-
ข้อตกลงในการเข้ามาในเล้าเป็ดนะครับ กรุณาอ่านทุกคนนะครับ
เล้าแห่งนี้ เป็นที่ที่คนชื่นชอบนิยาย boy's love หรือชายรักชาย หากใครหลงมาแล้วไม่ชอบ
กรุณา กดกากบาทสีแดงมุมด้านขวาบนออกไปด้วยนะครับ
สรุปข้อสำคัญดังนี้
1.ห้าม ละเมิดสิทธิส่วนตัวของคนแต่งและบุคคลในเรื่องทั้งหมด
2. ห้ามมิให้โพสต์ข้อความ รูปภาพ ใช้ลายเซ็นหรือรุปส่วนตัวหรือสื่อใดๆที่ก่อให้เกิดความขัดแย้ง ไม่แสดงความเคารพ, หมิ่นประมาท, หยาบคาย, เป็นที่รังเกียจ, ไม่เหมาะสม,ติดเรท x,ทำให้กระทู้กลายพันธ์,ไม่เกี่ยวพันกับนิยายที่ลง หรืออื่นๆที่ขัดต่อกฎหมาย,ห้ามโพสกระทู้ที่จะสร้างประเด็นความขัดแย้ง ในเรื่อง การเมือง ศาสนา พระมหากษัตริย์ และสถาบันต่าง ๆ รวมถึงกระทู้ที่จะสร้างความแตกแยก ชวนวิวาท ของสมาชิกภายในเวปบอร์ด
3.การ นำเรื่อง ข้อความ รูปภาพมาโพส หรือนำข้อความใดๆไปโพสที่นี่หรือที่อื่นๆ กรุณาพยายามติดต่อขออนุญาตเจ้าของเรื่องก่อนนะครับ
4.ห้ามแจกเบอร์ แลกเมล บอกเมล แลก msn บนบอร์ด
โดยเฉพาะการบอกเบอร์ หรือเมลของคนอื่นโดยที่เจ้าของไม่ยินยอม
5. ขอให้นักเขียนทุกคนอย่าโกหกคนอ่านว่าเป็นเรื่องจริงในกรณีแต่งเติมเพิ่มแม้ แต่นิดเดียว ถ้าเป็นเรื่องจริงก็ให้บอกว่าเรื่องจริง ถ้าเป็นเรื่องแต่งให้บอกว่าเรื่องแต่ง ให้ชี้แจงว่าเป็นเรื่องแต่งแม้จะแต่งเพิ่มขึ้นแค่ไม่ถึง 10 % ก็ตามเพราะมีคนมากกมายทะเลาะเสียความรู้สึกเพราะเรื่องนี้มามากแล้ว
6. อย่าพูดคุย ทักทาย นักเขียน คนอ่่านโดยรีพลายดังกล่าวไม่เกี่ยวพันกับนิยายให้มากนัก เช่น คนเขียนโพสนิยายหนึ่งตอน ก็ควรคอมเม้นต์สักคอมเม้นต์เีดียวก็เพียงพอแล้ว ถ้าจะพูดคุยกันมากขึ้นแนะนำให้ไปตั้งกระทู้ใหม่ที่ห้องพูดคุยทั่วไป และทำลิงค์โยงมายังนิยาย และให้นักเขียนทุกคนทำลิงค์จากนิยายไปยังกระทู้พูดคุยเกี่ยวกับแฟนคลับนิยาย ในรีพลายแรกด้วย เพราะการที่คนเขียนและแฟนคลับพูดคุยกันมากทำให้หานิยายที่จะอ่านยาก ไม่เจอ ลำบากกับคนที่ไม่ได้เข้ามาตามอ่านทุกวัน
เวปไซต์แห่งนี้เป็น เวปไซต์ส่วนบุคคลที่ได้รับความคุ้มครองจากกฏหมายภายในและระหว่างประเทศ การเข้าถึงข้อมูลใดๆบนเวปไซต์แห่งนี้โดยไม่ได้รับความยินยอมจากผู้ให้บริการ ถือว่าเป็นความผิดร้ายแรง
ข้อความใดๆก็ตามบนเวปไซต์แห่งนี้ เกิดจาการเขียนโดยสมาชิก และตีพิมพ์แบบอัตโนมัติ ผู้ดูแลเวปไซต์แห่งนี้ไม่จำเป็นต้องเห็นด้วย และไม่รับผิดชอบต่อข้อความใดๆ โปรดใช้วิจารณญาณของท่านที่เข้าชม และ/หรือ ท่านผู้ปกครองในการให้ลูกหลานเข้าชม
กรุณาอ่านเพิ่มเติมที่นี่
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=459.0
ปกคร้าบ
(http://images.temppic.com/03-02-2013/images_vertis/1359893869_0.80038100.jpg) (http://images.temppic.com/03-02-2013/images_vertis/1359893870_0.10546200.jpg)
:L2: :L2: :L2: :L2: :L2: :L2: :L2:
เรื่องนี้เป็นเรื่องแต่งทั้งหมดนะครับ หลังจากที่ทำให้ผู้อ่านเศร้ามาแล้ว กับ เรื่องให้รักนำทางใจ เรื่องนี้ถือเป็นคำขอโทษ อิอิ
ขอให้สนุกกับการอ่านนะครับ
ต้องขอ อภัยหากชื่อหรือสถานที่ไปซ้ำกับท่านใด ขออภัยมานะที่นี้ด้วยครับ
Eiky
-
เพื่อนๆครับ เรื่องนี้จะอัพ วันเว้นวันน้า แต่ถ้าวันไหนขยันจะลงให้เยอะๆเท่าที่จะทำได้ อิอิ
รักทุกคนน้า
:กอด1: :กอด1: :กอด1:
-
เรื่องนี้ เป็นนิยายเพียวๆนะครับ เป็นเรื่องที่แต่งขึ้นทั้งหมด ผู้เขียนคงต้องขออภัยที่ชื่อหรือนามใดไปสอดคล้องคล้ายคลึงกับชื่อเสียงเรียง นามของท่านใด เรื่องที่แต่งเป็นเรื่องสมมติทั้งหมด สถานที่สมมติขึ้น รวมทั้งตัวละคร ขอให้ทุกท่านใช้วิจารณญาณในการอ่าน และขอให้มีความสุขกับการอ่าน
ตอน แรก (เอ๋อวันเปิดเทอม)
เสียงเพลงมาร์ชประจำโรงเรียนชายล้วนดังขึ้นตอนเจ็ด โมงสี่สิบ เพื่อปลุกใจใหลำลึกถึงสถาบันที่เล่าเรียนก่อนจะทำการเคารพธงชาตินักเรียนชาย เข้าแถวเรียงกันเป็นระเบียบเรียบร้อย เสียงวิ่งกระหืดกระหอบมาหยุดลงตรงหน้าประตูโรงเรียน เขาหยุดแบบกระทันหันเพราะมีผู้คุมนักเรียนมายืนดักนักเรียนที่มาสายอยู่หน้า โรงเรียนจนหัวแทบขมำ
"มาสายล่ะสิ แย่จริง ทั้งที่หอพักอยู่แค่นี้เอง"
"ขอ ขอโทษครับ ผมหลงทาง"
"นักเรียนใหม่เหรอเรา ชื่ออะไร"
เสียงห้วนดุของผู้คุมนักเรียนที่ยืนอยู่หน้า ประตูหินอ่อน สลักชื่อโรงเรียนเป็นภาษาอังกฤษตัวใหญ่
"ปฤณฤิทธ์ ครับ"
เสียงเด็กแว่นกลมโตขยับแว่นตาให้กระชับกับรูป หน้ารีๆของ เขา ปฤณฤทธิ์ หรือ ญี่ปุ่น เป็นนักเรียนเพิ่งย้ายมาใหม่ ความจริงก็น่าจะใหม่กันเกือบทุกคนเพราะเป็นเทอมการศึกษาใหม่ ญี่ปุ่นสอบเข้าชั้นมัธยมสี่ของที่นี่ แต่เนื่องจากบ้านอยู่ต่างจังหวัดจึงจำเป็นต้องเข้าพักในหอพัก ที่ชื่อญี่ปุ่น ที่จริงแล้วไม่ได้เป็นลูกครึ่งหรือเป็นคนญี่ปุ่น หรือแม้แต่หน้าคล้ายคนทางโน้นแต่อย่างใด ตอนที่แม่ของญี่ปุ่นท้องมีปณิธานอันแน่วแน่ว่าจะมีลูกชื่อญี่ปุ่น เพราะตอนนั้นแม่คลั่งไคล้ดาราญี่ปุ่นเข้าเส้น ญี่ปุ่นใส่แว่นกลมโตหนาเตอะบดบังดวงตาที่กลมบ้องแบ้วในเบ้าตาที่ยาวรี จะเรียกว่าตาไม่มีชั้นก็ไม่น่าจะผิด ญี่ปุ่นเป็นเด็กชายสูงไม่มากแต่สมส่วน หน้าตาก็ปานกลางถ้าสวมแว่นอยู่ ถ้าถอดแว่นก็หน้าตาดูหมดจด ไม่ได้ดีเด่นมาก หรือก็ไม่เลวร้ายมาก ดูเผินๆเขาไม่มีจุดดึงดูดอะไรเลยเสียด้วยซ้ำ
"อยู่ชั้นไหนเรา"
เสียงผู้คุมยังขรึมเข้ม
"ขะ เข้า มอ สี่พี่"
ญี่ปุ่นยังกระหืดกระหอบ
"มาวันแรกก็สายซะแล้ว ออกลายตั้งแต่เปิดเทอม หน้าตาก็ดูเรียบร้อยดีนี่เรา ซ่อนรูปหรือ"
"บ่นชิบป๋งเลย"
เสียงพูดทั้งที่ยังกัดฟันลอดออกไป แม้ไม่ดังมากแต่ก็ดึงความสนใจของผูัคุมนักเรียนได้
"หือ ว่าไรนะเรา"
"ปะเปล่า พี่ แหมวันนี้พี่ เท่ห์จังพี่ มีแฟนยังเนี่ย"
ญี่ปุ่นโบกไม้โบกมือเปลี่ยนเรื่อง ผู้คุมยิ้มร่า พอในในคำโกหกของเขา
"ยังน้อง จีบพี่ได้นะ"
"เหอๆๆ หน้ายังกะปลาดุกโตะจาย"
ญี่ปุ่นหัวเราะ แต่ก็พูดเหมือนเดิมคือกัดฟันพูดตอนท้ายประโยค
"หือ อะไรนะ"
"ปะ เปล่าพี่ บอกเดี๋ยวผมมาจีบ ขอไปเข้าแถวก่อนน้า"
เรื่องผู้ชายจีบผู้ชายของที่นี่เป็นเรื่องปกติ ตามแบบของ โรงเรียนชายล้วน ญี่ปุ่นศึกษามาก่อนที่จะสอบเข้าที่นี่แล้ว เพียงแต่เขาไม่สนใจในเรื่องนี้มากนัก เพราะตั้งแต่เกิดมาเขาไม่เคยมีแฟน หรือตกหลุมรักใครนอกจากพ่อกับแม่ ญี่ปุ่นผละจากผู้คุมวิ่งตรงไปยังแถวที่นักเรียนยืนเรียงกันอยู่
"ตรงไหนหว่า แถวมอ สี่"
ญี่ปุ่นเกาหัวจนผมยุ่ง
"ตรงนั้นแน่เลย"
ไวทันความคิดเขาวิ่งไปต่อท้ายแถวริมสุดทางซ้าย มือจาก ประตูทางเข้า
"เอ๋ ทำไมนักเรียน มอสี่มันตัวหย่ายจัง"
ญี่ปุ่นชะงักเล็กน้อยก่อนจะรีบต่อท้าย เขาดูตัวเล็กลงไปถนัดตา
"เฮ้ย ไอ้เปี๊ยก ผิดที่ป่ะ"
เสียงทักมาจากแถวข้างๆ ญี่ปุ่นทำเป็นไม่สนใจ
"กูถามน่ะ มึงไม่ได้ยินเหรอ ไอ้เปีํยก"
เสียงกัดฟันตะคอกอยู่ในคอ ถลึงตาใส่ ญี่ปุ่นถอนหายใจ
"นี่ แถว มอสี่ไม่ช่ายเหรอ ขอเข้าตรงนี้แป๊บน้า"
เขาทำหน้าอารมณ์เสียใส่ แต่พูดเสียงอ่อน
"ไอ้นี่ ทำหน้ากวนส้นกูนะมึง มอสี่อยู่ฝั่งโน้น นี่ มอหกโว้ย"
"หล่อก็ไม่หล่อ ดุอีกตะหาก หมีควายเอ้ย"
ญี่ปุ่นพูดเหมือนเดิม ปากยิ้มแต่กัดฟันพูด ตอนแรกทำหน้าอายๆ แต่ก็ยังที่จะบ่นคนเดียวขมุบขมิบ
"มึงว่าไรนะ ไอ้เปี๊ยก"
เสียงเริ่มดังจนนักเรียนที่อยู่บริเวณใกล้เคียง หันมามอง
"ปะ เปล่านี่พี่ ผมพูดว่าพี่หล้อ หล่อเนอะ"
เขาใช้มุขเดิม
"ไปอยู่ตรงนั้นก็ได้"
"ไอ้"
ญี่ปุ่นไม่ได้สนใจมองอากัปกริยาของคนที่มันปะทะ คารมอยู่ ด้วยเลย เดินหิ้วเป้ไปข้างหน้าอย่างไม่หยี่ระต่อสายตาของใคร พอได้ที่ญี่ปุ่นก็แทรกตัวเข้าระหว่างแถวทันที
"เอ้ย ตัวยังกะลูกหมามาแทรกตรงนี้ไมวะ"
เสียงของคนที่อยู่ด้านหลังโวย ญี่ปุ่นยังทำเป็นทองไม่รู้ร้อน
"ตัวไม่เล็ก ตัวเล็กที่หนาย ตัวใหญ่ตายนักนี่"
ยังบ่นอยู่คนเดียวอยู่
"มานี่เลยไอ้ตัวดี มาสายสิแกน่ะ"
เสียงขรึมดังขึ้นพร้อมกับที่โดนลากแขนออกไป
"ไม่อ๊าว เค้าจะเข้าแถว"
พยายามดิ้นรน แต่สู้แรงไม่ไหว เสียงนักเรียนมัธยมหกทั้งบริเวรหัวเราะชอบใจ
"มานี่ เอ๊ะไอ้นี่"
นักเรียนคนเมื่อครู่มาลากตัวญี่ปุ่นตัวลอยไปหลัง แถว
"พี่อ่า ขอยืนหน่อยเดียวก็ไม่ได้ ใจร้ายจัง"
"อ้าวไอ้นี่ เดี๊ยะปั๊ดตบกะโหลกเลย"
ญี่ปุ่นดิ้นพรวดพราด แต่ก็ยอมนิ่งเพราะคนที่ลากตัวเขาไปตัวใหญ่กว่ามาก
"เพิ่งเข้าใช่ไหมแก มาวันแรกก็เอ๋อเลยนะ"
"เค้าเรียก น่ารักเพ่ เอ๋ออ๋าอารายอ่ะ"
"อ้าวไอ้นี่ปากดี มานี่ดิมึง"
"ไม่เอาอ่ะ พี่จะแกล้ง"
ญี่ปุ่นทำหน้าเขินๆ
"กูไม่แกล้ง แต่กูจะถีบ"
"อ่า เดี่ยวฟ้องครูเลยน้า"
ญี่ปุ่นไม่ได้กลัวแต่อย่างใด สร้างความหมั่นไส้ให้รุ่นพี่ตัวใหญ่มากทีเดียวเพราะเขากัดกรามกรอด
"อ๊ะ อ๊ะ ล้อเล่นน่าพี่ เป็นรุ่นพี่ต้องรักน้องดิ จะถีบเลยเหรอ อิอิ"
"มึงโดนแน่ ให้เข้าแถวเสร็จก่อนเถอะมึง"
เขาพูดเพราะอาจารย์กระแอมใส่ไมค์โครโฟน มองมาที่คนทั้งสอง รุ่นพี่ร่างสูงใหญ่จึงปล่อยมือจากแขน ญี่ปุ่นหันหน้าไปแสยะยิ้ม รุ่นพี่ก็เอามือกระทุ้งหลัง ญี่ปุ่นขยับไปจนติดรุ่นพี่อีกคนข้างหน้า พอเสียงดนตรีขึ้นเพลงชาติทุกอริยาบถก็ดูนิ่งสงบลง เพลงชาติจบลงผู้อำนวยการก็ให้โอวาทกล่าวต้อนรับนักเรียนประจำปีการศึกษาใหม่ ญี่ปุ่นฟังไม่รู้เรื่องเพราะรุ่นพี่ตัวใหญ่ยังกระทุ้งหลังอยู่ พอผู้อำนวยการพูดจบก็ปล่อยแถว ญี่ปุ่นรีบวิ่งจ้ำไปอีกฝั่งที่คาดว่าจะเป็นแถวชั้นมัธยมสี่ แต่วิ่งไปพอพ้นตัวก็หันแลบลิ้นให้รุ่นพี่ อย่างไม่เกรงกลัว
"เดี๋ยวเถอะมึง"
เสียงขู่ไล่หลังมา ญี่ปุ่นวิ่งไม่คิดชีวิต พอไปถึงแถวนักเรียนที่คิดว่าน่าจะใช่พวกพ้องรุ่นเดียวกัน
"แฮ่กๆ นี่ มอ สี่ใช่ไหม"
ญี่ปุ่นถามเด็กนักเรียนที่กำลังเดินตามกันขึ้น ชั้นเรียน เขาพยักหน้า
"แล้ว ห้อง สี่ทับสี่นี่ อยู่ไหน"
"ไม่รู้"
"อ้าว แล้วนายทับไร"
"ทับทรวง"
"อ่า"
ในใจบอก กวนตีนอีกคนแล้วนะมึง ญี่ปุ่นเห็นท่าจะพึ่งเพื่อนใหม่ตรงหน้าไม่ได้ก็หันไปหาอีกคนที่ต่อท้าย
"นายๆ สี่ทับสี่ ทางไหนอ่ะ"
เขามองหน้าญี่ปุ่นแล้วยิ้ม
"ก็นี่ล่ะ สี่ทับสี่ แล้วนายวิ่งหนีอะไรมา"
เขามองดูท่าทางของญี่ปุ่นที่หอบมีเหงื่อออกเต็ม หน้าผาก
"ยักษ์"
ญี่ปุ่นพูดขาดๆหายๆ แล้วก็แทรกตัวเข้าแถวกับเพื่อน
"เราชื่อ ญี่ปุ่น นายล่ะ ยินดีที่ได้รู้จักนะ"
ญี่ปุ่นแนะนำตัว หันหลังกลับมาถาม
"เราชื่อบอย"
เพื่อนใหม่ยิ้มให้ ตัวเขาสูงโปร่งและดูสะอาดสะอ้านตา ผิวขาวละเอียด
"นายชื่อญี่ปุ่นเหรอ งั้นเราชื่อ ปากีสถาน"
คนข้างหน้าหันมาหัวเราะ ญี่ปุ่นหน้าบึ้งขมวดคิ้ว
"กวนตีนนะ"
กัดฟันพูดแต่ยิ้มเหมือนเดิม
"หือ อะไรนะ"
"เปล่า เข้าใจตั้งชื่อนี่ เหมาะกับหน้า อิอิ"
ญี่ปุ่นเอาคืน แล้วหัวเราะอย่างพอใจ บอยเองก็หัวเราะชอบใจ
"ไอ้นี่ กูชื่อเอกเว้ย คนห่าอะไรชื่อญี่ปุ่น"
"อ้าว ก็แม่ตั้งให้อ่ะ คนบ้าอะไรชื่อเอก ตาเอกเหรอนายอ่ะ"
"อ้าวไอ้นี่ เอาสักป๊าบดีไหม"
"เฮ้ย พอๆ เพิ่งรู้จักกันก็ทะเลาะกันซะแล้ว"
บอยห้ามเพราะท่าทางของทั้งสองดูจะไม่ยอมกันง่ายๆ เอกเป็นเด็กผิวขาวเหมือนบอยแม้จะดูไม่ขาวเท่าแต่ก็ไม่ดำ ญี่ปุ่นบ่นพึมพำอยู่คนเดียวแล้วเดินตามเพื่อนเข้าไปยังห้องเรียน พอถึงห้องเรียนนักเรียนก็แย่งที่นั่งกันจ้าละหวั่น บางคนมาจองไว้ตั้งแต่เช้า เหลือที่นั่งกลางห้องที่ยังว่าง เพราะหน้าห้องเด็กเรียนทั้งหลายก็จะจับจองไปก่อน ส่วนหลังห้องก็เป็นนักเรียนที่ไม่ชอบเรียนเกเรเสียส่วนใหญ่ ส่วนตรงกลางที่เหลือเพราะ พวกนี้ไม่มีทางเลือก หรือยังไม่รู้จะเลือกอะไรดีให้กับชีวิต
"โห ตรงกลางเลยอ่ะ"
ญี่ปุ่นบ่นแต่ก็พยายามมองหาที่นั่งหลบมุมหน่อย เผื่อว่าจะมีหลงเหลืออยู่บ้าง
"นายนั่งกับเรานี่ล่ะ มาช้าก็โดนเขาแย่งหมดล่ะ"
บอยพูดแล้วนั่งลงเก้าอี้ของตัวเอง ญี่ปุ่นจึงนั่งลงบ้าง พออาจารย์ที่ปรึกษาเข้าห้องมาในคาบเรียนแรก ก็มีการแนะนำตัว ญี่ปุ่นได้รู้จักกับเพื่อนใหม่ มีชื่อแปลกกว่าญี่ปุ่นเยอะไปหมด ทั้ง พริกหวาน อันดี้ ไฟสูง ญี่ปุ่นหัวเราะ คิกๆ เวลาเพื่อนๆแนะนำตัว โดยไม่คิดว่าชื่อตัวเองแปลกกว่าใครเขา พอถึงเวลาตัวเองแนะนำตัว เพื่อนๆก็หัวเราะบ้าง
"ญี่ปุ่นเหรอ ชื่อน่ารักจัง ใครเข้าใจแต่งคะนักเรียน"
อาจารย์ที่ปรึกษาล้อแล้วยิ้ม ญี่ปุ่นงอนประหลับประเหลือก
"แม่ครับ"
"ท่าทางแม่เรานี่ทันสมัยจังนะคะ ครูชอบ"
ชอบแต่ทำให้นักเรียนหัวเราะดังลั่นห้อง แทนที่จะสร้างความภาคภูมิใจให้เจ้าของชื่อ แต่กลับให้งอนค้อนไปหลายวง
"อาจารย์ ผมก็ชื่อเนปาลนะครับ"
นักเรียนหลังห้องพูดขึ้น ไม่ใช่เอกอย่างที่ญี่ปุ่นคาดไว้ แต่เป็นเด็กตัวโตผิวแดงๆดำๆ ญี่ปุ่นหันไปทำหน้าย่นใส่ เพื่อนๆที่เห็นก็หัวเราะดังกว่าเดิม
"นักเรียนอย่าล้อเพื่อนสิคะ ชื่อญี่ปุ่นน่ารักออกครูว่า"
"ห้องนี้มีแต่คนชื่อแปลกๆ"
เสียงนักเรียนดังเซ็งแซ่กว่าเดิม
"เอาล่ะๆ เอาสมุดขึ้นมาจดชื่อครูไว้นะคะ ครูชื่อ วารุณี เป็นอาจารย์ที่ปรึกษาของห้องเรา ครูสอนวิชา
สังคม"
อาจารย์วารุณีบอกแล้วหันหน้าเข้ากระดานสีขาวหยิบ ปากกาเม จิกออกมาเขียนชื่อตัวเองลงไป ญี่ปุ่นล้วงไปใต้โต๊ะ ว่างเปล่า เอ๊ะ กระเป๋า กระเป๋าตูไปไหนเอ่ย
"หาไรญี่ปุ่น"
บอยถามเพราะเห็นญี่ปุ่นก้มหาของ
"กระเป๋าเราอ่ะ เราหากระเป๋า"
"อ้าวก็เห็นนายวิ่งมาแต่ตัว ลืมที่หอหรือเปล่า"
"อ่า"
บอยพูดขึ้นมาเตือนสติ
"ตายล่ะหว่า"
"อาจารย์ครับ ผมลืมกระเป๋าไว้ตรงเข้าแถว ขออณุญาติลงไปเอาแป๊บนะครับ"
ญี่ปุ่นยกมือขึ้นแล้ววิ่งออกจากห้องไปทันที โดยที่อาจารย์วารุณียังไม่ทันอ้าปาก ญี่ปุ่นวิ่งไปตรงที่เข้าแถวของชั้นมัธยมหก
"ไม่มี"
ญี่ปุ่นหันรีหันขวาง พอไม่เจอก็มองขึ้นไปบนตึกเรียน ไวทันความคิดเขาวิ่งขึ้นไปบนตึกทันที ญี่ปุ่นเห็นเด็กนักเรียนคนหนึ่งกำลังเดินอยู่ตรงระเบียงของตึก
"นายๆ แฮ่กๆ มอ หกนี่ ตึกไหนอ่ะ"
เขาหอบก้มลงจับเข่าตัวเอง เด็กคนนั้นมองเขาอย่างประหลาดใจ
"ตึกโน้น"
เขาชี้ไปอีกตึก
"หา ทั้งตึกเลยเหรอ"
"อืม"
ญี่ปุ่นท้อแท้เพราะตึกที่เขาชี้ไปมันสูงกว่าทุก ตึกใน บริเวณรั้วโรงเรียน ตึกสีน้ำตาลอิฐไหม้หกชั้น ญี่ปุ่นวิ่งกลับลงมาตั้งหลัก แล้ววิ่งขึ้นตึกที่เด็กคนนั้นบอก พอขึ้นตึกไม่ทันมองป้ายหน้าห้อง ก็พรวดพราดเข้าห้องไปเลย
"นี่ มอหกใช่ไหม"
ญี่ปุ่นเข้าไปทำลายความเงียบ เพราะห้องนี้คือชั้น มัธยมห้าทับหนึ่งที่กำลังเริ่มเรียนวิชาชีววิทยาในคาบเรียนแรก ทุกสายตาหันมามองที่ญี่ปุ่น
"อะไรนักเรียน จะไปไหนครับ"
เสียงอาจารย์ที่สอนดังมาจากหน้าห้อง
"ผะ ผม มาตามหา มอหกครับ"
ญี่ปุ่นทำหน้าเหรอหรา ตกใจ ยกมือขึ้นไหว้ เด็กทั้งห้องหัวเราะลั่น
"ตัวกระจิ๋วเรียนชั้น มอหกแล้วเหรอเรา"
อาจารย์ยังถามมาจากหน้าห้อง
"ปะ เปล่าครับ ผมมาตามหากระเป๋า"
"อ้าว เราเอากระเป๋าไปไว้ทำไมล่ะกับมอหก มีพี่เรียนอยู่มอ หกเหรอ"
"ปะ ปล่าวครับ ผมลืมไว้เมื่อเช้า"
เสียงฮาครืนดังกว่าเดิม ญี่ปุ่นอายหน้าแดงแต่ก็ยังยืนอยู่ที่เดิม
"กระเป๋า กระเป๋า ผม กระเป๋า"
ญี่ปุ่นเริ่มพูดไม่รู้เรื่องเพราะเสียงโห่ร้อง ดังลั่น ห้อง
"พอๆนักเรียน ภีรวรรศ พาน้องเขาไปชั้น มอหกที ว่าแต่ไปห้องไหนล่ะเรา"
อาจารย์ยังถามทั้งที่ยังยิ้มอยู่ ญี่ปุ่นส่ายหน้า
"อ้าว แล้วจะไปตามยังไงล่ะเนี่ย ไปๆ นายภีรวรรศ พาน้องมันไปเดินดูหน่อย ท่าทางจะตื่นที่"
อาจารย์เป็นเหมือนต้นเสียงของทุกเสียงหัวเราะ ญี่ปุ่นเดินหน้าย่นออกมาจากห้อง
"โหวยๆ เอาแต่เช้า ไอ้ ปุ่น"
ญี่ปุ่นบ่นกับตัวเองแล้วเดินจ้ำอ้าวนำหน้ารุ่น พี่ไป
"เฮ้ย น้องไปไหนล่ะ ทางนี้"
เสียงรุ่นพี่ร้องเรียกไว้ ญี่ปุ่นชะงักแล้วเกาหัวเดินไปหาเขา
"เอ๋อเหรอเรา อยู่ชั้นไหน"
"ไม่ๆ ไม่เอ๋อ อยู่ชั้นสองพี่"
"เฮ้ย กวนอีกนะ ถามว่าอยู่เรียนอยู่ มออะไร ทับอะไร"
"อ้อ พี่อ่ะ ถามไม่เคลียร์เอง"
"อ้าวเป็นงั้นไป"
"อยู่มอสี่ทับสี่พี่"
"มีเอ๋ออย่างนี้ด้วยเหรอ"
"โอ๊ยพี่ ไม่เอ๋อ ไม่เอ๋อเข้าใจ๊"
ญี่ปุ่นโวยวายทำท่าตะคอกใส่เขา ทั้งที่ตัวเล็กกว่ามาก
"เฮ้ยไอ้นี่ลามปามนะมึง เดี๋ยวปล่อยให้เดินหาเองเลยนิ ปากดีนะ"
เขาทำหน้าดุใส่
"อ่า ล้อเล่นอ่าพี่ ขี้งอนไปได้ ช่วยผมหน่อยน้า เดี๋ยวผมจะเลี้ยงกล้วยปิ้ง"
"ไอ้นี่ กินไปคนเดียวเถอะ ไม่ใช่ลิงโว้ย"
"เหอๆๆ ดีไม่เปลือง"
กัดฟันพูดแล้วยิ้มเหมือนเคย
"ว่าอะไรนะมึง"
"เปล๊า พี่ชื่ออะไรอ่ะ ไม่เห็นบอก"
"อ้าว ไอ้นี่ มึงสิบอกชื่อมาก่อน มาถามพี่แบบนี้ได้ไง ตัวเองเป็นรุ่นน้อง"
"อ่า เยอะแยะน้า"
กัดฟันพูดเหมือนเดิม
"เฮ้ย ขอตบหัวที กวนตีนนะมึง"
"อ่า พี่อ่ะ ผมชื่อญี่ปุ่น แล้วพี่อ่ะ"
"คนเตี้ยอะไรวะ ชื่อประหลาด"
"อ้าวพี่ แล้วพี่อ่ะ อย่าบอกนะว่าชื่อร้อยเอ็ด อิอิ"
"ไอ้นี่ ขอสักทีเถอะ"
"โป๊ก"
"โอ๊ย พี่อ่า เขกหัวผมไมอ่ะ"
"กวนตีนไง กูชื่อโฟค"
"อ่า ไฮโซ น้า ชื่อของอะไรอ่ะ ปลากระป๋องเหรอ"
"ไอ้นี่ โป๊ก!!!"
"โอ๊ย พี่ เดี๋ยวผมเรียนโง่น้า ใจร้ายอ่า"
"สม ยี่ห้อรถโว้ยไอ้ควาย"
"อ้าวเหรอ อิอิ นึกว่า ปลากระป๋อง"
กัดฟันพูดเหมือนเดิม แล้วแสยะยิ้ม
"ตกลงลืมไว้ที่ไหน กระเป๋าน่ะ" โฟคถาม
"ที่เข้าแถวเมื่อเช้า"
ญี่ปุ่นตอบ แต่ตาจ้องเขาเขม็ง
"พี่ๆ พี่ตากแดดเยอะหรา"
"ทำไมวะ"
ญี่ปุ่นยิ้มที่มุมปาก
"ก็ตัวด๊ำดำ อิอิ"
"ไอ้ลิง กูดำโว้ย ไม่ได้ตากแดด"
"อ้อ พี่โฟคดำนี่เอง"
ความจริงโฟคไม่ได้อย่างที่ญี่ปุ่นบอก ผิวสีน้ำผึ้งที่อุ่นนานไฟแรงไปหน่อย ผิวสีแทนออกแดงๆ ใบหน้าคมคายได้สัดส่วนตัวสูงใหญ่กว่าญี่ปุ่นมาก
"โป๊ก"
"ใจร้ายอ่าพี่ อิ๊อ๊ะก็โขก"
"มึงกวนตีนนี่หว่า ตกลงไม่พาไปแล้วโว้ย มึงไปหาเองกวนตีนดีนัก"
"อ่า นะนะ พี่โฟครูปหล่อ เดี่ยว ปุ่นเลี้ยงข้าวเที่ยง นะน้า พาไปหน่อยน้า"
"มึงไม่ต้องมาพูดดี ตบหัวแล้วลูบหลังเหรอ"
คนตัวโตผิวสีแทนแดงๆทำหน้าโมโห
"อ่า ไม่น้า ปุ่นไม่ได้คิดแบบน้าน พี่อ่ะคิดมาก นะนะพี่รูปหล่อ พาน้องไปหาหน่อยน้า"
ญี่ปุ่นเข้าไปประชิดตัวเกาะแขนเขา เขย่าไปมา โฟคสะบัดมือออก
"มึงอย่ากวนตีนอีกนะมึง เดี๋ยวโดนของจริงแน่คราวนี้"
"ไอ้ดำหมีควาย ขี้บ่นไปได้"
พูดกัดฟันแล้วยิ้มเหมือนเคย
"มึงว่าไรนะ"
โฟคขึ้นเสียงถลึงตา
"เปล๊า บอกว่าอีกไกลไหมอ่าพี่ ผมจะเรียนไม่ทันเพื่อน"
"โห มึงนี่เพิ่งเปิดเทอม ใครเขาสอนอะไรแล้ววะ"
"วุ้ย หิวน้ำอ่ะพี่ พาไปหน่อยดิ"
"ไม่ต้องกิน รีบไปกูจะกลับไปเรียน"
"ไอ้ดำใจร้าย"
กัดฟันพูดเหมือนเคย
"โป๊ก"
"โอ๊ย เขกหัวไมอ่า ซาดิสต์นี่หว่า"
"รำคาญ มึงแอบด่ากูใช่ไหม"
"อิอิ รู้อีก เอ้ย เปล่าน้าพี่ ปะไปเถอะเสียเวลามาเยอะแล้ว"
"ไอ้นี่"
ญี่ปุ่นยิ้มแห้งๆแล้วทำหน้าเหรอหราตามแบบฉบับ แล้วเดินตาม หลังโฟคไป พอเขาหันหลังญี่ปุ่นก็ทำหน้าเซ็งปากบ่นขมุบขมิบไม่มีเสียง
"นี่ถึงแล้ว ทั้งชั้นนี่ล่ะห้องมอหก มึงหาเอง"
"อ่า ให้หาหมดชั้นเนี่ยนะ โอยจะเจอไหมเนี่ย"
"เออ พามาก็บุญหัวมึงแล้ว กูไปล่ะ"
"เอ้ยพี่โฟครูปหล่อ ว่าแต่พี่ตัวโย่งๆ หน้าตาขี้เหร่ๆน่ะ อยู่ห้องไหนอ่ะ"
ความจริงคนที่ญี่ปุ่นตามหาไม่ได้หน้าตาขี้เหร่ ความจริงเขาเป็นหัวโจกของห้อง ทั้งด้านกิจกรรมและการเรียน แต่ญี่ปุ่นจะชมก็ต่อเมื่อมันเป็นเรื่องจวนตัว ชมคนอื่นเพื่อเอื้อประโยชน์ให้กับตัวเอง
"ไอ้นี่ ไม่มีหรอกคนขี้เหร่น่ะโรงเรียนนี้ มีก็แต่มึงนี่ล่ะ หน้าเอ๋อ"
"อ้าวพี่ ผมน่ารักจะตาย ใครๆก็ชม พี่ล่ะตาถั่ว ตกลงบอกมาดิพี่ งึมงำน้า"
"เฮ้ยไอ้นี่ โป๊ก"
"โอ๊ย อ่าพี่ ใจร้ายเขกหัวเอาๆ คนน้า"
"เดี๋ยวคราวนี้กูเตะ ไอ้นี่ ไม่มีโว้ยคนขี้เหร่ คนเตี้ยก็ไม่มี กูเห็นรุ่นมึงนี่ล่ะตัวเท่าลูกหมา"
"แอ่ะ ตัวสูงตายล่ะ ดำยังกะถ่าน เหอๆ"
กัดฟันพูดแต่ยิ้มเหมือนเคย
"อ้าวพี่โฟคสุดหล่อ ไปไหนอ่า ไม่ช่วยแล้วเหรอ กลับมาก๊อน"
ญี่ปุ่นได้แต่ร้องเรียกเสียงหลง โฟควิ่งลงบันไดไปแล้ว เขายืนคว้างอยู่ ทำยังไงดีหว่า ญี่ปุ่นคิดในใจ
"ว่าไงไอ้น้อง มาแอบชอบใครแถวนี้เหรอ ด้อมๆมองๆ"
เสียงทักมาจากข้างหลังจนญี่ปุ่นตัวสะดุ้งโหยง
"เอ้ย พี่ โตะจายโหมะเลยอ่า"
ยังทำเสียงทะเล้นใส่
"เฮ้ยนี่มันไอ้ตัวเปี๊ยกเมื่อเช้านี่ มานี่เลยๆ กวนตีนไอ้เฟียตไว้นี่ เจอตัวพอดีเลย"
เสียงขู่คำรามอย่างน่ากลัว ญี่ปุ่นยังไม่ทันได้ไหวตัวก็โดนรุ่นพี่ดึงคอเสื้อเข้าไปในห้องแล้ว
"โอ๊ยพี่ จะพาผมไปไหนอ่ะ"
ญี่ปุ่นโวยวายแต่สายเกินไป เพราะเขาโดนเหวี่ยงเข้าไปในห้องแล้ว
"เฮ้ย ไอ้เฟียต ไอ้เปี๊ยกเมื่อเช้ามันมาหาถึงที่เลยโว้ย"
เขาพูดแบบสะใจ เหวี่ยงญี่ปุ่นลงเก้าอี้หลังห้อง ญี่ปุ่นหน้าซีด
"ไหน มาให้เหยียบถึงที่เลยเหรอไอ้เปี๊ยก"
ต้นเสียงคือชายหนุ่มเต็มร่างที่อยู่ในชุดนัก เรียน เขาขึ้นนั่งที่โต๊ะแล้วเอาขาคร่อมญี่ปุ่นที่นั่งเก้าอี้อยู่ โดยมีบริวารของหนุ่มเฟียตห้อมล้อมอยู่ ญี่ปุ่นเหงื่อตกเม็ดเป้ง
"เมื่อเช้าเห็นปากดีนะมึง แล้วไหงตอนนี้เงียบเป็นเป่าสากอย่างงี้วะ"
"อ่า"
ญี่ปุ่นทำหน้าเอ๋อเหงื่อยังผุดอยู่เต็มหน้า
"ว่าไงไอ้เปี๊ยก ใส่แว่นหนา เขาเรียกแว่นเหรอวะ นึกว่าแว่นขยาย"
พูดยังไม่ทันจบเฟียตก็ดึงเอาแว่นออกไปจากหน้า ญี่ปุ่น ทันทีเจ้าตัวพยายามจะรั้งไว้แต่สายเกินไป
"เอามาน้า เอามา"
ญี่ปุ่นร้องเอามือป่ายไปมา สายตาเขาสั้นไม่มากแค่ 850 เอง พอแว่นที่เป็นตาพิเศษเป็นตาที่ทำให้มองเห็นสรพพสิ่งแจ่มชัดสำหรับญี่ปุ่นโดน ถอดออกไปเขาก็หยีตาเพราะมองไม่ถนัด
"น่ารักนี่หว่าไอ้เฟียต สอยเลยมั้ยมึง"
"สอยห่าอะไรล่ะ มึงดูมันดิท่าจะใช่ย่อยที่ไหนล่ะ"
"โอ๊ย ใครตบหัว อ่า"
"กูนี่ล่ะ"
"อ่า พี่อ่า ผมมาเอากระเป๋าอ่า พี่เห็นป่ะ"
ญี่ปุ่นพยายามหลีกเลี่ยงการระราน
"กูนี่ล่ะเก็บไว้ โหมึงใช้ของลายการ์ตูนนะ"
"ไม่ใช่ลายการ์ตูนซะหน่อย ลายอิ๊กคิวซังตะหาก"
"ดูมัน"
"โอ๊ย ใครขยี้หัว เอาแว่นมา เอาแว่นเค้ามา เค้ามองไม่เห็น"
ญี่ปุ่นโวยวาย โบกมือไปมาพยายามแย่แว่นตาคืนมา แต่ฝ่ายรุ่นพี่เฟียตตัวใหญ่ไม่ยอมคืนง่ายๆ ผลักหัวของญี่ปุ่นออก
"ไม่ คืนเค้าร้องไห้น้า คนใจร้าย รุ่นพี่ใจร้าย"
พูดจบก็เอามือปิดหน้าซุก หน้าลงตรงหว่างขาของเฟียตทันที
"เฮ้ย! ไอ้เปี๊ยก มึงเป็นบ้าเหรอ"
เฟียต ตกใจหุบขาเข้าหากันแต่ก็ช้าไป เขาหุบขาหนีบหัวของญี่ปุ่นพอดี เสียงเพื่อนๆในห้องโห่ร้องเสียง
ดังเซ็งแซ่
"เฮ้ย ร้ายว่ะไอ้เปี๊ยก เล่นซุกเป้าตรงนี้เลย"
เสียงเพื่อนของรุ่นพี่ตัวใหญ่แซวอยู่ไม่ขาดสาย คนตัวใหญ่ผลักหัวของญี่ปุ่นออกแต่ญี่ปุ่นก็ไม่ยอมเอาหัวมุดเข้าไปอีก
"เฮ้ย พอแล้วไอ้เปี๊ยก เอ๊า เอาคืนไป"
เฟียตเอาแว่นตาเคาะบ่าญี่ปุ่น พอคว้าแว่นตาได้ญี่ปุ่นก็ลุกจากเก้าอี้ทันที ยังทำท่ากุมหน้าอยู่ ด้วยความที่รีบทำให้ญี่ปุ่นชนโต๊ะระเนระนาดพอเกือบจะถึงประตูห้องจึงเอาแว่น ตาขึ้นมาสวม ญี่ปุ่นหันหน้ากลับมา ทำหน้าย่นใส่
"ไอ้พี่ยักษ์บ้าอำนาจ แปร่ๆๆ"
เขาแลบลิ้นใส่แล้วรีบวิ่ง
"เฮ้ย ไอ้นี่เดี๋ยวเถอะมึง"
เสียง ด่าอื้อึงตามหลังมาญี่ปุ่นวิ่งไม่คิดชีวิตเพราะกลัวว่ารุ่นพี่ขายาวจะตามทัน กว่าจะลงจากตึกก็หอบแฮ่กๆ
"อ้าว กระเป๋าตูล่ะ"
ญี่ปุ่นอุทาน
"ตาย ล่ะหว่า โดนแกล้งกระเป๋าก็ไม่ได้คืน เอายังไงดีหว่า"
ญี่ปุ่นยืนคิด อยู่เกาหัวแกรกๆ คิดไม่ออกว่าควรจะไปทวงกระเป๋าหรือทำยังไงดี
"กลับไป ตั้งหลักก่อนดีกว่า กลับไปทวงตอนนี้มีหวังเป็นศพแน่ๆตู"
ญี่ปุ่นรำ พรรณกับตัวเอง แล้วก็เดินกลับตึกเรียนไปด้วยความเซ็ง
:laugh: :laugh: :laugh: :laugh: :laugh:
เขียนโดย eiky
-
โอ
ป่วง+รั่วจิงๆน้อง
-
ญี่ปุ่น เอ๋อสุดๆๆ :m20:
เรื่องใหม่ เป็นกำลังใจให้นะครับ :L2:
-
ญี่ปุ่นน่ารักสุดๆ เลย กวนได้อีก :m20:
เรื่องนี้ใครเป็นพระเอกอะ เอาพี่ม.6 นะ เค้าชอบ :-[
:L2: ให้ eily ค่ะ :กอด1:
-
ญี่ปุ่นน่ารักได้อีกอ่ะ
ใครเมะหว่า
ขอเป็นพี่โฟคอ่ะนะๆ
เป็นกำลังใจหั้ย สู้ๆ
:3123:
-
รับเรื่องใหม่ :mc4:
-
เรื่องนี้ขอไม่เอาน้ำตาท่วมคอมอย่างแรงเหมือนเรื่องเก่าน้า
ชอบอ่ะ รั่วเกินเหตุ
-
:mc4: เรื่องใหม่ๆ
ปุ่นน่าร๊ากกก รั่วดี ชอบๆ
เป็นกำลังใจให้ค่ะ
-
:laugh: :laugh:
ญี่ปุ่น เอ๋อมากมาย
:L2: รับเรื่องใหม่ ค่า
-
:-[ เป็นไงบ้างครับ ทุกคน แนวนี้พอไหวไหมครับ อิอิ :-[
-
(เอากระเป๋าตูคืนม๊าา)
ญี่ปุ่น เดินกลับมาห้องเรียนด้วยความเซ็งหน้ามุ่ย
"อ้าว เจอไหมคะญี่ปุ่นกระเป๋าน่ะ"
อาจารย์วารุณีถามมาจากหน้าห้อง
"มะ ไม่อ่ะครับ"
"อ้าว แย่เลย งั้นยืมของเพื่อนก่อนนะคะ เดี๋ยวตอนเที่ยงค่อยไปหาใหม่ ภารโรงคงเก็บไว้ล่ะค่ะครูว่า"
อาจารย์ วารุณีปลอบใจ แต่เจ้าตัวเดินหน้าไม่รับบุญไปนั่งลงข้างๆบอย
"ยืมของ เราก่อนก็ได้"
"ไหนอ่ะ สมุดนายสีไร"
"อ้าว เลือกสีด้วยเหรอ"
"อ้อ เปล่าหรอก แต่ไม่เอาสีชมพูน้า อิอิ"
ญี่ปุ่นหัวเราะออกมา สายตาจับอยู่ที่มือของบอยที่ล้วงเอาสมุดสีเขียวอ่อนออกเหลืองมาให้
"ปาก กาอ่ะ ยืมด้วยดิ"
"อ้าว ตกลงจะเอาทุกอย่างว่างั้น"
ญี่ปุ่น ยิ้ม ยื่นมือไปรับปากกาจากบอย
"ขอบคุณน้า ไม่ได้นายเราแย่เลยอ่ะ"
สรุป ญี่ปุ่นก็ต้องยืมสมุดบอยตลอดคาบเรียนช่วงเช้า วิชาต่อไปคือ คณิตศาสตร์ อาจารย์ก็แนะนำตัว ให้นักเรียนแนะนำตัวเหมือนเดิม จากนั้นก็ภาษาอังกฤษ ก็ทำเหมือนเดิม จากที่เคยโดนล้อเรื่องชื่อพอแนะนำบ่อยเข้าเพื่อนๆก็เริ่มชิน วิชาสุดท้ายในคาบเช้าเป็นฟิสิกส์
"อ่า ไม่ชอบเลยอ่ะ วิชานี้"
ญี่ปุ่น ทำหน้าเบ้ เมื่ออาจารย์สอนฟิสิกส์เดินเข้ามาในห้อง บอยไม่ตอบได้แต่ยิ้ม ญี่ปุ่นเกาหัวแกรกๆหลังจากที่อาจารย์แนะนำตัวและเริ่มการสอนในคาบแรก กว่าจะผ่านไปแต่ละวินาทียากเย็นยาวนานสำหรับญี่ปุ่น
พักเที่ยง ญี่ปุ่นก็รีบกระโจนออกมาจากห้องเมื่ออาจารย์สอนฟิสิกส์ออกไปแล้ว
"เฮ้ย หิวขนาดนั้นเลยไอ้ญี่ปุ่น"
เอกร้องตามบอยก็เดินออกมาตามหลังติดๆ
"หิว ดิ นายไม่หิวไง ตาลายแล้วเนี่ย"
"แล้วรู้เหรอ โรงอาหารไปทางไหน"
เอก พูดให้ญี่ปุ่นคิด หยุดกึกลงแล้วทำหน้างง
"เออ นั่นดิ นายพาไปหน่อยดิ ว่าแต่นายรู้จักเหรอ"
"แหม ก็เดินตามเพื่อนๆไปสิ นายบื้อ"
"โห ตุก็นึกว่าฉลาด ไอ้ปลาดุกโตะจาย"
กัดฟันพูดแล้ว ยิ้มเหมือนเคย สรุปญี่ปุ่นก็ต้องเดินตามหลังเพื่อนไปอย่างที่เอกแนะ พอไปถึงโรงอาหาร นักเรียนแน่นขนัดเสียงดังจอแจยิ่งกว่าตลาดสดแถวบ้านอีก
"นาย ไปจองที่ไว้ก่อนไป ไอ้หญ้าญี่ปุ่น เดี๋ยวไม่มีที่นั่ง"
เอกออกคำสั่ง
"โห ไม่ใช่หญ้าโว้ย ไอ้เอกปลาดุก"
"อ้าวไอ้นี่ วอนซะแล้ว"
"นี่ๆ นาย รีบไปซื้อดิ จะได้กินข้าวไหมนี่ มัวแต่ทะเลาะกัน ญี่ปุ่นไปหาที่นั่งก่อนนะเดี๋ยวเรามาเปลี่ยน"
บอยยุติทั้งสองคนก่อน ที่จะสาดอะไรใส่กันเสียก่อนกินข้าว ญี่ปุ่นเดินหน้ามุ่ยไปหาที่นั่ง ตรงไหนดีหว่า เย้ ตรงนั้น ว่าแล้วก็รีบเดินไปนั่งทันที ญี่ปุ่นนั่งอยู่สักพักเอกก็มาที่โต๊ะ เลยรีบลุกออกไปตรงแผงแม่ค้าขายอาหารทันที ญี่ปุ่นเดินวนเลือกของกินอยู่จนไปเห็นร้านป้าขายข้าวแกงที่กำลังสาละวนตัก แกงใส่จานข้าวให้เด็กนักเรียนอยู่
"อ๊ะ น่ากินจัง แกงไตปลา อิอิ ไม่ได้กินนานแล้ว"
ญี่ปุ่นพึมพำกับตัวเองแล้วรอคิวของตัวเอง
"ป้า คร้าบ เอาแกงไตปลากับหมูยอทอด สองอย่างเท่าไหร่อ่ะป้า"
"สองอย่างสิบ ห้าพ่อหนุ่ม"
"โห ป้าคร้าบ ลดให้ญี่ปุ่นหน่อยน้า ญี่ปุ่นไม่รวย สิบบาทนะป้าน้า ป้าใจดีที่สุดเลย"
ญี่ปุ่นอ้อน
"โอ๊ยไม่ได้ หรอกหนู ป้าขาดทุนสิแบบนี้ คนอื่นเขาก็ซื้อป้าราคานี้ทั้งนั้น ถ้าป้าลดให้หนูคนอื่นก็มาด่าป้าแย่เลยสิ"
ป้าคนขายทำเสียงโวยวายแต่ ยิ้มเพราะท่าทางของญี่ปุ่น
"อ่า ป้าอ่ะ งั้นผมมาช่วยป้าขายทุกวันเอาไหม แลกกับข้าวตอนกลางวัน นะนะป้าน้า"
"อ้าว แล้วเราไม่อายเพื่อนเขารึ มาช่วยป้าขายข้าวแกง"
"หือ อายยังไงอ่ะป้า ผมไม่ได้ช่วยเค้านี่ ผมมาช่วยป้า"
ท่าทางจะไม่เข้าใจ เล่นเอาป้าเกาหัวแกรกๆ หัวเราะชอบใจ
"โอ๊ยตามใจเรา แต่ป้าไม่จ่ายค่าจ้างนะ เราสมัครใจเอง"
"หุหุ ฉลาดจังเลยไอ้ปุ่น"
หัวเราะ ทำตาเจ้าเล่ห์คิดว่าความคิดตัวเองสุดยอด
"โอ๊ย ใครเขกหัว"
ญี่ปุ่น หันซ้ายทันทีเพราะมีคนมาเขกหัวทางซ้าย
"โป๊ก"
"โอ๊ย ใครวะ"
"กู เอง ไอ้เปี๊ยก มึงแลบลิ้นใส่กูใช่ไหมเมื่อเช้า"
เสียงของมัจจุราชดัง ก้องอยู่เหนือหัวข้างขวา
"หวาย พี่น่ะเอง อาร๊าย แลบลงแลบลิ้นอาราย เปล่าน้า"
"อย่ามาหือ กูเห็นกับตา มึงโดนแน่ๆวันนี้"
"อ่ะ พี่รูปหล่อ จะทำอารายเค้าอ่า ไม่เอาน้า เค้าหิวข้าว"
"ไม่ต้องแดก แล้วมึง แดกตีนกูนี่"
เฟียตนั่นเอง เขาประชิดตัวญี่ปุ่นขยุ้มคอเสื้ออยู่ มองไกลๆเหมือนเด็กยืนคุยกันปกติ เพราะเขากัดฟันพูดไม่ให้เสียงดังเป็นที่ผิดสังเกตุ
"ไม่เอา ใครจะกินลง ตีนเหม็นๆ"
"ไอ้นี่ โป๊ก"
"อ่า พี่อ่ะ เขกหัวผมทำไมอ่ะ หัวโนแล้ว"
"มึงกวนตีนกูไง ไหนมึงแดกอะไร"
"แกง ไตปลา พี่กินเป็นหรา อิอิ เผ็ดน้า"
ญี่ปุ่นหารู้ไม่ว่าเขากำลังจะ แกล้ง ตอบไปหน้าใสซื่อ
"ป้าคร้าบ พี่รูปหล่อเขาจะกินแกงไตปลาเหมือนผมอ่า เค้าจะจ่ายให้ผมด้วย วันนี้ญี่ปุ่นไม่ช่วยขายน้า พรุ่งนี้จะมาช่วย อิอิ ลาภปากแล้วตู"
ญี่ปุ่น ยิ้มอย่างเริงร่า
"ใครจะกิน ไอ้นี่ กูไม่ได้สั่ง เฮ้ย ป้าไม่เอาครับ ไม่เอา ผมกินไม่เป็น"
เฟียตโบกไม้โบกมือปฏิเสธ
"อ้าว มาล้อเล่นกับป้าเหรอพ่อหนุ่ม จะกินไม่กิน"
เสียงป้าดุ เฟียตเกาหัวแกรกๆเหมือนกัน
"เอ่อ งั้นผมเอา ผัดไก่ กับไข่ดาวก็ได้ครับป้า"
เขาต้องยอมจำนนเพราะนักเรียนรุ่นน้องที่รอ คิวต่อจากเขาเริ่มมองคนตัวใหญ่ที่ดึงคอเสื้อเด็กแว่นตัวเล็กอยู่
"ขอบ คุณคร้าบ พี่รูปหล่อน่าร้ากที่สุด"
ญี่ปุ่นรีบเหวี่ยงตัวออกตอนที่ เขาจะจ่ายเงินให้ป้า
"เฮ้ย มึงไม่มาจ่ายของมึง ไอ้"
"จ่ายมา ซะดีๆ พ่อหนุ่ม รวมของหนูคนนั้นด้วย"
เฟียตทำหน้าเซ็งกัดกรามกรอดจน ปูดโปน
"อิอิ กินกันยังอ่ะ นาย รอเราป่ะเนี่ย"
ญี่ปุ่นวิ่ง กระหืดกระหอบกลับมาที่โต๊ะ
"หนีอะไรมาอีกญี่ปุ่น"
บอยถาม เพราะเห็นท่าทางที่กระหืดกระหอบของญี่ปุ่น
"หนีหมีขาวยักษ์"
"เฮ้ย ไม่ใช่มึงไปมีเรื่องกับเขานะ เดี๋ยวก็โดนสอยเอาหรอกมึง ยิ่งหน้าเอ๋อๆอยู่ กูไม่ช่วยนะเฟ้ย"
เอกรีบออกตัว
"แหม สู้คนด้วยเหรอนายอ่ะ หน้าตาน่าจะกลัวแต่เขื่อน อิอิ"
"อ้าวไอ้นี่เดี๋ยวกูเตะให้ กูนักมวยเก่านะเฟ้ย เคยเรียน"
"ชิ หน้าตาก็น่าจะใช่"
กัดฟัน พูดเหมือนเคย แต่ก้มลงกินข้าวแล้วทำเป็นไม่สนใจ
"มึงว่าไงนะ ไอ้หญ้าแห้งญุี่ปุ่น"
เอกขึ้นเสียงถลึงตาใส่
"โอ๊ย นาย ใจเย็นๆ รีบกินสิข้าวน่ะ ทำไมทะเลาะกันจังสองคนนี้"
ญี่ปุ่นทำเป็น ไม่รู้ไม่ชี้ แต่ก็ต้องสะดุ้งเพราะมีมือใหญ่ๆมาตีลงที่กลางหลัง
"โอ๊ย"
"จะ หนีกูพ้นเหรอไอ้เปี๊ยก"
พูดจบก็นั่งลงข้างๆทันที
"อ่าพี่รูป หล่อ มาเบียดทำไมอ่ะ ร้อนๆ ถอยไปๆ"
"มึงอย่าอิ๊อ๊ะ เดี๋ยวกูจะแก้แค้นมึง"
เฟียตไม่ยอมเลิกเพราะเขาเสียหน้าเพราะญี่ปุ่น สองครั้งแล้ว
"เอ่อ ญี่ปุ่นนายรู้จักพี่เขาด้วยเหรอ"
บอยถาม ตาค้างอยู่
"อ้อ พี่โย่งอ่ะ เค้าเก็บกระเป๋าเราไป เนี่ยแอบใช้รึเปล่าก็ไม่รู้ ดินสอลายอิ๊กคิวซังเราอ่ะ"
"ไอ้ห่า กูเอาไปทิ้งแล้ว"
"หา ใจร้าย ไอ้บ้า ใจร้าย"
ญี่ปุ่นถลึงตา ใส่เขาบ้าง ยกมือขึ้นจะตีแต่ต้องลดลงเพราะรู้สึกตัวว่าเขาตัวใหญ่กว่าเยอะ
"อ่า หายากนะนั่นน่ะ โห จะทำยังไง จะทำยังไงดี"
ญี่ปุ่นหันมาขยี้หัวตัว เอง ทำท่าคิดหนัก
"โห ไอ้บ้า กูยังไม่ทิ้งหรอก มึงอยากได้ไปเอาที่ชมรมเย็นนี้"
ญี่ปุ่นหยุดขยี้หัวทันที มองหน้าเขาตาเป็นประกาย
"อิอิ ว่าแล้ว พี่รูปหล่อต้องไม่ใจร้าย"
"มึง อย่าลืมล่ะ อ้อ เมื่อกี้กูจ่ายคาข้าวให้มึง เดี๋ยวมึงใช้คืนด้วย"
"อ่า ก็ได้ๆ เดี๋ยวเค้าเลี้ยงก๋วยเตี๋ยวคืน อิอิ ข้าวสิบห้า ก๋วยเตี๋ยวชามเท่าไหร่อ่ะบอย"
ญี่ปุ่นเอานิ้วขึ้นมานับทำท่าคิดเลข
"โห มึง งกว่ะ ชามยี่สิบ"
"อ่า ไม่เอาอ่ะ งั้นเลี้ยงข้าวร้านป้าดีกว่า อิอิ เอาอย่างเดียวน้า"
"โป๊ก"
"โอ๊ย เขกหัวเค้าไมอ่า"
"แดก ให้หมดนะมึง ทั้งสองจานนี่ล่ะ กูแดกไม่ลงแล้ว"
ญี่ปุ่นแทนที่จะ เสียใจหรือสะท้อนใจอะไรบ้าง ทำตาเป็นประกาย
"จริงน้า พูดแล้วห้ามคืนคำน้า อิอิ รูปหล่อแล้วยังใจดีอีก เค้าหม่ำหมดเลยน้า"
ไว ทันคำพูดเขาคว้าจานข้าวของเฟียตมาวางตรงหน้าตักกินข้าวในจานทันที เฟียตได้แต่ส่ายหัวแล้วก็อดไม่ได้ที่จะยิ้มที่มุมปาก เขาคงไม่เคยเจอเด็กเอ๋อกวนบาทาขนาดญี่ปุ่นมาก่อน บอยกับเอกนั่งมองตาปริบๆ เฟียตทำตาดุใส่ทั้งสองจึงก้มลงกินก๋วยเตี๋ยวต่อ ส่วนเฟียตนั่งมองญี่ปุ่นกินจนเคลิ้มไป
"เฮ้ย ไอ้เฟียตมึงไม่กินข้าวเหรอ มานั่งเฝ้าใครวะ"
เสียงทักดังปลุกให้ เฟียตสะดุ้ง
"เฝ้าห่าอะไรล่ะ กูจะมาตบกะโหลกไอ้เปี๊ยกนี่"
ว่า แล้วก็ตบหัวญี่ปุ่นฉาดใหญ่
"พรวด"
"อ๊ายย แหวะ"
เสียง ร้องอย่างน่ารังเกียจของบอยกับเอกดังขึ้นพร้อมกัน เพราะข้าวที่อยู่เต็มปากของญี่ปุ่นพรวดออกมาเต็มโต๊ะรวมถึงชามก๋วยเตี๋ยวของ ทั้งสอง
"แหะๆ พี่อ่า ตบหัวเค้าทำไมอ่า กินอยู่น้า"
"สม ตะกละนะมึง"
เฟียตทำเสียงดุแล้วลุกจากเก้าอี้ที่นั่ง
"มึงไป เจอกูด้วยที่ชมรม ไม่งั้นกูจะเอากระเป๋ามึงไปทิ้ง"
"อ่า แล้วเค้าจะเอาอะไรเรียนอ่า ใจร้าย"
"ช่างหัวมึงดิ เรื่องของมึง กวนตีนดีนัก"
"หมีขาวหน้าบู้เอ้ย"
กัดฟันพูดเหมือนเคย
"มึง ว่าอะไรน๊ะ ด่ากูใช่ไหม"
"เปล๊า ไม่ได้ด่าซะหน่อย ชมหรอก"
ญี่ปุ่น ทำหน้าย่นแล้วกินข้าวต่อ ทำเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น นักเรียนที่อยู่รอบข้างต่างหวาดกลัวกันไปเป็นแถบ เพราะเฟียตมีชื่ทางด้านเกเรอยู่แล้ว แต่ไอ้คนตัวเปี๊ยกทำไมยังลอยหน้าเอ๋อๆสู้อยู่โดยไม่ได้กลัวเลยแม้แต่น้อย
"ไอ้ ปุ่น แย่แน่เลย"
เอกทำเสียงหวาดกลัว ญี่ปุ่นทำหน้างงไม่เข้าใจ
"หือ แย่ไมอ่ะ"
"อ้าว ไม่รู้เหรอว่าไอ้พี่โย่งคนนั้นหัวโจกมอหกนะมึง โดนเขาเรียกไปที่ชมรม ระวังนะมึงเละแน่ๆ"
"อ่า นั่นสินะ ตายละหว่า ทำไงดีอ่ะ ทำไงดี"
ญุี่ปุ่นทำหน้าตกใจแต่ดูยังไงก็ไม่เหมือนอาจเพราะ แว่นตาหนาเตอะของเขาที่บดบังสายตา
"นายซื้อกระเป๋าใหม่ดิ ปุ่น"
บอย แนะ
"โอ๊ย ไม่ได้ ไม่ได้ ของในกระเป๋ามีเป็นคอลเล็กชั่นอิ๊กคิวซังเชียวน้า ไม่ยอมหรอก หายากน้า"
"โห มึงจะตายอยู่แล้วยังห่วงของอีก"
"อ๊ะ แล้วทำไงอ่า ช่วยคิดหน่อยดิ ปลาดุก"
"หือ อะไรน๊ะ ใครปลาดุก"
เอกทำเสียงสูง
"ก็ ฉายานายไง ปลาดุก น่ารักดีออก"
ญี่ปุ่นยิ้มบาน
"มันน่ารักตรง ไหนวะปลาดุก"
เอกงงเกาหัวแกรกๆ ส่วนบอยหัวเราะกิ๊กอยู่ ญี่ปุ่นทำหน้าไม่รู้เรื่อง
"เฮ้ย คิดออกแล้ว ก็รีบกินข้าวดิ แล้วแอบขึ้นไปเอาบนห้องพี่เค้า"
"พี่เค้าทิ้งไปแล้วอ่ะ ให้ไปเอาที่ไหน"
"โห ไอ้ปุ่น เขาหลอกมึงหรอก ใครเขาจะทิ้ง"
เอก พูดให้ญี่ปุ่นได้คิด ฉายแววตาเจ้าเล่ห์ออกมาทันที
"ปะ ไปเอากระเป๋ากัน"
ญี่ปุ่นลุกทันที
"เฮ้ย มึง บอกจะไป จะไปเลยเหรอ ไม่วางผงวางแผนก่อนเลยเหรอ"
เอกร้องห้ามแต่ลุกตามญึ่ ปุ่น ส่วนบอยก็ลุกตามไปอีกคน
"หือ แผนไรอ่า เอากระเป๋าต้องมีแผนด้วยหรา"
ญี่ปุ่นเกาหัวอีกครั้ง
"โอ๊ย ไอ้เอ๋อ มึงจะบุ่มบ่ามขึ้นไปดงเสือเลยเหรอมึง กูยังไม่อยากโดนกระทืบ"
"อ่า แล้วทำไงอ่ะ"
"โอ๊ย กูล่ะเซ็ง มึงบอกมันดิ บอย"
เอกทำท่า กลุ้มจัดแล้วเหวี่ยงมาให้บอย
"อ่า แล้วจะรู้ไหมนั่น ว่าแต่นายมีแผนอะไรล่ะ"
บอยเองก็เกาหัวแกรกๆ ไม่รู้เรื่อง
"โอ๊ย แกสองคนอะไรนิ ก็ให้เราเป็นต้นทางให้มันไง ให้ไอ้ปุ่นเข้าไปเอาเอง"
"โห นึกว่าแผนอะไร มันก็ต้องเป็นแบบนั้นอยู่แล้วนิ"
ญี่ปุ่นทำหน้ารู้ ทัน
"อ้าว"
เอกทำหน้าไม่ถูกเพราะคิดว่านี่คือแผน แต่บอยกับญี่ปุ่นกลับไม่สนใจ ทั้งสามเดินมุ่งหน้าไปยังตึกนักเรียนชั้นมัธยมหกกับมัธยมห้า ที่เมื่อเช้าญี่ปุ่นมาสร้างวีรกรรมเอาไว้ พอเดินเข้าบริเวณหน้าตึก ซึ่งมีนักเรียนนั่งเล่นอยู่ตรงระเบียงเป็นกลุ่มๆ ทุกสายตาจ้องมายังทั้งสามเพราะลักษณะที่ไม่น่าจะใช่เด็กรุ่นราวคราวเดียวกัน
"ไป ไหนไอ้เตี้ย"
เสียงทักมาจากลุ่มข้างหน้าที่นั่งอยู่สามสี่คน
"ใคร เตี้ยฟะ โหสูงตายนักนี่"
ญี่ปุ่นพูดเหมือนเดิมกัดฟันแต่ยิ้ม
"ไป หาพี่อ่ะ พี่เฟียต พี่รู้จักป่ะ"
ญี่ปุ่นพูดออกไป ทั้งบอยกับเอกมากระตุกแขนอยู่คนละข้าง
"หา นายนี่เหรอ น้องพี่เฟียต"
ทั้งกลุ่มดูหน้าซีดถอดสีกันหมด
"ช่าย เดี๋ยวฝากบอกพี่ให้ว่าพวกพี่อยากเจอ"
ญี่ปุ่นพูดออกไปแล้วยิ้ม เพราะเขาอ่านจากท่าทางของคนทั้งกลุ่มที่ดูตื่นกลัว
"เฮ้ย บ้าเหรอ ไม่ได้อยากเจ๊อ จะเจอทำไมล่ะ ไปๆ พวกเราไปห้องสมุดดีกว่า"
ทั้งกลุ่ม ลุกไปทันที
"เราว่า ไอ้พี่เฟียตโย่งนี่มันต้องเป็นนักเลงประจำโรงเรียนแน่ๆ ดูพวกนี้ดิ กลัวหางจุกตูด"
"อิอิ ใช้แผนนี้ล่ะ ทางสะดวก"
เอกสนับสนุน ญี่ปุ่นยิ้มอย่างเจ้าเล่ห์อีกครั้ง เหอๆๆ ง่ายดายแค่นี้เอง เขาคิดในใจ
"ไอ้ เปี๊ยก ญี่ปุ่น"
เสียงร้องดังมาจากข้างหลัง ทั้งสามคนหันไปมอง
"อ้าว พี่โฟคดำ"
ญี่ปุ่นร้องทักออกไป โบกไม้โบกมือ
"อ้าวไอ้นี่ เจอทีไรวอนหาแต่ตีนนะมึง มาทำอะไรแถวนี้ เจอหรือยังล่ะกระเป๋าน่ะ"
โฟค เดินเข้ามาในกลุ่ม แต่ด้วยความที่ตัวสูงกว่าทั้งสามคนมาก เอกกับบอยจึงแหงนหน้ามองพองาม
"ยังอ่ะ เป็นเพราะพี่อ่ะล่ะ ไม่ยอมช่วย เนี่ยเค้าไม่มีสมุดเขียนหนังสือเลย"
"อ้าวเฮ้ย กูไปเกี่ยวอะไรด้วย พาไปถึงที่แล้วมึงไม่เห็นเองช่วยไม่ได้"
"แอ่ะ ไอ้ดำตับเป็ด"
"นั่นแน่ ด่ากูอีกแล้ว เดี๋ยวเถอะมึง"
โฟคยก มือขึ้นเตรียมเขกหัว แต่ญี่ปุ่นรู้ทันรีบถอยออกไป
"แล้วมีธุระอะไร กับ ญี่ปุ่นอ่ะ"
"อ้าวมึง กูมาถามโว้ย ไม่ได้อยากมีธุระด้วยหรอก ไอ้เปี๊ยกหน้าเอ๋อ"
"หว่าๆ มาว่าเค้า ตัวเองก็ตัวด๊ำดำ ขี้เหร่"
ญี่ปุ่น สวนคืน โฟคโผเข้าหาเขกหัวไปโป้กใหญ่
"โอ๊ย พี่อ่ะ โรคจิตเขกหัวเค้าไมอ่ะ"
"หรือมึงจะให้กูถีบ แหม ไอ้เอ๋อ เดี๋ยวกูถีบโครม"
"อ่า มะเอาอ่า ไปดีกว่า พี่ดำโรคจิต"
พูดจบ แล้วก็วิ่งหนีไปเลย ปล่อยให้เอกกับบอยยืนเอ๋อของจริงอยู่ โฟคกะจะวิ่งตามแต่ก็ไม่ได้ตามเพราะหันมามองทั้งสองคนแล้วยิ้มแสยะอย่างมีแผน
"ซวย แล้วมั้ยล่ะ ไอ้ญี่ปุ่น"
เอกรำพึงออกมาเบาๆ ส่วนญี่ปุ่นวิ่งขึ้นตึกไปแล้ว โดยไม่ได้หันหลังกลับมามองเพื่อนเลย พอขึ้นไปถึงจุดยุทธศาสตร์ที่วางแผนไว้ ญี่ปุ่นก็หอบแฮ่กๆ
"อ้าว ไปหนายอ่า เอก บอย"
ยังหอบอยู่แต่ก็พูดออกมา ญี่ปุ่นเดินแอบเข้าไปในห้อง เด็กนักเรียนมัธยมหก ช่วงพักเที่ยงพอกินข้าวเสร็จก็จะไปขลุกอยู่ตามชมรมของตนเอง ในห้องเรียนจึงไม่มีนักเรียนอยู่เลย มีเพียงเด็กเรียนจริงๆที่นั่งอ่านหนังสืออยู่ในห้อง ญี่ปุ่นทำเนียนเดินเข้าไปยังโต๊ะที่โดนแกล้งเมื่อเช้า
"อ้าว ไปไหนหว่า ไม่เห็นมี"
ญี่ปุ่นก้มๆเงยๆอยู่แถวโต๊ะ
"พี่ๆ โต๊ะพี่เฟียสอยู่ไหนอ่ะ ผมเป็นน้องชายเค้า มาเอาของ"
ญี่ปุ่นทำเนียน เข้าไปถามรุ่นพี่ที่นั่งอ่านหนังสืออยู่ เขาใส่แว่นหนาไม่ต่างไปจากญี่ปุ่นเลยเงยหน้าขึ้นมองญี่ปุ่น แล้วชี้มือไปหลังห้อง แล้วก้มหน้าอ่านหนังสือต่อ
"ชิ ถามก็ไม่ตอบ"
กัด ฟันพูดเหมือนเคย เขาเงยหน้าขึ้นทันที
"อ่ะ ขอบคุณคร้าบพี่"
ญี่ปุ่น ยกมือขึ้นไหว้แทบจะไม่ทัน แล้วก็รีบเดินไปยังโต๊ะที่เฟียตนั่ง ญี่ปุ่นดีใจขึ้นมาทันที ยิ้มแฉ่งเพราะเห็นกระเป๋าของเขาวางอยู่ที่พื้นใต้โต๊ะ ญี่ปุ่นปรี่เข้าไปหยิบกระเป๋ามาทันที แต่ก่อนจะเดินจากไป ญี่ปุ่นหยิบสมุดของเฟียตมาเล่มหนึ่งแล้วเขียนลงหน้าแรกของสมุด
"หึหึ ไอ้พี่โย่งบ้า ชอบแกล้งรุ่นน้อง บ้าอำนาจ ไม่หล่อ"
ญี่ปุ่นเดินยิ้ม ออกมาจากห้อง แล้วก็รีบวิ่งลงบันไดไปด้วยใจระทึก
:L2: :L2: :L2: :L2:
เขียนโดย eiky
-
โอ้ย เด็กบ้า ขำจนเหนื่อยแล้ว
ตายแน่ๆ ปุ่นน้อย ไปป่วนเค้าแบบนั้น
ขอบคุณนะคร้าบมาสองตอนเชียวนะ
-
ชอบชอบเอาอีก :L1: :L1: :L1: :L1:
-
เห็นชื่อคนแต่งปุ๊บก็แวะเข้ามาทันที เมนต์ก่อนอ่าน
-
555 ทั้งเอ๋อ ทั้งแสบ ทั้งรั่ว เลยอ่ะ...ญี่ปุ่น :m20: :m20:
-
มันบ้าไปแล้้ว
-
พูดได้คำเดียวว่า ...
ไอ้ญี่ปุ่นมันติ๊งต๊ิอง ฮ่าๆ XD
แล้วใครเป็นพระเอกกันล่ะเนี่ย ฮี่ๆ
-
ญี่ปุ่นเนี่ย กวนตีนจริงๆเลยนะ ไปว่าพวกพี่เค้าอย่างนั้นและก็โดนหรอก
รอตอนต่อไปค่ะ
-
เจ้าเล่ห์แล้วยังกวนประสาทมากกกกก นู๋ปุ่น
เอ๋อไม่จริงนี่นาแบบนี้ แต่ดีแบบนี้ ชอบค่าาา
เป็นกำลังใจให้ค่ะ
-
เข้ามาเป็นกำลังใจให้ :L2:
ปุ่นน่ารักอ่ะ ฮาได้อีก อ่านแล้วยิ้มตลอดเลย :L1:
-
น่าีัรักมากๆๆๆๆ ^^
-
ภายในครึ่งวัน...นู๋ญี่ปุ่นสามารถป่วนได้เกือบทั่วโรงเรียน... o13
น่ารัก+โก๊ะ ๆ แบบนี้....ต่อไปหนุ่ม ๆ ติดตรึมแน่ ๆ
ชอบค่ะเรื่องนี้ :m20: ดีค่ะ
:L2: :pig4: ให้น้อง eiky
-
ประกาศ : ประกาศ
จากคนอ่าน ถึง คนเขียน
ถือเป็นการตักเตือนครั้งแรก
เนื่องจาก "หวานใจ นายหน้าเอ๋อ" เรื่องนี้ มีน้องญี่ปุ่นที่เป็นที่น่ารัก
และเอ๋อได้ใจผู้อ่านไปตาม ๆ กัน ทำให้นิยายเรื่องนี้
อ่านแล้วมีความสนุกและ ฮามาก ๆ เลย
เพราะฉะนั้นแล้ว ผู้อ่านเห็นเป็นเรื่องที่ไม่สมควรอย่างยิ่งที่จะลง
"วันเว้นวัน" เพราะจะทำให้เราคิดถึงความเอ๋อ เอ้ย ฮา ของน้องญี่ปุ่น
จึงมีการพิจารณาขอให้ลงเป็นทุกวัน ไม่ก็ทุกนาที
เพื่อความสบายใจของผู้อ่าน เพราะจะได้อ่านนิยายตลอดทู้กก วัน
โดยถ้าผู้เขียนไม่ทำตามข้อเรียกร้องนี้แล้วนี้ จะโดน...
จากสถานหนักไปเบา 5555
จึงเรียนมาให้ทราบโดยทั่วกัน 555+
ปล. รักคนแต่งนะ ว่ะ ฮ่ะ ฮ่ะ
-
เรื่องนี้น่ารักมากๆเลยคับ ญีปุ่นก็ป่วนเขาไปทั่วเลยเนาะ :m20: :m20: :m20:
เอ๋อปลอมๆน่ารักโก๊ะๆแบบนี้ เอก พี่โฟคดำ หรือ แหมจะว่าพี่เฟี๊ยสก็เหอะ
เอาญีปุ่นไม่อยู่ร๊อกกกกกก!! :laugh: :laugh:
ยังไงก็จะติดตามต่อไปนะครับ :)) :-[
-
เย้ ดีใจจังที่เพื่อนๆชอบ ตอนแรกคิดว่าแนวนี้จะไม่มีคนอ่าน อิอิ
มีความสุข
เหอๆๆๆๆ
รักทุกคนคร้าบบ
จะพยายามเอามาลงเรื่อยๆน้า
:กอด1: :กอด1:
-
ชอบญี่ปุ่น อิอิ เข้าใจตั้งชื่อ เนอะ แหะะ
:L2: :L2:
-
ญี่ปุ่น ตัวเล็กๆ แต่แสบน่าดู ไม่รู้ว่าพระเอก ฟ ไหน โฟค หรือเฟียต
แสบขนาดนี้ ใครเอาอยู่ ต้องปวดหัวแน่ :z1:
-
แสบมาก....เด๋วยี่ปุ่นจะโดนเอาคืนมิใช่น้อยย
:laugh: :laugh: :laugh:
-
กร๊ากกกกกกกกกกกกกก
:laugh: :pigha2: o18 :m20:
:z1:
ไม่ไหวแล้ว
-
มาแว้วววว ตอน ต่อ อิอิ รัก ญี่ปุ่นกันบ้างหรือยังคร้าบบบ
ตอน ๓ (ชมรม แบดมินตัน)
ถึงห้อง เรียนแล้ว ญี่ปุ่นยิ้มร่าด้วยความภาคภูมิใจ กอดกระเป๋าหนังสีดำไว้ในอก
"ไปไหนหว่า บอยกับปลาดุกไปหนายอ่า"
บอย มองหาเพื่อนทั้งสอง แต่ก็ไม่เห็นที่ห้องเรียน สักพักสองคนก็วิ่งกระหืดกระหอบกลับมา
"ไอ้ปุ่น กูซวยแล้วเห็นไหม เพราะมึงคนเดียว ไอ้ เอ๋อ"
เอกโวยวายวิ่งเข้ามาที่ตัวญี่ปุ่น เจ้าตัวทำหน้าเหรอหรา
"อารายอ่ะ ซวยอะไร"
"ไอ้บ้า ก็ไอ้พี่โฟคดำของแกน่ะ บังคับให้พวกกูไปเข้าชมรมแบดมินตัน บอกให้มึงไปด้วย"
เอก พูดกระหืดกระหอบ
"หือ แค่นี้ก็ทำโตะจาย ไม่เห็นเป็นไรเข้าชมรมแบดก็ดี แต่ทำไมต้องเข้าอ่า ขี้เกียจ"
"นั่น ล่ะ ปุ่น เขาให้เข้าชมรมตามความสมัครใจ แต่โดนบังคับไปแล้ว บอกไม่เข้าเจอดีแน่ๆ"
บอยพูดบ้างดูตื่นตกใจ แต่ญี่ปุ่นยังมองไม่เห็นว่าอะไรที่ทำให้เพื่อนทั้งสองต้องตกใจมากมายถึง เพียงนี้
"เหอๆๆ ไปก็ไปดิไม่เห็นต้องกลัว"
"อ้าว ก็กูไม่อยากไปอ่ะ อยากเข้าชมรมดนตรีสากลโว้ย"
เอกโวยวาย
"อ้าว ไม่ไปก็ไม่ไปดิ โห โวยวายไปได้"
"มันไม่ง่ายอ่ะดิ ปุ่น ไอ้พี่โฟคดำบอกว่าจะตามราวีไม่เลิกลาถ้าไม่ไป"
บอยเสริม แล้วนั่งลงที่นั่งตัวเอง
"เอ๋ จาราวีทำไมอ่า ก็เค้าไม่เข้าชมรมด้วย น่าเกลียด"
"ยังมาทำหน้าเอ๋อ เพราะมึงนั่นล่ะ ไปกวนตีนพี่เค้าไว้ เลยซวยเลยกู"
"อ่า งั้นเดี๋ยวตอนเย็น ไปเคลียร์ให้ หึหึ ไม่ต้องกลัว"
ญี่ปุ่นไม่ได้มีความหวาดกลัวหรือหนักใจเลยบนใบหน้า กลับหัวเราะร่าเริงเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น คาบเรียนตอนบ่าย มีวิชาภาษาไทย เคมี สังคม และ แนะแนว พอหมดคาบเรียนวิชาสังคม อาจารย์ก็บอกให้เลือกเข้าชมรมที่ตัวเองชอบ โดยเอารายชื่อของชมรมมาให้ พอถึงตอนนี้ เอกกับบอยก็ทำหน้าตาตื่นตกใจอีก ส่วนญี่ปุ่นยังไม่ได้รู้สึกตัว
"นี่ บอย เราว่าจะเข้าชมรมดูนก นายว่าดีไหม เค้าว่าจะได้ออกไปดูนกต่างจังหวัดด้วยล่ะ อิอิ"
ญี่ปุ่นทำหน้าเพ้อ ฝัน มีความสุข
"อ้าว แล้วชมรมแบดฯล่ะ นายจะเอาไง ไม่เอานะให้เราไปกับเอกสองคนน่ะ"
"เออ ไอ้เอ๋อ มึงรับผิดชอบหน่อยดิ เป็นคนต้นเรื่องนะ"
เอกเข้ามาสมทบ ญี่ปุ่นถึงนึกขึ้นมาได้
"เออ นั่นดิ ลืมไปเลย อิอิ งั้นเดี๋ยวไปคุยกับพี่โฟคดำให้รู้เรื่องไปเลย"
พูด จบก็ลุกขึ้นเลย เพราะนักเรียนคนที่เลือกชมรมที่ตัวเองชอบแล้วก็ทยอยเดินไปตึกกิจกรรมนัก ศึกษาเพื่อเข้าชมรมที่ตัวเองเลือก บอยกับเอกลุกเดินตามญี่ปุ่นไปอย่างหวาดกลัว
"เออ รูมเมทพวกนายเป็นใครอ่ะ"
ญี่ปุ่นถามขึ้นระหว่างทาง
"ก็ไอ้บอย นี่ล่ะ"
หอพักของนักเรียนที่นี่มีหลายราคา มีทั้งแบบ สองคน สามคน สี่คน เพราะฐานะทางบ้านของบอยกับเอกค่อนข้างดีจึงอยู่แบบสองคน ส่วนญี่ปุ่นอยู่แบบสี่คน เพราะฐานะทางบ้านไม่ค่อยหรูหราสักเท่าใดนัก เพราะที่บ้านมีสวนผลไม้ พอส่งเสียได้ให้จบมัธยมมีชื่อและมหาวิทยาลัยแต่ไม่ดีเด่อะไรมาก
"จริง ดิ น่าสนุก"
"แล้วนายอ่ะ"
"อ้อ เราอยู่กับอีกสามคน อยู่ทับอะไรไม่รู้เมื่อคืนยังไม่ได้คุยเลย เราย้ายไปอยู่กับนายได้ป่ะ"
ญี่ปุ่น พูดทีจริงทีเล่น
"เฮ้ย ห้องกูมีสองเตียงเฟ้ย จะมานอนพื้นรึ"
เอก พูด ญี่ปุ่นหน้าจ๋อยไป
"อ่า ใจร้ายอ่ะ นายสินอนพื้นดูแข็งแรงให้เราไปนอนเตียง อิอิ"
แต่ก็เปลี่ยนสีหน้า ทันทีเหมือนกัน
"เออ มาอยู่ด้วยกันก็ดีนะ ห้องเดียวกัน สนุกดีออก"
"อ้าว"
พอ บอยพูดขึ้นเอกก็ไม่แย้งอะไร
"เห็นมะ คนน่าร้าก อ่ะนะ ใครก็อยากให้อยู่ด้วย อิอิ เนอะบอยเนอะ"
"แหว่ะ น่ารักตาย ไอ้เอ๋อ อย่าก่อเรื่องล่ะ"
"ก่อเรื่องอาร๊าย เรียบร้อยจะตาย"
ทั้งสาม เดินคุยแกมเถียงกันจนไปถึงตึกกิจกรรมนักศึกษา บางห้องเสียงดังอีกทึกครึกโครม มีรุ่นพี่มาคอยรับรุ่นน้อง ทั้งสามคนโผล่หน้าเข้าไปดู
"เอา ชมรมนี่มะ คนเยอะท่าทางสนุก"
ญี่ปุ่น พูดขึ้น
"ไอ้เอ๋อ มึงลืมแล้วเหรอจะมาเคลียร์กับไอ้พี่โฟคดำของมึงน่ะ คุยแล้วค่อยมา"
ญี่ปุ่นถึงระลึกขึ้นมาได้พยักหน้า แล้วมองหาชมรมแบดมินตันต่อไป
"นั่นไง ห้องนั้นไง"
บอยร้อง เหมือนหาสิ่งมีค่าเจอ
"เอ๋ ทำไมเงียบเชียบ ไม่มีคนสนใจแน่ๆ"
ญี่ปุ่น ทำหน้าสงสัยแต่ก็เดินพรวดพราดเข้าไปในห้องเพื่อนทั้งสองดึงแขนไม่ทัน
"อ่า"
ใน ห้องมีเด็กนักเรียนมัธยมสี่นั่งอยู่กับพื้น เจ็ดแปดคน มีรุ่นพี่ยืนรายรอบ สามสี่คนมีอยู่คนหนึ่งที่นั่งอยู่บนโต๊ะ "ไอ้พี่โฟคดำ" นั่นเอง
"มา แล้วเหรอมึง กว่าจะมานะไอ้เปี๊ยก"
เสียงร้องทักมาตั้งแต่ญี่ปุ่น เพิ่งจะก้าวเข้าประตูไป ญี่ปุ่นชะงัก เกาหัวแกรกๆ เพราะทุกสายตามองมาที่เขา
"ไม่ เปี๊ยก จะมาเคลียร์"
"มานี่เลยมึง มาลงชื่อ"
"หือ จะมาเคลียร์ไม่ได้มาลงชื่อ เอ๊ะพี่โย่งดำนี่ยังไง"
"อะไรน๊ะ มึงว่าอะไรน๊ะ"
เสียงคำรามดังลั่น ญี่ปุ่นตกใจแต่ก็ยืนนิ่งอยู่ ไม่เอาดีกว่า ท่าทางจะเตลียร์ไม่ไหว ไปตั้งหลักก่อนดีกว่า พอคิดได้ก็หันหลังกลับทันที
"ปึ๊ก"
"โอ๊ย"
ญี่ปุ่นชน เข้ากับร่างโย่งหนา จนผงะ
"มึงจะไปไหน ไอ้เปี๊ยก มึงตายแน่วันนี้"
"หวาย ไอ้พี่โย่ง"
สีหน้าถอดสีทันทีเพราะคนที่ญี่ปุ่นชนคือเฟียต
"มา ตั้งแต่เมื่อไหร่หว่า"
ไม่ทันจะได้ถอย ก็โดนเฟียตจิกบ่าหิ้วเข้ามาในห้อง บอยกับเอกก็โดนรุ่นพี่อีกสองคนหิ้วปีกเข้ามาในห้อง
"น้องๆ ไม่ต้องตกใจนะครับ ไอ้นี่เป็นเคสพิเศษ ธรรมดาพี่ไม่ดุนะครับ"
เฟียต หันไปบอกรุ่นน้องที่นั่งอยู่กับพื้นที่ดูตกใจกับสิ่งที่เห็น
"ไอ้ เบนซ์ มึงพาน้องๆไปดูโรงยิม เดี๋ยวให้ไอ้สามตัวนี่ลงชื่อเสร็จ เดี๋ยวกูตามไป"
เฟียตออกคำสั่ง เหมือนเป็นคำประกาษิต ทั้งหมดลุกขึ้นทันทีเดินตามคนชื่อเบนซ์ออกไป เหลือเพียง โฟคดำ เฟียต แล้วรุ่นพี่อีกคน แล้วก็เหยื่อทั้งสาม
"มึงเขียนด่ากูใช่ไหม ไอ้เปี๊ยก"
เฟียตตะคอก ใส่หูญี่ปุ่นตัวหงอ
"อารายอ่า เขียนด่าที่หนาย เค้าชมตะหาก"
"โป๊ก" "โอ๊ย พี่อ่า เขกหัวเค้าอีกแล้ว"
"กวนตีนไม่เลิกนะมึง เดี๋ยวกูจะเอาให้เข็ด"
"หวาย ไม่เอา ไม่เอา เค้าจะมาเคลียร์"
"เคลียร์อะไร ไม่ให้เคลียร์โว้ย มึงกล้ากวนตีนคนอย่างกู มึงซวยแน่"
เสียงขู่คำรามดังลั่นห้อง
"ช่วย ด้วยๆๆ ผมโดนรังแก"
ญี่ปุ่นแหกปากออกมาทันที เฟียตเอามืออุดปากญี่ปุ่นไว้ พอมือติดปาก ญี่ปุ่นก็บ้วนน้ำลายออกมาเลอะเต็มมือเฟียต ไหลนองเต็มไปหมด
"อี๋ ไอ้ทุเรศ มึงเป็นหมาบ้าเหรอ มึงเอาไปจัดการไอ้โฟค"
เฟียตผลักญี่ปุ่น ออกจากตัวแล้วเช็ดมือตัวเองที่เสื้อของญี่ปุ่น
"อ่า สกปรกอ่ะพี่"
"โป๊ก นี่แน่ะ"
"อูย หัวโนแล้วอ่ะ เขกเอาๆ เค้าไม่ใช่ตุ๊กตาน้า"
"มา นี่เลยมึง ไอ้ตัวดี"
ญี่ปุ่นโดนเปลี่ยนมือไปจากเฟียต โฟคลากคอเสื้อญี่ปุ่นเข้าไปหา
"โอ๊ย จะลากเค้าทำไม๊ เดินเองได้ ไอ้พี่โฟคดำ"
"โป๊ก นี่แน่ะ"
"อ่า เดี๋ยวเค้าร้องไห้น้า เขกหัวเค้าหลายทีแล้วอ่า"
"มึงนี่นะร้องไห้เป็น หน้าตากวนตีนแบบนี้ ร้องไห้เป็นด้วยเหรอ ไหนร้องให้ดูหน่อยดิ๊"
โฟคท้าทาย ญี่ปุ่นเหมือนโดนลูบคม
"อ่า ใจร้าย อุ๊ย อะไรติดคอ"
ญี่ปุ่น ทักทำท่าเป็นจริงเป็นจัง โฟคเอามือขึ้นลูบคอตัวเอง
"ฮ่าๆๆ เชื่อคนง่ายเหมือนกันนิพี่โฟคดำ"
"โป๊ก โป๊ก"
"โอ๊ย ไอ้หมีดำ"
"หือมึงด่ากูว่าไรนะ"
"หวาย ไม่ได้ด่าซะหน่อย"
ญี่ปุ่น เห็นภัยจะมาถึงตัวหันหลังกลับ หน้าชนเข้ากับอกเฟียตอย่างจัง
"หวาย หมีขาว"
"เตะสักทีดีไหมไอ้เปี๊ยกนี่"
"ไม่เอ๊า ไม่เตะ เค้าไม่ชอบ"
"เอ๊ะไอ้นี่ กูไม่ได้ให้มึงชอบ กูจะเตะ"
ญี่ปุ่น กอดเข้าที่เอวเฟียตทันที เอาหน้าซุกกับอก เฟียตตกใจแกะตัวญี่ปุ่นออกพัลวัน
"เฮ้ย ปล่อย ไอ้เปี๊ยก มึงมากอดกูทำไม"
"แหวะ ตัวเหม๊น เหม็น"
ญี่ปุ่น กัดฟันพูดแต่กอดแน่นแกะยังไงก็ไม่ออก โฟคเข้ามาช่วยแกะ แต่ก็ไม่ออก
"ห้าม ทำไรเค้าน้า ไม่งั้นไม่ปล่อย จริงๆน้า"
"โป๊ก ๆๆ"
"ยิ่งเขก ยิ่งกอดน้า อ่า เจ็บน้า"
ทั้งเฟียตกับโฟครุมเขกหัวญี่ปุ่นใหญ่ จนหัวเริ่มปูดออกมา
"เฮ้ย ไอ้โฟคหยุด"
เฟียตร้องห้ามไว้ เพราะเสื้อที่หน้าอกเริ่มเปียกชุ่ม
"ทำไมวะ กำลังมันเลย"
"เฮ้ย ไอ้เปี๊ยก มึงร้องไห้จริงๆเหรอ"
เฟียตพยายามจับหน้าญี่ปุ่นออกมาจาก อก แต่ก็เหมือนตุ๊กแกแกะไม่ออก
"เฮ้ยไอ้เปี๊ยก มึงร้องไห้เหรอ"
เฟียต งัดหัวญี่ปุ่นออกมาอย่างแรง ช้อนหน้าขึ้นมอง แวบแรกที่เห็นคือแว่นอันหนาเตอะ แต่ภายใต้แว่นอันนั้นคือคราบน้ำตาที่ไหลอาบแก้มอยู่ ญี่ปุ่นลืมตาขึ้นมอง เฟียตนิ่งสะอึกไป ไม่มีเสียงพูดจากใคร ทุกคนเงียบ ไม่มีเสียงร้องไห้ออกมาจากปากของญี่ปุ่นเลย พอญี่ปุ่นรู้สึกตัวก็ผลักอกของเฟียตออกแล้ววิ่งออกนอกห้องไปทันที ทุกคนไม่มีใครขยับ
"เฮ้ย ญี่ปุ่น ไอ้ปุ่น รอด้วย"
เอกร้อง เรียกแล้วสะบัดมือออกจากรุ่นพี่
"พี่ทำเกินไปแล้วนะ ไม่สงสารมันบ้างเหรอ เขกหัวเอาๆ"
บอยร้องด่า
"เออ กูว่ามึงทำเกินไปว่ะ ทั้งสองคนเลย มันทำอะไรผิดวะ มึงถึงรุมเขกหัวมันขนาดนั้น"
รุ่นพี่คนที่จับตัวญี่ปุ่นไปสังเวย เฟียตในคาบเช้าพูดขึ้น เฟียตมองหน้าโฟคที่สีหน้าไม่สู้ดี
"เราทำแรง ไปหรือเปล่าวะ ไอ้โฟค"
"เออ ว่ะพี่ เผลอตัวมันมือไปหน่อย ก็หัวมันน่าเขกนี่"
"ไปง้อน้องมันหน่อยสิมึง ร้องไห้วิ่งไปไหนแล้วก็ไม่รู้"
"เฮ้ย กูนี่นะจะไปง้อเด็ก มอสี่ ไอ้ฟอร์ด"
"เออ มึงนั่นล่ะ แกล้งน้องมันดีนัก เดี๋ยวน้องคนอื่นรู้ชมรมมึงนั่นล่ะจะโดนปิด"
"เป็นพี่เสือกใจร้าย" ฟอร์ดพูดต่อ
"เออ ๆ กูไปง้อก็ได้ แหมเห็นหน้าเอ๋อๆ ไม่คิดว่าจะร้องไห้เป็น"
"ไอ้ห่า มันก็คนนะมึง กูว่ามันน่ารักออก"
"เออ มึงไม่ต้องพูด มึงจะไปหรือให้กูไป ไอ้โฟค"
เฟียตถาม โฟคที่ยืนอึ้งอยู่
"พี่นั่นล่ะไป เสียเหลี่ยมผมหมด"
"อ้าวไอ้ เตี้ยนี่ แล้วกูล่ะ"
"อ้าว พี่เขกมันเยอะกว่าผมนะ แรงกว่าด้วย พี่นั่นล่ะไป"
โฟคอ้างเหตุผลข้างๆคูๆ เฟียตเกาหัวแกรกๆ แล้วเดินออกจากห้องไป
...............................................................................
ญี่ปุ่น วิ่งมาที่โรงอาหาร ไปร้านป้า เขาไม่ร้องไห้แล้ว แต่ป้าปิดร้านกลับบ้านไปแล้ว ญี่ปุ่นเลยนั่งเซ็งอยู่คนเดียว เฟียตเดินมาเห็นพอดีเพราะเขาคิดว่าเด็กที่เพิ่งเข้าใหม่จะไม่ค่อยรู้ที่ไป นอกจากโรงอาหาร
"ไอ้เปี๊ยก มาอยู่นี่เอง งอนเหรอมึง"
เสียง ทักทำให้ญี่ปุ่นสะดุ้ง กำลังจะลุกหนีแต่เฟียตเข้าไปจับแขนให้นั่งลงที่เดิม
"งอน ไรอ่า จะมาเขกหัวเค้าอีกเหรอ คนใจร้าย"
ญี่ปุ่นงอนประหลับประเหลือก
"ไหนบอก ไม่งอน ไอ้นี่ เป็นไงเจ็บเหรอ"
เฟียตทำเสียงอ่อนโยนอย่างที่ไม่เคย พูดกับใคร
"ลองให้เขกหัวตัวเองดูมั้ยล่ะ ไม่เจ็บเลย อิอิ"
ญี่ปุ่น ฉายแววตาเจ้าเล่ห์อีกครั้ง
"ลามปามนะมึง กูมาขอโทษ มึงเสือกกวนตีนทำไมวะ"
"กวนที่หนาย เค้าออกจะน่าร้าก"
"นี่ ล่ะที่กวนตีน"
"พี่ขอโทษสิ แล้วจะหาย"
"อ้าวกูเพิ่งขอโทษไป ไอ้นี่"
"ไม่เอาอ่ะ เอาขนมกับไอติม ไม่งั้นไม่ยอมหายล่ะจะบอก"
เฟียต เกาหัวแกรกๆ
"ไอ้นี่ พิลึกคน"
"ไปดิ ไปซื้อมา เร็วๆน้า เค้าหิว"
"ไอ้เปี๊ยก มึงนี่เห็นแก่กินนะ เออ รอตรงนี้ล่ะ"
เฟียต ฟาดงวงฟาดงาแต่ก็ลุกไปซื้อขนมมาสังเวยเด็กแว่นโตตัวเล็กที่นั่งยิ้มร่า กระดิกเท้ารอ สักพักเฟียตก็เดินกลับมาพร้อมขนมหลายห่อกับไอติมโคน
"อ่า ไมไม่เอาสตอแบรี่อ่า ไม่เอาช็อคโกเลต ขม"
"เฮ้ย มึงจะมากไปแล้ว จะแดกไม่แดก"
"ไม่อ่ะ พี่อย่ามาขู่ พี่มาขอโทษเค้าไม่ใช่เหรอ ตามจายหน่อยดิ ไปๆ ไปซื้อใหม่ ไม่งั้น ไม่ยอมหายน้า"
"โอ๊ย ไม่หายก็ไม่หาย ไอ้นี่ เดี๋ยวกูถีบจริงนะมึง"
"อ่า ใจร้าย อ่ะ กินก็ได้ เห็นแก่พี่น่ะเนี่ย"
พูดจบก็คว้าไอติมในมือเฟียตมากินโดย ไม่สนใจสีหน้าคนตัวโตเลย
"กูล่ะยอมมึงจริงๆ ไอ้นี่"
"หือ อะไรอ่า บ่นเป็นหมีไปได้"
พูดจบก็หัวเราะกิ๊กอยู่ในลำคอแต่ก็กินไอติ มต่อไม่สนใจเฟียตที่กำลังง้างมือขึ้นจะตบหัวอีกรอบแต่ก็ชะงัก
"น้ำ อ่ะพี่ ไหนน้ำ"
พอกินจวนหมดก็เรียกหาน้ำ
"ไอ้นี่ มึงไปหาแดกเองกูไม่ใช่คนรับใช้มึงนะ"
"อ้าว ไหนบอกมาขอโทษ ขนมแค่นี้ไม่พอหรอกน้า รับผิดชอบหน่อยๆ"
"โป๊ก"
เฟียตอดไม่ ได้ เขกหัวญี่ปุ่นไปทีหนึ่ง ญี่ปุ่นทำหน้าเบ้
"เอ้ย ไม่ได้ตั้งใจ เออ เอาน้ำอะไร"
"โค๊ก"
ญี่ปุ่นพูดออกมาหน้ายังเบ้อยู่ เฟียตรีบเดินไปที่สหกรณ์อีกรอบ พอลับหลังเฟียตญี่ปุ่นก็หัวเราะอย่างพอใจ
"หึ หึ แค่นี้ก็หลงกล ไอ้หมีขาวใจร้าย"
ขนมที่ซื้อมาญี่ปุ่นกวาดเรียบ ระยะเวลาที่เฟียตเดินไปซื้อน้ไม่ใช่ไกลอะไร แต่พอกลับมาขนมก็หมดแล้ว
"เฮ้ย มึงกินหรือมึงแดกวะเนี่ย"
"อ่ะ อย่าพูดมากดิพี่ ขนมติดคอ น้ำๆ"
"ให้ ติดคอตายไปเลยดีไหม"
"เปิดไม่ได้อ่า เปิดให้หน่อย"
รับ กระป๋องน้ำอัดลมไปแล้ว แต่ก็ยื่นคืนเพราะญี่ปุ่นขี้เกียจจะเปิดเอง เฟียตส่ายหน้า
"นี่กูจะเล่นงานมึงหรือมาให้มึงเล่นงานกูวะเนี่ย"
เฟียต บ่นพึมพำในคอ ส่วนคนใส่แว่นหนา หัวเราะกิ๊กอยู่อย่างพอใจ
"พี่หมี ขาว ไปช่วยขนของหน่อยดิ จะย้ายไปอยู่กับบอย"
ญี่ปุ่นพูดขึ้นหลังจาก กินน้ำเสร็จ
"เกี่ยวอะไรกับกูวะ"
"อ้าว เกี่ยวดิ เป็นพี่ก็ต้องช่วยน้อยดิ เลิกเรียนแล้วไปช่วยย้ายน้า หอบีอ่ะ"
"ไอ้ นี่ไม่ไปโว้ย เรื่องอะไรกูจะซ้อมแบด"
"ไม่รู้ล่ะ ไม่ไปช่วยไม่เข้าชมรมด้วยน้า อิอิ"
ญี่ปุ่นขู่เหมือนว่าตัวเองสำคัญ ซึ่งก็เป็นเรื่องปกติที่เขาคิดแบบนี้
"อ้าวไอ้นี่ เดี๋ยวโดนตีน มึงกล้าใช้กูเหรอ"
ญี่ปุ่นไม่ตอบแต่พยักหน้าแทนคำตอบ
"โป๊ก"
"อ่า"
หน้า เบ้เหมือนเดิม แต่ทำท่าปริ่มจะร้องไห้มากกว่าเดิม
"เออๆ เดี๋ยวกูไปช่วย ไอ้เตี้ยนี่หาเรื่องให้กูแล้วไหมล่ะ"
"น่าร้ากที่สุด เลยอ่า พี่หมีขาว"
"เดี๋ยวเถอะมึง ตกลงมึงแกล้งใช่ไหม"
"บ้า หรา ไม่แกล้ง เดี๋ยวร้องไห้จริงๆน้า"
ญี่ปุ่นทำหน้าเบ้ กระซิกๆออกมา
"เออๆ ไม่ต้องมาบีบน้ำตา จะช่วยก็ช่วย ไอ้นี่ แล้วมึงจะไปกี่โมง"
เฟียตทำ เสียงอ่อนใจจนมุม ไม่เคยเจอเด็กแบบนี้
"เดี๋ยวไป ย้ายเสร็จพาไปกินข้าวด้วยน้า"
"โหมึง เกินไปแล้ว"
"ไม่รู้ล่ะ พี่หมีขาวต้องรับผิดชอบ"
"นี่กูซวยหรือมึงซวยวะเนี่ย"
ญี่ปุ่น เบือนหน้าไปอีกทางไม่ตอบแต่แอบยิ้มอย่างผู้ชนะ อิอิ พี่นั่นล่ะซวย เหอๆ เจอลาภก้อนใหญ่แล้วเรา
:laugh: :laugh:
เขียนโดย eiky
-
:m20:เจ้าปุ่นนี่มันร้ายจิงๆนะ
ส่วนเฟียต ท่าทางจะแพ้ทางเจ้าปุ่นซะแล้ว :pigha2:
-
แสบมากน้องญี่ปุ่น ยังงี้พี่เฟียตจะทำไงหว่า
ท่าทางจะน่าเวียนหัวมิช่ายน้อย
เรื่องน่ารักดี ชอบเรื่องนี้จัง มาต่อทุกวัน วันละหลายรอบก็ได้จ้ะ อย่าวันเว้นวันเลย :pig4:
-
แสบได้โล่จริงๆ
ญี่ปุ่น ตายแน่ นายหมีขาว
:laugh: :laugh: :laugh: :laugh:
-
มันแรงกว่าที่คิดไว้เยอะ
-
เอ๋อๆ มึนๆ เเต่เเอบร้ายนะเนี่ย
-
:z1: น่ารัก อ่ะ แต่ น่าเขกหัว จริงๆ อ่ะและ ห้าห้า
-
ปุ่นค่อดแสบเลย ทีแรกเกือบจะสงสารแล้วเชียว
ตอนนี้สงสัยต้องย้ายข้างสงสารซะแล้ว
เป็นกำลังใจให้ค่ะ
-
หวัดดีจ้า อีป้าแก่ๆตามมาอ่านแล้วนะ
-
หวัดดีจ้า อีป้าแก่ๆตามมาอ่านแล้วนะ
Welcome to Yeepoon world na krub ป้า
อิอิ
เพื่อนๆ ชอบแนวนี้ไหมอ่าครับ อิอิ ขำๆเนอะ ไม่เครียด
:laugh: :laugh:
-
พี่หมีขาวกะพี่หมีดำ....เสร็จญี่ปุ่นตัวน้อยซะแล้ว
แค่วันเดียวยังขนาดนี้....
อนาคต... :z2: (นู๋ญี่ปุ่น)
ส่วนนี่... :z3: :z10: (พี่หมีขาวกะพี่หมีดำ)
-
เอ๋อไม่จริงนี่หว่า เจ้าญี่ปุ่น
พี่หมีขาวแพ้ทางเด็กแล้วล่ะ ยินดีด้วยนะ
-
หวัดดีจ้า อีป้าแก่ๆตามมาอ่านแล้วนะ
Welcome to Yeepoon world na krub ป้า
อิอิ
เพื่อนๆ ชอบแนวนี้ไหมอ่าครับ อิอิ ขำๆเนอะ ไม่เครียด
:laugh: :laugh:
หว๋าย เพิ่งรู้คนแต่งชื่อป้าแก่ 55555+
ลงตอนต่อไปด่วน !!!! :m31: :m31: :m31:
-
หวัดดีจ้า อีป้าแก่ๆตามมาอ่านแล้วนะ
Welcome to Yeepoon world na krub ป้า
อิอิ
เพื่อนๆ ชอบแนวนี้ไหมอ่าครับ อิอิ ขำๆเนอะ ไม่เครียด
:laugh: :laugh:
หว๋าย เพิ่งรู้คนแต่งชื่อป้าแก่ 55555+
ลงตอนต่อไปด่วน !!!! :m31: :m31: :m31:
เอ้ย ไม่ได้ชื่อป้า คร้าบบ
ถามป้าพีนัทหรอก อิอิ
โจลี่ งงหรา
หรือเป็นน้อง ญี่ปุื่นสอง ไปซะแระ
เหอๆๆๆ
-
สงสับ น้อง Joly
จะไม่เคยเห็นมาด
แม่พระ...เพลิง
ของอีป้าแก่ๆ มั้งค่ะ
เรื่องนี้ แต่งโดย eiky ไม่ใช่ แต่งโดย อีป้าแก่ๆ คะ
กลับไปทบทวน และตั้งสติ สักนิดนะคะ
หรือ ต้องกินปลาทั้งแม่น้ำ
เพื่อบำรุง โปรตีน แคลเซี่ยม และ ไอโอดีน
ถ้าจำเป็น ก็ลองดูนะคะ รักษาได้ค่ะ โรคเอ๋อ
ด้วยรักจากใจ อีป้าแก่ๆค่ะ
-
สงสับ น้อง Joly
จะไม่เคยเห็นมาด
แม่พระ...เพลิง
ของอีป้าแก่ๆ มั้งค่ะ
เรื่องนี้ แต่งโดย eiky ไม่ใช่ แต่งโดย อีป้าแก่ๆ คะ
กลับไปทบทวน และตั้งสติ สักนิดนะคะ
หรือ ต้องกินปลาทั้งแม่น้ำ
เพื่อบำรุง โปรตีน แคลเซี่ยม และ ไอโอดีน
ถ้าจำเป็น ก็ลองดูนะคะ รักษาได้ค่ะ โรคเอ๋อ
ด้วยรักจากใจ อีป้าแก่ๆค่ะ
ป้าคร้าบบบ
ใจเย็นๆน้า พี่โจลี่เขาล้อเล่นน่า ป้าใจดีอยู่แล้วเน้อ
อิอิ
-
เอ่อ ป้าใจร่มๆ นะครับ เค้าอาจจะแบ่งวรรคตอนอะไรผิด เลยเข้าใจอะไรพลาดไป
เลยกลายเป็นเข้าใจว่า ทักทายคนเขียน
จาก หวัดดีจ้า/ อีป้าแก่ๆตามมาอ่านแล้วนะ เป็น หวัดดีจ้า อีป้าแก่ๆ/ ตามมาอ่านแล้วนะ ไงครับ
คนเราผิดพลาดกันได้น่า
-
555555555+
เค้าขอโทษ ๆ
มึนอ่ะ 555555555555555555555
:3123: :3123: :3123:
-
อิอิ มาแว้วววววว :laugh: :laugh:
(หอ C ห้อง 306)
ญี่ปุ่นเดิน นำหน้าเฟียต ยิ้มย่องอย่างสุขใจ
"พี่หมีขาว ไปรอหน้าโรงเรียนน้า อย่าสายล่ะ"
ญี่ปุ่นหันมาสั่งแล้วทำหน้าย่นใส่ เฟียตยกมือขึ้นกะจะเขกหัวแต่จั่วลมไปเพราะญี่ปุ่นไหวตัวทัน
"ฮั่นแน่ ปองร้ายเค้าตลอด ชิ ไม่ได้กินหรอก ไปน้า พี่หมีขาว"
"ไอ้เปี๊ยก เดี๋ยวเถอะมึง"
เฟียตได้แต่ร้องด่าตามหลังเพราะคนตัวเล็กวิ่งแจ้นหนี ไปก่อนแล้ว
"แบร่ๆๆ หมีขาวๆๆ"
ยังไม่วายที่จะหันมาล้อเลียน เฟียตกำหมัดเตะพุ่มไม้ข้างๆแหลกราญ ญี่ปุ่นวิ่งขึ้นมาบนห้อง เห็นบอยกับเอกนั่งอยู่
"เป็นไงบ้างไอ้หญ้าแห้ง"
เอกร้องทัก เมื่อเห็นญี่ปุ่นวิ่งกระหืดกระหอบเข้ามา
"นายเจ็บมากไหม ปุ่น"
บอย ถามอย่างห่วงใย
"แฮ่ๆๆ ไม่เจ็บหรอก นี่เรามีคนช่วยย้ายของออกจากหอไปอยู่กับพวกนายแล้วนะ"
"เฮ้ย มึงจะไม่ไปแจ้งเจ้าของหอหน่อยเหรอ อยากย้ายก็ย้ายเนี่ยนะ"
เอกร้อง ลั่น
"ฮื่อ ไม่เอาอ่ะ ก็นอนแค่คืนเดียวไม่ได้ใช้อะไรมากมาย เดี๋ยวไปบอกตอนเลิกเรียน นี่เลิกแล้วนิ ปะกลับกัน"
"เออ ดูมันหน้าระรื่น เมื่อกี้เห็นร้องไห้อยู่เลย"
"เขาเรียกวิธีเอาตัว รอดหรอก อิอิ คนอย่างญี่ปุ่นเร้อจะร้องไห้ง่ายๆ หึหึ"
"น่ากลัวว่ะ ปุ่น"
บอยผงะตัวออกไกลจากญี่ปุ่นเพราะเห็นแววตาและท่าทางวิชามารของ ญี่ปุ่นแล้วขยาด
"อ่า ไม่ต้องกลัวเราหรอก เราไม่มีพิษ อิอิ"
"โห มึง แล้วใครอ่ะจะไปช่วยย้ายของ ไปหลอกใครหน้าโง่มาช่วยวะ"
เอกถาม แล้วเดินไปหยิบกระเป๋าที่โต๊ะ
"เหอๆๆ ไอ้พี่หมีขาวนั่นล่ะ"
"หา!!! ใครน๊ะ"
ทั้งสองตะโกนพร้อมกัน
"ไม่ต้องโตะจาย ก็ไอ้พี่หมีขาวนั่นล่ะ อิอิ หลงกลเทพสิบแปดเซียนแล้ว"
ญี่ปุ่นทำหน้า อย่างผู้ชนะ ยิ้มอย่างภูมิใจ แล้วเดินนำหน้าเพื่อนออกจากห้อง ทั้งสามเดินตรงไปประตูโรงเรียน เห็นเฟียตยืนรออยู่ก่อนแล้วกับโฟค มีฟอร์ดอีกคน
"อ่า มาเร็วกว่าที่คิด น่าร้าก ที่สุด"
เสียง ทักของญี่ปุ่นทำให้คนที่โดนทักหน้าแดงก่ำเพราะอาย
"มึงนัดอะไรกับไอ้ เปี๊ยกวะเฟียต"
ฟอร์ดถามขึ้น โฟคก็ทำหน้าอยากรู้เห็นโดนลากมาตอนเลิกเรียน บอกว่าจะไปเจอไอ้เปี๊ยก แต่ไม่ยักบอกว่าจะไปเจอทำไม
"อ่า ดีจังมีคนช่วยตั้งสามคน ย้ายเสร็จเร็วแน่ๆ"
ญี่ปุ่นทำท่าดีใจลิงโลด
"ช่วยย้ายอะไรวะ ไอ้เปี๊ยก"
โฟคถามหน้างงๆ
"อ้าว พี่หมีขาวไม่บอกเหรอพี่หมีดำว่าจะไปช่วยเค้าขนของย้ายห้องอ่ะ"
"เฮ้ย ไอ้นี่ ตลกนะมึง ใครจะไปช่วยมึงย้าย"
โฟคโวยวายโผเข้ามากะจะเขกหัว ญี่ปุ่นแต่เจ้าตัววิ่งหนีก่อน
"พี่นั่นล่ะ ไม่รู้ล่ะรับปากแล้ว เป็นผู้ใหญ่ห้ามคืนคำ"
"มันอะไรวะไอ้เฟียต ตกลงมึงไปคุยอะไรกับมัน"
ฟอร์ ดขึ้นเสียงบ้าง
"เออ นั่นดิพี่ อยู่ๆจะไปช่วยมันย้ายของ เลยไม่ได้ซ้อมแบดฯเลย"
"เหอะน่า มึงบ่นไปได้ ทำไงได้วะรับปากมันไปแล้ว"
เฟียตเสียงอ่อยๆไม่สบตาใคร
"ไม่ รู้โว้ย มึงรับปากมึงก็ไปช่วยมันย้ายเอง"
"เออ นั่นดิพี่ ผมจะไปทำตารางซ้อม ไหนจะซื้อของมารับน้องอีก"
โฟคบ่นอุบอิบ
"อ้าว ไอ้เตี้ยนี่ มึงก็มีส่วนนะไอ้โฟค มึงก็เขกหัวมัน ยังไงมึงก็ต้องไปกับกู"
"อ้าว ซวยแล้วไหมล่ะ"
โฟคทำหน้าคิดชั่งใจอยู่
"อ้อ ที่มึงไปง้อมันน่ะเหรอ ฮ่าๆๆ สม โดนลูบคมแล้วไหมล่ะ ไอ้พี่เฟียต"
ฟอร์ ดล้อเลียนแล้วเดินกลับเข้าไปในโรงเรียน
"ตกลงเอาไงเนี่ยพี่ ต้องไปช่วยไอ้เปี๊ยกย้ายของใช่ไหม"
"เออ"
เฟียตตอบกำหมัดแน่น มึงนะมึงไอ้เปี๊ยกอายเพื่อนจะแย่อยู่แล้ว เฟียตคิดแค้นในใจ
"ไหนล่ะ ไอ้เปี๊ยกหอมึงน่ะ"
เฟียตฟาดงวงฟาดงา
"หอบีอ่ะพี่ ไม่เคยเห็นเหรอ หอที่สองอ่ะ"
"อ้าวไอ้นี่กวนตีน กูถามดีๆ วอนซะแล้ว"
"โอ๋ ใครจะไปกวนตีนพี่อ่ะ บอกแล้วนิ หอบี"
ญี่ปุ่นทำหน้าย่นยียวน
"มึง เดินนำไปดิ เร็วๆ กูไม่มีเวลามาก"
"อิอิ บอย นายไปรอที่หอก่อนน้า เดี๋ยวเอกไปกับเรา"
"อ้าว ทำไมกูต้องไปกับมึง"
เอกพูดทำหน้า ไม่รู้เรื่อง
"อ้าว ไม่ไปเราก็ตกอยู่ในอันตรายอ่ะดิ นะนะ ไปด้วยหน่อย"
ญี่ปุ่นเข้าไปกระซิบกระซาบ
"อ้าว งั้นมึงก็ลากกูเข้าไปซวยด้วยอ่ะดิ ไม่เอาอ่ะ"
"หวาย ทำไมไม่เอา นี่พี่เค้าจะเลี้ยงหมูกระทะด้วยน้า ไม่สนเหรอ"
"หือ จริงดิ เออๆ ไปๆ"
"แหม เห็นแก่กิน ไอ้ปลาดุกตะกละ"
กัดฟันพูดเหมือนเดิม
"หือ อะไรน๊ะ"
"เปล๊า ไปกันเถอะเดี๋ยวค่ำ"
ญี่ปุ่นเปลี่ยนเรื่อง แล้วเดินกอดคอเอกนำหน้า โฟคกับเฟียตเดินตามต้อยๆ บ่นอุบอิบหน้าตาแค้นจัด พอไปถึงหอ ญี่ปุ่นก็ไปบอกเจ้าของหอว่าจะย้ายออก ตอนแรกเจ้าของบอกไม่ยอม แต่ญี่ปุ่นก็พูดวกไปวนมา อ้อนวอนขอร้องสาระพัดจนเจ้าของหอใจอ่อน ญี่ปุ่นเดินกลับมาหาเพื่อนด้วยหน้าตาที่เจ้าเล่ห์ หึหึ เสร็จเราอีกราย ญี่ปุ่นกระหยิ่มยิ้มย่องในใจ
"พี่ๆ ยกกล่องนั้น เบาๆ น้า ของสะสมทั้งน้าน"
"ไหน โหสั่งเลยนะมึง ของก็มีนิดเดียวแล้วมึงให้คนมาช่วยไมเยอะแยะวะไอ้เปี๊ยก"
เฟียตบ่น
"ก็ อบอุ่นไงพี่ ยกๆ อย่าพูด รำคาญ"
"เอ้ย มึง เดี๋ยวกูเตะ ไอ้เตี้ยนี่"
"อิ อิ ยกดิพี่อ่า บ่นอุบอิบ เป็นหมีขาวกินผึ้งไปได้"
"โป๊ก!!!! ลามปามนะมึง"
"โอ๊ย เขกหัวอีกแล้วอ่า ขนเลยๆ"
"กูไม่เตะก็บุญ หัวแล้ว แล้วให้กูขนไปไหน"
"ตามปลาดุกไป ปลาดุกๆ พาพี่หมีขาวไปหอนายดิ ยืนบื้ออยู่ไม"
ญี่ปุ่นตะโกนบอกเอกทั้งที่ยืน อยู่ข้างกัน
"โห ให้หญ้าแห้งญี่ปุ่น เดี๋ยวมึงโดน"
เอกทำท่า หมั่นไส้
"เอ๋ เราเป็นเพื่อนกันน้า อย่าน้า ไปดินำทางพี่เขาไป เสียเวลาจริงๆ"
"โป๊ก!!! กวนตีนนักกูหมั่นไส้มานานแระ"
"โอ๊ย ไอ้พี่หมีดำ มาเขกหัวเค้าทำไม"
"กูหมั่นไส้หว่ะ"
"อ่า พี่หมีดำยกกล่องนี้เลย หนักกว่าเพื่อน"
"เอ้ย มึงยกเองดิ กูไม่ยก"
"อ่า เดี๋ยวให้พี่หมีขาวจัดการน้า"
"เฮ้ย เกี่ยวอะไรกับกู"
เฟียต ร้องปฏิเสธลั่น
"อ้าว ไหนบอกจะปกป้องดูแลน้องอ่ะ กลับคำ ไม่รักษาคำพูด"
เฟียตเกาหัวแกรกๆ
"กูพูดตอนไหนวะ ว่าจะปกป้องมึงไอ้เปี๊ยก"
"ไม่รู้ล่ะ เร็วๆ ดิพี่ยืนหน้าเอ๋ออยู่ได้ จะเสร็จไหมเนี่ย วันนี้อ่ะ"
"โป๊กๆๆ (สี่ที)"
"โอ๊ย ใจร้ายอ่า พี่หมีดำหมีขาว"
ทั้งสองคนหมั่นไส้หนักรุมเขกหัวญี่ปุ่นคน ละสองทีพร้อมกัน ญี่ปุ่นหน้าเบ้ วิ่งเข้าห้องน้ำไป ทั้งเฟียตกับโฟคมองหน้ากัน
"อ่า พี่ทำมันร้องไห้ อ่ะเปล่าน่ะ"
"อ้าว ร้องอีกแล้ว ไอ้เปี๊ยก"
"มึงไมเขกแรงนักวะไอ้โฟค"
"โห พี่ พี่เองก็ใช่ย่อย มันกวนตีนนี่นา"
เอกไปยืนเกาะหน้าประตูห้องน้ำ แต่ก็ต้องผงะเพราะญี่ปุ่นหน้าเปียกไปด้วยน้ำที่เอามาหยดใส่ตา
"เอ้ย ไอ้ปุ่นร้องไห้ พี่"
"อ้าว ไอ้เปี๊ยก"
"แงๆๆ พี่ใจร้าย เขกหัวเค้า เร็วๆเลย ช่วยเค้าขนเลยเร็วๆ"
ญี่ปุ่นทำเสียงสะอื้น แล้วชี้นิ้วสั่ง เฟียตกับโฟครีบยกของ
"เดี๋ยว เอาไปอีก จะได้ขนเที่ยวเดียว"
ญี่ปุ่นยกกล่องไปวางทับกล่องที่ทั้งสองยกอยู่ แล้วให้เป็นยกคนละสองกล่อง พอทั้งสองออกจากห้องไป ญี่ปุ่นก็เอามือปาดน้ำออกจากหน้า หึหึ โดนไหมล่ะ แกล้งเราดีนัก หน้าตาเจ้าเล่ห์ยิ่งนัก ญี่ปุ่นเก็บของใช้ส่วนตัวและเดินดูของเสร็จก็เดินตามออกไป
หน้าหอ C
ญี่ปุ่น ไม่เห็นใครหน้าตึกแล้ว ยืนงงเอ๋ออยู่ อ้าวแล้วให้ไปยังไงล่ะทีนี้ ญี่ปุ่นยืนหันรีหันขวางอยู่
"ปุ่นๆ ทางนี้ๆ"
เสียงบอยร้องทัก อยู่ตรงทางขึ้นตึก ญี่ปุ่นรีบเดินไปหาบอยทันที
"ไอ้หมียักษ์ไม่รอเลย อ่า ห้องนายอยู่ชั้นไหน"
"ชั้นสาม"
"หา ลิฟท์อ่ะ"
"บ้า เหรอ หอพักที่ไหนมีลิฟท์ หอนายมีเหรอ"
บอยย้อนอย่างแสบสันต์
"อ่า ม่ายมีอ่ะ นายอ่ะว่าเรา"
"อ้าว ว่าไรอ่ะก็พูดความจริง"
"ไม่ รู้อ่ะ งอน"
"เฮ้ย นายนี่แปลกคน แค่นี้ก็งอน"
"ชิ ยกของเลย โทษฐานทำให้เรางอน"
"อ้าว เป็นงั้นไป"
พอบอยมายกของให้ ญี่ปุ่นก็ยิ้มแฉ่งหน้าบานทันที แล้วหัวเราะกิ๊กอยู่คนเดียว บอยนำหน้าขึ้นตึกไป พอเดินไปห้อง 306 ที่ประตุเปิดไว้แล้ว ญี่ปุ่นก็ถลาเข้าห้องก่อนบอย
"อ่า น่าอยู่จังเลย"
"อ้าว ไอ้เปี๊ยก มึงเดินตัวปลิวมาเลยนะ"
เฟียตร้องทักเพราะนั่งหอบอยู่ตรง ปลายเตียง
"อันนี้เตียงใครอ่า น่าน๊อนน่านอน"
"ของเรา"
บอย บอกแล้ววางของลง
"อ้อ ปลาดุกนอนชั้นสองเหรอ"
ญี่ปุ่นแหงขึ้น มองเตียงสองชั้น
"แล้วเราอ่ะ เราจะนอนไหนอ่า"
"พื้นไงไอ้ เปี๊ยก"
โฟคพูดขึ้นบ้าง
คนใส่แว่นหันมาค้อนใส่
"พี่ ดินอนพื้น ไม่เอาอ่ะ ไม่เคยนอน"
"เออ นั่นดิ พรุ่งนี้ป้าเขาถึงจะเอาเตียงมาใส่ให้ นายจะนอนยังไงอ่ะ"
บอยทำท่าคิดหนัก
"ไม่เอานะ ไม่ให้นอนกับกูนะ กูไม่เคยนอนกับใคร"
เอกร้อง รีบปฏิเสธก่อน ญี่ปุ่นทำหน้าบึ้ง
"อ่า ทำไงอ่า เอาผ้าห่มปูนอนเหรอ ไม่เอาอ่ะ เจ็บหลังแน่ๆ"
เจ้าตัวเริ่มโอดครวญ
"มึงอย่าเรื่อง มากหน่อยเลยน่า นอนไหนก็นอนไปก่อนเถอะ พรุ่งนี้เขาก็เอาเตียงมาให้แล้ว"
เฟียตพูดขึ้นมาบ้าง
"พี่ดิมานอน เค้าไม่เคยนอนแบบนี้อ่ะ"
ญี่ปุ่นทำหน้าเบ้
"มีแต่คนรังเกียจเค้า เด็กบ้านนอกอย่างเค้า จะทำไงได้"
พูดเสียงเศร้าเคล้าน้ำตา
"พี่ก็ให้มันไปนอนห้องพี่ดิ เตียงออกใหญ่ อยู่คนเดียวด้วย"
โฟคพูดขึ้นโดยไม่ทันคิด
"บ้าเหรอ กูไม่เคยนอนกับใครไม่เอาหรอก นอนกับไอ้เปี๊ยกนี่"
"ไม่ต้องทำท่ารังเกียจขนาดนั้นหรอกพี่ เค้านอนพื้นก็ได้"
พูดจบก็เดินเข้าห้องน้ำไปอีก เอาน้ำหยดใส่ตา
"เฮ้ย งอนอีกแล้วว่ะ"
โฟคพูดขึ้น
"บอย นายก็ให้มันนอนด้วยดิ"
เอกเสนอ
"อ้าวแล้วนายล่ะ นายก็รู้เรานอนดิ้น ไม่เอาหรอก"
"เราก็นอนดิ้น ให้นายนอนพื้นดิ แล้วให้มันนอนเตียงนาย"
"โหย ไม่เอาอ่ะ ไม่เคยนอนพื้น นายดิให้ปุ่นอนเตียง นายมานอนพื้น"
"หวาย ไม่เอาอ่ะ เราก็ไม่เคยนอน"
"พอๆ มึงสองคน จะเถียงกันทำไม ตกลงก็ไม่มีใครยอมนอนพื้น จะพูดให้มันได้อะไรวะ"
เฟียตพูดขึ้นด้วยความรำคาญ
"พี่ให้มันไปนอนด้วยเถอะน่า มันนอนไม่ดิ้นหรอก"
โฟคพยายามยัดเยียด
"อ้าวไอ้นี่ แล้วมึงล่ะ"
"อ้าว พี่ก็รู้ผมอยู่กับเพื่อน ไอ้พวกนั้นมันนอนทั้งกรน ทั้งดิ้น ไม่ดีหรอกผมว่า พี่ดิอยู่คนเดียว น่าจะเข้าท่ากว่าใคร"
โฟคหาข้ออ้างมาสนับสนุนแนวความคิดของตัวเอง
"แล้วมันจะย้ายมาทำไมวะ ไม่รอให้พรุ่งนี้ค่อยย้ายมา สร้างความลำบากให้คนอื่น"
"ใช่ เค้าเป็นตัวเจ้าปัญหา ไปสิ กลับไปเลย ไม่ต้องมาสนใจ"
ญี่ปุ่นพรวดพราดออกมา ถึงบทที่ตัวเองต้องแสดง ทำหน้าเบ้ น้ำไหลเต็มหน้าเปียกชุ่มไปทั้งเสื้อนักเรียน
"เฮ้ย ไอ้เปี๊ยก"
"ไปเลย คนใจร้าย"
ญี่ปุ่นเอามือขึ้นกุมหน้าตัวเอง ทำท่าร้องไห้สะอื้นออกมา
"นายนอนเตียงเราก็ได้ปุ่น เดี๋ยวเรานอนพื้นเอง"
บอยเสนอด้วยความที่เป็นคนใจอ่อน
"ไม่เอา นายนอนของนายไปเถอะ เรานอนพื้นก็ได้"
ญี่ปุ่นพูดประชด
"เรามาทำให้นายลำบากใช่ไหม เราย้ายกลับหอเดิมก็ได้"
"เอ้ย ไม่ใช่อย่างนั้น มึงอย่าเข้าใจผิดดิไอ้ปุ่น เออๆ มานอนเตียงกูก็ได้ กูนอนพื้นเอง กูดูแมนสุดแล้วนี่นะ"
เอกพูดบ้าง ตบหน้าอกตัวเอง
"โห ไอ้ก้าง ดูดีเชียวนะมึง"
โฟคหมั่นไส้
"พอ ไม่ต้องเถียงกัน ไปนอนห้องกูก็ได้ แต่มึงห้ามกวนตีนกูนะมึง เดี๋ยวมึงโดนถีบตกเตียง"
เฟียตตัดรำคาญแต่หารู้ไม่ว่าได้นำความหายนะเข้าห้องตัวเองแล้ว
"มึงหยุด ร้องไห้ได้แล้ว ไอ้เตี้ยนี่ ขี้แยไปได้"
ญี่ปุ่นหันหลังให้เพื่อนๆ แล้วแสยะยิ้ม อิอิ สำเร็จ ได้นอนเตียงแล้ว ลิงโลดอยู่ในใจ
"แล้วนี่ พวกมึงจะไปแดกข้าวกันหรือยัง กูหิว"
เฟียตพูดขึ้นยังทำท่าคิดหนักอยู่ว่าทำถูกหรือทำผิด
"ไปเลี้ยงข้าวด้วยน้า หมูกระทะๆ พี่หมีขาว"
โป๊ะเชะ ความแตก เพราะพอพูดเรื่องกิน ญี่ปุ่นจะลั่นล้าหน้าระรื่นทันที
"อ้าว ไอ้นี่ตะกละนะมึงพอพูดเรื่องแดก หน้าบานเชียว ไม่เศร้าแล้วเหรอ"
โฟคพูดขึ้น เพราะทุกคนยังหน้าเอ๋ออยู่ไม่คิดว่าญี่ปุ่นจะเปลี่ยนสีหน้าได้เร็วขนาดนี้
"จะเศร้าทำไมนาน เสียสุขภาพจิต อิอิ ยังไงก็มีที่นอนแล้ว"
"มึงมานี่ซิ ไอ้เปี๊ยก"
เฟียตทำเสียงดุขึงขัง ญี่ปุ่นเดินต้อยๆ หน้าซื่อเข้าไปหา
"โป๊ก!!!!"
"อ่า เขกหัวเค้าไมอ่ะ หมีขาว"
ยกมือขึ้นลูบหัวแล้วร้องออกมา
"กวนตีนนะมึง เมื่อกี้ยังทำหน้าเศร้าอยู่เลย"
"อ่า ไปๆ ไปเลี้ยงข้าว หิวๆ"
ญี่ปุ่นหาได้สนใจหน้าตาของคนที่เพิ่งเขกหัว กลับกระตุกแขนอย่างเด็กกำลังอ้อนให้ผู้ปกครองซื้อไอติมให้
"โอ๊ย ไม่ไหวแล้วโว้ย"
"ป๊าป"
"อ่า เตะเค้าไมอ่ะ"
"กูหมั่นไส้"
เพื่อนทุกคนหัวเราะชอบใจ เว้นแต่ญี่ปุ่นที่ทำหน้าย่นไม่สบอารมณ์
"ใจร้าย จะกินให้จนไปเลยนะ"
"เดี๋ยวกูตบกะโหลก แดกก๋วยเตี๋ยวพอมึงน่ะ แดกเยอะเปลือง"
เฟียตไม่รู้จะทำ โทษท่าไหนถึงจะทำให้ญี่ปุ่นรู้สึกว่าตนผิดที่ก่อกวน ได้แต่ส่ายหัว สรุปก็ต้องพาทุกคนไปเลี้ยงก๋วยเตี๋ยว แต่มิวายไถบังคับให้โฟคช่วยจ่าย เพราะบอกว่าเป็นความรับผิดชอบร่วมกัน
หอ F
ญี่ปุ่นแบกเป้ใส่ ของใช้กับชุดนักเรียนเดินตามหลังเฟียตต้อยๆ เกือบจะหน้าติดหลังเขา แม้คนตัวใหญ่จะหันมาทำตาโตใส่ เขกหัวไปหลายที แต่ก็หาได้สร้างความหวาดกลัวให้ญี่ปุ่นไม่
"กลัวหลง"
ญี่ปุ่น บอก
"มึงจะกลัวบ้าอะไร กูไม่หนีมึงหรอกน่า"
"ใครจะรู้ อิอิ ต้องประชิดตัว"
พูดแล้วก็หัวเราะร่าอย่างสบายใจ สร้างความรำคาญให้คนตัวใหญ่ข้างหน้าเป็นอย่างมาก
"เฮ้ย ไอ้เฟียต มึงพาใครมาวะ"
หน้าหอมีกลุ่มนักเรียนชั้นมัธยมหกนั่งเล่นกีตาร์ติ๊ ต่างว่าอ่านหนังสือ รวมกันอยู่นับสิบ ร้องแซวมาแต่ไกล เฟียตหน้าแดงเพราะอาย ไม่รู้จะบอกเพื่อนว่ายังไงดี
"น้องว่ะ มันไม่มีที่นอน"
เสียง ตอบอ้อมแอ้ม
"เฮ้ย นั่นมันไอ้เปี๊ยกเมื่อเช้านี่หว่า โห เอามาโซ้ยเลยเหรอมึง แน่จริงๆ"
"โซ้ยห่า อะไรล่ะ มันไม่มีที่อยู่โว้ย"
"อ่านะ เจ้าพ่ออย่างคุณชายเฟียตเนี่ยนะ กูไม่เชื่อหรอก มึงฟาดเด็กน้องใหม่มากี่คนแล้วล่ะ"
"ไอ้เตี้ยนี่ เดี๋ยวกูตบปาก"
เฟียตทำท่าขึงขังโกรธที่โดนแซว เดินลิ่วนำหน้าขึ้นหอไป
"ไอ้เปี๊ยก มึงโดนแน่ๆ อิอิ ไอ้เฟียตน่ะ ใหญ่นะโว้ย"
ญี่ปุ่นงง ไม่เข้าใจที่รุ่นพี่ล้อเลียน ทำหน้าเอ๋อเดินตามต้อยๆขึ้นหอไปเหมือนกัน พอเข้าห้อง เฟียตก็เริ่มอึดอัดเพราะไม่เคยให้ใครเข้าห้องส่วนตัว เว้นแต่เพื่อนที่สนิท แต่ญี่ปุ่นเป็นรุ่นน้องเริ่มรู้จักกันเพราะความกวนบาทา แล้วนี่ยังต้องเอื้อเฟื้อให้ญี่ปุ่นซุกหัวนอนอีก ได้แต่ถอนหายใจฟึดฟัดอยู่ และดูเหมือนคนที่มาขออาศัยจะไม่มีความอึดอัดแสดงออกมาให้เห็นเลยแม้แต่น้อย
"พี่ หมีขาว เค้าว่าอะไรหย่ายเหรอ แล้วไมเค้าต้องโดนอ่า"
ญี่ปุ่นไปยืน อยู่ใกล้ๆเฟียตทำหน้าอยากรู้
"ตีนกูนี่ไงใหญ่ มึงโดนตีนแน่ๆไอ้เปี๊ยก"
"หวาย มะเอาอ่า ไม่เอาตีน"
สะดุ้ง โหยงแล้วถอยออกมาทันที เฟียตเห็นท่าทางแล้วก็ที่จะอดยิ้มไม่ได้
"ไป อาบน้ำนอนดีกว่า กินข้าวแล้วง่่วง"
ญี่ปุ่นทิ้งเป้ลงเตียงแล้วเดิน เข้าไปดูในห้องน้ำ
"ว้าว ของใช้ดีๆ ทั้งนั้นเลยอ่า อิอิ"
"อย่า นะมึง ของมึงก็มี เอาของมึงมาใช้ดิ อย่าทำห้องกูเลอะนะมึงเดี๋ยวมึงจะโดน"
"อ่า ไม่ใช้หรอก อะไรก็ไม่รู้ไม่น่ารักเลย อิอิ สู้ โคโดโมะเค้าก็ไม่ได้"
พูด อย่างภูมิใจแล้วก็เปิดเป้เอาของใช้ในห้องน้ำยี่ห้อที่บอกไปออกมาอวดเป็นคอ ลเล็กชั่น เฟียตถึงกับหัวเราะออกมา
"ไอ้เปี๊ยก มึงอย่าบอกนะว่าใช้ของแบบนี้"
เฟียตหัวเราะจนน้ำตาเล็ด
"อ่า หัวเราะไมอ่า ของเค้าออกจะดี"
"โอ๊ย ไอ้ไร้เดียงสา กูล่ะยอมมึงจริงๆเลย ขนมึงขึ้นรึยังเนี่ย"
เฟียตหลุดปากออกไปแล้วก็ หยุดกึกลงกระทันหัน คนพูดกลับหน้าแดงเอง เพราะคนใส่แว่นหนาทำหน้าเอ๋อไม่รู้เรื่อง
"ขนไรอ่า นี่ไงขนเต็มหัวไปหมด"
ญี่ปุ่นลูบหัวตัวเอง เฟียตได้แต่ส่ายหน้า
"ไอ้ เตี้ย กุหมายถึงขนตรงนี้"
เฟียตว่าแล้วก็ตบตรงหน้าท้องตัวเอง อายแต่ก็อยากรู้ว่าปฏิกริยาของเด็กแว่นจะเป็นยังไง
"อ้อ มีดิแต่ไม่เยอะอ่าพี่ เค้าพันธ์ขนน้อย พี่มีเยอะเหรอ ไหนดูหน่อยๆ"
เอา แล้วไหมล่ะ ทั้งที่ทำหน้าเป็นปกติ แต่พูดแล้วก็ลุกจากเตียงเดินปรี่เข้าหาคนตัวใหญ่ทันที
"เฮ้ย กูพูดเล่น ไอ้นี่มึงจะบ้าเหรอมาดูอะไรของกู"
"เอ๋ ก็ถามทำไมอ่ะ อยากรู้ก็ขอดูไม่เห็นแปลก พิลึกคนจริง หมีขาว"
"โป๊ก!!!!"
"อ่า เอาอีกแล้ว เขกหัวเค้าอีกแล้ว ไม่คุยด้วยแล้ว ชิ งอน ไปอาบน้ำดีกว่า"
พูด จบก็คว้าผ้าเช็ดตัวกับชุดอาบน้ำคอเล็กชั่นที่โปรดปรานเข้าห้องน้ำไป ปล่อยให้คนตัวใจจิตฟุ้งซ่านอยู่ นี่กูซวยแล้วใช่ไหมนี่ คิดถุกหรือคิดผิดวะที่พาไอ้ตัวดีเข้าห้อง
:laugh:
เขียนโดย eiky
-
:z13: eiky ได้อีกแล้ว :laugh:
หายงอนหายเคืองก็ได้ ชิ...
แต่ว่า ญี่ปุ่นจัง ของ eiky ทำไม ฮามากมายจัง :m20:
แก้มจะแตกแล้วเนี่ย เมื่อยแก้ม เมื่อยกรามไปหมดแล้ว :pigha2:
-
รอ NC
-
:3123: ฮาๆๆๆมากๆๆ น่ารัก มากๆๆๆๆ
เฟียตจะอดใจได้่เปล่า นี่ ห้าๆ
-
:jul3: โอ้ย ขำกลิ้งจริงๆ เจ้าหญ้าญี่ปุ่นแห้ง ๕๕๕
ว่าแต่ชมรมแบตฯ นี่เค้าชื่อเป็นรถยุโรปกันหมดเลยหรือนี่ เฟียต โฟล์ค ฟอร์ด พี่น้องกันเปล่า???
เดี๋ยวได้มี เบนซ์ ปอร์เช่ วอลโว่ มินิฯ :laugh:
-
แสบ ฮา รั่ว ร้ายเดียงสา และไร้เดียงสาจริง ๆ เลย...ญี่ปุ่น :m20: :m20:
-
ไ้อ้น้องญี่ปุ่นนี่มีตัวหายนะชัดๆ
เริ่มสงสารพี่เฟียตแล้วคร้าฟฟฟ
ฮ่าๆๆ
:laugh: :laugh: :laugh: :laugh:
-
สุดยอด ความฮาจริงๆ หญ้าญี่ปุ่นเนี่ย
เฟียต จับกดไปเลยได้โอกาสแล้ว อยากรู้ว่า ญี่ปุ่นยังจะเอ๋อ ได้อีกไหม
-
สงสารเฟียตจริงๆ เจอญี่ปุ่นจอมเจ้าเล่ห์เข้าไป
นี่้ถ้าคบกันเห็นอนาคตเลยนะเนี่ย หุหุ
เป็นกำลังใจให้ค่ะ
-
เฟียตช่างน่าสงสารนะ
ฮ่าๆๆ ~~
-
:m20:ปุ่นมน่าเขกกะบาลจิงๆนะเนี่ย :m20:
เฟียตเอ้ยยยย จะทนได้นานซักแค่ไหน จับปล้ำเลย :laugh:
-
ตอนใหม่มาแล้ว อิอิ
(Fiat ฝันร้าย)
ญี่ปุ่น เข้าไปอยู่ในห้องน้ำ ยืนมองของใช้ของเฟียตด้วยสายตาที่มันวาวเป็นประกาย
"อ่า ทำตัวยังกะหนุ่มๆ ดูของใช้ซิ อิอิ เสร็จตู"
ว่าแล้วก็หยิบขวดยาสระผมขึ้นมาดู
"ห๊อม หอม"
เปิดฝาสูดกลิ่นของยาสระผม ของใช้ของเฟียตนำเข้าเกือบทั้งหมดเพราะที่บ้านมีฐานะดี ญี่ปุ่นสลัดผ้าออกจากายเปิดน้ำฝักบัวราดตัว เทยาสระผมลงบนฝ่ามือจนล้นอุ้งมือ แล้วเอาลูบไล้ตัว
"เอ๋ ทำไมฟองเย๊อะเยอะ"
ฟองของยาสระผมเป็นฟองเยอะกว่าครีมอาบน้ำ แต่เจ้าตัวก็ไม่ได้สนใจ
"ว้าว มีโฟมล้างหน้าด้วย อิอิ เสร็จตู"
ที่จริงมันคือขวดโฟมกวนหนวด ปกติจะล้างหน้าด้วยสบู่เด็กคอลเล็กชั่นที่ตัวเองโปรดปราน
"เย็นจังเย ย อิอิ"
พออาบน้ำเสร็จก็แปรงฟัน กว่าจะออกจากห้องน้ำได้ก็ตัวเหี่ยว คนตัวโตนั่งอยู่ที่ปลายเตียง
"มึงอาบน้ำหรือเอาไส้ออกมาล้าง ไอ้เปี๊ยก"
เฟียตประชด เพราะญี่ปุ่นมัวแต่สนุกสนานเพลินเพลินกับข้าวของเครื่องใช้ของเฟียต
"อิ อิ ก็ของใช้พี่เยอะนิ ก็เลยลองทุกอย่าง ช๊อบ ชอบ"
"เฮ้ย แล้วไมมึงไม่ใช้โคโดโมะของมึงล่ะ"
"วุ้ยไม่เอาหรอก ใช้ทุกวันเบื่อ เปลี่ยนบ้าง อิอิ"
พูดหน้าตาเฉย ญี่ปุ่นใส่กางเกงบ๊อกเซอร์ออกมาตัวเดียว เปลือยท่อนบน หยดน้ำยังเกาะอยู่ตามตัว ผิวขาวโดนน้ำดูเต่งตึง คนตัวโตถึงกลับกลืนน้ำลายลงคออย่างยากลำบาก
"แล้วทำไมหน้ามึงแดงๆ"
เฟียต ทักเพราะหน้าของญี่ปุ่นเห่อแดงขึ้นเต็มดวงหน้า
"หือ แดงหรา ไหน"
พูด เสร็จก็เอามือขึ้นลูบหน้าตัวเองแล้วเดินไปตรงกระจก
"หวาย ทำไมมันแดงอย่างนี้อ่า ไม่ถูกกับโฟมพี่แน่ๆ"
"หือ โฟมอะไร มึงเอาอะไรล้างหน้า"
"ก็โฟมล้างหน้าพี่อ่ะ ขวดสีเทาๆ"
เฟียต เดินเข้าไปในห้องน้ำมองหาขวดโฟมสีเทาอย่างที่ญี่ปุ่นบอก แล้วหยิบออกมา
"อัน นี้น่ะเหรอ"
"อื้ม ของหมดอายุแน่เลยอ่า พี่หมีขาวต้องรับผิดชอบน้า"
"ฮ่าๆๆๆ ไอ้เปี๊ยก นี่มันโฟมกวนหนวดกู๊ โอ๊ย ไอ้บ้ามึงเอามาล้างหน้า"
เฟียต หัวเราะเสียงดังกลิ้งอยู่บนเตียง
"หือ ก็มันเขียนบอกว่าโฟมอ่า เค้าไม่ผิด ไม่รู้ล่ะ หมีขาวต้องรับผิดชอบ"
ทำเป็นทองไม่รู้ร้อน เดินมาแย่งขวดไปจากมือ
"เนี่ยๆ โฟมๆ เห็นป่ะ"
"โป๊ก"
"โอ๊ย เขกหัวไมอ่า"
"เขาบอกว่า shaving foam โว้ย"
"อ่า"
ญี่ปุ่น หน้าแดง ทำหน้าย่นเป็นครั้งแรกที่รู้สึกว่าอาย
"มึงเอาอะไรอาบน้ำ กลิ่นคุ้นๆ"
"ดมดิ"
พูดเสร็จก็ยื่นแขนขาวเนียนไปแตะจมูกเฟียต เนื้อตัวของญี่ปุ่นขาวเนียนเสียเหลือเกิน คนที่หัวเราะอยู่หยุดกึกลงทันที กลั้นหายใจ หน้าแดงกว่าเดิม ใจเต้นแรง ไอ้นี่มันไม่รู้อะไรเลยเหรอ เดี๋ยวก็อดใจไม่อยู่ เฟียตคิดอยู่ในใจ
"กลิ่นคล้ายๆ แชมพู"
"โอ๊ย ไม่เอาแล้ว ใส่เสื้อดีกว่า พี่หมีขาวนิสัยไม่ดี หัวเราะเค้า"
"อ้าว"
ญี่ปุ่น หน้าย่นเดินไปรื้อเป้ออกมาเอาเสื้อยืดสีขาวออกมาสวม แล้วลูบหน้าตัวเองเพราะเริ่มคัน
"ไปอาบน้ำดิพี่หมีขาว เหม็นแล้ว"
ญี่ปุ่น ออกคำสั่ง แต่ยังหันหลังให้อยู่
"ไอ้นี่ กูไม่มีทางตัวเหม็นโว้ย"
"แอะ เหม็นตุตุ น่าเกลียด ไปๆ ไปอาบน้ำ"
"เออ มึงสั่งกูนะมึง"
เฟียต หัวฟัดหัวเหวี่ยงหยิบผ้าเช็ดตัวเข้าห้องน้ำไป ส่วนญี่ปุ่นก็หัวเราะกิ๊กอยู่ พอลับตาเฟียตญี่ปุ่นก็มองหาอะไรทำ เอ๋ ทำไมมีแต่หนังสือ ดูหน่อยดีกว่า อิอิ ว่าแล้วก็เดินไปค้นหนังสือดู น่าเบื่อ ญี่ปุ่นเบะปาก แล้วก็มองไปเห็นโมเดลหุ่นยนต์ โผเข้าใส่อย่างดีใจเหมือนเจอทอง หยิบเอาโมเดลหุ่นยนต์มานอนกอดที่เตียง นอนกระดิกเท้าอยู่อย่างสบายใจ พอเฟียตออกมาจากห้องน้ำก็ตาโต
"เฮ้ย ไอ้เปี๊ยกวางลง อย่าไปจับของกู๊"
ร้องออกมาเสียงดังโผเข้ามาแย่ง ญี่ปุ่นทำหน้างง ไม่รู้เรื่อง แต่ก็ไม่ยอมคืน นอนพลิกตัวกอดโมเดลหุ่นยนต์ไว้
"ชิ หวงของ ดูหน่อยก็ไม่ได้"
"เอามานี่เดี๋ยวนี้"
เฟียตขึ้นมา คร่อมญี่ปุ่นทั้งที่ยังนอนคว่ำอยู่
"โอ๊ย หนัก ไอ้พี่หมีขาว หนั๊ก ออกไป๊"
ญี่ปุ่นร้องออกมาอย่างยากลำบากเพราะโดนนั่งทับตรงบั้นเอวพอ ดี แต่ก็กอดหุ่นยนต์ไว้ไม่ยอมปล่อย
"มึงเอามานี่ อันนี้กูหวง"
"ดู หน่อยก็ไม่ได้ ออกไป๊ ไอ้หมีขาวบ้า ออกไป๊"
"โป๊ก นี่แน่ะ ปล่อยไม่ปล่อย ไอ้เปี๊ยก"
"เอ๊า เอาคืนไป ลงไปสิ จะเอาคืนยังไง"
ญี่ปุ่น พูดเหมือนยอมแพ้ เฟียตถึงโก่งยกก้นขึ้นจากที่นั่งทับอยู่เต็มตัว ญี่ปุ่นพลิกตัวขึ้นมา
"อ่า ไม่ใส่เสื้ออ่ะ เอ๋ มีกล้ามท้องด้วยน้า"
ญี่ปุ่น มองสำรวจร่างของเฟียต
"เฮ้ย มึงมองอะไรไอ้เปี๊ยก"
คนถูกมอง อายอีกรอบ ไม่เคยมีใครทำให้เฟียตอายมาก่อน
"ขอจับหน่อย ทำไมมันเป็นคลื่นๆแบบนั้น"
ไม่พูดปล่าวยื่นมือไปจับเลย คนโดนจับสะดุ้งกระเด้งตัวออก
"ไอ้บ้า จะมาจับทำไม"
"อ้าว จับหน่อยก็ไม่ได้ หวงเหรอ ชิ เล่นตัว"
เฟียตกระเด้งตัวออกไปจนลืมไป ว่าใส่ผ้าเช็ดตัวอยู่ และมันก็ไม่แน่นหนาพอ ผ้าเช็ดตัวหลุดจากเอวไปแล้ว
"เฮ้ย"
เฟียต ร้องอย่างตกใจ แล้วคว้าผ้าเช็ดตัวกลับมาห่อหุ้วเอวไว้เหมือนเดิม ญี่ปุ่นจ้องตาเขม็ง แล้วหัวเราะ คิกคัก
"มึงหัวเราะอะไร ไอ้เปี๊ยก"
เฟียต ตวาด แต่ญี่ปุ่นก็ไม่ได้สนใจยังคงหัวเราะอย่างพอใจ
"อิอิ เห็น น้องหนูหมีขาวด้วยอ่ะ อิอิ ขนเย๊อะ เยอะ น่าเกลียด"
ทำหน้าย่น เฟียตอายหน้าแดง ไม่เคยมีใครปรามาสน้องชายเขามาก่อน มีแต่คนปรารถนาที่จะครอบครอง อันนี้เฟียตมั่นใจ
"ไอ้นี่เดี๋ยวกูถีบ"
"อ่า หน้าแดงอ่า อายเหรอ เค้ายังไม่อาย ทำไมต้องอายเนอะ เป็นผู้ใหญ่แล้วน้า ไม่ใช่เด็กๆ"
พุดหน้าตาเฉยแต่จ้องตาไม่กระพริบ
"กูไม่ได้อาย โว้ย ของกูมีแต่คนอยากดู"
"หรา ไหนๆ เอามาให้เค้าดูหน่อย ของคนแก่มันเป็นยังไงอ่ะ มาม๊ะ"
"โป๊ก ไอ้ทะลึ่ง เดี๋ยวเถอะมึง จะโดน"
"โอ๊ย เขกหัวเค้าไมอ่า"
"มึงกวนตีนกู"
"ชิ น่าเบื่อ มีอะไรให้เล่นบ้างอ่ะพี่หมีขาว น่าเบื่อจัง"
พูดจบก็นอน คว่ำทำขาเตาะแตะกับเตียงอย่างสบายใจ
"โห มึง มาอาศัยกูนะเนี่ย บ่นนะมึง"
"อ้าว ก็ใช่ไง งั้นก็ดูแลหน่อยซิ ทิ้งขว้างน้า หมีขาว"
กัด ฟันพูดแล้วซุกหน้าลงกับเตียง
"มึง งุงิอะไร ไอ้เปี๊ยก"
"งุงิ งุงิ"
ญี่ปุ่นทำล้อเลียน เฟียตไม่อยากเขกหัวคนตัวเปี๊ยกอีกจึงเดินไปเปิดตู้เสื้อผ้า หยิบเสื้อผ้ามาสวม
"นี่พี่หมีขาว อยากกินหนมอ่ะ ไปซื้อให้หน่อยดิ"
"ไป ซื้อเองดิ กูไม่ใช่ขี้ข้ามึงนะ"
"ไม่เอาอ่ะ พี่นั่นล่ะไป ดูแลเค้าหน่อยดิ นะนะ"
"ไอ้เตี้ยนี่ ลามปามนะมึง อยากแดกก็ลงไปซื้อเองดิ"
"อ่า พูดไม่เพราะ อยู่กับน้องกับนุ่ง พูดไม่เพราะอ่า ไม่ไปเดี๋ยวเค้าไปบอกเพื่อนๆน้า ว่าเห็นน้องชายหมีขาว เหี๊ยวเหี่ยว น่าเกลียด"
"โป๊กๆๆ"
เฟียตโผเข้ามาทับตัว ญี่ปุ่นไว้แล้วเขกหัวไปสามที
"โอ๊ย เขกหัวเค้าอีกแล้วอ่า ใจร้าย ไอ้หมีขาวบ้า"
"ขืนมึงไปบอกใคร มึงตายแน่ไอ้เปี๊ยก"
"หึหึ ไม่ลงไปซื้อหนมก็ไม่รับประกันน้า อิอิ"
ทำตาเจ้าเลห์อีกรอบ เฟียตง้างมือ แต่ญี่ปุ่นดิ้นหลบ
"ชอบใช้ความรุนแรง อ่า ป่าเถื่อน"
"ไอ้ นี่ เดี๋ยวเถอะมึง คราวนี้กูเอาจริงนะโว้ย"
"หวายๆ ไม่เอาอ่ะ ไปซื้อหนมดิพี่หมีขาว นะนะ เค้าอยากกินอ่ะ"
"ไม่ไปโว้ย มึงอยากไปก็ไปเอง"
ญี่ปุ่นทำหน้าเบ้
"ชิ พาเค้ามาลำบาก เค้าหิวอ่า ฮึกๆ"
ทำท่าร้องไห้
"เฮ้ย มึงมาเองนะไอ้เปี๊ยกใครพามึงมา"
"พี่นั่นล่ะ ไม่พามาจะมาถูกเหรอ พูดเป็นเด็กอมมือ"
"โป๊ก"
"อ่า ฮือๆๆ ใจร้าย"
ซุกหน้า ลงกับหมอนทำท่าสะอื้น
"เฮ้ย ไอ้เปี๊ยก ไม่ต้องมาแกล้ง กูรู้ทันมึงแล้ว"
"ไม่ได้แกล้ง ร้องจริงๆน้า"
หยุดสะอื้นแล้ว พูด พอพูดจบก็สะอื้นต่อ
"จาเอาหนม จาเอาหนม"
"โว้ย นี่กูซวยหรือนี่ ไอ้เตี้ยเอ้ย"
เฟียตโวยวายลุกขึ้นยืนมองคนตัวเล็ก ที่นอนคว่ำสะอื้นโวยวายอยู่ เขาใจอ่อนในที่สุดเดินออกไปซื้อขนมตามที่ญี่ปุ่นบอก พอเสียงปิดประตูดังก็พลิกตัวขึ้นมาหัวเราะคิกคักถูกใจ หึหึ แกล้งดีนัก สมน้ำหน้า ญี่ปุ่นลุกไปเอาโมเดลหุ่นยนต์มาพิจารณาดู แล้วก็กอดเอาไว้เหมือนของตัว สักพักพอเสียงประตูเปิดก็รีบนอนตะแคงหันหลังให้
"เอ้า เอาไป ไอ้เตี้ย อย่ามาวุ่นวายกูอีกนะมึง คราวนี้กูไล่ไปนอนข้างนอกแน่"
พอ ถุงขนมกระทบหลังก็พลิกตัวกลับมา คว้าถุงขนมทันที หน้าตาแตกต่างกันอย่างสิ้นเชิงกับตอนก่อนไปซื้อ
"น่าร้าก ที่สุด หมีขาว อย่างนี้สิถึงจะเรียกดูแลน้อง อิอิ"
"ไอ้นี่ ครั้งเดียวโว้ย อย่ามาวอแวอีก เดี๋ยวกูเตะ อ้าว เอาหุ่นกูมา"
"เล่นหน่อยก็ไม่ได้ หวงนะ ทำตัวเป็นเด็ก"
เฟียตยืนหน้าเอ๋อ ใครเด็กวะ
"โป๊ก นี่แน่ะ"
"โอ๊ย เขกได้เขกดี ไอ้หมีขาว บ้า"
"หนอย มึงยังมาปากดี ใช้กูแล้ว ยังด่ากูอีกเหรอ"
"ไม่พูดด้วยแล้ว พูดไม่รู้เรื่อง กินหนมดีกว่า อิอิ"
"มึงลงไปกินนอกเตียงไอ้นี่ เดี๋ยวมดขึ้น"
"มะเอาอ่ะ ขี้เกียจ กินตรงนี้ล่ะ"
"มึงจะลุก ดีๆ หรือให้กูถีบออก"
"หวาย ไปก็ได้"
ญี่ปุ่นลุกออกจากเตียง แล้วไปนั่งที่โต๊ะอ่านหนังสือ มืออีกข้างยังอุ้มโมเดลหุ่นยนต์อยู่ไม่ยอมปล่อย
"ถ้าหุ่นกูพังนะมึง ตายแน่"
ญี่ปุ่นทำหูทวนลมแกะขนมกินอย่างสุขใจ เฟียตเดินไปเปิดวิทยุคลื่นที่ชอบฟัง แล้วไปนอนลงบนเตียง ส่วนญี่ปุ่นกินขนมแล้วเปิดนั่นเปิดนี่ดู แม้เสียงร้องห้ามจะดังก้องไปทั่วห้องแต่ก็ทำท่าจะหยุด แป๊บเดียวก็เริ่มใหม่ เฟียตเกาหัวแกรกๆ นี่กูคิดผิดแท้ๆ
"ไปแปรงฟันสิมึง"
เฟียต ร้อง เพราะญี่ปุ่นกินเสร็จก็คลานขึ้นเตียงมา
"ไม่เอาอ่า แปรงบ่อยฟันสึก หมอฟันไม่เคยบอกเหรอ"
"ไอ้นี่ หมอเค้ามีแต่บอกให้แปรงหลังอาหาร หมอที่ไหนบอกมึงวะ"
"ก็ไม่ได้กิน อาหาร กินหนม เข้าใจ๊"
"แหม กูถีบซักทีดีไหม ไปแปรงฟัน"
เสียง ดุกว่าเดิม ญี่ปุ่นทำหน้าย่นแล้วเข้าไปแปรงฟัน บ่นอุบอิบ พอเดินออกจากห้องน้ำก็กระโดดขึ้นเตียงทันที
"มึงนอนห่างๆ กูเลยนะมึงกูถีบตกเตียงไม่รู้เรื่องด้วยนะ"
"เอ๋ ทำไมนอนดิ้นหรา มีปมด้อยเหรอ"
"ไอ้นี่ ปมด้อยบ้านมึงสิ ก็นี่ห้องกู"
"หวาย ห้องตัวเองแล้วพาเค้ามานอนทำไมอ่า"
"โป๊ก"
"โอ๊ย ไอ้หมีขาวโรคจิต"
"มึงอยากตายเหรอ ไอ้เปี๊ยก"
"นอนดีกว่า ขี้เกียจเถียง คนไม่รู้จักโต"
พูดเสร็จก็นอนหันหลังให้ทันที เฟียตหน้าเอ๋อไปเลย นี่มันไม่คิดว่ามันผิดเลยหรือนี่ พอนอนไปสักพักก็กลิ้งหันหน้ามาหาเฟียตที่กำลังหลับตาเคลิบเคลิ้มไปกับเสียง เพลง
"ไปปิดวิทยุดิ หนวกหู"
"อ้าว กูจะฟัง เอ้ย มึงไม่ต้องมาใกล้กูขนาดนี้ ออกไป๊"
"ชิ อยากใกล้ตายล่ะ หมีขาวตัวเหม็น น้องชายเหี่ยว"
กัดฟันพูดแต่ยิ้มเหมือนเคย
"มึง ว่าอะไรน๊ะ"
"เปล๊า บอกว่า เค้าจานอนอ่า หมีขาวเปิดเพลง เปิดไฟเค้าจานอนยังไงอ่า เข้าใจคนอื่นบ้างดิ"
"โห กูผิดว่างั้น"
"เพิ่ง รู้ตัวรึ"
"โป๊ก"
"อ่า หมีขาวบ้า"
ทำหน้าย่นแล้วก็หัน กลับไป เฟียตไม่สนใจคำขอร้อง แต่ญี่ปุ่นก็ไม่สิ้นฤทธิ์ นอนดิ้นพรวดพราด จนเฟียตรำคาญต้องลุกไปปิดวิทยุปิดไฟ
"อิอิ"
พอปิดไฟ ญี่ปุ่นก็หัวเราะคิกคักอย่างพอใจ เฟียตหมั่นไส้ ถีบไปทีหนึ่ง
"อ่า มาผลักเค้าทำไมอ่า กำลังหลับเชียว"
"หลับห่า อะไร หัวเราะชอบใจนะมึง กูถีบโว้ย กูไม่ได้ผลัก"
"ชิ ชอบรังแก นิสัยไม่ดี"
"อ้าวไอ้ นี่"
เฟียตชักทนไม่ไหวดึงคอเสื้อญี่ปุ่นมาหมายจะเขกหัวอีกที พอดึงคอเสื้อญี่ปุ่นรู้ตัวรีบโผเข้าหาตัวเฟียตเองแล้วกอดไว้แน่น
"เฮ้ย มึงมากอดกูทำไม๊ ปล่อย ไอ้บ้า"
"ก็หมีขาวจะตีเค้าอ่า กอดไว้ดิ ป้องกันตัว อิอิ"
"โป๊ก"
"อ่า เขกหัวอีกแล้ว เค้ากัดน้า"
"มึง กัดสิ กูจะเอาให้มึงหัวแตกเลย ปล๊อย"
ญี่ปุ่นกอดรัดแน่นขึ้นกว่าเดิม เฟียตก็แกะออกชุลมุน แต่มือตุ๊กแกอย่างญี่ปุ่นไม่มีปล่อยง่ายๆ
"เอ๋ เอามือออกจากหน้าท้องเค้าดิ"
ญี่ปุ่นโพล่งขึ้น คนตัวใหญ่อายหน้าแดงในความมืด เพราะมือที่ญี่ปุ่นว่าคือน้องชายของเฟียตที่เริ่มตื่นตัว
"มึงเลิก กอดกูดิ ออกไป"
เฟียตพูดเสียงสั่น
"ไม่เอาอ่ะ เดี๋ยวหมีขาวเขกหัว"
ไม่พูดเปล่าเอาหน้าถูไถตรงซอกอกของเฟียต
"เออ กูไม่เขกแล้ว มึงเลิกกอดกูได้แล้ว ไอ้เปี๊ยก ไม่งั้นกูไม่รับรองความปลอดภัยของมึงนะ"
เฟียตพูดออกไปเพราะเริ่มควบ คุมตัวเองไม่ได้ หายใจติดขัด นี่มันรู้หรือมันแกล้งทำ เฟียตคิดในใจ ญี่ปุ่นปล่อยทันทีแล้วดึงผ้าห่มมาห่ม ขยับไปอีกฟากของเตียง หัวเราะคิกคัก
"ห้าม แย่งผ้าห่มน้า เค้าไม่ชอบให้ใครมาห่มด้วย นอนไม่หลับ"
"ไอ้นี่ ของกูนะนั่น"
"ช่วยไม่ได้ ถึงก่อนมีสิทธิ์ก่อน อิอิ"
"โว้ย เวรกรรมอะไรของกู๊"
"ของเค้าตะหาก ห้ามกรนด้วยน้า"
ญี่ปุ่น หัวเราะคิกคัก แต่คนตัวใหญ่เจ้าของห้องโกรธหน้าแดง พอสักพักเสียงหัวเราะก็เงียบไป ญี่ปุ่นหลับไปแล้วแต่คนตัวใหญ่กลับนอนไม่หลับ กระสับกระส่ายอยู่ ด้วยไม่เคยนอนกับใคร อีกทั้งร่างกายมันไม่ยอมหลับไปตามที่ใจสั่ง ญี่ปุ่นหลับสนิท กลิ้งมาเบียดเฟียต ตอนแรกก็ผลักออก แต่ผลักเท่าไหร่ก็ไม่ไป
"คิกๆๆ"
ญี่ปุ่น หัวเราะออกมา
"ไอ้เปี๊ยกๆ"
เฟียตเขย่า แต่ญี่ปุ่นกลับนอนหลับตา
"ละเมอ?"
เฟียตเท้าศอกขึ้นมาดูอาการ ใบหน้าที่ไม่มีแว่นบดบังในความมืด แม้จะมองเห็นไม่ชัด แต่มันช่างหมดจดเสียจริง ใจของเฟียตเต้นแรง
"กอดๆๆ แม่กอด"
ญี่ปุ่น ละเมอออกมา ใบหน้ายิ้มกริ่ม
"พ่อกอด กอดๆๆ"
เฟียตได้แต่ระบาย ลมหายใจออกมา แล้วยิ้มให้กับอาการของคนตัวเล็กที่อยู่ข้างๆตัว นี่มันไม่คิดอะไรเลยหรือ มันคงไม่เคยหนักใจหรือทุกข์ใจเลย แม้ยามฝันก็หัวเราะอย่างเป็นสุข ญี่ปุ่นซุกหน้าเข้าอกเฟียตที่นอนตะแคงอยู่ขอบเตียง ทำปากจุ๊บจั๊บเหมือนกินอะไรอยู่ เฟียตเอื้อมมือมาโอบญี่ปุ่นไว้ คนตัวเล็กพอมีมือมาโอบยิ่งเบียดร่างเข้าหาจนเฟียตจะตกเตียงไป เฟียตเลยกอดแน่นขึ้นกว่าเดิม
............................................................................
พอ เช้าเฟียตงัวเงียตื่นก่อน ร่างของคนตัวเล็กยังนอนขดอยู่ในอก เขายิ้มออกมา มันก็น่ารักดีนะ เขาคิดในใจ
"งื๊ดๆๆ"
ญี่ปุ่นครางแล้วเบียด ตัวเข้าหาอีก
"ไอ้เปี๊ยก ตื่นๆ"
เฟียตเขย่าตัว
"งื๊ดๆๆ"
"ตื่น มึง เดี๋ยวไปโรงเรียนสาย"
เฟียตยังเขย่าตัวอยู่ ญี่ปุ่นลืมตา
"มากอด เค้าทำมายอ่า"
ประโยคแรกที่พูดออกมา ทำให้เฟียตผลักร่างญี่ปุ่นออกไปจากอก
"อยากกอดตายล่ะ มึงนั่นล่ะดิ้นเข้ามาหากูเอง"
"บ้า ไม่จริง เค้าไม่กอดใคร อ่า คิดไม่ดีไม่ร้ายกับเค้าแน่เลยอ่า"
ทำท่าเขินแล้วเอาผ้าห่มมาคลุม
"โห ไอ้นี่ น่าพิศวาสตายล่ะมึง"
"ชิ เห็นกอดเอาๆ คิดลึกกับเค้าแน่เลยอ่า อิอิ"
"โอ๊ย กุไม่คุยแล้ว"
เฟียตเดิน เข้าห้องน้ำไป ญี่ปุ่นอนอุตุต่อไม่ได้สนใจกับสิ่งที่พูดออกไป สักพักก็เดินไปหน้าห้องน้ำ
"หมีขาวๆ เร็วๆ เค้าปวดอึ๊ ออกม๊า"
ญี่ปุ่น ทุบประตุห้องน้ำ
"โว้ย ทำไมแต่ก่อนมึงไม่เข้า มาแย่งกูเข้า กูสระผมอยู่"
เสียงตะโกนออกมาจากห้องน้ำ
"อ่า เร็วเร้ว ถ้าไม่ออกมาเค้าอึ๊ตรงนี้น้า"
ญี่ปุ่นไม่ยอมแฟ้ ทุบประตุห้องน้ำต่อ
"เฮ้ย มึงอย่ามาเรี่ยราดห้องกูนะมึง"
เฟียตร้องเสียงหลง เปิดประตุห้องน้ำออกมาทันที บนหัวยังมีฟองยาสระผมอยู่มีผ้าเช็ดตัวพันรอบเอวแบบรวกๆ พอเฟียตออกมาจากห้องน้ำ ญี่ปุ่นก็แทรกกายเข้าไปในห้องน้ำทันที ปิดประตูใส่หน้าเขาอีก เฟียตยืนหน้าบึ้งโมโหแต่เช้า
"เร็วๆนะมึงกู แสบตาแล้ว"
"เดี๋ยวเด้ เค้าต้องบิ้วก่อนอ่า"
"อ้าว ไอ้นี่ไหนมึงบอกปวดอึ๊"
"ก็ปวดอ่ะ เนี่ยกำลังอึ๊อยู่ จะดูไหมล่ะ"
"ไอ้ ทุเรศ มึงดูของมึงไปคนเดียวเถอะ"
เฟียตยืนหลับตาปี๋เพราะยาสระผม เริ่มไหลลงต่ำตามแรงโน้มถ่วงของโลก ส่วนญี่ปุ่นร้องเพลง อิ๊กคิวซังอยู่ในห้องน้ำอย่างมีความสุข เฟียตกำหมัดแน่น พอญี่ปุ่นออกมาจากห้องน้ำ เฟียตก็กระชากตัวญี่ปุ่นไปให้พ้นทาง เพราะเริ่มแสบตา สรุปตาเลยแดงไปข้างหนึ่ง กว่าจะแต่งตัวไปโรงเรียนได้ เสียงด่าอื้ออึง ญี่ปุ่นเดินตามหลังเฟียตต้อยๆ
"พี่หมีขาว กินข้าวไหม"
ญี่ปุ่นกระตุกแขน
"มึงไปหาแดกเองเถอะ อย่ามาวุ่นวาย กูเซ็งมึงแระ"
"อ่า นะนะ เดี๋ยวเค้าเลี้ยง"
"มึง เนี่ยนะจะเลี้ยง ถุย จะเลี้ยงอะไร"
"อ่า เลี้ยง ปาท่องโก๋ไง เห็นลุงเค้าขายอยู่หน้าโรงเรียน พี่หมีขาวเลี้ยงน้ำเต้าหู้น้า"
"น่าน ก็ว่าแล้ว มึงนี่ขี้โกงนะไอ้เปี๊ยก"
"หวาย ไม่ได้ขี้โกง ซะหน่อย เค้าต้องเก็บตังค์น้า"
"อ้าว แล้วกูล่ะ"
"อ้าว พี่หมีขาวก็มีหน้าที่ดูแลน้องซิ บ่นทำไมอ่า ยังกะคนแก่"
"โป๊ก"
"แอ่ะ เขกหัวเค้าอีกแล้วอ่า"
"เดี๋ยวมีเตะ ขืนมึงพูดมากกว่านี้"
"คิกๆๆ"
"มึง หัวเราะอะไร ไอ้เปี๊ยก"
"น่ากลัวเนอะ"
"ป๊าบ"
เตะของ จริง
"โอ๊ย เตะเค้าอ่า ใจร้าย"
ญี่ปุ่นหัวขมำไปข้างหน้าเพราะ เฟียตเริ่มทนไม่ไหว
"เฮ้ย มาดูผัวเมียคู่ใหม่โว้ย เป็นไงไอ้เฟียต น้องตัวเปี๊ยก ฟิตป่ะวะ"
เสียงร้องทักมาจากหน้าหอ เฟียตหน้าตึงหันไปทำตาดุใส่
"ผัวเมียห่าอะไร มึงพูดดีๆนะมึง ไอ้เบนซ์ เดี๋ยวกูเอาตีนให้กินแทนข้าวเช้า"
"โห ดุโว้ย เป็นไงไอ้เปี๊ยก ของพี่เฟียตใหญ่ไหมวะ"
เบนซ์ที่เป็นเพื่อนสนิทของ เฟียตหันมาถามญี่ปุ่นที่เกาะอยู่ข้างหลัง
"อิอิ ใหญ่อ่ะพี่"
"เจ็บ ไหมไอ้เปี๊ยก โดนครั้งแรกน่ะ"
"หือ อารายอ่า เจ็บดิ บวมเลยอ่า"
"ไอ้ เปี๊ยก!!!!!!!!!"
ญี่ปุ่นพูดออกไปโดยที่ไม่รู้ว่าเขาหมายถึงอะไร แต่เฟียตตวาดอายหน้าแดงแต่เช้า ญี่ปุ่นวิ่งแจ้นอย่างรู้ว่าภัยจะมาถึงตัว เสียงหัวเราะโห่ฮา ดังลั่นหน้าหอ ญี่ปุ่นวิ่งนำหน้า มีเฟียตวิ่งตามจะเตะเอาให้ได้ แต่ญี่ปุ่นตัวเล็กไวกว่าเก่งในด้านหลบหลีก จึงรอดเงื้อมมือไป วิ่งเข้าโรงเรียนกระหืดกระหอบ
อิอิ ชอบกันหรือเปล่า คร้าบ เรื่องนี้อ่า
:laugh: :laugh:
-
น่าสงสารเฟียตจริงๆ เลย
-
ฮ่าๆๆ ท่าทางเฟียตจะแพ้ทางญี่ปุ่นเต็มๆ
อยากยุให้จับกดจริงๆ ดูสิจะป่วนได้อีกไหม
-
รอวันที่เฟียต ใจอ่อนเนอะ ^^
-
ฮ่าๆๆๆๆๆๆๆๆ
ทะเล้นจริงๆ
-
นู๋ญี่ปุ่นเป็นเด็กที่มีสุขภาพจิตดี.....
ซึ่งสามารถทำให้พี่หมีขาวที่อยู่ใกล้...
มีสุขภาพจิตเสื่อมมมม....ไปได้ :laugh3:
แต่สำหรับคนอ่าน.....ฮามากกก..ค่ะ
o13 :L1: น้อง eiky ค่ะ
-
555 คราวนี้แหล่ะรู้กันทั้งโรงเรียนแน่ ๆ เลย :m20:
-
ตอนจบเรื่อง คนแต่งจะมีคำถามถามคนอ่านม่ะเนี้ยยย
ว่าตั้งแต่ต้นจนจบ ญี่ปุ่นโดนเขกหัวไปกี่ที
คิคิ มาต่อทุกวันเลยน้า
รักคุณ eiky มากกกกก
-
ฝันร้ายของเฟียต :laugh:
เฟียตจะเอาคืนเจ้าแสบนี่ยังไงนะ อยากรู้จริงๆ
เป็นกำลังใจให้ค่ะ
-
เจ้าปุ่นตัวป่วนนนนนนน :z6:
พี่เฟียตจับ :oo1: เลย อิอิ
-
5555+
ฮาหว่ะ
-
ขอบคุณคร้าบบ กลัวเพื่อนๆ ไม่ชอบกันอ่ะดิครับ เรื่องแบบนี้
อิอิ :laugh: :laugh:
-
+1 แด่ eiky ด้วยดวงใจอีป้าแก่ๆ
-
ใส(เเบบไม่ค่อยจะ)ซื่อได้อีก 555
สงสารเฟียตจริงๆ
-
กร๊ากๆๆญี่ปุ่นสุดยอดอ่าแสบจริงๆจะกวนไปไหน
เฟียตน่าสงสารที่สุด ต่อจากนี้จะเจออะไรอีกฮ่าๆ
ขอบคุณครับเรื่องนี้ฮามากอ่ะ o13
-
เหอๆ สงสารเฟียตเหมือนกัน
แต่ตลกดีอ่ะ 55+
-
:impress2:(แฟนคลับ หมีขาว) :laugh:
ข่าวของเฟียตกับญี่ปุ่นแพร่สะพัดไปอย่างรวดเร็วเหมือนไฟลามทุ่ง ตอนเข้าแถวทุกสายตาของชั้นมัธยมสี่ต่างมองหาตัวญี่ปุ่น ว่าใครคือคนที่ไปนอนกับเฟียตเจ้าพ่อชั้นมัธยมหก ส่วนมัธยมห้าเองก็มองหาเด็กแว่นเช่นกัน เพื่อนร่วมชั้นทั้งที่รู้จักเฟียตก็ล้อเลียนจนเจ้าตัวอายหน้าแดงไม่รู้จะแดงยังไงแล้ว ส่วนญี่ปุ่นไม่ได้ระแคะระคายแม้แต่น้อย ยังยืนทำหน้าเอ๋อเข้าแถวกับเพื่อนอย่างสบายใจ
"นี่ปุ่น เรื่องที่นายไปนอนกับพี่เฟียตน่ะ ดังไปทั่วโรงเรียนแล้วนะ"
บอยกระซิบถามตอนผู้อำนวยการให้โอวาท
"หือ ไปนอนกับหมีขาวก็เป็นข่าวเหรอ อิอิ ดีจัง"
"เฮ้ย ดียังไงวะ ไอ้หญ้าแห้ง เขาว่ามึงโดนเข้าแล้ว"
เอกหันมาสมทบ ทำหน้่วิตกเหมือนบอย แต่ญี่ปุ่นกลับหัวเราะกิ๊กอยู่
"โดนไรอ่า มะเห็นโดน อิอิ"
"นั่นล่ะ ข่าวลืมมันไปเร็วนะปุ่น เสียคนเพราะข่าวลือนี่เยอะแล้วนะ"
"เอ๋ ก็มันไม่จริงอ่า นอนด้วยกันแล้วไงอ่ะ ก็นอนด้วยกัน ไม่เห็นแปลก กอดกันด้วยน้า จะบอก"
"หา!!!!!!"
ทั้งสองอุทานพร้อมกันจนผู้อำนวยการกระแอมใส่ไมค์โครโฟน จึงก้มหน้าลงให้ต่ำที่สุด
"กอดกันเลยเหรอ พี่หมีขาวทำอะไรนายรึเปล่า ปุ่น"
บอยกระซิบทำท่าตกใจ
"ไม่นี่ เค้าต้องทำไรอ่ะ"
งงจริงหน้าเอ๋อจริง บอยเห็นว่าคงไม่มีอะไรเกินเลยจึงไม่ซักต่อ พอปล่อยถอยก็เดินตามหลังกันเข้าห้อง แต่ระหว่างทาง เฟียตมาดักรอที่ใต้ตึก เสียงซุบซิบนินทาดังเซ็งแซ่
"นั่นไอ้พี่หมีขาวนี่ ไอ้หญ้าแห้ง เขามาหามึงเหรอ"
"เอ๋ มีหนมมาให้แน่ๆเลยอ่า"
ร้องออกมาอย่างดีใจ ญี่ปุ่นปรี่เข้าไปหาเฟียตที่ทำหน้ายากจะเดายืนอยู่มุมตึก
"มาหาเค้าหรา ไหนอ่ะหนม"
"หนมแป๊ะไรล่ะ มึงรู้ไหมกูซวยแล้วเพราะมึง"
เฟียตตวาดแต่ไม่กล้าออกเสียมากเพราะนักเรียนชั้นมัธยม สี่ยืมมองอยู่เต็ม
"ซวยไรอ่า โด่ นึกว่าจะมีหนมมาให้ ไม่มีก็ไม่คุย ไปน้า หมีขาว"
"เดี๋ยวมึง มาคุยกันให้รู้เรื่องก่อน"
เฟียตลากแขนญี่ปุ่นไปทางโรงอาหาร ญี่ปุ่นไม่ขัดขืนแม้แต่น้อย เพราะคิดไปว่าเฟียตจะพาไปเลี้ยงขนม อิอิ แอบดีใจ
"เค้าเอาลอดช่องใส่แตงแคนตาลูปน้า"
"ไอ้นี่ยังมาห่วงแดกอยู่ มึงรู้ไหมเขาลือกันสนั่นว่ากูกับมึงมีอะไรกัน"
เฟียตพูดเสียงเครียด
"อ้าว แล้วเราไม่มีอะไรกันหรา"
"เฮ้ย ไอ้นี่ มีบ้าอะไรล่ะ กูไม่ได้ทำอะไรมึงซักหน่อย"
"เอ๋ ไม่เข้าใจอ่า พี่หมีขาวพูดอะไรก็ไม่รู้ ไม่รู้เรื่องเลย นอนน้อยป่ะ"
"เดี๋ยวกูเขกกะบาล กูไม่ได้ล้อเล่นโว้ย ฮึ่มม ซวยแท้ๆ"
"ทำไมเครียดอ่า แค่มีอะไรกัน แล้วเรามีอะไรกันอ่า"
"โอ๊ย มึงนี่มันน่านักนะ รู้งี้กูจับยัดเยียดให้เสียแต่เมื่อคืนก็ดี"
เฟียตระบายอารมณ์ออกมา
"จริงหรา พูดแล้วน้า พี่หมีขาวจะให้หุ่นยนต์เค้า น่าร้าก ที่สุดเลย"
ญี่ปุ่นพูดเสียงร่าเริง เฟียตได้แต่ส่ายหัว
"ไอ้เตี้ยนี่ กูไม่รู้จะพูดอะไรกับมึงดี โอ๊ย ซวยโว้ย"
เฟียตตะโกนออกไปอย่างอัดอั้นตันใจ
"ไม่ต้องพูดดิ ไหนอ่าลอดช่องเค้าอ่า"
"แดกตีนกูไหม ไอ้เปี๊ยก กูยิ่งหงุดหงิดอยู่"
"หวาย ไม่อาวอ่า คงจะเหนียวเคี้ยวไม่หวายหรอกน้า อิอิ"
เฟียตง้างมือขึ้นกะจะตบหัวสักที แต่มีเสียงกระแอมดังมาก่อน
"ไม่ไปเรียนหรือนักเรียน"
อาจารย์สอนพละกระแอมยืนดูอยู่นับเป็นบุญของญี่ปุ่น เฟียตคำนับหงึกๆ ส่วนญี่ปุ่นวิ่งแจ้นหายไปแล้ว
...
พอเข้าไปในชั้นเรียนเฟียตก็โดนเพื่อนรุมแซวจนเสียสมาธิ
"เป็นไงวะเฟียต ไอ้เปี๊ยกก้นขาวป่ะมึง"
"ส้นตีนนี่กูไม่ได้ทำอะไรมันโว้ย ไอ้ห่า เบนซ์ เดี๋ยวกูถีบ เพราะมึงนะเรื่องมันถึงเป็นแบบนี้"
"มึงอย่ามาแหล เมื่อคืนกูไปแอบฟัง ไอ้นี่นอนแต่หัวค่ำ ไม่มีอะไรกัน แล้วไอ้เปี๊ยกมันร้อง กอดๆๆ ทำไมวะ"
เพื่อนแสนรักไปแอบฟัง เฟียตแทบจะหงายหลัง ตายล่ะหว่ามันได้ยินด้วย
"มันละเมอ"
เฟียตตอบเสียงเบา
"อย่ามา ไอ้เสือ มีรึมึงจะปล่อยให้ลอยนวล กูไม่เชื่อหรอก ละเมอหาไอ้นั่นของมึงอ่ะดิกูว่า"
ฟอร์ดเข้ามาเสริม
"โว้ย ไอ้เตี้ยพวกนี้นี่ กูบอกไม่มีอะไรก็ไม่มีอะไรดิวะ มึงจะมาเค้นหาห่าอะไรล่ะ"
"เฮ้ย งอนโว้ย มีงอน หน้างี้แดงเชียว กูไม่เคยเห็นมึงอาย ท่าทางไอ้เปี๊ยกจะมีดีว่ะ"
"นั่นดิ เห็นมันตัวขาวๆ ตรงสเป็คมึงเลยนี่หว่า อิอิ กี่รอบเพื่อน"
"ไอ้แสรดด กูไม่มีอะไรกันโว้ย มึงไม่เลิกพูดกูถีบจริงๆนะไอ้ห่านี่"
เฟียตหัวฟัดหัวเหวี่ยงออกนอกห้องไป
...
"นี่ญี่ปุ่น นายมีอะไรกับพี่เฟียตเหรอ"
เพื่อนในห้องที่ไม่เคยคุยกันเลยกับญี่ปุ่นเดินมาถาม บอย เอก มองหน้าประหลาดใจ
"หือ ทำไมอ่ะ"
ญี่ปุ่นทำหน้าง่วงใส่ไม่ได้สนใจเลยแม้แต่น้อย
"ก็อยากรู้เห็นเค้าว่ากัน"
"เอ๋ มีอะไร ไม่มีอะไร แล้วทำไมเขาอยากรู้เนอะ คนเรา ที่ปุ่น ปุ่นยังไม่อยากรู้เรื่องของใครเลยอ่า ประหลาด"
บอยกับเอกอมยิ้ม เพราะเด็กคนนั้นงอนค้อนใส่วงใหญ่ ญี่ปุ่นหัวเราะคิกคักถูกใจ พอหมดคาบเรียนแต่ละวิชา เพื่อนๆก็คอยมาถามญี่ปุ่นว่ามีอะไรกันจริงหรือ เป็นยังไง ใหญ่ไหม อะไรเทือกนี้อยู่เรื่อยๆจนบอยกับเอกชักรำคาญ แต่ญี่ปุ่นกับเห็นเป็นเรื่องสนุก พอเสียงออดบอกเวลาพักเที่ยงญี่ปุ่นก็แจ้นออกจากห้องก่อนใคร เพราะต้องไปช่วยป้าขายข้าวแกงตามที่เคยตกลงกันไว้
"ป้าคร้าบ ญี่ปุ่นมาแล้ว"
ญี่ปุ่นร้องไปตั้งแต่ยังไม่ถึงร้าน
"ว่าไงพ่อหนู วันนี้จะกินอะไรดี"
"อ่า ป้า ญี่ปุ่นมาช่วยป้าขายน้า จำมะได้หรา แล้วป้าจะให้กินข้าวฟรี"
"หือ ป้าว่าอย่างนั้นเหรอ"
ป้าทำเป็นจำไม่ได้ทำท่าคิดอยู่
"ไม่รู้ล่ะ วันนี้ตั้งใจมาแล้ว ป้าห้ามผิดสัญญาน้า สู้ๆ"
ไม่พูดเปล่าเดินเข้าไปในร้านของป้าทันที
"อ้าวพ่อ หนูแน่ใจนะ ห้ามเปลี่ยนใจ"
"ชัวร์ป้า ถ้าเบื่อเดี๋ยวญี่ปุ่นบอกเอง"
"อ้าว ป้าก็ซวยสิพ่อหนู"
"ไม่ซวยหรอกป้า ญี่ปุ่นเบื่อยาก อิอิ ไหนให้ญี่ปุ่นช่วยอารายอ่า"
"ตักแกงไงหนู มาป้าทำให้ดู"
พอดีมีนักเรียนมาซื้อข้าว ป้าเลยสาธิตให้ญี่ปุ่นดู พยักหน้าหงึกๆเข้าใจ ญี่ปุ่นเห็นเป็นเรื่องสนุก
"อ่า พี่หมีดำๆ ทางนี้ๆ มากินข้าวมา"
ญี่ปุ่นร้องเรียกโฟคที่เดินมากับเพื่อนเสียงดัง
"เฮ้ย ไอ้เปี๊ยกมึงมาทำอะไรร้านป้าวะ"
โฟคเดินเข้ามาใกล้ๆแล้วถาม
"เอ๋ ซักผ้ามั้งเพ่"
"อ้าวไอ้เตี้ยนี่ เดี๋ยวโดน"
"เอ๋ ก็มาขายข้าวแกงสิ อ่ะวันนี้พี่หมีดำกินแกงไก่ใช่มะ กับไข่เจียว"
ไม่มองหน้าคนซื้อ ไม่สนใจว่าเขาจะซื้อหรือไม่ซื้อ ตักข้าวใส่จาน ตักแกงราดเรียบร้อย
"เฮ้ย ใครจะกิน กูไม่ได้มากินข้าวแกง"
โฟคร้องปฏิเสธลั่น
"อ้าว ไม่กินแล้วมายืนเอ๋อไมอ่ะ ไม่รู้ล่ะ 17 บาท จ่ายมาซะดีๆ"
ญี่ปุ่นยื่นจานให้ยิ้มแสยะอย่างน่ากลัว
"เฮ้ย กูไม่ได้สั่ง มึงกินเองดิ"
"อ้าว ไม่รับผิดชอบนี่ ป้าคร้าบ พี่หมีดำไม่ยอมจ่ายตังค์"
ญี่ปุ่นตะโกนเสียงดัง จนนักเรียนบริเวณใกล้เคียงหันมามอง
"เออๆ กูจ่ายก็ได้วะ"
โฟคจนต่อพยาน ไม่มีทางสู้ ญี่ปุ่นหัวเราะคิกคักพอใจเป็นที่สุด
"มึงจำไว้นะมึง ไอ้เปี๊ยก โดนแน่ๆ"
"หือ อารายน้า พูดอะไร งุงิงุงิ ไม่รู้เรื่องอ่า"
"เฮ้ย ข้าวร้านป้าสองอย่าง 15 บาทนี่ไอ้เปี๊ยก ไมมึงคิดกู 17บาท"
"อ้าว ค่าตักไง เห็นไหมเนี่ยต้องมีศิลปในการตักน้า ไม่ใช่ตักสุ่มสี่สุ่มห้า"
ญี่ปุ่นแถลงทะเลไป
"โอ๊ย กรอด จำไว้นะมึง"
โฟคได้แต่กัดฟัน
"ไอ้โฟค เนี่ยเหรอ น้องญี่ปุ่นที่มีข่าวว่า ...... กับพี่เฟียตอ่ะ"
เพื่อนของโฟคถามสายต่อส่อแววอยากรู้อยากเห็น
"ไอ้ห่า กูจะรู้มั้ยกูไม่ได้นอนใต้เตียงมันนี่หว่า มึงอยากร้ก็ถามเองดิ"
โฟคชักสีหน้าไม่พอใจ
"ไอ้หนู พี่ถามไรหน่อยดิ เมื่อคืนแกไปนอนกับพี่เฟียตมาเหรอ"
เขาถามญี่ปุ่น จ้องหน้าไม่ยอมละสายตา โฟคเองก็ทำหน้าไม่ถูก
"หือ ไมอ่ะ พี่อยากไปนอนด้วยหรา อิอิ"
ญี่ปุ่นไม่สนใจตอบเท่าไรนัก สนใจกับการตักแกงใส่จานข้าวมากกว่า
"เป็นไงวะ ได้ข่าวว่าพี่เฟียตนี่ม้าเลยนะมึง เจ็บไหม"
"เอ๋ ม้าไรอ่า พี่อย่าเพิ่งกวนได้ป่ะ พี่เอาพะโล้เนอะ กับไข่ดาว พี่พูดเยอะผมคิด 20 น้า"
"เฮ้ย กูไม่กิ๊น"
"ไม่ด้าย เดี๋ยวให้พี่หมีดำจัดการน้า ไม่กินไม่ด้าย"
"สม แดกๆ ไปมึง อยากไปยุ่งกับมันดีนัก เห็นฤทธิ์มันหรือยังล่ะ"
โฟคสนับสนุนดันหลังให้รับจานข้าวจากญี่ปุ่น หน้าบึ้ง แต่คนตักแกงกลับหัวเราะชอบใจ
"กวนตีนนะมึง"
"น่ารักตะหาก ปลาทู"
กัดฟันคำสุดท้าย
"มึงว่าไรน๊ะ"
เพื่อนของโฟคเนื้อเต้น
"เอ๋ พี่หมีดำอ่า ซื้อแล้วก็ไปกินดิ มายืนขวางหน้าร้านป้าเค้า อ้าว พี่ครับๆ รับอะไรดีคร้าบพี่ รูปหล่อ"
ญี่ปุ่นร้องข้ามหัวกลุ่มของโฟคไป โดยไม่สนใจคนต่อหน้าเลยแม้แต่น้อย
"มึง คอยดูเถอะ"
ญี่ปุ่นหัวเราะคิกคัก ตักแกงใส่ข้าวอย่างเป็นสุข สนุกสนาน ป้าแทบจะไม่ต้องเดินออกมาตักเลย ตักข้าวให้ญี่ปุ่นอย่างเดียว นักเรียนมารุมร้านของป้าแน่นขนัด เพราะคนตักแกงที่กำลังดังทั่วโรงเรียนแต่เจ้าตัวก็หาได้รู้ร้อนรู้หนาวไม่ จนกับขาวป้าขายหมดเกลี้ยง
"อ่า หมดแล้ว เย้ๆ ดีใจจัง ป้า แล้วข้าวญี่ปุ่นอ่ะ"
พอหมดก็รีบทวงของกิน
"ตายล่ะ ป้าลืมตักแกงไว้ให้หนูเลย ตายแล้ว เดี๋ยวป้าเจียวไข่ให้น้า หนูอี้ปุ่ง"
"ญี่ปุ่นป้า ม่ายช่าย อี้ปุ่ง งอนนะเนี่ย"
ญี่ปุ่นทำหน้าย่นใส่ป้า
"โอ๋ๆ พ่อคุณของป้า อ่ะป้าให้ตังค์ไปซื้อก๋วยเตี๋ยวกิน"
ตาลุกวาวทันที พร้อมกับแบมือ
"แน้ ตาวาวเชียวนะเรา"
ญี่ปุ่นทำหน้าเขินๆ ยิ้มอายๆ
"อ่ะป้าให้ ถือว่าเราขยันช่วยป้าขายหมดเกลี้ยงเลย"
ป้ายื่นธนบัตรให้สองใบ สีแดงๆ ญี่ปุ่นยกมือไหว้แล้ววิ่งแจ้นออกจากร้านทันที ตรงไปยังร้านขายก๋วยเตี๋ยว
"อ่า พี่หมีขาว มาแอบกินก๋วยเตี๋ยวอยู่นี่เอง อิอิ ลาภปากอีกแล้วตู"
ฉายแววตาชั่วร้ายออกมาแล้วปรี่เข้าไปหาเฟียต
"พี่หมีขาว"
เสียงทักทำให้เฟียตสะดุ้ง
"ไอ้เปี๊ยก มึงมาทักอะไรแบบนี้กูตกใจ"
"เอ่ รู้จักก็ทักดิ กินเตี๋ยวหรา เค้ายังไม่ได้กินข้าวเลยอ่า นะนะ"
ญี่ปุ่นเอาแขนเข้าไปสะกิดเฟียต รายนั้นถอยออกห่างทันที
"เรื่องของมึงสิ ทำไมไม่แดก"
"อ่า พุดไม่เพราะอีกแล้ว ก็รอมากินกะหมีขาวไง อิอิ เลี้ยงเค้าน้า"
"โว้ย ไปไกลๆกูเลย กูยิ่งหงุดหงิดอยู่"
"อ่า ไปไหนอ่า เค้าก็มากินเตี๋ยวน้า ไม่เลี้ยงก็ไม่เลี้ยง งก"
"เฮ้ย เดี๋ยวกูเขกกบาล"
"หวาย ไม่เอาอ่า กินเตี๋ยวดีกว่า ขี้เกียจคุยกะผู้ใหญ่ชอบรังแกเด็ก"
ญี่ปุ่นทำหน้าไม่รู้ไม่ชี้แล้วแซงคิวเฟียตไปหน้าตาเฉย คนตัวใหญ่กำหมัดแน่น ถ้าเป็นเพื่อนหรือคนอื่นคงหน้าหงายไปแล้ว แล้วทำไมไม่ชกไอ้นี่วะกู เฟียตถามตัวเอง อย่าเลยมันเอ๋อๆแบบนี้ยิ่งชกมันเดี๋ยวกลายเป็นบ้าไป นี่คือสิ่งที่คิด พอสั่งก๋วยเตี๋ยวเสร็จญี่ปุ่นก็ไปนั่งกินเพียงลำพังเพราะเฟียตเดินเลี่ยงไป กินโต๊ะอื่น เพราะยังมีนักเรียนหลงเหลืออยู่ในโรงอาหารเป็นจำนวนมาก เสียงซุบซิบนินทายังอื้ออึง สายตาหลายคู่มองมาที่เฟียตบ้าง ญี่ปุ่นบ้าง แต่ดูเหมือนคนตัวเล็กจะไม่ได้ใส่ใจแต่อย่างใด พอกินเสร็จญี่ปุ่นก็เตร่ไปซื้อไอติมกิน พอดีเจอกับบอยและเอกที่แอบไปกินข้าวอีกฝั่ง ญี่ปุ่นจึงชวนไปกินไอติมด้วยกัน
"โห มึงเลี้ยงเหรอไอ้หญ้าแห้ง"
เอกถามตาโต
"เออ ซิ เห็นมั้ยว่าเราใจดี น่ารัก อิอิ"
"ถูกหวยที่ไหนมาปุ่น"
บอย ถามบ้าง
"ก็ไปช่วยป้าขายของงาย ป้าให้ตังค์มาซื้อหนม"
"จริง เหรอ งั้นพรุ่งนี้ไปช่วยป้าบ้างดีกว่า"
"ไม่ด้ายๆ ป้าเค้างดรับคนแล้ว นายไปอุดหนุนดิ กิจการป้าจะได้ดี เผื่อขยายกิจการ เดี๋ยวเราบอกป้าให้จ้างพวกนาย อิอิ"
"โห กันท่าไว้เลยนะมึง กลัวเพื่อนจะแย่งว่างั้น"
"อิอิ รู้แล้วก็อย่าแย่งดิ"
ญี่ปุ่น พูดอย่างอารมณ์ดี เดินนำเพื่อนไปยังร้านไอติม
"นี่น้อง น้องน่ะ ใช่ชื่อญี่ปุ่นหรือเปล่า"
เสียงทักระหว่างทางไปร้านขายไอติม ญี่ปุ่นหยุดหันไปมอง แล้วก็หัวเราะคิกคัก
"มีอารายเหรอเพ่"
ญี่ปุ่น ตอบรับทั้งที่ยังอมยิ้มอยู่
"ชั้นจะมาเตือน ได้ยินข่าวว่าแกเป็นเด็กใหม่ของพี่เฟียต ชั้นน่ะเป็นแฟนของพี่เฟียตนะ แกห้ามยุ่งกับเขา เข้าใจมั้ย"
เด็กนักเรียนท่าทางดูตุ้งติ้งสี่คนยืน เรียงกันเป็นแผง หน้าขาววอกกันทุกคน ใส่กางเกงที่ดัดแปลงเองสั้นจู๋โชว์ขนหน้าแข้ง
"เอ๋ เป็นแฟนอารายอ่า แฟนคลับหรา อิอิ"
"เอ๊ะ ไอ้นี่ อยากลองดีกับแกงค์เซเลอร์มูนเหรอ"
"ว้า ก ฮ่าๆๆ"
ญี่ปุ่นหัวเราะออกมา
"หัวเราะอะไรยะ เดี๋ยวแม่ตบให้"
"ปะ เปล่าคร้าบพี่ นึกว่าแกงค์ หน้าข๊าวขาว ซะอีก"
"ปาก ดี ตบซะทีดีมั้ยแก ริต้า"
ทั้งญี่ปุ่นบอย กับเอก ขำหน้าแดงหน้าดำ ที่จริงหัวหน้าแกงค์ชื่อ ฤทธิ์ แต่เพื่อนๆ หรือเจ้าตัวชอบให้เรียก ริต้า เพื่อให้เข้ากับใบหน้าที่วอกขาวลอยมาแต่ไกล
"หวาย ไม่เอาไม่ตบ อิอิ พี่แอบชอบพี่เฟียตหรา"
ญี่ปุ่นยังถามหน้าตาเฉย
"ฉันไม่ได้ แอบย่ะ ฉันเปิดเผย"
"อ้าว แล้วไมมาบอกผมเล่า ไปบอกพี่เฟียตดิเพ่ อิอิ เดี๋ยวผมบอกให้เอาป่ะ"
ญี่ปุ่นยังยียวน เสียงแกงค์เซเลอร์มูนกรี๊ดกันใหญ่
"ไม่จำเป็น ชั้นชอบพี่เฟียตมาตั้งแต่อยู่ มอ ๔ ตอนนี้ก็ยังชอบอยู่ ใครหน้าไหนห้ามยุ่ง"
ริ ต้ายืดอกพูดอย่างภูมิใจ ญี่ปุ่นกลับหัวเราะคิกคักอยู่
"เอ๋ เมื่อกี้บอกเป็นแฟน อารายอ่า ญี่ปุ่นง๊งงง"
"ไอ้นี่ ชอบก็เป็นแฟนนั่นล่ะ แกน่ะห้ามยุ่งเข้าใจ๊ เดี๋ยวจะหาว่าริต้าไม่เตือน"
ริ ต้าเกรี๊ยวกราดใส่ ทำหน้ายักษ์ แต่เด็กแว่นหาได้ประหวั่นกลัวไม่
"เพ่ๆ ทำไมหน้าข๊าวขาว ทาไรมาอ่า อิอิ"
ญี่ปุ่นทำเสียงล้อเลียน
"หน้า ขาวเองย่ะ ธรรมชาติ อย่างแก หน้ามันๆ เห็ดสดแบบนี้ล่ะ อย่าหวังว่าพี่เฟียตของชั้นจะชอบ"
"เอ๋ ทำไมขาวแต่หน้า คอด๊ำดำน้า ญี่ปุ่นสงสัย"
ทำหน้าคิด แต่อีกฝ่ายกรี๊ดใส่หน้า
"ไปดีกว่า เสียเวลา พี่มีอะไรจาคุยกับผม ไว้นัดเลขาผมน้า ผมมะว่าง"
ญี่ปุ่นทำ หน้ากวนใส่แล้วเดินผ่านแก๊งค์เซเลอร์มูนไปหน้าตาเฉย บอยกับเอกวิ่งตามไป ยังมีหน้าหันกลับไปทำหน้าย่นใส่แกงค์เซเลอร์มูนอีกที่กรี๊ดเสียงดังลั่นจน นักเรียนที่อยู่บริเวณโดยรอบหันมามอง
"เจ๋งว่ะไอ้หญ้าแห้ง แกงค์เซเลอร์มูน หงายไปเลย"
เอกเข้ามากอดบ่าญี่ปุ่นที่กำลังก้มลง ส่องในตู้ไอติมอยู่
"เจ๋งอารายอ่า นี่ๆ นายเอาแท่งนั้นน้าปลาดุก"
ญี่ปุ่น ชี้ไปยังไอติมแท่งเล็กถูกที่สุดให้เอกหยิบ
"หวาย ทำไมอ่า ไม่เอา ไม่กินถั่วดำ"
"เอ๋ ไม่กินงั้นนายยืนดูเราน้า เราไม่แบ่งนายน้า"
"อ้าว ทำไมอ่ะ ไอ้หญ้าแห้ง"
"อ้าวก็แท่งนั้นมันถูกที่สุดนิ นายจะกินแพงๆเพิ่มตังค์เองน้า"
"โห กูล่ะยอม งกไปไหนเนี่ย"
"ไม่ ได้ง๊ก เลี้ยงนะเนี่ย ยังมาว่าเราน้า"
"มึงเลี้ยงแบบนี้กูซื้อเองดี กว่า ทุเรศให้กินไอติมถั่วดำ"
"อิอิ ตามจายนายน้า ดีไม่เปลือง อิอิ"
ญี่ปุ่น หยิบเอาไอติมโคนของตัวเองอันหนึ่ง แล้วหยิบไอติมแท่งลอดช่องให้บอย แล้วยังหยิบไอติมถั่วดำยื่นให้เอกอีก ตอนแรกเอกทำหน้างองอนใส่ แต่ก็รับไป พอเดินเข้าห้องเรียนเพื่อนๆก็มารุมกันใหญ่
"นี่ญี่ปุ่น นายทะเลาะกับแก๊งค์เซเลอร์มูนมาเหรอ"
เพื่อนคนหนึ่งถามขึ้น ญี่ปุ่นยังเลียไอติมอย่างเมามัน
"หือ อารายอ่า"
"แกงค์นี้อ่ะ ได้ยินรุ่นพี่บอกว่าระรานจิกไม่ปล่อยนะแก"
"อิอิ"
ไม่มี เสียงตอบจากทั้งสามคนเพราะจุดสนใจคือไอติม จนเพื่อนๆเริ่มเซ็งจึงถอยกลับไปนั่งที่เดิมของตน จึงถึงเวลาเริ่มคาบเรียนใหม่
............................................................................................
"ไอ้ เปี๊ยกนั่นน่ารักดีนะมึงกูว่าอ่ะ"
เป้เพื่อนสนิทของโฟคถามขึ้นตอน เปลี่ยนคาบเรียน โฟคนั่งดูหนังสืออยู่
"เปี๊ยกไหนวะ"
"อ้าว ก็ไอ้เปี๊ยกแว่นเมื่อตอนกลางวันไง ที่มันหลงเข้าห้องเรามาตอนเปิดเทอมอ่ะ ท่าทางมันเอ๋อๆ กวนตีนดีว่ะ"
"อ้อ ไอ้ญี่ปุ่นน่ะเหรอ"
โฟคนึก หน้าญี่ปุ่นขึ้นมาได้ก็อมยิ้ม
"น่ารักดีนะกูว่า แต่เสียดายไอ้พี่เฟียตคาบไปแดกแล้ว"
"ทำไม มึงชอบมันเหรอ"
โฟค ถามเล่นๆลองใจเพื่อน
"เออดิ น่ารักว่ะ"
"กวนตีนล่ะไม่ว่า ไอ้บ้าเด็กประหลาด"
"มึงไม่ชอบมันเหรอ เห็นมันเรียกมึงหมีดำ"
"นั่น ล่ะ กวนตีนไหมล่ะ ไม่มีใครกล้าเรียกกูดำสักคน มีมันนี่ล่ะ"
"ก็มึงดำ จริงๆนี่"
"อ้าวไอ้เตี้ยนี่"
โฟคถลึงตาใส่เพื่อน ที่ผงะถอยออกห่างเพราะโฟคง้างมือจะตะปบอยู่ น่ารักตรงไหนวะ ไอ้แว่นเอ๋อกวนตีน
"กูเห็นมันปะทะคารมกับแกงค์เซเลอร์มูนนี่หว่า พวกอีริต้าหงายหลังไปเลย ท่าทางจะไม่ใช่ย่อย"
"กูบอกมึงแล้ว ว่าอย่าไปยุ่งกับมัน กวนตีนไม่มีใครเกิน"
"กูไม่สนอ่ะ กูชอบ กวนๆแบบนี้ล่ะเดี๋ยวพ่อจะปราบให้อยู่หมัดเลย คอยดู"
"เออ กูจะคอยดู"
โฟค ท้าทายเพื่อน พอดีกับอาจารย์สอนวิชาใหม่เข้ามาในห้อง จึงเงียบไป
................................................................................................
"ว่า ไงไอ้คุณพี่เฟียต แฟนคลับเยอะนี่หว่ามึงน่ะ"
ฟอร์ดล้อเลียน เบนซ์หันมาสมทบอีกราย
"นั่นดิทั้งแกงค์หน้าขาวริต้า กับไอ้เด็กแว่นเอ๋อ ยังมีแกงค์ไหนอยู่อีกวะฟอร์ด"
"เท่าที่รู้ยังมี พวกอีแอบอีกหลายคนนะที่ชอบมัน เห็นตอนซ้อมแบดไปนั่งเชียร์อยู่เต็ม"
"พวก มึงเป็นบ้าอะไรเนี่ย กูยิ่งหงุดหงิดๆ อยู่นะมึง"
"โห ไอ้พ่อรูปหล่อ เด็กติดกันตรึม น่าอิจฉาว่ะ"
"โอ๊ย กูรำคาญ ไแเข้าห้องน้ำดีกว่า"
เฟียต ฟาดงวงฟาดงาเดินออกจากห้องทันที เพราะเพื่อนๆรุมแทะกันใหญ่
"เฮ้ย คิดถึงไอ้เปี๊ยกถึงกับไปรีดออกเลยเหรอเพื่อน"
"ส้นตีนกูนี่ ไอ้เตี้ย เบนซ์"
เฟียตง้างเท้าขึ้นแต่เบนซ์หลบไปก่อน เดินลงตึกไปอย่างหัวเสีย โดดเรียนอีกแล้วสิกู เฟียตบ่น ซวยเพราะไอ้เปี๊ยกคนเดียวแท้ๆ
-
แสบมาก ญี่ปุ่น ทำเอาเค้าป่วนไปทั่ว เฟียตยังเครียด
ว่าแต่ เมื่อไรเฟียตจะทำให้ข่าวเป็นจริงเนี่ย :haun4:
-
ญี่ปุ่นน่ารักอะ :-[
ใครหนอพระเอก ม.6 นะ :impress2:
-
สงสารหมีขาวโคต
จะจับปล้ำ ก็เดี๋ยวจะกลายเป็นรังแกเด็กอีก เด็กยิ่งไร้เดียงสาอยู่
น่าจะเป็น หวานใจ นายหน้ามึน มากกว่านะ
ใครจะอะไรยังไงก็ช่าง ข้ามึนไว้ก่อน
-
ฮิ้วววววววววววววววววววว
-
o13 ญี่ปุ่น นายแน่มาก
ตัวป่วน หน้ามึนขนานแท้ :laugh:
-
น่ารัก :3123:
-
:laugh: กวน มาก น้อง ห้าห้า
น่าจะมีตอนที่เฟียตหลงรัก ปุ่น เน๊าะ จะคอยดูเวลานั้น
-
รัก ญี่ปุ่น จังเลยง่ะ
,,
,
'กวน'
คำเดียวสั้นๆ
แต่น่ารักมากมายง่ะ
ให้อภัย
อิ อิ+
:laugh:
-
เยี่ยมญี่ปุ่นกวนได้ใจไปเลย o13
-
กำของเฟียต
:laugh: :laugh: :laugh: :laugh:
-
สงสารเฟียต เจออย่างญี่ปุ่นเล่นเอาไปไม่เป็นเลยทีเดียว :laugh3:
-
ใสจริง ๆ เลยญี่ปุ่น กวนแบบน่าร๊ากกกกกไม่มีใครเกินเลยนะเรา :oni1:
-
น่ารักน่าหยิกจริง ๆ เลย...นู๋ญี่ปุ่น
และแล้วก้อนู๋มีปู๋ชาย...มาหมายปอง...
เพราะความแสบของนู๋มันกระแทกใจ... :o9:
งานนี้...พี่หมีขาวอดไปเหอะ... :laugh3:
-
รักญี่ปุ่นบ้างหรือยังเอ่ย อิอิ
:z2: :z2:
-
พาราซักแผงมั้ยเฟียต :laugh:
เป็นกำลังใจให้ค่ะ
-
รักพี่หมีขาว รักน้องญี่ปุ่น
มาต่อเร็วๆน้า ตื่นเต้น
-
วันนี้ญี่ปุ่นจะมามั้ยคะ :call:
รอๆๆๆๆ :impress2:
-
รอญี่ปุ่นคราบ............ :m9:
-
มาแล้วคร้าบ ญี่ปุ่นมาแล้วววววว ตอนแรกว่าจะ อัพวันเว้นวัน เห็นรักญี่ปุ่นกัน อิอิ จัดไป
:z2: :z2: :z2: :z2:
(ชมรมแบดฯ หรือโชว์รูมรถ?)
พอเลิกเรียนญี่ปุ่นก็รีบกวาดสมุดปากกาบนโต๊ะลง กระเป๋าโดยไม่สนใจความเป็นระเบียบเรียบร้อยเลย
"บอยๆ รีบกลับปะ ไปอ่าน อิ๊กคิวซัง"
ญี่ปุ่นชวนบอยหน้าตาตื่น
"ที่ไหน"
บอย ยังงงอยู่ไม่เคยตามญี่ปุ่นทันเลย
"ที่ห้องดิ เต็มกล่องนั่นล่ะ อ่านแล้วอ่านอีก ช๊อบชอบ"
ลากเสียงยาวให้รู้ว่าชอบมากกว่าปกติ
"อืม เอก นายจะกลับหอเลยป่ะ"
หันไปถามเอกที่ยังนั่งวาดรูปอยู่
"หิว ว่ะ ไปหาไรกินก่อนไหม"
"ดีดีๆ ไปกินข้าวขาหมูเห็นอยู่ร้านหน้าโรงเรียน"
"แหวะ แดกซะมันเชียวนะ ไม่เอาอ่ะ กูไม่อยากกิน"
"หวายไม่กินก็ไม่ต้องกิน บอยเราไปกินกันสองคนเน๊อะ"
ญี่ปุ่นทำท่าไม่สนใจ
"อ้าวไอ้หญ้า แห้ง ทิ้งกู"
"เอ๋ ไม่ได้ทิ้งน้า อิอิ เป็นขยะเหรอถึงจาทิ้ง"
"เดี๋ยว เถอะมึง"
ญี่ปุ่นทำหน้าย่นใส่แล้วเดินออกไปจากห้องทันที บอยรีบตามออกไปหัวเราะคิกคักพอใจ สรุปเอกก็ต้องเดินตามออกมาต้อยๆ พอลงจากตึกก็ชะงักเพราะแกงค์หมีดำมายืนดัก
"มึงจะไปไหนไอ้เปี๊ยก"
เสียง คำรามมาแต่ไกล ญี่ปุ่นยิ้มร่าไม่ได้กลัวเกรงแม้แต่น้อย
"พี่หมีดำ มาทำไรอ่า จะไปเลี้ยงข้าวเค้าหรา อิอิ ใจดี๊ดี"
"มะเหงกกูนี่ กูมาดักตัวมึงให้ไปลงชื่อชมรมโว้ย เมื่อวานมึงยังไม่ได้ลง"
"ชมรมอา รายอ่า"
ทำหน้างง หันไปมองบอย
"อ้าวไอ้นี่ เป็นปลาทองเหรอมึง ก็ชมรมแบดฯไง"
แทนคำตอบญี่ปุ่นหัวเรากิ๊ก
"มึงขำไรวะ ไอ้เปี๊ยก"
"เอ๋ ปลาทองก็น่ารักอ่ะดิ อิอิ ก็เค้าอารมณ์ดีอ่า ไมเค้าหัวเราะไม่ได้ไง ต้องหน้าบูดเหมือนหมีดำไง"
"ฮึ่ม!!!!"
โฟค ถลาเข้ามากะจะเขกหัว แต่ญี่ปุ่นวิ่งไปหลบหลังเอกชุลมุน
"น้องญี่ปุ่น วันนี้ไปลงชื่อกับพี่นะครับ เดี๋ยวเลี้ยงข้าว"
เป้พูดกรุ้มกริ่ม
"ไปๆ พี่ไปเลย อิอิ แบบนี้ค่อยสมเป็นรุ่นพี่หน่อยเนอะ ดูตัวอย่างไว้น้า หมีดำ"
ญี่ปุ่น ยิ้มร่าออกหน้าออกตา โฟคได้แต่กำหมัดโกรธเคืองอยู่ ญี่ปุ่นเดินไปเกาะแขนเป้ทันที เดินตามเขาไปอย่างง่ายดาย ปล่อยให้โฟคยืนเอ๋ออยู่ จนบอยกับเอกสะกิดถึงเดินตามไปที่ชมรม
"หวายพี่หมีขาว มาอยู่นี่เองหรา"
ญี่ปุ่นร้องทักเฟียตที่นั่งชันเข่าอยู่บนเก้าอี้ประจำ ตำแหน่ง
"มีอะไรไอ้ตัวดี กูล่ะเบื่อขี้หน้ามึงจริงๆเลย"
"อ้าวก็เชิญเค้ามาลงชื่อม่ายช่ายเหรอ"
"เฮ้ย กูเนี่ยนะเชิญมึงมา เข้าใจผิดรึเปล่า"
"อ้าว ไม่ลงก็ได้ แต่มากับพี่รูปหล่อคนนี้ เค้าจะเลี้ยงข้าวอ่ะ"
ญี่ปุ่นพูดหน้าตาเฉยหันไปยิ้มให้เป้
"อ้อเห็นแก่แดกนี่เอง แล้วอะไรของมึงไอ้เป้ มึพาไอ้นี่มาทำไม"
เฟียตหันไปขึ้นเสียงกับเป้ ที่ยืนอมยิ้มให้ญี่ปุ่นอยู่
"อ้าวพี่ ก็วันนั้นพี่บอกให้มันลงชื่อไม่ใช่เหรอ ไหงเปลี่ยนใจเร็วนักล่ะ เนี่ยผมอุตส่าห์ไปง้อมันมาให้แล้วนะ"
"เออ นั่นดิ ไม่รู้ล่ะ น้องญี่ปุ่นมาลงชื่อเลยครับ"
ฟอร์ดกวักมือเรียกญี่ปุ่น
"ลงทำไมอ่า เอาชื่อเค้าไปทำอะไรอ่ะเปล่า"
"เฮ้ย ลงชื่อเป็นสมาชิกชมรมไง ใครจะเอาชื่อไปทำอะไร"
"ฮึ งอน"
ญี่ปุ่นสะบัดหน้าจนคอจะหลุด พอดีบอยกับเอกรวมทั้งโฟคเดินเข้ามา
"อ้าว งอนเตี้ยไรล่ะมึง มึงจะมาลงดีๆหรือให้กูเขกกะบาลก่อน หือ"
เฟียตขู่เสียงดัง
"อ่า ดุเค้าอ่า ง้อเค้าแล้วมาดุเค้าน้า"
"เฮ้ยไอ้นี่ เดี๋ยวกูเตะจริง กวนตีนนะมึง"
"อะไร มีอะไรกัน มึงไปดุมันจังเลยวะไอ้เฟียต ไอ้บ้านี่ มันยิ่งเอ๋อๆอยู่"
เบนซ์ร้องขึ้นเพราะเห็นสถานการณืตึงเครียด
"หวาย เอ๋ออารายอ่า เค้าไม่ได้เอ๋อน้า"
ญี่ปุ่นแย้งขึ้นมาจากที่ทำหน้าย่นอยู่
"ตกลงมึงจะลงชื่อได้ยังไอ้เปี๊ยก เรื่องมากนะมึง"
เฟียตหันไปตวาด
"ก็ได้ๆ เห็นแก่พี่หมีขาวนะเนี่ย ชิ"
ทำหน้างอนแล้วเดินไปหาเบนซ์
"เออ ให้มันได้อย่างนี้ กวนตีนไม่เลิก"
เฟียตฟึดฟัด แล้วหันไปหาน้องๆที่เพิ่งเข้าชมรมที่นั่งมองอยู่ตาแป๋ว
"อ้าว มึงสองตัวมาลงชื่อดิ"
ฟอร์ดร้องเรียกบอยกับเอกที่ยืนเก้ๆกังๆอยู่หน้าประตูให้ ไปลงชื่อพร้อมกับญี่ปุ่น
"เอาล่ะ น้องๆ พี่ชื่อ เฟียตนะครับเป็นหัวหน้าชมรม ส่วนนี่ พี่ฟอร์ด กับพี่เบนซ์เป็นรองฯ แล้วคนตัวล่ำๆนั่นชื่อพี่จี๊ป เป็นเลขาฯ ส่วนนั่นพี่โฟคอยู่ ม.๕ เป็นนักกีฬาโรงเรียน"
เฟียตแนะนำตัวพี่ๆประจำชมรม แต่ยังพูดไม่ทันจบ ญี่ปุ่นก็หัวเราะคิกคัก กวนสมาธิเฟียตอย่างจัง
"มึงขำอะไรไอ้เปี๊ยก"
เฟียตตวาดเสียงดังลั่น
"ปะ เปล่า"
ญี่ปุ่นตกใจ แต่หน้ายังระรื่นอยู่
"เวลารุ่นพี่พูดน่ะหัดฟังบ้าง มารยาทน่ะมีไหม"
เฟียตเสียงขรึม น้องๆนิ่งก้มหน้ากันทุกคน แต่ไม่ใช่ญี่ปุ่นที่ทำหน้าไม่รู้ไม่ชี้อยู่ สร้างความรำคาญใจให้เฟียตเป็นอย่างมาก
"มึงมานี่ซิ ไอ้เปี๊ยก"
เฟียตพยักหน้าเรียกญี่ปุ่น เจ้าตัวทำหน้าเหรอหรา เริ่มกลัวขึ้นมา
"ได้ยินไหมที่กูบอกน่ะ"
เฟียตพูดเสียงดังขึ้นกว่าเดิม
"เฮ้ย ไอ้เฟียต มึงเกินไปป่ะวะ"
เบนซ์ปรามเพราะน้องๆเริ่มก้มหน้าจะติดพื้นอยู่แล้ว
"ไม่เกินโว้ย มันกวนตีน มีหน้ามาหัวเราะอีก"
"ก็เค้า เค้าตลกนี่"
ญี่ปุ่นพูดขึ้นมาบ้าง แม้จะยังไม่ขยับตัว
"ตลกอะไรไอ้เปี๊ยก"
ฟอร์ดถามขึ้นบ้าง
"ก็ชื่อแต่ละคน นึกว่าโชว์รูมรถซะอีก ไม่คิดว่าเป็นชมรมแบดฯอ่า"
ญี่ปุ่นทำหน้ามุ่ยๆ
"ฮ่าๆๆ ไอ้เปี๊ยก มึงนี่เข้าใจคิด"
ฟอร์ดหัวเราะออกมา เบนซ์หัวเราะอีกคน ทีนี่ทั้งห้องก็หัวเราะเสียงดัง เฟียตเองก็อมยิ้ม แต่ญี่ปุ่นยังเคืองใจอยู่เพราะโดนตวาด พอเฟียตบอกให้น้องกลับบ้านไป แล้วค่อยมารับน้องของชมรมในเย็นวันศุกร์ ส่วนซ้อมอาทิตย์หน้าโฟคจะเป็นคนแจกตาราง อุปกรณ์ให้ปรึกษาพี่จี๊ป พอบอกกลับบ้าน ญี่ปุ่นแจ้นออกนอกห้องก่อนใคร
"เฮ้ย ปุ่น รอด้วยๆ"
บอยร้องเรียกแต่ญี่ปุ่นก็ไม่หันกลับมา
"มันรีบไปไหนวะ ไหนบอกจะไปกินข้าวขาหมูไง"
เอกถาม แล้วเกาหัวแกรกๆ
"มันงอนอ่ะดิแบบนี้"
โฟคบอกแล้วหันไปมองเฟียตที่ยืนมองอาการอยู่
"กูว่ามันงอนแหงๆ ก็ไอ้เฟียตเล่นตวาดมันซะดังลั่นขนาดนั้น"
เบนซ์สนับสนุนความคิด ยิ่งทำให้คนตวาดหน้าเครียดยิ่งกว่าเดิม
"มึงไปง้อน้องมันหน่อยดิ ไอ้เฟียต ห่ามึงนี่ก็โมโหอะไรมาวะ ตวาดเสียงดังลั่น กูยังตกใจ แล้วน้องมันไม่ตกใจแย่เหรอ"
ฟอร์ดดันอีกคน
"โว้ย อะไรกันหนักหนาวะ"
เฟียตร้องขึ้นเพราะรำคาญเหมือนตัวเองทำผิดมากมาย ทุกคนหันมาจ้องมองที่เฟียตเป็นตาเดียว
"แหมมึง น้องมันยังไม่รู้อะไร มึงก็สอนมันดีๆดิวะ มึงจะไปตวาดมันแบบนั้น มันก็เกินไปนะ เราเป็นรุ่นพี่นะมึง"
จี๊ปเป็นคนพูดน้อยแต่พอพูดขึ้น ทุกเสียงก็เงียบต่างพยักหน้าเห็นด้วย
"เออ ซวยกูอีกแล้วใช่ไหมเนี่ย"
เฟียตทำหน้าเซ็งสุดชีวิตก่อนจะเดินออกจากห้องไป
...
ญี่ปุ่นนั่งหน้าย่นอยู่โรงอาหารเหมือนเคย ร้านขายไอติมกำลังจะดึงประตูลงปิดร้าน ญี่ปุ่นรีบวิ่งไปสกัดกั้น ก่อนจะไอ้ไอติมโคนมานั่งเลียอยู่สองโคน แม้ปากจะกินไอติมอยู่แต่หน้ายังย่นอยู่เพราะยังเคืองใจ
"ไอ้เปี๊ยก อยู่นี่เองเหรอ"
เฟียตรู้ทันว่าญี่ปุ่นต้องอยู่ที่โรงอาหารจึงตามมาง้อ
"งอนเหรอมึง"
"ฮึ"
หันหน้าไปอีกทาง ไม่สนใจเสียงของเฟียต กินไอติมต่อไป
"นี่มึงงอนจริงเหรอ"
"ชิ"
"กูมาง้อมึงนะเนี่ย"
"งุงิงุงิ"
ญี่ปุ่นไม่สนใจทำหูทวนลมกินไอติมต่อ
"กูไม่ได้ตั้งใจ ไอ้เปี๊ยก หงุดหงิดน่ะ เลยตวาดมึงไป"
ญี่ปุ่นยังไม่สนใจ เฟียตเริ่มรำคาญ
"นี่มึงจะหันหน้ามามองกูไหม"
เฟียตขึ้นเสียง
"จะเอาอารายอ่า"
ญี่ปุ่นหันมาสบตา จ้องตาเฟียตไม่กระพริบ ไม่มีหลบตา จนเฟียตเองที่อึกอักหลบตาญี่ปุ่นไปเอง ความจริงญี่ปุ่นได้เปรียบกว่าเพราะใส่แว่น อีกอย่างเขาไม่ได้จ้องตาเฟียตแต่จ้องที่คิ้วแทน
"กะ กู ขอโทษ"
เฟียตพูดติดๆขัดๆ
"ตอนทำไมไม่คิด โตแล้วน้า"
ญี่ปุ่นพูดไปพลางกินไอติมไป
"โห นี่มึงสอนกูว่างั้นไอ้เปี๊ยก"
เฟียตที่กำลังระงับจิตใจได้กลับเดือดขึ้นมาอีกรอบ
"เอ๋ สอนรายอ่า เค้าม่ายช่ายครูน้า"
"เดี๋ยวเถอะมึง เอาคำขอโทษกูคืนมา"
"คืนไงอ่า แบมือมาดิ"
เฟียตก็บ้าจี้แบมือทันที แบปุ๊บญี่ปุ่นก็คายไอติมในปากใส่มือปัํบ
"เฮ้ย ไอ้บ้า!!!!"
เฟียตกระโดดออกสะบัดมือ แต่สายไปไอติมเปื้อนน้ำลายเลอะเต็มมือ
"ไอ้ทุเรศ!!!!สกปรก!!!!"
เฟียตขยะแขยงมองหาก๊อกน้ำ ญี่ปุ่นหัวเราะคิกคัก
"ก็อยากได้คืนนิ อิอิ ทำไมเอาทิ้งอ่า เสียดายของน้า หมีขาว"
ญี่ปุ่นทำเสียงล้อเลียนแล้วรีบวิ่งแจ้นหนีไปทันที ในมือสองข้างยังมีไอติมโคนเหลืออยู่ครึ่งหนึ่ง เฟียตโมโหจนหน้าแดง
"บอยๆ รีบกลับเร๊ว"
ญี่ปุ่นวิ่งออกไปหน้าโรงเรียนเห็นบอยกับเอกกำลังเดิน เตร่อยู่
"เฮ้ย หนีไรมาวะไอ้หญ้าแห้ง"
เอกร้องทัก
"หนีหมีขาว อิอิ"
"อ้าว เฮ้ย ไหนพี่เขาบอกจะไปง้อมึง แล้วไมวิ่งแจ้นมาอย่างนี้ล่ะ"
"อย่าบอกนะว่า"
บอยมองหน้าเอก แล้วมองหน้าญี่ปุ่นที่หัวเราะคิกคักอยู่ ก็พอเดาเนื้อเรื่องออก
"ซวยแล้ว"
เอกร้องแล้วรีบวิ่งนำหน้า
...
"เฮ้ย ไอ้โฟค นั่นน้องญี่ปุ่นนี่หว่า วิ่งหนีอะไรกันมาวะ"
เป้ชี้นิ้วให้โฟคดูเด็กสามคนที่วิ่งตามหลังกันมา ก่อนออกนอกรั้วประตูโรงเรียน
"มึงดูมัน วิ่งนะนั่นยังไม่ทิ้งของกินในมือ กูล่ะยอมจริงๆ"
โฟคส่ายหัว อย่างเอือมระอา
"กูว่ามันน่ารักว่ะมึง ยิ่งมองยิ่งหน้ารัก เด็กบ้าอะไรวะกวนตีน ยิ่งมันกวนมันยิ่งน่ารัก"
"ไอ้โรคจิต มีที่ไหนกวนตีนแล้วน่ารักวะ ประหลาด"
"ตามใจมึงดิ กูว่าน่ารักก็เรื่องของกู"
เป้ทำตาหวานเยิ้มเพ้อฝัน ส่วนโฟคเดินเตะนั่นเตะนี่กลับหอไป
******************************************************************
"อย่าให้กูเจอนะมึง!!!!!!!! ฮึ่ม!!!!!!!! กูจะเตะให้หลาบจำเลย"
เฟียตบ่นอุบอิบพลางเปิดก๊อกน้ำล้างมือ สายตาเคียดแค้นเป็นอย่างมาก วันนี้ต้องโดดเรียนหนีข่าวลือก็เพราะมัน เดินไปไหนแต่ก่อนมีแต่คนมองด้วยความชื่นชม แต่วันนี้มองก็จริงแต่ตามหลังด้วยเสียงนินทา กรอดๆๆ เฟียตกัดฟัน พอล้างมือเสร็จก็เดินออกนอกโรงเรียนไป เพื่อนรักหักเหลี่ยมโหดที่ตอนนี้เข้าข้างญี่ปุ่นก็หนีกลับหอกันหมดแล้ว เฟียตเดินหัวฟัดหัวเหวี่ยงออกจากโรงเรียนไป แวะไปกินข้าวหน่อยก็ดี
"เอ้ย นั่นมันไอ้เปี๊ยกนี่หว่า เสร็จกูแน่มึง"
สายตาเหลือบไปเห็นญี่ปุ่นที่กำลังสั่งข้าวขาหมูอยู่กับ สหายทั้งสอง ท่าทางดูร่าเริงต่างจากเขาที่กำลังจะระเบิดเฟียตแอบย่องเข้าไปจนถึงตัว
"ไอ้ เปี๊ยกกกกกกกกก"
ตะโกนเสียงดังดึงคอเสื้อญี่ปุ่นไว้
"หวาย หมีขาว"
ญี่ปุ่นผงะเพราะตกใจ
"มึงตายแน่"
"อ่า เดี๋ยวๆ หมีขาว อารายเลอะหน้าอ่า"
ญี่ปุ่นตีหน้าซื่อใสบริสุทธิ์แล้วชี้นิ้วไปที่หน้าของ เฟียต เฟียตยกมือขึ้นลูบหน้าทันที
"ไม่ออกอ่า หนายเค้าปัดออกให้"
ญี่ปุ่นเอานิ้วชี้ป้ายไปที่หน้าของเฟียต พอป้ายเสร็จก็หัวเราะคิกคัก
"อะไรวะ มึงขำไร"
"อุ๊ย พี่หมีดำมา"
เฟียตหันไปมองตามมือ ญี่ปุ่นที่ชี้ไป ญี่ปุ่นก็วิ่งแจ้นไปไกลแล้ว
"อะไรวะ"
บอยกับ เอกหน้าเอ๋อกลั้นหัวเราะอยู่
"มึงมีอะไรวะ ขำอะไรไอ้สองตัว"
"ปะ เปล่าพี่ ไปแล้วน้า"
"อ้าว พ่อหนูข้าวขาหมูไม่เอารึ สั่งไว้แล้วน่ะ"
เสียง ป้าร้านข้าวขาหมูร้อง เพราะทั้งสองวิ่งแจ้นตามญี่ปุ่นออกไป
"เดี๋ยวลง มาเอาคร้าบป้า ไปเปลี่ยนเสื้อก่อน"
พอพ้นไปสักสิบเมตรทั้งสองก็ปล่อย หัวเราะออกมาเสียงดัง
*********************************************
ก่อน หน้านั้น๕นาที ญี่ปุ่นยืนชะเง้อมองป้าสับขาหมูอยู่อย่างตื่นตาตื่นใจ เอ๊ะมีเตาย่างลูกชิ้นด้วย เอ๋อะไรดำๆ ไม่คิดอย่างเดียวเอานิ้วไปจิ้มดู
"หว่า ป้า อะไรอ่าดำๆ"
ญี่ปุ่นร้องเพราะคราบเขม่าติดมือ
"เขม่าไงหนู ไปๆไปเช็ด"
"อ่า ไม่เอาอ่า จะไปล้างที่ห้อง หิวๆๆ"
"ไอ้เปี๊ยก กกก"
********************************************
"ฮ่าๆๆๆ สมน้ำหน้าชอบขู่ดีนัก ไอ้หมีขาวบ้า"
ญี่ปุ่นหอบแฮ่กๆ รอบอยกับเอกอยู่หน้าหอ สักพักสองคนนั้นก็วิ่งตามมา
"โอ๊ยขำฉี่จะราด มึงกล้ามากนะไอ้หญ้าแห้ง เดี๋ยวเถอะไอ้พี่หมีขาวตามมาฆ่ามึงแน่ๆ"
เอก พูดกระหืดกระหอบ
"ฮ่าๆๆ ตลกหน้าพี่เฟียตอ่ะ ดำเป็นทางเชียว"
"อิ อิ ใครบอกอยากมาลูบคมญี่ปุ่นดีนัก เหอๆๆ ต้องโดนดี"
"ร้ายว่ะปุ่น"
"หวาย ไม่ร้ายๆ ปุ่นน่าร้ากน้า ยังยืนยันว่ายังน่าร้ากเหมือนเดิม"
"น่ารัก กะผีอ่ะดิ น่ากลัวมึงอ่ะ"
"อ้าว กลัวก็ปิดตาซิ อิอิ จะได้มะเห็น"
"อ้าว ไอ้เตี้ยนี่ เดี๋ยวตื๊บเลย"
"นี่ๆ ไปเปลี่ยนเสื้อผ้าเถอะ ไปดูด้วยป้าเอาเตียงมาให้ยัง จะมาทะเลาะกันทำไม"
บอยตัดบทก่อนที่ทั้ง สองจะโต้คารมกันไปมากกว่านี้ ทั้งสามเดินตามกันขึ้นไปบนตึก พอเปิดประตูเข้าห้องก็เห็นเตียงเล็กๆวางอยู่แล้ว ญี่ปุ่นกระโจนขึ้นเตียงนอนแผ่ทันที
"อ่า มีความสุข"
"เป็นไงสม ใจมึงรึยัง ไอ้ตัวยุ่ง"
"ฮึ นายก็ตัวยุ่งว่าแต่คนอื่น"
"นี่ๆ รีบเปลี่ยนเสื้อผ้า แล้วลงไปกินข้าวเถอะ เราหิวจะแย่อยู่แล้ว"
บอย เหมือนรู้ว่าทั้งสองกำลังจะโต้คารมกันอีก พอเปลี่ยนเสื้อผ้าล้างหน้าล้างตาเสร็จก็เดินลงไปหาข้าวกิน เดินกลับไปที่ร้านข้าวขาหมู ไม่มีหมีขาวแล้ว
"นี่พ่อหนู ไปแกล้งพี่เค้าแบบนั้นไม่ดีนะ พี่เขาโกรธมากนะรู้ไหม"
ป้าเอาจานข้าว ขาหมูมาวางตรงหน้า แล้วถอนหายใจ ไม่มีใครพูดอะไรแต่กลับคว้าจานข้าวมาเขมือบอย่างรวดเร็ว พอกินเสร็จก็เดินเตร่ไปแถวหน้าโรงเรียนดูนั่นดูนี่
"ไปเล่นเกมดีกว่า ไปไหมบอย"
เอกชวนเมื่อเดินผ่านร้านเกม
"ไม่เอาอ่ะ จะกลับไปอ่านหนังสือ"
"จะไปไหมไอ้หญ้าแห้ง"
"แอะ ไม่เอาอ่ะ เราไม่ใช่เด็กๆ จะมาเล่นเกม นายไปเถอะปลาดุก"
"ถุย ไม่ใช่เด็ก ไอ้หน้าเอ๋อ ทำมาเป็นพูดดี"
"อ่า มาถุยน้ำลาย สกปรกอ่านาย"
"โอ๊ย กูไม่ได้ถุยจริงโว้ย กูแค่พูด ไปดีกว่า เบื่อไอ้หญ้าแห้ง"
"เหวยๆ มาเบื่อเค้า ไปเลย เด็กไม่รู้จักโต"
"ไอ้นี่เตะสักทีดีไหม"
"พอๆ เอกนายจะไปก็ไป แล้วนายจะไปไหนอ่ะปุ่น กลับไปอ่านหนังสือกับเราที่ห้องป่ะ"
ญี่ปุ่น พยักหน้าเดินตามบอยกลับไปที่ห้อง แต่หันมาทำหน้าย่นใส่เอก
-
จิ้มไว้ก่อนไปอ่าน
...
ญี่ปุ่นก็เเสบเหมือนเดิมเล่นเอาวุ่น
กันไปหมดเลยนะเนี่ย :laugh:
-
โฮ๊ะๆๆๆๆ ไม่ร้ายๆ ปุ่นน่าร้ากน้า
น่าร๊ากกกกกมากเลยเจ้าปุ่น :z6:
สงสารเฟียตคงทำกรรมไว้มากซินะถึงมาเจเจ้าปุ่นเนี่ย :laugh:
-
อีป้าแก่ๆ ตามมาอ่านอีกแล้วนะคะ
น่ารัก ทะเล้น แก่น เซี้ยว ซน น่าดูนะคะ eiky
+1 ค่ะ คะแนนที่ 99 จากอีป้าแก่ๆนะคะ
-
พาราแผงนึงคงไม่พอสำหรับเฟียตล่ะ
น่าสงสารจริงๆ โดนกลั่นแกล้งสาระพัด
ตอนหน้าญี่ปุ่นคงโดนเอาคืนบ้างล่ะ
-
ญี่ปุ่นนี่มันเด็ก นรกชัดๆ ฮ่าๆ
สุดยอดจริงๆ
-
- -*
.
-
ญี่ปุ่นตัวแสบน่ารักที่ซุ้ด :-[
อ่านเรื่องนี้ทีไรยิ้มได้ทุกทีเลย ขอบคุณนะคะ o13
-
:laugh: แสบ เหลือ หลาย อิอิ
-
ตามมาอ่านจ๊ะ
-
บอกแล้วชมรมแบตฯ มันเป็นแหล่งรวมรถยนต์ :laugh:
ขอบคุณคราบ :pig4:
-
ญี่ปุ่นเนี่ยร้ายเดียงสาแบบเอ๋อ ๆ ใส ๆ นะค่ะเนี่ย :กอด1: ทำเอาฮาได้ทุกตอนเลย :m20:
-
เพิ่งเคยพบเคยเจอนายเอกอย่างนี้ 5555
ท่าทางต่อไปคนจะแย่งจีบเยอะแฮะ
-
จิ้มๆๆๆ
ปล้ำเลย ปล้ำเลย พี่หมีขาวววว
I will be waiting for you naja writer
-
ช่ายยยยยย....นู๋ญี่ปุ่นน่ารัก...มะได้ร้ายซักหน่อย....จริงจริ๊งงงงงง.... :try2:
เพียงแค่...ต่อไปนี้ถ้าพี่หมีขาวเห็นนู๋...... :oni1:
คงสะดุ้ง...กะผวา.... ในความน่ารักน่าชัง+ใสซื่อของนู๋ o3
ส่วนตาเป้.....เอาจริงง่ะ.......คิดใหม่ไหม????? o22
น้อง eiky วันละตอนก้อดีนะจ๊ะ จะได้คลายเครียด :yeb: :bye2:
-
มาแย้ววว โทษทีน้า วันหยุดนอนเพลินไปหน่อย อิอิ เลยมาช้า คิดถึงญี่ปุ่นไหมคร้าบบ
(ระราน)
:กอด1: :กอด1: :กอด1: :กอด1:
ญี่ปุ่นเดินกลับหอมากับบอย ซื้อขนมระหว่างทางมาหอบใหญ่ ยิ้มระรื่นหัวเราะกันมาตลอดทาง ความสัมพันธ์ของเพื่อนไม่น่าเชื่อว่าจะรู้จักกันไม่กี่วัน ญี่ปุ่นเป็นคนที่เข้ากับคนได้ง่าย บอยเองก็เช่นกัน ทั้งสองสนิทกันอย่างรวดเร็ว พอเดินมาถึงหน้าหอก็ชะงักตกใจ เพราะหมีขาวยืนดักอยู่หน้าหอแล้ว หน้าตาบึ้งแผ่รังสีโกรธแค้นออกมาจนญี่ปุ่นขนลุก
"หวายหมีขาว"
"ไอ้เปี๊ยกกก"
เสียงขู่คำรามดังสนั่น ญี่ปุ่นถอยร่น
"ไปดีกว่า"
"มึงตายแน่ ไอ้เปี๊ยกก มึงจะไปไหน"
เฟียตวิ่งตามญี่ปุ่นทันที
"อ่า ช่วยด้วย หมีขาวอาละวาด"
ญี่ปุ่นแหกปากร้อง วิ่งลัดเลาะไปตามหอต่างๆ
"ไอ้เปี๊ยก หยุดเดี๋ยวนี้ หยุ๊ดด"
แม้จะตัวโตกว่าขายาวกว่าแต่ก็วิ่งตามคนตัวเล็กใส่แว่นไม่ทัน รายนั้นวิ่งลัดเข้าตึกนั้นออกตึกนี้ แล้วไปแอบอยู่ใต้บันไดตึก
"ไปไหนวะ อย่าให้เจอนะมึงไอ้เปี๊ยก ตายแน่"
เสียงขู่คำรามทำให้ญี่ปุ่นเงียบหอบแฮ่กๆอยู่ไม่ยอมเผยตัวออกมา
"หวาย น่ากลัว หลบก่อนดีกว่า"
ญี่ปุ่นหลบอยู่นานพอสมควรพอเฟียตไปจึงออกมา
"เอ๋ แถวนี้ที่ไหนอ่า ไม่คุ้นแฮะ"
ญี่ปุ่นเกาหัวแกรกๆ แล้วเดินไปหน้าตึกมองนั่นมองนี่อยู่
"เฮ้ย ไอ้เปี๊ยก มึงมาทำไรแถวนี้"
เสียงทักมาจากข้างหลัง ญี่ปุ่นสะดุ้งตัวโหยง
"อ่า พี่หมีดำ โตะจายหมดเลย"
"มากวนตีนใครแถวนี้"
โฟคเดินเข้ามาใกล้ๆญี่ปุ่น
"เอ๋ ไม่ได้กวนใครน้า มาเดินเล่น"
"กูไม่เชื่อ อย่างมึงเนี่ยนะมาเดินเล่น ไปแหย่ตีนใครมา กูเห็นวิ่งออกจากโรงเรียนตั้งแต่หัวค่ำแล้ว"
โฟครู้ทัน ญี่ปุ่นยิ้มอายๆ
"หนีหมีขาว"
"ฮ่าๆๆ กูว่าแล้ว ไปกวนอะไรพี่เขาอีกล่ะมึง"
โฟคหัวเราะออกมาเสียงดัง ญี่ปุ่นทำหน้าย่น
"ชิ ไม่ได้กวนซะหน่อย หมีขาวล่ะมากวนเค้าเอง"
"แล้วมึงจะไปไหนเนี่ย มายืนด้อมๆมองๆ เดี๋ยวใครเขาก็หาว่ามาขโมยของเขาหรอก"
"หวายๆ ไม่ขโมยอ่า มะใช่โจร พี่หมีดำพาไปเที่ยวหน่อยดิ"
"ไอ้บ้า มึงจะไปเที่ยวไหน กูจะขึ้นไปนอนโว้ย"
"ไปด้วยๆ"
"อ้าวไอ้นี่ มึงไม่กลับไปนอนหอมึงล่ะ"
"อ่า ไม่เอาอ่า เดี๋ยวหมีขาวมารบกวน"
"โอ๊ย ไอ้นี่ มึงเสือกไปกวนตีนพี่เขาทำไมล่ะ"
"ไปทางไหนอ่ะ เดินนำไปดิ หมีดำ พูดมาก"
"โป๊ก"
"โอ๊ย เขกหัวเค้าอีกแล้วอ่า"
"กวนตีนนะมึง"
โฟคทำท่าคิดอยู่ พอคิดตกก็เดินนำหน้าญี่ปุ่นขึ้นหอไป
"มึงอย่ากวนตีนนะมึง เดี๋ยวก็ให้เพื่อนกูรุม"
"รุมไรอ่า เค้าไม่กวนน้า น่าร้ากออก"
โฟคได้แต่ส่ายหน้า นี่กูคิดถูกหรือคิดผิดเนี่ย พอถึงห้องโฟคก็ดันหลังให้ญี่ปุ่นเข้าห้องไปก่อน มีคนอยู่ในห้องแล้วสามคน หนึ่งในนั้นคือเป้
"อ้าว น้องญี่ปุ่นมาหาพี่ถึงนี่เลยเหรอ"
เป้ร้องทักอย่างดีใจเมื่อเห็นหน้าญี่ปุ่นโผล่เข้าไปในห้อง
"ไม่ได้มาหาพี่ หมีดำชวนมา ไม่ได้อยากมาหรอกนะจะบอก"
"โป๊ก น่านกูว่าแล้ว มึงนี่เหลือเกินจริงๆ"
โฟคเขกหัวญี่ปุ่นทันที ญี่ปุ่นร้องแล้วลูบหัว
"มาทำไรแถวนี้อ่ะไอ้เปี๊ยก"
เพื่อนอีกคนถาม เขากำลังนั่งเล่นเกมอยู่หน้าคอมฯ
"มันเดินเอ๋ออยู่หน้าตึก กูเลยพามันขึ้นมานี่ล่ะ เดี๋ยวก็ไล่มันกลับแล้ว"
โฟคพูดขึ้นแล้วดันหลังญี่ปุ่นให้เข้าห้องไป
"พี่ๆ ทำไรอ่า"
ญี่ปุ่นเดินไปนั่งลงข้างๆ พีที่นั่งอ่านหนังสืออยู่บนเตียง ห้องของโฟคอยู่กันสี่คน มีเตียงสองชั้นสองหลังคนละฟาก มีเป้ พี แล้วก็ โบ้คนที่นั่งเล่นคอมฯอยู่
"เฮ้ย มึงยื่นหน้ามาใกล้จังวะ"
พีสะดุ้งเพราะญี่ปุ่นยื่นหน้าไปแทบจะติดกับหน้าเขา
"อิอิ อายหรา"
ยังมีหน้าไปพูด
"มึงมานีเลย ไอ้ตัวดีไปกวนพี่เขา มานั่งเฉยๆ"
โฟคเริ่มเห็นถึงความวุ่นวายที่จะเกิดขึ้น
"ไม่เอาอ่ะ นั่งเฉยๆ ก้เบื่อสิ พี่เป้รูปหล่อทำไรอ่า"
โผเข้าไปหาเป้ที่นั่งทำการบ้านอยู่ที่โต๊ะเตี้ยๆกลางห้อง
"อ้อ พี่ทำการบ้าน มานั่งกับพี่ดิ อย่าไปกวนพวกหนอนหนังสือมัน"
เป้พูดประชดพี รายนั้นหันมาทำตาขวาง
"ให้เค้าช่วยทำไหม เค้าเรียนเก่งน้า"
"จริงดิ มาๆ ช่วยทำโจทย์ฟิสิกส์ข้อนี้หน่อย"
"อ่า ไม่เอาอ่ะ ไม่ชอบฟิสิกส์"
"อ้าวไหนบอกเรียนเก่งไง"
"เก่งดิ แต่ไม่เอาอ่ะ ขี้เกียจ พี่ทำไปเถอะ ไปเล่นเกมดีกว่า"
ว่าแล้วก็เปลี่ยนมุมหันไปหาโบ้
"พี่ๆ สอนญี่ปุ่นเล่นหน่อยดิ นะนะ"
"โอ๊ย ไม่เอา เสียเวลา ไปไกลๆเลยมึงอย่ามากวน"
ญี่ปุ่นทำหน้าย่น
"ชิ หวงของ"
กัดฟันแต่ยิ้มเหมือนเคย
"อะไรน๊ะ"
"ปะ เปล่า พี่ๆ ผมดูด้วยดินะนะ นั่งดูเฉยๆ"
โบ้ไม่ตอบ ญี่ปุ่นจึงไปลากเก้าอี้มานั่งข้างๆ เอาหน้าซุกไปตรงใกล้จอคอมฯจนโบ้มองไม่ถนัด
"มึงไม่เอาหัวเข้าไปเลยล่ะ ไอ้นี่"
"เอ๋ เล่นก็เล่นไปดิ เค้าจาดู"
"อ้าว กูผิดว่างั้น"
"ไอ้เปี๊ยก ออกมานี่มึงไปกวนเขาทำไม"
"พี่นั่นล่ะกวนเค้าอยู่นิ เห็นไหมว่ากำลังดูพี่เค้าเล่นเกมอยู่ กวนที่หนาย"
"น่าน เอาแล้วไหมล่ะ เดี๊ยวกูให้ไอ้โบ้เขกหัวมึงนะ"
"หวาย ไม่เอาอ่า พี่รูปหล่อ ไม่เขกหัวเค้าเนอะ"
ญี่ปุ่นอ้อนยิ้มกริ่มให้โบ้ รายนั้นกะจะเขกอยู่แล้วพอเห็นญี่ปุ่นยิ้มร่าก็ชะงักมือ หัวเราะร่าแล้วเล่นเกมต่อ
"เล่นไม่เห็นเก่งเลยพี่อ่า เสียเวลา"
พูดแล้วก็ลุกออกจากเก้าอี้ทันที
"อ้าว ไอ้นี่ เดี๋ยวมึงโดน"
"มีอะไรให้ทำบ้างอ่ะ พี่หมีดำ ห้องร๊กรกเนอะ เก็บกวาดบ้างป่ะเนี่ย"
"โห ไอ้นี่ มึงวิจารณ์ห้องกูเลยนะมึง"
"นอนเล่นดีกว่า"
ว่าแล้วก็กระโจนลงเตียงอีกฝั่งที่โฟคนั่งอยู่
"เฮ้ย มึงจะมานอนอะไรตรงนี้ เตียงกู ออกไป๊"
"พี่นั่นล่ะ คนจานอนเล่นน้า เตียงมีไว้ให้นอน ไม่ใช่ให้นั่ง จะนั่งไปนั่งเก้าอี้โน่น"
"โป๊ก นี่แน่ะ กวนตีนนัก"
"อ่า เขกหัวเค้าอีกแล้ว ไปเลยๆ"
ญี่ปุ่นดิ้นดันให้โฟคออกจากเตียงไป
"ฮ่าๆ เอาแล้วไหมล่ะ น้องญี่ปุ่นนี่กวนได้อีก"
"ชิ"
ดิ้นไปดิ้นมาโฟคก็ไม่ยอมลุก ขืนตัวไว้ ญี่ปุ่นก็เริ่มนิ่ง หลับไปแล้ว
"เฮ้ย ไอ้นี่ หลับซะแล้ว เฮ้ย ตื่นๆ กลับไปนอนห้องมึง ไอ้เปี๊ยก"
"มึงอย่าเพิ่งไปปลุกมันดิ ให้มันนอนไปก่อน เดี๋ยวตื่นมากวนกูอีก"
โบ้ร้องห้ามโฟคไม่ให้ปลุกญี่ปุ่น โฟคจึงเดินไปเข้าห้องน้ำอาบน้ำ เป้นั่งมองญี่ปุ่นที่นอนหลับไปแล้วตากรุ้มกริ่ม
"น่ารักว่ะ เด็กอะไรวะน่ารักเป็นบ้าเลย"
"โห มึงชอบแนวนี้แล้วเหรอมึง ฤทธิ์เยอะนะเนี่ย"
"นั่นดิ ท่าทางคงเอาไม่อยู่"
"ไม่รู้โว้ย มึงดูหน้ามันตอนนอนดิ ไม่รู้เลยนะว่ามีฤทธิ์ อิอิ"
"อย่าให้มันตื่นมาละกันมึง กูขี้เกียจรำคาญ"
โบ้บอกตายังจ้องอยู่ที่จอคอมฯ สักพักโฟคก็ออกมาจากห้องน้ำ พอสวมเสื้อผ้าเสร็จโฟคก็มายืนมองญี่ปุ่นที่นอนหลับปุ๋ย ทำปากจุ๊บจั๊บ
"เฮ้ย ไอ้เปี๊ยก มึงจะมานอนที่นี่ไม่ได้นะมึง ลุกๆ กูจะอ่านหนังสือ"
โฟค เขย่าตัวญี่ปุ่นให้ลุกจากที่นอนตัวเอง
"งื๊ดๆๆ"
"ลุกๆ มึง ไอ้เปี๊ยก"
โฟคเสียงดัง
"เฮ้ยมึง ให้มันนอนไปก่อนดิ"
เป้ ร้องห้าม
"งั้นมึงมาเอามันไปนอนเตียงมึงดิ"
"อ้าวไอ้นี่ มึงก็รู้กูนอนดิ้นกลัวจะถีบมันตกเตียงน่ะดิ"
"โอ๊ย ไอ้ตัวยุ่ง ตื่นๆกลับหอมึงไปเร็วๆ"
โฟคนั่งลงข้างเตียงแล้งเขย่าญี่ปุ่นรุนแรงกว่าเดิม
"อี้อ เช้าแล้วหรา"
ญี่ปุ่นงัวเงียมือก็คลำหาแว่นตา โฟคได้แต่ส่ายหัว แต่ก็อมยิ้มอยู่
"เช้าแป๊ะไรล่ะ ไปๆ กลับไปนอนหอมึง"
"ไหนหนมอ่า จากินหนม"
"อ้าวไอ้นี่ เอ๋อนอนเหรอ อะไรวะจะหลับลึกหลับนานขนาดนี้ ลุกๆ มึง"
โฟคยังปลุกญี่ปุ่นเสียงดัง เพื่อนๆก็หันมาดูหัวเราะกันใหญ่
"ขี่หลังๆ พ่อ อิอิ ให้ปุ่นขี่หลังหน่อยน้า"
ยังไม่ลืมตาแต่ยืนมามาโอบเอวโฟคไว้
"ไอ้นี่ ลุกขึ้น"
โฟคเอามือเขย่าหัวญี่ปุ่น แต่ญี่ปุ่นกลับหน้าซุกเข้าที่บ่า คงรู้สึกว่าเป็นหมอน
"เฮ้ย ไอ้นี่ กูจั๊กกะจี้ ออกไป๊"
โฟคหัวเราะดิ้นใหญ่
"กูว่ามึงพามันไปส่งที่หอเถอะไอ้โฟค หรือไม่ก็ให้มันนอนที่นี่"
พีพูดขึ้นเพราะเริ่มรำคาญโฟคที่ส่งเสียงโหวกเหวก เพื่อนทุกคนก็พยักหน้า เป้เองก็คงขี้เกียจที่จะไปส่งเพราะเริ่มหาวนอน และทำท่าเข้าไปอาบน้ำแล้ว โฟคได้แต่ส่ายหัว พยุงญี่ปุ่นให้ลุกขึ้น รายนั้นพาไปไหนก็ไป พอโฟคประคองออกมานอกห้อง ญี่ปุ่นก็กอดรัดไว้แน่น
"เฮ้ย มึงมากอดกูทำไม๊ ปล่อยนะไอ้เปี๊ยก"
"ขี่หลังหน่อยน้า ให้เค้าขี่หลังหน่อย"
ญี่ปุ่นยังอ้อนทั้งที่ยังไม่ลืมตา โฟคยืนตัดสินใจอยู่สักพัก เอาก็เอาวะ โฟคนั่งยองๆแล้วให้ญี่ปุ่นขึ้นหลัง ญี่ปุ่นทำอย่างชำนาญเพราะอยู่ที่บ้านขี่หลังพ่อบ่อย แม้จะอายุป่านนี้แล้ว โฟครีบเดินลงจากหอ พยายามหลีกเลี่ยงสายตาของเพื่อนๆที่อาจจะเดินผ่านมาเจอ ถึงแม้เจอโฟคก็จะบอกว่าญี่ปุ่นไม่สบาย หลากหลายเหตุผลที่จะยกขึ้นมาอ้าง
ถึงหอไอ้เปี๊ยกแล้ว โฟคร้องอยู่ในใจ หนักก็หนักดิ้นอีกต่างหากหน้าของญี่ปุ่นทีพาดอยู่ที่บ่าของโฟค ลมหายใจระบายออกไปอย่างสม่ำเสมอ คนที่แบกอยู่หน้าแดงในใจปั่นป่วน พอถึงห้องของเจ้าตัวดี โฟคก็ผงะเพราะเฟียตนั่งรออยู่ในห้องแล้ว หน้าตายังบึ้งตึง
"อ้าว ไหงคอพับมาอย่างงั้นวะไอ้เปี๊ยก กูว่าจะมาจัดการซะหน่อย"
เฟียตเดินมาดูหน้าญี่ปุ่นที่หลับปุ๋ยอยู่บนหลังของโฟค
"มันหลับพี่ ไปป่วนที่ห้อง ปลุกก็ไม่ตื่น"
โฟคอธิบายหน้ายังแดงระเรื่ออยู่
"มันไม่ตื่นง่ายๆหรอก ไอ้นี่ถ้านอนแล้วน่ะ"
เฟียตบอกเพราะรู้ฤทธิ์ของญี่ปุุ่นแล้ว
"มึงเอามันไปทิ้งลงเตียงดูดิ"
โฟคเดินไปที่เตียงของญี่ปุ่นนั่งลงแล้วพยายามจะทิ้งตัวญี่ปุ่นลงเตียงอย่าง ที่เฟียตบอก แต่ญี่ปุ่นเหมือนตุ๊กแก เกาะเหนียวไม่ยอมปล่อย
"เฮ้ยแกะไม่ออกอ่ะพี่"
"ไหนมานี่ดิไอ้ตัวดี"
เฟียตเดินเข้าไปแกะมือญี่ปุ่นออกพัลวัน บอยกับเอกนั่งดูอยู่หัวเราะพอใจกับอาการของเพื่อน
"งื๊ดๆๆ"
"ดูมัน ออกมานะไอ้เปี๊ยก"
พอปล่อยมือก็ลงไปนอนดิ้นพรวดพราดที่เตียง เฟียตเขกหัวญี่ปุ่นเบาๆไปทีหนึ่ง แต่เจ้าตัวยังนอนดิ้นอยู่ แล้วก็เด้งตัวขึ้นมานั่งจนทั้งสองตกใจ
"เฮ้ย"
ตามองหน้าทั้งสอง
"ถอดแว่นดิ ถอดๆๆ"
ญี่ปุ่นออกคำสั่งโฟคยื่นมือไปถอดแว่นออกจากหน้า ตาหวานเยิ้มฉ่ำ ทำปากจุ๊บจั๊บ แล้วก็ล้มตัวลงไปนอน ทั้งโฟคทั้งเพียตหัวเราะพอใจ
"กูว่าจะมาชำระแค้น เอาไว้ตอนไปซ้อมละกันมึง กูจะเอาให้น่วมเลย คอยดูนะ"
เฟียตพูดติดตลก
"ตกลงมันยังไม่ได้อาบน้ำเหรอมึง ไอ้สองตัว"
หันไปทำตาดุใส่บอยกับเอกที่ทำหน้าเหรอหราอยู่ ทั้งสองส่ายหัวพร้อมกัน
"ไอ้เน่า"
เฟียตพูดแล้วเดินออกจากห้องไป โฟคเดินตามออกไป
เขียนโดย eiky
-
พี่เฟียต พี่โฟค ถ้าสองคนนี้ชอบญี่ปุ่นจะเป็นยังไงเนี่ย
ญี่ปุ่นน่ารัก กวนได้ใจมากๆ :laugh: :laugh:
-
ญี่ปุ่นน้องจะน่ารักไปไหน :-[
มีแววว่าหนุ่มๆ คงต้องวุ่นวายหัวใจเพราะเด็กเอ๋อแน่เลย :o8:
รอตอนใหม่เสมอน้า~ :m5:
-
ชอบญี่ปุ่นอ่ะกวนได้ใจจริงๆ
เเต่หมีดำ...เเอบหวั่นไหวกับญี่ปุ่นซะเเล้ว
-
ป่วนจริงๆปุ่นเอ๋ย
ฉายแววหนุ่มเจ้าเสน่ห์นะเนี่ย
เอ......เรื่องนี้มีncไหมหว่า
-
ก๊ากก น้องญี่ปุ่นฮา :m20: หลับง่าย ตื่นยาก เด๋วก็โดนพรากผู้เยาว์พอดี
เอ.... จะเชียร์ใครดีนะ เฟียตหรือโฟค :-[
-
ญี่ปุ่นกวนตีนได้ใจมากๆ :laugh:
มาต่อทุกวัน ชอบอ่ะ
-
เหมือนญี่ปุ่นเป็นลูกเฟียตเลยอ่ะ ลูกชายจอมป่วน 5555
-
ญี่ปุ่นกวนได้ใจจัง :m20:
รีบมาต่อน่ะ o18
-
555 น่ารักอ่ะ
ป่วนแบบนี้ละ
มีแต่คนรักคนหลง หุหุ
-
เด็กกำลังกินกำลังนอนแท้ ๆ......
พี่หมีขาวกะพี่หมีดำ...เริ่มเอ็นดูนู๋แล้วละ....
แสบ ๆ อย่างนี้...ไม่มีอีกแล้ว..... o13
รักนู๋ญี่ปุ่น กะ eiky ค่ะ :L1:
-
แอร๊ยยย...ตามอ่านทันแล้ววว ญี่ปุ่นน่าร๊ากกกกก :-[
หมีดำกะหมีขาวก็ตามใจญี่ปุ่นซ้าา...แพ้ทางแหงๆ
แต่เด็กอะไรน่ารักเป็นบ้า อยากได้บ้าง อิอิ
+1 ขอบคุณค่า รออ่านตอนต่อไปน๊า :L2:
-
ก้อน้องมันเด็กง่ะ
กินอิ่ม เล่นเสร็จ ก๊ะต้องนอน
อิ อิ+
-
0.0
-
:m20: :m20:.
ป่วนแบบนี้ละ
มีแต่คนรักคนหลง หุหุ
:z2: :z2:
-
ชอบๆๆๆๆๆๆ : )
By น้องเอ อิอิ
-
สงสัยนู๋ญี่ปุ่นคงยังไม่ตื่น.....
น้อง eiky เลยยังไม่มีเรื่องป่วน ๆ มาเล่าให้ฟัง
รอ....แสบน้อย....ต่อไป :m18:
-
อร้ายยยย (สาวแตก)
55555
มาได้แร้ววว
-
มาแว้วววว รอนานป่าวววววว คร้าบบบบบบบบ
ตอน 9 (ชมรมแบดฯรับน้อง)
วันศุกร์มาถึงแล้ว ญี่ปุ่นไปเรียนตามปกติไม่ได้กลัวเกรงหรือหวั่นใจที่ไปแกล้งเฟียตไว้เลย ที่จริงญี่ปุ่นลืมไปแล้วว่าวันนั้นหนีเฟียตไปนอนหลับที่ห้องของโฟค และเขาให้ขี่หลังกลับมาที่ห้อง พอเข้าโรงเรียนไป ญี่ปุ่นก็เหมือนคนดังมีคนเข้ามาทักมากมาย ญี่ปุ่นก็ทักตอบยิ้มแย้มไม่รู้ตัว
"ดัง ใหญ่แล้วนะปุ่น"
บอยบอกตอนที่เดินไปเข้าแถว
"หือ ดังอารายอ่ะ"
"ก็คนมาทักนายเยอะแยะไปหมด กลายเป็นคนดังไปแล้วนะ"
"อิ อิ ว้าแย่จัง ทำตัวเรียบร้อยนะเนี่ย นายขอลายเซ็นต์เราป่ะ เดี๋ยวเราเซนต์ให้"
ไม่ได้รู้สึกเลยว่าเพื่อนประชด
"ไม่เอา อ่ะ เห็นหน้าทุกวัน"
"เอ๋ ก็นายบอกเราดัง เราดังนายก็ต้องขอลายเซ็นต์ดิ มาๆ เราเซ็นต์ให้"
ญี่ปุ่นทำท่าจริง จัง บอยได้ส่ายหน้าไม่รู้จะว่าอะไรกับญี่ปุ่นดี
"ไอ้หญ้าแห้ง มึงจะเซนต์อะไร เวอร์ไปแล้ว ไอ้บอยมันประชดหรอก ดังในทางกวนตีนอ่ะดิ"
"เอ๋ ปลาดุก พูดจาไม่เข้าท่าน้า เดี๋ยวอดได้ลายเซ็นต์คนดังน้า"
"แหวะ ใครจะอยากได้ ไอ้หญ้าแห้ง"
"ปลาดุก"
"พอๆ โอ๊ย สองคนนี่คุยกันดีๆไม่ได้เหรอ ทะเลาะกันทุกทีเลย"
บอยห้ามปราม ทั้งสองจึงเงียบ แต่ญี่ปุ่นยังทำปากขมุบขมิบอยู่ พอเข้าแถวเสร็จก็ไปเรียนตามปกติ วันนี้หมีขาวไม่มาดักเจอ หมีดำก็ไม่เห็นญี่ปุ่นเลยอดไถขนมจากรุ่นพี่กิน พอคาบเรียนสุดท้าย
"เฮ้ย มาดูไอโฟนไอ้พริกหวานดิ โห 3gs เลยนะมึง"
เพื่อนคนหนึ่งที่นั่ง ข้างๆพริกหวานยกโทรศัพท์ขึ้นมาอวด เพื่อนๆแห่ไปมุงดูกันใหญ่
"นี่มึง มาดู bold 9700 ของไอ้ไฟสูงล้ำสุดๆ"
อีกเสียงดังมาจากมุมห้อง เอกเดินเข้าไปมุงกับเพื่อน บอยเองไม่สนใจ ส่วนญี่ปุ่นทำหน้าเหรอหราอยู่เพระไม่รู้จัก
"อารายอ่า"
ญี่ปุ่น สะกิดถามบอย
"อ้อ โทรศัพท์รุ่นล่าสุด"
"เอ๋ ของเราก็มีไม่เห็นอวดเลย"
ญี่ปุ่นล้วงเข้าไปในกระเป๋านักเรียน ควานหาโทรศัพท์แล้วหยิบออกมาให้บอยดู
"แหมปุ่นของนายน่ะหน้าจอยังขาว ดำอยู่เลยนะ รุ่นออกใหม่น่ะเขาเล่นเน็ทก็ได้"
"แล้วของบอยอ่ะ"
ญี่ปุ่น ทำหน้าอยากรู้
"ของเราจอสี"
"เอ๋ นายไม่อยากได้บ้างเหรอ"
"ไม่ เอาหรอก เราไม่ชอบเล่นเน็ท อ่านหนังสือดีกว่า เดี๋ยวติด"
"ฮ่าๆ มาดูโทรศัพท์ไอ้ญี่ปุ่นโว้ยพวกเรา ยังเป็นรุ่นโบราณอยู่เลย"
เพื่อน ชื่ออันดี้เดินมาเห็นพอดี เลยฉวยโทรศัพท์จากมือบอยไป เพื่อนๆรุมแห่มาดูโทรศัพท์ของญี่ปุ่นแล้วหัวเราะเสียงดังลั่น
"เฮ้ย เอาคือมาไอ้อันดี้"
บอยพยายามจะแย่งโทรศัพท์คืนมา แต่อันดี้ก็ไม่ยอมคืน
"โลเท็กส์มากๆ เลยไอ้ปุ่น"
"โห รุ่นนี้เขายังใช้อยู่เหรอวะ มึงไปเอามาจากไหนวะไอ้ปุ่น"
เสียงล้อ เลียนเซ็งแซ่ จนอาจารย์วารุณีเดินเข้ามา ทุกเสียงจึงเงียบกลับเข้าที่แทบไม่ทัน
"เสียงดังอะไรกันคะนักเรียน"
เสียง อาจารย์วารุณีดังกังวานขึ้น
"ขำโทรศัพท์ไอ้ญี่ปุ่นน่ะครับ จารย์ดูดิ ยังหน้าจอขาวดำอยู่เลย เชยสุดๆ"
"เอ๋ โทรศัพท์เค้าน้า แม่ซื้อให้นะเนี่ย"
ญี่ปุ่นสวนขึ้นบ้างไม่ได้รู้สึกอายแต่อย่างใด เพราะแม่ของญี่ปุ่นซื้อให้ก่อนจะมาเรียนที่นี่เอาไว้ติดต่อกับทางบ้าน เพราะปกติญี่ปุ่นไม่ได้คุยโทรศัพท์อยู่แล้ว
"ไม่มีเงินซื้อเหรอไอ้ ปุ่น"
เพื่อนยังล้อไม่เลิก
"นักเรียนคะ เอาโทรศัพท์ไปคืนญี่ปุ่นซะ อย่าเอาของเพื่อนมาล้อเล่นแบบนี้"
อาจารย์ วารุณีทำเสียงดุ
"นี่ค่ะโทรศัพท์ครู เหมือนของญี่ปุ่นเลย"
อาจารย์ วารุณีหยิบโทรศัพท์รุ่นเดียวกับญี่ปุ่นออกมา นักเรียนอมยิ้มบางคนก็หัวเราะออกมาเบาๆ
"แล้วไหนคะ โทรศัพท์ใหม่ที่เราฮือฮากัน"
อาจารย์วารุณียังเสียงดุ พริกหวานหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาอย่างรวดเร็ว ไฟสูงก็เช่นกัน
"อืม ท่าทางคงแพง ใครซื้อให้คะพริกหวาน ไฟสูง"
อาจารย์วารุณีเสียงอ่อนลง เดินมาใกล้ๆ
"ป๊าครับ"
ทั้งสองตอบพร้อมกันด้วยความภาคภูมิใจ
"อืม ค่ะ ไม่แปลกเพราะทางบ้านเราคงมีฐานะดี แล้วเราใช้ประโยชน์อะไรจากเครื่องนี้บ้างคะ"
สายตาอาจารย์วารุณียัง จ้องอยู่ที่เด็กทั้งสอง
"ก็ดูหนังฟังเพลง แชต คุย เข้าเน็ทอ่ะครับ"
"ค่ะ ครูไม่ว่าหรอกนะ เพราะนั่นเป็นเรื่องส่วนตัว แล้วญี่ปุ่นล่ะคะ เอาโทรศัพท์ไว้ทำอะไร"
อาจารย์หันหน้ามาทางญี่ปุ่นที่นั่งหน้าเอ๋ออ ยู่
"อ่า เอาไว้คุยกับแม่ กับพ่อครับ"
"ไม่เล่นเกม ดูหนังฟังเพลงเหมือนเพื่อนเค้าเหรอคะ"
ญี่ปุ่นส่ายหัว
"แล้ว ใครซื้อให้คะญี่ปุ่น"
"แม่ครับ แม่ซื้อให้เพราะจะได้ติดต่อกับทางบ้าน"
ญี่ปุ่นตอบมองหน้าอาจารย์ วารุณีตาแป๋ว
"อืม ค่ะ ประโยชน์ของโทรศัพท์เราใช้ไม่เหมือนกันใช่ไหมคะ แล้วค่าโทรศัพท์ใครจ่ายให้คะ"
อาจารย์วารุณีถามต่อ
"ป๊า ดิครับจารย์"
พริกหวานตอบ
"อ้อค่ะ ทางบ้านเราคงรวยนะคะ แล้วญี่ปุ่นล่ะคะ ใครจ่ายค่าโทรศัพท์ให้"
"แม่ครับ แต่ญี่ปุ่นรับสายอย่างเดียว อิอิ โทรออกก็เปลืองเงินน้า"
ญี่ปุ่นพูด แล้วหัวเราะ อาจารย์วารุณีเองก็หัวเราะ
"อืม ในความคิดของครูนะคะนักเรียน ครูว่าคงไม่มีใครหาเงินเองได้ แม้ทางบ้านจะร่ำรวย แต่ครูว่าโทรศัพท์เป็นของนอกกาย เรามาเรียนควรจะตั้งใจเรียนให้มากก่อน เทคโนโลยีรู้ทันมันก็ดีค่ะ ครูไม่เถียงแต่อย่าให้มันมาครอบงำเรา งั้นวันนี้เรามาเรียนเรื่องเทคโนโลยีกับสังคมดีไหมคะนักเรียน"
อาจารย์ วารุณีเดินไปหน้าห้อง
"นักเรียนคิดว่าประเทศที่พัฒนาแล้วกับประเทศ ที่ด้อยพัฒนาแตกต่างกันอย่างไร แล้วเราอยากอยู่ในประเทศไหน"
อาจารย์ วารุณีถามแล้วมองดูลูกศิษย์
"อ้าวไฟสูงตอบครูหน่อย"
อาจารย์ ปริศนาเปิดประเด็นโดยเริ่มต้นที่ไฟสูง
"ประเทศที่พัฒนาแล้วก็เจริญ กว่าประเทศด้อยพัฒนา ทุกๆด้าน ผมก็เลือกไปอยู่ประเทศที่พัฒนาแล้วสิครับ"
"อะไร คือตัวชี้วัดว่าประเทศนั้นๆ เจริญหรือพัฒนาแล้ว"
อาจารย์วารุณียัง จี้ไม่ปล่อย
"พริกหวานช่วยเพื่อนตอบหน่อยสิคะ"
"ก็เครื่องไม้ เครื่องมือ ภาวะทางการเงิน ความเป็นอยู่ก็ดีกว่าไงครับ"
"ค่ะ ถูกต้อง แล้วทำไมถึงอยากไปอยู่ประเทศที่พัฒนาแล้ว"
อาจารย์วารุณีหัน มาที่บอย
"อ่า ก็ชีวิตเราจะได้สบายครับ จะทำอะไรก็สะดวกสบาย"
"แล้ว ญี่ปุ่นล่ะคะ ว่าไงบ้าง"
ญี่ปุ่นยิ้มร่า เพราะไม่รู้จะตอบว่ายังไง
"ญี่ปุ่น ก็อยากอยู่ประเทศที่พัฒนาแล้วครับ มีขนมกินเยอะแยะ"
เสียงฮาครืนทั้ง ชั้น อาจารย์วารุณีก็ยิ้มเพราะความใสซื่อของญี่ปุ่น
"ประเทศเราก็ เป็นประเทศที่กำลังพัฒนานะคะ ขนมกินก็มีเยอะแยะ"
อาจารย์วารุณียิ้ม
"แล้ว นักเรียนคิดว่าประเทศที่พัฒนาแล้ว มีอะไรที่หายไปบ้างหรือเปล่าคะ ตอบเป็นนามธรรมก็ได้"
อาจารย์วารุณีหันไปหาป้องหัวหน้าห้อง
"อืม ในความคิดของผม ประเทศที่พัฒนาแล้ว อาจจะมีสิ่งแวดล้อมที่เปลี่ยนไป เพราะความต้องการใช้ทรัพยากรก็เพิ่มมากขึ้น"
"เก่งมากค่ะป้อง แล้วคนอื่นๆล่ะคะ"
คราวนี้หันมาทางเอก
"เอ่อ ผมคิดว่า เอ่อ"
เอก ตอบอ้ำๆอึ้งๆ
"เอาล่ะค่ะ ตัวครูเองประเทศที่พัฒนาแล้วสิ่งหนึ่งที่ตามไม่ทันความเจริญทางด้านวัตถุ คือศีลธรรม และวัฒนธรรมอันดีงาม นักเรียนว่าจริงไหมคะ"
นักเรียน เงียบทำหน้าเหรอหรา
"เอาเป็นว่า สมัยก่อนสังคมเราเป็นแบบพี่น้องกัน มีอะไรแบ่งปันกัน แต่ความเจริญทางด้านวัตถุเข้ามาตามกระแสโลก สิ่งเหล่านั้นก็เลือนหายไป อย่างคนมาขอกินข้าวกับเราทั้งที่เราไม่รู้จัก เราเองก็อาจจะปฎิเสธเพราะไม่รู้จัก แต่คนๆนั้นอาจจะหิวโหยมาน่าสงสาร ทุกวันนี้คนเรายึดติดกับวัตถุมากไป ฆ่าฟันกันเพราะวัตถุทั้งนั้น เรื่องโทรศัพท์ก็เหมือนกันเราเป็นนักเรียนก็ตามสมัยวัตถุนิยมครูก็ไม่ว่า หรอกค่ะ แต่สิ่งหนึ่งคือเราเป็นนักเรียนหาเงินเองยังไม่เป็น ภาระหน้าที่ก็ตกอยู่ที่ผู้ปกครอง บางคนผู้ปกครองอาจจะไม่มีปัญหาเรื่องการจ่าย แต่ครูเองก็อยากให้เราสร้างนิสัยการใช้จ่าย อย่าไปยึดติดกับวัตถุมากมาย ของเหล่านี้มันมีตกรุ่นตกสมัยกันเป็นเรื่องธรรมดา อย่างแต่ก่อน โทรศัพท์รุ่นของญี่ปุ่นกับของครูเองก็เป็นที่นิยม แต่มาวันนี้มันตกรุ่นไปแล้ว ทั้งที่การใช้งานมันก็เหมือนเดิม"
"แล้ว ประเทศพัฒนาทั้งสองสิ่งควบคู่กันไปไม่ได้เหรอครับ"
หัวหน้าห้องยกมือ ขึ้นถาม
"เป็นคำถามที่ดีมากค่ะ ได้สิคะนักเรียน แต่ยากมาก เทคโนโลยีสมัยนี้มันควบคุมลำบาก เพราะเราก็อ้างมันเป็นสิธิส่วนบุคคล เพราะฉะนั้นการเข้ามาควบคุมของใครคนใดคนหนึ่งมันก็จะยาก เห็นตามข่าวไหมคะ เดี๋ยวนี้เขาเล่นเน็ทเพื่อจุดประสงค์อื่นกันทั้งนั้น ทั้งที่เป็นเด็กนักเรียนไม่ควรไปทำเรื่องแบบนั้น ทั้งเสพยา มั่วสุมกัน นักเรียนคิดว่าแล้วเรื่องแบบนี้มันจะพัฒนาไปในแนวทางไหนคะ ใครควรเป็นผู้ควบคุม"
อาจารย์วารุณีมองหน้านักเรียนทุกคน
"รัฐบาล ครับ"
"พ่อแม่ของเด็กครับ"
เสียงลูกศิษย์แย่งกันตอบ
"ถูก ต้องค่ะ แต่นักเรียนคิดบ้างไหมว่า ทุกสิ่งทุกอย่างมันอยู่ที่ตัวของเราเอง อย่างที่ครูพูดวันนี้ ถ้านักเรียนทำเป็นหูทวนลม พรุ่งนี้ก็ลืม แต่ถ้าเราคิดว่าเทคโนโลยีถ้าใช้มันให้เป็นประโยชน์มันก็เอื้อประโยชน์ให้เรา แต่ถ้าใช้มันในทางที่ผิดมันก็ทำร้ายเราไม่ทางใดก็ทางหนึ่ง จริงไหมคะ"
ลูก ศิษย์พยักหน้า
"ที่ครูพูดวันนี้ไม่ได้ห้ามหรือไม่เห็นด้วยกับวัต ุหรือเทคโนโลยีที่กำลังก้าวหน้าไป แต่อยากให้ลูกศิษย์ของครูใช้มันให้เป็น เล่นให้พอประมาณอะไรที่ไม่ดีก็อย่าเข้าไปมีส่วนเกี่ยวข้อง ครูเข้าใจค่ะว่าวัยรุ่นอย่างพวกเราก็มีความอยากรู้อยากลองเป็นเรื่องธรรมดา แต่ทางออกมันย่อมมีให้เลือกมากกว่าเข้าไปเกี่ยวพันกับสิ่งไม่ดีเหล่านั้น สมัยก่อนจะคุยกับเพื่อนต้องเขียนจดหมายหากัน มันดูมีค่าน่าเก็บรักษาไว้ แต่เดี๋ยวนี้มีอะไรก็โทรศัพท์ขึ้นโทรหากัน มันไม่แปลกหรอกค่ะ สมัยมันก็หมุนเปลี่ยนไปตามโลก ยังไงเสียก่อนคิดทำอะไรขอให้ศิษย์ของครูคิดให้ดีนะคะ เราโตแล้ว เวลาคิดตัดสินใจทำอะไรลงไปก็คิดให้ดี"
การเรียนวิชาสังคมวันนี้เป็น ไปอย่างเคร่งเครียด พอหมดคาบเรียนนักเรียนก็เปิดวงสนทนากันเจี๊ยวจ้าว บางคนเห็นด้วยบางคนไม่เห็นด้วย พอพักเที่ยงญี่ปุ่นก็วิ่งแจ้นไปร้านป้าตามปกติ
"ป้าจ๋า ญี่ปุ่นมาแล้วว"
เสียงญี่ปุ่นร้องไปแต่ไกล ป้ายิ้มรับ
"มาๆ พ่ออี้ปุ่ง ป้าเตรียมกับข้าวไว้ให้เราแล้ว กินก่อนไหม"
"อ่า ป้าน่าร้ากที่สุด ไหนอ่า"
ญี่ปุ่นเข้าไปในร้านมองหาของกิน พอเห็นจานข้าวที่ป้าตักไว้ให้ก็หม่ำทันที พอกินเสร็จก็ออกมาขายข้าวช่วยป้า
"อ่า พี่หมีขาวๆ ทางนี้ๆ"
ญี่ปุ่นกวักมือเรียกเฟียตที่เดินนำหน้ากลุ่ม เพื่อนรถยุโรปแต่ไกล
"อะไรไอ้เปี๊ยก มาให้กูทำโทษซะดีๆ กูยังไม่ได้ชำระแค้นนะมึง"
เฟียตปรี่เข้ามาหา
"อ๊ะ เดี๋ยวก่อนซี้ กินข้าวก่อนน้า วันนี้กินไข่ตุ๋นไหม อร๊อยอร่อย เค้าเพิ่งกินไป"
ญี่ปุ่นไม่สนใจตักกับข้าวใส่จานให้เรียบร้อย
"ไม่ กินโว้ย กูจะมาตบหัวมึงกูไม่ได้มากินข้าว"
"เอ๋ จะตบหัวเค้าทำไมอ่า พี่เบนซ์รูปหล่อกินข้าวน้า"
ญี่ปุ่นเบนสายตาไปหาเบนซ์ทันที
"เฮ้ย พี่จะกินก๋วยเตี๋ยว"
"พี่ฟอร์ดอ่ะ ห้ามปฎิเสธน้า เนี่ยตักแล้วน้า"
ฟอร์ด ส่ายหัว
"พี่อ่ะ พี่รูปหล่อมามะมากินข้าว"
จี๊ปเป็นตัวเลือก สุดท้าย
"เออ น่ากินว่ะ งั้นพี่เอาไข่ตุ๋นกับผัดพริกไก่"
"ว้า ว น่ารักที่ซู๊ดเลย รูปหล่อแล้วยังน่ารักอีก อิอิ ไม่เหมือนพี่ๆพวกนี้ ขี้เหร่"
"อ้าวเฮ้ย ไอ้นี่เมื่อกี้ยังเรียกกูรูปหล่ออยู่เลย"
"ไม่ ซื้อก็ไม่หล่อแล้ว ไปดิขวางหน้าร้านป้า"
"เขกหัวสักทีเถอะ"
เฟียต ถลาจะเข้ามาในร้าน
"อะไรกันพ่อหนุ่ม มาขึ้นเสียงเอะอะโวยวายอะไรร้านป้า จะกินข้าวไหมนี่ ถ้าไม่กินก็ถอยให้คนอื่นเขา"
ป้าเอ็ดเสียงดัง เฟียตหยุดกึกลง
"ฝาก ไว้ก่อนเถอะมึง"
เฟียตกัดฟันกรอด
"เอ๋ หมีขาว จะไปไหน มาซื้อข้าวเดี๋ยวนี้น้า"
"กูไม่กินโว้ย"
"เอ๋ มาทำให้ลูกค้าไม่เข้าร้านต้องรับผิดชอบ มาซื้อเดี๋ยวนี้น้า"
ญี่ปุ่น ไม่ยอม
"น่านเอาแล้วไหมล่ะ ไอ้เปี๊ยกเอาแล้วไหมล่ะมึง"
"ไม่ กินไม่เป็นไร จ่ายมาคนละยี่สิบ"
"เฮ้ย เรื่องไรกูจะจ่าย กูไม่ได้กิน"
เฟียตร้องเสียงดัง
"ป้า พี่เขาไม่จ่ายตังค์อ่า เนี่ยญี่ปุ่นตักแกงใส่จานแล้วอ่า"
ญี่ปุ่นร้องเสียงดังฟ้องป้าทันที ป้าเดินถือตะหลิวออกมา
"เออๆ จ่ายก็จ่าย กินนี่ก็ได้มึงเสียท่ามันแล้วนี่"
ฟอร์ดบ่นอุบอิบ ควักเงินจ่าย ญี่ปุ่นยิ้มร่าพอใจ คว้าเงินมาทันที
"เตรียมตัวตายไว้เลยมึงไอ้ เปี๊ยก"
เฟียตกัดฟันกรอดโกรธแค้น
"เออ ไอ้เปี๊ยก วันนี้เย็นไปรับน้องที่ชมรมด้วยนะมึง"
เฟียตบอกสายตาฉายแววน่ากลัว
"อ่า ไม่ว่างอ่า จะไปอ่านอิ๊กคิวซัง"
"ไม่ได้ มึงต้องไป เป็นสมาชิกแล้วนะมึง"
ญี่ปุ่นทำหน้าย่นแล้วไม่สนใจเรียกลูกค้าคนอื่น ต่อ
"พี่คนสวยๆ มากินข้าวๆ"
ญี่ปุ่นร้องเรียกริต้ากับเพื่อน ร่วมแกงค์
"ต๊าย วันนี้เข้าใจพูดนะคะ ว้ายพี่สวยจริงเหรอ"
ริ ต้าเดินปรี่เข้ามาหา หน้ายังขาวลอยเด่นมาเหมือนเคย ญี่ปุ่นหัวเราะคิกคัก
"สวย คร้าบ สวยที่สุดในโรงเรียน เนี่ยพี่คนสวยเหมาป้าหน่อยดิ ป้าขายนานแล้ว"
"ว๊าย จริงเหรอ พี่เขินนะเนี่ย แต่เอ๊ะ แกไปนอนกับพี่เฟียตของชั้นนี่ ไม่ได้ๆ จะไปดีกับแกๆไม่ได้"
ริต้าถอยออกห่างทำหน้าเกรี้ยวกราดขึ้นมาทันที
"อ่า พี่คนสวย เค้าไม่ได้นอนกับหมีขาวน้า พี่คนสวยชอบพี่หมีขาวเหรอ เดี๋ยวญี่ปุ่นจัดให้"
ตาโตขึ้นทันที
"จริงเหรอ แกจะทำยังไง"
"ก็ บอกให้พี่หมีขาวรู้ไงว่าพี่คนสวยอยากเป็นแฟนด้วย อิอิ ญี่ปุ่นเก่งน้าเรื่องหาคู่ให้คนอื่น"
"เหมาหมดเลยค่ะป้าขา เท่าไหร่ว่ามาเดี๋ยวริต้าไปกดตังค์ให้"
"ว้าว สวยแล้วยังใจดีอีก ป้าคิดตังค์เลยคร้าบ"
ญี่ปุ่นหัวเราะชอบใจ แล้วเดินไปกระซิบกระซาบบอกแผน ที่จริงไม่ได้มีแผนอะไรแค่บอกว่าตอนไปซ้อมแบดฯจะติดต่อให้ ริต้าก็ฝันหวานเคลิบเคลิ้มไป
"พี่คนสวย เดี๋ยวญี่ปุ่นเรียกเพื่อนๆมากินข้าวน้า พี่คนสวยใจบุญที่ซู๊ด"
ริต้า ยิ้มหน้าบานเพื่อนๆจะคัดค้านก็ไม่ฟัง นั่งบิดไปบิดมา ญี่ปุ่นก็ไปเรียกนักเรียนที่เดินหาข้าวกินอยู่มากินข้าวฟรี ไม่ถึงสิบนาทีก็หมดเกลี้ยง ญี่ปุ่นหัวเราะพอใจ แล้วแว๊บหลบไป หึหึ แค่นี้ก็ไม่ต้องขายของช่วยป้าแล้ว ฉลาดที่ซู๊ดเลยเรา ญี่ปุ่นยิ้มแสยะมุมปากแล้วเดินไปตามหาบอยกับเอก
"ไอ้เปี๊ยก!!!!!!!!"
เสียง ทักดังจนญี่ปุ่นสะดุ้ง
"หวายหมีดำ โตะจายโหมะเลยอ่า ทักเสียงดั๊งดัง"
"แหม ขวัญอ่อนนะมึง เลี้ยงข้าวกูเลย วันนั้นมึงขี่หลังกูเมื่อยแทบตาย"
"เอ๋ ขี่หลังไรอ่า ไม่รู้เรื่อง"
"มึง อย่ามาตีมึน เลี้ยงข้าวกูซะดีๆ"
โฟคเดินเข้ามาจับแขนไว้
"อ่า ก็ได้ๆ หมีดำจะกินไรอ่า"
"หึหึ กูอยากกินสองอย่าง ข้าวกับก๋วยเตี๋ยว"
"อ่า ไม่เอาอ่า กินอย่างเดียว"
"ได้ ไปดิ"
โฟคลากแขนญี่ปุ่นไปร้านข้าวทันที
"ป้าเอาเส้นเล็กแห้ง ครับ"
"ป้า เอาไอติมด้วยคร้าบ"
ญี่ปุ่นสั่งไอติมป้าคนขายหยิบ ไอติมให้ญี่ปุ่นก่อน พอคว้าไอติมได้
"โอ๊ะ ปวดท้องอ่า ไปเข้าห้องน้ำน้าหมีดำ"
วิ่งไปทันที โฟคยืนเอ๋ออยู่
"เฮ้ย แล้วมึงไม่จ่ายวะไอ้เปี๊ยกกกก"
โฟคร้องเสียงหลง ทำหน้าเหรอหรา ป้าคนขายยืนเท้าสะเอวมอง โฟคกัดฟันกรอดยอมควักเงินให้ป้าคนขายไป
"ไอ้ ตัวยุ่ง คอยดูเถอะมึง"
โฟคกัดฟันพูด แล้วเดินหัวเสียไปกินก๋วยเตี๋ยวที่โต๊ะ
***************************************************
พอ เลิกเรียนญี่ปุ่นรีบคว้ากระเป๋าดึงแขนบอยออกจากห้อง รีบกลับไปอ่านอิ๊กคิวซัง วิ่งลงไปข้างล่างก็ต้องผงะเพราะหมีขาวยืนดักอยู่กับแกงค์รถยุโรป
"กู คิดแล้วไม่ผิด มึงคิดจะหนีกลับเหรอ ลากมันไปรับน้องไอ้เบนซ์"
"หวาย มะเอาจะไปอ่านอิ๊กคิวซัง"
พูดยังไม่ทันขาดคำก็โดนล็อกคอให้ไปกับ เบนซ์แล้ว ญี่ปุ่นดิ้นพรวดพราด เฟียตเขกหัวไปหลายที
"หมีขาวบ้า หมีขาวน่าเกลียด"
"นี่แน่ะๆ ด่ากูเหรอมึง โป๊กๆๆๆ"
"อ่า อ่า ใจร้าย ช่วยด้วยๆๆๆ"
บอยอึ้งแต่โดนลากไปด้วย เอกเดินตามลงมาก็เลยพลอยเดินตามไปด้วย พอถึงชมรมญี่ปุ่นก็โดนเหวี่ยงไปบนเก้าอี้
"น้องๆครับ เตรียมชุดมาใช่ไหม วันนี้ชมรมเราจะรับน้องนะครับ ไปเปลี่ยนชุดแล้วไปรอที่สนาม"
เฟียตออกคำสั่ง
"อ่า เค้าไม่ได้เอาชุดมา อิอิ รอดตัวไปน้า"
"ส้นตีนนี่ ไอ้ฟอร์ดมึงไปหาชุดมาให้มันเปลี่ยน เละแน่มึงไอ้เปี๊ยก"
"อ่า ไม่เอาอ่า เสื้อใครก็ไม่รู้ กลัวติดกลากเกลื้อน"
"โป๊ก มึงอย่ามาเรื่องมาก ไปลากมันไปเปลี่ยน ไอ้สองตัวนี่ด้วย เดี๋ยวช้ามึงโดน"
หัน ไปขู่บอยกับเอกด้วย
"โห นี่จะรับน้องหรือจะทารุณกันวะเนี่ย"
เอก บ่นแต่ก็เดินตามฟอร์ดไป
"อ้าวแล้วมึงนั่งรอพระที่ไหนมาโปรดไอ้เปี๊ยก ไปดิโว้ย"
ญี่ปุ่นที่นั่งทำตาปริบๆอยู่สะดุ้ง ใบหน้ายังยิ้มร่าอยู่เห็นเป็นเรื่องสนุกไปซะแล้ว พอเข้าไปในล็อกเกอร์ของชมรม ญี่ปุ่นได้เสื้อกีฬาสีตุ่นๆมากับกางเกงขาสั้นของรุ่นพี่ที่บริจาคไว้ ตัวโคร่งต้องมัดเชือกไว้ พอเดินออกมา เฟียตก็โผเข้ามาหาทันที
"มานี่ สิมึง"
"โอ๊ย ไม่เอาอ่า ไม่เอ๊า"
ญี่ปุ่นปัดมือออกชุลมุน แต่เฟียตล็อกคอไว้ด้วยความที่ตัวหนาใหญ่กว่า ญี่ปุ่นดิ้นไม่หลุด เฟียตเอาสีน้ำที่ผสมเตรียมไว้แล้วมาป้ายหน้าญี่ปุ่น เอาหนังยางมามัดผม ถอดแว่นตาหนาออก ญี่ปุ่นหรี่ตา
"อ่าใจร้าย หมีขาว เค้ามองไม่เห็นน้า เอาแว่นตาเค้าคืนมาน้า"
ญี่ปุ่นร้อง แต่เฟียตหัวเราะเสียงดัง พอให้ญี่ปุ่นหันหน้ามา คนที่เหลืออยู่ในห้องก็หัวเราะลั่นห้อง
"อา รายอ่า ทำอารายเค้าไอ้พี่หมีขาวบ้า"
"กวนตีนกูดีนัก สม"
เฟียต ทั้งหัวเราะทั้งสะใจ ที่วาดละเลงหน้าญี่ปุ่นได้ ก็จะไม่ให้ขำได้ยังไง เฟีนตเอาสีดำมาวาดเบ้าตาเหมือนหมีแพนด้า ทาจมูก ทาแก้มแดง ผมสั้นที่เอาหนังยางรัดตั้งชี้อยู่ ญี่ปุ่นเดินไปหาบอย
"อารายเหรอ บอย นายหัวเราะอาราย"
"อิอิ ปุ่น หน้านายอ่ะ อิอิ ยังกะหลินปิง"
"หือ อารายหลินปิง"
ญี่ปุ่นทำหน้าเอ๋อไม่รู้เรื่อง เห็นบอยหัวเราะก็หัวเราะตาม
"ไปๆ ลงไปหาเพื่อนๆ"
ฟอร์ดกลั้น หัวเราะแล้วดันหลังให้ตามลงไปสมทบกับเพื่อนๆที่รออยู่ก่อนแล้วที่สนาม พอก้าวลงไปเพื่อนๆที่รออยู่ก็หัวเราะลั่นเสียงดัง ญี่ปุ่นจะเอามือขึ้นลูบหน้าออกแต่เฟียตจับมือไว้ เฟียตคอยคุมอยู่ไม่ยอมห่าง ญี่ปุ่นทำหน้าย่น เสียงหัวเราะยิ่งดังกว่าเดิม
"เอ้ย ไอ้หลินปิง"
เพื่อน ร้องแซว ญี่ปุ่นยังทำหน้าเหรอหรา
"เดี๋ยวมึงแซวเขา เดี๋ยวกูก็จัดให้หรอกมึง"
เสียงเงียบลงทันที พอการรับน้องเริ่มขึ้นน้องๆก็เป็นเหมือนที่ระบายอารมณ์ของรุ่นพี่ โดยเฉพาะญี่ปุ่นที่โดนรุ่นพี่อย่างหมีขาวกับหมีดำรุมจนหน้าตาเลอะเทอะไปหมด
"ไป ลากยางรถ"
เสียงเฟียตสั่ง แล้วให้รุ่นน้องไปเอายางรถยนต์มาผูกใส่เอวแล้วให้วิ่ง น้องๆทุกคนทำหน้าแหยกัน แต่ก็โดนบังคับ ญี่ปุ่นหัวเราะเอกที่ลากยางรถยนต์ไม่ไปสักที
"อิอิ ไม่มีแรงหรา ปลาดุก"
"ไอ้หญ้าแห้ง มึงลองลากดูสิ หนักนะมึง"
"โอ๊ย เค้าแข็งแรง ไม่มีปัญหา"
"งั้นมึงมานี่ไอ้เปี๊ยก"
โฟคลากตัว ญี่ปุ่นไปแล้วเอายางรถยนต์ผูกใส่เอว แล้วก็ขึ้นไปนั่งบนยางรถยนต์
"อ่า มานั่งทำไมอ่า เค้าจะลากไหวเหรอ ลงไป๊"
"โป๊กๆ ไหนมึงบอกมึงแข็งแรง หนอยหลอกให้กูเลี้ยงไอติมแล้ววิ่งหนีนะมึง แสบดีนัก"
"อ่า พี่หมีขาว ช่วยด้วย หมีดำมาขี้เค้าอ่า จะลากไม่ไหวน้า"
ญี่ปุ่นร้อง เรียกความช่วยเหลือ แต่เหมือนจะเรียกตัวช่วยมาให้โฟคเสียมากกว่า เฟียตเดินมายืนดูแล้วก็หัวเราะ
"มึงลากดิ ไหน ลากให้กูดูหน่อย"
"บ้า หรา ตัวเองลากได้ไง"
"ไอ้นี่ย้อนนะมึง กูให้ลากก็ลาก"
เฟียต ขึ้นเสียง ญี่ปุ่นทำหน้าย่นแล้วพยายามลากแต่ก็ไม่ไป ยางรถยนต์ไม่ขยับ เฟียตเดินเข้ามาผลักหัวทีหนึ่ง
"อ่า นี่แน่ะ"
ญี่ปุ่นป้ายเอา สีที่หน้าป้ายเข้าที่หน้าเฟียตทันที แล้วรีบปลดยางรถยนต์ออกจากเอว
"ไอ้ เปี๊ยก!!!!!"
ญี่ปุ่นวิ่งแจ้นออกไป เฟียตวิ่งไล่ตาม
"มึงจะไป ไหน ไอ้เปี๊ยก มานี่"
เฟียตคว้าคอเสื้อได้กระชากญี่ปุ่นให้หยุด
"โอ๊ย เจ็บน้า หมีขาว"
ญี่ปุ่นร้อง เฟียตจับตัวได้ก็เขกหัวทันที ญี่ปุ่นเห็นจวนตัวหันเข้ามากอดเฟียตไว้ทันที
"อ่า เค้าเจ็บน้า เขกเอาๆ"
เฟียตพยายามแกะตัวญี่ปุ่นออกแต่ก็เกาะแน่นกว่าเดิม
"ปล่อย กูนะมึง ปล่อย"
เฟียตตวาดเสียงดัง
"ไม่เอา เดี๋ยวหมีขาวเขกหัวอ่า เป็นผู้ใหญ่รังแกเด็ก นิสัยไม่ดี"
"เด็กอย่าง มึงนี่กูขอเถอะ กวนตีน"
เฟียตพยายามแกะญี่ปุ่นออกพัลวันแต่ญี่ปุ่นก็ ซุกหน้าเข้าใต้รักแร้ของเฟียต
"โอ๊ย จั๊กจี๋ ออกไป๊ ไอ้เปี๊ยก"
เฟียต หัวเราะออกมาเพราะญี่ปุ่นเอานิ้วจี้ตรงเอวบ้างจั๊กแร้บ้าง เฟียตหัวเราะตัวงอล้มลงโดยที่ดึงเอาตัวญี่ปุ่นลงไปด้วย เฟียตทับตัวญี่ปุ่นไว้ หน้าชนกันพอดี พลันเสียงหัวเราะก็หยุดลง มีเพียงเสียงลมหายใจของเฟียตที่ดังอยู่ สายตาของญี่ปุ่นที่ปราศจากแว่นตามาบดบังมองเฟียตด้วยแววตาที่ใสสะอาด ไม่มีรอยของความสงสัยเคลือบแคลงใจ เป็นแววตาที่บริสุทธิ์เหลือเกิน
"หนัก อ่ะ"
ญี่ปุ่นขยับตัว เฟียตจึงมีสติลุกขึ้นทันที
"มึง มึงไปวิ่งเลย ห้ารอบ"
"อิอิ ไปดีกว่า หมีขาวตัวหนัีกหนัก"
ญี่ปุ่น ลุกขึ้นวิ่งไปหาเพื่อนๆทันที ปล่อยให้หมีขาวนั่งกึ่งนอนอยู่ท่าเดิม จิตใจหวั่นไหวสับสนไปหมดแล้ว
:laugh: :laugh:
เขียนโดย eiky
-
เอาแล้วไง
-
คริๆๆ เชียร์หมีขาาววว
-
โถๆๆ ตกหลุม ..(รัก).. น้องญี่ปุ่มซะแล้ว :-[
-
ว้าว ๆ เริ่มรู้สึกแล้วสิ
ไอ้พี่เฟี๊ยต
-
ญี่ปุ่นเริ่มจู่โจมหัวใจนายเฟียตซะแล้ว :z1:
-
พี่เฟียต เริ่มหลงเสน่ห์หญ้าญี่ปุ่นแล้ว
หน้าชนกัน แล้วปาก..... เอ่อ ..... ชนกันไหม
-
หมีขาวกินเด็ก!
-
สงสัยหมีขาวจะไปไหนไม่รอดแล้ว หึหึ
-
เพิ่งอ่านทัน...
ตกหลุมรักเด็กเอ๋อกันเป็นแถวเป็นแนว 55555
อยากบอกว่าเรื่องนี้เป็นเรื่องแรกที่อ่านไปหัวเราะไปด้วยทุกตอนเลย
อย่างกะคนบ้าเลย ตลกดีอ่ะ
คนแต่งคิดได้งัยเนี่ยะ
ขอเป็นแฟนเรื่องนี้ด้วยคน
... อิ อิ
-
ไอ้พี่หมีขาวกับไอ้พี่หมีดำแกสองตัวกล้าแกล้งญี่ปุ่นหรอ :beat: คนตัวโตแกล้งคนตัวเล็กหัดสำนึกและละอายซะบ้างนะ :beat:
-
อิอิ อ่านคลายเครียดเนอะเพื่อนๆ เรื่องที่แล้วหนักมาแล้วเอาแบบเบาๆบ้าง เหอๆๆ ก่อนจะกลับมาเรื่องแนวเดิม
:กอด1: :กอด1:
-
หึหึ พี่หมีขาว
-
พี่หมีขาว....ยอมรับซะเถอะว่า...
ตอนนี้มีญี่ปุ่นตัวน้อยมาวิ่งป่วนอยู่ในหัวใจ.....
ก้อเด็กมันทั้งใส...ทั้ง(ไม่)ซื่อ.....เจ้าเล่ห์นิด ๆ (เหรอ)...
ใครมันจะไปอดใจได้เนอะ...... :oni2:
รอการป่วนของเด็กน้อยในครั้งต่อไป....
:L2: :L1: น้อง eiky
-
โอยไม่มีแรงจะหัวเราะ
-
หมีขาวหลงญี่ปุ่นซะแล้ว
-
อิอิ มาแล้ว ญี่ปุ่นมาแล้วว :laugh: :laugh:
(รับน้อง ต่อ).
ญี่ปุ่นวิ่งกระหืดกระหอบไปหาบอยที่ลากล้อรถยนต์อยู่ ในใจไม่คิดอะไรไม่เคยคิดอะไร คิดว่าเป็นเรื่องสนุกแต่คนตัวใหญ่ยังอยู่ท่าเดิมไม่เขยื้อนกายไปไหนในใจกระเจิดกระเจิงไปไกลแสนไกล นี่เราเป็นอะไรไป ทำไมในใจมันหวั่นไหวแบบนี้ โอ๊ย ไม่มีอะไรๆ แค่ไอ้เปี๊ยกคนเดียว เฟียตพยายามไล่ความคิดออกจากหัวยันกายลุกขึ้น
"ไอ้เปี๊ยก มึงไม่ลากล้อรถวะ ขี้โกงเหรอมึง"
หมีดำร้องว่าเสียงดังปรี่เข้ามาหา ญี่ปุ่นที่ช่วยบอยลากล้อรถยนต์อย่างสนุกสนาน
"เอ๋ ก็ลากอยู่นิ หมีดำมะเห็นเหรอ"
"ไอ้นี่ กวนตีนนะมึง ช่วยกันลากมันจะได้อะไรวะ มานี่เลยมึง"
หมีดำจิกคอญี่ปุ่นออกมา
"โอ๊ย จะพาไปไหนอ่า ไม่เอ๊า จะลาก"
"มานี่ มึงวิ่งรอบสนามเลย ห้ารอบ"
"หวาย ไม่เอาหรอกตั้งห้ารอบ"
"วิ่ง กูบอกให้วิ่ง"
โฟคผลักหลังญี่ปุ่นให้ออกตัววิ่ง ญี่ปุ่นทำหน้าย่นแล้ววิ่งเยาะแหยะหัวเราะเพื่อนๆที่ลากล้อรถยนต์อยู่
"หมีดำ ใจร้าย"
"มึงว่าอะไรน๊ะ"
เสียงขู่ดังสนั่น ญี่ปุ่นวิ่งแจ้นนำไปก่อนเพราะกลัวภัยที่จะมาถึงตัว โฟควิ่งไล่เขกหัวญี่ปุ่น
"เอ้า น้องๆฐานต่อไป เป็นการลอดซุ้ม มาตั้งแถวตรงนี้"
ฟอร์ดร้องบอกน้องๆ ที่ลากล้อรถยนต์เสร็จมาตั้งแถวหน้าซุ้มใบไม้ที่รุ่นพี่ทำเตรียมเอาไว้ น้องๆทุกคนหน้าตามอมแมมแต่ไม่เท่ากับญี่ปุ่น รายนั้นยังวิ่งไล่จับกับโฟคอยู่ริมสนามอีกฝั่ง สายตาหมีขาวมองอยู่ไม่วางตา
"มึง มานี่ได้แล้วไอ้เปี๊ยก"
อดใจไม่ได้ที่จะร้องเรียกให้ญี่ปุ่นมาเข้าฐาน ญี่ปุ่นวิ่งกระหืดกระหอบมาใกล้ๆ
"อ่า เค้าจะเข้าฐานอ่า หมีดำไปไกลๆสิ ตามมาแกล้งทำไมอ่ะ"
ญี่ปุ่นพูดเมื่อเห็นโฟควิ่งเข้าใกล้
"กูไม่ได้แกล้ง กูจะมาเตะมึง เร็วนักนะมึง"
"อ่า หมีขาวช่วยด้วย หมีดำจะเตะเค้า"
ญี่ปุ่นหาตัวช่วยวิ่งมาหลบข้างหลัง เฟียตทันที
"มึงจะมาหลบทำไมข้างหลังกู ไปเข้าแถวกับเพื่อน"
เฟียตตวาดเสียงดัง
"หมีขาวก็ไล่หมีดำไปก่อนดิ รบกวนสมาธิ"
ญี่ปุ่นลอยหน้าลอยตาพูด ทำหน้าล้อเลียนโฟคอยู่ข้างหลังเฟียต โฟคกำมือแน่น
"มึง ออกมานี่เลยไอ้เปี๊ยกตายแน่มึง"
"อิอิ ไม่ออก จะอยู่ตรงนี้ล่ะ ชอบแกล้งเด็ก นิสัยไม่ดี"
"มึงออกไปเลย มาหลบทำไม มึงอย่าแกล้งมันดิไอ้โฟค เดี๋ยวก็รับน้องไม่เสร็จกันพอดี"
เฟียตหันไปบอกโฟคที่ทำหน้าเหรอหราอยู่ ไม่คล้อยตาม
"เดี๋ยวมึงโดนแน่ๆ"
ญี่ปุ่น วิ่งอ้อมไปหาเอกที่เข้าแถวอยู่
"มึงไปกวนตีนพี่เขาจังวะไอ้หญ้าแห้ง เดี๋ยวก็อ่วมหรอกมึง"
"กวนไรอ่ะ ปลาดุก เค้าไม่ได้กวนนะ พี่เขาต่างหากมากวน"
"อ้าวไอ้นี่ เดี๋ยวอย่ามาร้องให้ช่วยละกัน"
"ชิ ใครจะร้องให้ปลาดุกช่วย ไปหาบอยดีกว่า"
ว่าแล้วก็ผละไปหาบอยที่ยืน หน้าเขียวหน้าแดงอยู่
"ลอดไปทีละคน ในซุ้มมีลูกแก้วอยู่ให้หยิบมาคนละลูก ใครออกมาไม่มีลูกแก้วเจอดีแน่"
เสียงฟอร์ดดังขึ้น แล้วดันหลังให้น้องๆคลานลอดเข้าไปทีละคน พอน้องเข้าไปหน่วยกำลังเสริมก็สาดน้ำผสมสีเข้าไป ยังไม่หนำใจปาไข่ไก่เข้าไปอีก เสียงน้องๆร้อง อูแหวะๆ อยู่ข้างใน โพรงของซุ้มใบไม้ไม่ใช่สั้นๆ ยาวกว่าสิบเมตร ระหว่างทางก็มีรุ่นพี่คอยแกล้งแหย่นั่นแหย่นี่ น้องๆก็ลอดพลางควานหาลูกแก้ว ทำอย่างกับรับน้องเข้ามหาฯลัย แต่ก็ไม่แปลกสำหรับที่นี่ เพราะบางชมรมลงทุนพาน้องออกนอกสถานที่รับน้องกันเป็นเรื่องเป็นราวไปเลย
"อิ อิ น่าสนุกจัง"
ญี่ปุ่นหัวเราะพอใจอยู่ข้างหลังบอย
"แหวะ น่าเกลียดออก ดูดิรุ่นพี่โรคจิต แกล้งน้องๆ"
บอยแย้ง แต่ญี่ปุ่นยืนมองอยู่ด้วยความสนุก อมยิ้มอยู่ พอถึงตาบอยก็คลานเข้าซุ้มไป ญี่ปุ่นกำลังจะคลานตาม
"เดี๋ยว มึงอย่าเพิ่งไอ้เปี๊ยก มึงต้องคนสุดท้าย"
โฟคมาดึงแขนญี่ปุ่นไว้ หันไปมองเฟียตแล้วยิ้มที่มุมปากน่ากลัวยิ่งนัก
"เอ๋ ทำไมอ่ะ อยากเข้าๆ"
"มึงได้เข้าแน่ แต่ของมึงต้องพิเศษกว่าใคร"
"อิอิ จริงหรา ของเค้าพิเศษกว่าใคร อิอิ ดีจาย"
"ยังไม่รู้ชะตากรรมอีกนะ มึง"
โฟคพูดเสียงเบา แสยะยิ้มอยู่ ญี่ปุ่นมองตามเพื่อนลุ้นตัวโก่ง ในหัวมีแต่เรื่องสนุกไม่คิดว่ารุ่นพี่จะแกล้ง พอสักพักเฟียตพยักหน้าโฟคจึงดันหลังให้ญี่ปุ่นเข้าไปในซุ้ม
"ไป มึงเข้าไปได้แล้ว"
ญี่ปุ่นดีใจคุกเข่าลงจะคลานเข้าไป พอโก่งก้นโฟคก็ดึงกางเกงญี่ปุ่นออกทันที
"อ่า มาดึงกางเกงเค้าทำไม๊"
ญี่ปุ่นร้องจะลุกขึ้นแต่โฟคผลักให้คลานเข้าไป กางเกงในลายอิ๊กคิวซังสกรีนลายเบ่อเร่อ
"เฮ้ย ขนาดกางเกงในยังลายการ์ตูน ไอ้นี่"
โฟคหัวเราะ รุ่นพี่ทุกคนก็หัวเราะ แต่มีสายตาคู่หนึ่งที่มองแล้วรู้สึกร้อนรน ต้นขาของญี่ปุ่นขาวตัดกับฉากหลัง เฟียตกลืนน้ำลายลงคออย่างยากลำบาก
"หวาย อะไรเละๆ"
ญี่ปุ่นคลานเข้าไปจนมองไม่เห็นตัวแล้ว รุ่นพี่ก็สาดนั่นสาดนี่ใส่
"อิอิ ไม่กลัว"
ญี่ปุ่นล้อเลียน หัวเราะชอบใจ
"มานี่ กูเอง"
หมีขาวปรี่เดินมาข้างๆซุ้มล้วง มือเข้าไปควานหาตัวญี่ปุ่น
"เอ๋ มือครายอ่า"
ญี่ปุ่นตกใจคลาน หนี รุ่นพี่ก็สาดน้ำผสมสีดักทาง เฟียตจับโดนขาของญี่ปุ่นดึงไว้
"หวาย ไม่เอ๊าๆ"
"นี่แน่ะ"
เฟียตลากขาญี่ปุ่นมาจนจับตัวได้อีกมือ หนึ่งล้วงสีที่ผสมหนืดๆเอาไว้ล้วงเข้าไปป้ายตามตัวตามหน้า
"แอ๊ะ ไม่เอ๊า"
ญี่ปุ่นดิ้น ร้องอยู่ในซุ้ม
"โอ๊ย!!!!!"
เฟียตร้องเสียงหลง เพราะญี่ปุ่นกัดเข้าที่ง่ามมือ
"ไอ้เปี๊ยก!!!!!!!!! มึงกัดกูเหรอ มึงตาย"
เฟียตร้องเสียงดังลั่นจะพังซุ้มเข้าไป ญี่ปุ่นคลานหนีอุตลุต
"หวาย แหวะ ยี้ อะไรอ่า"
คลานไปก็โดน ไข่ไก่ละเลงทั่วตัว พอออกพ้นซุ้มเงยหน้าขึ้นมาก็เห็นขาใครยืนขวางอยู่
"หวาย หมีขาว"
ญี่ปุ่นร้องตกใจ รุ่นพี่คนอื่นๆหัวเราะชอบใจเพราะหน้าตาเนื้อตัวของญี่ปุ่นเลอะเทอะเปื้อนไป ด้วยไข่ไก่ผสมสี
"มึงจะไปไหน ไอ้ตัวดี"
เฟียตคำรามก้มตัวลงมา จะดึงญี่ปุ่นเอาไว้ แต่ญี่ปุ่นคลานกลับเข้าไปในซุ้ม เฟียตจับแขนญี่ปุ่นได้
"อ่า ไม่เอ๊า อย่าดึง"
ญี่ปุ่นร้องเพราะเฟียตกระชากแขนไว้แล้วกดหัว ญี่ปุ่นลงเอาถังสีมาเทราดไปที่ตัว
"อ่า ใจร้าย"
ญี่ปุ่นเงย หน้าขึ้นมาตัวเปียกเหมือนลูกหมาตกน้ำ
"นี่แน่ะ"
ญี่ปุ่นดึง กางเกงเฟียตลงเหมือนกัน เจ้าตัวไม่ทันระวังตัวกางเกงจึงกองลงมาอยู่ระหว่างหน้าแข้งทั้งสองข้าง
"เฮ้ย ไอ้เปี๊ยก!!!!!"
เฟียตร้องดึงกางเกงขึ้นพัลวัน เสียงฮือฮาของรุ่นน้องดังขึ้น ญี่ปุ่นรีบวิ่งไปหลบหลังรุ่นพี่จี๊ป คนที่ญี่ปุ่นคิดว่าจะพึ่งได้
"พี่รูปหล่อช่วยด้วย"
ญี่ปุ่นไปกระตุกแขนจี๊ปให้ช่วย
"ไปใส่กางเกงดิ น้องญี่ปุ่น โป๊อยู่นะเรา"
"หวาย ลืมไปเลย อิอิ"
ร้องไม่ได้อายแต่อย่างใด ญี่ปุ่นวิ่งไปหากางเกงที่โฟคถือไว้
"เอาม๊า เอากางเกงเค้าคืนมา"
ญี่ปุ่น พยายามแย่งกางเกงคืนจากโฟค แต่คนตัวใหญ่ไม่ยอมคืนง่ายๆ
"ก้นขาวนี่ มึงไหนกูดูหน่อยดิ"
โฟคพูดทีเล่นทีจริง แต่สายตาชอนไชมองดูเรือนร่างช่วงล่างของญี่ปุ่น
"โรคจิตเหรอ ตัวเองก็มี เอาม๊า"
"ไอ้โฟค คืนน้องมันไปมึงเป็นบ้าเหรอ อย่ามาหื่นแถวนี้"
จี๊ปเอ็ดเสียงดัง โฟคหน้ามุ่ยยอมคืนกางเกงให้ญี่ปุ่นฉวยกางเกงมาสวมทันที ส่วนเฟียตอายหน้าแดงอยู่จะปรี่เข้ามาตบหัวญี่ปุ่นแต่เบนซ์ห้ามไว้
พอรับน้องเสร็จรุ่นพี่ก็เปิดสายยางให้น้องๆล้างตัว ญี่ปุ่นเล่นน้ำอย่างสนุกสนาน รุ่นพี่ยืนมองอยู่ พอล้างตัวเอาสีเอาไข่ออกเสร็จก็ให้ไปอาบน้ำแยกย้ายกันกลับบ้าน นัดเจอตอนทุ่มตรงที่ร้านหมูกระทะหลังโรงเรียน ห้องอาบน้ำอยู่ในโรงยิมมีอยู่สี่ห้อง น้องๆบางคนก็กลับไปอาบที่หอเพราะขี้เกียจรอคิว
"กลับไปอาบที่หอเถอะ คนคงเยอะ"
บอยบอกเอกกับญี่ปุ่นที่ยืนตัวสั่นเพราะหนาวอยู่ทางเข้าดรงโรงยิม
"เอ๋ อาบที่หอก็เปลืองน้ำสิ อาบที่นี่ล่ะเราว่าประหยัดดี"
ญี่ปุ่นทำหน้าซื่อ
"เออ นั่นดิ ฉลาดนี่หว่าไอ้หญ้าแห้ง"
"เอ๋ ไม่ได้โง่เหมือนปลาดุกน้า"
"อ้าว ไอ้นี่วอนโดนตบหัวแล้วไหมล่ะ"
เอกง้างมือขึ้น
"พอๆ อาบนี่ก็อาบนี่ แล้วสบู่ล่ะ"
บอยถาม ทั้งสองมองหน้ากัน
"เอ๋ เดี๋ยวเราไปยืมของพี่เขาให้"
ญี่ปุ่น พูดแล้วเดินไปหาโฟคที่เอาผ้าเช็ดตัวมาจากล็อคเกอร์พาดไว้ที่บ่า
"พี่ หมีดำ ยืมสบู่หน่อยดิ นะนะ"
"ไม่ได้โว้ย จะใช้ร่วมกันได้ไงไอ้เปี๊ยก เดี๋ยวกูติดเชื้อบ้า"
"งก ดำแล้วยังงกอีก"
"ห๊า มึงว่าอะไรน๊ะ"
โฟคร้องเสียงดัง เพราะญี่ปุ่นกัดฟันพูดเหมือนเคย
"ไม่ยืมก็ได้ ไปยืมหมีขาวดีกว่า อิอิ"
ญี่ปุ่นเดินมองหาเฟียต แต่ก็ไม่เจอพอดีเจอฟอร์ด
"พี่รูปหล่อ เห็นพี่หมีขาวป่ะ"
ญี่ปุ่นเข้าไปถาม
"มันอยู่บนชมรม ทำไมเหรอเปี๊ยก"
"เอ๋ เค้าชื่อญี่ปุ่นน้า ไม่ใช่เปี๊ยก"
"อ้าว ไอ้นี่ มึงไปหามันดิ ระวังนะมึง ไปทำให้มันอายน่ะเดี๋ยวจะโดนดี"
ฟอร์ดขู่แต่ญี่ปุ่นทำ หน้าย่นไม่สนใจวิ่งกลับไปที่ชมรม เฟียตกำลังถอดเสื้อยืดบิดน้ำออก
"หวาย โป๊ๆ"
ญี่ปุ่นร้องแต่ก็ยังเข้าไปยืนดูอยู่ใกล้ๆ
"มานี่เลย มึง กล้ามากนะที่ดึงกางเกงกู"
"เอ๋ มายืมสบู่น้า ห้ามแกล้ง"
"ส้นตีนกูนี่ มาให้เขกหัวทีเถอะ ไอ้ตัวดี"
"พูดไม่เพราะ ไม่เอาแล้ว ไม่คุยด้วย ไหนอ่ะ สบู่"
ญี่ปุ่นไม่สนใจสายตามองหาสบู่
"โป๊ก"
"โอ๊ย เขกหัวเค้าทำไมอ่ะ หมีขาว"
"หรือมึงจะให้กูเตะ กวนตีนนะมึง มึงดึงกางเกงกูลงต่อหน้ารุ่นน้องมึงต้องรับผิดชอบ"
"อิอิ อายเหรอ เค้าไม่เห็นอาย"
ญี่ปุ่นทำหน้าเขินล้อเลียน
"โป๊ก นี่แน่ะ กวนตีน กูไม่ได้อายโว้ย แต่มันไม่เหมาะสม"
"เอ๋ แล้วไงอ่า อย่าพูดมากหมีขาว เค้ารีบน้า หนาวแล้ว เอาสบู่มา"
"โห ไอ้เตี้ยนี่ มึงมายืมหรือมาขู่กูหา"
เฟียตตวาดเสียงดัง ญี่ปุ่นทำหน้าสลดลงทันที เข้าไปเกาะแขนกระตุก
"น้า พี่หมีขาวน้า เค้ายืมหน่อยน้า"
ญี่ปุ่นเงยหน้าขึ้นมองคนตัวใหญ่ใบหน้าที่ไม่มีสีเปรอะเปื้อนมันสะอาดหมดจด แววตาเป็นประกายใส เฟียตถึงกับอึ้งไป ญี่ปุ่นได้ทีคว้าเอาถุงสบู่แล้ววิ่งไปทันที
"อิอิ อันนี้เค้าช๊อบชอบ เอากลับไปใช้ที่หอดีกว่า"
"เฮ้ย ไอ้เปี๊ยก เดี๋ยวมึง"
เฟียตรีบสวมเสื้อกลับแล้ววิ่งตามญี่ปุ่นไป ญี่ปุ่นยื่นสบู่ให้บอยไปอาบก่อน
"อาบ ด้วยกันดีกว่าจะได้ถูหลังให้ด้วย เนอะๆ"
ญี่ปุ่นจับแขนบอย
"อืม เอาดิ ไปเอก อาบพร้อมกันนี่ล่ะ"
"เฮ้ย บ้าเหรอ ไม่อายผีสางเทวดาบ้างเหรอ"
เอกร้องตกใจเพราะไม่เคยอาบน้ำกับใคร
"เอ๋ ตกใจทำไมอ่า ทำยังกะไม่เคย อายเหรอปลาดุก"
"ไอ้บ้า ไม่เคยเว้ย ตลกแระ จะถูหลังให้กัน"
"เอ๋ ไม่เห็นแปลก เรายังอาบน้ำกับพ่อบ่อยๆ ประหลาดนะนายอ่า"
ญี่ปุ่นทำหน้างง
"เออ นั่นดิ เสียเวลา ไปอาบด้วยกันนี่ล่ะ จะอายทำไมมีเหมือนๆกัน"
บอยเสริมแล้วเดินนำหน้า เข้าไปในห้องอาบน้ำ
"นายมีปมด้อยอะไรอ่ะเปล่า อิอิ น้องชายเล็กเหรอ"
ญี่ปุ่น ทำหน้าล้อเลียน เอกทำหน้าบึ้งใส่
"ไม่เล็ก โว้ย อาบก็อาบ"
ในที่สุดทั้งสามก็เปลือยกายล้อนจ้อนอยู่ในห้องอาบน้ำ
"คิกๆๆ ดูของปลาดุกดิ ขนเย๊อะเยอะ"
ญี่ปุ่นหัวเราะ เอกเอามือมาปิดของตัวเองทันที
"เออ ทำไมของนายขนน้อยจังอ่ะปุ่น"
บอย ถามเพราะไรขนที่ขึ้นมันเบาบางเวลาเปียกน้ำยิ่งบางไปใหญ่
"ไม่รู้อ่า มันไม่มีนิ โห ดูน้องชายนายดิ อิอิ ทำไมมันดำๆ"
ญี่ปุ่นก้มหน้าลงดู จนบอยต้องเอามือปิด
"บ้าเหรอ มันก็สีนี้ล่ะ ว่าแต่ของนายทำไมข๊าวขาว"
บอยถามคืนบ้าง
"เอ๋ ก็มันเป็นสีนี้อ่ะ อิอิ ดูของปลาดุก หวาย พองตัวแล้ว บอยมาดูๆ"
ญี่ปุ่น หัวเราะชอบใจ เอกอายหันหลังให้
"ไหนๆ ทำไมตูดนายด่างๆแบบนี้อ่ะเอก"
บอยทักบ้าง
"โว้ย มันด่างๆแบบนี้อ่ะ ทำไมวะ"
"มาดูก้นญี่ปุ่นดิ ข๊าวขาว"
ญี่ปุ่นหันหลังให้เพื่อนอย่างภาคภูมิใจ หัวเราะคิกคัก กว่าทั้งสามจะอาบน้ำเสร็จก็หัวเราะ ทักนั่นทักนี่ของอีกฝ่าย
"อ้าว แล้วผ้าเช็ดตัวอ่ะ"
บอยร้องเพราะลืมไปว่าไม่มีผ้าเช็ดตัว
"เออ นั่นดิ ใส่เสื้อเปียกนี่ล่ะ ค่อยกลับไปเปลี่ยนที่หอ"
"เฮ้ย เดี๋ยวไม่สบายนะ"
"เอ๋ เดี๋ยวเราออกไปยืมข้างนอก"
ญี่ปุ่นบอก แล้วเปิดม่านออกไปทันที ทั้งบอยและเอกกุมของสงวมไว้แทบไม่ทัน ญี่ปุ่นเดินดูตามห้องอาบน้ำเห็นมีผ้าเช็ดตัวพาดอยู่ที่หน้าประตูก็เปิดพรวดพราดเข้าไปเลย
"หวาย หมีดำ โป๊"
ญี่ปุ่นทำให้โฟคที่ยืนให้น้ำ ฝักบัวรดตัวอยู่ผงะเพราะตกใจ
"เฮ้ย มึงเข้ามาทำไม๊ ไอ้เปี๊ยก"
โฟคร้องเสียงหลง
"อิอิ เห็นหมดแล้ว น้องชายก็ด๊ำดำ"
ญี่ปุ่น หัวเราะชอบใจ ชี้นิ้วไปตรงน้องชายของโฟค รายนั้นเอามือปิดพัลวัน
"ไอ้ บ้า มึงเข้ามาทำไม ออกไป๊ กูจะอาบน้ำ"
"อิอิ อายหรา ตัวก็ดำ น้องชายก็ดำ"
ญี่ปุ่นยังล้อไม่เลิก โฟคชักโมโห ถลาเข้ามาจับตัวญี่ปุ่นไว้
"ดำ เดี๋ยวกูจับยัดปากเลยนี่"
"แหวะ น่าเกลียด ดำๆ แบบนี้ไม่เอาอ่ะ เดี๋ยวสีตกใส่ปาก"
"ไอ้นี่ ของมึงขาวนักว่างั้น"
"อิอิ ก็ขาวน้า"
ญี่ปุ่นไม่มีอาย จับน้องชายให้โฟคดู แล้วก็ฉกเอาผ้าเช็ดตัววิ่งออกจากห้องอาบน้ำไปทันที
"เฮ้ย ไอ้เปี๊ยก เอาของกูคืนม๊า"
เสียงโฟคร้องลั่น
"เฮ้ย ไอ้เปี๊ยก"
"หวาย หมีขาว"
ญี่ปุ่นชะงักเพราะเฟียตตามเข้ามาในห้องอาบน้ำ เฟียตเองก็ยืนตะลึงร่างเล็กเนื้อเต็มยืนเปลือยล่อนจ้อนอยู่ ญี่ปุ่นทำหน้าเหรอหราแล้วก็ถอยเข้าไปในห้องอาบน้ำที่เพื่อนทั้งสองยืนรออยู่ เสียงหัวเราะคิกคัก คำว่าด๊ำดำ เล็ดลอดออกมาอยู่เรื่อยๆ พอทั้งสามเช้ดตัวเสร็จก็สวมเส้อเปียกออกมาจากห้องอาบน้ำ เฟียตยังยืนอยู่ที่เดิม
"มึงไปแกล้งใครมาไอ้เปี๊ยก"
เฟียตถาม สายตาไม่ดุเหมือนเมื่อครู่
"อิอิ ไม่ได้แกล้งซะหน่อย แค่ไปยืมผ้าเช้ดตัว หมีดำรอแป๊บน้า เค้าเสร็จแล้ว"
พูดแล้วก็หัวเราะชอบใจ
"โป๊ก"
"โอ๊ย เขกหัวเค้าไมอ่า"
"มึงนี่เหลือ เกินจริงๆ จะยืมของคนอื่นมึงก็ต้องรอให้เค้าใช้เสร็จก่อนดิ เอาของพี่เขาไปใช้ก่อนได้ไง นิสัยเสีย"
เฟียตดุจริงจัง
"อ่า ก็เค้าหนาวอ่ะ หมีขาวไม่ให้ยืมเองนี่"
"อ้าวไอ้นี่ หนาวแล้วพี่เขาไม่หนาวเหรอ มึงไม่มีเอง เอาไปคืนพี่เค้าเดี๋ยวนี้"
เฟียตยืนจ้องหน้า บอยกับเอกหน้าเจื่อนลงทันที แต่ญี่ปุ่นก็ทำหน้าย่น เดินไปห้องอาบน้ำที่โฟคอาบอยู่
"อ่ะ หมีดำ เค้าขอโทษน้า"
ญี่ปุ่น เปิดผ้าม่านเข้าไปเหมือนเคย โฟคกุมน้องชายไว้ทันที ทำหน้างงๆ มันขอโทษเป็นด้วยเหรอ
"เออ เอาวางไว้ตรงนั้น"
โฟคบุ้ยปากให้ ญี่ปุ่นวางผ้าเช็ดตัวไว้ที่เดิม
"เค้าเช็ดตัวให้ไหมอ่า"
ญี่ปุ่นพูดออกไปทำหน้าซื่อไม่คิดอะไร
"หา มึงนี่นะ ไม่เอาโว้ย"
"อิ อิ พูดไปงั้นล่ะ ไหนๆ ดูหมีดำน้อยหน่อย อิอิ"
"ไอ้เตี้ยนี่ ออกไปเลยมึงเดี๋ยวกูถีบ"
ญี่ปุ่นรีบแจ้นออกมาจากห้องน้ำ หัวเราะคิกคัก เฟียตยืนจ้องอยู่
"กลับหอดีกว่า เดี๋ยวไปกินหมูกระทะๆ"
"มึงสองตัวกลับไปก่อน ไอ้เปี๊ยก มึงอยู่นี่ก่อน"
เฟียตออกคำสั่ง บอยกับเอกรีบแจ้นออกไปทันที
"โห รักเพื่อนจัง"
ญี่ปุ่นโอดครวญ
"มีอารายหรา หมีขาว"
"มึง มาถูหลังให้กูหน่อยดิ"
เฟียตพูดติดๆขัดๆ หน้าแดง
"เอ๋ ถูเองไม่เป็นหรา ไม่เอาอ่า ไม่อยากเปียกอีก หนาว"
ญี่ปุ่นเบ้ปาก
"เอ๋ จะให้เค้าดูหมีขาวน้อยหรา อิอิ ไหนๆ"
ญี่ปุ่นทำหน้าทะเล้นเดินเข้า ไปใกล้เฟียต
"ทะลึ่ง เดี๋ยวมึงจะโดน"
"ไม่โดน จะดู"
ญี่ปุ่น รบเร้าสายตามองไปที่เป้ากางเกงของเฟียต
"ไอ้เตี้ยนี่ ออกไปเลยมึง"
เฟียต พูดเขินๆ ตวาดไม่เต็มปาก
"อิอิ ใจเสาะ เค้ายังไม่อายเลย หมีขาวน้อย เล็กแน่ๆเลย อิอิ"
ญี่ปุ่นล้อแล้ววิ่งออกไปนอกห้องอาบน้ำทันที เฟียตจะคว้าตัวไว้แต่ไม่ทัน
"เดี๋ยวเถอะมึง ยั่วกูดีนัก"
เฟียตคำรามอยู่ในลำคอ ญี่ปุ่นวิ่งตามบอยกับเอกไปจนทัน
"พี่เขาทำอะไรมึงวะไอ้หญ้าแห้ง"
เอกทำหน้าอยากรู้อยากเห็น
"อิอิ ทำอะไรไม่ได้หรอก เราฉลาด อิอิ"
ญี่ปุ่นพูดแล้วหัวเราะ
"ไปกินลูกชิ้นดีกว่าเนอะบอย"
หันไปชวนบอยที่พยักหน้ารับแล้ว ทั้งสามเดินออกจากโรงเรียน ตรงไปยังร้านขายลูกชิ้นปิ้งแล้วก็เดินกินไปยังหอพัก พอถึงก็เปลี่ยนเสื้อผ้า
"ทำไมรู้สึกง่วงๆหว่า"
"นายจะนอนเหรอ เดี๋ยวก็ไม่ได้ไปกินหมูกระทะหรอก"
บอยเตือนแล้วทาแป้งเด็ก
"เออ นั่นดิ ไม่เอาไม่นอน อ่านอิ๊กคิวซังต่อดีกว่า อิอิ"
ว่าแล้วก็ไปคว้าหนังสือการ์ตูนเล่มโปรดอ่านรอบที่พันสามมาเปิดอ่านที่เตียง
"เอ๋ ทำไมเวียนๆหัว"
ญี่ปุ่นพูดเสียงอ่อย
"เป็นไรไอ้หญ้าแห้งครางเชียวนะมึง"
เอกเดินมาดูเพราะเห็นญี่ปุ่นหน้าแดงๆ
"เฮ้ย บอย ไอ้หญ้าแห้งตัวร้อนจี๋เลย"
เอกร้องออกมาหลังจากเอามือไปแตะแขนญี่ปุ่น
"ไหน เฮ้ย ตายล่ะ ไม่สบายแน่เลย"
"ทำไงดีๆ พาไปหาหมอไหม"
"ห้องพยาบาลปิดแล้วดิ ไปบอกรุ่นพี่ดีกว่า"
"เออ เดี๋ยวเราไปบอก ใครอ่ะ บอกใครดี"
"ไปบอกหมีขาว"
บอยบอกแล้วมานั่งลงข้างเตียงญี่ปุ่นแตะที่หน้าผาก หน้าบอยถอดสีเพราะญี่ปุ่นตัวร้อนมาก เช็ดตัวๆ บอยคิดแล้ววิ่งเข้าห้องน้ำไปเอาผ้าผืนเล็กๆชุบน้ำมาเช็ดตามหน้าให้ ญี่ปุ่นดิ้นไปมาตาหลับพริ้ม
เขียนโดย eiky
-
หมีขาวทำน้องไม่สบายมาดูแลเลยนะ!
ญี่ปุ่นก็เหลือเกิน ทำหมีขาวจิตใจปั่นป่วน
ไปล้อเค้าเดี๋ยวก็ได้ดูหมีขาวน้อยตัวใหญ่ๆ จริงๆหรอก หึหึ
-
เอ๋า เจ้าตัวแสบไม่สบายซะแล้ว
-
พี่ๆแกล้งน้อง น้องญี่ปุ่นไม่สบายเลย
พี่หมีขาวมาดูแลรับผิดชอบด่วนเลย :angry2:
:pig4:
-
ไปยั่วแบบนั้น เดี๋ยวได้ดูหมีขาวน้อยของจริงขึ้นมาทำไงล่ะญี่ปุ่น o22
โถๆ ไ่สบายเลยอ่า เดี๋ยวให้หมีขาวมาดูแลแบบพิเศษน๊า อิอิ
-
แหม
ดิ้นไปดิ้นมา
แล้วต้องหลับตาพริ้มด้วยนะ *-- 55555
-
แสบมาก เที่ยวไปดูของคนอื่นไปทั่ว
เด๋วจะโดนไม่ช่ายน้อย
ว่าแต่หมีดำ จะเอายัดปาก กรี๊ดๆๆ :-[
-
หมีขาวตายแน่....ตัวป่วนเล่นซะ :z1: เลย
แถม....เจ้าตัวแสบกลับไม่รู้ตัวอีก.....
เด็กเอ๋ย...ไม่สบายก้อยังไม่รู้ตัวอีก
คิดแต่จะเล่นอย่างเดียว...... :oni1:
แต่งานนี้....ใครจะมาพยาบาลล่ะ.....
:L1: นู๋ญี่ปุ่น กะ น้อง eiky
-
เชียร์หมีขาว รีบมาดูแลน้องเดี๋ยวนี้เลยนะ
-
เจ้าปุ่นตัวป่วนป่วยซะแล้ว o1
พี่หมีขาว ดูแลด่วนนนน พี่เป็นคนทำพี่ต้องรับผิดชอบ :a9:
-
ญี่ปุ่นนี้ป่วนสุดยอดเลยนะเนี่ย
เเต่ตอนนี้ป่วยอยู่หมีขาวมาดูด่วน 555
-
:impress2: :impress2: :impress2:
(ป่วยน้า)
เอกวิ่ง กระหืดกระหอบไปทางหอพี่มัธยมหก แต่หอไหนหว่า เอกยืนลังเลอยู่ครู่ใหญ่ พอดีเบนซ์กับจี๊ปเดินมา
"เฮ้ย มึงไม่ไปรอที่ร้านวะ มายืนดักใครอยู่ตรงนี้"
เบนซ์ร้องทักมาเอกทำท่าดีใจ
"พี่ๆ หอพี่หมีขาว เอ้ย พี่เฟียตไปทางไหนพี่"
"ทำไม มึงมีอะไรกับมัน"
"เปล่าพี่ พอดีไอ้ญี่ปุ่นมันไม่สบาย ไข้ขึ้น เลยไม่รู้จะไปบอกใคร"
"เฮ้ย มันเป็นอะไรมากป่ะวะ ตอนเย็นยังเห็นดีๆอยู่เลย"
จี๊ปทำท่าตกใจ
"ตัวร้อนมาก พี่ เนี่ยผมทำอะไรไม่ถูกเลย"
"เออ เดี๋ยวกูโทรบอกไอ้เฟียตให้ มึงกลับไปรอที่หอมึงไป"
เบนซ์บอก เอกหันหลังกลับแต่ยังเอ๋อๆอยู่ พอกลับมาถึงห้องก็เห็นบอยยืนหันรีหันขวางอยู่
"เป็นไงบ้าง บอย ไอ้ปุ่นดีขึ้นไหม"
"ไม่เลยอ่ะ ตัวร้อนยังกะไฟ ทำยังไงดีเอก"
"เดี๋ยวพี่ เบนซ์บอกจะโทรหาพี่เฟียตเดี๋ยวคงมา"
เอกพูดน้ำเสียงร้อนใจ
*************************************************************
เฟียตกำลัง หงุดหงิดในใจ ไม่รู้ว่าทำไมภาพต้นขาขาวๆของคนตัวเล็กยังคอยหลอกหลอนอยู่ ใบหน้าเปียกที่มีหยดน้ำเกาะอยู่หมดจดตรึงตาเสียเหลือเกิน นี่เราเป็นอะไรไป เฟียตฟึดฟัดโมโหตัวเอง เสียงโทรศัพท์ดังขึ้น
"อะไรวะ ไอ้เบ็นซ์"
กรอกเสียงตามสายไปด้วยความหงุดหงิด
"ไอ้เปี๊ยก มันป่วยมึง ไปดูมันหน่อย"
"หา!!! มันเป็นอะไร ตอนนี้มันอยู่ไหน"
เฟียตร้อง เสียงหลง
"มันคงโดนน้ำเยอะไปหน่อยว่ะ ไข้ขึ้นเลย ตอนนี้ไอ้สองตัวนั้นดูอยู่ มึงไปดูมันหน่อยดิวะ เดี๋ยวพวกกูจะพาน้องมันไปกินข้าว"
"เออๆ ฝากด้วยมึง ไม่ต้องรอกู"
เฟียตวางสาย แล้วเปลี่ยนเสื้อผ้าออกจากห้องทันที ระหว่างทางก็แวะซื้อโจ๊กกับยาลดไข้ติดมือเข้าไปด้วย ในใจร้อนรนกว่าปกติ เฟียตเริ่งฝีเท้าจนไปถึงห้องของญี่ปุ่น เห็นบอยกับเอกนั่งอยู่คนละมุม
"พี่ มาดูหน่อย มันตัวร้อนมากเลยอ่ะ"
เอกร้องอย่างดีใจเมื่อเห็นเฟียตก้าวเข้าประตูมา
"ไหน ไข้สูงนี่หว่า มึงเช็ดตัวให้มันยัง"
"ชะ เช็ดแต่หน้าอ่ะพี่"
บอยพูดตะกุก ตะกัก
"ไปเอาผ้า ชุบน้ำมาให้กูดิ๊"
เฟียตนั่งข้างเตียงแล้วเอามือวางบนหน้าผาก ญี่ปุ่น สั่งให้บอยไปเอาผ้าชุบน้ำมาให้ พอได้ผ้าก็เอาเช็ดตามหน้าตามคอ
"หนาว เค้าหนาว กอดๆ กอดหน่อย"
ญี่ปุ่นเริ่มเพ้อ
"พาไปหาหมอ ไหมพี่"
เอกเสนอความคิด
"ยัง ไข้มันสูงไปเดี๋ยวช็อค เช็ดตัวให้ไข้ลดก่อน พวกมึงไปกินข้าวกับพี่ที่ชมรมก่อนไป เดี๋ยวเป็นลมตายกันพอดี กูซวยอีก"
เฟียตหันไป สั่งทั้งสองที่ยืนมองญี่ปุ่นอยู่ลุ้นระทึก
"อ่า ฝากปุ่นด้วยนะพี่ มันก็คงหิว เพราะยังไม่ได้กินอะไรกันเลย"
บอยบอกด้วย น้ำเสียงที่ห่วงใย แล้วก็เดินตามเอกออกไป
"ไอ้เปี๊ยก มึงไหวไหม"
เฟียตถามเบาๆ
"กอดๆ เค้าหนาว เค้าหนาว"
ญี่ปุ่นโบกมือขึ้น พอโดนตัวเฟียตก็ดึงไปกอดทันที
"เฮ้ย ไอ้นี่"
ร้องอยู่ในคอแต่ก็กอด ตัวญี่ปุ่นร้อนจนเฟียตรู้สึกอึดอัด แต่ก็โอบร่างไว้ แอบหอมแก้มมันดีกว่า เฟียตคิดในใจแต่ก็ทำจริงๆ แก้มแดงร้อนฉ่า ญี่ปุ่นเบียดร่างเข้าในอ้อมกอดของเฟียตครางหงุงหงิง
"กินยาหน่อย มึง ไอ้เปี๊ยก"
เฟียตแกะมือญี่ปุ่นออกจากตัวแล้วลุกไปหยิบยาลด ไข้มายัดใส่ปากให้แล้วยกแก้วน้ำให้ญี่ปุ่่น พอมีอะไรมาจ่อที่ปากญี่ปุ่นก็ทำปากจุ๊บจั๊บกินเข้าไปอย่างง่ายดาย พอกินยาแล้วเฟียตก็เข้าไปแทรกตัวกอดญี่ปุ่นที่ดิ้นไปมา สักพักญี่ปุ่นก็หลับไปคนตัวใหญ่ลูบตามหน้า เออ เวลามันนอนนี่ดูไม่มีพิษมีภัยอะไรเลย ต่างจากตอนที่ตื่นมาเสียเหลือเกินทำปากจุ๊บจั๊บน่ารักเสียจริง เฟียตอมยิ้มนอนกอดญี่ปุ่นอยู่จนเผลอหลับไปด้วย
******************************************************************
"เฮ้ย ไอ้สองตัว ไอ้เปี๊ยกไปไหนวะ"
โฟคถามขึ้นเมื่อเห็นหน้าเอกกับบอยที่ ร้านหมูกระทะ
"เอ่อ มันไม่สบายพี่ เป็นไข้นอนอยู่ที่ห้อง"
เอกบอก แต่ตายังจ้องอยู่ที่เตาย่างหมูอยู่
"ไอ้เตี้ยเอ้ย เพื่อนไม่สบายแล้วพวกมึงมานั่งแดกข้าวสบายใจอยู่แบบนี้เหรอ แล้วมันเป็นอะไรมากไหม"
โฟคขึ้นเสียงเข้มดุ จนทั้งสองผงะตกใจ
"ไอ้ นี่ มึงจะไปดุมันทำไมวะ ไอ้เฟียตไปดูแล้ว คงไม่เป็นไรหรอก กินไปๆ ไอ้สองตัว"
ฟอร์ดปราม โฟคหน้าเสียแต่ก็ทำหน้าไม่พอใจอยู่ ในใจร้อนรน นี่มันเป็นไข้เลยเหรอ แล้วไอ้พี่เฟียตเป็นคนไปดูอีกต่างหาก ได้ยินนะตอนอยู่ในห้องอาบน้ำ ไอ้พี่เฟียตจะให้มันถูหลังให้ แหมมาแผนเดิมอีกแล้วไอ้พี่เฟียต รุ่นน้องคนก่อนก็เหมือนกัน โฟคคิดในใจแต่ก็นั่งกินต่อจิตใจไม่ได้อยู่ที่ร้านหมูกระทะแล้ว ป่านนี้ไอ้เปี๊ยกจะเป็นยังไงบ้างนะ ไอ้พี่เฟียตจะทำอะไรมันบ้าง
"มึง เป็นอะไรวะไอ้โฟค นั่งตาลอยเชียว"
เบนซ์ทักแต่โฟคก็ไม่ได้ใส่ใจฟัง ยังคงตาลอยคิดไปไกลถึงหอ C ห้อง 306
"ไอ้โฟค!!!!!!!!!!!!!"
"เอ้ย อะไรพี่ ตกใจหมด"
"ไอ้นี่ มึงนั่งใจลอยคิดถึงใครวะ ถามก็ไม่ตอบ"
"ปะ เปล่าพี่ คิดอะไรเรื่อยเปื่อย เดี๋ยวผมกลับหอก่อนนะพี่ เวียนๆหัว"
เบนซ์ มองโฟคอย่างไม่เข้าใจ แต่โฟคก็ไม่ได้อยู่รอฟังคำอนุญาตลุกออกไปทันที เบนซ์กับน้องๆมองตามกันตาแป๋ว
"อะไรของมันวะ"
โฟคเดินตรงไป ที่หอของญี่ปุ่นเดินขึ้นไปด้วยใจที่เต้นระทึก พอถึงหน้าห้องก็ลังเลจะเปิดประตูดีหรือไม่เปิด แต่ก็เปิดออกจนได้ ประตูไม่ได้ล็อก โฟคผงะเพราะภาพที่เห็นคือเฟียตกับญี่ปุ่นนอนกอดกันอยู่ ทั้งสองหลับตาพริ้มมีความสุขเหลือเกิน โฟคกลืนน้ำลายลงคออย่างยากลำบาก ในใจร้อนเต้นตุบตับระส่ำระสาย นี่เราเป็นอะไรไปวะนี่ โฟคถอยออกมาจากห้อง ค่อยๆปิดประตู สีหน้าไม่สู้ดี เดินกลับหอไปด้วยใจที่หม่นหมอง
************************************************
"อือ งื๊ดๆๆๆๆ"
ญี่ปุ่นครางขึ้นตอนเกือบสว่าง ตัวไม่ร้อนแล้ว พลิกกายแต่เอใครหว่านอนอยู่ข้างๆ
"ฮือ ตื่นแล้วเหรอไอ้เปี๊ยก"
เสียง ทุ้มใหญ่ดังอยู่ข้างๆเบาๆ
"เอ๋ หมีขาวเหรอ มานอนกับเค้าทำมายอ่า"
ญี่ปุ่น ดิ้นหนักกว่าเดิม แต่เฟียตก็กอดหมับแน่นเหมือนกัน
"ก็มึงไม่สบาย กูต้องมาดูดิ"
"หือ เค้าไม่สบายหรา แล้วมากอดทำไมอ่า กอดแล้วหายเหรอ"
"อ้าวไอ้นี่ ตัวไม่ร้อนแล้วนี่ พอดีขึ้นมึงก็มีฤทธิ์มีเดชเลยนะ อย่าพูดดังเดี๋ยวเพื่อนมึงตื่น"
"เอ๋ ทำไมกอดแน๊นแน่น เค้าหายใจไม่ออก"
ญี่ปุ่นพูดอยู่ระหว่างคอของเฟียต
"ทำไม ล่ะ กูจะกอด นอนๆ กูยังง่วงอยู่เลย"
"เอาแขนออกจากขาเค้าได้ไหมอ่า อึดอัด"
ญี่ปุ่นพูดแล้วเอามือมาล้วงจับมือที่ว่าออก แต่
"อ่า อิอิ น้องชายหมีขาวเหรอ นึกว่าแขน"
ญี่ปุ่นยุกยิกอยากรู้อยากเห็น
"เอ็ย มึงมาจับทำไม ปล่อยไอ้เปี๊ยก เดี๋ยวมึงโดน"
"ทำไม หย๊ายหย่าย"
ญี่ปุ่น ยังไม่ยอมปล่อยเหมือนเห็นของเล่นชิ้นใหม่
"ไอ้นี่กูเป็นผู้ใหญ่แล้ว นะมึง"
"เอ๋ แข๊งแข็งอ่า อิอิ ดูหน่อยน้า"
"ไอ้นี่ ทะลึ่งเดี๋ยวมึงโดน ปล่อย"
"ชิ ปล่อยก็ได้ เลิกกอดได้ไหมอ่า ร้อน"
ญี่ปุ่นดิ้นพยายามดันตัวออกจากอ้อมกอดของเฟียต
"ชิ ไม่ให้จับก็ไม่ต้องมากอด หวงไปได้"
"อ้าวไอ้นี่ แล้วของมึงล่ะ ไมไม่จับ มาจับไมของกู"
"ของ เค้าไม่หย่ายเหมือนของหมีขาวนี่ เนี่ยจับดูดิ"
ญี่ปุ่นไม่ได้รู้สึก อายหรือกระดากแต่อย่างใด เด้งเอวไปประชิดเฟียต แม้จะมืดแต่คนตัวใหญ่หน้าแดงใจเต้นตุบตับ
"ไหน"
"อิอิ"
ญี่ปุ่น หัวเราะคิกคักพอใจ เฟียตจับของญี่ปุ่น หัวใจกระเจิดกระเจิงไปไกลแสนไกล
"อ่า อย่าขยับดิ จับเฉยๆ"
"เล็กกระจิ๊ดเดียวนะของมึง"
"อ่า ปล่อยเลยๆ ก็เค้ายังไม่โตนิ เดี๋ยวโต จะใหญ่กว่าของหมีขาว อิอิ"
ญี่ปุ่นปัดมือของเฟียตออก แล้วถอยไปอีกฝั่ง เฟียตจะดึงตัวมากอดแต่ญี่ปุ่นไม่ให้กอดแล้ว ดิ้นไปดิ้นมาก็หลับไปอีก แต่เฟียตเองที่นอนไม่หลับ กระสับกระส่ายทนไม่ไหว ต้องลุกเข้าห้องน้ำไปทำร้ายตัวเองเสียจึงสงบใจลงบ้าง
พอเช้าญี่ปุ่น งัวเงียตื่นขึ้นมา เห็นบอยกับเอกนั่งมองอยู่ตาปริบๆ
"ตื่นแล้วเหรอ ปุ่น เป็นไงบ้าง"
บอยถามแล้วเอามือมาแตะที่หน้าผาก
"เค้าไม่ สบาย"
ญี่ปุ่นครางทำหน้าน่าสงสาร
"แหม อ้อนเชียวนะมึง กูรู้แล้วว่าไม่สบาย แต่ถามว่าเป็นไงบ้าง"
เอกพูดแล้วหัวเราะ
"อ่า ปลาดุก อ้อนไรอ่า เค้าไม่สบายจริงๆน้า เนี่ยป่วยอยู่ อย่ามากวนน้า"
"อ้าว ไอ้นี่ คงหายแล้วล่ะบอย ดูกวนตีนแบบนี้อ่ะ"
"หิวไหมปุ่น"
ญี่ปุ่น พยักหน้า
"รอแป๊บนะ พี่เฟียตกลับไปอาบน้ำที่หอ เดี๋ยวซื้อข้าวเข้ามาให้"
"เอ๋ หมีขาวไปหนายอ่า"
"กลับไปหอไง ไอ้นี่พูดไม่รู้เรื่อง"
เอกแว๊ดใส่
"เอ๋ ปลาดุก เสียงดัง หนวกหูจังอ่า บอยไล่ปลาดุกไปเล่นเกมหน่อยดิ"
"โห มึงไอ้นี่ เดี๋ยวตื๊บเลยมึง พอหายแล้วแผลฤทธิ์เลยนะมึง"
"ชิ"
ญี่ปุ่นทำหน้าย่นใส่ แล้วหันมาอ้อนบอย พอดีกับที่เฟียตกลับมา ถือถุงโจ๊กมาด้วยสามถุง
"หมีขาวมาแล้วๆ"
"ตื่น แล้วเหรอมึงไอ้เปี๊ยก"
เฟียตเดินมาใกล้แล้วยื่นถุงโจ๊กให้บอย
"ไม่มีชามอ่าพี่"
"อ้าว แล้วจะแดกยังไงล่ะเนี่ย ไอ้นี่มึงไม่บอกกูวะ"
"อ้าว จะรู้เหรอ นึกว่าพี่จะซื้อแบบเป็นกล่องมากิน"
"มึงไปหามาเลยไอ้เอก"
เฟียตสั่ง เอกทำหน้าเหรอหรา
"เร็วๆ เอาถุงเมื่อคืนไปทิ้งด้วย ซื้อมาก็ไม่ได้กิน"
"ไอเอามาจากไหนอ่ะพี่"
"ไม่รู้โว้ย ไปหามาเร็วๆนะมึง"
เฟียตทำเสียงดุ เอกเดินออกจากห้องไปหน้าบูด
"เค้าหิวข้าวอ่า หมีขาว"
ญี่ปุ่นหันมาอ้อนเฟียตบ้าง
"รู้แล้ว รอถ้วยแป๊บนึง"
เฟียตนั่งลงข้างๆเตียง
"เป็นไงมึง เวียนหัวอยู่ไหม"
เฟียตยื่นมือไปแตะหน้าผาก ญี่ปุ่นหลับตาพริ้ม
"ตัวไม่ร้อนแล้วนี่ มึงเป็นไข้บ้าอ่ะดิกูว่า"
"อ่า ว่าเค้า หมีขาวล่ะแกล้ง เห็นไหม เค้าไม่สบายเลยอ่า"
"อ้าวไอ้นี่"
"ไม่รู้ล่ะ ดูแลเค้าด้วย"
ญี่ปุ่นหันหลังให้ทันที
"มึงแดกอะไร หรือยังไอ้บอย"
เฟียตหันมาถามบอยที่นั่งหน้าเอ๋ออยู่
"ยังอ่ะพี่ รอพี่นั่นล่ะ"
"อ้าว ไอ้นี่ กูซื้อมาสามถุง มึงแบ่งไปกินดิ"
บอยพยักหน้า
"ไอ้เปี๊ยก มึงลองลุกดิ"
เฟียตหันไปออกคำสั่งกับ ญี่ปุ่นต่อ แต่ญี่ปุ่นนอนหันหลังดิ้นพรวดพราด
"มึงจะลุกดีๆหรือให้กู เตะ"
ญี่ปุ่นกระเด้งตัวลุกทันที
"อ่า เวียนหัว"
"อ้าว มึงค่อยๆลุกดิ ไอ้นี่พรวดพราดลุกเดี๋ยวก็เป็นลม"
"อ่า ไม่สบายอ่า เค้าไม่สบาย หิวๆๆ"
"ไหน เวียนหัวตรงไหน"
"เอ๋ หมีขาว เวียนหัวจะให้เวียนตรงท้องหรา เวียนหัวก็เวียนที่หัวดิ ถามเป็นเด็กๆ"
เฟียตง้างมือจะเขกหัวแล้ว แต่ก็ชะงักเอาไว้เพราะเห็นแก่คนป่วย ญี่ปุ่นหัวเราะคิกคักพอใจ
"หิวน้ำอ่า"
"บอยมึงไปเอาน้ำมาให้ มันดิ"
"ไม่เอาอ่า จะให้หมีขาวป้อน"
"เฮ้ย ไอ้นี่มากไปมึง เรื่องอะไรกูจะป้อนมึงมาเฝ้านี่ก็มากพอแล้ว"
เฟียตบอก ญี่ปุ่นทำหน้าย่น
"ไม่กินอ่ะ ถ้าหมีขาวไม่ป้อน"
ญี่ปุ่นล้ม ตัวลงนอนหันหลังให้ทันที ดิ้นพรวดพราด
"เออ ให้มันได้อย่างนี้ กูซวยใช่ไหมนี่"
เฟียตบ่นแต่ก็ลุกเดินไปหยิบขวดน้ำกับแก้วมา ญี่ปุ่นอมยิ้มอย่างพอใจ
"ลุกมาแดกสิมึงหรือจะให้กูป้อน"
"ป้อน"
"ไอ้ นี่ เดี๋ยวมึงโดน"
"อ่า เค้าไม่สบายน้า ป้อนหน่อยดิ ป้อนๆ"
เฟียต ได้แต่ส่ายหน้า มองไปที่บอยเพราะอายเด็ก บอยอมยิ้มอยู่
"มึงไปไหนก็ ไปไอ้บอยมานั่งยิ้มอยู่ได้ หรือมึงจะมาป้อนมัน"
"หวาย ไม่เอาอ่า ไปเดินเล่นดีกว่า ปุ่นเอาไรไหมเราจะไปร้านขายของ"
"เอาๆ เอาหนม เอาหนมที่เราชอบน้า"
บอยพยักหน้ายิ้มร่าออกไปจากห้อง ญี่ปุ่นร้องบอกเพื่อนไปเสียงใสร่าเริง
"เอ้า แดกเข้าไป"
พอบอยออกจากห้องเฟียตก็ยกแก้วน้ำยื่นให้ญี่ปุ่น
"ป้อน หน่อยน้าหมีขาว"
ญี่ปุ่นทำหน้าอ้อน เพราะอยู่กันสองคนไม่มีตัวช่วยแล้วจะกวนมากเดี๋ยวไม่ปลอดภัย ญี่ปุ่นผงกหัวขึ้นมาทำปากเจ่อรับแก้วน้ำ
"กินยาก่อนแล้วค่อยกินข้าว อ่ะ"
เฟียตแกะยาจากซองมาใส่อุ้งมือยื่นให้ แต่ญี่ปุ่นเอาปากงับเข้าไปกลางอุ้งมือ เฟียตถึงกับสะดุ้งเพราะปากน้อยๆอุ่นๆเอาลิ้นเลียกลางฝ่ามือเพราะเม็ดยามัน ไม่ยอมติดเข้าไปกับปาก คนตัวใหญ่หน้าแดง
"น้ำๆ"
พอยาอยู่ใน ปากก็เรียกหาน้ำ ญี่ปุ่นกลืนยาลงคอไม่ยากเย็นนัก พอดีเอกกลับมาพร้อมถ้วยโฟม
"อ้าว ไอ้บอยไปไหนอ่ะพี่"
"มันไปซื้อขนม มึงแกะโจ๊กใส่ถ้วยดิ"
เฟียต สั่งเอกเดินไปหยิบถุงโจ๊กไปเทใส่ถ้วยโฟม พอเอกเอาถ้วยโจ๊กมายื่นให้ ญี่ปุ่นก็ทำหน้าดีใจอ้าปากรอ
"อ้าว มึงก็แดกเองดิ หรือมึงจะให้กูป้อน"
เฟียตตะคอกใส่
"ใช่ ป้อน"
ญี่ปุ่น ไม่ได้คิดเลยแม้แต่น้อยว่าเขาประชด เฟียตได้แต่ส่ายหัวยอมป้อนญี่ปุ่นแต่โดยดี ญี่ปุ่นทำหน้าเหมือนปลาทองเห็นเหยื่อเม็ดอาหาร ดูไม่ออกเลยว่าเพิ่งสร่างไข้ เฟียตเองก็อายเอก เพราะเกิดมาไม่เคยทำแบบนี้กับใคร ส่วนญี่ปุ่นแม่ป้อนจนชินไม่เขินหรืออายเลย
"แดกเสร็จก็นี่ยาหลัง อาหาร"
เฟียตจัดยาที่ได้มาเมื่อวานยื่นใส่อุ้งมือหวังให้ญี่ปุ่นทำ แบบเดิมอีก แต่คราวนี้ญี่ปุ่นเอามือมาหยิบไปจากอุ้งมือ
"เค้าจานอน อ่า หมีขาวกลับห้องไปดิ"
"น่าน ก็ว่าแล้วเชียวพอสมใจมึงก็ไล่กูกลับเลยว่างั้น"
"อ่า ไม่ได้ไล่ซะหน่อย เค้าจะนอนอ่า หรือจะนอนเฝ้าอ่า"
ญี่ปุ่นล้มตัวลง นอนทันที เฟียตถอนหายใจ
"เออ ใช้กูเสร็จก็งี้นะมึง ดูมันด้วยนะไอ้เอก เป็นอะไรอีกไม่ต้องไปเรียกกูแล้วนะ เซ็ง"
เฟียตฟึด ฟัดใส่
"อ่า หมีขาวงอนหรา มาๆ มานอนกับเค้าก็ได้"
ญี่ปุ่น ขยับตัวแล้วตบตรงที่ว่างแปะๆ
"นอนบ้าอะไร กูเพิ่งตื่น"
"ก็มา นอนเฝ้าเค้าไง อิอิ มาดิ"
"ไอ้นี่"
"โอ๊ย เค้าเวียนหัวอ่า เวียนหัว"
ญี่ปุ่นทำท่ากุมหัวดิ้นไปมา เฟียตยืนมองอยู่ไม่ได้สนใจ แต่ก็ใจอ่อนเข้าไปนั่งลงข้างๆ
"ไหน เวียนหัวเหรอ"
เฟียตจับ มือของญี่ปุ่นออกแล้วจับหน้าผาก ญี่ปุ่นดึงแขนให้เฟียตลงไปนอนข้างๆทันที
"เฮ้ย กูไม่ได้อยากนอน"
"นอนหน่อยน้า นอนเฝ้าเค้าหน่อย อ่ะให้กอด กอดเค้าหน่อย"
เอกยืนทำหน้าเอ๋ออยู่ทำอะไรไม่ถูก อะไรของมันวะ
"ไม่ เอา กูร้อน"
"กอดๆๆ ไม่กอด ไม่หายน้า"
ญี่ปุ่นยังอ้อน เฟียตอายหน้าแดงแต่ก็โอบตัวญี่ปุ่นหลวมๆ เอกทนดูไม่ได้เพราะเขินแทนเดินออกจากห้องไป พอดีเจอบอย
"กูว่าเราไป หาข้าวกินดีกว่าว่ะ กูว่าไอ้หญ้าแห้งเสร็จไอ้พี่เฟียตแน่ๆ"
"หือ ทำไมอ่ะ"
"มึงดูมันอ้อนดิ ยังกะผัวเมียกัน"
"จริงดิ"
"เสร็จ แน่ๆ ไอ้หญ้าแห้งเอ้ย"
"นายคิดมากไปป่ะ ปุ่นมันก็อ้อนแบบนี้นี่"
"โห มันน่ะอาจจะไม่คิดอะไร มึงดูไอ้พี่เฟียตดิ มองมันตาเป็นมันเชียว อิอิ"
เอก หัวเราะ บอยส่ายหน้า
"ได้ข่าวว่าไอ้พี่เฟียตนี่ใหญ่เชียวนะมึง ตายแน่ๆไอ้หญ้าแห้ง"
"อะไรใหญ่"
"อ้าว ไอ้บอยก็น้องชายเขาไง มึงไม่เห็นเป้ากางเกงเขาเหรอ ตุงซะขนาดนั้น เสร็จแน่ๆ"
"บ้า คิดมาก"
บอย ไม่รู้จะพูดอะไรต่อได้แต่เดินตามเอกลงไปหาข้าวกิน ส่วนญี่ปุ่นก็นอนดิ้นไปดิ้นมาในอกของเฟียต พอไม่มีใครอยู่ในห้องเฟียตก็กอดกระชับญี่ปุ่นแน่นขึ้น สักพักญี่ปุ่นก็หลับไปอีกเพราะฤทธิ์ยา
:z10: :z10:
เขียนโดย eiky
-
คนยั่วเนี่ยไร้เดียงสาจริง ๆ ที่ทำไปแต่ละอย่างไม่ได้รู้ตัวเลย ว่าทำให้ใครบางคน......... :m20:
-
ญี่ปุ่นน่ารักมากๆๆๆๆๆ เอ๋อเหรอไม่ใช่มั่ง แต่น่ารักมากๆๆๆๆ
-
โอ้ยย
หมั่ยใส้ ๆ
รีบ ๆ เสดกันไปซะทีสิ
555555555
-
น่าสงสารหมีดำมาเห็นภาพบาดตาบาดใจ
หนูปุ่นจะรับหมีขาวน้อยไหวป่ะ อันเท่าแขน!!?? 55555
ทำอะไรไปไม่ได้รู้เล้ย ทำหมีขาวเตลิดไปไกล
-
เจ้าปุ่นอ้อนซะหมีขาวแข็งเลย :z1:
หลงเจ้าตัวป่วนแล้วใช่ม๊ายยยย :impress2:
สงสารพี่หมีดำอ่า อกหักตั้งแต่ยังไม่ได้รักเลย (เป็นไงหว่า?)
-
จะเสร็จหมีขาวมั้ยน้อ ญี่ปุ่น :haun4:
ร้ายเดียงสาจริงๆ แต่อ้อนซะน่ารักเชียว หมีขาวไม่หลงก็ไม่รู้จะว่าไง
+1 ขอบคุณค่ะ คนป่วยขี้อ้อน น่ารักจริงๆ :-[
-
กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดด เขินแทนนน
-
ญี่ปุ่นอ้อนน่ารักดี
เเต่...ช่างไม่รู้อะไรบ้างเล๊ยยยย
-
นู๋ญี่ปุ่น :z2: ประจำ
พี่หมีขาวก้อ :z10: แระ
ส่วนพี่หมีดำคง :z3: มั๊ง
:กอด1: นู๋ญี่ปุ่น กะ น้อง eiky
-
5555555
ไอ้ความไร้เดียงสาไม่มีที่สิ้นสุดของปุ่นนี่ทำให้หมีขาวอกจะแตกแล้วม๊างงง
ขำว่ะ เดี๊ยะ เจอของจริงล่ะจะเดินไม่เป็น
คิดอะไรไปวะเนี่ยะ ก๊ากกกก
-
ญี่ปุ่นนี่มันซื่อจริงๆวุ้ย
สงสารหมีดำ แต่เชียร์หมีขาว อิอิ
-
ญี่ปุ่น
น่ารักโหกกกกกกกก
ชอบบบบ
+1ให้คะแนนคนขี้อ้อนน้าาา
จุ๊บๆ
-
ืคือ รอฉาก NC 5555
มีบ้างไหม หว่า :laugh:
-
ืคือ รอฉาก NC 5555
มีบ้างไหม หว่า :laugh:
เพื่อนๆ อะไรคือฉาก NC อ่ะ อิอิ
-
น้องปุ่่นไร้เดียงสามาก......
อ่านแล้วอยากให้พี่หมีขาวถนอมน้องไว้จนเรียนจบเลยดีกว่า
-
รักเด็กเอ๋อ กรี๊ดดดดดดดดด
ที่ผ่านมาก็เรียกเลือดมาเยอะแล้วนะ
แต่......
หนูอยากจะเสียเลือดอีกกกกกกกกกกกกกกคร๊า :haun4:
-
ญี่ปุ่น ป่วยแล้วอ้อนมากเลย ท่าทางพี่เฟียตจะตกหลุมพรางของญี่ปุ่น :o8:
ว่าแต่พี่โฟคจะอกหักช่ายไหม หาคนดามอกให้ที :m15:
-
NC NC
-
ถ้ามีฉาก NC จริง
คงฮาระเบิด.....
เพราะเจ้าญี่ปุ่นมันขี้สงสัย....
คงทำ.....ไปถามไป.....แล้ว...
พี่หมีขาวจะ......ยังไง... :m13:
-
(หมีดำ vs หมีขาว)
พอ หายป่วยไข้สร่างญี่ปุ่นก็กลับมาร่าเริงก่อกวนเหมือนเคย ไม่ได้คิดระแคะระคายเฟียตหรือรู้สึกอะไร ไปเรียนตามปกติ ชมรมแบดฯมีการฝึกซ้อมกันแล้วหลังเลิกเรียน ญี่ปุ่นชื่นชอบกับการฝึกซ้อมมาก เพราะรู้สึกสนุกแม้จะโดนแกล้งต่างๆนานา
"บอยๆ รีบไปซ้อมแบดฯป่ะ วันนี้จะฝึกตีลูกหยอด อิอิ"
ญี่ปุ่น กวาดหนังสือลงกระเป๋าตอนเลิกเรียนแล้วชวนบอย
"นาย เพิ่งหายไข้จะดีเหรอปุ่น"
"เอ๋ ไม่เป็นไรน่า ปุ่นแข็งแรง"
"แหม พอพื้นขึ้นมาคึกเชียวนะมึงไอ้หญ้าแห้ง เดี๋ยวก็ทรุดหรอก กูไม่เฝ้าหรอกนะคราวนี้"
"เอ๋ ปลาดุก ทำไมไม่เฝ้าล่ะ ถ้าปลาดุกป่วยเราก็ไม่เฝ้าน้า"
ญี่ปุ่น สวนคืนแต่ไม่ได้สนใจจะอยู่ฟังดึงแขนบอยออกจากห้องไป เอกทำหน้าเอ๋อแล้วค่อยตามออกไป ระหว่างทางเดินไปยังชมรมแบดฯ
"เอ๋ หมีดำนิ พี่หมีดำๆ"
ญี่ปุ่น ร้องเรียกโฟคที่เดินหน้าดำคร่ำเครียดผ่านหน้าตึกไป โฟคหันมามองแล้วสะบัดหน้ากลับไปเหมือนเดิม
"เอ๋ เรียกก็ไม่หัน พี่หมีดำ"
ญี่ปุ่น ตะโกนดังกว่าเดิม แล้ววิ่งเข้าไปหา
"อะไร ไอ้เปี๊ยก แหกปากอยู่ได้"
"อ้าว ก็ทำท่าไม่ได้ยินนิ เค้าก็ต้องร้องดังๆ"
"มี อะไร"
"มี ขนมไหม อิอิ เลี้ยงหน่อยดิ นะนะ เนี่ยเค้าเพิ่งหายไข้ อยากกินหนม"
ญี่ปุ่น ทำท่าอ้อน
"เกี่ยว อะไรกับกู มึงไปขอพี่หมีขาวมึงโน่น"
โฟค ทำเสียงฟึดฟัดใส่
"ไม่ เอาอ่า จะกินกับหมีดำ นะนะ"
ญี่ปุ่น ตื้อไม่เลิกเข้าไปกระตุกแขน
"โว้ย อะไรวะ ไม่เลี้ยงโว้ย"
"อ่า ทำไมโวยวายอ่า เลี้ยงน้องเลี้ยงนุ่งก็ไม่ได้น้า"
ญี่ปุ่น ทำหน้าย่น
"มึง ไปอ้อนพี่หมีขาวมึงโน่น"
"เอ๋ พูดไม่รู้เรื่องนิ ก็บอกจะให้หมีดำเลี้ยง ไม่เกี่ยวกะพี่หมีขาวอ่ะ ชิ"
ญี่ปุ่น เดินเลยไปทางชมรมฯ
"เดี๋ยว"
โฟค ใจอ่อนไม่รู้ทำไม
"อิ อิ ไปๆ เค้าจากินไอติมน้า"
ญี่ปุ่น หันกลับมาดึงแขนโฟคไปทางโรงอาหาร ทำหน้าตาร่าเริงขึ้นมาทันที
"เค้า รู้น่าว่าหมีดำใจดี อิอิ น่าร้ากที่สุดเลย"
"มึง ไม่ต้องมาอ้อน จะกินอะไรก็รีบเอา"
"ทำไม หมีดำดูหน้างอๆอ่า ไม่มีความสุขหรา"
ญี่ปุ่น จ้องหน้า โฟคอึกอักทันที
"ปะ เปล่า ไม่มีอะไร มึงอย่าเซ้าซี้ได้ไหม เดี๋ยวกูเปลี่ยนใจนะมึง"
"อ่ะ ไม่ถามก็ได้ เค้าเป็นห่วงนะเนี่ย อิอิ"
ญี่ปุ่น พูดออกไป แต่อีกฝ่ายคิดไปไกลแล้ว
"แล้ว มึงหายดีแล้วเหรอถึงจะกินไอติม"
น้ำ เสียงห่วงใยยิ่งนัก
"หาย แล้ว เค้าหายแล้ว"
ญี่ปุ่น หยิบเอาไอติมแท่งรสเผือกที่ชื่นชอบมาถือไว้แล้วแกะกินทันที โฟคจ่ายเงินแล้วยืนมองอยู่
"หมี ดำกินป่ะ"
เลีย ทั่วแล้วแต่หันมาถาม
"แหวะ ใครจะแดก ดูมึงเลียทั่วแท่งขนาดนั้น"
"อิ อิ เค้าแบ่งให้ได้น้า เค้าไม่รังเกียจหมีดำหรอกน่า กินป่ะ"
"หนอ ยกล้าพูดนะมึง กูสิจะรังเกียจ กินเถอะมึง กูไม่อยากกิน"
"ไป ซ้อมแบดฯกันเถอะ วันนี้เค้าฟิตมากน้า จะซ้อมตีลูกหยอด อิอิ"
ญี่ปุ่น เดินกินไอติมตรงไปยังชมรมฯ พอเข้าไปในชมรมฯพี่ๆก็รุมมาถามอาการ
"หาย ดีแล้วเหรอไอ้เปี๊ยก"
เบนซ์ ถาม ญี่ปุ่นยิ้มร่า
"หาย แล้ว อิอิ แต่ต้องกินเยอะๆ หมอบอก"
"มึง ไปหาหมอมาเหรอ"
ฟอร์ด เดินเข้ามาสมทบ
"อิ อิ เหอะน่าพี่ พี่ต้องเลี้ยงข้าวด้วยน้า ญี่ปุ่นจะได้หายไวๆ อิอิ"
"กู ได้ข่าว ไอ้เฟียตไปเฝ้ามึงไม่ใช่เหรอ ไอ้เปี๊ยก ทำมาเป็นพูดหมอบอก ไอ้นี่"
เบนซ์ รู้ทัน ญี่ปุ่นทำหน้าเหรอหรา
"แล้ว หมีขาวไปหนายอ่า ไม่เห็นหน้าเลย"
ญี่ปุ่น เปลี่ยนเรื่องพูดมองหาเฟียต โฟคที่ยืนฟังอยู่เริ่มทำหน้าเครียด
"มัน พาน้องไปที่โรงยิมแล้ว มึงรีบเปลี่ยนเสื้อผ้าดิ"
ญี่ปุ่น วิ่งเข้าไปในล็อกเกอร์ทันที พอเปลี่ยนเสื้อผ้าเสร็จก็ไปที่โรงยิม เห็นเฟียตกำลังให้น้องๆ วิ่งไปวิ่งมา
"หมี ขาว พี่หมีขาว"
ญี่ปุ่น ร้องทักเสียงดัง
"อ้าว ไอ้เปี๊ยก มึงหายดีแล้วเหรอ"
เฟียต เงยหน้ามาทัก
"หาย แล้ว หมีขาวซ้อมท่าไรอ่า"
ญี่ปุ่น เดินไปใกล้ๆยื่นหน้าไปดูเฟียตที่กำลังสอนน้องดันพื้น
"มึง มาลองทำดิ"
"อิ อิ ทำอะไรอ่ะ ตล๊ก ตลก"
"ท่า นี่จะได้กล้ามเนื้อแขน ที่ให้ลากล้อรถวันนั้นก็จะได้มีพลังขา"
"เอ๋ ตีแบดฯต้องทำทั้งขาและแขนเลยหรา เมื่อยแย่อ่ะดิ"
"อ้าว เกมนึงๆ ไม่ได้ตีข้ามไปแล้วก็จบนะมึง มันต้องวิ่งไปวิ่งมา ตีค่อยตีหนัก ถ้ากำลังไม่ดีจะเอาอะไรไปสู้เขาล่ะ"
ญี่ปุ่น นั่งลงกับพื้นเอามือเท้าคางดูอย่างตั้งใจ เฟียตแอบอมยิ้ม
"แสดง ว่าหมีขาวก็แข็งแรงมากอ่ะดิ ได้เป็นหัวหน้าชมรมเลยอ่ะ"
"แข็ง แรงดิ"
"ไหนๆ จับขาหน่อย"
เร็ว ทันคำพูดญี่ปุ่นยื่นมือไปจับต้นขาของเฟียตทันที เฟียตชักขาเข้านอนลงกับพื้น
"เฮ้ย ไอ้เปี๊ยก มึงจะมาจับกูทำไม กูจั๊กจี๋"
ญี่ปุ่น หัวเราะคิกคักพอใจ
"เอ๋ อยากจับก็จับซิ ทำไมหรา อายหรา อิอิ"
"อาย บ้าอะไรล่ะ กูจักจี๋ โว้ย"
ญี่ปุ่น ทำหน้าอยากรู้อยากเห็นมองต้นขาของเฟียตใหญ่
"มึง ไปซ้อมได้แล้วไอ้เปี๊ยก ไปๆ ไอ้โฟคมึงมาเอามันไปซ้อมหน่อย"
เฟีย ตกวักมือไล่ ร้องเรียกโฟคที่ยืนดูอยู่ให้มาเอาตัวป่วนไปฝึก
"ไอ้ เปี๊ยกมานี่ มึงมาลองวิดพื้นดิ"
โฟค ร้องบอก ญี่ปุ่นลุกขึ้นวิ่งไปหาโฟคทันที
"ทำ ยังไงอ่า อิอิ"
วิ่ง ไปถึงก็คว่ำหน้าทำท่าที่เพื่อนๆทำอยู่
"ดัน ขึ้น แล้วก็ดันลง อ่าหนักอ่า"
"อย่า ตูดโด่งดิไอ้เปี๊ยก"
โฟค ร้องบอก ญี่ปุ่นรับน้ำหนักตัวเองไม่ไหวจึงยกก้นขึ้นสูง โฟคเดินมาดันก้นลง
"ทำ เหมือนเพื่อนเขาดิมึง อย่ายกก้นสูง"
ญี่ปุ่น พยายามดันได้สองทีก็ลงนอนราบกับพื้น แปลกโฟคกลับหน้าแดง
"อ่า ยากจัง เอาใหม่ๆ"
ญี่ปุ่น ลองทำอีกครั้ง ที่โฟคหน้าแดงเพราะไปจับก้นของญี่ปุ่น นุ่มมือวาบไปถึงใจ ญี่ปุ่นไม่ได้รู้สึกอะไรเลยกลับสนุกสนานกับการดันพื้น
"บอยๆ มาทำดิ หนุ๊กหนุก"
ญี่ปุ่น เหงื่อไหลเต็มหน้า กวักมือเรียกบอยที่ลุกนั่งๆอยู่ข้างๆเอกให้มาทำเหมือนตน
"ไม่ เอาอ่ะ ฝึกขาอยู่"
บอย ปฎิเสธแล้วหันไปลุกนั่งๆต่อ
"อ่า ไม่หนุกน้าท่านั้นอ่า"
"มึง จะไปชวนมันทำไม มันดูเป็นเร็วกว่ามึงอีก ทำไปไอ้เปี๊ยกอย่าพูดมาก"
โฟค ขัดจังหวะ
"เอ๋ หมีดำก็ทำบ้างดิ ยืนสั่งอยู่ได้ ไหนทำดิ ทำเป็นอ่ะเปล่า อิอิ"
"หนอ ยไอ้นี่ กูเป็นนักกีฬาทีมโรงเรียนนะมึง"
"เอ๋ แล้วงายอ่า ทีมโรงเรียนก็ทำไม่เป็นหรา อิอิ"
ญี่ปุ่น ท้าทาย โฟคกัดฟันกรอดคว่ำหน้าลงดันพื้นทันที ญี่ปุ่นลุกขึ้นยืนกอดอกมอง แล้วก็คิดอะไรขึ้นมาได้ก้าวขาคร่อมเอวแล้วนั่งตรงก้นของโฟคทันที
"เฮ้ย ไอ้เปี๊ยก ออกไป๊"
"เอ่ ไหนบอกแข็งแรงน้า อิอิ สบายจัง"
ญี่ปุ่น ยกเท้าทั้งสองข้างขึ้นทิ้งน้ำหนักตัวลงบนตัวโฟค รุ่นพี่ตัวใหญ่พยายามรั่งน้ำหนักไว้ แต่ญี่ปุ่นตัวตันๆจึงนอนแผ่ราบลงกับพื้น
"ออก ไป๊ กูหนัก"
โฟค ร้องอวดครวญพยายามจะป่ายปัดให้ญี่ปุ่นลงจากตัวแต่ญี่ปุ่นกลับหัวเราะอย่าง สนุกสนานพอใจเป็นยิ่งนัก
"อิ อิ ขี่ม้าดำๆ ไปเล้ย เจ้าม้าดำ"
"โป๊กๆ มึงไปแกล้งพี่เขาทำไม ไอ้เปี๊ยก มานี่เลย"
เสียง เฟียตนั่นเอง ทนดูอยู่นานเพราะหมั่นไส้หรืออะไรไม่รู้เดินปรี่มาเขกหัวญี่ปุ่น แม้น้ำหนักของการเขกหัวเดี๋ยวนี้จะลดลงแต่ญี่ปุ่นก็ยังรู้สึกอยู่ดีว่าโดน เขกหัว
"อ่า เขกหัวเค้าไมอ่า หมีขาว"
"ลุก มึงเห็นไหม มันหน้าแดงแล้วนั่น"
"แดง ตรงไหนอ่า ดำออก"
"ไอ้ นี่ กูบอกให้ลุก มึงจะลุกไม่ลุก"
"นี่ แน่ะ บังคับดีนัก"
"ไอ้ เปี๊ยก!!!!!!!!!!"
ญี่ปุ่น หมั่นไส้เฟียตขึ้นมาเอามือผลักไปที่เป้ากางเกงของเฟียตดันออกไปให้พ้นตัว พอมือสัมผัสโดนเฟียตก็สะดุ้งตัวโหยงออกไป ญี่ปุ่นก็ลุกออกจากตัวโฟควิ่งหนีทันที
"พี่ เบนซ์!!!!!!!!!!!!!!!!!!"
เสียง ร้องขอความช่วยเหลือดังก้องโรงยิมจนชมรมกีฬาอื่นๆที่ใช้โรงยิมร่วมกันอยู่ หันมามอง ญี่ปุ่นวิ่งไปนั่งลงข้างๆเบนซ์ที่กำลังสอนน้องดันพื้นอยู่
"เฮ้ย มึงไปไกลๆเลย ไอ้เปี๊ยก กูไม่อยากซวย"
"อ่า ใจร้าย พี่ขี้เหร่"
"อ้าว เฮ้ย"
กว่า จะเปลี่ยนท่ามาเป็นจะเขกหัวญี่ปุ่นก็ปลิวไปไกลแล้ว ญี่ปุ่นมองไม่เห็นที่พึ่งแล้วเพราะเฟียตหน้าแดงหน้าดำวิ่งตามมาโฟคเองก็วิ่ง กัดกรามกรอดๆตามมา
"โอ้ พี่คนสวยๆ ช่วยด้วย"
โชค เข้าข้างหรือสวรรค์กลั่นแกล้งญี่ปุ่นเหลือบไปเห็นแกงค์ของริต้าที่เดินหน้า ขาวเด่นลอยเข้ามาในโรงยิม
"อุ้ย ต๊าย น้องญี่ปุ่น ว่าไงค้า"
ญี่ปุ่น วิ่งไปจนถึงตัวริต้าแล้วไปแอบอยู่ข้างหลัง เฟียตวิ่งตามมาทันแต่ก็ต้องหยุดกึกลง
"อร๊าย พี่เฟียตของริต้า"
ริ ต้าทำจริตหลับหูหลับตาบิดตัวไปมา
"ใคร เฟียตของมึง อีตุ๊ด หลไปเลย กูจะตบหัวมัน"
"ว้าย ตายแล้ว อย่ารุนแรงสิคะพี่เฟียตขา อย่าทำน้องญี่ปุ่นเลยน้า น้องเขาตัวนิ๊ดเดียว เดี๋ยวช้ำตายก่อน"
ริ ต้าบีบเสียงเล็กเสียงน้อย ลูกคู่ที่มาด้วยก็ทำเสียงวี๊ดว้ายขานรับเข้าขากันเป็นอย่างดี
"มึง ไม่ต้องมายุ่ง ออกมานี่นะไอ้เปี๊ยก มึงโดนดีแน่"
"อุ๊ย ถ้าจะทำน้องญี่ปุ่น พี่เฟียตขา ทำริต้าเถอะค่ะ ริต้าชอบ อุ๊ย อิอิ ริต้ายอมค่า ริต้ายอมพี่เฟียตทุกอย่าง"
ริ ต้าบิดตัวจนจะเป็นเลขแปดม้วนหน้าม้วนหลังอยู่
"ยอม ทุกอย่างใช่ไหม นี่แน่ะ"
"โครม!!!!!!!!! ว้าย!!!!!!!!!!!"
เฟียต ถีบเข้ากลางอกของริต้าหงายหลังหมดท่า เสียงกรี๊ดกร๊าดดังลั่นโรงยิม
"หวาย ไปดีกว่า"
ญี่ปุ่น กระโดดออกแทบไม่ทัน
"ใจ ร้าย พี่เฟียตทำริต้าได้ลงค๊อ แต่ชอบ ริต้าชอบ เอาอีกค่า เอาอีก"
ริ ต้าพูดประชดแต่เฟียตที่หมั่นเขี้ยวญี่ปุ่นอยู่แล้วเป็นทุนเดิมทำจริง เตะจริงต่อยจริง
"มึง จะไปไหน"
เสียง กัดฟันดังอยู่ข้างๆจับแขนญี่ปุ่นไว้แน่น
"หวาย หมีดำ โอ๊ย ทำไมบีบแรงอ่า เจ็บน้า"
"เจ็บ สิมึงถึงจะจำ"
ญี่ปุ่น โดนโฟคลากไปหลังโรงยิม เฟียตตามออกไป ส่วนริต้าหน้าเขียวแดงบวมช้ำอยู่ แต่กลับยินดีปรีดาที่ได้สัมผัสตัวพ่อยอดดวงใจเสียทีแม้จะเป็นการสัมผัสที่ ค่อนข้างดุดันไปเสียหน่อย
"อ่า ปล่อยน้า ปล่อยเค้าน้า อ๊ากกกกกกกกกก"
ญี่ปุ่น แหกปากร้องเสียงดังจนโฟคต้องเอามืออุดปากไว้ ญี่ปุ่นดิ้นพรวดพราด เฟียตเข้ามาจับตัวญี่ปุ่นไว้
"ตาย แน่มึง ไอ้เปี๊ยก"
ทั้ง เฟียตกับโฟครุมทึ้งทั้งหน้าทั้งหลัง ญี่ปุ่นก็ดิ้นร้องอู้อี้อยู่ในคอ กัดมือโฟคจนโฟคต้องบีบปากเอาไว้ ญี่ปุ่นเห็นไม่มีทางรอดจึงยกขาทั้งสองข้างขึ้นเกี่ยวเอวโฟคไว้มือก็กอดคอไว้ แน่น
"โอ๊ย ไอ้เปี๊ยก มึงทำอะไร๊ ปล่อย"
"เฮ้ย ไอ้เปี๊ยก มานี่เลยมึง"
เฟียต พยายามจะดึงร่างของญี่ปุ่นให้ออกจากเอวโฟค แต่ญี่ปุ่นเหมือนติดกาวอย่างดีเอาหน้าซบบี้ๆลงไปบนอกของโฟค จนโฟคต้องนั่งลง ตอนแรกเฟียตเขกหัวแต่พอญี่ปุ่นยกขาขึ้นเขาก็เหมือนอุ้มญี่ปุ่นจากข้างหลัง
"แงๆๆๆ"
ญี่ปุ่น ร้องออกมาเสียงดัง
"เฮ้ย มึงร้องไห้เหรอ ไอ้เปี๊ยก"
โฟค ตกใจ เพราะญี่ปุ่นสะอื้นอยู่กับอก เฟียตเองก็ตกใจ
"ฮือๆๆ ทำไมต้องตีเค้าอ่า ใจร้าย ไอ้หมีดำ หมีขาวบ้า"
"อ้าว เฮ้ย ร้องจริงหรือหลอกวะ"
"ร้อง จริงดิ เค้าเจ็บน้า"
ญี่ปุ่น ยังเถียงแม้จะซุกหน้าอยู่บนอกของโฟค เอามือกุมหน้าแล้วลุกขึ้น หมีทั้งสองก็ลุกขึ้นตาม ญี่ปุ่นร้องดังกว่าเดิมถอยออกไปสองก้าว ญี่ปุ่นสะอื้นออกมาจนตัวค้อม พอหมีทั้งสองเผลอญี่ปุ่นก็กระตุกชายกางเกงของทั้งสองลงอย่างแรงด้วยมือทั้ง สองข้าง
"เฮ้ย!!!!!"
ญี่ปุ่น วิ่งแจ้นเข้าโรงยิมไปทันที หมีทั้งสองดึงกางเกงขึ้นแทบไม่ทัน เสียงกรี๊ดกราดดังมาจากกลุ่มของริต้า
"น้อง ญี่ปุ่น อีโร่ของพี่ริต้า กรี๊ดดดด วันนี้พี่หญิงริต้ามีความสุขมากที่ซู๊ดเพราะน้องญี่ปุ่น กรี๊ดดดดดดด"
เฟียตกับ โฟคไม่กล้าวิ่งตามเพราะสายตาของแกงค์ริต้าหน้าขาวหยาดเยิ้มเป็นมันดักหน้า อยู่ ส่วนญี่ปุ่นหัวเราะคิกคักอารมณ์ดีวิ่งกลับไปดึงแขนบอย
"บอยๆ กลับหอป่ะ"
"อ้าว ทำไมล่ะ"
"เบื่อ แล้ว อิอิ ไปอ่านอิ๊กคิวซังดีกว่า นะนะ"
"ไม่ เอาอ่ะ กำลังหนุก นายกลับไปก่อน"
"อ่า"
"ไอ้ เปี๊ยก มานี่เลยมึง มึงตายแน่"
เสียง ขู่ข้ามโรงยิมดังก้องมา ยี่ปุ่นรีบวิ่งแจ้นออกไปจากโรงยิมทันที
:กอด1: :กอด1:
เขียนโดย eiky
-
ญี่ปุ่นนี่มันตัวแสบสุดยอดเลยอ่า :laugh:
ส่วนหมีดำกะหมีขาวก็แพ้น้ำตาสาวน้อย เอ๊ย หนุ่มน้อยอีกจนได้
แต่ถึงเป็นตัวแสบยังไงก็รักน้าญี่ปุ่น :กอด1:
+1 ขอบคุณค่ะ รออ่านตอนต่อไปน้าาา
-
ฮามาก
-
555
น้องยี่ปุ่น แรงงงง
-
555555
น้องญี่ปุ่นฮาทุกตอนจริงๆ
-
จะมีชีวิตรอดไปถึงเมื่อไหร่นะญี่ปุ่นเนี้ย
จะโดนหมีขาวหรือหมีดำทำโทษก่อนน้าา
ฮ่าๆ
-
:m20: ป่วนได้ป่วนดี จริง ๆ
:z2: :z2:
-
ไอ้ตัวแสบ ๕๕๕๕๕๕๕๕๕ :jul3:
ป่วนเขาไปทั่ว
-
555 มีตอนไหนไม่ขำบ้างเนี่ย 555 :m20:
-
ขำว่ะ ริต้าโดนต่อย
ไอ้เปี๊ยกมันแสบจริง ๆ
รอ NC ดีกว่า
ท่าทางจะตลก
-
ญี่ปุ่น
ไปเปลี่ยนชื่อเป็นทิงเจอร์ดีกว่านะจ๊ะ
จุ๊บๆ
-
ญี่ปุ่นนี่นะจริงๆแล้ว พริกกับเกลือรวมกันแล้วนั่นนะ แสบมากๆ
แต่น่ารักนะ
-
ไอ้แสบบบบบบบบบบบ
-
ก๊ากก ญี่ปุ่น แสบสุดๆ หมีดำหมีขาวต้องร่วมมือกันแล้วล่ะ ถึงจะเอาอยู่
-
ไม่ไหวเลยนะญี่ปุ่น เดี๋ยวก็โดนหมีขากับหมีดำลงโทษหรอก
-
อยากจะกินเด็กอย่างญี่ปุ่น...
ก้อเหนื่อยหน่อยนะพี่หมี...... :m14:
:L1: นู๋ญี่ปุ่น กะ น้อง eiky
กด + ให้กับความฮาแล้วนะคะ
-
เฮ้ออออ
อ
สงกะสัยเรื่องนี้ต้องเป็น 3P 3P 3P 3P 3P 3P 3P 3P 3P 3P
100เปอเซ็น อ๊ากกกเขิลแทน
-
แค่คิดถึง nc by ญี่ปุ่นก็ขำแล้วอ่ะ
-
พี่ๆทั้งสองเจอมารยาหนูญี่ปุ่นเข้าไปถึงกับไปไม่เป็นกันเลยทีเดียวฮ่าๆ
-
555 ญี่ปุ่นฮามาก
-
ตกหน้าแล้ว....มาดันให้ก่อน
-
ตกหน้าแล้ว....มาดันให้ก่อน
ขอบคุณคร้าบ เจ๊ดัน อิอิ
-
ไอ้หญ้าแห้งนี่มันจริงๆเล้ย ศรีธนนชัยกลับชาติมาเกิดรึงัยวะ
-
วิ้ง วิ้ง มาแย้วววว อิอิ ตามเชียร์น้องญี่ปุ่นอยู่อ่ะเปล่า อิอิ
(จูบ?)
:mc4: :mc4: :mc4: :mc4:
ญี่ปุ่นวิ่งขึ้นไปเอาเสื้อผ้าบนชมรม แต่ระหว่างทางเห็นร้านไอติมกำลังจะปิดร้านจึงแถเข้าไปอ้อนต่อรองราคา
"น้า พี่น้า เนี่ยญี่ปุ่นเป็นลูกค้าประจำน้า ลดให้หน่อยน้า"
ญี่ปุ่นไปยืน เกาะประตูที่เขากำลังจะปิดร้าน
"ไม่ได้หรอกน้อง พี่ลดราคาพี่ก็ขาดทุนสิ ซื้อมานะไม่ได้ขอมา"
"อ่า นะพี่น้า พี่หล๊อหล่อ เห็นแก่เด็กตาดำๆน้า เนี่ยอยากกินมาก เงินเหลืออยู่นิดเดียวเอง ถ้าไม่ได้กินเค้านอนไม่หลับแน่ๆเลย อ่า พี่อย่าใจร้ายน้าพี่น้า"
ญี่ปุ่น ไม่ยอมแพ้ง่ายๆเข้าไปดึงแขนคนขาย ซึ่งได้แต่ส่ายหน้ายอมลดราคาให้ญี่ปุ่นครึ่งราคา ญี่ปุ่นเดินลั่นล้ากลับไปที่ชมรม พอเดินเข้าไปก็ผงะจะหันหลังกลับ เพราะหมีขาวยืนตัวเบ่อเร่อขวางอยู่
"มึงจะไปไหน ไอ้ตัวดี"
เสียงขู่เข้มดังลั่น
"หวาย จะกลับบ้านแล้ว"
"กลับไม่ได้ กวนตีนนักนะมึงมานี่เลย"
หมีขาวดึงคอเสื้อญี่ปุ่นลากไปที่โต๊ะ
"โอ๊ย หายใจมะออก ปล๊อย"
"มึงตายแน่ไอ้เปี๊ยก"
เฟียตยังขู่เสียง ดังลั่น ลากญี่ปุ่นให้ไปนั่งลงเก้าอี้แล้วเขาขาพาดกันไว้ ญี่ปุ่นเลียกินไอติมต่อ แม้ปากจะร้องว่าอย่า ว่ากลัวอยู่
"เอามานี่ ซิ"
"อ่า เอาคืนม๊า ของเค้าน้า"
"ไอ้เตี้ยนี่ มึงไม่กลัวกูเลยเหรอ หา"
เฟียตตวาดเสียงดังกว่าเดิม ญี่ปุ่นผงะ แต่สายตายังจ้องอยู่ที่มือของเฟียตที่ถือไอติมไว้ในมือ
"กลัวอ่า แต่อยากกินติม เอามาๆ"
"โป๊กๆๆ นี่แน่ะ"
"โอ๊ย หมีขาวอ่า เขกหัวไมอ่า"
"มึงนี่เหลือเกินจริงๆ จะตายอยู่แล้วยังห่วงแดกอยู่ได้"
"เอ๋ ทำไมตาย ไม่เอายังไม่ตาย เอาติมเค้าม๊า หวายหยดแล้วอ่า"
ญี่ปุ่นดันตัวลุกขึ้นจะไปเลียไอติ มที่กำลังไหลราดมือเฟียต
"แหวะ ไอ้ทุเรศ"
เฟียตปาไอติมไปให้ พ้นมือ ญี่ปุ่นหน้าบึ้งทันที
"อ่า ทิ้งทำไม ทิ้งของเค้าทำไม ไอ้บ้า ไอ้หมีขาวบ้า เค้าอุตส่าห์ขอต่อราคาเค้า"
ญี่ปุ่นตีหน้าอกกัดแขน เฟียตทันที
"เอ้ย ไอ้เปี๊ยก"
เฟียตพยายามผลักญี่ปุ่นออกจาก ตัวแต่ดูเหมือนญี่ปุ่นจะโวยวายดังกว่าเดิม
"คนใจร้าย ปาติมเค้าทิ้งทำไม ไอ้บ้า"
"มึงจะหยุดหรือไม่หยุด ไอ้เปี๊ยก"
เฟียตจับบ่าของญี่ปุ่นแรงกว่าเดิม กดตัวญี่ปุ่นให้นั่งลง
"จะตีเค้าก็ได้ ไม่เคยว่าสักคำ มาทิ้งติมเค้าทำไม ไอ้บ้า คนไม่มีหัวใจ"
ญี่ปุ่น ร้องไห้ออกมา เพราะไอติม เฟียตอึ้ง อันนี้เป็นน้ำตาจริงไม่ได้แสดงละครเหมือนที่ผ่านมา ญี่ปุ่นต่อยท้องเฟียตไม่ยอมหยุดดิ้นพรวดพราดหนักกว่าเดิม
"เฮ้ย ไอ้เปี๊ยก"
เฟียตได้แต่อุทาน พูดอะไรไม่ออก
"ฮือๆๆๆ ไอ้บ้าๆ"
ญี่ปุ่น ดิ้นเหมือนเด็กข่วนตามแขนตามขาของเฟียตจนแดงไปทั้งตัว
"เอ่อ กูขอโทษ กูซื้อให้ใหม่ก็ได้"
เฟียตพูดออกไปเพราะตกใจไม่เคยเห็นญี่ปุ่น ร้องไห้ฟูมฟายขนาดนี้มาก่อน
"ฮึกๆๆ เลี้ยง ทุกวันน้า ฮึกๆๆ"
หยุดร้องไห้เกือบทันที
"โห มึงห่วงแดกเหลือเกินนะ"
เฟียตโล่งใจ มองญี่ปุ่นอย่างเอือมระอา
"เสียดายจัง ไปเลยพาไปซื้อหน้าโรงเรียนเลย เค้าจะเอาหางเสือ อิอิ"
ญี่ปุ่นเอาแว่นตาหนาออกจาหน้าแล้วปาดน้ำตา ดึงแขนเฟียต
"ไอ้นี่ นี่กูจะมาล้างแค้นมึงนะเนี่ย ตกลงกูมาทำไรวะ"
"มา เลี้ยงติมเค้างาย หมีขาวน่าร้าก ปะๆ หิวๆๆ"
ลืมเรื่องเมื่อครู่ไปหมด แล้วกลับมาลั่นล้าเดินจูงแขนเฟียตออกนอกชมรมไป เฟียตได้แต่เกาหัวแกรกๆ
"เอา อันนั้นอ่า หมีขาว"
"เฮ้ย แพงโว้ย แดกที่มันถูกๆหน่อยดิ"
"เอ๋ จะไม่รับผิดชอบเหรอ ไม่รู้ล่ะ จะเอาอันนั้น พี่เอาอันนั้นคร้าบ"
ญี่ปุ่นชี้เอาไอติมโคนที่ดูแพงที่สุดในตู้แช่ เฟียตต้องควักเงินออกมาจ่าย พอได้ไอติมมาก็ตวัดลิ้นเลียทั่วหน้าไอติมโคน
"กินป่ะหมีขาว"
"ไอ้ทุเรศ แดกๆไปเถอะ ดูมึงเลีย ใครจะแดกลง"
"อิอิ ชวนไปงั้นล่ะ ไปตรงนั้นดีกว่า"
ญี่ปุ่นเดินนำหน้าไปนั่งตรงเก้าอี้ เฟียตเดินตามไป เด็กนักเรียนที่นั่งจับกลุ่มกันมองดูญี่ปุ่นกับเฟียตใหญ่ คนตัวใหญ่เขินเดินแทบไม่ออก แต่ญี่ปุ่นยิ้มร่าเริงไม่สนใจใคร
"หมี ขาวๆ มานี่ มานั่งก่อนเดี๋ยวค่อยพาเค้าไปกินข้าว"
"เฮ้ย มึงเบาๆหน่อยคนอยู่เต็มร้าน"
เฟียตเดินเข้าไปกระซิบกระซาบ
"เอ๋ อายใครอ่า ไม่ได้ทำไรผิดซะหน่อย เร็วๆนั่ง"
ญี่ปุ่นตบเก้าอี้ข้างๆ ตัวให้เฟียตนั่งลง เด็กนักเรียนซุบซิบกันใหญ่ เฟียตทนไม่ไหวจึงดึงแขนญี่ปุ่นออกจากร้านไป ญี่ปุ่นงงแต่ก็เดินตามออกไป
"รีบออกมาไมอ่ะ กำลังตากแอร์เย็นๆเชียว"
"ไอ้บ้า คนเขานินทาอยู่น่ะเห็นไหม"
"เอ๋ เขานินทาหมีขาวเหรอ อิอิ เดี๋ยวไปถามดีกว่าว่าพูดอะไร"
"เฮ้ย ไอ้เปี๊ยก ไม่ต้องไป"
ดึงแขนไว้เกือบไม่ทัน ญี่ปุ่นหันหลังกลับจะเดินเข้าร้านไป ทำหน้าอยากรู้อยากเห็นเต็มที่
"อ้าว ก็ไปถามไงจะต้องไม่ได้มาสงสัย เอ๋ หมีขาวนี่ยังไง"
"ไม่ต้องโว้ย ไปๆ ไปกินข้าว ไอ้นี่"
เฟียตไม่รู้จะว่าอะไรดี ได้แต่เดินจูงแขนคนตัวเล็กที่สายตายังมองเข้าไปในร้านไอติม ทำหน้าย่นใส่เด็กนักเรียนที่มองตาม เฟียตเดินนำหน้าญี่ปุ่นเข้าไปในร้านอาหารตามสั่ง
"กินไรไอ้เปี๊ยก เร็วๆ ก็อยากอาบน้ำ"
"เอ๋ กินก่อนดิ เวลากินเขาไม่ให้เร่งน้า มันบาป"
ญี่ปุ่นทำหน้าเอ๋อเดินไปสั่งข้าวผัดไก่ แล้วไปนั่งกระดิกเท้ารอที่โต๊ะ
"หมีขาวกินกะเพราปลาหมึกดิ ไข่ดาวด้วย"
"ทำไม กูจะกินคะน้าหมูกรอบ"
"อ่า นะนะ เค้าอยากกิน"
"อ้าวอยากกินมึงไม่สั่งล่ะ"
"เอ๋ สั่งเยอะหมีขาวก็เปลืองตังค์ดิ ช่วยประหยัดนะเนี่ย"
"อ้อ จะมากินของกูด้วยว่างั้น ขี้โกงนะมึง"
"แหะๆ ขี้โกงอารายอ่า เป็นพี่ต้องแบ่งน้องกินสิ อิอิ"
ญี่ปุ่นพูดหน้าตาเฉย เฟียตกัดฟันกรอดแต่ก็นิ่งอยู่ พอกินข้าวเสร็จก็เดินกลับหอ เฟียตเหมือนคิดอะไรขึ้นมาได้
"ไอ้เปี๊ยกไปเล่นห้องกูไหม"
"เอ๋ มีอะไรให้เล่นอ่า ไม่เอาจะกลับไปอ่านอิ๊กคิวซัง"
ญี่ปุ่นไม่ได้สนใจในคำชวนเลย
"มีขนมนะมึง กูให้เล่นหุ่นยนต์กูด้วย ไปไหม"
แววตาดูพิกลมีความในแอบแฝง ญี่ปุ่นยิ้มร่า
"อิอิ ไปๆ ยืมมาเล่นที่หอด้วยน้า"
เฟียตทำท่าคิดเพราะหวงหุ่นยนต์มาก ในใจก็คิด หึหึ เสร็จกูแน่ไอ้เปี้ยก วันนี้มึงโดนยัดเยียดความเป็นชายให้แน่ๆ ฝ่ายญี่ปุ่น อิอิ รู้จักญี่ปุ่นน้อยไปเดี๋ยวเอามาครอบครองเลย หุ่นยนต์จ๋า อิอิ เดินตามเฟียตไปอย่างร่าเริง วันนี้พวกรุ่นพี่ยังซ้อมแบดฯกันอยู่จึงไม่มีใครแซว ทางปลอดโปร่งเฟียตยิ้มแสยะที่มุมปาก
"ไหนอ่า หนมอ่ะ"
เข้าห้องได้ก็ถามหาขนมทันที แล้วไปคว้าเอาหุ่นยนต์บนชั้นมากอดบนเตียงทันที
"เดี๋ยวไปซื้อ มึงจะเอาอะไร"
"อิอิ"
ญี่ปุ่นบอกไปเกือบสิบอย่าง เฟียตกัดฟันกรอด แต่ก็ยอมเดินลงไปซื้อขนมให้ ต้องยอมเพื่อแผนจะได้ลุล่วงไปได้ด้วยดี พอเฟียตเดินออกจากห้องไป ญี่ปุ่นก็นอนคว่ำดีดขาไปมาเล่นกับหุ่นยนต์
"เอ้า เอาไปแดกให้หมดนะมึง"
เฟียตโยนถุงขนมใส่ตัวญี่ปุ่น รายนั้นก็ลุกมาคว้าถุงขนมไปกอดทันที
"อิอิ น่าร้ากที่ซู๊ด อิอิ"
เปิดถุงขนมกินทันที
"เฮ้ย ไมมึงกินบนเตียงเดี๋ยวมดก็ขึ้นพอดี ลุกไปนั่งกินดีๆ ไอ้เปี๊ยก"
เฟียตลากขาญี่ปุ่นให้ลุกจากเตียง คราวนี้ญี่ปุ่นไม่เถียง ทำหน้าย่นยอมลุกจากเตียงสองมือก็หอบทั้งถุงขนมกับหุ่นยนต์เดินไปที่โต๊ะ เขียนหนังสือ ปากเคี้ยวขนมกรุบกรับ เฟียตนั่งมองอย่างเพลินตา กินไปกินมาขนมเกือบหมดญี่ปุ่นอิ่มเดินหาน้ำกิน แล้วก็กระโดดลงเตียง
"อ่า อิ่มมากมาย อิอิ หุ่นยนต์ๆ"
นอนคว่ำดีดขาเหมือนเดิม เฟียตเห็นจึงคร่อมมือรอบเอวญี่ปุ่น
"ทำไรไอ้เปี๊ยก"
แกล้งถามเอาหน้าไปใกล้ ตัวเบียดกับญี่ปุ่นแล้ว
"อ่า ไรอ่า มาเบียดทำไมอ่ะ ร้อนน้า"
ญี่ปุ่นดิ้นไปมาเฟียตก็กอดแน่นขึ้น
"ทำไมกูกอดมึงไม่ได้เหรอ"
"เอ๋ ทำไมกอด ทีเค้ายังไม่อยากกอดหมีขาวเลยอ่า"
ญี่ปุ่นพูดหน้าตาเฉยเล่นหุ่นยนต์ต่อ
"ไอ้เปี๊ยก แกเคยจูบป่ะ"
เฟียตพูดออกไปเสียงติดๆขัดๆ ใจเต้นตุบตับหน้าแดง
"หือ จูบอารายอ่า เหมือนในหนังอ่ะเหรอ"
"อืม เคยป่ะ"
ญี่ปุ่นส่ายหน้า
"มึงอยากลองไหม"
เฟียตใจเต้นแรงจะเด้งออกมาข้างนอก กว่าจะพูดออกไปได้
"ฮื่อ ไม่เอาอ่า ยังเด็ก ไม่จูบหรอก โตแล้วค่อยจูบ"
"แค่ลองนี่หว่า จะได้รู้"
เฟียตยังไม่ยอมแพ้ พยายามหลอกล่อ
"ทำไมเหรอ หมีขาวเคยจูบหรา อิอิ"
ญี่ปุ่นหัวเราะคิกคัก เฟียตเอาหน้าเข้าไปใกล้จนลมหายใจร้อนเป่าหน้าญี่ปุ่น
"อึ๋ย จั๊กจี๋อ่า เอาหน้าออกไปดิ"
ญี่ปุ่นย่นคอ
"มาลองกับกูนี่มา"
เฟียตจับหน้าญี่ปุ่นมาใกล้
"เอ๋ ทำมายอ่า ไม่อยากจูบนิ"
ญี่ปุ่นเบือนหน้าหนี
"นะนะ ลองหน่อย"
"เอ๋ ผู้ชายจูบผู้ชายได้หรา"
ญี่ปุ่นยังสงสัย
"ได้สิ มาๆ มาลอง"
เฟียตใจเต้นแรงหน้าแดง
"อ่ะ ก็ได้ แป๊บเดียวน้า จะเล่นหุ่นยนต์"
ญี่ปุ่นหันหน้ามาจ้องเฟียตอย่างจัง ตามองปริบๆ เฟียตเอื้อมมาถอดแว่นตาออก ญี่ปุ่นยิ่งหลับตากระพริบถี่ๆเพราะมองไม่ค่อยสะดวก เฟียตจับหน้าญี่ปุ่นมาใกล้ๆ ค่อยๆทาบริมฝีปากลงไป ญี่ปุ่นทำปากยื่นพอปากกระทบกันก็สะดุ้งเพราะไม่เคย หัวเราะอยู่ในลำคอ
"อ้าปากหน่อยสิมึง"
เฟียตบอกทั้งที่ปากยังทาบกันอยู่
"เอ๋ หมีขาวเอาลิ้นเข้ามาทำมายอ่า แหวะ น้ำลาย ยี้ๆ"
ญี่ปุ่นผงะหน้าออก เอามือขึ้นเช็ดปากทันที
"ไอ้บ้า เขาก็ทำกันแบบนี้ล่ะ"
"ไม่เอาอ่า แฉะ"
ญี่ปุ่นจะหันหน้าหนี แต่เฟียตจับหน้าไว้แล้วประกบปากต่อ
"คิกๆ จั๊กจี๋อ่า ตลกๆ"
ญี่ปุ่นดิ้นพรวดพราดไม่ได้เคลิบเคลิ้มไปด้วยเลย
"ไม่เอาดีกว่า หมีขาวไปอาบน้ำดิ เหม็นจั๊กแร้"
"อ้าวไอ้นี่ กูใช้โรลออนโว้ย"
เฟียตใจอ่อนคงบังคับให้ญี่ปุ่นทำตามอย่างที่ใจคิดไม่ได้ง่ายๆ ยอมลุกออกไปหยิบผ้าเช็ดตัวเข้าห้องน้ำไป เดี๋ยวอาบน้ำเสร็จมึงโดนแน่ๆไอ้เปี๊ยก
"มึงมาอาบน้ำด้วยกันไหม"
เฟียตยังไม่สิ้นความพยายาม
"ยังไม่อยากอาบอ่า จะเล่นน้องหุ่นยนต์"
"มาอาบ ถ้าไม่อาบกูไม่ให้เล่นแล้วนะ"
เฟียตขู่เล่นๆ แต่ญี่ปุ่นทำหน้าย่น
"ก็ได้ๆ อาบเสร็จให้เอากลับหอด้วยน้า"
ญี่ปุ่นลุกจากเตียงเดินเข้าห้องน้ำไป
"ถอดเสื้อผ้าสิมึง"
เฟียตใจเต้นแรงกว่าเดิม หน้าแดง ญี่ปุ่นถอดเสื้อผ้าออกทันทีเหลือเพียงตัวล่อนจ้อน เฟียตเริ่มสั่นทำอะไรไม่ถูก
"อ้าว แล้วหมีขาวไม่ถอดอ่ะ จะอาบน้ำทั้งชุดนักเรียนหรา อิอิ"
ญี่ปุ่นเดินไปเปิดน้ำฝักบัวราดตัวทันที เฟียตรีบถอดเสื้อผ้าออกทันที น้องชายสู้เต็มกำลังแล้ว
"อิอิ ทำไมน้องชายหมีขาวโด่อย่างนั้นอ่ะ อิอิ ไหน ดูหน่อย"
ญี่ปุ่นไม่ได้รู้สึกอายหรือเขินแต่อย่างใด เดินมาก้มดู แล้วเอานิ้วเขี่ยเล่น คนตัวใหญ่ใจจะขาดตาย
"ขนเย๊อะ เยอะ อิอิ ทำไมหมีขาวตัวขาวๆ แล้วน้องชายด๊ำดำเนอะ อิอิ"
"กูใช้งานบ่อยโว้ย ไหนของมึง"
ญี่ปุ่นกระเด้งตัวชึ้นมา
"ทำไมน้องมึงนอนนิ่งวะ"
"ก็มันเป็นแบบนี้อ่า แล้วทำไมน้องชายของหมีขาวตื่นอ่า อิอิ คิดอะไรกับเค้าอ่ะเปล่า"
ญี่ปุ่นพูดแล้วก็หันไปเล่นน้ำฝักบัวทันที ไม่ได้สนใจแต่อย่างใด
"เอ๋ มากอดทำไมอ่า อิอิ ไม่เอ๊า จั๊กจี๋"
"ไอ้เปี๊ยก กูไม่ไหวแล้ว"
เสียงสั่นพยายามถูก้นญี่ปุ่น
"ไม่สบายหรา หมีขาวเป็นอาราย"
ญี่ปุ่นหันหน้ามาถาม ทำหน้างง เอ๋อใส่
"กู กู อยากมีอะไรกับมึง"
"อิอิ มีอารายอ่า"
ญี่ปุ่นยังทำหน้าไม่เข้าใจความปรารถนาของคนตัวใหญ่
"เอากันไง ไอ้เปี๊ยก"
"เอากัน ยังไงอ่า อิอิ"
ญี่ปุ่นหัวเราะคิกคัก เอามือจับน้องชายของเฟียตเล่น
"ทำไม หย๊ายหย่าย อิอิ แข็งด้วยอ่า"
ญี่ปุ่นบีบเล่นคนตัวใหญ่หน้าบูดเบี้ยว แต่ญี่ปุ่นกลับสนุกสนานกับการจับเล่น เพราะของตัวเองเล็กกว่าของเขา
"อาบน้ำดีกว่า เบื่อแระ ไม่ยอมลงซะที"
ญี่ปุ่นหันไปเล่นสบู่เอามาฟอกตัวจนเป็นฟอง
"มึงยกขาขึ้นหน่อย ไอ้เปี๊ยก"
เฟียตเสียงกระเส่า
"เอ๋ ไม่เอาอ่า เดี๋ยวล้ม เอ้ย หมีขาวทำอะไร๊"
เฟียตไม่ฟังเสียงแล้ว จับขาญี่ปุ่นยกขึ้นทันที พยายามจะเอาน้องชายถูกเข้าร่องก้น
"อิอิ จั๊กจี๋อ่า ไม่เอ๊า ไม่เอา"
ญี่ปุ่นหัวเราะคิกคัก
"อยู่เฉยๆดิ มึง"
"หมีขาวทำอารายอ่า ตลกอ่ะ"
ญี่ปุ่นยังหัวเราะอยู่คิกคักเห็นเป็นเรื่องสนุกไปเสีย
"ก้นมึงขาวว่ะ ไอ้เปี๊ยก มันน่า"
"ขาวดิ เค้าผิวดีนิ อิอิ ไม่เอาอ่ะ ปล่อยน้า เค้าจะสระผม"
"กูเอามึงหน่อยดิ นะ ไอ้เปี๊ยก"
"เอ๋ เอาอาราย ไม่ให้หรอก เค้าจะสระผม นี่แน่ะ"
ญี่ปุ่นดีดนิ้วไปที่น้องชายของเฟียตเต็มแรง
"โอ๊ย!!!!!"
"อิอิ บอกไม่ฟังน้า อิอิ"
เฟียตนั่งลงตัวงอ น้องชายหดตัวลงทันที
"ไอ้เปี๊ยก มึง"
เฟียตขู่ ญี่ปุ่นเอายาสระผมราดใส่หัวของเฟียตทันที ขยี้ๆจนฟองฟ่อนเต็มไปหมด เสียงหัวเราะของญี่ปุ่นผสมกับเสียงครางของเฟียต กว่าจะอาบน้ำเสร็จเฟียตถึงกับหน้าเขียวเลยทีเดียว
:z2: :z2:
เขียนโดย eiky
-
กร๊ากกกกกกกกกก
เด็กหนอเด็ก
ไม่รู้เรื่องเลย
ถ้าเป็นชั้นละก็
อิอิ :impress2:
-
เป็น nc? ที่ขำที่สุดตั้งแต่เคยอ่านมา
แหม่ ช่างไม่รู้อะไรบ้างเลยจริงๆ
-
หมีขาวหืนอ่ะ ไม่น่ารักซะแล้ว
น้องยังเด็กนะ เข้าข่ายล่อลวงนะเนี้ย
-
ก๊ากกกกก NC แบบไหนวะเนี่ยะ หื่นไม่ออกเลย
โอ๊ยยย เห็นใจหมีขาวว่ะ
ทำงัยปุ่นถึงจะเข้าใจนะ
ขำว่ะ
-
ฮ่าๆๆ สงสารพี่หมีไปเลยจริงๆ
:-[ :-[ :-[
-
เวงกำ... :เฮ้อ: จะโดนพรากพรหมจรรย์อยู่แล้วยังไร้เดียงสาไม่รู้เรื่องอีก ไอ้พี่หมีขาวหื่นกาม :angry2: แกคิดจะพรากบริสุทธิ์ผู้เยาว์โดยแลกกับขนม+หุ่นยนต์เนี่ยนะ ไอ้ทุเรศ :beat: ถ้ามันเสี้ยนมากนักไปปลดปล่อยกับนังริต้าเมียแกไป๊
-
ญี่ปุ่นนนนน
ดีดทำไม เสียของงงง
จุ๊บๆ
-
หมีขาวน่าสงสารที่สุดๆอ่ะ แต่ก็แอบขำนะอยากจะรังแกญี่ปุ่นดีนัก อ่ะคริๆ :jul3:
-
พี่เฟียต หลอกล่อเกินไปละ เด็กยังไร้เดียงสา ทำแบบนี้ ไม่ดีนะ :teach:
ต้องมอมเหล้าดิ เอ๊ย.... ไม่ช่าย
-
อีกนิดเดียวววววววววว :haun4: ก็จะ......... :laugh: :laugh:
อ่านแล้วฮาขี้แตก :laugh: :laugh: :laugh: :laugh:
หมีดำอ่า...หมีขาวจะงาบญี่ปุ่นแล้วนะออกมาทำคะแนนด่วนจ้ะ
-
55555555
ญี่ปุ่นนี่มันไม่รู้อะไรจริงๆวุ้ย
เอ็นซีนี้ฮามากกก ก๊ากกๆ
-
ว่าแล้ว.....เจ้าญี่ปุ่นน่ะ...เป็นเด็กขี้สงสัย...ขี้เล่น...
แถมขี้เบื่ออออ..อีกต่างหาก.....หมดสนุกนู๋ก้อจะไปเล่นอย่างอื่นต่อ.....
ว่าแต่....เร็วไปม้างพี่หมีขาว.....จะกินเด็ก.....แบบนี้ไม่ดีน้า....
มีหลอกล่อด้วย....สะใจที่เจ้าญี่ปุ่นดีด.....ซะหน้าเขียว :laugh: :laugh:
:จุ๊บๆ: นู๋ญี่ปุ่น :L1: น้อง eiky
กด + ให้กับความสะจายยยยย...
-
เห้อออ อ เมื่อไร่ปุ่นจะเสดหมีขาวซักที ฮิฮิ
-
หมีขาวหลอกเด็กว่ะ จะ :oo1:เค้า แต่ปุ่นมันไร้เดียงสากว่าที่คิดนะ :o8:
เป็น NC ที่น่าจดจำเรื่องนึงเลยทีเดียว ฮาได้อีก :laugh:
-
:m7: ตามมาดู....
-
ตกลงญี่ปุ่นกี่เเล้วขวบนี่...ไร้(ร้าย)เดียงสาเเบบเหลือเชื่อเลย
-
:m20: รอ NC แบบ เต็มใจ ห้าห้า
มีไหม รอ อยู่น่ะ
-
กรรมจริงๆ o6
-
(นอน เฉยๆได้ไหมอ่า?)
มาแว้วววว คิดถึงญี่ปุ่นไหมอ่า
"อ่า อาบน้ำแล้วใส่เสื้อผ้าที่หนายอ่า หมีขาว"
ญี่ปุ่นห่อตัวด้วยผ้าเช็ดตัว หยดน้ำยังไหลออกมาจากตัว
"มึงเช็ดตัวให้แห้งก่อนดิ ไอ้เปี๊ยก มึงเดินทั่วห้องเห็นไหม ห้องกูเลอะหมดแล้ว"
"เอ๋ หมีขาวก็ไม่เช็ดน้า ดูดิตัวเปียก อิอิ"
ญี่ปุ่นเช็ดตัวลวกๆแล้วเดินโทงๆผ่านเฟียตไปหน้าตาเฉย
"ไหนอ่า เสื้อผ้า"
เฟียตกลืนน้ำลายลงคออย่างยากลำบาก น้องชายทำท่าจะตื่นขึ้นมาอีกแต่ก็เจ็บแปลบขึ้นมา
"เอา ใส่ตัวนี้ล่ะ"
เฟียตโยนเสื้อยืดกับกางเกงขาสั้นให้ญี่ปุ่น พอสวมเสื้อผ้าเสร็จก็ขึ้นไปนอนบนเตียงกระดิกเท้าอยู่อย่างสบายใจ
"ทา แป้งให้หน่อยดิหมีขาว"
ญี่ปุ่นถลกเสื้อขึ้น เฟียตกะจะด่าแต่ก็คิดอะไรขึ้นมาได้ เดินไปหยิบกระป๋องแป้งเดินมานั่งลงข้างๆ
"ถลก เสื้อขึ้นสูงๆดิ"
ญี่ปุ่นทำตามอย่างว่าง่าย เฟียตโรยแป้งลงบนตัวญี่ปุ่น แล้วไปวนนิ้วอยู่ตรงยอดอก
"อิอิ ทำไรอ่ะ จั๊กจี้ อ่า คิกคิก"
ญี่ปุ่นดิ้นทันที
"อยู่เฉยๆดิ"
"ไม่ เอาอ่ะ ตลกทาหลังให้หน่อย"
ญี่ปุ่นนอนคว่ำทันที แล้วให้เฟียตถลกเสื้อขึ้น เฟียตกัดฟันกรอดไม่ได้อย่างใจคิด พอทาทั่วหลังก็ขึ้นนั่งทับ ดึงกางเกงญี่ปุ่นออกทันที
"อ่า จะทาก้นหรา อิอิ"
ยังไม่รู้ตัวว่าโดนปองร้าย หัวเราะคิกคักอยู่
"มึง เสร็จกูแน่ไอ้เปี๊ยก"
เฟียตกัดฟันคิดว่ายังไงก็ต้องเผด็จศึกให้ได้
"เอ๋ ทำไรอ่า อิอิ น้องชายหมีขาวแข็งอีกแล้วอ่า ไหนๆ มาดูหน่อย"
ยังดิ้น ออกเพราะเฟียตทับลงมาที่ตัว แต่ญี่ปุ่นกลับพยายามคว้าหาน้องชายของเฟียตมาจับเล่น เฟียตก็ยอมแต่โดยดี แม้จะยังเจ็บอยู่ก็ตาม ญี่ปุ่นก็คลึงจับเล่นอย่างสนุกมือ
"อือ ชอบว่ะ"
"อิอิ ทำหน้าเคลิ้มเลยอ่ะ ชอบหราหมีขาว"
"โอ๊ย กูไม่ไหวแล้ว มานี่เลยไอ้เปี๊ยก"
เฟียตร้องออกมาพลิกตัวญี่ปุ่นขึ้นคร่อมทันที
"มาจูบกันไอ้เปี๊ยก"
"แหวะ ไม่เอาอ่า หมีขาวจะเอาลิ้นเข้ามาในปากเค้า น่ากลัว"
ญี่ปุ่นเบือนหน้าหนี เฟียตจับหน้าญี่ปุ่นหันกลับมาแล้วประกบปากลงไปทันที
"อื้อ อื้อ ยี้"
ญี่ปุ่นดิ้นพรวดพราด
"มึงอย่าดิ้นสิ อยู่นิ่งๆ ไอ้เปี๊ยก"
เฟียตไม่ฟังเสียงอะไรแล้วหน้ามืดตามัว
"เดี๋ยวกูจะพามึงขึ้นสวรรค์"
เฟียตพูดแล้วลดหน้าลงมาตรงหน้าอกของญี่ปุ่นถลกเสื้อขึ้นงับปากไปที่ยอดอกของ ญี่ปุ่น
"ว้าก ฮ่าๆๆ จั๊กจี๋อ่า ไม่เอ๊า"
ญี่ปุ่นดิ้นแรงกว่าเดิม หัวเราะจนน้ำหูน้ำตาไหล
"เดี๋ยวมึงก็จะรู้สึกดี อยู่เฉยๆ"
เฟียตพยายามตวัดลิ้น
"อ๊าก อิอิ ไม่เอ๊า ไม่เอา จั๊กจี๋อ่า"
ญี่ปุ่นหัวเราะตัวงอ ดึงผมเฟียตให้ถอนหน้าออกจากอก ทั้งทึ้งทั้งจิก
"โอ๊ย มึง นี่กูจะได้ทำอะไรมึงไหมเนี่ย ไอ้เปี๊ยก อยู่นิ่งๆได้ไหม"
เฟียตชักรำคาญเพราะญี่ปุ่นดิ้นจนทำอะไรไม่สะดวก
"ไม่เอาไม่ทำ เค้าจะทำของหมีขาวเอง"
ญี่ปุ่นยังหัวเราะอยู่ เฟียตได้ยินก็ฉายแววตาชั่วร้ายออกมา
"เออ งั้นมึงทำให้กูเลยไอ้เปี๊ยก"
ว่าแล้วก็พลิกตัวนอนหงาย ญี่ปุ่นลุกขึ้นนั่งทันที คว้าเอาหุ่นยนต์มากอด เอื้อมมือไปจับของเฟียต
"อิอิ แข๊งแข็งอ่า น้องหุ่นยนต์เหยียบเลย นี่แน่ะ"
"โอ๊ย เบาๆดิมึง จับเบาๆ"
"ไหนๆ ทำไมมันมีน้ำอะไรอ่า อิอิ"
ญี่ปุ่นจับเล่นอย่างสนุกสนานเอาหุ่นยนต์แตะไปมา คนตัวใหญ่หน้าตาเหยเก
"มึงเลียให้หน่อยดิ"
"อูแหวะ สกปรกอ่า ไม่เอา น้องหุ่นยนต์เลียให้หมีขาวหน่อย"
"มึงก็คิดว่าเป็นไอติมดิ เลียให้หน่อย"
ญี่ปุ่นคิดอยู่ในใจ มองอย่างพิจารณา
"ถุย"
"เฮ้ย ไอ้เปี๊ยก"
ญี่ปุ่นถุยน้ำลายใส่ทันที แล้วหัวเราะ เอาหุ่นยนต์แตะไปมา เฟียตเอามือเช็ดออกทันที
"ไอ้บ้า กูให้เลียมึงมาถุยน้ำลายทำไมวะ"
"ไม่เอาอ่า ไอติมอะไรน่าเกลียดน่ากลัว นอนดีกว่า เบื่อแระ"
ญี่ปุ่นพูดจบก็นอนลงหันหลังให้กอดหุ่นยนต์ทันที เฟียตถอนหายใจ พยายามจะควักล้วงญี่ปุ่นอยู่แต่คนตัวเล็กดิ้นเอาหุ่นยนต์เคาะมือไว้ เฟียตกัดฟันกรอดๆ สักพักญี่ปุ่นก็หลับสนิท เฟียตพยายามดึงกางเกงของญี่ปุ่นออก เผยให้เห็นก้นขาวๆ
"ช่วยไม่ได้นะมึง ยั่วกูดีนัก จับยัดเยียดความเป็นผัวให้เลย"
เฟียตพยายามถ่างขาญี่ปุ่นออก ยิ่งเห็นชัดอารมณืของเฟียตยิ่งกระเจิดกระเจิงญี่ปุ่นครางงื้ดๆอยู่ในคอ จับไปทางไหนก็ไป ทำปากจุ๊บจั๊บ เฟียตพยายามยัดของตัวเองเข้าไป
"อ่า เจ็บ เอ๋ หมีขาวทำไรอ่า จะยัดน้องชายเข้ามาทำไม๊"
ญี่ปุ่นงัวเงียตื่นขึ้นมา ดิ้นพรวดพราด เฟียตจับเอวของญี่ปุ่นให้แน่นิ่งไว้
"ไม่เอ๊า ไม่เอา"
"น่าแป๊บเดียว นะไอ้เปี๊ยก"
"หมีขาวจะทำอารายเค้า"
"เป็นผัวมึงไง"
"หือ อิอิ หมีขาวแอบชอบเค้าหรา อิอิ บอกแล้วอย่ามาหลงรักเค้าน้า เหอๆๆ"
ญี่ปุ่นหัวเราะออกมาอย่างพอใจ ไม่ได้กลัวเลยแม้แต่น้อย
"เออ นั่นล่ะ เพราะฉะนั้นมึงยอมกูดิ"
"เอ๋ ไม่เอาอ่า ผู้ชายจะมีผัวเป็นผู้ชายได้ยังไงอ่า ประหลาด"
ญี่ปุ่นดิ้นอีกครั้ง
"ก็กูจะทำอยู่นี่ไง ไอ้เปี๊ยกมึงอยู่เฉยๆ"
"ออกไป๊ เค้าหนัก อ่าจะแหย่เข้ามาทำไม๊"
"อยู่เฉยๆๆ"
"นี่แน่ะ"
"โอ๊ย ไอ้เปี๊ยก"
ญี่ปุ่นดิ้นจนพลิกตัวขึ้นมาได้ พอพลิกขึ้นมาได้ก็ถีบเข้าที่เป้าที่กำลังตื่นตัวเต็มที่ เฟียตกระเด็นตกเตียงไป หน้าเขียวตัวงอ
"อิอิ สมน้ำหน้า บอกไม่ฟังนิ ไปนอนหอเค้าดีกว่า หมีขาวชอบกวน"
ญี่ปุ่นพูดแล้วก็ลุกขึ้นตาปรือทั้งที่ยังไม่ได้ใส่กางเกง
"เฮ้ย เออๆ กูไม่ทำแล้วก็ได้"
"ไม่เอาอ่า หมีขาวโกหก"
"เออ กูจะไม่ทำแล้วนอนๆมึงนอนจะเดินโทงๆออกไปอย่างนั้นเนี่ยนะ"
"เดินไปให้คนเห็นเลย จะบอกเค้าว่าหมีขาวรังแก"
"ไอ้เปี๊ยก อย่าออกไปนะมึง"
เฟียตคลานไปยึดขาญี่ปุ่นไว้
"เอ๋ ทำไมหน้าเขียวๆ อิอิ หิวข้าวหราหมีขาว"
ญี่ปุ่นทำหน้าย่นใส่ แล้วก็เดินขึ้นเตียงมานอนต่อ ในมือยังกอดหุ่นยนต์อยู่
"ไอ้เปี๊ยกจำไว้นะมึง กูจะทำยังไงดีวะ"
เฟียตยืนมองญี่ปุ่นที่เปลือยท่อนล่างล้อนจ้อนยั่วเฟียตยิ่งนัก คนตัวใหญ่ต้องเดินเข้าห้องน้ำไปทำร้ายตัวเองจนได้ พอออกมาก็ขึ้นนอนบนเตียงข้างๆญี่ปุ่น คนตัวเล็กก็ดิ้นละเมออยู่เหมือนเคย ยิ่งขยับตัวเท่าไหร่เฟียตก็ยิ่งนอนไม่หลับ เพราะท่อนล่างมันขาวเนียนยั่วใจเสียจริง เฟียตต้องนอนกอดญี่ปุ่นเอาไว้ เอาวะได้แค่นี้ก็เอา มันฤทธิ์น้อยที่ไหนกันไอ้ตัวเล็กนี่น่ะ เฟียตบ่นกับตัวเอง แล้วก็กอดร่างอวบเล็กนอนหลับไป
พอตื่นขึ้นมาญี่ปุ่นก็ทำหน้าย่นเพราะมีคนมากอดอยู่ ดิ้นพยายามเอามือเขาออก
"เอ่ กอดทำมายอ่า อุ๊ย น้อชายแข็งอิอิ"
ญี่ปุ่นจับของตัวเอง
"อืม ตื่นแล้วเหรอมึง อะไร"
เฟียตงัวเงียตื่นขึ้นพอเห็นญี่ปุ่นจับของตัวเองอยู่ก็เอื้อมมือไปจับ
"อ่า แปลกแฮะ"
เฟียตจับเบาๆรูดขึ้นรูดลง
"อิอิ ชอบๆ"
ญี่ปุ่นหัวเราะอย่างพอใจ เฟียตเบียดตัวเข้าหาทันที เสร็จกูแน่มึงไอ้เปี๊ยก ในใจยังคิดจะเผด็จศึกอยู่ พลางเอามือสอดไปที่ก้นของญี่ปุ่น
"อิอิ ตลกดีอ่า"
"อยู่เฉยๆนะมึง ห้ามดิ้น"
"อ่า เค้าจะฉี่แล้วอ่า"
"ไม่ฉี่ เดี๋ยวมึงก็รู้"
เฟียตเริ่มซุกไซร้ตามคอของญี่ปุ่น ญี่ปุ่นหลับตาปี๋รู้สึกแปลกประหลาด คนตัวใหญ่ได้ใจยิ่งนักรุกหนักกว่าเดิม
"ปู๊ดดด"
ญี่ปุ่นผายลมออกมา
"อุ๊บส์ อิอิ ปวดอึ๊อ่า"
"แหวะ ไอ้บ้า มึงไปกินหมาตายที่ไหนมาวะ ไปๆ เหม็นไอ้บ้า"
เฟียตพลักญี่ปุ่นออกจากร่างทันทีเพราะกลิ่นอันไม่พึงประสงค์หึ่งไปทั้งห้อง ญี่ปุ่นยิ้มอายๆแล้ววิ่งเข้าห้องน้ำไปทันที เฟียตนอนทำหน้าเซ็งอยู่บนเตียง กูจะเผด็จศึกมึงยังไงดีเนี่ย ไอ้เปี๊ยก แสบนักนะมึง ญี่ปุ่นอาบน้ำเสร็จก็เดินออกมาจากห้องน้ำ
"เอ๋ ชุดนักเรียนไม่ได้เอามาอ่า กลับไปเอาที่หอดีกว่า"
ญี่ปุ่นสวมชุดที่ใส่เมื่อคืนอย่างรวดเร็วแล้วรีบวิ่งออกจากห้องไปทันที พอถึงหอก็เห็นบอยกับเอกกำลังเปลี่ยนเสื้อผ้า
"ไปไหนมาปุ่น ไม่กลับมานอนห้อง"
บอยถามเมื่อเห็นญี่ปุ่นวิ่งกระหืดกระหอบเข้ามาในห้อง
"ไปนอนกับหมีขาวมา"
"หา มึงโดนหรือเปล่าไอ้หญ้าแห้ง"
เอกเข้ามาจับบ่าญี่ปุ่นถามอย่างอยากรู้อยากเห็น
"เอ่ โดนไรอ่า โดนดิ อิอิ"
"เฮ้ย จริงดิ เป็นไงวะมึง กูว่าแล้วมึงต้องโดนสักวัน"
"ก็ดีนะ เอกลองบ้างดิ"
"บ้ากูไม่เอาด้วยหรอก ไอ้บ้า มึงโดนไปคนเดียวเถอะ"
"ไหน ปุ่นโดนหมีขาวทำไร"
บอยถามเสียงเครียด
"ก็หมีขาวกวนตอนนอนอ่า ทำอะไรก็ไม่รู้ เอาน้องชายมาแหย่ก้นเรา"
"เฮ้ย ได้ไหม"
"หือ ได้ไรอ่า"
"มันเข้าไปไหมมึง"
เอกทำหน้าอยากรู้ยิ่งกว่าเดิม
"เอ๋ มันต้องเข้าไปไหนอ่า อิอิ ไม่เอาแล้ว เดี๋ยวไปโรงเรียนสาย เปลี่ยนเสื้อดีกว่า"
ญี่ปุ่นพูดแล้วไปหยอบชุดนักเรียนวิ่งเข้าห้องน้ำไป
"มันยังไม่โดนหรอกกูว่า ดูโนเนะแบบนี้อ่า"
"อืม เราก็ว่างั้นล่ะ หมีขาวนี่ไม่ไหวเลย คอยจะหาเศษหาเลยกับปุ่นอยู่เรื่อยเลยอ่า"
"หัวงูว่ะ อึ๋ย จะแดกไอ้หญ้าแห้ง"
เอกกับบอยถกเถียงกันอยู่พอญี่ปุ่นเปลี่ยนเสื้อผ้าเสร็จก็ออกมาจากห้องน้ำ หน้าตายังร่าเริงเหมือนเดิม เดินนำหน้าเพื่อนไปโรงเรียน
"พี่คนสวยๆ ทางนี้ๆ"
ญี่ปุ่นเจอแกงค์ริต้าหน้าขาวระหว่างทาง ยิ้มกระหยิ่มอยู่ในใจ
"ว้าย น้องญี่ปุ่น เมื่อวานน่ะ ทำถูกใจเจ๊มากเลยนะคะ อ่ะนี่ พี่ซื้อขนมมาฝากสมนาคุณ"
ริต้าร้องอย่างดีใจที่เจอหน้าญี่ปุ่น ยื่นถุงขนมให้
"อ่า ช็อกโกแล็ต น่าร้ากจังพี่คนสวย สวยแล้วยังใจดีอีก อิอิ"
ญี่ปุ่นยกมือไหว้ขอบคุณ
"เจ๊ ก็มีค่า เมื่อวานได้เห็นน้องชายของพี่โฟคแล้ว กรี๊ดดด ประทับอย่างแรง นี่ค่าน้องญี่ปุ่น"
เพื่อนอีกคนของริต้ากรี๊ดกร๊าดเสียงดังแล้วยื่นถุงขนมให้ญี่ปุ่นอีก ญี่ปุ่นยิ้มร่าอย่างพอใจ
"วันหลังเอาแบบเห็นจะจะนะคะ น้องญี่ปุ่น คราวนี้อยากได้อะไรพี่ริต้าจะสรรหามาให้"
ริต้าบอกก่อนจะเดินจากไป ญี่ปุ่นยื่นถุงขนมให้บอยกับเอก
"โห ของดีๆทั้งนั้นเลยอ่ะ แน่มากไอ้หญ้าแห้ง"
"อิอิ เห็นมะ คบญี่ปุ่นไว้มีแต่ได้กับได้"
ญี่ปุ่นยืดอกอย่างภาคภูมิใจ แล้วเดินเข้าโรงเรียนไปอย่างมีความสุข
kiss kiss :L2: :L2:
เขียนโดย eiky
-
หมีขาวแม่มหื่นแบบไม่ลืมหูลืมตาจริงๆ
วิธีการไม่ได้เรื่องเล้ย ลักหลับน้องซะงั้น
คิดถึงใจคนอื่นมั่งเซ่
-
เวรกรรม สงสารหมีขาวนะเนี่ยะ คงเมื่อยมือน่าดู 5555555
-
แล้วจะได้กดน้องปุ่นป่าวเนี๊ยะ
พี่หมีขาว :เฮ้อ:
-
สงสารพี่หมีขาวจัง ปุ่นมันเอ๋อไร้เดียงสากว่าที่คิดเยอะ :เฮ้อ:
เอาใจช่วยพี่หมีขาวเผด็จศึกปุ่นได้ในเร็ววัน :laugh:
-
"ปู๊ดดดดด" :m20: :m20: :m20:
-
เฟียต โฟค
กระผม อนุมัติให้ท่านรุมโทรม ญี่ปุ่นภายในยี่สิบสี่ชั่วโมง
จุ๊บๆ
-
^
^
^
^
อนุมัติด้วย กร๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก :m20: :m20: :m20:
ปู๊ดดดดดดดด
นิยายฮาแห่งปี
ฮาได้ตลอด ทุกตอน เชื่อละว่าเอ๋อ(โครตๆ)จริง :m20: :m20: :m20:
รีบมาต่อนะคะ
-
เหมือนหมีขาวกับญี่ปุ่นจะพูดกันคนละภาษานะ :m20:
หื่นแบบบ้าพลังมาก ญี่ปุ่นก็โนเนะได้อีก สงสารหมีขาวว่ะ 55+
ขอบคุณค่ะ รออ่านตอนต่อไปนะ ญี่ปุ่นตลกมากๆอ่ะ :jul3:
-
หมีขาว จะรุกน้องญี่ปุ่นยังเร็วไป
ต้องเตรียมตัวมากกว่านี้ เหอะๆๆ :laugh:
-
สงสารหมีขาว 55555
ญี่ปุ่นจะรู้เรื่องสักทีมั้ยเนี่ย
-
นีี่เป็น NC เรื่องแรกที่อ่านแล้วฮามากที่สุดแล้วอะ ๕๕๕๕๕๕๕๕๕๕ :m20:
มันจะหื่นๆก็หื่นไม่สุดซะที
ญี่ปุ่นแสบใสซื่อมากค่ะ ๕๕๕๕๕๕
โอยยยย ไม่ไหวแล้ว น่ารักมากกกกกกก :laugh:
แล้วงี้เมื่อไหร่หมีขาวจะได้รวบหัวรวบหางอ่าเนี่ย
ดิ้นเก่งเกิ๊นนนนน o18
-
ทำไมมันไร้เรียงสาได้ขนาดนี้ อนุบาลสองป่าวเนี่ย กลุ้มใจแทนหมีขาวว่ะ
-
หึหึ ญี่ปุ่น น่าร้ากไหมคร้าบบบ
จูบุ จูบุ
:กอด1: :กอด1:
-
หมีขาวจะล่อลวงเด็กมันไม่ดีก็จริงแต่ทำไมอ่านแล้วกลับสงสารหมีขาวก็ไม่รู้เหอๆ
-
ญี่ปุ่นนี้เป็นอะไรกันแน่ เป็นเอ๋อ แต่ทำไมระบบป้องกันตัวทำงานสุดยอดมาก
การกระทำคำพูดนี่ฉลาดสุดๆ หุหุ น่ารักด้วย
-
โห! หมีขาวหื่นอะไรจะปานนั้นเด็กมันยังมีอนาคตนะ 555
ญี่ปุ่นจะโนเนะไปไหนเนี่ย :-[
คุคุ
-
ง่าเมื่อไร่ ปุ่นจะเสดหมีขาว รออยู่น้าาาาาา
-
ช่ายยยยยย.....คบนู๋ญี่ปุ่นไว้มีแต่ได้กับได้......
ไม่เชื่อไปถามพี่หมีขาวดูดิ.......
ได้อารมณ์หื่น + จุก + เสียว ......
ไปตั้งสองครั้งแน่ะ.....กำไรเห็น ๆ เลยนะเนี่ย o3 :laugh3:
เหมือนเคย :กอด1: :L1: นู๋ญี่ปุ่น กะ น้อง eiky
-
55
หมีขาวน่ารักอ่ะ??
ญี่ปุ้นนี่มันไร้เดียงสาจิงๆๆ
:z1: :z1:
-
:z1: :z1:
-
วันนี้จะมาไหมน้าาาาาา รอรอรอ
-
ตอนนี้ไม่ค่อยดุเดือดเท่าไหร่น้า อิอิ
(My Mate?)
พอเปิดเทอมไปได้สักพักชื่อเสียงของญี่ปุ่นก็ดังกระฉ่อนทั่วโรงเรียน อาจารย์ทุกคนรู้จักเพราะเป็นเด็กเอ๋อน่ารักน่าเอ็นดู ยิ่งอาจารย์วารุณีเป็นคนการันตีว่าญี่ปุ่นเป็นเด็กไม่มีพิษมีภัยแล้ว เวลาไปไหนมาไหนเจออาจารย์ก็จะทักทาย ส่วนเพื่อนๆชั้นเดียวกันก็ลือกันให้แซ่ดว่าญี่ปุ่นเป็นเมียใหม่พี่เฟียตรุ่น พี่จอมดุ ส่วนนักเรียนชั้น มัธยมห้าก็ลือกันว่าญี่ปุ่นเป็นเด็กน่ารักที่ในโรงเรียนนี้ไม่เคยมีมา มีแต่คนรุมหมายปอง ส่วนชั้นมัธยมหกก็ลือหึ่งว่าญี่ปุ่นเป็นเด็กของเฟียต ไม่มีใครกล้ายุ่งเพราะเฟียตเป็นหัวโจกของชั้นมัธยมหก ทั้งด้านกิจกรรมและกีฬา ส่วนตัวของญี่ปุ่นเองกลับไม่รู้เรื่องอะไรด้วยเลยกลับดีใจที่มีคนทักทาย เดินไปไหนมาไหนมีแต่คนรู้จัก มิหนำซ้ำก็ยังใช้โอกาสนี้ไถขนมจากรุ่นพี่กินเป็นนิจ บอยกับเอกก็ตัวติดญี่ปุ่นมากขึ้นไปไหนมาไหนด้วยกันตลอด เฟียตเองยิ่งข่าวลือหนาหูยิ่งกระหยิ่มยิ้มย่องพอใจเป็นยิ่งนัก ที่ได้เป็นแฟนญี่ปุ่นเด็กเอ๋อสุดแสบ แต่ด้านโฟคเองกลับซึมๆไปคอยหลบหน้าญี่ปุ่นตลอดเวลา แม้เวลาไปซ้อมแบดฯก็จะซ้อมกับรุ่นน้องคนอื่น น่าประหลาดที่ญี่ปุ่นมีฝีมือในการเล่นแบดฯอย่างไม่น่าเชื่อ เวลาเล่นก็ตั้งใจเล่นฝีมือสูสีกับบอยที่เด่นกว่ารุ่นเดียวกัน
"นี่ ปุ่นวันนี้เล่นคู่นี่ อยากรู้จักว่าเราจะได้คู่กับใคร"
บอยพูดขึ้น หลังจากเลิกเรียนแล้วเดินตรงไปยังชมรม
"อิอิ เราต้องคู่กับพี่ฟอร์ดดิ เล่นเข้าขากันดี บอยน่าจะคู่กับหมีขาว"
"เรา อยากเล่นคู่กับพี่โฟคนะ เพราะพี่โฟคเป็นนักกีฬาโรงเรียน"
"เอ๋ นั่นดิ งั้นเราคู่กับหมีดำเองก็ได้ บอยจะได้ไม่ลำบากใจ"
"อ้าว เป็นงั้นไป"
"แล้วกูล่ะ ไอ้พวกนี้"
"เอ๋ ปลาดุกเล่นไม่เก่งเองนิ คู่กับใครก็งั้นๆล่ะ อิอิ"
"แหม ไอ้หญ้าแห้ง กูก็ไม่ได้เล่นขี้เหร่นะเว้ย คอยดูจะตบลูกใส่หน้ามึง"
"หวาย เป็นคนโมโหร้ายนะเนี่ย อิอิ"
ญี่ปุ่นทำหน้าย่นใส่แล้วเดินกอดคอกับบอยนำหน้าไป เอกก็เดินตามไปอย่างอารมณ์ดี แม้จะไม่ค่อยลงรอยกันแต่ก็ไม่เคยโกรธกัน พอเปลี่ยนเสื้อผ้าเสร็จก็เดินตรงไปยังโรงยิม รุ่นพี่กำลังซ้อมเข้าคู่กันอยู่
"มาแย้วๆ หมีดำมาคู่กับเค้าน้า"
ญี่ปุ่น วิ่งไปใกล้ๆโฟคที่กำลังสอนรุ่นน้องตีลูกหยอดอยู่
"อะไรไอ้เปี๊ยก"
โฟค หันมามองทำตาดุใส่
"ก็เล่นคู่งาย หมีดำมาคู่กับเค้าน้า"
"ไม่ เอาหรอก มึงน่ารำคาญ"
"อ้าว หมีดำอ่า ไม่ง้อก็ได้"
"มึงก็ไป ขอหมีขาวมึงดิ"
น้ำเสียงขุ่นมัวเกินคาดเดา
"ชิ อย่ามาง้อละกันน้า เค้าจะตีใส่หน้าเลย อิอิ"
ญี่ปุ่นทำหน้าย่นแล้ว เดินตรงไปหาหมีขาวที่นั่งจัดคู่อยู่กับจี๊ปอยู่ตรงม้านั่งติดผนังโรงยิม
"หมี ขาวๆ มาเล่นคู่กับเค้าน้า"
ญี่ปุ่นลากเสียงยาวเขาไปนั่งใกล้ๆ เฟียตยิ้มรับอย่างพอใจ
"หือ มึงอยากคู่กับกูเหรอ ไม่ดีหรอกไอ้เปี๊ยก เดี๋ยวเขาว่าเอา"
"เอ๋ ว่าอารายอ่า"
"ก็ผัวเมียเล่นคู่กันไง ฮ่าๆๆ"
พูดแล้วก็หัวเราะออกมาเสียงดัง
"เอ๋ เราเป็นผัวเมียกันหรา อิอิ งั้นพี่จี๊บุ ก็เป็นลูกเนอะๆ อิอิ"
มั่ว กับเขาไปได้อีก
"อะไรไอ้เปี๊ยก มาเกี่ยวอะไรกับกู"
"นะนะ เป็นลูกเค้าน้า ลูก จี๊บุ จี๊บุ"
"ทะลึ่งนะมึง เดี๋ยวฟาดกะบาล"
จี๊ป หัวเราะเบาๆ มองดูญี่ปุ่นด้วยสายตาที่เอ็นดู
"อ่ะ เสร็จแล้ว น้องๆทุกคน วันนี้เราจะลองซ้อมคู่ พี่ได้จัดคู่ให้แล้ว"
เฟียตลุก ขึ้นตะโกนเสียงดัง น้องๆทุกคนหยุดซ้อมแล้วเดินมารวมกัน
"เริ่มจากไอ้ โฟค นักกีฬาโรงเรียน คู่กับไอ้บอย"
เสียงอื้อึงเพราะโฟคมีแต่คนหมายปองจะเล่นคู่ด้วย บอยยิ้มร่าแต่โฟคทำหน้านิ่งเฉย ญี่ปุ่นทำหน้าตื่นเต้นอยากรู้คู่ของตัวเอง
"ไอ้เบนซ์ คู่กับไอ้เอก ไอ้ฟอร์ด คู่กับไอ้โต้ง ไอ้จี๊ปคู่กับไอ้เปี๊ยก"
"อ่า หมายถึงเค้าหรา อิอิ พี่จี๊บุคู่กับเค้าแล้ว อิอิ"
"กูจะซวยไหม เนี่ย"
"ปะพี่จี๊บุเราไปจองคอร์ทกัน"
ญี่ปุ่นจูงมือจี๊ปออกไป
"อ้าว แล้วมึงล่ะได้เฟียต"
จี๊ปหันไปถามเฟียต
"กูคู่กับไอ้เต้"
เต้ คืนรุ่นน้องที่เล่นอ่อนที่สุดในชมรมเสียงฮือฮาดังขึ้น
"โห แมนสุดๆเลยว่ะพี่"
เอกพูดขึ้นยิ้มอย่างภูมิใจ ญี่ปุ่นไม่ได้สนใจแล้วดึงแขนจี๊ปไปจองคอร์ท พอซ้อมคู่ได้สักพักก็มีการแข่งขันกัน
"เอ้า มาแข่งกันหน่อย แบ่งเป็นสองสนาม ทีมชนะไม่ต้องออกจากสนาม ใครแพ้ก็ออกไปอีกสนาม ใครชนะจะพาไปเลี้ยงข้าว"
เฟียตประกาศขึ้น ทุกคนจึงมารวมตัวกัน เสียงฮือฮาเพราะอยากกินข้าวฟรีดังขึ้น คู่แรกของสนามแรกคือโฟคกับบอย แข่งกับเบนซ์และเอก ส่วนอีกสนามเฟียตกับเต้ แข่งกับฟอร์ดกับโต้ง ญี่ปุ่นไปเชียร์บอยกับโฟค และเชียร์เอกด้วย โฟคกับบอยเล่นเข้าขากันดีมากจนทุกคนทึ่ง เอกกับเบนซ์แพ้ไปอย่างรวดเร็ว ส่วนเฟียตกับเต้ ก็เล่นอยู่นานเพราะเฟียตคอยแก้เกมให้ตลอดเวลา จนชนะได้ในที่สุด พอถึงตาญี่ปุ่นต้องลงแข่งกับทางฝ่ายเฟียตก่อน เวลาลงสนามเล่นเกม ญี่ปุ่นดูเป็นคนละคน ไม่มีทำเล่นทำสนุกเหมือนอยู่ข้างนอก ตั้งใจเล่นมากจนทุกคนประหลาดใจ ญี่ปุ่นเล่นพริ้วเข้าขากับจี๊ปได้เป็นอย่างดี แม้จะไม่ดีเท่าบอยกับโฟค แต่ก็นับว่าดีมากทีเดียว
"พี่หลัง"
"นี่แน่ะ"
ญี่ปุ่น โฉบไปดักลูกหน้าเน็ทตวัดลูกลงอย่างรวดเร็ว แต่เฟียตก็ตั้งตัวทันงัดลุกขึ้นมาได้ ลุกลอยข้ามหัวญี่ปุ่นไป
"กูเอง ไอ้เปี๊ยก"
จี๊ปกระโดดขึ้นตบลูกอย่างแรงลูกพุ่งไปทางเต้ ซึ่งยืนเอ๋ออยู่ เฟียตมาดักลุกไว้ ญี่ปุ่นที่รออยู่แล้วหวดลูกลงตรงหน้าเฟียตที่ยังตั้งหลักไม่ทัน
"นี่ แน่ะ เย้ๆ เราทำได้แล้วพี่ จี๊บุ"
ญี่ปุ่นกระโดดกอดจี๊ปันที เพราะเป็นแต้มชี้ขาด ทีมของญี่ปุ่นชนะไป
"มึงรุมกูนะมึง"
เฟียต กัดฟันกรอด
"เค้าเก่งน้า ชนะหมีขาวได้อิอิ"
ญี่ปุ่นเดินออกไป จากสนาม ไปหยิบขวดน้ำมาดื่ม
"เฮ้ย นั่นขวดน้ำกูไอ้เปี๊ยก"
เฟียต ร้องลั่นแล้วปรี่เข้ามาแย่งขวดน้ำจากมือญี่ปุ่น
"เอ๋ ไหนบอกเป็นผัวเมียกัน งกเมียหราหมีขาว อิอิ"
ญี่ปุ่นทำหน้าตาเฉย เฟียตจึงยืนดูอยู่ไม่ทำอะไร กลับหัวเราะออกมา
"ไปมึงไปแข่งกับไอ้สอง ตัวนั่นสิ"
"เอ๋ พักก่อนดิ ยังเหนื่อยอยู่เลย"
ญี่ปุ่นนั่งลง ตอนนี้ในสนามไม่มีทีมแข่งเพราะพักกันหมด ไฟในโรงยิมเปิดขึ้นสว่างทั่วแล้วข้างนอกโรงยิมก็มืดมีเพียงไฟนีออนตามจุด ต่างๆสว่างอยู่ไกลๆ
"น้องญี่ปุ่น กรี๊ดดด พี่ริต้ามาแล้วค่า สู้ๆน้า น้องญี่ปุ่น"
เสียงกรี๊ดดังมาจากทางเข้าโรงยิม เสียงที่ทำให้ทุหคนผวาเพราะแกงค์ริต้าหน้าขาวได้เดินเข้ามาแล้ว
"พี่ ริต้ามาเชียร์น้องญี่ปุ่นนะค๊ะ เนี่ยเพิ่งซ้อมลีดเสร็จ ตรงมาเลย"
ริ ต้าพูดแม้จะยังมองไม่เห็นญี่ปุ่น ความตั้งใจคือเป็นจุดสนใจของผู้ชายในชมรม
"อี หน้าขาวนี่มันมาทำไมวะ เสียมู๊ดหมด"
เฟียตบ่นขึ้น
"เอ๋ เค้ามาเชียร์อ่า ดีเสียอีก มีแฟนคลับ อิอิ"
ญี่ปุ่นหัวเราะคิกคัก แล้ววิ่งออกไปหาริต้า
"ว้าย น้องญี่ปุ่นขา เหงื่อโทรมเลย มามะพี่ริต้าเช็ดหน้าด้วยผ้าเช็ดหน้า กุ๊ดจี่ เอ้ย กุ๊ดชี่ให้ อิอิ"
แม้ จะยืนอยู่ต่อหน้าญี่ปุ่นแต่สายตากลับมองไปยังเฟียตไม่วางตา จิกเท้ายืนท่านางแบบ
"พี่คนสวย ญี่ปุ่นอยากกินน้ำหวานอ่า"
พอ เริ่มพูดก็ไถของกินทันที
"อ้อ ค่า นี่ค่า พี่ริต้าเตรียมมาแล้ว นี่นังซาร่า เอาน้ำออกมาบริการน้องญี่ปุ่นซียะ ยืนตาหวานอยู่ได้"
ริต้าหันไปสั่งลูกล้อที่หิ้วถุงมาด้วยถุงใหญ่ ญี่ปุ่นไม่รอให้ซาร่าเปิดถุงเดินอ้อมไปเลือกเองทันที
"พี่เฟียตขา หิวน้ำไหมค๊ะ นี่ค่ะ ริต้าซื้อน้ำผลไม้รวมเพื่อสุขภาพมาฝาก ต้องเสียเหงื่อมากๆแน่ๆเลยอ่า ริต้า เป็นห๊วงเป็นห่วง"
พูดจบก็ถือ ขวดน้ำผลไม้ปรี่ฝ่าวงล้อมเข้าไปหาเฟียตทันที
"กูไม่หิวโว้ย ไม่กิน"
เฟียตกระฟัดกระเฟียด
"อ่า กินหน่อยนะค๊า เดี๋ยวเป็นลมเป็นแล้งไป ใจริต้าจะขาด"
ริต้าทำจริตจะก้านใส่ เฟียตทำตาโตดุใส่
"มึงมาทำไม พวกกูซ้อมกันอยู่ไม่เห็นเหรอ"
"อ่า พี่เฟียตก็ ริต้าก็มาให้กำลังใจไงค๊ะ"
"ใคร ใครเขาต้องการ รีบออกไปเลยนะ เห็นไหมน้องๆเขากลัวมึงทั้งนั้น"
"ว๊าย ใจร้าย ริต้าออกจะสวย ใครจะกลัวค๊ะ"
"น่าไอ้เฟียต หนูหน้าขาว ถ้าจะดูไปนั่งดูดีๆไป อย่าส่งเสียงดัง"
จี๊ปเดินมาห้ามศึก
"อุ๊ย ขอบคุณค่าพี่รูปหล่อ อิอิ น้ำริต้าวางไว้ตรงนี้นะค๊ะ"
ริต้าส่งจูบ ก่อนจะเดินไปนั่ง พอถึงเวลาแข่งทีมของญี่ปุ่นกับทีมของโฟค เปิดเกมก็สนุกเร้าใจเพราะฝีมือใกล้เคียงกันมาก แม้โฟคจะเล่นเก่งกว่าจี๊ป แต่จี๊ปเองก็มีคู่ที่ดีอย่างญี่ปุ่น ส่วนบอยก็ถือว่าเป็นคู่ที่เยี่ยมยอดของโฟคจะเจาะทำคะแนนยากลำบาก เสียงเชียร์ดังกระหึ่ม แกงค์ริต้าหน้าขาวก็ส่งเสียงกรี๊ดกร๊าดอยู่ตลอดเวลา
"มัน แข็งทั้งสองคนเลยว่ะเปี๊ยก เราเปลี่ยนมาเจาะตรงกลางดีกว่า"
จี๊ปกอด คอญี่ปุ่นคุยกัน เสียงเชียร์ที่ดังกระหึ่มดังออกไปนอกโรงยิมชมรมฯกีฬาที่ซ้อมเสร็จก็เดินเข้า มาดู จนคนดูหนาแน่น
"เฮ้ย นั่นน้องญี่ปุ่นนี่หว่า ทำไมในสนามมันดูจริงจังไม่เหมือนกับตอนอยู่เวลาปกติเลยวะ"
เสียงเด็ก นักเรียนคุยกันที่ต่างแปลกใจกับบุคลิกของญี่ปุ่น
"พี่จี๊บุ ระวังหลังไว้น้าเดี๋ยวเค้าจะดักข้างหน้าเอง"
ญี่ปุ่นหันไปพยักเพยิด กับจี๊ป พอเริ่มเกมอีกทั้งคู่ก็พยายามทำตามแผน เจาะตรงกลาง ลุกแรกได้ผลเพราะทั้งโฟคและบอยไม่ได้ระวังตัว ลูกสองก็ได้ผลแต่พอลุกสามหลังจากที่โฟคกับบอยคุยกันก็ป้องกันไว้ได้ แต่ทางฝ่ายโน้นเจาะมาที่ญี่ปุ่นมากกว่าจี๊ป เพราะญี่ปุ่นอ่อนเรื่องลูกหยอด
"อ่า เขาเจาะญี่ปุ่นอ่าพี่จี๊บุ เอาไงดี"
"มึงขึ้นหน้าไปอีกไอ้เปี๊ยก เดี๋ยวกูคุมหลังเอง"
พอเริ่มเกมอีกญี่ปุ่นก็พยายามแย็บลูกเร็ว แต่ประสาทสัมผัสของบอยกับโฟคดีเยี่ยม เจาะไม่ได้ง่ายๆ เสียงเชียร์ดังกระหึ่มกว่าเดิมเหมือนกับเชียร์มวย ทั้งจี๊ปกับญี่ปุ่นแม้จะเล่นอ่อนกว่าถ้าเทียบคู่กัน แต่ก็ไม่ยอมแพ้ง่ายๆ พยายามแก้เกมอยู่ตลอดเวลา แต่ก็สู้ไม่ได้แพ้ไปในที่สุด
"อ่า แพ้จนได้อ่ะ"
ญี่ปุ่นทำหน้าย่น เอามือปาดเหงื่อบนใบหน้า
"เออ น่ะ มึงเล่นดีแล้วล่ะวันนี้ ฝึกซ้อมเยอะๆ ไอ้พวกนั้นมันสู้ไม่ได้แน่ๆ"
จี๊ป พูดแล้วก็กอดคอญี่ปุ่นออกไปจากสนาม
"เล่นดีนี่หว่าไอ้เปี๊ยก เห็นมีแต่เล่นๆไปวันๆ เข้าท่าๆ"
เฟียตเดินมาให้กำลังใจ
"อิอิ เค้าเก่งน้า นี่หมีขาว พาไปกินข้าวหน่อยดิ หิวแล้วอ่า"
"เออ พอแข่งเสร็จนี่มึงก็หาเรื่องแดกเลยนะมึง ไปๆ พาน้องๆไปกินข้าวหมดนี่ล่ะ"
เฟียต ใจดีร้องบอกให้เบนซ์บอกน้องๆ พอไปอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าญี่ปุ่นก็ร่าเริงเป็นพิเศษเพราะจะได้กินข้าวฟรี
"บอยๆ พรุ่งนี้หยุดไปเดินห้างกันไหม"
ญี่ปุ่นชวนบอยขณะที่เข้าไปอาบน้ำ พร้อมกันสามคนเหมือนเคย
"ห้างไหนวะ กูจะเล่นเกม"
"เอ๋ ปลาดุกก็เล่นไปดิ เค้าจะไปกับบอย เนอะบอย"
"แต่ใกล้สอบแล้วนะปุ่น เราอยากจะอ่านหนังสือ"
"อ่า ชวนก็ไม่ไป งอนน้า"
"บ้าเหรอ นายจะไปซื้ออะไรล่ะ"
"ไอติม"
"ไอ้นี่ มึงซื้อร้านหน้าโรงเรียนก็ได้ ถ่อไปซื้อถึงห้างเลยเหรอ"
"เอ๋ ก็อยากไปอ่ะ"
"นายก็ไปซื้อที่ร้านหน้าโรงเรียนแล้วเอามากินที่ห้องดิ จะได้อ่านหนังสือไปด้วย"
บอยเสนอความคิด ญี่ปุ่นทำหน้าย่นที่เพื่อนรักไม่ตามใจ แต่ก็ยอมแต่โดยดี
****************************************************
ญี่ปุ่น เดินตามหลังบอยไปรวมตัวกับเพื่อนๆที่หน้าโรงเรียน เพราะรุ่นพี่จะพาไปเลี้ยงหมูกระทะร้านเดิม
"วันนี้จะกินให้อิ่มแป ร้ไปเลย อิอิ"
ญี่ปุ่นพูดเมื่อเดินมาถึงที่
"หมีดำนี่ ไปหนายอ่า หมีดำๆ"
ญี่ปุ่นวิ่งตามโฟคที่กำลังเดินออกจากกลุ่ม ในระหว่างที่ยืนรอรุ่นพี่
"อะไรไอ้เปี๊ยก"
"หมีดำจะปายหนาย ไม่ไปกินข้าวหรา"
ญี่ปุ่นวิ่งเข้าไปทำหน้าย่นใส่โฟค
"กูจะ รีบกลับ มีธุระ"
"เอ๋ มีธุระอารายอ่า ทำตัวแปลกๆ"
"อ้าว กูก็ต้องไปนั่นไปนี่ของกูสิ มึงจะไปก็ไปดิ เกี่ยวอะไรกับกู"
"อ่า เค้าเป็นห่วงนะเนี่ย ว่าเค้าอีก"
ญี่ปุ่นทำหน้าย่นใส่
"กูไม่ อยากไป กูจะไปอ่านหนังสือใกล้สอบแล้ว"
"อิอิ ขยันน้า ตามจายไม่ไปก็ตามจาย เค้าไปน้า หมีดำ"
ญี่ปุ่นวิ่งกลับมาหาบอย พอดีกับที่รุ่นพี่เดินมาถึง จึงเดินตามกันไปยังร้านหมูกระทะ
:z2: :z2:
เขียนโดย eiky
-
Wowww ความเอ๋อ ความน่ารัก สาดกระจายไปทุกทิศทั่วโรงเรียนเลย ดังใหญ่แล้วนะค่ะญี่ปุ่น :3123:
-
โฟคจ๋า
น่าฉงฉาร
จุ๊บๆ
-
สงสางงง หมีดำน้าา
แต่เชียร์หมีขาวสุดใจ
-
รู้สึกว่า ดีขึ้นน่ะเนี่ยย น้องปุ่น อิอิ :mc4:
-
หมีดำทำคะแนนหน่อยดิ เดี๋ยวญี่ปุ่นก็ไม่รักหรอก
-
สงสารหมีดำ แง๊ๆ
เชียร์หมีดำกับบอยจะลุ้นขึ้นมั้ย
-
สงสารหมีดำอ่า :sad4:
แต่ว่าหมีดำไปหาคนใหม่เหอะน้า บอยอ่ะบอย :m12:
-
เมื่อไหร่หมีดำจะทำคเเนนน่ะ :m16:
-
โหยยย หมีดำทำคะแนนหน่อยสิจ๊ะอย่าทำตัวหดหู่ :m16:
น้องญี่ปุ่นหนูจะน่าร๊ากกกกกน่าลากกกไร้เดียงสาไปไหนค้าาาาา :impress2:
อยากจับหยิกแก้มเสียจริงเชียว
ปล.รีบมาต่อไวๆเน้อออ :L2:
-
แอบสงสารหมีดำ แต่ทำไมไม่สู้ซักหน่อยล่ะ เผื่อเทคนิคจับกดญี่ปุ่นดีกว่าหมีขาวไง :laugh:
ตอนนี้ญี่ปุ่นเป็นคนของประชาชนไปแล้วนะเนี่ย หมีขาวก้สวมรอยเป็นสามีคนดังเลยน้าา :o8:
+1 ขอบคุณค่ะ รออ่านตอนต่อไปเน่อ :L2:
-
แบ๊วได้อีก
-
ฮาดีอ่ะ 555 ญี่ปุ่นเนี่ยน่ารักดีอ่ะนะ ต๊องดีแต่ก็ฉลาดนะ
อ่านแล้วแก้เครียดดี :pigha2:
-
โธ่ หมีดำโซเเซดเลยน่าสงสาร
-
หมดำก็มากิ๊กกับบอยแทนเลยดิ๊
ไปนอยใส่ญี่ปุ่นทำไมอ่า
-
:-[ :-[ :-[ :-[ :-[ :-[
:-[ :-[ :-[ :-[ :-[ :-[
:-[ :-[ :-[ :-[ :-[ :-[
-
น่าสงสารหมีดำ อกหักไปซะแล้วหรอ
อดดู ศึกชิงญี่ปุ่นเลย
-
หมีดำงอนไอ้หญ้าแห้ง
-
มาแว้ววววววววว น้องญี่ปุ่นมาแว้ววววววววว
:fire: :fire: :fire:
(สีชมพู)
ฤดูการสอบกลางภาคมาถึงแล้ว กิจกรรมต่างๆดูจะหยุดลงไปชั่วขณะนักเรียนทุกคนต่างดูจริงจังกับการสอบ จับกลุ่มกันอ่านหนังสือ หรือไม่ก็เปิดหอติวหนังสือกันเป็นเรื่องเป็นราว ญี่ปุ่นเองก็ตั้งใจอ่านหนังสือแม้จะไม่ได้ขยันมาก แต่ด้วยความที่บอยเป็นคนขยันญี่ปุ่นจึงพลอยได้อานิสงไปด้วย เวลาไปไหนมาไหนก็ถือหนังสือไปด้วย อ่านทุกที่ทุกเวลา ญี่ปุ่นทำท่าขยันอยู่พักใหญ่แต่ก็เบื่อขึ้นมากลางครัน สอบอยู่สามวันแรกก็ทำท่าว่าจะดีแต่พอสองวันสุดท้ายก็เบื่อ บอยกับเอกอ่านหนังสืออยู่ในห้องแต่ญี่ปุ่นกับทุรนทุราย
"บอยไปซื้อหนมป่ะ"
ญี่ปุ่นชวนแล้วไปทำหน้างื๊ดๆอยู่ใกล้ๆ
"ไม่เอาอ่ะ กำลังอ่านหนังสือ"
"ปลาดุกไปเป็นเพื่อนหน่อยดิ นะนะ"
"ไม่เอา โว้ย แดกไปเมื่อกี้หิวอีกแล้วเหรอมึง ไปคนเดียวเลย"
เอกฟึดฟัดใส่ ญี่ปุ่นทำหน้าย่น
"ชิ อย่ามาขอกินน้า"
ว่าแล้วก็เดินวนไปวนมา พยายามยั่วเพื่อนแต่ไม่มีใครสนใจญี่ปุ่นจึงจำใจต้องเดินลงไปซื้อขนมเอง พอเดินลงไปข้างล่างซื้อขนมเสร็จก็เดินเล่นเรื่อยเปื่อยเพราะอากาศตอนกลางคืน เย็นสบาย เสียงกีตาร์โปร่งดังมาจากทางหอชั้นมัธยมห้า ญี่ปุ่นเงี่ยหูฟัง เพราะแฮะ เดินตามเสียงไปดูสักหน่อย
"God bless you
You make me feel brand new
For God blessed me with you
You make me feel brand new
I sing this song cause you
Make me feel brand new"
เสียงทุ้มๆคลอกับเสียงกีตาร์โปร่ง ญี่ปุ่นได้ยินชัดขึ้น
"เอ๋ หมีดำนี่นา"
ญี่ปุ่นวิ่งแจ้นเข้า ไปหา
"หมีดำ ร้องเพราะจังเลยอ่า"
โฟคตกใจหยุดร้องทันที
"อ้าว ไอ้เปี๊ยก มึงไม่นอนเหรอ ดึกแล้วนะ มาทำอะไรแถวนี้"
"เค้านอนมะหลับ ได้ยินเสียงเลยเดินตามมาดู อิอิ"
ญี่ปุ่นปีนขึ้นไปบนโต๊ะม้าหินอ่อน นั่งลงข้างๆโฟค เอาหน้ามาจ่อใกล้ๆ จนโฟคขยับตัวออก
"ร้องอีกสิหมีดำ เค้าชอบ"
"ไม่เอา กูจะกลับแล้ว มึงไปบอกหมีขาวร้องให้ฟังดิ"
"เอ๋ เค้าอยู่กับหมีดำนะ ทำไมชอบพูดถึงหมีขาว แปลกประหลาด อายหรา อิอิ"
"กู ไม่อยากร้องโว้ย"
"อ่า คนจะฟังอ่า ร้องให้ฟังหน่อยดิ นะนะ"
"มึง กลับหอไปเลย ไอ้เปี๊ยก กูอยากอยู่คนเดียว"
"อ่า ทำไมอ่า ร้องให้ฟังก็ไม่ได้ หมีดำไม่เหมือนเดิมเลยอ่า"
ญี่ปุ่นทำหน้าย่นใส่ โฟคใจเต้นตุบตับ
"ใจร้ายขึ้นน้า ไม่เหมือนหมีดำคนเก่าเลยอ่า"
ญี่ปุ่น งอนปีนลงจากโต๊ะ โฟคพูดอะไรไม่ออก คิดอยู่ว่าพูดเกินไปหรือเปล่า
"My love
I'll never find the words, my love
To tell you how I feel, my love
Mere words could not explain
Precious love
You held my life within your hands
Created everything I am
Taught me how to live again"
โฟคดีดกีตาร์ขึ้นแล้วร้องต่อ ญี่ปุ่นหยุดกึกลง เดินกลับมานั่งที่เก้าอี้เท้าคางฟังหลับตาพริ้มเคลิบเคลิ้ม
"หมีดำ เท๊เท่เนอะตอนร้องเพลงอ่ะ ชอบๆ"
ญี่ปุ่นพูดขึ้นมองตาปริบๆ โฟคหยุดร้อง
"มึงไม่กลับไปล่ะ"
ยังไล่ไม่เลิก ญี่ปุ่นทำหน้าย่น
"ไม่ต้องมาไล่เค้าหรอก คนใจร้าย ชิ"
"ไอ้ เปี๊ยก มึงชอบพี่หมีขาวเหรอ"
โฟคกัดฟันพูดออกมา
"ชอบดิ ชอบมาก ชอบหมีดำด้วยอ่า แต่เริ่มไม่ชอบแล้ว หมีดำใจร้าย"
"เออ กูมันไม่ดี"
"อิอิ น้อยใจหรา ดูงอนๆ"
ญี่ปุ่นแหย่ยิ้มร่าเดิน ปรี่เข้าไปใกล้ๆ
"ไม่ได้งอนโว้ย กูจะไปงอนมึงทำไม กูรำคาญมึงจะตาย"
"ชิ แล้วมาถามทำไมอ่า"
ญี่ปุ่นสวนกลับโฟคทำหน้าไม่ถูกอึกอักอยู่
"ถาม ไปงั้นล่ะ ไปเสียทีกูจะอยู่คนเดียว"
ญี่ปุ่นหน้าบึ้ง เดินสะบัดหน้าจากไป โฟคเองที่เป็นคนร้อนใจเพราะญี่ปุ่นพอเดินกลับไปเห็นร้านค้าก็ปรี่เข้าไปซื้อ ขนมกินลืมทุกอย่างไปเสียหมด คนตัวใหญ่ต่างหากที่นอนไม่หลับ เพราะจิตใจคิดวกไปเวียนมา เราพูดแรงไปหรือเปล่า ไอ้เปี๊ยกมันไม่ได้มีทีท่าว่าจะรู้เรื่องด้วยเลย โฟคพลิกตัวไปมากว่าจะหลับก็รุ่งสาง
พอสอบวันสุดท้ายเสร็จตอนคาบเช้า คาบบ่ายก็มีการเลือกสีเพราะจะมีการแข่งกีฬาสีในอาทิตย์หน้า สีประจำตัวเลือกครั้งเดียวตอนชั้นมัธยมสี่ จะอยู่สีเดิมไปจนกว่าจะจบมัธยมหก รุ่นพี่ทั้งมัธยมห้าและหกคอยมาเชียร์รุ่นน้องที่จะเข้าสีตัวเอง การเลือกสีเป็นการจับฉลากเอาโดยรุ่นน้องแต่ละห้องจะเดินไปจับฉลากในกระปุก ที่ใส่กราดาษม้วนเล็กๆมีชื่อสีที่จะเข้าอยู่กระปุกละเท่าๆกัน การจับฉลากเลือกสีจัดขึ้นที่โรงยิม โรงเรียนนี้มีสีอยู่หกสี แดง เขียว ฟ้า ชมพู แสด เหลือง
"อิอิ เราต้องอยู่สีเดียวกันเนอะบอย"
"อืม อยู่ด้วยกันคงดี"
"คงยากว่ะ มึงดูดิ ห้องเราจับมาสิบกว่าคนได้สีซ้ำกันไม่กี่คนเอง"
เอกพูดระหว่างที่นั่ง รอ รุ่นพี่ที่ประจำสี เฟียตอยู่สีแสด เบนซ์สีฟ้า ฟอร์ดสีเขียว จี๊ปสีเหลือง ส่วนโฟคเองอยู่สีแดง แน่นอนสีแสดย่อมเป็นที่หมายปองของรุ่นน้องทุกคน
"อ้าว ไอ้บอย ตามึงแล้ว"
เสียงฟอร์ดที่เป็นคนคุมกระปุกเรียกบอยให้ไปจับ บอยลุกขึ้นรู้สึกตื่นเต้นเหมือนไปคัดทหาร ล้วงเข้าไปในกระปุก
"สี เหลือง"
"อ่า"
เสียงอื้ออึงของนักเรียนในชั้นดังขึ้น
"ไอ้ เปี๊ยก ตามึง"
ญี่ปุ่นรีบลุกขึ้นเดินไป ยิ้มร่าไม่ได้ตื่นเต้นกับเขาเลย
"สีชมพู"
"เอ๋"
ญี่ปุ่น ทำหน้างง เพราะรุ่นพี่ที่อยู่สีชมพูไม่รู้จักสักคน ส่วนมากเป็นนักกีฬาบาสฯกับฟุตบอล ญี่ปุ่นเดินตามรุ่นพี่ประจำสีไปเข้าแถว ส่วนเอกจับได้สีแสด ดีใจใหญ่ออกหน้าออกตากว่าใคร
"เอ้า น้องๆ สีชมพูของเรามีประธานสีคือพี่แบงค์เป็นนีกกีฬาบาสฯโรงเรียน ส่วนพี่ชื่อโด่งเป็นรองฯ"
รุ่นพี่แนะนำตัวญี่ปุ่นนั่งมองด้วยความ สนใจ
"ไหนใครมีความถนัดด้านไหนบ้าง ใครเล่นฟุตบอลเป็นบ้าง"
โด่ง ถามรุ่นน้องไปทีละอย่างแล้วให้ยกมือ พอยกมือก็ดึงออกมาลงชื่อ บอกชนิดกีฬาไปเกือบหมด เหลือญี่ปุ่นนั่งหน้าเอ่ออยู่คนเดียว
"อ้าว ไอ้หนู แล้วมึงล่ะทำอะไรเป็น"
"กิน"
ญี่ปุ่นไม่รอให้รุ่นพี่ ถามจบตอบโพล่งขึ้นมาก่อน
"ไอ้นี่ เอาที่เป็นประโยชน์โว้ย"
รุ่น พี่อมยิ้มเพื่อนๆหัวเราะกันเกรียว
"เอ่ กินก็เป็นประโยชน์น้า อิอิ"
ญี่ปุ่น หัวเราะอายๆตอบไป
"มึงใช่ไอ้ญี่ปุ่นจอมแสบ สี่ทับสี่ป่ะ"
โด่ง เริ่มสงสัยมานั่งยองๆถาม
"คร้าบ อิอิ ญี่ปุ่นเอง"
ญี่ปุ่นเงย หน้าขึ้นมองตอบแบบเต็มภาคภูมิ
"ซวยแล้วไหมล่ะ"
โด่งอุทานออก มา
"เอ๋ ซวยอารายอ่า"
ญี่ปุ่นทำหน้างง เพราะรุ่นพี่ทำหน้าเหรอหราอยู่
"ไอ้แบงค์ งานเข้าแล้วมึง นี่ไอ้ญี่ปุ่น สี่ทับสี่"
โด่งร้องบอกประธานสี ที่พอได้ยินก็ผงะ
"ไหน ได้ยินข่าวกวนสุดแสบ หน้าตามันเอ๋อๆอย่างนี้เองเหรอ"
แบงค์เดินมา นั่งยองๆเหมือนกับโด่ง มองหน้าญี่ปุ่นอย่างพิจารณา
"อิอิ พี่รู้จักญี่ปุ่นด้วยหรา ว้าดังแล้วอ่า แย่จังเขิน"
ญี่ปุ่นทำหน้า เขินใส่
"นั่น ดูมันสิ แต่มึงเล่นแบดฯเป็นนี่หว่า ใช่ไหมไอ้เปี๊ยก"
"เอ๋ ทำไมเรียกเค้าว่าเปี๊ยกอ่า ชื่อญี่ปุ่นเพ่ ไม่ใช่เปี๊ยก"
"แหม ทำมาพูด ดูตัวมึงดิเท่าลุกหมา"
แบงค์พูดแล้วอมยิ้มเพราะเสียงเล่าลือ คงไม่ใช่แค่เรื่องเล่าลือเฉยๆแล้ว
"เอ๋ ลุกหมาอารายตัวเบ่อเร่อ พี่ตัวหย่ายก็เป็นลูกช้างอ่ะดิ"
"อ้าว ไอ้นี่ กวนตีนนะมึง"
แบงค์ ทำหน้าดุใส่ทันที
"อ่าน้า ล้อเล่นหรอก แหมทำหน้าดุไปได้"
โด่ง หัวเราะกิ๊กถุกใจเป็นอย่างมาก เพราะรุ่นน้องที่เข้าใหม่ส่วนมากจะหงอเรียบร้อยกว่าลายจะออกก็เทอมสองถ้า เด็กคนนั้นดูแก่นๆหน่อย แต่ญี่ปุ่นไม่มีลายให้ซ่อนเผยออกมาวันแรกที่เจอเลย
"ได้ ข่าวมึงเป็นเมียไอ้เฟียตเหรอวะ ไอ้เปี๊ยก"
แบงค์ยังถามต่อเพราะคิด ว่าญี่ปุ่นจะกระดากอายที่โดนถามแบบจู่โจม
"อิอิ ช่าย"
ญี่ปุ่น ตอบแบบไม่ทันคิด
"เฮ้ย กูนึกว่าเขาลือเล่นๆ นี่เรื่องจริงเหรอ"
"เอ๋ ไม่เห็นแปลก ก็อยากให้เป็นก็เป็นอ่า เค้าน่ารักก็มีแต่คนชอบแบบนี้ล่ะ อิอิ"
"ไอ้นี่ น้อยๆหน่อยมึง"
"เสร็จยังอ่ะพี่ เค้าหิวแล้วอ่า"
"ยังโว้ย มึงไปลงชื่เล่นแบดฯก่อน เออ ไอ้โด่งให้มันถือป้ายสีด้วยนะ"
แบงค์บอกก่อนจะลุกขึ้น
"เฮ้ย เอาจริงเหรอมึง แล้วไอ้กายล่ะ"
"เออ น่า เอาไอ้นี่ล่ะ"
กาย คือรุ่นพี่มัธยมห้าที่ถือป้ายสีปีก่อน คนที่จะถือป้ายสีได้นั้นต้องได้รับการพิจารณาเป็นพิเศษว่าต้องหน้าตาเด่น เรียกร้องความสนใจจากทุกคน เด่นกว่าสีอื่นๆ กายเป็นคนน่ารักขาวๆ ตัวไม่สูงมากเป็นดาวของสีชมพูตั้งแต่เข้า เป็นหน้าเป็นตาแข่งกับสีแดง กับแสด ส่วนสีอื่นๆก็งัดรุ่นน้องหรือรุ่นพี่ที่หน้าตาดูหล่อเหลาออกมาสู้กัน โด่งคิดหนักเพราะไม่คิดว่าไอ้หน้าเอ๋อตรงหน้าจะมีคุณสมบัติเพียงพอที่จะถือ ป้ายสีได้ แต่ก็เงียบเพราะประธานสีสั่งเด็ดขาดแล้ว
ญี่ปุ่นเดินไปลง ชื่อเล่นแบดฯ สีชมพูไม่มีรุ่นพี่ที่อยู่ชมรมแบดฯสักคนมีเต้รุ่นเดียวกันที่อยู่ชมรมแบดฯ ญี่ปุ่นเดินปรี่เข้าไปหา
"นายๆ เรามาลงแข่งแบดฯกันเนอะ"
ญี่ปุ่น ไปจับบ่าของเพื่อนรุ่นเดียวกัน
"อ่า เราเล่นไม่เก่งอ่า นายก็รู้"
"เอ๋ เราก็เล่นไม่เก่ง อิอิ ไม่เป็นไรหรอกน่า เผื่อจะชนะ คิดมาก ไปกินติมดีกว่าปะ"
ญี่ปุ่นดึงแขนเต้ออกจากโรงยิมทันที
"เฮ้ย มึงสองตัวน่ะ จะไปไหน"
แบงค์ร้องเรียกเมื่อเห็นเด็กสองคนจูงมือกัน ออกนอกกลุ่ม
"ก็เสร็จแล้วนี่พี่ จะไปกินติม"
"โห ไอ้นี่ มึงนี่นะ ไปๆ รีบไปรีบมา"
ญี่ปุ่นรีบฉวยมือของเต้เดินตามออกมาทันที
"นาย แน่ใจเหรอ ปุ่นว่าจะลงแข่ง"
"หือ ทำไมอ่ะ แน่ใจดิ"
"เอ่อ เรากลัวว่าจะแพ้อ่ะ"
"เอ่ นายนี่ ยังไม่แข่งเลยจะรู้ได้ไงอ่ะ แพ้ก็แพ้ดิ แต่เราต้องสู้น้า อิอิ"
ญี่ปุ่นทำสีหน้าจริงจัง
"นาย กินอะไรอ่า เราเอาเผือก"
ญี่ปุ่นชี้ไปไอติมรสเดิมที่เคยกิน คนขายก็คุ้นหน้าดี ไม่ได้ดีใจที่เห็นหน้าญี่ปุ่น แต่เสียวสันหลังมากกว่าว่าไอ้เปี๊ยกแว่นหนานี่จะมาอ้อนวอนให้ลดราคาให้อีก หรือปล่า เต้เลือกไอติมที่ตัวเองชอบกินเสร็จแล้วเดินกลับเข้าไปในโรงยิม
พอ เสร็จจากการเลือกสีก็แยกย้ายกันกลับหอ เสียกนักเรียนคุยกันเซ็งแซ่ บ้างพอใจกับสีของตนบ้างก็ไม่พอใจ อยากอยู่สีนั้นกับพี่คนนั้น อยากอยู่สีนี้กับพี่คนนี้ ญี่ปุ่นวิ่งไปหาบอย
"เป็นไงบอย หนุกไหม"
"หนุ กไรล่ะ เราได้เล่นแบดฯทั้งเดี่ยวทั้งคู่ ให้ถือกระติกน้ำอีกเซ็งเลย"
"อิ อิ เราก็เล่น ทั้งเดี๋ยวทั้งคู่ ให้ถือป้ายสีอีก เซ็ง"
ญี่ปุ่นล้อ เลียน
"หา นายได้ถือป้ายสีเหรอ"
บอยทำท่าตกใจ ญี่ปุ่นพยักหน้าทำหน้างง
"เฮ้ย สุดยอดเลยอ่ะปุ่น"
"เอ๋ ทำไมอ่ะ แค่ถือป้ายหนักจาตาย"
"บ้าแล้ว คนที่ถือป้ายคือดาวของสีนะรู้ป่ะ"
"เอ๋ จริงหรา อิอิ นี่เราเป็นดาวเหรอ เหอๆๆ เห็นไหมเราบอกแล้ว"
ญี่ปุ่นไม่ได้รู้สึก กระดากอายแต่อย่างใด ยิ้มร่าด้วยความพอใจ
"อ้าว เอกเป็นไงบ้าง"
บอย ร้องถามเอกที่วิ่งตามมา
"ก็ดีว่ะ อยู่กับพี่หมีขาว สุดยอด ได้เล่นแบดฯคู่กับพี่เขาด้วยล่ะ อิอิ"
"เราก็เล่นกับพี่จี๊ป อิอิ มีลุ้นๆ นายอ่ะปุ่น"
"เราคู่กับเต้ห้องสอง อิอิ มีลุ้นๆ"
ญี่ปุ่น ทำตามที่บอยทำ
"ลุ้นแป๊ะไร ไอ้หญ้าแห้ง ไอ้เต้เล่นห่วยจะตาย มึงตกรอบแรกแน่ๆ"
"เอ๋ ทำไมอ่ะ มันซ้อมได้นิ ปลาดุกล่ะระวังเถอะ จะโดนเขี่ยตกรอบแรก"
"ถุย ไม่มีวันซะล่ะ มีพี่หมีขาวอยู่คงยากว่ะ หญ้าแห้ง"
เอกทำหน้าเยาะเย้ย ญี่ปุ่นทำหน้าย่นเดินตามบอยไป ระหว่างทางเดินกลับหอญี่ปุ่นเห็นหมีดำเดินอยู่กับเป้ กำลังจะอ้าปากร้องทักแต่ก็เคืองใจที่โดนไล่กลับเมื่อวันก่อน จึงเงียบไปทำเป็นไม่เห็น
"พี่โฟคๆ"
บอยร้องทักขึ้น เป้กับโฟคหันมา แวบแรกที่มองหน้ากันโฟคทำหน้าไม่ถูก ญี่ปุ่นก็ทำหน้าย่นๆเหมือนเดิม
"ว่าไงมึง มีอะไร"
"เป็นไง บ้างพี่ สีของพี่ลงแข่งแบดฯกี่คู่"
บอยเดินไปใกล้แล้วถาม
"กู กับไอ้โต้ง มึงล่ะ"
เฟียตตอบบอยแต่หน้ามองญี่ปุ่นอยู่
"ผม เล่นกับพี่จี๊ป พี่เป้ล่ะ"
"กูเล่นบอลโว้ย ไม่รู้หรอกแบดฯน่ะ แล้วน้องญี่ปุ่นล่ะ สีชมพูน่าอยู่ไหม มาอยู่สีเขียวกับพี่ไหม"
เป้ หันมาถามญี่ปุ่นทำตาหวานใส่
"สีชมพู สวยกว่าสีเขียวอีก ไม่เอาอ่า"
"อ้าว นะ"
ญี่ปุ่นตอบออกไป ไม่ได้มองโฟคแต่มองเป้อยู่ยิ้มให้อย่างเคย
"แล้ว เล่นแบดฯคู่ใครอ่ะครับ น้องญี่ปุ่น"
"อิอิ เค้าเล่นกับเต้ ว่าจะเอาแชมป์ด้วยล่ะ อิอิ"
"โห ขนาดนั้นเชียว"
ญี่ปุ่นโม้ไป ตามเรื่อง โฟคสีหน้าดูแปลกๆไป มองญี่ปุ่นด้วยสายตาที่ยากจะคาดเดา เหมือนความในใจมันกำลังจะล้นออกมา แต่สื่อออกมาไม่ได้มากเท่ากับที่ใจมันอยากจะบอก
"ตกรอบแรกล่ะสิ ไม่ว่า"
โฟคพูดขึ้น
"เอ๋ ทำไมพูดไม่ดีอ่า หมีดำ คอยดูนะ เค้าจะชนะหมีดำให้ดู"
ญี่ปุ่นหน้าบึ้งพูดจริงจัง ไม่พอใจเดินออกไปก่อนใคร
"อ้าว ปุ่นๆ รอด้วย"
"เฮ้ย งอนเป็นด้วยเหรอวะ น้องญี่ปุ่นน่ะ"
เป้เกาหัวแกรกๆเพราะงงอยู่ โฟคหน้าเสีย เริ่มรู้สึกตัวว่าเรื่องมันจะเลวร้ายขึ้นทุกที ความสัมพันธ์ระหว่างเขากับญี่ปุ่นมันดูจะห่างออกไปอีกเท่าตัว
:กอด1: :กอด1: :กอด1: :กอด1:
เขียนโดย eiky
-
หมี ดำ เป็น พวก ปาก ไม่ ตรง กับ ใจ ใช่ มั้ย เนี่ย :z1:
แต่ ญี่ ปุ่น งอน ไป โน่น แล้ว รีบ ไป า ของ กิน มา ง้อ ด่วน เลย o18
คิด ถึง หมี ขาว อ่ะ ช่วง นี้ มี แต่ หมี ดำ (อ้าว คราว ก่อน ยัง ให้ หมี ดำ สู้ อยู่ เลย 55+)
+ 1 ขอบ คุณ ค่ะ รอ อ่าน ตอน ต่อ ไป นะ...
-
หาคนมารุมตอมญี่ปุ่นอีกซัก สามคนสิครับ
อยากเห็นอาการคลั่งของหมีดำ
จุ๊บๆ
-
ความใสซื่อไร้เดียงสาไม่มีพิษภัยของญี่ปุ่น จะนำภัยมาหาตัวเพราะพวกนิสัยไม่ดีอยากเด่นอยากดังในงานกีฬาสีรึเปล่าค่ะเนี่ย :monkeysad:
-
สงสารหมีดำอ่ะ :sad11:
ว่าแต่ถือป้ายเนี่ยจะมีคนอิจฉาป่าว นายกายอะไรนั้นหน่ะ
-
หมีขาวรุุกได้แล้วว น้า
รอช้า เดี่ยวไม่ทันกิน ^^
-
หมีดำใกล้บ้าเต็มทีละ
//เชิญรับยาที่ช่อง ๒
-
เเว๊กกกกก ไอ้หมีดำ เเทนที่จะทำคะเเนน :angry2:
-
สงสารพี่โฟคจัง
-
หมีดำเอาของกินมาเซ่น ด่วนนนนนนนน
-
หมีดำน่าสงสาร แต่เค้าเชียร์หมีขาวน้า อิอิ
(เริ่มติดพูดเหมือนญี่ปุ่น555)
-
:z3: :z3:
โอ้ยยย ปวดหัวกะญี่ปุ่น++
-
:z1: :z1:
เพื่อนๆ อยากให้ใครเป็นพระเอกอ่า โหวตหน่อยเร๊วววว
เฟียต ปณพัฒต์ อายุ ๑๘ ปี สูง ๑๘๕ ผิวขาวเหลือง บุคลิกดีหน้าตาคมคายล่อเหลา
โฟค ภีรวรรศ อายุ ๑๗ ปี สูง ๑๘๔ ผิวดำแดง บุคลิกดีหน้าตาคมคาย
อิอิ หรืออยากให้ใครสอดแทรก บอกได้น้า เหอๆๆ คนเขียนรักทั้งสองคนเลย อิอิ เลือกมะถูก
:sad4: :sad4:
-
เฟียต ปณพัฒต์ อายุ ๑๘ ปี สูง ๑๘๕ ผิวขาวเหลือง บุคลิกดีหน้าตาคมคายล่อเหลา
คนเดียวววว ,,,,
แต่,,,,, แอบสงสาร โฟค อ่ะ :m15:
-
โว้ยยยย หมีดำนี่ไม่ได้ดั่งใจเลยเว้ยยยย :z3:
(ตกลงกุเชียร์ใคร :really2:)
แต่น้องญี่ปุ่นนี่น้าาาาา น่ารักมากเลยอะ อยากจับมากัดแก้มสักทีสองที :impress2:
ปล.ขอสองได้มั๊ยคะ :haun4: (คู่กันไงหมีขาวหมีดำ อิอิ)
-
+1 ให้กับปุ่่น ซึ่งเป็นนายเอกที่แปลกประหลาดที่สุดในโลก
ทั้งน่ารัก ทั้งไร้เดียงสา กวนตรีฟ สุด ๆ
-
น้องปุ่น ทำไงดี พี่เลือกให้น้องไม่ถูก ระหว่างหมีดำกับหมีขาว
เปิดโหวตไหมจ้ะ กด 1 หรือ กด2 คริคริ :-[
-
หมีดำจะซึนไปไหนเนี่ย เดี๋ยวญี่ปุ่นก็เข้าใจผิดหมด
+1ให้กับความเอ๋อของญี่ปุ่น
-
เอ๋อตัวจริง ไม่อิงนิยายเลย พ่อคนนี้
-
หมีขาวววววว หมีขาวววววว
คนเดววววว
-
ขอโหวตให้กับ
2พี่น้องตระกูลหมี
3พีไปเล ยยย
ฮิ้ วววว
-
ชอบหมีขาว แต่สงสารหมีดำอ่ะ :m15:
น้องยุ่นเรา เอ๋อได้ใจพี่มากๆคะ ฮาแตกอ่ะแต่ละตอน
ยิ่งเอ็นซีนะอย่างฮา :m20:ได้ถือป้ายสีด้วย ดีใจแทน
แต่กลัวน้องยุ่นจะแผลงฤทธิ์ เพราะอินู๋แส๊บแสบ :try2:
-
ไอ้หญ้าแห้งน่ารัก สู้โว๊ยเอาชนะให้ได้ลบคำหมิ่น
-
3 p เลย ตัดสินใจลำบาก ฮ่าๆๆๆๆๆ
-
มาแย้ววววว คิดถึงญี่ปุ่นไหมอ่า อิอิ
(O.O)
สัปดาห์ของการฝึกซ้อมเริ่มต้นขึ้นก่อนหน้าการ แข่งขันกีฬาสี หลังเลิกเรียนสีต่างๆก็มีการประชุมสี ในสถานที่ต่างๆกัน ญี่ปุ่นก็ไปประชุมสีชมพูที่ข้างสนามฟุตบอลทางฝั่งซ้ายติดรั้วโรงเรียน เพราะทั้งสามด้านโดนจองที่ไปแล้ว ญี่ปุ่นไปนั่งรวมแถวกับเพื่อนๆสีชมพู
"น้องๆครับ วันนี้พี่จะแบ่งหน้าที่รับผิดชอบของแต่ละคนนะ คนที่เล่นกีฬาก็จะได้แยกไปฝึกซ้อมส่วนคนที่เหลือก็ต้องร่วมเชียร์ เดี๋ยวพี่โด่งจะแจงหน้าที่ให้ทุกคนได้ทราบ"
แบงค์เปล่งเสียงดังให้ น้องๆเพื่อนๆฟัง แล้วโด่งก็มาประกาศรายชื่อนักกีฬา ญี่ปุ่นกับเต้ก็ถูกเรียกออกไปเพราะเล่นแบดฯ สีชมพูไม่เคยส่งนักกีฬาแข่งแบดฯมาก่อนเพราะไม่ค่อยมีนักกีฬาขมรมแบดฯหลุดรอด มาได้ ส่วนมากอยู่สีแสดตามหัวหน้าชมรมฯ เพราก่อนหน้านี้การคัดเลือกสีประจำตัว รุ่นพี่จะหมายตาเอาไว้แล้วก็ล็อคตัวกันเอง แต่ปีน้เพื่อความยุติธรรม การเลือกสีจึงกระจัดกระจายไปตามสัดส่วน สรุปนักกีฬาแบดฯสีชมพูมีอยู่สองคนคือเต้กับญี่ปุ่น
"น้องญี่ปุ่นคือ คนที่จะถือป้ายสีของเรานะครับ"
โด่งประกาศออกไป ญี่ปุ่นยืนยิ้มอยู่ข้างๆเต้
"หา อะไรน๊ะ"
เสียงฮือฮาดังขึ้น ทันที
"ไอ้หน้าเอ๋อเนี่ยเหรอ"
เสียงเล็ดลอดออกมาจากกลุ่มนัก เรียน
"แล้วกายล่ะพี่ ไอ้เอ๋อนี่หน้าตาสู้กายไม่ได้เลย"
นักเรียนชั้น มัธยมห้าคนหนึ่งยืนขึ้น
"กายให้เป็นเป็นหัวหน้าเชียร์ไง"
แบงค์ลุกขึ้นปราม เด็กคนนั้นหันไปมองญี่ปุ่นอย่างเกลียดชัง
"อะไรวะ เอาอะไรมาเป็นเกณฑ์"
เสียงบ่นกระปอดกระแปด แล้วนั่งลงหน้าตาไม่สบอารมณ์
"ที่ให้น้องญี่ปุ่นเป็นคนถือป้ายสี พี่เป็นคนเลือกเอง มีใครไม่พอใจเหรอ พี่เลือกพี่ก็มีเกณฑ์ของพี่ ในฐานะของประธานสี ถ้าไม่พอใจพี่ก็จะเปลี่ยน"
แบงค์พูดเสียงดังมอง หน้าทุกคนช้าๆ น้องๆทุกคนเงียบกริบ
"ญี่ปุ่นมานี่ซิ"
แบงค์ หันหน้าไปเรียกญี่ปุ่นมาใกล้ๆไม่ได้ระแคะระคายอะไร ทำหน้าเหรอหราอยู่
"ถอด แว่นออกซิ"
"เอ๋ ถอดแว่นก็มองมะเห็นดิเพ่"
"เออ น่า กูให้ถอดแป๊บเดียว"
แบงค์บอกญี่ปุ่นที่ทำหน้าย่นอยู่
"แป๊บ เดียวน้า อิอิ"
ญี่ปุ่นจับเอาแว่นตาออกจากรอบหน้า ทำตาหยีเพราะมองไม่ค่อยเห็น เสียง ฮือฮาดังขึ้นทันที
"มันน่ารักดี นี่หว่า"
เสียงเล็ดลอดออกมา
"เออ หว่ะ ไม่หล่อสู้ไอ้กายแต่น่ารัก"
"ใครมีความเห็นอะไรบ้าง"
แบงค์ พูดเสียงดัง แล้วให้ญี่ปุ่นสวมแว่นกลับเข้าที่ ไม่มีเสียงเล็ดลอดออกจากปากใคร ก้มหน้านิ่ง
"พี่เป็นประธานสีชมพูมา ตั้งแต่ชั้น ม ห้า พี่คิดว่าพี่เองมีความสามารถพอที่จะเลือกหรือไม่เลือก ทีนี้เข้าใจแล้วใช่ไหม มาโด่งต่อ"
แบงค์หันไปบอกโด่งที่ยืนเอ๋ออยู่ เช่นกัน โด่งเริ่มแจกแจงหน้าที่ให้น้องๆที่เหลือ ส่วนญี่ปุ่นก็จูงมือเต้ไปที่ชมรมฯเพื่อเปลี่ยนชุดซ้อมแบดฯ
"นายเจ๋ง ว่ะ ญี่ปุ่น ทำทุกคนอึ้งไปเลยอ่ะ"
เต้พูดตอนเดินไปยังชมรม
"หือ เจ๋งรายอ่ะ"
"ก็ทำให้ทุกคนฮือฮาได้ไง"
"อิอิ เค้าน่ารักอ่ะเหรอ รู้แล้วล่ะน่า เหอๆๆ"
ญี่ปุ่นหัวเราะออกมาอย่างพอใจ เต้ทำหน้าเซ็ง นี่มันไม่ได้เจียมตัวบ้างเลยหรือไงนะ พอเปลี่ยนชุดเสร็จก็วิ่งไปยังโรงยิม แต่ไม่มีสนามแล้วเพราะโดนสีอื่นแย่งคอร์ทไปหมดแล้ว
"อ่า ไม่มีที่เล่นอ่ะ เอาไงดี"
เต้ร้องยืนนิ่งอยู่
"เอ๋ หมีขาวนี่ หมีขาวๆๆ"
ญี่ปุ่นวิ่งแจ้นไปหาเฟียตที่ยืนอยู่กลางคอร์ทฝั่งตรงข้าม เป็นเอก
"อะไรวะ ไอ้เปี๊ยก"
เฟียตหันมาตามเสียงเรียก ยิ้มให้อย่างอารมณ์ดี
"เล่นด้วยดิ เค้าไม่มีที่เล่น"
"เฮ้ย ไม่ได้หรอก โน่น มึงไปลงชื่รอคิวตรงโน้นเลย เสือกมาช้าเอง"
"เอ๋ มาเร็วแล้วน้า นะนะ เล่นคนละฝั่งไง"
"ไม่ได้โว้ย สีกูมีคนเล่นเต็มแล้ว มึงจะมาแทรกเล่นยังไง"
"เอ๋ หมายถึงแบ่งคอร์ทเล่นหรอก ไม่ได้อยากอยู่สีเดียวกะหมีขาวซะหน่อย"
"นั่นล่ะ โน่น มาโน่นแล้ว"
เฟียตชี้มือไปยังเด็กนักเรียนที่อยู่ชมรมแบดฯ ที่เผอิญอยู่สีแสดกำลังถือไม้แบดฯเดินมาสี่คน
"หว่า ทำงายอ่า"
"โน่น มึงไปขอเขาเล่นคอร์ทโน้น ไอ้โฟคมันคุมอยู่"
ญี่ปุ่นหันไป เห็นโฟคยืนคุมน้องๆซ้อมอยู่กลางคอร์ท
"ชิ ไม่เล่นก็ไม่เล่น เต้เราไปซ้อมหลังโรงยิมก็ได้เนอะ งอน"
"ญี่ปุ่น ไปขอพี่โฟคเล่นดีไหม เผื่อว่าคอร์ทจะพอว่าง"
"หมีดำๆ เค้าเล่นด้วยน้า"
ญี่ปุ่น แหกปากไปแต่ไกล โฟคหันมามอง แอบอมยิ้มแต่ก็ทำหน้านิ่งทันที
"อะไร มึงไม่เห็นเหรอ มีคนรอคิวอยู่ อยากเล่นมึงก็ไปรอคิวดิ"
"อ่า ก็หมีดำเล่นข้างละคน มาเปลี่ยนเป็นเล่นคู่ดิ เนอะๆๆ จะได้ไม่เปลืองคอร์ท"
"ไม่ ได้โว้ย กูจะซ้อมเล่นเดี่ยว"
"อ่า ทำไมอ่า เล่นด้วยไม่ได้เหรอ"
"ไม่ ได้"
โฟคพูดเสียงห้วน
"ชิ น่าเบื่อ หวงไปได้"
ญี่ปุ่นทำหน้าย่น
"เต้ เราไปเล่นหลังโรงยิมก็ได้เนอะ มีเน็ทอยู่ ไม่ง้อก็ได้ หมีดำใจร้าย"
ญี่ปุ่นเดินไปจูงมือเต้ไปหลังโรงยิม มีเน็ทขาดๆเก่าๆขึงอยู่ ไม่มีใครเล่นเพราะต่างก็รอคอร์ทในโรงยิมกันเสียหมด
"เรา ต้องขนะ คอยดูน้า ไม่ให้เล่นด้วยดีนัก"
ญี่ปุ่นทำหน้ามุ่งมั่น
"ยังไงอ่า นายก็รู้เราเล่นไม่เก่งอ่ะ"
"นี่ๆ ต้องฝึกให้หนัก นายอ่อนลูกโต้หลังใช่ไหมอ่า งั้นฝึกตีลูกโต้หลังกับเรา เราอ่อนลูกหยอด นายรับมาได้ก็หยอดเราน้า โอเค๊"
ว่าแล้วญี่ปุ่นก็เดินไปอีกฝั่ง ดีดลูกขนไก่ออกจากมือทันที ตอนแรกดูจะไม่เป็นท่าเพราะเต้ข้อมือยังไม่สปริงตัวดี ญี่ปุ่นก็วิ่งตุตะรับลูกหยอดไม่ถนัด แต่พอผ่านไปสองชั่วโมงก็เริ่มเข้าขากัน ทั้งสองฝึกไปหัวเราะไป เหงื่อไหลโทรมกาย เหนื่อยก็นั่งพักดื่มน้ำ
"เรา ว่าเรามาทำลูกพิเศษ ที่ไม่มีใครรับได้ดีกว่าไหม"
เต้ออกความคิด
"เอ่ ยังไงอ่า"
ญี่ปุ่นทำหน้างง
"ก็ลูกที่มีแต่เราสองคนที่รู้ไง"
"เอ๋ แบดฯอ่ะ มันมีอยู่แค่นี้ล่ะ จะพิเศษยังไงอ่า"
"ก็คิดดิ ช่วยกันคิด"
เต้ ทำท่าครุ่นคิด
"ลดความเร็วของลูกไง ตีตัดให้ความเร็วมันเปลี่ยนจากตบเป็นหยอด"
"เอ๋ เขาทำกันเยอะแยะอ่า ไม่เห็นพิเศษ"
ญี่ปุ่นก็ทำท่าคิดแต่สิ่งพิเศษยังมองไม่เห็น
"เออ เนอะ"
เต้ก็เห้นดีงามไปด้วย
"เอ๋ แต่เราเน้นลูกถนัดดีกว่านะเราว่า จะได้แข็งๆ สู้กับเขาได้"
"เออเนอะ เราถนัดลุกระดับอก นายถนัดลูกแย็บ มาๆฝึกกัน"
ทั้งสองฝึกลูกที่ว่า อย่างสนุกสนาน จนไฟในโรงยิมเปิดสว่างทั่วแต่เสียงนักเรียนที่ฝึกซ้อมในคอร์ทยังดังเล็ดลอด ออกมา
"ไอ้เปี๊ยก มึงไม่กลับหอเหรอ"
เฟียตมายืนเท้าสะเอวยืน มองญี่ปุ่นเล่น
"เอ๋ มาแอบดูเค้าเหรอ หวายเห็นลูกเด็ดเค้าแล้วอ่ะดิ นิสัยไม่ดี"
"ไอ้บ้า เล่นอย่างนั้นเนี่ยนะที่กูจะมาแอบดู"
"แล้ว มาทำไมไม่ส่งเสียง ชิ"
"อ้าว ไอ้นี่มึงไม่สนใจเองนี่ ว่าแต่มึงจะกลับยัง"
"ไม่เอาอ่ะ จะซ้อมให้หนัก จะได้แชมป์ อิอิ"
"เออ ตามใจ กูมาชวนไปกินข้าวนะเนี่ยว่าจะเลี้ยงสักหน่อย ว้าแย่จัง"
"อ่า เต้งั้นพรุ่งนี้เจอกันแต่เช้านะ"
ญี่ปุ่นหันหลังให้เต้แล้วเดินออก จากคอร์ทหญ้าทันที
"อ่า อะไรอ่า ญี่ปุ่นไหนบอกจะซ้อมจนดึกไง"
เต้ ทำหน้างง
"ไม่เอาอ่ะ เราหิว นายก็กลับไปกินข้าวดิ กินเยอะๆจะได้มีแรงน้า"
"กูว่าแล้ว"
เฟียตพูดแล้วหัวเราะ
"ไป ดิหมีขาว เค้าอยากกินสุกี้ทะเล อิอิ"
"มึงไปเปลี่ยนเสื้อผ้าดิ ตัวเปียกแล้วนี่"
"อ่า แล้วหมีขาวอ่า ตัวก็เปียก ไม่เปลี่ยนหรา อิอิ"
"ก็มาชวนมึงนี่ไง เร็วๆกูหิว"
ญี่ปุ่นเดินตามหลังเฟีย ตอย่างมีความสุข พอถึงชมรมก็วิ่งเข้าห้องอาบน้ำทันที
"ไอ้เปี๊ยก กูอาบด้วยดิ"
"เอ๋ ทำมายอ่า จะถูหลังให้เค้าหรา อิอิ มาเลยๆ"
ญี่ปุ่น หัวเราะพอใจ เฟียตเดินเข้าไปในห้องอาบน้ำทันที
"มากูจูบมึงหน่อย"
"ไม่ เอาอ่ะ เร็วๆรีบอาบ เค้าหิวข้าว"
ญี่ปุ่นไม่สนใจคำเชิญชวน แม้เฟียตจะเอาน้องชายมาถูร่องก้น ญี่ปุ่นก็ไม่สนใจ เฟียตจับหน้าญี่ปุ่นให้หันมาแล้วประกบปากทันที
"อู้อี้ อื้อ ไม่เอ๊า แหวะเอาลิ้นเข้ามาอีกแล้วอ่า ไม่เอ๊า"
ญี่ปุ่นผลักหน้าเฟียตออก แล้วเดินออกจากห้องอาบน้ำทันที
"อ่า หมีดำ มาตั้งแต่เมื่อไหร่อ่า"
ญี่ปุ่น ยืนตัวล้อนจ้อนอยู่หน้าโฟคที่ยืนตะลึงอยู่ไม่พูดอะไร
"กูมาอาบน้ำสิ มึงทำอะไรกัน"
เสียงห้วนแข็ง สายตาจ้องที่เรือนร่างของญี่ปุ่น
"ก็ มาอาบน้ำไง เนี่ยหมีขาวก็อาบน้ำอยู่ หมีดำไปอาบน้ำกะหมีขาวดิ แหวะ หมีขาวชอบเอาลิ้นเข้ามาในปากเค้า ไม่ชอบอ่า"
ญี่ปุ่นพูดไปตามซื่อ แต่หารู้ไม่ว่าคำพูดของญี่ปุ่นเองทำให้คนตัวใหญ่ข้างหน้า ใจเต้นแรงหน้าแดงขึ้นมาทันที
"ไปเปลี่ยนเสื้อผ้าสิ มึงจะมายืนโทงเทงอยู่แบบนี้น่ะเหรอ"
โฟคตวาดเสียงดังลั่น
"เอ๋ ทำไมต้องดุด้วยอ่า"
"ทำอะไรหัดระวังตัวด้วยสิ"
"เอ๋ ระวังตัวอารายอ่า เค้าไม่ได้ทำอะไรซะหน่อย"
ญี่ปุ่นทำหน้าเจื่อนๆ เพราะยังมองไม่เห็นถึงความผิดของตัวเอง
"อะไรวะ ไอ้โฟคเสียงดังลั่นเลยนะมึง"
เฟียตออกมาจากห้องอาบน้ำมีผ้าเช็ดตัว พันร่างอยู่
"อ้าว ไอ้เปี๊ยกมึงไม่ไปเช้ดตัววะ มายืนยั่วตะเข้ดำอยู่แถวนี้เดี๋ยวก็โดนคาบไปแดกหรอกมึง"
เฟียตมองหน้า โฟค ญี่ปุ่นรีบไปเอาผ้าเช็ดตัวมาพันร่างไว้เหมือนกัน โฟคกัดฟันกรอดเดินเข้าห้องอาบน้ำไป
"ที่โรงเรียนมีตะเข้ด้วยหรา หมีขาว หวายกลัวอ่า"
ญี่ปุ่นเดินมาเกาะแขนเฟียต ทำหน้ากลัว
"มี ดิ มึงระวังไว้เถอะ จะแดกมึงอยู่แล้ว"
"หวาย ไหนอ่า รีบไปๆ เดี๋ยวมันกิน"
ญี่ปุ่นกระตุกแขนเฟียต
"มึงเป็นเมียกูนะไอ้ เปี๊ยก ห้ามไปยุ่งกับใครเข้าใจไหม"
เฟียตอ้างสิทธิ์ พูดเสียงดัง
"อิ อิ งั้นหมีขาวก็เลี้ยงเค้าเยอะๆน้า อิอิ"
ญี่ปุ่นไม่ได้รู้สึกอะไร แค่อยากมีคนเลี้ยงข้าวดูแลทุกวันเท่านั้นเอง ส่วนคนที่อยู่ในห้องน้ำโกรธหน้าแดงอยู่ ในใจเต้นตุบตับรุนแรงไม่มีสาเหตุ
เฟียต เดินคู่กับญี่ปุ่นออกมาจากชมรม
"ไอ้เปี๊ยก มึงไปรอหน้าโรงเรียนไป กูปวดฉี่"
"เร็วๆน้า เค้าหิวแล้ว"
"เออ เดี๋ยวตามไป"
เฟียต วิ่งไปเข้าห้องน้ำทันที ญี่ปุ่นเดินเรื่อยเปื่อยออกไปรอหน้าโรงเรียน
"นี่ แก ไอ้หน้าเอ๋อ"
เสียงแว้ดมาจากหน้าโรงเรียน
"กล้ามากนะที่ เป็นคนถือป้ายสีน่ะ ดูหน้าดิ สู้ไอ้กายไม่ได้สักอย่าง มึงไปทำอะไรกับพี่แบงค์มาวะถึงได้เป็นคนถือป้าย"
รุ่นพี่ชั้นมัธยม ห้าสองคนยืนดักรอญี่ปุ่นอยู่หน้าโรงเรียน
"คุยกับญี่ปุ่นเหรอ"
ญี่ปุ่น ทำหน้างงมองหน้ามองหลัง
"มึงนั่นล่ะ หนอย หน้าเอ๋อปัญญาอ่อนแบบนี้เนี่ยนะที่เป็คนถือป้ายสี เสื่อมเสียชื่อเสียง"
"อา รายอ่า พี่มาว่าญี่ปุ่นทำไมอ่ะ"
"มึงน่ะทำให้เพื่อนกูไม่ได้เป็นคนถือป้ายรู้ตัวไหม มันดีกว่ามึงทุกอย่าง ดูสภาพมึงซิ ไอ้บ้านอก ทุเรศ"
เสียงแว๊ดดังกว่าเดิม ชี้หน้าด่าญี่ปุ่นอยู่ ส่วนอีกคนมองญี่ปุ่นแบบเกลียดชังไม่พูดอะไร
"อ่า รู้จักญี่ปุ่นเหรอ"
ญี่ปุ่นยังอึ้งอยู่
"กูไม่ได้อยากรู้จัก มึงหรอก ไอ้หน้าเอ๋อ แหมคิดว่าตัวเองเด่นสินะ กูคนนึงล่ะที่ไม่ชอบหน้ามึงรู้ไว้ด้วย"
"เอ๋ ญี่ปุ่นก็ไม่รู้จักพี่น้า แม่สอนไว้ ไม่รู้จักใครดีพอ อย่าไปด่าว่าเขามันเสียมารยาท"
"ไอ้นี่ เดี๋ยวต่อยหน้าสักทีดีไหม"
"พี่ พี่มาว่าญี่ปุ่นทำไมอ่ะ ญี่ปุ่นไปทำอะไรให้"
"มึงจะให้กูพูดกี่รอบ ว่ามึงน่ะแย่งตำแหน่งถือป้ายของเพื่อนกูไป ไอ้โง่"
"เอ๋ เพื่อนพี่ ไม่ใช่พี่หรอกเหรอ ญี่ปุ่นไม่เห็นเพื่อนพี่พูดอะไรสักคำ จริงหราที่เพื่อนพี่โกรธ ไม่ใช่พี่หรอกหราที่อยากถือป้ายเองอ่า อิอิ"
"ไอ้ นี่!!!!"
"เฮ้ย!!!!!!!! มึงจะทำอะไร"
เสียงเฟียตตวาดดังมาแต่ ไกล ทำให้เด็กคนนั้นที่กำลังจะง้างมือขึ้นต่อยหน้าญี่ปุ่นหยุดกึกลง
"มี อะไร มึงมาหาเรื่องอะไรมัน"
เฟียตปรี่เข้ามาขวางหน้าญี่ปุ่นไว้
"อ้อ ไอ้หนุ่ยกับไอ้กาย ทำไม มาระรานอะไรมัน"
"หมีขาวอ่า เค้ามาด่าญี่ปุ่นอ่า ว่าญี่ปุ่นไปแย่งเค้าถือป้ายสี เค้าไม่ได้อยากถือน้า พี่แบงค์ให้เค้าถือเองอ่า หนักจะตายใครจะโง่อยากถือ"
ญี่ปุ่นยิ้มแสยะอย่างน่ากลัว เน้นคำว่าโง่
"อ้อ เรื่องแค่นี้มึงมาระรานรุ่นน้องเลยเหรอ ไอ้หนุ่ย หรือมึงอยากจะลองดี มึงรู้ไหม ไอ้นี่มันเด็กใคร หา"
"เอ่อ ขะ ขอโทษครับพี่ เฟียต"
ทั้งหนุ่ยและกายสั่นเหมือนเจ้าเข้า ติดอ่างขึ้นมาทันที
"มึงอยากจะโดนแบน ไหมล่ะ หือ ไอ้แบงค์น่ะเพื่อนกู ไอ้ห่าเอ้ย แค่ไม่ได้ถือป้ายมึงจะตายหรือไงวะ คิดว่าตัวเองหล่อมากนักหรือไง"
เฟียต ตวาดเสียงดังขึ้นเรื่อยๆ
"อย่าให้กูรู้นะมึงว่ามึงมาระรานมันอีก มึงได้ย้ายโรงเรียนแน่ อย่าหาว่ากูไม่เตือน"
เฟียตชี้หน้าทั้งสองคน ที่สั่นเหงื่อไหลตามหน้า
"หมีขาวๆ ไปกินข้าวน้า เค้าหิวแล้ว ไร้สาระอ่า"
ญี่ปุ่นกระตุกแขนเฟียต
"มึงไปให้พ้นหน้ากูเลย เดี๋ยวมึงจะโดน"
ทั้งสองวิ่งแจ้นไปทันที
"ทำไมหมีขาวดุ๊ดุ น่ากลัวอ่า"
"นั่นล่ะ มึงจำไว้ อย่ามากวนตีนกูเดี๋ยวจะโดน"
"อิ อิ เค้าไม่กลัวหรอก ชิ"
"อ้าวไอ้นี่ โดนสักทีดีไหม"
ญี่ปุ่น วิ่งแจ้นออกไปก่อนเพราะกลัวว่าเฟียตจะเขกหัวเอา
:-[ :-[ :-[ :-[
เขียนโดย eiky
-
หมีขาวหื่นมั่ก ๆ ๆ เลยค่ะ มีโอกาสเป็นไม่ได้พยายามยัดเยียดสุด ๆ
สงสารหมีดำเหมือนกันแฮะ ส่วนปุ่นก็ยังคงความเอ๋อไว้ได้อย่างดีเยี่ยม
-
:กอด1: เฟียตน่ารักจัง !!!!! ^^
-
หมีขาวพึ่งได้จริง ๆ
สงสารหมีดำนะ ส่งคนน่ารักมาปลอบใจหน่อยสิ :call:
-
สงสารหมีดำเหมือนกัน อ่านๆแล้วจะเป็นน้องบอยรึป่าวน้า
-
หมีขาวความตั้งใจสูงนะจะเอาไอ้หญ้าแห้งให้ได้ ช่างหื่นได้ไม่มีที่ติ :o8: :o8: :o8:
-
หมีขาวหื่นได้ตลอดเว หึหึ แต่พึ่งได้ดีนี่หว่า ให้อภัยก็ได้วะ
-
เชียพี่หมีดำกะใครดีจะได้มะต้องมาเศร้าเพราะ ญี่ปุ่น
แล้วเมื่อไหร่ญี่ปุ่นจะเสร็จพี่เฟี๊ยต ซะทีน้าอิอิ
ตามลุ้นต่อปายยย
o13 o13 o13
-
อิ อิ+ หมีขาวสู้ๆ
ไล่คุณพวกนั้นอย่าได้มาเข้าใกล้น้องญี่ปุ่น
,,
,
ส่วนเรื่องที่คิดจะทำมิดีมิร้าย รอน้องเค้าโตกว่านี้ดีกว่า อ่ะคริๆ
-
:a5: :a5: :a5:
ปวดหัวกะญี่ปุ่น !!~
-
หมีดำแซดไปเลย หมีขาวเล่นป่าวประกาศซะขนาดนั้น :เฮ้อ:
แต่ปกป้อง พึ่งพาได้แบบนี้ o13
แล้วนี่จะทวงบุญคุณญี่ปุ่นด้วยการ :oo1: อ๊ะป่าวเนี่ย ยิ่งหื่นตลอดเวลาอยู่ด้วย 55+
ขอบคุณค่ะ รักน้องเอ๋อญี่ปุ่นสุดใจ :กอด1:
-
ข่มขืนเหอะ
จะรอญี่ปุ่นสมยอมคง...
-
ว่าแล้วว่าต้องมีปัญหา งานกีฬาสีที่ไหน ๆ ก็มีแต่พวกอยากเด่นอยากดังเสนอหน้าอยู่เต็มไปหมด :เฮ้อ:
-
เจ้ยหมีขาวลวนลามญี่ปุ่นทุกทีที่มีโอกาส จะหื่นไปไหน(หรือญี่ปุ่นมันยั่วว้า)
-
หมีขาวคนเดววว
ถ้าพระเอกเปนโฟคคค เราคงเสียใจมากกกก
-
หมีขาวหื่นมากก
ญี่ปุ่นก็ไม่เคยระวังตัวบางเลย
สงสารหมีดำ ไรเตอร์อย่าลืมหาคู่ให้หมีดำน้า
-
สงสารพี่หมีดำอ่ะ
ญี่ปุ่นเจอศัตรูอีกละ
จะเป็นยังไงละเนี่ย
-
:-[ น้องยุ่นน่ารักมากลูก เอ๋อเหรอได้ใจ
หมีดำน่าสงสารอ่ะ :m15: หาคู่ให้หมีดำด้วยนะคะ
ไอ้หมีขาวนี่ฉวยโอกาสเอาโล่จริงๆ แต่ปกป้องน้องยุ่นโอเคให้อภัย
-
เฮ้ย เมื่อไหร่หมีดำจะเด่นบ้างอ่า :sad4:
-
:laugh: :laugh:หลบหน่อย พี่เฟียต มา :z2: :z2:
-
หมีขาวตอกเล็กตอดน้อยตลอด :laugh:
แต่สงสารหมีดำอ่ะ :monkeysad:
-
อิอิ
-
เพิ่งเข้ามาอ่านขอฝากตัวเป็นFCหนูยุ่นด้วยคนนะจ๊ะ
ยังอ่านไม่ถึงไหนเลยแต่อยากเม้นอ่ะ
ขนาดนั่งอ่านคอมเม้นแต่ละคนยังนั่งยิ้มเลย
หมีขาว+หมีดำ สำหรับเราใครก็ได้นะ รักทั้งคู่เลย
เป็นกำลังใจให้ไรเตอร์นะจ๊ะ :กอด1:
-
ญี่ปุ่นเป็นคนที่หลงตัวเองได้น่ารักมากกกกกกกก :กอด1:
เป็นเด็กไร้เดียงสาสุดขีดจริงๆ เกินขอบไปเลย
หมีขาวพยายามยัดเยียดแล้วแต่ไม่เคยสำเร็จต้องแพ้ความไร้เดียงสาของญี่ปุ่นเนี่ยแหละ ๕๕๕๕๕ o18
แล้วงี้เมื่อไหร่จะมี NC เต็มๆให้ได้หื่น เอ้ย! อ่านกันล่ะคะ :haun4:
ส่วนโฟคฝึกหาเศษหาเลยกับญี่ปุ่นมั่งก็ได้นะคะ อิหมีขาวจะได้ไปทั้งตัวแล้วนั่น :เฮ้อ:
ปล.ยังไงก็อยากได้ 3P ให้ตายเหอะจอร์จจจจจจ :z3:
-
พี่หมีดำอย่าเพิ่งถอดใจน้า....เราเชียร์อยู่
พี่หมีขาวหื่นเกิน.....แต่ก้อแมนนะ...พอได้อยู่
ว่าแต่....ถ้า 3 P....จริง
นู๋ญี่ปุ่นคงต้องคุมเกมส์เองงงงงง.....แน่นอน ...
แบบว่า .....พี่หมีขาว เป็น สนมฝ่ายขวา....
แล้ว....พี่หมีดำ เป็น สนมฝ่ายซ้าย....น่ะว่าม๊ะ.. :z2: :z2:
:L1: :L1: นู๋ญี่ปุ่น กะ น้อง eiky
-
พี่หมีดำอย่าเพิ่งถอดใจน้า....เราเชียร์อยู่
พี่หมีขาวหื่นเกิน.....แต่ก้อแมนนะ...พอได้อยู่
ว่าแต่....ถ้า 3 P....จริง
นู๋ญี่ปุ่นคงต้องคุมเกมส์เองงงงงง.....แน่นอน ...
แบบว่า .....พี่หมีขาว เป็น สนมฝ่ายขวา....
แล้ว....พี่หมีดำ เป็น สนมฝ่ายซ้าย....น่ะว่าม๊ะ.. :z2: :z2:
:L1: :L1: นู๋ญี่ปุ่น กะ น้อง eiky
โยว่ๆๆ หายไปไหน มาน้า กานดาคุง อิอิ
-
พี่หมีดำอย่าเพิ่งถอดใจน้า....เราเชียร์อยู่
พี่หมีขาวหื่นเกิน.....แต่ก้อแมนนะ...พอได้อยู่
ว่าแต่....ถ้า 3 P....จริง
นู๋ญี่ปุ่นคงต้องคุมเกมส์เองงงงงง.....แน่นอน ...
แบบว่า .....พี่หมีขาว เป็น สนมฝ่ายขวา....
แล้ว....พี่หมีดำ เป็น สนมฝ่ายซ้าย....น่ะว่าม๊ะ.. :z2: :z2:
:L1: :L1: นู๋ญี่ปุ่น กะ น้อง eiky
โยว่ๆๆ หายไปไหน มาน้า กานดาคุง อิอิ
ตอบ...ตอบ....
เมาควันไฟอยู่เลย...มะได้ออกมา....
-
3P 3P 3P 3P 3P 3P 3P 3P 3P 3P 3P 3P 3P 3P 3P 3P 3P 3P 3P 3P 3P 3P 3P 3P 3P 3P 3P 3P 3P 3P 3P 3P 3P 3P 3P 3P 3P 3P :m25: :z1: :pighaun: :haun4: :oo1: o18 :o8: :-[ :impress2: :really2:
-
อย่าเอา 3p เลนน้า หาคู่ให้หมีดำดีก่าาาาา นะนะ ไรท์ ออนลี่ หมีขาวญี่ปุ่น
-
มาแว้วววว ญี่ปุ่นมาแว้ววว คิดถึงญี่ปุ่นไหม อิอิ
(คน ถือป้าย หน้าเอ๋อ)
เฟียตเดินไปส่งญี่ปุ่นที่หอพักหลังจากกินข้าวเสร็จ
"ถ้าใครมาระราน มึง บอกกูนะไอ้เปี๊ยก"
เฟียตพูดขึ้นแล้วเกาะบ่าญี่ปุ่นไว้
"เอ๋ เขาจะมาระรานญี่ปุ่นทำมายอ่า ญี่ปุ่นไม่ได้ทำอะไรให้เขาซะหน่อย"
"ไอ้ นี่ ยังไม่รู้ตัวอีกเหรอ ไอ้นั่นมันอิจฉามึงอ่ะดิ"
"อิอิ แสดงว่าเค้าน่าร้ากก อ่ะดิ อิอิ ดีจาย"
"กูล่ะเซ็งมึงจริงๆ นี่มึงเคยเครียดอะไรบ้างไหมเนี่ย หือ"
"ไม่เครี๊ยด เค้าไม่เครียด"
ญี่ปุ่น ตอบอารมณ์ดี หัวเราะร่า
"งั้นมึงไปนอนที่ห้องกูไหม กูเป็นห่วง"
"อิ อิ ไม่เอาอ่า หมีขาวชอบกวน เค้านอนไม่ค่อยหลับ ล้วงนั่นจับนี่อยู่ได้ อิอิ"
"อ้าว มึง ก็มึงยั่วดีนักนี่"
"หวาย เค้าไปยั่วอารายอ่า ไม่ใช่ดาวยั่วซะหน่อย"
"เออๆ ไปๆ ไปนอน พรุ่งนี้มึงต้องไปซ้อมแต่เช้าไม่ใช่เหรอ"
"อิอิ ไปดีกว่า ขอบคุณน้าหมีขาวที่เลี้ยงข้าวเค้าอ่า น่าร้ากที่ซู๊ด"
ญี่ปุ่นวิ่ง ขึ้นหอไปแล้ว ปล่อยให้เฟียตยืนยิ้มอยู่คนเดียวใต้ตึก พอเข้าห้องไปก็เห็นเอกนอนหายใจเข้าออกอยู่
"อ้าวปลาดุก ป่วยหรา นอนงื๊ดๆอยู่"
"ไอ้บ้า กูเหนื่อยโว้ย โหหมีขาวมึงน่ะให้กูซ้อมซะอ่วมเลย ตัวเองแอบกลับแล้วบังคับให้กูซ้อมต่อ เซ็งเป็ด"
"อิอิ ซ้อมเยอะๆดิจะได้สูสีกับเรา อิอิ"
"แหวะ เก่งตายนักนี่ไอ้หญ้าแห้ง"
"ชิ ไปอาบน้ำนอนดีกว่าพรุ่งนี้ต้องรีบไปแต่เช้า"
ญี่ปุ่นเดินเข้าห้องน้ำ ไปอาบน้ำพอเสร็จก็ออกมาทาแป้งหน้าขาววอก เตรียมจะนอน
"เอ๋ บอยทำไมเพิ่งกลับอ่า ซ้อมหนักเลยหรา"
ญี่ปุ่นร้องทักบอยที่เปิดประตู เข้ามาสภาพไม่ต่างจากเอก
"โอย ลมจะจับ เหนื่อยอ่ะ"
"โห น่ากลัวนะเนี่ย อย่าซ้อมเยอะน้า เดี๋ยวไม่สบาย อิอิ"
"แหวะ ไอ้หญ้าแห้ง เมื่อกี้บอกให้กูซ้อมเยอะๆ มึงกลัวไอ้บอยจะชนะมึงอ่ะดิ"
เอกแย้งขึ้น
"เอ๋ ก็บอยเล่นเก่งกว่าปลาดุกนิ ก็ต้องกลัวเป็นธรรมดา อิอิ ไม่เอาละไปซื้อหนมดีกว่า"
ญี่ปุ่นควานหาเงินในกระเป๋านักเรียนแล้ว วิ่งออกไปจากห้องทันที เดินลงมาจากตึกอย่างอารมณ์ดี
"เอ๋ หมีดำๆ เพิ่งกลับหรา"
ญี่ปุ่นร้องทักโฟคที่เดินผ่านหน้าหอไป
"หมีดำๆ เค้าอยากกินหนมอ่า"
ญี่ปุ่นวิ่งไปเกาะแขนโฟค ทำสายตาวิงวอน
"อยาก กินก็ไปซื้อดิ เกี่ยวไรกับกู"
"ดูแลเค้าหน่อย นะนะ"
"กูไม่ ใช่หมีขาวมึงนะ"
"อ่า ก็อยากให้หมีดำดูแลอ่า ทำไม จะไม่ดูแลเค้าหรา"
ญี่ปุ่น ยังพยายาม
"โว้ย วุ่นวายจริง ไหนมึงจะกินอะไร"
"อิอิ น่าร้าก เค้าอยากกิน"
ญี่ปุ่นบอกรายการขนมไปสายตาเปี่ยมสุข
"มึงแน่ ใจเหรอว่ากิน ไอ้บ้า กินอะไรเยอะแยะ จะนอนแล้วไม่ใช่เหรอ"
"เอ๋ ก็เผื่อตื่นขึ้นมาแล้วหิวไง"
"ไม่เอา ซื้อให้แค่สองอย่าง"
"อ่า อ่ะก็ได้ๆ สองอย่างก็ได้ เห็นแก่หมีดำนะเนี่ย"
ญี่ปุ่นทำท่าคิดหนัก แต่ก็ตัดใจได้ ดึงแขนโฟคเดินไปร้านค้า พอได้ขนมก็หอบออกมา
"หมีดำ ช่วงนี้เป็นไรอ่า ดูเครียดๆ ไม่สบายหรา"
ญี่ปุ่นเปิดขนมกิน เคี้ยวกรุบกรับ
"ไม่มีอะไร ทำไม มึงสนใจกูด้วยเหรอ"
"เอ๋ สนใจดิ ก็เค้ารู้จักหมีดำนี่นา ก็ต้องสนใจดิ"
"อืม"
โฟคครุ่น คิดมองหน้าญี่ปุ่นเนิ่นนาน
"มึงอ้วนขึ้นป่ะเนี่ย ดูแดกซิ ยังกะหมู"
"หวาย อ้วนอารายอ่า นี่ดูไม่อ้วน"
ญี่ปุ่นทำหน้าตกใจ ถลกเสื้อโชว์พุงขาวๆให้โฟคดู
"ไอ้เปี๊ยก กูกอดมึงหน่อยดิ"
โฟค พูดขึ้นสายตาน้ำเสียงดูจริงจัง
"อิอิ ชอบเค้าหรา มาดิกอด"
ญี่ปุ่นเป็นฝ่ายเดินเข้าไปกอดเอวหัวสูงแค่คางของโฟค ญี่ปุ่นกอดแน่นเพราะหมั่นเขี้ยว โฟคเองก็กอดตอบ ในใจเต้นตุบตับรุนแรง โฟคกอดญี่ปุ่นด้วยความรู้สึกที่แปลกใหม่
"อ่า ทำไมหมีดำกอดแน๊นแน่น เค้าหายใจมะออก"
ญี่ปุ่นร้องขึ้น เพราะเริ่มอึดอัดคลายมือออกทันที ไม่หมั่นเขี้ยวแล้ว
"เออ โทษที หมั่นเขี้ยวไปหน่อย"
"อิอิ เค้าน่ากอดหรา ทำไมอยากกอด ห้ามคิดลึกกะเค้าน้า"
ญี่ปุ่นพูดแล้วหัวเราะ
"อืม มึงอย่าให้ใครกอดบ่อยล่ะ"
โฟคพูดขึ้นเสียงเครียดกว่าเดิม
"ทำไม อ่า ใครอยากกอดก็กอดเนอะ อิอิ"
"ไม่ได้"
โฟคทำเสียงดุ ญี่ปุ่นตกใจ
"อ่า ก็ได้ๆ ไม่ให้ใครกอดก็ได้ แหมทำเสียงดุไปได้"
ญี่ปุ่น พูดหน้าแหยๆ สักพักก็วิ่งกลับขึ้นห้องไป พอกลับขึ้นห้องไปก็นอนกอดถุงขนมหลับไป
ญี่ปุ่นตื่นตั้งแต่ตีสี่กว่า จะลุกจากเตียงได้ก็กลิ้งไปกลิ้งมาหลายตลบ เสียงนาฬิกาปลุกดังสนั่นหวั่นไหว จนบอยต้องลุกมาเขย่าตัวญี่ปุ่นจึงยอมลุกเข้าห้องน้ำไป กว่าจะออกจากห้องก็เกือบตีห้า เห็นเต้ยืนรออยู่หน้าตึกแล้ว ทำหน้ามุ่ยอยู่
"อ่า นายอ่ะ ตื่นสาย"
"อิอิ โทษทีน้าเมื่อคืนเรานอนดึกไปหน่อย ปะเราวิ่งไปดีกว่า"
ญี่ปุ่นแถไปเกาหัวแกรกๆทำหน้าสำนึกผิด แล้วออกวิ่งไปยังโรงเรียน พอเข้าในโรงเรียนก็วิ่งรอบสนามฟุตบอลสองรอบ แล้วไปวิ่งที่คอร์ทกลางแจ้งเพราะโรงยืมยังไม่เปิด วิ่งกลับไปกลับมาจนหอบทั้งคู่ แล้วก็มาฝึกลูกหยอดกับลูกถนัด ญี่ปุ่นดูมุ่งมั่นกับการฝึกซ้อมมาก แม้เวลาฝึกจะดูสนุกสนานแต่ก็ไม่ได้เหยาะแยะ เต้เองก็ฝีมือดีขึ้นมากกว่าเดิม ญี่ปุ่นกับเต้ฝึกซ้อมหนักทุกวัน ทั้งเช้าเย็น นอนแต่หัววัน พอวันเสาร์ทางสีก็มีการซ้อมเชียร์ ญี่ปุ่นเองก็ไปฝึกซ้อมกับเต้ตามปกติช่วงเช้า พอสายๆ พี่ๆสีชมพูก็มาตามเพื่อตระเตรียมงาน ญี่ปุ่นเดินตามพี่ๆไปที่ประชุม
"เป็น ไงไอ้เปี๊ยก พอมีหวังไหมแบดฯมึงน่ะ"
แบงค์ที่นั่งอยู่โต๊ะม้านั่งใต้ ร่มไม้ถามขึ้น
"อิอิ มีดิพี่ ญี่ปุ่นจะต้องได้แชมป์ อิอิ"
ญี่ปุ่น หัวเราะอย่างอารมณ์ดี
"ว๊าย น้องญี่ปุ่นค๊ะ น้องญี่ปุ่นอยู่สีเดียวกับพี่เหรอค๊ะ ดีใจที่สุดเลย"
เสียงแปร๋นขึ้น กลางวง เสียงโห่ดังขึ้นมาทันที
"อ่า พี่คนสวย อิอิ ลาภปากอีกแล้วตู"
ญี่ปุ่น ยิ้มให้ พูดอยู่ในลำคอ
"เจ๊ไม่น่าป่วยเลย พลาดอะไรไปบ้างเนี่ย"
"อะไร นังซาร่า แกรู้จักไอ้เปี๊ยกด้วยเหรอ"
โด่งถามซาร่าสมุนเอกของริต้า
"ว้าย รู้สิค๊ะ พี่โด่งขา ก็น้องญี่ปุ่นออกจะดัง"
"อืม ดี งั้นมึงก็แต่งตัวให้มันละกัน เพราะมันถือป้ายสีเรา"
"กรี๊ดดด ที่สุด"
ซ่าร่ากรี๊ดขึ้นไม่สนใจใครวิ่งออกมาหน้าที่ประชุม
"เหมาะ สมที่สุด เหมาะมากค่า พี่โด่งขา ใครช่างเลือกตาคมที่สุด เหมาะกว่าใครบางคนที่ขี้โอ่ หน้าปลาจวดแต่เชิดอยู่บนฟ้า"
ซาร่าปราด ตาไปมองกายที่นั่งก้มหน้ากัดฟันอยู่
"กูนี่ล่ะเลือก เป็นไง"
"ตาคมมากค่าพี่แบงค์ขา หล่อแล้วยังตาคมอีก น่าร้ากที่สุด มาญี่ปุ่นเดี๋ยวไปลองชุดกับเจ๊ เจ๊เป็นคอสตูมของสีเรา เจ๊จะทำให้ญี่ปุ่นเป็นดาราเด่นกว่าสีไหนๆเลยค่า"
ซาร่าลากมือญี่ปุ่น ออกจากที่ประชุมไป เดินตามซาร่าไปยังห้องประจำสีเพื่อลองชุด ซาร่าเลือกชุดราชประแตนสีขาวกับผ้าม่วงให้ญี่ปุ่นลอง แล้วก็ลองชุดไทยล้านนา ลองทุกชุด พอเลือกเสร็จก็พาญี่ปุ่นกลับมาที่ประชุม ระหว่างที่ลองชุดซาร่าก็เมาท์แตกเมาท์กระจาย อย่างนู้นอย่างนี้ ญี่ปุ่นไม่ได้อ้าปากเลย
"เริศศศ ค่ะพี่แบงค์ เหมาะมาก ไม่สูงไม่เตี้ยมาก สมส่วน ผุดผาด เข้ากับชุดมาก ไม่ต้องแต่งมากเพราะน่ารักอยู่แล้ว ว๊าย ไม่อยากคิด สีเราต้องได้รางวัลแน่ๆ เลยค่า กรี๊ดดด"
ซาร่าพูดเองกรี๊ดเอง
"เอานี่ ตารางแข่งขันไอ้เปี๊ยก กูส่งมึงกับไอ้เต้ ทั้งแบบคู่แบบเดี่ยว"
แบงค์ ยื่นตารางแข่งขันให้ญี่ปุ่น
"หวาย ต่อกันเลยหราพี่ จะไหวไหมอ่า"
"ไหน เออว่ะ ไอ้โด่งมึงไปบอกคณะกรรมการด้วย แก้ให้ที"
"เออ ไอ้เปี๊ยก เวลาแข่งเสร็จต้องไปเชียร์ กีฬาอย่างอื่นด้วยนะมึง อย่าแอบหนีกลับล่ะ"
โด่งหันไปบอกญี่ปุ่นก่อนจะผละไปยังห้องของคณะกรรมการ
"อิอิ มีหนมให้กินไหมอ่าพี่"
"มีสิค้า น้องญี่ปุ่น เจ๊เป็นคนจัดการเองล่ะค่า เดี๋ยวเจ๊จะตามไปเชียร์น้องญี่ปุ่นขอบสนามเลยนะค๊ะ นี่ๆ เจ๊มีตีมนะค๊ะ น้องญี่ปุ่นว่าจะเริศไหม"
"ตีมอารายอ่า"
"ก็วันแรกช่วงเช้า เจ๊จะแต่งเป็นมาดอนน่า อีโรติก้า กรี๊ดดด เขิน ช่วงบ่ายก็เป็น บริทนี่ อู๊บส์ กรี๊ดดด อันนี้เริศ"
"อ่า เค้าไม่รู้จักอ่า ไม่แต่งเป็น เจเน็ท เขียวอ่า สวยดีออก อิอิ"
"ว๊าย น้องญี่ปุ่นขา ไม่เหมาะอย่างแรง ดูหนังหน้าเจ๊สิค๊ะ ออกจะไปเทรนยุโรบ จะทำตัวแบบนั้นไม่ด้ายย ค่า หม่อมแม่ไม่ยอม"
"เอ๋ ไม่เข้าจายอ่า ทำไม หม่อมแม่ บ้านพี่คนสวยเป็นหม่อมหรา"
ญี่ปุ่นทำหน้างง ทั้งซาร่าและแบงค์หัวเราะเสียงดัง
"พอๆ นังซาร่า มึงพามันไปบอกกำหนดการไป กูจะท้องแข็งตาย"
แบงค์หัวเราะหน้าแดง ซาร่าจึงจูงมือญี่ปุ่นไปนั่งกับเพื่อนๆ มีสายตาอีกสองคู่ที่มองญี่ปุ่นขวางๆ ไม่พอใจ
พอบอกหมายกำหนดการเสร็จนัดเวลาแต่งตัว แจกเสื้อประจำสีและสัญลักษ์เสร็จ ญี่ปุ่นจึงขอตัวดึงมือเต้กลับไปซ้อมเหมือนเดิม บรรยากาศก่อนกีฬาสีกลิ่นอายที่น่าจดจำคละคลุ้งไปทั้วบริเวณโรงเรียน ข้างสนามฟุตบอลมีแสตนตั้งอยู่ตามสีแล้ว มีการชักธงสีต่างๆขึ้นเต็มทั่วบริเวณ วงโยธวาธิตก็ฝึกซ้อมกันหนักแน่นที่กลางสนาม ลีดของเสียต่างๆก็ส่งเสียงเชียร์ฝึกซ้อมแข่งขันกัน อย่างสนุกสนาน เสียงเพลงมาร์ชโรงเรียนเปิดใส่เครื่องกระจายเสียงดังไปทั่วบริเวณ ญี่ปุ่นยิ่งคึกฝึกซ้อมหนักขึ้น เต้เองก็คึก
"ปุ่น นายว่าเราจะเข้ารอบไหมอ่ะ"
เต้ถามขึ้นตอนนั่งพักจากการซ้อม
"บ้า เหรอ เราต้องได้เข้าชิงสิ อิอิ เราต้องมั่นใจน้า ดูนายดิเล่นเก่งตั้งเยอะ อิอิ เราทำได้น่า"
"อืม นายดูมั่นใจเนอะ เอาวะ สู้ๆๆ"
"ต้อง แบบนี้ นักสู้อย่างเรา อิอิ ต้องสู้"
ญี่ปุ่นทำท่าฮึกเหิม เต้ก็ทำบ้าง ทั้งคู่ไม่สนใจซ้อมในคอร์ทเลย ไม่สนใจอีกต่อไป ซ้อมอยู่ลานหลังโรงยิมจนสองทุ่มจึงแยกย้ายกันกลับหอ ระหว่างทางก็แวะกินข้าวขาหมู พอญี่ปุ่นกลับไปถึงห้องก็อาบน้ำนอนหลับเป็นตาย ตื่นตีสี่เหมือนเคยแล้วออกไปวิ่งกับเต้ แล้วซ้อมอยู่จนถึงแปดโมง ไปกินข้าวแล้วก็มาซ้อมต่อ ซ้อมอย่างเอาเป็นเอาตาย เพราะพรุ่งนี้กีฬาสีก็จะเริ่มแล้ว
"น้องญี่ปุ่นค๊ะ หิวไหมค๊ะ เจ๊เอาซูชิมาฝาก"
ซาร่าแอบมาหลังโรงยิม
"อ่า พี่คนสวย"
ญี่ปุ่น หยุดซ้อมหันไปมองซาร่าที่แต่งตัวด้วยเสื้อผ้าสีฉูดฉาดกางร่มชมพูทาหน้าขาว วอกเด่นมาแต่ไกล ญี่ปุ่นเดินมาหาด้วยได้ยินคำว่าซูชิ เต้เองก็เดินมาหา
"พี่คนสวยใจดีจังเลย สวยแล้วยังใจดีอีก"
"อุ๊ย ปากหวาน นี่น้องญี่ปุ่นวันนี้พี่จะมาพาน้องญี่ปุ่นไปซื้อคอนแทคเลนส์นะคะ ใส่แว่นไม่หล่อ"
"อ่า ไม่ชอบอ่า แม่เคยให้ใส่แต่มันเคืองตา"
"อุ๊ย ใส่แป๊บเดียวค่า ไม่นาน แล้วใส่แว่นเล่นแบดฯนี่มันจะตบถนัดเหรอค๊ะ"
ซาร่าแกะห่อซูชิออก ญี่ปุ่นคว้าหมับเข้าปากทันที เต้เองก็หยิบไปเคี้ยวหมุบหมับ
"นะคะน้องญี่ปุ่น สีเราจะได้รางวัล วันนี้จะพาไปทำหน้าด้วยค่า เอาคอร์สนวดหน้าใสปิ๊ง อิอิ"
"อ่า จริงหรา มันสบายไหมอ่าพี่คนสวย"
"อย่างแรงค่า น้องญี่ปุ่น หน้านี่ใสวิ้งๆๆ สีไหนก็สู้เราไม่ได้หรอกค่า ริต้าก็ริต้าเถอะ เรื่องความงามต้องยกให้ซาร่าคนนี้ค่า"
ซาร่าตบอกตัวเองพูดอย่างมั่น ใจ สรุปญี่ปุ่นก็ต้องไปกับซาร่า เต้เองก็ตามไปเพราะเสร็จจากคอร์สแล้วก็ต้องกลับมาซ้อม
:laugh: :laugh: :laugh: :laugh:
เขียนโดย eiky
-
น้องญี่ปุ่นจะแปลงโฉมแล้ว อ๊างงง
คราวนี้หมีขาวได้ตามหวงจนเหนื่อยแน่
ไรเตอร์อย่าลืมหาคู่ให้หมีดำน้า น่าสงสาร
-
โอ๊ยยย อยากอ่านต่อ ปุ่นกำลังจะน่ารักกระแทกตาคนทั้งโรงเรียนแล้ววววว
ขนาดใส่แว่นทั้งหมีขาว หมีดำก้อดใจไว้ไม่ไหวแล้ว
ถ้าใส่คอนแทกซ์จะขนาดไหนน๊ออออออ
+1 ให้กับความน่ารักของปุ่นค่ะ
-
only white bear only white bear
ประท้วงงงงง เผาาาาาาา คริๆๆ
-
ต่ออีกๆๆ
-
ญี่ปุ่นจะชนะมั้ยนะ
สู้ๆ o13 o13
แต่คนที่ไม่พอใจญี่ปุ่นมันจะแกล้งอะไรปุ่นมั้นอ่ะ
ถ้ากล้าแกล้ง พี่หมีขาวจัดการเลยน้าาาา :z6: :z6: :z6:
-
รอดูญี่ปุ่นวิ้งๆๆ
-
น่าสนุกน้องานนี้ มาต่อไวไวเด้อ
-
น่าสนุกน้องานนี้ มาต่อไวไวเด้อ
หึหึ คิดถุง นายอิน เน้อ น๊านนานกว่าจะมา เนะ อิอิ
-
อุ้ย ญี่ปุ่นโฉมใหม่ ไฉไลกว่าเก่า กำลังจะปรากฏต่อสายตาทุกคนแล้ว...
หมีขาวคู่แข่งเพิ่มขึ้นแน่ๆ
-
ความจริงหมีดำยังนิสัยดีกว่าหมีขาวอีกน้า
หมีขาวหืนเกิน เจ้าเลห์กว่าด้วย
-
ขนาดยังไม่วิ๊ง ทั้งหมีดำหมีขาวก็หลงจะตายอยู่แระ โดยเฉพาะหมีขาวนะ 55+
แล้วถ้าวิ๊ง ผู้ชายทั้งโรงเรียนคงตกหลุมรักญี่ปุ่น :laugh:
ญี่ปุ่นน่าร๊ากกกกกกก :กอด1:
-
เอาหล่ะ เฟียต คราวนี้ ตาค้างแน่นอนๆๆๆ ^^
-
รีบมาต่อน่ะ :m31:
:z3: :z3: :z3:
:z13: :z13: :z13:
:call: :call: :call:
-
ญี่ปุ่นเอ๋อได้น่าหยิกหน้ากัดมากค่าาาาา :m3:
งานวันกีฬาสีทุกคนต้องอึ้งกับความน่ารักของน้องแน่ๆ
เพราะขนาดใส่แว่นหมีขาวหมีดำยังหลงขนาดนี้
ถ้าใส่ไม่ใส่แว่นหมีขาวหมีดำคงตามหวงไม่หวั่นไม่ไหวแหงๆ o18
รีบมาต่อด่วนค่าาาาาาาาาาา :กอด1:
-
ญี่ปุ่น น่ารักสุด ๆ เลยคับ ไร้เดียงสาขนาดนี้ จะตามทันพวกเหลี่ยมจัดหรอคับ น่าเป็นห่วง :เฮ้อ:
-
อยากอ่านตอนต่อไปแล้วง่ะ.......
มาต่อเร็ว ๆ น้า........
:L1: :pig4: น้อง eiky
-
ขอแบบญี่ปุ่นที่นึงครับ ไม่ใหวแล้วน่ารักมากมาย
พี่ไรเดอร์ครับ แบบญี่ปุ่นนี่หาได้ที่ใหนครับ
-
อยากอ่านตอนต่อไปแล้วง่ะ.......
มาต่อเร็ว ๆ น้า........
:L1: :pig4: น้อง eiky
อิอิ รอหน่อยน้า คืนนี้ต้องค้างที่ทำงานอ่า เพราะเขายังเคอร์ฟิว
-
ขอแบบญี่ปุ่นที่นึงครับ ไม่ใหวแล้วน่ารักมากมาย
พี่ไรเดอร์ครับ แบบญี่ปุ่นนี่หาได้ที่ใหนครับ
หาได้แถวทองหล่อ เอ้ย ล้อเล่ง อิอิ
-
เพิ่งเข้ามาอ่านคัฟ โหบอกได้คำเดียว ว่า หนุกหนาน มากๆๆคัฟ
อ่านไปยิ้มไป ไม่เครียดเลย ใสๆๆดี ว่าแต่ใครจะพระเอกอะ เชียร์หมีขาวนะ
แต่สงสารหมีดำอะ เอาใจช่วยแล้วกัน มาต่อบ่อยๆนะ คราฟ
-
WHITE BEAR BLACK BEAR WHITE BEAR BLACK BEAR WHITE BEAR BLACK BEAR 3P 3P 55555555555555
-
ญึ่ปุ่นจะน่ารักขนาดไหนน้าาาา
-
ญี่ปุ่นจะน่ารักไปถึงไหนค่ะ แค่นี้ก็ปลื้มจะแย่อยู่แล้ว :o8:
-
เราชอบหมีขาว
o18
-
o22 นี่อินู๋ยังไม่วิ๊งอีกเหรอ
ถ้าวิ๊งนี่หนุ่มๆทั้งรร.ไม่แห่กันมาถวายขนมจีบเหรอจ๊ะน้องยุ่น
งานนี้หมีขาวหมีดำรับศึกหนัก :laugh:
-
ได้เวลาญี่ปุ่นเปล่งประกายความงามอิอิ
-
ญี่ปุ่นมาแย้วววววววว อิอิ
(ดาราหน้าเอ๋อ)
วันเริ่มต้นการแข่งขันกีฬาสีมาถึงแล้ว ญี่ปุ่นตื่นแต่เช้าไปซ้อมกับเต้ตามปกติ แต่ก็ต้องรีบไปแต่งตัวตอนเจ็ดโมงเช้า ญี่ปุ่นแวะอาบน้ำที่ชมรมก่อนจะไปห้องของสีชมพู
"มาแล้วเหรอคะน้องญี่ปุ่นของพี่ซาร่า รอตั้งนานเจ๊นึกว่าจะตื่นสายซะอีก"
ทันทีที่ญี่ปุ่นโผล่หน้าเข้าห้องไปซาร่าก็ร้องทักมา ทันที
"อ่า ญี่ปุ่นไปซ้อมแบดฯอ่า วันนี้นัดแรกกลัวจะแพ้"
"ต๊ายทั้งขยันทั้งน่ารัก เจ๊จะตามไปเชียร์ค่า ไม่ต้องห่วงหรอก มากินแซนวิชก่อนสิคะน้องญี่ปุ่นเดี๋ยวเป็นลมเป็นแล้งไป"
ซาร่ากวักมือเรียกญี่ปุ่นที่ยืนเก้ๆกังๆอยู่หน้าประตู ให้เข้าไปนั่งที่เก้าอี้ เต้ก็ยืนอยู่ด้วย
"อ่า น่ากินจังเลย อิอิ"
ญี่ปุ่นคว้าแซนวิชมาเคี้ยวหมุบหมับ ยื่นให้เต้ด้วย ในห้องมีคนอยู่เยอะพอสมควรส่วนมากเป็นเชียร์ลีดเดอร์ประจำสี พอกินเสร็จญี่ปุ่นก็ถูกซาร่าบรรจงแต่งตัวให้
"ถอดแว่นเสียนะคะ เจ๊จะทำให้ญี่ปุ่นเด่นที่สุดในงานวันนี้เลย"
ญี่ปุ่นยอมถอดอย่างว่าง่ายแล้วนั่งยุกยิกๆให้ซาร่าแต่ง หน้าแต่งตาแต่โดยดี
"เอาอารายทาอ่าพี่คนสวย ญี่ปุ่นเหนียวหน้า"
ว่าแล้วก็เอามือขึ้นปาดออกทันที
"ว๊าย ไม่ได้นะคะน้องญี่ปุ่น ตายแล้วเลอะเทอะหมดแล้ว"
"ไม่เอาอ่า ไม่ทาเหนียว"
"อ่าค่ะ ไม่ทาก็ไม่ทา เช็ดออกก็ได้ แต่เขียนตานิ๊ดนึงนะคะ จะได้ดูตากลมๆ"
ญี่ปุ่นยังปาดหน้าไม่หยุดเพราะไม่ชินกับเครื่องสำอาง ซาร่ายอมจำนนต้องเอากระดาษเช็ดหน้าออกให้ถึงยอมอยู่นิ่ง
"อิอิ จั๊กจี๋อ่า"
"นิ่งๆนะคะ น้องญี่ปุ่น อุ ว๊าย อย่าขยับสิค๊ะ แป๊บเดียวค่า"
"อิอิ มันจั๊กจี๋อ่า คันๆ"
"เดี๋ยวก็ชินค่า โอ๊ย อกซาร่าจะแตก แต่งยากมากค่าขอบอก"
"ไม่แต่งไม่ได้หรา เอาแบบนี้อ่า"
"ไม่ได้ค่า นิดนึงก็ยังดี ไปหน้าโล้นๆ เดี๋ยวสู้เค้าไม่ได้ เสียชื่อเจ๊หมด มาๆ น้องญี่ปุ่นขา ทนเอานะคะ ถือว่าทนคันทนจั๊กจี๋เอาแป๊บเดียว"
ซาร่าพยายามโอ๋ แต่ญี่ปุ่นก็ยังดิ้นไม่ยอมนิ่ง
"นี่ๆ น้องญี่ปุ่นขา ถ้าเราได้รางวัล เดี๋ยวเจ๊เลี้ยงไอติมเป็นกล่องใหญ่เลยเอาไหม"
ซาร่าเริ่มรู้วิธีทำให้ญี่ปุ่นนิ่ง
"อ่า จริงน้าพี่คนสวย พูดแล้วห้ามคืนคำน้า อิอิ"
ญี่ปุ่นทำหน้าเกร็งๆนิ่งทันที
"เฮ้อ รู้งี้เจ๊บอกไปเสียตั้งนาน ป่านนี้ก็เสร็จไปแล้ว"
ซาร่าถอนหายใจก่อนจะลงมือเขียนตาให้ญี่ปุ่น ง่ายกว่าเดิมแม้จะยังกระพริบตาปริบๆอยู่เพราะไม่เคยเอาอะไรมาขีดเขียนตามา ก่อน
"โอ้ แม่เจ้า กรี๊ดดด ทุกคนค้ามาดูฝีมือสร้างสรรของซาร่าสิค๊ะ เริศไหม"
ซาร่ากรี๊ดออกมาเมื่อเขียนตาเสร็จ
"โห ญี่ปุ่น นายดูตาโตขึ้นมาทันทีเลยอ่ะ"
เต้เป็นคนแรกที่ชม เพราะนั่งมองอยู่ ญี่ปุ่นทำหน้าเหรอหราเพราะยังไม่เห็นหน้าตัวเอง
"ไหนๆ ว้าว ดูมีเสน่ห์ขึ้นมาเยอะเลยอ่ะ"
พี่ๆเชียร์ลีดเดอร์ชมไม่ขาดปาก
"เป็นไงคะ ฝีมือช่างแต่งหน้ามือทอง อิอิ ได้รางวัลแน่ๆ ปัดแก้มหน่อยนะคะน้องญี่ปุ่น หน้าจะได้มีมิติขึ้นมาหน่อย"
ซาร่าหยิบแปรงปัดแก้มมาจัดการทันที
"อุ๊ย เป็นธรรมชาติมาก ดูมีเลือดฝาด กรี๊ดด ตั้งแต่แต่งหน้าให้คนมาไม่เคยมีใครประทับเท่าน้องญี่ปุ่นเลย ประทับใจเจ๊มาก"
ซาร่าออกท่าออกทางเกินจริง
"หวาย ยังกะหมีแพนด้าอ่า พี่คนสวย อิอิ"
ญี่ปุ่นคว้ากระจกมาดูหน้าตัวเอง แล้วก็หัวเราะออกมา
"หมีเหมออะไรล่ะคะ น้องญี่ปุ่น นี่เขาเรียก สโมกกี้อาย ค่า อินเทรน อิอิ ดูตาสิ โตกลมมีเสน่ห์เย้ายวน ไปใส่คอนแทคส์ได้แล้วค่ะ"
ซาร่าดึงแขนญี่ปุ่นให้ลุกขึ้นแล้วพาไปใส่คอนแทคเลนส์ ญี่ปุ่นกระพริบตาถี่ๆหลายครั้งกว่าที่ตาจะชินกับสิ่งแปลกปลอม พอจวนได้เวลาแบงค์ก็เข้ามาตาม
"ว่าไง เสร็จกันหรือยัง จะได้เวลาแล้วนะ เราได้เดินเป็นสีสุดท้ายว่ะเซ็งเป็นบ้า"
แบงค์บ่นเดินอุบอิบเข้ามาในห้อง
"สุดท้ายก็ไม่สนค่าพี่แบงค์ขา ก็เรามีรางวัลอยู่แล้วแน่ๆ ดูน้องญี่ปุ่นสิคะ เริศไหมล่ะ"
ซาร่าภูมิใจนำเสนอแล้วจูงแขนญี่ปุ่นที่สวมชุดราชประแตน กับผ้าม่วงรองเท้าหนังแก้วมันระยับกับถุงเท้าสูงสีขาว ออกมายืนอวดให้ประธานสีดู
"เฮ้ย ไอ้เปี๊ยก"
แบงค์อุทานตาค้าง ใบหน้าของญี่ปุ่นที่ไม่มีแว่นหนามาบดบังช่างหมดจด เบ้าตาที่บรรจงแต่งแต้มแม้จะเป็นสีดำแต่ก็ทำให้ลูกตาดูกลมโตมีมิติรับกับสี ของแก้มที่แดงระเรื่อ ทรงผมสั้นที่ใส่เจลแต่งผมให้ตั้งมันดูเข้ากันเสียจริง แบงค์อ้าปากค้างอยู่
"อิอิ เค้าเหมือนหมีแพนด้าหราพี่"
ญี่ปุ่นหัวเราะออกมา
"ปะ เปล่า มึงน่ารักดีว่ะ"
แบงค์ติดอ่างขึ้นมาทันที
"พอแล้วค่ะพี่แบงค์ เดี๋ยวน้องญี่ปุ่นของซาร่าสึกกันพอดี อิอิ เห็นไหมล่ะคะว่าเราได้รางวัลมากอดแล้วแน่ๆ"
"เออ กูเชื่อแล้ว น่ารักว่ะไอ้เปี๊ยก"
แบงค์ยังไม่วางตาจากญี่ปุ่น จนซาร่าต้องดึงแขนญี่ปุ่นเข้าไปดูความเรียบร้อยอีกครั้ง พอถึงเวลาซาร่าก็เอาเสื้อคลุมอาบน้ำคลุมตัวญี่ปุ่นใส่แว่นตาดำให้ทำเหมือน เป็นดาราดังหรือไม่ก็นักมวยค่าตัวหลักล้าน
"อิอิ เหมือนนักมวยเลยอ่า"
ญี่ปุ่นหัวเราะกิ๊กชอบใจเดินตามหลังซาร่าไปพร้อมเต้
"อุ๊ยไม่ได้หรอกค่าน้องญี่ปุ่น ให้ใครเห็นก่อนไม่ได้ น้องเต้คะกล้องที่พี่ให้ถือพร้อมนะคะ"
ซาร่าหันไปบอกเต้ที่หิ้วของให้พะรุงพะรัง
"พร้อมครับพี่"
"ดีมากค่ะ พอเปิดตัวเราก็ถ่ายเลยนะคะ เอาแบบทุกอริยาบถ อิอิ"
ซาร่าดูประคบประหงมกับผลงานตัวเองมาก เวลาออกไปกลางแจ้งก็กางร่มกระดาษสาให้ นักเรียนที่เดินไปเข้าแถวหน้าโรงเรียนมองกันใหญ่ แบงค์เองก็ถือธงสีเดินตามมาติดๆ
"ใครวะถือป้ายสีชมพู โหดูมันเวอร์ว่ะ ทำยังกะนักมวย"
เสียงซุบซิบดังตลอดทางที่เดินผ่านสีต่างๆที่เข้าแถว พร้อมแล้ว แต่ซาร่าก็แว๊ดใส่รายทางไป สีชมพูเป็นสีสุดท้าย สีแรกเป็นสีเขียวพอญี่ปุ่นเดินผ่านเห็นฟอร์ดที่ถือธงสีโบกอยู่ก็ร้องทัก
"พี่ฟอร์ดๆ"
"ใครวะ"
"ไม่ได้นะคะน้องญี่ปุ่น ห้ามคุยค่าเดี๋ยวเค้ารู้หมด"
ซาร่ากระซิบกระซาบ ญี่ปุ่นก็สนุกขึ้นมาจึงเงียบหันหน้าหลบทันที
"ไอ้เต้ ไอ้เปี๊ยกล่ะ อู้แถวอีกล่ะสิท่า"
ฟอร์ดร้องทักเต้ที่หอบป้ายสีกับถุงนั่นถุงนี่ตามหลังมา
"เอ่อ"
"อุ๊ย พี่ฟอร์ดขา อย่าซักมากเลยค่า เดี๋ยวน้องญี่ปุ่นก็มาค่า อิอิ มีเซอร์ไพรซ์แน่ค่ะ"
"อะไรวะ อีหน้าขาว เซอร์พงเซอร์ไพรซ์อะไร"
"อุ๊ยเดี๋ยวไม่ทันแล้วไปก่อนนะคะ พี่ฟอร์ด รอดูด้วยนะค๊ะ"
ซาร่ารีบจูงมือญี่ปุ่นที่หัวเราะคิกคักเดินผ่านไป
"เห็นไหมคะน้องญี่ปุ่นดูอีคนถือป้ายสีเขียวสิ หน้ายังกะปลาบู่ตากแดด ใคร๊ช่างกล้าแต่งหน้าให้มันถึงออกมาเขียวๆแบบนั้น ชนะขาดค่ะ"
ซาร่ากระซิบอีกตามเคย ระหว่างทางก็แว๊ดใส่นักเรียนที่โห่แซวที่คนถือป้ายสีชมพูปิดหน้าปิดตามิดชิด เหลือเกิน ที่โห่เพราะหมั่นไส้และอยากรู้ พอผ่านสีฟ้าก็เจอเบนซ์ถือธงอีกแต่ญี่ปุ่นไม่ได้ทักเพราะซาร่ารีบดึงไปก่อน สีเหลืองก็มีจี๊ปที่ยืนคุมแถวน้องๆอยู่ ญี่ปุ่นเอามือไปจิ้มเอวจี๊ป
"เฮ้ย ไอ้นี่ เอ๊ะใครวะ"
"อุ๊ย อย่าค่าคุณหนูของเจ๊ อย่าไปแกล้งพี่เขา ขอโทษนะค๊ะพี่จี๊ปขา น้องหนูเขาซนไปหน่อย"
"ใครวะถือป้ายให้สีมึง ปิดซะกูนึกว่าดารา"
"ยิ่งกว่าค่ะ คอยดูนะคะพี่จี๊ปขา ตะลึงแน่งานนี้"
"ใครวะไอ้แบงค์"
"อิอิ อุบไว้ก่อนโว้ย คนใกล้ตัวมึงนั่นล่ะ"
"ใครวะ ไอ้กายเหรอที่เคยถือปีก่อนแต่มันก็ไม่ตัวเตี้ยอย่างนี้นี่หว่า"
"ไปๆ ซาร่าเดี๋ยวน้องๆเราไม่ทันแถว"
แบงค์ที่เดินตามมาหลังสุดดันหลังให้ซาร่าพาญี่ปุ่นรีบ เดินไป แต่พอผ่านสีแสด
"หมีขาวๆ"
"น้องญี่ปุ่น อย่าค่า โอ๊ยตายๆ"
"เฮ้ย ไอ้เปี๊ยก นั่นมึงเหรอ ไหนดูหน่อยดิ ทำไมปิดดีจังเลยวะ"
เฟียตที่กำลังยืนหันหน้าให้แถวของตัวเองหันไปมองอย่าง สนใจ
"ไม่ได้นะค้าพี่เฟียตขา ของดีมีเก็บไว้ดูค่า เดี๋ยวหน้าน้องญี่ปุ่นโดนแดดจะดำเอาเสียก่อน อดใจไว้ดูนะคะ"
ซาร่ารีบพาญี่ปุ่นเดินหนีไปทันที
"เด็กมึงนี่น่ารักว่ะ น่าแย่งเป็นบ้าเลย"
แบงค์พูดยิ้มกริ่ม
"อย่าได้คิด เดี๋ยวมึงจะโดนตีนกู ของกูคนเดียวโว้ย"
เฟียตทำท่าจะเตะแบงค์แต่ก็วิ่งออกไปก่อน เด็กนักเรียนสีแสดมองดูกันใหญ่ พอผ่านสีแดงญี่ปุ่นตั้งใจจะทักโฟคแต่ก็เห็นเดินไปข้างแถวอีกฝั่งจึงไม่ได้ ทัก ทั้งซาร่าดึงแขนไปตั้งแถว นักเรียนสีชมพูตั้งแถวรออยู่แล้ว พอญี่ปุ่นไปถึงเสียงฮือฮาซุบซิบก็ดังขึ้นทันที พอซาร่าเอาเสื้อคลุมอาบน้ำออกถอดแว่นตาดำ
"เฮ้ย อื้อฮื้อ"
เสียงเป่าปาก ร้องอื้อฮื้อ อ้าฮ้าดังจนสีอื่นต้องหันหลังกลับไปมอง เต้ยื่นป้ายสีให้ญี่ปุ่น
"อิอิ เห็นไหมค๊ะน้องญี่ปุ่น อ้าวเต้ ถ่ายรูปสิคะ อย่ายืนปลื้มอยู่เร็วๆ"
"เฮ้ย รอกูด้วย"
แบงค์วิ่งเข้ามาแทรกโอบญี่ปุ่นไว้ เสียงของนักเรียนสีชมพูยังเกรียวกราวไม่หยุด จนเสียงกลองเพลงมาร์ชเริ่มดังขึ้น แบงค์เดินถือธงสียิ้มไม่ยอมหุบ ภูมิใจมากกับการที่เลือกญี่ปุ่นเป็นคนถือป้าย เพราะหน้าโรงเรียนร้านรวงต่างๆแม่ค้าลูกค้าก็ออกมาดู ถ่ายรูปกันเกรียวกราว แน่นอนสีชมพูได้รับการตอบรับที่ดีที่สุด ญี่ปุ่นหัวเราะชอบใจที่มีคนมาขอถ่ายรูปคิดว่าตัวเองเป็นดาราไปแล้ว พอเข้าโรงเรียนเดินผ่านคณะกรรมการซึ่งก็คือบรรดาครูบาอาจารย์ของโรงเรียนเอง มีผู้ใหญ่บางท่านที่เชิญมาร่วมงาน
"นั่นญี่ปุ่นใช่ไหม อาจารย์วารุณี"
เสียงไถ่ถามเซ็งแซ่
"เดี๋ยวนะคะ ไม่แน่ใจ ใช่ค่ะใช่ ตายจริง ญี่ปุ่นทำไมดูจิ้มลิ้มกว่าตอนใส่แว่นจังล่ะคะ"
"ตายแล้ว ซ่อนรูปนะเนี่ย ดูน่ารักน่าเอ็นดูเชียวนะคะ"
เสียงอาจารย์ดังอื้อึงอยู่ชี้ไม้ชี้มือ สีชมพูเป็นสีสุดท้ายที่เดินเข้าสนาม ต้องผ่านหน้าสีทุกสี ผ่านสีไหนเสียงฮือฮาก็ดังขึ้น โดยเพาะคนถือธงสีแดงกับสีแสดที่หัวใจเต้นแรงร้อนที่ใบหน้า รู้สึกปลื้มใจเหมือนกับตัวเองเป็นคนถือป้ายเองเสียนั่น ญี่ปุ่นเหลือบไปเห็นเฟียตก่อนก็ทำหน้าย่นใส่ เสียงฮือฮาก็ดังทั่วทั้งสีแสด พอเดินผ่านโฟคสีแดงก็ทำหน้าย่นใส่อีก เสียงก็ฮือฮาทั่วทั้งสีแดง ญี่ปุ่นก็ยิ้มชอบใจไม่ได้รู้สึกอายเขินแต่อย่างใด ส่วนแบงค์ที่ถือธงนำหน้าก็ยิ้มหน้าบาน เป็นการถือป้ายสีที่ประสบผลสำเร็จเป็นอย่างมากถ้าดูจากเสียงตอบรับ แม้จะมีเสียง แหวะ เสียงอี้อยู่บ้าง แต่เสียงนั้นก็เบาบางเหลือเกินถ้าเทียบกับเสียงอื้อฮื้ออ้าฮ้า พอพิธีการเดินขบวนเสร็จก็เป็นการแข่งขันกรีฑา ญี่ปุ่นไม่ได้มีส่วนร่วมด้วยแต่ต้องรีบไปเปลี่ยนเสื้อผ้า
"เดี๋ยวค่า น้องญี่ปุ่นขา ถ่ายรูปก่อนค่า โน่นเห็นไหมอาจารย์กวักมือเรียกอยู่โน่นค่า"
ญี่ปุ่นที่ตั้งท่าจะวิ่งไปเปลี่ยนเสื้อผ้าต้องชะงัก เพราะซาร่าดึงแขนไว้
"อ่า เดี๋ยวไปดูเต้แข่งไม่ทันน้า"
"แป๊บเดียวค่า เจ๊รับรองว่าทัน เจ๊ก็ต้องไปเปลี่ยนชุดนะคะ แต่นี่เป็นการโกยคะแนนค่า น้องญี่ปุ่น ช่วงทำคะแนน"
ซาร่ายิ้มร่าเดินจูงมือญี่ปุ่นเข้าไปหาคณะอาจารย์ที่ เดินปรี่เข้ามาแล้ว
"ตายแล้ว ญี่ปุ่นครูไม่คิดเลยนะว่าจะเป็นเธอ น่ารักมากจ๊ะ"
อาจารย์วารุณีชมศิษย์ประจำชั้นของตัว แล้วก็กอดญี่ปุ่นถ่ายรูป อาจารย์อีกหลายท่านก็มารุมถ่ายรูป นานพอสมควร ญี่ปุ่นมองหน้าซาร่าที่เป็นเหมือนผู้จัดการส่วนตัวไปแล้ว อ้อนวอน
"อาจารย์ขา น้องญี่ปุ่นจะไปเปลี่ยนชุดน่ะค่ะ เดี๋ยวมีแข่งแบดฯต่อ ยังไงซาร่าเรียนเชิญเชียร์น้องญี่ปุ่นได้ที่คอร์ทแบดฯนะคะ"
ซาร่าลากแขนญี่ปุ่นให้วิ่งตามออกไปทันที
"ว๊าย กรี๊ดดด ดังใหญ่แล้วญี่ปุ่น อิอิ"
ซาร่ากรี๊ดไประหว่างทาง โฟคยืนดักอยู่แต่ซาร่าไม่ให้แวะคุยกับใครเลย ลากแขนญี่ปุ่นไปเปลี่ยนเสื้อผ้า ล้างหน้าล้างตา แต่ก็ต้องรอซาร่าเปลี่ยนชุดเป็นชุดอีโรติก้า ญี่ปุ่นร้อนใจเพราะเต้ลงแข่งเป็นคู่แรกในประเภทเดี่ยวกับต้อมสีเหลืองที่ อยู่ชั้นเดียวกัน
"พี่คนสวยอ่า เร็วๆหน่อยดิ เต้แข่งแล้วเนี่ย"
"แป๊บนะคะ น้องญี่ปุ่นเจ๊ติดขนตาปลอมแป๊บ"
"อ่า ไม่รอแล้ว เจ๊ตามไปน้า"
"ว๊าย น้องญี่ปุ่น"
ไม่ทันแล้วญี่ปุ่นวิ่งจ้ำออกจากห้องไปแล้ว
"ตายแล้วๆ ใครมาขอถ่ายรูปทำไงเนี่ย ไม่ได้ๆ เราต้องไม่ให้ใครมาฉกผลงานอันล้ำเริศของเรา"
ซาร่าบ่นอุบอิบอยู่คนเดียว ญี่ปุ่นวิ่งเข้าไปในโรงยิม เต้แข่งไปครึ่งเกมแล้ว ตายแล้ว แต้มตามเขาอยู่ตั้งห้าแต้ม สีชมพูก็มีบางตาสู้เสียงสีเหลืองที่มาเป็นกองทัพไม่ได้ สีเหลืองให้ความหวังกับแบดฯมากเพราะส่งประเภทเดี่ยวถึงสามคน คือจี๊ป บอย และต้อม สีชมพูมีแข่งอีกสนามเป็นบาสฯที่ประธานสีลงเล่น เด็กๆสีชมพูจึงแห่ไปเชียร์เสียส่วนใหญ่ มีรุ่นพี่ที่ถูกจัดมาเชียร์ แต่เห็นแต้มตามก็เลยไม่ออกเสียงมากมาย
"เต้ๆ เรามาแล้ว สู้ๆน้า"
ญี่ปุ่นแหกปากอยู่ในวงของสีเหลือง
"ไรวะ มึงไม่ไปฝั่งโน้นวะ ฝั่งนี้สีเหลืองโว้ย"
รุ่นพี่สีเหลืองไล่
"ไม่เอาอ่ะ จะอยู่ตรงนี้ ชิ พี่จี๊ปๆ อีตานี่ว่าเค้าอ่า"
ญี่ปุ่นหันไปมองเห็นจี๊ปที่กำลังเชียร์เด็กของตัว เองอยู่พอดี จึงฟ้องทันที
"อ้าวไอ้เปี๊ยก แล้วมึงไม่ไปฝั่งโน้นวะ สีชมพูอยู่โน่น"
"อ่า จะอยู่ฝั่งนี้อ่ะ เต้ สู้ๆๆ ตบใส่เลย เต้หยอดเลยๆ ดีมาก เย้"
ญี่ปุ่นสนใจใครที่ไหน มีสีชมพูอยู่คนเดียว มิหนำอยู่หน้าสีเหลืองอีกต่างหาก แหกปากส่งเสียงก็ดังกว่าแม้จะมีเสียงเดียว
"ไอ้ปุ่น มาทางนี้"
รุ่นพี่สีชมพูเห็นก็รู้สึกกระดากอายขึ้นมาจึงกวักมือ เรียกญี่ปุ่น ญี่ปุ่นวิ่งอ้อมไปหาสีของตนเอง
"ชิ ไม่ง้อก็ได้ สีเหลืองอ๋อย อิอิ"
ญี่ปุ่นหันไปทำหน้าย่นใส่
"เต้ๆ เล่นแผน 3+2"
ญี่ปุ่นร้องบอก เต้หันมามองญี่ปุ่นแล้วพยักหน้ายิ้มออกมา แผน 3+2 คือแผนที่ญี่ปุ่นกับเต้คิดขึ้นมา ว่า จะโยนหลังสามที หยอดหน้าสองที
"1 2 1 เต้"
เมื่อแผนแรกไม่ได้ผลก็ใช้แผนต่อไป คือ โยนหลัง หยอดหน้าสอง โยนหลัง คราวนี้ได้ผล เต้ดีใจ ญี่ปุ่นดีใจกว่ากระโดดโลดเต้นเกินหน้าเกินตาสีเหลือง เสียงโห่ดังขึ้นทางฝั่งสีเหลือง สีชมพูก็ไม่ยอมโห่ตาม พอดีกับซาร่าในชุดอีโรติก้าที่ติดขนตาปลอมเสร็จเดินตามมาทัน จุดสนใจจึงเบนไปที่ซาร่าที่แต่งตัวแรงแสบสันต์กว่าใครในโรงยิม คอร์ทอื่นที่กำลังแข่งก็หันมามอง เสียงโห่ฮาดังก้องโรงยิม เด็กนักเรียนที่อยู่บริเวณโดยรอบก็วิ่งเข้ามาดู จากที่คนเบาบางก็แน่นขนัดในพริบตา
"น้องเต้ ตบค่า ตบ เจ๊สั่งตบ เริศศ"
เสียงซาร่าดังกลบทุกเสียง
"อ่า ดีมากเต้ ขวาหน้า หลังซ้าย เย้"
ญี่ปุ่นที่ร้องอยู่ข้างๆซาร่าก็เรียกเสียงฮือฮาได้ไม่ แพ้กันเพราะแม้ล้างหน้าออกไปแล้ว แต่เบ้าตาก็ยังคงดำอยู่ ฮือฮาที่ญี่ปุ่นเวลาไม่ใส่แว่นตามันน่าดูน่ารักเสียจริง อีกคอร์ทเป็นการแข่งขันของสีแดงกับเขียวระหว่างฟอร์ดกับโฟค เสียงเชียร์ฝั่งโน้นก็กระหึ่มดังแข่งกันเพราะฝีไม้ลายมือที่ใกล้เคียงกันแม้ โฟคจะเหนือกว่าด้วยหน้าตาและตำแหน่งนักกีฬาโรงเรียน แต่พลังเสียงของกองเชียร์ก็ไม่ได้น้อยหน้ากันเลย มีทั้งเสียงกลองเสียงร้องเพลง การแข่งแบดฯประเภทเดี่ยวมีในตอนเช้ามีสองสายแข่งแบบใครแพ้ตกรอบทันที ส่วนคนชนะก็เขารอบต่อไปจนเหลือสายละสองคนก็ไขว้สายกันใครชนะเข้าชิง ใครแพ้ก็ชิงที่สาม ประเภทคู่มีแข่งในตอนบ่ายมีสองสายเหมือนกัน แต่พบกันหมดเอาที่หนึ่งของแต่ละสายไขว้กับที่สองของอีกสาย ใครชนะเข้าชิงเหมือนกัน
"เต้ๆ นายหยอดเยอะๆนะ เราว่าต้อมมันหนักก้นอิอิ วิ่งไม่ทันหรอก"
ญี่ปุ่นบอกเต้ตอนที่ต้อมขอเวลานอกเพราะแต้มของเต้แซง หน้าไปแล้ว
เขียนโดย eiky
-
อ่าญี่ปุ่นแจ้งเกิดเต็มตัว งานนี้...
อ่านไปยิ้มไป หนุกหนานไม่เครียดเลย อิอิ
มาต่อบ่อยๆ นะคัฟ ตามเชียร์อยู่ (*_*)
-
ดาราหน้าเอ๋อ
อิอิ
ญี่ปุ่น จะโปรยเสน่ห์ไปไหน
สงสาร เฟียต โฟค บ้างงงง
-
5555555
เฟียตไปไหนหล่ะเนี่ยยยย กรี๊ดดดด
-
ญี่ปุ่นน่ารักที่ซู๊ดดดดดดด
-
ยิ่งอ่านยิ่งรักญี่ปุ่นแล้วอะ ไม่ให้ใครแล้ว ทั้งหมีขาว หมีดำ เอาใว้คนเดียว :o8:
(เป็นเอามากแล้วเรา :-[)อิอิ
-
โอ๊ยยย ญี่ปุ่นน่ารักมากค่าาาาาาา :m3:
อ่านไปยิ้มไปจนปากจะฉีกอยู่แล้ว ๕๕๕๕๕๕๕
รับมาต่อไวๆน้าค้าาาา :กอด1:
-
o22 ฮือฮากันเป็นแทบ ดังจริงๆ งานนี้
ทำหมีขาวกับหมีดำหวั่นไหวอีกละ
ซาร่าปลื้ม คนอ่านก็ปลื้มนะ :laugh:
-
น้องญี่ปุ่นเกิดเต็มตัวแล้วว
หมีขาว หมีดำ ต้องดูน้องดีดีน้า
-
:z7:ยิ่งนานวันนู๋ญี่ปุ่นยิ่งน่ารักขึ้นทุกวัน.....
เด็กใส ๆ แบบนี้เป็นใคร ...ใครก้อหลงรัก....
เชียร์นู๋ญี่ปุ่นติดขอบสนามด้วยอีกโคนนนนน....... :110011:
ยิ่งอ่านยิ่งติดนะเรื่องนี้..... o13
:กอด1: นู๋ญี่ปุ่น กะ น้อง eiky
กด + ให้นู๋ญี่ปุ่นสุดใจเลย....
-
น้องญี่ปุ่นน่ารัก
สองจิตสองใจ ไม่รู้จะโหวตใคร
แต่ยังไงก็ต้องเลือกอ่ะนะ งั้นเลือกหมีขาวละกัน เจ้าบุญทุ่มดี น้องญี่ปุ่นจะได้ไม่อด
ไม่งั้น 3 P ไปเลย แบบว่ารักพี่ เสียดายน้องอ่ะ
-
น่ารักไม่มีใครเกินอ่ะน้องญี่ปุ่น แอร๊ยยยย :-[
-
กำลังสนุกเลยแว่ปมาต่อไวไวเล๊ย ลุ้นอ่ะลุ้นไอ้หญ้าแห้งสู้ตายโว๊ย :L1: :L1: :L1:
-
ญี่ปุ่นดังใหญ่เเล้วนะเนี่ย
-
555 ญี่ปุ่นเกิดมาเป็น "ซุปเปอร์สตาร์" โดยแท้ Yeah! Yeah! :3123:
-
เชียร์ 3p :laugh: :laugh:
อ่านไปกรี๊ดไป(บ้าไปแล้ว)หลงเสน่ห์เด็กเอ๋อ :-[
ปล.รักญี่ปุ่นน้า อิอิ
-
ถึงเอ๋อแต่ก็รักนะ 555555
-
เต้สู้ค่ะ ซุ่มซ้อมกันมานาน
ชนะทั้งญีปุ่นและเต้นะค๊ะ :mc4:
-
ถามเพื่อนๆนะคร้าบ ชอบแบบอัพเป็นตอนยาวๆ หรืออัพแบบ แบ่งซอยเป็นตอนดีอ่า อิอิ
:laugh: :laugh:
-
ยาวๆ เลยคร๊าบบบ
ซอยเป็นตอนๆ มันค้างง
คิคิ
:oo1: :oo1:
-
:haun5:
แบบเดิมดีแล้วคาบ
อ่านง่ายดี
แต่อยากได้แบบยาวๆอะ
แบบสั้นๆอ่านแล้วค้างนะ o22
:laugh3: :laugh3:
ลงต่ออีกน้า
o9 o9
o4
-
ชอบแบบตอนยาว ๆ แน่นอน......
อ่านแล้วมันสะใจดี....... :m12:
-
อ่านแล้วก็ขำ อย่างญี่ปุ่นนี่หาไม่ได้จริงๆ
ว่าแต่ว่าหนักใจนะ ทั้งเฟียตทั้งโฟค ,,
3P ไปเลยเป็นไง ! 5555
-
เอาแบบยาวววววววววๆๆๆๆไปเลยครับ ไม่อยากอึดอัดแบบมันค้าง
แล้วก็เอาคนไดคนหนึ่งดีกว่านะครับ ไม่เอา 3p สงสารญี่ปุ่น เอ๋อแบบน่ารักใสๆมากๆๆๆ ไม่อยากให้มักมากครับ อิอิ
-
ญี่ปุ่นคร๊าบบบ ขอลายเซ็นต์หน่อยคับผม o13
-
หมีขาวววว คนเดววว
ชอบประโยคนี้อ่ะ "อย่าได้คิด เดี๋ยวมึงจะโดนตีนกู ของกูคนเดียวโว้ย"
-
ขอยาวๆ ดีกว่าา
-
มาแล้วคร้าบบบบบ ญี่ปุ่นมาแล้ววววว
(ไอติมช่วยชีวิต)
พอกลับลงไป แข่งอีกทีเต้ก็พลิกกลับมาชนะได้ เต้กระโดดโลดเต้นดีใจ ญี่ปุ่นก็เช่นกัน ซาร่าเต้นตามจังหวะกลองกรี๊ดกร๊าดเสียงดัง ทางอีกสนามแข่งเสร็จไปนานแล้วโฟคเป็นฝ่ายชนะไปทั้งสองเซ็ต แม้คู่ต่อไปจะลงสนามแล้วแต่กองเชียร์ก็ย้ายมาฝั่งที่สีชมพูกับสีเหลือง
"เป็น ไงไอ้เปี๊ยก"
โฟคแทรกเข้ามาสะกิดบ่าของญี่ปุ่น
"อิอิ ชนะแล้ว ชนะแล้ว เต้เก่งไหมอ่าหมีดำ"
ญี่ปุ่นร้องอย่างดีใจ หันมามองโฟคแต่มือยังกอดคอเต้อยู่ ใบหน้ายิ้มแย้มแสดงความดีใจออกมาอย่างเปิดเผย
"เออ เก่งแต่รอบต่อไปมันเจอกูนี่"
"อ่า หมีดำก็ออมมือหน่อยน้า"
ญี่ปุ่น ทำหน้าย่นทันที
"แล้วมึงแข่งเมื่อไหร่ ไม่ไปเตรียมตัว"
"อ่า แข่งต่อเต้นี่อ่ะ ตายล่ะหว่ามัวแต่ดีใจ รองเท้าๆ"
"อ้าวไอ้นี่ เห็นไหมไอ้เบนซ์มันลงสนามวอมร่างกายแล้ว เดี๋ยวก็แพ้หรอกมึง"
"หวายๆ รองเท้าเค้าอ่า รองเท้า"
"อ้าว มึงไม่เอามาวะ"
"เค้ารีบอ่า ตายละหว่ารองเท้ายังอยู่ในล็อกเกอร์อยู่เลยอ่า ทำไงดี"
"อะไรค๊ะ น้องญี่ปุ่นของเจ๊"
"พี่คนสวย ญี่ปุ่นลืมรองเท้าไว้ในล็อกเกอร์อ่า"
"ว๊าย ยังไงกันทีนี้ เจ๊ใส่ส้นเข็มสิคะ จะวิ่งยังไง"
"ไอ้เต้ มึงวิ่งไปเอามาให้มันดิ เร็วๆ เดี๋ยวก็แพ้กันพอดี"
โฟคบอกเต้ที่ กระโดดโลดเต้นอยู่ เต้ยอมผละวิ่งออกไปที่ล็อกเกอร์ ส่วนญี่ปุ่นใจเริ่มเต้นตุ้มๆต่อมๆ หน้าแดงขึ้นมา พอตัวเองจะแข่งก็ประหม่าขึ้นมาทันที
"ใจเย็นๆ ไอ้เปี๊ยก หน้าแดงเชียวนะมึง"
"อ่า เค้าตื่นเต้นอ่ะ"
"มึงนี่นะตื่นเต้น หายใจเข้าลึกๆดิ"
โฟคบอกมือเกาะแยู่บนบ่าของญี่ปุ่นมองด้วยความ ห่วงใย กองเชียร์แน่นขนัดทั้งฝั่งของบอยกับเอกด้านสนามข้างๆกัน เสียงเชียร์เริ่มกระหึ่ม ริต้าเองกับลิ่วล้อก็แต่งตัวไม่แพ้ซาร่าเลย ส่งเสียงกรี๊ดกร๊าดแข่งสีเหลือง ฝ่ายสีฟ้ากองเชียร์ก็แน่นขนัดเป่าลูกหวีดตีกลองอึกทึก สีชมพูเองกองเชียร์ที่เชียร์บาสฯจบก็แห่แหนกันเข้ามา ส่งเสียงแข่งกันไม่ยอมน้อยหน้า
"เป็นไงบ้างไอ้เปี๊ยก ไอ้เต้มันชนะแล้วใช่ไหม"
แบงค์ที่อยู่ในชุดบาสฯเหงื่อเต็มตัววิ่ง เข้ามาจับบ่าญี่ปุ่นอีกข้างถามด้วยความตื่นเต้น ญี่ปุ่นพยักหน้าหงึกๆ
"แล้ว ไม มึงหน้าแดงอย่างนี้วะ เป็นอะไรหรือเปล่า"
"เค้าตื่นเต้นอ่ะพี่ ใจเต้นตุบๆเลยอ่า"
"อ้าว ไอ้นี่ แล้วมึงไม่ลงสนามล่ะ"
"รองเท้า พี่ มันลืมรองเท้าไว้ในล็อกเกอร์ ไอ้เต้วิ่งไปเอาให้อยู่ พี่ไปบอกกรรมการก่อนดีกว่าเดี๋ยวเขาตัดสิทธิ์"
โฟคแนะนำ แบงค์เดินไปหากรรมการทันที
"ใจเย็นๆมึงเดี๋ยวเล่นไม่ได้หรอก เสียงเชียร์มึงเยอะจะตาย จะทำให้กองเชียร์เขาผิดหวังเหรอ"
โฟคพยายาม ปลอบ ญี่ปุ่นหลับตาปริบๆ
"อ่ะ ปุ่นมาแล้วๆ"
เต้วิ่งแทรกฝูงชน เข้ามายื่นรองเท้าให้ ยังกระหืดกระหอบอยู่ ญี่ปุ่นรีบสวมรองเท้าทันที
"อ่า ทำไมใจเต้นแรงกว่าเดิมอ่ะ เค้าสั่น"
"ตายแล้ว น้องญี่ปุ่นขา ทำยังไงดี ดูสิมือสั่นไปหมดแล้ว ว๊าย ทำยังไง"
ซาร่าหันเข้ามาโอบ ญี่ปุ่นไว้
"เอ๊ะ ต้องกินไอติมไหมคะ น้องญี่ปุ่นขา"
ซาร่าคิด ขึ้นมาได้ ญี่ปุ่นยิ้มแฉ่งขึ้นมาทันที
"เอาๆๆ ไอติมๆๆ"
"แหม ก็ไม่บอกเจ๊นะคะ จัดไปค่ะ แต่ตอนนี้น้องญี่ปุ่นไปวอมร่างกายก่อนนะคะ เดี๋ยวเจ๊จัดให้"
ซาร่าดันหลังญี่ปุ่นให้เข้าสนามไป แล้วผละออกไปซื้อไอติมที่ญี่ปุ่นชอบ พอก้าวลงสนามเสียงเชียร์ก็อึกทึกครึกโครมกว่าเดิม เสียงเป่าปากเสียงกลองดังกลบเสียงอีกฝั่ง
"ญี่ปุ่น ๆๆๆๆ"
สีชมพูร้องเรียกญี่ปุ่น เสียงดังออกไปนอกโรงยิม คณะครูอาจารย์ก็เข้ามาดูไม่มีที่จะยืนเชียร์ พอเริ่มแข่งขันญี่ปุ่นก็เล่นไม่ได้เลย รับลูกง่ายๆก็ไม่ได้ เบนซ์โยนหน้าโยนหลัง ญี่ปุ่นเสียสมาธิอย่างหนัก แต้มนำไป ห้าแต้ม แบงค์ต้องขอเวลานอก
"เฮ้ย มารึยังวะนังซาร่า"
แบงค์มองหาซาร่าที่กำลังฝ่าฝูงชนเข้ามา
"มาแล้วค่า ขอทางหน่อยนะค้า"
ซาร่าแหกปากร้อง พอยื่นไอติมให้ญี่ปุ่นก็แกะไอติมเผือกอันโปรดปรานกินทันที
"อ่า ค่อยยังชั่วหน่อย อิอิ"
ญี่ปุ่นยิ้มร่า ดีใจกัดไอติมทีเดียวครึ่งไม้ เคี้ยวหมุบหมับ เสียงนกหวีดดังหมดเวลานอกแล้ว ญี่ปุ่นรีบรูดไอติมจนหมดไม้ เข้าสนามไปแก้มยังตุ่ยอยู่ เสียงหัวเราะดังทั่วบริเวณ พอเปิดเกมญี่ปุ่นก็เรียกความมั่นใจและสมธิกลับมา
"อิ อิ หยอดเค้าเหรอ นี่แน่ะ"
ญี่ปุ่นโยนลูกไปด้านหลัง เบนซ์โยนกลับมาแต่ลูกอยู่แค่กลางสนามญี่ปุ่นกระโดดตบทันที เสียง อื้อฮื้อดังพร้อมกับเสียงเฮ เพราะลูกตบของญี่ปุ่นเร็วจนมองไม่ทัน แต้มกลับมานำเบนซ์แล้ว
"พี่คนสวยซื้อมากี่อันอ่า"
ยังมีหน้า หันออกมานอกสนามถามซาร่า
"สาม"
ซาร่าชูนิ้วพร้อมเปล่งเสียง ญี่ปุ่นพอใจหัวเราะกิ๊ก ไม่ได้สนใจเสียงเชียร์หรือใจเต้นแรงแล้ว สนใจเกมกับไอติม ญี่ปุ่นเล่นได้ตามแผนจนฝ่ายสีฟ้าแปลกใจเพราะเบนซ์เองที่กดดัน ตียังไงเหวี่ยงซ้ายขวาญี่ปุ่นก็รับได้รู้ทันไปหมด แต่เวลาญี่ปุ่นรุกคืนกลับรับลูกไม่ได้ เพราะการรุกของญี่ปุ่นไม่แรงหนักหน่วงแต่เร็วและแปลก ลูกแย็บที่ถนัดทำงานมีประสิทธิภาพ เสียงเชียร์ดังกระหึ่มทุกครั้งที่ญี่ปุ่นทำคะแนนได้
"เฮ้ย ไอ้แบงค์ไอ้เปี๊ยก น่ากลัวว่ะ มันเก่งขนาดนี้เชียว"
"ดีดิ เราจะได้พอมีลุ้น ไม่เคยเข้ารอบสักที มีลุ้นๆ"
แบงค์หันไปบอกโด่ง
"ญี่ปุ่นๆๆๆ น้องญี่ปุ่นขา ถ้าชนะ เจ๊เหมาไอติมให้ลังนึงเลยค่า"
ซาร่าร้องตาม เสียงเชียร์ออกไป ญี่ปุ่นได้ยินก็หันมายิ้มอย่างพอใจ ทำหน้าเจ้าเล่ห์ เสียงเชียร์ยิ่งดังกระหึ่ม อาจารย์ที่เข้ามาดูก็ลุ้นอยู่ตัวโก่ง เล่าลือกล่าวถึงญี่ปุ่นกันไปเป็นแถบแถว
"ญี่ปุ่นลูกศิษย์ ดิชั้นเองค่ะอาจารย์ ว๊าย ปลื้ม"
อาจารย์วารุณีเนื้อเต้นออกหน้าออก ตา ความปลื้มปีติมันล้นออกมาจนบังคับไม่ได้
"ดูท่าน่าจะมีแววนะครับ ผมว่าน่าจะได้เป็นนักกีฬาโรงเรียน"
"อุ้ย แน่นอนค่ะ แต่โน่นค่ะดูบอยอีกคน รายโน้นก็ฝีไม้ลายมือไม่ใช่ย่อยนะคะอาจารย์ ว๊าย ปลื้มที่สุด"
อาจารย์วารุณีชี้ไปอีกฝั่งที่เอกกับบอยกำลังขับเขี้ยวกันอยู่ แม้ฝั่งโน้นฝีมือของบอยจะเด่นกว่าเอกสู้ไม่ได้เลย แต่เสียงเชียร์ก็กระหึ่มไม่ยอมแผ่ว แม้สีแสดเองจะรู้ว่าเอกไม่มีทางสู้บอยได้แต่กองเชียร์เหมือนแข่งกันเอง ไม่ยอมใคร เพราะริต้าตัวนำกองเชียร์ออกลีลาท่าทาง ฝ่ายของญี่ปุ่นซาร่าเองก็เป็นตัวหลักในการเชียร์ท่าทางก็ไม่ได้น้อยหน้าริ ต้าเลย เรียกเสียงกรี๊ดโห่ฮาได้ตลอด พอเกมแรกผ่านไปญี่ปุ่นแพ้เบนซ์ไปฉิวเฉียด ญี่ปุ่นก็ออกมาพัก
"เจ๊ว่า ไอติมเฝือกไม่เวิร์คแล้วค่ะน้องญี่ปุ่น เจ๊ให้ไอติมโคน สตอแบรี่เลยค่า ไปจัดมาสิคะน้องเต้"
ซาร่าหยิบเงินให้เต้ แล้วเต้ก็พยักหน้าวิ่งไปทันที
"พอไหวไหมไอ้เปี๊ยก"
แบงค์ถาม นั่งข้างๆ ญี่ปุ่นที่เหงื่อเริ่มไหลออกมาตามหน้า
"ไหวพี่ ไม่ยอมง่ายๆหรอก เค้าต้องสู้ อิอิ"
ญี่ปุ่นหัวเราะอย่างอารมณ์ดี แววตามุ่งมั่น แบงค์มองหน้าญี่ปุ่นแล้วยิ้มอย่างพอใจ
"น้ำล่ะ ไอ้โด่ง เอาน้ำมาให้หน่อย"
แบงค์หันไปสั่งโด่งที่ยืนยิ้มอยู่ข้างๆ
"อย่า กินเยอะ เดี๋ยวจุก สู้ๆ ไอเปี๊ยก กูเชียร์อยู่"
แบงค์บอกแล้วตบบ่า ญี่ปุ่น
"เอ๋ หมีดำๆ อะไรอ่ะ เคี้ยวอะไรอุบอิบ ซ่อนหรา"
ญี่ปุ่น หันไปเห็นโฟคที่นั่งมองอยู่ห่างๆ ก็ทักทันที
"หมากฝรั่งโว้ย"
"แอ่ะ เคี้ยวหมากฝรั่ง ไม่เห็นอร่อย"
ญี่ปุ่นทำหน้าย่นใส่ พอดีกับเต้วิ่งกลับมาพร้อมไอติมโคน ญี่ปุ่นเบนความสนใจไปที่ไอติมทันที เคี้ยวตุ้ยๆ ไม่ได้สนใจว่าเย็นหรือร้อน
"อิอิ แบบนี้สิ อร่อย"
พอ กินไปได้ครึ่งอันก็ต้องรีบลงสนาม
"ชนะๆๆๆ เค้าต้องชนะ"
ญี่ปุ่น ตีมือตัวเอง เสียงเชียร์กระหึ่มขึ้นอีก
"ญี่ปุ่นๆๆๆๆ"
ญี่ปุ่น หันไปโบกไม้โบกมือ ยิ่งทำให้เสียงเชียร์ดังเป็นเท่าทวีคูณ พอเริ่มเกมญี่ปุ่นไม่ได้ประหม่าหรือตื่นเต้นแล้ว เล่นอย่างมั่นใจ เกมดีขึ้นกว่าเซ็ตแรก แม้ปลายเซ็ตแรก เบนซ์จะพลิกกลับมาชนะด้วยประสบการณ์ แต่เซ็ตที่สองญี่ปุ่นคุมเกมอยู่ และเป็นฝ่ายป่วนเบนซ์ ฝั่งของบอยชนะเอกไปเซ็ตแรกนานแล้วเซ็ตสองกำลังจะจบบอยแต้มนำขาด พอแข่งสักพักบอยก็ชนะ คู่นี้เป็นคู่สุดท้ายก่อนจะพักเที่ยง นักเรียนจึงแห่มาเชียร์ฝั่งญี่ปุ่นกับเบนซ์ เสียงดังอื้ออึง ซาร่าได้แนวร่วมเป็นริต้าครบแกงค์ เสียงเชียร์จึงมีสีสันขึ้นมาอีกเท่าตัว
"น้อง ญี่ปุ่นขา สู้ๆๆ เจ๊มีช็อกโกแล็ตให้นะค้า ถ้าชนะ"
ริต้าตะโกนออกไป ทั้งเฟียตกับโฟคยืนอยู่คนละฝั่งลุ้นตัวโก่ง เวลาญี่ปุ่นอยู่ในสนามไม่ได้เป็นคนขี้เล่นหน้าเอ๋อ เวลาไม่มีแว่นตามาปิดบังใบหน้า มันช่างเป็นสิ่งดึงดูดให้คนหันมอง เกมการเล่นก็ไม่เยาะแหยะมีลูกพลิกแพลงตลอดเวลา จนเบนซ์เริ่มเสียการควบคุม เซ็ตนี้ญี่ปุ่นชนะไปได้
"เริศศศศศศศ เริศศศ"
เสียงแกงค์ริต้ากรี๊ดอยู่
"เก่งมากไอ้เปี๊ยก ต้องให้ได้อย่างนี้สิวะ"
แบงค์ เข้ามากอดบ่าญี่ปุ่นไว้ สายตาคู่หนึ่งมองอยู่อีกฝั่ง เหมือนจะเผาให้มอดไหม้ไป แต่สายตาอีกคู่ก็มองอยู่ข้างๆ ในใจเต้นระรัวเช่นกัน
"ไอ้เปี๊ยก ลูกหยอดมึงน่ะ โด่งไปนะ"
โฟคพูดขึ้นมาบ้าง
"อ่า จริงหรา เดี๋ยวเอาแบบเฉียดๆ เน็ทเลย อิอิ"
ญี่ปุ่น หัวเราะร่าอย่างดีใจ
"เวลาโยนหลังน่ะ โยนจนกว่ามันจะเสียท่าสิ แล้วค่อยรุก"
โฟคยังแนะต่อ
"อ้าว ไอ้โฟค มึงไม่ไปแนะสีมึงวะ ไอ้นี่ เด็กกูโว้ยกูดูแลเองได้"
แบงค์ถลึงตาใส่หวงขึ้นมาทันที
"อิ อิ ให้เขาบอกล่ะพี่ อิอิ เราจะได้รู้ข้อมูล เวลาแข่งกับหมีดำเค้าก็จะชนะไง อิอิ"
ญี่ปุ่นทำตาเจ้าเล่ห์ใส่
"เออ กูไม่น่าบอกมึงเลย"
"บอก น้า บอกเค้าดิ ไม่บอกเค้าแล้วจะไปบอกใครอ่า"
"ไปแล้วโว้ย ให้ชนะนะมึงจะได้มาแข่งกับกู"
"แน่นอน"
ญี่ปุ่นทำหน้าย่นใส่ แล้วหันไปกินไอติมจนหมดโคน พอลงไปแข่งเซ็ตสุดท้ายการแข่งขันก็ดุเดือดมากขึ้นกว่าเดิมเพราะเบนซ์รุกหนัก งัดเอากลเม็ดเด็ดพรายออกมาเล่น แต่ญี่ปุ่นเองก็ตั้งรับ พอเผลอก็รุก ญี่ปุ่นเล่นฉลาดจนน่าทึ่ง ยั่วโมโหฝ่ายตรงข้ามได้ตลอดเวลา โยนหน้าตัดหลัง แย็บสั้นยาว หยอดก็เฉียดเน็ท เบนซ์ต้องขอเวลานอกไประงับสติอารมณ์เพราะต้านแรงยั่วของญี่ปุ่นไม่ไหว ส่วนญี่ปุ่นสายตามุ่งมั่นมาก เสียงเชียร์ก็ดังกระหน่ำจนโรงยิมจะแตก เสียงเรียกชื่อญี่ปุ่นๆๆ อยู่ตลอดเวลา พอกลับลงไปแข่งอีก ญี่ปุ่นก็เป็นฝ่ายรุกคืนบ้าง เป็นการรุกที่ไม่เน้นหนักแต่เป็นการรุกที่เร็วและเฉียบขาด ลูกแย็บก็เร็วมองไม่ทัน ดักหน้าดักหลัง เบนซ์พ่ายไปในที่สุด
"มึงแน่ มากไอ้เปี๊ยก กูยอมแพ้ล่ะ"
เบนซ์จับมือญี่ปุ่นตอนจบเกม
"อิอิ เค้าเก่งใช่ไหมอ่า แพ้แล้วเลี้ยงข้าวด้วยน้า"
ญี่ปุ่นหัวเราะ ทำให้เบนซ์ที่เครียดๆอยู่ปล่อยก๊ากออกมาได้
"ไอ้นี่ มึงนี่เหลือเชื่อจริงๆนะ ห่วงแต่เรื่องแดก"
เสียงเชียร์กระหึ่มไม่ ยอมลงง่ายๆ แม้เกมจะจบแล้ว ยิ่งภาพที่นักกีฬาทั้งสองจับมือกันกลางสนามแล้วหัวเราะอย่างพอใจ ทำให้คนที่เฝ้ามองดูเกมต่างมีความสุขกันถ้วนหน้า อย่างน้อยก็เป็นการแข่งขันในเกม พอจบเกมไม่ว่าฝ่ายใดจะชนะหรือแพ้ ก็ยังเป็นพี่น้องกันอยู่ หัวเราะมีความสุขทั้งสองคน
:really2: :really2: :really2:
เขียนโดย eiky
-
เด็กน้อยยยยย ไม่ว่าจะทำไรต้องมีของกินมาล่อนะปุ่นนะ :กอด1:
ญี่ปุ่นสู้ๆ เอาแชมป์มาให้ได้ :ped149: :ped149:
-
เวงกำ...แบบนี้เค้าก็รู้กันไปทั่วแล้วล่ะซิว่าญี่ปุ่นเห็นแก่กิน เด๋วก็พากันเอาของกินมาล่อญี่ปุ่นกันใหญ่ แย่ ๆ อันตราย ๆ :เฮ้อ:
ญี่ปุ่นเก่งมากเลยนะค่ะ :3123:
-
จองที่ไว้ก่อน เดี๋ยวเย็น ๆ มาเมนท์
รักนะปุ่นตัวป่วน
-
:m20: น้องยุ่นเอ๊ย ของกินนี่เป็นไม่ได้เลยนะ
แต่ก็ดีคะ ซ่าร่าเอาเยอะๆ น้องยุ่นจะได้ชนะ
หมีดำแอบหึงอ่ะดิ ทำมาเป็นแนะน้องยุ่น o18
-
ตอนนี้เลยรู้ทั้งโรงเรียนว่าญี่ปุ่นเห็นแก่กิน ก๊ากก
หมีขาวไม่ค่อยออกเลย คิดถึงๆๆ
-
หนูปุ่่น งานนี้เพื่อของกินหนูสู้ตายจริง ๆ :impress2:
-
เห็นแก่กินจิงๆเลยนะJapan
งานนี้หมีดำทำคะแนนใหญ่ ส่วนหมีขาวหายไปจากจอเลยตอนนี้คิดถึง
มาต่ออีกนะคัฟ ขอยาวๆๆๆสะใจจจ
-
รักไม่ยุ่งมุ่งแต่กิน..ใช่มั้ยเนี่ยญี่ปุ่น :m20:
เชียร์หมีดำนะ(แอบเทใจให้หมีดำ อิอิ)
-
หมีขาวหายยยยย เชียร์หมีขาวสุดใจ
ถ้าหมีดำเปนพระเอกไรท์บอกเราก่อนน้าา เราต้องทำใจจจจ
-
อยากกัดน้องญี่ปุ่นต้องทำไงคะ? อยากัดแก้มน้องมากกกกกกกกกกกก :z1:
คือเห็นอะไรๆน่ารักแล้วอยากกัดมากอะ (เช่นน้องหลินปิง)
ตอนนี้น่ารักมากเลยค่ะ
ตื่นเต้นได้น่ารักน่าหยิก
แถมวิธีแก้นี่ไม่มีใครเหมือน โฮกกกกก น้องกินเก่งได้อีก ๕๕๕๕๕
รีบมาต่อไวๆน้าค้าาาาา รออยู่ๆ :กอด1:
ปลมาแบบยาวๆค่าาาา ชอบยาวๆอะ อิอิ :-[
-
เดี๋ยวโดนล่อด้วยของกินนะเนี่ย
น่าเป็นห่วง
หมีขาวหายไปไหนเนี่ย
:serius2:
-
อร๊ายยยยยยยยยย
เพิ่งมาอ่านแบบรวดเดียว non stop
ญี่ปุ่น น่ารัก(?) ฮ่าๆๆ แต่แน่ๆ กวนได้โล่ห์อะ
หมีขาว กะ หมีดำ จิงๆ ปลื้มหมีขาวมากก่า แต่หมีดำก็ใช่ย่อย
หมีดำ ต้องเด่นๆ ก่านี้หน่อยนะ จะได้เชียร์ขาดใจ อิอิ
-
หมีขาวแอบยืนดูอยู่แหงๆ
หึงเด็กจนไฟลุกท่วมตัวละม้าง
ญี่ปุ่นนี่ไม่สนใจอะไรนอกจากกินกับเล่นจริงๆ นะ เด็กจริงๆ
-
ไอ้หญ้าแห้งผ่านด่าแรกมีลุ้นแล้ววุ้ย รอบหน้าจะหาอะไรมาล่อดีน้อเด็กนี่
:m20: :m20: :m20: :m20:
-
ญี่ปุ่นจะน่ารักไปไหนนนนนน
-
ชอบญี่ปุ่นมากมาย
-
เพิ่งเคยอ่านนายเอกที่รั่วๆๆ แบบนี่ครั้งแรก ที่สำคัญกินเก่งมากๆๆๆ
ญี่ปุ่นน่ารัก จนอยากเอามานอนค้างที่บ้าน 555+ :impress2:
แล้วพระเอกเนี่ยใครจะได้ไปครองน้า ระหว่างหมีขาว กับ หมีดำ
อ่านแล้วลุ้นๆๆ แทนญี่ปุ่นจิงๆๆ
:L2:o13
-
ถ้ามีของกิน ญี่ปุ่นสู้ตายอยู่แล้ว :z1:
น่ารักตลอดเวลา แต่หมีขาวหายไปไหน แอบคิดถึง 55
-
ญี่ปุ่นคับ น่ารัก รั่ว เห็นแก่กินได้อีกคับ แต่ผมชอบ :m20:
-
ไม่ชอบญี่ปุ่นแล้วละ
เกรียดญี่ปุ่นด้วย.
.
.
.
เค้าบอกว่าเกรียดสิ่งใหนมักได้สิ่งนั้น เพราะฉนั้น เกรียดญี่ปุ่นมากๆ 5555
มาต่อได้แล้วนะคร๊าบบบบ
-
ไม่ชอบญี่ปุ่นแล้วละ
เกรียดญี่ปุ่นด้วย.
.
.
.
เค้าบอกว่าเกรียดสิ่งใหนมักได้สิ่งนั้น เพราะฉนั้น เกรียดญี่ปุ่นมากๆ 5555
มาต่อได้แล้วนะคร๊าบบบบ
อิอิ เกลียดญี่ปุ่น จริงหรา
-
.
.
+1 เป็นกำลังใจค่า ,,
ไอคิมช่วยชีวิตญี่ปุ่นจริงๆนะเนี่ย
ไม่งั้นก็ตื่นเต้นแข่งไม่ได้แย่เลย ฮ่าๆ
-
+ 1 o13 o13 :z2:
-
อิอิ มาแล้วหนา มาแล้ว :jul3: :jul3:
(โอ๊ะ โอ)
พอ แข่งเสร็จก็พักเที่ยงญี่ปุ่นเดินตามเต้กับทีมสีชมพูไป มีเด็กนักเรียนคอยชมเปาะอยู่ตลอดทาง ญี่ปุ่นยิ้มแย้มทักทาย
"เจ๋ง มากญี่ปุ่น"
"เท่ สุดๆๆ อ่ะนายญี่ปุ่น"
"อิ อิ"
ญี่ปุ่น หัวเราะร่าเริงไม่ได้เขินอายแต่อย่างใด ประธานสีชมพูกับลูกทีมก็ยิ้มแฉ่งดีใจกันถ้วนหน้า
"ไอ้ เปี๊ยก ปะไปกินข้าวกับกู"
เฟียต ยืนดักอยู่หน้าโรงยิม
"เฮ้ย ได้ไงไอ้เฟียต นี่เด็กสีกู มันก็ต้องไปกินกับกูดิ มึงไม่ไปกินกับสีแสดวะ"
แบงค์ หันไปบอกเฟียตแล้วดึงแขนญี่ปุ่นไว้
"อ้าว ก็มันเด็กกู ทำไมวะ คนจะกินข้าวด้วยกันมันแปลกเหรอ"
"ไม่ แปลกหรอก แต่วันนี้ไม่ได้"
"อ้าว ไอ้นี่วอนซะแล้ว"
"โอ๊ย อย่าค่าพี่ทั้งสอง พี่เฟียตขา ปล่อยญี่ปุ่นไปกินกับซาร่านะคะ เนี่ยเดี๋ยวต้องแต่งตาเพิ่มอีก เหงื่อไหลลงมาเป็นน้องแพนด้าแล้ว"
ซา ร่าออกหน้าแทนก่อนที่ทั้งสองที่ตั้งท่าจะตั้นหน้ากัน
"อ่า หมีขาว ตอนเย็นค่อยเลี้ยงเค้าก็ได้ นะนะ เค้าอยากกินปลาเผาหน้าโรงเรียน"
ญี่ปุ่น ไม่ได้คิดอะไรคิดแต่ว่า ดีจังลาภปากอีกแล้ว มีคนคอยเลี้ยงเข้าทุกมื้อ อิอิ
"เออ งั้นเดี๋ยวกูมารับ ห้ามให้ใครมาวอแวนะมึง"
เฟียต ขู่จ้องหน้าแบงค์แล้วสะบัดหน้าไปอย่างหงุดหงิด
"โห ไอ้นี่ กะจะเอาเป็นของตัวเองเลยว่างั้น ไม่ง่ายหรอกมึง แบบนี้ชักอยากแย่งแล้วสิ"
"ว๊าย พี่แบงค์ขา จะแย่งอะไรคะ ทำอะไรก็คิดถึงใจซาร่าหน่อยนะคะ อิอิ คนสวยอยู่ทั้งคน"
"นัง นี่ กูจะแย่งโว้ย ใครจะทำไม หวงดีนัก"
"อ้าว แล้วกายล่ะพี่ อย่าให้อะไรๆมันมาลงที่น้องญี่ปุ่นนะคะ อย่าทำเพื่อความสะใจ สงสารน้องมัน"
ซา ร่าพูดเสียงเบา แบงค์หยุดคิด ส่วนญี่ปุ่นทำหน้าเหรอหราไม่รู้เรื่อง ใครจะแย่งอะไรกัน
"พี่ คนสวย ญี่ปุ่นหิวข้าวอ่า คุยกันน๊านนาน"
"อ้อ โทษทีค่ะ น้องญี่ปุ่น ปะไปกินข้าวกัน วันนี้เต็มที่เลย กินเสร็จเจ๊จะได้เติมตาให้นิ๊ดนึง เห็นมะ เพราะตาของน้องญี่ปุ่นแฟนคลับตรึมเลย แต่เอ๊ะ มีแข่งอีกไม่ใช่เหรอ กินเยอะไม่ได้นะคะ"
"อ่า กินไม่เยอะก็ไม่มีแรงอ่ะดิ"
"เดี๋ยว เจ๊จัดให้ค่า อาหารต้องได้โภชนาการ มีเกลือแร่ และโปรตีน น้องญี่ปุ่นกับน้องเต้ไม่ต้องห่วง"
สี ชมพูจัดเลี้ยงข้าวสีที่ห้องชั้นมัธยมหนึ่งตึกแรก ใช้สี่ห้องเพื่อให้นักเรียนประจำสีได้พักทานอาหารกัน ห้องหนึ่งเป็นห้องตักกับข้าวเพราะอาหารสั่งมาจากข้างนอก จากร้านป้านั่นเอง ส่วนขนมหวานก็เหมาไอติมแบบตักมาเป็นตู้ ญี่ปุ่นเดินตามซาร่ากับประธานสีไป พอเข้าห้องเด็กนักเรียนสีชมพูก็เข้ามารุมล้อมเต้กับญี่ปุ่น
"พี่ ญี่ปุ่น ขอลายเซ็นต์หน่อยดิ เอาตรงนี้เลย อิอิ"
เด็ก ชั้นมัธยมสองยื่นปากกาเมจิกให้ญี่ปุ่นเซ็นต์ชื่อลงข้างหลัง
"อิ อิ ได้เล๊ย"
"อ้าว ปุ่นทำไมนายเซ็นต์เป็นอิ๊กคิวซังล่ะ ไม่เขียนชื่อตัวเอง"
เต้ ทักเพราะเห็นญี่ปุ่นเขียน "อิ๊กคิวซัง" ลงบนเสื้อลายมือขยุกขยิก
"อิ อิ ไอดอล ไง นายเซ็นต์บ้างสิ"
ญี่ปุ่น ยื่นปากกาให้เต้ พอได้ปากกาก็เซ็นต์เหมือนกัน
"เอ๋ ทำไมนายเขียนตัวใหญ่กว่าเรา ไม่ได้ๆ มาเขียนใหม่"
ญี่ปุ่น แย่งปากกามาจากมือเต้ เซ็นต์ตัวใหญ่กว่าเต้อีก
"ไม่ สวยอ่า ลายมือนายไม่สวย"
เต้ แย้งขึ้นมาอีก
"อ่า เอาใหม่ เค้าเขียนสวยจะตาย"
"เอ่อ พี่คร้าบ ผมปวดหลังแล้วอ่า จะเซ็นต์อีกนานไหม"
น้อง คนนั้นเริ่มบ่นเพราะก้มให้เซ็นต์นานไปหน่อย
"อ่า แป๊บน้า เดี๋ยวเสร็จแล้ว"
"เฮ้ย พวกมึงเขียนอะไรบนหลังมันวะ ฮ่าๆๆ"
โด่ง เดินเข้ามาเห็น เสียงเด็กนักเรียนที่อยู่รายล้อมหัวเราะกันครืน เพราะแผ่นหลังของน้องคนนั้นมีตัวหนังสือขยุกขยิกอยู่เต็ม
"อ่า พี่อ่ะ ทำอะไร"
น้อง คนนั้นหน้าเสีย พยายามจะดึงเสื้อข้างหลังขึ้นดู
"อ่า ก็ลายเซ็นต์ไง น่ารักดีออก อุ๊ย ไข่ลูกเขยน่ากิ๊น น่ากินไปกินก่อนน้า"
ญี่ปุ่น ชิ่งเอาตัวรอดวิ่งไปที่ตักกับข้าวทันที ปล่อยให้เต้ยืนหน้าเอ๋ออยู่
"แงๆๆ พี่แกล้งผ๊ม"
เด็ก คนนั้นร้องไห้ขึ้นทันที เมื่อเห็นสภาพเสื้อข้างหลังของตัวเอง
"อะไร วะ มีอะไรกัน"
ประธาน สีเดินมา พอเห็นลายเซ็นต์บนหลังก็กลั้นหัวเราะ
"มึง ไปทำอะไรมาวะ หลังลายเชียวมึง"
แบงค์ ถามขึ้น
"แอ่ะ พี่ญี่ปุ่นอ่า จะเซ็นต์ให้เค้า ทำไม เซ็นต์ขี้เหร่แบบนี้อ่า"
เด็ก ฟูมฟาย แบงค์หัวเราะออกมา
"ไม่ เป็นไรน่ามึง มันกำลังดัง เดี๋ยวพอมันชนะ มึงก็มีลายเซ็นต์พิศดารของมันคนเดียวนี่ จริงไหม"
เข้า ใจพูด เด็กคนนั้นทำหน้าดีขึ้นยิ้มแฉ่งขึ้นมาทันที พอกินข้าวเสร็จก็กินไอติมแต่ญี่ปุ่นกับเต้มีซาร่าคอยคุมอยู่ตลอดเวลาไม่ให้ กินเกินโควต้า กินในสิ่งที่เลือกให้เท่านั้น ญี่ปุ่นทำหน้าเบ้ ไม่ชอบใจ แต่ก็กินเพราะหิว พอกินเสร็จซาร่าก็ดึงญี่ปุ่นไปแต่งตาเพิ่มแต่ญี่ปุ่นดิ้นใหญ่ต้องเอาไอติ มล่อถึงยอม แต่งตาเสร็จก็เดินไปรอที่โรงยิม เสียงเพลงมาร์ชโรงเรียนดังสลับกับเพลงกราวน์กีฬา สร้างความอึกทึกครึกโครมปลุกใจได้เป็นอย่างดี
"เรา เจอใครอ่ะปุ่น"
เต้ ถามตอนนั่งพักอยู่บนสแตนด์ของสี
"ไม่ รู้อ่า ถามพี่แบงค์ดีกว่า พี่แบงค์ๆ เค้าอยู่สายไหนอ่า"
ญี่ปุ่น ตะโกนถามทันที แบงค์หันมา มองไปที่โด่ง
"อยู่ สายเดียวกับ สีเหลือง กับแดง วันนี้แข่งกับสีเหลือง รู้สึกจะไอ้จี๊ปกับเพื่อนมึงนั่นล่ะ"
"หา บอยกับพี่จี๊ปเหรอพี่"
เต้ ร้องออกมาหน้าซีดทันที
"อ่า เจอของแข็งก่อนเลยเหรอ ตายล่ะหว่า"
ญี่ปุ่น พยายามทำหน้าให้ได้อย่างบอยแต่ก็ดูไม่เหมือน
"เออ เจอทีมเต็งเลยนะ เห็นอาจารย์บอกว่าทีมนี้แน่นที่สุด"
โด่ง ย้ำให้ทั้งสองคนรู้สึกดีขึ้นมาก
"อ่า ไม่เป็นไรๆ เราต้องสู้ๆ มาเต้ สู้ๆ"
ญี่ปุ่น หันไปจับมือเต้แล้วเขย่า สายตามุ่งมั่นเหลือเกิน แม้เต้จะหน้ายังสลดอยู่ กองเชียร์สีเหลืองแห่เข้ามาในโรงยิมพร้อมเสียงกลองเสียงนกหวีดคึกกันกว่าสี ชมพู
"ว๊าย ไม่ได้ค่า จะเกินหน้าเกินตาซาร่าไม่ได้ มาค่า สีชมพู สู้ไหม๊"
"สู้ สู้"
"ญี่ปุ่นๆๆๆ เต้ๆๆๆๆ"
เสียง เชียร์กระหึ่มดังขึ้นแข่งกัน เต้ใจเต้นแรงหน้าแดงแล้ว ญี่ปุ่นเดินไปสะกิดแขนซาร่า
"พี่ คนสวย ไอติมเค้าอ่ะ"
"ว๊าย เดี๋ยวจัดไปค่า ได้เล๊ย น้องญี่ปุ่นขา"
ซา ร่ากวักมือเรียกรุ่นน้องที่ใกล้ที่สุดมาแล้วกระซิบกระซาบ เด็กคนนั้นเดินออกไปจากโรงยิมทันที พอเริ่มลงวอมร่างกายเสียงเชียร์ไม่รู้สีไหนเป็นสีไหนดังจนพูดกันไม่รู้ เรื่อง อีกสนามเป็นการแข่งของอีกสาย ระหว่างสีเขียวกับสีแสด เสียงทีมของแกงค์ริต้าก็ดังไม่แพ้กัน สีเขียวเองก็ขนเอากลองกับนกหวีดมาเป่าดังอึกทึกจนโรงยิมจะแตก
"บอยๆ นายออมมือหน่อยน้า"
ญี่ปุ่น เดินข้ามฝั่งไปหาบอยที่กำลังซ้อมตีกับจี๊ปอยู่
"อ่า ไม่ได้หรอกปุ่น เราต้องเต็มที่ นายเองก็ต้องเต็มที่นะ"
"อ่า เราเต็มที่อยู่แล้วแต่นายอ่ะ ไม่ต้องเต็มมากหรอก อิอิ"
"ได้ ไง แข่งกันนะ ต้องสู้กันหน่อย"
"ไอ้ เปี๊ยก มึงมาคุยอะไรวะ"
"อ่า พี่จี๊ป รูปหล่อ ออมมือให้เค้าหน่อยน้า"
"ไม่ ออมโว้ย จะตบใส่หน้ามึงคอยดู"
"อ่า ใจร้าย เดี๋ยวเค้าตบใส่เป้าเลยนิ อิอิ เอาให้น้องชายบวมเลย"
ญี่ปุ่น พูดแล้วหัวเราะคิกคักเดินกลับไปหาเต้ พอเริ่มเกมเสียงเชียร์ก็เปล่งเสียงออกมากึกก้อง ร้องเรียกชื่อของคนเล่นก้องไปทั่วโรงยิม ครึ่งแรกของเซ็ตญี่ปุ่นกับเต้พยายามงัดลูกตบของจี๊ปที่ตัวโตกว่า แต่ตบหนักหน่วงเหลือเกิน จนแบงค์ต้องขอเวลานอกให้
"ไอ ติมๆ เค้าอ่า พี่คนสวย"
"มา แล้วค่า เติมพลังเลยค่าน้องญี่ปุ่น อย่ายอมแพ้นะคะ ถึงเจ๊จะชอบพี่จี๊ป แต่งานนี้ อย่าเลี้ยงไว้ค่า เอาเลยน้องญี่ปุ่นหวดให้เจ๊สักที หมั่นไส้ ตบเอาๆ"
ซา ร่ายื่นไอติมให้ ญี่ปุ่นคว้าหมับมาแกะกินเคี้ยวหมุบหมับ
"ไอ้ เต้ เวลามันตบมึงอย่างัดขึ้นโด่งนักสิวะ ไอ้เปี๊ยก มึงก็เล่นไปทางไอ้บอยเยอะๆดิ ไอ้จี๊ปมันแข็ง"
"อ่า เต้ เราใช้แผนลอยลมดีกว่า อิอิ"
ปาก ยังเคี้ยวไอติมอยู่
"เรา ไม่เก่งลูกแย็บนี่นา"
"น่า แย็บไปเถอะ เอาให้ลูกลอยๆไม่โด่งเป็นพอ เดี๋ยวเราหาโอกาสแย็บเอง"
ญี่ปุ่น รูดไอติมทีเดียวหมดไม้ แบงค์ยืนมองกลืนน้ำลายอึกๆ คิดลึกไปไกล พอลงสนามอีก จี๊ปก็พยายามหยอดให้เต้งัดลูกสูงเพื่อตัวเองจะได้ตบ แต่เต้ก็เตรียมตัวมาแล้ว งัดลูกเฉียงข้ามไปทางบอย บอยเองก็แย็บกลับมาอย่างรวดเร็วแต่ด้วยไม่ทันตั้งตัว พอลูกลอยข้ามเน็ทมาเต้ก็หวดลูกลงไปตรงกลาง แต่ด้วยจี๊ปกับบอยแข็งทั้งสองคน จี๊ปงัดลูกโด่งมา ญี่ปุ่นกระโดดขึ้นตบทันที
"นี่ แน่ะ"
ลูก พุ่งไปใส่ตัวจี๊ป เสียงเชียร์ของสีชมพูดังกระหึ่มขึ้น
"เริ่ดดดดดด ญี่ปุ่น เริ่ดดดดด กรี๊ดดดดดดดดด"
ซา ร่าคือต้นเสียง เสียงสีเหลืองเองก็ไม่ยอมแพ้
"อิ อิ เห็นไหมเต้ เราต้องทำได้ สู้ๆ"
ญี่ปุ่น กอดคอเต้ บอกแผนต่อไป ที่จะแย็บใส่บอยคนเดียวแล้วพอบอยเผลอก็เปลี่ยนข้าง ที่สำคัญไม่งัดลูกโด่ง พอเต้เสริฟข้ามเน็ทไป จี๊ปที่รออยู่แล้วก็แย็บลูกเร็วมาใส่ญี่ปุ่นทันที แต่เตรียมตัวไว้แล้ว ญี่ปุ่นงัดลูกโด่งไปหลังคอร์ท บอยต้องโต้กลับมาหลังคอร์ทเหมือนกัน ญี่ปุ่นก็ยื้อลูกโด่งข้ามไป
"นิ นจาขโมยขวด"
ญี่ปุ่น ร้องบอกเต้ แล้วก็ตีลูกโด่งข้ามไปทางจี๊ปสุดทาง จี๊ปต้องถอยไปรับงัดลูกกลับมา ญี่ปุ่นรออยู่แล้วกระโดดขึ้นตบแต่เปลี่ยนทิศทางไปทางบอย บอยงัดขึ้นมาเต้รอแย็บอยู่แล้ว หวดลูกลงหน้าเน็ท เสียงเชียร์กระหึ่มดังขึ้นอีก เสียงซาร่ายังเป็นต้นเสียงกรี๊ดเสียงดังสนั่นหวั่นไหว ทางฝ่ายจี๊ปกับบอยต้องขอเวลานอกแม้จะเสียท่าแค่สองลุก แต่ทีมสีเหลืองดูมุ่งมั่นมาก ฝ่ายสีชมพูก็มุ่งมั่นแต่พอเวลาขอเวลานอกก็ลั่นล้า หันไปโบกไม้โบกมือให้กองเชียร์ พอเริ่มเกมใหม่ จี๊ปกับบอยเตรียมแผนมาใหม่รุกใส่เต้อย่างเดียว เต้เองไม่แข็งมากจึงเสียแต้มไปหลายแต้ม
"ทำ ไงอ่ะ ปุ่นเค้าเล่นเราคนเดียว"
เต้ กอดคอญี่ปุ่นกางสนาม หน้าตาไม่สู้ดี
"อ่า มันต้องมีทาง เอางี้นายถอยมาหลัง พยายามงัดลูกไปท้ายคอร์ท เดี๋ยวเราจะขึ้นหน้าเอง"
ญี่ปุ่น บอก แล้วกอดคอบอย
"สู้ ญี่ปุ่น สู้ สู้ เต้ สู้"
ทั้ง สองแหกปากอยู่กลางสนามสองคน พอกองเชียร์ได้ยินก็กรี๊ดกันดังสนั่น พอเริ่มเกมญี่ปุ่นก็ทำตามแผนสลับขึ้นหน้าอย่างรวดเร็ว ต้านลุกหยอดลูกแย็บของทั้งบอยและจี๊ปได้ทุกลูก ฝ่ายโน้นเห็นการเปลี่ยนเกม จึงโยนหลังไปหาเต้อีก เต้ก็งัดลูกไปหลัง แต่จี๊ปกระโดดตบดักมา ญี่ปุ่นงัดขึ้นมา บอยแย็บสวนกลับทันที เช็ตแรกสีชมพูพ่ายไปแต้มค่อนข้างขาด
"อ่า เราแพ้แล้วอ่ะปุ่น จะสู้ไหวเหรอ"
เต้ รำพรรณ หน้าตาไม่สู้ดี
"สู้ ได้ดิเต้ เราต้องสู้ เห็นไหมเวลาเราแย็บ เราเปลี่ยนแผนเขาก็ตั้งรับไม่ทัน เราต้องเปลี่ยนเกมอยู่ตลอดเวลา สู้ๆ"
ญี่ปุ่น ยังยิ้มร่าเริง ไม่ได้วิตกกังวลแต่อย่างใด พอลงไปเล่นเกมสอง ทั้งเต้กับญี่ปุ่นก็กอดคอกันทุกครั้งที่ได้แต้มหรือเสียแต้ม ญี่ปุ่นเป็นฝ่ายรุกใส่ตรงกลาง แต่พอเผลอก็ให้เต้เป็นคนรุกใส่บอย หรือไม่ก็ยิงใส่ตัวจี๊ป แผนได้ผลเป็นอย่างดี แต้มของสีชมพูนำอยู่สามแต้ม สีเหลืองขอเวลานอกทันที
"เรา ต้องไม่แพ้ อิอิ เราต้องชนะบอยให้ได้"
ญี่ปุ่น พูดออกมาอย่างมุ่งมั่น
"เออ มึงสองคนทำได้ กูเชื่อใจ สู้ๆ ไอ้เต้ ไอ้เปี๊ยก ถ้ามึงชนะ กูยอมตามใจทุกอย่าง"
ประธาน สีพูดให้กำลังใจ
"อ่า จริงน้า ห้ามคืนคำน้า อิอิ"
ไม่ รู้ตัวว่าได้พูดอะไรไป ญี่ปุ่นทำหน้าชวนฝันคิดไปไกล มีคนเลี้ยงข้าวทุกวัน อิอิ กินหนมทุกวัน พอกลับลงไปแข่งสีเหลืองแก้เกมมาเป็นอย่างดี งัดกลับมาได้ แต่เต้กับญี่ปุ่นก็ไม่ประมาทพยายามดักทุกลูก เอาลุกลงต่ำให้เฉียดเน็ทมากที่สุด ในที่สุดก็ชนะไปด้วยแต้มฉิวเฉียด เสียงเชียร์ดังกระหึ่มกึกก้อง อีกสนามการแข่งขันจบแล้ว สีแสดชนะไปตามคาด เพราะมีเฟียตเป็นตัวยืน แม้จะคู่กับเอกแต่ฝีมือของเฟียตก็เชื่อได้ พอสนามนั้นไม่มีการแข่งขันก็แห่มาเชียร์อีกสนาม ทั้งครูบาอาจารย์ นักเรียนที่อยู่บริเวณโดยรอบเข้ามาเชียร์กันแน่นขนัดตา เมื่อใดที่ลูกขนไก่กระทบไม้ตีจะมีเสียงเฮทุกครั้ง เสียงจะดังขึ้นเป็นเท่าตัวเมื่ออีกฝ่ายทำแต้มได้
"อ่า เหนื่อยจังอ่ะ อยากกินน้ำหวาน"
ญี่ปุ่น เหนื่อยจริงไม่ได้อ้อนเพราะเหงื่อเปียกทั้งตัว เต้เองลงไปนั่งกึ่งนอนบนเก้าอี้ ซาร่าประคบประหงมอยู่ข้างๆโด่ง
"น้อง ค๊ะ มานี่หน่อย"
ซา ร่าเรียกเด็กซื้อของสีชมพู แล้วบอกให้ไปซื้อน้ำหวานมา
"เก่ง มากไอ้เปี๊ยก ต้องให้ได้อย่างนี้สิ"
แบงค์ พูดอยู่ข้างๆ
"ร้อน อ่า ร้อน"
ญี่ปุ่น เอากระป๋องน้ำจากมือโด่งมาราดตัวทันที
"อ่า ค่อยยังชั่ว ราดไหมเต้"
ไม่ ฟังเสียงตอบรับราดใส่ตัวเต้ทันที
"เฮ้ย ปุ่นนายทำไรอ่ะ"
เต้ กระโดดโหยงออกจากเก้าอี้ทันที
"อิ อิ ก็มันร้อนอ่า"
"ว๊าย อย่าเล่นแบบนี้สิคะน้องญี่ปุ่น เดี๋ยวไม่สบายเอาหรอก มาๆเช็ดตัวก่อน"
"ไอ้ เปี๊ยก เอ้ย มึงนี่มันสุดโต่งจริงๆนะ"
แบงค์ เอาผ้าเช็ดตามหัวตามหน้าให้ญี่ปุ่น สายตาสองคู่ที่มองอยู่ไกลๆจ้องมองอยู่ ถ้าเป็นธนูแบงค์คงโดนยิงไปหลายดอกแล้ว พอเซ็ทสุดท้ายญี่ปุ่นรอน้ำหวานแต่ไม่มาสักที เสียงนกหวีดจากกรรมการดังให้ลงสนามแล้ว ญี่ปุ่นตัดใจยอมดื่มน้ำเปล่าไปอึกหนึ่งพอประทังความกระหาย พอเริ่มเกมญี่ปุ่นก็รู้สึกเหนื่อยหายใจทางปาก เต้เองก็เช่นกัน
"ไม่ ได้แล้ว พี่แบงค์ขา ไม่ได้การแล้ว ขอเวลานอกเลย ไอ้เด็กนั่นไปซื้อถึงไหนเนี่ย"
ซา ร่าร้องออกมาเพราะเห็นท่าไม่ดี แต้มสีเหลืองนำไปห้าแต้มแล้ว แบงค์เดินไปบอกกกรมการขอเวลานอก พอดีกับน้องคนที่ไปซื้อน้ำหวานวิ่งมา
"ต๊าย ไปซื้อถึงซาอุเหรอยะแก"
ซา ร่าแขวะแล้วแย่งขวดน้ำหวานมาจากมือเทใส่กระป๋องน้ำเอาน้ำแข็งใส่แล้วคนๆ ซาร่าทำอย่างชำนาญแล้วยื่นให้ญี่ปุ่นกับเต้
"นี่ ค่าน้องญี่ปุ่น สดชื่นแน่ๆ ฝีมือเจ๊"
"อ่า ชื่นจายที่สุด อึ๊กๆๆ"
เสียง เต้กับญี่ปุ่นกลืนน้ำลงคอ
"อ่า เอาอีกได้ไหมอ่า"
"มาๆ ค่ะจัดไป"
ซา ร่าหยิบเอากระป๋องน้ำหวานมาชงให้อีก ญี่ปุ่นฟาดไปสองแก้ว สีหน้าก็ดูสดชื่นขึ้นมาทันที
"ปะ เต้ไปสู้ต่อ อิอิ มีพลังแย้ว"
ญี่ปุ่น ลุกขึ้นพูดอย่างมั่นใจ สีหน้าแววตาดูฮึกเหิม พอลงสนามอีกรอบ ฝั่งของจี๊ปก็รุกหนักไม่ไว้หน้าเลย ญี่ปุ่นตั้งรับโต้กลับไปได้ แต่ก็โดนจี๊ปกระโดดตบลงตรงกลาง
"เต้ เราใช้แผนลวงหมูกัน"
แผน ลวงหมูคือการยั่วให้อีกฝั่งกระโดดตบจนเหนื่อยเป็นการตั้งรับอย่างเดียว อาศัยทีเผลอแล้วแย็บใส่ตัว ทั้งสองยืนคู่ขนานกัน จี๊ปก็ตบเอามันคึกตามเสียงเชียร์ แต่ทั้งเต้ทั้งญี่ปุ่นฝึกลูกนี้มาอย่างดีจึงตั้งรับลูกตบได้อย่างแน่นหนา ทุกครั้งที่จี๊ปกระโดดตบเสียงเฮก็ดังตาม แต่ก็เฮต่อเมื่อฝ่ายญี่ปุ่นตั้งรับได้ จี๊ปกระโดดอยู่สามทีญี่ปุ่นเปลี่ยนเป็นรับแล้วพลิกข้อมือหยอดข้ามเน็ทไป บอยวิ่งเข้ามาช้อนลูกไว้ งัดข้ามมาญี่ปุุ่นรออยู่แล้วแย็บใส่ตัวทันที
"เย้!!!!!"
ญี่ปุ่น เต้นกอดเต้เหมือทีมชนะแล้ว
"เห็น ไหมเต้ เราทำได้ๆ สู้ๆ ญี่ปุ่นสู้ เต้สู้"
ทั้ง สองเรียกเสียงฮือฮา เสียงเป่่าปากตะโกนร้องอย่างดีใจ สีชมพูกระโดดกันทุกคน
"เล่น ฉลาดมาก น้องญี่ปุ่น"
"เก่ง ใช่ไหมคะอาจารย์สมชาย ดิฉันปลื้มใจมากค่ะ เด็กมันมีแววนะคะ"
อาจารย์ วารุณีเก็บอาการปลื้มปีติไม่ได้เลย ลุกขึ้นร้องเรียกชื่อญี่ปุ่นแข่งกับนักเรียน
"ต่อ ไปเราเล่นบอยนะเต้ แล้วทีเผลอค่อยเอาตัวใหญ่"
ญี่ปุ่น เป็นคนส่งลูกโยนห้ามหัวบอยโด่งจนบอยต้องถอยไปรับ โยนลูกกลับมาหลัง เต้รออยู่แล้วกระโดดตบบ้าง เสียงเฮดังลั่น แต่จี๊ปมางัดลูกขึ้นมาหยอดข้ามเน็ทแต่ญี่ปุ่นตวัดไม้แย็บลงอย่างรวดเร็ว
"เย้ เย้"
ทั้ง สองกระโดดกอดกันอยู่กลางสนาม แต้มไล่บี้ขึ้นมา ยิ่งเล่นยิ่งเข้าขากัน ในวงอาจารย์ก็ชมเปาะว่าเล่นฉลาดสูสีกัน ส่วนนักเรียนที่เชียร์อยู่ก็บอกว่าเป็นคู่ที่สนุกที่สุด ทั้งสองทีมผลัดกันขึ้นนำจนช่วงท้ายเกม ฝั่งของจี๊ปกับบอยเริ่มรุกหนัก ส่วนญี่ปุ่นกับเต้ก็ตั้งรับพยายามใช้แผนลวงแต่ก็หลอกล่อไม่ได้ จึงพ่ายไปในที่สุด พอลูกสุดท้ายตกลงต่อหน้าญี่ปุ่น เสียงเฮก็อื้ออึงสนั่นหวั่นไหว
"อ่า แพ้แล้วอ่า"
ญี่ปุ่น ทำหน้าย่น
"เรา ขอโทษนะที่เล่นไม่เก่ง เราเลยแพ้เลย"
เต้ เข้ามากอดคอญี่ปุ่น
"เอ๋ น่าเต้ เราพยายามแล้ว เพิ่งเกมแรกนิ อิอิ เราต้องฝึกให้มากกว่านี้ เอาใหม่ๆ สู้ๆ"
ญี่ปุ่น ร้องกอดคอเต้ที่น้ำตาซึมออกมาแล้ว ญี่ปุ่นหัวเราะร่าเริง
"บอย นายชนะอ่ะ ต้องดูแลเราด้วยน้า เนี่ยเวรขัดห้องน้ำอ่ะ นายทำแทนเราด้วย"
"อ้าว บ้าเหรอ คนแพ้สิทำ"
"ก็ นายทำร้ายจิตใจเราอ่ะ ไม่รู้ล่ะ ไม่งั้น งอนด้วย ชิ"
ญี่ปุ่น ทำหน้าย่นใส่บอยตอนจับมือ
"ไง ไอ้เปี๊ยก ใช่ย่อยเลยนะมึง ไปแอบฝึกมาตอนไหนวะ"
จี๊ป จับมือญี่ปุ่นแล้วเอามืออีกข้างตบหัวเบาๆ
"เอ๋ ตบหัวเค้าไมอ่า ขี้แพ้ชวนตีหรา นี่พี่เลี้ยงหมูกระทะด้วย โทษฐานที่ทำร้ายจิตใจเค้า"
"เวอร์ ไอ้นี่กูไปทำร้ายจิตใจมึงตั้งแต่เมื่อไหร่วะ"
"ก็ มาชนะเค้าอ่า ชิ ไม่รู้ล่ะ ไม่เลี้ยงเดี๋ยวไปฟ้องหมีขาวน้า อิอิ"
ญี่ปุ่น หัวเราะออกมา อ้างไปหาเฟียตที่ยืนสีหน้าเดาไม่ถูกอยู่ไกลๆฝั่งโน้น
"เต้ นายเก่งมาก เล่นดีขึ้นเยอะเลยอ่ะ"
บอย ชมเต้ ตัวเต้เองก็ยิ้มออกมาได้ เสียงกลองเสียงร้องเรียกชื่อนักกีฬายังไม่หยุด กลับดังขึ้นเรื่อยๆ แม้ญี่ปุ่นจะเดินออกจากสนามเข้าไปสมทบกับคณะสีของตัวเองแล้วก็ตาม
"ไป รีบกลับไปพัก วันสุดท้ายสีเรามีเลี้ยงข้าว พี่ภูมิใจมากไอ้เปี๊ยก มึงแน่มาก"
"แอ่ะ แพ้เนี่ยนะ"
"เฮ้ย แพ้ไม่กี่แต้ม ไม่รู้ล่ะสีชมพูไม่เคยส่งแบดฯมาก่อน แค่นี้ก็พอใจแล้วโว้ย มึงรู้ไหม คนมาเชียร์มึงเยอะกว่าไปดูกูเล่นบาสฯอีก"
"อิ อิ ก็เค้าน่ารักนิ เหอๆๆ"
"กู ไม่น่าเล้ย ไปๆ มึงรีบกลับไปนอน เดี๋ยวพรุ่งนี้มีแข่งอีก"
แบงค์ บอกแล้วกอดคอญี่ปุ่นเดินออกมาจากโรงยิม เสียงร้องเรียกชื่อญี่ปุ่นๆ ดังสนั่นทั่วโรงยิม ญี่ปุ่นกลายเป็นคนดังไปแล้ว
:laugh: :laugh:
เขียนโดย eiky
-
ญี่ปุ่นน่ารักดี เเต่พี่เเบงค์ทำเเบบนี้บ่อยเดี๋ยวโดนหมีขาวจัดการหรอก
-
ก็อบปี้ญี่ปุ่นให้หน่อยนะ อยากได้มาไว้ดูเล่นที่บ้าน :m20:
-
หมีขาวมันแต่ยืนมองอยู่ได้
เดี๋ยวพี่แบงค์ก็ขโมยญี่ปุ่นไปหรอกก
-
พี่หมีขาว มาชิงตัวญี่ปุ่นไปเร็ว แบงค์จะแย่งไปแล้ว เค้าไม่ยอมนะ :serius2:
-
ปุ่นเอ๊ยยยย น่ารักมากไประวังงานเข้าเน้อ
เฮ้ออ เหนื่อยใจแทนหมีขาว ปลุกปล้ำก็ยังไม่สำเร็จ
แล้วยังมามีคู่แข่งเพิ่มขึ้นเรื่อย ๆ อีก
-
งานงอกแล้ว แบงค์จะเข้ามาง๊าบอีกราย เสน่ห์แรงอีกแล้วปุ่น
มาต่อทุกวันเลยนะขอยาวๆๆอีก
-
เหมือนจะจับโฟกัสสำคัญได้นะ.....กินตลอดงานเลยอะ
๕๕๕๕๕๕๕๕๕
น่ารักมากค่ะ รีบมาต่อไวๆเน้อออออ :กอด1:
-
ว้าไม่น่ารีบจบเลยกำลังสนุก
-
กินเก่งขนาดนี้ พ่อกับแม่ญี่ปุ่นเลี้ยงไหวได้ไงเนี่ย ฐานะไม่ธรรมดาแล้วล่ะมั๊งคับ ท่านญี่ปุ่น ดาวรุ่งดวงใหม่แห่งวงการแบดมินตันมัธยม o13
-
ญี่ปุ่นเลิกเอ๋อ
แล้วโซ้ยเรียบบบบบ
-
หมีขาวออกโรงด่วนค่ะ
คิดถึง
-
หมีขาวหมีดำ หายยยยยยยยยยย o22
-
หมีเฟียตโผล่ออกมานิดเดียวเองอ๊า :z3:
ญึ่ปุ่นกลายเป็นคนดังไปซะแล้ว อิอิ มีแจกลายซงลายเซ็นต์ :laugh:
:กอด1: ญี่ปุ่น น่ารักเสมอ อิอิ
-
ญี่ปุ่น รักหมีขาวเร็วๆน้าาา
-
ญี่ปุ่น ญี่ปุ่น ญี่ปุ่น เป็นหนึ่งในกองเชียร์ด้วย หุหุ
อ่าวไม่ใช่ดิ เกรียดญี่ปุ่นอยู่นี่นา เหอเหอ
ยังยืนยันคำเดิมนะครับเกรียดญี่ปุ่น อิอิ
-
น้องยุ่น
น้องอยู่ได้ด้วยของกินจริงๆ
ฮามั่ก มากกกกกก
-
วันนี้ไฟดับน้า แถวบ้าน อิอิ จะมาต่อให้ตอนเช้า คร้าบบ
-
นู๋ญี่ปุ่นเยี่ยมมากกก........ o13
ชนะใจทุกคนแบบใส ๆ ไปเลยยยยย....
ว่าแต่.....งานจะเข้าอีกแล้วมั๊งนู๋.....
ก้อ....ตาแบงค์เริ่มมองแบบ :z1: แล้วอ่ะ
หนักใจแทนคนน่ารักเสียจริง ๆ :เฮ้อ:
:จุ๊บๆ: นู๋ญี่ปุ่น กะ น้อง eiky
กด + ให้นู๋ญี่ปุ่นคนเก่งจ้า.....
-
:jul3:
-
:impress2: ญี่ปุ่นเก่งอ่ะ เป็นเด็กที่มีความมุ่งมั่นมากๆๆๆ น่ารักจิงๆ
หนูน้อย สุดแสบ ของหมีขาว กะ หมีดำ 555+
ทั้ง 2 คนแอบยืนให้กำลังใจ แล้วก็ยืนหึงอยู่ห่างๆๆ :laugh:
มา+1 เป็นกำลังใจให้กับหนูญี่ปุ่น กับ ไรเตอร์ค่ะ :L2:
o13
-
.
.
หมีขาวหึงแล้วมั้งญี่ปุ่น
คนรุมล้อมเยอะขนาดนี้
-
o13 o13 :3123: :3123:
-
น้องยุ่นน่ารักใสๆ มากลูก คนมารุมล้มเยอะกว่าเมื่อก่อนซะแล้วสิ
แบงค์แกทำแบบนี้ระวังนะ จะโดนหมีขาวกับหมีดำจัดการ :laugh:
ได้แต่ยืนหึง+หวงอยู่ห่างๆ :m20: น่าสงสาร
-
มาแล้วจ้า ญี่ปุ่นมาแล้วววววววว
(อาบน้ำกันน้า)
ญี่ปุ่น เดินกอดคอเต้ออกไปจากโรงยิม เสียงร้องทักขอลายเซ็นต์ดังเซ็งแซ่ ซาร่าต้องกันตัวไว้ทำเหมือนนักร้องดัง
"ว้ายๆ ไม่ได้ค่า ยังไม่ได้ ให้น้องไปพักก่อนนะค้า เดี๋ยวได้แชมป์แล้วให้เซ็นต์ให้ค่า ขอทางหน่อยนะคะเด็กๆ"
ซา ร่าร้องออกไป ดึงมือเต้กับญี่ปุ่นฝ่าฝูงชนออกไป แบงค์กับโด่งก็ช่วยกันเด็กๆไว้ โฟคยืนอยู่ริมทางออกพยายามร้องเรียกแต่ญี่ปุ่นก็ไม่ได้ยิน
"ไอ้ เปี๊ยก มานี่ ไปกับกู"
เจ้า ของตัวจริงยืนหน้ายักษ์อยู่ตรงทางขึ้นตึกชมรม มีเด็กๆแห่ตามมาเต็ม
"อ่า หมีขาว"
เฟียต ปรี่เข้ามาคว้ามือของญี่ปุ่น
"เฮ้ย มึงจะพามันไปไหน กูจะพามันไปกินข้าว"
"มึง ไม่ต้องยุ่ง กูจะพามันไปกินเอง ไปไอ้เปี๊ยก"
"ไป ไหน อ่าหมีขาว เค้าเหนื่อย"
ญี่ปุ่น ยังมึนๆอยู่ แบงค์มาฉวยข้อมืออีกข้าง
"ไม่ ได้ ต้องให้มันกลับไปพัก พรุ่งนี้มีแข่งอีก"
"เอ๊ะ มึงนี่ยังไงไอ้แบงค์ กูจะพามันไปเอง มึงเกี่ยวอะไร นี่มันเด็กกูนะ"
"ว้าย พอค่า พี่ๆขา ไปไหนก็ไปค่า เนี่ยน้องๆ เดินตามมาทันแล้ว อายเด็กมันบ้าง"
ซา ร่าตัดบท แต่ไม่มีใครยอมปล่อยมือ
"ปล่อย กูรู้ว่ามึงคิดอะไรไอ้แบงค์ ไปวอแวกับคนอื่น มึงอย่าคิดมาวอแวกับมัน มันเป็นเด็กกูคนเดียว"
เฟียต แกะมือแบงค์ออกจากข้อมือแล้วลากญี่ปุ่นให้เดินตามไป แบงค์ยืนกัดฟันอยู่
"ไอ้ บ้าเอ้ย มึงจะหวงไปถึงไหนวะ เดี๋ยวมึงเจอกูแย่งแน่ๆ ไอ้เฟียต"
แบงค์ เม้มปากกำมือแน่น
"หวาย อย่าค่าพี่แบงค์ขา อย่าทำเลย ซาร่าขอร้อง สงสารน้องมันบ้างเถอะค่ะ จะแย่งมาทำไมค๊ะ ในเมื่อตัวจริงของพี่เดินมาโน่นแล้ว"
ซา ร่าบุ้ยปากไปกายที่เดินมาหน้าตาไม่สู้ดี แบงค์สะบัดหน้าเดินหนีไปทันที
"เอ๋ หมีขาวจะพาเค้าไปหนายอ่า เค้าเหนื่อยน้า"
"ไป ให้พ้นจากตรงนี้ก่อน คนเยอะ"
"อ่า อิอิ ไปกินสุกี้นะนะ เค้าอยากกิน"
ญี่ปุ่น ได้โอกาสกระตุกแขนอ้อนทันที
"เออๆ กินก็กิน ไปเร็วๆ มึงรีบเดิน ดังข้ามวันเชียวนะมึง ไอ้เด็กพวกนั้นก็จะตามมาทำไมเนี่ย"
เฟียต ยังไม่ปล่อยมือพยายามเดินให้เร็วเพราะเด็กรุ่นน้องเดินตามมา พอออกนอกโรงเรียนก็อ้อมซอกซอยไปจนลับตาคน
"กิน ร้านตามสั่งนี่ล่ะ รีบกินจะได้รีบกลับ"
เฟียต ไปหยุดลงตรงหน้าร้านอาหารตามสั่ง
"อ่า มันก็ไม่ฟูลออปชั่นอ่าดิ เค้าอยากกินแบบในร้านมีแอร์เย็นๆอ่า หมีขาว"
"มึง อย่าเรื่องมาก รีบกิน"
"อ่า ชิ กินก็ได้ เอาสองชามเลย อิอิ ป้า เอาสุกี้น้ำสองชาม"
ญี่ปุ่น ทำหน้าย่นแล้วร้องสั่งป้าคนทำทันที เดินเข้าไปนั่งรอตาปริบๆ เฟียตมองหน้าแล้วก็ยิ้ม
"มอง ไรอ่า หมีขาว อิอิ เค้าน่ารักมากหรา อิอิ"
ญี่ปุ่น ทำท่าเขิน ทั้งที่ในใจไม่ได้คิดอะไร
"เออ มึงน่ารัก รู้ตัวก็อย่าไปให้ใครมาเกาะแกะล่ะ กูหวง"
"เอ๋ ทำไมหวง ไม่เห็นเป็นอะไรกันซะหน่อย"
"อ้าว ไอ้นี่ ก็กูเป็นผัวมึงไง"
"อ้อ ลืม อิอิ งั้น ผัวต้องดูแลเค้าน้า เนี่ย อยากกินไอติมกล่องหย่ายๆ"
"อืม รีบๆกิน"
"แล้ว หมีขาวไม่กินหรา อิอิ ห้ามแย่งน้า"
ญี่ปุ่น คว้าชามสุกี้น้ำไปวางไว้ข้างหน้าทั้งสองชาม เฟียตได้แต่ส่ายหัวก่อนจะสั่งข้าวผัดมากินเอง พอกินเสร็จก็เดินกลับหอ
"วันนี้ มึงไปนอนห้องกูนะ"
เฟียต พูดขึ้นระหว่างทาง
"ไม่ เอาอ่า เค้าจะกลับไปเปลี่ยนเสื้อผ้า อยากอาบน้ำ"
"ก็ แวะกลับไปเอา แล้วค่อยไปนอน"
"อ่า ทำไมให้เค้าไปนอนอ่า คิดอารายอ่ะเปล่า อิอิ น่ากลัวนะเนี่ย"
"คิด อะไรล่ะ กูแค่อยากกอดมึง"
ใน เมื่อญี่ปุ่นไม่อายเฟียตเองก็ไม่อาย พูดบอกความในใจออกไป
"อิ อิ ไม่เอาอ่า เดี๋ยวหมีขาวกวนเค้าอีก นอนมะหลับ ชอบเอาน้องชายมาถูเค้า"
"เฮ้ย ไอ้นี่ เออๆ กูไม่ถูแล้วก็ได้ นอนกอดเฉยๆ"
"ชิ ไม่เชื่ออ่า ไม่น่าไว้จาย"
"เดี๋ยว กูซื้อหนมให้กิน"
ทำ ท่าคิดแล้วยิ้ม
"เค้า ไม่ได้เห็นแก่กินน้า อิอิ ล่อลวงไม่ได้ง่ายๆน้า"
"อ้าว ไอ้นี่ มึงจะเอายังไง จะไปดีๆ หรือให้กูลากไป"
"อ่า งั้นเอา เลย์สี่ถุง ไอติมสตอแบรี่กล่องหย่าย"
"ถุย ไหนบอกไม่เหนแก่กิน ไอ้นี่"
"อิ อิ มันก็มีบ้างน้า เค้าจะหลับได้ไงอ่า ถ้าไม่มีหนม ไปเร็วๆดิ หมีขาว ยืนหน้าบึ้งอยู่ได้"
"โป๊ก"
"อ่า เขกหัวอีกแล้วอ่า"
"กวน ตีน"
เฟียต ลดระดับความแรงของการเขกลง เพราะกลัวว่าจะช้ำเสียก่อน เบ้าตาที่เปื้อนสียังมีรอยดำเจือจางอยู่ ใบหน้าที่ใสซื่อชวนมอง
"ไอ้ เปี๊ยก มึงนี่น่ารักดีนะ"
เฟียต ทำตาเยิ้มหวานฉ่ำ
"อิ อิ เค้ารู้หรอก ใครๆก็บอก"
"โป๊ก นี่แน่ะ หลงตัวเองนะมึง"
"อ่า เขกอีกแล้วอ่า ไม่ไปด้วยแล้ว งอน"
"อ่ะๆ ไม่เขกแล้ว ปะไปกอดกัน"
"ชิ งอนอ่า"
"นะ นะ เดี๋ยวกูเพิ่มเลย์ให้อีกสองถุงใหญ่เลย"
"ไป ดิ พูดมากเสียเวลานะเนี่ย"
"นั่น กูว่าแล้ว"
เฟียต หัวเราะออกมาอย่างอารมณ์ดี กอดคอญี่ปุ่นเดินไปยังหอพักของญี่ปุ่น
"อ้าว ปุ่น นายจะไปไหน"
บอย ที่นั่งหายใจทางปากร้องถาม
"เออ นั่นดิ แต่วันนี้มึงเจ๋งว่ะไอ้ปุ่น เล่นดีเชียว"
"อิ อิ ธรรมดาน้า ปลาดุก เจอดีแน่ๆ เดี๋ยวจะโดนตบใส่เป้า อิอิ"
"ไอ้ นี่ มึงนั่นล่ะจะโดนตบใส่ ระวังตัวเหอะ"
"แล้ว ตกลงจะไปไหน"
บอย ถามเพราะญี่ปุ่นเดินไปเก็บเสื้อผ้าใส่เป้
"ไป นอนกับหมีขาว"
"หา!!!!!"
บอย กับเอกกระเด้งตัวขึ้นมาอุทานพร้อมกัน
"จริง เหรอปุ่น นายจะไปนอนกับหมีขาวจริงเหรอ"
"อืม ก็หมีขาวจะนอนกอดอ่า"
"ไอ้ หญ้าแห้ง มึงจะไปให้เขาสอยเอาเหรอ"
เอก ร้องขึ้น
"สอย ไรอ่า แค่กอด ก็หมีขาวอยากกอดอ่า อิอิ มีหนมให้กินด้วยน้า"
"โอ๊ย จะบ้าตาย นายไม่นอนที่ห้องเราล่ะ ไปนอนกับเขาทำไม"
บอย แสดงสีหน้ากังวลออกมา
"ทำไม ไอ้สองตัว มันจะไปนอนกับกูมึงจะทำไม"
เสียง ห้วนดังมาจากประตู ทั้งเอกกับบอยเงียบมองหน้ากันเลิ่กลัก
"อ่า ปะ เปล่าพี่"
"เร็วๆ ไอ้เปี๊ยก กูอยากอาบน้ำ"
"เร๊ง เร่งน้า เค้าเก็บของอยู่น้า"
"เดี๋ยว ไปอาบน้ำด้วยกัน กูจะถูหลังให้"
สาย ตามองไปที่บอยกับเอกที่มองหน้ากันตาโต พอญี่ปุ่นออกจากห้องก็จับเข่าคุยกัน
"เสร็จ แน่ ไอ้หญ้าแห้งเอ้ย กูว่า ดูตาไอ้พี่หมีขาวดิ จะแดกมันทั้งตัวอยู่แล้ว"
"เออ คอยแทะคอยโลมอยู่ ไอ้คนของเราก็ซื่อจะตาย โอย ญี่ปุ่นเสร็จแน่ๆเลยอ่ะ"
ทั้ง สองนั่งสนทนากันด้วยเป็นห่วงญี่ปุ่น ต่างกับเจ้าตัวไม่ได้เกรงกลัวแต่อย่างใด จูงมือเฟียตเข้าร้านขายของหอบเอาขนมเต็มหอบ เดินกลับหอเฟียตอย่างเป็นสุข
"ไป อาบน้ำไปไอ้เปี๊ยก มึงจะกระโดดขึ้นไปบนเตียงทำไม ตัวเปียกเหงื่อ"
เฟีย ตบอกญี่ปุ่นที่กระโดดขึ้นไปนอนกอดถุงขนมบนเตียงพร้อมจะเปิดห่อขนมกิน
"อ่า บังคับเค้าอ่า มาด้วยแล้วยังบังคับน้า"
ญี่ปุ่น ทำหน้าย่นแต่กลับนอนคว่ำดิ้นพรวดพราดประชดเฟียต
"ลุก ไอ้เปี๊ยก ไปอาบน้ำแล้วค่อยมากิน"
"ชิ"
"จะ ลุกหรือไม่ลุก"
เฟียต ขู่ แต่ญี่ปุ่นไม่สนใจ เฟียตดึงขาทันที
"อ่า ดึงเค้าทำไม๊"
"ไป อาบน้ำ มึงอย่าดื้อ ลุก"
"ลุก ก็ได้ อาบน้ำให้เค้าหน่อยดิ อิอิ เอ๋ หมีขาวถอดเลนส์ไว้ไหนอ่า"
"เอา มานี่ เดี๋ยวใส่กล่องของกูก็ได้"
ญี่ปุ่น ยอมลุกแต่ก็เสนอข้อต่อรอง เฟียตยิ้มกริ่มทันที ก่อนจะเดินไปหยิบกล่องใส่คอนแทกเลนส์ในห้องน้ำมาให้ญี่ปุ่น
"ถอด เสื้อผ้าออกดิ"
เฟีย ตบอก ญี่ปุ่นสลัดเส้อผ้าออกทันที เหลือตัวล่อนจ้อนแต่ยังกอดถุงขนมอยู่
"อ้าว แล้วหมีขาวไม่ถอดอ่า"
เฟียต สะดุ้งตื่นจากภวังค์แล้วจึงถอดเสื้อผ้าของตัวเองออก
"อ่า อิอิ น้องชายแข็งอีกแล้ว อิอิ"
ญี่ปุ่น หัวเราะชอบใจก้มหน้าลงไปดูใกล้ๆ
"เอ๋ ทำไมมันปูดๆ น่ากลัวจังอ่า หวาย"
ญี่ปุ่น กระเด้งตัวออก เฟียตกอดหมับไว้ทันที
"อ่า ไหนบอกจะไม่กวนเค้างาย เห็นมะ พูดไม่เป็นคำพูด"
"กู ยังไม่ได้ทำอะไรมึงเลยนะไอ้เปี๊ยก กอดเฉยๆ"
"กอด เฉยๆ ก็อย่าเอามาถูดิ อิอิ จั๊กจี๋อ่า"
ญี่ปุ่น หัวเราะคิกคักชอบใจ เฟียตจึงดันตัวญี่ปุ่นเข้าไปในห้องน้ำ
"ถู หลังให้หน่อย นวดบ่าด้วยน้าเมื่อย"
ญี่ปุ่น หลับตายืนเฉยสั่งให้เฟียตทำอย่างที่บอก
"ใช้ กูเลยนะมึง เดี๋ยวมึงโดน"
"อิ อิ ไม่โดน เร็วๆดิหมีขาวอู้หรา อิอิ"
เฟียต ได้แต่กัดฟัน แต่ไม่เขกหัว เนื้อตัวสะอาดล่อนจ้อนยั่วใจเฟียตเหลือเกิน แต่ก็ไม่อยากจะทำอะไรมากไปกว่ากอดเพราะญี่ปุ่นว่าไปแล้วเหมือนเด็กที่ไม่รู้ ประสีประสาอะไร เฟียตอาบน้ำถูหลังให้ญี่ปุ่นแผ่วเบา
"อิ อิ จั๊กจี๋อ่า"
ปาก ก็หัวเราะดิ้นไปดิ้นมา เฟียตเองที่ยืนตัวเกร็งอยู่
"เสร็จ ละ ไปมึงออกไปก่อน"
"เอ๋ ไม่ให้เค้าถูหลังให้หรา เอ๊ะ ไม่เอาดีกว่ารีบไปกินหนม"
ว่า แล้วก็เดินโทงๆออกไปนอกห้องน้ำทันที เฟียตต้องตัดใจทำร้ายตัวเองอีกครั้ง พอออกมาจากห้องน้ำก็เห็นญี่ปุ่นนอนกอดถุงขนมหลับปุ๋ยไปแล้วคงจะเหนื่อย เฟียตยืนมองแล้วอมยิ้มอย่างเป็นสุข เฟียตเดินไปใส่กางเกงนอนแล้วค่อยๆคลานขึ้นเตียงนอนกอดญี่ปุ่น เฟียตค่อยหอมแก้มแดงของคนที่นอนหลับสนิทอยู่อย่างแผ่วเบา ใจเต้นตึกตัก
"งื๊ดๆๆ"
ญี่ปุ่น ดิ้นเอามือป่ายหน้าตัวเองแล้วซุกหน้าเข้าหาอกของเฟียต
พอ ถึงตีสี่ญี่ปุ่นก็รู้สึกตัวตื่นเพราะชินกับการตื่นเวลานี้ เห็นคนตัวใหญ่นอนอยู่ข้างๆ ญี่ปุ่นเดินเข้าห้องน้ำล้องหน้าแปรงฟันแล้วเปลี่ยนใส่กางเกงขาสั้นกับเสื้อ ยืดถือถุงใส่ไม้แบดกับประป๋องลูกขนไก่ออกจากห้องไป ญี่ปุ่นวิ่งไปยังหอของตัวเองเพราะคิดว่าเต้คงมารอที่หน้าหอ จริงด้วย เต้วิ่งวนไปวนมารอแล้ว
"ปะ เต้"
ญี่ปุ่น ร้องทักไปแต่ไกล
"อ้าว นายไม่ได้นอนนี่เหรอ"
"เปล่า เราไปนอนหอหมีขาวมา"
"หา ไปนอนหอพี่เฟียต"
"อืม รีบไปเถอะ อิอิ วันนี้เราต้องคิดแผนใหม่เอาชนะให้ได้"
ญี่ปุ่น เปลี่ยนเรื่อง
"นาย ยังใส่เลนส์อยู่เหรอ"
"อ่า ลืมเลย นายรอแป๊บน้า ถึงว่ามัวๆ อิอิ"
เต้ เตือนให้ญี่ปุ่นได้คิด วิ่งขึ้นไปบนหอสวมแว่นตาหนาเตอะเหมือนเดิม
ญี่ปุ่น เริ่มต้นการฝึกด้วยการวิ่งรอบสนามฟุตบอลก่อนเช่นเคย แล้วก็ฝึกตีลูกหยอดกับดักรูปตบ วิธีการคือให้ญี่ปุ่นเป็นคนตบโดยยืนบนเก้าอี้ หวดลูกลงให้เต้เป็นคนรับทุกมุมของสนาม แล้วก็เปลี่ยนกัน ฝึกลูกหยอดก็ให้อีกคนยืนอยู่ติดตาข่ายพยายามให้ฝ่ายรับหยอดให้ลงมากที่สุด ญี่ปุ่นกับเต้ฝึกเอาเป็นเอาตาย จนถึงเจ็ดโมงจึงแยกย้ายกลับหอตัวเองเพื่อที่จะอาบน้ำ
"อ่า เสื้อผ้าอยู่ห้องหมีขาวอ่า"
ญี่ปุ่น เพิ่งนึกขึ้นมาได้เพราะจัดเสื้อผ้าใส่เป้เตรียมไปแล้ว จึงเบนทางไปยังหอของเฟียต ญี่ปุ่นเคาะประตูอยู่นาน
"อ่า ทำไมน๊าน นานอ่า หมีขาวทำอาราย"
ญี่ปุ่น ตัดพ้อทันทีที่เฟียตเปิดประตู หยดน้ำเกาะตามตัวเฟียตที่นุ่งผ้าเช็ดตัวอยู่
"มึง ไปซ้อมมาเหรอไอ้เปี๊ยก หายไปแต่เช้า"
เฟียต ถามแล้วเบี่ยงตัวออกจากประตูให้ญี่ปุ่นเข้าไปในห้อง
"เหนื่อย นะเนี่ย ให้เคาะตั้งนาน ชิ"
"อ้าว ก็กูอาบน้ำอยู่ ใครจะรู้ล่ะว่ามึงจะมาตอนนี้"
"ไม่ รู้อ่ะ ไหนหนมเค้าอ่า หมีขาวแอบกินอ่ะเปล่า"
ญี่ปุ่น วิ่งไปที่โต๊ะที่วางขนมไว้เมื่อคืน
"ไอ้ นี่ ห่วงแดกอย่างเดียวนะมึง"
"อิ อิ หิวนิ หมีขาวจะไปหนายอ่า รีบอาบน้ำไม่รอเลยน้า ไม่อยากอาบน้ำให้เค้าแล้วหรา"
ญี่ปุ่น เปิดขนมกินเคี้ยวหมุบหมับ
"อ้าว ก็มีแข่งนี่ คู่แรกโว้ย จะมามัวเอ้อระเหยอยู่ได้ไง"
"เอ๋ รอเค้าด้วยดิ นะนะ เดี๋ยวเค้าอาบน้ำแป๊บเดียว เนี่ยหิวข้าวแระ"
ยัง เคี้ยวขนมอยู่ ไม่มีทีท่าว่าจะลุกออกจากเก้าอี้
"เร็วๆ ดิ ไอ้นี่มานั่งกินสบายใจอยู่ได้"
เฟียต เดินไปลากแขนญี่ปุ่นให้ลุกจากเก้าอี้
"เอ๋ มาลากเค้าอ่า ไม่เอ๊า จากินก่อน จากิ๊น"
"ลุก เลยมึง ให้ว่อง"
"นี่ แน่ะ"
ญี่ปุ่น ถกผ้าเช้ดตัวที่พันร่างเฟียตหลุดจากร่างทันที แล้ววิ่งเข้าห้องน้ำไป
"ไอ้ เปี๊ยก เดี๋ยวเถอะมึง"
ไม่ รู้จะอายทำไมเห็นกันไปถึงไหนต่อไหน เฟียตกุมน้องชายของตัวเองทันที
"แอ่ะ แกล้งเค้าดีนัก เหอๆๆ"
ญี่ปุ่น หัวเราะก้องในห้องน้ำอาบน้ำอย่างสบายใจ พออาบเสร็จก็พันผ้าเช็ดตัวออกมาจากห้องน้ำ เฟียตยืนเท้าสะเอวจังก้าอยู่หน้าห้องน้ำ
"เอ๋ มาขวางเค้าไมอ่ะ คนรีบนะเนี่ย"
"อย่า มาพูดดีมึงแกล้งกูใช่ไหม"
เฟียต คว้าคอญี่ปุ่นเข้ามากอด ถลกผ้าออกทันที
"หวาย เค้าโป้น้า อิอิ"
หัวเราะ ชอบใจไม่ได้อายแต่อย่างใด
"โอ๊ย ปล่อยเค้าน้า เจ๊บ"
ญี่ปุ่น ร้องเพราะเฟียตเริ่มกอดแน่นขึ้น เลือดในร่างเริ่มสูบฉีดหน้าของเฟียตแดงระเรื่อแล้ว
"ไม่ ปล่อยมึงชอบยั่วนักใช่ไหม ไอ้เปี๊ยก มึงโดนแน่ๆ"
"หวาย ทำไมหายใจรดหน้าเค้าอ่า อึดอัดน้า หมีขาว ออกไป๊"
"อย่า ดิ้น ไอ้เปี๊ยก"
เฟียต จับหน้าญี่ปุ่นล็อกไว้ แล้วทาบปากลงไปบดบี้ปากญี่ปุ่น จนครางอู้อี้อยู่ ญี่ปุ่นดิ้นพรวดพราด
"โอ๊ย ไอ้เปี๊ยก"
"อิ อิ ชอบเอาลิ้นเข้ามาอ่าหยะแหยง"
ญี่ปุ่น เอามือดึงผมจิกหัวของเฟียตออกจากหน้าตัวเอง ส่วนหน้าของญี่ปุ่นเลอะไปด้วยน้ำลายเปรอะเต็มหน้า
"หมี ขาวอ่า อย่าทำเค้าดิ เค้ารีบน้า"
ญี่ปุ่น เปลี่ยนโทนเสียงออดอ้อน เฟียตมองหน้าญี่ปุ่น แม้ใจจะยังเต้นแรงอยู่ก็ตาม
"เออ มันต้องมีสักวันล่ะไอ้เปี๊ยก มึงได้เป็นเมียกูสมใจแน่ๆ"
เฟียต ครางอยู่ในคอ ส่วนญี่ปุ่นพอเฟียตปล่อยตัวก็หันหลังให้หัวเราะหึหึ ในคอเช่นกัน
:pig4: :pig4: :pig4:
เขียนโดย eiky
-
โหย ไอหมีหื่น
แต่ก็พ่ายให้ญี่ปุ่นอยู่ดีแหละ
เซียนจริงๆ ข้าน้อยขอคารวะ
อาจารย์ญี่ปุ่น บันไซ บันไซ 55+
-
"เออ มันต้องมีสักวันล่ะไอ้เปี๊ยก มึงได้เป็นเมียกูสมใจแน่ๆ"
พวกคนอ่านก็รอวันนั้นกันอยู่นะ หมีขาววว คิืิคิ
:call: :call:
-
ปุ่นเอ๊ยยยย จะทำให้หมีขาวอกแตกตายอยู่แล้ว
น่าเห็นใจหมีขาวสุด ๆ ป่นไม่รู้สึกอะไรบ้างเลยเหรอ จริงอ่ะ
แล้วงี้เมื่อไหร่หมีขาวจะได้เผด็จศึกซะทีล่ะ โอ๊ยยย สงสารว่ะ
-
ต้องมีสักวัน แต่ยังมองไม่เห็นทางเลยหมีขาว ฮ่าๆๆ
-
เหนื่อยอ่ะ เหนื่อยแทนหมีขาวอ่า~ ขอให้วันนั้นมาถึงเร็วๆน๊า
-
ต้องมีสักวัน.......แต่คงนานหน่อยเท่านั้นเอง :o12:
-
หื่นได้ทุกวันเลยนะ ไอ้หมีขาว นี่ขนาดยังไม่เคยมีอะไรกันแบบลึกซึ้งกับญี่ปุ่นนะเมิงยังหื่นได้ทุกวี่ทุกวัน ถ้าเผลอมีอะไรกันแล้ว ญี่ปุ่นจะต้องซวยหนักแน่ ๆ เพราะไอ้หมีขาวมันบ้ากามตลอด 24 ชั่วโมงแน่นอน :m26: :m29:
-
ไอ้พี่เฟียต...เมิงจะหื่นกามไปถึงหนายยย :beat: คนนึงก็ห่วงแต่กิน อีกคนก็ห่วงแต่เซ็กส์...กำแท้ ๆ นะค่ะเนี่ย :เฮ้อ:
-
ขนาดไม่ได้เห็นแก่กินนะนั่นญี่ปุ่น :เฮ้อ:
ตอนี้โฟคหายจ๋อมไปเลย มีโผล่นิดเดิยว
หมีขาวก็หื่นได้ 24 ชม. จริงๆ :z1:
-
น้องญี่ปุ่นจะเอ๋อไปมั้ยเนี่ย ฮาจริงๆ เลย
ปล ชอบหมีขาว อยากอ่านฉากสวีตๆ มั่งอ่า ไรเตอร์จัดมาที
-
nc น่าจะหายากในเรื่องนี้นะเนี่ยมีแต่เซอร์วิสทั้งน้านนนน :laugh:
-
nc น่าจะหายากในเรื่องนี้นะเนี่ยมีแต่เซอร์วิสทั้งน้านนนน :laugh:
เซอร์วิสคืออารายอ่าคร้าบ อิอิ ตอบด่วนๆ
-
หมีเฟียตเอ๊ยย...จ้องแต่จะแต่จะจับญี่ปุ่นทำเมียนะ...
แต่ว่าคงอีกนานอ่ะ ขนาดจูบยังไม่ประสบความสำเร็จเลย :laugh:
อยากมีเมียเด็กก็ต้องทำใจนะ :m20:
-
ข่มขืนๆๆๆ
ซนนักนิ
-
ขำญี่ปุ่น มันเอ๋อจริงหรือว่าแกล้งกันแน่ฟระ!?
ฮ่าๆ เฟียตสู้ๆ คนอ่านรออยู่นะ 555
-
ชอบมากกกกกกกกก อ่านแล้วมีความสุขจัง
-
หมีขาวมาแว้ววววว
-
รอดไปได้อย่างหวุดหวิด
-
สงสารพี่หมีดำอ่ะ.....อุส่าห์ดักพบยังไม่ได้คุยเลย...
ส่งบทให้แกหน่อย.....ปร่านี้น้ำลายบูดไปแล้วววว..... o6
ฝ่ายตาหมีขาวก้อ.....น้ำลายย้อยได้ตลอดดดด.....
ยังคงต้องย้อยไปอีกนาน......เพราะไอดอลนู๋คืออิ๊กคิวซัง.... :laugh3:
:L1: :กอด1: นู๋ญี่ปุ่น กะ น้อง eiky
-
ลุ้นแทบแย่แต่ไม่ไหวลุ้นไม่ขึ้นซะเลยหมีขาวเอ๊ย
-
ญี่ปุ่นรักทุกคนน้า จุ๊บๆๆๆ
อิอิ เดี๋ยวพรุ่งนี้มาต่อแต่เช้า น้าาา วันนี้รถติ๊ดติด เครียด อ่า
:o8: :o8:
-
ต่อเลยเหอะ อยากอ่านอะ น่ารัก อาโนเนะมากอะ
เฟียสเอ๊ย ข่มขืนไปเลย ถ้าไม่ยอม เด่วเสียเชิงชายหมด อิอิ
-
มาแล้วคร้าบบบบบ
o18(หึหึ) o18
พอแปดโมงญี่ปุ่นก็เดินตามเฟียตไปยังโรงเรียน แวะกินข้าวกันก่อนที่ร้านขายโจ๊กหน้าโรงเรียน เสียงเพลงมาร์ชกับกราวกีฬาดังขึ้นแว่วออกมา ญี่ปุ่นกินโจ๊กไปสองชามพออิ่มก็ลูบพุงตัวเอง
"อ่า อิ้ม อิ่ม"
"เออ แดกเข้าไปเยอะๆ เดี๋ยวจุกตายหรอกมึง"
"เค้าแข่งคู่สองนิ มีเวลาย่อยเยอะแยะ เนี่ยเดี๋ยวเจอ พี่คนสวยจะขอไอติมกิน"
"ไอ้นี่ แต่เช้าเนี่ยนะ"
"ร่างกายต้องการของหวาน น้า"
ญี่ปุ่นพูด อย่างอารมณ์ดี แล้วเดินตามหลังเฟียตเข้าไปในโรงเรียน พอก้าวเข้าโรงเรียนก็มีรุ่นน้องมีรุมล้อมขอลายเซ็นต์ มีขนมมาฝากมากมาย ญี่ปุ่นปลื้มใจหอบขนมไปเต็มอก
"ดังใหญ่นะมึง"
"อิอิ มีบ้างน้า ก็คนเค้าน่ารักอ่า หมีขาวถือช่วยเค้าหน่อยดิ"
ญี่ปุ่นยื่น ถุงขนมให้ เฟียตบ่นอุบอิบแต่ก็ถือให้
"แล้ววันนี้มึงจะใส่แว่นตาเล่น เหรอ ไม่ใส่เลนส์ล่ะ"
"ไม่เอาอ่ะ ไม่ชอบ เคืองตา ใส่แว่นนี่ล่ะเห็นชัดกว่า อิอิ คอยดูน้า เค้าจะตบให้ดู"
"เออ เก่ง"
"ธรรมดา นิ"
ญี่ปุ่นหัวเราะชอบใจเดินขึ้นไปบนชมรมเอาขนมไปเก็บก่อน
"ว้าย น้องญี่ปุ่นขาทางนี้ๆ"
เสียงซาร่าร้องเรียกมาจากห้องแต่งตัวของสี ชมพู ญี่ปุ่นเดินไปตามเสียง
"เอ๋ พี่คนสวยทำไรอ่า"
"วันนี้ พี่แต่งเป็นบริทนีย์ อู๊บส์ ไงค้า อิอิ สวยม๊ะ"
"ฮ่าๆๆ ตาหลกอ่า"
ญี่ปุ่น หัวเราะขึ้นทันที เพราะซาร่าใส่เสื้อกางเกงหนังสีแดงแปร๊ดรัดรูป ใส่วิกสีทอง แต่งหน้าจัดจ้าน
"ว้าย น้องญี่ปุ่นขา หัวเราะเจ๊น้า เนี่ย เจ๊ว่าเจ๊สวยกว่าเมื่อวานนะคะ เมื่อวานไม่มีวิก อิอิ วันนี้เต็มที่ค่า"
"อิอิ"
ญี่ปุ่นยังไม่หยุดหัวเราะ น้าตาเริ่มไหล
"เออ เจ๊เอาช็อกโกแล็ตมาฝาก รางวัลที่เมื่อวานเล่นได้ประทับเจ๊มากค่า"
ซาร่าเดินไปหยิบก่องช็อก โกแล็ตกล่องใหญ่มาให้ ญี่ปุ่นไหว้รับอย่างนอบน้อมแล้วฉวยเอาไปกอดไว้ทันที
"ว้าย วันนี้จะใส่แว่นเหรอคะ ไม่ได้ๆ ว่าแล้วเชียว เจ๊เตรียมเลนส์มาให้ มาค่ะมาใส่"
"ไม่เอาอ่า เค้าเคืองตา"
"อ้าว แล้วเล่นถนัดเหรอคะ มันจะไม่ร่วงลงแตกเหรอแว่นหนาๆของเราอ่ะ"
ซาร่าพูดให้ญี่ปุ่นคิดได้ ทำท่าคิดอยู่
"มาค่า เจ๊จัดการให้ มีโบว์ผูกให้ค่ากระโดดยังไงก็ไม่ร่วง"
ซาร่าเดินไปหยิบริบบิ้นสีชมพู หวานแหว๋วมามัดแว่นตายึดติดกับหัวให้ญี่ปุ่น ผูกเป็นปมไว้ข้างหลัง พอเสร็จก็เดินออกจากห้องแต่งตัว เฟียตยืนคุยอยู่กับจี๊ปอยู่หน้าตึก
"เร็ว ไอ้เปี๊ยก เดี๋ยวกูแข่งแล้ว เฮ้ย นังซาร่า มึงจะบ้าเหรอแต่งตัวซะ"
เฟียตตกใจ ซาร่าที่ทำตาปริบๆอยู่
"ว๊าย พี่เฟียตขา วันนี้เป็นบริทนีย์นะค้า แต่งมาเชียร์น้องญี่ปุ่นโดยตรง อิอิ"
"เออ เอาเข้าไป"
เฟียตได้ แต่ส่ายหัว
"อ่า หมีขาวเจอใครอ่าวันนี้"
"ไอ้ บอย"
"เอ๋ ไปเชียร์บอยดีกว่า อิอิ"
"อ้าว แล้วมึงไม่เชียร์กูอ่ะ"
"เอ๋ ก็หมีขาวเก่งอยู่แล้วนิ"
"ไม่ ได้โว้ย กูก็อยากได้กำลังใจ มานี่เลยมึง"
เฟียตเดินมาลากญี่ปุ่นให้ เดินตามไป
"เอ๋ แต่เต้ก็แข่งนิ เค้าต้องไปเชียร์เต้อ่า"
"มึง ไม่ต้องไปเชียร์ให้เสียเวลาหรอก มันเจอไอ้โฟค แพ้อยู่แล้ว"
"อ่า งั้น ไปบอกหมีดำดีกว่า ว่าให้ออมมือให้เต้หน่อย"
ญี่ปุ่นทำหน้ามี หวัง แววตาเป็นประกายระยับ
"อย่าได้หวัง ไอ้โฟค มันไม่เคยทำเล่น หรือออมมือให้ใครหรอก เปล่าประโยชน์"
เฟียตบอก ญี่ปุ่นทำหน้าย่น แล้วเดินตามเฟียตเข้าไปในโรงยิม เสียงนักเรียนกระหึ่มรออยู่แล้ว แม้จะไม่แน่นขนัดเหมือนช่วงบ่ายเพราะกีฬาชนิดอื่นก็มีการแข่งขันเช่นกัน แต่ด้วยเมื่อวานการแข่งแบดฯระหว่างคู่ของสีชมพูกับสีเหลืองสร้างความประทับ ใจให้คนดูคนเชียร์วันนี้คาบเช้ากองเชียร์จึงเยอะกว่าปกติ
"ญี่ปุ่นๆๆ"
พอก้าวเข้าโรงยิมเสียงเรียกชื่อก็ดังกึกก้อง เสียงยิ่งดังขึ้นอีกเมื่อคนที่เดินตามมาคือเฟียตกับซาร่า เสียงหัวเราะเป่าปากดังสนั่น เพราะชุดสีแดงเจิดจรัสของซาร่า
"ไปค่า น้องญี่ปุ่นไปสีชมพู เต้รออยู่แล้ว"
ซาร่าบอก ญี่ปุ่นสะบัดมือออกจากเฟียตทันที แล้วเดินตามซาร่าไป เสียงดังก้องขึ้นเรื่อยๆ
"เต้ๆ พร้อมไหม"
ญี่ปุ่นร้องถามเต้ ที่นั่งรวบรวมสมาธิอยู่
"เราแพ้แน่เลยอ่า เจอพี่โฟค จอดแน่ๆเลย"
"น่า อย่าคิดมากน้า นายทำเต็มที่ก็ดีแล้ว เอาลูกที่เราฝึกเมื่อเช้ามาใช้ ไม่ต้องกลัว"
ญี่ปุ่นพยายามปลอบ แต่เต้ก็หน้าตาไม่สู้ดี เพราะเสียงกองเชียร์สีแดงดังกระหึ่มมาแล้ว
"ว๊าย ไม่ได้ค่า มาค่า สีชมพู สู้ม๊าย"
ซาร่าหันหน้าไปยังกองเชียร์แล้วเปล่งเสียง ออกลีลาท่าทางสร้างความเกรียวกราวได้เป็นอย่างดี ฝ่ายสีแสดที่จะลงสนามเช่นกันแกงค์ริต้าก็ไม่น้อยหน้าแต่งเป็นเซเลอร์มูน เสียงโห่ฮาเป่าปากก็ดังไม่แพ้กัน โรงยิมแข่งแบดฯอึกทึกครึกโครมแต่เช้า เสียงกลองเสียงเชียร์ดังกระหึ่ม พอเต้ลงสนามญี่ปุ่นก็ไปเกาะอยู่ข้างสนาม
"หมี ดำๆ ออมมือหน่อยน้า"
ญี่ปุ่นร้องทักไป โฟคกำลังวอมร่างกายอยู่หันมา
"ไม่มีทาง จะเอาให้แพ้สองเซ็ตไม่มีแต้มเลยมึง"
"อ่า ใจร้าย ดำแล้วยังใจร้ายอีก ชิ เต้ ตบแรงๆน้า ตบใส่เป้าหมีดำเล้ย อิอิ"
ญี่ปุ่นหน้าย่นหันไปบอกเต้ ที่ยืนหน้าถอดสีอยู่ เต่พยักหน้า พอเริ่มแข่งโฟคก็รุกหนักเต้ตั้งรับท่าเดียว เสียงกองเชียร์ของสีแดงดังกระหึ่ม แม้เสียงกองเชียร์ของสีชมพูจะดังไม่แพ้กันแต่ฝีมือของคนที่แข่งดูจะห่างชั้น กันมากอยู่พอควร
"ว้าย ขอเวลานอกค่ากรรมการ"
ซาร่ากลายมาเป็น พี่เลี้ยงให้เพราะแบงค์กับโด่งแข่งบาสฯอยู่อีกสนาม พอเต้ออกมานอกสนาม ญี่ปุ่นก็เข้าไปกอดคอเอาน้ำให้ดื่ม
"พี่โฟคแข็งอ่าปุ่นเราต้านไม่ ไหว"
เต้รำพรรณหน้าตาดูหงอยๆ
"นายก็ทำให้หมีดำวิ่งเยอะๆดิ โยนหน้าโยนหลัง พยายามอย่างัดลูกโด่ง หมีดำตบแรง"
ญี่ปุ่นพยายามปลอบ อยู่
"พยายามยืนอยู่กลางสนาม อย่าค่อนไปข้างหน้าเยอะ เพราะหมีดำโยนลูกโด่งแม่น สู้ๆน้าเต้"
ญี่ปุ่นตบบ่าเต้ ให้กำลังใจ พอกลับลงไปแข่งอีกเต้ก็พยายามฮึดสู้ได้แต้มบ้างแต่ยากเย็นเหลือเกิน เพราะโฟคงัดความเป็นนักกีฬาโรงเรียนออกมาแสดงให้รู้ว่าทำไมเขาถึงได้เป็นนัก กีฬาโรงเรียน เต้พยายามทำอย่างที่ญี่ปุ่นว่า โฟคไม่ได้มีปัญหาเลยที่โยนหน้าโยนหลัง หวดเอาๆ จนชนะไปในเซ็ตแรก ส่วนอีกสนามเฟียตกับบอยก็แข่งกัน บอยทักษะดีกว่าเต้มากสู้ได้สูสี แต่ก็พ่ายไปเช่นกันในเซ็ตแรก
"เปลี่ยนแผนๆ หมีดำแน่นทุกทางเลยอ่ะ ต้องเปลี่ยนมารุกบ้าง"
ญี่ปุ่นแนะตอนพักระหว่างเซ็ต ยื่นแก้วน้ำหวานให้เต้
"นายกินไอติมไหม เดี๋ยวเราไปซื้อให้"
ญี่ปุ่น พยายามเสนอกำลังเสริม
"ไม่เอาอ่ะ เราไม่ชอบ"
"แอ่ะ แต่เราแข่งนายต้องไปซื้อให้น้า อิอิ"
ญี่ปุ่นหัวเราะอายๆ ยิ้มร่าอย่างมีความสุข
"เราจะตัดกำลังหมีดำยังไงอ่า ปุ่น เหนียวจะตาย"
"ต้องรุกสั้นน้า เราว่ารุกให้สั้นและเร็ว อย่ายอมง่ายๆ"
ญี่ปุ่นยังมั่นใจตบบ่าเต้อยู่ พอกลับลงไปแข่งเต้ก็พยายามทำอย่างที่ญี่ปุ่นแนะ พอเต้รุกบ้าง โฟคเองก็ตั้งรับ แต่การตั้งรับของโฟคตีกลับมาให้ฝ่ายรุกจะรุกอีกก็ลำบาก เพราะรับมาหยอดบ้าง ตีดีดเฉียงออกบ้าง เต้ต้องรนรานดีดลูกโด่งกลับไป โฟคก็หวดลงมาได้แต้มไปตามเคย
"เต้ สู้ๆ อย่ายอมน้า เต้ สู้ๆ"
ญี่ปุ่น ร้องอยู่ข้าสนามคู่กับซาร่า เต้หันหน้ามาพยักหน้าให้
"แพ้ไม่เป็นไร ค่า น้องเต้ เต็มที่ไปเลย ให้เขารู้ว่าเราก็ไม่หมูนะค้า"
เต้เม้มปาก พยักหน้า กลับไปตั้งใจเล่น พอฮึดสู้ก็ป่วนโฟคได้มากเหมือนกัน แต้มไล่กันขึ้นมา จนโฟคเองปาดเหงื่ออยู่บ่อยครั้ง
"เยี่ยม เต้ เยี่ยม"
ญี่ปุ่นหันไปหากองเชียร์ขอกำลังใจให้เต้ เสียงเชียร์กระหึ่มดังกว่าทุกสี ซาร่าเองก็ออกท่าทางของบริทนีย์ เสียงกรี๊ดกร๊าดดังกว่าเดิม เต้อมยิ้มออกมา เวลาเต้ตั้งใจเล่นก็สู้กับโฟคได้แบบสูสี สร้างเสียงเชียร์ให้ดังกระหึ่มเพิ่มพลังได้มากยิ่งขึ้น แต่เต้เองก็ต้านโฟคไม่ได้พ่ายไปในที่สุด
"ไม่เป็นไรน้า เดี๋ยวเราแก้แค้นให้ อิอิ ใจร้ายนักนะหมีดำ"
ญี่ปุ่นพยายามปลอบเต้ ที่หน้าเศร้าๆอยู่ ฝ่ายเฟียตก็ชนะบอยไปอย่างขาดลอยเช่นกัน บอยเองก็หน้าเจื่อนๆแม้จะยอมรับในความพ่ยแพ้เพราะสู้ไม่ได้จริงๆ แต่ในใจก็ไม่อยากแพ้
"ไม่เป็นไรนะคะน้องเต้ เต็มที่แล้วค่า เจ๊ประทับใจมาก อย่าเสียใจมาเชียร์ญี่ปุ่นต่อดีกว่า"
ซาร่าหันมาปลอบ บ้าง เพราะคู่ต่อไปคือญี่ปุ่นกับฟอร์ด กองเชียร์สีเขียวไม่โดดเด่นมากนักเพราะไม่มีตัวชูโรงแต่เสียงกลองเสียงแตรก็ ไม่ยอมน้อยหน้า เพราะสีเขียวเน้นกับฟุตบอล ญี่ปุ่นเอามือตบหน้าตัวเองเบาๆ
"สู้ๆ ญี่ปุ่น แก้แค้นๆ"
ญี่ปุ่นพูดกับตัวเองก่อนจะลงสนามไปวอมร่างกาย พอญี่ปุ่นลงสนามไปเสียงก็ดังกว่าเดิม เสียงหัวเราะดังแทรกมาเพราะโบว์สีชมพูที่ติดอยู่ที่หัวมัดแว่นตรึงกับหัวไว้
"เฮ้ย ไอ้เปี๊ยก มันลงสนามแล้วเหรอ"
แบงค์กับโด่งและทีมบาสฯเพิ่งแข่ง เสร็จวิ่งเข้ามาในสนาม เหงื่อยังเปียกตามตัว
"ค่า พี่แบงค์ขามาช้าไม่ทันเชียร์น้องเต้นะค้า เนี่ยแพ้เลย"
"เฮ้ย แพ้แล้วเหรอ ไม่เป็นไรไอ้เต้ อย่าเสียใจ มาๆ เชียร์ไอ้เปี๊ยกกัน"
แบงค์ หันไปตบบ่าเต้ที่น้ำตาซึมออกมาแล้ว อีกสนามจี๊ปแข่งกับโต้งสีเขียวน้องในชมรมเช่นกัน กองเชียร์สีเขียวแยกออกไปเป็นสองสนามเพราะฟอร์ดเองก็สีเขียว พลังของกองเชียร์จึงเบาบางลง สีชมพูได้ทีจึงเปล่งเสียงกระหึ่มกลบตั้งแต่นักกีฬาเริ่มวอมร่างกาย
"ไอ้ เปี๊ยก เจอกูงานหนักหน่อยนะมึง กูไม่อ่อนเหมือนไอ้เบนซ์นะโว้ย"
ฟอร์ดขู่ตอนเลือกฝั่งกัน
"ชิ กลัวที่หนาย อิอิ พี่ล่ะระวังไว้เถอะจะตบใส่เลยนิ หึหึ"
ญี่ปุ่นทำตาฉายแววร้ายออกมา พอแข่งญี่ปุ่นก็โดนฟอร์ดบุกหนัก เสียงเชียร์ดังกึกก้อง ญี่ปุ่นรับลุกไม่ได้เสียแต้มไปอย่างง่ายดาย
"หวายๆ ใจเย็นๆ ญี่ปุ่น ใจเย็นๆน้า"
ญี่ปุ่นเอาไม้แบดฯที่เป็นตาข่ายเคาะหัวตัวเอง พอรับลูกจากฟอร์ดญี่ปุ่นก็โยนหลัง ฟอร์ดโต้กลับมาถึงเส้นหลัง ญี่ปุ่นเปลี่ยนลูกตัดคอร์ท ฟอร์ดวิ่งเข้ามาช้อนหยอดกลับมา ญี่ปุ่นก็หยอดกลับไป ฟอร์ดแย็บลูกเร็วทันที ญี่ปุ่นเสียแต้มไปอีก
"หวายๆ ไม่ได้ๆ เปลี่ยแผนๆ"
ญี่ปุ่นพูดอยู่คนเดียว ยืนหลับตาอยู่สูดลมหายใจเข้าปอดลึกๆ
"สู้เว้ย"
ญี่ปุ่นร้อง ออกมา กองเชียร์ที่มองพฤติกรรมของญี่ปุ่นก็หัวเราะออกมา เฟียตกับโฟคยืนมองอยู่ก็แอบอมยิ้ม พอญี่ปุ่นรับลูกอีกทีก็เปิดเกมด้วยการหยอด พอฟอร์ดหยอดกลับญี่ปุ่นก็แย็บกลับคืนใส่กลางลำตัว
"นี่แน่ะ อิอิ"
เสียง เชียร์กระหึ่มขึ้นทันที
"ท่าทางจะยาวว่ะ ไอ้เปี๊ยกไม่ยอมง่ายๆแน่"
โฟค พูดขึ้นเพราะดูทีท่าของญี่ปุ่นที่ดูมุ่งมั่นขึ้นมา ญี่ปุ่นโยนหน้าโยนหลังรุกตอนเผลอ ตั้งรับอย่างแน่นหนา ลูกเด่นคือลูกแย็บที่แย็บไปทีไรฟอร์ดไม่เคยงัดกลับมาได้ แต่แต้มของฟอร์ดก็นำอยู่ แบงค์ขอเวลานอกให้
"มาๆ ไอ้เปี๊ยกพักก่อน"
ญี่ปุ่น คว้ากระป๋องน้ำหวานมาดื่มอึกๆทันที
"เต้ ไอติมเราอ่า"
"ว้าย นี่ค่า น้องญี่ปุ่น เริศมากค่า อย่ายอมนะค้า อย่ายอม ตบให้เจ๊สักลูก"
ซาร่าเข้ามาประคบประหงม ญี่ปุ่นพยักหน้าปากยังเคี้ยวไอติมอยู่ แววตาฉายแววเป็นประกาย ญี่ปุ่นกลับลงไปเล่นก็มั่นใจมากขึ้น ต้านโต้ฟอร์ดได้อย่างสูสี อีกสนามแทบไม่มีคนดูมีเพียงกองเชียร์สีเหลืองกับเขียวที่เชียร์นักกีฬาของ ตัวเองตามหน้าที่ ส่วนอีกสนามนักเรียนหลากสีแน่นขนัด แม้แต่บอยเองก็มาเชียร์ญี่ปุ่น ฟอร์ดโยนลูกหลังตลอดพอเผลอก็กระโดดตบหนักหน่วงใส่ญี่ปุ่น เสียงเฮดังขึ้น ญี่ปุ่นงัดลูกขึ้นมาได้ฟอร์ดแย็บกลับมา ญี่ปุ่นตีสวนโด่งข้ามหัวไป ฟอร์ดต้องตีโด่งกลับมา ญี่ปุ่นเงื้อไม้กระโดดตบลงหน้าเน็ท เสียงกระหึ่มปรบมือดังกึกก้อง
"กรี๊ดดดดด เริศศศศ ที่สุดค่า น้องญี่ปุ่น ญี่ปุ่น"
เสียงซาร่าต้นเสียงพาเสียงสีชมพูกระหึ่มดังออก นอกหน้า ครูบาอาจารย์โดยเฉพาะอาจารย์วารุณีที่เกาะติดสนามกรี๊ดออกนอกหน้าเช่นกัน แต้มญี่ปุ่นตามมาห่างกันแต้มเดียว อีกสามแต้มก็จะจบเกมแรก ฟอร์ดกัดฟันปากเหงื่อบนหน้า ญี่ปุ่นเอาไม้แบดฯเคาะหัวตัวเองอีกครั้ง
"สติๆ ต้องใจเย็นๆน้า ญี่ปุ่น ญี่ปุ่นต้องทำได้"
พอส่งลูกสั้นไปฟอร์ดก็ แย็บใส่ตัวทันที ญี่ปุ่นไม่ทันตั้งตัว เสียงเชียร์สีเขียวกระหึ่มขึ้นมากลบเสียงสีชมพู
"ไม่ได้ค่า จะเกินหน้า บิรทนีย์ไม่ได้ค่า มาค่าสีชมพู"
"แคว่กก"
เสียง เป้ากางเกงหนังสีแดงรัดเปรี๊ยะแตก
"กรี๊ดดด"
เสียงหัวเราะโห่ ฮาดังขึ้นทันทีเพราะซาร่าออกลีลาท่าทางยกแข้งยกขา ซาร่ากลายเป็นเป้าสนใจของกองเชียร์ที่หันมาหัวเราะเกรียวกราว ญี่ปุ่นพยายามรวบรวมสมาธิสูดหายใจเข้าอีกครั้ง
"เพื่อไอติม สู้เว้ย"
ญี่ปุ่น ตะโกนออกมา เสียงหัวเราะดังครืนทันที ญี่ปุ่นไม่ได้อายหรือสนใจแต่อย่างใด พอฟอร์ดส่งลูกมาญี่ปุ่นก็หยอดเปลี่ยนทาง ฟอร์ดหยอดกลับลูกเฉียดเน็ท ญี่ปุ่นงัดลูกโด่งลอยไปข้างหลัง ฟอร์ดโต้กลับมาญี่ปุ่นทำท่ากระโดดตบ แต่ตีลูกเบาไปหน้าเน็ท ฟอร์ดที่ก้าวไปกลางคอร์ทเสียจังหวะ ก้าวมางัดลูกข้ามมา เข้าแผนญี่ปุ่นที่ยืนรอแย็บลงใส่ตัวฟอร์ดอยู่แล้ว เสียงเชียร์สีชมพูดังกระหึ่มขึ้นอีกครั้ง
"ญี่ปุ่นๆ"
เสียง กองเชียร์ร้องเรียกดังกึกก้อง เฟียตเดินอ้อมมาจนถึงชอบสนาม
"ไอ้ เปี๊ยก"
เฟียตร้องเรียก แต่ญี่ปุ่นไม่ได้ยิน พอญี่ปุ่นหันไปเจอก่อนจะส่งลูกก็พยักหน้าให้ ญี่ปุ่นส่งลูกโด่งไปฟอร์ดตีข้ามไปเส้นหลัง ญี่ปุ่นโต้คืนไปเส้นหลังเช่นกัน โต้กันอยู่สองลูกญี่ปุ่นก็กดลูกลงเปลี่ยนทาง พอฟอร์ดเริ่มวิ่ง ญี่ปุ่นก็โยก ไม่ให้ฟอร์ดมีโอกาสกระโดดตบ พอเสียท่าญี่ปุ่นก็แย็บใส่ แม้จะรับกลับมาได้ญี่ปุ่นก็หวดดาบสองลงไป ญี่ปุ่นชนะไปในเกมแรก กลับมาพลิกนำสามแต้มรวด เสียงกองเชียร์กระหึ่มดังเหมือนชนะแล้วทุกเกม
:z2: :z2:
เขียนโดย eiky
-
:L2: :L2:
สู้ๆ ญี่ปุ่นนน !!
คิคิ
-
ญี่ปุ่นสู้ๆ เพื่อไอติม คิคิ
-
สู้โว้ยย เพื่อไอติม!! 5555
-
ขำไอ้หญ้าแห้ง
สู้เพื่อของกิน ว่างั้น
ก๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกก
-
ญี่ปุ่นสู้มานนนนน
อย่ายอมแพ้
ตบมันให้ตาย อร้ากกกก
ก๊าซซซซซ(กูเป็นไรมากป่ะวะ)
-
เพื่อขนมฟรี เพื่อข้าวฟรี เพื่อเหรียญทอง ญี่ปุ่น...สู้เว้ย :m20:
-
มุ่งมั่นกำลังใจเต็มร้อย........ไอติมถังหย่ายยยยย....
นู๋ญี่ปุ่นสู้ขาดจายยยย....... : 222222:
:จุ๊บๆ: ให้กำลังใจนู๋ญี่ปุ่น กะ น้อง eiky
-
ญี่ปุ่นสู้ๆ
เดี๋ยวเฟียตให้รางวัล
-
ญี่ปุ่นเห็นชอบกินไอติมจังเลย
ไม่ลองชิมไอติมของเฟียสหน่อยหรอ อร่อย และมีคุณค่า หวานมันส์ อิอิ
-
โอยยยยยย เริศค่าาาาาาา :z2:
อิอิ
ี่ญี่ปุ่นเก่งจัง น่าร๊ากกกกกกก :กอด1:
-
ญี่ปุ่นทำได้ทุกอย่างเพื่อของกินจริงๆ
ฮ่าๆ ,, ขำดี แต่ก็สู้ๆน๊า ญี่ปุ่น
-
ญี่ปุ่นต้องชนะ
สู้ๆ
:a2:
-
ไอ้หญ้าแห้งสู้ๆ เพื่อไอติม
-
สู้เพื่อไอติมเหรอนี่ 5555
-
สู้เพื่อไอติมนะญี่ปุ่น!!~
-
อ่านไปนั่งยิ้มตาลอยไป น้ำลายเริ่มยืดชักจะควบคุมใบหน้าตัวเองไม่ได้แล้ว อิอิ
ไม่ๆๆๆ เราต้องเกรียดญี่ปุ่น สู้ๆ
-
เดี๋ยวจะเอาไอติมไปล่อญี่ปุ่นบ้างนะ :z1:
ชนะให้ได้นะญี่ปุ่น :กอด1:
-
เอาใจช่วยญี๋ปุ๋นให้ชนะทั้งกีฬาและใจแฟนคลับนะครับ :L1:
-
:ped149: :ped149:
-
ตายละอิหนู ของกินละเป็นไม่ได้เลยนะ
นี่ถ้าเอามาล่อน้องญี่ปุ่นจะมาบ้านพี่มั้ยคะ :z1:
อ่ะๆ ไม่เอาดีกว่า เดี๋ยวหมีดำกับหมีขาวตบตายคาติงพอดี
:beat: ตบอิหมีขาว หาเศษหาเลยกับน้องเค้าเสียจริงๆ
เก่งมากลูก o13 สู้โว้ยเพื่อไอติม :m20: ชนะฟอร์ดไปในครึ่งแรกแล้ว
ครั้งหลังสู้ๆ :กอด1: ขอกอดหลายๆที คิดถึงมากมาย
-
อิอิ ญี่ปุ่นมาแล้วจ้าาาาา รอญี่ปุ่นนานไหมอ่า
(ความในใจ)
"ญี่ปุ่นๆๆๆๆ"
เสียงเชียร์ดังกระหึ่มกึกก้องดังออกไปนอกโรงยิมนักเรียนที่แข่งเสร็จในคาบ เช้าต่างแห่เข้ามาดู อีกฝ่ายสนามข้างๆกันกองเชียร์แทบจะไม่ได้มองคนที่แข่งเลย เพราะฝีมือของจี๊ปที่เด่นกว่ามากแข่งไม่นานก็ได้เซ็ตแรกไป ตอนนี้เริ่มแข่งเซ็ตสองแล้วได้ครึ่งเกม
"เก่งมากไอ้เปี๊ยก เอาให้ชนะสองเซ็ตรวดเลยนะ"
แบงค์บอกยืนเอาผ้าพัดให้อยู่พรึ่บๆ
"เริศ ที่สุดค่าน้องญี่ปุ่นขาถ้าชนะนะคะ พรุ่งนี้เอาไปเลยค่าเยลลี่จากญี่ปุ่น เจ๊เก็บไว้เพื่อน้องญี่ปุ่นคนเดียว กรี๊ดด"
พูดเองกรี๊ดเอง ซาร่าแสดงความดีใจถึงขีดสุด
"อ่า เยลลี่ อิอิ เอาเยอะๆน้า"
ญี่ปุ่นหายใจทางปาก แต่ยังอดห่วงเรื่องกินไม่ได้
"น้ำหวานหน่อยไอ้เปี๊ยก"
โด่งยื่นแก้วน้ำหวานให้ ญี่ปุ่นรับมากระดกทีเดียว
"อ่า ชื่นจาย"
"ไป ลงไปโชว์ให้มันดูหน่อย ว่าเราไม่ใช่กล้วยๆ"
แบงค์ตบบ่าญี่ปุ่นที่ลุกขึ้นสูดหายใจเข้าเต็มปอด
"อ่า สู้ๆ เพื่อ เยลลี่"
ญี่ปุ่นพูดออกมาเสียงดัง ทุกคนที่ได้ยินต่างอมยิ้มชอบใจ โดยเฉพาะเจ้าของเยลลี่
"ไอ้ เปี๊ยก"
เสียงเฟียตร้องเรียกอยู่ริมสนาม ญี่ปุ่นหันหน้าไป
"อ่า หมีขาว มาเชียร์เค้าหรา อิอิ เค้าเอาไอติมสตอแบรี่กล่องใหญ่น้า"
ญี่ปุ่นเดินไปใกล้ๆ แล้วยิ้มร่า
"กูเป็นกำลังใจให้นะไอ้เปี๊ยก"
เฟียตพูดออกมาเสียงเบาแทบไม่ได้ยิน ญี่ปุ่นยิ้มแล้วเดินเข้าสนามไป ใบหน้าของฟอร์ดเครียดอย่างเห็นได้ชัด พอเริ่มเกมก็จวกหนัก รุกเปิดเกมทันที ญี่ปุ่นได้แต่ตั้งรับอยู่อย่างเหนียวแน่น
"อ่า ตีแรงจังอ่า"
ฟอร์หวดไม่ยั้ง แม้จะไม่กระโดดตบแต่ก็ไม่ออมแรงในการหวด ญี่ปุ่นเสียแต้มไปสองแต้มรวด
"หึ มึงได้เจอของจริงแน่ไอ้เปี๊ยก"
ฟอร์ดคำรามอยู่ แม้ญี่ปุ่นไม่ได้ยินแต่ก็มองเห็นใบหน้าที่บูดบึ้งได้
"อิ อิ เดี๋ยวเจอยั่วเลยนิ ตีแรงดีนัก"
ญี่ปุ่นพูดออกมายิ้มร่าอย่างอารมณ์ดี พอโต้ลูกกลับไปก็โยนไปท้ายคอร์ท ฟอร์ดโต้กลับมาโด่งเช่นกัน แต่ญี่ปุ่นตีหยอดกลับไป ฟอร์ดวิ่งมาหยอดกลับญี่ปุ่นโยกไปด้านหลัง ฟอร์ดต้องหันหลังกลับไปตี พอลูกข้ามมาญี่ปุ่นก็แย็บเร็วใส่ตัวทันที เสียงกลองดังกระหึ่มขึ้นทันที สีชมพูและคนที่เข้ามาเชียร์ญี่ปุ่นกระโดดโลดเต้น
"นี่แน่ อิอิ กวนใจเค้าน้า"
ญี่ปุ่นแสดงสีหน้าร้ายออกมาทันทีส่งลูกสั้นข้ามไป ฟอร์ดหยอดกลับมา ญี่ปุ่นโยกไปหลัง เปลี่ยนให้เกมเข้ามาอยู่ในความต้องการของตัวเอง ฟอร์ดกัดฟันตีลูก เสียแต้มให้ญี่ปุ่นจนแต้มตามมาเท่ากัน ฟอร์ดขอเวลานอกทันที
"เริศ ค่า ที่สุด"
ซาร่าร้องเข้ามาเช็ดเนื้อเช็ดตัวให้ญี่ปุ่น
"ดี มากไอ้เปี๊ยก กูไม่เคยชอบเชียร์แบดฯเลย มาเชียร์มึงนี่ล่ะ"
แบงค์บอก แล้วมานั่งกอดบ่าญี่ปุ่น เสียงคำรามของคนๆหนึ่งดังอยู่ในคอข้างสนามอีกข้าง
"อิ อิ เลี้ยงข้าวเค้าน้า"
"เออ ได้มึงอยากกินอะไรคิดไว้เลย แต่เอาให้ชนะมันก่อน"
"อ่า เค้าหมายถึงเลี้ยงทุกวันอ่ะ อิอิ"
"เฮ้ย มากไปๆ ไอ้เปี๊ยก"
"ชิ งั้นก็ ไม่ต้องมาเกาะบ่าเค้า หนักนะเนี่ย"
ญี่ปุ่นทำหน้าย่นจับมือแบงค์ออกจากบ่า
"พี่คนสวย น้ำหวานอ่าหมดแล้วหรา"
"อุ้ย ไม่ค่า จัดไปเลยค่าน้ำหวานเพื่อน้องญี่ปุ่นคนเก่ง"
ซาร่ากวักมือเอา กระป๋องน้ำหวานจากโด่ง ที่ชงน้ำหวานรอไว้แล้วยื่นให้ญี่ปุ่น พอกลับไปลงสนามอีกฟอร์ดก็แก้เกมมาเป็นอย่างดีเป็นฝ่ายโยกญี่ปุ่นหน้าหลัง บ้าง ญี่ปุ่นวิ่งรอกอยู่รอบสนาม
"หวายๆ ทำเค้าคืนหรา"
ญี่ปุ่น เสียแต้มไป เอาไม้แบดฯตีหัวตัวเอง บ่นงึมงำอยู่คนเดียว
"สู้ๆ เพื่อเยลลี่"
ญี่ปุ่นร้องขึ้นมาเสียงดัง เรียกเสียงฮาครืนให้คนเชียร์รอบสนาม ญี่ปุ่นพยายามดึงเกมให้กลับมาเป็นของตัวเอง ฟอร์ดเองก็พยายามเช่นกัน ไม่ได้คาดคิดว่าญี่ปุ่นจะกวนโมโหได้ขนาดนี้ ที่สำคัญฟอร์ดไม่คิดว่าญี่ปุ่นจะต้านเขาได้นานถึงเพียงนี้ ต่างฝ่ายต่างรอจังหวะในการรุกทำคะแนน ส่วนมากเป็นญี่ปุ่นที่ทำได้ เพราะใจเย็นกว่าและวิธีการเล่นที่แปลกประหลาด ลูกควรตีไม่ตีลูกไม่ควรตีกลับเสี่ยง ฟอร์ดส่ายหน้า
"มึงแน่มากไอ้ เปี๊ยก"
พูดแล้วปาดเหงื่อรอรับลูกที่ญี่ปุ่นกำลังจะส่งข้ามมา พอลูกลอยข้ามหัวก็โต้กลับมาหลังคอร์ท ญี่ปุ่นตีลูกตัดลงทันที ฟอร์ดหยอดเฉียงข้ามคอร์ทมา ญี่ปุ่นคิดไว้อยู่แล้วยิงลูกไปหลังอีกฝั่ง ฟอร์ดกระโดดไปตีลูกโด่งข้ามมา ญี่ปุ่นหยอดอีกแต่หอยดเฉียดเน็ทเหลือเกิน ฟอร์ดตามมาทันงัดลูกขึ้นมาแต่ติดเน็ท เสียงกองเชียร์ดังขึ้น ญี่ปุ่นไล่บี้ขึ้นมาหายใจรดต้นคอฟอร์ดแล้ว แต้มไม่เคยนำเกินสามแต้มเลย ใบหน้าแววตาของญี่ปุ่นดูมุ่งมั่นมาก แม้จะมีบางช่วงเวลาที่พูดงึมงำกับตัวเอง แล้วเปล่งเสียงออกมาสร้างความครื้นเครงให้กับผู้ชม แต่ญี่ปุ่นก็หาได้ลดความมุ่งมั่นหรือหวั่นไหวต่อเสียงเชียร์เวลาที่ฟอร์ดได้ แต้ม กลับมุ่งมั่นเม้มปาก ญี่ปุ่นไล่ตามมาในช่วงท้ายเกม ฉายแววตาน่ากลัวเปลี่ยนมาเป็นฝ่ายรุกตบเร็วตวัดข้อมือรัวจนฟอร์ดเป็นฝ่าย ตั้งรับ ญี่ปุ่นแซงได้ในช่วงท้ายชนะไปในที่สุด พอลูกสุดท้ายตกลงในด้านของฟอร์ด เสียงกองเชียร์ก็โห่ร้องลุกขึ้นเต้น เสียงดังกระหึ่มก้องโรงยิม ญี่ปุ่นนั่งลงกับพื้น แล้วล้มตัวลงนอนแผ่อยู่กลางสนาม
"อ่า ชนะแล้ว ชนะแล้ว"
ญี่ปุ่นร้องอยู่คนเดียว แม้แต่เสียงตัวเองยังไม่ได้ยินเพราะเสียงกองเชียร์กระหึ่มกลบทุกเสียง ซาร่ากับแบงค์วิ่งเข้ามาในสนามดึงตัวญี่ปุ่นขึ้นมากอด
"กรี๊ดดดดดด เริศศศ น้องญี่ปุ่นของเจ๊ เริศศ"
"สุดยอดไอ้เปี๊ยก สุดยอด"
ญี่ปุ่นยังไม่ได้พูดอะไรปล่อยให้ทั้งสองกอดและเขย่าตัวอยู่
"ขนะแล้วอ่า เค้าชนะแล้ว"
ญี่ปุ่นพูดล่องลอย
"แน่มากไอ้เปี๊ยก กูแพ้มึงแล้ว"
ฟอร์ดเดินข้ามฝั่งมา ยิ้มยอมรับความพ่ายแพ้
"อิ อิ เค้าเก่งน้า อิอิ"
"เออ มึงเก่ง ไปฝึกมาตอนไหนวะ"
"อิอิ ม่ายบอก"
ญี่ปุ่นทำหน้าย่นใส่ทั้งๆที่ยังหายใจทางปากอยู่ ส่วงแบงค์กับซาร่าก็กอดรัดอยู่ มีสายตาอยู่สามคู่ที่มองอยู่ต่างไปจากสายตาของทุกคน พอญี่ปุ่นหายเหนื่อยก็เดินตามซาร่าไปยังห้องกินข้าวสีชมพู
"นี่ค่าน้องญี่ปุ่นขา เจ๊เตรียมอาหารโภชนการสูงไว้ให้แล้ว รับรองมีพละกำลัง อิอิ"
ซาร่าเตรียมจานข้าวไว้ให้ ญี่ปุ่นเบ้ปากเพราะมีแต่ผัก กับเนื้อไก่ชิ้นโตๆ
"อ่า เค้าอยากกินข้าวเหนียวด้วยอ่าพี่คนสวย"
"ว้าย ไม่ได้นะคะ เดี๋ยวง่วงนอน เดี๋ยวตอนเย็นเจ๊จะพาไปกินข้าวเหนียวส้มตำ เจ๊รับรองแซ่บค่า"
ซาร่าออกท่าออกทาง
"นายเก่งอ่ะปุ่น ชนะพี่ฟอร์ดได้"
เต้พูดขึ้นระหว่างกินข้าว
"โห กว่าจะตามทันเล่นเอาเราเกือบแย่ล่ะ นี่ถ้าเราเจอหมีดำเหมือนนายเราก็คงร่วงไปแล้ว"
"เออ เราโชคร้ายอ่า"
"เอาน่า เรายังเหลือประเภทคู่นี่นา ลืมแล้วเหรอว่าเราจะเป็นแชมป์อ่ะ"
ญี่ปุ่นบอกแล้วเคี้ยวข้าวตุ้ยๆ พอกินเสร็จญี่ปุ่นก็วิ่งไปทางชมรมเพราะอยากเข้าห้องน้ำ แบงค์พยายามจะยื้อตัวไว้แต่ซาร่ากันไว้เพราะรู้ว่าแบงค์ลวดลายเป็นยังไง
"ไอ้เปี๊ยก"
เสียงร้องเรียกทำให้ญี่ปุ่นหยุดกึกลง
"เอ๋ ครายเรียกอ่า"
ญี่ปุ่นทำหน้าสงสัยเพราะเสียงเรียกดังออกมาจาก ห้องของชมรม
"แป๊บ น้า เค้าปวดฉี่ เดี๋ยวมาคุยน้า"
ญี่ปุ่นวิ่งแจ้นต่อไปยังห้องน้ำตรงไปยังโถฉี่ ทันที
"อ่า สบ๊าย สบาย"
ญี่ปุ่นหลับตาพริ้มอย่างเป็นสุข
"ว่าไงมึง ไอ้เปี๊ยก เดี๋ยวนี้จะคุยด้วยต้องดักเจอเอานะมึง"
"หวาย หมีดำ มายืนมองเค้าฉี่อ่า เค้าอายน้า"
ญี่ปุ่นทำท่าอายแต่ไม่ได้หลบแต่อย่างใด
"ถุย กูจะมาดูของมึงทำไม เท่านิ้วก้อย"
"แอ่ะ ของตัวเองหย่ายนักหรา ชิ ดีแต่คุย"
ญี่ปุ่นท้าทาย โฟคยืนลังเลอยู่แล้วไปยืนฉี่ข้างๆญี่ปุ่น
"หวายๆ น่ากลัวอ่า ด๊ำดำ อิอิ หยุ่นๆ เหมือนปลาทอง"
"ไอ้นี่มึงจะมาดูทำไม๊ กูฉี่ไม่ออก"
โฟคร้องลั่น
"เอ่ ทีหมีดำยังดูของเค้าเลยอ่า อายหรา น่าอายเนอะด๊ำดำ"
ญี่ปุ่นยังล้อไม่เลิกแต่ก็ไม่ยอมวางตา
"เฮ้ย ออกไป๊ กุฉี่ไม่ออก ไอ้บ้า"
"อิอิ อายไปได้ เค้ายังไม่อายเลย"
ญี่ปุ่นชะโงกหน้าไปมองใกล้ๆ
"นั่นมันมึง กูไม่ชินโว้ย"
"ชิ ไม่ดูก็ได้ น้องชายดำ น้องชายดำ"
ญี่ปุ่นร้องเป็นเพลงอย่างสนุกสนานแล้วเดินไปที่ อ่างล้าง มือ โฟคเดินตามมาประกบหลังเบียดตัวเข้าหาบั้นท้ายของญี่ปุ่นทันที
"อ่า มาเบียดไมอ่า ร้อนจะตาย"
"มึงชอบไม่ใช่เหรอ คนรุมล้อมมึงน่ะ ทำไม กูเบียดไม่ได้เหรอ"
"ไม่ได้ เค้าไม่ชอบนิ อารายอ่า หมีดำขึ้นเสียงอ่า"
ญี่ปุ่นตกใจเพราะโฟคหน้าแดงพูดเสียงแข็ง
"ทำไม ทีพี่หมีขาวมึงทำอะไรก็ได้ว่างั้น กูทำผิดหมดใช่ไหม"
"อ่า หมีดำพูดอารายอ่า เค้าไม่เข้าใจน้า"
ญี่ปุ่นพยายามดิ้นออกจากการกอดและเบียดร่างของ โฟค แต่คนตัวใหญ่ไม่ยอมง่ายๆ รู้สึกร้อนในใจโมโหขึ้นมาอย่างง่ายดาย
"ไม่ปล่อย กูไม่ปล่อย กูทำบ้างจะเป็นไรไป หือ"
"อ่า หมีดำอ่า เค้าอึดอัดน้า ปล๊อย"
ญี่ปุ่นดิ้นพรวดพราด เพราะเริ่มอึดอัดหายใจลำบากหน้าเริ่มแดง โฟคเองก็กดตัวช่วงล่างเข้าใส่บั้นท้ายของญี่ปุ่นรัดแน่นมากขึ้นหน้ามืดตามัว
"ทำไมหมีดำกะหมีขาวชอบแกล้งเค้าอ่า ชอบทำเค้าแรงๆน้า"
ญี่ปุ่นพูดเสียงอ่อย โฟคได้ยินก็ปล่อยมือทันที
"เอ่อ กะ กูขอโทษ ไอ้เปี๊ยก กูไม่ได้ตั้งใจ"
โฟคถอยห่างออกไป ญี่ปุ่นหน้าย่นใส่หันมามอง
"ทำไมอ่า ไม่ยอมบอกเค้าหรา"
ญี่ปุ่นจี้เดินเข้าหา
"เอ่อ กูไม่รู้โว้ย แค่ไม่อยากให้มึงจิ๊จ๊ะกับใคร"
โฟคยอมพูดออกมาหน้าแดงเถือกไม่ยอมมองหน้าญี่ปุ่น
"อิอิ ชอบเค้าหรา กิ๊วกิ๊ว"
ญี่ปุ่นได้ทีล้อเลียน
"เออ กูชอบมึง"
โฟคพูดออกไปแล้ว ญี่ปุ่นยืนหน้าเอ๋ออยู่แล้วยิ้มอย่างพอใจ
"อิอิ เค้าน่าร้ากนี่เนอะ หมีดำก็ต้องชอบเป็นเรื่องธรรมดา อิอิ ว้าแย่จัง มีแต่คนชอบเค้าอ่า"
"ใช่สิ คนชอบมึงเยอะนี่ แล้วมึงล่ะชอบใคร"
โฟคจ้องหน้าเขม็ง ญี่ปุ่นเดินเข้าไปใกล้ๆ
"ก็ชอบหลายคนน้า ชอบหมีขาว ชอบบอย ชอบปลาดุก ชอบพี่คนสวย หมีดำเค้าก็ชอบ"
"ไอ้นี่ กูหมายถึง"
"อ่า ไม่เอาแล้ว ไม่คุยแล้ว ไหนๆ ว้าวเป้าตุงอยู่เลยอ่า อิอิ เค้าจับหน่อยดิ"
"ทะลึ่ง มึงจะมาจับทำไม เดี๋ยวก็โดนดีหรอกมึง"
"เอ๋ โดนดีอารายอ่า เค้าอยากจับเฉยๆนิ ทีหมีขาวยังให้เค้าจับเลย มะเห็นอาย"
ญี่ปุ่นยัง จ้องอยู่ที่เป้ากางเกงโฟคไม่วางตา แต่คนโดนจ้องกลับใจเต้นแรงหัวใจกระสับกระส่ายในใจไม่ยอมแพ้ ได้ยินชื่อหมีขาวยิ่งทำให้เลือดร้อนแรงสูบฉีดมากขึ้น
"จับดิ กูไม่อายโว้ย"
"อ่า หย้ายหย่าย อิอิ นี่แน่ะ"
"โอ๊ย ไอ้เปี๊ยก"
โฟคร้องลั่นเพราะ ญี่ปุ่นที่เอามือลูบๆคลำๆเสร็จหมั่นเขี้ยวดีดนิ้วใส่น้องชายโฟคทันที โฟคเองตัวงอกุมเป้าอยู่หน้าเขียว ส่วนคนดีดวิ่งหนีออกไปนอกห้องน้ำแล้ว หัวเราะร่าอย่างพอใจ
"ไอ้บ้า มานี่เลย"
โฟคร้องตามแต่ยังขยับ ไม่ได้นั่งยองๆลงกับพื้น ญี่ปุ่นวิ่งลั่นล้ากลับไปที่ห้องกินข้าวสีชมพู
"มึง ไปทำไรมาวะไอ้เปี๊ยก ไปนานเชียว"
แบงค์ร้องถาม
"ไปฉิ๊งฉ่องอ่า อิอิ พี่คนสวยพาเค้าไปงีบหน่อยดิ อยากงีบ"
ญี่ปุ่นหันไปทางซาร่า
"ว้าย จะดีเหรอค๊ะ เดี๋ยวจะแข่งแล้วนี่"
"อ่า อีกตั้งครึ่งชั่วโมงน้า ยังพอมีเวลา"
"จะดีเหรอค๊ะ เผื่อปลุกไม่ตื่นเจ๊ซวยเลยนะคะ"
"เต้ ปะไปนอนเอาแรง จะได้มีแรงตีลูกใส่หมีดำ อิอิ"
ญี่ปุ่นเดินไปจูงแขน เต้ที่นั่งหน้าเอ๋ออยู่เช่นกัน ซาร่าส่ายหัวแต่ก็ต้องตามใจพ่อดาราหน้าใหม่
:serius2: :serius2:
เขียนโดย eiky
-
ญี่ปุ่นน่ารักขนาด ว่าแต่เสน่ห์แรงขนาดนี้ จะเลือกใครดีนะ
รักหมีขาว เสียดายหมีดำ :serius2:
-
ที่แท้หมีโฟคก็อิจฉาหมีเฟียตมาตลอด อยากให้ญี่ปุ่นจับบ้างก็บอกกันตรงๆดิ๊ :laugh:
แต่ญี่ปุ่นนี่ก็อยากจับไปทั่วเลยนะ :z1:
ถือพู่เชียร์ญี่ปุ่นแข่งรอบต่อไป :ped149:
-
เอาหมีขาวคนเดียว!!!
-
:m16: :m16:
โกรธหมีดำ แย่งญุ่ปุ่นจากหมีขาว!!
-
เอ่อๆน้องญี๋ปุ่นชอบลูบชอบดีดด้วยเฮอะๆๆๆๆ o13
-
แหม...ใคร ๆ ก็มาตกหลุมรักญี่ปุ่นนะค่ะ ติดประกาศ แจกบัตรคิว นัดสัมภาษณ์ผู้สมัครเลยค่ะ อย่างด่วน :laugh:
-
อ่า~หมีขาวจะโดนหมีดำตีท้ายครัวละน้าาาา
-
เป็นไงล่ะพลังแห่งความตะกละของญี่ปุ่น ชนะเลิศ :laugh: น่าจะมีแข่งกินด้วยนะคับ ของกินของฟรีญี่ปุ่นชอบ :m20:
-
ตอนเเข่งนี่ของกินหมดไปหลายปี๊ปเลยมั้งเนี่ย
-
เชียร์ญี่ปุ่นด้วยน้าาาาา
ญี่ปุ่นๆๆๆๆ
:กอด1: :กอด1:
-
หวานใจ นายกินแหลก อิอิ
โฟคเริ่มรุกแล้วอะ เฟียตรู้งานเข้าแน่ๆๆ
-
เค้าจะเอาหมีขาวคนเดียวอ่า!!
ญี่ปุ่นอย่ายอมใครไปทั่วซี่
-
ญี่ปุ่นชอบหลายคนนะเนี่ย ๕๕๕๕๕๕๕๕
ไร้เดียงสา(รึเปล่า?) ได้น่ารักมากกกกกก
อิอิ
นึกว่าหมีขาวจะหื่นคนเดียว
หมีดำก็หื่น :z1:
ปล่อยให้หมีขาวทำคะแนนแตะเนื้อต้องตัวมาเยอะแล้ว
หมีดำต้องรีบทำคะแนนล่ะ หุหุ :haun4:
-
โธ่ ญี่ปุ่น ไปดีดทำไม เสียดายของหมด
-
ไม่ไหวไม่ไหวเป็นเด็กเป็นเล็กหลอกจับเขาไปทั่ว เขาเสียวกันไม่รู้เรื่องเล๊ย
-
ญี่ปุ่นสู้ๆ ญี่ปุ่นสู้ๆ อุตส่าหนีเตี่ยมาเชียร์ญี่ปุ่น
555555
-
น้องญี่ปุ่นแกล้งเอ๋อป่าวเนี่ย 555
เป็นขวัญใจไปแล้วอ่า อยากรู้จังว่าญี่ปุ่นจะชอบใคร
-
booboos = น้องญี่ปุ่นเอ๋อจริงน้า แต่แอบฉลาด อิอิ
Vesi = อ่า เอาเยลลี่มาด้วป่าวอ่า อิอิ
naiin = อิอิ ก็ชอบเอามาถูญี่ปุ่นนิ ก็เลยจับ เหอๆๆ
j4c9y = ดีดเบาๆน้า หมั่นเขี้ยว อิอิ
keerin = อิอิ ทำไมหมีขาวกับหมีดำ หื่นใส่ญี่ปุ่นเนอะ นิสัยมะดี อิอิ
♥a2k♥ = อ่า ญี่ปุ่นยังเด็กน้า ยังไม่ได้ตัดสินใจจะเลือก ใคร อิอิ รอดูๆ
gtm = หรือเรียกว่า หวานใจ นายกินดะ อิอิ
@aOoM&jAe@ = อิอิ เป็นร้านเลย เหอๆๆ ขนเอาแต่ของแพงๆน้า
Laxxeez = แอ่ะ ญี่ปุ่นไม่ตะกละน้า แต่ได้ยินชื่อของกินทีไร เลือดมันสูบฉีดแรงเท่านั้น น้า อิอิ
ขอบคุณทุกคนนะครับ ที่รักญี่ปุ่น
-
เสน่ห์แรงจังน้องญี่ปุ่น
หมีดำนิสัยไม่ดี
ขี้อิจฉา...
:jul3:
-
ถ้าที่โรงเรียนมีแบบญี่ปุ่นนี้มั่งคงจะดีเนาะ อิอิอิอิ
ไม่รู้เป็นไงชอบญี่ปุ่นจริงๆ
-
ลุ้นจนเหนื่อยเหมือนกัน......เหมือนไปเต้นอยู่ข้าง ๆ เจ๊ซาร่าเลย......
:mc4: ในที่สุดนู๋ญี่ปุ่นก้อทำได้........
แถมยังลัลล้า......ดีด...พี่หมีดำไปได้อีกคน....... :oni1:
สงสัย....จะเป็นท่าไม้ตายที่คิดไว้สำหรับพวก :m10: ทั้งหลาย...
o13 นู๋ญี่ปุ่น กะ น้อง eiky
กด + ให้นู๋ญี่ปุ่นคนเก่ง
-
จะเป็นใครกันแน่นะ :กอด1: :กอด1:
-
น้องญี่ปุ่นชนะใจขาดดิ้นไปเลยค่ะ
-
ญี่ปุ่นเอ้ย เล่นไม่ดูเล้ยว่าหมีดำเป็นไงบ้าง
ป่านนี้บวมแล้วมั้งนั่น กร๊ากๆ
แต่เชียรฺญี่ปุ่นกับหมีขาวน๊า
-
มาแล้วจ้า มาแล้ว ญี่ปุ่นมาแล้วววว
(Pink vs Red)
ญี่ปุ่นเดินไปทางชมรมแบดฯเพราะรู้จักสถานที่และที่จะพองีบได้บ้าง พอขึ้นไปบนชมรมก็ไม่มีคนอยู่แล้วเพราะต่างก็ไปประจำตามสีของตน ญี่ปุ่นเลือกมุมห้องหาหนังสือมาทำเป็นหมอน เต้ยืนมองตาปริบๆ เพราะไม่คิดว่าจะนอนยังไงให้หลับบนพื้น ซาร่าเดินตามเข้ามาในห้อง
"ว๊าย จะเอาตรงนี้เลยเหรอคะ น้องญี่ปุ่น"
"เอ๋ เค้านอนง่ายน้า พี่คนสวย ญี่ปุ่นอยากเปลี่ยนเสื้ออ่า เสื้อตัวนี้เปียกแล้วอ่า ใส่ไม่สบาย"
ญี่ปุ่นจับเสื้อตัวเองขึ้น
"อ้าว แล้วไม่ได้เตรียมมาหรอกเหรอคะ"
"อิ อิ ยังมะได้ซักเลยอ่า เหม๊นเหม็น"
"ว๊าย ตายแล้ว เต้ล่ะ"
"อ่า ผมก็ไม่ได้เอามาเจ๊ ตากแล้วยังไม่แห้ง"
"ตายๆ งั้นรอตรงนี้แป๊บค่า เดี๋ยวเจ๊จัดให้ หน้าโรงเรียนน่าจะมีเสื้อขาย"
"อิอิ เค้าเอาลายอิ๊กคิวซังน้า"
ญี่ปุ่นร้องตามซาร่าที่วิ่งออกไปจากห้องของชมรมแล้ว พอซาร่าลับตาไปก็ถอดแว่นหลับตานอนทันที เต้เองก็ทำตาม ทั้งสองหลับไปจริงๆคงเพลีย เกือบบ่ายโมงซาร่าวิ่งกระหือดกระหอบกลับมาพร้อมถุงกระดาษในมือ
"สดๆ ร้อนๆ ค่า เนี่ยเจ๊ไปรอให้เขาสกรีนให้เลยนะเนี่ย"
ซาร่าพูดอยู่คน เดียวเสียงดังเพราะเด็กทั้งสองนอนหลับปุ๋ยไปแล้ว ญี่ปุ่นทำปากจุ๊บจั๊บ
"อ้าว หลับแล้วเหรอ ตายแล้วจะบ่ายโมงแล้ว ลุกๆค่ะเด็กๆ"
ซาร่าเดินไปพูด เสียงดังใกล้ๆทั้งสอง แต่ไม่มีปฏิกริยาตอบสนอง
"ตายแล้ว น้องญี่ปุ่นค๊ะ น้องเต้"
ซาร่าเริ่มเขย่าตัวเต้ก่อน เต้ตื่นอย่างง่ายดาย ขยี้ตางัวเงียลุกขึ้น แล้วหันไปเขย่าตัวญี่ปุ่นบ้างแต่รายนั้นยากหน่อยเพราะดิ้นหนี ทำปากจุ๊บจั๊บอยู่
"น้องญี่ปุ่นขา ตื่นได้แล้วจะแข่งแล้ว"
ไม่ตื่นดิ้นพรวดพราด
"ต้องใช้ไม้นี่สินะ น้องญี่ปุ่นขา มากินเยลลี่เร๊ว"
ญี่ปุ่นลุกพรวดพราดขึ้นมาทันที ทำตาปรือๆ
"ไหน อ่า เยลลี่เค้าอ่า"
"อิอิ ต๊าย ต้องเอาเยลลี่มาล่อนะเนี่ย ตื่นค่ะตื่น จวนได้เวลาแข่งแล้ว เยลลี่พรุ่งนี้เจ๊จะขนมาสมนาคุณค่า"
"อ่า พี่คนสวยหลอกเค้าน้า"
ญี่ปุ่นทำหน้าย่นแต่ก็ยอมลุกแต่โดยดี ทั้งสองไปล้างหน้าล้างตาแล้วเปลี่ยนเสื้อใหม่ เสื้อยืดสีชมพูอ่อนๆ มีสกรีนลายข้างหลังชื่อญี่ปุ่นกับเต้ พอทั้งสองเห็นก็หัวเราะคิกคักพอใจ พอเสร็จก็เดินตามซาร่าออกไป
เสียงอึกทึกดังบีบหัวใจมาแต่ไกล เสียงกลองเสียงเพลง เสียงโห่ร้องกระหึ่มออกมาเพราะจวนได้เวลาแข่งประเภทคู่แล้ว ญี่ปุ่นเดินตามซาร่าเข้าไปในโรงยิม พอก้าวเข้าไปเสียงเรียกชื่อก็ก้องกระหึ่มขึ้น ทุกสายตาหันมามอง ยิ่งเห็นเสื้อตัวใหม่ยิ่งเรียกชื่อดังขึ้น
"อ่า เราตื่นเต้นอ่ะปุ่น"
"อิ อิ ดีออก เค้ามาเชียร์เรานะนั่น อิอิ"
ญี่ปุ่นโบกไม้โบกมือทำตัวเป็นดาราทันที เดินไปที่นั่งประจำของสีชมพู
"ไปไหนมาวะ กูหาไม่เจอ"
แบงค์ ทำหน้าดุใส่
"อ้อ ไปเปลี่ยนเสื้อมาค่ะ พี่แบงค์เสื้อน้องเปียกเลยเอาตัวใหม่มาให้ เนี่ยเพิ่งคลอดนะคะ สวยไหม"
ซาร่าดันหลังเต้กับญี่ปุ่นไปใกล้ๆแบงค์ให้เห็นผลงานของตัวเอง แบงค์พยักหน้ายิ้มอย่างพอใจ
"พร้อมไหมไอ้เปี๊ยก โน่น ฝั่งสีแดงลงวอร์มตั้งนานแล้ว"
"เอ๋ หมีดำเหรอ ตายล่ะหว่า เจอหมีดำเหรอเนี่ย"
"เออ สิ ไอ้โฟคกับไอ้ดิว"
แบงค์พูดแล้ว ยื่นไม้แบดฯให้ทั้งสอง ดิวคือรุ่นพี่มัธยมห้า เคยเห็นซ้อมด้วยกัน ฝีมือก็น้องๆฟอร์ดกับจี๊ป แม้จะไม่เก่งเท่าโฟคแต่ก็ไม่ได้น้อยหน้าใคร
"อ่า ทำไมให้เค้าเจอแต่ทีมแข็งๆอ่า ทำไมไม่ให้เค้าเจอกับทีมอ่อนๆ อ่า จะเข้ารอบไหมอ่า"
ญี่ปุ่นทำหน้าย่นใส่แบงค์
"อ้าว ไอ้นี่ มีทีมไหนอ่อนบ้างล่ะ มีมึงสองตัวนี่ล่ะ อุ๊บ"
แบงค์พูดออกไป ญี่ปุ่นมองหน้าแล้วทำหน้าย่น
"ชิ คอยดูน้า ถ้าเค้าชนะ งอนด้วยน้า"
"อ่า กู กู"
"พี่แบงค์อ่ะ ทำไมพูดตัดกำลังใจน้องเขาแบบนั้นล่ะค๊ะ ไม่จริงค่ะญี่ปุ่น ทีมเราแน่ที่สุดเป็นม้ามืด เจ๊เชื่อค่ะว่าเราต้องเข้าชิง นักกีฬาโรงเรียนแล้วไงคะ แพ้ไม่เป็นว่างั้น สู้ๆค่ะ เต้ญี่ปุ่น สู้ตาย ค่าา"
ซาร่าตะโกนออกมาจับมือทั้งสอง ญี่ปุ่นค่อยยิ้มออกมา จูงมือเต้ลงไปวอมที่กลางสนาม อีกสนามเป็นการแข่งขันของสีฟ้ากับสีเขียว มีกองเชียร์อยู่ไม่น้อยเหมือนกัน แต่จะเทียบกันแล้วกองเชียร์จะค่อนมาทางสีชมพูกับแดงเสียมากกว่า เพราะดาราลงสนาม ทั้งกองเชียร์สีชมพูกับแดงเองก็เต็มสนามไหนจะนักเรียนที่ตามมาเชียร์อีก ครูบาอาจารย์ก็นั่งอยู่เต็ม พอญี่ปุ่นก้าวลงสนาม
"ญี่ปุ่นๆๆๆๆ เต้ๆๆๆๆ สู้ๆๆๆ"
เสียงเรียกชื่อดังกระหึ่มกว่าเดิม ทั้งสองยิ้มอย่างพอใจ แม้ใจจะเต้นระทึกอยู่แต่ก็ดีใจเสียมากกว่า
"ไอ้ เปี๊ยก มึงเตรียมตัวแพ้ได้เลย"
โฟคเดินมาหาแล้วตะโกนข้ามเน็ทมา
"ชิ หมีดำล่ะจะแพ้ เดี๋ยวเค้าตบใส่น้า มาว่าเค้า"
ญี่ปุ่นทำหน้าย่นใส่ ไม่สนใจ
"หึหึ กูไม่ออมมือให้นะมึง อย่าหาว่ากูใจร้าย"
"เอ๋ ใจร้ายน้า ถ้างั้นเค้าไม่ให้กอดแล้วอ่ะ อิอิ"
ญี่ปุ่นพูดออกไป โฟคทำหน้าเหรอหรา เงียบไป ญี่ปุ่นวอมร่างกายต่อ พอเริ่มการแข่งขันก็ตั้งใจมากกว่าเดิม
"แข็งทั้งสองคนเลยอ่ะ ญี่ปุ่นเอาไงดี"
เต้กังวล ปรึกษากับญี่ปุ่นก่อนแข่ง
"อืม เราว่าพยายามเจาะพี่ดิวเยอะๆ แล้วค่อยเล่นหมีดำทีเผลอ น่าจะมีทาง เอาน่ะ สู้ๆ ญี่ปุ่นสู้ เต้สู้"
ญี่ปุ่นกอดคอเต้ร้องเสียงดัง สร้างความครื้นเครงให้กับคนที่มองอยู่ นี่เป็นอีกสาเหตุที่ทำให้กองเชียร์อยากเข้ามาดูการแข่งขันเพราะคู่ของ ญี่ปุ่นดูเด็กก็จริงแต่การสนทนาระหว่างกัน การกอดรัดกันเมื่อได้แต้มช่างเป็นภาพที่น่าประทับใจ พอเริ่มเกมทางฝ่ายสีแดงก็รุกเร็วใส่ทั้งที่ยังไม่ตั้งตัว
"อ่า เร็วเลยอ่า เอาใหม่ๆ"
พอฝั่งสีแดงส่งลูกมาเต้ก็งัดไปหลังคอร์ท โฟคกระโดดตบใส่ทันที แต่ญี่ปุ่นก็งัดลูกเฉียงข้ามคอร์ทไปหาดิว โดนแย็บมาทันที เต้เอาไม้รองลูกกระเด้งข้ามไปโฟคปรี่เข้ามาแย็บใส่ตัวญี่ปุ่นทันที
"อ่า หมีดำอ่า"
เสียงกองเชียร์เฮกันดัง
"เอาใหม่ๆ เต้เราเอาลูกที่เราฝึกมาใช้กัน เหนียวเข้าไว้ อย่าตายง่ายๆ"
ญี่ปุ่น จับบ่าของเต้ สีหน้ามุ่งมั่น พอโฟคส่งลูกโด่งมา ญี่ปุ่นก็ตวัดข้อมือกดลูกลงต่ำหาดิวทันที งัดโด่งข้ามมาหาญี่ปุ่นอีกญี่ปุ่นก็ยังกดลูกลง ดิวหยอดเต้หยอดคืน ดิวปรี่เข้ามาแย็บทันที แต่ญี่ปุ่นงัดลูกข้ามไปได้ โฟคกระโดดตบ เต้งัดได้ลูกเฉียดเน็ทไป ดิวแย็บเร็วสวนทันที ญี่ปุ่นเอาไม้รองแค่ให้ลูกเด้งกลับแต่พลิกข้อมือลูกเปลี่ยนทาง ดิวเสียหลักโต้โด่งลอยมา เต้หวดลงต่อหน้า เสียงเชียร์ดังกระหึ่ม โดยเฉพาะสีชมพูที่กระโดดโลดเต้น
"ที่สุดค่า ที่สุด"
ซาร่าได้แนวร่วมเป็นทีมสีแสด มีริต้ากับแกงค์ เฟียตเองก็ยืนอยู่ข้างๆแบงค์ ลุ้นตัวโก่งอยู่
"ยาวแน่ๆเกมนี้"
เฟียตพูดกับตัวเอง ซาร่าเปลี่ยนชุดแล้ว ใส่กางเกงหนังสีดำสั้นจู๋ใส่บูทหนังสีดำส้นสูงปรี๊ด สร้างความฮือฮาได้ไม่น้อย ฝ่ายริต้าเองก็ไม่น้อยหน้า ชุดสีแสดแปร๊ด ใส่วิกหลากสี พอเต้เป็นคนส่งลูกก็พยายามส่งลูกสั้น เกมเริ่มด้วยการหยอด โฟคหยอดได้แนบเนียนมาก แต่เต้ก็งัดโด่งขึ้นมาได้ ดิวกระโดดหวดลูกลง ญี่ปุ่นงัดลูกโด่งข้ามไป ดิวกระโดดตบอีก คราวนี้เต้รับลูกแล้วเปลี่ยนทาง โฟคแย็บลูกลงมาจะใส่ตัวญี่ปุ่น แต่ญี่ปุ่นพลิกตัวเอาไม้รองลูกข้ามไป ฝั่งสีแดงรุกหนัก แต่สีชมพูก็รับได้เหนียวแน่นเหลือเกิน เสียงเชียร์ เฮทุกครั้งที่ลูกกระทบไม้ ลูกจบที่โฟคแย็บลูกใส่ตัวเต้ เสียงเชียร์สีแดงกระหึ่มขึ้น แต้มสีแดงนำไปสี่แต้มแล้ว แบงค์ขอเวลานอกให้ พออกมานอกสนามญี่ปุ่นก็คว้าน้ำหวานมาดื่ม เต้ก็ดื่มบ้าง
"ไอ้เปี๊ยก เก่งแล้ว แต่พยายามรุกมันบ้างดิวะ รับอย่างเดียว"
เฟียตเดินมาบอก มองอย่างห่วงใย
"อ่า ก็ตบเอ๊า ตบเอาอ่า เค้าจะรุกยังไงอ่าหมีขาว"
"มึง ก็ปรับให้มันรับบ้างดิวะ"
"ชิ เต้ๆ เรามาใช้แผนเดิมดีกว่า ยืนคู่กัน ต้านไว้ แล้วให้นายกระโดดทำท่าตบ แต่เราจะเป็นคนหยอดลูกเอง อิอิ ลูกหลอกตา"
ญี่ปุ่นกอดคอเต้กระซิบกระซาบ พอลงสนามไปญี่ปุ่นก็โต้ลูกเฉียดเน็ทไป ดิวโยนมาข้างหลัง ทั้งสองถอยมาพร้อมกัน เต้กระโดดตบ โฟคงัดข้ามโด่งมายั่วให้ตบ เต้กระโดดตบอีก แต่ตีลมจังหวะนั้นญี่ปุ่นที่จ้องอยู่ก็สอยลูกหยอดข้ามไป ฝั่งสีแดงไม่คิดว่าจะหยอดจึงไม่ได้ขยับขาเพราะถอยลงไปตั้งรับทั้งสอง เสียงฮือฮากระหึ่มดังขึ้น
"เริศศศศ ว๊ายย ไม่เคยเห็นลูกแบบนี้มาก่อน เริศศศศ"
ทางฝั่งพริตตี้สีชมพูกับแนวร่วมส่งเสียงดัง ฝ่ายครูบาอาจารย์ก็ฮือฮา
"ร้ายนักนะไอ้เปี๊ยก"
โฟคกัดฟัน ญี่ปุ่นกับเต้กระโดดกอดกัน พอส่งลูกต่อก็พยายามตั้งรับ โฟคหวดลูกไม่ยั้งใส่ แต่ด้วยญี่ปุ่นกับเต้ฝึกรับลูกตบมาอย่างดี จึงรับได้อย่างแน่นหนา ทั้งลูกตบลูกแย็บ และพยายามเปลี่ยนเกมมาเป็นฝ่ายรุก แม้จะตบไม่รุนแรงเท่า แต่ก็เร็วเปลี่ยนทิศทางตลอดเวลา ญี่ปุ่นทำท่ากระโดดตบ แต่จั่วลมให้เต้เป็นคนหยอด ลูกนี้ได้ผลสามสี่แต้ม แต่ทางโฟคก็จับทางได้ ตอบโต้กลับมาได้
"อ่าเปลี่ยนแผน เต้ๆ ตบจริง เราเน้นลูกแย็บดีกว่า เต้หยอดเก่งกว่าเรา เต้หยอกมากๆน้า"
ญี่ปุ่นจับบ่ากอดคอกับเต้กลาง สนาม พอเริ่มเกม โฟคก็ยั่วด้วยการโต้ลูกโด่งมา ญี่ปุ่นกระโดดขึ้นตบ ทางฝั่งโฟคคิดว่าคงจะใช้แผนเดิม ดิวจึงขึ้นหน้ามาญี่ปุ่นหวดลูกใส่ตัวดิวที่เอาไม้กันไว้เพราะไม่ทันระวังตัว ลูกกระเด็นออกนอกสนามไป
"เย้"
ญี่ปุ่นกระโดดกอดกับเต้ เสียงเชียร์ไม่เคยลดระดับลงเลย สนามข้างๆ ก็มองข้ามมาอยู่ตลอด แม้อีกสนามจะเล่นสูสีกันแต่คนเชียร์ให้ความสนใจกับสีชมพูกับสีแดงมากกว่า โฟคส่ายหน้ากับลูกเล่นของญี่ปุ่น
"สู้เต้ สู้ๆๆ เราต้องทำได้"
ญี่ปุ่น กระโดดกอดคอเต้ ร้องอย่างดีใจ แต้มไล่บี้ขึ้นมาทางฝั่งโฟคต้องขอเวลานอกเบรคเกม ญี่ปุ่นเดินออกมานอกสนาม มองหาแก้วน้ำหวานทันที
"เริศศ ที่สุดพ่อยอดขวัญใจของเจ๊ อย่าว่าแต่เยลลี่เลยค่า เดี๋ยวเจ๊สั่งเค้กให้ถ้าน้องญี่ปุ่นเอาแชมป์มาให้สีเราได้ กรี๊ดดดดด"
ซาร่าพูดเองกรี๊ดเองอีกแล้ว ความดีใจที่เห็นญี่ปุ่นเล่นได้ทัดเทียมนักกีฬาโรงเรียน
"เก่งมากไอ้ เปี๊ยก มึงไปแอบฝึกมาตอนไหนวะ หรือที่แอบออกไปตอนเช้าๆน่ะเหรอ"
เฟียตเดินเข้ามาเกาะบ่าพัดให้
"มึงรู้ได้ไงไอ้เฟียตว่าน้องญี่ปุ่นของกู แอบออกมาตอนเช้าๆ พูดยังกะนอนกับมันมา"
"หึ มันมากกว่านอนโว้ย กูบอกมึงแล้วว่ามันนี่เด็กกู แล้วขอร้องได้ไหม อย่าพูดว่าน้องญี่ปุ่นของมึง เพราะมันไม่ใช่ มันของกู"
เฟียตสวนคืน แบงค์หน้าเอ๋อ ปล่อยผ้าที่ถือร่วงลงกับพื้น
"เอ๋ มาเถียงกันน้า เค้าหนวกหู สอนสิหมีขาวสอนๆ"
ญี่ปุ่นทำหน้าไม่รู้เรื่อง
"เออ มึงไปไกลๆเลย นี่มันสีกูโว้ย อย่ามาทำเป็นสอน ไปอยู่สีมึงโน่น"
แบงค์แถไป
"ไม่ไปโว้ย กูมาเชียร์เด็กกู ใครจะทำไม"
"ไอ้นี่"
"ว้าย พอๆๆ ค่า พี่สองคนนี่ยังไงกัน มาช่วยกันเชียร์ก็เชียร์สิคะจะมาแย่งกันเชียร์ทำไม"
ซาร่าตัดบททั้ง สองที่ถลึงตาใส่กัน พอลงสนามไปอีกทางฝั่งของโฟคก็เตรียมเกมรุกมาอย่างดี เปิดเกมด้วยการรุกหนัก ไม่ยั้งมือ แม้ทีมของญี่ปุ่นจะเตรียมการรับลูกตบมาอย่างดี แต่การตบที่หนักหน่วงก็ยากที่จะต้านทาน
"อ่า เต้ เอางายดีอ่า ตบแร๊งแรง"
"อ่า เราก็พยายามต้านอยู่อ่ะ เอาไงดี"
ทั้งสองยืน กอดคอปรึกษากันอยู่กลางสนาม
"เปิดลุกต่ำไว้อย่าให้เขารุกมาก เราก็หาจังหวะ สู้ๆๆ"
ญี่ปุ่นทำหน้าตามุ่งมั่น พอเริ่มเกมโฟคก็รุกหนักเช่นเดิม แต่ฝ่ายญี่ปุ่นก็งัดลูกข้ามไปเฉียดเน็ท ดิวหยอดทันที เต้หยอดกลับ ดิวหยอดกลับมาอีกเต้ยิงลูกเฉียงไปหาโฟค รายนั้นแย็บกลับมาใส่ญี่ปุ่น พลิกข้อมืองัดลูกโด่งข้ามหัวไป โฟคถอยไปกระโดดตบกลับคืนมา เต้งัดลูกโด่งไปให้ตบอีก โฟคตบลูกมาทางญี่ปุ่นอีก ญี่ปุ่นตีสวนแรงตบไปลูกเร็วดิ่งไปหาดิว รายนั้นไม่ทันตั้งตัว งัดลูกลอยข้ามมาเต้แย็บลงต่อหน้า เสียงเชียร์กระหึ่มดังกึกก้อง
"เด็กคนนี้ฉลาดนะอาจารย์วารุณี เห็นหน้าเอ๋อๆแบบนี้ เล่นไม่กลัวนายโฟคเลย"
"แน่นอนค่ะ อาจารย์สมชาย กรี๊ดด ดิฉันดีใจปลื้มใจที่สุด"
อาจารย์วารุณีเก็บอาการไม่อยู่กรีดร้องออกมา พอฝ่ายญี่ปุ่นเป็นคนส่งลูกก็ส่งลูกสั้นไปหา โฟคแย็บกลับเร็ว ญี่ปุ่นพลิกไม้ตั้งรับให้ลูกเปลี่ยนเป็นหยอดไปอีกทาง โฟคก้าวขาไปรับมาญี่ปุ่นขึ้นรออยู่หน้าเน็ทแล้วแย็บใส่ตัวโฟคทันที ได้แต้มทันที
"กรี๊ดดดดดด ที่สุดดดดดด ที่สุดดดดดดดดด"
เสียง ของซาร่ากับแกงค์ริต้าเช่นเดิม เป็นต้นเสียงให้สีชมพูที่ร้องรำทำเพลงกระโดดโลดเต้นไม่แพ้ผู้เล่น โฟคกัดฟันกรอดเสียท่าญี่ปุน พอส่งลูกโด่งไปดิวก็ถอยไปตีลูกโด่งกลับมา เต้กระโดดตบสวนไปทันที โฟคงัดลูกข้ามหยอดมา ญี่ปุ่นไม่ยอมงัดลูกโด่งไปหาดิวอีกให้ดิวตบ ดิวกระโดดตบทันที ญี่ปุ่นก็ยังงัดไปให้ดิวตบอีก พอตบข้ามมาญี่ปุ่นก็หยอดอีก โฟคไม่เคยเผลอเลย ดีดลูกข้ามมาให้เต้ตบ เต้ตบสั้นโฟคดีดลูกข้ามมา ญี่ปุ่นจ้องไว้แล้วปรี่เข้าไปแย็บ โฟคงัดขึ้นมาได้ แต่ญี่ปุ่นก็แย็บลงไปอีก
"อิ อิ เก่งนักหรา นี่แน่ะๆ"
ญี่ปุ่นแย็บอยู่สองทีใส่ตัวโฟค ลูกสุดท้ายลูกยัดเข้าไปกลางอกโฟค เสียงเชียร์ดังกระหึ่มขึ้น สีหน้าแววตาของญี่ปุ่นมุ่งมั่นมาก กระโดดโลดเต้นทุกครั้งที่ได้แต้ม แม้จะเสียแต้มก็จะเดินมากอดคอกับเต้ปรึกษากัน แล้วก็แสยะยิ้มออกมา ทางฝั่งสีแดงยากที่จะเดาใจ พอเริ่มปลายเซ็ตคะแนนยังไล่บี้ทีมของโฟคอยู่สองแต้ม
"ใช้แผนหลอกดาว อีกนะเต้ ดึงอันเก่ากลับมาใช้ อิอิ หมีดำคงลืมไปแล้ว"
เต้พยักหน้า ส่งลูกสั้นข้ามไปดิวรับลูกโด่งข้ามไปหลังคอร์ท ญี่ปุ่นโต้ข้ามหลังไปเช่นกัน ยื้อลูกโด่งกันอยู่นาน จนโฟคกระโดดตบลงมาเต้งัดโด่งข้ามไปอีกแต่ลูกไกลไปท้ายคอร์ท โฟคถอยไปกระโดดตบ ญี่ปุ่นไปยืนดักหน้าเน็ทแค่ยกไม้ขึ้น ลูกกระเด็นลงดิวงัดลูกขึ้นมาเต้กระโดดหวดลูกลง ดิวงัดขึ้นมาอีก เต้กระโดดตีลูกแต่หวดลม ญี่ปุ่นที่รออยู่แล้วแย็บลูกเร็วใส่ตัวดิวที่ยืนเสียจังหวะอยู่ เสียงกองเชียร์กระหึ่มดังขึ้นมาอีก
"เย้ๆๆ ได้ผลๆ"
เต้กระโดดเข้ามากอดญี่ปุ่นทั้งสองกระโดดโลดเต้นอยู่กลางสนาม เสียงเชียร์ก็ไม่น้อยหน้าดังออกไปจนกองเชียร์ที่เชียร์กีฬาชนิดอื่นอยู่ต่าง อยากรู้อยากเห็นแห่กันเข้ามาเต็มโรงยิมแน่นขนัด พอเริมเกมอีกทางฝ่ายโฟคก็รุกจวกหนักทั้งสองคน ผลัดกันกระโดดตบใส่ ฝ่ายญี่ปุ่นพยายามจะเปลี่ยนเกมแต่ทางฝ่ายโฟคก็ไม่ยอมให้เปลี่ยนเกม ตบรุกหนักใส่ จี้ใส่ตัวเต้ แม้เต้จะพยายามงัดลูกขึ้นมาแต่เหมือนจะโดนอยู่คนเดียว เซ็ตแรกพ่ายไปฉิวเฉียด
"อ่า ใจร้ายอ่า"
ญี่ปุ่นเข้ามากอดบ่า เต้
"เค้าเล่นเราคนเดียวเลยอ่าปุ่น"
"ไม่เป็นไรน้า เดี๋ยวเราไปกินติมก่อน แล้วคิดแผนใหม่ อิอิ ไม่ยอมง่ายๆหรอกหมีดำ"
ญี่ปุ่น เดินกอดคอเต้ออกมาจากสนาม
"มาๆ พักก่อนค่า เก่งแล้วๆ ไม่เป็นไรเซ็ตหน้าเอาใหม่ อย่ายอมแพ้ง่ายๆนะค้า"
ซาร่าเข้ามาเป็นพี่ เลี้ยงตามเคย
"ไอ้เปี๊ยก ต้านมันให้อยู่นะ"
เฟียตพูดแล้วทำ ท่าจะเดินเข้ามา แบงค์กันไว้ ทั้งสองมองหน้ากันถลึงตาใส่กัน
"ว้าย ไปๆๆ ค่าน้องญี่ปุ่นน้องเต้ เปลี่ยนข้างแล้ว ให้ผู้ใหญ่เขาทะเลาะกันอย่าไปใส่ใจ"
ซาร่าดันหลังญี่ปุ่นกับเต้ให้ เปลี่ยนข้าง ปล่อยให้สองคนยืนเขม่นกันอยู่
:laugh: :laugh: :laugh:
เขียนโดย eiky
-
^^^^
จิ้มไว้ก่อน พ่อสอนไว้
อิ อิ อิ หมีขาวเริ่มตามมาคุม มาหวงแล้วววว
ปุ่นเอ๊ยย อย่าไปวอแวกับแบงค์เน้อ เดี๋ยวงานงอก
ปุ่นน่ารักก็จริง แต่เชียร์หมีดำนะ อ้าว
-
น้องญี่ปุ๋นน่ารัก พี่ๆเริ่มแย่งกันแล้วละ :impress2:
-
ญี่ปุ่นโซฮอทททททท :laugh:
เขียนตอนเล่นแบทได้เห็นภาพมากอ่ะ เจ๋ง +1 ให้นะ o13
-
จบงานกีฬาหมีขาวหมีดำคงต้องกันญี่ปุ่นมากขึ้นกว่าเดิมแหง
เล่นทำตัวน่ารัก สดใสร่าเริงขนาดนี้ ไม่หลงรักคงไม่ไหว อิอิ :-[
-
คนหลงเสน่ห์ไอ้หญ้าแห้งมากจริง คนจะตีกันเพราะเด็กเริ่มประกาศตัาแล้ว
-
กีฬาสีปีนี้ แบดมินตันมันส์ แรง เร้าใจสุด ๆ ใคร ๆ ต่างก็สนใจกันใหญ่ สงสัยหลังจากนี้ต้องมีคนมาขอสมัครเข้าชมรมเพียบแน่ ๆ เลย อย่าลืมหาขนมมาเซ่นซุปเปอร์สตาร์ประจำชมรมนะคับ :3123:
-
ญี่ปุ่นเนี่ยยิ่งเล่น ยิ่งขยันฝึกซ้อม ก็ยิ่งเก่งขึ้นนะค่ะ ลูกเล่นแพรวพราวเลย เส้นทางสู่ทีมชาติของญี่ปุ่นเริ่มเปิดกว้างแล้ว :mc4:
-
ไม่ต้องเรียนมันแล้วญี่ปุ่น ไปสมัครเป็นทีมชาติเลยดีกว่า ท่าจะรุ่งนะจ๊ะ :laugh:
แล้วเดี๋ยวหมีเฟียตตามไปเป็นโค้ช คิคิ แต่เดี๋ยวนี้หวงออกนอกหน้าเลยนะหมีเฟียต หึหึ
แล้วถ้าหมีโฟคชนะ อดกอดญี่ปุ่นนะเว้ยเฮ้ย ยอมเหรอหมีโฟค :m20:
ขอบคุณค่ะ รออ่านตอนต่อไปน้าาา
-
หมีขาวหวงก้างแล้วทีนี้ 5555 แต่หมีดำก็ไปยั่วญี่ปุ่นซะขนาดนั้นไม่กลัวญี่ปุ่นโกรธเหรอ
แต่ญี่ปุ่นนี่ จะเอ๋อหวานไปทั้งโรงเรียนแล้วนะ
-
โฟค ร้ายแบนี้ระวังน้องปุ่นจะไม่ให้กอดน้าาา
-
เล่นอย่างฉลาด....ก้อมีสิทธิ์ชนะนะ.......
นู๋ญี่ปุ่น สู้ ๆ น้องเต้ สุ้ ๆ :ped149: :ped149:
:L1: :pig4: น้อง eiky
-
ชิ หมีขาวขี้ตู่ มากกว่านอนอาราย ยังไม่เห็นทำไรได้ซักที :laugh:
-
งานนี้ ซาร่า ชนะเลิศที่สุดแล้ว
เป็นพี่เลี้ยงได้ดีมาก 5555
ไม่มีซาร่างานอาจล่มนะนี่
หมีโฟคระวังจะอดตลอดชีพนะ คนชอบหญ้าแห้งเยอะนา
จบงานนี้หมีเฟียตคงแทบจะเก็บไว้ในห้องคนเดียวแหง คู่แข่งเริ่มปรากฏตัวเยอะ
-
ญี่ปุ่นโช๊ะเด๊ะ!! o13
-
ขอบคุณทุกคนนะคร้าบบ
ZaZa - อันนี้เหมือนเรื่อง สตรีเหล็กเลยป่ะ คุ้นๆๆ อิอิ
Vesi - อิอิ ก็ญี่ปุ่นน่าร๊ากน้า ทุกคนเลยรุม กิ๊วๆๆ
lasom - ก็มีนอนแล้วก็โดนถุยน้ำลายใส่น้องชายไง อิอิ
kanda53 - อย่าลืม พี่กานดาจัง แต่งตัวเป็น เลดี้กาก้า มาเชียร์น้า อิอิ
j4c9y - อิอิ หมีดำน้อยใจแล้วน้า เชียร์ด่วนๆๆ
som - ญี่ปุ่นไม่ได้ยั่วน้า อิอิ มันเป็นเองน้า.
BeeRY - อ่า ถ้าเป็นทีมชาติก็ต้องขึ้นเรื่องใหม่ น้า อิอิ
Phelyra - เนี่ยญี่ปุ่นกะลังหาสปอนเซอร์อยู่น้า อิอิ เยลลี่หลายลัง กับน้ำหวาน เหอๆๆ
Laxxeez - อิอิ ต้องรอปีหน้าน้า ถึงจะเปิดรับสมาชิกใหม่ ช่วงนี้ชมรมฯก็ต้องทนปวดหัวไปหน่อย
naiin - คิดถึงนายอิน น้า อิอิ
iforgive - ถามหน่อยค้าบ รูปใครอ่า น่ารักมากมาย อยากได้ๆๆ
roseen - อย่าลืม รักญี่ปุ่นน้า
hpsky - ขอบคุณค้าบบ เค้าก็เคยอยู่ชมรมแบดฯ มหาฯลัยน้า อิอิ แต่ไม้แบดหักเลยเศร้าถอนตัวเลย อ่า อิอิ
keerin - อยากได้ฉากหวานๆไหมอ่า อิอิ แต่จะหวานยังไงน้า เพราะญี่ปุ่นหน้าเอ่อออก อิอิ
ขอให้ทุกคนมีความสุขนะคร้าบบ ในคืนที่เคอร์ฟิวไม่มีแย้ววว เย้ๆๆๆ
-
สวัสดีจ้า eiky ไม่ได้มาอ่านเรื่องนี้ตั้งนาน แต่ญี่ปุ่นก็เอํอได้ไม่มีเปลี่ยนแปลง
จะทำตัวน่ารักไปได้ถึงไหนละค่ะ 555 อ่านไปมีความสุข +1 และ :กอด1: 50 ที แก้คิดถึงค่ะ :pig4:
-
แค่นี้ก็เก่งแล้วน้องญี่ปุ่น
ฝ่ายนู้นตัวโรงเรียนเลย
-
อร๊ากกกกกกก
ญี่ปุ่นสู้โว้ยยยยยย
เชียร์สุดใจขาดดิ้นให้ปลิ้นตาย
5 5 5 +
ฆ่ามานนนน แอร๊กกก คร่อก
(สลบเรียบร้อย เนื่องจากไม่เจียมสังขาร 555+)
-
สวัสดีจ้า eiky ไม่ได้มาอ่านเรื่องนี้ตั้งนาน แต่ญี่ปุ่นก็เอํอได้ไม่มีเปลี่ยนแปลง
จะทำตัวน่ารักไปได้ถึงไหนละค่ะ 555 อ่านไปมีความสุข +1 และ :กอด1: 50 ที แก้คิดถึงค่ะ :pig4:
อ่าป้า หายไปไหนมาน้า นําน นาน คิดถึงน้าาา
-
หึหึ กว่าจะมา ญี่ปุ่น ง๊วงง่วง น้า
:laugh: (สู้เพื่อเยลลี่สามลัง) :m20:
พอข้ามฝั่งไปก็นั่งพักญี่ปุ่นควานหากระป๋องน้ำหวาน เสียงเรียกชื่อทั้งเต้ทั้งญี่ปุ่นยังกึกก้องอยู่
"พี่ คนสวย ไอติมอ่า เค้าอยากกินไอติม"
ญี่ปุ่น เริ่มร้องขอ ซาร่ายิ้มแล้วล้วงลงไปในถังน้ำแข็ง
"นี่ ค่า น้องญี่ปุ่นขา เจ๊เตรียมไว้แล้ว รสเผือกใช่ไหม น้องเต้ เอาไหมคะ มีลอดช่องอีกแท่ง"
ซา ร่าหันไปถามเต้ที่ยืนอยู่ข้างๆ เต้ส่ายหน้าเพราะไม่ชอบกินไอติม
"มาๆ เค้ากินเอง เสียน้ำใจพี่คนสวย อิอิ"
"ว๊าย ไม่ได้ค่า กินเยอะเดี๋ยวจุก กินแท่งนั้นให้หมดก่อนสิคะ น้องญี่ปุ่นขา"
"อ่า เนี่ยเดี๋ยวหมด"
ญี่ปุ่น ทำให้ซาร่าอึ้ง ทึ่งในความสามารถอีกครั้ง เพราะอ้าปากกว้างงับเอาไอติมครึ่งแท่งเคี้ยวตุ้ยๆ โดยไม่เย็นหรือสะทกสะท้านเลย แล้วรูดอีกทีไอติมเกลี้ยงไม้
"อ่า ที่สุดอีกแล้วค่ะท่านผู้ชม"
ซา ร่าอ้าปากหวอ เต้หัวเราะคิกคัก
"อา ยายอ่า หัวเราะเค้าทามมาย"
พูด ไม่ถนัดเพราะเคี้ยวไอติมอยู่ พอดีเสียงนกหวีดให้ลงสนามอีก ซาร่าจึงยื่นไม้แบดฯให้ แล้วตัวเองก็กลับขึ้นไปหาแนวร่วมเชียร์ ญี่ปุ่นยังเคี้ยวไอติมอยู่หมุบหมับ ทางฝั่งโฟคสีหน้าแววตาดูกระหยิ่มฉายแววออกมา
"เอา แผนไหนดีปุ่น"
เต้ มากอดคอญี่ปุ่นถาม
"อ่า กลืนก่อน เอื้อก อ่า เราว่าทางโน้นต้องแก้เกมมาดีแล้วแน่ๆ เราอย่าเผลอน้าเต้ เอางี้ ให้เต้รุกหนักเลย เดี๋ยวเราจะรับเอง พอบอกว่า อิ๊กคิว นายก็รับ โอเคน้า"
แผน ประหลาดของญี่ปุ่น เพราะเต้งง แต่ก็เข้าใจเพราะตั้งใจว่าจะหลอกว่าเต้เป็นคนรุกหลัก ส่วนญี่ปุ่นจะเป็นตัวรับ อาจจะทำให้เกมเปลี่ยนได้บ้าง พอเริ่มเกม ทางฝ่ายญี่ปุ่นเป็นคนส่งลูก ญี่ปุ่นส่งลูกยาวข้ามไปหลังคอร์ท ดิวถอยกลับไปรับโยนมาหลังคอร์ทเช่นกัน แต่เต้ยืนรออยู่หลังเส้น กระโดดตบทันที โฟคงัดลูกหยอดข้ามมา ญี่ปุ่นโยนไปหลังหาดิว รายนั้นก็โยนข้ามหลังมาอีก เต้กระโดดตบอีก โฟคงัดขึ้นมาญี่ปุ่นดักอยู่หน้าเน็ทแย็บลงไปทันที เริ่มเกมได้สวยงามเสียงเชียร์กระหึ่มดังขึ้นทันที
"อิ อิ เห็นไหม เราต้องสู้ เต้สู ญี่ปุ่นสู้"
ญี่ปุ่น กระโดดเข้าไปกอดเต้ แล้วจับมือกันร้องออกมา"
พอ ส่งลูกอีกคราวนี้โฟคแย็บลูกใส่ตัวญี่ปุ่นเบี่ยงตัวหลบเอาไม้งัดลูกขึ้นมา โฟคแย็บอีกญี่ปุ่นรับเปลี่ยนทางไปอีกคอร์ท โฟคก้าวไปรับลูกแล้วหยอดมา ญี่ปุ่นมีความเร็วเป็นหลักไม่ได้กินง่ายๆ จึงงัดลูกไปหลัง ดิวถอยไปกระโดดตบทันที ญี่ปุ่นรองลูกไว้แล้วงัดไปข้างหลังอีก ดิวก็ถอยไปกระโดดตบอีก เสียงฮือฮาของกองเชียร์ ญี่ปุ่นให้ดิวกระโดดตบอยู่สี่ลูกพอตบครั้งที่สี่ ญี่ปุ่นก็พลิกหน้าไม้รองลูกลอยเฉียดเน็ทไป โฟคต้องหยอดกลับมาเท่านั้น เพราะลูกเฉียดเน็ทเหลือเกิน โฟคหยอดลูกกลับมา ญี่ปุ่นยืนรออยู่แล้วตามแผน ตวัดไม้เร็วแย็บลงทันที เสียงเชียร์กึกก้อง เป็นครั้งแรกที่แต้มนำถึงสองแต้ม ญี่ปุ่นกระโดดกอดเต้ร้องอย่างดีใจ
"เยลลี่ เพิ่มเป็นสองลังค่า น้องญี่ปุ่น สู้ๆน้า"
ซา ร่าตะโกนออกมา ทุกคนหันไปมอง
"เจ๊ ให้สามลังค่า น้องญี่ปุ่นของเจ๊"
ริ ต้าเอาบ้าง กรี๊ดแข่งกันกับซาร่า
"หึ หึ มีเยลลี่สามกล่อง เต้นายเอาไปกล่องนึงน้า เดี๋ยวเราแบ่งให้"
"แอ่ะ แล้วนายเอาสองกล่องเลยเหรอ"
"อ่า ก็เราอยู่กันหลายคนน้า ต้องแบ่งเพื่อน"
ทั้ง สองคุยกันอยู่ไม่ได้สนเรื่องเกมเลย แต่ห่วงเยลลี่ญี่ปุ่นอิมพอร์ตอย่างที่ซาร่าบอก พอเริ่มเกม ทางฝ่ายโฟคก็เปลี่ยนเกมรุกหนักกว่าเดิม ตอนแรกญี่ปุ่นต้านอยู่คนเดียวอย่างแน่นหนา แต่ด้วยความที่สีแดงตัวใหญ่กว่าหนากว่าแรงหวดจึงไม่ใช่บางเบา
"อี๊ก คิว"
ญี่ปุ่น ร้องออกไป แล้วถอยทันทีตอนที่รับลูกโด่งลอยข้ามไป โฟคกระโดดตบกลับมา เต้เป็นฝ่ายงัดลูกเฉียงไป ดิวงัดโด่งกลับมาไปอีกฟากของคอร์ท ญี่ปุ่นวิ่งตามแล้วกระโดดขาเดียวกดลูกลง ดิวงัดกลับมาอีกแต่คราวนี้ญี่ปุ่นตั้งตัวทัน กระโดดตบเร็ว ดิวงัดกลับมาอีก ญี่ปุ่นกระโดดอีกเงื้อไม้เต็มวง แต่หวดแตะลูกเบาๆ ลูกลอยหยอดข้ามเน็ทไป ดิววิ่งขึ้นมาหยอด เต้รออยู่แล้วฉกลูกลงต่อหน้า
"กรี๊ด ดดดดด ที่สุด ค่าที่สุด"
ซา ร่ากับริต้าแนวร่วมกรี๊ดส่งเสียงดังแข่งกับเสียงกลองที่ดังกว่าเป็นหลายเท่า ตัว ฝ่ายสีเขียวกับสีฟ้ากองเชียร์ชะเง้อมองอย่างสนใจ เพราะฝ่ายโน้นเล่นกันสมน้ำสมเนื้อก็จริงแต่ทำไมเสียงกองเชียร์ด้อยกว่าเด็ก แว่นกับคนตัวดำใหญ่ฝั่งนี้
"เต้ๆ ใช้แผนหลอกดาวอีกรอบ"
ญี่ปุ่น บอกขณะที่กระโดดเต้นกอดกันอยู่ เต้พยักหน้า แววตาเต้ดูมั่นใจขึ้นมามาก พอส่งลูกทางฝ่ายโฟคก็แย็บเร็วกลับมาเต้เสียหลักพลิกหน้าไม้งัดลูกโด่งลอย ข้ามไปกลางสนาม เป็นโอกาสของสีแดงที่กระโดดหวดลูกลงอย่างแรง เกมเปลี่ยนข้างไปแต่แต้มของสีชมพูยังนำอยู่ พอดิวส่งลูกโด่งยัดหลังมาญี่ปุ่นถอยไปตีลูกตัดลง โฟคหยอดทันที เต้เองก็หยอดคืน แต่โฟคหยอดกลับมาเลียดเน็ทเต้งัดลูกไม่ขึ้นติดตาข่ายอยู่ เสียงเชียร์สีแดงกึกก้องขึ้น แต้มไล่บี้มาแล้ว เต้กอดคอกับญี่ปุ่น
"เอา เกมให้มาอยู่ฝ่ายเราให้ได้ สู้ๆ เต้เราต้องไม่แพ้ เราต้องทำได้"
ญี่ปุ่น ตบบ่าเต้ให้กำลังใจ พอส่งลูกมาหาเต้สั้น เต้ก็แย็บกลับคืนไปเร็วดิวโยกมาหลังญี่ปุ่นกระโดดขึ้นหวดลูกลงไป แต่โฟคงัดลูกโด่งลอยข้ามมาอีกญี่ปุ่นกระโดดหวดอีก แต่หวดยังไงก็งัดมาได้หมดเพราะลูกหวดของญี่ปุ่นไม่รุนแรงแต่เร็ว
"หลอก ดาว"
ญี่ปุ่น ตะโกน เต้ถอยมาก้าวหนึ่ง ญี่ปุ่นกระโดดขึ้นจั่วลม เต้กระโดดขึ้นตามเบี่ยงตัวเพราะจะไม่ได้ชนกัน เต้เป็นคนหวดลูกลง แม้ฝ่ายโฟคจะเสียจังหวะแต่ก็กระเด้งไม้รับทัน แต่ลูกลอยโด่งข้ามมา ญี่ปุ่นปรี่เข้าไปแย็บลูกลงตรงกลางทันที
"เริศศศศศ กรี๊ดดดดด เก่งมากค่า เก่งมาก"
เสียง กองเชียร์ดังสนั่น ผู้ชมก็ลุ้นตัวโก่ง เสียงฮือฮาทุกครั้งที่กระโดด
"เขา เริ่มจับทางได้แล้ว เอาไงดีอ่าปุ่น"
เต้ พูดแต่ยังกระโดดโลดเต้นอยู่
"อ่า งั้นทำเหมือนเดิม แต่จั่วลมลูกแรก แล้วหวดจริงลูกสอง เราจะดักหน้าเน็ทเอง"
"จะ ทันเหรอ"
"ก็ ลูกสองให้หยอดนิ มันเสียจังหวะบ้างล่ะ แต่เราต้องสู้ อิอิ"
ญี่ปุ่น ยิ้มร่าอย่างอารมณ์ดี พอเป็นฝ่ายส่งลูกก็โยนหลังให้โฟค ซึ่งโฟคไม่เคยพลาดหรือตีเสียกลับมา เขาโยนลูกมาถึงท้ายคอร์ท ญี่ปุ่นเปลี่ยนเกมตีตัดลงหาดิว ซึ่งก็หยอดกลับมาทันที เต้หยอดคืนเปลี่ยนทางให้ดิววิ่ง ดิวงัดลูกโด่งลอยข้ามมา ญี่ปุ่นกระโดดขึ้นตวัดไม้จั่วลม แต่ไม่โดนลูก ขาลงพท้นแล้วลูกยังลอยอยู่ญี่ปุ่นบรรจงหยอดลูกลงที่ว่าง ดิวเสียจังหวะเพราะผงะตัวลงไปรอรับลูกตบ ลูกดิ่งลงพื้นอย่างง่ายดาย เพราะดิวขาตายส่วนโฟคก็วิ่งมาไม่ทัน เสียงกรี๊ดดังสนั่นหวั่นไหว พร้อมกับเสียงอื้ออึง เป็นเกมที่ทีมญี่ปุ่นโดดเด่นขึ้นมามากแต้มนำไปแล้วสี่แต้ม ทางฝั่งสีแดงขอเวลานอกทันที
"มึง ไปฝึกมาจากไหนวะไอ้เปี๊ยก"
เฟียต เดินเข้ามาพัดให้เหมือนเคย ทำเหมือนเป็นสีของตัวเอง
"อ่า อ่า เค้า เค้า ฉลาดน้า"
ญี่ปุ่น เริ่มหายใจทางปากเหงื่อกาฬทะลักเสื้อผ้าเปียกหมด
"หายใจ ลึกๆ อ้าวไอ้เต้ มึงอย่าเพิ่งไปแดกน้ำดิ เดี๋ยวก็จุกหรอก เขาให้จิบโว้ย"
เฟียต หันไปเจอเต้ที่กำลังกระดกน้ำหวานลงคอ แย่งกระป๋องน้ำจากมือมาได้
"เฮ้ย ไอ้เฟียต มึงไปอยู่สีมึงซะทีได้ไหมวะ กูจะดูแลน้องกูเอง"
แบงค์ เดินเข้ามาดันตัวเฟียตออก
"อ้าว ไอ้นี่เดี๋ยวกูตั้นหน้าให้ มึงนั่นล่ะดูไอ้เต้ไป กูดูเองไอ้เปี๊ยกน่ะ"
"กู จะดูทั้งสองนั่นล่ะ อะไรวะ สีตัวเองก็ไม่ใช่ มาวุ่นวายอะไรเนี่ย"
แบงค์ บ่นพยายามแทรกตัวเข้ามาหน้าญี่ปุ่น
"อ่า พี่อ่า หลบหน่อยดิ เค้าอยากได้อากาศ ยืนบังอยู่ได้"
ญี่ปุ่น เอามือผลักเป้ากางเกงเฟียตที่ยืนจ่อหน้าอยู่ออกไป เฟียตสะดุ้งตัวงอลงทันที หน้าแดงเพราะอาย เสียงกรี๊ดกร๊าดของฝั่งกองเชียร์ที่มองอยู่ดังกระหึ่ม
"หึ หึ สม"
แบงค์ พูดเพราะเฟียตเดินออกไปนั่งข้างสนามแล้วตัวแดงเถือกเพราะเลือดที่ไหลแรงกว่า ปกติ
"จับ พี่บ้างดิ ไอ้เปี๊ยก"
แบงค์ เดินมาอยู่ต่อหน้าญี่ปุ่นหมายจะให้ญี่ปุ่นทำบ้าง
"ไม่ เอาอ่า ไม่เคยจับนิ เคยจับแต่ของหมีขาว อิอิ เค้าไม่จัวมั่วซั่วน้า"
ญี่ปุ่น พูดไม่เกรงใจแล้วกระดกน้ำหวานลงคอ แบงค์ทำหน้าบึ้ง
"เต้ๆ เปลี่ยนแผนเป็นล่อเสือออกจากถ้ำดีกว่า"
ญี่ปุ่น หันไปบอกเต้ที่นั่งเช็ดหน้าเช็ดตาอยู่ ซาร่าไม่ได้ลงมาประคบประหงม เพราะกำลังมันกับการกรี๊ดแข่งสีแดง แผนล่อเสือออกจากถ้ำที่ทั้งสองฝึกมานั้น คือการตียั่วเปลี่ยนทิศทางบ่อยๆ ไม่เน้นรุกแต่เน้นยั่วให้อีกฝั่งเสียการทรงตัว ตีดักหน้าดักหลัง พอได้จังหวะก็รุกทำแต้มโดยอาศัยลูกแย็บเร็ว เต้พยักหน้า ความจริงทั้งสองฝึกลูกตบกับรับลุกตบมามากกว่าชนิดอื่น เวลารับลุกตบจึงไม่ค่อยวิตกว่าจะรับไม่ได้ พอลงไปในสนามก็ส่งลูกโด่งข้ามไปหาดิว ซึ่งก็งัดโด่งข้ามมาเหมือนกัน ญี่ปุ่นตีเปลี่ยนข้างให้ดิววิ่ง งัดโด่งข้ามมาญี่ปุ่นก็เปลี่ยนข้างอีก ทั้งสองโต้กันอยู่สักพัก โฟคเองก็รอจังหวะจะกระโดดตบเพราะรู้สึกหงุดหงิดแล้ว พอญี่ปุ่นโต้ลูกโด่งเปลี่ยนข้างไป โฟคก็ถอยหลังกระโดดตบทันที เต้แค่ยกไม้แล้วย่อตัวลงนิดหน่อยลูกตบที่รุนแรงกระทบไม้เต้จนมือสั่นลูก กระเด้งลงฝั่งสีแดงทันที เสียงเชียร์กระหึ่มกึกก้อง โฟคเริ่มออกสีหน้าโมโหเพราะเล่นไม่ได้ดั่งใจ แม้ว่าฝีมือของดิวจะเกือบทัดเทียมกัน แต่ก็ยังมีหลายจุดที่เล่นไม่เข้ากัน เพราะต่างฝ่ายต่างมั่นใจว่าตัวเก่ง แต่ฝ่ายของญี่ปุ่นฝึกซ้อมร่วมกันมาเรียนรู้ไปด้วยกัน แม้เล่นไม่แข็งมากแต่ก็เข้าขากันดีจนน่าประหลาด
"อีก สองแต้ม เต้ เราต้องทำให้ได้ สู้ๆเต้ สู้ๆญี่ปุ่น"
ญี่ปุ่น กอดเต้ร้องออกมา กองเชียร์ก็ส่งเสียงให้กำลังใจกระหึ่มทั่วโรงยิม เกมนี้ทีมสีชมพูไม่เคยให้สีแดงมีแต้มนำเลย นำมาตลอดจนท้ายเกม โฟคกับดิวหน้าเสีย พอเริ่มเกมก็บุกเอาเป็นเอาตายจนทางสีชมพูต้านไม่ไหว เพราะทั้งสองรุกทุกลูกแม้ลูกหยอดก็แย็บเร็วกลับมา
"หวาย เค้าไม่ยอมอ่าปุ่น เอาไงดี"
เต้ กอดคอปรึกษากับญี่ปุ่น
"ต้าน ไว้เต้อย่าให้ไล่ขึ้นมา เรางัดเอาทุกแผนมาใช้ หลอกล่อให้เยอะที่สุด อิอิ ไม่ยอมหรา ต้องยอมน้า"
ญี่ปุ่น พูดแล้วยิ้มอย่างมีเลศนัย พอรับลูกโด่งญี่ปุ่นก็ตีลูกโด่งกลับไป
"เต้ พร้อม"
ญี่ปุ่น ตะโกน แล้วตั้งหลัก พอดิวงัดลูกโด่งข้ามมาญี่ปุ่นก็ตีเฉียดลูกมันเปลี่ยนทางเฉียงไปทันที โฟคที่ยืนอยู่หน้าเน็ท ก้าวขาเข้าไปงัดหยอดลูกคืนมา เต้หยอดแต่เปลี่ยนทาง โฟคก้าวอีกขาไปหยอดกลับมาเต้เอาไม้ไปจิ้มลูกก่อนที่ลูกจะเป็นลูกหยอดที่ สมบูรณ์คือไม่รอให้ลูกย้อย เมื่อลูกหยอดโดนดักแล้วโฟคเองยังไม่ทันระวังตัว งัดลูกโด่งขึ้นมา
"ปุ่น หลอกดาว"
เต้ ตะโกนแล้วกระโดดทั้งที่ลูกข้ามหัวตัวเองไป เต้จั่วลม แต่พอขาเต้ถึงพื้นญี่ปุ่นที่กระโดดรอแล้วหวดลูกลงต่อหน้าต่อตาโฟค เป็นการหลอกที่แนบเนียนเหมือนการตบวอลเลย์บอลดาบสอง เสียงฮือฮาดังขึ้นมาทันที โฟคยังยืนนิ่งอยู่ท่าเดิม
"กรี๊ด ดดดดดดดด นี่ล่ะค่า นี่ล่ะ กรี๊ดดดด ที่สุด ที่สุด"
ทั้ง ซาร่าและแนวร่วมร้องเสียงดัง เฟียตเองก็ยืนขึ้นเชียร์เพราะนั่งไม่ติดเก้าอี้แล้ว แบงค์เองก็ส่งเสียงเชียร์ดังๆอยู่ข้างสนาม
"เย้ เราทำได้ เอาอีกๆ"
ญี่ปุ่น ร้องกอดเต้อย่างดีใจ
"เขา จะไม่ไหวตัวทันเหรอปุ่น"
"ไม่ หรอก เราเปลี่ยนมาเยอะ เขาจับทางไม่ทันหรอก อีกสองแต้ม สู้ๆ"
ญี่ปุ่น กอดคอเต้ตะโกนเสียงดัง โบว์สีชมพูที่มัดแว่นยึดติดกับหัวเปียกชุ่มไปด้วยเหงื่อแล้ว พอเป็นฝ่ายส่งลูกเต้ก็ยิงโด่งไปหลังคอร์ทเพราะการส่งลูกโด่งเป็นการให้ทีม ตัวเองตั้งตัวเพื่อที่จะวางแผนในการรับลูก โฟคยิงกลับมาเปลี่ยนทิศทางเหมือนกัน ไม่ตีโต้โด่งแล้ว เต้ก้าวไปตักลูกขึ้นไปท้ายคอร์ท ดิวที่ถอยลงไปกระโดดตบทันที ญี่ปุ่นขึ้นมารับลูกตวัดไม้ลูกเปลี่ยนทิศโฟควิ่งเข้ามาหยอด ญี่ปุ่นหยอดคืน โฟคแย็บเร็วหมายจะตีใส่ตัวแต่ลูกมันลงเร็วเกินไป จึงไปติดอยู่ที่ตาข่าย
"เย้ อีกลุกเดียวๆ เต้ๆ"
ญี่ปุ่น กระโดดกอดเต้เหมือนว่าทีมชนะแล้ว เต้เองก็กระโดดกอดญี่ปุ่น เสียงกองเชียร์ดังกระหึ่มดังกว่าการแข่งขันกีฬาทุกประเภท ตอนนี้ในโรงยิมไม่มีที่แม้จะยืน เด็กนักเรียนที่เชียร์กีฬาชนิดอื่นอยู่ก็แอบเข้ามาดูเพราะเสียงเชียร์ที่ ยั่วใจ พอเข้ามาดูเกมก็ต่างเชียร์จนลืมกีฬาที่ตัวเองดูอยู่ก่อนหน้านี้ไปเสีย
"เผด็จ ศึก เต้ เราต้องรุกบ้าง เอาให้ตายไปเลย"
ญี่ปุ่น หัวเราะคิกคัก แล้วเต้ก็ส่งลูกสั้นเฉียดเน็ทข้ามไป ดิวจะแย็บกลับแต่ไม่ถนัดต้องตีเหวี่ยงลูกออกข้างๆ เต้ก้าวขาไปหยอด โดยมีญี่ปุ่นแทรกขึ้นมาแล้ว เพราะลูกหยอดอีกฝ่ายก็ต้องหยอดกลับหรือไม่ก็โยนหลังเท่านั้น เพราะการเล่นประเภทคู่เกมค่อนข้างดุเดือดทุกพื้นที่จะตีลอยๆมาไม่ได้ ดิวหยอดกลับ ญี่ปุ่นที่อยู่ข้างหลังเต้ ก็หยอดลงที่ที่ดิวเพิ่งก้าวขามา ดิวจึงงัดลุกขึ้น กะจะให้ลอยไปหลังคอร์ท ญี่ปุ่นกระโดดรอตั้งแต่ลูกยังไม่กระทบไม้ดิว พอลูกลอยขึ้นมาก็เป็นจังหวะที่ญี่ปุ่นลอยอยู่กลางอากาศ ยัดลูกลงไปต่อหน้าตอตา
"อ๊า กกกก"
ญี่ปุ่น กระโดดกอดเต้ เต้เองก็กระโดดกอดญี่ปุ่น
"ชนะ แล้วๆๆ เต้เราชนะแล้ว"
ทั้ง สองกระโดดกอดกันเหมือนชนะทั้งเกม เสียงเชียร์ที่ดังกว่าเคย ดังจนคนอยู่ใกล้ๆอาจจะหูอื้อได้ ทั้งเสียงกลองเสียงกรี๊ด ดังสนั่นหวั่นไหว ไม่มีใครนั่งที่เก้าอี้เลยสักคนต่างก็ลุกขึ้นมากระโดดโลดเต้นอยู่ด้วยความ ยินดี แม้จะไม่ใช่สีชมพูแต่ก็เผลอใจเชียร์ทีมเด็กหน้าเอ๋อไปแล้ว ไม่มีใครคาดคิดว่าเด็กชั้นมัธยมสี่สองคนนี้จะต่อกรกับนักกีฬาโรงเรียนอย่าง โฟคได้
:m31: :m31:
เขียนโดย eiky
-
สะใจญี่ปุ๋นชนะเกมนึงฮะๆๆๆๆๆๆๆๆๆเอาใจช่วยนะ :mc4:
-
ดีใจกับญี่ปุ่น กีสสสส เกิดมาเพื่อสิ่งนี้หรือเปล่าจ๊ะ :laugh:
เวลาเล่นแบดฯ อย่างกับคนละคนจริงๆเลยนะญี่ปุ่น หรือมันเป็นเพราะเยลลี่สามลัง 55+
คราวนี้ดังคับโรงเรียนยิ่งกว่าเดิมแหงๆ :o8:
-
ญี่ปุ่น & เต้ สู้มานนนนน
โฮกกก ฮากกก !!!
XD อยากลงไปช่วยเชียร์ด้วยจัง 555+
อยากรู้ว่าน้องญี่ปุ่นกินแล้วเอาไปเก็บไว้ไหน
ยัดได้ยัดดี แถมยังทนความร้อน ความเย็นเป็นเยี่ยม
ว่าแต่คนเล็งเยอะเลยนะ ป๊อปเจงๆ
เยลลี่สามลัง โฮ่ววว !!!
(พูดมากไปละ ขอไปสูดยาดมก่อน ฮึ่ย ฮ่า ฮึ่ย ฮ่า)
-
:ped149:ญี่ปุ่นสู้ๆ เต้สู้ๆ :ped149:
-
:m18: :m18: :m18:
ญี่ปุ่นสู้ๆ
อิิอิ
-
ญี่ปุ่นกับเต้ เยี่ยมมม
อีกเกมนึง สู้ๆ
เพื่อเยลลี่!
-
55555 ขำแบงค์อ่ะ
จับของพี่บ้างดิ่ หื่นชิ๊บเป๋ง
... รูปประจำตัวดั๊น ก็คิมบอมฮ่า
+1 ให้กับปุ่นคนเก่ง
-
555 รู้แล้วปีนี้ไปขออาจารย์ย้ายสีดีกว่า 555 ย้ายไปอยู่สีชมพู 555
แต่ที่โรงเรียนไม่มีสีชมพูนี่ทำไงดี ญี่ปุ่นสู้ๆ ไม่ต้องกลัวหมีดำนะ
-
ขอยาดมด่วน!........มันลุ้นจนเหนื่อย......
รุ่นนี้ไม่มีแรงกรี๊ดดดด...แล้ว......
ขอนั่งหอบอยู่ข้าง ๆ พี่หมีขาว....แล้วกัน...
นู๋ญี่ปุ่น....มันฮึด....มันอึด จริง ๆ ให้ตายซิ.....
เอ้า....กองเชียร์แก่ ๆ อย่าได้ถอย.....
นู๋ญี่ปุ่น สู้ ๆ น้องเต้ สู้ ๆ :ped149: :ped149:
:กอด1: เด็กน่ารักนู๋ญี่ปุ่น กะ น้อง eiky
-
ญี่ปุ่นสู้ๆ นะ เอาชนะหมีดำให้ได้
ชนะทั้งเกมส์ ชนะทั้งใจนะ :laugh:
หมีขาว จุกไปเลย น่าสงสาร
-
หมีขาวเอ้ย ต้องเข้าใจนะว่าญี่ปุ่นกำลังป๊อปเลยตอนนี้
ว่าแต่พี่แบงค์ ได้ข่าวว่ามีตัวจริงแล้ว!?
ยังจะมาเกาะแกะอีกนะเนี่ย
แค่นี้คนก็รุมชอบญี่ปุ่นเยอะล่ะ
-
ถ้าญี่ปุ่นชนะได้กำเป้าหมีขาวทั้งคืน
-
กรี๊ดๆๆ :z3:ไปข้างนอกมาแป๊บเดียว กลับมาอัพอีกแล้ว ไม่รอกานเลยนะ อิอิ
สมน้ำหน้าอีพี่แบ้งค์ ถึงน้องปุ่นของชั้นจะเอ๋อ แต่เค้าก็เลือกน้าส อิอิ^^
เค้าไม่จั่วมั่วซั่ว :laugh: น้องปุ่นค้า ทำไรดูสถานที่บ้างน้าส สงสารหมีขาวหน้าแดงหมดแล้ว :z1:
-
:ped149: :ped149:
ขออาจารย์ย้ายไปสีชมพูด่วนนนนน
ลุ้นเหมือนไปเชียร์เพื่อนตัวเองแข่งเลยอ่า
ดีใจเหมือนชนะทั้งเกม
-
กลัวว่าเยลลี่สองลังที่ญี่ปุ่นได้จะไม่เหลือไปถึงบอยและปลาดุกน่ะสิ :เฮ้อ:
จบงานกีฬานี่ญี่ปุ่นคงน้ำหนักขึ้น ๕๕๕๕๕๕
เพราะกินเยอะมากกกกก ขนาดลงแข่งแล้วอ่านะ
แต่สัดส่วนมันต่างกัน :m20:
เกมส์นี้ ญี่ปุ่นเต้ สู้ๆๆๆๆๆ :mc4:
สู้เพื่อเยลลี่ อิอิ
ปล.ฉากหวานได้นะคะ แต่คงจะหวานแบบ....หวานฝ่ายเดียวอะ ๕๕๕๕๕๕๕
-
พี่ไรเตอร์อย่าบอกใครนะว่า แอบเข้ามาเชียร์ญี่ปุ่นนะครับ ไปละ
-
แปลว่าแค่มีของกินมาล่อ ให้ญี่ปุ่นทำอะไร ญี่ปุ่นยอมทำหมดทุกอย่างแน่ ๆ เลย 555 :m20:
-
ชนะเลิศศศศศ
-
งานนี้ ญี่ปุ่นแฟนคลับ เกือบทั้งโรงเรียนเลยนะค่ะนั่น Oh! Wowww...เลิศที่สุด :m4:
-
ญี่ปุ่นสู้ๆ เต้สู้ๆ :เหอะ1: :เหอะ1: :110011: :z7:
-
O.O อิอิ ญี่ปุ่นมาแล้ววว คร้าบบบบ
:pig2: (นี่ แน่ะ หมีดำ) :pig2:
ภาวะกดดันตกไปอยู่ทางฝ่ายของทีมสีแดง สีหน้าของโฟคและดิวเครียดอย่างเห็นได้ชัด ทั้งคู่นั่งหลังพิงเก้าอี้ไม่พูดกัน ผิดกับทางฝ่ายของญี่ปุ่นที่ทั้งกินทั้งคุย มีผู้คนรายล้อมอยู่เต็ม ญี่ปุ่นกินไอติมลอดช่องที่เหลือจุ๊บจั๊บ เต้เองก็กินน้ำหวาน ซาร่าบีบนวดให้ญี่ปุ่นอยู่ เฟียตพัดให้ข้างหน้า แบงค์พัดให้เต้อยู่ข้างๆกัน โด่งเป็นคนนวดให้เต้ช่างเป็นนักกีฬาวีไอพีเสียจริง
"อ่า หมีขาวพัดแรงๆหน่อยดิ ร้อนนะเนี่ย"
"ไอ้ นี่ เดี๊ยะ"
"เดี๊ ยะไรอ่า จะไม่ดูแลเค้าเหรอ"
ญี่ปุ่น ยังดูดเลียไอติมอยู่ ไม่ได้สนใจเฟียตเลย
"ไอ้ เปี๊ยก เซ็ตนี้มึงต้องระวังหน่อยนะ ท่าทางไอ้โฟคมันไม่ยอมง่ายๆแน่ มึงดูหน้ามันดิดำๆแดงๆ"
"เอ๋ ระวังไรอ่า อิอิ หมีดำก็ดำอยู่แล้วนิ"
"ไอ้ นี่ มึงเคยเห็นเวลามันจวนตัวหรือเปล่าล่ะ นี่ไม่เคยมีใครสู้มันได้เลยนะตั้งแต่มันแข่งแบดฯมา มีมึงนี่ล่ะ"
เฟียต ขู่แต่ดูเหมือนญี่ปุ่นจะไม่ได้สะทกสะท้านกลับกินน้ำหวานตามไอติม
"เอิ๊ก"
"เฮ้ย ไอ้นี่ เรอเสียงดังเชียว"
"อุ๊ หว่า อิอิ อิ่มเนอะ"
ญี่ปุ่น ทำท่าอายแล้วลุกขึ้นหยิบไม้แบดฯแก้เขิน ยืดแข้งยืดขาก่อนเต้ พอลงสนามเซ็ตสุดท้าย เสียงเชียร์ดูจะเกรียวกราวดังกว่าเดิม เพราะนักเรียนที่แข่งกีฬาชนิดอื่นดูเหมือนจะแข่งเสร็จแล้วต่างพากันแห่เข้า มาดูการแข่งแบดฯของเด็กหน้าเอ๋อที่ร่ำลือกันว่าเล่นได้ประทับใจคนดูนัก ส่วนอีกสนามจบไปแล้วสีฟ้าชนะไปตามฟอร์ม กองเชียร์ทั้งสองฝ่ายก็ลงสนามมายึดคอร์ททางฝั่งโน้นไว้ทันที ผู้คนเกือบทั้งโรงเรียนมาเต็มโรงยิม
"อ่า ปุ่นคนเยอะจังอ่ะ เริ่มตื่นเต้นอีกแล้ว"
เต้ เข้ามาเขย่าแขน
"เอ๋ ตื่นเต้นอารายอ่า อิอิ ดีซะอีกเราจะได้มีคนเชียร์เยอะๆงายเต้"
ญี่ปุ่น หัวเราะคิกคักพอใจ พอเริ่มเกมสุดท้าย ทางงฝ่ายสีแดงเป็นคนส่งลูกเปิดลูกแรกโด่งไปหลังเต้ถอยกลับไปรับดีดข้อมือให้ ลูกโด่งกลับไป โฟคที่เตรียมแผนมาเผด็จศึกอยู่แล้วถอยไปเหยียบรอที่เส้นท้ายคอร์ทกระโดดหวด ลูกแรงทันที ญี่ปุ่นยื่นไม้ไปรองลูกไว้ ลูกกระเด้งข้ามไปดิวจ้องอยู่แล้วแย็บลูกลงข้างหลังญี่ปุ่นทันที กองเชียร์ส่งเสียงอื้อึงอึกทึกขึ้นทันที
"อ่า บุกเลยอ่า"
"คราว นี้กูเอาจริงนะมึงไอ้เปี๊ยก"
โฟค เองก็พูดงึมงำอยู่คนเดียว ตบหลังดิวแล้วพยักหน้าให้กัน
"ปุ่นๆ ดูเขาจะเตรียมแผนมาดักเราอ่ะ เอาไงดี"
"อ่า งั้นเราพยายามตีเฉียงเข้าไว้ อย่าหยอดให้ยิงหลัง อยากตบก็ให้ตบให้พอจายไปเลยอิอิ นายรอดักหวดคืนด้วยน้า อย่ารอถ้ามีโอกาส มาๆเต้ สู้เว้ย สีชมพู"
ญี่ปุ่น กอดคอกับเต้แล้วก็ส่งเสียงดังพร้อมกัน เรียกเสียงปรบมือเกรียวกราว พอโฟคส่งลูกโด่งมาหลังญี่ปุ่นก็ถอยไปรับแต่ตีตัดเฉียงลงเปลี่ยนเกม ดิวถลาเข้ามาหยอดเบาทันที เต้เองก็ตวัดหน้าไม้ให้ลูกลอยเฉียงข้ามไป โฟคตบไม่ถนัดนอกจากหยอดกับตีโด่ง โฟคตัดสินใจโยนลูกโด่งมาหาญี่ปุ่น
"เต้ หลอกดาว"
ญี่ปุ่น พูดแล้วกระโดด เต้ถอยมายืนระดับเดียวกันแต่ไม่ได้กระโดด ญี่ปุ่นจั่วลมพอขาถึงพื้นก็รีบนั่งลงเพราะกลัวว่าเพื่อนจะตีหัวเอา เต้ยืนตบกดลูกลงหน้าดิว แม้จะไม่ได้กระโดดตบแต่ความแรงของการหวดที่ยืนในตำแหน่งตบพอดี ทำให้ดิวรับลำบากต้องงัดลูกข้ามมา ญี่ปุ่นที่นั่งลงก็โผล่ขึ้นมากระโดดพอเป็นพิธีฟาดลูกลงระหว่างโฟคกับดิว
"กรี๊ด ดดดดดด อย่างนี้ค่า ต้องอย่างนี้"
เสียง ของซาร่ากับแกงค์แนวร่วมดูจะเบาไปทันทีเพราะเสียงของนักเรียนที่เข้ามาดูส่ง เสียงดังกว่าทั้งเป่าปากปรบมือโห่ร้องเรียกชื่อ สารพัด สีหน้าแววตาของญี่ปุ่นไม่ได้ยอมแพ้แม้แต่น้อยจ้องหน้าโฟคไม่ละสายตา โฟคเองก็จ้องหน้าญี่ปุ่นต่างฝ่ายไม่ยอมยี่หระให้กัน ญี่ปุ่นแลบลิ้นให้ทันที
"แฮ่ๆๆ เค้าไม่ยอมง่ายๆหรอกน้าหมีดำ ชิ"
ญี่ปุ่น ทำหน้าทำตาใส่ โฟคได้แต่กัดฟัน คนที่เห็นก็พากันหัวเราะชอบใจ พอได้มาเป็นฝ่ายส่งลูกญี่ปุ่นก็ดีดลูกสั้นเร็วไปยัดใส่หน้าไม้ของโฟค ซึ่งญี่ปุ่นคิดว่าเขาต้องแย็บเร็วกลับมาแน่ๆ เป็นไปตามคาดเพราะโฟคไม่มีทางเลือกมากนอกจากหยอดกับแย็บ พอแย็บเร็วกลับไปญี่ปุ่นที่เป็นคนวางเกมให้เป็นไปตามใจตัวเองก็ก้าวขาไปรอ ทันทีที่ลูกพ้นตัว พอโฟคแย็บลอยลูกแค่ข้ามเน็ทมา ญี่ปุ่นก็ตวัดไม้เร็วแย็บใส่ตัวทันที แต่โฟคเองก็ไม่ใช่อ่อน ดีดลูกออกลอยข้ามมา ญี่ปุ่นไม่ยอมก้าวตามไปฟาดลูกลงใส่ระหว่างดิวกับโฟค แต่โฟคเองเหมือนตื่นตัวเต็มที่ไม่ยอมให้ลูกลงพื้นง่ายๆงัดลอยข้ามมาอีก ญี่ปุ่นเม้มปากกระโดดขาเดียวฟาดลูกลงข้างตัวโฟค เสียงเฮทุกครั้งที่ญี่ปุ่นฟาดลูก และก็ยิ่งเฮดังกว่าเมื่อโฟครับลูกได้ กองเชียร์สีชมพูกระโดดโลดเต้นดีใจส่งเสียงเกรียวกราว ไม่มีใครนั่งเก้าอี้สักคนเดียวแม้แต่อาจารย์วารุณีเองก็ลุกๆนั่งๆ
"นี่ แน่ เหนียวนักใช่ไหมหมีดำ ชิ"
ญี่ปุ่น กัดฟันพูด
"ลูก นี้โด่งแน่ๆเลยเต้ เอาแผนหลอกดาวสลับกับ นินจาขโมยขวดน้า"
ญี่ปุ่น ที่กระโดดกอดคอเต้พูดข้างหู เต้พยักหน้า พอญี่ปุ่นส่งลูกสั้นอีกดิวก็โยนมาหลังตามที่คาดไว้ เต้ก็กดลูกลงไม่พยายามโต้แล้ว เพราะบังคับให้เกมตกอยุู่ในการควบคุม โฟครองลูกหยอดมา ญี่ปุ่นดีดลูกไปหลังคอร์ท ดิวต้องเอียงตัวไปตีลูกโด่งกลับมา
"นิ นจา"
ญี่ปุ่น ร้องบอก เต้ยิงลูกโด่งไปอีกมุมเพื่อให้ทางดิวได้วิ่ง ดิวเองก็โยนกลับมาได้ ญี่ปุ่นโยนกลับไปอีก
"หลอก ดาว"
พอ ญี่ปุ่นตะโกนเต้ก็ถอยหลังไปเส้นหลังสุด ญี่ปุ่นก็ถอยลงอีกก้าวหนึ่ง พอดิวโต้ลูกโด่งกลับมา เต้ก็กระโดดตีลูกกดลงไป โฟคงัดโด่งขึ้นมา ญี่ปุ่นทำท่ากระโดด แต่จั่วลมพอเท้าถึงพื้นก็รีบก้มตัวลงทันที เต้กระโดดเหย่งขึ้นอีกทีหนึ่งหวดลูกลงตรงกลาง แต่โฟคงัดลูกข้ามมาได้ญี่ปุ่นถลาเข้าเข้าไปเง้อไม้ทำท่าฟาดเต็มแรงแต่กลับ หยอดลงเลียดเน็ท โฟคกับดิวยืนเสียจังหวะอยู่เพราะนึกว่าญี่ปุ่นจะตบ ลูกลอยลงพื้นอย่างช้าๆ จนเสียงเชียร์ดังกระหึ่มขึ้น โฟคกับดิวถึงรู้สึกตัวว่าเสียแต้มไปแล้ว
"แน่ มากไอ้เปี๊ยก"
เฟียต พูดแล้วยิ้มอย่างพอใจ เสียงซาร่ากับแนวร่วมเริ่มหายแล้วเพราะเสียงเริ่มแหบพร่า ยังคงอยู่แต่เสียงกลองกับเสียงเป่าปากปรบมือของกองเชียร์ ญี่ปุ่นกระโดดกอดคอเต้เช่นเคย ปาดเหงื่อออกจากหน้ายิ้มร่าดีใจทั้งสองคน
"สู้ น้าเต้น้า เราต้องสู้"
ญี่ปุ่น ร้องออกมา เป้นเกมที่สูสีกันมากบอกไปไม่มีใครเชื่อว่าญี่ปุ่นเพิ่งจะซ้อมเล่นแบดฯ การเล่นที่โดดเด่น การเล่นที่ฉลาดเกินกว่าที่เด็กเพิ่งเข้าชมรมจะทำได้ขนาดนี้ เกมผลัดกันทำแต้มไล่บี้กันอยู่ตลอดเวลา เต้เองก็เกินความคาดหมายของใครหลายคนเพราะเต้เองในชมรมเป็นคนที่เล่นอ่อนที่ สุด แต่ด้วยความมุ่งมั่นของญี่ปุ่นที่ทำให้เต้มีกำลังใจฝึกซ้อมหนักหน่วง มีทักษะดีขึ้นจึงสร้างความประหลาดใจให้เพื่อนๆเป็นอย่างมาก เกมมาถึงโค้งสุดท้ายสีชมพูแต้มนำอยู่หนึ่งแต้ม นักกีฬาทั้งสองข้างก็ดูโรยราแม้จะมีน้ำหวานให้ดื่มอยู่ไม่ขาด แต่ด้วยเล่นกันสามเกมตั้งแต่บ่ายโมงจนจะสี่โมงเย็นแล้วเกมยังไม่จบ
"อ่า เหนื่อยจังปุ่นเราหิวน้ำ"
เต้ ครางออกมาหายใจทางปากกันทั้งคู่
"อด ทนน้า เราก็หิวน้ำ อีกแต้มเดียวน้า สู้ๆ"
ญี่ปุ่น พยายามเรียกความมั่นใจกลับมาให้เต้ เพราะญี่ปุ่นเองก้หายใจพะงาบๆอยู่เช่นกัน
"หายใจ ลึกๆน้า หายใจลึกๆ"
ญี่ปุ่น ทำให้เต้ดูเป็นตัวอย่าง เต้ทำตาม พอเริ่มส่งลูกเต้ก็ยิงลูกไปหลังคอร์ทดิวโต้กลับมาญี่ปุ่นก็โต้กลับไปหลัง คอร์ทเช่นกัน ดิวกระโดดตบทันทีเพราะลูกที่ญี่ปุ่นโยนไปไม่ถึงเส้นหลังดี พอเปิดเกมรุกใส่ เต้ก็งัดลูกกลับคืน โฟคที่คอยโฉบอยู่แล้วก็ดักแย็บลงญี่ปุ่นขึ้นหน้าไปงัดลูกไปหลังคอร์ท ดิวกระโดดหวดลงมาอีก เต้สอยลูกโด่งขึ้น ดิวก็กระโดดตบลงมาอีกญี่ปุ่นงัดตีเฉียงเฉียดเน็ทไป โฟคก้าวไปงัดโด่งไปหลังคอร์ท เต้ถอยวิ่งตามตวัดลูกกลับไป ดิวก็กระโดดตบอีกที ญี่ปุ่นงัดลูกลอยไปให้ดิวตบอีกรายนั้นก็บ้าระห่ำตบท่าเดียว ฝ่ายญี่ปุ่นก็งัดลูกโด่งยั่วให้ตบ โฟคเห็นดิวกระโดดตบอยู่นานไม่เป็นผล พอโด่งลอยมาอีก
"กู เอง"
โฟค ร้องเสียงดังแล้วกระโดดตบลูกลงมาทางเต้ เต้เองพุ่งไปรับลูกลอยข้ามไปได้แต่ตัวเองม้วนหน้าออกนอกสนามไปแล้ว ลูกลอยไปดิวหวดซ้ำรอยเดิม ญี่ปุ่นก็เขย่งไปรับเสียหลักล้มลงก้นจ้ำเบ้า ลูกลอยโด่งอยู่กลางคอร์ทโฟคปรี่เข้ามาซ้ำดาบสองทั้งๆที่ฝ่ายสีชมพูยังล้มลุก คลุกคลานอยู่ "ฟิ้ว" เสียงลูกขนไก่ฝ่าลมมาญี่ปุ่นกระดื้บตัวไปรับลูกด้วยแขนข้างที่ถือไม้อยู่ตัว นอนพาดอยู่กลางสนาม ตีลูกโด่งข้ามไป เสียงเกรียวกราวดังกระหึ่ม เต้ลุกขึ้นแล้วเข้ามาในสนาม จังหวะที่ดิวกระโดดหวดลูกลงมาอีกเต้เข้าไปรับลูกเด้งข้ามไป ญี่ปุ่นลุกขึ้นมาโฟคแย็บเร็วมาทันที ญี่ปุ่นตวัดไม้เฉียงไปทางดิว ดิวหยอดข้ามมาญี่ปุ่นตีโด่งไปหลังคอร์ท
"หลอก ดาว เต้"
ญี่ปุ่น ตะโกนกัดฟันแน่น พอโฟคกระโดดตบมาเต้รับโดยเอาไม้รองลูกไว้เฉยๆ ลูกขนไก่จึงเด้งกลับไปเป็นหยอด ดิวก้าวขามารับแต่ต้องงัดโด่งมา เต้กระโดดขึ้นทันที แต่ทำท่าตีเหมือนทุกครั้งพอเท้ากระทบพื้นก็ก้มตัวลง ญี่ปุ่นที่กระโดดไล่เลี่ยกัน พอพ้นหัวของเต้ก็หวดลูกลงตรงกลางคอร์ท เต้กับดิวยืนนิ่งอยู่ เสียงเฮดังครืน
"อ๊า กกกกกกกก ชนะแล้ววววว"
ญี่ปุ่น ล้มตัวลงไปกอดเต้
"ฮึกๆ เราชะ ชนะแล้วปุ่น"
เต้ ร้องไห้ออกมาเพราะตื้นตัน ทั้งสองนอนกลิ้งกอดกันอยู่
"กรี๊ด ดดดดดดด น้องญี่ปุ่น น้องเต้ สุดยอดค่าา"
เสียง แหบพร่าแตกดังมาแต่ไกล ซาร่าวิ่งเข้ามาในสนาม เฟียตแบงค์ก็วิ่งเข้ามาพยายามจะแย่งตัวญี่ปุ่นไปกอด แต่ญี่ปุ่นไม่ยอมปล่อยเต้ที่ร้องไห้อยู่
"เก่ง มากไอ้เปี๊ยก มึงแน่มาก"
เฟียต นั่งลงแล้วดึงบ่าญี่ปุ่นออกมาจากเต้
"อ่า หมีขาวเค้าชนะแล้ว เค้าชนะแล้ว"
ญี่ปุ่น โผเข้ากอดหมีขาวทันที ร้องอย่างสุขใจ
"เออ มึงเก่งมากไอ้เปี๊ยก"
เฟียต อาศัยจังหวะชุลมุนกอดรัดญี่ปุ่นแน่นขึ้นเพราะมีคนล้อมเต็มไม่มีคนมองเท่า ไหร่ อีกฝั่งของสนามโฟคยืนมองอยู่ด้วยสายตาที่ท้อแท้ รู้สึกพ่ายแพ้ไปทั้งใจ โฟคก้มหน้าเดินออกไปนอกสนามเก็บของแล้วออกไปจากโรงยิมทันที
"ไป ไอ้เปี๊ยก วันนี้กูจะเลี้ยงข้าว มึงอยากกินอะไร"
"ว๊าย ไม่ได้นะคะ พี่เฟียตขา ซาร่าจองตัวไว้แล้วค่าจะพาน้องญี่ปุ่นกับน้องเต้ไปกินส้มตำ"
"มึง เป็นบ้าเหรอ ถ้ามันท้องเสียขึ้นมาทำยังไง"
เฟียต ตวาดดังลั่น ซาร่าหน้าจ๋อยไป
"เอ่อ ขอโทษค่ะ ลืมนึกไป น้องญี่ปุ่นขางั้นแข่งเสร็จเราค่อยไปนะค๊ะ"
ซา ร่าหันไปบอกญี่ปุ่น
"อ่า เค้าก็อดกินอ่ะดิ อะไรอ่าหมีขาวน่ะ จะเลี้ยงข้าวเหรอ ไม่เอาน้าอาหารตามสั่งอ่ะ"
ญี่ปุ่น นทำหน้าย่นใส่
"เออๆ เดี๋ยวกูพาไปกินสุกี้ในร้านก็ได้วะ"
เฟียต ตอบทำหน้าเซ็ง ตั้งแต่รู้จักญี่ปุ่นเฟียตใช้เงินเปลืองขึ้นมาก แม้ทางบ้านจะไม่มีปัญหาเรื่องเงินแต่ด้วยความเป็นเด็กที่รู้จักใช้เงินจึงทำ หน้าเซ็งไปตามระเบียบ
"เฮ้ย มึงจะพามันไปได้ไงวะ เด็กสีกูกูรับผิดชอบเอง"
แบงค์ แย้งขึ้นดึงญี่ปุ่นมาหาตัว
"อ้าว ไอ้แบงค์มึงจะให้กูบอกมึงอีกกี่รอบ ว่าไอ้เปี๊ยกเนี่ยเด็กกู ทำไมวะ มึงทำเหมือนกำลังจะวอแวกับมันแล้วไอ้กายหน้าจืดนั่นล่ะ"
เฟียต สวนคืนแบงค์อึ้งเงียบอยู่
"เอ่อ พี่ขา เอาอย่างนี้ดีไหม เราไปกินข้าวด้วยกันทั้งหมดนี่ล่ะค่า จะได้เลี้ยงน้องๆด้วยเลย ส่วนกองเชียร์วันปิดกีฬาค่อยเลี้ยง"
ซา ร่าออกความคิด แต่ทั้งแบงค์กับเฟียตมองหน้ากันอย่างกับจะกินเลือดกินเนื้อ
:serius2: :serius2:
เขียนโดย eiky
-
วู้วววววววววววววววว ชนะแล้วเย้ๆๆๆๆ :mc4: :mc4:
ปุ่นเต้สุดยอดดดดด o13
หมีขาวขี้หวงเนอะ ^^
ตอนนี้แอบสงสารหมีดำอ่า unlucky in game แล้วยัง unlucky in love อีก :sad11:
ขอบคุณ eiky :กอด1:
-
เง้อ....น่าสงสารหมีดำ อ่า
-
ปุ่นเก่งจังเลย
สงสารโฟคอะ
เฟียสกับแบงค์ทำคะแนนใหญ่เลยอะ
มาต่อทุกวันเลยนะ รออ่านคัฟ
-
:เฮ้อ: สงสารหมีดำ
:กอด1: ญี่ปุ่น
:z1: หมีขาวทำคะแนน
-
สงสารหมีดำอ่า หมั่นไส้แบงค์ด้วย
เดี๋ยะงานเข้าปุ่นแน่
ปุ่นเอ๊ยยย กินข้าวเสร็จแล้ว อย่าลืมปลอบใจหมีดำหน่อยนะ
-
ทั้งสะใจและสงสารในคราวเดียวกัน ต้องรู้จักแพ้ให้เป็นนะหมีดำ เกมส์จบ เราต้องจบ มีสปิริตหน่อย
หมีขาวก็ทำคะแนนใหญ่เชียว หึหึ
-
ไอ้หญ้าแห้งนี่เกือบกรอบแล้วมั้งโดนกอดขนาดนั้น :impress2: :impress2:เฮ้อคนกลางนี่ไม่รู้สึกรู้สาซะเลย เขาจะตีกันตายเพราะแย่งตัวเราแท้ๆ :เฮ้อ: :เฮ้อ: :เฮ้อ:
-
หาใครซักคนมาเป็นคู่พี่หมีดำดีเถอะขอร้อง
:sad4: :sad4: :sad4:
ขอให้พี่เฟียตจับญี่ปุ่นกดได้ไวไวเด๋วคู่แข่งเยอะ
-
สงสารหมีดำต้องหาคู่ให้หมีดำนะ
แต่เค้าก็เชียร์หมีขาวคนเดียวน้าญี่ปุ่น
-
งานนี้ สงสารหมีดำจัง ญี่ปุ่นไปปลอบใจหมีดำด่วนเลยนะ :monkeysad:
แต่ญี่ปุ่นต้องคู่กับหมีขาว เท่านั้นหนา
เริ่มสับสนในตัวเอง แหะ คนเชียร์
-
แหะๆ แอบสงสารหมีดำอ่ะ
ญี่ปุ่นอย่าลืมหมีดำจิ ง่า
ถึงเราจะเอ๋อ เราก็ต้องเอ๋อแบบมีศีลธรรม
นะปุ่นน้า 5555+(กุบ้าป่ะวะ แต่รุสึกงั้นจริงๆนะ)
-
โฮก! ชนะแล้ว! สงสารโฟคนะ
หาคู่ให้โฟคที ฮ่าๆ ,,
ส่วนแบงค์อะนะ ก็บอกแระไปดูคนของตัวเองไป๊
ไม่งั้นยิ่งวุ่นวายเข้าไปใหญ่นิ
-
สงสารหมีดำโว้ยยยยยยยยย :m15:
ดูแนวโน้มว่าหมีขาวเป็นพระเอกมาแต่ไกลเลย
แต่ๆๆๆว่า.....อยากได้สองคนเลยอะ อิอิ
ได้มะๆๆ คนแต่ง พลีสสสสสสสส :m13:
ถ้าไม่ได้ก็.....หาใครสักคนมาคู่หมีดำหน่อยก็ดี
เอาน้องเต้ก็ได้ :m17:
เฮ้อออ พ่อคนความรู้สึกช้า
พอจะทำคะแนนหมีขาวก็เกือบได้ญี่ปุ่นไปแล้ว :เฮ้อ:
-
:mc4: สุดยอดไปเลยยยย......นู๋ญี่ปุ่น
แต่....อย่าลืมตามไปปลอบใจพี่หมีดำหน่อยน้า......
นู๋ต้องชนะทั้งในเกมส์และนอกเกมส์น้า..... o13
:z13: เห็นตัวนี้แล้วนึกถึงนู๋ญี่ปุ่นตอนถูกปลุกให้ตื่น...ว่าม๊ะ
กด + ฉลองให้นู๋ญี่ปุ่น
:L1: นู๋ญี่ปุ่น กะ น้อง eiky
-
สงสารหมีดำจังเลย วิ่งหนีไปทำใจซะแล้ว :o12:
อีพี่เฟียตนี่ก็เนียนทุกที่จริงๆ :laugh:แต่เค้าชอบบบบบ
ตอนหน้าจะมีไรป่าวเนี้ย ดูอีพี่เฟียตมันหื่นๆ+เก็บกดน้าส :-[
-
หมีดำน่าสงสารมากเลยค่ะ :m15: ญี่ปุ่นไม่ว่าแพ้หรือชนะก็กำลังใจเพียบอยู่แล้ว ญี่ปุ่นตามไปปลอบใจหมีดำหน่อยซิค่ะ :monkeysad:
-
"อีกฝั่งของสนามโฟคยืนมองอยู่ด้วยสายตาที่ท้อแท้ รู้สึกพ่ายแพ้ไปทั้งใจ โฟคก้มหน้าเดินออกไปนอกสนามเก็บของแล้วออกไปจากโรงยิมทันที" เศร้า :m15: เพื่อน ๆ หายไปไหนกันหมดคับ ทำไมไม่มาปลอบใจเพื่อนบ้าง ทั้งที่ยามนี้โฟคต้องการกำลังใจอย่างที่สุด :o12:
-
หมีโฟคได้คะแนนสงสารไปเต็มๆ แพ้ในเกมไม่พอยังจะแพ้นอกเกมอีก :sad4:
หมีเฟียตก็เนียนตลอด ส่วนพี่แบงค์นี่ไปเคลียร์กับกิ๊กก่อนนะ 55
ส่วนญี่ปุ่น เก่งมากค่ะลูก :กอด1:
-
หมีขาว สู้ๆๆ ระวังอีพี่แบงค์น้าาาา
-
สงสารพี่หมีดำแพ้ทั้งในเกมส์และนอกเกมส์ :เฮ้อ:
-
แบงค์อย่ามายุ่งกับเด็กของ ขาวดำ เรนเจอร์นะ
-
เพื่อนๆ อิอิ เค้าเขียนมะทันอ่า รอหน่อยน้า วันนี้เหนื้อยเหนื่อย อิอิ
รักน้าา :L1: :L1:
-
ญี่ปุ่น o13 o13
-
จารอคร้าบบบบ
จะเป็นไงน้า แอบสงสารหมีดำ
ไม่อยากให้ใครเสียใจเยยจริงๆ
แต่ก็ต้องลุ้นต่อปายยย = w =
-
อิอิ รอนานไหมค้าบบบ มาแล้ว น้า
:z1:(กัด) :z1:
ญี่ปุ่นเดินตามซาร่ากับประธานสีออกจากโรงยิมเสียงร้องเรียกชื่อยังดังกึกก้อง มีนักเรียนหลายคนวิ่งรุมเข้ามาขอลายเซ็นต์ ชื่อเสียงของญี่ปุ่นดังกระฉ่อนไปในพริบตา ไม่เคยมีใครในโรงเรียนนี้ชนะโฟคมาก่อนทั้งประเภทคู่ประเภทเดี่ยว แต่เกมในวันนี้เต้กับญี่ปุ่นโดดเด่นเป็นอย่างมาก การเล่นที่แปลกประหลาด ความเหนียวแน่น สร้างความประทับใจให้แก่ผู้ชมเป็นอย่างมาก ซาร่ากับแบงค์ช่วยกันเด็กนักเรียนออกเพราะจะพาญี่ปุ่นไปพักเพราะท่าทางเหนื่อยล้ามาก พอลากออกมาพ้นโรงยิมก็ตรงไปยังห้องสีชมพู เฟียตเดินตามมา
"ไปไอ้เปี๊ยกกลับห้องเรา"
เฟียตเข้าไปดึงแขนญี่ปุ่น
"อ่า หมีขาวจะพาไปกินข้าวหรา อิอิ"
หายใจพะงาบๆแต่ยังห่วงเรื่องกิน
"เออ ไปรีบไปเดี๋ยวคนแห่มาอีก"
"เฮ้ย มึงจะพามันไปไหน"
"หยุดเลย ไอ้แบงค์มึงหยุดความคิดเลย เดี๋ยวกูเหนี่ยว ไปไหนมึงมาเกี่ยวอะไร"
"อ้าว กูจะพามันไปกินข้าวสิ นี่มันน้องสีกูนะมึง"
"ไม่เกี่ยวโว้ย เด็กกู ใครจะทำไม"
"อ่า ไปค่ะไปพี่เฟียต จะพาน้องญี่ปุ่นไปก็รีบๆค่า เดี๋ยวน้องๆแห่มามันจะหลบลำบากแล้ว"
ซาร่าตัดบทเพราะเห็นสองคนถลึงตาใส่กัน
"แต่อย่าทำอะไรน้องญี่ปุ่นรุนแรงนักนะค้าพี่เฟียตขา พรุ่งนี้ต้องตัดเชือก อิอิ"
ซาร่าพูดแล้วยิ้ม เฟียตยิ้มมุมปากแล้วลากแขนญี่ปุ่นออกจากห้องไป
"ไปกินสุกี้ๆ"
ญี่ปุ่นร้องอย่างดีใจ เดินตามเฟียตออกไป
"หมีขาว เค้าอยากกินน้ำ"
"เออ แป๊บเดียว เดี๋ยวไปกินหน้าโรงเรียน"
"อ่า ไม่กินน้ำเปล่าน้า อิอิ เค้าจากินโค้ก"
"เฮ้ย มึงยังไม่ได้แดกข้าวเดี๋ยวมันก็กัดกระเพาะหรอก"
"เอ๋ ก็อยากกินอ่ะ"
"ไอ้นี่ เดินให้มันเร็วๆหน่อยได้ไหม"
"ก็เดินอยู่นิ ให้เขาขี่หลังดิจะได้เร็วถูกใจ"
"กวนตีนนะมึง"
ญี่ปุ่นทำหน้าย่น แอบอมยิ้มอยู่ในใจเพราะคิดว่าเฟียตจะยอมให้ตัวขี่หลัง
"อ่า ทำไมอ่า เนี่ยไม่มีแรงจะเดินแล้วน้า เหนื้อยเหนื่อย"
ญี่ปุ่นทำท่าเหนื่อย ก้มลงจับเข่าตัวเอง
"ไอ้นี่ มึงอย่ามาหลอก ทนเดินเอาหน่อย"
"ไม่เอาอ่า ขี่หลัง นะนะ หมีขาวให้เค้าขี่หลังหน่อยน้า"
ญี่ปุ่นไม่ยอมแพ้ กระตุกแขนอ้อนต่อ
"จิ๊"
เฟียตทำปากจิ๊จ๊ะ มองหน้ามองหลังแล้วนั่งยองๆลง ญี่ปุ่นโผเข้ากอดคอยกขาขึ้นตวัดเกี่ยวเอวทันที
"ไอ้นี่ ทำไมกูต้องยอมมึงด้วยเนี่ย"
"ก็หมีขาว จะดูแลเค้านิ น่าอย่าบ่น ไปเร้ยย หมีขาว"
ญี่ปุ่นเขย่าตัว อย่างสนุกสนาน
"เฮ้ย มึงอย่าดิ้นสิเดี๋ยวกูก็เหวี่ยงลงหรอกไอ้นี่"
"อิอิ เหมือนขี่ม้าเลยอ่า สบ๊ายสบาย"
"เดี๋ยวเถอะมึง ตกลงมึงแกล้งเหนื่อยใช่ไหม"
"เปล๊า เค้าเหนื่อยจริงๆน้า เนี่ย แฮ่กๆๆๆ"
ญี่ปุ่นทำท่าหอบ แล้วกอดคอเฟียตแน่นเพราะกลัวโดนเหวี่ยงลงเหมือนกัน มีเด็กนักเรียนที่กำลังเดินกลับหอมองดูอยู่ เฟียตก้มหน้าเดินจ้ำอย่างรวดเร็ว อายหน้าแดง แต่คนที่อยู่บนหลังไม่มีทีท่าว่าจะอายหรือเกรงใจเลยแม้แต่น้อย
"แหว่ะ หัวหมีขาวเหม๊นเหม็น สระผมบ้างป่ะเนี่ย"
"อ้าว ไอ้นี่ กูเล่นกีฬานะเว้ย หัวมึงหอมตายนักนี่"
"นี่งาย ห๊อมหอม"
ญี่ปุ่นเอาหน้าพลิกออกเอาหัวซุกไปที่หน้าของเฟียต
"เฮ้ย เหม็นไอ้เปี๊ยก กูจะอ๊วก"
เฟียตทำหน้าย่นเหมือนญี่ปุ่นเพราะหัวของญี่ปุ่นเหม็นกลิ่นเหงื่อส่งกลิ่นโชยออกมาไม่แพ้กัน
"แอ่ะ เหม็นตรงหนาย หอมจะตาย นี่หมีขาวเดินเร็วๆหน่อยซี้ เค้าหิวแล้วน้า"
ญี่ปุ่นเร่ง แล้วตีแขนเฟียต
"อ้าว มึงเดี๋ยวโดนเหวี่งลงนะ มึงมาตีกูทำไม"
"ก็ไม่ถูกใจเค้านิ เดินไวๆ อย่าพูดมาก"
ญี่ปุ่นไม่สนใจดิ้นกระแด่วๆอยู่บนหลัง เฟียตเหลืออดปล่อยมือที่จับขาญี่ปุ่นไว้ออก แต่ญี่ปุ่นก็ไม่ยอมเกี่ยวขาเอาไว้แน่น กอดคอ
"เฮ้ย กู กู หายใจไม่ออก ไอ้เปี๊ยก"
เฟียตร้องหน้าแดง
"ห้ามปล่อยเค้าลงน้า เดี๋ยวกอดแน่นกว่าเดิมอีก หึหึ"
ญี่ปุ่นขู่เฟียต ซึ่งกลับมาจับขาไว้เหมือนเดิม ญี่ปุ่นหัวเราะคิกคักอารมณ์ดี ร้องเพลงอิ๊กคิวซังอย่างเพลิดเพลิน พอถึงร้านสุกี้เฟียตจึงนั่งลงปล่อยให้ญี่ปุ่นลงจากหลัง
"ลงไป ถึงแล้ว โห เหนื่อยนะมึง"
เฟียตบ่น แค่ญี่ปุนไม่ได้สนใจมอง ปรี่เข้าไปเกาะกระจกมองดูหม้อสุกี้ของคนที่กำลังกินอยู่ จนคนที่กินมองงงๆ
"เฮ้ย มึงไปหลอกอะไรเค้า มานี่ไอ้เปี๊ยก ไปเข้าไปใน"
เฟียตมาลากญี่ปุ่นเข้าไปในร้านสุกี้ พอเข้าไปในร้านญี่ปุ่นก็สั่งเอานั่นเอานี่เยอะแยะไปหมด
"เฮ้ย ไอ้เปี๊ยก กินให้หมดนะมึงสั่งมาทำไมเยอะแยะ ถ้ากินไม่หมดกูให้มึงจ่ายเงินเองนะ"
เฟียตขู่ญี่ปุ่นจึงหยุดสั่ง แต่ที่สั่งไปแล้วก็ไม่ใช่น้อย พอหม้อสุกี้มาก็ลงมือกิน ญี่ปุ่นกินจุ๊บจั๊บไม่สนใจพูดหรือมองหน้าเฟียตที่กำลังมองอยู่เลย มีความสุขกับการกินใครจะเชื่อของบนโต๊ะหมดเกลี้ยงไม่มีเหลือ
"อ่า อิ๊ม อิ่ม อิอิ"
ญี่ปุ่นเอนหลังพิงพนักลูกพุงตัวเอง
"โห กูเชื่อมึงจริงๆ นี่อะไรอยู่ในท้องมึงเนี่ยไอ้เปี๊ยก แดกซะ"
"อ่า ก็เค้าหิวนิ หมีขาวอ่าเค้าง่วงแล้วอ่า รีบกลับเถอะ"
ญี่ปุ่นหาวนอนใส่ทันที เฟียตได้ส่ายหน้าจ่ายเงินแล้วพาญี่ปุ่นออกมาจากร้านสุกี้
"มึงจะไปไหน"
เฟียตร้องถามดึงแขนญี่ปุ่นที่กำลังมุ่งตรงไปยังทางหอพักตัวเอง
"เอ๋ ก็กลับไปนอนนิ"
"อ้าว มึงต้องไปนอนกับกู จะไปไหน"
"อ่า เค้ายังไม่ได้ซักผ้าเลยอ่า ไม่มีเสื้อใส่แล้วน้า"
"เอาไปซักห้องกู"
"อิอิ หมีขาวซักให้เค้าน้า เย้ๆๆ"
ญี่ปุ่นไม่ฟังเสียงวิ่งไปทางหอตัวเองสักพักก็กลับลงมาพร้อมถุงผ้าใบใหญ่ ยิ้มแป้นมาแต่ไกล
"อ่่ะ หมีขาว"
"เฮ้ย มึงถือเองดิ กูไม่ใช่ขี้ข้ามึงนะ"
"เอ๋ ไม่ถือหรา ไม่ถือไม่ไปดีกว่า ขี้เกียจละ"
ญี่ปุ่นตั้งข้อแม้
"โป๊ก นี่แน่ะ"
"อ่า หมีขาวอ่ะ เขกหัวเค้าอีกแล้วอ่า"
"มึงนี่มันกวนตีนกูจริงๆ ไปรีบไป"
เฟียตเขกหัวไปทีหนึ่งค่อนข้างแรงแล้วก็คว้าถุงผ้ามาจากมือญี่ปุ่นที่ลูบหัวตัวเองอยู่ พอไปถึงห้องญี่ปุ่นก็ถอดเสื้อผ้าออกเหลือแต่ตัวล้อนจ้อนเดินโทงเทงเข้าห้องน้ำทันที
"เฮ้ย มึงไม่รออาบน้ำพร้อมกูวะไอ้เปี๊ยก"
"ไม่เอาอ่ะ เค้าอยากนอน เหนื่อยน้า หมีขาวอาบเองดิ ทำตัวยังกะเด็ก"
"อ้าว"
เฟียตอ้าปากจะด่าแต่ญี่ปุ่นปิดประตูห้องน้ำใส่หน้าแล้ว จึงได้แต่เดินไปข้างล่างหอเพื่อซักผ้าให้เจ้าตัวดีสักพักญี่ปุ่นก็เปิดประตูออกมาตัวยังเปียกๆอยู่ เฟียตนั่งหน้ามุ่ยอยู่
"เช็ดตัวให้หน่อย"
ญี่ปุ่นยืนกางแขนออกคำสั่งอยู่หน้าห้องน้ำ
"ไอ้เปี๊ยกก มึงจะเกินไปแล้วนะ ตกลงนี่กูเป็นคนใช้มึงเหรอ"
"อิอิ ไม่ช่าย ก็เค้าอยากให้หมีขาวทำให้นิ"
ญี่ปุ่นอ้อน เฟียตค่อยส่ายหน้าแล้วเดินไปหยิบผ้าเช็ดตัวมาเช็ดให้ เฟียตเช็ดตัวญี่ปุ่นช้าๆมองเรือนร่างเปล่าเปลือยนั้นอยู่ไม่วางตา เฟียตช้อนหน้าญี่ปุ่นขึ้น รายนั้นยิ้มร่าอยู่ เฟียตโน้มตัวลงไปทาบปากทันที ญี่ปุ่นไม่ถอยหนี
"จะจุ๊บเค้าหรา อิอิ"
กลับหัวเราะออกมา เฟียตไม่พูดแต่ประกบปากทันที ญี่ปุ่นพอรู้แล้วว่าเวลาโดนจูบต้องอ้าปากรับ
"เอิ๊กก"
"แหวะ ไอ้ทุเรศ"
เฟียตผลักตัวญี่ปุ่นออกทันที
"อุ๊บส์ อิอิ เค้าอิ่มอ่า"
ญี่ปุ่นเรอออกมาเสียงดังอีกรอบ เฟียตได้แต่ส่ายหน้าหมดอารมณ์ที่จะวอแวกับคนตัวเล็กมีฤทธิ์เบื้องหน้า พอเช็ดตัวแห้งญี่ปุ่นก็ไปหยิบแป้งมาทาจนตัวขาวโพลนใส่กางเกงขาสั้นเสื้อยืดขึ้นไปนอนเล่นบนเตียงทันที นอนเตะขาไปมาอย่างอารมณ์ดีเอาหุ่นยนต์มากอดมือขวา มือซ้ายถือถุงขนมเคี้ยวหมุบหมับอยู่ พอเฟียตอาบน้ำเสร็จก็ออกมาเปลี่ยนเสื้อผ้า ญี่ปุ่นไม่ได้สนใจมอง เล่นกับหุ่นยนต์
"ไอ้เปี๊ยก มึงอย่ากินขนมบนเตียงดิ เดี๋ยวโดนกูบอกหลายรอบแล้วนะ"
เฟียตหันมาทำดุใส่
"แอ่ะ เอาไป"
ญี่ปุ่นยื่นถุงขนมให้เฟียต ทำหน้าย่นใส่
"มึงนี่นะ ทำตัวเป็นเด็กอยู่ได้ โตหมาเลียตูดไม่ถึงอยู่แล้ว"
"เอ๋ ก็เค้ายังไม่โตนิ ทำมายอ่า หมีขาวมีปัญหาหรา"
"ไอ้นี่ มานี่เลย"
เฟียตกระโดดขึ้นบนเตียง คว้าตัวญี่ปุ่นมากอด
"อ่า เค้าจาน๊อน ไม่เล่นน้า ไม่ใช่เด็กๆ"
"โป๊ก นี่แน่ะ กวนตีนตลอดนะมึง"
"แอ่ะ กวนตีนแล้วมากอดเค้าไมอ่า"
ญี่ปุ่นดิ้นพรวดพราด แต่เฟียตยิ่งกอดรัดแน่นขึ้น
"ก็ยิ่งกวนตีนกูยิ่งกอด"
"อ่า โรคจิต ชิเค้าจานอนอ่า"
"มากูกอดหน่อย"
ไม่กอดเฉยๆแต่ซุกไซร้ซอกคอ ญี่ปุ่นย่นคอ
"อี๊ ทำรายอ่า จั๊กจี๋"
"อยู่เฉยๆดิ มึงจะนอนก็นอนไปกูจะกอด"
"อ่า เค้านอนมะหลับน้า ก็หมีขาวมาทำฟุดฟิดๆอยู่ใกล้ๆอ่า หนวดแข๊งแข็ง"
ญี่ปุ่นเอามือน้อยๆผลักหน้าเฟียตออก
"เฮ้ย อยู่เฉยๆ"
"ไม่เอ๊า หมีขาว"
เฟียตไม่ยอมหยุดกอดแน่นกว่าเดิมซุกไซร้ซอกคออยู่
"อิอิ น้องชายแข็งหรา เอามาดันก้นเค้า ไหนๆ"
ญี่ปุ่นหัวเราะคิกคัก พลิกตัวมาเผชิญหน้ากับเฟียต รายนั้นก็ยิ้มร่าออกมาทันที
"จับดิ"
"อิอิ เอ๋ ทำไมแข๊งแข็งอ่า หมีขาวแข็งตลอดเลยเนอะ ไหนๆ ให้ดูหน่อย อิอิ"
เห็นเป็นเรื่องสนุกไปแล้ว ถลกกางเกงขาสั้นเฟียตออกทันที แล้วเอามือน้อยๆจับคลึงเล่น
"ฮ้าว"
ญี่ปุ่นหาวนอนแต่ยังไม่ยอมปล่อยมือ เฟียตหลับตาพริ้ม ญี่ปุ่นจับเล่นอยู่สักพักก็แน่นิ่งไป
"เฮ้ย ไอ้เปี๊ยก หลับซะแระ"
เฟียตผงกหัวขึ้นมาดู ญี่ปุ่นนอนหลับไปแล้ว แต่มือยังไม่ยอมปล่อย เฟียตก็ปล่อยเลยตามเลย นอนอยู่ท่านั้น พอตกดึก
"นี่แน่ะๆ เต้หยอด"
ญี่ปุ่นพูดอยู่คนเดียว โยกน้องชายเฟียตใหญ่
"ตบเลย นี่แน่ะ"
เฟียตสะดุ้งตื่นขึ้นเพราะมีมือมาจับน้องชายเหวี่ยงซ้ายเหวี่ยงขวา ไม่เหวี่ยงเปล่าหัวเราะคิกคัก
"ไอ้เปี๊ยก โอ๊ย มึงปล่อย"
เฟียตพยายามแกะมือญี่ปุ่นออกจากของสงวนของตัวเอง เพราะแรงบีบเริ่มแน่นรุนแรงขึ้น พอแกะมือออกไปญี่ปุ่นก็พลิกตัวทันที
"ป๊าบ"
"เฮ้ย"
ขาเล็กๆพาดอยู่ที่เอวของเฟียต ญี่ปุ่นทำปากจุ๊บจั๊บ เอาหน้าซุกซอกคอของเฟียต กอดรัดไว้แน่น เฟียตเอี้ยวหน้ามอง แล้วอมยิ้มอยู่คนเดียว แล้วยื่นปากจูบหน้าผากของญี่ปุ่น พอถอนปากออกจากหน้าผากญี่ปุ่นก็เอามือขึ้นปัดหน้าตัวเองทันที
พอเช้าญี่ปุ่นงัวเงียตื่นขึ้นตอนตีสี่เพราะเคยชิน พอตื่นก็หลับตาปริบๆ รีบลุกจากเตียงเข้าไปล้างหน้าล้างตาเปลี่ยนเสื้อผ้าเดินออกจากห้องไปทันที เต้ยืนรออยู่แล้ว ทั้งคู่พากันวิ่งเหมือนเคย แล้วเข้าไปซ้อมข้างโรงยิม วันนี้ฝึกรับลูกตบและฝึกตีตัด ฝึกหยอกครึ่งคอร์ทเปลี่ยนทิศทางของลูก พอเสร็จก็เจ็ดโมงกว่า ญี่ปุ่นเดินออกมาจากโรงเรียนพร้อมกับเต้แวะซื้อน้ำเต้าหู้ไปฝากเฟียต พอไปถึงห้องญี่ปุ่นก็เปิดห้องเข้าไปเลยเพราะตอนออกมาไม่ได้ล็อค เฟียตยังนอนอุตุอยู่
"อ่า หมีขาวขี้เกียจน้า ตื่นสาย"
ญี่ปุ่นเดินไปดูใกล้ๆ แล้วเอาถุงน้ำเต้าหู้ไปแตะขาของเฟียต
"เฮ้ย"
เฟียตดีดขาสะดุ้งตื่นทันที
"ทำไรวะไอ้เปี๊ยก"
"อิอิ น้ำเต้าหู้งาย เนี่ยเค้าซื้อมาฝากน้า อิอิ"
ญี่ปุ่นเดินไปที่โต๊ะคอมนั่งลงวางถุงน้ำเต้าหู้ไว้บนโต๊ะ
"ไปอาบน้ำดีกว่า อิอิ"
ว่าแล้วก็เดินเข้าห้องน้ำไป เฟียตนอนต่อไม่ได้สนใจ พอญี่ปุ่นออกมาจากห้องน้ำก็เดินไปหยิบผ้าเช็ดตัวมาเช็ดพอแห้งก็สวมเสื้อผ้าสีชมพู เตรียมตัวจะออกไปที่โรงเรียน
"หมีขาว วันนี้ไม่มีแข่งหรา นอนอยู่ได้"
ญี่ปุ่นถามแล้วเดินไปแกะน้ำเต้าหู้ใส่แก้ว
"เฮ้ย มีดิ ตายล่ะ"
เฟียตกระเด้งตัวลุกขึ้นทันทีตามมองนาฬิกา
"เฮ้ย ก็กูไขว้สายกับมึงนั่นล่ะ ไอ้เปี๊ยก"
"อ่า งั้นไม่ต้องกินเลยน้ำเต้าหู้อ่า ชิ"
ญี่ปุ่นทำหน้าย่น แล้วเอาถุงน้ำเต้าหู้ไปซ่อนหลังไว้
"อ้าว ไอ้นี่ ตกลงจะให้กินหรือไม่ให้กินไอ้นี่"
"อ่ะ ให้กินก็ได้ เห็นแก่หมีขาวนะเนี่ย อิอิ"
ญี่ปุ่นหัวเราะอารมณ์ดี เฟียตเข้าไปอาบน้ำ ญี่ปุ่นก็นั่งกินน้ำเต้าหู้แล้วก็เอาหุ่นยนต์มากอดไว้รอให้เฟียตอาบน้ำเสร็จ พอเฟียตออกมาจากห้องน้ำญี่ปุ่นก็มองทำตาปริบๆ
"อิอิ ทำไมหมีขาวนมหย้ายหย่าย อิอิ จับหน่อยๆ"
ญี่ปุ่นมองแผงหน้าอกของเฟียตแล้วกระโดดออกจากเก้าอี้ปรี่เข้าไปหา
"เฮ้ย มึงจะบ้าเหรอ กูมีกล้ามโว้ย"
"อ่า เค้าอยากมีแบบนี้มั่งอ่ะ ทำยังไงอ่าหมีขาว"
ญี่ปุ่นเหมือนชี้โพรงให้กระรอกเพราะเฟียตมองหน้าญี่ปุ่นแล้วยิ้มอย่างมีเลศนัย
"มานี่ดิ เดี๋ยวกูทำให้"
เฟียตลากแขนญี่ปุ่นไปนั่งที่เตียง แล้วล้วงเข้าไปในเสื้อ ลูบเบาๆที่ยอดอก
"อิอิ จั๊กจี๋อ่า ไม่เอาๆ ตาหลก"
"อ้าว มึงอยากมีก็ต้องทพแบบนี้สิ"
"ไม่เอาอ่า เค้าจับของหมีขาวก็ได้ อิอิ ไหนๆ"
ยี่ปุ่นปัดมือของเฟียตออกแล้วยื่นมือไปจับหน้าอกของเฟียตทันที
"อิอิ นุ่มนิ่ม"
"จับตรงหัวนมดิ"
เฟียตบอกแล้วกอดคอญี่ปุ่นไว้
"เอ่ จับทำไมอ่า นี่แน่ะ"
ญี่ปุ่นจับตามที่เฟียตบอก
"มึงเอาลิ้นมาเลียให้หน่อยดิ ไอ้เปี๊ยก"
"แหว่ะ ไม่เอาอ่ะ ท่าจะเค็ม"
"เค็มแป๊ะไรล่ะ กูเพิ่งอาบน้ำ มาเร็วๆ"
"อิอิ ไหนๆ"
ญี่ปุ่นก้มหัวลงแลบลิ้นออกมา แต่นึกหมั่นเขี้ยว อ้าปากกัดหมับทันที
"โอ๊ย ไอ้เปี๊ยก"
เฟียตสะดุ้งตัวโหยงผลักหัวญี่ปุ่นออก แต่ญี่ปุ่นไม่ยอมปล่อย รู้สึกสนุก
"โป๊กๆๆ ปล่อย ไอ้เปี๊ยก"
"อ่า เขกหัวเค้าไมอ่า"
ญี่ปุ่นลูบหัวตัวเองทำหน้าย่น
"มึงกัดทำไม๊ ไอ้บ้า มานี่เลยมึง"
เฟียตโอดครวญ รอยเขี้ยวรอบหัวนมวงใหญ่ ญี่ปุ่นกระโดดออกจากเตียงเพราะกลัวภัยที่จะมาถึงตัว
"อิอิ ก็ให้เค้าเลียเองอ่า เค้ามะชอบเลีย กัดดีกว่า อิอิ ไปน้าหมีขาวเค้าหิวข้าว"
ว่าแล้วก็วิ่งออกจากห้องไปทันที เฟียตได้แต่อ้าปากค้าง กัดฟันกรอดอยู่
เขียนโดย eiky
-
:haun4: :haun4: :haun4:
-
ระวังน่าหมีขาวน้องญี๋ปุ๋นจะกัดไอ้นั่นเอาเน้อ :laugh:
-
:laugh: พี่หมีขาว......เจ็บแค่นี้จิ๊บ ๆ น้า......
คนอื่นยังไม่ได้เข้าคลุกวงในนู๋ญี่ปุ่นได้เท่าหมีขาวเลยนะเนี่ย.......
และแล้ว....เด็กน้อยอย่างนู๋ญี่ปุ่นก้อ...ลันล้าต่อไป....
ไม่ได้รู้เรื่องอะไรเลย.....เด็กหนอเด็ก..... :oni1:
ว่าแต่.....พี่หมีดำเป็นไงบ้าง...เป็นห่วงน้า.... :impress:
:กอด1: :L1: นู๋ญี่ปุ่น กะ น้อง eiky
-
ก๊ากกกก เกิดมาไม่เคยขำอะไรแบบนี้มาก่อนเลยอ่ะ
หมีขาวเอ๊ยยย ชาตินี้จะได้กดปุ่นมั๊ยเนี่ยะ
ปุ่นมันไม่มีอารมณ์เลยรึงัยนะ
ชักสงสารหมีขาว
-
สมจริงๆหื่นไม่ดูว่าใคร ไอ้หญ้าแห้งนะไม่ธรรมดานา :m20: :m20: :m20:
-
หมีขาวอ่ะเนียนตลอดเลยนะ นิดหน่อยก็เอา เอิ๊กๆๆ
หน่มน้ม เกือบขาด :laugh:
-
ฮ่าๆๆๆ กัดเลยอ้าาาา
ญี่ปุ่น แสบได้อีกกกกกก
-
กินเก่งไม่พอดันกัดเก่งอีก เฟียตเอ๊ยกว่าจะได้แอ้มคงต้องงัดวิทยายุทธ์มาใช้
-
คาดว่าิตาหมีเฟียตหื่นจะตายเพราะญี่ปุ่นซักวัน :m20:
-
ญี่ปุ่นเนี่ยเด็ก ม.ปลายจริง ๆ หรอคับ นึกว่าประถมซะอีก o7
-
น้องปุ่นเก่งเรื่องเอาตัวรอดนะเนี่ย แล้วเมื่อไหร่ปุ่นจะชอบหมีขาวสักที
หมีขาวก็รุกกว่านี้อีกสิ อยากเห็นปุ่นหึงหมีขาวอ่ะ ท่าจะแสบทรวงน่าดู :-[ :o8:
-
ไร้เดียงสา :o8: + ร้ายเดียงสา o22 = ญี่ปุ่น :m8:
-
น้องปุ่นเก่งเรื่องเอาตัวรอดนะเนี่ย แล้วเมื่อไหร่ปุ่นจะชอบหมีขาวสักที
หมีขาวก็รุกกว่านี้อีกสิ อยากเห็นปุ่นหึงหมีขาวอ่ะ ท่าจะแสบทรวงน่าดู :-[ :o8:
น่านดิ ญี่ปุ่นเก่งจริงๆ แต่หมีขาวก็หลอกเด็กตลอดเลยนะ
-
กลัวเวลาอย่างนั้นญี่ปุ่นจะกัดช้างน้อยหมีขาวซะจริงๆ 5555
-
:m20: :m20: :m20: :m20: :m20: :m20: :m20:
:laugh: :laugh: :laugh: :laugh: :laugh: :laugh: :laugh:
:jul3: :jul3: :jul3: :jul3: :jul3: :jul3: :jul3:
ญี่ปุ่นสุดยอดจริง o13
แต่ว่าตอนนี้ถือว่าคืบหน้าไปนิดหล่ะนะ ก็พอหมีขาวจะจูบปุ่นก็อ้ปากรอไม่ใช่หรา :-[
-
ดูท่าเฟียตจะได้ลูกมากกว่าแฟนแล้วงานนี้ อิอิอิ
ดีจัง ญี่ปุ่นจะได้อยู่กับเรานานๆ หุหุ
-
ญี่ปุ่นคร้าบ
ข้าน้อยขอคารวะในความแสบใสของท่านจริงๆ
เฮโสะ เฮโสะ
ปล.ขอบคุณมากคร้าบที่มาต่อ งุงุ ^^
-
:m20: :m20:
-
แจ้งข่าวคร้าบ :o8: :o8: :o8: :o8:
เพื่อนๆคร้าบ วันนี้ eiky จะกลับบ้านที่ต่างจังหวัดน้า บ้านนนอกอ่าคร้าบ ไม่มีเน็ทใช้ แงๆๆ
เลยเข้ามาบอกเพื่อนๆว่าจะไม่ได้ลงนิยายสักอาทิตย์น้า
ไม่โกรธน้า อิอิ สัญญาว่ากลับมาจะมาลงให้หนำใจ
กลับไปพักสมอง คุณแม่กะคุณพ่อโทรมาตาม อิอิ
จะลงเรื่องใหม่ให้ด้วยน้า
เรื่องใหม่ พล็อตเรื่องเป็นแบบ นายเอกไม่อ่อนแอ สู้คน ไม่เศร้า แต่ไม่ฮาเหมือน น้องญี่ปุ่น
ยังไงเพื่อนๆ แวะเข้ามาเมนต์ให้ได้น้า เดี๋ยวกลับมา จะมาตอบ
ขอบคุณทุกคนนะคร้าบ ที่ติดตาม
และคอยให้กำลังใจ เรื่อยมา
รักทุกคนคร้าบบ
:L2: :L2: :กอด1: :กอด1:
eiky
-
ไม่รู้จะสงสารหรือหัวเราะเฟียตมันดีนะ
ญี่ปุ่นก็เหมือนกัน จะฮาไปไหนล่ะเนี่ย
ฮ่าๆ
-
น้องปุ่นเอ๋อขนาดนี้ ไม่รู้จะ เห็นใจ หรือ สมน้ำหน้า หมีขาวดี :laugh:
-
โถๆๆพ่อหมีขาวคิดถูกหรือคิดผิดที่จะจับญี่ปุ่นกดเนี่ย ๕๕๕๕๕
มองไม่เห็นในอนาคตเลยว่าเรื่องนี้จะมี NC แบบเร่าร้อน :laugh:
มันต้องเป็นแบบสยิวไปฮาไปแหงมๆ อิอิ :z1:
-
ญี่ปุ่นเหมือนไม่รู้เรื่องอะไรเลยนะเนี่ย
:jul3:
-
:m25:
.................. :m20:
-
วันนี้จะมาต่อไหมน้าา คิดถึง ญี่ปุ่นจัง
-
สมน้ำหน้าหมีขาว หื่นไม่รู้จักเวล่ำเวลา
พี่ไรเดอร์ครับเดินทางโดยพาหนะนะครับทั้งไปทั้งกลับ
แล้วอย่าลืมของฝากนะครับ
-
เดินทางปลอดภัยจ้ะ ของฝากไม่ต้องนะ ขอนิยายยาวๆก็พอ
-
ญี่ปุ่นครับ เอ่อถ้าไม่อยากเลีย งั้นขอเลียแทนได้ไหม
แหะๆ
-
เตี๋ยวมาอ่านใหม่ไปนอนแล้ว
-
ขอให้เดินทางปลอดภัยน้า.........
กลับมาขอนู๋ญี่ปุ่นอย่างยาวววววว.....เลยนะจ๊ะ
:bye2:
-
ชิๆเราก็เข้ามารอที่แท้กลับบ้านนี่เอง แบบว่าเพิ่งสังเกตุนะว่ากลับบ้าน :m20:
-
จะนั่งนับวันรอเลยนะ
รีบๆ กลับมาละ
-
ตามอ่านทันแระ แต่โอ๊ยยย ไม่ไหวแระอ่ะ เครียดมากเลย
ญี่ปุ่นจะต๊องอะไรขนาดนี้เนี้ยย กร๊ากกก ชอบเว้ยยย
คนอะไรมันจะใสซื่อได้ขนาดนี้เนี้ย ไม่อยากเชื่อเลยอ่ะ 5555
แล้วตอนแรกเชียร์หมีขาว แต่ตอนนี้อยากเชียร์หมีดำอ่ะ สงสาร กร๊ากกกก
-
เง้อคิดถึงญี่ปุ่น
-
มาดันรอญี่ปุ่น :กอด1:
-
รอญี่ปุ่น รอคนเขียน
-
เอานมให้เลียเลยกัดนม ถ้าเอา... จะโดนกัดไหมคะ หูๆๆ
-
รอ ญี่ปุ่น หมีขาว และ ไรท์เตอร์
อย่าลืมของฝากนะใรท์ ซักสี่ห้าตอนน คริๆๆ
-
มาได้แล้วนานแล้วน่า :เฮ้อ:
-
:z13:
:z13:
:z13:
-
:call: :call: :z13: :z13:
-
กลับมาแล้วคร้าบบบ อิอิ สารภาพกลับไปนอนอย่างเดียวเลยอ่า ไม่ได้เขียนเพิ่มเลยเนะ อิอิ อย่าโกรธน้า เพื่อนๆๆ
คิดถึงญี่ปุ่นกันไหมอ่า :L1: :L1: :L1: :L1:
ตอนนี้ยาวเพื่อทุกคนน้า อิอิ รักน้า จุ๊บๆๆๆ
(เค้าขอน้าหมีขาว)
"อิ๊กกี่ อิ๊กกี่ อิ๊กกี้ อิ๊กคิว ซัง อิ๊กกี่ อิ๊กกี่ อิ๊กกี่ อิ๊กคิว ซัง"
ญี่ปุ่นร้องเพลงอารมณ์อย่างดีเดินออกจากห้องไปใส่เสื้อสีชมพูที่ซาร่าซื้อ ให้สะพายเป้กับไม้แบดฯ เดินไปหน้าหอตัวเองเห็นบอยกับเอกกำลังเดินลงมาจากหอ
"อ่า บอยๆ ปลาดุกๆ ไปกินข้าวกัน"
ญี่ปุ่นปรี่เข้าไปหา เอกหัวเราะกิ๊กเมื่อเห็นหน้าญี่ปุ่น
"เดี๋ยวนี้มึงไม่ค่อยกลับห้อง เลยนะไอ้หญ้าแห้ง อย่าบอกนะว่าไปนอนกะหมีขาวมา"
"เอ๋ รู้ได้งายอ่า ปลาดุก หน้าตามะน่าฉลาดเนะ"
"อ้าว ไอ้นี่ มึงจะไปไหนได้ อย่าบอกนะว่าไปนอนกะคนอื่น"
"เอ๋ ก็เค้าน่ารักอ่า ใครๆก็อยากจะชวนไปนอนด้วย"
"แหวะ ระวังเถอะมึงจะโดนเขาหลอกเอา"
"พอๆ ทั้งสองคนนั่นล่ะ ว่าแต่เดี๋ยวนี้ไม่ค่อยกลับห้องเลยนะปุ่น"
"อ่า เราไปนอนกะหมีขาวมาอ่ะ นายกินข้าวยัง เราหิว"
"อืม ไปกินข้าวก่อนก็ได้ แต่วันนี้นายตัดเชือกนี่ใช่ไหม"
บอยเป็นคนหย่าศึกของเอกกับญี่ปุ่นทุกครั้ง เพราะทนรำคาญไม่ไหว
"อื้ม ไม่รู้ตัดเชือกกะใคร"
"กะหมีขาวมึงนั่นล่ะ ไอ้บ้า"
"เอ๋ ปลาดุกสิบ้า มาว่าคนอื่น"
"นั่น อีกแล้ว เอกนายก็อย่าไปแหย่ปุ่นสิ"
บอยเอ็ดเอกทำหน้าเซ็ง ส่วนญี่ปุ่นยิ้มร่าที่เห็นบอยเข้าข้าง
"อ่า เจอหมีขาวเหรอ ตายล่ะหว่า จะชนะไหมอ่า"
"สู้ๆนะปุ่น รุ่นเรามีนายคนเดียวนะที่ผ่านเข้าไปรอบนี้ได้"
"นั่นดิ สีแดงมีพี่หมีดำโว้ย ตัดเชือกกะพี่จี๊ป น่าดูแน่ๆ"
เอกพูดออกมาแล้ว ทำตาโต
"เราไปเชียร์นายนะปุ่น สู้ๆนะ"
"อิอิ สู้อยู่แล้ว ญี่ปุ่นซะอย่างไม่เคยกลัวน้า"
"เออ ไอ้หญ้าแห้ง พวกมึงไปแอบฝึกมาตอนไหนวะ เห็นไอ้เต้เล่นแล้ว มันเก่งขึ้นมากเล่นคู่ได้มันว่ะ"
"ไม่บอก เรื่องไรจะบอกเดี๋ยวปลาดุกไปแอบดู อิอิ"
"แหวะ อยากดูตายล่ะ ผ่านรอบนี้ให้ได้ก่อนเถอะมึง"
เอกทำหน้าแหยะใส่ แล้วเดินนำหน้าเพื่อนๆไป บอยเดินตามมาส่วนญี่ปุ่นเดินกอดคอบอย ทั้งสามเดินไปกินต้มเลือดหมูที่ซอยหน้าโรงเรียน พอกินเสร็จก็เดินเข้าโรงเรียนไป เสียงเพลงมาร์ช เสียงปี่ เสียงกลองดังออกมาจากโรงเรียน
"นี่บอยๆ ไปห้องสีชมพูก่อนเนอะ พี่คนสวยบอกว่าจะเอาเยลลี่มาให้ อิอิ เดี๋ยวเราแบ่งให้บอยด้วย"
"อ้าว แล้วกูล่ะไอ้หญ้าแห้ง"
"เอ๋ ปลาดุกพูดไม่เพราะเอาไปสองอันพอ อิอิ"
"อ้าว ไอ้นี่ งกนะมึง"
"ชิ ช่วยมะได้ อยากกินเยอะก็ไปเชียร์เราดิ อิอิ"
ญี่ปุ่นยื่นข้อเสนอ เอกทำหน้างอ
"เต้ๆ ทางนี้ๆ"
ญี่ปุ่นเรียกเต้ที่ เดินตรงไปทางห้องสีชมพูเหมือนกัน
"อ้าว ปุ่นนายยังไม่ไปวอร์มอีกเหรอ สายแล้วนะ"
"ไม่เอาอ่ะ ต้องไปเอาเยลลี่ก่อน"
ญี่ปุ่นเดินไป หาเต้แล้วกอดคอลั่นล้าเดินเข้าไปในห้องสีชมพู ในห้องมีซาร่ายืนรออยู่แล้วข้างตัวมีกล่องสีน้ำตาลวางอยู่สามกล่อง และถุงของขวัญอีกเต็มไปหมด
"ว้าย มาแล้วค่าคนเก่งของเจ๊ มาๆ นี่ค่า เยลลี่อิมพอร์ตตรงจากญี่ปุ่น ส่งมาให้น้องญี่ปุ่นกะน้องเต้โดยเฉพาะ แล้วก็นี่แฟนคลับเอาของขวัญมาให้"
ซาร่าที่เสียงแหบพร่ายิ้มกริ่มเดินเข้ามาลากมือ ญี่ปุ่นกับเต้เข้าห้องไป ส่วนเอกกับบอยก็เดินตามเข้าไป
"อ่า เยอะแยะไปหมดเลยอ่า"
ญี่ปุ่นทำตาโตแล้วปรี่เข้าไปแกะกล่องเยลลี่
"ว้าว รสองุ่น สตอแบรี่ แอปเปิ้ล เย้ๆ กินดีกว่า"
พูดจบก็แกะฝากระปุก เล็กๆ เทพรวดเข้าไปในปาก เพื่อนๆมองดูอยู่ตาค้าง ญี่ปุ่นเคี้ยวสองสามที แล้วก็กลืนลงคอไปอย่างง่ายดาย
"อุ๊ย ระวังติดคอนะคะน้องญี่ปุ่นขา ค่อยๆกินค่า เป็นไง อร่อยไหม"
"อาหย่อยมากครับ"
ญี่ปุ่นแกะ กินอีกกระปุก เต้เข้ามาแกะกินบ้าง ทั้งบอยทั้งเอก เข้ามาล้อมกล่อง
"เอ๋ เขาเขียนชื่อญี่ปุ่นด้วยอ่ะ อิอิ"
ญี่ปุ่นเดินไปหยิบกล่องของขวัญ ขึ้นมาดู กล่องของขวัญห่อด้วยกระดาษสีสันสดใสผูกริบบิ้นตัดสีกันกับกระดาษ ญี่ปุ่นดึงพรวดทันที
"อ่า เสื้ออ่าพี่คนสวย"
"ไหนๆ ต๊าย เข้าใจทำ ไหนน้องเต้ได้ไหม นี่ไงคะน้องเต้ก็ได้ ฝีมือนังโต้งแน่ๆ"
ซาร่าพูดอยู่คนเดียวแล้วยกกล่องเหมือนกันเขียนชื่อเต้แล้วเอามาแกะให้ เป็นเสื้อสีชมพูสด ผ้าเนื้อดีที่ใช้ตัดเย็บชุดกีฬา ข้างหลังสกรีนชื่อของญี่ปุ่นกับเต้ แต่ที่พิเศษคือตรงกลางหลัง สกรีนคำว่า Champion
"ใส่เลยได้ไหมอ่า"
"ว้ายไม่งามค่า วันนี้ประเภทคู่ไม่ได้แข่ง เดี๋ยวเจ๊เอาไปซักให้ เดี๋ยวใส่ไปคันทำไงค๊ะ วันนี้ใส่ตัวนี้ไปก่อน ตอนเปลี่ยนเกมค่อยใส่ ตัวนี้ค่า"
ซาร่าเดินไป หยิบเสื้อสีชมพูที่ตัวเองเตรียมมา เป็นสีชมพูบนเย็นแจ๊ด พิมพ์ชื่อญี่ปุ่นไว้เหมือนเคย อีกตัวก็ยื่นให้เต้ ญี่ปุ่นยิ้มร่ายกมือไหว้แล้วเอามาพลิกดู
"ไปๆ ค่าเดี๋ยวไม่ทันแข่งวันนี้เจอศึกหนักนะคะน้องญี่ปุ่นขา นังริต้ามันขู่เจ๊ไว้ว่าวันนี้มันจะไม่เชียร์น้องญี่ปุ่นนะคะ เพราะพี่เฟียตลง ฮึ่ม เจ๊ก็ไม่ยอมแพ้ค่า มาเต้เอากระบอกเสียงนี่ไป นี่พ่อหนูสองคนน่ะ เพื่อนน้องญี่ปุ่นใช่ไหม เอาถือนี่ วันนี้ต้องให้เขาเห็นให้ได้ว่าเราไม่ยอมค่า"
ซาร่าวันนี้ที่แต่งตัว เป็นชุดเด็กนักเรียนญี่ปุ่นกระโปรงสีน้ำเงินสั้นจู๋บู๊ทสีขาวยาวส้นเข็ม เสื้อก็เป็นเสื้อกะลาสีปกน้ำเงินแดง ซาร่าไปจ้างเขาปักด้ายสีชมพูระยับ ว่า Pink เป็นที่ภูมิอกภูมิใจของซาร่าเป็นยิ่งนัก ทั้งหมดออกจากห้องสีชมพูไปโดยมีเต้แบกกล่องเยลลี่ไปด้วยกล่องหนึ่ง พอเข้าไปในโรงยิมเสียงก็เริ่มดังอึกทึกครึกโครม เพราะวันนี้ทั้งสองสนามเป็นการตัดเชือกในประเภทเดี๋ยว คาบบ่ายก็เป็นการแข่งของประเภททีม เพื่อที่จะทำการไขว้สาย ทีมของญี่ปุ่นชนะหนึ่งแพ้หนึ่ง มีโอกาสลุ้นแต่ต้องลุ้นให้ไม่ทีมใดก็ทีมหนึ่งชนะสองเซ็ทรวด เพื่อที่ทีมจะได้เข้ารอบ ถ้ามีการชนะกันสองในสามก็ต้องนับคะแนนเอาว่าคะแนนที่ชนะกันได้นั้นใครชนะได้ สูสีกว่ากัน พอญี่ปุ่นเดินเข้าสนามเสียงเชียร์ของสีชมพูก็ดังกระหึ่มขึ้น สีแสดก็โห่ดังแข่งกันมีริต้าเป็นตัวนำ
"เขาเชียร์ใหญ่เลยอ่า อิอิ"
ญี่ปุ่นหัวเราะชอบใจ
"เขาโห่มึงหรอกไอ้หญ้าแห้ง มึงดูหมีขาวซะก่อน ดูดิ โหมึงตายแน่"
เอกบุ้ยปากไปทางหมีขาวที่ลงวอร์ร่างกายเรียกเสียงกรี๊ด กร๊าดอยู่กลางสนาม
"ชิ ไม่กลัวหรอก ตัวใหญ่แล้วไงอ่า อิอิ เดี๋ยวจะปั่นหัวเล่นเลยนิ"
"เอาให้แน่มึง หมีขาวน่ะแน่นนะโว้ย ตบก็แรงมึงระวังเถอะ กูได้เล่นคู่ด้วยนี่ยิ่งปลื้ม"
"แอ๊ะ ชมกันเนอะ เดี๋ยวเถอะจะแพ้ เหอๆๆ"
ซาร่าลากแขนญี่ปุ่นไปแล้วไม่ให้ต่อปากต่อคำ กับเอกต่อ พอไปที่นั่งนักกีฬาซาร่าก็ออกลีลาท่าทางเรียกเสียงเชียร์ ฝ่ายริต้าเห็นก็โห่ใส่ ซาร่าก็ไม่กลัวกวักมือเรียกลูกคู่ใหม่ทั้งสามให้เป่ากระบอกเสียง พอเอกเป่า เฟียตหันมาทำตาดุใส่เอกก็หยุดเพราะเอกอยู่สีแสด
"อ่า เป่าไม่ได้อ่าเจ๊ ผมจะโดนดุเอา"
"ว้าย เป่าไม่ได้ก็โน่นค่า ไปอยู่สีตัวเองโน่น"
"อิอิ สมน้ำหน้า ไปเลยปลาดุก ไม่ให้กินเยลลี่ด้วยน้า"
ญี่ปุ่นหัวเราะชอบใจแล้วถอดเสื้อวอร์มออก ญี่ปุ่นลงสนามไปแล้ว
"ตายแน่ไอ้เปี๊ยกมึง กูจะเอาคืนที่มึงกัดนมกู"
"หวาย เจ้าคิดเจ้าแค้นน้า หมีขาวอ่า ออมมือให้เค้าหน่อยดิ"
"ออมแป๊ะ อะไร มึงเล่นกัดนมกูเป็นรอยเลย เห็นไหมกูถอดเสื้อโชว์ไม่ได้เลย"
"เอ๋ โชว์ดิ อิอิ เค้าจะได้รู้"
ญี่ปุ่นหัวเราะคิกคักตีลูกขนไก่ไปใส่ตัว เฟียตที่ยืนถลึงตาใส่ เฟียตไม่ทันระวังจึงโดนลูกขนไก่อัดเข้าที่ลำตัว
"หนอยมึง ไอ้เปี๊ยก"
เฟียตจะตีคืนแต่ญี่ปุ่นวิ่งแจ้นออกมานอกสนามบอกให้ เต้แกะเยลลี่ให้กิน ญี่ปุ่นไม่ได้สนใจเฟียตเลย กระดกเยลลี่เข้าปากเหมือนเดิมสร้างเสียงฮือฮาให้คนที่มาดูเกมเป็นอย่างมาก ญี่ปุ่นไม่ได้สนใจเสียงหัวเราะหรือเสียงฮือฮาเลย เดินกลับลงไปในสนาม
พอเริ่มเกมสายตาก็มุ่งมั่นจ้องมองอยู่ที่ลูกขนไก่ ส่วนเฟียตก็จ้องมองหน้าญี่ปุ่นอยู่ไม่ยอมวางตา เฟียตเป็นคนส่งลูกดีดข้ามหัวไปไกล ญี่ปุ่นถอยไปตีตัดลูกลงหน้าเน็ท เฟียตก้าวเข้ามาหยอดญี่ปุ่นก็วิ่งเข้าไปดีดลูกไปหลัง เฟียตโต้กลับมา ญี่ปุ่นตัดลูกลงอีกคราวนี้เฟียตยั่วให้ญี่ปุ่นตบโดยตีลูกไปครึ่งสนาม ญี่ปุ่นกระโดดขึ้นทันทีง้างไม้ในมือเต็มวง แล้วหวดลูกลงไป เฟียตรับลูกกลับมาได้แต่ยังโด่งอยู่ ญี่ปุ่นกระโดดอีกง้างไม้เช่นเดิม แต่คราวนี้ตีลูกดาดเปลี่ยนทิศทาง เฟียตเสียหลักวิ่งไปรับ ญี่ปุ่นขึ้นไปรออยู่หน้าเน็ท พอลูกที่รับมาไม่ได้ทิศทางญี่ปุ่นก็แย็บเร็วทันที คะแนนแรกเป็นของญี่ปุ่น เสียงเชียร์ดังกระหึ่ม
"แสบมากไอ้เปี๊ยก เดี๋ยวมึงโดน"
เฟียต กัดฟันกรอด ตอนแรกในใจจะออมมือให้เพราะคิดเอ็นดูญี่ปุ่นเป็นการส่วนตัวแต่พิษสงของ ญี่ปุ่นไม่ใช่จะออมมือให้ง่ายๆ เฟียตเปลี่ยนใจโดยจะรุกหนักเป็นไงเป็นกัน พอเริ่มเกมเฟียตก็ตีลูกป่วนญี่ปุ่นให้วิ่งหน้าวิ่งหลัง พอสบโอกาสก้หวดลุกลง เฟียตกลับมาเหนือกว่า เล่นไปเล่นมาแต้มนำอยู่สี่แต้ม ญี่ปุ่นเม้มปาก
"อ่า หมีขาวอ่ะ เล่นแบบนี้เหรอ อิอิ เดี๋ยวเถอะจะเจอดี"
ญี่ปุ่นบ่นพึม พัม แล้วตั้งหน้าตั้งตารับลูกพอเริ่มจับทางเฟียตได้ญี่ปุ่นก็ตีลูกไปให้เฟียตรับ ยากขึ้น บีบให้เฟียตตีลูกกลับมาในแบบที่ตัวเองต้องการ ตีสั้นแต่ไม่สลับตียาว ตีสั้นสองลูกหยอดอีกสอง แล้วยิงหลังกระโดดตบแต่เปลี่ยนเป็นหยอด เฟียตเหงื่อตกเสื้อเริ่มเปียกพอเสื้อเปียกเหงื่อก็เห็นวงกลมรอยฟันตรงหัวนม ชัดขึ้น เฟียตสูญเสียความมั่นใจเพราะมีเสียงกระซิบดังกว่าเสียงเชียร์อีก ญี่ปุ่นไอ้โอกาสตีลูกให้เฟียตกระโดดเยอะกว่าเดิม แล้วแย็บลงไปเฟียตด้วยที่มัวพะวงกับรอยกัดจึงพ่ายไปในเซ็ทแรก สร้างความฮือฮาให้แก่กองเชียร์ทั้งสองฝ่าย พอเกมแรกจบเฟียตก็เดินออกนอกโรงยิมไปเปลี่ยนเสื้อทันที
"อิอิ อายแน่เลยอ่า เหอๆๆ"
ญี่ปุ่นหัวเราะชอบใจแล้วถอดเสื้อออกเปลี่ยนเป็น เสื้อที่ซาร่าเตรียมมาให้
"เก่งมากค่า ที่สุดเจ๊ปลื้มมาก"
ซาร่าเข้ามาช่วยถอด พอเสร็จญี่ปุ่นก็นั่งลงกินเยลลี่ไม่สนใจใคร ส่วนบอยกับเต้ก็พัดนวดให้
"หมีขาวไปโดนหมาที่ไหนกัดมาวะ นมเป็นวงเชียว"
บอยพูดแต่มองหน้าญี่ปุ่นอยู่
"อิอิ ไม่ใช่หมาน้า คนน่าร้ากกัดเอาอ่ะดิ สมน้ำหน้า ชอบบังคับดีนัก"
"นายกัดหมีขาวเหรอปุ่น"
บอยทำเสียงตกใจ
"อิ อิ"
คำตอบคือเสียงหัวเราะ บอยทำหน้าเหวอ
"ทำอะไรกันอ่ะ"
บอยยังอยากรู้
"ก็กัดงาย อิอิ บังคับเค้าอ่า"
"เอ่อ บังคับอะไร"
บอยซักต่อพอดีกับเสียงนกหวีดดังขึ้น เฟียตเดินกลับมาพร้อมกับเสื้อตัวใหม่ ใส่ข้างในเป็นเสื้อยืดสีดำเพื่ออำพรางรอยกัด ญี่ปุ่นเห็นก็หัวเราะคิกคักพอใจ แต่เฟียตโกรธหน้าแดงกัดฟันกรอดอยู่
"คืน นี้กูไม่ปราณีมึงแน่ไอ้เปี๊ยก"
เฟียตกัดฟันพูดอยู่คนเดียว ญี่ปุ่นทำหน้าไม่รู้ไม่ชี้พอเริ่มเกมก็ส่งลูกสั้นไปเฟียตดีดมาหลังคอร์ท ญี่ปุ่นวิ่งถอยกลับมาดีดลูกโด่งไป เฟียตกระโดดตบตั้งแต่เปิดเกม ญี่ปุ่นรองลูกกลับไป เฟียตดีดกลับมาหลังอีก ญี่ปุ่นตีลูกดาดเสมอเน็ทไป เฟียตแย็บกลับมา ญี่ปุ่นพลิกไม้ลูกเปลี่ยนทิศ เฟียตกระโดดเข้าไปรับแต่ไม่หลงกลญี่ปุ่นอีกจึงดีดลูกกลับมาหลังคอร์ท ญี่ปุ่นก็วิ่งกลับไปตีลูกโด่งไป เฟียตกระโดดหวดลุกลงอีก คราวนี้ลูกตบรุนแรงญี่ปุ่นรับได้แต่ลูกกระเด้งออกนอกสนามไป
"อ่า ตบแร๊งแรง"
ญี่ปุ่นทำหน้าย่น พอเฟียตเป็นฝ่ายส่งลูกญี่ปุ่นก็พยายามตีกลับให้เฟียตเล่นยากแต่เฟียตกลับกด ดันญี่ปุ่นให้เครียดเอง ญี่ปุ่นโดนเฟียตนำไปแล้วห้าแต้ม เจ้าตัวยืนเอาไม้ตีหัวตัวเองอยู่
"ใจเย็นๆน้าญี่ปุ่น เราต้องสู้ สู้เว้ยย หมีขาวมีรอยกัดหัวนม"
ญี่ปุ่นตะโกนเสียงดังเสียงฮาครืน เฟียตหน้าแดงกัดฟันอีกรอบ
"มึงตายแน่ไอ้เปี๊ยก"
เฟียตขู่อยู่ ได้ยินเพียงตัวเอง แค้นใจเกินกว่าจะพูดออกมาได้ พอส่งลูกญี่ปุ่นก็ตีบีบให้เฟียตตีอย่างที่ตนต้องการ แม้จะหลอกเฟียตยากแต่ญี่ปุ่นเองก็เหนียวอึด เฟียตกว่าจะได้คะแนนแต่ละแต้มเล่นโต้กันอยู่นาน ญี่ปุ่นอาศัยทีเผลอคอยแย็บคอยหยอด ลูกแย็บของญี่ปุ่นชื่อถือได้เพราะเฟียตรับกลับมาได้น้อยกว่าทุกลูก แต้มตามมาเสมอกันที่เกือบจะปลายๆเซ็ท ซาร่ากลายเป็นโค้ชไปโดยปริยายเพราะแบงค์กับโด่งมีแข่งบาสฯ ซาร่าเป็นคนขอเวลานอกให้เพราะญี่ปุ่นส่งสัญญาณให้รู้แล้วว่าต้องเติมพลัง พอซาร่าขอเวลานอกญี่ปุ่นก็แจ้นออกมาคว้ากระปุกเยลลี่ที่เต้เปิดไว้ให้ไป กระดกทันที
"อ่า ชื่นจาย น้ำหวานอ่า น้ำหวาน"
ญี่ปุ่นกลาย เป็นพระราชาไปแล้วนั่งพิงพนักร้องหาของกิน บอยกับเต้ ทั้งซาร่าก็คอยประคบประหงมอยู่
"สู้ๆนะปุ่น ชนะหมีขาวให้ได้"
"อิ อิ ชนะดิ หมีขาวสู้เราไม่ได้หร๊อก"
ญี่ปุ่นบอกบอยอย่างมั่นใจ บอยทำหน้าเหวอ
"แต่พี่เฟียตดูไม่หมดแค่นี้นะปุ่น นายอย่าประมาท"
เต้เตือนบ้าง ในมือก็ถือกระปุกเยลลี่อยู่
"น่า ไม่ต้องห่วง เราไม่ยอมแพ้ง่ายๆหรอกน่า จะยั่วหมีขาวให้กระเจิงไปเลย อิอิ"
ญี่ปุ่น หัวเราะคิกคักพอใจ สายตาของเฟียตมองมาทางญี่ปุ่นตลอดเวลา อีกสนามโฟคกับจี๊ปแข่งกันอยู่แม้จี๊ปจะเล่นได้สูสีกับโฟค แต่ฝีมือและประสบการณ์ก็สู้ไม่ได้ เกมสองกำลังจะจบลง ด้วยชัยชนะของโฟค พอญี่ปุ่นลงสนามไปเฟียตก็เปิดเกมด้วยการรุกหนัก ญี่ปุ่นตั้งรับเพราะจะตีให้เป็นไปตามแผนตัวเองยากลำบากกว่าเดิม เวลาเสียแต้มญี่ปุ่นก็จะบ่นกับตัวเองงึมงำ เอาไม้แบดฯตีหัวตัวเอง แม้จะพยายามแต่ยังไงเสียเฟียตก็เป็นถึงประธานสีและประธานชมรมแบดฯฝีมือไม่ ได้น้อยหน้าโฟคเลย เพียงแต่มีเหตุผลส่วนตัวที่ไม่อยากเป็นนักกีฬาโรงเรียน การที่จะเอาชนะเฟียตได้นั้นต้องเก่งจริงแน่จริง ญี่ปุ่นกำลังจะทำให้ทุกคนได้เห็นเพราะแต้มไล่บี้ขึ้นมา อีกสนามจบการแข่งขันไปแล้วเป็นการเชื่อขนมกินได้เลยว่าคนชนะคือโฟค พอสนามนั้นว่างเปล่านักเรียนก็แห่มาชมมาเชียร์ญี่ปุ่นกับเฟียต เสียงริต้ากับแกงค์ดังสนั่นหวั่นไหว แม้เสียงจะออกดัดจริตแหลมปรี๊ดไปหน่อยแต่ก็ดึงดูดความสนใจได้ไม่น้อย ฝ่ายซาร่าก็กรี๊ดเอาไว้ก่อน แม้เสียงจะแหบแห้งจากศึกเมื่อวาน แต่ก็ไม่ได้หวั่นเพราะใช้ตัวช่วยทั้งนกหวีดทั้งหลอดขยายเสียง บอยเองก็ไม่ได้ไปเชียร์รุ่นพี่สีตัวเองเลยเพราะมัวลุ้นอยู่แต่กับญี่ปุ่น เต้เองก็เป่าหลอดขยายเสียงอยู่ไม่วางมือ ไม่มีใครนั่งติดเก้าอี้เลยสักคนคณะครูอาจารย์เองก็ลุ้นตัวโก่ง
"หนอยแน่ ไอ้เปี๊ยก มึงจะลูบคมกูเหรอ"
เฟียตแสยะยิ้มใส่ตอนที่ได้แต้มหนีไปอีกคะแนนเพราะญี่ปุ่นพยายามจะหลอกล่อ ทุกกระบวนท่า ทำท่ากระโดดขึ้นตบแต่ตวัดไม้เบาเป็นหยอด แต่เฟียตเองสติยังดีอยู่หยอดเฉียดเน็ทกลับมา แม้ญี่ปุ่นจะพยายามเกี่ยวแล้วแต่ลูกไปุตุงอยู่ที่ตาข่าย ญี่ปุ่นกลับมาทำเหมือนเดิมคือเอาไม้แบดฯเคาะหัวตัวเอง
"อ่าหลอกหมีขาวไม่ได้อ่า ทำไงดีๆ ฮึต้องเจอลูกปาดหน้าซะแล้วหมีขาว"
ญี่ปุ่นบ่นกับตัวเองแล้วตั้งหน้าตั้งตารอรับลูก พอเฟียตส่งลูกมาก็โด่งข้ามหัวเฟียตส่งลูกโด่งตลอดเพราะญี่ปุ่นตัวเล็กกว่า แรงที่ไปเกี่ยวกลับมาย่อมน้อยกว่าไม่ค่อยถึงท้ายคอร์ท พอญี่ปุ่นไปเกี่ยวลูกมาเฟียตก็ถอยไปรออยู่แถวหลังคอร์ท ญี่ปุ่นเปลี่ยนหน้าไม้ตวัดข้อมือตีถากไปลูกขนไก่เปลี่ยนทางแทยงลงอีกข้าง เฟียตต้องก้าวยาวๆมาเกี่ยวลูกขึ้นไปหลังคอร์ทอีก ญี่ปุ่นตั้งหลักได้แล้วกระโดดตบ เฟียตตั้งท่ารับแต่ไม่ได้เต็มที่เพราะคิดว่าญี่ปุ่นจะปั่นหัวเล่นอีก คราวนี้ญี่ปุ่นตบจริง ลูกดิ่งเร็วไปคอร์ททางตรง เฟียตกระโดดไปรับลูกเด้งกลับมา ญี่ปุ่นกระโดดเข้าไปซ้ำ ลูกตกลงข้างๆตัวของเฟียต
"นี่แน่ะ เก่งนักเหรอ หมีขาว อิอิ"
ญี่ปุ่นยิ้มร่าอย่างดีใจ ชูไม้ขึ้นทำหน้าย่นใส่เฟียต รายนั้นกัดฟันหน้าตาไม่รับบุญบาป เสียงเชียร์ก็ไม่น้อยหน้าลุกขึ้นกระโดดโลดเต้น ตอนนี้ไม่ใช่แข่งกันเฉพาะในสนามเท่านั้น กองเชียร์เองก็แข่งกัน ซาร่าแม้จะไม่มีแกงค์ครบเหมือนริต้า แต่ก็ออกท่าทางเรียกเสียงกรี๊ดกร๊าด โห่ฮาจากสีตัวเองและสีที่มาร่วมเชียร์ได้ไม่น้อย มีตอนหนึ่งที่ญี่ปุ่นได้แต้มซาร่าขึ้นเก้าอี้ให้บอยเอาพัดพัดให้กระโปรงเปิด แล้วแสร้งทำท่ามาริลีน มอนโร เรียกเสียงฮาและเสียงกรี๊ดได้มากทีเดียว
"จะยอมไหมค้า สีชมพู"
ซาร่าเปล่งเสียงที่แหบพร่าออกไปแต่ได้หลอดขยายเสียงช่วย
"ไม่ยอม ไม่ยอม สู้ๆๆ"
"สู้ค่า เพื่อสีชมพู เพื่อ น้องญี่ปุ่น"
เสียงกรี๊ดกระหึ่มดังจนแทบจะไม่อยากเชื่อว่าเป็นโรงเรียนชายล้วน พอส่งลูกญี่ปุ่นเลือกที่จะยิงเร็วไปแม้เฟียตจะหยอดกลับมาหรือตีโด่งกลับมา แต่ญี่ปุ่นก็จะเสี่ยงเข้าไปแย็บเร็ว เฟียตตวัดลูกกลับมาหยอดลงอีกคอร์ท ญี่ปุ่นก้าวขาไปดีดลูกขึ้นไปหลังคอร์ท เฟียตก้าวถอยหลังไปเขย่งฟาดลุกลง ญี่ปุ่นเอาไม้รองให้ลูกเด้งหยอดข้ามไป เฟียตวิ่งมาหน้าเน็ทอีก หยอดกลับมา ญี่ปุ่นดีดลูกไปหลังอีก
"ไอ้เปี๊ยกกก"
เฟียตคำรามออกมาเพราะเริ่มที่จะเหลืออด ตวัดลูกโด่งกลับมา ญี่ปุ่นกระโดดขึ้นตีดาดลงความเร็วของลูกทำให้เฟียตต้องวิ่งเข้ามาหวดลูกโด่ง ข้ามมาอีก ญี่ปุ่นก็กระโดดตบอีกแต่ไม่ได้ออมแรง เฟียตเอาไม้รองลุกไว้กระเด้งข้ามมา
"ทำไมไม่ย๊อม ยอมน้าหมีขาว"
ญี่ปุ่นร้องออกมา คนที่ได้ยินหัวเราะกันเกรียวกราว
"ไม่มีทาง ไอ้เปี๊ยก"
ทั้งตีลุกทั้งพูดกันข้ามเน็ทเหนื่อยเป็นเท่าตัว เพราะไม่มีฝ่ายใดเสียท่าเลย ญี่ปุ่นงัดกลยุทธ์ออกมาทุกท่าแต่เฟียตก็ตามทัน
"นี่แน่ะ"
ญี่ปุ่นโผเข้าไปแย็บเร็วใส่ตัวเฟียต แต่เฟียตเองก็เอาไม้ตวัดลูกข้ามมาได้ ญี่ปุ่นซ้ำดาบสอง เฟียตก็ตวัดโด่งข้ามมาได้ เสียงเฮดังจนหลังคาแทบจะหลุดปลิวไป ญี่ปุ่นกระโดดขึ้นง้างไม้ เฟียตก้มตัวลงต่ำรอรับลูกตบญี่ปุ่นหวดลูกไปเต็มแรง เฟียตงัดลูกโด่งข้ามมาอีก ญี่ปุ่นกระโดดขึ้น ง้างไม้หวดลมไปในจังหวะแรก แล้วตวัดเร็วเคาะลุกข้ามไปเบาๆ เฟียตชะงักอยู่ขาตายก้าวไม่ออกลูกลอยลงกระทบพื้น
"กรี๊ดดดดดดด ที่สุดดดดดด ที่สุดดดด"
เสียงของซาร่าแทบจะไม่ได้ยินเพราะเริ่มใกล้เคียงเป็ดไปทุกที เสียงกองเชียร์เฮขึ้นมา เสียงปี่เสียงกลองร้องรำทำเพลง ต่างก็กระโดดกระทืบเท้าเพื่อให้สมกับแต้มที่ได้มาแสนยากลำบาก
"ฮี่ๆๆ เป็นไงอ่ะหมีขาว ไม่ยอมดีนักใช่ไหม"
ญี่ปุ่นไปเกาะเน็ทล้อเลียน เฟียตปรี่เข้ามาหมายจะเอามือเขกหัว แต่กรรมการเป่านกหวีด เสียงคนดูหัวเราะเพราะท่าทางที่ญี่ปุ่นทำมันไม่ได้หมายความว่าเยาะเย้ย ญี่ปุ่นแจ้นกลับมายืนที่เตรียมส่งลูกทำหน้าสงบเสงี่ยมขึ้นมาทันที เกมที่เหลืออีกไม่กี่แต้มญี่ปุ่นเป็นคนคุมเกมทั้งหมด เพราะเฟียตเริ่มหมดแรง สาเหตุก็เพราะเมื่อคืนนอนดูคนตัวเล็กอีกฝั่งนอนจนดึกดื่น ไหนจะโดนแข้งที่มาพาดตอนดึกปลุกให้ตื่นอีก ตอนนี้เริ่มรู้สึกตัวแล้วว่าคิดผิดที่พาญี่ปุ่นไปนอนที่ห้อง ญี่ปุ่นส่งลูกแห่งชัยชนะข้ามโด่งไป เฟียตถอยไปตวัดกลับมาลอยข้ามไปหลังคอร์ท ญี่ปุ่นไปโต้โด่งกลับไปอีก เฟียตก็ยื้อลูกโด่งข้ามมา ญี่ปุ่นตวัดหน้าไม้ตีลูกดาดลงอีกคอร์ท เฟียตก้าวเข้ามารองลูกไว้ตีหยอดข้ามไปอีกคอร์ท ญี่ปุ่นยิงโด่งไปข้างหลังอีก เฟียตเริ่มกัดฟัน กดลุกเร็วลงต่ำญี่ปุ่นเอาไม้รองลุกให้กระเด้งหยอดลง เฟียตเองต้องวิ่งกลับมาหยอดกลับ ญี่ปุ่นดีดลูกข้ามไปอีก เฟียตทนไม่ไหวกระโดดขึ้นตบทันที ญี่ปุ่นตั้งรับให้ลูกหยอดข้ามไป เฟียตต้องออกแรงวิ่งเข้ามารับอีกหยอดกลับไป ญี่ปุ่นดีดไปข้างหลังอีก เฟียตใช้แขนยาวเกี่ยวลูกลงมาแต่น้ำหนักของลูกไม่ได้ยังลอยโด่งอยู่ ญี่ปุ่นเห็นโอกาสกระโดดเข้าไปหวดลูกทันที ลูกนี้ลงง่ายดายข้างหน้าเฟียต
"อ่า เย้ๆๆๆ หมีขาวแพ้ หมีขาวแพ้"
ญี่ปุ่นลอดตาข่ายข้ามไปกระโดดกอดคอเฟียตที่ยืนเอ๋ออยู่ เสียงกองเชียร์ดังอื้ออึงฟังอะไรไม่ได้ศัพท์
"อิอิ หมีขาว แพ้ หมีขาวแพ้ เค้าเก่งไหมอ่า อิอิ"
ญี่ปุ่นกระโดดกอดทั้งตัวขาเกี่ยวเอวของเฟียตไว้ทั้งสองข้างแต่เฟียตยังอึ้ง อยู่ไม่คิดว่าจะปราชัยให้กับไอ้เปี๊ยกได้ พอนักกีฬาในสนามกอดกันแบบนั้นกองเชียร์ก็ทั้งโห่ทั้งปรบมือ ประหลาดใจที่แข่งกันแท้ๆแต่กระโดดกอดกัน แต่ที่จริงเฟียตยืนเป็นหินอยู่
"ปล่อยกูไอ้เปี๊ยก ปล่อย"
"เอ๋ ทำไมปล่อย ก็เสียใจกับหมีขาวอยู่น้า ที่แพ้"
ญี่ปุ่นเน้นคำว่าแพ้ แล้วหัวเราะคิกคัก
"ไอ้บ้า คนมองโว้ย เดี๋ยวเป้ากูก็ตุงหรอก เขาจะสงสัย"
"อิอิ ไหนๆ"
"โป๊ก"
"อ่า เขกหัวไมอ่า"
"ไอ้นี่ พูดถึงเป้านี่มึงไวเชียวนะ พอให้ทำเสือกไม่ทำ"
"ก็เค้าอยากจับเล่นๆอ่า ไม่ได้อยากทำจริงจังซะโหน่ย ชิ ไปดีกว่า พี่คนสวย เค้าเก่งไหม"
ญี่ปุ่นผละลงจากเอวเฟียตทันทีวิ่งกลับมาฝั่งตัวเอง
"กรี๊ดดดด ไม่ไหวแล้วค่าน้องญี่ปุ่น เจ๊หมดเสียงแล้ว"
ซาร่าพูดเหมือนเป็ดไปแล้ว ญี่ปุ่นหัวเราะชอบใจ
"เก่งมากเลยอ่ะปุ่น นายเยี่ยมที่สุด"
ทั้งบอยทั้งเต้เข้ามาห้อมล้อม ญี่ปุ่นยิ้มร่าอย่างดีใจ แต่ก็แหวกวงเพื่อนออก เพราะเป้าหมายคือเยลลี่
:กอด1: :กอด1: :กอด1: :กอด1:
เขียนโดย eiky
-
^^^^ จิ้มซักทีเถอะ โทษฐานหายไปนาน
-
^^^^ จิ้มซักทีเถอะ โทษฐานหายไปนาน
ปุ่นเอ๊ยยยย คืนนี้ถ้าไปนอนกับหมีขาวท่าทางจะโดนเผด็จศึกแน่
ไม่น่าเชื่อหมีขาวจะแพ้ แอบเสียใจนิด ๆ หมีขาวไม่ต้องเสียเซลฟ์ไปนะ
จับกดปุ่นเอาคืนซะแค่นี้แหละ
-
พี่หมีขาว แพ้ในเกมได้ แต่อย่าแพ้บนเตียงน้า อิอิอิ :-[
-
เมื่อไหร่ปุ่นจะโดนเผด็จศึกเนี้ยยย
:-[ :-[ :-[ :-[
-
ไอ้หญ้าแห้งของแท้ต้อง ห่วงกินที่หนึ่ง กวนที่สอง น่ารักที่สาม
-
แพ้ในสนาม ก็ไปชนะบนเตียงเอานะหมีขาว อิอิ
เมื่อไรญี่ปุ่นจะเสร็จหมีขาวน้า
-
เอาชนะหมีขาวซะด้วยนะญี่ปุ่น
ยอดเลย
-
โอเค เยลลี่อมพอร์ตจาก ญี่ปุ่น เพื่อญี่ปุ่น เป็นพระเอก ๕๕๕๕๕๕๕๕๕ :pigha2:
-
ญี่ปุ่น ๆๆๆๆๆ o13 :mc4:
-
สำหรับญี่ปุ่น เรื่องกินสำคัญที่สุด
-
อิๆๆๆๆถูกใจ๊ถูกใจมากๆเลยน้องญี่ปุ๋น o13 :กอด1:
-
เกรงว่าญี่ปุ่นชนะในสนาม แต่บนเตียงอาจแพ้หมีขาว :haun4:
-
55555555 ฮาตอนสุดท้ายเนี้ยแหละ ตรงที่ แหวกฝูงชนเพื่อ เยลลี่ กร๊ากกก อินู๋จ๋า กินไม่บันยะบันยังเลยน้า 555
-
ต้อนรับกลับบ้านนะ eiky +1
-
นู๋ญี่ปุ่นเก่งมากจ้า...... o13
แต่คืนนี้....นู๋ควรกลับไปค้างหอตัวเองนะ....
เพราะนู๋อาจโดนหมีขาว....ขม่ำเอา...... :haun5:
:L1: :L1: นู๋ญี่ปุ่น กะ น้อง eiky
-
555 ดีใจพี่ไรเตอร์กลับมาแล้ว
ญี่ปุ่นเก่งจังสุดยอด ทั้งเรื่องเรียน เรื่องกีฬา แล้วเรื่องเอ๋อสุดๆ
แต่ญี่ปุ่นคืนนี้กลับไปนอนห้องตัวเองนะ ขอเตือน
-
ญี่ปุ่นนีเรื่องกิน สำคัญที่สุดจริงๆ
-
หนุกมากกกกกก รักปุ่นจัง รีบๆมาลงน๊าาาา อยากเจอปุ่นอะ
-
โถ่ นึกว่าจะขออะไร
-
แพ้ในเกมส์ไม่เป็นไรนะพี่หมีขาว แต่ต้องชนะน้องญี่ปุ่นในห้องนะค่ะ
เชียร์พี่หมีขาวอยู่น้า เมื่อไหร่จะเห้นน้องญี่ปุ่นแอบหึงพี่หมีขาวบ้างหละ
สนใจแต่ขนม นม เนย = =!!!! :3123: :L2:
-
อิอิ หมีขาวเสียท่า :m20:
-
:mc4: o13 o13
-
o13อ่านะญี่ปุ่น ชนะแล้วยังไม่วายห่วงของกินอีกเนาะ
-
คิดถึง ญี่ปุ่นแล้วนะครับ
-
ขอบคุณทุกคนนะค้าบบ ที่คอยเชียร์น้องญี่ปุ่น
บอกข่าว เดี๋ยวจะลง นิยายเรื่องใหม่ น้า อิอิ
แนวนายเอกเก่ง ไม่ยอมคน
อ้อนวอนเพื่อนๆ ช่วยอ่านด้วยน้า
จุ๊บๆๆๆ
ปล น้องญี่ปุ่นยังคงต่อไปเรื่อยๆนะคร้าบบ
-
ได้คร๊าบบบ ติดตามพี่ทุกเรื่องเลยยย
-
รอญี่ปุ่นนานไหมอ่า อิอิ มาแย้ว มาแย้ว
:-[ :-[ :-[ :-[
หมีขาวทำอาร๊ายย
พักเที่ยงซาร่าเดินนำญี่ปุ่นกับเต้ไปที่ห้องสีชมพูส่วนบอยกับเอกแยกย้ายไปสี ประจำตัว คาบบ่ายญี่ปุ่นไม่มีแข่งจึงว่าง
"น้องญี่ปุ่นคะตอนเที่ยง นี่จะไปเชียร์เพื่อนๆไหม"
ซาร่าถามตอนตักอาหารตามโภชนาการให้ ญี่ปุ่นส่ายหน้า
"ไม่อ่า เค้าอยากจะนอน อิอิ เต้ๆ เราไปนอนที่ชมรมอีกน้า"
หันไปหาแนวร่วม เต้เองก็ทำหน้าเหรอหราไม่รู้จะส่ายหัวหรือพยักหน้าดี
"ว่าไงไอ้ เปี๊ยก ได้ข่าวว่ามึงชนะไอ้เฟียตเหรอวะ สะใจเป็นบ้าเลยว่ะ"
เสียงประธานสีชมพูดังมาจากประตู แบงค์เดินเข้ามาหาญี่ปุ่นแล้วตบบ่าเบาๆ
"เก่ง มากไอ้เปี๊ยก คราวนี้มึงก็เข้าชิงสิวะ กูดีใจที่สุด เป็นประวัติศาสตร์ของสีชมพูเลยนะมึง เว้ยดีใจ"
แบงค์ร้องออกมาดีใจ ปลื้มใจจริงจัง เพราะตั้งแต่เข้าเรียนที่นี่มารุ่นพี่เล่าให้ฟังว่าสีชมพูไม่เคยเข้าชิงแบดฯ เลย ปีนี้จึงเป็นเรื่องที่น่าปลาบปลื้มใจของชาวสีชมพู ญี่ปุ่นยิ้มร่าแต่ยังกินข้าวต่อไม่ได้สนใจในคำพูดของแบงค์มากนัก
"เก่งไหมล่ะคะพี่แบงค์ขา เนี่ยขนาดพี่กะพี่โด่งมีแข่งบาสฯซาร่าก็สามารถจัดให้ญี่ปุ่นมีกำลังใจได้นะ ค้า อิอิ"
"เออ ดีมากซาร่า งั้นเย็นนี้ไปกินข้าวกัน พี่เลี้ยงเอง"
แบงค์เสนอ ญี่ปุ่นหันขวับมองหน้าทันที
"จริงหรา อิอิ เอ วันนี้อยากกินอารายน้า"
"นั่น ดูมันปากยังเคี้ยวอยู่เลย ยังห่วงเรื่องกิน"
"เอ๋ กินหมูกระทะเนอะเต้ อิอิ"
ญี่ปุ่นไม่ได้สนใจทำตาเป็นประกายนึกถึงอาหารที่จะกิน
"แล้วบาสฯพี่เป็นไงบ้างคะ ได้เข้าชิงไหม"
ซาร่าเปลี่ยนประเด็น
"ชนะดิ พรุ่งนี้ชิงกับสีเขียว เออนั่นดิแล้วนี่จะมาเชียร์ไอ้เปี๊ยกยังไงวะ"
"ว้าย ตารางชนกันเลยนะคะ ตายจริงพรุ่งนี้เจอโฟคด้วยสิ"
"หวายเจอหมีดำหรา ตายล่ะหว่า"
"งั้นเราไปซ้อมกันอีกไหมอ่าญี่ปุ่น พรุ่งนี้ประเภททีมก็ไขว้สายด้วยอ่ะ"
"อืม ดีๆๆ แล้วไปซ้อมที่หนายอ่า ข้างโรงยิมก็ไม่ว่างแล้วนิ"
"อืม เอ๊ะ ไปซ้อมหน้าหอซีได้นี่ เห็นมีตาข่ายอยู่"
เต้ออกความเห็นเพราะเคยเห็นตาข่ายที่รุ่นพี่ใช้ เล่นตระกร้อตอนเย็นๆ ญี่ปุ่นพยักหน้า
"งั้นไม่ต้องนอนเนอะ ซ้อมให้หนักๆ อิอิ ไปคิดลูกเด็ดมาอีก"
ญี่ปุ่นยิ้มฉายแววตาเจ้าเล่ห์ ออกมา พอกินข้าวเสร็จก็ตรงไปยังหอซี ส่วนซาร่ากับรุ่นพี่ก็ไปเชียร์กีฬาชนิดอื่น การแข่งขันกีฬาสีงวดเข้ามาแล้ว บางชนิดกีฬามีการแข่งขันในรอบชิงแล้ว ส่วนบางประเภทที่มีการไขว้สายก็งวดเข้ามาเป็นรอบลึกๆแล้ว เสียงเชียร์ยังดังอึกทึกครึกโครมแว่วออกมานอกโรงเรียน บุคคลภายนอกก็ยืนเกาะรั้วโรงเรียนดูการแข่งขันประเภทกลางแจ้งเพราะไม่อนุ ญาติให้เข้าไปในโรงเรียน ส่วนญี่ปุ่นกับเต้ก็แบกอุปกรณ์กับกระป๋องน้ำตรงไปยังที่หมาย ตึกหอพักเงียบสงัดเพราะนักเรียนไปโรงเรียนกันหมด ญี่ปุ่นกับเต้จึงซ้อมได้อย่างเต็มที่ ฝึกรับลูกตบเยอะกว่าลูกชนิดอื่น แล้วก็ฝึกโยนหลังให้ถึงหลังคอร์ท ลูกหยอดแบบไม่มีโอกาสโต้กลับ ลูกแย็บที่เฉียบขาด
"เรามาคิดลูกใหม่กันเถอะเต้"
ญี่ปุ่นหอบ แฮ่กๆ เสนอให้ฝึกลูกพิเศษ
"อืม เอายังไงดี"
เต้เองก็หอบ ยกกระป๋องน้ำขึ้นดื่ม
"เอ๋ เราว่าลูกหลอกเราอ่า ยังไม่เด็ดขาดมาฝึกให้เด็ดขาดดีไหมอ่า"
"อือ ใช่ เอาให้เนียนกว่านี้เนอะ"
ทั้งสองจึงตั้งใจฝึกลูกหลอก โดยให้อีกฝ่ายทำท่ากระโดดตีแต่ไม่ตี ตอนแรกก็ขลุกขลักเพราะยังเผลอเอาไม้ตีหัวกันอยู่ แต่พอซ้อมมากๆเข้าก็เริ่มเข้ารูปเข้ารอย ทั้งคู่ซ้อมอยู่จนค่ำ นั่งพักเหนื่อยอยู่
"ไอ้เปี๊ยก!!!!!!!!!"
เสียงมัจจุราชดังมาจากหน้าหอ
"หวาย หมีขาว"
ญี่ปุ่นผงะเพราะเฟียตปรี่เข้ามา เหมือนเห็นลูกหนี้ที่กำลังหนีหนี้อยู่
"มึง มาทำอะไรแถวนี้"
เฟียตมายืนจับคอไว้แล้วญี่ปุ่นลุกขึ้นกำลังจะวิ่งหนี
"อ่า เค้ามาซ้อมแบดฯอ่า หมีขาวมีอาราย"
"หนอยมึง ทำกูแสบนะวันนี้"
"ตรง หนายอ่า เป็นแผลหรา"
ญี่ปุ่นทำท่ามองหาแผลตามร่างของเฟียต
"โป๊ก นี่แน่ะ กวนตีน"
"อ่า เขกหัวเค้าอ่า"
"มึงรู้ไหม ว่าในโรงเรียนเขาลือกันว่าไง หือ"
"เอ๋ ลืออารายอ่า"
"เขาก็ หาว่ากูแพ้เพราะมึงเป็นเมียกูอ่ะดิ ยอมให้เมียโว้ย เจ็บใจ"
"อิอิ ไม่ดีหรา"
"ดีบ้าอะไร เสียชื่อกูหมด มานี่เลยมึง"
"อ่า เค้ายังไม่ได้กินข้าวน้า พาไปกินข้าวหรา"
"พาไปฆ่า"
"หวายไม่ เอาอ่า ไม่ใช่หมูน้า"
ญี่ปุ่นแถไปพยายามดิ้นออกจากการเกาะกุม เต้ยืนมองตาปริบๆ
"ไอ้เตี้ย มึงมองไรวะ จะไปไหนก็ไป ไป"
เฟียตทำตาดุไล่เต้ไป เต้เองก็รนรานรีบเก็บของ
"เราไปก่อนนะปุ่น เจอกันพรุ่งนี้"
"อ้าว เต้ไปหนายอ่า"
ญี่ปุ่นร้องเรียกแต่เต้ ไม่อยู่ฟังแล้ว ความจริงเฟียตน่ากลัวสำหรับคนอื่นหน้าตาท่าทางรูปร่าง แค่เขามองปราดตาไปเด็กๆหรือเพื่อนๆที่เห็นก็หลบกันเป็นแถบ แต่ญี่ปุ่นกลับไม่สะทกสะท้าน
"ไป ไอ้เปี้ยก"
"ไปหนายอ่า ไปกินข้าวเนอะๆหมีขาว"
"ไปให้กูทำโทษ"
"ไม่เอ๊า เค้าจากินข้าว"
ญี่ปุ่นร้องดิ้นขึ้นมา ไม่ดิ้นเฉยๆแต่ข่วนตามตัวอีก
"เออๆ ไอ้นี่ ไปกินก่อนก็ได้"
เฟียตใจอ่อน พอพูดออกไปจึงสงบ ยิ้มร่าอย่างดีใจ
"แต่กินตามสั่งหน้าหอนี่ล่ะ ไม่ต้องไปไกล"
"อ่า อยากกินหมูกระทะน้า เนี่ยพี่แบงค์จาเลี้ยงหมูกระทะน้า"
"จะแดกไม่ แดก ไม่ให้ไปโว้ย"
"อ่ะ อ่ะ กินตามสั่งก็ได้ งกไปได้"
"โป๊ก นี่แน่ะ"
"อ่า หมีขาวอ่า"
ญี่ปุ่นทำหน้าย่น เฟียตเกาะคอญี่ปุ่นอยู่ตลอดเวลาเพราะกลัวว่าจะแอบวิ่งหนีไปก่อน พาไปกินอาหารตามสั่ง ญี่ปุ่นก็สั่งข้าวผัดไก่กับแกงจืดเต้าหู้ เฟียตก็สั่งข้าวผักกุ้ง พอกินเสร็จญี่ปุ่นก็อ้อนให้ซื้อขนมขึ้นไปตุนในห้องอีก เฟียตไม่ยอมตอนแรกแต่คนตัวเล็กร้องดิ้นงอแงใหญ่จึงยอม พอขึ้นไปที่ห้องญี่ปุ่นก็กระโดดขึ้นเตียงทันที กอดถุงขนมกับคว้าเอาหุ่นยนต์มากอด
"ไปอาบน้ำ เตียงกูเลอะเหงื่อมึงแล้วเห็นไหม"
เฟียตดุ ญี่ปุ่นดิ้นพรวดพราดแล้วก็ยอมไปอาบน้ำ พอเปลื้องผ้าออกเฟียตก็มองอยู่ ญี่ปุ่นเดินเข้าห้องน้ำไปเฟียตเองก็รีบสลัดผ้าตัวเองออกแล้วเข้าห้องน้ำตาม ไปทันที
"เอ๋ จาอาบน้ำให้เค้าหรา อิอิ"
ญี่ปุ่นไม่ได้คิดอะไร
"เออ หึหึ"
"สระผมให้ด้วยน้า"
ญี่ปุ่นยืนกางแขน เหมือนเดิม เฟียตกระชับตัวกอดรัดทันที
"อ่า น้องชายแข็งอีกแล้วอ่า ไหนๆดูหน่อย"
ญี่ปุ่นหันหน้ามาแล้วก้มลงจับทันที
"อิอิ แข๊งแข็งเนอะ ทำไมชอบแข็ง"
"เพราะมึงนั่นล่ะ"
"นี่แน่ะๆ"
"โอ๊ย ไอ้เปี๊ยก มึงจะดึงทำไม๊"
เฟียตผลักมือของญี่ปุ่นออกเพราะรายนั้น จับปุ๊บดึงปั๊บ กระชากอย่างหมั่นเขี้ยว
"อิอิ ก็มันน่าดึงเนอะ หวายผงกหัวด้วยอ่า น่ากลัว"
ญี่ปุ่นยังพิจารณาน้องชายของเฟียตอยู่ เฟียตก็ยอมให้ญี่ปุ่นเล่นสักพักญี่ปุ่นก็เบื่ออาบน้ำไม่สนใจเฟียต คนตัวใหญ่พยายามจะเผด็จศึกแต่ก็คิดไตร่ตรองอยู่จึงยังไม่ทำอะไร พออาบน้ำเสร็จญี่ปุ่นก็ยืนตัวเปียกอยู่นอกห้องน้ำ เฟียตไม่อยากบ่นจึงมาเช็ดตัวให้ พอสวมเสื้อผ้าเสร็จก็กระโดดขึ้นเตียงทันที
"อ่า สบ๊าย สบาย เนอะ หุ่นยนต์เนอะ"
ญี่ปุ่นจับหุ่นยนต์มากอดกลิ้งไป กลิ้งมา เฟียตไม่ยอมใส่เสื้อผ้าขึ้นมากอดตัวญี่ปุ่นไว้ทันที
"เอ๋ หมีขาวไม่ใส่เสื้อผ้าหรา อิอิ"
"ไม่ กูร้อน"
"อิอิ น้อชายก็โผล่ดิ อิอิ"
"เออ จับดิ"
เฟียตเชิญชวน ญี่ปุ่นคว้าหมับทันที
"อิอิ พี่หุ่นยนต์เหยียบเลย"
ญี่ปุ่น เอาหุ่นยนต์ไปเหยียบเล่น เฟียตอ้าปากจะด่าแต่ก็เงียบไปเพราะในใจคิดแผนไว้แล้ว
"ไหน ไอ้เปี๊ยก มึงเอาก้นมึงมานี่ดิ"
"ทำไมอ่า เขินน้า อิอิ"
ทำท่าอายแต่ หันก้นไปหาเฟียต พอญี่ปุ่นหันก้นไปเฟียตก็รูดกางเกงของญี่ปุ่นลงทันที
"อ่า ทำไรอ่า เค้าโป๊น้า"
"กูดูหน่อย ทำไมก้นมึงขาวน่าเอาจังวะ ไอ้เปี๊ยก"
"เอาไรอ่า อิอิ ก้นน่าร้ากหรา อิอิ"
ญี่ปุ่น หัวเราะชอบใจไม่ได้กลัวหรือระแวงภัยที่จะมาถึงตัวเลย เฟียตเอานิ้วค่อยๆลูบไปในร่องก้นของญี่ปุ่น
"อิอิ ทำไรอ่าหมีขาว จั๊กจี๋อ่า"
ญี่ปุ่นดิ้นยุกยิก
"น่า อยู่เฉยๆ เดี๋ยวมึงก็ชอบเอง"
"แอ่ะ ไม่เอาอ่า มันจั๊กจี๋"
เฟียตไม่ฟัง เสียงซุกหน้าลงไปตรงร่องก้นของญี่ปุ่นทันที
"แอ๊ะ ไม่เอ๊า หมีขาวทำอาร๊าย"
ญี่ปุ่นดิ้นพลิกตัวหลบ เฟียตพยายามกดก้นของญี่ปุ่นไว้
"ฮ่าๆๆๆ จั๊กจี๋อ่า ไม่เอ๊า ไม่เอ๊า"
"อยู่ เฉยๆ อย่าดิ้น"
เฟียตพลิกตัวขึ้นมาทับร่างญี่ปุ่นไว้ กดแขนกดขาญี่ปุ่นพยายามดิ้น เฟียตหน้ามืดแล้วไม่ฟังเสียงอะไรกดหน้าญี่ปุ่นลงกับหมอน
:a5: :a5: :a5: :a5:
เขียนโดย eiky
-
กรี๊ดดดด ตัดฉับบบ
หมีขาวหน้ามืดไปแบบนี้ ญี่ปุ่นจะรอดปลอดภัยมะเนี่ย
-
:a5: :a5: :a5:
คร้าง พะยะคร่ะ
แว๊กกกกกกกกกกกกกก :sad3: :sad3: :sad3:
-
กรี๊ดดดด
หมีขาวหน้ามืด ญี่ปุ่นจะรอดมั้ยย
พรุ่งนี้ญี่ปุ่นมีแข่ง ทำเบาๆนะหมีขาว อิอิ
-
คนเขียนหื่น คนอ่าน... ไม่รู้จะหื่นดีไหม
-
หื่นไม่เป็นเวลานะไอ้หมีขาว พรุ่งนี้ญี่ปุ๋นมีแข่งนะมึงแพ้มาละน่าดูไอ้หมีขาว ดีดมันสักทีสองทีดีมั้ยญี่ปุ๋นเอาให้หน้าเขียว :m16:
-
เฟียต อย่าน๊า จะหื่นไปถึงใหน พรุ่งนี้ญี่ปุ่นมีแข่งน๊า แล้วญี่ปุ่นนะเราจองแล้วน๊า
พี่ไรเตอร์ห้ามให้เฟียตทำอะไรญี่ปุ่นนะคับ หึหึ
-
เกินคำบรรยาย ตอนหน้าหวังว่าจะมี NC (ที่ไม่ฮา) เกิดขึ้น 55
-
เข้าขั้นข่มขืนนะนั่น เดี๋ยวเหอะโดนทีเด็ดไอ้หญ้าแห้งจะหนาว
-
มาพนันกันได้เลย 10 เอา 1 หมีขาวไม่ได้แอ้มปุ่นแน่
ปุ่นเหมือนจะเอ๋อ ๆ แต่คิดว่าน่าจะรู้ทันแหละ
ไม่งั้นไม่รอดมาได้ทุกครั้งหรอกน่า
-
มาพนันกันได้เลย 10 เอา 1 หมีขาวไม่ได้แอ้มปุ่นแน่
ปุ่นเหมือนจะเอ๋อ ๆ แต่คิดว่าน่าจะรู้ทันแหละ
ไม่งั้นไม่รอดมาได้ทุกครั้งหรอกน่า
แอ๊ะ ทำเหมือนบอลโลกเลยน้า อิอิ ทำมาเป็นรู้ใจญี่ปุ่นน้า อิอิ แอบรู้นะเนี่ย
-
ห่วงนู๋ญี่ปุ่นอ่ะ......
เด็กน้อยน่ารักเอาตัวให้รอดน้า...... :monkeysad:
:angry2: ไอ้หมีขาวบ้าไปให้ไกล ๆ เล๊ยยยยย......
ไม่รักน้อง eiky แล้ว รังแกนู๋ญี่ปุ่น :m16:
-
หมีเฟียตหน้ามืด คนอ่านก็หน้ามืดไปด้วย จะเสร็จหมีเฟียตเค้ามั้ยเนี่ยญี่ปุ่น
เสร็จเหอะ...นะ...ลุ้นอย่างเหนื่อยอ่ะ :haun4:
-
หื่น
-
ค้างอ่ะะ ญี่ปุนเสดแน่ๆ ไรท์เตอร์ หายไปตั้งนานอัพหลายๆตอนสิ อิอิ
-
ระวังจะเจอตดพิฆาตอารมณ์หื่นอีกรอบนะพี่หมีขาว
-
5555
รอตอนต่อไปดีกว่าาาาา อิอิ
-
:serius2: ลุ้นอย่างแรง
แต่ขอเดาว่า ไม่สำเร็จหรอกหมีขาวอ่ะ ฮ่าๆๆๆๆๆๆๆๆ
:z3:
-
ขอให้หมีขาวประสบกามสำเร็จ
Mission Complete
-
:z10: :z10:
-
ไอ้หื่นไม่เป็นเวลาน่ะไม่ว่า
ว่าแต่จะได้ทำป่าวเถอะ
เด่วก็ไม่ได้ทำอีกอะนะ
-
หมีขาวหื่นอ่า~
แต่คาดว่าจะพลาดเหมือนเคย :laugh:
-
:z6:ทำง้ได้งัยอ่ะ.................................
ตัดฉับเลย........ ว่าแต่ญี่ปุ่นจะเสร็จเฟียตจริงเร้ออออออออ
ออกจะใสซะขนาดนั้นอ่ะ
หมีดำหายไปเลยอ่ะ คิดถึงหมีดำอ่ะ
-
กรี๊ดดด คิดถึงน้องญี่ปุ่นมากมายคร๊า :กอด1:
ไม่ได้มาหาน๊านนาน ไม่ค่อยว่าง :monkeysad:
หมีขาวนี่ก็นะหาทางแตะอั๋งน้องตลอดเลย :m16:
สงสารหมีดำ - - บทน้อยนิด :เฮ้อ:
:a5:หมีขาวจะหื่นไปไหนคร่า ตัดฉับแบบนี้ไม่เห็นใจคนอ่านเลย :serius2:
-
โอ มาย ก๊อดดดดดดดดดดด o22
ญี่ปุ่นจะเสร็จหมีขาวแล้ววววววววว
(แต่เชื่อดิชวดอีก ๕๕๕๕๕)
ค้างนะเนี่ย อิอิ
แต่ไม่เป็นไรค่ะ ให้อภัย ๕๕๕๕๕๕
-
เวรแท้ ๆ ไอ้หมีขาวตัณหาจัด ขอให้ถึงสวรรค์นะคราวนี้ อย่าได้ค้างกลางคันจนต้องตกลงไปในเหวเหมือนทุก ๆ ครั้งล่ะ :laugh: ญี่ปุ่นแผลงฤทธิ์เลยคับ o18
-
กรี๊ด...........ค้าง
วันนี้อีกสักตอนเถอะน้า
ปล. ก๊ากๆ มีแววว่าจะคืบหน้า เพราะมาอีหรอบนี้หลายรอบล่ะ แต่ไม่เคยโดยตัดฉับ
อีกตอนน้า ปิ๊งๆ
-
มาแล้วคร้าบบบบบ อิอิ ไหนใครบอกค้าง มาเอาลงเลยมา เหอๆๆๆ
หมีขาวใจร้าย
"แว้กกก หมีขาว ทำอารายเค้า"
ญี่ปุ่นพยายามดิ้นหน้าถูกเฟียตกดลงที่หมอนพูดอู้อี้ๆอยู่
"อยู่เฉยๆไอ้เปี๊ยก แป๊บเดียว"
เฟียตกัดฟันพูดหน้ามืดตามัว เอาน้ำลายป้ายที่ก้นญี่ปุ่นแล้วเอาน้องชายจ่อ
"แว้กกกก แว้กกกก เจะ เค้าเจ็บน้า"
เฟียตไม่ฟัยงเสียงถ่างขาญี่ปุ่นออกให้กว้างกว่าเดิม พยายามดันน้องชายของตัวเองเข้าไปในร่างของญี่ปุ่น
"โอ๊ย เจ็บ เค้าเจ๊บบ"
ญี่ปุ่นดิ้นพรวดพราด กัดหมอน
"อยู่เฉยๆดิไอ้เปี๊ยก เจ็บแป๊บเดียว"
"ไม่ เอ๊า ไม่เอ๊า เค้าเจ๊บบ"
ญี่ปุ่นร้องดังกว่าเดิมแม้จะมีหมอนปิด ปากอยู่
"อยู่นิ่งๆ ไอ้เปี๊ยก เนี่ยกำลังเข้า"
เฟียตไม่ฟัง เสียงพยายามดันแก่นกายตัวเองเข้าไปแม้ยากลำบากก็ไม่หวั่นใจ
"ฮึกๆๆ"
ญี่ปุ่นสะอื้นออกมา ตัวเกร็งเฟียตค่อยรู้สึกตัว ค่อยๆถอนตัวออก พอเฟียตปล่อยร่างญี่ปุ่นก็พลิกตัวขึ้นมาทันที
"เปรี้ยง"
ญี่ปุ่นถีบเข้าที่กลางอกของเฟียตหงายหลังไป ญี่ปุ่นตามขึ้นไปนั่งบนหน้าอกดึงผมให้กระแทกกับพื้นเตียงที่เป็นเบาะนุ่ม อีกมือก็ตีตามหน้า เฟียตปัดออกพัลวัน
"ไอ้บ้า ไอ้หมีขาวบ้า ทำเค้าทำมาย ทำเค้าทำไม๊ ไอ้บ้า นี่แน่ะๆ"
"เฮ้ย ไอ้เปี๊ยก หยุดๆ กูเจ็บ"
"ไม่หยุด ไอ้บ้า ไอ้หมีขาวบ้า"
เป็นครั้งแรกที่ญี่ปุ่นร้องไห้ ทั้งร้องไห้ทั้งตี ขีดข่วนตบต่อยตามหน้าตามตัว เฟียตพยายามเอามือป้องไว้
"หยุด!!!! กูบอกให้หยุด"
"ฮึกๆๆ ทำไมหมีขาวทำร้ายเค้าอ่า เค้าเจ็บน้า ไอ้หมีขาวบ้า"
ญี่ปุ่นไม่ตี แล้วแต่บีบคอแทน กระแทกๆ
"โอ๊ย ไอ้เปี๊ยก พอแล้วเดี๋ยวกูตาย"
"ฮือๆๆ เค้าจาฟ้องแม่ด้วย หมีขาวเอาน้องชายแหย่มาในตูดเค้าอ่า เจ็บจะตาย"
ญี่ปุ่นร้องไห้ฟูมฟาย เฟียตเอาตัวญี่ปุ่นออกจากอกได้ก็รู้สึกผิดกอดรัดญี่ปุ่นเอาไว้ในอก
"กู ขะ ขอโทษ ไอ้เปี๊ยก หน้ามืดไปหน่อย"
"ทำไมทำเค้าอ่ะ ไอ้บ้า นี่แน่ะๆ"
ญี่ปุ่นยังไม่ยอมลงตบตีอยู่เท้าก็ยันเฟียตกอดแน่นขึ้น
"กู ขอโทษ กูจะไม่ทำอีกแล้ว กูสัญญา"
"ไอ้บ้า เค้าไม่ชอบหมีขาวแล้ว ไม่ต้องมากอด ออกไป๊ ออกไป๊"
ญี่ปุ่นสะอื้นไห้แล้วผลักคนตัวใหญ่ออก แต่เขายิ่งรัดแน่นขึ้น
"อ่ะ กูจะให้มึงทำโทษทุกอย่างเลย ให้กูทำอะไรก็ได้ให้มึงหายโกรธ โอเคไหม"
เฟียตพยายามปลอบเพราะรู้ว่า ถ้าเสนอเรื่องกินไปญี่ปุ่นอาจจะหายโกรธ
"นี่แน่ะ ตอนทำไมไม่คิด ไอ้บ้า ไอ้หมีขาวบ้า ออกไป๊ เค้าไม่ยอมคืนดี เค้าไม่ชอบหมีขาวแล้ว"
"นะ ไอ้เปี๊ยก อย่าโกรธกูเลยนะ กูจะไม่ทำอีกนะ อ่ะให้กูเลี้ยงข้าวมึงทุกมื้อยังได้เลย แถมไอติมอีกนะนะ"
"เค้าไม่ ได้เห็นแก่กินนะ หมีขาวทำร้ายเค้าอ่า แงๆๆ ไอ้บ้า นิสัยไม่ดี ออกไป๊ๆ"
ญี่ปุ่นยันแรงกว่าเดิมดิ้นพรวดพราด เฟียตงงเพราะใช้ไม้ตายหลอกล่อแต่กลับไม่เป็นผล
"กู ขอโทษ ไอ้เปี๊ยก กูขอโทษ"
เฟียตกอดแน่นไม่ยอมปล่อยเช่นกัน พรมจูบตามใบหน้า พอจูบปุ๊บญี่ปุ่นก็ตีหน้าเฟียตทันที ญี่ปุ่นสะอื้นอยู่นานดิ้นยังไงก็ไม่หลุดจากอ้อมกอดของคนตัวใหญ่ ดิ้นจนเหนื่อยแล้วค่อยๆนิ่ง จนหลับไปในอ้อมกอดของเฟียต ส่วนเฟียตเห็นญี่ปุ่นนิ่งก็ค่อยๆวางลงบนหมอน คิดทบทวนเรื่องราวที่เพิ่งจะเกิดขึ้น เขามองคนร่างเล็กที่นอนอุตุอยู่อย่างเสียใจที่เผลอหน้ามืดตามัวทำลงไป เขาบริสุทธิ์เกินกว่าที่จะป้ายสิ่งเหล่านี้ให้ มันยังไม่ถึงเวลา ญี่ปุ่นเป็นเด็กเกินตัวก็จริงแต่เวลาที่อยู่ใกล้ๆแล้ว แม้จะทำให้เขารำคาญใจ แต่นึกถึงทีไรมันคือบ่อเกิดของรอยยิ้ม ใบหน้าที่สดใสแว่นตาหนาเตอะ คำพูดท่าทางกวนๆ มันคือความพึงใจที่เขาได้รับจากญี่ปุ่น สมควรแล้วหรือที่เขาจะล่วงเกินญี่ปุ่นไปมากถึงเพียงนี้ เฟียตคิดอยู่แล้วน้ำตาซึมกอดคนตัวเล้กเบาๆแล้วเอนกายลงข้างๆ
ญี่ปุ่น งัวเงียตื่นขึ้นตอนเช้ามืดเช่นเคย พอตื่นก็ลุกไปเข้าห้องน้ำล้างหน้าล้างตา แล้วเก็บของใช้ของตัวเองใส่เป้ ยืนมองคนตัวใหญ่ที่นอนอุตุอยู่
"นี่ แน่ะ"
ญี่ปุ่นเตะก้นเฟียตทันที เสียงดังป๊าบ เฟียตงัวเงียตื่นขึ้นแต่คนตัวเล็กไม่อยู่ในห้องแล้ว
"อ้าวปุ่น หอบอะไรมาเยอะแยะ ไปนอนห้องพี่เฟียตมาเหรอ"
เต้ร้องทักเมื่อเห็น ญี่ปุ่นแบกเป้มาพะรุงพะรัง
"เต้ รอเราแป๊บน้า เดี๋ยวเราเอาของไปเก็บก่อน"
ญี่ปุ่นวิ่งแจ้นไปทางหอตัวเอง สักพักก็กลับลงมาพร้อมอุปกรณ์ ทั้งสองออกไปซ้อมตามปกติ จนถึงเวลาญี่ปุ่นก็กลับมาเปลี่ยนเสื้อผ้าที่ห้อง
"ปุ่นเมื่อคืนไปนอน กะหมีขาวมาอีกเหรอ"
บอยถามตอนเดินอกมาจากหอด้วยกัน
"อิอิ ช่าย หมีขาวนิสัยไม่ดีอ่า ไม่ไปนอนด้วยแล้ว"
"หือ ทำไมล่ะ ดูออกจะปกป้องปุ่นออก"
"ชิ ปกป้องอารายอ่า เมื่อคืนอ่าเอาน้องชายมาแหย่ก้นเรา"
"หา!!!!!"
ทั้งสองเสียง เปล่งออกมาพร้อมกัน ทั้งบอยทั้งเอกตาโตเท่าไข่ห่าน เสียงดังจนคนที่เดินนำหน้าหันมามอง
"อะไรนะปุ่น หมีขาวทำอะไรนายนะ"
บอยจับบ่าญี่ปุ่นให้หยุดเดิน แล้วจ้องหน้า
"เจ็บไหมไอ้หญ้าแห้ง กูว่าแล้ว มึงต้องโดนสักวัน ไหนๆ ก้นบานไหมวะ ได้ยินข่าวของหมีขาวนี่น้องๆแตงร้านเลยนะมึง"
"เอ๋ บานอารายอ่า ปลาดุกสิตูดบาน ก็หมีขาวอ่ะ เอาน้องชายมาแหย่เข้าก้นเรา เจ๊บเจ็บ"
ญี่ปุ่นเล่าหน้าตาซื่อ
"เข้าไหมปุ่น มันเข้าไปไหม"
บอยซักทำหน้าอยากรู้อยากเห็นทั้งเป็นห่วงเพื่อนก็เป็นห่วง
"ไม่อ่ะ เราเลยถีบโครมเลย อิอิ สมน้ำหน้า"
"อ้าว ไม่โดนอ่ะดิ โถ่กูก็นึกว่าเสร็จซะละ อะรายวะ"
"อ้าวเอก นายเป็นบ้าเหรอ อยากให้เพื่อนโดน"
"เปล่า ก็แค่อยากรู้ว่าถ้าไอ้หญ้าแห้งมันโดนสอย วันนี้มันจะมีแรงตีแบดฯไหมก็เท่านั้นเอง"
"อ่า ปลาดุกใจร้าย นิสัยไม่ดี"
ญี่ปุ่นทำหน้าย่น บอยตบบ่าญี่ปุ่นเบาๆแล้วดันหลังให้ไปร้านขายโจ๊ก ทั้งสามนั่งกินโจ๊กระหว่างกินเอกกับบอยก็พยายามซักว่าเรื่องเป็นยังไง ใหญ่จริงไหม เจ็บหรือเปล่า ญี่ปุ่นก็ไม่ได้รู้สึกอาย เล่าเป็นฉากๆ จริงบ้างไม่จริงบ้าง พอถึงเวลาก็เดินเข้าโรงเรียนไป
"ไอ้เปี๊ยก"
เฟียตดักอยู่ตรงทางไปห้องสีชมพู บอยกับเอกแยกไปสีของตัวเองแล้ว
"อ่า หมีขาว ชิ งอน"
ญี่ปุ่นเชิดหน้าใส่แล้วทำท่าจะเดินเลยเฟียตไป
"มึง ยังโกรธกูอยู่เหรอ"
"ไม่รู้ไม่ชี้ ไม่คุยด้วยแล้ว หมีขาวใจร้าย"
"กู ขอโทษ ไอ้เปี๊ยก มึงเลิกงอนกูได้ไหม"
"ชิ ไม่ได้ หลบไป เค้าจะไปหาเจ๊คนสวย"
เฟียตจับแขนญี่ปุ่นไว้ หน้าตาแสดงถึงความเสียใจกับสิ่งที่ทำจริงๆ
"หมีขาวนิสัยไม่ดี เค้าบอกเจ็บๆ ก็ไม่ฟัง ไม่อยากคุยด้วยแล้ว คนใจร้าย"
ญี่ปุ่นสะบัดมือออกแล้วเดินลิ่วไปยังห้องสีชมพู เฟียตจะเดินตามไปแต่ก็เปลี่ยนใจเพราะมีแข่งในอีกไม่ช้า ถอนหายใจอยู่เฮือกใหญ่ก่อนจะเดินไปห้องของสีแสด
"มาแล้วเหรอค้า น้องญี่ปุ่นของเจ๊ นี่ค่า มาดูนี่ เสื้อใหม่ สามตัว นี่ตัวเมื่อวานซักแล้ว ส่วนตัวนี้ใส่แข่งรอบชิงวันนี้ เจ๊ลงอาคมไว้แล้ว ชนะแน่นอน"
ซาร่ากวักมือเรียกญี่ปุ่นให้เข้าไปดูเสื้อที่ตัวเองเตรียมมา เต้เองก็สวมเสื้อแบบเดียวกันอยู่แล้วเพราะมาก่อน
"อ่า สวยจังพี่คนสวย อิอิ"
ญี่ปุ่นสวมเสื้อที่ซาร่ายื่นให้ทันที
"วันนี้ พิเศษค่า มีผ้าคาดหัวด้วย อิอิ สีชมพู เห็นไหมค้า สวยไหม"
ซาร่ายื่น ให้ทั้งสองคนผ้าคาดหัวสีชมพูแปร๊ด ปักด้วยด้ายดิ้นเงินอย่างดี ส่องประกายระยับอยู่
"อ่า มีชื่อเค้าด้วยอ่า นี่ๆ ชื่อเต้ด้วย"
"เพื่อ หนูทั้งสองค่า เจ๊ทุ่มสุดตัว ยังไม่พอค่า วันนี้รับของขวัญจากแฟนคลับ ดูสิค้า กองมหึมา กรี๊ดดดดด"
ซาร่าพูดเองกรี๊ดเองแม้เสียงจะยังคงไม่กลับมาเป็นปกติดังเดิมก็ตาม
"อ่า เยอะแยะไปหมดเลยอ่า อิอิ แกะดูได้ไหมอ่า"
"อุ๊ย เอาเลยค่าวันนี้เราเป็นคู่สอง ตอนนี้เขาแข่งชิงที่สามอยู่ ไม่สนใจค่าเพราะเรามีเป้าหมายคือที่หนึ่ง กรี๊ดดด วันนี้เจ๊เตรียมพล็อพมาอย่างดี รับรอง ริต้าก็ริต้าเถอะ ซาร่าสู้ตายค่า"
ซาร่ากรี๊ดกร๊าดอยู่คนเดียวเพราะเด็กสองคนกำลังสนุกสนานกับการแกะห่อของขวัญ
"อ้าวเจ๊ แล้วตอนนี้พี่แบงค์ก็กำลังชิงดิ"
เต้ ถามแต่ตายังง่วนอยู่กับกล่องของขวัญ
"อุ๊ย ไม่ค่า คู่สองเหมือนกัน เนี่ยเจ๊ว่าถ้าแยกร่างได้อยากจะแยกไปเชียร์เชียว แต่เชียร์น้องญี่ปุ่นของเจ๊ดีกว่า อิอิ"
ซาร่าพูดแล้วเดินไปหยิบวิกผมกับชุดเข้าไปเปลี่ยนเสื้อผ้า ส่วนญี่ปุ่นกับเต้ก็แกะขนมกินอย่างเอร็ดอร่อย พอแต่งตัวเสร็จก็เดินไปโรงยิมเพื่อดูชิงที่สาม ในสนามเป็นการแข่งขันกันระหว่าง เฟียตกับจี๊ป พอการแข่งขันงวดเข้ามาก็จะใช้สนามเดียว กองเชียร์ก็ตั้งหลักปักฐานกันเหนียวแน่น ส่งเสียงเชียร์ไม่ยอมแพ้กัน ตอนนี้เป็นการแข่งขันในเซ็ตที่สอง เซ็ตแรกเฟียตชนะไปตามคาด เฟียตยืนอยู่กลางสนาม ตามหน้าตามคอเป็นรอยจ้ำแดงๆ เสียงซุบซิบนินทาดังกระหึ่มไม่แพ้เสียงเชียร์ แต่เฟียตทำเป็นไม่สนใจ พอญี่ปุ่นเดินเข้าสนามไปก็ไปนั่งอยู่ไกลๆเพราะสมาชิกสีชมพูยังไม่เข้ามา การแต่งกายของซาร่าเรียกร้องความสนใจได้เป็นอย่างมาก เพราะแต่งเป็นแอร์โฮตส์เตท ของสายการบินชื่อดัง แต่มาดัดแปลงช่วงล่างให้เป็นกางเกงหนังรัดเปรี๊ยะ ใส่หมวกนายพล เขียนหน้าเขียนตาได้เข้มนัก ญี่ปุ่นกับเต้ก็สวมชุดกีฬาสีชมพูที่ต่างออกไปจากเด็กนักเรียนคนอื่นเพราะ เป็นเสื้อที่แฟนคลับส่งให้
"กรี๊ดดดด น้องญี่ปุ่นใส่เสื้อชั้น กรี๊ดดดดดดดด"
ต้นเสียงเป็นรุ่นพี่ มัธยมห้าสีแสดแท้ๆ แต่คงประทับใจในตัวญี่ปุ่นเป็นอย่างมาก ลุกขึ้นชี้ไม้ชี้มือกรี๊ดกร๊าดดัง เรียกสายตาทุกคนให้หันไปทางญี่ปุ่นที่ไม่ได้ยินเพราะมัวแย่งกันกินลูกกวาด กับเต้อยู่ เฟียตเองก็หันไปมอง พอดีกับที่ญี่ปุ่นหันกลับมาในสนาม เห็นคนมองมาทางตัวเป็นตาเดียวก็เขิน ยิ้มให้ เฟียตเองคิดว่าญี่ปุ่นยิ้มให้ก็ดีใจหันกลับไปเล่นเอาเป็นเอาตาย จนชนะได้ที่สามไปในที่สุด พอทั้งสองแข่งเสร็จกรรมการในสนามก็ประกาศว่าคู่ต่อไปคือรอบชิงชนะเลิศ ระหว่างสีชมพูกับสีแดง เสียงเชียร์เฮดังลั่น กองเชียร์ทั้งสีแดงสีชมพูหลั่งไหลกันเข้ามาแทนที่สีเหลืองกับสีแสดทันที แม้ทั้งสองสีจะไม่ยอมลุกแต่ก็ดันตัวเบียดเข้ามาจนเต็มแน่นขนัดไปทั้งโรงยิม
:laugh: :laugh: :laugh:
เขียนโดย eiky
-
หมีขาว ญีปุ่นism จริงๆ เลยน้า แค่ยิ้มให้ก็เหมือนได้เติมน้ำมันเต็มถัง หึหึ
น้องเค้ายังเด็ก ทำตัวเป็นหมีขาวหัวงูไปได้ ไก่ตื่นแล้วเห็นไหม
-
ว่าแล้วไอ้หญ้าแห้งน่ะไม่ธรรมดา โดนถีบได้ก็ดีจะได้หายหื่น งอนนานๆไปเลย
-
สงสารหมีขาวอะเฮ้อ ไม่ได้แอ้ม ญี่ปุ่นแน่ๆ
เฮ้อๆๆๆ
:เฮ้อ: :เฮ้อ: :เฮ้อ:
-
อูยยยยย นี่แค่เกือบโดนซ้าาาา :เฮ้อ:
หมีขาวนี่ชอบความรุนแรงรึงายยยยย
สงสัยตอนนี้คงงอนกันอีกนาน ๕๕๕๕
แล้วหมีดำก็ใช้โอกาสนี้ตีตื้น อิอิ :z1:
แต่แหม่...ญี่ปุ่นจะงอนได้นานขนาดไหนเชียว
เชื่อว่าพอเอาของกินมาล่ออีกสั้งสองสามครั้งก็คืนดี ๕๕๕๕
(รักหรอกจึงหยอกเล่นนะจ๊ะญี่ปุ่นนนนน :m1:)
-
อ่านแล้วดีใจ น้องญี่ปุ่นก็ไม่ได้ใสซื่อ
สะใจที่น้องญี่ปุ่นสู้หมีขาว
ญี่ปุ่นสู้ๆๆ
-
ตอนนี้หมีเฟียตแ้ห้วอีกแล้ว และสงสัยว่าจะแห้วไปตลอดกาล :m20:
สมน้ำหน้า อยากหน้ามืดดีนัก นี่ถ้าอ่อนโยนหน่อย ญี่ปุ่นคงสมยอมบ้างแหละ
แต่เจ๊ซาร่านี่แกเป็นอะไรกับกางเกงหนังรัดรูป เห็นใส่ทุกวันเลย :laugh:
-
อืมมม สรุป ญี่ปุ่นยังสามาถรักษาชายแดนไว้ได้ 555 ยังดีนะเนี้ยย อีพี่หมีขาวมันรักญี่ปุ่นยังเนี้ยย จะหน้าเอาอย่างเดียวเลยนะแก :m20: :m20:
-
สมน้ำหน้าหมีขาว 555 กร๊ากกกกก :laugh:
-
อุตส่าห์ลุ้น สุดตัวเลยอะ
เศร้า.............
-
นู๋ญี่ปุ่นงอนนาน ๆ เลยนะ....หมีขาวนิสัยไม่ดีรังแกเด็ก.....
พี่หมีดำดีกว่าตั้งเยอะ......หื่นน้อยกว่าด้วย......
:z7: ป้าเชียร์นู๋กะเต้อยู่ข้าง ๆ เจ๊ซาร่านะจ๊ะ :a2:
:ped149: นู๋ญี่ปุ่น กะ น้อง eiky
-
ฮ่าๆๆๆ เมื่อไหร่จะได้เเอ้มล่ะหมีขาว
ว่าเเต่หมีดำไปไหนอ่ะ ทำไมไม่มาซักที
-
ตูว่าแล้ววววววว ว่าอดแน่ ๆ
เฮ้อ สงสารหมีขาวนะเนี่ยะ
-
อีกนิดเฟียต อีกนิสสสสสสสสสสสส
-
รอดมาได้หวุดหวิดเสียตัว 555
-
เฟียตเห็นมั๊ยทำญี่ปุ่นเจ็บ สมแล้วที่ญี่ปุ่นโกรธ หึ ไม่ต้องไปรักหมีขาวแล้วญี่ปุ่น
ญี่ปุ่นชนะแน่นอน เชียร์ไปจากที่บ้าน ส่งกำลังใจ
-
ญี่ปุ่นยังเด็ก รอหน่อยนะหมีขาว :กอด1:
-
พี่เฟียต อีกนิดนึง แต่ทำน้องปุ่นรุนแรงไปไหมอ่ะ ปุ่นน่าสงสาร ไม่รู้ถึงความหื่นไอ้พี่เฟียตเลย :-[ :o8:
-
นึกว่าญี่ปุ่นจะยอมหมีขาวง่ายซะอีก
แต่ดีใจที่ญี่ปุ่นก้สู้เปนอ่านะ
-
เดาได้ถูกทาง พี่หมีขาวอดจนได้
ว่าแล้วเชียวว่าต้องชวดอดกินหญ้าญี่ปุ่น
-
o18 เป็นไปตามคาด เหอๆ
ชักเริ่มสงสารเฟียตละ :z3:
-
:a5: เกือบไปแล้วมั้ยละ
น้องบอกว่าเจ็บก็ไม่ยอมฟัง ไงละหน้ามืด
โดนโกรธเลย น้องยังเด็กหมีข้าวก็ใจเย็นๆ ค่อยเป็นค่อยไป o18
-
+1 ค่า
ช้าไปแระเฟียต แหย่เข้าไปแล้วก็ดิ้นพล่านยังงี้
ดูก้รู้ว่าญี่ปุ่นมันอินโนเซนส์ขนาดหนัก
เมื่อไหร่มันจะรู้ตัวล่ะเนี่ย =''=
-
กั๊กๆ หมีขาวเอ๋ย...ช่างน่าสมเพช
ตอนแรกโลภไปหน่อย
ทีตอนนี้ล่ะ แค่เจ้ายิ้มให้ก็ยอมพลีใจ ก๊ากๆ
-
:z10: :z10:+1
-
:t3: :t3: ซาหวัดดีค้าบบ อิอิ แอบมาดูเพื่อนๆ น้า :กอด1: :กอด1:
-
^
^
ตามมาจิ้ม eiky :laugh:
ย้อนกลับไปดู ตอนที่แล้วเค้ายังไม่ได้เม้นเหร๋อเนี่ยยยย
เม้นก่อน...
น่าสงสารหมีขาวนะ อิอิ
-
อ่านตอนนี้แล้ว :a5: หมีขาวทำอารายลงปาย
คิดจะทำการใหญ่ ไยไม่ศึกษาให้รอบครอบ ไปปรึกษาซ่าร่าสุดสวยซะนะ
แล้วคุณพี่จะรอฉาก NC นะจ๊ะ :เฮ้อ:
-
หมีขาวชวดเลยอะ ทำไงได้เด็กมันไม่ยอม :laugh:
-
ตาหมีขาวบ้า.....รอไปเลยสิบปี.... :a14:
-
มาแอบดูทำไม๊ รออยูแล้ว ปล่อยให้รอนานแบบนี้ต้องแวะมาส่งข้าวส่งน้ำมั่งดิคับ รอ รอ รอ รอ รอ
-
มาลุ้นน้องญี่ปุ๋นแข่งให้ชนะดีกว่า ไม่เอาแล้วไอ้เฟียตหื่นเกิน ลุ้นโฟคดีกว่าน่าสงสาร :mc4:
-
ญี่ปุ่นสุดยอดมากกกก ไม่เคยอ่านนายเอกแบบนี้มาก่อนเลย
น่ารักมากก แต่กับพระเอกอาจจะปวดหัวนิดนึงนะ 55+
อยากรู้จริง ๆ เลยว่า จะมีวิธีไหนที่พี่หมีขาวจะกดน้องปุ่นได้น๊อ
-
อิอิ มาแย้วๆ ไปดู Sex and The City 2 มาล่ะ ไม่หนุกเลยอ่า อิอิ เลยมาลงญี่ปุ่นให้ อิอิ
(แว่นตาพ่อเค้าซื้อให้น้า)
ซาร่ามัดผ้าคาดหัวให้ญี่ปุ่นแล้วทำปากขมุบขมิบ
"ทำอารายอ่าพี่คน สวย"
"โอม ตุน่าว ตุเหน่ง คนเก่งๆต้องได้เป็นแชมป์ พ้วง"
ว่าแล้วก็เป่าไปที่หัวของญี่ปุ่น
"แอ่ะ มีน้ำลายไหมอ่า"
"ไม่มีค่า เจ๊เป่าคาถาให้แล้ว รับรองชนะแน่ค่าน้องญี่ปุ่นขา"
ซาร่าพูดอย่างมั่นใจ ญี่ปุ่นลงไปวอร์มร่างกายกลางสนามแล้ว อีกฝั่งโฟคเองก็ลงสนามแล้วเช่นกัน หน้าตาของโฟคดูหมองเศร้าไม่สดชื่นแจ่มใสเลย เพราะคิดมากเรื่องของญี่ปุ่นกับเฟียต จากคล้ำอยู่แล้วกลายเป็นดำไปเลย ส่วนเฟียตก็นั่งดูอยู่ห่างๆเข้าใกล้มากไม่ได้เดี๋ยวโดนญี่ปุ่นแว้กใส่เอา พอถึงเวลาแข่ง กองเชียร์ก็ส่งเสียงกระหึ่มไม่ยอมน้อยหน้ากัน คราวนี้ซาร่าได้แนวร่วมกลับมาเพราะริต้ากับแกงค์เองก็เชียร์ญี่ปุ่นอยู่ เหมือนกัน พอเริ่มแข่งโฟคเป็นฝ่ายส่งลูกก่อน สีหน้าแววตาดูดุดันไม่ยิ้มแย้มต่างกับญี่ปุ่นที่ยิ้มแย้มหัวเราะอยู่คนเดียว โฟคเปิดเกมด้วยลูกสั้นญี่ปุ่นหยอดลูกกลับไปแต่โฟคแย็บเร็วกลับมาลูกโดนตัว ญี่ปุ่นเป็นลูกแย็บที่รวดเร็วไม่มีโอกาสได้ตั้งตัว โฟคได้แต้มแรกไปอย่างง่ายดายเสียงเชียร์ดังกระหึ่มขึ้น
"เอ๋ ทำไมตีเร๊วเร็วอ่า ไม่ได้ๆ ต้องมีสติน้าญี่ปุ่น"
ญี่ปุ่นเอาไม้แบดฯ เคาะหัวตัวเอง พอรับอีกลูกก็ลองงัดไปหลังคอร์ท โฟคก็โต้กลับมาแต่ลูกกึ่งลูกตบ พอเริ่มเกมก็จู่โจมทันที ไม่เปิดโอกาสให้ญี่ปุ่นได้หลอกล่อ ญี่ปุ่นงัดลูกหยอดข้ามไปลูกหยอดที่ฝึกมาเฉียดเน็ทไป แต่โฟคก็ก้าวขาเข้ามาตีลูกหยอดเฉียงไปอีกทาง ญี่ปุ่นก้าวตามดีดลูกไปหลังคอร์ท โฟคโยนลูกมาหลังคอร์ทเช่นกัน ญี่ปุ่นตีดาดเปลี่ยนทาง โฟคเองก็หยอดกลับมา ญี่ปุ่นดีดลูกขึ้นโฟคกระโดดตบ เสียงเฮอื้ออึงญี่ปุ่นงัดลูกขึ้นเปลี่ยนเป็นหยอดอีก โฟคก้าวเข้ามาหยอดคืน ญี่ปุ่นโยนลูกไปหลังอีก โฟคไปเกี่ยวลูกกลับมาหลังคอร์ท ญี่ปุ่นกระโดดขึ้นตบ แต่จั่วลมพอเท้าถึงพื้นก็หวดอีกรอบ โฟคชะงักอยู่แต่ก็ดีดลูกกลับมาได้ แต่ลูกดีดมาเพราะตกใจญี่ปุ่นรอลูกนี้อยู่แล้วจึงปรี่เข้าไปแย็บลูกเร็วลง เหมือนกัน เสียงเฮดังขึ้น
"ยาวค่า เกมนี้ยาว"
ซาร่าต้นเสียงนำเสียงกองเชียร์สีชมพูดังอึกทึกครึกโครม โฟคเองเม้มปากเพราะเสียท่ากลลวงของญี่ปุ่นอีกแล้ว แม้จะพยายามไม่คล้อยตามแล้วก็ตาม ส่วนญี่ปุ่นยิ้มร่าอย่างพอใจแล้วเอาลุกขนไก่มาเตรียมส่ง เกมแรกตั้งแต่ต้นเกมเล่นกันสูสีกว่าจะได้แต่ละคะแนนยากลำบาก เพราะพัฒนาการของญี่ปุ่นดีขึ้นมาก ส่วนโฟคเองก็ไม่อยากให้เสียชื่อของนักกีฬาโรงเรียน ต่างฝ่ายต่างงัดกลเม็ดเด็ดพรายออกมาไม่มียั้ง เสียงเชียร์ที่ดังสนั่นหวั่นไหวก้องอกไปนอกโรงยิม ตอนนี้ในโรงยิมไม่มีที่จะยืน เสียงร่ำลือว่าไอ้เด็กเอ๋อแว่นกำลังจะลูบคมโฟคนักกีฬาโรงเรียน เด็กๆก็แห่เข้ามาในโรงยิมกันจนแน่นขนัด
"มาๆค่าน้องญี่ปุ่นดื่มน้ำ หวานให้ชื่นใจก่อน ไหนเต้ไอติมเผือกของน้องญี่ปุ่นน่ะ"
ซาร่าเป็นโค้ช ส่วนตัวไปแล้ว กวักมือเรียกเต้ที่ยืนพัดให้ญี่ปุ่นอยู่ด้านหลัง
"มันมากเลยอ่ะปุ่น นายเล่นกับพี่โฟคได้มันมากๆ"
เต้พูดแล้วแกะห่อไอติมให้ญี่ปุ่น รายนั้นไม่ได้ฟังตาแป๋วมองไอติมในมือเต้ พอแกะเสร็จก็คว้าไปงับทันที เซ็ทแรกโฟคชนะไปฉิวเฉียดแม้ญี่ปุ่นจะพยายามต้านพลังตบอันหนักหน่วงไว้แต่ก็ ยั้งไม่อยู่ พอออกมานอกสนามญี่ปุ่นสีหน้าแววตายังไม่ท้อแท้ กลับเรียกหาของกินอยู่
"ไม่เป็นไรนะคะน้องญี่ปุ่นขา เล่นเก่งมากๆแล้ว ไม่มีใครต่อกรกับโฟคของซาร่าได้นานเท่าน้องญี่ปุ่นมาก่อน สู้ๆค่า"
"พี่คนสวย เยลลี่เค้าอ่ะ"
"เต้ขา ไหนค้าเยลลี่ แกะมาๆ"
ซาร่าร้องสั่งเต้ที่ทั้งยืนแกะไอติมแล้วยังจะล้วงหาเยลลี่ในเป้อีก
"หมีดำตีแร๊งแรงอ่า เนี่ยไม้เค้าเยินแล้วอ่ะ"
"เอาไม้ กูเล่นก่อนดิไอ้เปี๊ยก"
หมีขาวโผล่มาจากซอกหลืบ ยืนมองญี่ปุ่นอยู่ทุกวินาทียื่นข้อเสนอให้
"ชิ ไม่เอาอ่า หมีขาวนิสัยไม่ดี"
"ว้าย ทำไมพูดอย่างนั้นค้าน้องญี่ปุ่น พี่เฟียตออกจะใจดีเนี่ยให้ยืมไม้ด้วย"
"แอ่ะ ไม่รู้ไม่ชี้"
"มึง จะเอาหรือไม่เอา ไอ้เปี๊ยก"
เฟียตขู่แต่ญี่ปุ่นกลับไม่สนใจกินเยลลี่ต่อ
"ไม่เอา งอน"
ญี่ปุ่นทำหน้าย่นใส่แล้วหันไปเขมือบเยลลี่อีกกระปุก
"เอานี่ อย่าท่ามากเดี๋ยวก็แพ้หรอก"
เฟียตยัดไม้แบดของตัวใส่ในมือของญี่ปุ่น
"อิ อิ ทำไม เบ๊าเบา"
"ของกูของแพงโว้ย ซื้อจากเมืองนอก"
"แอ่ะ อะไรๆ ก็เมืองนอก งั้นยึดซะเลย ฮี่ๆๆ"
"อ้าว ไอ้เปี๊ยก"
"อ่ะ พี่เฟียตขา น้องญี่ปุ่นล้อเล่นน่ะคะ อย่าใส่ใจเลยน้า ไปค่าลงสนามแล้ว"
ซาร่าปรี่เข้ามากั้นกลางเพราะกลัวว่าเฟียตอาจะทำร้ายร่างกายของญี่ปุ่นได้ ญี่ปุ่นลุกขึ้นไม่ได้สนใจเฟียตเลยกลับตวัดไม้ตีลมอยู่ พึงพอใจในความเบาของไม้ พอลงสนามก็ส่งลูกไปให้โฟค ตอนแรกๆตีลูกกะจังหวะยังไม่ถูกเพราะไม้เบาตีแรงน้ำหนักไม่ได้ ออกไปนอกสนาม กว่าจะเข้าที่เข้าทางโฟคก็นำไปแล้วสามแต้ม
"หวายๆ เอาใหม่ๆ ต้องใจเย็นๆน้าญี่ปุ่น"
ญี่ปุ่นเอาไม้แบดฯเคาะหัวตัวเองอีกรอบ แล้วสายตาก็จับจ้องอยู่ที่ลูกขนไก่ที่โฟคส่งข้ามหัวไป ญี่ปุ่นถอยหลังไปเกี่ยวลูกโด่งข้ามไป ออกแรงตีนิดหน่อยแค่ตวัดข้อมือ
"ว้าว ไม่ต้องออกแรง อิอิ"
พูดอยู่คนเดียว โฟคตีดาดกลับมาญี่ปุ่นปรี่เข้าไปแย็บลูกลงทันที แต่โฟคดีดลูกขึ้นมาได้ลอยโด่งอยู่กลางสนาม ญี่ปุ่นกระโดดขึ้นตบ โฟคงัดข้ามมาได้ ญี่ปุ่นกระโดดตบอีก แต่เอาหน้าไม้แตะลูกเบาๆ ลูกเปลี่ยนเป็นหยอด โฟคเสียจังหวะแต่ก็ก้าวขาเข้ามางัดลุกขึ้นได้ แต่ญี่ปุ่นจ้องอยู่แล้วก้าวเข้าไปแย็บซ้ำ ทันทีที่ลูกกระทบพื้นเสียงเฮก็ดังสนั่นหวั่นไหว
"นี่แน่ะ อิอิ"
ญี่ปุ่นแสยะยิ้มอย่างพอใจในฝีมือตนเอง พอเป็นฝ่ายส่งลูกก็ดีดลูกโด่งลอยข้มหัวโฟคไป ตีโต้โด่งกลับมาหลังคอร์ทเช่นกัน ญี่ปุ่นถอยไปตีโด่งกลับไปอีก โฟคตีดาดกดลูกลงต่ำ ญี่ปุ่นงัดลูกเฉียงไปอีกทาง โฟควิ่งเข้ามาหยอด ญี่ปุ่นเปลี่ยนทางหยอด โฟคตามหยอดกลับมาญี่ปุ่นง้างไม้ตวัดลูกลง เสียงเฮดังกึกก้อง ญี่ปุ่นเริ่มมั่นใจในการเล่นมากขึ้น แต้มไล่บี้มา แต่ช่วงปลายเซ็ตแต้มไม่ขยับเพราะต่างฝ่ายต่างไม่ยอมกัน เล่นจนเหงื่อเปียกเป็นน้ำ
"แฮ่กๆๆ อ่าเหนื่อย"
ญี่ปุ่นเริ่ม หายใจทางปาก โฟคเป็นคนส่งลูกสั้นมาญี่ปุ่นดีดลูกกลับไป โฟคแย็บลูกเร็วทันที โฟคส่งลูกสั้นได้ดีมากไม่เคยพลาดบีบคู่ต่อสู้ให้จนทางต้องดีดลูกกลับไปเท่า นั้น พอแย็บกลับมาญี่ปุ่นตวัดไม้ให้ลูกเด้งไปอีกทาง โฟคตามไปหยอด ญี่ปุ่นก้าวขาไปดีดลูกไปหลังคอร์ท โฟคถอยไปตีลูกตัดลง ญี่ปุ่นงัดขึ้นอีก คราวนี้ลูกไปไม่ถึงเส้นท้ายคอร์ทโฟคกระโดดขึ้นหวดลูกลงมาอย่างแรง ญี่ปุ่นกระโดดไปรับลูกไว้ได้ ลูกลอยกลับไป โฟคกระโดดหวดซ้ำเปลี่ยนทิศทางญี่ปุ่นก็กระโดดไปรับอีกล้มลุกคลุกคลาน แต่ก็ยังดีดลูกขึ้นมาได้ โฟคง้างไม้จ่อลูกมาที่ญี่ปุ่น
"เป๊าะ"
ทุกเสียงเงียบกริบ อ้าปากค้าง
"อ่า แว่นตาเค้า"
ญี่ปุ่นหลบไม่ทันด้วยลูกที่มาเร็วและแรง ลูกขนไก่กระทบขอบแว่นตาทำให้กระจกแว่นด้านซ้ายร้าวเป็นรอยแตกอย่างเห็นได้ ชัด ญี่ปุ่นนั่งนิ่งอยู่ที่เดิม โฟคอ้าปากค้างหยุดอยู่กับที่
"กรี๊ดดดด ทำไมเล่นรุนแรงแบบนี้"
เสียงแรกคือเสียงของซาร่า ที่วิ่งเข้าไปในสนามเป็นคนแรก กรรมการได้สติเป่านกหวีดแล้วลงจากแท่นเข้ามาดูญี่ปุ่น
"เป็นอะไรไหม ค๊ะ น้องญี่ปุ่นของเจ๊"
ซาร่ารีบถอดแว่นหนาออกจากหน้าแล้วสำรวจดู ความเสียหาย มีเพียงรอยแดงจากแรงกดของลูกขนไก่กับเบ้าตา
"อ่า แว่นตาเค้าอ่า พี่คนสวย แว่นตาเค้า"
"ทำไมเล่นแรงจังล่ะโฟค นี่จะเอาให้ตาบอดเลยเหรอ กรรมการคะ ไม่ได้นะคะ ตัดคะแนนเลยค่ะ จงใจทำให้ผู้อื่นได้รับอันตราย"
ซาร่าชี้หน้าโฟคที่ยืนอึ้งอยู่ เสียงเฮหายเงียบไปกลายเป็นเสียงซุบซิบอื้ออึงแทน
"เป็นอะไรไหมหนู ไปห้องพยาบาลไหม"
กรรมการถามแล้วเข้ามาดูอาการ ญี่ปุ่นส่ายหน้าแต่ยังห่วงกับแว่นตาหนาเตอะของตัวเองอยู่
"หนูจะแข่ง ต่อไหม หรือจะยอม"
"ว้าย ครูคะ ครูเป็นกรรมการนะคะ พูดแบบนี้ไม่ประทับนะคะ สีหนูไม่ยอมค่า เรื่องอะไร แต่ขอเวลาเปลี่ยนแว่นก่อนได้ไหมคะ"
ซาร่ากรี๊ดใส่กรรมการซึ่งก็คือ อาจารย์สอนวิชาพละนั่นเอง
"ให้ไอ้เปี๊ยกใส่คอนแทกส์ก่อน เจ็บไหมไอ้เปี๊ยก"
เฟียตยืนอึ้งอยู่พอได้สติก็วิ่งเข้ามาในสนาม จับบ่าญี่ปุ่นไว้
"อ่า หมีดำอ่ะตีแร๊งแรง หนอยคอยดูน้า จะตบใส่เป้าเลยนิ"
"ไอ้นี่ ตาจะบอดอยู่แล้วยังมาพูดเป็นเล่น มาๆ ออกมานั่งรอก่อน"
เฟียตดึงแขนญี่ปุ่นให้ลุกขึ้นแล้วพามานั่งเต้รีบพัดจัดหาของกินให้ญี่ปุ่น เจ้าตัวไม่ได้ตกอกตกใจอะไรเลยเพราะห่วงแต่แว่นตาหนาเตอะที่พ่อเป็นคนพาไปตัด ผิดกับโฟคที่นั่งหน้าซีดอยู่ ไม่คิดว่าพอเล่นเพลินจะตีแรงไม่ยั้งแบบนี้ เพราะไม่มีใครเล่นกับเขาได้สูสีขนาดนี้ แม้แต่เฟียตเองก็ตาม ซาร่าหายไปนานพอสมควร บรรยากาศในโรงยิมก็เริ่มระอุ เพราะแฟนคลับของทั้งสองคนเริ่มกล่าววาจาถากถางกัน โห่กัน จนกรรมการต้องเป่านกหวีดห้าม ซาร่าวิ่งกระหืดกระหอบกลับมาพร้อมกระเป๋าสะพาย
"นี่ ค่าน้องญี่ปุ่น แต่มันเป็นแบบเกาหลีนะค้า"
"เอ๋ แล้วมันจะมองเห็นไหมอ่า"
"เห็นซีค้า เจ๊รับประกัน ไหนๆ ลองหน่อย"
ซาร่ายื่นเลนส์ให้ญี่ปุ่นหยิบแล้วยกขึ้นดู หลับตาปริบๆเพราะมองไม่ถนัด พอใส่เข้าไปข้างหนึ่งก็มองเห็นชัดขึ้น จึงใส่ทั้งสองข้างแล้วเกลือกตาไปมา
"เป็น ไงค๊ะ น้องญี่ปุ่นไหนเจ๊ดูหน่อย"
ญี่ปุ่นลืมตาขึ้น
"กรี๊ดดดดด ชีวอน ชีวอนชัดๆ"
ซาร่าแหกปากออกมา เฟียตเองก็มองอยู่อึ้งเพราะเวลาไม่ใส่แว่นตาญี่ปุ่นก็น่ามองอยู่มากพอแล้ว แต่นี่ใส่เลนส์ขยายม่านตา หรือบิ๊กอายยิ่งทำให้ดวงหน้าเด่นขึ้นมาอีกหลายเท่า
"โห น่ารักอ่ะปุ่น"
เต้เองก็ชม ญี่ปุ่นทำหน้าย่นแล้วคว้าเยลลี่ในมือเต้มากระดกลงคอไป
"อิอิ น่าร้ากเน้อ"
ญี่ปุ่นหัวเราะชอบใจ พอลงสนามไปก็สร้างความฮือฮาอีกครั้ง เพราะเปลี่ยนทั้งเสื้อเปลี่ยนทั้งแว่นตาเป็นเลนส์
"หมีดำ คอยดูน้าตีใส่เค้าแรงๆ เค้าจะตบคืน เหอๆๆ"
ญี่ปุ่นไปเกาะเน็ทว่าให้โฟคซึ่งยืนหน้าซีดอยู่ พอเริ่มเกมโฟคก็เหมือนสติหลุดเล่นได้ไม่เต็มที่ ส่วนญี่ปุ่นที่เครื่องร้อนอยู่แล้วไม่ได้ตกใจกับเหตุการณ์จึงพลิกเอาชนะได้ ในเซ็ตที่สอง เสียงเชียร์ดังกระหึ่ม แทรกมากับเสียงกรี๊ด แสงแฟลชกล้องถ่ายรุปดิจิตอลสว่างไสวกว่าทุกวัน ญี่ปุ่นชูนิ้วให้เพื่อนๆยิ้มร่าอย่างดีใจ
เวลาเที่ยงสิบห้าปกติกีฬาทุกประเภทจะแข่งกันจบแล้วในคาบเช้า และต่างก็แยกย้ายไปทานอาหารกลางวัน แต่เกือบสองชั่วโมงที่การแข่งแบดฯรอบชิงชนะเลิศพึ่งจะผ่านไปแค่สองเซ็ต เซ็ตที่สามก็ได้แค่ครึ่งเซ็ต นักเรียนจะว่าเกือบทั้งโรงเรียนออกันอยู่หน้าโรงยิมก็ว่าได้ ต่างแย่งกันเบียดเสียดจะเข้าไปดูการแข่งขัน ยิ่งเสียงจากข้างในดังยิ่งเหมือนยั่วยวนใจให้อยากได้เห็นว่ามีอะไรกัน เสียงลือแพร่ออกไปว่าสีชมพูคนเล่น ที่ชื่อญี่ปุ่นน่ารักมาก แข่งกับดาวโรงเรียนอยู่ บริเวณโรงยิมแข่งแบดฯแน่นไปในพริบตา ในโรงยิมเองก็ไม่มีคำบรรยาย เสียงเชียร์ดังจนฟังอะไรไม่ได้ยิน แม้แต่เสียงนกหวีดก็ดังแผ่วเบาไปถนัดตา
ญี่ปุ่นเป็นคนส่งลูกโด่งข้าม หัวโฟคไป ตอนนี้โฟคไม่ได้ประหม่าแล้วเพราะท่าทีของญี่ปุ่นแสดงให้รู้ว่าญี่ปุ่นเองไม่ ได้เป็นอะไรมาก เขาจึงกลับมาเล่นเต็มที่เหมือนเดิม แต่เวลากระโดดตบก็ออมแรงไว้ ส่วนลูกอย่างอื่นไม่มีปราณี โฟคเองก็เริ่มเหนื่อยเพราะมีแต่น้ำเปล่าพอแก้กระหาย ส่วนญี่ปุ่นดูจะร่าเริงอยู่เพราะเสบียงมีทั้งไอติมที่ซื้อมาตุนเป็นกล่องโฟม กับเยลลี่อิมพอร์ตมาจากญี่ปุ่นเต็มเป้ ไหนจะน้ำหวานอีกเสบียงสีชมพูชนะขาด แต่ด้วยการที่แข่งขันมาราธอนไปหน่อยทั้งสองเริ่มหายใจทางปากแล้ว
โฟคแต้มนำญี่ปุ่นไปสองแต้ม แล้วได้เป็นคนส่งลูกพอส่งก็ส่งลูกสั้นเหมือนเคย คราวนี้ญี่ปุ่นรู้ทันจึงเหวี่ยงตัวออกก่อนที่โฟคจะปล่อยลูก พอลูกลอยมาก็ตีโด่งข้ามไปอีกคอร์ท โฟคต้องถอยไปรับ ตีดาดตัดลูกกลับมาญี่ปุ่นยืนรออยู่ก็หวดลูกลงทันที โฟคยื่นไม้มารองลูกไว้ กระเด้งข้ามไปญี่ปุ่นง้างไม้ขึ้นหวดลมแล้วแตะลูกเบาๆหยอดลงต่อหน้าต่อตาโฟค เสียงเชียร์กระหึ่มขึ้น
"หนอย มึงไอ้เปี๊ยกเจ้าเล่ห์นักนะ"
โฟค เริ่มกัดฟันเหมือนตอนที่เฟียตแข่งกับญี่ปุ่น ส่วนเจ้าตัวกระโดดโลดเต้นเหมือนผู้ชนะทั้งที่แต้มตามเขาอยู่ พอส่งลุกญี่ปุ่นก็ดีดลูกข้ามหัวโฟคไป โฟคก็โต้กลับมาโด่งเหมือนกัน ญี่ปุ่นโต้กลับไปโฟคกระโดดตบทันที แต่ด้วยความที่ออมมือไม่ออกแรงหนักเกินไป ทุกลูกที่ตบทำให้ญี่ปุ่นรับกลับไปได้ โฟคโยนให้ญี่ปุ่นตบบ้าง ญี่ปุ่นกระโดดตบแรงลูกแรก ลูกสองก็ง้างไม้แต่หยอด โฟคก้าวเข้ามาหยอดคืน ญี่ปุ่นปรี่เข้าไปงัดลุกไปด้านหลัง โฟคตีดาดเปลี่ยนทาง ญี่ปุ่นก็ตามไปแย็บพยายามจะตะปบลูกลง แต่โฟคสวนกลับมา ญี่ปุ่นเอ๋องงหลงทางเอง เสียแต้มไป ทั้งคู่เล่นอยู่จนเกือบบ่ายโมงแต้มมาจวนเจียนอยู่แถวปลายเซ็ต โฟคส่งลูกโด่งข้ามหัวญี่ปุ่นไป ญี่ปุ่นก็ถอยกลับไปตีลูกดาดเปลี่ยนทางไป โฟคหยอดกลับมาอีกทาง ญี่ปุ่นวิ่งไปแล้วสอยลูกขึ้น โฟคแย็บสวนกลับมาทันที ญี่ปุ่นยื่นหน้าไม้ไปรองลูกแต่ลูกแย็บของโฟคเร็วและแรงลูกกระเด้งออกนอกสนาม ไป เกมจบแล้วโฟคชนะไปในเซ็ตสุดท้าย เสียงเชียร์ดังกึกก้อง
"อ่า แพ้แล้วอ่า"
ญี่ปุ่นยืนทำหน้าย่นอยู่
"หมีดำ รับผิดชอบน้าทำแว่นตาเค้าพัง เนี่ยเพราะไม่มีแว่นน้าถึงแพ้"
ญี่ปุ่น เดินลอดเน็ทไปดึงแขนโฟคทันที
"เออ มึงเจ็บหรือเปล่าไอ้เปี๊ยก"
"เจ็บ ดิ เจ๊บ เจ็บ เนี่ย ไม่รู้ล่ะหมีดำต้องซื้ออันใหม่ให้เค้าน้า"
ญี่ปุ่นอ้อน โฟคยิ้มออกมาเป็นครั้งแรกในรอบหลายสัปดาห์ที่โฟคยิ้มอวดฟันขาวเรียงเป็น ระเบียบ
เขียนโดย eiky :oo1: :oo1: :oo1:
-
^^^ จิ้ม ๆ ๆ แว๊กกก หมีดำมาแล้ว
ปุ่นไม่ต้องใส่แว่นตาแล้วล่ะ บิ๊กอายไปเลยยยย
-
อ้อนเข้าไว้ญี่ปุ๋นเดี๋ยวโฟคก็ใจอ่อน แต่ระวังเฟียตไว้บ้างก็ดีเพราะมันจะหึงเอา :m20:
-
น้องปุ่นไม่ต้องใส่แว่นแล้วววว :-[
พี่เฟียตรีบง้อน่ะ
เดี๋ยวน้องปุ่นก้อไปชอบคนอื่นมากกว่าหรอก :laugh:
:oo1: :oo1: :oo1:
-
พี่ไรเตอร์ค๊าบ ต้องรับผิดชอบผมด้วย ยิ่งอ่านยิ่งหลงญี่ปุ่น ต้องรับผิดชอบด้วย หาญี่ปุ่นมาให้ผมอีกคนนะ ไม่งั้นไม่ยอมด้วย
-
พี่ไรเตอร์ค๊าบ ต้องรับผิดชอบผมด้วย ยิ่งอ่านยิ่งหลงญี่ปุ่น ต้องรับผิดชอบด้วย หาญี่ปุ่นมาให้ผมอีกคนนะ ไม่งั้นไม่ยอมด้วย
หวาย ญี่ปุ่นก็อยู่นี่งาย เหอๆๆๆ มามะจุ๊บๆๆๆ
-
ญี่ปุ่นน่ารักอ่ะ ใสมากๆๆๆ อยากได้ไปเลี้ยงที่บ้านจัง อิอิ
:z13: :z13: :z13:
จิ้มไรเตอร์
-
หมีดำนี่หนาาา เพียงเจ้ายิ้มให้ก็พร้อมจะพลีใจพลีกาย :laugh:
หมีขาวต้องนุ่มนวลกว่านี้หน่อย มาแนวตีหัวลากเข้าถ้ำจะอดไปอีกนาน
หนูญี่ปุ่นโตไวๆนะลูก เอ๋อมากระวังสองหมีจะเหนื่อย จะผิดหวังแล้วหันมากินกันเองล่ะ o22
-
แค่นี้ก็เก่งมาก ๆ แล้วคับญี่ปุ่น :m4: ขนาดเพิ่งเล่นเองนะเนี่ย พัฒนาการดีมากเลยคับ อัจฉริยะชัด ๆ :m11:
-
เหอๆ หมีดำมาแล้วค่ะพี่น้อง อิอิ
หมีขาวหนาวแน่เลย เดี๋ยวญี่ปุ่นหันไปอ้อนมีโฟคแทน o22
-
ใจร้ายอ่ะให้ไอ้หญ้าแห้งแพ้ พี่เฟียตปลอบใจด่วน :L1: :L1: :L1: :L1:
-
ญี่ปุ่นเรียนโรงเรียนแถวไหนอะคะ รบกวนบอกที
จะไปลักพาตัวมาไว้ที่บ้านสักอาทิตย์นึง 555+
-
ยังไงนู๋ญี่ปุ่นก้อชนะใจพี่หมีดำอยู่ดี.......
ส่วนตาหมีขาวเขี่ยทิ้งไปไกล ๆ เลย ชิ๊ว ชิ๊ว...... o12
:กอด1: นู๋ญี่ปุ่น :L2: พักผ่อนเยอะ ๆ นะน้อง eiky
-
แงแง ไม่นะสงสารหมีขาว ญี่ปุ่นอย่าใจดีกะหมีดำนักดิ
:sad4: :sad4: :sad4: :sad4:
-
ตายแล้วญี่ปุ่น อ้อนหมีดำ ระวัง หมีขาวหึงนะ เดี๋ยวจะโดนมิใช่น้อย :-[ :o8:
-
หมีดำใจดี .......
ใจดีไปให้ตลอดนะ.....
.......แล้วเด๋วจะยกญี่ปุ่นให้
-
โอ้ยโฟคก็....
-
จาเอาญี่ปุ่น จาเอา จาเอา :m1:
สงสารหมีขาวอ่า ปุ่นไม่สนใจเลยอ่า :m17:
ชิร์ หมีดำ เค้าไม่เชียร์ตัวหรอกน๊า เค้าเชียร์หมีขาว อิอิ :m14:
-
แพ้แหล่ว
แย่เลยนะเนี่ย
-
ในที่สุดหมีดำก้ออกมา จนเกือบลืมหมีดำไปแล้วนะเนี่ย...............
ขอตอนญี่ปุ่นกะหมีดำบ้างได้มั้ยอ่ะ o13
-
ญี่ปุ่นอย่าอ้อนมากซี่
แค่นี้คู่แข่งหมีขาวก็เยอะไปแล้วว
-
:serius2: :serius2:
-
เข้ามาแอบดูเพื่อนๆ น้า อิอิ
เดี๋ยววันนี้งีบก่อนแล้วจะมาอัพให้น้า จุ๊บๆๆๆ
:really2: :really2:
-
โอกาสของหมีดำมาถึงแล้วโว้ยยยยย ๕๕๕๕๕๕ :impress2:
รีบทำคะแนนตอนหมีขาวโดนเมินนะ อิอิ
แต่เชื่อว่าอีกแปบก็คงหายงอนเพราะญี่ปุ่นน่ารัก (เกี่ยว? < me : เกี่ยวมากกกกกกก :-[)
-
ไม่สบายก้อพักผ่อนเยอะ ๆ น้า...
ปล่อยนู๋ญี่ปุ่นวิ่งเล่นไปก่อนก้อได้..... :oni1:
-
:-[ญี่ปุ่น
-
กรี๊ด........ เชียร์น้องโฟคค่า
ชอบแบบแมนๆ เงียบขรึมดูจริงดี
พี่เฟียตล้นเกิ๊น
ฮ่าๆ มีบิ๊กอายด้วย XD
-
รอน้องญี่ปุ่นสุดน่ารักอยู่ ไม่เคยเจอใครที่โดนขนาดนี้มาก่อนเลยหลงรักน้องญี่ปุ่น แอบเชียร์หมีขาวตามง้อญี่ปุ่นเร็วๆเดี๋ยวเสร็จหมีดำหรอก
-
แล้วอย่างนี้หมีขาวจะสู้หมีดำได้ไหมเนี้ย
-
ญี่ปุ่น จะเลือกใครดีอ่ะ หมีขาวหรือหมีดำดีจ้ะ
-
ญี่ปุ่นร้อนๆมาแล้วจ้าาา อิอิ :laugh: :laugh:
(ชนะแย้วว)
"เออ ตอนเลิกแข่งไปรอกูหน้าโรงเรียนดิ เดี๋ยวกูพาไปซื้อ"
โฟคพูดยิ้มๆ ส่วนญี่ปุ่นทำหน้าย่น
"เลี้ยงข้าวด้วยน้า อิอิ เขาอยากกินหมูจุ่ม"
"อะไรของมึงหมูจุ่ม"
"เอ๋ หมีดำซื่อบื้อเนอะ ก็หมูเอามาจุ่มน้ำร้อนงาย แล้วก็เคี้ยวๆ กลืนๆอ่ะ"
"ไอ้ นี่"
"น้องญี่ปุ่นขา ป่ะคะไปกินข้าว เดี๋ยวบ่ายก็ไขว้สายประเภททีมนะค้า เดี๋ยวไม่มีแรง ว่าแต่โฟคเก่งมากน้า เราแอบเชียร์อยู่ อิอิ รักเหมือนเดิมน้า"
"อ้าว พี่คนสวย แอ่ะ ไม่เชียร์เค้าคนเดียวอ่า ไม่ได้น้า"
"โอ๋ๆ เจ๊ว่าไปงั้นล่ะค่า แสดงความยินดีกะพี่เขาหน่อยซีค้าน้องญี่ปุ่นขา"
"ชิ ไปดีกว่าหิวข้าว เต้"
ว่าแล้วก็เรียกหาเต้ แล้ววิ่งไปหาเต้ที่ยืนหอบของพะรุงพะรังอยู่ ญี่ปุ่นทำใฟ้โฟคยิ้มร่าอย่างมีความสุข ไม่ได้ยินดีกับชัยชนะสักเท่าใดนักแต่ยินดีที่เย็นนี้จะพาคนตัวเล็กไปกินข้าว
ญี่ปุ่นเดินไปกินข้าวกลางวันที่ห้องของสีชมพู พอเสร็จก็ไปเปลี่ยนเสื้อผ้าอาบน้ำใหม่ ซาร่าเองก็คอยประคบประหงม เรียกเด็กมัธยมต้นมาบีบนวดให้ เต้เองเขินไม่ยอมในตอนแรก แต่ญี่ปุ่นนั่งแผ่หราให้น้องๆนวดอย่างสบายอารมณ์ การไขว้สายจะแข่งพร้อมกันทั้งสองสนาม เป็นสีที่มาแรงทั้งนั้น สีชมพูเจอกับสีแสดที่มีคะแนนนำของอีกสาย เพราะทีมของญี่ปุ่นเป็นที่สองที่หนึ่งคือสีเหลือง ซึ่งจะเจอกับสีฟ้าที่มีเบนซ์เป็นตัวนำ ทีมเต็งคือทีมสีเหลืองเพราะบอยกับจี๊ปเล่นได้เข้าขากันดีเหลือเกิน สีรองลงมาที่คาดว่าจะได้เข้าชิงกับสีเหลืองคือสีแสด แต่ผลการวางตำแหน่งก็มีการเปลี่ยนแปลงเพราะทีมสีชมพูหลังจากที่เอาชนะทีมสีแดงเต็งสองมาได้ หลายเสียงก็เดาว่าจะได้เข้าชิง และอาจจะได้เป็นรองแชมป์ในปีนี้ พอบ่ายโมงก็เดินไปโรงยิมระหว่างทางก็มีเด็กๆมาขอถ่ายรูปกับญี่ปุ่นอยู่เต็ม เกาะเป็นกลุ่มก้อน
"พอแล้วค่า น้องๆขา เข้าไปจองที่แล้วหรือค้า เดี๋ยวไม่ได้เชียร์น้า"
ซาร่าเป็นคนกันเด็กๆออก ทำเหมือนดาราดัง พอได้ยินที่ซาร่าพูดเด็กๆก็แตกฮือไปทันที เสื้อสีชมพูที่ใส่ลงแข่งในวันนี้คือตัวที่ได้จากแฟนคลับ มีปักตัวอักษรไว้ข้างหลัง ส่วนเสื้อระหว่างเซ็ตก็เตรียมมาอีกสามตัวสีชมพูแปร๊ดมากถึงอ่อน ซาร่าเดินนำหน้านักกีฬาเข้าสนามไป
"ไอ้เปี๊ยก โทษทีกูไม่ได้มาเชียร์ เนี่ยเพิ่งกินข้าวเสร็จ เป็นไงมึง"
แบงค์กวักมือเรียกยังไม่ได้เปลี่ยนเสื้อเล่นบาสฯ
"ได้ที่สองค่า แล้วทางฝั่งพี่ล่ะ ได้แชมป์ไหมคะปีนี้"
ซาร่าตอบแทนนักกีฬา ส่วนแบงค์พยักหน้า ซาร่าก็กรี๊ดออกมาเสียงดัง แต่ก็ไม่ค่อยได้ยินสักเท่าไหร่เพราะเสียงแหบ ซาร่าเอากระบอกกระจายเสียงหันไปทางกองเชียร์สีชมพู
"ทุกคน สีชมพูเป็นแชมป์บาสฯค่า ส่งเสียงหน่อยเร๊ว"
เสียงเฮกระหึ่มดังขึ้นทันที จนสีอื่นๆโห่ แต่สีชมพูก็ไม่ยอมแพ้ ตีกลองเป่าปี่ เป่านกหวีดดังสนั่น บรรยากาศเริ่มคึกคักขึ้นมาทันที กองเชียร์สีแสดก็ไม่ย้อมน้อยหน้าเปลี่ยนชุดมาใหม่หมด มีพวงนั่นพวงนี่หลากหลายสีชูเต็มไปหมด เฟียตกับเอกเดินลงสนามไปวอร์มร่างกายแล้ว
"ตื่นเต้นอ่าปุ่น คนเยอะจัง"
เต้ออกอาการ
"เอ๋ แบบนี้ต้องเยลลี่ อิอิ พี่ๆ แกะให้เค้าหน่อยดิ"
ญี่ปุ่นสะกิดแขนแบงค์ทันที
"อะไรไอ้ เปี๊ยก มึงจะเอาอะไร"
"เยลลี่ไง แกะเร็ว เต้ตื่นเต้น"
"แล้ว เกี่ยวไรกะเยลลี่วะ"
"เหอะน่าพี่ แกะเร็วดิ"
ญี่ปุ่นกอดอกดูแบงค์ที่กำลังแกะกระปุกเยลลี่ พอแกะเสร็จยื่นให้ก็คว้ามากระดกลงคอทันที
"อ่ะ ของนาย"
ญี่ปุ่นยื่นอีกอันให้เต้ แต่ยังไม่แกะ
"อ้าว ไอ้เปี๊ยก ไมมึงกระดกของเพื่อนอย่างนั้นวะ ทำไมมึงไม่แกะเอง"
"เอ๋ พี่อ่า ไม่เห็นเหรอ เค้าถือไม้แบดฯอยู่ มือไม่ว่างน้า"
"โห ไอ้นี่" แบงค์ส่ายหน้า
"ไอ้เปี๊ยก ไม้แบดฯกูล่ะ"
เฟียตเห็นแบงค์วนเวียนญี่ปุ่นจึงแกล้งเข้ามาแหย่ แม้ตัวเองมีไม้ดีๆนำเข้าหลายอัน
"เอ๋ ก็ให้เค้าแล้วนิ อารายอ่า ทวงหรา"
"ใครให้มึงวะ กูให้ยืมโว้ย"
"ตัด คำว่ายืมออกก็ให้เฉยๆไง อิอิ ไม่รู้อ่ะ ปะเต้ ไปวอร์มร่างกาย อิอิ เดี๋ยวจะตบใส่หมีขาว"
ญี่ปุ่นไม่สนใจเฟียตวิ่งจูงมือเต้ลงสนามไป ทันที เฟียตมองแบงค์ตาเขียว แล้วลงสนามไปฝั่งตัวเอง
"ปลาดุก มานี่หน่อย"
ญี่ปุ่นกวักมือเรียกเอกให้เข้ามาใกล้ๆเน็ท
"อะไร ไอ้หญ้าแห้ง"
"เอ๋ บอกมาก็ไม่มาเนะ ถามนั่นถามนี่ มาดิจะบอกอะไร อิอิ"
พูดแล้วก็หัวเราะ เอกเกาหัวแกรกๆ แต่เดินเข้ามาใกล้ๆ
"อะไร วะ"
"นี่ปลาดุก ระวังตัวน้า อิอิ นายแพ้แน่ๆ เหอๆๆ"
"อ้าว ไอ้นี่เดี๋ยวมึงได้เห็นๆ ชิ มาแช่งให้กูแพ้"
"พ่วง ให้ปลาดุกแพ้"
"แว้ก ไอ้บ้า มึงเป่าอะไรใส่หัวกู"
เอกกระโดดออกแต่ไม่ทัน เยลลี่ที่เคี้ยวแล้วอมไว้กะจะกลืนลอยไปกระจายเต็มหัวเอกสีแดงเป็นก้อนๆอยู่
"อิ อิ หวาย ลืมกลืนอ่า"
"เฮ้ย ไอ้เปี๊ยก มึงทำไรวะ"
เฟียตเดินเข้ามาดูแล้วกลั้นหัวเราะไว้ ส่วนเต้หัวเราะร่าอยู่ ต้องลำบากให้คนมาเช็ดสนามอีก การแข่งขันของสนามนี้ล่าช้าไป คนเช็ดก็คือเด็กสีชมพูนั่นเอง ส่วนเอกก็ไปล้างหัวออก แต่เยลลี่ก็ยังเกาะหัวอยู่เป็นก้อนๆ พอลงสนามฝ่ายญี่ปุ่นก็หัวเราะคิกคักพอใจ แต่ฝั่งสีแสดหน้ายังกับยักษ์ ทีมของญี่ปุ่นได้เป็นฝ่ายส่งลูกก่อน เต้ส่งลูกยาวข้ามไปให้เอก ซึ่งก็ถอยไปโต้โด่งกลับมาหลังคอร์ทเช่นกัน เต้ตัดลูดลงเฟียตวิ่งเข้ามาดีดลูกกลับมาหาเต้ เต้ยิงลูกโด่งไปอีกข้าง เอกไปหวดลูกโด่งกลับมา เต้กระโดดตบทันที เสียงเฮดังขึ้นแข่งอีกสนามที่เปิดเกมไปก่อนนานแล้ว เฟียตงัดลูกขึ้นมา
"นินจา"
เต้กระโดดขึ้นหวดลมญี่ปุ่นที่กระโดดขึ้นเกือบจะพร้อมกับเต้ เป็นคนหวดลูกลง เฟียตรองลุกกลับมาได้เป็นลุกหยอด เต้วิ่งสลับขึ้นหน้าหยอดเหวี่ยงไปอีกคอร์ท เฟียตก้าวตามไปแย็บเบากลับมา ญี่ปุ่นตีดาดไปอีกทาง เอกไปงัดกลับมาตีโด่ง ญี่ปุ่นกระโดดบ้างเต้เองก็ถอยมากระโดดเกือบพร้อมกับญี่ปุ่น พอญี่ปุ่นหวดลมเต้ก็หวดลุกลงไปทางเอก ที่ยืนชงักอยู่ เสียงกองเชียร์สีชมพูดังกึกก้อง
"เฮ้ย ใจเย็นๆไอ้เอก เจอแล้วไหมล่ะ"
เฟียตร้องบอกเอก ส่วนญี่ปุ่นกับเต้ก็กระโดดกอดกันเช่นเคย เกมเริ่มต้นไปทางฝั่งของญี่ปุ่นเล่นเข้าขากันเป็นอย่างดี รับลูกตบของเฟียตได้อย่างเหนียวแน่น ส่วนลูกแย็บของญี่ปุ่นก็เด็ดขาด ส่วนลูกหลอกก็มีกลเม็ดเด็ดพรายสารพัด ทางฝ่ายเฟียตเองต้องคอยแก้เกมแม้จะเล่นเก่งทั้งสองคน แต่เอกก็ดูด้อยกว่าถ้าเทียบกับเต้กับญี่ปุ่น เพราะฝีมือของเต้ก้าวหน้าไปมากด้วยความขยันในการฝึกซ้อม ส่วนญี่ปุ่นดูจะมีพรสวรรค์ในการเล่นแบดฯ เพราะปรับเปลี่ยนการเล่นให้เป็นไปตามคู่ต่อสู้ และมีความมุ่งมั่น
"เต้ เราเจาะไปที่ปลาดุกเยอะๆน้า พอเผลอเราก็เล่นหมีขาว ดูซิจะวิ่งเก่งแค่ไหน อิอิ"
ญี่ปุ่นกอดคอเต้บอกแผนไป พอเริ่มส่งลูกญี่ปุ่นก็ตีโด่งไปให้เฟียตที่ยิงโด่งกลับมา เต้ถอยไปหลังคอร์ทตีลูกดาดตัดลงไปหาเอก ตวัดไม้ให้ลูกไปอีกทางญี่ปุ่นก้าวเข้าไปรออย่างรวดเร็วแย็บลูกลง เฟียตต้องกระโดดเข้ามางัดลูกขึ้น เต้กระโดดง้างไม้หวดลุกลงทางเอก เอกเองก็รู้ตัวว่าทางญี่ปุ่นต้องเล่นแบบนี้แน่ๆ จึงป้องกันตัวอย่างเข้มแข็ง ดีดลุกขึ้นสูง เต้กระโดดขึ้นญี่ปุ่นกระโดดตาม เต้หวดลูกทันทีไม่รอลูกหลอก เต้งัดลูกขึ้นมาอีก ญี่ปุ่นกระโดดขึ้นง้างไม้หันหน้าไม้ไปทางเอก แต่เวลาตีลูกเฉือนตีเบาลูกเปลี่ยนทางไปทางเฟียตที่ยืนอยู่กลางคอร์ท แต่ลูกลงเกือบหน้าเน็ท เขาวิ่งเข้ามาเอาไม้เกี่ยวลูกขึ้นแต่เต้ไปยืนรอหวดลูกลงทันที
"เย้ สำเร็จ"
ทั้งสองกระโดดกอดคอกันอย่างดีใจ ส่วนทางสีแสดขอเวลานอกทันที
"เก่ง มากค่าน้องญี่ปุ่นขา เจ๊เห็นแสงรำไร แสงแห่งแชมป์ค่า กรี๊ดดดด"
ซาร่ายื่นของกินให้แล้วกรี๊ดอยู่คนเดียว
"เก่งมากไอ้เปี๊ยก มันดีว่ะไม่เคยดูแบดฯมันอย่างนี้มาก่อน ไม่อยากจะเชื่อคนมาเชียร์มึงเยอะกว่าไปดูกูอีก"
"อิอิ ก็เค้าน่าร้ากนี่นา ถอยไปดิพี่เค้าจะนั่ง มาๆ พัดให้ด้วย"
แบงค์ไม่มีอะไรจะพูดได้แต่ทำหน้าเซ็ง แล้วหยิบพัดมาพัดให้ญี่ปุ่นที่นั่งกระดกเยลลี่อยู่อย่างสบายใจ พอลงสนามอีกฝ่ายของเฟียตก็วางแผนมาอย่างดีคือให้เอกตีล่อไว้แล้วเฟียตจะเป็นคนมาคอยดัก ลูกแรกได้ผลเพราะฝั่งสีชมพูคิดว่าหลอกสนิท
"อ่า เค้ารู้ตัวแล้วอ่าเต้ เอาไงดี"
"เราหลอกสองชั้นสิปุ่น ทีนี้ตีหาพี่เฟียตคนเดียวพอเผลอก็เล่นเอก"
เต้ออกความเห็น ญี่ปุ่นหัวเราะคิกคักพอใจ พอเอกส่งลูกมาเต้ก็ตีโด่งไปหาเอก แต่เอกตีดาดเปลี่ยนทางมาหาญี่ปุ่น ซึ่งญี่ปุ่นก็พลิกหน้าไม้ให้ลูกหยอดไปหาเฟียต รายนั้นระวังตัวดีอยู่แล้วหยอดมาก็หยอดคืนญี่ปุ่นดีดลูกไปหลัง เอกตีโด่งกลับมา เต้กระโดดทันที กดลูกลงหาเฟียต งัดลูกลอยโด่งไปหลังคอร์ทอีกเต้กระโดดอีกหวดไม่ยั้งไปหาเฟียตอีก คราวนี้เฟียตรองลูกขึ้นมา
"หลอกดาว"
ญี่ปุ่นตะโกนแล้วถอย มากระโดดขึ้นเต้ก้าวเข้ามาแล้วกระโดดตามญี่ปุ่นหวดลมไปพอขาแตะพื้นเต้ก็หวด อย่างแรงลงไป เฟียตไม่หลงแล้วงัดลูกขึ้นมาอีก ญี่ปุ่นกระโดดอีกเต้กระโดดตาม ญี่ปุ่นง้างไม้ตาชำเลืองหาที่ลงของลูกแล้ว หวดลูกลงทันที เฟียตกับเอกนึกว่าจะหลอกดาบสองอีกจึงยืนนิ่งอยู่ เสียงกองเชียร์ดังกระหึ่ม ญี่ปุ่นกับเต้กระโดดกอดกัน
"ไม่ได้น้าเต้ เราจะไช้ลูกนี้บ่อยๆไม่ได้แล้วน้า เปลี่ยนแผนดีกว่าเนะ"
ญี่ปุ่นออก ความคิดเห็น
"อืม เอาลูกไหนดีอ่ะ"
เต้ถามคืนญี่ปุ่นก็ทำหน้าคิดอยู่เพราะทุกลูกได้ลองงัดมาใช้หมดแล้ว แต่ในรอบลึกๆกลยุทธ์ต่างๆดูเหมือนจะใช้ได้ไม่นานเพราะอีกฝ่ายเริ่มรู้ทาง แต่ทั้งสองก็ประคองเกมจนจบ ชนะไปได้ไม่ลำบากหรือเล่นนานเหมือนแข่งกับโฟคนัก พอออกมานอกสนามญี่ปุ่นก็ปรี่เข้าไปคว้ากระป๋องน้ำหวานมากระดก
"เก่ง มากค่าน้องญี่ปุ่นน้องเต้ เริศ กรี๊ดดดด เจ๊ว่าเรามีโอกาสเป็นแชมป์เกือบร้อยเปอร์เซนต์แล้วค่า อร๊ายยย ดีใจที่สุด"
"เออ มึงเก่งมากไอ้เปี๊ยก เซ็ตต่อไปไล่ไอ้เฟียตให้อยู่หมัดเลยนะอย่าปล่อยไว้นาน หึหึ"
แบงค์สมทบแล้วยื่นผ้าเช็ดหน้าให้ญี่ปุ่น
"เช็ดให้เค้า ดิพี่ เค้าถือกระป๋องน้ำอยู่อ่า โอ๊ยแขนไม่มีแรง"
ญี่ปุ่นยื่นหน้าไป หาแบงค์ทำท่าอ้อน แบงค์ส่ายหน้าท่าเดียวแต่ก็ยอมเช็ดให้ เสียงแก้วน้ำถูกปาลงพื้นดังมาจากอีกฝั่งของกองเชียร์ กายนั่นเองยืนมองอยู่ด้วยสายตาที่เกลียดชัง พอลงสนามไปฝั่งสีแสดก็รุกหนักโดยให้เอกเป็นคนรุกดาบแรกแล้วโฟครุกดาบสอง แม้ทีมสีชมพูจะเหนียวแน่นเรื่องการรับลูกตบแต่ก็เสียแต้มไปง่ายดายเพราะแรงตบที่เร็วรุนแรงของเฟียต
"ไม่ได้ๆ เปลี่ยนแผนๆ"
ญี่ปุ่นทำ หน้าย่นกอดคอเต้ปรึกษากันกลางสนาม พอเปลี่ยนแผนคือพยายามรับไปให้อีกฝ่ายตีกลับมาให้ทางตัวเองรุกบ้างพอมีโอกาส รุกก็ให็รุกแบบโยกซ้ายขวาสลับกับหยอดรอแย็บหน้าตาข่าย เฟียตส่งลูกโด่งยาวมาหาญี่ปุ่นที่ถอยไปรับตวัดข้อมือตีลูกกดลงหน้าเน็ทเฟียต ถลาเข้ามาแย็บทันที แต่เต้ดีดลูกโด่งไปหาเอก รายนั้นคึกตามกองเชียร์กระโดดขึ้นตบทันที เต้รองลูกไว้ให้กระเด้งข้ามไปเป็นหยอด เฟียตก้าวเข้ามาช้อนลูกไว้หยอดกลับมา เต้เปลี่ยนทางหยอดอีก เฟียตก้าวตามไปดีดลูกขึ้นมาลอยข้ามหัวเต้ไปญี่ปุ่นกระโดดหวดลูกลงไป เอกสะดุ้งดีดลูกกลับมาญี่ปุ่นก็กระโดดตบแต่ตีลูกแบบถากไปหาเฟียตรายนั้นเสียจังหวะแต่ก็หยอดกลับมา เต้เข้าไปแย็บลูกทันที เสียงเชียร์ดังกึกก้อง
"เยส"
เต้ร้องแล้วกระโดดกอดคอญี่ปุ่น
"เปลี่ยนแผนๆ เดี๋ยวเค้าจับทางได้"
ญี่ปุ่นบอก เต้พยักหน้าดูเหมือนทั้งสองจะเล่นเข้าขากันได้เป็นอย่างดี บอกเปลี่ยนแผนปุ๊บก็เปลี่ยน ร้องบอกกันยังไงก็ไม่เคยพลาด เต้มีความมั่นใจมากขึ้น ส่วนญี่ปุ่นไม่เคยไม่มั่นใจสีหน้าแววตาไม่เคยยอมแพ้ พอส่งลูกหาเอกก็ลองเปลี่ยนเป็นส่งลูกสั้นยิงเข้าใส่ตัว เอกดีดลูกออกจากตัว ญี่ปุ่นตามไปแย็บเข้าหาตัวอีก เอกก็สะบัดหน้าไม้งัดลูกโด่งขึ้นมาอีก ญี่ปุ่นกระโดดง้างไม้เต้เองก็กระโดดญี่ปุ่นไม่ได้ตีลูกเต้เป็นคนหวดลุกลงต่อ หน้าตอตาเอกที่ยืนเอ๋ออยู่
"มันเล่นอะไรของมันวะ"
เอกบ่นทำ หน้าเสียอารมณ์ เฟียตต้องเดินเข้ามาตบบ่า สีชมพูดูเหมือนจะฮึกเหิมเกินหน้าเกินตาขึ้นมากโดยเฉพาะกองเชียร์ แม้ซาร่าจะเป็นคนนำที่เสียงไม่มีแล้วก็ตาม แต่ทุกคนต่างเปล่งเสียงใช้ตัวช่วยกันเต็มที่ ไม่กลัวพลังของฝ่ายแกงค์ริต้าที่เคยเป็นแชมป์กองเชียร์เมื่อปีที่แล้วเลย อีกสนามสีเหลืองชนะไปในเกมแรกเกมสองแต้มก็นำอยู่ กองเชียร์ไม่ได้กดดันเพราะผู้เล่นฝีมือโดดเด่นกว่ากันมาก บอยกับจี๊ปเล่นประเภทเดี่ยวไม่ค่อยเด่นอะไรมากนัก แต่เล่นประเภทคู่ได้อย่างยอดเยี่ยม ไม่มีช่องโหว่ให้เจาะทำคะแนนได้เลย
เกมดำเนินต่อไปสีชมพูแต้มนำอยู่ตลอด เสียงเชียร์ก็ไม่เคยหยุดหย่อนขาดหายไปเลย ผู้เล่นเริ่มหายใจทางปากเหงื่อเปียกทั้งตัว ซาร่าขอเวลานอกเพื่อที่จะเบรคเกมแล้วเปลี่ยนเสื้อ พอออกมานอกสนามเต้กับญี่ปุ่นก็ถอดเสื้อออกทันทีไม่รีรอ เสียงกรี๊ดกร๊าดของนักเรียนโรงเรียนชายล้วนดังสนั่นหวั่นไหวพร้อมกับแฟลชของกล้องถ่ายรูปวูบวาบอยู่ เสื้อตัวใหม่เป็นเสื้อยืดสีชมพูอ่อนๆ ข้างหลังสกรีนชื่อกับคำว่าแชมป์อยู่ ด้านหน้าเสื้อของญี่ปุ่นซาร่าลงทุนไปหาสติ๊กเกอร์ลายอิ๊กคิวซังมารีดทับให้ ถูกใจผู้สวมใส่ยิ่งนัก
"อิอิ คราวนี้ล่ะน้า เค้าจะพิชิตเกมให้ได้ เหอๆๆ เอาใจช่วยเค้าน้าอิ๊กคิวซัง"
ญี่ปุ่นพูดแล้วดึงเสื้อตรงที่ เป็นลายอิ๊กคิวซังออกมาพูดกับตัวเอง มือซ้ายถือกระปุกเยลลี่ ส่วนมือขวาก็ถือไอติมเผือก แต่เวลากินกินพร้อมกัน สร้างความฮือฮาได้ตลอดเวลา พอลงสนามญี่ปุ่นกับเต้ก็หันหน้าเข้าหากัน
"สู้ เว้ยเต้ สู้เว้ยญี่ปุ่น เพื่อแชมป์ โค่นหมีขาว โค่นปลาดุก"
ทั้งคู่ตะโกนออกมาพร้อมกัน กองเชียร์สีชมพูถูกใจส่งเสียงเกรียวกราว ส่วนสีแสดโห่ร้องก้องโรงยิม
"เออ มึงมาโค่น เดี๋ยวกูจะทำให้มึงน้ำตาเช็ดหัวเข่า ไอ้เปี๊ยก"
พอเฟียตได้ยินก็กัดฟันพูดเอาไม้แบดฯเคาะหลังเอกเบาๆเป็นการกระตุ้น เกมเปิดด้วยการรุกของสีแสด ทั้งคู่มายืนขนานกันฝ่ายสีชมพูก็ต้านการรุกได้อย่างแน่นหนาจะหวดมายังไงก็ งัดกลับไปได้ เฟียตกระโดดตบมาจากกลางสนาม ญี่ปุ่นเข้าไปรองลุกไว้พลิกหน้าไม้ให้ลูกเปลี่ยนทางไปหาเอก ลูกย้อยลงเร็ว เอกตอยแรกตั้งใจว่าจะแย็บก็เปลี่ยนใจรีบตวัดหน้าไม้ให้ลูกเป็นลูกดาดกลับมา ญี่ปุ่นเอาไม้ตั้งไว้ให้ลูกกระเด้งกลับไปเป็นหยอด เอกสอยลูกโด่งไปหลังคอร์ท เต้เองก็ถอยไปตีดาดกดลง เอกเข้าไปงัดลูกเปลี่ยนแรงให้กลายเป็นหยอดอีก ญี่ปุ่นก้าวเข้าไปหยอดไปอีกทาง เอกก้าวกลับไปแต่เฟียตเข้ามาหยอด แล้วญี่ปุ่นยิงลูกโด่งไปหลัง เอกวิ่งกลับไปตีลูกโด่งกลับมาเต้ตีลูกดาดกดลงทางเอก เฟียตเข้าไปรองลูกไว้ ลูกลอยมาหลังคอร์ท ญี่ปุ่นก็ถอยมาเช่นกัน เต้กระโดดหวดลูกลงไป เอกงัดลูกหยอด ญี่ปุ่นวิ่งเข้าไปดีดลูกไปหลัง เฟียตกระโดดตบทันที เต้งัดลูกข้ามไป เอกโผเข้ามาแย็บ ญี่ปุ่นเอาไม้รองลูกให้กระเด้งไปอีกทาง เอกวิ่งกลับหลังไปงัดลูกกลับมา ญี่ปุ่นง้างไม้แย็บลงใส่กลางกลังเอกทันที
"กรี๊ด ดดดดด ชนะแล้ว"
เสียงซาร่าดังขึ้นก่อนเกมจะจบเสียอีก วิ่งปรี่เข้ามาในสนาม ญี่ปุ่นกระโดดกอดกับเต้
"เย้ๆ ชนะแล้วๆ เค้าชนะแล้ว"
เต้น้ำตาซึมอีกรอบไม่คิดว่าตัวเองจะเล่นได้ดีถึงเพียงนี้ เสียงกองเชียร์ระเบิดโรงยิม เอกกับเฟียตยืนทำหน้าเซ็งอยู่กลางสนามผิดกับทางฝ่ายญี่ปุ่นที่ทั้งซาร่าและ แบงค์วิ่งเข้าไปกอด แบงค์กอดญี่ปุ่นแล้วยกตัวญี่ปุ่นขึ้น เฟียตมองอยู่ตาเขียว โฟคเองก็ยืนมองอยู่ สายตาอีกคู่กัดฟันหน้ายักษ์จนเห็นได้ชัดอยู่ฝั่งกองเชียร์
"ไปๆ ไอ้เปี๊ยก กูพาไปเลี้ยงหมูกระทะ"
แบงค์พูดออกมายิ้มอย่างดีใจ
"ว้าย ไม่ได้ค่า พรุ่งนี้มีแข่งรอบชิงฯนะค้า ตอนเช้าด้วย รอเลี้ยงตอนได้แชมป์ทีเดียวดีกว่า เดี๋ยวเจ๊จะเลี้ยงเกะค่า"
"จริง น้า พี่คนสวย เค้าอยากร้องเพลงอยู่พอดี"
"แน่นอนค่า น้องเต้ น้องญี่ปุ่น วันนี้เจ๊มีความสุขมาก ไปๆค่ะ ไปเปลี่ยนเสื้อผ้า เดี๋ยวเจ๊จะเอากลับไปซักลงอาคมให้ อิอิ"
"งั้นไปกินข้าวกับกูเฉยๆก็ ได้ มึงอยากกินอะไรไอ้เปี๊ยก"
"เอ๋ เค้ามีนัดแล้วอ่า อิอิ"
"อ้าว มึงไปนัดกับใครวะ"
แบงค์ถามอยากรู้อยากเห็น
"มะบอก อิอิ เค้าไปน้าเดี๋ยวสาย เต้ฝากเก็บของให้เราด้วยน้า"
ญี่ปุ่นไม่รอปฏิกริยาตอบรับวิ่งปรู๊ดไปทันที
"เฮ้ย ไอ้เปี๊ยกๆ มึงจะไปไหน"
เฟียตที่กำลังเดินเข้ามาหาร้องเรียกแต่ไม่ทัน เพราะญี่ปุ่นวิ่งออกไปแล้ว ญี่ปุ่นว่งมาหยุดที่หน้าโรงเรียนแต่แวะห้องสีชมพูเปลี่ยนเป็นเสื้อยืดสีขาวลายการ์ตูนก่อน ญี่ปุ่นมองหน้ามองหลังเห็นคนตัวใหญ่ผิวสีแทนกำลังวิ่งตามมา
"อ่า หมีดำอ่ะ มาช้า ต้องทำโทษน้า"
"อะไรวะ กูวิ่งตามมึงมานี่นะช้า"
"ชิ ไม่รู้ล่ะ ไปดิ พาเค้าไปซื้อแว่นตาใหม่ อิอิ"
ญี่ปุ่นทำหน้าย่นใส่ โฟคเดินมาใกล้ๆยิ้มเห็นฟันขาว
"อืม ไป อย่าเอาแพงมากนะโว้ย เดี๋ยวป๊ากูสงสัย"
"เอ๋ เกี่ยวไรกับป๊าอ่า"
"อ้าวไอ้นี่ แล้วใครส่งกูเรียนล่ะ"
"เอ๋ ก็บอกป๊าไปดิว่าต้องรับผิดชอบเค้าน้า เหอๆๆ ทำเค้าแล้วไม่รับผิดชอบหรา อิอิ"
ญี่ปุ่นทำหน้ากวนใส่
"แหม มึงพูดยังกะกูไปทำอะไรมึงอย่างนั้นล่ะ"
"เอ๋ ก็ทำแว่นเค้าแตกนิ ไม่รู้อ่ะ พูดเยอะไปแล้วน้า เค้าเหนื่อย"
ในใจอยากจะเขกหัวสักที แต่ก็ได้แต่ยิ้มแถไปกับญี่ปุ่น แค่นี้เองที่เขาต้องการ แค่ได้อยู่กับญี่ปุ่นแบบนี้บ้าง หัวใจมันก็พองโตมีความสุขมากแล้ว
อิอิ
:serius2: :serius2:
เขียนโดย eiky
-
โอ๊ยตายๆ ญี่ปุ่นไมน่ารักยังงี้เนี่ย
ใครไม่รักจะทนไหวเหรอเนี่ย
แล้วเราจะเชียร์ใครดีน้อ!
-
ชนะแล้วๆ o13
-
หมีโฟคทำไมหวังไรน้อยจัง ดูหมีเฟียตดิ อยาก...จะแย่ แต่แห้วตลอดอยู่ดี :laugh:
ฝากพี่ eiky ไปถามคุณแม่ญี่ปุ่นให้หน่อยนะคะ ว่าตอนเด็กๆเอาอะไรให้ญี่ปุ่นกิน โตมาถึงได้น่า :จุ๊บๆ: อย่างเน้
+1 ขอบคุณค่ะ รออ่านตอนต่อไปน้าาา
-
55555555++ :กอด1:
-
เย้ๆๆ นัดหน้าเอาแชมป์น้าญี่ปุ่น
-
หมีดำน่ารักจัง หวังแค่ได้อยู่ใกล้ ๆ ก็มีความสุขแล้ว
แล้วดูหมีขาว หวังจับกดอย่างเดียว หื่นจริง ๆ เล๊ยยยย
เมื่อไหร่จะกดสำเร็จซักทีฟระ รอมาตั้งนานแล้วเนี่ยะ
-
ดังใหญ่แล้วน้องญี่ปุ่น สงสัยต้องทำบัตรคิวแจ้งแล้วเนี้ย อิอิ
ใครๆก็รุมชอบน้องญี่ปุ่นอยู่คนเดียว :z2:
-
หมีดำหวังน้อยแฮะ ขอแค่ได้ใกล้ชิดบ้างก็มีความสุขแล้ว
ไม่เหมือนหมีขาวจะจับกดตลอดเว 5555
แต่ก็แห้วตลอดเว
-
ญี่ปุ่นนี่เป็นอะไรกันแน่ใครได้เข้าใกล้เป็นอันต้องหลงกันหมด
-
โถ....พี่หมีดำที่แสนดีของน้องปุ่น........
มักน้อยยยยยและคิดนานนนนน คือ สโลแกนของแก.... :เฮ้อ:
:กอด1: นู๋ญี่ปุ่นคนเดียวไม่แบ่งใครแระ..
:L1: :L2: น้อง eiky
-
เพราะญี่ปุ่นน่ารักแบบนี้ยี่เอง ถึงมีแต่คนรักคนหลง :laugh:
-
น้องญี่ปุ่นแอบหนีไปกับหมีดำ ระวังหมีขาวหึงโหดนะ :oo1: :laugh:
-
ญี่ปุ่นน่ารักไปไหนเนี้ย แค่นี้คนอ่านก็หลงจะแย่แล้ว :impress2:
-
เเบบนี้ต้อง 3P :haun4:
-
ดีจัง ให้หมีดำได้มีช่วงเวลากับญี่ปุ่นสองต่อสองบ้างก็ดีคับ หมีดำน่าสงสารออก ได้แต่มองดูอยู่ห่าง ๆ :m4: ไม่ต้องส่งก้างมานะคับ Writer ให้โอกาสหมีดำได้มีความสุขบ้าง :m5:
-
จับปุ่นทำเมียเลยยย
-
:mc4: :mc4: o13
-
ญี่ปุ่นอ่า
อย่างนี้หมีดำก็ตัดใจไม่ได้สักที
ไม่ดีน้า
-
โธ่..น้องโฟคที่รักของเจ๊ ช่างมักน้อยอะไรเช่นนี้
พิชิตน้องเอ๋อให้ได้น้า จุ๊บๆ
-
ช่วงนี้หมีดำมาวินกินขาดจริงๆ
-
วันนี้นู๋ญี่ปุ่นยังไม่มาอีก.....คิดถึง....
น้อง eiky ไม่สบายรึเปล่า.....
ถ้ายังไงรักษาสุขภาพนะจ๊ะ..... :L2:
-
ตอนนี้ไม่ยาวนะครับ พ่อแม่พี่น้อง เขียนมะไหวอ่า เดี๋ยวตอนหน้ามาแบบยาวๆเนะ อิอิ
(หมีดำ)
"นี่หมีดำ เค้าอยากกินติมอ่า นะนะ"
ยังเดินไปไม่ถึงไหนญี่ปุ่นก็กระตุกแขนคน ตัวโตกว่าเมื่อเดินผ่านร้านสะดวกซื้อ
"เดี๋ยวก็ไปกินข้าวแล้ว มึงจะกินลงเหรอ"
"เอ๋ ไอติมกะข้าวอ่ะ ไม่เห็นเหมือนกัน เค้าจะกินอ่ะ"
"เออๆ โห ยังกะมีลูกเลยนะกู"
"อิอิ ลูกอารายอ่า หมีดำพูดยังกะเด็กๆเนอะ"
กวนเขาอีก ทำหน้าย่นใส่อย่างเดียวไม่พอ ญี่ปุ่นเดินถลาเข้าไปในร้านสะดวกซื้อหน้าโรงเรียนแล้ว ลั่นล้าอยู่สักพักก็หยิบไปติมมาฉีกห่อกินทันที
"เฮ้ย มึงไม่เอาไปจ่ายตังค์ก่อนวะ ไอ้เปี๊ยก"
"อ่ะ หมีดำเอาห่อไปจ่าย"
ไม่ได้สนใจคนจ่ายเงินเลย โฟคยืนกัดฟันอยู่แล้วล้วงเงินจ่ายให้พนักงาน คนตัวเล็กออกไปยืนรอยิ้มแป้น อยู่หน้าร้าน
"หมีดำ ไหนอ่ะร้านแว่นตาอ่ะ มะเห็นมีซักร้าน"
"ไอ้นี่เดิน ยังไม่ถึงสิบก้าวบ่นแล้วนะ มึง"
"อิอิ เค้าจาเอากรอบแพงๆน้า อิอิ"
"โว้ย บอกไม่เอาแพงๆ กูไม่จ่ายนะมึง"
"ชิ ไม่รับผิดชอบเค้าหรา ไม่รู้ล่ะ"
ญี่ปุ่นทำ หน้าย่น พอจะข้ามถนนญี่ปุ่นก็ยืนลังเลอยู่
"ไปไอ้ เปี๊ยก"
โฟคยื่นมือมาจับมือญี่ปุ่นจูงไปให้เดินตาม โฟครู้สึกได้ว่ามือน้อยๆนั้นมันมีแรงส่งไปถึงหัวใจ เขาหน้าแดงขึ้นมาทันทีกระชับมือที่จับให้แน่นขึ้น จนข้ามถนนไปอีกฝั่งโฟคก็ยังไม่ยอมปล่อยมือ ญี่ปุ่นเองก็ไม่ว่าอะไรทำหน้าลั่นล้าเดินตามโฟคไป
"นั่นไงร้าน แว่นตา"
"อิอิ เอ๋ เอาอันนั้น เอ๋ทำไมไม่มีสีดำเนะ สีแด๊ง แดง"
ญี่ปุ่นไปยืนเกาะกระจกหน้าร้าน ชี้อันนั้นอันนี้ โฟคเดินตามไปยืนข้างๆแล้วก้มลงไปดูตามญี่ปุ่น
"หมีดำว่า เค้าใส่สีแดงจะดีไหมอ่า"
"ไม่ดีหรอก สีเลือดนกพอได้"
"ครูไม่ว่า เอาหรา"
"งั้นก็สีดำเหมือนเดิมนั่นล่ะ"
"แอ่ะ อยากได้สีแดงนิ"
"อ้าว เลือกมากนะมึง"
"เอ๋ หมีดำทำไมเอาหน้ามาใกล้เค้าจังอ่า หายใจร๊อน ร้อน"
ญี่ปุ่นทำ หน้าย่นเพราะโฟคจมูกจ่ออยู่ที่ข้างแก้มญี่ปุ่นแล้ว หน้าแดงหายใจแรง แต่ญี่ปุ่นก็ไม่ยอมถอยหนี
"ไอ้เปี๊ยก มึงรู้ตัวไหม ว่ามึงน่ารักมาก"
โฟคพูดออกไป หัวใจเต้นตูมตาม
"อิอิ รู้น้า อิอิ หมีดำชอบเค้าหรา"
ญี่ปุ่นยิ้ม ร่าไม่ได้สะทกสะท้าน โฟคเองก็ยิ้ม
"เออ กูชอบมึง ชอบมาก"
โฟคไม่เก็บ ความในใจเอาไว้แล้ว ไม่อยากเก็บมันไว้ทรมานตัวเองอีกต่อไปแล้ว เวลาที่เห็นญี่ปุ่นอยู่กับคนอื่นเขาหัวใจเต้นแรง รู้สึกหงุดหงิดไปเสียทุกอย่าง แต่ตอนนี้หัวใจมันพองตัวเหลือเกิน พองจนไม่อยากปล่อยให้คนตัวเล็กข้างๆกายหลุดหนีหายไปไหนแล้ว
"อิอิ ชอบเค้าก็ดูแลเค้าน้า ว้า มีแต่คนมาชอบเค้าอ่า"
"นั่นสิมีคน มารุมชอบมึงเยอะแยะขนาดนี้ แล้วมึงเองชอบใคร"
โฟคถามจ้อง ตาญี่ปุ่น
"เอ๋ เค้าหรา อิอิ ชอบหลายคนน้า หมีขาวก็ชอบ หมีดำก็ชอบ เต้ก็ชอบ พี่คนสวยก็ชอบ"
"กูหมายถึงชอบแบบเป็นแฟนน่ะ"
ญี่ปุ่นทำ หน้าย่นทันที
"เอ๋ เด็กต้องมีแฟนด้วยหรา"
โฟคถอนหายใจ เกาหัวแกรกๆทันที
"เออ นั่นสินะ"
เขาเหมือน คิดอะไรได้ ก็ญี่ปุ่นยังเด็กเกินไปที่จะรับรู้เรื่องราวแห่งใจ โฟคเงยหน้าขึ้นแล้วจูงมือญี่ปุ่นเข้าร้านแว่นตาไป หลังจากที่เลือกอยู่นานญี่ปุ่นก็ตัดสินใจเลือกกรอบแว่นสีแดงเลือดนกอย่างที่ โฟคแนะนำ
"เอ๋ ทำไมหน้าเค้าดูแปลกๆ"
ญี่ปุ่น ส่องกระจกเอียงซ้ายเอียงขวาไม่ คุ้นตากับแว่นตาอันใหม่
"ดีแล้ว กูว่ามันเข้ากะมึงดีออก อย่าเลือกมากหลายพันนะมึง"
"แอ่ะ ดูหน้าเอ๋อๆอ่ะ"
"โห ไอ้หน้าไม่เอ๋อ ปกติมันก็เอ๋ออยู่แล้วนี่หว่า"
"แอ่ะ หมีดำบ้า มาว่าเค้า ชิ"
ญี่ปุ่นตี บ่าโฟคเบาๆทำหน้าย่นใส่ โฟคกลับหัวเราะชอบใจ
"ป่ะ ไปกินข้าวกูหิวแล้ว"
"อิอิ เค้าจากินหมูจุ่มน้า"
"เออๆ มึงพาไปละกัน"
ญี่ปุ่นเดินลั่นล้าออกนอกร้านแว่นตา พอเดินผ่านกระจกตรงไหนก็ยื่นหน้าไปแลบลิ้นปลิ้นตา ทำหน้าทำตาใส่กระจก โฟคเกาะบ่าอยู่ตลอดเวลา หลังจากกินข้าวเสร็จโฟคก็เอ่ยปากชวนญี่ปุ่นไปเดินเล่นที่สวนข้างโรงเรียน ญี่ปุ่นไม่ว่าอะไรเพราะในมือมีถุงขนมอยู่ อีกมือยังปล่อยให้โฟคเกาะกุมอยู่
"หมีดำๆ ทำไมไปสวนอ่า มีอารายเล่นหรา"
"ไปนั่งเล่นเฉยๆนี่ล่ะ ยังไม่ค่ำเลยรีบกลับไปทำไม"
"เอ๋ ก็ไปซ้อมเนะ จะได้ชนะ อิอิ"
"พักสักวัน เถอะน่า นะไปนั่งเล่นกับกูแป๊บเดียว"
โฟคหว่าน ล้อมแล้วจูงมือญี่ปุ่นเดินตามไป ที่สวน พอเลือกม้านั่งได้โฟคก็ให้ญี่ปุ่นนั่งลง แล้วเขาก็นั่งลงตาม
"อ่า สบาย"
โฟคพิงพนัก พิงแล้วเอนตัวถอนหายใจ เอามือญี่ปุ่นมาวางไว้ที่ตัก
"อ่า นอนมั่ง"
ญี่ปุ่นเอามือออกจากตักโฟคแล้วเอามืออีก ข้างปัดไปที่ขาของโฟค แล้วนอนลงตักโฟคทันที
"อ่า สบ๊ายสบาย"
ญี่ปุ่นดิ้นพรวดพรวดหาตำแหน่งที่เหมาะกับหัว ดันหน้าดันหลัง
"เฮ้ย ไอ้เปี๊ยก นอนเฉยๆดิอย่าดิ้น"
"เอ๋ ก็ตักแข็งอ่า นอนไม่สบายเนะ เอ๋ เอาแขนออกไปดิ มาดันหัวเค้า"
ญี่ปุ่นพูด จบก็เอามือป่ายดันแขนที่ว่าออก ไปทันที
"อ่า อิอิ น้องชายหมีดำอ่า ไหนๆ"
พลิกตัวกลับทันที คว้าหมับไปที่น้องชายของโฟค
"ไอ้เปี๊ยก ปล่อย มึงมาจับทำไม๊"
"เอ๋ ก็หมีดำเอามาดันหัวเค้านิ อิอิ เค้าจับหน่อยดิ"
"ไอ้บ้า ไม่ได้ จะมาจับทำไม เดี๋ยวก็ยาวหรอกมึง"
"ยาวหรา อิอิ เค้าอยากดูอ่า ของหมีดำจะดำเหมือนตัวอ่ะเปล่า"
"ทะลึ่ง พอๆ มึงจะนอนหรือไม่นอน"
"อ่า ทำไมห๊วง หวง ชิ ไม่จับก็ได้ อย่ามาง้อเค้าน้า"
ญี่ปุ่นทำ หน้าย่นแล้วพลิกตัวกลับเหมือน เดิม เอาหัวดันยุกยิกๆไปมา คนตัวใหญ่จับตัวไว้ก็ไม่ยอมนิ่ง ดิ้นไปดิ้นมาก็นิ่งไป ญี่ปุ่นหลับไปนั่นเอง โฟคถอนหายใจใช้นิ้วเขี่ยที่พวงแก้มแดงของญี่ปุ่นแล้วยิ้มอยู่อย่างสุขใจ
:really2: :really2: :really2:
เขียนโดย eiky
-
โอ๊ยๆกูจะบ้าญี่ปุ๋นเอ๋ยไปขอจับน้องชายเขาเดี๋ยวมันลุกขึ้นสู้ละยุ่งนะจ๊ะ :m20:
-
อ่าวอย่าทำอย่างงี้ดิ๊ ญี่ปุ่นสงสารหมีขาวนะเฟร้ยยย
:sad4: :sad4: :sad4: :sad4: :sad4:
-
โอ๊ยยยย หมีดำก็น่ารัก จริงใจ ไม่หื่น จะเชียร์ใครดีเนี่ยะ
ว่าแต่เราโหวตหมีขาวไปแล้วนี่หว่า
แต่ก็ชอบหมีดำน๊า
-
ช่ายยยย......มันต้องแบบนี้สิ......พี่หมีดำ..
มันต้องมีช่วงหวาน ๆ ...จับมือกันเดินเล่นบ้าง...
มีนอนหนุนตักกันบ้าง......อะไรบ้าง..... o18
ดีกว่า....เอะอะปล้ำ...อย่างอีตาหมีขาว....ชิ
:pig4: :L1: นู๋ญี่ปุ่น กะ น้อง eiky
-
จะมีวันที่เห็นญี่ปุ่นเขินอายกับเขาบ้างไหม :เฮ้อ: กลุ้มใจจริง
-
ช่ายยยย......มันต้องแบบนี้สิ......พี่หมีดำ..
มันต้องมีช่วงหวาน ๆ ...จับมือกันเดินเล่นบ้าง...
มีนอนหนุนตักกันบ้าง......อะไรบ้าง..... o18
ดีกว่า....เอะอะปล้ำ...อย่างอีตาหมีขาว....ชิ
:pig4: :L1: นู๋ญี่ปุ่น กะ น้อง eiky
เย้ผมบวกให้เพื่อนๆได้แล้ว ลองพี่ กานดา เป็นคนแรก อิอิ
รักเสมอ น้า
-
ช่ายยยย......มันต้องแบบนี้สิ......พี่หมีดำ..
มันต้องมีช่วงหวาน ๆ ...จับมือกันเดินเล่นบ้าง...
มีนอนหนุนตักกันบ้าง......อะไรบ้าง..... o18
ดีกว่า....เอะอะปล้ำ...อย่างอีตาหมีขาว....ชิ
:pig4: :L1: นู๋ญี่ปุ่น กะ น้อง eiky
เย้ผมบวกให้เพื่อนๆได้แล้ว ลองพี่ กานดา เป็นคนแรก อิอิ
รักเสมอ น้า
ขอบคุณค่า..... :กอด1:
-
หมีดำแค่อยากมีเวลาอยู่กับญี่ปุ่นบ้าง ส่วนไอ้หมีขาวพยายามจับญี่ปุ่นทำเมียท่าเดียว ไอ้หมีขาวบ้ากาม :z6:
-
:o12: เลือกม่ายถูกเล้ย หมีดำเป็นประเภทรักนะแต่ไม่แสดงออก แต่กำลังจะมี มคปด เลยแสดงตัว ส่วนหมีขาวเปิดเผย แสดงความหื่นอย่างเปิดเผยมาก 555
เลือกม่ายถูกอะ :serius2:
-
ไม่รู้จะเีชียร์ใครดีระหว่างหมีดำกับหมีขาว :serius2:
เอาญีปุ่นมาเป็นของตัวเองเลยดีกว่า 55+ น่ารักซะเหลือเกิน :-[
-
หมีดำตอนนี้รีบทำคะแนนนะ อิอิ
แต่ยังยืนยันว่าเป็นหมีขาวอยู่นะค๊าบ
-
หมีดำน่าคบหากว่ากันเยอะอะ
หมีขาว ดีแต่หื่น :z6:
-
เชียร์หมีดำอ่ะ น่ารัก รู้จักระงับจิต ระงับใจ :-[
แล้วก็ไม่หื่นจัดจะจับญี่ปุ่นกดท่าเดียวเหมือนหมีขาว
-
หมีดำน่ารักอ่ะ ไม่หื่น มีความเจ้นดีอ่ะ
เราชอบอ่ะ
-
:z2: :z2: :z2:
-
น่าร้าก...................................
เค้าเชียร์น้องโฟคสุดใจขาดดิ้นๆ ดิ้นๆ
ดีจังได้อ่านทุกวันเลย จุ๊บๆ ให้ไรท์เตอร์
ขอน้องโฟคสวีทหวานเยอะๆ น้า
-
หมีดำน่ารักอ่ะ >w< สู้มีขาวมีดีแต่หื่นไม่ได้ แต่ก็รักหมีขาว
สงสารน้อง - - ไร้เดียงสาเกินเหตุ ฮะๆ แต่สงสารคนมารักน้องมากกว่า
ต้องทำใจกับญี่ปุ่นนิดนึง เนื่องจากซื่อบื้อเกินขนาด
แบงค์นี่ก็ชอบมายุ่งกับน้องจริง ไปอยู่กับกายโน่นไป
เดี๋ยวกายมาหาเรื่องน้องขึ้นมา แกจะโดนหมีทั้งสองรุมตื้บนะเฟ้ย!!
-
ตอบเมนต์ คร้าบบบ
roseen * ไม่รู้ทำไมชอบจับน้า ญี่ปุ่นอยากจับหรือคนเขียนอยากจับ ไม่รู้ อิอิ
zemicolon * หมีขาวมะเป็นไรน้า หมีขาวไม่รู้
iforgive * ชอบรูปนายคนนี้จริงๆ ให้ตายเหอะ มีความสุขทุกครั้งที่ เข้ามาเมนต์ แค่ได้เห็นรูป เหอๆๆๆ บ้าไปแล้วครับท่าน
kanda53 * เรื่องนี้หวานเนอะ อีกเรื่องเลือดสาดเนอะพี่กานดาเนอะ จุ๊บๆๆ
tainie * เอ่ อาย มะรู้จักน้า รู้จักแต่เขิลลลล อิอิ เดี๋ยวมีอายน้า ญี่ปุ่นจะเริ่มโตเป็นหนุ่มแล้ว
Laxxeez * เขาเรียกว่าใครดีใครได้น้า เหอๆๆ ต้องดูกัน
Whatever it is * มคปด? คืออารายอ่า
dukdikdukdik * โอ๊ะโอ ต้องแย่งชิงกับหลายคนน้า อิอิ
som * รักหมีขาวแต่อย่าเกลียดหมีดำน้า
Tumz * หมีขาวไม่ค่อยหื่น แต่แสดงออกมากไปหน่อย อิอิ อยากทำก็กดเลยอ่า
kohler * หมีดำรูปหล่อน้า เป็นดาวโรงเรียนด้วย อิอิ
whistle * ยินต้อนรับเข้าสู่ สมาคม คนรักของดำคร้าบ อิอิ
DE SaiKuNee * :z10: :z10: อิอิ
kenshinkenchu * อิอิ ผมได้แรงใจจากเพื่อนๆ นี่ล่ะคร้าบ ขอบคุนน้า ที่เข้ามาอ่านทุกวันเช่นกัน อิอิ รักจัง
sweetiiez * หมีดำน่าร้ากเนอะ อิอิ ชอบของดำเหมือนเค้าเลยอ่า อิอิ
-
จิ้มๆ มีแรงใจแล้วก็ด้วย ด้วยน้า จุ๊บๆ
ชอบช่วงนี้เพราะน้องโฟคมีบทบาท อิ..อิ
-
ญี่ปุ่นยังน่ารักเหมือนเดิมเลย
มีขายที่ไหนเนี้ยจะไปซื้อ :laugh:
-
ไอ้หญ้าแห้งนี่เอาใหญ่ ชอบจับลูกชายของเขาไปทั่วสงสัยเคยมือกับมีขาวแน่ๆ ระวังเหอะจับของเขามั่วๆเกี๋ยวเจอดีหรอก กลับไปจับของหมีขาวดีกว่ามั้งรายนั้นสมยอมอยู่แล้ว
-
เป็นญี่ปุนคงหนักใจแย่ เลือกไม่ถูกอยากเก็บเธอไว้ทั้งสองคน
เอ้ญี่ปุ่นมันรู้เรื่องด้วยเปล่าวะ น่าจะเอ๋อมากกว่าจะรู้เรื่องนะนั้น :z3:
-
รู้สึกญี่ปุ่นจะหื่นสุดในเรื่องนี้ :m29:
๕๕๕๕๕๕๕๕๕๕๕๕๕๕๕
แต่พอคิดๆดูแล้วหมีขาวน่าจะมากกว่านะ (มากกกกกกกกด้วย :เฮ้อ:)
อิอิ หมีดำทำคะแนนๆๆๆ
น่ารักอะ อยากหยิกแก้มญี่ปุ่นมากเลย :m1:
-
แล้วญี่ปุ่นจะเลือกใครละเนี่ย
-
ไม่รู้จะเลือกใครดีเลย
หมีดำน่ารัก เป็นสุภาพบุรุษดี
หมีขาวกะล่อน หื่นดี
เลือกไม่ถูก :confuse: :laugh3:
-
วันนี้ น้องญี่ปุ่นขอลาพักน้าค้าบบบ มะไหวอ่า แงๆๆ เหนื่อยมากมาย
-
:serius2: :serius2: :serius2: :serius2: :serius2: :serius2: :serius2: :serius2: :serius2:
งอลแล้วค้างอ่ะ
ติดตามมาแบบเงียบๆตลอด
ลงมาเร่งอิอิ :3123: :3123: :3123: :3123: :3123:
มาต่อไวไวนะ :call: :call: :call:
-
ญี่ปุ่นก็ขอจับไปเรื่อยเลยนะ หื่นอ่ะ :haun4:
ว่าแต่ของหมีดำกะหมีขาว ชอบอันไหนมากกว่ากัน :laugh:
-
เลือกไม่ถูกเลยยย
-
มาต่อได้แล้วนะครับ :L1:
-
แอ่ะ กว่าจะเค้นตอนนี้ออกมาได้ เหอๆๆๆ ช่วงนี้งานเข้าบ่อยมากๆ โอยจะบ้าตาย ช่วงนี้ญี่ปุ่นอาจจะออกกากาศผิดเวลาหน่อยน้า
:L3: (หัวใจพองโต) :L3:
วันสุดท้ายของการแข่งขันกีฬาสีมาถึงแล้ว กีฬาหลายประเภทแข่งขันจบไปแล้วจะเหลือก็ประเภททีมที่ยังมีการแข่งขันอยู่ ไฮไลท์อยู่ที่ฟุตบอลในตอนเช้าเป็นชิงอันดับสาม ส่วนเย็นเป็นการชิงเหรียญทองแล้วก็พิธีปิดการแข่งขันซึ่งจะมีการประกาศผลรางวัลต่างๆ สำหรับกองเชียร์ ขวัญใจโรงเรียนที่สีชมพูหมายมั่นปั้นมือว่าต้องได้มาครอบครองสองปีซ้อน การแข่งขันที่เหลือในวันนี้จะมี วอลเลย์บอลรอบชิงที่สามกับชิงชนะเลิศ แบดมินตันประเภททีม ตอนเช้าชิงที่สาม พอจบก็คู่ชิงชนะเลิศต่อ ฟุตบอล ตะกร้อ นอกจากฟุตบอลกับพิธีปิดการแข่งขันที่เป็นไฮไลท์แล้ว แบดมินตันคู่ชิงก็เป็นที่จับตามองเช่นกัน เพราะชื่อเสียงของญี่ปุ่นกระฉ่อนไปทั่วโรงเรียนเป็นหัวข้อสนทนาของทุกกลุ่ม ทั้งครูทั้งนักเรียน แฟนคลับก็เพิ่มจำนวนขึ้นอย่างมากมาย ของขวัญก็เต็มห้องสีชมพูจนไม่มีที่จะเก็บต้องเอาไปไว้ที่ชมรมแบดฯอีก ทั้งเต้ทั้งญี่ปุ่นถูกสีชมพูโดยเฉพาะซาร่ากับประธานสีประคบประหงม ไม่ยอมให้ใครเข้าใกล้ง่ายๆ หลังจากตื่นไปซ้อมตั้งแต่เช้ามืดญี่ปุ่นกับเต้ก็ถูกแบงค์มาดักตัวแต่เช้า เพื่อไปที่โรงเรียน หน้าโรงเรียนมีเด็กรุ่นน้องรุ่นพี่ที่ชื่นชมในตัวของญี่ปุ่นมาดักรออยู่เต็ม หน้าโรงเรียน วาร่ากับแบงค์และน้องๆสีชมพูต้องคอยกันกว่าจะเข้าไปห้องสีชมพูได้ เสียงกรี๊ดกร๊าดดังสนั่นตั้งแต่เช้า
"เออ โว้ย ดังใหญ่แล้วนะมึงไอ้เปี๊ยก"
แบงค์เดินมาจับบ่าญี่ปุ่นที่นั่งกินเยลลี่อยู่
"อิอิ เค้าน่าร้ากนี่เนะ"
ญี่ปุ่นเคี้ยวตุ้ยๆ
"เออ มึงน่ารัก กูชักจะกันคนไม่ไหวแล้วว่ะ"
แบงค์ยิ้มกริ่มนั่งลงข้างๆ เชยคางญี่ปุ่นขึ้น
"แว่นตาใหม่น่ารักดีนี่หว่า เข้าใจเลือกนะมึงไอ้เปี๊ยก"
"เอ๋ เค้ากินอยู่น้า อิอิ หมีดำเลือกให้เค้าอ่า ตั้งหกพันเนะ"
"หา หกพัน ใครวะหมีดำ"
"อ่ะๆ พี่แบงค์ขา ขอตัวน้องญี่ปุ่นแป๊บนะค้า"
ซาร่าเข้ามาขัดจังหวะ เพราะเห็นว่าแบงค์กำลังละลาบละล้วงญี่ปุ่นอยู่
"อะไรวะ นังนี่"
"ก็แหมขอตัวน้องญี่ปุ่นไปลองเสื้อก่อนนะค้า ได้ตัวใหม่มา วันนี้จะให้เปลี่ยนทุกเบรคเลยค่า มามะน้องญี่ปุ่นของเจ๊"
ซาร่าทำหน้าไม่รู้ไม่ชี้แล้วดึงแขนญี่ปุ่นให้เดินตามไป
"เต้ค้า มามะไปลองเสื้อกัน"
ซาร่าร้องเรียกเต้ให้ตามไปอีกคน ปล่อยให้แบงค์นั่งทำหน้าเซ็งอยู่กับรุ่นน้องคนอื่น พอสายหน่อยหลังจากกินข้าวอาหารตามโภชนาการแล้ว ซาร่าก็ปล่อยให้เด็กๆกินขนมได้อีกสองสามอย่าง แล้วก็ให้นั่งพักก่อนจะพาเข้าไปในโรงยิม การแข่งขันเริ่มต้นไปได้นานพอสมควรแล้ว เฟียตกับเอกแต้มนำไปไกลแล้วมีแววได้ตำแหน่งที่สาม ซาร่าแต่งตัวสีสันฉูดฉาดเป็นเซเลอร์เมอร์คิวรี่
"พี่คนสวย ทำไมขนขาเย๊อะเยอะเนะ อิอิ"
"ว้าย น้องญี่ปุ่น อย่าดึงซีค๊ะ ตายจริงเจ๊รีบเห็นไหมลืมใส่ถุงน่องเลย กรี๊ดดด ตายแล้วเจ๊ไม่มั่นเลยอ่ะ เดี๋ยวกลับไปใส่ก่อนน้า รอเจ๊แป๊บนะค้า"
ซาร่าหน้าแดงกว่าเดิมอายวิ่งออกไปจากดรงยิมทันที
"ไอ้เปี๊ยก เป็นไงบ้าง"
เสียงของโฟคที่แหวกฝูงชนเข้ามาหาญี่ปุ่น ร้องทักมาจากด้านหลัง
"เอ่ หมีดำมาหาเค้าหรา มานั่งนี่มา"
ญี่ปุนกวักมือเรียกโฟคให้มานั่งข้างๆ โฟคยิ้มแก้มปริ
"คนเย๊อะเยอะเนะ เค้าล่ะตื่นเต้น"
"มึงเนี่ยนะตื่นเต้น เห็นกินเอาๆ"
"เอ๋ ตื่นเต้นก็กินเนะ จะได้มีพลัง อิอิ"
"สู้ๆนะไอ้เปี๊ยก"
โฟคกุมมือของญี่ปุ่นไว้ บีบเบาๆให้กำลังใจ
"อะไรวะ ไอ้โฟคมึงมาเกาะแกะอะไรเด็กสีกู"
เสียงห้วนดุตาถลนจะออกมานอกเบ้าของแบงค์ทำให้โฟคปล่อยมือทันที
"ปะ เปล่านี่พี่"
"เห็นอยู่ ไอ้นี่มึงมาจับมือมันทำไม"
"เอ๋ ก็เค้าชอบญี่ปุ่นนิ มาจับๆ มะเห็นแปลก อิอิ"
ญี่ปุ่นคว้ามือของโฟคมาจับไม่สนใจแบงค์เลย รายนั้นกัดกรามกรอด หัวฟัดหัวเหวี่ยง
"ต๊าย โฟค มาจับมือถือแขนแบบนี้ราคาตกนะคะ ปล่อยเลย ปล่อยเดี๋ยวนี้เลย มาจับซาร่าแทนดีกว่า อิอิ"
ซาร่าเข้ามาขัดจังหวะเปลี่ยนถุงน่องเป็นลายตาข่ายสีดำ เข้ามาแทรกตรงกลางระหว่างญี่ปุ่นกับโฟคทันที
"อ่า พี่คนสวย เยลลี่เหลือแต่สีแดงๆอ่า เค้าอยากกินสีเขียว"
ญี่ปุ่นหันไปอ้อนคนใหม่ทันที
"อุ๊ยตายแล้ว ทำไงดีเจ๊ไม่อยากวิ่งแล้วค่าใส่ส้นสูงแล้วอ่า นี่น้องค้า น้อง น้องนั่นล่ะมานี่"
ซาร่ากวักมือเรียกเด็กมัธยมต้นที่ใส่เสื้อสีชมพูที่ อยู่ใกล้ตัวที่สุด แต่เขาทำหน้าเหรอหรา ซาร่าวานให้เด็กไปหยิบเยลลี่หลากสีมาจากห้องสีชมพู เกมของรอบชิงที่สามจบไปแล้ว สีแสดได้ที่สามไปตามความคาดหมาย เสียงกองเชียร์โห่ร้องอื้ออึง ตอนนี้บรรยากาศในโรงยิมคึกคักเป็นอย่างมากไม่มีที่จะขยับตัวได้แล้วบน อัฒจันทร์ทั้งสี่ด้าน ส่วนด้านนอกโรงยิมก็คนออกันแน่นขนัด เพราะนักกีฬาที่มีแข่งในรอบบ่ายหรือที่แข่งชิงที่สามในแต่ละสนามแต่ละชนิดจบลงแล้ว เหมือนคนจัดตารางการแข่งขันจงใจให้รอบชิงของแบดมินตันประเภททีมแข่งขันในช่วงเวลานี้ เพราะทุกคนต่างแห่เข้ามาดูจนรอบๆบริเวณโรงยิมคนแน่นขนัดไปหมด จนทางครูอาจารย์ต้องขอกำลังจากพนักงานรักษาความปลอดภัยให้มาคุมพื้นที่ คนที่ไม่ได้อยู่สีที่ตัวเองแข่งก็กันออกจากโรงยิม จนเด็กนักเรียนบางคนลงทุนไปหาซื้อเสื้อสีชมพูกับสีเหลืองหน้าโรงเรียนกัน จ้าละหวั่นเพราะอยากดู
ญี่ปุ่นใส่เสื้อตัวแรกเป็นเสื้อยืดสีชมพูอ่อนๆสกรีนลาย เป็นตัวหนังสือแต่เป็นพลาสติกที่ทำเลียนแบบอัญมณีประดับอยู่วิ้งๆ ผ้าพันหัวเป็นผ้ายืดอย่างดี สีชมพูเกือบแดง กางเกงขาสั้นสีขาวทั้งสองคน โดยซาร่าจัดเตรียมพล็อพไว้เป็นชุดๆ มีน้องมัธยมต้นอีกคนเป็นลูกมือ
พอกรรมการประกาศในสนามเสียงเชียร์ก็กระหึ่มขึ้นจนเสียง ไมโครโฟนสู้เสียงไม่ได้ นักกีฬาลงสนามไปแล้วเป็นการวอร์มร่างกาย เสียงเรียกชื่อนักกีฬาดังกระหึ่มเพราะไม่มีสีไหนยอมกัน
"บอยๆ มานี่หน่อยสิ"
ญี่ปุ่นไปเกาะหน้าเน็ทแล้วกวักมือเรียกบอยให้เข้ามาหา
"อะไรอ่ะปุ่น"
"อิอิ บอยสู้ๆน้า"
"อ้าว นายก็สู้ๆน้า"
"เอ๋ สู้อย่าเยอะก็ได้ ยอมๆ น้า อิอิ"
ว่าแล้วก็ทำหน้าลั่นล้าเดินกลับมาหาเต้ ส่วนบอยเกาหัวแกรกๆ
"ไอ้ตัวดีมันว่าอะไรวะไอ้บอย"
จี๊ปเดินมาหาบอย แล้วทำหน้าอยากรู้
"เอ้อ ปุ่นบอกให้สู้ๆอ่ะพี่"
"เออ เอากับมัน ไอ้บ้า จะแข่งกันอยู่แท้ๆ มันยังมีหน้ามาเชียร์มึงอีก กูล่ะงงไอ้เปี๊ยกนี่จริงๆ"
จี๊ปเกาหัวบ้าง พอวอร์มร่างกายเสร็จก็ออกมานั่งพัก พิธีกรในสนามประกาศแนะนำกรรมการ แล้วก็นักกีฬา เสียงโห่ร้องอื้ออึงอยู่ไม่ยอมน้อยหน้ากัน ซาร่าที่เสียงเริ่มกลับมาก็ระดมเสียงสีชมพูกับตัวช่วยอย่างแกงค์ริต้า แหกปากเสียงดังจนคนที่อยู่นอกโรงยิมขนลุกกันไปเป็นแถบๆ เพราะอยากดูบรรยากาศข้างในสนาม เกมแรกเริ่มต้นขึ้นด้วยการส่งลูกของสีเหลือง จี๊ปเปิดเกมด้วยลูกสั้นยิงใส่ตัวเต้ พอลูกมาเต้ก็เหวี่ยงไม้ออกข้างไปอีกคอร์ทจี๊ปรู้อยู่แล้วจึงก้าวไปแย็บลูกลง มันควรจะเป็นแต้มแต่เต้ตวัดไม้รวดเร็วงัดลูกโด่งขึ้นไปด้านหลัง บอยกระโดดอัดลูกลงทันที เสียงกองเชียร์ก็เฮ ญี่ปุ่นรับลูกโด่งไปอีก บอยก็กระโดดหวดลงมาอีก เต้งัดลูกหยอดข้ามไป จี๊ปเข้ามาตะบบลูกลง ญี่ปุ่นก้าวขาเข้าไปตวัดไม้ให้ลูกลอยโด่งไปอีกข้าง บอยตามไปตีลูกโด่งกลับมา เต้ซึ่งถอยไปรอกระโดดตบ เสียงเฮของสีชมพูก็ดังขึ้น จี๊ปงัดลูกข้ามมาอีก
"หลอก ดาว"
ญี่ปุ่นร้อง เต้กระโดดขึ้นก่อนลูกจะโด่งขึ้นสุด ญี่ปุ่นกระโดดตาม เต้หวดลมแต่ญี่ปุ่นตีลูกดาดเบาบางลงหน้าเน็ท บอยวิ่งเข้ามาช้อนลูกขึ้นเป็นจังหวะที่เต้ก้าวเข้าไปแย็บลูกลงต่อหน้าต่อตา เสียงกองเชียร์ดังสนั่นหวั่นไหว
"แชมป์ ค่า แชมป์"
ซาร่ากรี๊ดออกมา ลูกคู่รอรับก็ตามเสียงเกรียวกราว โฟคยืนกำมือลุ้นอยู่ข้างหลังซาร่า เฟียตยืนอยู่อีกข้างต่างฝ่ายต่างจับตามองดูญี่ปุ่นเล่น
"เย้ๆ แต่เหนียวอ่ะ บอยกะพี่จี๊ปอ่ะ"
เต้บ่นแล้วกอดคอปรึกษากับญี่ปุ่นอยู่
"เหนียว เราต้องเหนียวกว่าเนะ อิอิ จะหลอกให้งงไปเลย"
ญี่ปุ่นบอกเต้ แล้วไปส่งลูก ญี่ปุ่นส่งลูกโด่งที่ถนัด จี๊ปตีโด่งกลับมาอีกวางแม่นยำไปหลังคอร์ท ญี่ปุ่นถอยกลับไปงัดลุกโด่งกลับไป จี๊ปกดลุกลงต่ำทันที เต้หยอดลูกข้ามเน็ทไป บอยก็หยอดกลับคืนมาเนียบเนียนเต้ก้าวไปงัดลุกขึ้นแต่ลูกไปไม่พ้นตาข่าย กองเชียร์สีเหลืองตีกลองร้องเสียงดังกระโดดโลดเต้นอยู่ เต้เป็นฝ่ายส่งลูก โดยแย็บสั้นข้ามไป บอยดีดกลับมาอย่างรวดเร็ว เต้งัดลุกไปหลังคอร์ทแต่ไม่ถึงดีนัก จี๊ปกระโดดหวดลูกลงมาญี่ปุ่นงัดไปให้จี๊ปฟาดอีก จี๊ปก็หวดอีก ทีนี้เต้รับก็โยนไปให้จี๊ปฟาดอีก รายนั้นก็เชียร์ขึ้นกระโดดตามเสียงเฮหวดลูกลงมาเต็มแรง ญี่ปุ่นเอาไม้รองไว้แล้วตวัดข้อมือลูกเปลี่ยนทิศทางพุ่งไปหาบอย บอยเองสติดีไม่วอกแวกหวดลูกซ้ำลง ต่อหน้าต่อตาญี่ปุ่น
"แอ่ะ บอยอ่ะ"
เสียงเฮดังกระหึ่มกึกก้อง ทีมสีเหลืองถือว่าเข้าขากันที่สุดไม่มีประมาท ญี่ปุ่นกอดคอกับเต้
"หวายๆ เอางายดีอ่า บอยไม่หลงเลยเนะ"
ญี่ปุ่นรำพรรณ เต้เองก็หน้าเครียด
"ใช้แผนนินจา บวกกะหลอกดาว"
เต้ออกความเห็นบ้าง ญี่ปุ่นยิ้มร่าพยักหน้า พอเสียการส่งลุกไปก็กลับมาตั้งรับอย่างแข็งขัน การต่อสู้เป็นไปอย่างสูสีแต้มผลัดกันนำอยู่ตลอด พอขอเวลานอกสีชมพูกก็กรูกันเข้ามาประคบประหงม ญี่ปุ่นก็คว้าเยลลี่กับน้ำหวานคนละมือ เต้เองก็เริ่มติดแบบญี่ปุ่นทำตาม ยิ่งเสียงเฮในโรงยิมเท่าไหร่คนที่อยู่นอกโรงยิมที่เข้ามาไม่ได้ก็ยิ่งจะขาด ใจตายอยากจะดู ถึงขนาดให้เพื่อนถ่ายวีดีโอไว้แล้วส่งต่อๆให้กันดู
พอลงสนามอีกแต้มสีเหลืองก็เริ่มดีดออกห่าง ญี่ปุ่นกอดคอเต้อีกที
"เรา จะสู้ได้ไหมอ่าปุ่น เหนียวทั้งคู่เลยอ่า"
เต้ออกอาการท้อ
"เอ๋ ทำมายอ่า เค้าเหนียวเราก็เหนียว อิอิ ทีมเราน่าร้ากกว่าเนะ ยังไงก็ต้องชนะ"
ว่าแล้วก็ตบบ่าบอย แล้วหันไปหาทางกองเชียร์ ยกสองนิ้วให้เสียงกองเชียร์กรี๊ดกร๊าดดีใจเป็นการใหญ่ส่งเสียงอึกทึกครึก โครม
"เห็นมะ เรตติ้งเราดีจะตาย อิอิ"
ญี่ปุ่นยิ้มให้เต้ รายนั้นค่อยเรียกกำลังใจคืนมา พอกลับไปเล่นอีกก็ต้านพลังของทั้งบอยทั้งจี๊ปไล่บี้ขึ้นมาได้ จนสีเหลืองต้องขอเวลานอก โฟคปรี่ฝ่าวงล้อมของสีชมพูเข้ามาหาญี่ปุ่น
"ไอ้ เปี๊ยก มึงตัดลุกต่ำไว้ พี่จี๊ปไม่ถนัดลุกยิงใส่ตัว"
เสียงโฟคร้องบอกมา ญี่ปุ่นหันไปมอง
"เอ๋ หมีดำ ว่าไงน้า"
ญี่ปุ่นป้องหู ฟังเพราะไม่ได้ยิน
"อะไรวะ ไอ้โฟค มึงไปไกลๆเลย น้องกูจะพัก ไปๆ"
แบงค์ เข้ามากันท่าไว้ ซาร่าหันมาเจอจึงปรี่เข้ามาหาบ้าง
"ต๊ายโฟค ใส่เสื้อสีแดงเชียวนะ นี่มันถิ่นสีชมพูนะค้า เอานี่เอาไปใส่"
ซาร่ายื่นเสื้อยืดสีชมพูที่เตรียมมาเผื่อเด็กๆให้โฟค แบงค์ตาเขียวทำท่าจะกิเลือดซาร่า
"แหม พี่แบงค์ขา โฟคเค้าอุตส่าห์จะมาบอกแผนการ เพื่อสีมพูนะค้า ฝั่งโน้นยังมีพี่เฟียตยืนเป็นโค้ชเลย มาโฟคมานี่เดี๋ยวซาร่าจัดที่ให้ เด็กๆค้าขอที่หน่อยค่า"
ซาร่าไม่ฟังเสียงประธานสีที่ตาแทบจะถลนออก มานอกเบ้า ฝั่งสีเหลืองมีรุ่นพี่ชมรมแบดฯทุกคนยกเว้นโฟคที่ยืนอยู่ฝั่งสีชมพู พอเฟียตเห็นโฟคเปลี่ยนเสื้อเป็นสีชมพูแล้วเข้าไปใกล้ญี่ปุ่นก็หงุดหงิดขึ้น มาบีบบ่าเบนซ์ที่ยืนอยู่ข้างๆจนเบนซ์ปัดมือออก
"มึงเป็นบ้าอะไรวะ ไอ้เฟียต"
เบนซ์ร้อง เฟียตกัดฟันกรอดๆอยู่ สายตาหลบไม่มองแล้ว แต่ในใจกลับเดือดดาล ส่วนโฟคขอบอกขอบใจซาร่าเป็นการใหญ่หัวใจพองโตอย่างที่ไม่เคยเป็น
:t3: :t3:
เขียนโดย eiky
-
เด๋วมีหมีตีกันแน่ๆ เฮ้อ
ศึกชิงญี่ปุ่น
:laugh:
-
มีหึง มีหึง เดี๋ยวคืนนี้จะโดนไม่ใช่น้อย ปุ่นอาจถึงขั้นเสียเอกราชได้เชียวนะ
-
คนอื่นไม่ต้อง.....พี่หมีดำคนเดียวก้อเอาอยู่แล้วเนอะญี่ปุ่นเนอะ...
สีเหลือง.....มีพี่ ๆ ชมรมแบดฯ ไปช่วยเชียร์...รังแกเด็กชัด ๆ.....
โดยเฉพาะตาหมีขาว.....อยู่ผิดที่ผิดทางไปมั๊ง......... o12
:ped149: เชี่ยร์นู๋ญี่ปุ่น กะ น้องเต้สุดใจเลย... :ped149:
:กอด1: :L1: นู๋ญี่ปุ่น กะ น้อง eiky
-
อ๊าก........ จบแล้วกำลังอ่านมันๆ หัวใจกำลังพองโต อิ...อิ
น้องโฟคสู้เค้า !!!
-
หึหึ อะไรจะป๊อบปูล่าขนาดนี้จ๊ะเนี้ยย ญี่ปุ่น
คนโน้นคนนี้รุมกันแย่ง แต่เจ้าตัวกลับไม่รู้เรื่องหลั่นล้าตามระเบียบ
-
เข้ามาหลงความน่ารักของญี่ปุ่น :-[
-
ศึกชิงญี่ปุ่นดูท่าจะใหญ่หลวงนัก
-
ตอนที่35ไปไหน.......ตอนแรกดีใจนึกว่าโพสสองตอน :sad11:
-
เชียรฺ์ โฟค อะ :mc4:
เนื่องจากชอบรถเยอรมันมากกว่าอิตาลี
บอลโลกก็เชียร์เยอรมัน ๕๕๕๕ :laugh:
-
หึๆๆๆๆๆๆโฟคมีลุ้นบ้างละ :mc4:
-
พี่ไรเตอร์คับ หัวใจมาพองโตเอาตอนจบตอนเลยเหรอ
ญี่ปุ่นน่ารักที่สุด
-
ลุ้นอะ
ใครจะชนะเนี่ย
แล้วใครจะโดนต่อยหรือป่าวอะ
-
:pig4: :pig4: :pig4:
-
เหมือนเป็นศึกระหว่างสองหมีเลยแฮะ
หมีดำท่าทางเลี้ยงง่ายดีออก
หมีขาวใกล้คลั่งแล้วใช่มะ 5555
-
กร๊ากกๆๆ สองหมีจะตีกันแย่งญี่ปุ่นใช่ม้าาา
เชียร์หมีไหนดีน้อ...สุดท้ายแบงค์คาบไปแน่เลย 55 (ไม่เอาน้าาา :serius2:)
-
ญี่ปุ่นสู้ๆ หมีดำสู้ตาย งานนี้หมีดำทำคะแนนนำลิ่วเลยอ่ะ
อ่ะนะ ลงทุนใส่เสื้อสีชมพูเชียร์ญี่ปุ่นแบบประชิดตัวให้เห็น จะๆไปเลย
ดีกว่าอีตาหมีขาวที่ไปขบเขี้ยวเคี้ยวฟันอยู่ทีมสีเหลืองโน่นตั้งเยอะ เชอะ!
-
มะรู้จะเชียร์ใครดีมึนตึ๊บๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
-
มันส์ :m11: มากคับ อยากอ่านต่อแล้วคับ :m5:
-
ญี่ปุ่น เจียดเสเน่ห์ให้มั่งดิคร้าบบบ
-
ญี่ปุ่นน่ารักเกินทน
หมีขาวหมีดำกับศึกชิงนาง
หมีขาวสู้ๆ :a2:
-
battle ระหว่างหมีดำกะหมีขาว :impress2:
-
ได้มีศึกชิงนายกันกลางงานแน่ๆ ฮ่าๆ
-
:serius2: แล้วนู๋ญี่ปุ่นจะเลือกครายล่ะทีนี้
แต่เราเชีนร์หมีขาวๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ อิอิ :-[
-
เว้นอ่านมาหลายตอน เล่นเอาเหนื่อย กว่าจะทัน อิอิ
-
:L2: :z2: :z2: :z2:
-
อร้ายส์น้องเจแปนของเจ้น่ารักมากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก
ชนะมาให้ได้ค่ะลูก เดี่ยวเจ้ทุ่มงบเปิดโรงงานผลิตไอติมเลี้ยงหนูตลอดชีวิต อิอิอิ
ตอนนี้ไม่รูจะเชียร์ใครแล้ว(แต่แอบให้คะแนนโฟคเพราะความน่ารัก)เอาสามพีเลยได้ไหม
คงวุ่นวายและเป็นสามพีที่ฮาที่สุดแน่ๆ ชอบค่ะรอลุ่นว่าหนูปุ่นจะชนะไหม
-
ว้าว ศึกชิงนาย
-
มานั่งรอ ><
-
เดี๋ยวให้หมีขาวจัดการเลยเนี่ย
แต่หมีดำดูนิสัยดีนะ
แต่ไม่ชอบอ่ะ
555+
-
:กอด1: :กอด1: มาแว้ววว ญี่ปุ่นมาแว้ววววว คิดถึงญี่ปุ่นไหมคร้าบบบ
แต่ไรท์เตอร์ กะลังจะม้วยน้า เหอๆๆๆ
(ปู๊ดดดด)
พอกลับลง สนามไปอีกญี่ปุ่นก็ตั้งใจทำตามที่โฟคบอกคือพยายาม ตีลูกตัดต่ำยัดใส่ตัว จี๊ปโดนเข้าหลายลุกเริ่มเสียแต้มบ้างทีมสีชมพูตามขึ้นมาแต้มเสมอกัน
"มันเล่นอะไรของมันวะ"
จี๊ปบ่นแล้วตบบ่าบอย
"เหมือนปุ่นรู้แล้วนะ พี่ว่าพี่ไม่ถนัดลุกตีใส่ตัว"
"ฮึ่ม"
ได้แต่ครางออกมา ฝ่ายสีชมพูกระโดดกอดคอกันลั่นล้าอยู่
"ได้ผลๆ คราวนี้เรากลับมาใช้ของเราน้า อิอิ พี่จี๊ปคงหลงกลเราแล้ว"
ญี่ปุ่นบอกเต้ แล้วไปส่งลูกโยนไปหลัง จี๊ปตามไปตวัดลูกโด่งกลับมา ญี่ปุ่นก้าวออกไปตัดลูกลงต่ำ บอยถลาเข้ามาตะปบลูกลงเต้งัดลุกเฉียดตาข่ายกลับไป จี๊ปจะแย็บก็ไม่ถนัดจึงเปลี่ยนทางหยอดแทน เต้ก้าวเข้าไปหลังมือยัดใส่ตัวบอย บอยก็งัดลูกโด่งมา ญี่ปุ่นกระโดดรอทันที หวดลูกแรกลงไป จี๊ปงัดลูกโด่งขึ้นมาอีกเป็นไปตามแผน เต้ถอยมาแล้ว ญี่ปุ่นกระโดดก่อน เต้กระโดดเกือบจะพร้อมกัน ญี่ปุ่นหวดลม เต้ทำท่าหวดดาบสองแต่เคาะลูกเบาๆลอยลงหน้าเน็ท จี๊ปชะงักก่อนจะโผเข้ามางัดลูกขึ้น โด่งไม่มีน้ำหนักพอ ญี่ปุ่นปรี่เข้าไปแย็บเร็ว บอยยืนขาตาย เสียงเชียร์กระหึ่มกึกก้องอีกครั้ง ทั้งสองทีมขับเคี่ยวกันอย่างสนุกสนานไม่มีฝ่ายไหนยอม แม้จี๊ปจะไม่ถนัดลุกยิงใส่ตัวแต่ก็หาทางแก้มาได้ ทางฝ่ายสีชมพูก็ปรับเปลี่ยนเกมอยู่ตลอดเวลา ไม่มีใครคาดคิดว่าทีมเด็กที่เพิ่งเข้าชมรมจะได้เข้าชิง ที่หนักไปกว่านั้นคือกินแต้มไม่ได้ง่ายๆเสียด้วย
"ลูกสุดท้ายแล้วน้า เต้ เอาดีๆน้า เราอยากกินเยลลี่แล้วอ่า"
ญี่ปุ่นกอดคอบอกเต้ก่อนจะไปส่งลูก เต้เป็นคนส่งลูกแต้มนำอยู่ พอส่งลูกสั้นไปหาบอย รายนั้นก็ง้างไม้รอแย็บอยู่แล้ว แต่เต้เริ่มมีความชำนาญมากขึ้นส่งลุกเร็วยิงใส่กลางอก บอยตวัดไม้ให้ลูกออกพ้นตัว พอลูกลอยข้ามเน็ทมาเต้ก็ก้าวเข้าไปหวดลูกลง จี๊ปงัดลูกขึ้นมาลอยโด่งไปหลังคอร์ท ญี่ปุ่นกระโดดตัวลอยหวดลงอีก บอยงัดข้ามมาอีก ญี่ปุ่นกระโดดตบอีกครั้ง คราวนี้จี๊ปก้าวขาไปงัดขึ้นมาลูกลอยโด่งขึ้นฟ้าสูงเกือบครึ่งเพดานโรงยิม ญี่ปุ่นรอจังหวะลุกลอยลงมาญี่ปุ่นกระโดดง้างไม้เต็มวงแขน หวดไปเต็มแรงแต่ไม่โดนลูก ทางฝั่งจี๊ปชะงักถอยไปทั้งคู่ ญี่ปุ่นตวัดไม้เร็วเมื่อขาลงถึงพื้นเคาะลุกเบาๆลอยข้ามไปในดาบสอง ลูกย้อยลงหน้าเน็ท เสียงเชียร์ดังกึกก้อง ทั้งเสียงกลองเสียงปี่
"กรี๊ด ดดดดด ไม่ไหวแล้ว ขอหน่อยค่า กรี๊ดดดดดด"
ทั้งซาร่าทั้งริต้ากรี๊ด เสียงดังลั่น ฝ่ายสีชมพูเหมือนได้แชมป์ไปแล้ว
"อ่า ชนะแล้วอ่า"
ญี่ปุ่นกระโดดกอดเต้ แม้จะชนะไปในเกมแรกเท่านั้น
"เย้ๆ เราชนะแล้วปุ่น เราทำได้แล้ว"
เต้เองก้ออกอาการกระโดดโลดเต้นอยู่ ทางกองเชียร์สีเหลืองโห่ เสียงดังไม่แพ้กัน ญี่ปุ่นกับเต้ออกมานั่งนอกสนาม
"เก่ง มากไอ้เปี๊ยก เยี่ยมไปเลย"
โฟคที่กลายเป็นโค้ชสีชมพูไปแล้วเข้ามานั่งข้างๆตบบ่าอยู่
"เยลลี่ๆ น้ำหวานด้วยน้า"
ญี่ปุ่นร้องหาของ กิน ซาร่าปรี่เข้ามาหา
"เริศ ค่า ต้องอย่างนี้ กรี๊ดด ไม่เคยเชียร์อะไรได้สะพระทัยเท่านี้มาก่อน กรี๊ดดดด ขอ กรี๊ดดดด หน่อยเถอะ"
ซาร่าแหกปากเสียงกลับมาแหบแห้งเหมือนเดิมเพราะออกเสียงมากไปหน่อย ซาร่ากวักมือเรียกน้องๆสีชมพูที่เดี๋ยวนี้มีแต่คนเต็มใจทำให้ ทั้งบีบนวดพัดแกะเยลลี่ให้
"ไหวไหมไอ้เปี๊ยก"
โฟคถามแล้วมองหน้าญี่ปุ่น ตาหวานฉ่ำ
"ไหวดิ เค้าสู้อยู่แล้ว อิอิ เอ๋ม่ายเอาสีแดงน้า เอาสีเขียว"
ญี่ปุ่นส่ายหน้าให้รุ่นน้องที่แกะ เยลลี่สีแดงให้
"เยอะไปแล้วมึง ไปๆ เด็กพวกนี้พอ"
แบงค์เข้ามากันเด็กออกแล้วตัวเองก็มานั่งขนาบข้าง
"อารายอ่า เค้าจากินน้า"
"พอแล้วมึงเดี๋ยวท้องอืดหรอก กูเห็นมึงกินจะเป็นลังอยู่แล้ว มึงเอาไปใส่ตรงไหนวะ"
"เอ๋ ก็ตรงนี้งาย อิอิ"
ญี่ปุ่นเปิดเสื้อขึ้นลูบพุงขาวๆ แบงค์ถึงกลับกลืนน้ำลายลงคอเอื๊อกใหญ่ โฟคเองรีบดึงเสื้อญี่ปุ่นลง
"ไอ้บ้า พุงป่องยังมีหน้ามาโชว์เขาอีกนะมึง"
โฟคเอ็ดแต่ญี่ปุ่นทำหน้าย่น
"มันจะเกินไปแล้ว นั่นมันเด็กกูนะโว้ย ไม่ไหวแล้วๆ"
อีกฝั่งมองดูอยู่ทุกอริยาบท ตาเขียวออกอาการแล้ว
"เฮ้ย ใจเย็นๆ ไอ้เฟียต มึงเป็นบ้าเหรอ อาจารย์มาดูอยู่เต็ม ขืนมึงทำอะไรบุ่มบ่ามไป ซวยแน่ๆมึง"
เบนซ์เตือน แล้วดึงแขนเฟียตเอาไว้
"เด็กมึงมันน่ารักเองนิ ช่วยไม่ได้ นี่ถ้ากูอยู่ใกล้ๆมัน ก็ก็คงอดสีไม่ได้อยู่ดีว่ะ ฮ่าๆๆ"
"โอ๊ย ไอ้เฟียต"
เฟียตเตะเข้าที่ก้นของเบนซ์แม้ตัวจะสูงไล่เลี่ยกันแต่ เสียงเตะดัง ป๊าบ
"หนอย ไอ้เพื่อนเลว ไม่มีทาง ใครหน้าใครก็ไม่มีทางไอ้ยุ่งกับมัน นอกจากกูคนเดียว"
"เออ ไอ้พระเอก แหม ไม่มีใครได้ยุ่งกับมัน มึงดูตอนนี้สิ ไอ้โฟคกับไอ้แบงค์สีอยู่โน่นมึงเห็นไหม"
"นั่นล่ะ กูจะไปฆ่ามัน"
"เฮ้ย พอๆๆ ไอ้ฟอร์ด ไอ้นี่มึงมาลากมันออกไปหน่อยดิ เดี๋ยวมันจะทำเรื่องเอาเสียก่อน"
เบนซ์กับฟอร์ดเข้ามาช่วยลากแขนเฟียตออกไปห่างจากสนาม ตอนแรกมีการดึงดันกัน แต่ฟอร์ดพูดจาหว่านล้อมเฟียตจึงยอมใจอ่อนถอยห่างออกไป
"พี่คนสวย ตัวนี้มะเห็นสวยอ่า"
ญี่ปุ่นสะกิดซาร่าทีกำลังเปลี่ยนเสื้อให้เต้ หลังจากเปลี่ยนให้ญี่ปุ่นเสร็จแล้ว
"อ้าวไม่สวยเหรอคะ มาๆ แล้วตัวนี้ล่ะ สวยเวอร์ใช่ไหม อิอิ"
ซาร่าเอาเสื้อที่ปักด้วยกระดุม เงินสะท้อนแสงสีชมพูหวานแหวนยกให้ดู
"อ่า ยังกะยี่เกอ่า"
"อ้าว แหมนะคะ น้องญี่ปุ่นขา ตัวนี้น่ะมันทำให้หน้าน้องเต้กะน้องญี่ปุ่นผ่องลอยขึ้นมา อีกฝ่ายอาจจะหลงกลได้นะคะ"
ซาร่าพยายามหว่านล้อมเพราะเสื้อทั้งสองตัวเป็นคนทำเองกับมือ
"ไหนๆ เค้าลองก่อน"
ญี่ปุ่นคว้าเสื้อมาลองทันที เสียงเกรียวกราวดังขึ้นอีกรอบเพราะญี่ปุ่นตัวขาวเปล่งประกายอยู่ขอบสนาม ถอดเสื้อออกไม่มีเคอะเขิน ตัวขาวไม่มีขนรักแร้
"อ่า กางเกงก็เปียกเนะ พี่คนสวยกางเกงอ่า เปลี่ยนด้วยดิ"
"ได้ค่า แต่ต้องเอาผ้าเช็ดตัวเปลี่ยนนะค้า เดี๋ยวเค้าเห็นช้างน้อย อิอิ"
"เอ๋ ช้างเค้าไม่น้อยน้า อิอิ ช้างเค้ากะลังน่าร้าก ตะหาก"
ญี่ปุ่นทำหน้าเขิน แล้วเอาผ้าเช็ดตัวมาพันรอบเอว ถอดกางเกงออก เสียงคนดูยิ่งเกรียวกราว พอเปลี่ยนเสื้อผ้าเสร็จก็ลงสนามไปแข่งต่อในเซ็ทที่สอง ทางฝั่งของสีเหลืองก็เปลี่ยนเสื้อมาใหม่ แทบไม่อยากเชื่อว่าเสื้อก็เป็นประกายระยิบระยับเช่นกัน
"อิอิ บอยๆ อย่างอนเราน้า ถ้าเราชนะอ่า"
"ถุย ไอ้เปี๊ยก มึงชนะเกมแรกทำเป็นคุยนะมึง เดี๋ยวเถอะ กูจะงัดของจริงออกมาให้มึงดู"
จี๊ปเดินเข้ามาถลึงตาใส่ญี่ปุ่นที่ยืนเกาะเน็ทอยู่
"ไหนอ่า ไหนๆ ของจริงอ่า เค้าอยากดู"
ทำหน้าอยากดูจริงๆ จี๊ปแทบอยากจะกระโดดเข้ามาขย้ำเอาเพราะหน้าตาของญี่ปุ่นเอ๋อโดยไม่มีสารเจือ ปน
"กรรม ของมึงไอ้บอย เป็นเพื่อนกันได้ยังไงวะ ไอ้หน้าเอ๋อแบบนั้นน่ะ"
จี๊ปเกาหัวแกรกๆ แล้วไปตั้งหน้าตั้งตารอรับลูกที่ญี่ปุ่นส่งยิงโด่งไปหลังคอร์ท จี๊ปถอยไปตะปบลูกโด่งกลับไป ญี่ปุ่นถอยไปเหมือนกัน ตีกดลุกเปลี่ยนทาง บอยดูเหมือนจะอ่านเกมออกถอยไปรอหวดลูกลงเร็วทันที เต้ต้องกระโดดเข้าไปรับลุกกระเด้งข้ามไป จี๊ปที่ถอยกลับมาทันหวดลงมาอีก คราวนี้ญี่ปุ่นก็กระโดดเข้าไปรับ ลูกลอยข้ามไปบอยแย็บเร็วลงมาทั้งที่ทั้สองคนยังล้มลุกคลุกคลานอยู่ ลูกลงตรงกลางของทั้งสองคน พอเปิดเกมก็เสียการส่งลูกไป เสียงเชียร์สีเหลืองดังกระหึ่มขึ้นมา ตอนนี้ดูเหมือนจะไม่เชียร์อย่างเดียวแล้ว เหมือนจะคอยโห่ร้องใส่กันอยู่ด้วย พอฝ่ายสีเหลืองเป็นฝ่ายส่งลุกบอยก็ส่งสั้นมาหาเต้ เต้เองก็หยอดกลับคืนไป บอยก็หยอดกลับมา เต้ดีดลุกข้ามหัวไป จี๊ปรออยู่แล้วกระโดดหวดลุกมาทันที ญี่ปุ่นดีดลูกข้ามไปอีก บอยจะตะบบลูกลงแต่ลูกไปติดปลายไม้น้ำหนักเปลี่ยน เต้รออยู่โฉบเข้าไปหวดลงต่อหน้า
"นี่แน่"
เต้พูดบ้าง แล้วกระโดดกอดคอกับญี่ปุ่น ทั้งสองปรึกษาหารือกันตลอดไม่ว่าได้หรือเสีย ส่วนอีกฝ่ายพอเห็นคู่ต่อสู่ไม่ได้อ่อนเหมือนอย่างที่คาดไว้ก็เริ่มเครียด แสดงความวู่วามใจร้อนออกมา มีหลายลูกที่แย่งกันเล่น โค้ชฝั่งสีชมพูก็ทำท่าทำทางว่าให้ตีลงตรงกลาง โฟคเองที่เป็นคนทำท่าอยู่ข้างๆซาร่า แบงค์เองก็มัวแต่มองญี่ปุ่นไม่ทันสังเกตุ เฟียตเริ่มอยู่ไม่ติดที่แม้จะโดนเพื่อนล็อกแขนเอาไว้ทั้งสองข้างก็ตาม
"สู้ น้าเต้ สู้น้า แฮ่กๆ เหนื่อยอ่ะ"
ญี่ปุ่นหันไปหาฝั่งโค้ชตัวเองเพื่อ บอกให้รู้ว่าขอเวลานอก ลิ้นเริ่มยาวออกมา ซาร่ารู้ใจขอเวลานอกให้ทันที
"มา ค่า มาค่า"
ซาร่าเอาผ้าเย็นมาเช็ดหน้าเช็ดตาให้แล้วพัดใหญ่ก็กระพือทันที
"น้ำหานๆ เยลลี่ๆ"
ญี่ปุ่นร้องเรียกหาของกิน โฟคยืนอยู่ใกล้ๆจึงยื่นมาให้พอดีกับแบงค์เองก็ยื่นมาให้เหมือนกัน
"เอ๋ ไม่มีมือถือแล้วน้า อิอิ"
เพราะอีกมือถือกระปุกน้ำหวานอยู่
"กินของกูนี่เย็นๆ"
แบงค์ชิงพูดแล้วยื่นให้
"แต่นั่นสีแดงนี่ เอานี่ไอ้เปี๊ยก สีเขียวที่มึงชอบ"
โฟคก็ไม่ยอมจ้องหน้าแบงค์
"เอ๋ กินทั้งสองอันอ่า เอามาๆ"
ญี่ปุ่นฉวยเยลลี่ในมือโฟคมากระดกลงคอ อย่างง่ายดาย
"โห ไอ้เปี๊ยก"
โฟคได้แต่ครางอยู่ในคอ
"อิ อิ เอิ๊กก"
"ว้าย อิ่มเหรอค้า ไม่ได้น้าอย่ากินเยอะเดี๋ยวจุก กระโดดไม่ขึ้นกันพอดี พอๆค่า"
"อ้าว แล้วของกูล่ะ"
แบงค์ยืน ทำหน้าเซ็งอยู่
"เดี๋ยวเค้ามากินน้า"
"ฮึ"
แบงค์เชิด หน้างอนใส่ ตาเขียวปั๊ด
"ปู๊ดดดด"
"อูแหว่ะ ปุ่นอ่ะ ตดเหรอ"
"อุบส์ ท้องอืดอ่า"
ญี่ปุ่นผายลมออกมาเสียงดัง คนที่อยู่รอบข้างวงแตกกันเป็นแถว
"อิอิ ไม่เหม็นน้า ตดเค้าห๊อม หอม แอ่ะ"
พูดยังไม่ทันขาดคำก็รีบปิดจมูกตัวเองเพราะกลิ่นเริ่มคลุ้งกระจาย ญี่ปุ่นวิ่งลงสนามไปก่อนใคร ทำหน้าตาไม่รู้ไม่ชี้ เต้ตามลงไปแต่ไม่กอดคอแล้วเพราะกลัวกลิ่นจะติดตามตัวญี่ปุ่นไป พอเริ่มเกมฝ่ายสีชมพูก็รักษาระดับของตัวเองไว้ได้ แม้จะผลัดกันได้แต้มแต่แทบไม่อยากจะเชื่อว่าสีชมพูแต้มนำตลอด แม้ฝ่ายสีเหลืองจะแก้เกมเปลี่ยนการเล่นไปในรูปแบบต่างๆ แต่สีชมพูก็เปลี่ยนเร็วเช่นกัน ญี่ปุ่นมีความสามารถในการหลอกล่อเปลี่ยนแผน ส่วนเต้เหนียวและหัวไว ทั้งสองจึงผสานกันได้อย่างดี ญี่ปุ่นลองส่งลูกสั้นไปบ้างดีดเข้าใส่ตัวจี๊ป รายนั้นดีดลูกเหวี่ยงตัวออก ลูกกระเด้งไปหาเต้ เต้เองก็สอยลูกไปอีกทาง จี๊ปก้าวขายาวๆตามไปงัดลูกไปหลัง ญี่ปุ่นถอยตามหวดโด่งไปหาบอยที่ท้ายคอร์ท บอยเองก็ถอยไปหวดลูกโด่งกลับมา ญี่ปุ่นกระโดดขึ้นตบลุกพุ่งไปตรงกลาง จี๊ปยื่นไม้ไปรองลูกกระเด้งกลับมา เต้รอสวนตะบบลูกลงไป บอยขึ้นมาดีดลูกไปหลังอีก ญี่ปุ่นกระโดดขึ้น
"ปู๊ดดด"
เสียงผายลมดังขึ้น มีตัวญี่ปุ่นกับเต้ที่ได้ยิน
"อุ๊บส์"
ญี่ปุ่นไม่ได้หวดลุกแต่กลับชะงักเสียจังหวะ ขาลงพื้นแล้วเปลี่ยนเป็นตีหยอดไป จี๊ปหยอดกลับมาเต้เองก็ดีดลุกไปหลัง บอยโยกโด่งกลับมาอีก ญี่ปุ่นกระโดดอีก
"ปู๊ดดด"
"แอ่ะ"
ญี่ปุ่นหน้าแดงกลางอากาศขากระทบพื้นไม่หวดลูกเหมือนเคย ตีตัดลงไปหาจี๊ป เขางัดลูกดาดกลับมาเต้เองก็ดาดกลับไป จี๊ปเปลี่ยนเป็นหยอดแทน เต้วิ่งเข้าไปดีดไปหลัง บอยโยกโด่งกลับมาอีก ญี่ปุ่นลังเลตั้งแต่ลุกยังไม่ข้ามเน็ทมา
"เอาเว้ย ตดเป็นตด"
ญี่ปุ่นร้องขึ้น คนที่ได้ยินฮากันครืน
"ป้าดดด"
ญี่ปุ่นกระโดดจังหวะ ที่หวดลูกเต็มแรงก็ผายลมออกมาเช่นกัน ไม่รู้ว่าแรงส่งของวงแขนหรือแรงส่งของตดที่ทำให้ลุกลอยไปเร็วตรงกลางไม่มี ใครงัดขึ้นมาได้
"ชนะแล้ววว"
เต้ทิ้งไม้ล้มลงกับพื้น
"เย้ๆๆ ชนะแล้ว เค้าชนะแล้ว"
ญี่ปุ่นเองก็นอนแผ่อยู่กลางสนาม
"กรี๊ดดดดดด ที่สุดดดด"
ซาร่าเป็นคนแรกที่วิ่งลงไปกลางสนาม ตามด้วยโฟคกับแบงค์พร้อมกัน
"เค้าชนะแล้ว เค้าทำได้แล้ว ฮือๆๆๆ"
ญี่ปุ่นปล่อยโฮออกมา เต้เองก็ร้องไห้ ต่างคลานเข้ากอดกัน
"ปุ่น นายทำให้เราชนะ เราดีใจ ฮึกๆๆ"
เต้สะอื้นร้องไห้อยู่ เสียงในโรงยิมดังออกไปนอกโรงเรียนก็ว่าได้เสียงดังจนหลังคาโรงยิมจะปลิวออก
"อ่า เค้าเก่งน้าเค้าเก่ง"
ญี่ปุ่นยังสะอึกสะอื้นอยู่กอดกันกลมกับเต้ มีคนกอดข้างหลังมากมายหลายคน
"ปล่อยๆ ปล่อยเดี๋ยวนี้ ไอ้เปี๊ยกก กูมาแล้ว"
ตัวจริงยิ่งกว่าใครแหวกฝูงชนเข้ามาดึงแขนคนนั้นคนนี้ออก
"หมีขาว เค้าชนะแล้ว เค้าชนะแล้ว"
ญี่ปุ่นโผเข้าหาเฟียตที่อ้าแขนมาแต่ไกล เฟียตเองก็โผเข้ากอดญี่ปุ่นแน่นลูบหลัง
"เออ มึงเก่ง มึงเก่งกว่าใคร"
เฟียตปลอบ คนที่ยืนมุงอยู่กลางสนามบังสายตาของใครๆหลายคนจึงไม่มีใครเห็นมากนักว่าเฟีย ตกอดญี่ปุ่นอยู่ แต่สายตาสองคู่ที่รู้สึกเหมือนใจสลาย คู่หนึ่งคือคนที่พยายามจะแทะโลม คิดจะทำเล่นๆ เอาไปเอามากลับรู้สึกหนักหนาเข้าไปในใจ อีกคู่เป็นของคนที่เมื่อวานหัวใจพองโตแต่วันนี้กลับมอดไหม้ไปกับภาพที่เห็น อยู่ตำตาเบื้องหน้านี้
:m16:รักญี่ปุ่น เชียร์ญี่ปุ่น รักหมีขาว เชียร์หมีดำ เอ้ย เชียร์หมีขาว รักหมีดำ อิอิ เชียร์หมีดำสิเนอะ :mc4:
เขียนโดย eiky
-
:L1:
-
o\\\น้องญี่ปุ่นน่ารักจังเลย
-
สงสารหมีดำอ่ะ :o12:
-
โธ่ ! หมีดำที่น่าสงสาร
-
พี่ว่านู๋ญี่ปุ่นต้องตั้งชื่อท่าใหม่แล้ว.....เป็น ผายลมพิฆาต ดีไหมจ๊ะ...ดูเหี้ยมเกรียมดี.. :laugh3:
แล้วตาหมีขาวเนียนเข้ามาเชียวนะ.....ขัดใจแทนพี่หมีดำมากกกกกก....บุญวาสนาน้อยซะจริง ๆ :เฮ้อ:
ลืมไป :mc4: :mc4: ให้กะความเก่งของนู๋ญี่ปุ่น กะ น้องเต้จ๊ะ
กด + ให้ไปเล๊ยยยย.......
:pig4: :L2: พักผ่อนเยอะ ๆ นะน้อง Eiky
-
เปลี่ยนชื่อตอนเป็น ชนะนี้ได้ด้วยตด (ตดพิชิตใจชาย)555
-
รักทุกคน ขอให้ทุกคนได้กัน
-
เขาเทใจให้หมีขาวว่ะ คนแรกที่นึกถึงเลยนะนั่น :กอด1: :กอด1: :กอด1: :กอด1:
-
ไม่ชอบพี่ไรเตอร์แล้ว พี่ไรเตอร์แกล้งญี่ปุ่น
อย่างนี้เสียชื่อเสียงน๊า มาทำให้ญี่ปุ่นเป็นนักตบพลังตดได้ไงนี่ 555555555
แต่ยังรักญี่ปุ่นน๊า
-
เลือกเชียร์พระเอกไม่ถูกละ กด 3 3p ไปเลยแระกัน อิอิ
-
กด 3p เหมือนกัน สงสารทั้งหมีดำเเละหมีขาวอ่ะ :m15: :m15:
-
ข้อเสียของการเสน่ห์แรง โฮๆๆๆ
-
:laugh: เย้ๆๆๆๆๆๆๆ หมีขาวเราออกโรงแว้ววววววววววววววววววว
มีฟามสุข ญี่ปุ่นเก่งจริงๆๆๆๆๆๆๆ อิอิ :z2:
-
น่าสงสารหมีโฟคเจงๆ
แต่ทำไงได้ ญี่ปุ่นเทแต้มให้หมีขาวไปหมดแล้ว 55555
-
อะไรมันจะฮาได้ทุกตอนแบบนี้คับ 555 :laugh:
ญี่ปุ่นยังไม่ได้เลือกใครสักหน่อย อย่าเพิ่งถอดใจซิคับหมีดำ สู้ ๆ :yeb: ด้านได้ อาย...อด นะคับ ดูหมีขาวเป็นตัวอย่างซิคับ หมั่นไส้หมีขาว เสนอหน้าเกินหน้าเกินตาคนอื่นตลอด ไอ้หื่น :โป้ก1:
-
ฮ่าๆๆ ญี่ปุ่นน่ารักอีกแล้วนะเนี่ย
เก่งมากๆเลยทั้งสองคนนะ ~
ใครจะหัวใจสลาย เฮ้อ
หาคู่ให้หมีดำซี่ๆ ~
ญี่ปุ่นน่ะคู่กับหมีขาวไปถูกแล้ว
-
ยกเต้ให้หมีดำไป
:pig4: :pig4: :pig4:
-
ปุ่นจ๋าจะฮาเอาโล่ไปไหนเนี้ย ลูกตบพลังปุ๊ด
:laugh: :laugh: :laugh:
-
กรี๊ด.............. ทำไมจบอย่างนี้ เจ้ไม่ยอม
น้องโฟคของเจ๊ TTATT
มาซบอกเจ๊มา
-
ดีใจด้วยนะปุ่นในที่สุดก้ชนะแล้ว
แต่สงสารหมีดำอ่ะ
-
หนูเจแปนของเจ้ชนะแล้ว เย้!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!! :mc4:
เก่งมากเลยค่ะ หนูเจแปนเริ่มติดหมีขาวแล้วอ่ะ โผกอดก่อนเลย :กอด1:
หมีดำจ๊ะเจ้แนะนำให้ไปร่วมกันกอดเลย เจ้หนับหนุนสามพีค่ะ :z1:
เพราะเจ้ชอบ"อยากเก็บเธอไว้ทั้งสองคน" :jul3: o18
:pig4: :pig4: o13 :bye2:
-
:L2: :z2: :L2:
-
ตอบเมนต์คร้าบบบบ เฮ้อตอนนี้กว่าจะคลอดเขียนแป๊บเดียวปั่นเต็มที่กลัวเพื่อนๆรออ่าน ผิดพลาดยังไงยกโทษให้เค้าด้วยน้า
ขอบคุณทุกคนนะครับ ที่ยังรักญี่ปุ่น :L2: :L2:
roseen + :L2: ขอบคุณคร้าบบ
0898887171 + ยินดีต้อนรับคร้าบ แต่เอ นี่มันเบอร์โทรนี่นา โทรได้ไหมอ่า อิอิ ระวังเค้าโทรหาน้า
roseen + เค้าก็สงสารน้า แงๆๆ สมาคมชอบของดำอ่า
kohler + อิอิ เดี๋ยวมีทีของหมีดำน้า อย่าเสียใจ
kanda53 + เหอๆๆ ถ้าเอาชื่อตอนแบบนี้ กลัวคนจะอ๊วกก่อนเข้ามาอ่าน น้าพี่กานดาคุง อิอิ
PEENAT1972 + เดี๋ยวๆ ตอนน้าน้าป้า อิอิ
j4c9y + เหมือนกันเลย อิอิ ร้ากทุกคน เหอๆๆ
naiin + ตอนแรกนึกว่าคราย นายอินนี่เอง เปลี่ยนรูปน้า เหอๆๆๆ
som + แอ่ะ พี่ไม่เกี๊ยวน้า เอ๋มาไม่ชอบกันซะแระ เหอๆๆ มามะมารักกัน อิอิ
j3llnlyza + สามพี เป็นทาทาไปเลยเนอะ อิอิ
4life + น่านะ เชียร์ตอ่ไปน้า อิอิ
♥a2k♥ + เนอะ น่าอิจฉาอ่ะ อิอิ อยากเป็นเหมือนน้องญี่ปุ่นบ้างเนอะ น่าร้ากกก
cartoons + :L2: :L2: คร้าบบ
Vesi + เอ่ ที่เค้ากอดอ่า เพราะคุ้นมือ เอ้ย คุ้นเคยน้า ยังไม่เทตะแนนซะโหน่ย อิอิ
Laxxeez + ขอบคุณคร้าบ ถูกต้องนะคร้าบบ
K2KARN + น่าจะเป็น แบงค์กะ หมีดำน้า ตอนนี้อ่ะ ตอนหน้าไม่แน่ อิอิ
wisa + เอ๋ ญี่ปุ่นไม่ย๊อมมม อิอิ ตะกละอ่ะน้องญี่ปุ่น
zemicolon + อิอิ ลูกตบพลัง ป๊าดดด
kenshinkenchu + ใจเย็นๆน้าเจ๊ เค้าก็รักของดำเหมือนกันน้า อิอิ สมาคมเดียวกัน อิอิ
whistle + ขอบคุณคร้าบบบ จุ๊บๆๆๆ
taem2love + เหอๆๆ ถูกจาย เค้าก็อยากได้ทั้งสองคน เหอๆๆ ไม่แบ่งให้ใคร ไม่เดินหนีไป จะเอาๆๆๆ อิอิ
DE SaiKuNee + :กอด1: :กอด1:
ขอบคุณทุกคนนะครับ ที่ยังรักญี่ปุ่น อิอิ รวมถึง ไรท์เตอร์ด้วยเนอะ อิอิ
-
ง่า เข้าใจอารมณ์ หมีดำ ที่ซู๊ดดด~~~~~
-
สงสารหมีดำจัง แต่ก็เชียร์หมีขาวนะ มันหื่นดี
-
ตอนนี้ฮาสุด ๆ ไปเลย
ดีใจกับญี่ปุ่นด้วยนะที่ชนะ ให้หมีขาวพาไปเลี้ยงข้าวเยอะ ๆ เลยน้า อิอิ
-
เอ่อขอกระซิบถามเบาๆ :m26: น้องญี่ปุ่นคะ ปู๊ดไปหลายรอบแบบนั้น ที่เค้าเข้ามากอดกันนั่น ไม่มีใครได้กลิ่นอะไรใช่ไหมคะ
:m12: เนียนๆ เข้าไว้ บอกน้องเต้ว่าอย่าบอกใคร เด๋วคะแนนตกนะคะ
-
ถึงเป็นตดก็คงไม่มีใครถือ เพราะว่าญี่ปุ่นน่ารัก :o8:
-
น้องญี่ปุ่นน่ารัก :o8:
สงสารหมีดำ :sad4:
-
ไม่เรียกร้องแต่ขอมาเองน้า เหอๆๆๆ ญี่ปุ่นร้อนๆ จ้า
:impress2: (น้องชายหมีขาว) :man1:
เสียงร้อง เรียกชื่อญี่ปุ่นกับเต้ดังก้องไปทั่วโรงยิม กองเชียร์ทั้งสองฝ่ายยังไม่ยอมหยุดแม้จะแพ้กันไปแล้วก็ตาม ซาร่านำทีมนักกีฬาไปเปลี่ยนเสื้อผ้าเพราะต่อไปคือการมอบเหรียญรางวัล คนมอบก็คือผู้อำนวยการซึ่งเดินสายไปตามสนามต่างๆที่การแข่งขันจบลง พิธีมอบเหรียญรางวัลเป็นไปอย่างเรียบง่ายและรวดเร็วเพราะนักเรียนที่ยังออ กันแน่นทั่วโรงยิมส่งเสียงดังเกรียวกราว แม้ผู้ประกาศจะบอกให้เงียบเสียงหน่อยก็ตาม หลังพิธีมอบเหรียญรางวัลก็แยกย้ายกันไปทานข้าวกลางวัน ชัยชนะของสีชมพูดูเหมือนจะยิ่งใหญ่มาก เพราะห้องของสีชมพูเสียงดังกว่าใคร นักเรียนในสีเองก็คุยโวประหนึ่งได้แชมป์ทุกรายการ
"อ่าค่าๆ กินก่อนเร๊วเด็กๆ ค่อยมาถ่ายรูปนะค้า สีเราไม่เหลือแข่งแล้ว วันนี้เต็มที่เลยค่า น้องญี่ปุ่นน้องเต้"
ซาร่าบอกให้น้องๆสีชมพูที่รายล้อมอยู่รอบตัวญี่ปุ่นกับเต้ไปกินข้าว แล้วไปดึงมือสองคนตามมา
"อิอิ เค้าจากิน หมูย่าง เอ๋ ไก่อบก็น่ากินเนะ ปลาทอดอีก หวายๆ ตักดีกว่าเดี๋ยวหมด"
ญี่ปุ่นปรี่เข้าหาอาหารก่อนใคร คว้าจานมาตักกองพะเนิน แล้วก็ไปนั่งกินตุ้ยๆ ไม่สนใจใคร
"โห มึงไอ้เปี๊ยก นี่กินหรือยัดวะ"
แบงค์เข้ามาใกล้ๆแล้วมองดุๆ
"เอ๋ กินดิพี่ก้อ อย่ามาแย่งเค้าน้า"
ญี่ปุ่นดึงจานมาไว้ข้างหน้าตัวเองกลัวว่าแบงค์จะแย่ง
"งกจริง กูไม่แย่งมึงหรอก เดี๋ยวก็จุกตายพอดี"
แบงค์ดูหน้าตึงๆ ต่างกับแต่ก่อน
"เอ๋ มาว่าเค้าน้า ชิ กินต่อดีกว่า"
ญี่ปุ่นทำหน้าย่นใส่แล้วกินต่อไม่ได้ใส่ใจ แบงค์นั่งมองดูอยู่ จากหน้าบึ้งๆ ก็แอบอมยิ้มออกมา พอกินเสร็จญี่ปุ่นก็จูงแขนเต้ไปนอนที่ชมรมฯ แต่ในชมรมมีรุ่นพี่อยู่หลายคน หนึ่งในนั้นคือเฟียต
"ไอ้เปี๊ยก มึงมาทำไรวะ มานี่มา"
พอเห็นหน้าก็กวักมือให้เข้าไปหา ญี่ปุ่นก็เดินต้อยๆเข้าไป เฟียตดึงแขนญี่ปุ่นให้เข้าไปนั่งใกล้ๆ
"หมีขาวทำรายอ่า เล่นไพ่หรา อิอิ"
"มะเหงกนี่ กูมาดูของสิวะ มีแต่ของๆมึงนะเนี่ยเต็มชมรมไปหมดแล้ว ไม่มีที่โว้ย"
"ดังใหญ่แล้วไอ้ปุ่นมึงน่ะ มีแต่คนมารุมขอลายเซนต์" เบนซ์เอาบ้าง
"พี่เบนซ์อยากได้ลายเซ็นต์เค้าหรา อิอิ ต้องมีขาหนมมาแลกน้า"
"น่าน กูว่าแล้ว ไหนมึงจะเอาอะไร"
เบนซ์เดินมาใกล้ๆ
"เอา ไอติมก็ได้ สี่แท่งน้า"
"เฮ้ย มึงเอามายัดเข้าไปตรงไหนวะ ไอ้นี่ตะกละ"
"เอ๋ ไม่ให้ก็ไม่เซนต์นะ ชิ"
ญี่ปุ่นหันหน้าหนีไปหาเฟียตที่จับแขนนั่งยิ้มอยู่
"หมีขาวอ่า เค้าอยากกินไอติม"
หันไปอ้อนคนที่คุ้นเคย
"ร้อน ขี้เกียจเดิน เดี๋ยวค่อยกิน"
"แอ่ะ ไม่เอาอ่า จากินน้า เค้าจากิน"
ญี่ปุ่นเริมกระตุกแขน
"นั่น เมียมึงมาอ้อนถึงที่เลยโว้ย ไอ้เฟียต เหอๆๆ มีเมียเด็กก็งี้ล่ะวะ"
เบนซ์ล้อเลียน เฟียตถลึงตาใส่
"เอ๋ เมียอารายอ่า พี่เบนซ์ไม่มีเมียหรา อิอิ น่าฉงฉาน"
"ฮ่าๆๆ สม ปากดีนักไอ้นี่ มึงออกไปซื้อไอติมมาให้มันเลย"
เฟียตได้ทีหัวเราะร่าอยู่ เบนซ์ง้างมือจะเขกหัว แต่เฟียตยกมือกันไว้
"มึงเอาดิ ถ้ามึงอยากเจ็บตัวไอ้เบนซ์ อย่าได้คิดเชียวมึง"
เฟียตขู่สีหน้าแม้ไม่จริงจังแต่คำพูดดูหนักแน่น เบนซ์หัวฟัดหัวเหวี่ยงเดินออกไปซื้อไอติมให้คนตัวเล็กญี่ปุ่นมองหน้าเฟียตตา ปรือๆ
"เค้านั่งด้วยดิ หมีขาวลุกหน่อย"
"อ้าว ไอ้นี่ มึงไปเอาตัวใหม่มาดิ มาแย่งกูทำไม"
"เอ๋ ก็หมีขาวเรียกเค้ามานิ เค้าจาไปนอนน้าที่จริงอ่า"
"อ้าว กูผิดว่างั้น"
"อือ"
พูดจบก็ปีนขึ้นเก้าอี้นั่งทับตักเฟียตทันที
"เฮ้ย ไอ้เปี๊ยก ลงไป๊"
"ปุ่น อ่ะ"
ทั้งเฟียตทั้งเต้ร้องพร้อมกัน ไม่อยากเชื่อว่าญี่ปุ่นจะกล้านั่งทับตักเฟียต
"ฮี่ๆๆ นี่แน่ะๆ ไม่ลุกดีๆใช่ไหม อิอิ"
ญี่ปุ่นกระเด้งตัวไปมา คนตัวใหญ่ตอนแรกก็จับตัวญี่ปุ่นออกพัลวัน แต่เอาไปเอามาก็นิ่งหน้าแดงอยู่
"เอ๋ อารายอ่า แทงก้นเค้า อิอิ น้องชายหรา"
ไม่พูดเปล่าเอามือล้วงจับทันที
"ฮั่นแน่ น้องชายตื่นอีกแล้ว"
"มึงเล่นนั่งทับกูขนาดนี้ไม่ตื่นก็บ้าแล้ว ไอ้บ้า ลงไป"
"มะเอาอ่า เค้าอยากนอน นอนน้า"
พูดจบก็เอนหลังพิงกับตัวของเฟียตทันที มือเกาะแขนไว้หลับตาปี๋
"เฮ้ย ไอ้เปียก ไหงมึงไปขึ้นขี่ไอ้เฟียตอย่างงั้นวะ"
เบนซ์ร้องตั้งแต่ก้าวเข้ามาในห้อง ในมือถือไอติมอย่างที่คนตัวเล็กอยากกิน
"อ่าๆ มาแย้วๆ ไอติมเค้า"
กระโดดออกจากตักเฟียตทันทีวิ่งถลาเข้าไปหาไอติมในมือของเบนซ์ คนตัวใหญ่ยกสูงขึ้นแกล้ง
"เอามาน้า พี่เบนซ์รูปหล่อ"
ปากหวานขึ้นมาทันที
"แหมมึงอย่ามาปากหวาน ทำไงก่อน"
"จุ๊บหรา อิอิ"
"เอาดิ เฮ้ย มะเหงกดิ ไอ้บ้านี่กูยิ่งบ้าจี้อยู่"
"อิอิ ขอบคุณคร้าบ พี่เบนซ์ รูปหล่อ น่าร้ากที่สุดในชมรมเนะ ใจดี๊ดี"
ญี่ปุ่นยกมือไหว้ทำตาปริบๆ เบนซ์หัวเราะยอมเอาไอติมให้แต่โดยดี
"ชิ มะเห็นจะหล่อตรงหนาย หน้าป่วยๆ"
"อะไรน๊ะ ไอ้เปี๊ยกมึงว่าอะไรน๊ะ"
ญี่ปุ่นกัดฟันพูดแล้วหันหลังให้ เฟียตได้ยินหัวเราะก๊ากทันที
"เป็นไงล่ะมึง มันธรรมดาที่ไหนล่ะไอ้นี่ มาๆ มานี่"
เฟียตกวักมือเรียกแสดงความเป็นเจ้าของออกนอกหน้านอกตา ญี่ปุ่นปีนขี้นไปนั่งอีก แต่ก่อนขึ้น
"เอ๋ หมีขาวน้อย ทำไมโด่จังน้า อิอิ อยากกินติมหรา อ่ะ"
ญี่ปุ่นเอาไอติมทิ่มไปที่เป้ากางเกงของเฟียต รายนั้นกระโดดโหยงออกจากที่ทันที
"เฮ้ย ไอ้บ้า มึงทำอะไร๊"
"เอ๋ ก็หมีขาวน้อยอยากกินติมเนอะเห็นโด่ๆ อิอิ"
"ฮ่าๆๆ สม มึงต้องเจอแบบนี้ไอ้เฟียต"
เบนซ์หัวเราะลั่น ส่วนเฟียตตั้งใจจะปรี่เข้าไปเตะสักที แต่ก็ได้แต่ยืนกัดฟันอยู่ ทำไงได้ชอบคนตัวเล็กนี่นา ญี่ปุ่นถือไอติมไปยื่นให้เต้ที่ยืนหัวเราะคิกคักอยู่ แล้วจูงมือกันไปหาที่นอน ญี่ปุ่นนอนหลับไปทั้งที่ยังคาบไอติมอยู่ น้ำไอติมละลายไหลเยิ้มลงมาที่แก้มเปรอะหน้าไปหมด เฟียตกับเบนซ์เข้ามายืนดูแล้วก็ถ่ายรูปไว้
"มันน่ารักจริงๆว่ะ ชักอยากได้แล้วสิเรา"
"ส้นตีน ให้รู้บ้าง ของกูโว้ย ฝันไปเถอะมึง"
"ใครจะรู้ ปีหน้ามึงก็จบแล้วนี่ มึงไม่ต้องมาระแวงกูหรอก หึหึ"
เบนซ์พูดให้ติด เฟียตหน้าเครียดทันที พอญี่ปุ่นตื่นมาก็ลุกขึ้นนั่งทำตาปริบๆ เกือบสามโมงเย็นแล้ว เสียงเชียร์อื้ออึงมาจากทางสนามฟุตบอล
"เอ๋ อารายอ่าเหนียวๆ"
เอามือขึ้นลูบหน้าตัวเอง
"หวาย เต้อ่า เอาอาไรมาป้ายหน้าเรา"
โบ้ยให้คนอื่นทันที เขย่าตัวเต้ที่นอนทำปากมุบมิบอยู่
"อารายอ่า ปุ่น อ่า อิอิ"
พอตื่นลืมตามาดูก็หัวเราะกิ๊กทันที เพราะหน้าตาของญี่ปุ่นเลอะเปื้อนไปด้วยคราบไอติม
"อ่า หัวเราะเราน้า"
ญี่ปุ่นทำหน้าย่น แล้วคลานออกไป
"ว่าไงมึง ตื่นแล้วเหรอ เฮ้ย ฮ่าๆๆๆ ไปมุดอะไรมาวะ ไอ้เปี๊ยก"
เฟียตหัวเราะตัวงอ ญี่ปุ่นยิ่งหน้าเบ้กว่าเดิมอีก
"เฮ้ย ไปนอนทับอะไรมาวะ ไอ้เปี๊ยก"
เบนซ์เอาบ้างทั้งที่เห็นตอนที่ญี่ปุ่นนอหลับ แต่พอคราบไอติมแห้ง มันช่างน่าเกลียดดูเหนียวๆลายๆ
"ไปๆ ไปล้างหน้าจะได้ไปดูบอล เขาจะแข่งจบอยู่แล้วมึง"
เฟียตหัวเราะอยู่แต่ไล่ให้ไปล้างหน้า เต้จูงมือญี่ปุ่นที่ทำหน้าย่นใส่รุ่นพี่ให้ตามไปล้างหน้าล้างตา พอเสร็จก็เดินตามรุ่นพี่ไปที่สนามบอล
"อ่า สีเราอยู่หนายอ่า"
"โน่นๆ"
เต้ชี้บอกตำแหน่งที่สีชมพูกระจุกรวมกันอยู่ ตอนนี้เป็นการแข่งรอบชิงชนะเลิศระหว่างสีเขียวกับสีฟ้า กองเชียร์นักกีฬาที่ลงแข่งก็ขนาบสองฝั่งสนาม แต่พวกตัวประกอบรอพิธีปิดก็เตร่ไปมา ญี่ปุ่นกับเต้ปรี่เข้าไปหากลุ่มสีชมพูทันที ทิ้งให้เฟียตกับเบนซ์ยืนหาที่ลงอยู่
"ว้าย น้องญี่ปุ่นขา ไปน๊านนาน เจ๊คิดว่าแอบกลับไปนอนแล้วนะเนี่ย มาๆ ค่าสีเรากำลังแข่งขันกองเชียร์อยู่"
ซาร่ากวักมือเรียกทั้งสองให้เข้าไปใกล้ พอญี่ปุ่นกับเต้ไปถึง จุดความสนใจของเด็กๆสีชมพูก็เปลี่ยนมาอยู่ที่ทั้งสอง ถ่ายรูปกรี๊ดกร๊าดกันใหญ่ ญี่ปุ่นก็ยิ้มแฉ่งถ่ายรุปแบบไม่เคอะเขิน พอซาลงก็ไปเชียร์กับซาร่า พอดีมีน้องๆชั้นมัธยมต้นมาขอลายเซ็นต์ญี่ปุ่นก็เอาสีเมจิกเซ็นต์ลั่นล้าอยู่
"ว้าย ตาเถรหัวเหม่ง"
ซาร่าอุทานออกมาเพราะลูกบอลตกลงมากลางวง กระเด้งไปทางญี่ปุ่น
"อ่า อารายอ่า"
ญี่ปุ่นตกใจแต่จับลูกบอลไว้ทัน
"เอ๋ อยากได้ลายเซ็นต์เค้าหรา ลูกบอล อิอิ"
ว่าแล้วก็เซ็นต์ทันที วาดรูปตุ๊กตูนขยุกขยิก
"ขอคืนด้วยครับน้อง"
เสียงทวงลูกฟุตบอลดังมาจากขอบสนาม
"ของพี่หรา"
ญี่ปุ่นเงยหน้ามอง ยิ้มแฉ่งให้
"ว้าย พี่เน มารับเอาสิค้า"
พี่เนสีฟ้าคือนักกีฬาฟุตบอลโรงเรียน หน้าตาไม่แพ้เฟียตกับโฟคเลย เป็นที่หมายตาของบรรดาเกอิชาของโรงเรียนนี้ และโรงเรียนอื่นที่เขาไปแข่งขัน เนเดินตรงเข้ามาหาญี่ปุ่น
"อ้อ เราน่ะเอง ชื่ออะไรนะ ปุ่นๆ"
"เอ๋ เค้าชื่อญี่ปุ่นน้า ไม่ใช่ปุ่นๆ พี่มะเห็นบอกชื่อเนะ"
ญี่ปุ่นยังไม่ยอมคืนลูกบอลให้ วาดรูปเล่นต่อ
"พี่ชื่อเน ว่าแต่ขอบอลคืนได้ไหมครับ น้องญี่ปุ่น"
"เน๊เน้ หรา อิอิ ชื่อตาหล๊กตาหลก อิอิ อ่ะ"
"เฮ้ย ทำไมเซ็นต์บนลูกบอลล่ะ ลายหมดเลย"
"อิอิ อ้าวก็มันมาหาเค้าเองนิ เหอๆๆ เค้าดังน้า เนี่ยพี่เอาไปเตะดิ รับรองชนะ อิอิ"
ญี่ปุ่นยื่นลูกบอลให้แล้ววิ่งไปหาซาร่าทันที เนยืนเกาหัวแกรก แล้วยิ้มออกมา
"ว้าย น้องญี่ปุ่นขา ไม่ขอเบอร์ให้เจ๊ ล่ะค้า เนี่ยพลาดจากโฟค เจ๊ก็พอมีหวังกับพี่เนนี่ล่ะ"
"เอ๋ พี่คนสวยชอบพี่ เน๊เน้หรา"
"อุ้ย พูดอะไรก็ไม่รู้เขินนะค้า อิอิ ชอบค่ะ ชอบมาก"
ซาร่าลากเสียงยาวบิดตัวไปมา ญี่ปุ่นปรี่ไปข้างสนามทันที ทั้งที่นักกีฬาเริ่มแข่งต่อ
"พี่ๆ พี่เน๊เน้ มานี่หน่อยๆ"
ญี่ปุ่นไปตะโกนอยู่ข้างสนามกวักมือไวๆ นักกีฬาที่อยู่บริเวณใกล้หันมามอง กองเชียร์ก็หันมามอง ซุบซิบกันใหญ่
"ว่าไงตัวเล็ก มีอะไรครับ"
เนหันมาเห็นจึงวิ่งเข้ามาหาญี่ปุ่น
"ขอเบอร์หน่อยเพ่"
ญี่ปุ่นทำท่ากวนๆใส่ยื่นกระดาษเอสี่กับปากกาเมจิกให้ เนเกาหัวอีกรอบ
"เอาไปทำไม จะจีบพี่เหรอ"
"แอ่ะ เค้าไม่จีบหรอกน่า มะเห็นหล่อ อิอิ"
"อ้าว ไอ้นี่ เดี๊ยะ"
เนไม่สนใจญี่ปุ่นวิ่งเข้าไปเล่นบอลในสนามต่อญี่ปุ่นยืนหน้าเบ้อยู่ แล้วออกมาหาซาร่าที่ดึงตัวไว้ไม่ทัน
"ต๊าย อกอีแป้นจะแตก น้องญี่ปุ่นขา เจ๊ให้ขอ แต่ไม่ให้ขอตอนนี้นะค้า อายคนเค้า"
"เอ๋ ไม่เห็นน่าอายเนะ พี่เน๊เน้ไม่ให้อ่า หยิ๊งหยิ่ง พี่คนสวยไม่ต้องชอบหรอก มะเห็นหล่อ"
ญี่ปุ่นทำหน้าเซ็งแล้วไปหาเสบียงที่วางอยู่ข้างๆมากินทันที เสียงนกหวีดบอกเวลาครึ่งแรกจบลง แต่เสียงกองเชียร์ยังไม่ยอมหยุดเพราะมีการแข่งขันกันเชียร์ ญี่ปุ่นกับเต้ก็ออกไปยืนข้างๆซาร่ากับรุ่นพี่นำเชียร์ทำท่าทำทางอย่างสนุก สนาน จนเหงื่อไหลไคลย้อย เนเดินมาหาญี่ปุ่นที่เต้นแร้งเต้นกาไม่เป็นท่าอยู่ข้างๆซาร่า
"ว่าไงครับ น้องญี่ปุ่น อ่ะนี่เบอร์พี่"
เนยื่นกระดาษที่เขียนเบอร์ให้ญี่ปุ่นที่ทำหน้า เหรอหรา ลืมไปแล้วว่าทำอะไรลงไป
"เอ๋ เค้าอยากได้หรา มะเอาอ่ะ เปลืองค่าโทรเค้าเนะ"
พูดแล้วก็หันไปเต้นต่อ เนยืนงง ซาร่ารีบฉวยกระดาษจากมือเนทันที
"หนูปุ่นไม่เอา ซาร่าขอนะค้าพี่เนขา จะได้ไม่เสียน้ำใจ"
"เฮ้ย ไม่เอา เอาคืนมา จะให้น้องญี่ปุ่นโว้ย"
"อุ๊ย ซาร่าเป็นโค้ชส่วนตัวนะคะ ถ้ามีคนอยากจะติดต่อต้องผ่านซาร่าก่อนอยู่แล้ว"
ซาร่ายิ้มกริ่มพอใจเป็นที่สุด เนเดินหัวเสียกลับไปหาทีมที่นั่งพักอยู่ข้างสนาม แต่ก็ยิ้มออกมาเพราะเจอคนน่ารักถูกใจเข้าให้แล้ว
ลั่นล้า อิอิ :z2: :z2:
เขียนโดย eiky
-
เสน่ห์แรงมากกกกก
กี่คนแล้วเนี่ยญี่ปุ่น
หมีขาวได้อกแตกตายแล้วว
-
ตกลงว่าญี่ปุ่นนี่เสน่ห์แรงจัด จนคว้าหัวใจหนุ่มหล่อดาวเด่นประจำโรงเรียนในด้านต่าง ๆ ไปแทบหมดเลยใช่ป่าวคับเนี่ย 555 มีเจ้ามือมาเพิ่มอีกแหล่ะ อิ่มฟรีตลอดปีแน่ ๆ เจ้ามือเพียบซะขนาดนี้ :laugh:
-
กวาดให้หมดทั้งโรงเรียนไปเลย น้องญี่ปุ่น มีแต่คนมาชอบ
o13 o13 o13
:pig4: :pig4: :pig4:
-
ญี่ปุ่นเสน่ห์แรงมากกกกกก ใครก็รัก
หมีขาว หมีดำ แบงค์ พี่เน
เลือกใครดีละเนี่ย
แต่ยังไงก็รักหมีขาว เห็นใจหมีดำนะ :mc4:
-
โหยยยย หมีขาวเอ๊ยยย งานงอกอีกแล้ว
จับกดก็ยังทำไม่สำเร็จซักที คู่แข่งก็เพิ่มจำนวนขึ้นเรื่อย ๆ เลย
ขืนเป็้นแบบนี้ไปเรื่อย ๆ เสร็จโจรแน่
-
อุ้ยตายว้ายกรี้ด เจ้อยากจะกรี้ดเป็นภาษาโปรตุเกต(แล้วมันจะกรี้ดยังไงว่ะ)
หนูเจแปนของเจ้เสน่ห์แรงส์ทะลุเพดาแล้วค่ะ มาอีกคนแล้ว :impress2:
ดูน่าสนใจไม่น้อย อร้ายส์เจ้เลือก(เชียร์)ไม่ถูกแล้ว
แต่ก็ยังยึดมั่นในสามพีน้าาาาา(อร้ายส์.....เจ้ไม่หื่นนะ) :z1: o18
เอาเป็ฯว่ารอดูท่าที น้องเนก่อนว่าดีหรอเปล่าอาจจะมีสี่พีไปเลย อิอิอิอิอิ
แต่ว่าจะเป็นหมีอารายดีเอ่ย รอลุ้นตอนต่อไปน้าาาาาา :pig4:
-
น่านมาอีกคนละ จะ ฮอตอะไรขนาดนั้นญี่ปุ่น
-
ญี่ปุ่นเสน่ห์แรงไม่รู้ตัวอีกแล้ว :o8:
งานเข้าเฟีัยตอย่างโครมเลย อิอิ
-
และแล้วก็ติดแร้วน้องญี่ปุ๋นมาอีกหนึ่งตัวไว้หลอกกินอีกเน๊อะน้องญี่ปุ๋น :m20:
-
เสน่ห์แร๊งแรง..................เลยนะเนี่ย :-[
-
สงสัยจนเรียนจบ ไอ้หญ้าแห้งไม่ต้องควักเงินซื้อของกินเองสักบาท :m20: :m20: :m20: อ้อนเขาไปทั่วสงสัยหมีขาวจะแย่แล้วหละเจอพี่เน๊เน :-[ :-[ :-[
-
น้องญี่ปุ่นน่ารักจัง
-
หมีขาวมีคู่แข่งอีกแว้วววววววว
-
หมีขาว หมีดำ พี่แบงค์ พี่เน
อยากจะขำให้ท้องแตกตาย
คู่แข่งงอกขึ้นมาเรื่อยๆ เหมือนอะมีบาแบ่งเซลล์
หมีขาวงานหนักแน่ หึหึ
ปล. ขยันจังน้า มาเรื่อยๆ เลย อัพสองเรื่องอีกตะหาก
-
กวาดทั้งโรงดรียนเลย
-
โหยยย ญี่ปุ่นอะ หว่านเสน่ห์แบบไม่รู้ตัวไปทั่วแบบนี้ก็แย่อะดิ :laugh:
-
กรี๊ด....มะรุมมะตุ้มรุมรักญี่ปุ่น
ชอบเรื่องนี้จังปู้ชายหล่อๆ เต็มไปหมด ฮ่าๆ
แต่เค้ารักเดียวใจเดียวเชียร์น้องโฟคสุดใจ น้องโฟคตอนนี้หายแว่บเลบอ่า TAT
-
:เฮ้อ:มาอีกคนละ หมีขาวงานหนักแน่ :z2: :z2:
-
บวกแต้มที่ 161 ค่า : )
ญี่ปุ่นน่ารักจนเดี๋ยวพาเรื่องมาให้เฟียตหึงหวงอีกล่ะนะ ฮ่าๆๆ
แล้วเดี๋ยวเนก็มาชอบอีกหรอกเนี่ย ~~
-
:a5: ไอ้เราก็นึกว่าจะมีน้องชาย(ที่เป็นคน)ของหมีขาวจะมา
ที่ไหนได้ เป็น......... :z1:
ญี่ปุ่นนี่จะเสน่ห์แรงไปไหนคะ อิจฉาๆๆๆๆ เหอๆ
หมีขาวสู้ๆ สู้ตายยยย เย้ๆๆๆๆๆๆ
-
คิดเหมือน รีบนเลย 555
ยังรอหมีดำอยู่น้า หมีดำสู้ๆ :a11:
-
มีมาเพิ่มอีกหนึ่ง.....นู๋ญี่ปุ่นนี่มันเอ๋อเลือกได้จริง ๆ :z2:
o13 สุดยอดค่ะนู๋.........
:กอด1: นู๋ญี่ปุ่น กะ น้อง eiky
-
เสน่ห์แรงมากมายอ่ะ อย่างนี้ก็มันอ่ะสิ
ยี่ปุ่นเลือกไม่ถูกแล้วมั้งเนี่ย :m3:
-
เหอๆๆๆๆ งานเข้า คนอะไรทำไมมนhot ขนาดนี้เนี้ยยยยยยย สุดยอดอ่ะ
-
โอ้วไม่น่าเชื่อ น้องเอ๋อ ของเรา จะเสน่ห์แรงเกินพิกัดขนาดนี้ o7
-
ญี่ปุ่นร้ายเดียงสานะเนี่ย
555+
:jul3:
-
มาแล้วคร้าบ ญี่ปุ่นมาแล้ว อิอิ
:-[ (Star) :-[
การแข่งขันฟุตบอลจบลงตอนสี่โมงครึ่ง ผลคือสีฟ้าชนะสีเขียวไปสองต่อหนึ่ง หลังจากที่นักกีฬาและกองเชียร์ได้แสดงความดีใจกันพอสมควรแล้ว ก็เข้าไปตั้งแถวตามสีของตนเอง บ่ายคล้อยตะวันเริ่มอ่อนแรงเด็กนักเรียนนั่งลงกับพื้นสนามรอฟังผลประกาศ รางวัล ซึ่งมีโต๊ะวางถ้วยรางวัลอยู่หลายอัน คณะครูอาจารย์นั่งอยู่ในซุ้มรอพิธีการ สักพักผู้อำนวยการก็ออกมากล่าวปิดงาน นักเรียนก็คุยกันจอแจไม่ได้สนใจฟัง พอผู้ประกาศออกมาแค่นั้นเสียงก็อื้ออึง ตั้งหน้าตั้งตารอผลประกาศรางวัล
"เอาล่ะค่ะ นักเรียน ปีนี้กีฬาสีโรงเรียนเราสนุกเข้มข้นมาก ตั้งแต่วันเปิดการแข่งขันจนถึงวันสุดท้าย ครูจะประกาศรางวัลประจำปี รางวัลเป็นออกเป็น กองเชียร์ดีเด่น นักกีฬาดีเด่น ทีมกีฬาดีเด่น และดาว ตื่นเต้นกันแล้วใช่ไหมคะ ปีนี้นับว่าการแข่งขันกีฬาสีประจำปีประสบความสำเร็จอย่างดีเยี่ยม ครูขอชมเชยนักเรียนทุกคนที่ให้ความร่วมมือเป็นอย่างดี ปีนี้มีคนโดดหนีการแข่งขันน้อยมาก หรือแทบจะไม่มีเลย นับเป็นสิ่งที่ดี ขอเสียงปรบมือให้ทุกคนด้วยค่ะนักเรียน"
อาจารย์สาววัยกลางคนหยุดจังหวะให้นักเรียนปรบมือ พอหยุดนักเรียนก็เฮเสียงขึ้นเกือบจะพร้อมกันใจจดใจจ่อ
"เราเริ่มจาก กองเชียร์ดีเด่น ปีนี้ตัดสินใจลำบากมาก กองเชียร์ดีเด่นจะต้องดูผลงานของนักกีฬาด้วยนะคะ ตัดคะแนนกันแบบฉิวเฉียดเลยทีเดียว ทีมที่พลาดรางวัลก็อย่าเสียใจนะคะ ทุกสีทำดีมากครูปวดหัวกันไปเป็นแถบๆ ตัดสินใจยากมากจริงๆ กองเชียร์ดีเด่นปีนี้ได้แก่"
ทำท่าเหมือนการประกาศผลนางงาม หยุดจังหวะให้นักเรียนลุ้นตัวโกง
"สาธุ๊ ขอให้ได้ ขอให้โดน ทีเถอะค่า"
ซาร่ายกมือขึ้นไหว้ประหลับประเหลือก ญี่ปุ่นกับเต้นั่งดูอยู่ก็หัวเราะทั้งสามนั่งอยู่ตรงกลางของทีมสีชมพู
"สีชมพูค่า"
"กรี๊ดดดด กรี๊ดดดดด"
ซาร่าโผเข้ากอดญี่ปุ่นทันที
"เย้ๆๆๆ"
เสียงนักเรียนสีชมพูดังขึ้นพร้อมกับกระโดดโลดเต้นอย่างดีใจ นักเรียนสีอื่นก็โห่เป็นตามธรรมดาโดยเฉพาะสีแสดที่ทำหน้าบึ้งอยู่ เพราะคิดว่าปีนี้ไม่มีใครเด็ดดวงเท่าทีมสีแสดอีกแล้ว
"เชิญตัวแทนออก มารับรางวัลค่า"
ซาร่าลุกขึ้นน้ำตาไหลส่งจูบเหมือนได้ตำแหน่ง นางงามไปแล้ว เสียงโห่อื้ออึง ซาร่าไม่ได้สนใจเดินไปรับรางวัลอย่างมั่นใจ
"ที่สีชมพูได้รางวัลเพราะสร้างสีสันให้งานเป็นอย่างมาก แต่รางวัลนี้จะไม่ได้เลยถ้าหากไม่มีทีมสีแสดคอยช่วย ขอเสียงปรบมือให้กับทีมสีแดงหน่อยค่า"
พิธีกรพูดเพราะเข้าไปสังเกตุการณ์ แกงค์ริต้าลุกขึ้นยืนโบไม้โบกมือเสียงปรบมือดังกึกก้อง ทั้งเสียงโห่เสียงเป่าปากตามประสาของโรงเรียนชายล้วน เพราะท่าทางของแกงค์ริต้าไม่ได้ยอมน้อยหน้าผู้ที่ไปยืนรับรางวัลอยู่
"ดีใจด้วยนะคะนักเรียน ทำดีมากครูขอชื่นชม เอาล่ะค่า มาถึงรางวัลนักกีฬาดีเด่น รางวัลนี้พิจารณาจากผลงานของนักกีฬา ปีนี้มีนักกีฬาที่น่าจับตามองหลายคน ตัดสินใจลำบากอีกแล้วค่ะนักเรียนขา แต่ก็มีอยู่หนึ่งคนที่โดดเด่นกว่าใคร ครูปลื้มใจมาก เพราะเขาเล่นได้ดีเยี่ยม คนนั้นก็คือ"
พิธีกรหยุดช่วงไปเสียงเงียบกริบลุ้นตัว โก่งอยู่
"นายธีรกิต สีชมพูค่า"
เสียงปรบมือดังขึ้น แต่เอใครล่ะชื่อธีรกิต
"เรา ปุ่น เรานี่"
"เอ๋ ทำไมไม่บอกว่าเต้อ่า ทำไมธีรกิต"
"เฮ้ย นั่นชื่อมันนี่หว่า ออกไปเลยไอ้เต้"
"กรี๊ดดดด น้องเต้ค่า น้องเต้"
ซาร่ากรี๊ดอยู่ข้างพิธีกรเสียงลอดเข้าไมโครโฟนดังกระจายไปทั่วบริเวณ แบงค์ดันหลังให้เต้ลุกขึ้นไปรับรางวัล เต้เขินพอยืนขึ้นสีชมพูก็โห่ร้องดีใจกระโดดโลดเต้นมีเด็กชั้นมัธยมต้นเข้า มากอดแสดงความยินดี และก็เป็นปกติของนักเรียนสีอื่นที่โห่ร้องแต่ก็เบาบางกว่าตอนที่ซาร่าออกไป รับรางวัลเพราะเต้ได้แสดงให้เพื่อนๆเห็นแล้วว่าเขามีฝีมือจริง
"รางวัล นี้ทุกคนคงไม่ปฏิเสธในความสามารถและความโดดเด่นของเพื่อนนะคะ แม้ประเภทเดี่ยวจะตกรอบไปแต่เล่นประเภทคู่ของกีฬาแบดมินตันได้ประทับใจมาก ขอเสียงปรบมือให้เพื่อนหน่อยค่ะนักเรียน"
เสียงพิธีกรปลุกระดม เสียงปรบมือเป่าปากดังกึกก้องเต้น้ำตาซึมกอดถ้วยรางวัลไว้ยืนอยู่กับซาร่า ซึ่งรายนั้นเข้ามากอดเต้เอาไว้
"เก่งมากจ๊ะเต้ นี่คือรางวัลที่หนูสมควรได้รับ"
ซาร่าสวมบทนางเอกพูดปลอบใจ ส่วนเต้ร้องไห้ปล่อยโฮออกมาแล้ว
"แหมดีใจกันใหญ่เชียวนะคะ เพื่อไม่ให้เป็นการเสียเวลา เรามาต่อกันเลยค่า รางวัลทีมกีฬาดีเด่น ครูการันตีได้ว่าทุกเสียงเป็นเอกฉันท์กับรางวัลนี้ เพราะพวกเขาทำให้เรารู้ว่าพวกเขาคือนักกีฬาที่โดดเด่นควรค่าแก่การได้รับ รางวัลนี้ยิ่งนัก ฝีไม้ลายมือไม่ได้น้อยหน้าใครเลยแม่เพิ่งจะเข้าร่วมแข่งเป็นปีแรกและทีมนั้น ก็คือ"
พิธีกรหยุดเว้นช่วงไปอีก นักเรียนก็เงียบกริบกันอีก แต่พอจะรู้แล้วว่าทีมไหน เพราะเสียงซุบซิบดังขึ้นทันที
"ทีมแบดมินตันของสีชมพู นายปฤณฤทธิ์ กับนายธีรกิตค่า"
เสียงกองเชียร์สีชมพูโห่ร้องดังขึ้นมาเหมือนตอนเชียร์ในโรงยืมต่างคนต่าง กระโดดเข้ากอดกัน ร้องเรียกชื่อเต้กับญี่ปุ่นกึกก้อง นักกีฬาสีอื่นๆก็ปรบมือให้มีคนยืนขึ้นพยายามจะมองหาตัวนักกีฬาที่ได้รางวัล เสียงโห่ดังแว่วอยู่ในวง ซึ่งก็โดนกลบไปด้วยเสียงยินดีปรีดา
"เอ๋ ชื่อเค้าอ่ะเปล่าอ่า อิอิ"
ญี่ปุ่นยังไม่รู้ตัวกระโดดโลดเต้นไปกับ เพื่อนอย่างสบายอารมณ์ กระโดดเอามันเห็นเขากระโดดก็กระโดด
"ไอ้ เปี๊ยก มึงนั่นล่ะ ออกไป ไปรับรางวัล"
แบงค์ฉวยโอกาสเข้ากอดญี่ปุ่นทันที
"เอ๋ เค้าหรา เย้ๆๆ จะไปเอาถ้วย จาไปเอาถ้วย"
ญี่ปุ่นผลักให้แบงค์ปล่อยจากการกอดกุม เดินฝ่าวงล้อมเพื่อนๆ ออกไปพอไปถึงก็ปรี่เข้าไปยกมือไหว้ผู้อำนวยการแล้วกอดถ้วยรางวัลทันที
"เดี๋ยวสิหนู ถ่ายรูปกับ ผอ ก่อน"
ผู้อำนวยการยิ้มแล้วดึงตัวญี่ปุ่นที่ยิ้ม แฉ่งอยู่ให้เข้าไปใกล้ๆถ่ายรูปคู่
"เป็นไงกันบ้างคะนักเรียนถูกใจไหม สำหรับรางวัลในปีนี้ รางวัลสุดท้าย เป็นรางวัลดาวซึ่งมีมาทุกปี ปีที่แล้วรางวัลเป็นของสีชมพู เรายังคงจำกันได้นะคะ ไม่อยากบอกเลยว่าปีนี้รางวัลก็เป็นของสีชมพูค่า"
เสียงกรี๊ดสาวแตกดังกระหึ่ม สีชมพูสรุปไม่ได้นั่งลงเลยกระโดดโลดเต้นต่ออย่างดีใจกอดกันมะรุมมะตุ้ม
"กรี๊ด ดดดด กรี๊ดดดด ญี่ปุ่น ญี่ปุ่น"
ซาร่าปราดเข้ามากอดญี่ปุ่นไว้ แม้พิธีกรจะยังไม่ประกาศว่าใครได้รับรางวัล รางวัลดาวนี้จะเป็นใครก็ได้ในสีที่มีความโดดเด่น สร้างความประทับใจให้กับนักเรียนส่วนมาก
"ค่า ถูกต้องนะค้า ดาวปีนี้คือ นายปฤณฤทธิ์ สีชมพู หรือน้องญี่ปุ่นของเรานั่นเอง"
"อ่า"
ญี่ปุ่นฟังไม่ค่อยถนัดเพราะเสียงกรี๊ดของซาร่าไหนจะเต้อีกที่รุมกอดอยู่ สีแดงเฟียตกับเพื่อนๆก็ยืนขึ้นแสดงความดีใจออกหน้าออกตา โฟคเองก็ใจเต้นดีใจแทนยิ้มออกมาเต็มดวงหน้า เสียงปรบมือโห่ฮาดังขึ้นกระหึ่มหนักเข้าไปเมื่อญี่ปุ่นโดนพิธีกรดึงแยกออกมา จากซาร่าและเต้
"ไหนๆ มายืนใกล้ๆครูสิคะน้องญี่ปุ่น ทุกคนเห็นว่าน้องญี่ปุ่นควรจะได้รับรางวัลนี้ไหมค๊ะ นักเรียน"
พิธีกรพูดออกอากาศ เสียงนักเรียนเกรียวกราวขึ้น
"รู้ตัวไหมคะว่าทำไม น้องญี่ปุ่นถึงได้รางวัลนี้"
พิธีกรเอาไมโครโฟนจ่อปาก ญี่ปุ่นมัวแต่ดีใจเพราะหันไปโบกไม้โบกมือให้สีชมพูอยู่ หันมาทำหน้างง พิธีกรจึงพูดอีกรอบ
"อ่า ถ้าไม่ให้เค้าแล้วจะให้ครายอ่า คุณครู"
เสียงฮาครืนพร้อมเสียงกรี๊ดดังสนั่น ญี่ปุ่นทำหน้าเขินแอบไปหลบหลังพิธีกร
"โอ๊ยตาย มั่นใจมากนะคะน้องญี่ปุ่นขา แล้วรู้ไหมว่าโรงเรียนของเราไม่เคยมีดาวใส่แว่นเลยนะคะ หนูเป็นคนแรกนะ"
พิธีกรชอบใจที่ญี่ปุ่นพูดออกมา จับบ่าญี่ปุ่นไว้
"อิอิ คุณครูคร้าบบ ผมไม่เอาถ้วยได้ไหมอ่า"
"อ้าว ทำไมล่ะค่ะ มีแต่คนอยากได้กันทั้งนั้น"
"อิอิ เปลี่ยนเป็นขนมกล่องนั้นได้ไหมอ่าคร้าบ"
เสียงฮาครืน บางคนถึงกับเกลือกกลิ้งไปบนพื้น เสียงเป่าปากโห่ดังสนั่นขึ้นทันที
"ว้าย ตายเพิ่งเคยเจอ จะแลกถ้วยรางวัลกับขนมนี่นะคะ ตายๆ นักเรียนชั้น"
พิธีกรตบอกตัวเองแต่หัวเราะร่าอย่างถูกใจ ผู้อำนวยการเดินมาหาญี่ปุ่น
"เอาล่ะ เดี๋ยว ผอ ยกให้หนูทั้งกล่องเลย ไปแบ่งเพื่อนๆกินนะพ่อหนุ่ม"
"อ่า ขอบคุณคร้าบ พ่ออำนวยการ"
ผู้อำนวยการยิ้มแก้มปริ ลูบหัวญี่ปุ่นที่ยกมือไหว้ก่อนจะโผลงไปหาเต้แล้วลากแขนเต้ไปยกเอากล่องขนม ที่วางอยู่ใกล้คณะครูอาจารย์ เสียงหัวเราะของนักเรียนและคณะครูบาอาจารย์ยังดังสนั่นหวั่นไหว ญี่ปุ่นไม่ได้สนใจใครแล้วพอได้กล่องก็ช่วยกันยกกับเต้ไปตั้งกลางสีชมพู กอดกล่องไว้ยิ้มร่าอยู่ นักเรียนสีชมพูเข้ามารุมกอดถ่ายรูปกับเต้และญี่ปุ่น ซาร่าก็เข้ามาแจมด้วย จนพิธีการเลิก เด็กนักเรียนสีอื่นก็มาขอถ่ายรูปด้วย บริเวณสีชมพูคนยิ่งหนาแน่นขึ้น
"ไปๆ วันนี้กูเลี้ยงทุกคนโว้ย ไปกินหมูกระทะกันสีชมพู"
เสียงปรบมือโห่ร้องขึ้นทันที ตามปกติเวลาแข่งขันกีฬาจบสีต่างๆจะพาน้องๆเพื่อนๆไปเลี้ยงกันตามร้านอาหาร หลังโรงเรียนบ้างหน้าโรงเรียนบ้างแล้วแต่ว่าสีไหนจะจัดไปที่ใด เฟียตพยายามจะเข้าหาตัวญี่ปุ่นแต่ก็ยากลำบากเหลือเกิน เพราะเหมือนดาราดังไปแล้วผู้คนห้อมล้อมเข้าหาได้ยาก โฟคเองก็ได้แต่มองตามจนต้องแยกออกไปทานข้าวกับเพื่อนประจำสีของตัวเอง ญี่ปุ่นเดินตามเพื่อนๆไปยังร้านหมูกระทะ
"เย้ วันนี้เค้าจากินให้ระเบิดไปเล้ยย"
ญี่ปุ่นแสดงสีหน้าท่าทางที่มุ่งมั่น
"เออ ระวังท้องแตกตายซะล่ะไอ้เปี๊ยก"
แบงค์ที่คอยกันท่าใครต่อใครเดินประกบอยู่ไม่ห่าง
"เอ๋ ไม่แตกอ่า กินแล้วก็ไปอึ๊ออกดิ อิอิ เค้าฉลาดน้า"
"ไอ้นี่"
"เพ่ ถือให้หน่อยดิ เมื่อยแขน"
ญี่ปุ่นยื่นถ้วยรางวัลให้แบงค์ถือให้ แบงค์ส่ายหน้าก่อนจะรับไปถือให้ ญี่ปุ่นก็ถลาไปกอดคอเต้ทันที
"เราดีใจอ่ะปุ่น เราจะโทรไปบอกที่บ้าน เราทำได้แล้ว"
"โทรด้วยๆ เราจะโทรไปบอกแม่กะพ่อเราเหมือนกัน อิอิ"
ญี่ปุ่นทำหน้าร่าเริงพอถึงร้านก็ปรี่เข้าไปหาโต๊ะนั่งทันที ร้านหมูกระทะเป็นแบบไปตักของที่ชอบมาย่างหรือเอามาต้มแบบสุกี้กินเอง ญี่ปุ่นไปหอบเอาหมูเห็ดเป็ดไก่มาวางไว้เต็มไม่มีที่เหลือ แล้วกินอย่างเอร็ดอร่อย เต้เองก็กินเหมือนหิวโซมานาน พอกินเสร็จก็นิ่งเหมือนหอยป่วย
"ว้ายตาปรือเชียว พ่อหนูญี่ปุ่นของเจ๊ อิ่มแล้วเหรอค้า"
"เอิ๊กก อ่า อิ่มแล้วอ่ะพี่คนสวย"
ญี่ปุ่นเรอออกมาแล้วทำหน้าแดงเขินอาย
"งั้น กลับไปนอนพักผ่อนดีกว่าค่ะ ของขวัญพวกนี้เดี๋ยวเจ๊จัดการให้เอง"
ซาร่าบอกญี่ปุ่นกับเต้ กล่องของขวัญที่เพิ่มจำนวนขึ้นอย่างรวดเร็วกองพะเนินเทินทึก ญี่ปุ่นลูบพุงของตัวเองแล้วลุกเดินออกไปกับเต้มันที
"อ้าว ไปไหนแล้วล่ะไอ้เปี๊ยก"
"ให้น้องไปนอนค่าพี่แบงค์"
"เดี๋ยวกู ไปส่ง"
"อย่าค่า อย่า ช่วยซาร่าจัดการของพวกนี้ก่อน ไหนจะน้องๆคนอื่นๆอีก"
ซาร่ากันท่าไว้แบงค์ทำปากจิ๊ใส่อย่างเสียอารมณ์เพราะด้วยตำแหน่งประธานสีค้ำ คออยู่เขาจึงยอมตัดใจ ญี่ปุ่นเดินออกมาจากร้านหมูกระทะแล้ว เกาะบ่าเต้เดินกลับหอไป
"น้อง ญี่ปุ่นครับ"
เสียงทักดังมาจากข้างถนน
"เอ๋ ครายอ่า อ้าวพี่เน๊เน้ มาดักปล้นครายอ่า"
ญี่ปุ่นร้องออกมาเมื่อเห็นหน้าของเน ที่โผล่ออกมาจากเงามืด
"อ้าว พี่มาดักรอเรานั่นล่ะ"
"หวาย ไม่ปล้นเค้าน้า เค้าไม่มีอารายน้า"
"ฮ่าๆ ใครจะปล้น มาดักเจอเฉยๆ เป็นไงกินข้าวอร่อยไหม"
"เอ๋ มาดักเฉยๆไม่ได้น้า"
ญี่ปุ่นทำหน้าย่นใส่แล้วเดินรอบตัวของเน จนรายนั้นวิตกจริตไป
"มะเห็นมีของฝาก ไหนอ่า มาดักรอเค้าต้องมีของมาฝากเนะ"
ญี่ปุ่นแสดงความตะกละออกมา ส่วนเนหัวเราะร่วนพอใจอยู่
"ของฝากเอาไว้วันหลังดิ วันนี้พี่เอาเบอร์โทรมาให้"
"แอ่ะ ไม่เอาอ่า มะเห็นมีประโยชน์"
"อ้าว ทำไมล่ะ" เนหน้าเสีย
"ก็กินไม่ได้นิ มะเอาอ่า"
ญี่ปุ่นทำหน้าย่นแล้วเดินไปหาเต้ เนหัวเราะชอบใจ
"กลับหอเหรอ พี่ไปส่งไหม"
"ฮื่อ ไม่เอาอ่า เค้าไม่ช่ายเด็กน้า จะไปส่ง"
ญี่ปุ่นไม่สนใจเนเลยเดิน เกาะบ่าเต้ให้เดินต่อ ส่วนเนก็ตามตื้ออยู่ เขาไม่เคยตามใครมาก่อนนึกสนุกขึ้นมา เพราะที่ผ่านมาเนเองก็มีคนตามจีบอยู่ไม่ใช่น้อย ด้วยผลการเรียนที่ดีเด่น กีฬาที่ยอดเยี่ยม ไม่แปลกที่จะเป็นที่หมายตาของใครต่อใครอีกทั้งหน้าตาก็หล่อเหลา
"อ่ะ เดี๋ยวพี่ซื้อขนมให้ แล้วให้พี่ไปส่งนะ"
เนพูดเพราะพอรู้ว่าญี่ปุ่นชอบกิน
"แอ่ะ ไหนอ่ะขนมอ่ะ มีแล้วค่อยมาว่าน้า อย่ามาหลอกเค้าน้า เค้าไม่ช่ายเด็กๆน้า"
ญี่ปุ่นทำหน้าย่นใส่อีก เนเหวอไปเลย ไม่คิดว่าจะโดนตอกกลับ ญี่ปุ่นเดินกอดคอเต้ไปจนถึงหอตัวเองแล้วแยกย้ายกัน เนเดินตามมาห่างๆ พอเข้าห้องไปก็เห็นบอยกับเอกกำลังจ้องหน้ากันอยู่
"เอ๋ ทำอารายอ่า"
เสียงทักทำให้ทั้งบอยและเอกตกใจผละออกจากกัน
"ไอ้ บ้า มึงจะเข้ามาไม่เคาะประตูวะ ไอ้หญ้าแห้ง"
เอกโวยวายหน้าแดงก่ำ
"เอ๋ น่าสงสัยน้า บอยๆ บอยไปจ้องหน้าปลาดุกทำไมอ่า"
ญี่ปุ่นเดินไปหาบอย รายนั้นหน้าแดงเหมือนกัน
"เปล่านี่ปุ่น เออ นายไปกินข้าวที่ไหนมาอ่ะ"
"อิอิ เราไปกินหมูกระทะ นายอ่ะทำไมกลับเร๊วเร็ว"
"เราไปกินร้านส้มตำ ไม่ชอบอ่ะเลยกลับเร็ว"
บอยแถไปพยายามหลบหน้าญี่ปุ่น
"แล้วปลาดุกล่ะ สีนายเค้าไม่เลี้ยงข้าวหรา น่าสงสาร อิอิ"
"เลี้ยงโว้ย กูไม่อยากกิน กูเหนื่อยจะกลับมานอน"
"นอนดิ มะเห็นนอนเห็นจ้องหน้ากัน อิอิ เหมือนหมีขาวจ้องเราตอนนั้นเลยอ่า"
"บ้า ปุ่น พอดีอะไรเข้าตาเราเลยให้เอกดูให้อ่ะ นายไปอาบน้ำสิ"
บอยบอก ญี่ปุ่นทำหน้าย่นแล้ววิ่งเข้าไปอาบน้ำ พอออกมาก็นอนแผ่อยู่หลับไปอย่างง่ายดายเพราะเหนื่อยอ่อน
:t3: :t3: :t3:
เขียนโดย eiky
-
o13
-
หรือว่าจะเกิดตำนานเพื่อนรักเพื่อนอีกคู่นึงละว่าไงนายปลาดุกของน้องญี่ปุ๋น หึๆๆๆๆพี่เน้เน่แอบตามน้องเขามาอีกคนนึงแล้ว
-
55555 ปุ่นเอ๊ยยยย ไร้เดียงสาจริง จริ๊งงง
สงสารบอยกับเอก จะสวีทกันซักหน่อย
ค้างไปเลย
-
ตายแล้วหมีขาวพลาดโอกาสอยู่ฉลองกับหญ้าแห้งเลย มีคนดอดมาตีท้ายครัวหมีขาวด้วย :z1: :z1: :z1:
-
ว้าว คงไม่ใช่ บอย-เอก หลอกน่ะ :call:
:-[ :-[
-
ญี่ปุ่น ญี่ปุ่น ญี่ปุ่น ... Yeah! :m11:
บอยกับเอกดูแปลก ๆ นะคับ ปิดบังไรอยู่ป่าวคับ :m12:
-
บอย-เอก ลุ้นคู่นี้ :z1:
-
เป็นญี่ปุ่นนี่ก็ทำตัวยากเนาะ
ญี่ปุ่นน่ารักเกินนนนน
-
=[]= น้องปุ่นสเน่ห์แรงเหลือล้นจริงๆ
สีชมพูได้หมดทุกรางวัลเลยแฮะ ดีใจกับน้องญี่ปุ่นด้วยนะคะ
คิดถึงญี่ปุ่นมากมาย ไม่ค่อยว่างมาหา T^T
แต่ก็จะสละเวลาอันน้อยนิด แว้บๆ มานะคะ >.<
สงสารหมีขาวกับหมีดำ กับพี่แบงค์ยังไม่ได้เคลียร์
มีคนใหม่มาเป็นคู่แข่งอีกซะแล้วสิ แถมคนเด่นดังอีกละ
สงสารสุดก็หมีดำ T[]T ถึงเค้าจะรักหมีขาวแต่ก็รักหมีดำเหมือนกันนะ
มันเป็นอะไรที่เลือกยากมาก แต่ถ้าหมีดำอกหัก
หมีดำยังมีคนอ่านเป็นกำลังใจให้นะ
แบบว่า...บอยกับเอกสวีทกันรึป่าว O.O
หึหึ คู่นี้น่าสนใจ (สนใจนานแล้ว 55+)
-
กรี๊ดดดด บอยกับปลาดุกมีซัมติงรองใช่มั้ยคะ
ญี่ปุ่นเป็นดาวแล้วเสน่ห์ยิ่งแรงมากขึ้นเลยนะ
กี่คนแล้วเนี่ยย
-
ญี่ปุ่น ดังใหญ่แล้วอ่ะ อยากวิ่งไปขอลายเซนต์มั่งจัง
แต่ต้องออกไปซื้อขนมก่อนนะ กลัวญี่ปุ่นไม่เซ็นต์อ่ะ
-
ว่าแล้วเชียวว่าบอยกะเอกต้องมีซัมติงกันแน่ๆ :z1:
ปุ่นยังแรงเหมือนเดิมเลยนะ
เสน่ห์แรงงงงงงงงงงงง o13
-
เอก-บอย ๆๆๆๆๆๆๆๆ
ญี่ปุ่นก้อน่ารักอีกแล้วววววว
-
ญี่ปุ่น รีบมาน้าาา ^^
-
ญี่ปุ่นสุดยอดดดด สีชมพูกวาดเรียบทุกรางวัลเลย o13
บอย-เอก ท่าทางจิมีซัมติง :impress2:
-
หมีดำ หมีขาวปายหน๋ายกานนนนนนนนน :angry2: :serius2:
ทำไม่บทนี้มีแต่ อีตาแบงค์กับเนล่ะ จะไว้ใจสองคนนี้ได้ไหมเนี่ย
สีชมพูกวาดรางวัลเรียบเพราะหนูเจแปนของเจ้ อุ้ยไม่ลืมน้องเตเต้นะ
จขร.ค่ะจัดคู่ใ่ห้น้องเต้หน่อย เจ้ปลื้มค่ะ
-
คู่แข่งหลายคนแระนะหมีเฟียต o22
ระวังญี่ปุ่นโดนฉก คนนี้มาแนวสุภาพเชียว ญี่ปุ่นอ้อนขอไรให้หมดมั้งนี่ :laugh:
เป็นเค้าก็ให้นะ น่ารักซ้าาาาา :o8:
-
คู่แข่งหลายคนแระนะหมีเฟียต o22
ระวังญี่ปุ่นโดนฉก คนนี้มาแนวสุภาพเชียว ญี่ปุ่นอ้อนขอไรให้หมดมั้งนี่ :laugh:
เป็นเค้าก็ให้นะ น่ารักซ้าาาาา :o8:
เอ๋ เรารู้สึกว่าแบรี่หายไปนาน ทั้งที่ไม่ได้หายไปเลย อิอิ เริ่มงงแล้วตู ญี่ปุ่นป่วนจนงง คิดถึงน้า จุ๊บๆๆ
-
ขอบคุณทุกคนนะคร้าบ เดี๋ยวลงให้อีกตอนค่อยตอบเมนต์เนอะ อิอิ จะได้ไม่เป็นการกินเนื้อที่เพื่อนๆ รักทุกคนน้า
:กอด1:
-
:pig4: :pig4: :pig4:
-
งะ มีคนมาชอบน้องปุ่นอีกแล้ว หมีขาวจะทำไงดี
องค์ลงอีกแน่นอน :laugh: :m20:
-
นั้นสิ คู่แข่งชักจะเยอะเกินไปแหละ แล้วญี่ปุ่นก็ยังไม่ชัีวร์กับหมีขาวด้วย กลุ้ม ๆ แทนเฟียตจริง ๆ
-
:mc4: :mc4: นู๋ญี่ปุ่น.....ดาวดังจอมป่วนสุดน่ารัก
พี่เนเน๊รุกเร็วน้า....แบบนี้ไม่ตาหมีขาวก้อพี่หมีดำคะแนนตกแน่ ๆ :o9:
พี่หมีดำง่ะกล้า ๆ หน่อยซิ.....ตามเชียร์อยู่น้า.......
บอย&เอก ทำอะไรอ่ะ...สงสัยจะแข่งจ้องตากันอยู่มั๊ง???.....
ขอ :จุ๊บๆ: นู๋ญี่ปุ่น...แล้ว :กอด1: น้อง eiky ค่ะ
-
ญี่ปุ่นมาแล้วครับ อิอิ
(เอก กะ บอย)
ญี่ปุ่น รู้สึกตัวขึ้นตอนตีสี่กว่าๆ เพราะเคยชินกับการตื่นเวลานี้มาทั้งสัปดาห์ พองัวเงียตื่นขึ้นก็เดินเข้าห้องน้ำทั้งที่ยังหลับตาอยู่พอล้างหน้าล้างตา แล้วก็เดินออกมา นึกขึ้นได้ว่าไม่ต้องไปซ้อมแบดแล้ว จึงเดินกลับไปที่เตียงจะนอนต่อ
"เอ๋ ทำไมบอยไปนอนเตียงปลาดุกอ่า"
ญี่ปุ่น เหลือบไปเห็นบอยที่นอนอยู่ข้างๆเอก ทั้งสองหลับไหลไม่รู้สึกตัว
"อิอิ ไม่ได้น้า ทิ้งเค้าหรา"
ว่าแล้วก็เดินไปชะโงกหน้าดูใกล้ๆ ญี่ปุ่นปีนขึ้นเตียงไปทันทีเอาตัวเองแทรกลงตรงกลาง แม้จะคับแคบแต่ก็เบียดเพื่อนๆดันเอกให้ติดฝาไป
"อิอิ ร้อนจาตายมานอนเบียดกันเนะ"
ญี่ปุ่นบ่นแต่ก็หลับตาลง บอยและเอกดิ้นอยู่สักพักก็หลับต่อพอสาย
"แว้กก ไอ้หญ้าแห้ง มึงมานอนอะไรตรงนี้"
เอกสะดุ้งตื่นก่อนใคร ปลุกให้บอยต้องตื่นขึ้นมาอีกคน แต่ญี่ปุ่นกลับนอนเอาขาพาดกลางลำตัวของเอก ส่วนมือพาดอยู่ที่คอของบอย
"เอ้ย ปุ่น ทำไมมานอนตรงนี้"
บอยสะดุ้ง ตื่นขึ้นแล้วมองหน้าเอก ทั้งสองมองหน้ากันอยู่ครู่ใหญ่แล้วรีบกระโจนลงจากเตียง
"อ่า ครายมาปลุกเค้าอ่า"
ตัวแสบตื่นแล้ว งัวเงียลุกขึ้นนั่งขยี้ตามองซ้ายขวา
"เอ่อ เราเข้าห้องน้ำก่อนนะ"
บอยชิ่งเข้า ห้องน้ำไป ปล่อยให้เอกยืนเก้ๆกังๆอยู่
"ฮี่ๆ เมื่อคืนทำไมนอนกอดบอยเนะ เราเห็นน้า ปลาดุก"
ญี่ปุ่นทำ หน้าล้อเลียนปรี่เข้าไปใกล้ๆเอก
"บ้า ไอ้หญ้าแห้ง มัน มัน กลัวผีเว้ยมันเลยมานอนกะกู ทำไม แล้วมึงอ่ะ ทำไมมานอนเบียดกะกู"
เอกแถไปทำ หน้าทำตาไม่รู้ไม่ชี้
"เอ๋ น่าฉงฉัยเนะ ทำไมเพิ่งมากลัวผีอ่า อิอิ หลอกเราไม้ได้ร๊อกปลาดุก ถามบอยดีกว่า"
ญี่ปุ่นไป ยืนหน้าห้องน้ำเคาะประตู
"บอยๆ ปลาดุกเค้าบอกว่าเมื่อคืน แหย่ก้นบอยด้วยอ่า จริงป่าว"
ญี่ปุ่นย้อมสีให้เสร็จสรรพ
"เฮ้ย ไอ้หญ้าแห้ง กูไม่ได้พูดน้า"
เอกปรี่เข้ามา บอยเงียบเสียง นั่งสั่นอยู่ในห้องน้ำ
"บอยๆ บอกเราน้า ปลาดุกแหย่ก้นนายอ่ะป่าว เดี๋ยวเค้าไปฟ้องหมีขาวให้น้า ให้มาจัดการปลาดุก"
ญี่ปุ่นทำ หน้าย่นใส่เอกที่ยืนดึงแขนญี่ปุ่นให้ออกไปจากหน้าประตูห้องน้ำ ญี่ปุ่นก็หันไปล้อเอกแทน
"เอ่ ปลาดุกทำอารายบอยอ่า เรารู้น้า ไม่ต้องมาปิด"
"ทำอะไรวะ บอกว่ามันกลัวผีๆ มึงนี่อะไรไอ้หญ้าแห้ง"
"เอ๋ ทำมายต้องกอดกันอ่า มะเข้าใจเนะ"
"โว้ย กูไม่คุยแล้ว ไปหาน้ำเต้าหูกินดีกว่า ไอ้บ้าพูดไม่รู้เรื่อง"
เอกหัวฟัด หัวเหวี่ยงออกจากห้องไป
"เดี๋ยวๆ ปลาดุก ซื้อมาฝากเราด้วยดิ เราก็หิว"
"ไอ้นี่ เออๆ"
เอกเดินไป แล้วญี่ปุ่นกระโดดขึ้นเตียงตัวเอง กลิ้งไปกลิ้งมารอบอยออกมาจากห้องน้ำ พอบอยออกมาก็ยิ้มแฉ่งแสดงสายตาท่าทางมีเลิศนัย
"ฮี่ๆ บอยอ่ะ ทำตัวแปลกๆน้า มีอะไรปิดบังเราอ่ะป่าว"
ญี่ปุ่นทำ หน้าอยากรู้อยากเห็น มองหน้าบอยยิ้มๆ
"บ้าเหรอปุ่น เราไม่มีอะไร เมื่อคืนเราหนาวๆอ่ะ เลยลงมานอนกับเอก"
ผิดทางเพราะไม่ได้เตรียมกันไว้ ญี่ปุ่นทำหน้าสงสัยยิ่งกว่าเดิม
"เอ๋ แต่เมื่อกี๊ ปลากดุกบอกว่าบอยกอดเอาๆ ปลาดุกเลยแหย่ก้นบอยอ่ะ ไหนๆเจ็บอ่ะเปล่า"
ญี่ปุ่นปรี่ เข้าไปจับก้นบอย
"บ้าเหรอ ปุ่น เรายังไม่ได้ทำถึงขั้นนั้น"
บอยเผลอปาก พูดออกมา แล้วเอามือปิดปากไว้
"เอ๋ ฮี่ๆ ทำอารายกันเนะ"
"โอ๊ย ปุ่น อย่าซักมากได้ไหมอ่ะ เราไม่ชอบ"
บอยทำท่าหงุดหงิดใส่ทันที แล้วเดินงอนตุ๊บป่องไปนั่งที่เตียง
"โอ๋ๆ เราขอโทษน้า เราก็อยากรู้เนะ ทีเราน้า เรายังไม่ปิดบอยอ่ะ เพราะบอยเป็นเพื่อนเราน้า"
ญี่ปุ่นเข้า ไปง้อ บอยเหมือนคิดอะไรได้
"งั้น นายอย่าไปบอกใครนะ เราอาย"
ญี่ปุ่นพยัก หน้าทำตาโตอยากรู้เท่าไข่ห่าน
"เรากับเอก ลองทำแบบที่นายทำกะหมีขาวดูอ่ะ"
"แล้วไงอ่า"
"แต่แค่จับๆ อ่ะ กะจูบ ยังไม่ได้แหย่น้า"
"จริงหรา อิอิ"
ญี่ปุ่นยัง ทำหน้าสงสัยอยู่พอดีกับเอกเปิดประตูเข้ามาในห้อง บอยหันหน้าไปทางอื่นทันที
"ไหนๆ น้ำเต้าหู้เรา อิอิ"
ญี่ปุ่นเบนความสนใจไปยังถุงน้ำเต้าหู้ที่อยู่ใน มือเอก แต่สายตาเอกกลับมองมาที่หลังของบอย
"บอยๆ มากินน้ำเต้าหู้ดิ ปลาดุกซื้อมาเผื่อนายด้วยเนะ"
"ไม่เอาอ่ะ เดี๋ยวลงไปกินโจ๊ก"
บอยทำท่างอน แล้วเดินลุกไปหยิบกระเป๋าสตางค์
"บอยๆ ซื้อมาฝากเราด้วยดิ เราก็อยากกิน"
บอยพยักหน้า แล้วเดินออกไปจากห้องทันที เอกจิ๊ปากส่ายหน้า
"เป็นไรวะ"
เอกบ่นแล้ว เดินไปเข้าห้องน้ำ
"ปลาดุกไม่กินหรา"
"ไม่กินโว้ย หงุดหงิด"
"อิอิ งั้นเค้ากินน้า อิอิ หวานตูล่ะงานนี้"
มีแต่ได้กับ ได้ ญี่ปุ่นฟาดน้ำเต้าหู้สามถุงเกลี้ยงคนเดียว สักพักบอยก็เดินกลับขึ้นมาพร้อมถุงโจ๊กในมือสองถุง
"เอ๋ ซื้อมาฝากปลาดุกด้วยเหรอ ใจดี๊ดีเนอะ"
"ปะ เปล่า ซื้อมาให้ปุ่นนั่นล่ะ"
บอยบอกปัดไม่มองหน้าเอก
"เอ๋ เค้ากินน้อยน้า กินมะหมดหรอก อิอิ แต่กลัวบอยเสียจาย กินก็ได้ อิอิ"
ญี่ปุ่นปรี่ เข้าไปฉวยเอาถุงโจ๊กจากมือบอย
"ปลาดุกกินด้วยกันกะเราไหมอ่า"
"ไม่กิน โว้ย"
เอกพูดเสียง แข็งแล้วขึ้นไปนอนบนเตียงหันหลังให้ทันที
"เอ่ เป็นไรอ่า งอนน้าแบบนี้อ่า"
ญี่ปุ่นพูดแต่หันไปหาบอยที่ทำหน้าเหรอหราอยู่ บอยเองก็ทำหน้างอ
"บอยๆ ไปเดินเล่นกันป่ะ ไม่มีอารายทำเนะ"
"อืม ไปดิ"
"ปลาดุกๆ ไปเดินเล่นกันป่ะ"
ญี่ปุ่นถามเอกบ้างที่นอนหายใจแรงอยู่บนเตียง
"ไม่ไป"
ตอบเสียง ห้วน
"ปุ่น นายถามเอกด้วยสิ ว่าวันนี้จะเอาผ้าไปปั่นไหม เราจะฝากด้วย"
"เอ๋ ปลาดุกๆ จะเอาผ้าไปปั่นป่ะ เราจะฝากด้วย เอ้ยบอยจะฝากด้วย"
ญี่ปุ่นทำ หน้างงแต่ก็ถาม
"ไม่ซักโว้ย ไม่มีอารมณ์"
เอกตอบเสียง แข็งเหมือนเดิม
"ไปเถอะ ปุ่น เขาไม่ไปก็ไม่ต้องไปชวน"
บอยทำเสียง งอนเหมือนกัน ญี่ปุ่นเกาหัวแกรกๆ แต่ก็เดินออกจากห้องไปพร้อมบอย พอเดินผ่านหอนักเรียนชั้นมัธยมหก ก็มีเสียงแซวดังมาเป็นระยะๆ เพราะชื่อเสียงของญี่ปุ่นเริมดังกระฉ่อนแล้ว
"ไปไหนคร้า บบ น้องญี่ปุ่น"
"วันนี้น่ารักจังนะคร้าบ"
กลุ่มนัก เรียนที่นั่งชุมนุมกันอยู่หน้าหอหันมาแซว ญี่ปุ่นก็ทำหน้าย่นใส่ไม่ได้สนใจ
"ไปไหนครับ น้องญี่ปุ่น"
เนเดินปรี่เข้ามาหา ทั้งที่กำลังยืนรอคิวซักผ้าอยู่
"เอ๋ พี่เน๊เน้ มะบอกอ่า อิอิ"
ญี่ปุ่นทำ ท่ายียวนแต่เช้า
"พี่ไปด้วยดิครับ เนี่ยว่างอยู่พอดี"
เนประชิดตัว ยิ่งขึ้น
"มะเอาอ่า อยากไปกะบอยสองคน พี่ๆ อยากไปจริงๆหรา"
"จริงครับ ให้พี่ไปด้วยนะ"
"ซื้อหนมให้ เค้าก่อนดิ อิอิ แล้วจะพิจารณา"
ญี่ปุ่นทำหน้าเจ้าเล่ห์
"เอ๋ นี่หอหมีขาวนี่นา อิอิ ขึ้นไปไถหนมหมีขาวดีกว่าเนะ บอยรออยู่กะพี่เน๊เน้น้า เดี๋ยวเรามา"
ว่าแล้วก็ วิ่งขึ้นหอไปทันที ญี่ปุ่นไปเคาะประตูหมีขาวปังๆอยู่ รอตั้งนานก็ไม่มาเปิด
"ใครวะ มาเคาะแต่เช้า กูจะนอนโว้ย"
เสียงตวาดดังออกมาจากในห้อง
"หมีขาวๆ เค้าเองน้า เปิดประตูหน่อย"
ญี่ปุ่นตะโกนเข้าไปเหมือนกัน เฟียตลุกพรวดพราดขึ้นมาจากเตียงทันที ตรงไปเปิดประตูแต่พอเปิดประตูกลับไม่เห็นญี่ปุ่นแล้ว
"เฮ้ย ไปไหนวะ หรือว่ากูหูฝาด"
"นี่แน่"
ญี่ปุ่นกระโดดขึ้นขี่หลังเฟียตทันที เพราะไปแอบอยู่มุมบันได
"เฮ้ย ไอ้เปี๊ยก กูหายใจไม่อ๊อก"
เฟียตร้อง หน้าแดงขึ้นมาทันที เพราะญี่ปุ่นกอดคอแน่นขาเกี่ยวเอวไว้
"อิอิ ไปเล้ย หมีขาว"
กระเด้งตัวอย่างสนุกสนาน เฟียตต้องลากตัวญี่ปุ่นเข้ามาในห้อง แล้วไปล้มลงเตียง
"มึงมาทำไม แต่เช้าวะ คิดถึงกูเหรอ"
เฟียตได้ทียิ้มกริ่มอยู่
"คิดถึงดิ ไหนอ่า หนมเค้าอ่ะ"
"อ้าวไอ้นี่มาถึงก็หาเรื่องแดกเลยนะมึง"
ญี่ปุ่นนอน กลิ้งอยู่บนเตียงอย่างสบายอารมณ์
"นี่ๆ หมีขาว อิอิ ที่หมีขาวแหย่ตูดเค้าอ่ะ"
ญี่ปุ่นพูด แล้วอมยิ้ม
"ทำไม มึงอยากลองใหม่เหรอ"
"เอ่ มีคนเลียนแบบเราด้วยน้า"
"ใครวะ"
"มะบอกดีกว่า หมีขาว ทำใหม่ดิ นะนะ"
ญี่ปุ่น เขย่าแขน เฟียตยิ้มแก้มปริทันที
"เอาดิ มึงอย่าร้องเจ็บล่ะ กูไม่หยุดจริงๆนะคราวนี้"
เฟียตบอกเอาหน้ามาใกล้
"แอ่ะ เหม็นอ่า หมีขาวยังไม่แปรงฟันหรา ยี้ไม่เอาอ่า สกปรก"
ญี่ปุ่นบีบ จมูกตัวเองไว้แล้วดันตัวเฟียตออก
"เออ รอแป๊บนึง"
เฟียตทำหน้า มุ่ยเดินเข้าห้องน้ำไป แต่ก็กลับออกมาโดยใช้เวลาไม่นาน
"อิอิ เขินอ่า"
"ไม่ต้องเขิน มานี่"
เฟียตเดิน เข้ามาแล้วคลานขึ้นเตียง ญี่ปุ่นโผเข้าซุกหน้าที่อกของเฟียตทันที เฟียตจับหน้าญี่ปุ่นออกมาจากอกแล้วจ้องมองอยู่เอื้อมมือมาถอดแว่นตาออก ญี่ปุ่นหยีตาทันทีที่แว่นออกจากใบหน้า เฟียตค่อยๆโน้มใบหน้าประทับริมฝีปากทันที
"อ้าปากสิ"
เฟียตบอก อยุ่ในคอเพราะญี่ปุ่นเม้มปากแน่น พอเผยอปากเฟียตก็สอดลิ้นเข้าไปทันที
"แอ่ะ หยึ๋ย มะเอาอ่า หยุ่นๆ แฉะๆ"
ญี่ปุ่นดีดหน้าออก
"ไอ้เปี๊ยก มึงอย่าขัดขืนดิ ไม่งั้นก็ไม่ได้ทำอะไรกันพอดี"
เฟียตบอก เสียงนุ่มนวล ญี่ปุ่นพยักหน้า แล้วอ้าปากหวอรอทันที เฟียตอดที่จะกลั้นหัวเราะไม่ได้
"ยังไม่ต้องอ้า ไอ้เปี๊ยก เดี๋ยวแมงวันก็บินเข้าปากพอดี"
หุบปากทันที เฟียตเริ่มต้นใหม่ ค่อยๆประกบปากญี่ปุ่นหลับตาปี๋แต่ก็เผยอปากตอบรับ คราวนี้ญี่ปุ่นไม่ขัดขืนแต่ตัวสั่นเพราะเริ่มมีความรู้สึกตอบรับกับจูบของ เฟียต พอเห็นญี่ปุ่นเริ่มมีปฏิกริยาตอบสนองก็รุกหนัก มือเริ่มป่ายไปตามสะโพกลากเข้าไปในเสื้อยืดของญี่ปุ่น ญี่ปุ่นเริ่มสั่นไหวกับการรุกล้ำของเฟียต พยายามดิ้นหนี เฟียตดันให้ญี่ปุ่นนอนลงกับเตียง
"ปู๊ดดด"
"อุบส์"
"อิอิ เค้าปวดอึ๊อ่า หมีขาว"
ญี่ปุ่นยิ้ม เขินแล้วดันตัวเฟียตออกทันที วิ่งเข้าห้องน้ำ เพราะเมื่อเช้ายังไม่เข้าและผลจากการกินแบบระเบิดครัวเมื่อคืน เฟียตต่อยพื้นเตียงอยู่เพราะไม่ได้ดั่งใจ ญี่ปุ่นทิ้งกิ่นไว้กลิ่นที่รุนแรงกว่ากลิ่นปากของเฟียตหลายเท่านัก
"โธ่ โว้ย เมื่อไหร่ก็จะได้มึงซะที ไอ้เปี๊ยกก"
:L2: :L2:
เขียนโดย eiky
-
ตดพิฆาต 5555555
-
ไอ้หญ้าแห้งมันร้ายกว่าที่คิด เจอทีเด็ดผายลมเซ็กส์เสื่อมเข้าไปแล้ว
-
:เฮ้อ:
o9
-
โอ้ยไม่ไหวแหละเนะ ขำจนปวดท้องเลย อิอิ
แต่ก็ลุ้นนะว่าเมื่อไหร่จะเผด็จศึกได้ซะที 55+ ลุ้นนานแหละเนะ หุหุ
-
555555
สงสารเฟียต ไม่ได้ญี่ปุ่นไม่พอ
ยังต้องมาดมตดอีก ฮ่าๆๆๆๆๆ
เอก บอย เรื่องเป็นไงมาไงเนี่ยย
-
โอ้ยไม่ไหวแหละเนะ ขำจนปวดท้องเลย อิอิ
แต่ก็ลุ้นนะว่าเมื่อไหร่จะเผด็จศึกได้ซะที 55+ ลุ้นนานแหละเนะ หุหุ
เห็นด้วย อ่านแล้วอย่างฮา
มาอ่อย เข้าถึงห้อง แต่ดันทำหมดอารมณ์ซะงั้น
-
ผายลมปราบหมีขาวจอมหื่น 555
-
โอ๊ยยย สงสารหมีขาว
ปุ่นชอบทำให้อยากแล้วจากไป :laugh:
คู่บอย กะ เอก แอบเป็นไปตามคาดแฮะ o18
-
:laugh: :laugh: :laugh:
หมีขาว เซง
-
หมีขาวหัวเสียเพราะกลิ่นตดเลย 555
-
555555555555555
หื่นแค่ไหน ก็แพ้พลังตด
-
ตดใครคิดว่าไม่สำคัญ ตดเบา ๆ เท่านั้นทำเอาเฟียตสั่นไปถึงหัวจายยย...กร๊ากกกกกกกกกก 555 :m20:
-
โอ๊ย.....นู๋ญี่ปุ่นทำเอาใจหาบแวบบบบ.....
ไปขอตาหมีขาวเล่นแหย่ก้นได้งั๊ยจ๊ะ....เกือบเจ็บตัวแล้วไหมล่ะ.. :เฮ้อ:
แล้วตาหมีขาวยังจอมหื่นเหมี๊ยนเดิมมมม......
โดยปู๊ดพิฆาตเข้าให้....สะจายยยยยยจริง ๆ เล๊ยยย :laugh3:
ส่งมอบของขวัญสุดพิเศษให้ตาหมีขาวแล้ว....
ก้อไปลัลล้า ... กะ พี่เนเน๊ดีกว่าเนอะ.... :oni1:
ขอ :จุ๊บๆ: เด็กน้อยร้ายเดียงสาสักหน่อยเถอะ
:กอด1: :L1: น้อง eiky
-
โห๊ย...................
อุตส่าห์ลุ้นอ่ะ นึกว่าจะเสร็จซะแระ
-
เออนั่นสิ! เมื่อไหร่จะได้กันล่ะเนี่ย ฮ่าๆ
นานแล้วนะ หมีขาวรอนานแล้วนะเนี่ย
แล้วไหนจะยังมีพี่เนโผล่มาอีกอะนะ
อีกนานแน่ๆเลย กร๊ากๆ สงสารหมีขาวจริงๆ
+1 ค่า
-
สงสารหมีขาวล่ะตอนนี้
ไม่ได้แน่ๆๆ บอยกะเอกแล้ว
โฟคล่ะเนี้ยยย
:sad4: :sad4: :sad4:
-
หมีขาวน่าสงสารอ่า~ :m20:
ปุ่นมาทำให้อยากแล้วก็จากไป กร๊ากกกกกกกกก
:กอด1: :กอด1: :กอด1: :กอด1: :กอด1:
-
:m20:กำลังเข้าด้ายเข้าเข็มยังฮาได้อีกนะน้องญ่ปุ๋น
-
:oo1: :m20: :m20:
-
กำลังได้อารมณ์เลยอ่ะ้
อย่างนี้หมีขาวอารมณ์ค้างอีกแล้ว
-
กร๊ากๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ น้องญี่ปุ่น ทำไปได้
-
:m20: โถ.... น่าสงสารพ่อหมีขาว กร๊ากกกกกกกกกกกกกกก
-
555+
ขำตอนสุดท้ายเนี่ยแหละ
:jul3:
-
หมีขาวเปลี่ยนใจยังทันนะ :m20:
เค้ารู้สึกว่าตะเองน่าสงสารว่ะ :jul3:
แต่ญี่ปุ่นมีพัฒนาการนะคะ มาอ่อยเค้าถึงห้องเลยนะนี่ สงสัยกลัวเพื่อนล้ำหน้า เลยต้องรีบทำบ้าง 55
-
อิอิ คู่ที่สองกำลังจะเปิดเผยตัว
แต่พี่ไรเตอร์คับ ทำเอาญี่ปุ่นเสียอีกแล้วนะคับ จากนักตบพลังตด ตอนนี้เป็น เอ๋อตดพิฆาตไปอีกแล้วนะคับ
-
จะมีเรื่องไหนฮากว่าเรื่องนี้อีกมั๊ยเนี่ย :m20: ฮาสุด ๆ ทุกตอนจนปวดท้องแล้วค่ะ :m20:
-
ขอดทาเพื่อนๆนะครับ ที่มาอัพช้า
รอญี่ปุ่นด้วยน้า อิอิ
เย็นนี้จะพยายามลงให้นะคร้าบบ
ขอบคุณทุกคนที่ยังรักญี่ปุ่นอยู่
จากใจครับ
:กอด1: :กอด1:
-
Thank you for all your kind to me and my stories........ Thank you from my heart..... :L1:
:L1: (บอกรัก) :3123:
วันจันทร์ การเรียนการสอนเป็นไปตามปกติ สภาพของโรงเรียนภายหลังงานกีฬาสีกลับเข้าสู่สภาพเกือบจะเป็นปกติ เว้นแต่พื้นที่บางส่วนที่มีการใช้สอยเกินกำลังมากไปหน่อยจึงอาจจะมีการชำรุด เสียหายไปบ้าง แต่ภาพโดยรวมก็ถือว่ากลับมาเกือบร้อยเปอร์เซนต์แล้ว แต่กลิ่นอายของบรรยากาศของกีฬาสียังไม่เจือจางไปเลย นักเรียนชั้นมัธยมต้นหอบของขวัญ รวมทั้งชั้นมัธยมปลายบางส่วนมีของติดไม้ติดมือเอามามอบให้นักกีฬาที่ตนชื่น ชอบโดยเฉพาะนักกีฬาแบดมินตันแว่นกรอบสีแดงเลือดนกหน้าเอ๋อที่ชื่อญี่ปุ่น เพราะทั้งห้องชมรมและห้องเรียนของญี่ปุ่นเต็มไปด้วยกล่องของขวัญ
"บอยๆ มาหอบช่วยเราหน่อยดิ เอาไปเก็บชมรมก่อน"
ญี่ปุ่นร้อง บอกบอยตอนกินข้าวเที่ยงเสร็จ
"ปลาดุกๆ มาช่วยเราด้วยดิ ยืนหน้าเอ๋ออยู่ได้น้า"
ญี่ปุ่นร้องบอกเอกที่ยืนทำหน้างงๆอยู่ วันนี้เป็นอะไรไม่รู้ไม่คุยกันกับบอยเลย ทั้งที่ญี่ปุ่นแหย่ให้คุยต่างๆนานาแต่ก็ไม่ยอมมองหน้ากันเลย
"ไม่เอาอ่ะ กูไม่อยากช่วย"
"เอ๋ แล้วเห็นขอนั่นขอนี่น้า งั้นไม่ช่วยก็ไม่ต้องเอา อิอิ ปะบอยเดี๋ยวเรายกให้บอย"
"เฮ้ย ไอ้หญ้าแห้ง เออ ช่วยก็ช่วยวะ"
เอกสะบัดเสียงยอมจำนนต้องมายกกล่องช่วยญี่ปุ่นจน ได้ บอยทำหน้าเจื่อนลงทันที
"อ่า กล่องนี้หนั๊กหนักเนะ บอยมาช่วยเราหน่อย"
ญี่ปุ่นทำ ท่ายกไม่ขึ้นแล้วเรียกบอยมาช่วย
"อ้าว ปลาดุกมาช่วยด้วยดิ มันหนักจริงๆน้า"
ญี่ปุ่นไป ดึงแขนเอกมาช่วยยก แม้กล่องจะไม่ใหญ่โตอะไรแต่ญี่ปุ่นก็ทำเป็นยกไม่ขึ้น บอยยืนเก้ๆกังๆอยู่ เอกเองก็ท่าเดียวกัน
"อ้าว ไม่ยกอ่ะ ยืนเขินกันอยู่ได้ ทีนั่งจ้องหน้ากันนานๆ ไม่ยักอายเนะ"
ญี่ปุ่นยืน ท้าวสะเอวแล้วพูดหน้าตาเฉยทำให้บอยกับเอกหน้าแดงขึ้นมาทันที พอจะยกก็ยกพร้อมกันจับใต้กล่องมือจับกันพอดี บอยมองหน้าเอก เอกมองหน้าบอย
"หวาย สองคนนี้น่าฉงฉัยเนะ อิอิ มีอารายกันแน่เลยอ่า อิอิ"
ญี่ปุ่นก้มหน้าลงล้อเลียนเพื่อนทันที บอยกับเอกรีบเอามือออกทันที
"บ้าเหรอ ปุ่น ให้เอกยกคนเดียวเถอะ กล่องนี้ไม่เห็นจะหนักตรงไหนเลยอ่ะ"
บอยบอกแล้วหันหลังให้ไปยกกล่องอื่นเดินนำหน้าไปชมรม เอกยืนทำหน้าเอ๋ออยู่
"ปลาดุกๆ นายชอบบอยหรา อิอิ เรารู้น้า"
ญี่ปุ่นเอาไหล่ไปกระแทกไหล่เอกเบาๆ
"บ้าเหรอ ไอ้หญ้าแห้ง กูเนี่ยนะจะไปชอบไอ้บอย"
"อ้าว แล้วที่จูบกันวันนั้นอ่า อารายหรา เหอๆๆ เรารู้หมดแล้ว"
"เฮ้ย ไอ้บ้า มึงรู้ได้ไงวะ"
เอกโวยวาย หน้าแดงก่ำ
"เอ๋ ไม่เห็นต้องอายเลยนิ เรายังจูบกะหมีขาวเลยอ่า คนชอบกันก็จูบกันเนะ นายไปบอกบอยดิว่านายชอบบอยอ่ะ"
ญี่ปุ่นแนะนำแล้วยกกล่องเดินตามบอยไป
"อิ อิ ไม่บอก เดี๋ยว ชวดน้า บอยน่าร้าก จาตาย"
ญี่ปุ่นหันหลังกลับมาทำหน้าย่นใส่เอกแล้วเดินไป เอกยืนนิ่งอยู่เกาหัวแกรกๆ พอเดินเข้าชมรมก็เห็นรุ่นพี่อยู่สองคนคือจี๊ปกับโฟค
"เอ่ หมีดำๆ ทำอารายอ่า"
ญี่ปุ่นวางกล่องในมือแล้วปรี่เข้าไปหาโฟค ที่หน้าตาดูหงอยๆ
"คุยกับพี่จี๊ปไง มึงไม่เห็นเหรอ"
"อ่า ดุเค้าด้วยอ่ะ"
"ไอ้เปี๊ยก นี่ของมึงกับไอ้เต้สองคนเลยเหรอวะ ทำไมมันเยอะแยะอย่างนี้ ไม่มีที่จะเดินอยู่แล้วมึง"
จี๊ปพูดขึ้นแล้วเดินไปหาบอยที่กำลังจัดเรียงกล่องให้เป็นระเบียบ ญี่ปุ่นยังทำหน้าย่นใส่โฟคอยู่
"หมีดำอ่า วันนี้ไปกินข้าวกะเค้าไหมอ่า"
"ไม่ไป ไม่ว่าง"
"อ่า ทำไมไม่ว่าง"
"เอ๊ะ มึงนี่ยังไง กูไม่ว่างก็ไม่ว่างสิวะ จะมาเซ้าซี้ทำไมเนี่ย"
โฟคตวาดเสียงแข็ง ญี่ปุ่นผงะออกไม่เคยเห็น
"เฮ้ย ไอ้โฟค มึงเป็นอะไรวะ ไปตวาดใส่มันทำไม"
จี๊ปหันมาว่าโฟคที่ยืนหน้าบึ้งอยู่ โฟคไม่ตอบแต่เดินออกจากชมรมไปแล้ว
"เหมือนงอนเลยว่ะ ไอ้เปี๊ยกมึงไปทำอะไรมันหรือเปล่าวะ"
"เอ๋ เปล่าน้า เค้าไม่ได้ทำอารายหมีดำน้า"
ญี่ปุ่นโบกไม้โบกมือปฏิเสธ
"เหรอ ทำไมมันทำท่าเหมือนงอนมึงเลยวะ ไปดูมันหน่อยดิไอ้เปี๊ยก"
จี๊ปแนะแล้วหันไปช่วยบอยต่อ ญี่ปุ่นยืนเอ๋ออยู่ก่อนจะวิ่งตามโฟคออกไป เห็นหลังไวๆไปทางโรงยิม
"หมีดำๆ รอเค้าก่อน รอด้วยๆ"
ญี่ปุ่นวิ่งตามไปแต่โฟคไม่ได้ยินเดินเข้าไปในโรงยิม พอหลังการแข่งขีนกีฬาสีโรงยืมก็ดูเหมือนว่างเปล่าไม่มีนักเรียนมาฝึกซ้อม แย่งสนามกันเหมือนตอนก่อนแข่ง โฟคเดินไปนั่งที่ข้างสนามเหวี่ยงกระเป๋าลงพื้นอย่างแรง เหมือนกับว่ากระเป๋ามันทำอะไรผิดใจ ญี่ปุ่นเดินย่องตามเข้าไปเห็นกระเป๋าวางอยู่บนพื้นจึงเดินต้อยๆไปเก็บ กระเป๋าขึ้นมา
"หมีดำเป็นอารายอ่า"
ญี่ปุ่นถามขึ้นเสียงสั่นๆเพราะไม่เคยเห็นโฟคโกรธขนาดนี้มาก่อน
"มึงตามมาทำไม กูอยากอยู่คนเดียว"
"ก็ มาอยู่เป็นเพื่อนหมีดำไง เผื่อหมีดำจาเหงา"
"ไม่ต้องมายุ่งกับกู กูอยากอยู่คนเดียว ไปเลย มึงจะไปไหนก็ไป"
โฟคยังคงระดับเสียงตวาดไว้ไม่ลดราวาศอกให้เลย
"อ่า หมีดำเป็นอารายอ่า งอนเค้าหรา"
ญี่ปุ่นยังไม่ยอมแพ้ค่อยๆก้าวเข้าไปใกล้ๆ
"กูมีสิทธิ์อะไรจะไปงอนมึง ดาวโรงเรียนอย่างมึงน่ะ สนใจกูด้วยเหรอ"
ในที่สุดก็ระบายความในใจออกมา ความในใจที่อัดอั้นมานาน แต่ญี่ปุ่นไม่เข้าใจในสิ่งที่โฟคสื่อออกมา
"อ่า ทำไมหมีดำพูดแบบนั้นอ่า เค้ายังห่วงใยหมีดำเสมอน้า"
"มึงไปห่วงหมีขาวมึงเถอะ กูสบายดี"
"เอ๋ เกี่ยวอารายกะหมีขาวอ่า"
ญี่ปุ่นทำหน้างงไม่รู้เรื่องหนักไปกว่าเดิม
"มึงออกไปได้ไหม กูขอร้อง กูอยากอยู่คนเดียว ไปให้พ้นหน้ากูซะที กูเบื่อหน้ามึง"
โฟคยืนขึ้น แล้วตะโกนออกมา ญี่ปุ่นอึ้งอ้าปากค้าง หลับตาปริบๆ
"หมีดำอ่า เค้าทำอารายผิดอ่า เค้าขอโทษน้า"
น้ำตาร่วงออกมา เป็นครั้งแรกที่ญี่ปุ่นรู้สึกปวดในใจ เกิดมาไม่เคยรู้สึกแบบนี้มาก่อน มีแต่ความยินดีปรีดาแม้จะโดนใครด่าว่าล้อเลียนยังไงไม่เคยจะระคายความรู้สึก แต่ครั้งนี้เหมือนหัวใจมันกระตุกเต้นแรงกว่าเดิม ญี่ปุ่นยืนนิ่งน้ำตาไหลออกมา โฟคเองก็ตกใจอยากจะพูดอะไรออกมาแต่ก็กลืนลงคอไป หันหน้าหนีเขาเองก็เม้มปากอยู่
"เค้าไม่ได้ตั้งใจให้หมีดำโกรธเค้าน้า เค้าขอโทาน้าหมีดำ"
ญี่ปุ่นปล่อยโฮออกมา โฟคเองก็ทนไม่ไหวจึงหันกลับมาเห็นญี่ปุ่นนั่งลงกับพื้นถอดแว่นตาออกปาดน้ำตา อยู่
"ไอ้"
พูดออกมาได้แค่นั้น เพราะที่เหลือมันออกมาพร้อมหยดน้ำตา โฟคเดินเข้ามาแล้วนั่งคุกเข่าลงตรงหน้าญี่ปุ่น
"ไอ้เปี๊ยก กูรักมึง มึงได้ยินไหม กูรักมึง"
โฟคจับบ่าญี่ปุ่นไว้น้ำตาหยดลงพื้น ญี่ปุ่นเงยหน้าขึ้นมองโฟคทั้งน้ำตาหน้าเบ้เม้มปากอยู่
"รักเค้า ทำไมทำแบบนี้ รักเค้าทำไมทำให้เค้าร้องไห้"
ญี่ปุ่นต่อว่าทั้งน้ำตา จ้องหน้าโฟคอยู่แม้จะมองไม่ถนัด ด้วยสายตาสั้นและด้วยม่านน้ำตา
"กู ทนไม่ได้ กูทนเห็นใครต่อใครมารุมรักมึงไม่ได้ กูเจ็บ มึงรู้ไหมกูเจ็บ"
โฟคพูดออกมาจ้องตาญี่ปุ่นไม่ยอมแพ้เหมือนกัน
"ก็เค้าน่ารักอ่า จะห้ามคนอื่นยังไงอ่า ไอ้บ้า"
ญี่ปุ่นทำหน้าย่นแล้วผลักโฟคให้หงายหลังก้นจ้ำเบ้า ญี่ปุ่นปาดน้ำตาออกแล้วเอาแว่นมาสวม
"ชิ ไม่รู้ล่ะ ไปเลี้ยงข้าวเค้าด้วย อย่ามางอนแบบเด็กๆ แบบนี้น้า เค้าไม่ชอบเนะ"
ญี่ปุ่นหยุดร้องไห้แล้ว ทำหน้าย่นใส่โฟค ส่วนคนตัวใหญ่ที่นั่งอยู่กับพื้นอมยิ้มออกมาจนได้
"นั่นสินะ มึงมันน่ารักนี่หว่า อยากหลงรักคนน่ารักก้ต้องทนสินะกู"
โฟคบอกกับตัวเองหลังจากที่ญี่ปุ่นเดินออกจากโรงยิมไปแล้ว เขาหัวเราะออกมาคนเดียวเหมือนคนบ้า ญี่ปุ่นเดินกลับไปที่ชมรมเห็นเอกกำลังพยายามจะพูดอะไรกับบอยแต่บอยไม่ยอม เปิดโอกาสให้เลยสักทีเพราะเดินตามจี๊ปอยู่ต้อยๆ
"บอยๆ มานี่หน่อยดิ เรามีอะไรจาบอกเนะ"
ญี่ปุ่นยืนมองอยู่นานจึงเอ่ยปากออกมา
"อ้าว แล้วไอ้โฟคเป็นไงบ้างวะ ไอ้เปี๊ยก"
จี๊ปถามเมื่อเห็นหน้าญี่ปุ่น
"อ้อ หมีดำไม่ได้เป็นไรซะหน่อย พี่จี๊ปล่ะเป็นโรคขี้วิตกเกินเหตุ อิอิ"
"อ้าว ไอ้นี่เดี๋ยวมึงโดน ลามนะมึง"
จี๊ปหันมาทำตาดุใส่ ญี่ปุ่นวิ่งแจ้นออกไปนอกห้องโผล่หน้าเข้ามากวักมือเรียกบอยให้ตามออกมา บอยเดินทำหน้าเหรอหราออกจากห้อง
"บอยนายไปรอเราที่โรงอาหารน้าเดี๋ยว เราตามไป"
บอยทำหน้างงแต่ก็ยอมเดินไปตามที่ญี่ปุ่นบอก
"ปลาดุกๆ มานี่ดิ"
พอบอยเดินไปญี่ปุ่นก็กวักมือเรียกเอกทันที
"อะไร ไอ้หญ้าแห้ง กูขนกล่องอยู่นะมึง"
"อิอิ นายไปบอกบอยดิ ว่านายชอบบอย โน่นแน่ะ บอยไปรอที่โรงอาหารแล้ว"
"บ้า ใครบอกมึงว่ากูชอบมัน"
เอกเขินหน้าแดง
"อ้าว ตามจายน้า เค้าอุตส่าห์ช่วยเนะ ชิ"
ญี่ปุ่นทำหน้าย่นใส่แล้วเดินเข้าไปหาจี๊ปทันที เอกยืนทำท่าไม่สนใจเก็บกล่องไปสักพักก็เดินออกจากชมรมไป บอยนั่งรออยู่ที่ม้านั่งมองซ้ายมองขวาไม่เห็นญี่ปุ่นมาสักที พอเหลือบไปเห็นเอกที่กำลังเดินตรงเข้ามาหาก็หันหลังให้ทันที ใจเต้นตึกตักทั้งที่อยู่ด้วยกันมาครึ่งเทอมแล้ว เสียงฝีเท้าเดินมาหยุดอยู่ข้างหลังไม่มีเสียงพูด บอยเองก็เงียบเหงื่อเริ่มไหล พอรอให้เอกเป็นคนเริ่มพูดก็รออยู่นานพอสมควรจนเริ่มอึดอัดบอยลุกขึ้นทันที
"บอย"
เอกยอมหลุดปากเรียกออกมาเพราะเห็นบอยกำลังจะเดินหนีไป บอยหันมาทางต้นเสียง
"อะไร เอก"
เสียงสั่นไปตั้งแต่ตอนไหนไม่รู้
"เรามีเรื่องจะคุยกับนาย"
เอกกลั้นใจพูดออกมา
"มีอะไรอ่ะ คุยที่ห้องไม่ได้เหรอ"
บอยเหงื่อไหลออกมาข้างใบหน้า
"ไม่ได้ อยากคุยกับนายสองคน"
เอกอ้ำอึ้งอยู่นานกว่าจะพูดออกมาได้
"มีอะไรอ่ะ"
"เรา เราว่า เรา เรา"
กลายเป็นคนติดอ่างไปแล้ว ก้มหน้าที่แดงปลั่งลงมองพื้นเหมือนหาเศษเหรียญ
"มี อะไรอ่ะเอก นายเป็นอะไร"
บอยเสียงสั่นแต่ยังอยากรู้
"อ้อ ไม่มีอะไรหรอก นายหิวข้าวไหม"
พูดออกมาแล้วยิ้มแห้งๆ บอยใจหายวาบเพราะสิ่งที่อยากได้ยินมันไม่ใช่ประโยคนี้ บอยเองก็วาดหวังไว้เหมือนกัน
"เดี๋ยวรอไปกินพร้อมปุ่นดิ"
บอยพูดออกมาแล้วก้มหน้าลงพยายามปกปิดความในใจที่อาจจะสื่อออกไปทางสายตาว่า "ไอ้บ้าไม่ได้ดั่งใจเลย"
"อืม"
"งั้นเรากลับไปช่วยปุ่นก่อนนะ"
บอยพูดแล้วเดินผ่านเอกที่ยืนใจเต้นโครมครามอยู่ เอกจับมือบอยไว้ตอนที่บอยผ่านไปครึ่งตัวทันที เหมือนมีแรงของไฟฟ้าสถิตย์วิ่งเข้าสู่หัวใจของคนทั้งสอง
"บอย เราชอบนายว่ะ"
เอกยอมพูดออกมา บอยนิ่งเม้มปาก ก้มหน้าลงแอบอมยิ้มอยู่ เอกเห็นบอยนิ่งเลยจะปล่อยมือแต่บอยกุมมือเอกไว้แน่น เอกยิ้มออกมาเมื่อเห็นปฏิกริยาของอีกฝ่าย
"เรา เราก็ชอบนาย"
บอยพูดบ้าง แล้วค่อยๆหันมาหาเอกที่ยืนยิ้มแป้นแสดงความโล่งใจออกมา
"โอ๊ะ โอ๋ จับมือกันอ่า อิอิ เค้าเห็นน้า"
ญี่ปุ่นจอมมารร้ายตามเอกออกมาตั้งนานแล้วหลบอยู่หลังแทงค์น้ำได้ยินทุก ประโยค เห็นทุกภาพ ล้อเลียนออกมา
"เฮ้ย ไอ้บ้ามึงมาแอบดูกูเหรอวะ"
เอกกับบอยปล่อยมือกันทันที
"เอ่ ไม่เห็นแอบ ก็มาดูอ่า อิอิ รักกันๆ คนรักกันๆ อิอิ"
ญี่ปุ่นร้องเป็นเพลงออกมา แล้วเดินตรงเข้ามาหาเพื่อนทั้งสองที่ยืนเขินอายหน้าแดงอยู่
"เรา หิวแล้วอ่า ไปกินข้าวเถอะ ให้พี่จี๊ปทำคนเดียว อิอิ"
ญี่ปุ่นชวนแล้ว เดินนำหน้าเพื่อนทั้งสองที่เดินข้างกัน แม้มือจะแค่แตะโดนกันแต่เหมือนกำลังเกาะกุมมือกันอยู่ หัวใจกำลังพองโตความรักกำลังเบ่งบานแผ่รังสีสีชมพูกระจายไปทั่วบริเวณ
:กอด1: :กอด1:
เขียนโดย eiky
-
ชอบคู่นี้อะครับ
อยากให้มีฉาก XX
ของเอกกะบอยบ้างอะ
-
น่ารักๆน้องญี่ปุ๋น :กอด1:
-
น่ารักจัง ใครว่าญี่ปุ่นเป็นมารราย ญี่ปุ่นเป็นกามเทพต่างหากละคับ
-
กรี๊ดๆ หมีดำบอกรักญี่ปุ่นแล้ว :-[
หมีดำสู้ๆ :z2:
-
นึกว่าหมีขาวจะสารภาพรักกับไอ้หญ้าแห้ง ไหงโดนแย่งซีนตัดหน้าไปซะแล้ว :เฮ้อ: :เฮ้อ: :เฮ้อ:
-
หมีดำชิงบอกรักปุ่นก่อนหน้าหมีขาวซะแล้ววววววว
หมีขาวก็นะ มัวแต่ห่วงจับกดอยู่นั่นแหละ
เดี๋ยวเหอะ ชวด ฉลู ขาล เถาะ จะสมน้ำหน้าให้เลย
.... แต่ท่าทางปุ่นจะไม่หวั่นไหวเลยแฮะ
-
ซื่อ ใส ร้ายเดียงสาแบบญี่ปุ่นก็เป็นกามเทพได้เหมือนกันนะเนี่ย :-[ เก่งจริง ๆ เลยค่ะ ญี่ปุ่น o13 :3123:
-
อยากให้หมีดำไปสนใจเต้แทนจัง ให้หมีขาวกะปุ่น รักกันซะที
:-[ :-[ :-[ :-[
-
บอยกะเอกกะบอกรักกันไปแล้ว
เหลือคู่น้องปุ่นกับ หมีขาวนี่สิ
เมื่อไหร่ปุ่นจะชอบหมีขาวมากๆๆ น้า
-
:กอด1:และแล้วก้อสำเร็จไป1คู่
เหลือแต่น้องเอ๋อเราใครจะเป้นผู้โชคร้ายน้อ55555
-
กามเทพตัวป่วน...นู๋สามารถมากค่ะ ......
แล้วพี่หมีดำอย่าท้อน้า.......นู๋ญี่ปุ่นต้องมีเอียงบ้างละ..... :m1:
:pig4: น้อง eiky ที่มาต่อให้ ยังไงก้อสู้ ๆ นะจ๊ะ :ped149:
กด + ให้น้อง eiky คนขยัน
-
ญี่ปุ่นออกจะเป็นกามเทพน้า
รู้สึกเอกกับบอยจะแซงหน้าญี่ปุ่นไปแล้วนะ ใจตรงกันไปแล้ว เข้าใจกันไปแล้ว
-
:-[ :-[ :-[
-
น่ารักกันหมดเลยยย
-
:laugh: ญี่ปุ่นนี่ แอบร้ายนะคะคุณน้อง อิอิ
-
หมีดำสารภาพรักแล้ว อิอิอิ อดทนนิดส์นึงน่ะค่ะลูก มาหลงรักคนน่ารักก็ต้องทน
แต่เอ๋?แล้วหมีขาวจะยอมไม่ล่ะเนี่ย อิอิอิ งั้เจ้ขอยึดมั่นสามพีต่อแล้วกัน
ยังยืนยัน นอนยัน ว่า อยากเก็บเธอไว้ทั้งสองคน
-
ญี่ปุ่นเป็นพ่อสื่อซะด้วย สำเร็จอีกต่างหาก เก่งมากค่ะ :กอด1:
แต่หมีดำขี้งอนอ่ะ ทำไมต้องตวาดญี่ปุ่นด้วย ดีนะที่คิดได้ซะก่อน ทำญี่ปุ่นร้องไห้ เดี๋ยวโดน :beat:
แต่เหมือนจะลุ้น nc ญี่ปุ่นอีกนาน ลุ้นคู่เอกกะบอยดีกว่า ท่าทางจะไม่ซื่อ(?)เหมือนญี่ปุ่น 55+
ขอบคุณค่ะ รออ่านตอนต่อไปน้าาาา
-
ญี่ปุ่นเอ๊ยย ทีคนอื่นนะ รู้เค้าไปทั่วเลย ทีเรื่องตัวเองนะไม่ยอมรับ กร๊ากกก
-
หมีขาวอย่ายอมแพ้หมีดำน้า :laugh:
-
เชียร์หมีขาวอยู่น้า
ถึงตั้งหน้าตั้งตาจะจับกดอย่างเดียว
แต่คิดว่าหมีขาวดูดีกว่าหมีดำ
:pig4: :pig4: :pig4:
-
กรี๊ด.................. กรี๊ดๆ กรี๊ดๆ
สมใจแม่ยกที่สุด ก๊าก...............
ชอบตอนนี้มากเลยลุ้นๆ แถมได้ดั่งใจ ฮ่าๆๆๆ
โฟคเอ๋ยเข้าวินแน่แล้ว ญี่ปุ่นมีใจ
ไชโย......
-
ก้ดีแล้วที่ต่างคนก้ต่างใจคตรงกันเนะ o13
-
มารอคนที่หัวใจกำลังจะกลับมาเข้มแข็งเหมือนเดิม
-
ลงเอยไปแล้วคู่นึง
แล้วญี่ปุ่นจะเป็นยังไง
ทำไมปวดใจกับหมีดำ
แล้วหมีขาวไปไหน!
-
เพื่อนๆคร้าบ วันนี้ขอโทษน้า คงไม่อัพน้องญี่ปุ่นน้า ผมเป็นหวัดคร้าบ เหอๆๆ น้ำมูกไหลตลอดเลยอ่า รอพรุ่งนี้นะคร้าบ
:L2:
-
ขอให้หายเร็วๆ นะครับ
:L2: :3123: :L2:
-
หายป่วย เร็ว ๆ นะครับ
-
น้องปุ่นน่าร๊ากกกกกกกกกกกกก
ชอบอ่ะดื้อๆซนๆอย่างเนี้ยความใสซื่อชนะทุกอย่างอิอิ
หนักใจแทนน้องปุ่นจิงๆรักพี่เสียดายน้องเลือกไม่ถูกเลย
ถ้าเป็นพี่ขอเก็บเทอไว้ทั้งสองคน~
55555+
หายป่วยไวๆน๊าค่าไรท์เตอร์
-
วันนี้ญี่ปุ่นจะมามั้ยน้า :impress2:
eiky หายเร็ว นะคะ เป็นห่วงค่า :L2:
-
เฮ่อ กว่าจะคลอดตอนนี้ออกมาได้แทบตายครับพี่น้อง เหอๆๆ เบลอเอ๋อสุดๆ เมายาลดน้ำมูก
ตอนนี้ไม่ยาวนะครับ ขอโทษทุกคนด้วย ไปไม่ไหวจริงๆ อิอิ ขอบคุณน้าที่ยังรักญี่ปุ่น
:z1: (Fiat VS Foke) o18
พอเดินออกจากโรงเรียนญี่ปุ่นก็เหลือบไปเห็นโฟคยืนรออยู่หน้าโรงเรียน
"อิ อิ หมีดำจาเลี้ยงข้าวน้า บอยป่ะไปกินข้าว"
หันไปชวนบอยที่เดินแก้ม แดงเคียงคู่มากับเอก
"เอ่อ เราว่าจะเอาผ้าไปปั่นก่อนนะปุ่น ปุ่นไปกับพี่โฟคเถอะ"
ก่อนพูดบอยหันไปสบตาเอกก่อนเหมือนตกลงอะไรกันอยู่
"เอ๋ ปลาดุกอ่า มะไปหรา ฟรีน้า"
"ไม่เอาอ่ะ กูจะกินมาม่า ประหยัดโว้ยป๊ากูโทรมาด่าอยู่เนี่ยว่าใช้ตังค์เยอะ"
เอกเองก็ปฏิเสธหันไปยิ้มให้บอย ญี่ปุ่นทำหน้าย่นไม่สนใจแล้ววิ่งไปหาโฟคทันที
"อิ อิ หมีดำมารอแฟนหรา"
ญี่ปุ่นล้อเลียนยิ้มร่าเริงเข้าไปหา
"เออ รอมึงนั่นล่ะ"
"เอ๋ งั้นเลี้ยงข้าวเค้าน้า เอาชุดใหญ่ อิอิ"
"แล้ว ไอ้สองตัวนั่นมันไม่ไปเหรอ"
โฟคถามแล้วบุ้ยปากไปทางเอกกับบอยที่หน้าแดงเดินคู่กันมาทั้งสองคน
"ไม่ไปอ่า ดีน้าหมีดำจะได้ไม่เปลือง"
ญี่ปุ่นอุตส่าห์เป็นห่วง แต่คนตัวใหญ่กับทำหน้าเบ้เพราะดูท่าญี่ปุ่นคงจะกินไม่ใช่น้อยๆ แต่ก็พาญี่ปุ่นเดินไปร้านอาหารตามสั่งที่เคยกิน ญี่ปุ่นก็ทำหน้าไม่รู้ไม่ชี้อยู่ พอไปถึงร้านก็ไปสั่งข้าวผัดกุ้งที่ชอบกิน ส่วนโฟคก็สั่งผัดพริกแกงไก่
"ทำไมมึงกินน้อยนักล่ะไอ้เปี๊ยก คราวก่อนเห็นสั่งเอาๆ"
โฟคถามเพราะเห็นญี่ปุ่นสั่งไปแค่อย่างเดียว
"เอ๋ กินเยอะไม่ดีน้า เดี๋ยวกลม อิอิ กลัวหมีดำเปลืองด้วยน้า อิอิ"
คำตอบของญี่ปุ่นทำให้โฟคยิ้มออกมา มองหน้าญี่ปุ่นอยู่ตาหวานฉ่ำ พออาหารมาญี่ปุ่นก็กินข้าวไม่ได้สนใจมองโฟคเลย คนตัวใหญ่ก็ก้มหน้าก้มตากินข้าวอยู่เพราะค่อนข้างหิว
"เอ๋ ทำไมหมีดำได้ไก่เย๊อะเยอะเนะ เค้าอยากกินด้วยอ่า"
พอเหลือบไปเห็นชิ้นไก่ในจานข้าวของโฟคก็อ้อนทำตาปริบๆ โฟคตักชิ้นไก่ให้ญี่ปุ่นรีบตักเข้าปากเคี้ยวหมุบหมับ คนตัวใหญ่กลืนข้าวไม่ลงแล้วเพราะมัวแต่มองคนตัวเล็กน่ารักข้างหน้ากิน ข้าวอยู่ ยิ่งมองยิ่งรู้สึกหัวใจเต้นแรงอยากจะมองอยู่อย่างนั้น พอกินเสร็จก็พากันเดินกลับหอ ญี่ปุ่นยังลั่นล้าอยู่ไม่ได้วิตกกังวลหรือคิดอะไรเดินชวนโฟคดูนั่นดูนี่ น่าแปลกที่วันนี้ไม่ยักอ้อนกินไอติม
"เฮ้ย ไอ้เฟียตนั่นมันไอ้เปี๊ยกกับไอ้โฟคนี่หว่า"
เบนซ์บุ้ยปากให้เฟียตที่กำลังเดินออกจากโรงเรียนดู วันนี้เขาอารมณ์ไม่ค่อยดีเพราะไม่ได้เห็นหน้าญี่ปุ่นทั้งวัน อีกทั้งเพื่อนๆก็ล้อเลียนว่าจะแย่งจีบอย่างนั้นอย่างนี้
"ไอ้โฟค มึงทำอะไร"
เฟียตตวาดเสียงดังไกลไปสามร้อยเมตร โฟคที่กำลังจูงมือญี่ปุ่นอยู่พอได้ยินเหลือบไปเห็นก็ปล่อยมือที่เกาะกุมมือ ญี่ปุ่นออกทันที
"เอ๋ หมีขาวนิ หมีขาวๆ"
ญี่ปุ่นวิ่งเข้าไปหาเฟียตไม่ได้เกรงกลัวเลยว่ารายนั้นกำลังราหูลงหน้าแดง เหมือนยักษ์
"หมีขาว เค้าอยากกินติมอ่า นะนะ"
อ้อนไปแต่ไกลแต่คนตัวใหญ่ไม่สนใจเดินผ่านญี่ปุ่นไป หน้าบูดบึ้ง
"เปรี๊ยง โอ๊ย"
เฟียตต่อยเข้าที่ข้างแก้มซ้ายของโฟคทันที
"มึงทำอะไรไอ้โฟค กูเห็นนะ มึงอย่ามายุ่งกับมัน มันเป็นเด็กกูมึงเข้าใจไหม"
เฟียตขู่ตามจะไปซ้ำทั้งที่โฟคล้มหงายหลังไปนอนอยู่กับพื้น
"เฮ้ย ไอ้เฟียตมึงรุนแรงไปป่ะวะ มีอะไรค่อยๆคุยกันดิ"
เบนซ์ร้องวิ่งเข้ามากันท่าไว้ แต่เฟียตโกรธลมออกหูหน้าแดงก่ำ
"ไม่คงไม่คุยแล้วโว้ย เห็นอยู่ตำตา อ้อนี่มึงก็อีกคนเหรอที่จะแข่งจีบมัน ห๊า"
"อ่า หมีขาวทำอารายอ่า ทำไมต่อยหน้าหมีดำอ่า"
ญี่ปุ่นวิ่งเข้ามาดึงเสื้อนักเรียนของเฟียตจนหลุดออกมาจากเข็มขัดตีหลังแปะๆ
"มึงก็เหมือนกัน ทำไมชอบไปยุ่งกับคนอื่น ห๊า ไอ้เปี๊ยก กูหวงนะโว้ย มึงรู้ไหม"
เฟียตโพล่งออกมา ตาถลนจะกินหัวญี่ปุ่นเข้าไปในปาก
"หวงอารายอ่า ก็หมีดำพามากินข้าวนิ อารายอ่าหมีขาว บ้าไปแล้ว"
"มึงจำไว้นะไอ้โฟค ถ้ามึงไม่อยากเจ็บตัวอยู่ห่างๆไอ้เปี๊ยกเอาไว้"
เฟียตยังขู่อยู่ไม่เลิก ชี้หน้าด่ากราดแม้จะมีเพื่อนรักกันเอาไว้ก็ตาม
"ทำไมพี่ ผมจะเจอมันบ้างไม่ได้เหรอ"
โฟคเอามือขึ้นปาดเลือดที่ซึมออกมาข้างปากออก เขาเถียงขึ้นมาสีหน้าก็ไม่ยอมเช่นกัน
"หนอย นี่มึงวอนใช่ไหม ห๊า"
เฟียตปรี่เข้าไปจะเตะซ้ำอีกรอบ ง้างเท้าขึ้นแล้ว
"หมีขาวอย่าน้า นี่แน่ะ ใจร้าย ใจร้าย"
"โอ๊ย ไอ้เปี๊ยก"
ญี่ปุ่นเตะผ่าหมากเข้าตรงเป้าของเฟียตเสียงดังปั๊ก คนตัวใหญ่กุมเป้าล้มลงกลิ้งอยู่กับพื้น ญี่ปุ่นก้าวเท้ามาคร่อมไว้
"นี่แน่ ใจร้ายน้า ชอบใช้กำลังกะคนอื่นน้า สอนไม่จำน้าหมีขาว"
ญี่ปุ่นนั่งทับลงตรงเข็มขัดเฟียตทันที
"ไอ้เปี๊ยกกก"
ได้แต่ร้องแต่ตัวงอหน้าเขียวอยู่ เบนซ์เห็นเฟียตมีท่าทางแบบนั้นก็อดขำไม่ได้ว่าไอ้เสือสิ้นลายให้กับเด็กตัว กระเปี๊ยกนี่ได้ยังไง
"เจ็บหรา ถ้าหมีขาวเจ็บคนอื่นเขาก็เจ็บน้า ไม่คิดน้า นี่แน่"
ญี่ปุ่นตีที่มือแต่เคาะเบาๆ พอทำแบบนั้นแล้วก็หัวเราะชอบใจ
"พี่ ผมไม่รู้นะว่าพี่จะยังไงกับมัน แต่พี่ไม่ถามมันล่ะว่ามันต้องการอะไร พี่ไม่ได้เป็นเจ้าของมันนะ"
โฟคพูดขึ้นพยายามดันกายให้ลุกขึ้น
"มึง มึงอยากจะลองดีใช่ไหมไอ้โฟค อย่าหาว่ากูไม่เตือน"
เฟียตแม้จะหน้าเขียวนอนกุมเป้าอยู่แต่ก็ยังสามารถที่จะพูดเสียงดังได้แม้จะ ตะกุกตะกักไปบ้าง และมีคนตัวกลมเล็กนั่งทับอยู่บนตัวก็ตาม
"ผมไม่ได้ท้าทายพี่ แต่เรื่องแบบนี้ใครดีใครได้ ผมก็ไม่ยอมเหมือนกัน"
โฟคจ้องหน้าเฟียต ไม่เหลือความยำเกรงอีกเลย พอพูดเสร็จก็เดินออกไปทันที
"มึง ไอ้"
"เอ๋ อย่าน้า อย่าว่าคนอื่นน้า เดี๋ยวเค้าตีน้า"
ญี่ปุ่นเอามืออุดปากเฟียตไว้ เฟียตโกรธจนหน้าแดงปัดมือญี่ปุ่นออก พอปัดมือออกปุ๊บญี่ปุ่นก็ฟาดลงที่ปากทันที
"นี่แน่ บอกไม่ฟังๆ"
"ไอ้ เปี๊ยก กูเป็นผัวมึงนะ มึงมาตีกูทำไม๊"
เฟียตร้องจะต่อยคืนแต่ก็ยั้งมือเอาไว้ แม้จะอารมณ์โกรธโมโหจนหน้ามืดแต่ก็ยังมองเห็นคนตัวเล็กบนตัวอยู่
"เอ๋ เป็นผัวแล้วชอบตีคนอื่นหรา ยังๆ ไม่เอามือลงอีก"
ญี่ปุ่นยกมือขึ้นขู่เหมือนกัน ทำท่าจะตีลงไปที่ปากของเฟียต
"ไอ้เปี๊ยก เดี๋ยววันหลังกูพาไปกินข้าวอีก วันนี้กูไปก่อนนะ"
โฟคหันมาบอกแล้วเดินจากไป ยิ้มเยาะแม้ตัวเองจะโดนต่อยก็ตาม
"เฮ้ย โฟคพี่ขอคุยด้วยหน่อยสิ"
เบนซ์ร้องเรียกแล้วเดินตามโฟคไป ส่วนเฟียตนอนอยู่ท่าเดิมโดนญี่ปุ่นนั่งทับตัวไว้หน้ายังเขียวอยู่เพราะจุกไป ถึงท้องน้อย
"มึงทำกับผัวแบบนี้ได้ไงไอ้เปี๊ยก"
เฟียตร้องออกมา ญี่ปุ่นทำหน้าย่นใส่
"เอ๋ ผัวอารายอ่า ไม่เห็นหมีขาวทำอารายเค้าซะทีเนะ ไม่มีน้ำยาเองนิ อิอิ"
ญี่ปุ่นหัวเราะชอบใจ
"ไอ้นี่ เดี๋ยวคืนนี้มึงได้เป็นเมียกูสมใจอยากแน่"
"ไม่ เอาอ่า เบื่อหมีขาวแระ ชอบใช้ความรุนแรง เค้าไม่ชอบอ่า ชิ"
ญี่ปุ่นยังทำหน้าย่นอยู่ เฟียตพอหายจุกก็พยายามดันตัวลุกขึ้นแต่ญี่ปุ่นยังนั่งทับอยู่อย่างเดิม
"แล้วจะ ให้ทำแบบนี้เหรอครับ คนดี"
เฟียตทำเสียงหวานคว้าเอวญี่ปุ่นกระชับแน่นเข้าหาตัวแล้วก็หอมที่แก้ม ทั้งที่อยู่ข้างถนน
"แอ่ะ เขินอ่า อิอิ"
ญี่ปุ่นทำอายหน้าแดงตีเฟียตทันที กว่าจะลุกขึ้นได้สายตาหลายคู่ก็มองอยู่อย่างประหลาดใจ เสียงนินทาอื้ออึงเซ็งแซ่ พอกลับไปหน้าหอญี่ปุ่นก็ชิงวิ่งหนีขึ้นหอไป เฟียตตามตัวไม่ทันเพราะตัวเองอยู่ในสภาพที่ไม่พร้อม ญี่ปุ่นเดินไปห้องอย่างสบายอารมณ์
"เบาๆดิเอก เราเจ็บ"
เสียงลอดออกมาจากภายในห้องญี่ปุ่นชะงักเงี่ยหูฟังอยู่ แล้วก็ค่อยๆเปิดประตูเข้าไป ญี่ปุ่นอมยิ้มแล้วเดินไปยืนมองเอกกับบอยอยู่ไกลๆ
:-[ :-[ :-[ :-[ :-[
เขียนโดย eiky
-
:pig4: :pig4: :pig4:
-
จ๊ากกกก เอกทำอะรายยยยยย ทำไมไม่ล็อกประตู
เดี๊ยวปุ่่นใจแตกซ่านแน่
-
สมน้ำหน้าหมีขาว :laugh: เป็นไงล่ะนิสัยเสียดีนัก เจอญี่ปุ่นแนวซ่าส์เป็นไง เข็ดมั๊ย :laugh:
เอกกับบอยทำอะไรกันอ่ะ มีร้องว่าเจ็บด้วย :-[
-
Eiky เรื่องสั่นไม่ว่า แต่เคืองที่มันค้างมากกว่า 555
-
ทำอะไรกันหว่า ปล่อยวางไว้ให้ใส่ตอนสำคัญเอง มันค้างนะ
:เฮ้อ: :เฮ้อ: :เฮ้อ:
-
Eiky เรื่องสั่นไม่ว่า แต่เคืองที่มันค้างมากกว่า 555
เมาแอคติเฟดนะป้า เหอๆๆ เบลอๆ เอ๋อๆๆ เหมือนคนปัญญาอ่อนเลยอ่า ทำอะไรซ้ำไปซ้ำมา เหอๆๆ น้องพี่ใกล้เข้าขั้นแล้วป้า อิอิ
-
"เอ๋ ผัวอารายอ่า ไม่เห็นหมีขาวทำอารายเค้าซะทีเนะ ไม่มีน้ำยาเองนิ อิอิ"
เจอประโยคนี้ไปหงายหลังเลย ญี่ปุ่นของเจ๊ ซื่ิอจริงเปล่าเนี่ยะ
-
ขำหมีขาวโดนเปี๊ยกกำหราบ
หมดำก็สู้ๆ นะจ้ะ อย่ายอมๆ
คนเขียนก็เมาแอคติเฟตแล้วไปนอนซะนะ
-
อ๊ากกกกกกกกกกกกกก เกิดอะไรขึ้นกันนี่
-
กรี๊ด บอยกับเอก ทำไรอ่ะ ก้าวหน้าเกินไปแล้ว
พี่เฟียต ญี่ปุ่นว่าไม่มีน้ำยาแล้ว ยอมได้ไง
โฟคจ้ะ น่าสงสารจริง มาให้ปลอบ มามะ
-
what happen
WoWWWWWWWWWWWWWWW
-
เพิ่งเข้ามาอ่าน ญี่ปุ่นเอ๋อจริงป่ะเนี่ย อ่านตอนแรกเหมือนญี่ปุ่นจะหาข้อมูลในการเข้ามาเรียนโรงเรียนชายล้วนแล้วนะเนี่ย ประมาณว่ารับได้อ่ะ สงสัยจะเอ๋อหลอกแน่ๆ ฟันธง (ว่าป่ะ eiky) 555
แต่ตอนสุดท้ายที่อ่านเนี่ย ไอ้เปี๊ยกของเราไปยืนดูเค้าทำไรกานนนนนนน อิ อิ มาด่วนเยอย eiky
-
ช่ายแล้ว......นู๋ญี่ปุ่นยังไม่ได้เลือกใคร
ใครดีใครได้น่ะถูกแล้ว....ตาหมีขาวแฟร์ ๆ หน่อย... o12
แล้วเอก กะ บอย เล่นอะไรกันอยู่ ......ระวังนู๋ญี่ปุ่นจะขอเล่นด้วยนะ
ตัวป่วนขนานแท้เลยเขาล่ะ : 222222:
ก้อรู้นะว่าป่วย....แค่ค้างอ่ะ น้อง eiky o6
-
ศึกชิงนายเริ่มขึ้นแล้ว เฮ้ออออ
ว่าแต่เอกกับบอยทำอะไรกัน?? :oo1:
-
หมีเฟียตฟิวส์ขาด ประกาศศึกกับหมีโฟคจริงจังแระ มันส์แน่งานนี้ อิอิ :z1:
แต่ว่าเพื่อนบอยกับเพื่อนเอกทำไรกันค้าาา...แซงหน้าญี่ปุ่นไปแล้วเหรอ 55
-
ลุ้นมากกก ลุ้นให้หมีขาวจับญี่ปุ่นกดจะแย่แล้ว
แต่ห้ามข่มขืนนะ ต้องให้ญี่ปุ่นยินยอมเองด้วย
ถ้าทางหมีดำจะไม่ยอมแพ้ง่าย ๆ แน่ สุ้ ๆ เน้อหมีขาว
-
เออ..เน๊อะไปแอบดูเขาอีกเด็กจิงอ่ะป่าวเนี้ยห๊ะน้องญี่ปุ๋น :laugh:
-
อร้ายส์.........น้องบอยกับน้องเอกทามอารายกันอ่ะ
แล้วหนูเจแปนของเจ้ยังไปยืนดูอีก โอ้หม่ายน้าาาาาาาาาา
หนูเจแปนทำซะหมีขาวอยู่หมัด อยู่ในโอวาท เข้าโครงการสามีกลัว(เมีย)เลย
ต้องเรียนรู้วิธีสยบสามีไว้บ้างซะแล้ว อิอิอิ
-
บอยกับเอกทำอารายก๊านนนนนนนนน o18
-
อร๊ายยยยยยยยยยยยยยย ทำไรกันอ่ะสองคนนี้
ไม่อยากจะคิดว่าทำ...กันนะ แต่ว่ามันก็คิดไปแล้วอ่ะ
เฮ้อทำไรประเจิดประเจ้อนะเนี้ย ประตงประตูก็ไม่ปิด :-[
แล้วเมื่อไหร่หมีขาวจะกดปุ่นได้ซะทีน้า เฮ้อ นับวัน ศตรูหัวใจก็ยิ่งเพิ่มนะหมีขาว
แต่ความรู้สึกจริงๆของเค้านะ เวลาหมีขาวจะทำไรอะจึ้ยๆๆๆปุ่นที่ไร
มันรู้็สึกเหมือนกำลังจะข่มขืนเด็กไงไม่รู้ :laugh:
แล้วหมีขาวก็เหมือนเป็นตาแก่โรคจิตหื่นกามอ่ะ :haun4:
จะฟันเด็กที่อายุยังไม่บรรลุนิติภาวะ กร๊ากกกกกกกกกกกกกกกก
แต่มันเหมือนจริงๆนะ ก็ดูปุ่นดิ (ตาแก่โลลิคอนกับเด็กเอ๊าะๆไรเดียงสา) :a5:
-
:z1: :oo1: :oo1: :z2: :z2:
-
หุหุเพ่เฟียตมีแววว่าอนาคตจะกลัวเมีย5555+
เลือกยากนักก็มาหาพี่สาวนะจ๊ะน้องปุ่นอิอิ
รักน้องญี่ปุ่นที่ซู๊ดดดดดดดดดดด
รออ่านตอนต่อไปอยุ่น๊าค่า
-
หุหุ
เอกกับบอย ทำไรน้า~~~~~~~~~~~~
*Eiky รักษาสุขภาพ ด้วยนะครับ
หายป่วยไว ๆ นะ
-
แอบสงสัย
ว่าบอยกะเอกทำไรกันอะ
และเมื่อไหร่ปุ่นจะเสร็จเฟียตอะ
-
วันนี้น้องญี่ปุ่นไม่มาน้า อิอิ พ่อมันไม่ไหว เหอๆๆๆ
ขอโทษด้วยน้าทุกคน
มาพรุ่งนี้น้า
จุ๊บๆๆๆ
อิ๊กกี้
ปล ไปอ่านพี่ภูมิก่อนก็ได้น้า กำลังจะตบเจ๊แวนอยู่แล้วน้าา :L2:
-
รับทราบค่ะ
พักผ่อนเยอะ ๆ นะคะ :L2:
-
โถพ่อคุณรักษาเนื้อรักษาตัวให้ดีๆนะพ่อนะ เดี๋ยวป้าจะไม่ได้อ่าน (เหมือนแกล้งหวังดีแบบมีจุดประสงค์แอบแฝง 555)
-
อิอิ
-
เอกทำอารายยยอ้ะ
ญี่ปุ่นบอกหน่อสิ5555
-
ตามมาอ่านจากเรื่องภูมิค่ะ น้องปุ่นน่ารักมาก
ว่าแต่ทามอารายก๊าน เอกก่ะบอย มีเจ็บกันด้วย :-[
-
มาแล้วคร้าบ ญี่ปุ่นมาแล้ววว อิอิ ยังคิดถึงกันอยู่ไหมอ่ะ อิอิ
:-[(เป่ายิ้งฉุบ) :impress2:
"อิอิ ทำอารายอ่า บอยมะเจ็บเหรอ"
"แว้กกกก ไอ้หญ้าแห้ง ทำไมไม่เคาะประตู๊"
เอกร้องลั่นทำหน้าเหมือนเจอผี ดีดตัวออกจากร่างบอยทันที
"อ่า ปุ่นอ่ะ"
บอยอายหน้าแดงรีบเอาผ้าห่มมาคลุมร่างที่เปล่าเปลือย เอกเองก็กระโจนออกจากเตียงเอามือกุมเป้าอยู่
"เอ๋ ก็ไม่ปิดประตูนิ น่าฉงฉัยเนะ ทำอารายอ่า อิอิ ไหนๆดูหน่อย"
ญี่ปุ่นเดินปรี่เข้าไปหาบอยที่นอนอายหน้าแดงอยู่ ถลกผ้าห่มออกทันที
"แว้กกก ปุ่นบ้าเหรอ"
"อิ อิ โป๊ อ่า บอยโป๊ ปลาดุกก็โป๊ หวายๆ ทำอารายน้า"
ญี่ปุ่นหัวเราะคิกคักมองหน้าเพื่อนล้อเลียนอยู่
"ไอ้บ้า มึงนี่จริงๆนะ ไม่ได้ทำอะไรกันโว้ย"
เอกพูดเสียงสั่นๆหน้าแดงเหมือนกัน
"อิ อิ แล้วทำมายโป๊อ่า ปลาดุกอิอิ โด่เลยน้า ไหนๆเราดูหน่อยดิ"
ญี่ปุ่นหันไปล้อเอกที่ยืนกุมเป้าตัวเองอยู่
"แว้กก ไอ้บ้า"
เอกวิ่งเข้าห้องน้ำไปแล้ว ญี่ปุ่นทำหน้าย่นใส่ หันขวับไปหาบอย
"ไม่มีอะไร น้า ปุ่นไม่มีๆ"
บอยรีบโบกไม้โบกมือ แต่ญี่ปุ่นไปนั่งลงที่เตียงแล้ว
"อ่า บอยอ่ะ จะปิดเราอีกหรา บอกมาซะดีๆน้า"
ญี่ปุ่นงัดเอาไม้ตายออกมาขู่ บอยทำหน้าเจื่อนๆคิดว่าปิดคงปิดไม่ได้เพราะภาพมันฟ้อง
"ก็เราอยากจะลองดูอ่ะ เห็นนายบอกว่าคนรักกันต้องทำแบบนี้"
"เอ๋เราบอกหรา บอกตอนไหนหว่า อิอิ นายเจ็บไหมอ่าบอย"
ญี่ปุ่นทำหน้างง เพราะบอยแถไหลไปจนได้
"เจ็บ ดิ เจ็บจะตายทำไมเขาชอบทำกันเนอะ"
"เอ๋ เจ็บแล้วไมเมื่อกี้เห็นเจ็บเอวปลาดุกไว้เนะ เจ็บจริงหรา อิอิ"
ญี่ปุ่นยังล้อเพื่อนอยู่ บอยอายหน้าแดง
"บ้าเหรอ เจ็บก็จับดิปุ่นอ่ะ ไม่เอาแล้วเอาผ้าไปปั่นดีกว่า"
"เราฝากด้วยดิ บอย"
ญี่ปุ่นได้ทีวานบอยทันที
"นายก็เอาไปปั่นเองดิ นายก็ว่างนิ"
"เอ๋ ไม่ทำให้หรา อิอิ เล่าให้หมีขาวฟังดีกว่าว่าบอยเลียนแบบเรา"
"เออๆ ก็ได้ ปุ่นนายอ่ะนิสัยไม่ดี อย่าไปบอกใครนะ"
บอยร้องออกมาทันที ญี่ปุ่นทำหน้ารื่นเริงไม่สนใจเดินไปขนเอาเสื้อผ้าออกมากองไว้บนเตียงหัวเราะ สบายใจอยู่
"ไอ้หญ้าแห้งวันนี้เวรมึงทำความสะอาดห้องน้ำนี่ ไปทำเลยๆ เน่าแล้ว"
เอกออกมาจากห้องน้ำยืนบอกอยู่
"ไม่เอาอ่า วันนี้ขี้เกียจนายทำแทนเราหน่อยดิ"
"ไอ้นี่อย่ามาขี้เกียจ เกินไปแล้วมึง"
"เอ๋ ไม่ยอมหรา บอยบอกปลาดุกหน่อย ต้องยอมเราน้า"
ญี่ปุ่นกลายเป็นตัวร้ายนอนเตะขาอยู่บนเตียงเปิดการ์ตูนเล่มโปรดอ่านอยู่
"เอกนายทำให้ปุ่นเถอะ นะนะ"
"ทำไมวะกูต้องทำด้วย ไอ้นี่ขี้โกงนะมึง บอยทำไมต้องไปยอมมันด้วยอ่ะ"
เอกทำเสียงอ่อนลงเมื่อพูดกับบอย แต่บอยก็ลุกขึ้นจากเตียงสวมกางเกงแล้วเดินไปกระซิบ
"หนอย ได้ทีเลยนะมึงไอ้หญ้าแห้ง มึงจำไว้ๆ"
เอกกัดฟันอยู่กรอดๆ แต่ก็ต้องยอมเดินกลับเข้าไปในห้องน้ำทำความสะอาดแทนญี่ปุ่นส่วนเจ้าตัวนอน ลั่นล้าอยู่ พอถึงเวลานอนญี่ปุ่นนอนไปก่อนแล้วเพราะเป็นคนกินง่ายนอนง่าย บอยพลิกตัวสองสามทีเหมือนส่งสัญญาณให้ใครบางคนรู้
"นอนไม่หลับเหรอ บอย"
เอกกระซิบถามมาจากเตียงชั้นบนสุด
"อืม" บอยครางออกมา
"ขึ้น มานอนกับเราไหม" เอกชวน
"ไม่เอาอ่ะเดี๋ยวปุ่นตื่นมาเจอ"
"ไม่หรอกน่า เห็นมะมันหลับเป็นตายแล้ว ขึ้นมาหน่อยอยากกอด"
เอกอ้อนเสียงหวาน บอยนอนคิดอยู่สักพักก็ปีนขึ้นเตียงไปหาเอก
"เอ้ย เบาๆดิเดี๋ยวปุ่นตื่น"
พอมองเห็นร่างตะคุ่มๆปีนขึ้นมาหาเอกก็ดึงตัวไปกอดทันที ซุกหน้าลงแก้มของบอย
"คิดถึงจังเลยบอย"
"บ้าเหรอ อยู่ด้วยกันทั้งวันจะมาคิดถึงอะไร"
บอยยิ้มออกมา แต่ถูกใจยิ่งนักกับคำพูดของเอก
"ยิ่งเห็นยิ่งคิดถึงไงไม่เคยได้ยินเหรอ"
เอกยังไม่หยุดปากหวานซุกไซร้ตามคอของบอยจนเริ่มหายใจแรง
"เราชอบนายว่ะบอย ชอบมากเพิ่งรู้ตัว"
เอกเชยคางของบอยขึ้นประทับริมฝีปากลงไปช้าๆ บอยเองก็ไม่ขัดขืนแต่อย่างใด เอกกับบอยจูบเนิ่นนานกอดก่ายกันอยู่อย่างนั้น
"เรามาลองทำแบบเมื่อตอนเย็นอีกไหมบอย"
เอกพูดออกมาเมื่อไม่มีเสื้อผ้าบนร่างกายของทั้งสองคนนอนก่ายกอดกันอยู่
"ไม่เอาอ่ะ เจ็บ"
"แล้วไอ้หญ้าแห้งมันให้หมีขาวแหย่ยังไงวะ เราอยากแหย่นายอ่ะ"
"บ้าเหรอ ให้เราแหย่นายดิ นายจะได้รู้ว่าเจ็บหรือไม่เจ็บ"
"เอ้ย ไม่เอาอ่ะ นายตัวเล็กกว่าเรา เราต้องแหย่นายดิ"
"ไม่เกี่ยวอ่ะ ของเราก็เท่าๆกัน นายลองดูดิเผื่อนายจะไม่เจ็บ"
"อะไรวะ คนเหมือนกันนะเว้ย นายนั่นล่ะมาเลยๆ"
"ไม่เอา นายนั่นล่ะ"
"เอ้ย นายนั่นล่ะบอย มาเราจะทำเบาๆ เนี่ยมันโด่แล้วอ่ะ"
"ของเราก็โด่ ไม่เอาอ่ะเจ็บ"
"เราปลุกไอ้หญ้าแห้งมาถามดีไหมมันแหย่กันยังไงวะ"
"บ้าเหรอ เดี๋ยวปุ่นก็ล้อเอาอีกหรอก เราอายนะ"
"แล้วทำไงอ่ะ"
"ก็ไม่ต้องทำ นอนดิ"
"ไม่ได้ เราอยากทำ นะนะ บอย นะครับ"
เอกกอดบอยแน่นพยายามจะจับบอยให้นอนคว่ำลงแต่บอยเองก็ขัดขืน
"ไม่เอาอ่ะ เราเจ็บนี่"
"เอ๋ ทำมายไม่เป่ายิ้งฉุบเอาอ่า"
"เออ มาๆ เป่ายิ้งฉุบใครชนะโดนแหย่"
"แว้กกก ไอ้หญ้าแห้ง" "ปุ่น"
ทั้งสองแหกปากลั่นเพราะญี่ปุ่นบอกวิธีแล้วโผล่หน้าออกมาดูว่าสองคนนี้เถียง อะไรกัน
"เอ๋ ทำมายอ่า เป่ายิ้งฉุบดิ เร็วๆ"
ยังไปเร่งเขาอีก ญี่ปุ่นไม่ได้ลืมตาขณะที่พูดแต่ไม่ได้ละเมอ
"ทำไมมึงไม่น๊อน ไอ้หญ้าแห้ง มึงจะตื่นมาทำไม"
เอกร้องว่าญี่ปุ่นที่ทำหน้าย่นอยู่
"เอ๋ ก็เถียงกันเสียงดั๊งดังเนะ ครายจะไปนอนหลับ จะแหย่กันอีกแล้วหรา อิอิ"
คราวนี้ลืมตาออกมาแล้วหัวเราะชอบใจ
"กูไม่ได้แหย่ก็เพราะมึงนี่ล่ะ ไอ้บ้านอนไปเลย"
เอกหัวฟัดหัวเหวี่ยง
"เอ๋ แหย่ดิ เราไม่แอบดูหรอก อิอิ อย่าเสียงดังน้า หนวกหูเราน้า"
ญี่ปุ่นล้อเลียนเพื่อน ก่อนจะมุดเข้าเตียงไปนอนต่อ เอกกับบอยมองหน้ากัน ไม่มีอารมณ์จะทำอะไรกันอีกแล้วเพราะญี่ปุ่น นี่ญี่ปุ่นเป็นกามเทพหรือเป็นมารกันแน่หนอทั้งเอกและบอยคิดในใจ
o22 o22 o22
เขียนโดย eiky
-
:z13:
o22 ตายห่า
เหอะๆกรูละสงสารบอยกะเอกจริ๊งๆ
-
กลายเป็นมารน้อยไปได้นะญี่ปุ๋นไปขัดขวางความสุขเขาเฉยเลย :laugh:
-
ปุ่นเอ๊ยยยยย ย้ายออกไปอยู่ห้องอื่นเถ๊อะ
นี่มันเป็นห้องหอของเอกกับบอยไปแล้วนะ
จะมาอยู่ทำไมตรงนี้ ขัดจังหวะเขา สงสารเขาบ้างเหอะ
-
อย่างหนู๋ญี่ปุ่นก็ต้องกามเทพ :o8:...........อยู่แล้วสิ..................มั่ง o18
:bye2: :bye2: :bye2:
-
มารขวางความสวาท 5555
-
ญี่ปุ่นย้ายไปนอนกะหมีขาวเหอะ เจ๊ขอร้อง :laugh:
-
โหยยยย ญี่ปุ่นนนนนนนนนนนนน
ขัดความสุขเค้า(ทั้งบอย-เอก ทั้งคนอ่านเลย)จังงิ
-
ไอ้หญ้าแห้งแสบไม่เลิก เมื่อไหร่หมีขาวจะรวบหัวรวบหางซะที :oo1: :oo1: :oo1:
-
:เฮ้อ: มันแสบจริง ๆ เลยนู๋ญี่ปุ่น......
แล้ว..บอยกะเอกจะยังไงต่อละเนี่ย....
รักษาสุขภาพนะน้อง eiky
-
กร๊ากๆๆๆๆๆๆๆๆ ญี่ปุ่นได้โดน เอกกะบอย ถีบออกนอกห้อง ให้ไปอยุ่กะหมีขาวแน่เลย
ห้าๆๆๆๆๆ ทำไปได้ กวนได้ตลอดจริงๆ เพื่อนจะมีความสุขสักหน่อย คริคริ :laugh: :m20:
-
มารหญ้าแห้งจริงๆ
:pig4: :pig4: :pig4:
-
เพื่อนๆว่าผมหักมุมให้เรื่องนี้มันดราม่าดีไหม อิอิ แนวถนัดนะนั่น แนวนี้เขียนยากมากมาย เหอๆๆๆ
เอ เอาไงดีอ่า :L2:
-
เป่ายิ้งฉุบกันมาๆๆๆ
-
อย่าแม้แต่จะคิด จะดราม่าอะไรกันเยอะแยะ ขอเอาไว้ประโลมจิตสักอันนึงเถอด ได้โปรด นะๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
ถ้าหักมุม คนเขียนโดนหักคอแน่ๆ ชิ.....................................................
-
กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด
ใช่ค่ะ อย่ามาดราม่าแถวนี้นะค่ะ ไม่ไหวค่ะๆๆ
นะค่ะๆๆๆๆ พรีสสสสสส ไรเตอร์อ่ะ
แพรว่าปุ่นแบบสดใสๆ แบบนี้อ่ะ ดีที่สุดแล้ว
อย่าเขียนแบบว่า หม่นๆ หมองๆเลยนะค่ะ
-
เมื่อไหร่ จะถึงคราวปุ่นบ้างอะ
อยากอ่านอะ
-
ขำญี่ปุ่นมากกกกกกก ขัดขวางเค้าบ่อย ๆ ระวังเหอะ จะได้โดนหมีขาวจับกดซักวัน o18
ปล. เรื่องนี้อย่าดราม่าเลยนะคะขอร้องเหอะ ขอเอาไว้ประโลมจิตใจสักเรื่องนึงเหอะ พลีัสสสส :z3:
-
สงสารเอกกับบอยจริงๆ ฮ่าๆๆๆๆๆๆ
แล้วญี่ปุ่นเมื่อไรจะไปให้หมีขาวแหย่ล่ะจ้ะ :oo1:
-
กรี๊ดดดดด...ไม่ได้นะค่ะ Writer ดราม่าไม่ได้ ฮาได้อย่างเดียวเรื่องนี้ :laugh:
แต่ถ้าอยากจะดราม่าจริง ๆ รบกวน Writer แต่งเรื่องใหม่ขึ้นมาอีกหนึ่งเรื่องเพื่อดราม่าโดยเฉพาะได้เลยนะค่ะ ตกลงโอเชด้วยกันทุกฝ่าย...จบนะค่ะ o8
เอกกะบอยถ้าอยากลองกันจริง ๆ :o8: ก็หาข้อมูลทางอินเตอร์เน็ตก่อนดีมั๊ยค่ะ จะได้เตรียมอุปกรณ์และสถานที่ให้พร้อม ส่วนญี่ปุ่นถ้าเป็นก้างนักซื้อขนมใส่ยานอนหลับแบบแรงให้ทานเลยค่ะ รับรองไม่มีอารมณ์สะดุดล่ะคราวนี้ :-[
-
อนุรักษ์ความฮา....ไว้เถอะจ๊ะ
นู๋ญี่ปุ่นออกจะลัลล้า....จะมาแกล้งให้นู๋ดราม่าได้ไง...
น้อง eiky บอกว่าเขียนแนวนี้ไม่ถนัด
แต่พี่ว่า...หลัง ๆ นี้อ่านแล้วลื่นไหลมากกว่าตอนแรก ๆ นะ
คนอ่าน...อ่านแล้วหลงรักนู๋ญี่ปุ่นกันทั้งนั้น.....
แถมยังมีคนตามอ่านกันทุกวัน....แบบนี้ไม่ธรรมดาแล้วววว.... o13
-
อนุรักษ์ความฮา....ไว้เถอะจ๊ะ
นู๋ญี่ปุ่นออกจะลัลล้า....จะมาแกล้งให้นู๋ดราม่าได้ไง...
น้อง eiky บอกว่าเขียนแนวนี้ไม่ถนัด
แต่พี่ว่า...หลัง ๆ นี้อ่านแล้วลื่นไหลมากกว่าตอนแรก ๆ นะ
คนอ่าน...อ่านแล้วหลงรักนู๋ญี่ปุ่นกันทั้งนั้น.....
แถมยังมีคนตามอ่านกันทุกวัน....แบบนี้ไม่ธรรมดาแล้วววว.... o13
ยืนยัน นั่งยัน นอนยัน สนับสนุน แนวร่วมประชาธิปไตยเพื่อความ ฮา ด้วยคน
-
อิอิ ญี่ปุ่น ป่วนเค้าตลอดเลยนะ
ว่าแต่คู่นี้ ไวแหะ ถ้าไม่รู้ทำไง หาวิดีโอมาดูดิ
ถามญี่ปุ่นก็ไม่หรอก เพราะ ยังไม่โดน อิอิ
-
อนุรักษ์ความฮา....ไว้เถอะจ๊ะ
นู๋ญี่ปุ่นออกจะลัลล้า....จะมาแกล้งให้นู๋ดราม่าได้ไง...
น้อง eiky บอกว่าเขียนแนวนี้ไม่ถนัด
แต่พี่ว่า...หลัง ๆ นี้อ่านแล้วลื่นไหลมากกว่าตอนแรก ๆ นะ
คนอ่าน...อ่านแล้วหลงรักนู๋ญี่ปุ่นกันทั้งนั้น.....
แถมยังมีคนตามอ่านกันทุกวัน....แบบนี้ไม่ธรรมดาแล้วววว.... o13
ยืนยัน นั่งยัน นอนยัน สนับสนุน แนวร่วมประชาธิปไตยเพื่อความ ฮา ด้วยคน
ยืนยันอีกคนจ้ะ อย่าดราม่าเลยนะ ขอร้อง
-
พี่หมีขาวอยู่หนายยยยยย มาเอาน้องปุ่นไปนอนด้วยด่วนค่ะ สงสารบอยกะเอก :laugh:
-
ต้ายส์.......หนูเจแปนของเจ้ ไม่ดีนะค่ะเดี๋ยบบาปไปขัดความสุขของคนรักกันอ่ะ
ไม่ดีไม่ดีค่ะ แต่ว่า หนูของเจ้เป็นตัวป่วนได้น่ารักมาก อิอิอิอิอิ
-
พี่คับ แบบญี่ปุ่นนี่ เป็นกามเทพแบบมารๆไงคับ หุหุ
-
:กอด1: นู๋ญี่ปุ่น
-
+1 ให้ eiky ไม่เอาแบบดราม่านะ เอาแบบนี้แหละ ชอบนายเอกใสซื่อบริสุทธิ์ซะ
หาไม่ได้อีกแล้ว น่ารักโคตร ๆ เลยน้องหนูญี่ปุ่น หลงรักญี่ปุ่นจนโงหัวไม่ขึ้น เข้าใจ
ความรู้สึกของพี่เฟี๊ยต โฟค และแฟนคลับของน้องญี่ปุ่นเลย ใครอยู่ใกล้แล้วไม่รัก
ก็บ้าแล้ว ถ้าจะเชียร์โฟคจะผิดไหมเนี่ย เพราะรู้สึกไอ้พี่เฟี๊ยตมันหื่นเกินไป ไม่เหมาะกับ
น้องญี่ปุ่นเลย แต่คู่เอก+บอยก็น่ารักเนอะ ริอ่านจะเลียนแบบหมีขาวกับน้องญี่ปุ่น
อยากจะแหย่ก้นก้นบ้าง อิ อิ ..... (สมัครเป็น fc ของน้องญี่ปุ่น กับ คุณ eiky ด้วยคน)
:pig4: :pig4:
-
สรุปเป็นไม่ดราม่าแล้วครับ อิอิ กลัวโดนเพื่อนๆด่า เหอๆๆ เรื่องน้องโย ก็โดนด่าจิตลอยไปเลย อิอิ ว่าจะรีไรท์เรื่องน้องโยใหม่ เอาแบบให้ลึกกว่าเดิมดีกว่าเนอะ อิอิ
ขอบคุณคร้าบบ
อ้อ วันนี้ญี่ปุ่นเบี้ยวน้า พรุ่งนี้น้า
อิ๊กกี้
-
พี่ยังจำตอนน้องโย...ทุบอกตัวเองได้อยู่เลยยยย...(เจ็บแทนไม่หาย)
ยังคิดจะกลับไปแกล้งน้องโยอีกเหรอ.... :m16:
-
เข้ามารอน้องปุ่น วันนี้มารึเปล่า คิดถึง ๆๆๆๆๆๆ
:call: :call:
-
โอพระเจ้าจอร์ท มันเหนื่อยมากเหอๆๆๆ
ตอนนี้ไม่ยาวน้า ขอโทษด้วยนะคร้าบ ไม่ไหวอ่า น้องภูมิทำเอาเวียนหัวเลย
(Cupid)
พอบอยกับเอก เจอญี่ปุ่นล้อมากเข้าก็เริ่มชิน ส่วนเจ้าตัวป่วนพอล้อมากเข้าก็เบื่อไม่เอ่ยถึงความสัมพันธ์ของทั้งคู่อีกเลย เวลาที่บอยกับเอกสวีทหวานแหววกันก็ทำเฉยๆ สัปดาห์ของการสอบปลายเทอมแรกใกล้เข้ามาถึงแล้ว ญี่ปุ่นไม่ได้ตื่นเต้นตกใจอะไรมากนัก แต่อยากทำตัวให้เหมือนเพื่อนๆจึงทำท่าขยันดูหนังสือเหมือนบอย ส่วนเอกก็ขี้เกียจจะดูหนังสือ แต่ด้วยแฟนตัวเองเป็นคนเรียนดีจึงต้องดูหนังสือด้วยกัน
"บอยๆ ไปกินหนมป่ะ เราหิว"
ญี่ปุ่นชวน ขึ้นตอนกลางดึก
"ไม่เอาอ่ะ เรายังดูหนังสือไม่จบเลย"
"แอ่ะ ปลาดุกๆ พาเราไปซื้อหน่อย"
"อะไรวะ มึงอยากกินก็ไปเองดิ"
เอกที่นอน กลิ้งไปกลิ้งมาอยู่พูดแต่ไม่ได้สนใจ
"เอ๋ ซื้อมาแล้วไม่ให้กินด้วยน้า"
"กูไม่กิน โว้ย อยู่กับมึงนี่พาแดกทั้งวัน"
"เอ่ แต่ก็กินเนะ เร็วๆดิอย่าลีลา"
"อ้าวไอ้ หญ้าแห้ง กูไม่ไปโว้ย"
บอยนอนคว่ำ อ่านหนังสืออยู่ตรงกลางเอกอยู่ถัดไป ส่วนญี่ปุ่นเดินไปเดินมาท่าทางหิวขนมเต็มที่
"ปลาดุก ไม่ไปหรา นี่แน่"
ญี่ปุ่น หมั่นเขี้ยวขึ้นมากระโดดขึ้นเตียงนั่งทับเอก แล้วบีบคอกระแทกๆใส่หมอนทันที
"เอ้ย ไอ้หญ้าแห้ง มึงทำอะไร๊"
"ไม่ยอมหรา ไม่ยอมหรา นี่แน่ๆ"
"ปุ่นๆ ฮ่าๆ อย่าๆ เดี๋ยวเอกตาย"
บอยห้ามไว้แต่เห็นท่าทางของญี่ปุ่นกับเอกที่กำลังต่อสู้กันอย่าง ไม่ได้จงใจก็หัวเราะออกมา
"ช่วยเรา ด้วยบอย ไอ้หญ้าแห้งมันบ้าไปแล้ว"
เอกพยายาม ดิ้นให้หลุดจากการขี่ของญี่ปุ่น แต่ญี่ปุ่นก็ไม่ยอมลงง่ายๆกอดปล้ำอยู่ บอยมัวแต่หัวเราะ แต่ก็ไปลากตัวญี่ปุ่นออกมาได้
"ไอ้หญ้าแห้งมึง เพี๊ยะ"
"อ่า"
เอกดีดหน้าผากของญี่ปุนทันทีที่บอยลากตัวออกไปได้ ญี่ปุ่นทำหน้าเบ้
"เอกนายพา ปุ่นไปหน่อยสิ เราฝากซื้อนมด้วย"
บอยใช้วิธี นี้เพราะคิกว่าเอกคงยอมไปโดยดี
"อ้าวเฮ้ย ทำไมเป็นงี้วะ โหมึงนะไอ้หญ้าแห้ง"
"อิอิ เร็วๆดิ ปลาดุก ชักช้าน้า แหมพอบอยบอกทีเดียวไปเลยน้า"
ญี่ปุ่นกระโดดลงไปยืนรอหน้าประตูทันทียิ้มแฉ่ง ไม่วายที่จะล้อเลียน ส่วนเอกทำหน้าหงุดหงิดใส่แต่เพราะแฟนขอร้องจึงยอม
ที่โรงเรียนญี่ปุ่นหอบหังสือเรียนสอดไส้การ์ตูนอิ๊กคิวซังหอบเบ้อ เร่อ เดินตามบอยกับเอกไปตอนเลิกเรียนทั้งสามชวนกันไปอ่านหนังสือที่สวนข้างๆโรง เรียนที่โฟคเคยพาญี่ปุ่นไป
"ว้าย น้องญี่ปุ่นขา น้องญี่ปุ่นของเจ๊"
เสียงของซา ร่าดังมาจากข้างหลัง ญี่ปุ่นหยุดแล้วหันไปมอง
"อ่า พี่คนสวย มะเจอตั้งนานเนะ ซ๊วยซวย อิอิ"
ญี่ปุ่นหัวเราะร่า ซาร่าได้ยินไม่ถนัดจึงไม่ได้ใส่ใจเดินปรี่เข้ามาหา
"แหมเดี๋ยวนี้ตามตัวยากมากนะคะน้องญี่ปุ่นของเจ๊ เป็นไงบ้างคะ ต๊ายหอบหนังสือหอบเบ้อเร่อเลย ท่าทางจะขยันเรียนนะคะเนี่ย"
"พี่คนสวยไปหนายอ่า เอ๋ ทำไมไม่มีอะไรติดตัวมาน้า"
ญี่ปุ่นมองตามมือตามแขนของซาร่าไม่เห็นหอบหิ้วอะไรมาฝากตน
"คิกๆๆ แหม มีซิค้า แต่น้องญี่ปุ่นช่วยเจ๊หน่อยสิค๊ะ เจ๊มีเรื่องทุกข์ใจอย่างแรง กินไม่ได้นอนไม่หลับเลยอ่าค่าน้องญี่ปุ่นขา"
"เอ๋ทำมายอ่า กับข้าวไม่อาหร่อยหรา"
ญี่ปุ่นทำหน้างง เอกกับบอยก็ยืนรออยู่อมยิ้มออกมาพอเห็นญี่ปุ่นพูด
"อุ๊ยไม่ค่า คือว่า เอ่อ คือ อ๊ายย เจ๊อยากออกเดทกับพี่เนอ่ะค่า น้องญี่ปุ่นช่วยเจ๊หน่อยได้ไหมคะ นะนะ อยากได้อะไรเจ๊จะประเคนหาให้ทุกอย่างเลยน้า"
ซาร่ากัดฟันพูดความต้องการออกมา ญี่ปุ่นทำหน้าคิดอยู่
"อิอิ จริงน้า เหอๆๆ แล้วพี่เน๊เน้อยู่หนายอ่า เดี๋ยวเค้าไปจัดการให้ ง่ายสบายมาก อิอิ"
ญี่ปุ่นยิ้มกริ่มมองไปไกลถึงสิ่งที่อยากได้
"อุ๊ย เจ๊เขินจังเลยอ่ะ กลัวพี่เนเค้าปฏิเสธ ว้ายอาย"
ซาร่าบิดตัวก้มหน้าแสดงความอายออกมาอย่างไม่มีปิดบัง
"เอ่ อายก็ไม่ได้แฟนน้า อิอิ อยู่หนายอ่าพี่เน๊เน้"
"อยู่หนามบอลค่า ว้าย น้องญี่ปุ่นขา ไปเลยเหรอค้า"
ซาร่าร้องออกมาเพราะญี่ปุ่นวางกองหนังสือไว้กับพื้น แล้ววิ่งแจ้นออกไปแล้ว บอยกับเอกยืนงงอยู่แต่ก็มาเก็บหนังสือกับกระเป๋าไว้ให้ญี่ปุ่น วิ่งลัดเลาะไปจนถึงสนามฟุตบอลซึ่งตอนนี้กำลังมีการฝึกซ้อมเพื่อเตรียมการ แข่งขันระดับโรงเรียน นักกีฬาฟุตบอลของโรงเรียนเหมือนคัดมาแล้วทั้งนั้นทั้งรูปร่างหน้าตาไม่มีใคร น้อยหน้าใคร เวลาซ้อมนักเรียนที่ตามมาเชียร์ก็ไม่ได้มีจำนวนน้อยเลยเสียงเชียร์ดังกรี๊ด กร๊าดของกองเชียร์โรงเรียนชายล้วนดังคับขอบสนาม เนกำลังยืนเดาะบอลอยู่กับเพื่อนๆ ญี่ปุ่นไปยืนอยู่ริมสนามมองหาเป้าหมายอยู่ พอเหลือบไปเห็นเนยืนอยู่กลางสนามก็วิ่งแจ้นเข้าไปทันที
"พี่เน๊เน้ พี่เน๊เน้"
ญี่ปุ่นวิ่ง ฝ่านักกีฬาเข้าไปจนถึงตัวเน โดยไม่ได้ใส่ใจกองเชียร์ที่หันมามองญี่ปุ่นเป็นตาเดียวอ้าปากค้าง
"เฮ้ย ไอ้เน มีเด็กมาหาถึงนี่เลยเหรอวะ"
เสียงเป่าปากแซวเสียงดังขึ้นทันที
"เอ้ย ไอ้หนูมาหาพี่ถึงนี่เลยเหรอ"
เนพูดแล้วยิ้มเขินๆ หยุดเดาะบอล
"เอ๋ มาหามะได้หรา อิอิ ทำไมยืนเดาะลูกบอลอ่ะ ไม่เตะซะทีเนะ"
ญี่ปุ่นไม่ได้อายเสียงใครต่อใครเลย กลับทำหน้าย่นสงสัยอยู่
"ว่าไงไอ้หนู มีอะไรกับพี่เหรอ พี่เขินนะเนี่ยมีเด็กมาหาถึงกลางสนามเนี่ย"
เนยังหน้าแดงอยู่ เพื่อนๆที่อยู่รอบๆก็ยังล้อไม่หยุด
"เฮ้ย นี่น่ะเหรอไอ้ตัวแสบญี่ปุ่น มอสี่ที่เขาว่ากัน น่ารักดีนี่หว่า"
"ท่าทางใช่ ย่อยนะเนี่ย ไหนหันหน้ามาดูใกล้ๆดิไอ้หนู"
นักกีฬาฟุตบอลบริเวณนั้นมารุมล้อมญี่ปุ่นเอาไว้ แล้วจับนั่นจับนี่ญี่ปุ่นอยู่
"เฮ้ย น่ารักนี่หว่าเราน่ะไอ้หนู มีแฟนหรือยังหือ มาเป็นแฟนพี่ไหม"
รุ่นพี่ตัวหนาๆจับคางญี่ปุ่นขึ้น ญี่ปุ่นทำหน้าย่นใส่แต่ก็ไม่ปัดมือออก
"เอ๋ มะเอาอ่า พี่มะหล่อ แว้กก จะมามุงเค้าทามมายอ่า เหม็นเต่าอ่า แอ่ะ"
ญี่ปุ่นทำ หน้าย่นบีบจมูกเสียงเฮตึงขึ้นทันที
"นั่นกูว่า แล้วไหมล่ะ ได้ยินข่าวว่ามันไม่ใช่ขี้ๆนะโว้ย"
"เฮ้ย พวกมึงพอๆ มาไอ้หนู มาหาพี่ไม่ใช่เหรอ มีอะไรรึเปล่าครับ"
เนทนดูเพื่อนแทะโลมญี่ปุ่นไม่ได้อีกต่อไปลากแขนญี่ปุ่น ออกไปจากวงล้อมแล้ว
"อ่า พี่เน๊เน้เย็นนี้ว่างไหมอ่า"
ญี่ปุ่นขยับ แว่นตาแล้วยิงคำถามทันที
"ว่างครับ จะชวนพี่ไปไหนเหรอ"
"ชวนไปออกเดทเนะ"
ญี่ปุ่นจ้องหน้าเน แต่เหลือบไปเห็นสร้อยเงินที่ห้อยคอเนอยู่ก็เอื้อมมือไปจับพลิกดูทันที เสียงโห่ฮาดังกระหน่ำ
"ร้ายโว้ย เฮ้ย มาชวนรุ่นพี่ออกเดท ถูกใจกูจริงๆไอ้ตัวเปี๊ยก"
"ไปกินข้าวกับพี่ไหมไอ้น้อง พี่เลี้ยงข้าว น่ารักว่ะ"
รุ่นพี่ยังห้อมล้อมอยู่ ญี่ปุ่นไม่ได้ใส่ใจยังจ้องมองสร้อยเงินที่คอของเนพลิกไปพลิกมา
"เอ้ย พี่เขินนะโว้ย ว่างๆ ไปๆ"
เนรีบพูดแล้วเกาหัวอายหน้าแดงอยู่
"อิอิ ห้ามเปลี่ยนจายน้า สร้อยมะสวยเลยอ่าอยู่กับพี่อ่ะ ถ้าอยู่กับเค้าต้องสวยแน่ๆเลย อิอิ"
ญี่ปุ่นพูด แล้วรีบวิ่งออกไปจากสนามทันที เสียงกองเชียร์โห่ดังลั่นสนามเพราะตั้งแต่นักกีฬาฝึกซ้อมไม่มีใครกล้าลงไปใน สนามเพื่อคุยธุระหรือ
รบกวนแต่อย่างใด นับว่าไม่เคยมีมาก่อนก็ว่าได้ แล้วไอ้หน้าเอ๋อแว่นหนานี่เป็นใครหนอใจกล้าเสียจริง ญี่ปุ่นวิ่งกลับไปหาซาร่าที่ยังยืนบิดตัวเพราะเขินอายอยู่
"เป็นไงบ้างค้าน้องญี่ปุ่นของเจ๊"
ซาร่าร้องถามอย่างดีใจ
"อิอิ สำเร็จสิคร้าบ ญี่ปุ่นซะอย่าง อิอิ"
ญี่ปุ่น หัวเราะอย่างอารมณ์ดี เดินไปหอบหนังสือคืนจากบอย
"มึงไปทำอะไรมาวะไอ้หญ้าแห้ง"
เอกถามแล้วยื่นเป้บนบ่าคืนให้
"อิอิ ไปติดต่อแฟนให้พี่คนสวยเนะ อิอิ"
ญี่ปุ่นหัวเราะอยู่หน้าตาระรื่น
"พี่คนสวยไปเลี้ยงข้าวเค้าด้วยดิ เนี่ยหิ๊วหิวน้า"
ญี่ปุ่นเดินไปกระแซะซาร่า รายนั้นก็เต็มใจเป็นอย่างยิ่งเพราะคิดว่าจะได้ออกเดทกับชายในฝันเสียที
"รอ ไปกินพร้อมเจ๊สิค้าน้องญี่ปุ่นขา ก็นักพี่เนให้เจ๊ไม่ใช่เหรอ อิอิ"
"ไม่ เอาอ่ะ พี่คนสวยจะจีบผู้ชายเดี๋ยวไปเป็น กขค น้าไม่เอาหรอก"
"งั้น เอาไงดีค้า อ่ะอย่าว่าเจ๊อย่างนั้นอย่างนี้เลยนะคะอยากจะพาไปเลี้ยงข้าวใจจะขาด ผู้ชายก็อยากได้ อิอิ แต่เจ๊เลือกผู้ชายดีกว่าเนอะ แต่เดี๋ยวเจ๊ให้ตังค์พากันไปกินน้า อย่างอนเจ๊นะคะน้องญี่ปุ่นขา"
ซาร่าควักสตังค์ออกมายื่นให้ญี่ปุ่น รายนี้พอเห็นเงินก็ทิ้งหนังสือยกมือไหว้ขอบคุณแล้วฉวยเงินมาทันที
"อิอิ พี่คนสวยใจดี๊ดีเนอะ ขอบคุณน้า ปะบอยปลาดุกไปกินข้าวกันเนะ"
ญี่ปุ่นก้มเก็บหนังสือแล้วเดินลิ่วนำหน้าเพื่อนทั้งสองไปทันที ซาร่ายืนงงแต่ก็กลับมาเขินตามเดิม
:เฮ้อ: :เฮ้อ:
เขียนโดย eiky
-
ฮาได้อีก 555
-
:เฮ้อ:น่ารักได้อีก ซ้ำยังไปหลอกเขากินอีก o13
-
แรงส์ค่ะลูก ไปหลอกนัดเดทกับเนเน๊ให้คนอื่นอ่ะ
แต่น่ารักมาก ขอหนูมาเลี้ยงที่บ้านได้ไหมค่ะ
เจ้ทุ่มสุดตัวเลย(มาเลี้ยงเป็นลูกเป็นหลานนะค่ะ เจ้ไม่อยากเลี้ยงอย่างอื่น)
เจ้ร๊ากกกกกกเด็กค่ะ
-
ไปหลอกเดตกะเนเน๊ แล้วเดี๋ยวข่าวเข้าหูหมีเฟียตทำไง
งานจะเข้านะจ๊ะญี่ปุ่น หึหึ
-
ญี่ปุ่นนี่แหละศรีธนนชัยยุคไอที :z2: :z2: :z2: ได้ทุกเรื่องเลยไอ้หญ้าแห้งนิ
-
ญี่ปุ่นนี่"คิวปิ๊ด"แบบ"เดวิล"จริงๆเลย น่ารักแบบน่ากลัวจริงๆ
แต่ทำไงได้หลงไปหมดแล้ว
-
ปุ่นเอ๊ยยยจะน่ารักไปไหน
สงสารพี่เนนะเนี่ยะ เจอนัดบอดเข้าให้แล้ว
-
:จุ๊บๆ:สักทีเถอะนู๋ญี่ปุ่น....
ไปหลอกพี่เนอย่างนั้น....สงสารเจ๊ซาร่าน้า...
เดี๋ยวพี่เนแกก็เดาะเจ๊ซาร่าแทนลูกฟุตบอลหรอก.....
:L1: นู๋ญี่ปุ่นตัวแสบจริง ๆ
:L2: :pig4: น้อง eiky
-
เพิ่งจะมาอ่านเมื่อคืนตั้งแต่ต้นจนถึงตอน 42 เสร็จสิ้นเวลา 6.00น.
ฟ้าเริ่มสว่างรำไร ...อ่านแล้วติดพันความน่ารักแบบเอ๋อๆของนู๋ญี่ปุ่่น
จะเม้นต์เลยก็หมดเลย ยกยอดมาเม้นวันนี่ทีเดียว :laugh:
อ่านแล้วก็อดสงสารหมีขาว(และหนุ่มคนอื่นๆ)ที่มาชอบ ไม่รู้เมื่อไรไอ่หนูจะหายเอ๋อสักที
:impress2:ลุ้นๆต่อไป
+1ให้กับความน่ารักคะ
-
หมีขาวเค้าหายไปไหนเนี้ย ออกฉากมาด่วนเลยนะ
ญี่ปุ่นไปจีบหนุ่มแล้วนะเนี้ย ถึงจะจีบให้ซาร่าก็เหอะ ออกด่วน ๆ
-
ดาวไถ มาเกิดแน่ ๆ เลยนะค่ะญี่ปุ่นเนี่ย :laugh:
-
พอถึงวันจริง เนเน่คงชอคน่าดู
-
ถ้าเรื่องขอพี่เนเดตเข้าหูหมีขาวจะเป็นยังไงเนี่ยย
-
:110011: ดันดัน นู๋ญี่ปุ่น :z7:
-
:pig4: :pig4: :pig4:
-
:jul3: สงสารพี่เนเนะจริงจริ๊ง
-
+1 เป็นกำลังใจให้น้อง eiky
น้องปุ่นดูน่ารักใสซื่อ แต่ฉาบไปด้วยความแสบร้อน เปรี้ยว เผ็ด
ยิ่งกว่าต้มยำซะอีก อย่างนี้เอาตัวรอดได้แน่ น่ารักน่าเอ็นดูจริง ๆ
ฝาก :กอด1: แน่น ๆ ไปยังคนแต่งและน้องปุ่นด้วยจ้ะ
-
วันนี้ไม่มาหายไปไหนหว๋า :t3:
-
o22 งกได้อีก ญี่ปุ่นเอ๊ย!!
-
:L2: น้อง eiky
-
เพื่อนๆ วันนี้น้องญี่ปุ่นเบี้ยวอีกน้า เขียนไม่ไหวอ่า เพิ่งเขียนน้องภูมิเสร็จไป ยังไงๆ ไปเชียร์น้องภูมิก่อนก็ได้น้า เดี๋ยวญี่ปุ่นจามายาวๆๆเนะ
อิอิ :z3: :z3:
-
โอเค รับทราบจ้ะ จะรอนา
-
น้อง eiky พักผ่อนเยอะ ๆ นะจ๊ะ
เดี๋ยวจะรับมือ นู๋ญี่ปุ่นตัวป่วนไม่ไหว :oni1:
-
ฮาๆ
สงสารเน๊เน่
-
เข้ามารอน้องปุ่นนะ
:z2: :z2:
-
รอญี่ปุ่นนานหน่อยน้า อิอิ เพื่อนๆว่าผมเริ่มลามกขึ้นทุกวันๆ ไหมอ่า เหอๆๆ เหมือนๆเนอะ
:pandalaugh: (เสียวน้า) :จุ๊บๆ:
พอเดินออกมาจากโรงเรียนทั้งสามคนก็ลั่นล้าเพราะมีเงินกินข้าวแล้ววางแผนกัน ใหญ่ว่าจะไปกินอะไรกันดี แต่ญี่ปุ่นก็สะดุ้งหยุดกึกลงเพราะเห็นเฟียตยืนดักรออยู่หน้าประตูโรงเรียน
"แอ่ะ หมีขาวนี่นา อิอิ"
ญี่ปุ่นวิ่งแจ้นเข้าไปหาเฟียตทันที
"มารอ เค้าหรา หมีขาว"
เฟียตพยักหน้าตอนแรกทำหน้าตาบึ้งตึงอยู่ แต่พอเห็นท่าทางของญี่ปุ่นก็อดที่จะยิ้มออกมาไม่ได้
"ไป ไปกินข้าว กูหิวแล้ว"
เฟียตพูดแก้เขิน บอยกับเอกก็ยืนอมยิ้มดูอยู่
"เออ ปุ่นงั้นเราไปกินข้าวกับเอกสองคนก็ได้นะ นายไปกับพี่เฟียตเถอะ"
บอยพูดยิ้มๆแล้วพยักเพยิดให้เอกเดินออกห่างไป
"เอ๋ นายไม่ไปหรา หมีขาวจะเลี้ยงข้าวน้า"
ญี่ปุ่นยังเป็นห่วงเพื่อนอยู่ ไม่ได้เข้าใจจุดประสงค์ของบอยกับเอก
"ไม่เป็นไรอ่ะ เราจะไปกินกับเอก นายไปเถอะไม่ต้องห่วง"
"เฮ้ย แต่เอาเงินมาแบ่งให้กูบ้างดิวะไอ้หญ้าแห้ง เนี่ยเงินหมดพอดี"
เอกงกขึ้นมาทันที ญี่ปุ่นทำหน้าย่นแล้วยื่นเงินให้
"ห้ามกินหมดน้า ซื้อหนมไปฝากเราด้วยน้า อิอิ"
ญี่ปุ่นยอมตัดใจยื่นเงินที่ซาร่าให้ไว้ให้เอกไป รายนั้นตะครุบเอาทันที
"เออๆ ป่ะบอย เดี๋ยวเราไปกินหมูกระทะกันเนอะ"
เอกพูดใส่ญี่ปุ่นที่ทำให้รายนั้นถึงกับทำตาโต
"แอ่ะ ไม่ได้ๆ เราไม่ได้กินด้วยห้ามไป บอยนายอย่าไปน้า กินข้าวหน้าโรงเรียนก็พอเนะ"
ญี่ปุ่นจับแขนบอยเขย่าเบาๆ บอยเองก็ยิ้มแล้วพยักหน้าเดินจากไปกับเอก
"เงินอะไรวะไอ้เปี๊ยก"
เฟียตยืนดูการกระทำของเด็กทั้งสามคนอยู่เริ่มสงสัย
"อิอิ ก็พี่คนสวยเค้าให้อ่า เนี่ยเขาวานให้เค้าไปจีบผู้ชายให้น้า อิอิ เลยให้เป็นรางวัลเนะ"
ญี่ปุ่นตอบแล้วยิ้มแห้งๆ ยื่นกระเป๋าให้เฟียตถือ เฟียตเองก็เคยชินกับการที่ญี่ปุ่นทำแบบนี้อยู่ประจำจึงรับกระเป๋าคนตัวเล็ก มาถือไว้
"จีบใครวะ อย่างมึงเนี่ยนะเป็นแม่สื่อแม่ชัก"
"เอ๋ แม่สื่ออารายอ่า เค้าเรียกคิวปิ๊ดหรอกหมีขาว มะรู้เรื่องเลยน้า"
ญี่ปุ่นทำหน้าย่นใส่แล้วเดินนำหน้าเฟียตไปทั้งที่คนตัวใหญ่ยังไม่ได้บอกจุด หมายปลายทาง เฟียตเดินตาหัวเราะหึหึอยู่ในลำคอ
"เอ๋ จาพาไปกินอารายอ่า"
พอเดินไปสักพักก็หันกลับมาถาม เพราะคนตัวใหญ่ที่เดินตามอมยิ้มอยู่ไม่ยักพูดอะไรออกมา
"มึงอยากกินอะไรล่ะไอ้เปี๊ยก"
เฟียตถามแล้วเดินมาประชิดตัวเอามือวางบนบ่า
"แอ่ะ หนักอ่ะ ทำไมต้องเอามือมาวางบ่าเค้าอ่า"
ญี่ปุ่นทำหน้าเบ้พยายามจะแกะมือของเฟียตออก
"อ้าว เป็นแฟนกันก็ทำแบบนี้ดิ"
"เอ๋ ไม่จูจุ๊บกันหรา อิอิ ทำไมมาจับเนะ ไหนๆ เค้าจับบ้างดิ"
ญี่ปุ่นหันหน้ามาพยายามจะเอามือวางบนบ่าของเฟียตเหมือนกัน แต่ด้วยตัวเล็กเตี้ยกว่าจึงวางไม่ถึง
"เอ๋ ทำตัวเตี้ยๆหน่อยดิหมีขาว เค้าวางไม่ถึงเนะ"
"อ้าว ก็กูสูงอ่ะ ไม่ได้เตี้ยเหมือนมึงนี่ไอ้เปี๊ยก"
พูดแล้วก็หัวเราะญี่ปุ่นทำหน้าย่นทันที
"เอ๋ สูงแล้วงายอ่า ให้เค้าขี่หลังดิ อิอิ ถึงจามีประโยชน์"
ญี่ปุ่นได้ทีทำตาปริบๆใส่
"ไอ้บ้า คนเยอะแยะ มึงไม่อายเขาเหรอ เดี๋ยวไปขี่ที่ห้อง"
"แอ่ะ ไม่เอาอ่า หมีขาวจากวนเค้าอีกเนะ ยิ่งอ่านหนังสือไม่ทันอยู่นิ"
"อ้าว กูไม่กวนมึงหรอกน่า โหพูดซะน่ารักตายนักนี่มึงน่ะ"
"แอ่ะ น่าร้ากเนะ ไม่น่ารักมาตามเค้าไมอ่ะ ชิ"
ญี่ปุ่นทำหน้าย่นใส่ เฟียตหัวเราะชอบใจ
"โอ๋ๆ น่ารักดิ น่ารักจะตายอยู่แล้วเนี่ย"
"แอ่ะ หมีขาวนิสัยไม่ดีน้า ว่าเค้าหรา ไม่ไปด้วยล่ะ ชิ"
ญี่ปุ่นพยายามจะแย่งเอากระเป๋าคืนมาเพราะเริ่มงอนหน้าย่นใส่เฟียตอยู่
"น่าไอ้เปี๊ยก กูล้อเล่น แหมถ้ามึงไม่น่ารักกูจะอยากได้มึงเป็นเมียเหรอ"
"แอ่ะ คำก็เมียสองคำก็เมียเนะ เค้ายังไม่ถึงสิบแปดเนะ เดี๋ยวแจ้งตำรวจจับเลยนิ"
ญี่ปุ่นพูดขึ้นมาเฟียตทำหน้าเหรอหราทันที
"เฮ้ย ไอ้บ้า ก็เมียอยู่กับผัวไง ไม่ได้ทำอะไรซะหน่อย"
เฟียตแถไปเกาหัวแกรกๆ เจอมุขนี้ไปถึงกับอึ้ง
"อย่าพูดมากน้าหมีขาว เดี๊ยะเค้าจัดการเลยนิ"
ญี่ปุ่นขู่แล้วเดินต่อไปไม่สนใจ เฟียตเกาหัวแกรกๆรู้สึกหวาดๆกับคนตัวเล็กข้างหน้าขึ้นมา
"ไปกิน อาหารญี่ปุ่นกันนะไอ้เปี๊ยก"
เฟียตใช้ของแพงเข้าล่อ ได้ผลเพราะญี่ปุ่นหันขวับมายิ้มร่าดีใจ
"อิอิ จริงน้า ไปๆ เร็วๆ"
"แหม มึง พอบอกของแพงนี่ตาเป็นมันเลยนะ"
"แอ่ะ ว่าเค้าอีกแล้วอ่า งอนน้า"
ญี่ปุ่นพูดไปอย่างนั้นเอง เพราะถึงแม้จะโดนถากถางยังไงก็คงไม่ยอมเสียการไปกินอาหารญี่ปุ่นไป บอกตัวเองในใจ "อดทนเว้ย"
พอถึงร้านอาหารญี่ปุ่นถัดจากโรงเรียนไปหลายซอยเหมือนกัน ญี่ปุ่นก็ทำตาโตทั้งที่ก่อนถึงบ่นอุบอิบ เหนื่อยอย่างนั้นไกลอย่างนี้ เฟียตเป็นคนสั่งอาหารให้ญี่ปุ่นเพราะรายนั้นจะชี้เอาๆท่าเดียว
"อิอิ น่ากิ๊น น่ากินเนะ"
"เออ ก็ญี่ปุ่นมันน่ากินนี่นะ"
เฟียตทำตามีเลศนัยใส่แต่ญี่ปุ่นไม่ได้สนใจ
"เนอะ น่ากินเค้ากินเยอะๆได้ไหมอ่า"
"ไม่ได้เว้ย มันไม่ถูกนะมึง แดกเยอะเดี๋ยวก็ง่วงไม่ได้อ่านหนังสือกันพอดี"
เฟียตส่ายหน้าญี่ปุ่นทำหน้าย่น
"เอ๋ ไหนบอกรวยเนะ เลี้ยงเมียแค่นี้บ่นหรา เดี๋ยวเค้าหาผัวใหม่เลยนิ"
ญี่ปุ่นโพล่งออกไป เอามาจากคนตัวใหญ่นั่นล่ะที่คอยเสี้ยมสอนพูดกรอกหูอยู่ประจำ
"เฮ้ย ไอ้บ้า ไม่ได้โว้ย เออๆ จะกินอะไรก็สั่งเอาวะ ไอ้นี่"
เฟียตทำหน้าบอกไม่ถูก รู้สึกญี่ปุ่นมีฤทธิ์มีเดชขึ้นทุกวัน รายนั้นยิ้มร่าเอาเมนูอาหารขึ้นมาชี้เอาๆ เฟียตหน้าซีดเผือดลงทันที
"แอ่ะ หมีขาว อิอิ กลัวเค้าหรา ไม่สั่งแล้วก็ได้ พี่คร้าบๆ เมื่อกี๊ไม่เอาล่ะน้า เดี๋ยวกินมะหมด อิอิ ขอโทษน้าคร้าบ"
ญี่ปุ่นกวักมือเรียกพนักงานที่มารับรายการอาหาร บอกยกเลิกรายการอาหารที่สั่งไปทันที
"อ้าว สั่งได้ไอ้เปี๊ยก ไม่เป็นไร"
เฟียตโบกไม้โบกมือพยายามทำสีหน้าให้ดีขึ้น แต่ญี่ปุ่นก็ทำหน้าย่นใส่ยิ้มร่าที่ได้แกล้งคนตัวใหญ่คืน
"เอ๋ ไม่เอาก็จะให้เอาเนะ เดี๋ยวก็จนหรอก อิอิ เค้ากินไม่หมดหรอกหมีขาว เค้ากำลังลดหุ่นเนะ เนี่ยเริ่มอ๊วนอ้วนเนะ"
ญี่ปุ่นเอามือตีพุงตัวเองแล้วหัวเราะ เฟียตเองก็หัวเราะชอบใจในท่าางของญี่ปุ่น
"เออ ไม่เอาไม่ก็ไม่เอา มึงแดกเยอะๆแบบนี้อ่ะดิ ถึงอ้วน กลมจะกลิ้งได้อยู่แล้วนะเนี่ย"
"แอ่ะ มาว่าเค้าอีกแระ ชิ กลมแล้วจาเป็นแฟนเค้าไหมอ่า"
ญี่ปุ่นตอกกลับ เฟียตถึงกลับสะอึก
"เออ ทำไงได้วะ ก็มีเมียเป็นหมูน้อยไปแล้วนี่หว่า"
เฟียตแถไปรู้สึกร้อนๆหนาวๆ ตายล่ะสิตั้งใจจะพาญี่ปุ่นไปนอนด้วยที่ห้อง แต่ตอนนี้ชักน่ากลัวขึ้นมาแล้ว แต่เอาวะเป็นไงเป็นกัน
"วันนี้ไปนอนกับกูนะไอ้เปี๊ยก"
เฟียตโพล่งออกมา ก้มหน้าพูดไม่ได้มองหน้าญี่ปุ่นเลย
"ได้เนะ อิอิ"
รายนั้นก็ตอบไม่คิดเหมือนกัน เฟียตถึงกับสะดุ้ง ในใจก็คิด "โว้ย ปฏิเสธกูบ้างก็ได้เว้ย" แต่ก็แอบอมยิ้มอยู่
"กินเร็วๆดิ จะได้รีบไป อิอิ"
ญี่ปุ่นทำตาเจ้าเลห์ใส่ เฟียตเสียววาบไปถึงสันหลัง พอกินข้าวเสร็จก็เดินนำหน้าเจ้าของหอไปทันที ญี่ปุ่นยังลั่นล้าเหมือนเดิม แต่คนตัวใหญ่ที่เดินตามหลังกลับจิตใจเริ่มฝ่อ
"เอ๋ เดินช๊าช้าเนะ เค้าอยากอาบน้ำแล้วน้า"
ญี่ปุ่นหันมาทำหน้าย่นใส่ เฟียตเกาหัวแกรกๆ พอถึงห้องญี่ปุ่นก็กระโดดขึ้นเตียงเหมือนเคย กอดหุ่นยนต์นอนพลิกไปพลิกมา เฟียตยืนมองอยู่สีหน้าเริ่มหวาดกลัว
"ทำไมวันนี้มันง่ายจังวะ"
เฟียตพูดกับตัวเองเบาๆ
"พูดอารายอ่า"
"แว้ก ไอ้บ้า กูตกใจหมด"
เฟียตสะดุ้งแหกปากออกมา เพราะมัวคิดอะไรเพลิดเพลินอยู่ ญี่ปุ่นเอามือตบเตียงข้างตัว
"ไหนๆ มานี่ซิ มาให้เค้าเล่นหน่อย"
ดูพูดเข้าเห็นเฟียตเป็นของเล่นไปแล้ว เฟียตยังยืนนิ่งอยู่
"เอ๋ ทำมายไม่มาอ่า มาเร็วๆเนะ มามะหมีขาว"
ญี่ปุ่นดิ้นใหญ่เพราะคนตัวใหญ่ไม่ได้ดั่งใจ เฟียตก้าวเข้ามาช้าๆเริ่มลังเล พอนั่งลงขอบเตียงญี่ปุ่นก็ลุกขึ้นนั่งกระชากตัวลงนอนกับเตียงทันที
"อิ อิ เล่นตัวหราๆ อิอิ มาม๊ะ ให้เค้าเล่นหน่อยดิ"
"มึงจะเล่นอะไรวะ ไอ้บ้า กูไม่ใช่ตุ๊กตานะ"
"เอ๋ นอนเฉยๆก็ได้นิ เค้าจาเล่นอ่า ห้ามพูดเข้าใจ๊"
ญี่ปุ่นออกคำสั่งแล้วเข้าไปคลุกวงในทันที
"แอ่ะ เหม็นเต่าอ่า ยี้"
ญี่ปุ่นเอาหน้าไปซุกใต้วงแขนของเฟียตแล้วทำหน้าย่น
"เฮ้ย ไอ้บ้า มึงมาดมทำไม๊ กูยังไม่ได้อาบน้ำนี่หว่า"
เฟียตร้องเขินอายหน้าแดง
"อิอิ ก็พิสูจน์กลิ่นเนะ ดมเค้าดิ เค้าห๊อมหอม"
ญี่ปุ่นเอารักแร้ไปวางทาบหน้าของเฟียตทันที
"แว้ก ไอ้บ้า กูไม่ด๊ม"
เฟียตจะดิ้นออกแต่ช้าไปแล้ว พอโดนรักแร้ของญี่ปุ่นเข้าไปเต็มหน้า เผลอสูดหายใจเข้าเต็มปอด แต่ก็ไม่เหม็นอย่างที่คิดกลิ่นตัวของญี่ปุ่นเหมือนกลิ่นเด็กเพราะของใช้ก็ ใช้แต่ของเด็ก เฟียตพอใจกับกลิ่นที่ได้สูดเข้าไปเต็มปอด สูดหายใจแรงขึ้นเรื่อยๆ
"แอ่ะ จั๊กจี้อ่า อิอิ"
ญี่ปุ่นดิ้นพรวดพราดทันที เฟียตโอบกอดเอาไว้แล้ว
"ทำไม มึงน่ารักอย่างนี้วะไอ้เปี๊ยก"
เฟียตพูดออกมายิ้มตาหวาน
"อิ อิ เค้ารู้หรอกน่า อิอิ อยู่เฉยๆดิหมีขาวอ่า เค้าจาเล่นเนะ อย่าดิ้นดิ"
ญี่ปุ่นตีมือเฟียตแล้วดิ้นออกมาจากวงแขนของคนตัวใหญ่ได้ ญี่ปุ่นก็เอาหุ่นยนต์มาไต่ตามตัวของเฟียต
"นี่แน่ เตะภูเขาเลย นี่แน่ กันตั้มเตะเล้ย"
ญี่ปุ่นพูดอยู่คนเดียวเขาขาหุ่นยนต์เหยียบตามตัวเฟียตวนไปวนมาจนคนตัวใหญ่ เคลิ้มตาปรือเพลิดเพลินจนเผลอหลับไป ญี่ปุ่นก็เพลินเพลินกับการเอาหุ่นยนต์ไต่ตามตัวของเฟียต
"เอ้ย ไอ้เปี๊ยก มึงถอดกางเกงกูทำไม๊"
เฟียตงัวเงียตื่นขึ้นมาเพราะคนตัว เล็กเอาหุ่นยนต์เตะน้องชายของเขาอยู่
"อิอิ โด่อีกแล้วอ่า เตะเล้ย กันตั้ม"
"แว้กก ไอ้บ้า กูเจ็บนะเว้ย"
"เอ๋ เตะเบาๆนิ อิอิ"
ญี่ปุ่นที่ตอนนี้นั่งอยู่ข้างๆตัวของเฟียตรูดซิปกางเกงของเฟียตลงตั้งแต่ตอน ไหนไม่รู้ แต่ตอนนี้กำลังสนุกสนานกับการเอาหุ่นยนต์เตะอยู่กับน้องชายของเฟียต
"ฟัน ดาบๆ อิอิ นี่แน่สู้หรา สู้หรา"
ญี่ปุ่นไม่ได้สนใจคนตัวใหญ่เลยแม้ แต่น้อยกลับเห็นเป็นเรื่องสนุก
"ไอ้บ้า เดี๋ยวมึงก็โดนหรอก มายั่วกูเองนะมึง"
"อิอิ ก็ไม่เห็นทำไรเค้านิ ทำดิ"
ญี่ปุ่นทำท่าอายหน้าแดงเอาหุ่นยนต์เหยียบไปแรงๆที่น้องชายของเฟียต
"โอ๊ย ไอ้บ้าเจ็บนะโว้ย"
เฟียตลุกขึ้นทันทีโน้มตัวญี่ปุ่นลงนอนแล้วเขาก็พลิกตัวขึ้นด้านบน
"มึงห้ามขัดขืนอีกนะ ไม่งั้นก็ไมได้ทำอะไรกันสักที"
เฟียตบอกญี่ปุ่นพยักหน้าหงึกๆ ใจเต้นตึกตัก เฟียตก้มลงเอาปากทาบลงริมฝีปากของคนตัวเล็กทันที ญี่ปุ่นที่เคยลิ้มลองรสชาติของการจูบแล้วก็ตอบรับทันที แม้จะมีน้ำลายไหลออกมาเปรอะแก้มก็ตาม เฟียตเริ่มมือไม่อยู่นิ่งลูบไล้ตามตัวของญี่ปุ่น
"อ่า เค้ารู้สึกแปลกๆ อ่าหมีขาว จั๊กจี๋อ่า"
"ไอ้บ้า เค้าเรียก เสียวเว้ย"
ด้วยวัยที่กำลังเป็นวัยรุ่นอยากรู้อยากลอง ญี่ปุ่นก็พยักหน้าตอบรับ นี่เหรอเสียว อิอิ เริ่มชอบ
"ญี่ปุ่นเคลิบ เคลิ้มไปกับลีลาของเฟียต จนเสื้อผ้าหลุดออกไปตอนไหนไม่รู้ตัว
"แอ่ะ ของเค้าก็โด่เนะ อิอิ แต่ทำมายไม่หย่ายเท่าของหมีขาวเนะ"
"ก็มึงเล็ก ไงไอ้เปี๊ยก หึหึ"
"เอ๋ ไม่เอาอ่า อยากหย่ายเหมือนหมีขาวอ่า"
"อ้าว ไอ้นี่ พ่อกูให้มาเว้ย เดี๋ยวของมึงก็โตเองล่ะ เออน่าไหนๆมึงก็จะได้เป็นเจ้าของคนเดียวล่ะน่า"
เฟียตพูด แต่ญี่ปุ่นไม่ได้คิดไปในทางที่เฟียตตั้งใจจะสื่อออกมา
"จริงน้า อิอิ ไหนๆ เอามาๆ"
ญี่ปุ่นลุกพรวดพราดขึ้นคว้าหมับไปที่น้องชายของ เฟียตทันที
"จับเบาๆ ดิไอ้เปี๊ยก เออ อย่างนั้นล่ะ"
เฟียตหลับตาพริ้มครางออกมาเบาๆ
"อิอิ ทำหน้าตาหลกอ่า เสียวหรา"
ญี่ปุ่นพูดอย่างที่เฟียตบอกเมื่อครู่
"อืม เสียว มึงไม่ลองชิมดูหน่อยล่ะ"
เฟียตยั่วยวน
"เอ๋ กินได้หรา แหวะ น่ากลัวออก มะเอาอ่า จับเฉยๆ"
ญี่ปุ่นทำหน้าย่นแล้วจับคลึงเล่นต่อไป
"มันจะได้เสียวเยอะกว่านี้ไงไอ้ เปี๊ยก นะนะ ชิมหน่อย"
"เอ๋ ทำมายอ่า ทีหมีขาวมะเห็นชิมของเค้าเลยอ่า แล้วไมเค้าต้องชิมของหมีขาว"
ญี่ปุ่นพูดทำหน้างงๆ
"กูไม่ชิมเว้ย กูเป็นผัว มึงเป็นเมีย เมียก็ต้องชิมของผัวดิ"
"เอ๋ จริงหรา ก็ได้ๆ"
ญี่ปุ่นก้มหน้า ลงไปใกล้ๆ ทำจมูกฟุดฟดๆอยู่ใกล้ๆ
"แหว่ะ เหม๊นเหม็นอ่า ไม่เอาอ่าไม่ชิม"
"น่านะไอ้เปี๊ยก นะคร้าบที่รัก"
เฟียตอ้อน เสียงหวานครางกระเส่า
"มันเหม็นอ่า เค้ากลัว"
"เดี๋ยวก็ชิน เองล่ะไอ้เปี๊ยก เร็วๆดิ กูเสียว"
ญี่ปุ่นก้มหน้าลงอีกครั้งเอามือ บีบจมูกไว้แลบลิ้นออกมา พอลิ้นแตะโดนก็สะดุ้งตัวโหยง เฟียตจับตัวของญี่ปุ่นไว้
"มึงก็กลั้นหายใจดิไอ้เปี๊ยก แล้วอ้าปากงับเอาเลย"
เฟียตเริ่มหงุดหงิดเพราะญี่ปุ่นไม่ยอมทำเสียที
"อ่า ฮึ๊บ"
ญี่ปุ่นทำตามกลั้นหายใจแล้วงับเข้าไปทั้งแท่ง
"โอ๊ยย ไอ้เปี๊ยกกก กูให้อม ไม่ใช่ให้กั๊ดด"
ญี่ปุ่นงับเข้าไปเต็มแรง เฟียตดันตัวเองออกทันที แต่ญี่ปุ่นยังไม่ยอมปล่อย
"อ๊วกกก"
ญี่ปุ่นอ๊วกออกมาเต็มเป้ากางเกงของเฟียต น้ำหูน้ำตาไหลน้ำมูกยืด พออ๊วกออกมาก็อ๊วกอีกจนเลอะเตียง เฟียตกระเด้งตัวออก
"แว้กกก ไอ้เปี๊ยกก"
เฟียตที่กระโดดไปยืนข้างเตียง พอได้สติก็มาลากญี่ปุ่นเข้าห้องน้ำไปลูบหลังให้
"อ่า เหม็นอ่า อ๊วกก"
"กูว่าแล้ว เฮ้อ กูล่ะเพลียละเหี่ยใจกับมึง กูจะได้เป็นผัวมึงแบบสมบูรณ์แบบเมื่อไหร่เนี่ย"
เฟียตยืนทำหน้าเซ็งอยู่ ลูบหลังคนตัวเล็กที่อ๊วกอย่างเอาป็นเอาตาย
:จุ๊บๆ: :จุ๊บๆ:
เขียนโดย eiky
-
:jul3:
-
:m20:สมควรก็กินเข้าไปทั้งแท่งใหญ่ๆนิอ๊วกแตกเลยน้องญี่ปุ๋น งกกินก้เงี้ยแระ
-
:m20: :m20: :m20:
ไม่รู้จะสงสารใครดีสองคนนี้
ญี่ปุ่นน่ารักอ่ะ พี่เฟียตก็ใจเย็น ๆ ก่อนดิ
จะหื่นไปไหนเนี่ย น้องมันยังไม่ค่อยรู้เรื่อง
จะยัดเยียดความเป็นสามีให้อยู่นั่นล่ะ
ระวังจะอดเข้าจริง ๆ อดเปรี้ยวไว้กินหวานดีกว่านะจ๊ะ
รอตอนต่อไปค่ะ
-
พี่อิ๊กคิวหื่นมาก 5555555
เป็นไงละโดนอ๊วก 555555
อ่านไปจินตนาการตามขำมากๆๆ หื่นนักต้องโดนอ๊วก 55555
-
แปปเดียว ท้องละ
เร็วจริง
-
พี่อิ๊กคิวหื่นมาก 5555555
เป็นไงละโดนอ๊วก 555555
อ่านไปจินตนาการตามขำมากๆๆ หื่นนักต้องโดนอ๊วก 55555
หนูส้ม อิ๊กนั่นพี่นะครับ เหอๆๆ จะว่าตาเฟียตป่ะเนี่ย
แต่พี่เองก็หื่นนิดเดียวน้า เหอๆๆๆ อย่าเผลอๆ เดี๋ยวพี่อิ๊กกี้หื่นใส่น้า อุบส์ :จุ๊บๆ: :จุ๊บๆ:
-
:เฮ้อ:ละเหี่ยใจแทนพี่หมีขาวจริงๆ
แล้งงี้เมื่อไหร่จะได้เป็นผัวแบบสมบูณร์แบบหล่ะเนี่ย
แค่อมก็อ๊วกแระ :m20: :m20:
-
เสียวค่ะ...เสียวมากกกก....เสียวกลัวน้องชายหมีขาวถูกนู๋ญี่ปุ่น...
ฆ่า....กัด.....ตอน.....o3
เออ.....ไอ้คู่นี้บทพิศวาสมันกะเอาฮาอย่างเดียวจริง ๆ นะเนี่ย :m20:
แต่ดีแล้วจ๊ะ นู๋ญี่ปุ่นเก็บบทหวาน ๆ ไว้เล่นกะ พี่หมีดำที่แสนดี ดีกว่าเนอะ :give2:
o13 นู๋ญี่ปุ่น กะ น้อง eiky
-
5555555555555555
เป็น NC ที่ฮามากมาย เมื่อไหร่จะกดได้วะเนี่ยะ
สงสารหมีขาวแล้วนะ
-
แสดงว่าไม่เคยล้างแน่ๆร สกปรกอะไรขนาดนั้น เฮ้ สงสารไอ้หญ้าแห้งจังเมื่อไหร่จะได้สัมผัสประสบกามซะที :เฮ้อ: :เฮ้อ: :เฮ้อ: :เฮ้อ:
-
:a5: ล้างซักนิดเพื่อความอนามัยของช่องปากนะเฟียต
-
:sad2:สลด!!! น่าสงสารนายเฟียตเป็นที่สุด
-
โอ้ยไม่ไหวแล้ว ฮาจนปากจะฉีกแหละเนะ
สงสารหมีขาวจริง ๆ เลย กร้ากกกกกก
-
น่าสงสารหมีขาวมากมาย
ญี่ปุ่นแกล้งอ่ะเปล่าเนี่ย หมีขาวสอนใหม่นะ ใจเย็นๆ
-
อ่านไปขำไป ขอเสนอเรื่องใหม่ให้ไปโลด รอวันฉันได้กดเธอ 555
รอต่อไป คงจะมีสักวัน ที่วันนั้นมาถึงละคะ หมีขาว 555
-
:m20: :m20: :m20:
หมีขาววว เสียววาบเลยอ่าาาาาาาาาา
กร๊ากกกกกกกกกกกก
-
:m20:เกือบขาดแล้วไหมล่ะ :jul3:น้องเจแปนของเจ้อย่างับแรงสิค่ะเดี๋ยวไม่มีให้ใช้น้าาาาาาา
ส่วนหมีขาวก็ค้างอีกแล้วกินแห้วไปก่อนแล้วกันค่ะ อิอิอิอิ :z2:
-
คราวนี้ถึงกับอ้วกแตกกันเลยทีเดียว สงสารใครดีน้อ :jul3:
-
ตอนแรก :m25:
ต่อมา :m20:
-
55555
สงสารพี่เฟียตวะมันทำท่าจะไปได้สวยก็มาตกม้าตายทุกที่เลยญี่ปุ่นมันแสบจิงๆ
แต่พี่เฟียตก็เจ้าเล่ห์นะหลอกน้องอ่ะใจร้ายจังอิอิ
พี่เฟียตมีแววกลัวเมียแน่นอน5555+
รออ่านตอนต่อไปอยูน๊าค่า
-
55555555
ควรสงสารใครดีเนี่ย อิอิ
-
:oak: :laugh3: :laugh3: :laugh3:
-
เส้นทางยังอีกยาวไกลนะนายเฟียต
-
มาจิ้มพี่อิ๊กคิว กลัวตก อิอิ
-
จะสงสารใครดีหว่า ระหว่างหมีขาวกับน้องปุ่น
ถือว่าโชคดีแล้วล่ะหมีขาว น้องปุ่นอ้วกแตกดีกว่า
หมีขาวโดนกัดน้องชายขาดคาปากน้องปุ่นนะ
อย่างนี้คงอีกนาน อยากมีแฟนเด็กใสซื่อบริสุทธิ์
ก็ยังงี้ ต้องคอยสอนกันอีกนานนนนนนนน......
:laugh: :laugh:
-
รอจ้ะ รออ่านตอนต่อไป
ญี่ปุ่นน่ารัก น่าจับกด คริ คริ
-
อย่าเห็นแก่กินมากซี่
กินเข้าไปหมดอัน ไม่อ้วกก็แปลกละ
ว่าไปหมีขาวต้องปรับปรุงแล้วนะ
ญี่ปุ่นเค้าเหม็นอ่ะ
-
ค้างครับ
:angry2:
-
ไม่ได้อยากจะซ้ำเติมหรอกนะหมีขาว แต่ :laugh:
-
:oni1:นู๋ญี่ปุ่นแอบไปเล่นซนที่ไหนละเนี่ย.......
-
อ่า เพื่อนๆคร้าบ มาสารภาพบาป
เมื่อวานไม่ได้เข้าดูเลย ยุ่งมากมาย
ช่วงนี้เป็นอะไรก็ไม่รู้ สุขภาพร่างกายก็ไม่เอื้อ
ไออ่า ไม่ได้ไอเลิฟยูน้า ไอจริงๆ ไอปห้งๆตอนเช้า พอบ่ายก็หาย
ตกเย็นดึกๆก็ไอนิดหน่อย
เฮ้อ ยังไม่ได้ไปหาหมอเลยอ่า
เดี๋ยวตอนเย็นๆ ลงให้นะครับ ขอนอนก่อนนิดเดียวน้า
อิ๊กกี้
-
เฟียตก็ต้องเข้าใจนะว่าไม่มีอะไรที่เกี่ยวกับญี่ปุ่นแล้วได้มาง่ายๆ นะ
สังเกตุเดะ แต่ถ้าพี่เฟียตยอมญี่ปุ่นก่อนอาจง่ายกว่านะ
-
กว่าจะคลอดออกมาแต่ละตอน ยากเนะ อิอิ คิดถึงกันบ้างไหมอ่า
(หึง)
พออกมาจาก ห้องน้ำญี่ปุ่นก็หน้าซีดหน้าตาดูไม่ได้เพราะน้ำ หูน้ำตาไหลออกมาเอาผ้าเช็ดออกจึงพอดูได้ขึ้นมาหน่อย
"เอานี่น้ำ อ๊วกจนหมดเลยนะมึง"
เฟียตยื่นแก้วน้ำให้ ญี่ปุ่นทำหน้าเบ้รับแก้วน้ำไปกระดกลงคอ
"อ่า อ๊วกหมดเลยอ่า เสียดายเนะ"
"ไอ้บ้า ยังจะมาเสียดายอ๊วก ไปอาบน้ำเลยไป"
เฟียตเสียอารมณ์ไปแล้ว ญี่ปุ่นเองก็หน้าย่นอยู่
"เค้าคิดว่า เค้าต้องหิวอีกแน่เลยอ่า หมีขาวไปซื้อหนมมาให้หน่อยดิ"
"โว้ย ไอ้นี่ ไม่ต้องแดกแล้ว แดกแล้วก็อ๊วก"
เฟียตโวยวาย
"แอ่ะ เพราะหมีขาวนั่นล่ะให้เค้าอม ยี้แค่พูดก็จะอ๊วกแตกอีก ไม่รู้ล่ะหมีขาวต้องรับผิดชอบ"
"โว๊ะ ไอ้นี่เดี๋ยวเถอะมึง ของกูออกจะดีมีแต่คนต้องการ มีมึงนี่ล่ะไม่เห็นค่า ไอ้บ้า"
"แอ่ะ เหม็นจะตาย มู่ทู่อีกตะหาก ถ้าไม่ไปซื้อเค้ากลับหอดีกว่า"
ญี่ปุ่นทำหน้างอนใส่แล้วเดินจะไปหยิบกระเป๋า
"เออๆ ให้มันได้อย่างนี้ โว้ย นี่ล่ะนะเขาบอกมีเมียเด็ก กูล่ะเซ็ง"
เฟียตบ่นกระปอดกระแปดแต่ก็เดินออกจากห้องไป ญี่ปุ่นยิ้มร่าเดินเข้าไปอาบน้ำร้องเพลงอย่างสบายอารมณ์
"อิ อิ มาแย้วหราฝามี แอ่ะ ทำไมซื้อมาน้อยอ่า เค้าไม่อิ่มน้า"
ญี่ปุ่นอาบน้ำเสร็จเปลี่ยนเสื้อผ้าทาแป้งหน้าขาววอกนอนกระดกขารออยู่บนเตียง พอเห็นเฟียตเข้าห้องมาก็กระเด้งตัวออกมาดีใจ แต่พอเห็นถุงขนมในมือก็หน้าย่นอีก
"ไอ้นี่ เดี๋ยวก็นอนแล้วมึงจะแดกอะไรมากมาย แค่นี้ล่ะ"
เฟียตโวยโยนถุงขนมให้
"แอ่ะ ชิ เดี๋ยวจะโดนดีน้า อิอิ"
ญี่ปุ่นคว้าถุงขนมมากอด มิหนำซ้ำขู่อีกต่างหาก
"โว๊ะ ไปอาบน้ำแล้ว ไอ้บ้าแดกๆเข้าไปเลยอย่าพูดมาก"
เฟียตเดินเข้าไปอาบน้ำทันที ส่วนญี่ปุ่นก็เดินไปหยิบหนังสือมาเปิดอ่านนอนกระดิกเท้าอยู่สบายใจไป
"หมีขาว หนมอ่า หนมเค้าอ่า"
พออ่านหนังสือไปได้สักพักญี่ปุ่นก็เข้าไปกระแซะเฟียตที่นอนคว่ำอ่านหนังสือ อยู่ เพราะขนมที่ซื้อมาหมดเกลี้ยงแล้ว
"พอแล้ว กูจะอ่านหนังสือ"
"แอ่ะ เค้าไม่พอนิ หมีขาวซื้อมาน้อยเองเนะ ช่วยมะได้"
ญี่ปุ่นเอาหัวดันตัวของเฟียต
"โว้ย อ่านไปๆ เดี๋ยวก็ลืม"
เฟียตทำเป็นมึนไม่สนใจ ญี่ปุ่นทำหน้าย่นดิ้นพรวดพราดอยู่สักพักก็กลิ้งกลับไปอ่านหนังสือต่อ ไม่ถึงสิบนาที
"หมีขาวๆ เค้าหิวอ่า หนมๆ หนมเค้าอ่า"
กลิ้งไปหาเฟียตอีกรอบ เอาหน้าไปถูตามชายโครงของเฟียต
"โว้ย อะไรวะ กูจะอ่านหนังสือ"
เฟียตเริ่มรำคาญเดินลุกไปอ่านหนังสือที่โต๊ะหน้า คอมฯ ญี่ปุ่นทำหน้าย่นนอนดิ้นตุบตับอยู่บนเตียง
"หิวอ่า หิวอ่า"
ร้องครวญครางออกมา ดิ้นหนักเข้าไปใหญ่ เฟียตทำเป็นไม่สนใจ
"หิ๊ว หิ๊ว เค้าหิว เค้าหิว"
ญี่ปุ่นไม่ยอมลงง่ายๆ ดิ้นพรวดพราดจนเตียงยับยู่ยี่ไปหมด ผ้าปูที่นอนที่เพิ่งจะเปลี่ยนกลับมาย่นยับทันที
"โว้ย นี่กูมีเมียหรือมีลูกกันแน่วะ"
เฟียตโวยวายถลึงตาใส่ญี่ปุ่น รายนั้นไม่สนใจร้องครวญครางอยู่ เฟียตเดินไปใกล้ๆอยากจะเตะเอาสักทีเพราะหมั่นไส้
"หมีขาวอ่า หมีขาวอ่า"
"เงียบได้ไหมไอ้เปี๊ยก กูจะอ่านหนังสือ"
"ไม่เงียบเนะ จนกว่าหมีขาวจะไปซื้อหนมมาให้เค้าอ่า"
"โว้ย"
เฟียตทำหน้าเซ็งใส่ ยืนเกาหัวอยู่
"น้าน้า เค้าอยากกินเนะ ไหนบอกเป็นแฟนเค้าอ่า ไม่ดูแลเค้าเนะ"
ญี่ปุ่นทำหน้าย่น
"เออๆ กูยอมแล้ว ไอ้บ้า นี่กูคิดถูกหรือคิดผิดเนี่ย"
เฟียตบ่นแล้วเดินหัวเสียออกไปจากห้องยอมไปซื้อ ขนมมาให้ เจ้าตัวดีจนได้
เฟียตเริ่มไม่มั่นใจในตัวของญี่ปุ่นแล้วว่า ญี่ปุ่นเองจะ คิดมีใจให้เขาหรือไม่ เพราะจากท่าทางที่ทำ เวลาที่อยู่ด้วยกันก็ไม่เคยหวานใส่ หาแต่เรื่องกิน ไม่ได้ดั่งใจก็โวยวายดิ้นพรวดพราด เฟียตครุ่นคิดอยู่
"เป็นไรวะไอ้เฟียต ทำหน้าเหมือนปวดขี้"
เบนซ์เดินมาตั้งแต่เมื่อไหร่ไม่รู้ ตบหลังเบาๆแต่เฟียตกลับสะดุ้งโหยง
"เฮ้ย ไอ้บ้า กูยิ่งกลุ้มๆอยู่"
"กลุ้มไรวะ วันๆกูไม่เห็นมึงทำอะไร"
"ไอ้นี่ กูก็กลุ้มเรื่องเมียเด็กกูนี่ล่ะ"
"ห๊า ไอ้เปี๊ยกเนี่ยนะ ทำไมวะ ฮ่าๆๆ อย่าบอกนะมึงโดนมันสอย"
"ส้นตรีนกูนี่ ไอ้นี่กูยิ่งกลุ้มๆอยู่"
"กลุ้ม เตี้ยอะไรวะ กูก็เห็นตามติดมันแจ ไม่มีใครเข้าใกล้ได้นี่"
"นั่นล่ะ กูยิ่งกลุ้ม เหมือนไอ้เปี๊ยกมันไม่ได้รู้สึกกับกูแบบนั้นเลยว่ะมึง"
เฟียตระบายความในใจออกมาให้เบนซ์เพื่อนสนิทฟัง
"ไอ้บ้า กุก็นึกว่ากลุ้มเรื่องอะไร ก็มึงดูเมียมึงดิ เอ๋อจะตายห่า รู้เรื่องอะไรบ้างไหมนั่นน่ะ"
"ไอ้นี่ อย่าประมาทมันนะมึง เล่นกูหัวหมุนอยู่นี่"
"โห มีฤทธิ์มีเดชขนาดนั้นเลย"
"ไอ้เรื่องนั้นน่ะกูไม่สนหรอก แต่กูชักไม่มั่นใจว่ามันจะชอบกูหรือเปล่านี่น่ะสิ"
"ไม่เห็นยากไอ้ เสือ"
เบนซ์บอกแล้วยิ้มกรุ้มกริ่ม
"ทำไงวะ มึงมีวิธีเหรอ"
"ถ้า มันอยากรู้ว่ามันชอบมึงหรือเปล่าน่ะ มันมีวิธีไม่ยากเว้ย"
"บอกมาเลย มึงอย่าท่ามาก"
"อ้าวไอ้นี่ มึงก็ลองทำท่าไม่สนใจมัน แล้วลองไปคั่วเด็กคนอื่นดูดิวะ แล้วคอยดูว่ามันจะมีปฏิกริยายังไง ถ้ามันงอนก็แสดงว่ามันมีใจ ถ้ามันเฉยๆมึงนั่นล่ะที่จะต้องทำใจ"
เบนซ์พูดให้เฟียตทำท่าครุ่นคิด
"เด็กเก่ามึงก็เยอะแยะ มึงก็ลองไปคุยดูดิ"
"เฮ้ย ไม่เอาโว้ย ขาดแล้วขาดเลย ไม่อยากไปยุ่งอีก"
"อ้าว งั้นก็ช่วยไม่ได้นะโว้ย"
"ไอ้นี่ มึงช่วยไปหาให้กูหน่อยดิ คุยกับมันให้มาแสดงละครกับกูหน่อย มึงนั่นล่ะไปหามา"
"อ้าว ซวยกูแล้วไหมล่ะ ไอ้นี่อะไรกูก็ไม่ได้ให้กูออกหน้าอีกนะมึง"
"เออ น่า เดี๋ยวกูชงไอ้เต้ให้"
"เฮ้ย บ้าเหรอ ไอ้นี่กูไม่ได้ชอบแบบมึงโว้ย กูชอบหญิง"
"ส้นตีนกูนี่ ชอบหญิง วันก่อนเห็นไปคั่วเด็กมอสี่ มึงนึกว่ากูไม่รู้เหรอ"
เฟียตรู้ทัน เบนซ์ทำหน้าจ๋อยลงยิ้มเจื่อนๆ สรุปเบนซ์ก็เป็นคนไปหาเด็กมาให้เฟียต เขาเลือกต้องเด็กเรียนชั้นมัธยมสี่ทับหนึ่ง รูปร่างหน้าตาก็ตี๋ๆน่ารักโดดเด่นทีเดียว
"แล้วทำไมผมต้องทำแบบนั้น อ่ะพี่"
"หรือมึงจะไม่ยอม อยากอยู่แบบลำบากเหรอไอ้หนู"
เบนซ์ขู่เด็ก รายนั้นหน้าซีดลงไปทันที
"ผมต้องทำยังไงอ่ะครับ"
"มึง ก็คอยไปเจ๊าะแจ๊ะกับไอ้เฟียต แสดงตัวเหมือนเป็นแฟนกัน แต่มึงจำไว้นะ อย่าไปชอบมันเพราะมันมีเด็กของมันอยู่แล้ว มันแค่อยากรู้ว่าเด็กมันคิดยังไงกับมัน"
"อ่า บาปนะพี่"
"มึง กลัวบาป หรือมึงกลัวตีน"
หน้าจ๋อยลงไปอีกต้องก้มหน้าลงคิดหนัก
"แล้ว เริ่มเมื่อไหร่ครับพี่"
"วันนี้เลย ไป ไปกับกู"
เบนซ์ลากแขน ต้องเดินตามไปหาเฟียตที่นั่งรออยู่ม้าหินอ่อนข้างตึก
"ไอ้นี่เหรอมึง"
พอเฟียตเห็นหน้าตาของต้องก็มองพิจารณาอยู่
"เป็นไง ใช้ได้ไหมมึง"
"เออ ก็ดีว่ะ เข้าใจแล้วใช่ไหมน้องว่าต้องทำยังไง"
เสียงของเฟียตเข้มห้วน ดุกว่าเบนซ์มาก หน้าตาก็ดุ ทำให้ต้องเริ่มสั่น
"คะ ครับพี่ เข้าใจแล้วครับ"
"มาใกล้ๆ หน่อยดิ"
เฟียตพยักหน้าให้ต้องเข้าไปหา กว่าจะก้าวออกไปได้
"โว้ย เดินให้มันเร็วๆหน่อยได้ไหมวะ มึงเป็นบ้าอะไรเนี่ย เสียเวลา"
เฟียตตวาดดังลั่น ต้องยิ่งสั่นหน้าซีดลงกว่าเดิมอีก
"ไอ้เฟียต มึงอย่าไปตวาดมันสิวะ เด็กมันก็กลัวดิไอ้นี่ ไปหนู"
เบนซ์ดันหลังต้องให้เดินเข้าไปใกล้เฟียต พอนั่งลงข้างๆ เฟียตก็จ้องหน้าจับคางเชยหน้าขึ้นมาดูทันที
"หน้าตาดีนี่มึงน่ะ อยากมีผัวไหม"
ต้องสั่นระริกกลัวจนฉี่แทบราด เพราะไม่เคยเจอรุ่นพี่เรียกตัวเข้าพบเลย อีกอย่างชื่อเสียงของเฟียตก็ไม่ใช่ย่อย
"อะ มะ ไม่"
"มึงพูดอะไรวะ สรุปอยากมีใช่ไหม นี่ไงไอ้เบนซ์พอกูรู้ว่าไอ้เปี๊ยกมันคิดยังไงกับกู มึงก็เอามันทำเมียเลยดิวะ น่าตาใช้ได้นี่"
"อ้าว ไอ้นี่"
เบนซ์ ยืนอายหน้าแดงขึ้นมาทันที ส่วนต้องก็สั่นจนออกอาการ เฟียตเอามือกอดคอทันที
"ไหน มาใกล้ๆหน่อยดิ โหไอ้ห่ามึงทาโรลออนบ้างนะ เต่าหึ่งเชียวมึง"
เฟียตทำจมูกฟุดฟิดแล้วดันตัวต้องออก เด็กยิ่งเหวอไปกันใหญ่
"ไอ้เฟียต มึงจะให้มันฉี่ราดตรงนี้เลยเหรอวะ ตกลงจะเอาหรือไม่เอา ตินั่นตินี่อยู่ได้ ใครจะดีเท่าไอ้เปี๊ยกมึงล่ะ"
เบนซ์ประชดเพราะเริ่มเห็นใจต้องที่นั่งสั่นอยู่
"เออ นั่นสิ เอาไอ้หนู มึงคอยทำท่าว่าเป็นเด็กกูนะ จับกอดกูได้ แต่อย่ามากเข้าใจไหม เดี๋ยวเมียกูมันจะเข้าใจผิด"
"อ้าว ไอ้นี่ ตกลงมึงจะให้มันเข้าใจผิดหรือเข้าใจถูกวะ แล้วเมื่อไหร่มึงจะได้รู้ล่ะว่ามันชอบมึงหรือเปล่า แสดงละครก็ต้องเอาให้เนียนดิ"
เบนซ์แย้งทันที เฟียตนั่งครุ่นคิดอยู่
"เออ แต่อย่ามากมายเว้ย กูว่ามึงคอยอยู่ใกล้ๆกูเดี๋ยวกูทำเองดีกว่า"
เฟียตแถไปได้ ใจจริงก็ไม่ได้อยากทำแบบนี้แต่ก็อยากรู้เหลือเกินว่าคนตัวเล็กคิดกับเขายัง ไง พอตอนเลิกเรียนก็ยืนดักอยู่หน้าโรงเรียนกับต้อง พอเห็นญี่ปุ่นเดินออกมาพร้อมบอยกับเอกก็เริ่มแผนทันที
"ปุ่นๆ นั่นหมีขาวนายไม่ใช่เหรอ เอ๊ะมากับใคร"
บอยเห็นก่อนบุ้ยปากให้ ญี่ปุ่นดู
"หนายๆ เอ๋ หมีขาวนิ อิอิ"
"เฮ้ย ไอ้หญ้าแห้ง นั่นมันไอ้ต้องทับหนึ่งนี่หว่า ทำไมมากับพี่เฟียตวะ เฮ้ย กอดคอมันด้วยอ่ะ"
เอกร้องออกมา ญี่ปุ่นขยับแว่นเดินปรี่เข้าไปหาทันที
"หมีขาวๆ มารอเค้าหรา"
ญี่ปุ่นร้องไปแต่ไกล เฟียตหยุดกึกลงอมยิ้มแล้วกระซิบบอกต้องว่าเริ่มแผนได้แล้ว
"อ้าว ไอ้เปี๊ยก เพิ่งเลิกเหรอ กูไม่ได้มารอมึงนี่ กูจะไปกินข้าวกับน้องต้อง"
เฟียตบอกหน้าตาเฉย ต้องเองก็คว้าหมับที่เอวทันที
"เอ๋ เค้าไปด้วยน้า อิอิ"
"ไม่ได้ กูจะไปกินกันสองคน"
เฟียตทำเสียงดุ
"เอ่ ทำมายอ่า ทุกทีเห็นมารอเค้านิ"
"กูเบื่อมึงแล้ว นี่เด็กใหม่กู"
เฟียตบอกมองหน้าญี่ปุ่นรอดูปฏิกริยา ญี่ปุ่นทำหน้าบอกไม่ถูก
"แอ่ะ เบื่อเค้าหรา"
ญี่ปุ่นทำหน้าย่นใส่ ในใจเริ่มหวั่นไหว เฟียตไม่สนใจกอดคอต้องเดินหนีไป
"อ้าวปุ่น หมีขาวไปไหนอ่ะ"
บอยเดินเข้ามาถาม
"อ่า หมีขาวบอกเบื่อเราแล้วอ่า"
ญี่ปุ่นทำหน้าเบ้
"เฮ้ย ทำไมวะ เห็นตามแกแจเลย เห็นไหมกูบอกแล้วมึงอย่ากวนตีนเขาให้มาก เขาก็เบื่อมึงน่ะสิ"
"เอก"
บอยตวาดจ้องหน้าเอก รายนั้นหน้าเหวอไป ญี่ปุ่นยังหน้ายับอยู่
"อ้าว ปุ่นๆ ไปไหนอ่ะ ปุ่น"
วิ่งออกไปทันที ญี่ปุ่นรู้สึกแปลกประหลาดขึ้นมาในใจ วิ่งไปไม่มีจุดหมายปลายทาง
"หมี ขาวๆ หยุดก่อน"
ญี่ปุ่นวิ่งตามไปเจอเฟียตที่เดินคู่อยู่กับต้อง
"อะไร วะไอ้เปี๊ยก"
เฟียตหันหน้ามาหาคนตัวเล็กที่วิ่งกระหืดกระหอบ ตามมา
"มา คุยกันเลย ทำไมอา"
ญี่ปุ่นจับแขนอีกข้างของเฟียต
"คุยอะไรวะ กูจะไปกินข้าว"
"ไม่ได้ หมีขาวห้ามไปกินข้าวกะคนอื่น เข้าใจ๊"
ญี่ปุ่นแถไป ทำหน้าย่นใส่
"ทำไมวะ กูจะไปกินข้าวกะใครมันเกี่ยวอะไรกะมึงไอ้เปี๊ยก"
"แอ่ะ ไม่ได้ หมีขาวต้องไปกินกะเค้าคนเดียว"
"เว้ย มึงเป็นเจ้าของกูเหรอ ไอ้นี่ ไปครับน้องต้องไอ้นี่มันบ้า"
เฟียตรู้สึก สนุกขึ้นมาดันหลังต้องให้ เดินต่อ
"เอ๋ บอกไม่ฟังหรา นี่แน่ะ"
ญี่ปุ่นเอากระเป๋าฟาดไปที่กลางหลังของเฟียตทันที
"โอ๊ย มึงทำอะไรวะไอ้เปี๊ยก"
"ห้ามเบื่อ เค้าน้า เค้ายังไม่เบื่อหมีขาวเลยเนะ อยากโดนดีหรา นี่แน่ะ"
ญี่ปุ่น กระหน่ำฟาดกระเป๋าใส่กลางหลังของเฟียต ต้องเองตกใจกลัวถอยออกห่าง
"หยุ๊ด ไอ้เปี๊ยก มึงเป็นบ้าเหรอ"
"ไม่ได้ ไม่ได้ นอกใจเค้าหรา ไอ้หมีขาวบ้า"
ทีนี้ทั้งเตะขาทั้งหวดตัวด้วยกระเป๋า เฟียตเองก็ได้แต่ปัดออกแต่ญี่ปุ่นก็ไม่ยอมหยุด ปรี่เข้าประชิดตัวกัดฟัน
"หมี ขาวใจร้าย เบื่อเค้าทำมายอ่า ฮึกๆ"
ญี่ปุ่นร้องไห้ออกมาแต่ก็ยังไม่ยอมหยุดตี เฟียตพอเห็นคนตัวเล็กร้องไห้ออกมาก็หยุดยืนนิ่งให้ตีแต่โดยดี
"ไอ้ บ้า นิสัยไม่ดี ใจร้าย ไอ้หมีขาวใจร้าย"
ญี่ปุ่นฟูมฟายออกมาแรงที่ตี เริ่มลดลง เฟียตกอดตัวญี่ปุ่นไว้แน่น ต้องพอเห็นก็เหวอตกใจรีบเดินหนีไปทันที
"มึงทำแบบนี้ทำไมวะไอ้เปี๊ยก"
เสียงของเฟียตนุ่มลงมาก
"เค้าไม่ยอมน้า เบื่อเค้าไม่ได้น้า ไอ้หมีขาวบ้า"
ญี่ปุ่นตัวยังกระตุกพยายามจะตีคนตัวใหญ่อยู่ ร้องไห้สะอึกสะอื้น
"มึงหึงกู เหรอ"
"หึงอารายอ่า"
"แล้วมึงร้องไห้ทำไม"
"เอ๋ ก็อยากร้องนิ เสียใจเนะถึงร้อง ห้ามถามเค้าจาร้องไห้"
ญี่ปุ่นยื่นมือขึ้นมาอุดปากเฟียตไว้ คนตัวใหญ่ยิ้มเต็มดวงหน้า รับรู้แก่ใจแล้วว่าคนตัวเล็กคิดยังไง ยืนกอดเอาไว้แน่น ส่วนคนตัวเล็กก็ยังออกฤทธิ์ออกเดชพยายามตีตามตัวอยู่
:a1: :จุ๊บๆ: :จุ๊บๆ: :จุ๊บๆ:
เขียนโดย eiky
-
สรุป หมีขาวโชคดีหรือโชคร้ายเนี่ย น่วมไปทั้งตัว
น้องญี่ปุ่น หึงแรงนะนั่น แล้วรู้ตัวหรือเปล่าว่าหึง
แอบงง แหะๆๆ
-
โห พี่เบนซ์ฉลาดนะเนี่ยะ
งานนี้หมีขาวหัวปักหัวปำเพิ่มขึ้นแน่ อิ อิ อิ
ก็ปุ่่นน่ารักนี่เนาะ
-
น้องเค้าไม่รู้ตัวก็งี้แหละ มีเมียเด็กต้องทำใจนะ แต่แอบเคืองหมีขาวว่ะ
ทำไมต้องใช้แผนอย่างนี้ด้วยล่ะ ญี่ปุ่นเสียใจนะรู้มั้ย เกลียดการลองใจที่สุดในสามโลกเลย ชิส์ :m31:
-
:pig4: :pig4: :pig4:
-
ดีนะ ญี่ปุ่นยังรู้ตัวอยู่ว่าเสียใจ ฮ่าๆ
หมีขาวก็ไม่ต้องคิดมากแล้วน้า
-
หึง หรือว่า หวงของเล่นกันหว่า
ชัก งงๆ
-
ถึงจะอาละวาดฟาดงวงฟาดงาไปขนาดนั้น ไอ้หญ้าแห้งยังไม่รู้เลยหึงเขาเต็มๆ เฮ้อกลุ้มใจกะหมีขาวจัง มีเมียเอ๋อต้องทำใจ
-
หมีขาวเล่นแรงนะนั่นนะ งอนเลยปุ่น เราอยู่ข้างปุ่นนะ
-
เด็กน้อยเอ้ยยยยยยยยย
-
ญี่ปุ่นมันหวงของเล่น
หรือหึงฝามีน้าาา
-
หนักใจแทนคะ อินู๋หวงหรือหึงคะนี่
ไม่รู้จะสงสารใครดี เอาเป็นว่าสงสารหมีดำเป็นที่สุดละกัน :เฮ้อ:
ว่าแต่ตอนนี้พี่เนจะเป็นไงบ้าง ช็อคจากคุณซาร่าไปแล้วยังคะ :m20:
หมีขาวก็รู้ว่าน้องยังเด็กค่อยเป็นค่อยไปสิ รีบมากๆ ระวังน้องหนีเอานะ
-
ทำใจเหอะเฟียตมีแฟนเอ๋อก็เป็นแบบนี้แระ :m20:
-
อ่า แบบนี้แหละที่ต้องการ
ญี่ปุ่นเริ่มรู้สึกแล้วสิ
-
น่ากลัวนู๋ญี่ปุ่นจะหวงของเล่นนะ...
อยากมาลองใจดีนัก....ซัดซะให้น่วมน่ะดีแล้ว....
แล้วมาทำนู๋ญี่ปุ่นร้องไห้แบบนี้...มีเคืองนะตาหมีขาว :m16:
ว่าแต่พี่หมีดำ.....หายไปไหนง่ะ..คิดถึงน้า... :impress:
:กอด1: นู๋ญี่ปุ่น กะ น้อง eiky
-
ลองใจแบบนี้ โน่นเลยญี่ปุ่น หมีดำรออยู่
คิดถึงหมีดำอ่ะ
-
ยะฮู้!!!!! :mc4:เหมือนญี่ปุ่่นจะมีปฏิกิริยาตอบรับที่ดี
ส่วนเฟียตแอบสมน้ำหน้านิดๆ เพราะแอบลองใจ
-
:m20:เพิ่งอ่านขำ อ่ะ ตอนแรก อ่าน งง ๆๆ สงสารเฟียต ที่ปุ่นไม่สนใจ แต่พอ ตอนสุด ท้าย สงสารยิ่งกว่า โดนปุ่นซ้อมซะน่วม o13
-
เพิ่งเข้ามาอ่านครับ
ชอบไอ้เด็กเอ๋อจาง :laugh:
-
555 ขำไม่มีเหตุผล
-
เย้ๆๆๆๆๆๆ :mc4: งานนี้ค้องฉลองให้หมีขาว อิอิ
น้องปุ่นหึงรุนแรงเน้ :laugh:
ทีนี้หมีขาวก็รู้แล้วใช่ม๊าว่าปุ่นเค้าก็ชอบหมีขาวอ่ะ :-[
-
หึงหมีขาวขนาดนี้ แล้วหมีดำเค้าอ่ะ ทำงัยอ่ะ
-
:z1: :z1:
-
ญี่ปุ่นเอ้ย...
ไม่อยากให้หมีขาวไปเล่นกะคนอื่นใช่มั้ยล่ะ
-
ไอ้เปี๊ยกเอ้ยยยยยยยย
เฟียตเอ้ยยยยยยยยยย
eiky เอ้ยยยยยยยยยย
มาต่อเหอะ 5555555
ไม่รู้จะเม้นยังงายยยแว้ว
-
อ้าว....เวรกรรมแล้วน้องโฟคของเจ๊ล่ะ
กระซิกๆ
-
+1 แทนคำขอบคุณ ชอบทุกตอนที่เขียน น้องปุ่นน่ารัก ใสซื่อไร้เดียงสา
คนที่น่าสงสารน่าจะเป็นเจ้าหมีขาวมากกว่า เพราะน้องปุ่นไม่รู้จักคำว่าหึง
หรอก อาการที่แสดงออกคือ หวงมากกว่า แบบหวงของเล่นหวงของกิน
ไม่อยากให้ไปเป็นของคนอื่น ...จะรอตอนต่อไปนะ เพื่อหาข้อพิสูจน์ว่า
น้องปุ่นหึงหรือหวง...... :pig4:
-
:impress2: :impress2: :impress2:
-
ปุ่นน่ารัด เอ๊ยน่ารักอ่ะ
แฮะ ๆ ๆ
ขอกอดสักคืนได้ม่ะ
คริ ๆ ๆ ๆ
-
สงสัยต้องช่วยกันเบ่ง..
น้อง eiky จะได้คลอดนู๋ญี่ปุ่นง่าย ๆ...
เอ้า...อึ๊บบบบ.....อึ๊บบบบ..... :try2:
-
ขอเวลา อีกนิดเดียวน้า เหอๆๆๆ ตาจะปิดขอไปงีบก่อน เขียนเสร็จแล้วรอตรวจคำผิดอยู่คร้าบบ
ฮึ๊บๆๆๆๆ รอๆๆๆๆ
:กอด1: :กอด1:
-
เฮ้อ กว่าจะคลอดลูกญี่ปุ่นออกมาได้ ตาจะปิด เหอๆๆ ตอนนี้ไม่ยาวนะครับ เพื่อนๆๆ อดทนน้า
(งอน)
กว่าญี่ปุ่นจะหยุดร้องไห้ก็นานพอดู เฟียตยืนโอบอยู่อย่างนั้น พอหยุดร้องไห้ก็ทำท่าจะเดินหนีไป
"อ้าว จะไปไหนไอ้เปี๊ยก ไปเดี๋ยวกูพาไปกินข้าว"
"ฮึ"
ญี่ปุ่นไม่สนใจเดินต่อไป เฟียตต้องเดินตามต้อยๆ
"เป็นอะไรอีกล่ะ ไปๆ กูหิวแล้ว"
"อยากไปก็ไปเนะ มาเกี่ยวอารายกับเค้าอ่า"
ญี่ปุ่นพูดออกมา เฟียตถึงกับหน้าเหวอ
"เฮ้ย เป็นอะไรไอ้เปี๊ยก มึงยังงอนอยู่เหรอ หือ"
"ชิ สนใจด้วยหรา ไม่ต้องมายุ่งกะเค้าแล้วเนะ"
ญี่ปุ่นทำหน้าย่นใส่แล้วเดินจ้ำไปข้างหน้า
"โอ๋ๆ กูขอโทษไอ้เปี๊ยก กูจะไม่ทำแบบนี้อีกแล้ว"
"เอ๋ ไม่ต้องมาขอโทษ เค้าไม่ได้เป็นอารายกับหมีขาวเนะ ไปหาคนนั้นซิ"
งอนจริงๆ เพราะท่าทางและหน้าตาที่ทำท่าย่นตลอดเวลา เฟียตอมยิ้มออกมา
"นะคร้าบบ เมียจ๋า ผัวขอโทษ"
"แอ่ะ อย่ามาเรียกเค้าแบบนี้เนะ เค้ามะมีผัวหลายใจแบบนี้ ไปเลยๆ"
ญี่ปุ่นเอากระเป๋าฟาดไปที่ตัวของเฟียตอีกที แล้ววิ่งหนีไป เฟียตวิ่งตามแต่ไม่ทันเพราะญี่ปุ่นขึ้นหอไปแล้ว เฟียตตามขึ้นไปถึงห้อง พอเปิดประตูพรวดพราดเข้าไป บอยกับเอกก็กำลังจูบกันอย่างดูดดื่มอยู่
"แว้กกกก"
ทั้งสองผงะออกจากกัน ทำหน้าตื่นตกใจ ส่วนญี่ปุ่นไม่ได้สนใจวิ่งไปกระโดดขึ้นเตียงทันที
"เป็นไรอ่ะปุ่น"
บอยเอามือขึ้นลูบปากตัวเองแล้วเดินไปหา
"ไอ้เปี๊ยก รอก่อน มาคุยกันก่อน"
เฟียตวิ่งตามเข้ามาในห้อง
"อ่า มีอะไรกันอ่ะพี่"
"มึงสองตัวออกไปก่อน กูขอคุยกับมันหน่อย"
เฟียตหันไปบอกบอยกับเอกที่ทำหน้าเหรอหราอยู่ เฟียตถลึงตาใส่อีกทีถึงพากันวิ่งออกจากห้องไป
"เป็นไรวะไอ้เปี๊ยก กูขอโทษแล้วนะ"
เฟียตทำเสียงห้วนใส่ ญี่ปุ่นเอาหน้าซุกกับหมอน
"ตาม มาทำม๊าย ออกไปน้า"
ญี่ปุ่นร้องออกมา เฟียตใจเสียเพราะเหมือนว่าคนตัวเล็กกำลังร้องไห้อยู่
"ไอ้เปี๊ยก ลุกขึ้นมาคุยกัน"
เฟียตนั่งลงข้างเตียงดึงตัวญี่ปุ่นขึ้นมา แต่เจ้าตัวก็ขืนตัวไว้เอาหมอนปิดหน้าแน่น
"กูขอโทษ ไอ้เปี๊ยก กูไม่ได้จริงจังอะไรกับไอ้นั่นนะ กูแค่อยากจะลองใจมึง"
"แว้กกกกก ไอ้หมีขาวบ้า"
ญี่ปุ่นลุกพรวดพราดขึ้นมา ถีบเข้าที่ห้องของเฟียตจนหงายหลังตกเตียงไป
"โอ๊ย ไอ้เปี๊ยกกก"
เฟียตนอนกองอยู่ที่พื้น ญี่ปุ่นลุกขึ้นมากระโดดคร่อมคนตัวใหญ่ทันที
"ทำไม ทำแบบนี้ ทำไมแกล้งเค้า ทำไมนิสัยไม่ดี"
ญี่ปุ่นร้องโวยวายบีบคอคนตัวใหญ่ ลำพังจะสู้ญี่ปุ่นทำได้ง่ายๆสบายมาก แต่เฟียตก็นิ่งเสียพยายามปัดมือออกเท่านั้น
"ไอ้เปี๊ยก หยุดก่อน มึงจะฆ่ากูเหรอ ไอ้เปี๊ยกก"
เฟียตเองก็ดิ้นเพราะญี่ปุ่นเริ่มออกแรง บีบหนักมือเข้าทุกที เฟียตจับมือญี่ปุ่นออกจากตัวเพราะเริ่มที่จะตีตามหน้าตามตัวหนักเข้าๆ
"ไอ้ หมีขาวบ้า ตายซะเถอะ นี่แน่ะ นี่แน่ะ"
ญี่ปุ่นยิ่งตียิ่งสนุกเพราะตัวของเฟียตใหญ่ตีไปตรงไหนก็โดน
"หยุ๊ด กูบอกให้หยุด"
เฟียตดิ้นแต่ยิ่งดิ้นญี่ปุ่นยิ่งกระแทกตัวลงตรงท้องของเฟียต ทำเหมือนนั่งลูกบอลออกกำลังกาย
"ทำทำไม๊ หือ แกล้งเค้าทำไม๊"
"เพราะกูรักมึงไงไอ้เปี๊ยกกก กูรักมึง ได้ยินไหม"
เฟียตตะคอกออกมา เป็นการบอกรักที่แปลกประหลาด ญี่ปุ่นหยุดกึกลงทันที
"แฮ่ะๆๆ เขินอ่า"
ญี่ปุ่นล้มตัวลงซุกซอกคอของเฟียตทันที อายหน้าแดงก่ำ เฟียตเหวอไปเลย ไม่รู้จะพูดอะไรออกมาดี
"ไอ้นี่ ชอบความรุนแรงเหรอมึงน่ะ"
"บ้าหรา อิอิ เค้าหิวข้าวอ่าหมีขาว พาเค้าไปกินข้าวหน่อยสิ"
ญี่ปุ่นยังดิ้นอยู่ไม่ยอมเงยหน้าขึ้นมามองเฟียต
"เออ ลุกก่อนสิ แล้วจะไปยังไง"
"เดี๋ยวดิ เค้าอายอยู่เนะ"
ญี่ปุ่นพอพูดก็ดิ้นพรวดพราด เฟียตหัวเราะออกมากอดร่างที่เริ่มอวบเอาไว้แน่น
"เออ รีบอาย เดี๋ยวก็หิวตายพอดี"
เฟียตพูดแล้วหัวเราะชอบใจ
"หมีขาวรัก เค้าจริงๆหรา"
ญี่ปุ่นพูดออกมาปากแนบอยู่ข้างหูของเฟียต
"อืม รักสิ รักจะบ้าตายอยู่แล้ว"
"เอ๋ ทำไมรักแล้วจะบ้าเนะ ไม่รู้ล่ะ รักเค้าห้ามงกเนะ เลี้ยงข้าวเค้าเยอะๆเลย อิอิ"
"น่าน ห่วงแดกอีกนะมึง"
"แอ่ะ นี่แน่ะ พูดกับเค้าไม่เพราะ"
ญี่ปุ่นยกหน้าขึ้นมาเอามือตีปากเฟียตทันที
"เฮ้ย ลามปามนะมึง"
"ชิ ไม่สนใจอ่า พูดกับเค้าเพราะๆดิ เค้าเป็นแฟนหมีขาวน้า อิอิ"
ก้มหน้าลงซุกซอกคอเหมือนเดิมเพราะอาย ญี่ปุ่นทำท่าอายอยู่นานพอสมควรจนเฟียตจะหลับ พอหายจากอาการอายก็ลุกขึ้นตีแขนเฟียตเบาๆ
"กินข้าวเนะหมีขาว หิวๆ"
ญี่ปุ่น เขย่าแขนอยู่เฟียตงัวเงียลุกขึ้น
"โหมึง ดิ้นจนกูจะหลับเลยนะ ไปดิค่ำแล้ว"
พอออกจากห้องลงมาใต้ตึกก็เห็นบอยกับเอกนั่งพรอดรักกันอยู่ มดตอมหึ่งอยู่ข้างๆ
"บอยๆ ไปกินข้าวไหม หมีขาวจาเลี้ยง"
"ฮื่อ ไม่เอาอ่ะ เรากินแล้ว นายไปเถอะ"
"จะไปนานไหมไอ้หญ้าแห้ง"
เอกโพล่งถามขึ้น ญี่ปุ่นหนัขวับทันที
"เอ๋ วันนี้เค้าไม่กลับเนะ จาไปนอนกะหมีขาว เนอะหมีขาวเนอะ"
ญี่ปุ่นอมยิ้มรู้ใจเอกขึ้นมาทันที คนถามถึงกับยิ้มออกมา
"อะไรของมันวะไอ้สองตัวนี่ ทำเหมือนแฟนกันเลย"
เฟียตเองก็สงสัย หันไปมอง
"มาๆ อย่าไปยุ่งเรื่องของคนอื่นเนะ เดี๋ยวจาโดนๆ"
คนตัวเล็กขู่ลากแขนเฟียตไปทันที เฟียตเองทำหน้าเหวอไม่เคยเจอเด็กคนไหนฤทธิ์เยอะเท่านี้มาก่อน พอเดินไปกินข้าวที่ข้างๆหอเสร็จก็กลับมาที่ห้องของเฟียต แต่แน่นอนก่อนกลับคนตัวเล็กไปชี้เอานั่นเอานี่อยู่ร้านขายของ ได้ขนมมาหอบใหญ่ ยิ้มแป้นร่าเริงลืมเรื่องเมื่อตอนเย็นไปเสียสนิท พอถึงห้องก็กระโดดขึ้นเตียงเหมือนเคย คว้าหุ่นยนต์มากอดนอนกลิ้งไปกลิ้งมา เฟียตยืนมองอยู่ขี้เกียจจะว่าเพราะว่าทีไรก็ไม่เคยเห็นญี่ปุ่นทำตามเสียที ได้แต่ยืนมองแล้วยิ้มกับท่าทางของคนตัวเล็กที่นอนกลิ้งไปกลิ้งมากอดหุ่นยนต์ มือหนึ่งถือถุงขนมอีกมือหนึ่ง
"วันนี้อาบน้ำด้วยกันไหมไอ้เปี๊ยก"
เฟียตชวนตอนเกือบสองทุ่ม
"เอาๆ ถูหลังให้เค้าด้วยน้า"
ญี่ปุ่นดีด ตัวขึ้นจากเตียงทำหน้าดีใจ
"มาดิ กูเริ่มง่วงแระ"
เฟียตบอก ญี่ปุ่นสลัดเสื้อผ้าออกจากตัวทันที เดินโทงเทงเข้าห้องน้ำไป เฟียตเองก็ตามเข้าไป พอถูหลังใหญี่ปุ่นที่ร้องเพลงอยู่อย่างสบายใจเฟียตก็กอดตัวญี่ปุ่นไว้แน่น
"มึงอย่าให้ใครมาวอแวนะไอ้เปี๊ยก กูไม่ชอบ"
เฟียตพูดออกมาจากใจ
"เค้าก็ไม่ชอบเนะ เวลาที่หมีขาวไปวอแวกะคนอื่นน่ะ"
ญี่ปุ่นสวนกลับทันควัน เฟียตอมยิ้มออกมา
"กูไม่วอแวกับใครแล้ว มีเมียดุนี่หว่า"
"เอ๋ เค้าไม่ดุซะหน่อย หมีขาวล่ะหลายใจเนะ"
"บ้า กูลองใจมึงไง ไม่งั้นกูก็ไม่รู้เสียทีสิว่ามึงคิดยังไงกะกู"
"คิดอารายอ่า เค้าไม่คิดซะหน่อย อิอิ"
ญี่ปุ่นไม่เข้าใจความหมายที่เฟียตพูด ทำหน้าย่นอยู่
"เออ เอาเถอะ รีบอาบจะได้ไปนอนกอดกัน"
เฟียตไม่อยากอธิบายเพราะดูท่าทางคงจะยาว ญี่ปุ่นอาบน้ำเสร็จก็เช็ดตัวทาแป้งขาววอกทั้งตัว สวมเสื้อผ้าแล้วขึ้นไปนอนรอบนเตียง
"หมีขาวไม่อ่านหนังสือหรา"
ญี่ปุ่น ขยันขึ้นมาหยิบเอาหนังสือมาทำท่ากางออก
"อ่านดิ นอนอ่านด้วยกันนี่ล่ะ"
เฟียตเปลี่ยนเสื้อผ้าเสร็จก็หยิบเอาหนังสือขึ้นมาบนเตียงเหมือนกัน ญี่ปุ่นก็เข้าไปเบียดทันที ไม่วายเอาหุ่นยนต์กับขนมเข้าไปกอดด้วย เฟียตเอาหมอนพิงให้สูงขึ้นนอนกึ่งนั่ง ส่วนญี่ปุ่นก็คลอเคลียอยู่ข้างๆกาย ดิ้นไปดิ้นมาจนนิ่งเงียบไป
"อ้าว หลับแล้วเหรอไอ้เปี๊ยก"
เฟียตก้มหน้าลงมามองคนตัวเล็กที่นอนขดอยู่ข้างตัว ยิ้มออกมาแล้วก้มลงจูบที่หน้าผากแผ่วเบาด้วยรักจากใจ
"รู้ไหมไอ้เปี๊ยก มึงเป็นหวานใจของกูเลยนะ"
:t3: :t3: :t3:
เขียนโดย eiky
-
สิ่งที่นู๋ปุ่นแสดงออกมา
มันเหมือนรักเฟียสจริงๆอ่ะ
แต่...ไม่รู้ดิ บางครั้ง
ก็เหมือนกับว่า นู๋ปุ๋นไม่ได้คิดอะไร
ทำออกไปเพราะไร้เดียวสาจริงๆ
:เฮ้อ:ปุ๋นจะรู้จริงๆไหมเนี้ย ว่าเฟียสรักขนาดไหน
-
ญี่ปุ่นยิ่งโตยิ่งน่ารัก ตามหวงให้ดีๆละกะนะจ๊ะเฟียต :impress3:
-
เขินง่ะ :o8:
หมีเฟียตน่ารักหว่ะ 555
ญี่ปุ่นตกลงเป็นแฟนกับพี่เค้าแล้วใช่มั้ยลูก อิอิ
-
สารภาพกันแล้ว 555
-
บอกรักกันแล้ววววววว :m11:
แล้วเมื่อไรจะได้แหย่กันละเนี้ย หึหึ
"เออ รีบอาย เดี๋ยวก็หิวตายพอดี" -->เอ่อ...เรื่องยังงี้มันรีบกันได้เหรอคุณแฟียต
-
น่ารักมากๆ
แต่ไม่น่าไปชัดปลาดุกกับบอยเลยน้า
-
ตกลงนู๋ปุ่นเด็กมัธยมหรือเด็กอนุบาลกานแน่
พูดเหมือนน้องเค้าที่บ้านเยย อิอิ :laugh:
-
:o8: :o8: :o8: :o8:
-
ลุ้นมาหลายตอนแล้วอะ
เมื่อไหร่จะฟัดกันสักทีอะ :haun4:
-
ญี่ปุ่นมีงอนอย่างนี้เดียวหมีขาวก็ตายกันพอดี
พี่อิ๊กวันนี้ทำไมไม่หื่นละคับ ที่จริงมันน่าจะมีอะไรแถมนะ อิอิอิ
-
เย้....นู๋ญี่ปุ่นเขินเป็นด้วย....น่ารักมากกก :o8:
ตาหมีขาว...โชคดีชะมัด...เด็กน้อยมีใจให้แระ(มั๊ง)???
งานนี้ต้องไว้อาลัยให้...พี่หมีดำที่แสนดีซะแล้ว... :sad11:
:L1: นู๋ญี่ปุ่น กะ น้อง eiky
-
อร๊ายยยยย ตอนนี้ ญี่ปุ่นจะน่ารักเกินไปแล้วน้าาาาาาา :-[ :-[ :-[
-
ประโยคสุดท้ายของเฟียสได้ใจมากเลยอ่ะ ชอบ หวานใจ
ตอนนี้อ่านแล้วเหมือนน้องปุ่นก็รักเฟียสนะ ปุ่นเหมือนไม่้ได้คิดอะไร แต่จริงๆ ก็คงคิดแหละ แต่ไม่แสดงออก 555+
-
เอาใจยากนะไอ้หญ้าแห้งนี่ บทจะง่ายก็ง่ายบทจะยากก็ยากใจหาย :กอด1: :กอด1: :กอด1:
-
:-[ :-[ :-[
-
ตกลงญี่ปุ่นก็ยังไม่รู้ใจตัวเองเหรอเนี่ย ฮ่าๆ
เมื่อไร่จะได้จิ้มกัน เอิ๊กๆ
-
น่ารักดีจังค่ะมี หึง มีงอนด้วย หมีขาวต้งรอน้องหน่อยนะ :o8:
น้องยังเด็กอยู่ยังไม่รู้สึกว่าความรักเป็นอย่างไร :เฮ้อ:
รอนิดรอหน่อยคงไม่เป็นไรเนอะ อิอิอิ ชอบตอนนี้จัง :กอด1: :pig4:
-
อร๊ายยยยยยยยยยย น่าร๊ากกกกก
:o8: :o8: :o8: :o8: :o8:
:-[ :-[ :-[ :-[ :-[
-
คำว่าหวานใจนี่ ก็เพราะดีเน๊อะ
ดูเป็นอะไรที่ให้พลังงานได้ดีจัง
ว้าๆๆๆ
-
ทำไมญี่ปุ่นน่ารักเยี่ยงนี้ หลงปุ่นตาหมีขาวไปแล้วนะเรานะ อิอิ
-
เฮ้อ หมีขาวไม่หื่นละ คงทำใจแล้วล่ะเนาะ
ปุ่นมันเด๊กเด็กจริง ๆ
-
:L1:
-
อ่ะ อ่านไปสงสัยไป หนูญี่ปุ่นรักเฟียสชิมิ ไม่ใช่หวงของเล่นไรประมาณนี้หนา
สงสารแต่พี่เฟียส มีเมียเด็ก จะได้แอ้มมั๊ยเนี่ย เอิ๊กๆๆๆ :m20: :laugh:
-
วี้ด วิ้ว หมีขาวตอนนี้น่ารักอ้ะ แบบรู้สึกว่ารักญึ่ปุ่นจริงๆ
ส่วนญี่ปุ่นนี่ไม่ชัวร์ แต่ว่าอายเป้นด้วยรึนี่55555555
-
เฟียสนายแมนมาก พระเอกตัวจิง
-
ญี่ปุ่นอาย !!
O my god
หาดูยากเนะ
5 5 5+
แล้วหมีดำ ทำไงอ่ะเนี่ย น่าฉงฉาน
-
"รู้ไหมไอ้เปี๊ยก มึงเป็นหวานใจของกูเลยนะ"
แหวะ....หมั่นไส้
----------------
น้องโฟคของเจ๊.............
กระซิกๆ รีบทำคะแนนด่วน TTATT
-
:o8: อ่านสองตอนรวดเลย อิอิ
ญี่ปุ่นหึงโหดได้อีก ห้าๆๆๆๆๆ
น่ารักได้อีกอ่ะ หวานใจๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ :กอด1:
-
ญี่ปุ่น รักใครสักคนให้จริงสักที
จะหมีขาวหรือดำ ก็เลือกเอา
ทำเล่นไปเรื่อย
แต่ผมเชียร์หมีขาวนะ
:pig4: :pig4: :pig4:
-
:L1:รักๆๆๆๆ
-
ตามอ่านทันแล้วจร้า
อยากบอกว่าไรท์เตอร์อิ๊กเขียนสนุกมากเลยนะ
ใช้ภาษาไม่ยาก อ่านสบายๆ
ชอบตอนงานกีฬาสี สนุกอ่ะ เหมือนกำลังอ่านการ์ตูนปริ้นท์ออฟแทนนิส หรือไม่ก็สแลมดั๊งค์
ไรท์เตอร์บรรยายได้เห็นภาพดี อ่านแล้วเหมือนกำลังอยู่ในโรงยิมด้วยเลย
สงสัยไรท์เตอร์จะชอบแบทมินตันมากเลยอ่ะสิ อิอิ เค้าก็ชอบน้า
ส่วนน้องญี่ปุ่น เป็นนายเอกที่เป็นตัวของตัวเองมาก ไม่เหมือนใครเลย เราไม่เคยเจอนายเอกแบบนี้มาก่อน
ไม่มีจริต มารยาตามสมควรของเด็กวัยรุ่นมอ4 น้องเค้าน่ารักอ่ะ มีเสน่ห์ในตัวเอง
ส่วนพระเอก ถ้าเดาไม่ผิด หรือ ไรท์เตอร์ไม่หักมุม เราคาดว่าพระเอกน่าจะเป็นเฟียต เพราะไรท์เตอร์ปูทางถวายบทมาให้ถึงขนาดนี้แล้ว ไอ้เฟียตมันเท่ห์นะ แล้วมันก็ยอมญี่ปุ่นคนเดียว ถูกใจ เลยกดโหวตให้เฟียตไปแล้ว
ในแง่มุมของความรักนะ ตอนหลังๆมา อ่านไปเราก็รู้สึกเจ็บหนึบๆเหมือนกัน
ญี่ปุ่นทำให้เราคิดถึงรุ่นน้องคนนึงอ่ะ นิสัยจะคล้ายญี่ปุ่นเนี่ยแหล่ะ คือเวลาที่ใครให้อะไรเค้า หรือจะทำเพื่อเค้า เค้าก็จะรับเอาไปหมดทุกอย่างเนี่ยแหละ น้องเค้าเป็นคนไม่เรื่องมากอ่ะ มันเลยทำให้เราคิดมากนะ เพราะมันทำให้รู้สึกว่าเราไม่ได้พิเศษกว่าใครเลย เราเลยค่อนข้างเข้าใจความรู้สึกของไอ้เฟียตมัน
ถ้าญี่ปุ่นโตขึ้นกว่านี้อีกนิด ยอมเฟียตอีกหน่อย คนอ่านจะหมดห่วงละ
อิอิ +1 สำหรับไรท์เตอร์
มาอัพเช้าสายบ่ายเย็นเลยได้มั้ยอ่า
o13
-
รอลุ้นมานานแล้ว
ทำไมไม่มี NCมาเรียกเลือด :jul1:
รอต่อไปอย่างใจจดจอ
น้องปุ่นก็ใสซะ :เฮ้อ: :เฮ้อ:
จะติดตามต่อไปครับ :L2: :L2: :L2: :L2: :L2:
-
เข้ามารอจ้ะ วันนี้ น้องญี่ปุ่นไม่มาหรอจ้ะ
ไรเตอร์ใจดี สู้นะ
-
น้อง eiky สู้ ๆ :ped149:
-
น้องญี่ปุ่นงดออกอากาศนะครับ
ไรท์เตอรไม่ไหวแย้ววว
ไหนๆก็ไหนๆ ไปอ่านพี่โยที่ห้องจบแล้วได้น้า อิอิ
รักทุกคนคร้าบ
อิ๊กกี้
-
:z13: eiky สักทีข้อหาหมั่นไส้
-
ขอบคุณนะคะไรเตอร์ ตามอ่านจนจบเเล้ว พออ่านเเล้วบอกได้ว่า รีดเดอร์ปวดใจ ญี่ปุ่นเหมือนจะเอ๋อเเต่รีดเดอร์ว่า ญี่ปุ่นฉลาดนะไม่เอ๋อเเบบไม่รู้เรื่องอะ น่ารัก+น่าหมันไส้ 5 +++หมีขาว น่าสงสารอะเเต่ก็ดีเเล้วได้ยากๆจะได้รักมากๆ หมีดำ น่าสงสารสุดๆอะรันทดได้อีกรักเค้าข้างเดียวทรมานอะ เเง้ๆๆ สรุปเเล้วเรื่องนี้ตลกดี รีดเดอร์ชอบไม่เครียด 55++ ตอนล่าสุดหมีขาวน่ารักมากเลย ถ้าญี่ปุ่นชอบหมีขาวจริงๆก็ดีดิไม่ใช่เด็กหวงของอะ สู้ๆๆไรเตอร์ รอตอนต่อไปอยู๋น้า เรื่องอะไรจะมาอีก
-
รอต่อไปจ้า
:กอด1:
-
น้องญี่ปุ่นงดออกอากาศนะครับ
ไรท์เตอรไม่ไหวแย้ววว
ไหนๆก็ไหนๆ ไปอ่านพี่โยที่ห้องจบแล้วได้น้า อิอิ
รักทุกคนคร้าบ
อิ๊กกี้
อะแฮ่มมมม..
จะหนีไปง่ายๆได้ไงครับ ถ้าพี่โยมีตอนพิเศษจะไม่ว่าเลย
หึหึหึหึ
ไม่เป็นไครับ หายไปกี่วันก็ได้ แค่มีคนหลายๆคนรออยู่
หุหุหุ
-
คิดถึงญี่ปุ่นแล้วค่า
-
รักษาสุขภาพนะคะน้อง eiky
-
ญี่ปุ่นน่ารักมาก ๆ
เหมือนตัวป่วนของเรื่องเลย
แต่ก็ชอบนะ ...
อ่านวันเดียวรวดเลย
-
น้องญี่ปุ่นเขินได้น่ารักจังเลย
ส่วนหมีดำสุดยอดมาก ทำญี่ปุ่นเขินได้
ญี่ปุ่นเป็นหวานใจของหมีดำแล้ว
แล้วใครกันน๊าจะเป็นผู้โชคดี
ได้เป็นหวานใจของญี่ปุ่นกัน
รอตอนต่อไปค่ะ
-
:really2: กำลังหนักใจ สิ่งที่น้องทำเหมือนรักเฟียต
ทั้งการพูดการกระทำ น้องเข้าใจป่าวเนี่ยตอนนี้ตัวเองทำไรอยู่
สงสารหมีดำอ่ะ ม่ะได้ออกโรงนานละ
ตอนนี้หวานดีจัง หมีขาวน่ารักอ่ะ :-[
-
ได้ไงได้ไง ญี่ปุ่นหล่น มาดันกลับนะคับพี่อิ๊ก
-
มาแล้วคร้าบ หายไปนาน อิอิ ตอนนี้สั้นๆมาเพื่อให้เพื่อนๆหายคิดถึงญี่ปุ่น ยังรักกันอยู่ไหมอ่า รักกันๆๆ น้า
(หวาน)
เฟียตเองลุกไปปิดไฟแล้วกลับมานอนกอดคนตัวเล็กที่ทำปากจุ๊บจั้บอยู่ เบียดกายกระชับแน่นเป็นสุขใจที่ได้กอดแค่เพียงได้กอดก็เป็นสุขใจมากแล้ว แต่ก่อนไม่ได้คิดว่าจะคิดไปได้ไกลขนาดนี้กับญี่ปุ่น ชอบเพราะเห็นว่ากวนดีแปลกแตกต่างไปจากหลายๆคนที่ผ่านมา ความสดใสร่าเริงความเอ๋อที่พิชิตใจของเฟียตไปแล้ว เขานอนยิ้มอยู่หลับไปด้วยความสุขใจ
"เอ๋ ทำไมกอดเค้าแน้นแน่นเนะ อิอิ"
พอตื่นมาตอนเช้าญี่ปุ่นก็ดิ้นยุกยิกเพราะรู้สึกว่ามีคนกอดอยู่
"เอ๋ น้องชายโด่น้าหมีขาว อิอิ ไหนๆ กู๊ดมอร์นิ่งหน่อย"
ญี่ปุ่นดิ้นหาตำแหน่งที่เหมาะสมจับคลึงน้องชายของเฟียตเล่นทันที
"อ่า ไอ้เปี๊ยก มึงตื่นแล้วเหรอ"
เฟียตครางอยู่ในคอแต่ยังไม่ได้ลืมตาปล่อยให้ ญี่ปุ่นคลึงเล่นอย่างสบายมือ
"หวาย ผงกหัวด้วยอ่า อิอิ น่ากลัวเนะ"
ญี่ปุ่นท้าวคางดู เอามือปัดไปปัดมาเล่นอย่างสนุกสนาน
"เออ เล่นเข้าไป ไอ้นี่เดี๋ยวกูก็คึก สอยเอาซะหรอก"
เฟียตเริ่มรู้สึกตัวตื่นเต็มที่ พอเห็นคนตัวเล็กกำลังสนุกสนานกับน้องชายของตัวเองก็ขู่
"เอ๋ จับเฉยๆนิ ทำไมเค้าชอบเล่นน้องชายหมีขาวเนะ อิอิ ตาหลกดีเนะ"
ญี่ปุ่นพูดเองเออเอง เฟียตก็ผงกหน้าขึ้นมาดู
"กูให้มึงเล่นคนเดียวล่ะ คนอื่นกูสอยไปนานแล้ว"
"หือ สอยอารายอ่า ไม่ใช่มะม่วงเนะ จะสอยได้งายอ่า"
ญี่ปุ่นทำหน้าเอ๋อ ยิ้มพราวสดใส เฟียตเองก็ยิ้ม
"เพราะอย่างนี้นี่ไง กูถึงถนอมมึงนักไอ้เปี๊ยก มาหอมแก้มที"
เฟียตดึงร่างญี่ปุ่นขึ้นมาทาบอกแล้วหอมเข้าที่พวงแก้มที่เริ่มป่องฟอดใหญ่
"อ่า เค้าอายเนะ อิอิ"
ญี่ปุ่นทำหน้าแดงซุกห้าลงอกของเฟียต
"เอ๋ เค้าหอมบ้างดิ"
ญี่ปุ่นเงยหน้าขึ้นทันที แล้วหอมแก้มเฟียตบ้าง
"น่า รักจริงๆ เมียกู"
"อิอิ ไหนอ่าปลาท่องโก๋อ่า เค้าหิวเนะ"
ญี่ปุ่นแถไปเรื่องอื่นทันที
"เดี๋ยวดิ ให้กูกอดก่อนเดี๋ยวค่อยไปกิน"
"เอ๋ หมีขาวมะไปโรงเรียนหรา สายแล้วน้า"
"ไม่ไปอ่ะ วันนี้โดดเรียนอยู่กะกูนะ"
"หวายๆ ใกล้สอบแล้วน้า เดี๋ยวสอบตกน้า"
"ยังกะไปโรงเรียนมึงตั้งใจเรียนอย่างนั้นล่ะ บอกโดดก็โดด"
ญี่ปุ่นทำหน้าย่นเพราะเฟียตรู้ทัน
"แล้วจาทำอารายอ่า อยู่แต่ในห้องเค้าก็เบื่อเนะ"
ญี่ปุ่นทำเสียงอ่อย แต่หน้ายังยับย่นอยู่
"เดี๋ยวไปเดินเล่นไง"
"ที่หนายอ่า แดดร้อนเดี๋ยวเค้าไม่สบายน้า"
"เออ น่า เดี๋ยวกูพาไปดูหนัง"
"อิอิ ไปๆ"
พอได้ยินชื่อกิจกรรมก็ทำตาโตทันที ดิ้นออกจากวงแขนของเฟียตวิ่งเข้าห้องน้ำทันที
เมื่อคืนที่หอซี
"เอกไปอาบน้ำสิ เราจะได้อาบ"
บอยบอกเมื่อกลับมาถึงห้อง
"อาบด้วยกันดินะนะบอย"
"บ้าเหรอ เราอายนะ"
บอยหน้าแดงหันหลังให้ทันที เอกได้ทีเข้ามาสวมกอดทันที
"นะครับบอย อาบน้ำกะเราน้า"
เอกอ้อนเอาหน้าซุกลงซอกคอของบอยทันที บอยย่นคอหน้าแดงก่ำ
"ไม่เอา นายไปอาบก่อน เดี๋ยวเรากวาดบ้านก่อน"
"น่านะบอย ไอ้หญ้าแห้งไม่อยู่ ไม่เป็นไรหรอกนะ"
"ไม่เอาอ่ะ ไปๆ นายไปอาบจะได้มาอ่านหนังสือ"
เอกไม่ฟังเสียงดึงเสื้อยืดของบอยออกทันที
"เอ๊ะ เอกไม่เอา"
"หือ อะไรครับคนดี เรายังไม่ได้ทำอะไรเลยนะ"
เอกรุกล้ำมากขึ้นมือไม้ก็ป่ายลูบไปตามร่างกายเปล่าเปลือยท่อนบน บอยถึงกับขนลุกพยายามเอี๊ยวตัวออก แต่เอกก็กอดไว้แน่นปากก็พรมจูบไปทั่วต้นคอ บอยเริ่มอ่อนแรงหน้าแดงก่ำใจสั่นเต้นแรงตุบตับ ใจจริงก็อยากทำแบบนี้อยู่แต่ก็ยังอายๆอยู่ เอกดันตัวบอยให้หันหน้าข้าหา พอหันหน้ามาเผชิญเอกบอยก็หลุบตาก้มหน้าลงต่ำ เอกช้อนคางบอยให้เงยหน้าขึ้น แล้วทาบริมฝีปากลงทันที บอยสะดุ้งพยายามถอยร่นออก แต่ก็ตอบรับจุมพิศนั้นแต่โดยดี เอกได้ทีดันตัวบอยให้ถอยไปที่เตียง พอล้มตัวลงบอยก็ถอนหน้าออก
"อ่า เอกจะทำเลยเหรอ ยังไม่ได้อาบน้ำเลยนะ"
"ไม่สนอ่ะ เราไม่ไหวแล้ว"
เอกก้มหน้าลงอีกคราวนี้ซุกไซร้ลงต่ำจนบอยดิ้นตัวงอ
"เอก อ่า"
ได้แต่เรียกชื่อแล้วครางออกมา เอามือกดหัวเอกแน่น
"บอยครับ เราขอนะ"
เอกพูดเสียงกระเส่าเมื่อไม่มีเสื้อผ้าอยู่บนร่างของทั้งสองแล้ว บอยหน้าแดง
"เรากลัวเจ็บอ่ะ"
"เดี๋ยวเราทำเบาๆนะ นะครับบอย"
เอกทำเสียงอ้อน จูบเนิ่นนาน บอยพยักหน้าน้อยๆ เอกถึงกับยิ้มออกมา
"เราอ่านในเว็บ มันต้องมีอะไรหล่อลื่นอ่ะบอย เอาโลชั่นดีกว่าเนอะ"
เอกพูดอยู่คนเดียวแล้วเดินโทงๆไปหยิบขวดโลชั่นของบอยที่โต๊ะมา พอได้ที่ก็ดำเนินการต่อ
"อ่ะ เอกเบาๆ เจ็บ"
"เขาบอกมันจะเจ็บแป๊บเดียว เดี๋ยวก็ดีนะบอย"
"อ่า ไม่เอาอ่า เอาออกๆ เราเจ็บ"
"บอยครับ อ่า"
"แว้กก"
บอยร้องลั่น เพราะเอกแทงพรวดเข้าไปหมดลำ
"เจ๊บ เราเจ็บ"
บอยร้อง น้ำตาพลันไหลออกมา
"อ่า เราขอโทษน้า แป๊บเดียวนะครับ อ่า แน่นจังเลยอ่ะบอย เสียว"
"ไอ้บ้า นายเสียวเราเจ็บเว้ย"
บอยพยายามดิ้นออกทุรยทุราย ดันร่างของเอกออก
"อยู่นิ่งๆนะครับ ที่รัก อ่าเราเสียวมากอ่ะ"
"เอก เอาออก เราเจ็บ เราเจ็บจริงนะ"
บอยอ้อนวอนเพราะเจ็บจริง สีหน้าบูดเบี้ยวทรมาน
"อ่า แน่นมากเลยอ่ะบอย ทนหน่อยน้า"
เอกนิ่งแช่อยู่ แล้วก้มลงจูบบอยพยายามผ่อนคลาย บอยเองก็พยายามผ่อนคลาย พอได้สักพักก็รู้สึกดีขึ้น
"หายเจ็บยังครับ ที่รัก"
เอกก็ พยายามทำเสียงหวานออดอ้อน บอยพยักหน้าน้อยๆ เอกจึงเริ่มขยับเอว
"อ่า เราไม่ไหวแล้วบอย"
"รอเราด้วย เอก รอเรา"
เสียงของบอยขาดๆ หายๆ เอกเองก็เร่งสปีดเหงื่อเริ่มไหลผุดออกมาจากดวงหน้า บอยเองก็เร่งมือขยับของตัวเอง แล้วก็ร่างกระตุกกอดเอกไว้แน่น
"อ่า"
ทั้งสองครางออกมาพร้อมกัน เอกซุกหน้าลงที่คอของบอย
"เสียวจริงๆ เพิ่งรู้นะเนี่ยว่าเอากันมันจะเสียวแบบนี้ อิอิ"
เอกล้อเลียน บอยก็เขินหน้าแดง ทั้งคู่นอนก่ายกอดกันอยู่สักพักจึงไปอาบน้ำ คราวนี้เอกไม่ต้องร้องขอบอยดึงแขนเอกเข้าไปอาบน้ำด้วยกันทันที
"เรารักบอยนะ"
เอกกอดบอยแน่นใต้ฝักบัว
"อย่าทิ้งเรานะเอก"
บอยส่งสายตาหวานวิงวอน
"เราไม่ทิ้งบอยหรอก รักจะตาย"
ความหวานชื่นของคู่รักคู่ใหม่ตลบอบอวลไปทั้งห้อง พอเป็นของกันและกันดูเหมือนว่าบอยเองก็จะเริ่มชินกับน้องชายของเอก สรุปคืนนั้นบทรักบทใหม่เริ่มขึ้นจบลง เริ่มขึ้นจบลง อยู่สี่ครั้งจนทั้งคู่อ่อนเพลียนอนหลับไป และตื่นขึ้นมาตอนสิบโมง ทั้งคู่ก็ไม่ได้ไปเรียนเหมือนกัน พอตื่นขึ้นมาก็ทักทายกันต่อ สรุปทั้งวันไม่มีญี่ปุ่นคอยกวนใจก็ทำรักกันอยู่หลายรอบ จนบอยบอกไม่ไหว เอกเองก็หน้าซีดจะเป็นลม
ญี่ปุ่นอาบน้ำเสร็จก็มานั่งรอเฟียตอาบน้ำที่เตียง กอดเล่นหุ่นยนต์อยู่อย่างสบายใจ พอเฟียตอาบน้ำแต่งตัวเสร็จก็ออกจากหอไป
"หมีขาวๆ เค้าหิวอ่า"
"อือ กินไรดีเปี๊ยก ที่นี่เขามีร้านอาหารอยู่หลายร้านนะ"
เฟียตบอกเมื่อไปถึงโรงหนัง ทั้งคู่ยืนอยู่หน้าร้านเมื่อเฟียตไปซื้อตั๋วหนังเสร็จ
"เค้า อยากกินเบอร์เกอร์อ่า"
"อืม เอาดิ โน่นร้านอยู่ตรงโน้น"
เฟียตบุ้ยปากไปยังร้านอาหารฟาสต์ฟู๊ด ญี่ปุ่นก็เดินลิ่วนำหน้าไปทันที พอบอกของที่ต้องการเสร็จเฟียตก็สั่งให้ คนตัวเล็กยืนเกาะชายเสื้อคนตัวใหญ่อยู่ตลอดเวลา พอกินเสร็จก็ไปดูหนัง หนังเริ่มฉายเฟียตก็มากุมมือของญี่ปุ่นเอาไว้
"คันอ่ะ"
"คันไรวะ"
"คันมือเนะ ก็มือหมีขาวมีเหงื่ออ่า"
ญี่ปุ่นทำหน้าย่นพูดเสียงเบา เฟียตเอามือออกแล้วเอามาเช็ดกับเสื้อตัวเองค่อยเอามือไปจับใหม่ พอสักพัก
"ออกอีกแล้วอ่า เหนียวเนะ"
"จิ๊"
เฟียตจิ๊ปากทันที เรื่องมากจริง แต่ก็ไม่ได้พูดออกไป อยากจะปล่อยมือของคนตัวเล็กเสีย แต่ก็ล้วงกระเป๋ากางเกงหยิบเอาผ้าเช็ดหน้ามาพันไว้ที่มือแล้วค่อยไปจับมือ ของญี่ปุ่น พอเห็นสิ่งที่เฟียตทำก็หัวเราะคิกคักชอบใจ คราวนี้ญี่ปุ่นไม่บ่นแล้ว ปล่อยให้เฟียตจับมือคลึงเล่นอยู่ เฟียตเองก็ไม่ได้สนใจหนังเลย จับมือมองหน้าคนตัวเล็กที่ตาเริ่มปรือ เพราะเริ่มง่วงก็หาว พอหาวก็นอนไปเลย เฟียตอมยิ้มอยู่ ดึงพนักรองแขนขึ้นและกระชับร่างของญี่ปุ่นมาเบียดไว้กับอก ส่วนญี่ปุ่นก็นอนน้ำลายยืดไปตามประสา
"เปี๊ยก ตื่นๆ หนังจบแล้ว"
เฟียตเขย่าตัวญี่ปุ่นเบาๆเมื่อหนังจบ ไฟเปิดสว่างขึ้น
"อ่า เค้ายังไม่ได้ดูเลยอ่า"
"อ้าว ก็มึงมัวแต่นอน ช่วยไม่ได้"
"แอ่ะ ทำไมไม่ปลุกเค้าอ่า เค้าอยากดูนะเนี่ย"
พอตื่นขึ้นมาก็โวยวายทำหน้าย่นใส่เฟียต แต่เฟียตเองกลับหัวเราะ ไม่ได้รู้สึกรำคาญเหมือนแต่ก่อน คงเพราะชินกับอาการของคนตัวเล็กไปแล้ว
"ไปๆ คนเขาออกไปหมดแล้ว"
เฟียตดันตัวให้ลุกขึ้น แต่ญี่ปุ่นยังทำหน้าย่นใส่อยู่
"งั้นเค้าจากินติมน้า อิอิ กินเยอะๆเลยเนะ"
"เออๆ ไปๆ กินอะไรก็กิน มึงนี่"
"อิ อิ"
หัวเราะแล้วเดินนำหน้าทันที ญี่ปุ่นดูลั่นล้ากับการโดดเรียนครั้งนี้มาก เวลาเดินก็เดินติดตัวเฟียตตลอด คอยเกาะชายเสื้อบ้างจับแขนบ้าง คนตัวใหญ่หัวใจพองโตรู้สึกสมบูรณ์ในใจอย่างประหลาด รู้สึกหัวใจอิ่มเอมที่ได้อยู่ด้วยกับคนที่เขารักไปแล้วเต็มหัวใจ ไม่ได้รู้สึกอายสายตาใครต่อใครที่มองเด็กนักเรียนหัวเกรียนสองคนที่เดิน คลอเคลียกันอยู่ เพราะปกติเวลาเดินกับคนอื่นๆที่ผ่านมาเฟียตจะให้เดินห่างๆ ห้ามเข้าใกล้ตัว แต่ตอนนี้ความรู้สึกกระดากอายเหล่านั้นมันหายไป แม้เขาจะรู้สึกเขินอายสายตาใครต่อใครบ้างเวลาที่ญี่ปุ่นมาเกาะแขนแล้วอ้อนจะ กินนั่นกินนี่ แต่ญี่ปุ่นเองก็ไม่ยอมปล่อย เพราะรายนั้นไม่สนใจใครอยู่แล้ว วันที่เปี่ยมสุขกำลังจะผ่านไป เฟียตพาญี่ปุ่นไปเดินเล่นที่สวนข้างๆโรงเรียน พอแดดเริ่มร่ม แสงอาทิตย์อ่อนๆสาดแสงมาทาบร่างของคนตัวใหญ่ที่เดินเกาะกุมคนตัวเล็กอยู่ ตลอดเวลา เป็นภาพที่สวยงามยิ่งนัก
:กอด1: :L2: :กอด1: :L2:
เขียนโดย eiky
-
:z13:
นู๋ปุ่นเห็นไหม
บอยกับเอกเค้่านำหน้าไปไกลแล้วน้าาา
-
หวานแล้วอะไรแล้ว...รอเสียเลือดนะญี่ปุ่น กร๊ากกก
เพือนบอยกะเพื่อนเอกไปถีงไหนต่อไหนแล้ว...แต่อยู่แบบนี้กับหมีขาวก้น่ารักดีอ่ะ :o8:
ใสๆ สไตล์ญี่ปุ่น อิอิ
-
ญี่ปุ่นมาแล้ว อิอิ
พี่อิ๊ก เดียวนี้หื่นจริงๆ
แต่ญี่ปุ่นกับหมีขาววันนี้น่ารักมากกกกกกกกกกก :L2: :กอด1:
-
แอ น่ารักกันจัง
สงสารหมีขาวนิดๆ หึหึ
หนูปุ่นไม่สงสารหมีขาวเหรอคับ
-
:pig4: :pig4: :pig4:
-
บอยนำหน้าไปแล้ว
555+
:o8:
-
+1 ค่า
พอเริ่มรู้ใจกันหน่อยล่ะหวานเชียวนะ อิอิ
-
โดนเอกแซงหน้าไปแล้วหมีขาว
คู่นั้นมาทีหลังแท้ๆ
-
หวานคูณสอง ผิดคาดมาก
-
ญี่ปุ่นจ้ะ ถ้าทำให้หมีขาวรักขนาดนี้ แต่กลายเป็นว่าไม่รู้เรื่องไม่เข้าใจ จะเป็นการทำร้ายหมีขาวมากกว่าหมีดำอีกนะ
รักหมีขาวก็บอกหมีขาวบ้างนะ
กำลังงง ว่า ญี่ปุ่น เข้าใจไหมว่ารักหมีขาวแบบไหนกันเเน่
1 + ให้ไรเตอร์จ้ะ :pig4:
-
เตรียมผ้าซับเลือดรอเก้อมาหลายตอนแล้วเด้อ
-
คุ่เพื่อนไปไหนถึงไหนแล้ว คู่ปุ่นอยุ่แค่เนียะ อิอิ
-
ยังไม่หายคิดถึงน้องญี่ปุ่นที่แสนน่ารักเลย อิจฉาเฟียตดีไม๊เนี่ยเดี๋ยวได้กอดเดี๋ยวได้หอม
ชอบแบบนี้แหละ หวาน ๆ น่ารักกำลังดี จะรอตอนต่อไปนะ ขอแบบย้าว ยาว ....... :pig4:
-
โอ้ย หวานได้ใจเราเลยอ่า
แต่ว่านะ คู่บอยกับเอกเค้ารักกันทีหลัง ยังนำหน้าไปไกลแล้วนะ
ญี่ปุ่นต้องอย่ายอมแพ้รู้มั้ย อิอิ
-
นู๋ปุ่นรับตามเอกกะบอยไปเร้ว
-
หวานๆน่ารักนะนู๋ญี่ปุ่่น
แต่ตอนนี้บอยกะเอกเค้าแซงไปแล้วนะ รีบตามให้ทันนะจ๊ะ :z1:
-
ลุ้นไอ้ปุ่นต่อไป
-
:impress2: เริ่ดๆ คร่ะ อิอิ
-
บอยเอก มาทีหลังดังกว่า กร๊ากกกก :laugh:
ลุ้นกับหนูปุ่นกันต่อปายยยยยย
-
กิ้ว ๆ ๆ ๆ
โดนเอกกะบอยแซงหน้าไปแล้วอ่ะ
555
-
น่ารักมากเลยครับน้องญี่ปุ๋นกะพี่เฟียตอยากมีแบบนี้บ้าง ไม่เหมือนอีกเรื่องนึงตัวละครตัวโกงน่าจับไปฆ่าหมกป่าซะเหลือเกิน แต่ละคนรับไม่ได้นิสัยโซสุดๆ:m16:
-
คู่ญี่ปุ่น หวานอร่อย
คู่บอย เผ็ดนิดๆร้อนๆ
-
ไปเรื่องนั้นเสร็จก็มาเรื่องนี้
เมื่อไหร่ญี่ปุ่นจะให้พี่เฟียตทำเเบบเอกกับบอยมั่ง
-
:o8:
สี่รอบ...
เอกบอยมาแรวงแซงทางโค้งจริงๆ
ฟ้าเหลืองมั้ยนั่นน้องๆ อิอิ :z1:
ส่วนน้องญี่ปุ่น...ระวังโดนอนาคอนด้าฉกเข้าซักวันนะจ๊ะ
ไปจับของเค้าเล่นอย่างนั้น วันใดพี่เฟียตเกิดคลุ้มคลั่งแรงรักพิศวาสขึ้นมา น้องญี่ปุ่นอย่าหาว่าเจ๊ไม่เตือนเน้ หุหุ :m12:
อ้อ แล้วก็อีกอย่าง เจ๊ขอแนะนำให้น้องญี่ปุ่นรีบไปเก็บข้าวเก็บของ แล้วเฟดตัวเองออกจากหอซีณบัดนาวเน้ :m29:
บอยเอกจะได้ติวการบ้านตัวต่อตัวกันบ่อยๆ จะได้เก่งๆไง ฮ่าฮ่าฮ่า :laugh:
พีเอส ถึงจะมีเฟียตอยู่ในดวงใจ แต่เค้าก็ลืมโฟคไม่ได้ซะที :m13:
แอร๊ยยยยย~ คนหลายใจ
-
:-[ :-[ :-[
-
ขอบคุณนะคะไรเตอร์ มาต่อเเล้ว สั้นๆได้ใจความ น่ารักดีหวานมากทั้ง 2 คู่เลย เเต่ญุ่ปุ่นหวานกว่า 55++ กลัวอะ กลัวญี่ปุ่นไม่เข้าใจสิ่งทีทำอยู่กับเยตเเต่ก็คงไม่เนอะเพราะญี่ปุ่น เอ๋อเเบบฉลาด 55+++ สุ้ๆไรเตอร์
-
พี่หมีดำ...เค้าไปเดทกันแล้วน้า....
แบบว่า...ตาหมีขาวน่ะเดทแต่นู๋ญี่ปุ่นน่ะคิดว่าโดดเรียนมั๊ง??..
เอก กะ บอย สุดจะบรรยาย...สงสัยทำแต้มเผื่อนู๋ญี่ปุ่นด้วย.. :m13:
:L1: นู๋ญี่ปุ่น กะ น้อง eiky นะจ๊ะ
-
พี่อิ๊กวิญญานกลับมาแล้วยังคับ คิดถึงญี่ปุ่นน๊า
คิดถึงพี่อิ๊กโตย
-
โอ๊ยยยยย
คู่เอกกะบอยไม่ไหวและ
หวานเลือดสาด
555++
ญี่ปุ่นกะเฟียตก้อน่ารักกก
แต่แนวมึนๆๆๆๆ
ขอให้คุ่เฟียตน้าถึงจะหื่นไปมากกว่าโฟกแต่เชียร์เฟียต
-
อิ๊ค...
เค้าคิดถึงน้องญี่ปุ้นแล้วอ่ะ
สนองนี๊ดเราหน่อยเน้ :m1:
ใจจะขาดแล้ววววว :m1:
-
อ่า เค้าง่วงเนะ ง่วงมากมาย อยากเขียนๆ อยากให้อ่าน ทนหน่อยน้า ช่วงนี้ อ่อนเพลีย
เนะ เนะ
รักน้า
-
จิ้มอิ๊ค
อ่ะ ให้พัก
อิอิ คิดถึงน้องญี่ปุ่น คิดถึงอิ๊คด้วยเน้ :กอด1:
-
o22 เฮ้ย คู่บอยกะเอกไปซะไกลละ
น้องญี่ปุ่นคร๊า เพื่อนน้องนำนู๋แล้วนะ รีบๆตามเข้าละ o18
แหม...ตอนนี้หวานจนมดขึ้นคอมแล้วคะ รู้สึกหมีขาวจะน่ารักขึ้นเยอะ :-[
-
คิดถึงน้องปุ่่น คิดถึงไรเตอร์
มารอด้วยความหวังจ้ะ
-
หุหุ เข้ามารอน้องญี่ปุ่นของพี่เฟียต
เมื่อไหร่จะเสียเวอร์จิ้นซักทีนะหนู เจ๊ลุ้นอยู่ทุกลมหายใจ
แอร๊ยยยยยยย~ :-[
-
บอยอกับเอก =.,=
มาต่อไวๆน๊า :a3:
-
อิอิ คิดถึงกันไหมอ่า ตอนนี้เขียนให้หายคิดถึงน้า สั้นจุ๊ดจู๋ อิอิ อย่าว่าเค้าน้า เค้าง่วงนอนเนะ อิอิ
(เอ่อ........)
พอกลับมาห้องเฟียตก็ประคบประหงมแฟนตัวเล็กหน้าเอ๋อเป็นอย่างดี อยากได้อะไรหาให้หมด คนตัวเล็กก็ไม่ได้สำเหนียกอะไรได้ใจใหญ่ ชี้เอานั่นเอานี้ พอถึงห้องก็ขึ้นไปนอนดิ้นพรวดๆบนเตียง เฟียตเองบางทีก็อยากจะเตะเอาเหมือนกัน แต่ก็ทำไม่ลงเพราะเห็นเวลาดุญี่ปุ่นทีไรทำหน้าย่นใส่ก็อมยิ้มออกมา
"หมีขาวเอาเสื้อเค้าไปปั่นแล้วหรา แล้วเค้าจะใส่อารายอ่า"
ญี่ปุ่นควานหา เสื้อผ้าตัวเองในตะกร้าแต่ก็ไม่เจอคุ้ยใหญ่
"เออ ใส่ของกูก่อนดิ"
"แอ่ะ ตัวเบ่อเร้อเนะ"
"เออน่า ใส่ๆไปก่อน พรุ่งนี้ค่อยกลับไปเอา"
"เอ๋ พุดเหมือนจะเค้ามาอยู่ด้วยเนะ อิอิ"
ญี่ปุ่นพูดเล่นๆ แต่เฟียตกลับคิดขึ้นมาได้ว่าน่าจะชวนญี่ปุ่นมาอยู่ด้วยกันเสียเลย เผื่อจะมีโอกาส
"เออ นั่นสินะ มึงก็ย้ายมาอยู่กะกูเลยดิ จะได้ไม่เทียวไปเทียวมา"
"เอ๋ มะเอาอ่า เดี๋ยวบอยกะเอกงอนเค้า"
"มันจะงอนอะไรวะ แต่เดิมมันก็อยู่กันสองคนนี่ มึงล่ะไปขออยู่กะเค้า"
"แอ่ะ"
ญี่ปุ่นทำหน้าย่นใส่ ทำท่างอน
"โอ๋ๆ มาอยู่กับกูนี่ล่ะ ไม่ต้องมากเรื่อง"
ญี่ปุ่นทำท่าคิดอยู่ ถ้ามาอยู่กับเฟียตจริง ไม่ต้องเสียค่ากับข้าว มีคนซักผ้าให้ มีคนล้างห้องน้ำให้
"โอเชๆ อิอิ"
ตอบตกลงทันที
"แต่เอ๋ เดี๋ยวหมีขาวก็จบแล้วนิ แล้วเค้าจาอยู่กะครายอ่า มะเอาดีกว่า"
ญี่ปุ่นเปลี่ยนลำกลางคลอง เฟียตหน้าเหวอไป
"เฮ้ย มึงก็มาอยู่แค่เทอมที่เหลือดิวะ ไม่ต้องย้ายออกมาก็ได้ แต่มานอนกะกูทุกวัน"
"เอ๋ทำมายอ่า ปิดเทอมเค้าต้องกลับบ้านเนะ คิดถึงแมแม่ พอพ่อเค้าเนะ"
"โอ๊ยไอ้นี่ ปิดเทอมมึงก็กลับบ้านไปดิวะ กูก็จะกลับบ้าน ใครจะนอนกะมึงทุกวันน้ำลายยืดจะตาย"
"แอ่ะ หมีขาวอ่า นิสัยไมดีน้า ว่าเค้าหรา งั้นคืนนี้ไม่นอนด้วยดีกว่า"
"เฮ้ย ไม่ได้ โอ๋ๆ ไม่ว่าแล้ว โหมึงนี่นะ เมียเหนือหัวจริงๆ"
"อิอิ อาบน้ำให้หน่อยผัวหมีขาว อิอิ"
ญี่ปุ่นได้ทีใช้ทันที เฟียตยืนส่ายหน้าอยู่
"เออ ถอดเสื้อผ้าดิ"
ทีเรื่องแบบนี้ ญี่ปุ่นกลายเป็นคนว่าง่ายขึ้นมาทันที สลัดเสื้อผ้าออกจากร่างอย่างง่ายดาย พออาบน้ำก็ยุกยิกกระดุกกระดิกตลอดเวลา เฟียตเองก็ตื่นตัวอยู่ตลอดเวลา ปล่อยให้ญี่ปุ่นจับคลึงเล่นอย่างสบายอารมณ์
"หนายอ่าเสื้อผ้าหมีขาว อ่า"
"อ่ะ ใส่ได้ล่ะ ตัวนี้ตอนมอสี่"
เฟียตโยนเสื้อยืดกับ กางเกงขาสั้นให้ญี่ปุ่นพอใส่ก็หัวเราะร่าออกมา
"แอ่ะ เหมือนใส่เสื้อพ่อเลยอ่า ตัวหย้ายหย่ายเนะ"
"ใส่ๆไปเหอะ อย่าเรื่องมากเดี๋ยวก็นอนแล้วนี่"
"หวาย ยังมะนอนเนะ จะอ่านหนังสือ หมีขาวอยากสอบตกหรา อิอิ"
ทำพูดดีไปอย่างนั้นเอง ทั้งที่พอแต่งตัวทาแป้งเสร็จเอาหนังสือมากางนอนอ่านบนเตียง ขยับขาไปมา ก็ตาเริ่มปรืออ่านยังไม่ได้สักหน้า
"เฮ้ยๆ ไอ้เปี๊ยก มึงนอนแล้วเหรอ"
เฟียตเห็นนิ่งไปจากกลิ้งไปกลิ้งมาก็เขย่าตัวดู แต่คนตัวเล็กกลับทำปากจุ๊บจั๊บอยู่ เฟียตจึงอุ้มตัวญี่ปุ่นขึ้นให้นอนในท่าทางที่ดีกว่าเดิม เฟียตอ่านหนังสือต่อแต่คอยมองคนตัวเล็กอยู่ตลอดเวลา พอมองแล้วก็ยิ้มชอบใจ
พอเช้าก็ตื่นไปโรงเรียนด้วยกัน ญี่ปุ่นก็ชี้นิ้วเอาของกินรายทาง เฟียตเองก็ตามใจตามประสาเห่อ พอเห็นบอยกับเอกเดินมาท่าทางกระหนุงกระหนิง ญี่ปุ่นก็ปรี่เข้าไปหา
"บอยๆ ทำไมเดินขาถ่างๆแบบนั้นอ่ะ เจ็บขาหรา"
ไม่พูดเฉยๆก้มลงไปดูอีกต่างหาก
"แว้กก ปุ่นทำอะไร"
"เอ๋ เราว่าบอยต้องเจ็บขาแน่ๆเนะ"
"เอ่อ เราเจ็บขานิดหน่อยอ่ะ"
พอพูดเสร็จก็หน้าแดงเป็นลูกตำลึง เอกเองก็ยืนยิ้มอยู่
"หนายเราดูหน่อย เราจะบีบให้เนะ จะได้หาย"
"แว้กก ไม่เอา เราไม่เป็นไร ปุ่นอ่ะ ว่าแต่ไปนอนกะหมีขาวเป็นไงมั่งอ่ะ"
บอยแถไปเปลี่ยนเรื่องทันที
"อิอิ ก็ดีเนะ หมีขาวชวนเราไปนอนด้วยทุกวันเนะ แต่เราไม่เอาอ่า กลัวนายกะเอกงอน"
"เฮ้ย ไม่ง๊อน งอนเงินที่ไหน กูไม่งอน ไปดิๆ"
เอกร้องขึ้นมายิ้มร่าอย่างลิงโลด
"เอ๋ ทามมายอ่า ชิ น่าฉงฉัยเนะ"
ญี่ปุ่นทำหน้าย่นครุ่นคิดอยู่
"บอยๆ มานี่หน่อยเราจะสืบ"
"หือสืบอารายอ่ะ"
ญี่ปุ่นลากแขนบอยเดินหนีไปทันที
"อิอิ เราว่าบอยต้องทำอารายมาแน่ๆ อิอิ บอกเราน้า ห้ามปิดน้า"
ญี่ปุ่นทำหน้าฉลาดขึ้นมาทันที เป็นครั้งแรกในรอบปีที่บอยเห็นหน้าแบบนี้จากใบหน้ากลมๆแก้มป่องของญี่ปุ่น
"บ้าเหรอปุ่น เราเจ็บขาจริงๆ"
"เราไม่เชื่อเนะ ปลาดุกทำไรบอยอ่า"
ญี่ปุ่นยิงเข้าประเด็น บอยบิดตัวไปมาเขินหน้าแดง
"อ่า จริงๆด้วยเนะ เป็นไงบ้างอ่าบอย บอกเราหน่อยดิ"
"บ้าเหรอปุ่น ก็ดีนะ อิอิ"
บอยเผยความลับออกมาอย่างลืมตัว
"ห๊า นายให้ปลาดุกแหย่แล้วหรา แว้กก"
ญี่ปุ่นร้องออกมาเสียงดัง
"ปุ่นเบาๆหน่อยเดี๋ยวใครก็ได้ยินหรอก"
บอยทำหน้าเครียดทันที
"อิอิ อยากรู้เนะ เล่าให้ฟังหน่อย"
"ห้ามไปบอกใครนะ เราโกรธนายจริงๆด้วย"
บอยขู่แล้วหันซ้ายหันขวา
"โอเช ไม่บอกเนะ"
"ก็ตอนแรกเจ็บนะปุ่น เราแทบทนไม่ไหว แต่เอาไปเอามา อิอิ เขินอ่า"
"เอ๋ ทำไมหน้าแดงเนะ"
"ก็เราเขินนิ เอาไปเอามาก็ดีอ่ะ เราชอบ"
บอยแทบจะมุดหัวลงไปใต้โต๊ะอายหน้าแดง ญี่ปุ่นนิ่งฟังอยู่ทำท่าครุ่นคิดหนักขึ้น พอถึงเวลาเรียนก็วกคิดอยู่แต่เรื่องนี้ พอเลิกเรียนญี่ปุ่นก็วิ่งออกจากห้องไปทันที
"หมีขาวๆ กลับบ้านเนะ"
ญี่ปุ่นร้องไปแต่ไกล
"เฮ้ย เมียมึงมาตามว่ะ"
เบนซ์ล้อเลียนเฟียตทันที แต่คราวนี้ไม่ยักโวยใส่เพื่อนเก็บของแล้วเดินยิ้มแก้มปริเข้าหาคนตัวเล็กที่ วิ่งเข้ามาทันที
"กูกลับแล้วโว้ย เมียกูมาตาม"
เฟียตพูดแล้ว เดินไปกอดคอญี่ปุ่น
"หิวข้าวแล้วเหรอไอ้เปี๊ยก"
"ม่ายอ่า กลับบ้านๆ"
"อ้าว มาแปลกเว้ย รีบกลับทำไมกูยังไม่ได้กินข้าวเลย"
"กลับก่อนเนะ แล้วค่อยมากิน"
"มึงมีอะไรวะ ทำมีลับลมคมใน"
"บ้าหรา อิอิ"
ญี่ปุ่นทำท่าอายเดินลิ่วนำหน้าไป เฟียตต้องวิ่งตามไป พอถึงห้องญี่ปุ่นก็ปากระเป๋าเข้าข้างฝา
"หมีขาวๆ แหย่เค้าหน่อยดิ"
ญี่ปุ่นพูดขึ้นไม่มีรีรอ ไม่มีอาย เฟียตถึงกับสะอึก
"อะไรน๊ะ"
"เอ๋ ก็แหย่ก้นเค้าอ่า เอาน้องชายหมีขาวแหย่เนะ มาๆ"
ยังพูดหน้าตาเฉยอยู่ เฟียตยังอึ้งไม่หาย
"กลัวมึงเจ็บอ่ะ"
"ไม่เจ็บ เค้าจะทนเนะ มาดิเร็วๆ"
เร่งเขาอีก ญี่ปุ่นรีบถอดกางเกงออกทันที พอเห็นก้นขาวๆของญี่ปุ่นเฟียตเองก็ไม่ต้องใช้เวลาปลุกปั่นอารมณ์นาน ตั้งสู้ทันที
"เอาโลชั่นก่อน"
"อิอิ จะเจ็บมั้ยน้า"
ยังมีหน้ามาหัวเราะคิกคักชอบใจอยู่ เฟียตหหยิบโลชั่นมาแล้วเทลงลูบทั่วก้นของญี่ปุ่น
"อิอิ เย็นอ่า"
"เออน่า เดี๋ยวก็ลื่นเองล่ะ"
เฟียตพูดแล้วจัดแจงท่วงท่า
"อิอิ ยกขาเค้าด้วยอ่า เขิน"
"เอานิ้วแหย่ก่อนไหม จะได้ไม่เจ็บ"
"แอ่ะ มะเอาอ่า เอาอันนั้นล่ะ เข้ามาเล้ย"
ญี่ปุ่นผงกหัวขึ้นมองน้องชาย ของเฟียตแล้วยิ้มร่าเริง
"ทำไมมันแน่นจังวะ มึงอย่าขมิบก้นดิ ปล่อยตามสบาย"
เฟียตพยายามแหย่น้องชายเข้าไปแต่ก็ไม่ใช่ง่าย แต่พอผ่านช่วงหัวเข้าไปนดเดียว
"อ่า เจ็บอ่า เจ๊บ"
ญี่ปุ่นร้องออกมา
"แต่เอ๋ บอยบอกเจ็บแป๊บเดียวเนะ อดทนๆ"
ญี่ปุ่นบอกกับตัวเองแล้วกัดฟันทน
"เจ็บ ไหมไอ้เปี๊ยก"
"เค้าทนได้ ฮ่า เจ็บเนะ แว้กกก"
พอเฟียตขยับเข้าไปได้แค่ส่วนหัวญี่ปุ่นก็ดิ้นพรวดพราดน้ำตาไหลออกมา
"อยู่เฉยๆดิ เดี๋ยวก็ดีเอง"
เฟียตเริ่มเสียงกระเส่า ส่วนญี่ปุ่นก็หยุดดิ้นคิดไปถึงคำที่บอยบอก
"อดทนเนะ อดทน"
ญี่ปุ่นกัดฟันทนอีกรอบ เฟียตก็ค่อยๆขยับเข้าไปทีละนิด หน้าตาเขาเหยเก ส่วนญี่ปุ่นก็เจ็บจนน้ำตาไหลออกมาเองแต่ก็ทนกัดฟันอยู่
"อย่าเบ่งดิ ไอ้เปี๊ยก"
พยายามจะกลั้นหายใจแต่กลับเป็นเบ่งออกมา
"อ่าเค้ามะได้เบ่งเนะ เค้า เค้า"
"แพร่ดดด"
"แว้กกกก ไอ้เปี๊ยกก"
"อุ๊บส์ เค้าปวดอึ๊อ่าหมีขาว"
เฟียตทำหน้าเซ็งอย่างสุดๆ ญี่ปุ่นทำหน้าอายอยู่เพราะถ่ายออกมาเต็มที่นอนไปหมด กลิ่นเริ่มคลุ้งทั่วห้อง เจ้าตัววิ่งเข้าห้องน้ำไปแล้ว เฟียตต้องรีบเก็บผ้าปูที่นอนที่เปลี่ยนหลายครั้งมากตั้งแต่มีเจ้าตัวเล็ก เข้ามาในชีวิต
เดี๋ยวมาอีกยาวน้า ขอเวลาเค้านอนหน่อยน้า อิอิ นอนวันละ สิบสองชั่วโมงเองอ่า เหอๆๆ
เขียนโดย eiky
-
:m20:
เย้ย นู๋ปุ่น กี่รอบแล้วเนะ
ป่านนี้คุณพี่หมีขาวคงหมดอารมณ์ไปอีกนานเลยเนะ :jul3:
คุณพี่มีขาวก็อุตสาห์มีเมียซะที
แต่นี่เมียหรือลูกเนี่ย :pigha2:
-
ไอ้ปุ่น เองสุดยอดเลยว่ะ
:jul3:
-
เอ่อ...สมชื่อตอนจริงๆ :jul3:
ฉันสงสารแกจับใจเลยว่ะเฟียต กะว่าวันนี้จะได้จุดพลุฉลองที่ญี่ปุ่นลูกรักเป็นสาว(?)เต็มตัวกะเค้าแล้ว
อดเลย 555
-
เฮ้ย....จะบอกว่าก้าวหน้า....รึสมน้ำหน้าดีเนี่ย.....
ทีหลังนู๋ญี่ปุ่นชวน...หมีขาวก็ควรตรวจตราความปลอดภัยก่อนนะจ๊ะ...
นู๋ปล่อยซะ.....กลิ่นกระจายทั้งเล้าเลยยย... :m20: :เฮ้อ:
แหมน้อง eiky...ปล่อยเสร็จหนีไปนอนเลยนะ....
สุดยอดจริง ๆ เนะ o13
-
555555+ :m20:
ญี่ปุ่นเอ้ยยย
ตอนนี้ตึดเรื่องนี้หนึบหนับเลยค่า เจ้าญี่ปุ่นน่าร๊ากกมากก
เอากำลังใจหอบใหญ่มาฝากคุณ eiky นะคะ :L2:
ขอบคุณสำหรับเรื่องที่ทำให้หัวเราะได้ตลอดเลย ^^
-
กร๊ากกกก
แล้วชาตินี้หมีขาวจะได้กินหญ้าแห้งป่าวเนี่ย
-
:m20: :m20: :m20:
-
กูจะบ้า :m20:ทำงี้ได้ไงไอ้หญ้าแห้ง :m20: :m20:เฟียตเอ๋ยตายแน่แกกว่าจะได้สงสัยอดแน่ๆชาตินี้
-
กรูจะบ้าตายยยยยยยย
สงสารหมีขาวแล้วเฮ้ย
-
ตายๆๆๆๆๆๆ
กรูจะบ้าตายยยยยย :m20:
สงสารหมีข้าวโว้ยยยยยยยยย
กร๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก :jul3:
-
:เฮ้อ:เหนื่อยใจแทนหมีขาว แต่ก็ :m20: :m20: :m20:
-
+1 ก่อนนะคะ
ญี่ปุ่น! แย่แล้ว :m20: :m20: :m20:
55555555+
ขำอ่ะ ขำท้องแข็งไปหมดแล้วเนี่ย
ไม่รู้เฟียตจะรู้สึกยังงัยนะเนี่ย 555
-
ญี่ปุ่นนนนนน!!!!!!!!!!!!!!!!!
:z3:
น้องอย่าเบ่งสิ เป็นไงล่ะ พี่เฟียตหมดมู๊ดเลยเน้ :m31:
สงสารเฟียตอ่ะ เข้าใจมันน่ะ
ญี่ปุ่นมายั่วให้อยาก แล้วจากไป
คือตอนนี้กลัวเฟียตจะหมดความอดทน กลัวเฟียตจะเบื่อน้องญี่ปุ่นไปซะก่อน
+1 ให้อิ๊คนะ
พีเอส อิ๊ค เราเป็นผู้หญิงที่ไม่รู้จักคำว่าพอนะ เพราะฉะนั้นรออ่านแบบยาวๆ อิอิ ชอบน้องญี่ปุ่นจริงๆ :กอด1:
-
กรูว่าแล้ว.... ถ้าฉากนั้นมาถึง ต้องมีแบบนี้...
อุๆ ตามมาอ่านสามวัน ขอชมคนเขียนว่าเยี่ยมมากๆ ครับ ทำให้ความไร้เดียงสาของน้องญี่ปุ่นกลายเป็ฯเรื่องเป็นราวได้ขนาดนี้
ิ่ยิ่งตอนเขียนการแข่งขันทำให้ลุ้นแล้วลุ้นอีกว่าใครจะแพ้ ใครจะชนะกันยังไง อ่านได้ไม่เหนื่อย
ขอชมจริงๆ ว่าคนเขียนเขียนได้เจ๋งมากครับ
ปล. ปกติผมไม่ค่อยชมใครนะ สับเละอย่างเดียว อิอิอิ
-
โอ้ยยไม่ไหวแล้ว ขำกร้ากจนปวดท้องแล้ว :laugh:
สงสารหมีขาวก็สงสาร แต่ตอนนี้ขอฮาก่อนก็แล้วกัน
ปล. อุตสาห์เตรียมผ้าเช็ดหน้าไว้ซับเลือด กลับได้ซับน้ำตาที่ไหลเพราะว่าขำแทน กร้ากกก
-
:เฮ้อ: เฮ้อ... เอาเป็นว่า สู้ๆ ละกันนะหมีขาว สักวันคงเป็นวันของเรา o7
-
เหอะๆ หมีขาวน่าสงสาร เมื่อไรจะได้สวีทจริงๆสักที
ญี่ปุ่น อดทนจะ.... เลย คริ คริ
-
:m20: กร๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก สุ่โค่ยมากอ่ะ ญี่ปุ่น เอาไป 10 ว่ะฮ่าๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
ฮาตั้งแต่รีบกลับห้องให้แหย่ละ เห้นเค้าว่าดี รีบเลยทีเดียว ห้าๆๆๆๆ แร๊งงงงงงงงง
สงสารหมีขาวอ่ะ อุตส่าห์ดีใจ เหอๆ
สุดท้ายก็ล่มเพราะเจ้าเดิมทำพิษ เอิ๊กซ์
แต่ว่าน้า หมีขาว ครั้งแรกของนู๋ญี่ปุ่นเค้าเนะ ขอแบบอบอุ่นๆ ได้ปะ ทะนุถนอมหน่อยดิสร้างความประทับใจหน่อย ฮาร์ดคอร์ไปปะ มาถึงเค้าให้แหย่ก็แหย่เลย
ทีงี้ว่าง่ายจริง คนเรา หุหุ
:กอด1: ไรท์เตอร์น้า สุโค่ยมาก ฮาคอดๆ คิดได้อ่ะ ชอบๆๆๆๆๆๆ รอตอนต่อไป (ท่าทางจะอดนอนมากเกินไปนะ รักษาสุขภาพด้วยล่ะ นอนวันละแค่ 12 ชม.เองอ่ะ เหอเหมือนเราเลย กร๊ากกกกกก)
-
:pig4: :pig4: :pig4:
-
อ๊าก................ แต่ก็เลยเถิดไปแล้ว
ไม่ย๊ิอม.....................
เค้าไม่ยอ ..............
กระซิกๆ น้องโฟคของเจ๊ TTATT
-
เออ ให้มันได้งี้ดิ ลุ้นแทบตาย เฮ้ออออออออออ
-
อรุณสวัสดน้องญี่ปุ่น เฟียต โฟค อิ๊ค
หลับสบายมั้ยจ๊ะ ^^
-
ขอบคุณนะคะไรเตอร์ เอ่อ เค้าสงสารหมีขาวอะ เเต่ก็ต้องทำใจอะ ญี่ปุ่นไม่เคยอะ เเต่ถ้าลองญี่ปุ่นสนใจเเล้วคงไม่นานเกินรออะ เน้อออออ สู้ๆๆไรเตอร์
-
หมีขาวรวยเละ เจอไอ้เปี๊ยกแถมทองมาซะเต็มที่เลย ไม่ไหววะ ทำไมไม่ถามอาจารย์กูก่อนละค่ะ จะได้ไม่ต้องมาเจอสิ่งอัศจรรย์ใจกันขนาดนี้ 555 +1
-
โหเมื่อไรจะได้กันจิงๆซักทีหนะ
ลุ้นจนเหนื่อย สงสารเฟียสแล้วนี่
คงต้องรอจบไปทำงานก่อน แล้วค่อยได้กันชัวร์เห้อ 55+
-
โห สงสารหมีขาวอ่ะ อุตส่าห์เข้าไปได้แล้วเชียว
-
แบ๋วได้อีกอะน้องปุ่นของพี่..
-
คือว่า ทุกคนคร้าบ กู๊ด อาฟเตอร์นูน
อยากให้น้องญี่ปุ่นเสียตัวหรา อิอิ เขิลลล
ได้กันแล้วก็เบื่อเนะ ได้ง่ายๆ สงสารน้องญี่ปุ่นออก
อยากจะถนอมไว้นานๆเนะ
อิอิ
น้า ทุกคนน้า
รักกันๆ
-
โอ้ยแม่เจ้า :m20: :m20: :m20: :m20: :m20:
-
:m20: ว่าแล้วมันไม่มีอะไรราบลื่นจริง ๆ สำหรับไอ้เฟียต อุตส่าห์จะได้ :oo1: ทั้งที
อุปสรรคกระจายอีกแล้ว o18 ไม่ยอมเตรียมตัวนู๋ปุ่นให้ดีก่อน อึกอักๆ ก้อจะแหย่ท่าเดียว
555555555555555555555555555555555555555555555555555 :mc4:
-
กรูว่าแล้ว.... ถ้าฉากนั้นมาถึง ต้องมีแบบนี้...
อุๆ ตามมาอ่านสามวัน ขอชมคนเขียนว่าเยี่ยมมากๆ ครับ ทำให้ความไร้เดียงสาของน้องญี่ปุ่นกลายเป็ฯเรื่องเป็นราวได้ขนาดนี้
ิ่ยิ่งตอนเขียนการแข่งขันทำให้ลุ้นแล้วลุ้นอีกว่าใครจะแพ้ ใครจะชนะกันยังไง อ่านได้ไม่เหนื่อย
ขอชมจริงๆ ว่าคนเขียนเขียนได้เจ๋งมากครับ
ปล. ปกติผมไม่ค่อยชมใครนะ สับเละอย่างเดียว อิอิอิ
ขอบคุณคร้าบ อิอิ กระต๊อบนี่ ชื่อจริง ฮัทป่ะคร้าบ อิอิ กิ๊บเก๋น้า ขอยืมชื่อไปเขียนนิยายได้ไหมอ่า
จุ๊บๆๆๆ
-
น้องหญ้าแห้ง เฮ้ย น้องญี่ปุ่นน่ารักมาก
น้องยังไร้เดียงสาอยู่เลยน่ะหมีขาว
เราว่าต้องให้เวลาน้องเขาหน่อยละ
เอาเป็นว่า ซัก 1 อาทิตย์ ก็แล้วกันน่ะ
555
สู้สู้ น่ะเฟียต รักเด็กก็แบบนี้แหละ
-
ดันอิ๊ค :กอด1:
-
กรี๊ดด ชอบเรื่องนี้มากก ฮาได้ตลอดอ่ะ ^^
ญี่ปุ่นน่ารัก จาเราสงสารพี่เฟียตเลย หุหุหุ
-
อะไรอ่าาา
หยึยยย :pigha2:
-
โหย ครั้งก่อนตด ครั้งนี้ ครี่ เลยเหรอพี่อิ๊ก แหวะ
-
เอ่อ...... :jul3:
จะได้แหย่แบบดีๆมั้ยละหมีขาว น่าสงสารสุดๆ
-
เม้นไม่ออกเลยทีเดียว..............
-
ห้าๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ อ่านทีไร ฮาได้อีก น้องญี่ปุ่นทำไปได้ :laugh: :m20:
พี่หมีขาวทำใจเถอะ มีเมียเด็ก ต้องรอให้โตก่อน หุหุหุหุหุหุหุ
-
555 ฮาได้อีกอ่ะ สรุปแ้ล้ว หมีขาวก็ยังไม่ได้โดยสมบูรณ์สักที :laugh:
-
ก่อนไปเรียน แวะเข้ามาหาญี่ปุ่นก่อน
ตอนเย็นคงได้เจอตอนใหม่ใช่มั้ยเอ่ย อิอิ
-
มาแล้วคร้าบ ญี่ปุ่นมาแล้ว อิอิ รอนานไหมอ่า
(อะไรเอ่ย อยู่ใต้เตียง)
พอออกมาจาก ห้องน้ำก็ทำท่าเขินอาย
"แอ่ะ เหม็งอารายอ่า"
ญี่ปุ่นทำหน้าย่นบีบจมูกไว้
"ไอ้นี่ ของมึงนั่นล่ะ เสือกขี้ออกมาได้ ไอ้บ้า"
เฟียตโวยวายยืนทำหน้าเซ็งอยู่ พอญี่ปุ่นออกจากห้องน้ำก็รีบเข้าไปบ้าง
"อิอิ ก็เค้าไม่เคยนิ"
ญี่ปุ่นเดินไปเปิดประตูให้ลมระบายอากาศออกไปข้างนอก พอเฟียตออกมาจากห้องน้ำก็ปรี่เข้าไปหา
"เอาอีกไหมอ่า"
"โว้ย ไม่เอาแล้ว กูล่ะเซ็งมึง คราวก่อนก็ตด คราวนี้ขี้แล้วมึงจะเอาอะไรออกมาอีก"
เฟียตตวาดเสียงดังลั่น
"อ่า หมีขาวอ่า"
ญี่ปุ่นทำหน้าสลดลงไปทันที พอพูดออกไปถึงรู้ตัว
"โอ๋ๆ ไม่เอาหรอก เดี๋ยวมึงเจ็บ"
"แอ่ะ ว่าเค้าอ่า เค้าไม่เคยนิ ไอ้บ้า"
ญี่ปุ่นเอามือผลักหน้าเฟียตออกทันที
"อ่า กูขอโทษ มาๆกอดเฉยๆ"
"มะเอาอ่า แหย่เค้าบ้างดิ หมีขาวแหย่ไม่เป็นอ่า ไม่เก่งเลย"
โบ้ยความผิดไปซะอย่างนั้น
"เออ กูมันอ่อน"
เฟียตทำหน้าเซ็งดึงคนตัวเล็กมากอด
"อิอิ งั้นเค้าเล่นของหมีขาวหน่อยดิ"
ตาเป็นประกายขึ้นมา กระโดดขึ้นไปบนเตียงที่เฟียตเพิ่งปูเสร็จตบเบาะแปะๆ
"เออ ให้มันได้อย่างนี้ กูเซ็งตัวเองว่ะ เมียก้นขาวน่ารัก กูไม่มีปัญญาทำอะไร"
"อิ อิ บ่นอารายอ่า มามะหมีขาวน้อย มาให้เค้าเล่นซะดีๆ"
พูดแล้วกลิ้งไป เอาหุ่นยนต์มากอดเตรียมไว้ พอเฟียตข้นเตียงมาก็จู่โจมทันที พลิกไปพลิกมาคลึงเล่นอยู่อย่างนั้นจนน้องชายของเฟียตตื่นตัว ญี่ปุ่นหัวเราะชอบใจเล่นอยู่อย่างนั้นจนหลับคาหน้าตักของเฟียต
"เฮ้อ กูจะฟาดตอนมึงนอนดีไหมเนี่ย"
เฟียตรำพึงออกมา แต่ก็ไมได้ทำอะไรกอดญี่ปุ่นขึ้นมาไว้กับอกแล้วนอนหลับไป
พอเช้าญี่ปุ่นรีบแจ้นออกจากห้องไปก่อนไม่รอเฟียต มีจุดประสงค์คือดักรอเจอบอย พอบอยเดินมากับเอก ก็ปรี่เข้าไปหาทันที
"อิอิ ยิ้มแป้นเลยอ่า โดนอีกแล้วหราบอย"
"บ้าเหรอปุ่น"
ปฏิเสธแต่อายหน้าแดง เอกเดินมาใกล้ๆ
"อะไรไอ้หญ้าแห้ง มาแต่เช้าเชียวนะมึง"
"เมื่อ คืนเอาบอยกี่รอบอ่าปลาดุก"
"สามเอง แว้กกก"
บ้าจี้เผลอตัวบอกไป ญี่ปุ่นหัวเราะออกมา
"แอ่ะ น้อยกว่าเราเนะ เราห้าทีแน่ะ เหอๆๆ ชนะ"
คุยทับเพื่อน ทั้งที่ถ้ารู้ความจริงเพื่อนคงหัวเราะเยาะ
"เอ้ย จริงดิ แต่ไม่เห็นเดินขาถ่างเหมือนเราเลยอ่ะปุ่น"
"แน่นอนอยู่แล้ว เราเก่งน้า อิอิ หมีขาวติดจายเลย อิอิ"
ญี่ปุ่นโม้ไปทำหน้ากระหยิ่มยิ้มย่อง
"จริงดิปุ่น นายทำไงอ่ะ"
บอยดึงแขนญี่ปุ่นมากระซิบกระซาบถาม
"เอ๋ บอยมะเก่งหรา อิอิ ความลับเนะบอกมะได้"
"อ้าว ปุ่นไหนบอกจะไม่มีความลับกะเราไง อะไรอ่า"
"แอ่ะ โอเชๆ บอกก็ได้ ก็ทำเหมือนบอยอ่ะแหล่ะ บอยทำไงอ่า"
"อ้าว เราก็ทำปกตินะ"
"หือ เราต้องดูอ่า เดี๋ยวสอนให้"
"บ้าเหรอ ใครจะให้นายดู"
"อ้าว เดี๋ยวปลาดุกไม่ติดจายน้า อย่าหาว่าเราไม่เตือน อิอิ"
กลายเป็นคนขี้โกงขึ้นมาทันที
"ไม่เอาอ่ะ"
"เอ๋ ของแบบนี้มันต้องมีเทคนิคเนะ เดี๋ยวเราไปแอบดูก็ได้เนะ ปลาดุกไม่รู้หรอกน่า"
"บ้าเหรอ แต่เรารู้นี่ เราอายนะปุ่น"
"ไม่อายๆ เรายังไม่อายเลยอ่า บอยจะอายทำมายอ่า"
"แว้กก นายบ้าไปแล้ว"
"เอ๋ เราจะช่วยให้ปลาดุก ติดจายนายน้าบอย"
ญี่ปุ่นพูด บอยหน้าแดงอายดิ้นไปดิ้นมา
"ห้ามโผล่ออกมาน้า"
ในที่สุดก็ยอมจำนน ญี่ปุ่นหัวเราะร่าออกมา
"แต่ปลาดุกไม่หย่ายนี่เนอะ อิอิ บอยไม่ค่อยเจ็บหรอกม้าง ของหมีขาวเบ่อเร่ออ่า อิอิ เราก็ไม่เจ็บเนะ เราเก่ง"
ยังคุยโวไม่เลิก บอยทำหน้าเหรอหรา พอเลิกเรียนญี่ปุ่นก็รีบวิ่งกลับห้องไปก่อนบอยกับเอก
"ไอ้หญ้าแห้งมันรีบไปไหนอ่ะบอย"
เอกถามขึ้นเพราะเห็นท่าทางของญี่ปุ่นรีบร้อนจน ผิดสังเกต
"คงปวดท้องมั้ง หิวข้าวไหมอ่ะเอก"
"ฮื่อ ไม่อ่ะ บอยหิวเหรอ ไปกินข้าวกันก่อนไหม"
"อืม ก็ดี ถึงห้องจะได้ไม่ต้องลงมาอีก"
"อิอิ รู้น้าคิดอะไรอยู่"
เอกล้อเลียน
"บ้าเหรอเอก คิดอะไรอ่ะ ไม่ใช่แบบนั้นนะ เราขี้เกียจลงมาตะหาก"
"ก็ไม่ได้ว่าอะไรซักหน่อย ดีเหมือนกันจะได้อยู่กะบอยนานๆสองต่อสอง"
เอกพูดแล้วหัวเราะ บอยตีบ่าทันทีเขินอายหน้าแดง เดินนำหน้าไปก่อน เอกเองก็ยิ้มกริ่มเดินตาม ทั้งสองเดินเกี้ยวพาราสีกันไปตลอดทางจนถึงห้อง
"อ่า เอกทำไรอ่ะ"
พอปิดประตูปุ๊บเอกก็กอดเอวบอยไว้ปั๊บ ซุกหน้าลงตรงซอกคอ
"ชื่นใจไงครับบอย คิดถึงจะตายอยู่แล้ว"
"อ่านะ อยู่ด้วยกันทั้งวัน ยังจะคิดถึงอยู่เหรอ"
บอยหน้าแดงกว่าเดิม
"คิดถึงก้นขาวๆของบอยไงครับ ที่รัก"
"บ้าเอก คิดอยู่แต่เรื่องเดียว หมกมุ่นไปป่ะเนี่ย"
"อ้าว ก้เรารักของเรานี่นะ"
"บ้า" บอยเขินหนักกว่าเดิม เอกเองก็ไม่ยอมปล่อยตัวโดยง่าย มือก็ไวควานไปตามตัว บอยครางออกมา
"อือ ไม่เอาเอก ไปอาบน้ำก่อนเหม็นเหงื่อ"
"หือ เราไม่เหม็นอ่า ตัวบอยหอมออก"
เอกจับหน้าของบอยให้หันมาแล้วประทับริมฝีปากลงไป ทันที บอยเองก็ไม่ได้ขัดขืนแต่อย่างใดโต้ตอบอย่างเราร้อน ทั้งสองยืนเบียดกันอยู่กลางห้อง แล้วเอกก็ดันตัวของบอยให้ถอยไปที่เตียง
"อ่า เก่งมากเลยครับบอยของเอก"
"อิอิ"
ญี่ปุ่นที่แอบอยู่ใต้เตียงแอบขำ เพราะไม่เคยเห็นเอกพูดเพราะเสียงหวานแบบนี้มาก่อน
"หือ ขำไรครับบอย"
"อ่ะ ปะปล่าว"
บอยเริ่มเขินเพราะรู้ว่าญี่ปุ่นได้เข้ามาอยู่ใน ห้องนี้แล้ว เอกเองก็ไม่หยุดเล้าโลม บอยเองไม่ได้สนใจอีกต่อไป
"เราขอนะบอย"
เอกพูดเสียงกระเส่า บอยพยักหน้าน้อยๆแต่พองาม อีกคนใต้เตียงหูผึ่ง
"อ่า สุดยอด"
เอกครางออกมา พรอ้มกันกับบอย
"อ่าเอก"
"หือ ทามรายอ่า"
ญี่ปุ่นที่ตอนนี้โผล่ออกมาจากเตียงแต่อยู่ตรง ปลายเตียง หลบอยู่ มองดูหลับตาปริบๆพูดกับตัวเองเบาๆเพราะกลัวว่าเพื่อนจะได้ยิน
"บอยคร้าบ เราเสียว"
เอกยังครางอยู่
"ระ เราก็เสียว อ่าเอก"
บอยเสียงขาดๆหายๆ
"เอ๋ ทำไมต้องเด้งเข้าเด้งออกเนะ"
ญี่ปุ่นพิจารณาอยู่ เอกเปลี่ยนท่าให้บอยขึ้นบน พอบอยขึ้นมาบนตัวของเอก
"แว้กกก ปุ่น"
บอยแหกปากออกมาทันที
"เอ้ย ไอ้หญ้าแห้ง เข้ามาทำไม๊"
"เอ๋ ก็เข้ามาสอนบอยเนะ บอยมะเห็นเก่งเลยเนะ เราเห็นนอนเฉยๆอ่า ไม่เห็นทามอารายเลย"
พูดหน้าตาเฉยคลานออกจากเตียงมายืนกอดอกดูเพื่อน ทั้งสอง ที่เริ่มอาย
"เอ๋ ทำมายไม่เด้งแรงๆเนะ บอยเด้งดิๆ"
ญี่ปุ่นเชียร์
"กูไม่สนแล้วโว้ย ไม่ไหวแล้ว"
เอกร้องออกมาแล้วเร่งขยับช่วงล่าง
"อ่า เอก อ่าไม่ไหวเหมือนกัน"
"อิอิ ตาหลกอ่า บอยเจ็บหรา"
"อ่า" บอยกับเอกครางพร้อมกันหอบแฮ่กๆ ส่วนเจ้าตัวดียืนหัวเราะอยู่หน้าแดง
"เอ๋ ทำแบบนี้กันหรา มะเห็นหนุกตรงหนายเลยอ่า"
ญี่ปุ่นยืนพูดอยู่คนเดียว ทั้งสองคนไม่ได้สนใจญี่ปุ่นเลยกลับกอดซบกันอยู่
"ไปดีกว่า อิอิ ไปหาหมีขาวดีก่า"
ว่าแล้วก็วิ่งออกจากห้องไปเลย วิ่งไปทางหอพักของเฟียตอย่างไม่ลืมหูลืมตา พอวิ่งขึ้นไปบนห้องเฟียตยังไม่กลับมา
"เอ๋ ไปหนายอ่า แฮ่กๆๆ"
ญี่ปุ่น ก้มตัวลงจับเข่าตัวเองหอบอยู่
"รอดีกว่าเนะ อิอิ วันนี้ล่ะเค้าจานั่งเหมือนบอย หุหุ แอบดูมาแย้ว"
ญี่ปุ่นหมายมาดเอา ไว้ แล้วก็หัวเราะออกมา นั่งรออยู่นานจนค่ำเฟียตก็ยังไม่กลับมา
"เฮ้ย ไอ้ยี่ปุ่นนี่หว่า โหมารอไอ้เฟียตถึงหน้าห้องเลยโว้ย"
รุ่นพี่ที่ เดินมากำลังจะเข้าห้องเห็นเข้าจึงชวนกันดูญี่ปุ่นที่นั่งชันเข่าอยู่กับพื้น
"ไอ้ หนู มึงมารอไอ้เฟียตเหรอ"
"เอ๋ มารอหมีขาวตะหาก"
ญี่ปุ่นทำหน้า ย่นใส่ไม่ได้สนใจ
"อ้าวไอ้นี่หมีขาวอะไรวะ ท่าทางกวนตีนนะมึง"
"แอ่ะ กวนตีนอารายอ่า พี่มาทำไมหรา"
"อ้าวไอ้นี่ ห้องกูอยู่ตรงนี้กูก็ต้องกลับห้องกูดิ"
"หรา หนายอ่า เค้าอยากกินน้ำอ่า ขอกินน้ำหน่อยดิพี่"
ญี่ปุ่นลุกขึ้นทันที รุ่นพี่เกาหัวแกรกๆ
"เออ กูไม่น่าถามมึงเลยนะ"
"หือ ถามได้ๆ เค้าไม่หยิ่งหรอกน่า"
ว่าไปโน่นไปยืนเกาะอยู่ข้างหลังเขาเหมือนกำลังจะ สิงร่าง
"เออๆ เอานี่"
พอรุ่นพี่เปิดห้องเสร็จก็ไปหยิบขวดน้ำ มาให้ญี่ปุ่นกับยื่นแก้วน้ำให้
"แอ่ะ น้ำก็ไม่เย็นเนะ ม่ายอาหร่อย"
"อ้าว ไอ้นี่ ตกลงมึงจะแดกไม่แดก"
"อิอิ ทำมายห้องพี่ร๊กรกเนะ กวาดบ้างไหมอ่า ยี้ฝุ่นเต็มเลยอ่ะ"
"เฮ้ยมึง ออกไปเลยๆ ไม่น่าชวนเข้ามาเลยไอ้นี่"
"เอ๋ อารายอ่า นั่นน่ะ"
"แว้กก ห้ามดูโว้ย หนังสือเรียนกู"
ญี่ปุ่นเห็นหนังสือวางอยู่บนเตียงปรี่ เข้าไปตะครุบทันที
"เอ๋ หนังสือเรียนทามมายมีผู้หญิงมะใส่เสื้อผ้าเนะ วิชาอารายอ่า"
ญี่ปุ่นทำหน้างง ยังไม่ทันจะได้เปิดดูแต่เขาแย่งหนังสือเอาไปก่อนแล้ว
"วิชาเพศศึกษา โว้ย ไปๆมึงไปรอข้างนอกกูจะอาบน้ำ"
เขาไล่ทันที ญี่ปุ่นทำหน้าย่น
"แอ่ะ มะอยากอยู่หรอก รกจาตาย อิอิ ไปดีกว่า ขอบคุณน้าพี่ที่ให้เค้ากินน้ำอ่า วันหลังมาใหม่น้า"
"โว้ย ไปเลยอย่ามาอีก"
เสียงเขาไล่หลังมา พอออกไปยืนรอก็รู้สึกหิวข้าวเดินกลับลงไปข้างล่าง เดินปรี่ไปที่ร้านข้าวข้างๆหอ
"อ้าว น้องญี่ปุ่นมาหาใครครับ"
เสียงเนทักดังมาเพราะเขาก็กำลังซื้อข้าวอยู่พอดี
"อ่า พี่เน๊เน้ อิอิ ดีจัง"
"หือมาหาใครเรา วันนั้นน่ะพี่ยังไม่ได้ว่าเราเลยนะ ทำไมนัดพี่ให้ไปเจออีกระสือนั่นอ่ะ พี่นึกว่าจะได้เดทกะเราซะอีก"
เนย้อนเวลาให้ญี่ปุ่นระลึกได้ แต่เจ้าตัวกลับทำหน้าย่นไม่รับรู้
"เอ๋ ก็พี่คนสวยเค้าชอบพี่เน๊เน้นี่เนอะ ไหนอ่าข้าวเค้าอ่ะ"
"อ้าว เรายังไม่ได้กินข้าวเหรอ มาๆ กินกะพี่"
ญี่ปุ่นปรี่ไปนั่งข้างๆทันที ยิ้มร่าอย่างดีใจ
"แล้วยังไม่ตอบเลยมาหาใคร"
"เค้ามาหาหมีขาว เนะ"
"หือ ใครหมีขาว"
"เอ๋ หมีขาวก็หมีขาวเนะ เค้าจามานอนกะหมีขาว"
"เฮ้ย ทำไมล่ะ"
เนคิดลึกไปไกล มองหน้าญี่ปุ่นอยู่
"เอ่ ก็เค้ามานอนกะหมีขาวทุกวันเนะ หมีขาวเป็นแฟนเค้าน้า"
ญี่ปุ่นพูดออกไปเนแทบจะสำลักข้าว
"ห๊า อะไรน๊ะ"
เนตะโกนออกมาเสียงดังทำหน้าเหมือนเห็นผี
"มีแฟนแล้ว เหรอ น้องญี่ปุ่น"
"อิอิ เขิน มีเนะ"
"เฮ้ย ใครวะหมีขาวเนี่ย"
ญี่ปุ่น ไม่สนใจพูดต่อก้มหน้าก้มตากินข้าวที่วางอยู่ตรงหน้า
"ไอ้เปี๊ยก มาทำอะไรอยู่ตรงนี้วะ"
เสียงของตัวจริงดังมาแต่ไกล เฟียตเดินกลับมาจากโรงเรียนเหงื่อท่วมตัวเพราะแวะเล่นบาสฯกับเพื่อนๆก่อนก ลับ
"อ่า หมีขาวอ่าทำมายเพิ่งมาเนะ เค้ารอน๊านนาน"
"ห๊า ไอ้เฟียตเนี่ยเหรอ หมีขาว"
เนทำเสียงตกใจอีกรอบ มองหน้าญี่ปุ่นแล้วหันไปมองหน้าเฟียต
"ทำไมวะไอ้เน มึงมาวอแวอะไรเด็กกู"
เฟียตปรี่เข้าไปหา
"เอ๋ไม่วอแวเนะ พี่เน๊เน้เลี้ยงข้างเค้าอ่า หมีขาวมากินข้าวดิพี่เน๊เน้จาเลี้ยง"
"เว้ย กูเลี้ยงน้องญี่ปุ่นคนเดียวโว้ย มึงหาแดกเอง"
"ไอ้นี่ รีบกินเลยไอ้เปี๊ยก กูซื้อขึ้นไปกินบนห้องเองก็ได้เว้ย อยู่ตรงนี้นานมีคนมองเด็กกูจะแดกเข้าไปแล้วเนี่ย"
เฟียตเขม่นเนอยู่ รีบเดินไปสั่งข้าวพอเสร็จก็ลากตัวญี่ปุ่นขึ้นห้องไปทันที เนได้แต่นั่งเอ๋ออยู่เซ็งขึ้นมาทันที
:really2: :really2:
เขียนโดย eiky
-
สู้ สู้ นะจ้าหนูปุ่น
เดี่ยวป้าทำป้ายไฟไปเชียร์
(แอบอยู่ข้างเตียง :m24:)
:z1: :z1: :z1:
-
ขอบคุณนะคะไรเตอร์ กร๊าก .55++ นิสัยไปเเอบดูเค้ายังไป วิจารณ์เค้าอีก ญี่ปุ่น จะเก่งกล้าไปเเล้วลูก จะอยู่บนเลย 55+++เเต่อาจจะสำเร็จ ก็ได้นารอบนี้ ช่วงนี้หมีขาวเป็นคนดีมากเลย
-
ขอให้โดนสำเร็จโทษซักทีเห๊อะ
-
ญี่ปุ่นเจ้าเล่ห์ที่สุด ไม้ได้เอ๋อซักหน่อย
-
ญี่ปุ่นร้ายบริสุทธิ์มากมาย :laugh:
-
:z13: จิ้ม จึ๊กๆๆๆๆๆๆๆ อิอิ
ปล.ญี่ปุ่นขี้โม้อ่ะ ฮ่าๆๆๆๆๆๆ
-
เจ้าเล่ห์มากเลยเนอะ ญี่ปุ่นอ่าาา :jul3:
แล้วบอยกับเอกคงเลิกอายไปแล้วแหละ 555 ตัวแสบจริงๆหนูญี่ปุ่น
พี่เนเซ็งแย่ อย่าไปสู้กะหมีขาวเค้าเลย ขนาดหมีดำยังแอบหายตัวเลยนะช่วงนี้ :monkeysad:
-
เจ้าเล่ห์ไม่มีใครเกินไอ้หญ้าแห้งหรอก วัยนี้วัยอยากลอง
-
เจ้าเล่ได้อีกน้องญี่ปุ่น :jul3:
ไปแอบดูจะขโมยวิชาเค้าไม่พอ ยังไปวิจารณ์เค้าอีก
:sad4:แล้วเมื่อไรจะสำเร็จละเนี้ยยยย
-
:pig4: :pig4: :pig4:
-
555+
เนคงอึ้งมาเลยนะเนี่ย
แต่เอกกับบอยเนี่ย ไม่อาย ปุ่นเลย
หน่้ามืดไปแล้ว
:jul3:
-
อิ๊คค เค้าอยากจะหัวเราะเป็นภาษาเยอรมัน
น้องญี่ปุ่นของเค้ามันร้ายบริสุทธิ์มากเลยอ่ะ ไปออก Field อย่างนี้คงเก่งขึ้นเยอะ ก็เห็นของจริงมาแล้วนี่เนอะ
ต้องขอบคุณอาจารย์ภาคสนามอย่างเอกกับบอย สุดยอดเลยน้อง ยังขย่มต่อหน้าต่อตาเพื่อนได้ ไอ้น้องญี่ปุ่นมันก็นะ ยืนดู เฮ้อออ~
อิ๊ค เค้าว่ามันคงถึงเวลาแล้วแหล่ะ
ป่ะ เฟียต ไปเตรียมตัว ฉากหน้าคงได้เสียเหงื่อกันแล้ว
กร้ากกก ชอบใจอ่ะ ชอบใจๆๆๆๆๆๆ
มาต่อเร็วๆน้าอิ๊ค เค้าคลั่งน้องญี่ปุ่นจริงๆ :m1:
-
ฮัตตี้ฮัตตี้ ต๊าย น่ารักแฮะชื่อนี้... อันนี้พ่อตั้งให้ตั้งแต่เกิดใหม่ๆ แล้วจ้า... อุๆ
อาวร่ะๆ เค้ามาพูดถึงปุ่นปุ๊น ปุ๊ดปุ๋ง ปู้ดป้าด ของเค้าดีก่าเนะ...
ยังไม่ได้ลองตามเรื่องอื่นของคนเขียนเลยครับ แอบเห็นข่าวว่าเศร้าไม่ฮาเท่าไหร่ เลยยังไม่กล้าอ่าน เพราะช่วงนี้ต้องการพลังงานทางบวกเยอะเป็นพิเศษ ที่ตามอ่านพอมีเวลาหน่อยก็ไม่กี่เรื่องเท่านั้นเอง ถ้าไม่มีหลังค์ไมค์แนะนำมา ผมคงไม่ได้อ่าน ขอขอบคุณนักอ่านเงา ผู้ไม่ได้เอาแต่อ่านฟรี แต่ใจดีส่งคำแนะนำมาให้ใว้ตรงนี้ด้วยครับ ขอพูดถึงเรื่องนี้ก่อนเลยแล้วกันนะ
ผมว่าคนเขียนต้อเหนื่อยมากที่สุดกับฉากแข่งกีฬาแน่ๆ เพราะมันเข้มข้นมาก ทำเอาคนไม่ชอบดูกีฬาอย่างผมติดตามแทบทุกช็อต แถมยังต้องลุ้นว่าน้องปุ่นของเราจะงัดไม้ไหนออกมาเอาชนะคู่แข่งให้ได้ การเขียนฉากนี้ยาวๆ ไม่ใช่เรื่องธรรมดาแล้ว การทำให้ทุกฉากน่าติดตามยิ่งยากกว่า เจ๋งครับเจ๋ง
การสร้างคาแร็คเตอร์ปุ่นออกมาซะน่ารักขนาดนี้อีก ปกติ เราจะเห็นเอ๋อๆ ก็คือ เอ๋อๆ อ่อนๆ ไอ้เอ๋อฤทธิ์แตกขนาดนี้ไม่เคยเห็นนะ สร้างเรื่องปวดหัวให้ชาวบ้านเขาไปได้ทั่วจากความไร้เดียงสาของมัน วุ้ย... อ่านไปหลงรักไป แต่อย่ามาอยู่ใกล้ๆ นะ ตบหัวทิ่มเลย... ฮ่าๆ
หมีดำออกมาน้อยไปหน่อยนะ บอกตรงๆ โหวตหมีดำ... เอาของดำมาเซ่นด่วน.... หุๆ
-
อย่าหลวมตัวไปหลงเน้อพี่เน ไอ้ญี่ปุ่นมันร้าย :m20:
-
คราวนี้คงเสดสมอารมหมายสักทีนะ
อย่าแกล้งคนอ่านเลยสงสารเฟียตจะแย่เเล้ว
-
อย่าแกล้งหมีขาวเค้านักเลยนะ
สงสารสุดๆๆๆ
-
+1 ให้น้อง eiky หนูปุ่นทำพี่เน้เน๊อกหักดังเป๊าะซะแล้ว ใสซื่อบริสุทธิ์จริง ๆ เลยหนูปุ่น
รอลุ้นน้องปุ่นจะขึ้นขี่หมีขาวแบบคู่บอย+เอก ว่าจะเป็นยังไงบ้าง ต้องคอยให้กำลังใจ
หมีขาวรึเปล่าน้า กลัวหมีขาวจะช๊อคเสียก่อน ..... :pig4: :pig4:
-
ทีแท้ก็ยุ่นปี่ ญี่ปุ่นนี่เอง 555+
ปล.ขอบคุณครับที่มาต่อ
-
เธอชั่งกล้า แอบดูเขายังมาวิจารณ์เขาอีกอ่ะ
คุ ๆ ๆ ๆ ๆ
-
ฮัตตี้ฮัตตี้ ต๊าย น่ารักแฮะชื่อนี้... อันนี้พ่อตั้งให้ตั้งแต่เกิดใหม่ๆ แล้วจ้า... อุๆ
อาวร่ะๆ เค้ามาพูดถึงปุ่นปุ๊น ปุ๊ดปุ๋ง ปู้ดป้าด ของเค้าดีก่าเนะ...
ยังไม่ได้ลองตามเรื่องอื่นของคนเขียนเลยครับ แอบเห็นข่าวว่าเศร้าไม่ฮาเท่าไหร่ เลยยังไม่กล้าอ่าน เพราะช่วงนี้ต้องการพลังงานทางบวกเยอะเป็นพิเศษ ที่ตามอ่านพอมีเวลาหน่อยก็ไม่กี่เรื่องเท่านั้นเอง ถ้าไม่มีหลังค์ไมค์แนะนำมา ผมคงไม่ได้อ่าน ขอขอบคุณนักอ่านเงา ผู้ไม่ได้เอาแต่อ่านฟรี แต่ใจดีส่งคำแนะนำมาให้ใว้ตรงนี้ด้วยครับ ขอพูดถึงเรื่องนี้ก่อนเลยแล้วกันนะ
ผมว่าคนเขียนต้อเหนื่อยมากที่สุดกับฉากแข่งกีฬาแน่ๆ เพราะมันเข้มข้นมาก ทำเอาคนไม่ชอบดูกีฬาอย่างผมติดตามแทบทุกช็อต แถมยังต้องลุ้นว่าน้องปุ่นของเราจะงัดไม้ไหนออกมาเอาชนะคู่แข่งให้ได้ การเขียนฉากนี้ยาวๆ ไม่ใช่เรื่องธรรมดาแล้ว การทำให้ทุกฉากน่าติดตามยิ่งยากกว่า เจ๋งครับเจ๋ง
การสร้างคาแร็คเตอร์ปุ่นออกมาซะน่ารักขนาดนี้อีก ปกติ เราจะเห็นเอ๋อๆ ก็คือ เอ๋อๆ อ่อนๆ ไอ้เอ๋อฤทธิ์แตกขนาดนี้ไม่เคยเห็นนะ สร้างเรื่องปวดหัวให้ชาวบ้านเขาไปได้ทั่วจากความไร้เดียงสาของมัน วุ้ย... อ่านไปหลงรักไป แต่อย่ามาอยู่ใกล้ๆ นะ ตบหัวทิ่มเลย... ฮ่าๆ
หมีดำออกมาน้อยไปหน่อยนะ บอกตรงๆ โหวตหมีดำ... เอาของดำมาเซ่นด่วน.... หุๆ
+1 พี่กระต๊อบ
ใช่ๆๆๆๆ เห็นด้วยอย่างรุนแรง คือมีพี่มากระซิบบอกว่าให้อ่าน ไม่ควรพลาดเรื่องนี้เด็ดขาด หุหุ
ชอบตอนฉากแข่งกีฬามากอ่ะ มันชวนให้ติดตามมากเลย อ่านแล้วหยุดไม่ได้ ต้องลุ้นว่าญี่ปุ่นจะงัดแผนไหนออกมา ญี่ปุ่นจะถูกแต่งตัวแบบไหน จะมีใครมองมันบ้าง ใครจะมาจีบมันบ้าง ญี่ปุ่นมันสเน่ห์แรงแบบไม่รู้ตัวเลยนะเนี่ย
ไอ้น้องญี่ปุ่นมันเป็นขวัญใจเราเลย :กอด1:
-
มะ..มะ...หมีขาวอาบน้ำปะแป้งรอได้เล๊ยยยย....
นู๋ญี่ปุ่นศึกษามาอย่างดีแล้วน้า....เดี๋ยวนู๋จัดการเอง.. :a2:
:เฮ้อ: มันจะรอดไหมว่ะงานนี้...(แอบสยองแทนหมีขาวอ่ะ)
:จุ๊บๆ: เด็กแสบ กะ น้อง eiky
กด + ให้อาจารย์ เอก กะ บอย
-
ญี่ปุ่นน่ารักมากกกกกกก แต่นะ ทีกับคนอื่นนะวิจารณ์จังเลยน่า
เอาของตัวเองให้ผ่านก่อนดีมั้ยจ๊ะปุ่นจ๋า คริ ๆ
ถ้าหมีขาวรู้ว่าปุ่นไปศึกษาดูงานมาแล้วละก็ อิอิ ไม่อยากจะคิดต่อเลย
รอพาร์ทหน้าดีกว่าเลยเนะ 55+
-
:laugh:ปุ่นเอ้ยยยยยย แอบดูเค้าแล้วยังไปวิจารณ์เค้าอีกแนะ :m20:
รอตอนต่อไป รอๆๆๆๆ
-
ญี่ปุ่นอ้ะ ทำไปได้ไง ไปแอบใต้เตียงคนอื่นไม่ชวนเลย :m20:
-
ญี่ปุ่น แอบเจ้าเล่ห์นะเนี่ย อิอิ อยากดูตัวอย่างก็ไม่บอก เอกกับบอยเลยสาธิตให้ดูซะเลย
ว่าแต่เมื่อไร ญี่ปุ่นจะร่วมมือกับหมีขาวแบบราบรื่นสักทีนะ
-
:m20: o13
-
ญี่ปุ่น ร้ายเดียงสาจริง
แอบดูแล้วยังกล้าวิจารณ์อีกนะ
ทั้งๆ ที่ตัวเองไม่ได้รู้เรื่องอะไรเลย :laugh:
อยากกดบวกให้อะ แต่ทำไม่เป็น แล้วไม่รู้ว่าจะบวกให้่ได้หรือยัง
-
ญี่ปุ่นน่ารัก
-
มาดันน้องญี่ปุ่นที่กำลังฮอทสุดๆในหัวใจของเพ่จ๋าเน้ อิอิ :m1:
-
มาช่วยดัน.....กระทู้จ้า.................
สนุกมากๆๆๆเลย
อ่านแล้วรู้สึกขำขำ
และชอบญี่ปุ่นมาก
เป็นเด็กที่ฉลาดมากเลยอ่ะ
:กอด1: :กอด1: :กอด1:
-
จะอยู่ข้างบนจริงอ่ะ
ได้ข่าวว่าอยู่ข้างล่างยังไม่รอดเลยนะหนู
:laugh:
-
ตามอ่านทันแว้วววว :m32:
ฮามากมายเจ้าค่ะ
หนูญี่ปุ่นร้ายบริสุทธิ์จริงๆ
ไม่รู้คุณพ่อคุณแม่เลี้ยงยังไงถึงได้ลูกแบบนี้ออกมา (กร๊ากกกกก)
อ่านไปก็สงสารพี่เฟียตหมีขาว คือ อ่านเลิฟซีนเรื่องนี้ :m29:
แล้วไม่เหมือนเลิฟซีนทั่วไป เป็นแบบว่าลุ้นมากๆ แต่ก็คิดในใจ ครั้งนี้ก็ปิ๋วชัวร์ ฮ่าๆ
มันต้องมีเหตุการณ์รั่วๆเกิดขึ้น :m30:
แต่ก็นับถือในความอดทนพี่หมีขาวนะ รักจริงต้องอดทน(รอ)
คือพี่แกไม่ได้ตั้งใจจะทนหรอก แต่จำต้องทน ฮาๆ :m12:
พี่โฟคหมีดำก็น่าสงสารเหลือเกินๆๆๆๆ :m8:
น่าจะหาคนมาดามใจให้พี่แกบ้างนะคะ เป็นหมีดำอยู่แล้ว
ความรักก็ยังดำมืดอีก น่าฉงฉานนนง่ะ
คู่บอยกะเอกน่ารัก แต่ก็น่าสงสาร จะจู๋จี๋กัน
ญี่ปุ่นโผล่ไปทุกทีซิน่า จนสองคนนี้เค้าไม่อายแล้วอะ ฮาๆ
เป็นกำลังใจให้ รอตอนต่อไปนะค้า :3123:
ขอบคุณสำหรับนิยายน่ารักๆค่า :pig4:
-
:pigha2: :pigha2:
-
น้องญี่ปุ่นจะโดนไหมอะ คราวนี้..อิอิ
ขอบคุนนะค้าบบ eiky
-
คำว่าไร้เดียงสา คงไม่คู่ควรพอกับหนูเอ๋อของป้ามังค่ะ 555
-
ญี่ปุ่นจ๋ามายังเอ่ย รออยู่น๊า
-
หุหุ มาแย้วววว มาแย้วววว เพื่อนๆว่ามันจะจบง่ายไหมอ่า น้องญี่ปุ่น เหอๆๆๆ ป่วนไปวันๆเนะ
(สำเร็จแย้วววววว)
พอขึ้นมาบนห้องญี่ปุ่นก็ทำท่าเขินอายยืนบิดไปบิดมาลอกเลียนท่าทางของบอย เพราะจะให้อายจริงๆยังไม่เคยรู้สึกแบบนี้มาก่อน
"มึงเป็นไรวะไอ้ เปี๊ยก ยืนบิดอยู่ได้ปวดขี้เหรอ"
"แอ่ะ หมีขาวอ่า มะเข้าจายเนะ เค้าเขิน"
"หือ เขินไรวะ"
"ก็เขินหมีขาวอ่า"
"วะไอ้ นี่ จะมาเขินไรกู กูเห็นหมดไส้หมดพุงมึงแล้ว ไปๆไปอาบน้ำกูจะกินข้าว"
เฟียต ไล่ไปอาบน้ำแล้วก็เดินไปหยิบจานข้าวหลังห้องมาเอากล่องใส่ข้าวเทลงในจาน ส่วนญี่ปุ่นเดินทำท่าเขินเข้าไปอาบน้ำ
"เออ แปลกได้อีกไอ้เปี๊ยก นับวันท่าจะบ้าขึ้นทุกวัน เฮ้อ"
เฟียตบ่นพึมพัมแล้วก้มหน้าก้มตากิน ข้าว พอญี่ปุ่นออกจากห้องน้ำมา
"แว้กก มึงไม่ไปเช้ดตัววะไอ้เปี๊ยก มากอดกูทำไม๊"
"เอ๋ หมีขาวอ่า วันนี้เค้าจาทำแบบนั้นอีกน้า อิอิ เขิน"
ญี่ปุ่นปรี่เข้าไปกอดเฟียตทั้งที่เนื้อตัวยังเปียกไปด้วยน้ำ เฟียตสะดุ้งโหยงออกทันที
"เว้ย มึงแน่ใจเหรอ ไม่ใช่มาขี้ใส่ห้องกูอีกน้า"
"เอ๋ งั้นเค้า ไปอืออึ๊ก่อนเนะ อิอิ รอแป๊บน้า"
ญี่ปุ่นวิ่งเข้าไปในห้องน้ำอีกรอบ ส่วนเฟียตนั่งทำหน้าขยาดอยู่ สักพักญี่ปุ่นก็เดินออกมาจากห้องน้ำ ยิ้มแป้นออกมาทำหน้าอายอยู่
"อิอิ เค้าพร้อมแล้วน้า มาๆ"
"อะไร กูยังไม่ได้อาบน้ำเลย"
"เร็วดิ หมีขาวอ่า ชักช้าเนะ"
เร่ง เขาอีกเฟียตทำหน้าเหวอ แต่ก็ยอมเดินเข้าไปอาบน้ำแต่โดยดี พออาบน้ำเสร็จออกมาก็เห็นญี่ปุ่นนอนคว่ำตีขาเปาะแปะอย่างเพลินใจ
"โห ยั่วกูเลยว่างั้น"
"เอ๋ อิอิ มาเลย มาเลย"
ญี่ปุ่นพลิกกาย ขึ้น เฟียตเดินเข้ามาช้าๆ
"มึงแน่ใจนะว่าจะสำเร็จ"
"เอ๋ สำเร็จดิ เค้าไปดูมาแล้ว อิอิ"
"ดูไรวะ"
"น่าหมีขาวอย่าพูด มากเนะ เค้าเสียอารมณ์"
เข้าใจพูดไปโน่น
"จะมีอะไรกันมันต้อง ปลุกอารมณ์ก่อนโว้ย จะมาเปิดแล้วแทงไม่ได้โว้ย"
"เอ๋ ปลุกยังงายอ่า ปลุกเค้าดิหมีขาว เค้าพร้อมแล้ว อิอิ"
ญี่ปุ่นนอนหัวเราะคิกคัก เฟียตเริ่มไม่แน่ใจว่าคนตัวเล็กจะเข้าใจในสิ่งที่พูดหรือไม่แต่ก็ต้องลอง เสี่ยงดู
"มึงร้องกูก็ไม่ยอมแล้วนะคราวนี้ หึ กูรอมานานแล้ว"
"เค้า ไม่ร้องหรอก อิอิ เค้าจะอดทน"
เฟียตพยักหน้าแล้วเข้าไปทาบตัวลงบนตัว ของญี่ปุ่น
"อิอิ เอาเลยหรา เขินอ่า"
"อ้าว ไอ้นี่ห้ามพูดสิเวลาจะมีอะไรกันน่ะ กูหมดอารมณ์พอดี"
"อ่ะอ่ะ ไม่พูดก็ได้ อิอิ"
ญี่ปุ่นยอมหุบปากเงียบแต่โดยดี เฟียตประกบปากทันที ญี่ปุ่นที่เคยลิ้มลองรสชาติจูบของเฟียตแล้วก็ตอบรับจูบอย่างไม่ขัดเขิน พออารมณ์พาไปญี่ปุ่นก็แสดงอาการพึงพอใจของเรือนร่างออกมา เฟียตอมยิ้มพอใจอยู่
"มึงทำให้กูบ้างดิ ไหนบอกจะทำ"
"ทำอาราย อ่า เค้ากลัวอ๊วกเนะ"
ญี่ปุ่นทำหน้าย่นใส่ เพราะเฟียตชี้ไปตรงน้องชายของตัวเอง
"ค่อยๆดิวะ อย่าพรวดพราดอม ของกูเล็กที่ไหน" ยังคุยโวไม่เลิก
"แอ่ะ มาๆ"
"ทำเหมือนกินไอ ติมดิ"
เฟียตบอกแล้วหลับตาพริ้ม ญี่ปุ่นค่อยๆทำตามที่บอกหน้าเหยเกแต่ก็ยอมทำแต่โดยดี
"อ่า มันหย่ายอ่า เค้าอมมะได้"
"เลียเอาดิวะเร็วๆ กูเสียว"
เฟียต เร่งญี่ปุ่นทำตาม
"อ่า เก่งนะเนี่ยเมียใครวะ"
เฟียตทำท่าชม ญี่ปุ่นเงยหน้าขึ้นมาทันที
"อิอิ เก่งหรา มาๆเค้านั่งเหมือนบอยให้เนะ"
"หือ ไอ้บอยมันนั่งใครวะ"
"อุบส์ ม่ายมีอารายเนะ มาๆเค้าจานั่ง"
"เฮ้ย จะนั่งพรวดพราดไปได้ไง ต้องทาโลชั่นก่อน"
เฟียตร้องบอกเพราะคนตัวเล็กจะนั่งคร่อมแล้ว
"ทา ดิ อิอิ"
"ไหนหันก้นมา"
"เฟียตบอก ญี่ปุ่นหันก้นมาหาเฟียตทันทีไม่มีอาย เฟียตค่อยๆทาโลชั่นลงไป
"อิอิ เย๊นเย็นเนะ"
"ห้ามร้องนะมึง"
"เอ๋ งั้นไปเอาอะไรมากัดดีกว่า อิอิ กลัวร้องเนะ"
ไม่รู้สึกว่ากำลังจะมีอะไรกัน เหมือนกำลังจะเล่นเกมหรือทำอะไรสักอย่างที่ไม่ใช่การมีเซกส์ พอเอาผ้าเช็ดตัวมาก็กัดไว้ในปาก
"เอาอย่างนี้เลย"
เฟียตถาม กลั้นหัวเราะไว้ ญี่ปุ่นทำหน้าย่นแล้วขึ้นคร่อมหว่างขาของเฟียต
"แอ๊กก ก"
ร้องออกมาแต่อยู่ในลำคอเพราะญี่ปุ่นนั่งพรวดลงไปเกือบครึ่งลำน้ำ หูน้ำตาไหลจะถอนตัวออก แต่ก็รั้งตัวไว้
"อดทนเนะอดทน"
ญี่ปุ่น พึมพัมอยู่ในใจ หลับหูหลับตาขนลุกซู่ เฟียตมองแล้วก็สงสารคนตัวเล็ก นี่ไปดูจากใครมาแน่ๆ
"ไหวไหมไอ้เปี๊ยก"
เฟียตถามเสียงอ่อนโยน รู้สึกคับแน่น
"อือ"
ญี่ปุ่นพยักหน้าทั้งน้ำตา โหย่งก้นขึ้นเพราะเจ็บ
"มาๆ กูทำเอง"
เฟียตผงกตัวขึ้นแล้ว อุ้มญี่ปุ่นให้นอนลงโดยที่ยังไม่ถอดถอนออกจากร่าง
"ถอดออกก่อน แล้วค่อยเอาเข้าใหม่ มึงจะได้ไม่เจ็บ"
เฟียตพูดญี่ปุ่นยังนอนกัดผ้า เช้ดตัวน้ำตาไหลอยู่
"อ่า แน่นจังเลยไอ้เปี๊ยก สุดยอด"
เฟียต ครางออกมา ญี่ปุ่นพยายามดิ้นหนีร่างกายมันไม่สู้ แต่ใจสู้เหลือเกิน
"สู้ เว้ย"
ญี่ปุ่นร้องออกมาในใจ แล้วกัดฟัน พอเฟียตเริ่มขยับก็ทนไม่ไหวแล้ว
"อ่า แสบๆๆ เจ๊บ เจ็บ"
ญี่ปุ่น คายผ้าเช็ดตัวอกจากร่างร้องออกมาเสียงดัง
"ทนเอาหน่อยสินะ ไอ้เปี๊ยก อีกนิดเดียว กูจะไม่ไหวแล้ว"
"อ่า ไม่เอ๊า เค้าแสบ"
"ไหนมึง บอกจะไม่ร้องไง"
ญี่ปุ่นหยุดกึก ทำหน้าย่นกัดฟันทน น้ำตาไหลออกมาอาบหน้า ทำไมมันทรมานแบบนี้นะ เฟียตเองก็พยายามโลมเล้าซุกไซร้ไปตามคอและหน้าอกของญี่ปุ่นพอจะให้เพลิด เพลินไปได้บ้าง
"อ่า กูไม่ไหวแล้ว"
เฟียตตัวเกร็งกอดญี่ปุ่น ไว้แน่น มือก็ช่วยญี่ปุ่นอยู่
"อ่า เค้าปวดฉี่ แว้กกก เค้าจาฉี่อ่า"
เฟียต ไม่สนใจเร่งมือ
"แว้กกก ฉี่แตกแย้ววว"
ญี่ปุ่นร้องออกมาไม่ เคยเลยจริงๆที่จะช่วยตัวเอง แม้จะเคยฝันเปียกแต่ก็คิดว่าฉี่รดที่นอน
"อ่า"
ญี่ปุ่น กระตุกตัวเหมือนเฟียตรู้สึกแปลกประหลาด กอดเฟียตไว้แน่น
"เอาออก เอาออก เค้าแสบ"
ญี่ปุ่นดันตัวของเฟียตออก
"เฮ้ย ไอ้เปี๊ยกเลือดออกอ่ะ"
"แงๆๆ ไอ้หมีขาวบ้า แทงเค้าจนเลือดออก นี่แน่"
ถีบโครมเข้าที่กลางอก เฟียตหงายหลังตกเตียงทันที
"เฮ้ย ไปล้างก่อน เจ็บไหม"
"อ่า รังแกเค้าอ่า รังแกเค้า"
ญี่ปุ่น ร้องไห้ออกมา เฟียตเองก็ตกใจจะเข้าหาตัวแต่ญี่ปุ่นดิ้นพรวดพราดไม่ยอมให้เข้าหา
"โอ๋ๆ ไหนบอกจะไม่ร้องไงครับ คนดี หือ"
เฟียตปลอบเสียงอ่อน
"ก็ทำ เค้าเลือดออกอ่า แสบเนะ"
ยังมีหน้ามาพูดอีก ระหว่างที่พูดก็หยุดร้องไห้ก่อนแล้วค่อยพูด
"มาๆ เดี๋ยวพาไปล้าง"
เฟียต อุ้มญี่ปุ่นขึ้นทันทีเดินเข้าห้องน้ำไป
"ฮึกๆๆๆ"
ยังสะอื้น อยู่ พอร่างโดนน้ำก็แสบร้องออกมาเสียงดังกอดเอวเฟียตไว้แน่น
"แว้กก กก แสบบบ"
"โอ๋ เดี๋ยวก็หายนะ ล้างก่อนเดี๋ยวติดเชื้อ"
"อ่า น่ากลัวเนะ ทำไมไม่บอกว่ามันน่ากลัว หือ ไอ้หมีขาวบ้า"
เริ่มโวยวาย อีกรอบ ตีอกชกตัวเฟียตอีกครั้ง
"อ้าว ครั้งแรกก็แบบนี้ล่ะน่า เดี๋ยวครั้งต่อไปก็ดวกเองล่ะไอ้เปี๊ยก ทำบ่อยๆจะได้ไม่เจ็บ"
"มะเอา อ่า เจ็บจาตาย ทำไมบอยมะเจ็บ"
"หือ"
"ล้างให้เค้าเร็วๆเนะ เค้าแสบ"
เร่งเฟียตเพื่อเปลี่ยนเรื่อง
"มึงไปนั่งอึ๊ออกก่อน ดิ กูปล่อยในนะเมื่อกี๊"
"อึ๊แล้วอ่า"
"เออน่า หรือมึงอยากจะมีลูกกับกู"
"เอ๋ เค้าจาท้องหรา อิอิ ดีๆ เค้าอยากมีลูกเนะ อิอิ"
เลิกร้องไห้ไปเลย ทำสายตาเป็นประกาย
"ไอ้ นี่ ไปๆไปนั่งเบ่งออกมา"
"มะเอาอ่า เค้าจามีลูก อิอิ ตั้งชื่ออาไรดีน้า ญี่ปุ่นกะหมีขาว อิอิ"
ไม่ได้สนใจคนตัวใหญ่เลย พอล้างตัวเสร็จเฟียตก็บังคับให้นั่งชักโครกเพื่อล้างออก พอเสร็จเฟียตก็เช็ดให้เพราะเวลาฉีดน้ำเข้าไปก็ร้องโวยวายออกมาอีก
"อ่า แสบ แสบอ่าหมีขาวเค้าแสบ"
"เดี๋ยวกูใส่ยาให้ มึงออกไปก่อนไป กูขอล้างตัวก่อน"
เฟียตบอก ญี่ปุ่นเดินออกจากห้องน้ำมาก่อนเฟียต พอเฟียตออกมาจากห้องน้ำก็หัวเราะเสียงดัง เพราะญี่ปุ่นนอนให้พัดลมเป่าก้นอยู่ในท่าคลาน
"มึงทำอะไรวะไอ้ เปี๊ยก"
"ใส่ยาให้เค้าดิ หัวเราะน้าๆ เดี๋ยวๆจะโดนน้า"
ญี่ปุ่น ทำหน้าย่นใส่เฟียตไม่ได้สนใจยังโก่งก้นให้พัดลมเป่าอยู่
"มาๆ แสบหน่อยนะมึง"
เฟียตเดินไปหยิบยาเหลืองในตู้มาแล้วเอาสำลีมาชุบ ค่อยๆทาลงไป
"แว้กกกกก แสบบบบบบ"
"เฮ้ย เดี๋ยวไม่หายนะมึง"
"แสบ อ่า แสบบบ"
"เออน่า เดี๋ยวก็หาย"
พอทายาเสร็จญี่ปุ่นก็ยังนอน โก่งก้นให้พัดลมเป่าอยู่ มีการสั่งให้เฟียตไปเอาแป้งเด็กมาโรยอีกต่างหาก พอโดนพัดลมเป่าก็หลับไปเลย เฟียตที่นั่งอยู่ข้างๆก็ยิ้มออกมา
"กูรัก มึงจังเลยไอ้เปี๊ยก ทำไมมึงน่ารักแบบนี้วะ"
เฟียตจัดท่านอนของคนตัว เล็กที่เปลือยกายอยู่ เฟียตกระชับวงกอดให้แน่นขึ้นกว่าเดิม
พอเช้า ญี่ปุ่นก็แหกปากร้องเสียงดังออกมาจากในห้องน้ำ ปลุกเฟียตให้ตื่นทันที
"เป็น อะไรวะไอ้เปี๊ยก"
"แสบบบ โอ๊ยยย แสบบ"
เฟียตเปิดประตูเข้าไป ในห้องน้ำทันที
"แหว่ะ ไอ้บ้า เหม็นฉิบหาย นี่มึงแดกอะไรมาวะ"
"ฮี่ๆ ก็เค้าอึ๊นี่"
ลืมเรื่องแสบไปเลย ทำหน้าอายๆยิ้มแห้งๆออกมา
"ล้าง ก่อนดิเดี๋ยวกูใส่ยาให้ นี่มึงยังไม่ได้อาบน้ำนี่"
"อาบให้เค้าหน่อย ดิ"
ได้ที แม้จะเจ็บแต่เรื่องแบบนี้ไม่เคยเผลอ เฟียตถอดเสื้อผ้าออกทันที
"เออ กดชักโครกก่อนดิ ไอ้บ้าเหม็นจะตาย"
"อิ อิ ดูแลเค้ากะลูกน้า อิอิ พ่อหมีขาว"
เฟียตยิ้มออกมาดึงตัวญี่ปุ่น มากอด
"ว่าไงแม่หมีขาว คืนนี้จะไหวไหมถ้าพ่อหมีขาวอยากจะทำลูกอีกอ่ะ"
"หวายๆ ไม่เอาอ่า เอาลุกคนเดียวเนะ อาบน้ำเลย อาบให้เค้าเลย"
ญี่ปุ่นใช้เฟียตแล้วยืน ล่อนจ้อนอยู่ให้เฟียตอาบน้ำให้
"มึงจะไปโรงเรียนไหวไหมไอ้เปี๊ยก"
"เอ๋ ไหวเนะ"
"มึงไม่แสบเหรอ เดี๋ยวคนก็สงสัย"
เฟียตพูดให้คิด
"เอ๋ เนอะ งั้นขาดเรียนดีกว่าเนะ อิอิ แล้วเค้าหิวข้าวทำงายอ่าหมีขาวมะอยู่เนะ"
"เออๆ กูขาดด้วยก็ได้ ดูแลเมีย"
ญี่ปุ่นหัวเราะออกมาชอบใจใหญ่ พออาบน้ำเสร็จก็มาทำท่าเดิมใส่พัดลม เฟียตลงไปซื้อเสบียงมาให้คนตัวเล็ก สรุปวันนี้ทั้งวันก็จะนอนกกันอยู่ในห้อง พ่อหมีขาวกับแม่หมีขาว หึหึ
:จุ๊บๆ: :จุ๊บๆ:
เขียนโดย eiky
-
แอร๊ยยยย น่ารักอ่ะ พ่อหมีขาวกับแม่หมีขาว :-[
แต่แน่ใจเหรอเฟียตว่าเป็นเมีย ไม่ใช่ลูกเหรอ 555
ญี่ปุ่นเป็นสาวแล้วนะ กร๊ากกกก :m20:
-
เวรกรรม ช่างเป็น NC ที่อ่านแล้ว ไม่มีอารมณ์หื่นเลยแม้แต่กะติ๊ดเดียว
น้องปุ่นดันคิดว่าตัวเองจะฉี่แตกซะอีก
สงสารหมีขาวจริง จริ๊ง มีเมียโคตรเด็ก
แทนที่จะอีโรติก ดันออกแนวคอมเมดี้ซะงั้น
-
เอ่อ NC แบบฮาๆนะเนี่ย อ่านไปงงไป NC แล้วหรอ
หมีขาว ในที่สุดก็สำเร็จ ต้องรับผิดชอบญี่ปุ่นนะ ห้ามทิ้งขว้างนา อิอิ
-
+1 ให้น้อง eiky อ่านไปหัวเราะไป หนูปุ่นผู้แสนจะใสซื่อจริง ๆ
จะมีลูกกับพ่อหมีขาว ฝันเฟื่องได้อีก ตอนนี้เป็น NC ที่แสนจะน่ารักเลย
หนูปุ่นน่ารักได้ทุกขณะจิตแม้กระทั้งตอนอึอื๊อ ..... :laugh: :laugh:
-
น้องญี่ปุ่นน่ารักแบบฮาๆ อิอิ
อ่านแล้วอิจฉาหมีขาว ได้แฟนแบ๊ววะขนาดนี้
-
และแล้วน้องปุ่นก็ถึงเวลาออกเรือน :m20:
-
น่ารักๆเอาอีกดิน้องญี่ปุ่นเดี๋ยวก็ชินเหมือนพี่เฟียตบอกนั้นละ :m20:
-
ปุ่น น่ารักจังเลยอ่าปุ่น:-[
-
โอยยยยยยยยยยย
ครั้งแรกในชีวิต
ที่อ่าน NC แล้วนั่งหัวเราะ กร๊ากกกกก :m20:
-
อิ๊คคค อิ๊คแต่ง NC ที่ไม่ธรรมดาเลยนะ
แต่เค้าชอบแบบนี้อ่ะ เค้าคิดว่ามันเหมาะสมแล้วกับบุคลิกของญี่ปุ่น
เพราะว่าเนื้อเรื่องไม่ได้เน้นเรทเร้าใจตั้งแต่แรกนี่นา
แล้วญี่ปุ่นมันก็เป็นคนบ้าๆบอๆอย่างนี้อยู่แล้ว ญี่ปุ่นมันน่ารักในแบบฉบับของมันนะ
ไอ้ความใสและไปเรื่อยของมันเนี่ยแหล่ะคือเสน่ห์
คราวนี้ไอ้พี่เฟียตก็ไปไหนไม่รอดแล้วสิ เค้ายกให้เฟียตเป็นพระเอกแบบไม่ต้องลุ้นโฟคเลยแล้วกัน
เพราะเห็นถึงความอดทนและการกระทำที่ดูแลเอาใจใส่ของเฟียตที่มีต่อญี่ปุ่น
ถึงแม้ว่าญึ่ปุ่นจะอ้วก จะอึ้ใส่ก็ยังทนได้ เฟียตยังล้างก้น ล้างตูด แถมยังทายาให้อีกหลักจากที่อึเสร็จ
เพราะไม่รักจริงพอใจจริงคงทำให้ไม่ได้หรอกของพรรค์นี้
เฮ้ออ วันนี้พ่อหมีขาวกับแม่หมีขาวโดดเรียนแล้วแอบมานอนกกกันอยู่ในถ้ำ
เฮ้ออ โคตรน่ารักเลย ติดใจเรื่องนี้จริงๆ
+1 ให้อิ๊ค อยากให้มาต่อเร็วๆอ่ะ
o13
-
:เฮ้อ:ญี่ปุ่นของข้าน้อยโดนจริงๆซะแล้ว :เฮ้อ:
ขนาดโดนอย่างนั้นยังไม่รู้เรื่องอะไรเลยนะญี่ปุ่น
-
เดี๋ยวเหม็น เดี๋ยวขี้ โอ๊ย.. เรื่องนี้ จะทำอารมณ์ไหนดีเนี่ย...
อ่านไปปิดจมูกไป...
ปล. เชื่อมะว่าถึงขนาดที่เค้าต้องเดินไปปิดประตูห้องน้ำไว้เลยทีเดียว
-
น้องปุนน่ารัก น่าร้ากกกก
-
ตอนที่ทุกคนรอคอยก็มาถึง
ฮามากเลยอ่ะ
+1 เลย
:jul3:
-
:m28:.................นี่....
ได้กันแล้วใช่ม้ายยยยย o22
ญี่ปุ่นตกเป็นของหมีขาวแล้วใช่มั้ยนี่
อ่านไปแบบเอ๊ะ จิงง่ะ ได้กันแล้วจิงง่ะ ฮ่าๆๆๆ :really2:
มันไม่มีอารมณ์หื่นเรยอะค่ะ มีแต่อารมณ์ฮา :laugh:
แล้วสงสัยว่าจะชินกับการไม่ได้แอ้มของหมีขาวไปแล้ว
แต่ครั้งนี้หมีขาวมีชัยจริงๆสินะ :mc3:
ตกลงเลี้ยงเมียหรือเลี้ยงลูกเนี่ยหมีขาว
มีเอาแป้งทาตูดแล้วหลับด้วย
แต่คิดไม่ผิดเนะ หมีขาวรักน้องมาก
อดทนมากๆๆๆๆๆๆ เพื่อน้องจริงๆ :กอด1:
ดูแลน้องต่อไปน้า
ป.ล.หาใครมาดามใจหมีดำโหน่ยดีม๊ายย อิอิ
ขอบคุณคนแต่งมากๆค้า ต่อไวๆๆๆ ช๊อบบบบ :pig4: :L1:
-
ในที่สุด ในที่สุด ว้าวๆๆๆๆๆๆๆๆ :laugh: :laugh:
ในที่สุดน้องปุ่นก็ตกเป็นของหมีขาว ฉลองงงงงงงง :mc4: :mc4: :mc4:
-
ตกลงมันเสียวกะเจ็บอย่างไหนมากกว่ากันน๊าหญ้าแห้ง :m20: :m20: :m20:
-
เอ้อ..... :m20: & :m20: จบ
:กอด1: นู๋ญี่ปุ่น กะ น้อง eiky แน่น ๆ
กด + ให้ nc ??????
-
:-[ :-[ :-[
:z1: :z1: :z1:
]
:m25: :m25: :m25:
-
555 ไชโย ! 555
-
สรุป นี่คือฉาก nc ใช่มั้ย ?
ทำไมมันถึงฮาได้ใจเยี่ยงนี้ :laugh:
-
ถ้ามีบวกทีละสิบให้ละก็ กดบวกให้ไปแล้ว อิอิ
ญี่ปุ่นอะ ในที่สุด ก็เป็นของหมีขาวจริง ๆ จนได้
แม่ยกลุ้นหลายตอนเหลือเกินแหละ 55+
ฉากเอ็นซีนี้ก็สุดยอด ไม่เคยอ่านเอ็นซีที่ไหนจะฮาได้แบบนี้มาก่อน
ปล. หมีขาวอ่า ได้ปุ่นแล้วดูแลดี ๆ รู้มั้ย เอาใจใส่ปุ่นเยอะ ๆ น๊า อย่าเบื่อปุ่นซะละ
-
o18ตกลงรุไหมว่าหมีขาวทำอารัยเราอะญี่ปุ่น o13
-
:mc4: :mc4: :mc4: :mc4: :mc4:
ฉลองให้กับความสำเร็จชองหมีขาวด้วย
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
-
:m20: :laugh: :pigha2:
ฮามากอ่า
อ่านไปเหมือนคนบ้า
ได้ข่าวว่าเอ็นซี
แต่ขำไม่หยุด
ฮ่าๆๆๆๆๆๆๆ
แม่หมีขาวน่ารักจิงๆๆๆๆ
-
น้องญี่ปุ่นนี่ฮาได้แม้กระทั่ง NC
ยินดีด้วยนะหมีขาว
:laugh:
-
55555 กร๊ากกกกกกกก
-
แอบย่องเข้ามา :m7: ส่องน้องญี่ปุ่นกับพี่เฟียตตอนบ่ายๆ :m22:
-
55+++ ขอบคุณนะคะไรเตอร์ ก่อนอื่น ขอขำก่อนเลย ช่างกล้าเเล้วสรุปเเล้วที่ น้องทำเนี่ยรุ้ตัวยังว่าทำอะไร น่ารักได้อีกตรงท่อนสุดท้าย พ่อหมีขาว + เเม่หมีขาว
-
แวะเข้ามาอ่าน nc เรื่องนี้อีกรอบเพื่อเพิ่มความฮา....ให้กับชีวิต
อืม....มีความสุขแระ (มันไม่หื่นนนน....แต่มันฮาจริงจริ๊งงงง) :bye2:
-
อืมมมม...เปง NC ที่เลือดพุ่งไม่ออกเลยทีเดียว
:jul3: มีแต่ความฮา (กะความเห็นใจให้ไอ่ตาหมีขาว :L2:)
-
:z1: :m20: :m20:
-
:laugh: :laugh:
ถูกจายไหมอ่า เพื่อนๆ ฉากเลิฟซีนที่น่าร้ากของน้องญี่ปุ่น
อิอิ เดี๋ยวจัดไปแบบหวานๆ เนะ
จุ๊บๆๆๆ
-
เข้ามารอแม่หมีกับพ่อหมีค่า
-
อยากบอกeikyว่า +1 ค่ะ ตอนนี้กดได้แล้ว 5555
ขำมากมาย กว่าจะได้กัน ตดแตก ขี้แตก เออ..รู้อย่างนี้หลอกล่อ
ให้ไอ้หญ้าแห้งขึ้นควบสะตั้งแต่กทีแรกก็ดีปล้ว 5555
-
(http://i148.photobucket.com/albums/s29/akadeemikis/DSC_0461.jpg)
เอาของหวานมาล่อน้องญี่ปุ่น มามะ มามะ อิอิ :m1:
-
:laugh: :laugh:
ถูกจายไหมอ่า เพื่อนๆ ฉากเลิฟซีนที่น่าร้ากของน้องญี่ปุ่น
อิอิ เดี๋ยวจัดไปแบบหวานๆ เนะ
จุ๊บๆๆๆ
มารอจ้ะ มารอแบบหวานๆ ของแม่หมีกับพ่อหมี แบบน้ำผึ้งพระจันทร์ไรงี้
-
มารอแบบหวานๆอ่าครับ
อิอิ
:-[ :-[ :-[ :-[
-
(http://i148.photobucket.com/albums/s29/akadeemikis/DSC_0461.jpg)
เอาของหวานมาล่อน้องญี่ปุ่น มามะ มามะ อิอิ :m1:
น่ากินเนอะ อิอิ แต่วันนี้ ไม่สามารถน้า ไม่รู้ทำไม ในหัวมันว่างเปล่า แป้ววว
อยากกินๆ หมุบหมับๆๆๆ
-
มาล่อด้วยคนนนนนนนน o3
วันนี้ไม่สามารถ พรุ่งนี้ก็ได้ก่ะ (ไม่ค่อยจะเล้ยย) :laugh:
(http://www.weloveshopping.com/shop/client/000042/mfm/0077.jpg)
เอาของโปรดเรามาล่อ บานาน่าช็อกโก ช็อกโกเบบี้ อะพอลโล่ อร่อยยยย o13
-
ไม่เป็นไรเน้อิ๊ค เพราะตอนนี้เค้ากำลังกลับไปอ่านใหม่ตั้งแต่เริ่มต้นเลย :m1:
-
แอบมาเขียนน้า เพิ่งเขียนเสร็จเมื่อตะกี๊ อิอิ สั้นๆได้ใจความเนะ คิดถึงเค้าอ่ะป่าว แหะๆๆๆ
(ต่ออีกน้า)
"เค้าเจ็บ อ่าหมีขาว ทำไมมันยังเจ็บอยู่อ่า"
ญี่ปุ่นพยายามจะนอนต่อแต่พอพลิกตัวก็รู้สึกเจ็บแปลบขึ้นมา
"มึงก็อย่าขยับบ่อยดิวะ เดี๋ยวมันก็ไม่หายซะที"
"เป่าพัดลมๆ"
ว่าแล้วก็โก่งก้นให้พัดลมทันที
"เออ เอาเข้าไป มึงหิวยัง กูจะได้ไปซื้อข้าว"
"หิว เนะ อุ๊ย ปู๊ดดด"
เสียงตดที่ดังยาวเล็ดลอดออกมา
"เฮ้ย ไอ้บ้า แหวะ"
เฟียตร้องออกมากำลังจะเข้าไปกอดแต่ถอยร่นทันที
"อ่า ลมดี๊ดีเนอะ แหะๆ"
"โว้ย เอะอะก็ตด เอะอะก็ขี้ไอ้นี่อะไรของมึงวะ"
"เอ๋ ก็ตดเป็นเรื่องธรรมชาติเนะ อิอิ ไปดิหมีขาวอ่าไปซื้อข้าวมาให้เค้า เค้าหิวเนะ"
ยังไม่ยอมเอาก้นลงทำท่าอายแต่เอาแต่หน้ามุดเข้าไปในหมอน เฟียตรีบเดินออกจากห้องทันทีเพราะกลัวกลิ่นมหาภัยที่เคยลิ้มลองแล้ว พอสักพักก็เดินกลับมาพร้อมกล่องข้าว
"มึงจะไม่ใส่เสื้อผ้าว่างั้นไอ้เปี๊ยก"
"ก็มันเย็นดีนิ ซื้อรายมากินอ่า อิอิ"
"ข้าวขาหมู"
"แอ่ะ เดี๋ยวเค้าก็อ้วนเหมือนหมีขาวหรอก มะเอาอ่า"
"โว้ย อย่าเรื่องมาก แดกๆเข้าไปเถอะ มีขนมด้วย"
อย่างหนึ่งไม่ได้ก็ต้องล่อด้วยอีกอย่าง ได้ผลตามที่คาด เพราะญี่ปุ่นดีดตัวลุกขึ้นทันที
"ก็ได้ๆ อิอิ เห็นแก่หมีขาวน้า"
"กูว่าแล้ว มาๆ กินจะได้กินยา กูซื้อยาแก้อักเสบมาด้วย"
"หือ อารายอักเสบอ่า เค้าไม่อักเสบเนะ"
"ก็ตูดมึงไง เจ็บอยู่ไม่ใช่เหรอ"
"อ้อ อิอิ ก็หมีขาวอ่า แหย่เค้าเนะ"
"อ้าว เป็นผัวก็ต้องแหย่เมียดิ"
"หวาย เจ็บอ่า เค้าแหย่หมีขาวด้วยดิ"
"แว้กก ไอ้บ้า กูเป็นผัวเว้ย แหย่ไม่ได้"
"อ่า ทำมายอ่า เค้าก็อยากแหย่บ้างเนะ"
ญี่ปุ่นทำหน้าย่นนั่งอยู่ขอบเตียง มองหน้าเฟียตหลับตาปริบๆ
"ไม่เอาเว้ย เล็กเท่านิ้วก้อยริจะมาแหย่กู ฮ่าๆเดี๋ยวมึงก็ชินไปเองล่ะน่า ทนเอาหน่อยช่วงแรก"
"อ่า เจ็บเนะ หมีขาวตัวใหญ่กว่าเนะ ต้องอดทนมากกว่านิ ทำมายอ่า"
"โว้ย ขี้เกียจอธิบาย เมียเข้าใจไหม ว่าผัวขี้เกียจพูดเว้ย มาแดกข้าว พอไม่มีอะไรในปากนี่มึงป้อเชียวนะ"
"อ่า ว่าเค้านิ เทใส่จานมาดิ เค้าจากินยังงายอ่า"
นั่งดีดขาไปมาอย่างสบายอารมณ์ เฟียตส่ายหน้าแต่ก็เดินไปเทข้าวใส่จานให้หวานใจตัวเล็กพิษเยอะ
"กินข้าวแล้วทำไรอ่า มะมีไรทำเค้าจาเบื่อเนะ"
"อ่านหนังสือดิ ขาดเรียนก็อ่านหนังสือเอา"
"อ่า เค้ากลัวเค้าหลับเนะ หมีขาวอ่านให้ฟังหน่อยน้า"
"ไอ้บ้า กูเรียนมอหกเว้ย ไม่ใช่มอสี่ ของกูกูก็ยังไม่ได้อ่าน"
"แอ่ะ งั้นเอากันอีกไหมอ่า อิอิ"
"เฮ้ย มึงหายดีแล้วเหรอ"
"เอ๋ เนอะ มะเอาดีกว่า นอนๆเนะ"
ญี่ปุ่น พอกินข้าวเสร็จก็ลงไปนอนตีพุงดิ้นพรวดพราดที่เตียงทันที
"เออ ให้มันได้อย่างนี้เมียสุดที่ร้ากของกู"
"อิอิ ดูแลเค้าน้าๆ อิอิ"
ดิ้นพรวดพราดอยู่ แต่ยังไม่ใส่เสื้อผ้า เด้งก้นไปมาเฟียตเองที่กลืนน้ำลายลงคอไป
"เฮ้ย อย่าเด้งตูดมากดิวะไอ้เปี๊ยก เดี๋ยวกูอดใจไม่ไหว มึงซวยนะ"
"นี่แน่ๆ เด้งก้นๆ"
ยังไปยั่วเขาอีก เฟียตกระโดดขึ้นเตียงมาทันที
"แอ่ะ ขึ้นมาทำมายอ่า น้องชายแข็งหรา อิอิ ไหนๆ เค้าดูหน่อย"
ตาวาวขึ้นมาทันที มือก็ควานหาของที่ตนชื่นชอบ
"มึงชอบไหมไอ้เปี๊ยก น้องชายกูอ่ะ"
"เอ๋ ชอบเนะ ตาหลกดี อิอิ เด้งดึ๋งๆ"
"เอ้ย เอาดีๆ"
"เอ๋อารายอ่า ก็ชอบเล่นนิ แต่มะชอบหมีขาวเอาแหย่มาในก้นเค้าอ่า มันหย่ายเจ็บเนะ"
ญี่ปุ่นทำหน้าย่นแต่มือยังจับเล่นอยู่
"เออน่า เดี๋ยวมึงก็ชิน ไหนดูก้นหน่อยดิ๊ หายยัง"
เฟียตดึงตัวญี่ปุ่นขึ้นมา ญี่ปุ่นไม่มีอายเลยโก่งก้นให้เฟียตดู
"หายยังอ่า เค้ายังเจ็บๆอยู่เนะ"
"มึงเลียดิของกูดิ"
"มะเอาอ่า เค้าจาอ๊วกเนะ"
"โหนะนะ เมียจ๋าเลียให้ผัวหน่อยนะ"
เป็นครั้งแรกที่เฟียตอ้อนญี่ปุ่น
"อ่ะมะเอา ไหนๆลองแหย่ดูอีกเนะ เผื่อมะเจ็บ"
ญี่ปุ่นพูดขึ้น เฟียตเองที่ตาวาวขึ้นมา
"เออ ไหนๆลองแหย่ดูอีกดิ๊ เผื่อหายแล้วเนอะ"
"อิอิ เค้าจาทำเหมือนบอยเนะ"
"หือ"
"เอ๋ บอยทูบอยเนะ หมีขาวอ่าขี้สงสัยเนะ มาๆแหย่ๆ"
ญี่ปุ่นนอนลงข้างๆเฟียต
"เฮ้ย มึงจะไม่ปลุกก่อนเลยเหรอ ให้กูแหย่เลยว่างั้น"
"เอ๋ ตื่นแล้วอ่า จะปลุกไมอ่า ขี้เซาหรา อิอิ"
ไม่เข้าใจในสิ่งที่เฟียตพูด หัวเราะร่าอย่างอารมณ์ดี
"ไอ้นี่ปลุกอารมณ์เว้ย มาๆกูทำเอง"
"อิอิ เอาเลยๆ เค้าพร้อมแระ"
ญี่ปุ่นหลับตาพริ้มอมยิ้มอยู่ เฟียตหมั่นไส้ขึ้นมาจึงแกล้งเอาน้องชายแหย่เข้าไป
"แว้กกก เจ๊บบบบ"
ร้องออกมาดิ้นหนีทันที
"อ้าวไหนบอกหายแล้ว ฮ่าๆๆ"
"แอ่ะ แกล้งเค้าเนะ นิสัยไม่ดี"
"โอ๋ๆ มาๆ ปลุกอารมณ์ให้"
เฟียตปลอบแล้วดึงตัวญี่ปุ่นมากอด ไซร้ตามซอกคอวนลงมาหน้าอก เฟียตเองลีลาก็ใช่ย่อย
"อิอิ ตาหลกอ่า จั๊กจี๋เนะ"
"เฮ้ย อย่าหัวเราะดิวะ มันเสียวเว้ยไม่ใช่จั๊กจี๋"
"เอ๋ เขาเสียวกันแบบนี้หรา อิอิ เสียวอ่า เสียวๆ"
พอรู้จักก็ร้องออกมาเกินจริง
"ไอ้เปี๊ยก นี่มึงจะเอายังไงห๊า"
เฟียตเริ่มหงุด หงิดโวยวายแล้ว
"อ่า ก็เค้าเสียวเนะ ทำต่อดิหมีขาว เค้าชอบ"
"มึง ห้ามพูดนะ ครางเอาเป็นไหม"
"ครางไงอ่า หงิงๆๆ หรา"
"หนอย กูเขกกะโหลกดีไหม"
"อ่าจาทำร้ายเมียตัวเองหรา"
พอได้ทีก็พูดขึ้นมา เฟียตทำหน้าจ๋อยลง
"เออ ครางเบาๆไงเว้ย อือ อา อืออา อะไรแบบนี้ ครางยังกะหมา"
"หวาย เค้าไม่ช่ายหมาเนะ หมีขาวนั่นล่ะ เดี๋ยวเรียกหมาขาวเลยนี่"
"โว้ย ไอ้นี่ นอนนิ่งๆกูจะเลีย"
"อิอิ"
ญี่ปุ่นยอมหุบปากลงนอนดิ้นพรวดพราดเมื่อเฟียตลงลิ้น เฟียตเห็นจะได้การแล้วจึงลุกไปหยิบขวดโลชั่นมาอีก
"อิอิ เขินอ่า น้องชายหมีขาวทำมายมีเส้นเลือดนูนๆขึ้นมาเนะ น่ากลัวอ่า มันจะกัดก้นเค้าไหมอ่า"
"ฮึ่ย กูขี้เกียจพูด มันคึกเต็มที่โว้ย มาๆ ยกก้นขึ้นซะดีๆ"
เฟียตจัดแจงท่าแล้วเอาขาญี่ปุ่นมาพากที่หน้าขาของตัวเอง
"กัดหมอนดิจะได้ไม่มีเสียง"
เฟียตเริ่มรู้วิธีการ เพราะคงร้องออกมาแน่ๆ
"ฮึ่บ สู้ๆเนะ"
ญี่ปุ่นคว้าหมอนมากัดไว้อย่างว่าง่าย เฟียตค่อยๆสอดน้องชายของตัวเองเข้าไป
"อึ๊ก อ่า เจ๊บ"
ร้องออกมาแต่เสียงดังอยู่ในหมอน ญี่ปุ่นดิ้นหนีพรวดพราด
"เบาๆ นะครับเมียจ๋า เดี๋ยวผัวทำเบาๆน้า"
เฟียตพูดเสียงเบา พยายามปลุกเร้าอารมณ์ของคนตัวเล็ก
"แว้กกก ไม่เอาแย้วว เจ๊บ เจ๊บ เอาออกไป๊"
ญี่ปุ่นคายหมอนออกมาแหกปากร้องเสียงดัง
"เอ้ย เบาๆเดี๋ยวเค้าสงสัย ไหนมึงบอกจะอดทนไง นะนะแม่หมีน้อย ผัวอยากนะคร้าบ"
"อ่า อดทนๆเนะ"
ไม่รู้ว่าเพราะอะไรถึงทำให้ญี่ปุ่นอยากลองมากมายขนาดนี้ แต่ก็อดทนกัดฟันให้เฟียตสอดใส่เข้าไปจนเกือบสุดลำ พลันน้ำตาก็ไหลออกมา แต่ไม่ร้องสักแอะเม้มปากแน่น พอเฟียตเห็นก็ตกใจโน้มตัวลงกอดจูบที่หน้าผาก
"เจ็บ เหรอครับคนดี ผ่อนคลายนะ อย่าเกร็ง"
"อ่าเค้า เค้ามะได้เกร็งซะโหน่อย เค้าเจ๊บเนะ"
ญี่ปุ่นพูดออกมาทั้งน้ำตา
"ไหวไหมคนดี หือ ไหวไหมครับ"
"ไหวเนะ เค้าสู้ตายเนะ"
ยังมีหน้ามาพูด เฟียตยิ้มออกมาแล้วจูบที่ปากของญี่ปุ่นเนิ่นนาน พอญี่ปุ่นคลายความเจ็บลงก็เริ่มที่จะขยับตัว
"อ่า มันจาอึ๊อ่า หมีขาว เค้าจาอึ๊"
ญี่ปุ่นร้องออกมา
"เค้าเรียกเสียว นั่นล่ะ มึงกำลังเสียว"
"เอ๋ เสียวหรา"
"อืม โอย เสียวจังครับคนดี"
"อ่า เค้าจาอึ๊อ่า หมีขาวอ่า เค้าเหมือนอึ๊จาแตกน้า"
ญี่ปุ่นพยายามดิ้นออก แต่เฟียตก็ไม่ยอม
"เสียว เค้าเรียกเสียว ที่รักเสียวแล้วใช่ไหม"
เฟียตทำเสียงกระเส่า
"อ่า มะเสียวเนะ เค้าจาอึ๊ เค้าจาอึ๊ ฮ่า"
"แว้กกกกก ไอ้เปี๊ยกกก อีกแล้วนะมึ๊งงง"
เพราะรู้สึกว่ามีแรงดันออกมาจากก้น เฟียตถึงดันตัวลุกขึ้นมาดู พอเห็นก็ผงะออกทันที
"อ่า เค้าบอกแล้วเนะ เค้าจาอึ๊อ่า หมีขาวไม่เชื่อเค้า"
ญี่ปุ่นทำหน้าอายๆ แล้ววิ่งเข้าห้องน้ำไป ปล่อยให้เฟียตนั่งกัดฟันเอามือปิดจมูกอยู่ คำว่าเซ็งคงน้อยไป นี่เขาผิดหรือที่มีเมียเด็ก "เฮ้อ" เฟียตถอนหายใจออกมาแล้วรีบเก็บกวาด พอเสร็จก็ตามเข้าไปในห้องน้ำ
"ว่าไงไอ้ตัวดี นี่มึงจะยอมกูดีๆสักครั้งไม่ได้เหรอ ขี้ใส่ห้องกูกี่รอบแล้ว"
เฟียตยืนหน้าบึ้ง ญี่ปุ่นหัวเราะแหะๆ
"อ่า เค้ามะได้ตั้งใจเนะ มาๆมาล้าง เดี๋ยวเค้าล้างให้เนะ"
ญี่ปุ่นทำหน้าสำนึกผิดกวักมือเรียกเฟียตเข้ามาหา
"เหม็งอ่า หมีขาวขี้แตก อิอิ"
"โป๊ก"
"อ่า หมีขาวเขกหัวเมียตัวเองน้า"
เนิ่นนานแสนนานที่ไม่ได้เขกหัวญี่ปุ่น หมั่นไส้เต็มทนเพราะลอยหน้าลอยตาพูดอยู่ได้
"ล้างเลยๆ กูจะยืนเฉยๆ"
เฟียตบอกแล้วยืนนิ่ง ญี่ปุ่นทำหน้าย่นใส่แล้วก็เปิดน้ำฝักบัวราดตัวถูสบู่ให้
"เค้าสระผมให้น้า มามะลุกหมีขาว อิอิ"
"กวนตีนนะ กูผัวมึงเว้ย ไม่ใช่ลูก"
"เอ๋ ก็ให้เค้าสระผมนิ ก็ต้องเป็นลุกเค้าน้า"
"รีบๆล้างเข้า ตัวกูจะเปื่อยอยู่แล้ว อาบอะไรนาน"
"ก็หมีขาวตัวหย่ายนิ เค้าถูไม่ถึงอ่า ทำตัวเล็กๆดิ"
"เว้ย เออ"
เฟียตร้องออกมา แล้วนั่งลง ญี่ปุ่นเห็นเฟียตนั่งก็ขึ้นคร่อมขี่หลังทันที
"ยังจะเล่น อยู่อีก เร็วๆ"
เฟียตดุ กว่าจะอาบน้ำเสร็จก็ตัวเหี่ยวพอดีทั้งสองคน
"ทาแป้งๆ หมีขาวอ่าเค้ายังเจ็บก้นอยู่เลยเนะ"
"ไหน เออ บวมเลยว่ะไอ้เปี๊ยก ตุ่ยเชียว ฮ่าๆ"
เฟียตหัวเราะเสียงดัง ญี่ปุ่นตีหน้าผากทันที
"นี่แน่ หมีขาวล่ะทำ มะรู้ล่ะ ทาแป้งให้เค้าด้วย"
ญี่ปุ่นกระโดดขึ้นไปนอนบนเตียง เฟียตก็ทาแป้งให้ลูบอย่างแผ่วเบา สรุปครึ่งวันแรกไม่ได้ไปไหนกันเลย ไม่ได้เปลืองเสื้อผ้าเลยเพราะเปลือยกันทั้งสองคน
จูบุ จูบุ
เขียนโดย eiky
-
อิอิ
-
ฮาได้ฮาดีจริง ๆ เลยญี่ปุ่นเอ๊ย
ส่วนหมีขาวนี้ก็ทนดีแท้ มีเมียเด็กก็ต้องทำใจอะนะ คริ ๆ
-
อารมย์ค้างทั้งหมีขาวทั้งคนอ่าน หญ้าแห้งนะทำกันได้ :serius2: :serius2: :serius2: :serius2:
-
:m20: :jul3: :laugh:
ชีวิตรักหมีขาวกะหนูญี่ปุ่น น่าเอาไปทำสารคดีมาก กร๊ากกก มันฮาได้อีกอ่ะ
เป็นคนอื่นคงหนีไปไกลแระ แต่พอดีพ่อหมีเฟียตเค้ารักจริงหวังแต่ง เลยยอม(ให้อึ๊ใส่)ขนาดนี้ 55+
อ่านตรงญี่ปุ่นครางหงิงๆแล้วหัวเราะแบบหยุดไม่อยู่ ตลกจริงอะไรจริงนะญี่ปุ่น
ขอบคุณค่า รออ่านตอนต่อไปน้าาา :กอด1:
-
ไม่รู้โชคดีหรือร้ายของหมีขาว นะเนี้ยมีเมียเด็กเนี้ยยยย
อิอิ
:laugh: :laugh: :laugh: :laugh:
-
เวรกรรม NC ทีขี้แตกที อ่านไป เหม็นไป
-
มันมาอีกแล้ว ทั้งเสียงครวนจากช่องแคบ และลาวาจากรอยแตก
เมื่อใหร่จะดีกับเค้ามั่งน๊าญี่ปุ่น อิอิอิ5555555
-
เฮ้ออออ ในที่สุดก็มาอีกตอน หลังจากที่นั่งเฝ้ารอมาตั้งแต่ตอนที่แล้ว
ต้องเอาของหวานมาล่อเนาะ ญี่ปุ่นถึงจะยอมมา หุหุ
พีเอส อิ๊ค เราเป็นบ้าอะไรก็ไม่รู้ว่ะ นั่งยิ้มแป้นอยู่คนเดียวเนี่ย
น้องญี่ปุ่นมันเซี้ยวจริงๆ ชอบแจกทองรายวันยิ่งกว่ารายการชิงร้อยชองล้าน
ไอ้พี่เฟียตมันก็เสือกโชคดี ชอบเปิดป้ายเจอแจ๊กพอตทุกที ฮา~
เป็นยังไงล่ะน้องญี่ปุ่น เจอสวนเข้าไปแค่ครั้งเดียว ขี้ตดสบายเลยใช่มั้ยยยย :laugh:
แต่ยังไงก็รักกันเนอะรักกัน อิอิ
ร้ากกกครอบครัวหมีหื่น :m1:
-
หงิง หงิง :laugh:
-
:เฮ้อ:จะบ้าตายเด็กหนอเด็กอยากอะไรไม่เข้าเรื่อง :m20: :m20:
-
เอ่อ หมีขาว อดทนไว้นะ เมียเด็กก็งี้แหละ มั้ง.....
-
:pig4: :pig4: :pig4:
-
มีเมียเด็กก็เงี้ยแหละหมาขาว :laugh:
-
น้องปุ่นเตือนแล้วนะ
พี่หมีขาวอยากหื่นต่อเนื่องเอง
:jul3:
-
:laugh: ชีวิตหมีขาวช่างรันทดจริงๆเลย :m20:
-
ชีวิต หมีขาวอดทนดีมากนะถ้าไม่รักคงไ่ม่ทนขนาดนี้หรอก ฮ่าๆๆๆ
อ่านไปขำไป เป็นคนอื่นไม่ทนแล้วเนี่ย จะขี้ใส่อีกกี่ครั้งกันเชียวล่ะ
5555555555
ขำจริงอะไรจริงนะญี่ปุ่น ฮ่าๆ
-
:freeze: กำของไอพ่อหมีขาวมัน
ได้ญี่ปุ่นเปงเมียต้องอดทน :laugh:
จะแหย่กันดีๆซะทีนี้เมื่อไรน๊าาาาาา
-
อ๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก
ไม่ได้อ่านไม่กี่วัน
ไม่น้าาาาาาาาาาาาาาา
กระซิกๆ วิ่งหนีเตลิดเข้าป่า
น้องโฟคของเจ้ น้องโฟค น้องโฟคค....................
TTATTT
-
:m20: :laugh: ไม่ไหวและจะ :oo1: กันเสร็จสักทีไหมนิ
ฮ่าๆๆๆๆ
เอ็นซีที่ฮามากกกกกกกกก
แม่หมีน้อยน่ารักเชียว 5555++
-
:m20: :m20:
-
เฮ่ วันนี้ ฮัทจังไปหนายน้า มะเห็นมาเนะ
อิอิ เพื่อนๆว่าเค้าหื่นไปไหมอ่า อิอิ
รู้สึกหลังๆวนอยู่แต่เรื่องนี้เนอะ
แหะๆๆๆ เพื่อนๆก็ชอบใช่ม้า
จุ๊บๆๆๆเนะ
-
จิ้มอิ๊ม
สงสัยเดี๋ยวพี่กระต๊อบก็ตามกลิ่นนั่นแหล่ะ o3
-
จิ้มอิ๊ม
สงสัยเดี๋ยวพี่กระต๊อบก็ตามกลิ่นนั่นแหล่ะ o3
ฉงฉัยมานานแล้วเนะ ทามมายชื่อ ระบบแทงแรงอ่า แทงเบาๆมะได้หรา อิอิ แว้กกกก
น่าร้ากก น้า เข้าใจตั้งชื่อ แหะๆๆๆ
-
2 รอบแล้วนะเนี่ย ปุ่น
เฟียตก็ชั่งอดทนจริงๆ
ว่ากลิ่นจะขนาดไหน
:jul3:
-
เฮ่ วันนี้ ฮัทจังไปหนายน้า มะเห็นมาเนะ
อิอิ เพื่อนๆว่าเค้าหื่นไปไหมอ่า อิอิ
รู้สึกหลังๆวนอยู่แต่เรื่องนี้เนอะ
แหะๆๆๆ เพื่อนๆก็ชอบใช่ม้า
จุ๊บๆๆๆเนะ
ิีอีป้าแก่ๆ อ่านเรื่องนี้แล้วไม่เคยเกิดอาการลงแดงเรื่องความหื่นอะไรเลย
แบบว่ามีแต่ความฮาล้วนๆ 555
-
หนูญี่ปุ่นเนี่ยร้ายเดียงสาจริงๆเลย :m20:
-
o18 o13
-
ในชีวิตนี้หมีขาวจะได้จิ้มญี่ปุ่นสักกี่ครั้งหนอ
อ่านแล้วก็ทั้งขำทั้งสงสารหมีขาว แต่ริจะมีเมียเด็กแล้วก็ต้องทำใจหระหมีขาว เอ้ยยย
-
เฮ่ วันนี้ ฮัทจังไปหนายน้า มะเห็นมาเนะ
อิอิ เพื่อนๆว่าเค้าหื่นไปไหมอ่า อิอิ
รู้สึกหลังๆวนอยู่แต่เรื่องนี้เนอะ
แหะๆๆๆ เพื่อนๆก็ชอบใช่ม้า
จุ๊บๆๆๆเนะ
ิีอีป้าแก่ๆ อ่านเรื่องนี้แล้วไม่เคยเกิดอาการลงแดงเรื่องความหื่นอะไรเลย
แบบว่ามีแต่ความฮาล้วนๆ 555
จริงค่ะ อารมณ์หื่นหดอ่ะ ฮ่าๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
มีแต่อารมณ์ฮา เคล้าน้ำตาเล็ด สงสารหมีขาว
อย่ามัวเอาแต่นอนกกกันน้า อ่านสือด้วยๆ เดี๋ยวสอบตก
ทำไมญี่ปุ่นดูชิวกว่าหมีขาวอีกละเนี้ยลูก
รอตอนต่อไปนะค้า
เป็นปลื้มม คนเขียนต่อวายยย(ไว) :กอด1:
-
+1 ให้คุณ eiky ตอนนี้น่ารักจังน้องปุ่น สรุปว่าคนที่น่าสงสารคงจะเป็นหมีขาว
แต่ก็น่าสมน้ำหน้าหมีขาวเหมือนกัน ริจะมีเมียเด็กไร้เดียงสา โดนน้องปุ่นทั้ง..ด
ทั้งอึ๊ใส่ไม่รู้กี่หน เป็นรักที่ต้องอดทนจริง ๆ ..... :laugh: :pig4:
-
ใครอยากแอบดู....nc ของคู่..แม่หมีน้อย กะ พ่อหมีขาวบ้าง?????
ความรู้ใหม่...ความเสียว...กะ...ปวดอึ๊....มันใกล้เคียงกันเนะ :laugh:
:เฮ้อ: เจอกะ บอย...นู๋จะเกทับเขายังไงละเนี่ย....เขินเนะ
:จุ๊บๆ: นู๋ญี่ปุ่น กะ น้อง eiky
กด + ให้นายเอกจอมเรี่ยราดแห่งปี
-
http://www.youtube.com/v/QZk_3uY_56c&hl=en_US&fs=1?color1=0xcc2550&color2=0xe87a9f&border=1
♪ ♪ ♪
ขอให้รักต่อจากนี้ ให้รักเราผลิบาน ให้ฟ้าช่วยประทานพร
ดลบันดาลต่อจากนี้ ให้สองเราผูกพัน เกิดเป็นความทรงจำที่ดี
♫ ♫ ♫
เอาเพลงมาฝากพี่เฟียตกับน้องญี่ปุ่นแต่เช้าเลย :m1:
-
เฮ้อ ถ้าหมีขาวไม่รักจริง ทำม่ายด้ายนะเนี่ย ตามล้าง ตามเช็ด แหวะ เหม็งจางนู๋ปุ่น 5555
-
อ่าน่าร้ากกก ที่สุดเลย แทงแรง อิอิ
ขอบคุณน้า เดี๋ยวเค้าเขียนตอนหวานๆตอบแทนน้า อิอิ
แต่รบกวนเอาเพลง เปรี๊ยวใจ ของนิโคล เทริโอล มาลงให้หน่อยน้า เค้าทำมะเป็น
อิอิ ยกตำแหน่งดีเจให้เลยน้า
จุ๊บๆๆๆ :กอด1: :กอด1:
-
แม่หมีขาวกับพ่อหมีขาวยังไ่ม่มาอีกเหรอค่า
คิดถึงแล้วนะ จุบุจุบุ
-
http://www.youtube.com/v/J9-3az4VBCI&hl=en_US&fs=1?color1=0xcc2550&color2=0xe87a9f&border=1
♪ ♪ ♪ สุดที่รักของฉันน่ารักที่สุด
เป็นมนุษย์ที่น่าเอ็นดูอาจไม่หวานไม่ขม
ตัวฉันไม่รู้แต่ถ้ามีเธออยู่มันเปรี้ยวใจ
ตั้งแต่วันนี้ขอเรียกเธอ
เปรี้ยวใจ ♫ ♫ ♫
:m1:
-
ขอได้รับความขอบคุณ จาก S=UUllnJllSJ ที่เอาเพลงเพราะๆมาให้ฟังน้า อิอิ จุ๊บๆๆๆๆ ตอนนี้ไม่มีเนื้อหาสาระ แหะๆๆ ตอนก่อนๆก็ไม่มีเนะ ฮ่าๆๆๆ ขำๆน้า ให้หายคิดถึงกันน้า
(ตัวเอง)
"พ่อหมีๆ แม่หมีหิวอ่า"
พอตื่นขึ้นมาก็เขย่าตัวคนตัวใหญ่ที่นอนข้างๆทันที
"หือ กี่โมงแล้วไอ้เปี๊ยก"
"มะรู้อ่า แต่เค้าหิวเนะ"
"หือ นอนอีกหน่อยดิ กูยังไม่อยากตื่น"
"เอ๋ นอนเยอะเดี๋ยวกลางคืนมะหลับน้าพ่อหมี อิอิ"
"ไม่หลับก็เอากันไง แม่หมีอ้วน"
"อ่า ว่าเค้าอ่า เร็วๆเนะแม่หมีหิวแล้ว"
"เว้ย อ้วนเป็นหมูอยู่แล้วจะแดกอะไรนักหนาวะ ขนมซื้อมาล่ะไปกินก่อน"
เฟียตโวยวายพลิกตัวไปอีกด้าน
"เค้าตื่นมากินหมดแย้ว อิอิ"
"เฮ้ยไอ้นี่ แดกเปลืองนะมึง"
"อ่า จะตื่นไม่ตื่นเนะ เดี๋ยวเค้าขี่เลยนิ"
"ขี่ดิ"
"นี่แน่ๆๆ"
ท้าใครไม่ท้า มาท้าญี่ปุ่นซึ่งกระโดดขึ้นคร่อมกลางตัวของเฟียตเขย่ากระเด้งตัวไปมาทันที
"โอ๊ย กูหายใจไม่อ๊อก มึงจาบีบคอกูทำไม๊"
"พูดมะฟังหรา พูดไม่ฟังนี่แน่ๆ"
คนตัวเล็กเมามันไปแล้ว เฟียตจับมือของญี่ปุ่นไว้
"เออๆ ลุกก็ลุก ไปเปลี่ยนเสื้อผ้าดิ มึงจะโทงๆอย่างนี้เหรอออกไปกินข้าวน่ะ"
เฟียตจำใจยอม ญี่ปุ่นดีดตัวขึ้นแล้ววิ่งไปรื้อหาเสื้อผ้ามาใส่ทันที หัวเราะร่าอยู่ด้วยความดีใจ พอเฟียตแต่งตัวเสร็จก็เดินออกไปหาอะไรกินกัน พอดีกับโรงเรียนเลิกเด็กนักเรียนเริ่มเดินมาทางนี้แล้ว
"เฮ้ย เดี๋ยวคนสงสัยว่าเราขาดโรงเรียน ไปร้านโน้นดีกว่าไอ้เปี๊ยก"
เฟียตบอกแล้วบุ้ยปากไปร้านที่อยู่ในซอกในหลืบของถนน
"เอ๋ อายหรา อิอิ เค้าอยากไปเอาเสื้อผ้าเนะ พรุ่งนี้จาได้ไปโรงเรียน"
"อืม งั้นกูไปรอมึงหน้าหอก็ได้"
"อิอิ น่าร้ากน้าพ่อหมีขาว"
"เออ น่ารักสิแม่หมีอ้วน"
"แอ่ะ รอน้าๆ"
ญี่ปุ่นเดินนำหน้าไปยังหอของตัวเอง เฟียตเองก็คอยจับบ่าไว้ตลอดเวลา ไม่มีเวลาไหนเลยที่ตัวจะออกห่างกัน แม้อยู่ในห้องเข้าห้องน้ำ ทำเป็นประจำจนติดเป็นความเคยชิน สำหรับเฟียตแต่ก่อนไม่จำเป็นต้องสนใจใคร อยู่ดีๆก็มีคนเข้ามาเองไม่ต้องไปวิ่งไล่ล่าให้เหนื่อยเปล่า แต่พอได้เจอได้รู้จักกับคนตัวเล็กหน้าเอ๋อคนนี้ ความรู้สึกก้เปลี่ยนไป ยิ่งอยู่ใกล้ยิ่งเพิ่มทวีความผูกพันธ์ แม้ว่าหน้าตาท่าทางของคนตัวเล็กจะยียวนกวนประสาทอยู่ไม่น้อยแต่ก็โกรธไม่ลง ทำไมนะยิ่งอยากอยู่ใกล้มากขึ้น อยากเก็บเขาไว้ในอ้อมอกอย่างนี้ไปนานๆ
ญี่ปุ่นวิ่งแจ้นขึ้นไปบนห้องเห็นประตูปิดอยู่ก็ควานหากุญแจในเป้ที่เตรียมมาใส่เสื้อผ้า
"เอ๋ อยู่นี่นาทำมายปิดประตูน้า อิอิ ทำอารายกันแน่ๆ"
ตาพราวขึ้นมาทันที ญี่ปุ่นเปิดประตูห้องอย่างแผ่วเบา
"ตัวเองอ่ะ เค้าไม่ไหวแล้วน้า ทำไมตัวเองทำบ่อยจังเลยอ่ะ"
"ก็เวลาอยู่กะตัวเองเค้าทนไม่ไหวนี่ นะนะตัวเอง วันนี้อีกทีเดียวน้า"
ญี่ปุ่นเงี่ยหูฟังอยู่
"เอ๋ ครายอ่า ตัวเองอ่า"
เปิดประตูพรวดเข้าไปทันที
"เอ๋ ทำรายกันอ่า หนายครายอ่าตัวเองอ่ะ"
"แว้กก ไอ้หญ้าแห้ง ทำไม๊ไม่เคาะประตู๊"
เอกร้องขึ้นจากที่กำลังจะทำรักกันกับบอย บอยเองก็ดึงผ้าห่มมาคลุมตัวไว้
"อิอิ หนาย ซ่อนครายไว้อ่า ตัวเองอยู่หนาย"
"บ้าเหรอ ปุ่นไม่มีใครหรอก มีแต่เรากะเอกนี่ล่ะ"
ญี่ปุ่นปรี่เข้าไปเปิดผ้าห่มบอยออกส่องดู
"เอ้ย ปุ่นทำอะไร๊"
"หลอกเราหรา อิอิ ออกมาน้า ตัวเอง"
"ไอ้บ้า คนรักเขาเรียกกันเว้ย มึงไม่เข้าใจหรอก ไอ้หญ้าแห้งหน้าเอ๋อ"
เอกพูดขึ้น ญี่ปุ่นทำหน้าย่นใส่แล้วนั่งแทรกตรงกลางระหว่างบอยกับเอก
"เอ๋ บอยเป็นแฟนปลากดุกหรา อิอิ ตัวเองๆๆ"
ญี่ปุ่นล้อเลียนทันที
"เอ่อ บ้าปุ่นอ่ะ"
"เออ กูเป็นแฟนกันเว้ย รักกันๆ"
"อ่า บอยแอบเราหรา มะเห็นบอก"
"บ้าก็นายไม่เคยอยู่ห้องนิ จะบอกได้ไงอ่ะ"
"อิอิ เราก็มีแฟนน้า" ยอมใครซะที่ไหน
"หือ ใครวะแฟนมึงไอ้หญ้าแห้ง"
"แอ่ะ คนน่าร้ากเนะ ยังไงก็ต้องมีแฟน แฟนเราน้องชายหย่ายกว่าปลาดุกน้า เหอๆๆ"
หัวเราะออกมาเสียงดัง มองหน้าเอกที่เจื่อนลง
"กูยังไม่โตเต็มที่ว้อย หนอยจะใหญ่ซักแค่ไหนวะ"
เอกร้องออกมายังไม่ได้สวมเสื้อผ้า ญี่ปุ่นเหล่ตาไปที่น้องชายของเอกแล้วหัวเราะ
"อิอิ เลีกเล็กเนอะ ถึงว่าบอยมะเจ็บ เหอๆๆ เราน้าบอย เจ๊บเจ็บ อันเบ่อเร่อเนะ แข็งเอ๊าแข็งเอา ฮ่า เราล่ะเพลี๊ยเพลียเนะ"
โวทับเพื่อนอีกเอกรีบหาผ้ามาปิดไว้ทันที
"จริงเหรอปุ่น นายโดนแล้วเหรอ"
บอยตำตาเป็นประกายขึ้นมาทันที
"อิอิ เขินจัง หมีขาวอ่ากวนเราทั้งคืนเนะ อิอิ ฮ้าวเนี่ยง่วงอีกแระ"
ยังคุยไม่เลิกหัวเราะร่าอย่างอารมณ์ดี
"จริงดิปุ่น ของพี่เฟียตเท่าไหน่อ่า"
"หวาย มะบอกหรอก ของพ่อหมีขาวเราน้า อิอิ บอยก็เอาปลาดุกไปเนะ ปลาดุกเล็กๆ"
ล้อเลียนเพื่อนอีกตามเคย
"ไอ้หญ้าแห้ง เดี๋ยวเถอะมึง ตัวเองอย่าไปฟังมันนะ"
"เอ๋ ทำมายตัวเองอ่า เป็นแฟนกันแล้วเรียกตัวเองหรา อิอิ เช๊ยเชยเนะ"
"เออดิ คนเขารักกันว้อย"
"แล้วปุ่นเรียกพี่เฟียตว่าไรอ่า"
"เราก็เรียก พ่อหมีขาว อิอิ เนะ"
ทำท่าอายเอกเบะปากใส่
"แหวะ พอหมีขาวทุเรศว่ะ ของมึงล่ะเชยกว่า"
"หวาย เชยที่หนาย ตัวเองอ่ะเชย ตัวเอง ตัวเอง มะมีตัวเค้าหรา ตัวเค้า ตัวเราอ่าเหอๆๆ"
"ไอ้หญ้าแห้ง!!!!"
เอกโวยวายเพราะเถียงไม่สู้
"แล้วพี่เฟียตเรียกปุ่นว่าไรอ่า"
บอยอยากรู้ ญี่ปุนทำท่าอายจนเอกอยากจะไปถีบเอาเพราะมันเวอร์เกินไป
"แม่หมีขาวอ่า แว้กก เขินน้า บอยอ่า"
ญี่ปุ่นวิ่งไปกระโดดขึ้นเตียงดิ้นพรวดพราดอยู่
"อะไรวะ"
เอกกับบอยมองหน้ากัน
"น่ารักดีนะเค้าว่าอ่ะ"
"เอ้ย ตัวเองอย่าบอกนะว่าจะให้เรียก แม่บอย พ่อเอกอ่ะ"
"บ้าเหรอตัวเอง ก็เรียก พ่อหมูน้อย กะแม่หมูน้อยดิ อ่าน่าร้าก"
บอยเองก็เขินเอาผ้าห่มขึ้นคลุมหน้าดิ้นพรวดพราดอยู่ สรุปเป็นเอกคนเดียวที่นั่งทำหน้าเอ๋ออยู่ พอหายอายก็เก็บเสื้อผ้าลั่นล้าอยู่ แล้วก็เดินออกไปจากห้อง ปล่อยให้บอยกับเอกสวีทกันต่อ พอเดินลงจากหอไปเห็นเฟียตกำลังนั่งคุยอยู่เด็กชั้นเดียวกับญี่ปุ่นสองสามคน
"อ่า อารายอ่า พ่อหมีขาวๆ ทำรายอ่า"
ปรี่เข้ากลางวงทันที เพื่อนๆต่างห้องหันมามองหน้าญี่ปุ่น
"อ้าวมาแล้วเหรอไอ้เปี๊ยก น้องๆเขามาขอลายเซนต์ว่ะ"
"เอ่ มะเอาน้า ห้ามน้า"
ญี่ปุ่นทำหน้าย่นใส่เพื่อน
"อะไรอ่ะนายญี่ปุ่น เราชอบพี่เฟียตก็มาขอลายเซนต์ดิ"
"เอ๋ มะขอเราอ่า มาๆเราเซ็นต์ให้ เราเซ็นต์สวยกว่าเนะ"
ญี่ปุ่นแทรกเข้าไปแล้วจะแย่งสมุดมาจากเพื่อน
"อ่าไม่เอ๊า เราจะให้พี่เฟียตเซนต์ไม่เอานายอ่า"
"เอ่ มะเอาก็ไม่ต้องเอาเนะ ไม่ให้หมีขาวเซนต์น้า"
"หือ อะไรวะไอ้เปี๊ยก"
"เค้าหิวอ่า ไปๆพาไปกินข้าว"
ญี่ปุ่นทำหน้าย่นใส่เพื่อน แสดงอาการหวงออกมาอย่างไม่รู้ตัว เฟียตนั่งอมยิ้มอยู่
"เออไปๆ โทษทีนะน้องแม่หมีมันไม่ยอม อิอิ"
เฟียตลุกขึ้นแล้วพูดน้องๆที่ห้อมล้อมอยู่อ้าปากค้าง
"เอ๋ ทำมายไปคุยกะเค้าอ่าพ่อหมีขาว"
ญี่ปุ่นยังทำหน้าย่นอยู่
"ก็น้องเขามาคุยก็คุยดิวะ กูเป็นรุ่นพี่นะเว้ยจะให้เล่นตัวเหรอ"
"แอ่ะ เค้ามะชอบอ่า มะเอามะให้คุยเนะ"
"หึหึ มึงหึงกูเหรอ แม่หมีอ้วน"
"เอ่ หึงอารายอ่า เค้าหวงตะหาก"
"ฮ่าๆ นั่นล่ะ ดีๆกูชอบ"
"แอ่ะ ทำไมชอบเนะ เค้ามะชอบอ่าห้ามคุยน้า ไม่งั้นจาโดนเค้าทำโทษน้า"
"ทำไรวะ"
"มะบอก เดี๋ยวเค้าขึ้นขี่น้า"
ญี่ปุ่นทำหน้าย่นใส่ เฟียตหัวเราะชอบใจเอามือขยี้หัวคนตัวเล็กที่เดินนำหน้าอยู่ ส่วนญี่ปุ่นก็เดินหน้าย่นไป เฟียตพาญี่ปุ่นไปกินราเม็งญี่ปุ่นที่เป็นร้านเล็กๆ
"เค้าอยากกินแป้งทอดอ่า"
พอกินราเม็งเสร็จก็อยากกินอีก
"เอาดิ ซื้อไปกินที่ห้องก็ได้นี่"
"มะเอาอ่า อยากกินที่นี่เนะ"
"เออๆ ตามใจ งั้นกูสั่งกลับไปกินที่ห้องดีกว่า ห้ามแย่งน้า แม่หมีอ้วน"
"แอ่ะ ว่าเค้าอ้วนหรา พ่อหมีล่ะอ้วนอิอิ"
ทั้งสองหยอกล้อกันอยู่ ใครเดินผ่านไปผ่านมาก็อดไม่ได้ที่จะชำเลืองดู ความไร้เดียงสาของคนตัวเล็กประทับใจแก่ผู้พบเห็น ส่วนหน้าตาของคนตัวใหญ่ก็ดึงดูดใจเช่นกัน
"ไหนหอมแก้ม พ่อหมีหน่อยดิ๊ แม่หมี"
"อ่า จุ๊บ"
ทั้งที่เฟียตพูดเล่นเพราะไม่คิดว่าญี่ปุ่นจะกล้าหอมแก้มเขาในที่สาธารณะ แต่คนตัวเล้กไม่เคยอายใคร โน้มคอเฟียตลงมาแล้วหอมฟอดใหญ่ทั้งที่ทาโกยากิยังเลอะเต็มปาก
"เอ้ย หน้าเลอะ"
"อิอิ พ่อหมีน่าเลอะเนะ ตาหลก"
"นี่แน่"
"แอ่ะ ทาหน้าเค้าอ่า เดี๋ยวเค้าเป็นสิวน้า"
ญี่ปุ่นทำหน้าย่นเมื่อเฟียตเอามือป้ายทาโกยากิที่เลอะปากไปป้ายหน้าของญี่ปุ่น
"นิสัยไม่ดีน้า"
"น่ารักนะมึงน่ะ เมียใครวะ"
เฟียตทนไม่ไหวพูดความในใจออกไป
"เมียพ่อหมีขาวเนะ อิอิ"
เฮ้อ นี่ล่ะนะหวานใจที่เขาว่ากัน
:laugh: :laugh:
เขียนโดย eiky
-
มาดักจิ้มพี่อิ๊กก่อนแล้วค่อยไปอ่าน อิอิ
-
ระวังเป็นหมีแพนด้าทั้งคู่เน้อ
-
หวานแบบน่ารัก ๆ เนาะ แล้ว NC ขออารมณ์ประมาณนี้ได้เปล่าอ่ะ
NC แบบเหม็น ๆ มาเยอะแล้วนา
-
:) :o8:
-
โอ๊ย มดท่วมจอ จะหวานไปไหน :laugh: :z1:
-
ความสัมพันยิ่งแนบแน่น หวานแท้555
-
น่ารักจริงๆเลย
พ่อหมี แม่หมีเนี้ย
-
วันนี้ญี่ปุ่นหวานโว้ยยยยยยย :impress2:
ไปแอบดูเค้า แล้วยังไปว่าของเค้าเล็กอีก ไม่ค่อยทับถมกันเล้ยยยยยยญี่ปุ่นเอ้ยหวานแบบน่ารัก ๆ เนาะ แล้ว NC ขออารมณ์ประมาณนี้ได้เปล่าอ่ะ
NC แบบเหม็น ๆ มาเยอะแล้วนา
:m1:เห็นด้วยอีกคน ขอนะๆ
-
:impress2:หวานนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนเว่ออออออออออออออออออออออ o13
-
โอ้ยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย :o8:
หวานมากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก
เห็นด้วยกับเมนต์บนสุด ๆ เลยจ้า อยากอ่านเอ็นซีคู่นี้แบบหวาน ๆ มั้งอะคะ
ขอด้วยอีกคนนะค่า :call:
-
อ่านตอนนี้แล้วยิ้มเหมือนคนบ้าเลยอ่ะ
พ่อหมีขาวกะแม่หมีขาวน่ารักอ่ะ
แต่นี้กะจะไม่อายคนอื่นบ้างไรบ้างเลยชิมิแม่หมี
หยอกกันตลอดน่าอิจฉาแทนตนแถวนั้นจริงๆ
ร้ายนะหนูปุ่นมีไปทับถมเพื่อนอีก
อ่านเรื่องนี้แล้วก็นอนหลับฝันดีล่ะ
บ้าย บาย จุ๊บ จุ๊บ
:a12:
-
ยิ้มเมื่อยแก้มแล้ววววว
-
:o8: :-[ น่ารักอ่า
-
ฮิ้วววววว...
หวานกันจังเลย
เห็นแล้วอิจฉาอ่ะ
o18
-
:o8:
-
เฮ้ออ อ่านไปก็ยิ้มแก้มปริไปจนเมื่อยแก้ม
มันหวานนนนนนใสๆอ่า อ่านแล้วมีความสุขสบายใจเสมอทุกครั้งที่ได้อ่าน
น้องญี่ปุ่นมันบริสุทธิ์ เหมือนบรรยากาศโดยรอบเป็นสีขาวออกชมพูๆ เวลาเราอ่านความรู้สึกของเราก็ใสๆไปตามน้องญี่ปุ่นมัน
+1 ค้าบบให้อิ๊คค้าบ ขอบคุณอิ๊คที่มาต่อให้เน้ (-/\-)
สุดท้ายนี้เอารูปพ่อมีขาวกับแม่มีอ้วนมาฝาก ครอบครัวนี้ท่าจะลูกดกนะเออ เอะอะๆก็จะขึ้นขี่อย่างเดียว
:z1: o3
(http://img695.imageshack.us/img695/3504/polarbears1386406i316bf.jpg)
:m1: :m1: :m1:
-
อ๊ากเผลอแป๊บเดียวญี่ปุ่นกับหมีขาว
ลึกซึ้งกันไปเรียบร้อยแล้ว
แต่รู้สึกขำกับฉากรักคู่นึ้อย่างมาก
-
อินเลิฟกันจิงจี๊งงงงงง
ทำอะไรก็น่ารักไปหมด
:-[
-
แอร๊ยยย น่ารักเนะ :o8:
-
:pig4: :pig4: :pig4:
-
หวาน หวาน น่ารักอะ :z2:
-
:man1: อ๊ากกก
น่ารัก น่ารัก ไม่ไหวแระ จะน่ารักไปไหนจ๊ะ แม่หมีขาว 55555
-
:-[ :-[ พ่อหมีขาว กะ แม่หมีอ้วนน่าร้ากกก
-
ขี่กันจนลืมหิว หญ้าแห้งแรงไม่หยุดแฮะชอบแกล้งเพื่อน
-
คู่พ่อหมีขาว+แม่หมีขาวก็หวานโคตร คู่ตัวเอง น้องบอย+น้องเอก ก็น่ารัก
สองคู่ชู้ชื่นที่แสนจะน่าอิจฉา แต่ยังคงยกความใสซื่อบริสุทธิ์ไร้เดียงสาน่ารัก
ให้น้องปุ่นอยู่นะ
:-[ :pig4:
-
:impress2: น่ารักสุโค่ยอ่ะ สามตอนรวดเลยอ่ะ ยิ้มๆๆๆๆๆๆๆๆ ไม่หุบเลย ฮาได้อีก :laugh:
(http://img695.imageshack.us/img695/3504/polarbears1386406i316bf.jpg)
:m1: :m1: :m1:
^
^
^
ชอบอ่ะ
:กอด1:
-
เฮ้ออ อ่านไปก็ยิ้มแก้มปริไปจนเมื่อยแก้ม
มันหวานนนนนนใสๆอ่า อ่านแล้วมีความสุขสบายใจเสมอทุกครั้งที่ได้อ่าน
น้องญี่ปุ่นมันบริสุทธิ์ เหมือนบรรยากาศโดยรอบเป็นสีขาวออกชมพูๆ เวลาเราอ่านความรู้สึกของเราก็ใสๆไปตามน้องญี่ปุ่นมัน
+1 ค้าบบให้อิ๊คค้าบ ขอบคุณอิ๊คที่มาต่อให้เน้ (-/\-)
สุดท้ายนี้เอารูปพ่อมีขาวกับแม่มีอ้วนมาฝาก ครอบครัวนี้ท่าจะลูกดกนะเออ เอะอะๆก็จะขึ้นขี่อย่างเดียว
:z1: o3
(http://img695.imageshack.us/img695/3504/polarbears1386406i316bf.jpg)
:m1: :m1: :m1:
O.O อ่า น่าร้ากมากเนะ ชอบๆๆๆ อิอิ
พ่อหมีขาว กะแม่หมีอ้วน ขอบคุณน้า แทงแรง
น่าร้ากเจงๆ จุ๊บๆๆๆ
-
อิอิ เค้ามารอญี่ปุ่นน้า~
ปอลอ ตอนนี้เค้าถูกน้องญี่ปุ่นสิงร่างไปเรียบร้อยแล้ววว :m13:
-
:-[ :o8: :impress2:
ไม่ได้เข้ามาอ่านซะนานเลย เพราะไปอ่านเรื่องของ
โยกับเอแล้วมันปวดใจเกินจะทานทนจริงๆเลย
ตาบวมร้องไห้อยู่นาน กว่าจะทำใจเข้ากลับมาอ่าน
เรื่องนี้ได้ ตอนนั้นจำได้ว่าอ่านไปถึงตอนที่สิบกว่า
ได้กลับมาอ่านอีกทีตอนนี้ถึง 52 ตอนแล้ว น้องญี่ปุ่นยังน่ารัก
คงเส้นคงวามากมาย หมีขาวก็ดูจะรักและเอ็นดูหนูญี่ปุ่นดี
แต่ชอบใจที่สุดคงเป็นตอนแข่งกีฬาสีนี่แหละ ขอชมไรเตอร์เลยนะจ๊ะ
ว่าเขียนได้ดีมากจริงๆ มีอยู่ช่วงหนึ่งที่ ญี่ปุ่นกับเต้ แข่ง กับคู่ของโฟค
เรานี่นั่งอ่านเหมือนเข้าไปนั่งเชียร์ในนิยายเลยอ่ะ แบบว่าลุ้นมากจริงๆ
ว่าญี่ปุ่นจะชนะได้หรือเปล่า อ่านไปลุ้นไปยังกับเชียร์บอลโลกเลย
พอชนะนี้กรี๊ดเลย จริงๆนะ ไรเตอร์เขียนได้ดีมากมายจ๊ัะ
ที่สำคัญที่สุดเลย NC ของเรื่องนี้ รวมทุกสิ่งทุกอย่างไว้จริงๆเลย
อ่านแล้วฮากลิ้งเลย อิอิ แล้วพอเอาเรื่องนี้ไปเทียบกับเรื่อง
ของโยเอ แล้วบอกได้เลยว่าไรเตอร์เขียนเก่งจริงๆจ๊ะ เรื่องนั้นเราก็ร้องไห้ซะ
ใช้เวลาอ่านอยู่เกือบเดือน มาเรื่องนี้ก็ฮาแตกเลย เป็นกำลังใจให้ไรเตอร์นะจ๊ะ
ไรเตอร์เขียนได้ดีมากมายกายกองจริงๆใช้ภาษาที่อ่านง่ายด้วย จินตนาการง่ายดี
ขอบคุณมากมายก่ายกองอีกครั้งที่เขียนนิยายดีดีมาให้อ่านนะจ๊ะ
-
คิดถึงไรเตอร์
คิดถึงพ่อหมี แม่หมี
คิดถึงหมีดำ อยากรู้ว่าจะมีใครมาดามใจบ้างไหม
-
น่ารักน้าเนี่ยพ่อหมีขาวกะแม่หมีอ้วน :-[ :-[
มดขึ้นเต็มคอมพ์แล้ว
รู้สึกว่าบอยจะติดเชื้อจากน้องปุ่นเข้าซะแล้ว :laugh:
-
หวานครับหวาน ฮ่าๆๆ
เพิ่งมาอ่านครั้งแรก ติดใจญี่ปุ่นซะแล้ววซิเรา :-[
-
แทงแรง ม่ายมีขาหนมมาล่อเค้าหรา อิอิ
-
เข้ามารอน้องปุ่นๆๆ o11
-
(http://image.dek-d.com/21/2087771/101747787)
(http://www.mistercleanweb.com/cafe/cafe10.jpg)
(http://file.giggog.com/health/pictures/2010-04/05/16-14-29-1947499160.jpg)
(http://learners.in.th/file/matinee_noomay/preview/46273.jpg)
แทงแรง ม่ายมีขาหนมมาล่อเค้าหรา อิอิ
อะเอาไป ป้าฯ เอามาล่อก่อนละกัน 555
-
วันนี้จะมาไหมจ๊ะ...... :L2:
-
ล่อมั่งๆ พี่อิ๊กมาเร็วๆเน้อ
(http://image.ohozaa.com/ib/images_131.jpg) (http://image.ohozaa.com/show.php?id=935fe2e85fdc6fff9d4e21fad013d8ce)
(http://image.ohozaa.com/iw/news_img_16620_4.jpg) (http://image.ohozaa.com/show.php?id=a602ce124e99c5b8608bab314dd68244)
(http://image.ohozaa.com/il/cake2.jpg) (http://image.ohozaa.com/show.php?id=992dd80a0a2364e26acfcdb448a1b0b3)
(http://image.ohozaa.com/im/06551000006681601.jpg) (http://image.ohozaa.com/show.php?id=940a72dd4f048c8efd5dfa66a562345e)
:L2: :L2:
-
ขนมเยอะเชียว... เฮ้ยๆ แม่หมีอ่า... แบ่งเค้าด้วย... ปลาแห้งอยากกินบ้าง
-
:laugh:
กระทู้นิยายหรือร้านของหวานฟร่ะ กร้ากกกก
ลืมบอก...อิ๊คมาต่อด้วยน้า~ :m1:
-
จุ๊บๆๆๆ ลั่นล้า เค้ามาแล้ว อ่าหนมน่ากินมากมาย น้ำยายไหล อิอิ อ่าทุกคนก็รู้แล้วดิว่าต้องเอาขนมมาล่อ ถึงจะมา แหะๆๆ
อ่านขำๆน้า อย่าจริงจัง ยิ้มๆๆ รักกันๆๆๆ
(ผู้นำแฟชั่น)
พอไปโรงเรียนสายตาทุกคนก็จ้องมองมาที่ญี่ปุ่นกับเฟียต คนตัวใหญ่ดูมีอาการเขินอายเล็กน้อย แต่คนตัวเล็กแว่นหนาไม่ได้สนใจใครเลย ตอนอยู่กับเฟียตไม่มีใครกล้าเข้ามาล้อเลียนเพราะเกรงใจ แต่พอแยกแถวกันแล้วญี่ปุ่นแยกไปห้องของตนเอง นักเรียนทั้งมัธยมต้น ทั้งเพื่อนรุ่นเดียวกันต่างมารอญี่ปุ่นอยู่ ชื่อเสียงที่โด่งดังขึ้นอีกรอบเพราะข่าวลือกันไปทั่วโรงเรียนว่าญี่ปุ่นกับ เฟียตคบหากัน
"เอ๋ ทำมายคนเย๊อะเยอะเนะ มาทำอารายกันน้า"
ญี่ปุ่นสะกิดบอยแล้วทำหน้างงๆ
"เออนั่นดิ พวกนี้มาทำไรกันวะ"
เอกพูดขึ้นแล้วเดินเบียดๆบอย
"นี่นายญี่ปุ่นหน้าเอ๋อ ได้ข่าวว่านายคบกับพี่เฟียตเหรอ"
เสียงของเพื่อนรุ่นเดียวกันต่างห้องจิดเสียงถามขึ้น จากนั้นก็มีเสียงจอแจดังกระหึ่ม
"เอ๋ นายรู้ได้ไงอ่ะ อิอิ เป็นความลับน้า ว่าเค้ากะพ่อหมีขาวคบกันน่ะ"
"เอ้ย ปุ่นไปบอกเขาทำไม"
บอยสะกิดบอก ญี่ปุ่นทำหน้าเหรอหรา
"ทำมายหรา นายอยากมีแฟนเหมือนเราหรา"
"วุ้ย หน้าตาก็เอ๋อๆ ทำไมพี่เฟียตชอบไปได้นะ คนน่ารักๆมีเยอะแยะ"
"นั่นสิ เราน่ารักกว่าตั้งเยอะ เรียนก็เก่งกว่า ทำไมพี่เฟียตไม่สนใจเราบ้างนะ"
"ดูสิ ทำหน้าเอ๋อแบบนี้อ่ะ เฮ้อโลกนี้ช่างไม่ยุติธรรม"
สรุปว่าพวกนี้คือบรรดาแฟนคลับของเฟียตนั่นเอง บางคนตามปลื้มมาตั้งแต่มัธยมต้น แต่ก็ได้แต่ตามเพราะเฟียตไม่ได้แลตามอง
"เอ๋ พูดเหมือนอิจฉาเราเนะ อิอิ มะต้องอิจฉาน้า เพราะว่าเราน่าร้ากก เหอๆๆ พวกนายอ่าคงยากเนะ เพราะไม่น่าร้ากกก"
"แว้กกก ไอ้ญี่ปุ่นบ้า"
"อะไรกันค้า อะไรกัน มามุงอะไรกัน"
แกงค์ริต้าเดินมาทำท่าทางเหมือนนางพญาแผ่รัศมีสาวแตกแหลกราญมาแต่ไกลมีซาร่ามาด้วย
"อ่าพี่คนสวย มาหาเค้าหรา"
"ว้าย หนูญี่ปุ่นของเจ๊ นี่วันนั้นอ่ะ พี่เนเค้าเหวี่ยงเจ๊นะคะ"
ซาร่าปรี่เข้ามาหาญี่ปุ่น
"เอ๋ เจ็บไหมอ่า หนายเจ็บตรงไหน"
"ว้าย มันเป็นคำอุปทานค่า น้องญี่ปุ่นนี่ก็"
"คุณน้องคะ เรื่องข่าวลือกะพี่เฟียตอ่ะ จริงเหรอคะ"
ริต้าถามขึ้นเพราะตนก็เป็นหนึ่งในบรรดาแฟนคลับของเฟียต
"อิอิ จริงน้า"
"ว้าย กรี๊ดดด"
เสียงดังอื้ออึงขึ้นพร้อมกัน
"น้องญี่ปุ่นขา รู้ไหมว่าหักอกเจ๊นะเนี่ย"
ริต้าทำหน้าเศร้าหันไปกอดเพื่อนสาวอีกคน
"เอ๋ พี่คนสวยชอบพ่อหมีขาวเค้าหรา"
"อร๊ายย มากกว่านั้นค่า เค้าเรียกว่ารัก เป็นรักแรกพบ แค่เพียงเจอ เจ๊ก็รู้ว่า เยส คนนี้แหล่ะ คือคนที่ใช่ คือคนที่พระแม่อุมาเทวีส่งมาให้เจ๊ แต่พระแม่เจ้าขา ทำไมทำร้ายลูกเยี่ยงนี้ หัวอกลูกกลัดหนองแล้วลูกสาวแสนสวย เซล่ามูนคนนี้จะใช้ชีวิตที่บอบบางอยู่บนโลกใบนี้ได้อย่างไรค้า พระแม่อุมาเจ้าขา"
ริต้าทำท่าคว้าดาวเพ้อออกมา
"อิอิ ตาหลกอ่า ทำท่าอารายอ่า"
"นี่ น้องญี่ปุ่นขา เจ๊กำลังอินนะค้า อย่ามาล้อเจ๊น้า นี่เห็นว่าเป้นน้องญี่ปุ่นของเจ๊นะเนี่ย เจ๊ถึงยอมหลีกทางให้ ถ้าเป็นคนอื่นเจ๊ตามไปตบมันแล้ว"
ริต้าพูดทีเล่นทีจริง
"อ่า ห้ามตบเค้าน้า เค้าน่าร้ากน้า"
"ค่า เพราะฉะนั้น คนน่ารักก็ต้องคู่กะคนหล่อ สำหรับเจ๊เกิดมาอาภัพนัก เพราะสวยเวอร์เกินไป สวยจนผู้ชายเข้าใจผิดทั้งโรงเรียนแล้วว่าเจ๊ สูงส่งเกินไปชายใดหนอถึงจะคู่ควรกับสาวงามหยาดเยิ้มอย่างเจ๊"
"แหว่ะ พอเถอะย่ะหล่อน เพ้อเยอะแล้ว สวยมากหล่อนน่ะ สวยไม่มีที่ติ สวยทุกตรง"
ซาร่าตัดประชด ริต้าทำหน้าเบ้ใส่ทันที
"ว่าแต่พี่เฟียตเป็นไงบ้างค๊ะ น้องญี่ปุ่น"
"เอ๋ พ่อหมีขาวเค้าน่ะหรา ก็ดีน้า ตามใจเค้าอ่า"
"ม่ายช่าย อันนั้นอ่า อันนั้น"
"เอ๋ อันหนายอ่า มีหลายอันเนะ"
"แหม น้องญี่ปุ่นขาไร้เดียงสาจริง ก็น้องชายอ่ะค่า ว้าย อาย"
พูดเองทำท่าอายเอง ซาร่าม้วนตัวบิดเป็นเกลียว
"อิอิ หย่ายน้า หย๊ายหย่าย"
"กรี๊ดดดด จริงเหรอค้า"
"สมคำเล่าลือ เท่าไหนค้าน้องญี่ปุ่น"
เสียงกรี๊ดของเด็กนักเรียนโรงเรียนชายล้วนดังสนั่นหวั่นไหว นี่ถ้าหลับตาฟังคงคิดว่าอยู่ในโรงเรียนหญิงล้วนเป็นแน่
"เอ๋ ก็เท่าเนี๊ยะ"
ญี่ปุ่นยกแขนตัวเองขึ้น ไม่มีเขินไม่มีอาย
"กรี๊ดดดด พระเจ้าจอร์จมันสุดยอด มันอะแมสมั่กค่า"
ริต้ากับซาร่าร้องขึ้นพร้อมกัน แต่ญี่ปุ่นเรื่องโวนี่ก็ไม่ใช่ย่อย พูดเกินจริงอยู่ร่ำไป
"อิอิ เค้าไปเรียนดีกว่าเนะ ไหนอ่าพี่คนสวย หนมเค้าอ่า"
ก่อนไปยังไถได้อีก ซาร่าล้วงเข้าไปในกระเป๋าเป้สีชมพูหวานแล้วหยิบเอาห่อขนมออกมาให้
"อ่าน่าร้ากเนะ พี่คนสวย เดี๋ยวเค้าติดต่อพี่เน๊เน้ให้เนะ"
"ว้าย จริงน้า เจ๊จะรอค่าสำหรับพี่เนของซาร่า ถึงเหวี่ยงติดกำแพงเจ็บแค่ไหน ซาร่าคนสวยและสวยกว่าริต้ายอมได้ยอมทน ซาร่าทนด้ายยค่า ชั้นจองนะยะพี่เนอ่ะ สัญญานะค้าน้องญี่ปุ่นของเจ๊"
"ชั้นเอาพี่เบนซ์"
"ว้าย งั้นชั้นเอาพี่ฟอร์ด"
ร้องเรียกกันระงมหน้าห้อง บอยต้องดึงตัวญี่ปุ่นเข้าไปในห้องเรียนก่อนที่อาจารย์จะมา
"ดังใหญ่แล้วนะปุ่นนายอ่ะ"
"แม่หมูน้อย เค้ายืมลอกการบ้านฟิสิกส์หน่อยดิ"
เอกเดินมาข้างๆส่งสายตาหวานเยิ้ม
"อ่ะ พ่อหมูไม่ได้ทำเหรอ เห็นมะเมื่อคืนบอกให้ทำก็ไม่ยอมทำ"
พูดแล้วอายหน้าแดง ญี่ปุ่นมองดูตาปริบๆ
"อ่า อิอิ พ่อหมูกะแม่หมูหรา เหมือนเราเลยเนะ เราก็พ่อหมีกะแม่หมี อิอิ"
"ก็ขอยืมมาก๊อบหน่อย มันน่ารักดี"
บอยบอกเขินๆ
"อิอิ ก็ได้เนะ แต่นายไม่มีค่าลิขสิทธิ์ให้เราหรา"
"เว้ยไอ้หญ้าแห้ง เกินไปแล้ว มึงจดไว้ตอนไหนวะ" เอกโวย
"เอ๋ เราพูดก่อนน้า มะได้ๆ บอยต้องทำการบ้านให้เราด้วยล่ะ ไม่งั้นเราจะไปฟ้องพ่อหมีขาวเนะ ว่าบอยกะปลาดุกลอกเลียนแบบ ฮื่อ"
ฉายแววตัวโกงออกมาทันที
"เอ้ย บ้าเหรอปุ่น ก็ได้ๆ"
"เอ้ย ไม่เอานะแม่หมูน้อย แล้วของพ่อหมูล่ะไม่ทำให้เหรอ"
"แอ่ะ ขี้อิจฉาน้าปลาดุก นิสัยไม่ดี เดี๋ยวบอกบอยเหวี่ยงใส่เลย"
เพิ่งจำมาจากซาร่าเมื่อครู่เอามาใช้ทันที
"อ่า ไอ้หญ้าแห้งร้ายกาจ แม่หมูอย่าไปทำให้มันนะ เดี๋ยวแม่หมูน้อยของพ่อหมูเหนื่อย"
ลงท้ายประโยคเสียงหวาน ทำให้บอยอายม้วนไป
"แอ่ะ เป็นไรอ่าบอย อายหรา"
ญี่ปุ่นทำหน้าล้อเลียน เพื่อนๆทั้งห้องเข้ามารุมถามญี่ปุ่นเกี่ยวกับเฟียตและความสัมพันธ์ของทั้ง สองคน ญี่ปุ่นก็โม้แหลกไม่มีอาย เพื่อนๆทั้งชั้นต่างก็อยากมีแบบญี่ปุ่นบ้าง พอพักเที่ยงต่างก็เขียนจดหมายบอกรักเอาไปให้รุ่นพี่ เรื่องนี้โด่งดังไปทั้งโรงเรียนโดยเฉพาะในหมู่นักเรียนมัธยมต้นกับมัธยมสี่ ทำให้บรรดารุ่นน้องต่างอยากมีแฟนเหมือนกับญี่ปุ่น รุ่นพี่หลายคนถึงกับงงกับการเปลี่ยนแปลงครั้งนี้ เพราะรุ่นน้องที่มาส่งสายตาหวานฉ่ำคอยส่งจดหมายรักให้ แต่สำหรับญี่ปุ่นไม่ได้สนใจใครอยู่แล้ว โม้คุยโวตีไข่ใส่สีไปตามเคย ลั่นล้าอยู่ไม่ได้ใส่ใจกับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้น พอพักเที่ยงก็รีบแจ้นไปช่วยป้าขายข้าวแกงอย่างเช่นทุกวัน
"ว่างไงจ๊ะที่รักของพ่อหมี หิวไหม"
เฟียตยืนคอยอยู่แล้วที่ร้านของป้า
"อ่าพ่อหมีขาว อิอิ มาช่วยป้าขายของหรา"
"อืม มาช่วยแม่หมีไง คิดถึงจัง"
"เอ๋ คิดถึงทำมายอ่า เค้ามะเห็นคิดถึงพ่อหมีเลยเนะ"
"เฮ้ย ทำไมไม่คิดถึงวะ"
เฟียตทำเสียงดุ
"เอ๋ ก็เรียนเนะ คิดเลขกะคิดภาษาไทยเนะ ย๊ากยาก เค้าเลยมะคิดถึงอ่า"
เฟียตยิ้มออกมา "เฮ้อ มันซื่อหรืออะไรวะเนี่ย" เฟียตบ่นในใจแต่ก็เป็นสุขใจยิ่งนัก
"ป้าคร้าบ วันนี้ญี่ปุ่นพาพ่อหมีขาวมาช่วยน้า ป้าให้พ่อหมีขาวกินข้าวด้วยน้า"
ญี่ปุ่นหันไปร้องบอกป้าหลังจากทำความเคารพเรียบร้อยแล้ว
"ต๊ายตาย อะไรค๊ะ หนู อี้ปุ่ง พ่อมงพ่อหมี น่ารักเชียว ได้จ้า มาๆกินกันก่อนจะได้ช่วยป้าขาย"
"อิอิ เห็นมะพ่อหมีขาว เค้าช่วยให้พ่อหมีขาวประหยัดน้า"
"เออ เอาให้แน่ อย่ามาไถแดกไอติมล่ะมึง"
"แอ่ะ รู้ทันเค้าน้า น่าร้าก"
ญี่ปุ่นทำเนียนไม่สนใจเข้าไปยืนประจำที่โดยยังไม่ยอมกินข้าว เฟียตเองก็ยืนอยู่ข้างๆเขินเหมือนกัน
"เฮ้ย ไอ้เฟียต นี่มึงมาเป็นพ่อค้าตั้งแต่เมื่อไหร่วะ"
พอเพื่อนๆกลุ่มของเฟียตมาก็แซวขึ้นทันที
"เหมือนว่ะ ฮ่าๆๆ เขาเรียกตามเมียเว้ยพวกเรา"
"ท่าจะรักจริงเว้ย ไอ้เปี๊ยก มึงมีอะไรดีวะ"
ทั้งเบนซ์ จี๊ป ฟอร์ด ยืนอยู่หน้าร้านพูดเสียงดังอยู่
"เอ๋ มาว่าพ่อหมีขาวเค้าน้า ซื้อเลยๆ พี่จี๊ปอ่า กินพะโล้น้ากะไข่ดาว จะได้โตเร็วๆน้า พี่เบนซ์มะหล่อกินผัดผักไปน้า กะไก่ทอด พี่ฟอร์ดนิสัยดีน้า เค้าแถมผัดวุ้นเส้นให้สองเส้นน้า"
"แว้กก พวกกูไม่กิ๊น"
"ป้าคร้าบ พี่เค้ามาสั่งแล้วมะเอาอ่า"
ร้องฟ้องป้าที่ทำกับข้าวเพิ่มอยู่ในบู๊ทหลังร้านถัดไปจากที่ทั้งสองคนยืนทันที
"เฮ้ย แดกเว้ย ไม่แดกไม่ได้"
เฟียตขู่ขึ้น ทั้งสามคนทำหน้าประหลับประเหลือก
"แสบจริงๆ ผัวเมียคู่นี้"
"อ่า นายๆกินข้าวหรา มาๆ พี่เบนซ์จาเลี้ยง"
"แว้กก ไอ้เปี๊ยก ใครจะเลี้ยงวะ จ่ายเองเว้ย"
ญี่ปุ่นกวักมือเรียกเพื่อนชั้นเดียวกันที่เดินมากับเพื่อนอีกคน ยืนทำท่าอายไม่กล้าเข้ามาพอญี่ปุ่นพูดขึ้นก็ปรี่เข้ามายิ้มหน้าบาน
"เอ๋ นายไฟสูงเขียนจดหมายมาให้พี่เบนซ์หรา ให้พี่เค้าดิ พี่เค้าก็อยากมีแฟนน้า"
พูดอยู่ฝ่ายเดียว แต่เด็กคนนั้นก็ล้วงเข้าไปในกระเป๋ากางเกงหยิบเอาซองจดหมายออกมายื่นให้เบนซ์อายหน้าแดง
"เฮ้ย อะไรวะไอ้เปี๊ยก ใครอยากมีแฟน กูไม่ใช่ตุ๊ดเว้ย"
"เอ๋ เค้าก็ไม่ช่ายตุ๊ดเนะ ทำมายอ่า หัวโบราณเนะ อ่าล้าสมัยอ่าพี่เบนซ์"
ทำหน้าตาเบะหน้าย่นใส่ เฟียตหัวเราะลั่น
"สม กวนตีนเมียกูดีนัก"
"รบกวนด้วยนะครับ รุ่นพี่"
เด็กคนนั้นพูดแล้ววิ่งหนีไปเลย ท่าทางคงดูหนังญี่ปุ่นมากเกินไป
"เฮ้ย ไอ้น้อง"
เบนซ์ได้แต่อ้าปากค้าง แต่ในมือยังกำซองจดหมายอยู่
"อิอิ มีแฟนแน่ๆน้า เหอๆๆ มีดิพี่เบนซ์ จาได้เหมือนเค้ากะพ่อหมีขาว"
"ห๊า อะไรน๊ะ มึงเรียกไอ้เฟียตว่าอะไรน้า"
ทั้งสามคนร้องขึ้นทำตาโตเท่าไข่ห่าน
"เอ๋ ก็พ่อหมีขาวเนะ เค้าก็เป็นแม่หมี"
"แม่หมีอ้วนตะหาก"
เฟียตพูดขึ้นแล้วยิ้มให้
"แอ่ะ ว่าเค้าอ่า พ่อหมีขาวอ่า ชิ"
หวานใส่ไม่สนสื่อไม่สนใคร
"อ่า" ทั้งสามอ้าปากค้างมองหน้ากันเหรอหรา
"กูล่ะยอมมึงจริงๆ ไอ้เปี๊ยก มึงเอาไอ้เฟียตอยู่หมัดเลยนะเนี่ย"
ฟอร์ดพูดขึ้นก่อนจะเดินไปหาที่นั่งกินข้าว เด็กนักเรียนมองดูอยู่เต็ม คอยสังเกตุอาการของทั้งสองคน เฟียตรู้สึกเขินๆบ้าง แต่ญี่ปุ่นไม่ได้สนใจใครเช่นเคย วันนี้ขายดีไม่ถึงครึ่งชั่วโมงก็ขายหมดเกลี้ยง ป้าดีใจใหญ่เพราะทำอาหารเพิ่มตั้งหลายรอบ ให้รางวัลคนละสองร้อย
"อ่า เค้าเก็บเองเนะ เค้าปาหยัดกว่าพ่อหมีเนะ"
"เฮ้ย ค่าแรงกูนะเว้ย"
"เอ๋ หือกะเค้าหรา เดี๋ยวตีน้า"
ญี่ปุ่น ทำหน้าย่นใส่ ฉวยเงินไปทันที เฟียตทำหน้าเซ็งๆ ที่จริงไม่ได้ใส่ใจกับจำนวนเงินแค่นี้แต่อย่างใดเพราะปกติเลี้ยงข้าวคนตัว เล็กก็หมดไปโขอยู่ในแต่ละวัน แค่อยากจะแกล้งคนตัวเล็ก พอไปนั่งกินข้าวก็ยังหวานกันอยู่ เด็กนักเรียนที่กินข้าวเสร็จแล้วตามปกติจะรีบไปทำธุระส่วนตัว ไปเล่นหรือเข้าห้องสมุดตามประสา แต่วันนี้ไม่มีใครออกจากโรงอาหารเลย คนจอแจแน่นโรงอาหารมองดูเฟียตกับญี่ปุ่นเป็นตาเดียว บอยกับเอกก็ได้โอกาสหวานกันไม่ยอมคู่นี้เหมือนกัน
"แอ่ะ ทำไมพ่อหมีมะกินไก่เนะ กินๆเนะจะได้แข็งแรง"
"แม่หมีป้อนหน่อยดิ"
"อ่า อายเนะ อ้ำ"
ปากพูดว่าอายแต่ตักชิ้นไก่ในจานยกขึ้นใส่ปากเฟียตทันที เสียงเด็กฮือฮาขึ้นทันที
"อ่า เค้าอยากกินน้ำหวานอ่า พ่อหมีขาว"
"หือน้ำเขียวเหรอ"
"ช่าย ใส่มะนาวด้วยน้า"
"จ้า แม่หมีอ้วน"
"แอ่ะ ว่าเค้าอ่า เค้ามะอ้วนซะโหน่ย เค้าแค่กลมๆเนะ อิอิ"
เฟียตเดินฝ่าฝูงชนไปซื้อน้ำให้ญี่ปุ่น ตอนแรกอายเหมือนกันแต่ตอนนี้ไม่แล้ว เพราะเขาคิดว่าเขาได้อยู่กับคนที่ทำให้เขามีความสุขที่สุดแล้วในตอนนี้ อีกมุมหนึ่งของโรงอาหาร มีคนกำหมัดแน่นกัดฟันอยู่ โฟคเดินหนีไปตั้งนานแล้วพอเห็นภาพบาดตาบาดใจ พอเขารู้ระแคะระคายมาว่าญี่ปุ่นไปนอนค้างที่หอของเฟียตเหือบทุกคืนก็หัวใจ สลาย พูดน้อยลงไม่สุงสิงกับใครนอกจากเพื่อนหอเดียวกัน นั่นคือโด่งซึ่งเข้าใจโฟคดีกว่าใคร แต่โฟคก็เก็บตัวเงียบ รอโอกาสที่เขาจะได้เข้าใกล้ญี่ปุ่นบ้าง รู้ว่าตอนนี้มันเป็นไปได้ยาก แต่อย่างน้อยเขาก็รู้ว่าญี่ปุ่นยังมีใจให้อยู่ไม่มากก็น้อย อีกอย่างปีหน้าเดือนมีนาคม เฟียตก็จะจบแล้ว เวลาของเขาก็จะมาถึง โฟคคิดแบบนี้แล้วจึงเดินหนีไป
"พ่อหมีขาวๆ ทำมายคนเย๊อะเยอะเนะ เค้ามาทำอารายกันอ่า"
ญี่ปุ่นถามขึ้นเมื่อกินข้าวเสร็จเดินเอามือเกี่ยวหูกางเกงนักเรียนเฟียตเดินตามกันต้อยๆไปทางร้านขายไอติม
"เขามาดูเราไง แม่หมีอ้วน"
"อ่า เค้ามะใช่น้องแพนด้าน้า มามุงดูเค้าอ่า"
"ฮ่าๆ คล้ายๆแล้วล่ะ"
"แอ่ะ ว่าเค้าอ่า อิอิ วันนี้กินสตรอแบรี่เนะ กะแคนตาลูป"
สนใจที่ไหนเดินลิ่วนำไปก่อน เจ้าของร้านคุ้นเคยกับญี่ปุ่นกว่าใครเพราะแสดงอิทธิฤทธิ์ไว้แล้วเพราะขอเขาลดราคาจนเจ้าของร้านใจอ่อน
"อย่าแดกเยอะนะเว้ย แม่หมีเดี๋ยวกลมไปกว่านี้นะ"
เฟียตล้อเลียนเมื่อได้ไอติมมาถือไว้ในมือ
"แอ่ะ ไม่อ้วนน้า เค้ากินดีกว่า อ่า อาหย่อยเนะ"
ด้านเบนซ์พอกินข้าวเสร็จก็ไปนั่งเล่นที่ห้องของชมรมแบดมินตันทำนั่นทำนี่ไป
"เฮ้ย มึงเปิดจดหมายน้องเขาอ่านหรือยังวะไอ้เบนซ์ เด็กเดี๋ยวนี้มันกล้าเนอะ"
ฟอร์ดพูดขึ้น
"เออ ไหนๆ เอามาดูหน่อยดิ มันเขียนว่าไงวะ ฮ่าๆ มีเด็กมาส่งจดหมายรักให้นะมึง"
"เฮ้ย เป็นบ้าไปแล้ว กูชอบหญิงเว้ย ไม่สนหรอกพวกบ้า"
"อ้าว ชอบหญิงแล้วไมหน้าแดงวะ ไอ้นี่ไหนเอามาดูดิ"
จี๊ปเดินมาแย่งจดหมายในมือของเบนซ์ไป
"เฮ้ย จะดีเหรอมึง"
"เออน่า กูนะถ้าได้อย่างไอ้เปี๊ยกกูก็ไม่สนหรอก หญิงหรือชาย อิจฉาไอ้เฟียตว่ะ ไอ้เปี๊ยกมันน่ารัก"
"เออนั่นดิ ถ้าได้อย่างไอ้เปี๊ยกกูก็เอาวะ"
"อ้าว ไอ้นี่ ไหนมึงบอกชอบหญิง ยังไงๆอยู่นะมึง"
ฟอร์ดดักคอ เบนซ์ทำหน้าไม่ถูก
"เว้ย ถ้าเป้นไอ้เปี๊ยกเว้ย คนอื่นกูไม่เอา"
เบนซ์แถไปจนได้
"ฮ่าๆ มึงฟังนะ พี่เบนซ์ครับ ผมชื่อ ไฟสูง อยู่ห้องเดียวกับญี่ปุ่น ผมแอบมองพี่เบนซ์มานานแล้ว พี่เบนซ์มีเสน่ห์ น่ารัก ถ้าพี่เบนซ์จะรับความจริงใจของผมได้ไหมครับ ผมจะรอพี่เบนซ์ที่หน้าโรงยิมเย็นนี้หลังเลิกเรียนนะครับ ไฟสูง"
พอจี๊ปอ่านจบเสียงหัวเราะก็ดังขึ้นทั้งฟอร์ดทั้งจี๊ป
"เฮ้ย นิสัยเสียว่ะ มึงไปอ่านของกูทำไมวะ"
"อ้าว ไหนมึงบอกไม่คิดอะไรวะ ถ้าไม่คิดอะไรก็บอกน้องเขาไปนะเว้ย เดี๋ยวมันจะเสียใจ เอ๊ะ แล้วนี่จดหมายอะไรเยอะแยะวะ"
พอหันไปบนโตีะก็เห็นจดหมายกองอยู่เต็ม
"เว้ย อย่าบอกนะว่า"
"ไหนๆ ของใครบ้างวะ"
ฟอร์ดทำท่าอยากรู้ ทั้งสามคนช่วยกันแยกจดหมายเป็นกองๆ
"เอ้ย ของไอ้ฟอร์ด สิบห้า ของกู สิบแปด ไอ้เปนซ์ ยี่สิบห้า"
จี๊ปร้องขึ้นทั้งสามตกใจรีบคว้าจดหมายของตัวเองไปดู หันหลังให้กัน
พอเลิกเรียนญี่ปุ่นก็เดินออกมาพร้อมบอยกับเอก แต่คู่นั้นเหมือนจะมองไม่เห็นญี่ปุ่นแล้วเพราะกำลังหวานสวีทกันเรี่ยราดราย ทางมา ญี่ปุ่นชวนคุยอะไรก็ไม่คุย หรือไม่ได้ยินจนญี่ปุ่นชักรำคาญ
"บอยอ่า บอยหิวข้าวมะ"
"หือ อะไรน้าปุ่น เราไม่ซักผ้าหรอกวันนี้ พ่อหมูจะเอาไปปั่นให้"
"อ่า เรามะได้ถามซักผ้าซะโหน่ย อ่า"
ญี่ปุ่นทำหน้าเซ็ง พอดีเหลือบไปเห็นเฟียตกำลังเดินออกมาพร้อมเพื่อนๆ จึงปรี่เข้าไปหา
"พ่อหมีขาวๆ อิอิ หิวๆเนะ"
"เอ้ย เจอหน้ากูนี่จะแดกท่าเดียวว่างั้น"
"แอ่ะ ก็เค้าหิวอ่า แอ่ะ เหม็นอ่า ไปทำไรมาอ่า"
ญี่ปุ่นบีบจมูกไว้เพราะเข้าไปอยู่ในกลุ่มคนตัวสูงที่เนื้อตัวเปียกเพราะไปเล่นบาสฯมา ทั้งที่ตัวเองอยู่ชมรมแบดมินตัน
"ไปเล่นบาสฯมาเว้ย"
เบนซ์พูดขึ้น
"เอ๋ พี่เบนซ์ม่ายไปออกเดทหรา เพื่อนเค้าไปรอน้า"
เสียงหัวเราะดังขึ้นทันทีทั้งกลุ่ม
"เออ นั่นดิมึง เดี๋ยวน้องมันก็เสียใจหรอก"
"เฮ้ย ไอ้นี่ วันนี้นัดกูเป็นสิบคน บ้าป่ะวะ จะให้กูแยกร่างไปยังไงวะ"
"อ้าว ไอ้นี่ใครนัดก่อนมึงก็ไปกะคนนั้นดิวะ ปะแม่หมีอ้วน เรากลับห้องเรา"
เฟียตหันมาหาคนตัวเล็กที่ยื่นกระเป๋านักเรียนของตัวเองให้คนตัวใหญ่ถือให้อย่างเคย
"แหม เลิกเรียนก็ไปแหย่กันเลยนะมึง"
เบนซ์ล้อเลียน
"ทะลึ่ง ทำไมวะก็คนมันมีเมียอ่ะ มึงไม่มีก็ใช้มือช่วยไปก่อนละกัน ฮ่าๆ ไปๆ แม่หมี ไอ้พวกนี้กวนตีน"
"ไอ้นี่ พอมีเมียหน่อยเพื่อนชวนไปไหนไม่ไปเลยนะมึง อย่าหักโหมมากล่ะ เดี๋ยวน้องญี่ปุ่นกูจะช้ำ ฮ่าๆๆ"
เพื่อนๆหัวเราะเสียงดัง ญี่ปุ่นยืนฟังอยู่
"เอ๋ เค้าก็ต้องรีบไปทำลูกเนะ เค้าจะมีลูกหมีน้อยน้า มีพ่อหมีขาว แม่หมี แล้วก็ลูกหมีน้อย อิอิ"
วงแตก อึ้งกันทุกคนแม้แต่เฟียตเอง รายนั้นพอหายอึ้งรีบลากแขนคนตัวเล็กไปทันที
"ฮ่าๆๆ เว้ย ชอบไอ้เปี๊ยกนี่จริงๆ ให้ตายเถอะ"
เบนซ์พูดขึ้น แล้วเพื่อนๆก็หัวเราะตาม เฟียตเองเขินเพื่อนเดินหนีมาไกลพอสมควร
"อ่าเค้าเหนื่อยเนะ จารีบไปหนาย"
"เว้ยไอ้บ้า พูดไปแบบนั้นไม่อายเหรอวะ เดี๋ยวเค้าก็รู้ว่าแตกใน"
"เอ๋ แตกในอารายอ่า ก็เค้าอยากมีลูกหมีน้อยเนะ มะเห็นอาย"
เอากันไปใหญ่ คนตัวใหญ่เกาหัวแกรกๆ
"เว้ย มีเมียเด็กมันผิดไหมเนี่ย"
เฟียตบ่นอยู่คนเดียวเพราะคนตัวเล็กกระตุกแขนให้ตรงไปร้านขายข้าวแล้ว
:L2: :L2:
เขียนโดย eiky
-
อิอิ แม่หมี อยากมีลูกหมีนี่เอง ถึงว่า ทำไมขยันจัง
ถ้ารู้ว่ามีไมได้ จะทำไงนะ พ่อหมีแก้ความเข้าใจผิดด่วนๆ
-
โอ้วววว มีอีกกี่คู่งิ อยากรู้ววววววว ~
-
อิจฉาพ่อหมีเนาะ มีแฟนเด็ก ซื้อซื่ออออ :laugh:
-
:laugh:
-
กร๊ากกกกกก :jul3:
มีแฟนแบบแม่หมีก็ดียังงี้แหละพ่อหมี
แปลก ฮา น่ารัก ...และ ไม่แคร์สื่อ
555
:z1:รอฉากแหย่หวานๆต่อไป
-
ลุ้นคู่ที่สาม เบนซ์+ไฟสูง :z1:
-
โอ้ย น่ารักไม่ไหวแล้ว ญี่ปุ่นน่ารักเกินจะทนจริง ๆ :impress2:
ชักอยากจะเป็นพ่อหมีขาวบ้างซะแล้วสิ อิอิ
แถมตอนนี้มีหมีดำโผล่มาให้มาม่ากันเล็กน้อย
แต่โผล่มาแค่นี้พอนะ คู่นี้กำลังหวาน อ่านแล้วมีความสุข หุหุ :mc4:
-
น่ารักๆๆๆๆๆๆ :-[ หวานแล้วก็อยากให้เฟียตหึงอีก :laugh:
-
ญี่ปุ่นนำทุกเทรนด์ จริงๆเลย
อ่านเรื่องนี้แล้วต้องได้ขำตลอดสิน่า น่ารักด้วย
แต่สงสารโฟคอ่ะ กลัวจังเลย
ตอนที่เฟียตเรียนจบไปแล้วจะเกิดไรขึ้นนะ
-
ดังกันแล้วนะเนี่ย
กลายเป็นบุคคลตัวอย่างซะแล้ว
เลียนแบบกันใหญ่เลย
:jul3:
-
แม่หมีอยากมีลูกหมีเหรอ น่ารักจริงอะไรจริง
อ่าาา สงสารโฟคง่ะ :m15:
หาคู่ให้โฟคเหอะนะ ได้โปรด
-
หวานไม่แคร์สื่อจริงๆ พ่อหมีขาว กะแม่หมีอ้วนเนี้ย
-
แอร๊ยยยยย~ คนเราต้องเอาขนมมาล่อเนอะถึงจะมาต่อ
สำหรับตอนนี้จะเริ่มต้นจากอะไรก่อนดีอ่า เพราะดูเหมือนจะเกิดขึ้นหลายเหตุการณ์
น้องญี่ปุ่นมันสร้างกระแสชายชายไปทั่วโรงเรียนเลยนะเนี่ยยยย จบออกไปคงเป็นตำนาน :laugh:
คู่แรก เอกกับบอย พ่อหมูกับแม่หมู อิอิ ไอ้น้องเอ้ยยยย พี่อยากบอกว่าสายพันธุ์นี้มันติดลูกง่ายนะน้อง แถมยังลูกดกอีกต่างหาก กร้ากกก
อ้อ อีกเรื่อง พี่ฝากญี่ปุ่นด้วยน้า อย่าทิ้งให้มันอยู่คนเดียวน้า เดี๋ยวมันน้อยใจแอบหนีไปร้องไห้คนเดียวน้า สงสารมัน รักมันเยอะๆน้า
โฟคคคค หลังจากที่หายไปนาน หมีดำก็โผล่ออกมาเพื่อพบกับความเจ็บช้ำ
จะเอายังไงดีล่ะทีนี้ แต่พ่อหมีขาวกับแม่หมีอ้วนเค้าตกลงเป็นคู่ผัวเมียกันแล้วอ่า
หมีดำทำใจน้า ทำใจๆๆๆ เค้ารักหมีดำเหมือนกันน้า~ :กอด1:
ส่วนพวกเพื่อนๆของเฟียต ใจจริงเค้าอยากให้พวกมันจะได้กันเองอ่า 555+ แบบขอลองกันไปขอลองกันมาแล้วเกิดติดใจ 555+
น่าลุ้นเน้ ครึครึ ขาดเนเน๊อีกคน ให้เนเน๊ได้กับโฟคคงสมใจ แอร๊ยยยยย~ เรือล่มในหนองทองจะไปไหน :-[
ส่วนคู่สุดท้าย ครอบครัวใหญ่ของเรา พ่อหมีขาวกับแม่หมีอ้วน หวานไม่เกรงใจใคร สวีทกันไม่แคร์สื่อ
ช้อบบชอบบบบ หยอดกันไปก็หยอดกันมา รักกันนานๆน้า เฟียตห้ามทิ้งญี่ปุ่นของเค้าน้า ญี่ปุ่นเป็นเด็กดีของพี่เฟียตด้วยน้าค้า
:m1: :m1: :m1:
ตอนนี้ยาวสะใจมากเลยอิ๊ค เอาอีกๆ วันนี้เอารูปครอบครัวหมีขาวมาฝากอีกแล้ว อิอิ
(http://fwmail.teenee.com/etc/img1/m199821.gif)
555+ เราคิดว่าครอบครัวหมีขาวต้องเป็นแบบนี้ในอนาคตอันใกล้ :laugh:
-
พ่อหมีขาวกะแม่หมีอ้วน จะมีลูกหมีน่ารักๆเหรอ คิกๆ :z1:
โอ๊ยยย น่าร๊ากอ่า :o8: มีช่วยกันทำมาหากิน สร้างอนาคตร่วมกันอีก 555+
รักกันๆเนะ...แต่แอบกลัวโฟคเล็กน้อย จะแย่งแม่หมีอ้วนจากพ่อหมีขาวเหรอ :z3:
-
5555 ขอหัวเราะนู๋ปุ่นเป็นสีชมพูเน้อ หวานมากกกกก
-
ขยันทำลูกนะพ่อหมีกะแม่หมีเอาหัวปีท้ายปีละกร๊ากๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆสุดๆเลยน้องญี่ปุ๋น :เฮ้อ:สงสารโฟคว่ะ
-
ก๊ากกกกกกกกกกก ไปทำลูก ฮิ็วววววว
ทั้งน่ารัก ทั้งน่าหยิกจริง ๆ เลย น้องปุ่นนี่
อ่ะ +1 ค่าทำลูก 55555
-
น้องโฟคของเจ๊
พร้ามันจะหักก่อนถึงเวลาอ่ะสิ TTATT
กรี๊ด.......... วิ่งหนีน้ำตานองเข้าป่า
-
แม่หมีอ้วนอยากได้ลูกหมีน้อยยยย.....
โดน...พ่อหมีขาวจัดให้มิได้ว่างเว้นแน่นู๋เอ๋ย.... :laugh:
พี่หมีดำ.......ตัดใจเถอะ... :เฮ้อ:
:จุ๊บๆ: แม่หมีอ้วน กะ น้อง eiky
-
555 ขำจนเหนื่อย
-
หญ้าแห้งแรงไม่มีตก สุดๆๆๆๆๆๆๆจริงๆๆๆๆ :laugh: :laugh: :laugh:
-
น่ารักได้อีกตอนนี้
แต่แอบกลัวตอนเฟียสจบไปแล้ว มีคนจ้องจะง้าบญี่ปุ่นเพียบอะ
แอบกลัวใจปุ่นแทนยิ่งเหนแก่กินอยู่ อิอิ
-
แล้วหมีดำเค้าอ่ะ... -*-
-
แม่หมีสุดยอด เดียวนี่เป็นคนดังไปซะแล้ว
:-[:-[:-[:-[:-[:-[:-[:-[:-[:-[:-[:-[:-[:-[:-[:-[:-[:-[:-[:-[
-
อย่างนี้พ่อหมีขาวก็ต้องกลายเป็นผู้นำแฟชั่นมีเมียเด็กด้วยอ่ะดิ
กร๊ากกกกกกกกกก
:laugh:
-
:pig4: :pig4: :pig4:
-
:jul3: :jul3:+1
-
ชอบท่านอนของแม่หมีขาว เอ็กซ์ได้ใจ :z1: :haun4:
(http://www.bloggang.com/data/the-kung/picture/1140496840.jpg)
(http://www.bloggang.com/data/the-kung/picture/1140496900.jpg)
(http://www.bloggang.com/data/the-kung/picture/1140496970.jpg)
:laugh: :laugh: :laugh:
-
ชอบท่านอนของแม่หมีขาว เอ็กซ์ได้ใจ :z1: :haun4:
(http://www.bloggang.com/data/the-kung/picture/1140496840.jpg)
(http://www.bloggang.com/data/the-kung/picture/1140496900.jpg)
(http://www.bloggang.com/data/the-kung/picture/1140496970.jpg)
:laugh: :laugh: :laugh:
อ่าเค้าชอบท่าแรกเนะ อิอิ น่าร้ากกก
ขอบคุณน้า แทงแรง ที่หารูปน่ารักๆ เพลงเพราะๆมาให้ตลอดเลยอ่า
จุ๊บๆๆๆ
วันนี้หนูญี่ปุ่นไม่มาน้า คนเขียนจะไปเวียนเทียน แหะๆๆ
-
+1 สำหรับ eiky มีแต่คนอยากเป็นพ่อหมี+แม่หมี พ่อหมู+แม่หมู เลียนแบบน้องปุ่นกันทั้งนั้น
แต่ถ้าจะมีเมียแบบน้องปุ่น ต้องเป็นลูกเศรษฐีนะ ไม่งั้นเลี้ยงไม่ไหวแน่ กินเก่งอย่างนี้ อีกหน่อย
คงได้กลิ้งไปไหนมาไหนแน่ ๆ เลย เจ้าพ่อหมีขาวก็สุดแสนจะตามใจอีก ...... ขอให้ทำบุญ+
เวียนเทียนอย่างมีความสุขและได้รับบุญกุศลอย่างเต็มที่นะคะ :pig4: :pig4:
-
+1 สำหรับ eiky มีแต่คนอยากเป็นพ่อหมี+แม่หมี พ่อหมู+แม่หมู เลียนแบบน้องปุ่นกันทั้งนั้น
แต่ถ้าจะมีเมียแบบน้องปุ่น ต้องเป็นลูกเศรษฐีนะ ไม่งั้นเลี้ยงไม่ไหวแน่ กินเก่งอย่างนี้ อีกหน่อย
คงได้กลิ้งไปไหนมาไหนแน่ ๆ เลย เจ้าพ่อหมีขาวก็สุดแสนจะตามใจอีก ...... ขอให้ทำบุญ+
เวียนเทียนอย่างมีความสุขและได้รับบุญกุศลอย่างเต็มที่นะคะ :pig4: :pig4:
เช่นกันคร้าบ ขอให้มีความสุขมากๆน้า
จุ๊บๆๆๆ
-
อ่าเค้าชอบท่าแรกเนะ อิอิ น่าร้ากกก
ขอบคุณน้า แทงแรง ที่หารูปน่ารักๆ เพลงเพราะๆมาให้ตลอดเลยอ่า
จุ๊บๆๆๆ
วันนี้หนูญี่ปุ่นไม่มาน้า คนเขียนจะไปเวียนเทียน แหะๆๆ
^
^
^
เวียนเทียนจริงๆน้า ไม่ใช่นั่งเทียน กรั่กๆ :z1:
-
อ่าเค้าชอบท่าแรกเนะ อิอิ น่าร้ากกก
ขอบคุณน้า แทงแรง ที่หารูปน่ารักๆ เพลงเพราะๆมาให้ตลอดเลยอ่า
จุ๊บๆๆๆ
วันนี้หนูญี่ปุ่นไม่มาน้า คนเขียนจะไปเวียนเทียน แหะๆๆ
^
^
^
เวียนเทียนจริงๆน้า ไม่ใช่นั่งเทียน กรั่กๆ :z1:
น่าน ว่าแล้วเชียว เหอๆๆ เค้าจะไปโดนเวียนเทียน เอ้ย ไปเวียนเทียนเจงๆ น้า อิอิ
แทงแรงก็อย่าไปหลายวัดน้า หุหุ เป็นห่วง
จุ๊บๆๆ
-
:laugh:
-
น้องญี่ปุ่น แบ๊วไม่เกรงใจใครเลย อิอิ
น่ารักได้อีก อิจฉาจัง ถ้าเจ้ไปทำแบบนี้ใส่เพื่อนๆๆดู เจ้คงโดนโดดถีบยอดหน้าหละ
โทษฐานทำอะไรไม่ดูหนังหน้าตัวเอง กร๊ากกกกกกกกกกกกกกกก :laugh: :jul3:
-
เอิ่มท่าแรกใช่ตอนญี่ปุ่นเปิดพัดลมเป่าตุ๊ดหรือเปล่าจ๊ะ o18
มาช่วยดันตุ๊ด อิ๊กกี้ด้วยเน้อ :z13: :z13:
-
ล่อมั่งๆ พี่อิ๊กมาเร็วๆเน้อ
(http://image.ohozaa.com/ib/images_131.jpg) (http://image.ohozaa.com/show.php?id=935fe2e85fdc6fff9d4e21fad013d8ce)
(http://image.ohozaa.com/iw/news_img_16620_4.jpg) (http://image.ohozaa.com/show.php?id=a602ce124e99c5b8608bab314dd68244)
(http://image.ohozaa.com/il/cake2.jpg) (http://image.ohozaa.com/show.php?id=992dd80a0a2364e26acfcdb448a1b0b3)
(http://image.ohozaa.com/im/06551000006681601.jpg) (http://image.ohozaa.com/show.php?id=940a72dd4f048c8efd5dfa66a562345e)
:L2: :L2:
พี่ครับขอกินแทนพี่อิ๊กได้ป่าวคับ พี่อิ๊กบอกว่ากำลังลดความอ้วน อิอิ
น่ากินมากกกกกกกกกกกกกกกกกก
-
โดนเวียนเทียน เอ้ยย เวียนเทียนไปกี่รอบแล้วคนดี มามะ มาต่อต่อได้แล้ว :จุ๊บๆ:
-
o22 ไม่มาตั้งนาน น้องปุ่นเป็นสาวเต็มตัวแล้วรึเนี่ย
หมีขาวดูแลน้องเค้าดีจริงๆ รักจริงหวังแต่ง น่าร๊ากกก :-[
NCแต่ละครั้งนี่เอาฮาจริงๆ :m20: ไม่มีวันไหนที่น้องจะไม่ตดไม่ขี้
เรียกพ่อหมี แม่หมี น่ารักอ่ะ บอยเอาตามอีกนะ พ่อหมู แม่หมู
จะแข่งกันสวีทไปไหนเนี่ย :o8:
-
คิดถึงแม่หมีอ้วนน้า..... : 222222:
-
:z13: :z13: :z13:
ก่องอ่าน เหอ ๆ
-
กลายเป็นคนนำเทรนไปเลยนะเนีี่ยญี่ปุ่น อิอิ
-
:oo1: :oo1: :oo1:
-
คิดถึงพ่อหมี กับแม่หมีแล้วอ่ะ
ไรเตอร์ ใจดีมาต่อเถอะนะ นะ นะ
-
เข้ามารอคู่รักขั้วโลกเหนือ อิอิ
คิดถึงคู่รักผู้นำแฟชั่น 55
-
คิดถึงญี่ปุ้นจังเลยค่าาา มารอน้า ^^
-
แม่หมีขาวมายังจ้า คิดถึงมาก ๆ แล้วนะ
-
(http://www.sudipan.net/phpBB2/files/p374_11.jpg)
น้องญี่ปุ่น มามะ มากินกับพี่จ๋าน้า :กอด1:
-
(http://www.sudipan.net/phpBB2/files/p374_11.jpg)
น้องญี่ปุ่น มามะ มากินกับพี่จ๋าน้า :กอด1:
แทงแรง และเพื่อนๆคร้าบ เดี๋ยวพรุ่งนี้ลงให้น้า จะเรียกวิญญาณญี่ปุ่นเข้าสิง ในเร็วๆนี้ เหอๆๆ คนเขียนไปไม่เป็น มีปมในใจ อิอิ ตามประสา คนโรคจิตเนะ
-
:yeb: สู้ ๆ เนอะ น้อง eiky
-
:haun4:
-
งวดนี้เลขอะไรดีคะ ขอแบบ 3 ตัวตรงๆ นะ
ไหนๆก็จะประทับทรงแล้วเนะ 555
-
เมื่อไหร่นู๋ปุ่นจะมาอ่ะ
-
อิอิ มาแล้วน้า แต่มาแบบสั้นๆก่อนน้า ให้หายคิดถึง วันใหม่มาใหม่น้า จุ๊บๆๆๆ
(ครอบครัวหน้าเอ๋อ)
ช่วงการสอบมาถึงแล้วญี่ปุ่นทำท่าอ่านหนังสืออยู่พักใหญ่ แต่พอพ้นสายตาของเฟียตหรือบอยก็จะกินนอนเป็นเรื่องธรรมดาไปไม่ได้สนใจอ่านหนังสือแต่อย่างใด
"บอยๆ เวลาสอบอ่ะทำสัญญาณให้เราหน่อยน้า"
ญี่ปุ่นสะกิดบอกบอยก่อนเข้าห้องสอบ
"หือสัญญาณอะไรอ่ะ"
"เอ๋ ก็สัญญาณว่าบอยจะกาข้อไหนไง อิอิ เราจะรอน้า"
"อ้าว นายไม่ได้อ่านหนังสือมาเหรอ เห็นอ่านเหมือนกันนี่"
"เอ๋ เราจำมะค่อยได้อ่า นะนะ ทำสัญญาณให้เราหน่อย เริ่มจากข้อแรกเลยน้า"
"จะดีเหรอปุ่น"
"ดีน้า เราคิดแล้ว ดีแน่นอน อิอิ"
ญี่ปุ่นพูดเองเออเองแล้วเดินเข้าห้องสอบไป พอถึงเวลาสอบก็คอยมองแต่บอย ตอนแรกบอยเองไม่ได้สนใจจะบอกเพราะมัวแต่ทำข้อสอบ แต่ญี่ปุ่นทำท่ากระแอมหลายๆทีเข้าบอยจึงต้องยอมทำสัญญาณ โดยทำท่ากุมขมับยกทีละนิ้ว ญี่ปุ่นยิ้มกริ่ม เอาไปเอามาทำข้อสอบเสร็จก่อนบอยอีก
"ออกเร็วจัง นายทำได้เหรอปุ่น"
"ทำได้เนะ ง่ายจาตาย อิอิ"
ยังโวได้อีก ญี่ปุ่นเก็บของเตรียมจะกลับบ้านเพราะวันนี้สอบวันสุดท้าย พรุ่งนี้พ่อก็จะมารับกลับบ้าน ระหว่างปิดเทอมเล็ก
"แอ่ะ ง่ายตรงไหน ยากจะตาย นายทำได้ก็ไม่บอกนะ"
"เดาเอาน่ะสิไอ้หญ้าแห้ง"
"เอ๋ เราไม่ได้เรียนมะเก่งเหมือนปลาดุกนี่ อิอิ คอยลอกแต่บอย"
"อ้าวไอ้นี่ แม่หมูกู กูก็ต้องลอกสิ"
"เออ ปุ่นปิดเทอมนายกลับบ้านเหรอ"
บอยถามขึ้นอายหน้าแดงอยู่ ทำท่าเขินเอก
"กลับเนะ พ่อเรามารับพรุ่งนี้อ่ะ นายไม่กลับบ้านหรา"
"บ้านเราอยู่ที่นี่นิ จะกลับไปไหนอ่า น่าอิจฉาจังเลยเนอะ"
"อ้าว แม่หมูไหนบอกจะไปเที่ยวเชียงรายกับเค้าไง"
เอกร้องขึ้น ญี่ปุ่นหันขวับทันที
"หือ เชียงรายอารายอ่า บอยไม่เห็นเคยบอก"
"อ่า คือเราว่าจะไปบ้านญาติพ่อหมูอ่ะปุ่น ไปไม่กี่วัน"
"อ่า มะเห็นชวนเลยเนะ"
"เว้ย เขาจะไปสวีทกันไอ้หญ้าแห้ง มึงไปมันจะสวีทได้ที่ไหนวะ"
ญี่ปุ่นทำหน้าย่น
"แอ่ะ หวีทอารายอ่า ชิ มะสนจายเนะ ไปช่วยพ่อเก็บมังคุดดีกว่า อิอิ พอเปิดเทอมไม่เอามาฝากน้า"
"จริงเหรอปุ่น บ้านนายมีสวนมังคุดเหรอ"
"มีเนะ มีสวนมังคุด เงาะ ทุเรียน เยอะแยะ อิอิ เราจะเอามาฝากทุกคนเนะ แต่ไม่เอามาฝากปลาดุก"
"อ้าว ไอ้นี่ ปะแม่หมูเรากลับหอกัน อิอิ ไปเก็บเสื้อผ้ารอไปสวีทกัน ช่างไอ้หญ้าแห้ง กินคนเดียวระวังท้องแตกตายนะมึง"
"แอ่ะ นิสัยมะดีน้า"
ญี่ปุ่นทำหน้าย่นแล้วเดินตามหลังเพื่อนไปต้อยๆ เกือบลืมไปแล้วว่าเมื่อครู่คุยกันเรื่องอะไรเพราะพอเหลือบไปเห็นเฟียตที่กำลังเดินออกมาจากอาคารเรียนก็ปรี่เข้าไปหาทันที
"พ่อหมีขาวๆๆ ทางนี้เค้าอยู่ทางนี้"
ร้องออกไปเสียงค่อนข้างดัง อายใครน่ะเหรอ ไม่เคยมี
"ว่าไงแม่หมีอ้วน ทำข้อสอบได้ไหม"
"ทำได้เนะ ง๊ายง่าย"
"เก่งนะมึง หิวยัง"
"หิวๆ พาเค้าไปกินสุกี้หน่อยเนะ อยากกินอ่า"
เฟียตเดินมาเกาะบ่าญี่ปุ่นทันที คนตัวเล็กก็ยื่นกระเป๋าให้ถือ คนตัวใหญ่ก็ถืออย่างเคยชิน
"เออแม่หมี ปิดเทอมกลับบ้านเหรอ"
เฟียตถามขึ้นตอนนั่งกินข้าวกันอยู่
"ช่าย พอพ่อเค้ามารับเนะพรุ่งนี้อ่า"
"กูไปเที่ยวบ้านมึงได้ไหม"
"เอ๋ พ่อหมีอยากไปบ้านเค้าหรา อิอิ อายน้า"
ญี่ปุ่นทำหน้าแดงทำท่าเขิน
"อายอะไรวะ ก็ที่บ้านกูไปบาหลีกัน กูไม่อยากไป อยากไปกับแม่หมีมากกว่า"
"อิอิ เดี๋ยวเค้าโทรถามพอพ่อเค้าเนะ อิอิ"
ญี่ปุ่นยิ้มร่าออกมา อย่างน้อยก็จะได้ไม่เหงาแล้วมีเพื่อนไปด้วย พอโทรศัพท์ถามพ่อของตัวเอง รายนั้นก็ไม่ได้มีปัญหาอะไรดีใจเสียอีกที่ลูกชายมีเพื่อนจะตามกลับบ้าน
"พอพ่อเค้าใจดีเนะ โอเช อิอิ"
"เออ ดีเลย ที่บ้านมึงมีอะไรเที่ยวบ้างวะ"
"หือ เที่ยวไรอ่า ไปทำงานเนะ ไปช่วยพอพ่อแมแม่เค้าเก็บมังคุดเนะ อิอิ"
"อ้าว เป็นงั้นไป เออ เก็บมังคุดก็ได้วะ"
"ลูกเขยไปช่วยพ่อตาเก็บมังคุด ดีเหมือนกันเนอะ"
"อิอิ เขินน้า พ่อหมีขาวอ่า"
อายเป็นเหมือนกัน หน้าแดงปั๊ดเฟียตยิ้มออกมา
"อ่า สบายจังเนะ สอบเสร็จแล้ว อิอิ"
"วันนี้ทำรักกันไหมแม่หมีอ้วน"
"อิอิ จาทำหรา มะเอาอ่าเค้ายังเจ็บอยู่เนะ นอนกอดเค้าเฉยๆได้ไหมอ่า"
ญี่ปุ่นนอนดิ้นพรวดพราดอยู่บนเตียง เฟียตถอนหายใจแต่ก็พยักหน้า
"ได้ๆ เดี๋ยวแม่หมีอ้วนช้ำ มาๆกอดกันเฉยๆ"
"อิอิ แต่เค้าจาเล่นน้องชายพ่อแมีขาวเนะ"
"อ้าวเล่นแล้วมันขึ้นทำไงอ่า"
"เอ๋ ก็เล่นให้มันขึ้นเนะ เล่นเหี่ยวๆมะชอบอ่า อิอิ"
ยังมีหน้ามาพูดอีก ตบเตียงแปะให้เฟียตลงไปนอนใกล้ๆ
"โว้ย เมียกู ให้มันได้อย่างนี้"
เฟียตพูดออกไป แต่ก็ยอมลงไปนอนข้างๆคนตัวเล็กอย่างโดยดี
พอเช้าพ่อของญี่ปุ่นก็ขับรถมารับแต่เช้าตรู่ โทรศัพท์หาลุกชายแต่รายนั้นนอดิ้นพวดพราดไปกอดคนตัวใหญ่อยู่
"เฮ้ย ไอ้เปี๊ยก พ่อมึงโทรมา"
"อือ งือ"
ครางอยู่เอามือป่ายนั่นป่ายนี้
"เว้ย อะไรวะ ตื่นๆ แม่หมีอ้วน พ่อมารับแล้ว"
"อือ มะเอาอ่า จานอนเนะ"
เฟียตส่ายหน้า เอื้อมมือไปรับโทรศัพท์เอง
"สวัสดีครับ คุณพ่อน้องญี่ปุ่นใช่ไหมครับ"
"อืม ญี่ปุ่นอยู่ไหมหนู พ่อมาถึงแล้วน้า"
เฟียตแทบสะอึก น้ำเสียงการพูด ช่างเหมือนกับญี่ปุ่นเสียเหลือเกิน
"ครับ ญี่ปุ่นนอนอยู่ครับ เดี๋ยวผมปลุกให้"
"เราใช่ไหมที่จะกลับบ้านกับญี่ปุ่น"
"อ้อ ครับ ผมชื่อเฟียตครับ เป็นรุ่นพี่ ผมรบกวนด้วยนะครับ คุณพ่อ"
"ดีดี พ่อหนุ่ม กลับไปเที่ยวบ้านนอกบ้าง ปลุกน้องให้พ่อหน่อย เดี๋ยวสายแม่เค้าจะรอ"
พอวางสายของพ่อไปแล้ว เฟียตก็หันมาขย้ำญี่ปุ่นทันที
"อิอิ ไม่อ้าว เค้าจานอน"
"ตื่นโว้ย พ่อมาแล้ว"
"เอ่ พ่อมาเร็วเนะ รอดิพอพ่อเค้ารู้น้า"
"เป็นลูกไม่ดีหรอกให้พ่อรอ เร็วๆแม่หมีอ้วนตื่นๆ"
เฟียตดันตัวญี่ปุ่นให้ลุกขึ้น พอลุกขึ้นก็คว้าหมับเข้าที่คอกอดไว้แน่น
"เว้ย ให้มันได้อย่างนี้"
"อาบน้ำให้เค้าน้า อิอิ"
"เออๆ ให้กูอุ้มไปว่างั้น"
"ช่ายเนะ อุ้มๆ"
พอเฟียตอุ้นเข้าห้องน้ำไปก็จัดแจงอาบน้ำให้ ญี่ปุ่นดิ้นอยู่ อาบน้ำเสร็จก็ทาแป้งตัววอก เดินตามกันออกไปหน้าหอ
"เอ๋ พอพ่อรอตรงหนายน้า"
ญี่ปุ่นมองหารถของพ่อตัวเอง แต่ก็ไม่เห็น
"รอหน้าหอมึงป่ะ"
"อิอิ ฉลาดน้าพ่อหมีขาว ปะเดี๋ยวพ่อเค้ารอนาน พ่อหมีขาวอ่ะช้า"
"น่าน กูว่าแล้ว"
เฟียตอยากจะลงมะเหงกใส่หัวเอสักทีแต่คนตัวเล็กวิ่งลั่นล้าไปข้างหน้าแล้ว พอถึงหน้าหอตัวเองญี่ปุ่นก็มองเห็นรถของพ่อตัวเอง
"พอพ่อ เค้าอยู่นี่"
วิ่งเข้าไปกอดพ่อทันที
"โห โตขึ้นเยอะน้า ญี่ปุ่นคุงของพอพ่อ"
"อ่าเค้ามะช่ายเด็กเนะ อิอิ พอพ่อนี่แฟนเค้า พ่อหมีขาว"
ญี่ปุ่นแนะนำ พ่อหันขวับทันที เฟียตเองก็ถึงกับสะอึก
"แว้กกก อะไรน๊ะ แฟนเหรอ ญี่ปุ่นคุง นี่ลูกมีแฟนแล้ว"
เสียงพ่อตะโกนออกมา เฟียตหน้าซีดเผือดลงกลัวว่าจะโดนดุเอา
"อิอิ มะค่อยหล่อเนะ แต่เค้าดูแลญี่ปุ่นน้า"
"มาใกล้ๆซิพ่อหนุ่ม"
เสียงเข้มขรึมดังก้องขึ้น เฟียตสั่นไปเลย เดินตัวลีบเข้าไปหาช้าๆก้มหน้าลง
"หล่อน้าพ่อว่า อิอิ ลูกญี่ปุ่นได้แฟนหล่อน้า"
แป่ว เฟียตอยากจะหัวเราะออกมาดังๆ นี่มันครอบครัวอะไรกันหว่า
"เสน่ห์แรงนะเราญี่ปุ่นคุง"
"อ่า พอพ่ออ่า เค้ามาจีบญี่ปุ่นเองน้า ญี่ปุ่นหยิ่งจาตาย ไม่ค่อยคุยกะเค้าน้า เนี่ยสงสารเค้าเนะ มาตามตื้อ เค้าก็เลยคบๆไป"
พูดมาได้หน้าตาเฉย เฟียตทั้งหมั่นไส้ทั้งประหลาดใจ
"ไปๆลูกแม่เค้าจะรอน้า แล้วกะจะไปเที่ยวสักกี่วันล่ะพ่อหนุ่ม"
หันมาทางเฟียตที่ยืนทำหน้าเหรอหราอยู่
"เอ่อ ยังไม่รู้เลยครับคุณพ่อ"
"แอ่ะ เรียกคุณพ่อด้วยอ่า อิอิ พอพ่อ เรียกพ่อหมีขาวว่าลูกเขยดิ นะนะ"
"เอ้ย ไม่ได้ลูก ญี่ปุ่นคุงเป็นเด็กจะมีสามีตอนนี้ไม่ได้น้า แม่ยังไม่อนุมัติเลย เดี๋ยวแม่มิซาของเราก็งอนหรอก"
ที่จริงชื่อมะลิน แต่ด้วยความที่บ้าหนังญี่ปุ่น บังคับให้สามีเรียก มิซาเอะ คนเป็นสามีก็เต็มใจเรียกเพราะให้คนเป็นภรรยาเรียกตัวเองว่า "รุ่นพี่" ช่างเป็นครอบครัวประหลาดเสียนี่กระไร
"พอพ่อ หนายอ่าขาหนมเค้าอ่า"
พอขึ้นรถมาได้ก็ควานหาของกิน เฟียตนั่งคู่อยู่กับพ่อของญี่ปุ่น
"อยู่ในถุงไงลูก อย่าเพิ่งกินเยอะนะลูกเดี๋ยวถึงบ้านแล้วกินข้าวไม่ลง แมแม่เค้างอนน้า"
"อ่า เค้ากินได้เนะ แมแม่ทำอารายรอเค้าอ่าพอพ่อ"
"แกงอารายไม่รู้ อิอิ พอพ่อออกมาก่อนเนะ ว่าไงพ่อหนุ่ม นั่งนิ่งเชียว คุยได้น้า"
พ่อหันไปหาเฟียต รายนั้นถึงกับสะดุ้งตัวโหยง
"เอ่อ ครับคุณพ่อ"
"พ่อหมีขาวมานั่งกะเค้ามา เค้าจานอนตัก"
ญี่ปุ่นตบเบาะหลังแปะๆ
"อ้าวจะนอนอีกเหรอลูก เพิ่งตื่นมานะ"
"พอพ่ออ่า เค้าจานอนเล่นเนะ มาๆพ่อหมีขาว"
สรุปคนเป็นพ่อต้องจอดรถข้างทางให้เฟียตย้ายมานั่งข้างหลังกับลูกชายหัวแก้วหัวแหวน พอเฟียตนั่งลงปุ๊บก็นอนลงที่ตักทันทีดิ้นพรวดพราดอยู่
"กินหนมดีกว่า อิอิ หมีขาวตื่นเต้นหรา พอพ่อชวนพ่อหมีขาวเค้าคุยหน่อยเนะ เงี๊ยบเงียบ"
"อ้าว ก็พ่อพูดอยู่นิ เราล่ะมัวแต่กิน ดูแลพี่เค้าหน่อยสิญี่ปุ่น"
"อิอิ มะเอาอ่า มีแต่พ่อหมีขาวดูแลเค้าน้า เนอะๆ"
"เจ้าลูกคนนี้นี่ อย่าไปถือสานะพ่อหนุ่ม พ่อเลี้ยงมาแบบนี้ เพราะแม่มันตามใจ บ้าๆบอๆพอกันล่ะแม่ลูก"
"แอ่ะ เดี๋ยวเค้าจาฟ้องแมแม่น้า พอพ่อนินทา"
"อ้าว พ่อแค่เล่าให้พี่เค้าฟัง อย่าไปบอกแม่เค้านะ พ่อขี้เกียจตามง้อ"
"อิอิ งั้น พอพ่อซื้อไอติมให้ญี่ปุ่นดิ เอามาเผื่อพ่อหมีขาวด้วย อิอิ เนอะๆ พ่อหมีขาว"
เฟียตทำตัวไม่ถูกจริงๆกับพ่อลูกคู่นี้ พอจะเข้าใจว่าตามใจลูก แต่ดูเหมือนจะเป็นเหมือนลูกมากกว่า
"นอนดีๆดิไอ้เปี๊ยก ดิ้นจังวะ"
เฟียตดุเสียงเบาๆเพราะคนตัวเล็กดิ้นไม่ยอมหยุด
"อิอิ น้องชายแข็งอ่า ไหนๆ"
"แว้กก บ้าเหรอ เดี๋ยวพ่อเห็น"
"อ่า พอพ่อ มะต้องหันมาน้า เค้าจาเล่นน้องชายพ่อหมีขาว อิอิ"
"หือ น้องชายอารายลูกญี่ปุ่น"
พ่อทำท่าจะหันมาจริงๆ
"แอ่ะ พอพ่ออ่า อย่าหันมาเนะ เค้ามะให้หันมาน้า"
"พ่อดูจากกระจกส่องหลังก็ได้น้า จะทำอารายพี่เค้า"
"พอๆ ไอ้เปี๊ยก เดี๋ยวพ่อเห็น ถึงบ้านแล้วค่อยเล่น"
เฟียตอายหน้าแดง นี่ไอ้ตัวเล็กนี่มันไม่รู้จักอายใครบ้างหรือยังไงนะ
"แอ่ะ โมโหเนะ พอพ่ออ่า"
ญี่ปุ่นทำหน้าย่น แต่เอาหัวถูน้องชายของเฟียตเล่น หัวเราะคิกคักพอใจอยู่ ทั้งสองหยอกล้อกันอยู่หลังรถ พอเริ่มชินเฟียตก็ไม่อายเหมือนกัน ส่วนพ่อก็ขับรถไปยิ้มไป พอถึงเมืองจันทร์ พ่อก็ขับรถผ่านอำเภอเมืองไปไม่กี่กิโลเมตรก็ถึงบ้าน มีต้นไม้ขึ้นอยู่ครึ้มเขียวจนมองไม่เห็นหลังคาบ้าน
"แมแม่ ญี่ปุ่นมาแล้ว แมแม่อยู่หนาย"
ยังไม่ทันจอดรถสนิทดีญี่ปุ่นก็เปิดกระจกรถแล้วแหกปากเรียกหาแม่ทันที
"ญี่ปุ่นคุง ญี่ปุ่นของแมแม่"
รายคนเป็นแม่ก็ใช่ย่อย ออกมายืนเรียกอยู่หน้าหน้าบ้านเช่นกัน
"ว้าย คิดถึงที่สุดลูกญี่ปุ่นของแมแม่"
ทั้งสองโผกอดกันแน่น
"อ่า คิดถึงเค้าไหมอ่า แมแม่ ญี่ปุ่นคิดถึงน้า"
"คิดถึงสิจ้า แมแม่คิดถึงลูกที่สุด มามะหอมที"
"อิอิ แมแม่ทำอารายให้เค้ากินอ่า หิ๊วหิวเนะ"
"อุ๊ย มีแกงหอยขมที่ลูกชอบไงค้า กับผัดเห็ดนางรม ห๊อมหอม" ดูอาหารแต่ละอย่าง
"อ่า น่ากิน น่ากิน"
"อ้าว นั่นเพื่อนหรือจ๊ะ"
แม่หันไปทางเฟียตที่เดินลงมาจากรถ เฟียตยกมือไหว้
"ลูกเขยจ๊ะ มิซา"
"ว้าย อุเหม่ปลาทูแปลงร่าง อะไรนะคะรุ่นพี่"
"อิอิ ทำมายอ่า แมแม่มะดีจายหรา มีลูกเขยเนะ"
"อ่าลูกญี่ปุ่นของแมแม่ มีแฟนแล้ว"
แมอุทานออกมา เฟียตหน้าตึงไปในตอนแรก แต่ดูท่าทางแล้วน่าจะต๊องกันทั้งบ้าน แอบอมยิ้มออกมา
"เอาน่ามิซา ไหนๆลูกญี่ปุ่นก็เป็นแฟนกับพ่อหนุ่มนี่แล้ว ไปๆเข้าบ้าน ไปพ่อลูกเขย ไปกินน้ำกินท่าก่อน"
"รุ่นพี่ไม่เข้าใจมิซาหรอกค่ะ มิซาเป็นแม่ นี่พ่อลูกเขย อ๊ะ ไม่ใช่สิ พ่อหนุ่ม ห้ามแย่งลูกญี่ปุ่นของแม่ไปนะ"
หันไปทำท่าฟูมฟายใส่เฟียต รายนั้นทำหน้าไม่ถูกเลยทีเดียว
"เอ่อ"
"แมแม่อ่า ไปขู่พ่อหมีขาวน้า พ่อหมีขาวยิ่งขี้กลัวอยู่น้า"
ญี่ปุ่นหัวเราะคิกคัก
"แมแม่ไม่ได้ขู่น้า แค่บอกไว้ก่อน เป็นลูกเขยก็ได้น้า แต่ห้ามแย่งลูกญี่ปุ่นไปจากแม่"
"เอ๋ พ่อหมีขาวไม่แย่งเค้าไปหรอกน้า เค้ารักแมแม่น้า"
"อ่า ญี่ปุ่นของแม่ ชื่นใจที่สุด"
เฟียตยืนอมยิ้มอยู่ไม่คิดว่านอกจากไอ้ตัวเปี๊ยกจะเอ๋อแล้ว พ่อแม่ของญี่ปุ่นก็เป็นไปในทางเดียวกัน แม่มิซาเอะของญี่ปุ่นหน้าตาสวยทีเดียว โครงหน้าของญี่ปุ่นก็มีจากแม่ ส่วนพ่อก็ใส่แว่นหนาเตอะแต่โครงหน้าก้ดูหล่อเหลาเอาการ
"เหอๆๆ นี่มันครอบครัวหน้าเอ๋อหรือเปล่าวะ"
เฟียตหัวเราะในใจเดินตามหลังเข้าไปในบ้านที่แลดูร่มรื่นน่าอยู่
:serius2: :serius2: รักกันๆๆๆๆ
เขียนโดย eiky
-
พอพ่อ แมแม่ .... น่ารักจริงๆครอบครัวนี้
ม่ายสงสัยเลยมัยญี่ปุ่น มะค่อยเต็ม
น่าร๊ากเกิ๊น คริคริ
:-[ :-[ :-[
-
เป็นครอบครัวที่น่ารักมากเลยเนะ :m20:
-
ก๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก
เครียดอยู่มาอ่านแล้วอารมณ์ดีเลยอ่า
ครอบครัวนี้สุดยอดดดด
บ้าหนังญี่ปุ่นทั้งบ้านแหล่มจริงๆ (เค้าก็ชอบเนะ)
ลูกเขยเฟียตหมีขาว ผ่านฉลุย ฮ่าๆๆๆ
แต่มิซาเอะท่าทางจะติดลูก
ไม่เป็นไร ลูกเขยรวยมาสร้างบ้านแถวนี้เลยละกันจะได้ไม่มีปัญหา
คู่บอยกะเอกกลายเป็นพ่อหมูแม่หมูไปแร้ว
น่ารักๆ
ขอบคุณมากนะค้า :pig4:
:pig2:รอตอนต่อไปน้า
-
พอพ่อ แมแม่
รุ่นพี่ มิซา
อารัยจะน่ารักขนาดนั้น กร๊ากกกกกกก :m20:
มะต้องถามเรยว่าหญ้าแห้งนี่ลูกใคร เพี้ยนเหมือนกานทั้งบ้าน
อิจฉาครอบครัวปุ่นจัง ท่าจะอบอุ่นกันน่าดูเนะ ถึงว่าลูกออกมาถึงไร้เดียงสาปานฉะนี้ :laugh:
-
555+
ชอบพอพ่อกับแมแม่จัง
น่ารักทั้งครอบครัวเลยนะเนี่ย
o18
-
ไม่ใช่แค่ครอบครัวหน้าเอ๋อแล้วล่ะ ครอบครัวก่งก๊งด้วยแหละ
อิ อิ น่ารักทุกคนเลย
-
กร๊ากกกก มิน่าญี่ปุ่นถึงเป็นแบบนี้
ครอบครัวหรรษาซะจริง ๆ
-
พระเจ้า ทั้งบ้านเลย กร้ากกกกกกกกก :laugh:
มีบ้านไหนเนี้ยเรียกสามีตัวเองว่ารุ่นพี่ สุดยอด ๆ จริง ๆ
-
:laugh: ตู..อยากจะบ้า....แม่มิซาเอะ กะ รุ่นพี่????
มันเป็นครอบครัว....ญี่ปุ่นพลัดถิ่นมาเกาะตะเข็บชายแดนเขมรจริง ๆ :m20:
:จุ๊บๆ: แม่หมีอ้วน กะ น้อง eiky อย่างแรง
กด + ให้ครอบครัวญี่ปุ่นคุง
-
เป็นครอบครัวอลเวงที่ไม่น่าเข้าไปยุ่เกี่ยวที่สุดในโลกเลย...
หยึย...
ฮ่าๆ
-
กร้ากกกก ฮายิ่งกว่าดูโชว์เดี่ยวววว
แมแม่มิซาเอะเรียกพอพ่อว่ารุ่นพี่ จะฮาไปไหนคะ :laugh:
พอมารู้แบบนี้ไม่สงสัยเลยว่าทำไมลูกชายถึงเป็นแบบนี้
ญี่ปุ่นน่าร้ากกกกกเสมอ
พี่เฟียตก็ตามเอาใจไม่ห่าง ได้ใจๆ
อ่านแล้วอมยิ้มมีความสุขเน้
ขอบคุณอิ๊คที่มาต่อให้ เค้ารักน้องญี่ปุ่นจริงอะไรจริงน้า :กอด1:
(http://widget.sanook.com/static_content/full/diy_1/1560/415560/60125f157102852725780fe8c44341de_1244085232.gif)
:m1: :m1: :m1:
-
น่ารักกันทั้งบ้านเลยอ่ะ o13
-
๕๕๕ อ่านเรื่องนี้แล้วหายเคลียดทันทีเลย
ญี่ปุ่นนี่นับวันยิ่งน่ารัก
ส่วนครอบครัวนี้คงแปลกที่สุดแล้ว
แต่ก็น่ารักดีนะเออ อิอิ
พ่อหมีขาวนี่ได้รับตำแหน่งลูกเขยครอบครัวหน้าเอ๋อแน่นอนแล้วใช่ไหม
พอพ่อกะแมแม่เห็นชอบแล้วนิ รอตอนต่อไปค่ะ
-
555+++ โอ๊ยยปวดท้องเจอครอบครัวนี้เข้าไปฮ้ายกกำลัง3เลยคะ พอพ่อรุ่นพี่ กะ แมแม่มิซา ก๊ากกกกกกกก โอ๊ยไม่ไหวแล้วปวดท้อง
-
ครอบครัวตัวเอ๋อ น่ารักกันทั้งบ้าน
-
:laugh:
-
:m20: :laugh:
พอพ่อ กะแมแม่ :jul3:
ครอบครัวนี้มันอารายกาน
มิน่าญี่ปุ่นถึงเป็นแบบนี้ :laugh: :laugh:
-
ครอบครัวลั้นลา :jul3:
-
:pigha2: :pigha2:
-
:laugh: สุโค่ยอ่ะ เป็นทั้งครอบครัว ไม่สงสัยว่าทามไมญี่ปุ่นเป็นงี้ ห้าๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
น่าร๊าก :กอด1:
-
ครอบครัวแสนน่ารัก
-
ครอบครัวตัว ฮ.
ฮากระจาย 555
-
ขอบคุณนะคะไรเตอร์ น่ารักทั้งบ้าน จริงๆเเหละ เหมือนกันหมดดีเเล้วจะได้ไม่เครียด ญี่ปุ่นเเรงกว่า พาลูกเขยเข้าบ้านซะงั้น
-
ครอบครัวหนูปุ่นน่ารักและมีจิตใจดีใสซื่อแบบนี้ ถึงทำให้หนูปุ่นเราเป็นเด็ก
ที่ดูไร้เดียงสา และคิดอะไรแบบใสซื่อไม่มีพิษมีภัยอยู่ตลอดเวลา เป็นครอบครัว
ที่น่าอิจฉาเนอะ ขนาดลูกชายพาลูกเขยเข้าบ้านยังไม่รู้สึกอะไรเลย ฮา...มาก
เฟียตคงโชคดีที่ได้พ่อตาแม่ยายที่น่ารักแบบนี้ ขอให้มีความสุข
ในช่วงปิดเทอมนะพ่อหมีขาวกับแม่หมีอ้วน +1 แทนคำขอบคุณ .... :pig4:
-
โอ้ววว น่ารักจริงเชียว
อ่านเรื่องนู้นแล้วต้องมาต่อเรื่องนี้ เป็นการdetox
หนูญี่ปุ่นใสซื่อกันทั้งบ้านเลยน้า :impress2:
-
เออนะ มันไม่เต็มกันทั้งบ้านเลยนะเนี่ย
อย่างนี้เฟียตไม่น่าแปลกใจแล้วนะ
ระวังจะกลมกลืนกันไปกับบ้านนี้ไปล่ัะ
555
-
:-[ :-[
น่ารักอ่ะ อ่านไปยิ้มแก้มปริเลยทีเดียว
ไม่คิดว่าจะน่ารักันทั้งครอบครัว
อิจฉาหมีขาวจังที่จะได้เป็นลูกเขย ครอบครัวน่าเอ๋อ อิอิ
-
อ่านรวดเดียวเลยสนุกมากนะ ญี่ปุ่นนี่ป่วนได้แบบซื่อ ๆ เลยนะ จะว่าก็ว่าไม่ลง
ยิ่งตอนที่จะมีไรกันกับพี่เฟียตนี่นะ ทำได้ไงอะทั้งตดทั้งอึ
:laugh:อ่านไปฮาไปเลย นึกภาพซะนะ คนเค้าจะมีไรกันแต่ดันขี้แตกงี้นะ
แถมกลิ่นมาให้อีกหมดอารมณ์กันเลยนะ
-
น่ารักจังตอนนี้ น่ารักทั้ง คุณพอพ่อ น่ารักทั้งคุณแมแม่ อิอิ เป็นทั้งบ้าน
น่ารัก อิอิ
-
แวะมา :z2: นู๋ญี่ปุ่นคุงเนะ
-
น่ารักทั้งบ้าน สุดยอดริงๆ
-
เพิ่งได้อ่านเรื่องนี้ค่ะ ตอนแรกไอคิดว่าเกี่ยวกับเทศกาลวาเลนไทน์แบบเหมือนเรื่องสั้นเอามาmixรวมกัน ไอเลยไม่อ่าน แต่อยู่ๆก็นึกอยากอ่านขึ้นมา เมื่อคืนไอก็เลยนั่งอ่านทั้งคืนเลยค่ะ ^^ ตอนแรกก็กะแค่sampleแต่ดันติดใจซะนี่~ อยากบอกว่าฮามากกกกกกกก ญี่ปุ่นจังจะเอ๋อไปหนายยยยยยยยยย :m20: เหมือนปีเตอร์แพนเลยอ่ะ แถมเพื่อนทำไรอยากทำตามซะด้วยน๊า~ นี่ถ้าบอยไม่xxxกะปลาดุก ป่านนี้หมีขาวก็ยังไม่ได้ทำไรปุ่นจังหร๊อกกกกกกกกก กร๊ากกกกกกกกกกกกกกก :laugh: ต่อให้เก่งแค่ไหนเจ๋งแค่ไหนเมื่ออยู่กับญี่ปุ่นจังก็ทำไรไม่ได้ อ่ะนะ~ใครก็บ้าไม่เท่าเอ๋อไม่พอหร๊อก :jul3: ว่าก็ว่านะ เพราะพอพ่อกะแมแม่เป็นแบบนี้น่ะสิปุ่นจังถึงเป็นเด็กได้ตลอดดดดดดดด o17
เรื่องนี้เป็นเรื่องแรกเลยมั้งที่ไอรู้สึกว่าคนxxxกันมันไม่เหมือนxxxกันเลย.... จะฮาไปไหนวะ! :pandalaugh:
เออออออ.... ไอชอบตอนตีแบตมากเลยอ่ะ มันส์ตามอย่างแรง! นึกภาพออกตามไปด้วยเลย ที่จริงรู้สึกเหมือนหลุดไปอยู่ที่คอร์ดเลยด้วยซ้ำ อ่านแล้วมันส์จริงๆอ่านแล้วอยากไปดูไอ้...ตีเลยจริงๆ(ไอมีลูกพี่ลูกน้องเป็นตัวจังหวัดกะตัวมหาลัยอยู่ไง ก่อนหน้านี้มันก็ชวนไปดูมันแข่ง) คิดแล้ว..... เอาเป็นว่าชอบว่ะ (อยากบอกว่าติดลมอยากไปดูจริงๆนะเนี่ย!) o13 o13
เป็นกำลังใจให้จ้าาาา :L2:
ป๋อหล๋อ มาต่อเรื่องนี้ไวไวน๊าาาาา ช่วงนี้กำลังต้องการความฮาอ่ะ :impress2:
ปอลิง เพราะงั้นช่วงนี้อีกเรื่องไอเลยยังไม่ได้ไปอ่านต่อเลยนะคะ ขอผ่านช่วงสอบ&ปั่นงานหัวฟูไปก่อนนะ ไม่งั้นเครียดตายแหงๆ :m23:
-
คลุ้มคลั่ง! ไม่ได้อ่านน้องญี่ปุ่นนานเกินไป :serius2:
-
ปล่อยให้รีบนคลั่งไป.....
ส่วนเรา.........
นอนรอ ...หุ หุ :onion_asleep:
-
มาตามรออ่านคร้า......หุหุ
หลับหลายรอบแล้วน้า :undecided:
-
:pig4: :pig4: :pig4:
-
รออออหนูญี่ปุ่น
-
ไม่รู้ว่าเป็นอะไรกับคอมเครื่องนี้ ผมเขียนเสร็จแล้วนะ
ตอนนี้สั่นไหหมด โกรธมาก เพราะอยู่ดีๆ มันก็เซฟไม่ได้
แล้ว ขอบอก คอมฯแฮงค์ต่อหน้าต่อตา
สรุป หายวับไปกับตา
แต่สัญญาครับ ว่าจะต่อให้ภายในคืนนี้
โมโห มันเป็นอย่างนี้นี่เอง
-
ใจเย็นๆนะครับแล้วจะรออ่านนะครับ ไม่ได้ไม่เป็นไร อย่าโมโหดิใจเย็นๆนะคร๊าบๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ :L1: :L1:
-
รออ่านได้ค่าา...พี่อิ๊กกี้อย่าเพิ่งโมโห เดี๋ยวหน้าแก่เนะ :laugh:
-
ใจเย็นๆครับ ยิ่งรีบยิ่งพลาดยังงัยซะแฟนๆรอได้ครับ รอนานแต่มาต่อชัวร์ ค่อยเป็นค่อยไป :กอด1: :กอด1: :กอด1:
-
อิ๊คไม่เป็นไร คนอ่านรอได้
มามะ มากอดเพิ่มพลัง :กอด1:
-
55555 อยากเก็บมังคุดๆๆๆๆๆๆ แล้ว
หนุกหนานจริงๆ ครอบครัวหน้าเอ๋อ :m20:
-
อยากเก็บมังคุด งิงุ
-
ไม่อยากจะบอกเลยว่าที่จริงมันยาวกว่านี้น้า เบื่อตัวเอง เซ็งคอมฯ เว้ยยยย ทำไมเขียนซ้ำสองมันไม่ดีเท่าเดิมนะ ที่จริงจะมาวันที่สอง สิงหาคม แต่เห็นมะ เว้ยยยย
(ปูไต่)
พอเปิดห้องญี่ปุ่นก็กระโดดขึ้นเตียงไป นอนดิ้นพรวดพราด
"นุ๊ม นุ่มเนะ ห้องเค้าน่าร้ากเนอะ พ่อหมีขาว"
"เหอๆ กูนึกว่าห้องเด็กอนุบาล อะไรเนี่ยเต็มห้องไปหมด"
"เอ๋ ก็อิ๊กคิวซังเค้าเนะ น่าร้ากออก นี่งายมีหมอนด้วยน้า อิอิ ผ้าห่มด้วย"
ญี่ปุ่น อวดห้องที่เต็มไปด้วยหนังสือการ์ตูนของใช้ไม้สอยต่างๆก็ล้วนแล้วแต่เป็นลาย อิ๊กคิวซัง กองหนังสือการ์ตูนสูงตระหง่านตั้งอยู่ข้างๆดีวีดีอีกกองพะเนิน เฟียตเดินดูรอบๆห้อง
"มามะพ่อหมีขาว มานอนให้เค้าเล่นน้องชายหน่อย อิอิ"
ญี่ปุ่นทำตาแวววาวขึ้นมาทันที ตบเตียงแปะๆ เฟียตเองก็กระโดดขึ้นเตียงไป
"เตียงเค้านุ่มใช่ม้า อิอิ นุ่มกว่าเตียงพ่อหมีขาวเนะ"
"อืม นุ่มดี แหวะทำไมกลิ่นผ้าห่มมึงคาวๆเหมือนกลิ่นเด็กเลยวะ"
"เอ๋ เด็กอารายอ่า ห๊อมหอมออกเนะ"
เฟียตทำหน้าย่น เริ่มจะเหมือนญี่ปุ่นเข้าทุกวัน
"อิอิ อาโหลๆ น้องชายพ่อหมีขาว ทักทายเค้าหน่อยน้า คิดถุงๆ"
ญี่ปุ่นคลุกช่วงล่างทันที เอามือขยำเล่นจนน้องชายของเฟียตพองตัวแล้วก็เอามันออกมาจากกางเกง
"อิอิ แข้งแล้วอ่า น่าร้าก"
"เรามาทำรักกันไหม แม่หมีอ้วน"
"เอ๋ เดี๋ยวแมแม่เข้ามาตามไปกินข้าวเนะ"
"งั้นก็ไม่ต้องเล่น มันยิ่งลงยากๆอยู่"
"แอ่ะ เค้าอยากเล่นอ่า"
"เออๆ เล่นก็เล่น ไหนๆก็เล่นแล้ว เลียหน่อยดิแม่หมีอ้วน"
"อ่า เลียก็ได้เนะ อิอิ จาเหม็นไหมอ่า"
"ไม่เหม็นหรอกน่า เร็วๆเลียให้ผัวหน่อย"
"อ้ำ"
ญี่ปุ่นแลบลิ้นออกมาทำท่าจะเลีย
"ก๊อกๆ ลูกญี่ปุ่นค้า ลงไปกินข้าวได้แล้วค่า เดี๋ยวคุณพ่อจะพาไปสวนนะค้า"
เสียงคุณแม่มิซาร้องเรียกอยู่หน้าประตู เฟียตรีบดึงกางเกงขึ้นสวมเหมือนเดิมทันที
"หวายแมแม่มาเนะ อิอิ เดี๋ยวกินข้าวแล้วค่อยเลียเนะ"
"กูว่าแล้วเชียว เว้ย"
เฟียตหัวฟัดหัวเหวี่ยงไปทันที เดินตามญี่ปุ่นลงมากินข้าว
"มีแกงหอยขมที่ลูกญี่ปุ่นชอบด้วยน้า"
"อ่า อยากกินเนะ พ่อหมีขาวอยากกินไหมแกงหอยขม"
เฟียต ทำหน้างง อาหารหน้าตาประหลาด แกงหอยขมหรือหอยจุ๊บที่กระเทาะก้นออกนิดหน่อยแล้วเอาไปแกงใส่ยอดมะระ ใส่ไก่เป็นชิ้นเล็กๆ เวลากินก็เอาปากดูดเข้าไปออกแรงให้ตัวหอยออกมาจากเปลือก
"กินแบบนี้น้า จุ๊บๆ"
ญี่ปุ่นตักหอยมาวางในจานตัวเองแล้วเอามือหยิบตัวหอยออกมาแล้วดูดเสียงดัง เฟียตทำหน้าเหวอไป
"อ่า อร่อยเนะ จุ๊บๆดิพ่อหมีขาว"
เฟียตมองอยู่อย่างลังเล แล้วก็ทำเหมือนที่ญี่ปุ่นทำ
"จุ๊บ"
"อ่า พ่อหมีขาวจุ๊บเบาไปเนะ จุ๊บแรงๆ นี่ๆอย่างนี้ จุ๊บ อ่า"
ญี่ปุ่นทำเป็นตัวอย่างให้ดู
"กินได้ไหมคะพ่อหนุ่ม เดี๋ยวแม่ไปเจียวไข่เพิ่มให้ดีกว่า"
คุณแม่มิซาเดินเข้าไปในครัวทันที
"น้องมันชอบกินน่ะพ่อหนุ่ม ลองกินนี่สิผัดเห็ดหอม"
คุณ พ่อเลื่อนจานผัดเห็ดหอมใส่น้ำมันหอยให้ เฟียตค่อยโล่งใจขึ้นมาหน่อยเพราะน่าจะกินได้ พอคุณแม่มิซากลับมาพร้อมจานไข่เจียวหอมฉุย เฟียตก็กินบ้างส่วนญี่ปุ่นล่วงหน้าไปไกลแล้ว พอกินข้าวเสร็จก็จะเก็บโต๊ะช่วย แต่คุณแม่มิซาไม่ยอมเพราะมีเด็กมาเก็บให้ จะว่าไปแล้วครอบครัวของญี่ปุ่นก็นับว่ามีฐานะดี เพราะคุณปู่กับคุณย่าก็มีอพาร์ทเมนต์ให้เช่าหลายที่อยู่ที่กรุงเทพฯแต่แค่คน ละเขตกับโรงเรียนของญี่ปุ่น ส่วนคุณตากับคุณยายก็มีโรงงานทอผ้าพื้นเมืองขนาดใหญ่อยู่ที่ลำปาง พอคุณพ่อกับคุณแม่แต่งงานกันก็วางแผนว่าอยากจะมีสวนผลไม้เป็นของตัวเอง จึงมาดูที่ที่นี่ ชอบจึงซื้อไว้แล้วปลูกบ้านอยู่เลย เด็กรับใช้ในบ้านก็ส่งตัวมาจากลำปางโดยตรง
"พ่อหนุ่ม แม่ขอคุยด้วยหน่อยซิคะ"
คุณแม่มิซามาสะกิดเฟียตให้เดินตามไปคุยที่หน้าบ้าน เพราะญี่ปุ่นกำลังลั่นล้าอยู่กับคุณพ่ออยู่ในบ้าน
"ครับคุณแม่"
"เรื่องน้องน่ะค่ะ แม่ไม่ได้ห้ามหรอกนะคะ แต่แม่อยากจะมั่นใจว่าเราจะแค่ไหนกับน้อง"
"เอ่อ ผมรักน้องเขาครับ รักมาก คุณแม่ไม่ต้องเป็นห่วงนะครับ ผมสัญญาว่าจะดูแลน้องเขาเอง"
คุณแม่มิซามองหน้าลูกเขยพิจารณาอยู่
"แต่เราเดี๋ยวก็จะเรียนจบไม่ใช่เหรอ แล้วตอนนั้นล่ะพ่อหนุ่ม"
"อ้อ ผมคิดไว้แล้วครับ ผมว่าจะเรียนต่อที่มหาฯลัยใกล้ๆโรงเรียน แล้วก็อยากจะมาเช่าห้องอยู่ติดกับโรงเรียน ผมไปติดต่อไว้แล้วครับ อยากจะขออนุญาตคุณแม่เลยว่าจะให้น้องมาอยู่กับผม"
เฟียตพูดหนักแน่น คุณแม่มิซานิ่งคิดอยู่
"อืม ถ้าเรารักน้องจริงแม่ก็ไม่ว่า แม่เลี้ยงลูกมาตามใจมาโดยตลอด สอนแต่สิ่งดีๆให้ ดีจนบางทีน้องเขาอาจจะไม่ทันต่อโลกภายนอก ยังไงก็ฝากน้องด้วยนะพ่อหนุ่ม"
"ครับคุณแม่ ผมสัญญาครับ"
"เออ แต่อีกอย่าง อย่าเอาอะไรไปแหย่ก้นน้องนะพ่อหนุ่ม"
คุณ แม่มิซาพูดออกมาสีหน้าเรียบเฉย แต่เฟียตเกือบกลั้นหัวเราะแทบไม่อยู่ "ผมก็ไม่ได้อยากแหย่น้องเท่าไหร่หรอกครับ เพราะแหย่ทีไรมันมีของแจกของแถมให้ผมทุกที" เฟียตอมยิ้มอยู่
"ครับคุณแม่"
ตอบออก ไปแล้วเดินหนีไปหาญี่ปุ่นทันที เฟียตยิ้มออกมาเต็มปากเมื่อหันหลังให้คุณแม่มิซา ตอนแรกกลัวแทบตายนึกว่าจะเรียกไปดุ สักพักคุณพ่อก็พาเดินเข้าไปในสวน มีต้นมังคุดกับเงาะปลูกเรียงกันอยู่เป็นระเบียบ ความร่มรื่นแผ่ปกคลุมไปทั่วบริเวณ
"เอ่ ทำมายปีนี้มังคุดลุกหย๊ายหย่ายเนะพอพ่อ"
"ก็ปีนี้พ่อได้สูตรปุ๋ยจุลินทรีย์มาใหม่ไงลูก เนี่ยลูกโตไหม"
เฟียตหยิบลูกมังคุดขึ้นมาดู
"ลองชิมดูสิลูก หวานน้า"
เฟียตบิลูกมังคุดออกแล้วชิมดูอย่างที่คุณพ่อบอก
"อ่า หวานจริงๆด้วยครับ"
"เนี่ยมังคุดพวกนี้ไม่มีขายตามบ้านเราน้า พ่อส่งออกนอกหมด"
"แล้วส่วนใหญ่คุณพ่อส่งไปที่ไหนบ้างครับ"
"ก็ส่วนมากไปญี่ปุ่น อเมริกา ยุโรปล่ะลูก เนี่ยบ่ายๆก็มีรถมารับแล้ว ช่วงนี้มันโตไม่ทันขาย"
เฟียตพยักหน้าเห็นด้วยเพราะมังคุดที่เขาเคยกินมันไม่ได้ลูกใหญ่โตขนาดนี้
"แอ่ะ พอพ่ออ่าเค้าเบื่อแล้วเนะ ปะพ่อหมีขาวเราไปเดินเล่นที่ลำธารดีกว่าเนะ"
"หือ ที่ไหนอ่ะ"
"ก็หลังสวนเค้างาย มีลำธารเนะ เย๊ยเย็นน้า"
"ไกลไหมอ่ะ กูขี้เกียจเดิน"
"มะไกลเนะ เดินแป๊บเดียว มาๆเค้าเบื่อมังคุดแระ"
ญี่ปุ่นเดินนำหน้าไปทันที เฟียตเดินตามมองนั่นมองนี่ไปเพลินตาดี ผลไม้ออกลูกดกเต็มต้นลูกก็มีขนาดใหญ่กว่าตามท้องตลาด
"นี่งาย ลำธารเนะ ตอนก่อนเค้ามาเล่นน้ำกะเพื่อนทุกวัน อิอิ พ่อหมีขาวเล่นน้ำกันไหม"
"ไม่เอาอ่ะ ขี้เกียจเปลี่ยนเสื้อผ้า"
"เอ๋ ก็มะต้องใส่ดิ เนี่ยถอดแบบนี้อ่า"
ญี่ปุ่นสลัดผ้าออกจากร่างแล้วเดินลงไปนั่งแช่อยู่ในลำธารทันที น้ำไม่ลึกระดับแค่เข่าญี่ปุ่นนั่งแช่อยู่อย่างสบายใจ
"อ่า เย๊นเย็นเนะ มามะพ่อหมีขาว"
ญี่ปุ่นกวักมือเรียกไวไว เฟียตส่ายหน้า
"เดี๋ยวใครมาเห็น มึงไม่อายผีสางนางไม้บ้างเหรอวะ"
"เอ๋ อายอารายอ่า เค้าเล่นออกบ่อยๆเนะ แถวนี้มะมีคนมาหรอก"
เฟียตลังเลก่อนจะถอดเสื้อผ้าออกเดินลงน้ำไป
"ฮึ๋ย เย็นว่ะ"
"อิอิ เค้าบอกแล้ว อ่าน้องชายตื่นอีกแล้วอ่า ไหนๆเค้าเล่นหน่อย"
"เฮ้ย อย่ามาเล่น ถ้าคราวนี้เล่นต้องเอากันนะมึง"
"เอ่ เอาก็ได้เนะ อิอิ มาๆเค้าอยากเล่นอ่า"
เฟียตต้องจำยอมเพราะคนตัวเล็กโผเข้ามาจับแล้ว เฟียตนั่งลงข้างๆญี่ปุ่นปล่อยให้เล่นให้คลำไป
"มาทำรักกันนะแม่หมีอ้วน"
เฟียตทำตาปรือครางออกมา
"อิอิ เอาตรงนี้เลยหรา เค้าอายน้า"
"อายไรวะ มาๆ"
"มะเอาอ่า เจ็บเนะมีแต่หิน"
"ก็มานั่งตักนี่ไง ไม่โดนหินนะครับที่รัก"
พออยากมีอะไรก็พูดจาหวานหูขึ้นมาทันที
"อิอิ ก็ได้ๆ นั่งๆๆ"
ปีนขึ้นไปนั่งที่ตักเฟียตทันที
"จุ๊บไหมอ่า"
ญี่ปุ่นถามเฟียตยิ้มกริ่มแล้วประทับริมฝีปากลงบนปากของญี่ปุ่นทันที รายนั้นคุ้นเคยแล้วตอบรับเช่นกัน
"อ่า"
เฟียตเองก็ซุกไซร้อยู่ให้คนตัวเล็กมีอารมณ์ร่วม
"พ่อหมีขาวอ่า อย่าเอานิ้วแหย่ก้นเค้าดิ"
"มันจะได้คุ้นไง เวลาน้องชายเข้าไปจะได้ไม่เจ็บนะคร้าบ ที่รัก"
เฟียตทำเสียงกระเส่าอยู่
"แอ่ะ มะเอาน้องชายเข้ามาเลยอ่า อิอิ เค้ามะเจ็บหรอก เค้าอดทนเนะ"
ยังมีหน้ามาพูด เฟียตก็ทำตามที่ญี่ปุ่นบอกทันที
"แอ่ะ เจ็บอ่า"
"อ้าวไหนบอกจะอดทน"
"ก็เค้าเจ็บนิ อ่า"
ญี่ปุ่นร้องออกมาเฟียตหยุดแล้วหันมาปลุกอารมณ์ของญี่ปุ่นต่อ
"อิอิ จั๊กจี๋อ่า"
พอ เฟียตก้มลงตวัดลิ้นที่ยอดอกก็หัวเราะคิกคักออกมา เฟียตอดทนไม่พูดอะไรตั้งหน้าตั้งตาทำต่อไป ญี่ปุ่นเริ่มเคลิ้ม มือของเฟียตก็คลึงอยู่ที่ญี่ปุ่นน้อยจนตื่นตัวเต็มที่
"พร้อมนะครับที่รัก ยังเจ็บไหม"
ญี่ปุ่นส่ายหน้า เฟียตค่อยๆขยับตัว
"อ่า แน่นจังเลยครับที่รัก"
"อือ เจ็บอ่าเค้าเจ็บ"
"อดทนนะครับที่รัก เดี๋ยวก็เสียว"
ญี่ปุ่นครางอยู่ในคอเพราะเฟียตบดขยี้ปากอยู่ ส่วนเฟียตก็ไม่ยอมแพ้ง่ายๆ คงไม่ให้เกิดเหตุการณืซำ้แล้วซ้ำอีกเป็นแน่
"โอ๊ยยย"
เฟียตกระตุกตัวเด้งตัวขึ้นยืนทันทีญี่ปุ่นก็ยังเกาะอยู่ที่เอวแน่น
"เอ่ อารายอ่าพ่อหมีขาว"
"อ่า เจ๊บ อะไรกัดกู๊"
เฟียตร้องเสียงหลง ญี่ปุ่นปีนลงจากเอวของเฟียตทันที
"อ่าน้องชายหดเลยเนะ อิอิ จุ๊ดจู๋เลยอ่า"
"เว้ย กูเจ๊บโอ๊ยย"
"อ่า ปูอ่า ปูกัดน้องชายพ่อหมีขาว อิอิ"
มีหน้ามาหัวเราะอีก ญี่ปุ่นก้มตัวลงมองดูปูที่หนีบแบบเอาเป็นเอาตายอยู่ที่พวงสวรรค์ของเฟียต
"เอาออกให้หน่อย กูเจ็บ"
เฟียตร้องออกมา น้ำตาเล็ดออกมาน้องชายหดเหลือนิดเดียว
"เอ๋ปล่อยน้าปู ปล่อยๆน้องชายพ่อหมีขาวเค้าน้า เจ็บน้า"
พูดกับปูซะงั้น เฟียตอยากจะเตะเอาสักทีแต่ก็ยืนตัวสั่นอยู่
"โอ๊ย เร็วๆ กูเจ็บจะตายอยู่แล้ว"
"ปล่อยน้าปูจ๋า ปล่อยๆเนะ แอ่ะมันมะปล่อยอ่าพ่อหมีขาว"
ญี่ปุ่นพยายามงัดก้ามปูออกจากกันแต่ก็ไม่เป็นผล ยิ่งไปแตะโดนตัวมันปูยิ่งหนีบแรงขึ้นอีกเป็นเท่าตัว
"อะไรกันลูก มีอะไรกัน"
เสียงคุณพ่อดังมาทันที เฟียตทั้งเจ็บทั้งอายเอามือกุมเป้าไว้ทันที
"มีอะไรลูกหือ ร้องเสียงลั่นเชียว"
"อ่า พอพ่อปูกัดน้องชายพ่อหมีขาวเนะ เจ๊บเจ็บ"
พูดเหมือนโดนเอง
"ไหนพ่อดูหน่อยซิ เป็นแผลหรือเปล่า"
"อ่า"
เฟียตอายหน้าแดงเอามือกุมไว้ แต่ก็ต้องยอมให้คุณพ่อดู คุณพ่อเอามือง้างก้ามปูออกจากกัน
"ปูลมน่ะลูก มันคงคิดว่าเป็นแมงกระพรุน อิอิ"
คนเป็นพ่อหัวเราะคิกคักชอบใจแต่ก็เก็บอาการกว่าคนเป็นลูกชาย
"ใช่ย่อยนะน้องชายเราน่ะพ่อหนุ่ม"
ยังมีหน้ามาล้ออีกเฟียตอายหน้าแดงกว่าเดิม รีบกุมเป้าไปใส่เสื้อผ้า
"ไปลูกพาพี่เขาไปใส่ยา เดี๋ยวมันเป็นแผลน้า"
"อิอิ ไปบอกแมแม่ดีกว่าเนะ"
"เอ้ย ไม่เอา เดี๋ยวกูใส่เอง"
เฟียตปรามไว้
"เอ๋ ทำมายอ่าแมแม่เค้าใส่ยาเก่งน้า ตอนเค้าเด็กๆแมแม่ก็ใส่ยาให้เนะ วันเดียวหายน้า"
"แว้กบ้าเหรอ นี่มันอยู่น้องชายกูเว้ยจะเปิดให้แม่ดูได้ไง"
"อิอิ พ่อหมีขาวอายหรา"
หัวเราะเยาะอีก พอถึงบ้านคุณแม่มิซาก็แปลกใจเพราะลูกกลับมาเร็ว
"มิซา เอายามาใส่ให้ลูกเขาที ปูหนีบ"
คนเป็นพ่อยังอมยิ้มอยู่ คนเป็นลุกก็ขำกิ๊กอยู่
"อุ๊ย ตรงไหนค้า มาเดี๋ยวแม่ใส่ยาให้"
"เอ่อ ไม่เป็นไรครับ เดี๋ยวผมใส่เอง"
"เอ๋ ทำไมค๊ะลูกเฟียต"
"เอาน่ามิซา ให้ลูกไปใส่เองนั่นล่ะ มันอยู่ในที่ลับ"
คนเป็นพ่อหัวเราะออกมา คนเป็นแม่ก็ทำท่าเขิน ส่วนเฟียตอายไม่รู้จะทำท่าไหนดี
"อุ๊ย รุ่นพี่ก็ อ๊าย มิซาเขิน"
คนเป็นแม่ก้เป็นไปกับเขาด้วย
"เอ๋แมแม่มะเคยเห็นหรา ของพอพ่ออ่า"
"ว๊าย ลุกญี่ปุ่นขา แมแม่ก็เคยเห็นแต่ของรุ่นพี่นั่นล่ะลูกก็ ไม่เคยเห็นของคนอื่น อาย"
"ไปลูกพาพี่เขาขึ้นไปข้างบน เดี๋ยวแม่เอายาไปให้"
คนเป็นพ่อตัดบทแล้วให้ญี่ปุ่นเดินนำเฟียตขึ้นบ้านไป ส่วนเฟียตเดินตามอย่างลำบากเพราะเริ่มเจ็บแปลบที่หว่างขาเดินขาถ่าง
"หนายๆ เค้าดูหน่อยน้า"
ญี่ปุ่นจูงมือเฟียตไปนั่งที่เตียงแล้วถลกกางเกงออกทันที
"อ่าแดงเลยเนะ เจ็บไหมอ่าพ่อหมีขาว"
"เจ็บดิ แสบๆ"
"โอ๋ๆ มามะเค้าเป่าให้"
"เอ้ยจะดีเหรอ"
"ก๊อกๆ ยามาแล้วจ้า อุ๊ย โป๊อยู่นี่ ว้ายญี่ปุ่นมาเอายาเร็ว"
คุณแม่มิซาเอามือปิดหน้าไว้ ส่วนเฟียตรีบกุมเป้าทันทีอายหน้าแดงยิ่งกว่าเดิม
"อิอิ แมแม่เดี๋ยวเค้าใส่ยาให้พ่อหมีขาวเองเนะ แมแม่มะต้องห่วง"
"จ้า พ่อคนเก่งของแมแม่"
ยังมาพรอดรักกันอีกกอดหอมกันอยู่ พอปิดประตูญี่ปุ่นก็เอาขวดยากับสำลีเทยาออกมาจนชุ่ม
"โอ๊ย เบาๆดิไอ้เปี๊ยกก กูเจ็บนะมึง"
"อ่า เจ็บหรา เค้าเป่าๆเนะ ฟู่ๆๆ"
ญี่ปุ่นเอาสำลีทาไปที่พวงสวรรค์ของเฟียตทันที พอเจ้าตัวสะดุ้งก็ทำท่าเป่า
"แอ่ะ น้ำลายอ่า เช็ดๆ"
พอเป่าน้ำลายก็เปรอะเต็มเป้า เอามือปาดออกทันที
"แว้กกก เว้ยกูทำเอง"
เฟียตร้องออกมาเพราะคนตัวเล็กเอามือลูบออกโดยไม่ทันระวัง
"แหะๆ มะเจ็บน้า เค้ามะได้ตั้งใจเนะ"
"เว้ย เซ็งเว้ย นี่กูจะเอากันกับมึงแบบไม่มีอุปสรรคสักครั้งจะมีไหมเนี่ย"
เฟียตบ่นออกมาเหลือทนเพราะแต่ละครั้งที่ผ่านมาล้วนแล้วแต่มหัศจรรย์ทั้งนั้น เฮ้อ
:กอด1: :กอด1:
เขียนโดย eiky
-
:laugh: ฉาก NC เรื่องนี้ ไม่มีคำว่าธรรมดา
-
ฮ่าๆๆๆ หมีขาวจะเจอไรอีกเนี้ย
:laugh: :laugh: :laugh:
-
:pig4: :pig4: :pig4:
-
“ปูไต่” กลายเป็น “ปูหนีบ” ซะงั้น
สยองแทนเลยอะ แต่แบบฮามากกกกก
-
555
-
โอย ไม่ไหวจะเคลียร์ :jul3:
-
o13 o13 o13 ฮาได้อีก
-
ไม่รู้ว่าหมีขาวทำบุญมาด้วยอะไรถึงได้มีวิบากกรรมเช่นนี้
จะมีอะไรกันแต่ละทียากยิ่งกว่างมเข็มในมหาสมุทรอีก อิอิ
-
:เฮ้อ:สงสารหมีขาว
-
บ้านญี่ปุ่นต้องลงของไว้ที่ตัวญี่ปุ่นแน่เลย แหย่ทีไรได้เรื่องทุกที 555
-
ไหงเรียกปูไต่อ่ะไม่เรียกปูหนีบ เล่นน้ำคลองแล้วมีปูลมได้งัยหว่า สงสัยปูนี่ไม่ชอบลูกชายหมีขาวแน่หนีบติดซะขนาดนั้น ถ้าเป็นปูดำหนีบล่ะไม่หยากคิดเลย
-
โอ้ยยย ไม่ไหวจะเคลียร์ อ่อนเพลียไม่อยากจะเซดดดดดดด
สงสารหมีขาวจับใจ
:m20: :m20: :m20:
-
55555 ไอ่ปูบ้า ทำน้องชายหมีขาวหดเลย
ว่าแต่หมีขาวมีแผนการพาปุ่นไปอยู่ด้วย ยังงี้หมีดำจำทำยังงัยหว่า
น่าสงสารนะเนี่ยะ
-
:เฮ้อ:เฟียตเอ้ยยยยยยย~
ครอบครัวนี้มันเป็นแบบนี้กันทุกคนเลยชิมิ
อิ๊คแต่งได้หักมุมมากกกก :z3:
ชื่อตอนบอกว่าปูไต่ ไอ้เราก็คิดถึงบทอัศจรรย์
แต่ที่ไหนได้...ไอ้เฟียตมันถูกปูกหนีบไข่
เจ็บมั้ยนั่น...ของรักของหวงของไอ้น้องญี่ปุ่นมันเชียวนะ
ญี่ปุ่นก็ช่างงง....ไม่มีคำบรรยาย ทั้งรักทั้งหลงเด็กคนนี้ แอร๊ยยยย~ :m1:
-
เป็นเรื่องแรกที่อ่าน NC แล้วฮาอึ๊แตกเหมือนญี่ปุ่น :jul3:
หมีขาวไปทำเวรทำกรรมอะไรไว้น้อ...จะเลิฟๆกับญี่ปุ่นแต่ละครั้ง ไม่เคยจะราบรื่นอะ 555
+1 ขอบคุณค่ะ รอวันที่หมีขาวไร้ซึ่งอุปสรรคนะ คริๆ
-
555+ ชักเริ่มสงสารเฟียตแหละ กร้ากกก
จะมีอะไรกับญี่ปุ่นทีนึงก็เจอแบบนี้ตลอดเลยเนะ
-
ไอ้เราก็นึกว่า....เขาจะเล่นปูไต่หลัง..จึ๊ก..จึ๊ก...กันสองคน
แต่ไหงกลายเป็น...ปูหนีบ...ไปด้ายยย....(เกือบเสียของแน่ะ)
แล้วแจ๊คพล็อต....ก็เป็น...พ่อหมีขาวสุดหล่ออีกเช่นเคย.. :เฮ้อ:
ถ้าพี่หมีดำรู้...ถึงความยากลำบาก...สุดสยองของการเข้า
คลุกวงในแม่หมีอ้วน.....สงสัยคงถอดใจเอาง่าย ๆ นะเนี่ย...
พ่อหมีขาวนายมัน...อึดสุดยอดดดดด..... o13
:จุ๊บๆ: แม่หมีอ้วน กะ น้อง eiky (อย่าโมโหบ่อยเดี๋ยวหน้าย่น)
กด + ให้เจ้าปูลมตัวนั้นนน....
-
สงสารหมีขาว งานเข้าตลอด :laugh:
-
เรื่องนี้ไรเตอร์
ทารุณพระเอกม๊ากกกกกกกก
เค้าสงสารหมีขาวอ่าาาาาาาาาา
-
5555 โดนปูหนีบ แต่พี่อิ๊กค๊าบ ปูลมมีแต่ที่ทะเลไม่ใช่เหรอ อิอิ
-
เอ่อ นึกตามแล้ว เจ็บแปล๊บแสบถึงทรวง เหอะๆ สงสารหมีขาวจริงๆ
รักแม่หมี ต้องทรหดอดทน ซึ่งก็หดไปแล้ว.... :m20:
+ 1 จ้ะ
-
+1 สงสารพ่อหมีขาวอีกแล้ว จะมีบทอัศจรรย์กับหนูปุ่นทีไรต้องมีเรื่อง
ให้ต้องเจ็บตัว หรืออารมณ์หดหายทุกทีไป :pig4: :z3:
-
ไม่เชื่อฟังแมแม่ ก็โดนน้องปูทำโทษอย่างนี้ล่ะพ่อหมีขาว :laugh:
-
5555 โดนปูหนีบ แต่พี่อิ๊กค๊าบ ปูลมมีแต่ที่ทะเลไม่ใช่เหรอ อิอิ
หึหึ ช่างสังเกตนะเดี๋ยวนี้น้องส้ม ว่าแล้วต้องมีคนเห็น เหอๆๆ ที่จริงมันคือปูหิน พ่อน้องญี่ปุ่นมั่วไปงั้นล่ะ กิ๊วๆๆๆ
เดี๊ยะๆๆๆ จุ๊บเลยน้า
-
ยังครองแชมปืความเอ๋อเหมือนเดิมนะ ญี่ปุ่น กวนได้โล่จริงๆ 55555555
:กอด1:
-
บอกได้คำเดียวว่าสงสารพ่อหมีขาวที่สุด :monkeysad:
-
o18สงสารเฟียต o13
-
:pigha2: :pigha2:
-
:m20: :m20: :m20:
ปูมันหนีบ....หมีขาว :-[
หมีขาวทำบุญมาด้วยอารายอ่ะ
เวรกรรมเจรงๆ จะสำเร็จดีๆ สักครั้งไม่มีอ่ะ o13
-
Good Afternoon
(http://planet.kapook.com/files/photo/4/293581_696936714.jpg)
นี่แน่ะ! แม่หมีอ้วนโก่งตูดรอแล้ว :o8:
-
รูปข้างบน....แม่หมีอ้วนให้ท่าน่ารักจัง o13
-
วันนี้มาติดกันเนะ อิอิ จุ๊บๆๆๆ
(เปิดตัว)
พอทายาเสร็จก็พากันออกไปเดินเล่นตามหมู่บ้าน เพิ่งรู้ว่าญี่ปุ่นเป็นขวัญใจของคนทั้งหมู่บ้าน เดินผ่านบ้านไหนก็เรียกให้ไปเอาขนม
"เอ้ย ปุ่นนี่ ปุ่นๆๆ มาเมื่อไหร่"
เสียงเด็กรุ่นราวคราวเดียวกันร้องเรียก แต่ท่าทางเขาดูเป็นหนุ่มแล้ว
"อ่า นัทเนะ มาเมื่อตะกี๊ ทำรายอ่า"
"ก็มาหานายนั่นล่ะ เห็นพ่อนายบอกว่าจะกลับวันนี้ เราเลยมารอ"
"เอ๋ รอเราหรา อิอิ มีอะไรมาฝากอ่ะ"
แทนที่คนมาจากทางอื่นจะมีอะไรมาฝาก แต่นี่ถามหาเอาของฝากจากคนที่อยู่ที่นี่
"อ่า เรามีหนมมาฝากน้า นี่งายขนมดอกบัว ป้าเราเพิ่งทอดเสร็จ นายชอบกินไม่ใช่เหรอ"
"อิอิ รู้จายจริงๆเนะอน่าร้ากน้านัท"
ญี่ปุ่นยื่นมือไปฉวยเอาถุงขนมมาจากมือเพื่อนทันที
"เอ๊ะ แล้วนี่เพื่อนนายเหรอปุ่น"
"เปล่า แฟนเราเนะ"
"ห๊า แว้กกก นายมีแฟนแล้ว"
"เอ๋ ร้องเสียงดั๊งดังเนะ"
"แล้วเราอ่าปุ่น"
"เอ้ย อะไรวะ ไอ้เปี๊ยกไอ้นี่มันเคยจีบแกเหรอ"
เฟียตโวยวายทำตาโตใส่ทันที
"เอ๋ ทำมายอ่านัท นายจีบเราหรา อิอิ"
นัทหน้าซีดลงเบะปาก
"อ่า นายไม่รู้ตัวเหรอ เราชอบนายนะ"
"หวาย ชอบมะได้แล้วเนะ เค้ามีฝามีแล้วอ่า"
"อ่า ปุ่นใจร้าย เอาคืนมาน้า หนมเราอ่า"
"หวาย ให้แล้วเนะ มะได้ๆ เอาคืนมะได้"
ญี่ปุ่นกอดขนมไว้ในอก
"แอ่ะ นายอ่ะ เรารอนายนะเนี่ย ทำไมพาผัวกลับบ้านแบบนี้อ่า"
"เอ๋ มีผัวก็ต้องพาผัวกลับบ้านเนะ แล้วเพื่อนๆไปหนายอ่า"
แถไปเรื่องอื่น จนเพื่อนเปลี่ยนสีหน้าไม่ถูก เฟียตยืนอมยิ้มอยู่ดูทีท่าของญี่ปุ่นอยู่
"เพื่อนๆก็ไปรอนายที่บ้านของมิกซ์อ่ะ ไปหากัน"
"ทำไมไปอยู่บ้านมิกซ์เนะ มาหาเราไม่มาบ้านเราอ่า เนี่ยให้เราเดินไกล๊ไกล พ่อหมีขาวยิ่งเจ็บไข่อยู่ อิอิ"
"หือ อารายอ่า"
นัททำหน้าสงสัย เฟียตจับบ่าของญี่ปุ่นไว้ทันทีกลัวจะปากโป้งบอกออกไป อายเด็ก
"อิอิ มะบอกเนะ เรื่องในครอบครัว แหะๆ นายพาไปดิ"
ญี่ปุ่นทำหน้าไม่รู้ไม่ชี้ แล้วยื่นขนมดอกบัวให้เฟียตลองกิน
"ทำไมมันเยิ้มอย่างนี้วะ"
"อาหร่อยน้า"
พอเดินผ่านบ้านคนนั้นคนนี้เห็นอะไรก็ร้องทักไปหมด
"ป้าจ๋า ทำไมฝรั่งลูกโต๊โตน้า"
"อ้าว หนูญี่ปุ่น มาๆป้าสอยให้ ปิดเทอมเหรอค้า มาอยู่นานไหมเอ่ย"
คือว่าคนตัวใหญ่หิ้วถุงใส่ผลไม้เอย ขนมเอยเต็มสองมือแล้ว แต่คนตัวเล็กกลับสนุกสนานกับการร้องทักทายบ้านนั้นบ้านนี้ ทักบ้านไหนเป็นต้องได้ของกินมาเป็นกระบุง
"พอแล้วแม่หมีอ้วน กูถือไม่ไหวแล้วนะ"
"เอ๋ เขาให้อ่า เค้ามะได้ขอซะโหน่ย"
"นั่นล่ะ อย่าไปทักเขา มึกนี่ฮอตจริงนะ"
"อิอิ เค้าน่าร้ากอ่า"
พอเดินไปสักพักก็ไปถึงบ้านของมิกซ์ เป็นบ้านปูนสมัยใหม่ มีต้นมะม่วงต้นใหญ่ขึ้นอยู่หน้าบ้านหลายต้นจนร่มครึ้ม
"ญี่ปุ่น พวกเราปุ่นมาแล้ว"
เสียงเด็กชายร้องขึ้น แล้วก็เฮโลกันออกมาหา มีแต่เด็กรุ่นราวคราวเดียวกัน
"คิดถึงจังเลยอ่าญี่ปุ่น นานแล้วนะที่ไม่ได้เจอ"
"อุ๊ย อวบขึ้นป่ะปุ่น แก้มป่องเชียว"
"ข๊าวขาวอ่าปุ่น แก้มแดงเลยอ่า"
เสียงเพื่อนทักจับนั่นจับนี่ยังกับตัวประหลาด ญี่ปุ่นยืนให้เพื่อนๆจับเล่นอย่างสบายอารมณ์
"เราเหนื่อยเนะ ไปนั่งก่อนๆ"
พูดขึ้นมาพอเห็นคนมารุมล้อมก็ทำท่าเป็นคนดังไปเสีย
"อิอิ เรามีของมาฝากด้วยน้า เยอะแยะเลยอ่า"
"เอ้ย"
นัทร้องขึ้นเพราะเห็นเหตุการณ์ทุกอย่าง
"อารายอ่านัท ไปช่วยพ่อหมีขาวหิ้วหน่อยเนะ"
นัทหน้าเจื่อนไป เดินทำหน้างอไปช่วยเฟียตที่เดินโซเซอยู่
"ทำไมมารอเราที่นี่อ่า เอ๋หิวน้ำหวานสีเขียวจังเลยอ่า"
เฮ้อ ระบุชนิดไปอีกต่างหาก
"ได้ๆ เรามีๆ เดี๋ยวเราไปเอามาให้"
เพื่อนๆต่างมารุมถามนั่นถามนี่อยู่ ญี่ปุ่นก็ตอบไปตามจริงประมาณสามเปอร์เซนต์ที่เหลือโม้แหลก
"เอ๋ แล้วนั่นใครอ่า หล๊อหล่ออ่ะปุ่น"
เด็กสาวมัดแกละพูดขึ้นแล้วอายเอง
"อ้อ พ่อหมีขาว แฟนเราเนะ"
"กรี๊ดดดด"
ทั้งหญิงทั้งชายกรี๊ดขึ้นพร้อมกัน ทำหน้าเหมือนเจอผีตอนกลางวัน หันขวับไปหาเฟียตทันที
"แฟนนาย"
ร้องขึ้นพร้อมกันอีก ญี่ปุ่นหัวเราะเอิ๊กอ๊าก
"เนะ แฟนเราอ่า ทำมายอ่าต้องตกใจเนะ"
"อ่าปุ่น นายชอบผู้ชายเหรอ ว้ายแล้วเราล่ะ"
เด็กสาวมัดแกละคนเดิมทำหน้าเหมือนพลาดตำแหน่งเทพีสวนมังคุด
"เอ๋ ปุ๊กก็ชอบเราหรา อิอิ ทำมายชอบเราเย๊อะเยอะเนะ"
"อ่า"
เพื่อนๆอ้าปากค้าง มองหน้าญี่ปุ่นทีมองหน้าเฟียตที เฟียตนั่งอยู่ที่เก้าอี้ถัดไปเริ่มเหงื่อตก แต่ญี่ปุ่นกลับนั่งลั่นล้าอยู่กินน้ำเขียวสบายใจไป
"เอ๋ อย่ามองพ่อหมีขาวเค้าเยอะน้า อิอิ"
ญี่ปุ่นปีนข้ามเพื่อนไปนั่งตักเฟียตทันที
"แว้กกก กรี๊ดดด ที่สุดอ่าญี่ปุ่น"
เพื่อนๆเองที่อาย เฟียตเองก็ทำตัวไม่ถูก ญี่ปุ่นเอาน้ำเขียวป้อนให้เฟียต รายนั้นตอนแรกก็อายๆ แต่เอาวะ
"เอ๋ ร้องอีกละ ทำมายอ่า ก็เค้าเป็นแฟนกันเนะ นั่งๆ ไม่เห็นเป็นราย"
"อกหัก"
เด็กหญิงมัดแกละกับนัทพูดขึ้นพร้อมกัน ทำหน้าเศร้า
"เอ๋ อกหักทำมายอ่า นัทก็ชอบกะแกละไปเนะ อิอิ รักกันๆๆ"
ยังมีหน้าไปพูดอีก เพื่อนๆยังเหวออยู่ไม่หาย แต่ญี่ปุ่นไม่ได้สนใจนั่งอยู่บนตักของเฟียตหัวเราะคิกคักอยู่ ปากก็จับนั่นจับนี่มากิน กินคนเดียวไม่พอยื่นไปข้างหลังให้คนตัวใหญ่กินด้วย
"วันนี้จาไปหนายกันหรา เพื่อนๆ"
"ไม่รู้จะไปไหนอ่ะ นายอยากไปไหนล่ะ"
"วันนี้เราเพิ่งมาถึงเนะ ง่วงนอนอ่า เหมือนฝนจาตก เรากลับไปนอนก่อนเนะ คืนนี้ไปกินข้าวบ้านเราน้า เดี๋ยวให้แมแม่เราทำสุกี้เลี้ยง"
เสียงเพื่อนเฮขึ้นชอบใจ
"แต่บ้านเรามะมีน้ำหวานน้า หนมด้วยอ่า"
ช่างเข้าใจพูด เพราะรู้ว่าเพื่อนๆต้องอาสาเอาไปแน่นอน
"เราเอาไปๆ เรามีๆ"
จริงตามคาด ญี่ปุ่นยิ้มออกมาพราว
"ปะพ่อหมีขาวกลับไปนอนเนะ"
พอลุกขึ้นก็เดินออกจากที่ทันที
"เอ้ย พี่เค้าเป้าตุงอ่า"
นัทร้องขึ้นเพราะเห็นความผิดปกติที่เป้ากางเกงของเฟียต
"กรี๊ดดด ใหญ่โต"
ทั้งเด็กหญิงเด็กชายกรี๊ดขึ้นพร้อมกัน ทำหน้าเหมือนเห็นพระถังซำจั๋ง
"หวาย ห้ามดูเนะ ของเราน้า"
ญี่ปุ่นมาเอาตัวบังไว้
"ทำไมพ่อหมีขาวโด่อีกแล้วอ่า"
"อ้าวไอ้นี่ ก็มึงเล่นนั่งทับเด้งไปเด้งมานี่หว่า"
เฟียตพูดอายๆเอามือปิดไว้
"อิอิ รีบกลับๆ เค้าอยากเล่นแล้วอ่า"
รีบจูงมือเฟียตเดินหนีไปทันที เฟียตได้แต่ส่ายหน้าเดินเอามือกุมเป้าเดินลิ่วตามญี่ปุ่นไป เสียงเด็กก็อื้ออึงขึ้นทันที
"อ่าฝนจาตกแล้ว เร็วๆเนะพ่อหมีขาว วิ่งๆ"
ญี่ปุ่นเห็นท้องฟ้ามืดฟ้ามัวดินมา เสียงคำรามของฟ้าก็ดังสนั่น อยู่ต่างจังหวัดแบบนี้เวลาฝนตกฟ้าร้องเสียงดังน่ากลัวกว่าอยู่ในเมืองหลายเท่านัก ทั้งสองวิ่งตามกัน
"เอ้ย รอด้วย รอกูด้วยกูเจ็บไข่นะมึง"
เฟียตร้องขึ้น ญี่ปุ่นหยุดกึกลง
"อ่าเค้าลืมเนะ อย่าวิ่งๆ เดี๋ยวไข่มะหาย อิอิ"
หัวเราะออกมา เฟียตได้แต่กัดฟัน เดินตามกันไป ในที่สุดฝนก็เทลงมา
"อ่า เปียก เปียกเนะ"
กว่าจะถึงบ้านก็ตัวเปียกปอนกันทั้งคู่
"ว้ายคุณลูก เปียกมาเลย ไปๆไปอาบน้ำสระผมเดี๋ยวไม่สบายนะค้า"
คุณแม่มิซาเห็นก็ร้องออกมาทันที
"อยากกินโอวัลตินอ่าแมแม่"
"ได้ค่าเดี๋ยวแมแม่ไปชงให้ ไปๆลูกพาพี่เขาไปอาบน้ำก่อน"
ญี่ปุ่นพาเฟียตเดินตามไปอาบน้ำที่ห้องน้ำชั้นล่าง
"ว้าย จะอาบด้วยกันเหรอคะ ลุกญี่ปุ่นของแมแม่"
"เอ๋ ก็เค้าอาบน้ำด้วยกันทุกวันเนะ ทำมายอ่าแมแม่ ไม่เปลืองน้ำเนะ พ่อหมีขาวจะได้สระผมให้เค้างาย"
"อ่า ค่ะๆ ตามใจคุณลูก"
คุณแม่มิซาหน้าเจื่อนๆไป ถอนหายใจออกมาทำหน้าไม่ถูก นี่ลูกเราก้าวหน้าไปขนาดนี้เชียว พอเข้าไปอาบน้ำก็ลั่นล้าร้องเพลงอยู่ เฟียตเองก็รู้หน้าที่คอยถูกสบู่สระผมให้เหมือนเคย
"เอ้ย อย่าดิ้นดิเดี๋ยวสบู่เข้าตากู"
"แอ่ะ ก็อยู่นิ่งๆมันไม่หนุกเนะ พ่อหมีขาวๆยังเจ็บน้องไข่อยู่ไหมอ่า"
"นิดหน่อย"
"อิอิ งั้นเราก็ทำรักกันได้แล้วเนะ"
"อ่า จริงนะมึง คราวนี้กลัวมีอุปสรรคอีกอ่ะดิ"
"อ่า ทำไงอ่า"
"รอตอนนอนดีกว่า กูจะรอ กูขี้เกียจเสียอารมณ์อีก"
"อิอิ เร็วเนะไปกินโอวัลติน เค้าหนาวแล้วอ่า"
"เออ เร่งจังเว้ยก็มึงดิ้นพราดๆแบบนี้มันจะเสร็จเร็วยังไงล่ะ"
เฟียตเอ็ดเอาญี่ปุ่นทำหน้าย่นหยุดดิ้น พออาบน้ำเสร็จก็ขึ้นไปเปลี่ยนเสื้อผ้าลงมากินโอวัลตินร้อนกัน แล้วก็ขึ้นไปนอนพัก
"อิอิ มาๆเค้ากอดหน่อยเนะพ่อหมีขาว"
"ฝนตกหนักเหมือนกันนะเนี่ย"
"อิอิ ไหนอ่าน้องชายหมีขาวอ่า มาเล่นกับเค้าหน่อยเนะ"
ว่าแล้วก็ลงช่วงล่างทันที งัดน้องชายของเฟียตออกมาสูดอากาศหัวเราะคิกคักอยู่ เฟียตเริ่มจะชินนอนให้ญี่ปุ่นเล่นไปตามสบาย พอเล่นไปได้สักพักก็นิ่งเงียบไปคงหลับ เฟียตจึงดึงตัวขึ้นมากอดห่มผ้า
"กูรักมึงจริงๆว่ะไอ้เปี๊ยก ยิ่งใกล้กูยิ่งรัก"
เฟียตพูดอยู่คนเดียวแล้วหอมฟอดใหญ่กอดคนตัวเล็กกระชับเข้ากับอก ส่วนคนตัวเล็กก็ทำปากจุ๊บจั๊บแสดงให้รู้ว่าหลับสนิทแล้ว
"ลูกญี่ปุ่นค้า ตื่นได้แล้วค่าเพื่อนๆมากันแล้ว"
เสียงคุณแม่มิซาเคาะประตูดังอยู่หน้าห้อง
"อือ แม่หมีอ้วน แม่เรียกแล้ว"
เฟียตสะดุ้งตื่นแล้วเขย่าตัวญี่ปุ่นให้ตื่น
"โม๊ะๆๆ"
"ฮ่าๆ อะไรวะ โม๊ะๆ"
เฟียตหัวเราะออกมาเพราะญี่ปุ่นดันหน้าเข้าหาตัวทำปากจุ๊บจั๊บอยู่
"ตื่นๆแม่หมีอ้วน ไปกินสุกี้กัน"
"อ่า สุกี้เนะ"
ไม่อยากจะเชื่อกระเด้งตัวขึ้นทันที
"นั่นแน่ พอพูดเรื่องกินนี่มึงตื่นเลยนะ"
"อิอิ กอดเค้าอ่าพ่อหมีขาว อิอิ"
"กอดดิ ก็แม่หมีอ้วนกอดอุ่นดี"
"แอ่ะ เค้ามะได้อ้วนซะโหน่ย พ่อหมีขาวล่ะอ้วน"
"ไหนดูดิ พุงเริ่มป่องแล้วเนี่ย"
เฟียตเอามือถลกเสื้อขึ้น ญี่ปุ่นก็ดิ้นพรวดพราดอยู่
"แอ่ะ อิ๊ๆๆ จั๊กจี๋อ่า มะเอาน้า มะเอา"
ญี่ปุ่นร้องเสียงดัง
"นี่แน่ น้องชายโด่หรา อิอิ จับๆเนะ"
ไม่ยอมแพ้เช่นกันจับน้องชายของเฟียตเล่น
"อะแฮ่ม ทำรายกันหราสองคน"
เสียงกระแอมดังลอดประตูเข้ามา เฟียตดันตัวออกจากการคุกคามของญี่ปุ่น
"เดี๋ยวไปน้า เค้าเล่นน้องชายพ่อหมีขาวก่อนน้า"
เสียงหัวเราะคิกคักดังมาเฟียตดันตัวญี่ปุ่นออกแล้วไปใส่เสื้อผ้าให้รัดกุม ญี่ปุ่นเดินไปเปิดประตูทันที
"แว้กก"
หลายหัวขมำเข้ามาในห้องทั้งเด็กหญิงเด็กชาย
"อ่ามาแอบดูเค้าหรา"
ญี่ปุ่นทำหน้าย่นใส่เด็กๆหัวเราะแหะๆแล้วรีบเดินลงจากห้องไป
:กอด1: :กอด1:
เขียนโดย eiky
-
สงสารพ่อหมีขาวจัง :z1:
แม่หมีอ้วนทำอะไรๆก็เปิดเผยไปหมด :jul3:
ใสสสสสสสสสสสสสสสสสสซะไม่เมี๊ยะ o16
-
555 ขำคลายเครียด
-
น้องญี่ปุ่นน่ารักจัง ใสได้อีก
เพราะเป็นแบบนี้รึเปล่า เลยมีแต่คนรักคนเอ็นดู
ขำที่เรียก น้องไข่ จะเรียกให้น่ารักไปไหนคะน้องญี่ปุ่ง
รออ่านตอนหน้าค่ะ ชอบ
-
ญี่ปุ่น เป็นขวัญใจชาวบ้านมาโดยตลอดนี่เอง
เปิดตัวแฟน ขนาดนี้ หมีขาวไปไหนไม่ได้แล้วนะ อิอิ
:กอด1:
-
:jul3: เหนื่อยคร้าาาาา
หัวเราจนเหนื่อย
-
:pig4: :pig4: :pig4:
-
โอ้ยยย จาน่ารักไปไหนเนี้ย
ฮ่าๆๆ
:-[ :-[ :-[
-
โอ้ยยยยยย ไม่ไหวจะรักแม่หมีอ้วนนแล้วววว ^^
-
ขำจนน้ำหูน้ำตาเล็ดเลย
เพื่อนญี่ปุ่นไร้เดียงสากันทั้งนั้นเลย
ตอนแรกอ่านคิดว่าญี่ปุ่นเป็นเทพีหมู่บ้านไปแล้วนะ
ดังยิ่งกว่า อั้ม พัชราภา อีกนะเนี่ย อิอิ
จะรออ่านวิบากกรรมของหมีขาวตอนกลางคืน นะจ๊ะ สนุก :กอด1:
-
55555555555555555 ชอบบบบบจริงจริ๊งเรื่องนี้ อ่านแล้วมีความสุข ขอกอดคนแต่งหน่อยดิ๊
-
อ่านแล้วแสงออร่าแห่งความสุขฉายออกมาเลยยยยย จุ๊บๆๆๆๆๆคนแต่ง
-
แม่หมีเค้าน่ารักจนคนหลงรักกันทั้งหมู่บ้านเลยเนะ
:-[
-
:-[:-[:-[:-[:-[
-
ยังคงฮาได้อีก o13 o13 o13 :call:
-
:laugh:
-
:jul3: :m20: :z1:
-
:m20: กร๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก+++
-
เมื่อกี้ไปอ่านเรื่องเครียดๆๆมา
พอมาเจอญี่ปุ่นหายเลย
ฮ่าๆๆๆๆๆๆ
น่ารักรักกันน่ารักดีชอบบบ
-
น่ารัก :กอด1: :L1:
-
ขอบคุณมาก ๆ เลยที่ทำให้อารมณ์ดีตั้งแต่เช้า
ญี่ปุ่นน่ารักซะจริง ๆ เป็นขวัญใจชาวบ้านอีกต่างหาก น่าร้าก ๆ
รอลุ้นตอนกลางคืนสิว่า เฟียตจะสำเร็จภารกิจหรือเปล่า หุหุ
-
ญี่ปุ่นเอ้ยย~
ขอบคุณอิ๊คที่มาต่อให้น้า
วันนี้อารมณ์ดีมีความสุขแต่เช้าเพราะได้อ่านน้องญี่ปุ่นเนี่ยแหล่ะ
วันนี้ต้องเป็นวันที่ดีแน่ๆ :a2:
+1 อิ๊คคิวซัง
-
ปุ่นขวัญใจมหาชนจริง ๆ
หวังว่าหมีขาวคงมีโอกาส..อะจึ๋ย ๆ ปุ่นบ้างนะ แบบดี ๆ อ่ะ
-
น่าอิจฉา น้องญี่ปุ่นคงเป็นคนที่มีความสุขที่สุด ใครๆก็รัก ใครๆก็หลง :-[
-
คุณแมแม่ช่างตามใจลูกซะเหลือเกิน
-
แอบดูกันนะ แล้วเห็นอะไรกันป่ะ
อยากรู้?
:laugh:
-
สุดยอดเสมอเลยหญ้าแห้งเนี่ย ดังกู่ไม่กลับแล้ว
-
อย่างนี้เรียกว่าญี่ปุ่นเสพติดน้องชายพ่อหมีขาวใช่ปะ ไม่ได้เล่นแล้วนอนไม่หลับ ว่างเมื่อไหร่ควักมาเล่นซะทุกที 555
นี่เป็นแผนพ่อหมีขาวชิมิคะ
-
5555555555555555555+
อ่านมานานแล้ว
ชอบมากๆๆๆๆๆๆๆ
น่ารักมากๆๆอ่า
อยากมีปัวมั้งจัง
อ :really2: :really2: :really2:
-
บอกได้คำเดียวว่าน่ารัก :o8:
-
โอยยย ไม่ไหวว หัวเราะจนขากรรไกรค้างแล้วเนี่ย :laugh:
ญี่ปุ่นหนูน่ารักจริงๆเลยค่ะลูกขา
กอดคนแต่ง :กอด1:
-
ไม่แคร์สื่อ....ประกาศใส ๆ ไม่มีหมกเม็ด :m19:
แม่หมีอ้วนคนเดียวที่ทำได้....(ตาค้างกันทั้งหมู่บ้านแล๊ววว) o13
:จุ๊บๆ: อย่างแรง นู๋ญี่ปุ่น กะ น้อง eiky :L1:
-
อิอิ มาแล้วน้า น้องญี่ปุ่นมาแล้วน้า ยิ้มๆ นะคร้าบ
(เอาอีกๆๆๆ)
"รอแป๊บนะค้าเด็กๆ แม่โทรไปสั่งของเขาแล้ว ฝนตกเดี๋ยวคงมา มากินทุเรียนทอดก่อนนะค้า"
เสียงคุณแม่มิซาร้องเรียกเด็กๆให้ลงมาจากบนบ้าน ท่าทางของแต่ละคนหัวเราะคิกคักอยู่
"หือมีอะไรกันค้า หัวเราะคิกคักอยู่"
"แมแม่อ่า พวกเพื่อนๆไปแอบดูเค้าอ่า เดี๋ยวเค้าให้แมแม่ทำโทษน้าเพื่อนๆ"
พอตามลงมาก็ฟ้องคุณแม่มิซาทันที
"เอ๋ ไปแอบดูอารายลูกญี่ปุ่นค้า เด็กๆ แอบดูไม่ดีน้า"
"อ่า ก็ปุ่นทำเสียงน่าแอบน้า คุณแม่มิซา"
"เสียงยังไงค้า"
"ก็ อื้ออ้า อื้ออ้าอ่า"
"ว้าย ทำอารายคะคุณลูก"
คุณแม่มิซาร้องออกมาทำหน้าตื่น
"แหะๆ เค้าก็บิดขี้เกียจเนะ ไม่เอาอ่า งั้นมะให้นัทกินกุ้งตัวหย่ายเลย มาแอบดูเค้า"
ไปโน่น ทำหน้าย่นใส่เพื่อนแล้วเดินไปนั่งกลางวง เฟียตเดินลงมาจากชั้นบนเขินๆ
"ว้าย มาแล้วอ่าฝามีปุ่น"
เด็กผู้หญิงร้องขึ้น
"พ่อหมีขาวมานั่งนี่มา"
ตบเก้าอี้แปะๆ เฟียตเดินงุดๆมานั่งข้างๆ
"จุ๊บ นี่แน่"
คว้าคอเฟียตมาหอมทันที
"กรี๊ดดด บาดตา"
เด็กๆร้องกรี๊ดขึ้นเสียงดัง คุณแม่มิซายืนอ้าปาก
"มีแฟนเหมือนเราไหมอ่า อิอิ พวกนายมะมีคนจุ๊บเนะ กิ๊วๆๆ"
ล้อเลียนเพื่อนอีก เฟียตอายหน้าแดงทำตัวไม่ถูก
"ลูกญี่ปุ่นค้า ไม่เอาลูกไม่เอา อายคนเขาบ้าง"
"เอ๋ อายทำมายอ่าแมแม่ วันก่อนแมแม่ยังจูจุ๊บพอพ่อเลยเนะ"
น่านย้อนคนเป็นแม่อีก
"ก็ลูกญี่ปุ่นอ่ะ ก็แมแม่กับรุ่นพี่รักกันนี่ค้า อุ๊ยอาย"
บิดตัวไปมา
"หือ อย่าเลียนแบบน้าเด็กๆ ต้องรอเราโตก่อนน้า"
คนเป็นพ่อเดินมากะจะห้ามศึก
"แอ่ะ แต่ปุ่นก็อายุเท่าพวกเรานี่คะคุณพ่อ"
"เอ่อ"
"เอ๋ ก็เราน่าร้ากกกว่าเนะ พวกนายทำมะได้หรอก"
"แอ่ะ ปุ่นอ่า"
ทุกคนได้แต่อ้าปากค้างเพราะรายนั้นไม่สนใจคว้าขนมมากิน แล้วยื่นให้เฟียตอีก
"แมแม่ทำไมน๊านนานเนะ สุกี้เค้าอ่า หิวแล้วเนะ"
ทั้งที่ปากกินขนมอยู่แต่ยังไปเร่งแม่อีก
"เดี๋ยวก็มาค่า ลูกญี่ปุ่นขากินหนมไปก่อนนะค้า"
คนเป็นแม่ก็ใจดีมากมาย
"มาดูการ์ตูนก่อนสิลูก"
คุณพ่อเบนความสนใจ
"อ่า อิ๊กคิวซังเนะ เพื่อนๆดูการ์ตูนเร็วจาได้ฉลาดเหมือนเรา"
"แอ่ะ ขี้โกงล่ะไม่ว่า"
"แอ่ะ ปุ๊กว่าเราหรา งั้นปุ๊กมะต้องดูน้า พอพ่อเปิดดิ"
ทำหน้าย่นใส่เพื่อนแล้วเดินไปนอนดัพ่อทันที เฟียตนั่งหน้าเอ๋ออยู่ พอมีคนมาส่งของที่คุณแม่มิซาโทรศัพท์ไปสั่งก็เกณฑ์เด็กๆมาช่วย
"ล้างผักช่วยคุณแม่หน่อยน้าค้า"
"หนูช่วยเองค่า"
"ผมช่วยแกะกุ้งนะครับ"
เด็กๆแย่งกันช่วย แต่เจ้าของบ้านกลับนั่งตักพ่อดูการ์ตูนอยู่ไม่ได้สนใจ
"เอ๋ ทำรายกันอ่า น่าหนุกเนอะ"
"อ่า เต็มแล้วอ่าปุ่น"
"แอ่ะ แมแม่เค้าอยากทำบ้างอ่า"
"เอ่อ ลูกญี่ปุ่นขา งั้นเอาวุ้นเส้นไปแช่น้ำให้แมแม่นะค้า"
"อิอิ เห็นมะ เรามีอะไรทำแล้ว ไม่ง้อพวกนายหรอก"
ถือถุงวุ้นเส้นไป ยื่นให้เฟียต
"พ่อหมีขาว ทำดิ ว่างเนะ"
"อ้าว ซวยกูอีกว่างั้น"
"เอ๋ ก็ทำให้เค้าดูหน่อยเนะ เค้ามะเคย อิอิ"
เจ้าเลห์ก็ที่หนึ่ง เฟียตส่ายหัวแต่ก็ยอมทำให้ ญี่ปุ่นก็ท้าวคางดูอยู่ใกล้ๆ พอเสร็จคุณแม่มิซาก็ตั้งหม้อสุกี้ถึงสองหม้อ หม้อของผู้ใหญ่ คือพ่อแม่เฟียต และอีกหม้อเด็กก็ล้อมวงอยู่ ส่วนเจ้าตัวดีแจมด้วยทุกหม้อ
"เอิ้กก"
"แอ่ะ ปุ่นอ่าเรอเสียงดัง น่าเกลียด"
วงแตกทันทีเพราะเจ้าตัวดีเรอออกมาเสียงดัง
"อุ๊บส์ เค้าอิ่มอ่า"
"ว้ายคุณลูกขาไม่งามนะค้า อายเพื่อนๆเค้า"
"เป็นบ่อยครับคุณแม่"
เฟียตเสริม ญี่ปุ่นทำหน้าย่นใส่ทันที
"อ่า น้องเค้าจะเป็นแบบนี้ก็ไม่ใช่จะไม่ดูแลนะคะ พ่อเฟียต"
แป่ว เฟียตหน้าจ๋อยไปทันที
"เอาน่า มามะลูกญี่ปุ่นมาหาพอพ่อมา ไปเอาน้ำหวานมากินไปลูกอิ่มก็พอน้า เดี๋ยวท้องแตก"
"อิอิ พอพ่อน่าร้าก"
"รุ่นพี่คะ อย่าไปตามใจลูกมากนักสิคะ เห็นไหมลูกเราโตไม่ทันเพื่อนเขา"
"ไม่หรอกน่ามิซา ลูกเรามันโตแล้วแต่มันเป็นบุคลิกของลูกมันนี่เนอะ"
สองสามีภรรยาถกกัน
"เอาน่ายังไงๆ มิซาก็เลี้ยงลูกเก่งอยู่แล้วนี่จ๊ะ เห็นไหมลูกเราน่ารักออก"
"อุ๊ย รุ่นพี่อ่ะ มิซาเขินนะค้า"
"อ่า คุณพ่อคุณแม่อ่า"
เด็กๆนั่งดูตาค้างอ้าปากหวอ
"อุ๊ยอายเด็กๆเขานะค้า รุ่นพี่อ่ะ"
เฮ้อ เพราะอย่างนี้นี่เอง ญี่ปุ่นได้นิสัยแบบนี้มาจากสองคนนี่เอง พอกินข้าวเสร็จก็มานั่งคุยกับเพื่อนๆ ถามนั่นถามนี่ ญี่ปุ่นก็เหมือนเคย โม้แหลก ยิ่งเรื่องได้แชมป์แบดฯ โม้เกินจริงออกท่าทาง พอมืดมากเด็กๆก็ขอตัวกลับบ้านเพราะฝนทำท่าจะตกลงมาอีกรอบ
"ไปอาบน้ำก่อนสิคะลูกญี่ปุ่นขาจะได้เข้านอน"
"อาบแล้วอ่า แมแม่"
"หวาย ไม่ได้ค่าเมื่อกี๊เพิ่งกินสุกี้ไปเหม็นๆไม่เอาค่ะคุณลูก"
"แอ่ะ พ่อหมีขาวอาบน้ำให้หน่อย"
เดินไปหาที่พึ่งทันที เฟียตทำหน้าเหรอหราเพราะกลัวโดนเหน็บเอาอีก
"ไปๆพ่อหนุ่ม พาน้องไปอาบน้ำให้หน่อย อย่าดื้อสิครับลูกญี่ปุ่นเดี๋ยวพี่เขาไม่รักน้า"
คุณพ่อผู้แสนดีดั่งพ่อพระมาโปรด เฟียตยิ้มร่าออกมา
"อิอิ ปะพ่อหมีขาวไปอาบน้ำกันน้า"
ญี่ปุ่นหัวเราะคิกคักเดินหยิบนั่นหยิบนี่เข้าปากเคี้ยวหมุบหมับ เฟียตต้องเดินตามทำหน้าเซ็งสุดขีด กว่าจะอาบน้ำเสร็จก็เล่นเอาเหนื่อยเพราะญี่ปุ่นไม่ยอมอยู่นิ่งๆ
"ทาแป้งให้เค้าหน่อยเนะ"
"เฮ้ย นี่มึงเป็นเมียหรือเป็นลูกกูวะไอ้เปี๊ยก ใช้จัง"
เฟียตเริ่มหงุดหงิด
"อ่า ใช้หน่อยก็ไม่ได้เนะ ทำเสียงดุใส่เค้าอ่า"
ญี่ปุ่นเบะปาก
"ให้มันได้อย่างนี้ เอามานี่ โว้ย"
"อิอิ เค้าก็จะทาให้พ่อหมีขาวด้วยไง นะนะ"
อ้อนก็เป็นแต่ไม่ค่อยทำ เฟียตใจอ่อนจนได้ ญี่ปุ่นนอนดิ้นแด่วๆอยู่ พอเฟียตทาให้เสร็จก็ทาให้เฟียตบ้าง
"ทาน้องไข่เนะ หนายมาดูหน่อยน้า หายอ่ะยัง"
ญี่ปุ่นดึงกางเกงออกทันที ถ้าเป้นแต่ก่อนเฟียตคงสะดุ้งห้ามไว้ แค่เดี๋ยวนี้ชิน เพราะเผลอเป็นไม่ได้จับตลอด
"อิอิ น้องไข่เหี่ยวอ่าพ่อหมีขาว"
"ทำให้มันตื่นดิ"
"อิอิ ยังงายอ่า"
"เอาลิ้นแตะๆเดี๋ยวก็ขึ้น"
เฟียตอมยิ้ม ญี่ปุ่นทำตามทันที
"อิอิ อุ๊ยๆๆ น้องชายตะหากอ่าที่โด่ อิอิ เล่นน้องชายก็ได้เนะ"
"ทำเหมือนเมื่อกี้ดิ แม่หมีอ้วน"
"แอ่ะ เลียอ่ะหรา อิอิ"
ว่าแล้วก็ทำ เฟียตเกร็งตัวทันที
"อิอิ ผงกหงึกๆๆ ตาหลกเนะ"
"อย่าพูดมาก ทำเข้าๆ"
"อิอิ พ่อหมีขาวมะแหย่เข้าหราวันนี้อ่ะ"
"แหย่ดิ ปลุกอารมณ์ก่อนดิมึง"
"อิอิ จูจุ๊บหน่อย"
คลานขึ้นไปบนตัวของเฟียตทันที โผเข้าหาเหมือนเห็นขนมเค้ก เฟียตก็ประทับจูบ มือก็ป่ายไปตามตัว
"อ่า ชอบเนะ"
ยังมีหน้าถอนปากออกมาพูดอีก เฟียตเอามือกดหัวเข้าไปใหม่
"อ่า"
เฟียตถลกเสื้อออกจากตัวของญี่ปุ่นแล้วไซร้ลงมาแถวยอดอก
"อ่า เสียวๆ เค้าเสียวเนะ"
"ชอบไหมครับ ที่รัก"
"อิอิ ชอบเนะ"
"ดูดให้ผัวหน่อยสิ นะครับที่รัก"
"อ่า เอามาเนะ"
ญี่ปุ่นไม่ขัดขืนเฟียตก็เอามาจ่อทันที
"จ๊วบ"
"เอ้ย เบาๆดิ เดี๋ยวน้องชายช้ำไม่ได้เล่นน้า"
เข้าใจหลอกล่อ ญี่ปุ่นทำตาปริบๆกลัวไม่ได้เล่นอีก เลียไปเลียมา เฟียตชักจะรำคาญ
"มาๆ แหย่เลยละกัน"
ว่าแล้วก็มองหาโลชั่น เหลือบไปเห็นเบบี้ออยก็ยิ้มออกมา
"หึหึ เสียวแน่แม่หมีขาว"
"อ่า จะแหย่เค้าแล้วหรา เขินอ่า"
"ห้ามร้องนะ เดี๋ยวแม่ได้ยิน"
"อือ เค้าจะเงียบๆเนะ ครางได้ไหมอ่า ทีหมีขาวยังครางเนะ"
"เออ ห้ามส่งเสียงดังนะ เดี๋ยวล่มอีก"
"อิอิ มาเร้ยย เค้าพร้อมแล้ว"
ว่าแล้วก็ยกขาขึ้นเหมือนที่เคยทำ เฟียตจัดแจงท่าแล้วเอานิ้วเบิกทางก่อน
"อ่า เจ็บเนะ"
"แป๊บเดียวนะครับ แม่หมีอ้วน"
"อิอิ อดทนเนะ"
เฟียตดำเนินการต่อไป ญี่ปุ่นทำหน้าเหยเก จากมือก็เอาเบบี้ออยชะโลมน้องชายตัวเอง
"อ่า เจ็บอ่า"
เฟียตก้มลงไปประกบปาก ญี่ปุ่นเกร็งตัว
"ผ่อนคลายสิครับ สบายๆน้า"
"สบายตรงไหนอ่า เจ็บจะตาย"
"ฮื่อ"
เฟียตขี้เกียจจะบรรยายจึงประกบปากต่อ มือก็เล่นกับญี่ปุ่นน้อย พอได้ที่ก็เริ่มขยับ
"อ่า เค้าเสียวอ่า"
ที่จริงไม่ได้เสียวเลย จุกท้องแต่รู้มาแค่ว่าเสียว จึงร้องเสียวออกไป
"เสียวเหรอครับที่รัก อ่าแน่นมากเลย ชอบไหมครับแม่หมีอ้วน"
เฟียตเสียงกระเส่า ญี่ปุ่นก็พยักหน้าน้ำตาเล็ดออกมา
"ทำไมมันร้อนๆเนะ พ่อหมีขาว"
"มันเสียวไงครับที่รัก มันจึงร้อน"
"อ่า เสียว เสียว"
ญี่ปุ่นทำหน้าเหมือนเฟียตบ้าง พอเร่งจังหวะญี่ปุ่นก็เริ่มมีอารมณ์ขึ้นมาบ้าง
"อ่า เค้าเสียวอ่า"
"จะเสร็จล้วเหรอแม่หมีขาว รอพ่อก่อนแป๊บน้า"
เฟียตเร่งจังหวะแล้วก็กระตุกตัวพร้อมกัน เหงื่อไหล ฝนก็เทลงมาทันที
"อ่า"
ทั้งสองนอนแผ่อยู่ เฟียตหอบหายใจแฮ่กๆๆ
"เอ๋ น้องชายยังโด่อยู่เนะ แหย่อีกๆ"
"เฮ้ย ไหวเหรอแม่หมีอ้วน"
"เอ๋ ทามมายอ่า เค้าสบายมาก อิอิ"
ไม่รู้ว่าชอบหรืออะไรแต่ไม่ยอมแพ้เลย
"ลองนั่งดูดิแม่หมีอ้วน"
"เอ๋ นั่งยังงายอ่า"
"ก็นั่งแบบนี้ มานี่"
เฟียตดึงตัวญี่ปุ่นขึ้นมาบันตัวแล้วจัดแจงท่าทาง
"เหมือนที่แม่หมีเคยนั่งเล่นๆที่ห้องเราไง"
"อ้อ ขี้ม้าเนะ ขี่ม้า อิอิ"
เป็นสนุกไปเสีย ขึ้นนั่งพรวด
"แอ๊ก แอ่ะ เจ็บ"
ร้องออกมา
"เอ้ย ทำไมนั่งลงพรวดพราดแบบนั้น"
"อ่า อดทนเนะ อดทน"
ญี่ปุ่นนั่งหน้าบูดเบี้ยวอยู่บนตัวของเฟียต
"ไปล่ะน้า อิอิ เค้าจาขี่ม้าแล้ว"
ญี่ปุ่นกระเด้งตัวขึ้นแต่กลับจุก
"แอ่ะ พ่อหมีขาวอ่า มันเจ็บเนะ วันนี้ขี่มะไหวอ่า"
"มาๆเดี๋ยวพ่อทำเอง"
เฟียตอุ้มคนตัวเล็กเปลี่ยนท่าทางทันที
"อิอิ เบาน้า เค้าเสียว"
"รับรองเสียวกว่าเดิมนะครับเมียจ๋า"
"อิอิ เสียวๆ"
เฮ้อ เฟียตอยากจะถีบให้เพราะท่าทางของญี่ปุ่นมันช่างขัดกันจริง พอได้ท่วงท่าที่เหมาะเจาะเฟียตก็ขยับตัว คนตัวเล็กก็เกาะตัวไว้แน่น ไม่รู้ผ่านไปเนิ่นนานแค่ไหน แต่เอาไปเอามาสรุป สี่รอบเอง เฟียตถึงกับนอนแผ่หมดแรง ญี่ปุ่นเองก็เจ็บตัว แต่รู้สึกแปลกใหม่ขึ้นมา นอนเขี่ยน้องชายเฟียตเล่นอยู่ เสียงฝนกระทบหลังคาก็อื้ออึงอยู่
"เอาอีก"
"หือ อารายน้า พ่อไม่ไหวแล้วแม่หมีอ้วน"
"อ่า เค้าจาเอาอีกอ่า"
"อ่า ไม่หวายน้า พ่อหมีไม่ไหวน้า"
"อ่า มาๆเค้าทำเอง"
ญี่ปุ่น ติดใจขึ้นมาแล้ว ถึงคราวซวยของเฟียตเพราะท่าทางคนตัวเล็กจะไม่ยอมแพ้ง่ายๆเสียด้วย หัวเราะคิกคักอยู่ไม่มีทีท่าว่าจะง่วงหรือเจ็บเลย สรุปเฟียตก็นอนหลับไปญี่ปุ่นก็เล่นอยู่อย่างนั้นจนเผลอหลับไปเช่นกัน พอฟ้าสางอากาศเย็นสบายทั้งสองคนนอนซุกอยู่ใต้ผ้าห่มนวมผืนใหญ่ลายอิ๊กคิวซัง เฟียตกระชับร่างคนตัวเล็กเข้าอ้อมกอด ญี่ปุ่นเองก็นอนขดอยู่อย่างนั้น พอลืมตาตื่นขึ้นมือก็คว้าลงต่ำทันที
"อิอิ พ่อหมีขาวๆ"
"หือ"
เฟียตยังไม่ยอมลืมตา
"เอาอีกๆ"
"หือ เอาราย"
"เอากานงาย อิอิ เอาอีกๆเนะ"
"อือ"
ไม่ได้รู้เรื่องนอนพลิกตัวไป
"เอ๋ นอนอ่า ชิไม่ง้อเนะ"
ญี่ปุ่นปีนขึ้นตัวเฟียตทันที
"แว้กกก ไอ้เปี๊ยก มึงมานั่งกูแต่เช้าเลยน้า"
"นี่แน่ๆ ไม่ตื่นหรา อิอิ ขี่ม้าๆ"
ตายละหว่าญี่ปุ่นขึ้นขย่มน้องชายของเฟียตแล้ว เฟียตได้ส่ายหัวแต่ก็ยอมจำนนแต่โดยดี
:กอด1: :กอด1:
เขียนโดย eiky
-
:haun4: :haun4:
:jul3: :jul3:
ไม่ไหวแล้วโว้ยยย สี่รอบมันยังมีแรงงอีกก ทำได้ไงฟ่ะ
ญี่ปุ่นเอ้ยย ยชักสงสารหมีขาวซะแล้วสิ
:เฮ้อ:
-
น้องญีปุ่นฟิตจัด :haun4:
สักสงสารพ่อหมีขาวเรื่อยๆอะ :z1:
-
ปุ่นหื่นอ่ะ :z1: หมีขาวจนหมดแรงแล้ว ปุ่นยังไหวอีก อึดจริง ๆ
-
:เฮ้อ:พลิกล็อค ไหงเป็นแบบนี้ไปได้ละเนี้ยน้องญี่ปุ๋น :m20:
-
เพิ่งได้อ่านน้องปุ่น แต่หลงรักน้องปุ่นหมดใจ ว่าแต่มันขำได้ทุกตอนเนะ :m20: :m20:
ไรท์เตอร์แต่งเก่งมากๆๆเนะ :jul3:
-
หื่นปนฮา 555
-
เอิ่ม ต่อไปนี้คงจะสมใจเฟียต จนแทบอยากร้องไห้แน่ๆเลย :m20:
-
สี่รอบ
แถมแม่หม่อ้วนยังคึกอีก ทำไงหล่ะคุณพ่อหมี :jul1:
-
ญี่ปุ่นเอ้ยยยยย~ กินสุกี้นะจ้า ไม่ช่ายม้ากระทืบโลง
จัดพี่เฟียตไปซะสี่รอบ...น้ำท่วมห้อง ฟ้าเหลืองเลยทีเดียว
ไอ้แม่หมีมันหื่นจริงอะไรจริงนะเนี่ยยย
สงสารก็แต่พ่อหมีขาว...อดทนเน้ อดทน
ใสจริงอะไรจริง คริคริ
:m1:
-
นู๋ปุ่นแร๊งงงงงง :jul3:
-
ได้เรื่องจริงๆ 555+ :L2:
-
ญี่ปุ่นติดใจซะแล้ว
:jul3:
-
ทำไมน้องปุ่น ไม่รู้จักเหน็ดเหนื่อย พ่อหมีจาตายแระจ้า :m25:
-
แหม ทำได้แล้วเอาใหญ่เลยนะปุ่น :z1:
ติดใจแล้วล่ะซี้ โอกาสมาแล้วเฟียส o13
-
ตอนแรกนึกว่าหมีขาวจะเจอโศกฏนาตกรรมเหมือนเดิมซะแล้ว
ที่ไหนได้ใครจะรู้ว่าญี่ปุ่น จะแรงม้าสูงขนาดนี้
ฮาได้อีกไม่มีตอนไหนที่อ่่านแล้วไม่ฮาเลย เรื่องนี้ โดนสุดๆเลย :กอด1:
-
o13
-
กำกลายเป็นน้องญี่ปุ่นหื่นแทน ไอ้พี่เฟียสอีก
พี่เฟียสเราแก่แล้วจะไหวสู้น้องญี่ปุ่นได้หรอ กร๊ากกกกกก :pighaun: :haun4:
-
สมใจพี่หมีขาวเลยล่ะนั่น ฮ่าๆๆ
:laugh: :laugh: :laugh:
-
สรุป งานนี้ญี่ปุ่นหื่น :impress2: :z2:
-
หึๆ สมใจมั้ยล่ะพ่อหมีขาว
ต่อไปก็เตรียมฟิตร่างกายให้แข็งแรงๆ ล่ะ
จะได้ตามใจแม่หมีเค้าได้ :laugh:
-
สุกี้ ใส่ยาไรลงไปหรือเปล่า ทำให้ญี่ปุ่น คึกและอึดปานนั้น อ่านๆดูนี่ หกรอบได้
พ่อหมี คงต้องโด๊ปหน่อยแล้วล่ะ ไม่งั้นคงหมดแรง อิอิ
-
:laugh: แรงงงงงงงงงงง ห้าๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
สุโค่ยมาก หุหุ
:กอด1:
-
เวงแร้วเฟี๊ยตเอ๊ย น้องญี่ปุ่งขึ้นเป็นแล้วก็ทำใหญ่เรยน๊า ฮ่าๆ
เอ๊ะที่จิงพ่อหมีขาวอาจจะชอบก็ได้เนาะ สมใจซะที อิอิ :haun4:
แต่ชอบที่น้องปุ่นเรียก น้องไข่ ทุกทีจิงๆนะ อ่านแล้วมันขำ่อ่ะ
ทำอะไรเรียกอะไรก็ต้องน่ารักไปซะหมดเรยเน๊ ฮ่าๆ
-
เห้ยแม่หมีโดนไปและ4
กินไรมานิ
คึกมากมาย
ฮ่าๆๆๆๆๆๆๆๆ
พ่อหมีกะแม่หมีน่ารักเนอะ
ฮ่าๆๆๆๆ
-
เป็นเอ็นซีที่ฮาได้ใจอีกแล้ว ญี่ปุ่นเมาสุกี้ปะเนี้ย คึกจัด กร้ากกก
ขำเฟียตอะจะถีบญี่ปุ่นตอนอยู่บนเตียงหรือจะกดญี่ปุ่นกันแน่ 55+
-
555555+
แม่หมีอ้วนนิร้อนแรงจิงๆเล่นสะพ่อหมีฟ้าเหลืองเลยอิอิ
คู่นี้นิมันเหมาะกันจิงๆฮาป่วงพอๆกัลเลยน่าร๊ากกกกกกกกกกกก
รักน้องญี่ปุ่นมากๆเลยอิอิ
รออ่านตอนต่อไปอยู่น๊าค่า
-
น้องญี่ปุ่ง :haun4: :haun4: +1 ให้ :L2:
-
สรุปว่าใครน่าสงสารกันแน่ :jul3:
-
ญี่ปุ๊นนนนนนนนนนน แบบนี้มันไม่งามนะคะลูก ฮ่าาาา
พลิกล็อคมากๆ แล้วพ่อหมีจะรับศึกไหวมั๊ยเนี่ย ฮ่าๆๆๆ
-
+1 ให้น้อง eiky ศึก nc ตอนนี้จะสงสารใครดีน้าระหว่าง
พ่อหมีขาวกับแม่หมีอ้วน แต่เพื่อน ๆ ในกระทู้คงจะสงสารพ่อหมีขาว
แน่นอน เจอความร้อนแรงของน้องปุ่นเข้าไป เฟียตตายแน่นอน
จะรับศึกน้องปุ่นไหวไหมเนี่ย ....... :haun4:
-
ไม่เจ็บเหรอญี่ปุ่น ตั้ง 4 ครั้ง
เดียวเครื่องของหมีขาวก็พังหรอก
ถนอมใว้มั่งก็ดีน๊าญี่ปุ่น อิอิอิ
-
o18สงสารเฟียต o13
-
:pighaun:กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด
น้องญี่ปุ่นขึ้นขี่ม้าเอง :haun4:
-
:pig4: :pig4: :pig4:
-
น้องญี่ปุ่น หนูแน่มาก o13
ถูกใจแม่ยก :impress2:
-
:m20: โอ๊ยยยย ฮาที่สุดของที่สุด
จะมีนิยายไหนฮาได้ทุกตอนเท่านี้อีกมั้ย
สงสารหมีขาวมากเลย น้องดันหื่นซะนี่ :laugh:
สี่รอบแล้วยังไม่เหนื่อยอีกหรอนั่น o22
แบบว่าเหนื่อยแทนหมีขาว แบบนี้จะรับไหวมั้ยเนี่ย o18
-
น้องญี่ปุ่นคะ แมแม่มิซารู้ มีหวังช็อคตายอะ o22
พ่อหมีเฟียตนี่ไม่ไหวเลย สี่รอบก็เหนื่อยแระ สู้แม่หมีอ้วนก็ไม่ได้ 555
-
5555
ญี่ปุ่นนี่สุดยอด พ่อหมีขาวนี่แพ้ญี่ปุ่นทุกทางเลย สู้ไม่ได้เลย
คราวหน้าถ้าจะสอนอะไรญี่ปุ่นสงสัย พ่อหมีขาวต้องคิดให้ดี ๆ นะ
-
:z2: ....แม่หมีอ้วน
พ่อหมีขาว ....:z10:
คนอ่าน.... :try2:....... :laugh:
และ :จุ๊บๆ: น้อง eiky
-
จุ๊บๆๆๆ
วันนี้เค้ามะมาเน้อ อิอิ จาดูประกวดนางงาม
แหะๆๆ เชียร์น้องไข่มุก แว้กกก (ปีที่แล้ว)
ใจเย็นๆน้า
รักกันๆๆ
-
เหอะๆ มะไหร่น้องปุ่นจะโตเนี่ย สงสัยจะเปนไปได้ยาก ดูจากครอบครัวแล้ว พี่หมีขาวนี่ ซื้อหนึ่งได้ถึงสองนะ ได้เมียพร้อมลูก :laugh:
-
เอ่อออ...คือ.....
เข้ามารอน้องญี่ปุ่นของเจเจ้ :m13:
-
แม่หมีขาวกับพ่อหมีขาวมายังค่า
คิดถึงจะแย่แล้วนะ
-
แม่หมีอ้วนมายังจ๊ะ.....
รอไม่ไหวแย้วเนะ
-
เฟียตตายแน่ๆ อิอิ
ญี่ปุ่นกลายเป็นโรค "อิสทีเรีย" ไปเรียบร้อย รร. เฟียต
สมใจเฟียต หึหึ มีเมียเด็กก็งี้ ระวังน้ำหมดตัวนะเฟียต
-
ขอบคุณนะคะไรเตอร์ ตามอ่านทันตอนล่าสุดเเล้วญี่ปุ่นก็ยังฮา เหมือนเดิมเเต่ พ่อหมีขาวเริ่มได้กำไรเเล้วนะ เเต่ ตอนสุดท้ายความฟิต สู้เเม่หมีไม่ได้นะนั่น 55+++
-
กว่าจะมาแต่ละตอนยากเย็นเนะ อิอิ คนเขียนมัวแต่ดูยูทูป อิอิ ติดงอมแงม
(พอแล้ววว)
"ทำไมวันนี้ลูกญี่ปุ่นของแมแม่เดินแปลกๆคะ เจ็บขาหรือเปล่าลูก"
พอลงจากบนบ้านคุณแม่มิซาก็ทักเพราะเห็นญี่ปุ่นเดินท่าทางเหมือนเป็นฝีที่ก้น
"อ่า แมแม่เค้าเจ็บขาเนะ เมื่อคืนนอนเตะพ่อหมีขาวอ่า"
"เหรอคะคุณลูก ทำไมไปเตะพี่เค้าล่ะค่ะ ไม่ดีนะคุณลูก"
"ก็เค้านอนละเมอเนะ แมแม่อ่าเค้าหิว"
"อ้าวลูกเฟียต ทำไมหน้าซีดจังล่ะคะ ไม่สบายเหรอคะ"
"เอ่อ ผมเวียนหัวนิดหน่อยครับคุณแม่"
"อุ๊ยตายแล้ว มาๆมานั่งก่อนเดี๋ยวหน้ามืด เดี๋ยวแม่ชงโอวัลตินร้อนๆให้นะค้า"
"ทำไมพ่อหมีขาวเวียนหัวอ่า"
"เพราะมึงนั่นล่ะ รีดน้ำกูออกหมดตัวแล้วเนี่ย"
"อิอิ อ่อนแอเนะ เค้ายังมะเป็นไรเลยอ่า"
ญี่ปุ่นทำหน้าย่นใส่เฟียตกัดฟันทันที
"คุณลูกคะ วันนี้แมแม่ว่าจะพาไปเที่ยวทะเลสักหน่อย แต่ท้องฟ้าดูไม่อำนวยเลยนะ ท่าทางฝนจะตกลงมาอีก วันนี้อยู่บ้านก็แล้วกันนะคะ"
"อ่า ไปเที่ยวหนายอ่าแมแม่"
"แมแม่ว่าจะพาไประยองฮิน่ะคะคุณลูก เห็นรุ่นพี่บอกจะพาไปกินอาหารทะเลที่โน่นด้วย"
"อ่า อยากไปเนะแมแม่ ไปหาพอพ่อดีกว่า"
ญี่ปุ่นทำหน้าตาสนใจขึ้นมาทันที
"วันหลังค่อยไปก็ได้ค่าคุณลูกขา วันนี้ ว้าย นั่นแน่ฝนตกจริงๆด้วย"
พูดยังไม่ทันขาดคำฝนก็เทกระหน่ำลงมา คุณแม่มิซาเอามือตบอกทำท่าตกใจ
"แอ่ะ เค้าก็ไม่มีอารายทำเนะ"
"ก็ลูกญี่ปุ่นท่าทางเจ็บขาอยู่นี่คะ วันนี้ก็พักเยอะๆน้า"
"เอ๋ พักเยอะๆหรา อิอิ"
หันขวับไปทางเฟียตทันที รายนั้นทำหน้าเหรอหรา
"พ่อหมีขาว วันนี้เราพักเยอะๆเนะ อิอิ"
สายตาไม่ได้บอกว่าอยากจะพักเลย เพราะมันเป็นแววประกายสื่อบางอย่างออกมา
"เอ้ย ไม่เอาวันนี้พอแล้ว เนี่ยน้องชายเจ็บอยู่เนี่ย"
"เอ๋ เค้าดูให้น้า เดี๋ยวเค้าใส่ยาให้น้องชายหมีขาวเองน้า อิอิ"
"แว้กก ใส่ยาอะไร มันไม่ได้เป็นแผล"
"แอ่ะ ไหนบอกเจ็บอ่า ก็เค้าจาดูอ่า มะรู้เนะ ต้องให้เค้าเล่นอ่า"
ญี่ปุ่นทำหน้าไม่รู้ไม่ชี้เดินไปเข้าห้องน้ำ เฟียตนั่งหน้าซีดอยู่
"ตายล่ะหว่า ไอ้เปี๊ยกมันไปคึกอะไรมาจากไหนวะ"
เฟียตบ่นอยู่คนเดียวพึมพำ พอเจ้าตัวดีออกมาจากห้องน้ำทั้งคุณพ่อคุณแม่ก็พร้อมรออยู่แล้วที่โต๊ะกินข้าว
"ห๊อม หอมเนะ แมแม่ทำอารายให้เค้ากินอ่า"
"วันนี้มีข้าวต้มปลากระพงจ้า มีหนมปังสังขยาที่ลูกญี่ปุ่นชอบด้วยน้า แล้วก็น้ำผลไม้ปั่น ลูกเฟียตต้องกินน้ำผลไม้ปั่นเยอะๆน้า เห็นบอกเวียนหัวจะได้สดชื่นนะคะ"
คุณแม่มิซาเป็นห่วงเป็นใยเฟียตยิ้มอายๆ
"อ่า กินล่ะน้า"
พอนั่งลงปุ๊บก็กินปั๊บทั้งที่ทุกคนนั่งรออยู่ก่อนหน้า แต่ไม่มีใครถือสาต่างหัวเราะชอบใจอยู่ ระหว่างรับประทานอาหารก็คุยกันสนุกสนานหัวเราะร่วนอยู่ พอกินข้าวเสร็จก็ไปนั่งเล่นเกมที่หน้าโทรทัศน์
"อ่าเล่นโปเกมอนอ่าพ่อหมีขาว มะเล่นเตะกันเนะ"
"เว้ยเล่นอะไรปัญญาอ่อน เล่นเทคเคนนี่ล่ะหนุกกว่า"
"หวายชอบความรุนแรงอ่า นั่นเกมของพอพ่อเค้าน้า"
"เออ ลองเล่นดิ หนุกดีออก"
"อ่าเค้าอยากเล่นโปเก๊อ่า"
"เว้ย ไม่เอาเล่นนี่ก่อน"
"อะไรกันคุณลูก อย่าแย่งกันเล่นดิ อ้าวเฟียตเล่นเทคเคนด้วยเหรอ พ่อก็ชอบเล่นนะ"
"ครับคุณพ่อ พอได้ครับ"
"เหรอ งั้นมาๆ ลองกันหน่อย"
"อ่า พอพ่ออ่า มาแย่งเค้าเล่น"
"อ้าวลูกญี่ปุ่นก็นั่งเชียร์ไงครับ มิซาเอาหนมมาให้ลูกกินหน่อยเร๊ว"
เป็นงั้นไปร้องรียกภรรยาให้เอาอะไรมาอุดปากญี่ปุ่นไว้ ญี่ปุ่นทำหน้าย่น แต่ไม่ยอมลุกไปนั่งคั่นกลางอยู่
"แฮ่ๆๆ"
ทำเสียงขู่ แต่ไม่มีใครสนใจเพราะต่างคนต่างเมามันกับการเล่นเกม
"พอพ่ออ่า เค้าเล่นบ้าง พ่อหมีขาวอ่ามาๆเค้าเล่นหน่อยน้า"
"อย่าเพิ่งดิ เว้ย โดนเตะเลย"
"อ่า ใจร้ายอ่า"
"อุ๊ย ลูกญี่ปุ่นขา มามะมากินข้าวเกรียบกับแมแม่ รุ่นพี่ค้าให้ลูกเล่นหน่อยสิค้า"
"เดี๋ยวสิมิซา เนี่ยพ่อหาคู่ประลองมานานแล้วนะ ขออีกสักหน่อย"
"โอ๋ๆ ลูกญี่ปุ่นขาเดี๋ยวค่อยเล่นนะค้า มามากินหนมกับแมแม่ก่อน"
คนเป็นแม่ก็พยายามดึงลูกออกมา แต่คนตัวเล็กสุดก็ไม่ยอมดิ้นพรวดพราดอยู่ตรงกลาง
"แอ่ะ แอ่ะ เค้าจาเล่นอ่า พอพ่อไปหาแมแม่เนะ เอามาๆ"
แย่งเอามาจากมือพ่อ รายนั้นก็ไม่ยอมง่ายๆ ส่วนเฟียตก็ตั้งหน้าตั้งตากดเกมอยู่
"แอ่ะ แมแม่อ่า พาพอพ่อไปหน่อยเนะ"
"รุ่นพี่ค้า ให้ลูกๆเล่นหน่อยนะคะ รุ่นพี่ขาเราไปบนห้องเราดีกว่าไหมคะ อิอิ อุ๊ย เขิน"
คนเป็นพ่อตาวาวขึ้นมาทันที วางจอยกดเกมลงทันที
"อ่า จริงนะมิซา เมื่อคืนรุ่นพี่ยังไม่พอใจเลยอ่ะ"
"อุ๊ย รุ่นพี่อ่า มิซาเขินนะค้า"
อายตัวม้วนหน้าแดง เฟียตอ้าปากหวอ
"อ่า พอพ่อไปเล่นกะแมแม่เนะ เค้าจาเล่นกะพ่อหมีขาว อิอิ"
คุณแม่มิซาวิ่งขึ้นบนบ้านไปแล้ว ทำท่าเขินเหมือนสาววัยรุ่น ส่วนคนเป็นพ่อก็วิ่งตามขึ้นไปทันที
"เอ่อ พ่อแม่เค้าไปทำไรกันอ่ะ"
เฟียตแกล้งถาม
"เอ๋ เค้าก็ไปเล่นเกมเนะ มาๆพ่อหมีขาว มาเล่นโปเก๊กะเค้า"
ญี่ปุ่นเดินไปเอาแผ่นเกมใส่เครื่องเล่นทันที เฟียตยังนั่นหน้าเอ๋ออยู่
"เว้ยง่วงอ่ะ ยิ่งฝนตกยิ่งง่วง"
พอเล่นไปสักพักก็เริ่มหาว เฟียตวางเกมลงเพราะเหมที่ญี่ปุ่นชวนเล่นมันไม่สนุกเอาเสียเลย แต่คนตัวเล็กกับหัวเราะชอบใจ
"ไปนอนดีกว่า"
"อ่า ไปนอนหรา"
"อือ"
"อ่า ไปนอนก็ได้เนะ อิอิ"
"นอนอย่างเดียวนะเว้ย ไม่ต้องทำอะไรนะ กูเพลีย"
"เอ๋ พ่อหมีจานอนก็นอนไปเนะ เค้ายังมะง่วงอ่า"
"เฮ้ย อย่าบอกนะว่ามึงจะขึ้นนั่งก็อีก ไม่เอาแล้ว เจ็บ"
"เอ๋ เจ็บอารายอ่า เค้าโดนแหย่เจ็บกว่าเนะ ยังไม่บ่นเนะ"
ญี่ปุ่นแถไปจนได้ เฟียตส่ายหน้า เดินขึ้นห้องไปญี่ปุ่นก็ลั่นล้าตามขึ้นไปบนห้อง
"อ่า นอนเนะ นอน"
พอขึ้นไปบนเตียงก็เข้าคลุกวงในทันที
"เอ้ย อย่าจับดิ มันจะแข็ง"
"เอ๋ ก็จับให้มันแข็งเนะ นอนๆดิพ่อหมีขาว เค้าจาเลนกะหมีน้อย อิอิ อาโหลๆหมีน้อยตื่นอ่ะยังน้า"
สนใจที่ไหน งัดออกมาจากกางเกงทันที
"เอ๋ ทำไมหมีน้อยสีแปลกเนะ ไม่เหมือนก่อนน้า"
"มันช้ำอ่ะดิ เพราะมึงนั่นล่ะ"
"อ่า น่าฉงฉาน มาๆเค้าเป่าให้น้า"
"ฟู่ๆ หวายน้ำลาย"
ทำเหมือนเดิม ก็เป็นเหมือนเดิม ล้ำลายกระจายเต็มลำ เฟียตโวยวายแต่ก้ไม่ได้ดิ้นหนีแต่อย่างใด
"แผล่บๆ"
เลียทันที เฟียตเองก็เคลิบเคลิ้มไป ญี่ปุ่นเริ่มที่จะเรียนรู้มากขึ้น มีอารมณ์ร่วมมากขึ้น พอเลียเล่นอยู่อย่างนั้นเฟียตเองก็ชอบใจไม่ว่าอะไร
"แว้กก นั่งกูอีกแล้ว"
เฟียตร้องลั่น ทำท่าตกใจเพราะคนตัวเล็กขึ้นนั่งเรียบร้อยแล้ว
"อ่า เจ็บเนะ เจ็บ"
คงเป็นเพราะยังบวมอยู่ พอหย่อนก้นลงไปก็รู้สึกเจ็บแปลบขึ้นมาทันที
"เจ็บก็ไม่ต้องนั่ง เอาออก พักบ้างดิวะ"
"อ่า มะเอาอ่า เค้ามะยอมแพ้หรอก เจ็บก็ทนเนะ สู้ๆ"
ยังมีหน้ามาพูด ญี่ปุ่นไม่ได้สนใจฟังคำของเฟียตเลยแม้แต่น้อย นั่งพรวดลงไป ร้องลั่นออกมา
"โอ๊ยย ทำมายมันเจ็บอ่า"
น้ำตาไหลออกมา เฟียตเองก็สงสาร แต่คนตัวเล็กต่างหากที่ไม่ยอมหยุด
"เจ็บก็พอก่อนดิไอ้เปี๊ยก มันช้ำอยู่นะมึง"
"ฮึกๆๆ มะยอมเนะ เค้ามะยอม"
เบะปากจะร้องไห้ออกมาแต่ก็ไม่ยอมเอาออก
"อ่าต้องอดทนๆ ขี่ม้าดีกว่า"
เฟียตได้แต่ส่ายหน้า ญี่ปุ่นพอขยับไปมาก็เริ่มชินกับความเจ็บ ควบม้าใหญ่เลยทีนี้
"อิอิ พ่อหมีขาวทำบ้างดิ เค้าเหนื่อยอ่า"
"เออๆ มากูทำเอง"
ญี่ปุ่นพูด เฟียตลุกขึ้นมาเปลี่ยนท่าทางควบคุมเอง
"ทำไมแม่หมีขาวถึงต้องการมากขนาดนี้ล่ะครับ หือ"
เฟียตทำเสียงกระเส่า
"อ่า เค้าชอบเนะ"
"ชอบพ่อหมีขาวเหรอ"
"อือ เค้าชอบให้พ่อหมีขาวแหย่เนะ"
"เสียวไหมครับที่รัก"
"เสียวอ่า เสียวเนะ พ่อหมีขาว"
"ไม่เจ็บแล้วเหรอ"
"เจ็บเนะ แต่เค้าอดทน"
เฟียตเร่งลีลา ญี่ปุ่นเองก็หลับตาปี๋เพราะเจ็บ เฟียตช่วยเล้าโลมจนญี่ปุ่นเริ่มรู้สึกดีขึ้น
"อ่า เค้า เค้า"
"รอผัวก่อนแม่หมี รอ อ่ะ อ่ะ"
ร่างกระตุกไป ญี่ปุ่นเองก็กระตุกเช่นกัน เหงื่อไหลออกมาจากหน้าของเฟียต
"อ่า เจ็บอ่า พ่อหมีขาวล้างให้เค้าเลยน้า"
"เช็ดเอาได้ไหมอ่า ขี้เกียจลงไปล้าง"
"มะเอาอ่า มันเหนียว แอ่ะค๊าวคาวอ่า"
"ก็ดูมึงแดกสิ เออๆ ไปๆลงไปล้าง"
"อ่าเกี่ยวอารายอ่า เค้าก็กินเหมือนพ่อหมีขาวเนะ"
เฟียตได้แต่ส่ายหน้าแล้วพาคนตัวเล็กลงไปล้างตัวกลับขึ้นมาก็ต้องมาทาแป้งให้ตัววอกเช่นเคย
"อิอิ กอดๆเนะ"
"ห้ามจับนะมึงน้องชายกูบวมหมดแล้วนะ"
"อ่า มะจับแล้วเค้าจะนอนยังไงอ่า"
"โว้ย มากูกอดเองมึงหันหลังมา"
เฟียตดันตัวให้ญี่ปุ่นหันหน้าไปอีกทาง แต่คนตัวเล็กดิ้นพล่านๆอยู่
"นอนนิ่งๆดิ"
"อ่า หนาวเนะ กอดแน่นๆหน่อยพ่อหมีขาว"
"อือ อย่าดิ้นดิ"
"อิอิ อ่าอารายอ่าชนก้นเค้าอ่า"
หัวเราะคิกคักอยู่พยายามเอามือจะล้วงลงไปจับ แต่เฟียตกอดรัดไว้แน่น
"เอ้ย นอนเฉยๆดิแม่หมี พ่อหมีจะนอน"
"ก็มันชนก้นเค้าอ่า เค้าออยากจับเนะ"
"ไม่เอาเดี๋ยวจับแล้วขึ้นนั่งอีก"
"แอ่ะ ก็มันแข็งเนะ เค้าก็นั่ง"
"ฮื่อ นอนๆ อากาศดีๆอ่ะ นอนๆ"
เฟียตกอดแน่นขึ้น คนตัวเล็กพยายามดิ้นแต่ทำไม่ได้
"อึดอัดเนะ กอดแน๊นแน่นอ่า พ่อหมีขาวเค้าหายใจมะออก"
"ก็นอนดีๆดิจะได้กอดเบาๆ"
ญี่ปุ่นต้องยอมจำนอนดิ้นดุ๊กดิ๊กอยู่สักพักก็นิ่งไป
"เออนะ เฮ้อกู ซวยแล้วไหมล่ะ เมียดันติดใจขึ้นมา"
เฟียตบ่นอยู่คนเดียวแต่ก็สวมกอดคนตัวเล็กไว้อย่างนั้น หอมหนักๆเข้าที่แก้มป่องๆของญี่ปุ่น
"รักมึงจังเลยว่ะไอ้เปี๊ยก รักทุกวัน รักทุกนาทีเลย"
:L1: :L1:
เขียนโดย eiky
-
รักคนเขียน :L1: :m20: :m20:
-
+1 จ่ายค่าหื่นให้ปุ่น
คิดไปคิดมาเฟียตนี่น่าสงสารที่สุด
ทีแรกทำยังงัยก็ไม่สำเร็จ ทีตอนนี้จะให้เลิกปุ่นก็ดันติดใจไม่เลิกซะงั้น
-
เค้าก็รักน๊า รักญี่ปุ่น รักหมีขาว รักคนแต่ง รักมากกกกกขึ้นทุกวันเลยน๊า :กอด1: :กอด1: :L1: :L1: :L1:
-
:oo1:แหม้ติดใจการขี่ม้าซะแล้ว :m20:
-
รัก(เหมือน)กันๆๆ อย่าหักโหมกันนักซิ
จุ๊บทีนึง ข้อหาทำให้อารมณ์ดี
:จุ๊บๆ: :จุ๊บๆ:
-
แอร๊ยยยย~ นึกว่าจะไม่มาอัพวันนี้ซะแล้วววว
แบบว่า...ฮามิซากับพี่รุ่นอ่ะ ทำอะไรไม่ได้ชวนขึ้นห้อง กร้ากกกก
ส่วนน้องญี่ปุ่นของเจเจ้ หนูไปกินอะไรมาค้า ม้ากระทืบโรง??? ส่วนไอ้พี่เฟียตก็โด่ไม่รู้ลืมมม?
ทำไมมันโด่ง่ายจังอ่า 555+ ไอ้เฟียตเอ้ยยย ฟ้าเหลืองเลยช่ายยม้ายยยย
+1 อิ๊คคิวซัง
(http://www.bloggang.com/data/the-kung/picture/1140497383.jpg)
:m13: :m13: :m13:
-
เฟียดเอ๊ย จะทำยังไงละทีนี้
แม่หมีติดใจซะแล้วว :laugh:
-
เราก็รักคุณ Eiky :L1:
รอตอนต่อไปจร้า ว่าแต่เล่น ซะชำเชี่ยว :กอด1:
-
ติดใจแล้วเห็นมั้ย คราวหน้าจะสอนอะไรก็คิดเยอะ ๆ นะ หมีน้อยจะได้ไม่เปลี่ยนสี
รู้และญี่ปุ่นเหมือนใคร โฮะโฮะโฮะ
-
กลายเป็นน้องปุ่นติดใจซะงั้น :m20:
-
โดนสูบน้ำจนซีด
ฮ่าๆๆ
-
+1 ให้จ้ะ
ญี่ปุ่น เรียนรู้เร็วไปแล้ว
พ่อหมี ถึงกับหมีน้อยช้ำ ฟ้าเหลือง หมดแรงเลยทีเดียว :m20:
-
พักบ้างก็ได้นะน้องปุ่น ตัวเองก็เจ็บไม่ใช่เรอะ :laugh:
-
เจ็บก็ยอมทน
เพราะความเสียวมันมีมากกว่าใช่ป่ะ แม่หมี
-
555++
สงสารพ่อหมี
แม่หมีหื่นมากกกก
ไม่หยุดสักทีตอนแรกๆๆๆสงสารแม่หมีนะ
ตอนนี้สงสารพ่อหมีแล้วละ
ฮ่าๆๆๆๆๆ
-
เฮ้ออออออออ
คู่นี้นี่มันไม่เคยพอดีเลยน้อ
เวลาจะเอาจริงๆก็เอาไม่ได้ซักที
แต่พอได้เท่านั้นแหละ ก็เกินซะงั้น
กร๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก :laugh:
-
ป้าแก่ๆๆ อ่านแล้ว ยังเหนื่อยแทนเฟียตเลย
:really2: o22
-
:pig4: :pig4: :pig4:
-
ญี่ปุ่นดันติดใจซะแล้ว น่าจะสมใจหมีขาวนะ อิอิ
ก่อนหน้านี้พยายามตั้งหลายรอบกว่าจะสมหวัง
พอมาที่นี้หนูปุ่นติดใจจะมาโวยมิได้นะ หุหุ
-
ช้ำเลยหรอนั่น......
น้องญี่ปุ่นแรงดีจิงๆๆๆๆ..........หุหุ
-
:jul3:
ญี่ปุ่นกำลังคึก
555+
-
มีเมียเด็ก (อย่างนู๋ญี่ปุ่น)...ไม่ตาโหลก็ฟ้าเหลืองล่ะ
เริ่มผวาแทนพ่อหมีขาว.....แม่หมีอ้วนมันน่ากลัวจริง ๆ o22
:จุ๊บๆ: น้อง eiky กด + ให้แม่หมีอ้วนจอมหื่น
-
แม่หมีอ้วนติดใจซะแระ เป็นเด็กที่เรียนรู้เร็วมาก
-
ไม่รู้จะพูดยังไงแล้วน่ารักมากมายได้อีก :กอด1:
อิอิ เป็นไงเฟียตเจอญี่ปุ่นร้อยแรงม้าเข้าไปถึงกับหน้าซีดเลย
-
รักเหมือนกันจ้ะ ทั้งญี่ปุ่น ทั้งเฟียต ทั้งไรเตอร์
เง้อออ น่ารักๆๆๆๆ :o8:
-
เอาละเว้ยเฮ้ยญี่ปุ่นมันส์จนหยุดม่ะได้แว้ว ต่างคนต่างบวมมมมฉึ่ง 555
-
O[]<" เพิ่งอ่านทันๆๆ(ช้าไปไหม๊)
-
น้องปุ่นต้องเป็นโรคกรรมพันธุ์แน่นอนเลย เป็นทั้งบ้านเลยนี่นา พอพ่อแมแม่พร้อมด้วย
แม่หมีอ้วนของพี่เฟี๊ยต สงสารพ่อหมีขาวจังเลย แต่ก็น่ารักดีเนอะ พ่อหมีขาวรักแม่หมีอ้วน
มากมาย ...... ขอให้รักกันนานนนนนนนนนนน.... :oo1: :oo1:
-
เอาแล้วไงพ่อหมีขาว
คราวนี้หมดตัว :haun4: :haun4: หมดใจแน่ๆ
-
น่าร๊าก อะ อ่านแล้วมีความสุึข อิอิ
:-[ :-[ :-[ :-[
-
อ่ามาแล้วน้า อิอิ ขอให้มีความสุขทุกคนนะคร้าบ จุ๊บๆๆๆ
(กลัวน้า ริดซี่)
เฟียตนอนกอดญี่ปุ่นอยู่จนบ่ายแก่ๆด้วยอากาศที่เย็นสบายคนตัวเล็กพอหลับสนิท ก็เหมือนตุ๊กตาไปเสียไม่ดิ้นไม่งอแง เฟียตเองก็นอนหลับอย่างเป็นสุขความอบอุ่นจากร่างกายถ่ายทอดถึงกัน
"อือ เอาอีกๆ พ่อหมีขาวเนะ เอาอีกๆ"
ญี่ปุ่นละเมอออกมาทำปากจุ๊บจั๊บ
"หือ อาราย"
เฟียตครางออกมาแล้วดิ้นไปอีกทาง
"เอาอีกๆ เอาอีกเนะพ่อหมีขาว"
แม้จะหลับก็ใช่จะยอมดิ้นตามไปเอาปากไปดูดที่คางของเฟียตอยู่ คุณแม่มิซาเห็นว่าบ่ายมากแล้วไม่เห็นลูกชายหัวแก้วหัวแหวนก็ขึ้นมาตามพอเห็น ลูกชายนอนกอดกันอยู่ก็ตกใจ
"รุ่นพี่คะ รุ่นพี่"
ร้องเรียกสามีเสียงหลง
"มีอะไรมิซา ลูกเป็นอะไร"
"อ๊าย ดูลูกญี่ปุ่นของเราสิคะ กอดผู้ชาย มิซา มิซาเขินอ่ะ"
เป็นงั้นไปทำท่าเขินหน้าแดงโผเข้ากอดสามี
"ก็มันรักของมันนี่นะมิซา ถามจริงๆเถอะมิซาไม่เสียใจเหรอที่ลูกชอบผู้ชายด้วยกัน"
ผู้เป็นสามีถามเสียงขรึมดึงตัวภรรยาออกจากห้องไป
"รุ่นพี่คะ มิซาไม่เคยเสียใจค่ะ ไม่ว่าลูกญี่ปุ่นของมิซาจะรักใคร มิซาเลี้ยงของมิซามามิซารักลูกมาก แค่คนๆนั้นที่ลูกญี่ปุ่นรัก จะรักและดูแลลูกญี่ปุ่น แค่นี้มิซาก็พอใจแล้วล่ะค่ะ แล้วรุ่นพี่ล่ะคะ เสียใจไหมที่ลูกเป็นแบบนี้"
"ไม่เลยจ๊ะ รุ่นพี่แล้วแต่มิซา เพราะรุ่นพี่ก็รักลูกมากเหลือเกิน"
"แล้วมิซาล่ะคะ รักมากไหม"
"รักสิจ๊ะ รักปานจะกลืนกิน"
"อุ๊ย รุ่นพี่อ่า มิซาเขินน้า"
"กว่าลูกจะตื่น เราไป จุ๊จิ๊กันอีกไหมจ๊ะ มิซาจ๋า"
"บ้า รุ่นพี่อ่ะ พูดอะไรก็ไม่รู้ มิซาว่าคราวนี้เป็นตีมนางพยาบาลดีไหมคะ อิอิ"
หวายเป็นงั้นไป พูดแล้วอายวิ่งเข้าห้องไป ผู้เป็นสามียิ้มกริ่มวิ่งตามเข้าไป ส่วนญี่ปุ่นพองัวเงียตื่นตาเห็นเฟียตนอนอยู่ห่างๆก็เอามือตีที่ตัวทันที
"เอ้ย อะไรวะไอ้เปี๊ยก คนจะนอน"
"ทำไมไม่กอดเค้าอ่า นอนไม่กอด นี่แน่"
ทำหน้าย่นใส่ขึ้นคร่อมทันที
"โอ๋ๆ มาๆกอด ก็มันมีเผลอบ้างนี่หว่า"
"มะได้เนะ ห้ามเผลอ กอดเค้าๆ ไม่งั้นไปฟ้องแม่มิซาน้า ว่าพ่อหมีขาวมะกอดอ่า"
"อ้าวไอ้นี่ เออๆ มาดิ มาๆกอดๆนะนะ แม่หมีอ้วนน่าร้าก"
"อิอิ เค้ารู้หรอกเนะ"
เฮ้อเฟียตถอนหายใจออกมาคนตัวเล็กหัวเราะคิกคักพอใจ แล้วดิ้นลงไปให้เฟียตกอด
"หิวแล้วว่ะแม่หมี พ่อหมีหิวแล้วอ่ะ"
"เอ๋ เค้าก็หิวเนะ แมแม่ทำอารายให้เค้ากินน้า"
กระเด้งตัวขึ้นมาจากอ้อมกอดเฟียตทันที
"เอ้ย ไปไหนวะ"
"เอ๋ก็ไปหาแมแม่เนะ พ่อหมีหิวเนะ เค้าจาไปบอกแมแม่ให้ทำของกินให้อ่า"
"อ้าวนะมึง บทจะไปก็ไป"
ญี่ปุ่นวิ่งแจ้นออกไปจากห้องทันที ส่วนเฟียตก็ล้มลงนอนท่าเดิม
"แมแม่ แมแม่ ทำอารายให้เค้ากินอ่า เอ๋ ไปหนายอ่า"
พอลงไปข้างล่างก็ไม่เห็นใครญี่ปุ่นเดินหารอบบ้าน
"แมแม่ พอพ่อไปหนาย แมแม่"
"อุ๊ย รุ่นพี่ ลุกเรียกแล้ว ตายแล้วรีบลงไปดีกว่า"
"อ่ามิซา นอนกอดกันก่อนสิจ๊ะ รุ่นพี่เพิ่งจะถึงสวรรค์เอง"
"อ่า รุ่นพี่คะ มิซาก็เพิ่งถึงเหมือนกันน้า แต่ลูกเรียกแล้วอ่า เดี๋ยวลูกก็บุกมาถึงห้องหรอกค่า"
คุณแม่มิซาลุกขึ้นสวมชุดแล้วรีบเดินลงไปหาลุกชาย
"แมแม่ แมแม่อยู่หนาย"
"อยู่นี่ค่าลูกญี่ปุ่นของแมแม่ ตื่นแล้วเหรอค้า"
"อ่าแมแม่อ่า หายตัวเนะ ทำอารายอ่า"
"อ้อ แมแม่กำลังนวดให้พอพ่อค่ะคุณลูกขา พอพ่อเขาปวดขา"
"อิอิ ทำมายแมแม่ใส่ชุดพยาบาลเนะ หัวก็ฟู๊ฟู ตาหลกอ่า"
หัวเราะแม่ซะงั้น ฝ่ายคุณแม่มิซาก็หันไปหากระจกที่หน้าห้องน้ำ
"กรี๊ดด ทำไมแมแม่มีสภาพไม่สวยเช่นนี้ค้า หวายอายที่สุด รุ่นพี่นะรุ่นพี่"
รีบเอามือลูบผมแต่ชุดพยาบาลคงจะเปลี่ยนไม่ทัน
"ก็พอพ่อเขาปวดขานี่คะลูกญี่ปุ่น แมแม่ก็เลยต้องรักษาน้า เลยนิ๊ดนึงอ่ะค่ะคุณลุกขา หิวแล้วใช่ไหม มาๆเดี๋ยวแม่เอาหนมให้กินก่อนน้า"
เฉเปลี่ยนเรื่องไปได้ รีบเดินเข้าครัวหาอะไรมาปิดปากลุกชายเสีย ส่วนญี่ปุ่นก็เดินตามหัวเราะผู้เป็นแม่อยู่
"เอ วันนี้เรากินอาหารทะเลแบบบาร์บีคิวดีไหมคะคุณลูกขา แมแม่จะได้โทรสั่งเขา"
"อ่า กินเนะ เค้าอยากกิน เอากุ้งตัวหย่ายๆน้าแมแม่"
"จ้า แล้วพ่อเฟียตของลูกล่ะค้า ตื่นหรือยัง มาช่วยแม่เอาเตาออกมาตั้งหน่อยเร๊ว"
"อ่า ไปปลุกเนะ เดี๋ยวเค้าไปปลุก"
วิ่งขึ้นบนบ้านทันที พอเปิดประตูก็กระโดดขึ้นขี่เฟียตทันที
"เว้ย อะไรวะ ตกใจหมด"
"อ่า ทำไมนอนไม่ตื่นเนะ แมแม่ให้มาตามไปยกเตาอ่าพ่อหมีขาว เค้าจากินทะเลบีคิวเนะ"
"เหรอ เออๆ แต่มึงลงก่อนได้ไหมกูหนักเว้ย"
"แอ่ะ เค้าไม่หนักเนะ เบ๊าเบา"
"แม่หมี น้ำหนักขึ้นป่ะวะ"
"เอ๋ ม่ายน้า เค้าหุ่นดีจาตาย"
"นะ ลงๆเดี๋ยวไปช่วยแม่ ยิ่งหิวๆอยู่"
"อ่า เค้าขี่เล่นหน่อยน้า"
"เว้ยมาขี่อะไรตอนนี้ เดี๋ยวตอนกลางคืนค่อยขี่"
"อ่า ก็น้องชายพ่อหมีขาวแข็งเนะ แข็งปุ๊บขี่ปั๊บงาย อิอิ"
"เอ้ย ขี่มากๆไม่ดีนะเว้ย เดี๋ยวหลวม"
"เอ๋ อารายอ่า หลวมอาราย"
"ก็ก้นมึงดิจะหลวมมันไม่ดี"
"อ่า หลวมแล้วไมไม่ดีอ่า อืออึ๊ง่ายจาตาย อิอิ"
"ไอ้บ้า มันไม่ดี มันจะเป็นริดสีดวงเว้ย เจ็บ เลือดไหล น่ากลัว"
"หวาย น่ากลัวเนะ มะขี่ดีกว่า"
ลงจากร่างเฟียตทันที คนตัวใหญ่ตั้งใจจะหลอกเพราะไม่ไหวจะต่อสู้ เพลียเหลือเกิน พอหลอกได้ก็อดที่จะอมยิ้มไม่ได้ เฟียตเดินไปเปลี่ยนกางเกงให้รัดกุมกว่าเดิมแล้วเดินลงจากบ้านไปช่วยคุณแม่มิ ซาเตรียมเตา
"เย้ย"
พอลงไปถึงก็ถึงกับตาค้างอ้าปากหวอ
"อะไรคะลูกเฟียต แม่เป็นพยาบาลค่า เป็นตีมของวันนี้"
พูดหน้าตาเฉยเฟียตได้แต่อมยิ้มไม่พูดอะไรต่อ ก้มหน้ากลั้นหัวเราะอยู่
"รุ่นพี่คะ ช่วยลูกเฟียตยกเตาเตรียมถ่านด้วยนะคะ เอาตั้งที่เดิมนะค้า"
พอเห็นผู้เป็นสามีเดินลงมาก็ร้องบอก ผู้เป็นสามีเห็นสภาพภรรยาก็ยิ้มกริ่มชอบใจ พอตั้งเตาเสร็จสักพักของก็มาส่งเป็นอาหารทะเลสดกับผักหลายชนิด
"แมแม่ใกล้เสร็จอ่ะยังอ่า เค้าหิวเนะ"
ตัวป่วนเดินลงมาแล้วปรี่เข้าไปหามารดา
"อุ๊ยคุณลูกขา ไปช่วยพี่เค้าล้างปลาหมึกก่อนนะค้า เดี๋ยวเสร็จแล้ว"
"อ่า เค้าหิวเนะ"
"มากินทุเรียนทอดก่อนมาลูกญี่ปุ่นเดี๋ยวก็เสร็จแล้ว"
คนเป็นพ่อร้องมากำลังล้างผักล้างปลากับเฟียตอยู่
"อ่า มะเอาอ่า ทุเรียนทอดเบื่อแล้วเนะ"
"งั้นมาช่วยล้างปลามาไอ้เปี๊ยก เดี๋ยวก็เสร็จ"
เฟียตบอกบ้างญี่ปุ่นเดินงุดๆไปหาทันที
"อิอิ ล้างไงอ่า น่าหนุกเนะ"
พอเดินไปก็ดันคนเป็นพ่อออกตัวเองก็แทรกเข้าไปทำอย่างที่เฟียตทำ หัวเราะคิกคักอยู่ พอเสร็จคุณแม่มิซากับคุณพ่อก็ช่วยกันเสียบไม้โดยมีลูกทั้งสองช่วยด้วย
"อ่า ห๊อมหอมเนะ แมแม่เอาย่างเฉยๆเนะ เค้าจาจิ้มน้ำจิ้มของแมแม่"
เพราะคุณแมแม่มิซาทำน้ำจิ้มสองประเภท คือน้ำจิ้มบาร์บีคิวกับน้ำจิ้มซีฟู๊ด ญี่ปุ่นชอบกินอย่างหลัง เฟียตก็เอาด้วย ยืนรอบเตาย่างกันอย่างสนุกสนาน
"กินโค๊กหน่อยไหมลูก"
"มะเอาอ่า เค้าจากินน้ำหวาน พ่อหมีขาวกินโค๊กหรา"
"อือ"
"กินน้ำหวานก็ได้ค่าเดี๋ยวแมแม่ไปเอามาให้"
ทุกคนดูมีความสุข เป็นครอบครัวสุขสันต์เสียจริง เฟียตยืนมองทุกคนแล้วยิ้มออกมา ดีใจที่ได้มาที่นี่ เพราะแบบนี้นี่เองญี่ปุ่นถึงมีสุขภาพจิตดี เพราะพื้นฐานครอบครัวของเขาดี คอยรักเอาใจใส่กัน
"เล่นโปเก๊ไหมอ่า พ่อหมีขาว"
"อืม เล่นดิ"
"เดี๋ยวพอพ่อต่อน้าลูกญี่ปุ่น"
"อ่า พอพ่อก็ช่วยแม่เก็บเนะ"
"อ้าว พอพ่อก็อยากเล่นน้า"
"อิอิ มะเอาอ่า เค้าจาเล่นกับฝามี"
"อ่า คุณลูกใจร้าย"
ได้แต่ร้องออกมาเพราะคนเป็นลูกจูงมือเฟียตเดินไปห้องนั่งเล่นแล้ว เสียงหัวเราะดังก้องออกมา
"ลูกญี่ปุ่นขา คุ๊กกี้ค่า ฝีมือแมแม่เองนะค้า"
พอสักพักใหญ่ๆก็ถือถาดใส่คุ๊กกี้เอามาให้ลูกๆ ทั้งสองก็กินกันอย่างเอร็ดอร่อย
"ไปอาบน้ำได้หรือยังค้า มืดแล้วน้า"
พอค่ำลงก็ถึงเวลาอาบน้ำ เฟียตลุกจากที่ส่วนคนตัวเล็กทำหน้าย่นอยู่
"มาเร็วแม่หมีอ้วนไปอาบน้ำ"
"แอ่ะ อารายๆก็อาบน้ำ เค้ามะได้ไปหนายซะโหน่ย อาบบ่อยๆเดี๋ยวตัวลอกเนะ"
"ไอ้บ้า เหม็นจะตายเพิ่งกินข้าวมา มาเร็วๆอย่าท่ามาก"
ทำหน้าย่นแต่ยอมลุกแต่โดยดี พอผู้เป็นพ่อแม่เห็นก็อดยิ้มไม่ได้ เพราะปกติเวลาญี่ปุ่นดื้อไม่ค่อยมีใครบังคับได้ แต่นี่เฟียตกลับทำได้
"อาบน้ำน้าพอพ่อแมแม่"
"จ้าคุณลูก ถูหลังให้พี่เค้าด้วยน้า"
หัวเราะออกมาแล้วมองหน้าสามี
"อ่า งั้นเราอาบเหมือนลูกบ้างน้ามิซา"
"อุ๊ย มิซาเขินนะคะรุ่นพี่"
ทำท่าอายบิดตัวไปมา
"ไม่ต้องเขินหรอกน่า ทำยังกะไม่เคย"
"ว้าย รุ่นพี่อ่า รอลูกอาบเสร็จก่อนนะค้า ใจเย็นนะค้ารุ่นพี่"
พอเฟียตกับญี่ปุ่นอาบน้ำเสร็จก็ขึ้นห้องไปคนตัวเล็กก็นอนรอให้คนตัวใหญ่มาทาแป้งให้ ดิ้นพรวดพราดอย่างมีความสุข
"เอากันเนะ"
"เฮ้ย ไอ้นี่"
"อ่า มะเอาดีกว่าเค้ากลัวเป็นริดซี่ อิอิ"
พอเฟียตขึ้นมาบนเตียงก็โผเข้าไปหากอดรัดฟัดเหวี่ยงอยู่
"จะนอนเลยเหรอ นอนมาทั้งวันแล้วนะ"
"เอ๋ มะนอนแล้วทำรายอ่า"
"ก็เล่นเกมไง ห้องนี้ก็มีทีวีนี่"
"อิอิ ฉลาดน้าพ่อหมีขาว ไปยกเกมมาเนะ เค้าจารอ"
"อ้าวไอ้นี่ ไปช่วยกันดิ ยกคนเดียวยกไม่หมดหรอก"
"แอ่ะ ใช้เค้าน้า"
"เออ มึงนั่นล่ะเร็วๆ"
เฟียตเดินลงไปข้างล่าง ญี่ปุ่นทำหน้าย่นแล้วก็เดินตามลงไป
"อุ๊ยอย่าค่า รุ่นพี่ อิอิ ไม่อ๊าว"
เสียงคุณแม่มิซาดังออกมาจากห้องน้ำ เฟียตอมยิ้มแล้วเดินไปห้องนั่งเล่น
"น่านะ มิซานิดเดียว"
"ไม่เอาค่า เดี๋ยวมีซาร้องดัง อายลูกเค้าน้า"
"ลูกขึ้นบ้านไปแล้วน่านะ"
"เอ๋ พอพ่อ ทำอารายแมแม่หรา อิอิ เค้าได้ยินน้า"
"ว้ายย เห็นไหมค้ารุ่นพี่"
"ไม่มีอะไรค่าคุณลูก แมแม่กะพอพ่ออาบน้ำน้า"
"อิอิ เค้ามะเชื่อเนะ เค้ายังมะอาบเฉยๆเลยอ่า แมแม่เล่นน้องชายพอพ่อหรา"
"ว้ายย ลูกญี่ปุ่น ไม่เอาค่า ไม่พูด แมแม่เขิน"
ญี่ปุ่นเอาหูแนบประตูตะโกนโต้ตอบพ่อแม่อยู่นอกห้องน้ำ
"ไอ้เปี๊ยก ไปกวนอะไรพ่อแม่ มานี่ เดี๋ยวเถอะมึง"
เฟียตร้องขู่มาเสียงดัง ญี่ปุ่นทำหน้าย่นแล้วเดินงุดๆไปหา
"พ่อหมีขาว ทำไมต้องเป็นริดซี่เนะ"
ญี่ปุ่นสงสัยตอนยกเกมขึ้นไปบนบ้านแล้ว
"ก็เอากันบ่อยไง มันจะเป็น มึงอยากเป็นเหรอ"
"หวาย ไม่เอาอ่า เป็นแล้วก็เจ็บเนะ เค้ากลัว"
"ฮ่าๆๆ กลัวก็ไม่ต้องเอา เดี๋ยวพอจะเอาพ่อหมีบอกเองน้า"
"เอ๋ ทำมายอ่า พ่อหมีบอกแล้วจาไม่เป็นหรา"
"เออดิ ต้องให้สามีเป็นคนทำนะถึงจะไม่เป็น"
"อิอิ งั้นฝามีมะทำหราคืนนี้อ่า"
"ไม่เอาเว้ย เอาบ่อยๆไม่ดี พ่อหมีเพลีย"
"อ่า โด๊ปๆๆ เนะ"
"มาๆเล่นเกม มึงนี่อะไรวะ"
"อ่า นั่งตักๆ"
"เว้ย แล้วจะเล่นยังไงอ่ะ"
"เอ๋ ก็เล่นเหมือนเดิมเนะ แค่เค้านั่งตักอ่า มีปัญหาหรา"
ทำหน้าจริงจังขึ้นมา
"เออๆ เว้ย คุณเมียนี่พูดยากจริงวะ"
ไม่ได้สนใจปีนขึ้นไปบนตักเฟียตแล้วหัวเราะคิกคักกดเกมเล่นอย่างสบายอารมณ์ ตอนแรกเฟียตก็รำคาญเพราะเล่นเกมไม่ถนัดแต่เอาไปเอามาก็ชิน
"พ่อหมีขาว ทำไมน้องชายแข็งอีกแล้วอ่า อิอิ"
"อ้าว ก็มึงนั่งทับอยู่แบบนี้ไม่ให้แข็งได้ไงวะ"
"อ่า น่าฉงฉานเนะ แต่เค้าไม่ลุกน้า อิอิ ชอบให้น้องชายพ่อหมีขาวแข็งๆ"
"ไอ้นี่ แข็งมากๆมันเจ็บนะมึง"
"อ่าเจ็บหรา หนายๆ เค้าเป่าให้"
"เว้ย ไม่ต้อง นั่งนิ่งๆก็พอเดี๋ยวมันก็ลง"
"อิอิ หรา เค้านั่งนิ่งๆก็ไม่แข็งหรา"
พูดแล้วหัวเราะนั่งทำตัวเป็นหุ่นยนต์ไปเสีย เฟียตอมยิ้มหัวเราะอยู่ในคอ
"แต่ยากว่ะ อยู่ใกล้ๆมึงแล้วมันแข็งตลอดล่ะ"
"อิอิ ทำมายอ่า เค้าน่าร้ากหรา"
"เออ มึงน่ารัก รักจะตายอยู่แล้วเนี่ย"
"อิอิ กอดเค้าหน่อยเนะ"
"อืม"
เฟียตจากที่กอดอยู่แล้วก็กระชับวงแขนแน่นขึ้นอีก คนตัวเล็กก็หัวเราะคิกคักชอบใจอยู่ ไม่รู้ทำไมยิ่งอยู่ใกล้ยิ่งรัก แม้จะทำตัวยียวนไปบ้างแต่ตอนนี้เฟียตก็รักคนตัวเล็กหมดหัวใจ คิดภาพไม่ออกเลยว่าวันไหนถ้าห่างกัน เขาจะทำยังไง เขาจะอยู่ยังไงถ้าไม่มีพ่อหวานใจตัวยุ่งคนนี้
จุ๊บๆๆๆ
เขียนโดย eiky
-
H B D
ขอให้มีความสุขมากๆน้า แทงแรง อายุครบฉามสิบแล้วหรา อิอิ
รักน้า จุ๊บๆๆๆ
-
รักญี่ปุ่นมาก ๆ เหมือนกัน อ่านตอนนี้ก็มีความสุขอีกแล้ว
รักกัน ๆ ตลอดไปนะพ่อหมีแม่หมี จุ๊บ ๆ
-
ครอบครัวสุขสันต์หรรษาแห่งปี....
แม่หมีอ้วน...อุดมไปด้วยความรักในการหล่อเลี้ยงจริง ๆ
หมั่นเขี้ยวอยากกอดแม่หมีอ้วนแรง ๆ
น่ารักน่าหยิกจริง ๆ เลย....เมียใครเนี่ย.. :กอด1:
รักกัน ๆ จ๊ะ น้อง eiky :L1:
-
:pig4: :pig4: :pig4:
-
บทจะได้ก็ได้แบบนันสต๊อปเลยนะเฟียต :m20:
-
555555+++
ฮามากกกกกกกกกกก
คลายเคลียดไปเลยอ่า
ญี่ปุ่นหื่นมว๊ากกกกกกกกกกก
พี่เฟียตเทียบไม่ติดเลย
-
กรีสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสส
ญี่ปุ่น กลัวเป็น ริดซี่.................
แมแม่ตีมพยาบาล..................
ครอบครัวหรรษาจริงๆๆ
-
น้องญี่ปุ่นกลัว ริดซี่หรอค่ะ
พ่อหมีนี่ช่างหลอกดีจริง
อ่านไปยิ้มไปน่ารักมากค่ะ :m20:
-
เข้าใจหลอกน้องนะพ่อหมีขาว ริดชี่คิดได้ไงอ่ะ :laugh:
น่ารักกันตลอดเลยคู่นี้ แต่อีกไม่กี่เดือนพ่อหมีก็จาจบแล้วอ่า
ทำไงดีเนี้ย หมีดำยิ่งรอเสียบอยู่ด้วย
HBDใครหว่าแต่ฉลองด้วยคน :a13:
-
แอร๊ยยยยย~ ไม่คิดว่าอิ๊คจะสนองนี๊ดดให้จริงๆ
เข้ามาอ่านด้วยความอิ่มเอิบใจ
มีความสุขกับพี่เฟียตแล้วก็ครอบครัวโนเนะของน้องญี่ปุ่นมากๆ
แต่....อิ๊คคิวซังงงงง เค้ายังไม่สามสิบน้า~~~~
ขอบคุณสำหรับของขวัญวันเกิดมากๆน้า ถูกใจๆ
+1 อิ๊คคิวซัง รักกันๆ :กอด1:
-
เรายังแปะเรื่องของภูมิบุญไว้อยู่เลย แหะๆ
แต่แอบแว่บมาอ่านน้องญี่ปุ่น แว้กกกกกกก..ก ขำไม่ไหวแล้ว..
ขนาดแอบอ่านแค่ช่วง4-5ตอนหลังๆนะ
:m20:
น่ารักจริงๆ ญี่ปุ่น และพอพ่อแมแม่ด้วย .. ครอบครัวสุขสันต์จริงๆ
แปะเรื่องนี้ไว้อีกเรื่องนะ เดี๋ยวจะไปตามอ่านแต่ต้นละคุณอิ๊ก
(ดูท่าทางจะได้อ่านเรื่องนี้จบก่อนจะไปตามอ่านภูมิบุญด้วย)
ให้กำลังใจค่ะ :กอด1:
-
เข้าใจหลอกล่อจังเลยน้า พ่อหมีขาว อิอิ
-
ญี่ปุ่นเหมือนแม่ม๊ากมาก
แล้วอย่างนี้ญี่ปุ่นจะมีคอลเล็คชั่นแปลก ๆ เหมือนกับแม่บ้างปะเนี่ย
อยากเห็นญี่ปุ่นแต่งตัวเป็นน้องแมว, น้องกระต่ายจังเลย
-
แมแม่ ตีมพยาบาล :laugh:
อยากเห็นญี่ปุ่นแบบนี้บ้างอะไรบ้าง :o8:
แม่ลูกนิสัยเดียวกันเปี๊ยบ :z1:
-
น่ารักกันทั้งครอบครัวเลย อิอิ :man1:
อย่างนี้สักเปนห่วงหมีขาวแล้วจิ
ถ้าจบออกไปแล้วหมีดำรอเสียบปุ่นยู่ด้วย :เฮ้อ:
-
คิดไม่ออกก็อย่าห่างกันสิพ่อหมี รักกันนานๆเลยน้าาาา :-[
-
รักกัน รักกัน รักกัน ตลอดเลยนา
-
ยิ่งอ่านยิ่งอิจฉาหมีขาว
อยากมีแบบญี่ปุ่นมั่ง
-
:-[ :-[ :-[
น่าร้ากกกก พ่อหมีก็เข้าหลอกแม่หมี
-
ญี่ปุ่นทำอะไรก็น่ารักไปหมดเลย
แหม้ ๆ กลัวเป็นริดซี่ด้วย
-
อย่าว่าแต่หมีขาวเลยนะที่รักหนูญี่ปุ่นมากขึ้นทุกวัน
เราก็หลงญี่ปุ่นจนโงหัวไม่ขึ้นแล้ว อิอิ :กอด1:
-
ตีมพยาบาล.. เหอๆๆๆ
ยี่ปุ่งง น่ารัก ม๊าก ม๊าก..
หมีขาวก้อน่ารักขึ้นทุกวันๆ ^[]^
-
:call: :call: รีบมาต่อเน้อออ~~~
-
+1 ให้น้อง eiky (แต้มสวยที่ 333) รู้แล้วน้องปุ่นหื่นเหมือนใคร มันเป็นโรคกรรมพันธุ์ละมั้งเนี่ย
ถ่ายทอดมาจากพอพ่อแมแม่นี่เอง น้องปุ่นโดนเจ้าเฟียตหลอก ก็เชื่อเพราะซื่อกลัวจะเป็นริดซี่
คิดได้เนอะเจ้าเฟียต รออ่านตอนต่อไปค่า ...... :pig4:
-
:impress2: :impress2:
-
น่ารักได้ตลอด :L1:
-
ตอนนี่น่ารักนะ ดูมีความสุขมากๆ
อ่านไปยิ้มไปเลย
:กอด1:
-
ญี่ปุ่นหื่นซะงั้น เหอะๆ
-
อ๋อยย
เพลียแทนเฟียตอ่ะ
เพิ่งเห็นนี่แหละ
สามีร้องบอก...พอ
+55555555
เป็นไงล่าาาา
-
น้องญี่ปุ่นจะหื่นไปไหนคะเนี่ย เหนื่อยแทนเฟียต
ตอนนี้น่ารักดี รักกันๆ นานเนอะ :-[
-
5555 น้องปุ่นน่ารัก
เวลาน้องปุ่นทำท่าหื่นๆ แต่ก็ยังน่ารัก เนะ! 55 :laugh:
-
อรุณสวัสดิ์น้องญี่ปุ่น
เมื่อคืนทานเค้กอร่อยมั้ยจ้ะ
ทานอิ่มแล้วมาอัพด้วยน้า :จุ๊บๆ:
-
เหตุเพราะ "ริดซี่" พ่อหมีขาวเลยควบคุม "สถานะกาม" ได้อยู่หมัด :z1:
-
กลับที่เดิมกันเนาะญี่ปุ่นเนาะ
อิอิ ดันๆๆๆๆ
-
:z2: :z2:
ดันๆอีกแรง
เอาญี่ปุ่นกลับมาที่เดิมเนะ
-
ขอบคุณนะคะไรเตอร์ โอ๊ยยยย..น่ารักมากมายอะ น้องญี่ปุ่น + เฟี๊ยต พอพ่อ เเมเเม่ ก็อย่างฮาอะ ถ้ารักกันไม่มี อุปสรรคก็คงดีนะเนี่ย
-
ตัวเอง ... เค้ามารอญี่ปุ่นหลายวันแล้วนะ
คิดถึงจัง
-
ขอสารภาพ ช่วงนี้เขียนน้องญี่ปุ่นไม่ค่อยอกอ่า เพราะไม่อยากเอาอะไรมาป้ายให้ญี่ปุ่นกลัวว่าจะโดนรุมด่า เพราะฉะนั้น อิอิ ค่อยเป็นค่อยไปน้า จุ๊บๆๆๆ มาแบบสั้นๆน้า ให้หายคิดถึง
(งอน)
"คุณลูกคะ วันนี้อากาศดี เดี๋ยวแมแม่จะพาไปปิคนิกที่สวนหลังบ้านนะคะ ดีไหมคะ"
อีกไม่กี่วันญี่ปุ่นก็ต้องกลับไปโรงเรียนแล้ว คุณแม่มิซาจึงอยากมีเวลากับลูกชายให้มากที่สุด
"เอ๋ที่ลำธารอ่ะเหรอแมแม่"
"จ้า ลำธารกำลังสวยน้า เดี๋ยวแมแม่ทำอาหารไปเยอะๆ"
"อิอิ พอพ่อไปด้วยไหมอ่า"
"ไปสิจ๊ะ ไปกันทุกคน คุณลูกไปเตรียมตัวได้แล้วจ้า เดี๋ยวสายแดดร้อนน้า"
"ไปปิคนิกๆ"
ญี่ปุ่นร้องเป็นเพลงลั่นล้าวิ่งขึ้นไปบนห้อง
"พ่อหมีขาวๆ แมแม่จาพาไปปิคนิกน้า แต่งตัวเร็วน้า"
เฟียตยังนอนกลิ้งไปกลิ้งมาอยู่บนเตียง รู้สึกว่าน้ำหนักตัวจะเพิ่มขึ้น เพราะอยู่ที่นี่ไม่ได้ทำกิจกรรมอะไรเลย
"หือ ไปปิคนิกเหรอ ที่ไหนวะ"
"ที่ลำธารหลังบ้านเนะ"
"เว้ย ไม่เอา"
"เอ๋ กลัวปูหนีบหรา อิอิ"
"ไอ้บ้า มันมีอะไรน่าปิคนิกวะแค่ลำธาร"
"อ่า พ่อหมีขาวอ่า เดินไปอีกหน่อยมีก้อนหินเนะ มองเห็นภูเขาอ่า"
ญี่ปุ่นปีนขึ้นไปบนเตียงขึ้นคร่อมอย่างเคย
"เออๆ ดีกว่าอยู่บ้านเฉยๆวะ เซ็งจะตายอยู่แล้ว"
เฟียตบอกแต่ยังไม่ลุกเพราะคนตัวเล็กขึ้นทับตัวไว้
"ทำมายพ่อหมีขาวเอาแต่นอนอ่า เนี่ยอ๊วนอ้วนเนะ"
"เอ้ย กูอ้วนขึ้นจริงเหรอ"
เฟียตกระเด้งตัวขึ้นแล้วเดินไปหน้ากระจก
"จริงเนะ ตัวหย่ายอ่า เต็มไม้เต็มมือ"
พูดแล้วก็หัวเราะ
"ไอ้นี่ มึงนั่นล่ะอ้วนดูดิ ตันไม่รู้จะตันยังไงแล้ว"
"แอ่ะ ว่าเค้าหรา ก็พ่อหมีขาวอ่า พากินๆแล้วก็นอนๆเนะ"
"อ้าว โทษกูอีกว่างั้น"
"เร็วๆเนะ เค้าอยากกินแซนวิชกะน้ำหวานแล้วเนะ"
"อือ เดี๋ยวเปลี่ยนแค่กางเกงก็ไปได้ละ"
"อิอิ เค้าจาใส่สีฟ้าน้า พ่อหมีขาวก็ใส่สีฟ้า จะได้ใส่เหมือนกันเนะ"
ญี่ปุ่นจัดแจงเปิดตู้เสื้อผ้าแล้วหยิบเสื้อออกมาใส่ เฟียตเองก็เอาเสื้อสีฟ้าของตัวเองออกมาใส่อย่างว่าง่าย พอเสร็จก็เดินลงไปข้างล่าง
"อ่า แมแม่"
ญี่ปุ่นตะลึงเพราะเห็นคุณแม่มิซาสวมชุดเนตรนารี
"เป็นไงค้า เนตรนารีมิซา อิอิ"
"อิอิ แมแม่อ่า ตาหลกเนะ"
เฟียตเองก็หัวเราะออกมา ญี่ปุ่นเดินหัวเราะไปดูใกล้ๆ
"ก็แหมคุณลูกขา นานๆทีน้า แมแม่จะได้รำลึกความหลังตอนเรียน"
"พร้อมกันหรือยังเอ่ย"
"แว้กก พอพ่อ"
คนเป็นพ่อเดินลงมาในชุดลูกเสือเหมือนกัน เฟียตหัวเราะจนน้ำตาไหล
"อย่าหัวเราะสิลูก ก็พอพ่อจะไปปิคนิกทั้งที ต้องมีกันหน่อย จริงไหมจ๊ะมิซา"
"ใช่ค่า อุ๊ยรุ่นพี่ เทห์มั่กมั่กค่า"
ทำท่าเหมือนสาววัยรุ่นที่คลั่งไคล้หนุ่มหล่อ คนเป็นลูกมองหน้ากันแล้วอายไปเลย
"น้องมิซาน่ารักมากนะจ๊ะวันนี้ คิดถึงตอนเรียนมัธยมเลยล่ะ"
"อุ๊ย รุ่นพี่ชมมิซาเหรอคะ เขินจัง"
"อ่า แมแม่จะไปกันได้ยังอ่า จีบกันอยู่ได้เนะ มะอายลูกหรา"
"ไปค่ะคุณลูก ป่ะเดี๋ยวแดดร้อน ช่วยกันถือของหน่อยเร๊ว"
คณะลูกเสือเนตรนารีออกเดินทางแล้ว มีธงสีด้วยขอบอก คนเป็นพ่อเดินนำหน้า ลูกๆอยู่กลางส่วนคนเป็นแม่ปิดท้าย
"รุ่นพี่คะ ผีเสื้อ อุ๊ย สวยมากค่ะ น้องมิซาอยากถ่ายรูป"
วางของลงทำท่าเหมือนเห็นของสวยที่สุดในโลก ทำตาใหญ่วิ๊งๆ
"อ่า แมแม่งั้นเค้าเดินไปก่อนน้า เค้าอยากจะนั่งเล่นที่ริมลำธารแล้วอ่า พอพ่อแมแม่มีแต่จีบกันเนะ"
ญี่ปุ่นทำหน้าย่นแล้วเดินนำหน้าไปเฟียตเองก็หัวเราะคิกคักอยู่เดินตามคนตัวเล็กไป
"เออ สวยว่ะ มองเห็นภูเขาด้วย"
"เค้าบอกแล้ว อิอิ มานั่งตรงนี้ดิพ่อหมีขาว"
ญี่ปุ่นปีขึ้นไปบนก้อนหินตบมือแปะๆตรงก้อนหิน
"หือ มองเห็นชัดกว่าตรงนี้เหรอ"
"อื้มเนะ"
เฟียตปีนตามขึ้นไป
"โห สวยว่ะมองเห็นภูเขาเป็นแนวเลย สวยๆ"
"พ่อหมีขาว ทำเหมือนไททานิกหน่อยดิ"
"หือ อะไรน๊ะ"
"เอ๋ มะเคยดูหรา ฮิตจาตาย แมแม่ชอบเปิดให้ดูเนะ ที่เค้าไปยืนตรงเรืออ่า แล้วก็ทำแบบนี้"
ญี่ปุ่นกางแขนออกยืนอยู่ตรงปลายหิน
"ฮ่าๆ น้ำเน่าว่ะ ไอ้บ้า กูไม่เคยดูโว้ยหนังตุ๊ดแตกแบบนั้นอ่ะ"
"แอ่ะ จาทำเหรอไม่ทำอ่า"
ญี่ปุ่นหันมาทำหน้ายักษ์ใส่
"เออๆ แม่โรส มาแจ๊คจะกอด"
พูดแล้วก็หังเราะ
"อิอิ แจ๊ค กอดเค้าน้า อิอิ"
ช่างจดช่างจำเสียเหลือเกิน พอเฟียตมายืนข้างหลังก็กางมือออกยิ้มกริ่ม
"พ่อหมีว่าแม่หมีอ้วนไปจริงล่ะ กลมดิ๊กเลยว่ะ"
คนกำลังเคลิ้ม ญี่ปุ่นทำหน้าย่นใส่
"แอ่ะไม่แมนติกเลยอ่า พ่อหมีขาวอ่า ว่าเค้าน้า"
"โอ๋ๆ มาๆ กอดใหม่ แม่หมีอ้วน ตุ้ยนุ้ย"
"แอ่ะ มะเอาเนะ เค้ามะได้อ้วนซะโหน่ย เค้ากะลังอวบ อิอิ"
แถไปจนได้ สรุปเฟียตก็ต้องยืนกางแขนให้ญี่ปุ่นเอาเป็นหลัก เพราะรายนั้นเดินวนไปเวียนมาไม่ยอมอยู่นิ่งอยู่บนโขดหิน
"ลูกๆค้า มามะมากินแซนวิชกัน แมแม่ชงน้ำหวานให้ด้วยน้า"
เสียง คุณแม่มิซาร้องมา ผมเผ้ากระเซอะกระเซิง ผ้าพันคอที่ตอนออกจากบ้านยังเป็นเกลียวเรียบร้อยตอนนี้มันหลุดลุ่ยเหมือน เพิ่งไปฟัดกับใครมา
"อ่า แมแม่ไปทำรายมาอ่า ทำไมหัวฟู๊ฟู"
ญี่ปุ่นปีนลงจากก้อนหินก่อนเฟียต แล้วปรี่ไปหาคุณแม่มิซา
"อ้อ ก็วิ่งไล่จับกับรุ่นพี่น่ะค่ะลูกญี่ปุ่นขา อิอิ ปล่อยแมแม่บ้าง"
หัวเราะทำท่าอายอยู่ ญี่ปุ่นยืนเท้าสะเอวยืนดูอยู่
"อ่า พอพ่อทำมายกางเกงในอยู่นอกกางเกงอ่า อิอิ ทำอารายกันแน่ๆเลยอ่า"
ญี่ปุ่นทำหน้าสงสัย
"ไม่มี๊คุณลูก พอพ่อไปฉี่มา"
กางเกงชั้นในที่ดึงขึ้นสูงทับเสื้อนักเรียนไว้ คงรีบจนเผลอ คนเป็นพ่อไม่อายเท่าไหร่ แต่คนเป็นแม่อายม้วนอยู่
"อ่า หลอกเค้าหรา อิอิ พอพ่อแมแม่ไปจุ๊จิ๊กันแน่ๆ อิอิ"
"ว้ายไม่เอาค่ะลูกญี่ปุ่นขา ไม่จุ๊จิ๊น้า แมแม่แค่ไปรำลึกความหลังกับรุ่นพี่นิดหน่อย อ๊ายเขิน รุ่นพี่ค้า บอกลุกสิค้า"
เอามือปิดหน้าอายม้วนอยู่
"ไอ้เปี๊ยก มานี่ๆ อย่าไปกวนพ่อกับแม่ ไปเราไปนั่งตรงโน้น อากาศเย็นสบายไปนอนกลางวันกัน"
เฟียตแม้จะอมยิ้มจนแก้มปริปวดกรามไปหมดแต่ก็มาดึงตัวญี่ปุ่นออกไป
"อ่า เอาหนมไปด้วยเนะ จาได้นอนกิน พ่อหมีขาวเอาหมอนไปด้วยน้า เค้าจาได้นอน"
หัน มาสั่ง เฟียตอยากจะตะเพิดใส่แต่ก็ยอมทำตาม คนตัวเล็กเดินตามไปใต้ร่มไม้ใหญ่ริมลำธาร เอาเสื่อปูลงแล้วทิ้งหมอนลง คนตัวเล็กกระโจนเข้าเสื่อทันที
"อิอิ เย็นสบายเนะ มาๆพ่อหมีขาว มาป้อนเค้าหน่อย"
นอนกลิ้งไปกลิ้งมา เฟียตเริ่มหมั่นไส้เต็มทน
"เออ สบายนะมึง เป็นเมียทำไมให้ผัวป้อนวะ ต้องป้อนผัวดิ"
"เอ๋ แล้วทำมายฝามีมะป้อนเค้าอ่า ภรรยาก็หิวเนะ ป้อนๆ"
สนใจที่ไหนนอนดิ้นแด่วๆให้เฟียตป้อน ดันหน้าดันหลังเฟียตกัดฟันหมั่นไส้อยู่
"อ่ะแดกเข้าไป อ้วนยังกะหมู"
เฟียตเอาแซนวิชยัดเข้าไปในปากของญี่ปุ่น
"อู้อี้ๆ แอ่ะ ทำมายอ่า พ่อหมีขาวอ่า"
ทำหน้าย่นลุกขึ้นมา
"อ้าว ก็ป้อนไง ฮ่าๆ"
"นิสัยมะดี ป้อนเค้าดีๆมะได้หรา"
"เว้ย ไม่แดกเองวะ เลิกทำตัวเป็นเด็กซะที"
เฟียตโพล่งออกไป ญี่ปุ่นอึ้งอ้าปากค้าง แล้วค่อยๆเบะปาก
"เค้าเด็กแล้วมายุ่งกะเค้าทำมายอ่ะ"
พูดเหมือนจะร้องไห้ออกมา เฟียตตกใจไม่คิดว่าจะงอนเป็นด้วย
"เฮ้ย กูไม่ได้ตั้งใจ กูล้อเล่น"
เฟียตเอื้อมมือไปดึงตัวจะกอด แต่คนตัวเล็กไม่ยอมปัดมือออก
"ไม่ต้องมายุ่ง เค้าเด็กแล้วไม่ชอบใช่ไหม"
เบะปากหนักหนักกว่าเดิม เฟียตทำหน้าไม่ถูก
"เฮ้ย มึงจะไปไหนไอ้เปี๊ยก"
ญี่ปุ่นไม่ตอบเดินหนีไปแล้ว เฟียตลุกขึ้นเดินตามคว้าแขนไว้ แต่ญี่ปุ่นสะบัดออก งอนจริงจัง
"โอ๋ๆ พ่อหมีขอโทษน้า อ่ะให้ทุบ"
"ไม่ต้องมายุ่ง อยากได้ผู้ใหญ่ก็ไม่ต้องมายุ่งกะเค้า"
พุดเคล้าน้ำตาออกมา เฟียตใจสั่นไหวไปไม่คิดเลยว่าญี่ปุ่นจะงอนด้วยเรื่องแบบนี้
"เอ้ย ไอ้เปี๊ยก งอนจริงเหรอวะ"
เฟียตดึงตัวญี่ปุ่นให้หันหน้ามา พอหันหน้ามาก็ตกใจ น้ำตาเอ่อนองเต็มสองตา แว่นตาหนาๆไม่ได้บังไว้ได้เลย
"ไอ้เปี๊ยก นี่ โกรธจริงๆเหรอ"
"ฮึกๆ"
"พ่อหมีขอโทษน้า ขอโทษน้า"
เฟียตใจหล่นหายไป กอดร่างที่เริ่มอวบไว้แต่คนตัวเล็กขืนร่างไว้
"ไอ้บ้า"
ญี่ปุ่นทุบพยายามดิ้นออกจากวงแขนแต่เฟียตเองก็กอดแน่นยอมเจ็บ
"ทำกะเค้าแบบนั้นทำมายอ่า ยัดปากเค้าทำมายอ่า ไอ้บ้า"
ร้องไห้สะอึกสะอื้น
"พ่อหมีไม่ได้ตั้งใจน้า พ่อหมีขอโทษ อย่าโกรธพ่อหมีน้าแม่หมี"
"ฮึกๆ เค้าก็มีความรู้สึกน้า เค้าก็น้อยใจเป็นน้า"
สิ่งที่ญี่ปุ่นพูดออกมาเสียดแทงใจเฟียตเป็นอย่างยิ่ง เขาไม่เคยได้ยินญี่ปุ่นพูดในทำนองนี้มาก่อน เพราะความร่าเริงที่แสดงออกมาทำให้เขาลืมไปว่าญี่ปุ่นเองก็เป็นเด็กคนหนึ่ง ที่มีหัวใจ มีความรู้สึกเช่นกัน
"ขอโทษน้าแม่หมี พ่อหมีขอโทษ"
ทั้งกอดทั้งจูบตามหน้าผาก แต่คนตัวเล็กดิ้นทั้งต่อยทั้งตี
"อย่าโกรธน้า อย่าโกรธพ่อหมีน้า พ่อหมีผิดไปแล้ว"
เฟียตเองก็พยายามปลอบเอาให้ลงแต่ใช้เวลาเนิ่นนานกว่าที่คนตัวเล็กจะยอมสงบ พอนิ่งก็หลับไปเสียในอ้อมกอดของเฟียต เฟียตอุ้มร่างอวบของญี่ปุ่นมาค่อยๆวางลงบนเสื่อ พอเวลานอนก็เป็นญี่ปุ่นคนเดิม ทำปากจุ๊บจั๊บอยู่
"กุผิดเองล่ะไอ้เปี๊ยก กูลืมไปว่ามึงก็คงน้อยใจเป็นเหมือนกัน กูขอโทษนะ กูจะไม่ทำแบบนี้อีกแล้ว เห็นมึงร้องไห้ทีไรกูจะบ้าตาย"
เฟียตพูดออกมาเบาๆจ้องมองร่างญี่ปุ่นเนิ่นนาน แล้วค่อยๆลงไปนอนข้างๆกอดร่างนั้นไว้ ทั้งสองนอนหลับอยู่ริมลำธารเสียงน้ำไหลอากาศเย็นสบายลมพัดเอื่อยๆ แดดไม่แรงมาก ส่วนคุณแม่มิซากับคุณพ่อก็ลั่นล้ากันอยู่ถ่ายรูปกันใหญ่ เขินอายกันเหมือนสาววัยรุ่นที่กำลังตกหลุมรักซึ่งกันและกัน
"อือ หิวอ่า"
ญี่ปุ่นงัวเงียตื่นขึ้น พอรู้สึกตัวก็พูดออกมา ลืมตาขึ้นมองเห็นเฟียตกอดอยู่ก็ตีทันที
"กอดเค้าทำมายอ่า"
"หือ ตื่นแล้วเหรอ"
"มะต้องมากอดเนะ เค้าเป็นเด็กนี่"
ยังไม่หายงอนทำหน้าบ่นใส่
"อ้าว ไม่กอดเมียแล้วให้ผัวกอดใครล่ะคร้าบ แม่หมี"
"อ่า มะชอบมะช่ายหรามีเมียเด็ก ไปๆไม่ต้องมากอด"
เฟียตกอดไว้แน่นหอมไซร้ตามซอกคอ ญี่ปุ่นดิ้นหัวเราะคิกคัก เฟียตค่อยโล่งใจขึ้นหน่อย
"เอ๋ นี่แน่ ว่าเค้าหรา"
ญี่ปุ่นเอามือดันหน้าของเฟียตออกแล้วตีลงไปที่หน้าผาก เฟียตเองก็ไม่ยอมแพ้กอดรัดฟัดเหวี่ยงอยู่
"อ่า เค้าอึดอัดเนะ อ่า น้องชายตื่นแล้วอ่า"
เป็นงั้นไป
"เล่นดิ น้องชายพ่อหมีคิดถึงแม่หมีแล้วอ่ะ"
เฟียตยอมแต่โดยดีพยายามทำคะแนนเต็มที่ คนตัวเล็กหัวเราะคิกคักมุดลงต่ำทันที
"อาโหลๆ น้องชายหมีขาวตื่นหรา อิอิ"
ล้วงเข้าไปในกางเกงงัดออกมาคลึงเล่น ลืมไปเลยว่าไม่กี่นาทีก่อนงอนอยู่
"แต่มะเอาอ่ามะเล่นดีกว่าเนะ กลัวเป็นริซซี่ อิอิ นอนๆน้า"
"อ้าว ไม่เล่นแล้วเหรอแม่หมี"
"มะเอาอ่า เค้ากลัวริซซี่"
เฟียตคิดผิดไป ไม่น่าหลอกไปอย่างนั้นเลย
"กินดีกว่า หิวแระ เนอะแม่หมีเนอะ"
"แอ่ะ เค้าจากินเองเนะ ไม่ต้องมาป้อน"
ญี่ปุ่นทำหน้าย่น
"อ่ะๆ เดี่ยวพ่อหมีป้อน นะนะ"
เฟียตลุกขึ้นมาแกะแซนวิชออกแล้วเอาปากงับไว้ข้างหนึ่ง
"อ่า ตาหลกอ่า อิอิ"
เฟียตจับหน้าญี่ปุ่นให้หันมากัดอีกข้างตอนแรกก้หัวเราะไม่ยอม แต่ก็งับเข้าไปจนได้
"อร่อยไหม"
"หย่อยเนะ"
เคี้ยวจุ๊บจั๊บอยู่
"ไอ้เปี๊ยก"
เฟียตเรียกมองตาหวาน
"หือ อารายอ่า"
"กูรักมึงนะ รักมาก"
เฟียตพูดออกไปตาเป็นประกาย
"อิอิ เค้ารู้เนะ"
"อ้าว มึงไม่ซึ้งเลยเหรอ"
"ฮื่อ เฉยๆอ่า ก็เค้าก็รักพ่อหมีขาวนิ"
ญี่ปุ่นพูดออกไปหน้าตาเฉย เฟียตเองที่เป็นฝ่ายยิ้มเห็นฟันขาวเขาโผเข้ากอดญี่ปุ่นทันที
"แม่หมียอดดวงใจ หวานใจของพ่อหมี"
:กอด1: :กอด1:
เขียนโดย eiky
-
มีงอนกันด้วย ญี่ปุ่นเป็นเด็กน้อย พ่อหมีไปหลอกเด็กให้รัก ก็ต้องทำใจ ตามใจดิ
อิอิ
-
รักกันรักกันรักญี่ปุ่น รักทุกคนเลย
-
คุณอิ๊ก มียิงสัญญาณสดนั่งดูน้องญี่ปุ่นเหมือนดูAFมั้ย?
ญี่ปุ่นน่ารักมากกกกกกกกกกกกกก..ก :m3:
:L2:
-
5555
เจอญี่ปุ่นงอนเป็นไงหละ
-
ว๊าน หวานเนะ เค้าอิจฉานะ
-
ขอบคุณนะคะไรเตอร์ ญี่ปุ่น งอนนนน 55+++ ไม่อยากจะเชื่อเเต่ชอบท่อนสุดท้ายมากเลยอะ "แม่หมียอดดวงใจ หวานใจของพ่อหมี"อาย :-[ หวานได้อีกนะนั่น คิคิคิ.. คิดไม่ออกก็ค่อยๆมาไรเตอร์ รีดเดอร์รอได้เเค่จะกลับมาก็พอ
-
:กอด1:
-
:m20: ญี่ปุ่นงอนน่ากลัวเนอะ
คิคิคิ
แอบฮาพ่อกะแมแม่มากๆๆเลย
55555+++
แอบโรแมนติกหน่อยๆๆ
ชอบๆๆๆ
-
ระวังมดเน้อพ่อหมีแม่หมี :L1:
-
แม่หมีน่ารักเนะ พ่อหมีดูแลดีๆเลย ห้ามว่าแม่หมีด้วย อิอิ น่ารักชะมัดเลย
-
โธ่ญี่ปุ่นชั้น งอนซะแหละ ดีสมน้ำหน้าเฟียต
จะได้รู้ซะบ้างว่าญี่ปุ่นก็งอนเป็นเหมือนกัน
ตอนนี้ก็หวาน ๆ ได้ที่เลย อิอิ
แต่ที่ขำที่สุดก็แม่กับพ่อญี่ปุ่นนี้แหละ สุดยอดจริง ๆ
ไปปิกนิกมีใส่ชุดลูกเสือเนตรนารีด้วย พระเจ้า 55+
-
หวายๆๆๆ
งอนเป็นด้วย
อิอิ
น่ารักเป็นบ้าเลย
อยากทำแบบนี้บ้าง
แต่คงไม่เหมาะ
แทนที่จะเป็นแม่หมี
กลายเป็นผีบ้านมากกว่า.....
-
เอาชื่อตอนมาหลอกอ่ะ งอนกันที่จริงมันต้องเศร้า
แต่ไม่เราขำหนูปุ่นหวา :jul3: ร้องไห้ได้น่ารักมากมาย
แต่ยังคงความหวานอยู่ดี โอ้ย :m31: อิจฉา
-
โอ๊ะ ตอนนี้น้องญี่ปุ่นงอนซะด้วย
น่ากลัวเหมือนกันนะเนี่ย
เฟี๊ยตเกือบจะง้อน้องไม่ได้แล้วเห็นมั้ย
คราวหน้าอย่าทำให้น้องงอนล่ะ รู้ป่าว
ชอบเฟี๊ยตบอกรักน้องญี่ปุ่นอ่า น่าร๊ากกกก อิอิ
พอพ่อกะแมแม่ ชอบย้อนอดีตอยู่เรื่อยเลยนะคร้า
ขำอ่า ไปฟัดกันริมทางซะงั้น ฮ่าๆ
-
จว๊ายยยยยยยย...........:pandalaugh:
หวานจนมดเต็มจอ :m1:
ทั้งคู่พ่อแม่และคู่ลูก :m10:
-
หวานอีกแล้ว หวานเจี๊ยบเลย เฮ้อคนโสดเหงาใจ
แต่ก็ชอบจังขออีกนะ
-
เฮ้ออ~ อ่านแล้วเหงา
อยากมีแฟวนเว้ย!
ญี่ปุ่นมันน่ารักได้โล่อ่ะ
ไอ้พี่เฟียตก็โคตรรักญี่ปุ่นเลย
ส่วนพอพ่อแมแม่...เกินบรรยาย
จะฮาไปไหน ไปปิกนิคนะคะ ไม่ใช่ไปงานยุวกาชาด
...คิดถึงโฟคอ่า...
โฟคอยู่หนายยยย น้อยใจญี่ปุ่นจนผูกคอตายใต้ต้นผักชีไปแล้วรึยังเนี่ยยย
+1 อิ๊คคิวซัง :กอด1:
-
เฮ้ออ~ อ่านแล้วเหงา
อยากมีแฟวนเว้ย!
ญี่ปุ่นมันน่ารักได้โล่อ่ะ
ไอ้พี่เฟียตก็โคตรรักญี่ปุ่นเลย
ส่วนพอพ่อแมแม่...เกินบรรยาย
จะฮาไปไหน ไปปิกนิคนะคะ ไม่ใช่ไปงานยุวกาชาด
...คิดถึงโฟคอ่า...
โฟคอยู่หนายยยย น้อยใจญี่ปุ่นจนผูกคอตายใต้ต้นผักชีไปแล้วรึยังเนี่ยยย
+1 อิ๊คคิวซัง :กอด1:
ตะเองมะมีแฟนหรา อิอิ จุ๊จิ๊จุ๊จิ๊ เผยความลับน้า อิอิ
-
ญี่ปุ่นโหมดงอน น่ารัก :man1:
รักกัน รักกัน
โคตรรักญี่ปุ่นเลย :L1:
-
อยากจะรู้จริงๆเลย ว่าตอน
พอพ่อกับแมแม่ของญี่ปุ่นผลิตญี่ปุ่นออกมาเนี่ย
ทำแบบไหนลูกถึงได้ออกมาน่ารักน่าชังซะไม่มี
ขนาดงอนยังน่าหยิกได้ขนาดนี้ โอ้ยไม่ไหวแล้ว
เด็กอะไรน่ารักเป็นที่สุดเลย อิอิ
-
ดีจังที่ไม่งอนกันนาน
เป็นไงหล่ะ แม่หมีกลัวริดซี่เลย อดอ่ะดิ :laugh:
-
ตอนที่ญี่ปุ่นบอกรักเฟียต
เราก็ชอบญี่ปุ่นมากขึ้นอีกเท่าตัว (จากเดิมก็ชอบมากอยู่แล้ว)
:L2:
-
อ่านะ มีหวานๆกันด้วย หุๆ นึกว่าจะมีแต่ฉากปู๊ดป๊าดซะแล้วเรื่องนี้ 555
-
รักกันดีกว่างอนกันนา รีบตักตวงความสุขไว้ดีกว่า เก็บไว้เยอะก็ไม่ต้อง
จ่ายดอกเบี้ย แถมไม่ต้องมีโกดังเก็บ
-
:pig4: :pig4: :pig4:
-
อิอิขนาดงอน ยังน่ารักเลย
-
ตอนนี้หวานเกินบรรยาย ขนาดชื่อตอนว่า "งอน" นะ แต่ทำไมกลายเป็น
หวานไปได้ล่ะเนี่ย น้องปุ่นน่ารักจัง ถึงจะอวบอ้วนแต่ก็ยังคงน่ารักสุด ๆ
:L1: :L1:
-
:laugh:
-
เขิลลลลล~~~~~~
น่ารักมากมายค่า เพิ่งอ่านทัน อิอิ
พ่อหมีขาวซวยแล้วน้า แม่หมีเค้าไม่ยอมเล่นหมีน้อยแล้ว เพราะกลัวเป็น ริซซี่ อ่ะ 55555
เฮ้อ ไม่มีใครใจร้ายเห็นน้ำตาญี่ปุ่นได้สักคนเดียวเลย เนอะ
ชอบมากอ่ะ เรื่องนี้ แล้วมาต่อไวไวนะคะ
รออ่านอยู่ อิอิ
-
น่ารักได้อีก :m1:
-
พอพ่อ กะ แมแม่ แย่งซีนหวาน ๆ น่ารักของคุณลูกซะแล้ววว...
แม่หมีอ้วนน่ารักขึ้นทุกวัน....งอนก็เป็นน้า...พ่อหมีขาวเอาใจหน่อย....
สงสารตอนนู๋ต่อว่าพี่เค้า....เด็กน้อยก็มีหัวใจนิ...ชอบแกล้งกันจัง :กอด1:
:จุ๊บๆ: ปลอบขวัญนู๋ญี่ปุ่น อย่างแรง กด + ให้เนะ
กะ น้อง eiky รักกัน ๆ เสมอจ๊ะ :L1:
-
:o8:
ญี่ปุ่นเอ้ยแกจะน่ารักไปไหน
:impress2:
-
:laugh:555+ คู่นี้เอ๋อได้ตลอดเรื่องแฮะ
-
:z2: :z2:
-
:จุ๊บๆ:
-
โอย... หวานจนมดขึ้น ทั้งคู่ รุ่นพี่รุ่นน้อง ทั้งคูพ่อหมีแม่มีเลย :-[
-
งอนกัน ง้อกัน น่ารักทั้งพ่อหมี แม่หมี :-[
แต่พอพ่อ กับแมแม่ขยันทำการบ้านแบบนี้ ทำไมมีญี่ปุ่นแค่คนเดียวเองเนะ :laugh:
ชอบแย่งซีนนะเค้าว่า พอพ่อกับแมแม่เนี่ย ฮ๊าฮา :m20:
-
มาดันแม่หมีอ้วน พ่อหมีขาว และ eiky
-
กรี๊ดดด น้องญี่ปุ่นของเจเจ้ตกไปอยู่หน้าสอง
คนดันเหนื่อยนะเนี่ย
อิ๊คคิวซังจ่ายค่าดันให้เค้ามาด้วย!
เค้าจิเอาสองตอนยาวๆ
:laugh:
-
มามาเดียวช่วยดันเอง
เอา
ดัน
ดัน
ดัน
ดัน
:haun4:
:laugh:
:pigha2:
ดันให้ทะลุไปเรยนะ
อิอิ
-
สนุกมากเลยเน้อ
อ่านเรื่องนี้ทีไร
ขำได้ทุกที
ขอบคุณไรเตอร์นะ
อิอิ
:L1: :L2: :3123: :pig2:
-
ลั่นล้า วาซาบิมาก เหอๆๆๆ เขียนยากอ่าน้องญี่ปุ่น อย่าว่ากันน้า จุ๊บๆๆๆๆ
(OO)
"ลูกๆค้า ตื่นได้แล้วค่า ฝนตั้งเค้ามาแล้ว เร๊ว"
เสียงคุณแม่มิซาร้องเรียกมาแต่ฝั่งริมลำธาร เฟียตรู้สึกตัวงัวเงียตื่นขึ้น คนตัวเล็กก็กอดอยู่กับอก
"แม่หมีๆ ตื่นๆ ฝนจะตกแล้ว"
"อือ"
ยังหลับตาอยู่ทำปากจุ๊บจั๊บ
"ว้าย นั่นตกแล้วลูกเฟียตเร็วๆค่า อุ้มน้องมาเร็วเดี๋ยวโดนฝนไม่สบาย"
คุณแม่มิซาวิ่งมาเก็บของให้ส่วนเฟียตก็อุ้มร่างของญี่ปุ่นขึ้น
"คุณแม่ชั่วยจับให้น้องขี่หลังผมด้วยครับ"
เฟียตร้องบอกคุณแม่มิซา พอจัดแจงท่าทางเรียบร้อยแล้วก็ลุกขึ้น ญี่ปุ่นขี่อยู่บนหลังของเฟียตที่เดินนำหน้าไปก่อน ส่วนคุณแม่มิซากับคุณพ่อก็ช่วยกันเก็บของวิ่งตามไป
"ซ่าๆๆๆ"
ฝนเทลงมาแล้ว
"แอ่ะ ครายมารดน้ำเค้าอ่า"
รู้สึกตัวตื่นขึ้นก็ดิ้นทันที
"เอ้ย อยู่นิ่งๆฝนตกเห็นไหม"
"อ่า พ่อหมีแบกเค้าหรา อิอิ ขี่ม้าเนะๆ"
พอรู้ตัวว่าร่างของตนอยู่บนหลังของเฟียตก็กระเด้งตัวใหญ่ สนุกสนานอยู่คนเดียวคนอื่นเขารีบกันหมด
"เอ้ย อย่าดิ้น เดี๋ยวปล่อยให้เดินเองนะ"
"อุ๊ นิ่งก็ได้เนะ อิอิ"
ยอมนิ่งแต่โดยดีเอามือกอดคอเฟียตแน่นเอาหน้าซุกอยู่ตรงซอกคอของเฟียต
"พ่อมหีขาว"
"หือ อะไร"
"แบกเค้าบ่อยๆได้ไหมอ่า เค้าชอบเนะ"
พูดแล้วอายหน้าแดง
"กูไม่แบก มึงก็ขี่กูอยู่แล้วนี่"
"แอ่ะ พ่อหมีขาวอ่า เค้าเขินเนะ อิอิ"
เฟียตก็เข้าใจแหย่พออายก็ดิ้นใหญ่ จนคนตัวใหญ่ต้องร้องปรามเอาไว้ กว่าจะถึงบ้านก็เปียกปอนกันทุกคน
"เนตรนารีมิซา เปียกเลยน้า"
"รุ่นพี่ก็เปียกนะคะ อิอิ มิซาเซ็กซี่ไหมอ่ะค้ารุ่นพี่"
"มากจ๊ะ ไปอาบน้ำกัน"
ไม่ได้สนใจลูกเลย คนเป็นแม่ก็โพสต์ท่าเหมือนนางแบบนิตยสาร คนเป็นพ่อก็ชมทุกท่วงท่า
"อ่า แมแม่อ่า จุ๊จิ๊กันอีกแล้วอ่า"
"อุ๊ย ลูกเห็นเลย รุ่นพี่อ่ะ มิซาอายจัง"
ทำท่าอายม้วนไป
"คุณลูกไปอาบน้ำก่อนเร็ว เดี๋ยวไม่สบาย เดี๋ยวพอพ่อจะชงโอวัลตินร้อนๆให้น้า"
"อิอิ พอ่หมีขาว เราไปอาบน้ำกันเนะ"
ญี่ปุ่นหัวเราะชอบใจ เฟียตพยักหน้าอมยิ้มแล้วถือผ้าเช็ดตัวตามคนตัวเล็กเข้าไปในห้องน้ำ พอออกมาก็มากันมากินโอวัลตินร้อนนั่งเล่นเกมอยู่
"วันนี้แมแม่ทำหม้อไฟให้กินดีกว่าน้า ของทะเลยังเหลืออยู่เยอะแยะเลย"
"เย้ๆ หม้อไฟเนะ"
ญี่ปุ่นร้องออกมาทั้งที่ตาจับจ้องอยู่ที่เกม คุณแม่มิซากับคุณพ่ออาบน้ำเสร็จแล้วก็ช่วยกันทำกับข้าว บ้านนี้มีแต่กินกับนอนจริงๆ เฟียตน้ำหนักขึ้นไม่รู้ตัว ส่วนญี่ปุ่นก็เป็นเร่องปกติ แก้มป่องออกมา พากันกลมทั้งพ่อหมีแม่หมี
"ลูกเฟียตคะ คุณแม่ขอคุยด้วยอีกรอบสิคะ"
พอกินข้าวเสร็จคนตัวเล็กนั่งเล่นเกมกับคุณพ่ออยู่ คุณแม่มิซาจึงมาสะกิดเรียกเฟียตให้ไปคุยด้วย
"ครับคุณแม่"
ไม่รู้สึกประหม่าเหมือนตอนแรก
"อีกไม่กี่วันก็กลับแล้ว แม่ฝากน้องด้วยนะลูก เราก็เห็นว่าญี่ปุ่นน่ะน้องมันไม่มีจริตอะไร ใครบอกอะไรมันก็จำเอา แม่เลี้ยงของแม่มาแบบนี้ ยังไงๆ แม่ก็ฝากพ่อเฟียตดูน้องให้แม่หน่อยนะ"
ผ่อนลมหายใจระบายออกมา คุณแม่มิซาจ้องหน้าเฟียต
"ครับคุณแม่ ผมสัญญาครับ"
เฟียตรับปากเป็นมั่นเหมาะ ยิ้มออกมา "ไม่ต้องบอกผมหรอกครับคุณแม่ ตั้งแต่เจอมันแล้ว ผมอยากจะดูแลมันไปตลอดล่ะครับ เพราะมันเป็นหวานใจของผม" เฟียตตอบในใจ สักพักก็พากันขึ้นนอน เฟียตก็กอดร่างเล้กเอาไว้ในอก ส่วนคนตัวเล็กก็เหมือนเคย งัดเอาหมีขาวน้อยออกมาเล่นอย่างสนุกมือ ไม่มากไปกว่านี้เพราะกลัวว่าจะเป็นริดสีดวง กลัวจริงจัง เฟียตเองก็ไม่อยากจะทำอะไรมากเพราะอยากจะถนอมไว้นานๆเช่นกัน ทั้งคู่หลับไหลไปด้วยมีเสียงสายฝนกระทบหลังคาขับกล่อม
วันที่ต้องกลับเข้าโรงเรียน คุณพ่อเตรียมของฝากเต็มท้ายรถมีทั้งเงาะมังคุด ทุเรียนทอด ส่วนคุณแม่มิซาก็เตรียมพวกของใช้ประจำวันที่ลูกชายชอบให้เซ็ท เพราะของใช้ของญี่ปุ่นคุณแม่มิซาจะสั่งจากในเวบแล้วให้เขาไปส่งให้ที่หอ ไม่อยากจะบอกว่าเป็นของจากญี่ปุ่นแท้ๆทั้งนั้น เพราะลวดลายประหลาดๆที่เมืองไทยเขาไม่ทำกัน พอร่ำรากับคุณแม่มิซาเสร็จก็ขึ้นไปนั่งบนรถ
"คิดถึงแมแม่บ้างนะค้าลูกญี่ปุ่นของแมแม่"
คุณแม่มิซาน้ำตาคลอ
"เค้าคิดถึงแมแม่ตลอดเนะ"
"ฝากน้องด้วยนะพ่อเฟียต"
น้ำตาไหลออกมา เฟียตเองก็ทำตัวไม่ถูก นี่ส่งลูกไปเรียนหรือไปรบกันหว่า
"ลูกญี่ปุ่น ลูกญี่ปุ่นของแมแม่"
พอรถเคลื่อนตัวออกจากบริเวณบ้านก็ร้องออกมาเสียงดัง วิ่งตามรถเอามือทาบกระจกร้องไห้น่าเวทนายิ่งนัก
"เอ่อ"
เฟียตร้องออกมาตกใจกับสิ่งที่เห็น
"ไม่ต้องตกใจหรอกลูกเฟียต มิซาเขาก็เป็นแบบนี้ล่ะ เก็บอารมณ์เอาไว้เล่นมิวสิคกับพ่อ อิอิ"
"แมแม่ตาหลกอ่า"
เป็นงั้นไป เฟียตเกาหัวแกรกๆ ไม่เคยเจอ
"แมแม่ชอบเล่นมิวสิคเนอะพอพ่อ อิอิ ตีบทแต๊กแตก"
ญี่ปุ่นเสริมแล้วหัวเราะคิกคักพอใจ ท่าทางของคุณแม่มิซาเหมือนคนรักโดนพรากไปเหมือนในละครซีรี่ของญี่ปุ่น แอ๊คติ้งได้เนียนมากมาย เฟียตยิ้มออกมา เฮ้อ ครอบครัวหรรษาจริงๆเชียว
"พ่อหมีขาวแกะหนมให้เค้ากินหน่อยดิ"
พอรถออกจากบ้านได้ไม่ถึงร้อยเมตรก็ร้องหาของกินทันที เฟียตเองก็ไม่ว่าอะไรควานหาถุงขนมมาแกะให้ คนตัวเล็กก็ลั่นล้าได้สักพักก็ง่วงนอนลงบนตักของเฟียต ส่วนคุณพ่อก็คุยอยู่กับเฟียตสัพเพเหระไป เฟียตเพิ่งจะรู้ว่าที่ญี่ปุ่นโม้แตกแหลกรานนี่ได้มาจากใคร คนเป็นพ่อนี่เอง ช่างเป็นส่วนผสมที่ลงตัวเสียจริง พอถึงโรงเรียนก็บ่ายแก่ๆแล้ว เฟียตกับคุณพ่อช่วยกันยกของลงจากท้ายรถ ญี่ปุ่นก็หอบของใช้ตัวเองขึ้นหอไปก่อน
"อาโหลๆ บอย ปลาดุกมาอ่ะยัง"
เปิดประตูพวดพราดเข้าไป
"แว้กก ญี่ปุ่น"
บอยร้องออกมาเพราะทั้งสองกำลังคลุกวงในกันอยู่
เอ้ยไอ้หญ้าแห้ง ทำไมมึงอ้วนจังเลยวะ"
เอกทำตีมึนไม่รู้เรื่องแต่บอยรีบผละออกไปคว้าเสื้อผ้ามาใส่
"แอ่ะ ครายอ้วน เรามะอ้วนเนะ เราอวบเฉยๆ นายสองคนจุ๊จิ๊กันตลอดเวลาเลยเนะ ระวังน้าบอย เดี๋ยวนายจาเป็นริดซี่น้า พ่อหมีขาวบอก"
"หือ ริดซี่อะไรอ่ะปุ่น"
"ก็แหย่มากๆเนะ จาเป็นริดซี่ มีเลือดออก เจ็บเนะ"
"จริงเหรอ บ้าริดสีดวงอ่ะเหรอ"
บอยร้องขึ้นมาทำหน้าตกใจ
"มะเชื่อก็ตามใจเนะ ที่บ้านเราอ่า มีคนเป็นริดซี่เนะ อืออึ๊มะได้เลยอ่า เลือดไหลๆ ไปโรงบาลตลอดเนะ น่ากั๊ว น่ากลัว"
หลอกเพื่อนอีก บอยถึงกับหน้าซีด
"เว้ย ไอ้บ้า มันไม่ได้เป็นกันง่ายๆนะเว้ย"
เอกร้องขึ้นเพราะเห็นบอยท่าทางจะเชื่อคำโม้แหลกของญี่ปุ่น
"แอ่ะ ก็นายมะได้โดนแหย่เนะ บอยลองแหย่ปลาดุกบ้างดิ อิอิ ให้ปลาดุกเป็นริดซี่เนะ จาได้รู้สึก"
"แว้กก ไอ้บ้า อย่าไปเชื่อมันนะแม่หมูน้อย มันโกหก"
"อิอิ นี่ๆไปช่วยพอพ่อเรากะพ่อหมีขาวยกของดินายสองคนอ่า เรามีของมาฝากเนะ"
เปลี่ยนเรื่องไป เอกทำหน้าหงุดหงิดจะทำรักกันทีไรมีเจ้าตัวดีโผล่มาทุกทีสินะ พอเปลี่ยนเสื้อผ้าเสร็จก็ลงไปช่วยยกของทักทายกับคุณพ่อแต่ก็แปลกใจที่เห็นเฟียต
"พี่เฟียต"
ทั้งสองอุทานขึ้นพร้อมกัน
"ทำไมวะ ไม่เคยเห็นกูรึไง ร้องซะไอ้พวกนี้นี่"
"อ่า ทำไม บ๊วมบวมอ่ะพี่"
ทั้งสองหัวเราะออกมา
"เอ้ย ใครวะบวม"
เสียกำลังใจไปทันที รีบจับตามหน้าตัวเอง
"ลูกๆ ก็แม่มิซาเค้าเลี้ยงดีนี่จ๊ะ อวบๆแบบนี้ล่ะจะได้สมบูรณ์ เราสองคนผอมไปนะพ่อว่า กินเยอะๆน้า"
เป็นงั้นไปเรื่องเข้าข้างลูกนี่ไม่มีใครเกิน
"อ้าว แล้วไอ้เปี๊ยกไปไหนวะ"
เฟียตถามหาญี่ปุ่นเพราะไม่เห็นลงมาด้วย
"โหพี่ รายนั้นน่ะ นอนกลิ้งอยู่บนเตียง มันขี้โกงจะตาย"
"หือ จริงเหรอลูก ตายจริงลูกญี่ปุ่น ทำไมทำตัวแบบนี้นะ"
"เอก"
บอยร้องปรามเพราะสีหน้าของคนเป็นพ่อไม่สบายใจ พอขึ้นไปบนห้องก็เห็นญี่ปุ่นนอนกลิ้งอยู่บนเตียงจริงๆ
"ตายแล้วลูกญี่ปุ่น ฉลาดจริงๆเล้ย ลูกพ่อ"
"แอ่ะ"
ทั้งสามคนมองหน้ากัน ทำหน้าสุดเซ็ง
"เอ้ย แกสองคนรีบๆเข้าดิ ยืนอึ้งทำแป๊ะไรวะ เร็วๆ"
เฟียตร้องทัก ทั้งสองสะดุ้งรีบยกของไปวาง
"อิอิ เดี๋ยวเค้าให้บอยกินมังคุดเนะ มังคุดพอพ่อเค้าส่งนอกน้าจาบอกให้"
ญี่ปุ่นกระเด้งตัวออกจากที่นอนวิ่งไปแกะกล่องทันที บอยกับเอกยืนมองตาเขียว แต่พอเห็นลูกมังคุดก็ทำตาโต
"โอ้โห ลูกเบ่อเร่อเลยอ่ะ"
"กินเยอะๆเลยลูก มีเงาะอีกน้า"
ญี่ปุ่นก็จัดแจงแกะกล่องออกแบ่งให้เพื่อนๆกินกันอย่างสนุกสนาน พอถึงเวลากลับก็ลงไปส่งคุณพ่อด้วยกัน
"ขับรถดีๆนะครับคุณพ่อ"
เฟียตบอก
"พ่อฝากน้องด้วยนะพ่อเฟียต"
"ครับ คุณพ่อ คุณพ่อไม่ต้องห่วงครับ"
"พอพ่อ ปิดเทอมหย่ายพาเค้าไปเที่ยวไกลๆหน่อยน้า เค้าเบื่อลำธารแล้วอ่า"
"ได้สิคุณลูก เดี๋ยวพอพ่อจะไปบอกแมแม่ให้เตรียมทริปไว้ให้คุณลุก"
กอดร่ำรากันอยู่ พอคุณพ่อกลับไปทั้งสี่คนก็เดินขึ้นหอไป
"บอยๆ ไปเที่ยวหนุกป่ะ"
"ก็ดีนะปุ่น แต่เชียงรายฝนตกอ่ะ ไม่ค่อยหนุก"
"จริงหรา ไม่เหมือนเราเนอะ พ่อหมีขาว เราเห็นปลาโลมาเนะ ตัวย้ายหย่าย"
โม้อีกตามเคย
"จริงเหรอปุ่น อยากไปจังเลย เราไปกะปุ่นก็ดีเนอะ"
"อ้าวบอย"
เอกเคืองทันที
"อิอิ ปิดเทอมคราวหน้าไปกะเราดิ เนอะๆพ่อหมีขาวเนอะ หนุ๊กหนุก มีอะไรเที่ยวเยอะแยะเลย"
เฟียตทำหน้าเซ็งแต่ก็ไม่อยากจะขัดเพราะรู้ดีว่าคนของตัวเองเป็นอย่างไร
"ไอ้เปี๊ยก ไปกลับห้องเรา"
เฟียตร้องขึ้นเพราะรู้สึกอยากจะอาบน้ำ
"อ่า ปุ่นนายจะไปนอนกะพี่เฟียตเหรอ"
"อิอิ เค้าก็ไปนอนกะฝามีเค้าเนะ เดี๋ยวเราจาเห็นบอยจุ๊จิ๊กะปลาดุก อิอิ"
"แอ่ะ"
พูดไม่ออก ได้แต่พยักหน้าเออออตาม ญี่ปุ่นเอาของฝากไว้ที่ห้องของตัวเองแล้วหอบเป้เดินตามเฟียตไป พรุ่งนี้ก็เปิดเรียนตามปกติแล้วเด็กนักเรียนส่วนใหญ่กลับเข้าหอกันวันนี้ หอของเฟียตเองก็มีคนแน่นอยู่ตรงหน้าหอ ต่างก็คุยกันเล่าเรื่องที่ไปเที่ยวมาตอนปิดเทอม
"เฮ้ย ไอ้เฟียต ฮ่าๆ ทำไมมึงอ้วนจังวะ"
พอเดินไปถึงหน้าหอเพื่อนๆก็ร้องทักมาแต่ไกล
"เว้ยเฮ้ย ดูไอ้เปี๊ยก อ้วนคู่กันเลยนะมึง"
"แอ่ะ พ่อหมีขาวเขาว่าพ่อหมีขาวอ้วนอ่ะ อิอิ"
"เค้าว่ามึงนั่นล่ะ อย่ามาล้อนะเว้ย อ้วนแป๊ะไรวะ"
เฟียตตะโกนตอบเพื่อนไป
"โหนะมึง ดูแก้มมึงดิไอ้เฟียต ฮ่าๆ กลมเชียวนะมึง"
"ไอ้เบนซ์ กวนตีนนะมึง"
"เออไอ้เฟียตปิดเทอมมึงไปไหนมาวะ ท่าทางจะแดกอย่างเดียวนะมึง"
เพื่อนๆต่างกรูกันเข้ามาล้อ
"ไอ้เปี๊ยก แก้มป่องเชียวนะมึง ฮ่าๆ"
"แอ่ะ เค้ามะอ้วนน้า พ่อหมีขาวอ่ะอ้วน กินเอ๊ากินเอา"
"ขึ้นห้องไปเลยไอ้เปี๊ยก ไปๆ"
เฟียตดันหลังให้ญี่ปุ่นเดินขึ้นหอไป เพราะยิ่งอยู่เหมือนจะยิ่งเผากันเอง
"เฮ้ย มึงไปบ้านไอ้เปี๊ยกมาเหรอ"
ฟอร์ดถามขึ้นหลังจากที่ญี่ปุ่นเดินขึ้นห้องไปก่อน หน้าย่นแต่ก็ยอมเดินขึ้นห้องไป
"เออ มันพากูกินกับนอนทั้งวันเลยว่ะ ขึ้นกี่โลไม่รู้"
"เฮ้ย ตกลงมึงเอาแน่แล้วเหรอวะไอ้เปี๊ยกน่ะ ฮ่าๆ เสือสิ้นฤทธิ์เลยนะมึง แน่ว่ะไอ้เปี๊ยก เอาไอ้เฟียตอยู่หมัดเลยเว้ย"
เบนซ์ล้อเลียนจับนั่นจับนี่อยู่
"ไอ้นี่เดี๋ยวเถอะมึง ไปอาบน้ำดีกว่าโว้ย เมียกูรอ"
"แหมมึง พอมีเมียหน่อยห่างเพื่อนเลยนะ"
"อ้าว เมียนี่หว่า กูรักของกูอ่ะ ใครจะทำไม ยิ่งอยู่ใกล้ยิ่งรักเว้ย ฮ่าๆๆ พวกมึงคงไม่มีสินะ"
เฟียตเดินขึ้นห้องไปปล่อยให้เพื่อนทำตาร้อนมองหน้ากันอยู่
"พ่อหมีขาวๆ เค้าอ้วนจริงๆหรา มะเห็นอ้วนเนะ แค่อวบๆ อิอิ"
"อ้วน นี่ล่ะเขาเรียกอ้วน ดูดิ กูเลยพลอยอ้วนตามไปเลย"
"หือหนายพ่อหมีขาวมะเห็นอ้วนเนะ อิอิ อวบๆ"
เดินไปจับท้องของเฟียตดึงเสื้อขึ้นตบเบาๆหัวเราะคิกคักอยู่
"คราวนี้ก็อย่าแดกเยอะล่ะ ลดๆบ้าง"
"เอ๋ เราจาลดน้ำหนักกันเนะ อิอิ"
ทำท่าเป็นจริงเป็นจังไป
"เออ ไปอาบน้ำดิ เหนียวตัว"
"เอ่ พ่อหมีขาวๆ"
"อาราย"
"เค้าหิวอ่า"
"แว้กก เพิ่งบอกไปจะลดน้ำหนัก อะไรของมึงวะ"
"ก็เค้าหิวอ่า"
"กูว่าแล้ว เหอๆๆ มีเมียเป็นหมูก็คราวนี้ล่ะกู"
เฟียตบ่นแล้วเดินลงไปข้างล่าง เดี๋ยวนี้รู้งานพอคนตัวเล็กบ่นหิวก็หาให้กินทันที
:-[ :-[
เขียนโดย eiky
-
ครอบ ครัวนี้ ทำ เฟียต อ้วน เลยเชียว 555+
:L2: :L2:
-
ว๋า เดี๋ยวหมีดำมาเห็นจะตกใจแค่ไหนเนี่ยะ
-
55+++ขอบคุณนะคะไรเตอร์ ฮาได้อีกทั้ง ครอบครัวเลย ครอบครัวหรรษา จริงๆกลับมาโรงเรียนเเล้ว เเต่สงสาร บอย+เอก อะโดนขัดจังหวะ ตลอด
-
กรี๊ดดดดด ยิ่งอ่านยิ่งรักหนูญี่ปุ่นตัวป่วน ทำไมน่ารักอย่างนี้
เอ่อ แต่แม่มิซา กับพอพ่อ นี่แปลกของจริงนะเนี่ย 555
มาต่ออีกนะ รอหนูญี่ปุ่นจ๊ะ
-
ปิดเทอมก็มีแต่กิน แล้วก็นอน
ไม่อ้วนก็ให้รู้กันไป
-
กินทั้งน้ำกินทั้งเนื้อเลยนะหนู :m20:
-
ดีจะตายอ้วนๆอ่ะ
เวลาไปไหนก็ไม่ต้องเดิน
ใช้กลิ้งเอา :laugh:
-
มีเมียเป็นหมู ตัวเองก็ต้องกลายเป็นหมูด้วยไง จะได้กลมกลืนนะเฟียต :jul3:
-
ครอบครัวหรรษาจริงจริ๊งง
น่ารักกันทั้งพ่อทั้งแม่ทั้งลูกปุ่นเรยอ่ะ
งิงิ สงสัยตาเฟียตกับหนูปุ่นจะลดความอ้วน
คงม่ะช่ายว่าลดเสรจ
กินอีกหรอกนา
แบบนี้น่าจะเปลี่ยนเปนชื่อพ่หมู กับแม่หมู แทนเอกกะบอยไปเรยดีแมะ :pigha2:
-
:laugh:คู่หมีอ้วน :laugh:
-
สงสัยทั้งคู่จะเป็นคู่แม่หมีพ่อหมีขาวตัวจริง ๆ ซะละมั้ง
แต่ยังไงก็น่ารักเหมือนเิดิมนะจ๊ะ :กอด1:
-
ทามมายคู่นี้รักกันหวานแหววขนาดนี้
หวานจนอิจฉาแล้วนะ อิอิ
-
ตัวกลมหมดแล้ว
ทั้งพ่อหมี แม่หมี :pigha2:
-
เหอะๆ พากันอ้วนซะงั้น :laugh:
-
เฟียต เลี้ยงญี่ปุ่นดีๆน้า พอมันอ้วนได้ที่ก็เอามันไปขายที่โรงฆ่าหมูเลย :z3:
โรงเรียนจะเปิดเทอมแล้ว
โฟคกลับมาเข้าฉากซะที
คิดถึงมันเหลือเกิน
+1 อิ๊คคิวซัง :กอด1:
-
แหมอ้วนก็รักนะ :o8:
-
กระบวนโม้ไม่มีใครเกินไอ้หญ้าแห้ง 5555
-
+1 ให้คุณ eiky (ชอบมากเลยตอนนี้ลงได้ยาวสะใจ) อ่านแล้วมีความสุขจัง
ขนาดปิดเทอมเล็กยังกลับมาเรียนแบบอวบอ้วนทั้งคู่เลย ถ้าปิดเทอมใหญ่สงสัย
ทั้งพ่อหมีขาว+แม่หมีอ้วน จะต้องกลายเป็นหมียักษ์กลิ้งกลับมาเรียนแน่นอน
แต่ถึงอ้วนยังไงก็ยังรักนะจ๊ะ ..... :pig4:
-
น้องปุ่นเลยจำแต่คำว่าอวบๆๆอย่างเดียวเลย....น่ารักเนะ อิอิ
-
จากหมีได้เป็นหมูแน่ๆเลยทีนี้
:laugh: :laugh: :laugh:
-
อ้วนกลมกันหมดเลย เหอะๆ :pigha2:
-
ฮ่าๆ :pandalaugh:
-
แม้แต่เฟียตยังอ้วนไปด้วยเลย 555
อ่านเรื่องนี้ทีไรจิตแจ่มใสทุกที
อยากรู้จังว่าละลดได้ไหมน้ำหนักเนี่ย
-
แม่หมูน้อย อ๊ากกกกกกกกกกกกกกก
เข้าใจเรีกยกัน
คู่นี้สุดบรรยายพ่อๆๆกะแม่หมีขาวเลย
กร๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกก
โอ๊ยน่ารักมากกกกกก
มาอ่านทีไรได้ยิ้มกลับไปทุกที
หลงรักญี่ปุ่นกับพี่เฟียตมากกกก
-
สูตรลดน้ำหนัก
เป็นสูตรลดน้ำหนัก 7 วัน ค่ะ โดยก่อนรับประทานอาหาร ให้ดื่มน้ำก่อน 2 แก้ว และจัดอาหารแต่ละมื้อ ดังนี้
วันที่ 1
มื้อเช้า : น้ำผลไม้ หรือโยเกริต์
มื้อกลางวัน : ไข่ต้มสองฟอง
มื้อเย็น : สลัดผัก
วันที่ 2
มื้อเช้า : น้ำผลไม้หรือกาแฟไม่ใส่น้ำตาลไม่ใส่ครีม
มื้อกลางวัน : ไข่ต้มสองฟอง
มื้อเย็น : โยเกิรต์
วันที่ 3
มื้อเช้า : โยเกิรต์หรือกาแฟไม่ใส่น้ำตาลไม่ใส่ครีม
มื้อกลางวัน : เกาเหลาลูกชิ้นหมู
มื้อเย็น : สับปะรด 1 ชิ้น
วันที่ 4
มื้อเช้า : ขนมปัง 1 แผ่น น้ำผลไม้หรือกาแฟไม่ใส่น้ำตาลไม่ใส่ครีม
มื้อกลางวัน : สลัดผักและไก่ย่าง 1 ชิ้น
มื้อเย็น : โยเกิรต์
วันที่ 5
มื้อเช้า : น้ำผลไม้หรือกาแฟไม่ใส่น้ำตาลไม่ใส่ครีม
มื้อกลางวัน : ส้มตำและไก่ย่าง 1 ชิ้น
มื้อเย็น : สลัดผัก
วันที่ 6
มื้อเช้า : น้ำผลไม้หรือกาแฟไม่ใส่น้ำตาลไม่ใส่ครีม
มื้อกลางวัน : ปลานึ่งหรือปลาเผา
มื้อเย็น : นมสด
วันที่ 7
มื้อเช้า : ข้าวสวย 1 ทัพพี และหมูย่าง 1 ชิ้น หรือ ข้าวสวย 1 ทัพพี และไข่ต้ม 1 ลูก
มื้อกลางวัน : เกาเหลาลูกชิ้นหมู
มื้อเย็น : สับปะรด 1 ชิ้น
ส่วนวันที่แปด มื้อเช้า มื้อกลางวัน มื้อเย็น สามารถรับประทานอาหารอะไรก็ได้ตามใจชอบ แต่ถ้าอยากลดน้ำหนักต่อให้เริ่มรับประทานเหมือนที่ทำตั้งแต่วันแรกค่ะ
เอามาฝากเผื่อพ่อหมีกับแม่หมีขาวจะสนใจ :jul3:
-
คุณแม่มิซาเลี้ยงดีจริงอะไรจริง
พ่อหมีขาวตัวบวมขึ้นเลย :laugh:
ครอบครัวญี่ปุ่นน่ารักดีเนาะ
:L2:
-
ดีที่เปิดเทอมก่อนน๊า
ไม่งั้นพ่อหมีแม่หมีได้อ้วนกว่านี้แน่ๆเลย
ขำคู่เอกบอย จะทำไรกันแต่ละที
ต้องมีน้องญี่ปุ่นเจอทุกทีเรยอ่า ฮ่าๆ
-
:m20: ยอมเค้าเลยจริงๆว่ะ ฮ่าๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
-
:pig4: :pig4: :pig4:
-
:pigha2: :m20:
-
+5555555
จากพ่อหมี แม่หมี
จากลายเปฌ็นพ่อหมู กะแม่หมูเอาอะดิ
เอ๊ะ ไม่ได้ๆ
ซำ้กะสองคนนั่น
เหมือนเดิมน่ะดีแล้ว
ลดเน้อ....หมีทั้งหลาย
-
เด็กขี้โม้ตัวป่วนสุดน่ารัก.....
ไปหลอกบอยแบบนั้น....มีหวังเอกได้อดบ้างแน่
มาให้ :จุ๊บๆ: ซะดี ๆ เถอะแม่หมีอ้วน(หมั่นเขี้ยว)อ่ะ
:กอด1: น้อง eiky กด + แถมท้ายด้วยความคิดถึง
-
เพิ่งบอกจะลดน้ำหนักอยู่แหม่บๆ
หิวอีกแล้ว
แล้วมันจะได้ลดมั้ยคะน้ำหนักเนี่ย :laugh:
-
:laugh: เลี้ยงเีมียดีจริงๆ นะพ่อหมี
-
แอ๋ อ้วนกันใหญ่เลย
อย่าลืมกลับไปซ้อมแบตกันเยอะๆน้า จาได้หุ่นดีๆ :-[
-
มาดันน้องญี่ปุ่น เด็กในฮาเลมของเจเจ้ :-[
-
:pigha2:จากพ่อหมีกลายเป็นพ่อหมูซะงั้น
-
รักทุกคนน้า อิอิ มาแล้วเน้ มาแล้วเน้
(อยากเก็บเธอไว้ทั้งสองคน)
พอเช้าทั้งสองคนก็เดินไปโรงเรียนพร้อมกัน เสียงทักจากเพื่อนรุ่นพี่รุ่นน้องดังตามรายทาง
"เอ๋ ทำมายเค้าว่าพ่อหมีขาวอ้วนเนะ อิอิ"
"ไอ้บ้า มึงนั่นล่ะ ดูดิยังกะตุ่ม"
"แอ่ะ เค้ามะอ้อวนซะโหน่ย พ่อหมีขาวๆ"
"อะไร"
"กินข้าวปะ เค้าหิวเนะ"
"น่าน ยังไม่ทันขาดคำชวนแดกอีกแล้ว แบบนี้จะลดได้เหรอวะ"
"ก็เค้าหิวอ่ะ ไม่กินข้าว สมองมะทำงานน้า"
เข้าใจพูด เฟียตส่ายหน้าแล้วพาเดินไปซอกตึกแถวหน้าโรงเรียน
"เอ๋ กินข้าวขาหมูป้าดีกว่าเนะ คิดถึง"
"เฮ้ย เล่นของหนักเลยนะมึง ไม่เอา กินข้าวผัดนี่ล่ะง่ายๆไม่อ้วน"
"แอ่ะ พ่อหมีขาวอ่า"
ทำหน้าย่นแต่ก็ยอมเดินตาม พอเข้าแถวเสร็จก็แยกย้ายกันขึ้นห้อง ญี่ปุ่นเอามังคุดมาฝากเพื่อนๆและครูที่ปรึกษา
"ต๊าย ญี่ปุ่นคะ อวบไปไหม อิอิ น่ารักเชียวแก้มป่องเลย"
อาจารย์วารุณีทักเมื่อเห็นหน้าญี่ปุ่นโผล่เข้าไปในห้อง
"อิอิ ญี่ปุ่นกินเยอะไปหน่อยคร้าบ เอามังคุดมาฝากจารย์ด้วยน้า"
"อุ๊ย ตายน่ารักจริงๆ ว้ายลูกโตมากเลยญี่ปุ่น นี่สวนที่บ้านเหรอคะ"
"เนะ สวนญี่ปุ่นมีแต่ลูกโตโตน้าจารย์ อิอิ ส่งออกนอกน้า"
กับอาจารย์ยังไม่เว้นโม้แหลก พอเสร็จก็เดินกลับห้อง
"เราว่านายต้องกินกะนอนอย่างเดียวแน่เลยปุ่น ดูกางเกงดิ อิอิ"
บอยหัวเราะคิกคักเมื่อตอนเบรคคาบเรียน
"เอ๋ ทำมายอ่าบอย"
"ก็ก้นนายอ่า ปลิ้นออกมาเลยอ่ะปุ่น"
"เออ จริงด้วย แน่นไปหมด มึงไม่อึดอัดเหรอไอ้หญ้าแห้ง"
"แอ่ะ มะอึดอัดเนะ เรามะอ้วน เราแค่อวบๆเนะ"
"เออ ปุ่นพี่เฟียตกลับบ้านกะนาย พ่อแม่นายไม่ว่าเอาเหรอ"
บอยถามขึ้นอยากรู้
"ม่ายเนะ พอพ่อแมแม่เราน่าร้าก เราบอกว่าเป็นฝามีพอพ่อ แมแม่ก็ไม่ว่าอารายเนะ"
"แว้กกก บอกแบบนั้นเลยเหรอ"
ทั้งสองอุทานขึ้นพร้อมกัน
"ทำมายอ่า ก็พ่อหมีขาวเป็นฝามีเราเนะ"
"เอ่อ กล้าจริงๆปุ่น แล้วแม่ไม่ว่าเอาเหรอ"
"ม่ายเนะ แมแม่ชอบพ่อหมีขาวเราเนะ ทำบาร์บีคิวให้กินด้วยน้า อิอิ"
หันไปหาเอกทันที
"เอ่อ บอย เราว่าพ่อเราคงไม่เหมือนพ่อไอ้หญ้าแห้งหรอกนะ"
เอกทำหน้าเจื่อนไป
"ดีจังเลยเนอะ พ่อแม่นายไม่ว่าอะไรอ่ะ นี่ถ้าพ่อแม่เรารู้ว่าคบผู้ชายมีหวังโดนจับย้ายโรงเรียนแน่ๆ"
บอยพูดออกมาสายตาดูวิตกกังวล
"เอ๋ ทำมายอ่า ก็ลูกมีฝามีเนะ มะเห็นเป็นไร"
ทำท่าไม่เข้าใจ บอยส่ายหน้าแล้วเดินกลับเข้าห้องเรียนไป พอเปิดเทอมมาญี่ปุ่นก็ยังคงเป็นจุดสนใจของเพื่อนๆอยู่เช่นเคย มีเพื่อนๆเข้ามาถาม ทักทายอยู่ตลอดเวลาที่ว่างจากเรียน
"ไปแล็ปกันปะ เดี๋ยวเรียนเคมีแล้ว"
บอยชวนหอบสมุดลุกขึ้น
"ปลาดุกๆ ถือหนังสือให้บอยดิ นายเป็นแฟนบอยมะใช่หรา"
บอกเขาอีก เอกทำหน้าเหรอหรามาแย่งสมุดไปจากมือบอย
"เอ้ย นั่นพี่โฟคนี่"
บอยอุทานออกมา โฟคเองก็เดินอยู่กับเพื่อนๆ เหมือนจะไปแล็ปเหมือนกัน
"โอ้ พระเจ้าจอร์จ พี่โฟคทำไมหล่อฟาดแบบนี้วะ"
เอกร้องออกมา
"หนายๆ อ่า หมีดำๆ หมีดำไปหนาย"
พอเห็นหน้าโฟคก็ร้องออกไปวิ่งเข้าไปหา โฟคหันมายิ้มแต่สักพักก็ทำหน้าตึงเหมือนเคย ทำเป็นไม่สนใจ
"หมีดำไปหนายอ่า ทำไมมะพูดเนะ"
เข้าไปยืนใกล้ๆเงยหน้าขึ้นมองคนร่างสูง โฟคตัดผมเกรียนสกินเฮด ผิวพรรณดูผุดผ่องขึ้นหน้าตาดูหล่อเหลา ไรหนวดบางๆคลุมริมฝีปากอยู่
"ไปเรียน"
ตอบเสียงห้วนพูดโดยไม่มองหน้าเดินต่อไป
"เอ้ย ไอ้เปี๊ยก ทำไมมึงอวบจังวะ ก้นเต็มกางเกงเลยนะมึง"
โด่งเพื่อนสนิทของโฟคร้องทักขึ้น
"แอ่ะ มองก้นเค้าหรา นิสัยมะดีน้า"
เอามือปิดก้นไว้ อายหน้าแดง โฟคเองก็แอบอมยิ้มแต่เดินหนีไปแล้ว
"เอ๋ หมีดำเป็นอารายเนะ ไม่ทักทาย หยิ่งหราๆ"
ไม่ยอม วิ่งตามไปกระตุกแขนของโฟค
"หมีดำๆ เค้ามีมังคุดมาฝากน้า เดี๋ยวเอามาให้น้า"
"เอ้ย ปล่อย กูจะไปเรียน ยุ่งจังวะมึง"
"แอ่ะ ทำมายอ่า มะคุยกะเค้า"
ญี่ปุ่นทำหน้าย่นโดนสะบัดมือออก
"เฮ้ย ไอ้โฟค มึงก็คุยกะมันหน่อยดิวะ ดูหน้าดิ จะร้องไห้อยู่แล้วนั่น"
"กูไม่ใช่ผัวมันนี่หว่า กูจะไปคุยกับมันทำไมวะ"
พูดแล้วหน้าเครียดดำลงทันที ญี่ปุ่นเดินกลับไปหาเพื่อนแล้ว
"มีอะไรเหรอปุ่น เหมือนทะเลาะกันเลยอ่ะ"
บอยมองดูอยู่จับบ่าญี่ปุ่น
"หมีดำเป็นไรมะรู้อ่า มะคุยกะเค้า"
"โอ้ย ไอ้หญ้าแห้ง มึงจะให้พี่เขาคุยยังไงวะ เค้าอกหักมึงไม่รู้เหรอ"
เอกร้องขึ้น ญี่ปุ่นทำหน้าไม่ถูก จริงสินะ โฟคเคยบอกรักญี่ปุ่นก่อนเฟียตเสียอีก แต่ตอนนั้นไม่ได้รู้สึกอะไร แต่ตอนนี้รู้สึกแปลกๆในใจ ความรู้สึกใหม่เกิดขึ้นแล้ว
"ทำมายอ่า อกหักแล้วไม่คุยกะเราหรา"
"ไอ้นี่ พี่เขาคงเสียใจโว้ย เห็นตำตาอยู่ทุกวัน มึงรู้ไหมกูเคยคุยกะพี่โด่ง เขาบอกว่าพี่โฟคอ่ะ เก็บตัวอยู่ทั้งเทอมนะมึง ข้าวปลาก็ไม่กิน เรียนก็ตก แบดฯก็ไม่ไปซ้อม น่าสงสารพี่เขาออก เพราะมึงนั่นล่ะ"
"แอ่ะ"
สะท้อนใจขึ้นมาทันที ทำหน้าทำตัวไม่ถูก
"เอก อย่าไปว่าปุ่นแบบนั้นสิ ไปๆปุ่นไปเรียนสายแล้ว"
บอยลากแขนญี่ปุ่นให้เดินตามไป ความร่าเริงหายไปทันที
"ทำไมอกหักแล้วไม่คุยกะเค้าอ่าบอย"
ยังถามอยู่คำเดิม
"ปุ่น พี่เขาคงทำใจลำบากน่ะ คงเสียใจมากที่เห็นปุ่นกะพี่เฟียตเป็นแฟนกัน"
"เอ๋ หมีดำก็เป็นแฟนเค้านิ"
"แว้กก ปุ่นพูดอะไรอ่า นายจะคบทีเดียวสองคนไม่ได้หรอกนะ"
บอยร้องออกมา ญี่ปุ่นทำหน้างง
"ทำมายอ่า ก็เราชอบหมีดำเหมือนกันเนะ ทำไมเป็นแฟนมะได้อ่า"
"หวายปุ่น นายวันทองไปป่ะ ไม่ได้หรอก นายจะแบ่งใจยังไงอ่ะ"
"เอ่ แบ่งใจไรอ่า มีแฟนสองคนทำมายต้องแบ่งใจเนะ"
บอยส่ายหน้าพูดยังไงก็ไม่เข้าใจ ญี่ปุ่นพรวดพราดลุกไปทันที
"ไปไหนปุ่น"
"จะไปหาหมีดำเนะ"
"เอ้ย"
ร้องตามไม่ทันเพราะวิ่งไปแล้ว ญี่ปุ่นวิ่งไปไม่กี่ห้องก็ถึงแลปของชั้นมัธยมห้า ด้อมๆมองๆอยู่หน้าห้องก็เห็นโฟคกำลังทดลองอะไรอยู่
"หมีดำๆ"
ร้องเรียกเบาๆ ไม่มีใครได้ยิน
"อ่ะแฮ่มๆ"
โด่งหันมา
"อะไรวะไอ้เปี๊ยก"
ทำปากพูดแต่ไม่มีเสียง ญี่ปุ่นชี้ไปที่โฟค โด่งจึงสะกิด พอโฟคหันมาญี่ปุ่นก็กวักมือเรียกให้ออกมาหา โฟคไม่สนใจ
"เอ๋ มะสนใจเนะ"
"หมีดำๆ"
ตะโกนขึ้นทันที นักเรียนทั้งชั้นหันมามองเป็นตาเดียว โฟคหน้าชาไป ลืมไปว่าคนตัวเล็กมีพิษเยอะ
"อะไรค้านักเรียน อะไรหมีดำอะไรแถวนี้ ต๊าย น้องญี่ปุ่นนี่ มาหาใครค้า"
พออาจารย์ที่กำลังสอนเห็นก็ร้องออกมาเดินปรี่มาหา
"มาหาพี่โฟคครับ"
"เป็นพี่น้องกันเหรอคะ มาหาพี่ภีรวรรศเหรอ นายภีรวรรศน้องญี่ปุ่นมาหา ออกมาหาน้องเขาหน่อยสิ"
อาจารย์ก็เป็นใจหันไปร้องเรียกโฟค รายนั้นทำหน้าเซ็งหัวฟัดหัวเหวี่ยงเดินออกมา
"มีไรวะไอ้เปี๊ยก"
"มาคุยกะเค้าหน่อยดิหมีดำ"
"ครูให้เวลาสิบนาทีพอไหมคะ น้องญี่ปุ่น"
"พอคร้าบ อาจารย์คนสวย"
"ว้าย น่ารักจริงเชียว ไปตรงโน้นค่ะ มีมุมให้คุยกัน อิอิ ชอบใจที่สุด"
อาจารย์บ้ายอยิ้มอายตัวม้วนเดินกลับเข้าห้องไป ญี่ปุ่นลากแขนโฟคให้เดินตามไป
"มีอะไรวะ กูเรียนอยู่นะมึง"
"เค้าก็เรียนเนะ แป๊บเดียวน้า"
ญี่ปุ่นลากแขนโฟคไปที่มุมอับ
"อ้าว ว่ามามีอะไร เสียเวลากูจริงๆ"
"หมีดำอกหักหรา"
ยิงคำถามให้คนตัวโตสะอึก โฟคทำหน้าไม่ถูก
"ใครวะอกหัก กูนี่นะเหรออกหัก ไม่มีทางโว้ย มึงเอาอะไรมาพูด"
"แอ่ะ เค้ารู้น้า ว่าหมีดำชอบเค้าอ่า แล้วก็อกหักที่เค้าเป็นแฟนพ่อหมีขาวอ่า"
"มึงจะพูดทำไม แล้วมึงมาบอกกูทำไม มึงจะเป็นเมียใครมันไม่เกี่ยวกับกู"
โฟคเสียงเครียดสายตาดุขึ้นมาทันที
"เกี่ยวเนะ ก็เค้าก็ชอบหมีดำอ่า"
"เอ้ย ไอ้นี่มึงเป็นบ้าป่ะ ชอบอะไรทีละหลายคน"
"มะรู้อ่า ก็เค้าชอบหมีดำเนะ เค้าคิดว่าหมีดำก็เป็นแฟนเนะ เป็นแฟนพร้อมกันสองคนมะได้หรา"
"ไอ้เปี๊ยก"
โฟคอ้าปากค้างมองญี่ปุ่นตาปริบๆ
"ทำมายอ่า เค้าก็ชอบหมีดำน้า ชอบเท่าๆกะพ่อหมีขาวเค้าน้า แต่หมีดำห่างๆเค้าอ่า เค้าก็เลยมะได้ไปไหนมาไหนด้วย"
"มึงหมายความว่ายังไงไอ้เปี๊ยก มึงอย่ามาพูดเล่นๆนะ"
"เค้ามะได้พูดเล่นน้า เค้าพูดจริงๆ ก็เค้าชอบหมีดำเนะ ชอบมานานแล้วเนะ"
โฟคนิ่งคิดอยู่ ญี่ปุ่นเอาหน้ามาส่องดูใกล้ๆ
"ไม่เอาโว้ย กูไม่อยากแย่งใคร กูได้เป็นผัวมึงแน่ไอ้เปี๊ยก มึงไม่ต้องห่วง รอให้ไอ้หมีขาวมึงมันจบไปก่อนเถอะ"
โฟคพูดขึ้นมองหน้าญี่ปุ่น
"เอ๋ ทำมายอ่า มะอยากเป็นฝามีเค้าตอนนี้หรา"
"เอ้ย ไอ้บ้า มึงนี่มันเหลือเกินจริงๆนะ"
"ว่าเค้าอ่า ไปเรียนดีกว่าเนะ หมีดำพูดมะรู้เรื่อง"
เป็นงั้นไป เดินหนีไปแล้ว ปล่อยให้โฟคยืนเอ๋ออยู่คนเดียว คิดไปในสิ่งที่ออกมาจากปากของญี่ปุ่น ส่วนญี่ปุ่นไม่ได้คิดอะไรมากพูดออกมาตามที่คิด พอกลับไปเรียนก็ลั่นล้าเหมือนเคย
"นี่ปุ่นเห็นอาจารย์บอกว่า อีกสองอาทิตย์มีงานประจำปีของโรงเรียนนะ"
บอยเอ่ยขึ้นระหว่างจะจบคาบเรียน
"จริงหรา มีของกินป่ะ อิอิ"
"บ้าเหรอปุ่น นายนี่นะถามหาแต่ของกิน"
"เออ นั่นดิ อ้วนยังกะหมู"
"แอ่ะ ว่าเราหรา เรามะอ้วนซะโหน่ย อิอิ"
"อ้วน อ้วน"
"ชิ ปะบอยไปกินติมกัน เบื่อปลาดุก"
"นั่น เห็นมะชวนแดกท่าเดียวนะ"
"แอ่ะ หรือนายจะไม่กิน"
สวนคืนเอกทำหน้าเหรอหรา สรุปก็เดินไปเกาะหน้าร้านขายไอติมกินกันอย่างเอร็ดอร่อย
"นักเรียนคะ ห้องเราจะต้องมีการแสดงด้วยนะคะ สำหรับงานโรงเรียน อยากแสดงอะไรดีคะ"
พอคาบแนะแนวอาจารย์วารุณีก็เดินเข้ามาบอก เสียงนักเรียนเซ็งแซ่ขึ้นทันที
"งั้นเรามา โหวตกัน ไหนใครจะแสดงเต้นบ้าง ยกมือค่า แสดงละคร ยกมือค่า"
นักเรียนก็ยกมือกันจ้าละหวั่น
"สรุปเราแสดงเต้นนะคะ ครูมอบให้นายไฟสูงเป็นคนจัดการนะคะ ในฐานะที่เป็นหัวหน้าห้อง"
"เอ่อ อาจารย์ครับ แล้วเลือกนักแสดงนี่ อาจารย์ช่วยเลือกให้ได้ไหมครับ"
"อ้าวทำไมล่ะไฟสูง เธอก็เลือกเอาสิ เอาตามความสมัครใจของเพื่อนๆ"
"เอ่อ ผมคิดว่าน่าจะไม่มีใครสมัครใจ ห้องเราอาจารย์ก็รู้อยู่ว่าชอบให้บังคับ"
ไฟสูงบอกไปตามความจริง เพราะไม่มีใครสนใจเลย คุยกันสนุกสนานว่าเต้นเพลงอะไรดี ท่าไหนบ้าง แต่คนแสดงยังไม่เผยโฉมหน้าสักคน
"อืม เราจะเต้นแนวไหนล่ะ"
"เต้นแบบเกาหลีครับ"
หัวหน้าห้องพูดออกไป อาจารย์วารุณีก็ทำท่าครุ่นคิดอยู่
"ญี่ปุ่น บอย พริกหวาน โต้ง ป๊อป แล้วก็เธอไง"
อาจารย์วารุณีเรียกชื่อเสียงดัง ทุกคนในห้องเงียบ
"หือ อารายอ่า มีชื่อเราด้วยเนะ"
"คนเต้นไงปุ่น มีเราด้วย"
"ทำไมไม่มีเราอ่า"
เอกร้องขึ้น
"เอ๋ ก็ปลาดุกขี้เหร่นิ อิอิ"
ล้อเพื่อนอีก เอกทำหน้าย่น บอยต้องจับมือเบาๆถึงหาย
"ออกมานี่เลยค่า ทั้งหกคนคือคนที่จะต้องแสดงการเต้นนะค้า ทีนี้เธอก็ไปจัดการเองนะไฟสูง"
อาจารย์วารุณีบอกออกไป ไฟสูงทำหน้าบอกไม่ถูก เพราะที่เลือกออกมาดูเรียบร้อยดีทุกคน ยกเว้น เจ้าตัวแสบ ที่ทำหน้าไม่สะทกสะท้านยืนหัวเราะคิกคักอยู่
"จะไหวไหมเนี่ยเรา เราจะเต้นเพลงไรดีอ่ะ เพื่อนๆ"
"เต้นเพลง ปอยฝ้ายไหม หนุกนะ"
พริกหวานเสนอ
"แว้กก บ้าเหรอพริก ไม่เอา"
"เต้นของ ซูเปอร์จูเนียร์ไหมอ่า ซอรี่ ซอรี่"
"บ้าเหรอป๊อป นั่นมัน ทูพีเอ็มนิ"
"เราว่าเต้นเพลง ของก็อบไมค์ ดีกว่านะ"
โต้งเสนอบ้าง หัวหน้าห้องทำท่าคิดหนัก
"ลองเลือกๆมานะทุกคน แล้วมาโหวตกัน ช่วยกันคิดท่าเต้นด้วยนะ"
"เอ๋ เต้นเพลงไรดีน้า"
ญี่ปุ่นไม่ออกความเห็นเพราะไม่ได้ฟังเพลงเท่าไหร่นัก
"นายไปให้พี่เฟียตช่วยเลือกดิ"
บอยออกความเห็น รายนั้นฉายแววตาขึ้นมาทันที
"อิอิ จริงเนะ ไปบอกพ่อหมีขาวดีกว่า"
ว่าแล้วก็จะวิ่งออกไปเลยแต่บอยดึงแขนไว้ก่อน
"บ้าเหรอปุ่น รอเลิกเรียนก่อนดิ นายนี่"
"แหะๆ เราตื่นเต้นเนะ อิอิ"
เกาหัวแกรกๆ
"ปุ่น ทำไมนายไม่ทำเลสิกส์อ่ะ จะได้ไม่ต้องใส่แว่น"
"หือ เลเซอร์อารายอ่า มะเอา เรามะคุ้น"
"ก็จะได้ไม่ต้องรำคาญไง"
บอยพูดจอนเดินออกมาจากห้องจะกลับบ้าน
"ต้องถามพอพ่อเนะ เจ็บอ่ะเปล่าอ่า"
"ไม่เจ็บหรอก เขาทำกันเยอะแยะ"
ญี่ปุ่นครุ่นคิดอยู่พอดีเห็นเฟียตยืนรออยู่หน้าโรงเรียนก็วิ่งแจ้นไปหา ลืมไปเลยว่าคุยอะไรกันไว้อยู่ พอเห็นหน้าก็ยื่นกระเป๋าให้ถือ
"เป็นไงวะวันนี้ คนล้อเยอะไหม"
"เอ๋ ล้ออารายอ่า มะมีเนะ"
"ทำไมคนล้อกูเยอะจังวะ ไม่ได้แล้ว เดี๋ยวกูจะออกมาเล่นบาสฯ"
"แอ่ะ แล้วเค้าอ่ะ"
"ก็รออยู่ที่ห้องไงคร้าบ เมียจ๋า"
"เอ๋ รอก็เบื่อเนะ เค้ามะมีคนเล่นอ่า"
"อ้าวก็รอไง เล่นบาสฯเสร็จเดี๋ยวมานอนให้เล่น นะนะ เนี่ยอ้วนอึดอัดไปหมดแล้ว"
"งั้นเค้าไปห้องเค้าดีกว่า เล่นกะบอยเนะ อิอิ"
"เออ เอาแบบนั้นก็ได้ เดี๋ยวพอเสร็จจะไปรับ"
ญี่ปุ่นวิ่งกลับไปหาบอยกับเอกที่กำลังจะสวีทกันเดินขาไขว้กันอยู่ บอยทำหน้าเฉยๆ แต่เอกกลับทำหน้าเซ็งเต็มที่
:กอด1: :กอด1:
เขียนโดย eiky
-
เฮ้ย จิ้ม!!!!!!!
:laugh:
อิดิท
เพราะเค้าอ่านเร็ว หรือเพราะอิ๊คคิวซังมาอัพสั้น
เค้ายังไม่เต็มอิ่มเลยอ่า
สงสารโฟคอ่า แต่มาดใหม่ต้อนรับเปิดเทอม เหมือโฟคจะหล่อแซงหน้าเฟียตไปแล้วนะเนี่ย
คิดภาพญี่ปุ่นเต้นไม่ออกอ่า เหมือนจับปูใส่กระด้ก ไปกระด๊อกกระแด๊กอยู่บนเวที
แล้วเต้นเกาหลีอินเทรนด้วยหรอ ฮี่ฮี่ฮี่
แนะนำ Rising Sun :laugh: สเต็ปเทพเลยครับท่านผู้ชม
+1 อิ๊คคิวซังที่ร้ากกกก :กอด1:
-
เฮ้ย จิ้ม!!!!!!!
:laugh:
จิ้มเรื่องโน้นด้วยดิ แทงแรง อิอิ
-
รอเวลาอยู่นี่เองพี่โฟค :m20:รอเสียบๆ
-
หมีดำมาแล้วววววว แอบปันใจให้หมีดำ แบบชอบพระรองของทุกเรื่องเลยอ่ะ 5555
ว่าแต่หมีดำแรงนะยะ รอหมีขาวจบ จะเอาปุ่่นทำเมีย บ๊ะ คิดนานมั๊ยเนี่ยะ
หมีขาวจะลดน้ำหนักแล้ว แล้วปุ่นล่ะไม่คิดจะลดบ้างเหรอ
-
ญี่ปุ่นเอ๊ยยยยย..น่ารักว่ะ
ไปบอกอิตาหมีดำอย่างนั้น ถ้าหมีขาวรู้ล่ะ
:laugh:
-
ไปอ่านเรื่องโน้นมาแล้วจ้า สนุกทั้งสองเรื่องเลย
:pig4: :pig4:
-
ถ้าญี่ปุ่นไปทำเลสิกส์มาจะดังขนาดไหนเนี่ย ขอบอก
บอยก้อเข้าใจแนะนำเนอะ ญี่ปุ่นมีเพื่อนดีจริงๆ
แต่ชอบไปขัดจังหวะเขาตลอดอ่ะ :m20:
สรุป ถ้าบอยแนะนำสำเร็จเตรียมกลุ้มแทนหมีขาวดีก่า อิ อิ
-
ป้าดติโธ่!!~ น้องญี่ปุ่น ทำไมจะเก็บหมีไว้ทั้งสองตัวล่ะคะ :z3:
หมีสองตัว มุดถ้ำเดียวกันไม่ได้น้าาา...เอ๊ะ หรือว่าได้ :confuse:
ไม่อาววววววว...ไม่อยากให้เป็นวันทองสองใจ ชอบหมีขาวคนเดียวก็พอแล้วเนะ :impress2:
เดี๋ยวพ่อหมีรู้ มีหวังอาละวาดถ้ำแตกอะ :z10:
-
โฮก................
ในที่สุดน้องโฟคก็ออกมา :o12:
แม่ยกชอกช้ำ หมั่นไส้ ทำใจมิได้อยู่นาน lสวีทกันเหลือเกิ๊น
ก๊ากๆ XD
-
เอาจริงหรานี่
อืมม
ไม่ดีมั้ง
แต่
ถ้าได้ก๊ดีนะ
+5555555
-
แอะ ปุ่น....
เจ้าชู้!!!!! o22
สงสารหมีขาว :serius2:
-
ไหวหรอ 2 คนเชียวนะ ตัวเบิ้ม เบิ้ม ทั้งนั้น คนเดียวก็พอแล้วมั้ง ไอ้ตัวแสบญี่ปุ่น
-
ญี่ปุ่นหลายใจซะง้าน เหอะๆ
-
เอาแล้วไง
รักทั้งหมีดำและหมีขาว
อย่านะสงสารเฟียต
ฮ่าๆๆๆๆๆ
ญี่ปุ่นนี้จริงๆๆเลย
-
ปุ่นจ๋า พูดแบบนี้ไม่น่ารักแล้วนะ
ถ้าหมีขาวรู้ว่าปุ่นคิดแบบนี้จะเสียใจนะ
อย่าหลายใจเลยนะ รู้สึกว่าไม่ใช่ญี่ปุ่นที่เคยอ่านมาตลอดเลยอะ
ตอนหน้าไม่เอาแบบนี้นะจ๊ะปุ่น โอเคปะ
-
หมีดำโผล่มาทำไม - -"
-
ญี่ปุ่น ร้ายนะเนี่ย
อิอิอิ :L2: :L2:
-
พี่อิ๊กกกกกกก อย่าทำอย่างนี้กับญี่ปุ่นดิคับ
ไม่สงสารญี่ปุ่นเหรอ น่าสงสารเนาะ
-
ตายแน่....พ่อหมีขาว....แม่หมีอ้วนมีกิ๊กตัวเป็น ๆ เลยยย...
ความจริง...ชอบพี่หมีดำน้า...เชียร์นะเพื่อ...ความมันสสสส์ ฮิ ฮิ o3
นู๋ปุ่นขอสองเลยเหรอจ๊ะ.....ใจกล้านะเรา...
มะรู้มะสนจาย....จาเอาฉองคนเนะ.... :yeb:
:จุ๊บๆ: แม่หมีอ้วน กะ น้อง eiky เนะ :กอด1:
-
อ้าววววว หนูปุ่นไหงงั้นอ่ะ งี้พี่หมีขาวรู้เรื่องมิอาละวาดแย่เหร๋ออออ
หมีดำก็นะ รอเสียบ ตล๊อด ตล๊อด
-
ญี่ปุ่นขา แฟนนะลูกเค้าให้มีได้แค่ทีล่ะคน
เดี่ยวมันจะกลายเป็นวันทองอย่างที่ปลาดุกบอกนะค่ะ
เอ๋ รึจะเปลี่ยนชื่อเรื่องเป็น ''เราสองสามคน" ดีน้าส์
น่าสนใจเหมือนกัน threesome :z1:
-
:serius2: :serius2:
ไม่เอาดิคะน้องญี่ปุ่น หนูต้องรักเดียวใจเดียวนะคะ
ปล่อยหมีดำไปเหอะนะ
ไรเตอร์ช่วยหาคู่ให้หมีดำอย่างด่วนค่ะ
-
จิ้มมะถูกอ่ะตาลาย สงสัยต้องไปทำเลสิกส์ 55555
-
เง้อ...ญี่ปุ่นอ่ะ เดี๋ยวพ่อหมีขาวจะเสียใจน๊า
-
รู้เรื่องมั้ยเนี่ยว่า สามี ต้องมีแค่คนเดียว นะญี่ปุ่น o18
-
ว๊ายยย เปิดเทอมมาแป๊ปเดียว
น้องญี่ปุ่นมีแฟนอีกคนซะแล้วหรอ อิอิ
ไม่ดีเน๊ เดี๋ยวหมีขาวเสียใจอ่า
เทอมนี้หมีดำทำท่าจะหล่อกว่าหมีขาวซะแล้วสิ
ที่จริงแอบอยากให้หมีดำสมหวังเน้้ แต่ก็สงสารหมีขาวด้วยอ่า
หาคู่ให้หมีดำด้วยสิคะไรเตอร์
-
:L2: :L2: :z2: :z2:
-
ญี่ปุ่นกลายเป็นนายวันทองซะแล้ว :-[ :-[
-
หนูปุ่นควบสองซะแล้วนะ เราน่ะควบสอง
แต่สองคนนั้นเค้าจะยอมเหรอ
อ่านแล้วเพลียละเหี่ยใจกับเด็กคนนี้เลย อิอิ
-
แอะ น้องปุ่นจะ 3P หรอไงค่ะลูก
ไม่เอานะค่ะลูก มันไม่ดี :เฮ้อ:
ไร้เดียงสาจริงจริ๊งงงงงงงงงงง
-
น้องปุ่นเอ้ย..ขืนรับหมีดำมาเป็นกิ๊ก ได้โดนพ่อหมีขาวฆ่าหมกห้องแหงๆๆ อิอิ..น้องปุ่นน่ารักเนะ
-
:pig4: :pig4: :pig4:
-
เริ่มสงสารเอกละ
-
น้องญี่ปุ่น แบบนี้ไม่ดีนะคะ
น่าสงสารพ่อหมีขาวน้า :monkeysad:
-
กรี๊ดดดดด น้องญี่ปุ่นตกมาอยู่หน้าสอง
เจเจ้เลยมาดันหนูนะ
เป็นเด็กดีของเจเจ้นะ
อิ๊คคิวซังแกล้งอะไรหนูก็บอกเจเจ้นะ
เดี๋ยวเจเจ้ไปจัดการให้ :กอด1:
-
เหมือนความวุ่นวายจะเริ่มเ้ข้ามาเยือน เมื่อญี่ปุ่นจะมีแฟน 2 คน :m29:
-
:oni1:
-
ปุ่นขอสองเลยหรอ
:jul3:
-
ญี่ปุ่น จะจับปลาสองมือ คบทีละคนดีกว่านะ
สงสารหมีดำอ่ะ
-
เข้ามารอญี่ปุ่นว่าแต่สามพีจะดีหรอปุ่น
-
ไม่อยากบอกเริ่มง่วงแระ อิอิ กินข้าวเหนียวหมูย่างไป มึนตาปรือเลยครับท่าน อิอิ มาสั้นๆน้าให้หายคิดถึง จุ๊บๆๆ
(ตัดใจ)
พอเดินกลับไปหาบอยกับเอก เอกก็หน้าบูดขึ้นมา
"อ้าว มึงไม่ไปกะพ่อหมีขาวมึงเหรอไอ้หญ้าแห้ง"
"ไม่อ่า พ่อหมีขาวไปลดน้ำหนักเนะ"
"อ้าว แล้วปุ่นล่ะ ไม่ไปลดหน่อยเหรอ"
"เอ๋เรามะอ้วนเนะบอย ไม่ลดอ่า"
"อ้วนยังกะหมู ไอ้หญ้าแห้งก้นใหญ่"
เอกล้อเลียน
"แอ่ะ มาว่าเราน้า นายล่ะปลาดุกผอมเนะ แสดงว่ามะค่อยได้กินข้าว อิอิ บอยๆ ไปกินมังคุดอีกเนอะ ไม่ให้ปลาดุกกินด้วย"
ดึงแขนบอยเดินนำหน้าไป ต่อล้อต่อเถียงกันไปตลอดทาง พอไปถึงห้องก็รีบปรี่เข้าไปหากล่องมังคุด
"เอาไปฝากหมีดำดีกว่าเนะ อิอิ เดี๋ยวเรามาน้า"
ญี่ปุ่นบอกเพื่อนแล้วหอบมังคุดกับเงาะใส่ถุงกระดาษ
"นายเอาไปให้พี่โฟคเหรอ เออดีนะ เห็นหน้าตาบูดๆเอาไปง้อหน่อยก็ดี"
บอยเสนอแล้วช่วยขนมังคุดใส่ถุง
"เดี๋ยวเรามาน้า อย่าทำอารายกันน้า"
หัวเราะคิกคักก่อนจะวิ่งออกจากห้องไป เดินลัดเลาะทักคนนั้นคนนี้ก็มายืนอยู่หน้าตึกหอของโฟคก็ปาดเหงื่อ
"หนักเนะ"
เดินขึ้นตึกไป
"อาโหลๆ หมีดำอยู่หมาย"
โผล่หน้าเข้าไปมีโด่งนั่งอยู่บนเตียงอีกฝาก
"เอ้ยไอ้เปี๊ยก มึงมาหาไอ้โฟคเหรอ มันนอนว่ะ"
"เอ๋ ทำไมนอนเร๊วเร็วอ่า ยังมะมืดซะโหน่ย"
"มันเหนื่อยมั๊ง มึงอย่าไปปลุกมันล่ะ มันโมโหร้ายนะมึง"
โด่งขู่แต่กลัวที่ไหน เดินเข้าไปใกล้ๆ เห็นเฟียตนอนหลับอยู่ ท้าวคางดูหลับตาปริบๆ
"มึงหิ้วอะไรมาวะ ถุงเบ้อเร่อ"
"มังคุดเนะ เอามาฝากหมีดำ"
"อ้าว แล้วกูอ่ะ ไม่เอามาฝากกูบ้างเหรอ"
"เอ๋ พี่ก็รอให้หมีดำตื่นเนะค่อยขอเค้า อิอิ"
"อ้าวไอ้นี่ กว่ามันจะตื่นอีกนานว่ะ กูกินก่อนได้ไหมอ่ะ หิว"
"ไม่ได้เนะ เค้าเอามาฝากหมีดำ"
"เว้ย ใครมาหอนแถวนี้วะ"
โฟคโวยวายขึ้นหรี่ตาขึ้นดูก็เห็นญี่ปุ่นยิ้มแก้มปริอยู่ข้างๆ
"เฮ้ย ไอ้เปี๊ยก มึงมาทำไรวะ"
"ก็มาหาหมีดำเนะ ทำไมนอนอ่า เหนื่อยหรา"
โฟคดันตัวลุกขึ้น โด่งยิ้มออกมา
"เออ มึงมีธุระอะไรกับกู"
"เค้าเอามังคุดมาฝากเนะ ลูกหย่ายน้า"
ยกถุงกระดาษในมือขึ้นอวด
"เออ แค่นี้ใช่ไหม กูจะนอน"
"แอ่ะ ทำไมอ่า คุยกะเค้าหน่อยเดียวเนะ คุยอีกๆ"
"เว้ย กูจะนอนมึงมากวนทำไมเนี่ย"
ทำหน้าเซ็งใส่ ญี่ปุ่นทำหน้าเอ๋อใส่
"เค้ามะได้มากวนเนะ แค่เอามังคุดมาฝากอ่า มะคุยก็ได้เนะ กลับดีกว่า"
ทำหน้าย่นใส่ทำท่าจะลุกขึ้น โฟคลังเลอยู่
"เออ คุยมาดิ มึงอยากคุยไรล่ะ"
"งอนเนะ ว่าเค้า ว่าเอาๆ"
ลุกขึ้นจริงจัง
"มีงอนเว้ย มีงอน"
โด่งล้อเลียน
"ให้พี่คนนี้กินมังคุดดีกว่าเนะ หมีดำมะต้องกิน เค้าอุตส่าห์แบกมาเนะ หนักเนะ"
มีบ่นเดินเอาถุงมังคุดยื่นให้โด่งรายนั้นตะครุบเอาทันที
"โห ลูกเบ้อเร่อเลยเว้ยไอ้เปี๊ยก หวานปากกูล่ะวันนี้"
"ไม่ต้องให้หมีดำกินด้วยเนอะพี่เนอะ"
หันไปมองมองทำหน้าย่นใส่ โฟคเองหน้าบึ้งอยู่
"มึงจะคุยหรือไม่คุย ไม่คุยก็กลับไป"
ตวาดขึ้น ไม่เข้าใจตัวเองเหมือนกันว่าทำไม ญี่ปุ่นสะดุ้ง
"เฮ้ย ไอ้โฟค ไปตวาดมันทำไมวะ มันอุตส่าห์เอามังคุดมาฝาก มึงนี่ก็นะ"
โด่งหันไปดุโฟคบ้าง ญี่ปุ่นยังทำหน้าย่นอยู่
"ว่าเค้าอ่า ทำไมอ่า"
หน้าเริ่มเบ้ กำมังคุดไว้แน่น
"เฮ้ยไอ้เปี๊ยก อย่าร้องนะมึง กูเอาใจใครไม่เป็นนะโว้ย"
"มึงออกไปก่อนดิไอ้โด่ง"
โฟคพูดเสียงเข้ม โด่งรีบลุกขึ้นแล้วเดินออกจากห้องทันที
"อ่า ไปหนายอ่าพี่ เค้าก็ไม่อยู่เนะ"
ญี่ปุ่นจะเดินตามโด่งออกไป
"เดี๋ยวไอ้เปี๊ยก ไหนมึงบอกจะคุย"
"ไม่คุยเนะ ว่าเค้าอ่า นิสัยมะดี"
"มานี่ก่อนดิ กูไม่ได้ตั้งใจ"
"ชิ อย่ามาง้อเนะ เค้าม่ายใจอ่อนหรอก"
โฟคเดินเข้ามาดึงแขนไว้ ญี่ปุ่นพยายามจะปัดออก
"กูไม่ได้ตั้งใจ"
โฟคดึงญี่ปุ่นมากอดไว้ในอก กอดแน่นจนญี่ปุ่นขยับตัวไม่ได้
"แอ่ะ กอดเค้าไมอ่า เค้าจะกลับไปนอนเนะ"
"ทำไมวะไอ้เปี๊ยก มึงทำแบบนี้ทำไมวะ"
โฟคพูดออกมาเสียงขึม
"เค้าทำรายอ่า มะได้ทำอารายซะโหน่ย"
"กูปล่อยให้ไอ้หมีขาวมันแค่ปีเดียวนะ แต่หลังจากนั้นกูจะไม่ปล่อยแล้ว มึงไม่ต้องห่วง"
"เอ๋พูดรายอ่า เค้ามะรู้เรื่องเนะ"
ญี่ปุ่นไม่เข้าใจพยายามจะหันหน้ามาถาม
"มึงไม่ต้องเข้าใจหรอก แต่อย่าพยายามเข้าใกล้กูอีก เดี๋ยวกูอดใจไม่ไหว มึงเข้าใจไหม"
"เอ๋ หมีดำน้าที่เข้ามากอดเค้าอ่า เค้าจากลับแล้วเนะ"
ไม่รู้เรื่องจริงๆ โฟคเม้มปากหนัก
"มึงกลับไปได้แล้ว ถึงเวลากูจะเข้าหามึงเอง"
โฟคดันตัวญี่ปุ่นให้ออกจากห้องไป แล้วปิดประตู ญี่ปุ่นยืนงงอยู่หน้าห้อง ส่วนโฟคทรุดตัวลงนั่งกับพื้น ทุบหัวตัวเองอยู่ ญี่ปุ่นเดินลงจากตึกด้วยความสับสน
"หมีดำเป็นไรอ่า"
เกาหัวแกรกๆ
"อ้าวกลับแล้วเหรอไอ้เปี๊ยก เป็นไงวะ"
โด่งที่ยืนอยู่ตรงบันไดถามขึ้น
"เอ๋ ม่ายรู้อ่า หมีดำพูดอะไรม่ายเข้าใจเนะ"
"เออน่า สักวันมึงก็เข้าใจเองล่ะ ทำอย่างที่มันบอก"
โด่งเองก็พอจะเข้าใจ ญี่ปุ่นยิ่งงงเข้าไปใหญ่เดินกลับหอตัวเอง
"บอยๆ"
ญี่ปุ่นร้องเรียก วันนี้แปลกที่สองคนไม่แสดงความรักกัน เพราะเอกมัวแต่นั่งกินมังคุดปากม่วงอยู่ บอยเองก็นั่งอ่านหนังสืออยู่บนเตียง
"หือ มาแล้วเหรอปุ่น เป็นไง"
"หมีดำพูดไรไม่รู้อ่า เรามะเข้าใจเนะ"
"หือ เขาว่าไรอ่ะ"
ญี่ปุ่นเล่าที่โฟคพูดให้บอยฟัง
"อืม เราพอเข้าใจพี่โฟคนะปุ่น"
"โหแมนว่ะพี่โฟค ยอมหลีกทางให้พี่เฟียตก่อน"
เอกเสริม ส่วนญี่ปุ่นยังทำหน้างงอยู่
"มะเข้าจายเนะ เกี่ยวอารายกะหมีขาวอ่า"
"โว้ย ไอ้หญ้าแห้งเอ้ย เขาไม่ฆ่ากันตายเพราะมึงก็ดีถมไปแล้ว ไอ้บ้า"
"ปุ่น พี่โฟคน่ะคงชอบนายมากนะ เขาไม่อยากจะเจอปุ่นเพราะเจอทีไรเขาก็รู้สึกเจ็บไง เขารอให้พี่เฟียตเรียนจบก่อน ตอนนั้นเขาค่อยกลับมาหาปุ่นไง"
บอยอธิบาย ญี่ปุ่นตั้งใจฟัง
"เข้าใจหรือยังไอ้หญ้าแห้ง"
ส่ายหน้า
"อ้าว ไอ้นี่ โว้ยไม่ไหวจะเคลียร์"
เอกร้องขึ้น
"ปุ่นอ่ะ เอาน่าสักวันก็เข้าใจเองล่ะ หิวแล้วไปหาไรกินกันเถอะ"
"อืมเราก็หิวเนะ กินข้าวขาหมูเนอะ"
"อืมดีนะ อยากกินอยู่พอดี"
ทั้งสามเดินลงไปใต้หอแล้วเดินไปยังร้านขายข้าวที่เคยกิน
"แล้วทำไมหมีดำต้องออกห่างเราด้วยอ่ะบอย"
ยังไม่จบ วกถามขึ้นมา
"เว้ย ไอ้นี่มึงเสือกไม่เข้าใจเองนี่หว่า ขี้เกียจอธิบาย แม่หมูอย่าไปบอกมันนะ"
เอกร้องขึ้น ญี่ปุ่นทำหน้าย่น
"ก็พี่โฟคเขารักนายนี่ปุ่น เขาเจอนายอยู่กะพี่เฟียตเขาก็เจ็บดิ นายไม่รู้หรอก ว่าพี่เขาคงเจ็บอยู่มาก เขาถึงไม่อยากเจอนายไง รอให้พี่เฟียตเรียนจบ แล้วค่อยเข้ามาหานายไง"
"อ้อ เข้าใจเนะ"
"เฮ้อนะมึงกว่าจะเข้าใจ ไอ้บ้า"
"เอ๋ แต่เรียนจบพ่อหมีขาวก็จะมาเช่าหออยู่แถวนี้เนะ พ่อหมีขาวจะพาเราไปอยู่ด้วยอ่า"
"แว้กกก"
ทั้งเอกทั้งบอยร้องออกมาพร้อมกันตาค้าง อ้าปากหวอ
"ปุ่น จริงอ่ะ"
"จริงเนะ"
"ตายล่ะหว่า สงสารพี่โฟคจังเลยอ่ะ"
บอยพูดออกมามองหน้าญี่ปุ่นที่ทำหน้าเหรอหราอยู่ เจ้าตัวไม่ได้คิดอะไรไปไกล รู้แต่ว่าชอบโฟค แต่ยังไม่เข้าใจอยู่ดีว่าทำไมต้องรอให้เฟียตเรียนจบ พอกินข้าวเสร็จก็กลับขึ้นห้องไป ญี่ปุ่นไปอาบน้ำทาแป้งตัวขาววอก นอนเล่นไปเรื่อยๆ ส่วนเอกกับบอยก็กระหนุงกระหนิงไม่เกรงใจ จนญี่ปุ่นเลอหลับไป
"เอ้ย ไอ้เปี๊ยอกนอนเหรอวะ"
เฟียตโผ่เข้ามาเดินปรี่ไปหาญี่ปุ่นที่นอนขดอยู่บนเตียง
"เพิ่งนอนเมื่อกี๊อ่ะพี่"
"พวกมึงแดกอะไรกันยังวะ"
"แดกแล้ว เอ้ย กินแล้วพี่"
เอกโพล่งออกไป เฟียตหันขวับตาคม เอกหลบตาทันที
"ไอ้เปี๊ยกๆ ตื่นๆกลับห้องเรา"
"อือ เนะ"
"อือ เนะอะไรวะ เร็วๆกูหิวข้าว"
"อือ"
เฟียตเห็นท่าจะยาก จึงนั่งลงข้างๆตัวญี่ปุ่น
"ห้องมึงมีอะไรแดกได้ไหมวะไอ้สองตัว"
"มีมังคุดล่ะพี่"
"เฮ้ย ไม่มีมามงมาม่าเลยเหรอวะ"
"มีแต่ขนมไอ้หญ้าแห้งอ่ะล่ะ พี่จะกินป่ะล่ะ อยู่ในกระเป๋านักเรียนมันอ่ะ"
"เออ หยิบมาดิ"
เฟียตนั่งกระดิกเท้าสั่งอยู่ เอกรีบหยิบกระเป๋ายื่นให้เฟียตทันที
"ฮ่าๆๆ ขนมแป๊ะอะไรวะ"
เฟียตหยิบห่อขนมออกมาก็หัวเราะเพราะเป็นเป็นลายการ์ตูนไม่เหมาะกับวัย
"ก็มันกินแต่แบบนี้อ่ะพี่ กินดิ"
"เออๆ กูรู้แล้ว"
เฟียตนั่งมองไปรอบๆห้องแล้วหันมามองญี่ปุ่นที่นอนทำปากจุ๊บจั๊บอยู่ พอสักพักก็เขย่าตัวอีก
"เอ้ย ตื่นๆ ไปเดี๋ยวพาไปกินข้าว หมูย่างนะไอ้เปี๊ยก"
"อ่าหมูย่างหรา หมูย่าง"
กระเด้งตัวขึ้นทันที คนที่นั่งมองอยู่หัวเราะออกมา แต่เฟียตกลับชินกับท่าทางแบบนี้
"ไปๆกูหิวแล้ว"
"อ่า พ่อหมีขาวทำไมมาค่ำเนะ เค้ารอนานน้า"
"โอ๋ๆ พ่อหมีเล่นบาสฯเพลินไปหน่อยอ่ะ ไหนหอมแก้มซิหอมอ่ะเปล่า"
ญี่ปุ่นทำแก้มป่องหัวเราะคิกคัก บอยกับเอกมองหน้ากัน ที่ว่าตัวเองหวานแล้ว อายไปเลย
"ชื่นใจจังแฟนใครน้า"
"อิอิ เค้าเขินเนะ เร็วๆดิเค้าหิว"
"ปุ่น นายเพิ่งกินข้าวขาหมูมานี่"
บอยร้องขึ้น
"เอ๋ มันย่อยหมดแล้วอ่า"
"เอ้ย ไม่ได้ๆ กินแล้วไม่ให้กินอีกนะ เดี๋ยวซื้อผลไม้ให้ ไม่ต้องกินข้าว"
"แอ่ะ เค้าหิวอ่า"
"ไปๆลุก พ่อหมีหิว กินเสร็จจะได้นอน"
ญี่ปุ่นลุกขึ้นเอาเสื้อผ้าใส่เป้แล้วเดินนำหน้าไป บอยกับเอกมองหน้ากันอีกครั้ง
"พี่โฟคอ่ะ ให้เขาตัดใจเถอะเราว่า"
"ใช่ พี่เฟียตดูรักไอ้หญ้าแห้งออกจะตาย คงไม่ยอมปล่อยง่ายๆหรอกนะ"
:เฮ้อ: :เฮ้อ:
เขียนโดย eiky
-
ยังมะได้อ่าน...แต่มาจิ้ม จึ๊ก จึ๊ก ก่อน
สงสารพี่หมีดำนะ....แลดูความหวังลางเลือนจัง
ถ้าสเปคพี่หมีดำเป็นแบบนู๋ญี่ปุ่น......
เห็นทีจะหายาก....เพราะเอ๋อแกมโกงแบบนี้...มีหนึ่งเดียวจริง ๆ
ไว้อาลัยล่วงหน้า....ให้พี่หมีดำ :sad11:
ครั้งแรก....ที่อ่านเรื่องนี้....แล้ว...เศร้า .... :monkeysad:
:L1: นู๋ญี่ปุ่น กะ น้อง eiky :L1:
-
พี่หมีดำไปหากิ๊กใหม่เถอะ...ถีงจะเรียนจบไปก่อนแต่อย่าหวังว่าพ่อหมีขาวจะปล่อยปุ่นนะ
-
ปุ่นสงสัยอะไร ก็โทรกลับไปถามแมแม่สิคะ
เดี๋ยวเรื่องจะยุ่งนะ :เฮ้อ:
-
โฟคตัดใจแต่คนอ่านไม่ตัดใจแน่ :กอด1: :กอด1: :กอด1:
-
ฝันไปเถอพ่อหมีดำว่าจะได้ครองใจปุ่นอะ
เชียร์พ่อหมีขาวอย่างออกนอกหน้า :m20: :m20:
-
โถ....พี่หมีดำ
ยังไงหมีขาวก็ไม่ปล่อยไอ้เปี๊ยกหรอก
-
น่า สงสาร โฟค อยู่น้า
แต่ก็ไม่อยากให้ คู่พ่อแม่หมีเลิกกันอ่ะ
ตามสบายเลยจร้า :L2:
-
เหนื่อย
เจ็บ
เฮ้อ
สงสาารโฟคจังง
-
สงสารโฟคอ่ะ
3p มะได้หรา อิอิ
-
ถ้าเป็นไปได้
ก็อยากให้ปุ่นเก็บไว้ทั้งสองคนเลยอะ
-
สงสารหมีดำ แต่ไม่หนับหนุนการนอกใจ ทำงัยดี
-
สงสานหมีดำ :monkeysad:
แต่ไปหาคนอื่นเหอะ :laugh:
รอไปก็เสียเวลาป่าว :jul1:
-
คนน่ารัก ใครๆก็อยากรัก :L1:
-
พ่อหมีขาวกับแม่หมีอ้วนเค้าไปถึงไหนต่อไหนกันแล้วเหอะหมีดำ
อย่าพยายามเลย เค้ามะอยากให้ตะเองเจ็บเนะ :sad4:
เดี๋ยวบอกให้ไรเตอร์หาให้ใหม่เนะ แม่หมีอ้วนเค้าเป็นของพ่อหมีขาวคนเดียว
เฮือกกก...พูดภาษาน้องญี่ปุ่นนี่ลำบากมากมาย :z10:
-
สงสารพี่โฟคอ่า
เฮ้ย
แหมนึกว่าพี่เฟียตจะไปหลังเรียนจบ
ป่าวเลยจะเอาญี่ปุ่นไปอยู่ด้วยสะงันนะ
น่าสงสาร
-
เฟียต-ญี่ปุ่น เท่านั้น
หาคู่ให้หมีดำด่วนนนน ห้ามเปลี่ยนคู่เนะ เศร้าตายชักเลยย
ชอบเรื่องนี้ที่สุดดด กรี๊ดดดดด ~~~~~
:-[
-
สงสารคนที่รอจริงๆ มันคงจะรู้สึกเจ็บโดยที่ไม่มีเหตุผลแน่
อยากให้ตัดใจจัง
พี่อิ๊กค๊าบ สงสารหมีดำหน่อยนะ หาคู่มาให้หมีดำทีนะครับ
น่าสงสารมาก
-
ทำไมเราอ่านตอนนี้แล้วยิ่งเครียดกว่าตอนที่แล้วอีก
อร้ากกกก :z3: :z3: :z3:
ถ้าเรื่องนี้เปลี่ยนคู่นะ เรามาม่ารับประทานชามโตแน่ ๆ :o12:
-
จับน้องญี่ปุ่นมาเบิ๊ดโหลดแก้เซ็ง เข้าใจอะไรยากจิงงงงงงงงง :angry2:
-
บอกหมีดำไปตรงๆดีกว่ามั้ย เจ็บตอนนี้ยังพอทน
แต่ถ้านานไปมันจะถลำลึกเอานะ ถ้าถึงตอนนั้นจริงๆ
น้องมันคงทำตัวไม่ถูกอ่ะดิ
-
หมีดำเอ๊ย ตัดใจจะง่ายกว่ามั้ย
เพราะดูแล้วหมีขาวรักญี่ปุ่นมาก
ไม่มีทางปล่อยญี่ปุ่นไว้คนเดียวแน่
แล้วพอถึงเวลาที่มันรักมากจนถอนตัวไม่ขึ้นจริงๆ มันจะเจ็บยิ่งกว่านี้อีกไม่รู้กี่ร้อยเท่าพันเท่า :m15:
-
สงสารพ่อโฟคจังเลย
แต่อีกใจก็ไม่อยากให้ญี่ปุ่นกับหมีขาวเลิกกัน
อนาคตภายภาคหน้าจะยุ่งหรือเปล่าเนี่ย
ไรเตอร์จ๋าขอตัวกอปปี้ญี่ปุ่นให้โฟคคนนึงได้ไหม
แบบว่ารักเฟียตเสียดายโฟคไรงี้อ่ะ
-
:เฮ้อ:
-
แอร๊ยยยย ไม่รู้จะเข้าข้างใครดี เฟียตก็ดี โฟคก็ดี
แต่พาร์ทนี้โฟคได้ใจ ทำคะแนนทิ้งห่างเฟียต มันแมนมากกกกกก
แต่...ในที่สุด แค่เฟียตมันขอหอมแก้มญี่ปุ่นในตอนสุดท้าย
แม่งหวานเกิ้นนน มันรักของมันมากนะเนี่ย
เฟียตมันเลยกลับมาคะแนนนำได้สำเร็จ
สรุป...ขาหมูอาแปะธนิยะอร่อยสุด เลิศ~ :laugh:
อ่าล้อเล่นนนน
+1 ที่รักอิ๊คคิวซัง :กอด1:
-
สงสารหมีดำเรยอ่า ถึงพี่เฟี๊ยตเรียนจบแล้ว
ยังไงก็ไม่ปล่อยหนูปุ่นแน่ๆอ่า
น้องโฟลคคงต้องหารักใหม่แล้วเน๊
สงสารอ่า แต่ทำไงได้เนะ น้องญี่ปุ่นเค้าต้องคู่กับพี่เฟี๊ยตนี่นา
ไรเตอร์หาคู่ให้หมีดำหน่อยเนะ ให้น้องโฟลคคู่กะเค้าก็ได้เนะ อิอิ
-
หาคนปลอบใจให้หมีดำ ดีไหม
สงสารหมีดำ อ่ะ
-
:L3: :L3:สงสาร โฟค
-
:เฮ้อ: สุโค่ยมาก อ่านแล้วจะเป็นลม
แสบจริงญี่ปุ่น เลือกซะคนเดียวเถอะอีหนู ไม่อยากให้เป็นนางกากีอ่ะ
พ่อหมีอวบ แม่หมีอ้วน สู้ตายยยยยยยยยยยยยย
-
ขอบคุณนะคะไรเตอร์ อ่านถึงตอนปัจจุบันเเล้ว ปวดจิต สงสารหมีดำ เเต่เราไม่นิยม การนอกใจ หาคู่ให้หมีดำเถอะ สงสารอะ
-
:pig4: :pig4: :pig4:
-
หาใหม่เหอะโฟค
ญี่ปุ่นเราขอ
:really2:
-
สงสารพี่โฟคอ่ะ :monkeysad:
แต่ยังไงซะนู๋ปุ่นก็เป็นของหมีขาวคนเดียวเท่านั้น
เลิกคิดซะโฟค ตัดใจซะ :laugh:
-
งงจริงอะไรจริง :really2:
แต่ตอนนี้เชียร์เฟียตอ่ะ
ยังไงก็ต้องเฟียต
เพราะมาแอบอ่านเจอแต่ตอนพ่อหมีแม่หมีขาว แหะๆ
จนกระทั่งมาแสดงตัวเพราะทนความฮาของญี่ปุ่นไม่ไหว
ขอเวลาก่อนนะคุณอิ๊ก ไม่เกินอาทิตย์นี้หรอก
จะมาตามเรื่องนี้ให้ทัน ให้ได้เลย คึคึ
ไฟท์โตะ :a2:
:L2: :L2:
-
มาเพื่อ..... :z2: .....แค่นั้น
-
สงสารหมีดำเหมือนกันคะ แต่คนที่จะคู่กับแม่หมีอ้วนต้องพ่อหมีเท่านั้นคะ ก็เลยอยากขอให้หมีดำตัดใจน้องเค้าซะเถอะคะ
-
:sad4:
-
:m7:
-
อยากเอาใจช่วยหมีดำ แต่เลิฟหมีขาวมากกว่า
เพราะฉะนั้น ตัดใจเหอะนะหมีดำ :o12:
-
วันนี้น้องญีปุ่นจะมาม้ายยยอิ๊คคิวซัง
คิดถึงงงงงง
:กอด1:
-
อ่า เค้ามะสบายน้า เป็นกรดไหลย้อนอ่า ปวดท้อง ทรมานน้า มาแบบสั้นๆให้หายคิดถึง จุ๊บๆๆ
Taio Cruz - I Can Be (Digital Dog Club Mix)
"พ่อหมีขาวๆ เค้าถามอะไรหน่อยดิ"
ญี่ปุ่นถามขึ้นระหว่างทางกลับหอ
"หือ ว่าไง"
"พ่อหมีขาวว่า เค้าชอบหมีดำด้วยได้ป่ะ"
"อะไรนะ!!!"
เฟียตหันขวับมาตาโตยังกับไข่ห่าน
"มึงว่าอะไรนะ"
"ก็เค้าว่าเค้าจาชอบหมีดำอีกคนเนะ"
"อยากตายเหรอ ไม่ได้ มึงเป็นบ้าอะไรเนี่ย มีกูเป็นผัวคนเดียวไม่พอว่างั้น"
"แอ่ะ เค้าถามเฉยๆเนะ ชอบเฉยๆนี่ ไม่ได้เอามาทำผัว"
"ชอบเฉยๆก็ไม่ได้ โว้ย อารมณ์เสีย"
เฟียตหัวฟัดหัวเหวี่ยง
"อ่า มะชอบก็ได้เนะ อย่างอนเค้าน้า"
ญี่ปุ่นกระตุกแขนของเฟียตเพราะคนตัวใหญ่ทำท่างอนจริงจัง
"จำไว้นะไอ้เปี๊ยก ชอบใครน่ะมันอาจจะไม่แปลก แต่มึงจำไว้ว่ากูคือคนที่รักมึงและมึงก็รักกูเข้าใจไหม ความรักมันมีได้ทีละครั้ง ไม่ใช่รักมั่วซั่วแบบนั้นเว้ย"
เฟียตทำเสียงขรึม ญี่ปุ่นพยักหน้า
"อืม เค้าเข้าใจเนะ เค้ารักพ่อหมีขาวคนเดียวเนะ ไม่ชอบคนอื่นแล้ว"
"เออ อย่าให้เห็นนะว่าไปวอแวกับคนอื่น มึงตายแน่"
"หวาย จาทำรายเค้าอ่า"
"กูจะฆ่ามึง"
"แอ่ะ ใจร้ายเนะ ไหนอ่าจาซื้อผลไม้ให้เค้ากินอ่า"
เปลี่ยนเรื่องทันทีเพราะเห็นแววโหดร้าย
"เออๆ แหมเรื่องแดกนี่ไม่เคยลืมเลยนะมึง"
"เอ๋ เค้ามะได้กินคนเดียวเนะ พ่อหมีขาวก็กินเนะ"
ย้อนเฟียตได้แต่กัดฟันกรอดๆอยู่
"พ่อหมีขาว งานประจำโรงเรียนอ่า เค้าได้แสดงด้วยเนะ"
ญี่ปุ่นพูดขึ้นเมื่อเดินขึ้นห้อง เฟียตหิ้วถุงผลไม้ถุงใหญ่ตามหลัง
"หือ แสดงไรวะ"
"เต้นเกาหลีเนะ เนี่ยพ่อหมีขาวเลือกเพลงช่วยเค้าหน่อยดิ"
"มึงก็เลือกเอาในคอมฯกูดิ"
"อ่ามะเอาอ่า ให้พ่อหมีขาวเลือกเนะ เค้ามะชอบฟังเพลงนี่"
"เออๆ อาบน้ำก่อน"
เฟียตหายโมโหแล้ว เดินตามกันขึ้นไปบนห้อง พอเปิดห้องได้ก็ทำเหมือนเดิมกระโดดขึ้นไปบนเตียงนอนกลิ้งอย่างสบายใจ
"ไปอาบน้ำจะได้มาเลือกเพลง เร็วๆ"
"มะอาบกะเค้าหราวันนี้อ่า"
"อาบดิ มึงน่ะเร็วๆ"
เฟียตเร่งแล้วถอดเสื้อยืดที่ใส่เล่นบาสฯออก
"อาบน้ำๆ"
รายนั้นก็ลั่นล้าไปตามประสา หว่าจะอาบน้ำเสร็จก็ตัวเหี่ยวเหมือนเคย เพราะคนตัวเล็กจะเล่นน้องชายหมีขาวท่าเดียว พออาบน้ำเสร็จก็เช็ดตัวทาแป้งขาววอกทั้งตัว
"หนายอ่าพ่อหมีขาว"
"เถิบไปดิ"
"มะเอาอ่า จานั่งตัก"
"เว้ย มึงนี่"
ไม่ทันจะพูดอะไรญี่ปุ่นก็ปีนขึ้นไปนั่งบนตักของเฟียตแล้วท้าวคางดูหน้าจอคอมฯกระพริบตาปริบๆ
"เพลงนี้เป็นไง"
กดเลือกเพลงนักร้องเกาหลี ญี่ปุ่นนั่งฟังอยู่
"อ่า เต้นยากเนะเค้าว่า"
"เพลงนี้อ่ะ"
เลือกอีกคน แต่ญี่ปุ่นก็บ่นนั่นบ่นนี่อยู่จนเฟียตชักจะโมโห
"เว้ย เต้นให้เป็นก่อนเถอะมึง เลือกนักนะ"
"แอ่ะ เค้าเต้นเก่งน้าพ่อหมีขาว อิอิ"
"โม้ตามเคยล่ะสิ ไหนเต้นให้ดูหน่อย"
ลุกไปจากตักทันทีไม่มีเขินไม่มีอาย พอเฟียตเปิดเพลงดังขึ้นญี่ปุ่นก็ส่ายก้นดุกดิกให้เข้ากับจังหวะ แต่มันไม่เป็นท่าเอาเสียเลย
"ฮ่าๆๆ มึงเต้นท่าอะไรวะ"
"แอ่ะ เค้าเต้นสวยจาตาย"
"เฮ้อ กูล่ะกลุ้มแทนห้องมึง ใครเลือกวะ"
"เอ๋ อาจารย์เนะ"
"ฮ่าๆๆ ทำไมเลือกมึงเนี่ย"
"แอ่ะ ไม่เอาแระ โมโหเนะ พ่อหมีขาวว่าเค้าอ่า นอนดีกว่าเนะ"
"อ้าว ไอ้นี่ตกลงจะเอาไหมเพลงน่ะ"
"พ่อหมีขาวก็เลือกเนะ เค้าจานอน"
"เออ เอาเข้าไป ห้องกูก็ต้องแสดงนะเว้ย"
"เอ่ พ่อหมีขาวเล่นด้วยหรา อิอิ เล่นเป็นอารายอ่า"
ญี่ปุ่นเดินกลับมา
"ห้องกูเขาเล่นละครเว้ย คนชมทุกปี"
"แล้วพ่อหมีขาวอ่า เล่นเป็นไรเนะ"
ยังไม่ได้คำตอบก็ไม่ยอมหยุดถาม
"ไอ้นี่ เล่นเป็น ม้า" คำสุดท้ายเสียงเบาแทบไม่ได้ยิน
"อารายน้า" ยียวนอีก
"ม้าเว้ย" ตะโกนออกมา
"อิอิ ม้า"
หัวเราะออกมาจนหน้าแดง เฟียตทำหน้าไม่ถูก
"กูไม่เล่นเองเว้ย เขาบังคับ"
แก้ตัวไป
"อิอิ ม้าเนะ มามะมาให้เค้าขี่"
ปีนขึ้นหลังทันที
"เอ้ย ไอ้นี่จะนอนก็ไปนอน ม้าหล่ออ่ะใครจะทำไม"
"เนะ พ่อหมีขาวเป็นม้าหล่อเนะ อิอิ ม้าหล่อแฟนเค้าน้า"
"เออ เห็นมะ มึงควรจะภูมิใจดิ มีแฟนหล่อ"
"เนะ"
"ไปนอนไป เดี๋ยวจะเลือกเพลงให้"
"อิอิ ไปนอนเนะ"
"จุ๊บก่อนมา"
เฟียตบอกญี่ปุ่นก็หอมไปที่แก้มฟอดใหญ่ แล้วทำแก้มป่องให้เฟียตหอมคืน
"น่ารักจริงๆ แม่หมีอ้วน"
"แอ่ะ มะอ้วนเนะ"
ญี่ปุ่นปีนขึ้นไปบนเตียง ห่มผ้าหลับตาปี๋ เฟียตมองแล้วก็อมยิ้มหันไปเลือกเพลงให้หวานใจ
"บอยๆ เรามีเพลงแล้วเนะ เพลงบอยอ่า"
พอได้เพลงก็อวดทันทีเมื่อตอยเดินไปโรงเรียนเจอบอยกับเอกอยู่หน้าโรงเรียน
"ได้แล้วเหรอ เราให้พ่อหมูช่วยเลือกอ่ะ เพลง Bionic ของ ติ๊นาน้า มิกซ์ใหม่เพราะดี"
"ม่ายรู้จักเนะ นี่ๆของเรา"
ญี่ปุ่นยื่นแผ่นซีดีที่เฟียตไรท์ให้มีตัวหนังสือเขียนไว้
"ใครอ่า Taio Cruz เพลง I can be มิกซ์ด้วยนี่ เพราะไหม"
"เพราะเนะ เรายังมะได้ฟังอ่า รีบออกมาก่อน"
"เฮ้ย เพลงกูเลือกน่ะ เพราะอยู่แล้ว มึงเลือกเพลงอะไรวะ ตุ๊ดฉิบหาย"
เฟียตเดินตามมาถือเครปไว้ในมือ พอมาถึงก็ยื่นให้ญี่ปุ่นรายนั้นก็รับไปงับทันที
"อือ ตุ๊ดเนะ บอย"
"มึงเคยฟังเหรอไอ้หญ้าแห้ง"
เอกตาเขียวใส่
"เอ๋ ก็พ่อหมีขาวบอกเนะ เราก้ต้องเชื่อพ่อหมีขาวดิ เนอะๆ"
"ดีมาก ไปเข้าแถวเถอะแม่หมีเดี๋ยวไม่ทัน"
เฟียตตบบ่าญี่ปุ่นแล้วเดินตามกันเข้าโรงเรียนไป ส่วนเอกกับบอยมองแบบหมั่นไส้อยู่พยายามจะหวานให้เท่าทันแต่ทำยังไงก็ตามไม่ทันสักที
"เพื่อนๆ คาบแนะแนวเรามาประชุมกันน้า เอาเพลงมาด้วยหรือเปล่า"
หัวหน้าห้องตะโกนบอกเพื่อนๆก่อนคาบแรกเริ่มขึ้น ทุกคนต่างก็ให้ความสนใจกันเป็นอย่างมาก คนที่มีรายชื่อเต้นก็เอาแผ่นซีดีออกไปให้หัวหน้าห้อง
"อืม โต้ง เพลง Sorry Sorry พริก เพลง Circus บอย เพลง Bionic ป๊อบเพลง Rising Sun ญี่ปุ่น เพลง I can be หือ เพลงใครอ่าปุ่น"
หัวหน้าห้องพลิกดูซีดีของทุกคนที่พูดมารู้จักหมดยกเว้นของญี่ปุ่น
"เอ๋ หัวหน้า เค้าดังน้า ดังมากมาย"
พูดไปทั้งที่ไม่รู้จักเหมือนกัน
"เหรอ ทำไมเราไม่ยักเคยได้ยินนะ ใครเคยได้ยินเพลงนี้บ้างอ่า"
เงียบ ต่างก็ส่ายหน้า
"หัวหน้าๆ สี่ทับหนึ่งก็เต้นนะ เขาเลือก Sorry Sorry แล้วอ่า"
เพื่อนคนหนึ่งพูดขึ้น
"อ้าว ทำไมอ่า เห็นไหมมัวแต่ช้า"
เจ้าของเพลงบ่นขึ้น
"ก็คาบแนะแนวไงเรามาเลือกกัน โหวตกันเอานะจะได้ยุติธรรม"
"แล้วท่าเต้นล่ะหัวหน้า"
บอยถามขึ้นเพราะดูท่าคงต้องซ้อมกันเยอะพอสมควร
"เรามาเปิด เอ็มวีดูเอา ก็อบคนนั้นคนนี้มาผสมกัน"
"อ่า ไม่ดีเลยอ่า ทำไมต้องก็อปคนอื่น"
ป๊อบร้องขึ้น
"งั้นทำยังไงดีล่ะ ใครมีความเห็นบ้าง"
"ก็ให้ทุกคนลองเสนอท่าเต้นมา จากที่ได้ยินเพลงแล้วเราว่าน่าจะโอเคกว่าไปก็อปเขามานะ เพราะได้ยินข่าว สี่ทับนึ่งอ่ะ ทูพีเอ็มทั้งเพลงเลยนะ"
พริกหวานเอ่ยขึ้นทุกคนพยักหน้า
"ดีๆ เราชอบเต้น เดี๋ยวเราคิดให้เยอะๆ"
"เราก็ชอบ"
เสียงอื้ออึงดังขึ้นจนอาจารย์เดินเข้าห้องมา ทุกคนจึงแตกวงออกแล้วกลับไปนั่งที่ตัวเอง พอคาบแนะแนวทุกคนก็เอาโต๊ะเอาเก้าอี้ออกให้มีพื้นที่ตรงกลาง หัวหน้าห้องเอาเครื่องเล่นซีดีขนาดเล็กออกมาเปิดลองทีละเพลง แล้วให้ทุกคนคิดท่าเต้นช่วยกัน ทุกคนดูให้ความร่วมมือเป็นอย่างดีเพราะสีหน้าท่าทางดูสนุกสนานตามกันไป ญี่ปุ่นเองก็หัวเราะร่าเริงอยู่ พอตัวเองไปเต้นให้เพื่อนดู เพื่อนๆก็หัวเราะเกรียวกราว
"เต้นท่าอะไรอ่ะปุ่น กระดื้บๆ"
เพื่อนถามขึ้น
"เอ่ ท่าปลาโลมาเนะ กระดื้บๆๆ"
เพื่อนๆ หัวเราะจนน้ำตาไหล เพราะญี่ปุ่นยกมือทั้งสองขึ้นจับกันเหนือหัว แล้วเด้งเอวไปข้างหน้าข้างหลัง ก้นที่แน่นกางเกงเวลาเด้งไปมายิ่งน่าดู เสียงหัวเราะไม่ยอมลงง่ายๆจนคนเต้นเริ่มหน้าย่น
"เออ เพลงของญี่ปุ่นเพราะดีเนอะ ไม่เคยได้ยิน แปลกดี"
บอยบอกออกมาเมื่อหัวหน้าห้องเปิดแผ่นของญี่ปุ่น
"เห็นมะเราบอกแล้ว อิอิ"
คุยโวอีกแล้วหันไปเต้นท่าปลาโลมาต่อ ทุกคนอยู่ซ้อมกันจนค่ำจึงแยกย้ายกลับ เดินเป็นกลุ่มออกมา
"เอ๋ พ่อหมีขาวยังไม่มาเนะ"
ญี่ปุ่นมองหาเฟียตที่หน้าโรงเรียนที่ประจำที่เคยไปยืนรอ
"เอ๋ ซ้อมละครยังไม่เสร็จแน่เลยอ่า"
มองหารอบตัว
"ปุ่นไปกินข้าวกันไหม พี่เฟียตคงยังไม่มาหรอก"
บอยบอกแล้วเดินนำหน้าไปมีเอกเดินตาม
"มะเอาอ่า เราจะกินกะพ่อหมีขาว"
ร่ำลากับเพื่อนเสร็จก็เดินไปตึกของชั้นมัธยมหก ญี่ปุ่นเดินตรงไปที่ห้องของเฟียต
"อิอิ ซ้อมละครอยู่นี่เนะ"
เห็นเฟียตอยู่กับเพื่อนๆ ซ้อมละครอยู่ก็โผล่เข้าไป
"อ้าวไอ้เปี๊ยก มาหาไอ้เฟียตเหรอ"
เบนซ์เห็นก่อนใครร้องทักมา
"อิอิ ทำอารายอ่า ตาหลกเนะ"
"เว้ย เขาซ้อมละคร โน่นไอ้เฟียตคลานจนเข่าด้านอยู่โน่น"
เบนซ์บุ้ยปากไปทางเฟียตที่คลานทำท่าเป็นม้าอยู่
"เอ้ย วันนี้พอแค่นี้เถอะ เมียใครไม่รู้มาตามแล้วเว้ย"
เสียงโห่ขึ้นทันที เสียงดังลั่นห้อง เฟียตอายหน้าแดงลุกขึ้นทันที
"พ่อหมีขาวๆ เค้าหิวอ่า"
อายใครที่ไหน โพล่งออกไป เฟียตอายจนไม่รู้จะทำยังไง เดินยังจะไม่ออก
"เออๆ ปะไปกันเถอะ"
"โว้ย รักมากนะเนี่ย ดูดิ ใครเคยเห็นไอ้เสือเฟียตยอมใครแบบนี้ป่ะวะ"
"เออ ไอ้เฟียตนี่สิ้นลายเลยนะมึง ฮ่าๆๆ"
เพื่อนๆส่งเสียงล้อตามหลังมา
"เอ้ย ทำไมมาตามวะ เดี๋ยวคนก็หาว่ากลัวเมีย"
"หือ อารายอ่า ก็เค้ามะเจอพ่อหมีขาวที่หน้าโรงเรียนเนะ ก็มาตามอ่า"
"เออๆ ไปๆ กินไรดี"
"อิอิ กินขาหมูเนะ"
"นั่นแน่ พุงเบ้อเร่อขนาดนี้เดี๋ยวก็เต้นไม่ออกหรอก ไม่อายเขาเหรอ"
"อ่า งั้นมะกินขาหมูเนะ กินก๋วยเตี๋ยวก็ได้เนะ"
"เออๆ เดี๋ยวซื้อผลไม้ไปเก็บไว้กินตอนหิว"
"อิอิ เค้าเอาแตงโมน้า"
ทั้งสองคนเดินตามหลังกันลงมาจากตึก เฟียตเดินจับบ่าของญี่ปุ่นที่ลั่นล้าอยู่ด้านหน้า มือก็ถือกระเป๋าไว้ใบหนึ่ง อีกอันก็หนีบไว้ที่รักแร้ ยิ่งนานวันยิ่งผูกพันธ์ ยิ่งอยู่ด้วยกันมันยิ่งเพิ่มทวีความรู้สึก รักไหม รักมาก นี่คือคำตอบของเฟียตในตอนนี้ ส่วนญี่ปุ่นแม้จะยังไม่รู้ว่าอะไรคือรักแต่ตอนนี้เฟียตคือส่วนหนึ่งของชีวิต ไปแล้ว
http://www.youtube.com/v/gC0I9t8Xks8?fs=1&hl=en_US
ไม่ได้เป็นสปอนเซอร์ให้เค้าน้า แต่ชอบเพลงนี้อ่า ติ้งต่อง อิอิ
เขียนโดย eiky
-
:pig4:คุณอิ๊ก ปวดท้องก็ยังอุตส่าห์ลงให้
ญี่ปุ่นกับเฟียตนี่ช่างน่ารัก :-[
ฮาตอนญี่ปุ่นไปถามว่าชอบหมีดำด้วยได้มั้ย
ญี่ปุ่นเอ๊ยยยยยยยยยยยยยย :m20:
เพลง เพิ่งเคยได้ยินแหะ
แต่..ฟังแล้วน่าตั้งวง เอาให้กรึ่มหน่อยๆ
:laugh:
-
+1 ให้คุณ eiky น้องปุ่นก็น่ารักแบบคงเส้นคงวาดีแท้ เฟียตก็คงจะรักจริง
ถึงได้รักได้หวงขนาดนี้ อยากให้ถึงตอนน้องปุ้นเต้น แต่จะได้เต้นเพลงอะไร
แล้วจะเต้นท่าไหน คงน่ารักเนอะแม่หมีอ้วนของพ่อหมีขาว .... :pig4:
-
ญี่ปุ่นก็เอ๋อตลอดอ่ะ น่ารักๆๆๆ
-
ญี่ปุ่นจ๋า อย่าน่ารักกว่านี้นะ แค่นี้ก็หลงกันจะแย่แล้ว
แล้วมาอีกนะ ยัยเอ๋อน้อย
-
ปุ่นนี่เชื่อมั่นในตัวหมีขาวขนาดหนัก
ยังไม่ได้ฟังเพลงเลย ออกหน้าเชียร์ซะ
-
eiky หายป่วยเร็ว ๆ นะเราก็เคยเป็นอึดอัดมากอ่ะต้องเอาของเก่าออกอ่ะถึงจะหาย
[ color = red] หว่าจะอาบน้ำเสร็จ [ / color] เป็น สี [ = blue ] กว่าจะอาบน้ำเสร็จป่ะ [ / color]
[color = red ] สี่ทับนึ่งอ่ะ [ / color] เป็น [ color = ] สี่ สีฟ้า ทับหนึ่ง [ / color]
[ color = green ] วันนี้มาจับผิดไรเตอร์เน้อเพราะไรตอร์ป่วย 555 [ / color]
-
หมีดำหายไปไหน :L1:หาคู่ให้หมีดำหน่อยดิ
-
ชอบตอนปุ่นพูดว่า "เนะ" จัง น่ารักดี :o8:
แอบขำตอนที่บอกชอบหมีดำ :jul3:
ดูท่าเฟียตจะรักปุ่นจิง :man1:
ถึงปุ่นจะดูเหมือนเอ๋อหน่อย o18
แต่เดี๋ยวก็คงรู้จักคำรักเข้าสักวันละนะ o13
-
แม่หมีอ้วน กะ พ่อหมีขาว...เค้าเชื่อฟังกันดีเนะ
นึกถึง...ท่าปลาโลมาของแม่หมีอ้วนแล้ววว.....ฮา อ่ะ
ของเขาดีจริง.....กล้าโชว์....ไม่มีหมกเม็ดเลยนิ... :m20:
:L1: น้อง eiky....กด + ให้คนป่วยคนขยัน
รักษาสุขภาพนะจ๊ะ....รักกัน ๆ :L2:
-
โม้ตามเคยนะ แม่หมี
-
อ่า เค้าไม่รู้ว่าอิ๊คคิวซังปวดท้องอ่า
ขอโทษน้า :m15: ขอบคุณที่ยังอุตส่าห์เอามาลงให้
อ่านแล้วยิ้มอ่า ญี่ปุ่นมันน่ารักกกที่สุดเลย
แต่ โห ห้องอื่นเค้ามีเต้นทูพีเอ็มด้วยอ่า~
อโคบาติคกันให้รอดเน้ :laugh:
ส่วนพ่อพระเอกของเรา เค้าใครเลือกให้แกแสดงเป็นม้าว้า~
นึกภาพเฟียตแสดงคลานเป็นม้าไม่ออกเลย
สุดหล่อของเราอับอายๆ (= =\\\)
พีเอส ทายว่าห้องญี่ปุ่นต้องเต้นแอโรบิคแน่ๆ ฮี่ฮี่ฮี่
+1 อิ๊คคิวซังน้า ขอให้หายปวดท้องไวๆน้า :กอด1:
-
อยากเห็นแม่หมีเต้นท่าปลาโลมา :laugh:
หายป่วยไวๆน้าส์ อย่าลืมกินข้าว กินยาให้ตรงเวลานะคับ
-
อยากเห็นน้องญี่ปุน เต้นท่าปลาโลมาจัง คงจะน่ารักน่าดู
-
+ เลยนะ
เพลงเพราะดี อิอิ
ยังมีนิยายอีก :กอด1:
-
น้องปุ่นเนะ..ลดความอ้วนบ้างนะลูก..อิอิ จินตนาการตอนเต้นท่าโลมา..ฮ่าฮ่า.....น่ารักเนะ..
ปล.พักผ่อนเยอะๆ แล้วก็อย่าเครียดน๊า eiky :L2:
-
หล่อขนาดนั้น แต่ทำไมได้เป็นม้าล่ะพ่อหมีเฟียต :laugh:
รอลุ้นตอนปุ่นเต้นนะ ท่าทางจะน่ารัก อิอิ :o8:
-
:pig4: :pig4: :pig4:
-
5555++
แม่หมีอ้วนนี่พูดตรงๆๆดีเนอะ
มีการขอชอบอีกคนด้วย
กร๊ากกกกก
นึกว่าจะเป็นหญ้าแห้งจริงๆๆสะแล้ววววววววว
แต่ทำไมพี่เฟียตได้เป็นม้าละ
-
น้องญี่ปุ่นจะน่ารักไปไหนอ่ะคะ
ไปถามเฟี๊ยตซะงั้นอ่า ไร้เดียงสาจริงๆเนะ อิอิ
เห็นทีหมีดำต้องตัดใจจริงๆซะแหละ
หมีขาวไม่ปล่อยไปแน่ๆ
สงสัยทำไมเฟี๊ยตต้องเล่นเป็นม้า
หล่อไม่ใช่หรอเราน่ะ ฮ่าๆๆๆ
-
หมีขาวโหดมากมาย กะจะฆ่าปุ่นจริงดิ
น่ารักขนาดนี้โหดลงเหรอ หุหุ
ตอนนี้ปุ่นน่ารักมากกก เชื่อฟังหมีขาวด้วย ไม่ดื้อเหมือนเมื่อก่อนแล้ว
แต่ก็ยังโม้เก่งเหมือนเดิมนะ อิอิ
ปล. ไรเตอร์หายไว ๆ นะจ๊ะ รักษาสุขภาพดี ๆ ช่วงนี้คนป่วยเยอะจริงเนะ
-
น่ารักจริงๆเลย มีขอชอบอีกคนด้วย
ไปฟังมาแล้วเพลงน่ารักดี รอดูญี่ปุ่นเต้น
ปล. คุณอิ๊กหายไวไวนะจ๊ะ เป็นห่วงนะ :กอด1:
-
ไรท์เตอร์ไม่สบายสู้ๆน้า
ญี่ปุ่นอะรักแต่หมีขาวพอแล้ว แม่หมีอ้วนหลายใจ 555
-
เหอๆ หมีเต้นท่าโลมา กระดึ๊บ กระดึ๊บ
อยากดูญี่ปุ่นเต้นเนะ
ฝามีก็เลือกเพลงซะแด๊นซ์เชียว แล้วแม่หมีจะเต้นไหวปะเนี่ยะ
-
น้องปุ่นน่าร๊ากกกกกกกกกกกก
ต๊องได้เสมอต้นเสมอปลายจิงๆน่ารักน่าหยิก
ขำคู่เอกบอยจะไปอยากหวานแข่งกับคู่ติ๊งต๊องเค้าทำไมจ๊ะปล่อยเค้าไปเหอะ5555+
พี่เฟียตไม่กลัวเมียเลยแค่เกรงใจเฉยๆอิอิ
หายไวๆนะค่าไรท์เตอร์
-
ญี่ปุ่นเต้นท่าปลาโลมา :man1:
อยากเห็นง่ะ :z2:
-
:impress2: :impress2: :กอด1: :กอด1:
-
:-[ ญี่ปุ่นน่ารัก
แต่ท่าเต้นปลาโลมาเนี้ยคือแบบว่า :m20:อะ
ตอนนี้ไม่ไหวแล้วปวดทองอย่างแรงเลยจ้า :pigha2:
-
เพลงเพราะออกน่าเต้น แต่เต้นไม่ออกกลมไปหน่อย 5555
-
ขอบคุณนะคะไรเตอร์ 55++ น่ารักอะ เเต่ชอบท่อนสุดท้ายที่สุดเลยอะ รักมากเเละส่วนหนึ่งของชีวิต เเล้วก็ไรเตอร์ ดูเเลตัวเองเน้อ เป็นโรคนี้ก็ ทรมานอยู่นะ
-
:110011: โลมา....กระดึ๊บ ๆ :z7:
-
ดันนนนนนนนนนนนนนน
:m2:
-
แอ่ะ
แม่หมีขาวอ่า
รู้จักอายบ้างก็ดีเนะ
อิอิ
ว่าแต่ว่า
เล่นไปขอพ่อหมีขาวตรงๆแบบนั้น
พี่โฟคไม่เป็นไรหรอ
-
มาดันตุ๊ดญี่ปุ่นสงสัย eiky จะยังไม่หายป่วยอ่ะหายเร็ว ๆ น่า
มิตรรักแฟนอ่านรอยู่อ่ะ 555 มีดอกไม้ :L2: มาเยี่ยมไข้ด้วย
-
เอ่อ คือว่ามันไม่ปกติน้าเพื่อนๆ เค้ามะไหวจริงๆอ่า พยายามเขียนให้แล้วน้า เดี๋ยวหายแล้วจะมาต่อ รักกันบ้างน้า จุ๊บๆๆ
(ลดน้ำหนัก Day 1)
"พ่อหมีขาวๆ ทำมายไม่มีใครรู้จักเพลงของพ่อหมีขาวเลยอ่า"
ญี่ปุ่นถามขึ้นเมื่อถึงห้อง นอนกินแตงโมกระดิกเท้าอย่างสบายใจ
"อ้าว จะสนใจทำไมวะ ก็เพื่อนๆมึงมีแต่ฟังเพลงเกาหลีอ่ะดิ ไม่เข้าท่าจริงๆ"
"เอ่ แสดงว่ามันไม่ดังเนะ"
"ดังเว้ย ฝั่งเมกา บ้านเราไม่ค่อยมีใครฟังหรอก นักร้องผิวสีอ่ะ"
"แล้วทำไมพ่อหมีขาวฟังอ่า"
"โว้ย แล้วมึงจะเอาเพลงไรวะ เรื่องมากจริง"
"อิอิ เอาเพลงที่คนเขารู้จักอ่า"
"มาหาเองเลยไอ้นี่ วันนี้กูจะทำการบ้านนะโว้ย"
"เอ๋ เค้าก้มีการบ้านเนะ งั้นพ่อหมีขาวทำให้หน่อยดิ เดี๋ยวเค้าหาเองเนะ"
"นั่นแน่ ใช้กูอีกแล้วนะมึง"
"อิอิ ไม่ได้ใช้เนะ ก็พ่อหมีขาวไม่หาเพลงให้เค้าอ่า"
"เออๆ วิชาไรวะ"
"เคมีเนะ"
"เฮ้ย กูไม่ถนัดนะมึงเคมี"
"เอ๋ แล้วพ่อหมีขาวถนัดอารายอ่า มะเห็นค่อยทำการบ้านเลยเนะ"
"ไอ้นี่ อย่ามาย้อนกูนะมึง แล้วมึงอ่ะ ยิ่งไม่เห็นทำเลยการบ้านอ่า ถนัดวิชาไรจ๊ะแม่หมีอ้วน"
"แอ่ะ ว่าเค้าหรา นี่แน่"
ทำหน้าย่นปรี่เข้ามาขี่คอเฟียตที่กำลังนั่งเปิดสมุดจะทำการบ้าน
"เฮ้ย อะไรวะ มาขี่กูทำไม"
"ว่าเค้าหรา นี่แน่ขี่ม้าเลย"
ขย่มตัวเด้งไปมา เฟียตพยายามแกะออก พอลุกขึ้นได้ก็อุ้มญี่ปุ่นเหวี่ยงลงเตียง
"อ่า ทำรุนแรงเนะ"
"มึงตายแน่ไอ้เปี๊ยก"
กัดฟันพูดกระโจนเข้าหา
"แอ่ะ หนักอ่า เค้าหายใจมะอ๊อก"
"สมน้ำหน้า กวนดีนัก จะไปหนายแม่หมีอ้วน"
"อิอิ เค้าหนักเนะ"
"อย่ากวนเข้าใจไหม"
ญี่ปุ่นหน้าแดงจัดเเพราะเฟียตทับร่างเอาไว้ แต่ก็ใช่จะยอมง่ายๆ เอามือล้วงลงต่ำควานหาหมีขาวน้อยทันที
"อ่า จับโดนเนะ อิอิ นี่แน่"
พอจับได้ก็บีบทันที
"โอ๊ย ไอ้เปี๊ยก กูเจ็บ"
เฟียตกระเด้งตัวออกทันที
"อิอิ ทับเค้าหราๆ นี่แน่บีบหมีขาวน้อยเลย อิอิ"
"ปล๊อย กูเจ็บ"
หน้าเริ่มแดง ส่วนญี่ปุ่นเมามันขึ้นคร่อมทันที
"เจ็บหรา อิอิ เค้าเล่นหมีขาวน้อยดีกว่าเนะ"
พอเห็นเฟียตเจ็บจริงก็เปลี่ยนเป็นคลึง คนตัวใหญ่ก็ไม่ได้ว่าอะไร
"อ่า หมีขาวน้อยตื่นแล้วอ่า"
"เฮ้ย พอๆกูจะทำการบ้าน ยิ่งไม่ได้เอาออกนานแล้วนะมึงเดี๋ยวมึงจะซวย"
"อ่า มะเอาอ่าเค้ากลัวริดซี่เนะ"
ปล่อยมือทันที กระเด้งตัวออกไปไกล แต่เฟียตกลับครุ่นคิดอยู่
"แม่หมีอ้วน เรามาเอากันไหมวันนี้ นานแล้วนะที่เราไม่ได้ทำแบบนั้นอ่ะ"
"หวาย มะเอาอ่าเค้ากลัว"
"เอ้ย ไม่ต้องกลัว ถ้าผัวเป็นคนทำไม่เป็นนะ"
เข้าใจหลอกล่อ ญี่ปุ่นทำท่าคิดอยู่
"จริงหรา ถ้าพ่อหมีขาวทำมะเป็นหรา"
"อื้ม ถ้าผัวขอทำอ่ะไม่เป็น"
"จริงน้า อย่ามาหลอกเค้าน้า"
"เออน่า มาๆจุ๊บกัน"
ว่า แล้วก็โน้มตัวญี่ปุ่นลงมาจูบ รายนั้นยังเกร็งๆอยู่แต่ก็ทำตามเฟียต ไม่รู้ว่าเพราะห่างหายไปนานหรืออะไรทั้งสองโผเข้าหากันอย่างกระหาย บทเพลงรักกำลังดำเนินไป
"พ่อหมีขาวๆ"
"หือ อาราย"
"แล้วเพลงเค้าอ่า"
"เว้ย เอากันก่อนดิวะห้ามพูด"
"อิอิ เนะ"
หัวเราะ ชอบใจ แต่ก็ก้มหน้าก้มตาทำต่อไป เสียงครางกระเส่าของญี่ปุ่นที่เริ่มรู้งานผสานกันกับเสียงของเฟียต ร่างสองร่างเกี่ยวกระหวัดกันกันอยุ่บนเตียง พอเสร็จก็นอนกอดกันอยู่
"ไปอาบน้ำไอ้เปี๊ยก"
เฟียตบอกหลังจากที่นอนกอดกันนานพอสมควร
"เค้าง่วงอ่า"
"เออ อาบแล้วค่อยมานอน"
"พ่อหมีขาว ทำไมเค้ายังเจ็บๆอยู่อ่ะ หนายบอกจาไม่เป็นริดซี่อ่า"
"มันก็เจ็บเป็นธรรมดาล่ะ ก็เราไม่ได้เอากันมานานแล้วนี่ ไม่เป็นหรอกน่า"
คนตัวใหญ่ปลอบ หลังจากที่อาบน้ำออกมาก็ทาแป้งตัววอกเหมือนเคย นอนลั่นล้าอยู่บนเตียง
"อย่าลืมหาเพลงใหม่ให้เค้าน้า"
"เออโว้ย มึงนี่เหลือเกินจริงๆ การบ้านกูก็ยังไม่ได้ทำ ไหนจะของมึงอีก"
"เอ๋ ก็เป็นฝามีเนะ ต้องดูแลเค้าเนะ"
"เออ กูรู้แล้ว"
เฟียตบ่นแล้วเปิดสมุดทำการบ้าน ส่วนคนตัวเล็กที่นอนอยู่บนเตียงกอดหุ่นยนต์นอนหลับไปแล้ว
"เพื่อนๆ วันนี้เลิกเรียนเราจะซ้อมเต้นกันน้า"
พอไปโรงเรียนก่อนเริ่มเรียนหัวหน้าไฟสูงก็ประกาศบอกเพื่อนๆ ทุกคนให้ความสนใจเป็นอย่างมาก
"แล้วเพลงอ่ะหัวหน้า ตกลงเอาเพลงไหน"
"อืม ยังไม่สรุปอ่ะ เพราะเลือกยากลองดูท่าเต้นวันนี้ก่อน"
หัวหน้าห้องแจง
"อ้าว แล้วจะเต้นเพลงไรอ่าหัวหน้า"
พริกหวานถามเพื่อนๆทุกคนก็เออออด้วย
"เต้นมันทุกเพลงนั่นล่ะ แต่ไม่เอาที่ไปซ้ำกะห้องนั้นนะ เดี๋ยวหาว่าเราก๊อบเขาอีก"
ไฟสูงแสดงความหนักใจออกมา จนอาจารย์มาก็เรียนกันตามปกติ พอเรียนจบคาบสุดท้ายเป็นแนะแนว อาจารย์วารุณีก็เข้ามาสมทบ
"ว่าไงค้าเด็กๆ ไหนเพลงอะไรบ้างเอ่ย"
"ยากอ่าจารย์ เพลงก็ยังไม่ได้เลือกเลย ท่าเต้นก็ยังคิดไม่ออก"
"หือ ไหนเปิดเพลงให้ครูฟังหน่อยสิคะ"
อาจารย์ประจำห้องบอก หัวหน้าห้องเดินไปเปิดเพลง พอเสียงเพลง Circus ดังขึ้นทุกคนก็มาล้อมวงกัน
"อ้าว เต้นสิคะนักเรียน อย่าอายสิคะ ถ้าอย่างนั้นเราจะคิดท่าเต้นได้ยังไง มาๆญี่ปุ่นมาพาเพื่อนเต้นหน่อย"
อาจารย์เรียกถูกตัว พอถูกเรียกชื่อปุ๊บก็เดินออกไปปั๊บไม่รีรอ
"ญี่ปุ่นจาเต้นท่าปลาโลมาน้า"
"หวายไม่เอาอ่า มันตาหลก"
เพื่อนๆร้องออกมาพร้อมกัน
"เอ๋ งั้นเต้นท่าอิ๊กคิวซังเนะ"
ว่าแล้วก็เต้นทันที ส่ายก้นเอานิ้วชี้ทั้งสองข้างๆทำเป็นวงๆรอบหัว เสียงหัวเราะดังครืน
"อ๊าย ญี่ปุ่นค้า มันไม่เข้ากะเพลงเลยนะคะ มาเดี๋ยวครูเต้นท่าหมิวให้ดู"
อาจารย์วารุณีเองก็อยากจะมีส่วนร่วม เดินออกไปกลางวง แล้วยกมือสองข้างขึ้นกำหลวมๆ ส่ายก้นหมุนรอบตัว นักเรียนเงียบกริบ ทุกสายตาจ้องมองไปยังการเคลื่อนไหวตามจังหวะเพลงของอาจารย์ประจำชั้นไม่คิด ว่าอาจารย์จะกล้าทำถึงขนาดนี้
"อ้าว สวยจนอึ้งไปเลยเหรอคะนักเรียน ต๊ายครูเขินจัง เห็นมั้ยบอกแล้วอย่าให้ครูออกสเต็ปเอง อิอิ"
หัวหน้าห้องส่ายหน้า ดูท่าคงลำบากแล้วงานนี้ หลังจากที่เต้นกันไปคนละทิศละทางอาจารย์วารุณีก็หมดคาบสอน พออาจารย์ออกไปก็ปิดเพลง
"เราว่าท่าพวกนี้ไม่เวิร์คอ่ะ มันไม่เข้ากะเพลง เราว่ามันหญิงไป"
หัวหน้าห้องวิจารณ์
"แล้วให้เต้นยังไงอ่า"
"เปิดยูทูปดูดิ พริกไหนไอโฟนนายอ่า"
"เออ ดูทูพีเอ็มเนอะๆ"
ทุกคนรุมล้อมเข้ามา
"วันหลังเราไลท์ลงแผ่นมาให้ดูดีกว่า จะได้ดูกันทุกคน"
"ช่ายๆ เนี่ยคนเต้นเข้าไม่ถึงเลยอ่า นี่พวกนาย ช่วยคิดด้วยนะดูแล้วอ่ะ"
ป๊อบร้องออกไปทำหน้าย่น
"เอาท่านี้ไหม"
เพื่อนคนหนึ่งพอดูเสร็จก็เดินออกมาเสนอหัวหน้าห้อง
"ประโยคแรกของเพลงอ่า เราว่าน่าจะทำแบบนี้ แล้วก็แบบนี้"
เขาก้มหน้าลงเอามือหนึ่งกุมที่หน้าอก อีกมือกางยื่นอกไปข้างตัวแล้วเอนตัวไปทางซ้ายนิดหน่อยก้มหน้าลงพองาม แล้วก็ตวัดมือกลับมาปิดหน้าอย่างรวดเร็วพร้อมกับดึงตัวกลับมาให้ยืนตรง
"อืม ดีนะดี"
หัวหน้าห้องร้องออกมาเห็นดีเห็นงาม เพื่อนๆก็ต่างแห่มาดู แล้วก็ลองทำ สะบัดหน้าขึ้นอย่างเร็วแล้วคว่ำมือลงด้านล่างระดับอก ท่าทางแข็งแรงมีพลัง เสียงเพื่อนๆทุกคนกรี๊ดกร๊าดตามประสานักเรียนโรงเรียนชายล้วน
"มาๆ เรามาลองทำตาม นี่พวกนาย ดูแล้วเอามาบอกกันด้วยนะ"
คนเต้นก็ซ้อมไป คนดูแล้วคิดท่าก็คิดไป ทุกคนดูจริงจังสนุกสนาน
"อ่า ทำเร็วอ่า เราอึดอัดเนะ"
"นายอ้วนอ่ะดิปุ่น ต้องลดหน่อยก็ดีนะเราว่า จะได้ไม่อึดอัด"
บอยบอก
"อ่า ทำงายอ่า เรามะมีเพื่อนลดเนะ พ่อหมีขาวก็เล่นบาสฯอ่า เรามะชอบเนะ จาไปเล่นแบด เล่นเสร็จเราก็กินเยอะกว่าเดิมอีก"
เริ่มรู้ตัว บอยทำท่าคิดอยู่
"งั้นเราไปวิ่งกะนายเอาไหม แล้วก็ตีแบดกันสักชั่วโมงก่อนกลับ"
"เอาจริงหราบอย"
"อืม เดี๋ยวให้เอกไปด้วย"
ทั้งสองตกลงกันแล้วซ้อมเต้นกับเพื่อน จนเหงื่อไหลไคลย้อย มืดแล้วจึงแยกย้ายกันกลับหอ เพลงที่จะใช้เต้นยังไม่สรุป ส่วนท่าเต้นก็ล่วงหน้าไปหลายท่าแล้ว ญี่ปุ่นวิ่งกลับหอกับบอย มีเอกวิ่งตาม กระหึดกระหอบขึ้นไปเปลี่ยนเสื้อผ้า
"เราไปรอพ่อหมีขาวดีกว่า บอยพรุ่งนี้ตื่นแต่เช้าน้า"
"อือ ได้ๆ ตีห้าเนอะ"
"อะไรอ่าแม่หมู"
"ก็จะไปวิ่งกะปุ่นอ่า พ่อหมูต้องไปด้วยน้า"
"อ้าว ทำไมอ่ะ เห็นไหมไอ้หญ้าแห้ง บอกว่าไม่ให้แดกเยอะๆ เห็นไหมลำบากกูเลย"
"เอาน่าพ่อหมูอย่าบ่นไปเลย จะได้แข็งแรงไง"
"อิอิ จริงเนอะ เดี๋ยวนี้เราไม่ค่อยได้แฮตทริกซ์เลยเนอะ อิอิ"
"บ้า"
เป็นงั้นไปคนเรา
:กอด1: :กอด1: :L2:
If you look at me you would see a boy who live inside a wonder world.
But don't believe that's all there is to see. He smiles through a thousand tears
and harbours adolescent fears. he dreams of all that he can never be he wades in insecurity
and hides himself inside of me.......
เขียนโดย eiky
-
:L1:
-
แม่หมีอ้วนมาให้เค้าสอนเคมีให้ก็ได้นะ 555+
พี่ eiky หายป่วยเร็วๆนะคะ :L2: นู๋ก็เพิ่งไปหาหมอมาเหมือนกัน เฮ้อ แย่ๆๆ :z3:
-
น้องปุ่นท่าจะอวบระยะสุดท้ายแล้วนะ
-
แม่หมีอ้วนมาให้เค้าสอนเคมีให้ก็ได้นะ 555+
พี่ eiky หายป่วยเร็วๆนะคะ :L2: นู๋ก็เพิ่งไปหาหมอมาเหมือนกัน เฮ้อ แย่ๆๆ :z3:
น้องแบรี่เป็นไร(ทำเสียงตกใจ) อย่าหักโหมมากน้า อิอิ ดูเด็กๆไปเป็นยาๆ อิอิ :L1:
ขอบคุณคร้าบ พี่โรซี่
-
ฝามีแม่หมีอ้วนน่ารักเนอะ....ตามใจตลอดดดด....
แล้ว....แม่หมีอ้วนจะกระดึ๊บ ๆ แบบไหนอ่ะ.....
คิดภาพสเต็ปสวย ๆ ไม่ออก.....คิดได้แต่แนวฮา กะ กระดุกกระดิกเนะ :laugh:
รักษาสุขภาพนะจ๊ะน้อง eiky :กอด1:
-
เลิฟ เลิฟ ตัวละครทุกคนโดยเฉพาะ ญี่ปุ่นกับเฟียต
อ้อ ไม่ลืมฟ เลิฟ เลิฟ คนแต่งด้วยนะ อิอิ
-
ทันที ทันใจ ทันท่วงที จริงๆ ญี่ปุ่นจะลดความอ้วนแล้วจ้าพี่น้อง
ต่อไปก้อเลสิกน่ะ อิ๊ก อิ๊ก นายเอกจะได้สมบูรณ์แบบสักที ตลึง ตึง ตึง
รักษาสุขภาพนะจ๊ะ eiky :bye2:
-
พ่อหมีนี่เข้าใจหลอกนะ
-
ลดน้ำหนักเหรอ
ขอให้สำเร็จนะจ๊ะญี่ปุ่น o13
eiky หายป่วยเร็วๆนะคะ :L2:
-
โห กำลังคิดถึงญี่ปุ่น
ญี่ปุ่นก็มาให้อ่านเลย อิอิ :o8:
พ่อหมีขาวของญี่ปุ่นหลอกล่อเก่งอีกแล้ว หุหุ
น่ารักเนะพ่อหมีขาวของญี่ปุ่น ว่าแต่ปุ่นจะเต้นเพลงใครละเนี้ย
ปล. eiky รักษาสุขภาพเยอะ ๆ นะค่า หายป่วยไว ๆ น๊า :bye2:
-
แอร๊ยยยยยยยย อ่านญี่ปุ่นทีไรหัวใจคนอ่านมันกระชุ่มกระชวยปึ๋งปั๋งทุกทีเลยยยยย :-[
ญี่ปุ่นเอ้ยยยย ลดน้ำหนักคราวนี้ได้ หนูกลับมาสวยเด้งแน่เลย เจเจ้คอนเฟิร์มมมมม
เป็นกำลังใจให้ญี่ปุ่นกับเฟียตลดน้ำหนักได้สำเร็จ
แล้วก็ให้เด็กๆทุกคนผ่านพ้นงานแสดงโรงเรียนไปได้น้า
ยังไงเจเจ้ฝากคุณครูและหัวหน้าห้องช่วยผลักดันญี่ปุ่นให้เกิดด้วยนะจ้ะ
+1 อิ๊กน้า รู้สึกเหมือนตัวเองกำลังมีความสุขบนความทุกข์ของอิ๊กยังไงม่ายรู้ซิ แหะๆ :m29:
แต่เค้ารักน้องญี่ปุ่นจริงๆนะเนี่ยยย
มาๆ มากอดหน่อย ขอให้อิ๊กหายเร็วๆ :กอด1:
-
หายป่วยไวไวนะครับจะได้พาไอ้หญ้าแห้งมาลดน้ำหนักต่อ รักษาสุขภาพด้วยนะครับ
-
จะลดได้มั้ยเนี่ย น้ำหนักอ่ะ ถ้าได้บอกสูตรเราด้วยน้า เอาใจช่วย
หายเร็ว ๆ นะ พักผ่อนเยอะ ๆ ล่ะ eiky
-
แหม แหม หมีขาวฉลาดนะเนี่ยะ
พูดแบบนี้ปุ่นไม่กล้ามีอะไรกับคนอื่นแน่ กลัวเป็นริดซี่
ได้อึ๊บปุ่นไม่พอ ยังกันคนอื่น ๆ ไปในตัวด้วย
-
และแล้วก็ถึงคราวลดหุ่นอดีตธิดาช้างงงงงง :laugh:
-
ถึงเวลาลดแล้วซินะ
อิอิ สู้ๆ o13
:L2: :L2:
-
กลัวจะกลายเป็นว่า ยิ่งออกแรง ยิ่งกินเยอะอ่ะสิ :laugh:
-
คิดได้เรื่องเดียวเนะ พวกนี้
อิอิ
ชอบอ่าดิ
เหมือนกัลเลย
-
:pig4: :pig4: :pig4:
-
มาเป็นกำลังใจให้นู๋ปุ่นลดน้ำหนักได้ไวๆเนะ...
ปล..รักษาสุขภาพด้วยน๊าา eiky :L2:
-
เฟียตหลอก(ล่อ)ญี่ปุ่น :laugh:
ไปบอกญี่ปุ่นไว้ว่าทำเยอะจะเป็นริดซี่
พออยากจะ :oo1:ขึ้นมาจริงๆ เลยต้องหลอกล่อ ใช่ป่ะ?
:m20:
กลัวจะกลายเป็นว่า ยิ่งออกแรง ยิ่งกินเยอะอ่ะสิ :laugh:
อันนี้เห็นด้วย 55
คุณอิ๊ก พักรักษาสุขภาพก่อนนะ คนอ่านรอได้ ไม่รีบค่ะ ไม่หนีไปไหนด้วย :L2:
ขอบคุณมากนะคะ ไม่สบายยังมีแรงมาลงให้อ่านอีก :pig4:
-
น้องญี่ปุ่นจะกลับมาหุ่นสเลนเดอร์เหมือนเดิมแล้วสิ อิอิ
แม่หมีนี่มีฝามีดีจังเรยน๊า ทำให้ทุกอย่าง
น้องเรยนอนกระดิกเท้ารออย่างเดียว ฮ่าๆ
แอบขำ แม่หมียังเชื่อเรื่องริซซีอยู่อีกหรอเนี่ย กร๊ากกก :laugh:
ไรเตอร์หายเร็วๆนะคร้าา
-
55555++
คิดถึงท่าที่ปุ่นเต้นแล้วฮา
กร๊ากกกกกก
คงเข้ากับเพลงมากกกกก
ฮ๋าๆๆๆๆๆ
คู่บอกก็หว๊านหวานนะ
-
:กอด1: .. :L2:
-
น้องปุ่นน่ารัก :L2:
-
ญี่ปุ่นจะลดได้มั้ยเนี่ยน้ำหนัก
ว่าแต่เฟียตนี่น่าสงสารจริงๆ ยังกับนางทาสเลย 555
-
:3123:เป็นกำลังใจให้น้องไรเตอร์กับน้องญี่ปุ่นจ้ะ
-
+1 :z2: :z2: :z2:
-
ขอบคุณนะคะไรเตอร์ เเละเเล้ว ญี่ปุ่นก็ จะลดน้ำหนัก 55+++ สนุกอะดิ งานนี้ ถ้าลดน้ำหนักเเบบธรรมดา ก็คงไม่ใช่ญี่ปุ่นอะ เเล้วก็ สู้ๆนะไรเตอร์ ดูเเลสุขภาพด้วย
-
: 222222:มาเต้นเป็นเพื่อนน้า...แม่หมีอ้วน... : 222222:
-
:จุ๊บๆ:
-
:call: :call: :call:
-
มาให้กำลังใจแม่หมีอ้วน เปลี่ยนเป็นแม่หมีน้อยไวไว สู้...สู้...
-
ดันประจำวัน
:m2:
-
อิอิ แอบมาน้า ยังรออ่านญี่ปุ่นกันไหมอ่า ช่วงนี้เค้ามะสบายน้า เข้ากะดึกอีกตะหาก ไปกันใหญ่เลย อิอิ แต่ก็เอามาลงให้แล้วน้า อ่านยิ้มๆน้า จุ๊บๆๆๆ
ลดน้ำหนัก Day 2 (สลัดหมูทะ)
พอเช้าตรู่ญี่ปุ่นก็ตั้งนาฬิกาปลุกไว้แล้วรีบออกมาจากห้องของเฟียตตามนัดไว้กับบอย แต่ยืนรออยู่หน้าหอนานบอยก็ไม่ยักลงมาสักที ญี่ปุ่นจึงเดินขึ้นไปตามที่ห้อง
"บอยๆ ยังมะตื่นหรา"
ญี่ปุ่นเคาะประตูเสียงดัง
"บอยๆ เรารออยู่น้า"
สักพักบอยก็เปิดประตูออกมาหัวยังฟูๆตายังปรือๆอยู่ เอกเองก็นั่งหลับตาอยู่บนเตียง
"อ่ายังมะตื่นนี่นา"
"ปุ่น เราง่วงอ่า แป๊บน้าเราขอล้างหน้าหน่อย"
"อะไรว้า ไอ้หญ้าแห้ง มาปลุกตั้งแต่ไก่ยังไม่โห่เลยนะมึง ขยันจริ๊ง"
"เอ๋ก็เราจะออกกำลังกายเนะ จาได้ลดความอวบลง อิอิ"
กว่าจะลงมาจากห้องก็ตีห้าครึ่งไปแล้ว ทั้งสามวิ่งตามกันเข้าไปในโรงเรียน ที่เข้าได้เพราะปีนรั้วเข้าไป วิ่งรอบสนามฟุตบอลอยู่สองรอบแล้วก็ไปตีแบด ทั้งจนสามเหงื่อชุ่ม
"แวะกินโจ๊กก่อนดีกว่าเนอะปุ่น"
บอยชวนตอนเดินออกจากโรงเรียน
"ดีเนะ เอ๋ แต่เราซื้อไปฝากพ่อหมีขาวดีกว่าเนะ อิอิ"
"แหม เป็นห่วงกันจังเนอะ น่าอิจฉา"
"เอ๋ ก็ปลาดุกก็กินกะบอยนิ อิจฉาอารายอ่า"
"เออๆ ไปก็ดีกูจะได้จู๋จี๋กันซะทีไอ้หญ้าแห้ง"
"แอ่ะ มะสนจายเนะ เดี๋ยวเรากลับไปจู๋จี๋กะพ่อหมีขาวที่ห้องก็ได้เนะ อิอิ"
ทั้งสามเดินไปร้านโจ๊ก ญี่ปุ่นสั่งโจ๊กใส่ถุงไปสองถุงเดินลั่นล้ากลับปล่อยให้บอยกับเอกสวีทกันเต็มที่ พอถึงห้องก็เปิดประตูเข้าไป เห็นเฟียตยังนอนหลับอุตุอยู่
"อ่า ตื่นสายเนะพ่อหมีขาว ตื่นๆ เค้าซื้อโจ๊กมาฝาก"
เดินไปเขย่าตัวทันที
"อืม กี่โมงแล้ววะ นาฬิกายังไม่ปลุกเลย"
"อ่า จาปลุกได้งายอ่า ก็เค้าให้มันปลุกไปแล้วนิ พ่อหมีขาวอ่า"
เหลือบไปเห็นน้องชายของเฟียตที่ชี้โด่อยู่ก็เบนความสนใจ
"อ่า น้องชายตื่นเนะ อิอิ กินโจ๊กมะ"
"แว้กกก ร้อน ไอ้บ้า"
เอาถุงโจ๊กไปอังที่น้องชายทันที เฟียตกระเด้งตัวขึ้นโดยอัตโนมัติ
"อิอิ ก็น้องชายหิวข้าวเนะ"
"เว้ยเล่นเป็นเด็กๆไปได้ ไอ้บ้า"
"กินโจ๊กไหมอ่า เค้าซื้อมาฝาก"
ทำเสียงอ่อนลงหลับตาปริบๆ เฟียตยังคงกุมน้องชายเอาไว้อยู่
"ไหนมึงลองบริการสามีดิ"
"เอ๋ อารายอ่า"
"ลองดูแลสามีสักวันดิจะทำได้ไหม"
"อิอิ ได้เนะ"
ยิ้มออกมาแล้วเดินไปหยิบชามกับช้อนมา แกะโจ๊กเทใส่ถ้วย
"ป้อนด้วยดิแม่หมีอ้วน"
"เอ๋ ทำมายอ่า มือพ่อหมีขาวเป็นอารายอ่า"
"ก็อยากให้ป้อนไง มาๆ"
"อ่า อ้ำ"
"แว้กก ร้อนๆ เป่าด้วยดิ"
เรื่องมากอีก แต่ก็อมยิ้มออกมาเพราะว่าอะไรญี่ปุ่ก็ทำตามทุกอย่าง
"ฟู่ๆๆ อ่า อ้ำ"
"น่ารักจริงๆเลย เมียใครวะ"
"อิอิ เมียพ่อหมีขาวเนะ"
ทำท่าอายก็เป็นด้วย หน้าแดงออกมา เฟียตพอใจกับสิ่งที่เห็น ญี่ปุ่นก็ป้อนเฟียตจนหมดถ้วย
"ป้อนเค้าบ้างดิ เค้าก็อยากให้ฝามีบริการเนะ"
"นั่นแน่ ว่าแล้วเชียว มาๆ"
"อิอิ เอาตับก่อนดิ"
แต่ไม่ง่ายเหมือนญี่ปุ่นป้อนตัวเอง เพราะคนตัวเล็กชี้เอานั่นเอานี่ น้อยไป คำใหญ่ไปกว่าจะป้อนเสร็จเฟียตก็เริ่มตาเขียว
"พ่อหมีขาวๆ เค้าหายอ้วนยังอ่า"
ถลกเสื้อขึ้นให้เฟียตดู
"หือ วิ่งแค่วันเดียวมึงจะหายอ้วนเลยเหรอ ไอ้บ้า กลมกว่าเดิมอีก"
"แอ่ะ เค้าวิ่งเยอะแล้วน้า ตีแบดด้วยอ่า"
"เว้ย ต้องทำทุกวันเว้ย มันถึงจะยอมลด แล้วก็อย่ากินจุบจิบเข้าใจ๋"
"อ่ายากเนะ เค้าอยากกินนี่เนะ"
"ไปๆอาบน้ำกันเดี๋ยวไปโรงเรียนสาย"
ว่าแล้วก็สลัดผ้าออกจากร่างลั่นล้าเข้าห้องน้ำไป พอแต่งตัวเสร็จก็เดินตามกันออกมาจากห้อง
"พี่เบนซ์ๆ เค้าหุ่นดียังอ่า"
เจอเบนซ์กับจี๊ปที่หน้าหอก็ปรี่เข้าไปถาม
"ฮ่าๆ ทำไมวะไอ้เปี๊ยก แก้มป่องเหมือนเดิมนะมึง"
"แอ่ะ เค้าลดน้ำหนักน้า"
"ฮ่าๆๆ คงยากนะกูว่า มึงดูผัวมึงดิตามใจขนาดนั้น อ้วนตามกันล่ะไม่ว่า"
"แอ่ะ ไม่คุยด้วยเนะ นิสัยมะดี พ่อหมีขาวไปโรงเรียนเนะ"
ทำหน้าย่นใส่แล้วเดินนำหน้าไป เฟียตเดินตามหลังมากับเพื่อน ถือกระเป๋าให้หวานใจตัวป่วนที่เดินลั่นล้านำหน้า
"มึงนี่โชคดีนะไอ้เฟียต มองทีไรกูก็ว่ามันน่ารักว่ะ มองไม่รู้จักเบื่อ"
จี๊ปพูดขึ้น
"อ๊ะๆ อย่านะมึง กว่ากูจะเจอแบบมันนี่ไม่ใช่ง่ายนะเว้ย อย่าคิดเชียวนะมึง"
"ไอ้บ้า กูไม่ได้คิดเว้ย กูแค่อิจฉามึงว่ะ ทำไมมันไม่มาเจอกูก่อนมึงวะ"
"นั่นดิ เป็นกู กูรักตายเลยแบบนี้อ่ะ"
"อ้าว เชี่ยเบนซ์ไหนบอกไม่ชอบผู้ชายไงวะ ส้นตรีนนะมึง"
"เฮ้ย ก็คนอื่นกูไม่ชอบเว้ย แต่ถ้าไอ้เปี๊ยกเนี่ย กูยอมว่ะ"
"สายไปแล้วเพื่อน กูไม่ปล่อยมันง่ายๆหรอก กูก็รักมันจะตายอยู่แล้วเนี่ย"
เฟียตพูดอย่างภูมิใจยิ้มกริ่มพลางมองตามร่างของญี่ปุ่นที่เดินนำหน้าไป สายตาเพื่อนๆได้แต่มองแบบหมั่นไส้
"พ่อหมีขาวๆ กินกล้วยแขกไหมอ่า"
เดินไปยังไม่ถึงโรงเรียนก็หันกลับมาถาม
"เอ้ย ไหนบอกลดน้ำหนักไงไอ้เปี๊ยก"
จี๊ปร้องขึ้น
"เอ๋ มะได้จาซื้อนิ ถามพ่อหมีขาวเนะ เผื่อพ่อหมีขาวจาหิว"
"ฮ่าๆ ไม่เอาๆ เดี๋ยวตอนเที่ยงค่อยกิน"
เฟียตหัวเราะอย่างอารมณ์ดี แต่ญี่ปุ่นทำหน้าเสียดายอยู่ กลืนน้ำลายเอื๊อกใหญ่ลงคอไป
"ตอนเที่ยงค่อยกินเนะ"
ว่าตามแต่สายตายังมองอยู่ไม่วางตา
"กูว่ามึงซื้อให้มันเถอะว่ะ ดูมองดิอาลัยอาวรณ์เชียว"
"ไม่ได้เว้ย เรื่องอื่นกูตามใจแต่เรื่องกินนี้ต้องคุม ไปๆหมีอ้วนไม่เห็นเดี๋ยวก็ลืม"
"อ่า เค้ามะลืมอารายง่ายๆเนะ"
แน่ะยังมาพูดอีก ทั้งเบนซ์ทั้งจี๊ปหัวเราะลั่น
"เว้ย ตอนเที่ยงค่อยกิน กินตอนเช้าๆเดี๋ยวง่วงนอน"
เดินไปดันหลังให้เดินต่อไป ญี่ปุ่นทำหน้าย่น
"เอ๋ บอยๆ กินอารายอ่า"
เหลือบไปเห็นบอยกับเอกกำลังเดินกระหนุงกระหนิงกันมา ในมือถือถุงกระดาษ
"กล้วยแขกอ่า"
"อิอิ เรากินด้วยดิ เนี่ยบอยเมื่อเช้าเราซ้อมเต้นด้วยน้า"
"เอาดิ ไหนนายซ้อมเต้นด้วยเหรอเมื่อเช้าอ่า ขยันจังเลย"
เข้าใจทำเดินเข้าไปหยิบชิ้นกล้วยแขกมายัดเข้าปากเรียบร้อยแล้ว เฟียตอ้าปากจะร้องห้ามแต่ช้าไป
"หมีอ้วน มานี่เลยๆ"
โดนลากแขนออกจากลุ่มไป
"ทำไมเป็นคนโกหกแบบนี้ไม่ดีนะ กูไม่ชอบอยากกินไม่บอกเขาดีๆวะ"
"แอ่ะ เค้ามะได้โกหกซะหน่อย ก็เต้นเมื่อเช้าจริงๆเนะ"
"ไหนมึงเต้นตอนไหน"
"เอ๋ ทำมายพ่อหมีขาวจำมะได้อ่า ก็ตอนเค้าอาบน้ำงาย"
"ตอนไหนวะ"
"ก็เนี่ยเต้นแบบเนี้ย"
ญี่ปุ่นทำท่าที่ทำเมื่อเช้า กำมือขึ้นแล้วพยักหน้าสองสามที เฟียตหัวเราะออกมา
"ไอ้บ้า เค้าเรียกเต้นเหรอแบบนี้อ่ะ"
"เอ๋ ก็ให้คอเต้นเนะ เค้ามะได้โกหกซะหน่อยมาว่าเค้าน้า"
ได้แต่ส่ายหัวยอมจำนน เอากับมันสิ ฉลาดนะเนี่ยเห็นเอ๋อๆแบบนี้ ทำจริงกับท่าที่ทำให้เฟียตดู พอตอนเย็นก็อยู่ซ้อมเต้น แม้จะยังเลือกเพลงกันไม่ได้แต่ท่าเต้นก็คืบหน้าไปหลายท่าแล้ว ทุกคนในห้องดูให้ความสนใจกับกิจกรรมเป็นอันมาก ไม่มีใครกลับก่อน อยากมีส่วนร่วมกันทุกคน วีดีโอที่หัวหน้าห้องไรท์ใส่แผ่นเอามาเปิดกับโน๊ตบุ๊คดึงดูดความสนใจจากเพื่อนๆได้เป็นอย่างดี คนคิดท่าเต้นก็คิดไป คนเต้นก็เต้นไป
"ห้องพวกนายเต้นเพลงอะไรอ่ะ"
ประตูห้องเปิดออกพร้อมกับเด็กรุ่นเดียวกันแต่คนละห้องยืนดูอยู่สามคน
"ฮ่าๆ ตลกอ่ะ กระจอกมากมาย นี่แน่ใจเหรอว่าท่าเต้น"
"พวกนายมาแอบดูทำไมล่ะ"
หัวหน้าห้องร้องขึ้น ทุกสายตาหันไปมองอย่างไม่พอใจ
"อ้าวก็มาดูเฉยๆอ่ะ พวกนายอยากไปดูพวกเราซ้อมเต้นก็ได้นะ ห้องทับหนึ่งอ่ะ หึหึ ไปดูความแตกต่างไง ว่าห้องเราเหนือชั้นกว่ายังไง"
"เฮ้ย มากไปแล้วนะ จะเต้นดีเต้นเด่นก็เต้นไปดิ มาวุ่นวายกับห้องอื่นทำไม"
เอกพรวดพราดออกไป เด็กทั้งสามคนถอยกรูไป
"ไหนไปดูมันหน่อยซิ คุยนักคุยหนา จะแน่แค่ไหนเชียว"
เอกพูดเพื่อนๆก็วิ่งกรูตามไปดู แต่คนที่เต้นหัวหน้าห้องไม่ให้ไปดู เพราะกลัวว่าจะเสียกำลังใจให้อยู่ซ้อมต่อไป พอสักพักเพื่อนๆก็กลับมา
"โหย มันแน่ว่ะ ยังกะทูพีเอ็มมาเองเลยอ่า"
เสียงเพื่อนคนหนึ่งพูดขึ้น
"นั่นดิ ดูเป็นสเต็ปว่ะ ถ้ามันเต้นก่อนเรานี่เราอายตายเลยนะเนี่ย"
"จะพูดทำไมล่ะเพื่อนๆ เราก็มีแนวของเรา เรามาช่วยกันดิ เราอย่าไปดูเขาดิเพราะถ้าดูแล้วมีข้อเปรียบเทียบ เราต้องคิดท่าเต้นขึ้นมาใหม่"
หัวหน้าห้องพูดน้ำเสียงจริงจัง
"นั่นดิ ทำไมเราต้องไปก็อบปี๊เขาด้วยเนอะ เรามาคิดท่าเต้นเองดีกว่า"
พริกหวานเสริม ทุกเสียงในห้องก็เห็นด้วย
"งั้นเราต้องมาช่วยกันคิดท่าเต้น ส่วเรื่องเพลงเราว่าพรุ่งนี้เรามาเลือกกัน เห็นหลายห้องเน้นเพลงเกาหลี เราว่าห้องเราไม่ต้องตามใครหรอกเนอะ เป็นเอกลักษณ์"
พอตกลงกันได้ก็พากันคิดท่าเต้น คนดูในคอมพิวเตอร์ก็ดูไป พอดูเสร็จก็ผลัดกันออกมาคิดท่าเต้นให้คนที่เต้น ซึ่งซ้อมกันเป็นท่าๆไป
"เอ้ยปุ่นแฟนนายมาหาอ่ะ"
เสียงเพื่อนคนหนึ่งร้องบอกเพราะเขาเป็นคนเปิดประตูให้เฟียต
"หือ หนาย อ่าพ่อหมีขาวมาหาเค้าหรา"
"ทำไรวะหมีอ้วน"
"เค้าซ้อมเต้นเนะ"
เสียงเพื่อนๆแซวกิ๊วก๊าวขึ้นทันที เพราะตั้งแต่ตั้งโรงเรียนมาไม่เคยมีรุ่นพี่คนไหนมาหารุ่นน้องที่ห้องเรียนเลย จะมีก็แต่รุ่นน้องที่เป็นคนเอาของไปให้หรือไปตามจีบรุ่นพี่ แต่มาหาที่ห้องไม่มีมาก่อน เสียงฮือฮาดังขึ้นไม่ขาดสายจนเฟียตอายหน้าแดง
"เฮ้ย อะไรวะ พวกมึงจะแซวทำไมเนี่ย"
"มาหาแฟนเหรอพี่ อิอิ"
เสียงน้องๆรุมแซวส่วนญี่ปุ่นไม่ได้รู้สึกอายหรือเขินแต่อย่างใดเดินไปเกาะแขนเฟียตตามปกติ
"เลิกซ้อมแล้วไปหากูที่สนามบาสฯนะหมีอ้วน วันนี้กูจะเล่นบาสฯ"
กระซิบบอกเสียงเบา
"อือ"
"ทำไมอือ"
"เนะ"
"เอ้ย ไอ้นี่พูดดีๆดิ"
"พูดดีแล้วเนะ พ่อหมีขาวจะให้พูดยังงายอ่า"
"จ้าดิ"
"หวายมะเอาอ่า มันดูหว๊านหวานเนะ เค้าอาย"
"อายไรวะ พูดกับแฟนพูดเพราะๆหน่อยดิ"
"จ้า อิอิ เขินเนะ"
ยอมพูดจนได้ พอพูดแล้วก็ทำหน้าอายเขินอยู่ เสียงเพื่อนๆโห่ขึ้นเสียงดัง
"เออ ไปก็ได้วะ ไอ้พวกขี้อิจฉา"
เฟียตยอมเดินออกจากห้องไป อายหน้าแดง ห้องข้างๆก็โผล่ออกมาดู
"เจ๋งอ่าปุ่น รุ่นพี่หล่อโครตๆเลยอ่า เราอยากมีแบบนี้บ้างจัง"
"นั่นดิ ปุ่นนายทำไงอ่าถึงมีรุ่นพี่หล่อๆมาจีบ บอกเราหน่อยดิ"
กลายเป็นคนดังไปอีกแล้ว เพื่อนๆมารุมกันใหญ่
"อ่า ก็เราน่าร้ากเนะ อิอิ"
"แอ่ะ น่าเกลียด เอ๋อจะตายนายอ่ะ"
"เอ๋ เอ๋อแต่ก็น่าร้ากน้า อิอิ"
ไม่ยอม เถียงกันอยู่นานเรื่องน่ารัก กับหน้าเอ๋อจนหัวหน้าห้องต้องยุติ โดยการบอกให้ซ้อมเต้นต่อ
"บอยๆ ไปออกกำลังกายที่สนามบาสฯไหมอ่า"
"หือ นายไปรอพี่เฟียตไม่ใช่เหรอ เราไม่อยากไปอ่ะ"
"อ่า นะนะ พาเราไปหน่อย เรามะมีเพื่อนออกกำลังกาย"
"เว้ย ไปเองดิไอ้หญ้าแห้ง ไปรอผัวใครเขาให้เพื่อนไปด้วยวะ"
"แอ่ะ นิสัยมะดีน้าปลาดุก ชิไปคนเดียวก็ได้เนะ"
ทำหน้าย่นแล้วเดินหนีเพื่อนไปทางสนามบาสฯกลางแจ้งใกล้ๆสนามบอล
"มาแล้วเหรอหมีอ้วน รอแป๊บนะ กำลังหนุก"
เฟียตวิ่งเหงื่อโทรมกายออกมาจากสนามบาสฯเมื่อเห็นญี่ปุ่นเดินปรี่เข้าไปข้างสนาม
"เค้าก็จะออกกำลังกายเนะ"
"จะวิ่งเหรอ"
"เนะ เค้าจะวิ่งรอบๆสนามบาสฯ อิอิ"
"อืม ดีๆ"
เฟียตกลับลงไปเล่นบาสฯกับเพื่อนๆต่อ ส่วนญี่ปุ่นพอวางกระเป๋าลงก็ออกวิ่งรอบสนามบาสฯ วิ่งไปสักพักก็คิดท่าเต้น วิ่งไปด้วยเต้นไปด้วย รุ่นพี่ที่เล่นบาสฯอยู่ในสนามมองกันใหญ่
"เฮ้ย ไอ้เปี๊ยกมึงวิ่งท่าอะไรของมึงวะ"
เบนซ์ร้องทักออกไป
"เค้าซ้อมเต้นน้า อิอิ"
"เออ เอากับมัน"
ไม่ได้สนใจใครอีก วิ่งไปสามเก้าก็เต้น ญี่ปุ่นเรียกเสียงหัวเราะให้กับรุ่นพี่ในสนามบาสฯจนไม่เป็นอันเล่นเลยทีเดียว
"ปะหมีอ้วน กลับหิวข้าวแล้ว"
"เอ๋ ชวนเค้ากินอีกแล้วอ่า หนายบอกจะลดน้ำหนักเนะ"
"เฮ้ย เล่นเหนื่อยขนาดนี้ไม่กินก็เป็นลมตายดิวะ"
"เออ ไปกินหมูทะกันดีกว่าว่ะ พรุ่งนี้วันเสาร์"
จี๊ปออกความเห็น
"เออดีเหมือนกัน อยากนั่งแช่นานๆอยู่พอดี"
"ไปไหมหมีอ้วน"
"อ่า กินหมูทะก็อ้วนเนะ มะเอาอ่า พ่อหมีเราไปกินข้าวเบาๆดีกว่าเนะ"
"อะไรของมึงวะข้าวเบาๆ"
เบนซ์สงสัย
"ก็กินสลัดงายพี่เบนซ์ อิอิ จะได้ลดน้ำหนักไง"
"เอากับมัน เมื่อเช้าจะแดกกล้วยแขก ตอนเย็นจะกินสลัด"
"ทำมายอ่า ก้เค้าอยากลดน้ำหนักนิ พ่อหมีขาวเร็วๆเนะ เค้าหิว"
"ไปๆไอ้เฟียตพาเมียมึงไปกินสลัดเถอะ ดูมันอ้อนยังกะเด็ก ที่หมูทะก็มีสลัดนะมึงมีผลไม้ด้วย"
เบนซ์บอก ญี่ปุ่นหันขวับทันที
"งั้นเค้าไปกินที่หมูทะก็ได้เนะ เนอะพ่อหมีขาวเนอะ"
เสียงหัวเราะเกรียวกราวขึ้นมาทันที เฟียตได้แต่ขยี้หัวญี่ปุ่นเบาๆ สรุปก็ไปกินหมูกระทะกันทั้งกลุ่ม มีญี่ปุ่นพ่วงไปด้วย พอกินเข้าจริงจังก็ไม่แตะเลยไอ้สลัดที่ว่า กินแต่หมูกับของมันๆ ไม่ได้สนใจคำทักท้วงของใคร
"มึงดูมัน ไหนวะคนจะมากินสลัด ไอ้เปี๊ยก ปากมันแล้วมึง"
"อิอิ นี่ก็เรียกสลัดน้า สลัดหมูทะงาย อิอิ พ่อหมีขาวย่างหมึกให้เค้าหน่อยดิ"
สนใจที่ไหน กินจุ๊บจั๊บ เฟียตไม่ได้ห้ามเพราะคิดว่าห้ามไปก็ไม่มีประโยชน์ เพราะเฟียตเองก็กระหน่ำกินเหมือนกัน
"มึงดูสองผัวเมียนี่แดก ไอ้เฟียตเบาๆหน่อยมึง โหกูย่างแทบตาย"
"ฮ่าๆ ลดน้ำหนักแป๊ะไรวะ กูเห็นแดกเอาๆ คงลงหรอกนะมึง"
เพื่อนๆต่างก็ล้อเลียนอยู่ อต่ทั้งสองคนก็ไม่สนใจ ย่างนั่นย่างนี่ให้กันอย่างเป็นสุข กว่าจะเลิกก็ท้องป่องทั้งสองคน
"อ่า พรุ่งนี้ค่อยลดเนอะพ่อหมีขาวเนอะ อิ๊มอิ่ม"
ญี่ปุ่นหัวเราะร่าอย่างสบายใจ มีเฟียตเดินกอดคออยู่ไม่ยอมห่าง ส่วนเพื่อนๆก็เดินนำหน้าบ้างข้างหลังบ้าง นี่ล่ะนะญี่ปุ่นล่ะ
:กอด1:
เขียนโดย eiky
-
แอร๊ยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย
จิ้มมมมมมมมมมมมมมมมมมมม
กะว่าจะไปนอนแล้วนะเนี่ย แต่ลองมารีเฟรชดูอีกรอบ
ขออ่านก่อนน้า
-
พี่อิ๊ก วันนี้ติดใว้ก่อน อ่านไม่ใหวแล้ว ทำงานเพิ่งเสร็จ นอนก่อนนะครับ
-
แอร๊ยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย
จิ้มมมมมมมมมมมมมมมมมมมม
กะว่าจะไปนอนแล้วนะเนี่ย แต่ลองมารีเฟรชดูอีกรอบ
ขออ่านก่อนน้า
อ่านะ อย่างรวดเร็ว ทำไมนอนเร็วอ่า อยู่เป็นเพื่อนเค้าก่อนดิ อิอิ ถึง 7 โมงเช้าเนะ
พี่อิ๊ก วันนี้ติดใว้ก่อน อ่านไม่ใหวแล้ว ทำงานเพิ่งเสร็จ นอนก่อนนะครับ
อ้าว ทิ้งกันหมดเลยอ่าน้องส้มจี๊ดดดด แงๆๆๆ
-
ญี่ปุ่นน่ารักอ่ะ ฮาไม่ไหวแล้ว :laugh:
เหลือบไปเห็นน้องชายของเฟียตที่ชี้โด่อยู่ก็เบนความสนใจ
"อ่า น้องชายตื่นเนะ อิอิ กินโจ๊กมะ"
"แว้กกก ร้อน ไอ้บ้า"
เอาถุงโจ๊กไปอังที่น้องชายทันที เฟียตกระเด้งตัวขึ้นโดยอัตโนมัติ
"อิอิ ก็น้องชายหิวข้าวเนะ"
:m20: (บวก1จัดไปเพราะประโยคเหล่านี้ ฮาได้ใจ)
ญี่ปุ่นเอ๊ย คิดได้อ่ะ เอาโจ๊กไปให้น้องชายเฟียตกิน โฮ่ย ขำน้ำตาไหล
:กอด1: ขอบคุณค่ะคุณอิ๊ก หายไวๆนะคะ
-
ตกลงมันจะได้ลดมั๊ยเนี่ยะ ไม่ใช่ว่าตอนนี้จะเป็นพระเอกนายเอกที่อ้วนที่สุดในเล้าไปแล้วเหรอ
-
หุหุ
หึหึ
ฮ่าฮ่า
:laugh: :laugh:
โอ้ยยยยยยยยไม่ไหวจะเคลียร์แล้ววววววววววววโว้ยยยยยยยยยยยยย
ทำไมมันสนุกอย่างนี้วะ
อ่านแล้วหายเครียด
ญี่ปุ่นแม่งโคตรน่ารักเลย เฟียตก็ไม่เคยขัดใจอ่ะ
สรุปเข้าคอสลดความอ้วนได้สองวันแล้วนะคุณๆ ไขมัน คาร์โบทั้งน้านนนนน
แล้วมันจะลงมั้ยวะ เล่นออกกำลังกายเสร็จ แล้วไปกินต่อ
หายตายเหอะ มันมีแต่ขึ้นกับขึ้น ระวังโยโย่นะเว้ยยยยย
+1 อิ๊คคิวซังที่รัก :กอด1:
คืนนี้เค้าฝันหวานแน่เลยตัวเองงงงงง
-
:jul3:
ท่าจะกู่ไม่กลับแล้ว ทั้งคู่เลย
-
:z2: :z2: น่ารัก อะ มาร่วมกัน ซ้อมเต้น :z2: :z2:
-
:pig4: :pig4: :pig4:
-
ชะตาชีวิตของคนลดความอ้วนเป็นอย่างนี้นี่เอง :m20:
-
น่ารักอ่ะ
ตกลงมันจะลดได้ไหมเนี้ยดูท่าแล้วคงจะยากอีกคนก็ตามใจกันเข้าไปอ้วนเป็นแม่หมูแล้ว
ไม่ใช่แม่หมี55555+
รักน้องปุ่นมากๆค๊าบ
-
:m20: :m20:แล้วอย่างนี้จะลดได้มั๊ยเนี่ย :m20: :m20:
:m27:มาเต้นกัน มาเต้นกัน ช่วยปุ่นซ้อมเต้น คิคิ :m9:
-
สรุป จะลดลง หรือจะเพิ่มกว่าเดิมละเนี่ย หนูญี่ปุ่น :laugh:
:กอด1:
-
:เฮ้อ: แล้วเมื่อไหร่จะได้ผอมละเนี๊ยะ
-
55+ จะผอมมั้ยละเนี้ยพ่อหมีขาวแม่หมีขาว :z2:
-
พยายามเข้านะ ญี่ปุ่น จะได้ผอมสวยน่ารักกว่าเดิม แต่แค่นี้ เฟียตก็รักก็หลงจะแย่ละ
-
5555 น้องปุ่นน่ารักอ่ะ....อาหารลดน้ำหนักนู๋ป่นนี้เอาน้ำลายไหลอยากกินเลยทีเดียว-- สลัดหมูกระทะ ..เอิ๊กกก
-
กลัวสูตรลดน้ำหนักแบบไอ้หญ้าแห้งขอบายดีกว่า กลัวว่าจะเป็นสูตรเพิ่มน้ำหนักมากกว่า :m20: :m20: :m20:
คนป่วยรีบหายไวไวนะครับ หรือมัวไปลดน้ำหนักแบบไอ้หญ้าแห้งหว่า อิอิอิ
-
เอิ่ม มาเป็นกำลังใจให้แม่หมีลดฟามอ้วนสำมะเร็จ :m20:
-
555555+++
อ่านแล้วขำนะ
ฮ่าๆๆๆๆๆ
พรุ่งนี้ค่อยลดแล้วเมื่อไหร่จะผอม
เป็นไปทั้งคู่
ฮ๋าๆๆๆๆๆๆ
ปล.อยากกินสลัดหมุกระทะบ้าง
-
+555
ลดมากมายเลยเนะ
ลดได้อีก
เอาให้ผอมในวันเดียวไปเลย..........
-
ตั้งแต่เกิดมา ยังลดความอ้วนไม่ได้เลย เป็นแบบญี่ปุ่นนี่แหละ
ได้แต่บอกว่า...ฎเดี๋ยวเค้าจะผอมแล้วน้า...แล้วก็ไม่เคยผอม :z3:
-
555 สลัดหมูกะทะคิดมาได้นะนั่นนะ
แล้วปีนี้จะลดมั๊ยละญี่ปุ่น
-
ญี่ปุ่นน่ารัก คึกคักเวลาลงเล่น ญี่ปุ่นสู้ ๆ ถ้าลดได้แล้วเค้าจะทำตามบ้าง 55+
-
เอาเข้าไปน้องญี่ปู๋น งานนี้กลมทั้งพ่อหมีแม่หมีเห็นๆ :m20: :m20: :m20:
-
เ้หอะัๆ สองคนนี้ จะผอมได้มั้ยเนี่ย สงสัยจะยาก :laugh:
-
ชาติไหนพ่อหมีขาว+แม่หมีอ้วนจะลดน้ำหนักได้ มีด้วยเหรอน้องปุ่นเอ๋ย
สลัดหมูกะทะ จะจำสูตรไว้ไปกินลดน้ำหนักบ้าง ดีมั้ย แต่ว่าน้องปุ่นอย่า
ลดเลยเดี๋ยวผอมแล้วไม่น่ารัก แก้มก็ไม่ป่อง หน้าก็ไม่กลม ความน่ารัก
จะลดลงน้า ..... :pig4:
-
สงสัยกว่า 2 คนนี้จะผอมคงยากเอาการ ต่างฝ่ายต่างหนับหนุน :jul3:
-
น่ารักที่สุด หยุดไม่อยู่ อร๊ายยยยยย
เลิฟเลิฟ ถึงอ้วนเึค้าก็รักน้าาา ^0^
ชอบเรื่องนี้มากมายเลยยย มารอตอนต่อไปนะ
ยังไงก็รักษาสุขภาพด้วยนะคะ คุณคนแต่ง อิอิ
-
ลดด้วยโคนนนนน......
สูตรสลัดหมูกระทะน่าสนใจเนะ....:laugh3:
:L1: ให้แม่หมีอ้วน กะ น้อง eiky :L1:
รักษาสุขภาพด้วยนะจ๊ะ
-
55++ ขอบคุณณนะคะไรเตอร์ อ่านตอนนี้เเล้ว กร๊าก เลยขำตามช่างกล้าเนอะ สลัดหมูทะ จะลดลงไม๊ล่ะนั่น เป็นคู่ที่น่ารักมากอะ ไรเตอร์ ดูเเลสุขภาพด้วยนะ ช่วงนี้อากาศเเปลกๆอันตราย เดี๋ยวไมสบาย
-
2 คนนี้ สุดยอดจริงๆอิอิ
เหมาะ สมกันสุดๆ แล้ว
สู้ สองหมี :L2: :L2:
ขอ +1 ให้ หน่อนละกัน :L2:
-
:z2: ก่อนนอน....
-
มาดันประจำวัน :กอด1:
-
จะน่ารักไปไหนฮะหมีอ้วน แค่นี้ก็หลงจะตายอยู่แล้ว :L1:
-
ดันประจำวัน :z3:
-
เมื่อไหร่ญี่ปุ่นจะลดน้ำหนักถึงวันที่ 3 สักทีอ่ะ :jul3:
-
แวะมารอน้องญี่ปุ่น วันนี้จะมามั๊ยเอ่ย :o8:
อยากรู้ว่าน้องญี่ปุ่นจะเต้นอะไร หุหุ โดยส่วนตัวตอนนี้ชอบเพลง Peacock ของ Katy Perry ค่ะ มันสสสส์ดี เพลงกร๊ากกกได้อีก :m20:
-
วันนี้ไม่ได้เข้ามาดันละ
แต่เข้ามากดดัน :m16:
.
.
.
.
.
.
.
ล้อเล่นนะตะเอง เค้ามาดันจริงๆ :laugh:
:กอด1:
-
:จุ๊บๆ: แม่หมีอ้วน
-
:m20: ตอนไหนๆ ก็ไม่ทิ้งความฮา ห้าๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
สู้ๆนะไรท์เตอร์
-
มารอพี่อิ๊ก อิอิ มารอญี่ปุ่น มารอพี่ภูมิ
-
กว่าจะมาอัพเรื่องนี้ได้ ทำใจอยู่นาน ไม่รู้เหมือนกันน้ารู้สึกกลิ่นอายมันมีน้องภูมิมาเจืออยู่นิดๆน้า อย่าว่ากันน้า อิอิ รักน้าทุกคน จุ๊บๆๆๆ
(งอนน้า)
พอกลับถึงห้องก็พากันหลับเป็นตายเพราะกินอิ่มมากไปหน่อย ตื่นมาอีกทีตอนเก้าโมงเช้า เสียงนาฬิกาปลุกไม่ได้ช่วยอะไร กลับเอาไปฝันว่าได้ไปฟังเพลงซ้อมท่าเต้นอยู่เสียอีก
"อ่า สายแล้วๆ เค้าไปวิ่งมะทันอ่า พ่อหมีขาวๆ"
พอลืมตาตื่นขึ้นก็โวยวายทันที
"หือ กี่โมงแล้ว"
เหลือบไปมองนาฬิกาหัวเตียง
"อ่าเก้าโมงแล้วอ่า"
"วันนี้วันเสาร์นี่ อยากไปวิ่งเดี๋ยวค่อยไป"
"อือเนะ งั้นนอนต่อดีกว่า อิอิ"
ว่าแล้วก็ซุกตัวเข้าไปในผ้าห่มเอาหัวดันใต้รักแร้ของเฟียตทันที
"ทำไมนอนอีกล่ะ ไม่หิวเหรอแม่หมี"
"ยังมะหิวเนะ นอนก่อน"
เฟียตเองก็อ้าใต้วงแขนออกแล้วโอบตัวคนตัวเล็กเอาไว้ ญี่ปุ่นหัวเราะคิกคัก มือก็คว้าไปที่เดิมที่ตนชื่นชอบ
"อย่าบีบดิแม่หมี เดี๋ยวเจ็บตัวน้า"
"อิอิ มะเอาเนะเค้ามะอยากโดนแหย่อ่าวันนี้ อยากเล่นเฉยๆ"
"อ้าว กลัวริดซี่เหรอ"
"เนะ อิอิ เล่นๆ"
เล่นจนหนำใจจนเฟียตเริ่มที่จะทนไม่ไหวจึงลุกไปเข้าห้องน้ำ ญี่ปุ่นก็นอนดิ้นแด่วๆอยู่บนเตียง กว่าจะอาบน้ำเสร็จก็เกือบสิบเอ็ดโมงเข้าไปแล้ว
"ไปกินข้าวกันแม่หมี วันนี้กินแบบลดน้ำหนักจริงจังนะเว้ย เหมือนจะน้ำหนักขึ้นยังไงไม่รู้"
"แอ่ะ เค้าก็รู้สึกเนะ ทำไมวันนี้มันบวมๆอ่า"
"มึงน่ะบวมมานานแล้วนี่ เพิ่งรู้ตัวเหรอ"
"แอ่ะ ว่าเค้าเนะ มันเพิ่งบวมหรอก"
"เออๆ เพิ่งบวมก็เพิ่งบวม ไปๆ ไปกินสลัดกัน"
ว่าแล้วก็เดินนำหน้าลงไปจากห้อง ทั้งสองเดินไปหน้าโรงเรียนร้านขายอาหารที่ปกติจะมีแต่ผู้ใหญ่มากินกันเพราะค่อนข้างแพง
"มีแบบตักเองด้วยว่ะ ไปๆแม่หมีไปตัก"
"อ่า มีเยลลี่ด้วยอ่า หวานๆ"
ตาโตขึ้นมาทันที ญี่ปุ่นปรี่เข้าไปตักเยลลี่ก่อนสิ่งอื่น ตามด้วยผลไม้ มันฝรั่งอบ
"เฮ้ย เอาผักด้วยดิวะ แดกแต่ของแบบนี้นะมึง"
"อ่า ผักไรอ่า กระหล่ำม่วงมันขมอ่า"
"เอานี่ผักกาดแก้ว"
คนตัวใหญ่ไม่ให้ตักเองแล้วเพราะเห็นโกยเอาแต่ของหวานๆ เฟียตจัดการตักให้เสร็จสรรพ ญี่ปุ่นก็ยืนลุ้นอยู่ใกล้ๆ
"เอาเนื้อไก่บ้างดีกว่านะ"
เฟียตบอกแล้วสั่งเนื้อไก่อบมาสองชิ้น ทั้งสองลงมือกินกันอย่างเอร็ดอร่อย ญี่ปุ่นฟาดของในจานเรียบไม่มีเหลือ จะทำท่าเดินไปตักอีก
"นั่นแน่ ไปไหน"
"เค้าอยากกินเยลลี่อีกอ่า"
"เว้ย ตักมาล้นจานยังไม่พออีกเหรอ"
"เสียดายเนะ เหลืออยู่ตั้งเยอะ"
"สามอันพอนะ"
"แอ่ะ"
ทำหน้าย่นแต่ก็ยอมเดินไปตัก พอลับตาเฟียตก็หันหลังให้แล้วตักเยลลี่เข้าปากเคี้ยวหมุบหมับ ก้อนแล้วก่อนเล่า
"เอ้ย ทำไรวะ"
"พรวด หวาย"
เฟียตเห็นมาเกินไปจึงเดินมาตามเห็นคนตัวเล็กยืนหันหลังให้อยู่นาน พอเดินมาใกล้ๆก็ทักออกไป
"แอ่ะ พ่อหมีขาวอ่า"
พ่นเยลลี่สีเขียวแดงออกมาเต็มเคาท์เตอร์สลัดเขา พนักงานหันมาดูทำหน้าสุดจะทน
"แหว่ะไอ้บ้า ทำไมพ่นออกมาแบบนี้วะ"
รู้สึกอายคนขึ้นมาเฟียตรีบจูงมือญี่ปุ่นกลับโต๊ะแล้วรีบไปจ่ายเงิน
"ทำไมบอกไม่ฟังแม่หมี บอกไม่ให้กินทำไมไปแอบกิน"
"อ่า ก็เค้าว่ามันน่ากินเนะ"
"ไม่ต้องมาพูดเห็นไหม อายคนเขาไหม ตะกละ"
"แอ่ะ ว่าเค้าอ่า"
"ว่ามึงนั่นล่ะ เว้ยหงุดหงิด"
ทำหัวฟัดหัวเหวี่ยงเดินไม่รอ ญี่ปุ่นก็วิ่งตามไปเกาะแขน
"เค้าขอโทษน้า เค้าไม่กินลับหลังพ่อหมีขาวอีกแล้วน้า"
"ไม่เชื่อเว้ย หลายครั้งแล้วนะมึง ทำไมไม่เคยฟังผัวเลยวะ"
เสียงขรึมขึ้นมาโกรธจริงจัง
"อ่า เค้าขอโทษเนะ เค้าไม่ทำอีกแล้วน้า น้าพ่อหมีขาวน้า"
ไม่มีเสียงตอบรับแต่คนตัวใหญ่สบัดแขนออก ญี่ปุ่นตกใจแต่ก็วิ่งตามไปเกาะแขนอยู่
"อ่า พ่อหมีขาวงอนเค้าเหรอ"
"เออ"
"แอ่ะ เค้าขอโทษน้า อย่างอนเค้าน้า"
"-"
เฟียตทำท่าไม่สนใจญี่ปุ่นเริ่มมีสีหน้าไม่ดี พักนี้เป็นอะไรไปไม่รู้ ทั้งที่แต่ก่อนไม่เคยสนใจว่าใครเขาจะรู้สึกยังไงกับตน
"ให้เค้าทำอารายอ่า พ่อหมีขาวถึงจาหายงอน"
"มึงไม่ต้องมาพูด กี่ครั้งแล้ววะ บอกไม่ให้ทำแต่เสือกทำ กูเซ็ง"
เฟียตตวาดกลับ ญี่ปุ่นตกใจหยุดกึกลง เฟียตเดินต่อไปไม่ได้หันหลังมาดู คนตัวเล็กเริ่มหน้าเบ้ เป็นครั้งแรกที่รู้สึกจุกมวนอยู่กลางอก หลายครั้งแที่เฟียตตวาดแต่ก็กลับมาง้อ แต่ครั้งนี้เฟียตไม่สนใจง้อเลย เฟียตเดินต่อไปพอไม่ได้ยินเสียงฝีเท้าเดินตามก็หันมามอง เห็นญี่ปุ่นยืนหน้าเบ้อยู่
"ต้องเอาให้เข็ด ใจแข็งไว้ไอ้เฟียต"
เฟียตบอกกับตัวเองพึมพำคนเดียวก่อนจะตัดสินใจเดินต่อไป ญี่ปุ่นรู้สึกโหวงเหวงขึ้นมาทำหน้าย่นยับไม่รู้จะไปไหนดี ร้องไห้ออกมา เป็นครั้งแรกเหมือนกันที่ร้องไห้แล้วไม่มีคนตัวใหญ่ปลอบ ญี่ปุ่นร้องไห้ออกมาเพียงลำพัง เฟียตเองก็ยืนมองอยู่ห่างๆ ใจสลายไปอยากจะวิ่งกลับเข้ามากอดปลอบโยนไม่ได้ตั้งใจให้ร้องไห้ แต่ก็อยากจะดัดนิสัยของญี่ปุ่น แม้จะน่ารักมัดหัวใจเขาไว้เพียงใดก็ตามแต่สักวันเขาก็ต้องโตขึ้นมากกว่านี้ เฟียตได้แต่แอบยืนมองอยู่ห่างๆ ญี่ปุ่นเดินร้องไห้กลับไปหอของตัวเอง
"ปุ่นเป็นอะไร ใครทำอะไรปุ่น"
พอบอยเห็นญี่ปุ่นเดินร้องไห้เข้ามาก็ตกใจทั้งที่ตัวเองกำลังคลอเคลียอยู่กับเอก
"หมีขาวไม่รักเราแล้วอ่า"
ปล่อยโฮออกมา
"เฮ้ย ทำไมวะ ยังเห็นดีๆกันอยู่เลย"
เอกเองก็ตกใจเดินมาหาญี่ปุ่นพร้อมกันทั้งสองคน
"มีอะไรกันปุ่น ทำไมพี่เฟียตไม่รักปุ่นแล้ว"
"หมีขาวว่าเราเนะ งอนเราอ่า ง้อก็ไม่หาย"
"เฮ้ย ทำไมวะ แปลก ทั้งที่พี่เฟียตออกจะรักมึง มึงไปทำอะไรล่ะ"
เอกถาม ญี่ปุ่นสะอึกสะอื้นก่อนจะเล่าเรื่องให้ฟัง พอเพื่อนได้ฟังก็อมยิ้มหันมองหน้ากัน
"เอาน่าปุ่น พี่เฟียตคงงอนไม่นานหรอกนะ ใจเย็นๆ พี่เฟียตเขารักปุ่นจะตาย"
"รักเราแต่ทำไมงอนนานเนะ เราขอโทษตั้งหลายครั้ง"
"เขาก็อยากดัดนิสัยมึงน่ะดิ เห็นแก่กิน"
"เอก"
บอยร้องปรามไว้เพราะญี่ปุ่นหน้าเบ้อีกครั้ง
"เรามันนิสัยไม่ดีหรา เรามันนิสัยเสีย ฮือๆๆ"
ร้องออกมาอีกบอยต้องกอดปลอบไว้ เอกเองก็ตกใจไม่รู้จะทำยังไงดี กว่าญี่ปุ่นจะสงบลงก็นาน พอหยุดร้องไห้ก็นั่งนิ่งเหมือนคิดอะไรอยู่
"เราไปออกกำลังกายกันไหมบอย"
ญี่ปุ่นพูดขึ้น
"อืม เอาดิ ไปซ้อมเต้นด้วยเนอะ"
ทั้งสองตกลงกันแล้ววิ่งเข้าไปในโรงเรียน วิ่งรอบสนามฟุตบอล บอยวิ่งได้สองรอบก็เหนื่อยแต่ญี่ปุ่นไม่ยอมหยุดวิ่งต่อไปได้สี่รอบ พอเลิกวิ่งก้ไปตีแบดฯกัน
"เหนื่อยอ่ะปุ่นพักก่อนดีกว่าไหม"
"ไม่เอาอ่ะ เดี๋ยวเราซ้อมท่าเต้นรอบอยเนะ"
บทจะไม่ยมอก็ไม่ยอมเอาง่ายๆ เอกเอาโทรศัพท์มือถือมาเปิดเพลงให้ญี่ปุ่นซ้อมเต้น บอยพอเห็นเพื่อนไม่ยอมแพ้ก็เอาบ้าง ทั้งสองซ้อมกันอยู่จนบ่ายแก่ๆ
"ไปกินข้าวก่อนดีกว่าเราหิวแล้ว"
บอยบอกพลางเอาผ้าขึ้นเช็ดหน้า
"เดี๋ยวเรารออยู่ที่นี่นะบอย เราจะซ้อมต่อ"
"เฮ้ย ไอ้หญ้าแห้ง มึงคึกมาจากไหนวะ"
"ปุ่น จะดีเหรอ เอกงั้นเอกไปซื้อข้าวมาให้เราหน่อยดิ เดี๋ยวเราอยู่เป็นเพื่อนปุ่น"
"น่าน ซวยกูอีกแล้ว"
เอกบ่นออกมาแต่ก็ยอมไปเพราะบอยตาเขียวใส่ ทั้งสองอยู่ซ้อมเต้นกันต่อไป จนค่ำเอกนอนรอหลับไปหลายตื่น ญี่ปุ่นมีสีหน้ามุ่งมั่นเหมือนตอนซ้อมแบดฯคราวนั้น แววตาที่ไม่ยอมแพ้อะไรง่ายๆฉายขึ้นมาอีกครั้ง บอยเองก็ไม่อยากจะขัดใจเพื่อนเพราะรู้ว่าญี่ปุ่นแม้จะเห็นเอ๋อๆ แต่เวลาทำอะไรแล้วย่อมทำเต็มที่และผลที่ออกมาก็ไม่มีใครคาดคิด
"กลับห้องดีกว่าปุ่น"
"อืม กลับเนะ"
"แวะกินข้าวขาหมูกันเนอะไม่ได้กินนานแล้ว"
"ไม่อ่า เราจะกินแต่โยเกิร์ต"
"เอ้ย ปุ่นไม่ดีหรอกนะ ถึงนายจะลดน้ำหนักแต่ถ้าไม่กินอะไรเลยมันไม่ดีนะ"
"เราไม่หิวอ่ะบอย"
"อะไรวะไอ้หญ้าแห้ง นี่มึงเป็นเอามากนะเนี่ย"
"เราไม่ได้เป็นเอามาก แต่เราอยากจะทำให้ได้"
น้ำเสียงที่ไม่เคยได้ยินจากปากของญี่ปุ่นดังออกมา สีหน้าแววตาดูมุ่งมั่นเหลือเกิน เพื่อนทั้งสองได้แต่มองหน้ากัน
"ท่าทางมันจะเอาจริงอ่ะแม่หมู"
"ไม่เคยเห็นปุ่นเป็นแบบนี้เลยอ่ะ ตอนซ้อมแบดฯก็แค่ขยันมุ่งมั่น แต่ไม่เคยดูนิ่งขนาดนี้"
"มันคงรู้สึกตัวล่ะ"
ทั้งสองคุยกันเดินตามหลังญี่ปุ่นกลับหอ พอซื้อของเสร็จก็เดินไปทางหอ
"วันนี้มึงไม่ไปนอนหอพี่เฟียตเหรอไอ้หญ้าแห้ง"
"ไม่อ่า เราจะไม่ไปนอนแล้ว เค้างอนเรานิ"
"เอ้ย มันจะดีเหรอวะ อย่างอนกันนานเลยนะ เดี๋ยวมันจะจืด"
"อารายอ่าจืด นายสองคนจะทำอารายกันก็ได้เนะ เราหลับเร็ว"
บอยได้แต่อึ้ง เพราะคนพูดดูท่าไม่สนใจจริงๆ เพิ่งจะเคยเห็นญี่ปุ่นดูจริงจังก็คราวนี้เอง พออาบน้ำเสร็จก็กินโยเกิร์ตแล้วนอนทันที
"ก๊อกๆ"
เสียงเคาะประตูห้องดังขึ้นเมื่อตอนหัวค่ำ บอยกำลังนั่งอ่านหนังสืออยู่ ส่วนเอกกำลังเลือกเพลงให้อยู่ ญี่ปุ่นนอนหลับไปแล้ว
"อ้าวพี่เฟียต มารับปุ่นเหรอ"
"มันนอนแล้วเหรอ"
ไม่ก้าวเข้าห้องมา ได้แต่ยื่นหน้าเข้ามาในห้อง สายตาเหลือบไปมองร่างของญี่ปุ่น
"เพิ่งหลับไปอ่ะพี่ วันนี้ปุ่นไม่กินข้าวเลยอ่ะพี่ กินแต่โยเกิร์ต ปุ่นไม่เคยเป็นแบบนี้เลยนะ"
บอยพยายามสื่อสิ่งหนักใจออกไป เฟียตเองสายตาเครียดครุ่นคิดขึ้นมาทันที
"จริงเหรอ มันไม่ได้กินอะไรเลยเหรอ"
"ใช่พี่ ทะเลาะกันเหรอพี่"
เฟียตเดินปรี่เข้าไปในห้อง นั่งลงข้างๆเตียงเอามือจับร่างคนตัวเล็กที่นอนขดอยู่
"เปี๊ยก กลับห้องเราเถอะ"
น้ำเสียงเครือเหมือนจะร้องไห้ออกมา ญี่ปุ่นขยับร่างหนีไปชนฝา
"กลับห้องเราเถอะ"
เฟียตยังครางออกมา บอยกับเอกยืนมองหน้ากันแล้วพยักหน้าส่งสัญญาณออกไปจากห้องทันที เฟียตเขย่าร่างญี่ปุ่นอยู่นาน แม้จะรู้สึกตัวแล้วแต่ก็ทำเป็นไม่สนใจ
"เปี๊ยก กูขอโทษ กูไม่ได้ตั้งใจ"
"เค้าโกรธจริงๆน้า ไม่ต้องมาคุยกะเค้า"
ยอมพูดออกมาแต่มันคำพูดที่ออกมาพร้อมน้ำตา รู้สึกหวั่นไหวในใจอย่างประหลาด เฟียตรู้ตัวก็พยายามเอามือจะคว้าร่างของญี่ปุ่นมากอด แต่รายนั้นดิ้นหนีเอามือปัดออก
"ยอมแล้วนะคนดี กลับห้องเราเถอะ พ่อหมีไม่งอนแล้ว"
"แต่เค้างอน ไปเลยเนะ อย่ามายุ่งกะเค้า เค้ามันตะกละ เค้ามันบอกไม่ฟัง"
เฟียตหน้าชาไป ลืมนึกไปว่าคำพูดแรงๆเหล่านี้เขาไม่เคยพูดเลยกับญี่ปุ่น และญี่ปุ่นเองก็ไม่เคยพูดกับใคร ญี่ปุ่นลุกขึ้นเดินไปเข้าห้องน้ำแม้เฟียตจะพยายามดึงแขนไว้ แต่คนตัวเล็กก็ไม่ยอมร้องไห้สะอึกสะอื้น บอยกับเอกเดินเข้ามาในห้อง
"พี่เฟียต พี่กลับไปก่อนเถอะพี่ เดี๋ยวให้ปุ่นหายงอนแล้วค่อยคุยกันนะพี่"
"มึงไม่ต้องมายุ่ง กูจะพามันกลับห้อง ไม่กลับกมึงก็ไม่ต้องนอน"
เฟียตตวาดออกมา
"พี่มันไม่มีประโยชน์หรอกครับ ผมไม่เคยเห็นปุ่นเป็นแบบนี้มาก่อน ท่าทางคงจะเอาจริง ถึงพี่ไม่กลับไปก่อน ปุ่นก็ไม่ยอมออกมาหรอกเชื่อผมดิ"
บอยพูดเพราะรู้ดีว่าญี่ปุ่นเป็นคนยังไง เฟียตเองก็รู้ เขาถอนหายใจออกมาครุ่นคิดอยู่
"ไอ้เปี๊ยก กูกลับห้องเราแล้วนะ กูขอโทษ กูรักมึงมากนะ รู้ไหม"
น้ำเสียงที่เครียดจนคนได้ยินรู้สึกขนลุกไปตามๆกันดังขึ้น เฟียตเดินไปหน้าห้องน้ำแล้วพูดขึ้นเสียงดัง ยอมจำนนต่อคนตัวเล็กแต่โดยดี ฝ่ายญี่ปุ่นพอได้ยินก็ยิ่งร้องไห้หนัก ทั้งที่อยากจะกลับห้องด้วยแต่ก็งอนอยู่ เขารู้สึกเสียใจที่เป็นต้นเหตุให้เฟียตงอน เพราะญี่ปุ่นเองก็รู้ตัวดีว่าเป็นคนพูดไม่ฟัง ตะกละอย่างที่เขาพูดจริงๆ แต่ถ้าได้ยินจากปากคนอื่นจะไม่เป็นแบบนี้ ไม่น่าเลยจริงๆ
พอวันอาทิตย์ญี่ปุ่นก็ทำเหมือนเดิมออกวิ่งแต่เช้า กินข้าวน้อยกินแต่น้ำเยอะ
"ปุ่นพอก่อนไหมอ่ะ นายหน้าซีดแล้วนะ"
บอยร้องขึ้นเพราะเห็นท่าทางญี่ปุ่นแล้วน่าจะไม่รอด
"เราไหวเนะ มาๆเต้นต่อบอยกำลังได้ท่าอยู่เลยอ่า"
"เฮ้ย ไอ้หญ้าแห้งเดี๋ยวก็เป็นลมไปหรอกมึง ข้าวก็ไม่แดก"
"เราไม่เป็นไรเนะ"
หอบแฮ่กๆแม้แต่เวลาพูด แต่ยังไม่ทันขาดคำ
"บอย"
ร้องเรียกชื่อเพื่อนออกมาแล้วก็ล้มคว่ำหน้าลงทันที แว่นตากระแทกพื้นหักออกจากกันทันที
"ปุ่น"
ทั้งบอยทั้งเอกปรี่เข้ามาแต่ไม่ทัน พอพลิกตัวญี่ปุ่นขึ้นเห็นว่าไม่มีบาดแผลอะไรมากนักเว้นแต่รอยแดงตรงข้างจมูก
"ปุ่นเป็นลมพ่อหมู"
"เฮ้ย ทำไงดี"
"เอาอะไรมาพัดเร็ว"
ทั้งสองช่วยกันประคบประหงมอยู่ แต่ญี่ปุ่นก็ยังไม่ฟื้น
"ไปตามคนมาช่วยดีกว่าพ่อหมู"
บอยร้องบอก เอกรีบลุกวิ่งทันที วิ่งไปแบบไม่คิดชีวิตวิ่งออกจากคอร์ทแบดฯมาผ่านสนามบาสฯเห็นคนกำลังเล่นบาสฯอยู่
"พี่ๆ ช่วยด้วยๆ"
เอกแหกปากไปแต่ไกล
"มีอะไรวะไอ้น้อง"
เป็นรุ่นพี่ชัน ม.ห้ากำลังเล่นบาสฯอยู่และหนึ่งในนั้นมีโฟคอยู่ด้วย
"เพื่อนผมเป็นลม ช่วยด้วยพี่"
"เฮ้ย ไหนวะ"
"อยู่ใน ในสนามแบดฯพี่"
เอกเองก็กระหืดกระหอบกว่าจะพูดออกมาได้แต่ละคำ โฟคหันมามองตามเสียง พอคุ้นหน้าก็ปรี่ออกจากสนาม
"ใครวะไอ้เอกเป็นลม"
"พี่โฟค ไอ้หญ้าแห้ง เอ้ย ไอ้ปุ่นพี่"
วิ่งไปก่อนแล้วไม่รอฟังให้จบ เพื่อนๆก็กรูตามกันไป โฟควิ่งไม่กี่นาทีก็ถึงคอร์ทแบดฯ
"ไอ้เปี๊ยก"
โฟคปรี่เข้าไปนั่งยองๆลงใกล้ๆ
"พี่โฟค ช่วยด้วยปุ่นไม่ฟื้นเลยเลยอ่า"
บอยร้องไห้ออกมา โฟคหน้าเสียรีบจับตัวของญี่ปุ่น
"พาไปห้องพยาบาล"
ว่าแล้วก็อุ้มร่างของญี่ปุ่นขึ้นทันที วันอาทิตย์ไม่มีคนอยู่ประจำห้องพยาบาลแต่รุ่นพี่พวกนี้ก็รู้ทางหนีทีไล่ วิธีเปิดห้องแอบเข้าไปนอนกันอยู่บ่อยๆ เพื่อนๆที่วิ่งมาสมทบกรูกันไปเปิดห้องพยาบาลรอ โฟคอุ้มตัวของญี่ปุ่นขึ้นกึ่งวิ่งกึ่งเดิน
"กูว่าพามันไปหาหมอดีกว่าว่ะ แว่นแตกเลยนะมึง"
โด่งเพื่อนสนิทของโฟคเอ่ยขึ้นเพราะท่าทางของญี่ปุ่นไม่สู้ดีนักหน้าซีดไม่มีเลือดสักหยด หายใจรวยระรินอยู่
"ได้ ไปคลินิกหน้าโรงเรียนดีกว่าจะได้ไม่ไกล"
ว่าแล้วก็อุ้มตัวของญี่ปุ่นขึ้นอีกแล้ววิ่งออกไปหน้าโรงเรียน เอกกับบอยก็วิ่งตามไป บอยร้องไห้ไม่หยุดกลัวว่าเพื่อนจะเป็นอะไรไป พอถึงมือหมอก็ค่อยโล่งใจเพราะหมอบอกว่าเป็นลมเพราะไม่ได้กินข้าว ร่างกายอ่อนเพลียเกินไป
"ไม่ทานอะไรเลยเหรอหนู กินแต่น้ำไม่ดีนะต้องกินข้าวบ้างนะหนูเดี๋ยวไม่สบายเอา แล้วนี่ต้องไปตัดแว่นไหม หมอว่าหนูน่าจะไปทำเลสิกส์ดีกว่านะจะได้ไม่ต้องรำคาญ"
"อ่า ต้องขาดโรงเรียนเหรอครับคุณหมอ"
ญี่ปุ่นถามขึ้น
"ก็ประมาณอาทิตย์หนึ่งนั่นล่ะหนู ลาได้ไหมล่ะ"
"อ่า ต้องถามคุณครูก่อนเนะ แต่เอ๋ศุกร์นี้ก็มีงานโรงเรียนอ่าคุณหมอลามะได้เนะ"
"งั้นก็ใส่เลนส์ไปก่อนนะ ถูกว่าตัดแว่นใหม่ ถ้าซ่อมคงไม่ได้หรอกนะหมอว่า มันแตกแล้ว"
"อ่า"
เสียดายแว่นตาขึ้นมา พอไม่เป็นอะไรแล้วโฟคก็เข้ามาหา
"เป็นไงไอ้เปี๊ยก ไม่กินข้าววะ"
"หมีดำช่วยพาเค้ามาหาหมอหรา ขอบคุณน้า แต่เค้าทำแว่นตาที่หมีดำซื้อให้แตกอ่า เค้าขอโทษน้า"
"เออไม่เป็นไรเดี๋ยวซื้อให้ใหม่ ไปจะกลับหรือยังเดี๋ยวกูเดินไปส่ง"
"อ่า มะเป็นไรเนะ เดี๋ยวเค้ากลับกะบอยกะปลาดุกได้เนะ"
พอเห็นหน้าโฟคก็รู้สึกผิดขึ้นมาไม่อยากทำให้โฟคเสียใจอีก โฟคเองก็ได้แต่มอง ในใจบอบช้ำเหลือเกิน ทำไมคนที่ได้มันไปไม่ดูแลให้ดีๆ ปล่อยให้เป็นลมเป็นแล้งแบบนี้ได้ยังไง ญี่ปุ่นกลับบ้านแล้วกับบอย ส่วนเอกอาสาไปซื้อโจ๊กกับผลไม้ของกินให้ เวลาเดินกลับก็ต้องพยุงกันกลับเพราะยังเวียนๆหัวอยู่ ส่วนเฟียตเห็นเอกเดินหน้าตาตื่นเข้าไปในตลาดก้เดินตาม
"เฮ้ย มึงหนีใครมาวะหน้าตื่นมาเชียว"
"อ้าวพี่เฟียต ผมจะไปซื้อโจ๊กให้ไอ้หญ้าแห้งมันอ่ะ"
"เหรอ มาเดี๋ยวกูซื้อให้"
"พี่ มันเป็นลมนะเมื่อตอนเย็น"
"ห๊า"
แหกปากดังลั่นจนคนหันมามอง
"มึงว่าอะไรนะ"
"ก็มันเป็นลมพี่ แว่นตากระแทกพื้นแตกเลยอ่ะ ต้องใส่เลนส์เอา อ้าวพี่ไปไหน"
เฟียตวิ่งออกมาจากตลอดแล้ว ไม่ได้ถามว่าตอนนี้ญี่ปุ่นอยู่ที่ไหน แต่คิดเองเออเองว่าคงอยู่ที่ห้อง ในใจร้อนรนยิ่งนักห่วงเหลือเกิน พอถึงหน้าห้องก็ผลักประตุเข้าไปทันทีเพราะบอยไม่ได้ล็อกห้อง
"ไอ้เปี๊ยก"
เห็นญี่ปุ่นนอนอยู่บนเตียงก็วิ่งถลาเข้าไปหาทันที กอดตัวเอาไว้
"เป็นอะไรมากไหม ไหนพ่อหมีดูซิ"
เชยคางคนตัวเล็กขึ้นมาดูแต่ก็ต้องน้ำตาร่วงออกมา เพราะญี่ปุ่นน้ำตาคลอเบ้าอยู่ก่อนแล้ว
"ขอโทษ พี่ขอโทษจริงๆ"
ร้องไห้ออกมาญี่ปุ่นเองก็ร้องแต่ไม่พูดอะไรออกมาสักคำ
"เจ็บไหมคนดี เดี๋ยวพ่อหมีพาไปตัดแว่นใหม่นะ"
นั่งตัวแข็งทื่ออยู่ไม่ยอมพูดอะไร เฟียตเองเหมือนใจสลายไม่คิดว่าการที่จะทำให้ญี่ปุ่นหลาบจำจะกลายเป็นแบบนี้ไปได้ เหมือนเขากำลังเหยีบย่ำหัวใจตัวเอง คนตัวเล็กใจแข็งอย่างที่เขาไม่เคยรู้มาก่อน
"พูดกับพ่อหมีบ้างสิ พ่อหมีขอโทษ หายงอนพ่อหมีได้ไหม"
เฟียตคร่ำครวญออกมา บอยเองที่ยืนนิ่งอยู่ก็น้ำตาไหลออกมา บาดตาบาดใจเหลือเกิน
"เค้ามะได้งอนเนะ ตัวเองล่ะงอน ตัวเองทิ้งเค้า"
สะอึกสะอื้นพูดออกมา เฟียตก็รวบร่างมากอดไว้แน่นร้องไห้เช่นกัน
"พ่อหมียอมแล้ว จะทำอะไรก็ยอมแล้ว แม่หมีอย่าทำแบบนี้เลย พ่อหมีจะตาย"
ยิ่งพูดยิ่งร้องไห้ ยิ่งเสียใจน้ำตายิ่งไหลออกมา นานแสนนานกว่าที่จะสงบลงได้
"เค้าอยากอยู่ห้องนี้ พ่อหมีกลับไปเถอะ"
"-"
พูดอะไรไม่ออกได้แต่มองหน้าเพราะคนตัวเล็กมุดกายลงไปนอนบนเตียงเอาผ้าห่มมาคลุมไว้แล้ว
"แม่หมี วันนี้ไม่กลับไปห้องเราไม่เป็นไร แต่รับรู้ไว้นะว่าพ่อหมีเสียใจมากที่ทำให้แม่หมีโกรธ พ่อหมีขอโทษจริงๆ จะไม่ทำอีกแล้ว พ่อหมีรักแม่หมีมากนะ รู้ไหม รักมากเหลือเกิน"
เฟียตกัดฟันไม่ยอมให้น้ำตาไหลออกมา ยอมเดินกลับห้องไป บอยกับเอกยืนมองหน้ากันน้ำตาคลออยู่
"ปุ่น ทำไมใจแข็งจังเลย ไม่สงสารพี่เฟียตเหรอ"
บอยเข้าไปนั่งข้างเตียงพูดเบาๆ
"พี่เขารักมึงมากนะไอ้หญ้าแห้ง มึงก็รักพี่เขามาก จะงอนกันทำไมวะ"
"เราไม่ได้งอนเนะ เราแค่อยากจะลดน้ำหนัก ให้เราลดได้ก่อนเนะ ค่อยกลับไปหาพ่อหมีขาว"
ญี่ปุ่นพูดออกมาหน้าแหยๆ
"อ้าว ไอ้นี่กูอุตส่าห์ซึ้ง"
:serius2: :serius2:
เขียนโดย eiky
-
อยากจิ้มบ้างงง
อ่านตอนนี้แล้วอึ้งงง เสียน้ำตากันยกใหญ่
เฮ้อออ เฟียต สู้ๆนะ แต่ญี่ปุ่นก็ พูดกับเฟียตดีๆ ทำอะไรกำกวมแล้วคนอื่นเค้าเศร้านะ
มาต่อตอนใหม่เร็วๆนะคะ ตอนนี้คนอ่านเเซดดดมากกก
ตอนหน้า เอาแฮปปี้ๆเลยนะคะ คุณคนแต่ง
-
พี่อิคอ่ะ น้ำตากำลังคลอๆ จุกๆ ซึ้งๆอยู่เลย :m15:
เจอประโยคสุดท้ายเข้าไป ฮาแตก :laugh:น้ำตาเล็ดเลย
ปรับอารมณ์แทบไม่ทัน :jul3:
-
โอ้ว ไม่นะ ญี่ปุ่น มีมุม นี้ด้วย ทำเราซึ้งซะน้ำตาแทบกระเด็ฯ
อิอิ แต่ควาตั้งมั่น นี้น่ารักดีนะ
อิอิอิ เอาใจช่วย ญี่ปุ่นจร้า อิอิ :L2: :L2:
-
:monkeysad: :monkeysad: :monkeysad:
-
คนที่น่าสงสารที่สุดในตอนนี้คือ พนักงานร้านสลัด 555 ไม่รู้ต้องตามเช็ดสิ่งที่แม่หมีเอาออกมามากแค่ไหน น่าสงสารจริง ๆ
พ่อหมีน่ารักที่สุด แม่หมีสู้ ๆ ลดน้ำหนักให้ได้นะ เอาใจช่วยจ้า
-
ญี่ปุ่น ทำไมฝืนตัวขนาดนั้นละ มันไม่ดีต่อตัวเองและคนรอบข้างด้วยนะ
เอาแบบพอดีๆก็ได้นะค่อยเป็นค่อยไปนะ
เล่นอยากผอมแล้วไม่กินอะไรเดียวก็เป็นโรคกระเพาะอีกหรอก
เป็นห่วงนะนี่
พี่อิ๊กหวัดดีคับ หายไปใหนมา
-
อ่านแล้ว....ซึมไปเลย...
สงสารนู๋ญี่ปุ่น.....เด็กน้อยจิตใจตั้งมั่น
แต่ไม่รู้ว่าควรผ่อนหนักเบาอย่างไร....
นู๋ญี่ปุ่น....สู้ ๆ นะจ๊ะ :ped149:
:กอด1: ปลอบขวัญนู๋ญี่ปุ่น :จุ๊บๆ: น้อง eiky น้า
กด + ให้เด็กน้อย...
-
แง่ง ตอนนี้ซึ้งอ่า น่าสงสารทั้งคู่เรยอ่ะ :monkeysad:
พี่เฟี๊ยตคงนึกไม่ถึงหรอกเนาะ ว่าปุ่นมันจะเป็นได้ขนาดนี้
ยิ่งเจอน้องโฟคก็ยิ่งสงสารโฟคอ่า ต้องมาเจอตอนน้องมีปัญหาทุกทีเร๊ยย
หาคู่ให้โฟคบ้างเถอะค่ะไรเตอร์ น้องปุ่นผอมให้ได้เร็วๆนะคร้า
จะได้รีบกลับไปหาพี่เฟีียต ป่านนี้เฉาตายไปแล้วมั้งเนี่ย ฮ่าๆ
-
:sad11: พี่เฟีตยพูดแรงเนอะ
ตอนนี้ตอนแรกที่ขำไม่ออก
สู้ๆๆๆๆปุ่นลดให้ได้จะได้กลับไปหาพี่เฟียต
-
กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดด
เค้าตามกลิ่นญี่ปุ่นมา
โคตรคิดเถิงอ่า หายไปสามวันเหมือนหายไปสามปี เจเจ้คนนี้ชีช้ำยิ่งนัก
ช้อบชอบบบบ ชอบดราม่าแบบนี้
ดราม่าของพ่อหมีกับแม่หมีแม่มโคตรเจ็บปวดเลยยยย
"พ่อหมียอมแล้ว จะทำอะไรก็ยอมแล้ว แม่หมีอย่าทำแบบนี้เลย พ่อหมีจะตาย"
อ่านแล้วน้ำตาซึม ไอ้คำว่าพ่อหมีจะตายเนี่ยแหล่ะ
แงแง
ญี่ปุ่นค่อยๆลดน้ำหนักน้า อย่าหักโหม มันจะไม่เป็นผลดี
ทุกคนเชื่อว่าน้องญี่ปุ่นทำได้
พ่อหมีรออยู่น้า รีบๆกลับไปหาพ่อหมีน้า
+1 อิ๊กคิวซัง คิดถึงจริงๆ :กอด1:
-
:laugh: :laugh:
ญี่ปุ่นกะเซอร์ไพร์ทพ่อหมีแหงมเรย
แต่กว่าจะผอมมิช่ายพ่อหมีน้อยใจตายก่อนหรอกนา :jul3:
-
อ่านแล้วน้ำตาซึม สงสารคนงอนกับคนแกล้งงอน ทรมานกันเจ็บกันทั้งคู่ :m15: :m15: :m15:
-
:pig4: :pig4: :pig4:
-
:z2: เป็นกำลังใจให้แม่หมีเนะ
สู้ๆน๊า ลดน้ำหนักให้ได้
เดี๋ยวจะไปออกกำลังกายเป็นเพื่อนเนะ
ปล.สงสารพ่อหมีอะ
-
สงสารโฟคอ่ะ หมีดำเข็ดเลยงานนี้ เล่นกะใครไม่เล่นมาเล่นกะปุ๋น แล้วเป็นไงละ :m20: :m20: :m20:
-
อื๋ออ พ่อหมีรักจริงจังไปแล้ว น่าสงสารจัง จะลงโทษเขาก็กลายเป็นลงโทษตัวเองไปซะงั้น
ปุ่่นเอ๊ยยยยย จะได้น่ารักแล้ว ทำเลสิกคราวนี้มีแฟนอีกตรึม ชัวร์
-
:monkeysad: สงสารเฟียตกับญี่ปุ่น เฮ้อ แต่ปุ่นก็ไม่ค่อยฟังจริงๆ :เฮ้อ:
-
น่าสงสารญี่ปุ่นเป็นลมเป็นแล้ง ลดน้ำหนักได้ แต่อย่าหักโหมนะ
ดีกันนะ รักกันไว้
เด๋วจะเสียใจที่หลังนา :L1:
-
น้องญี่ปุ่นจริงจังไปแล้ว..ลดแบบนี้มันอันตราย..ค่อยเป็นค่อยไปดีกว่า..
ลดให้เร็ว ๆ จะได้รีบกลับไปอยู่กับพ่อหมีนะ..
-
:m15: เกือบร้องๆ ญี่ปุ่นไม่เคยเป็นแบบนี้อ่ะ
สุดท้ายก็ไม่ทิ้งความฮา เอิ๊กซ์
-
มีซึ้งได้อีกคนเรา
-
โถๆๆน้องปุ่น ก้อกลับไปชวนพ่อหมีขาวลดน้ำหนักด้วยกันสิ จะได้ไม่ต้องอยู่ห่างกัน...
เฮ้อออ..คนอ่านก็น้ำตาคลอเลย..สงสารทั้งหนูปุ่นกะพี่เฟียต :monkeysad:
-
หนูปุ่นค่ะ จะปลอยให้เราซึ้งหนอยได้ไหมเนี่ย
อ่านไปน้ำตาคลอไปเลย แต่พอเจอประโยคสุดท้ายเข้าไป
ฮาแตกเลย อิอิ
-
:เฮ้อ:ปุ่นเอ๊ย
-
เฟียตบ้า ทำญี่ปุ่นร้องไห้ :angry2:
-
ญี่ปุ่นโหมดโหดดด! :laugh:
ตอนจบตอน หักมุมฮาซะงั้นเลย ฮ่าๆ :m20:
-
:serius2: :serius2:
-
กำลังจะต่อมน้ำตาแตกเลย แต่มาจบที่ประโยคสุดท้าย :a5:
สงสารปุ่นนะตอนนี้อ่ะ คงน้อยใจตัวเองน่าดูเลย :m15:
-
กำลังอึนกับงาน ล่องลอยกับนิยาย อินกับภูมิบุญ (เพิ่งอ่านเมื่อกี๊ก่อนเข้ามาอ่านญี่ปุ่น)
เออเนาะ ตุณอิ๊กออสโมซิสเชืื้อภูมิบุญมาไว้ในร่างญี่ปุ่นป่ะเนี่ย
แต่แค่ไม่เกิน 10 เปอร์เซ็นต์หรอก :laugh:
สงสารทั้งคู่อ่ะ
ญี่ปุ่นนอยด์จริงจังนะนั่น ส่วนเฟียต เราเข้าใจจริงๆ เพราะอยากให้ญี่ปุ่นลดน้ำหนักให้ได้
เอาใจช่วยให้ญี่ปุ่นลดน้ำหน้กให้ได้จริงๆนะ :กอด1:ปลอบญี่ปุ่นที
:กอด1:คุณอิ๊กด้วย 55+
-
ขอบคุณนะคะไรเตอร์ ตั้งเเต่อ่านมา รูสึกตอนนี้อ่านเเล้วปวดใจ สุดๆอะ สงสารพ่อหมีขาว เเต่ถ้าญี่ปุ่นสำนึกได้ก็ คงดีอะ เเต่ไม่ต้องรอลดก็กลับไปหาพ่อหมีขาวก่อนก็ได้นะ
-
หง่ะ บทพ่อหมี แม่หมีะเล่นบทโศก ก็ทำเราจุกกันเลยทีเดียว
แต่เอาเหอะ แม่หมีสู้ๆ ละกัน :กอด1:
-
เครียดมากกกก...ยิ่งเจอสองบรรทัดสุดท้าย ยิ่งเครียดดดด :z3:
ญี่ปุ่นเอ๊ย :jul3:
-
เป็นเรื่องที่ฮามาก เอ๋อได้ใจจริงๆ
สนุกดีค่ะ อ่านแล้วยิ้มตลอดเรื่องเลย
-
ซึ้งมาตั้งนานมาบรรทัดสุดท้ายไหงเป็นงี้อ่ะ
:m20:
+1 ให้ eiky
-
มารอๆๆลุ้นมาวันนี้จะเข้ามาต่อหรือเปล่า :call:
-
ฮ่าๆๆ วันนี้คึกตื่นมาเขียนแต่เช้า มาทำงานก็ยังแอบมาเขียน ถ้าเปิดเเพลงฟังยิ่งมีอารมณ์ ขอให้มีความสุขกับน้องญี่ปุ่น และเพื่อนน้า จุ๊บๆๆๆ
I Miss U
ไม่น่าเชื่อว่าทั้งอาทิตย์ญี่ปุ่นจะใจแข็งไม่ยอมกินอะไรพร่ำเพรื่อได้ กินผลไม้เป็นส่วนใหญ่มีแอปเปิ้ลใส่กระเป๋านักเรียนไปด้วยทุกวัน เวลาพักเที่ยงก็ไปช่วยป้าขายข้าวตามปกติ ส่วนมากก็จะกินผักกับข้าวนิดหน่อย เสื้อสัตว์บ้างไม่มาก ญี่ปุ่นดูผอมลงอย่างเห็นได้ชัด แต่ด้วยกินน้ำกับผลไม้เยอะหน้าตาจึงไม่ได้ซูบซีดเท่าใดนัก
"บอยๆ เราลดลงห้าโลแน่ะ อิอิ"
พอก่อนเข้าเรียนในคาบบ่ายก็แวะไปห้องพยาบาลชั่งน้ำหนัก ญี่ปุ่นลิงโลดขึ้นเมื่อเมื่อเข็มหน้าปัดตาชั่งบอกว่าน้ำหนักลดลงจริง
"จริงเหรอ ไหนๆเราลองบ้าง"
บอยก็ขึ้นตาชั่งบ้าง
"ของเราลดลงสามโลอ่ะปุ่น อิอิ"
"ลดน้ำหนักมะเห็นยากเนะ"
"อืม แต่เราว่าลดแบบไม่กินอะไรก็ไม่ดีนะ ต้องกินผลไม้เนอะ"
"เราอยากกินติมจะตายแต่อดใจไว้เนะ ตังค์เหลือเก็บเยอะเลยอ่า"
"เออ ปุ่น นี่ปุ่นตกลงจะไม่คุยกะพี่เฟียตจริงเหรอ เห็นพี่เขาแล้วสงสารอ่า"
"คุยเนะ แต่ต้องงานโรงเรียนเสร็จก่อนอ่า เซอร์ไพซ์เนะ"
"ใจร้ายอ่า"
"แอ่ะ เรามะได้ใจร้ายเนะ เราก็คิดถึงพ่อหมีขาวน้า แต่เราต้องอดทน"
ญี่ปุ่นพูดอารมณ์ดี พอตอนเย็นก็อยู่ซ้อมเต้นจนค่ำมืด เฟียตอยู่รอทุกวันแต่ก็ได้แต่เดินตามหลังห่างๆ รายนั้นเองน้ำหนักก็ลดลงอย่างไม่ต้องทำอะไร เพราะกินไม่ได้นอนไม่หลับ ซูบลงอย่างเห็นได้ชัด
"ไอ้เฟียต มึงยังไม่คุยกะไอ้เปี๊ยกอีกเหรอวะ"
ฟอร์ดถามขึ้นเพราะเห็นท่าทางของเพื่อนแล้ว ดูไม่มีชีวิตจิตใจ
"เออดิ กูไม่รู้จะง้อยังไงแล้ว ไม่เคยเจ็บแบบนี้เลยว่ะ"
"มันใจแข็งจังวะ กูก็เพิ่งรู้เห็นเอ๋อๆแบบนั้นนะจะเอาเรื่องขนาดนี้"
"กูไม่น่าเลยว่ะ ง้อซะตั้งแต่ตอนนั้นก็ไม่เป็นแบบนี้แล้ว"
"มันคงรู้สึกล่ะ ก็มึงไปว่ามันซะขนาดนั้น"
"กูจะทำยังไงดีวะ กูอยู่ไม่ได้นะถ้าไม่มีมัน กูจะตาย"
น้ำตาซึมออกมาจนเพื่อนตกใจ ฟอร์ดตบบ่าเฟียตเบาๆ
"เอาน่ามึง เดี๋ยวมันก็กลับมาเองล่ะ ตอนนี้กูเห็นมันผอมลงเยอะเลยนะ เด็กอะไรวะ พอไม่ใส่แว่นโคตรน่ารักเลยว่ะ มึงระวังไอ้พวกเด็ก ม ห้าหน่อยละกันนะมึง มีคนคอยเสียบอยู่นะกูว่า ยิ่งมันไม่ใส่แว่น มันยิ่งน่ารักขึ้นเป็นกอง"
"เว้ย มึงอย่าพูดได้ไหม กูยิ่งกลุ้มๆอยู่"
เฟียตโวยวายออกมาใบหน้าเครียดลงกว่าเดิมอีก
"กูไม่เคยรักใครเท่ามันมาก่อน รักมาก มากจริงๆ ไม่เคยห่างกันเลย มึงรู้ไหม ขนาดกูเข้าห้องน้ำมันยังเข้าไปแปรงฟันเลย เวลากูนอนมันก็มาคอยซุกใต้รักแร้กู เวลากูจะไปไหนมันอยู่ไม่ห่างเกินเมตรเลย กูเสียใจว่ะ"
ร้องไห้ออกมาจนได้ เพื่อนๆไม่มีใครเคยเห็นเฟียตร้องไห้เลย ไม่มีสักครั้ง แต่ครั้งนี้เขาเหมือนคนอ่อนแอคนหนึ่งที่ไม่มีทางไป ไม่มีใครพูดอะไรออกมาได้แต่ตบบ่าเฟียตเบาๆ
"ท่าเต้นเราเหลืออีกนิดหน่อยอ่า ตอนนี้ท่าเต้นเราไม่ได้เป็นห่วงแล้ว แต่เรื่องชุดอ่ะ ทำยังไงดี"
หัวหน้าห้องบอกขึ้นตอนซ้อมเต้น สัปดาห์นี้ทุกห้องต่างปิดห้องตัวเองซ้อมการแสดงอยู่เกือบทุกห้อง บางห้องมีฐานะหน่อยก็ถึงกับไปเช่าสตูดิโอซ้อมเต้นกัน อย่างห้องสี่ทับหนึ่ง ที่หมายมั่นปั้นมือกับการแสดงครั้งนี้มาก
"เอ๋ เดี๋ยวเราไปถามพี่คนสวยให้เนะ"
ญี่ปุ่นคิดได้ว่ามีซาร่ากับริต้าอยู่ จึงปรี่ออกจากห้องไปก่อนกับบอย เดินหาริต้ากับซาร่าตามห้อง ม ห้า
"พี่คนสวยๆ"
"ว้าย น้องญี่ปุ่น ไม่ใส่แว่นเหรอคะ ตายแล้ว เริศมากกก น่ารักที่สุด"
ซาร่าพอเห็นหน้าญี่ปุ่นโผล่เข้าไปในห้องก็ร้องออกมาวิ่งเข้ามาหา
"พี่คนสวยซ้อมเต้นเหมือนกันหรา"
"ใช่ค่า กำลังซ้อมทิฟฟานี่กัน อิอิ เจ๊เล่นเป็นนางเอกด้วยน้ารับบทมาดอนน่า"
เสียงริต้าดังตามหลังมา
"ค่า แม่นางเอก สวยเนอะ มาดอนเน่าล่ะสิไม่ว่า"
"แหมก็สวยกว่าหล่อนล่ะย่ะ แม่หวิดหนี รูตัน"
"ค่า แม่เริศจับฉลากได้ล่ะไม่ว่า"
"นี่ยัยซาร่า ชั้นคู่ควรแล้วย่ะ คุณค่าที่ที่ริต้าคู่ควร อิอิ"
"เอ่อ ว่าแต่มีอะไรกับเจ๊เหรอคะน้องญี่ปุ่น"
"อ่า พี่คนสวย คือเค้าก็แสดงเต้นเนะ แต่เค้ามะมีชุดอ่า เลยคิดถึงพี่คนสวย"
"ว้าย จริงเหรอคะ เต้นเพลงอะไรอ่า"
"ยังเลือกมะได้เลยอ่า"
"เอ๋ ยังไงดี งั้นเดี๋ยวให้เจ๊ไปดูด้วยน้า จะได้คิดตีมชุดให้ อิอิ เรื่องชุดไม่ต้องเป็นห่วงนะค้า เจ๊มีคอนแทรค อิอิ"
ว่าแล้วซาร่ากับริต้าก็เดินตามญี่ปุ่นกับบอยกลับมาที่ห้องเพื่อดูตีมเพลงและท่าเต้น
"หัวหน้าๆ พี่คนสวยเค้าจามาดูท่าเต้นเราอ่า จะได้คิดชุดให้เนะ"
"อ่า จริงเหรอ เขินอ่า"
"เอ๋ มะต้องเขินเนะ ไว้ใจพี่คนสวยได้"
"ไม่ต้องเขินหรอกค่าน้องๆ เจ๊มาดูท่าเต้นจะได้คิดชุดให้ได้ไงคะ ไหนเต้นกันเพลงอะไรท่าเป็นยังไง"
ริต้าพูดขึ้นแล้วเดินเข้าห้องไปเด็กๆถอยกันกรูเพราะกลัว คนเต้นไปยืนเรียงกันอยู่ตรงกลาง พอเสียงเพลงดังขึ้นก็เริ่มออกลีลา
"ต๊าย เต้น บริทนี่ซะด้วย เจ๊ว่ามันหนืดไปหน่อยนะคะ ท่าเต้นต้องกระชับกว่านี้ นี่แบบนี่ค่า"
ซาร่าเดินออกไปหน้าแถว แล้วออกลีลาให้น้องๆดู
"โห สุดยอด"
เสียงเด็กทุกคนในห้องฮือฮาขึ้นเพราะซาร่าใส่เสต็ปเต็มที่
"ใช่ค่า มาเดี๋ยวเจ้สองคนเต้นให้ดู"
ริต้าเสริมแล้วออกไปยืนคู่กัน พอเสียงเพลงดังก็ออกจริตใส่ท่าทาง เสียงฮือฮาดังไม่ขาดสาย
"จำไว้นะคะ น้องๆ เราจะแสดงทำไมถ้าเราทำแค่ครึ่งๆกลางๆ ไม่อายนะคะ การแสดงถ้าไม่ดีก็ดับนะคะ ต้องเกิดเท่านั้นค่า เราจะมาเต้นเหยาะแหยะแบบนี้ไม่เกิดนะค้า"
ซาร่าพูดขึ้น น้องๆทุกคนพยักหน้า
"ส่วนเพลงเดี๋ยวเจ๊เลือกให้ พรุ่งนี้เดี๋ยวเอามาให้ค่า เรื่องชุดพอจะคิดออกแล้ว เดี๋ยววันพุธเจ๊เอามาให้ลอง"
เด็กทุกคนรู้สึกซาบซึ้งในน้ำใจของรุ่นพี่ทั้งสอง
"งั้นวันนี้เดี๋ยวเจ๊สอนให้ เจ๊ซ้อมเสร็จพอดี"
ทั้งสองคนช่วยกันสอนท่าเต้นให้
"พี่ๆ แต่ห้องทับหนึ่งอ่าจ้างคนมาสอน เพลงก็ของทูพีเอ็ม เต้นเหมือนในเอ็มวีเลยอ่า"
น้องคนหนึ่งพูดขึ้น
"ต๊าย อย่าไปแคร์ค่า มีประโยชน์อะไรค้าเต้นก็อบเขาน่ะ มาๆเดี๋ยวเจ๊ทำให้ห้องเราเกิดให้ได้ เนอะซาร่าเนอะ เรามาปั้นห้องนี้กันดีกว่า"
ริต้าพูดออกมา น้องๆปรบมือกันเกรียวกราว หลังจากนั้นก็ซ้อมท่าเต้นให้เพิ่มเติมเสริมแต่งท่าให้กระชับแข็งแรงและต่อเนื่องกันยิ่งขึ้น พอเลิกซ้อมก็เกือบสองทุ่มจึงแยกย้ายกันกลับหอพัก
"เพื่อนๆ เราต้องสู้น้า งั้นเจอกันพรุ่งนี้เช้าเราจะมาซ้อมกัน"
หัวหน้าห้องพูดขึ้น ทุกคนดูกระตือรือล้นที่จะซ้อมเต้นเพราะมีกำลังใจเพิ่มมากขึ้นจากรุ่นพี่
"แวะกินข้าวก่อนดีกว่า เราจะได้ซ้อมที่ห้องด้วยเนอะปุ่น"
บอยบอกตอนที่เดินออกมาจากโรงเรียน
"แวะตลาดเนอะ กินผลไม้ดีกว่า"
"เอ้ย ไอ้หญ้าแห้งแดกแต่ผลไม้อ่ะ กูหน้าจะเป็นแอปเปิ้ลอยู่แล้วนะมึง เดี๋ยวก็ไม่มีแรงหรอก"
"นั่นดิปุ่น เราว่ากินเกาเหลาดีไหม ไม่หนักมาก"
บอยเสริมญี่ปุ่นจึงเออออตาม
"เอ๊ะนั่นพี่เฟียตนี่ปุ่น ไม่ไปคุยกะเค้าหน่อยเหรอ"
บอยสะกิดบอกเพราะเห็นเฟียตเดินตามมาไกลๆ
"ฮื่อ เดี๋ยวเราใจแตกเนะ"
"เว้ยไอ้บ้า ใจตงใจแตกอะไรวะ มึงเห็นใจเค้าหน่อยดิวะ พอมีคนมารักมึงก็ทำแบบนี้นะ ไปบอกเขาหน่อยดิว่าทำอะไรอยู่ เขาจะได้ไม่เป็นกังวล กูเห็นหน้าพี่เฟียตตอนกินข้าวเที่ยง น่าสงสารโคตรว่ะ ผอมซูบเชียวนะมึง"
เอกพูดขึ้นญี่ปุ่นทำท่าคิด แล้วจึงหันหลังกลับเดินปรี่ไปหาเฟียตที่เดินตามมา
"แม่หมี"
เฟียตตกใจร้องขึ้น ไม่รู้ทำไมใจสั่นไหวรุนแรง
"พ่อหมีขาว ตามเค้ามาหรา"
"อืม อยากดูอยู่ห่างๆ"
"พ่อหมีขาวมะต้องเป็นห่วงเค้าน้า เค้าหายงอนพ่อหมีขาวแล้วน้า แต่เค้าอยากจะซ้อมเต้นให้เยอะๆเนะ"
ญี่ปุ่นพูดขึ้น เฟียตเม้มปากหนัก
"คิดถึงนะแม่หมี คิดถึงมาก"
เฟียตครางออกมา ก้มหน้าลงเพราะรู้สึกว่าน้ำตาซึมออกมา กลายเป็นคนบ่อน้ำตาตื้นไปแล้ว
"เค้าก็คิดถึงพ่อหมีขาวเนะ แต่พ่อหมีขาวต้องอดทนน้า"
"อีกนานไหมแม่หมี อีกนานไหมที่จะอยู่ห่างกัน"
ญี่ปุ่นเองก็รู้สึก ไม่ใช่เป็นคนไม่มีชีวิตจิตใจ ตอนนี้รู้ตัวแล้วว่าเขาเองก็ขาดเฟียตไม่ได้ แต่ละวันมันยากลำบากกว่าที่จะผ่านมันไปได้ แต่ด้วยเป็นคนที่ทำอะไรอยู่ตลอดเวลามันจึงไม่ยากเท่าใดนัก ญี่ปุ่นโผเข้าไปกอดเฟียตทันที
"เค้าคิดถึงพ่อหมีขาวน้า คิดถึงมากๆเนะ งานโรงเรียนจบเค้าจากลับไปหาพ่อหมีขาวน้า"
เสียงเครือออกมา เฟียตรีบกอดตัวของญี่ปุ่นไว้แน่นกอดแน่นเหมือนกลัวว่าคนตัวเล็กจะหนีหายไปอีก
"พ่อหมีไม่น่าทำแบบนั้นเลย พ่อหมีขอโทษน้า รู้แล้วว่าแม่หมีสำคัญมากแค่ไหน พ่อหมีอยู่ไม่ได้น้าถ้าไม่มีแม่หมี"
เฟียตน้ำตาซึมออกมา กอดกันอยู่นานบอยกับเอกก็จับมือกันเม้มปากซึ้งใจกับสิ่งที่เห็น ญี่ปุ่นตัดใจผละออกมาจากเฟียต รายนั้นยอมแต่โดยดีเพราะรู้แล้วว่าญี่ปุ่นไม่ได้งอน เพียงแต่มีจุดประสงค์อยู่ เฟียตรู้สึกดีขึ้นมากจึงแยกกลับหอไป ส่วนญี่ปุ่นก็ไปกินเกาเหลากับเพื่อน
"ซึ้งอ่ะปุ่น"
บอยพูดขึ้นญี่ปุ่นทำหน้าเหรอหราไม่รับรู้ พอถึงห้องก็ซ้อมเต้นกับบอยอยู่จนดึก ตื่นแต่เช้าก็ออกไปเจอเพื่อนๆที่ห้องเรียนช่วงนี้ทางโรงเรียนเปิดรั้วให้เข้าเพราะรู้ว่าเด็กนักเรียนมีซ้อมการแสดงกัน ตอนเช้ามีแค่คนที่เต้นจริงหกคน
"เอ้า เริ่มน้า"
หัวหน้าห้องร้องบอกก่อนจะวิ่งไปกดเพลงให้เล่น พอเสียงเพลงดังขึ้นก็เริ่มเต้น จังหวะยังมีติดๆขัดๆกันบ้าง ยังไม่เข้ากันบ้างแต่ทุกคนก็ดูไม่ยอมแพ้ พอสายก็รีบวิ่งกลับหอไปอาบน้ำเปลี่ยนชุดนักเรียนมาเรียน
"หนูญี่ปุ่นค้า นี่ๆ เพลงนี้เป็นไง"
ซาร่ามาดักรอตอนแยกแถวจะขึ้นห้อง ยื่นสายฟังเสียบเข้าหูของญี่ปุ่น
"อ่า"
"เริศใช่ไหมค้า ยาวหน่อยน้าเพราะมันเป็นเพลงมิกซ์ แต่เรื่องท่าเต้นไม่ต้องห่วง เจ๊จัดการไว้แล้ว อิอิ"
ญี่ปุ่นอึ้งเพราะไม่รู้จักแต่รู้ว่าเพลงมันตึ๊บๆเร็วและจังหวะรุนแรงเหลือเกิน พอตอนเย็นซาร่าก็รีบมาที่ห้องยื่นซีดีให้
"Christina Aguilera Not Myself Tonight Remix (henry guzman overdose) เพลงนี้อ่ะเหรอเจ๊"
หัวหน้าห้องถามขึ้นมองหน้าซาร่ากับริต้า
"ค่าลองสิค้า แล้วจะรู้ว่า แร่ดน่ะเขาทำกันยังไง"
"ต๊าย ไม่ได้นะยะริต้า จะทำให้น้องๆเขาตุ๊ดแตกไม่ได้นะ เอาแค่ความแรงมาก็พอ"
ซาร่าร้องขัดขึ้น
"อืม ใช่ๆลืมค่า นึกว่าเป็นตัวเองอยู่เรื่อยเลยอ่า อิอิ"
หัวหน้าห้องเดินไปยัดแผ่นใส่เครื่องเล่น พอเสียงเพลงดังขึ้นทุกคนก็ยืนนิ่งกันหมด
"อ่า จังหวะบีบใจ ยาวมากเลยอ่าเจ๊"
"ไม่ต้องห่วงค่า เจ๊มีทางออกให้ มาทุกคนพร้อม"
ซาร่าส่งเสียงแล้วจัดแถวให้เด็กๆพอเริ่มเต้นกันก็ออกเสต็ป เสียงซาร่ากับริต้าร้องบอกอยู่ตลอดเวลา
"น้องพริกค้า แข็งแรงกว่านั้นหน่อย แขนฟันให้แข็งแรง ต๊อป หน้าค่าหน้า สะบัดแรงๆ ญี่ปุ่นค้าดีค่าดี"
ทั้งสอนทั้งเดินคอยจัดท่าให้ตลอดเวลา จนค่ำเหมือนเคย
"ขอบคุณนะครับเจ๊ ไม่ได้เจ๊ห้องเราแย่แน่เลยอ่า"
เด็กๆทุกคนมายกมือไหว้ซาร่ากับริต้า
"อุ๊ย ต้องขอบใจน้องญี่ปุ่นเค้านะค้า เพราะญี่ปุ่นนะเนี่ยเจ๊ถึงยอมลงทุนปั้นห้องเรา อิอิ"
ซาร่าพูดขึ้นแล้วเดินออกจากห้องไปพร้อมริต้า เพื่อนๆก็เข้ามาขอบอกขอบใจญี่ปุ่นกันใหญ่ ซึ่งรายนั้นก็ยิ้มร่าภูมิใจอยู่
"ทุกคน เราต้องเต็มที่น้า เจอกันที่เดิม"
หัวหน้าห้องพูดขึ้นแล้วมาทำท่าจับมือเหมือนนักกีฬากำลังจะลงสนาม
"สี่ทับสี่ สู้ๆๆ"
เสียงดังกึกก้องก่อนที่จะแยกย้ายกันกลับหอพัก ยิ่งใกล้วันเข้ามาทุกทีการซ้อมของแต่ละห้องก็หนักหน่วงขึ้น สถานที่ได้มีคนข้างนอกเข้ามาตกแต่งให้แล้ว มีร้านรวงต่างๆมาจองที่สร้างซุ้มเรียงายจากหน้ารั้วโรงเรียนจนถึงอาคารเรียนหอประชุมใหญ่ถูกตกแต่งเรียบร้อยแล้ว กลิ่นอายของบรรยากาศงานงวดเข้ามาทุกที งานนี้ถือเป็นงานประจำปี เพราะได้เชิญโรงเรียนพันธมิตรให้เข้าร่วมงานด้วย คือโรงเรียนชายล้วนอีกสองที่ เพราะฉะนั้นการจัดงานจึงจะให้น้อยหน้าไปไม่ได้ คณะครูอาจารย์ก็ง่วนอยู่กับการจัดงาน สองวันสุดท้ายจึงไม่มีการเรียนการสอน ปล่อยให้นักเรียนซ้อมการแสดงและเกณฑ์นักเรียน ม ต้นที่ไม่ได้มีการแสดงไปช่วยกันจัดสถานที่ ทุกคนดูตื่นเต้นกับงานเป็นอย่างมาก
"มาค่าน้องๆมาลองชุดกัน"
ซาร่าหอบถุงมาถุงใหญ่ ริต้าอีกคน พอปิดห้องเสร็จก็ไล่คนที่ไม่เกี่ยวข้องออกจากห้อง
"อ่า ทักซิโด้เลยอ่า"
"เก๋ไหมคะ ทูพีเอ็มก็ทูพีเอ็มเถอะ มาริต้ากะซาร่าหน่อย อิอิ"
ชุดทักซิโด้สีดำปักเลื่อมเป็นประกายตามคอและตามปลายแขนเสื้อ กางเกงแสล็คสีดำ
"เสื้อข้างในเป็นเสื้อยืดนะคะ เราเรียกว่า เมทโทรแดนซ์ อิอิ"
"อ่า สีไม่เห็นเหมือนกันเลยเจ๊"
"ไม่ค่าไม่เหมือน ยังไงก็ไม่เหมือนกัน เลือกสีตามชอบเลยค่า"
ซาร่าบอกแล้วยื่นถุงเสื้อยืดให้ เสื้อยืดสีสันบาดตา ปักลายเลื่อมระยับเป็นตัวอักษรบ้างรูปนั่นรูปนี่บ้าง มีสีแดงสด สีชมพูแปร๊ด สีเขียวมะนาว สีเหลืองขมิ้น สีฟ้าแจ่ม สีแสดแปร๊ด เด็กๆทั้งหกคนต่างเลือกสีกันอยู่
"อ่าเราอยากได้สีแดงอ่า"
ต๊อปพูดขึ้นเพราะเห็นพริกหวานหยิบเสื้อสีแดงไปก่อนแล้ว
"ว้าย อย่าแย่งกันค่า มาๆเจ๊เลือกให้"
ซาร่าเห็นท่าไม่ดีจึงเลือกเสื้อให้เสร็จสรรพ โต้งได้สีแดง ไฟสูงสีชมพู พริกหวานสีเขียว ต๊อปสีฟ้า บอยสีแสด ญี่ปุ่นได้สีเหลืองไป
"อ่าเป็นปากเนะ อิอิ"
ญี่ปุ่นร้องขึ้นไม่ได้สนใจว่าได้สีไหน แต่สนใจลายปักรูปปากที่ใช้เกร็ดสีแดงระยับปักเป็นปากแดงอันใหญ่กลางเสื้อ พอเลือกเสื้อยืดได้ก็ลองใส่แล้วสวนทักซิโด้ใส่กางเกง
"กรี๊ดดด น่ารักมากก ต๊ายนี่ขนาดพร๊อพยังไม่ครบนะคะเนี่ย เริศศศ"
ซาร่าร้องขึ้น เสียงน้องๆที่รออยู่หน้าห้องก็ยิ่งฮือฮาดันประตูอยากเข้ามาดู
"รองเท้าต้องเอามาวันจริงนะคะ ไหนใครใส่เบอร์อะไรบ้าง"
ริต้าบอกแล้วจดเบอร์รองเท้าของน้องๆยิ้มภูมิใจในสิ่งที่ตัวเองเตรียมมาให้
"เริศมากค่า เริศมากที่สุด"
ซาร่าเดินไปจัดเสื้อผ้าให้น้องๆ พอเสร็จก็ปล่อยให้เพื่อนๆที่รออยู่ข้างนอกเข้ามาดู
"ว้าว โอ้โห"
"เท่ห์มากอ่าเจ๊"
"ปุ่นน่ารักมากอ่า"
เสียงเพื่อนๆบอก ไม่น่าเชื่อว่าสีเหลืองขมิ้นสดจะเข้ากันดีกับทักซิโด้สีดำตัดด้วยสีแดงแปร๊ดระยับรูปปากตรงกลางเสื้อ ญี่ปุ่นดูผ่องขึ้นมาอีกเป็นกองเพราะสีของเสื้อยืดมันขับผิวให้ดูผ่องใสโดดเด่นขึ้นมา
"น่ารักใช่ไหมค้าเด็กๆ เอาล่ะ พอๆ เดี๋ยวเรามาซ้อมกันจริงจัง สู้ไหมค้า"
"สู้ๆ"
เสียงร้องขึ้นดังคับห้อง วันนั้นก็ซ้อมกันอย่างหนักหน่วง พกลับหอไปก็ไปซ้อมกันอีก ตื่นแต่เช้ามาก็ไปซ้อมกันอีก ตอนเย็นก็ซ้อมกันจนดึกอีก ท่าเต้นตอนนี้ไม่ต้องแก้อะไรมากแล้ว มีเพียงใส่รายละเอียดลงไปนิดหน่อย ซาร่ากับริต้าไม่ได้มาคุมแล้วเพราะการแสดงของตนก็ต้องดำเนินการเหมือนกัน ความตื่นเต้นตกมาอยู่กับทุกคน นับวันเวลาที่จะถึงวันงานให้เร็วที่สุด ในอีกแค่ข้ามคืนวันงานก็จะเริ่มขึ้นแล้ว สถานที่จัดงานพร้อมแล้ว รายการผังการแสดงก็ออกมาแล้ว ห้องของญี่ปุ่นได้แสดงเป็นรายการที่สี่เพราะอยู่ทับสี่ ม สี่มี สิบทับ ม ห้า สิบสอง ม หก เก้า การแสดงจะเริ่มตั้งแต่เก้าโมงพอเปิดงานไล่ไปเรื่อยๆจนจบงาน ก็จะเย็นพอดี แล้วทีนี้ก็จะให้โหวตว่าการแสดงไหนจะได้รับรางวัลแล้วให้ขึ้นมาแสดงอีกครั้ง ห้องของญี่ปุ่นไม่ได้หวังไปถึงขนาดนั้น แต่ทุกคนก็ทำอย่างเต็มที่ความสามัคคีที่ก่อตัวขึ้นทำให้ทุกคนรู้ว่าเด็กๆทุกคนในห้องรักกันมากแค่ไหน คืนนี้ห้องสี่ทับสี่ต่างออกความเห็นกันว่าจะพากันมาซ้อมใหญ่ที่เวทีจริงตอนดึก เพราะจะได้บล็อกกิ้งตำแหน่งได้ถูก และเป็นการดีที่จะไม่ต้องตื่นเวที
"อ่าตื่นเต้นเนอะ อิอิ"
บอยบอกตอนเดินกลับมากินข้าวก่อนที่จะไปอาบน้ำเตรียมตัวออกไปซ้อมใหญ่
"เนะ ตื่นเต้นเหมือนกันอ่า"
"เราว่ากินข้าวให้อิ่มๆดีไหมอ่าวันนี้ พรุ่งนี้จะได้มีแรงเต้นแบบสุดเหวี่ยง"
บอยชวนขึ้นแน่นอนเอกก็เห็นด้วย ส่วนญี่ปุ่นคิดอยู่
"เรามะกินเยอะเนะ เดี๋ยวอ้วนอีกอ่า พ่อหมีขาวจะม่ายรัก"
"แหม ปุ่น นายเป็นยังไงพี่เค้าก็รักอยู่แล้วล่ะ จะกลัวอะไรอ่ะ จริงไหมพ่อหมู"
หันไปหาเอก รายนั้นพยักหน้าตอบแล้วกอดคอบอยทันที
"จริงหรา อิอิ งั้นไปกินขาหมูกันไหมอ่า เราอยากกินมานานแระ"
"โห เล่นของหนักเลยนะมึง"
"ได้ๆ นานๆกินทีเนอะ ไม่เป็นไรหรอก พรุ่งนี้เราก็ต้องตื่นมาแต่เช้ามาซ้อมอยู่แล้วนิ"
สรุปก็เดินตรงปรี่ไปร้านขายข้าวขาหมู
"ลุงคร้าบ เค้ามะเอาเนื้อน้า เอาแต่คากิกะหนังมันๆ อิอิ"
"หวายปุ่น จะดีเหรอ"
"เราอยากกินอ่าบอย นานๆกินทีมะเป็นไรเนะ"
ตาวาวขึ้นมามองจ้องไปที่ขาหมูกับมันที่หยดติ๋งๆอยู่
"น่านกูว่าแล้ว ระวังนะมึงอ้วนๆผอมๆตูดลายนะเว้ย"
เอกร้องขึ้น ญี่ปุ่นทำหน้าย่นทันที
"ทำมายอ่า ทำไมตูดลายอ่า เราตูดมะลายเนะ"
"พ่อหมูก็ ไปว่าแบบนั้น ปุ่นไม่อยากก้นลายก็ทาครีมดิ"
เป็นงั้นไป บอยเองก็อธิบาย ญี่ปุ่นนั่งฟังตาปริบๆ
"เอ๋ ทาครีมหรา หนายบอยตูดมะลายจริงหรา"
"บ้าเหรอปุ่นเราอายน้า เราให้แต่พ่อหมูดูน้า"
ทำท่าเขินอายม้วนอยู่
"เอ๋ ของเราตูดก็มะลายเนะ พ่อหมีขาวมะเห็นว่าอารายอ่า"
"นั่นล่ะ ตอนนี้มันยังไม่ลาย แต่ถ้ามึงอ้วนๆ ยุบๆน่ะรวังเถอะลายแน่ๆ"
"เนะ งั้นเราสั่งเพิ่มดีกว่าเนะ จะได้รักษาสมดุล"
"แว้กก ปุ่นบ้าเหรอ เดี๋ยวพรุ่งนี้ก็ตื่นไม่ไหวหรอก"
กว่าจะตกลงกันได้สรุปก็กินคากิไปจานหนึ่ง มันๆอีกจานหนึ่ง อิ่มแปร้ปากมันกันทั้งสามคน พออาบน้ำเสร็จก็ไปรวมตัวกันที่หอประชุมใหญ่ ก่อนหน้านี้มีห้องต่างๆมาบล็อกกิ้งเหมือนกัน แต่สี่ทับสี่เลือกมาตอนสี่ทุ่มซึ่งไม่มีคนแล้ว แต่ซาร่ากับริต้าซึ่งมาซ้อมใหญ่เช่นกันเห็นพวกญี่ปุ่นเดินมาจึงอยู่ซ้อมให้อีก
"เจ๊ว่ามันดึกไปนะค้าหนูๆ เนี่ยเจ๊นอนดึกเดี๋ยวก็กลายเป็นหมีแพนด้าหรอก"
"ไม่หรอกเจ๊ เจ๊สวยจะตาย อยู่ท่าไหนก็สวย"
"ว้าย ไฟสูงก็ เจ๊อายน้า อย่าพูดเรื่องจริงสิค้า"
ไปโน่น อายม้วนเกินหญิง กว่าจะซ้อมได้ก็เล่นเอาเพื่อนๆเหนื่อยกันเป็นแถบๆ เพราะต่างก็ตื่นเวทีทั้งๆที่ไม่มีคนดู
"ไม่ได้นะค้า เราเป็นคนแสดงจะมาอายมาเขินไม่ได้ ต้องเกิดนะค้าเด็กๆ เราต้องฉายแววของดาวออกไป เราต้องทำให้ทุกคนรู้ว่า พวกเราคือดาว"
ซาร่าปลุกอารมณ์
"ใช่เนะ เราต้องเป็นดาว อิอิ เค้าเป็นดาวพฤหัสฯน้า หย่ายกว่าใคร"
ญี่ปุ่นพูดขึ้นเพื่อนๆหัวเราะครืน
"อุ๊ย ตายเข้าใจเลือกนะคะน้องญี่ปุ่นขา อย่างน้องญี่ปุ่นของเจ๊ไม่ใช่ดาวพฤหัสฯหรอกค่า อย่างหนูต้องเป็นดาวเสาร์ เพราะมีบริวารเยอะ สง่ากว่าใคร จริงมะคะหญิงริต้า"
ชมเกินจริงเพื่อนๆทำหน้าเบะกันเป็นแถบ
"แอ่ะ เวอร์อ่าเจ๊ อย่างปุ่นอ่ะเหรอดาวเสาร์ ถ้างั้นผมก็พระอาทิตยืแล้ว เพราะร้อนแรงกว่าใครอ่า"
ไฟสูงพูดขึ้นทีนี้เพื่อนๆหัวเราะกันดังกว่าเดิมอีก กว่าจะซ้อมกันเสร็จก็ปาไปเที่ยงคืนกว่าแล้ว ทุกคนต่างแยกย้ายไปนอนเพราะพรุ่งนี้ต้องตื่นมาแต่เช้า ซ้อมอีกเป็นครั้งสุดท้ายก่อนจะขึ้นเวทีจริง
"อย่าลืมกินแบรนด์ก่อนนอนนะค้าเด็กๆ ตื่นมาจะได้สดใส"
ซาร่าร้องบอกก่อนแยกกันกลับที่หน้าโรงเรียน ดังนั้นทุกคนจึงกรูเข้าไปในเซเว่นซื้อแบรนด์กันเป็นแถบ หวังว่าพรุ่งนี้คงเป็นการสร้างชื่อเนอะ
O.OO.O** O.O**** O.O**
เขียนโดย eiky
-
+1 ค่ะ น้องปุ่นน่าสงสารจริง ๆ โดนพี่เฟียตดุทีเดียวยอมลดน้ำหนัก ยอมอดอาหาร
เฮ้อ สงสารพี่เฟียตด้วย ดุน้องก็เพื่อให้น้องรู้สึกตัว แต่กลับกลายเป็นต้องเจ็บและ
ทรมานใจด้วยกันทั้งคู่เลย น้องปุ่่นก็ใจแข็งทั้ง ๆ ที่พี่เฟียตยอมขอโทษและใจอ่อนแล้ว
สงสารโฟคด้วย ทำไมมีแต่คนน่าสงสารล่ะ .... จะคอยเชียร์ให้น้องปุ่นลดน้ำหนักสำเร็จนะ
:L1: ทุกคนรวมทั้งน้อง eiky ด้วยนะ ..
-
:กอด1: :กอด1: :กอด1:
:L2: :L2: :L2: :L2:
-
ปุ่นผอมเพราะควบคุมอาหาร หมีขาวผอมเพราะตรอมใจ
วันงานจะมีหนุ่มโรงเรียนอื่นมาดูด้วย หมีขาวจะหาทางรับมือไหวหรือเปล่าน๊อออ
-
ตอนนี้เศร้าแอบซึ้ง
แต่แฝงด้วยความน่ารักของเฟียตกับญี่ปุ่น
-
แม่หมีผอมแล้ว เย้ เย้
อยากเห็นแม่หมีเต้นแล้วคะมาต่อไวไวนะคะ
-
:L1:ดีใจจังที่เข้ามาต่อ :pig4:
-
ตอนเน้แอบสงสารพ่อหมีขาวกับแม่หมีจาง
เฟียตฟอร์มแตกเรยตอนเน้
แต่ท่าทางตอนหน้าจะกลับมาหวานกันเหมือนเดิมแล้ว :z1:
รอตอนต่อไปครับผม :pig4:
:L2: :L1: :L2:
-
ท่าทางจะเด่นนะห้องนี้.. :jul3:
เด็ก ๆ ตั้งใจ น่ารักกันจริง ๆ ..
เดี๋ยวก็ได้กลับไปหาพ่อหมีแล้วเนอะน้องปุ่น..
-
ตอนต้นสงสารแม่หมีญี่ปุ่นกับพ่อหมีขาวมากมาย ดีใจที่เข้าใจกันได้เน้อ :กอด1:
ตื่นเต้นแทนห้องสี่ทับสี่จังเลยค่า กรี๊ดกิ๊บกริ้วว :-[
-
ตอนนี้ซึ้งจัง เฟียตเอ๋ย ผอมเพราะตอมใจเนี้ย ร้าวรานเนะ
ขำปุ่นตอนกินข้าวขาหมู 55+ น่าร้ากกกก :กอด1:
-
โถพ่อเฟียตผอมเองอัตโนมัติเลยหรอเนี่ย
รอให้ทั้งคู่กลับาอยู่ด้วยกันนะจ๊ะ ซึ้งจังเลยตอนนี้
ใครว่าญี่ปุ่นเอ๋อ เราว่าไม่นะ อิอิ
-
เอาใจช่วยให้พ่อหมี แม่หมีกลับมาอยู่ด้วยกันไวๆๆ...
สงสารพ่อหมีเนะ..ผ๊อม ผอม
-
ค่อยยังชั่วหน่อยนะ อย่างน้อยพ่อหมีขาวก็ไม่เข้าใจผิดแล้วนะ
ตื่นเต้นแทนญี่ปุ่น จะรอดูเต้นนะจ๊ะ อิอิ
คากิ~~~~~~~ ม่ายยยยย =O= ระวังน้าา ญี่ปุ่นนน
รออ่านค่า เลิฟ เลิฟ เรื่องนี้
รักทุกตัวละครเลยค่าาา <3
-
ไอ้หญ้าแห้งคนเดิมกลับมา ความตั้งใจเกินร้อย แถมได้กำลังจากเจ๊ๆมาเสริมไม่เริ่ดไม่ได้แล้ว
-
ชอบอีกแล้วอะพี่อิ๊ก มานั่งเชียร์ญี่ปุ่นกับเพื่อนๆอยู่อีกแล้วนะนี่
ลุ้นๆ จะต้องเป็นดาวกันทุกคน อิอิ เป็นดาวรุ่งดีกว่า
-
ความรุ้สึกเหมือนว่า ญี่ปุ่นของเราโต ขึ้นนะเนี่ย
อิอิ ยิ่งอ่านยิ่ง น่ารักๆ ขึ้นทุกครั้งไป :L2:
+1 ให้จร้า ชอบจัง :L2: :L2:
-
เกาะขอบเวทีรอดูการแสดง :L2: :L2: :L2:
-
แอบสงสารพ่อหมี หุๆ ว่าแต่ปุ่นมันจะอ้วนอีกมะเนี่ย กินได้น่ากัวดีมาก เหอะๆ
-
พรุ่งนี้พ่อหมีจะไม่หึงแย่หรอ แม่หมีน่ารักขนาดนี้อ่ะ
-
แหม่ ศัพท์แสงไรท์เตอร์เหมือนมืออาชีพ
ลีดเดอร์เก่ารึเปล่าจ๊ะ สมัยเป็นดาวเป็นเดือน??? :laugh:
ฟันแขนอย่างนี้ บล็อคกิ้งอย่างนี้ แหม่ เห็นภาพ คริคริ
อ่าๆ ไม่อำไรท์เตอร์แล้วดีกว่า เดี๋ยวเค้างอน
อ่านแล้วคิดถึงตอนงานกีฬาปีสุดท้ายที่ได้ทำ แม่งอารมณ์นี้เลยยย
ลีดด์เลิศ ซ้อมอย่างกับจะไปแข่งโอลิมปิค ทุกอย่างเก็บเป็นความลับสุดยอดของสีห้ามเล็ดลอด ยังไม่พอแค่นั้นบล็อคกันได้บล็อคกันไป สะกัดกันให้ตายไปข้าง
กลับมาคิดตอนนี้แล้วฮา แต่มันก็เป็นอย่างนั้นจริงๆ ถึงจะเหนื่อยแต่ก็มีความสุข
พวกเราเสียเงินกันเป็นหมื่นๆเพื่อคว้าถ้วยและความสะใจ...(((เนอะเมิงเนอะ))) :z1:
มาถึงพี่เฟียตกันบ้างดีกว่า
ที่รักขา เค้ารักตัวเองมากเลยยยย
"กูไม่เคยรักใครเท่ามันมาก่อน รักมาก มากจริงๆ ไม่เคยห่างกันเลย มึงรู้ไหม ขนาดกูเข้าห้องน้ำมันยังเข้าไปแปรงฟันเลย เวลากูนอนมันก็มาคอยซุกใต้รักแร้กู เวลากูจะไปไหนมันอยู่ไม่ห่างเกินเมตรเลย กูเสียใจว่ะ"
ฉากดราม่าที่ตลาดโต้รุ่งเอาไปห้ากระโหลก แม่มอ่านแล้วจะร้องไห้ตามพระเอกไป ญี่ปุ่นเป็นแบบนั้นจริงๆ
รักมากก รักที่ซูดดดดดด
+1 ไรท์เตอร์
-
อ่านแล้วซึ้งกินใจมากชอบทั้งสองหมีเลยน่าร๊ากมากๆใสๆๆ :m15:
รอดูการแสดง ปุ่นเกิดๆๆๆๆแน่นอน งานนี้ เฟียตเตรียมทำใจได้เลย
หนุ่มๆรุมตอมแน่ๆๆๆ :o8:
-
สงสารพ่อหมีจัง รักแม่หมีมาก จนร้องไห้เลย
ดีกันเร็วๆนะ กลับมาอยู่ข้างๆกันดีกว่า
แบบนี้มันเศร้าอ่ะ
-
สัมผัสได้ถึงความครึกครื้นของเด็กๆ (ออกแนวรำลึกความหลังครั้งเรียนมัธยม)
บวกสงสารเฟียตอ่ะคุณอิ๊ก เฟียตร้องไห้ด้วย
ดีนะ ญี่ปุ่นเข้าไปบอกก่อน นึกว่าจะรอจนงานโรงเรียนเสร็จจริงๆซะอีก
แต่ที่สุดของที่สุด ปลาบปลื้มริต้ากับซาร่ามาก
เริ่ดมากๆ น้ำใจงามที่สุด :จุ๊บๆ:ซ้ายและขวางามๆให้สองสาว
:กอด1: คุณอิ๊ก ให้กำลังใจ
-
:pig4: :pig4: :pig4:
-
ญี่ปุ่นแลดูตั้งใจจริงอะไรจริง
แต่ตอนหลังก็ยังหนีไม่พ้นข้าวขาหมูจนได้ละนะ :laugh:
-
ชอบเด็กห้องนี้จัง คิดดี เชื่อฟังผู้ใหญ่อีกด้วย
ชอบริต้ากะซาร่ามากด้วยอ่า ทุ่มทุนปั้นเด็กๆมาก
ค่าชุดค่าซ้อมก้ไม่ได้คิดเงินน้อง น่ารักจริงๆ
รอดูการแสดงตอนหน้าจะเป้นไงกันบ้าง เด็กๆจะตื่นเวทีขนาดไหนน๊า? ฮ่าๆ
น้องปุ่นขา แสดงเสร็จรีบกลับไปหาพี่เฟี้ยตเค้านะคร้า
พ่อหมีคิดถึงจะตายอยู่แร้วคร่าา อิอิ :z1:
-
เย้ๆ ท่าทางจะสนุก
อยากให้ถึงวันงานเร็ว
ไม่รู้แม่หมีจะเต้นได้น่ารักรึป่าว
-
อยากให้ผ่านงานโรงเรียนเร็วๆ จัง
สงสารพ่อหมีอ่า :monkeysad:
-
o22 ไม่ได้มาอ่านนานน้องน่ารักขึ้นเยอะนะเนี่ย
สงสารพ่อหมี อีกนิดเดียวเท่านั้นอดทนหน่อยน๊า
คิดถึงทั้งน้องญี่ปุ่นแล้วก็พ่อหมีเลยคะ :กอด1: :L2:
ปล. :L1: ไรเตอร์นะคะ ขอโทษที่หายไปนาน
-
+1 :call: :call: :call:
-
:o8: :-[ แห๊มมมมมมมมมม...พี่หมีดำ-ขาว (:pandalaugh:)
น่ารักกันจริง ๆ :oni1:
เด็กมันยั่วนิเนอะ ก็เลยหลวมตัว :L2: เต็ม ๆ
o16:haun5:
o13ชอบคนแต่ง......
-
ต่อให้ตูดนู๋ลาย....พ่อหมีขาวก็ไม่สนใจหรอกเนอะ....
เจอความใจแข็งของนู๋ญี่ปุ่นเข้า....พ่อหมีขาวคงเข็ดไปจนตาย
เด็กอาไล๊...เอ๋อ....แต่มีสาระ....สุดยอดดจริง ๆ o13
ต้องขอขอบคุณเจ๊ดันทั้งสอง....ชีทุ่มสุดตัว....
งานนี้คิดว่า....นู๋ญี่ปุ่นเกิดอีกแล้ววว.....ก็นู๋จะเป็นดาวพฤหัสเนะ :o9:
ยิ่งอ่านยิ่งหลงรัก...นู๋ญี่ปุ่นเนะ :กอด1:
:L1: น้อง eiky น้า....
กด + ให้กำลังใจค่ะ :L2:
-
เข้ามารอด้วยคุณ อิ๊ก ด้วยคนคัฟ
-
รักปุ่นจัง
-
คิดถึงพี่หมีขาวเหมือนกัน ออกมาน้อยนิด ตอนต่อไปขอแบบหวีดหวิว ด้วยนะคะ
-
ง่า :sad4: หลังจากที่สงสารปุ่นไป
ตอนนี้สงสารพี่เฟียตเนอะ
กลับมาหากันไวไวนะ
งานโรงเรียนจบไวไวที
-
ใครรอน้องญี่ปุ่นอยู่มาจองที่เลยนะคร้าบ
อิอิ
ตอนต่อไป มีขนลุกอ่ะ เขียนเองขนลุกเอง คิดถึงตอนเรียน
กิ๊วๆๆๆ จะเอาให้เพื่อนๆมีความสุข เครียดมามากกะน้องภูมิ เนอะ
จองที่เลยๆๆๆ
ประมาณห้าทุ่มกว่าน้า
-
อ่ะๆๆๆๆๆๆมารอด้วยคน :L1:
-
พ่อหมีมาบทโศก ทำเอาแฟนคลับร้องไห้ระงม น่าสงสาร :sad4:
ญี่ปุ่นสู้ๆค่า จะได้กลับไปสู่อ้อมกอดพ่อหมีเร็วๆ :o8:
-
แอร๊ยยยยยยยย
มารอด้วยคน
ดีใจๆ น้องญี่ปุ่นจะฉายแว้ววว :m11:
-
ต่อให้ตูดนู๋ลาย....พ่อหมีขาวก็ไม่สนใจหรอกเนอะ....
เจอความใจแข็งของนู๋ญี่ปุ่นเข้า....พ่อหมีขาวคงเข็ดไปจนตาย
เด็กอาไล๊...เอ๋อ....แต่มีสาระ....สุดยอดดจริง ๆ
ต้องขอขอบคุณเจ๊ดันทั้งสอง....ชีทุ่มสุดตัว....
งานนี้คิดว่า....นู๋ญี่ปุ่นเกิดอีกแล้ววว.....ก็นู๋จะเป็นดาวพฤหัสเนะ
ยิ่งอ่านยิ่งหลงรัก...นู๋ญี่ปุ่นเนะ
พี่ eiky น้า....
กด + ให้กำลังใจคราบบบบบบบบ
-
เข้ามาจองที่ค่า
-
เข้ามาปูเสื้อรอ อีกเรื่องเครียดจิงๆกับภูิมินี่เห้อชีวิต
-
แอ่ะ
น่ารักเกินไปละน้องญี่ปุ่น
แอบเชียร์อยู่น้าา
เด๋วพรุ่งนี้จะติดขอบเวทีเลย
อิอิ
-
ขอโทษน้ามาช้าอ่า พยายามจะให้มันออกมาดีที่สุดอ่า เดี๋ยวมีแก้ไขตอนนี้นะคร้าบ เอาพอให้หายคิดถึงกันก่อน อิอิ
Six Stars
เช้าตรู่วันศุกร์กลิ่นอายของงานประจำปีของโรงเรียนเริ่มขึ้นแล้ว แม้ตอนเช้าตรู่จะไยังไม่มีความเคลื่อนไหวอะไรมากนักแต่ในห้องเรียนสี่ทับสี่มีนักเรียนกำลังซ้อมเต้นกันอยู่หกคน สีหน้าสีตาของแต่ละคนดูจริงจังมุ่งมั่นเหลือเกิน
"เพื่อนๆพอแล้ว เราเชื่อใจว่าทุกคนทำได้ กลับไปอาบน้ำมาแต่งตัวกันเถอะ เจ๊เขานัดเจ็ดโมง"
ไฟสูงร้องบอกเพื่อนตอนหกโมงกว่า ทุกคนจึงรีบแยกย้านกันอกมาจากโรงเรียน ขาออกมามีร้านขายของเริ่มเตรียมความพรอ้มบรรยากาศเปลี่ยนไปทันที บางร้านพรอ้มแล้วมีผู้คนเดินขวักไขว่อยู่มากมาย
"ตื่นเต้นแล้วอ่าปุ่น"
บอยร้องขึ้นเข้ามาจับบ่าญี่ปุ่น
"เอ๋ ตื่นเต้นอารายอ่า เราหิวเนะ อิอิ"
หัวเราะออกมาเพราะไปยืนอยู่หน้าร้านขายซาลาเปาทอดกับสังขยากลิ่นหอมฉุย
"อ่ะ เอาหน่อย เราต้องตุนแรงไว้"
บอยเองก็กลืนน้ำลายลงคอ
"อ้าว ทำไมซื้อไปสองถุงอ่าปุ่น"
บอยร้องขึ้นเพราะเห็นญี่ปุ่นสั่งแม่ค้าไปสองชุด
"เราเอาไปฝากพ่อหมีขาวเราเนะ เราคิดถึงอ่า"
"อิอิ แหมตอนแรกปากแข็งน้า เราซื้อไปฝากพ่อหมูด้วยดีกว่า"
บอยล้อเลียนแต่ก็ทำตาม ทั้งสองเดินออกมายังไม่ผ่านรั้วโรงเรียนแต่ก็มองไปเห็นเงาของคนตัวสูงยืนพิงกำแพงหน้าโรงเรียนอยู่
"พ่อหมีขาว"
ญี่ปุ่นร้องขึ้นแล้วปรี่เข้าไปหา เฟียตตื่นมาแต่เช้าเพราะรู้ดีว่าถ้าไม่ตื่นมาเจอตอนนี้คงเข้าถึงตัวคนตัวเล็กได้ยาก อยากมาหา อยากเจอหน้า
"แม่หมี"
เฟียตร้องขึ้นยิ้มออกมาอย่างดีใจ
"คิดถึงอ่า"
ญี่ปุ่นโผเข้ากอดเฟียตทันที เฟียตหัวใจเต้นแรงยิ้มออกมาเต็มดวงหน้า กอดจูบตามหัวของญี่ปุ่น
"พ่อหมีก็คิดถึงแม่หมีน้า"
"เค้าซื้อซาลาเปามาฝากเนะ อิอิ ไม่ว่าเค้าน้า"
ทำหน้าเจี๋ยมๆ เฟียตหัวเราะออกมา
"ไม่ว่าแล้วคร้าบ ใครจะว่าแม่หมีได้ลงคอ น่ารักออกแบบนี้"
"อิอิ เค้ารู้หรอกน่า"
ไปโน่นไม่ได้เขินไม่ได้อายอะไรเลย เรื่องที่เกิดขึ้นญี่ปุ่นไม่ได้จำมาใส่ใจ
"ตื่นเต้นไหมแม่หมี พ่อหมีแวะมาให้กำลังใจน้า"
"ไม่เนะ แต่บอยตื่นเต้นอ่าพ่อหมีขาว"
"อ้าวเหรอ ก็แม่หมีเก่งไง เต็มที่น้า พ่อหมีจะอัดวีดีโอไว้"
"อิอิ เนะ เต็มที่เนะ"
ยื่นถุงซาลาเปาทอดกับสังขยาให้เฟียตแล้วเดินคลอเคลียกันกลับหอไป เฟียตยกไปแล้วญี่ปุ่นกับบอยจึงรีบอาบน้ำ เอกเองอาบน้ำเสร็จก่อนแล้วตื่นมาเตรียมตัวรอทั้งสองคน พอเสร็จก็รีบไปรวมตัวกับเพื่อนๆที่ห้อง
"อ่าตื่นเต้นอ่า"
"ช่าย เริ่มสั่นแล้วอ่า"
พริกหวานกับต๊อปร้องขึ้น สีหน้าสีตาตื่นกลัว
"ไม่ต้องตื่นเต้นนะค้าเด็กๆ เจ๊อยู่นี่ทั้งคน"
เสียงซาร่ากับริต้าพร้อมลุกมืออีกสี่ห้าคนเดินเข้ามา
"เจ๊ พี่คนสวย"
เสียงน้องๆร้องขึ้นพรอ้มกัน
"ไปค่าไปแต่งตัวที่ห้องของเจ๊ เพราะเจ๊เองก็ต้องแต่งตัว แต่จะจัดการให้พวกเราก่อน"
ริต้าบอกแล้วให้เด็กๆเดินตามไปที่ห้องชั้น ม ห้า พอไปถึงก็เริ่มแต่งหน้าให้ โดยทาแป้งเพียงบางเบา ลงสีตาดำเขียนคิ้วดำพองาม ตบท้ายด้วยกริตเตอร์ตามรอบดวงตาและสันจมูกโหนกแก้ม
"ทำไมพี่คนสวยชอบทำตาหมีแพนด้าอ่า"
"ว้ายน้องญี่ปุ่นขา เขาเรียก สโม๊กกี้อายค่า ที่ชอบเพราะมันลึกลับ เมทโทรดี อิอิไม่ตุ๊ดมากนะค้า"
ซาร่าหัวเราะร่าอธิบาย บรรจงแต่งตาให้ญี่ปุ่นอย่างดี
"พี่ๆ ห้องทับหนึ่งใส่เหมือนเราเลยอ่ะ"
มีน้องคนหนึ่งวิ่งเข้ามาบอกเพราะจากที่ไปสังเกคุการณ์ห้องคู่ต่อสู้
"อะไรนะค้า ตายแล้ว ใครเป็นคอสตูมให้ห้องนั้น"
"จะใครล่ะหล่อน อีปลวก แพทตี้น่ะสิ"
ริต้าพูดขึ้นเพราะระแคะระคายมานานแล้ว แพทตี้คือคู่แข่งที่ไม่ลงรอยกันกับแกงค์ริต้าเพราะมีทาร์เก็ตเดียวกัน เคยมีปากเสียงกันหลายครั้ง
"ทำไงดีริต้า"
ซาร่าแสดงความกังวลใจออกมา ริต้าครุ่นคิดอยู่
"จะลองดีกับแกงค์ริต้าเหรอคะ ไม่เกิดริต้าไม่ยอมค่า นังพิ้งค์กี้ ไปที่ร้านเจ๊บีนะ เอากางเกงที่เราดูไว้ตอนแรกมา ดูไซส์ด้วยนะยะหล่อน"
ริต้าร้องออกไป คนที่ถูกเรียกชื่อวิ่งแจ้นออกไปทันที
"จะดีเหรอริต้า"
"เชื่อมือชั้น มาค่าเด็กๆมาแต่งตากันต่อ"
"พี่อ่า แต่งให้พวกผมแบบนั้นด้วยดิ พวกผมก็อยากมีส่วนร่วมน้า"
เพื่อนๆที่มาคอยเป็นลูกมือ ที่จริงทั้งห้องที่คอยหยิบนั่นหยิบนี่ร้องอู้ฮู้ อ่าฮ้าอยู่อยากทำเหมือนคนแสดงบ้าง
"ว้ายหนูขา เปลืองเครื่องแต่งหน้าเจ๊นะค้า แต่มาๆไหนๆก็ไหนๆ เต็มที่ค่า พวกเราต้องเกิด"
ริต้าพูดอย่างมุ่งมั่น พอแต่งหน้านักแสดงเสร็จก็เขียนตาให้น้องๆทุกคน
"ปุ่น หล่อมากอ่า"
บอยร้องทักเมื่อเปลี่ยนเสื้อผ้าเสร็จยังใส่กางเกงนักเรียนอยู่แต่ช่วงบนเสร็จแล้ว
"อิอิ จริงหรา บอยเองก็น่าร้ากน้า"
"จริงด้วย แม่หมูตาคมมากอ่า เค้าหลงเลยน้า"
"บ้า พ่อหมูอ่า"
เขินอายกันอยู่ เสียงเจี้ยวจ้าวดังอยู่ทั่วห้อง เพราะต่างก็ชมกันเองหมุนรอบตัวให้กันดู ทุกคนดูมีความสุขกับสิ่งที่รุ่นพี่ทำให้
"มาแล้วค่า มาแล้ว"
เสียงกระหืดกระหอบของพิ้งค์กี้อยู่หน้าประตู ในมือมีถุงใบใหญ่
"เอามานี่ มาค่าน้องๆ"
"ไฟสูงอ่ะเอาไป โต้ง ต๊อบ บอย พริก น้องญี่ปุ่นของเจ๊"
ซาร่ายื่นกางเกงยีนส์ที่สภาพขาดหลุดรุ่ยตั้งแต่ปลายขากางเกงจนถึงเป้า
"อ่า เจ๊ตัวนี้เลยเหรอ"
น้องๆร้องขึ้นเพราะต่างก็มองดูกางเกงยีนส์สีซีดๆขาดๆในมือ
"ค่ะ เกิดค่ะเกิด อยากจะก็อปก็ก็อปไป คนอย่างแกงค์ริต้าเรื่องพร็อพไม่มีวันตาย กรี๊ดดด"
กรี๊ดอย่างสะใจไม่ใช่เฉพาะซาร่ากับริต้า แต่ลูกมือทุกคนทำท่าเดียวกัน ท่าเซเลอร์มูน
"แรงงง"
น้องๆเปล่งเสียงออกมาพร้อมกัน
"รีบๆค่าอย่ามัวแต่อึ้งนี่จะแปดโมงแล้ว โรงเรียนซี กะโรงเรียนบีเขาจะมากันแล้ว เดี๋ยวเจ๊สวยไม่ทันผู้ชายนะค้า"
ซาร่าร้องบอก เสียงเพลงตามลำโพงกระจายเสียงที่ติดตั้งไว้ทุกจุดของโรงเรียนดังขึ้นแล้ว ยิ่งบีบหัวใจให้ทุกคนเต้นแรงเพิ่มขึ้นไปอีก
"กรี๊ดดด เริ่ดดด เริ่ดด มากค่า หนอยอยากจะมาลองดีกับชั้นเหรอนังแพทตี้"
พอเห็นน้องๆซาร่ากับริต้าก็กรี๊ดออกมา พอจัดแต่งเสื้อผ้าเสร็จก็ให้เลือกรองเท้าที่เตรียมมา รองเท้าหุ้มข้อสีสันสดใสตามสมัย พับขากางเกงขึ้นข้างหนุ่งให้อยู่แค่น่องแล้วผูกให้แน่นเพื่อไม่ให้มันหลุดออกมาเวลาเต้น
"อ่า ถ่ายรูปกันๆ"
เพื่อนๆต่างเข้ามารุมล้อมถ่ายรูปกันเป็นแถบ เสียงดังเล็ดลอดออกไปนอกห้อง
"นักเรียนของครูอยู่นี่เอง อ้าว ซาร่า ริต้า"
อาจารย์วารุณีเดินตามหาลูกศิษย์ของตัวเองก่อนจะมาได้ยินเสียงที่คุ้นเคยในห้องขั้น ม ห้า จึงเคาะประตู
"กรี๊ดดดด"
"อะไรค้าจารย์ ตกใจอะไรค้า"
อาจารย์วารุณีกรี๊ดเสียงดังลั่นทำท่าเหมือนเจอผี
"ที่สุด ที่สุด ครู ครูปลื้มใจมาก ริต้า ซาร่า ขอบใจมาก ขอบใจมาก"
ร้องไห้ออกมา นักเรียนทุกคนอึ้งไม่คิดว่าครูประจำชั้นจะทำท่านี้ออกมาได้
"ตั้งแต่เป็นครูประจำชั้นมาไม่เคยหัวใจเต้นแรงขนาดนี้มาก่อน ตั้งแต่คราวแข่งแบดฯแล้ว มาค่านักเรียนที่รัก มาถ่ายรูปกะครูหน่อยค่า กรี๊ดดด ปลื้มใจ"
นักเรียนทุกคนทำหน้าเอ๋อๆกลัวอยู่ไม่กล้าเข้าใกล้ แต่สักพักก็ยอมไปถ่ายรูปกับอาจารย์วารุณี
"หือ ริต้า เพลงมันแรงไปไหมค้าครูว่า"
พอถ่ายรูปเสร็จก็ปล่อยให้นักเรียนถ่ายรูปกันเองมาสะกิดริต้า เพราะได้ยินนักเรียนกำลังซักซ้อมกันอีกรอบ
"ไม่ค่าจารย์ เราต้องเกิดอย่างเดียวค่า อิอิ หนูก็รู้สึกเป็นสุขใจมากนะคะที่ได้ทำให้น้องๆ ไม่เคยรักรุ่นน้องหรือรุ่นพี่เท่าห้องของญี่ปุ่นมาก่อนเลยค่ะจารย์ ถูกชะตามาก"
"ขอบใจมากนะจ๊ะ ซาร่า ริต้า และหนูๆทุกคนครูดีใจมากนะที่พวกเธอเป็นรุ่นพี่ที่ดีของรุ่นน้อง"
นาทีซาบซึ้ง เพราะคนพูดกับคนแต่งหน้าทำตาหวานฉ่ำใส่กันกว่าอาจารญ์วารุณีจะให้พรเสร็จก็ปาไปเกือบแปดโมงครึ่งแล้ว
"สัวสดีครับ ยินดีต้อนรับแขกท่านผู้มีเกียรติทุกท่านนะครับ วันนี้ทางโรงเรียนเอของเรามีงานประจำปีเหมือนทุกปี แต่ปีนี้เราจัดยิ่งใหญ่กว่าที่ผ่านมา สำหรับโรงเรียนบีที่มาถึงแล้วเชิญแวะชมโรงเรียนเราตามอัธยาศัยนะครับ แต่อย่าลืมนะครับ การแสดงชุดแรกเริ่มตอนเก้าโมง สำหรับโรงเรียนซีที่เพิ่งจะลงจากรถมา รีบก้าวเข้ามาเลยครับ ยินดีต้อนรับทุกคน ร้านค้าของเราพร้อมแล้วนะครับ ใครหิวเชิญได้เลย สำหรับตอนนี้ผมขอมอบเพลงนี้ให้เพื่อนๆทุกคนนะครับ รำลึกความหลังกันหน่อย"
เสียงของฟอร์ดนั่นเองดังแว่วผ่านเข้ามาจากลำโพงกระจายเสียง ยิ่งบีบหัวใจให้เต้นแรงยิ่งกว่าเดิม
"จิตใจตรงกัน ผูกพันรักใหม่สุขใจเหลือเกินรักเพลินสดใส"
เสียงเพลงที่แว่วมาตามลมทำให้เสียงฮือฮากรี๊ดกร๊าดดังอยู่ทั่วบริเวณ
"กรี๊ดด พี่ฟอร์ดใช่ไหม พี่ฟอร์ดของซาร่า"
"นี่หล่อนน้อยๆหน่อย ไหนบอกจะเอาพี่บอล อะไรของหล่อน"
"ก็เอาอ่ะ แต่พี่ฟอร์ดซาร่าก็ไม่ปล่อยนะเธอ"
"ถุย"
เวลายิ่งงวดเข้ามายิ่งหัวใจเต้นแรง ทกุคนเดินเรียงแถวกันไปที่หอประชุมใหญ่แล้ว ตอนนี้ผู้อำนวยการกำลังกล่าวเปิดงานอยู่ มีนักเรียนทั้งสามโรงเรียนออแน่นขนัดอยู่ในหอประชุมล้นออกมาถึงข้างนอก นักเรียนโรงเรียนบีใส่กางเกงสีน้ำเงินรองเท้าหนังเหมือนโรงเรียนเอของญี่ปุ่น แต่ปักเสื้อสีน้ำเงิน ส่วนนักเรียนโรงเรียนซีใส่กางเกงสีดำรองเท้าผ้าใบปักเสื้อสีแดง เครื่องแบบนักเรียนหลากหลายละลานตาไปหมด เสียงคุยกันจ๊อกแจ๊กจอแจไม่ได้สนใจคำกล่าวเปิดงานของผู้อำนวยการเลยแม้แต่น้อย ห้องพักนักแสดงที่อยู่ด้านหลังห้องประชุมคราคร่ำไปด้วยกลุ่มนักแสดงของชั้น ม สี่ก่อนใคร ห้องของญี่ปุ่นซาร่าให้เอาผ้าคลุมหน้าไว้ และให้ไปกระจุกอยู่ในมุมเหลือบของห้องไม่ให้คุยกับใคร มีริต้าคุมอยู่เพราะซาร่าต้องแต่งหน้าพอห้องของญี่ปุ่นแสดงเสร็จถึงจะรีบไปแต่ง ซาร่าเองก็รีบแต่งหน้าแล้วมาดูน้องๆเช่นกัน
"แหมดูทำเข้า กลัวใครเขาจะเห็นเหรอยะ คลุมมาซะดีเชียว ท่าเต้นกะโหลกกะลาแบบนั้นน่ะ เตรียมตัวโดนโห่ได้เลยจ้า ทับสี่"
เสียงกระแนะกระแหนดังมาจากคนคุมห้องทับหนึ่ง เสียงนักแสดงก็เกรียวกราวขึ้นทันที
"ค่า คอยดูก็แล้วกันค่ะนังแพทตี้ ว่าใครจะเกิดใครจะดับ ปัญญามีอยู่แค่นี้เองเหรอ ก็อปเขาอย่างเดียว ไม่แปลกใจ ดูแต่งหน้าสิ ไปเล่นลิเกที่ไหนอ่ะเธอ"
"วิ้ดวิ้ว"
ห้องของญี่ปุ่นก็ไม่น้อยหน้า รุ่นพี่ ม หกรีบมาคุมเพราะกลัวจะมีปากเสียงกัน
"อย่าไปใส่ใจค่าน้องๆ มาๆ รวมใจกันเป็นหนึ่งเดียว ตอนนี้เราไม่มีอะไรให้ต้องกังวลแล้วนะคะ เราต้องเป็นดาว เราต้องเด่น ไม่มีใครมาหยุดเราได้ สู้ไหมค้า ทับสี่"
ริต้าเอามือมาวางตรงกลางให้น้องๆเอามือมาทับรวมกัน
"สู้ๆๆ"
เสียงดังกึกก้องจนห้องอื่นหันมามอง
"เดี๋ยวเราจะทำให้ดาวเคราะห์เห็นนะคะว่า ดาวฤกษ์น่ะแสงมันเจิดจ้าเพียงใด กรี๊ดดด"
ว่าแล้วก็หันไปกรี๊ดใส่ห้องทับหนึ่งหน้าเหวอไป เสียงประกาศกล่าวถึงการแสดงชุดแรกเริ่มขึ้นแล้ว ห้องทับหนึ่งออกไปแล้ว เสียงกรี๊ดจากโรงเรียนชายล้วนดังกึกก้องจนหอประชุมแทบแตก
"อ่า ตื่นเต้นอ่า ใจเราเต้นแรงมาก"
พริกหวานร้องขึ้นหน้าซีด
"สูดหายใจลึกๆนะค้า หนูพริก สูด เอ้าสูด อ้าวต๊อป ตายแล้วจะเป็นลมเหรอ พี่ค้า มียาดมไหม"
ริต้าร้องขึ้นเพราะยิ่งเสียงกรี๊ดดังเท่าไหร่ ขนของน้องๆก็เริ่มชูชันหน้าซีดหัวใจเต้นแรง ต๊อปเองเริ่มที่จะหน้ามืดเพราะหน้าซีดไม่มีเลือดเลย ริต้าต้องประคบประหงมกันอยู่
"ฮ่าๆ ตื่นเต้นเหรอ กระจอกว่ะ"
เสียงนักเรียนของห้องทับหนึ่งที่เป็นคนคุมคิวหัวเราะขึ้น
"นายหมายความว่าไง"
หัวหน้าห้องร้องขึ้นหน้าตาเอาเรื่อง
"ไม่เอาค่าไฟสูงอย่าไปยุ่งกับเขา เห็นไหมมีคนดูถูกเรา ยอมเหรอคะ เดี๋ยวเราจะไปทำให้มันเห็นว่าเราคือที่สุด จริงไหมคะ"
"จริง"
น้องๆเริ่มคึกขึ้นมามาก โดยเฉพาะญี่ปุ่นที่ไม่มีทีท่าว่าจะตื่นเต้นหรือหน้าซีดอะไรกับเขาเลย กลับกระดิกเท้าเต้นตามเสียงเพลงของห้องทับหนึ่งที่กำลังแสดงอยู่
"ปุ่น นายไม่ตื่นเต้นเลยเหรอ"
บอยถามขึ้นเพราะเจ้าตัวพยายามสูดลมหายใจเข้าปอดให้ลึกที่สุดเท่าที่จะทำได้
"เอ๋ ม่ายอ่า ตอนแข่งแบดฯคนเยอะกว่านี้เนะ อิอิ คนเย๊อะเยอะเนะ น่าหนุกออก"
"เห็นไหมค้า นี่ไงดาวเขาต้องคิดแบบนี้ อย่าตื่นเต้น เราต้องทำให้ได้ เราคือดาว ทุกคนยอดเยี่ยมมากในใจเจ๊ เจ๊เชื่อว่าน้องๆของพี่ทำได้"
ริต้าหันมายิ้มพอใจกับท่าทีของญี่ปุ่น นี่เองที่เป็นสาเหตุให้ริต้ากับซาร่าเอ็นดูญี่ปุ่นมากเป็นพิเศษ เพราะเขาได้ใจนี่เอง อีกทั้งหน้าตาท่าทางน่ารักน่าชัง พอการแสดงของห้องทับหนึ่งจบลงเสียงกรี๊ดก็ดังสนั่นหวั่นไหว เสียงที่ข่มห้องอื่นๆเขาเพราะห้องต่อไปสีหน้าก็ไม่ต่างกันกับห้องอื่นๆที่รอคิวแสดงเลย
"เป็นไงล่ะ หึหึ เห็นแล้วใช่ไหมนังริต้า ใครกันแน่ดาว ใครกันแน่แค่ก้อนกรวด"
แพทตี้กระหยิ่มยิ้มย่องแสยะปากใส่ แล้วพาน้องๆห้องทับหนึ่งออกไปนั่งชมการแสดง
"แหมหล่อน บอกว่าให้คอยดูไงยะ แหมนับว่าเก่งนะที่ก็อปได้ทุกท่าเต้นน่ะ สมองกลวงที่สุด"
"อีริต้า"
"ทำไม"
แพทตี้จะโผเข้ามาตบ แต่ริต้าถลึงตาก้าวเข้าหาเช่นกัน จึงได้แต่ยกมือขึ้นใส่กัน แพทตี้ถอยออกไปแล้วเพราะรุ่นพี่ ม หกเข้ามาขอไว้ ห้องทับหนึ่งเต้นเพลงของ ทูพีเอ็ม ท่าเต้นในเอ็มวีเต้นยังไง ทับหนึ่งก็เต้นอย่างนั้น เรียกเสียงเชียร์ให้ดังกึกก้อง การแสดงเริ่มไปเรื่อยๆ
"เป็นไงบ้างค้าเด็กๆของเจ๊"
"พี่คนสวย"
ซาร่าโผล่หน้ามาใส่วิก วิทนีย์ ฮูสตัน ทาหน้าทาตาน่ากลัว
"ฮ่าๆๆ ตาหลกอ่า"
"ว้ายน้องญี่ปุ่นขา วิดทะนีย์นะค้า จะปะทะกับมาลัย แค่รีบ"
ซาร่าหัวเราะร่วนทำจริตจะก้าน สร้างความครื้นเครงให้น้องๆได้เป็นอย่างมาก
"ว้าย หล่อนสิยะ มาลัย แค่รีบ เดี๋ยวเจ๊ดูหนูๆแสดงก่อนจะไปแต่งหน้าสวยๆมาให้ดู เจ๊ไม่ถนัดอ่ะค่า แต่งหน้าตัวเองให้เป็นศพ"
"กรี๊ดด"
น้องๆหัวเราะออกมา ไม่น่าเชื่อว่ามันจะช่วยให้ลดความตื่นเต้นลงได้มากเลยทีเดียว
"เป็นยังไงกันบ้างครับ ถูกใจกันบ้างไหม นี่เป็นการแสดงของน้องๆ ม สี่ทับสามนะครับ ต่อไปเป็นการแสดงของห้อง สี่ทับสี่ พร้มอที่จะชมกันหรือยังคร้าบ งั้นขอเสียงเป็นกำลังใจให้ห้องสี่ทับสี่กันหน่อยเร๊ว"
เสียงของฟอร์ดพิธีกรประจำงานประกาศดังขึ้น บีบหัวใจอีกแล้ว หัวใจทุกคนเต้นตุบตับ
"มาค่าน้องๆของเจ๊ เราไปสร้างประวัติศาสตร์กัน ทำให้เขาจารึกเราว่าเราคือดาว คือที่สุด สู้มั้ยค้าา"
ทำท่าเดิมแต่มีซาร่าเข้ามาร่วมด้วยกอดกุมบ่าๆของน้องๆไว้
"สู้ว้อย สู้ๆๆ"
ทั้งหกคนเปล่งเสียงออกมาเสียงดัง ดึงเอาผ้าคลุมหน้าออกแล้วก็หยิบหมวกปีกคาวบอยสีดำมาสวม ทุกคนดูมุ่งมั่นเดินตามกันไปบนเวที คนแรกที่เดินนำคือญี่ปุ่น เฟียตเองยืนขึ้นทันที เขาอยู่ข้างกราบขวาไม่ห่างจากหน้าเวที มีเพื่อนๆทั้งห้องของเฟียตกระจุกอยู่ด้วย พอเฟียตยืนขึ้นเสียงฮือฮาก็ดังขึ้นเพราะหน้าของของเฟียตดึงดูดความสนใจไปได้ไม่น้อย
"แอ่ะ แว้กก"
กรรมของเวร ญี่ปุ่นสะดุดขอบบันไดหัวขมำไป ซาร่ากับริต้ากอดกันกลม เสียงหัวเราะดังขึ้นทั่วหอประชุม
"ปุ่น เป็นไรไหมอ่า"
บอยรีบเข้าไปดึงตัวญี่ปุ่นขึ้น
"แอ่ะ บันได้สู๊งสูงเนะ"
ส่ายหน้าแล้วหันไปทำหน้าย่นใส่คนดูที่หัวเราะตน พอทำหน้าออกไปอย่างนั้นเสียงหัวเราะก็ดังขึ้นอีกกึกก้อง เฟียตเองยิ้มออกมา
"เฮ้ย มึงดูเองล่ะกัน มันน่ารักแค่ไหน มึงคอยคุมดีๆล่ะกัน"
เบนซ์พูดขึ้น อาจารย์วารุณีเองก็ยืนขึ้นไม่เกรงใจใครน้ำตาปริ่ม
"ลูกศิษย์หนูค่ะ ลูกศิษย์หนู"
อาจารย์จากต่างโรงเรียนหันมามองแล้วยิ้ม ด้านหลังกราบซ้ายมีโฟคนั่งดูอยู่หัวใจเต้นแรงเม้มปากแน่น "จะให้กูตัดใจจาดมึงยังไงไอ้เปี๊ยก ในเมื่อยิ่งกูเห็นมึงกูยิ่งใจจะขาด"
โฟคบอกกับตัวเองจ้องตาไม่กระพริบ ด้านเฟียตเองให้เพื่อนๆบันทึกวีดีโอเอาไว้หลายตัวตั้งแต่ตอนเดินออกมาแล้วสะดุดล้ม
"มาๆ เรามารวมพลัง สี่ทับสี่ สู้ๆๆ"
กดเล่นเพลงไปด้วยนะคร้าบ
http://www.youtube.com/v/KyqoaMCvkIQ?fs=1&hl=en_US
หัวหน้าห้องเห็นท่าจะไม่ดีเพราะเสียงหัวเราะยังไม่หยุดลงง่ายๆ จึงเรียกเพื่อนๆมารวมตัวกันอีกครั้ง ทั้งหกคนมาล้อมวงกันแล้วทำเหมือนจะออกแข่งกีฬา คนดูก็หวัเราะออกมาอีก แต่ทั้งหกไม่ได้สนใจส่งสัญญาณพร้อมแสดงให้ซาร่าบอกคนคุมเครื่องเสียงกับคนคุมเวที พอจังหวะอินโทรเริ่มดังทั้งหกคนก็ยืนหันหลัง ช่วงจังหวะที่กำลังเริ่มบรรเลงไปในท่อนแรกมือซ้ายเหวี่ยงออกไปแล้วแช่ไว้อย่างนั้นรอจังหวะหันมาแล้วเอามือขึ้นจับหมวกให้ปิดหน้า แค่เสียงเพลงบอกให้รู้ว่าเป็นเพลงอะไรก็ทำให้ทุกคนขนลุกกันเป็นแถบ แถวหน้าส่วนมากเป็นน้อง ม ต้นนั่ง พอเสียงเพลงดังขึ้นก็ลุกฮือขึ้นดูทันที เพราะรู้จักญี่ปุ่นกับบอยในฐานะนักกีฬาแบดฯที่เคยชื่นชอบ เสียงกรี๊ดของนักเรียนโรงเรียนชายล้วน เท่าที่โรงเรียนองตัวเองก็ดังพออยู่แล้ว แต่มีเพื่อนๆจากต่างโรงเรียนเพิ่มมาอีก เสียงกรี๊ดดังเป็นสามเท่าตัว ทั้งหกคนยังรอจังหวะอยู่
You know tonight I am feeling a little out control Is this me You wanna get crazy พอหันหน้ามาก็กระตุกตัวตามจังหวะเบาๆ พอเสียงของนักร้องดังขึ้นก็เอามือดึงหมวกขึ้น Because I don't give a...แล้วเหวี่ยงออกไปให้พ้นตัว เสียงกรี๊ดดังกระหึ่ม ด้วยไฟที่สาดมาทำให้เห็นการแต่งหน้าและประกายระยับบนใบหน้า สร้างความฮือฮาให้กับทุกคน เสียงกรี๊ดก็ดังขึ้นกระหน่ำทันที ดนตรีเริ่มเพิ่มจังหวะ ทุกคนเหวี่ยงมือขวาออกไปกอดคอของคนถัดไป กระตุกเข่าขวาแล้วพยักหน้าเหวี่ยงมือซ้ายไปกอดคออีกช้างกระตุกเข่าซ้าย คนตรีที่นำทางไปพรอ้มกับการเหวี่ยงเท้าเตะทางขวาออกไปก่อน ตามด้วยซ้าย เสียงกรี๊ดดังลั่นไม่ยอมหยุด แสงแฟลชวูบวาบตลอดเวลา สีหน้าสีตาของนักเต้นดูมีความสุขไม่มีความตื่นกลัวอยู่บนใบหน้าอีกเลย
จังหวะต่อไปมีการตัดแถวแต่มือยังกอดคอกันอยู่เท้าที่กระทืบเร็วเหมือนวิ่งแต่ยกเท้าสูงตัดแถวให้มาซ้อนกัน ข้างหน้ามี บอย ญี่ปุ่นอยู่ตรงกลาง แล้วก็พริกหวาน เพราะตัวเล็กส่วนโต้ง ไฟสูง ต๊อปอยู่ด้านหลังเพราะสูงหน่อย พอตัดแถวเสร็จก็เอามือออกจากคอฟันไปข้างหน้าอย่างรวดเร็วแข็งแรง หักคอไปทางซ้าย จังหวะที่เร็วและกระชับขึ้นเรื่อยๆมันเข้ากันเป็นอย่างดีกับท่าเต้นที่แข็งแรงกระชับ แม้เพลง ที่ริต้าบอกว่าจะแรด แต่น้องๆแสดงความแข็งแรงออกมา ท่าเต้นที่พร้อมเพรียงทำให้เพลงนี้ไม่ได้แรดอย่างที่ริต้าบอก เครื่องเสียงกระจายเสียงเพลงออกไปทั่วบริเวณนักเรียนที่ยืนขึ้นดูต่างส่งเสียงกันไม่หยุดหย่อน ลีลาท่าทางของนักแสดงก็ร้อนแรง I'm not myself tonight Tonight I'm not the same girl same girl ท่อนนี้เรียกเสียงกรี๊ดเหมือนหอประชุมจะแตกเพราะว่าทั้งหกคนร่อนส่ายเอวเตี้ยลงๆลงถึงพื้น พอมือแตะพื้นสามคนข้างหน้าก็โน้มตัวไปข้างหน้า ส่วนสามคนข้างหลังก็เอามือยื่นมาเหนือตัววนจากซ้ายไปขวาอย่างรวดเร็ว พอวนเสร็จก็เอื้อมลงมาจับเอวดึงร่างของเพื่อนขึ้นแล้วก็พลิกตัวไปอยู่ด้านหน้าเอามือขึ้นประกบกันทำท่าปลาโลมาของญี่ปุ่นแต่เน้นความแข็งแรงและกระตุกหน้าอกแรงขึ้น เหวี่ยงตัวกลับมาอยู่ที่เดิมแล้ว ถ่างขาออกมือหนึ่งเท้าสะเอวอีกมือมาวางไว้ที่เป้ากางเกง กระเด้งเอวช้าๆแต่หนักหน่วง เสียงกรี๊ดดังมาก ดังจนแทบไม่ได้ยินเสียงเพลง พอกระตุกเอวจากช้าก็เพิ่มความเร็วขึ้น เสียงกรี๊ดยิ่งดัง จากท่ากระตุกเอวก็เป็นเตะขาเหมือนเทควันโด้ พอเท้าแตะถึงพื้นก็ทำท่าขึงขังแล้วเอามือขึ้นทำท่าหักคอตัวเองไปทางขวา เสียงดนตรีที่ดำเนินไปเรื่อยๆบวกกับท่าเต้นที่ร้อนแรง น่าแปลกที่ท่าเต้นไม่ได้ซ้ำกันเลย ทั้งหกคนจำท่าเต้นได้หมดเพราะริต้าสอนเทคนิคการจำท่าเต้น ให้จำเอาจากเนื้อเพลงและจังหวะดนตรี การซ้อมที่หนักหน่วงส่งผลให้วันนี้การแสดงดีเกินคาด ห้องสี่ทับสี่ที่กระจุกรวมตัวกันอยู่หน้าเวที ส่งเสียงดังกว่าใคร ชูป้ายชื่อเพื่อนๆทั้งหกแล้วหันไปหาผู้ชม
พอการแสดงจบลงเสียงกรี๊ดยังไม่ยอมหยุด อาจารย์วารุณีถึงกับน้ำตาไหลออกมา
"กรี๊ดด กรี๊ดด ที่สุดค่า ที่สุด"
ริต้ากับซาร่ากระโดดกอดกันเต้นอยู่หลังเวที เฟียตเองก็ยิ้มร่าอย่างภูมิใจ เสียงโห่ร้องปรบมือ กรี๊ดกร๊าดดังอยู่
"สำเร็จแล้ว เย้"
ทั้งหกคนพอแสดงจบก็กระโดดกอดคอกันอยู่บนเวที
"เป็นไงบ้างครับ สำหรับสี่ทับสี่ โดนใจกันบ้างไหม"
ฟอร์ดออกมาพูด เสียงตอบรับดังมาก ดังจนเสียงไมค์โครโฟนเหมือนเป็นแค่เสียงคนพูดธรรมดา
"ถ้าชอบอย่าลืมโหวตให้สี่ทับสี่นะคร้าบ เพราะถ้าได้คะแนนเยอะ น้องๆเขาจะแสดงให้ชมอีกในตอนปิดงาน"
เสียงเฮดังลั่น นักแสดงเข้าไปหลังเวทีแล้ว
"กรี๊ดด ขอกรี๊ดดด หน่อยเถอะ ที่สุด เริ่ดด เยี่ยมยอด ดาวทุกดวงของเจ๊ สุดยอดมากค่า"
"เยี่ยมเลยนะน้อง"
รุ่นพี่ ม หกเข้ามาชมอีกคนสีหน้าแสดงความยินดีจากใจ เพราะตอนชมก็อ้าปากค้างไม่คิดว่าเด็กพวกนี้จะทำได้ขนาดนี้เพราะจากเสียงกรี๊ดมันก็บ่งบอกแล้วว่าไม่มีห้องไหนเรียกเสียงร้องได้มากขนาดนี้มาก่อน
"ญี่ปุ่นขา ทำไมน่ารักแบบนี้ กรี๊ดด ยิ่งตอนส่ายเอว พ่อคุณเอ๊ย เจ๊ว่าอย่าเพิ่งออกไปเลยค่าเดี๋ยวจะโดนอุ้มไปก่อน"
ริต้าบอก ญี่ปุ่นยังหอบแฮ่กๆอยู่ เพราะใส่แรงออกไปเต็มที่น้องๆทุกคนอยู่ในท่าเดียวกับญี่ปุ่น กว่าจะหายหอบก็ใช้เวลานานจนห้องต่อไปแสดงเสร็จถึงค่อยยังชั่ว
"ออกไปดูห้องอื่นกันดีไหมอ่า"
ญี่ปุ่นพูดขึ้นเมื่อเปลี่ยนเสื้อผ้าเสร็จ เปลี่ยนแต่กางเกงกับถอดทักซิโด้ออก ยังใส่เสื้อยืดตัวเดิมกับกางเกงนักเรียน รองเท้าที่ใส่เต้น หน้าตาซาร่าไม่ให้ลบเพราะเชื่อว่าจะต้องได้แสดงอีกเป็นแน่ เพื่อนๆทุกคนก็เออออไปด้วยกับญี่ปุ่น พอเดินเข้าไปในหอประชุม ทุกสายตาแทนที่จะมองการแสดงละครของคนที่กำลังแสดงอยู่ แต่กลับหันมามองกลุ่มเด็กเสื้อสีสันหลากสีที่กำลังเดินเข้ามาในหอประชุม ทันใดเสียงกรี๊ดก็ดังขึ้น
"เอาละโว้ย ดังแล้วไอ้เปี๊ยก"
เบนซ์พูดขึ้นเฟียตทำหน้าเป็นกังวลเพราะท่าจะจริง เด็กๆ ม ต้นทั้งจากโรงเรียนตัวเองและโรงเรียนพันธมิตรต่างกรูกันเข้าหาเด็กๆทั้งหกคน คนจะดังนี่นะช่วยไม่ได้น้า
เขียนโดย eiky
-
:z13:คุณอิ๊กให้ทะลุ :z2:
โหหหหหหหหหหห สุดยอดอ่ะ
พยายามนึกตามที่คุณอิ๊กบอกนะว่าญี่ปุ่นกับเพื่อนเต้นกันยังไง
แต่ไม่รู้มันตรงกันมั้ยนะ :laugh:
แต่ที่สุดของที่สุด ปลาบปลื้มสองเจ้มากๆอ่ะคุณอิิ๊ก :จุ๊บๆ: สองสาวแรงๆอีกซักรอบ
เอาละสิ ญี่ปุ่นเกิด! คุณพี่เฟียตจะทำยังไงดีน้อ? :laugh:
แค่นี้ก็หวงจะแย่แล้วชิมิเคอะ
:กอด1:คุณอิ๊กให้กำลังใจ
ปล. ญีปุ่นน่ารักตลอด >//<
-
:z13: :z13:
-
ปุ่นน่ารักอ่ะ
-
กรี๊ดดดดดด เด็กๆน่ารักมากมาย
อยากเข้าไปร่วมแจมในงานจริงๆเล้ย
-
เอือกก!! สำลักลมหายใจตัวเองจากตอนนี้
รู้ว่ามาจิ้มไม่ทัน เพราะเค้าอ่านช้า อ่านแม่มทุกตัวอักษรทุกบรรทัดเพราะไม่อยากพลาดซักช็อต
สนุกอ่า ตื่นเต้นเร้าอารมณ์อยู่ในที
ตอนนี้อิ๊คบรรยายดีมากนะ เหมือนตอนที่บรรยายฉากงานกีฬาสีเลย
เยี่ยมมม เลิศศเลออ เพอร์เฟ็คคค เอาไปห้ากระโหลก o13
ขอบคุณเจเจ้ซาร่ากับริต้าที่ทำให้เกิดดาวดวงใหม่หลายๆดวง
ชอบตอนที่เฟียตลุกขึ้นทันที่ญี่ปุ่นก้าวขึ้นเวที แล้วถ่ายแฮนดี้แคมเอาไว้
แม่มเอ้ยยย หวานเกิ๊นนน
แต่อีกมุมหนึ่งก็สงสารเฟียตมัน...ไม่มีทางออกสำหรับเฟียตจริงๆหรือ?
จัดหนักครั้งใหญ่ก็คงจะเป็นที่มอหกจบออกไปแล้ว คนอ่านสังหรณ์ว่าเวลานั้นกำลังจะมาถึง
เรื่องราวจะเป็นยังไงเราติดตามเสมอ
+1 และแถมหัวใจของเราอีกดวง :กอด1:
-
กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดด
สุดยอดดดดดดดดดด o13
ยกตำแหน่งให้ทั้ง 6 คนไปเลยค่า
ว่าแต่พี่เฟียตจะมีคู่แข่งเพิ่มมั๊ยอ่า :m3:
-
o18 o18 o13
-
พ่อหมีคุมด่วน หนูปุ่นดังใหญ่แล้ว :L2:
-
ต้ายยยยยยยยย ของเค้าแรงจริง o13
อะโพสโทฟี่ด่วนพี่เฟียต :L1:
-
แอ พี่เฟียตคู่แข่งต้องมากขึ้นเพียบเลยเนะ
สู้ๆน้าพ่อหมี :3123:
-
:L1:น่ารัก
-
อ่านแล้ว จิ้น ตามตอนเต้นอ่ะ ขนลุกเลย ญี่ปุ่นน่ารักม๊ากมากกก
ชอบ ๆ เอาอีก เอาอีก
เฮ้อ สงสารหมีดำ หาคู่ให้หมีดำสักคนสิจ๊ะ จะได้ไม่ต้องมาแห้งเหี่ยวหัวโตอย่างนี้
พ่อหมีขาว ถึงมาแต่น้อยก็ยังน่ารักนะ อย่าลืมกันท่าหนุ่ม ๆ โรงเรียนอื่นล่ะ
-
เฟียตอยากได้วีดีโอชุดนี้ก๊อปให้หน่อยดิ อยากเห็นไอ้หญ้าแห้งส่ายและเด้งอ่ะคงน่าดู บรรยากาศคงสนุก
ไม่ใชดาวธรรมดาล่ะมั้งรอบนี้ ดาวดวงนี้ที่มีเจ้าของชื่อเฟียต วิดีโอชุดนี้อ่ะ รับรอง ชุดต้นฉบับของ
Christina Aguilera คงไม่สนุกเท่า ชิดซ้ายตกขอบแน่ๆ :กอด1: :กอด1: :กอด1: :L1: :L1: :L1:
-
(http://www.bloggang.com/data/the-kung/picture/1140497383.jpg)
.
.
.
.
.
อรุณสวัสดิ์
วิ้งค์ วิ้งค์
:m13:
-
ใครถ่ายวีดีโอไว้มั่ง
เอามาแบ่งกันดูหน่อย
อยากเห็นง่ะ
พยายามจะนึกท่าตามนะ
แต่ไม่รู้ว่าจะตรงกันหรือเปล่า
ดาวทั้ง 6 ดวงสุดๆค่ะ :man1:
ความดีความชอบนี้ต้องยกให้ริต้าซาร่าและเพื่อนๆ แก๊งค์เซเลอร์มูน :L1:
-
งานเข้าแล้วหมีขาว ต้องตามปะกบซะล่ะมั๊ง
แต่แอบสงสารหมีดำแฮะ รักห่าง ๆ อย่างห่วง ๆ
-
ที่สุดค่า ที่สุด :3123:
น่ารักกันทั้งนั้นเลยตอนนี้
-
อิอิ ทำไรก็ดูดีไปหมด ญี่ปุ่นน่ารักขนาดนั้น ใครเล่าจะทนไหว
พี่เฟียต รีบกลับมาอยู่ข้างกายนะ ไม่งั้นเด๋วคนอื่นมารุมจีบญี่ปุ่นอีก
ส่วนพี่โฟค สงสารจัง หาคนที่ใช่เจอเร็วๆนะ
-
ขอบคุณนะคะไรเตอร์ เย้ เค้าเริ่มหวานกันเเล้ว พ่อหมี เเม่หมี คาอยยังชั่ว เเต่เเอบมาม่า ตรงหมีดำอะ คิกๆๆ อืม คนจะดังช่วยไม่ได้
+1 ให้ไรเตอร์ เเละตอนต่อไป
-
http://www.clipmass.com/player2010/cm/cmp.swf?config=http://www.clipmass.com/player2010/cm/econfig.php?video=126017223036922,36922
.
.
.
หมีขาวจอมขี้เกียจ
น่ารักเน้อ
:m1:
-
อ่านตอนที่งอนหมีขาวแล้ว สงสารทั้งคู่เลย
หมีขาวแทบจะขาดใจตายให้ได้ ถึงขนาดหลั่งน้ำตาอย่างหมดท่า
น้องปุ่นก็ใจแข็งซะ
อ่านตอนใหม่แล้วโรแมนติกมากตอนนึกภาพหมีขาวยืนถือกล่องถ่ายลูกหมีของตัวเองเต้น
อ้อ นึกถึงตอนตัวเองอยู่ ม๕ ด้วย ตอนมีกิจกรรมเต้น สุโค่ยมาก ซ้อมกันแทบตาย
-
(http://www.bloggang.com/data/the-kung/picture/1140497383.jpg)
.
.
.
.
.
อรุณสวัสดิ์
วิ้งค์ วิ้งค์
:m13:
http://www.clipmass.com/player2010/cm/cmp.swf?config=http://www.clipmass.com/player2010/cm/econfig.php?video=126017223036922,36922
.
.
.
หมีขาวจอมขี้เกียจ
น่ารักเน้อ
:m1:
:m11: แอร๊ยยยยยยยยยยยย!
ชอบอ่ะ ทั้งรูปวิดีโอ น่ารัก :m1:
คุณS=UUllnJllSJช่างสรรหา o13
บวกหนึ่งโลด
-
กรี๊ดดดดดดดด
กรี๊ดน้องสี่ทับสี่ค้า...
อิอิ
พี่เฟียต อัดไว้ชิมิ
ส่งมาให้ดูหน่อยจิ
นะนะ
อยากดูน้องญี่ปุ่นใจจะขาด
ตื่นไม่ทันอ่า
อิอิ....
พลาดเลยเรา
-
:haun4:แม่หมีสุดยอด :jul1:
พ่อหมีคุมด่วนเลยจ๊ะก่อนที่จะมีมือดีมาแย้งไป
แม่หมีเนี้ยก็ดังได้ทุกงานจริงๆเลย
-
เอร๊ยยย.....น้องปุ่นได้ป๊อบอีกแระงานนี้..พ่อหมีเข้าได้ประกบแจแน่ๆๆ
จบงานนี้ก็จะได้กลับมาอยู่ด้วยกันแล้ว..อิอิ :z2:
-
พ่อหมีคุมด่วน
เดี๋ยวมีคนฉุดปุ่นไปนร้า :laugh:
-
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
-
ตอนนี้ญี่ปุ่นชนะขาด เข้ามารอตอนต่อไป
เอามาลงซะดีๆๆๆ คนแต่ง
-
คึกคักสุด ๆ......นู๋ญี่ปุ่นนำทีมซะกระหึมทั้งโรงเรียน....
อ่านไปคิดตามไป...แต่มะค่อยทัน อ่า.....ก็ตกยุคไปนิ๊ดดดนึง
แต่...เพลงแรงกระแทกใจน้า......(ขอยาดมด่วน!!) :m9:
พ่อหมีขาว....รีบประกบด่วน!....งานนี้ดาวดังของจริงเกิดข้ามโรงเรียนซะด้วย
อนาคต.....เหนื่อยเห็น ๆ นะ พ่อหมีขาว.... :o9:
:กอด1: ดาวดัง & น้อง eiky ผู้กำกับบท :L2:
กด + ให้น้อง S=UUllnJllSJ ด้วยน้า...สร้างสีสัน
และความน่ารักให้ตลอดเลย ชอบค่ะ :pig4:
-
เจเจ้ขอขอบคุณทุกคะแนนเสียง
คัมซาๆ
คริคริ
เค้าชอบน้องญี่ปุ่น :กอด1:
-
กรี๊ดดดดดดดด
กรี๊ดน้องสี่ทับสี่ค้า...
อิอิ
พี่เฟียต อัดไว้ชิมิ
ส่งมาให้ดูหน่อยจิ
นะนะ
อยากดูน้องญี่ปุ่นใจจะขาด
ตื่
นไม่ทันอ่า
อิอิ....
พลาดเลยเรา
-
พ่อหมีดูแลดี ๆ ล่ะ มีคนจ้องน้องเยอะเลยนะนั่น..
ญี่ปุ่นน่ารักจริง ๆ .. :L2:
ปล. แอบสงสารหมีดำ..
-
กรี๊ดดดดด อยากอยู่ในเหตุการณ์จริงงงงงงงงงง
น่ารักที่สุดด ญี่ปุ่นน้อยยย
5555 พ่อหมีเริ่มหวงล่ะสิ ทีนี้ล่ะ คนมารุมชอบญี่ปุ่นเพิ่มอีกเท่าตัวว
ชอบมากมากค่า
แล้วจะรอตอนต่อไปนะคะ อร๊าายยย
ขอบคุณนะคะะะ : D
-
ชอบปุ่น อ่านแล้วอารมณ์ดีขึ้นมาทันทีทันใด
ถ้าโลกนี้มีคนแบบปุ่นเยอะๆ โลกคงน่าอยู่ขึ้นจริงๆนะ
เข้ามารออ่านแทบทุกวันเลยค่ะ ขอบคุณที่ลงให้อ่านกันบ่อยๆนะคะ
-
+1 คุณ eiky บรรยายได้เห็นภาพและบรรยากาศมาก ๆ อยากเข้าไปอยู่ใน
เหตุการณ์ด้วยจัง ตื่นเต้น รอตอนประกาศผลและดูน้องปุ่นแสดงอีกรอบตอนปิดงาน
ชนะอยู่แล้ว เห็น ๆ เนอะ +1 คุณS=UUllnJllSJ สำหรับรูปหมีขาวจอมขี้เกียจ
ตลกมาก น่ารักด้วย ชอบค่ะ ...... :pig4:
-
ร้ายนะเนี่ย
กรี๊ด ลั่น เลย
อิอิ :L2: :L2: :L2:
-
หนูปุ่นเกิดอีกแระ หุๆ จะมีใครมาเกาะแกะอีกมะเนี่ย เหอๆ
-
ขอบอกจากใจจริง นายเขียนโคตรรรรรดีเลย เป็นนิยายที่อ่านแล้วมีความสุขที่สุดที่เคยอ่านเลย นายทำได้งัยเนี๊ยะๆๆๆๆๆๆๆๆๆ ข้าน้อยขอฝากตัวเป็นศิษย์ได้ม๊ายยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย ไม่อยากให้จบเลย เขียนไปเรื่อยๆได้เป่าอะๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
-
:call: :call: :call:
-
ว่าแล้วน้องญี่ปุ่นต้องมีคนกรี๊ดสนั่น ฮิฮิ
ฉากเต้นนี่บรรยายซะละเอียดเลยนะคะ เห็นภาพตามเลย
น้องญี่ปุ่นเต้นขนาดนี้ ไม่กรี๊ดได้ยังไงเนาะ
เห็นโฟคแล้วสงสารอ่า น่าจะมีหนทางสิน่า กระซิกกระซิก :m15:
ตอนหน้าพ่อหมีแม่หมีจะได้อยู่ด้วยกันแล้วใช่มั้ยคะ :impress2:
-
อิอิ แอบมาปล่อยญี่ปุ่นตอน ตีสี่ ใครจิ้มคนแรก มามะ อิอิ ไม่รู้ทำไมช่วงนี้อยากเขียนแต่น้องญี่ปุ่นน้องภูมิยังพักๆไว้ก่อน อิอิ รักน้าทุกคน ขอบคุณแทงแรงน้าที่เอารูปแม่หมีมาให้เพื่อนๆดู อิอิ น่าร้ากกกก
(ญี่ปุ่น ปฤณฤทธิ์)
"อ่าคนมองเราใหญ่เลยอ่า"
พอก้าวเท้าเข้าไปในหอประชุมเห็นสายตาของทุกคนมองมาเสียงเรียกชื่อดังมาก็พากันชะงักอยู่ แต่ญี่ปุ่นไม่ได้สนใจอะไรมากนัก เดินนำเพื่อนเข้าไปหากลุ่มเพื่อนๆห้องตัวเอง
"ใครอ่าชื่อญี่ปุ่น ชื่อน่ารักเนอะ"
เสียงนักเรียนโรงเรียน บีถาม
"นายๆ นายอ่ะน่ารักจังชื่อไรอ่า"
เสียงเริ่มเซ็งแซ่ดังขึ้นเรื่อยๆ ไม่ได้สนใจการแสดงบนเวทีแม้แต่น้อย
"นายเต้นเก่งมากเลยอ่ะ เราชอบ"
"ขอเบอร์ได้ป่ะ"
"เอ๋ ทำไมพวกนี้เรียกแต่ชื่อเราอ่า"
ญี่ปุ่นทำหน้างงๆ
"ก็นายน่ารักกว่าใครนี่"
บอยบอก
"อิอิ เรารู้เนะ มะเอาอ่า เราไปหาพ่อหมีขาวดีกว่า อยู่หนายน้า"
ลุกขึ้นยืนทันที หอประชุมปกติจะมีเก้าอี้ให้นั่ง แต่วันนี้เอาเก้าอี้ออกหมดปล่อยให้เด็กนักเรียนนั่งกับพื้นเพราะจะได้จุคนได้เยอะกว่าปกติ เพราะฉะนั้นเวลาที่ใครยืนหรือลุกก็จะเด่นเป็นเรื่องปกติ แต่นี่คนที่เด่นอยู่แล้วใส่เสื้อสีเหลืองอ๋อยลายปักรูปปากสีแดงแจ๊ด หน้าตาที่ยังไม่ได้ลบและเพิ่งจะลงจากเวทีสร้างความประทับใจให้คนดูยืนแล้วล่ะ เสียงกรี๊ดกร๊าดดังขึ้นอีกทันที
"อารายอ่า"
"ปุ่นๆ นั่งลงคนมองกันใหญ่แล้ว"
"เอ๋ ก็เรามองหาพ่อหมีขาวเรานิ อ่าอยู่โน่นเนะ"
ไม่ได้สนใจเสียงกรี๊ดกร๊าดแต่อย่างใด พอเหลือบตาไปเห็นเฟียตที่นั่งมองอยู่ รอยยิ้มของเฟียตเบิกกว้างแต่ก็หุบลงทันทีเพราะคนตัวเล็กเดินปรี่ฝ่าฝูงชน เข้าไปหา
"อิอิ พ่อหมีขาวอ่า มานั่งลึ๊กลึกเนะ เข้ามายากอ่า"
เสียงเป่าปากดังสนั่นหวั่นไหว
"โห กูล่ะยอมมึงเลยไอ้เปี๊ยก อายใครเป็นไหมนั่น"
เบนซ์ล้อขึ้นมาเพราะสายตาของคนทั้งหอประชุมมองมากลุ่มของเฟียตเป็นตาเดียว
"อิอิ อายไมอ่า เค้าน่าร้ากนี่เนอะพ่อหมีขาวเนอะ"
นั่งลงข้างๆทันที พอนั่งได้ก็ทำหน้าย่นใส่ เฟียตไม่รู้จะยิ้มหรือจะอายดี ทั้งดีใจทั้งอายคนนิดๆ
"หนายอ่า วีดีโออ่า เค้าอยากดูเนะ พี่เบนซ์"
"มานี่ดิ กูจะเปิดให้ดู"
เบนซ์ได้โอกาส ญี่ปุ่นคลานไปหาทันทีเพราะเบนซ์นั่งอยู่หน้าเฟียต
"ไอ้เบนซ์ อย่านะมึง เอามานี่เดี๋ยวกูเปิดให้มันดูเอง"
รู้ทันเพื่อน ญี่ปุ่นชะงัก
"อ่าอารายอ่า พ่อหมีขาวเค้าเต้นเก่งไหมอ่า อิอิ เหนื่อยเนะ"
"เก่งมากคร้าบ น่ารักจริงๆ แฟนใครน้า"
"อิอิ มะบอกเนะ เค้าหิวอ่า อยากกินลูกชิ้นเห็นอยู่หน้าทางเข้าอ่า"
นั่งหันหน้าเข้าหาเฟียต หันหลังให้เวที ทำหน้าอ้อน เฟียตเองไม่สนใจใครแล้วเอามือขึ้นจับบ่าของญี่ปุ่น
"ไอ้เบนซ์ มึงไปหามาให้หวานใจกูดิ"
"เฮ้ย ไอ้นี่ มึงไม่ไปเองวะ เมียมึงนะเว้ย"
"แอ่ะ พี่เบนซ์ ทำไมมะไปอ่า เค้าหิวเนะ นะนะ เค้าอยากกิน"
หันไปอ้อนฝั่งโน้นทันที
"เออ เห็นแก่ความน่ารักของมึงนะเนี่ย ไปก็ไปวะ ไปไอ้จี๊ป"
"อ้าวเกี่ยวไรกะกูวะ"
"เฮ้ย กูจะไปยังไงล่ะคนเดียว เดี๋ยวกูโดนรุมขอเบอร์"
"แอ่ะ งั้นเค้าไปด้วยก็ได้เนะ จาได้ซื้อน้ำหวานมาด้วย อิอิ"
"เอ้ย จะไปจริงเหรอแม่หมี"
ญี่ปุ่นลุกขึ้นก่อนใครเดินออกไปแล้ว สรุปออกกันมาหมดเลย ทั้งเฟียต เบนซ์ จี๊ปและเพื่อนๆของเฟียตอีกสามคน เดินตามกันเป็นพรวนออกมาจากหอประชุม
"นั่นน้องที่เต้นเมื่อกี๊นี่ น้องครับๆ ชื่ออะไรครับ"
เสียงนักเรียนหนวดตัวโตโรงเรียนซีที่อยู่กับเพื่อนร้องถามขึ้นไม่ได้สนใจคนที่มาด้วยเลย
"เอ๋ เขาเรียกพี่เบนซ์อ่า"
"เรียกมึงนั่นล่ะ"
"อ่า เรียกเค้าไมอ่า เค้ามะรู้จักเนะ"
"มีไรวะ"
เฟียตตาขวางใส่ทันที
"ไม่มีไร อยากรู้จัก น้องน่ารักดี มีแฟนยังครับน้อง"
"เฮ้ยมึง"
เฟียตทำท่าจะเอาเรื่องแต่เพื่อนๆดึงไว้ ญี่ปุ่นยืนงงอยู่ แล้วส่ายหน้า
"อ้าว แม่หมี"
"นั่นไง น้องเขาบอกไม่มีแฟน แล้วจะมากันท่าทำไมวะ"
"เอ๋ เค้ามะมีแฟนน้า เค้ามีแต่ฝามี อิอิ นี่งายฝามีเค้าอ่า"
เอามือกระตุกแขนเฟียตเบาๆ เฟียตหัวเราะออกมาเสียงดัง
"ฮ่าๆๆ เป็นไงล่ะเว้ย"
"อ่า น่ารักแต่แรง"
"พี่หนวดมาดูเค้าเต้นหรา อิอิ โหวตให้เค้าดิจะได้เต้นให้ดูอีกรอบเนะ"
ยังมีหน้าไปชวนเขาอีก เฟียตต้องรีบดันหลังให้เดินไปก่อนที่จะวางมวยกันเพราะสายตาเจ้าหนวด หวานฉ่ำเยิ้มน่ากลัวระหว่างทางก็มีเสียงเกรียวกราวดังอยู่ตลอดทาง
"น่ารักว่ะ ชื่อญี่ปุ่นเหรอครับน้อง เป็นแฟนพี่ไหม"
"น้องญี่ปุ่นคร้าบ น่ารักจังนะคร้าบ"
"แอ่ะ ทำไมเค้าเรียกแต่ชื่ออ่า หนวกหูเนะ พ่อหมีเดินเร็วๆดิ เค้าหิว"
ไม่ได้สนใจเสียงอะไรหรอกที่จริงเพราะมือดึงชายเสื้อของ เฟียตอยู่ไม่ปล่อย ตรงปรี่ไปร้านขายลูกชิ้น บริวารทั้งหลายก็เดินตามหลัง ต่างก็ยิ้มกริ่มภูมิใจ
"หล่ออ่ะ พี่คนนั้นอ่ะ หล่อมากเลย"
เสียงเด็กๆรุ่นน้องร้องทักรายทางเช่นกัน
"เป็นแฟนกะคนชื่อญี่ปุ่นเหรอ น่าอิจฉาจังเลยอ่ะ"
"เนอะ น่ารักกะรูปหล่อเหมาะสมกันดีจัง อิจฉาอ่า"
เฟียตเองยิ้มหุบไม่ลงเดินเกาะบ่าของญี่ปุ่นไมวางมือ คนตัวเล้กก็ยุกยิกไปตามประสา สายตาก็จ้องมองอยู่แต่ร้านของกินรายทางเดิน
"อ่าลูกชิ้นๆ"
พอถึงร้านลูกชิ้นก็ปรี่เข้าไปหาทันที ยิ้มตาโต
"เอาอันนั้นคร้าบ เอาอันนั้นด้วย"
เฟียตหัวเราะร่ายืนกอดบ่าอยู่
"เว้ย หมั่นไส้คนมีความสุขจังโว้ย เมื่อวันก่อนยังนั่งเศร้าเป็นหมาเหงาอยู่เลย"
เบนซ์แซวขึ้นเฟียตไม่สนใจฟัง
"พี่ๆ ขอเบอร์ได้ไหมอ่าครับ ผมชื่อตุ๊กจากโรงเรียนบี อยู่ ม สี่ทับสอง อายุ 16 สูง 174 หนัก 59 ผมยังโสดครับ"
มีเด็กวิ่งมาสะกิดเบนซ์ขอเบอร์ แจงรายละเอียดของตัวเองละเอียดยิบ ดีไม่บอกว่าเป็นแบบไหนด้วยเบนซ์ทำหน้าไม่ถูก
"เว้ย บงเบอร์อะไรไม่มีเว้ย มีแต่เบอร์ร้องเท้าอ่ะ มึงจะเอาไหม"
"อ่าพี่"
เด็กคนนั้นหน้าเสียไป
"เอ๋ ทำมายอยากได้เบอร์ของพี่เขาอ่า เอาไปซื้อหวยหรา อิอิ"
ได้ยินก็หันมาทำหน้างงใส่
"อุ๊ย นายนี่ อ่า น่ารักจังเลยอ่า นาย งั้นเราขอเบอร์นายได้ป่ะ น่ารักมาก"
แสดงกริยาออกมาเหมือนเจอดารา ทำท่าอายเขิมม้วนหน้าแดง
"เอาเบอร์ผัวน้องเขาไหมล่ะน้อง"
เฟียตเอ่ยขึ้นทำตาเขียว เด็กคนนั้นหน้าเหวอไป เพื่อนๆที่ตามมาด้วยทำหน้าไม่ต่างกัน
"เป็นไงล่ะ กูว่าแล้ว ไอ้เปี๊ยกนี่มันต้องฮอต ฮ่าๆ มึงระวังไว้เถอะไอ้เฟียต"
เบนซ์หัวเราะเสียงดัง
"พี่จี๊ปๆ กินน้ำหวานไหมอ่า เค้าเอาน้ำเขียวน้า"
สะกิดจี๊ปที่ยืนเลือกลูกชิ้นอยู่ใกล้
"คร้าบ เพราะมึงน่ารักนะเนี่ยกูถึงยอม"
จี๊ปล้อเลียนก่อนจะเดินไปร้านขายน้ำหวาน คนตัวเล็กก็หัวเราะร่วนพอใจอยู่
"อ่า หนมรายอ่าพ่อหมีขาว น่ากิ๊นน่ากินเนะ"
สายตาไม่เคยหยุดนิ่งเลยจริงๆ สอดส่ายหาของกินท่าเดียว
"ไหน อ้อ เขาเรียกสายไหม กินไหม เบนซ์"
"น่านก็ว่าแล้ว ได้คร้าบคุณชาย"
เบนซ์ล้อเลียนแต่ก็ยอมเดินไปซื้อมาให้
"หวานๆ อิอิ"
พอได้สายไหมมาถือในมือก็เอาลิ้นแตะ มือหนึ่งถือไม้ลูกชิ้นมือหนึ่งถือสายไหม
"เอ๋ เค้าต้องไปดูพี่คนสวยแสดงเนะ"
"หือ พวกแกงค์เซเลอร์มูนอ่ะเหรอ"
เฟียตถาม ญี่ปุ่นพยักหน้า
"ทำไมวะ"
"เอ๋ ก็พี่คนสวยหาชุดให้เค้าเนะ เขียนตาหมีแพนด้าให้ด้วยอ่า ต้องไปเชียร์เนะ"
"อ้อ ซื้อดอกไม้ไปด้วยดิ เอาไปให้เขา"
เฟียตบอกญี่ปุ่นก็เห็นตามด้วยเดินตามกันเป็นพรวนไปร้านขายกุหลาบ ซึ่งเป็นส่วนหนึ่งของงานประจำปีก็ว่าได้ เพราะเด็กนักเรียนจะซื้อดอกกุหลาบแดงมอบให้กัน ถ้าใครได้เยอะก็แสดงว่าฮอตสุด
"นายๆอ่ะเราให้"
ยังไปไม่ทันถึงดีก็มีเด็กจากโรงเรียนซียื่นดอกไม้ให้ญี่ปุ่น
"อ่า ให้เราหรา อิอิ ขอบใจน้า"
เฟียต ทำตาเขียวแต่ก้ไม่ได้ว่าอะไร เอาไปเอามาไม่น่าเชื่อได้กุหลาบมาหอบใหญ่ทั้งเบนซ์ทั้งจี๊ปหอบคนละหอบเพราะ เด็กๆที่ตามออกมา ทั้งรุ่นเดียวกันรุ่นพี่มาดักให้ดอกไม้ญี่ปุ่นกันเป็นแถบ
"อ่า งั้นก็ไม่ต้องซื้อแล้วเนะ อิอิ เค้าฉลาดน้า"
"เออ กูไม่มีมือจะถือแล้วเนี่ย"
เบนซ์ บ่นออกมาญี่ปุ่นหัวเราะชอบใจ พอเดินกลับเข้าไปในหอประชุม ก็เรียกสายตาของทุกคนได้เช่นเดิม เห็นญี่ปุ่นหอบกุหลาบมาช่อใหญ่ก็พากันออกไปซื้อมาเตรียมไว้บ้าง
"บอยๆ เราได้ดอกไม้มาล่ะ เอาไว้ให้พี่คนสวยกันเนะ"
พอกลับ เข้าไปที่นั่งเดิมก็โดนแย่งไปแล้ว ต้องเดินไปนั่งกับชั้น ม สี่ทับสี่ที่กระจุกรวมตัวกันอย่างเหนียวแน่น ตอนแรกรุ่นพี่ก็เขินๆแต่ก็ไม่อยากจะยืนเด่นนานเพราะในมือหอบดอกไม้อยู่คนละหอบไหนยังถุงของกินในมืออีก
"กินลูกชิ้นไหมอ่า อร่อยเนะ"
พอนั่งลงได้ก็คลานไปตรงกลางยื่นลุกชิ้นให้เพื่อนๆ ทุกคนหันมารุมลูกชิ้นหมดภายในไม่กี่วินาที
"อ่า หมดแล้วอ่า กินสายไหมเนะ หว๊านหวาน"
"หันไปหาเสบียงด้านหลัง เฟียตก็ยื่นสายไหมให้ แล้วมามายื่นให้เพื่อนๆ หมดอีกภายในไม่กี่วินาทีเช่นกัน
"ปอปลงพวกมึงรึไงวะ แดกเร็วชิบหาย"
เบนซ์แซวขึ้น พริกหวานหน้าแดงเพราะเคยมีคดีกันอยู่ เบนซ์มองหน้าน้องแล้วเขินๆเหมือนกัน ให้ตายเถอะวันนี้มันน่ารักขึ้นเป็นกอง
"อ่า พี่คนสวยๆ"
พอถึงคิวของห้องริต้ากับซาร่าทั้งสองแสดงลิปซิงค์แต่งตัวเป็นมาราย แครี่กับ วิทนี ฮูสตัน เสียงโห่เกรียวกราวดังขึ้นทันที
"อ่า โห่ทำมายอ่า"
ญี่ปุ่นทำหน้าย่น ยืนขึ้นทันที หอบกุหลาบออกไปยืนหน้าเวที
"ว้าย น้องญี่ปุ่นของเจ๊ อ่า ซึ้งกินใจ"
ซาร่ากับริต้าทำดีใจใส่จริตเกินจริงแล้วปรี่มาย่อตัวลงรับกุหลาบจากญี่ปุ่น เสียงกรี๊ดดังกระหึ่มขึ้นทันที
"ขอบใจนะจ้า"
"อิอิ เค้าเชียร์อยู่น้าพี่คนสวย"
ห้องสี่ทับสี่เห็นญี่ปุ่นทำก็ทำบ้าง น้องๆทุกคนมารับดอกไม้ไปจากเฟียตและเพื่อน เอาไปคนละดอกสองดอกรุมกันเต็มอยู่หน้าเวที เสียงกรี๊ดดังสนั่นกว่าเดิมเพราะห้าคนที่แสดงบนเวทีเมื่อครู่ยืนเรียงกัน อยู่มีญี่ปุ่นที่ยืนอยู่ก่อนแล้วเป็นคนนำ ยื่นดอกไม้ให้ริต้ากับซาร่า พอกลับมานั่งลงการแสดงก็เริ่มขึ้น ริต้าน้ำตาคลอซาร่าเองก็เช่นกัน ปลาบปลื้มใจเป็นยิ่งนักไม่เสียแรงที่ทุ่มทุนสร้าง พอการแสดงจบก็พากันยืนปรบมือหันไปหาคนดูให้ปรบมือตาม คนดูพวกนี้ก็เชื่อคนง่ายเปลี่ยนจากเสียงโห่เป็นเป่าปากและปรบมือแทน
"น่ารักมากแม่หมี"
พอกลับไปนั่งเฟียตก็จับแก้มเบาๆ
"อิอิ เนะ เค้าน่ารักเนะ"
หัวเราะร่าเริงอยู่จะปีนขึ้นนั่งตักเฟียต แต่เฟียตส่ายหน้าไม่ให้ทำเพราะคนเยอะ อาจารย์ก็อยู่ด้วย ญี่ปุ่นทำหน้าย่นแต่ก็นั่งอยู่ใกล้ๆ หันไปคุยกับเพื่อนอย่างสนุกสนาน พอเบรคพักลางวันก็พากันไปกินข้าว เดินซื้อของกินที่หน้าโรงเรียน แทบจะไม่อยากเชื่อเหมือนดารามาเยี่ยมโรงเรียนเสียงกรี๊ดดังลั่นสนั่นกลบ เสียงเพลงของฟอร์ดที่เปิดตามลำโพงกระจายเสียง มีนักเรียนทั้งจากโรงเรียนตัวเองและโรงเรียนพันธมิตรเดินตามกันเป็นพรวน กลายเป็นคนดังไปแล้ว ทุกคนของห้องสี่ทับสี่กระจุกตัวรวมกันอยู่
"อ่า ทำไมเขามากรี๊ดๆเนะ จะกินข้าวยังไงอ่า"
"เราดังแล้วอ่าปุ่น มีคนมาขอลายเซ็นต์เราด้วยล่ะ"
บอยพูดขึ้นทำหน้าดีใจ แต่เอกที่เดินตามต้อยๆทำหน้าประหลับประเหลือกอยู่ เพื่อนๆทุกคนก็เหมือนกัน มีคนมารุมล้อมกันใหญ่ กว่าจะหาที่กินข้าวได้ก็แทบแย่เพราะคนมารุมล้อมเยอะมากเหลือเกิน สรุปก็ซื้ออาหารไปกินกันที่ตึกของม หก ห้องของเฟียตเอง มีซาร่ากับริต้าตามมาด้วย
"น้องญี่ปุ่นขา เจ๊ดีใจมาก ซึ้งที่สุด มาๆ หนูจะกินอะไรบอกเจ๊มา ทุ่มค่า ทุ่ม"
ซาร่าร้องออกมาหน้าตายังไม่ได้ล้าง
"เว้ย นังซาร่าทำไมแต่งหน้ายังกะผีแบบนี้วะ ถึงว่ามีแต่คนโห่"
"ว้าย พี่เบนซ์ก็ เทรนใหม่ค่า หน้าจริงสวยกว่านี้นะคะ"
"อ้วก"
"หยี๋ พี่เบนซ์อ่ะ ว่าอะไรซาร่าก็ไม่โกรธหรอกค่า เพราะซาร่ารักพี่เบนซ์"
ซาร่าปรี่จะเข้าไปหาเบนซ์แต่รายนั้นยกเท้าง้างรอไว้ จึงหยุดกึกลงสร้างเสียงหัวเราะให้เพื่อนๆทุกคน
"พี่คนสวยรักพี่เบนซ์หรา พี่เบนซ์ๆ ทำมายมะรักพี่คนสวยอ่า พี่คนสวยใจดีออกเนะ"
"น่าน กูว่าแล้ว ไม่เอาเว้ย กูไม่นิยม"
"หือ อารายอ่า แล้วพี่เบนซ์ชอบใครอ่า พริกหวานหรา พริกๆ อยู่หนายพี่เบนซ์ชอบพริกอ่า"
ร้องขึ้นเบนซ์ร้องห้ามไม่ทัน พริกหวานเองพอได้ยินก็อายหน้าแดงจับแขนเพื่อนบิดอยู่
"เว้ย แม่สื่อเว้ย เอาล่ะสิไอ้เบนซ์ มึงเสร็จแน่ๆ ฮ่าๆๆ"
จี๊ปหัวเราะขึ้นเสียงดัง
"เอ๋ หัวเราะน้า พี่จี๊ปก็ชอบหัวหน้าดิ หัวหน้ามะมีแฟน"
"แว้กก ปุ่น บ้าหรา ไม่เอาน้า"
ไฟสูงพอโดนพาดพิงก็ร้องขึ้น
"เฮ้ย ไอ้น้องกูน่ะไม่เอามึงเว้ย ไม่ใช่มึงไม่เอากู"
"แอ่ะ พี่อ่า งั้นเอาก็ได้"
ไฟสูงพูดขึ้นเพื่อนๆฮาครืน กว่าจะได้กินข้าวก็คุยกันอย่างสนุกสนานเสียงดังอึกทึก แต่ข้างในเสียงดังเท่าไหร่เด็กที่มารออยู่ด้านนอกห้องแน่นขนัดไปหมดไม่มีที่จะยืนต้องปิดห้องเอาไว้กันไม่ให้คนเข้า พอกินเสร็จก็กลับเข้าไปในหอประชุม ถึงเวลาที่เฟียตจะต้องไปแสดง ญี่ปุ่นก็อยู่กับเพื่อนๆ ให้ซาร่ากับริต้าเป็นคนถ่ายวีดีโอ ละครที่ห้องของเฟียตแสดงไม่ได้มีเนื้อหาสาระอะไร แต่เน้นขายรูปร่างหน้าตาของนักแสดงเพราะตลอดเวลาที่นักแสดงออกฉากเสียงกรี๊ด ก็จะดังกระหึ่ม โดยเฉพาะจากโรงเรียนอื่นเพราะไม่เคยเห็นหน้า ฉากที่ม้าเฟียตออกมาญี่ปุ่นปรบมือดังเกรียวกราวออกหน้าออกตากว่าใคร หอบดอกไม้ออกไปหน้าเวที เฟียตเองก็เขินหน้าแดงอยู่
"พ่อหมีๆ น่าร้ากน้า ม้าขาว อิอิ"
หัวเราะชอบใจอยู่ เฟียตได้แต่ยิ้มให้รับดอกไม้แล้วรีบไปแสดงต่อ เพราะเสียงโห่เริ่มไล่หลังมาสลับกับเสียงกรี๊ด เสียงซุบซิบอีก อื้ออึงไปหมด พอการแสดงทุกชุดจบแลงฟอร์ดก็ออกมาประกาศผลโหวต วิธีการโหวตนี้ภายนอกหอประชุมจะมีกล่องรับโหวตอยู่ ให้ไปเขียนห้องหรือชื่อชุดการแสดงหย่อนลงไปในกล่อง ทางนักเรียนที่เฝ้ากล่องอยู่ก็จะเอามานับคะแนนเมื่อการแสดงใกล้จะจบลง ที่จริงงานโรงเรียนไม่ได้มีแต่การแสดง มีการจัดนิทัศการต่างๆทั้วบริเวณโรงเรียน ทั้งวิทยาศาสตร์ ศิลปะ เกมต่างๆ แต่ปีนี้หอประชุมจะแน่นกว่าทุกปี ความจริงแน่นเฉพาะตอนที่มีการแสดงแบบเต้นหรือมีเพลงเร้าใจประกอบเท่านั้น แต่ก็ไม่แน่นมากส่วนการแสดงละครไม่ค่อยมีคนอยู่ดู แต่ปรากฏการณ์ใหม่ที่เกิดขึ้นเมื่อเช้าคือการแสดงชุดของสี่ทับสี่ เพราะผู้ชมแน่นหอประชุมแม้ไม่แน่นมากแต่ก็นับว่าแน่นกว่าทุกการแสดง แม้ของห้องสี่ทับหนึ่งจะเป็นการเต้นและเป็นการเต้นที่ดี แต่รุ่นพี่ตั้งแต่ชั้น ม ห้าขึ้นไปทั้งโรงเรียนของตัวเองและโรงเรียนอื่นไม่ได้ให้ความสนใจเพราะคิด ว่าเป้นการเต้นแบบลอกเลียนแบบ แต่การแสดงของห้องญี่ปุ่นคือสิ่งใหม่ บวกกับความน่ารักของนักแสดง กินขาดจริงๆ
"เอาล่ะครับ ขอบคุณทุกคนที่ติดตามชมการแสดงของเรานะครับ ผลโหวตออกมาแล้ว ไม่อยากจะเชื่อเลยนะครับ ผลโหวตเป็นเอกฉันท์มาก คะแนนนำทิ้งห่างห้องอื่นๆไม่เห็นฝุ่น อยากรู้แล้วใช่ไหมครับ ว่าการแสดงชุดไหนของห้องอะไรจะได้รับรางวัล และจะมาแสดงให้เราดูอีกรอบ ผมจะประกาศผลก่อนนะครับ แล้วหลังจากนี้หนึ่งชั่วโมงเราจะกลับมาเจอกันที่นี่อีกครั้ง พร้อมกับการแสดงของห้องที่ได้รับรางวัลอีกรอบ"
ฟอร์ดพูดเป็นต่อยหอยหยุดเสียงให้เพื่อนๆส่งเสียงตอบรับบ้าง
"และผลที่ออกมา ห้องที่ชนะผลโหวตขาดรอยคือ แน่นอนครับ สี่ทับสี่"
"กรี๊ดดดด ห้องหนูค่า ห้องหนู"
อาจารย์ วารุณีลุกขึ้นกรี๊ดไม่อายใคร ซาร่ากับริต้าก็โผเข้ากอดกันเหมือนว่าตัวเองได้รางวัลเอง ส่วนห้องสี่ทับสี่กระโดดกอดกันชุลมุนวุ่นวายไปหมด เสียงกรี๊ดดังกึกก้องลั่นหอประชุม
"น้องญี่ปุ่น อยู่ไหนเอ่ย น้องผมเองครับ"
ฟอร์ดประกาศออกมา ทุกคนหันมามอง ญี่ปุ่นยังดีใจกอดอยู่กับเพื่อนไม่ได้สนใจฟัง
"น่านๆ ไอ้ฟอร์ดมึงเอาหน้าเลยนะมึง"
เฟียตกับเพื่อนๆบ่นออกมาพรอ้มกัน พอประกาศเสร็จซาร่ากับริต้าก็พาน้องๆไปห้องแต่งตัวหลังหอประชุม
"นี่ ค่า ชุดใหม่ เจ๊คิดเอาไว้แล้วว่าต้องเกิด เห็นไหม กรี๊ดดดดด ขอ กรี๊ดดดดด หน่อยเถอะ ริต้า เราทำสำเร็จแล้วเด็กปั้นของเรา กรี๊ดดด"
สองสาวกระโดดโผเข้ากอดกันเหมือนได้ตำแหน่งนางงาม น้องๆก็หัวเราอยู่ เสื้อผ้าทางริต้ากับทีมเตรียมมาใหม่หมด เสื้อยืดก็เปลี่ยนเป็นสีขาวเหมือนกันหมด ปักลายตัวอักษรตามชื่อของคนนั้นๆตัวใหญ่ตรงกลางเสื้อกระดุมระยับสีสันสดใส ส่วนทักซิโด้ยังคงเดิม กางเกงเป็นกางเกงยีนส์สีเข้มปักตัวอักษรที่ขากางเกง ทีมของซาร่าจัดการกับน้องๆรายคนไป ญี่ปุ่นเองซาร่าเป็นคนจองส่วนริต้าคอยดูความเรียบร้อยทั้งหมด หมวกก็เปลี่ยนเป็นหมวกเปเล่สีดำ ตาเขียนเพิ่ม กากเพชรตามหน้าลงเพิ่มเพราะตอนนี้หกโมงเย็นแล้วแสงเริ่มน้อย ผมทำใหม่
"กรี๊ดดดด ที่สุด ที่สุด"
พอแต่งตัวเสร็จก็ให้น้องๆมายืนเรียงแถวกัน ทุกคนหน้าตาแทบจะเหมือนกันเลยก็ว่าได้ ส่วนสูงไล่เลี่ยกัน ซาร่ากับริต้าน้ำตาคลอออกมา
"ดีใจ มาก ดีใจที่สุด เจ๊ภูมิใจในตัวพวกหนูมากนะจ๊ะ ไปค่ะ เราออกไปทำให้พวกเขาตระหนักประจักษ์แก่สายตาว่าเราคือดาว ดาวที่แท้จริงต้อง สี่ทับสี่ค่า"
"ริต้า เดี๋ยวชั้นว่าได้รางวัลทั้งทีมันต้องมีอะไรพิเศษหน่อยสิ"
"หือ อะไรยะหล่อน"
ซาร่าเข้าไปกระซิบกระซาบริต้าทำตาโต
"จะดีเหรอ ไหนน้องๆคะ คนที่ไม่ได้แสดงน่ะ จำท่าเต้นได้ไหม"
ริต้าหันไปถามเพื่อนๆที่คอยให้กำลังใจอยู่ในห้องแต่งตัว
"จำได้อ่าเจ๊ ทำมายอ่า"
"เปลี่ยนเสื้อค่า พวกเธอ เอาเสื้อยืดสีขาวมาใช่ไหม เร็วค่าน้องๆเปลี่ยนเสื้อกัน"
ริต้าร้องบอกแล้วไปจับตัวน้องๆทุกคนมาเปลี่ยนเสื้อเป็นเสื้อยืดสีขาวใส่กับ กางเกงนักเรียนสีน้ำเงินรองเท้าหนังเหมือนเดิม น้องๆทำหน้างง พอริต้าบอกว่าจะให้ทำอะไรก็ตื่นเต้นดีใจคุยกันจอแจ นักเรียนที่เหลือยี่สิบสี่คนเปลี่ยนเป็นเสื้อยืดสีขาว บางคนใส่มาอยู่แล้วก็ไม่ต้องเปลี่ยน แต่บางคนก็มีให้
"ไหนสีสเปรย์ เสื้อตัวนี้เจ๊ให้เลยนะคะ ถือว่าเป็นที่ระลึกเก็บไว้ดูต่างหน้า"
ซาร่าบอกแล้วเอาสีมาพ่นใส่เสื้อ สี่ทับสี่ทุกคน พวกนักเต้นก็ยืนมองอยู่ตาปริบๆ
"พี่คนสวยทำไรอ่า"
"เซอร์ไพซ์คนดูไงจ๊ะ น้องญี่ปุ่นขา รับรองกรี๊ดดังแน่ อิอิ"
ซาร่าบอกแล้วตั้งหน้าตั้งตาทำต่อไป พักใหญ่ๆฟอร์ดก็เข้ามาบอกให้เตรียมตัว
"โห คนเยอะมากอ่ะ"
เพื่อนคนหนึ่งไปเข้าห้องน้ำมาบอกเพื่อน
"ไหนๆ โห เยอะมากอ่ะ ล้นออกไปโน่นเลยอ่า"
น้องๆออกไปส่องดูที่ผ้าม่านหอประชุม ต่างก็ทำเสียงอื้อฮื้ออ้าฮ้าอยู่
"ก็เขามาดูดาวไงค้าเด็กๆ มาๆเตรียมตัว พร้อมกันนะค้า เราออกไปทำให้คนดูประทับใจในห้องเรากันดีกว่า เต็มที่น้าทุกคน"
"เต็มที่"
นักแสดงทั้งหกคนไปยืนล้อมเป็นวงกลม ส่วนซาร่าพาน้องๆทั้งยี่สิบสี่คนไปซักซ้อมเตรียมการบอกตำแหน่งยืนแล้วพา น้องๆออกไปจากห้องแต่งตัวเบียดเสียดคนเข้าไปด้านหน้าเวทีสุด ในหอประชุมไม่มีที่ว่างเหลือแล้ว อาจารย์ต้องประกาศให้นักเรียนนั่งชิดๆกัน ส่วนด้านหน้าเหลือพื้นที่อยู่ไม่มาก ซาร่าไปกวักมือเรียกฟอร์ดให้ประกาศเคลียร์พื้นที่หน้าเวทีให้
"ตื่นเต้นกันไหมคร้าบ ตอนนี้นักแสดงของเราพร้อมแล้ว ด้านหน้าขอพื้นที่หน่อยนะครับ ถอยหลังไปนิดน้า"
ฟอร์ดประกาศก้อง นักเรียน ม ต้นด้านหน้า รวมทั้งกลุ่มของเฟียตเริ่มที่จะถอยกรูไปด้านหลัง เสียงโห่ร้องดังขึ้นเพราะซาร่าพาน้องๆเดินเข้ามาประจำที่ ยังไม่มีใครสงสัยอะไร แค่สงสัยที่ใส่เสื้อเหมือนๆกัน แต่เรื่องแต่งหน้าแต่งตั้งแต่เช้าแล้วจึงไม่เป็นที่สนใจมากนัก พอได้พื้นที่ก็ให้น้องๆนั่งประจำที่แล้วเดินกระซิบบอกทุกคน
"เต็มที่นะคะหนู ทำให้เขารู้เลยว่าเราไม่ใช่กระจอก เราคือที่สุดของปีนี้"
ซาร่าพูดซ้ำๆกับน้องๆทุกคน ส่วนริต้าก็รวมพลังอยู่ด้านบน ตอนนี้ไม่ค่อยตื่นเต้นกันแล้วเพราะผ่านการแสดงมาแล้ว เสียงนักเรียนในหอประชุมดังอึกทึกครึกโครมแม้ฟอร์ดเองจะประกาศให้เงียบเสียง ลงหน่อย แต่ด้วยจำนวนของนักเรียนทั้งหมดมารวมตัวกันอยู่ที่นี่ เพราะกิจกรรมอื่นๆเขาเสร็จกันหมดแล้ว การที่จะคุมคนส่วนมากย่อมเป็นไปได้ยาก
"พร้อมกันหรือยังคร้าบ พร้อมที่จะดูการแสดงที่เป็นที่สุดของงานวันนี้กันหรือยังคร้าบ ถ้าพร้อมแล้ว ขอเสียงปรบมือหน่อยเร๊ว"
พอเสียงประกาศจบลงไฟบนเวทีก็ดับพรึ่บลง เสียงกรี๊ดดังสนั่นขึ้นทันที นักแสดงออกมายืนประจำที่แล้ว ไฟบนเวทีค่อยๆสาดสว่างทีละดวง ไฟแสงสีก็กระพริบขึ้นสาดแสงใส่ด้านหลังของนักแสดงเสียงกรี๊ดยังดังไม่ยอมตก ทันทีที่เสียงดนตรีดังขึ้น ทางเฟียตก็ไม่อาจจะนั่งอยู่ได้ คว้ากล้องวีดีโอมาจากเบนซ์ ลุกขึ้นก่อนใคร แต่เฟียตนั่งอยู่ริมๆทางกราบซ้ายนักเรียนคนอื่นไม่ได้สนใจดูจึงยังไม่มีคน ลุกตาม พอการแสดงเริ่มขึ้นนักแสดงหันหน้ามาทำท่าเมื่อเช้า เสียงร้องของนักร้องดังขึ้น เพื่อนๆทั้งยี่สิบสี่คนก็ลุกขึ้นทำท่าเหมือนคนบนเวที คราวนี้เสียงนักเรียนกรี๊ดดังกว่าเดิม บางคนถึงกับทนนั่งต่อไปไม่ได้ลุกขึ้นมาแสดงอาการกระโดดโลดเต้นออกมาเหมือนดูคอนเสิร์ต เสียงกรี๊ดที่ดังกระหึ่ม ท่าเต้นของคนบนเวทีก็เรียกร้องความสนใจมากพอแล้ว เสื้อมีการเปลี่ยนใหม่ ใบหน้าโดนไฟสาดระยิบระยับเหมือนเอาเพชรมาโปรย ส่วนน้องๆด้านล่างก็วาดลวดลายกันอย่างเต็มที่แม้จะได้ไม่ดีเท่าข้างบนแต่ก็ สร้างความฮือฮาให้กับผู้ชมเป็นอย่างมาก ส่วนคนบนเวทียิ่งเต้นยิ่งเข้าขากัน ท่าทางลีลาไม่ต้องห่วงแล้ว จากที่ใส่เต็มที่ ก็เพิ่มความเต็มที่เข้าไปอีก
"กรี๊ดดด ไม่ไหวแล้วค่า"
อาจารย์วารุณีลุกขึ้ก่อนใครในคณะคณาจารย์ออกลวดลายเต้นทันที นักเรียนเห็นก้พากันเต้นตาม เสียงกรี๊ดอย่าให้ได้พูดถึง มันดังมาก ดังจนไม่แน่ใจว่าเสียงเพลงจะดังเท่า ฟอร์ดให้สัญญาณคนคุมเครื่องเสียงเพิ่มเสียงของเพลงให้ดังขึ้น ยิ่งเสียงเพลงดัง เสียงกรี๊ดก็ไม่ยอมแพ้ ท่าที่เรียกเสียงกรี๊ดได้มากที่สุดยังเป็นท่ากระตุกบั้นเอวแล้วย่อตัวลง พอถึงพื้นก็เอามือตะปบพื้นอย่างแรง คนข้างหลังก็มาคร่อมกระตุกเอวอยู่ ผู้ชมที่ยังไม่เคยดูถึงกลับกระโดดโลดเต้นไปโดยไม่รู้ตัว คนที่เคยดูแล้วก็ทำเช่นกัน กรี๊ดสนั่น การเคลื่อนไหวบนเวทีสอดคล้องกับน้องๆทั้งยี่สิบสี่คนด้านล่างเพราะคนคิดท่าเต้นให้คือเพื่อนๆเอง และเวลาซ้อมก็ซ้อมอยู่ด้วยกัน แม้จะไม่แน่นเท่าคนแสดงแต่ก็พอรู้ว่าท่าต่อไปเป็นท่าอะไร เสียงกร๊ดดังไปเป็นกิโลหอประชุมตอนนี้เข้าไม่ได้แล้วในระยะหลายร้อยเมตร คนที่อยู่ด้านนอกก็อยากจะดันเข้ามาดู การแสดงที่ยาวนานถึงหกนาทีครึ่งมันเนินพอที่นักเรียนหลายคนจะเสียงแหบแห้งไป แสงแฟลชวูบวาบ คนที่มีโทรศัพท์มือถือที่ถ่ายวีดีโอได้ก็ยกขึ้นมาสลอน พอการแสดงจบลง เสียงกรี๊ดก็ยังไม่ยอมหยุด
:กอด1: :กอด1:
เขียนโดย eiky
-
"เอาอีก เอาอีก กรี๊ดดดด"
เสียงแทบเรียกเป็นเสียงเดียวกัน น้องๆด้านล่างกระโดดกอดกันเหมือนชนะกีฬาโอลิมปิก ส่วนด้านบนก็กระโดดโลดเต้น อาจารย์วารุณีตอนนี้ขึ้นไปอยู่บนเวทีแล้ว ร้องไห้ออกมากอดจูบนักเรียนทุกคน ริต้ากับซาร่าเองก็ออกมากระโดดโลดเต้นด้วย ประสบผลสำเร็จเกินคาดหมาย เด็กสร้างเกิดจริงๆ เกิดแบบใครก็ฉุดไม่อยู่แล้ว พอผู้อำนวยการมามอบรางวัลก็กล่าวชมเชยกอดนักเรียนทุกคนบนเวที อาจารย์วารุณีเองร้องไห้ออกมา ตั้งแต่สอนมาไม่เคยรู้สึกอิ่มหัวใจปลื้มจนน้ำตาไหลออกมาเองแบบนี้มาก่อน ริต้ากับซาร่าเองก็กอดกันร้องไห้อยู่ เฟียตเองยืนยิ้มอยู่หัวใจพองโตถ่ายวีดีโอซูมเอาเฉพาะหวานใจของตัวเอง ยิ่งดูยิ่งหัวใจเต้นแรง เขาโชคดีมากที่ได้ญี่ปุ่นมาครอบครอง คนอย่างญี่ปุ่นไม่สมควรแม้แต่น้อยที่เขาจะสร้างความร้าวรานให้ไม่ว่ากรณีใดๆ เพราะเขารู้แล้ว ตระหนักแล้วว่าคนตัวเล็กที่ยืนเด่นหน้าตาน่ารักกว่าใครในตอนนี้ เป็นหัวใจของเขา เป็นหวานใจของเขาเพียงคนเดียว ไม่มีใครมาทดแทนได้
"ไปๆไอ้เสือก่อนที่เมียมึงจะโดนใครอุ้มไปก่อน"
เบนซ์ดันหลังเฟียตให้ไปหาญี่ปุ่น เฟียตได้สติรีบเดินไปหลังเวที
"แม่หมีๆ"
เข้าไม่ถึงตัวแต่ก็พยายามเรียก ญี่ปุ่นไม่ได้ยินเพราะเสียงดังอึกทึกครึกโครมมาก นักเรียนที่ดูการแสดงจบแล้วต่างมารออออยู่หลังห้องแต่งตัวเพื่อจะรอเจอนักแสดง ห้องสี่ทับสี่ถูกตอมกันทุกคน พอดีญี่ปุ่นเหลือบมาเห็นเฟียต
"อ่า พ่อหมีขาวๆ"
"มานี่ๆ แม่หมี"
กวักมือเรียกญี่ปุ่นพยายามมุดออกมาจากวงล้อมของเพื่อน พอถึงตัวเฟียตก็ลากมือไปทันที
"ไปหนายอ่าพ่อหมี"
"ออกไปจากโรงเรียนก่อนเดี๋ยวโดนเหยียบตาย"
"เอ๋ ครายจาเหยียบอ่า"
"เอาน่า เดี๋ยวพ่อหมีพาไปกินติม"
"อ่า อิอิไปเนะ ไปๆ"
เดินตามทันที เฟียตออกทางด้านหน้าเอาหน้าญี่ปุ่นซุกเข้าสีข้างของตัวเอง พยายามเดินก้มหน้าให้เร็วเพราะบางคนจำได้ก็ร้องทักออกมา ญี่ปุ่นเองก็เดินลำบากแต่ก็ไม่ว่าอะไรเดินตามแรงลากของเฟียตออกไป กว่าจะออกมาจากโรงเรียนได้ก็เล่นเอาเหงื่อตก
"อ่า เหนื่อยอ่าพ่อหมีขาว"
"ไปร้านโน้นกันคนไม่เยอะ"
รีบจูงแขนญี่ปุ่นเข้าไปในร้านไอติม ทันทีที่ก้าวเข้าไป นักเรียนที่รอคิวซื้ออยู่ก่อนก็กรี๊ดออกมาเสียงดัง เฟียตชะงักแล้วถอยหลังทันที
"กลับห้องเราก่อนดีกว่าแม่หมี เดี๋ยวพ่อหมีออกมาซื้อให้"
"เขากรี๊ดไมอ่า เค้าโตะใจเนะ"
"เขากรี๊ดมึงนั่นล่ะ เห็นไหมดังแล้วนะ มีแต่คนกรี๊ด"
"อิอิ ดีเนะ เค้าชอบ เอาอีกเนะ"
"เฮ้ย ไม่ได้ เดี๋ยวมีคนแย่งแม่หมีจากพ่อหมีไป ไม่ยอมเว้ย"
"เอ๋ ครายจะมาแย่งอ่า เค้ามะไปหนายเนะ เค้าจาอยู่กะพ่อหมีขาวคนเดียวอ่า"
เฟียตหยุดกึกลง หันมาตาหวานเยิ้มคว้าตัวของญี่ปุ่นมากอดทันที
"อ่าถนนน้า อายเขาอ่าพ่อหมี"
อายเป็นด้วย เสียงกรี๊ดดังไล่หลังมาเฟียตตัดใจรีบลากญี่ปุ่นกลับห้องไป ก่อนที่จะไม่มีโอกาสเพราะเด็กนักเรียนที่ออตามออกมาเยอะเหลือเกิน เฟียตต้องหลบซ้ายเข้าตามซอกตรอกเพื่อไปห้องตัวเอง ดังใหญ่แล้วน้าญี่ปุ่น
อิอิ มันเกินอ่า เหอๆๆๆ เลยต่อมาอีกนิ๊ดนึงเนะ
-
:z13:
:pig4: :pig4: :pig4:
-
:z2: :z2: :z2: :z13:
-
สนุกสุด ๆ บรรยายเก่งมาก o13 o13 o13
อัดวีดีโอไว้ใช่ปะ เอามาแบ่งดูบ้างสิ :impress: :impress:
:m3: :m1:
-
น่ารักอ่าาาา :o8: ซุปเปอร์สตาร์ตัวจริงเสียงจริงเลยญี่ปุ่น เกิดมาเพื่อสิ่งนี้จริงๆ :jul3:
-
กรี๊ดดดดดดดดดดด
กรี๊ดอีกรอบค้าาา
ได้ใจสุดๆ ก็คงจะเป็นอาจารย์วารุณีนี่แหละ
ว้ากกกกกกก
ลืมวัยเลยนะอาจารย์
อิอิ
-
:L1:เด็กน่ารักก็งี้แหละ
-
น่ารั๊ก....ไม่ไหวแล้วววววว.......
พ่อหมีเตรียมรับศึกหนักล่ะกัน....แฟนคลับตรึม...
-
^V^ ญี่ปุ่นน่ารักที่สุด น่ารักจริง ๆ เลยไอ้ตัวเล็ก
-
อ่า แม่หมีดังใหญ่แล้ว :impress2:
-
ยาวได้ใจเลยตอนนี้ แถมปุ่นก็ได้ใจหมีขาวไปเต็ม ๆ อีก
ไม่แค่รักแล้วแหละ หลงหัวปักหัวปำไปแล้วพ่อหมีเอ๋ย
-
ปุ่นน่ารักอีกแล้วอะ
-
วีดีโอที่ถ่ายน่ะอยู่หนาย มาแบ่งดูหน่อยอยากเห็น สงสัยต้องประมูลแล้วมั้ง
:m20:
:m20:
:m20:
:L1:
:L1:
:L1:
-
ที่สุด ค่ะ ที่สุด :man1:
น่ารักกันทั้งห้องเลย 4/4 :-[
วีดีโออยู่ไหน ส่งมาด่วน
-
กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด
ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด
ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด
ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด
กรี๊ดอย่างยาวนาน สิริรวมกัน เป็น 10 นาที
แอร๊ยยย น่ารักมั่ก มาก ๆๆๆ เลยอ่าเรื่องนี้ เขียนได้
สนุกฮา อ่านแล้วยิ้มตลอดเลยค่ะ
ฉากแข่งแบด กะงานโรงเรียนก็เขียนได้สนุก มีอารมณ์ ร่วมาก ๆ
ขอปรบมือ อีก พันครั้ง ให้คุณอิ๊กนะคะ
ปลื้มน้องญี่ปุ่น ปลื้ม พ่อหมีขาวว เมิ่กกก
หลังเรียนจบแล้ว ไรเตอร์อย่าใจร้ายกะพ่อหมีขาวเค้าเนะ
หาคนใหม่ให้หมีดำเหอะ อย่ามาแย่งพ่อหมีขาวเรยย
อ่า แฟนคลับ ใจจิขาดด 555555
เม้นแรกค่ะ ขอเม้นท์ยาวหน่อย เป็นกำลังใจนะคะ
-
ตอนนี้ยาวดีจัง อ่านแล้วได้ใจมาก ๆ บรรยายบรรยากาศได้รู้สึกสนุกจริง ๆ
ปุ่นก็ยิ่งน่ารักเข้าไปใหญ่ ยิ่งอ่านยิ่งหลงปุ่นขึ้นทุก ๆ วัน เลย อิอิ
-
แอร๊ยยยยยยยยยยยยยยยยยย~ คอมโบ้เซ็ทสะใจมากกกก
อ่านแล้วองค์ลงประทับ สั่นผับๆร้อนๆหนาวๆ ก็เด็กมันน่ารัก
ดงบังชิดซ้าย ซุปเปอร์จูเนียร์ชิดขวา
.....สี่ทับสี่มาแว้ววววววว......
เป็นปลื้มแทนซาร่ากับริต้ามากๆ เด็กมันดี ไม่ลืมกัน
แล้วก็ฮาไอ้พวกเพื่อนๆเฟียต เป็นปลื้มใหญ่ เดินตามกันหน้าบานเชียวนะยะ
ฟอร์ดก็เอาหน้ามาก... ใครๆก็อยากเป็นพี่ของญี่ปุ่น
ใครเป็นเฟียตก็ปลื้มล่ะว้า แฟนเรามีดี แต่มันก็น่าหึงน่าหวงญี่ปุ่นจริงๆนะเออ
+1 ให้ความความองค์ของอิ๊ค อ่านแล้วมีความสุขเหมือนทุกตอนน้า
:กอด1:
-
ญี่ปุ่นน่ารักเนะ :impress2:
อย่างนี้เฟียตคงไม่กล้าทิ้งปุ่นไปไหนหรอก :man1:
สักสงสารหมีดำซะแระ :impress3:
แต่ก้ตัดใจซะเต๊อะ
เดี๋ยวก็หาใหม่ได้เองเนะ :z10:
-
ขอบคุณนะตะไรเตอร์ อ่าน ตอนนี้ยาวได้ใจ ชอบอย่างเเรง อ่านเเล้ว ขนลุกอะ อลังการณ์มาก ชอบๆเเละยิ่งชอบมาก ความหวานของ พ่อหมี+เเม่หมี น่ารักอ่า เค้ากลับห้องกันเเล้วเย้ +1 ให้ไรเตอร์ ทะลุไปหา พ่อหมี + เเม่หมี คุคุคุ
-
กรี๊๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดด
น้องญี่ปุ่นน่ารักเนะ
เพ่เฟียตก็น่ารักเหมือนกัน
-
น้องน่ารักเกิ้นนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนน :m3:
ไม่มีคำบรรยาย กด+1ให้พี่อิคดีกว่า :กอด1:
-
แม่หมีน่ารักที่สุดเนะ อิอิ....คราวนี้พ่อหมีต้องตามติดทุกฝีก้าวแล้วแหล่ะ ท่าทางแฟนคลับเยอะเกิ๊นนนน
-
น่าร๊ากกกกอ่ะจ้า อย่างงี้เฟียถึงถอนตัวไม่ขึ้นอ่ะนะ
:จุ๊บๆ:
สงสารโฟคอ่ะ หาคู่ให้โฟคด้วยสิ หุหุ
-
:impress2: :impress2: :impress2:
-
:mc4: ฉลองให้ห้องสี่ทับสี่ด้วยค่า.....
มีดาราแจ้งเกิดอีกเพียบ......เด็ก ๆ มีความสามัคคีน่ารักจัง...
ถ้าพี่เป็นครูประจำชั้น...ก็คงซึ้งจนน้ำตาไหลเหมือนกัน... :impress:
ต้องบอกว่า....นู๋ญี่ปุ่นเป็นโซ่ข้อกลาง (คุ้น ๆ ม๊ะ) จริง ๆ นะ
สามารถเชื่อมโยงคุณครู เพื่อน ๆ และ พี่ ๆ เข้าหากัน.... :give2:
:เฮ้อ: หลงรักนู๋ญี่ปุ่นอย่างถอนตัวไม่ขึ้นแล้วววว...
น้อง eiky o13 แต่งได้สนุกอย่างต่อเนื่อง.....
อ่านไปให้ความรู้สึกเหมือน....มีเสียงกรี๊ดดดดก้องอยู่ในหูเลย
:จุ๊บๆ: ดาราดัง กะ น้อง eiky :L1:
กด + ให้เจ๊ดันทั้งสองด้วยค่ะ :L2:
-
สงสัยครานี้ ป๋าเบิร์ด หรือบี้ ต้องร้อนๆหนาวๆ กันมั่งแล้วแหละ
เจอหนูปุ่น ดาวรุ่งพุ่งแรงเข้าไป อิอิ ดังเป็นพลุแตกเลย
อ่านแล้วคิดว่าอ่านเรื่องความรักของซุปเปอร์สตาร์อยู่เลยนะเนี่ย
งานไหนงานนั้นเลยญี่ปุ่น แฟนคลับล้นหลาม
ดีใจอย่างสุดซึ้งจริงๆได้อ่านตอนหวานๆของพ่อหมีแม่หมีบ้างแล้ว
รอตอนต่อไปอย่างใจจดใจจ่อจ๊ะ
ปล. ไรเตอร์บรรยายได้สมจริงมากเลย เราอ่านแล้วนึกว่าตัวเองไปงาน
ร.ร. ญี่ปุ่นด้วยเลย สุดยอดจ๊ะ
-
โอ้ ตอนนี้ยาวจุใจมากค่ะ
ญี่ปุ่นน่ารักได้อีกอ่าาาาาาาา -,.-
-
ฟินาเล่โคตรๆอ่ะ
อ่านแล้วอย่างกับหลุดไปอยู่งานโรงเรียนญี่ปุ่นด้วยเลย
:กอด1:คุณอิ๊ก สุดยอด
-
เพิ่งเข้าอ่านนะคะ
ชอบน้องญี่ปุ่นนะ
ตกลงใครเป็นพระเอกอะ
หมีขาวหรือหมีดำ
แต่คงเป็นหมีขวานะ
เดียวไปแอบอ่านตอนท้ายก่อน
:bye2:
-
ชอบมากเลยครับ........................เอาอีกๆๆ
-
อาจารย์วารุณีลุกขึ้ก่อนใคร
เอิ่ม ! ฮ่าๆ
ญี่ปุ่นน่ารักมากครับ :L2:
-
ญี่ปุ่นดังใหญ่แล้วเน้อ
แต่เฟียตเล่นเป็นม้านี่งานถนัดเลยสิ
ญี่ปุ่นขี่ทุกวัน 55+
-
555++
พี่เฟียตทำไงดีเนี่ย
ปุ่นดังใหญ่แล้ว
ธรรมดาคนชอบก็เยอะยิ่งตอนนี้ซวยไปเลย
กร๊ากกกกก
-
พี่อิ๊ก ไม่ได้มาตั้งสองวัน คอมเสีย
ได้มาวันนี้คุ้มเลยค๊าบ
ขนลุกจริงๆ แถมน้ำตาจะใหลชอบคับ
ญี่ปุ่นกับเพื่อนๆได้เกิดแล้ว
ชอบครับบอกไม่ถูกแล้ว
-
นึกว่าญี่ปุ่นไม่ธรรมดาแล้วนะ นี้ ทั้งห้อง เลย อิอิ
:L2: :L2: :L2:
-
อ่านจากที่คุณ eiky บรรยายแล้ว เหมือนเข้าไปอยู่ในสถานการณ์จริงเลย
อ่านแล้วมีความสุขมาก ซึ้งจนน้ำตาไหล อินไปกับซาร่า+ริต้า+ครูวารุณีด้วย
แล้วพ่อหมีขาวมีรางวัลอะไรให้แม่หมีบ้างล่ะจ๊ะ .... :haun4:
-
จะมาหรือเปล่าวันนี้อ่ะ
-
ญี่ปุ่นดังใหญ่เลย หุๆ
-
ดังใหญ่แล้วญี่ปุ่น..
คราวนี้พ่อหมีคงได้หวงเพิ่มขึ้นอีกแน่ ๆ ..
-
สุดยอด ของสุดยอด ของสุดยอด ค่ะ o13 o13 o13 o13
-
ดังมากๆแล้วนะคะน้องญี่ปุ่น
พี่เฟี๊ยตเก็บน้องเข้ากระเป๋าเร็วเข้า ฮ่าๆ
เดินให้ถึงห้องแล้วค่อยจัดการน้องนะคะ อิอิ
ตอนนี้โฟคหายไป ไปหลบเลียแผลใจเปล่าอ่า
-
กลัวความวุ่ยวายจะตามมาพร้อมความดังน่ะสิ :L2:
-
เข้ามารอ ญี่ปุ่น..
มาเร็วๆน๊า
-
มา ไม่มา
มา ไม่มา
มา นะมา
(http://g111111.tarad.com/shop/g/g111111/img-lib/spd_20091019110804_b.jpg)
ลูกของพ่อหมีขาวกับแม่หมีอ้วน
อิอิ น้าร้ากกก
เค้าเป็นบ้าไปแล้ว
:-[
-
เพื่อนบอกว่าเรื่องนี้สนุกมาก
แต่ยังไม่ได้อ่าน
ขอแวะมาเม้นท์ก่อนแระกัล
-
เพื่อนบอกว่าเรื่องนี้สนุกมาก
แต่ยังไม่ได้อ่าน
ขอแวะมาเม้นท์ก่อนแระกัล
แอบตามเค้ามาหราาาา ตะเอง
-
กำลังไล่ตามอ่านอยู่
ญี่ปุ่นสุดยอดมาก
เหนือยแทนเฟียต555
ไปอ่านก่อนนะ เดี่ยวจะตามให้ทันเลย คอยดู
:bye2:
-
ญี่ปุ่นน่าร๊ากกกกกกกกกกกกกกกก >///<
ชอบเรื่องนี้จังค่ะ อ่านทีไร ยิ้มได้ตลอด
แวะมาปูเสื่อรอครอบครัวตัวหมี -,.-
-
ขอบคุณที่รักน้องญี่ปุ่นนะคร้าบ จุ๊บๆๆ
เพราะเธอคือ.........หวานใจ
พอกลับถึงห้องญี่ปุ่นก็ทำตัวเหมือนเคยขึ้นไปนอนบนเตียงดิ้นแด่วๆอยู่ เฟียตเองก็กระโดดขึ้นเตียงบ้าง
"ไหนมาให้พ่อหมีกอดหน่อยดิ ไม่ได้กอดเป็นอาทิตย์"
"อิอิ คิดถึงเค้าหราพ่อหมีขาว"
"คิดถึงดิ"
"เค้าก็คิดถึงถึงเนะ คิดถึงหมีขาวน้อย อิอิ หนายอ่า"
ล้วงมือลงต่ำหาที่หมายเช่นเคย เฟียตเองก็ตามใจไม่ขัดข้อง นับจากนี้รู้แล้วว่าถ้าขัดใจคนตัวเล็กมันทรมานเพียงใด
"คืนนี้เราทำรักกันไหมแม่หมี"
"อิอิ จาเจ็บไหมอ่า เค้ากลัวเจ็บเนะ"
"เดี๋ยวพ่อหมีทำเบาๆ"
"เนะ แต่ต้องไปอาบน้ำก่อนเนะ เค้าเหนียวตัวอ่า"
"แล้วจะกินไหมติมอ่ะ"
"กินเนะ พ่อหมีจะไปซื้อให้เค้าหรา"
"อือ อาบน้ำก่อนดิ เดี๋ยวกูไปซื้อให้"
"มะเอาอ่า เค้าอยากอาบน้ำกะพ่อหมี"
บทจะอ้อนขึ้นมาก็ทำเป็น ทำหน้าย่นใส่ เฟียตกอดแน่นกว่าเดิมพรมจูบตามหัว
"อือ งั้นไปอาบน้ำกัน เดี๋ยวไปซื้อให้"
"อิอิ"
กระเด้งตัวขึ้นจากเตียงทันที รีบสลัดเสื้อผ้าออกจากร่าง
"จะล้างยังไงเนี่ย เบ้าตาดำเชียว"
"เห็นพี่คนสวยบอกเอาครีมทาหน้าทาเนะ แล้วเช็ดออก"
"เหรอ งั้นอาบน้ำก่อน ไหนดูซิ มีรอยอะไรป่ะ พ่อหมีไม่ได้เจอตั้งนาน"
"อิอิ มะมีเนะ เค้าอยู่ห้องเค้าอ่า มะค่อยอาบน้ำนานเนะ เค้าไม่มีคนเล่นด้วย"
เป็นงั้นไป ว่าแล้วก็คว้าหมับไปที่น้องชายของเฟียตที่พองตัวเต็มที่พร้อมสู้ทันที
"อิอิ ทำไมแข๊งแข็งเนะ"
"แข็งดิ ก็กูไม่ได้รีดออกมาเป็นอาทิตย์แล้วนะ"
"เอ๋ ทำมายอ่า"
"อ้าว ก็เมียไม่อยู่นิ จะให้รีดออกยังไงวะ คืนนี้ล่ะจะรีดออกสักสามทีดีไหมแม่หมี"
"อ่า เค้าเขินเนะ พ่อหมีขาวอ่า เอาสี่ๆ"
ทำ ท่าอาย แต่ไม่ยอมปล่อยมือกว่าจะอาบน้ำเสร็จก็มือเหี่ยวไปตามๆกัน เพราะคนตัวเล็กเล็งอยู่แต่น้องชายของเฟียต เผลอหน่อยไม่ได้คว้าหมับๆ พอจะไม่ให้เล่นคนตัวใหญ่ก็กลัวว่าจะงอน แต่พอให้เล่นก็กลัวว่าจะอดใจไม่ไหว
"เห็นมะ บอกแล้วให้รีบๆอาบ มึงนี่นะ มือเหี่ยวเลย"
"อ่า ก็เค้าจาเล่นน้องชายหมีขาวอ่า"
"เว้ย เดี๋ยวตอนนอนค่อยเล่น"
"ตอนนอนก็นอนเนะ จามาเล่นทำมายอ่า"
"กวนตีนนะแม่หมี ใส่เสื้อผ้าเร็วๆ จะได้ไปกินติม"
"อิอิ ทาแป้งๆ"
ลง ไปนอนแผ่บนเตียงอย่างสบายใจ เฟียตได้แต่ส่ายหน้าเอากระป่องแป้งเด็กมาโรยตัวให้ พอเสร็จก็สวมเสื้อผ้าเดินตามกันออกมาตอนแรกเฟียตจะไปซื้อไอติมให้แต่ญี่ปุ่น ไม่ยอมเพราะไม่อยากจะอยู่คนเดียว ทั้งคู่ใส่กางเกงขาสั้น กับเสื้อยืด ญี่ปุ่นใส่เสื้อยืดของเฟียตที่ตัวโคร่งเดินนำหน้าคนตัวใหญ่ไปแล้วอย่าง อารมณ์ดี
"เอ่ทำไมยังมีคนเหลืออยุ่เนะ"
ทำหน้าสงสัยเพราะนักเรียนยังยืนออกันอยู่เต็มร้านรวงแถวหน้าโรงเรียน รถบัสของทั้งสองโรงเรียนพันธมิตรก็ยังไม่ออกไปจากบริเวณโรงเรียน
"เอ้ย ไม่ได้ๆ งั้นแม่หมีรอตรงนี้ล่ะ เดี๋ยวกูไปซื้อเอง มีหวังไม่ได้กลับห้องแน่ๆ"
เฟียตบอก แล้วให้ญี่ปุ่นยืนคอยอยู่ตรงระหว่างซอย ญี่ปุ่นก็ว่าง่ายยืนเอ๋อๆรออยู่
"กรี๊ดดด"
เสียงกรี๊ดให้เฟียตดังลั่น เพราะทุกคนจำหน้าเขาได้ กว่าจะเบียดเสียดเข้าไปซื้อไอติมได้ก็เล่นเอาเหงื่อตก
"เอ้ย นั่นน้องญี่ปุ่นนี่หว่า"
เสียงร้องดังขึ้นจากลุ่มนักเรียนโรงเรียนบีที่ยืนคอยดักแซวเด็กโรงเรียนอื่นอยู่
"น่ารักว่ะเฮ้ย ยิ่งไม่ใส่ชุดนักเรียนยิ่งน่ารัก"
ไม่พูดเปล่าปรี่เข้าไปหา
"น้องญี่ปุ่น มายืนคอยใครคร้าบ ไปกินหนมกะพี่ไหม"
"นั่นดิ น่ารักๆแบบนี้อ่ะ ระวังโดนฉุดน้า"
"เอ๋ ทำมายอ่า เค้ายืนมะได้หรา"
ทำหน้างงๆไม่เข้าใจในจุดประสงค์
"ทำไมน่ารักจังเลยคร้าบ น้องญี่ปุ่น มีมีแฟนยังอ่า เป็นแฟนพี่ไหมคร้าบ ถ้าเป็นแฟนพี่ พี่ย้ายมาเรียนด้วยเลยน้า"
สามสี่คนล้อมวงญี่ปุ่นอยู่ คนตัวเล็กไม่ได้กลัวหรือประหม่าแต่อย่างใด แต่งง
"หือ มะบอกอ่า"
"อ้าวทำไมล่ะคร้าบ"
"เค้าขี้เกียจคุยกะคนแปลกหน้าเนะ พี่มะหล่ออ่า"
เสียงเพื่อนๆหัวเราะคนที่ทำท่าเวอร์เกินคนอื่น
"เอ้ย พี่ไม่หล่อแล้วใครหล่ออ่ะน้องญี่ปุ่น พี่นี่ล่ะสุดๆแห่งยุคแล้ว"
"แอ่ะ ฝามีเค้าหล่อกว่านี้เนะ โน่นๆมาแล้ว พ่อหมีขาวๆ"
แหวกวงล้อมออกมาทันที เฟียตตาเขียวมาแต่ไกล
"มันทำอะไรวะแม่หมี"
เสียงมาก่อนตัว ตานี่ถลนออกมานอกเบ้า
"เค้ามาคุยเนะ แต่มะเอาอ่าเค้ามะคุย เค้าเหนื่อย"
"เฮ้ย มาวอแวอะไรเมียกูวะ"
"แป่ว ไม่มีอะไรคร้าบ แค่ทักน้องน่ารักเฉยๆ"
พอเห็นว่าเฟียตหน้าตายังไงรูปร่างสูงแค่ไหนเด็กพวกนั้นก็ถอยกันกรู
"ยอมว่ะ แม่งหล่อโคตรๆ"
เด็กกลุ่มนั้นบ่นออกมาแล้วเดินหนีไป
"หนอย เผลอหน่อยไม่ได้นะพวกแมงหวี่แมงวันนี่ ไปแม่หมี รับกลับเดี๋ยวมีคนมาวอแวอีก"
"อิอิ หนายอ่าติมเค้าอ่า"
"อ่ะ"
เฟียตยื่นไอติมโคนใหญ่ๆที่ทำมาจากเครปกรอบๆใส่ไอติมหลายลูกลงไปราดหน้าด้วยน้ำสตอแบรี่ของชอบของญี่ปุ่น พอคว้าได้ก็งับทันที
"หย่อยเนะ พ่อหมีมะกินหรา"
"ฮื่อ มึงกินเถอะ กูไม่อยากกินของหวานก่อนนอน ขี้เกียจลด"
"อ่า จริงเนะ งั้นพ่อหมีแบ่งเค้ากินดิ เค้ามะอยากอ้วนคนเดียวอ่า"
"เอามาดิ"
"เค้ากินก่อนเนะ"
ว่า แล้วก็เลียไอติม พระเจ้าจอร์จเลียทั่วเลยไม่เหลือที่ว่างให้เฟียตแทะบ้างเลย เฟียตโน้มตัวลงมาเอาหน้ายื่นมาใกล้ๆไอติม แลบลิ้นออกมาเลียไอติมที่เปื้อนบนนิ้วที่จับเครปอยู่ของญี่ปุ่น
"อ่า พ่อหมีอ่า"
อึ้งไปยืนนิ่งอยู่
"ติมรสไรน้า ทำไมเค็มๆ"
"อิอิ รสญี่ปุ่นเนะ"
"อร่อยที่สุดในโลกเลยน้า"
"อ่า พ่อหมีขาวอ่า เค้าเขินเนะ"
เฟียต เอามือมาจับโคนไอติมแล้วดึงออกจากมือของญี่ปุ่น มองจ้องตาคนตัวเล็กที่หลับตาปริบๆอยู่ เฟียตโน้มหน้าเข้าไปใกล้ๆแล้วเอาลิ้นเลียไปที่ขอบปากของญี่ปุ่น คราบไอติมที่เป็นวงรอบปากหายไปทันที
"อิอิ เค้าอายอ่าพ่อหมีขาว"
ปากบอกว่าอายแต่แย่งเอาไอติมมาทาทั้งปากเลยที่นี้ เฟียตอมยิ้มออกมา
"เค้าทำบ้างเนะ"
ญี่ปุ่น บอกหลังจากที่เฟียตทำเหมือนเดิมรอบสอง ยื่นไอติมให้เฟียต เฟียตเองก็ทำบ้าง แม้จะตัวเล็กกว่าแต่เฟียตก็โน้มค้อมตัวลงต่ำ ญี่ปุ่นค่อยแลบลิ้นออกมาแตะไปตามขอบริมฝีปากของเฟียต
"โว้ย เฮ้ย อะไรมันจะหวานกันขนาดนั้นวะ"
เสียงแซวดังมาจากขางหลังเฟียตยืดตัวขึ้น เพื่อนๆของเขานั่นเองเดินมาครบเซ็ท
"โห่มึง นี่มันถนนนะเว้ย ไม่อายใครเลยนะ รักบังตาจริงๆ"
เบนซ์เป็นต้นเสียงพาเพื่อนแซว
"นั่นดิ โหกล้ามากนะมึง ดูดปากกันริมถนนเลย"
"เว้ย อิจฉากูอ่ะดิ ไปแม่หมีเราไปทำที่ห้องดีกว่า"
เฟียตร้องไปเขินหน้าแแดง
"มึงจะไปไหนวะ ไปแดกเหล้าห้องกุนี่ ฉลองหน่อยเว้ย"
ฟอร์ดร้องขึ้นในมือมีถุงขวดโซดาอยู่เพราะเหล้ามีอยู่แล้วที่ห้อง
"เฮ้ย ไม่เอาโว้ย วันนี้จะกกเมีย"
"ไอ้ห่า เมียมึงมันไม่ไปไหนหรอก จริงไหมไอ้เปี๊ยก ไปกินเหล้ากะกูไหม กูมีหนมให้มึงด้วยน้า"
เบนซ์เข้าใจหาอะไรมาล่อ ญี่ปุ่นหูผึ่งทันที
"เอ๋ หนมไรอ่าพี่เบนซ์"
"หนมฝรั่งเว้ย นังซาร่ามันให้มา"
"เอ๋ ทำไมพี่คนสวยมะให้เค้าอ่า"
"อ้าว ให้ได้ไงวะ ก็มึงกลับก่อนอ่ะ ไปดิ เดี๋ยวซื้อหมึกย่างให้กิน"
"พอเลย ไอ้เชี่ยเบนซ์ อย่ามาหลอกล่อซะให้ยาก"
เฟียตร้องขัดเพื่อนๆ
"เอ๋ พ่อหมีขาว ทำมายพ่อหมีขาวมะไปกินเหล้ากะเพื่อนอ่า เค้าอยากดูเนะ"
เข้าใจหาข้ออ้าง แต่ในหัววาดไว้ปลาหมึกๆอยู่
"จะดีเหรอแม่หมี"
"เนะ เค้ามะว่าเนะ เดี๋ยวเค้าไปเฝ้าน้า"
"อือ เอางั้นเหรอ งั้นไปก็ได้แต่ไม่ดึกเนอะ"
พอตกลงปลงใจว่าจะไปกับเพื่อนโดยมีคนตัวเล็กติดไปด้วยก็ตรงไปยังห้องของเบนซ์ที่อยู่กับจี๊ปและฟอร์ด
"อ่า เหม๊นเหม็นอ่าห้องพี่เบนซ์อ่า"
พอเข้าห้องไปก็คอมเมนต์ห้องเขาเลยเอามือบีบจมูกหลังจากทำฟุดฟิดอยู่
"เหม็นแป๊ะไรวะ เขาเรียกกลิ่นหนุ่มโสดเว้ย"
"อิอิ รกอ่า เนอะพ่อหมีขาวเนอะ รกกว่าห้องเราอีกเนอะ"
ได้แต่หัวเราะออกมาเฟียตยังไม่วางมือจากบ่าของญี่ปุ่น
"อ่าเตียงพี่เบนซ์หรา อิอิ"
ปรี่ไปขย่มเตียงเขาทันที
"มีทีวีด้วยเนะ เอ๋ อันนั้นอารายอ่า วิทยุหรา"
เดินรอบห้องแต่ก็ไม่มีใครว่าอะไร มีเสียงตอบจากเจ้าของห้องบ้างประปรายว่าอันนั้นคืออะไรอันนี้คืออะไร ส่วนพี่ๆก็ตั้งวงกันแล้ว
"หนายอ่าหมึกย่างเค้าอ่า"
พอเห็นรุ่นพี่กินเหล้าก็ทวงของกินทันที
"น่านกูว่าแล้ว รับผิดชอบเลยนะมึงไอ้จี๊ป หลอกมันดีนัก"
"อ้าว ซวยกูอีก ลุงจะขายป่ะวะวันนี้"
"ไม่รู้เว้ย ลงไปเลยมึง"
เฟียตขู่แล้วกระดกแก้วเหล้าเข้าปาก
"ไม่เอาหน่อยเหรอไอ้เปี๊ยก"
เบนซ์ชวนแต่ญี่ปุ่นทำหน้าย่นใส่
"ฮื่อ กินเหล้ามะดีน้า พอพ่อเค้าบอกเดี๋ยวเรียนมะเก่ง"
"ฮ่าๆๆ กูเรียนเก่งเว้ย"
"แอ่ะ พี่เบนซ์หราเรียนเก่ง เห็นพ่อหมีขาวบอกว่าพี่เบนซ์ชอบลอกการบ้านเนะ"
"อ้าว ไอ้นี่เผากูซะงั้น"
ญี่ปุ่นอยู่นิ่งไม่เป็นคลานรอบวงเหล้า พอจี๊ปกลับมาพร้อมปลาหมึกย่างคนตัวเล็กก็เงียบเสียงไปเพราะมัวแต่เคี้ยวปลาหมึกอยู่
"ไหนกูกินบ้างดิ"
เฟียตเริ่มกึ่มเหล้าหันมายิ้มหวานให้ญี่ปุ่น
"อ้ำ"
ยื่นไม้เสียบปลาหมึใส่ปากเฟียตทันที
"เว้ย บาดตาบาดใจ"
"เอ๋ ทำมายอ่า"
ทำหน้างงใส่แล้วเคี้ยวปลาหมึกหมุบหมับ
"อย่ามาหวานให้กูเห็นมากดิวะ อิจฉาเว้ย"
ฟอร์ดร้องออกมาบ้าง
"อิอิ มะต้องอิจฉาเนะ ก็พี่ฟอร์ดมะมีแฟนเนะ ก็มะหวานดิ"
"เออ ให้มันได้อย่างนี้"
ฟอร์ดกระฟัดกระเฟียตยกแก้วเหล้าเข้าปาก
"พ่อหมีขาวๆ เมาแล้วหรา"
มุดเข้าไปในตักของเฟียตเอาหน้าลอดเข้าไปใต้วงแขนเอาข้อศอกเท้าพื้นเอาหน้าซุกอยู่แถวๆเป้ากางเกง เฟียตเองก็โอบไว้
"ฮื่อยัง มึงง่วงแล้วเหรอ"
"ยังเนะ เค้ายังมะง่วงพ่อหมีขาวกินต่อได้เนะ"
ไม่ ได้สนใจเพื่อนๆเลย คลอเคลียกันอยู่กลางวงเหล้า เพื่อนๆพอเห็นบ่อยก็เริ่มที่จะชินสายตา ญี่ปุ่นเองก็ยุกยิกอยู่ตลอดเวลา พอดิ้นไปดิ้นมาสักพักก็นิ่งเงียบไป ซุกอยู่ตรงหว่างขาของเฟียต
"กูไม่แปลกใจเลย ทำไมมึงถึงรักมันมากขนาดนี้"
เบนซ์พูดขึ้น มองด้วยสายตาที่ยินดีกับเฟียต
"นั่นดิ เด็กบ้าอะไรวะ น่ารักฉิบหายเลยว่ะ ทำไมตอนนั้นกูไม่จีบมันก่อนมึงวะ"
"เฮ้ย ช้าไปแล้วเพื่อน ตอนนี้ใครหน้าไหนก็ไม่ได้เว้ย ของกูคนเดียว"
เฟียตเริ่มเสียงเหน่อ
"มึงดูมันดิ กินง่ายนอนง่ายแบบนี้ เว้ยอิจฉาเว้ย"
เบนซ์ ร้องออกมา แล้วยกแก้วเหล้ากรอกพรวดลงคอไป พอกินไปสักพักก็พากันเริ่มพูดอ้อแอ้ เบนซ์เมาหนักกว่าเพื่อน เฟียตเองก็เริ่มกึ่มหน้าแดงจัด
"ไอ้เปี๊ยก เปี๊ยกเว้ย กลับห้องเรา"
เฟียตเขย่าตัวญี่ปุ่น
"อื้อ"
ดิ้นเปลี่ยนท่าเป็นกุ้งพันหลักทันที นอนขดอยู่รอบเอวของเฟียต
"แม่หมี ตื่นๆกลับห้องเรา"
"เฮ้ย มึง ไม่ให้มันนอนนี่วะ มันคงเหนื่อย"
ฟอร์ดพูดขึ้น
"ไม่ได้เว้ย นอนในดงเสือแบบนี้กูไม่ไว้ใจ"
เฟียตพูดแล้วช้อนตัวของญี่ปุ่นขึ้น
"เออ มันเบาขึ้นเยอะเลยนี่หว่า ไอ้จี๊ปมึงยังไม่เมาใช่ไหม มาจับตัวมันให้ขี่หลังกูหน่อยดิ"
เฟียต หันไปหาจี๊ป รายนั้นค่อยๆลุกมาพยุงร่างของญี่ปุ่นให้ทาบบนหลังของเฟียต หน้าพาดมาที่บ่าของเฟียต คนตัวใหญ่ก็เกี่ยวขาไว้กับเอวตัวเอง แล้วลุกขึ้นช้าๆเดินออกจากห้องไป อากาศในตอนหลางคืนไม่ร้อนมีลมเอื่อยๆพัดมา ร่างของคนตัวเล็กที่หลับไหลไปด้วยความเหนื่อยอ่อนอยู่บนหลังของคนตัวใหญ่ น้ำลายยืดออกมาเลอะเต็มบ่าแต่เฟียตเองก็ไม่ได้ว่าอะไร
"มึงรู้ไหม กูรักมึงมากนะ รักมากเสียจนไม่อยากให้มึงไปไหนเลย"
พอ โดนลมก็รู้สึกไม่มึนหัวมากนัก เฟียตพูดลอยลมขึ้นมา ค่อยๆเดินแต่ละก้าวอย่างช้าๆ เพราะไม่อยากให้สะเทือนคนบนหลังที่กำลังทำปากจุ๊บจั๊บอยู่ พอถึงห้องก็ค่อยวางร่างของญี่ปุ่นลงกับเตียงอย่างแผ่วเบา เฟียตเองก็ขึ้นไปกอดกระชับร่างของคนตัวเล็ก หวานใจของเขาเอาไว้ในอก พรมจูบทั่วใบหน้าแผ่วเบา ยิ่งอยู่ใกล้ยิ่งมีความสุข ยิ่งสัมผัสยิ่งโหยหา นี่เขาเรียกว่ารักใช่ไหม ถ้าใช่ รักมันหมดใจไปตั้งนานแล้ว
:กอด1:
เขียนโดย eiky
-
แอร๊ยยยยย มาจริงๆด้วย
ร้ากกคนแต่งจริงวุ้ย
:กอด1:
-
แว้กกกกกกกกกกกกก
อารายนะ
มะเอา จะเอาสี่
+55555555
ไหวไหมเนี่ย พ่อหมี
อิอิ
-
กลับมาหวานกันแล้วววววววววววว
:mc4: :mc4: :mc4: :mc4:
น่ารักเนอะ
หวานไม่มีใครเกิน
อยากเห็นปุ่นหึงจังจะเป็นยังไงคิดไม่ออกจริงๆๆๆ
น่ารักอ่า อิจฉามว๊ากกก
-
ว๊ายน่ารักกันจัง
คิดตอนหมีขาวเรียนจบไม่ออกเลย
แล้วหมีขาวไม่เตรียมเอนท์สะท้านเหรอ เดี๋ยวไม่ติดน้า
-
โอ้ยไม่ไหวแล้ว น่ารัก
ไรเตอร์ด้วยน้า :pig4:
-
รักมากเดี๋ยวมีลูกหัวปีท้ายปีหรอกกร๊ากๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
-
หวานเว้ยยย ชอบ ๆ ๆ
-
หวานไม่แคร์ใครเลยนะคู่นี้
ขอบคุณ eiky +1 ที่มาเพิ่มความหวานให้
-
พี่อิคอ่ะ หวานมาหลายตอนล่ะ มดขึ้นคอมแล้วรู้ป่าวเนี้ย :-[
กอดพี่อิค :กอด1:โทษฐานทำตัวน่ารัก
-
อ่านต่อไม่ไหวแล้วค่ะ.....ฆ่ากันหัั้ยตายเลยดีก่า....อิจฉามั๊กมาก.....หวานไม่เกรงใจชาวบ้านตาดำๆ.....อิอิ...
น่ารักที่ซู๊ดดดด
-
โคตรหวานเลย
คนอ่านรู้สึกเหมือนเพื่อนๆของเฟียตเลยคือรู้สึกอิจฉาในความรักของพ่อหมีขาวกับแม่หมีอ้วน
อ่านไปก็ใจหายนิดๆ ยังไม่อยากให้เฟียตจบไปจากโรงเรียนเลยอ่ะ
อยากหยุดเวลาไว้เท่านี้
แต่อีกใจก็อยากรู้เหมือนกันว่าตอนที่เฟียตจบไปแล้วจะเป็นยังไงต่อไป
โฟค...จะทำยังไง?
ญี่ปุ่นจะหวั่นไหวมั้ย?
พีเอส อยากบอกว่าชอบตอนจบของตอนมาก
:กอด1:
-
หวานเว่อร์..น่ารักที่สุด.. :m3:
อ่านไปยิ้มไป.
น้องญี่ปุ่นน่ารักเนอะ..
-
หวานกันจริงๆ อิๆ :กอด1:
-
บรรยายอารมณ์หลังอ่านตอนนี้จบไม่ถูก
รู้แต่ว่ารู้สึกดีมากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก
ขอบคุณสำหรับเรื่องราวที่น่ารักมากๆเรื่องนี้นะค้า ^^
-
ชื่อตอนก็หวาน เนื้อเรื่องก็หวาน น่ารักเนะ อิอิ :-[
-
:really2: :really2:
น่ารักมากอ่ะ...ชอบๆๆๆๆๆๆ.....
ญี่ปุ่นน่ารักมากๆๆ.....
อ่านแล้วชื่นใจไม่เครียดเลยอ่ะ......
ขอบคุณนะครับ...ที่ลงให้อ่านบ่อยๆๆๆๆๆๆ....ชอบมากเรื่องนี้เข้ามารออ่านทุกวันเลยครับ.....
สนุกมากๆๆๆๆๆๆๆ..................... :กอด1:
:L2: :3123: :L1:
เป็นกำลังใจให้นะครับ....
-
:กอด1: น่ารักอ่ะ :L2:
อิจฉาโว้ย!!!!!!! :interest:
-
แอร๊ยยยยยยยยยยยยยย ทำไมน่ารักได้ขนาดนี้!
:m1: :-[
-
รักญี่ปุ่นหมดใจไปตั้งนานแล้ววววววว
กรี๊ดดดดดด เลิฟฟที่สุดดดดด
น่ารักมากมายยยยคู่นี้้
อ่านแล้วมีความสุขมากกกกก ชอบบบบบ
มาต่อเร็วๆนะคะ
ขอบคุณนะคะ คุณ eiky ที่แต่งเรื่องดีดีให้ได้อ่านกันนน
:กอด1:
-
:o8: :-[ :impress2:
:pig4: :pig4: :pig4:
-
:L1:
-
มดขึ้นท่วมจอ :-[
-
หวานแบบนี้ไม่มีอายเพื่อน คนอ่านละอายแทน คนเขี่ยนนี่สงสัยน้ำตาลเกาะเป็นแช่อิ่มแล้วมั้ง
-
วิ๊ววววววววววว
หวานจริงอะไรจริง
อิจฉาคู่นี้จริงๆ
-
ตอนนีว๊านหวานนนน :-[
-
น้องญี่ปุ่นนนนน..... :กอด1:
อย่างงี้ คงไม่ใช่หวานไม่แคร์สื่อหรอกเนอะ
แต่ มันใสมากกกกก ....
น่ารักเนะ (เลียนแบบญี่ปุ่น ฮ่า ฮ่า )
-
ญี่ปุ่นน่ารักมากกก
ใครเห็นก็รักก็หลง
ตอนนี้น่ารักที่สุดเลยง่ะ
3 ไม่เอา จะเอาสี่เหรอคะญี่ปุ่นลูกมี้ :z2:
-
หวานซะไม่มีเลย อะไรจะน่ารักกันขนาดนี้
อ่านแล้วอยากเข้าไปนั่งอยู่ในวงเหล้าด้วยเลยอ่ะ
-
น่ารักจังหวานเหมือนชื่อตอนจริงๆ
ถ้ามีใตรมารักเราแบบนี้มั่งจะเป็นไงบ้างนะ
-
เห็นอย่างงี้ เดีี๋ยวเพื่อนๆ คงต้องรีบหาแฟนกันบ้าง
-
หวานนนนนได้อีกกกกก -///-
หวานกันจนไม่ไหวจะอิจฉาแล้วค่ะ
น่ารักโฮกกกก -,.-
-
กรี๊ดดดดด น่ารักมากมาย สุดยอด
รักกันแบบนี้แหละดีแล้ว เฟียตคู่กับญี่ปุ่นดีที่สุด
-
ก๊าก................. ไอติมรสญี่ปุ่น โฮก..........
หมั่นไส้จริงคู่นี้
น้องโฟค เจ๊ยังมั่นคงนะจ๊ะ Y_Y
ช่วงนี้น้องภูมิมันมาก ลืมน้องญี่ปุ่นไปเลยอ่ะ
-
ญี่ปุ่นน่ารักทุกตอนเลย เฟียตก็รักและหวงน้องมากขึ้นทุกทีเหมือนกัน
รักกันดี ๆ นะ อ่านตอนนี้แล้วซึ้งในความรักของเฟียตที่มีต่อปุ่น
:L1: :L1:
-
อ่านไป ยิ้มไป หวานกันไปไหนนี่ ชอบมากมายอะ
ขออย่าดราม่าแบบภูิมินะ ปล่อยเขาเครียดไปรายนั้น
-
มีความสุขกับพ่อหมีขาวกะแม่หมีไปด้วยจริง ๆ....
นู๋ญี่ปุ่น....ใสบริสุทธิ์....น่ารักเหมือนเดิม.... :oni1:
พ่อหมีขาวต้องดูแลน้องดี ๆ น้า......อิจฉานะเนี่ยยยย... o17
:จุ๊บๆ: นู๋ญี่ปุ่น กะ น้อง eiky อย่างแรงงงง :L1:
-
มัยยังไม่ลงให้อ่านอีกเหรอออ อยากเจอญี่ปุ่นแล้วเนะ
-
แวะเข้ามาปลุกน้องญี่ปุ่นไปเคารพธงชาติด้วยกัน
แอะ แต่ลืมไปเฟียตก็มี (=w=)
คริคริ :z1:
-
U R My Sweetheart
"พ่อหมีขาวๆ ทำไมเมื่อคืนมะทำรักกันเนะ"
พอตื่นมาตอนเช้าประโยคแรกที่ถามก็วนเวียนอยู่แต่เรื่องที่ค้างในหัว
"หือ"
เฟียตงัวเงียอยู่เพราะเป็นวันเสาร์ไม่อยากจะตื่นแต่เช้านัก
"อิอิ งั้นเค้าขี่ม้าเองน้า"
"อือ"
"แต่ไปอืออึ๊ก่อนดีกว่าเนะ อิอิ"
คลานลงจากเตียงไปแล้วไปเข้าห้องน้ำ เฟียตก็นอนอุตุต่อไป พอคนตัวเล็กเดินออกมาจากห้องน้ำก็มาขึ้นคร่อมทันที
"อ่า หมีขาวน้อยตื่นแล้วเนะ อิอิมามะมาให้เค้าขี่ซะดีๆ"
จับพลิกดูอย่างพิจารณา
"เลียๆ"
"อือ"
ยังนอนหลับตาอยู่
"มะเอาดีกว่า ขี่ม้าเลยเนะ อิอิ"
ไม่พูดพร่ำทำเพลงขึ้นขี่ทันที
"อ่า มันมะเข้าอ่าพ่อหมีขาว"
"ทาออยดิ"
แหมทำเป็นหลับ แต่ในใจก็ลุ้นอยู่ ญี่ปุ่นพยักหน้าแล้วเดินไปเอาเบบี้ออยมาทาที่น้องชายของเฟียต
"อ่า เจ็บเนะ เจ็บอ่าพ่อหมีขาว"
"หือ อดทนดิแม่หมี เราไม่ได้ทำรักกันนานนี่"
"อดทนเนะ"
ว่าง๊ายง่ายพยายามยื้อยึกอยู่จนมันเข้าไปได้
"อึ๊ อื่อ"
กัดฟันอยู่เพราะเจ็บจริงจัง
"แอ่ะ เจ็บอ่า เค้ามะอยากขี่แล้วเนะ"
"มาๆพ่อหมีจัดการเอง"
เฟียตประคองร่างลุกขึ้นพลิกให้ญี่ปุ่นนอนลง
"เหม็นอ่า พ่อหมีขาวยังมะได้แปรงฟันเนะ แอ่ะ ห้ามพูดน้า"
เบี่ยงหน้าหนี เฟียตเม้มปากไว้ลืมไป
"อือ"
หันไปตั้งหน้าตั้งตาทำต่อไป
"เอ๋ แล้ววันนี้เราจาปายหนายอ่า"
ยังมีหน้ามาถามอีกคนตัวใหญ่กำลังอารมณ์กระเจิดกระเจิง เฟียตส่ายหน้าห้ามไม่ให้พูด ญี่ปุ่นก็ทำตาม
"อือ เจ็บอ่า"
"อีกแป๊บเดียวน้า แม่หมี"
ทีนี้เวลาจะพูดก็เอาหน้าซุกลงที่ซอกคอของญี่ปุ่นรายนั้นตวัดเท้าเกี่ยวเอว ไว้ มือสองมือก็กอดคอไว้แน่น เฟียตเองก็เอื้อมมือไปปลุกอารมณืของญี่ปุ่น หนอนน้อยก็ตื่นตัวเต็มที่
"อ่า"
ร่างกระตุกพร้อมกันทั้งสองคน
"พ่อหมีขาวอ่า ยิงจรวดในตัวเค้าอีกแล้วอ่า เดี๋ยวเค้าท้องน้า"
"หือ อยากมีลูกไม่ใช่เหรอแม่หมี"
"อิอิ เนะ เอาอีกๆ เค้าอยากมีลูก"
ทำเป็นเล่นไป คนตัวเล็กดิ้นพรวดพราดอยากจะมีลูกซะงั้น
"เดี๋ยวไปล้างก่อน พ่อหมีจะได้แปรงฟันด้วยไง"
เฟียตอุ้มญี่ปุ่นไปทั้งอย่างนั้น คนตัวเล็กก็กอดคอไว้แน่นเอามือสางผมของเฟียตเล่นอย่างสบายอารมณ์ เฟียตเองก็ทำความสะอาดให้เป็นอย่างดี ญี่ปุ่นนั่งร้องเพลงอิ๊กคิวซังอยู่ พออาบน้ำเสร็จก็อกมากระโดดขึ้นเตียง
"น่าน ไปเอาผ้าเช็ดตัวมาก่อนดิแม่หมี เตียงเปียกนะเว้ย"
"อ่า เค้าลืมเนะ"
รีบลุกขึ้นมาเอามือปัดน้ำออกจากเตียงแต่ช้าไปแล้ว เตียงเปียกเป็นวงกว้าง พอเอาผ้ามาให้เฟียตเช็ดตัวให้ ญี่ปุ่นก็ยืนนิ่ง เอามือคว้าหมับไปที่เดิม ที่ที่ตัวเองชื่นชอบ
"จะเอาอีกเหรอแม่หมี"
"เนะ เค้าจาได้มีลูกไวไว อิอิ"
"มาจูจุ๊บก่อน"
เฟียตเชยคางคนตัวเล็กขึ้น ญี่ปุ่นก็เงยหน้าขึ้นอย่างว่าง่าย เฟียตทาบริมฝีปากลงมาอย่างเชื่องช้า เกมรักดำเนินต่อไป แม้คนตัวเล็กจะเจ็บแต่ก็อดทน อดทนเสียทุกเรื่อง สรุปเป็นไปตามเป้าของญี่ปุ่นที่วางไว้ตั้งแต่เมื่อคืน สี่รอบ!!
"อ่า พ่อหมีไม่ไหวแล้ว ขาอ่อนเลยกู"
เฟียตนอนแผ่อยู่กลางเตียง ส่วนตัวตัวเล็กก็นอนซุกอยู่ใต้รักแร้ของเฟียต
"เค้าก็สั่นเนะ หิวด้วยอ่าพ่อหมีขาว"
"อือ ไปอาบน้ำก่อนป่ะ เดี๋ยวเราลงไปกินข้าว"
ปากพูดไปอย่างนั้นแต่ตายังหลับอยู่หายใจรวยระรินทั้งสองคน จนเผลอหลับไป
"ปังๆๆ ไอ้เฟียตเว้ย ไอ้เฟียต"
เสียงทุบประตูดังขึ้นหลายทีติดกัน
"หือ ครายอ่า"
"อือ"
เฟียตงัวเงียไปเปิดประตูลืมไปว่าไม่ได้ใส่อะไรเลย
"เชี่ยเอ้ย!!!"
"เว้ยเฮ้ย!!!"
เพื่อนๆของเขาเองครบเซ็ทเฟียตพอเห็นหน้าเพื่อนถึงรู้ตัวรีบปิดประตูใส่หน้า ทันที ตาลีตาลานกลับมาคว้ากางเกงใส่แล้วไปเอาผ้าห่มคลุมร่างให้ญี่ปุ่นที่กำลังนอน โก่งตูดอย่างสบายอารมณ์อยู่
"เชี่ย!!! มีอะไรวะมาหากูแต่เช้า"
"ไอ้ห่า เช้าบ้านมึงดิ นี่มันบ่ายสองแล้ว โหล่อกันจนลืมวันลืมคืนเลยนะมึง"
เบนซ์ไม่ได้มองหน้าเฟียตแต่มองลอดใต้แขนมาดูคนที่นอนอยู่บนเตียง
"กูเข้าไปหน่อย"
ฟอร์ดผลักประตูให้เปิดกว้างขึ้นแล้วพากันดันเข้าห้องมาทันที
"เอ้ย เมียกูนอนอยู่มึงออกไปก่อน"
"ห่าไรล่ะ นอนก็นอนไปดิ มึงทำอะไรมันวะ หน้าซีดเชียวนะมึง"
"นั่นดิ มองเข้ามาเห็นก้นขาวๆว่ะ ฮ่าๆ"
"ไอ้ห่า กูขอเปลี่ยนเสื้อผ้าก่อนได้ไหมวะ ออกไปก่อน"
"ไอ้นี่ ทำเหมือนไม่เคยเห็นของพวกกู ทีแบบนี้จะมาอายนะมึง"
เฟียตจนใจเพื่อนๆกระจายไปทั่วบริเวณห้องแล้ว
"มีอะไรวะ"
"กูว่าจะชวนมึงกับไอ้เปี๊ยกไปสวนผึ้งว่ะ พอดีมี๊กูได้บัตรพักฟรีมา เนี่ยกูยืมรถป๊ามาได้"
จี๊ปบอกปากพูดแต่สายตายังมองอยู่ที่ร่างของคนตัวเล็กที่เริ่มดิ้นแล้ว
"อือ เดี๋ยวถามมันก่อน"
"เอ้ย เปี๊ยกๆ"
"เอ๋ อารายอ่า เค้าหิวข้าวน้า เอาขาหมูน้า"
ดูทำท่าเข้าเพื่อนๆพากันอมยิ้ม
"เออ ตื่นก่อนดิ"
เฟียตอายหน้าแดง
"หือ เอ๋ พี่เบนซ์มาทำไรอ่า พี่ฟอร์ด กะพี่จี๊ปด้วยอ่า"
"ไปเที่ยวกันไอ้เปี๊ยก ไปค้างคืนนึงพรุ่งนี้กลับเย็นๆ"
"ที่หนายอ่า"
ขยี้หน้าตาแล้วลุกขึ้นนั่ง
"ไปสวนผึ้ง สวยนะมึงมึงแกะให้ไล่จับด้วยนะ"
"เอ๋ จริงหรา อิอิ ไปๆ ไปเนะ"
"หึหึ กูว่าแล้วเชียว"
เบนซ์หัวเราะออกมา
"ไปอาบน้ำดิแม่หมี"
"เอ๋ แล้วพ่อหมีอ่า มะอาบน้ำกะเค้าหรา"
เฟียตอายหน้าแดง
"เว้ยเฮ้ย อาบน้ำด้วยกันด้วย อะไรจะปานนั้นไอ้เสือ"
"เอ๋ พี่เบนซ์มะเคยอาบน้ำกะแฟนหรา อิอิ ลืมเนะ พี่เบนซ์มะมีแฟน"
หัวเราะออกมา
"ไอ้เปี๊ยก!!!"
ตาถลนใส่เพื่อนๆทุกคนหัวเราะทันที
"มึงเข้าไปก่อนไป เดี๋ยวพ่อหมีตามเข้าไป"
"เนะ"
พระเจ้าจอร์จลุกขึ้นทันทีเอามือกุมญี่ปุ่นน้อยเอาไว้แล้วเดินส่ายตูดอาดๆเข้าไปในห้องน้ำ สายตาของเพื่อนๆทุกคนวาวระยับขึ้นมาทันที
"เอ้ย!! ไอ้เปี๊ยก!!!"
เฟียตร้องไม่เป็นเสียง เพื่อนๆทุกคนอ้าปากค้าง
"อารายอ่า เร็วๆน้าพ่อหมีขาว เค้ารออยู่น้า"
"แม้เจ้าโว้ย นั่นก้นเหรอนั่น แม่งขาวว่ะ"
"หุบปากเลยไอ้เชี่ยเบนซ์ ส้นตีนแล้วไหมล่ะมึง"
เฟียตด่ากราดเพื่อนๆเพราะดูจากสีหน้าสีตาแล้วหื่นจัดขึ้นมาทุกคน
"แม่งอิจฉามึงว่ะ น่ารักไม่พอ ก้นขาวอีกตะหาก โอ๊ยกูไม่ไหวแล้ว"
ฟอร์ดหื่นขึ้นมาอีกคน
"ออกไปรอข้างนอกเลยพวกห่านี่ เดี๋ยวกูเตะรายตัว"
เฟียตไล่เตะเพื่อนกว่าที่จะออกไปนอกห้องได้ก็เล่นเอาเหนื่อย
"แม่หมี อย่าแก้ผ้าให้ใครดูอีกนะ"
"เอ๋ เค้ามะได้แก้ให้เค้าดูเนะ ก็พ่อหมีให้เค้าเข้ามาในห้องเองอ่า"
จุกพูดไม่ออก
"เออ นั่นล่ะ ถามพ่อหมีก่อนนะเว้ย หวงนะ"
"อิอิ เนะ หวงเค้าหรา จูจุ๊บๆ"
โน้มคอคนตัวใหญ่มาจุ๊บทันที เฟียตเองก็ได้แต่ส่ายหัว พลาดไปแล้วจริงๆกู กว่าจะอาบน้ำเสร็จก็มือเหี่ยวเช่นเคย
"เว้ย ให้อาบน้ำนะมึงไม่ได้ตอกกันอีกรอบ"
เบนซ์ล้อทันทีเมื่อเห็นทั้งสองเดินออกมาจากห้องพร้อมกัน
"ไอ้ห่า หุบปากไปเลยมึง"
"ไอ้เปี๊ยก ทำไมก้นขาวจังวะ"
ฟอร์ดหันมาถามญี่ปุ่นที่เดินตามเคี้ยวลูกอมอยู่หมุบหมับ
"แอบดูเค้าหรา นิสัยมะดีน้า"
ทำหน้าย่นใส่
"เออ เห็นไหมมึง เมียกูนะเว้ย"
"เออน่าก็มันขาวจริงนี่หว่า ไปๆรีบไปเดี๋ยวค่ำ"
กว่าจะออกจากห้องมาได้ก็สี่โมงกว่าแล้วจี๊ปเป็นคนขับรถสลับกับฟอร์ดส่วน เบนซ์ เฟียตและญี่ปุ่นนั่งหลัง เฟียตนั่งตรงกลางคั่นไว้เพราะกลัวว่าเบนซ์จะคิดไม่ซื่อเพราะสายตามันวาวอยู่ ตลอดเวลา
"มืดแล้วอ่า เค้าหิวแล้วอ่าพี่จี๊ป"
"กินหนมไปก่อนดิ ไอ้เบนซ์เอาหนมให้มันหน่อยดิวะ"
จี๊ปร้องบอกรายนั้นก็ล้วงเข้าไปในเป้หยิบกระป๋องมันฝรั่งทอดออกมายื่นให้
"อิอิ พ่อหมีขาวกินๆ"
ยื่นใส่ปากให้เฟียตก่อน
"ป้อนกูบ้างดิวะไอ้เปี๊ยก"
เบนซ์ทำตาปริบๆ
"ส้นตีนนี่ แดกเองดิวะ"
"อ่าป้อนก็ได้เนะ ป้อนพี่เบนซ์ได้ไหมอ่าพ่อหมี เดี๋ยวพี่เบนซ์เสียใจเนะ"
ยังไม่ได้รอคำอนุญาติตัวก็พาดตักเฟียตยื่นมือหยิบมันฝรั่งทอดไปให้เบนซ์แล้ว
"เอ้ย"
ร้องห้ามแต่ไม่ทันซะแล้ว
"อ่า ป้อนกูบ้างดิวะไอ้เปี๊ยก"
คนข้างหน้าเอี้ยวตัวมาบอกบ้าง
"เอ๋ ทำมายอ่า เค้าเหนื่อยเนะ"
"นั่นดิไอ้ห่า ป้อนกูนี่ไอ้เปี๊ยก กูขับรถมือไม่ว่าง"
"เอาใหญ่เลยนะพวกมึงกูไม่น่ามาเลยว่ะ"
เฟียตบ่นอุบอิบ
"เอาน่าไอ้ห่า อย่าหวงนักเลยวะ มึงมีเด็กมาคนเดียวนี่หว่า จะปล่อยให้พวกกูอิจฉาตายเลยรึไง"
จี๊ปพูดออกมาเฟียตเงียบไป
"อ่ะ พี่จี๊ป กินๆ"
โน้มตัวไปเกาะเบาะแล้วยื่นใส่ปากให้จี๊ป ทุกคนหัวเราะชอบใจอยู่ยกเว้นเฟียต
"มานี่ๆแม่หมี อยู่นิ่งๆ"
"เนะ"
ว่าง่ายเหมือนกัน เฟียตเอาตัวมากอดหอมอยู่ เพื่อนๆตาเขียวขึ้นมาทันที แซวกันมาตลอดทาง กว่าจะถึงราชบุรีก็เกือบสองทุ่มไปแล้ว
"อ่าสวยเนะ"
พอลงรถได้ก็ยืนมองรอบๆตัวที่พักที่เปิดไฟสว่างสวยงามอยู่เบื้องหน้า หลังจากเข้าห้องพักเสร็จก็เอากีตาร์กับถุงขนมออกมานั่งที่ลานหญ้าหน้าห้อง พัก แม้จะเป็นห้องเดียวมีเตียงใหญ่เตียงเดียว ปกติต้องจ่ายค่าเข้าพักเพิ่ม แต่แม่ของจี๊ปจัดการให้หมดแล้ว มีการสั่งอาหารรอลูกชายอีก หวานปากญี่ปุ่นไปเลย
"เอ้ยเห็นดาวด้วยว่ะ"
เบนซ์ร้องขึ้นนั่งลงแหงนหน้ามองดาวที่ระยิบระยับอยู่ทั่วท้องฟ้า
"พ่อหมีขาวๆ ไหนอ่าแกะอ่า เค้าอยากดูเนะ"
ร้องขึ้นทั้งที่นอนอยู่บนตักของเฟียต
"มันนอนแล้วดิดูดาวไปก่อน"
"เย็นๆเนะ"
"อ่ะใส่เสื้อพ่อหมีก่อน"
"ไปถามเขาดีกว่าว่ะว่าก่อกองไฟได้ไหม"
"ไม่น่าได้นะมึง"
"กูเป็นใครวะ เดี๋ยวให้มี๊จัดการ"
จี๊ปแสดงความใหญ่โตออกมาแล้วเดินเข้าไปที่พัก สักพักก็เดินออกมา
"เห็นไหม ทำไมจะไม่ได้ แต่เขาจะเอากระบะสังกะสีมารองว่ะ เดี๋ยวหญ้าเขาตาย"
"ก็ยังดีวะ ดีกว่าไม่มี เอาเฮ้ย มาๆร้องเพลงกันหน่อย"
ว่าแล้วก็เอากีตาร์โปร่งออกมาดีดเป็นจังหวะ เบนซืเป็นคนดีดกีตาร์จี๊ปกับฟอร์ดเป็นคนร้องคลอกันไป ส่วนเฟียตก็นั่งจับมือกับญี่ปุ่นที่สนุกสนานกับการกินอยู่ ไฟที่ก่อขึ้นกองเล็กๆในกระบะสังกระสีเพิ่มแสงสว่างให้และยังให้ความอบอุ่น ได้อีกด้วย
"พ่อหมีขาว เค้าหนาวอ่า"
"มาเดี๋ยวพ่อหมีกอด"
คลานมานั่งตักทันที เสียงเพลงกับเสียงกีตาร์หยุดกึกลง สายตาเพื่อนมองมา
"หยุดไมอ่าเค้าฟังอยู่เนะ"
ไม่ได้สนใจคนอื่นเลย เฟียตอมยิ้มพอใจอยู่พอคนตัวเล็กนั่งบนตักก็กอดไว้แน่นพรมจูบทั่วแก้ม คนตัวเล็กก็ยุกยิกอยู่สักพักก็นิ่งไปอีกตามเคย
"กูว่ากลับไปกูไปฟาดไอ้พริกดีกว่าว่ะ ไม่ไหวแล้ว"
เบนซ์พูดขึ้นไม่อายเหมือนแต่ก่อน
"อ้าวเฮ้ย ไหนบอกจะสอยหญิงวะมึง"
"ไม่สนเว้ย หญิงชายเอาๆไว้ก่อน จะจะอกแตกตายอยู่แล้ว ห่า ทำอะไรเกรงใจเพื่อนบ้าง"
เฟียตหัวเราะออกมาเบาๆเพราะกลัวญี่ปุ่นตื่น
"ช่วยไม่ได้เว้ย คนมันมีความสุข จะปิดยังไงวะ"
"เออ แต่ไอ้พริกนี่มันก็น่ารักดีนะ เข้าท่าๆ"
"มึงก็สอยไอ้ไฟสูงไฟต่ำไปดิไอ้จี๊ป"
"เว้ยไม่เอาเว้ย กูมีคนเล็งเอาไว้แล้ว"
"ใครวะ"
เพื่อนๆหันมองเป็นตาเดียว
"ไอ้เต้ไง กูคุยกับมันอยู่หลังจากแข่งแบดฯเสร็จก็คุยมาตลอด"
"ไอ้ห่า เสือซุ่มนะมึง ได้กินมันยังวะ"
"ส้นตีนนี่ มันน่ารักนิสัยดีเว้ย"
"ไม่เก่งนี่หว่า ฮ่าๆๆ ทำมาคุย"
"มึงเองก็แดกให้ได้ก่อนเถอะ ไอ้พริกมึงน่ะ"
เถียงกันไม่มีใครยอมใคร
"ไอ้ฟอร์ด มึงไม่อยากมีบ้างเหรอวะ"
"อยากดิวะ กูมองๆอยู่ ยังไม่ถูกใจใครสักคน จะมีก็ไอ้เปี๊ยกมึงนี่ล่ะโดนใจกูสุดๆ"
"อ๊ะๆ อย่านะมึง เดี๋ยวได้แดกตีนกู"
"เออ กูแค่บอกว่ามีมันนี่ล่ะที่กูชอบ แต่คนอื่นยังว่ะ"
"ห้องไอ้เปี๊ยกยังมีคนน่ารักอีกหลายคนนี่หว่า"
เฟียตบอกกระชับกอดคนตัวเล็กแน่นขึ้น
"เออกูเห็นอยู่คนนึงที่เต้นอยู่หลังไอ้เปี๊ยกอ่ะ ชื่อไรนะ"
เบนซ์พูดขึ้น
"ไอ้ต๊อปน่ะเหรอ"
"เออนั่นล่ะ"
"ตกลงนี่มึงจะเอาห้องเมียกูทุกคนเลยเหรอวะ"
"เว้นไอ้เต้ไง"
"เออ พอจบแล้วมึงต่อที่ไหนวะเฟียต"
เบนซ์ถามขึ้นเสียงขรึมขึ้นมา
"นั่นดิ กลุ่มเรากูไม่เห็นใครเตรียมเอนท์เลยสักคน"
ฟอร์ดเสริม
"กูว่าจะเรียน ม เอกชนแถวนี้ล่ะ"
"เอ้ย จริงดิ ทำไมวะ"
"กูไม่อยากห่างไอ้เปี๊ยก ไม่อยากห่างเลยจริงๆ"
เพื่อนๆทุกคนเงียบมองหน้าเฟียตอย่างเข้าใจ
"งั้นกูไปเรียนเป็นเพื่อนมึงด้วย"
เบนซ์พูดขึ้นยิ้มๆ
"กูด้วย"
สองเสียงพูดขึ้นพร้อมกัน
"ทำไมวะ"
เฟียตถามขึ้นมองหน้าเพื่อนๆอย่างต้องการคำตอบ
"ก็กูเป็นเพื่อนมึงไง เพื่อนไปไหนกูก็ไปด้วย เรียนไหนไม่สำคัญหรอก แต่เพื่อนดีๆหายากว่ะกูว่า"
เบนซ์พูดขึ้นกินใจเฟียตยิ่งนัก จี๊ปกับฟอร์ดก็พยักหน้า
"ขอบใจว่ะ"
"เผื่อกูได้ไอ้เต้ กูจะได้ไม่ห่างมันเหมือนมึงกับไอ้เปี๊ยกไง"
จี๊ปพูดขึ้น แล้วเพื่อนๆก็หัวเราะออกมาอย่างมีความสุข ไม่ได้อยากให้ใครทำตามนะ แต่ถ้าสิ่งนี้มันเป็นความสุขแล้วล่ะก็ไม่หวงลิขสิทธิ์ เฟียตคิดในใจแล้วก็ทาบริมฝีปากลงบนหน้าผากของญี่ปุ่นที่นอนทำปากจุ๊บจั๊บ อยู่ คอยทำอยู่อย่างนั้นจนดึกแล้วจึงอุ้มร่างคนตัวเล็กเข้าไปนอน รักจริงจังหมดหัวใจ ส่วนคำพูดของเพื่อนก็กินใจเหลือเกิน มีความสุขมากแล้วแค่นี้ก็พอแล้ว มีเพื่อนรักเคียงข้าง ที่สำคัญมีหวานใจนอนอยู่ข้างๆกาย ชีวิตนี้ยังจะต้องการอะไรอีก
:L2: :L2: รักกันก็บอกกันน้า อย่าเก็บไว้ อิอิ
เขียนโดย eiky
-
^
^
^
:z13:
สรุป เพื่อนๆ พ่อหมี จะฟาดห้องแม่หมีเรียบว่างั้น
มีเพื่อนน่ารักเนอะ รักกันจริงอะไรจริง
-
รักแท้ เพื่อนแท้ อิอิ
-
น่ารักกันทุกคนเยยอะ
กอดพี่อิ๊กคิวซัง :กอด1:
-
อืม น่ารักจริงๆ
แต่ญี่ปุ่น ไม่อายหรอ อวดก้นขาวๆให้เพื่อนของแฟนได้เห็นเนี่ย :o8:
-
รัก แบบแมนๆ จริง นับถือๆ
:L2: :L2:
-
หวานกันไม่เกรงใจเพื่อนนะ แถมพลอยต้องให้เพื่อนอยากเข้าป่าเดียวกันอีก ต้องตั้งชมรมอนุรักษ์ป่าไม้แล้วมั้งสมาชิกหลายคนแล้วนี่ :m20: :m20: :m20:
-
แอร๊ยยยยยยยยย สำลักความสุขจริงๆ
อ่านแล้วอมยิ้ม นึกถึงตอนเรียนมอปลาย...แบบนี้เลย
ไม่รู้ว่าคนอื่นจะคิดยังไงนะ แต่คนอ่านคนนี้คิดว่าเพื่อนมอปลายเป็นเพื่อนที่ดีที่สุดแล้ว
เราทำหลายๆอย่างด้วยกัน มีความสุขด้วยกัน ทุกข์ด้วยกัน ทะเลาะกัน โกรธกัน แต่ในที่สุดก็กลับมาดีกัน
สิ่งที่ผ่านมาทำให้พวกเรารักกันมากยิ่งขึ้นกว่าเดิมด้วยซ้ำ
แล้วก็คนอ่านคิดว่าญี่ปุ่นเป็นเด็กดีขึ้นมาเลยอ่ะ อยู่ในโอวาสของเฟียตตลอดเลย ไม่ดื้อไม่ซนเหมือนเมื่อก่อน คริคริ
อย่างนี้เฟียตก็รักตายเลยอ่าเด้ เนอะๆ
+1 พี่อิ๊ก เค้ารักเรื่องนี้จริงจังนะเนี่ยขอบอก :กอด1:
-
หนุ่ม ๆ กลุ่มนี้น่ารักกันซะจริง ๆ
สงสัยญี่ปุ่นจะเป็นที่อิจฉาของ หญิง ๆ ซะแล้ว ดึงดูดหนุ่ม ๆ ได้ดีมาก 55+
เฮ้อ น่ารักจังว่ะ
-
น่ารักกันจริง ๆ เด็กกลุ่มนี้ โดยเฉพาะปุ่น น่ารักเชื่อฟังพ่อหมีขึ้นเยอะเลย :-[
ขำปุ่นโชว์ก้นขาว ๆ ให้เพื่อนพ่อหมีดูเลย อิอิ พ่อหมีหวงน๊า
-
หวานเนะ ชอบมากมาย
+1
-
ไปไหน ไปด้วยกัน เพื่อนกันตลอดไปเนอะๆ :m1:
ญี่ปุ่นคับ อย่าให้คนอื่นเห็นก้นดิ พ่อมีหวง 5555+
น่ารักๆๆๆๆ น่าฟัดๆๆๆๆ :o8:
-
:impress2: :impress2: :impress2:
-
อร๊ายยยยยยบย น่าร๊ากกกกกกกกก
ชอบจังเลย ตอนนี้ซึ้งมากก
กลัวจะเป็นตอนจบ อย่าเพิ่งจบน้าาา อยากอ่านอีกนานๆ
ญี่ปุ่นน่าีรัก พี่เฟียตน่าีรัก กลุ่มเพื่อนพี่เฟียตก็น่ารัก
ขอบคุณนะคะ มาต่อเร็วๆนะ ชอบจริงจังล่ะ
:-[
-
น้องปุ่นน่ารักไปมั้ย อวดก้นให้เพื่อนแฟนเห็นกันเต็มๆ ฮ่าๆ
หวานไม่ได้เกรงใจเพื่อนฝูงเลยนะคะพี่เฟี๊ยต ทำเอาเพื่อนอยากมีเด็กบ้างเรย :laugh:
ชอบพี่เบนซ์ พูดได้เต็มปากเรยนะคะว่าจะฟาดน้องพริก อิอิ
ไรเตอร์อย่าลืมเขียนตอนเค้าไปจีบกันด้วยนะคะ ลุ้นคู่นี้อยู่ :-[
-
อ่านเรื่องนี้แล้วมีความสุขจังค่ะ ขอบคุณคุณอิ๊กนะคะ (เราชื่อเดียวเลย ^^)
-
นู๋ญี่ปุ่นเนี่ย....ตั้งใจแล้วต้องทำให้ได้เนะ.... :a2:
ตั้งเป้าไว้สี่....บรรลุเป้าหมายแบบป้อแป้ตาม ๆ กันไป... o13
และแล้ว....น้อง ๆ เพื่อนนู๋ญี่ปุ่นก็ขายดีเป็นทิวแถว......
ต้องขอบใจ...พ่อหมีกะแม่หมี มาก ๆ น้า.....
ปล่อยความหวานแบบต่อเนื่อง....เต็มลิมิต...ไม่มีกั๊ก....
จน...ใคร ๆ ก็อยากมีแบบนี้บ้าง....อิจฉาวุ๊ย... o9
:L1: น้องญี่ปุ่น กะ น้อง eiky ม๊ากกกกมาก... :L1:
-
โฮกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก :m3: :m3: :m3: :m3: :m3:
น่ารักได้อีกกกกกกกกกกก :m11: :m11: :m11: :m11: :m11: :m11:
-
น่ารักกกกกกกกกกกกกกกกก :-[ :-[
ส่วนน้องไฟสูงยุให้คู่กับหมีดำดีกว่า อิอิ
-
ห้องแม่หมีนี่ป๊อบจริงๆ อิอิ... แต่น้องปุ่นไม่ได้ระวังตัวเล้ยย ได้ตายเหอะ..คริคริ
พ่อหมี แม่หมีน่าร้าก เนะ...รักกัน รักกัน :-[
-
ตกลงเฟียตกับปุ่น กลายเปนไอดอล ของเพื่อนๆพี่ๆ
เลยกลายเปนเกย์กันหมด เอาเลยหนับหนุน ช รัก ช อิอิ
-
น่ารักมากอ่ะครอบครัวหมีขาว :m3:
ชอบพวกกลุ่มเพื่อนเฟียตด้วยล่ะ..ดูจริงใจดี แถมทะลึ่งขี้เล่นอีก
ถูกของพวกเพื่อนเฟียตล่ะ ช่วยไม่ได้จริงๆนะ มีแฟนแถมโคตรน่ารักอยู่คนเดียวในกลุ่ม
ต้องเป็นเป้าให้โดนแหย่ไปตามระเบียบ ฮ่าๆ
:กอด1:คุณอิ๊ก
-
:-[ รักจริงหวังแต่งแบบนี้ เยี่ยมมาก o13
รักหัวปักหัวปำจริงๆ ญี่ปุ่นก็น่ารักซ้า มีเพื่อนแบบนี้ดีจริงๆ
จากที่ปากแข็งตอนนี้ยอมรับละเหรอเบนซ์ :laugh:
เพื่อนน้องญี่ปุ่นนี่ขายออกกันเกือบหมดทุกคนเลย
อย่างนี้ต้องยกความดีให้เฟียตกับญี่ปุ่นสินะ o18
ปล.+ได้แล้ว ดีใจๆ +1ให้ไรเตอร์คนแรกนะคะ เพราะน้องญี่ปุ่นน่ารัก :กอด1:
-
อ่านะ รักจริงไม่แคร์สื่อ :o8:
-
:pig4: :pig4: :pig4:
-
อยากมีแฟนแบบพ่อหมีจังเลย
-
อ่า เค้ารักพี่อิคเน่ะ :L1:
ฉากนี้ต้องขึ้น+18ด้วยนะแม่หมีโชว์ก้น :-[
-
:L1:
-
หวานจิงๆๆๆให้ตาย
พี่เฟีัยตโคตรๆๆๆๆน่ารักเลยอ่า
มีตอนพิเศษคู่อื่นไหมไรเตอร์อยากอ่าน
-
ยกกลุ่มเลยทีนี้ แต่ละตนที่เอ่ยออกมาน่ารักทั้งนั้นเลยนะ
ซึ้งนิดๆเลย เรื่องเพื่อนนี่จริงๆแท้และถูกที่สุดเลย
ขอบคุณมากเลยนะจ๊ะ น่ารักสุดๆไปเลยทั้งไรเตอร์และญี่ปุ่น อิอิ
-
น่ารักวุ้ย
อยากอ่านคู่อื่นๆ บ้าง อิอิ
-
น่ารักอ่ะ..
หวานซะเพื่อน ๆ อิจฉากันน่าดู.. :o8:
-
เดี๋ยวนี้ญี่ปุ่นมีการตั้งเป้าหมายด้วยอ่ะ :laugh:
ซึ้งใจกะเพื่อนๆ พ่อหมีจัง ขอให้จีบเด็กติดกันทุกคนเลยน๊า :กอด1:
-
+1 :-[ :-[
-
สนุกมากๆเลยจร้า
ชอบปุ่นมากๆ น่ารักสุดๆ
-
ขอบคุณนะคะไรเตอร์ อ่า กลับมาได้ 2 ตอน อ่านเเล้ว อบอุ่นมากอะ ใชเฟียต คิดถูก ถ้าหาได้จริงๆอะนะ สู้ๆไรเตอร์ อาการป่วยดีขึ้นเเล้วใช่เปล่า
-
อิจฉาอ่ะ อยากมีมั้ง
:กอด1:
-
Doraemon
พอกลับมาจากสวนผึ้งก็พากันหลับเป็นตายตื่นสายไปโรงเรียนไม่ทันกันทั้งสองคน
"อ่าพ่อหมีขาวเร็วๆเนะเดี๋ยวมะทันเข้าแถว"
"เออ หยิบกระเป๋าให้พ่อหมีหน่อยดิ"
"หนายอ่า แว้ก ลืมใส่ถุงเท้า"
ชุน ละมุนวุ่นวายกันอยู่สองคนพอออกจากห้องได้ก็วิ่งไม่ยอมหยุด แต่ยังไงก็ไม่ทันเพราะเพื่อนๆกำลังเคารพธงชาติกันอยู่ อีกอย่างพี่ยามหน้าโรงเรียนไม่ให้เข้าด้วย ญี่ปุ่นพยายามอ้อนอยู่แต่ก็ไม่เป็นผล
"อ่าใจร้ายอ่าพี่ วันนี้ไม่หล่อเนะ"
ทำหน้าย่นใส่ เฟียตเองก็ก้มลงจับเข่าหอบแฮ่กๆอยู่
"นักเรียน วันนี้ ผอ มีเรื่องจะคุยกับทุกคนนะคะ ใช้เวลาไม่เกินสิบนาที เชิญค่า ผอ"
อาจารย์เวรประกาศก้องนักเรียนทุกคนทำหน้าเซ็ง
"ครู ขอเวลาแป๊บเดียวนะทุกคน คืออย่างนี้ งานโรงเรียนของเราที่จัดขึ้นปีนีถือว่าประสบผลสำเร็จเป็นอย่างดี โรงเรียนพัธมิตรของเราชอบการจัดงานในครั้งนี้มาก ทางครูก็เลยตกลงกันไว้ว่าจะมีการแข่งขันกีฬากับโรงเรียนพัธมิตรของเรา และจะมีการประกวดการแสดง ไหนห้องสี่ทับสี่ยืนขึ้นหน่อยลูก ออกมาหาครูหน่อย"
ผู้ อำนวยการมองไปยังห้องสี่ทับสี่ เด็กๆทุกคนก็เจี้ยวจ้าวขึ้นมาทันที หัวหน้าห้องพาเพื่อนๆลุกออกไปยืนหน้าแถว เสียงฮือฮายังดังไม่หยุด
"รู้ ไหมนักเรียนว่าการแสดงของห้องสี่ทับสี่สร้างชื่อเสียงให้โรงเรียนเรามาก ผอ ของทั้งสองโรงเรียนชอบมาก เราจึงมีการตกลงกันไว้ว่าปลายเดือนพฤศจิกายนนี้จะมีการแข่งขันกีฬาเพื่อ กระชับสัมพันธไมตรี แน่นอนต้องมีการแข่งประกวดการแสดง ไหนญี่ปุ่นอยู่ไหน"
กลาย เป็นคนดังไปแล้ว จะว่าไปไม่มีใครไม่รู้จักญี่ปุ่นนับจากครั้งแข่งกีฬาสีแล้ว พอมาครั้งนี้ยิ่งตอกย้ำความโด่งดังเข้าไปอีกเป็นเท่าตัว ผู้อำนวยการมองหาญี่ปุ่นที่แถวนักเรียนห้องสี่ทับสี่ที่ยืนเรียงรายกันอยู่
"อ้าว ญี่ปุ่นไม่มาโรงเรียนหรือ"
ยังส่ายตามองหาอยู่
"แอ่ะ ผอ เรียกเค้าอ่าพ่อหมีขาว ผอ คร้าบ ญี่ปุ่นอยู่นี่"
ร้องข้ามหัวยามไป เสียงญี่ปุ่นก็ไม่ใช่จะเบา ทุกคนในแถวหลายพักคนหันขวับมาเป้นตาเดียว
"อ้าว มาสายหรอกรึ มาๆลูก มาหาผอ หน่อย"
เรียก ลูกเลย ผอนี่ก็ใช่ย่อยเสียงฮือฮาขึ้นทันที ญี่ปุ่นลุกขึ้นเดินไปทันที แต่เฟียตยังไม่อยากจะลุกเพราะแค่นี้ก็เป็นเป้าสายตาจะแย่อยู่แล้ว
"เอ๋ พ่อหมีขาวมะไปกะเค้าหรา"
"ฮื่อ มึงไปก่อนไปเดี๋ยวกูตามไป อายคนดิวะ"
"เอ๋ อายไรอ่า ก็ผอเรียกเนะ"
ยัง ยืนงงอยุ่เฟียตกวักมือไวไวให้ญี่ปุ่นเดินไปหาผอเพราะทุกสายตายังลุ้นอยู่ว่า ญี่ปุ่นจะไปหาผอเมื่อไหร่ อยากจะปรบมือให้ ยิ่งเด็กม ต้นยิ่งรอดูใหญ่
"เค้าไปน้า เดี๋ยวผองอน อิอิ"
ทำท่าอายๆแล้ววิ่งตรงไปหน้าเสาธงเพื่อนๆปรบมือให้กันใหญ่
"มาเร็วลูก รู้ไหมผอ โรงเรียนบีอยากได้ตัวญี่ปุ่นไปเรียนที่โน่นมาก แต่ผอเองไม่ยอม มาๆญี่ปุ่น"
เหมือนเชียร์ใส่ไมค์โครโฟนดังก้องอยู่เร่งให้ญี่ปุ่นวิ่งเร็วขึ้นตามแรงเชียร์ รั้วพุ่มดอกเทียนกั้นอยู่ด้านหน้า กระโดดแยกขาทันที
"แคว่กกก"
"แอ่ะ"
"ฮ่าๆๆๆๆๆ"
เสียง หัวเราะดังสนั่นหวั่นไหวขึ้นทันที ตายล่ะสิกระโดดแยกขากว้างไปหน่อยเป้ากางเกงเลยแตกตั้งแต่ซิปจนถึงขอบกางเกง ด้านหลัง เห้นลายกางเกงในชัดเจน
"แว้กก ฮ่าๆๆ ลายโดเรม่อน"
เสียงรุ่นพี่มหกที่อยู่ใกล้สุดโห่ร้องขึ้น ญี่ปุ่นยืนทำหน้าเอ๋ๆอยุ่ตกใจไม่ขยับตัว
"ว้าย ญี่ปุ่นของครู"
เสียงอาจารย์วารุณีร้องขึ้น เสียงนักเรียนยังหัวเราะกันลั่นพื้นที่หน้าเสาธง
"นักเรียนอย่าไปล้อเพื่อนแบบนั้นสิ ไม่เอาๆ มานี่มาญี่ปุ่นมาหา ผอ"
ผู้อำนวยการยังประกาศก้องใส่ไมโครโฟนหวังจะให้เสียงโห่ฮาเงียบลง แต่ไม่เลยเสียงหัวเราะยิ่งดังขึ้นอีกเป็นเท่าตัว
"ตายห่า เมียกู"
เฟียตอาศัยช่วงชุลมุนวิ่งหนียามเข้ามาในแถวของตัวเองอย่างรวดเร็วเพราะไม่มีใครทันสังเกต
"แอ่ะ มาหัวเราะโดเรม่อนเค้าน้า"
ทำหน้าย่นใส่เพื่อนอีกเอามือกุมตรงก้นแล้วเดินอาดๆเข้าไปหาผู้อำนวยการ
"เอาผ้ามาให้ญี่ปุ่นซิ คุณวารุณี"
ผู้อำนวยการสั่ง อาจารย์วารุณีก็วิ่งแจ้นเข้าไปในตึกทันที
"ไม่อายนะลูก พอแล้วนักเรียน ถ้าไม่หยุดหัวเราะผอจะทำโทษแล้วนะ อะไรกันเพื่อนยิ่งอายๆอยู่"
ญี่ปุ่นยังทำหน้าย่นอยู่ อายไหมมีบ้างแต่ไม่มาก เพราะหันไปคุยกับบอยอยู่ เล่าเรื่องแกะที่สวนผึ้งลืมไปเลยว่าเป้ากางเกงขาด
"ไหนผอดูหน่อยซิ ลายโดเรม่อน น่ารักจริง"
อ้าว ผอ ซะงั้นไปเสียงฮาครืนขึ้นมาอีกรอบดังกว่าเดิม เฟียตเอามือกุมหัวทันทีอายแทนญี่ปุ่น ส่วนเจ้าตัวก็หันไปให้ ผอ ดู รายนั้นพอเห็นก็อมยิ้มใหญ่
"ยังเด็กอยู่นี่นะ เอาล่ะๆ เข้าเรื่องกันเสียที มารึยังคุณวารุณี"
ผอเปลี่ยน เรื่องเพื่อให้เสียงสงบลง ต้องใช้สายตากับหน้าผากวิ้งๆสยบเสียงนักเรียน นานพอดูถึงเงียบลงเพราะครูฝ่ายปกครองไล่ตามจี้คนที่หัวเราะเข้าไปดุให้เงียบ รายตัวถึงยอมเงียบ
"เตรียมตัวไว้นะนักเรียน ปลายเดือนพฤศจิฯนี้แล้ว นักกีฬาก็ขอให้ซ้อมได้เลย ส่วนการแสดง ผอ ยกให้อาจารย์วารุณีเป็นคนดูแล อยากได้ชุดเดิมนะ ผอภูมิใจมาก เอาล่ะวันนี้ขอบใจนักเรียนทุกคนมาก แยกแถวกันได้แล้ว"
พอจบเสียงประกาศหัวหน้าห้องแต่ละห้องก็มาปล่อยแถว ของตนเอง ส่วนสี่ทับสี่ ผอเรียกเข้าไปคุยเป็นการส่วนตัว โดยที่เสียงหัวเราะยังดังไล่หลังมาแม้อาจารย์วารุนีจะเอาผ้าม่านมาทำเป็น กระโปรงให้ญี่ปุ่นคลุมเอาไว้ แต่นั่นยิ่งสร้างเสียงหัวเราะดังกว่าเดิมอีก
"แอ่ะ เหมือนกระโปรงเลยอ่าจารย์"
ญี่ปุ่นร้องขึ้นผ้าม่านสีหวานลายดอกไม้ เพื่อนๆเองก็หัวเราะ
"คลุมไปก่อนค่าญี่ปุ่น เดี๋ยวครูจะไปดูห้องธุุระการว่าพอมีกางเกงเหลือไหม รอแป๊บนะคะ"
ดูเป็นเดือดเป็นร้อนแทนเหมือนกัน พอเข้าไปนั่งในห้อง ผอก็พากันเจี้ยวจ้าวใหญ่
"อ้าว เด็กๆเงียบๆหน่อย ฟังผอนะ ตั้งแต่ตั้งโรงเรียนมา ทางโรงเรียนของเราไม่เคยมีอะไรโดดเด่นเลย มีแต่กีฬาแบดฯประเภทเดี่ยวเท่านั้นที่สร้างชื่อเสียง แต่พอมาปีนี้ รู้ไหม ผอได้หน้า รู้สึกดีใจภูมิใจกับพวกเราทุกคนมาก ญี่ปุ่น ทำดีมากลูก พวกเราทุกคนด้วยนะ รู้ไหมว่างานโรงเรียนของเราที่เพิ่งจะผ่านไป ห้องสี่ทับสี่ดังไปถึงต่างโรงเรียนแล้วนะ"
ผอ พูดขึ้นน้ำเสียงยินดีปรีดาเป็นยิ่งนัก เสียงนักเรียนก็ฮือฮาขึ้นมาทันที
"เพราะฉะนั้น งานกีฬาพันธมิตรครั้งนี้ ผอ ไม่หวังอะไรมาก เพราะเชื่อใจพวกเรา แต่อยากจะให้ทุกคนทำให้เต็มที่ เรื่องงบประมาณ ผอทุ่มไม่อั้น อยากได้อะไรก็บอกผอมาเลย นะทุกคนทำเพื่อโรงเรียนของเรา"
"เย้"
เสียงทุกคนร้องขึ้นพร้อมกัน พอดีกับอาจารย์วารุณีวกกลับมาพรอ้มกางเกงบริจาคของรุ่นก่อนๆ
"มาลองสิคะญี่ปุ่นใส่ได้ไหม"
"แอ่ะ สีหม่นๆแล้วอ่าจารย์"
"ใส่ไปก่อนนะคะ เดี๋ยวพอเลิกเรียนค่อยว่ากัน"
"แอ่ะ"
ทำหน้าย่นแต่ก็ยอมใส่ พอเดินกลับตึกเรียนก็มีนักเรียนห้องอื่นๆโผล่หน้ามาจากระเบียงตามหน้าต่าง เกาะเป็นนกแถวถนนสีลมตอนหน้าหนาวเลย แซวเสียงดังเซ็งแซ่
"เอ๋ เขาว่านายอ่าปลาดุก"
โบ้ยให้เอกไปเสีย
"แว้ก ไอ้บ้าว่ามึงนั่นล่ะ ฮ่าๆๆ กางเกงในประหลาด ลายโดราเอม่อน น่าเกลียด"
"แอ่ะ น่าเกลียดตรงหนาย แมแม่เราซื้อให้น้า น่าร้ากจาตาย เนอะบอยเนอะ"
หาแนวร่วม บอยเองทำหน้าไม่ถูกแต่ก็พยักหน้าแต่อมยิ้มอยู่
"รีบเข้าห้องกันเถอะ เสียงดังมากอ่ะ"
บอยบอกแล้วรีบจูงมือญี่ปุ่นเดินเข้าตึกไปกว่าจะฝ่าด่านไปได้ พอเข้าไปในห้องก็ตกใจเพราะมีของขวัญของฝากกองพะเนินเทินทึก
"ของเราก็มี นี่ๆของนายต๊อป"
เสียงร้องดังขึ้นอย่างดีใจ ของขวัญมีให้ทุกคน จากเด็กม ต้นบ้าง รุ่นพี่บ้าง ของขวัญจากต่างโรงเรียนบ้าง ทุกคนต่างชื่นชมแบ่งกันดูเสียงดังอื้ออึงอยู่
"แอ่ะ พ่อหมีขาวๆ"
เฟียตแอบเดินเข้ามาในห้องเพราะเป็นห่วงคนตัวเล็ก
"เป็นไงวะเปี๊ยก เปลี่ยนกางเกงแล้วเหรอ"
"เนะ เค้ากระโดดเยอะไปหน่อย อิอิ ขาดเลยอ่า"
"เออ เอากางเกงตัวนั้นมาดิเดี๋ยวไปให้จารย์เย็บให้"
"จารย์เอาไปแล้วอ่า เนี่ยใส่ตัวนี้อ่า"
"ระวังๆหน่อยดิ กูเป็นห่วงนะเว้ย"
"เนะ พ่อหมีขาวๆ นี่ๆของขวัญเค้าให้มาอ่า พ่อหมีขาวเอาไปเนะเค้าให้"
ยื่นกล่องของขวัญให้
"ไอ้บ้าเค้าให้มึงนี่ จะมาให้กูทำไมล่ะ"
"เอ๋ ก็ของๆเค้าก็เหมือนของพ่อหมีขาวอ่าแหล่ะ ยังไงพ่อหมีขาวก็ต้องถือกลับให้เค้านี่เนะ"
พูดออกไปทำหน้าซื่อๆ เฟียตยิ้มออกมาเอามือจับที่แก้มเบาๆอย่างเอ็นดู
"น่ารักจริงๆแฟนใครน้า"
"อิอิ แฟนพ่อหมีขาวเนะ"
"วี๊ด วิ้ว โว้ ไม่อายๆ เกรงใจกันบ้างพี่เฟียต"
เสียงโห่ของเพื่อนๆดังขึ้นทันทีเฟียตเองต้องรีบหอบกล่องของขวัญออกมาจากห้อง
"เอาล่ะค่านักเรียนขา ครูขอเวลาคาบแรกเลยละกัน เงียบๆนะค้า"
อาจารย์วารุณีเข้ามาในห้องก่อนใครทั้งที่ไม่ใช่คาบสอนของตน
"เรื่องงานกีฬาพันธมิตรของเรา อุ๊ย ครูตื่นเต้นมาก เรื่องทีมแสดง ครูว่าจะใช้ชุดเดิมนะคะ ส่วนเพื่อนๆที่เหลือเราก็ทำเหมือนเดิม ดีไหมค้านักเรียน"
เสียงตอบรับอื้ออึงขึ้น
"เดี๋ยวค่า ครูมีผู้ช่วย สองคนนี้และคณะจะเป็นคนดูแลการฝึกซ้อม และทุกอย่างให้ทุกคน มาค่า ริต้า กับซาร่า"
"อ่า พี่คนสวย เจ๊"
เสียงปรบมือเกรียวกราวขึ้นทันที
"เป็นไงค้า ถูกใจไหม พี่ๆทั้งสองจะมาเริ่มฝึกให้พวกเรา เอาวันไหนดีริต้า"
"พรุ่งนี้เป็นไงคะจารย์"
"พรุ่งนี้เป็นไงค้าเด็กๆ"
ทุกคนพยักหน้าตอบรับ ที่พยักหน้าไม่ส่งเสียงเพราะมัวแต่แกะขนมกินกันหมุบหมับอยู่ พอเสร็จก็เรียนกันตามปกติ ด้านชมรมแบดฯพอจะมีการแข่งขันอีกก็มีการนัดตัวนักกีฬาเข้าไปคัดตัวตอนเลิก เรียนญี่ปุ่นกับเพื่อนทั้งสองก็เดินตามกันไปหอบของไปหอบใหญ่
"เว้ยไอ้เปี๊ยก ดังใหญ่แล้วนะมึง ไหนมีอะไรกินบ้างวะ"
เบนซ์ร้องทักมาแล้วปรี่เข้ามาช่วยถือ
"มีช็อกโกเล็ตเนะ พี่เบนซ์กินอันนี้ดิ อร่อยน้า"
ยื่นเยลลี่รูปตุ๊กตุ่นให้
"เว้ย กูไม่ใช่เด็กอย่างมึงแล้วนะเว้ย ของขวัญแป๊ะอะไรวะมีแต่ของกุ๊กกิ๊ก"
โวยวายออกมา รุ่นพี่ทุกคนอยู่กันครบทีม เฟียตเองก็กำลังง่วงอยู่กับการดูรายชื่อนักกีฬาอยู่ โฟคที่ยืนมองอยู่ห่างๆก็แอบถอนหายใจออกมา
"นักกีฬาแบดฯมีแค่สามประเภทเองนะ เดี่ยว คู่ แล้วก็ทีม รายชื่อตามนี้นะทุกคน"
เฟียตประกาศขึ้น
"คือแข่งคราวนี้พวกพี่ๆจะไม่ลงแข่งด้วยนะ ยังไงก็ฝากให้น้องๆช่วยๆกันเพื่อโรงเรียนของเรา ประเภทเดี่ยว ไอ้โฟค"
เสียงขรึมขึ้นมาเพราะมีคดีกันมาก่อน โฟคเองทำหน้านิ่งเรียบไม่ได้สนใจหรือหวั่นไหวอะไร
"เราส่งได้สองคน ให้ไอ้เปี๊ยกอีกคนละกัน"
เฟียตพูดออกมาแล้วหันไปมองหน้าทุกคน ไม่มีเสียงค้านจากใคร รุ่นพี่พยักหน้าเห็นด้วย ส่วนน้องๆกลับสนใจอยู่แต่ของขวัญ
"เอ้ย ฟังหน่อยดิวะ"
ฟอร์ดร้องขึ้นไม่ถึงกับตวาดแต่ก็ดังพอจะให้ทุกคนวางมือจากของขวัญ
"ไอ้พวกนี้นี่เห็นแก่แดกนักนะ"
"อ้าว ประเภทคู่ ไอ้โฟคเล่นคู่กะไอ้บอย ไอ้เต้คู่กับไอ้เปี๊ยก"
เฟียตบอกต่อไป
"เฮ้ย ไอ้เฟียต กูว่าน่าจะให้ไอ้โฟคคู่กับไอ้เปี๊ยกนะ มันจะได้แข็งๆ ส่วนไอ้เต้ให้คู่กะไอ้บอย"
จี๊ปพูดขึ้นแล้วหันไปทำตาหวานใส่เต้
"เอางั้นเหรอวะ"
ฟอร์ดร้องขึ้นแล้วหันมามองหน้าเฟียตที่ทำหน้ายักษ์อยู่
"เดี๋ยวค่อยว่ากันจัดๆกันไปก่อน ไอ้เต้กับไอ้บอยก็แข็ง ซ้อมๆไปก่อน"
เฟียตยังไม่ยอม
"ประเภททีม เดี่ยวมืหนึ่งให้ไอ้บอยละกัน ส่วนมือสองให้ไอ้โฟค"
ที่จัดให้คนอ่อนกว่าเป็นมือหนึ่งก็เป็นเรื่องปกติของการประกบคู่ทางการกีฬา ที่ ให้มือรองแข่งก่อนหยั่งเชิง ส่วนมือวางจริงๆให้ประกบตอนท้าย
"ส่วนคู่ให้ไอ้เต้กับไอ้เปี๊ยก"
"อ่า เต้ๆ เราได้คู่กันอีกแล้วอ่า อิอิ ดีใจเนะ"
หันไปยิ้มให้เต้ รายนั้นก็ยิ้มออกมาดีใจที่ได้เล่นกับญี่ปุ่นอีกครั้ง
"ตามนี้นะ ใครมีปัญหาสงสัยอะไรมาถามกูได้"
"อ้าว แล้วเอกอ่ะพี่"
บอยถามขึ้นเพราะไม่เห็นมีชื่อของเอก
"ไอ้เอกให้เป็นตัวเสริม อยู่กับกูนี่ล่ะ มึงไม่ต้องเสียใจ"
เฟียตร้องบอก เอกก้มหน้าลงรู้สึกเสียใจเล็กน้อย
"แต่พี่ เราต้องแข่งการแสดงอีกนะ จะหนักไปไหมอ่า"
บอยร้องขึ้น รุ่นพี่ทุกคนครุ่นคิดกันอยู่
"เออ นั่นดิ เต้นมันก็เหนื่อยนะเว้ย"
เบนซ์ร้องออกมา
"อืม ถ้างั้นเดี๋ยวกูไปปรึกษาอาจารย์ก่อน แต่ตอนนี้เอาตามนี้ก่อน วันนี้ยังไม่ต้องซ้อมนะ พรุ่งนี้ค่อยเริ่ม"
เฟียตพูดจบก็เดินถือเอกสารออกไปจากห้องทันที มีเบนซ์กับฟอร์ดเดินตามออกไปด้วย
"อ่า พรุ่งนี้ก็ซ้อมเต้นนี่นา จะไหวเหรอ"
บอยร้องออกมา พอตอนนี้ทุกคนค่อยมารู้ตัวว่างานช้างรออยู่
"อ่า เราผอมแน่เลยอ่ะ"
เต้ร้องอกมาทำหน้าจ๋อยๆ
"เอ๋ ผอมหรา อิอิ เอาเนะ เรามะกลัว เราอยากผอม"
อ้าวซะงั้นญี่ปุ่นทำหน้าตาตื่นดีใจอยู่
"หมีดำๆ เราได้เล่นคู่กันน้า"
ปรี่เข้าไปหาโฟคที่ยืนมองอยู่
"อือ เล่นให้ดีล่ะมึง"
"เนะ เค้าจาซ้อมเยอะๆ อิอิ หมีดำเอานี่ไหมอ่า"
ยื่นตุ๊กตาหมีสีน้ำตาลดำให้โฟค รายนั้นสะอึกอยู่ก่อนจะยื่นมือมารับ
"มึงให้กูเหรอ"
"เนะ ก็หมีดำอ่า อิอิ หมีดำก็คิดถึงหมีดำเนะ"
ไม่มีเสียงตอบแต่เดินออกไปจากห้องแล้วญี่ปุ่นไม่ได้สนใจในท่าทางของโฟคมากนักกลับมาลั่นล้ากับเพื่อนๆต่อ พอสักพักเฟียตก็กลับมา
"ว่าไงอ่ะพี่"
บอยถามขึ้น
"เปลี่ยนไม่ได้เว้ย แต่ไม่ต้องห่วง แบดฯตามตารางแข่งตอนเช้าหมด มีบ่ายแค่รอบลึกๆ ส่วนเต้นอะไรของมึงน่ะ มีแข่งเย็นๆและแข่งวันสุดท้ายวันเดียว ไม่ต้องห่วงซ้อมให้เยอะๆ"
ค่อยโล่งใจหน่อย พอเดินหลับหอก็พากันหอบของพะรุงพะรัง
"แม่หมี เล่นกับไอ้โฟคน่ะ อย่าไปวอแวกับมันนะ"
เฟียตพูดขึ้นระหว่างทาง
"ทำมายอ่า"
"อ้าว มันชอบมึงอยู่ไม่รู้เหรอ ไม่ได้นะ งั้นพ่อหมีไม่ให้เล่นด้วยกันนะ"
"เอ๋ เค้ามะชอบหมีดำแล้วเนะ ก็พ่อหมีขาวมะให้ชอบอ่า เค้าก็ไม่ชอบเนะ"
ตอบออกมาเฟียตยิ้มทันที
"ดีมากแม่หมี อย่างนี้สิถึงจะน่ารัก"
"อิอิ เค้าน่าร้ากเนะ เค้ารู้หรอกน่า"
"เออๆ วันนี้กินไรกันดี"
"กินบะหมี่ญี่ปุ่นไหมอ่า"
"ราเม็งน่ะเหรอ"
"เนะ"
สำหรับญี่ปุ่นบอกว่าไม่ได้คิดอะไรแล้ว แต่สำหรับโฟคตุ๊กตาหมีดำตัวนั้นมันมีความหมายกับเขามาก กอดมันไว้ในอกรักเหมือนคนที่ให้รักไปทั้งใจหมดแล้วไม่มีเหลือ
:กอด1:
เขียนโดย eiky
-
:z13:
เมนท์แล้วเพิ่งรู้ว่าได้จิ้มคุณอิ๊ก
หุหุ
กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด
อ่านทันแล้ววววววววววววววววววววววววววววววววววววว
น้องญี่ปุ่นน่ารักมากมาย อยากกอดบ้าง แต่ก็กลัวจะเจอตรีนส์ตาหมีขาวจอมหวง หงิงๆ
ว่าแต่......สรุปว่าพ่อหมีดำจะอ้างว้างเปล่าเปลี่ยวตลอดไปเหรอคะ?
สงสาร หงิงๆๆๆ
-
สงสารหมีดำแงะ :L3:
-
กร๊ากกกกกกโดเรม่อนจริงๆๆๆๆ
ต้องยกให้เขาสะคนนี้กล้าใส่จริงจัง
ฮ๋าๆๆๆๆๆ
แต่สงสารพี่โฟคเนอะ
ไรเตอร์หาคู่ให้พี่โฟคที
-
น่าสงสารหมีดำ จริง ๆ เลย รบกวน ช่วยหาคู่ให้พ่อหมีดำสักคนสิคะ
ญี่ปุ่นน่ารักมากมายเลยลูก
-
เฮ้อ
สงสารพี่โฟล์คจังเลยอ่า
มีใครสักคนไหม ที่จะมาดามใจพี่หมีดำของเราเนะ
ชูมือขึ้นหน่อยเร้วววว
-
สงสารหมีดำจังเยยยย หมีขาวขี้หวงเนะ
-
สงสารโฟล์ด
แต่เชียร์เฟียตมาตั้งแต่แรก
:pig4: :pig4: :pig4:
-
เฮ้ออออ โฟคเอ้ย :เฮ้อ:
-
:กอด1:ปลอบโฟค แต่ตัดใจเถอะ..
เขาเป็นครอบครัวหมีขาวไปแล้ว
โฟคไปหาคนมาสร้างครอบครัวหมีดำเป็นแพ็คเกจคู่บ้างดิ
:กอด1:
-
สงสารหมีดำ :sad11:
โฟคต้องได้เจอคนที่ดีๆ เชื่อสิ.. :L2:
-
อร๊ายยย
อยากเห็นกางเกงใน โดราเอม่อนน (ไม่ได้หื่นนะ แค่อยากเห็นเฉยๆ อิอิ)
น่ารักที่สุดเลย อ่านแล้วมีความสุข
รักนะคะ น้องญี่ปุ่นน จุ๊บบ
ขอบคุณนะคะ ที่แต่งเรื่องดีดีอย่างนี้ให้อ่านทุกวันเลย
แล้วเราก็มาติดตามทุกวันเหมือนกัน เลิฟ เลิฟ ค่า
:กอด1:
-
หมีดำก็น่าสงสารเนะ หาคู่ให้หมีดำดีกว่าเนอะ o22
-
อย่าเสียใจไปเลยน้าสหมีดำ :กอด1:
-
สงสารโฟคจังเลยอ่ะ ไรเตอร์จ๋า
อย่าใจร้ายกับโฟคมากไปกว่านี้เลยนะ
หาคนมาดามใจให้โฟคเถอะเราขอร้องหล่ะ
ไอ้ครั้นจะให้ยกญี่ปุ่นให้โฟคไปเลยก็ไม่ได้อีก เพราะปุ่นเป็นของเฟียต
แต่ถ้ามีคนใหม่มาให้โฟคน่าจะเป็นทางเลือกที่ดีที่สุดแล้ว
-
สงสารโฟคอ่า
ไรเตอร์หาคน
อย่างหนูญี่ปุ่น
ให้โฟคสักคนดิ
-
:จุ๊บๆ: นู๋ญี่ปุ่น...
:กอด1: พี่หมีดำ....
ส่วนพ่อหมีขาว.. :a14: ชิ ..หมั่นไส้มากมาย...
กด + ปลอบใจพี่หมีดำน้า.... :impress:
:L1: น้อง eiky รักกัน ๆ จ้า...
-
โฟค ไม่เป็นไรนะ เดี๋ยวเจเจ้ทุ่มเงินสามแสนซื้อตัวนายเอกงามๆให้เนะ :-[
ปล่อยให้สองคนนั้นเค้าหวานกันไม่แคร์สื่อต่อไปนะ โฟคไม่ต้องเศร้านะ คนอ่านมันก็ชอบจริงจังอ่ะ
แม่ม โดราเอม่อนบรรเจิดมาก อ่านแล้ววิ้งๆขึ้นมาในสมอง
คือแบบตอนนี้น้องญี่ปุ่นเป็นผู้นำเทรนแห่งปี
เดี๋ยวเจเจ้จะไปหาซื้อกางเกงในลายโดราเอม่อนมาใส่บ้างนะ :-[
พีเอส สี่ทับสี่เจิดมากกกก :a1:
+1 พี่อิ๊ก :จุ๊บๆ:
เชิดดดด เริดดดด :a14:
-
เพื่อนๆ สำหรับโฟค ไม่ต้องสงสารนะ เพราะเดี๋ยวมีมาให้
อิอิ ไม่มีอะไรทำ ไล่กด+ ให้เพื่อนๆ แต่เขาบวกทำมายอ่า
ตอบเค้าหน่อยเนะ
+แล้วมันส์ดีเนะ
หุหุ
-
ตัดใจไม่ให้รักนี่มันลำบากจัง สงสารคนอกหัก
-
โฮฮฮฮฮ สงสารโฟค น้องปุ่นไม่ได้คิดแต่โฟคคิดไปเต็มๆ
อีกไม่นานโฟคคงเจอแฟนใช่มั้ยคะ? :monkeysad:
ตอนนี้ขำน้องญี่ปุ่นไปเต็มๆ ไม่ระวังเร๊ยยยย
เมื่อวานก็โชว์ก้น วันนี้ก็โชว์โดเรม่อน อิอิ
พี่จิ๊บเห็นน๊า ส่งสายตาปิ๊งๆให้น้องเต้ ปิ๊งๆ เลย :-[
น้องปุ่นได้ผอมก็งานนี้แหละ ทั้งเต้นทั้งแบต
เห็นแล้วเหนื่อยแทน สู้ๆนะคร้าน้องญี่ปุ่น
-
คุณอิ๊ก..หาคู่ให้หมีดำท่าจะดีเนะ..อิอิ จะได้ลืมน้องปุ่น
เป็นน้องปุ่นนี่ก็ดีเนะ..คิดบวกตลอดเวลา มองโลกในแง่ดี... น่าร้ากกกกกก :m1:
-
เพื่อนๆ สำหรับโฟค ไม่ต้องสงสารนะ เพราะเดี๋ยวมีมาให้
อิอิ ไม่มีอะไรทำ ไล่กด+ ให้เพื่อนๆ แต่เขาบวกทำมายอ่า
ตอบเค้าหน่อยเนะ
+แล้วมันส์ดีเนะ
หุหุ
สำหรับพี่....แทนคำขอบคุณและแสดงความชื่นชอบไงจ๊ะ
รึอีกที...จะหมายถึงคะแนนนิยมของนักเขียนก็ได้นะ
ปล.ข่าวดีนิ....พี่หมีดำก็มีคู่กับเค้าเหมือนกัน... :mc4:
-
:กอด1: น่ารัก
ปล.สงสารหมีดำจัง
-
รอดูคู่หมีดำ :mc4: จะเป็นใครกันน๊าที่จะมาดามใจให้หมีดำ :impress2:
-
ญี่ปุ่นลูกแม่ จะน่ารักไปไหนลูกกกกกกก :m1: :m1: :m1:
แต่ใครชมว่าน่ารักนี่ไม่เคยอายหรือถ่อมตัวเลย ยอมรับตลอดเลยนะ :laugh: :laugh:
ส่วน ผอ. ฮาได้อีกค่ะ :m20: :m20: :m20:
-
:จุ๊บๆ: สำหรับหมีดำ
-
5555 "แควก" ฮาเลยอะพี่อิ๊ก แสดงว่าญี่ปุ่นก้นใหญ่ขึ้นอะดิ เลยคับกางเกง 555
-
มาให้กำลังใจจ้า.................
สนุกมากๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ.....
จะมีการแข่งขันอีกแล้ว....อิอิ.....
น่านุกเนาะ....
:really2:
:mc4:
:fire:
-
ใครๆก็รักน้องญี่ปุ๋น สงสารโฟคอ่ะ
-
สงสารพี่โฟล์คจัง :call: :call:
-
คู่เฟียตกับน้องญี่ปุ่นนี่หวานกันไม่เกรงใจใครจริงๆ
แต่ฮาตอนกางเกงขาดอ่ะ ลายน่ารักนะนั่น :m20:
ว่าแต่มันขาดกระทั่งถึงซิปนี่ก็ไม่ไหวนะ
สงสารโฟค :m15: หาคู่ให้โฟคด้วยเถอะค่ะ อิ๊คซามะ :call:
-
อ่านภูมิบุญแล้วมาอ่านญี่ปุ่น ปรับฟิวแทบไม่ทัน
อย่างนี้ต้องเอาญี่ปุ่นไปช่วยปลอบใจภูิมิรึเปล่า ท่าจะสนุก:laugh:
-
อ๊ายยยยย แม่หมียังน่ารักเหมือนเดิมมมมมม >-<
แต่สงสารโฟคจังเลยอ่ะ T^T เราก็อยากให้คู่กับแม่หมีน๊า
แต่เราก็ไม่อยากให้แม่หมีกับพ่อหมีเลิกกันอ่ะ
เอาแบบ 3p เลยได้มิ ฮ่าๆๆๆ (ไม่ค่อยเลย)
สนุกมากๆเลยจร้า
-
สงสารหมีดำจังเลยอ้ะ......แต่เค้าก้อชอบให้ญี่ปุ่นอยู่กะหมีขาวมากกว่าน้า o13
-
ญี่ปุ่นน่าจะมาฝาแฝดเนอะ
จะได้คู่กับพี่โฟค
-
เข้ามารอญี่ปุ่นค่า เดี่ยวตกหน้าแรก 55+
-
หมีดำช่างน่าสงสาร :เฮ้อ:
คุณอิ๊ก จัดคู่ให้มีดำอย่างด่วนค่ะ :L1:
-
เจเจ้จะหมดมุกแระ
จะเอาอะไรมาล่อน้องญี่ปุ่นดีน้า
:เฮ้อ:
.
.
.
http://www.youtube.com/v/louN7BFN4SU?fs=1&hl=en_US&color1=0x5d1719&color2=0xcd311b&border=1
:impress2: :impress2: :impress2:
โยก โยก โยก
แอร๊ยยยย
แซะซี่โดนจายยยเจเจ้
-
วันนี้มะมาเน้อ กะลังอินกะน้องภูมิ อิอิ จุ๊บๆเนะ
-
ช่วยจัดมาดามใจโฟคด่วนๆ เลยค่ะ
-
:z2: ไปแระ....
-
มาแบบสั้นๆให้พอหายคิดถึง เขียนไม่ออกอ่า อิอิ ไปเขียนน้องภูมิดีกว่า กะลังปรี๊ดดดด
(หึง)
"พ่อหมีขาวๆ ซื้อหนมด้วยดิ เค้าว่าเค้าต้องหิวเนะ เดี๋ยวมะมีแรงซ้อมพรุ่งนี้"
พอจะเดินขึ้นหอก็อ้อนซื้อขนม
"เอ้ย หอบอยู่เต็มมือนี่ล่ะ มึงจะแดกหมดเหรอ"
"เค้าเบื่ออ่า มีแต่ช็อกโกเล็ตเนะ เค้าอยากกินมันฝาหรั่งอ่า"
"น่าน กูว่าแล้ว เออๆ ไปเลือกเอาเร็วๆกูอยากอาบน้ำแล้ว"
"อิอิ น่าร้ากเนะแฟนเค้าอ่า"
หัวเราะร่าเริงก่อนจะวิ่งเข้าร้านใต้หอ พอได้ขนมมาก็ยิ้มแก้มปริ
"พ่อหมีขาวๆ อาบน้ำเลยหรา"
"อือ เร็วๆเดี๋ยวได้อาบเองนะมึง"
"แอ่ะ เนะ"
รีบ ลุกขึ้นสลัดผ้าออกจากร่างทันที เฟียตเองก็ทำตามเดินตามกันเข้าห้องน้ำไปเช่นเคย พอออกมาก็พากันมือเหี่ยวเหมือนเดิม เหตุการณ์เดิม คนตัวเล็กจ้องจะจับแต่หมีขาวน้อย จับแล้วก็ไม่วางมือบีบคลึงอยู่จนพอใจ ส่วนเฟียตเองก็ไม่ได้ขัดใจ
"ทาแป้งๆ"
ทำท่าเดิมอีกเฟียตไม่ว่าอะไรอีกเพราะชิน ทำทุกวันเป็นกิจวัตรไปแล้ว
"เค้าทาให้พ่อหมีขาวเนะ"
"อือ"
นั่งลงบนเตียงให้ญี่ปุ่นทาแป้งเด็กให้
"อิอิ ทาให้หมีขาวน้อยเนะ"
"กูปวดหลังว่ะ วันนี้ก้มมากไปหน่อย นอนเร็วหน่อยนะวันนี้"
"เอ๋ ปวดตรงหนายอ่า"
"นี่ ตรงเอวนี่"
เฟียตจับตรงเอว ญี่ปุ่นก็ยื่นหน้ามาดู
"เค้าบีบให้เนะ"
"มึงทำเป็นเหรอ"
"ฮื่อ"
ส่ายหน้า
"อ้าว ไม่เป็นกูไม่เดี้ยงเหรอวะ"
"ก็ฝามีมะสบายเนะ เค้าก็ต้องดูแลอ่า"
"ฮ่าๆๆ น่ารักจริงๆ"
เฟียตหอมไปที่แก้มฟอดใหญ่ ญี่ปุ่นก็หัวเราะร่าเริง
"อ้าวลองดูดิ แม่หมีจะทำได้ไหม"
เฟียตบอกแล้วนอนคว่ำลง ญี่ปุ่นก็ปีนขึ้นไปนั่งตรงบั้นท้ายทันที
"ตรงหนายอ่า ตรงนี้หรา"
"อือ"
"บีบๆเนะ"
"เบาว่ะ ไม่เห็นรู้สึกไรเลย"
"เอ๋ งั้นเค้านั่งน้า กินหนมด้วยดีกว่าเนะ"
เอาก้นใหญ่ๆนั่งลงไปแล้วก็เอื้อมไปหยิบห่อขนมมาแกะกิน
"เอ้ย หนักเว้ย"
"ก็จาได้หายปวดหลังเนะ"
ขย่มเล่นอีกต่างหากเฟียตพยายามดิ้นอยู่แต่เอาไปเอามาก็นอนเฉยๆ
"มากอดกันดีกว่าแม่หมี"
"อิอิ เค้าไปแปรงฟันก่อนเนะ กินหนมอ่า"
"อือ เห็นมะ กินจุ๊บจิ๊บ"
กว่าจะได้มานอนกอดกันก็นานพอควร
"เอ๋ ทำไมพ่อหมีขาวหนวดแข๊งแข็งเนะ เค้ามะเห็นมี"
"ก็กูเป็นผู้ใหญ่แล้ว"
"เอ๋ เค้าก็เป็นผู้ใหญ่เนะ เค้าอยากมีอ่า"
"เอ้ย ไม่ได้ ไม่ต้องมีล่ะดีแล้ว ผัวถึงมีหนวด เมียมีไม่ได้"
"อ่าเนะ เค้าจับหน่อย"
เอามือลูบหนวดที่เริ่มเขียวครึ้มเล่นทันที
"อิอิ จั๊กจี๋อ่า"
"เอาหน้ามาถูดิ"
"เอ๋ มันไม่ตาหลกหรา"
"ลองดิ"
"อิอิ ตาหลกอ่าพ่อหมีขาว มันหยึ๋ยๆเนะ"
เฟียตโอบร่างของญี่ปุ่นไว้หลวมๆเพราะรายนั้นจับนั่นจับนี่สงสัยไปหมด
"เอ๋ ทำไมพ่อหมีขาวมะชอบใส่เสื้อนอนอ่า มะหนาวหรา"
"ฮื่อ ก็มีแม่หมีให้กอดนี่ไง ไม่หนาวหรอก"
"อ่าเขินเนะ กอดๆ"
เอาหน้าซุกไปตรงหน้าอกของเฟียต
"ทำไมนมพ่อหมีขาวมันสีน้ำตาลอ่า ทำไมของเค้ามันสีแดงๆ"
เริ่มลงต่ำ เฟียตเองขี้เกียจจะตอบปล่อยให้คลุกวงในอยู่
"นอนๆแม่หมี ถ้าไม่นอนพ่อหมีทำรักน้า"
"อิอิ นอนก้ได้เนะ จับหมีขาวน้อยก่อนเนะ"
คว้าหมับไปทันทีสรุปเฟียตหลับไปก่อนอีกเพราะเพลินที่ญี่ปุ่นจับนั่นจับนี่คลึงอยู่ พอเหนื่อยแล้วจึงหลับ
พอถึงเวลาซ้อมก็ไปซ้อมแบดฯก่อนเพราะริต้ากับซาร่าเข้าใจ แต่ก็นัดน้องๆในห้องมาคิดท่าเต้นกันรอระหว่างที่บอยกับญี่ปุ่นไปซ้อมแบดฯ
"เปี๊ยกเดี๋ยวพ่อหมีไปเล่นบาสฯกับเพื่อนๆก่อนนะเดี๋ยวมารับ ซ้อมเสร็จสองทุ่มใช่ไหม"
เฟียตบอกตอนซ้อมแบดฯเสร็จประมาณห้าโมงกว่า ญี่ปุ่นกับบอยเตรียมออกตัวจะวิ่งไปห้องกิจกรรมเพื่อซ้อมเต้น
"เนะ มาเร็วๆน้า"
เฟียตเดินไปแล้ว ญี่ปุ่นจึงรีบวิ่งไปที่ห้องกิจกรรมกับบอย
"มาแล้วเหรอค้าน้องญี่ปุ่นของเจ๊ เป็นไงค้าเหนื่อยไหม ดูเหงื่อสิโทรมเชียว"
ซาร่าถามขึ้นญี่ปุ่นก็ปรี่ไปหาเพื่อนๆที่รออยู่
"มาค่า เพื่อนๆเขาคิดท่าเต้นไว้หลายท่าแล้วน้า วันนี้เอาแบบเบสิคไปก่อนนะค้า เพราะเรื่องเพลงกับตีมเรายังรอจารย์อยู่ค่า"
ริต้าประกาศเสียงดัง แลัวจัดแถวให้เด็กๆ ส่วนซาร่าอยู่กับน้องๆที่ไม่ได้แสดงแต่เป็นคนคิดท่าเต้น
"เราได้ยินข่าวว่าโรงเรียนซีอ่ะ เคยเข้าประกวดระดับประเทศด้วยนะ"
พริกหวานเอ่ยขึ้นเมื่อซ้อมเสร็จ
"ค่า จริงค่าเรื่องการแสดงโรงเรียนซีทุ่มสุดตัว เจ๊มีเพื่อนสาวเรียนอยู่ที่นั่นเหมือนกัน แต่เราก็ไม่สนใจหรอกนะคะ เพราะเราแรงกว่า สดกว่า อิอิ"
ซาร่าพูดออกมาน้องๆทุกคนก็พยักหน้าตาม
"บอยๆไปไหนต่ออ่า กินข้าวป่ะ"
"อือ เราว่าจะไปหาไรกิน ไม่ไหวหิวแล้ว"
"เราไปหาพ่อหมีขาวดีกว่า เดี๋ยวชวนไปกินด้วย"
"เร็วน้า เราหิว"
ญี่ปุ่นวิ่งแจ้นไปทางสนามบาสแล้ว ระหว่างนั้นกีฬาชนิดอื่นๆก็ยังมีการซ้อมอยู่ เฟียตเองเล่นบาสฯกับเพื่อนๆในสนามเล็กเพราะสนามใหญ่มีการซ้อมอยู่ ข้างๆสนามบาสฯมีสนามวอลเลย์บอล
"โอ๊ย เจ็บ"
เสียงน้องคนหนึ่งร้องขึ้นข้างๆสนามบาสฯที่เฟียตเล่นอยู่
"เฮ้ย เป็นไรวะไอ้น้อง"
เฟียตร้องถามขึ้น
"ขาแพลงอ่ะพี่ โอ๊ยเจ็บ"
เขานั่งกุมข้อเท้าอยู่ เฟียตปรี่เข้าไปดู
"โห แดงเลยว่ะ ไหวไหม"
"เจ็บอ่ะพี่ โอ๊ย เจ็บ"
เพื่อนๆของเฟียตก็มามุงดู แต่เฟียตนั่งลงข้างๆจับข้อเท้าให้น้องเขาอยู่
"มึงพามันไปหาหมอหน้าโรงเรียนหน่อยดิไอ้เบนซ์"
"เฮ้ย มึงนั่นล่ะกูปวดท้อง"
ปวดท้องขึ้นมาเชียว
"เอ้ย เดี๋ยวกูจะไปรับไอ้เปี๊ยก เนี่ยจะถึงเวลาแล้ว"
"ไอ้ฟอร์ด"
"น่าน เดินไหวไหมไอ้น้อง"
"ไม่ไหวพี่เจ็บอ่ะ"
เขาทำสีหน้าบูดเบี้ยวคงเจ็บมากไม่น้อย เฟียตช่วยพยุงเด็กคนนั้นขึ้นเขาก็คว้าหมับเข้าที่คอทันที พอดีญี่ปุ่นวิ่งมาถึง
"แอ่ะ ทำไรอ่า"
"เฮ้ย ไอ้เปี๊ยก"
เฟียตผงะแกะมือน้องคนนั้นออกพัลวัน แต่เขาสิไม่ยอมปล่อย
"จับเค้าทำไมอ่าพ่อหมีขาว ปล่อยน้า"
วิ่งไปยืนอยู่ต่อหน้า เพื่อนๆของเฟียตหน้าเหวอไป
"น้องเขาขาแพลง"
"แอ่ะ แล้วกอดคอพ่อหมีขาวเค้าทำมายอ่า ปล่อยเนะ"
ปรี่เข้าไปแกะมือออกทันที หน้าก็ย่น แต่เอ๊ะทำไมไม่ยอมปล่อยมือ
"เอ๋ มะปล่อยพ่อมหีขาวเค้าอ่า ปล่อยเนะ"
แกะมือออก พอไม่ออกก็ตีใหญ่เลย
"เฮ้ย ไอ้เปี๊ยก"
เบนซ์ร้องขึ้น เด็กคนนั้นทำท่าจะร้องไห้ออกมา เบนซ์รีบมาดึงตัวญี่ปุ่นออก
"ปล่อยดิไอ้น้อง เดี๋ยวเมียพี่เอาตายหรอก"
เฟียตบอกออกมา น้องคนนั้นทำหน้าเหวอปล่อยมือทันที
"โอ๊ย"
พอปล่อยมือก็ล้มลงเพราะยืนไม่ได้
"แฮ่ ทำไมมาจับพ่อหมีขาวเค้าเนะ เดี๋ยวตีเลยเนะ"
ยังไม่ยอมลงง่ายๆ ทำหน้าตาขู่ใส่จะปรี่เข้าไปขย้ำเขาอีก เฟียตรีบเข้ามากอดเอาไว้
"เป็นไรวะไอ้เปี๊ยก น้องมันเจ็บขานี่หว่า มึงเป็นบ้าอะไรเนี่ย"
"แอ่ะ ว่าเค้าอ่า"
"ไปไอ้เบนซ์พาน้องมันไปหาหมอ"
"โห หึงแรงเว้ยไอ้เปี๊ยก ฮ่าๆๆ"
เบนซ์ล้อเลียนออกมาก่อนจะพยุงตัวน้องคนนั้นลุกขึ้นเดินหนีไป
"ทำไมทำตัวแบบนี้ไอ้เปี๊ยก ไม่น่ารักเลยนะ"
"แอ่ะ ก็เค้าไม่ชอบให้คนอื่นมากอดพ่อหมีขาวอ่า"
"ฮ่าๆๆ นี่มึงหึงกูเหรอ"
"เอ๋ หึงรายอ่า เค้าแค่มะชอบเนะ"
"นั่นล่ะเขาเรียกหึง ดีใจจัง"
"แอ่ะ เค้ามะดีใจเนะ งอนน้า"
"โอ๋ๆ พ่อหมีไม่ให้คนอื่นจับแล้วคร้าบ ที่รัก อย่างอนน้า"
"ฮื่อ งอนแล้วเนะ พ่อหมีขาวนิสัยมะดีอ่า ให้คนอื่นจับ ให้เค้าจับหมีขาวน้อยของเค้าอ่ะเปล่า"
"เฮ้ย บ้าดิ หมีขาวน้อยเป็นของแม่หมีคนเดียวน้า คนอื่นไม่ได้จับหรอก"
"เนะ งอนเนะ"
"อ้าวนะ ไปๆ พ่อหมีพาไปกินติมน้า จะได้หายงอน"
"แอ่ะ ไหนเค้าจับตรงไหนอ่า"
"เว้ย จับบ่าเฉยๆ"
"มะรู้อ่า เอามาดูเนะ"
ไม่ยอมครับท่าน ดึงคอเสื้อออกกว้างๆ สอดส่ายสายตามองเข้าไป เอามือถูแรงๆ
"เฮ้ย ทำไรวะเจ็บนะแม่หมี"
"ถูออกเนะ เดี๋ยวลายมือเค้าติดอ่า"
"ฮ่าๆๆ น่ารักจริงๆ"
"แอ่ะ เค้างอนน้า มะน่าร้ากน้า"
"ไปๆที่รัก อายเพื่อนๆ"
เดินไปหยิบกระเป๋าแล้วมากอดคอคนตัวเล็กที่ยังทำหน้าย่นอยู่ดันให้ออกไปจากโรงเรียน
"ฟุดฟิดๆ"
พออาบน้ำเสร็จจะนอนก็มาจมูกฟุดฟิดๆแถวๆคอ
"หือทำไรวะแม่หมี"
"กลิ่นแปลกๆเนะ"
"ฮ่าๆๆ เวอร์แล้วมึง แค่จับแค่นี้กลิ่นไม่ติดหรอก"
"มะเอาอ่า ต้องทาแป้งเนะ"
ว่าแล้วก็ปรี่ไปหยิบกระป๋องแป้งมาเทใส่คอ
"เอ้ย เยอะไปแล้ว"
"นี่แน่ๆ ให้คนอื่นจับหรา ต้องถูออกเนะ"
ขึ้นคร่อมเอามือถูออกอย่างเอาเป็นเอาตาย เฟียตเองก็ไม่ว่าอะไรมองหน้าแล้วยิ้มอยู่อย่างพอใจ
"นี่หึงพ่อหมีมากขนาดนี้เลยเหรอแม่หมี"
"มะต้องมาพูดเนะ อยู่เงียบๆเลยเนะ"
ทำหน้าย่นใส่ไม่สนใจเอามือถูบ่าต่อไปจนแดง
"มาพ่อหมีจุ๊บหน่อย"
"ฮื่อ มะต้องมาจุ๊บ เค้าเห็นพ่อหมีให้คนอื่นจับอีกล่ะก็น้า เค้าจะตีเลยน้า"
"ฮ่าๆๆ จะใจร้ายตีพ่อหมีเลยเหรอ"
"เนะ เค้าโมโหน้า เค้าตีน้า"
"โอ๊ย พ่อหมีกลัวแล้ว"
ทำท่าเกินจริง ญี่ปุ่นหัวเราะคิกคักชอบใจ
"อิอิ ห้ามน้า ห้ามให้คนอื่นจับ"
"อ้าว ถ้าพ่อหมีไปจับเขาก็ได้อ่ะดิถ้างั้นอ่ะ"
"แอ่ะ โมโห"
"อ่าๆ ล้อเล่น ใครจะไปจับ มีแฟนน่ารักอยู่ทั้งคน"
"ห้ามให้เค้ารู้เนะ เค้าจางอนด้วยน้า"
"คร้าบ มาๆ กอดหน่อยแม่หมี"
ดึงตัวลงมากอด ญี่ปุ่นก็ดิ้นดุกดิกหัวเราะชอบใจอยู่ พอเฟียตกอดก็คว้าหมับลงต่ำตามเคย หัวเราะชอบใจอยู่ดิ้นไปดิ้นมาก็หลับตามเคย เฟียตจูบหน้าผากแผ่วเบา
"รักพ่อหมีแล้วสินะแม่หมี ดีใจจัง"
เฟียตครางออกมากระชับวงแขนกอดญี่ปุ่นแน่นขึ้น ไม่น่าเชื่อว่าจะหึงเป็นกะเค้าด้วย แต่พอหึงก็เอาเรื่องเหมือนกันน้าญี่ปุ่น
เขียนโดย eiky
-
จิ้มมมมมมมมม :z13:
ดีใจวันนี้ได้จิ้มไรท์เตอร์ :laugh: :laugh:
-
้เฮ้ย ญี่ปุ่นตีเค้าเลยเหรอคะ
เค้าเจ็บอยู่น้า เอาแต่ใจน้าญี่ปุ่น :เฮ้อ:
-
ญี่ปุ่นหึงแรงเลยนะ นารักจริงๆเลย
อิจฉาพ่อหมีจริงๆ ตกลงด็กคนนั้นเลยซวยเลย
เจอแม่หมีหึงโหด ไม่รู้ว่าระหว่างเจ็บขากับ
โดนญี่ปุ่นตีอันไหนเจ็บมากกว่ากัน อิอิ
-
ญี่ปุ่นหึงโหดอะ
แต่ดูเหมือนเฟียตจะชอบใจใหญ่
สงสารน้องเค้าเนะ o22
ตอนนี้สรุปได้ใจเฟียตไปเตมๆ :impress2:
-
ญี่ปุ่นขี้หึงสุดยอด 55555 ตายแน่หมีขาวทีนี้ 555
ใครเข้าใกล้ได้ตายกันไปข้าง
แต่หึงได้น่ารักมาก น่ารักจริงๆ
-
ทำไมญี่ปุ่นน่ารักอย่างงี้อ่ะ
ชอบ กดบวกให้
o18
-
ญี่ปุ่น หึงรุนแรงนะเนี่ย
แต่พ่อหมีก็ชอบใช่มั้ยล่ะ :z2:
น่ารักจริงๆ เลยญี่ปุ่นเอ๊ย :man1:
-
:m11:
อ้ากกก น้องญี่ปุ่นมาแว้วววว
สนุกอ่า ยิ้มกับความขี้หึงโหดของญี่ปุ่น
เป็นใครๆก็ยิ้มล่ะว้า มีแฟนน่ารักขนาดนี้
ไม่ไหวๆ อ่านแล้วอยากจะมุดจอคอมเข้าไปอยู่กับญี่ปุ่น...แบบเป็นเอามาก :-[
ญี่ปุ่นเนื้อหอมขึ้นนะ แอบเป็นผู้ใหญ่ขึ้นด้วย เข้าใจอารมณ์ของตัวเอง รัก หึง หวง ไม่ใช่แบบเมื่อก่อน แอร๊ยยยย
พีเอส แล้วเจอกันที่งานจตุรมิตรน้าเด็กๆ กร๊ากกกกกก~
:laugh:
:กอด1: พี่อิ๊ค
-
เย้ยยย
ปุ่นหึงน่ากลัวเนอะ
ฮ่าๆๆๆๆๆ
ตีกันเลยทีเดียว
พี่เฟียตนี่นิดีใจไปไหน
555++
แต่ปุ่นหึงเบ่อร์จริงๆๆๆ
-
อ่านแล้วมีความสุขจัง...... :m1:
แม่หมีจะหึง....จะงอน.....ก็น่ารักหมดแหละ
พ่อหมีขาวเป็นปลื้ม.....นับวันความรักยิ่งเหนียวแน่น
ดีใจด้วยน้า....พ่อหมีขาว :m12:
:L1: เด็กน่ารัก กะ น้อง eiky นะจ๊ะ :กอด1:
-
:m20: :m20: :m20:เด็กเอ๋อหึงเว้ย
-
เย้ๆตามทันแล้ว :pig4:
-
คนน่ารัก หึงยังไงก็น่ารัก หุหุ :o8:
-
หึงได้น่ารักจริงๆ :impress2:
-
หึงได้น่ารัก ไม่น่ากลัวเลยสักนิด ตอนงอนน่ากลัวกว่าอีก
อยากรู้จักถ้าหมีขาวโดนหอมแก้ม หนูญี่ปุ่นจะทำไงน้า
รอตอนต่อไปจ้า +1 ให้กับความน่ารักของหมีน้อย
-
หึงได้แบบน่ารักมากกกกก
-
กกก น้องญี่ปุ่นมาแว้วววว
สนุกอ่า ยิ้มกับความขี้หึงโหดของญี่ปุ่น
เป็นใครๆก็ยิ้มล่ะว้า มีแฟนน่ารักขนาดนี้
ไม่ไหวๆ อ่านแล้วอยากจะมุดจอคอมเข้าไปอยู่กับญี่ปุ่น...แบบเป็นเอามาก
ญี่ปุ่นเนื้อหอมขึ้นนะ แอบเป็นผู้ใหญ่ขึ้นด้วย เข้าใจอารมณ์ของตัวเอง รัก หึง หวง ไม่ใช่แบบเมื่อก่อน แอร๊ยยยย
พีเอส แล้วเจอกันที่งานจตุรมิตรน้าเด็กๆ กร๊ากกกกกก~
-
หึงโหดเหมือนกันนะเนี่ยะ แต่หึง ๆ แบบนี้ หมีขาวยิ่งหลงเข้าไปใหญ่
แล้วเมื่อไหร่จะถึงคิวหมีขาวหึงบ้างล่ะ
-
ขนาดหึงโหด ก็ยังทำให้คนอ่านยิ้มไปกับความขี้หึงปนน่ารักของน้องปุ่นอ่ะ..
โดยเฉพาะตอนขู่จะตีเค้าเนี่ย มันดูน่าเอ็นดูมากกว่าน่ากลัวนะน้องปุ่น คริคริ
-
แรงค่ะหนูปุ่นถูกใจเจ้ :laugh:ปั๋วของใครๆก็หวง
-
ไม่ไหวค่ะุคู่นี้...ทำนู๋รมณ์เสีย...ตลอดตลอด....
หวานเผื่อแผ่คนอื่นบ้างค่ะ....อิจฉาค่ะ...น่ารักอ่ะ
-
โอ้ย ญีปุ่นทำไมน่ารักเยี่ยงนี้
หึงได้น่ารักน่าชังมาก ๆ เลย
-
หึงได้น่ารักมากน้า :z1:
-
ตาหลกว่ะไอ้หญ้าแห้งหึงเป็น แถมแรงส์ได้ใจ
-
ญี่ปุ่นน่ารักอ่า หึงแรงเหมือนกันนะเนี่ย 555
-
อ๊ากกกกกกกกก
น้องปุ่นหึงแรงเนะ
เตรียมใจไว้เลยเฟียต
เจอแม่หมีตีแน่ๆ 5555
-
แม่หมีหึงน่ารักมากกกกกกกกกก
:-[:-[:-[
-
น้องญี่ปุ่นหึงแรงจังเน๊ พี่เฟี๊ยตดีใจตายไปแระ ฮ่าๆ
สงสารน้องที่เจ็บขาจัง โดนตีเลย
อยากทำให้หึงทำไมอ่ะเนาะ :laugh:
-
:-[ น้องญี่ปุ่นหึงน่ารักมากเลย แต่หึงแรงน่าดู
-
ไม่คิดเลยนะเนี่ย ว่าญี่ปุ่นจะหึงแรงได้ขนาดนี้ :laugh:
-
:-[ :-[
-
ญี่ปุ่นหึงแรงงงงงง
แต่ :m20:และ :m1:
คุณน้องที่เจ็บขาก็ไม่รู้อิโหน่อิเหน่ด้วยเลย เจ็บขาไม่พอ เจ็บตัวอีกโดนญี่ปุ่นตี
แต่ห้ามโกรธญี่ปุ่นนะจ๊ะหนู :laugh:
:กอด1: คุณอิ๊ก
-
ญี่ปุ่นหึงได้แรงจริงๆ น่ารักมากๆๆๆๆๆๆ :o8:
สนุกมากๆเลย
-
:pig4:
-
:-[
ได้ข่าวว่าน้องญี่ปุ่นหึงได้น่ารักมากเลย
ไปอ่านก่อนนะ
:bye2:
-
โธ่........ น้องโฟคของเจ๊ชีวิตช่างอาภัพรัก :o12:
แค่ได้ตุ๊กตามาหัวใจก็พองโต ทำไมดูน่าสมเพชอ่ะ น่าสงสารที่สุด ได้แต่รอ
สองหมีก็หวานไม่เกรงใจใครเลย หมั่นไส้ XD
-
ชอบอะ เคยเห็นแต่หมีขาวหึง แต่แม่หมีหึงนี่ก็น่ารักดี ชอบ อยากเห็นอีกอะ
-
ขอบคุณนะคะไรเตอร์ มาสั้นๆเเบบนี้น่ารักดี เเต่ตอนที่ 73 อะ กระซิก กระซิก ดันพาไปกินมาม่าตอนท้าย สงสาร หมีดำ อะเเง้ เเต่ ตอนหึง กร๊าก ญี่ปุ่น อย่างน่ารักมากกกกกกกกกก
ปล ไม่รุ้เหมือนกันว่าเค้ากดบวกทำไม เเต่พอใจก็เลย +1 ให้ไปเลย คุคุคุ
-
หึงแบบไม่รู้ตัว 555
-
ฮะๆ หึงรุนแรงน่าดุเลย
พ่อหมี อย่าทำให้แม่หมีหึงบ่อยนะ ไม่งั้นตัวแดงด้วย
-
:pig4:
-
น้ำแข็งไส
พอ เริ่มซ้อมจริงจังก็เหนื่อยกันไปเป็นแถบ ทางด้านชมรมแบดฯรุ่นพี่ ม หก แม้จะไม่ได้ลงแข่งแต่ก็ลงฝึกซ้อมแบบตัวต่อตัวให้น้องๆ โดยประเภทเดี่ยวเฟียตคู่กับจี๊ปซ้อมให้โฟค โดยที่คนเดียวต้องเล่นกับสองคน ส่วนญี่ปุ่นก็โดนเบนซ์กับฟอร์ด เล่นเอาซะน่วม
"เว้ย ไอ้เปี๊ยก แรงๆ เว้ย ไม่ถึงหลัง"
ฟอร์ดร้องเสียงดังเพราะญี่ปุ่นตวัดลุกไปไม่ไกลมากนัก
"แอ่ะ เค้าหมดแรงเนะ"
"อะไรวะ ยังไม่ได้สักเกมมึงหมดแรงแล้วเหรอไอ้เปี๊ยก นี่ล่ะน้าตอนกลางคืนไม่ยอมหลับยอมนอน ฮ่าๆๆ"
เบนซ์หัวเราะเสียงดัง
"ไอ้เบ็นซ์ ไอ้ส้นตรีน"
เฟียตตวาดมาแต่ไกล
"อ่า ซ้อมต่อเนะ อย่าทะเลาะกันน้า พี่เบนซ์อ่ะ เค้านอนเนะ แต่เค้าซ้อมเยอะอ่าเหนื่อยเนะ"
"เออๆ มึงจะพักก่อนไหมล่ะ ค่อยมาซ้อมใหม่"
"ไม่ได้ เดี๋ยวแข่งจริงจะมาขอพักได้ไงวะ"
ฟอร์ดร้องขึ้นญี่ปุ่นทำหน้าย่น ยอมกัดฟันซ้อมต่อ
"อ่า บอยอ่า เราอยากกินอารายก็ได้เนะ หมดแรง"
ญี่ปุ่นแทบคลานออกจากสนามเมื่อซ้อมเสร็จปากก็พะงาบๆอยู่เรียกหาของกิน
"กินไรดีอ่าปุ่น เราก็เหนื่อยไม่ไหวแล้ว"
"โหสองคนมึงเหมือนจะตายเลยนะเว้ย ไหวไหมเนี่ย"
เบนซ์มายืนท้าวสะเอวดูอยู่แล้วก็หัวเราะ
"แอ่ะพี่เบนซ์ เค้าอยากกินน้ำหวานอ่า"
"เฮ้ย โน่นไปบอกผัวมึงโน่นเดินอาดๆมาโน่นแล้ว"
"อะไรวะ มึงมากวนอะไรมัน"
เฟียตทำตาเขียวใส่
"แหม รักกันจริ๊ง"
"พ่อหมีขาวพี่เบนซ์บอกจาไปซื้อน้ำหวานให้อ่า"
"แว้กก ไอ้บ้า ใครบอกวะ"
"แอ่ะ พี่เบนซ์โกหก"
"ไปเลยมึง สัญญาอะไรไว้แล้วไปเลย เดี๋ยวโดนตีนกู"
"โห่ มึงนะมึงไอ้เปี๊ยก ไอ้ขี้โกง"
"อิอิ เค้าเอาน้ำเขียวเนะ บอยเอาน้ำไรอ่า"
สนใจที่ไหนหัวเราะคิกคักพอใจอยู่ เบนซ์หัวฟัดหัวเหวี่ยงออกไปจากโรงยิม
"แม่หมี วันนี้พ่อหมีไปรับเร็วหน่อยนะ เดี๋ยวไปซื้อของเข้าห้อง ของหมดแล้ว"
"เนะ ซื้อหนมด้วยเนอะ"
"อือ"
พอรอเบนซ์กลับมาก็ปรี่เข้าไปหาดูดน้ำหวานหมดอย่างรวดเร็ว พอเสร็จก็พากันวิ่งแจ้นไปห้องกิจกรรม เพื่อนๆก็รออยู่แล้ว
"ตายแล้ว จะไหวมั้ยค้าน้องญี่ปุ่นน้องบอย ดูสิ สภาพแบบนี้เจ๊ไม่ไหวจะเคลียร์ นี่พวกชมรมแบดฯเขาซ้อมหนักกันอย่างนี้เลยเหรอ"
ริต้าร้องขึ้น
"มาค่ามาโด๊ปหน่อย เจ๊มีเยลลี่มาฝาก อิอิ"
ซาร่าล้วงเอาถุงเยลลี่ออกมาให้ญี่ปุ่นกับบอย ตาโตขึ้นมาทันที
"อ่า พี่คนสวยน่าร้าก อิอิ"
นั่ง จ้วงใหญ่ หมดภายในไม่กี่นาที พอหมดก็เข้ากลุ่มกับเพื่อนๆ ซ้อมเต้นแต่ซาร่ากับริต้าไม่ให้ออกแรงมากนัก เอาแค่บล็อกกิ้งจำความต่อเนื่องของท่าก็พอแล้ว ตอนนี้ซ้อมไปเพิ่งจะได้ไม่กี่สิบท่าเอง เพราะเพลงของริต้าที่บอกว่าเป็นเพลงชั้นเทพฯส่งตรงมาจากอเมริกา ความยาวกว่าหกนาทีครึ่งเหมือนคราวที่แล้ว แต่ยังไม่มีใครเคยได้ยิน จึงได้แต่เต้นตามเพลงเก่าไปก่อน
"เจ๊ แล้วเพลงอ่ะ เมื่อไหร่จะมา"
ไฟสูงถามขึ้นหลังจากซ้อมเสร็จกำลังจะแยกย้ายกันกลับ
"อาทิตย์ หน้าค่า ก่อนงานเริ่มอาทิตยืเดียว เหลือเฟือนะคะเด็กๆ ตอนนี้กำลังออกแบบชุดอยู่ อิอิ เนี่ยเจ๊รีบกลับไปออกแบบชุดนะค้า ตอนนอนก็ฝันถึงท่าเต้น กรี๊ดด เป็นเอามาก"
ริต้าเพ้อออกมาน้องๆพากันส่ายหน้าเป็นแถบๆ
"อ่าเค้าไปแล้วน้า พ่อหมีขาวมารับแล้วอ่า"
ญี่ปุ่นบอกแล้วรีบฉวยกระเป๋าออกจากห้องไปทันที
"ว้าย อิจฉาคนน่ารักอ่ะ พี่เฟียตก็หล่อมหัศจรรย์มาก กรี๊ดดด ซาร่าอยากได้แบบนั้นบ้าง"
"แหมหล่อน อย่างหล่อนน่ะ พี่ยามหน้าโรงเรียนก็หรูแล้ว"
"ว้าย ริต้า หยาบคาย อย่างซาร่า สาวงามแห่งยุคน่ะเหรอต้องพี่บอลเท่านั้น กรี๊ดด พี่บอลของซาร่า"
"โอ๊ย อยากจะถีบ เขาคงชายตามองหล่อนหรอกย่ะ แฟนเขาออกจะสวย"
คนที่พูดถึงคือประธานนักเรียน ซาร่าก็ทำท่าฝันกลางวันอยู่จนน้องๆเดินออกจากห้องไปกันหมด ริต้าเองก็ออกไปแล้ว
"ไงเหนื่อยไหมแม่หมี ตัวเปียกเลยนะ"
"เหนื่อยเนะ พ่อหมีขาวจาซื้ออารายอ่า"
"ก็ซื้อของใช้ไง มันหมด ไปแป๊บเดียวล่ะ เดี๋ยวค่อยแวะกินข้าว"
"เนะ เค้าอยากได้กางเกงใส่นอนใหม่อ่า"
"ทำไมวะ"
"ก็พ่อหมีขาวให้ใส่แต่ของตัวเองอ่า ตัวมันหย่าย เวลานอนมันก็หลุดออกเนะ เค้าตื่นมาเค้าก็อายอ่า"
"ฮ่าๆๆ อายด้วยเหรอแม่หมี พ่อหมีนอนไม่ใส่อะไรยังไม่อายเลย"
"แอ่ะ ก็เค้าอายเนะ"
"เออๆ เดี๋ยวดูให้ ไปเร็วๆมืดแล้ว"
กางเกง นอนของญี่ปุ่นคือกางเกงเล่นบาสของเฟียต เพราะเสื้อผ้าส่วนใหญ่ของญี่ปุ่นยังอยู่ที่หอเดิม ไม่ได้ย้ายอะไรมามาก เพราะเฟียตไม่อยากให้ย้ายมาบอกว่ารกห้อง จึงใส่เสื้อผ้าของเฟียตเสียเป็นส่วนใหญ่ กางเกงเล่นบาสที่เวลาญี่ปุ่นใส่ต้องเอาหนังยางมามัดขยุ้มกันไว้เพราะตัวใหญ่ เกินไป ส่วนเสื้อก็เป็นเสื้อเล่นบาสเหมือนกันตัวโคร่ง บางวันใส่แต่เสื้อนอน
"ทำไมพ่อหมีขาวต้องทาจั๊กแร้อ่า"
ถามขึ้นระหว่างนั่งกินไอติมหลังกินข้าวอยู่ในร้านหน้าโรงเรียน มือก็ล้วงเอานั่นเอานี่ออกมาดู
"ไม่ทามันก็เหม็นเต่าดิ"
"เอ๋ ของเค้าเหม็นไหมอ่า"
ยกรักแร้ขึ้นดมทันที
"ของแม่หมีไม่เหม็นหรอก ขนรักแร้ยังไม่มีเลย พ่อหมีชอบนะ กลิ่นเหมือนเด็กทารก"
"แอ่ะ มะเอาอ่าเค้าอยากทาบ้าง"
"เว้ย ไม่ได้ เดี๋ยวรักแร้ดำ"
"แอ่ะ แล้วทำไมพ่อหมีทาอ่า หนายรักแร้ดำหรา"
มุดเข้าไปใต้รักแร้ของเฟียตทันที เฟียตเองก็ไม่ได้ห้ามตามใจทุกอย่าง
"อิอิ ขนเย๊อะเยอะเนะ"
"อ่ะดม"
เฟียตงับวงแขนลงให้หน้าญี่ปุ่นซุกอยู่ใต้รักแร้ คนตัวเล็กไม่มีดิ้น หัวเราะคิกคักอยู่ จนคนเริ่มมองเฟียตจึงดึงตัวออกมา
"แอ่ะ เหม็นจริงๆเนะ"
"ก็ยังไม่ได้อาบน้ำนี่ ไปๆกลับห้อง พ่อหมีอยากอาบน้ำแล้ว"
"อิอิ เนะ"
เดินลั่นล้านำหน้าไปทันที เฟียตได้แต่ส่ายหัวเดินตาม ยิ้มออกมาอย่างมีความสุข
"แม่หมีๆ ตื่นๆ สายแล้ว"
พอเช้าเฟียตงัวเงียตื่นขึ้นปกติญี่ปุ่นจะตื่นมาก่อนแล้วมาควักมาล้วงตามประสา แต่วันนี้กลับนอนทำปากจุ๊บจั๊บอยู่
"อือ"
"อือ อะไรล่ะมันสายแล้ว ไปๆไปอาบน้ำ"
เฟียตเขย่าตัวญี่ปุ่นทำตาปรือลุกขึ้น
"เค้ายังนอนมะพอเลยอ่า"
"เอ้ย นอนไม่พอไรวะ นอนตั้งแต่สามทุ่ม เร็วจะเจ็ดโมงแล้ว"
"แอ่ะ เค้าอยากนอนอีกอ่า"
"น่าน เดี๋ยวไปไม่ทันร้านโจ๊กนะมึง"
"แอ่ะ ตื่นก็ได้เนะ"
กระเด้งตัวลุกขึ้นทันที พออาบน้ำเสร็จก็แต่งตัวพากันเดินออกจากห้องไป แวะกินโจ๊กก่อนเข้าโรงเรียน
"ฮ้าวว"
"ฮ้าวว"
"เอ้ยอะไรวะ เป็นโรคติดต่อกันเหรอสองคนนี่"
เอกร้องขึ้นเพราะบอยกับญี่ปุ่นหาวนอนออกมาพร้อมกัน
"ง่วงอ่าพ่อหมู"
"หือ เมื่อคืนก็นอนเร็วนี่แม่หมู พ่อหมูไม่ได้กวนซะหน่อย"
"เราก็ง่วงอ่าบอย เนี่ย ฮ้าวว"
กว่าจะพูดจบก็หาวแล้วหาวอีก พอเข้าห้องเรียนไป ก็นั่งสลึมสลือ
"เข้าใจไหมคะนักเรียนจากตัวอย่างบนกระดาน ลองทำดูนะคะ"
ครูสอนคณิตศาสตร์หันหน้าออกมาจากกระดาน นักเรียนทุกคนขานรับ
"เอ๊ะ ไม่ได้ยินเสียงของญี่ปุ่นนี่ ญี่ปุ่นค้า"
ขวัญใจของบรรดาครูๆทั้งหลายเงียบเสียงไป ครูเดินปรี่มาที่โต๊ะ
"ว้าย ญี่ปุ่น แอบหลับเหรอค้าเนี่ย ญี่ปุ่นๆ ตื่นๆ"
ครูมาเขย่าตัวทันที
"อือ"
"ตายจริง ว้าย น้ำลายยืด"
ครูอุทานออกมา เพื่อนๆก็พากันหัวเราะครืน ต่างมามุงดูกันใหญ่
"อายเค้าค่าญี่ปุ่น ตื่นเร๊ว"
"เอาน้ำแข็งไสเนะ เอาสีเขียวกะสีแดง อิอิ หวานๆ"
ละเมอออกมาเพื่อนๆหัวเราะเสียงดังกว่าเดิม ครูเองก็หัวเราะ
"ญี่ปุ่นๆตื่นได้แล้ว น้ำแข็งไสอะไรค้า มีแต่สับเซ็ตของครูน้า"
"หือ อารายอ่า มามุงดูเค้าทำมายอ่า"
พอตื่นขึ้นมาก็ทำหน้าเอ๋อใส่เพื่อนๆ เอามือปาดน้ำลายออกจากมุมปาก ทำปากจุ๊บจั๊บอยู่
"ตายจริง นี่ซ้อมกันหนักขนาดนี้เชียวหรือนี่ ไม่ได้แล้วเดี๋ยวครูไปปรึกษากับอาจารย์วารุณีแล้ว ไม่ได้ๆ เด็กเหนื่อยแย่"
ครูร้องออกมาแต่ก็หัวเราะ เพื่อนๆเองก็หัวเราะ ญี่ปุ่นยังทำหน้าง่วงใส่อยู่ ส่วนบอยแค่นั่งสัปงกจะหงายหลังเท่านั้นเอง
"เอ้ย วันนี้ไม่ต้องซ้อมนะ เมียกูจะตายอยู่แล้วเนี่ย"
เฟียต พอรู้ข่าวจากการแพร่กระจายของห้องสี่ทับสี่เองก็ เป็นเดือดเป็นร้อนบอกเพื่อนๆเอาไว้ ว่าให้ซ้อมคนที่เหลือแทน แต่ญี่ปุ่นกับบอยให้พักก่อนหนึ่งวัน
"ไหวไหมแม่หมี"
"เนะ ทำไมเค้าง๊วงง่วงอ่า อยากจานอนตลอดเนะ"
"เพลียอ่ะดิ ไปรีบกลับไปนอน"
"อ่า เค้าต้องไปซ้อมเนะ"
"ไม่ต้องวันนี้ไม่ต้องซ้อม ทั้งแบดฯทั้งเต้นนั่นล่ะ กูบอกให้แล้ว"
"อ่า งั้นไปกินหนมกันน้า เค้าหิวอ่า"
"อือ ไปๆ รีบไปกินแล้วค่อยไปนอน เดี๋ยวพ่อหมีแวะซื้อวิตามินให้ด้วย"
ทั้ง สองเดินออกจากโรงเรียนไปแล้ว ตรงดิ่งไปร้านขายยาแล้วแวะกินข้าวเสร็จก็แวะไปร้านขายขนมปัง พอถึงห้องก็กระโดดขึ้นเตียงยังไม่ทันได้อาบน้ำญี่ปุ่นก็หลับเป็นตาย
รักกันๆ ปล ช่วงนี้แลดูขยันเนอะ เหอๆๆ อยู่กะดึกมันดีอย่างนี้นี่เอง ฮ่าๆๆ แต่หน้าคนเขียนไม่ไหวจะเคลียร์แล้ว โทรมซะ เอาน่ามามะ จุ๊บๆๆ กัน อิอิ
เขียนโดย eiky [/color]
-
ขอบคุณ อิ๊กกี้ที่มาต่อ จุ๊บุ๊ จุ๊บุ๊ ยังมะได้อ่านมาเม้นก่อนเหอะ
-
นุก นุก จังเลยอ่า....
อิอิ
อิ
:really2:
:really2:
:L2:
:3123:
:L1:
:3123:
:call:
เป็นกำลังใจให้น่ะ....
-
โถ........เพลียแย่เลยน้าน้องญี่ปุ่น
จู้ๆนะคร้า พ่อหมีของน้องก็ดูแลดี๊ดี น่าร้ากกกกกกกกกกกกกกกกก
-
อ่าเหนื่อยน่าดูปุ่น
ควบ2เลย
กร๊ากกกกกกกก
ยุ่งกันจริงๆๆจนไม่มีเวลาทำการบ้านเลยนะเนี่ยยย
ไรเตอร์มีแพลนจะเขียนคู่อื่นไหม
-
อุ้ย ทั้งกีฬาในร่มนอกร่มมันก็เพลียอย่างนี้แหล่ะค้า :o8:
พี่เฟียตบำรุงด่วน :laugh:
-
ญี่ปุ่นนี่น่ารักได้ตลอด -///- :-[
คุณอิกกี้ก็ขยันได้อีกค่ะ o13
-
ญี่ปุ่นซ้อมหนัก น่าสงสารรรจังงง
-
น้ำแข็งไส อยากกินบ้างอ่าญี่ปุ่น :z1:
-
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
-
มาแิอบอ่าน 555
-
สงสารหมีดำนิด ๆ ตำตาตำใจขนาดดด หมีขาวออกอาการรักเมีย ห่วงเมียออกนอกหน้าขนาดนี้
-
พ่อหมีกะแม่หมีกะหวานกันตล๊อด ตล๊อด :impress2:
-
คู่นี้หวานมดท่วมจอกันม่ายเปลี่ยนแปลง ชอบจาง :o8:
-
จุ๊บ จุ๊บ กันน้า
หนูญี่ปุ่นเหนื่อยขนาดนี้เลยหรอ อดทนหน่อยนะลูก สู้ ๆ เขานะตัวเธอว์
+1 ให้ลูกเลยนะ
-
สงสารแม่หมีอ้า ทั้งซ้อมเต้น ซ้อมแบดฯ
แม่หมีไม่ผอมคราวนี้จะไปผอมคราวไหน อิอิ
-
ซ้อมกันหนักเลยเนะ ทั้งปุ่นทั้งบอย
ทั้งแบด ทั้งเต้น แล้วจะไม่ให้เพลียได้ยังไงอะ
พ่อหมี ดูแลดีๆ น้า เค้าเป็นห่วงน้องญี่ปุ่น
รักกัน ๆ :กอด1:
-
เลิฟ เลิฟ น่ารักกกก
ญี่ปุ่นใส่กางเกงของพ่อหมีเหรอ อิอิ
ชอบจัง ดูเป็นครอบครัวแล้วเนอะ มีซื้อของเข้าห้องด้วยอ่ะ
อ่านเเล้วมีความสุขจังเลย รอตอนต่อไปค่าา
ขอบคุณนะคะ คุณ eiky ที่แต่งเรื่องน่ารักน่ารักให้ได้อ่านกัน :กอด1:
-
:L1:
-
เหนื่อยน่าดูเลยนะญี่ปุ่น สู้ๆนะ
พ่อหมีหาอะไรมาบำรุงหน่อยนา
-
หมีขาวนี่ก็น่ารักเนาะ ตามใจญี่ปุ่นทุกอย่าง
ดูแลเอาใจใส่ญี่ปุ่นมากๆๆๆๆ
ญี่ปุ่นก็ทำตัวน่ารักเกินหน้าเกินตา
ไม่ใหวๆ แอบอิจฉา อิอิ
-
แอร๊ยยยย~ หวานใจเจเจ้มาแว้ววว :man1:
.
.
.
....กางเกงเล่นบาสที่เวลาญี่ปุ่นใส่ต้องเอาหนังยางมามัดขยุ้มกันไว้เพราะตัวใหญ่เกินไป....
อ่านถึงตอนนี้แล้วหลุดหัวเราะสะใจออกมา กร้ากกกก เหมือนกันเลยว่ะ แต่ของเจเจ้ยางมันยืดดดด แถมเปื่อยจนเป็นผ้าขี้ริ้วได้แล้วต่างหาก :laugh:
เราแนวเดียวกันเน้อออออ คริคริ
.
.
.
สงสารญี่ปุ่นกับบอยอ่า เต้นก็หนัก แบทก็หนัก แถมยังนอนดึกตื่นเช้าอีก เลยผักผ่อนไม่เพียงพอ
งั้นเจเจ้ขอมอบกระเช้าแบรนด์รังนกให้เด็กๆคนละกระเช้าเลยแล้วกันเน้
+1 พี่อิ๊ก แรงดีไม่มีตก
พีเอส เห็นแล้วเหนื่อยแทนพี่อิ๊กอ่ะ แต่งสองเรื่อง แล้วคนละโหมดอารมณ์เลยนะ แถมยังขยันเอามาลงทุกวันอีก
สลับสวิตส์อารมณ์ได้ยังไงกันเนี่ย เก่งจริงอะไรจริง o13
พีเอสสอง แอบจิ้นว่าพี่อิ๊กเป็นริต้ากับซาร่าจะได้มั้ยอ่า??? คริคริ เพราะรุ่นพี่สองคนนี้มันบ้าดีแท้ บ้าพลังเหมือนไรท์เตอร์เรื่องนี้เลย กร๊ากกกกกก :laugh:
จุ๊บๆ :กอด1:
-
:z2: :z2: :z2:
-
รักพี่เฟี๊ยตอ่ะ ดูแลน้องญี่ปุ่นดีมากกกกกก
รู้สึกได้เลยว่าญี่ปุ่นเป็นคนที่มีความรับผิดชอบมาก
ขนาดตัวเองเพลียแบบนี้ ยังจะถามหาเรื่องซ้อมอีก ปลื้มอ่ะ :กอด1:
ขำคุณครูจัง มีปลุกเพราะกลัวญีปุ่นจะอายเพื่อน ฮ่าๆๆๆ
มีแต่คนรักเนะ ญี่ปุ่น แล้วพี่เบนซ์กะน้องพริกหวานไปถึงไหนแล้วคะเนี่ย
อยากรู้ เค้าเริ่มจีบกันรึยัง :-[
-
อิจฉาแม่หมีเนะ พ่อหมีดูแลอย่างดีเลย
-
สู้เค้าน้า
-
โห
หนักขาดนั้นเลยหรอเนี่ย
แต่
เหนื่อยแล้วก็เพลียนี่
เข้าใจ
เพราะคนอ่านเองก็เป็นบ่อย
+55
-
แม่หมีง่วงก็ยังน่ารัก :-[
:pig4:ค้าบ
คนแต่งก็น่ารัก :L1:
-
อ๊ายยยยยย น่ารักอะไรขนาดนี้นะ แม่หมี :o8:
แม่หมูก็น่ารัก ชอบจังเลย
จะรอติดตามนะคร้า
:L2: (มอบดอกไม้เพื่อเป็นกำลังใจ)
-
อ่า ปุ่นเหนื่อยขนาดนี้ เฟียตต้องโด๊ปปุ่นเยอะ ๆ น๊า o13
-
น้องปุ่นหมดเรี่ยวหมดแรงขนาดนั้นเชียว...แถมขนาดตอนฝันยังฝันว่าสั่งน้ำแข็งใสอีกต่างหาก อิอิ
-
ขอบคุณนะคะไรเตอร์ เเย่เเล้ว ญี่ปุ่นหมดเเรง คุคุคุ สู้ๆนะไรเตอร์
-
น่ารักอ่า....ละเมอตื่นเป็นของกินทู๊กทีเลย..... :m20:
แล้วซ้อมหนักเกินไป....ร่างกายก็สู้ไม่ไหวเป็นธรรมดา...
สงสารอ่ะ....พ่อหมีขาวดูแลแทนด้วยน้า..... :กอด1:
:ped149: นู๋ญี่ปุ่น กะ น้อง eiky :ped149:
-
พ่อหมีต้องขุน เอ๊ย บำรุงแม่หมีให้ดีๆ น๊า :laugh:
-
ไอ้หญ้าแห้งโดนใครสูบพลังไปหมดแล้ว สงสัยพ่อหมีแน่ทำเอาหมดเรี่ยวหมดแรง
-
มาดันกระทู้น้องญี่ปุ่นน้า ตกไปอยู่หน้าสองแว้วว :กอด1:
-
(Preliminary)
"นัก เรียนค้า ครูมีข่าวดีมาบอก เรื่องซ้อมเต้นเราน่ะค่า พอดีครูไปปรึกษากับท่าน ผอ มา ที่นักเรียนของครูซ้อมหนักจนเหนื่อยน่ะค่า คืออย่างนี้ ท่าน ผอ อนุมัติแล้วว่าให้ซ้อมทุกคาบแนะแนว และตารางเรียนครูจัดใหม่ให้แล้ว เป็นคาบที่สองหลังพักเที่ยง แล้วก็ช่วงนี้ท่าน ผอ ให้มีคาบแนะแนวทุกวัน ซ้อมวันละชั่วโมงพอใช่ไหมค้า"
อาจารย์วารุณีพูดขึ้นหน้าชั้นเรียนเสียงเด็กๆเฮกันขึ้นมาทันที
"อ้อ ยังไม่พอค่า ท่าน ผอ ท่านยังใจดี รู้มาว่าห้องของเราชอบกินเยลลี่ ท่านเลยทุ่มไม่อั้นค่า"
"เย้ๆๆ"
เสียง ปรบมือดังเกรียวกราวขึ้นทันที โดยเฉพาะญี่ปุ่นที่ชื่นชอบเยลลี่เป็นชีวิตจิตใจอยู่แล้ว ยิ่งวันแข่งกีฬาโรงเรียนพันธมิตรใกล้เข้ามาถึงยิ่งสร้างความตื่นเต้นให้แก่ นักเรียนทั่วทั้งโรงเรียน มีการซ้อมหนักหน่วงขึ้น ทั้งกีฬาการแสดง รวมไปถึงกองเชียร์ บรรดาครูบาอาจารย์ก็คอยกำกับดูแลอยู่ห่างๆเพราะให้รุ่นพี่ชั้น ม6 เป็นคนดูน้องๆ ไปที่ใดในโรงเรียนก็มีแต่การกล่าวถึงงานกีฬาครั้งนี้ แม้สถานที่จัดจะเป็นโรงเรียนบีที่อยู่ชานเมืองก็ตาม แต่ทางโรงเรียนได้เหมารถบัสไว้แล้วกว่าสิบคันเพื่อขนนักเรียนโรงเรียนของตน ไปให้ได้มากที่สุด นักเรียนที่ไปลงรายชื่อจะขึ้นรถมีมากกว่าจำนวนที่นั่งในรถบัสเสียอีก ทางโรงเรียนจึงจ้างรถเพิ่มขึ้นอีหลายคันทีเดียวเพื่อเอาใจเด็กนักเรียน ส่วนมากให้ ม ปลายไปเพราะ ม ต้นคุมลำบาก นักเรียน ม ต้นก็งอนกันเป็นแถบๆ เพราะคงไม่มีใครอยากจะอยู่โรงเรียน
"มัน ลำบากอย่างนี้ล่ะนะนักเรียน ผอ เองอยากให้ทุกคนไปชมไปเชียร์กันทุกคนนั่นล่ะ แต่ทำยังไงได้นักเรียนเรามีมากกว่าสี่พันคน ผอ ปวดเฮด"
ผอประกาศหน้าเสาธงเพราะเสียงร้องเรียนของนักเรียนที่ไม่ได้ไปมากมายก่ายกอง
"อีกอย่างโรงเรียนบีก็ค่อนข้างไกลจากโรงเรียนเรามากนัก จะไปจะมาก็ลำบาก"
"ผอ ครับ พ่อผมมีอู่รถสองแถว ผอว่าพอจะได้ไหมครับ"
น้องม ต้นคนหนึ่งยกมือขึ้นแล้วพูดออกมาเสียงดัง เสียงฮือฮาปรบมือดังขึ้นทันที
"พ่อผมก็มีอู่รถหกล้อครับ ผอ"
"โห นักเรียนของผอ ไหนออกมานี่ซิ เดี๋ยวผอ จะนัดคุยกับพ่อของเราทั้งสองคน มีอยู่คนละกี่คันล่ะ"
ผอ เรียกนักเรียนทั้งสองออกมา
"เห็นพ่อบอกว่ามีอยู่ประมาณหกสิบคันอ่ะครับผอ"
"ของพ่อผมมีอยู่ สามสิบคันอ่ะครับ"
"เออ ดีๆ จุได้เยอะไหมลูก"
"ถ้ายัดๆหน่อยได้คันละเหือบ 20 คนอ่ะคับรถสองแถวอ่ะ"
"อืม คันละ 20 60คันก็พันสอง เออ ดีๆ แล้วของหนูล่ะ"
"โห รถหกล้อได้เยอะครับ ผอ ได้น่าจะ30คนขึ้นอ่ะครับ"
"อืมน่าจะได้อีกประมาณพันกว่าๆ"
ผอ ทำท่าครุ่นคิดอยู่ เพื่อนในแถวก็ลุ้นกันใหญ่
"น่าจะได้เกือบหมดโรงเรียนล่ะครูว่า เอา เป็นไงเป็นกัน เพื่อนักเรียนของผอ เดี๋ยวนัดพ่อของหนูสองคนคุยเลย วันนี้พอแค่นี้นักเรียน"
เสียง ปรบมือดังกึกก้อง วันนั้นทั้งวันท็อปปิกการสนทนาจึงเป็นเรื่องไปดูการแข่งกีฬา การแข่งกีฬาคราวนี้มีแค่ สามวัน วันแรกพิธีเปิด เดินพาเหรด การแข่งขันรอบแรก วันที่สองเป็นตารางการแข่งขันรอบสองทั้งหมด และมีรอบชิงบางชนิดกีฬา ส่วนวันไฮไลท์คือวันปิดงาน มีการแข่งรอบชิงชนะเลิศตั้งแต่เช้า จนถึงแค่ห้าโมงเย็น หลังจากนั้นเป็นการแข่งขันการแสดง มีสามโรงเรียน พอจบก็เป็นพิธีปิดงานและงานเลี้ยงฉลอง น้องๆส่วนมากลงชื่อไปดูวันสุดท้ายไม่มีที่ว่างเหลือเลยสำหรับรถบัสและรถสอง แถวกับหกล้อที่เพิ่งได้มาใหม่ ส่วนวันอื่นๆก็เต็มเช่นกัน นักเรียนหลายคนตระเตรียมกล้องวีดีโอกล้องถ่ายรูปเสื้อโรงเรียน ป้ายเชียร์สีทาหน้าทาตากันแล้ว การเรียนการสอนของโรงเรียนนี้ไม่เน้นแล้วในช่วงสัปดาห์สุดท้ายก่อนการแข่ง ขัน
"วันนี้ซ้อมแข่งจริงนะเว้ย ไปแข่งประเภทเดี่ยวก่อน มือสอง ไอ้บอยกะไอ้เต้ แข่งอีกสนาม ไอ้โฟคกับไอ้เปี๊ยก มาสนามนี้"
เสียง เฟียตประกาศลั่น ความจริงนักกีฬาแบดฯมีข้อกำหนดให้ส่งรายชื่อได้เพียงโรงเรียนละสี่คน ตัวสำรองหนึ่งคน ซึ่งทำให้เอกตกหล่นไปจากรายชื่อนักกีฬาหลักตอนแรกก็ดูหงอยๆ แต่พอมาซ้อมก็เจอรุ่นพี่ให้ซ้อมหนักหน่วงจนลืมไปเลยว่าเคยน้อยใจ และอีกอย่างทางเฟียตก็ให้ความสำคัญซ้อมเหมือนตัวจริง เอกจึงมีความมั่นใจขึ้นมามาก ทั้งยังมีบอยคอยเป็นกำลังใจให้ ญี่ปุ่นเองก็ไม่ได้ซ้ำเติมเพื่อนแต่ร้องให้มาช่วยเป็นคู่ซ้อมให้ตลอดเวลา
"ดี มาก ตอนนี้จุดอ่อนของแต่ละคนได้ปรับได้แก้ให้แล้ว พยายามเน้นจุดแข็งของตัวเอง และพยายามทำให้จุดอ่อนแข็งขึ้นมา อย่างไอ้เปี๊ยก อ่อนลูกโยนหลัง แต่มันแข็งลูกหยอดกับลูกยื้อ ส่วนไอ้บอย อ่อนลูกหยอด แต่แข็งลูกแย็บกับลูกตบ ไอ้เต้อ่อนลูกโต้กับลูกแย็บ แต่แข็งลูกตบกับลูกโยนหลัง เอาไอ้โฟคเป็นตัวอย่างเห็นไหมถ้าซ้อมเยอะๆ จุดอ่อนไม่มีเลย"
เฟียต ร้องบอกเมื่อการซ้อมเสร็จสิ้นลง แม้จะเคืองใจกันอยู่แต่เวลาแบบนี้ลืมไปหมดเลย โฟคเองก็นั่งพยักหน้าอยู่เพราะเขาหมายมั่นจากรุ่นพี่ให้เป็นประธานชมรมคนต่อ ไปนั่นเอง
"หมีดำๆ สอนลูกโยนหลังให้เค้าหน่อยดิ"
พอปล่อยให้พักก็กระตื้บเข้าไปหาโฟคที่นั่งแผ่ราบอยู่กับพื้น
"พักก่อนดิ กูเหนื่อย"
"เนะ สอนเอาคมๆเนะ เค้าอยากโยนลูกแม่นๆอ่า"
"มึงก็ออกกำลังข้อมือเยอะๆดิวะ เวลาตวัดลูกมันจะได้บังคับทิศทางได้ รู้จักกะจังหวะได้ด้วย"
"ยังงายอ่า ข้อมือเค้าก็แข็งแรงเนะ"
"นี่ทำแบบนี้"
โฟคทำท่าหมุนข้อมือให้ดู ญี่ปุ่นก็หัวเราะคิกคักชอบใจอยู่
"เอ้ย ไอ้เปี๊ยก ให้พักไม่ยอมพักวะ มาทำอะไรตรงนี้"
แสดงความเป็นเจ้าของออกมาตาเขียวปั๊ด ญี่ปุ่นทำหน้าจ๋อยๆแล้วคลานออกไป โฟคทำหน้าไม่รู้ไม่ชี้
"ไปคุยกับมันทำไม"
พอญี่ปุ่นคลานออกมาก็นั่งยองๆลงใกล้ๆ
"ก็ให้หมีดำเค้าสอนลูกโยนหลังอ่า"
"กูสอนให้ก็ได้ ไม่ต้องไปพูดกับมัน"
"อ่า สอนเค้าหรา"
"เออ อย่าไปยุ่งกะมันอีกนะ พ่อหมีโมโหนะจะบอก"
"เนะ"
ว่าง่ายซะจริง ทำหน้าเจื่อนๆแล้วก็ลุกไปซ้อม ส่วนโฟคนั่งหน้าซึมกระทืออยู่ แค่คุยนิดหน่อยก็ไม่ยอมแล้ว
พอวันที่ริต้าได้เพลงมากับตัวอย่างเสื้อผ้าก็เอามาให้น้องๆลองเสื้อผ้าก่อน
"โอ้โห ไม่ร้อนเหรอเจ๊ ตั้งสองชุดอ่ะ"
"อุ๊ย น้องๆขา ห้ามบอกใครเป็นอันขาดนะค้า เรื่องชุดเรื่องเพลง สำคัญมากเดี๋ยวข่าวรั่วไหล พวกเราแพ้น้าจะบอก"
"นั่นสิค้าเด็กๆ ถ้าข่าวรั่วไปถึงหูโรงเรียนอื่น เจ๊รู้เจ๊ไม่มีของสมนาคุณใดๆทั้งสิ้นนะค้า"
"อ่า ไม่บอกคร้าบเจ๊ แต่มันร้อนอ่า"
"ร้อนอะไรยะ ไฟสูง นี่มันต้นหนาวนะยะ เค้าออกจะฮิต เวอร์แล้ว มาๆ มาซ้อมใส่เพลง"
ริต้าทำเสียดุพอน้องๆลองเสื้อผ้าแล้วก็จัดแถวให้ ส่วนซาร่าก็ไปคุมน้องๆที่ไม่ได้แสดง แต่เกณฑ์เข้ากองเชียร์หมดทุกคน
"ห๊า เพลงอะไรอ่าเจ๊ 7.34 นาที บ้าไปแล้ว คาบลิ้นแน่ๆ"
"นี่ เวอร์อีกแล้วนายไฟสูง อะไรเธอเป็นหัวหน้าห้องนะยะ คราวที่แล้ว 6.30 นาทีพวกเธอยังทำได้เลย กะอีแค่เพิ่มมาอีกนาทีครึ่งอ่ะ สู้มั้ยค้าเด็กๆ"
ริต้าหันหน้าถามทุกคน
"สู้ๆคร้าบ"
"เยี่ยม ค่า สี่ทับสี่จะยอมง่ายๆเรอค้า นี่ไม่ใช่แค่การแสดงให้เพื่อนๆในโรงเรียนเราดูนะค้า เพื่อนๆต่างโรงเรียนประชาชนจากภายนอก เพื่อโรงเรียนเอของเรา กรี๊ดดด เลือดโรงเรียนเอเข้มกว่าน้ำ สู้ตายค่า"
เสียง น้องๆเฮขึ้นพร้อมกัน จะว่าไปริต้ากับซาร่าน่าจะไปเป็นแกนนำอะไรสักอย่างปลุกระดมดีเหลือเกิน พอเปิดเพลงน้องๆก็พากันตื่นเต้นเพราะจังหวะเร็วและหนักหน่วงกว่าเพลงที่แล้ว มาก เสียงดังกระหึ่มทั่วทั้งห้องกิจกรรม เสียงเพลงทำให้เด็กๆคึกกันเป็นพิเศษ
"ว้าย อย่าออกแรงมากค่าน้องๆขา เอาบล็อกกิ้งพอ ดีค่าดี พริกตามเพื่อนให้ทันลูก ต๊อปกระฉับกระเฉงกว่านี้หน่อย ญี่ปุ่นอย่าเร็วไปค่า"
เสียง ริต้าคอยกำกับท่าเต้นอยู่ใกล้ๆเดินวนไปวนมา ส่วนเพื่อนๆที่ไม่ได้เต้นก็คิดท่ากันใหญ่พอคิดได้ก็ต่อท่าให้ซาร่าเอามาเสนอ ริต้า บวกท่าเต้นเข้าไปจัดท่าทางใหม่ ทำอยู่อย่างนั้น คาบๆหนึ่งมันช่างรวดเร็วเสียเหลือเกิน
"หนูญี่ปุ่นกับบอย ซ้อมแบดฯเสร็จกี่โมงคะ"
ซาร่าถามขึ้นหลังจากหมดคาบแนะแนว
"ประมาณหกโมงอ่ะเจ๊"
"คือถ้าเราซ้อมวันละชั่วโมงอ่ะค่ะ เจ๊ว่ามันจะไม่ทัน หลังหกโมงถึงสองทุ่มพอไหวไหมค้า"
"อ่าพี่คนสวย เค้ามะเหนื่อยหรา"
"เจ๊รู้ค่า นี่ไงค้าเจ๊เตรียมอาหารเสริมมาให้ อ่ะเอาไปคนละกล่องเลย วิตามินะค้า กินแล้ววิ้งๆแล้วก็ไม่เพลียด้วย"
"อ่า เม็ดเบ้อเร่อเลยอ่า มะมีเป็นแบบเยลลี่หรา"
"ว้าย ช่างพูดนะค้าน้องญี่ปุ่นของเจ๊ เยลลี่ก็มีต่างหากค่า เนี่ยเจ๊ให้พี่ชายทำงานอยู่ญี่ปุ่นส่งมาให้ล็อตใหญ่ คิดว่าน่าจะถึงไม่มะรืนก็มะร่วง"
"อ่า จริงหรา เอาเนะ"
"รู้ไหมเพื่อน้องญี่ปุ่นของเจ๊เลยนะเนี่ย ไปค่ารีบไปเรียนเดี๋ยวครูว่าเอา"
ญี่ปุ่น กับบอยยิ้มแป้นออกมาจากห้องกิจกรรมทันที ความจริงเพื่อนๆที่เต้นด้วยกันได้แค่วิตามินไปคนละกระปุก แต่ญี่ปุ่นเนื่องด้วยมีแม่ยกทั้งสองคอยดัน ได้ทั้งวิตามินอาหารเสริม แบบเม็ดแบบน้ำแบบผง เต็มไปหมด อีกทั้งเฟียตซื้อไว้ให้ที่ห้องอีก สรุปกินแต่อาหารพวกนี้มาเป็นสองอาทิตย์แล้ว ตอนแรกกะจะไม่กินเพราะมันเยอะเกินไป แต่เฟียตบังคับเลยจำใจต้องกิน พอกินก็เห็นผลเพราะออกกำลังกาย หน้าตาผ่องใสวิ้งๆมีออร่ามาเชียวจากที่ใสอยู่แล้ว วิ้งไปยิ่งกว่าเดิมอีก
พอ สัปดาห์สุดท้ายก่อนการแข่งขัน ห้องสี่ทับสี่ไม่ได้เรียนเลย ซ้อมเต้นอย่างเดียว พอซ้อมเสร็จคาบเช้าก็กินข้าวปล่อยให้ว่างสองชั่วโมงแล้วมาซ้อมต่อถึงสามโมง เย็นโรงเรียนเลิกปล่อยให้ไปซ้อมแบดฯอีกสองชั่วโมง กลับมาซ้อมต่อถึงสองทุ่ม เฟียตเองก็แข็งแรงขึ้นมากเพราะได้อานิสงจากญี่ปุ่น เพราะต้องรอรับกลับด้วยกันจึงเล่นบาสคอย พอกลับก็กินวิตามินให้ญี่ปุ่นดูด้วยเพราะคนตัวเล็กไม่ยอมกินคนเดียว หล่อขึ้นมาก ใสขึ้นเยอะ
"ท่าเต้นแน่นแล้ว แค่เติมนิดๆหน่อยๆเองค่าครูขา"
ริต้ารายงาน ผอ กับอาจารย์วารุณีที่เข้ามาเยี่ยมชมการฝึกซ้อม
"ดี ลูกดี เอาให้โรงเรียนเราถูกจารึกเลยนะ กีฬาหลายอย่าง ผอ มั่นใจว่าเราต้องชนะ ส่วนการแสดงนี่ ต้องไปวัดกับโรงเรียนบีเขา เพราะรายนั้นเขาเคยประกวดระดับประเทศมาก่อน แต่เราไม่ยอมแพ้ใช่ไหมนักเรียนของ ผอ"
"คร้าบ"
เสียง นักเรียนตอบพร้อมกัน ผอ เดินจับคนนั้นคนนี้ทักทายให้กำลังใจอยู่ เอาเยลลี่มาเพิ่มให้ไม่อั้น ส่วนอาจารย์วารุณีก็กรี๊ดกร๊าดอยู่เพราะริต้ากับซาร่านำเสนอตีมของชุด และเทรนการแต่งหน้า
"เริ่ดค่าริต้า ซาร่า ครูถูกใจมาก ไอเดียบรรเจิดมาก"
"หนูทุ่มทุนสร้างค่าจารย์ขา เพื่องานนี้โดยเฉพาะ"
"ดีมากหนู เบิกงบได้เลยนะผอ อนุมัติ"
ผอเส ริมอีกแรง แต่ความจริงแล้วสองคนนี้กับลูกทีมทำเพราะใจรักอยู่แล้ว อีกอย่างทางบ้านก็มีฐานะดี ไม่ได้ร้องขออะไร เพราะทำทีไรมีความสุขทุกที ทำไปเถอะนะ ซาร่า กะ ริต้า
"ญี่ปุ่นไหวไหมลูก ซ้อมหนักทั้งแบดฯกับเต้นเลยนี่นะ บอยอีกคนไหวไหม ผอ เอาโสมสกัดจากเกาหลีเชียวน้ามาให้ มีอะไรมาบอกผอได้เลยนะลูก"
ผอเดินมาลูบหัวญี่ปุ่นอย่างเอ็นดู
"ผอ คร้าบ เปลี่ยนเยลลี่ได้ไหมอ่า เอาหนมอย่างอื่นด้วย ญี่ปุ่นกลัวอ้วน"
พอบอกมีอะไรให้บอกก็พูดขึ้นมาทันที ผอ ถึงกับหัวเราะออกมา
"ได้สิลูก อ้าวเด็กๆ ใครอยากกินหนมอะไรบอกมา เดี๋ยว ผอ จัดให้"
"อิอิ ผอ น่าร้ากเนะ"
หัวเราะ ชอบใจแล้วเดินไปหาเพื่อนๆ แบ่งกันกินขนมอยู่อย่างเอร็ดอร่อย ผอ กับอาจารย์วารุณีมองดูแล้วก็ยิ้มออกมาอย่างปลื้มใจที่เห็นเด็กๆรักใครกลม เกลียวกันดี
"พ่อหมีขาวๆ ทำมายเค้าต้องกินยาเม็ดหย่ายๆนี่ด้วยอ่า"
ถามขึ้นเมื่อเฟียตเตรียมยาวิตามินยาบำรุงทั้งหลายใส่แก้วเล็กๆให้เกือบครึ่งแก้วขนาดของแต่ละเม็ดก็ใหญ่โตเท่านิ้วก้อย
"กินดิจะได้แข็งแรง พ่อหมีก็กินนี่ไง"
"แอ่ะ กินทีเป็นกำๆอ่า เค้าเบื่อเนะ"
"เออน่า กินๆไปเถอะ เดี๋ยวพ่อหมีซื้อหนมให้เพิ่มพรุ่งนี้"
"อิอิ จริงน้า"
เทพรวดลงคอแล้วดื่มน้ำตามทันที เฟียตได้แต่อมยิ้ม
"ทำไมเดี๋ยวนี้พ่อหมีขาวมะค่อยทำรักกะเค้าเลยอ่า มะอยากทำหรา"
"ไม่ใช่ไม่อยาก แต่อยู่ในช่วงซ้อมหนัก เอาไว้แข่งเสร็จเราค่อยมาทำรักกันไงแม่หมี จะเอาสักห้ารอบดีไหม"
"อิอิ เนะ ห้ารอบน้า สัญญาแล้วน้า"
ทำหน้าเหวอไป คิดว่าคนตัวเล็กจะกลัวที่ไหนได้ยิ้มร่าออกมาอย่างดีใจ
"มาๆ จุ๊บหน่อย พ่อหมีกอดหน่อยมาแม่หมี เดี๋ยวนี้ไม่อ้วนแล้วนี่"
"อิอิ เค้าหุ่นดีเนะ หมีขาวน้อยอยู่หนายน้า มาจับหน่อย"
พออยู่ในอ้อมแขนก็คว้าลงที่เดิม ดิ้นยุกยิกไปมาก่อนจะนอนหลับไป
ก่อน หน้าวันแข่งขันกีฬาสองวันทางโรงเรียนได้จัดมีการ ซ้อมใหญ่เดินพาเหรดสำหรับพิธีเปิดโดยมีนักเรียนที่ลงรายชื่อไว้สำหรับวันแรก เป็นคนซ้อมเดิน สำหรับคนถือป้ายโรงเรียนคือประธานนักเรียน สำหรับการแสดงได้มีการซ้อมใหญ่เช่นกัน โดยซ้อมที่หอประชุมเปิดให้ทุกคนเข้าดูเพราะถ้ามีอะไรผิดพลาดจะได้แก้ไขทัน แต่ทางริต้ากับซาร่าได้ตกลงกับอาจารย์วารุณีไว้ว่าการแสดงทั้งหมดจะไม่ใช่ ชุดจริง อุบกันแม้แต่โรงเรียนตัวเองเพราะกลัวว่าเด็กบางคนที่มีกล้องจะถ่ายวีดีโอไว้ แล้วเอาไปเผยแพร่ก่อน และทางคู่แข่งอาจจะเห็น เพราะฉะนั้นการแสดงจึงซ้อมไว้สองแบบ เพลงสองเพลง เสื้อผ้าสองเซ็ท สำหรับชุดสำหรับการซ้อมใหญ่นั้น เป็นกางเกงยีนส์สีน้ำเงินธรรมดา เสื้อยืดสีขาว ไม่แต่งหน้าทาตาแต่อย่างใด ท่าเต้นก็บ้านๆพื้นๆ เต้นซ้ำไปซ้ำมาอยู่ไม่กี่ท่า เพลงก็ความยาวประมาณเดียวกัน ซาร่ากำชับน้องๆไม่ให้ออกแรงมากนักในการเต้น เต้นเอาพอหอมปากหอมคอ
พอ ถึงเวลาก็มีเด็กทั้งรุ่นน้องรุ่นพี่ไปมุงดูแน่นหอประชุมไปหมด เพราะคาดหวังว่าจะได้ดูการแสดงที่ยิ่งใหญ่ตระการตาเหมือนคราวงานโรงเรียน มีการเตรียมกล้องเตรียมอุปกรณ์ถ่ายภาพทุกชนิดไว้ แต่พอนักแสดงออกมาเต้น ทุกคนก็ถึงกับโห่ออกมา
"เว้ย ทำไมห่วยอย่างนี้วะ อุตส่าห์เสียเวลามาดู"
เสียงโห่อื้ออึง น้องๆที่เต้นหันหน้าไปหาซาร่าที่ยิ้มอย่างพอใจ ซาร่าก็พยักหน้าไม่ให้สนใจเต้นต่อไป กว่าเพลงจะจบนักเรียนก็บางตา
"ทุก คนค้า สำหรับการแสดงจริงไม่ใช่ชุดนี้นะคะ สำหรับคนที่เดินออกไป รอไปดูที่งานนะค้า รับรองค่าว่าโรงเรียนเราไม่ได้น้อยหน้าอย่างที่เพื่อนๆโห่แน่นอน"
ริต้าออกไปประกาศใส่ไมโครโฟนเสียงดัง พอเพื่อนๆที่ยังไม่กลับได้ยินก็ถึงกับส่งเสียงอื้ออึงทั้งพอใจและไม่พอใจ
"มัน เป็นทริกน่ะค่าเพื่อนๆ ของดีต้องอุบไว้ซิค้า วันนี้แค่มาบล็อกกิ้งเฉยๆ และอีกอย่างนี่เป็นการแข่งขัน โรงเรียนของเราก็หวังที่จะได้รางวัล ทุ่มเทกันมาก ไม่ใช่เราไม่ไว้ใจเพื่อนๆนะค้า แต่กลัวว่าจะปลื้มใจกันจนอดไม่ไหวแพร่งพรายออกไป เราก็เสียคะแนนนะค้า"
ริต้าไม่ได้สนใจเสียงอื้ออึงนั้นแต่อย่างใด ลอยหน้าลอยตาพูด พอพูดจบก็พาน้องๆกลับไป
"จำ ไว้นะคะ น้องๆของเจ๊ งานนี้เราไม่เอาที่สามหรือที่สอง เราจะต้องเอาที่หนึ่งเท่านั้น ใครถามอะไรก็อย่าเพิ่งไปบอกนะคะ อย่าลืมว่าห้องเราจะสร้างประวัติศาสตร์ให้กับโรงเรียนของเรา กรี๊ดดด"
น้องๆ ตกใจกับเสียงกรี๊ดของริต้า แต่ก็จับมือกันเหมือนเคย ร้องเฮ้ออกไปเสียงดังหัวใจของทุกคนหลอมเป็นหนึ่งเดียวกัน ไม่มีใครน้อยเนื้อต่ำใจที่ไม่ได้แสดงกับเพื่อนๆทั้งหกคน เพราะตอนนี้ทั้งซาร่าและริต้าให้ความสำคัญน้องๆทุกคนเท่าเทียมกัน แม้จะเอนไปทางเจ้าตัวยุ่งมากกว่าใครแต่เพื่อนๆก็เข้าใจ เพราะถ้าไม่มีญี่ปุ่นความสนใจทั้งหลายก็คงไม่มีมากเท่านี้
:กอด1: :L2:
เขียนโดย eiky
-
เนะ อยากให้ถึงวันนั้นเร็วๆ จัง เชียร์ญี่ปุ่นหน่า
-
สงสารหมีดำ ใครหาแม่หมีกริซลี่มาสังเวยพ่อหมีดำที หงิงๆ
ปล.ซาร่า ริต้า สุโก้ยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย
-
สงสารหมีดำจังเนะ ญี่ปุ่นจัดการหน่อยหาคู่หั้ยหมีดำโหน่ย :impress2:
-
อยากให้ถึงวันงานเร็ว ๆ จัง :m13:
:เฮ้อ: สงสารหมีดำเหมือนกันน่ะเนี๊ย
-
อีกกี่วันจะถึงวันงานกันคะ จะนั่งรถไปดูญี่ปุ่นแข่งด้วย ญี่ปุ่นสู้เขานะลูก
เอ่อ ถ้างานจบแล้ว 5รอบกับพ่อหมี หนูจะไหวเหรอลูก
-
หมีขาวหวงเว้ย หวง หมีดำคุยด้วยไม่ทันได้กี่ประโยคเรียกตัวกลับซะแล้ว
เฮ้อออ รอวันหมีขาวเรียนจบ จะคอยดูดิ๊ว่าหมีดำจะรุกยังงัย
-
อยากอ่านตอนแข่งแล้วเนะ...มาต่อเนะ หนูเจแปนน่าร๊ากเนะ :m3:
-
พี่อิ๊กครับโรงเรียนเอนี้อยู่ที่ใหนครับ น่ารักมากๆ ผ.อ.ก็น่ารัก ครูก็น่ารัก นักเรียนรุ่นพี่ก็น่ารัก รุ่นน้องก็น่ารัก โดยเฉพาะญี่ปุ่น น่ารักที่สุด
รักพี่อิ๊กด้วย :จุ๊บๆ:
-
นั่นจิ อยากดูตอนแข่งจริงๆ
ปล.พ่อหมีขาวนี่ ไม่ยอมให้ใครมาวอแวกับแม่หมีจริงๆเลยนะ
-
พ่อหมีขี้หวงเนะ..อิอิ
น้องปุ่่นนี่น่าจะเอาไปเป็นพรีเซ็นเตอร์เยลลี่จริงๆ
-
สงสารโฟคคคคคคค กรี๊ดดดดดดดด ไอ้เฟียตมันทำเกินปายยยยยยยยยยยยยย
ญี่ปุ่นก็เชื่อฟังสามีดีแท้ :z3: ปล่อยให้เค้าคุยกันบ้างไรบ้างก็ด้ายยยเฟียตเอ้ยยยย
พี่อิ๊กรีบจัดหวานใจเจ๋งๆมาให้โฟคที
ส่วนงานกีฬานี้ อยากบอกว่าเฟียตกับญี่ปุ่นต้องเกิดมากแน่ๆ
แม่ม เทควิตามินอาหารเสริมกันอย่างนี้ ไม่บริ้งๆก็ไม่รู้จะว่ายังไงแล้ว
คนนึงหล่อเทพ คนนึงน่ารักใสๆ
แอร๊ยยยยยยยยยยยยย~ องค์ลงประทับร่างคนอ่าน
ช้อบบบชอบบบบ รักครอบครัวพ่อหมีขาวกับแม่หมีอ้วนเน้
อ้อ ลืมบอก...
รักคนแต่งด้วยยย คริคริ :กอด1:
-
อ่านแล้อยากกินเยลลี่มั่งเลย :laugh:
หิววว~ :give2:
-,.-
-
นัดอารายกันเน่ะ 5รอบ เอิ๊กๆๆๆ :-[
-
:pig4: :pig4: :pig4:
-
งานเสร็จแล้ว 5 รอบเลยเหรอ
คราวที่แล้วแค่ 4 รอบหมีขาวก็หมดแรงแล้วนิ อิอิ
อีกกี่วันจะถึงวันงานน๊อ อยากอ่านญี่ปุ่นเต้นกับตีแบดเร็ว ๆ จัง
ดูสิว่าพ่อหมีจะหึงปุ่นมากกว่าเดิมหรือเปล่าเอ่ย
-
ฮ่าๆๆๆๆๆๆ
ตาหลกเนะ
สงสารพี่โฟคอ่า
หาคู่ให้พี่โฟคที
แต่ปุ่นไม่หวั่นจิงๆๆๆเป็นสิบเลยไหม
-
โอย....อยากกลับไปเรียนใหม่วุ๊ย.....
ผอ.ได้ใจมากกกกค่ะ....ทุ่มเทให้เด็ก ๆ กะโรงเรียนเต็มที่จริง ๆ o13
ซ่าร่ากะริต้า....สุดยอดดดดจ๊ะ..สมกับเป็นเจ๊คนสวยใจดีของนู๋ญี่ปุ่น
รอวันแข่งขันด้วยใจจรดจ่อ....สู้ ๆ นะค้า..เด็ก ๆ.. :ped149:
แต่...แอบเศร้ากับพี่หมีดำอ่ะ.....แค่คุยด้วยก็ไม่ได้เหรอ....
พ่อหมีขาวใจร้ายยยยย.... :monkeysad:
:จุ๊บๆ: แม่หมี กะ น้อง eiky รักกัน ๆ น้า... :L1:
-
ชอบจัง ผอ.ท่านนี้ทุ่มทุนสร้างจริงๆทั้งกำลังกายกำลังทรัพย์ ขนศิษย์ไปร่วมงานยกโรงเรียน
-
ชอบมากเลยอะ ดูซิคนแต่งๆจะบรรยาย 5 รอบของปุ่นกับเฟียต
ออกมาแบบไหน อยากให้ถึงตอนแข่่งเต้นกับแบตเรวๆลุ้นอะ
งานนี้หนุ่มตรึมแน่เลยอะปุ่น หน้าใสออร่าขนาดนั้น
-
น้องญี่ปุ๋นชอบเล่นหมีน้อยย
-
อ่า~ มีแต่คนสงสารหมีดำเนะ เค้ากะอินเทรนนะสงสารหมีดำเหมือนกาน :dont2:
ว่าแต่ ผอ.โรงเรียนนี้ใจดีเนาะ หาได้ที่ไหนเนี่ยยยยย
ใจจดใจจ่อรอดูการแสดงของน้องปุ่นนะค๊า ญี่ปุ่นไฟท์ติ้งงงงงงงงงง :a2:
-
มาแบ่งยาของป้าไปกินสักกำไหมลูก ญี่ป่น 555
-
อ๊ายยยยยยย
ญี่ปุ่นน่ารักมากค๊าาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาา
-
ฮ่าๆๆๆๆๆๆ
ตาหลกเนะ
สงสารพี่โฟคอ่า
หาคู่ให้พี่โฟคที
แต่ปุ่นไม่หวั่นจิงๆๆๆเป็นสิบเลยไหม
-
โว้วววว อยากดูการแสดงค่าาา
อยากไปด้วยจังเลย วิ้ง วิ้ง ญี่ปุ่นน
น่ารักอ่ะ จุ๊บ
มีสัญญากับพ่อหมีสินะ ห้าครั้งง แล้วจะรอดูน้าาา
FC ญี่ปุ่น เฟียต อิอิ หมีดำ หาคนใหม่เถอะนะ เราไม่ยอมให้ญี่ปุ่นห่างพ่อหมีขาวหรอก
หาคู่ให้หมีดำด้วยนะคะ
ขอบคุณนะคะ รอตอนต่อไปค่า : )
:กอด1:
-
(http://upic.me/i/lv/0images.jpg) (http://upic.me/show/16496386)
เอามาฝากญี่ปุ่นเนะ
-
เพิ่งจะได้เข้ามาอ่าน ตามทันแล้วคับในที่สุด...สนกจริงๆเนะ 555
-
อยากไปเชียร์ด้วยเนะ
ขอเกาะรถ ไปด้วยคนได้มั้ย :z2:
-
อยากไปดู ญี่ปุ่นจริงๆเลย
โรงเรียนนี้อยู่ไหนเนี่ย ขอที่อยู่ด้วยนะจ๊ะไรเตอร์
สงสารหมีดำ เหมือนเดิม
ญีปุ่นช่วยเป็ยแม่สื่อหาคู่ให้หมีดำหน่อยเร็ว
-
ชอบ ผอ กะเด็กโรงเรียนนี้จังเลย
เป็นโรงเรียนที่เด็กมีน้ำใจงามมาก ปลื้มมม
สงสารหมีดำแค่คุยก็ไม่ได้เนาะ พี่เฟี๊ยตหวงเกิ๊นน
แล้วเมื่อไหร่ตัวเองจะมีคู่ล่ะหมีดำ เค้าลุ้นอยู่เนะ อิอิ
ตอนหน้าน้องญี่ปุ่นแข่งแล้วป่ะคะเนี่ย สู้ๆนะคร้า
-
วันนี้ญี่ปุ่นจะมาป่ะ อยากเห็นญี่ปุ่นเป็น superstar แว้ว ไรเตอร์
-
เอามาล่อลวง eiky กับ ญี่ปุ่น 5555
ด้วยแวะมาหาของหวาน มัน ฮา แก้อาการเจ็บตับของตัวเองนิดนึง :m20:
(http://www.postjung.com/member/keep-img/data/200907/4a516737c0007.jpg)
(http://gotoknow.org/file/pote_gear41/oilcloth_tcf40c.jpg)
(http://image.shutterstock.com/display_pic_with_logo/225052/225052,1281320777,9/stock-photo-colorful-jelly-candy-over-white-58683316.jpg)
(http://lovealiz.files.wordpress.com/2008/04/ice-cream-cake.jpeg)
-
ถ้ามีลูก จะให้ลูกไปเรียนโรงเรียนนี้ :laugh:
รักญี่ปุ่นและพี่อิ๊กกี้ :กอด1:
-
รอดูวันจริงๆ อุๆ จะอลังขนาดไหนน้อ
-
:จุ๊บๆ: แม่หมี กะ น้อง eiky :จุ๊บๆ:
-
ไม่อัพเรื่องนั้นเพราะเมื่อเช้าเขียนเรื่องนี้ค้างไว้ อิอิ จุ๊บๆ แบ่งความรักให้กันเนะ
Day I Tae Part I
เป็นไปตามคาดกับการปล่อยคลิปวีดีโอที่ทางนักเรียนได้ถ่ายไว้วันซ้อมใหญ่
"เห็นมะ เจ๊ว่าแล้วเชียว หึหึ ดีนะที่เราไม่ได้เอาชุดจริงแสดงให้เพื่อนๆดู"
ริต้าหัวเราะออกมาในวันแข่งขันวันแรกขณะที่กำลังนั่งรถบัสคันแรกไปพร้อมๆกับน้องๆสี่ทับสี่ ที่ขนกันไปหมดทุกคนเพราะเอาไปเชียร์แบดฯด้วย มีนักกีฬาชมรมแบดฯนั่งอยู่รวมกับนักกีฬาบาส ซึ่งส่วนใหญ่เป็นรุ่นพี่ มห้ากับ มหก
"โหเจ๊ แน่มากจริงๆ ฉลาดล้ำลึกมาก แล้วทางโรงเรียน บีกับซีนี่ไม่หัวเราะเยาะเราแล้วเหรอเจ๊ป่านนี้อ่ะ"
ไฟสูงร้องขึ้น
"อุ๊ย ช่างหัวมันสิค้า ของจริงเรายังไม่ได้แพร่งพรายซะหน่อย อย่าได้กลัว ตัวแม่มาเองอย่าหวังค่า ว่าจะสิ้นลายง่ายๆ"
"อ่า ตัวแม่"
น้องๆพากันอุทานพร้อมกัน แต่ก็กำลังกินขนมอยู่ไม่ได้สนใจอะไรมาก
"ญี่ปุ่นของเจ๊ แข่งกี่โมงค้า วันนี้เจ๊จะได้แต่งหน้าทัน ตีมอวกาศ อิอิ"
"เอ๋ เค้าแข่งกี่โมงอ่า มะรู้เนะ พ่อหมีขาวๆ เค้าแข่งกี่โมงอ่า"
หันไปถามฝามีที่นั่งอยู่ข้างๆ กำลังนั่งหันหน้าไปอีกทางคุยกับฟอร์ดและเบนซ์อยู่
"หือ เก้าโมง คู่สาม แข่งประเภททีมก่อน เดี๋ยวมือสองไอ้เต้ เดี่ยวมือหนึ่งไอ้บอย แล้วก็คู่ มึงกะไอ้เต้"
"ว้าย ไม่ทันแล้ว ต้องรีบแต่งตัว นังซาร่าไปๆเราต้องแต่งตัวแล้ว"
ริต้าร้องขึ้นแล้วปรี่กลับไปนั่งที่เดิม ลากกระเป๋าออกมาใบใหญ่
"แหมหล่อน แล้วที่ผอบอกล่ะยะ ชั้นสิควรจะแต่งหน้าไปเชียร์น้องญี่ปุ่น อิอิ"
ริต้าทำหน้ามุ่ยเพราะตกลงไว้กับผอ
"น้อยๆหน่อยเว้ย แล้วทีมบาสกูมึงไม่ไปเชียร์วะ นังริต้า"
รุ่นพี่ มหกร้องมาจากหลังรถ
"แหมพี่ทอมก็ ริต้าไปซีค้า ให้นังซาร่ามันไปเชียร์น้องญี่ปุ่น ใจจริงอ่ะ ริต้าอยากจะแตกร่างไปให้ครบทุกสนามล่ะค่า เพราะทุกคนเรียกร้อง อิอิ"
"ถุย อย่าแต่งหน้าเป็นผีไล่ะมึง กูอายโรงเรียนอื่น"
"ว้าย พี่ทอมอ่ะ หยาบคายนางฟ้า แต่งหน้ายังไงก็เป็นนางฟ้าค่า ไม่มีทางเป็นอย่างอื่นไปได้"
เสียงเฮฮาครืนดังขึ้นทั้งรถ
"เอ๋ พ่อหมีขาวๆ หลบหน่อยเค้าจาไปหาเต้"
"หือ ทำไมวะ"
"ก็ไปคุยแผนการเล่นเนะ ให้กำลังจายเต้ด้วยอ่า เต้แข่งเป็นคนแรกเนะ"
"ไม่ต้องไป เรียกมันมานี่"
เฟียตส่ายหัวไม่สนใจ หันหน้าไปทางเบนซ์ให้เบนซ์จัดการให้
"ซวยกูอีกล่ะ มันนั่งกับไอ้จี๊ปเว้ย มึงจะให้มันมานั่งนี่มะแทนกูกะไอ้ฟอร์ด"
"เออ มึงเรียกมันมาดิ"
เบนซ์ประชดแต่เฟียตเอาจริง
"โห ไอนี่ เว้ยไปไอ้ฟอร์ด คนไม่มีแฟนอย่างเราหลบไปเว้ย"
เบนซ์ทำหน้ายักษ์ใส่
"เอ๋ แล้วพริกเพื่อนเค้าอ่าพี่เบนซ์ ยังมะเป็นแฟนกันหรา"
"แว้กก ไอ้บ้า อย่าพูดดิ เห็นมะมันมองกูใหญ่แล้ว"
เบนซ์ร้องออกมา เฟียตเองก็หัวเราะ ญี่ปุ่นเองก็ทำหน้าไม่รู้ไม่ชี้กินเยลลี่ต่อหมุบหมับ เฟียตเองก็ถือถุงขนมไว้ในมือคนตัวเล็กก็ล้วงเอาๆ พอเต้เดินมานั่งแทนที่ให้จี๊ปเข้าไปเบาะในสุด ญี่ปุ่นก็ยื่นหน้ามาคุยกับเต้
"เต้ๆ กินหนมมะ เรามีเยลลี่"
"ไหนๆ เรามีมันฝรั่ง"
"เราก็มีเนะ อ่ะ"
"อ้าว ไหนมึงบอกจะคุยกันเรื่องแข่งวะ คุยแต่เรื่องแดก อะไรวะ"
เฟียตโวยวาย ญี่ปุ่นเงยหน้าขึ้นทำหน้าย่นใส่
"เงียบๆเนะพ่อหมีขาว เค้ากำลังใช้สมาธิเนะ"
ว่าไปโน่น แล้วหันหน้าไปคุยกับเต้ต่อ ตอนนี้นอนพาดตักเฟียตเลื้อยอยู่ ไม่อายใครไม่สนใจอะไร
"เอาสีแดงมะ เราชอบกินสีเขียว อิอิ"
ยังไม่เข้าเรื่องสักที
"เอ๋ พี่จี๊ปอ่า จับมือเต้ด้วยอ่า เค้าเห็นน้า"
"บ้าเหรอปุ่น"
เต้รีบสะบัดมือออกอายหน้าแดง เอาหน้าซุกไปติดเบาะด้านหน้า จี๊ปเองก็อาย
"แม่หมี อย่าไปแซวเขาดิ คนมันกำลังอินเลิฟ"
"แอ่ะ เราก็อินเลิฟเนะ ทำไมเรามะอายอ่าพ่อหมี"
"กูน่ะอาย มึงน่ะไม่อาย"
"แอ่ะ ชมเค้าหรา อิอิ เค้ารู้หรอกเนะ"
เป็นงั้นไป หัวเราะคิกคักชอบใจอยู่ จากนอนพาดตักก็ปีนป่านไปนั่นมานี่ นั่งตักบ้าง เดินไปหาบอยกับเอกบ้าง เดินไปหาริต้ากับซาร่าบ้าง เดินไปไหนรุ่นพี่ก็แซว กลายเป็นขวัญใจไปแล้ว
"ไอ้เปี๊ยก กลับมานี่"
เฟียตกวักมือเรียก เพราะตอนนี้กำลังเอาถุงขนมไปอยู่ท้ายรถ มีรุ่นพี่ชมรมบาสฯนั่งอยู่เต็ม
"เว้ย หวงเว้ย คนน่ารักปล่อยให้มันคุยกะคนอื่นบ้างดิวะมึง"
เพื่อนๆแซวเฟียตทันที
"ไม่ได้เว้ย ตาเป็นมันเชียวนะพวกมึง"
"น้องญี่ปุ่น ใสขึ้นป่ะเนี่ย แก้มแดงเชียว เห็นเส้นเลือดเลยนะเนี่ย"
รุ่นพี่จับแก้มทันที
"เนะ ทำมายหน้าพี่มีสิวอ่า อิอิ เค้าบีบให้มะ"
จับหน้าเขาคืนทันที
"แว้กก ไอ้เปี๊ยก อย่าไปจับมัน กลับมานี่นะ เดี๋ยวติดสิว"
ดูพูดเข้าเฟียตหึงออกหน้าออกตา ทุกคนในรถบางส่วนหันมามอง เว้นแต่น้องๆห้องสี่ทับสี่เพราะกำลังเมามันกับขนมที่แกะกินเป็นเข่งเข้าไปแล้ว
"เวอร์แล้วมึง แต่ทำไมตัวห๊อมหอมอ่ะค้าบ ว่าไหมพวกมึง"
ทำท่าสูดกันเป็นแถว
"เว้ย ไอ้พวกนี้อย่าหาว่าไม่เตือนนะมึง อย่าวอแวกะมันนะ"
"เอ้ยไอ้เฟียต คนน่ารักมึงก็ให้มันเป็นกำลังใจให้คนอื่นด้วยดิวะ เนอะญี่ปุ่นเนอะ อย่าลืมไปเชียร์พี่น้า ถ้าน้องญี่ปุ่นไปเชียร์พี่สู้ขาดใจเลยนะ"
"เนะ พี่แข่งกี่โมงอ่า"
"สิบโมง ไปนะนะ"
"เค้าไปถามพ่อหมีขาวก่อนเนะ"
"ใครวะ พ่อหมีขาว"
"ผัวมันไง"
เฟียตร้องขึ้นเสียงดัง วกแตกครับท่าน ญี่ปุ่นเดินอาดๆกลับมาหาเฟียตที่ตาเขียวอยู่
"อ่า อกหักทันที น้องญี่ปุ่นทำกับพวกพี่ๆได้น้า"
"เอ๋ อารายอ่า"
"มานี่เลยๆ เข้าไปข้างใน ห้ามออกไปไหนอีก"
เฟียตลากแขนให้เข้าไปนั่งที่เดิม ส่วนญี่ปุ่นทำหน้าไม่รู้ไม่ชี้คว้าถุงขนมมากินต่อ พอถึงโรงเรียนบี โรงเรียนเจ้าภาพ ก็เริ่มเห็นธงสีต่างๆปลิวไสวอยู่ตั้งแต่ไกลตามถนนเข้าโรงเรียน มีนักเรียนใส่เสื้อของโรงเรียนเดินเรียงรายกันอยู่ หันหน้ามาโบกไม้โบกมือให้ เสียงเกรียวกราวขึ้นทั้งถนน รถบัสที่รายเรียงกันเข้าไปในที่จอดที่ทางโรงเรียนเจ้าภาพเตรียมไว้ให้จอดกันแน่นเป็นทิวแถว อีกทั้งรถสองแถวกับรถหกล้อ เด็กเรือนสี่พันคนของโรงเรียนเอลงจากรถไปออกันแน่นขนัด โรงเรียนซีเองก็กำลังแห่กันเข้ามา ในบริเวณโรงเรียนของโรงเรียนบี ที่ติดกับภูเขา โรงเรียนมีพื้นที่กว้างขวาง แลดูเล็กลงไปถนัดตา เสียงเป่านกหวีด เสียงกลองเสียงเพลงดังอยู่ทั่วบรเวณ เด็กผู้ชายจากสามโรงเรียนรวมกันเกือบหมื่นกว่า
"อ่าคนเยอะเนะ"
ญี่ปุ่นร้องขึ้นจับมือของเฟียตไว้แน่น
"ตื่นเต้นเหรอแม่หมี"
"เนะ เค้าตื่นเต้นอ่า"
"อย่างงี้ล่ะ พ่อหมีไม่ตื่นเต้นมาแข่งบ่อยแล้ว"
โรงเรียนเอได้เรียกให้นักเรียนมารวมตัวกันเพื่อเช็ครายชื่ืออยู่ตรงสนามกีฬากลางแจ้ง
"เด็กๆ อย่าไปเถลไถลนะ จับกลุ่มกันไว้ นี่ไม่ใช่โรงเรียนเรา อย่าลืมคนที่มีรายชื่อเดินขบวนพอเช็คชื่อเสร็จแล้วให้มารวมตัวกันฝั่งนี้ ส่วนนักกีฬาให้ไปเตรียมตัวได้ กองเชียร์มาฝั่งนี้ ไหนอุปกรณ์การเชียร์เราพร้อมไหม"
เสียงอาจารย์สอนพละประกาศเสียงดัง นักเรียนก็ตอบรับกัน ดูหน้าตาตื่นเต้นกันทุกคน
"เอาล่ะเดี๋ยวผอจะมากล่าวอะไรสักหน่อย ตั้งใจฟังนะเด็กๆ"
"วันนี้เป็นการแข่งขันวันแรก ผอ ขอบใจนักเรียนทุกคนมากที่ให้ความร่วมมือ ผอมั่นใจว่าเด็กนักเรียนโรงเรียนเรามีวินัย อย่าไปทำเรื่องให้อับอายชื่อเสียงของโรงเรียนนะ ถ้ามีปัญหาอะไรมาแจ้งกับอาจารย์เขา ขอให้นักเรียนของผอทุกคนมีความสุขกับการเชียร์กีฬา มาทำให้เขารู้ว่าโรงเรียนเราที่ที่สุด อ้าวส่งเสียงหน่อยเด็กๆ"
ปลุกระดมเสียงอีกรอบ เสียงนักเรียนเรือนสี่พันกึกก้องขึ้นทันที
"มาค่าๆ กองเชียร์มาทางนี้"
"ฮ่าๆๆ แต่งชุดอะไรอ่ะเจ๊"
เสียงเด็กๆห้องสี่ทับสี่หัวเราะขึ้นพร้อมกัน
"เทรนอวกาสค่า เซนต์พลูโต มาค่า"
"เซนต์เนปจูนก็มาค่า"
"ฮ่าๆๆๆๆ"
เสียงหัวเราะดังกึกก้องแต่ทั้งสองและเพื่อนร่วมแกงค์ไม่ได้ยี่หระเลย
"พี่คนสวยๆ พี่คนสวยจะไปเชียร์ใครก่อนอ่า"
ญี่ปุ่นเดินไปถามริต้า
"เจ๊ไปทางสนามบาสค่าหนูญี่ปุ่นของเจ๊"
"อ่า แล้วใครจะไปเชียร์เค้าอ่า"
"ให้นังซาร่ามันไป เจ๊นะอยากไปใจจะขาด แต่เป็นไฟลท์บังคับ ผอเขาขอมา อย่างอนนะค้า เดี๋ยวเจ๊รีบไปเชียร์น้องหนูญี่ปุ่นของเจ๊แข่งตั้งคู่สามนี่"
"เนะ รีบมาเนะ"
"จ้า"
"ไปๆไอ้เปี๊ยก เขาจะเดินพาเหรดกันอยู่แล้ว รีบไป"
"เราต้องเดินด้วยหราพ่อหมีขาว เค้าร้อนอ่า"
"ไม่เดินแต่ไปอยู่สนามแบดฯเดี๋ยวเข้าไม่ได้ จะได้ไปประชุมกันด้วย"
"เนะ"
ญี่ปุ่นเดินตามเฟียตกับทีมไปทันที มีซาร่าเดินตามพร้อมลิ่วล้อ หอบหิ้วถุงอะไรต่ออะไรเต็มไปหมดเดินตามกันไป พอผ่านเด็กๆโรงเรียนอื่นก็พากันมามุงดูซาร่ากับทีมกันเป็นแถว อายที่ไหนโพสต์ท่าให้ถ่ายรูปอีกต่างหาก
"ว้ายเรตติ้งเริ่ดค่า เป็นไงล่ะ นางฟ้ามาเอง ชิ สวยค่าสวย"
ซาร่าพูดแล้วเพื่อนๆก็หัวเราะ เดินตากันเข้าไปในโรงยิม โรงยิมที่นี่ดูใหญ่โตมากกว่าที่โรงเรียนเออีก เพราะมีที่นั่งถึงห้าพันที่นั่ง
"โห ใหญ่มากอ่ะ"
เต้ร้องออกมา มีจี๊ปวางมืออยู่บนบ่า
"อ่า เอาตรงหนายดีอ่าพ่อมหีขาว"
"โน่นๆ ไปตรงโน้น จะได้เข้าออกง่ายๆ"
เฟียตชี้ไปตรงข้างสนามฝั่งใกล้ทางเข้า
"แต่เค้าอยากดูเขาเดินพาเหรดอ่า"
"หือ ดูทำไมวะ กว่าจะเสร็จ"
"เราก็อยากดูนะปุ่น ไปดูไหม จะได้หาของกินด้วย"
บอยร้องขึ้น
"เอ้ย ไอ้พวกนี้นี่อะไรวะ แดกมาตั้งแต่ขึ้นรถ ยังจะไปหาอะไรกินอีก"
เบนซ์ร้องขึ้น
"น้าพ่อหมีขาวเค้าอยากไปดูอ่า"
"เออๆ ไปๆ ไอ้เบนซ์มึงอยู่นี่ล่ะ เฝ้านังซาร่าไว้เดี๋ยวมันไปกินคนอื่น"
"ว้ายพี่เฟียตอ่ะ รู้อีก อิอิ"
"โห กรรมของกู"
สรุปเฟียตก็พาน้องๆเดินออกไปดูเขาเดินพาเหรด มีญี่ปุ่น เอก บอย เต้และจี๊ปเดินออกไปเป็นกลุ่ม
"อ่าพ่อหมีขาวๆ มีลูกชิ้นด้วยอ่า"
ยังไปไม่ทันถึงไหนร้องหาของกินแล้ว
"หือ ไม่เอากินเยอะเดี๋ยวจุก"
"อ่า ฝาหรั่งดองเนะ สีสีวยสวยอ่า"
"ไม่เอาเดี๋ยวท้องเสีย"
"อือ"
"อือ อีกแระพูดใหม่ดิ"
"เนะ"
"เอ้ย กวนพ่อหมีเหรอ งั้นไม่ต้องเอาอะไรเลย"
"แอ่ะ พ่อหมีขาวอ่า จ๋าก็ได้เนะ"
ทำเสียงหวานออดอ้อน เฟียตค่อยยิ้มออกมา
"ให้ลูกชิ้นไม้เดียวพอ"
"อิอิ พ่อค้าๆ เอาลูกชิ้นไม้นึง"
พูดยังไม่ทันขาดคำปรี่เข้าหาร้านลูกชิ้นแล้ว
"พ่อค้ารูปหล่อจังเลยอ่า วันนี้ขายมะดีหราเหลือเย๊อะเยอะ แถมเค้าได้ไหมอ่า"
"เอ้ย ไอ้หนู จะมาขอแถมง่ายๆอย่างนี้เลยรึ ของซื้อของขายนะ"
"อ่า พ่อค้าใจดีจังเลย แถมให้เค้าด้วย"
"แว้กก ใครจะแถม จ่ายมาเลยๆ"
คือว่าหยิบมาสองไม้รูดทีเดียวหมดเลยหนึ่งไม้หยิบมารูดเข้าปากอีก พ่อค้าร้องเสียงดังลั่น เฟียตเดินเข้ามาจะจ่ายเงิน
"อะไรไอ้เปี๊ยก"
"อ้ออ้าเอ้าแหอมอ่า"
พุดไม่เป็นคำเพราะในปากเต็มไปด้วยลูกชิ้น
"จ่ายมาเลยๆ สองไม้โหน่ากลัวมากไอ้หนูเอ็งน่ะ กินเข้าไปได้ยังไงสองไม้พร้อมกัน"
"เอ้ย ไอ้เปี๊ยก อีกแล้วนะ ทำไมทำแบบนี้"
เสียงดุตาเขียวใส่ ญี่ปุ่นทำหน้าจ๋อยๆ เฟียตนิ่งอยู่สักพัก จึงส่ายหัวออกมา
"ห้ามทำแบบนี้อีกนะ พ่อหมีโกรธจริงๆด้วย ทำไมบอกไม้เดียวเอาไปสองไม้ ไม่ไหวนะ"
เฟียตยังดุอยู่
"เออๆ พ่อหนุ่มอย่าไปดุน้องมันเลย พี่แถมให้ก็ได้ เห็นว่าน่ารักนะเรา"
ญี่ปุ่นยิ้มแป้นออกมาแต่เฟียตยังตาเขียวอยู่ รีบคว้าแขนกระตุกอ้อนอยู่
"ไม่น่าพาออกมาเลย กินเยอะๆมันจะจุกรู้ไหม"
"อ่า กลืนแล้วๆ เค้าหิวเนะพ่อหมีขาวอ่า ยังมะได้กินข้าวเลยน้า"
พูดออกมาหน้าแหยๆ เฟียตเองเพิ่งรู้ตัวว่ายังไม่ได้กินอะไรเลยตั้งแต่เช้า กินแต่น้ำเต้าหู้คนละถุง
"เออว่ะ ลืมไปเลย งั้นเดี๋ยวพ่อหมีพาไปกินข้าว"
"ไม่โกรธเค้าน้า"
"อืม ไม่โกรธหรอก พ่อหมีผิดเองล่ะที่ลืม"
"เนะ กินบะหมี่ดีไหมอ่า"
"ตรงไหนวะ"
เฟียตมองหาร้านขายบะหมี่
"ตรงโน้นเนะ บะหมี่ผัดอ่า"
"อ้อ ยากิดซบะอ่ะเหรอ เออๆ ไปดิ เอ้ยพวกมึงกินไรกันก่อนไหม"
หันไปถามคนที่เดินตามมา ทุกเสียงตอบเหมือนกัน คือกิน สรุปก็ไปยืนออกกันอยู่หน้าร้านขายยากิโซบะ ญี่ปุ่นกินไปกินมาฟาดไปสองกล่องเฟียตเองก็ไม่ได้ว่าอะไร เพราะเมื่อกี๊ดุไปแล้วเห็นหน้าของญี่ปุ่นละห้อยแล้วดุไม่ลง
พอเสียงกลองตีจังหวะเพลงมาร์ชดังขึ้นทุกคนก็แห่ไปที่สนามฟุตบอลเพื่อชมการเดินพาเหรด
"ไปดิเปี๊ยก รีบกินเดี๋ยวไม่ได้ดูหรอก"
"เค้าอยากกินน้ำหวานอีกเนะ นะนะพ่อหมี บอยๆกินน้ำหวานป่าว"
สนใจที่ไหนเพราะละลานตากับของกินที่เป็นซุ้มรายเรียงเป็นแถวยาวต่อกัน เดินเข้าร้านนั้นออกร้านนี้ คุยกับเขาไปทั่วขอชิมฟรีๆด้วย เฟียตเองได้แต่ส่ายหน้าเวลาที่เดินเข้าร้านแต่ละร้าน เพราะคนตัวเล็กก็จะเกรงใจอยู่หันมาถามเหมือนซาวดืเสียงดูก่อนว่ายอมให้กินไหม
เสียงกลองยังดังอยู่กึกก้องบีบหัวใจยิ่งนักนักเรียนที่เดินพาเหรดเข้ามาประเดิมด้วยโรงเรียนซี วงดุริยางค์นำหน้าแต่งกายด้วยเสื้อของโรงเรียน มีดามเมเยอร์สามคนใส่ชุดขาวกางเกงขลิบทอง เสื้อสีของโรงเรียนนี้คือขาวน้ำเงินเด็กหลายร้อยคนเดินเรียงแถวกันเข้าสนามฟุตบอลอย่างเป็นระเบียบเรียบร้อย นักเรียนที่ไปออดูอยู่ตามข้างทางก็ส่งเสียงอื้ออึง ส่วนโรงเรียนที่สองเป็นโรงเรียนเอ วงดุริยางค์ก็ไม่น้อยหน้าเสื้อสีขาวกางเกงขาวขลิบฟ้า เพราะสีของโรงเรียนคือสีฟ้าเหลือง คนเป็นดามเมเยอร์คือรุ่นพี่ ม หก เพียงคนเดียว เด่นเป็นสง่าอยู่ ส่วนนักเรียนที่เดินตามมาก็ส่งเสียงเจี้ยวจ้าว โบกไม้โบกมือให้เพื่อนๆนักกีฬา ปิดท้ายด้วยโรงเรียนเจ้าภาพ อลังการงานสร้างมาก วงค์ดุริยางค์ก็ใหญ่โตเสื้อผ้าหน้าผมเป๊ะหมด นักเรียนที่ร่วมเดินขบวนก็เยอะกว่าของทุกโรงเรียน ดามเมเยอร์มีถึงห้าคน คนถือป้ายสามคน ออกแนวเวอร์ไปหน่อยแต่ก็อลังการกว่าใครเพราะเป็นเจ้าภาพ พอเดินเข้าสนามครบทุกโรงเรียนแล้ว ประธานในงานก็ได้เปิดการแข่งขันโดยประธานในงานก็คือผอโรงเรียนบีนั่นเอง ผอ ก็กล่าวต้อนรับนักเรียนจากทั้งโรงเรียนเอและซี และได้กล่าวเปิดงานอย่างเป็นทางการ พอกล่าวจบก็มีการยิงสลุตยิงพลุกันขนานใหญ่ กีฬาประเภทแรกที่แข่งขันคือวิ่งระยะสั้นและระยะยาว จัดเรียงๆกันไปเลยไม่มีลีลาท่ามาก
"ไปๆ ไอ้เต้มันยังไม่ได้วอร์มเลย"
เฟียตร้องบอกทุกคนที่กำลังตื่นตาตื่นใจอยู่กับพิธีเปิดการแข่งขัน ไม่มีการแสดงกลางแจ้งแต่อย่างใดเพราะยกยอดไปวันปิดวันเดียว
"เต้ นายตื่นเต้นเหรอ"
บอยถามเต้ที่หน้าเริ่มซีดลง
"อืม เราไม่เคยเห็นคนเยอะขนาดนี้อ่าบอย"
"ใจเย็นๆนะเต้ พี่อยู่นี่แล้วไม่ต้องตื่นเต้นไปหรอก พี่ให้กำลังใจเราอยู่นะ"
จี๊ปกุมมือของเต้ไว้ สายตาพราวหวานฉ่ำแต่แอบๆทำไม่ประเจิดประเจ้อ
"อิอิ พ่อหมีเอาแบบเค้าบ้างดิ"
"ฮ่าๆๆ มึงเนี่ยนะตื่นเต้น เดี๋ยวจะแข่งค่อยทำ"
"แอ่ะ ทำเหมือนเค้าก็ไม่ได้อ่า"
ญี่ปุ่นทำหน้าย่น เฟียตได้แต่ยีหัวไปมา
"ผมข้างหน้ายาวไปไหมแม่หมี มันจะรำคาญไหม"
เฟียตเพิ่งจะสังเกตว่าผมของญี่ปุ่นเริ่มที่จะยาวแล้วเอามือปัดขึ้นแต่มันก็ปรกลงมาอีก
"เนะ ก็ซ้อมอย่างเดียวเนะ มะมีเวลาไปตัด"
"เดี๋ยวกลับคืนนี้แล้วพ่อหมีพาไปตัด"
"อิอิ"
หัวเราะชอบใจเดินเข้าโรงยิมไป มีนักเรียนเข้ามารออยู่แล้วบางส่วนก็กองเชียร์ของโรงเรียนเอนั่นเองซาร่าไปนั่งกำกับอยู่แล้วเพราะที่เด็กๆนั่งอยู่ข้างบนที่นักกีฬานั่งพักอยู่ก่อนแล้ว
"ไอ้เปี๊ยก มึงลงไปวอร์มเป็นเพื่อนไอ้เต้หน่อยดิ"
เฟียตสะกิดบอกญี่ปุ่นที่กำลังจะหย่อนก้นลงนั่งข้างๆ
"ไอ้เต้มันดูตื่นๆไปช่วยมันหน่อยแม่หมี"
"เนะ พ่อหมีขาวอย่าลืมน้ำหวานน้า"
ที่จริงก็เป็นคนบอกง่ายนะ เว้นเรื่องกินเท่านั้นที่จะแอบๆทำ ญี่ปุ่นถือไม้แบดฯลงไปในสนามแล้วกอดคอเต้ เสียงกองเชียรืดังกระหึ่มขึ้นทันที
"กรี๊ดดด น้องญี่ปุ่นของเจ๊ ญี่ปุ่นๆๆๆ เต้ๆๆๆ"
ซาร่าเป็นตัวนำเสียงเชียร์น้องๆพี่ๆเพื่อนๆเลือดสีเดียวกันก็กระหึ่มขึ้นทั้งฆ้องทั้งกลองเสียงดังออกไปถึงนอกโรงยิม เสียงคนประกาศตามสายก็เริ่มประกาศ
"มีอะไรกันในฝั่งสนามแบดฯเหรอคร้าบ เสียงดังมาถึงกองอำนวยการเลย"
"อ้อ ได้ข่าวว่าคู่แรกเป็นการแข่งประเภททีมเดี่ยวมือสองระหว่างโรงเรียนเอกับโรงเรียนบีเหรอครับ อ้อน้องญี่ปุ่น อ้อน้องญี่ปุ่นที่เต้นน่ะเหรอครับจารย์"
คุยกับอาจารย์วารุณีที่ดีใจจนเก็บอาการไม่อยู่กำลังแจงให้ผู้ประกาศฟังอยู่เสียงแจ๊ดๆอยู่ดังแว่วเข้าไปในไมค์โครโฟน ยิ่งชื่อของญี่ปุ่นถูกประกาศออกมาเสียงกรี๊ดในโรงยิมยิ่งดังกระหึ่มกึกก้อง โรงเรียนเอนี่ก็เข้าใจสร้างกระแส
"เต้ๆ เป็นรายอ่า หน้าซี๊ดซีดเนะ"
พอเห็นเต้เล่นไม่ได้ก็กวักมือไวๆมาหา
"เราตื่นเต้นอ่าปุ่น คนเยอะมากเลยอ่า"
"เอ๋ ตื่นเต้นทำมายอ่า ดีเนะคนมาดูเยอะๆ ดีกว่ามะมีคนมาดู เรามะเห็นอาย อิอิ เค้าเรียกชื่อเราด้วยเนะ"
ยิ้มร่าเริงอยุ่ยิ่งทำให้เต้เสียกำลังใจ
"อ่าอ่า อย่าตื่นเต้นเนะ มาๆ เต้ต้องเพิ่มพลัง"
ญี่ปุ่นว่าแล้วก็เดินออกไปจากสนาม กวักมือเรียกซาร่าอยู่ไม่สนใจเสียงกรี๊ดเลยแม้แต่น้อย
"พี่คนสวยๆ เค้าจาเอาเยลลี่ไปให้เต้อ่า เต้เค้าตื่นเต้น"
"ว้าย ได้ค่าน้องญี่ปุ่นของเจ๊ จัดไป นี่เพิ่งตรงมาจากยี่ปุ่นนะค้า"
แทนที่จะเรียกเต้ให้ออกมากินนอกสนามแต่ดันหอบเข้าไปในสนามซะงั้น
"อ่า กินเนะ อาหร่อย"
แกะกินก่อนเต้อีกแล้วยื่นให้เต้รายนั้นยิ่งเขินไปใหญ่เพราะเสียงโห่ร้องของนักเรียนโรงเรียนบีโห่ดังขึ้นแล้ว โรงเรียนเอเองก็ไม่ยอมโห่คืน แต่ญี่ปุ่นสนใจที่ไหน พอดีเสียงกรรมการเป่า ไล่ให้ออกไปกินนอกสนามถึงยอมไป
"แอ่ะ ใจร้ายเนะ นี่เต้กินสีเขียวดิ สีเขียวกินแล้วสดชื่นเนะ สีแดงมีพลัง อิอิ เอาให้เต้มีพลังตบแรงๆเนะ"
แกะให้เต้ยัดเยียดให้กิน พอเต้กินก็เริ่มรู้สึกดีขึ้นอุปาทานไปตามญี่ปุ่น พอถึงเวลาแข่งเสียงกองเชียร์ก็ดังขึ้นมากเป็นเท่าตัว
"เต้สู้ๆ เต้สู้ว้อย"
คนตัวเล็กยืนอยู่หน้าเพื่อนๆแหกปากร้องออกไป เสียงนักเรียนโรงเรียนบีพอเห็นก็โห่ แต่พอรู้ว่าใครก็กรี๊ดเสียงดังสลับกัน
"นั่นน้องญี่ปุ่นที่เต้นตอนนั้นนี่ น่ารักมาก ทำไมหน้าใสอย่างงี้ ไม่ไหวแล้ว กรี๊ดดด"
เสียงของนักเรียนที่เคยไปดูงานโรงเรียนเอกรี๊ดดังขึ้นจนเริ่มไม่แน่ใจว่าเสียงไหนเสียงโห่ เสียงไหนเสียงกรี๊ด พอเริ่มแข่งเต้เองยังประหม่าอยู่มาก อีกทั้งไม่ชินกับสนาม แต้มของโรงเรียนบีนำไปห่างพอสมควร
"เอ้ย ตั้งสติหน่อยดิไอ้เต้ อย่าตื่นดิวะ คุมลูกให้อยู่ อะไรวะลูกง่ายๆมึงเสียหมด"
เฟียตเองต้องขอเวลานอกให้
"เอ้ย เดี๋ยวกูคุยเองไอ้เฟียต"
จี๊ปร้องขึ้นเข้าไปจับหน้าของเต้ที่หน้าเจื่อนๆไป
"ตัวเล็ก อย่าตื่นดิครับ มองหน้าพี่ มองตาพี่ พี่อยู่ตรงนี้ อ่านใจพี่ออกไหม พี่อยู่ในใจของตัวเล็กนะ"
หวานกินใจเต้ตารื้นขึ้นด้วยน้ำตา จี๊ปเอาหน้าผากของตัวเองถ่ายพลังใจให้เต้ ไปรักกันตั้งแต่เมื่อไหร่หว่า
"ตัวเล็กถนัดลูกโยนหลัง โยนหลอกล่อไปก่อน พอได้จังหวะค่อยจัดการ พี่เชื่อมั่นในตัวเล็กนะ"
ตบบ่าก่อนจะส่งลงสนามไป
"เต้ สุ้เว้ย"
เต้ร้องออกมา โรงเรียนบีส่งนักกีฬาเป็นรุ่นพี่ มห้า กับ มหกทั้งหมด มีมห้าแค่คนเดียวคือคนที่กำลังแข่งกับเต้อยู่ ลีลาท่าทางไม่ได้อ่อนเลย คงแน่ที่สุดของชั้นมห้าจึงได้ลงแข่ง พอกลับลงสนามเต้รับลูกสั้นดีดไปข้างหลัง ฝ่ายนั้นก็ดีดกลับมา เต้ถอยไปดีดไปซ้าย เขาดีดมาขวา พอตีโต้กันได้ประมาณสามลูกเลือดในกายเริ่มร้อน เต้เองเริ่มรู้สึกตึงที่หน้าไม่ได้ยินเสียงอะไรแล้ว จังวะที่เขาหยอดหน้าเน็ทเต้ถลาเข้าไปดีดงัดลูกไปหลัง เขาดีดกลับมาเต้ตีปาดเปลี่ยนทาง เสียงเฮดังขึ้นทันที
"มาแล้วค่า มาแล้ว อ้าวพวกเรากรี๊ดดด"
ซาร่าเป็นต้นเสียงมีญี่ปุ่นอยู่หน้าสุด รายญี่ปุ่นมือขวาถือถุงเยลลี่มือซ้ายถือกระป๋องน้ำหวาน มีเฟียตนั่งคอยดึงไม่ให้ออกไปไกลมากเกินไป
เขาวิ่งงัดลุกกลับมาได้ แต่ลูกมันครึ่งๆกลางๆจะกลังก็ไม่หลังจะหน้าก็ไม่หน้า เต้กระโดดขึ้นทันที
"พี่จี๊ป"
ร้องออกมาหวดลุกไปเต็มแรง ลูกปักลงต่อหน้าต่อตา แม้เขาเองจะเอาไม้ยื่นไปรองแต่ด้วยความแรงของลูกมันกระเด้งขึ้นแต่ไม่พ้นเน็ทมา
"กรี๊ดดดดด ที่สุด มาแล้วค่า น้องเต้มาแล้ว"
จี๊ปเองนั่งไม่ติดกับที่ออกไปยืนข้างๆญี่ปุ่นกระโดดโลดเต้นเหมือนชนะแล้วก็ไม่ปาน
:กอด1:
เขียนโดย eiky
-
อ๊ากกกกกก จิ้มมมมม
:-[
-
อ๊ายยย มาจิ้มไม่ทัน :-[
มัวแต่แดงเดือด :laugh: (ดูนักบอล o18)
"เทรนอวกาสค่า เซนต์พลูโต มาค่า" > อวกาศ
"อ่า เอาตรงหนายดีอ่าพ่อมหีขาว" > หมี - -
"อ้อ ยากิดซบะอ่ะเหรอ เออๆ ไปดิ เอ้ยพวกมึงกินไรกันก่อนไหม" > ยากิโซบะ
-
โว้ววววว
ตื่นเต้นนน
แต่พี่จิ๊ปกับเต้หวานนะนั่นนะ
ชอบบมีตอนพิเศษคู่นี้ไหมเนี่ยอยากอ่าน
ไปรักกันตอนไหน
-
การแข่งขันเริ่มแล้วครับ :L1:
-
โอ้ว มีฉากแข่งเบตอีกแล้ว ตื่นเต้นๆ
-
แหงะ ค้างอ่ะ
เชียร์อยู่นะเต้ รอตอนต่อไปค่า กรี๊ดดดด
ขอบคุณนะคะ
-
ตื่นเต้นๆๆๆๆเนะ
มือขวาถือถุงเยลลี่มือซ้ายถือกระป๋องน้ำหวานเนะ
เชียร์ๆๆๆๆๆเนะ :z2:
-
ตื่นเต้นค่าตื่นเต้น ลุ้นๆ
เชียร์น้องเต้ :ped149: :ped149:
ว่าแต่แอบไปรักะจิ๊บตอนไหนเนะ
-
มาจิ้ม
มาเชียร์
มาลุ้นระทึก
หุหุหุ :z2:
-
อร้ายยยยยยยยย :-[พี่จิ๊บน่ารัก ตัวเล็ก ตัวโตป่ะเนี่ย
-
พี่จี๊ป เอร๊ยยยยยยยยยยยยยยยยย
เอาบ้าง เค้าอยากได้ถ่ายทอดพลังงานทางหน้าผากบ้างงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงง >/////////<
-
อยากไปดูจริงๆเลย แข่งแบตอีกแล้ว ตื่นเต้นจริงๆเลย
จิ๊ปแอบมีมุมน่ารักหวานแหววกับเค้าด้วยเหมือนกันนะนี่ อิอิ
-
ผับๆๆๆ สั่น...องค์ญี่ปุ่นลงประทับร่าง
:laugh:
ไม่ไหวๆ อะไรมันจะถูกใจเจเจ้ขนาดนี้
ญี่ปุ่นแม่งโคตรน่ารักเลยอ่ะ เฟียตก็โคตรพระเอกขี้หึง สุโก้ยยยยยยยยยยย :m11:
อ่านแล้วจะคลั่งตาย ญี่ปุ่นมันวิ้งๆขึ้นมากเลยนะเนี่ยยย ชักอยากจะแย่งเฟียตมากอดไว้คนเดียวแล้วดิ
ว่าแล้วก็อยากมีตุ๊กตาญี่ปุ่นมากอดไว้ คงนุ่มนิ่ม อุ่นๆ เหมือนต้นแบบ คริคริ
เค้าว่าญี่ปุ่นน่ารักขึ้นอ่ะ แล้วก็เป็นเด็กดีขึ้นด้วย อยู่ในโอวาทของเฟียตตลอด :man1: ให้มันได้อย่างเน้น้องรักก!!
ส่วนไอ้พี่จิ๊ป "ตัวเล็ก อย่าตื่นดิครับ มองหน้าพี่ มองตาพี่ พี่อยู่ตรงนี้ อ่านใจพี่ออกไหม พี่อยู่ในใจของตัวเล็กนะ"
^
^
^
เอาไปห้ากระโหลก! โคตรเน่า แต่ได้ใจ แอร๊ยยยยยย~ :-[
+1 พี่อิ๊ก จัดมาอย่างต่อเนื่องเลยน้า เค้ารอรอรออยู่รู้มั้ย :กอด1:
-
อยากให้ถึงตอนปุ่นแข่งเร็ว ๆ เนะ
-
โรงเรียนนี้ทำไมน่ารักกันอย่างนี้ เพื่อนญี่ปุ่นก็มีคู่กันทุกคนเลย อิอิ อิจฉา
อยากอ่านต่อ
รักเฮียเหมือนกัน
-
เหมือนเฟียตมีลูกมากกว่ามีเมียน่ะน่าน :laugh:
ดูท่าญี่ปุ่นจะน่ารักกว่าเดิมเย้อะ รุ่นพี่กรี๊ดตลอดทางที่เดินเลย
ส่วนนายจิ๊ปกับเต้ไปรักกันม่ะไหร่หว่า เพ่จิ๊บเน่าได้จาย :กอด1:
เชียร์เต้ ญ๊ปุ่นคร๊าฟผม :impress2:
:L2:+1พี่อิ๊ก
-
ตอนนี้หว๊าน..หวานเนะ หลายคู่เลยเนะ o13
อ๊าาาา...........อยากกินลูกชิ้นจัง
-
ว้าววว
แรงซะด้วย
แต่เอ........
พอจะฟาดทำไมตะโกนเรียกชื่อพี่จิ๊ปอ่า
อิอิ
แอบโหด ดูไว้น้าพี่จิ๊ป
นอกใจเต้เมื่อไหร่
โดน.......
+555
-
จะหวานมากไปไหม แต่ก็ดีแก้อาการปวดตับป้าได้ชะงักนักแล 555
-
มีคู่รักดู่ใหม่เพิ่มมาอีกรึนี่ หวานกันกลางสนามแบตเลย กำลังใจดีชนะใสใส
-
ต๊ายยย โรงเรียนบีนี่อยู่ที่ไหนคะเนี่ย
เด็กผู้ชายรวมตัวกันนับหมื่นคน
น่าไปส่องดูมากๆเนะ อิอิ :z1:
พี่จิ๊ปกับน้องเต้ จะหวานล้ำไปแล้วนะคร้า
มีเรียก ตัวเล็ก ด้วย น่าร๊ากกกกกกก :-[
ไปเป็นแฟนกันตั้งแต่เมื่อไหร่คะเนี่ย
ไหนตอนที่ไปเที่ยวบอกว่าคุยๆอยู่ไงพี่จิ๊ป ฮิฮิ
แล้วพี่เบนซ์ล่ะ จีบน้องพริกไปถึงไหนแล้ว อยากรู้เนะ :sad4:
-
อิอิ พี่จิ๊ป กับ น้องเต้ หวานนะเนี่ย ถึงจะไม่เท่าอีกคู่ก็เหอะ :-[
-
นั่นสิเต้กับพี่จิ๊ปไปรักกันเมื่อไหร่หว่า :-[
น้องเต้สู้ๆๆๆๆ เนะ อิอิ
-
:pig4: :pig4: :pig4:
-
ท่าทางคู่จิ๊บเต้จะหวานแข่งกับปุ่นซะแล้วนะนี้ อิอิ
ดีจัง คนอ่านชอบหวาน ๆ
-
ว้าย ว้าย ว้าย
พี่ิจิ๊บกะน้องเต้
ตอนไหน เื่มื่อไหร่ ยังไง
เหอๆๆ เต้สู้น๊า
-
:m24: :ped149: :ped144:
-
"แม่หมี อย่าไปแซวเขาดิ คนมันกำลังอินเลิฟ"
"แอ่ะ เราก็อินเลิฟเนะ ทำไมเรามะอายอ่าพ่อหมี"
"กูน่ะอาย มึงน่ะไม่อาย" :m29:
"แอ่ะ ชมเค้าหรา อิอิ เค้ารู้หรอกเนะ" :m20:
อ่านแล้วขำนิ....น่ารักน่าฟัดจริง ๆ... เออ...บ้างครั้งพี่ก็อายแทนแม่หมีนะ :-[
: 222222: :pandalaugh: รอความสนุกตอนต่อไปนะจ๊ะ
:จุ๊บๆ: นู๋ญี่ปุ่น กะ น้อง eiky :L2:
กด + ให้ความมันสสสส์ด้วยจ๊ะ
-
โหกว่าจะตามอ่านทัน
นู๋ญี่ปุ่นน่ารักมากมาย
น้องเต้สู้ๆ
คู่บอยกะหวานกันไปไหน
สงสารกะแค่โฟค รีบหาคู่ให้ไวไวนะ
-
+1 ให้eikyกับความน่ารักของแม่หมี
สงสัยอ่ะว่าเต้กับจิ๊บเขาไป ลั่น..ลัน..ลา..กันตอนไหนอ่ะ
-
หวานกันซ้า....แล้วคู่ต่อไปเป็นใครกันล่ะเนี่ย...
-
ญี่ปุ่น พี่เฟียต น่ารัก ตลอด ตลอด ตลอด แอร๊ยย
พี่จิ๊ป กับ เต้ ก็น่าร๊ากกกก ขอขยายความหน่อยค่า
-
+1 ให้น้อง eiky ด้วยความชอบเป็นส่วนตัวสำหรับตอนนี้โดยเฉพาะเลย
ชอบตอนแข่งแบดมากมาย บรรยายได้เห็นภาพเหมือนไปนั่งอยู่ข้างสนาม
น้องญี่ปุ่นน่ารัก พี่เฟียตก็น่ารักดูแลน้องญี่ปุ่นเป็นอย่างดี บอย+เอก ก็น่ารัก
อาจารย์วารุณีก็ได้ใจ พี่ซาร่า+ผองเพื่อนก็ได้ความรักจากคนอ่านไปอีกกระบุง
เฮ้อ ! ตอนนี้ชอบมาก ....... :pig4: :กอด1: ทุกคนเลย
-
การแข่งขันเริ่มต้นขึ้นแล้วววววว โรงเรียนเอ สู้ๆ :ped149:
เต้ สู้ๆ:ped149:
ญี่ปุ่น สู้ๆ :ped149:
คุณอิ๊ก สู้ๆ :ped149:
-
น่าร๊ากกกอ่า พี่จิ๊ปปกับน้องเต้ ไปรักกันเมื่อไหร่เนี่ยยยย
ตัวเล็กกของพี่ ฮ่าๆๆ
-
:pigha2:รอน่า....วันนี้มาต่อไหมคร้าบ :pigha2:
-
อรุณสวัสดิ์หวานใจของเจ้
เจ้เพิ่งตื่นนอน ฟันยังไม่ได้แปลงเลยย
ขอกอดหน่อยน้า~ :กอด1:
-
:really2:
เปิดมามีให้อ่านตั้ง 2 ตอน
ไปอ่านก่อนนะ
:bye2:
-
ลืมบอกไป....จี๊ป...ประโยคเดียวของนาย....
หวานโดนใจแซงหน้าตาหมีขาวไปเลยยยย.....
สงสัยคู่นี้มันจะหวานเกินหน้าเกินตาเพื่อนฝูงนะ o13
:จุ๊บๆ: แม่หมี กะ น้อง eiky :จุ๊บๆ:
-
(Day I, Boi Completed)
เต้ กลับมาส่งลูกสายตาดูมุ่งมั่นขึ้นมากแม้จะมีแววขงอความตื่นกลัวอยู่บ้าง แต่ก็ไม่มากแล้ว เต้ส่งลูกสั้นข้ามเน็ทไปแต่ทำท่าเหมือนจะดีดลูกให้แรงเป็นลูกโด่ง ฝ่ายตรงข้ามชะงักไป แต่ก็วิ่งเข้ามารองลูกหยอดกลับมาอีกคอร์ท เต้ก้าวไปดีดลูกไปหลัง ลูกโยนหลังที่ค่อนข้างแม่นยำถึงเส้นหลังเกือบทุกลูก เขาวิ่งกลับไปงักลูกโด่งกลับมาแต่ลูกมาไม่ถึงเส้นหลัง เต้กระโดดขึ้นตีดาดเปลี่ยนคอร์ททันที แต่เขาเองก็ยังไม่ขาตายหรือหลงกล วิ่งกลับมางัดลูกหยอดขึ้นมาเต้ปรี่เข้าไปรออยู่แล้วพอลูกลอยขึ้นมาก็ตวัดไม้ แย็บใส่ตัวทันที
"กรี๊ดดด ที่สุด เป็นไงล่ะ เป็นไง"
เสียงต้นมาจากซาร่าแล้วเสียงเฮก็ดังกระฮึ่มขึ้น
"เต้ สุดยอดน้า"
ญี่ปุ่นเอามือป้องปากร้องขึ้น ส่วนจี๊ปก็ร้องออกมาเสียงเข้ม
"ตัวเล็กดีมาก"
เต้สีหน้าดูดีขึ้นยิ้มได้แล้ว ไล่บี้มาสี่แต้มรวดทางฝ่ายตรงข้ามอยู่ไม่ได้ต้องขอเวลานอก
"เต้อ่ะ เยลลี่เพิ่มพลังเนะ อิอิ"
กองเสบียงก็ถือขนมรออยู่ จี๊ปกับเฟียตเข้าไปประกบ
"เครื่องร้อนช้านะมึง เล่นเอากูใจหายใจคว่ำ"
เฟียตบอกแล้วขยี้หัวเต้เบาๆ
"เก่งมากตัวเล็ก เล่นให้ได้เหมือนที่ซ้อม ไม่ต้องกลัว"
พอกลับลงสนามไปอีกทางฝ่ายโน้นแก้เกมมาอย่างดี เต้โยนลูกไปหลังเขาก็โยนลูกมาหลัง ตัวใหญ่สูงกว่ามากยื้อลูกโด่งกันอยู่สองสามลูกพอได้โอกาสเขาก็กระโดดขึ้นหวด ลูกลงทันที แรงของลูกดิ่งมากลางคอร์ทเต้ยื่นไม้ไปรองลูกไว้ลูกกระเด้งข้ามเน็ทไป เขาปรี่เข้ามาตวัดไม้แย็บใส่ตัว แต่เต้มีปฏิกริยาของร่างกายที่ค่อนข้างไวเอาไม้ขึ้นกันและออกแรงดีดลูกลอย ข้ามไปอีก เขาก็หวดแย็บลงมาอีก ลงที่พื้น เสียงเฮของฝ่ายตรงข้ามดังกระหึ่มขึ้น มีเสียงโห่ด้วย ทางซาร่าเองก็ไม่ยอมโห่คืน
"เอาใหม่ๆ เต้อย่าใจร้อน"
เต้บอก กับตัวเองแล้วพยายามตั้งสติสายตาจ้องมองลูก พอเขาส่งลูกโด่งมาหลังเต้ก็ถอยหลังมาดีดลูกกลับไป เหมือนเขารู้ว่าเต้ต้องเล่นลูกโด่งถอยไปรอกระโดดหวดลูกลงทันที เต้เองก็งัดลูกข้ามไปเป็นหยอดแต่ด้วยแรงของลูกตบทำให้ลูกหยอดไม่เนียนเท่า ที่ควร ลูกลอยเด่นอยู่ เขาวิ่งเข้ามาดีดลูกไปหลังอีก เต้เริ่มกัดฟันดีดลูกไปหลังอีกเช่นกันเขาก็ดีดลูกกลับมา เต้กระโดดขึ้นหวดลูกไม่เน้นความแรงแต่เน้นทิศทาง แต่เขาเหมือนแก้เกมมาอย่างดี งัดลูกหยอดกลับมาได้ เต้วิ่งเข้าไปรองลูกหยอดข้ามไปแต่เปลี่ยนคอร์ท เขาก็ก้าวเข้าไปหยอดลูกกลับมาเลียดเน็ทเต้ดีดลูกขึ้นติดตาข่าย เสียงกองเชียร์ฝ่ายโรงเรียนบีกระหึ่มขึ้น
"ว้ายย ขอเวลานอกให้น้องหน่อยค่า"
ซาร่าร้องขึ้น แต่ตามกฏแล้วการขอเวลานอกทำได้เพียงแค่ครั้งเดียว สีหน้าของรุ่นพี่เริ่มไม่ดีเพราะเต้เหมือนกำลังด้อยกว่าแม้จะเริ่มมั่นใจ ขึ้นมาก ฝ่ายโน้นเหมือนชิงเอาช่วงจังหวะที่เต้เสียความมั่นใจในช่วงแรกรีบทำคะแนนไป ก่อน สรุปเซ็ตแรกจบลงด้วยชัยชนะของฝ่ายโรงเรียนบี แต้ม ๑๕ ต่อ ๖
"เอาใหม่ตัวเล็ก พี่เชื่อว่าตัวเล็กทำได้"
จี๊ปเองยังปลอบใจอยู่
"มันรู้แล้วว่ามึงแม่นลูกโด่ง เปลี่ยนแผนไอ้เต้ ดาดใส่มันให้เยอะๆ อย่าเผลอ"
ประธานชมรมจับบ่าไว้อีกข้าง ส่วนญี่ปุ่นเอาพัดมาพัดพรึ่บๆอยู่อีกมือก็ถือกระป๋องน้ำหวานยื่นให้ เต้พยักหน้า
"เต้อย่ายอมแพ้น้า สู้เค้าๆ"
ยิ้มให้ร่าเริงอยู่ เต้ก็พยักหน้าอีก พอเปลี่ยนข้างเริ่มต้นเกมใหม่ เต้ดูมั่นใจมากขึ้น ไม่ตีลูกโด่งเท่าไหร่แล้ว เน้นลูกแย็บกับลูกตีดาด แต้มนำไปในตอนแรก เต้ส่งลูกสั้นไป เขาก็หยอดกลับมาเต้ตวัดลุกเฉียงเปลี่ยนคอร์ท แต่เขาดักแย็บลุกใส่ตัว เต้งัดลุกขึ้นแต่หักหน้าไม้นิดหน่อยเพื่อไม่ให้ลูกลอยโด่งลูกลอยเลียดเน็ทไป เขาคงรำคาญหรือใจร้อนแย็บลูกใส่ตาข่ายทันที
"โว้ เอาเลยๆ เต้สู้ๆ"
กองเชียร์ก็ลุ้นทุกลูก เสียงเฮดังขึ้นทุกครั้งที่ลูกกระทบหน้าไม้ เสียงฆ้องเสียงกล่องเสียงเป่าท่อกระจายเสียงดังอึกทึกครึกโครม แต้มนำไปห้าแต้มแล้ว ฝ่ายโน้นขอเวลานอกทันที
"เก่งมากตัวเล็ก"
"เต้เอาสีแดงเนะจาได้ตบแรงๆ อิอิ"
กองเสบียงก็ไม่ยอมห่าง เฟียตกับจี๊ปก็ปรับแผนการเล่นให้ เฟียตเป็นคนคุยบอกแผนจี๊ปคอยเช็ดหน้าเช็ดตาให้ ตามปกติโค้ชจะอยู่ด้านนอกตรงที่กั้นแต่การแข่งขันระดับโรงเรียนไม่ได้วาง กฏระเบียบไว้แน่นหนาขนาดนั้น แต่ก็ไม่ให้เข้ามาเยอะเกินสามหรือสี่คน เต้กลับลงสนามไปเอาหน้าไม้เคาะหัวตัวเองเหมือนที่ญี่ปุ่นเคยทำ
"เอาว้อย สู้ๆ"
เต้ร้องออกมาสร้างเสียงเชียร์เพิ่มขึ้นอีกเป็นเท่าตัว พอส่งลูกสั้นไปเขาก็ก้าวเข้ามาหยอดลูกกลับ เต้หยอดกลับบ้าง เขาเปลี่ยนหน้าไม้หยอดลุกไปอีกคอร์ท เต้เสียจังหวะงัดลูกไปหลัง เขาก็ถอยไปหลังตวัดไม้ตีดาดไปอีกคอร์ท เต้ปรี่เข้าไปตีดาดกลับไปเขาก็โยนโด่งยั่วให้เต้ตบ เต้ก็กระโดดตบทันที เขาวางแผนมาแล้วอย่างดีตั้งรับอย่างมั่นคง พอเต้ตบมาก็เอาไม้รองลูกให้กลายเป็นลูกหยอด เต้วิ่งเข้ามาช้อนลูกขึ้นแต่เขาก้าวเข้าไปรออยู่หน้าเน็ทแล้วแย็บลูกลงอย่าง รวดเร็ว เสียงกองเชียร์ฝ่ายตรงข้ามดังกระหึ่มขึ้น จะว่าไปแล้วเสียงในโรงยิมแข่งแบดฯดังกว่าการแข่งขันกีฬาทุกชนิด ตอนนี้นักเรียนที่ไม่มีที่ปักหลักไปตามเสียงเชียร์ก็แห่แหนกันมาที่นี่จน แน่นขนัดไปหมด ไม่มีที่ว่าง การแข่งขันที่เข้มข้นทำให้คนที่เข้ามาไม่มีใครออกไปไหนเลย
เต้รอรับลูกที่เขากำลังจะส่งมา พอรู้ว่าเต้เด่นลูกโยนหลังก็ส่งลูกสั้น เต้ก็หยอดกลับไปเขาเองก็รู้อยู่แล้วจึงก้าวไปแย็บลูกลงอีก เต้เริ่มหน้าเสีย การแข่งขันยื้อกันอยู่นาน ทางเฟียตเห็นว่าจะพลาดท่าเสียทีจึงขอเวลานอกให้ เปลี่ยนปรับเกมก่อนจะส่งลงไปสู้ต่อ ตอนแรกเต้ก็สู้ได้เพราะเกมที่แก้มาแต่ทางโน้นประสบการณ์เหนือกว่าจึงเก็บชัย ชนะไปได้
"ไม่เป็นไรไอ้เต้ แก้มือประเภทคู่ ไม่เป็นไรๆ"
เฟียตตบบ่าเบาๆเพราะเห็นหน้าเต้เริ่มเบ้แล้ว
"เค้าแพ้อ่า เค้าแพ้"
ร้องไห้ออกมาจี๊ปเข้าไปกอด
"ไม่เป็นไรนะตัวเล็ก ตัวเล็กเก่งแล้ว"
จี๊ปกอดปลอบอยู่ พาไปนั่งเพราะคู่ต่อไปบอยลงไปวอร์มร่างกายแล้ว พอการแข่งขันเริ่มขึ้นมาจริงๆก็ไม่ยอมให้คนนอกลงไปวอร์มด้วย ให้นักกีฬาวอร์มกันเอง สีหน้าบอยดูมั่นใจกว่าเต้มากแม้จะแข่งกับรุ่นพี่ ม หก ที่โฟคบอกว่าเคยแพ้ให้โฟคในการแข่งขันระดับโรงเรียนเมื่อปีที่แล้ว แต่โฟคฝีมือไม่ได้เป็นรองใคร สำหรับบอยมันเป็นงานหินมาก
"เต้ๆ อย่าเสียใจน้า มาๆกินเยลลี่ แล้วเราไปเชียร์บอยเนะ"
ญี่ปุ่นเองก็ปลอบเพื่อนถือเยลลี่ยื่นให้ ฝ่ายกองเชียร์ก็เรียกชื่อเต้ยังไม่ลง เพราะซาร่าถือป็นการให้กำลังใจนักกีฬา
"น้องเต้ขา แพ้ชนะไม่เป็นไรค่า แต่น้องเต้ของเจ๊ เล่นได้กินใจมาก กรี๊ดดดดด"
ยื่นมากรี๊ดใส่ก่อนจะกลับขึ้นไปเตรียมตัวเชียร์บอยต่อ เต้ยิ้มออกมาจี๊ปลูบหัวเบาๆ ไม่อายใครแล้ว วินาทีนี้จะมามัวอายก็คงจะไม่เหมาะ
ส่วนบอยพอวอร์มเสร็จก็มาวางแผนการเล่นอยู่กับเฟียตและตอนนี้ที่เป็นเบนซ์ลงไปเป็นโค้ชให้ และมีไอ้ตัวยุ่งไปถือพัดกระพือพรึ่บๆอยู่
"ไม่ต้องดูเชิง บุกมันเลยไอ้บอย เอาให้หนัก มึงแน่นลูกดาดกับลูกตบ เอาให้ขาดฆ่าให้ตาย"
เบนซ์บีบบ่าแน่นๆให้กำลังใจ
"ลูกโด่งอย่าโด่งมั่วซั่ว เล่นทางกับมัน ระวังลูกหยอดด้วย ไปไอ้เสือน้อยไปทำใหมันรู้ว่าเราไม่ได้หมู"
เฟียตเสริมอีกแรง บอยมีสีหน้ามั่นใจมาก ขนตามตัวลุกชันเพราะแรงส่งจากใจ เอกเองก็นั่งอยู่ใกล้ๆเม้มปากแน่นตาปริ่มไปด้วยน้ำตา บอยเหลือบตาไปมองเอกก่อนที่เอกจะฉายยิ้มออกมา
"บอยๆ จัดหนักๆเลยน้า อิอิ เดี๋ยวเราเตรียมเยลลี่ไว้ให้เนะ"
บอยยิ้มออกมาเพราะตลกท่าทางของญี่ปุ่น เฟียตหันไปมองแล้วขยี้หัวเบาๆ ญี่ปุ่นก็ทำหน้าย่นใส่ บอยลงสนามไปแล้ว พนมมือรวบรวมสมาธิอยู่ ทางฝ่ายตรงข้ามโห่ร้องขึ้นทันที
"ฮ่าๆ เล่นของโว้ย เล่นของ"
พอเกมเริ่มฝ่ายตรงข้ามเป็นคนส่งลูก ลองเชิงด้วยลูกหยอด พอส่งลูกข้ามเน็ทมา
"แอ่ะ ทำไมโห่อ่า โรงเรียนโน้นอ่า นิสัยมะดีน้า"
ญี่ปุ่นที่ยืนขึ้นที่เดิมเอากระบอกเสียงมาจากเอกพูดขึ้นเสียงดังตอนที่เขาเงียบกันหมด ทุกสายตาหันมามองสลอน
"กรี๊ดดด ถูดต้องค่า โห่ เพื่อ โหเพื่อ"
สรุปไม่ต้องดูกันแล้วกีฬาเพราะซาร่ากับลูกทีมร้องขึ้นพร้อมกันเสียงดัง ฝ่ายโน้นก็ไม่ยอมโห่ขึ้นอีก ทีนี้ทางฝ่ายโรงเรียนเอเงียบแต่เอานิ้วชี้ขึ้นปิดที่ปากกระดิกนิ้วไปมาแสดง ให้เห็นว่าไม่ควรโห่ รุ่นพี่ ม หก ของโรงเรียนโน้นจึงพากันบอกให้น้องๆโรงเรียนของตนอย่าโห่ คงอายมั้ง เจ้าภาพแท้ๆกลับโห่ทีมที่มาเยือน เกมหยุดไปก่อนเพราะกรรมการเสียสมาธิด้วยเสียงที่ดังกึกก้องมาก พอกรรมการเป่านกหวีดให้เงียบเสียงโห่เงีบลงจึงเริ่มการแข่งขันใหม่
เขาเปลี่ยนลูกส่งเป็นลูกโยนหลัง บอยเองเสียจังหวะชะงักก่อนจะไปเกี่ยวลุกโยนไปหลังแต่มันไม่ถึงหลัง เขาเปิดเกมด้วยการกระโดดหวดลุกทันที เสียงเฮดังขึ้น แต่บอยก็ตั้งรับไว้ได้รองลุกหยอดกลับไป เขาเองก็ดีดลูกไปหลัง บอยวิ่งไปตวัดลูกเปลี่ยนทางไป แต่เขาไปรออยู่แล้ว หวดลูกลงพื้นทันที เสียงเฮของฝ่ายโน้นดังกระหึ่ม
"บอยๆๆ สู้ๆๆๆ โรงเรียน เอ สู้ๆๆ"
ทางฝ่ายนี้ก็ไม่ได้หวั่น แพ้ไม่ว่าขอให้ได้ใจ บอยเม้มปากแน่น ตอนนี้เอกนั่งไม่ได้แล้วลุกขึ้นมายืนคู่กับญี่ปุ่นกับเต้ ยืนเรียงแถวหน้าเพื่อนๆอยู่สามคน
พอมาตั้งรับลูกต่อไปบอยเองก็เปลี่ยนเกมเขาส่งลูกสั้นมา บอยตวัดไม้ตีดาดไปใส่ตัวทันที เขาดีดลูกออกให้พ้นตัวเพราะความเร็วของลูก พอลูกพ้นตัวมาบอยเองกระโดดรอหวดลูกลงเช่นกัน
"กรี๊ดดดด เป็นไงล่ะค้า เป็นไง"
เสียงของซาร่านำ ตามด้วยเสียงเฮเสียงปรบมือ เคาะอะไรต่อมิอะไรที่อยู่ข้างหน้า บอยยิ้มออกมา
"เอาเว้ย เอาซักตั้ง"
บอยร้องก่อนจะหันหน้ามาหาเพื่อนๆทั้งสาม พอทั้งสามเห็นก็กระโดดโลดเต้นใหญ่
"ไอ้บอยกูไม่ห่วงแล้วล่ะ"
เฟียตบอกก่อนจะตั้งหน้าตั้งตาดูเกมต่อไป บอยเป็นคนฉลาดทั้งเรื่องเรียนและเกม ปรับแผนเองตลอดเวลาส่งลูกสั้นก็สั้นรับยาก ส่งลูกโด่งก็ยั่วยวนให้ตบแต่ต้องออกแรงมากกว่าเดิม ลูกส่งสั้นของบอยบังคับให้เขาต้องหยอดกลับมาเท่านั้นเพราะลูกมันไปลงตรงเส้น พอดีถ้าไม่รับ การฝึกฝนที่หนักหน่วงได้ผลดีก็วันนี้เอง เขาหยอดกลับไป พอหยอดกลับไปก็เข้าเกมของบอยที่ยืนรออยู่แล้ว บอยหยอดเปลี่ยนทิศทางเขาเองก็ดีดลูกแรงไปหลัง บอยถอยไปเกี่ยวลูกกลับมาแต่ให้มันดาดลงหน้าเน็ท เขาก้าวไปหยอดอีก บอยก็ถลาเข้ามาหยอดเปลี่ยนทางอีก เขาดีดไปหลังอีก ทีนี้บอยตีโด่งไปหลังคอร์ท เขาได้ทีกระโดดขึ้นหวดลูกลงบอยรู้อยู่แล้วไปยืนรอเอาหน้าไม้รับรองลูกไว้ นิ่งๆ ลูกกระทบหน้าไม้กระเด้งข้ามเลียดเน็ทไปหยอดลงต่อหน้าต่อตา เสียงเชียร์ดังกระหึ่มกึกก้อง บอยแต้มนำไปแล้วสี่แต้ม
"เฮ้ย ไอ้จี๊ปกูลืม มึงพาไอ้เต้ออกไปพักไปๆ เดี๋ยวกูโทรหา มันแข่งต่อนี่หว่า"
เฟียตร้องบอกจี๊ปที่นั่งประคบประหงมกันอยู่ จี๊ปพาเต้ออกไปจากสนามทันที
ส่วยบอยตอนนี้สีหน้าสีตาไม่มีอะไรมาฉุดอยู่แล้ว มั่นใจมากสายตาที่มองคู่ต่อสู้ไม่มีช่องว่างของความหวั่นไหวเลยแม้แต่น้อย พอเริ่มเกมอีกก็ส่งลูกโด่งโยนไปหลังยั่วให้เขากระโดดตบ เขาเองก็ไปตามเกมเห็นลูกลอยโด่งมากกระโดดขึ้นทันที พอตบไปบอยก็ทำเหมือนเดิมให้ลูกหยอดลง เขาต้องก้าวเข้าไปงัดลูกไปหลังเช่นเคย บอยถอยไปดีดลูกไปหลังอีก เขาก็ดีดลูกไปหลังบ้าง ยื้อกันอยู่สองลูกบอยตีดาดเปลี่ยนคอร์ท เขาเหมือนจะเสียจังหวะงัดลุกโด่งขึ้นบอยกระโดดตบลูกลงทันที ลูกตบที่เด็ดขาดไม่มีสิทธิ์เรียกร้องหรือแก้ไข เสียงกองเชียร์กระหึ่มขึ้น ฝ่ายตรงข้ามขอเวลานอก
"เก่งมากไอ้บอย สมเป็นมือหนึ่งจริงๆ"
เฟียตพูดให้กำลังใจ
"บอยๆ เยลลี่ๆ"
ฝ่ายเสบียงก็รุมเข้ามา คราวนี้ทั้งเอกทั้งญี่ปุ่นเข้าล้อมวงอยู่
"เอ้ย พวกมึงอย่ามุงมากดิอากาศไม่พอ ไอ้เปี๊ยกเอามานี่กูกินเอง"
เบนซ์แย่งขนมมาจากมือญี่ปุ่น
"แอ่ะพี่เบนซ์อ่า แย่งนักกีฬาเนะ"
"เอ้ย มึงยังไม่แข่งกูเห็นแดกเอาๆ กูขอบ้างดิวะ"
"แอ่ะ โมโห"
ทำหน้าย่นใส่ ทุกคนหัวเราะออกมา บอยเองก็ยิ้ม
"บอย"
เอกแอบจับมือบอยบีบเบาๆ บอยมองตาหวานแล้วพยักหน้าให้ คู่นี้เขาไม่พูดอะไรมากสื่อสารกันทางจิตมากกว่า พอกลับลงสนามไป ฝ่ายโน้นแก้เกมมาอย่างดี เพราะเวลาที่บอยหยอดไปเขาก็หยอดคืน หยอดกันอยู่อย่างนั้น แม้บอยจะพยายามดีดลูกไปหลังเขาก็ไม่ตบแล้วตีดาดกลับมาให้ตกอยู่แค่หน้าเน็ท บอยเริ่มรวนพอเขาเห็นเป็นโอกาสจึงแย็บลูกใส่ตัว บอยเอาไม้กันไว้ลุกระเด้งกลับไปเขาง้างไม้ขึ้นหวดอีก ลูกลงพื้นแน่นิ่ง เสียงกองเชียร์ดังกระหึ่มขึ้น บอยสูดลมหายใจเข้าปอด
"เอาใหม่ๆ มีสติบอย มีสติ"
บอยพูดกับตัวเองเบาๆ ก่อนจะตั้งหน้าตั้งตาจ้องมองลูกที่เขาจะส่งมา พอเขาส่งลูกสั้นมาบอยก็ดีดเปลี่ยนคอร์ทไป แต่เหมือนเขารู้ก้าวขายาวๆไปรอแย็บลูกลง บอยดีดลูกให้ลอยไปหลัง เขาถอยไปเกี่ยวลูกดาดลงอีกคอร์ท บอยก้าวไปตวัดลุกเบาๆให้หยอดลงต่อหน้า เขาไปดีดลูกไปหลัง บอยเองก็ถอยไปเกี่ยวลูกไปหลัง เขากระโดดขึ้นตบทันที ลุกตบที่เหมือนเพิ่มแรงขึ้น บอยตั้งรับมั่นคง ลูกกระเด้งลอยไปอีก เขาก็โผเข้ามาหวดลูกลงอีก เสียงเชียร์ดังขึ้น บอยดีดลูกตบขึ้นอีก เขาหวดลงอีกต้านไม่ไหว เสียงเชียร์ดังกึกก้องขึ้น
"ขอเวลานอกให้มันหน่อยไอ้เฟียต"
เบนซ์ร้องขึ้น
"ไม่ต้อง ไอ้บอยมันเอาอยู่"
เฟียตบอกแล้วหันหน้าไปมองในสนามต่อ บอยเองพยายามรวบรวมสมาธิเม้มปากแน่น ตั้งท่ารอรับลูกส่งที่เขากำลังดีดสั้นข้ามาบอยย่อตัวลงต่ำมาก พอเห็นลูกสั้นลอยมาก็โผเข้าไปแย็บใส่ตัวทันที ลูกนี้ง่ายดายคนดูไม่ทัน เสียงกองเชียร์ดังกระหึ่มขึ้น เสียงกรี๊ดดังกว่าเสียงอื่น ซาร่าใช้ตัวช่วยแล้วใช้กระบอกเสียงช่วยลุกทีมเองก็เมหือนกัน คั้นจังหวะการกรี๊ดด้วยการเต้นสไปซ์เกิร์ล สร้างสีสันให้กับกองเชียร์เป็นอย่างมาก
"ว้าย บอยๆ ครูมาแล้ว ครูมาแล้ว กรี๊ดดดด ถึงไหนแล้วค่าเด็กๆ"
เสียงของอาจารย์วารุนีที่ลากมือผอเข้ามาในโรงยิม กรี๊ดไม่อายเด็ก ผอเองก็ไม่แคร์สื่อ เพราะไปดูการแข่งขันกีฬาชนิดอื่นแล้ว พ่ายไม่เป็นท่าอาจารย์วารุณีจึงลากมาที่โรงยิม พอบอยเหลือบมาเห็นผอกับอาจารย์ที่ปรึกษาก็ยิ้มออกมาเขินๆ แต่ก็หันไปตั้งหน้าตั้งตาเล่นต่อ ส่งลูกสั้นไปเขาจะแย้บแต่ไม่ทัน ทำให้ลูกมันลอยดาดขึ้น บอยเองก็แย็บลง เขาเหวียงไม้ให้ลูกเปลี่ยนทางไป บอยวิ่งไปดักลูกแย็บลงอีก เขาหัวหมุนเลยทีนี้ไปไม่เป็นเพราะเจอลุกแย็บต่อกันสามลูก แต่ก็ยังเกี่ยวลูกขึ้นได้แต่ลุกที่รับไปโดยไม่ได้ตั้งตัว หรือรับจากการป้องกันตัว มันย่อมไปโดยไม่มีจุดหมายปลายทางไม่ได้วางแผน บอยเองก็กระหน่ำแย็บดาบสี่ลงไป เขาก็เหนียวไม่ยอมตายง่ายๆ
"เว้ย"
บอยร้องออกมาคราวนี้ลูกที่เขาเกี่ยวลอยขึ้นมา บอยเองกระโดดด้วยแย็บกึ่งตบลูกแรงลอยไปลงพื้น
"กรี๊ดดดด นักเรียนช้าน นักเรียนช้าน"
อาจารย์วารุณีเก็บอารมณ์ไม่อยู่แล้วเช่นกัน ผอต้องกระตุกมือไว้ ซาร่ากับลุกทีมก็ร้องออกมาเสียงดังเช่นกัน เกมแรกบอยชนะไปอย่างไม่ยากลำบากนัก
"ดีมากไอ้บอย รักษาระดับเอาไว้"
เฟียตบอกแล้วให้ลูกมือตัวเล็กหวานใจมาพัดมาวีให้
"เอ้ย บอยระวังลูกตบมันหน่อยนะ เครื่องมันยังไม่ร้อน ไอ้นี่ตบหนัก"
โฟคยอมเดินลงมาจากที่นั่งลงมาบอก เฟียตมองหน้าฟังอยู่
"อืม ใช่กูลืมไป"
"พยายามอย่าตีลูกโด่งมาก ไอ้บ้านี่มันชอบเล่นสามเกม อย่าให้มันชนะได้นะเซ็ทนี้"
โฟคพูดต่อก่อนจะเดินกลับไปที่นั่ง บอยเองก็พยักหน้า
"เอาวะ มาขนาดนี้แล้ว อย่ายอมง่ายๆ กูรู้มึงทำได้"
เบนซ์เองก็ตบบ่าบอยให้กำลังใจ พอลงสนามไปก็เป็นไปอย่างที่โฟคบอก เพราะเหมือนเครื่องเขาเพิ่งจะร้อน เล่นแรงและเร็วขึ้นมาก
บอยส่งลูกสั้นไป เขาดีดไปหลังทันที บอยถอยไปดีดกลับมา เขากระโดดง้างไม้รอ หวดลูกหนักลงไป เสียงเฮดังขึ้นตามจังหวะของลูกขนไก่ที่กระทบหน้าไม้ บอยเองยื่นไม้ไปรอง แต่ลูกมันแรงและเร็วบังคับไม่ได้ ลอยข้ามไปโด่งเขาก็ก้าวข้าเข้ามาตบอีก บอยเองก็พยายามงัดข้ามไป แต่มันบังคับลูกไม่ได้จริงๆ พยายามจะรองให้มันเด้งกลับไปเป็นหยอด แต่มันก็ลอยโด่งไป เขาก็หวดลงอีกอย่างแรง แต้มเขานำไปแล้วห้าแต้ม
"หึ มึงตายแน่ไอ้หนู"
เขาแสยะยิ้มพูดออกมา บอยเองก็เม้มปาก สูดลมหายใจเข้าปอดลึกๆ คิดอยู่ว่าจะยื้อยังไงดี พอเขาส่งลูกโด่งลอยข้ามหัวไป บอยก็ถอยไปจะดีดลูกโด่งกลับไป แต่ก็เปลี่ยนใจตีลูกดาดลงหน้าเน็ท เขาก็ก้าวเข้ามาหยอด บอยเองก็ถลาเข้าไปดีดลูกยิงไปอีกข้างลูกไม่โด่งแต่เป็นลูกพุ่งแรง เขาต้องเกี่ยวไม้ตวัดให้ลูกมันลอยโด่งข้ามไปอีก
"ขอบ้างนะ"
บอยกระโดด รอหวดลูกแรงลงไป แต่เขาเองก็เหนียวเข้าขั้นไม่ยอมแพ้ งัดลูกข้ามไป บอยกระโดดอีกหวดลูกหนักลงไปอีก เขาเปลี่ยนเป็นรองลูกเอาไม้ลงต่ำเพราะรู้ว่าลูกมาแรงลูกกระเด้งข้ามเน็ทพอดี หยอดข้ามไป บอยต้องดีดลูกขึ้นสูงรู้ตัวทันทีว่าเสียท่าแล้ว เพราะเขากระโดดรอแล้ว ลูกหวดหนักๆจี้ไปที่ตัวบอยเอาไม้ขึ้นบังตัวเองไว้ ลูกแรงกระทบไม้จนไม้ดันไปถึงตัว ลูกลอยข้ามไปอีก เขาก็กระหน่ำหวดมาอีก บอยเองเรื่องรับลูกตบก็ไม่น้อยหน้าญี่ปุ่นตั้งรับแน่วแน่สายตาจับจ้องอยู่ แต่กับลุกขนไก่ที่มองแทบไม่เห็นรูปร่างเพราะความเร็ว บอยลดไม้ลงต่ำรองลูกตบเช่นกัน ลูกสะท้อนข้ามไปเบาบางเป็นหยอดเปลี่ยนคอร์ทเขาเองก็วิ่งเข้ามาดีดลูกจะ เปลี่ยนคอร์ท บอยก้าวขาเข้ามาแย็บเข้าไปทันที
"นี่แน่ะ"
ร้องออกมา เสียงกองเชียร์กระหึ่มจากที่ดังไม่มีช่องให้เสียงอื่นแทรกเข้ามาได้ ก็ดังขึ้นกว่าเดิม ดังจนไม่ได้ยินเสียงนกหวีด เขายิ้มออกมายอมรับกับความสามารถของบอย แต้มของบอยไล่ตีตื้นขึ้นมาเรื่อยๆส่วนเขาก็พยายามรักษาระดับความแรงเอาไว้ แต้มมาหยุดอยู่ที่ สิบต่อเก้า บอยเป็นฝ่ายส่งลูก บอยเองเริ่มหายใจทางปากหันหน้าไปทางญี่ปุ่นกับเพื่อนๆ ญี่ปุ่นเองก็ทำท่าใบ้หวยใช้ท่าทางบอก
"แย็บ แย็บ หยอด โด่ง ตบ"
ทำไม้ทำมือ บอยพยายามอ่านมืออยู่เพราะรู้สึกว่าเหนื่อยหัวไม่แล่นเท่าที่ควร อีกอย่างทางเฟียตไม่ได้ขอเวลานอกให้ บอยพยักหน้า
"เฮ้ยกูว่าให้มันออกมากินน้ำหน่อยเถอะมึง ดูมันดิหายใจทางปากแล้ว"
เบนซ์ร้องขึ้นจับบ่าของเฟียต
"รอลูกนี้ก่อน มันต้องเป็นไปตามแผนของกู มึงดูดิ"
เฟียตเองก็คิดไว้แล้วแต่รอแค่เวลาเท่านั้น พอบอยส่งลูกโด่งลอยข้ามไปเขาเองก็ตวัดไม้ตีดาดเปลี่ยนทางลงอีกคอร์ท บอยเองเพราะเชื่อญี่ปุ่นมากหรืออะไรก็ไม่ทราบ โผเข้าไปแย็บเปิดฉากสู้ทันทีเขาเองคิดว่าบอยจะดีดมาหลังหรือไม่ก็หยอด จึงไม่ทันตั้งตัวผงะไปแต่ก็เกี่ยวลุกข้ามไปได้ บอยเองก็แย็บกลับมาอีกเพราะยืนรออยู่หน้าเน็ท เขาดีดลูกไปหลังคอร์ท บอยวิ่งตามไปแต่ตีลูกตัดลงเป็นหยอด เขาเสียกระบวนท่าเพราะคิดว่าบอยต้องตีมาหลังถอยไปเตรียมจะกระโดดตบ แต่ก็ต้องรีบวิ่งเข้ามาช้อนลูกให้ลอยข้ามไป บอยเชื่อญี่ปุ่นจริงๆนั่นล่ะกระโดดลอยตัวรอเลย พอลูกออกจากหน้าไม้ของเขาลอยเฉียงจะเปลี่ยนทางก็เข้ากับหน้าไม้ของบอยพอดี ลูกตบดิ่งไปลงพื้นอย่างรวดเร็ว เสียงกองเชียร์กระหึ่มดังขึ้นกึกก้อง แค่นั้นเฟียตก็ขอเวลานอกให้บอย
"ฮ่า ๆ"
เสียงหายใจทางปากของบอยไม่ใช่เสียงหัวเราะ
"เอ้ย ผ้าๆเช็ดหน้าให้มัน ไอ้เปี๊ยกพัดเร็วๆ"
เบนซ์เป็นคนสั่งส่วนเฟียจับคางบอยให้แหงนขึ้น
"สูดหายใจลึกๆไอ้บอย เอ้ยออกห่างๆหน่อยไม่มีอากาศ ไอ้เปี๊ยกพัดตรงนี้"
เฟียตอยู่ด้านหน้า เบนซ์อยู่ด้านหลัง เอกกับญี่ปุ่นอยู่ข้างๆ ญี่ปุ่นพัดอยู่ส่วนเอกถือกระบอกน้ำหวาน พอบอยสูดลมหายใจลึกๆแล้วจึงปล่อยคางลง
"เอาค่อยๆกิน จิบเอามึง"
เฟียตเอากระบอกน้ำมาจากเอกยื่นให้ บอยก็ทำตามอย่างว่าง่าย ญี่ปุ่นก็พัดใหญ่
"บอยเก่งอ่า เก่งมากๆ"
พูดไปพัดไป พอร่างกายเริ่มคุ้นกับของเย็นๆก็เอาผ้าเย็นมาเช็ดหน้าเช็ดตา
"เก่งมากไอ้บอย งัดมันให้ได้ อย่ายอมมันง่ายๆ เครื่องร้อนมาจากไหนวะ อย่าไปสนใจ"
เฟียตปลุกกำลังใจ บอยพยักหน้า พอกลับลงไปสนามอีกทีบอยเองก็ดูสดชื่นมากขึ้น ต้านลูกตบอยู่ไม่หวั่นไหว เขาเองก็เหมือนออกแรงตบมากขึ้น แต่ละลูกเสียง อ่า อือ ของกองเชียร์ดังไม่หยุด บอยเองก็หาจังหวะคอยตบคอยแย็บอยู่ตลอดเช่นกัน แต้มบอยไล่มาจนนำ จนลุกสุดท้าย บอยส่งลูกโด่งข้ามหัวไป เขาเกี่ยวลูกดาดลงหน้าเน็ท บอยเองวิ่งเข้าไปหยอดลูกเปลี่ยนทางเขาเองก็หยอดกลับลงที่เดิม บอยดีดลูกไปหลังอีกทาง เขาเองก็ก้าวขาตามไปตวัดไม้ดีดลูกลอยไปขนานเส้น บอยวิ่งไปตวัดไม้ตีลูกดาดให้ลูกย้อนข้ามมาอีกทาง แต่เขาไปยืนรอแล้ว เขาหวดลูกไปทางตัวของบอยเหมือนจะลองความสามารถ บอยเองก็งัดลูกขึ้นมาลอยไปกลางคอร์ท เขาก็กระโดดขึ้นหวดลูกลงกลางคอร์ทเช่นกัน บอยหัวขมำเข้าไปรับลูก ลูกลอยข้ามไปเขาแย็บกลับทันที
"เว้ย"
บอยร้องออกมาเหมือนจนหนทาง ดีดลูกขึ้นแรงๆ ลูกลอยโด่งขึ้นสูงพอให้ตั้งตัวได้ เขาง้างไม้กระโดดรอ
"มาเลย"
บอยร้องออกมาสายตาอยู่จับอยู่ที่ลุกขนไก่ที่กำลังปะทะหน้าไม้ของเขา บอยย่อขาลงต่ำเกือบติดพื้น พอลุกพุ่งมาหาตัวบอยก็เอาหน้าไม้รองลูกแล้วดึงหน้าไม้กลับเข้าหาตัวนิดหน่อย ช่วยทานแรงตบ ลูกกระเด้งข้ามไปอีกคอร์ท เขาต้องรีบวิ่งเข้าไปเกี่ยวลูกมา บอยถลาเข้าไปแย็บทันที ลูกแย็บของบอยไม่น้อยหน้าใครโฟคเองยังชมแม้จะไม่เท่าของญี่ปุ่น รายนั้นทั้งเหนียวทั้งอึดทั้งเร็ว บอยแย็บเข้าใส่ตัว เขาดีดลูกออก ลูกลอยข้ามมาบอยโผเข้าไปแย็บอีกกัดปากตัวเอง ลูกเร็วแรงตกลงที่พื้นทันที
"อ่า"
บอยทิ้งไม้นั่งลงกับพื้น
"กรี๊ด ดดดดดด ที่สุด ที่สุด กรี๊ดดดด"
เสียงของซาร่าและลุกทีม รวมทั้งอาจารย์วารุณี รวมทั้งผอ แอบกรี๊ดด้วยกระโดดกอดกันกับอาจารยวารุณีไม่รู้ตัว
"เย้ๆๆ บอยสุดยอด บอยๆๆๆ"
ญี่ปุ่นเองก็กระโดดกอดกับเฟียต เฟียตอุ้มตัวญี่ปุ่นขึ้น เอกเองน้ำตาคอลขนลุกตั้งไปทั้งตัว บอยนอนราบลงกับพื้น
"เก่งมากไอ้น้อง"
เขาเดินข้ามมาหาถึงฝั่งที่บอยนอนอยู่ บอยลุกขึ้นน้ำตาคลอดีใจเหลือเกิน เสียงเชียร์ที่ยังดังกระหึ่มกึกก้องเหมือนประหนึ่งได้แชมป์แล้ว เขาดึงตัวบอยขึ้นแล้วกอด บอยตกใจ
"พี่ชื่อพอซนะน้อง บอยใช่ไหม เก่งมาก พี่ยอมรับเก่งจริงๆ"
เขากอดตัวบอยไว้แน่น เสียงปรบมือกับเสียงกรี๊ดดังสนั่นหวั่นไหว แต่เอกกลับเริ่มสั่นโมโหขึ้นมาทันที
:กอด1: :L2:
เขียนโดย eiky
-
น่ารักกันเหมือนเดิมเลย :man1: :L2:
-
อ้าวชนะแล้ว แทนที่บอยจะได้รางวัล สงสัยจะโดนเอกลงโทษซะมากกว่านะเนี่ยะ
คู่ต่อไป ปุ่นแล้วแม่นบ่
-
เข้ามารอน้องญี่ปุนแข่ง
:pig4: :pig4: :pig4:
-
ปลาดุก หึง บอย ซะแล้ว... :กอด1:
-
[size = 10 พอยต์ ] สี [ = purple ] เอกมีหึงอ่า บอยเก่งจริงๆ มีซัมซิงหรือเปล่าพี่พอซ
ต่อไปแข่งประเภทคู่เชียร์ญี่ปุ่น + เต้เนะ สู้ สู้ [/ ] [ สี ] ขนาด
-
มารอแม่หมีแข่ง :m1:
-
ฉากแข่งแบด ยังสนุกตื่นเต้น เหมือนเดิม ขอบคุณค่า
รอน้องญี่ปุ่นแข่งเหมือนกันค้าบบผม
-
กรี๊ดดดดดดด
พี่พอซมาจากไหนนน พี่พอซแรงงงงง มากอดบอยของเอกได้งายยยย
ญี่ปุ่นนี่มันน่ารักจริงๆ ถึงมันจะไม่บทเด่นในตอนเลยนะ แต่มันก็ยังน่ารักของมันอยู่ดี
คนอื่นเค้าเครียดๆกัน มีมันนี่แหล่ะ เยลลี่สีนั้นสีนี้ โอ้ยยยย รักไม่ไหวแล้วหวานใจของเจ้ :กอด1:
ส่วนไอ้พี่จิ๊ปก็มาแรงงงงง แซงหน้าพระเอกสุดยอดดดด
ตัวเล็กอย่างนั้น ตัวเล็กอย่างนี้ แอร๊ยยยยย เกินหน้าเกินตาเฟียตมากกกก
ขอบคุณพี่อิ๊กน้า ที่เขียนนิยายสนุกๆให้อ่าน ทั้งสองเรื่องเลย พี่อิ๊กเก่งจริงๆ นับถือๆ :pig4:
(อ่อ มีคนเค้าฝากคำชมมาบอกว่าพี่อิ๊กเก่งมาก ชีชอบภูมิบุญมากกก มีไม่กี่เรื่องที่ทำให้ชีน้ำตาไหล แล้วภูมิบุญก็เป็นหนึ่งในนั้น ^^ เป็นกำลังใจให้เสมอ...และจะติดตามผลงานต่อไปและต่อไป ^^)
** ปล. อ่านฉากงานกีฬาทีไรรู้สึกเหมือนกำลังอ่านแฮร์รี่พอตเตอร์ตอนที่แข่งควิชดิชยังไงก็ไม่รู้สิ มันชวนให้ติดตามอ่า
ชอบจริงจัง :กอด1:
-
สนุกมากกกก บรรยายได้ลุ้นเหมือนอยู่ข้างสนามจริง ๆ
บอยเก่งมาก ๆ เลยนะ เต้ด้วย สู้ ๆ ทุกคนเลย
-
กรี๊ดดดดดดด
พี่พอซมาจากไหนนน พี่พอซแรงงงงง มากอดบอยของเอกได้งายยยย
ญี่ปุ่นนี่มันน่ารักจริงๆ ถึงมันจะไม่บทเด่นในตอนเลยนะ แต่มันก็ยังน่ารักของมันอยู่ดี
คนอื่นเค้าเครียดๆกัน มีมันนี่แหล่ะ เยลลี่สีนั้นสีนี้ โอ้ยยยย รักไม่ไหวแล้วหวานใจของเจ้ :กอด1:
ส่วนไอ้พี่จิ๊ปก็มาแรงงงงง แซงหน้าพระเอกสุดยอดดดด
ตัวเล็กอย่างนั้น ตัวเล็กอย่างนี้ แอร๊ยยยยย เกินหน้าเกินตาเฟียตมากกกก
ขอบคุณพี่อิ๊กน้า ที่เขียนนิยายสนุกๆให้อ่าน ทั้งสองเรื่องเลย พี่อิ๊กเก่งจริงๆ นับถือๆ :pig4:
(อ่อ มีคนเค้าฝากคำชมมาบอกว่าพี่อิ๊กเก่งมาก ชีชอบภูมิบุญมากกก มีไม่กี่เรื่องที่ทำให้ชีน้ำตาไหล แล้วภูมิบุญก็เป็นหนึ่งในนั้น ^^ เป็นกำลังใจให้เสมอ...และจะติดตามผลงานต่อไปและต่อไป ^^)
** ปล. อ่านฉากงานกีฬาทีไรรู้สึกเหมือนกำลังอ่านแฮร์รี่พอตเตอร์ตอนที่แข่งควิชดิชยังไงก็ไม่รู้สิ มันชวนให้ติดตามอ่า
ชอบจริงจัง :กอด1:
เพิ่งเห็นหางของแทงแรง เอ้ย เอางี้เลย ขอบคุณมากน้า อิอิ รักญี่ปุ่นมากมายเนอะ คนเขียนพอเขียนทีไรก็มีความสุขทุกที
-
ว้าว ว้าว สุดยอดมาก ชอบคำที่พี่จิ๊ปใช้อะ ตัวเล็ก อ่านที่ไรรู้สึกมันอบอุ๊น อบอุ่น น่ารักมาก อยากอ่านเรื่องจิ๊ปกับเต้ ตอนที่แอบจีบกันอะ
ยังเขียนได้ประทับใจเหมือนเดิม
รัก eiky และทุกคนจ้า :L1:
-
ไอ้พี่พอซเนียนเกินนะเเก
:L2: ไรเตอร์
-
ชนะแล้ว หุๆ
-
อ่าวๆๆๆๆๆๆ
งานจะเข้าบอยซะแล้ว
มาจากไหนนั่นมากอดบอยของเอกได้ไง
เด๋วมีเฮๆ
รอตอนต่อไปอยู่นะครับ o13
-
พี่พอซ เป็นใครมาจากไหนมากอดแม่หมูเนี่ย
พ่อหมูโกรธจนควันออกหูแระ อิอิ
-
:L2: :L2: :L2:
เฮ ชนะแย้ว ลุ้นน้องปุ่นต่อปาย สู้ๆหล่ะ ชนะแล้วมีคนเลี้ยงหนมอยู่ :impress2:
-
แม่หมูงานเข้าแล้ว
ต้องทำโทษๆ :oo1:
-
:L1:
-
อ๊ายยยย เอกใจเย็นๆจร้า
เขาแค่กอดแสดงความยินดี (มั่ง)
บอยงานเข้าซะแล้วววว
แต่พอซนี้ก็อะไรมาจากไหนไม่รู้มากอดเลย ทำให้คู่รักเขาหึงซะแล้ว ฮ่าๆๆ
ต้องรอลุ้นตอนต่อไปว่าจะเป็นยังไง
-
เฮียคับ
สุดยอด เหมือนได้อยู่ในสนามด้วยเลยนะคับ
ได้ยินทั้งเสียงเชียร์ได้ยินทั้งหน้าไม้กระทบลูก สุดยอด
แล้วญี่ปุ่นนี่อีกละ ขนาดไม่ได้เกี่ยวกับเกมส์เท่าใหร่ยังนาสรักมากๆเลย
-
ฮ่าฮ่าฮ่า เอกมีหึง ใจเย็นๆน้องใจร่มร่ม
-
พูดได้คำเดียวว่ามันส์ พะยะค่ะ อิอิ
แม่หมูเราจะโดนอะไรหรือเปล่าเนี่ย
พ่อหมูใจเย็นๆก่อนนะจ๊ะ
-
วิกฤตซะแล้วสินะ บอยย
เอกสั่นโมโหเชียว อิอิ
-
แหม...ต่อสู้ฟาดฟันกันอย่างเมามัน
พอเสร็จศึกในสนาม ดั๊นจะมาเกิดศึกนอกสนามซะงั้น
เหอๆ น้องบอยระวังให้ดีนะ พ่อหมูท่าทางจะปรี๊ดน่าดู อิอิ
-
คุณอิคเรื่องนี้เป็นแรงบันดาลใจเค้าเลยนะ ปกติเค้าไม่ชอบเล่นกีฬาอ่ะ
แต่อ่านเรื่องนี้แล้วต้องนัดเพื่อนออกมาตีแบดมั่งเลยอ่ะ อยากทำไรด้วยความมุ่งมั่น
ให้เหมือนแม่หมีอ่ะ แล้วแนวคิด นิสัยหลายอย่างก็เอามาปรับเปลี่ยนใช้ดูบ้างอ่ะ
อ่านเรื่องนี้มีแต่เรื่องบวกๆๆๆ o13
-
ลุ้นระทึกมากค่ะ
รอรอบต่อไปค่ะว่าจะลุ้นระทึกขนาดไหน อิอิ
แม่หมี สู้สู้ เต้ สู้สู้
-
o13พี่จี๊ปน่ารักอ่ะ.....น้องเต้ได้กำลังใจเพี๊ยบบบบ...
บอยก็สุดยอดดดด.....เยี่ยมมากจ้า...ลุ้นเหมือนอยู่ข้างสนามเลย
แล้วตาพอซน่ะแค่แสดงความยินดี...รึว่าเนียน...เอกใจร่ม ๆ ก่อนน้า :teach:
ต่อไปก็ถึง....คู่แม่หมีสุดป่วนแล้วซินะ.......
สนุกแน่งานนี้.....สู้เว้ย ! นู๋ญี่ปุ่น... :ped149:
อ้อ....พี่หมีดำออกมาทีบรรยากาศมันอึมครึ้มเนอะ :freeze:
:จุ๊บๆ: แม่หมี กะ น้อง eiky :จุ๊บๆ:
-
o13 o13 o13 +1 :L2: :L2:
-
อ๊ากน้องเต้แพ้อ่า
ไม่เป็นไรพี่จิ๊ปไปปลอมแล้ว
แต่บอยเก่งมว๊ากกกกกก
เอกจัดรางวัลงามๆๆไป2ที 555++
ต่อไปเป็นปุ่นใช่ไหม
คงได้ลุ้นอีกคู่
-
บรรยายได้ดีมากเรยคร่า เห็นภาพตาม
น้องเต้แพ้ไม่เป็นไรนะคะ แต่แหมเห็นพี่จิ๊ปปลอบใจแระหมั่นไส้
ประคบประหงม กุ๊กกิ๊ก กันน่าดูเลยนะคะพี่จิ๊ปน้องเต้ :-[
น้องบอย เก่งมากค่ะลูก ชนะได้ซะด้วย
แต่เหมือนจะโดนเอกลงโทษแน่ๆเรยนะคะเนี่ย อิอิ :z1:
ตอนหน้าถึงคิวน้องญี่ปุ่นแล้วสินะ จะเป็นยังไงบ้าง
-
เอกงอนแล้วเนะ..ไปกอดๆๆกันกลางสนามอ่า....
รอเชียร์ญี่ปุ่นตอ o13
-
บอยงานเข้าแล้ว
นี้คือเอก :fire:
อยากอ่านตอนญี่ปุ่นเต้นกับเล่นแบดเร็วจัง
:bye2:
-
ที่สุดค่ะ ที่สุดน้องบอย
แต่เหมือนจะงานเข้านะคะ
รอตอนญี่ปุ่นเล่นคู่ดีว่า :z2:
-
แวะมารอน้องญี่ปุ่นค่ะ o18
มาอ๊ะป่าวเอ่ยวันนี้ :o8:
:L2: :L2:
-
(ญี่ปุ่นมาแย้วว)
พอ ถึงการแข่งขันประเภทคู่เฟียตก็โทรศัพท์ไปตามจี๊ปให้พาตัวเต้เข้ามา เต้เองก็มีสีหน้าดีขึ้นเพราะจี๊ปพาไปนั่งพักที่มุมเงียบหลังโรงอาหารที่ไม่ มีคนพลุกพล่านมากนักปลอบใจกันอยู่จนยิ้มออกมาได้
"ไปไอ้เปี๊ยกลงไปวอร์ม มึงเอามันให้จอดเลยนะ"
เบนซ์ดันหลังญี่ปุ่นให้ลงสนามไปก่อน
"เนะ สู้ๆเนะ"
"แม่หมีๆ มานี่ก่อน"
เฟียตดึงแขนไว้มองด้วยสายตาหวานฉ่ำ
"อารายอ่าพ่อหมีขาว" ยิ้มอายๆ
"มั่นใจไหม มาพ่อหมีกอดให้กำลังใจ"
"แอ่ะ มะเอาอ่าเค้าอายคนเนะ อิอิ"
แหมทำเป็นพูด ปากบอกไปอย่างนั้นแต่ก็โผเข้ากอดเอวเฟียตไว้แน่นไม่สนใจใคร ยุกยิกอยู่
"ไปๆลงไปรอไอ้เต้วอร์มรอ"
เฟียตเองที่อายกะจะหวานเหมือนคู่อื่นแต่ก็อายอยู่
"เยลลี่ก่อนเนะ เพิ่มพลัง อิอิ"
ยังไม่วายปรี่เข้าไปที่เก้าอี้ที่วางถุงเยลลี่ไว้แกะออกแล้วบีบพรวดเข้าปากทันที
"อ่าน้ำหวานเค้าอ่า พี่คนสวยๆ"
กวักมือเรียกซาร่าให้ลงมาจากที่ทันที
"ว่าไงค้าน้องญี่ปุ่นของเจ๊ เต็มที่เลยนะค้า เจ๊จะเชียร์สุดใจ"
"เนะ น้ำหวานเค้าอ่า"
"ว้าย ไม่ลืมค่า ของน้องญี่ปุ่นมีเซ็ทพิเศษ มาเร๊วเด็กๆ"
กวักมือเรียกน้องๆให้ขนของเซ็ทใหม่มาให้ เป็นกล่องเยลลี่ชั้นดีกับน้ำหวานในขวดสีสันสวยงาม
"เฮ้ย น้ำอะไรวะ เดี๋ยวมันท้องเสีย"
"ไม่ต้องห่วงค่าพี่เฟียตขา อันนี้น้ำจากญี่ปุ่นโดยตรงค่า ปลอดภัย มีกลูโครส แล็กโตส อะไรโตสๆอีกหลายอย่าง อิอิ"
ญี่ปุ่นยิ้มร่าแก้มปริกระดกน้ำลงคอก่อนจะเดินอาดๆลงไปกลางสนาม พอลงไปถึงสนามเสียงเรียกชื่อก็ดังขึ้น ญี่ปุ่นก็โบกไม้โบกมือตามประสา โรงเรียนบียังไม่ยอมลงสนามเพราะเหมือนรอดูตัวนักกีฬาอยู่ พอเห็นว่าใครเดินลงสนามไปก็พากันเดินลงไปบ้าง พระเจ้าจอร์จ ตัวใหญ่ยักษ์มากถึกๆกันทั้งสองคน
"เอ๋ เพ่ๆ"
ญี่ปุ่นไปยืนเกาะตาข่ายกวักมือเรียกรุ่นพี่ต่างโรงเรียนรุ่นเฮฟวี่เวททั้งสอง ความสูงไม่ต่างจากเฟียตเลย ตัวหนาเป็นหนุ่มใหญ่เต็มตัว
"อะไรไอ้หนู มาขอให้ออมมือเหรอ ฮ่าๆๆ"
"แอ่ะ ไม่เนะ ทำมายมีหนวดอ่า เป็นนักเรียนทำมายมีหนวด"
พอเขาก้มหน้ามาก็เอามือไปลูบหนวดเขาทันที
"เอ้ย ไอ้นี่"
เขาสะดุ้งรีบถอยร่นไป แต่ญี่ปุ่นหัวเราะคิกคัก เสียงเฮดังอื้ออึงคับสนาม
"เอาแล้วไหมล่ะเมียกู"
เฟียตถึงกับกุมขมับ เพราะญี่ปุ่นไม่ได้สนใจอะไรเลย เดินกลับมากลางสนามทำท่าออกกำลังกายอยู่ สร้างความครื้นเครงได้มากทีเดียว พอเต้มาถึงก็ลงสนามไปยืนคนละฝั่งกับญี่ปุ่นวอร์มร่างกายกันอยู่
"เฮ้ย ไอ้ตัวเล็ก ไม่อยากเจ็บตัวก็รีบๆแพ้ไปซะนะ"
คนตัวใหญ่ที่อยู่ใกล้ๆเต้ขู่ เต้ถึงกับหน้าซีดสั่นไปเลย
"ห้ามคุยเนะ ขี้โกงนี่นา"
แว้ดใส่เขาทำหน้าย่นใส่อีกต่างหาก เขาหัวเราะออกมา คนในสนามเห็นก็หัวเราะออกมาเสียงดังกึกก้อง กรรมการเป่านกหวีดหมดเวลาวอร์มร่างกายแล้ว ทั้งสองคนจึงออกมาข้างสนาม
"พร้อมนะมึง ไปเลยเอามันให้เจ็บ สู้นะแม่หมี สู้นะไอ้เต้ไม่ต้องกลัว"
เฟียตจับบ่าของเด็กทั้งสองคนไว้ เต้หน้าตาจริงจัง ส่วนญี่ปุ่นจับเอวของเฟียตไว้ทำหน้าเอ๋อใส่ ใจจริงอยากจะจูบหน้าผากสักทีแต่เฟียตก็ได้แต่หักห้ามใจ ทำไมเวลามันไปอยู่กลางสนามมันยิ่งดูน่ารัก ออร่าเปล่งประกายวิ้งๆอยู่กลบทุกคนไปเลย
"เราจะสู้เนะเต้ มาๆ เต้สู้ๆ ญี่ปุ่นสู้ๆ"
พอลงไปอยู่กลางสนามก็จับมือกัน เต้เองพอได้มาเล่นคู่กับญี่ปุ่นความมั่นใจก็กลับคืนมา เพราะอีกคนไม่ได้สะทกสะท้านกับอะไรเลย สีหน้าแววตาดูมุ่งมั่นไม่หวั่นไหว พอเริ่มเปิดเกมฝ่ายโน้นเป็นคนส่งลูก เต้เป็นคนรับลูก เขาส่งลูกโด่งมาหยั่งเชิงก่อน เต้ถอยมารับลูกวางลูกโด่งไปหลังคอร์ท เขากระโดดขึ้นตบทันที ญี่ปุ่นเองก็รองลุกไว้หยอดกลับไป อีกคนก็โผเข้ามาหยอดใส่ ญี่ปุ่นก็หยอดยั่วกลับไปอีก เขาหยอดกลับมาอีก ญี่ปุ่นคิดไว้แล้วว่าเขาต้องหยอดกลับมาเอาไม้ดีดลุกพุ่งไปหลัง อีกคนก็กระโดดตบเปลี่ยนไปทางเต้ เต้เองก็ดีดลูกกลับไปหลัง เขาก็หวดลุกกลับมาอีก เสียงลุกขนไข่ปะทะอากาศดังฟิ้วๆ เร็วและแรงมาก ญี่ปุ่นรองลูกเปลี่ยนให้มันหยอดไปอีกทาง คราวนี้เขาดีดลูกโด่งกลับมา
"เต้"
ญี่ปุ่นร้องบอก เต้ก็กระโดดขึ้นหวดลูกทันที ทางโน้นรองลูกเด้งกลับคืนมา ยี่ปุ่นที่รออยู่แล้วแย็บลูกลงตรงกลางทันที
"เย้"
ทั้งสองกระโดดเข้ากอดกัน เสียงเชียร์ดังกระหึ่มขึ้น ตอนนี้ไม่มีใครนั่งแล้ว ทั้งอาจารย์วารุณี ผอ ยืนขึ้นเปล่งเสียงแข่งกับเด็กๆ เสียงฆ้องเสียงกลอง ระคนปนไปกับเสียงกระบอกเสียงดังอื้ออึงอยู่
พอได้มาเป็นฝ่ายส่งลูก ญี่ปุ่นก็ส่งลูกสั้นไป เขาหยอดกลับมาเต้เองก็โผเข้าไปแย็บทันที เขาดีดลูกมาหลังญี่ปุ่นไม่ตีไปหลังแต่ตีตัดให้ลงอีกคอร์ท เขาก็ดีดไปอีกคอร์ทหลังเต้ ญี่ปุ่นวิ่งตามไปตวัดลูกดาดกลับไปเหมือนเดิม เขาแย็บลง เต้เองระวังหน้าอยู่ก็งัดลูกไปหลัง รายนั้นกระโดดขึ้นหวดเต็มแรง พอตั้งรับก็ไปยืนคู่กันทั้งสองคน ญี่ปุ่นดีดลูกโด่งไปอีก เขาก็กระโดดหวดลงมาอีก เต้งัดโด่งไปอีกเขาก็กระโดดฟาดใส่แรงเพิ่มอีก ลูกตบไม่ใช่เบาแต่ฝั่งญี่ปุ่นเหนียวเอง เพราะฝึกซ้อมมาอย่างดี พอลูกพุ่งมาทางญี่ปุ่นก็ชักหน้าไม้ไปหลังนิดหน่อยวางไม้ให้นิ่งๆเพื่อจะ เปลี่ยนเกม ลูกแรงกระทบไม้กระดอนขึ้น บวกกับการหักข้อมือลูกเปลี่ยนทิศความเร็วลดลงย้อยไปอีกฝั่ง คนที่อยู่ข้างหน้าก็วิ่งเข้ามาดีดลูกมาหลัง
"เต้หลอกดาว"
ญี่ปุ่น ร้องขึ้นเริ่มเล่นตามแผนที่ซ้อมกันมา เต้กระโดดขึ้นง้างไม้หวดลมเต็มแรง ญี่ปุ่นเล็งพื้นที่ส่างเอาไว้แล้ว พอเต้ย้อยตัวลงก็เคาะลูกหยอดลงตรงนั้น
"กรี๊ดดดดด ที่สุด ที่สุด"
เสียงซาร่าร้องออกมาเหมือนกันกับอาจารย์วารุณี กระโดดโลดเต้นอย่างดีใจ ฝ่ายโน้นหน้าเริ่มเครียด นี่แค่เพิ่งจะเปิดเกมทั้งสองปรึกษาหารือกันอยู่ก่อนจะหันหน้ามารับลูก ญี่ปุ่นส่งต่อทำท่าจะส่งไปสั้นแต่ดีดลูกเร็วไปหลัง เขาเสียจังหวะนิดหน่อยแต่ก็ไปเกี่ยวลูกโด่งกลับมาได้ แต่พอลุกโด่งมาทั้งสองก็เตรียมพร้อมไว้แล้ว ญี่ปุ่นกระโดดขึ้น หวดเร็วๆครั้งแรกไม่โดนลูก ฝั่งโน้นชะงักเท้า พอครั้งสองฟาดไปเต็มแรงกึ่งตบกึ่งดาด ลูกลอยไปเขาก็งัดกลับมาอีก เต้รออยู่แล้วกระโดดขึ้นง้างไม้เต็มที่แต่พอลูกย้อยลงก็เปลี่ยนจากตบเป็น เคาะเบาๆลูกหยอดลอยลง ฝั่งโน้นสะดุดแต่ก็วิ่งเข้ามางัดขึ้นมาได้ แต่ลูกมันมาแบบไม่ได้วางแผนญี่ปุ่นถลาเข้าไปแย็บลูกใส่ตัวเขาทันที
"เป็นไงล่ะมึง เห็นมันตัวเล็กมันไม่ใช่ขี้ๆนะเว้ย"
เฟียตร้องออกมาอย่างสะใจ เสียงกองเชียร์ที่ออกหน้าออกตากระหึ่ม ตอนนี้ไม่ได้สนใจเสียงฝั่งโน้นล้ว เพราะทางฝั่งโน้นจะร้องจะเป่าอะไรก็เหมือนจะสู้ไม่ไหว
"เห็นมะเต้ เราต้องสู้ได้เนะ อิอิ"
ญี่ปุ่นกอดคอกับเต้คุยกันอยู่กลางสนามสีหน้าของเต้ดีขึ้นมากไม่มีแววของความ ตื่นเต้นอยู่เลย พอญี่ปุ่นส่งลูกอีก คราวนี้เหมือนฝั่งโน้นจะเริ่มรู้แล้วว่าควรเล่นยังไง ยื้อกันด้วยลูกโด่งของเต้กับอีกคนท้ายคอร์ท เขาไม่กระโดดตบ แต่เปลี่ยนเป็นตีดาดเข้าใส่ตัวญี่ปุ่น ญี่ปุ่นเองก็เอาหน้าไม้บังไว้กระตุกมือให้ลูกมีแรงกระเด้งให้ข้ามเน็ท แต่แค่พอข้ามไปเท่านั้นอีกคนก็โผเข้ามาแย็บแรงๆลงพื้นทันที เสียงกองเชียร์ฝั่งโน้นดังกระหึ่มขึ้นเช่นกัน
"เป็นไงไอ้หนู แค่อ่อยๆ มึงอย่าเพิ่งดีใจไป"
เหมือนผู้ใหญ่แข่งกับเด็ก เพราะญี่ปุ่นกับเต้สูงเท่าๆกัน แต่อีกฝั่งยืนเป็นยักษ์ปักแหล่นอยู่ พอฝั่งโน้นรุกก็รุกหนักหน่วงไม่มีออมมือ ตบซะกระจาย ญี่ปุ่นกับเต้แม้จะต้านรับอย่างเหนียวแน่นแต๋ก็ไม่มีโอกาสได้บุกคืน เล่นจนเหงื่อเปียกตัว แต้มฝั่งโน้นนำอยู่แค่สามแต้ม เฟียตรีบขอเวลานอกให้เพราะมันกลางเกมพอดี ช่วงจุดเปลี่ยน
"อ่า ตีแร๊งแรงเนะ"
ญี่ปุ่นบ่นอิดออดก่อนจะไปคว้าเยลลี่กับน้ำหวานมาถือไว้ในมือ
"พ่อหมีขาวอ่า เค้ารำคาญผมเค้าเนะ เนี่ยมันมาบังตาอ่า"
ญี่ปุ่นเสยผมด้านหน้าขึ้น เฟียตมองอยู่แล้วเดินเข้ามาลูบ
"อ่า ไปบอกพี่คนสวยดีกว่าเนะ"
วิ่งไปเลย
"พี่คนสวยๆ เค้าผมยาวอ่า รำคาญเนะ"
"ว้าย ได้ค่าจัดไปน้องญี่ปุ่นของเจ๊ แต่เอ๊ะ ว้ายไม่ได้เอาที่คาดหัวมา ทำยังไงดี"
"อ่า เค้ามะชอบอ่า มันมาบังตาเค้า"
"อืม มัดดีไหมค้า มาๆเจ๊มัดจุกให้"
ซาร่าดึงเอาหนังยางรัดผมที่ข้อมือตัวเองออกมาแล้วมัดผมจุกให้ญี่ปุ่นตรงกลางหน้าผากพอดี
"เฮ้ย นังบ้ามึงทำอะไรวะ"
เฟียตโวยวายทันที เพราะหนังยางรัดผมรัดผมด้านหน้ากระจุกอยู่ ใครเห็นใครก็หัวเราะ
"อ่าก็มันรำคาญอ่าพ่อหมีขาว เยลลี่ๆ"
ไม่ได้สนใจปรี่เข้าไปจับเยลลี่ยัดเข้าในปาก ให้ตายเถอะพอญี่ปุ่นมัดผมแล้วมีแต่หน้ากลมๆลอยเด่นอยู่ มันน่ารักมาก ตอนแรกใครเห็นก็หัวเราะ แต่เจ้าตัวเขาไม่ได้สนใจ ไม่แคร์สื่อ ลีลาท่าทางมันน่ารักเกินจะหวัเราะแล้ว โรงเรียนบีพอเห็นญี่ปุ่นทำแบบนั้นก็พากับคุยกันอื้ออึงว่าน่ารักอย่างโน้น ใสอย่างนี้ ญี่ปุ่นกลับลงสนามไปแล้ว
"ดีเหรอปุ่นมัดผมอ่า"
เต้ถามแล้วจับผมตัวเองเพราะเริ่มยาวแล้วเหมือนกัน
"เอ๋ เต้จามัดด้วยหรา แป๊บน้า พี่คนสวยๆ"
วิ่งออกนอกสนามไปอีก ลากแขนซาร่ามา ตอนนี้เสียงโห่เริ่มดังขึ้น ตกลงซาร่าก็ต้องรีบมัดผมให้เต้อีกคน กลายเป็นเด็กหัวจุกหน้าใสสองคนยืนอยู่กลางสนาม ญี่ปุ่นยิ้มร่าเริงพอใจ
"เออว่ะ กูยอมมันจริงๆ"
เฟียตร้องออกมายิ้มอย่างดีใจ ทำไงได้มีแฟนน่ารักนี่นะ ออร่ากระจายเปล่งแสงซะขนาดนั้น มันจะทำอะไรก็มีแต่คนมอง พอกลับลงสนามไปฝ่ายโน้นไม่ได้เห็นแก่ความน่ารักหน้าใสเลย กระหน่ำตีลูกหวดลงมาอย่างหนัก เต้กับญี่ปุ่นยังเสียท่าอยู่
"อ่าตีแรงอ่าเต้ เปลี่ยนแผนๆ"
"เรารับให้เบาหยอดไปก่อนนะปุ่น แล้วค่อยจัดการ"
"เนะ นินจาเนะ มาๆ สู้ว้อย"
เอาล่ะสิสองคนเริ่มปรึกษางัดแผนเก่าออกมาใช้ สายตาไม่ได้หวั่นต่อแรงตบเลยแม้แต่น้อย พอเขาส่งลูกโด่งมาเต้ก็ตีตัดเปลี่ยนคอร์ทไป ฝั่งโน้นก็หยอดกลับมาเพราะไม่ให้โอกาสในการรุก พอหยอดกลับมาญี่ปุ่นก็หยอดกลับไปต่อหน้าลูกเลียดเน็ทลง เขาเองดีดลูกขึ้นโด่งไปหลังคอร์ท เต้เองก็ยิงลูกไปหลังคอร์ทเช่นกันแต่ลูกมันดาดขนานพื้น เขาเปลี่ยนมาหยอดอีก ญี่ปุ่นก็เข้าไปหยอดอีกเลียดเน็ทลงไป เขาเริ่มรำคาญดีดลุกขึ้นสูง
"นินจา"
ญี่ปุ่นร้องออกไปแล้วรีบถอยออกมาอยู่ข้างเต้ที่กระโดดขึ้นไปแล้วญี่ปุ่น กระโดดตามทันที เต้หวดลมแล้วรีบนั่งลงกับพื้นญี่ปุ่นยังลอยตัวอยู่หวดซ้ำทันทีไม่ต้องรอ ทางฝั่งโน้นชะงักปล่อยลูกลงพื้นอย่างง่ายดาย
"เย้"
แผนเดิมยังได้ผลดี ทั้งสองกอดกันกลางสนาม เสียงกลองเชียร์ก็ดังกระหึ่มไม่เคยหยุด
"กรี๊ดด น่ารัก น่ารักมากกก ญี่ปุ่นๆๆๆ เต้ๆๆๆ"
เสียงของกองเชียร์ดังอยู่ ตอนนี้คนในโรงยิมแข่งแบดฯเยอะกว่าผู้ชมของการแข่งขันในคาบเช้าของทุกชนิด กีฬา เสียงเล่าลือที่แพร่สะพัดออกไปอย่างรวดเร็ว ว่านักกีฬาโรงเรียนเอ น่ารักมาก เล่นเก่งด้วย ยิ่งดึงดูดนักเรียนให้ออกันแย่งเบียดเสียดเข้ามาในสนาม
เกมดำเนินต่อไปทางฝั่งโรงเรียนบียังอาศัยการรุกที่หนักหน่วงคอยทำคะแนนแต่ ทางฝ่ายญี่ปุ่นเองก็ไม่ได้หวั่น ตั้งรับอย่างมั่นคงทำให้เกมทางฝ่ายโน้นไหวเสียรูปไปเพราะใช้ทั้งแผนนั่นแผน นี่ปรับเปลี่ยนอยู่ตลอดเวลา เด่นทั้งลูกรับ ลูกรุกที่รุนแรงของเต้ ลูกแย็บที่แม่นยำของญี่ปุ่น รวมถึงลูกหยอดที่สร้างความรำคาญใจให้นักกีฬายักษ์ฝ่ายโน้น
"อีกลูกเดียวน้าเต้ สู้ๆ เราต้องชนะเนะ"
ญี่ปุ่นเริ่มหายใจทางปาก เต้เองก็เช่นกันทั้งสองกอดคอปรึกษากันอยู่กลางสนามก่อนที่เต้จะส่งลูกวางแผน อย่างรัดกุม เต้ส่งลูกสั้นไปเขาเองก็ดีดลูกเปลี่ยนคอร์ทไป เต้วิ่งไปเกี่ยวตวัดลูกขนานเส้นไป อีกคนเหวี่ยงลูกมาอีกคอร์ทญี่ปุ่นถอยไปรออยู่แล้วแค่ยกหน้าไม้ขึ้นแล้วหัก ข้อมือนิดหน่อยลูกกระทบเปลี่ยนกลับไปเป็นหยอด อีกคนก็ถลาเข้ามาเกี่ยวลูกหยอดกลับแต่ญี่ปุ่นรู้อยู่แล้วปรี่เข้าไปหน้าเน็ท แย็บลูกลง ลูกไปกระทบไม้เขาพอดีกระเด้งกลับมาอีกญี่ปุ่นก็แย็บดาบสองไปนิ่งสนิท
"กรี๊ดดด ขอกรี๊ดดดด หน่อยค่าา"
เสียงเริ่มหายแล้ว แต่คราวนี้มีน้ำผึ้งน้ำมะนาวกระติกน้ำอุ่นพร้อมซาร่าไม่ยอมแพ้ อาจารย์วารุณีเองยังต้องลงมาหาซาร่าร่วมแรงร่วมใจกันกรี๊ดเสียงดังลั่น เสียงกองเชียร์ของโรงเรียนเอกระหึ่มดังไปแปดโยชน์
"เก่งมากแม่หมี"
เฟียตดึงตัวญี่ปุ่นมากอดแล้วดันตัวให้นั่งลง มีบอยกับเอกคอยพัดวีให้ พอนั่งลงได้ก็คว้าหาเยลลี่กับน้ำหวาน
"เฮ้ยอย่าเพิ่งกิน มันจะติดคอ จิบเอา"
เบนซ์ร้องทัก ญี่ปุ่นทำหน้าย่นแต่ก็ฟังจิบเอา
"อ่าเหนื่อยเนะ พัดแรงๆเนะบอย"
สั่งเพื่อนอีกบอยเองก็ทำตาม ไม่น่าเชื่อเด็กนักเรียนโรงเรียนบีที่พอจะมีผมข้างหน้ายาวหน่อยพากันเอาหนัง ยางมัดผมจุกเหมือนญี่ปุ่นไปหมดแล้ว กลายเป็นเทรนใหม่ไปแล้ว โรงเรียนบีเห็นก็ทำตาม ส่วนมากเป็นรุ่นน้อง รุ่นพี่เองอยากทำแต่ก็นะอายบ้างอะไรบ้าง
"เก่งมากลูก ผอภูมิใจมาก"
ผอลงทุนเดินมาให้กำลังใจ ญี่ปุ่นยิ้มร่าเริง
"เป็นไงเยลลี่พอไหม ไม่พอผอจะสั่งเพิ่ม"
"มะพอเนะผอ เอาอีก"
พูดขึ้นทันที เพื่อนๆมองหน้า แต่ผอกลับยิ้มพอใจ
"ได้ลูก เต็มที่ แสดงศักยภาพให้เค้าเห็นเลยลูก"
ผอก็ดีใจกลับไปร่วมส่งเสียงข้างๆอาจารย์วารุณี เสียงนกหวีดดังขึ้นอีกเพื่อให้กลับลงไปแข่งในเซ็ทถัดไป
"เอ้ย พอแล้วๆ ไปลงสนามได้แล้ว"
เฟียตร้องบอกญี่ปุ่นที่กำลังกินเยลลี่อย่างสนุกสนานหัวเราะคิกคักอยู่ โม้อยู่กับบอยและเอก มีเต้นั่งส่งตาหวานให้จี๊ปอยู่ข้างๆ พอเฟียตร้องบอกจึงหยิบไม้เดินลงไปในสนาม พอก้าวลงไปเสียงกองเชียร์ก็มาก่อนทุกเสียง อึกทึกครึกโครมมากเสียงกลองเอยเสียงร้องเอย ได้ยินแล้วขนตั้งไปกับนักกีฬาน่าชื่นใจจริงๆ แต่ญี่ปุ่นหัวเราะชอบใจอยู่ เอามือจับหัวจุกตัวเองแล้วกอดคอเต้
"เต้ๆ เรารีบเล่นเนอะ เราอยากกินลูกชิ้นปิ้งแล้วอ่า"
ญี่ปุ่นบอก เต้ก็พยักหน้าหงึกๆ เสียงนกหวีดดังขึ้น คราวนี้ฝั่งของญี่ปุ่นเป็นคนส่งลูกเต้ก็ส่งลูกสั้นไป สั้นจริงๆ ตอนแรกเขาเงื้อไม้จะแย็บกลับมาตั้งใจจะเปิดเกมรุกใส่ทันทีที่เปิดเกม แต่ไม่ได้ ต้องตีโด่งโยนหลังไป ญี่ปุ่นเองก็ตีดาดกลับไปป้องกันการจู่โจม เขาช้อนลูกขึ้นหยอดต่อหน้าเต้ก้าวขาเข้าไปหยอดคืน ตั้งท่ารออยู่แล้วเขาแย็บลงผ่านหน้าเต้ไป ญี่ปุ่นเองก็ไวรองเอาไว้ได้ แต่งัดโด่งขึ้นไป อีกคนกระโดดตบลูกดังเฟี้ยวฝ่าอากาศมา เต้ดักไว้ดีดลูกขึ้นอีก อีกคนก็กระโดดขึ้นหวดลูกลงอีก ญี่ปุ่นกระโจนไปรองลูกล้มตัวลง ดีดลูกขึ้นได้ เขาก็โผเข้ามาตบลูกใส่อีกกะเอาให้โดนตัวเต้เข้าไปรอง
"ว้าย"
กองเชียร์เองก็ระทึกใจอยู่ เพราะฝ่ายคนตัวเล็กล้มลุกคลุกคลานกันอยู่ ฝ่ายคนตัวใหญ่ก็บุกหนัก เต้เอาหน้าไม้รองไว้พลิกข้อมือลูกเปลี่ยนทางข้ามคอร์ทไปเขากะจะเข้ามาตบอีก แต่ก็หยอดกลับมา ญี่ปุ่นที่ยังลุกไม่เต็มที่ก็กระโจนเข้าใส่ดีดลูกขึ้นสูง สูงมาก
"เต้ลุก"
ญี่ปุ่นร้องออกมาเสียงดัง แล้วยืนเรียงกันตรงกลางสนาม คนตัวใหญ่กระโดดขึ้นเงื้อไม้สุดมือฟาดลูกลงตรงกลาง ทั้งญี่ปุ่นทั้งเต้ยื่นไม้ไปพร้อมกัน ถูกหน้าไม่ของเต้ดังก๊อก ไม้หัก เสียงเชียร์ของฝ่ายโน้นดังกระหึ่มขึ้น
"เฮ้ย เล่นแรงไปไหมวะ"
ฝั่งโรงเรียนเอเริ่มโวยวายโดยเฉพาะพวกของเฟียต โฟคเองก็นั่งไม่ได้แล้วเดินมาอยู่ข้างๆเบนซ์ เสียเวลาเปลี่ยนไม้ไปนิดหน่อย
"อ่าเล่นแรงอ่าเต้ เราเอาแผนใหม่ ยื้อไว้ๆ"
ญี่ปุ่นกอดคอเต้บอกแผนไป เต้ก็พยักหน้าเริ่มกัดฟันโมโหอยู่ เพราะไม้แบดฯอันนั้นรักมาก ราคาก็ไม่ใช่ถูก พอเขาส่งลูกมาจะสั้นก็ไม่สั้นจะโด่งก็ไม่โด่ง ญี่ปุ่นที่ง้างไม้รออยู่แล้วแย็บเร็วใส่ตัวทันที แต่เขาเองก็เร็วดีดลูกกลับมาได้ ญี่ปุ่นหวดลงไปอีก เขาดีดขึ้นอีก ข้ามหัวญี่ปุ่นไป
"ปุ่นเราเอง"
เต้ร้องกระโดดขึ้นเงื้อไม้ฟาดลูกลงตรงกลาง เด็ดขาดมากลูกกระทบฟื้นกระดอนออกนอกสนาม ทั้งสองคนยืนนิ่งอยู่เพราะลูกมันเร็วมาก
"นี่แน่"
ทั้งสองกระโดดกอดกันเสียงเชียร์คราวนี้ไม่ต้องพูดถึง ทุกคนที่มาร้องรำทำเพลง เต้นยั่วอีกฝั่ง
"เอากะมันสิ ไปยั่วโมโหมันดีนัก"
เบนซ์บอกยิ้มอย่างพอใจ ทุกคนใจเต้นระทึก แต้มเซ็ทนี้ไล่บี้กันตลอด ฝ่ายโน้นก็เน้นความรุนแรงรวดเร็ว แต่ฝ่ายของญี่ปุ่นก็เน้นความอึกความเหนียว และตอบกลับได้แบบแสบทรวงยิ่งนัก แม้จะตัวเล็กแต่เล่นกับคนตัวใหญ่ได้สูสีมาก ตอนแรกแต้มตามอยู่ แต่ก็งัดลีลาท่าทางแผนการทุกอย่างที่ฝั่งโน้นไม่เคยเห็นออกมาสู้ เรียกเสียงเชียร์ได้กระหึ่มกึกก้อง
"อ่าเต้ เราเหนื่อยอ่า น้ำหวานๆ"
ญี่ปุ่นบอกแล้วเดินตรงไปหากรรมการ
"เพ่ๆ เค้าหิวน้ำอ่า"
ขอเวลานอกไม่ได้แล้วเพราะขอไปแล้ว ญี่ปุ่นไปเกาะขาเขาไว้ทำตาปริบๆ เสียงหัวเราะเฮดังครืนทั้งโรงยิม
"ไม่ได้นะหนูเวลานอกหมดแล้ว"
"อ่า เค้าหิวเนะ กินนิดเดียวน้า น้าเพ่รูปหล่อ"
ออดอ้อนอยู่กองเชียร์ก็เชียร์จนกรรมกรพยักหน้าอายหน้าแดงเชียว ญี่ปุ่นก็วิ่งไปกวักมือไวๆอยู่ข้างสนามบอยก็ถือน้ำมาให้ เต้เองก็มากิน
"อ่าชื่นจายเนะ สู้ๆ"
ท่าทางของญี่ปุ่นที่ทำออกมาทำให้ใครหลายคนแอบยิ้ม ไม่ใช่แต่เฉพาะโรงเรียนของตัวเอง เพราะรุ่นพี่ทางอีกฝั่งก็มองอยู่ไม่วางตา พอกลับลงไปเล่นทั้งสองก็เล่นได้อย่างเต็มที่เรื่องเข้าขากันนั้นไม่ต้องห่วง เหมือนเป็นคนๆเดียวเล่น ไหลลื่นดีแท้ลูกมายังไงรับได้หมด ล้มลุกคลุกคลานหน่อยแต่ก็งัดลูกดีดลูกกลับไปได้ ลูกที่ทางฝั่นโน้นได้แต้มส่วนมากมาจากความแรงของลูกที่โดนหน้าไม้ แล้วกระเด้งออกข้างคอร์ทหรือไม่ก็จี้ใส่ตัวมากเกินไป
ญี่ปุ่นส่งลูก สั้นไปเขาดีดลูกกลับมาอีกคอร์ทญี่ปุ่นก้าวเข้าไปตวัดไม้เคาะเบาๆให้ลูกหยอด ลง อีกคนก็วิ่งเข้ามาหยอดญี่ปุ่นหยอดอีกแต่เปลี่ยนคอร์ท อีกคนก็โผเข้ามาแย็บเต้ดีดลูกไปถึงเส้นหลัง อีกคนถอยลงไปกระโดดตบทันที มีอีกคนมาย่อตัวรออยู่หน้าคอร์ทตรงกลางพอดีกะจะฟันให้ขาด ญี่ปุ่นรับลูกพลิกหน้าไม้หนีลูกเหวี่ยงไปอีกคอร์ทแต่เขาเข้าถึงลูกเร็วแย็บ ลงมาทันที เต้ดีดขึ้นอีก อีกคนโผเข้ามาตบอีกญี่ปุ่นก็งัดขึ้นไปหลังอีก ก็ถอยไปตบอีก เสียงเฮดังทุกครั้งที่หน้าไม้สัมผัสกับลุกขนไก่ เขาตบลูกแหวกอากาศมาเต้งัดลูกไปอีกคอร์ท เขาก็ก้าวขาไปแย็บกลับมา ตอนนี้ตั้งรับอย่างเดียว แย็บหนักเข้าเริ่มเสียท่า
"อ่า"
ญี่ปุ่นในจังหวะที่เอี้ยวตัวไปตวัดลูกข้างคอร์ทให้ข้ามไปนั่นลูกลอยไปไม่ โด่งไม่เตี้ยมากนักเขาแย็บลูกกลับคืนหาญี่ปุ่น ไม่รู้จะเอาอะไรรับเพราะหันข้างอยู่ จึงสะบัดสะโพกลูกจี้เข้าไปที่แก้มก้นทันที
"หวาย เจ๊บบ อ่า"
เสียงหัวเราะดังกระฮึ่มขึ้น เฟียตกำหมัดทันที กัดฟันกรอด ญี่ปุ่นเอามือลูบก้นตัวเองยิกๆ
"อ่าเจ็บอ่าเต้ เราเจ็บ"
หน้าตาเหยเก มือยังลูบไวๆอยู่
"ไหวไหมอ่าปุ่น"
"อ่า ไหวเนะ ฮึ่มตีใส่ก้นเค้าหราไอ้พี่หนวด เดี๋ยวเหอะๆ จะตีใส่เป้าเลยเนะ อิอิ"
ยังหัวเราะออกมาแม้มือจะลูบก้นอยู่ เสียงหัวเราะของกองเชียร์ก็ยังไม่ยอมหยุด แม้ทางฝั่งของซาร่าจะกรี๊ดใส่ถลึงตาใส่ทั้งทีมแต่ก็ไม่ได้ช่วยอะไร คนตีใส่เองก็ยิ้มอย่างพอใจ แต่สายตาของญี่ปุ่นเริ่มที่จะแผ่รังสีอำมหิตออกมา พอไปอยู่หน้าเน็ทก็จี้แย็บลูกใส่แต่บริเวณเป้าของคนนั้น สายตามุ่งมั่นมาก เขาดีดลูกออกให้พ้นตัวข้ามลอยมาญี่ปุ่นก็ถลาครองหน้าเน็ทให้เต้คุมหลังหวดไป ที่เดิม แม้จะมีอีกคนยืนเป็นยักษ์บังอยู่ไม่ได้สนใจ กะจะเล่นคนนั้นก็ตีใส่แต่คนนั้น เขาเองก็ดีดลูกข้ามมาได้ตลอด
"หลอกดาวเต้"
คราวนี้พอเล่นไม่ได้ผลก็เปลี่ยนใจลูกที่เปลี่ยนคอร์ทมาไม่รับร้องให้เต้มา รับเต้ เองก็วิ่งมาหยอดลูกใส่อีกคนเขาหยอดกลับมาเต้พลิกไม้หยอดไปอีกทาง คนนั้นจากที่ถอยลงไปตั้งรับแล้วก็ปรี่ขึ้นมาดีดลูกขึ้น นั่นล่ะญี่ปุ่นจึงโผล่ขึ้นมาทั้งที่ลูกไม่สูงมากแต่ก็กระโดดเพื่อที่จะได้ เห็นเป้ามากขึ้นหวดลูกใส่กลางเป้ากางเกงของเขาอย่างจัง
"นี่แน่"
ร้องออกมาเสียงกองเชียร์อีกฝ่ายเงียบกริบ แต่ของฝั่งญี่ปุ่นกระหึ่มกรี๊ดกร๊าดกันใหญ่
"เป็นงายล่ะ มาตีใส่ก้นเค้า"
ทำหน้าย่นใส่ รุ่นพี่คนนั้นหน้าเขียวกุมเป้าอยู่
"แฮ่ๆๆ"
ยังขู่ไม่เลิก ปกติทำแบบนี้ไม่ได้แต่เนื่องด้วยเป็นการแข่งขันกีฬานักเรียน กรรมการจึงไม่ได้เอาความอะไรอีกอย่างตัวเองรับไม่ดีเอง ญี่ปุ่นก็ลั่นล้า เฟียตเองหัวเราะออกมาเสียงดัง
"มึงเจอไหม ฮ่าๆๆๆ เมียกูมันใช่ย่อยที่ไหนล่ะ"
ประโยคสุดท้ายไม่พูดเสียงดังเพราะอาย ทีมของญี่ปุ่นเล่นได้มั่นใจกว่ามากแม้ะเด็กกว่า ไม่ได้เกรงกลัวตัวของนักกีฬาอีกฝ่ายที่ใหญ่โตเลย สรุปชนะไปได้ในเซ็ทที่สอง ทั้งเต้ทั้งญี่ปุ่นกระโดดกอดกันกลมกลางสนาม กองเชียร์เองก็กระโดดโลดเต้นดีใจออกหน้าออกตา
"สุดยอดมากคุณวารุณี เด็กเรานี่เก่งสุดยอดจริงๆ"
ผอ กอดกับอาจารย์วารุณี หลายรอบแล้วน้าผอ รายนั้นก็กรี๊ดเหมือนคนบ้า ซาร่าพาทำอะไรก็ทำหมด
"ไหนแม่หมีเจ็บก้นไหม"
พอออกมาจากสนามเฟียตก็เข้าไปกอดคอถามออกมา
"อ่าเจ็บเนะ พ่อหมีขาวอ่า มันจะบวมไหมอ่า"
"แว้ก จะเปิดอะไรตรงนี้"
ยังไม่ทันจะพูดอะไรมากคนตัวเล็กก็ดึงกางเกงลงครึ่งก้น เสียงกรี๊ดดังลั่นบริเวณทันที เพราะก้นขาวๆมีรอยแดงๆเป็นจ้ำอยู่เด่นเชียว
"อ่า ก็เค้าเจ็บนิ ไอ้พี่หนวดมันตีใส่เค้าอ่า"
"มันเป็นการแข่งขัน มันไม่ได้ตั้งใจหรอก"
เฟียตปลอบแม้อยากจะตั้นหน้าอยู่สักที
"อิอิ เนะ เค้าตีใส่เป้าเลย อิอิ สมนะหน้า"
หัวเราะออกมาร่าเริงแล้วเดินไปรวมกับเพื่อนๆที่สนามเพื่อรับประทานข้าว เที่ยงกัน เสียงเรียกชื่อญี่ปุ่นดังกับเต้กึกก้อง แต่ดูเหมือนญี่ปุ่นจะเป็นคนนำเทรนใหม่ไปแล้ว เพราะน้องๆมัดจุกตามกันเกือบทุกคน นี่ล่ะน้า คนมันจะดัง อะไรก็ฉุดไม่อยู่ อิอิ
อย่าลืมเชียร์น้องญี่ปุ่นน้า :กอด1: :L2:
เขียนโดย eiky
-
ที่สุดคร่าาาาาาาาาา ที่สุด
นู๋ปุ่นเก่งจังเลย :man1:
-
:L1:
-
สงสัย เทรนมัดจุกจะมาแรงแซงโค้งเลยมั้งเนี่ย
-
ญี่ปุ่นสู้ ๆ เนะ เต้สู้ ๆ เนะ
เดี่ยวตอนหน้ามัดจุกอ่านตอนใหม่แล้วกันเนะ
ตอนนี้มัดไม่ทัน อิอิ :กอด1:
-
อ๊ากกน้องญี่ปุ่นน่ารักเนะ.. คลั่งมากอ่ะ :-[
ญี่ปุ่นผู้นำเทรน
-
แรงได้ใจเลยครับน้องญี่ปุ๋น :L1:
-
มัดจุกๆๆๆ มัดจุกด้วยน้าาาาาาาาาาาาาา
เต้ก็น่ารักอ้ะ ปลื้มพี่จิ๊ป แม้เฮียจะเน่าไปหน่อยก็เหอะ กร้ากกกกกกกกกกกกกส์
-
+1 ให้น้อง eiky ผู้แสนจะน่ารัก ตอนนี้น้องปุ่น+น้องเต้เก่งมากเลย
เอาชนะคู่ต่อสู้ได้อย่างชัดเจน สงสารน้องปุ่นโดนตีใส่แก้มก้น พ่อหมีขาว
ดูแลดี ๆ นะสงสัยจะแก้มช้ำ เดี๋ยวจะเกิดปัญหาใช้งานไม่ได้ แต่ก็สะใจ
ที่เอาคืนแบบเจ็บแสบได้จนอีกฝ่ายหน้าเขียวไปเลย สะใจ สะใจ :laugh:
-
อาาาาาาาา เค้าเอาด้วยน๊า มัดจุกๆ เทรนใหม่ คิคิ :a9:
ญี่ปุ่น เต้ น่าร๊ากกกกกกกกกกกกกกก :m3: :m1:
คุณอิ๊กสุดยอด o13
-
บอกได้คำเดียว ญี่ปุ่น หนูเลิศศศศศศศศศศศศศมาก o13
-
ญี่ปุ่น ญี่ปุ่น ญี่ปุ่น เชียร์ญี่ปุ่น
อยู่ตรงใหนก็จะเชียร์ยี่ปุ่น
-
ญี่ปุ่นกอดคอกับบอยคุยกันอยู่กลางสนามสีหน้าของเต้ดีขึ้นมากไม่มีแววของความ
จริงแล้วต้องกอดคอเต้นิ ไอ้หญ้าแห้งดังข้ามไปหลายโรงเรียนล่ะทีนี้ แต่ไอ้ตีพุ่งใส่เป้าเขานี่ก็สะใจดีแท้ :m20: :m20: :m20:
-
ญี่ปุ่นน่าร๊ากกกหง่ะ :impress2:
ดูเหมือนญี่ปุ่นจะเป็นเทรนนำแฟชั่น สงสัยวันต่อมาเทรนมัดจุกทั้งโรงเรียน :m20:
-
ญี่ปุ่นนี่น่ารักได้คงเส้นคงวาตลอดอ่ะ :-[
ชอบอ่ะๆๆๆๆๆๆ :oni2:
หนูจะเอากลับบบ้านนนนน~ o9 o9 o9
-
น้องญี่ปุ่นกับน้องเต้เก่งจริงๆ o13
-
ปุ่นน่ารักมากมาย อย่างนี้มีหวังก่อนกลับโรงเรียนได้มีแฟนคลับเพิ่มขึ้นอีกมากมายแน่เลย
หมีขาวเอ๊ยยย งานหนักซะแล้ว ดันมีเมียน่ารักนี่ เนะ
-
เก่งมากจ๊ะ ญี่ปุ่น ลงเป้าแม่นมากมาก
+1 ให้คนเก่งนะ รักนะจ๊วบจ๊วบ
-
กลายเป็นคนดังไปซะแล้ว ต่อไปเฟียตคงได้ปวดหัวเพราะความน่ารักของปุ่นแน่ๆ
รักคนแต่งเหมือนเดิม :L1:
-
ญี่ปุ่นน่ารักสุดๆอ่ะ
-
เก่งทั้งคู่เลย :L2: :L2:
-
* ญี่ปุ่นนนนน แข่งแบดฯน้าตะเอง ไม่ใช่แข่งยิงเป้า คริคริ
มันน่ารักจริงๆสิน้า ไม่รู้สิ อ่านน้องญี่ปุ่นแล้วนึกถึงใครไม่ออก เอาคนดังที่น่ารักๆมาเปรียบก็ไม่ตรงตามที่จินตนาการ
สรุปคือความคิดของคนอ่านจะเป็นภาพวาดการ์ตูนญี่ปุ่น >< ประมาณนั้นนนน
ใครก็ด้ายยยย ทำเอนิเมะเรื่องนี้ให้เค้าดูทีดิ อยากดูเวอร์ชั่นนี้บ้าง คงสนุกน่าดู :m1:
** ครูวารุณีกับผอ.เป็นสาววายชิมิ?? คือแบบคนอ่านแอบจับพลังวายในตัวชีสองคนได้ :laugh: :laugh:
+1 พี่อิ๊ก บ้าพลังทุกวันจริงๆ เลิศศศ :กอด1:
-
อ่า น่ารักเนะ อิอิ
คนน่ารักทำอะไรก็ไม่ผิดจริงๆ 5555
ขอบคุณนะคะ :กอด1:
-
ไปตีใส่เป้าเค้าแล้วเค้าจะใช้งานได้หรอหนูปุ่น :m20:
ชอบตรงกรรมการหน้าแดงเนี่ยล่ะ ทำไปได้ :-[
-
:pig4: :pig4: :pig4:
-
สมน้ำหน้าพี่หนวดอ่ะ....เจอลูกหวดน้องปุ่นเข้าไป หน้าเขียวเลย
น้องปุ่นนี่สร้างรอยยิ้มให้ทั้งในเรื่อง และคนอ่านเรื่อง จริงๆๆ น่าจับมาฟัดจริงๆเนะ :impress2:
-
อ่านแล้วยิ้มมมมมมมมีความสุขเนะ :impress2: :L1:น้องญี่ปุ่นเต็มๆๆๆๆ
-
น่ารักเจงๆ อิอิ
-
อ๊าก น้องญี่ปุ่นน่ารัก อยากเห็นตอนมัดจุกจังไม่รู้ว่าจะน่ารักแค่ไหน
ปล.เพิ่งรู้นะว่าน้องญี่ปุ่นเป็นพวกปิศาจครึ่งก้นเหมือนชินจัง วะฮะฮ่าาาาา
-
ที่สุดของที่สุดอ่ะ
นู๋ญี่ปุ่นน่ารักที่สุดเลย
-
o13 o13 แรงได้ใจเลยครับน้องญี่ปุ๋น :กอด1: :กอด1:
-
น้องเจแปนมันน่ารักใสได้ใจเจ้มากอ่ะมีซาร่า ลิตาเป็นแม่ยกแล้ว เจ้ขอไปเป็นแม่ยกอีกคนได้ไหมค่ะ
กรี๊ดแตก............หนูโมเอะมากๆอ่ะ แต่เจ้สวยกว่า(แก่กว่า)ซาร่ากับริต้าน้าาาาาาาาา
-
น้องญี่ปุ่นน้องเต้ เอาชนะไอ้หนวดนั่นให้ได้นะคร้า
พี่เฟี๊ยตพี่โฟคใจเย้นๆนะคะ กีฬาค่ะกีฬา
พอจบแล้วค่อยเคลียร์กันนะคะ ฮิฮิ
อิจฉาเด้กในโรงยิมเห็นก้นขาวๆของน้องญี่ปุ่นด้วย อร๊างงงงง
-
กรี๊ดดดดดดดด ลุงหนวดมาตีลูกใส่ก้นน้องปุ่นได้ยังไงงงงง :m31:
ปุ่นกับเต้น่ารักมากๆเลยยย ชอบจัง :-[
อย่ายอมแพ้นะ สู้ๆๆๆ
:mc4:
-
ญี่ปุ่นมาแล้ว
ไปเชียร์ก่อนนะ
:z2:
-
มาตามหนูญี่ปุ่นก่อน สนุกสนาน คลายเครียด ดีแท้เนาะ
ฮาที่สุด ที่สุด และที่สุด..
โอ๊ยยยย ไม่ไหวแล้ว พี่หนวดตีลูกใส่ก้นญี่ปุ่น
ญี่ปุ่นเอาคืนด้วยการเล็งลงเป้าพี่หนวด
:m20:
สุดยอดอ่ะ
อ่านแล้วครึกครื้นดีจริงๆเลยคุณอิ๊ก
บรรยากาศงานโรงเรียนสามโรงเรียนมารวมกัน อ่านแล้วรู้สึกได้เลยว่าครึกครื้นมาก
ขอบคุณนะคะ เรื่องนี้ฮามากจริงๆ ครึกครื้น หนุกหนานที่สุด
:กอด1:ทีนึง แถม :จุ๊บๆ: ให้ด้วย
-
อ่านรวดเดียวอีกละ สนุกค่า น้องญี่ปุ่นน่ารัก ครอบครัวหรรษาเน้
มีแต่คนมารุมรัก ตอนแรกเป็นเด็กเอ๋อ ตอนนี้เป็นดาวดังแล้วอ่ะ
ชอบพี่ซาร่าค่ะ ทุ่มให้น้องสุดตัวจริงๆ ชอบอ.ประจำชั้นกะผอด้วยฮามาก กรี๊ดเป็นกรี๊ด
-
อ่านะ ชนะไปจนได้ หุๆ
-
อ๊ากกกกกกก
อุ่ก........
อิอิ
เจ็บไหมอ่า พี่หนวด
+555555555555
-
:L1:
-
มาต่อไหมอะ วันนี้
-
แม่หมีสุดยอดดดด!!!!อิอิ
-
มาดันหวานใจของเค้า :กอด1:
-
:-[ อ๊ายยย น้องญี่ปุ่นจะน่ารักไปไหนคะเนี่ย มัดจุกด้วย
ขำพี่หนวด :m20: สมน้ำหน้าแทนดันไปตีใส่ก้นน้องซะงั้น
พี่จิ๊ปกับน้องเต้ สวีทเกิ๊น!! อ่านตอนแข่งทีไรเหมือนตัวเองอยู่ในเหตุการณ์อ่ะ
ชอบซาร่า ผอ.แล้วก็จารย์วารุณี ทุ่มสุดๆ กรี๊ดไม่อายใคร :laugh:
-
อ่านทันแล้วค่าาา :laugh:
ฮาทั้งเรื่องเลย น่ารักดีอะ คลายเครียดสุดๆ
เรานอยด์ๆมา เจอน้องญี่ปุ่นเข้าไปขำกร๊ากเลยอะ 555
น่ารักมากๆ ขอบคุณมากนะคะ แล้วจะติดตามอ่านต่อไป :L2:
-
อ่านทันแล้วค่ะ
ญี่ปุ่นน่ารักมากๆ ฮาตลอดทั้งเรื่องจริงๆ :laugh:
+1 ติดตามตอนต่อไป
-
ญี่ปุ่นมายังค่า พี่มัดผมจุกรอเชียร์อยู่น๊า
-
ญี่ปุ่นมายังค่า พี่มัดผมจุกรอเชียร์อยู่น๊า
ปะป๋าหนูญี่ปุ่นมาต่อให้มะไหวน้า เหอๆๆ กำลังอยู่ในช่วงกินเยื่อไผ่ แว้กกกก
กลายเป็นหมีแพนด้าไปแล้ว เหอๆๆ ตอนหน้าหนุกน้า อิอิ ขอบอกเขียนได้ครึ่งเดียว ไปต่อมะเป็น รักน้าจุ๊บๆๆ
เค้าอยากกิน เยลลี่สีสวยๆอ่า แทงแรงไปหนาย หาให้หน่อย เหอๆๆ
-
(http://www.yenta4.com/images/myalbum/7/1197817/312674/482b99234c3db)
.
.
.
.
จัดไปอย่าให้เสีย o13
-
วิ่งไปหายางมามัดจุกด้วยคน :laugh:
-
ชื่อท่าแต่ละชื่อนี้นึกถึงโฆษณาเลย อิอิ
เอ...จะมัดจุกด้วยคนดีมั้ยหนอ...
-
มัดจุกผูกโบว์
มารอญี่ปุ่น :-[
-
เด็กอะไรเนี่ยน่ารักจริงจังเลย
ส่วนเต้อยู่กับญี่ปุ่นมากน่ารักตามๆกันไปแล้ว เนะ อิอิ
-
สงสัยญี่ปุ่นยังกินลูกชิ้นอยู่แน่เลย
(http://glitter.kapook.com/files/glitter/photo/original/3/3947.gif) (http://glitter.kapook.com/category.php?category_id=14&sid=75ded4277a064e92a92eb5cc214d24c1)
อันนี้เอามาล่อญี่ปุ่น
-
Shed My Skin (Head)
"พ่อหมีขาว กินลูกชิ้นอีกได้ไหมอ่า"
พอเดินออกมาหาเพื่อนๆที่รวมตัวกันอยู่บริเวณสนามข้างๆสนามฟุตบอลก็ถามขึ้น
"เดี๋ยวดิ รอเพื่อนๆก่อน ไม่รู้เขาจะปล่อยไปกินอะไร"
"ร้อนอ่า ทำไมมารวมที่นี่เนะ ร้อนจาตาย"
"ไปใต้ร่มไม้ก่อนดิ ป่ะ"
เฟียต เดินนำหน้าไปใต้ร่มไม้ ญี่ปุ่นก็เดินตามไป เสียงเพื่อนๆนักเรียนรุ่นพี่รุ่นน้องเรียกชื่อ ชมกันตลอดทาง รายนั้นก็หัวเราะคิกคักชอบใจ ผมที่มัดจุกไว้ดึงหนังยางออกแล้ว แต่ดูเหมือนว่ามันจะยังตั้งอยู่ เหมือนคิวพียังไงยังงั้น
"พี่คนสวย บาสฯชนะไหมอ่า มะเห็นมาเชียร์เค้าเลยเนะ"
เห็นริต้ากำลังนั่งประคบประหงมนักบาสฯรุ่นพี่อยู่ก็ปรี่เข้าไปถาม
"ว้ายน้องญี่ปุ่นของเจ๊ ขอโทษนะค้า พอดีบาสยืดเยื้ออ่ะค่า แต่ได้ข่าวว่าชนะนี่คะ เริ่ดมากค่า นี่เจ๊มีรางวัลให้"
ริต้ายื่นถุงใส่เยลลี่ให้ถุงใหญ่ หัวเราะคิกคักก่อนที่จะล้วงออกมาแกะกิน
"เอ้ย อย่ากินเยอะเดี๋ยวจุกตายหรอก ตอนแข่งก็กินถุงเบ้อเร่อแล้วนะมึง"
เฟียตปราม ยังไม่ทันขาดคำ
"อ๊วกกก"
แม่เจ้าเป็นสายเลยครับท่าน สีเขียวสีแดงพุ่งผ่านหน้าริต้าไป
"กรี๊ดดด"
วงแตกกระจาย ต่างคนต่างหนีเอาตัวรอดจากอ๊วกมหาภัยของญี่ปุ่น เฟียตรีบเข้ามาประคองร่างไว้ ลูบหลังให้
"อ่า"
"เอ้ย เห็นไหมบอกแล้ว มันตีขึ้นอ่ะดิ"
"เสียดายเนะ"
ยังมีหน้ามาเสียดายอีก เฟียตถึงกับส่ายหัว
"ตายแล้วน้องญี่ปุ่นของเจ๊ อ๊วกแตกเลยเหรอค้า ไปๆค่าไปห้องพยาบาล"
ซา ร่าปรี่เข้ามาเอาน้ำเย็นมาลูบหน้าให้ หมดแรงทันทีอ๊วกออกเยอะมาก มีแต่เยลลี่ เฟียตพาญี่ปุ่นไปห้องพยาบาลมีซาร่าไปด้วย ส่วนริต้าเป็นอีกคนที่อ๊วกตามๆญี่ปุ่น
"อ่า หิวอ่าพ่อหมีขาว อ๊วกออกหมดเลยอ่า"
"เว้ย มึงนี่ยังไง บอกอย่ากินๆ นังซาร่าพอแล้วนะไอ้เยลลงเยลลี่อะไรเนี่ย ไม่ให้กินแล้ว"
"อ่า ค่าพี่เฟียต"
ทำหน้าจ๋อยๆ ญี่ปุ่นนอนดิ้นไปมา ซาร่าเดินออกไปซื้อขนมปังมาให้กิน
"จะแข่งเดี่ยวไหวไหมเนี่ย"
เฟียตคิดอยู่
"ไม่ไหวก็ให้คนอื่นลงสิค้าพี่เฟียตขา ไม่ได้นะค้าจะให้น้องญี่ปุ่นลงมากๆเดี๋ยวงอมพอดี"
ซาร่าพูดขึ้น เฟียตพยักหน้า
"มึงไปตามไอ้เอกมาให้กูหน่อยดิ เรียกไอ้เบนซ์มาด้วย"
เฟียตบอกซาร่ารายนั้นวิ่งแจ้นออกไปทันที เฟียตเดินเข้าไปจับหน้าผากของญี่ปุ่น เหมือนว่าเป็นไข้
"เวียนหัวไหม แม่หมี"
"ฮื่อ หิวเนะ"
"ฮ่าๆๆ เดี๋ยวนอนสักพักก่อนแล้วค่อยไปกิน ให้คนเขาเข้าโรงยิมไปก่อน คนเยอะ"
"แอ่ะ พ่อหมีขาวมานอนเป็นเพื่อนเค้าดิ"
ตบเบาะแปะๆ เฟียตก็พยักหน้าถอดร้องเท้าออกก้าวขึ้นเตียงไป
"อิอิ"
ชอบใจใหญ่ พอเฟียตขึ้นเตียงไปยังไม่ทันจะนอนลงก็กอดเอาหน้าซุกใต้รักแร้เหมือนเดิม
"อย่าดันดิ เดี๋ยวตกเตียง"
"ว้าย บาดตาบาดใจ"
พอซาร่ากลับมาพร้อมเอก บอยและเบนซ์ก็ร้องขึ้นทำท่าเอามือปิดตา
"โหมึงไม่อายคนเลยว่างั้น"
เบนซ์พูดขึ้นบ้าง บอยกับเอกมองหน้ากัน แต่เอกกลับเชิดหน้าหนีเหมือนงอนกันอยู่
"เอ๋ อายใครอ่า ก็เค้านอนเนะ พี่เบนซ์มาทำรายอ่า บอยๆเอาไรมากินป่ะ"
เงยคอขึ้นมาร้องหาของกิน บอยส่ายหน้า
"ฮึ"
ซุก หน้าลงใหม่กอดรัดฟัดเหวี่ยงอยู่ไม่ยอมปล่อย พอเฟียตบอกให้เอกลงเล่นแทนญี่ปุ่นเอกเองก็หน้าเหวอ ตื่นเต้นไปบอยเองก็ปลอบใจให้กำลังใจอยู่จึงยอมคุยกัน พอทั้งหมดออกไปหันกลับมาหาเจ้าตัวดี หลับไปแล้ว ทำปากจุ๊บจั๊บอยู่ พอถึงเวลาแข่งญี่ปุ่นก็ยังไม่ตื่นเฟียตเองก็เผลอหลับไปด้วย จนเสียงเชียร์ดังออกมา เฟียตถึงงัวเงียตื่นขึ้น
"แม่หมีๆ ตื่นๆเขาแข่งกันแล้ว"
"อือ"
"ไปกินข้าวป่ะ"
"เนะ"
รู้ แล้ววิธีปลุกญี่ปุ่น แต่ก่อนพยายามเรียกให้ตายมันก็ไม่ยอมตื่นดิ้นพรวดพราดอยู่ แต่พอบอกว่าจะพาไปกินนั่นกินนี่กระเด้งตัวขึ้นทันทีทั้งที่ยังหลับตาอยู่
"เนะ หิวๆ"
ปีน ลงจากเตียงทันที เฟียตเองได้แต่ยิ้มส่ายหน้า พอเดินออกมาจากห้องพยาบาลก็พากันเดินไปหาของกิน ได้นั่นได้นี่ติดมือมาเต็ม นักเรียนที่เดินซื้อของกินอยู่พอเห็นก็กรี๊ดกร๊าดใหญ่ ญี่ปุ่นก็หัวเราะคิกคักชอบใจ
"ทำไมผมตั้งไม่ลงเลยวะแม่หมี"
"ม่ายรู้อ่า อิอิ พ่อหมีขาวๆ ดูดิเขามัดแบบเค้าด้วยอ่า"
"อืม เขาทำตามมึงน่ะสิ เด็กพวกนี้"
"ไปดูปลาดุกกันๆ"
ญี่ปุ่น บอกแล้วตรงไปยังโรงยิม เข้าไปเชียร์เอกที่กำลังแข่งขันอยู่เอกเองฝีมือไม่ได้ด้อยไปกว่าใคร แต่ก็แพ้ไปแล้วในเซ็ทแรกเพราะเจอกับรุ่นพี่ชั้นม.หก ของโรงเรียนซี ตัวอย่างยักษ์
"ไหวไหมมึงไอ้เอก"
พอเฟียตเดินเข้าไปถึงตัวก็ถามขึ้น ตอนนั้นมีรุ่นพี่ชมรมแบดฯอยู่ครบทีม มีโฟคยืนอยู่ใกล้ๆคอยแนะเกมให้อยู่เพราะเขาคือคนต่อไปที่จะแข่ง
"ไหวพี่ ผมตื่นไปหน่อย ไม่ตื่นแล้ว"
สายตาเอกมุ่งมั่นขึ้นเยอะมาก
"ปลาดุกตบแรงๆเลยเนะ อิอิ"
ญี่ปุ่นพูดออกมาแล้วหันไปหาบอย
"น่าน อย่ากินอีกนะมึง เพิ่งจะอ๊วกแตกมา ยังไม่เข็ด"
เฟียตดุเสียงเข้ม เพราะญี่ปุ่นกำลังจะล้วงเอาเยลลี่มากิน
"แอ่ะ มะกินก็ได้เนะ บอยๆ เราไปเชียร์ปลาดุกตรงนั้นดีกว่าเนะ อิอิ"
ทำหน้าย่นใส่เฟียตแล้วเดินจูงมือบอยออกไปห่างๆ เฟียตเองก็คอยมองอยู่ตลอดเวลา พอเอกแข่งญี่ปุ่นกับบอยก็ร้องส่งเสียงอยู่เหมือนเชียร์มวย เสียงกองเชียร์ก็ให้ความสนใจของญี่ปุ่นไม่น้อยเช่นกัน พอเอาไปเอามาแทนที่จะเชียร์นักกีฬาแต่กลับมาเชียร์คนที่อยู่ข้างสนามแทน เอกแพ้ไปหวุดหวิด เล่นถึงสามเซ็ท ส่วนโฟคชนะขาดลอย พอแข่งเสร็จก็พากันกลับเลย เพราะทางชมรมไม่ให้อยู่ให้กลับไปพัก แต่ทางกองเชียร์ยังมัดผมจุกเชียร์อยู่ไม่กลับง่ายๆ ขากลับนั่งรถตู้ของฟอรืดที่ยืมพ่อมากลับสบายกันเลย
"อ่า เหนื่อยเนะ"
ญี่ปุ่นร้องขึ้นแล้วออกมายืนนอกรถบิดขี้เกียจ
"ไป เดี๋ยวกูพาไปตัดผม"
เฟียตเดินตามลงมา
"เนะ บอยพรุ่งนี้เจอกันน้า เต้กลับบ้านดีๆน้า พี่จี๊ปอย่าทำไรเต้น้า อิอิ"
หันไปล้อเพื่อนก่อนจะเดินตามเฟียตไป ส่วนเต้อายม้วนหน้าแดงก่ำ
"เรามะกินข้าวก่อนเหรอ พ่อหมีขาวเค้าหิว"
"อือ ไปกินข้าวก่อนก็ได้"
เฟียตเองก็ตามใจ คนตัวเล็กลั่นล้าเดินนำหน้าไป ปรี่จะเข้าร้านข้าวขาหมู แต่เฟียตดึงแขนไว้
"กินข้าวธรรมดานี่ล่ะ กินอะไรได้ทุกวันวะ ข้าวขาหมู"
"แอ่ะ กินรายอ่า"
กว่าจะตกลงกันได้ก็นานพอสมควร สรุปกินข้าวราดแกง พอกินเสร็จก็เดินตามเฟียตไปร้านตัดผมร้านประจำ ญี่ปุ่นก็ขึ้นไปนั่งยุกยิกๆอยู่
"พ่อหมีขาวๆ เอาทรงไหนอ่า"
หันมาถาม
"เอ้ย อยู่นิ่งๆดิ เดี๋ยวก็ลายหรอกมึง ตัดทรงนักเรียนนั่นล่ะครับลุง"
"หัวสวยนะเราไอ้หนู อยู่นิ่งๆดิ เดี๋ยวเล็มด้านหลังออกก่อน"
ช่างตัดผมจับหัวของญี่ปุ่นคลำๆแล้วพูดออกมา รายนั้นนิ่งอยู่ได้ไม่ถึงห้านาทีก็ยุกยิกหันซ้ายหันขวา เฟียตต้องดุมาอีกถึงยอมนิ่ง พอนิ่งสักพักก็แน่นิ่งไปเลย หลับครับท่าน
"เฮ้ยไอ้หนู"
ช่างตัดผมร้องขึ้นมาเพราะญี่ปุ่นสัปงกบัตตาเลี่ยนไถไปครึ่งหัว
"ลุง"
เฟียตเองก็ร้องออกมา ญี่ปุ่นตาปรือขึ้น
"แว้กกก อารายอ่า หัวเค้า"
"บอกแล้วว่าให้นั่งนิ่งๆ ไอ้หนูก็ไม่เชื่อ"
"แอ่ะ เค้านั่งนิ่งแล้วอ่า พ่อหมีขาวอ่าหัวเค้า"
หันไปฟ้อง เฟียตเองลุกมาดู แอบอมยิ้มออกมา
"ทำไงล่ะทีนี้"
"ลุงรองหวีให้เท่ากันทั้งหัวก็แล้วกันครับ"
เฟียตบอก ส่วนญี่ปุ่นนั่งหน้าเบ้อยู่ เอาไปเอามาสกินเฮดทั้งหัว
"อ่า ตาหลกอ่า มะเอาอ่า เอาผมเค้าคืนมาน้า"
ร้องโวยวายออกมาลุงตัดผมหน้าเสีย
"เอ้ย ไอ้บ้าจะเอาคืนยังไงวะ"
"อ่า เค้าจามัดผมจุกยังไงอ่า พ่อหมีขาว แอ่ะ"
หน้าเริ่มเบ้ เฟียตเองก็คิดอยู่
"เดี๋ยวมันก็ยาว"
"มะเอาอ่า พ่อหมีขาวตัดเป็นเพื่อนเค้าดิ"
"เอ้ย"
"มะรู้อ่า ถ้ามะตัดเค้าจางอน"
เป็นงั้นไป เฟียตชั่งใจอยู่สักพักก่อนจะให้ลุงตัดให้เหมือนคนตัวเล็ก พระเจ้าจอร์จไม่อยากจะบอก ญี่ปุ่นมันน่ารักมาก หน้ากลมๆใสๆ ผมสั้นเกรียนรับกับหน้าอย่างหาที่ติไม่ได้ ส่วนเฟียตจากหล่ออยู่แล้ว ยิ่งหล่อเข้าไปกันใหญ่ ดูออกแบดบอยนิดๆหน้าตาคมคาย
"แม่หมี น่ารักว่ะ"
"อิอิ เค้าหรา พ่อหมีขาวก็หล่อเนะ"
หัวเราะคิกคักออกมาลืมไปเลยที่เคยโวยวายเมื่อครู่
"ปะกลับไปสระผมจะได้นอน น่ารักจริงๆนะเรา"
"กอดๆ"
"เว้ย ถนนไม่เอาเดี๋ยวกลับไปกอดที่ห้อง"
ทั้งคู่เดินกลับเข้าหอไม่อยากให้ใครเห็นหน้า พออาบน้ำคนตัวเล็กก็ให้เฟียตสระผมให้อย่างสบายใจ ส่วนตัวเองก็เล่นอยู่กับของที่คุ้นเคย
พอตอนเช้าทั้งคู่เดินมารอขึ้นรถที่หน้าโรงเรียน เพื่อนๆรอกันอยู่เต็มแล้ว วันนี้เป็นการแข่งอีกรอบหนึ่ง ถ้าชนะรอบนี้ก็ชนะไปเลย เพราะเป็นการเก็บคะแนนสำหรับประเภททีม ส่วนประเภทคู่แข่งวันนี้เช่นกัน สองรอบ เช้าบ่าย สรุปญี่ปุ่นเจองานช้าง คู่ประเภททีมตอนเช้า คู่แรกเลย วันนี้แบ่งออกเป็นสองสนาม เพื่อให้การแข่งขันเป็นไปอย่างรวดเร็ว โดยอีกสนามเป็นการแข่งขันของประเภทเดี่ยวมือหนึ่งกับสอง พอแข่งเสร็จคู่แรกก็มีประะเภทเดี่ยวคั่นสองคู่แล้วตามด้วยประเภทคู่ที่แข่ง คู่ กับโฟค ส่วนวันสุดท้ายเหลือแข่งคู่เดียวก็คือการแข่งคู่กับโฟคนั่นเอง ประเภททีมวันนี้รู้ผลกันไปเลย พอเดินเข้าไปหาเพื่อนๆเสียงฮือฮาก็ดังขึ้น
"อ่าปุ่น น่ารักจัง"
"เฟี้ยวว่ะ ไอ้เฟียต โหมึงกะจะหล่อไปไหนเนี่ย"
เพื่อนๆรุมแซวกันเสียงระงม เฟียตเองเขินหน้าแดง ส่วนคนตัวเล็กสนใจที่ไหนเดินปรี่เข้าไปหาเพื่อนๆ
"เราน่ารักเนะ อิอิ พวกนายไปตัดบ้างดิ เย็นสบาย"
น่านแผนการร้ายเริ่มขึ้นแล้ว
"เนี่ย พ่อหมีขาวก็ตัดเนะ เห็นมะ มีแต่คนบอกหล่อ อิอิ"
เพื่อนๆก็พยักหน้าตาม มาล้อมวงกันใหญ่ คุยกันว่าไปตัดร้านไหนยังไง เสียงดังไปทั่วบริเวณ ดังอีกแล้วญี่ปุ่น แข่งทุกวันดังทุกวัน ทำอะไรมาก็มีคนทำตาม เพราะเด็กพากันคุยกันแล้วว่าจะไปตัดผมที่ไหนดีเวลาไปถึงโรงเรียนบีเวอร์มาก กะจะวิ่งออกไปนอกโรงเรียนถามหาร้านตัดผมกันเลยทีเดียว
พอถึงที่โรงเรียนบีก็เดินตามเพื่อนๆเข้าไป นักเรียนโรงเรียนทั้งสองออกันอยู่เต็มพื้นที่แล้ว ถ่ายรูปคุยกันเสียงดังจอแจ
"พ่อหมีขาวๆ กินหนมไหมอ่า"
"เอ้ย มึงจะแข่งอยู่แล้วนะ อย่ากินเยอะ"
"เนะ เค้าอยากกินหมูปิ้งอ่า"
"มันจะจุกไหมล่ะ กินไม้เดียวพอ"
"แอ่ะ กินข้าวเหนียวด้วยได้ไหมอ่า"
"อืม ไปดิ"
"กรี๊ดดดดด น้องญี่ปุ่นของเจ๊ กรี๊ดดดด พี่เฟียต เทพบุตรชัดๆ กรี๊ดดดด"
สองสาวและคณะนั่นเอง โอ้โหเสียงกรี๊ดดังจนคนบริเวณนั้นหันมามอง
"ที่สุดค่า ที่สุด หล่อมาก น่ารักมาก กรี๊ดดดด"
ทำท่าออกจะเกินจริง เหมือนเจอดารา นักเรียนบริเวณนั้นก็มุงกันใหญ่
"เฮ้ย เวอร์แล้วมึง ถอยๆกูจะไปกินข้าว กันคนให้ด้วยนะมึงปากโป้งดีนัก"
เฟียตพูดเขินก่อนจะจูงมือญี่ปุ่นฝ่าวงล้อมออกไป ส่วนญี่ปุ่นลั่นล้าอยู่ยิ้มแป้น คนมามุงรุมถ่ายรุปกันเยอะมากญี่ปุ่นก็ยิ้มแป้นให้เขาถ่าย เฟียตต้องลากแขนไป เอาล่ะสิเริ่มลำบากแล้วเพราะความดังของคนตัวเล็กที่ยืนเกาะแขนเฟียตอยู่ ชี้เอานั่นเอานี่อย่างอารมณ์ดีสนใครที่ไหนล่ะญี่ปุ่น
เขียนโดย eiky
-
:z13:คุณอิ๊ก ฮ่าๆ
******************
ญี่ปุ่นเป็นไอดอลไปแล้ว (กรี๊ดด้วยคน)
สกินเฮดกันทั้งพ่อหมีแม่หมีขาวเลย >//<
แต่ขำเด็กๆโรงเรียนบี นึกภาพตามแล้วขำจริงๆ
บรรยากาศ เฮฮา ครึกครื้น ได้ใจมาก :a1:
:กอด1: คุณอิ๊ก
-
อ่าาาา น่ารักอ่ะ :impress2:
นู๋ปุ่นดังขนาดเนอะ
-
แอร๊ยยยยย สกินเฮดกันทั้งคู่เรย ทรงผมคู่รักเลยว่างั้น ฮ่าๆ
น้องญี่ปุ่นไปหลอกให้เพื่อนตัดซะงั้นนะคร้า :เฮ้อ:
อย่ากินให้มันมากนะคะน้องญี่ปุ่น เดี๋ยวอ้วกแตกพุ่งพรวดอีก
แล้วพี่จิ๊ปทำอะไรน้องเต้ไปยังอ่ะคะ อยากรู้ๆ อิอิ :z1:
-
น่ารักเนะ
-
555 ถึงกับอ้วกแตกเลยเหรอน้องปุ่น
:m20: :m20:
-
จาไปตัดผมทรง shin head :sad4:
อ่านแล้วเห็นภาพบรรยากาศของเรื่องเลย จากที่เครียดๆ มายิ้มออกเลย
ขอบคุณคุณ eiky น้า รักนะจุ๊บๆ :L1:
-
รออยู่หลายวันแล้ว ติดใจความน่ารักบวกกับ กระเพาะห้าลิตรของน้องญี่ปุ่นค่ะ
ไปตัดผมมาใหม่น่ารักซะด้วย อยากเห็นอิมเมจจังว่าประมาณไหน มันนึกไม่ออกอ่ะ สกินเฮดที่ดูน่ารักๆเนี่ย
:laugh:
-
โธ่หนูญี่ปุ่น สกินเฮดซะแล้ว แต่ก็ยังน่ารักน่าชังเหมือนเดิมเนะ :กอด1:
ขำปุ่น กะจะหลอกให้เพื่อน ๆ สกินเฮดเป็นเพื่อนให้เยอะ ๆ ใช่มั้ย อิอิ :z1:
-
:pig4: :pig4: :pig4:
-
o22 กินเยอะขนาดอ้วกแตกเลยเรอะญี่ปุ่น?
แต่ขำญี่ปุ่นอะ มีการหลอกล่อให้เพื่อนตัดผมตามด้วย 555
-
ปุ่นสกินเฮด
คงจะน่ารัก 555555555
-
ถ้ามีรูปประกอบด้วยจะเจ๋งเป้งซักขนาดไหนกันนะ
ท่าทางจะน่ารักน่ากอดสุด ๆ ไปเลย
-
ถ้ามีรูปประกอบด้วยจะเจ๋งเป้งซักขนาดไหนกันนะ
ท่าทางจะน่ารักน่ากอดสุด ๆ ไปเลย
เค้าทำโฟโต้ช้อปมะเป็นอ่า ใครทำเป็นแปะมาโลด อิอิ โลว์เท็กซ์ไปนิ๊ดดดนุง
-
:z13: คุณ eiky ทู้นี้ดีกว่า รักน้องปุ่นมากมาย
:L1: :L1:
-
ญี่ปุ่นของเจ๊เป็นidolทุกสถานการณ์จริงๆ
-
เฮียอิ๊ก รู้ป่าวว่าตอนนี้ส้มก็สกินเฮดอยู่เหมือนกัน
ไม่ใช่ไรหรอก ถ้าผมยาว เข้าห้องสอบไม่ได้ เรื่องจริงโดนอาจารย์ตัดด้วย
ญี่ปุ่นจะลงสนามอีกแล้ว ต้องไปรอข้างสนามแล้ว
แต่เฮีย แกล้งญี่ปุ่นอีกแล้ว อ๊วกสีเขียวสีแดง 555555
ญี่ปุ่นชนะอยู่แล้ว รอเวลาไปเต้นด้วย
-
น่ารักแบบแพ็คคู่....
-
:L1:ดังใหญ่แล้วน้องญี๋ปุ๋น
-
หวานใจของเจเจ้
สกินเฮดหรอลูกรักก...แบบว่าแฟนหนูหล่อมากนะเนี่ย :o8: เจเจ้แอบหวั่นไหว
แบบว่าเสปคเจเจ้อ่า ไอ้ผู้ชายหล่อเหี้ยๆเนี่ยย :-[
ลูกรักเป็นผู้นำแฟชั่นอยู่ตลอดเวลาเลย ตั้งฉายา "ญี่ปุ่นกาก้า" ...เลยดีมั้ยจ้ะ
ความจริงเจเจ้ก็อยากจะตามเทรนหนูอยู่หรอกนะ
แต่แบบว่า...แค่คิดว่าพรุ่งนี้เจเจ้ต้องสกินเฮดไปทำงาน...ฝันร้ายแน่ๆเลยหนูเอ้ยยย สงสารผู้คนที่ได้พบเห็น :sad4:
+1 พี่อิ๊ก...
** พี่อิ๊กก แบบว่าเค้าขอเป็นแม่ทูลหัวของญี่ปุ่นได้มั้ยอ่า โคตรรักมันเลยว่ะ :กอด1:
-
น่ารักจริงๆเรื่องนี้
ทั้งพ่อหมี แม่หมี :o8:
แล้วก็คุณอิ๊กกี้ด้วย อัพรวดเร็วมาก ขอบคุณค่ะ :L2: :กอด1:
-
อร๊ายยย สกินเฮดคู่ น่ารักได้อีกก
หวานแหววสุดสุดค่า ตอนนี้ ชอบมากก
รอดูแข่งคค่ะ มั่นใจ ญี่ปุ่นสู้ๆ อิอิ
:กอด1:
-
คนน่ารักทำอะไรก็น่ารัก
-
น่ารักอ่า
ญี่ปุ่นนำแฟชั่น :กอด1:
-
คนมันจะดัง
ช้างยังฉุดไม่อยู่เลยเนอะ
-
อยากเห็นอ่า จะน่ารัก จะหล่อ ขนาดไหนน๊า :-[ :-[
-
ที่สุดค่าา ที่สุด
น้องญี่ปุ่นผู้นำแฟชั่น
ใครถ่ายรูปไว้ก็เอามาแบ่งๆ กันดูมั่งนะจ๊ะ :man1:
-
ญี่ปุ่นสกินเฮด….ท่าทางจะน่ารักเนะ :impress3:
-
โหหหห
อยากเจออ่า
ทรงไหนๆ
จาได้ไปตัดด้วย.
เนะ
-
นำเทรนด์ตลอดเลยค่ะน้องญี่ปุ่น กลายเป็นไอดอลของโรงเรียนไปแล้ว
ทำอะไรก็มีแต่คนสมใจตลอดเลย อร้ายส์น่ารักที่ซู้ดดดดดดดด
-
คาดว่า วันถัดมา จะถูกระเบียบ รองหวีกันทั้งโรงเรียน..อิอิ o13
-
ฮ่าๆๆ เป็นเทรนด์ไปเลย ปุ่นตัดออกมาต้องน่ารักมากแน่ๆเลย :o8:
-
อ๊า.....เปลี่ยนทรงผมอีกแหละ
เดี๋ยวจะไปทำมั่ง :-[
:L1:ญี่ปุ่น
-
สกินเฮดกันเลยเชียว หุๆ
-
กลับไปโรงเรียนคราวนี้สงสัยได้สกินเฮดกันทั้งโรงเรียนแน่เลย
ญี่ปุ่นน่ารักได้อีกนะลูก
-
หมีดำ กะ เค้า
พอ กินข้าวเหนียวหมูปิ้งเสร้จก็เดินเข้าโรงยิมเต้รออยู่ก่อนหน้าแล้ว ระหว่างที่ไปหาอะไรกิน ไม่น่าเชื่อน้องๆหลายคนวิ่งออกไปหน้าโรงเรียนอย่างที่บอกไว้ไปหาร้านตัดผม เป็นเอามาก ต่อแถวรอคิวทำทรงผมเหมือนญี่ปุ่นกับเฟียต กองเชียร์ของโรงเรียนเอหายหน้าไปเยอะพอสมควรแต่เสียงเชียร์ก็ไม่ได้เบาบางลง วันนี้กองเชียร์มาแบบเต็มรูปแบบมีป้ายไฟสีเขียวแดงมีชื่อญี่ปุ่นกับเต้ โชว์หราอยู่เครื่องเป่าเครื่องตีครบทุกคน พอลงสนามไปวอร์มเสียงเชียร์ก็กระหึ่มอื้ออึง
"อ่าเหมือนแสดงคอนเสริตเนะ อิอิ"
หัวเราะ คิกคักพอใจหันไปวอร์มต่อ วันนี้แข่งกับโรงเรียนซีไม่น่าห่วงเท่าไหร่เพราะโรงเรียนซีไม่ได้มีฝีมือ ด้านนี้มากนัก ส่วนมากจะเน้นไปทางกีฬากลางแจ้ง เช่นฟุตบอล เพราะเคยเป็นแชมป์มาก่อน นักกีฬาทีมของโรงเรียนซีท่าทางกระเดียดไปทางซาร่ากับริต้าเสียมากกว่า หน้านี่ขาวลอยเด่นมาแต่ไกล รูปร่างก็อ้อนแอ้นอรชร เต้กับญี่ปุ่นไม่ได้หวั่นเลย พอถึงเวลาแข่งจริงๆ น้องๆหลายคนที่ไปไถหัวมาก็ทยอยเข้ามาในสนามแล้ว สร้างเสียงอื้ออึงได้มากพอสมควร
"เต้ๆ ทำมายพี่เค้าทำมือแบบนั้นอ่า"
ญี่ปุ่นถามขึ้นเมื่อทำคะแนนได้จะส่งลูก เพราะฝั่งโน้นเวลาจะตบลูกก็ง้างไม้ขึ้นอีกมือก็ชี้ขึ้นแต่จีบมือทำเหมือนรำ นี่สิมันประหลาด เต้หัวเราะกิ๊กออกมา
"บ้าปุ่นพี่เค้าคงถนัดแบบนั้นอ่ะ"
"อิอิ ตาหลกเนะ เหมือนรำเลยอ่า"
ซุบซิบกันอยู่แล้วเล่นต่อ ฝ่ายโน้นสู้ไม่ได้เลยลูกหลอกล่อของเต้กับญี่ปุ่นกินขาดเพราะมัวแต่กรี๊ด กร๊าดกัน เสียงกองเชียร์ก็โห่ดังสนั่น ชนะเซ็ทแรกไปอย่างไม่ลำบากยากเย็นนัก
"เล่นสบายๆนะ ไอ้เต้เดี๋ยวมึงต้องลงต่อไหวไหม"
เฟียตบอก เต้พยักหน้า เหงื่อยังไม่ออกเลยด้วยซ้ำ ส่วนญี่ปุ่นก็ลั่นล้าจะกินเยลลี่ก็ต้องคอยมองเฟียต
"อ่าพ่อหมีขาวดูโน่นดิ"
ชี้ไปทางด้านกองเชียร์โรงเรียนซี พอเฟียตหันไปก็คว้าเยลลี่มาบีบพรวดใส่ปาก
"นั่นแน่ มึงนี่นะ เดี๋ยวก็อ๊วกอีกหรอก"
"แอ่ะ เค้ากินอันเดียวเองอ่า"
"เดี๋ยวเถอะ บอกไม่ฟังนะ อ๊วกมาแล้วจะโดน"
"แหะๆ ปะเต้ลงสนามต่อ อิอิ"
ตีมึนลงสนามไปเต้เดินตามลงไปต้อยๆ เกมนี้ไม่น่าตื่นเต้นเลย ฝ่ยรุกก็รุกอยู่ฝ่ายเดียว ฝ่ายรับก็กรี๊ดกร๊าดแม้จะเล่นเป็นแต่ฝีมือยังห่างกันมาก เวลานอกไม่ได้ใช้เลย ชนะไปอย่างขาดรอย ทั้งสองก็ดีใจตามปกติ
"เอ๊ะเราได้แชมป์เลยป่ะเต้"
ญี่ปุ่นถามขึ้นตอนกระโดดกอดกัน
"ยังรอบอยแข่งกะเราแข่งอีก ค่อยรู้ผล"
"อ่า งั้นไปเชียร์บอยเนะ"
ด้านบอยกำลังแข่งเซ็ทสองอยู่เซ็ทแรกชนะไปแล้ว แต่คนที่แข่งด้วยไม่ได้ตุ้งติ้งเหมือนประเภทคู่ ดูล่ำๆแต่ตัวไม่สูงมากหน้าตาก็โหดเหี้ยมเชียว บอยเองก็ต่อสู้อยู่ไม่ยอมแพ้
"บอยๆ เรามาแล้วๆ"
แหกปากตะโกนออกไป เสียงเชียร์ก็ตามมา
"หนูญี่ปุ่นค้า มานี่มามาหาเจ๊"
ซาร่ากับริต้ากวักมือเรียก ไม่ได้ไปเชียร์บาสแล้วเพราะเมื่อวานแพ้ งอนไปเลยมาปักหลักอยู่ที่นี่ เสียงกองเชียร์ของโรงเรียนเอไม่ได้เกรงใจเจ้าภาพเลย ดังมากดังกว่าทุกสนาม
"มาค่า กรี๊ดดด กรี๊ดดด"
ริต้าป้องปากแหกปากกรี๊ดออกมา ไม่ได้มองลงไปในสนามเลย กรี๊ดเอามัน น้องๆกองเชียร์ก็เอาบ้าง
"แว้กกกก"
"ว้ายน้องญี่ปุ่นขา เขาให้กรี๊ดค่า ไม่ได้แว้ก มะเอาเอาใหม่นะค้า"
"เฮ้ย นังซาร่า มึงจะทำให้มันเป็นเหมือนมึงเหรอ พอเลย ไอ้เปี๊ยกมานี่"
น่านเจ้าของเขาได้ยินพอดี หน้าจ๋อยไป
"ชั้นบอกหล่อนแล้ว เห็นมะ ไปสอนน้องญี่ปุ่นชั้นกรี๊ด"
"อ่าหล่อน ชั้นก็ลืมตัวไป"
ญี่ปุ่นเดินต้อยๆลงไปหาเฟียตแล้ว ทำหน้าย่นใส่ ทำไมเดี๋ยวนี้มันว่าง่ายจังเนอะ บอกอะไรก็ทำ พอไปยืนข้างๆสนาม หัวเกรียนๆรอยยิ้มที่ฉายออกมา พอใครเห็นใครก็กรี๊ดให้ บอยเองก็นึกว่าเชียร์ตัวเองฮึดใหญ่ชนะไปเลย
"อ่า บอยชนะแล้วอ่า เย้ๆ"
"เออ ดีมากไอ้บอย ไอ้เต้ไม่ต้องแข่งแล้วนะไม่มีผล ได้แชมป์แล้วเว้ย"
เฟียตพูดออกมาอย่างดีใจ ญี่ปุ่นกระโดดขึ้นขึ่เอวทันที
"แชมป์เราได้แชมป์ อ่าดีใจเนะ"
เสียงกองเชียร์กรี๊ดดังสนั่นหวั่นไหวยิ่งกว่าเดิม บอยเองก็ดีใจเอกวิ่งเข้าไปกอด กอดกันแล้วไม่งอนกันแล้ว พอดีใจกันเสร็จก็พากันไปกินข้าวเที่ยงวันนี้ทางโรงเรียนจองที่ไว้ที่โรง อาหารด้านหลัง พอเดินไปเสียงเรียกชื่อก็ดังกระหึ่มไม่ยอมน้อยหน้าใคร โรงเรียนทั้งบีและซีต่างก็อยากมาแจมด้วย
"กูว่าเราไปหาที่กินที่อื่นเถอะว่ะ เสียงดังแบบนี้กูแดกไม่ลง"
เฟียตบอก เพื่อนๆก็พยักหน้าตาม
"งั้นไปตรงโน้นไหม ไม่เห็นมีคน"
เบนซ์ชี้ไปหลังโรงเรียน เพื่อนๆพากันเดินตามไปทันที ในมือก็หิ้วถุงของกินไปคนละไม้ละมือ
"รอบบ่ายนี่หนักสินะประเภทคู่น่ะ"
เฟียตเอ่ยขึ้นพลางหยิบไส้กรอกที่ญี่ปุ่นยื่นให้มากิน
"เออดิ ไอ้พวกนี้มันไม่ยอมปล่อยของ ประเภททีมมันไม่สู้ล่ะกูว่า มันจะเอาปะเภททีมเดี่ยว"
ที่เบนซ์พูดออกไปคือทีมโรงเรียนบี ที่ปีที่แล้วเขี่ยคู่ของโฟคกับเฟียตที่ว่าแน่ตกรอบรองมาก่อนแล้ว แต่ก็ไม่ได้แชมป์เพราะอีกคู่จากโรงเรียนเดียวกันได้แชมป์ไป ประเภทเดี่ยวใครก็สู้โฟคไม่ได้ แต่ประเภทคู่สองคู่นี้แข็งมาก และไม่ยอมแข่งประเภททีมชุดอีกด้วย ไม่ยอมแยกคู่ว่างั้น ตั้งใจไว้ว่าจะเข้าชิงกันเองอีกครั้ง การแข่งประเภททีมเดี่ยวใครแพ้คัดออกไปเลยเพราะมีส่งเข้าแข่งสี่ทีม คนที่แพ้ก็ไปรอชิงที่สามในวันพรุ่งนี้คู่แรกตอนเช้าต่อด้วยชิงที่หนึ่งกัน เลยเป็นคู่สุดท้ายในคาบเช้า ตารางการแข่งขันวันนี้แน่นเอี๊ยดทั้งตัวนักกีฬาเองผู้ชมผู้เชียร์เองต้องจัด แบ่งตารางการเข้าดูให้ดี เพราะกีฬาหลายชนิดจบในวันนี้ อย่างแบดฯจากเมื่อวานแข่งสนามเดียววันนี้ก็แข่งสองสนาม โฟคลงประเภทคู่เสร็จต้องลงประเภทเดี่ยวต่อเป็นคู่สุดท้าย โดยมีเอกแข่งก่อนคั่นเวลาพัก งานช้างแท้ๆ
"เอ้ยกินอะไรที่มันหนักๆท้องหน่อยดิไอ้เปี๊ยกมึงจะได้มีแรง"
เบนซ์ร้องขึ้นเพราะเห็นญี่ปุ่นกินแต่พวกลูกชิ้นของทอด
"แอ่ะ หนักท้องก็ง่วงอ่ะดิพี่เบนซ์"
"เอ้ยไม่ง่วง กินเสร็จมันก็ได้ใช้พลังงานเลย"
"กินไรอ่า"
"ไก่ทอดนี่ไงเอา"
เบนซ์ยื่นให้ เฟียตก็ไม่ได้ว่าอะไร ญี่ปุ่นหยิบไก่ทอดมากินอย่างอร่อย พอถึงเวลาแข่งก็เตรียมตัวลงไปวอร์มร่างกาย ทีมฝั่งโน้นหน้าคมคายหล่อเหลาเรียกเสียงเชียร์ได้ไม่น้อย ตัวก็เท่าๆกันน่าจะประมาณโฟคได้ ส่วนอีกทีมโฟคเองแม้จะคล้ำไปหน่อยแต่เรื่องความหล่อนี่ไม่ได้เกรงใจใครเช่น กัน ส่วนเจ้าตัวเล็กมันชนะขาดอยู่แล้ว หน้าใสวิ้งๆหัวเหน่งๆกลมๆยิ่งไปตัดผมสั้นเกรียนมายิ่งเข้ากับหน้าตา
"พร้อมไหมไอ้เปี๊ยก"
โฟคเองดูมีความสุขมากเพราะได้พูดคุยหรืออยู่ใกล้ชิดญี่ปุ่นแบบไม่มีใครว่าหรือดุแล้ว อย่างมากก็ได้แค่มองด้วยตาเขียวๆ
"พร้อมเนะ สู้ๆ"
โฟคยิ้มออกมา ญี่ปุ่นก็ยิ้มร่าไม่ได้สนใจอะไรมาก ส่วนเฟียตตาเขียวไปตามระเบียบเพราะเวลาคุยกันในสนามโฟคต้องจับบ่าโน้มหน้ามา คุย พอเปิดเกมแรกทางฝ่ายโน้นเป็นฝ่ายส่งลูกก่อน โฟคเป็นคนรับลูกแรก ดีดออกไปโด่งถึงเส้นหลัง แต่เร็วมากเขาถอยไปกระโดดหวดลูกลงมาทางญี่ปุ่นญี่ปุ่นเองก็ตวัดไม้พลิกข้อ มือให้ลูกเด้งย้อยเปลี่ยนทางไป อีกคนก้าวเข้ามาหยอดทันทีโฟคเองก็เข้าไปหยอดคืนแต่สูงไปหน่อยเขาแย็บเร็ว กลับมาใส่ตัวโฟคเหวี่ยงตัวออกจะเอาไม้เกี่ยวแต่ไม่ทัน ญี่ปุ่นรออยู่แล้วดีดลูกไปหลัง เสียงเฮดังขึ้นทันที เรื่องความไวญี่ปุ่นก็ไม่ได้น้อยหน้าใคร เขากระโดดหวดลูกมาอีกคราวนี้โฟคเป็นคนรับลูกตั้งหน้าไม้ไว้เฉยๆลูกลอย กระเด้งข้ามไป เขาปรี่เข้ามาช้อนลูกกระเด้งข้ามมา ญี่ปุ่นปรี่เข้าไปแย็บลงตรงกลาง
"กรี๊ดดดด มาเลยค่า มาเลย"
กองเชียร์ดูมีสีสันเพิ่มขึ้นมาก คาบเที่ยงคนที่ยังไม่ได้ตัดผมก็ไปหั่นออกหัวเกรียนเกือบทุกคน ทาหน้าทาตาซะเหมือนเชียร์บอลโลกก็ไม่ปาน
"เก่งมากไอ้เปี๊ยก"
โฟคเข้ามากอด เฟียตเองเริ่มกำหมัดแล้ว
"หมีดำ เราต้องหลอกเขาเนะ เหมือนที่เค้าทำกะเต้อ่า"
"อืมเอาดิ กูพอหลอกได้"
หัวเราะคิกคักชอบใจ ทางฝ่ายโน้นพอเห็นลีลาการเล่นของนักกีฬาหน้าใหม่มาแรงอย่างญี่ปุ่นก็ กระหยิ่มยิ้มย่องทันที อยากเห็นฝีมือ พอโฟคส่งลูกไปลูกสั้นมาก เขาดีดลูกขึ้นสูงมาทางญี่ปุ่น ญี่ปุ่นก็กระโดดหวดลูกไปหาคนที่โยนลูกมาให้ เขาดีดขึ้นอีก ญี่ปุ่นก็หวดเต็มแรงลงไปอีก เขาเองก็รับอย่างเหนียวแน่น ดีดโด่งขึ้นมาอีก ทีนี่ญี่ปุ่นกระโดดขึ้นปราดตามองที่ว่างตบถากหน้าไม้เปลี่ยนทางไป ทั้งสองคนยืนขาตาย เสียงเฮดังกึกก้อง
"เคยเขี่ยกูตกรอบใช่ไหม มึงอย่าได้ประมาท"
โฟคพูดออกมา กัดฟันแน่นตั้งใจจะมาเอาคืนเต็มที่ คู่ขาก็เล่นได้แบบไม่เกรงกลัวเลย ทั้งสองเล่นเข้ากันได้เป็นอย่างดี แต้มผลัดกันนำผลัดกันตามตลอด ทางฝั่งโน้นพยายามจี้มาที่ญี่ปุ่นเพียงคนเดียว ตอนแรกก็ระส่ำระสายรับลูกไม่ได้เพราะโดนจี้หนัก
"แว้กกก"
ตะโกนออกมา เอามือขึ้นปาดเหงื่อ
"ใจเย็นไอ้เปี๊ยก อย่าไปตามมันเดี๋ยวเกมเราเสีย"
"ทำมายเค้าจี้มาใส่แต่เค้าอ่า นิสัยมะดีเนะ"
"เออน่ากูคอยรองอยู่ ไม่ต้องห่วงต้านไปก่อน"
"เดี๋ยวเจอดีเนะ หึ เค้าโมโหเนะ"
ทำหน้าย่นใส่ เสียงฮาดังครืนสีหน้าท่าทางไม่ได้ตกไปจากการจ้องมองของผู้คนรอบสนามเลยแม้ แต่น้อย พอเริ่มเกมอีก ญี่ปุ่นรับลูกดีดไปหลัง ฝั่งโน้นตบกระหน่ำมาอีก ญี่ปุ่นย่อตัวลงให้โฟครับลูก โฟคเองก็ไม่ได้เผลอรับลูกเปลี่ยนคอร์ทไป ฝั่งโน้นตีดาดมา ญี่ปุ่นยกไม้ขึ้นดักไว้ทันที ลุกขนไก่กระดอนกลับเร็วมากเร็วจนมองไม่ทัน รายนั้นยืนงงอยู่
"เป็นไงล่ะ เป็นไง หือตีใส่เค้าดีนัก"
ไม่ยอมครับท่าน ทำหน้าย่นใส่เขา ฉายแววร้ายออกมา เสียงกองเชียร์ก็ดังไม่ยอมหยุด อาจารย์วารุณีกับผอเองที่ลงทุนทาหน้าทาตาไปกับเด็กๆก็ส่งเสียงไม่ยอมแพ้ เพราะกีฬาประเภทอื่นแพ้ไปราบคาบ ไม่ได้เข้าชิงสักรายการ ความหวังมาอยู่ที่คอร์ทแบด และก็ได้แชมป์ไปแล้วหนึ่งรายการ จึงเต็มที่กันทุกคน ตอนนี้นักกีฬาเอยกองเชียร์เอยที่จบการแข่งขันแห่กันเข้ามาเต็มพื้นที่ในโรง ยิม เสียงนี่ไม่ต้องห่วงดังจนไม่ได้ยินเสียงอะไรเลย
"หมีดำๆ เราต้องเล่นนินจากะเค้าเนะ"
"ให้กูกระโดดแล้วมึงตีน่ะเหรอ"
"เนะ หรือถ้าเค้ากระโดดหมีดำก็ตีอ่า เดี๋ยวเค้าบอกสัญญาณเนะ"
ตกลงกันก่อนจะมาเป็นฝ่ายส่งลูก โฟคส่งลูกยาวข้ามหัวไป เขาตีโต้กลับมาโด่งเช่นกัน ญี่ปุ่นตีดาดไปอีกทางพยายามบีบให้เขาเล่นลูกโด่งได้ผล เพราะเขาวิ่งเข้ามาไม่ทัน งัดลูกขึ้นโด่ง
"นินจาเนะ"
ญี่ปุ่นร้องออกมา โฟคพอได้ยืนก็กระโดดขึ้นง้างไม้รอ ญี่ปุ่นกระโดดตาม โฟคหวดลมไป เสียงดังวี๊ด แต่ญี่ปุ่นไม่รอช้าหวดตาม ร่างทั้งสองกระตุกเพราะคิกว่าโฟคจะตบ พอเจอลูกตบจริงๆเข้าไปก็ยืนนิ่ง งงกันไปทั้งสองคน
"เฮ้ย อะไรวะ"
เริ่มโวยวาย ส่วนญี่ปุ่นก็กระโดดกอดโฟคตามประสา เกมนำไปแล้วทางฝ่ายโน้นขอเวลานอกทันที
"แม่หมีอย่าไปกอดมันมากนักดิ"
พอออกมาจากสนามก็ปรี่เข้าไปดึงแขนมาบอกทันที
"เอ๋ เล่นกะหมีดำเนะ มะให้กอดหมีดำแล้วให้กอดครายอ่าพ่อหมีขาวอ่ะ"
"เออ นั่นล่ะ อย่าไปกอดมันแน่น กอดหลวมๆพอ"
"เนะ"
เชื่ออีก ส่วนโฟคทำหน้านิ่งไม่สนใจ คอยดูจะกอดหอมด้วยเอาให้อกแตกตายไปเลย คิดแล้วก็ยิ้มออกมา พอกลับลงสนามไปก็ตกลงกันว่าจะเปลี่ยนเกม เพราะทางฝ่ายโน้นคงตั้งรับมาอย่างดี เป็นไปตามคาด เพราะงัดลูกโด่งมาทีไรจะถอยลงไปยืนคู่กัน โฟคกระโดดขึ้นก่อนง้างไม้ ญี่ปุ่นกระโดดตาม โฟคไม่รอจังหวะหวดลูกไปเต็มแรงอัดใส่หน้าไม้ของคนที่ยืนรอรับลูก ลูกกระเด้งกลับมา ญี่ปุ่นพอเท้าลงพื้นก็กระเตงเข้าไปแย็บดาบสองลงไปอีก เสียงเชียร์ดังก้องโรงยิม ทั้งกรี๊ดทั้งเฮสะใจกันไปเป็นแถบๆ ทางฝ่ายโน้นเริ่มหน้าถอดสีเพราะไม่คิดว่าจะเจอลูกหลอกหลายชั้นแบบนี้ กอดคอปรึกษากันอยู่ ส่วนญี่ปุ่นกับโฟคก็กอดคอกันเช่นกันปรึกษาลูกต่อไป
ญี่ปุ่นส่งลูกสั้นไปเร็วและแรงมากเขาดีดออกจากตัวแทบไม่ทัน ดีดลุกกระเด้งมาญี่ปุ่นปรี่เข้าไปแย็บลูกลงต่อหน้าต่อตา ฝั่งโน้นเหมือนเสียขวัญ ส่วนฝั่งนี้เหมือนได้ใจ ตีไปยังไงก็ดีไปหมด โฟคกระโดดเข้ากอดญี่ปุ่นเพราะจบเกมแรกแล้วกอดแน่นๆจูบหัวด้วย เฟียตตาร้อนขึ้นมาทันที
"เฮ้ย ออกมาๆ ไปกอดกันอะไรนานวะ"
ตวาดเข้าไปในสนามทันที ญี่ปุ่นรีบเดินออกมาทำหน้าจ๋อยๆใส่
"พ่อหมีขาวทำไมตะโกนอ่า"
"โมโห เข้าใจไหม กูโมโห"
"แอ่ะ โมโหอารายอ่า"
"กูบอกแล้วใช่ไหมอย่าไปให้มันกอด"
"แอ่ะ เนะคราวหลังเค้ามะให้หมีดำกอดก็ได้เนะ"
โฟคหน้าเจื่อนไป ถอนหายใจออกมา เบนซ์เห็นจึงเดินไปตบบ่าเบาๆ
"อย่าเสียใจไปเลยไอ้โฟค เข้าใจมันนะมึง มันรักของมัน กูรู้ว่ามึงรู้สึกยังไง แต่ทำใจเถอะว่ะ"
โฟคไม่ตอบแต่ครุ่นคิดอยู่ในใจ พอพักครบเวลาก็เปลี่ยนข้าง เกมเริ่มเปลี่ยนเพราะทางฝ่ายโน้นเปลี่ยนแผนการรุกมาใหม่ โดยยังจี้ญี่ปุ่นเหมือนเดิมแต่หนักหน่วงขึ้นกว่าเดิม ญี่ปุ่นเองก็ต้านอย่างสุดกำลัง ล้มลุกคลุกคลานไม่ยอมแพ้ ฝั่งโน้นต้องตีหลายดาบเหมือนกันถึงจะได้คะแนนไป ส่วนโฟคก็พยายามช่วยแต่พอมาช่วยฝั่งโน้นก็เปลี่ยนทางมายังพื้นที่ของโฟคระ ส่ำระสายกันไป
"อ่า มะไหวอ่า เล่นอารายก็ไม่รู้"
เริ่มบ่นออกมา
"ใจเย็นๆไอ้เปี๊ยก ตอนนี้พวกมันเล่นมึงอยู่ พอกูไปช่วยมันก็เล่นกูแทน เอาเหนียวๆไว้"
"อ่า ทำไมเราไม่บุกเค้าอ่า มาตั้งรับเค้าเหนื่อยเนะ"
"กูพยายามตีเปลี่ยนเกมอยู่ มันฉลาด"
"ฮึ เค้าก็ฉลาด"
ยอมที่ไหนทำหน้าย่นใส่ พอเริ่มเกมอีกฝ่ายโน้นตีลูกยัดใส่ญี่ปุ่นตลอดเวลา แต่คนตัวเล็กกัดฟัน จังหวะที่เขาตบยัดเข้าหาตัวญี่ปุ่นก็ตั้งหน้าไม้ขึ้นลูกกระเด้งข้ามไป ลูกโด่งพอสมควรอีกคนปรี่เข้ามาจะหวดซ้ำ แต่ญี่ปุ่นก็ก้าวขาเข้าไปเอาหน้าไม้บังหน้าตัวเองตั้งหน้าไม้ขึ้นเขาหวดมา ทันที ลูกกระทบหน้าไม้ของญี่ปุ่นกระเด้งกลับ เขาไม่ทันระวังตัวเพราะมันเร็วมาก ดีดลูกขึ้นมาเหมือนจวนตัวดัวยสัญชาติญาณ ญี่ปุ่นกระโดดขึ้นหน้าเน็ท หวดลูกลงต่อหน้าต่อตา
"นี่แน่"
เสียงกรี๊ดดังสนั่นหวั่นไหว แสดงอานุภาพออกมา ทางฝั่งโน้นส่ายหน้าไม่คิดว่าคนตัวเล็กจะแข็งได้ขนาดนี้
"ที่สุด ที่สุด ญี่ปุ่นของเจ๊ ที่สุดค่า"
เสียงเรียกชื่อกึกก้องโรงยิม พอมาเริ่มเกมอีกเกมก็เปลี่ยนไปทันที เพราะญี่ปุ่นไม่ยอมตั้งรับแล้ว โฟคเองก็อาศัยจังหวะรุกหนักหน่วง ฝ่ายโน้นหันกลับไปตั้งรับ แต่เหนียวสู้ญี่ปุ่นไม่ได้
"จี้เค้าหรา นี่แน่"
ญี่ปุ่นตีลุกยัดใส่คนทางขวามือ เขาดีดออกมาลูกเหวี่ยงไปทางโฟค โฟคก็ตีดาดกลับไปอีก เขาพยายามตีลูกกลับมา ญี่ปุ่นก็หยอดใส่อีกเขาวิ่งอยู่คนเดียวหน้าหลัง อีกคนก็อาสัยจังหวะจะเข้ามาแทรก แต่ทางฝั่งนี้ไม่ยอมเปิดโอกาส จังหวะที่เขาก้าวเข้ามาตีลูกโด่ง ญี่ปุ่นกระโดดขึ้น ง้างไม้ออกเต็มวงแขน พอหวดลูกกลับเปลี่ยนพลิกหน้าไม้ลูกตบลอยไปอีกทาง คนที่ยืนอยู่คิดว่าคงจี้เพื่อนเลยไม่ทันได้ระวังตัวยืนขาตายอยู่ เกมจบไปแล้วเสียงเชียร์ดังกึกก้อง ญี่ปุ่นเองก็กระโดดโลดเต้นจะเข้าไปกอดโฟคแต่ก็ไม่ทำ วิ่งออกมานอกสนามกอดเจ้าของตัวจริงเสีย โฟคทำหน้าเซ็งสุดๆ ชนะแท้ๆแต่ทำไมรู้สึกเหมือนว่ากำลังแพ้เลยนะ พอดีใจกันอยู่พักใหญ่ก็พากันเดินออกมาจากโรงยิม
"เอ่อ น้องๆขา น้องญี่ปุ่นของเจ๊ เรื่องการแสดงพรุ่งนี้อ่ะค่า มาประชุมกันหน่อยน้า ทางนี้ค่าทางนี้"
ริต้าออกไปดักตรงทางเดิน เพราะตัวเองต้องปักหลักเป็นกองเชียร์ให้โฟคต่อ ที่จริงคนที่ออกจากสนามมามีแต่เฟียตกับญี่ปุ่นเท่านั้นเอง บอกจะไปหาน้ำกิน แต่เฟียตไม่อยากให้ญี่ปุ่นดูการแข่งขัน ใจดำจริงๆ
"อ่าพ่อหมีขาว เค้าต้องไปประชุมเนะ พ่อหมีขาวไปซื้อน้ำเขียวให้เค้าหน่อยน้า"
บอกเฟียตออกไปแล้ววิ่งไปหาริต้า เฟียตเองก็พยักหน้ายอมเดินออกไปซื้อน้ำตามที่เจ้าตัวดีบอก
เขียนโดย eiky
-
สงสารหมีดำอ่ะ :sad4:
หมีขาวก็ใจร้ายไป ให้เค้ากอดนิดกอดหน่อยก็ได้
เพราะยังไงนู๋ปุ่นก็ไม่เปลี่ยนใจอยู่แล้ว
-
:z2: แรงตลอดน้องญี่ปุ่น เสน่ห์เหลือกิน สงสารโฟคนะ แต่ก็เข้าใจหมีขาวอ่ะ
ทำใจให้ไวๆ รักกันๆ เนะ :laugh:
-
โถ...หมีดำของพี่
อย่าเศร้าไปเลยนะ
ก็เจ้าของเขามาเฝ้าซะขนาดนั้น ทำใจเหอะจ้ะ
-
เดี่ยวนี้ปุ่นเชื่อฟังหมีขาวเยอะเลยเนะ ดีมาก ๆ
แต่หมีขาวก็ไม่ควรห้ามเยอะนะ เดี่ยวปุ่นอึดอัดแย่เลย
-
สงสารโฟคอ่ะ ให้กอดซักทีเป็นกำลังใจก้อไม่ได้ พ่อหมีขาว
-
ยิ่งนานไปยิ่งสงสารหมีดำ คุณอิ๊ก หาใครน่ารักๆมาดามใจพี่แกหน่อยสิคะ โถ........... :กอด1:
-
หมีดำ มากอดเค้าแทนก็ได้นะจ๊ะ มามะ :กอด1:
-
:pig4: :pig4: :pig4:
-
คุณอิคขาหาคู่ให้หมีดำที ไม่ไหวจะสงสารแว้วววววววว :o12:
:mc3:น้องชนะอย่างนี้ต้องฉลอง กรี๊ดดดดด :m11:
-
สงสารหมีดำ
หาใครมาปลอบใจให้ดิ
:jul3:
-
สงสารโฟคอ่ะ :L1:
-
สงสารพี่หมีดำอ่า
คุณอิ๊กค่ะ มะไหร่คู่พี่หมีดำจะเกิดค๊า
สงสารจะแย่แล้วน๊า :sad4:
-
"ญี่ปุ่นเองก็กระโดดโลดเต้นจะเข้าไปกอดโฟคแต่ก็ไม่ทำ วิ่งออกมานอกสนามกอดเจ้าของตัวจริง"
อร๊ายยยย อย่าว่าอย่างงั้นอย่างงี้เลยนะหมีดำ เราไม่เคยมีความบาดหมางมาก่อนก็จริง แต่คงเชียร์เธอไม่ได้
ในเมื่อ ญี่ปุ่นเค้ามีตัวจริงงง กรี๊ดดดด~~~~ :-[
ชอบมากมากเลยย ขอบคุณนะคะ พี่ eiky อิอิ น่ารักจังเลยย
:กอด1:
-
หมีขาวหวงซ๊า สงสารหมีดำเลย
เดี๋ยวเหอะ เดี๋ยวตอนที่ตัวเองไม่อยู่แล้วนะ มีหวังหมีดำเอาคืนแน่
แต่ปุ่นท่าทางจะเชื่อฟังหมีขาวมากอยู่ หมีดำคงไม่มีโอกาสแล้วมั๊ง เนะ
-
พี่โฟคน่าสงสารไปไหน
หาคู่ได้และมองคนอื่นบ้างเตะพี่โฟค
เขารักกันไปแล้วอ่านะ
-
สงสารหมีดำอะพี่อิ๊ก หาใครมาให้หมีดำหน่อยนะคับพี่อิ๊ก อย่าใจดำกับหมีดำเลย
ญี่ปุ่นน่ารักที่สุด ตีไปขำไป น่ารักเกินบรรยาย
-
โถ...หมีดำน่าสงสาร แต่เค้าหวงอะเนอะ ทำไงได้...
ญี่ปุ่นก็เริงร่าตลอดอะ 55 แต่เด๋วนี้ดูเชื่อฟังพ่อหมีขึ้นเยอะเลย เป็นแม่หมีในโอวาท อิอิ ><
-
ญี่ปุ่นน่ารักกกน่ะเนี่ยยย เชื่อฟังพี่เฟียตทุกอย่างง
-
แม่หมี....น่ารักกกก..... :กอด1:
พ่อหมีขาว.....ใจร้ายยยยย :m16:
พี่หมีดำ.... :กอด1: ...รอก่อนน้า...
เดี๋ยวน้อง eiky เค้าจัดให้เนะ.... :teach:
:จุ๊บๆ: นู๋ญี่ปุ่น กะ น้อง eiky :จุ๊บๆ:
-
:กอด1:หมีดำเนะ :L1:
-
น้องหมีดำค่ะมามะมากอดเจ้ได้ เจ้ยอมให้กอดตลอดชีพเลยค่ะ อร้ายส์........(วิ่งลบฝ่าเท้า.....)
-
หมีขาวก็นะ หวงจริงอะไรจริง
หมีดำ มามะ :man1:
-
หึงอะไรขนาดนั้น ไม่มีน้ำใจนักกีฬาเลย แต่ก็ดีนะตัดให้ขาดๆจะได้ไม่เจ็บนาน
-
เฟียตก็เว้ยยย ใจดำเกินอ่ะแก
วันนี้เค้าอารมณ์ภูมิบุญ เม้นท์ญี่ปุ่นไม่ออก แต่รักกันทุกวันนะ :กอด1:
-
คือเชื่อฟังกันดีแท้หละนู๋ปุน
พ่อหมีขาวก็หวงเกิ๊น อิอิ:z13:
-
ทำใจเนะ หมีดำเนะ :กอด1:
-
แอ่ะ สงสารหมีดำจังเลยเนะ
หมีขาวทำไมใจร้ายจังอ่า :m15:
ไม่ให้กอดยังพอว่า นี่ไม่ให้ดูหมีดำแข่งด้วยอ่า
โถ พ่อหมีดำ หาคู่ให้เจอเร็วๆเนะ จะได้หายช้ำสักที
ตอนหน้าแข่งเต้นแล้วสิ พี่เบนซ์ต้องเจอน้องพริกแร้วใช่มั้ยอ่า
อิอิ อยากอ่านคู่นี้แล้วเนะ ไรเตอร์
-
น้องโฟคของเจ๊
รีบวิ่งเข้ามานึกว่าน้องโฟคจะได้ชื่นบานกับเขาสักที ที่ไหนได้
โฮๆๆๆ
-
:mc4: :mc4:
หาคู่ให้หมีดำที สงสารโฟค จังเลย
สนุกมากเลย อ่านแล้ว ยิ้มได้ ตลอด อะ น้องญี่ปุ่น น่ารักกกกกกกกกกก
:z2: :z2:
-
:เฮ้อ: สงสารโฟคง่ะ ทำใจเถอะโฟค เค้ารักกันดี
เฟียตหึงมากมายนะเน๊ ใจร้ายจริงๆ ญี่ปุ่นก็เชื่อฟังซะ ฮะๆ
จะแข่งเต้นแล้วอยากเห็นน้องญี่ปุ่นเต้น o18
-
เห็นแบบนี้แล้วสงสารโฟคจังเลยอ่ะ ขอแบบ 3P เลยได้มิ
ปุ่นน่ารักที่สู๊ดเลยอ่ะ ชอบปุ่นมากๆ ดูน่ารักสดใส เป็นตัวเอง ชอบจัง
มาต่อเร็วๆน๊า จะรอติดตาม
-
พ่อหมีขาวขี้หวงเนะ...อิอิ
-
:pig4:
มีให้อ่าน 2 ตอนแนะ
ไปอ่านก่อนนะ
:bye2:
-
สงสารหมีดำอ่าหาคู่ให้หมีดำด้วยเนะ
-
ผงาด For Your Love
วัน ใหม่มาถึงแล้ววันนี้ทุกคนดูจะตื่นเต้นเป็นพิเศษ โดยเฉพาะริต้ากับซาร่าและลูกทีม วันนี้จะเป็นวันเผด็จศึกงานที่เตรียมไว้ไม่มีอะไรต้องแก้แล้วรอเวลาตอนเย็น ที่จะได้แสดง เสื้อผ้าอุปกรณ์ต่างๆเตรียมขึ้นรถตู้ไปแล้ว วันนี้ริต้าให้พ่อขับรถมาส่งไม่ยอมแพ้เช่นกัน ในรถมีทั้งเสื้อผ้าเครื่องแต่งตัวที่สำคัญขนม ส่วนเมื่อวานโฟคแข่งประเภทเดี่ยวไม่ต้องห่วงอะไรเลยเพราะสามารถเอาชนะได้ตาม ความคาดหมาย
วันนี้ในรอบเช้าคู่แรกเป็นการแข่งขันรอบสุดท้ายสำหรับคอร์ทแบดฯ ประเดิมสนามด้วยคู่ชิงที่สามอีกสนามหนึ่งแล้วก็คู่ชิงคือญี่ปุ่นกับเฟีตอีก สนามหนึ่ง กองเชียร์เข้าไปพร้อมอยู่แล้วเต็มคอร์ทที่นั่งไม่มีว่างแล้ว ญี่ปุ่นไปถึงโรงเรียนบีแต่เช้าด้วยรถตู้ของฟอร์ด ตอนอยู่บนรถก็นอนหลับอุตุไม่สนใจใคร เฟียตเองก็นั่งให้คนตัวเล็กซบอยู่ ปรากฏการณ์ใหม่สำหรับเทรนของเด็กนักเรียนทั้งสามโรง คือทรงผมสั้นเตียนสกินเฮดกันเป็นแถบ รุ่นพี่บางคนยังทำตาม
"เอ้ย แม่หมีๆ ตื่นๆถึงแล้ว"
เกือบแปดโมงรถตู้จอดลงหน้าโรงเรียนบี
"กินโจ๊กกันก่อนไหมวะ หิวว่ะ"
เบนซ์ร้องขึ้นหันมาถามเพื่อนๆ
"กินเนะ กิน"
โพล่งออกมาทั้งที่ยังนอนหลับอยู่ เสียงหัวเราะดังขึ้นทันที
"เอากับมัน เว้ยไอ้นี่ ลุกสิ"
"เนะ"
ดีดตัวขึ้นทันที แต่ไม่ลืมตาเฟียตต้องดึงแขนให้เข้ามาใกล้ๆตัว นักเรียนออกันเต็มหน้าโรงเรียน เสื้อโรงเรียนสลับสีกันละลานตาไปหมด
"เมื่อคืนมึงทำไรมันวะไอ้เฟียต ง่วงหงาวหาวนอนเชียว"
"ทำห่าไรวะ นอนตั้งแต่สองทุ่ม มันคงเพลีย"
"เอาให้แน่ ฮ่าๆๆ ดูท่าคงทำงานหนักมานะนั่น"
"เอ๋ พี่เบนซ์ ทำงานอารายอ่า เค้านอนเนะ แต่มันง่วงอ่า พี่เบนซ์ซื้อน้ำเขียวให้กินหน่อยเนะ"
ลืมตาขึ้นมาทำหน้าย่นใส่ทันที
"นั่นแน่ ซวยกูเลย ไปดิไป มายุ่งกับกูมากๆ กูฉกเอานะไอ้เปี๊ยก ฮ่าๆๆ หมีขาวก็หมีขาวเถอะ เจอเบนซ์ ซีคลาสหน่อยเป็นไง"
"ส้นตรีนกูนี่ มึงเคยเจอมะเฟียตโฟร์วิล เดี๋ยวเหยียบแม่งแบนเลยนี่"
"โห ดุว่ะ ปะไอ้เปี๊ยกเราไปกินน้ำเขียวกัน"
เบนซ์หันหามาหาญี่ปุ่นรายนั้นก็เดินเกาะแขนทันที เฟียตเองก็ไม่ได้ว่าอะไรเพราะรู้ว่าเบนซ์คงไม่คิดอย่างที่พูดเดินตามเพื่อนๆ ไป พอกินโจ๊กเสร็จก็เดินเข้าไปในโรงเรียน โฟคเองก็นิ่งๆไม่พูดอะไร เหมือนพยายามทำใจไม่มอง ยิ่งอยู่ใกล้ๆยิ่งรู้สึกทรมานใจ เพราะเฟียตออกหน้าออกตาเหลือเกิน ส่วนญี่ปุ่นเองก็ดูเชื่อฟังเฟียตเป็นอย่างดี จากแต่ก่อนไม่สนใจใคร แต่ตอนนี้มันไม่ใช่แล้ว โฟคมองเห็นหนทางข้างหน้าเริ่มมืดมน
"อย่าเพิ่งไปกินน้ำเยอะนะมึงเดี๋ยวอ๊วกอีกหรอก"
เฟียตปรามก่อนที่จะลงไปวอร์มญี่ปุ่นก็พยักหน้าเดินถือไม้แบดฯลงสนามตามโฟคไป
"โหมึงดูเด็กมันตัดผมทรงเดียวกับมึงเลยนะ ดังใหญ่แล้วนะมึง"
เบนซ์บุ้ยปากให้ไปดูน้องๆบนอัฒจันทร์ที่หัวเกรียนกันเป็นแถบ
"ตามไอ้ตัวยุ่งโน่นโว้ยไม่ได้ตามกู"
"เออ มันน่ารักนี่หว่าเนอะ ใครๆก็ตาม มึงดูมันดิ ใสวิ้งๆเลยว่ะ ก้นคงขาวละลายใจ"
"ปึ๊ก"
ถีบโครมเข้าที่สีข้างเบนซ์ทันที เบนซ์ทำหน้าจ๋อยๆ เสียงกองเชียร์วันนี้ดูเหมือนจะไม่มีอะไรให้เสียแล้ว มีอะไรขนออกมาหมด ริต้ากับซาร่าเองเสียงแหบแห้งไปแต่ก็ไม่หวั่น แต่งหน้าแต่งตา พร็อพก็เป็นพยาบาลสาวทั้งแกงค์ อาจารย์วารุณีก็ใส่หมวกพยาบาลด้วย ผอ ใส่เสื้อกราว เอาเข้าไปเขียนหน้าเขียนตา อาจารย์เกือบทุกคนมาอยู่พร้อมหน้ากันที่นี่ เพราะสนามอื่นไม่ได้แข่งหรือเข้าชิงแล้ว
"โฟคๆๆๆ ญี่ปุ่นๆๆๆ สู้ๆๆ"
เสียงที่มาพร้อมเสียงกลองเสียงเคาะอะไรต่อมิอะไรดังกระหึ่ม โรงเรียนบีเองก็ไม่ยอมแพ้เพราะคู่นี้เป็นคู่ความหวังเลยก็ว่าได้ กองเชียร์เองไม้จะไม่มีสีสันเท่าแต่ก็ส่งเสียงไม่ยอมน้อยหน้า นักกีฬาฝ่ายตรงข้ามเป็นรุ่นพี่ ม หก ทั้งสองคน โรงเรียนนี้มีแต่ตัวสูงๆใหญ่ๆทั้งนั้น หน้าตาก็เอานะ ว่าเขาไม่ได้เหมือนเป็นดาวของโรงเรียนก็ไม่ปาน เสียงร้องเรียกชื่อดังกระหึ่มกึกก้องอยู่
"เพ่ๆ บอกกองเชียร์เงียบๆหน่อยเนะ เค้าหนวกหูมะมีสมาธิ"
สะกิดบอคนที่อยู่ข้างๆ เพราะตอนวอร์มประเภทคู่ต้องแยกฝั่งกันวอร์ม ญี่ปุ่นเอาไม้แบดฯสะกิดบอกเขา รายนั้นหันหน้ามายิ้มให้
"อะไรไอ้น้อง ของมึงกองเชียร์ก็ดังนะบอกเขาดิ"
"แอ่ะ โมโห"
หันหน้าไปหากองเชียร์ฝั่งตัวเองยกไม้ยกมือขึ้น ตอนแรกเสียงยิ่งกระหึ่ม
"เบาๆหน่อยเนะ เค้าขอวอร์มก่อนน้า เงียบๆก่อนน้า"
ตะโกนออกไป คนที่บอกหน้าเหวอไปไม่คิดว่าจะทำจริง เสียงเงียบลงทันที
"อุ๊ย น้องญี่ปุ่นขอมาค่า จัดไปๆ เงียบค่าเงียบ"
เอากับเค้าสิ สั่งได้ เหอๆๆ ริต้าบอกน้องๆทุกคน เสียงเงียบกริบลงทันที มีเฟียงเสียงของอีกฝ่ายที่ยังดังอยู่
"หนายอ่าของเพ่อ่า บอกเค้าดิ มะเห็นเงียบเลย"
พูดไม่ออกหันไปบอกกองเชียร์ฝ่ายตัวเองบ้าง แต่สนที่ไหน โห่กันอึกทึกครึกโครม ยอมแพ้แล้วไอ้ตัวเล็ก เขาพูดในใจ พอถึงเวลาแข่งจริงหลังจากรวบรวมกำลังใจกับโฟคเสร็จแล้วก็เดินไปหน้ากอง เชียร์
"ขอพลังหน่อยเนะ ขอพลังหน่อย"
ร้องขึ้น
"กรี๊ดดดดด กรี๊ดดดด"
โอยจะตายเสียให้ได้ คนที่กรี๊ดไม่ใช่แค่ป้องปากแล้วร้องออกมา ทั้งกระโดดเหมือนจะกรี๊ดออกมาให้หมดไส้หมดพุง เหมือนเห็นดาราออลลีวูดยังไงอย่างงั้น พอสมใจก็เดินลงสนามไป คนที่อยู่ข้างสนามยิ้มออกมา คอยดูว่าคนตัวเล็กจะมีไม้อะไรงัดออกมาอีก เอากะมันสิน่ารักได้ทุกวัน
สายตาของโฟคและญี่ปุ่นดูมุ่งมั่นมากพอจะแข่งจริงก็ไม่มีแววตาขี้เล่นนั้นหลง เหลืออยู่เลย เริ่มเกมด้วยการรับลูกของอีกฝ่าย ญี่ปุ่นเป็นคนรับลูกเขาเปิดเกมด้วยลูกสั้นญี่ปุ่นดีดโด่งไปหลัง เขาถอยไปดีดตีลูกดาดลงมาโฟคก้าวเข้าไปหยอดเปลี่ยนคอร์ท อีกคนก็หยอดกลับมา โฟคหยอดเลียดเน็ทลงไปอีก ทีนี่เขาดีดไปหลัง ญี่ปุ่นกระโดดเคาะลูกลงหน้าเน็ท เขาดีดลูกขึ้นอีกโฟคปรี่เข้าไปแย็บลูกลงไป เสียงเฮก็ดังกระหึ่มตามระเบียบ เกมนี้สูสีมากทีมฝั่งโน้นแข็งและแน่นมากลูกรุกก็หนักหน่วงลูกหลอกก็ทำเอาเป๋ ไปได้เหมือนกัน แต่ลูกหลอกของฝั่งนี้ก็ไม่ใช่เล่นๆ มีดาบสองดาบสามฝ่ายโน้นก็ระส่ำระสายกันไปเหมือนกัน เหงื่อเริ่มท่วมกายแต้มไม่เคยห่างกันเกินสามแต้มเลย กองเชียร์เองก็ลุ้นตัวโก่ง
"หมีดำเค้าเหนื่อยอ่า ตายยากเนะ"
ญี่ปุ่นบอกโฟคตอนที่ขอเวลานอก
"หลอกให้นานๆ ไอ้โฟคมึงเอาให้ตายนะ มันจะยืดเยื้อเกินไป เล่นไอ้ต้อมมันอ่อนกว่าไอ้โป้ง"
เฟียตบอก โฟคก็พยักหน้า พอกลับลงไปแข่งอีกโฟคก็พยายามคุมเกม ญี่ปุ่นก็อาศัยจังหวะเวลาโอกาสทำแต้ม ลุกแย็บที่เด็ดขาดยังได้ผลดีอยู่ ส่วนลูกหลอกก็โดนจับทางได้ แต่ก็ใช่ว่าจะจนทางหลอกสองครั้งสามครั้งจนฝั่งโน้นเริ่มมีอารมณ์ เซ็ทแรกชนะไปหวุดหวิด
"เอาดีๆโว้ยเฮ้ย อยู่แค่เอื้อมแล้ว ไหวไหมไอ้เปี๊ยก อ่ะน้ำหวาน"
เบนซ์ร้องขึ้นมา
"ไอ้โฟคกูเชื่อใจมึง ล้างตาให้กูด้วย เอาให้มันจอดสองเซ็ทพอ"
เฟียตตบบ่าของโฟคให้กำลังใจ โฟคเองก็พยักหน้าไม่พูดอะไร
"ไปไอ้เปี๊ยก ไปผงาดให้มันเห็นว่าโรงเรียนเราแน่กว่ามัน"
เรียกพลังให้อีกรอบ กองเชียร์เองก็เต้นอย่างบ้าคลั่งเป็นการเชียร์ที่เด็ดดวงมากที่สุด
"สู้ว้อยย สู้ตายว้อย"
ญี่ปุ่นสูดลมหายใจเข้าปอดลึกๆแล้วร้องออกมา โฟคเองก็ทำตาม พอลงสนามไปแข่งเซ็ทที่สอง เกมก็ไม่ง่ายอย่างที่คิดเพราะฝั่งโน้นไม่ยอมง่ายๆ ในฐานะแชมป์กีฬาโรงเรียนสองปีซ้อน กลางเกมแต้มฝั่งโน้นนำไปสองแต้มแถมยังเป็นฝ่ายส่งลูกอีก ส่งมาด้วยลูกยาวดีดดันไปหลังญี่ปุ่นถอยไปรับตวัดลูกโด่งกลับไป เขากระโดดขึ้นตบทันที โฟคเองเข้าไปรองลูกไว้ดีดไปหลังอีก เขาก็ตบลงมาอีก โฟคเองก็เปลี่ยนเป็นรองลูกให้กระเด้งข้ามเน็ทไป อีกคนโผเข้ามาแย็บทันที
"เอ้ย"
โฟคเอาไม้ตั้งขึ้นลูกกระเด้งกลับไปอีก เขาง้างไม้รอ ญี่ปุ่นก้าวขึ้นมาเขาหวดลงอีกญี่ปุ่นตั้งหน้าไม้รอ ลุกกระเด้งกลับไปอีก เขาหยอดกลับมาเพราะลูกมันเด้งไม่สูงมาก เสียงเฮดังอื้ออึง โฟคเองเสียจังหวะดีดลูกโด่งไปอีก อีกรายกระโดดหวดลงมาอีก
"แว้กก"
ญี่ปุ่นร้องขึ้นเอาหน้าไม้รองลูก กระดอนข้ามไปแล้วลูกลอยไปดาดๆเสมอเน็ท อีกรายแย็บลูกกลับมาทันที ญี่ปุ่นเริ่มโมโหตีสวนกลับทันที ลูกกระทบกันรุนแรงเด้งกลับไป ฝั่งโน้นไม่ทันตั้งตัวเอาไม้แค่ดันลูกข้ามมา ญี่ปุ่นโผเข้าไปแย็บลูกลงทันที
"นี่แน่"
"กรี๊ดดด มันค่า มัน กรี๊ดดด"
เสียงเชียร์กระหึ่มดังกึกก้อง
"ไอ้โฟค มึงคุมเกมหน่อย"
เสียงร้องของเฟียตดังมาจากข้างสนาม
"ดีมากไอ้เปี๊ยก ลูกต่อไปหลอกมันนะ หยอดไว้บีบให้มันตีโด่ง กูจะจัดการมันเอง"
วางแผนกันไว้ ญี่ปุ่นพยักหน้า พอลูกต่อไปญี่ปุ่นก็ทำตามแผนเล่นเข้าขากันได้ดีพยายามจะป่วนให้ทั้งสองแย่ง กันเล่นโดยตีหวดไปตรงกลางตอนแรกได้ผลดี แต่สองสามลูกเขาก็เริ่มปรับเกมได้ ทั้งหลอกล่อ ลูกแรกโฟคกระโดดไม่หวดแต่ญี่ปุ่นเป็นคนตี แต่พอหลอกมากเข้าก็จับทางได้ ญี่ปุ่นกระโดดทำท่าหลอกแต่หวดเอาจริงๆ ฝั่งนั้นก็กระเจิงไปไม่ตายในดาบแรกแต่มีโฟคเป็นดาบสองตายสนิท แต้มกลับมานำในท้ายเซ็ท
ญี่ปุ่นส่งลูกสั้นข้ามไปเขาดีดลุกกลับมาใส่ ตัวญี่ปุ่นดีดลูกออกให้พ้นตัว อีกรายโผเข้ามาแย็บใส่ตัวอีกญี่ปุ่นเหวี่ยงตัวออกลูกลอยไปโด่ง เขาง้างมือหวดลงมาเต็มแรง ต้องเปลี่ยนมือส่งลูก โฟคถอนหายใจจ้องมองอยู่นานก่อนจะปล่อยลูกไป เขาดีดโด่งกลับมา โฟคตีตัดลงอีกคอร์ทเขาหยอดกลับมาญี่ปุ่นไปยืนรออยู่แล้วทำท่าพลิกหน้าไม้สาย ตามองไปอีกคอร์ทแต่หยอดลงที่เดิม เขาก้าวเท้าไปแล้วตามสายตาที่มองลูก พอญี่ปุ่นหยอดลงที่เดิมก็เสียจังหวะเอาไม้ดีดลูกขึ้นญี่ปุ่นหวดลุกลงต่อหน้า ต่อตา
"แว้กกก"
ทิ้งไม้ออกจากมือ
"ไอ้เปี๊ยกก"
โฟคเองก็ทิ้งไม้โผเข้าหากอดตัวยกญี่ปุ่นขึ้น
"กรี๊ดดด กรี๊ดดด"
"เฮ้ย"
เฟียตจะปรี่เข้าไปในสนาม
"อย่าไอ้เฟียตปล่อยมันเถอะ ปล่อยมันสักวันสงสารมันหน่อย"
เบนซ์ห้ามไว้เฟียตยอมนิ่งลง ญี่ปุ่นร้องออกมาโฟคเองก็ดีใจกอดกันกลมอยู่กลางสนาม ได้แชมป์แล้ว ในที่สุด
"เก่งมากไอ้น้อง เห็นหน้าใสๆแบบนี้เอาเรื่องเหมือนกันนะเรา"
ฝ่ายโน้นเดินมาแสดงความยินดี
"อ่าเพ่อ่า ตีแร๊งแรงเนะ ใจร้าย"
"อ้าว กีฬานี่หว่า ฮ่าๆๆ แฟนเยอะล่ะสิมึงท่าทางไม่ใช้ย่อยเลยนะ"
"หึ พ่อหมีขาวๆ"
สนใจที่ไหนวิ่งออกไปนอกสนามกระโดดขึ้นขี่เอวเฟียตที่อ้าแขนรออยู่แล้ว กองเชียร์ก็สุดเหวี่ยง เสียงดังมากจริงๆ ดังจนหูอื้อ
"เก่งมากลูก ผอภูมิใจมาก อีกรายการเดียว สาธุขอให้เราสร้างประวัติศาสตร์ได้ด้วยเถิด ผอจะเลี้ยงข้าวทั้งโรงเรียนเลยถ้าได้แชมป์ประเภทเดี่ยวอีก"
ผอกับอาจารย์วารุณีเดินลงมากอด
"ญี่ปุ่นขา ครูปลื้มใจมาก ภูมิใจที่สุด ไม่เคยทำให้ครูผิดหวังเลย สุดยอดมาค่า"
ร้องไห้ออกมากอดญี่ปุ่นไว้ แล้วเดินไปกอดโฟคให้กำลังใจแข่งต่อ ญี่ปุ่นถูกซาร่าลากออกไปแล้ว ส่วนโฟคก็ไปพักกับรุ่นพี่ เป็นครั้งแรกที่ต้องแยกจากเฟียต เพราะซาร่าต้องเอาไปแต่งหน้า น้องๆที่แสดงรออยู่ก่อนแล้วยืมห้องพระพุทธศาสนาเป็นห้องแต่งตัวปิดอย่างแน่น หนาไม่ให้ใครเข้าออก มีเพียงน้องๆห้องสี่ทับสี่ที่พร้อมหน้ากันอยู่ ทุกคนกำลังช่วยกันแต่งตัว ซาร่าพาญี่ปุ่นไปอาบน้ำแล้วให้นอนพักก่อน ของกินไม่ต้องห่วงตรึม ส่วนโฟคเองก็ไปกับชมรมเฟียตคุมอยู่ ยิ่งใกล้เวลาเข้ามาทุกคนยิ่งตื่นเต้น ได้ยินข่าวว่าโรงเรียนเจ้าภาพอลังการงานสร้างมาก เวทีถูกตั้งขึ้นแล้วที่สนามบอลเพราะบอลแข่งเสร็จไปแล้วพร้อมๆกับการแข่งแบดฯ เวทีใหญ่โตเหมือนเวทีคอนเสิร์ต แสงสีเสียงพร้อม ฉากหลังเป็นภาพสีของโรงเรียนทั้งสามกับตราของโรงเรียน ด้านหน้ามีที่นั่งของคณะกรรมการกับแขกผู้มีเกียรติ คนนอกเป็นคนมาตั้งเวทีและระบบต่างๆให้ พอบ่ายคล้อยก็เสร็จลองเสียงกันดังกระหึ่มกระชากใจยิ่งนัก พิธีกรเสียงตามสายก็ปลุกเร้าเหลือเกิน น้องๆเกือบทุกคนต่างทาสีหน้าสีตากันพรอ้มแล้ว หัวเกรียนกันเป็นแถบ ไม่อยากจะเชื่อห้องสี่ทับสี่ หึหึ เกรียนกันทุกคนหน้าตาเหมือนกันหมดเกือบทุกคน ริต้าเองอยู่เชียร์เป็นกำลังสำคัญให้โฟค รายนั้นก็ไม่ทำให้ใครผิดหวังได้แชมป์มาอีก สรุปกีฬาแบดฯกวาดรางวัลมาหมด เอกได้ที่สาม ผอเสียเงินเลี้ยงนักเรียนกว่าสี่พันคนก็งานนี้ล่ะ พอการแข่งขันกีฬาทุกชนิดจบลงก็มาใช้เวทีประกาศผลรับรางวัล ตอนนี้เย็นแล้วนักเรียนทั้งสามโรงเรียนออกันอยู่เต็มพื้นที่ของสนามฟุตบอล ทั้งบนที่นั่งและบนพื้นสนาม การรับรางวัลจบลงไปแล้ว พิธีกรขึ้นประกาศการแข่งขันที่เป็นไฮไลท์ของงาน การแสดงนั่นเอง การแสดงโรงเรียนเจ้าภาพขึ้นแสดงก่อนตามด้วยโรงเรียนซี ส่วนโรงเรียนเอปิดท้ายแล้วประกาศผลกันเลย
"เอาล่ะครับเพื่อนๆ ถึงวลาที่เรารอคอยกันแล้ว ขอเสียงให้กำลังนักแสดงหน่อยคร้าบ"
เสียงอื้ออึงขึ้นทันทีโดยเฉพาะโรงเรียนเจ้าภาพที่มั่นใจกับการแสดงครั้งนี้ มาก ส่วนโรงเรียนเอเห็นการแสดงแล้วหน้าตาไม่ค่อยจะสู้เท่าไหร่
เวลาที่รอคอย มาถึงแล้ว พอพิธีกรประกาศนู่นนี่นั่นเสร็จการแสดงก็เริ่มขึ้น แค่เปิดการแสดง โอ้โหเสียงกรี๊ดดังสนั่น การแสดงของโรงเรียนบีถือว่าขั้นปรมาจารย์เพราะมาด้วยเพลงของ Superjunior เพลงอะไรไม่รู้อ่านไม่ออกแต่แค่ดนตรีขึ้นนักเรียนที่อยู่ด้านล่างก็กระโดด โลดเต้นเสียงกรี๊ดไม่ต้องพูดถึง ลีลาการเต้นก็เหมือนในมิวสิควีดีโอถอดมาเลย นักแสดงก็ตามนั้นหน้าตารูปร่างถอดกันมาเลย เรียกเสียงกรี๊ดได้แบบไม่ยอมใคร
"อย่าไปฟังค่ะเด็กๆ แหมทำได้แค่นี้เองเหรอ ชิ ก็อปอีกละเจอเจ๊หน่อยเป็นไร"
ริต้าพูดขึ้นแล้วเรียกตัวน้องๆมารวมกัน
"นั่นสิ ทำไมชอบเกาหลีๆนะ อะไรก็เกาหลีๆ เด็กไทยอย่างเราก็มีปัญญา คอยดูนะจะอึ้งทึ่งเสียว กรี๊ดดด"
ซาร่าเสริมแล้วพาน้องๆมานั่งลงตรงหน้าพระพุทธรูปในห้อง ถึงเวลาเล่นของแล้ว
"มารวมใจกันค่าเด็กๆ เราไม่ถอยใช่ไหมค้า ออกไปทำให้เขาเห็นว่าที่หนึ่งมันเป็นยังไง กรี๊ดดดด"
เอะอะก็กรี๊ดเพราะความตื่นเต้นมันอัดแน่นอยู่ในอก ซาร่ากับริต้าพาน้องๆนั่งลงพนมมือสวดมนต์
"เอ๊ะได้ข่าวหล่อนเป็นคริสต์นี่ ยัยริต้า"
"ว้าย สนที่ไหนคะ อะไรเรียกกำลังใจก็มาก่อนทั้งนั้นล่ะ มาค่ะสวดมนต์เสร็จเจ๊จะสวดให้พระเจ้ามาคุ้มครอง สองศาสดาเอาสิ ใครมันจะแน่"
ดูพูดเข้า พอสวดมนต์เสร็จริต้าก็ทำอย่างว่า โรงเรียนบีแสดงจบไปแล้วเสียงตอบรับดีเกินคาด ดีมากท่าเต้นเอยเสื้อ้าหน้าผมเป๊ะทุกอย่างไม่มีผิดหรือหลุดเลย ส่วนโรงเรียนซีการแสดงเป็นจินตลีลา มายังไงไม่รู้แต่เอาเด้กผู้ชายมาเต้นบัลเลต์ สิ่งใดไม่เข้าพวกก็คงเป็นอันนี้นี่เอง เพราะเสียงโห่ดังสลับกับเสียงปรบมือ
"เอาล่ะครับ ถึงเวลาของโรงเรียนเอแล้ว โหดูชื่อการแสดงนี่ น่าจะมีอะไรมาให้เราฮือฮากันนะครับ พร้อมกันหรือยังเอ่ย"
พิธีกรก็เรียกเสียงกรี๊ดได้ไม่แพ้กัน เสียงกรี๊ดตอบรับดังกระหึ่ม ตอนนี้เย็นมากแล้วไม่มีแสงอาทิตย์มารบกวนแสงบนเวทีมากนัก ริต้าเดินขึ้นเวทีไปก่อนใคร เป็นครั้งแรกที่มาในชุดของผู้ชายใส่เสื้อยืดสีดำกางเกงยีนส์สีดำทาตาดำ แต่มีอุนาโลมสีแดงเขียนอยู่ที่กลางหน้าผาก เหมือนกันทุกคนกับน้องๆห้องสี่ทับสี่ แต่งตัวเหมือนกันแต่งหน้าเหมือนกัน ซาร่าเองก็ด้วย
"สวัสดีค่า"
แค่พูดประโยคแรกเสียงโห่ก็อื้ออึงขึ้นโรงเรียนเอเองที่อยู่ด้านล่างก็ทำหน้า ไม่ถูกรู้สึกอายไปด้วยเพราะเคยเห็นการแสดงที่โรงเรียนมาก่อนแล้วคิดว่าน่าจะ สู้กับเขาไม่ได้ อายอะไรไม่ทราบ
"การแสดงของเราต่อไปนี้ขอมอบให้ทุกคนที่มีรักอยู่ในหัวใจ หรือใครที่กำลังไขว่คว้าหารัก ความรักมันมีอยู่ทุกที่ขอให้เพื่อนๆทุกคนมีความสุข สมหวังกับรักนะคะ"
ไม่สนใจเสียงโห่พอพูดเสร็จก็เดินลงเวทีไป ซาร่าเองก็กอดน้องๆไว้
"ทุกคนค้า วันนี้เราจะทำให้ทุกคนในที่นี้เห็นว่าเราไม่แพ้ใคร เรามาเพื่อชัยชนะ ออกไปแสดงให้คนเห็นเลยค่า ว่าเราคือ ที่หนึ่ง"
ทุกคนผสานมือกันแล้วร้องเย้ออกไปเสียงดังก่อนขึ้นเวที ชุดที่ใส่คือชุดนอนโรงพยาบาลมีผ้าสีดำคลุมหน้าไว้ ชุดสีเขียวซีดๆยังมีตราของโรงพยาบาลแถวโรงเรียนอยู่ถูกดัดแปลงขึ้นโดยทีมงาน แต่พอออกไปยืนหันหลังให้เวทีทุกคนก้หัวเราะออกมาเสียงดัง
"คอยดูไป อย่าเพิ่งหัวเราะ"
ริต้ากัดฟันพูด ทางนักเรียนโรงเรียนเอเองก็ก้มหน้ากันทันที
"มันทำอะไรของมันวะ"
Please play the song before you read.
http://www.youtube.com/v/5dANNNjCYYI?fs=1&hl=en_US
เสียงบ่นออกมา แต่พอเสียงเพลงดังขึ้นทุกคนก็ถึงกับอ้าปากค้าง เพราะเพลงไม่ใช่เพลงที่เคยเต้นให้ดู นักแสดงหกคนหันหน้ามาท่าแรกเป็นท่าเอามือจับผ้าคลุมหน้าไว้ แยกขาขวาออกไปย่อตัวลงแล้วกระเด้งเอวอยู่ เสียงฮือฮาดังขึ้นทันที ชักขากลับมาเป็นยืนตรงเปลี่ยนมือจับผ้าคลุมหน้าหันหน้าไปทางซ้ายพร้อมกัน แล้วเอามืออีกข้างขึ้นจับหัว พอดนตรีเร่งจังหวะขึ้นก็กระตุกผ้าคลุมหน้าสีดำออก โอแม่เจ้า เป็นหน้ากากสีเงินครึ่งหน้าปิดจากหน้าผากทั้งหมดผ่ามาครึ่งจมูก อีกข้างทาหน้าด้วยสีทองทั้งหน้าเป็นประกายระยับอยู่ เสียงกรี๊ดดังขึ้นทันที ดังจนไม่คิดว่าเมื่อครู่เพิ่งโห่เขาไปเอง โรงเรียนเอขนตั้งกันทุกคน ผอเอย ครูบาอาจารย์จากโรงเรียนเอยืนขึ้นทันที ท่าต่อไปหันหน้ากลับอย่างทะมัดทะแมง ฟันมือลงพรอ้มกันทั้งสองข้างแล้วฟันมืออีกข้างขึ้นเรื่อยๆจนมาจบอยู่ที่ข้าง คิ้วเป็นท่าตะเบ๊ะเหมือนทหาร ทั้งก้มตัวเหวี่ยงไปด้านหน้า จังหวะดนตรีที่เร้าใจเหลือเกินดังสนั่นหวั่นไหว ลีลาท่าทางที่คิดขึ้นมาเองผสมผสานกันอย่างลงตัว มีท่าหนึ่งที่สามคนด้านหลังล้มตัวลงคลาน คนด้านหลังก็ทำท่าเตะข้ามหัวไปแล้วเกาะเอวกันขึ้น มีท่าต่อสู้ทั้งมวยไทย มวยจีน ยูโด คาราเต้ ท่าพยักหน้าที่ส่ายหัวที่รุนแรงแม้ไม่มีผมให้สะบัดแต่มันก็น่าดูมาก พอถึงกลางเพลงคนด้านหน้ามีญี่ปุ่น บอย ไฟสูงก็หันหน้ามาหาเพื่อน กระชากเสื้อโรงพยาบาลออกจากร่างให้กัน เสื้อนอนโรงบาลสีเขียวที่ซาร่ากับริต้าทั้งทีมงานตอกตาไก่ไว้ให้ง่ายต่อการ กระชากออก เสียงกรี๊ดดังกระหึ่ม ขนลุกขนตั้งกันไปตามๆกันชุดที่อยู่ด้านในคือเสื้อยืดสีดำ สกรีนตัวหนังสือสีทอง เป็นตัวย่อของโรงเรียนสองตัวด้านหลัง ด้านหน้าเขียนว่า I'm Heaven! เอากะซาร่าและริต้าสิ เข็มขัดสีสันฉูดฉาดมีหกสีเข้ากับรองเท้า กางเกงยีนส์สีดำมันตัดกันเป็นอย่างดีกับรองเท้าและเข็มขัด ปลายเข็มขัดยาวมาถึงเข่า มีท่าที่ต้องดึงเข็มขัดกันแล้วเตะขา สวยงามมาก ท่าฟันมือด้านหน้ากำมือประสานกันก็ฟันอย่างเอาเป็นเอาตาย เสียงกรี๊ดดังอย่างไม่มีหยุดหย่อน พอถึงท้ายเพลงก็กระชากหน้ากากเงินออกเหวี่ยงไปด้านหน้า เสียงกรี๊ดนี่ไม่ต้องพูดถึง เพราะทาหน้าด้วยสีทองทั้งหมด ขอบตาดำ คิ้วเขียนสูงขึ้นเหมือนหนังจีน เขียนอุนาโลมสีแดงสดอยู่กลางหน้าผาก โอ้โห คำเดียวจริงๆทำไปได้แปลกแหวกแนวมาก เสียงคนกรี๊ดดังสนั่นหวั่นไหว เสียงเพลงที่กระหน่ำไม่มีหยุดหย่อนกว่าเจ็ดนาที นักแสดงก็เต้นได้อย่างไม่มีแรงตก ยิ่งเสียงเชียร์ดังยิ่งฮึดสู้ขึ้นมา การเคลื่อนไหวสอดคล้องกับจังหวะเสียงเพลง ท่าทางยักย้ายส่ายเอวเป็นไปอย่างแข็งแรงดุดัน พอการแสดงจบลง ก็พากันหอบแฮ่กๆ
"กรี๊ดดดด ที่สุดค่า กรี๊ดด ไม่ไหวแล้ว ไม่ไหวแล้ว"
เสียงอาจารย์วารุณีกรี๊ดออกมาโผเข้ากอดผอ ครูบาอาจารย์เองก็กระโดดกอดกัน ส่วนนักเรียนโรงเรียนเอ ยังกรี๊ดไม่ลงกระโดดกอดกันทั่วสนามไปหมด เฟียตเองเม้มปากแน่นขนลุก หวานใจที่อยู่บนเวทียอมรับแล้วว่ามันมีความสามารถ ยิ่งมองยิ่งฉายแววแห่งหวานใจแววของดาวออกมา ยิ่งมองยิ่งหลงไหลได้ปลื้ม หมดแล้วหัวใจยกให้ไปหมดแล้ว เบนซ์ที่ถ่ายวีดีโออยู่หน้าเวทีถึงกับร้องออกมาเช่นกัน ดีใจปลื้มใจกับสิ่งที่เห็น โฟคเองก็ตื้นตันขนลุกไม่แพ้ใคร
"กรี๊ดดด สุดยอดค่า สมกับที่เจ๊ทุ่มเท กรี๊ดด"
ริต้ากับซาร่าวิ่งขึ้นมาบนเวทีกระโดดกอดน้องๆทุกคน ญี่ปุ่นเองก็กอดกันกับบอยอยู่ เหนื่อยแต่สู้
"โอ้โห สุดยอดมากครับ โรงเรียนเอ สมกับที่รอคอยจริงๆ ไม่เคยเห็นการแสดงที่ไหนสุดยอดแบบนี้มาก่อน ขอเสียงปรบมือหน่อยคร้าบ"
พิธีกรเดินขึ้นมาบนเวที เสียงกรี๊ดดังกระหึ่มขึ้น ดังจริงๆขนาดว่าดูแบดฯดังแล้วนะ นี่ดังกว่าหลายเท่าเพราะรวมตัวนักเรียนทุกคนมาไว้ที่นี่ พอประธานของงานเดินขึ้นบนเวทีเพื่อประกาศผลรางวัน มีผอเดินขึ้นมาด้วย ผอปรี่เข้าไปหาลูกศิษย์โรงเรียนตัวเองกอดทุกคนไว้
"ดีใจมากลูก ผอ ดีใจมาก"
ไม่อยากจะเชื่อผอร้องไห้ออกมา ขนลุกไม่ยอมลง
"โรงเรียนที่ได้รองชนะเลิศอันดับสองคือ"
พิธีกรไม่รอให้มีช่องว่างบีบหัวใจกันไปเลย เสียงเงียบลงรอฟังผล
"โรงเรียน ซี ครับ"
เสียงเฮขึ้นเสียงปรบมือเสียงโห่ระคนกันไปแต่ไม่ดังมาก
"เอา ล่ะครับ บีบหัวใจเหลือเกิน สำหรับสองรางวัลที่เหลือ ผมจะประกาศรางวัลชนะเลิศเลยนะครับ ส่วนที่ไม่ได้ประกาศคือรองชนะเลิศอันดับหนึ่ง และโรงเรียนที่ได้รางวัลชนะเลิศคือ"
เว้นจังหวะ แหมทำเหมือนประกาศผลนางงามอย่างนั้นล่ะพ่อคุณ ทุกเสียงเงียบ นักเรียนแต่ละคนดึงมือเพื่อนที่อยู่ข้างๆมาเกาะกุมไว้บีบมือกันในเต้นไม่แพ้ คนที่อยู่บนเวที เสียงเพลงที่เพิ่งเปิดไปดังขึ้นมาอีกที
"จะเป็นใครไปล่ะครับ โรงเรียน เอ คร้าบ"
"แว้กกกก กรี๊ดดดด"
ไม่ต้องบรรยายแล้วครับ นักแสดงบนเวทีกระโดดโลดเต้นกอดกัน ผอเองก็ให้เด็กกระโดดเข้ากอด ซาร่ากับริต้าพร้อมทั้งลุกทีมก็กอดกันร้องไห้อยู่
"เย้"
นักเรียนด้านล่างก็กระโดดกอดกัน ยินดีปรีดาไปด้วย เฟียตเองน้ำตาซึมออกมา ญี่ปุ่นพอกระโดดกอดกับเพื่อนๆเสร็จก็มองหาเฟียต เห็นเบนซ์ยืนอยู่หน้าเวที เฟียตเองก็ยืนอยู่ข้างๆ กระโดดลงจากเวทีทันที
"พ่อหมีขาว เค้าทำได้แล้ว พ่อหมีขาว"
ญี่ปุ่นร้องไห้ กอดคอเฟียตไว้แน่นเฟียตเองก็น้ำตาไหลออกมากอดญี่ปุ่นแน่นเหมือนกัน เป็นภาพที่น่าประทับใจ คุ้มค่ากับการรอคอย คุ้มค่ากับการที่ซ้อมอย่างหนัก วันนี้คือวันแห่งความสุขอีกวัน สุขจริงๆ
เขียนโดย eiky
-
:L1:มาเร็วเน็อะ
-
เฮ้อออ สงสารหมีดำอย่างต่อเนื่อง มามะมาซบอกเจ๊ก็ได้
หมีขาวมันหวงเมียได้โล่ห์จริง ๆ
+1 ให้คนขยันอัพ
-
ถูกใจเน๊ะ น่ารักจริงน้องญี่ปุ๋นของนายเฟียต สงสารก็แต่โฟคอ่ะ จัดคู่ให้น้องโฟคหน่อยเร็ว :L1:
-
:pig4: :pig4: :pig4:
-
ต่อไปพี่เฟียตลำบากแน่ เข้ามาปีแรกยังดีงขนาดนี้ ไม่อยากจะนึกภาพ น้องญี่ปุ่นเป็นขวัญใจโรงเรียนสามปีติดแน่ๆ
สงสารโฟคนะ แต่ทำไงได้อ่ะ คนเขารักกันนี่นา :mc4:
-
จะบอกว่าช่วงที่มีการแข่งกีฬาระหว่างสามโรงเรียน สนุกมากคุณอิ๊ก
อ่านแล้วมันครึกครื้น อารมณ์ไม่มีตกเลย ทั้งตอนแข่งแบต แข่งเต้น ลุ้น..
อย่างกับไปนั่งดูด้วย ณ ที่นั้นจริงๆเลยอย่างนั้นแหละ
อ่านแล้วนึกภาพตามในหัว ชัดมากอ่ะ
(แต่มันตรงกับที่คุณอิ๊กเล่าทุกอย่าเป๊ะไม่เป๊ะอีกเรื่องนะ ฮ่าๆ)
สงสารโฟค แอบเข้าข้างโฟคและไม่เชียร์โฟคในเวลาเดียวกัน
งงมั้ยคุณอิ๊ก :laugh:
คือว่า..
สงสารโฟค ชอบน้องญี่ปุ่นแต่ทำอะไรไม่ได้มากไปกว่าดูเฟียตกับญี่ปุ่นสวีทกันเพราะตัวเองไม่มีสิทธิ์
แต่ ในตอนนั้นถ้าเราเป็นโฟคนะ จะฟัดญี่ปุ่นโชว์ยั่วให้เฟียตอกแตกตายไปเล้ยยยยยย :laugh:
และ ถ้าโฟคคิดจะแย่งญี่ปุ่นมาจากเฟียตแบบจริงจังนะ หึหึ อย่านะโฟค o18
อยากให้โฟคมีแม่หมีดำเป็นของตัวเอง จะได้เป็นครอบครัวหมีดำแข่งกับครอบครัวหมีขาวของเฟียตกับญี่ปุ่นไง :laugh:
:กอด1:คุณอิ๊กให้กำลังใจ ครึกครื้นจริงจังอ่ะเรื่องนี้
-
มีความสุขมาก ๆ ที่ได้อ่านตอนนี้
อ่านไปยิ้มไปเลยเราอะ :กอด1:
-
^^ เก่งเนะ ญีุ่ปุ่น
น่าอิจฉาพ่อหมีจริงๆได้แฟนน่ารักๆ แบบแม่หมีเนะ
-
:pig4:
:pig4:
:pig4:
:z2: :z2: :z2:
:bye2:
-
ชอบตอนญี่ปุ่นบอกว่า "แอ่ะ โมโห" :laugh:
รู้สึกว่ามันน่ารักดีเนะ :o8:
น้องญี่ปุ่น น่ารักไปแล้วค่าาาาาาาาา!!!!!!!!~ :m10: :m1:
-
แว้กกกกกกกก~ ๆๆๆๆ
รับจ้างแว้กกกกก <<< แว้กกกตามน้องญี่ปุ่น
ที่สุดค่ะที่สุด <<< ยืมริต้ากับซาร่ามาใช้ คริคริ
โรงเรียนเอสุดยอดมากก
ทั้งชนะแบทชนะเต้น ส่วนหนึ่งเพราะริต้าและซาร่า
แต่ทั้งหลายทั้งแหล่เพราะตัวเด็ก เด็กมันเชื่อฟังผู้ใหญ่และตั้งใจถึงทำสำเร็จ พี่ล่ะภูมิใจแทนเจ๊ทั้งสองคนจริงๆ
ภูมิใจแทนผอ.กับครูวารุณีสาววายรุ่นแม่ กรี๊ดลืมวัยได้อีกเน้ คริคริ
ชอบจัง ตั้งใจอ่านอย่างดีเลย ชอบตอนแข่งเต้นมากก ไอเดียบรรเจิดมากพี่อิ๊ก ชอบคอสตูมกับเมคอัพอย่างแรงนิ
+1 พี่อิ๊ก ถูกใจเป็นที่สุด... รักกันทุกวันเน้ :กอด1:
-
ฟินาเล่ค่า :mc2:
-
:pigha2:
ที่สุดอ่ะค่า ที่สุด กรี๊ดดดด
-
แม่หมีทำอะรายก้อน่ารักไปหมด
-
+1 ให้กับความสำเร็จที่สวยงานของแม่หมี และห้องม.4/4 ค่ะ
:L2: :L2: :L2:
:mc4: เย็ เย้ ฉลองให้กับความสำเร็จของนักกีฬา รร. A ทุกคน เย็ เย้
-
ที่สุดค่ะญี่ปุ่น :a9:
-
เฟียตใจร้าย
-
ที่สุดคร้า........ที่สุด
น่ารักจิงๆ น้องญี่ปุ่น :laugh:
-
เย้ เย้ เย้ ญี่ปุ่นดังใหญ่แล้วนะ
จริงค่า วันนี้เป็นวันแห่งความสุขอีกวันจริงๆ
ญี่ปุ่นเฟียต จงเจริญ พี่ eiky จงเจริญ คนอ่าน จงเจริญ เย้~~~~~
-
ญี่ปุ่นนี่นับวันยิ่งติดฮอท :o8:
ตอนนี้สงสารพ่อหมีดำจัง :sad11:
-
น้องญี่ปุ่น และเพื่อนๆ ที่สุดค่ะที่สุด
เก่งกันทุกคนเลยเนะ
ปลาบปลื้มค่าาาา :m1:
-
เก่งค่ะลูก เก่งมากๆ เลยจ๊ะ ทุกคน
-
เป็นวันของญี่ปุ่นจริงๆ
คนอะไรทำอะไรก็น่ารักไปหมด (ปลื้มมากคะ)
อ่านแล้วอยากให้ญี่ปุ่นมีตัวตนจริงๆ
:monkeysad:
ปล.ขอบคุณนะคะเขียนบรรยายได้ดีมากๆ
:pig4:
-
แวะมาขำ ๆ แก้เจ็บตับไตไส้พุง กับเรื่องของตัวเอง 555
-
คู่นี้ น่ารักได้โล่อ่ะ....แล้วหมีดำ จะเข้ามาแทรกได้จะใดกัน :laugh:
-
พี่อิ๊ก เห็นน้องอยู่ข้างๆเวทีป่าว ไปเชียร์อยู่ด้วยนะคับ 555 (บ้าไปเล้ว)
ประกาศศักดาให้ชาวโลกรู้ว่าเราคือ 1
อ่านไปน้ำต่คลอไปเป็นไรก็ไม่รู้รู้แต่ว่าขนลุก
รักญี่ปุ่นจังเลย
รักพี่อิ๊กด้วย
แต่พี่อิ๊กหาใครมาให้หมีดำหน่อยนะคับ สงสารจริงๆ
-
กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด
น้องญี่ปุ่นของเจ้ ไม่ไหวแล้วววววววว ที่สุดคร้าาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาา :a1:
-
+1 สำหรับตอนนี้ ยาวสะใจดีจริง ๆ สนุกสนานมาก อ่านแล้วเหมือนอยู่ในเหตุการณ์จริง
พลอยขนลุกตื้นตันไปด้วย คุณ eiky เป็นนักแต่งที่มีความสามารถมาก สามารถทำให้
คนอ่านอินไปด้วยทุกตอนเลย รักญี่ปุ่น+พ่อหมีขาว+eiky สุดหัวใจ :L1:
-
สู๊ดยอดดดดดด แม่หมีน่ารักที่สุดดด
สนุกมากๆ
-
อยากดูการแสดงชุดนี้จังงงงง ญี่ปุ่นนเก่งที่สุดดด
-
เก่งมากค๊าาาาาาาาาาาาาาาาา แม่หมีขาว
-
เก่งจังๆๆ :L2:
-
o13 o13
สงสารโฟคจังหาคู่ให้หน่อยจะเฉาตายแล้วนิ
-
:sad4:สุดยอดเลยครับ...ชอบๆๆญี่ปุ่น+หมีขาวอ่ะ..... :m31:
แต่ชอบอาจารย์วารุณีและผอ.มากๆๆเช่นกัน...น่ารักๆๆ :really2:
-
เป็นอีกตอนที่สนก ลุ้นจนหัวใจจะหยุดเต้น น่าประทับใจจริงๆ :o8:
-
น่ารักจัง
-
ที่สุดค่า ที่สุดดดดดดดดดดด :L2:
-
เรายังเชียร์โฟล์คนะ เพราะเราชอบของดำ กร๊าก.
:z1:
-
อ่านไปก็น้ำตาซึมไป
ปลื้มกับน้องญี่ปุ่นเค้าจริงๆ
-
ชอบจัง ตั้งใจอ่านอย่างดีเลย :z2: :z2:
อ่านแล้วลุ้นตาม ขนตั้งตามเลย สนุกมาก
+1 ให้นะครับ :call: :call:
-
อ่านฉากเต้น ขนลุกกันเรยทีเดียว
ทำได้ดีมากนะคะ น้องญี่ปุ่นและเพื่อนๆ
วันนี้โฟคก็ทำดีมากเรยนะ ชนะทั้งคู่และเดี่ยว
มันต้องมีสักคนสิ ที่แอบชอบโฟคอ่ะ
แสดงตัวหน่อยเถอะค่ะ โฟคจะได้มีคู่กับเค้าสักที
อ่านแล้วสงสาร รอลุ้นพ่อหมีดำเป็นฝั่งเป็นฝา ฮ่าๆๆ
เหมือนเดิมค่ะ รีเควสพี่เบนซ์กับน้องพริก เอิ๊กกก
-
น้องปุ่นเก่งมากอ่า..เดี๋ยวให้พ่อหมีพาไปกินลูกชิ้นเติมพลังเนะ...อิอิ
ปล.เพลงมันส์มากมาย..ฟังไปอ่านไป นึกแล้วอยากไปแด๊นซ์กันทีเดียว :z2:
-
"กรี๊ดดดด ที่สุดค่า กรี๊ดด ไม่ไหวแล้ว ไม่ไหวแล้ว"
ชอบคำนี้จัง ที่สุดค่า กรี๊ดดดดดดดดดดด
-
:z1:ปลื้มใจจัง
-
มารอตอนต่อไป
-
บรรยายซะเราคล้อยตามเหมือนอยู่ในเหตุการณ์จริง ช่วงหรรษาจริงๆสุดยอด + 1ให้เลย
-
โคโนอิก๊า คูรูกะโด๊ะกะ.
วันนี้ญี่ปุ่นจะมามั๊ย
สงสัยสัยวันนี้ญี่ปุ่นพักผ่อนแน่ๆ
เมื่อวานแข่งทั้งแบต ทั้งเต้น
คิดถึงญี่ปุ่น
-
มายกมือหนับหนุนให้มีแม่หมีดำค่า (^-^)/
-
โอ๊ยย อ่านทันแล้วววว :-[
ญี่ปุ่นน่ารักม๊ากกก พี่ดีใจด้วยเนะ ~
(ปล. อิจฉาอิพ่อหมีขาว เชอะ!)
:L2:
-
ดันนนนนนนนนนนนน
:m2: :m2:
-
:o8: แอบคิดลึกกับชื่อตอนล่ะ :-[
-
เพิ่งตามอ่านทัน สนุกสุดยอดคะ ฮากระจาย
+1 ค่ะ
-
พิเศษ บอย + เอก
วันแรกของการแข่งขัน พอโดนพอซกอดบอยเองก็ทำหน้าเหรอหรางุนงงอยู่ เดินออกมาจากสนามหน้าเอ่อๆ
"มันกอดแม่หมูทำไมอ่ะ"
เสียงเขียวมาแต่ไกล แต่ก็พูดไม่ดังมากเพราะกลัวคนอื่นได้ยิน
"เค้าไม่ได้อยากให้พี่เขากอดนี่พ่อหมู"
"ฮึ"
งอนหน้าหักเหลี่ยมเดินหนีไปแล้ว
"บอยเก่งเนะ บอยๆกินเยลลี่ๆ"
เพื่อนรักหน้าเอ๋อก็ปรี่เข้ามาเสียบแทน ยื่นเยลลี่หลากสีให้ บอยทำหน้างงอยู่
"ไอ้บอย ไอ้นั่นน่ะ อย่าไปยุ่งกะมันนะมึง คาซาโนว่าเรียกพ่อเชียวนะเว้ย"
เบนซ์เดินมากระซิบบอยทำหน้าเหรอหรา
"บ้าเหรอพี่ ผมไม่ยุ่งกะเค้าหรอก พี่เค้ามาแสดงความยินดีเฉยๆ"
"หึหึ มึงคอยดูไป มึงเคลียร์กับไอ้เอกดีๆละกัน"
พูดให้คิดบอยเองยิ่งงไปกันใหญ่ ยังไงก็ไม่มีทางเป็นไปได้ อยู่คนละโรงเรียน ไม่มีทาง พอตอนกลับบ้านเอกก็แยกไปนั่งกับรุ่นพี่เพราะกลับรถตู้ของฟอร์ด ส่วนบอยก็นั่งคู่กับเบนซ์ ทุกคนคงลืมเรื่องเมื่อตอนกลางวันไปแล้ว แต่ดูเหมือนว่าเอกจะยังไม่ลืม มองไปทางญี่ปุ่นรายนั้นยังคลอเคลียกับเฟียตอยู่ไม่ยอมห่างจากกัน มองไปทางโฟคก็นั่งมองออกไปนอกหน้าต่างน่าสงสาร บอยคิดแล้วมองไปจ้องท้ายทอยของเอกที่นั่งคอแข็งอยู่ไม่ยอมหันมา
"บอยๆพรุ่งนี้เจอกันน้า พี่จี๊ปอย่าทำอารายเต้น้า อิอิ"
เสียงของญี่ปุ่นล้อเลียนเพื่อนๆก่อนจะเดินตามเฟียตออกไปคู่แรก ส่วนบอยยิ้มเจื่อนๆ
"อ้าวเอก"
ร้องออกมาเพราะเอกเดินหนีไปก่อนแล้ว บอยวิ่งตาม
"รอเค้าด้วยดิ ไปกินข้าวกันเนอะหิวแล้ว"
ไม่ตอบหน้างอเหมือนเดิม
"พ่อหมูเป็นอะไรอ่ะ ทำไมไม่ยอมตอบ ยังงอนอยู่เหรอ"
ไม่ตอบอีก บอยเม้มปากหัวใจเต้นแรงหน้าเริ่มไม่ดี
"เค้าไม่ผิดนะ เค้าทำอะไรผิดเหรอ พ่อหมูถึงไม่ยอมคุยกะเค้าอ่ะ"
เสียงเครือออกมาเอกหยุดกึกลงทันทีหันมาก็เห็นบอยยืนน้ำตาเอ่อแล้ว
"แม่หมู"
ร้องออกมาวิ่งเข้าไปหา บอยสะบัดมือออกเดินหนีไป อ้าว ตกลงใครจะงอนใครเนี่ย
"พ่อหมูขอโทษ พ่อหมูงอนอ่ะ ก็ไม่ชอบให้ใครมากอดแม่หมู"
"ก็ไม่ได้ตั้งใจ ไม่เข้าใจเหรอ เค้ามากอดเองนะ เค้าไม่ได้อยากจะกอดเค้า ทำไมไม่ยอมฟัง แล้วมีอะไรทำไมไม่ยอมพูด เงียบๆแบบนี้เค้าไม่ชอบนะ"
บอยโวยวายออกมาเอกหน้าเจื่อนๆลงทันที
"ขอโทษน้าแม่หมู พ่อหมูผิดไปแล้ว"
"ฮึ งอน"
อ้าวเป็นงั้นไปบอยวิ่งกลับหอไปแล้ว เอกวิ่งตาม พอถึงห้องก็เข้าไปกอดทันที
"ก็เค้าหวงแม่หมูนี่ ก็เลยงอน"
"รู้หรอกว่าหวง แต่บอกแล้วนี่ ทำไมไม่ฟัง"
"เค้าขอโทษน้า"
เอกไซร้ซอกคอทันที
"อ่า ไม่เอาพ่อหมู ยังไม่ได้อาบน้ำเลย เหม็นเหงื่อ"
เอ่อ ไม่เอานี่คือไม่เอาตอนนี้ว่างั้น
"งั้นไปอาบน้ำกันแม่หมู พ่อหมูคิดถึงจะตายอยู่แล้ว"
"อืม"
เป็นงั้นไป คนที่จูงมือเอกเข้าห้องน้ำคือบอย
"คิดถึงแม่หมูที่สุดเลย"
เอกโผเข้าประกบปาก บอยเองก็ทำเหมือนกันมือไม้ดึงเสื้อผ้าออกจากร่างไปแล้ว ไม่เบาทั้งสองคน ไหนบอกจะอาบน้ำก่อนเหอๆน้ำยังไม่โดนตัวเลยมีแต่น้ำลาย
"อ่า พ่อหมูเค้าเสียว เอาเลยได้ไหมอ่า"
เสียงเรียกร้องของบอย เอกก็พยักหน้าว่าไงว่าตาม
"โอ๊ะ อย่าเอาท่ายากมากนักดิ พ่อหมูเดี๋ยวขาหมดแรง"
พอเอกจะจับพลิกท่าก็ร้องออกมา
"อืม งั้นเอาท่าเบสิคเนอะแม่หมูเนอะ"
บอยดึงคอเอกลงมาจูบ
"อ่า ไม่ไหวแล้ว พ่อหมูเร็วๆ"
ร่างเกร็งกระตุกกอดรัดกันแน่นทั้งสองคน
"ไหนบอกจะอาบน้ำก่อนไงแม่หมู อิอิ"
"บ้า ก็พ่อหมูอ่ะแหล่ะไม่ยอมอาบ จับจ้วงเอาๆ เขินนะ"
อายหน้าแดง เป็นงั้นไป รู้สึกบอยจะติดนิสัยบางอย่างมาจากญี่ปุ่นแล้วนะเนี่ย
พอวันที่สองลงจากรถตู้มาเดินเข้าไปในโรงเรียน บอยเองเรตติ้งก็ไม่ใช่น้อยหน้าญี่ปุ่น มีคนมาขอลายเซนต์หอบนั่นหอบนี่มาให้เยอะพอสมควร เอกเองก็พยายามทำใจไม่หึงเวอร์เหมือนเดิม
"บอยๆพาเราไปเข้าห้องน้ำหน่อยเนะ เราปวดฉิ้งฉ่อง"
ญี่ปุ่นมาสะกิดบอก เพราะเฟียตกำลังคุยกับเพื่อนๆเรื่องการวางแผนการเล่นอยู่
"อืม ไปดิ พ่อหมูเค้าพาปุ่นไปห้องน้ำก่อนนะ"
"อย่าไปนานน้า เค้าเป็นห่วง"
"เฮ้ย เวอร์แแล้วมึงไอ้เอก มาดูพี่เขาสอนเกมการเล่นนี่ ไอ้สองตัวนั่นอย่าไปนานล่ะ"
เบนซ์ร้องออกมา เอกเกาหัวแกรกๆเดินเข้าไปหากลุ่มรุ่นพี่
"บอยๆ อันนั้นอารายอ่า น่ากินเนอะ"
เดินผ่านร้านขนมแป้งทอดที่เสียบไม้กลมๆลูกใหญ่ๆ ไม่พูดเฉยปรี่เข้าหา
"เดี๋ยวพี่เฟียตก็ว่าเอาหรอกปุ่น"
"เอ๋ พ่อหมีขาวมะเห็นนิ พ่อค้าๆ เอาอันนี้ อาหร่อยไหมอ่า"
สนที่ไหนลับหลังก็ฟาดแหลก บอยเองก็เออออตามกันไป พอได้ขนมมาก็เดินอ้อมอาคารไปเข้าห้องน้ำ
"น้องครับ มาแต่เช้าเลยนะครับ"
เสียงทักมาจากมุมตึก บอยกับญี่ปุ่นหันไปตามเสียง พอซนั่นเอง
"อ้อ หวัดดีครับพี่ มาตามปกติครับ"
บอยทักตอบอึกอักอยู่ ญี่ปุ่นทำหน้าย่นใส่มองดูอยู่
"กินไรอ่ะครับ น่ารักจัง"
"อารายอ่า หนมน่ารักหราเพ่"
ญี่ปุ่นถามทำหน้างงๆ
"เรานั่นล่ะน่ารักจังครับ"
"อิอิ เค้ารู้เนะ"
หัวเราะชอบใจ
"พี่หมายถึงน้องบอย เราน่ะน่ารักแต่มีเจ้าของแล้วนี่ ไอ้เฟียตน่ะไม่มีใครอยากยุ่งกะของๆมันหรอก"
พูดเหมือนรู้จักกันดี ญี่ปุ่นทำหน้าย่นใส่ทันที แต่บอยกลับก้มหน้าลงอายอยู่
"เอ๋ บอยเค้าก็มีแฟนเนะ พี่มะมีแฟนหรา อิอิ น่าฉงฉาน"
"เอ้ย พี่ไม่มีดิ อยากเป็นแฟนพี่ไหมล่ะครับบอย"
เอ่อ เอาตรงๆแบบนี้เลย บอยเองหน้าแดงก่ำ
"มะอยากหรอกเพ่ บอยเค้ามีปลาดุกอยู่แล้ว เพ่มะได้เป็นแฟนหรอกเนะ"
ตอบแทนทุกอย่าง
"ผมมีแฟนแล้วครับพี่ ปุ่นไปห้องน้ำเถอะ"
"แฮ่"
น่านทำหน้าใส่เขาอีก แต่รอยยิ้มที่ฉายออกมาจากมุมปากของพอซมันไม่ยอมแพ้ง่ายๆ
"น้องบอย พี่ไม่ยอมแพ้หรอกนะครับ พี่จะตามจีบเรา ยังไงก็ช่าง"
ประกาศก้องออกมาไม่สนใจใคร เดินหนีไปแล้ว
"บ้าป่ะเนี่ย คนโรงเรียนนี้ไม่มีน่ารักแล้วเหรอไง"
บอยบ่นออกมา อายน่ะอายแต่ไม่ได้คิดอะไร
"ทำไมเค้ามาชอบบอยอ่า บอยมีปลาดุกเป็นแฟนนี่เนะ บ้าจริงเนะ"
"อืม คนเจ้าชู้อ่ะปุ่นอย่าไปสนใจเลย รีบไปเถอะ เดี๋ยวพี่ๆรอ"
บอยบอกแล้วเดินตามกันออกมาจากห้องน้ำ ขากลับแวะโฉบลูกชิ้นอีกคนละไม้
"ไปนานจังแม่หมู"
เอกถามขึ้น บอยทำหน้าเหรอหรา
"ก็ปุ่นแวะอ่ะ"
บุ้ยปากไปทางญี่ปุ่นที่ดูดนิ้วจุ๊บจั๊บอยู่
"เดี๋ยวไปฟ้องพี่เฟียตเลยนี่ ไอ้หญ้าแห้งแอบไปแดกไรมา"
"แอ่ะ พ่อหมีขาวไม่ว่าเราหรอก เรากินนิดเดียวเนอะบอยเนอะ"
หันมาพยักเพยิดให้บอย รายนั้นก็ทำหน้าเออออไปด้วย พอเข้าไปในโรงยิมบอยก็ต้องเจอกับสายตาหวานลอยเด่นมาแต่ไกล
"ดูไอ้นั่นมันมองแม่หมูดิ"
เอกเหลือบไปเห็นเข้า เบียดกายเข้าหาอีกชิดกว่าเดิม
"อย่าไปสนใจเขาเลย ท่าทางเจ้าชู้"
"เดี๋ยวบอกพี่ๆจัดการเลยนิ วอแวดีนัก"
"พ่อหมูอย่าใกล้มากดิ เดี๋ยวใครเห็น อายนะ"
"อายไรแม่หมู คนเขารู้กันทั่วแล้วว่าเราเป็นผัวเมียกัน"
"อ่า"
"หรือไม่จริง"
เสียงเข้มขึ้น ถอยห่างออกมา
"จริง"
"แล้วจะอายทำไม"
"ไม่รู้อ่ะ เค้าอายนี่"
เอกเม้มปากยื่นมือไปจับมือของบอยมากุมไว้ไม่สนใจใคร บอยยึกยักจะดึงมือคืน แต่เอกกำไว้แน่น
"อยู่เฉยๆ"
ก้มหน้าลงอายหน้าแดง กว่าจะพ้นแต่ละวันไปบอยเองสุขใจที่เอกทำแบบนั้นกับตัว แต่ไม่รู้ทำไมอายไม่เลิก พอกลับมาถึงห้องความอายมันหายไปหมด เป็นคนเริ่มเองก่อนตลอด
พอวันสุดท้ายบอยไม่ได้แข่งแล้วเพราะได้แชมป์มาตั้งแต่เมื่อวาน พอเช้าก็เข้าไปเชียร์ญี่ปุ่นกับโฟค พยายามยืนใกล้ๆซาร่ากับริต้าให้มากที่สุด เพราะคนที่ตามก็ยังคอยตามอยู่ ส่วนเอกเองก็งอนนิดหน่อยอยู่ข้างๆไม่ยอมไปไหนไกล
"น้องบอยขา รู้สึกจะมีคนมองนะค้า"
ซาร่าก็เห็นสะกิดบอย
"บ้าเหรอเจ้ เขามองเจ้นั่นล่ะ ก็เจ้สวย"
"ว้าย ถูกใจ บอยขาเจ้สวยพอหรือยัง"
ซาร่าทำตาปริบๆให้บอยดูหน้าให้ ทาตามาซะขนาดนั้น บอยกลั้นหัวเราะ
"เค้ามองชั้นย่ะหล่อน ปลาจวดอย่างหล่อนเขาไม่แลตามองหรอก ต้องนางฟ้าไข่มุกแห้งท้องทะเลเมดิเตอเรเนียนอย่างริต้าเท่านั้น"
"ถุย แม่เปลืองหอยกาบน้ำจืด อำเภอปากพนัง"
"กรี๊ดนังนี่ เป็นไงยะหอยอำเภอปากพนัง"
"จะรู้ไหมยะ ชั้นเป็นคนกรุง แต่ให้เดาก็หอยน้ำจะจืดก็ไม่จืด จะเค็มก็ไม่เค็มไง"
"แหม นังซาร่า"
"เอ่อ เจ๊ ทั้งสองคนนั่นล่ะ พอกัน"
เอกร้องขึ้น หันขวับมาพร้อมกันตาเขียวใส่
"ว้าย เชียร์น้องญี่ปุ่นดีกว่า กรี๊ดดด อย่างงั้นค่า เริ่ดดด กรี๊ดดด สุดยอด"
หันไปกรี๊ดต่อบอยกับเอกได้แต่ส่ายหน้า
"ตกลงไอ้บ้านี่มันจะเอายังไงวะ มองอยู่ได้เมียคนอื่นน่ะ"
"อย่าไปยุ่งกะเขาเลยพ่อหมู เดี๋ยวก็แข่งจบแล้ว"
"กวนตีนนักนะมึงเดี๋ยวจะหาว่ากูไม่เตือน"
พูดเหมือนจะไปทำอะไรเขาทำหน้ายักษ์ใส่ ส่วนรายนั้นก็ยิ้มให้ไม่สนใจเช่นกัน คนมันจะเอาน่ะใครจะทำไม ส่วนบอยก็หันข้างให้ ไม่ได้สนใจมากเพราะต้องคอยวิ่งลงไปพัดให้ญี่ปุ่นเวลาขอเวลานอก เกมที่ดุเดือดก็ทำให้เอกละสายตาจากเขาได้เช่นกัน
"ต้องไปแต่งตัวแล้วอ่ะพ่อหมู"
"อืม ไปกันเถอะ ไอ้หญ้าแห้งมันไปนอนก่อนใช่ไหม"
"อืม เจ้เขาพาไปนอนก่อน ปุ่นเก่งมากเลยเนอะ"
"ใช่ไม่น่าเชื่อ หน้าเอ๋ออย่างมันจะเก่งขนาดนี้"
"พ่อหมูก็เก่งนะ ได้ที่สามแน่ะ"
"โห แม่หมูเกินไป ทีตัวเองได้ที่หนึ่งอ่ะ ไม่เก่งกว่าเหรอ"
"ก็เค้าเจอมือรองนี่ พ่อหมูเจอมือแข็งเล่นได้แค่นี้ก็เก่งมากแล้ว ยังไงๆก็เป็นหนึ่งในใจเสมอล่ะน้า"
"อ่า น่ารัก"
เดินบิดไปมาทั้งสองคน เพื่อนๆเองก็แซวสนใจที่ไหนเริ่มจะเลียนแบบญี่ปุ่นเข้าไปทุกอย่างแล้ว
"น้องครับ น้องบอย"
พอซเองมายืนดักอยู่ทางไปห้องพระพุทธศาสนาพอน้องๆสี่ทับสี่เห็นก็พากันมองตาค้าง
"อ่าหล่ออ่ะ"
"พี่ขอคุยด้วยหน่อยสิครับ"
"มีอะไรพี่ มีอะไรคุยตรงนี้เลย"
เอกโพล่งขึ้นหน้ามีสีขึ้นมา
"อ้อ เรานี่เหรอแฟนน้องบอย หึหึ น่ารักๆอย่างบอยพี่ว่ามองๆคนอื่นไว้ก็ดีนะ อย่างพี่เป็นต้น"
"ไอ้"
"ว้ายอะไรกันค้า ว้ายคุณพี่ขาหล่อหยาดพื้นมาเชียว รู้จักน้องเขาเหรอค้า"
พอเห็นริต้าก็ทำหน้าเหรอหรา
"คุยผ่านริต้าก็ได้ค่า ริต้าเป้นคนคุมน้องเขาเอง ว่าไงค้า ไปค่าเด็กๆขึ้นห้องไป ส้มจี๊ด พาน้องไปเปลี่ยนเสื้อผ้า หล่อนจะมายืนดูอะไรยะ"
หันไปบอกลูกทีมที่หูตาโตกันทุกคน น้องๆเดินขึ้นห้องไปแล้ว
"ว่าไงค้าพี่รูปหล่อ"
เขาอึกอักอยู่นานแต่ก็ไม่ได้พูดอะไรรีบเดินหนีไป
"ต๊าย ไฮโซนะค้า น้องบอย เนี่ยเจ้ไปสืบมา ถามอีพวกหัวโปกที่เดินตามพี่เขามา มันบอกว่า พี่เขาชื่อพอซ รวยมาก หล่อมาก เจ้าชู้มาก อยากได้ใครต้องได้ อิอิ เขาคงสนใจน้องบอยของเจ้นะ"
"เอาอะไรมาพูดเจ้ คนมักมากแบบนั้นอ่ะ บอยอย่าไปสนใจมันนะ"
เอกร้อนตัวโพล่งออกมา บอยเองก็อายหน้าแดงอยู่
"เราไม่สนใจเค้าหรอก ใครก็ไม่รู้"
"อุ๊ย น้องบอยขาเป็นความคิดที่เริ่ดมากค่า แปลว่าน้องบอยไม่แคร์ งั้นเจ้เอานะค้า อิอิ ชอบมากผู้ชายเลวๆระยำแบบนี้อ่ะ คิดแล้วเหมือนปริศนายังไงอย่างงั้น กรี๊ดด"
ต้องเห็นท่าทางของเจ้แก เอามือขึ้นกุมทำตาลอยเหมือนอยู่บนวิมานวาดเท้าออกไปเชิดหน้าขึ้น หมุนตัวนิดหน่อยแล้วก็กรี๊ดออกมา น้องๆทำหน้าเบะกันเป็นแถบๆ
"เค้าเชื่อใจตัวเองนะ เค้าไม่น่ารักเท่ามัน แต่เค้ารักตัวเองมากนะ"
เอกกระซิบออกมาน้ำตาคลอ
"เอก ฟังเค้านะ เค้ารักเอกมาก รู้ไหม ไม่เคยคิดจะไปรักใคร เอกก็รู้ว่าเค้าไม่ได้รักคนที่หน้าตา เค้าเลือกแล้ว และคนๆนั้นก็คือพ่อหมูของเค้าคนนี้ไง"
บอยดึงมือของเอกมากุมไว้ส่งสายตาหวานฉ่ำออกไป เอกยิ้มออกมาจนได้ แต่ทว่าเรื่องนี้พอซไม่ยอมจบง่ายๆนี่น่ะสิบอยกับเอก จะทำยังไงดี
กว่าจะมาเนอะ เหอๆๆ ปรับอารมณืกับเรื่องใหม่อยู่ ช่วงนี้เป็นไรไม่รู้ คิดอะไรไม่ค่อยออก ตอนหวาน เอ็นซีอ่ะ คิดมะออกจริงๆ มีคนแนะนำต้องไปหาหุ่นมาทดลอง แว้กกกก น่าจะจริง หุหุ
เขียนโดย eiky
-
สู้ๆๆน้าค๊านน้องเอก
-
อ๋อ นี่คือสาเหตุที่เอกกับบอยงอนๆกันอยู่ใช่มั้ย
เจ๊ริต้าเจ๊ซาร่าพี่พอชเอางานมาให้บอยกับเอกอ่ะ จัดหนักหน่อยดิ
คูณสองเลยนะเจ๊
:กอด1:คุณอิ๊ก
-
แหงะ ไอ้พี่พอซ ไปไกลๆเลยเน้ อย่ามาวอแวเน้
บอยเค้ามีปลาดุกอยู่แล้ว เค้ารักกันมากด้วย แบร่ๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
เจ๊ริต้า จับกินเลยค่ะ จู้ๆๆๆๆ
-
อ่า น่ารักอีกแล้ว น่ารักจริง ๆเลย เด็ก ๆ
ยกเว้นสองเจ๊ น่ากัวมั๊กมั๊ก 555+
ป.ล. หาแม่หมีดำได้แล้วนะ สงสารพ่อหมีดำจริง ๆ ได้แต่แอบมอง คนไม่มีสิทธิ์น่าสงสารเหลือเกิน
-
ไอ้พี่พอซไปหลีไกลๆๆเลย
เดี๋ยวให้พี่ริต้าจัดการถ่ายคลิปประจานเลยนิ ชิร์ๆ
-
"ชอบมากผู้ชายเลวๆระยำแบบนี้อ่ะ คิดแล้วเหมือนปริศนายังไงอย่างงั้น กรี๊ดด"
เห็นด้วยกับเจ๊อ่า ชอบเนะผู้ชายเลวๆๆๆๆอยากได้สักคน :laugh:โรคจิตหว่ะกรู
-
คู่นี้หวานไม่แพ้ ปุ่นกัพ่อหมีขาวเลยอ่ะ...
อืพี่พอซเนี่ย สงสัยต้องให้เจ๊ ริต้ากับซาร่า มาจัดการ อิอิ
-
ไอ้พี่พอซเริ่มออกปฏิบัติการณ์แล้ว :z6:
พ่อหมูกะแม่หมูเข้มแข็งน๊า รักมั่นคงไม่มีอะไรมาทำลายได้หรอก :กอด1:
งานนี้ต้องให้ริต้าออกโรงช่วยเอาไอ้พี่พอซไปรุม...ที ฮ่าๆๆ :laugh:
-
เอก-บอย :impress2:
-
:L2:พอซนิสัยไม่ดีชอบแย่งของคนอื่น
-
"ถุย แม่เปลืองหอยกาบน้ำจืด อำเภอปากพนัง"
เปลือกหอยกาบน้ำจืด อำเภอปากพนังมันเป็นยังงัยอ่ะ ดีไม่ดีอ่ะ งงงงงงง
-
นุ้งบอยเสน่ห์แรงตามนุ้งปุ่นแล้ว
แล้วเอกจะหึงโหดเหมือนพ่อหมีเค้าอะเปล่าน๊อ
-
เหอเหอ ไปหาหุ่นมาทดลอง อิอิ เจอยังพี่อิ๊ก
ไอ้คุณชายพอช จะโดนมิใช่น้อยนะนั่นนะ อย่าเลยนิสัยอย่างนี้ไม่ชอบนะ อิอิ
แต่เคยมีน้องมาคนนะพี่มันมาปรึกษาแล้วพูดว่า ทำไมเหรอมือที่สามมาก็ทีหลังแต่ทำไมต้องไปก่อน
บอยใจแข็งใว้นะรักเดียวดีที่สุด เอกก็มั่นใจบอยนะ
รักญี่ปุ่น
-
เจ๊ทั้งสองลากพอชเข้าป่าโล๊ด :impress2:
-
:L2: :L2: :L2: :L2: :L2:
:z2:
-
พ่อหมูกะแม่หมู สู้สู้น้าาา
:z6:อิพี่พอช
-
ถึงจะมีพอซ ก็แล้วไง ยังหวานกันได้อีกคู่นี้
น่ารักดีค่ะ แต่คิดถึงญี่ปุ่นนนนนนนนนนนนนนนนนนน
แล้วก็พี่เฟียตตตตตตตตตตตตตตตตตตตตตตตตตต
รอตอนต่อไปค่ะ : )
-
แว้กกกกกกก!!! ตอนพิเศษเอกกับบอย
.
.
.
"พ่อหมูก็เก่งนะ ได้ที่สามแน่ะ"
"โห แม่หมูเกินไป ทีตัวเองได้ที่หนึ่งอ่ะ ไม่เก่งกว่าเหรอ"
"ก็เค้าเจอมือรองนี่ พ่อหมูเจอมือแข็งเล่นได้แค่นี้ก็เก่งมากแล้ว ยังไงๆก็เป็นหนึ่งในใจเสมอล่ะน้า"
"อ่า น่ารัก"
^
^
^
โคตรเสี่ยว..............แต่ได้ใจ ชงเองเล่นเองนะบอย :-[
คู่นี้เค้าก็กุ๊กกิ๊กน่ารักกันดีเนอะ งอน ง้อ...แล้วปล้ำ :oo1:
ชื่อมันก็บอกอยู่แล้ว พ่อหมูแม่หมู...ลูกดกจะตายยย
:-[
* ว่าแต่พี่อิ๊ก...อยากได้หุ่นหรอ??? หึหึหึ เค้าไปซื้อให้มั้ยมะ?? เสริมสร้างจินตนาการไง น้องญี่ปุ่นจะได้ลื่นปรื๊ดๆ :-[
แหม่ :กอด1:
-
คู่บอย+เอกก็น่ารักไม่แพ้กัน แถมยังมีมาร (พอซ) มาป่วนอีก ส่งให้เจ๊ ๆ จัดการให้
แทนก็แล้วกัน จะได้สมใจของพอซมันซะที เที่ยวมายุ่งกับคนที่เขามีเจ้าของแล้ว
แต่ความจริงน่าจะให้น้องญี่ปุ่นจัดการให้ก็น่าจะสนุกและแสบสันกว่านะ รอตอนต่อไปค่ะ
:pig4: :pig4:
-
ค้าง :t3:
-
พ่อหมู แม่หมู น่ารักจัง :impress2:
-
หวาย บอยน่าร๊ากกกกก
พูดอย่างงี้ เอาไปเลย โดนจายย ^^
-
nc เท่านี้ก็โอเคแล้วค่ะ อ่านแล้วจะรู้สึกว่ามันเป็น nc ใสๆ ซึ่งคิดว่ามันค่อนข้างจะเหมาะกับเรื่องนี้อยู่พอสมควรนะคะ
เรื่องนี้น่ารักๆ อ่านแล้วยิ้มตลอด เพราะฉะนั้นไม่ต้องไปกังวลncก็ได้เนอะ :o8:
มีหรือไม่มี ไม่ว่ากัน เรื่องน่ารักๆแบบนี้ใครจะชอบไม่ลงล่ะเนอะ จริงมั๊ย o13
-
อิอิ
น่ารักอ่า
อยากได้ไปเก็บไว้นิ
ขอได้ป่าวคร้าบ
ฮ่าๆ
-
แบบว่า
ให้แม่หมีจัดการดีไหม
พอชน่ะ
+555
ว่าแต่ว่า
ไม่มีใครชื่อ อีซูสุ โตโยต้า ฮอนด้า อะไรแบบนี้บ้างเหรอ
อิอิ
น่าจามีเนะ
จัดให้โหน่ยจิ ไรท์เตอร์ แบบว่า
หนังหนุนภาคพื้นเอเชียด้วยกาน
(คูโบต้า บ่เอาเด้อ +555)
-
:z2: :z2: :L2: :L2:
-
ให้ริต้ากับซารา จัดการ พอซ ไปเลย
:pig4: :pig4: :pig4:
-
ปลาดุกอย่าขี้งอนเน้ เดี๋ยวทุบหัวเอาไปต้มเลย o18
บอยน่ารัก น้องญี่ปุ่นก็น่ารักกกก แต่แอบกินอีกแล้วนะ เดี๋ยวฟ้องพ่อหมีขาวเลยหนิ
ส่วนพอชนี่ ให้เจ๊ริต้าคนสวยจัดการเลยน้า ~ อิอิ
:L2:
-
เหอะๆๆ พอซนี้ยังไง คนเขามีเจ้าของแล้วยังจะเอาอีก เดี่ยวก็ให้ริต้าจัดการซะเลย ฮ่าๆๆ
แม่หมี กับ แม่หมู น่ารักที่สู๊ดดดดดด
-
WOW มีพิเศษเอก+บอยด้วย
ไปอ่านรอญี่ปุ่นก่อนนะ
:pig4:
-
:z2: ไม่ได้มาอ่านนาน สามตอนรวดเลยอิๆ น่ารักกันทุกคน :กอด1:
-
:z2: คุคุ คิคิ อิอิ อุอุ
:กอด1:
-
ญี่ปุ่นที่สุดของที่สุดค่า :-[ พ่อหมีมันหวงเอาโล่จริงๆ
สงสารโฟคจะมีใครมาดามใจมั่งม่ะนั่น :เฮ้อ:
อ่านตอนเอกกับบอยแล้วก็น่ารัก แต่พอซไม่ไหวนะ
คนมีเจ้าของอยู่แล้วตามจีบอยู่ได้ :fire: ให้เจ๊ริต้าจัดการดีกว่า :laugh:
-
เอก+บอย น่ารัก
จริงของเอกนะบอย
หน้าตาไม่ใช่ที่สุด
น่าตาดีไม่ใช่จะดีเสมอไป
หุ หุ หุ
-
Sweet Sweet
พอการแข่งขันเต้นเสร็จก็มีงานเลี้ยงให้เด็กนักเรียนเพื่อเป็นการสร้างสัมพันธไมตรีอันดีต่อโรงเรียนทั้งสาม โรงเรียนเจ้าภาพเองก็จับกลุ่มกันเรียกโรงเรียนนั้นโรงเรียนนี้เข้าไปร่วมกิจกรรมของกลุ่มของตน
"บอยๆไปดูเขาทำหนมป่ะ"
ญี่ปุ่นเดินมาชวน เฟียตเองก็ยืนอยู่ข้างหลังตาเขียวอยู่เพราะคนมารุมเยอะเหลือเกิน
"ที่ไหนอ่ะปุ่น"
"ตรงนู้น เขาทำหนมครกเนะ อิอิ เราอยากกิน"
"พี่เฟียตไปด้วยป่ะ"
หันไปหาเจ้าของ
"ไปดิ ไปๆจะไปก็รีบไปคนเยอะจะตายห่า อ้าวไอ้เบนซ์ พวกมึงจะไปไหนวะ"
หันไปร้องทักเพื่อนที่กำลังแยกตัวกัน
"อ้าว ไอ้นี่กูไม่มีเมียมาคุม หรือคอยคุมเมียเหมือนมึงนี่หว่า เด็กแจ่มๆทั้งนั้น ไปเว้ยพวกเรา หาเด็กกินกัน"
เบนซ์พูดอย่างอารมณ์ดี แล้วเดินนำกลุ่มเพื่อนไป ที่จริงมีแต่ฟอร์ดกับเบนซ์เท่านั้นเพราะจี๊ปแยกตัวไปกับเต้แล้ว
"เออ ให้มันได้อย่างนี้"
กัดฟันกรอด
"พ่อหมีขาวๆ ไปหาไรกินเถอะเค้าหิว"
"อืม ไปดิ ทางโน้นไหมของกินเยอะ"
"เนะ ปะบอย"
ญี่ปุ่นเดินนำหน้าลิ่วไปก่อนแล้ว ส่วนบอยกับเอกก็เดินตามมา
"ปุ่นเดี๋ยว"
"เอ๋ อารายอ่า"
"เอ่อ เราว่าไปล้างหน้าก่อนดีไหมอ่า ทองไปเชียว"
"แว้กก ลืมเนะ พ่อหมีขาวพาเค้าไปล้างหน้าหน่อยดิ"
คนตัวใหญ่ก็ลืมไปมัวแต่ปลื้มอยู่ พาญี่ปุ่นเดินกลับไปที่ห้องพระพุทธศาสนาที่ซาร่ากับริต้ากำลังเปลี่ยนเสื้อผ้าให้น้องๆอยู่
"ว้ายพี่เฟียตขา การแสดงเป็นยังไงบ้างค้า อย่างที่คิดไว้ไหมอ่า"
ซาร่าร้องทักออกมา
"ดีมาก เดี๋ยวกูยกไอ้เบนซ์ให้มึงเลยนังซาร่า"
"กรี๊ดดด ถือเป็นสนธิสัญญา ที่สุด ที่สุด"
นั่งลงเลยกรี๊ดออกมาเสียงดัง
"ว้าย แล้วริต้าล่ะค้าพี่เฟียต จะยกใครให้ดี"
"มึงอยากได้ใครล่ะ"
"ว้ายตายอกปริศนาจะแตก เลือกเลยเหรอค้า งั้นริต้าเอาพี่ฟอร์ด พี่จี๊ป โฟค"
"เฮ้ย อีบ้า เอาใครก็เอาตามกันเองนะ ฮ่าๆๆ"
"อ้าว ไหงพูดงี้อ่ะค้า น้องอุตส่าห์ดีใจ"
"ไปๆไอ้เปี๊ยกไปล้างหน้า เฮ้ยล้างให้มันดีๆหน่อยนะมึงเดี๋ยวหน้าแฟนกูเป็นรอย"
"ค่า เสด็จพี่"
"เดี๋ยวเถอะ อีพวกนี้"
เฟียตไม่เข้าไปในห้องด้วยยืนรออยู่ด้านนอก นานพอควรญี่ปุ่นก็เดินออกมาพร้อมกับใส่กางเกงนักเรียนเสื้อแบดฯชุดเดิม
"อ้าว ไม่เปลี่ยนเสื้อล่ะ"
"ก็พี่คนสวยเค้าบอกว่าเสื้อมันเหม็นเหงื่ออ่าพ่อหมีขาว"
"อ้าว แล้วตัวนี้ไม่เหม็นยิ่งกว่าเหรอวะ อะไรนังซาร่า มึงไม่มีเสื้ออีกแล้วเหรอวะ"
"ว้าย มีค่ามี ก็น้องญี่ปุ่นเค้าไม่ใส่นี่ค้าพี่เฟียตขา เห็นมั้ยค้าน้องญี่ปุ่นของเจ๊ ตัวนี้สวยจะตาย ดูสิลายระยับเชียว"
เอ่อเสื้อสีชมพูแปร๊ดมิหนำยังมีปักเลื่อมลายระยับอีก
"เฮ้ย ไม่มีสีพื้นๆเหรอวะ ใครมันจะใส่"
"ริต้า ไหนเสื้ออ่ะหามาให้น้องญี่ปุ่นของชั้นซิ"
"แหมสั่งเชียวนะยะ แป๊บนะค้าน้องญี่ปุ่นขา เจ้รู้สึกจะมีสีขาวอยู่ตัวนึง ว้าย น่ารักมั่กๆ กรี๊ดด"
เอ่อกรี๊ดออกมาอีกครั้งคงเป็นต่อมกรี๊ดแตกหรืออะไรสักอย่าง เจออะไรถูกใจหน่อยไม่ได้กรี๊ดท่าเดียว เสื้อสีขาวลายสกรีนรูปตัวหนังสือขยุกขยิก
"เออ เอาตัวนี้ล่ะ ไปแม่หมีไปเปลี่ยน"
"แอ่ะ"
เดินกลับไปเปลี่ยนแต่โดยดี บอยเองก็เปลี่ยนเสื้อใหม่เหมือนกัน ส่วนเอกไม่ต้องเปลี่ยน ทั้งสี่คนเดินตามกันไปยังซุ้มของกิน
"ไอ้เอก มึงอยากแยกกันไหม พาไอ้บอยไปทางโน้นไปกูจะสวีทกับเมียกู"
เฟียตกันท่าทันที เอกหน้าเหวอไปแต่ก็แอบยิ้มออกมาจูงมือบอยหนีไปทันที
"เอ๋ บอยไปหนายอ่าพ่อหมีขาว"
"หือ มันไปสวีทกันฝั่งโน้น เราไปกินติมกันดีกว่าแม่หมี พ่อหมีหิวแระ"
เดินกอดคอดันให้ญี่ปุ่นเดินนำ นักเรียนที่ยืนรายเรียงอยู่หันมามองเสียงอือฮาดังอื้ออึง ขอถ่ายรูป ชอลายเซนต์กันใหญ่ เฟียตเองก็เกาะไม่ปล่อย
"เว้ย อะไรวะ ตกลงกูจะได้สวีทกันไหมเนี่ย"
บ่นพึมพำแต่ก็ไม่ได้โวยวายอะไรมาก
"หล่ออ่ะ ทำไมเค้าได้แฟนหล่อจังเลยเนอะ ญี่ปุ่นก็น่ารักมากอ่ะ แคว่กๆๆ"
คือเสียงซุบซิบกัน ไม่น่าจะเรียกว่าซุบซิบเพราะเสียงคุยมันดังมากทีเดียว เสียงข่วนแขนเพื่อนดังแคว่กๆ
"น่ารักว่ะ ทำไมน่ารักแบบนี้ โหดูแฟนตัวเบ้อเร่อหล่ออีกต่างหาก คงรักกันมากเนอะ ตัดผมทรงเดียวกันเลย"
เสียงชมจนขี้เกียจจะฟัง เฟียตรีบจูงมือญี่ปุ่นเข้าไปซุ้มขายไอติมทันที
"อ่าเอาอันนั้น สตอแบรี่เนะ เอาเผือก พ่อหมีขาวเอาช็อกโกเลตเนะ เอาอย่างละ"
"อัน"
เฟียตตอบแทนก่อนที่ญี่ปุ่นจะอ้าปาก คนตัวเล็กหน้าย่นทันที
"กินอย่างอื่นด้วยดิ"
"เนะ"
"อุ้ย น้องที่เต้นเมื่อกี้นี่ อ่า เอาเลยๆน้องพี่ให้ฟรีตายแล้ว ตัวจริงน่ารักมาก"
สรุปกลายเป็นดี ซุ้มไอติมคนมุงกันเพียบเหมือนจะยกถอนรากถอนโดนร้านเขาออกไปเลย
"ไปๆแม่หมี"
เฟียตรีบดึงมือญี่ปุ่นเดินหนีไปแสงแฟลชสว่างวูบวาบ เสียงกรี๊ดก็ดังไม่ขาดสาย เฟียตลากแขนญี่ปุ่นออกไปนอกโรงเรียนไปนั่งรอที่หลังรถตู้
"อ่าพ่อหมีขาวอ่า ไอติมเค้าละลายอ่า"
"อ้าว ตายห่า งั้นรออยู่นี่ เฮ้ยไม่ได้ปล่อยไว้คนเดียวไม่ได้ หิวมากไหมแม่หมี ทนไหวไหม"
"หิวเนะ เค้าหิวอ่า"
เริ่มงอแงแล้ว
"งั้นรอแป๊บ"
เฟียตจนหนทางเพราะเพื่อนต่างปิดมือถือกันหมด คงได้เด็กแล้วแน่ๆ ตัดสินใจ
"พี่เป็ดมารับหน่อย เฟียตมาแข่งกีฬา เออ ไม่ต้องบอกป้านะ ซื้อโดนัทติดรถมาด้วยนะพี่"
"ครายอ่าพ่อหมีขาว"
"คนขับรถที่บ้าน รอไม่ไหวหรอกเรากลับกันก่อนเนอะ ไปกินแถวหอเรา"
"เนะ อีกนานไหมอ่า"
"ไม่นานหรอก พี่เขาขับรถเร็ว"
"เนะ แล้วเราจาทำรายดีอ่าพ่อหมีขาว ยุงเยอะเนะ"
เริ่มเกาขาแล้ว เฟียตคิดอยู่
"เดินไปตรงโน้นไหมแม่หมี"
"แอ่ะ มะเอาอ่าเค้าเหนื่อยเนะ ขี่หลังพ่อหมีได้ไหมอ่า"
"นั่นแน่ แอบฉลาดนะเรา มาๆ"
ยอมเว้ย ยอมนั่งลงคนตัวเล็กก็ปรี่กระโดดเข้าหาทันที
"ตัวเบาขึ้นเยอะเลยนี่แม่หมี พ่อหมีไม่ได้อุ้มนาน"
"อิอิ เดินไวไวเนะ เค้าอยากไปตรงโน้น"
เจอแล้วไหมล่ะ คนตัวเล็กชี้ไปนั่นไปนี่อยู่ เฟียตเองก็ตามใจ
"ทำไมหัวพ่อหมีขาวป่องๆตรงนี้อ่า"
สงสัยเอาจมูกถูไถกับหัวทุยของเฟียตอยู่
"คนฉลาดไง หัวจะเป็นแบบนี้ล่ะ"
"เอ๋ ของเค้าอ่า ป่องไหมอ่า"
"ฮ่าๆๆ อันนั้นปูดเลยล่ะมั้งนั่นน่ะ"
"แอ่ะ งั้นก็แปลว่าฉลาดมากเนะ อิอิ"
เป็นงั้นไป เดินให้ญี่ปุ่นขี่หลังไปร้านขายของชำหน้าโรงเรียน คนก็มองกันใหญ่ ไม่ได้สนใจใคร
"เอาโค้กคร้าบ พ่อหมีเราเอาถุงเดียวเนะ กินด้วยกันอิอิ"
"อืม"
"เอาหนมอันนั้นอ่า"
"โหไอ้หนู จะไม่ลงจากหลังพี่เขาเลยเหรอ ลงก่อนก็ได้แล้วค่อยขึ้นไปใหม่"
"ฮื่อ เค้าชินเนะ"
สนใจที่ไหนโอบแน่นกว่าเดิมเอาหน้าซบลงบ่าดันงุดๆอยู่
"ลงมานั่งกินดีๆก่อนแม่หมี พ่อหมีปวดหลังแล้วนะ"
"อ่าปวดหลังแล้วหรา งั้นเค้าลงก่อนก็ได้เนะ"
ยอมลงแต่โดยดีเฟียตพาญี่ปุ่นเดินอ้อมไปข้างๆโรงเรียนที่ไม่มีรถจอดมีเพิงที่นั่งรอรถประจำทาง
"เอ๋ พ่อหมีขาวๆ เห็นดาวด้วยเนะ มาดูๆ"
พอลงจากหลังก็ไม่ได้นั่งเดินออกไปแหงนมองดูท้องฟ้า โรงเรียนบีเองอยู่ชานเมืองมีเขาลูกเตี้ยๆอยู่ด้านหลังโรงเรียน แสงไฟไม่มากเท่าใดนักจึงมองเห็นท้องฟ้าในยามค่ำคืนได้เป็นอย่างดี
"ไหน เออว่ะสวยนะแม่หมี"
"เนะ เค้าเคยเห็นที่บ้านด้วยล่ะ"
"อืม วันหลังพ่อหมีพาไปดูที่มันสวยกว่านี้เนอะ"
"ที่หนายอ่า"
"ยังไม่รู้ แม่หมีอยากไปไหนพ่อหมีจะพาไปทุกที่ดีไหม"
"อ่า พ่อหมีขาวน่าร้ากเนะ อิอิ"
ปรี่เข้าไปกอดข้างเอวเอาหน้าซุกลงใต้รักแร้
"แม่หมี วันข้างหน้าจะเป็นยังไง แม่หมีจะยังรักพ่อหมีอยู่ไหม"
ถามขึ้นมาลอยๆ แต่เหมือนต้องการฟังคำตอบ
"เอ๋ ทำมายอ่า ก็เค้ารักพ่อหมีขาวทุกวันเนะ เมื่อวาน ตอนนี้ หรือว่าพรุ่งนี้เนะ"
พอใจในคำตอบก้มลงจูบหน้าผากแน่นๆทีหนึ่ง
"ชื่นใจจัง พ่อหมีก็รักแม่หมีทุกวันนะ รักมาก รักจนไม่อยากจะหนีไปไหนเลย"
"เอ๋ แล้วพ่อหมีขาวจะไปหนายอ่า ห้ามทิ้งเค้าน้า เดี๋ยวเค้าฟ้องแม่มิซาเค้าน้า"
"ฮ่าๆๆ น่ารักแบบนี้พ่อหมีจะไปไหนได้ล่ะ หือ คนดี"
"กินโค้กเนะ เดี๋ยวมันมะเย็น"
ดูดน้ำในถุงอย่างสบายอารมณ์ คนตัวเล็กยังคลอเคลียอยู่ข้างๆตัว หัวใจของคนตัวใหญ่มันก็พองคับอก ไม่มีส่วนไหนของร่างกายที่ไม่อยากสัมผัส ยิ่งจับยิ่งเกาะกุมยิ่งไม่อยากจะปล่อย เสียงอึกทึกครึกโครมของงานเลี้ยงในโรงเรียนท่าจะยาว นั่งรอคนขับรถอยู่สักพัก เบนซ์ก็โทรเข้ามา
"มึงอยู่ไหนวะไอ้เฟียต พาไอ้เปี๊ยกไปทำอะไรกัน"
"ไอ้ห่า มึงล่ะเสือกปิดโทรศัพท์ กูหนีคนออกมาอยู่ข้างนอกเว้ย เดี๋ยวพี่เป็ดมารับ"
"อ้าวเฮ้ย มึงจะทิ้งพวกกูเหรอไอ้นี่ อย่าเพิ่งกลับดิมึงมาแดกเหล้าก่อน มึงจำไอ้ฮอนกะไอ้ฮุนได้ไหมวะ แฝดนรกที่เคยแข่งคู่กันโดนมึงเขี่ยตกรอบไง เออนั่นล่ะมันจัดเสบียงมาเว้ย เปรมเชียวมึง"
"กูไม่เข้าไปในโรงเรียนแล้วเว้ย แม่งคนเยอะชิบหาย เมียกูจะช้ำตาย"
"เดี๋ยวๆ กูถามมันก่อน"
เบนซ์หันไปถามเพื่อนเจ้าของเสบียง
"เฮ้ยมึง มันมีรีสอร์ทอยู่สระบุรีว่ะ ไปไหม ยังไงพรุ่งนี้ก็หยุดเรียน มึงจะรีบกลับไปไหนวะ"
"ไอ้ห่า แล้วมึงจะแห่กันไปยังไงล่ะนั่น"
"อ้าว ควายอีกแล้วครับคุณชายเฟียต รถตู้ไอ้ฟอร์ดไง มึงหยุดเลยหยุดอยู่ตรงนั้นเลย โทรไปแคนเซิ่ลพี่เป็ดเลย"
"เออๆ กูถามเมียกูก่อน แม่หมีๆ ไปสระบุรีไหม ดาวเยอะนะที่นั่น"
"เอ๋ ไปเนะ"
แป่ว ตอบง่ายดายไม่ได้คิดอะไรเลย เฟียตบอกกับเบนซ์ไปว่าตกลง แล้วจึงโทรไปบอกยกเลิกคนขับรถ รออยู่สักพักก็พากันแห่ออกมา
"โห ไอ้ห่านี่อะไรวะ"
ตาโตเพราะคนที่ตามออกมาคือ เบนซ์ ฟอร์ด จี๊ปกับเต้ ฮอน ฮุน แล้วก็คนแปลกหน้าอีกสองคน
"ไม่เยอะหรอกมึง นี่ไอ้ฮุนกับไอ้ฮอนมึงจำได้นะ ส่วนนี่ไอ้ฮีโน่ กับไอ้โยตะ"
เบนซ์แนะนำ เพื่อนๆที่อยู่รุ่นเดียวกันทั้งสี่พยักหน้าให้ยิ้มอย่างเป็นมิตร
"นี่ไอ้เฟียตประธานชมรมแบดฯพวกกูเว้ย แล้วนี่เมียมัน น้องญี่ปุ่น"
แนะนำกันอย่างนี้เลย เฟียตอายนิดหน่อย ส่วนญี่ปุ่นสนใครไม่มี
"อ้อ น้องคนนี้นี่เอง โหดนะเราตีลูดอัดเป้าพี่ยังจำได้น้า แต่น่ารักว่ะ โหโชคดีจังนะมึง"
เพื่อนใหม่ทั้งสี่ร้องทักขึ้น
"เฮ้ย อย่าคิดเชียวนะเว้ย มันเอาตายนะ คนนี้พิเศษเว้ย ฮ่าๆๆ หวงยิ่งกว่าอะไรดี"
เบนซ์ตอบแทนหัวเราะอย่างชอบใจ ญี่ปุ่นเดินงุดๆไปหาเต้ที่ถือถุงอะไรอยู่ในมือ
"เต้อ่า มีอารายเอ่ย"
"อ้อ มันทอดอ่ะปุ่นกินไหม"
"เออว่ะ ทำไมเด็กนักเรียนมึงมีแต่น่ารักๆวะ ยิ่งพวกเสื้อดำทาตาเนี่ย หาให้กูสักคนได้ไหม"
ฮุนพูดขึ้น
"อ้าวไอ้นี่ ตกลงมึงมีรสนิยมแบบนี้เหรอวะ"
เบนซ์ทำหน้าตกใจ
"อ้าว ไอ้นี่ เสียชื่อชายล้วนหมด มันเป็นแฟชั่นเว้ย เขามีกิ๊กกันทั้งนั้นล่ะ"
"โห กูเพิ่งรู้นะเนี่ย"
คนชื่อฮุนกับฮอนหน้าตาเหมือนกันราวกับแกะ แต่ใส่เสื้อคนละสี หน้าตาก็หล่อพอประมาณขาวเหมือนหยวก ส่วนฮีโน่หน้าคมเข้มสูงโปร่งดูเล่นกีฬาเหมือนกัน อีกคนโยตะเป็นลูกครึ่งญี่ปุ่นไทย หน้าตานี่อกแนวแปลกๆ ตาเฉี่ยวๆคิ้วหนาผิวขาวมีไรหนวดเขียวครึ้มถือว่าหล่อมากคนหนึ่ง
"ไปกันได้ยังไอ้ห่า คุยกันในรถก็ได้นี่ มายืนคุยอะไรกันตรงนี้ยุงเยอะ"
เฟียตบ่น เพื่อนๆจึงเริ่มเคลื่อนขบวนเดินไปยังรถของฟอร์ด ญี่ปุ่นเองก็สนุกสนานกับการกินมันทอดอยู่ แย่งเต้กินหมดเลย ส่วนรายนั้นเหมือนกินอะไรไม่ลงเพราะคนที่เดินข้างๆเหมือนทำให้อิ่มไปแล้ว
"ไอ้เฟียต เมียมึงเนี่ย มีก๊อปปี้ขายป่ะว่ะ กูอยากมีแบบมึงบ้าง"
ฮุนพูดขึ้นหันมามองเพราะญี่ปุ่นกับเฟียตนั่งอยู่เบาะกลางแถวหลังเป็นเต้จี๊ป ส่วนแถวกลางญี่ปุ่นนั่งริมในสุดเฟียตแล้วก็ฮอน ส่วนฮุนนั่งแถวหน้ากับโยตะกับฮีโน่ ส่วนเบนซ์นั่งคู่กับฟอร์ด
"ไอ้ห่า ใครเขาจะแฝดนรกเหมือนมึงล่ะ"
"อ้าวไอ้ฮีโน่ เดี๋ยวกูเตะ อย่างกูเขาเรียกแฝดสวรรค์เว้ย"
เสียงล้อเลียนดังอยู่คับรถ เฟียตเองก็กอดญี่ปุ่นไว้กับอกหวงจริงหวงจัง ส่วนเจ้าตัวเคี้ยวนั่นนี่จุ๊บจั๊บอยู่ไม่ได้สนใจ ทั้งหมดสนิทกันอย่างรวดเร็วเพราะไม่ได้วางท่าใส่กัน ไม่ได้สนว่ามาจากต่างโรงเรียน
"เพ่ๆ เพ่มีหนวดอ่ะ เจ็บไหมอ่าเค้าตีใส่เป้า อิอิ"
ญี่ปุ่นยื่นหน้าไปเกาะเบาะหน้า โยตะนั่นเองคือเหยื่อรายนั้น
"โหน้อง เล่นกันแรงนะเนี่ย ของพี่ช้ำหมด"
"ฮ่าๆๆ สมมึงรู้จักมันน้อยไป เดี๋ยวเจอไม้เด็ดกว่านี้นะมึงระวังไว้เถอะ"
เบนซ์หันมาหัวเราะเพื่อนๆก็หัวเราะตาม
"เฮ้ย เห็นน่ารักใสๆแบบนี้แอบน่ากลัวนะเรา"
หันมายิ้มหวานให้
"พอเลยมึง อย่ามาวอแว กลับมานี่แม่หมี"
หวงออกหน้าออกมาดึงเอวกลับมานั่งลงที่ตักของตัวเองเพื่อนๆก็โห่ขึ้นทันที
"โห เชื่อว่ะ หวงจริ๊ง ระวังเถอะมึง อย่าเผลอ"
โยตะพูดออกมาบ้าง
"เฮอะๆๆ มึงอย่าได้หวัง กูกกกูกอดของกูอยู่ทุกวัน"
"เนะ"
เสริมทันทีเอามือของเฟียตมากอดกระชับเอวตัวเองทำหน้าย่นใส่
"โอย ใจจะขาดน้องปุ่นคร้าบ อย่าทำหน้าแบบนี้ดิ ใจละลาย น่ารักเป็นบ้าเลยว่ะ"
"แอ่ะมาทำตาหวานใส่เค้าน้า ฮึ"
ลุกขึ้นแล้วหันหน้าเข้าหาเฟียตนั่งทับลงไปกอดคอเฟียตไว้เอาหน้าซบบ่า
"เต้ๆ หนมหมดแล้วหรา"
พอหันหน้าไปหาเพื่อนก็ถามหาของกินทันที
"มีอันนี้อ่ะ หนมไรไม่รู้"
เต้ยื่นถุงกระดาษให้
"เขาเรียกไข่เต่า ลองกินดูดิไอ้เปี๊ยก"
จี๊ปบอกญี่ปุ่นคว้าหมับมากินทันที
"มึงไปหามายังไงวะไอ้เฟียต น่ารักโคตร"
ยังไม่ยอมลงเรื่องยอคนตัวเล็ก
"สวรรค์ส่งมาเว้ย จริงไหมแม่หมี"
เหอๆ เฟียตเองก็ยิ่งได้ใจกอดจูบอยู่
"พ่อหมีขาวกินไข่เต่าเนะ"
ยื่นหน้าออกมาเอาขนมยัดใส่ปากเฟียต สนใจอะไรล่ะเมื่อเห็นของกินอยู่ต่อหน้า
"เออ เอาเข้าไป ห่ากูนี่สิหาเด็กไม่ได้นั่งเซ็งอยู่เนี่ย อารมณ์บูดนะเว้ย"
เบนซ์ร้องออกมาเพื่อนๆทุกคนที่นั่งบริเวณนั้นก็เห็นด้วย
"เอ๋ก็พี่เบนซ์จีบพริกอยู่เนะ เพ่หนวดจีบเพื่อนเค้าดิ เพื่อนเค้าน่าร้ากหลายคนเนะ เดี๋ยวเค้าติดต่อให้ อิอิ"
"จริงดิ พี่เอาน่ารักเหมือนเรานะ"
เสียงดังขึ้นทันที
"มะมีอ่า เค้าน่าร้ากพิเศษ อิอิ"
"นั่น ยอตัวเองก็เป็นเว้ย"
"แอ่ะ พี่จะเอาไหมอ่า ถ้าเอาต้องมีหนมมาแลกน้า อิอิ"
หัวเราะชอบใจมุดหน้าเข้าซอกคอเฟียต
"นั่นไง เห็นฤทธิ์มันยัง ย่อยซะที่ไหนล่ะไอ้เปี๊ยก"
เบนซ์หัวเราะชอบใจ พอคุยอยู่ไม่นานคนตัวเล็กก็นิ่งไป เฟียตจุ๊ปากให้เพื่อนๆเบาเสียงเพราะรู้ว่าคนตัวเล็กหลับไปแล้ว
"อะไรวะ กินง่ายหลับง่ายแบบนี้เชียว โห ยิ่งแบบนี้ยิ่งอยากได้เลยกู"
"คุยเรื่องอื่นเว้ย ห้ามเสียงดัง เมียกูตื่นเดี๋ยวมึงซวย"
เฟียตขู่เพื่อนๆ แล้วตบหลังเบาๆเหมือนกล่อมให้นอน คนตัวเล็กก็นอนทำปากจุ๊บจั๊บอยู่น้ำลายยืดออกมา จี๊ปกับเต้ก็อมยิ้มจับมือกัน แอบหอมแก้มกันด้วย สรุปหัวข้อสนทนาก็เปลี่ยนไปจนมาถึงสระบุรี
เขียนโดย eiky
-
:z13:
"เอ๋ ทำมายอ่า ก็เค้ารักพ่อหมีขาวทุกวันเนะ เมื่อวาน ตอนนี้ หรือว่าพรุ่งนี้เนะ"
กรี๊ดดดดดด นู๋ปุนหวานมากเลยลูก :-[
+1 ให้ไรเตอร์นะค่ะ :L2:
-
หลับง่ายน่ะใช่ แต่กินง่ายคงไม่ใช่ ต้องเรียกว่ากินแหลก กินดะ ถึงจะถูก
ปุ่นน่ารักมาก ๆ ๆ ๆ น่ารักที่สุดในสามโลกเลย
-
น่ารักอ่ะ ไม่มีไรบอกนิยามของแม่หมีได้อีกแล้ว :-[
อ่านไปยิ้มไปแล้วเนี้ยคุณอิค :m3: อิอิ พี่จิ๊บแอบทำไรเต้อ่ะเค้าเห็นนะ
-
:mc4:
หวานคักแท้หละ ระวังมดกัดเด้
-
ว๊ายๆๆๆ จะน่ารักไปไหนนู๋ญี่ปุ่น
กินง่าย นอนง่าย เลี้ยงง่าย โตไวจริงๆ
พี่เฟียตนี่ น่าอิจฉาเหมือนที่เพื่อนๆว่ากันจริงๆนั่นแหละ
-
น่ารัก จริงๆอ่ะ ขอแบบนี้สักคนไปเลี้ยงที่บ้านมั่งได้ป่าว ฮอตกว่าหลินปิงอีกง่ะ :man1:
เอาขนมมาเซ่น คุณอิ๊กกี้
(http://t0.gstatic.com/images?q=tbn:ANd9GcQaYkga8yE0KRV8Q89NEdPLnK6nHKoWw2FwvAFNB47zYVLqNhQ&t=1&usg=__vQxZU_t6ZbR0mdkMBd8sGHjXzsg=)
(http://t2.gstatic.com/images?q=tbn:ANd9GcStaei-P2H1Gnjubnu8FcmSzvfpDXvAwVNtVnYeeMIEwGchdcA&t=1&usg=__kTf1YOrXy6R2xPStNCOUgf8DOS8=)
-
ได้แล้วครับ
รถค่ายญี่ปุ่น+เกาหลี (ฮอน, โยตะ, ฮีโน และฮุน)
ขาด ฮีซูสุ นะ อันนี้ ให้ไปอยู่กับแก้งของริต้า หล่ะกัน
:pigha2: :pigha2: :pigha2:
:L2: :L2: :L2:
:pig4: :pig4: :pig4:
-
เกาะล้อตามครอบครัวหมีขาวแอนด์เดอะแกงค์ไปเที่ยวด้วยได้ป่ะเนี่ย :-[
:กอด1:คุณอิ๊ก
-
หว๊านหวาน
หวานมาว๊ากกกกกกก
น่ารักเนอะนับวันยิ่งหวานแหวว
อิจฉาอยากได้แบบนี้บ้าง
5555++
โอ๊ยน่ารักหวานจริงจัง
แต่พี่เฟียตนี้พูดอะไรเป็นลาง
-
น่าร๊ากกกกกกกก :m1:
-
:-[ :-[ :-[
-
น่ารักจิงๆน้องญี่ปุ๋น :L1:หามั่งๆ
-
:o8: :o8: :o8:
ครอบครัวตัวหมี จะหวานกันไปไหนลูก
คนแก่อิจฉาาาาาาาา~ :m3:
-
ว่าเเต่
เมื่อไหร่ไอ้คุณหมีมันจะเเนะนำลูกสะใภ้
ให้พ่อกะเเม่รู้จักอ่าาา :impress2:
-
กรี๊ดดดดดดด แม่หมีจะน่ารักไปถึงไหนกันเนี้ยยยย
กินอิ่มนอนหลับ เลี้ยงง่ายจริงๆเลยอ่ะ อยากมีเลี้ยงบ้างจัง ฮ่าๆๆ
เป็นครอบครัวที่น่ารักมากๆเลยอ่ะ
พ่อหมี แม่หมี
-
อ๊าย.............. หมั่นไส้ที่สุดจะหวานกันเกินไปล่ะ
แล้วน้องโฟคของเจ๊ล่ะ แรกๆ ก็ออกมาแบบโดดเด่น หลังๆ ช้ำใจแม่ยกเหลือแสน T^T
-
ยิ่งนับวันยิ่งทวีความน่ารักขึ้นเรื่อยๆเลยนะญี่ปุ่นเนี่ย
อ่านแล้วมีความรู้สึกว่าอยากให้ คุณอิ๊คกี้ เขียนเรื่องของ
ญี่ปุ่นไปเรื่อยๆไม่ต้องมีวันจบเลยคงจะดีมาก อิอิ
เอาแบบเขียนไปเรื่อยๆจน 5 ปี 10 ปี ไปเลย
เพราะเวลาเครียดทีไรกลับเข้ามาอ่านเรื่องนี้แล้วหายเครียดทันทีเลย
สุดยอดจ๊ะไรเตอร์ เป็นกำลังใจให้เยอะๆ เสมอๆเลยนะจ๊ะ
:กอด1:
-
เข้าตำราอิ่มเป็นหลับขยับเป็น แ ด ก เล้ยไอ้หญ้าแห้ง
-
โอ๊ยย ปวดแก้มมมม จะน่ารักกันไปไหนนนน
-
หว้าน ๆ สมชื่อตอนเลยค่า
-
หวานหวาน สมชื่อตอนจริงอะไรจริง
ญี่ปุ่นมันน่ารักไม่มีวันหมดจริงๆ กลับน่ารักขึ้นทุกวันๆ
หลงว่ะ หลงจริงๆนะเนี่ย
ไม่รู้พี่อิ๊กไปเอาแรงบันดาลใจน้องญี่ปุ่นมาจากไหน แต่ชอบมาก
ญี่ปุ่นมันใสๆเนอะ แล้วก็ร้ายบริสุทธิ์ด้วย เจ้าเล่ห์ ฉลาดแกมโกง
รู้ว่าถ้าพูดแบบนี้ ทำตาทำหน้าแบบนั้นแล้วจะมีคนตามใจเอาใจ มันน่ารักน่ากอดจริงๆ
ส่วนเฟียต ได้เมียเหมือนได้ลูกเลยเนอะ
โคตรโอ๋อ่ะ เลี้ยงดูเทคแคร์อย่างดี
คิดว่าถ้าไม่ใช่เฟียต...ก็คงไม่มีใครดูแลและรักญี่ปุ่นได้อย่างนี้ แม้กระทั่งโฟคเอง...มันให้คนละความรู้สึกกัน
+1 พี่อิ๊ก ขอบคุณที่เขียนนิยายดีๆน่ารักๆมาให้พวกเราอ่านนะ รักกัน รักน้องญี่ปุ่นทุกวัน :กอด1:
(http://www.thaipr.net/dsppic/dsppic.aspx?filesid=E1D7F0389E80B80713E2EA9B418E46A6)
:m1: :m1: :m1:
-
อยากนอนดูดาวบ้างจังเนอะ
-
อะไรจะหวานนนหยดย้อยยยย
-
ใช่ๆ น้องญี่ปุ่น น่ารักเป็นพิเศษ
ชอบอะ หวานไม่แคร์สื่อเลยจริง ๆ
-
หวานจริงๆ :o8:
ญี่ปุ่นน่ารักมากๆเลย :m1:
-
น้องปุ่นน่าร้ากกกก ที่สุดเลย...
อนาคตถึงจะไม่แน่นอน แต่รู้ว่าเฟียตกับปุ่นยังไงก็เดินจับมือไปด้วยกัน....ว๊าน หวาน เนะ :-[
-
พี่อิ๊กกี้....จาเอาแบบนี้สักคนอ่ะ
หาให้หน่อยจิจ๊ะ.....จะเอา......จะเอา
:laugh:
-
เหวย
แอบอิจฉาเนะ
อิอิ
-
น่ารักที่สุดด เฟียตญี่ปุ่นน เลิิฟ เลิฟฟ
ชอบมากก มาแบบสวีทแบบนี้
คนอ่านมีความสุข เฟียตมีความสุข ญี่ปุ่นมีความสุข
ก็อยากให้คนแต่งมีความสุขด้วย ฮิ้ว~~~~~~~
เลิฟ เลิฟ พี่อิ๊กกี้ด้วยน้าา : )
-
o9 เค้าจาเอา...แบบแม่หมีมั่งง่ะ...
น่ารัก...เลี้ยงง่าย...ไม่ดื้อ...
แถมขี้โกงหน่อย ๆ.... :จุ๊บๆ:
และตอนนี้มันก็หวานจริง ๆ....
มีอีกไหมน้อง eiky จัดมาอย่าให้เสีย o11
:L1: แม่หมี กะ น้อง eiky :L2:
-
อีกคู่ก็แอบสวีทนะนั่น หุหุ
-
น่ารักได้อีก ขอ nc เยอะๆนะ
ชื่อตอน หวานหวาน มาจาก น้ำหวาน ระบำดวงดาวปะ555+
ปล.ชอบคู่เกย์ ป้อง+กันต์ ในระบำดวงดาวมากเมื่อวานซึ้งมาก
-
น่ารักพิเศษนี่คือ พิเศษลูกชิ้นป่าวพี่ 5555
ญี่ปุ่นนี่เรื่องกินเรื่องใหญ่ เรื่องหลับเรื่องเล็กใช่ป่าวนี่ 55
กินอิ่มปุ๊บหลับปั๊บ
สมควรแล้วแหละที่ใครๆจะอิจฉาหมีขาว
ก็ญี่ปุ่นน่ารักเกิน
-
"มะมีอ่า เค้าน่าร้ากพิเศษ อิอิ"
ฮ่าๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ จ้าน่ารักพิเศษเนะ! :-[
อยากอ่านจิ๊บเต้จังเนะ ฮิฮิ :o8:
-
+1 ให้สำหรับความน่ารักของน้องญี่ปุ่นคนน่ารักพิเศษ ที่ไม่เหมือนใครและไม่มีใครเหมือน
เฟียตระวังให้ดีน้ามีแต่คนอยากได้น้อง ต้องดูแลรักษาให้ดี กกกอดไว้อย่าให้ห่างจากอกแม้
แต่วินาทีเดียว (เว่อไปแระ) แต่ยอมรับไม่เคยเจอใครน่ารักแบบน้องญี่ปุ่นเลย น่ารักได้ทุกตอน
เลี้ยงก็ง่าย กิน นอน เล่น เหมือนเลี้ยงเด็กน้อยจริง ๆ :กอด1:
-
มาต่อได้แล้วน่า :L1:
-
จะมีใครหวานสู้คู่นี้ได้มั้ยเนี่ย :z1:
-
:-[ โอ๊ยยยย จะละลายตามแล้วค่ะน้องปุ่นเอ๊ยย
หวานกันเอาโล่จริงๆ สเน่ห์แรงเหลือเกิน หมีขาวก็หวงซะ
จิ๊ปกะเต้มีแอบหวานตามนะ หอมแก้มด้วย o18
-
อร๊ายยยยยยยย น้ำตาลในเลือดสูง หวานมากกกกกก :o8:
-
โห้ย....อิจฉาอ่ะ
หวานกันซะ
:o8:
-
คิดถึงนู๋ญี่ปุ่นอ่ะ... :จุ๊บๆ:
-
น่ารักมากมาย อิอิ
-
กึดเติ้งญี่ปุ่นเน้อ อ้ายอิ๊กช่วยพาญี่ปุ่นมาส่งให้หมู่เฮาโตยเน้อ กึดเติ้งขนาด
-
พึ่งอ่านทัน อ่านไปฮาไป แล้วก็มันส์ด้วย นั่งลุ้นทั้งแข่งแบดแล้วก็เต้น
เรื่องคู่ ถ้าไม่ 3P ก็ปล่อยให้หมีขาวไปเถอะ ยกเว้นว่าพอเรียนจบแล้วจะเปลี่ยนไป อันนั้นก็คงบีบคั้นน้ำตากันพอดู
ไม่อยากให้เปลี่ยนคู่ครับ แต่ถ้าผู้แต่งเขียนแล้วลื่นไหลเป็นตามสถานการณ์ก็คงทำอะไรไม่ได้
ถ้าไม่คิดจะให้เป็น 3P ก็หาคู่ให้หมีดำเขาหน่อยเถอะน่าสงสาร เอาเป็นพวกแมนๆ สี่คนเพื่อนใหม่ต่างโรงเรียน
ก็น่าฮาดีน่ะ ผมว่า ให้มันทะเลาะกันใครจะได้เป็นผัวใครจะเป็นเมีย
-
ถ้าไม่คิดจะให้เป็น 3P ก็หาคู่ให้หมีดำเขาหน่อยเถอะน่าสงสาร เอาเป็นพวกแมนๆ สี่คนเพื่อนใหม่ต่างโรงเรียน
ก็น่าฮาดีน่ะ ผมว่า ให้มันทะเลาะกันใครจะได้เป็นผัวใครจะเป็นเมีย
เห็นด้วยอย่างยิ่ง หาอย่างเถื่อนกว่า แมนกว่าให้หมีดำไปเลย อิอิ :m3:
:จุ๊บๆ: เป็นกำลังใจให้พี่อิ๊กกี้ค่า
-
:o8: :-[
-
แอ่ะ น่ารักอ่ะตอนนี้ หนูปุ่นหวานแบบโนะเนะ เนอะ อิอิ
น่ารักแบบนี้เฟี๊ยตมันถึงได้รักได้หลงเอาๆนี่ล่ะนะ
พี่เบนซ์จีบกะพริกจริงๆใช่มั้ยคะ น้องญี่ปุ่นเค้ายืนยันขนาดนี้แร้ว
อยากอ่านจริงจังมากเลยค่ะคู่นี้ ว้อนมากๆ ฮ่าๆๆ
แล้วจิ๊ปกับเต้มีเนียนจับมือหอมแก้มกันด้วยอ่า น่ารักมากๆๆ
ไปนู่นจะมีเรื่องวุ่นอะไรอีกมั้ยน๊อ
-
อืมม วันนี้พี่อิ๊กกี้ไม่มาแฮะ ไม่เป็นไร รอพรุ่งนี้ค่่า : )
-
:call: :call: :call:
-
:z10: :z10:
-
:call:
-
สงสัยยังมะถึงสระบุรี เนะ :confuse:
-
มาวว แย้ววว
พอถึงอำเภอมวกเหล็กในตอนเกือบสี่ทุ่มกว่าเพื่อนๆก็ลงจากรถ เจ้าตัวยุ่งยังนอนหลับอุตุอยู่
"มึงไม่ปลุกมันล่ะไอ้เฟียตนั่งตักมาตลอดทางมึงไม่เมื่อยขาเหรอวะ"
ฮุนถามขึ้นแล้วเดินอ้อมมาด้านหลังเพราะ เฟียตอุ้มญี่ปุ่นลงมาจากรถทั้งอย่างนั้น หน้ายังพาดบ่าน้ำลายไหลเยิ้มอยู่ ปากก็จุ๊บจั๊บเหมือนกินอะไรสักอย่าง
"ไม่ต้องปลุก กูไม่เมื่อยหรอก เร็วดิรีบไปหลังไหนวะ"
"โห นี่ล่ะเขาเรียกรักแท้เว้ย อิจฉาว่ะ"
โยตะร้องขึ้นบ้าง
"อิจฉามึงก็เอากะไอ้ฮอนดิวะ อิอิ"
เบนซ์โพล่งขึ้นกลางวงทั้งสองคนไล่เตะสนุก สนานไป บ้านพักที่ทางบ้านของฮอนและฮุนเป็นเจ้าของเป็นไร่องุ่นมีรีสอร์ทให้เข้าพัก ด้วย ห้องพักที่เตรียมไว้ให้คือห้องพักแบบเป็นกลุ่มมีห้าเตียงหลังใหญ่แยกออกมา ฮุนกับฮอนเดินนำเพื่อนเข้าไปในที่พัก เฟียตเองค่อยๆวางญี่ปุ่นลงบนเตียง
"จะปายหนายอ่า"
กอดคอเอาไว้แน่น เฟียตอมยิ้มออกมา
"ตื่นแล้วเหรอแม่หมี ขี้โกงน้าให้พ่อหมีอุ้มตั้งนาน"
"อิอิ เค้ามะอยากเดินเนะ พ่อหมีขาว เค้าหิวอ่ะ"
"มึงได้ยินไหมไอ้ฮุนไอ้ฮอน เมียกูหิวมีอะไรแดกบ้างวะ"
ร้องถามเพื่อนออกไป ญี่ปุ่นนอนดิ้นพรวดพราดดีใจอยู่
"แหมนะมึง เออ เอาใจกันเข้าไปเดี๋ยวกูสั่งให้ ว่าแต่น้องญี่ปุ่นคร้าบ อยากกินไรอ่ะ มาดูรายการอาหารเร้ว"
ลุกพรวดพราดขึ้นทันที
"ไหนอ่า อิอิ เอาข้าวผัดกุ้งให้พ่อหมีขาวเนะ ส่วนเค้าเอาข้าวผัดไก่ เอ๋มียำหอยแครงอ่าพ่อหมีขาวกินไหม เอาปีกไก่ทอด เอาหมูมะนาว เอาทอดมันฝาหรั่ง เอา"
"เอ้ย นี่มึงกะจะสั่งแดกกันสองคนเลยเหรอวะ"
ฮุนร้องขึ้นทำท่าตกใจ
"เอ๋ก็สั่งให้ทุกคนเนะ พี่มะกินหรา"
"มึงนี่ก็นะไอ้ฮุน เอาเลยคร้าบน้องญี่ปุ่น ไหนๆมานั่งใกล้ๆพี่ฮอนสิคร้าบ"
"อย่านะมึง"
เฟียตขู่ฟ่อๆอยู่เดินไปหยิบแก้วมาเตรียมตั้งวง
"แหมมึงกูจะบอกน้องมันว่าอันไหนอร่อยไง หวงไปได้นะมึงไอ้เฟียต"
"ให้มันจริง ไหนวะเหล้าน่ะไอ้เบนซ์"
หันไปถามเบนซ์ที่หิ้วถุงเหล้าโซดาน้ำแข็งเข้ามา
"เอ้ย สองตัวนั่นมึงจะตัวติดกันอีกนานไหมวะ รู้แล้วว่าเป้นผัวเมียกัน มาช่วยกูก่อนได้ไหมไอ้จี๊ป"
เบนซ์ร้องไปเสียงดังทั้งคู่ผงะออกจากกัน
"เออเดี๋ยวกูเอาเสื้อผ้ามาให้เปลี่ยน เสื้อผ้ากูกับไอ้ฮอนเองล่ะ ยังไม่ได้ใส่พวกมึงไม่ต้องกลัว"
ฮุนบอกแล้วกดโทรศัพท์ไปบอกพนักงาน เขาจัดแจงทุกอย่างสักพักก็ลงตัว
"แม่หมีไปอาบน้ำไป เหนียวตัวมาทั้งวันแล้วนี่"
"แล้วพ่อหมีขาวอ่า มะอาบน้ำกะเค้าหรา"
ก้มหน้าลงแนบกับหูของญี่ปุ่นกระซิบอกมา
"อายเพื่อนบ้างดิวะ แค่นี้พวกมันก็อิจฉาเราจะแย่อยู่แล้วเดี๋ยวมันหมั่นไส้เอา"
ทำหน้างงๆ แต่ก็ยอมลุกไปอาบน้ำแต่โดยดี พอออกมาก็เห็นอาหารวางอยู่เต็มโต๊ะปรี่เข้าหาทันที ส่วนรุ่นพี่ก็เริ่มกระดกเหล้ากันแล้ว(เยาวชนที่ดีไม่ควรเอาเป็นเยี่ยงอย่าง)
"พ่อหมีขาวอย่ากินเยอะเนะ เดี๋ยวมาว"
ญี่ปุ่นสะกิดบอก
"ห่วงแฟนด้วยเว้ย น่ารักจริงๆ ห้ามพี่บ้างดิน้องญี่ปุ่น"
โยตะพูดขึ้นสายตาหวานกรุ้มกริ่ม
"พี่หนวดกินเยอะๆเนะ จาได้มาว"
"ฮ่าๆๆ"
เพื่อนๆพากันฮาครืนขึ้นทันที ส่วนคนตัวเล็กก็กินไม่ได้สนใจใคร
"ลองหน่อยไหมไอ้เปี๊ยก"
เบนซ์ยื่นแก้วเหล้าให้
"เฮ้ย ไม่เอาๆ อย่าไปชวนมันมึงนี่ยังไงไอ้เบนซ์ ถ้าชวนมันกูไม่แดกด้วยนะเว้ย"
เฟียตถลึงตาใส่เพื่อนทันที
"โหมึง ให้มันลองหน่อยดิวะ แค่วันนี้วันเดียว จิบพอรู้รส น่านะไอ้เปี๊ยกลองหน่อย"
"เอ้ยเดี๋ยวโดนตีนกู ไม่เอานะแม่หมีอย่าไปกิน"
"เว้ยมึง ให้มันลองหน่อยดิวะ ไม่ชอบก็ไม่ต้องกิน จริงไหมคร้าบน้องญี่ปุ่น"
เพื่อนต่างโรงเรียนก็เชียร์กันใหญ่
"เอ๋ทำมายอยากให้เค้ากินอ่ะ เค้ามะชอบเนะ"
"เห็นมะ สม"
เฟียตเห็นดีด้วย
"แต่ทำมายทุกคนกินอ่า เค้ากินก็ได้เนะ"
เฟียตแทบตกเก้าอี้ร้องจ้ากออกมา เพื่อนๆพากันหัวเราะเสียงดัง
"มึงด้วยไอ้เต้ ลองหน่อย มาๆ"
หันไปหาเต้อีกคนที่นั่งอยู่ข้างจี๊ปไม่พูดไม่จา มัวแต่นั่งอายหน้าแดงอยู่
"เอ้ย"
"อย่านะมึงไอ้จี๊ป เดี๋ยวมึงโดน มานี่เดี๋ยวนี้เลยไอ้เต้ มานั่งใกล้ๆกู"
เสียงฟอร์ดขู่เต้เหน้าเสียไปมองหน้าจี๊ป
"กูไม่ให้ไป ตัวเล็กนั่งกับพี่นี่ล่ะ"
"เอ้ย ไอ้พวกนี้นี่ มึงจะหวงอะไรนักหนาวะ แค่ให้มันลองกิน ไม่ได้ให้แดกยาพิษซะหน่อย ไม่มากูเคืองจริงๆด้วย"
ฟอร์ดใช้ไม้ตายทำหน้างอนใส่เพื่อน เต้ลุกจากที่ทันที เดินห้มหน้ามาหาฟอร์ดยกแก้วเหล้าเทพรวดลงไปในคอ
"ฮ่า แอ่ะ ขมๆ"
ทำหน้าเหยเก ส่วนญี่ปุ่นจ้องมองอยู่ มือก็คว้าแก้วในมือของเบนซ์มาเทลงคอเหมือนเต้ อยากรู้เหมือนเพื่อน
"แอ่ะ ขมอ่า แอ่ะๆ"
แลบลิ้นออกมาทำหน้าตาไม่ต่างกัน แต่ตอนนี้คนที่ห้ามในตอนแรกกลับหัวเราะออกมาซะงั้น รุ่นพี่ทุกคนก็หัวเราะพอใจอยู่
"เอาอีกเนะ"
"แว้กกแม่หมี"
"เอ๋ ทีพ่อหมียังกินเลยอ่า ขมเค้าก็กินได้เนะ"
สะอึกไปพูดไม่ออกสักคน
"เออ เห็นมะไอ้ควายเบนซ์ ยุมันดีนัก มันเมามามึงคอยดู"
เฟียตทำหน้าเซ็ง เบนซ์เองก็ทำหน้าไม่ถูกเพราะไม่คิดว่าญี่ปุ่นจะกินอีกพอกินไปสองแก้วหน้าเปลี่ยนสีทันทีแดงเถือกเหมือนก้นลิง
"แอ่ะ อาวอันนั้นอ่าพ่อหมีขาว"
เปลี่ยนไปเลยเริ่มเลื้อยเก้าอี้ตัวเองมีไม่นั่งปีนขึ้นไปนั่งบนตักของเฟียต เพื่อนๆมองหน้าเหวอกันทุกคน
"อันไหน"
"เอาปีกไก่เนะ พ่อหมีขาวๆ เค้ามึนหวัอ่า"
ไม่พูดเปล่าๆหันหน้าเอี้ยวตัวไปถามทั้งที่นั่งอยู่บนตัก มือก็ล้วงหน้าล้วงหลังอยู่ หัวเราะคิกตัก
"เห็นไหม กูว่าแล้ว ไอ้เบนซ์เดี๋ยวมึงโดนตีนกูแน่ๆ"
"เอ้ย ไอ้เปี๊ยกมานั่งตักกูนี่มา กูรับผิดชอบเอง"
ปีนลงจากตักเฟียตทันทีเดินไปใกล้เบนซ์แต่ไม่ปีนขึ้นตัก เฟียตดึงแขนไว้
"มะอาวอ่า เค้าจานั่งแต่ตักพ่อหมีขาวเนะอิอิ"
ทำหน้าย่นใส่ เพื่อนต่างโรงเรียนก็หวัเราะ
"มานี่แม่หมีอย่าไปเดินใกล้มัน"
"เค้าจากินอีกอ่า ข๊มขมเนะ อิอิ ขมแต่กิน กินแต่ขม"
ร้องเป็นเพลงออกมาเฟียตเองก็เริ่มหน้าแดง เหมือนอายกับอาการของญี่ปุ่น ดึงแขนมากอดไว้ ปีนขึ้นตักอีก เฟียตโอบไว้แน่นญี่ปุ่นนั่งตักในท่าหันหน้าเข้าหาเอาหน้าซบกับบ่า เอามือเหลี่ยเล่นอยู่แถวคอกับท้ายทอย
"ผมสั้นเนะ อือ อือ"
เอาหน้าซุกลงคอขยี้ๆ เฟียตเองสุดจะทนวาบหวิวไป
"เอ้ย ใจเย็นเว้ยโหเล่นกันตรงนี้เลยว่างั้น"
"นั่นดิ เดี๋ยวไอ้ฮุนของขึ้นมาจะซวยนะเว้ย ไอ้นี่มันต้องหาที่ลง"
"แฝดมึงไงไอ้ฮุน อัดมันเลย ฮ่าๆๆๆ"
เฟียตหวัเราะออกมา
"แว้กก ไม่เอาเว้ยพี่น้องกัน ไอ้โยตะไม่แน่ รัวังหลังไว้เถอะมึง"
"เอ้ย เกี่ยวไรกะกูวะ โน่นไอ้เบนซ์โน่นท่าทางเมาหนัก สอยง่าย ฮ่าๆๆ"
"เว้ยอย่ามายุ่งกะประตูหลังกูเชียวนะมึง ถ้าใครวอแวกะกูนะมึงโดนดี กูเอามึงตายแน่"
สายตาขู่ออกมาแต่มือยังยกแก้วเหล้ากรอกปากอยู่
"เวียนหัวเหรอแม่หมี"
"อือ อือ"
ยังสีหน้ากับคออยู่
"ไปนอนไหม พ่อหมีพาไปนอน"
"มะเอาอ่า เค้ายังกินข้าวผัดไปนิดเดียวเนะ เค้าอยากกินอ่า"
ดิ้นด้วยครับท่านเหมือนเด็ก
"เอาละโว้ย ฮ่าๆๆ เมียกลายเป็นลูกไปแล้วไอ้เฟียตมึง"
"เพราะมึงนั่นล่ะไอ้ตัวดี ยุดีนัก เดี๋ยวเถอะมึง ถ้ามันไม่ยอมนอนมึงจะโดนตีนกู"
หันไปว่าเบนซ์มองฟอร์ดด้วย
"อือ อือ"
เต้เองก็ครางหน้าแดงก่ำส่ายหน้าอยู่ตลอด เวลา จี๊ปเข้ามานั่งใกล้ๆคอยจับตัวไว้อยู่ แต่เต้ก็ยังส่ายหน้าเหมือนเส้นกระตุก รายของเต้ก็ไม่น้อยเพราะนอกจากส่ายหัวแล้วก็ร้องไห้ออกมา
"เฮ้ยเป็นไรวะไอ้เต้"
"ฮือๆๆๆๆ ฮือฮืดๆๆๆ"
"เป็นไรตัวเล็ก เป็นไรครับ"
"เค้า เค้า เสียใจ เค้าเล่นไม่ดี เค้า เค้าเล่นไม่ดี"
โถเด็กน้อยพอเมาแล้ววกคิดกลับไปหาเกมการแข่งขันที่จบไปแล้ว
"โอ๋ๆๆ อย่าร้องนะครับตัวเล็ก ไม่เอาไม่ร้องนะครับ"
"อิอิ ทำมายร้องไห้อ่าเต้ เต้อย่าร้องไห้เนะ เดี๋ยวเราร้องตามเนะ"
"เอ้ย ไปๆ จานนี้กูขอนะเว้ย ไปแม่หมีเราไปกินที่เตียง"
เฟียตสะดุ้งโหยงเมื่อญี่ปุ่นบอกจะร้องไห้ตามเพื่อนรีบอุ้มคนตัวเล็กขึ้นแล้วหยิบจานไปด้วย
"แอ่ะปายหนายอ่า ปายหนาย เค้าจาร้องไห้เป็นเพื่อนเต้เนะ"
ดิ้นพรวดพราด เฟียตเริ่มตาเขียวมองไปทางเพื่อนที่หัวเราะอยู่ เสียงหัวเราะเงียบกริบลงทันที เบนซ์กับฟอรืก้มหน้างุดลง
"แม่หมี อย่าดื้อดิ ไม่เชื่อพ่อหมีแล้วเหรอครับ หือ"
เอาเสียงทุ้มเข้าข่ม ได้ผลเงียบลงไม่ดิ้นแล้ว
"อ่าพ่อหมีอ่า งั้นพ่อหมีนอนให้เค้าเล่นพ่อหมีน้อยน้า"
"เล่นตรงนี้เลยเหรอแม่หมีเพื่อนอยู่นะ"
"เค้าอยากเล่นอ่า เค้ามะได้เล่นมาหลายวันแล้วอ่า เค้าคิดถึงเนะ"
"ไอ้ฮุน มึงเปิดห้องให้กูอีกห้องเลยมึง เมียกูจะเล่นน้องชายกู"
"โอ้เว้ย มึงไม่เอาเตียงในวะกูไม่มองหรอก"
"อย่ามาท่ามาก เพราะพวกมึงนั่นล่ะ อย่าให้กูของขึ้นนะมึง"
"เปิดให้มันเถอะไอ้ฮุน อย่าให้มันลงมือเลยว่ะกูไม่อยากเจ็บตัว"
เบนซืเอ่ยออกไปเสียงจ๋อย เพราะเฟียตเองชื่อเสียงเรื่องนักเลงหัวไม้นี่ก็ไม่น้อยหน้าใคร
"ทำไมวะ"
"เออน่าเดี๋ยวกูเล่าให้ฟัง พามันไปนอนก่อน"
ฟอร์ดเองก็เสริม ฮุนรีบลุกขึ้นแล้วส่ายหน้าไม่เข้าใจ พอพาเฟียตกับญี่ปุ่นไปเปิดห้องข้างๆก็กลับมา
"ทำไมวะ ทำไมพวกมึงกลัวมันจัง"
ฮุนยังสงสัยอยู่ เพื่อนๆอีกสองคนก็อยากรู้
"มึงไม่เคยเห็นเวลามันบ้า มันเอาตายนะเว้ยจะบอก เคยมีเรื่องกับอีกห้องไอ้นั่นย้ายโรงเรียนไปเลย มันมือหนัก ตีนหนัก พวกนั้นมากันสี่คนสู้มันยังไม่ได้เลยมึง เตะทีเดียวไอ้นั่นชายโครงร้าวเลย"
"เฮ้ยว่าไป"
"จริงมึง แต่พอมันมีไอ้เปี๊ยกเป็นแฟนนะ มันเปลี่ยนไปมาก มันซอฟลงเยอะ แต่ก่อนใครขัดใจมันนะมึงอย่าได้หวังว่ามึงจะได้นั่งกินดีๆแบบนี้ มันเตะโต๊ะคว่ำไปนานแล้ว มันไม่แคร์ใครด้วยที่สำคัญ"
ฟอร์ดเล่าสลับกับเบนซ์ มีจี๊ปพยักหน้าเป็นลูกคู่ให้
"แสดงว่ามันรักน้องญี่ปุ่นมากอ่ะดิ"
"คงรักมากล่ะมึง กูไม่เคยเห็นมันให้ใครมาแตะตัวมันได้ขนาดนี้ มันเป็นคนขี้รำคาญ เด็กมันคนก่อนๆนะกว่าจะได้เจอตัวมันยากว่ะ แต่ไอ้เปี๊ยกนี่กูเองก็แปลกใจ เอาไอ้เฟียตอยู่คาตีนเลย"
"แต่กูว่าไม่แปลกว่ะ มึงดูน้องญี่ปุ่นดิ ใครเห็นใครก็ชอบ น่ารักจะตาย กูเองยังอยากได้แบบนี้เลย"
โยตะพูดขึ้น เพื่อนๆทุกคนพยักหน้าเออออ
"ใช่อันนี้กูเห็นด้วย มันเอ๋อก็จริง แต่โคตรน่ารักเลยว่ะ"
เบนซ์พูดแล้วกระดกเหล้าเข้าปาก ส่วนจี๊ปยังนั่งปลอบเต้อยู่
"อือ เวียนหัวเนะ"
"เวียนหัวเหรอแม่หมี ล้างหน้าก่อนไหม"
"ฮื่อ มะอาว จาอาวพ่อหมีขาวน้อย อยู่หนายน้า อิอิ"
หน้าแดงเถือตาปรือดิ้นพรวดพราดอยู่มือก็คว้าลงต่ำหาของรัก เฟียตเองก็ยอมแต่โดยดี
"ถ้าไม่ไหวบอกพ่อหมีนะ เดี๋ยวอ๊วกอีก"
"เนะ"
ซุกหน้าเข้าหาเป้าทันที
"คิดถึงเค้าไหมอ่า พ่อหมีขาวน้อย อิอิ อ่า ตื่นแล้วเนะ จุ๊บหน่อยๆ"
เฟียตอมยิ้มออกมาไม่ได้อยากจะทำอะไร มากกว่านี้แค่ขอให้ได้กอดไว้กับอก ญี่ปุ่นดิ้นยุกยิกอยู่สักพักก็นิ่งไป หลับไปแล้ว เฟียตดึงตัวให้มานอนบนหมอนแล้วห่มผ้าให้ก่อนจะลุกออกไปหาเพื่อนอีกที
"หลับแล้วเหรอมึง"
เบนซ์ร้องถาม
"อือ นี่พวกมึงจะแดกถึงกี่โมงวะ หมดไปขวดนึงแล้วนี่"
เฟียตนั่งลงเก้าอี้ตัวเดิม
"ก็กินไปเรื่อยๆล่ะมึง ไม่รีบนี่หว่า เดี๋ยวพรุ่งนี้กูพาดูไร่องุ่น"
"เมียมึงนี่เอาเรื่องเหมือนกันเนอะ ฮ่าๆๆ เห็นมันน่ารักแบบนี้รั่วเป็นเหมือนกันนะ"
"อย่ามาพูดดี เพราะพวกมึงนั่นล่ะให้มันกิน ดีนะที่มันยอมนอนดีๆ"
"เอาน่ามึงขำๆ ไหนๆมันก็หลับไปแล้ว มึงก็กินต่อดิวะ"
เพื่อนใหม่พยายามทำให้เฟียตอารมณ์ดีขึ้น เฟียตเองก็พยักหน้าเบนซ์จึงรีบชงเหล้าให้ พอเริ่มกึ่มๆ
"แว้กก"
"เฮ้ย"
"ทำมายมะนอนกะเค้าอ่า มานั่งตรงนี้ทำมายอ่า"
ญี่ปุ่นยืนขยี้ตาอยู่หน้าประตูแล้วเปิดเข้ามาตั้งแต่เมื่อไหร่ก็ไม่รู้ตะโกนใส่เสียงดังลั่น
"เฮ้ย ไอ้เปี๊ยกมึงไม่นอนวะ"
"มะเอาอ่า พ่อหมีขาวทำมายทิ้งเค้าอ่า ทิ้งเค้าอยู่คนเดียว"
หน้าเบ้เตรียมจะร้องไห้ เฟียตรีบลุกไปจากที่ทันที
"นั่นเอาแล้วไหมล่ะมึง"
ฟอร์ดพูดมองดูอยู่
"พ่อหมีมานั่งคุยกับเพื่อนเดี๋ยวก็ไปนอนแล้วไงครับ หือนอนไม่หลับเหรอ"
"แอ่ะ ทำไมทิ้งเค้าอ่า เค้ากลัวเนะ"
น้ำตาไหลออกมาคงเพราะยังมึนอยู่ เฟียตตกใจเข้าไปกอดตัวไว้แน่น
"ทิ้งเค้าอ่า หนายบอกจะไม่ทิ้งเค้า นิสัยมะดี พ่อหมีขาวนิสัยมะดี"
ร้องไห้งอแงอยู่ เฟียตได้แต่กอดปลอบอยู่
"ไม่เอานะคนดี ไปๆไปนอนพ่อหมีไม่มาแล้ว จะนอนกะแม่หมีนะ"
"มะเชื่ออ่า ชอบหลอกเค้า เค้ามะมีคนกอดอ่าเค้านอนมะหลับ"
กอดปลอบอยู่เพราะเจ้าตัวเล็กไม่ยอมขยับไป ไหน เฟียตใจหายไป จริงสินะตั้งแต่เป็นแฟนกันมานอนด้วยกันมาตลอด กอดร่างของญี่ปุ่นไว้ทุกคืน เว้นแต่ตอนงอนกันที่ไม่ได้นอนกอด แต่หลังจากนั้นไม่เคยห่างกายกันเลย
"แม่หมี พ่อหมีขอโทษน้า พ่อหมีจะไม่ไปไหนอีกแล้ว ไม่เชื่อใจพ่อหมีแล้วเหรอ"
"ฮื่อ มะเชื่อ"
"อ้าว ทำไมไม่เชื่อล่ะครับ มาเดี๋ยวพ่อหมีอุ้มไปนอนนะ อย่าดื้อนะครับคนดี"
"เอาของกินก่อนเนะ"
พอหยุดร้องไห้ก็เรียกหาของกิน เฟียตอมยิ้มออกมา แล้วพยักหน้า
"แอ่ะ มองเค้าทำมายอ่าเพ่"
แว้ดใส่รุ่นพี่ที่มองอยู่ แต่ก็ไม่สนใจเดินไปหยิบเอาของกินมาอีกจาน กว่าจะยอมไปได้ก็เล่นอยู่หลายท่าเชียวนะญี่ปุ่น
ปล กว่าจะมาเนะ อิอิ ช่วงนี้นอนน้อยคิดอะไรมะค่อยออก มาให้พอหายคิดถึงเนะ จุ๊บๆๆ
เขียนโดย eiky
-
ญี่ปุ่นน่ารักจังเลย
พ่อหมีขาวท่าจะรักญี่ปุ่นมากนะ
รอ....รอ
-
:z13:
น่ารักๆอย่างนี้รักตายเลย มารออ่านเรื่องนี้ทุกวันเลยอ่ะ ชอบมากๆ อัพบ่อยๆนะคะ คนอ่านจะลงแดงตายเพราะขาดความน่ารักของน้องญี่ปุ่นไม่ได้
-
แปะไว้แปบ
คิดถึงอ่ะ มามะมา :กอด1:คุณอิ๊กและน้องญี่ปุ่น คนละที
--------------
ญี่ปุ่นปกติก็น่ารักอยู่แล้ว
พอเมาแล้วน่ารักขึ้นสิบเลเวลอ่ะ
:-[
แอบชอบฝาแฝด แต่จำไม่ได้ว่าชื่ออะไร :laugh:
-
ปุ่นน่ารักเนะ ไม่แปลกใจเลยว่าทำไมหมีขาวถึงรักมากกกกก หวงมากกกกกกกกขนาดนี้
จะว่าไปเคยเห็นแต่หมีขาวหวงเนาะ ยังไม่เคยเห็นหมีขาวหึงเลย
อยากรู้จังว่าเวลาหมีขาวหึงเนี่ยะ จะขนาดไหนกัน
-
น่ารักตลอดๆ นะน้องญี่ปุ่น
-
ฮึ่ยน่ารักจริง ๆ แม่หมีเมาแล้วน่ารักที่สุดเลย
จุ๊บ ๆ คนแต่งนะค่า กำลังคิดถึงญี่ปุ่นอยู่พอดีเลย
-
:pig4: :pig4: :pig4:
-
หมั่นเขี้ยว อยากกระโดดงับแล้วแทะๆน้องญี่ปุ่น
มันน่าร้ากกกกกกกกกกกกกกกกเนะ ^o^
-
แม่หมีเมาแล้วน่ารักเนะ :m1:
-
น่ารักวุ้ย :-[
-
หนูญี่ปุ่นหายไปตั้งหลายวัน ค่อยหายคิดถึงหน่อย แล้วมาบ่อย ๆ นะ จะนั่งรอจ้า
-
นอนมากๆๆนะครับ
-
รั่วได้อีกนู๋ปุ่นฮ่าๆๆๆๆ
น่ารักชะมัดเลย :กอด1:
-
:L1:
-
ญี่ปุ่นน่ารักเนะ :man1:
-
อ๋อย... :impress2:
ตกลงญีป่่นเป็นเมียหรือเป็นลูกเฟียตกันแน่เนี่ย :jul3:
แต่ยังไงก็น่าร๊าก :man1:
-
นอนน้อย ก็นอนเยอะๆดิคับพี่อิ๊ก
ไปเที่ยวๆๆ ชอบไร่องุ่นนะ ตอนเช้าๆอากาศดี เย็นๆดี
-
ถ้าเป็นคนอื่นเมาแล้วงอแงงี่เง่าแบบนี้ อาจมีหลังแหวนกันได้...
แต่ทำไมพอเป็นน้องปุ่นมันน่ารักน่าฟัดเนะ... :กอด1: :m1:
-
ขนาดเมาแล้วรั่วยังน่ารักได้สุด ๆ ยิ่งนับวันยิ่งน่ารักโคตร ๆ
เข้าใจแล้วว่าทำไมเพื่อน ๆ ถึงอิจฉาเฟียต เราเองยังอิจฉาเล้ย ...
:L1:
-
ไอ้หญ้าแห้งของแท้ต้องแบบนี้ลอกเลียนแบบไม่ได้ เวลารั่วก็สุดๆ :m20: :m20: :m20:
-
ปกติก็อ้อนอยู่แล้ว แต่เมาแล้วยิ่งอ้อนกว่าเก่าอีก น่ารากกกกกกกกกกกกกกกกกก :-[
-
:-[
ขำที่บอกให้พี่หนวดกินเยอะๆจะได้เมา สองมาตรฐานอ่ะญี่ปุ่น >_________<!
ยิ่งเมายิ่งน่ารัก
แถมงอแงเป็นเด็กอีก ฮาาาาาาาาาาาาา ~
ญี่ปุ่นน่าร๊ากกกก
:L2:
-
แวะมาหา :กอด1:น้องญี่ปุ่น
น่ารักได้ตลอดอ่ะ :o8:
พ่อหมีขาวหลงหัวปักหัวปำไปไหนไม่ได้เลยนะ อิอิ :-[
ปล.คุณอิ๊กขึ้นหัวผิดค่ะ P.89 เน้อ ไม่ใช่ P.88 ค่ะ :bye2:
-
:กอด1:คนแต่งดีก่า
จาได้มาต่อทุกวันเนะ :กอด1:
-
ญี่ปุ่นนนจ๋าาาา เมาบ่อยๆๆน่ะ
ฮ่าๆๆ สนุกดี
-
แม่หมีน่ารักที่สู๊ดดดดดดดดเลยอ่ะ >///<
อยากเอาไปนอนกอดที่บ้านจัง แต่กลัวพ่อหมีมาฆ่าเอา เหอะๆๆ
ยิ่งเมายิ่งขี้อ้อน :-[
-
ถึงแล้วสระบุรี......งอแงได้ใจจริง ๆ แม่หมี... :กอด1:
เดี๋ยวนี้....พ่อหมีขาวน่ารักน้า.....ตามใจน้องแบบนี้แม่ยกชอบจ้า.... o13
น้องเต้ก็น่ารัก....เด็กน้อยใสซื่อ....พี่จี๊ปถนอมน้องมาก ๆ น้า.....
:L1: แม่หมี กะ น้อง eiky พักผ่อนเยอะ ๆ นะจ๊ะ :L2:
-
ฮะๆ ญี่ปุ่นเมาแบบน่ารักนะเนี่ย ขี้อ้อน งอแงง่ายกว่าเดิม
-
ตามอ่านมานาน ยิ่งอ่านยิ่งรู้สึกรักญี่ปุ่น ขึ้นไปทุกวัน น่ารักขึ้นทุกวันเลย ^^
-
มาแล้ววว ญี่ปุ่นนนนนน
มาแบบมาวววซะด้วยยย ฮิฮิ ติดพ่อหมีเชียวน้า
รักกันแบบนี้ น่ารักจังเลยย พ่อหมีก็ไปนอนกับน้องดีดีนะ อย่าทำให้ร้องไห้ล่ะ หึ
ขอบคุณนะคะ พี่อิ๊กกี้
นอนพักผ่อนเยอะๆนะคะ
คนอ่านเป็นกำลังใจให้ : )
:กอด1:
-
:L2: :L2: +1
มารออ่านเรื่องนี้ทุกวันเลย :z2: :z2: :z2:
-
น้องปุ่นเมาน่ารักได้อีก พ่อหมีก็ตามใจจริงๆ
ไปนอนกะน้องป่ะๆ อย่าทำน้องร้องไห้น๊า :กอด1:
คู่จิ๊ปเต้ก็น่ารัก หวงกันซะ :-[
แอบติดใจฮอนกะฮุนอ่ะ o18
-
เมาแล้วก้อ้อนน่ารักเชียว แต่ก็ยังดูมีสติกว่าน้องเต้นะน้องญี่ปุ่น
รายนั้น เมาแล้วคิดเยอะจริงเรย ว่าแต่พี่จิ๊ปคืนนี้จะมากกว่าปลอบรึเปล่า อิอิ
ไรเตอร์ พักผ่อนเยอะๆ จะได้มีแรงเขียนเยอะๆนะคะ รออ่านๆ
-
จาอาว จาอาว เค้าจาอาวน้องญี่ปุ่นอ่า~~~~~~ :m1: :m3: :m13:
-
น้องญี่ปุ่นน่ารักขนาดนี้ พ่อหมีขาวจะไม่หลงได้ไง
:L2:
-
รักญี่ปุ่นเพิ่มขึ้นเรื่อยๆ ล่ะตัวเอง
ญี่ปุ่นน่ารัก ต่อไปจะเป็นยังไงอีกหน่า มาต่อไวไวนะ อิ๊กกี้
-
เข้ามาดูดพลังจากน้องญี่ปุ่นหวานใจของเจ้
มันน่ารักว่ะ ไม่มีคำบรรยาย
น่ารักขึ้นทุกวัน
เฟียตโคตรรักโคตรหลงโคตรตามใจ
+1 พี่อิ๊ก รักกันๆ :กอด1:
-
รักน้องญี่ปุ่นจัง
ทำไมน่ารักอย่างนี้
:angellaugh2:
-
น้องญี่ปุ่นถึงเมาก็ยังน่ารัก :o8:
-
น่ารักจริงๆเลย ไม่รู้ว่าตั้งแต่อ่านเรื่องนี้
แล้วเม้นเนี่ย พิมพ์คำว่าน่ารักไปครั้งที่เท่าไหร่แล้ว
เพราะน่ารักจริงๆเรื่องนี้ สุดยอดจ๊ะ
-
แม้จะเมา แต่เรื่องกินนี่ไม่มีพลาดเลยนะหนูปุ่น :laugh:
-
ปุ่นน้าธรรมดาก็น่ารักอยู่และ
ยิ่งเมายิ่งน่ารัก ฮ่าๆๆๆๆๆๆ
พี่เฟียตนี่เข้าข่ายกลัวและเคารพเมียนะเนี่ย
-
:L1:
-
ไม่ได้เข้ามาอ่านนาน
= [ ] = น้องเต้เสร็จพี่จิ๊ปซะแว้วหยอ
แล้วหมีดำอ่า โฮก นี่ตรูตกข่าวชิมิ
โน่ววววว
-
หึงโหด
"เอ๋ ทำมายเรามานอนแยกห้องกะเพื่อนๆอ่าพ่อหมีขาว"
พอตื่นตอนเช้าก็ตีมึนสะกิดถามเฟียตที่นอนอุตุซุกตัวอยู่ในผ้าห่ม
"หือ อือ"
"อารายอ่า มะเอาเนะ อิอิ นอนอีกดีกว่า"
ว่าแล้วก็มุดเข้าไปในผ้าห่มใหม่เบียดตัวเข้าหาเฟียตเองก็เหมือนเป็นอัตโนมัติเพราะเวลาที่คนตัวเล็กเข้าใกล้ก็จะดึงตัวมากอดทันที เจ้าตัวดีหัวเราะคิกคักอยู่หลังจากโผล่หน้ามาดูแล้วไม่เห็นใคร
"เอ๋ หมีขาวน้อยตื่นแล้วหรา อิอิ มาเค้าเล่นหน่อยเนะ"
มุดลงต่ำทันที เฟียตเองก็รู้ตัวอีกอ้าขาออก จับเล่นอยู่อย่างเพลิดเพลิน เฟียตเองก็เคลิ้มนอนอย่างสบายใจ
"ดมกลิ่นๆ อิอิ หวายกลิ่นแปลกๆเนะ พ่อหมีขาวเมื่อคืนมะอาบน้ำหรา"
"อือ"
"แอ่ะ มะเล่นแล้วอ่าเหม็ง"
"นอนดิ มาๆพ่อหมีกอดหน่อย"
"อิอิ คิดถึงเค้าหรา"
"อือ เมื่อคืนแม่หมีเมานะรู้ป่ะ"
"เอ๋ มาวอารายอ่าเค้ามะมาวเนะ เค้าแค่มึน"
"หือ ไหนหายเวียนหัวยัง เมื่อคืนใครน้าจะร้องไห้"
"แอ่ะ ล้อเค้าอ่า เขินเนะ"
ดูทำเข้าเอาคางเกยหน้าอกของเฟียตดิ้นพรวดพราดอยู่
"พ่อหมีขาวอย่าพูดเนะ เหม็งอ่า ไปแปรงฟันก่อน"
"แม่หมีก็ไปแปรงด้วยดิ"
"ของเค้าเหม็งหรา ทำมายเค้ามะได้กลิ่นอ่า ฮ่า"
ทำเหมือนในโฆษณาใส่หน้าเฟียต
"เว้ย ไปๆลุกเลย พ่อหมีไปฉี่ด้วย"
"เนะ"
ลุกพรวดพราดขึ้นเดินนำหน้าเข้าห้องน้ำไปแล้ว พอแปรงฟันล้างหน้าก็ลั่นล้าร้องเพลงอย่างสบายอารมณ์
"หนาวอ่าพ่อหมีขาว ทำไมที่นี่หนาวเนะ"
"ก็มันมีภูเขา รีบล้างหน้าดิไปห่มผ้านอนต่อ พ่อหมีเวียนๆหัวอยู่นิ"
"เอ๋ เวียนหัวหรา เค้าดูหน่อยเนะ"
"หือ แม่หมีทำเป็นเหรอ"
"มะเป็นอ่า แต่อยากดูเนะ"
"อ้าว แล้วจะหายไหมเนี่ย"
"อิอิ มะรู้อ่าเค้าอยากดู"
"อืม เดี๋ยวไปนอนค่อยดู"
พอกระโดดขึ้นเตียงได้ก็ตบเตียงแปะๆให้เฟียตไปนอนลง เฟียตเองก็ยิ้มออกมา
"หนายอ่า เวียนยังไงอ่า"
ทำเป็นจับหัวของเฟียตที่นอนหนุนตักหลับตาปรือ
"ตรงนี้"
ทำแก้มป่อง ญี่ปุ่นหัวเราะคิกคัก
"ให้เค้าจุ๊บหราพ่อหมีขาว จะได้หายเนะ"
ก้มลงหอมแก้มเฟียตทันที เฟียตเองก็ดึงตัวญี่ปุ่นลงมากอด
"อ่า หนายบอกจะให้เค้าดูเนะ กอดเค้าแล้วอ่า อิอิ"
"ไม่ต้องดูแล้ว นอนกอดกันนี่ล่ะเดี๋ยวก็หาย"
"ทำไมพ่อหมีขาวชอบกอดเค้าอ่า"
ถามแบบจะให้ตอบยังไงเนี่ย
"ก็พ่อหมีรักของพ่อหมีนี่ ก็กอดสิ"
"อิอิ พอใจเนะ เค้าก็ชอบกอดพ่อหมีขาวเนะ เค้าก็รักพ่อหมีขาว"
"น่ารักจริงๆ แฟนพ่อหมีเนี่ย"
กอดหอมใหญ่ คนตัวเล็กก็หัวเราะคิกคักพอใจอยู่ สักพักเพื่อนๆก็มาเคาะประตู แต่ตอนนั้นเผลอหลับไปอีกแล้วทั้งสองคน
"เฮ้ยจะนอนกกกันไปถึงไหนวะ สายแล้วนะมึง"
เสียงเบนซ์ดังกว่าใครทุบประตูห้องอยู่เสียงดัง
"หือ ครายอ่าเค้าจานอนเนะ"
แว้ดเสียงออกไป เฟียตลุกงัวเงียขึ้น
"กี่โมงแล้ววะเนี่ย เอ้ย 11 โมงแล้วแม่หมี ไม่หิวข้าวเหรอ"
"อ่า หิวเนะ ตื่นๆ"
โหดูทำเข้าพอพูดเรื่องกินก็กระเด้งตัวออกจากเตียงทันที วิ่งไปเปิดประตู
"ทำไรกันวะไอ้เปี๊ยก ตื่นสายเชียวนะมึง"
"ทำรักกันเนะ พี่เบนซ์มะเข้าใจหรอก พี่เบนซ์มะมีแฟน อิอิ"
"เออ กูมันไม่มีแฟน โหมึง"
"เต้กินข้าวอ่ะยังอ่า เราหิวเนะ"
"หิวเหรอคร้าบน้องญี่ปุ่น ป่ะไปกินข้าวกะพี่"
ฮุนออกตัวยิ้มแป้นให้
"พ่อหมีขาวๆ ไปกินข้าวป่ะ"
หันมาเรียกหวานใจตัวจริง คนที่ยิ้มให้เมื่อครู่หุบยิ้มลงทันที
"เออ หวานกันเข้าไป ไม่เกรงใจชาวบ้านชาวช่องเขาเลยนะมึง"
เสียงเพื่อนๆแซว แต่สนที่ไหนเดินออกจากห้องมาแล้ว
"หนายอ่าเพ่ อาหารเช้าอ่า"
"ไปเดี๋ยวพี่พาไป"
ฮุนเองก็ยังไม่ยอมแพ้เพื่อนๆเดินตามกันออกมา เฟียตเองก็เดินอยู่ไม่ยอมห่างตัว พอกินข้าวเช้าเสร็จเจ้าของไร่ทั้งสองก็พาเพื่อนๆออกเที่ยวตามไร่องุ่น แม้จะไม่กว้างใหญ่มากแต่ก็ถือว่าใหญ่โตพอสมควร พวงองุ่นที่ห้อยลงมาตามไม้ที่ปักให้เป็นเพิงสูงขึ้นทำให้เถาองุ่นเลื้อยขึ้นเกี่ยวพันขึ้นไปปกคลุมไปทั่วทั้งเพิงนั้น มีพวงองุ่นลอดออกมาสีเขียวใสเต็มไปหมด
"อ่าน่ากินเนะ เค้ากินได้ไหมอ่าพี่"
ญี่ปุ่นร้องขึ้นตื่นตาตื่นใจ
"ตรงนั้นกินไม่ได้น้องญี่ปุ่น เขาฉีดยาเมื่อวาน ตรงโน้นกินได้พี่ๆเขาเก็บอยู่ป่ะเดี๋ยวพี่พาไป"
ฮอนเดินนำหน้าไป ญี่ปุ่นก็ลั่นล้าวิ่งตามไป
"อ่า องุ่น องุ่นน่ากิน"
ปรี่เข้าไปหาคนเก็บองุ่นทำหน้างื๊ดๆใส่ คนงานเก็บองุ่นเห็นแล้วก็หัวเราะยื่นพวงองุ่นให้ญี่ปุ่น รู้ไหมกินยังไง อ้าปากกว้างแล้วงับเข้าไปครึ่งพวง
"เฮ้ย เบาๆดิน้องญี่ปุ่นโห น่ากลัวว่ะ"
"อ่า มะน่ากลัวเนะ ก็เม็ดมันเล็กอ่าเค้าเลยกินทีละหลายๆเม็ดเนะ"
พูดหน้าตาเฉยเฟียตเองก็อายหน้าแดงไม่คิดว่าจะรูดพรวดไปทั้งพวงอย่างนั้น
"ใครอยากเก็บกลับก็ได้นะ ตามสบาย"
เจ้าของไร่ผู้พี่ร้องขึ้น ฮอนเองก็ไม่ได้ขัดแต่อย่างใดพยักหน้าเออออตาม
"เค้าขอถุงหน่อยได้ไหมอ่าเพ่"
เดินไปเงยหน้ามองหน้าฮุนใกล้ๆ รายนั้นยิ้มออกมา
"จัดไปน้องญี่ปุ่น พี่ๆมีถุงพลาสติกไหมครับผมขอสักใบหน่อย"
ฮุนเดินไปบอกคนงานพอได้ถุงพลาสติกก็เดินกลับมาหาญี่ปุ่น ส่วนเต้กับจี๊ป เบนซ์ โยตะ และฟอร์ดเดินไปอีกทาง
"อ่า มะเอาอ่า เค้าหมายถึงถุงดำๆหย่ายๆที่เค้าเอาไว้ใส่ขยะเนะ"
"แว้กก จะเอาไปขายเลยเหรอน้องญี่ปุ่น"
ทำหน้าตกใจร้องออกมา เฟียตหัวเราะหึหึ สะใจอยู่
"มะช่าย เค้าจาเอาไปกินเนะ เอาไปฝากเพื่อนๆ ครูๆ เพ่ขี้เหนียวหรา"
"เอ้ย ไม่ใช่ๆ เออๆ เดี๋ยวพี่กลับไปถามที่รีสอร์ทให้ โหเจอแล้วไหมล่ะกู ป๊าเอาตายแน่ๆ เหอๆ"
"แม่หมีจะเอาไปทำไมเยอะแยะวะ เอาไปแค่พอกินก็พอเดี๋ยวพ่อมันก็ด่าเอาหรอก"
เฟียตเดินมาบอกใกล้ๆ ญี่ปุ่นทำหน้าเหรอหราไม่รู้เรื่อง
"ก็เค้าลองขอพี่เขาดูเนะ เค้าให้ก็เอาอ่า อิอิ จาได้เอาไปฝากบอยเนะ อาหร่อยออกเนอะพ่อหมีขาวเนอะ"
ทำเป็นเปลี่ยนเรื่องแถไปจนได้ พอฮุนกลับมาพร้อมถุงดำเจ้าตัวดีก็ไม่ได้สนใจแล้ว ลั่นล้าวิ่งเก็บองุ่นเข้าปากอย่างเพลิดเพลิน
"เค้าปีนได้ไหมอ่าเค้าอยากเก็บมั่งอ่ะเพ่"
เดินไปสะกินฮอน เฟียตกับฮุนก็เดินคุยกันตามมา อากาศร่มลมเย็นสบาย
"ได้สิน้องญี่ปุ่น นี่ๆขึ้นอย่างนี้"
ธรรมดาแค่เอื้อมก็ถึงแต่ญี่ปุ่นมือไม่ถึงเพราะตัวเล็กกระโดดเย้วๆอยู่ ฮอนเลยเอาบันไดลิงมาให้ปีน พอปีนขึ้นไปก็เก็บองุ่นกิน หัวเราะคิกคัก
"โหก้น"
ฮอนเองพอดันตัวญี่ปุ่นขึ้นไปก้นของญี่ปุ่นก็ต่อหน้าอยู่ ส่ายดุกดิกไม่ได้สนใจคนอยู่ข้างล่าง
"ขอจับหน่อยน้าน้องญี่ปุ่น"
ฉวยโอกาสตอนที่เฟียตเผลอชี้ดูนั่นดูนี่อยู่กับแฝดผู้พี่ ฮอนเอื้อมมือไปแตะก้นญี่ปุ่นทันที
"แอ่ะ ทำรายอ่า"
"เปล่าน้า พี่แค่ดันก้นเราไว้ไงเดี๋ยวเราจะตกลงมา"
"เนะ"
ไม่ได้สนใจ ออนเองก็ได้จับจากจับเบาๆก็เริ่มขยำเป็นโรตจิตไปแล้ว
"อิอิ อย่าบีบเนะเดี๋ยวเค้า ปู๊ดดดด"
"เอิ้กกกก"
แทบหงายหลังญี่ปุ่นอายหน้าแดงรีบปีนลงมาจากบันไดลิง
"พ่อหมีขาวๆ เดินไปทางโน้นดีกว่าเนะ"
แหะๆ ทำหน้าเขินๆปรี่เข้าไปหาเฟียตแล้วลากมือไปทางอื่น ส่วนฮอนหน้าเริ่มเขียวเอามือกุมคอไว้เพราะเผลอหายใจเข้าไปเต็มแรง
"แว้กกก เหม็น โอ๊ย เหม็น"
"เฮ้ย เป็นไรวะไอ้ฮอน เหม็นอะไร"
แฝดผู้พี่ถามขึ้น ไม่กล้าบอกแถไปเรื่องอื่น
"โหนะ น้องญี่ปุ่น ร้ายกาจมาก ไปกินอะไรมาวะ โหยังกะไข่เน่า"
พอตอนบ่ายแก่ๆก็กินข้าวเที่ยงกันอีก สถานที่กินคือริมธารอีกฝั่ง พอกินเสร็จก็พากันลงเล่นน้ำ
"อิอิ พ่อหมีขาว อุ้มหน่อยเนะ เค้ากลัวอ่า"
ญี่ปุ่นกวักมือไวไวเพราะเห็นว่าพี่ๆลงไปก่อนน้ำถึงอกเลย อยากลงบ้างเฟียตเองยังไม่ลงกำลังถอดเสื้อออก
"เดี๋ยวดิ แม่หมีไม่ถอดเสื้อเหรอ เอ๊ะ อย่าดีกว่าเดี๋ยวพวกนั้นมอง"
หวงขึ้นมาเปลี่ยนใจกลางอากาศเฟียตให้ญี่ปุ่นขี่หลังลงน้ำทั้งอย่างนั้น เต้เองก็หันไปมองหน้าจี๊ป ทำตาปริบๆ จี๊ปเองก็ยิ้มออกมาทำเหมือนคู่ของเฟียต
"โห ขี่กันลงน้ำเลยเว้ย อะไรจะขนาดนั้น อิจฉาว่ะ"
โยตะร้องขึ้น เพื่อนๆก็โห่กันใหญ่ อายใครที่ไหนพอลงน้ำได้ก็ลอยคอดิ้นดุกดิกอยู่เฟียตเองก็จับตัวไว้
"อิอิ เย๊นเย็นเนอะ"
"ลอยอยู่แถวนี้ล่ะแม่หมีอย่าไปไกล มันลึก"
"เนะ พ่อหมีขาวอย่าไปไหนน้า"
เฟียตเองก็ยืนเป็นหลักให้ญี่ปุ่นดำผุดดำว่ายสนุกสนานอยู่
"มาๆกูยืนให้มึงไปว่ายน้ำเถอะไอ้ฟียต กูเหนื่อยแล้ว"
ฮอนลอยน้ำมายื่นข้อเสนอ เฟียตเองคิดอยู่ก่อนจะพยักหน้า
"อยู่กับพี่เขาก่อนนะแม่หมีพ่อหมีไปว่ายออกกำลังก่อนแป๊บเดียว"
"เนะ อย่าไปนานน้า"
เฟียตเอามือมาขยี้หัวก่อนจะว่ายออกไปหาเพื่อน
"มาเกาะพี่ดิน้องญี่ปุ่น"
ฮอนบอกแล้วเข้าไปใกล้ๆ ญี่ปุ่นก็ลอยมาเกาะแขนไว้ไม่ได้คิดอะไร
"ทำไมน้องญี่ปุ่นน่ารักจังอ่ะครับ พี่อยากมีแฟนเหมือนน้องญี่ปุ่นบ้างจังเลย"
"เอ๋ เพ่มะมีแฟนหรา อิอิ โรงเรียนเพ่มะมีคนน่ารักเหมือนเค้าหรา"
"ไม่มีดิ เนี่ยอยากเป็นแฟนน้องญี่ปุ่นจะตาย"
"หวาย มะเอาหรอกเค้ามีแฟนแล้วเนะ"
"น้องญี่ปุ่นน่ารักอ่ะ รักไอ้เฟียตมันมากเลยเหรอ"
"เนะ รักเนะ รักคนเดียว"
"อ่า ใจร้ายอ่า"
ทำสายตากรุ้มกริ่มหวานเยิ้มใส่ ฮอนปกติเป็นคนเจ้าชู้อยู่แล้วจีบใครไม่เคยพลาด อยากลองดูสักทีว่าคนน่ารักอย่างญี่ปุ่นจะเล่นด้วยไหม แต่ทีท่าไม่มีเอาเสียเลย
"มาๆเดี๋ยวพี่สอนว่ายน้ำให้"
"ฮื่อ เค้าว่ายเป็นเนะ แต่พ่อหมีขาวมะให้ว่ายไปไกล ลอยเล่นอยู่ตรงนี้ดีกว่าเนะ"
ตอบออกมาแล้วดำผุดดำว่ายต่อไปไม่สนใจ ฮอนจับเอวของญี่ปุ่นแล้วพยายามล้วงเข้าไปในกางเกง
"อ่า มาล้วงก้นเค้าทำมายอ่า"
"พี่จับหน่อยน้า น้องญี่ปุ่น เนื้อนุ๊มนุ่มน้า"
"มะเอาอ่า เค้ามะชอบ"
"นะนะ"
ยังพยายามล้วงลึกเข้าไปญี่ปุ่นเริ่มดิ้น
"แว้กก พ่อหมีขาวๆ พี่เค้าล้วงก้นอ่า"
"เฮ้ย"
ทุกคนหันหน้ามามองเป้นตาเดียว ฝั่งรุ่นพี่โรงเรียนเดียวกันตาค้างอ้าปากหวอเพราะเฟียตว่ายน้ำเข้ามาถึงตัวแล้ว
"เชี่ยมึงทำไรวะ"
กระชากร่างของฮอนออกจากตัวของญี่ปุ่น ตามไปด้วยหมัดเข้าที่แก้มขวา หน้าหงายน้ำกระจาย
"มึงทำอะไรเมียกู"
เสียงดังลั่นจนเพื่อนๆตกใจ เฟียตไม่ยอมง่ายๆกระชากควฮอนเข้ามาต่อยอีกหลายหมัด ทั้งถีบในน้ำ
"มึงมานี่เลย"
"โอ๊ย กูล้อเล่น"
"เชี่ย ล้อเล่นเหรอ ไอ้ห่า มึงตายแน่"
แววโจรออกทันที เฟียตลากคอของฮอนขึ้นฝั่งทั้งเตะทั้งต่อย
"เฮ้ย ไอ้เฟียตพอๆ"
เพื่อนๆขึ้นจากน้ำหมดแล้ว พยายามดึงตัวแยกออกจากกัน แต่เฟียตไม่ยอมจะปรี่เข้าหาท่าเดียว
"เอ้ย พอกูบอกให้พอ ไอ้เฟียต"
ทั้งเบนซ์ทั้งฟอร์ด จี๊ปเองก็พยายามแยกออกแต่เหมือนจะสู้แรงของเฟียตไม่ไหว เพราะโดนเหวี่ยงกระจายออก ฮอนเองมีเลือดไหลเปรอะตามหน้า
"อ่า พ่อหมีขาวๆ พอแล้วๆ อย่าไปตีพี่เค้า"
เป็นญี่ปุ่นที่เข้ามากอดเอวไว้ ยอมหยุดกัดฟันกรอดตาถลึงออกมาจ้องมอง
"มึงจำไว้ อย่ามายุ่งกะมัน ไปแม่หมีกลับ ไม่อยู่มันแล้ว เชี่ยที่สุด"
ดึงแขนญี่ปุ่นปลิวลอยตามตัวไป
"มึงทำอะไรของมึงวะไอ้ฮอน"
"ก็กูเห็นมันน่ารัก กู"
"ส้นตีนเอ้ย เป็นไงล่ะ เจ้าชู้ไม่ดูตีน แซ่บไหมล่ะตีนไอ้เฟียตน่ะ"
"มึงอย่ามาซ้ำเติมกูได้ไหมไอ้ฮุน ห่าใครจะรู้วะว่ามันจะหึงโหดแบบนี้"
"มันยังน้อยไปนะมึง มึงก็รู้ว่ามันรักของมัน มึงยังมีหน้าไปวอแวอีก"
เบนซ์พูดแล้วเดินตามเฟียตไป ฮุนวิ่งตามมาปล่อยให้โยตะจัดการกับฮอน
"เฮ้ย ไอ้เฟียต กูขอโทษแทนไอ้ฮอนด้วยนะมึง มันคงไม่ได้ตั้งใจ"
"ไม่ได้ตั้งใจห่า อะไรล้วงก้นเมียกูเนี่ย มึงบอกมันนะอย่ามาให้กูเห็นหน้าอีก ไปไอ้ฟอร์ดกลับ เสียอารมณ์ว่ะ"
เวลาร้อนก็ไม่มีใครเอาอยู่ แต่แผนที่วางไว้คือจะนอนค้างอีกคืนเพราะตั้งใจว่าจะทำบาร์บีคิวกินกัน แต่เหตุการณ์มันไม่เป็นไปดังคาดแล้ว เพื่อนๆมองหน้ากันจ๋อยไปเป็นแถบ
"ไอ้เปี๊ยก มึงคุยกะมันหน่อยดิ ว่าอย่าโมโห อยู่อีกคืนนะ มีบาร์บีคิวด้วยนะมึง"
"อ่า พ่อหมีขาวโมโหเนะ"
"กูรู้แล้ว นั่นล่ะมึงไปคุยให้หน่อย"
เบนซ์เองพยายามหว่านล้อม ญี่ปุ่นทำหน้าย่นเดินไปหาเฟียต
"พ่อหมีขาวอ่า อย่าโมโหเนะ เค้ากลัวน้า"
กระตุกแขนมองหน้าทำตาปริบๆใส่
"ไม่โมโหได้ไงแม่หมีมันลวนลามแม่หมีนะ"
"พี่เค้ามะตั้งใจหรอกเนะ พ่อหมีขาวอ่า ทำไมไปตีเค้าอ่า เค้ามะชอบเนะ พี่เค้าเลือดออกเลยอ่า"
"ฮึ"
เชิดหน้าเพราะยังโกรธอยู่
"พ่อหมีขาวมะโกรธน้า เค้าจาไม่ให้พี่เค้ามาใกล้ๆอีกเนะ ก็เค้าบอกแล้วว่าห้ามทิ้งเค้าไปหนายอ่า พ่อหมีขาวไปว่ายน้ำเองน้า"
"มันฉวยโอกาสน่ะสิ"
"พี่เบนซ์บอกว่าจะอยู่ต่ออีกคืนอ่า พ่อหมีขาวอยู่ต่ออีกคืนน้าอย่าเพิ่งกลับ"
"ไม่ได้ กลับก็กลับจะมาอยู่ทำไม"
ตะคอกใส่ญี่ปุ่นผงะหน้าเสีย เฟียตเองก็เหมือนเพิ่งจะรู้ตัว
"พ่อหมีขอโทษ พ่อหมีไม่อยากให้ใครมาลวนลามแม่หมีอีกแล้ว"
"แอ่ะ ทำไมตวาดเค้าอ่า เค้าอยากอยู่เนะ พ่อหมีจาโกรธเพื่อนทำมายอ่า ตีเค้าแล้วอ่า เลือดออก ใจร้าย"
หน้าเบ้เบะปากเตรียมจะร้องไห้ เฟียตใจหายรีบดึงตัวเข้ามากอด
"พี่เค้าไม่ได้ตั้งใจทำเนะ พ่อหมีทำไมโกรธอ่า"
เริ่มออกอาการเฟียตเองนิ่งกอดตัวไว้แน่น
"อืม พ่อหมีอยู่ต่อก็ได้ แต่ไม่ให้แม่หมีออกห่างตัวแล้วนะ"
ยอมอ่อนลงจนได้
"อิอิ พี่เบนซ์ เค้าเอาหมูกะไก่เยอะๆเนะ บาร์บีคิวอ่ะ"
หันหน้าไปหาเบนซ์ รายนั้นสะดุ้งตัวโหยง
"ไอ้เบนซ์"
เสียงตวาดดังลั่นเบนซืรีบก้มหน้างุดๆ ทำเป็นไม่รู้ไม่ชี้
"มึงจำไว้"
เฟียตกัดฟันกรอด แต่ก็พูดไปแล้วคืนคำไม่ได้ พอยอมอ่อนลงก็ให้ฮอนมาขอโทษ รายนั้นหน้าตาบวมเปล่ง เจอแล้วไหมล่ะพ่อคุณหึงโหด
ปล ได้แค่นี้ล่ะเพื่อนๆ เหอๆๆ คั้นแทบตายกว่าจะคลอดออกมาได้
เขียนโดย eiky
-
พ่อหมีน่ากลัวอะ
หึงโหดมากกกกกกกกกกกกกกกกก
-
หึงโหดมาก
:L2:
:pig4: :pig4: :pig4:
-
งืมมม
สุดๆอ่ะ
แต่
เห็นจั่วหัวตอนแรกนึกว่าเป็นน้องญี่ปุ่นเนะ
อยากเห็นน้องญี่ปุ่นหึง
แล้วแผลงฤทธิ์บ้าง
เอาให้เฟียตนอนหยอดน้ำข้าวต้มเลยน้า
อิอิ
-
พี่เฟียต
หึงโหด
สุดๆ
เลยอ่า
-
พ่อหมีขาวหึงโหดมาก
อยากเห็นญี่ปุ่นหึงเหมือนกันเนะ
-
o22 พ่อหมีหึงโหดจริงๆ แต่ก็นะ มาล้วงก้นแฟนชาวบ้านเค้าก็สมควร เหอๆ
-
o13 เล่นลูกเจ้าของไร่ซะหน้าตาบวมเลย....
เชื่อแล้วจ้าว่า....เวลาพ่อหมีขาวโมโหน่ะ...ไม่แคร์ใครจริง ๆ
เจ้าฮอนก็สมควรโดน...เล่นล้วงก้นมันก็มากไป.... :โป้ก1:
สงสัยเจอ....ปู๊ดดดดมหาเสน่ห์ของแม่หมีเลยติดใจเนะ :m20:
:จุ๊บๆ: แม่หมีเสน่ห์แรงงง กะ น้อง eiky เสน่ห์แรงกว่า.. :L1:
กด + ให้ปู๊ดดดดมหาเสน่ห์เนะ
-
:laugh: หัวเราะใส่หน้าฮอนดังๆซักสามทีซ้อนหน่อยเหอะ
เล่นกับใครไม่เล่น เล่นกับเฟียต
ถึงจะเล่นแต่เล่นไม่ดูที่ดุทาง เจ้าที่เค้าแรงนะจะบอกให้
:laugh:ปิดท้ายอีกซักที ด้วยความสะใจ
:กอด1:คุณอิ๊กให้กำลังใจนะ ถ้าเครียดหรืออะไรยังไงพักผ่อนให้สมองปลอดโปร่งก่อนมั้ย?
คนอ่านรอได้นะ อ่านตอนนี้แล้วรู้สึกสำนวนแปลกๆไป(นิดเดียวอ่ะ) จากที่เคยอ่าน
มันฮาแอบแฝงความกดดันยังไงไม่รู้..บอกไม่ถูก
เอ๊ะ หรือเราคิดไปเองหว่า?
-
:กอด1:คุณอิ๊กให้กำลังใจนะ ถ้าเครียดหรืออะไรยังไงพักผ่อนให้สมองปลอดโปร่งก่อนมั้ย?
คนอ่านรอได้นะ อ่านตอนนี้แล้วรู้สึกสำนวนแปลกๆไป(นิดเดียวอ่ะ) จากที่เคยอ่าน
มันฮาแอบแฝงความกดดันยังไงไม่รู้..บอกไม่ถูก
เอ๊ะ หรือเราคิดไปเองหว่า?
อ่าน้ำตาคลอ มีคนสังเกตุด้วย ฮ่าๆๆๆ จริงครับ ไม่ได้เครียด แต่เหมือนว่านอนน้อย หงุดหงิดง่าย พยายามนอนแล้ว แต่นะคนกลางคืน(เฉพาะเดือนนี้) มันไม่ง่าย แต่ขอบคุณมากนะครับ ดีใจจังเลยที่มีคนตั้งใจอ่าน จำสำนวนการเขียนของผมได้ด้วย แค่นี้ก็ปลื้มใจมากแล้ว
รักกันๆ
-
นึกว่าญี่ปุ่นหึงโหดซะอีก ที่ไหนได้พ่อหมีขาวนี้เอง
สมน้ำหน้าฮอนชริ ๆ มาจับก้อนญี่ปุ่นทำไม :angry2:
ของพ่อหมีขาวคนเดียวเนะ :-[
-
:L1:
-
ฮอนอยากลองของดีนักเป็นไงล่ะ
สะใจมั้ยตรีนมาเต็มๆ :laugh:
-
:pig4: :3123:
-
:m20: โอ๊ยขำ กลิ่นเหมือนไข่เน่าเลยเหรอน้องปุ่น
พ่อหมีก็หึงโหดได้ใจจริงๆ น่ากลัวแฮะ :really2:
แต่ฮอนก็สมควรโดนแหละ มาจับก้นน้องญี่ปุ่นทำไม :m31:
ปล.พักผ่อนเยอะๆนะค่ะ คุณอิ๊ค :L2:
-
ขอบคุณนะคะไรเตอร์ โฮะ โฮะ โฮะ น่ากลัวอะ พ่อหมี หึงโหด ของจริงเลย อาจตายได้
-
มาล้วงก้นน้องญี่ปุ่นของพ่อหมีขาวได้ไง :z6:
:กอด1:คุณอิ๊ก
-
อะไรจะห่วงขนาดนั้นเฟียต :laugh: :laugh:
-
พี่อิ๊ก
วันนี้พี่อิ๊กโหดไงไม่รู้ สนุกแบบโหดๆ
พักผ่อนนะคับพักผ่อนมากๆ นอนๆไปเดียวก็หลับ
แต่อย่ากินยานอนหลับเกินขนาดนะคับ เดียวจะเหมือนใครไม่รู้ อิอิ ไม่กินซะเลยดีกว่า
เป็นห่วงนะคับ
-
อ่านสามตอนรวด หุๆ ญี่ปุ่นกับเฟียตรักกันดีจัง :กอด1:
-
เฟียตหึงโหดนะ
แต่ฮอนก็สมควรโดน
:laugh:
-
ตอนนี้สอนให้รู้ว่า
จับก้นน้องญี่ปุ่นฟรีวันนี้! :laugh:
ระวังเจอของแถมเป็น ตรีนพี่เฟียต! ในวันหน้า! :laugh:
-
พี่เฟียตหึงโหดมากๆ
-
น่าจะเอาให้หนักกว่านั้น มารยาทของเจ้าของบ้านรับแขกแบบนี้มีด้วยหรือ
-
ก็สมควรแล้ว แซบไม่ดูตาม้าตาเรือ :z6:
-
แซบป่ะหละ5555555
-
สมน้ำหน้าโดนประเคนฝ่าเท้าไปเท่าไหร่
จำไว้ว่าเค้าหวง
-
ญี่ปุ่นจำไว้มั่งเป็นตัวอย่าง o18
-
โดนกระทืบเลยไหมล่ะ
:sad3:
-
ว๊ากกกกกกกก เค้ากลัวเนะ o22
พ่อหมีอ่า โหดอ่ะ
-
พี่เฟียตตขา อะไรจะหึงโหดขนาดนั้นนนนน
-
ก็สมควรอยู่..มาลวนลามน้องญี่ปุ่นทำไมล่ะ.. :m16:
คราวนี้พ่อหมีไม่ปล่อยห่างตัวแน่ ๆ
-
สมน้ำหน้าจริงๆ คิดจะลวนลามหนูน้อยญี่ปุ่น หึหึ
เฟียตไม่ได้ทำเกินไปเลย เพราะเฟียตมีสิทธิปกป้องญี่ปุ่นอยู่เเล้ว
ตอนนี้ เฟียตกับญี่ปุ่นก็ยังน่าร๊ากกน่ารัก อิอิ
ปล. พ่อหมี อย่าลืมสำรวจความเสียหายด้วยนะ คืนนี้ หุหุ
ขอบคุณนะคะ พี่อิ๊กกี้ เลิฟ เลิฟ อย่างแฮง~~~ ที่มาอัพเรื่องนี้
พี่สบายดีใช่ไหมค้าา เห็นช่วงนี้มีคนเป็นหวัดกันหลายคนเลยย
รักษาสุขภาพด้วยนะค้า ทั้งพี่อิ๊กกี้ ทั้งคู่เขยคู่ขวัญด้วยน้าา
-
โห....พ่อหมี :เฮ้อ:
นอนบ้านเค้า
กินองุ่นเค้า
แล้วก็ต่อยเค้า
โหดจริงๆ.....อิอิ
ช๊อบ....ชอบ :z2:
-
โหดจริงอะไรจริงไม่สแตนอินเลย
ฮ่าๆๆๆๆ
ไอ้พี่ฮอนก็ลามมกรู้ทั้งรู้นะนั่น
น่าจะโดนเยอะๆๆๆๆ
-
สมน้ำหน้า ที่โดนไปยังน้อยนัก บีบก้นน้องแล้วยังจะล้วงอีก
เจอตรีนพี่เฟียดเลย...สม!
น้องปุ่นน่ารักมากๆๆเลยอ่าา :-[
-
พ่อหมีเวลาโมโหน่ากลัวมากมายเลยอ่ะ
ว่าแล้วทำไมใครๆถึงได้กลัวพ่อหมีนัก
แต่ยกเว้ย ญี่ปุ่นนะ อิอิ
-
ตอนนี้เครียดๆเนะ เหมือนพ่อหมียังไม่หายโกรธนะ
แล้วจะเที่ยวอย่างมีความสุขมั้ยเนี่ย
แต่ก็พึ่งรู้เหมือนกันนะ เฟี๊ยตโกรธจะหึงโหดได้ขนาดนี้ เหอๆ
แล้วพี่จิ๊ปกะเต้อ่า ได้นอนแยกห้องเหมือนกันป่าว อิอิ
-
โอ้โห สุดยอดไปเลย
ลูกข้า เอ๋ย เมียข้าใครอย่าแตะ
หึงโหดสมกับชื่อตอนจริงๆ ฮ่าๆๆ ชอบจัง
-
โห่ ปุ่นเอ๊ยยยย โดนหลอกล่อด้วยของกินหน่อยเดียว
ยอมไปกล่อมหมีขาวเลยอ่ะ ไม่ค่อยเลยนะ
และแล้วก็ได้รู้ว่าเวลาเฟียตหึงมันเป็นยังงัย สุดโหดเลยอ่ะ
-
ถ้าหนูปุ่นไม่ห้ามไว้นี่ ถึงตายได้เลยนะฮอน
-
:fire: :fire: หึงโหดสุดๆเลย ..
:L2: :L2: :L2:
-
เหอ ๆ ของของใครของใครก็หวง
:L2:ขอบคุณผู้แต่งจ้าาาาา........
-
-___________-
สมควรโดนละ แหม่ะเจ้าชู้ไม่ดูเลยนะน้อง
-
:fire:มันน่าเอาให้ตายอะ
-
แฟนเพื่อน ไม่ควรเข้าไปรุ่มร่าม
สมควรโดนพ่อหมี สั่งสอน :m16:
-
มาแจ้งข่าวครับ
เนื่องจากปะป๊าน้องญี่ปุ่น (ผมเอง) ฮ่าๆๆๆ
ช่วงนี้ไม่มีปัญญาจะเขียนน้องญี่ปุ่นนะครับ
ขอลาพักสักสองสามวัน
คาดว่าน่าจะกลับมาพร้อมตอนพิเศษของคู่อื่น
อยากได้คู่ไหนเข้ามารีเควสเอาเลยนะครับ
เดี๋ยวจัดให้ อิอิ
ผมเข้ามาดูน้องมันทุกวันน้า อ่านทุกเมนต์ อิอิ
ขอบคุณมาก ไว้เจอกันพร้อมตอนพิเศษครับ ส่วนคู่ไหนนั้นต้องดูแรงเชียร์ก่อน
-
มาแจ้งข่าวครับ
เนื่องจากปะป๊าน้องญี่ปุ่น (ผมเอง) ฮ่าๆๆๆ
ช่วงนี้ไม่มีปัญญาจะเขียนน้องญี่ปุ่นนะครับ
ขอลาพักสักสองสามวัน
คาดว่าน่าจะกลับมาพร้อมตอนพิเศษของคู่อื่น
อยากได้คู่ไหนเข้ามารีเควสเอาเลยนะครับ
เดี๋ยวจัดให้ อิอิ
ผมเข้ามาดูน้องมันทุกวันน้า อ่านทุกเมนต์ อิอิ
ขอบคุณมาก ไว้เจอกันพร้อมตอนพิเศษครับ ส่วนคู่ไหนนั้นต้องดูแรงเชียร์ก่อน
พักผ่อนเต็มที่คุณอิ๊ก ด้วยความปรารถนาดีจากแฟนคลับ :กอด1:
อยากได้คู่โฟคอ่ะ มีมั้ย? แหะๆ
ด้วยความสงสารโฟคเป็นการส่วนตัว อยากให้มีแม่หมีดำของตัวเอง จะได้ไม่ฟุ้งซ่าน :laugh:
-
:z2: :z2: :z2:
-
พักผ่อนเยอะ ๆ นะจ๊ะ .....ดูแลสุขภาพด้วยจ้า :L2:
คู่พิเศษ....เป็นน้องเต้กับพี่จี๊ป...ก็ดีนะ...
รึ....พี่หมีดำกับคนที่ใช่(มีไหม)...ก็ได้...
รึ....เป็นคู่หลักแต่เป็นตอนพิเศษก็เหมาะ....
สรุป...เขียนมาเหอะพี่ตามอ่านหมดแหละ..... :bye2:
-
+1 และขอ :กอด1: เป็นกำลังใจให้นะคะ พักผ่อนมาก ๆ ตอนนี้คงยังอยู่ในช่วงปรับตัวการเป็นคนทำงานกลางคืน
แต่อีกหน่อยคงจะปรับตัวได้ดีขึ้น เอาใจช่วย ชอบนะเฟียตหึงแบบมหาโหดเพราะดูเหมือนเป็นการปรามคนอื่นให้
รู้จะได้ไม่มีใครกล้ามาล้ำเส้นแบบนี้อีก เฟียตฟังน้องญี่ปุ่นคนเดียวเลยนะ ดูแลปกป้องน้องดี ๆ ล่ะ อย่าให้ถูกลวนลาม
อีก อารมณ์ดี สุขภาพกายและสุขภาพจิตแข็งแรงเมื่อไหร่ค่อยมาแบ่งปันความสุขให้คนอ่านก็ได้ :pig4:
-
สองสามวัน ม่ายยยยยยยยย
คิดถึงญี่ปุ่นตายแน่เลยย ข้าพเจ้า
แต่ไม่เป็นไร ให้พี่อิ๊กกี้พักผ่อน กลับมาขอสองเลยนะพี่ อิอิ
-
คิดถึงญี่ปุ่นกับหมีขาวแล้วค่า
แต่ไม่เป็นไรค่ารอได้ เราต้องอดทน กระซิก ๆ
-
ขำๆ พ่อหมีขาวไม่ได้หึงนาน ปกติไม่มีใครกล้า เด็กต่างร.ร.ก็เงี้ย ต้องให้รู้บ้าง
ให้ฮอน หรือโยติจีบหมีดำก็คงได้มีคู่ฮาเกิดขึ้นอีกคู่แน่
-
สมควรโดนแว้ว อยากมายุ่งกับของๆ เค้า
-
นอนรอญี่ปุ่น(http://image.ohozaa.com/ie/1820050416164458.jpg) (http://image.ohozaa.com/show.php?id=d11dd62c37125ebca3c71d0707c53523)
-
เป็นกำลังใจให้คุณอิ๊กกี้นะจ๊ะ กลับมาจะได้สดชื่น
ส่วนตอนพิเศษขอของหมีดำกับ คนพิเศษได้ไหมอ่ะ
เอาแบบไม่เจ็บปวดไม่สงสารหมีดำอ่ะ
-
นอนรอญี่ปุ่น(http://image.ohozaa.com/ie/1820050416164458.jpg) (http://image.ohozaa.com/show.php?id=d11dd62c37125ebca3c71d0707c53523)
กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด
เจ้ชอบมากเลยหนูไก่ 555
-
คิดถึงนู๋ญี่ปุ่นเนะ... :กอด1:
ป๋านู๋ญี่ปุ่นก็...พักผ่อนเยอะ ๆ น้า...
นู๋ญี่ปุ่นจะได้สดใสร่าเริงไปด้วย... :bye2:
-
คิดถึงน้องญี่ปุ่นกะพ่อหมีขาวแย้วน้า
:กอด1:
-
:z2: :z2: :z2:
แวะมาวิ่งเล่นรอน้องญี่ปุ่น
เป็นกำลังใจให้ค่ะคุณอิ๊ก :กอด1: สู้ๆเนะ >.< :L2:
-
คิดถึงน้องญี่ปุ่น :z2: :z2: :z2:
-
มานั่งรอญี่ปุ่นด้วยคน
:angellaugh2:
-
คิดถึงน้องญี่ปุ่นนนนน
-
:call:มาต่อได้แล้ว
-
ญี่ปุ่นไปใหน
-
ว่าด้วยเรื่องของ จี๊ป กะ เต้ Part I
ไม่รู้จะเริ่มยังไงดีกับคู่นี้ เริ่มเมื่อไหร่น้าความสัมพันธ์แบบนี้ ความรู้สึกแบบนี้ คงตั้งแต่ตอนกีฬาสี ใช่สินะคงเริ่มตั้งแต่ตอนนั้น ตอนที่เห็นแววตาของคนที่เล่นคู่กับญี่ปุ่น แววตาที่ตอนแรกดูหวาดๆแต่พอญี่ปุ่นแสดงให้เห็นว่าเกิดเป็นคนอย่าได้กลัวถ้ารักที่จะทำและสิ่งนั้นมันถูกต้องแล้วไม่ได้เบียดเบียนใคร อืม ต้องขอบใจญี่ปุ่นสินะที่ทำให้มีวันนี้ ทำให้จี๊ปมองเห็นแววตาใสซื่อคู่นั้น และทำให้เต้ยอมเปิดใจ
ย้อนไปเมื่อตอนแข่งกีฬาสี พอได้ชัยชนะแล้วก็กระโดดกอดกันกับญี่ปุ่น เต้ร้องไห้ออกมาเพราะดีใจ
"เราดีใจมากอ่าปุ่น ฮือๆ เราชนะแล้วอ่า"
ทำหน้าเบ้ปากเบะร้องไห้ออกมาเสียงดัง
"หวายทำไมร้องไห้อ่าเต้ เดี๋ยวเราร้องตามเนะ"
ญี่ปุ่นยืนจับบ่าเพื่อนอยู่พยายามปลอบแต่ด้วยความที่ปลอบใครไม่เป็นจึงหน้าเบ้ตาม
"อือ ไม่ร้องก็ได้ ขอบใจน้าปุ่นที่ทำให้เราได้แชมป์อ่ะ อย่างเราไม่เคยคิดเลยนะว่าจะได้แชมป์"
"เอ๋ ทำมายอ่าเต้ เต้เล่นเก่งออกเนะ อิอิ ไปเถอะเราหิว"
เบี่ยงประเด็นไปหาของกินเสียงกองเชียร์ที่ร้องเรียกชื่อนักกีฬายังคงกระหึ่มกึกก้องอยู่
"เก่งมากไอ้ตัวเล็ก ยอมมึงจริงๆว่ะ"
จี๊ปมาแสดงความยินดีด้วย แต่เต้ทำหน้าเหวอๆ
"ขอบคุณคร้าบพี่ เพราะปุ่นล่ะผมถึงชนะ"
"โห ถ่อมตัวไปหน่อยเลยมึง มึงเองก็เก่งนี่หว่า เออแข่งเสร็จมึงกลับเลยเหรอ"
ทำท่าคิดอยู่มองหน้าไม่ไว้วางใจ
"ไปกินติมกับกูไหม กูเลี้ยง"
"อ่า เลี้ยงไมอ่ะพี่ พี่แพ้นะ"
"อ้าวไอ้นี่ ก็เลี้ยงให้มึงไงที่โค่นกูได้"
"เดี๋ยวไปชวนปุ่น"
"เฮ้ยไม่ต้อง มึงไม่เห็นเหรอโน่นเจ้าของมันมาพาไปแล้ว ไปรีบไป"
จี๊ปพยักหน้าให้เต้ คิดอยู่แต่ก็เดินตามไป แม้จะมีเสียงร้องเรียกชื่ออยู่แต่เต้เองไม่ได้ฮิตเหมือนญี่ปุ่นจึงไม่ค่อยมีปัญหาที่จะออกจากโรงยิม จี๊ปพาเดินลัดสนามไปเรื่อยๆจนถึงหน้าโรงเรียน
"อ่าพี่จี๊ป กินไอติมรถเข็นก็ได้ เกรงใจพี่อ่ะ"
เต้ครางออกมา ปกติเป็นคนเงียบๆไม่ค่อยพูดเท่าไหร่นัก เรื่องไถกินเหมือนญี่ปุ่นนั้นไม่ค่อยจะกล้าเท่าไหร่นัก
"เฮ้ย เกรงใจไรวะ กูเลี้ยงนะมึง มึงจะคิดอะไรมากวะ มาเดินเร็วๆอย่าอืดอาด"
จี๊ปดุเสียงแข็ง เต้หน้าเหวอไปอีก ก้มหน้าเดินตามงุดๆไป
"ทำไมมึงขี้อายจังวะไอ้เต้ ไม่เห็นเหมือนไอ้เปี๊ยกเลย"
พอนั่งในร้านจี๊ปก็จ้องหน้าเอาๆ ส่วนเต้ก็ก้มหน้าจนคอแทบจะหักหน้าแทบจะติดโต๊ะอยู่แล้ว
"เอ่อ"
"ไหนมองหน้ากูหน่อยดิ"
จี๊ปพูดออกมาเอื้อมมือไปจับคางที่จะติดคออยู่แล้วให้เงยขึ้น โอ้นั่น หน้าแดงแปร๊ดเลย จี๊ปยิ้มออกมา
"มึงอายไรกูวะ หรือว่ามึงแอบชอบกู"
"เอ้ย บ้าเหรอพี่ มะไม่"
ร้องออกมาหน้าตาตื่น หน้าเพิ่มความแดงเข้าไปอีกแก้มเหมือนลูกตำลึงสุก
"ฮ่าๆๆ ทำไมต้องทำท่ากลัวขนาดนี้ด้วยวะ ไม่ชอบก็ไม่ชอบดิ"
"มะไม่"
"อะไรของมึงวะไอ้เต้ ไหนตกลงมึงจะเอายังไง"
อ้าวเหมือนโดนบังคับเลย เต้ทำหน้าเหมือนเด็กโดนขู่รีดเอาตังค์ตามมุมห้องน้ำในโรงเรียน
"มะไม่รู้อ่า พี่อ่า"
"ฮ่าๆๆ นอกจากไอ้เปี๊ยกแล้วมึงนี่มองดีๆก็น่ารักนะกูว่า สนใจอยากจะเป็นเด็กกูไหม"
ยิ่งเห็นท่าทางที่เขินอายยิ่งรุกไล่ต้อนให้จนมุม เต้ก้มหน้าลงอีก จี๊ปคิดเอาไว้แบบนี้อยู่แล้วตั้งใจเอาไว้แล้วเพราะถ้าชอบคนน่ารักยอมรับว่าญี่ปุ่นน่ารักกว่าใคร แต่ให้สู้เฟียตคงไม่ไหว เพราะเห็นโฟคแล้วไม่ขอสู้ยอมถอยดีกว่า จึงเบนเป้าหมายมาอีกคนที่อยู่ต่อหน้านี้ มองดีๆเต้เองก็น่ารักไม่เบาเลยทีเดียว
"กินดิวะ เดี๋ยวมันก็ละลายหมด"
เต้มัวแต่ก้มหน้าอยู่พอไอติมมาก็ไม่ได้สนใจมอง จี๊ปสะกิดบอกจึงจับช้อนมาตักไอติมเข้าปาก จี๊ปเองก็จ้องมองไม่วางตา ฉายยิ้มหวานอีกต่างหาก เต้เองเริ่มอึดอัด
"เอ้ย ไอ้ตัวเล็กยื่นหน้ามานี่ดิ"
สะดุ้งทำตัวไม่ถูก หน้าตาเหรอหรา จี๊ปพยักหน้าให้ทำตามที่บอกเต้ค่อยๆยื่นหน้ามาแต่ไม่ใกล้มากนัก
"กินเหมือนเด็กนะมึง"
จี๊ปเอานิ้วโป้งไปเช็ดคราบไอติมที่เปื้อนขอบปากให้เต้ ตัวสั่นเทาเลย พอเช็ดเสร็จก็ทำเหมือนเฟียตที่เคยทำกับญี่ปุ่นเอามาเลียกินเฉยเลย โอ้ ดูเต้สิอายเขินไม่รู้จะอยู่ท่าไหนดี
"อ่า พี่ อ่า"
"หึหึ ทำไม มึงเขินกูเหรอ ตกลงจะเอาไง เป็นเด็กกูไหม"
"มะไม่"
"ทำไมวะ กูมีอะไรไม่ดี สู้ใครไม่ได้ หรือมึงชอบใครอยู่"
ทำหน้าจริงจังขึ้นมา เต้กลัวก้มหน้างุดลงตัวลีบเล็ก
"มะไม่"
"เว้ย มึงนี่อะไรวะพูดอะไรให้มันเยอะกว่ามะไม่ของมึงหน่อยได้ไหม"
เริ่มโวยวาย สรุปแกงค์นี้เป็นเหมือนกันทุกคนนะครับท่าน คือใจร้อนขี้โวยวายแต่พออยู่ด้วยกันแล้วเหมือนจะเป็นเด็กดีเลยเนอะ
"มะไม่ปฏิเสธอ่า พี่อ่า"
แทบกลั้นหัวเราไม่อยู่เต้หัวติดโต๊ะเลยทีนี้ อายหน้าแดงหูแดงไปหมด จี๊ปหัวเราะออกมาพอใจในสิ่งที่เห็น
"ก็แค่นี้ ท่ามากนะเรา"
คนตัวโตกว่าหัวเราะร่วนพอใจอยู่ส่วนคนตัวเล็กอายได้อายดีหน้านี่ไม่ยอมหายแดงสักที พอกินไอติมเสร็จจี๊ปก็เดินไปส่งเต้กลับหอ
"วันจันทร์เดี๋ยวกูมารับ"
พอเต้จะเดินขึ้นหอไปจี๊ปก็พูดขึ้นมา เต้เองยิ้มดีใจหรืออะไรไม่ทราบ
"อ่า กี่โมงอ่ะพี่"
"มามึงก็รู้เองล่ะ อย่าถามมาก"
"อิอิ"
"หัวเราะไรวะ"
"ปะเปล่า ดีใจอ่า มีคนมารับไปโรงเรียน"
เริ่มแสดงท่าทางโก๊ะออกมา จี๊ปเองส่ายหน้า
"แค่นี้เนี่ยนะ ไปรีบไปนอน อย่านอนดึกนะมึง"
"คร้าบ"
วิ่งขึ้นหอไปแล้ว พอเข้าห้องได้ก็กระโดดขึ้นเตียง ดีใจดิ้นพรวดพราดอยู่กอดหมอนเอาไว้ในอกซุกหน้าลงไป เพิ่งเคยมีคนมาจีบไม่อยากจะบอกว่าเล็งพี่เขาไว้อยู่เหมือนกัน แต่ด้วยความที่อายจึงได้แต่แอบมอง ดีใจจังเนอะ พอตอนเช้าวันจันทร์จี๊ปก็มารับตามที่บอก เต้เองไม่ค่อยอายแล้วแต่ก็ยังไม่ยอมให้เดินใกล้ พอจี๊ปแตะบ่าหน่อยก็สั่นเป็นเจ้าเข้าเชียว จี๊ปเองก็ชอบแกล้ง ยิ่งเห็นกลัวยิ่งแกล้ง
"เอ๊ะ พี่จี๊ปนี่ พี่จี๊ปเดินกับใครอ่ะ"
เสียงร้องทักมาจากหน้าโรงเรียน จี๊ปหันไปมองแล้วทำท่าอารมณ์เสียเต้เองก็หันไปมอง รุ่นพี่ ม.๕ นั่นเอง
"ว่าไงโพล"
"แหมพี่จี๊ปอ่ะ ทักซะห่างเหินเลยนะ ทำไมช่วงนี้ไม่ค่อยรับโทรศัพท์เค้าเลยอ่า"
เด็กคนนั้นเดินเข้ามาเกาะแขนของจี๊ปอย่างสนิทสนม เต้เองมองดูอยู่ใจเต้นตุบตับ
"อย่ามาเกาะแกะได้ไหม"
"อะไรกันพี่จี๊ปอ่ะ แต่ก่อนเห็นทำได้มากกว่านี้อีก อ้อ อย่าบอกนะว่าไอ้หน้าจืดนี่เป็นเด็กใหม่ ไม่ได้นะพี่จี๊ป จะทิ้งโพลไม่ได้นะ"
เริ่มแผดเสียงออกมาเสียงดัง เต้เริ่มหน้าเสียถอยออกห่าง
"อ่าพี่ผมไปก่อนนะ เจอปุ่นพอดี"
เต้เห็นปุ่นเดินมากับเฟียตมีบอยกับเอกเดินมาด้วยจึงรีบวิ่งไปไม่ทันฟัง
"เอ้ย ไอ้ตัวเล็ก เอาไงโพล เรื่องระหว่างเรามันจบไปแล้วนะ พี่บอกเราแล้วนิ"
"พี่จบฝ่ายเดียวนะพี่จี๊ป โพลยังไม่จบ โพลไม่ยอมหรอกนะ ได้โพลแล้วจะทำแบบนี้เหรอ"
"แล้วเราจะเอาไง พี่ไม่มีทางกลับไปหาเราหรอกนะ"
"ไม่ได้นะพี่จี๊ป ไอ้หน้าจืดนั่นมันมีอะไรดีกว่าโพล"
"ทุกอย่างนั่นล่ะโพล อย่าไปวอแวน้องมันนะพี่ขอเตือน ถ้าไม่ฟังกันอย่าหาว่าพี่ใจร้าย"
สีหน้าท่าทางแสดงให้เห็นความประสงค์ว่าไม่ได้แค่ขู่ โพลหน้าเหวอไปแต่ก็กัดปากอยู่ไม่ยอมแพ้ ด้านเต้พอวิ่งไปถึงญี่ปุ่นก็เก็บสีหน้าไม่อยู่
"มีรายอ่าเต้ วิ่งหนีครายมาหรา"
ญี่ปุ่นยิ้มแฉ่งออกมาไม่รู้เรื่องอะไรกับเขาเลย เต้เองหน้าตาเหมือนหนีเจ้าหนี้มาจริงๆ
"เป็นไรไอ้เต้ เห็นเดินอยู่กับไอ้จี๊ป ไอ้จี๊ปมันจีบมึงเหรอ"
เฟียตถามขึ้นมือยังเกาะอยู่ที่บ่าของญี่ปุ่น
"มะไม่หรอกพี่เฟียต พี่จี๊ปเค้ามีแฟนอยู่แล้วนิ"
พูดออกมาแต่หน้ามันเบะ เมื่อคืนเหมือนตกหลุมรัก แต่วันนี้เหมือนอกหักน่าสงสารจังเน้อเด็กน้อย
"อ้อ ไอ้โพลนั่นน่ะเหรอ มันเลิกกันนานแล้วนี่ ไอ้นั่นน่ะตามแจ ห่าโทรหาทุกห้านาทีมั้ง"
"เอ๋ ทำมายอ่า ทำมายมะอยู่ด้วยกันเหมือนเราเนะ โทรตามทำมายอ่า"
ทำหน้างงแหงนหน้าขึ้นมองเฟียต
"เค้าไม่เหมือนเราไงแม่หมี ไอ้จี๊ปมันอยู่กับไอ้เบนซ์กะไอ้ฟอร์ด มันจะแยกหออยู่ก็ได้นะที่จริงแต่เหมือนมันแค่เล่นๆ อะไรมึงอย่าคิดมากไอ้เต้ มันจัดการได้"
เฟียตปลอบใจแต่ดูเหมือนเต้กำลังคิดหนักหน้าตานี่ไม่เอาอะไรเลย
"เอ๋ เต้อ่า อย่าเสียใจเนะ ถ้าพี่จี๊ปนิสัยมะดีเดี๋ยวเราให้พ่อหมีขาวจัดการให้เนะ อิอิ"
หัวเราะร่วนพอใจอยู่ เฟียตเองก็หัวเราะออกมา
"อืม ขอบใจนะปุ่น เราไม่คิดมากแล้วล่ะ พี่เค้ามีแฟนแล้วนี่"
"อ้าวไอ้นี่ ไหนบอกไม่คิดมาก ไปๆไปเข้าแถว"
เฟียตทำหน้างงส่ายหน้า ปากบอกไม่คิดแต่ใจคิดไปไกลแล้ว ที่คิดไปไกลก็เพราะญี่ปุ่นนั่นล่ะที่มีแฟน เอกกับบอยอีกคนมีแฟนควงออกหน้าออกตาให้เห็น พอจี๊ปมาจีบก็ดีใจวาดฝันเอาไว้แล้ว ตอนพักกลางวันเต้เดินไปกินข้าวที่โรงอาหารกับเพื่อนร่วมห้อง นั่งกินปกติแต่อยู่ๆก็มีคนมาราดน้ำแข็งใส่หัวสะดุ้งตัวโหยง
"เฮ้ย ทำอะไรน่ะพี่"
เพื่อนของเต้กระโดดออกไปไกลส่วนเต้นั่งนิ่งไม่ไหวติง
"แกใช่ไหมที่พี่จี๊ปกำลังจีบอยู่ อย่าได้ฝันนะไอ้หน้าจืด"
เสียงแปร๋นออกมาไม่สนใจใคร
"ว้าย ทำอะไรยะหล่อน"
โชคดีของเต้ที่แกงค์ริต้าเดินมาเห็นพอดี
"น่าเกลียดมั่กๆ มาทำอะไรแบบนี้กับน้องชั้นได้ยังไง ส้มจี๊ดลากมันไป"
หัวหน้าแกงค์สั่งการหน้าตาดุโกรธแค้นแทน
"เป็นอะไรไหมค้าน้องเต้ของเจ๊ อีนี่มันอะไรกัน เป็นบ้าไปแล้วเหรอ มาดราม่ามากมายแถวนี้ เดี๋ยวเจ๊จะไปตบมันให้"
เต้หน้าเบี้ยวแล้วน้ำตาไหลออกมาเกิดมาไม่เคยมีเรื่องกับใคร ใจสั่นไหวน้ำตาไหลออกมา
"อุ๊ย อย่าค่าอย่าน้องเต้ขา มาๆ เจ๊พาไปล้างตัว"
ซาร่าดึงแขนเต้ให้ลุกขึ้น
"ปล่อยชั้นนะ พวกแกจะทำอะไรอีพวกกะเทยออกสาว"
"หอยหลอด กะเทยออกสาวก็ดีกว่าอีแอบหัวโปกอย่างหล่อน ต๊ายเล่นบทดราม่านะยะ นี่มันชีวิตจริงไม่ใช่ละคร จะมาทำแบบนี้ต่อหน้าสาธารณะชนได้ยังไง ไม่มียาง ไร้การศึกษา ไม่มีมารยาท ไร้ซึ่งคุณสมบัติผู้ดี ไม่มีคุณสมบัติกะเทยไฮโซ เสียเกียรติกะเทยอย่างแรงต๊าย บัดสี ส้มจี๊ดอย่าช้าชั้นคันมือแล้ว"
ริต้าเองด่าไฟแลบคนที่อยู่ใกล้ๆมองกันใหญ่แต่ไม่มีใครช่วย
"ชั้นจะไปฟ้องอาจารย์ เอาสิถ้าพวกแกกล้าทำอะไรชั้น"
"แหมเป็นกะเทยน่ะหล่อน ไม่ได้เป็นกันง่ายๆนะ เห็นไหมอ้าปากออกมาก็รู้แล้วว่าหล่อนจับฉลากได้ ไร้สมอง ก็ลองฟ้องดูสิ แล้วที่สาดน้ำใส่หัวน้องชั้นเมื่อกี้ หล่อนจะแก้ตัวว่าอะไรยะ อย่าลืมนะว่าน้องเต้ของชั้นเป็นนักกีฬาโรงเรียน อาจารย์ย่อมเห็นดีเห็นงามกับพวกชั้นอยู่แล้ว อ้อ แล้วก็พวกชั้นอ่ะนะ ถึงจะเป็นกะเทยแต่ก็เป็นกะเทยที่ทรงคุณค่าใครๆเขาก็รู้ก็เห็นไม่ได้แรดร่านมาระรานเด็กเขาแย่งผู้ชายแบบนี้ ทั้งที่ผู้ชายเขาไม่เอา ไร้ค่าที่สุด อีหน้าอุทัยเทวี นี่แน่ะ"
พูดเองหมั่นไส้เอง ริต้าตบหน้าของโพลดังเพี๊ยะ
"กรี๊ดด อีบ้ามาตบหน้าชั้นทำไม"
"ส้มจี๊ดลากมันไปหลังแท็งค์น้ำ หมั่นไส้มานานแระ อย่าให้เจ๊ออกฤทธิ์นะยะ ปิดปากมันไว้ ทุกคนค้าไม่มีอะไรค่า ไม่มีอะไร เข้าใจผิดกันนิดหน่อยค่า กินข้าวต่อน้า"
หันหน้าไปตะโกนโบกไม้โบกมือให้คนที่มองดูอยู่ ริต้าถือว่าเป็นคนที่ฉลาดมากคนหนึ่งเพราะเวลาตบก็อาศัยมุมบังอย่างดีจึงไม่มีใครเห็น ส้มจี๊ดกับแกงค์สี่ห้าคนรุมลากตัวโพลกับเพื่อนที่มาด้วยกันอีกสองคนไปหลังแท็งค์น้ำ
"ฮ่าๆๆๆ เป็นไงล่ะ เห็นฤทธิ์นางพญาอย่างริต้ารึยัง จำใส่กะโหลกเอาไว้ อย่ามาวอแวกับเด็กชั้นอีก ให้รู้ว่าบ้างชั้นไม่ใช่กะเทยกะโหลกกะลาเหมือนหล่อน อีโพลผู้ตุ๊ดโดนชายทิ้ง ฮ่าๆๆ"
พอตบเสร็จก็หัวเราะลั่นสะใจอยู่ ทั้งสามคนร้องไห้กอดกันอยู่ ด้านซาร่าพอพาเต้ที่ร้องไห้อยู่ออกมาจากโรงอาหารเดินไปทางห้องของชมรมแบดฯเพื่อล้างตัว
"ไม่ไหวนะคะแบบนี้ เจ๊ไม่ยอมนะคะน้องเต้ขา ต้องไปสะสาง"
"ฮึกๆๆ"
"โอ๋ๆ ไม่เอานะค้าอย่าร้องไห้น้า ว่าแต่ทำไมอีโพลมันถึงมาทำแบบนี้กะน้องเต้ของเจ๊ล่ะค้า"
ซาร่าเองก็อยากรู้อยากเห็นขึ้นมา
"ฮึกๆ เค้า เค้าเค้าเป็นแฟนพี่จี๊ปอ่า เค้าเห็นเต้เดินมากะพี่จี๊ป เค้า เค้าคงโมโห"
เล่าออกมาสะอึกสะอื้น
"กร๊๊ดด ดราม่ามากมาย ปริศนาบวกวนิดาที่สุด"
ซาร่ากรี๊ดออกมา ยืนท้าวสะเอวแสยะปาก
"ไม่มีปัญญาดึงให้ผู้ชายอยู่กับตัวมาทำแบบนี้ ไม่หญิงงามเลยนะค้า จำไว้นะคะน้องเต้ขา ถ้าเขาไม่เอาอย่าไปทำแบบนี้ มันดูถูกชี๊ปอ่ะค่ะชี๊ป ดูโลว์มั่กๆค่า เราต้องมั่น เชิ่ดใส่สิ อะไรกัน ต่ำมากอีโพล แต่คุณพี่จี๊ปนี่ก็ไม่ไหวนะค้า ให้นังนั่นมันมาทำกับน้องเต้ของเจ๊แบบนี้ ไม่ได้ๆ ต้องเคลียร์"
"อ่า มะเอานะเจ๊ อย่าไปบอกพี่เค้า พี่เค้าไม่ได้มีอะไรกับเต้น้า"
"หือ ไม่ได้หรอกค่า ไม่มีก็ทำแบบนี้ไม่ได้ เสียสมดุลของโรงเรียนเราหมด จะมีนักเลงหัวไม้ไม่ได้ ต้องผ่านแกงค์ริต้าสวยแสบซาบซ่าส์ก่อนสิค้า อิอิ"
ทำท่าทางด้วยเอ้าทำท่าเหมือนเซเลอร์มูน พอดีกับจี๊ป ฟอร์ด เบนซ์ เฟียตเดินเข้ามาในห้องของชมรม
"เอ้ย เป็นไรวะไอ้เต้ ตัวเปียกหัวเปียกเชียว"
เบนซ์ร้องทักขึ้น เต้หน้ายิ่งเบะไปกันใหญ่ จี๊ปหน้าเสียกว่าใคร
"ว้ายมาพอดีเลยค่า พี่จี๊ปขา อีนังโพลน่ะค่ะฝีมือมัน ดีนะที่ซาร่ามาเห็นก่อน เลยให้ริต้าลากไปตบให้เข็ด"
"เฮ้ย มีอะไรกันวะถึงขั้นตบตีกันเลยเหรอ"
เฟียตร้องขึ้นปรี่เข้ามาดูเต้ที่ก้มหน้าสะอึกสะอื้นอยู่
"ก็มันเอาน้ำราดหัวน้องเต้นี่คะพี่เฟียตขา ตบน่ะมันยังน้อยไป เนี่ยซาร่าว่าจะตามไปตบอีกคน"
"อะไรนะ"
จี๊ปร้องขึ้นปรี่เข้ามาจับแขนเต้ เต้ยังห้มหน้าอยู่ไม่ยอมสบตา
"มันจะเกินไปแล้ว"
กัดฟันกรอดออกมา จี๊ปวิ่งออกนอกห้องทันทีมีเบนซ์กับฟอร์ดวิ่งตามไป ส่วนเฟียตยืนดูเต้ถามเหตุการณ์อยู่ พอซาร่ากับเฟียตช่วยกันปลอบเต้ก็หยุดร้องไห้ สักพักญี่ปุ่นกับบอยเอกก็เข้ามา
"เอ๋ อารายอ่า ครายทำอารายเต้หรา"
"ฮื่อ แม่หมีไม่เอาไม่ต้องถาม เดี๋ยวพ่อหมีเล่าให้ฟัง มาๆเดี๋ยวพาไปกินติม มึงสองตัวด้วยมาๆ ซาร่าดูมันด้วยนะเดี๋ยวไอ้พวกนั้นคงมา"
"ได้ค่า ว้ายน้องญี่ปุ่นของเจ๊ น่าร้ากไม่เปลี่ยนเลยนะค้า วิ้งๆ"
"อิอิ หนมจาหมดแล้วเนะพี่คนสวย"
"จัดไปค่า เดี๋ยวเจ๊จัดให้ อิอิ"
เฟียตได้แต่ส่ายหน้า เอกกับบอยยืนมองหน้าเต้อยู่ แต่ญี่ปุ่นลืมไปแล้วมัวแต่สนใจของกิน เพราะถ้าเจ้านั่นสนใจขึ้นมาเอาอะไรมางัดก็ไม่ยอมไปแน่นอนเฟียตรู้ดีจึงเอาอะไรมาหลอกล่อให้ออกไปก่อน สักพักจี๊ปก็กลับมา
"พี่ขอโทษนะตัวเล็ก ไม่คิดว่ามันจะเป็นแบบนี้ว่ะ"
จี๊ปพูดขึ้นเบาๆจับบ่าของเต้ที่ก้มหน้างุดอยู่เอาไว้
"เฮ้ย ออกไปเว้ยคนเขาจะหวานกัน อย่าไปเป็น กขค"
เบนซ์ร้องออกมาเสียงดัง ทุกคนต่างเดินตามกันออกไป เต้เองก็จะเดินตามพี่ๆออกไปเหมือนกัน
"เดี๋ยวสิตัวเล็ก พี่ขอโทษ"
"ฮึ"
เชิดหน้าใส่
"พี่ไม่มีอะไรกับเขาแล้วจริงๆนะ พี่ไม่ได้ยุ่งกับมันมานานแล้ว"
"มาบอกเค้าทำไมอ่ะ เค้าไม่อยากฟังนิ"
เหอๆๆ ต้องมาเห็นเองท่างอนของเต้นี่น่ารักไม่แพ้ญี่ปุ่นเลย
"งอนพี่เหรอครับตัวเล็ก"
จี๊ปเข้าฮุกวงในพยายามจับตัวไว้ แต่เต้ก็ขืนตัวสะบัดออก
"ใครตัวเล็ก เค้าตัวมะเล็กนิ อย่ามาจับเค้า ตัวเองมีแฟนอยู่แล้วอ่ะ คนหลายใจ"
เฮ้อนะเด้กหนอเด็ก พอจะชอบเขานี่เร็วไปไหมเต้ เมื่อไม่กี่นาทีบอกว่าไม่ใช่ๆอยู่เลยน้า
"พี่ไม่ได้หลายใจนะ พี่จีบเราคนเดียว"
"ฮึ มะเชื่อหรอก"
"หือ ทำไงถึงจะเชื่ออ่ะครับตัวเล็ก"
"แอ่ะ เค้ามะ อ่า"
จี๊ปรุกหนักกอดตัวเอาไว้เลย เต้ตกใจยืนนิ่งอยู่พยายามดิ้นแต่จี๊ปกอดไว้แน่นไม่ยอมปล่อย
"พี่ชอบเรานะ จะจีบเราเป็นแฟน คนอื่นไม่เกี่ยว ขอให้ตัวเล็กเชื่อใจพี่นะ"
"ฮึ"
"หือ อะไรนะครับ ว่าอะไรนะ"
จี๊ปเอาหน้าแนบกับหูของเต้ที่เริ่มเป็นสีแดงก่ำ
"บ้าพี่อ่า เค้าอายน้า"
"อายก็เป็นแฟนพี่ดิครับ จะได้ไม่ต้องอาย"
"มะเอาอ่า พี่มีแฟน"
"อ๊ะๆ พี่ไม่มีแฟน จะมีก็คนที่กอดอยู่นี่ไงครับ น้องเต้คนเดียว"
ความจริงไม่มีอารมณ์เขียนหรอกนะครับ แต่เห็นเพื่อนๆคิดถึงเลยพยายามเขียน ความฮาไม่เหลืออยู่แล้วเพราะปะป๋ามันหงุดหงิดง่ายนอนน้อยนอยด์ไปหมดทุกอย่าง เหอๆๆ ตอนแรกว่าจะตัดให้จบไปเลยนะเนี่ย แต่คิดแล้วเอาไว้ถ่วงดุลกับเรื่องนั้นดีกว่า เนอะ และแลดูจะใจร้ายเกินไป เดี๋ยวโดนสาป วะฮ่าๆๆๆ
เขียนโดย eiky
-
:mc4: :mc4: มาแล้ว มาแล้ว :กอด1: :กอด1:
-
น่ารักกกกก
-
มายก๊อด.................. จะจบแล้วเหรอคะ
สรุปน้องโฟคก็ไม่โผล่มาอีกเลย
แม่ยกวิ่งไปหลบเลียแผลใจ :o12:
ขำน้องเต้อ่ะ ใจง่ายจัง อิ..อิ
-
อ๊ายยยยยย โพลนี้มันน่านัก :m31: ทำให้เต้ร้องไห้เลย
ฮ่าๆๆๆ สนุกมากๆเลย ในที่สุดก็เป็นแฟนกันแล้วววว
-
เง้ๆๆ
มาบ่อยๆเน้อ
ดูท่าน้องเต้ก็คงจะแรงไม่แพ้ญี่ปุ่นนะเนี่ย
อิอิ
-
:L1:
-
คู่นี้ก็น่ารักเนะ :o8:
-
o9 ไม่ยอมๆๆๆๆๆๆ
ไม่ให้จบเนะ
จาให้ต่ออีกเยอะๆเนะ
คนแต่งใจร้ายอ่า
จาจบเร็วๆได้ไงอ่า
ต่ออีกเยอะๆเนะ
ไม่รักคนอ่านแล้วหรา :monkeysad:
-
อย่าเพิ่งจบนะคุณอิ๊ก อยากอ่านต่ออีกนานๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
-
:z13:
มาจิ้มแปะไว้ก่อนค่ะคุณอิ๊ก
ช่วงนี้งานเข้า ดองนิยายไว้เยอะเลย ได้แต่จิ้มเฉยๆไปหลายเรื่องละ ไม่มีเวลาอ่าน :z3:
เป็นกำลังใจให้นะคะ :L2: :กอด1: สู้ๆ o13
-
โพลนิสัยมะดีน้า
ทำกับเต้แบบนี้ได้ไงอะ
ชอบแก๊งค์ิริต้าที่สุด น่ารักเท่าโลก :man1:
-
เป็นกำลังใจให้คุณอิ๊กนะคะ
:กอด1:
-
อย่าตัดจบนะค่า แฟนคลับขอร้องงงงงง :call:
-
พี่จิ๊ปขี้แกล้งหว่ะ :o8:แต่ถ้าจะให้ดีไปจัดการเมียๆของพี่ให้หมดก่อนดีกว่า :m16:
-
จีบกันตอนนั้นะเอง เต้น่ะก็น่ารักแหละ
-
เต้น่ารักน่ะค่ะเนี่ยย
-
คู่นี้ก็น่ารักเนะ :m1:
สู้ๆ เป็นกำลังใจให้ค่ะ :L2:
-
:-[ คู่นี้ก็น่ารักไม่แพ้คู่น้องปุ่นกะหมีขาวเลย
สรุปโฟคไม่มีใครมาคู่ใช่มั้ย :z3:
เป็นกำลังใจให้อิ๊คซามะนะค่ะ :L2: พักผ่อนเยอะๆ :กอด1:
-
ตอนนี้แปรพักตร์(เขียนแบบนี้หรือเปล่าไม่รู้) กระโดดไปเป็นผู้สนับสนุนเจ๊ริต้ากับซาร่าอย่างเป็นทางการ
ด้วยความปลาบปลื้มสูงสุดส่วนตัว..
จิ๊ป ไปเคลียร์เด็กในสังกัดให้เรียบร้อยเลยนะ อย่าให้มาอาละวาดใส่เต้..
คุณอิ๊ก ไปดูพี่โคมกินวิตามินสิ เผื่อจะหัวเราะ :m20: แบบนี้ แต่พี่โคมยังไม่ที่สุดอ่ะ
ผ่อนคลายเข้าไว้..เนอะ ใจเย็นๆ ถ้ายังไม่พร้อมก็ยังไม่ต้องเร่งรัดตัวเองหรอกค่ะ เป็นกำลังใจให้นะ
ถ้าอ่านเรื่องนี้จะรู้สึกได้นิดหน่อยว่าคุณอิ๊กเขียนแปลกๆ แต่ถ้าเรื่องโน้น(สนิมน้ำค้าง) มันกลืนอ่ะ 55+
ฮืออออออ.. คนอ่านไม่ถนัดทำให้คนอารมณ์ดีด้วยสิ ถนัดแต่ยั่วให้โมโหอาละวาดฟาดกันเลือดสาด :laugh:
:กอด1:คุณอิ๊กแน่นๆทีนึง
-
ว้าวมีอีกคู่เพิ่มขึ้นมาแล้ว
ท่าจะเวียนหัวมิใช่น้อยนะ
-
แหะๆ หายไปนาน
แวะเข้ามาหาเสียงหัวเราะจากน้องญี่ปุ่นแอนด์เดอะแก๊งค์
อ่านแล้วมีความสุขอ่า เพราะเนื้อเรื่องมันใสบริสุทธิ์
พักบ้างไรบ้างน้าลูกพี่
เป็นกำลังใจให้พี่อิ๊คนะ ติดตามลูกพี่อยู่เสมอ
+1 รักกันๆ
-
ตามจนทันจนได้ ชอบมากๆ ว่าแต่อยากอ่านตอนของหมีดำมาก
-
เป็นกำลังใจให้อิ๊กนะ คิดถึงญี่ปุ่นแต่รอได้จ้า
-
อย่าเพิ่งรีบจบเลยนะครับเรื่องนี้อ่านแล้วคลายเครียดดี มีเรื่องให้ได้ฮากันตลอด อ่านแล้วสบายใจ เป้นกำลังใจให้นะครับ
-
แก๊งค์พี่คนสวยได้ใจอีกแระ....รักน้องปกป้องน้องได้ o13 มากค่ะ
น้องเต้ขี้อายยย....น่ารักคนล่ะแบบกับแม่หมีนิ..... :กอด1:
พี่จี๊ป....รุกเร็วจัง....ลักษณะน้องยังเอ๋อ ๆ อยู่เลยนะ.... :laugh:
รอต่อไปจ้า.....
:L1:น้อง eiky ปลุกวิญญาณเฮฮาปาจิงโกะด่วน ! :jul3:
-
โห้ๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
เร็วทันใจดีคู่นี้พี่จิ๊บรุกเร็วเครมเร็วมาก
แต่ดพลแรงอ่าพี่จิ๊บจัดการสะให้เข็ด
เต้น่ารักเนะ
-
T & J Part II
จี๊ปเองก็เป็นคนสม่ำเสมอไม่ยอมให้มีช่องว่างรุกตลอด แต่การรุกไล่นั้นไม่มีใครรู้นอกจากเพื่อนในกลุ่มแต่ก็ไม่มีใครสนใจมากเพราะจุดเด่นประเด็นร้อนมันอยู่ที่เฟียตกับไอ้ตัวยุ่งที่ก่อกวนได้ทุกที่ทุกเวลา จี๊ปเองจึงมีโอกาสใกล้ชิดกับเต้มากขึ้นกว่าเดิม
"ตัวเล็กๆ มานี่ อ่ะพี่ซื้อนี่มาฝาก"
เวลาเดินผ่านกันจี๊ปก็กวักมือเรียกให้เข้ามาหาไม่มีใครสังเกต
"อารายอ่าพี่"
"หนม"
"อ่า เค้ามะใช่เด็กๆน้า ซื้อหนมมาฝาก"
"อ้าว อย่างน้อยก็เด็กกว่าพี่อ่ะ"
"หนมไรอ่ะ"
"ช็อกโกเล็ต"
"อ่า จะเป็นสิวไหมอ่ะ"
"ใครบอกวะว่ากินช็อกโกเล็ตแล้วจะเป็นสิว เอาไปๆ"
"อ่าขอบคุณคร้าบ กินได้ไหมอ่าพี่"
"เว้ย แปลกคนจริงให้แล้วจะเอาไปนอนกอดก็เรื่องของเราดิ พี่ไปล่ะ"
เอามือมาขยี้หัวก่อนเดินไป ช่วงซ้อมแบดฯก่อนไปแข่งที่โรงเรียนบีก็ซ้อมหนักจี๊ปเป็นคู่ซ้อมให้ตลอด คอยมองดูอยู่เต้เองก็รู้สึกดีที่มีจี๊ปคอยดูแลอยู่ห่างๆเพราะตัวเองก็ไม่ได้ชอบแบบประเจิดประเจ้อมากเกินไปนักเช่นกัน สรุปก็รับเอาช็อกโกเล็ตมาถือกลับหอด้วยความปลื้มใจ
"เต้ห่อไรอ่ะหนมป่าว เรากินด้วยดิ"
เพื่อนร่วมหอเอ่ยขึ้นเพราะเห็นเต้กอดห่อนั้นอยู่
"ไม่ช่ายอ่า ของขวัญหรอกตุ่น หนมก็อยู่ในกล่องนั่นไงกินดิ ได้มาตอนซ้อมอ่ะปุ่นแบ่งให้"
บุ้ยปากไปยังกล่องขนมกล่องใหญ่ที่วางอยู่ข้างๆประตู
"นายญี่ปุ่นนี่ใจดีเนอะ น่ารักอีกตะหาก เราอยากเป็นเพื่อนกับนายญี่ปุ่นอ่ะเต้ นายแนะนำให้หน่อยดิ"
"ได้ดิตุ่นอยากจะรู้จักเพราะอยากกินหนมป่ะเนี่ย"
"บ้าเหรอ เราก็อยากมีเพื่อนน่ารักบ้างไง"
"เราไงตุ่น"
"แอ่ะ กินหนมดีกว่า"
ทำหน้าเซ็งแล้วหันไปกินขนมในกล่อง ส่วนเต้นอนกอดห่อช็อกโกเล็ตอยู่อย่างมีความสุข ฝันดีด้วยว่าอยู่ในทุ่งกว้างของทุกอย่างมีแต่ช็อกโกเล็ต ทันใดนั้นจี๊ปก็เดินมาเหฌนเงาอยู่ไกลๆ
"อ่า พี่จี๊ปทางนี้ๆ เค้าอยู่ทางนี้"
"ตัวเล็ก เอีะ ทำไมหน้าตามีแต่ช็อกโกเล็ต"
"อ่าไหนอ่า"
เอามือขึ้นเช็ดหน้า อ่ามีจริงด้วย
"เต้ๆ ฮ่าๆๆ เต้"
เสียงร้องเรียกให้ตื่น
"หืออารายอ่าตุ่น"
"นายอ่ะ นายเอาอะไรมาทาหน้าอ่ะ หน้าดำไปหมดเลยอ่า"
"หืออาราย ไม่ได้เอาอะไรทาน้า"
"ไปดูกระจกดิ"
เต้ลุกงัวเงียไปจากเตียงนอนเดินเข้าห้องน้ำไป
"แว้กกกกก"
ร้องเสียงหลงแต่เช้าตรู่เพราะให้เพื่อนปลุกเพราะต้องไปซ้อมแบดฯกับญี่ปุ่น
"ฮ่าๆๆ สมน้ำหน้างกดีนักเป็นไงล่ะ ช้อกโกเล็ตละลายใส่หน้า"
เพื่อนหัวเราะเสียงดังอยู่หน้าประตูห้องน้ำ เต้ทำหน้าย่นใส่ติดมาจากญี่ปุ่นนั่นเองไอ้การทำหน้าย่นนั่นน่ะ
"นายอ่ะ งั้นเราไม่เอาหนมมาฝากนายแล้วอ่ะ นิสัยไม่ดี"
ทำท่างอนใส่เพื่อนกว่าจะล้างช็อกโกเล็ตออกจากหน้าหมดก็นานพอควร สรุปก็หน้างอทั้งวัน
"พี่จี๊ปไม่เอาแล้วนะช็อกโกเล็ตอ่ะ"
พอว่างได้คุยกับจี๊ปก็บอกออกไป
"อ้าวทำไมล่ะตัวเล็ก ไม่ชอบกินเหรอ"
"ฮื่อ มันเปื้อนนะ"
"หือ ทำไมเปื้อนล่ะ"
"ก็ ก็เค้าเอานอนกอดอ่ะมันละลาย"
"อุ๊บ"
รีบเอามือปิดปากตัวเองไว้เพราะหัวเราะออกมาแต่กลัวว่าเต้จะงอนอีกแต่คงไม่ทัน
"พี่อ่า นิสัยไม่ดีอีกแล้วอ่า"
งอนตุ๊บป่องไปแล้วครับท่าน
"โอ๋ๆ พี่ไม่ได้ตั้งใจ แล้วทำไมเราไม่กินล่ะ เอาไปนอนกอดทำไม"
"ฮึ ก็เค้าอยากกอดนิ ไม่อยากกิน"
แถดำน้ำไปส่วนจี๊ปกลั้นหัวเราะจนหน้าแดงหน้าดำไปแล้ว
"อ่าพี่อ่าขำเค้าเหรอ ฮึไม่คุยด้วยแล้ว งอน"
ไปโน่นเลย วิ่งไปหาญี่ปุ่นที่กำลังลั่นล้าอยู่กับบอย
"เต้ๆมากินช็อกโกเล็ตเนะ พี่คนสวยเอามาให้"
"แอ่ะ ไม่เอาอ่าปุ่น"
ทำหน้าเหวอเหมือนเจอผีร้องปฏิเสธทันที
"ทำมายอ่าอาหร่อยเนะ อิอิงั้นเรากินน้า"
ทำเป็นชวนไปงั้นล่ะจับยัดเข้าปากหมดเลยเคี้ยวหมุบหมับอยู่ พอจี๊ปเดินตรงเข้ามาหาก็เชิดหน้าหนีเสีย
"เอ๋ งอนกันหรา อิอิเค้ารู้น้า"
นั่นแน่โดนเจ้าตัวดีสงสัยจนได้
"เออ นั่นดิไอ้เปี๊ยกมึงช่วยคุยหน่อยดิ คนบางคนเขางอนว่ะ"
"เอ๋ ใครน้างอน เต้งอนพี่จี๊ปหรา อิอิ จูจุ๊บกันยังอ่า"
"แว้กก ปุ่นอ่ะบ้าเหรอ ใครเค้าจะไปจูจุ๊บอ่ะ"
"เอ๋ เป็นแฟนกันแล้วเนะ มะจูจุ๊บกันอ่า เรายังจูจุ๊บกะพ่อหมีขาวเราเนะ"
หัวเราะร่าอยู่แล้วกินช็อกโกเล็ตต่อ ส่วนเต้อายหน้าแดงอยู่
"ว่าไงตัวเล็ก ลองทำแบบไอ้เปี๊ยกบอกไหม"
"บ้าเหรอพี่ ไม่เอาแล้วไปอาบน้ำกลับหอดีกว่า ปุ่นอ่า"
อ้าวงอนญี่ปุ่นซะงั้น
"ตกลงไอ้เต้มันเป็นแฟนพี่จี๊ปแล้วเหรอวะ กูไม่เห็นรู้เรื่องไอ้หญ้าแห้ง"
"เอ๋ ก็ปลาดุกมะฉลาดเนะ มะรู้หรอกเนอะบอยเนอะ"
บอยหัวเราะออกมา เอกค้อนตาเขียวขึ้นมา
"ไปแม่หมีกลับบ้าน ไปล้อเพื่อนนะเรา"
โน่นคนคุมตัวจริงมาโน่นแล้ว ญี่ปุ่นรีบลุกขึ้นทันที ส่วนจี๊ปเดินตามเต้ไป
"ตัวเล็กอย่างอนพี่น้า เดี๋ยวพี่พาไปกินข้าว"
"ฮึ เค้าไม่ได้งอนซะหน่อย"
"อ้าว ไม่งอนหรอกเหรอ งั้นรีบอาบน้ำนะเดี๋ยวพี่พาไปกินข้าว"
"ใครจะไปด้วยอ่ะ ไม่ไป"
"อ้าวไหนบอกไม่งอน"
"ก็ไม่ได้งอนอ่ะ"
"ไม่งอนก็ต้องไป รีบไปอาบน้ำ หรือจะให้พี่อาบให้"
"แอ่ะ บ้า"
ทำท่าอายวิ่งเข้าห้องน้ำไปแล้ว พออาบเสร็จก็ต้องยอมไป ใจน่ะอยากไปจะตายแต่ทำท่างอนไปงั้นล่ะเรียกเรตติ้ง
"อร่อยไหมตัวเล็ก ข้าวร้านนี้อร่อยนะพี่ว่า"
จี๊ปถามขึ้นตอนเดินออกจากร้าน
"ก็พอได้นะ แต่มันแพงอ่ะพี่"
"ไม่เป็นไรหรอกน่า ออกเดทกันนี่นะจะกินข้างทางก็ไม่ดีสิ"
"อ่า ใครเดทอ่า เค้ามากินข้าวด้วยเฉยๆนะ"
"เหรอคร้าบ ตัวเล็กปากแข็งนะเรา"
"บ้าเหรอพี่ เค้าไม่ได้ปากแข็งซะหน่อย"
จี๊ปจ้องหน้าเต้แล้วยิ้ม
"อะไรติดหูอ่ะตัวเล็ก"
"หือไรอ่ะ"
เต้เอามือจับหูแต่จี๊ปจับมือเอาไว้แล้วก้มหน้าลงเป่าลมเข้าไปในหูของเต้
"อึ๋ยย"
ย่นคอตัวสั่นทันที ไม่มีอะไรติดหรอกแต่จี๊ปตั้งใจทำแบบนี้เอง
"บ้า พี่อ่ะทำไรก็ไม่รู้"
"หือก็บอกว่ารักไงครับ เนี่ยพี่บอกเราอยู่ว่ารักนะตัวเล็ก ไม่ได้ยินเหรอครับ"
"อ่า"
หน้าแดงก่ำขึ้นมาหูแดงหน้าแดง แดงไปทั้งตัวแล้ว อายม้วนลงดินไป
"ไหนได้ยินว่าอะไรนะครับ"
"บ้า เป่าหูเค้าอ่า จะได้ยินอะไรอ่ะ"
"หือ ไหนพี่ไม่ได้เป่าซะหน่อย พี่บอกว่ารัก นี่ไง"
ทำอีกรอบ เต้เองอยู่ไม่เป็นผู้เป็นคนแล้วละลายย่นคอหน้าแดงอยู่
"ไหนปากแข็งเหรอเรา"
เชยคางขึ้นเต้หลุบตาลงใจสั่นตัวสั่น จี๊ปนาบริมฝีปากลงข้างๆปากไม่ได้เอาริมฝีปากประกบกันแค่เอาแนบข้างกันแค่นั้นเต้เองแทบจะเป็นลม
"อ่าพี่อ่ะ"
"ทำไมครับก็อะไรติดปากเรานี่พี่เอาออกให้"
"บ้าอ่ะ บ้า"
เดินหนีไปแต่ไปไหนไม่รู้เดินไม่ถูก จี๊ปยิ้มอย่างพอใจในปฏิกริยารีบเดินตามเต้ไปเพราะกลัวว่ารถจะเฉี่ยวเอาเดินลิ่วๆไปแล้ว พอถึงวันที่ต้องไปแข่งกีฬาที่โรงเรียนบี จี๊ปเองก็มารับแต่เช้าเดินไปขึ้นรถพร้อมกันกับเพื่อนๆ
"อ่ะตัวเล็กซาลาเปากินก่อนเดี๋ยวไม่มีแรง"
จี๊ปยื่นถุงซาลาเปาให้เต้
"เค้าก็มีปาท่องโก๋มาให้พี่น้า น้ำเต้าหู้ด้วย"
เต้เองก็แวะซื้อมาเช่นกันซื้อตอนตื่นมาซ้อมกับญี่ปุ่นตั้งแต่เช้าตรู่
"น่ารักจริงๆ แฟนใครน้า"
เลียนแบบเฟียตขอบอก
"ไม่บอก"
"อ่ะนะ บอกหน่อยสิคร้าบพี่อยากรู้"
"อยากรู้ก็อยากรู้ไปดิ เค้าไม่บอกหรอก"
"เฮ้ย สองตัวนี่มึงจะจีบกันอีกนานไหมวะ แหมบิดซ้ายบิดขวาอยู่นั่นล่ะ เอามานี่ไม่แดกกูแดกเอง"
มารผจญอย่างเบนซ์ร้องขึ้นขัดจังหวะ จี๊ปทำหน้าเซ็งส่วนเต้อายตามระเบียบ
"มึงนี่ก็นะไอ้เบนซ์ไปวุ่นวายกับมัน ไม่หาแฟนสักคนล่ะจะได้มีคนกวนใจมึงไง"
ฟอร์ดหันมาบอกเบนซ์
"โอ๊ย ไม่เอาหรอก บอกแล้วถ้าไม่ได้อย่างไอ้เปี๊ยกกูไม่เอาโว้ย"
"นั่นพูดวกมาหาตีนกูอีกแล้วนะมึงไอ้เบนซ์"
เสียงขู่ดังมาจากเบาะหลัง เฟียตกำลังนั่งประคบประหงมคนตัวเล็กอยู่เพราะรายนั้นกำลังจ้วงเอานั่นเอานี่เข้าปากอยู่
"ทำมายอยากได้แบบเค้าอ่าพี่เบนซ์ เค้าน่าร้ากเนะ อิอิ เดี๋ยวเค้าติดต่อพริกให้เนะ"
"เว้ย มึงนี่ก็พริกๆอยู่นั่นล่ะ กูไม่เอาเว้ย"
"ฮั่นแน่ มะเอาจริงหรา พริกน่าร้ากเนะ"
ยื่นหน้าไปติดเบาะทำหน้าย่นใส่เบนซ์เพื่อนๆก็หัวเราะพอใจอยู่ ส่วนเบนซ์ทำหน้าเซ็งพูดไม่ออกจนมุมไอ้ตัวแสบจนได้ พอถึงตอนแข่งจี๊ปก็คอยยืนให้กำลังใจเต้อยู่ ตอนแข่งประเภทเดี่ยวที่โดนนำไปเยอะจนต้องขอเวลานอก จี๊ปทนดูอยู่ไม่ได้อีกต่อไปปรี่เข้าไปจับมือเต้ไว้
"ตัวเล็ก มองพี่นะ พี่อยู่นี่แล้ว อย่ากลัว พี่เป็นกำลังใจให้ตัวเล็กนะ"
"เค้าทำไม่ได้เลยอ่าพี่ เค้าอยากทำให้ได้ดีกว่านี้"
"ตัวเล็กฟังนะ รวบรวมสมาธิ มองพี่ มองตาพี่ พี่เป็นกำลังใจให้เรานะ พี่อยู่กับเราเสมอ"
เสียงทุ้มกรอกอยู่กับหูเต้พยักหน้าเม้มปากกลับไปฮึดสู้อีกที แต้มไล่บี้มาสูสีแต่ก็แพ้ไปในที่สุด
"ไม่เป็นไรนะตัวเล็ก ตัวเล็กเก่งแล้ว"
"อ่า เค้าน่าจะทำให้ได้อ่ะ เค้า เค้า"
"ไอ้จี๊ปมึงพามันออกไปพักก่อนไป เดี๋ยวจะแข่งคู่กูโทรหา"
เฟียตเห็นอาการแล้วท่าทางจะไม่รอด จี๊ปเองพยักหน้าเดินจูงมือเต้ออกไปจากโรงยิม เดินอ้อมไปทางโรงอาหารที่ไม่มีคนพลุกพล่านเท่าไรนัก
"โอเคไหมตัวเล็ก"
"อืม เค้าโอเค"
"ทำไมทำหน้าแบนั้นล่ะ พี่ว่าเราเล่นเก่งออก"
"เก่งแล้วไมแพ้อ่าพี่"
"อ้าว เก่งแต่มันก็มีคนเก่งกว่าเราไง คิดอะไรมากเกมกีฬา เรายังเหลือประเภทคู่นี่ เดี๋ยวค่อยไปทำให้คนเห็นว่าเราน่ะมีฝีมือนะครับคนดี"
เต้เม้มปากแน่นมองหน้าคนพูด
"ทำไมพี่ชอบเค้าอ่ะ มาจีบเค้าทำไมอ่ะ"
อยู่ดีๆก็โพล่งออกมา จี๊ปยิ้มพราวเต็มดวงหน้า
"ก็ชอบไงครับ พี่ชอบเราตั้งแต่เห็นเราที่ชมรมฯแล้วล่ะ แต่ดูๆก่อน"
"อ่า ทำไมอ่ะ ทำไมไม่จีบตั้งแต่ตอนนั้น"
อ้าวนะเต้ถามไปได้
"ก็พี่อยากเฝ้าดูเราอยู่ห่างๆก่อนไงครับ ให้มั่นใจว่าใช่คนนี้จริงๆค่อยจีบไง หรือเราไม่ชอบพี่"
"อ่า ไม่ใช่ไม่ชอบ แต่พี่มีแฟน"
"นั่นแน่ เอาอีกละ พูดเรื่องนี้อีกล่ะ ถ้าพูดอีกพี่จูบจริงๆนะ"
"ก็พี่เคยมีแฟนนี่ อ่า"
จี๊ปพูดจริงทำจริง ประทับริมฝีปากลงไปอีกทันที เต้ตาค้างไม่เคยโดนใครจูบอ่ะทำไม่เป็น แต่พอจี๊ปทาบริมฝีปากลงไปแหย่ลิ้นเข้าไปพัวพันอยู่สักพักก็เริ่มชินเริ่มมีปฏิกริยาตอบสนองแล้ว จี๊ปถอนหน้าออก
"อ่า เอาอีกได้ไหมอ่า ชอบอ่ะ"
เอ่อ เต้
"ได้ดิครับคนดี"
จัดไปครับ ชุดใหญ่คราวนี้เหมือนจะไม่อายแล้วหลบมุมจูบกันอยู่ เต้ถอนหน้าออกมาหายใจ
"อ่า ชอบอ่ะพี่ อิอิ เอาอีก"
เหวยๆ จี๊ปทำหน้าเหวอไป ตายล่ะหว่าชอบแบบญี่ปุ่นก็มาเจอแบบญี่ปุ่นซะแล้วเห็นหงิมๆอย่างนี้ไม่เบานะเนี่ยเต้ของเรา
เขียนโดย eiky
-
แว้กกกกกกก
นี่ไม่ใช่เลียนแบบแร้วววว
เขาเรียกว่า
ญี่ปุ่นมาเอง
+555
ตายแน่พี่จิ๊ป
-
เต้ขี้งอลเนอะ
แต่เต้มาแนวเดียวกะปุ่นเลยอ่า
กร๊ากกกกกกกก
น่ารักพี่จิ๊บรุกจิงรุกจังเลย
-
ญี่ปุ่น หมายเลย 2
โคลนนิ่งกันมาเป๊ะๆ
-
โอ้วววว น้องปุ่นมาอีกแว้วววว
รวดเร็วทันใจมากค่ะ o13
เป็นกำลังใจให้ค่ะ :กอด1: จรุ๊ฟๆ :จุ๊บๆ:
-
สปีชีย์เดียวกับญี่ปุ่นเลย
สมใจเพ่จิ๊ปแล้วเด๊ะ :laugh:
-
:L1:
-
พี่อิ๊กกี้พักผ่อนเยอะๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆเลยนะ
แล้วกลั่นน้องญี่ปุ่นออกมาด้วยน้าาาา
ไม่ต้องรีบนะคะ พักผ่อนเยอะๆๆๆๆๆๆ อารมณ์ดีแล้วน้องญี่ปุ่นน้าาา
คิดถึงมากมายเลย
:m1:
วู้ว ตอนที่สอง น้องเต้น่ารักจังเลยค่า
ติดใจจูจุ๊บซะเเล้ว อิอิ พี่จิ๊ปเลยได้กำไรไปเต็มๆเลย 555
เป็นตอนพิเศษที่ดีจัง
-
:impress2: คู่นี้ก็น่ารัก :impress2:
+1 :L2: :L2:
-
เต้น่ารักมากๆเลยอ่ะ ญี่ปุ่น 2 ฮ่าๆๆๆ :impress2:
คู่นี้ก็น่ารัก อ๊ายยยย น่ารักทุกคู่เลย
แล้วเมื่อไรโฟคจะมีคู่ซักทีหว่า ต้องรอลุ้นๆๆๆ
-
กรี๊ด................... น้องเต้น่ารักอ่ะ
มีขออีก กั๊กๆ :mc4:
-
ยังไม่ได้อ่านพาร์ทแรก พาร์ทสองก็มาจ่อคิวเรย ดีจัง o13
น้องเต้นี่เหมือนญี่ปุ่นเข้าไปทุกวันๆเลยน๊า
พี่จิ๊ปสมใจพอดีอยากได้แบบนั้นไม่ใช่หรอ ก๊อปปี้นิสัยกันมาเป๊ะๆเรย ฮ่าๆๆ
ชอบอ่ะ หวานน่ารักๆ จุ๊บกันแล้วซะด้วย :-[
จิ๊ปมีคู่เรียบร้อยแระ แล้วเบนซ์ล่ะ ไปจีบน้องพริกไว้แล้วรึยังอ่า อิอิ
อย่าพึ่งรีบจบนะคะคุณพี่อิ๊กกี้ เป็นไปได้อยากให้เขียนไปเรื่อยๆ
ชอบตัวละครทุกตัวในเรื่องนี้มากเรยคร่า อยากอ่านต่อไปเรื่อยๆอ่ะค่ะ
-
เต้น่ารักอ่ะ :-[
วันนี้คุณอิ๊กใจดีเนาะ มาสองตอนเลยทีเดียวเชียว :จุ๊บๆ: ซ้ายขวาเป็นการขอบคุณ
-
แว้กกก หนูเต้ลูกแม่ไว้ตัวบ้างอะไรบ้างรอพี่เค้าพากลับห้องก่อนค่อยจัดหนัก
อย่าไปเลียนแบบไอ้หญ้าแห้งมัน รายนั้นเข้าเทิร์นโปรไปแล้วลูก :laugh:
-
เต้แรงอ่ะ ฮ่าๆๆๆๆ :laugh:
งานนี้พี่จิ๊บจะรับมือไหวมั๊ยเนี่ย :laugh3:
-
:-[ มาแนวเดียวกับญี่ปุ่นเลยอ่า
ก็เพื่อนญี่ปุ่นนี่ ก็ต้องเหมือนกันจิเนาะ
-
โคลนนิ่งญี่ปุ่นมาแล้ว อิอิ
ไม่ได้แตกต่างกันเลย ระวังนะ จะเจอแบบหมีขาว
แล้วจะหาว่าไม่เตือน
-
:impress3:
ยังรอญี่ปุ่นกับเฟียตอยู่นะ
:m32:
-
:L2:เอามาให้คนเขียน
จะได้มีกำลังใจเขียนเยอะๆ :z2:
อย่าลืมเรื่องพ่อหมีดำนะค้าบ
-
น้องเต้แอบเหมือนน้องญี่ปุ่นจริงๆด้วยเนะ
-
ความจริงแล้ว เต้เป็แฝดกับญี่ปุ่นชิมิ 55+ :-[
-
น่ารักจริง ๆ เลยตัวเล็กเนี่ย.....
แอบแรงงงนะนู๋.....แบบนี้พี่จี๊ปก็เสียเปรียบแย่เลย :haun5:
:L1: น้อง eiky...ขนานแท้เริ่มกลับมาแล้ว...มั๊ง???? :pig2:
กด + ให้นะจ๊ะ...อ่านแล้วมีความสุขจัง
-
:m20: เต้เอ๊ยยย แรงมากลูก ได้ใจจริงๆ
มาแนวญี่ปุ่นนะเนี่ย เอาอีกๆ อ่านละขำ
ระวังจิ๊ปจะหมดแรงซะก่อนนะ
แต่น่ารักจริงๆ ไม่แพ้ญี่ปุ่นเลยนะเนี่ย :กอด1:
-
พี่อิ๊ก เขียนเรื่องนี้ได้น่ารักทุกคู่จริงๆเลย น่ารักจริงๆนะ
-
น้องเต้ ... ได้แรงเหมือนกันนะนี่
แหม้มีการขอซ้ำด้วยนะ
-
ว๊าย เต้ชอบจูบบบ
มาจูบกับเค้ามา
-
ขออ่านเรื่องหมีดำหน่อยค้าบ
-
ไม่ใช่ไม่ชอบที่นิสัยเต้เปลี่ยนมาเหมือนญี่ปุ่น แต่รู้สึกว่าตัวละครไม่มีเอกลักษณ์ นานไปจะจืด
สนิทกับญี่ปุ่นเลยติดนิสัยมา ไม่ใช่เรื่องแปลก แต่ไม่ควรให้มากเกินไปนะครับ
สู้ๆ ครับ เห็นด้วยกับหลายๆ คน อยากอ่านเรื่องหมีดำมั้งอะ
-
ไม่ใช่ไม่ชอบที่นิสัยเต้เปลี่ยนมาเหมือนญี่ปุ่น แต่รู้สึกว่าตัวละครไม่มีเอกลักษณ์ นานไปจะจืด
สนิทกับญี่ปุ่นเลยติดนิสัยมา ไม่ใช่เรื่องแปลก แต่ไม่ควรให้มากเกินไปนะครับ
สู้ๆ ครับ เห็นด้วยกับหลายๆ คน อยากอ่านเรื่องหมีดำมั้งอะ
ว่าแล้วต้องมีคนสังเกต อิอิ โทาทีนะครับช่วงนี้เครียดไปหน่อย ตอนแรกว่าจะหยุดเขียนสักพักเพราะมันตัน แต่เห็นเพื่อนๆคิดถึงเลยพยายามแต่ก้ไม่ดีอีกล่ะเพราะสมองเราไม่ปลอดโปร่ง เดี๋ยวแก้ตัวใหม่คร้าบ
-
ไม่ใช่ไม่ชอบที่นิสัยเต้เปลี่ยนมาเหมือนญี่ปุ่น แต่รู้สึกว่าตัวละครไม่มีเอกลักษณ์ นานไปจะจืด
สนิทกับญี่ปุ่นเลยติดนิสัยมา ไม่ใช่เรื่องแปลก แต่ไม่ควรให้มากเกินไปนะครับ
สู้ๆ ครับ เห็นด้วยกับหลายๆ คน อยากอ่านเรื่องหมีดำมั้งอะ
ว่าแล้วต้องมีคนสังเกต อิอิ โทาทีนะครับช่วงนี้เครียดไปหน่อย ตอนแรกว่าจะหยุดเขียนสักพักเพราะมันตัน แต่เห็นเพื่อนๆคิดถึงเลยพยายามแต่ก้ไม่ดีอีกล่ะเพราะสมองเราไม่ปลอดโปร่ง เดี๋ยวแก้ตัวใหม่คร้าบ
พี่เห็นน้องเต้แตกต่างจากนู๋ญี่ปุ่นนะ...
น้องเต้เป็นคนไม่มั่นใจในตัวเอง...ขี้อาย....ขี้งอน...ไม่สนเรื่องกินเป็นเรื่องใหญ่...
เมื่อพบปัญหาเลือกที่จะหนีมากกว่าสู้....ไม่เจ้าเล่ห์...ซึ่งตรงข้ามกับนู๋ญี่ปุ่นทั้งสิ้น
แต่เนื่องจากน้องเต้มีความใสซื่อจึงออกมาน่ารักโดนใจเหมือนนู๋ญี่ปุ่นเท่านั้นเอง
-
555 เต้เอ้ย อยู่กับญี่ปุ่นมากจัดจนรั่วพอๆกันละ :m20:
คู่นี้ก็น่ารักได้อีกค่ะ :-[
+1ให้คุณอิ๊ก จุ๊บๆ :กอด1:
-
เกือบตกหน้า มาดันญี่ปุ่นก่อน
-
:-[
ฮาาาาาาาาาาาาาาาาา
เต้นี่ เป็นศิษย์มีครูนะเนี่ย (ครูน้องนี่ญี่ปุ่นชัดๆ)
เวลาพูดยังมี อ่า แอ๊ะ อะไรพอกัน
ติดเชื้อมาหรอ ? 5555555555555
-
:L2:เข้ามาให้กำลังใจคนเขียนค้าบ
-
:t3:รออยู่น่า....เมื่อไหร่จะมาต่อ :call:
-
เป็นญี่ปุ่นสองแล้วน้องเต้เรา
-
Drama
พอไปโรงเรียนก็ทำตัวเป็นปกติทุกอย่างยังลั่นล้าเหมือนเคย ตอนเข้าแถว ผอ ได้ออกมากล่าวหน้าแถวเกี่ยวกับงานแข่งกีฬาพันธมิตรที่เพิ่งจะผ่านมา
"ไหน ทีมแบดฯ ออกมาหาผอ หน่อยสิลูก ญี่ปุ่นอยู่ไหน เต้ บอย เอก โฟค"
ผอ ร้องเรียกหาโฟคลุกขึ้นก่อนใครเดินออกไปหน้าแถว ส่วนญี่ปุ่นกำลังแหย่เอวของพริกอยู่เพราะยายามจะติดต่อให้เบนซ์ไม่ได้ยินหรอก ไม่ได้วนใจจะฟังหัวเราะคิกคักอยู่
"ปุ่น ผอเรียกอ่ะ"
บอยมาสะกิดบอก เจ้าตัวทำหน้าเหรอหรา
"เอ๋ เราหรา อิอิ"
บอยพยักหน้าแล้วเดินตามกันออกไป เสียงปรบมือโห่ร้องดังขึ้น ญี่ปุ่นทำเป็นอายเดินงุดๆไปหลบหลัง ผอ เวอร์กว่าใคร
"อ้าว ปรบมือให้เพื่อนๆหน่อย ไหน คุณวารุณี คุณเอกชัยเอาถ้วยรางวัลมาให้ถ่ายรูปหน่อยซิ"
ผอร้องบอก อาจารย์วารุณีเองก็กระดี๊กระด๊าถือเอาถาดใส่เหรียญรางวัลออกมาส่วนอาจารย์พละก็ยกเอาถ้วยรางวัลออกมา เสียงปรบมือกึกก้อง
"น่าปลาบปลื้มมากที่ทีมแบดฯของเรากวาดรางวัลมาทุกประเภท เก่งมาก เก่งมากจริงๆ โรงเรียนเราไม่เคยเป็นแชมป์ได้เยอะขนาดนี้ อย่างมากก็โฟคคนเดียว ปีนี้แรงมาก ผอปลื้มใจ ดีใจจนไม่รู้จะพูดยังไงดี"
ผอพูดเสียงสั่นตื้นตันใจ เสียงนักเรียนก็ฮือฮากับถ้วยรางวัล
"อิอิ ผอ ผอ"
ญี่ปุ่นที่วนอยู่รอบเอวผอสะกิด
"หือ อะไรลูก ญี่ปุ่น"
พูดใส่ไมโครโฟนด้วย
"ผอ อ่า มะได้รูดซิปเนะ อิอิ กุงเกงในสีแดง เขิน"
ทำท่าอายแต่สายตาจ้องเป้ากางเกงผอ รายนั้นแทบจะทิ้งไมโครโฟนออกจากมือ หันหลังขวับรูดซิปขึ้น เสียงนักเรียนเฮดังขึ้น หน้าแดงก่ำเลยผอ เสียงหัวเราะเกรียวกราว อาจารย์วารุณีเองก็ตาลุกวาว
"ตายแล้วญี่ปุ่น ไม่ดีนะค้า ผอ อายหน้าแดงแล้ว"
อาจารย์วารุณีเขินอายหน้าแดงไม่แพ้ผอแต่สายตาไม่ละจากเป้ากางเกงเลย
"อ่า ก็กระซิบบอกแล้วเนะ แต่ผอพูดใส่ไมค์อ่า"
ทำหน้าย่น
"อ้าวๆ ไม่เป้นไร ผอดีใจมากไปหน่อย เลยลืม ฮ่าๆๆ แอบเห็นสีโปรดผอเลยสินะ"
พูดแก้เขินไปเสียงนักเรียนหัวเราะดังสนั่นหวั่นไหว
"อีกอย่างที่เราได้แชมป์คือทีมเต้น ไหนออกมาข้างหน้าหน่อยลูก"
เสียงฮือฮาดังขึ้นกว่าเดิมอีก เพื่อนๆที่เหลือเดินออกมาพร้อมกัน ต่างคนต่างอายเขินบิดตัวไปมาอยู่
"ซาร่า ริต้า ออกมาข้างหน้าด้วย"
ผอประกาศ ทั้งสองก็รีบกระดี๊กระด๊าออกมาอย่างรวดเร็ว
"นับเป็นประวัติการณ์ของโรงเรียนเรา ใครที่ยังไม่ได้ดูเดี๋ยวผอจะให้เขาฉายวนทั้งวันที่โรงอาหารนะ เยี่ยมยอดมากเป็นการแสดงที่น่าประทับใจมาก ขอบคุณเด็กๆทุกคนที่เต็มที่กับงานครั้งนี้ ซาร่า ริต้าและเพื่อนๆทำดีมากลูก ส่วนนักเต้น เก่งมาก โรงเรียนเราล้มแชมป์ที่เคยแข่งระดับประเทศมาแล้วนะ ฮ่าๆๆ"
ออกนอกหน้านอกตาแต่ไม่มีใครสนใจเพราะต่างก็พูดกันเกรียวกราวขึ้นถึง เรื่องการแสดงที่สุดยอดของวันนั้น คนที่ยังไม่ได้ดูก็อยากจะดูขึ้นมา สรุปทั้งวันหัวข้อสนทนาก็อยู่ที่การแสดงที่ล้ำของเด็กๆทั้งหกคน โรงอาหารตั้งแต่ปล่อยแถวจนเลิกเรียนไม่เคยว่างเว้นจากเด็กนักเรียนที่ออกัน เข้าไปดูเลย เสียงปรบมือเกรียวกราว อื้อฮือ อ้าฮ้าอยู่ไม่ขาดสาย ดังอีกแล้ว
"ปุ่นๆ เรื่องที่นายจะติดต่อพี่เบนซึให้เราอ่ะไปถึงไหนแล้ว"
พอเข้ามาในห้องขนมของขวัญก็วางอยู่เต็มเหมือนเป็นห้องกิจกรรมไปกลายๆ พริกหวานก็เดินเข้ามาถามญี่ปุ่นที่กำลังดีใจกับขนมที่กองอยู่เต็มโต๊ะ
"พี่เบนซ์อ่าหรา ได้เนะ นายพร้อมแล้วหรา"
ไม่ได้มองหน้าเพื่อนหรอก เพราะมัวแต่แกะขนมยัดใส่ปาก
"อุ๊ยเขินจัง พร้อม เราพร้อมแล้ว"
บิดตัวไปมาแต่ทำหน้าสู้ ญี่ปุ่นพยักหน้า
"เดี๋ยวเราไปหาพี่เบนซ์เนะ"
เดินตามกันออกจากห้องไม่ได้สนใจวิชาเรียนในคาบที่กำลังจะเริ่มเลย เดินงุดๆนำหน้าในมือก็ถือขนมหลายห่อ เจอหน้าใครเขาก็ทัก ยิ้มร่าเริงโบกไม้โบกมือให้ ส่วนพริกเองก็อายอยู่ พริกเป็นเด็กน่ารักคนหนึ่ง แต่กล้าบ้าบิ่นมาก ต่างจากคนอื่นๆ บอกให้ทำอะไรก็ทำไม่มีอาย อย่างตอนเขียนจดหมายก็เขียนขึ้นเลยไม่ได้ปรึกษาใคร ญี่ปุ่นเดินนำหน้าไปยังอาคารเรียนชั้น ม หก ตรงปรี่ขึ้นไปเสียงแซวดังมาเป็นระยะไม่ขาดสาย
"เอ้ย ไอ้เปี๊ยกมาทำไมวะ มาหาไอ้เฟียตเหรอ"
ฟอร์ดถามขึ้นเหมือนเพิ่งเดินมาจากห้องน้ำ
"ฮื่อ มาหาพี่เบนซ์"
"หือ มาหามันทำไมวะ"
"พาพริกมาเป็นแฟนพี่เบนซ์อ่า พี่เบนซ์อยู่หนายหราพี่ฟอร์ด"
ฟอร์ดพอได้ยินก็หัวเราะออกมา
"ฮ่าๆๆ มึงนี่นะ โน่นมันอยู่โน้น เอ้ยไอ้น้องเอาจริงเหรอมึง จัดหนักๆเลยนะไอ้เบนซ์อ่ะ"
หันไปหาพริกที่ก้มหน้าก้มตาอยู่
"เริ่มอายอ่ะปุ่น มีแต่คนมอง"
"เอ่ อายอารายอ่า เรายังมะอายเลยเนะ อายก็ไม่ได้แฟนน้า อิอิ"
"ฮึ่ม ไม่อาย ไม่อาย" ฮึดสู้ขึ้นมาทำท่ากำหมัดไฟท์ติ้ง
เชิดหน้าขึ้นเดินตามหลังญี่ปุ่นไป
"พี่เบนซ์ๆ"
แหกปากไปแต่ไกล รุ่นที่ทุกคนในห้องหันมาเป็นตาเดียว
"เฮ้ย เมียมาหาเว้ยเฟียต"
เพื่อนๆแซว ญี่ปุ่นก็ปรี่เข้าไปหาเฟียต ลืมไปเลยว่ามากับเพื่อนอีกคน
"พ่อหมีขาว กินหนมป่ะ"
"ไม่มีเรียนเหรอมึง"
เฟียตอายนะแต่ทำไงได้ก็ต้องยอมรับถุงขนมมาจากมือญี่ปุ่น
"เรียนเนะ อิอิ ทำอารายอ่า คุยกันเสียงดั๊งดังเนะ"
แน่ะไปติเขาอีก มองหน้ารุ่นพี่ที่มาห้อมล้อม ทำหน้าย่นใส่
"เออ มันน่ารักว่ะ ยิ่งดูใกล้ๆยิ่งน่ารัก ตัดผมเกรียนๆแบบนี้น่าฟัดฉิบหาย"
"เฮ้ย ไปไกลๆเลยมึง"
"หนมกูล่ะไอ้เปี๊ยก ไมมึงเอามาให้แต่ไอ้เฟียตวะ"
เบนซ์ร้องขึ้นปรี่เข้ามาจับบ่าของญี่ปุ่น
"เค้าถือมะได้เยอะอ่า พี่เบนซ์ไปเอาที่ห้องเค้าดิ มีเยอะน้า"
"งั้นกูกินกะไอ้เฟียตก็ได้"
"แอ่ะ มะได้เนะ อันนี้อร่อย พี่เบนซ์ไปเอาที่ห้องเค้านั่นล่ะ ห้ามมาแย่งพ่อหมีขาวกินเนะ"
"ฮ่าๆๆ หวงอีกโว้ยเฮ้ย"
เสียงเพื่อนๆฮาครืน
"มาทำไมวะมึง"
เฟียตกระซิบถาม
"แอ่ะ มากะพริกเนะ อ่า พริกๆ มานี่หน่อย"
ค่อยนึกขึ้นมาได้หันออกไปกวักมือเรียกพรกที่ยืนบิดอยู่หน้าประตูหน้าตานี่แดงก่ำอายแทบจะแทรกปูนหนีไปแล้ว
"มีอะไรวะ"
"เค้าพาพริกมาเป็นแฟนพี่เบนซ์อ่า"
"แว้กกก"
"ฮ่าๆๆๆ"
เบนซ์ร้องออกมาเสียงหลงส่วนเพื่อนๆหัวเราะลั่น
"เออ เอากะมัน"
"ทำมายอ่า พี่เบนซ์มะมีแฟนเนะ พริกๆขอเบอร์พี่เบนซ์ดิ พี่เบนซ์จายดีเนะ"
ดูทำเข้า แต่พริกหวานเองก็ไม่ใช่น้อย ทำท่าอายแต่ยื่นโทรศัพท์ของตัวเองให้พี่เขา ทำท่าเหมือนในหนังญี่ปุ่นที่เด็กสาวไปบอกรักรุ่นพี่ก้มหน้าแต่มือยื่นไปแล้ว
"เว้ย ไม่ให้เว้ย อะไรวะ"
"แอ่ะ ทำไมไม่ให้อ่า พ่อหมีขาวๆ พี่เบนซ์ไม่ให้อ่า"
หันมาฟ้องเฟียตที่นั่งหัวเราะหน้าแดงอยู่
"ให้มันหน่อยสิมึง สงสารน้องมัน"
"เฮ้ย ไอ้เฟียต"
เบนซ์ร้องออกมาแต่ยังไม่ทันจะได้พูดต่อ
"พี่เบนซึ พริกขอเบอร์ด้วย คบกับพริกนะครับ พริกอยากเป็นแฟนพี่อ่า"
กรี๊ดดด เหมือนในหนังญี่ปุ่นจริงๆด้วย เสียงเพื่อนๆฮากันครืน เบนซ์อายจนหน้าแดง พริกเองก็อายแต่ไม่ยอมแพ้
"มึงพามันออกไปข้างนอกไปไอ้เบนซ์ ไอ้พวกห่านี่เลิกหัวเราะได้แล้ว"
เฟียตหันไปตวาดเพื่อนๆ โดยเฉพาะฟอร์ดกับจี๊ปที่ออกนอกหน้านอกตาเกินคนอื่น เสียงไม่เงียบลงหรอกแต่เบนซ์เดินออกมาจากห้องก่อน
"ตามไปเนะพริก สู้ๆ"
ทำท่ากำหมัดไฟท์ติ้ง พริกเองก็ทำตาม
"เจอเด็กมาบุกถึงห้องเลยเหรอวะ ฮ่าๆ กล้าจริงๆเด็กสมัยนี้"
เพื่อนๆหัวเราะร่วนเสียงดัง
"เสร็จไอ้พริกแน่ไอ้เบนซ์เอ้ย"
จี๊ปพูดออกมา ส่วนญี่ปุ่นทำหน้าไม่รู้ไม่ชี้อยู่
"กลับไปเรียนไปแม่หมี เดี๋ยวเย็นนี้ค่อยไปกินข้าวกัน"
"เนะ พ่อหมีขาวๆ อย่าลืมไปขนหนมกลับห้องน้า มันเยอะอ่า"
กำลังจะหันหน้าออกไปจากห้อง
"ลืมเนะ"
หันกลับมาโผเข้ากอดคอเฟียต จุ๊บแก้มทีหนึ่ง เพื่อนๆนี่โห่กันเสียงดังลั่นห้อง เฟียตอายหน้าแดงหูแดง ญี่ปุ่นวิ่งออกจากห้องไปแล้ว หัวเราะร่า
"ร้ายจริงๆไอ้เปี๊ยก"
ฟอร์ดร้องออกมา ด้านเบนซ์ ทนอายไม่ไหววิ่งลงจากอาคารไปทางโรงอาหาร เห็นคนเยอะก็วิ่งกลับไปทางโรงยิมคนน้อยหน่อย เพื่อจะไปสงบสติอารมณ์ พริกหวานเองก็ไม่ยอมน้อยหน้าวิ่งตาม
"พี่เบนซึ พี่เบนซึ รอด้วย รอพริกด้วย"
"เว้ย มึงจะตามกูมาทำไมวะ กลับไป๊"
ตวาดเสียงดัง
"ฮึ ไม่ให้ตามแล้วจะให้เค้าไปไหนอ่ะ"
"ไปไหนก็ไปดิ มึงมาตามกูทำไม คนอื่นเขาเข้าใจผิดกันไปหมดแล้ว"
"พริกยังไม่ได้เบอร์พี่เบนซึเลยอ่ะ"
"กูชื่อเบนซ์โว้ย ไม่ใช่เบนซึ เบนซึห่าอะไร"
"อิอิ ก็เฉพาะเค้าเรียกไง พี่เบนซึ อ่ะ"
ทำท่าอายบิดตัวแต่ปรี่ตรงเข้าไปหา เบนซ์จนมุมเหนื่อยด้วยนั่งลงที่ม้านั่ง
"มึงจะเอายังไง ไหนว่ามาซิ"
"จะเอาพี่เบนซึอ่ะ อิอิ"
"เฮ้ย ไอ้นี่ กูไม่ใช่ตุ๊กตานะมึงจะมาเอา กูไม่ได้ชอบผู้ชายด้วย เสียใจด้วยไอ้น้อง"
"ไม่สนหรอก เค้าอยากะได้เบอร์พี่เบนซึอ่ะ ขอหน่อยดิ"
"ไม่ให้ มึงไปไกลตีนอกูเลย ก่อนที่กูจะโมโห"
"ฮึ ใจร้าย ทำไมอ่ะ พริกอยากได้เบอร์เฉยๆนี่ ทำไมไม่ให้"
"โว้ย กูไม่ให้ ทำไมกูต้องแจงเหตุผลให้มึงฟังด้วยวะ"
"ไม่มีเหตุผลก็ให้ดิ ฟังไม่ขึ้นอ่ะพี่ พริกชอบพี่เบนซึนะ อยากเป็นแฟน ไม่เห็นลำบากตรงไหนเลยอ่ะ"
พูดหน้าตาเฉยแต่ยังทำท่าอายอยู่เบนซ์ส่ายหน้า
"มึงพูดไม่รู้เรื่องใช่ไหม กูไม่ให้ ไปให้พ้นหน้ากูได้แล้ว แค่นี้กูก็อายคนจะแย่อยู่แล้ว"
ตะคอกเสียงดังลั่น พริกหวานหน้าซีดลง ทำท่าเบะปาก เบนซ์เองก็ตกใจเพราะตะคอกดังไปจริงๆ
"ไม่ให้ก็ไม่ให้ดิ ทำไมต้องตะคอกเค้าอ่ะ ใจร้าย"
เบะมากมากกว่าเดิม
"เฮ้ย มึงกูไม่ได้ตั้งใจ"
เบนซ์ทำท่าตกใจเผลอเอามือไปวางที่บ่าของพริก รายนั้นจับมือไว้ทันที
"ทำไมตะคอกเค้าอ่ะ ใจร้าย"
ร้องไห้ออกมาเบนซ์จะชักมือออกแต่พริกหวานกำไว้แน่น เบนซ์เองจึงยอมให้กุมอยู่อย่างนั้น
"คนใจร้าย ไท่ชอบก็บอกเค้าดีๆก็ได้นี่ มาว่าเค้า นิสัยไม่ดี"
เริ่มโวยวายล่ะ เบนซ์หน้าซีดเปลี่ยนสีไปทำอะไรไม่ถูก
"เอ่อ"
"ฮือๆๆๆ"
กรี๊ดดด พริกแอบแรงโผเข้ากอดเบนซ์ทันที พอเข้าถึงตัวก็เหมือนปลาหมึกกอดไม่ยอมปล่อย
"เฮ้ยมึง ปล่อย มึงจะมากอดกูทำไม"
"อ่ะ ว่าเค้าอีกแล้ว ว่าเค้า เค้าเสียใจ ฮือๆๆ"
ซุกหน้าไปตรงอกถูๆอยู่ ส่วนมือก็กอดไว้แน่น เบนซ์เองก็พยายามแกะออก
"โว้ย มึงจะกอดทำบ้าอะไรวะ"
"อ่ะ ว่าเค้า ว่าเค้า"
ไม่ยอมแพ้เหมือนกันกอดรัดฟัดเหวี่ยงกันอยู่นานเบนซ์อยากจะเขกหัวเอาสักที เพราะรำคาญ แต่ก็ไม่ได้ทำ พอรู้ว่าแกะออกไม่ได้ก็นิ่งเสีย พริกร้องไห้อยู่สักพักก็นิ่ง
"เค้าไม่เอาแล้วก็ได้ เค้าขอโทษน้าที่ทำให้พี่เบนซึรำคาญ"
แป่ว ดราม่ามากมาย พริกวานก้มหน้าต่ำลงพื้นเม้มปากเดินหันหลังให้ทันที
"เฮ้ยมึง อ่ะเอาโทรศัพท์มา"
พอเห็นท่าทางของพริกก็ใจอ่อน ร้องออกไป เหอๆ พริกแอบฉายยิ้มออกมากำมือแบบ เยส ไม่ให้เบนซ์เห็น ร้ายกาจมาก พริกหวานยื่นโทรศัพท์ให้โดยที่ไม่ได้หันกลับไป
"โทรได้ตอนหลังสามทุ่ม ไม่เกินสี่ทุ่ม ห้ามโทรก่อกวนเด็ดขาด เวลาเรียนห้ามโทร"
เบนซ์พูดเสียงเซ็งๆแล้วยื่นโทรสัพท์คืนให้ พอพริกหวานเห็นเบอร์ก็รีบเมมเอาไว้
"อิอิ ดีใจจัง"
"เฮ้ย ไอ้"
วิ่งไปแล้ว โอ้โห ดารายังอาย วิ่งลั่นล้าไปไม่ได้สนใจเบนซ์ที่ยืนกัดฟันกรอดอยู่เสียรู้เด็กซะแล้วเบนซ์เอ๋ย
ด้านญี่ปุ่นพอกลับถึงห้องเรียนก็สนุกสนานกับการกิน พอครูเข้ามาสอนก็ทำท่าตั้งใจเรียนเหมือนเคย แต่พอครูหันหลังปุ๊บหยิบขนมเข้าปากปั๊บ
"ญี่ปุ่น ไหนอธิบายซิว่าข้อนี้แก้โจทย์ยังไงค้า"
ครูหันมา ญี่ปุ่นอมยิ้มยืนขึ้นไม่พูด
"ว่าไงค้าญี่ปุ่นของครู ออกมาหน้าชั้นหน่อยจ้า อธิบายให้เพื่อนๆฟังหน่อยเร๊ว"
ครูเองก็ใจดีไม่ได้ดุอะไร
"ฝ่า"
"ว้ายยย ตายแล้วตาเถรเขกหัวเณร"
พอจะพูดออกมาเวเฟอร์ที่กักเก็บไว้ในปากก็พุ่งกระจายออกมาเป็นม่านฟุ้งกระจายไปทั่ว ครูกระโดดโหยงออกเพื่อนๆทำหน้ายี้
"อ่า ข้อนี้ ทำไม่เป็นอ่าคร้าบครู"
เล่นเอาครูหัวเราะหน้าแดง เพราะตอนที่พูดแล้วขนมพุ่งเอามือมารองไว้ด้วย เสียงเพื่อนๆหัวเราะเสียงดัง ญี่ปุ่นเองทำหน้าเหรอหราสนใจที่ไหน
พอตอนเย็นก็เดินไปหาเฟียตที่สนามบาสฯ
"ไอ้เปี๊ยก มึงมานี่เลย"
เบนซ์พอเห็นหน้าญี่ปุ่นก็ปรี่เข้ามาหาก่อนเจ้าของเขาเสียอีก
"อารายอ่าพี่เบนซ์"
"มึงพามันหากูทำไมวะ ไอ้นั่นอ่ะ"
"เอ๋ พริกอ่าหรา โน่นเนะพริกมาโน่นแล้ว พริกๆ"
หันไปหาเพื่อนที่เดินตามกันมาแต่พริกไปแอบอยู่ก่อนไม่ให้ใครเห็น พอได้สัญญาณจากเพื่อนจอมป่วนก็โผล่หน้าออกมา เบนซ์หน้าซีดเหมือนเห็นผี
"เฮ้ย มาทำไวะ"
เบนซ์ร้องขึ้นทำท่าทางตกใจ
"ก็มาหาพี่เบนซ์เนะ พริกเค้าบอกเค้าคิดถึงพี่เบนซ์อ่า"
พูดแทนเพื่อนที่อมยิ้มอายๆเดินเข้ามา
"มีอะไรวะมึงร้องลั่นเลย ว่าไงน้องไปทำอะไรเพื่อนพี่"
เฟียตเดินออกมาเกาะบ่าญี่ปุ่นมองไปยังพริก
"เค้าไม่ได้ทำอะไรวะหน่อย อิอิ พี่เบนซึ เย็นนี้เค้ารอน้า ไปกินข้าวกัน"
พูดเองเออเองวิ่งไปนั่งรอแล้ว
"เฮ้ย ใครจะไปกับมึงกูไม่ไป๊"
"ฮึ"
เชิดหน้าสนใจที่ไหน เฟียตหัวเราะออกมาส่วนญี่ปุ่นทำหน้าเหรอหรา
"พ่อหมีขาวหนายบอกจาไปเอาหนมอ่า เนี่ยมะมีคนขนให้เค้าเนะ"
"เออๆ นี่ไงป่ะจะได้รีบกลับไปกินข้าวกัน"
ประโยคหลังหันไปหาเบนซ์รายนั้นทำหน้าไม่ถูกเพื่อนๆรุมหัวเราะอยู่
"มีเมียแน่ๆมึงคราวนี้ไอ้เบนซ์ ฮ่าๆๆ ถูกคู่จริงๆโว้ย"
ฟอร์ดพูดแล้วหัวเราะมีลูกคู่รับคือจี๊ป
"เดี๋ยวเหอะมึง"
เฟียตเดินไปกับญี่ปุ่นแล้ว ลั่นล้าไปห้องเรียนแล้วขนขนมส่วนของตัวเองกลับห้อง ส่วนพริกนั่งยิ้มคอยมองเบนซ์ตลอดเวลา เบนซ์เองเล่นบาสฯไม่ออกเลย
"กลับแล้วเว้ย ไม่มีอารมณ์"
"แหมๆ จะไปออกเดทกับน้องพริกอ่ะดิ นั่งยิ้มหวานให้กำลังใจอยู่ตลอดเวลาเลยนะ"
เพื่อนๆแซวเบนซ์หัวฟัดหัวเหวี่ยงเดินออกากสนาม พอเบนซ์เคลื่อนไหว พริกหวานเองก็เตรียมตัวลุกตาม ยิ้มพราวเต็มดวงหน้าไม่สนใจใครแม้จะทำท่าอายแต่กล้าบ้าบิ่นมากเหมือนกัน พอเบนซ์เดินออกจากสนามก็วิ่งตามทันที เสียงเอ็ดตะโรดังสนั่นแต่พริกวานก็ไม่ยอมแพ้ เสร็จแน่ๆเบนซ์เอ๋ย
เขียนโดย อิ๊กกี้
ปล อิอิ พยายามแล้วน้า ขอบคุณที่ยังคิดถึงกันอยู่ เหอๆๆ ช่วงนี้สมองกลวงนอนเยอะนะ แต่เหมือนนอนยิ่งจม ฮ่าๆๆ เอามาสั้นๆพอหอมปากหอมคอน้า เดี๋ยวพอมีสติมากกว่านี้หน่อยจะจัดหนักๆให้เบนซ์ อิอิ
จุ๊บๆๆๆ มามะกอดกันๆๆ :กอด1:
-
กามเทพน้อย...ญี่ปุ่น....น่ารักเนะ....
ลุ้นคู่...พริก กะ เบนซึ....สมหวังๆ....
-
โอ้ย ปวกกบาลกะแก้งญี่ปุ่นมาก พอกันนนนนนนหมดทุกตัว55555555555555555555
-
น้องพริกสู้ๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
ไฟ้โตะๆน้าคร้าาาาาาาาาา โฮะๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ :m20:
-
ค่อยหายคิดถึงหน่อย
สู้ ๆ เนะ eiky กับ น้องพริกหวาน พยายามเข้าล่ะ เป็นกำลังใจให้เนะ
-
พี่เบนซึ
เสร็จน้องพริกหวานแน่ๆ
:pig4:ค้าบ
:กอด1:ให้กำลังใจคนแต่ง
อะแถม :จุ๊บๆ:
-
คู่นี้จะเป็นอีกคู่ป่าวเนี่ย
-
ดราม่าแบบนี้ยอมให้ดราม่า ฮ่าๆๆ :impress2:
-
พริก สมชื่อจริงๆ กล้ามากขอบอก
พี่เบนซ์จะอดใจใหวเหรออย่างนี้ 555
-
:L1:อ่านแล้วนั่งยิ้มเลยละเรื่องนี้
-
ฮ่าๆ น้องพริกแอบแรงงงงงได้อีกค่ะ :laugh:
น้องปุ่นก็น่ารักเหมือนเดิมมมเนะ :o8:
:กอด1:กอดคุณอิ๊กแน่นๆ1ที
-
เชียร์พริกหวานเต็มที่
พี่เบนส์... ใจแข็งได้ไม่นานหร๊อก o18
-
เพื่อนญี่ปุ่นแต่ละคนแสบๆทั้งนั้น
น่าจะจับแก๊งค์เฟียตคู่กับแก๊งค์ญี่ปุ่นให้หมด 555
-
คู่นี้แรงมาก พริกสมชื่อ :m20: :m20: :m20:
-
สงสัยเพื่อนห้องน้องปุ่นจอมป่วน
จะถูกปุ่นแพร่เชื้อป่วนแล้วอ่าป่าวเนี่ย
มาอารมณ์เดียวกันหมดเลยนะเนี่ย
เต้ก็เป็นไปกะเค้าด้วย
น้องพริกนี่หนักเลย แรงสมชื่อเรยง่ะ
-
พริกนี้ท่าทางจะได้เชื้อเจ้าเล่ห์มา หรือมันเป็นอยู่แล้วแต่ไม่เคยแสดงออกก็ไม่รู้
เอาสู้ๆ แล้วกัน ดูสิจะทำให้เบนซ์มันไขว้เขว่ได้ไหม
อย่าลืมหมีดำนะ คิดไม่ออกได้ แต่อย่านานมากนะครับ
-
อายก็ไม่ได้แฟน :m20:หนูปุ่นบ้า
-
จัดหนักๆให้เบนซ์เลยพี่อิ๊กกี้
เจอพริกหวานเข้าไป เสร็จแน่พี่เบนซ์ ไม่รอดหรอกงานนี้ 55555
ญี่ปุ่นน่ารักจังเลยยยยยยยยย อร๊ายยย
เลิฟ เลิฟ นะค้าา
-
แอบแรงแหะ น้องพริก
อย่างงี้พี่เบนซึ จะใจเเข็งได้ไหม
-
ชื่อพริกหวานจริงดิ เปลี่ยนเป็นพริกเผ็ดได้มั้ย
แสบได้ถูกใจแม่ยกซะจริง ๆ
-
น้องพริก..
สมเป็นเพื่อนญี่ปุ่นจริงๆ :m20:
-
พี่เบนซึไม่รอดแน่ๆ กร๊ากกกกก :laugh:
พริกแอบแรงนะคะ คิคิ
น้องปุ่นกะพี่เฟียตกะยังน่าร๊ากกกกกกก น้องปุ่นมีจุ๊บก่อนกลับห้องด้วย เขินๆๆๆๆ :-[
-
เสร็จแน่ๆ พี่เบนซึ :z2:
-
ว้ากกกก
ตายแน่ๆๆๆๆ
พี่เบนซ์
+5555555555555
-
:m20: :m20: o13 o13
-
ว๊ายยยยยยยยยยยยยยย เบนซ์พริกๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
คู่นี้มาแร้ว ชอบมากกกกกกกกกก สมใจซะทีหลังจากขอมานานฮ่าๆๆๆๆ
หนูพริกถึงจะรุกแต่ก็ทำตัวน่ารักน๊าาาา ดูสิเบนซ์ยังมีใจอ่อนเรย
อีกไม่นานหรอกน้องพริกพี่เบนซึเสร็จเราแน่ๆ ได้แฟนก็งานนี้หละ
พี่เบนซ์ชอบน้องอยู่แล้วแต่แอ๊บไว้อ่ะเปล่า วันนั้นเค้าได้ยินน๊า
ตัวเองบอกว่าจะไปฟาดน้องพริกในวงเหล้าน่ะ
น้องมาให้ฟาดถึงที่แล้ว ก็รีบๆนะคะ เด๋วมีคนอื่นคว้าไปน๊า ยิ่งน่ารักๆอยู่ด้วย
รอคุณอิ๊กกี้อารมณ์ดีสมองไหลลื่นจัดคู่นี้มาให้ยาวๆนะคร้าา ช๊อบชอบบบ อิอิ :z1:
-
อ่านไปหัวเราะปาย จิงๆเลย
-
พริกสู้ๆนะคร้า เอาชนะใจเบนซ์ให้ได้ ฮ่าๆๆๆ
มีญี่ปุ่นเป็นแม่สื่อ รับลองไม่มีพลาด โฮ่ะๆๆๆ สนุกมากๆ
-
สงสัยเพื่อนเฟียตทั้งกลุ่มก็จะได้เพื่อนญี่ปุ่นนี่แหละเป็นแฟน
แต่ละคู่เหมาะสมกันอย่างกับกิ่งทองไปหยก อิอิ
-
พริกหวานสู้ๆๆ อิอิ...ตื้อเท่านั้นที่ครองโลก o13
น้องปุ่นยังน่ารักเหมือนเดิม
-
แรงส์ทั้งก๊วนเลยป่าวเนี่ย ชอบอ่ะ
สงสัยเบนซ์จะไม่รอดซะแล้ว 555
-
พริกแรงได้ใจ ส่วนปุ่นน่าร๊ากกกกกก
-
คิดถึงญี่ปุ่นจังเลย
-
อยากจะบอกว่า เดี๋ยวมี ซีซั่นสองนะคร้าบ
จะเป็นเรื่องของพ่อหมีดำกะ อิอิ มะบอกเน้อ
ส่วนน้องญี่ปุ่นก็จะมาแจมๆ สลับไปมา ตามประสา
เค้าเป็นเจ้าของเรื่องนี่เนะ อิอิ
รักกันๆ คิดไปคิดมาไม่จบง่ายๆดีกว่า เห็นรีบนบอกว่า ตื้อเท่านั้นที่ครองโลก
เราเอาบ้าง
อิอิ เขียนขำคลายเครียดกัน เนะ
จุ๊บๆๆๆ :กอด1:
-
^
^
^
จิ้มคุณอิ๊ก ตั้งตารอเรื่องของพี่หมีดำเลยเนะ
ดีใจๆๆๆๆ สงสารหมีดำมาตลอดเรื่องแล้วอ่า.....หงิงๆ
-
หึ หึ เบนซ์เสร็จแน่
-
สู้เค้าหรา
“แม่หมี มึงเป็นคนติดต่อไอ้พริกให้ไอ้เบนซ์เหรอ”
เฟียตถามขึ้นตอนกินข้าวเสร็จ คนตัวเล็กเกาะแขนเดินไปร้านขนมใต้หอ
“เนะ ก็พริกเค้าชอบพี่เบนซ์อ่าพ่อหมีขาว ทำมายหรา”
“เปล่า ถูกคู่จริงๆ”
“อิอิ เค้าเก่งเนอะ”
“เออ มึงเก่ง ไปเร็วๆรีบเลือกเอา พ่อหมีอยากจะอาบน้ำจะตายอยู่แล้วเหนียว”
“อิ๊กกี้ อิ๊กกี้ อิ๊ก คิวซัง”
ร้องเพลงลั่นล้าเข้าไปในร้านค้า พอคนขายเห็นหน้าก็ยิ้มรับทันที ลุกค้าเจ้าประจำคนสำคัญ เฟียตเองยืนยิ้มอยู่อย่างพอใจ
“ทาแป้งเนะ ทาแป้ง”
พออาบน้ำเสร็จก็ออกมาดิ้นพรวดพราดอยู่บนเตียง
“แปรงฟันแล้วนะแม่หมี ทำไมกินขนมอีก”
เฟียตดุเพราะพอเช็ดตัวเสร็จเสื้อผ้ายังไม่ใส่ก็ปรี่เข้าไปหาถุงขนมก่อนอย่างอื่น
“เดี๋ยวก็ไปแปรงใหม่เนะ เค้าอยากกินอ่า”
“เออๆ หันหลังมา”
ต้องยอมตามใจเพราะทำหน้าจะแว้ดใส่แล้ว เดี๋ยวนี้เริ่มมีปากมีเสียง แม้จะทำท่ายอมบ้าง เฟียตเองก็ไม่ว่าอะไร หันหน้าไปเกาะแขนเฟียตให้ทาแป้งให้อย่างสบายอารมณ์
“เค้าทาให้พ่อหมีขาวเนะ อิอิ พ่อหมีขาวน้อย ทาแป้งเนะ ทาแป้งจาได้หอมๆ”
หัวเราะชอบใจเล่นอยู่เช่นเคย ปากก็กินจุ๊บจั๊บอยู่สนใจใครที่ไหน เฟียตเองก็ก้มลงจูบหน้าผาก
“ปู๊ดด”
“แอ่ะ พ่อหมีขาวตดอ่า อิอิ ตดอ่า”
เฟียตผายลมออกมา หน้าแดงก่ำ ส่วนฯี่ปุ่นทำท่าโอเวอร์เอานิ้วบีบจมูกไว้
“ท้องอืดนี่หว่า”
พูดแก้เขินไป ลุกไปใส่เสื้อผ้า ญี่ปุ่นเองก็ตามไปใส่เสื้อผ้า
“ปู๊ดด”
เอาบ้างครับท่านไม่ยอมน้อยหน้า
“เอ้ย แม่หมีก็ตด ฮ่าๆๆ”
“อิอิ เค้าก็ทำเหมือนพ่อหมีขาวเนะ อิอิ”
“สู้เหรอ หือ สู้พ่อหมีเหรอ”
“ปู๊ดด”
เฟียตเบ่งตดหน้าแดงหน้าดำ ญี่ปุ่นทำหน้าย่นไม่ยอมแพ้
“เค้าตดบ้างเนะ อึ๊ ปู๊ดดด”
หัวเราะชอบใจดิ้นพรวดๆอยู่บนเตียง เฟียตเองก็หัวเราะแข่งกันตดอยู่สักพัก
“อึ๊ ปู๊ดดด แพร่ดด”
“แว้กกก แม่หมี”
“แอ่ะ เค้าจาตดอ่า ทำมายเนื้อมันออกมาอ่า”
ทำหน้าเหรอหรา พอเบ่งครั้งสุดท้าย ไม่ใช่ลมอย่างเดียวสิครับท่านที่ออกมา มันเป็นน้ำเป็นเนื้อออกมาด้วย
“ไปล้างเลยๆ”
“แอ่ะ อายเนะ”
ทำท่าอายแล้ววิ่งเข้าห้องน้ำไป กลิ่นนี่โหหึ่งตลบอบอวลไปทั้งห้อง
“แอ่ะ พ่อหมีขาวอืออึ๊หรา ทำมายไม่ไปเข้าห้องน้ำอ่า เหม็งเนะ”
ดูทำท่าเข้าเฟียตกัดฟันกรอดอยู่เพราะกำลังบีบจมูกของตัวเองเอาไว้
“ไปเอาสเปรย์มาฉีดเลยมึง อย่ามาทำไก๋”
“อิอิ เค้าเบ่งแรงไปหน่อยเนะ”
ทำหน้าอายๆ
“แว้กกก ทำไมมาฉีดใส่กู”
เฟียตกระโดดออกจากเตียงเพราะเจ้าตัวดีเดินตรงมาหาฉีดใส่ตัวเฟียตทันที
“นี่แน่ ว่าเค้าหรา ฉีดซะเลย อิอิ”
“ไอ้เปี๊ยก เดี๋ยวเถอะมึง มานี่เลย”
“แว้กก มะเอาอ่า นี่แน่”
วิ่งไล่กันอยู่ในห้องร้องโหวกเหวกโวยวาย
“อ่า พ่อหมีขาวอ่า อิอิ ตัวเหม็งเนะ”
“นี่แน่ ทำไมมาฉีดใส่กู”
พอเฟียตกอดตัวได้ก็ปล้ำลงกับเตียง ญี่ปุ่นดิ้นพรวดพราด
“อื้อ หนักอ่า ก็ฉีดเนะจาได้ไม่เหม็ง”
“คนทำเหม็นน่ะมึง”
“แอ่ะ พ่อหมีขาวก็ตดเนะ”
“เฮ้อนะ เออแม่หมี วันเสาร์นี้พ่อหมีจะพาไปบ้านนะ ไปแนะนำให้พ่อกับแม่รู้จัก”
เฟียตพูดออกมาสีหน้าไม่ค่อยดีเท่าที่ควร
“ที่บ้านพ่อหมีขาวมีอารายกินอ่ะเปล่าอ่า อิอิ”
“มีดิ”
“อิอิ ชอบๆ”
หัวเราะชอบใจอยู่ เฟียตเอาหน้าซุกลงที่แก้มของญี่ปุ่น ระบายลมหายใจออกมา หนักใจ ไม่รู้ว่าคนที่บ้านจะเห็นด้วยหรือไม่กับว่าที่ลูกสะใภ้หน้าเอ๋อคนนี้ แต่ก็ไม่อยากจะปิดบังใครแล้วรักเกินเก็บแล้ว พอไปโรงเรียนด้านพริกหวานก็เตรียมขนมมาเต็มกระเป๋า
“ปุ่นๆ ปุ่นว่าพี่เบนซึเค้าจะชอบกินอันนี้ไหมอ่ะ”
“หนาย หนมอารายอ่า”
“คุกกี้ เนี่ยมีตั้งหลายรสอ่ะ เราไปซื้อมาเมื่อตอนเย็น”
“อ่า เราว่าพี่เบนซ์ไม่ชอบหรอกเนะ แต่เราชอบ”
ตาวาวขึ้นมาทันที
“แหมปุ่นอ่ะ เราเตรียมมาให้นายแล้วล่ะ ถ้านายช่วยเราเดี๋ยวเราเอาให้เยอะกว่านี้นะ”
มีอามิสสินจ้างด้วย ญี่ปุ่นทำหน้าดีใจ
“แต่เราต้องชิมก่อนอยู่ดีล่ะ เผื่อไม่ชอบ”
โอ้โห ดูมันสิเนอะ ไม่ใช่ง่ายนะเนี่ย
“อืม อ่ะเราให้ชิมอันนี้”
พริกหวานยื่นคุกกี้รสธรรมดาให้
“ฮื่อ ธรรมดาไปเนะ เอารสชาเขียวอ่ะ เอ๋ นั่นรสไรอ่าสีดำๆ”
“ช็อกโกเล็ต”
“เอาอันนั้นเนะ”
“อ่า มันแพงนะปุ่น”
“ฮึ เราไปหาบอยดีกว่า นายงกอ่า”
“อ่ะๆ ให้ชิมก็ได้ แต่นายต้องช่วยเราน้า”
“อิอิ ยอมซะแต่แรกก็ช่วยแล้วเนะ”
คว้าถุงคุกกี้มาแกะกินหน้าตาเฉย พริกหวานเองก็เดินตาม
“พี่เบนซ์นี่เนะ พี่เบนซ์ๆ ทางนี้ๆ”
พอเหลือบไปเห็นเบนซ์เดินมากับจี๊ปก็กวักมือเรียก เบนซ์หันมาพอเห็นว่าใครก็ทำท่าตกใจ
“อะไรวะไอ้เปี๊ยก”
เบนซ์ยอมเดินเข้ามาหา พริกเองเขินหน้าแดงบิดตัวอยู่
“พริกเค้ามีอารายมาให้เนะ”
หันไปทางพริกที่บิดตัวจนจะเป็นเกลียวอยู่แล้ว
“อะไรวะ”
“คุกกี้ เลิฟๆ อ่าพี่เบนซึ”
“โว้ย กูชื่อเบนซ์เว้ย บอกกี่ทีแล้ว”
“อิอิ เบนซึหรา น่าร้ากเนะ พี่เบนซึ”
“ไม่ได้นะปุ่น เราจะเรียกคนเดียว นายห้ามเรียก”
เป็นงั้นไปทำตาโตใส่เพื่อน ญี่ปุ่นทำหน้างงๆ
“ทำมายอ่า นายถึงจาเรียกคนเดียวเราเรียกด้วยไม่ได้หรา”
“ฮื่อ คนพิเศษนิ นายยังเรียกพี่เฟียตว่าพ่อหมีขาวเลยอ่ะ เราก็อยากมีบ้างน้า”
“อ้อ เนะๆ พี่เบนซ์ รับหนมไปดิ อันนี้อาหร่อยเนะ อันนี้เค้าฝากไปให้พ่อหมีขาวด้วยเนะ”
“แว้กก ปุ่น ของเราน้า”
ร้องออกมาจะตะครุบขนมคืน
“อ่า ทำมายอ่า ก็พี่เบนซ์กะพ่อหมีขาวเป็นเพื่อนกันเนะ พี่เบนซ์จาไม่แบ่งให้พ่อหมีขาวกินหรา ฮึ”
ทำหน่าย่นใส่
“กูไม่เอาเว้ย ไม่ใช่เด็กๆ อย่ามาตามตื้อกูได้ไหม กูไม่ได้ชอบผู้ชาย ไอ้หน้าจืด”
“แรงงง”
พริกอ้าปากค้างทำหน้าเบะ
“แอ่ะ มาว่าเพื่อนเค้าทำมายอ่า มะชอบมะได้เนะ นิสัยมะดี”
พอเห็นพริกหน้าเบะก็ว่าเบนซ์ทันที
“ก็กูไม่ได้ชอบมันนี่หว่า มึงไปจีบคนอื่นเลยไป”
“ใจร้ายอ่าพี่เบนซึ ทำไมอ่า ทำไมไม่ชอบเค้า”
“โว้ย ก็กูไม่ชอบก็ไม่ชอบดิวะ วุ่นวาย”
“ฮึกๆ”
หน้าเบะมากกว่าเดิม
“แอ่ะ พริกอย่าร้องน้า เดี๋ยวเค้าให้พี่ฟอร์ดแทนเอาไหมอ่า”
“มะเอาอ่า จะเอาพี่เบนซึ”
“แว้กก ไอ้บ้า เห็นกูเป็นอะไรวะ ไอ้เด็กพวกนี้นี่”
“แอ่ะ ไม่ต้องมาโวยวายเนะ เดี๋ยวเค้าฟ้องพ่อหมีขาวเลยเนะ ยอมหรือไม่ยอม”
แน่ะ มีขู่อีก ตีแขนเขาด้วย
“เว้ย ไปเรียนแล้ว กูไม่ยุ่งด้วยแล้ว”
“ไปเลยเนะ พริกใจเย็นๆน้า เดี๋ยวเค้าไปฟ้องพ่อมหีขาวให้เนะ จัดการๆ พี่เบนซ์นิสัยมะดีเนะ”
“ไม่ดีเราก็ชอบอ่าปุ่น เราจะเอาพี่เบนซึ เอาพี่เบนซึคนเดียวอ่า”
“แอ่ะ น่ากลัวเนะพริกอ่า”
ทำหน้าเหวอ พริกเองก็ทำหน้าเชิดใส่ไม่สนใจ อ้าวที่ทำหน้าเบะเมื่อกี้หายเลย
“นายต้องวางแผนช่วยเรานะปุ่น เราอยากเป็นแฟนี่เบนซึอ่า”
“ยังงายอ่า วางแผนอาราย”
“ก็นัดเดทอะไรงี้ อิอิ”
“อ้อ แล้วนายก็จาเผด็จศึกพี่เบนซึอ่าหรา”
“อือ เราจะต้องทำให้ได้ พี่เบนซึต้องเป็นของเรา”
“อ่า น่ากลัวเนะ เอาคนอื่นมะได้หรา”
“ไม่ได้ เอาพี่เบนซึคนเดียว ปุ่นอ่ะ ถ้าสำเร็จนะเราจะซื้อคุกกี้ให้นายกินทุกวันเลยนะ”
“จริงหรา อิอิ เดี๋ยวเราไปถามพ่อหมีขาวก่อนเนะ ช่วยกันคิด งั้นคุกกี้ก็เป็นสองห่อต่อวันเนะ”
“อ่าปุ่นอ่ะ งกจริง”
“แอ่ะ งั้นไปเรียนดีกว่าเนะ”
“อ่ะๆ ก็ได้ๆ หึ เรามีทางเลือกไหมนี่”
“มีเนะ สองห่อกับสามห่อ”
“แว้กกก บ้าหรา เอาอีกห่อไปให้ใคร”
“ก็เราเอาสองห่อเนะ อีกห่อให้พ่อหมีขาว อิอิ แต่พ่อหมีขาวก็ให้เราอยู่ดี อิอิ สรุปเราได้สามห่อ ฉล๊าดฉลาดเนะ เราอ่า”
ลั่นล้าไม่ได้สนใจพริกวานที่ยืนทำหน้าเอ๋ออยู่ ญี่ปุ่นเดินไปทางห้องของเฟียต
“อาโหลๆ พ่อหมีขาวๆ แอบมาหาเค้าหน่อย”
เข้าไปทำท่าทางอยู่หน้าห้องเพราะชั้นเรียนเค้าเริ่มเรียนกันแล้ว
“หือ มีไรแม่หมี”
เฟียตขออนุญาตอาจารย์ออกมา
“พี่เบนซ์อ่า พ่อหมีขาว พี่เบนซ์ไม่ยอมคบกะพริกเนะ”
“อ้าวมันไม่ชอบนิ มันก็ไม่เอาดิวะ”
“แอ่ะ มะได้เนะ ต้องชอบ พ่อหมีขาวคุยกะพี่เบนซ์ให้พริกหน่อยดิ นะนะ”
“อ้าว มันไม่ยอมแล้วพ่อหมีจะไปคุยไงวะ”
“ก็คุยให้ยอมเนะ แอ่ะ พ่อหมีขาวอ่า ถ้าพ่อหมีขาวไม่จัดการเค้าจัดการเองน้า”
“ทำไงวะ แม่หมีจะเล่นอะไร”
“ฮึ”
ทำหน้าย่นใส่ แล้วเดินไปทางหน้าห้อง
“อาโหลๆอาจารย์คร้าบ ผมมาหาพี่เบนซ์อ่า”
เข้าทางเพื่อนไม่ได้ก็หันหน้าไปหาผู้ใหญ่หน้าห้องทันที
“อ้าว น้องญี่ปุ่นมีธุระอะไรกับพี่เขาเหรอค้า มาๆเข้ามาในห้อง”
อาจารย์เองก็นะ คนดังขอทั้งที
“นายธนวัฒิ มาหาน้องญี่ปุ่นหน่อย”
“ฮื่อมะต้องมาเนะ”
“อ้าว ทำไมล่ะค้าน้องญี่ปุ่นไหนบอกจะมาหาพี่เค้าไม่ใช่เหรอ”
“เค้ามาบอกพี่ๆทุกคนว่าพี่เบนซ์เป็นแฟนกับพริกหวานเพื่อนเค้าเนะ”
“แว้กกก”
โอพระเจ้าจอร์จ แหกปากออกไปเสียงดังหน้าห้อง อาจารย์หัวเราะออกมา เพื่อนๆในห้องก็ฮาครืนแต่เจ้าตัวหน้าแทบจะติดกับโต๊ะ อายหูแดงหน้าแดงไปหมด
“อ้าวเฮ้ย ไอ้เบนซ์ ไหนบอกไม่ชอบน้องมันวะ เสือซุ่มเหรอมึง”
“ฮ่าๆ ปากบอกไม่เอาๆ ไหนไปเป็นแฟนกันแล้ววะ”
เสียงเพื่อนๆล้อเลียนอยู่เบนซ์โมโหหน้าแดงไปหมด ส่วนไอ้ตัวแสบ โน่นถึงไหนต่อไหนแล้ว
“ฮ่าๆ มึงเจอมันไหมล่ะไอ้เบนซ์ ซวยไปละกันนะมึง”
เฟียตเองนั่งตบบ่าเบนซ์เบาๆ ให้กำลังใจในชะตาชีวิตของเบนซ์
เขียนโดย eiky
กิ๊วๆๆๆ ไม่ยาวเน้อ เอาพอหอมปากหอมคอ เหอๆๆ ไม่รู้จาหอมหรือจาเหม็งเน้อ
ขอบคุณทุกคนน้าที่รักน้องญี่ปุ่น อิอิ ไม่อยากจะเมาท์เลยอ่าว่าขี้เกียจอาบน้ำมาจะสองวันแล้ว แว้กกกก
กลิ่นกำลังดี เหอๆๆๆ อุ๊บส์ เพื่อนๆรู้แน่เลยว่าเค้ามะชอบอาบน้ำ อิอิ
-
:z13: ทันมั้ยเนี่ย 55
โฮ่ๆๆๆๆๆๆๆๆๆ เบนซ์เอ๊ยเบนซ์.. ตอนนี้ปฏิเสธได้ปฏิเสธไป
แล้วอย่ามาหลงน้องพริกจนถอนตัวไม่ขึ้นทีหลังนะจ๊ะ
:กอด1: คุณอิ๊กแน่นๆทีนึง
-
555 :laugh:
-
เหอๆ พี่เบนซ์คราวนี้เขารับรู้ทั้งห้องแล้ว
รับผิดชอบน้องพริกหวานซะดีๆ
-
ปุ่นเอ้ย แสบจริงๆเลยลูก :m20:
ไม่ยอมเป็น ก็มัดมือชกไปดื้อๆเลยซะงั้น ง่ายดีเนอะ :laugh:
รออ่านตอนน้องปุ่นไปพบพ่อแม่สามีค่ะ :o8:
เดี๋ยวพ่อแม่พี่เฟียต ต้องหลงเสน่ห์(เอ๋อๆ)ของลูกสะใภ้แน่ๆเลย o18
ขอบคุณค่ะ :L2:
:กอด1:กอดคุณอิ๊ก
-
น้องปุ่นนี่แสบจริงๆ แต่ก็โกรธไม่ลง 555
เชื่อว่าพ่อแม่พี่เฟียต เห็นน้องปุ่นพาลจะไม่ยอมให้กลับบ้านมากกว่า แบบว่าหลงรักกันไปเลย...
พริกหวาน...สู้ๆๆๆ พี่เบนซึต้องเป็นของเรา...อิอิ
ปล..อิอิ นี่แนะ เอาน้ำมาฉีดคนมะชอบอาบน้ำเนะ :m30:
-
สุดยอดไปเลยญ่ปุ่น แบบนี้หาที่ไหนไม่ได้อีกแล้ว
รอลุ้นญี่ปุ่นไปพบ พ่อแม่ พ่อหมีขาวไวไว อิอิ
-
แหม้ 2 คนนี่เล่นอะไรกัน
แข่งกันตดหรือนี่
ชอบความคิดของปุ่นนะ
ก็เล่นประกาศที่หน้าห้องซะเลย
พี่เบนซ์ไม่รอดจากพริกแน่ ๆ ๆ
-
ญี่ปุ่นแสบจริงๆ
-
ปุ่นร้ายจริงจัง :laugh:
-
พี่เบนซึอ่า ทำไมไม่ชอบน้องพริกล๊าา น้องพริกไม่น่ารักตรงไหน
สมน้ำหน้า เป็นไงโดนน้องญี่ปุ่นจัดการซะเลย อิอิ
น้องพริกจ๋า พยายามเข้านะลูก เดี๋ยวพี่เบนซึของหนูก้ใจอ่อนเองหละ
ตื้อเข้า ตื้อบ่อยๆ ส่วนพี่เบนซ์ก็รีบๆรับรักน้องซะทีนะคะ ลุ้นแทนน้องพริก อิอิ
น้องปุ่นก็ยังเห็นแก่กินตลอดเวลาเลยเนะ ฮ่าๆๆๆ
-
ทนได้ให้มันรู้ไปนะน้องญี่ปุ๋น
-
ญี่ปุ่นน สุดยอดดดอ่ะ โคดฮาเลยยย อ่านไปขำไป
-
แรงงงงงงงเนะ :laugh3:
ทั้งปุ่นทั้งพริกแรงทั้งคู่
แล้วพี่เบนซึ
จารอดหรา :jul3:
-
โอยญี่ปุ่นนนนนนนน
ไอ้ตัวแสบ 5555555555555555
:m20:
-
พ่อสื่อตัวป่วน....มะสำเร็จมะได้ช่ายไหมอ่า....
พี่เบนซึเข้าสมาคม...คนกลัวเมียกะพ่อหมีขาวได้แล้ว...
เพราะน้องพริกน่ะ....เค้าร้อนแรง...จาเอาแต่พี่เบนซึคนเดียวน้า.... :laugh:
รอลุ้นตอนต่อไป.....แม่หมีจะชนะใจพ่อแม่สะมีไหมน้า.....
แต่ดูถ้า.....เจ้าตัวไม่รู้เรื่องอะไรอีกเหมือนเคย.... :กอด1:
:mc4: พี่หมีดำจะมีคู่แล้ววววว.... :mc4:
:L1: แม่หมี กะ น้อง eiky :L2:
กด + ให้พ่อสื่อตัวป่วน....อ่านแล้วฮาคร๊าบบบ :m20:
-
+1แทนคำขอบคุณ น้องปุ่นกลายเป็นแม่สื่อไปแล้ว แต่แม่สื่อแบบนี้น่ากลัวนะ
เบนซ์จะสู้ความเอ๋อของน้องปุ่นได้ไง แถมมีพี่เฟียตคอยสนับสนุนอีกคน
งานนี้เบนซ์เสร็จพริกหวานแน่นอนเลย ดีใจจังจะได้อ่านพ่อหมีดำแล้ว เชียร์อยู่
ไม่อยากให้โฟคต้องผิดหวังจากน้องปุ่นแล้วต้องอยู่คนเดียว หาคนดามใจให้
ได้แล้วใช่มะ :pig4: :pig4:
-
พี่เบนซึจะรอดมั้ยเนี่ย
พริกแรงงงงงง
แต่ญี่ปุ่นแรงกว่า :laugh:
-
โอ๊ยฮาขี้แตกขี้แตนตอนตด
ฮ่าๆๆคู่นี้ไม่ได้เลย
แต่พริกหวานแรงเนอะพี่เบนซึซวยไปเลย
ปุ่น2มาแว้ววววววววว
-
แม่หมีกะพ่อหมีขาวเล่นอารายกันหรา
ฉก-กะ-ปกเนะ 555
:L2:
-
ญี่ปุ่น เป็นแม่สื่อหรอจ้ะ แอบรับจ็อบแบบนี้ ระวังจะอิ่มแล้วอ้วนอีกนะ
-
:laugh: :laugh:
-
555 ปุ่นเอ่ย แล้วพ่อหมีขาวก็เล่นกับเขาด้วย
ซีซั่นสองจะต่อในนี้หรือกระทู้ใหม่เหรอครับ กระทู้ใหม่ก็อ่านง่ายดีน่ะ
-
:mc4:
มีให้อ่าน 2 ตอนแหนะ
ไปอ่านก่อนนะ
ได้ข่าวว่าญี่ปุ่นแสบมากกกกก
:z2:
-
อ่านทันแล่ว อิอิ ชอบญี่ปุ่นมากมาย
เอ๋อจริงๆ น่าร๊ากกกกกก
ไม่รู้พ่อกับแม่สามี จะเป็นเยี่ยงไร แต่ญี่ปุ่นสู้ๆน้า :z2:
-
กลับมาอ่านอีกที เพิ่งจะเห็นว่าคุณอิ๊กบอกมีซีซัน2 แถมเป็นของน้องโฟคหมีดำ
แอร๊ยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย
:m11:
:จุ๊บๆ: คุณอิ๊กซ้ายขวาข้างละทีเป็นการขอบคุณล่วงหน้า วะฮ่ะฮ่าๆๆ
-
โห กลิ่นโชยมาแต่ไกล
-
พ่อหมีขาวเล่นกับญี่ปุ่นแบบนี้น่ารักดีแท้
แต่ปุ่นอ่ามีอย่างอื่นออกมาด้วยทำไมจ๊ะ หุหุ
-
เพิ่งมาอ่าน สนุกมากกกกกกกกกกกกกกกกกก
หานิยายเบาสมอง เฮฮายากอยู่ช่วงนี้
ขอบคุณคนเขียนที่เขียนได้ฮาสุดๆ
ยังอ่านได้แค่หน้า 20กว่าๆ แต่ฮาหน้าคอมฯตลอดๆๆ
จนคนข้างๆ ว่าบ้าไปแล้ว :-[ (แต่ไม่สนหรอก หุหุ)
+1ให้คนเขียนเลย o13
-
แก้เผ็ดได้สะใจจริง งานนี้เขารู้กันหมด คงต้องตามน้ำแล้วหล่ะ หญ้าแห้งสุดยอด
-
อิอิ ร้ายนะเนี่ย ญี่ปุ่นของเรา เบนซ์แพ้ไปเลย 55555
พี่อิ๊กกี้ ถึงภาคหมีดำ ยังไง ก็เอาญี่ปุ่นมาเยอะๆนะ เลิฟ เลิฟ
น่ารักมากมากเลยอ่ะ ทั้งญี่ปุ่น ทั้งเฟียต ตดกันขนาดนั้น สเปรย์ไม่น่าเอาอยู่นะเนี่ย 5555
ชอบชอบ พาร์ฺทสวีทพ่อหมีกับแม่หมี อิอิ
เลิฟ เลิฟ พี่อิ๊กกี้ด้วยน้า : )
-
:o7: :o7: ในที่สุดก็อ่านตามจนทัน :sad4:
( เช็ดน้ำตา )
:jul3: เจอฤทธิ์ญี่ปุ่นเข้าไปเป็นไงล่ะท่าน พี่เบนซึ คึคึ :jul3:
-
Superb
"ป่ะแม่หมีอาบน้ำเดี๋ยวไปบ้านพ่อหมี"
วันเสาร์มาถึงเร็วจริงๆ ตื่นนอนกลิ้งไปกลิ้งมาสักพักเฟียตก็ถอนหายใจออกมาบอกให้ญี่ปุ่นไปอาบน้ำเพราะต้องพาไปพบพ่อกับแม่ที่บ้าน
"อาบด้วยกันเนะ"
"อืม"
สีหน้าไม่สู้ดีนัก ระบายลมหายใจออกมา
"พ่อหมีขาวเป็นอารายอ่า มะสบายหรา"
เอามือน้อยๆแตะหน้าผากของเฟียต เฟียตเองอมยิ้มออกมาไม่อยากให้ญี่ปุ่นรับรู้เรื่องราวที่ตนไม่สบายใจอยู่
"เปล่าหรอก ปะไปอาบน้ำ ไปกินข้าวที่บ้านพ่อหมีกัน"
"อิอิ ของกินเยอะป่าวน้า"
"เออน่าเยอะแน่นอน"
"งั้นไปเล้ยย อิอิ"
หัวเราะชอบใจวิ่งเข้าห้องน้ำก่อนเฟียตอีก พออาบน้ำเสร็จเฟียตก็โทรบอกคนขับรถของที่บ้านให้มารับที่หน้าหอ แต่งตัวเรียบร้อยผิดปกติ ใส่เสื้อเชิ้ตกางเกงยีนส์รองเท้าผ้าใบเอาเสื้อเหน็บในด้วย ส่วนญี่ปุ่นเฟียตก็ให้ใส่เสื้อเชิ้ตของตัวเองกับกางเกงยีนส์
"อ่าพ่อหมีขาวอ่า มันตัวหย่ายเนะ"
"ใส่โคร่งๆนั่นล่ะดีแล้ว ดูน่ารักดีออก"
"จริงหรา อิอิ เค้ารู้เนะ"
หัวเราะชอบใจพอคนขับรถมาก็พาญี่ปุ่นลงไป
"คุณเฟียตจะแวะที่ไหนก่อนไหมครับ คือคุณท่านออกไปทำธุระน่าจะกลับเข้าบ้านประมาณ 11 โมง"
"อ้าว แล้วพี่ไม่บอกผมแต่แรกล่ะ จะได้นอนต่อ ไม่แวะพี่กลับบ้านเลย"
เฟียตขึ้นเสียง ญี่ปุ่นมองหน้าตาปริบๆ
"ทำมายต้องเสียงดังอ่า"
"อ้อ โทษทีพ่อหมีลืมตัว"
บ้านของเฟียตอยู่แถบชานเมืองนั่งรถไปไกลพอสมควร ญี่ปุ่นเองก็ยุกยิกๆอยู่
"อ่า บ้านหลังย้ายหย่ายเนะ"
พอรถเลี้ยวเข้าบ้านญี่ปุ่นก็ทำท่าตื่นเต้น
"อ่า มีสนามหญ้าด้วยเนะ แต่มะเห็นมีครายเลยอ่า"
"เขาไปทำงานดิ ปะลงๆ เดี๋ยวพ่อหมีพาไปดูห้องพ่อหมี"
"อิอิ มะกินก่อนหราเค้าหิวเนะ"
"หิวแล้วเหรอ งั้นกินก่อน"
เฟียตเดินนำเข้าบ้านไป บ้านมีถึงสามชั้นหลังใหญ่โตมโหฬาร ชั้นแรกเป็นห้องโถงขนาดใหหญ่มีบันไดวนขึ้นชั้นสองและชั้นสาม ของตกแต่งภายในบ้านเป็นของชั้นดีงามวิจิตร
"อ่า สวยเนะ"
"สวยไหม"
"เนะ ทำมายพ่อหมีขาวมะมาอยู่บ้านอ่า ทำมายไปอยู่หอ"
"อยู่หอสบายกว่า ไม่มีใครมาบ่น จะได้อยู่กะแม่หมีไง"
"อิอิ เนะ"
เฟียตพาเดินเข้าไปในครัว โอ้โหครัวหรือนี่ ขัดเงาซะจนน่าจะนอนค้างอ้างแรมได้เลย ของใช้ทุกอย่างจัดอย่างเป็นระเบียบเรียบร้อย
"อ้าวคุณเฟียต มาเมื่อไหร่คะ ตายจริง คิดถึงจังเลยค่ะ"
แม่บ้านประจำบ้านร้องทักยิ้มอย่างดีใจ
"เพิ่งมาถึงครับป้าสาย ไม่มีใครอยู่บ้านเลยเหรอครับ"
"มีคุณฟอยด์น่ะค่ะ อยู่บนห้อง"
"อ้าว มันอยู่เหรอ พ่อแม่ล่ะครับ"
"ไปซื้อของน่ะค่ะ เดี่ยวคงกลับ คุณเฟียตกินอะไรมาหรือยังคะ เดี๋ยวป้าหาให้กินก่อน"
"ยังคร้าบ"
ญี่ปุ่นที่แอบอยู่หลังเฟียตตอบออกมา
"อุ๊ยต๊าย เพื่อนเหรอคะ ตายจริงแก้มแดงเชียว"
"ซาหวัดดีคร้าบ ผมชื่อญี่ปุ่นคร้าบ อายุ 16 ปี สูง 171 หนัก"
"เอ้ย ไอ้บ้าบอกป้าเขาทำไม"
เฟียตจับบ่าไว้ เพราะญี่ปุ่นไหว้อย่างสวยงามทำท่าเหมือนนางงามเข้ารอบกำลังแนะนำตัวเอง
"ว้าย น่ารักน่าชัง หิวเหรอค้า หนูญี่ปุ่น มาๆป้าจะหาข้าวให้กิน"
ถูกใจคนแก่ยิ่งนัก ญี่ปุ่นเดินตามไปประชิดตัว กลัวใครที่ไหน
"อ่า เค้าอยากกินหนมอันนั้นอ่าป้าคร้าบ เอ๋ผลไม้ลูกอารายอ่า"
ชี้นั่นชี้นี่อยู่ เฟียตได้แต่ส่ายหัว เอาแล้วไหมล่ะ
"อ้อ เขาเรียกลูกแพรน่ะคะ หนูญี่ปุ่น เดี๋ยวป้าปอกให้ กินลูกกีวี่ด้วยไหมค้า เพิ่งได้มาเมื่อวาน"
"กินคร้าบ ป้าๆ มีไอติมไหมอ่า"
ดูเอาครับท่านนั่งลงบนเก้าอี้ในครัวกระดิกเท้ารอแล้ว
"มีค่า ว้ายตาย ซื้อมาไม่เคยมีใครขอกิน ป้าจัดให้ชุดใหญ่เลยค่า มีวิปครีมด้วยน้า มีสตอแบรี่ด้วย"
"อ่า เค้าชอบเนะ เอาๆคร้าบ"
เฟียตได้แต่เดินมานั่งใกล้ๆมองหน้าญี่ปุ่นที่ยิ้มร่าอย่างสุขใจ พอเห็นหน้าของไอ้ตัวแสบเป็นสุขก็ยิ้มออกมา มันคงไม่เคยทกข์ใจอะไรเลยสินะ
"อาหร่อยมากคร้าบป้า อ่า ชอบกินติมเนะ อิอิ"
"เอาอีกไหมค้า เดี๋ยวป้าตักเพิ่มให้"
"ไม่เอาแล้วครับป้า รู้จักมันน้อยไปกินไม่รู้จักพอหรอก"
"แอ่ะ ว่าเค้าอ่า พ่อหมีขาวก็กินเนะ"
"อะไรนะคะ พ่อหมีอะไรนะ"
ป้าสายทำหน้าสงสัยทันที
"อ้อ ไม่มีอะไรครับป้า เดี๋ยวผมพาน้องขึ้นไปบนห้องก่อนนะครับ ถ้าพ่อกับแม่กลับมาขึ้นไปตามด้วยนะครับ"
เฟียตรีบพูดแล้วลากมือของญี่ปุ่นออกจากครัวไป
"เอ๋ ทำมายรีบมาอ่า เค้าอยากกินลูกเขียวๆอีกเนะ"
"เออ เดี๋ยวค่อยลงมากิน"
"แอ่ะ"
ทำหน้าย่นแต่ก็ยอมเดินตามเฟียตไปแต่โดยดี ห้องของเฟียตกับฟอยด์พี่ชายอยู่ชั้นสาม ไม่เชื่อก็ต้องเชื่อชั้นสามมีแค่สามห้อง สองห้องมีเจ้าของแล้วอีกห้องไว้รับแขก เหอๆ ใหญ่มาก ใหญ่จริงๆ
"อ่า ห้องหย่ายอ่า"
พอเปิดห้องเข้าไปก็ทำตาโต ห้องของเฟียตเหมือนห้องชุดตามโรงแรมหรืออพาร์ทเมนต์อย่างดี เดินเข้าไปเป็นตู้วางรองเท้า รองเท้าวางเรียงกันเป็นตับอยู่ในตู้ ถัดไปเป็นตู้โชว์มีหุ่นยนต์ที่ญี่ปุ่นชอบวางเรียงกันอยู่ถึงสามตู้ ถัดไปเป็นห้องโถงมีโซฟาบุผ้าอย่างดีสีน้ำตาลอ่อนๆ เบื้องหน้าเป็นจอโทรทัศน์ขนาดโปรเจกเตอร์ มีเครื่องเสียง เกมพร้อมสรรพ หลังโทรทัศน์เป็นห้องอีกห้องคือห้องนอนและห้องน้ำ ห้องโนนโอ่โถงเตียงและเครื่องนอนสีน้ำเงินเข้ม มีตู้ใบหญ่วางอยู่สองหลังติดกัน ห้องน้ำก็อย่างดีติดขอบผนังด้านหน้าต่างมองเห็นข้างนอกได้อย่างชัดเจน มีอ่างอาบน้ำขนาดใหญ่ด้วย
"แว้กก"
ญี่ปุ่นแหกปากแล้ววิ่งขึ้นไปบนเตียง
"อิอิ นุ๊มนุ่มเนะ เด้งดึ๋งเด้งดึ๋ง"
เฟียตเดินตามมายืนยิ้มให้อยู่
"ชอบไหมแม่หมี"
"ฮื่อ มะชอบอ่า มันหย่ายไปเนะ มะสวย มะมีลายโดเรม่อน กะอิ๊กคิวซังเค้ามะชอบหรอก แต่เค้าชอบหุนยนต์เนะ ขากลับเอากลับได้ไหมอ่า"
สนใจที่ไหน ถ้าไม่ใช่ของกินกับของเล่นที่ตนชอบอย่างอื่นต่อให้เป็นเพชรมาวางต่อหน้าก็คงไม่เอา
"อืม เอากลับดิ พ่อหมีมีตัวโตๆด้วยนะ"
"หนายอ่า อิอิ เค้าจาเอาตัวนั้นเนะ"
ยังไม่ทันได้เห็นเลยครับท่านว่าตัวไหนร้องจะเอาแล้ว
"เดี๋ยวค่อยดู ไหนพ่อหมีกอดหน่อยดิ คิดถึง"
"เอ๋ คิดถึงทำมายอ่า เห็นหน้าเค้าตลอดเนะ"
ทำหน้างงแต่นอนกลิ้งไปกลิ้งมาอยู่บนเตียง
"ก็คิดถึงไง ยิ่งใกล้ยิ่งคิดถึงไง แม่หมีไม่เคยได้ยินเหรอ"
"อิอิ ตาหลกเนะ มากอดก็ได้ อิอิ"
หัวเราะชอบใจเฟียตกระโจนขึ้นเตียงกอดรัดฟัดเหวี่ยงอยู่ ไม่นานเสียงเคาะประตูก็ดังขึ้น เฟียตผงะออกจากญี่ปุ่นถอนหายใจแล้วเดินไปเปิดประตู
"เฮ้ย มาไม่ไปหากูเลยนะมึงไอ้น้องชาย"
ฟอยด์เดินเข้ามาในห้องแล้ว สายตาก็าสอดส่ายหาเป้าหมายเพราะลงไปในครัวมาเมื่อครู่ป้าสายรายงานเรียบร้อย
"มึงมองหาไรวะ"
"ไหนเด็กมึงที่เคยเล่าให้ฟังน่ะ มันน่ารักแค่ไหนวะ มึงถึงกล้าพามาเปิดตัวกับป๊า ไม่กลัวเลยนะมึง"
ฟอยด์เดินเข้าไปในห้องนอนญี่ปุ่นกำลังดิ้นพรวดพราดอยู่
"เอ้ย ไอ้หนู"
ฟอยด์ร้องทักไป
"เอ๋ ครายอ่า ไอ้หนู อารายเพ่"
ผงกหัวขึ้นมาทำหน้าย่นใส่เขาอีก
"ฮ่าๆๆ เด็ดจริงๆ ไหนมาดูใกล้ๆดิ น่ารักจริงป่ะเรา"
"ฮื่อ พ่อหมีขาวเพ่คนนี้เป็นครายอ่า จามาดูหน้าเค้าเนะ"
กระโดดลงจากเตียงวิ่งอ้อมมาหลังเฟียต
"พี่กูเอง ไอ้ฟอยด์"
"อ้อ ไอ้ฟอยด์"
เรียกตามทันที
"เอ้ย ไอ้บ้า เรียกมันพี่ดิ"
"เอ๋ พ่อหมีขาวพาเค้าเรียกเนะ ไอ้พี่ฟอยด์"
ดูมัน ฟอยด์ถึงกับหัวเราะก๊ากออกมา ชอบใจนัก
"ถูกใจกูว่ะ มึงไปหามาจากไหนวะไอ้เฟียต เอ๋อดีกูชอบ ไหนมาหาพี่หน่อยสิหนู"
"แอ่ะ เค้ามะใช่หนูเนะ เค้าเป็นหมีตะหาก"
ฟอยด์เองหัวเราะห้าแดงหน้าดำ เฟียตเองก็อมยิ้มอยู่ หน้าตาของฟอยด์ว่าไม่ได้เลยนะ น้องมันหล่อพี่มันจะเหลือรึ ขาวซะปากแดงแก้มแดงแต่ขอโทษ แพ้ไอ้เอ๋อของเราไปสิ้นท่า ตัวของฟอยด์ดูจะเตี้ยกว่าเฟียตนิดหน่อย เรียนมหาฯลัยปีสองแล้ว สาวๆตรึม
"เออ นั่นล่ะหมีน้อย มาหาพี่ฟอยด์หน่อยมา ขอดูหน้าใกล้ๆหน่อย"
ญี่ปุ่นยังทำหน้าย่นอยู่ไม่ยอมเดินเข้าไป จับชายเสื้อของเฟียตเอาไว้แน่น เฟียตพยักหน้าให้ถึงยอมเดินเข้าไป ฟอยด์จ้องตาของญี่ปุ่น กลัวที่ไหน จ้องตาเขาปริบๆทำหน้าย่นใส่อีกต่างหาก
"เอ๋ ทำมายผมยาวเนะ"
ยื่นมือไปจับผมของฟอยด์ที่ซอยรากไทรเซ็ทอย่างดี จับไม่พอดึงออกมาดูหยิบหนึ่ง
"เฮ้ย ไอ้บ้า เสียทรงหมด"
"เอ๋ ก็เค้าอยากรู้เนะ ทำมายมะตัดสั้นเหมือนเค้าอ่า มะเปลืองยาสระผมเนะ เพ่มะฉลาดนี่นา อิอิ"
หัวเราะชอบใจ ฟอยด์เองแทนที่จะโกรธกลับหวัเราะพอใจเช่นกัน
"เออ กูสนับสนุนว่ะ น่ารักฉิบหาย มึงไปได้มายังไงวะ"
"เรื่องมันยาว ว่าแต่ป๊าจะโอเคไหมมึง"
"ลองๆคุยดู ให้เข้าทางม้าก่อน ไม่น่าจะมีปัญหา เดี๋ยวกูช่วยพูด เอ้ย ไอ้หนูไปเล่นห้องพี่ไหม มีของเล่นเยอะนะ"
"ฮื่อ เค้ามะไปห้องคนแปลกหน้าเนะ เนอะพ่อหมีขาวเนอะ"
"ห๊า มึงเรียกมันว่าไงนะ"
ฟอยด์ร้องเสียงหลงพอได้ยินญี่ปุ่นเรียกเฟียต เฟียตอายหน้าแดงจัด
"ทำมายอ่า ก็พ่อหมีขาวเค้างาย"
"ฮ่าๆๆ เข้าใจเรียกนะมึง ไม่ไปจริงเหรอ ห้องพี่ของเล่นเยอะกว่าห้องไอ้เฟียตนะ เอ้ย อะไรนะ พ่อหมีขาวของมึงน่ะ"
"แอ่ะ มะไปอ่า เพ่มะหล่อ"
"เฮ้ย กูเนี่ยนะไม่หล่อมากไปแล้ว ฮ่าๆๆ ถูกใจกูจริงๆ"
หัวเราะชอบใจไปเสีย ญี่ปุ่นทำหน้าย่นใส่
"มีหนมด้วยนะมึง"
"แอ่ะ จริงหรา อิอิ ไปเนะ ห้องเพ่อยู่หนายอ่า พ่อหมีขาวๆ ไปเล่นห้องพี่เค้าเนะ"
เฟียตได้แต่ส่ายหน้า อายแทนญี่ปุ่น
"ฮ่าๆๆ โอ๊ย กูรู้แล้วมึง ฮ่าๆๆ เสร็จกูแน่"
"เฮ้ย มึงจะทำไรวะ ไม่ได้นะโว้ย"
เฟียตร้องออกมาทำหน้าตาตื่น
"โห หวงจริงหวงจังเว้ย กูไม่ทำอะไรมันหรอกน่า มันน่ารักดี ไหนจับแก้มหน่อยดิ"
ไอ้คุณพี่ก็มือไวใจเร็วยื่นมือมาจับแก้มของญี่ปุ่นทันที
"แอ่ะ นี่แน่จับแก้มเค้าหรา"
ตีมือครับท่าน จับปุ๊บตีปั๊บ
"เฮ้ย มันร้ายนี่หว่า ฮ่าๆๆ ชอบๆ ไปๆ ไปเล่นห้องพี่ เดี๋ยวเอาหนมให้กิน"
ยังหลอกล่ออยู่ ตอนนี้เริ่มชั่งใจอีกรอบว่าจะไปดีหรือเปล่า แต่หนมๆ ก็เลยไปเฟียตเองก็เดินตามไป
"อ่า รกเนะ"
พอเปิดประตูห้องเข้าไปเสียงเพลงก็ดังอึกทึกครึกโครมอยู่ เสื้อผ้าก็วางอยู่บนปลายเตียง
"เฮ้ย ยังไม่มีคนมาเก็บนี่หว่ากูเพิ่งจะตื่น"
"แอ่ะ ตื่นแล้วไมมะเก็บเนะ พ่อหมีขาวยังเก็บเลยอ่า"
ทำหน้าย่นใส่ แต่ตรงปรี่เข้าไปโซฟาที่มีถุงขนมวางอยู่
"แอ่ะ หนมแบบนี้เค้ามะชอบอ่า เนอะพ่อหมีขาวเนอะ มันมะแพงอ่า"
ติของเขาอีกทำหน้าซะเจ้าของห้องหน้าเหวอไปเลย
"เออ มีอีกเว้ย ช็อกโกเล็ตนะมึง กินไหม"
"อิอิ กินเนะ หนายอ่า"
เดินตามไปประชิดตัว
"อ่า เพ่มะใส่กุงเกงในหรา อิอิ น้องชายดิ้นเนะ"
พอไปใกล้ๆตาก็หลุบลงต่ำ
"เว้ย ไอ้บ้า"
เฟียตเองก็รีบดึงตัวออกมาห่างจากพี่ชาย
"แม่หมี ไม่เอานะ อย่าไปทะลึ่ง พ่อหมีไม่ชอบนะ"
"แอ่ะ เค้าว่าเฉยๆอ่า เค้ามะได้ชอบเนะ เค้าชอบของพ่อหมีขาวคนเดียวอ่า"
"อืม อย่าไปมอง น้องชายมันเล็กๆจิ๊ดเดียว"
"เฮ้ย ของใครเล็กวะ ของพี่ใหญ่กว่ามันอีกนะไอ้หนู"
"ฮื่อ มะสนจายเนะ เค้ามะชอบหย่ายๆ เค้าชอบพ่อหมีขาวน้อย อิอิ"
อายโผเข้ากอดเอวของเฟียตเอาไว้ หัวเราะคิกคักอยู่
"อืม กูไม่แปลกใจเลยว่าทำไมมึงถึงมาชอบผู้ชาย เป็นกูกูก็เอาวะ น่ารักเป็นบ้า มาพี่กอดหน่อย"
"ไอ้บ้า อย่ามานะมึง พี่เพ่อกูก็เตะนะเว้ย"
กัดฟันกรอดถลึงตาใส่
"ฮ่าๆๆ คนนี้เอาจริงเว้ย แหมไอ้นี่มึงมีเด็กน่ารักกูขอกอดหน่อยไม่ได้เหรอวะ กูว่ามันน่ารักกว่าน้องส้มกูอีกนะเนี่ย แก้มแดงเชียว น่าจุ๊บฉิบหายเลยว่ะ"
"ไปๆแม่หมีกลับห้องเรา ไอ้นี่มันหื่นกาม"
"เฮ้ย กินช็อกโกเล็ตก่อนดิวะ โหจะรีบไปไหน"
"พ่อหมีขาวมะมีช็อกโกเล็ตหรา เรามะง้อเพ่มะหล่อเนะ ชิ"
ทำท่าทางใส่เขาอีก ฟอยด์เองได้แต่หัวเราะชอบใจ ถูกใจมาก มากกว่าแฟนของตัวเองเสียอีก เฟียตพาญี่ปุ่นกลับไปห้องตัวเองแล้ว กินช็อกโกเลตนอนดิ้นไปดิ้นมาอยู่บนเตียงก่ายกอดเฟียตอยู่ พอสักพักก็นิ่งหลับไปเลย
เขียนโดย eiky
Ps. :L2: :L2: ที่จริงเขียนเพิ่มไปอีกหน่อย แต่มันล้น แหะๆ เดี๋ยวคืนนี้จะพยายามเขียนให้เสร็จแล้วเอาลงให้น้า อิอิ ขอบคุณที่ยังรักญี่ปุ่นนะคร้าบ ขนาดลงตอนพิเศษคนอื่น ยังเมนต์แต่ไอ้เอ๋อคนเดียว อิอิ รักจริงรักจัง จุ๊บๆๆ
-
แอบจิ้มคุณอิ๊กเงียบๆแล้วค่อยๆย่องออกไป
(แอบถูกใจพี่ฟอยด์ กดlikeไม่ได้ กดบวกแทนละกันนะคุณอิ๊ก :m26: )
-
:z13:จิ้มรีบนให้ทะลุไปถึงคุณอิ๊ก
น้องญี่ปุ่นน่ารักแบบนี้ พ่อกะแม่พ่อหมีต้องรักต้องหลงแน่ๆค่ะ :-[
ส่วนพ่อหมี ก็ช่างหวงได้หวงดีจริงๆ ขนาดกับพี่ตัวเองยังหวงนะ อิอิ :laugh:
ตอนนี้ เปิดตัวพี่ฟอยด์ แอบปลื้มขึ้นมาทันใดเลยค่ะ :o8:
:กอด1:กอดคุณอิ๊กกี้ :กอด1:
ขอบคุณค่ะ :L2: :L2:
-
น้องญี่ปุ่น น่ารักตลอดๆ :o8:
-
ปุ่นซะอย่าง เคยกลัวใครที่ไหน
แหมะ แต่พี่ฟอยด์ก็หล่อเนะ ไม่น่ามีแฟนเลย เฮ้อ เสียดาย
-
น่ารักอ่ะ
ว่าแต่พี่ฟอย์ดเนี่ยคูหมีดำได้แมะ :o8:
-
:L1:รอตอนต่อไปครับ
-
ญี่ปุ่นนี้เป็นขวัญใจจริงๆ
-
น้องญี่ปุ่นน่ารักมากๆๆ
น่ารักแบบนี้ ผ่านด่านพ่อแม่สามีสบาย
:L2:
-
มาบ้านพ่อหมีนี่กลัวจัง กลัวจะหลงเสน่ห์ไอ้หญ้าแห้งกันทั้งบ้าน
-
อืม แล้วจะเป็นงัยต่อไปอะเนี่ย
-
พาเข้าบ้านแล้ววววว
ตื่นเต้นแทนอ่า
พ่อเฟียตจะว่าไงบ้าง
แต่ปุ่นน่ารักเกินถูกใจแม่บ้านและพี่ชายไปแล้วว
-
น่ารัก น่ารัก น่ารัก น่ารัก น่ารัก น่ารัก
น่ารัก น่ารัก น่ารัก น่ารัก น่ารัก น่ารัก
-
ขนาดพี่ชายยังชอบเลย ดูท่าจะผ่านด่านอรหันต์แม่สามีพ่อสามีได้
เป็นอย่างดี ใครเจอหน้าน้องญี่ปุ่นแล้วไม่หลงรักคงบ้าหรือไม่ก็เส้น
ประสาทอักเสบไม่ปกติเหมือนคนทั่วไปแล้วล่ะ คิดว่าม้ากับป๊าของ
เฟียตต้องหลงรักน้องญี่ปุ่นแน่นอน ...น้องญี่ปุ่นน่ารักไปสามโลกเลย.....
:L1: :L1:
-
ได้พี่ฟอยด์มาเป็นพวกแล้ว ผ่านฉลุยละเนอะ
-
ขนาดพี่ยังชมว่าน่ารักเลย
แบบถูกใจนะ ...
แต่จะผ่านด้านพ่อแม่หรือเปล่า
ต้องรอลุ้นตอนต่อไป
-
อ่า....ความน่ารักมันชนะทุกสิ่งจริงๆ
หมีขาวสู้ๆนะ ป๊ากับม๊าต้องเข้าใจ ยิ่งญี่ปุ่นน่ารักอย่างนี้ ป๊ากับม๊าต้องหลงญี่ป่นแน่ๆ
-
พ่อหมี แม่หมี สู้ๆ...
-
ญี่ปุ่นน่ารักแบบนี้ ถูกใจคุนพ่อ คุนแม่่อยู่แล้วค่า
-
:-[ น้องญี่ปุ่นน่าร๊ากกกก แหมมพ่อหมีพาไปเปิดตัวซะแร่ะ
พี่ฟอยด์แรงนะ!! หื่นๆ!! แต่น้องญี่ปุ่นน่ารักขนาดนี้
ครอบครัวพ่อหมีต้องชอบแน่ๆ ขนาดป้าสายยังสอบเลย :laugh:
อ่านตอนก่อนๆ ไม่ไหวนะแบบนั้น กลิ่นหึ่งเลย!!
ตดสู้กันไม่เกรงใจจริงๆ :m20:
-
555 แวะมาขำคลายเครียด
-
มารอให้กำลังใจญี่ปุ่น :ped149:
เอาชนะใจพ่อกะแม่เนะ
-
เกิดเป็นญี่ปุ่นนี่ดีจริงๆ ไม่ทุกข์ร้อนอะไร ใครอยู่ใกล้ก็มีความสุข
หวังว่าจะผ่านด่านพ่อกับแม่เฟียตไปได้อย่างสวยงามเช่นเคยเนะ
-
ศึกหนักแน่แม่หมี พ่อหมีเค้าพามาเปิดตัวแล้ว สู้ๆเราน่ารักขนาดนี้สู้ได้อยู่แล้ว :a2:
-
พี่น้อง ฟ ฟัน บ้านนี้ท่าทางจะหลงญี่ปุ่นกันหมดแล้ว
พ่อหมีขาวมีแอบบซีเรียสพ่อไม่ยอมรับด้วย
น่ารักสุดๆเลย เหมือนพาญี่ปุ่นมาทัวร์อะไรซักอย่างเลยอ่ะ
เพราะดูคุณหนูจะแปลกตาแปลกใจไปซะทุกเรื่อง
เอาใจช่วยให้ผ่านด้านพ่อแม่เฟียตไปได้ด้วยเถอะเพี้ยงๆๆๆ
-
:จุ๊บๆ: แม่หมีตัวป่วน....มีกองหนุนโดยไม่รู้ตัว..ก็คนมันน่าร๊ากกนิเนะ...
ด่านป๊ากับม๊าท่าจะหนักน่าดู....พ่อหมีขาวดูทุกข์ใจจัง.....
แต่พ่อหมีขาวมะต้องกลัวเนะ.....เดี๋ยว...แม่หมีลุยเอ๊งงงง :a9:
:กอด1: แม่หมี กะ น้อง eiky :L1:
รอลุ้นต่อไปคร๊าบบบบบ.... o14
-
กรี๊ด~~~~~ น่าร้าก~~~~~~ ญี่ปุ่นๆๆๆๆๆ น่ารักแบบนี้พ่อแม่อาจมีเคืองเล็กน้อย แต่ก็จะผ่านมาได้แน่นอน แพ้พ่ายความน่ารักของญี่ปุ่น
-
ญี่ปุ่นจ๋าหนูจะน่ารักไปไหนคะลูก
ใครเห็นก็รักก็หลงกันหมดแล้วเนี่ย
ถ้าป๊าของพ่อหมีขาวเห็นจะหลงรักด้วยหรือเปล่าน้อ
ฟรอยด์ ชอบ แต่มีแฟนแล้ว ส้มนี่ผู้หญิงใช่ปะ ชิชะ ไม่ปลื้ม :a14:
-
โอ๊ยยย ญี่ปุ่นน่ารักอ่ะ
อยากอ่านตอนต่อไปอ่ะ eiky
มาต่อวันนี้เลยได้ป่ะ อิอิ
-
ยาวได้อีก จุใจมาก คิดถึงน้องญี่ปุ่นมาหลายวัน
ติดใจอ่ะ น้องน่ารักอีกแล้ว อ่าพ่อแม่เฟียตคงไม่ว่าไรหรอกมั้ง
มีป๋า(ฟอย)ดันอยู่แล้วนี่ อิอิ
o13
-
ความน่ารักครองโลกจริงๆ ญี่ปุ่นน่ารักมากๆเลยจร้า
แต่สงสัยงานนี้ญี่ปุ่นจะเจองานหนัก(มั่ง) ต้องเจอป๊า ม๊า ของพ่อหมี
แม่หมีสู้ๆนะค่ะ >w<
-
พี่ฟรอยด์หื่นมากมายอ่ะ....น้องปุ่นน่ารัก..
รับรองป๋ากับม๊า ของพ่อหมีขาวหลงลูกสะใภ้แน่ๆ อิอิ
-
เข้ามารอ ตอนต่อเนะ
-
ไม่ได้เกรงกลัวพี่เขยเลยนะคะ น้องญี่ปุ่น
-
น่ารักตลอดๆ เลย มาต่อเร็ว ๆ นะ :กอด1: :กอด1:
+1เปนกำลังใจให้ นะครับ
-
เฟี๊ยตอย่ากังวลไปเรยคร่า น้องญี่ปุ่นผ่านชัวร์
คุณพี่สามีการันตีความน่ารักขนาดนี้
ีญี่ปุ่นดูไม่ได้กังวลอะไรเลยเนอะ
ว่าแต่เจ้าตัวรู้แล้วรึยังว่ามาทำอะไรที่บ้านนี้
เห็นร้องหาแต่ขนม ฮ่าๆๆๆ
-
หวังว่าจะไม่ดราม่านะพี่
แต่ถึงไง ก็มั่นใจ ใครๆที่เจอก็รักญี่ปุ่นกันทุกคนอยู่เเล้ว อิอิ
พี่ฟอยด์นี่น่าเป็นนายเอกอีกคนมากมายย 5555
รอตอนต่อไปค่า พี่อิ๊กกี้ เลิฟ เลิฟ
-
Big MaMa
"อะไรนะตาเฟียต แฟนเราเป็นผู้ชาย"
เสียงของคุณแม่พนิดาของเฟียตร้องเสียงหลง เอามือตบอก
"แกเป็นบ้าไปแล้วเหรอ ผู้ชายอะไรจะมีแฟนเป็นผู้ชาย ไม่รักดี ส่งไปเรียนทำไมทำเรื่องแบบนี้"
ผู้เป็นบิดา คุณอธิปร้องขึ้นสีหน้าเกรี้ยวกราดกว่าผู้เป็นมารดา เฟียตหน้าถอดสี ตอนพ่อแม่กลับมาจากทำธุระข้างนอกป้าสายก็มาตาม ญี่ปุ่นยังนอนหลับอยู่ แอบย่องลงมาไม่ให้รู้สึกตัว
"ไม่ได้ ป๊าไม่ยอม อย่ามาริทำตัวเป็นเกย์ในบ้านหลังนี้"
"เอ่อ ป๊าครับ แต่น้องมันน่ารักจริงๆนะครับ"
ฟอยด์เองก็ช่วยพูดเพราะเห็นใจน้องชาย
"น่ารักไม่น่ารักป๊าไม่สน นี่แกสองคนเสียสติไปแล้วเหรอ ไม่ต้องมาพูดเรื่องนี้ พามันกลับไป ก่อนที่ป๊าจะโมโหไปมากกว่านี้"
เมินหน้าหนีจากลูกชายเสีย ผู้เป็นมารดามองหน้าเฟียตที่ก้มหน้าเม้มปากอยู่ก็เริ่มเห็นใจ
"เฟียต ไหนพาม้าไปดูเพื่อนแกหน่อยซิ ลูกเต้าเหล่าใคร ถ้าคิ้วโก่งเส้นเดียวแข่งกับม้า ไล่ออกจากบ้านเลยนะ"
มาสะกิดกระซิบบอกลูกชาย เฟียตทำหน้าเหมือนถูกรางวัลที่หนึ่ง
"ไม่นะม้า น้องเค้าน่ารัก เฟียตอดใจไม่ให้รักไม่ได้จริงๆ แต่ถ้าม้ากับป๊าไม่ยอม เฟียตคงต้อง"
"อย่าเชียวนะ อย่ามาขู่ม้ากับป๊า ไหนเพื่อนเราอยู่ไหน"
พากันเดินขึ้นชั้นบนไปแล้ว เสียงบิดายังโหวกเหวกโวยวายอยู่ข้างล่างคนเดียวมีป้าสายรับหน้าไว้
"อะไรกัน นอนเหรอ มานอนเอาอะไรป่านนี้"
คุณพนิดาที่มีมาดคุณนายเต็มร้อยเดินปรี่เข้าไปในห้องนอนของเฟียต ญี่ปุ่นยังนอนกอดหมอนอยู่ทำปากจุ๊บจั๊บ เห็นแบบนั้นแล้วเฟียตแทบจะน้ำตาไหลออกมาเดินปรี่ไปนั่งข้างเตียงลูบหัว เกรียนๆอย่างอ่อนโยน
"หน้าตาใช้ได้นี่ ไหนปลุกมาคุยกับม้าหน่อยซิ"
แอบยิ้มออกมาเพราะท่าทางของญี่ปุ่นที่ทำปากจุ๊บจั๊บอยู่
"แม่หมีๆ ตื่นๆ แม่พ่อหมีมา"
"อือ อือ"
ดิ้นแล้วหันหน้าเข้าหาเสียงกอดหมับเข้าที่เอว เอาหน้าซุกขาของเฟียต
"ดูทำเข้า เหมือนเด็กอ่อนเลยนะ"
"น่ารักออกม้า" ฟอยด์บอก
"ไหน ปลุกให้ตื่นซิตาเฟียต จะได้คุยกันให้รู้เรื่อง"
คุณนายแม่พนิดานั่งลงปลายเตียงมองกริยาอาการอยู่
"แม่หมี เอ้ย ตื่นๆ มากินช็อกโกเล็ตเร็ว"
กระซิบบอกข้างหู
"หนายอ่า ช็อกโกเล็ตเค้าอ่า"
ดีดตัวขึ้นทั้งที่ตายังปรือๆอยู่ พอเห็นหน้าเฟียตก็กอดคอทันที
"อ่า พ่อหมีขาวไปหนายมาอ่า ทิ้งเค้านอนคนเดียวเนะ"
โวยวายทันที ผู้เป็นมารดากับพี่ชายมองหน้ากัน
"นี่แม่ของพ่อหมี"
เฟียตหันไปทางแม่ของตน
"อ่า ซาหวัดดีคร้าบ คุณแม่"
หันไปไหว้อย่างนอบน้อม ทำหน้าตาเหวอๆ
"ชื่ออะไรนะเรา"
"ผมชื่อญี่ปุ่นคร้าบ อายุ 16 ปี สูง 171 หนัก"
"เอ้ยไม่ต้อง"
ทำเหมือนเดิม พอเฟียตสะกิดก็ยิ้มอายๆ
"ต๊ายเข้าใจตั้งชื่อนะ ใครตั้งให้จ๊ะพ่อคุณ"
"แมแม่คร้าบ แมแม่กะพอพ่อ"
คุณนายแม่พนิดาถึงกับยิ้มออกมาเพราะท่าทางของญี่ปุ่นที่ดูไร้เดียงสา ตาใสบ้องแบ้ว
"ไหน เราเป็นอะไรกับลูกป้านะ"
"ม้า"
เฟียตร้องขึ้น
"อิอิ เขินเนะ ก็เป็นแฟนกันอ่าคร้าบ คุณแม่"
อายหน้าแดงบิดไปมา
"หือ แน่ใจแล้วเหรอพ่อคุณ ตัวแค่นี้มีแฟนแล้วหรือ"
"คร้าบ ญี่ปุ่นแน่ใจเนะ เนอะพ่อหมีขาวเนอะ"
หันไปทำท่าทำทางให้เฟียต รายนั้นก้มหน้างุดๆ จับบ่าของญี่ปุ่นไว้เหมือนกำลังคิดอะไรอยู่
"ไหนมาใกล้ๆป้าซิ"
กวักมือให้เข้าไปใกล้ๆ ญี่ปุ่นคลานบนเตียงเข้าไปหาทันที
"ต๊าย หน้าตาน่าชังเชียว แก้มแดงด้วยนะเรา"
"อิอิ เขินเนะ"
อายซุกลงกับอกของคุณนายแม่พนิดา รายนั้นตกใจแต่ก็ลูบหลัง
"ว้ายตาย น่าเอ็นดูเสียจริง แก้มนุ๊มนุ่ม"
"ไหนม้า"
"อะแฮ่ม"
คนเป็นพี่ชายก็เอื้อมมือมาจับบ้าง
"แอ่ะเพ่มะหล่ออ่ามาจับแก้มเค้าอีกแล้วเนะ"
ทำหน้าย่นใส่ฟอยด์ รายนั้นหัวเราะร่าอยู่
"ต๊ายดูทำเข้า ทำไมเราเข้าคนง่ายจังล่ะพ่อคุณ"
"อ่า ญี่ปุ่นมะได้เข้าคนง่ายเนะ ก็คุณแม่เป็นแมแม่ของพ่อหมีขาว ญี่ปุ่นก็เข้ามาหาเนะ"
ทำตาใสใส่ คุณนายแม่พนิดาแม้จะไม่เข้าใจว่าพูดอะไรหมีขาวหมีดำ แต่ก็พอใจหัวเราะกิ๊กออกมา
"โถพ่อคุณน่ารักน่าชัง น่าหมั่นเขี้ยวจริงนะเรา"
ตายละหว่าผิดคาดนึกว่าจะวีนแตกใส่ แต่กอดรัดฟัดเหวี่ยงอยู่
"ม้า ตกลงเอาไงอ่ะ ถ้าไม่ให้เฟียตคบกับน้องมัน เฟียตจะไม่กลับมาที่นี่อีกแล้วนะ"
เฟียตเองตัดสินใจพูดออกไป
"อะไรกันตาเฟียต ไม่ได้นะ อย่าเพิ่งวู่วามไป เดี๋ยวม้าไปคุยกับป๊าให้ รายนั้นชอบคนน่ารัก ยังไม่เห็นตาหนูนี่เฉยๆหรอก นึกว่าจะเป็นพวกคิ้วโก่งเสียอีก ถ้าอย่างนั้นม้าคนนึงล่ะไม่เอา แต่ตาหนูนี่น่ารักเสียจริง ถูกใจม้า"
ลูบหัวลูบตัวญี่ปุ่นอยู่รายนั้นก็จับตามสร้อยข้อมือจับตามเสื้อผ้าหรูหราของคุณนายแม่อยู่ไม่ได้สนใจ
"เอ๋ ทำมายหนั๊กหนักเนะ คุณแม่มะหนักเหรอคร้าบ"
เอามือจับสร้อยข้อมือทับทิมล้อมเพชรยกขึ้น
"แม่ชินน่ะจ๊ะตาหนู ชอบไหมจ๊ะ"
"อื่อ ญี่ปุ่นชอบหุ่นยนต์เนะ แบบนี้มะเอามันหนัก อิอิ"
ว่าแล้วก็คลานกลับไปหาเฟียต จับแขนเอามากอดตัวเอง
"โหนะ ป่ะไปเอาช็อกโกเล็ตห้องพี่ ไอ้ตัวเล็ก พี่มีอันใหม่อร่อยน้า"
"อ่า มะเอาอ่าเพ่มะหล่อขี้โกหก เมื่อกี้มะเห็นอาหร่อยเนะ เพ่อยากให้เค้ากินก็ไปเอามาที่นี่เนะ"
ทำหน้าย่นใส่ คุณนายแม่หัวเราะชอบใจ
"ต๊าย แอบฉลาดนะเนี่ย ชอบกินหนมเหรอเรา ป่ะเดี๋ยวแม่พาไปกิน แม่มีขนมเยอะแยะไปหมด"
"อ่าจริงหราคร้าบ ญี่ปุ่นชอบเนะ พ่อหมีขาวๆ ไปกินหนมกันคุณแม่จายดีเนะ"
กระโดดลงจากเตียงปรี่ไปเกาะแขนของคุณนายแม่พนิดาทันที เฟียตไม่รู้จะยิ้มหรือจะทำหน้าเศร้าดี โล่งใจที่มารดาเอ็นดูหวานใจของตน แต่ตอนนี้หนักใจที่บิดาของตนเพียงคนเดียว
"ตาฟอยด์ ไปดูป๊าซิขึ้นห้องไปรึยัง เดี๋ยวมาโวยวายใส่น้องมันจะตกใจเอา"
คุณนายแม่บอกลูกชายคนโต
"แป๊บนะม้า"
ฟอยด์วิ่งลงไปดูที่ระเบียงชั้นสามส่องหน้าลงไปห้องโถงด้านล่าง
"ไปแล้วม้า"
"ป่ะตาหนูไปกับแม่ เดี๋ยวทำขนมอร่อยๆให้กิน"
"อิอิ"
หัวเราะชอบใจเกาะแขนไม่ยอมปล่อยเดินตามกันลงไป เฟียตเองก็เดินตามลงมา พอเข้าไปในครัวก็คุยจ้อ ชอบอันนั้นไม่ชอบอันนี้ ทำอะไรมาให้กินกินหมด กินได้เรื่อยๆไม่เกี่ยง ป้าสายเอย เด็กในบ้านเอย รวมทั้งคุณนายแม่ยืนมองอมยิ้มอยู่ เพราะไอ้ตัวแสบกินไปจ้อไป โม้แตกแหลกราญ เรื่องโน้นเรื่องนี้โยงเข้าหากัน เรียกเสียงครึกครื้นได้ทั้งครัว
"มึงไม่ต้องห่วงหรอกน่า ทำหน้าเข้า ม้าเขาช่วยได้อยู่แล้ว"
ฟอยด์เดินมาตบบ่าน้องชายเพราะเห็นทำหน้าแล้วไม่น่าจะรอด
"หวังว่านะ ถ้าป๊าไม่ยอม กูก็ไม่อยู่ที่นี่แล้ว"
"เฮ้ย พูดเป็นเล่น ใครจะส่งเรียนวะ"
"หางานทำ เรียนได้แค่ไหนก็เอาแค่นั้น"
"โห มึงรักมันมากขนาดนั้นเลยเหรอ กูไม่เคยเห็นมึงเป็นแบบนี้มาก่อนเลยนะไอ้เฟียต"
"ใช่ รักมาก รักอย่างที่ไม่เคยรักใครมาก่อน รักจนยอมจะทิ้งทุกอย่างเพื่อให้ได้อยู่กับมันแค่นั้นพอ"
น้ำเสียงมุ่งมั่นเหลือเกินสีหน้าแววตาไปในทิศทางเดียวกัน
"เออ กูเชื่อ กูรู้จักมึงดี นอกจากนักเลงแล้ว ใจมึงยังใหญ่อีกด้วย"
พี่ชายหัวเราะเบาๆก่อนจะเดินเข้าร่วมกลุ่มกับญี่ปุ่นและมารดาของตน
"ไหนแบ่งพี่กินด้วยดิไอ้ตัวเปี๊ยก"
"เพ่มะหล่ออยากกินหรา อ่ะแบ่งเค้าได้เนะ เค้ากินเยอะแระ"
ยื่นถ้วยไอติมให้ฟอยด์รายนั้นนั่งลงข้างๆ
"โอ๊ย พี่เจ็บแขนอ่ะไอ้ตัวเปี๊ยก ป้อนพี่หน่อยดิ"
"หือ เจ็บแขนหรา อ่า แขนโน้นมะเจ็บเนะ กินแขนโน้นดิ"
"ว้ายตาย ฉลาดน่ารัก"
คุณนายแม่กรี๊ดกร๊าดออกมาหัวเราะชอบใจ ฟอยด์ทำหน้าสุดเซ็ง
"อิอิ มะกินติมแระ คุณแม่ญี่ปุ่นชอบกินลูกเขียวๆเนะ หว๊านหวาน แต่ญี่ปุ่นอิ่มแล้วเนะ พ่อหมีขาวอ่ายังมะได้กินเลยเนะ พ่อหมีขาวๆ มากินติมเร็ว"
กวักมือเรียกเฟียตที่ยิ้มแห้งๆอยู่ตรงประตู
"มาสิลูกน้องเค้าเรียกแล้วน่ะ ตายแล้วน่ารักน่าชัง ช่างพูดช่างจา ป๊าไม่เอาม้าเอาเองค่า ขอบอก"
โอ้โห คุณแม่ออกตัวแรงเชียว เฟียตยิ้มออกมาเต็มดวงหน้า ฟอยด์เองก็พยักหน้าให้น้องชาย ที่ยอมเดินเข้ามานั่งข้างๆ
"เค้าป้อนเนะ อ่ะสตอแบรี่ลูกหย้ายหย่าย อิอิ"
"อุ๊ย คุณแม่เขินนะค้าลูกญี่ปุ่น"
"อ่า คุณแม่อยากกินหราคร้าบ ให้ญี่ปุ่นป้อนเนะ"
ตักลูกสตอแบรี่ในถ้วยเดินปรี่ไปหาคุณนายแม่ รายนั้นก็ทำตามอ้าปาก
"หวานมากค่า ตายจริงเกิดมาไม่เคยกินไอติมที่ไหนอร่อยอย่างนี้มาก่อนเลย"
แหลได้ใจจริงๆคุณนายแม่ ช่างเหมือนกับคุณแม่มิซาของญี่ปุ่นเสียนี่กระไร
"ม้า มาดน่ะมาด"
"อุ๊ย ลืมตัว สาย ตักมาเพิ่มซิ ยืนยิ้มอะไรอยู่"
ทำเสียงแข็งขึ้นมาทันทีหลังจากที่ฟอยด์ทัก แต่ก็ยอมมานั่งตรงข้ามกับลูกๆ ญี่ปุ่นก็ตักป้อนคนนั้นคนนี้อยู่หัวเราะชอบใจ โม้ต่อไป สรุปโดนใจคุณนายแม่ไปเต็มๆ
"ม้าแล้วป๊าล่ะเอาไง"
เฟียตเอ่ยออกมาสีหน้าเคร่งเครียด
"เรื่องป๊าไม่ต้องห่วง ม้าชอบตาหนูนี่ป๊าจะยังไงช่างเค้า ตาหนูมาหาแม่มา เดี๋ยวพาไปดูสวนหลังบ้านป่ะ"
คุณนายแม่ออกนอกหน้า ลูกชายสองคนมองหน้ากันเหวอๆ ญี่ปุ่นเองก็กระโดดลงจากเก้าอี้ปรี่เข้าไปหา
"ที่สวนมีอารายหราคุณแม่"
"ไปดูดอกไม้ล่ะจ้า เดี๋ยวให้ป้าสายเขาเอาผลไม้ไปให้กินด้วยดีไหม"
"อิอิ เนะ ดีคร้าบ"
เดินตามไปทันที เฟียตกับฟอยด์ก็เดินตามออกไป
"ม้าๆ ป๊าลงมาจากบนห้องแล้วอ่ะ นั่งอยู่ในห้องรับแขก"
ฟอยด์ไปสะกิดบอกมารดาที่กำลังลั่นล้าอยู่กับญี่ปุ่น
"อืม เดี๋ยวม้าไปพูดให้ อยู่กับน้องที่นี่ล่ะ ไปตาเฟียต"
คุณนายแม่เดินนำหน้า เฟียตเองหน้าซีดลงทันตา แต่ก็ยอมเดินตามแม่เข้าบ้านไป
"ป๊า เรื่องตาหนูนั่นน่ะ"
เริ่มเปิดประเด็น ผู้เป็นสามีหันมาทำตาเขียว
"ไม่ต้องมาพูดนะแม่ ป๊าไม่เอา หัวเด็ดตีนขาดยังไงก็ไม่เอา อะไรกันเป็นผู้ชายดีๆไม่ชอบ เสียชาติเกิด"
"ป๊า"
เฟียตร้องออกมาหน้าตาบึ้งตึง
"ตามที่ป๊าบอก ไม่ต้องมาหือ ไม่ต้องไปยุ่งเกี่ยว ไม่งั้นป๊าจะจับย้ายโรงเรียน"
"ไม่ได้นะป๊า อะไรกันลูกจะเรียนจบอยู่แล้ว เห็นหน้าตาหนูนั่นแล้วเหรอถึงไม่เอาๆอยู่แบบนี้"
"อะไรกันแม่ ทำไมแม่เห็นดีเห็นงามกับลูกแบบนี้ ไม่ได้นะป๊าไม่ยอม"
"ป๊า ถ้าป๊าไม่ยอม เฟียตก็ไม่ยอมเหมือนกัน"
"อะไรน๊ะ แกจะทำอะไรห๊า"
ตวาดเสียงดังลั่น
"เฟียตจะไม่กลับมาที่"
"เฟียต ไม่เอาลูก ป๊า แม่ขอนะครั้งนี้ครั้งเดียว ถ้าป๊าไม่ยอมพรุ่งนี้เราเจอกันที่อำเภอ หย่ากันเลยดีไหม ยังไงมรดกแม่ก็เยอะกว่าของป๊า นามสกุลน่ะก็แยกกัน อะไรกันจะมาหัวโบราณแบบนี้ได้ยังไง ตาหนูนั่นน่ารักน่าชังออก"
"ห๊า แม่ว่าอะไรน๊ะ"
"ตามนั้นป๊า แม่ยอมป๊ามาตลอด ครั้งนี้ป๊าต้องยอมแม่ ถ้าไม่อย่างนั้นก็ไปเจอกันที่อำเภอ"
"แม่อ่ะ"
ครางออกมาหน้าสลดเพราะสีหน้าของคุณนายแม่เอาจริงเอาจัง เชิดหน้าลอยคออยู่ เฟียตไม่รู้จะทำหน้ายังไง ใจหนึ่งก็ไม่อยากให้พ่อแม่ทะเลาะกัน แต่ใจหนึ่งก็รักมันมากเหลือเกิน
"ป๊าไม่อยากจะเชื่อ อะไรทำให้แม่เป็นไปได้มากขนาดนี้"
"มันอาจจะเวอร์ไปหน่อยนะป๊า แม่เองก็ไม่ได้เห็นด้วยกับลูกหรอกในตอนแรก แต่พอเห็นหน้าตาหนูนั่นอดไม่ได้ที่จะคิดว่ามีลูกอีกคน ตาหนูนั่นทำให้แม่เหมือนย้อนกลับไปตอนมีลูกใหม่ๆ สุขใจ ป๊าว่าไง"
ทำตาเคลิ้มแต่ก็ทำตาเขียวแว้ดกลับหาสามี รายนั้นสะดุ้งตัวโหยง
"ฮึ ไม่รู้ไม่ชี้ ป๊ายังทำใจไม่ได้"
"ตามใจ งั้นคืนนี้แยกห้องกันนอน"
"แม่อ่ะ"
"ตาเฟียตไปลูก อย่ามาคุยกับคนหัวโบราณ โลกเขาไปถึงไหนแล้ว ชิ"
คุณนายแม่ได้ใจมากมาย เดินเชิดหน้าไปแล้ว เฟียตเองก็รีบเดินตามออกไป คุณอธิปนั่งหน้ามุ่ยโมโหอยู่คนเดียว
"เป็นไงบ้างม้า ป๊าว่าไงอ่ะ"
ฟอยด์ถามเมื่อเห็นน้องชายกับแม่เดินกลับมา
"ไม่มีอะไรหรอก ว่าไงตาหนู ต๊ายผลไม้หมดแล้ว สายๆ สายอยู่ไหนเอาผลไม้มาให้ตาหนูเพิ่มซิ อร่อยเหรอลูก"
"อิอิ หว๊านหวานเนะ คุณแม่ ญี่ปุ่นชอบกินลูกเขียวๆเนะ มีเม็ดเล็กๆกรุบกริบๆ"
"ชอบก็กินเยอะๆเลยลูก เขาเรียกลูกกีวี่ มีคนเอามาฝากจากออสเตรเลียเลยน้า"
"เอ๋ ทำมายต้องออสะเตเลียเนะ ที่บ้านเรามะมีหราคุณแม่"
"ว้ายตาย น่ารักน่าชัง มาๆแม่กอดหน่อย อุ๊ยกลิ่นตัวยังคาวน้ำนมอยู่เลย จ้ำม้ำนะเรา"
ปรี่เข้าหากอดรัดฟัดเหวี่ยงไม่อายลูกเลย
"เอ่อ ม้า เวอร์ไปป่ะ ไอ้เปี๊ยกไหนพี่กอดบ้างดิ กลิ่นน้ำนมเป็นไงอ่ะ อยากรู้"
ฟอยด์เองคอยฉวยโอกาศตลอดเวลา เฟียตเองยังเครียดๆอยู่เลยไม่ได้ห้าม
"แอ่ะ มากอดเค้าเนะ เค้าให้แต่คุณแม่กอดเนะ มะเอาอ่าเพ่มะหล่อ"
"เว้ย พี่นี่ล่ะหล่อสุดในบ้านแล้ว"
"อิอิ ต๊ายตาย ช่างพูดช่างจา ให้พี่เขากอดหน่อยสิจ๊ะตาหนู"
อ้าวคุณนายแม่อะไรยังไง
"อ่า ก็ได้เนะ กอดแป๊บเดียวน้า อิอิ เค้ามะชอบกอดคนอื่นเนะ"
ฟอยด์ยิ้มร่าโผเข้ากอดทันที ไม่กอดเฉยๆน้าหอมด้วย
"แอ่ะ เอาอารายทาหัวอ่า เหนี๊ยวเหนียว"
เอามือทึ้งหัวฟอยด์ทันที รายนั้นไม่สนใจสูดดมอย่างบ้าคลั่ง
"พอแล้วๆ ตาฟอยด์เดี๋ยวน้องช้ำพอดี"
คุณนายแม่ดึงออกถึงยอมออกทำตาละห้อยอยู่
"ม้า ทำไมไม่ลองให้ไอ้เปี๊ยกเข้าไปหาป๊าล่ะ เผื่อจะได้ผล"
ฟอยด์เสนอความคิดเห็น มารดาก็ฉายแววตาขึ้น
"กลัวจะเอ็ดตาหนูเอาน่ะสิ"
"ลองดิม้า ไม่หรอกม้าง"
"ตาหนูจ๊ะ เดินเข้าไปในบ้านเอากระดาษทิชชู่ให้แม่หน่อยสิจ๊ะ"
"เอ๋ คุณแม่นี่งายกระดาษทิชชู่อ่า มะเอาอันนี้อ่า"
แป่ว คุณนายแม่อายหน้าแดง
"ว้ายตาย แม่ไม่เห็นจ้า อืมไปเอาหนังสือพิมพ์ในบ้านมาให้แม่หน่อยสิจ๊ะ นะตาหนูแม่วานหน่อย"
"อิอิ เนะ ตรงหนายอ่าคุณแม่"
หัวเราะร่าเริง พอคุณนายแม่บอกก็ปรี่เข้าบ้านไปทันที
เขียนโดย อิ๊กกี้
Ps. มาทิ้งระเบิดไว้ ฮ่าๆๆๆ คิดน้าคิดน้า ว่าต่อไปคุณพ่อจะว่ายังไง งานนี้มีเสียน้ำตาแน่ๆ วะฮ่าๆๆ
-
อืม จะผ่านด่านป๋า ป่าวเนี่ย
-
คุณแม่ฮาได้ใจเลยอ่ะ 555
ลุ้นอ่ะจะเจอพ่อแล้วอ่ะ รอตอนต่อไปน้า
-
อ๊าย o9
รีบมาต่อนะค้าบ
ญี่ปุ่นปะทะป๊า :laugh:
แล้วใครจะชนะเนี่ย :serius2:
-
แหงะ อยากอ่านตอนต่อแล้ว
ม้ายังหลงขนาดนี้
แล้วป๊าล่ะจะเป็นยังไง
ตอนหน้าเสียน้ำตาหรา แบบว่าหัวเราะจนน้ำตาไหลอะไรเงี้ยป่าว
ไม่เอามาม่านะ
รักกัน รักกัน :กอด1:
-
ญี่ปุ่นสู้ สู้
น่ารักอย่างนี้ คงไม่มีปัญหา
น่าจะเรียบร้อยโรงเรียนญี่ปุ่น 555
:z2:
-
อุ้ย...ขู่คนอ่านเนะ
คุณป๊าอย่าดุมากนะคะ
-
เดี๋ยวพอเจอญี่ปุ่น ป๊าได้หลงญี่ปุ่นเหมือนม้าแน่ๆ
:L2:
-
จ๊ากกกก :serius2: อยากอ่านตอนต่อไปแล้วอ่า
พี่ฟอยด์นี่นะ มีโอกาสล่ะไม่ได้เชียว ฟัดใหญ่เลย
-
อิอิ คุณแม่เฟียตได้ใจมากๆ อีกหน่อยคงเข้าแก๊งกับแมแม่มิซาของญี่ปุ่น
แอะ ตอนต่อไปมีน้ำตาจริงหรา :sad4: อยากรู้ๆ รีบมาต่อเนะ o18
-
ผ่านม้าได้ล่ะทีนี้ก็เหลือแต่ป๊า :mc4:
-
กรีสสส เฟียตมีแม่เปนสาววายอะป่าวอิอิ :z1:
ปุ่นเอ๊ย เจอพ่อตาโหดเข้าให้แล้วต้องใช้ความน่ารักเข้าช่วยและละงานนี้
-
ญี่ปุ่นทำไมถึงได้น่ารักขนาดนี้
พ่อหมีขาวไม่ต้องกังวลนะ ขนาดแม่ของหมีขาวยังรักญี่ปุ่นเลย
พ่อของพ่อหมีขาวต้องรักแน่ แต่ตอนหน้ามีเสียน้ำตาอะไรอ่า ไม่ยอมน๊า :serius2:
-
เค้ากลัวปะป๊าอ่า กลัวป๊าจะหลงนู๋ปุ่นหัวปักหัวปำคิ :m1:
+1ค่ะคุณอิ๊ก :กอด1: :L2:
-
ญี่ปุ่นโคตรจะน่ารักเลย
อ่านแรกๆขำเฟียต ฮากระจาย
อ่านไปอ่านมา หมีดำ หายไปซะงั้น น่าสงสาร
สนุกมากครับ ขอบคุณครับ
-
คุณนายหลงไปอีกคนแล้วรายต่อไปคุณชายหัวโบราณ สงสัยไม่รอดรายนี้จะหลงหนักล่ะไม่ว่า
-
:laugh5: แม่หมี VS คุณป๊า....งานนี้คุณป๊าเสียท่าตัวป่วนแน่...
อย่างนู๋ญี่ปุ่นมีกลัวใครซะที่ไหนล่ะ....ชิวชิวคร๊าบบบ..ขอบอก
จริงไหมจ๊ะน้อง eiky ชิ...ทำมาเป็นขู่...ฮาน้ำตาเล็ดซิครับท่าน :m19:
ขอคาราวะคุณนายแม่...ท่าน BIG จริง ๆ ....ช่างกล้าท้าคุณป๊าหย่า......
ไม่กลัวคุณป๊าเอาจริงเหรอคร๊าบบบบ......ถ้าเจอกะแม่มิซาคงมันสสส์แน่เลย o13
พี่ฟรอยด์....น้อย ๆ หน่อย...คนอ่านตามมาตั้งนานแล้วยังมะได้ฟัดเลย.. o12
:L1: นู๋ญี่ปุ่น กะ น้อง eiky :กอด1:
กด+ ให้แม่หมี....สู้เพื่อรักเว๊ยยย... :laugh:
-
น้องญี่ปุ่นโครตน่ารักเลยอ่า
พ่อหมีขาวไม่ต้องกังวลนะ
ขนาดแม่ของหมีขาวยังรักญี่ปุ่นเลย
พ่อของพ่อหมีขาวต้องรักแน่
แต่ตอนหน้ามีเสียน้ำตาอะไรอ่า ไม่ยอมน๊า
-
เหอๆ คุณนายแม่ ท่าทางจะหลงน้องญีุ่ปุ่นแล้วล่ะ
ถึงขั้นขู่จะเลิกกับป๊าเลยทีเดียว :laugh:
-
เสียน้ำตา??? หัวเราะจนเสียน้ำตารึว่ายังไงกัยเอย
-
อร๊ายย น่ารัก ค้างๆ
คุณพ่อจะว่ายังไงเนี่ย
-
ม้วบซ้ายม้วบขวาแก้มคุณแม่ข้างละสามทีด้วยความปลาบปลื้ม :จุ๊บๆ:
พร้อมคาดเดาว่าท้ายที่สุดคุณพ่อนั่นแหละจะอาการหนักสุด จะหลงญี่ปุ่นมากกว่าคุณแม่อีก
แล้วเฟียตน่ะแหละจะหนักใจ
:laugh:
น่าเอาคุณพ่อคุณแม่ไปเจอกับพอพ่อแมแม่นะ คงครื้นเครงกันสุดกำลังเลยทีเดียวเชียว
-
ญี่ปุ่นเอ้ย ใครๆหลงเสน่ห์กันทั้งบ้านทั้งเมือง :-[
-
แอบลุ้นๆ
-
อ๊ากกกกก ค้างอ่ะ
คุณพ่อจะว่าไงอ๊าาาาา
-
เอาละเว้ย. จะเป็นไงต่อไปเนี่ยญี่ปุ่นปะทะคุณพ่อ
-
:L1:น่าจะผ่านเน๊อะ
-
คืนนี้จะอัพเพิ่มไหมน้อ??
-
แม่เฟียตนี่น่าจะเข้ากับแม่ญี่ปุ่นได้ดีน่าดู :laugh:
-
ระเบิดจะลงตกไหนดีนะ
ดีจังที่มีกองหนุนเป็นแม่แล้วก็พี่
แต่แม่นี้ก็ใจเด็ดเหมือนกันนะ
ไม่ยอมไปเจอกันที่อำเภอ
-
คุนแม่พี่เฟียต น่ารักจังงง
เดี๋ยวถ้าคุยพ่อได้เจอญี่ปุ่น ก็ต้องชอบบแน่นอน
-
:m22: ยังมะมาหรา
รอญี่ปุ่นเนะ
-
คุณแม่พี่เฟียตน่ารักมากมาย กลัวคุณพ่อจะทำน้องญี่ปุ่นตกใจร้องไห้เสียก่อน
สะใจที่คุณแม่จะหย่ากับคุณพ่อ จะหาแม่สามีที่ไหนดีได้ขนาดนี้เนี่ย ว่าแต่
คุณ eiky มาทิ้งระเบิดลูกใหญ่ไว้จริง ๆ ค้าง ๆๆๆๆๆ อุตส่าห์รอลุ้นว่าหากน้อง
ญี่ปุ่นเจอกับคุณพ่อแล้วจะเกิดอะไรขึ้น ลุ้น ๆๆๆๆ :serius2:
-
คุณอิ๊กอย่าใจดำกับหนูปุ่นมากนะ เอามาม่าพองาม
-
งานนี้มีเสียน้ำตาด้วยเหรอพี่อิ๊ก ไม่ยอมนะ ญี่ปุ่นต้องอ่านแล้วสนุกอย่างเดียวดิ
แต่เชื่ออยู่อย่าง ความน่ารักชนะทุกสิ่งแน่ๆ ป๊าต้องใจอ่อนเมื่อโดนลูกอ้อนของญี่ปุ่น
ญี่ปุ่นน้องขึ้นหลัก 100 เป็นคนแรก เย่ๆๆๆๆ
-
วนไปเวียนมา...เห็นหน้าที่ 100 พุ่งเข้ามาฉลองด้วยคน :mc4:
-
:mc4:ฉลองหน้า 100 ให้ ญี่ปุ่น สุดน่ารักด้วยเนะ
-
โห้ใครๆๆก็รักปุ่นอ่าเนอะเดี๋ยวพ่อก็รับได้เองอ่าละ
แต่เฟียตแน่มากอ่า
แต่นะค้างมากกกกกกกกกกกก
พ่อจะว่้าไงบ้างหว่า
-
มาต่อเถอะคร้าบ... กะลังมันเลย อิอิ
:L2: :L2: :L2: :L2: :L2:
-
แอร๊ยยยย.....ว่าแล้ว คุณแม่ต้องทั้งรักทั้งหลงชัวร์ :-[
ส่วนป๊ะป๋า....คงจะดุปุ่นนั่นแหล่ะ แต่ระดับญี่ปุ่นแล้ว รับรอง ป๊าต้องรัก ต้องหลงเหมือนม๊าแน่ๆๆๆๆ o13
-
เราว่ามันคงไม่ออกมาแบบดราม่าแน่ๆ เพราะแม่เฟียตเองก็หนุนหลังญี่ปุ่นเต็มที่ขนาดนี้
ขอให้น้ำตาที่ว่ามาจากความฮาจนน้ำตาเล็ดก็แล้วกันนะคะ
ขอชมคุณอิ๊กกี้ว่าสองตอนล่าสุดนี่ยาวจุใจมาก อ่านแล้วมันอิ่ม เต็มๆ ไม่ขัดใจอ่ะค่ะ ชอบมาก
อยากให้หมีดำกลับมาร่วมวงด้วยจัง ไม่ได้อยากให้เจ็บนะ แค่อยากให้ครอบครัวพร้อมหน้าอ่ะ
:L2: :L2:ฉลอง 100 หน้าด้วยคน อย่าจบง่ายๆนะคะ ให้ยืนยาวไปถึง 200 นะคะ :L2: :L2:
-
อร้ายส์...............น่ารักได้ใจคุณหญิงแม่ไปแล้ว
-
เข้ามาฉลองให้พ่อหมี แม่หมี ครบ100หน้าค่า :mc4: :mc4: :mc4: :mc3: :mc3: :mc2: :mc2:
-
:serius2: :call: :call: :call:
ฉลองหน้า 100 :mc4: :mc4:
-
หน้า 100 ทันมั้ยเอ่ย? อิอิ
แม่หมีตอนนี้น่ารักสุดๆไปเลยคร่า
มีแต่คนรักคนหลงนะ คุณแม่พ่อหมีหลงไปแล้วเรียบร้อย
ตอนนี้เหลือแค่ป๊าพ่อหมีคนเดียวเนะ
แต่คิดว่าน่าจะผ่านไปได้ด้วยดี
ที่ว่าร้องไห้นี่ เพราะเฟี๊ยตดีใจร้องไห้น้ำตาไหล
ที่ป๊ายอมรับน้องญี่ปุ่นใช่มั้ยคะ ฮ่าๆ
พยายามคิดแบบไม่มาม่า
รออ่านตอนหน้าจ้า ลุ้นๆ
แวะเข้ามาใหม่ เห็นโพสท์ตัวเองเมื่อกี้ 200 พอดี
น้องญี่ปุ่นก็ครบ 100 หน้า ถือว่าเป็นเรื่องดีอ่ะ :mc4: ฮ่าๆๆ
-
เสียน้ำตาเพราะขำหรือเพราะอะไรคะ
-
Big PaPa
พอวิ่งเข้าไปในบ้านก็หยุดกึกลง คุณนายแม่พรอ้มด้วยเฟียต ฟอยด์เดินมาแอบอยู่ตรงประตู ญี่ปุ่นจ้องมองคุณอธิปที่กำลังอ่านหนังสือพิมพ์หน้าตาเหี้ยมเกรียมอยู่
"เอ๋ มีคนอ่านอยู่เนะ"
รำพึงออกมาค่อยๆเดินเข้าไปใกล้ๆ คุณอธิปปราดตาคมมามอง
"อะไร"
เสียงดุเข้มจนญี่ปุ่นต้องสะดุ้งทำหน้าหวาดๆ
"อ่า ญี่ปุ่นมาเอาหนังสือพิมพ์ให้คุณแม่เนะ คุณลุง"
"ใครลุง เราเป็นใครเข้ามาในบ้านนี้ได้ยังไง อ้อ หรือว่านี่น่ะเหรอ"
ญี่ปุ่นทำตาปริบๆ คุณอธิปวางหนังสือพิมพ์ลงกับโต๊ะหันมาจ้องจริงจัง
"ผมชื่อญี่ปุ่นคร้าบ"
ทำหน้าใสซื่อเดินเข้าไปใกล้แล้วยกมือไหว้
"เราน่ะเหรอเป็นแฟนตาเฟียต"
"อิอิ เขินเนะ"
"ถามน่ะให้ตอบ" ตวาดเสียงดัง
"อ่าทำไมต้องดุญี่ปุ่นด้วยอ่า ใช่เนะ คุณลุงอ่านเสร็จแล้วหรา งั้นญี่ปุ่นขอไปให้คุณแม่เนะ"
เดินไปหยิบเอาเลยไม่ได้สนใจ
"เดี๋ยว กล้ามากนะเราน่ะ"
"อิอิ เอ๋นี่อารายอ่า ตารางๆ คุณลุงเล่นยังงายอ่า"
โอใจจะขาดลุ้นแทบแย่ พอเห็นตารางหมากรุก นั่งลงกับพื้นเอามือคร่อมโต๊ะไว้เลย ไม่ได้สนใจเสียงเอ็ดตะโรของคุณอธิปเลยแม้แต่น้อย
"คุณลุงสอนญี่ปุ่นเล่นหน่อยเนะ"
"ฮึ่ม สนใจกันบ้างไหมเนี่ย โมโหอยู่นะ ชั้นนี่ล่ะพ่อตาเฟียต"
"อ่า คุณพ่อ คุณพ่อสอนญี่ปุ่นเล่นหน่อยน้า ญี่ปุ่นอยากเล่นแบบนี้ อิอิ"
เอามือน้อยๆหยิบตัวม้าขึ้นมาดู ยิ้มแป้นให้คุณอธิป
"เสียเวลา ไปให้พ้นหน้านะ ไม่อยากเห็น"
"เอ๋ อิอิ คุณพ่อมีหนวดด้วยเนะ ญี่ปุ่นจับหน่อยได้ไหมอ่า อิอิ"
ปรี่เข้าไปเกาะตักของคุณอธิปไว้รายนั้นสะดุ้งโหยง ญี่ปุ่นกระพริบตาปริบๆ ทำตาอ้อนวอน
"อย่ามาเล่นหัวผู้ใหญ่ ออกไป"
ตวาดเสียงดัง
"อ่า"
ญี่ปุ่นตกใจถอยร่นไป
"จะไหวไหมม้า เดี๋ยวมันก็ร้องไห้หรอก"
เฟียตใจเต้นกำลังจะเดินออกไปหาคนตัวเล็กที่หน้าซีดอยู่ แต่มารดาจับมือเอาไว้
"อย่าเพิ่งตาเฟียต ป๊าแกใจอ่อน รอดูไปก่อน"
เฟียตลังเลสีหน้าไม่ดีเอาเสียเลย
"แอ่ะ ทำมายคุณพ่อต้องพูดดังๆอ่า ญี่ปุ่นตกใจเนะ"
"หนอย ลูกเต้าเหล่าใครกัน ทำไมประหลาดแบบนี้"
หน้าเริ่มเบะแล้ว คุณอธิปเองก็ตกใจเพราะเพิ่งรู้ตัวว่าพูดแรงไป
"อ่า ฮึกๆ พอพ่อเค้ายังมะเคยดุเค้าเนะ คุณพ่อใจร้าย มะเห็นเหมือนคุณแม่เนะ ฮึก คนแก่ใจร้าย"
โวยวายขึ้นน้ำตาคลอเบ้า คุณอธิปเองก็ทำหน้าไม่ถูก
"อ้าวไอ้หนู อย่ามาร้องไห้แถวนี้นะ"
"ทำมายอ่า ก็ว่าเค้าอ่า ร้องตรงนี้ล่ะเนะ ฮือๆๆ"
อ้าวกรรม ร้องจริงๆเสียด้วย แต่ไม่ยอมไปไหนนั่งลงกับพื้น คุณอธิปเองเริ่มมองหน้ามองหลัง
"ทำมายดุเค้าอ่า คนแก่ใจร้าย คนแก่ขี้โมโห คนแก่ใจดำ คนแก่มีหนวด"
"เว้ย ยังไม่แก่ ไอ้หนูนี่ เออไม่ดุแล้ว หยุดร้อง"
"สัญญาเนะ"
ทำหน้าน่าสงสาร คุณอธิปได้แต่ส่ายหน้า
"ทำมายส่ายหน้าอ่า พยักหน้าเนะ"
อุเหม่ ไปบอกเค้าอีก คุณอธิปเองก็เหมือนบ้าจี้พยักหน้า
"อิอิ สัญญาเนะ คุณพ่อสอนเค้าเล่นอันนี้หน่อยเนะ เค้าชอบม้าอ่า"
เอ่อเมื่อกี๊ร้องไห้ ตอนนี้เอามือปาดน้ำตาออกแล้วคลานกลับเข้าที่เดิม
"มาสอนญี่ปุ่นหน่อยเนะ"
พยักหน้าเรียกให้คุณอธิปมาสอนให้ รายนั้นเกาหัวแกรกๆ ยอมก้มลง
"ตัวนี้ม้า ตัวนี้ขุน เดินแบบนี้"
"อิอิ หนุกๆ ทำมายคุณพ่อเล่นคนเดียวอ่า ให้ญี่ปุ่นเล่นเป็นเพื่อนเนะ แอ่ะ ผมหงอกอ่า คุณพ่อผมหงอก หนายบอกมะแก่เนะ"
พอคุณอธิปก้มลงสอนก็ร้องโวยวายออกมาทำหน้าตาเหมือนเจอผี
"ก็แก่แล้วไง อย่ามาลามปามผู้ใหญ่นะ"
"แอ่ะ ญี่ปุ่นทักเฉยๆเนะ"
ทำหน้าเจี๋ยมลงหันไปมองบนกระดาน
"ตั้งใจดูนะ อย่าเซ้าซี้"
"เนะ คุณพ่อๆ"
"อะไร"
"ญี่ปุ่นดึงผมหงอกให้ไหมอ่า ญี่ปุ่นดึงเก่งเนะ"
"เฮ้ย นี่หัวผู้ใหญ่นะ จะมาเล่นหัวผู้ใหญ่ได้ยังไง"
เสียงดุขึ้นอีก ญี่ปุ่นทำหน้าเบ้อีก
"ก็ญี่ปุ่นกลัวคุณพ่อคันเนะ"
"ฮึ จะเล่นไม่เล่น"
เริ่มหงุดหงิดแล้ว
"เล่นเนะ อ่านั่นอารายอ่า กินได้ไหมอ่าคุณพ่อ"
ตาเหลือบไปเห็นจานถั่วอัลมอนด์วางอยู่ในจานแก้วคริสตัลอย่างดี คุณอธิปเหลือบตามองตาม
"อืม ถั่ว"
"ญี่ปุ่นกินได้ไหมอ่าคุณพ่อ"
ที่ถามน่ะมือยื่นไปแล้วนะ คุณอธิปไม่รู้จะยังไงกับไอ้ตัวแสบดี
"คุณพ่อมะกินหรา อร่อยเนะ"
"ไม่กิน ตกลงจะเล่นหรือไม่เล่น"
"เล่นเนะ คุณพ่อสอนเนะ"
เอามือท้าวคางมองอยู่ปากก็เคี้ยวถั่วไป
"เดินแบบนี้ ทางนี้ก็อย่าให้เขาล้ำมา นี่แบบนี้"
"อ่า คุณพ่อทำมายมะเดินตัวนี้อ่า ตัวนี้จาได้ตายเนะ"
จับตัวม้าไปแทนขุนอีกฝั่ง
"เออ จริงสิ หัวไวนะเรา"
"อิอิ เค้าฉลาดเนะ"
ทำหน้าเหวอไป สรุปเล่นกับญี่ปุ่นไปนานสองนานหัวเราะคิกคักกันอยู่
"คุณพ่อๆ"
"อะไรอีก"
"ญี่ปุ่นอยากดึงหงอกเนะ ขอดึงหน่อยได้ไหมอ่า"
"อืม เอาแต่เส้นขาวๆนะ"
แว้กก เคลิ้มไปก็เป็นคนเรา
"อิอิ คุณพ่อนอนลงเนะ เดี๋ยวญี่ปุ่นดึง"
ตบโซฟาแปะๆ คุณอธิปมองซ้ายมองขวากลัวว่าคนจะมาเห็นเสียมาดหมดแต่ก็ค่อยๆนอนลง
"อ่า เส้นหย๊ายหย่าย นี่แน่"
ดึงเมามันเชียวครับท่าน คุณอธิปเองพอมือนุ่มจับเบาๆอยู่บริเวณเส้นผมก็เคลิบเคลิ้มไป พอดึงไปได้เส้นสองเส้นก็เริ่มเบื่อ
"อ่าคุณพ่อๆ ญี่ปุ่นนอนด้วยเนะ เหมือนจาง่วงอ่า"
ไม่พูดเปล่านะครับ ปีนขึ้นไปนอนข้างๆคุณอธิปเลย โอย ปุ่นเอ้ย คุณอธิปเองก็ไม่ว่าอะไร ตัวมันนุ่มนี่นะ ว่าไปแล้วคุณอธิปมีส่วนเหมือนเฟียตอยู่มาก ปากแข็งแต่ใจอ่อน พอไอ้ตัวแสบปีนขึ้นไปได้ก็เอาหน้าซุกดันงุดๆอยู่สนใจที่ไหน ดันหาที่เหมาะให้ตัวเองนอนสบาย คุณอะธิปก็ขยับให้
"อย่าดิ้นสิไอ้หนู"
"แอ่ะ คุณพ่ออ่า ตัวหย่ายเนะ อื้อ อื้อ"
เอาหน้าดันนะเนี่ย ดันงุดๆเลย คุณพ่อเองก็เคลิ้มสิครับ พอดันไปดันมามันก็หลับไปตามระเบียบ ทำปากจุ๊บจั๊บอยู่
"อ่ะแฮ่ม"
สามเสียงที่เฝ้ามองดูอยู่กระแอมขึ้นพรอ้มกันหลังจากเห็นว่าทุกอย่างเริ่มที่จะเป็นไปได้ด้วยดี
"เอ้ย ไอ้หนูลุกๆ อย่ามานอนตรงนี้นะ"
สะดุ้งกระเด้งตัวขึ้นทำเสียงดุทันที
"แหมป๊า ไม่ต้องมาทำฟอร์มหรอกน่า เป็นไงน่ารักไหม"
ฟอยด์แหย่ทันที
"อะไร ป๊าไม่รู้เรื่อง แน่ะบอกให้ตื่นจับมากอดอยู่ได้ ลุกนะไอ้หนู"
จับตัวของญี่ปุ่นเขย่ามันก็คว้ากอดไว้แน่นเหมือนตุ๊กแก
"อย่าป๊า ปล่อยให้ตาหนูนอน ต๊ายน่ารักน่าชัง ดูท่านอนซิ"
คุณนายแม่นั่งลงข้างๆลูบคลำอยู่อย่างเอ็นดู
"อือ อือ"
"หือ เอาอะไรค้าตาหนู"
เอาหน้าลงไปกระซิบบอก
"มันไม่ตื่นหรอกครับม้า ถ้าไม่พูดเรื่องของกิน"
เฟียตบอกอายๆ
"หือ อะไรกันจริงเหรอ ตาหนูๆ มากินไอติมเร๊ว"
บ้าจี้ตามลูกชาย พอพูดออกไป ญี่ปุ่นก็ลืมตาขึ้นทันที
"เนะ หนายอ่าคุณแม่"
"มันแกล้งป่าวเนี่ย"
คุณอธิปทำหน้าไม่เชื่อในสิ่งที่เห็น
"ไม่หรอกป๊า มันเป็นแบบนี้ล่ะ"
เฟียตบอกแล้วยิ้มให้ญี่ปุ่นที่ทำตาปรือๆอยู่
"เอ๋ ทำมายมากันเยอะเนะ มาแอบดูเค้านอนหรา อิอิ"
"ต๊าย มาหาแม่เร็วตาหนูอย่าไปกอดป๊าเค้าเลย เค้าไม่ชอบเราหรอก"
คุณนายแม่ประชดประชัน
"อ้าวแม่ ไอ้หนูนี่มันกอดป๊าอยู่นะ"
"อ๊าย อะไรกันป๊า ก็ป๊าไม่ชอบไม่ใช่เหรอ มาตาหนูแม่พาไปกินติม"
ปล่อยมือจากเอวคุณอธิปทันทีจะโผเข้าหา
"เอ๋ แต่คุณพ่อสอนเค้าเล่นตัวม้าเนะคุณแม่ อิอิ มาเล่นกะญี่ปุ่นไหมอ่า แข่งกะคุณพ่อ"
คุณนายแม่ทำหน้าคิดขึ้นมาได้
"หึหึ ได้ แม่ชอบแข่งขันอยู่แล้ว ไหนป๊ามาซิ มาแข่งกัน"
"โอ้โห คุณนายแม่นักเลงมาก นั่งลงข้างๆสามีทำหน้าทำตาท้าทาย
"แล้วตาหนูจะเชียร์ฝั่งไหนล่ะคะลูก"
"เชียร์ฝั่งชนะเนะ อิอิ"
"ว้ายตายฉลาด เหมือนคุณแม่เลย อิอิ"
"โหม้า"
ฟอยด์เองก็นั่งลงบนโซฟาตามด้วยเฟียตมองดูอยู่
"ตาหนูมานั่งข้างๆป๊านี่มา อะไรกันแม่ เอาไปกกคนเดียวได้ยังไง"
แป่ว คุณป๊าลืมไปเลยว่าเคยไม่ชอบ
"อิอิ ป๊า ตกลงเอาไงอ่ะเรื่องตาหนู หือ จะไปหย่ากับแม่ไหมพรุ่งนี้"
คุณนายแม่เองก็แหย่ผู้เป็นสามี
"บ้าเหรอแม่ เห็นแก่แม่นะเนี่ย เด็กนี่อะไรก็ไม่รู้"
"ต๊าย อะไรก็ไม่รู้งั้นตาหนูมาหาแม่นี่มาเดี๋ยวแม่เรียกป้าสายเอาไอติมมาให้กิน"
"อ่าแม่ เออ ชอบก็ได้ มาๆมานั่งใกล้ป๊าหน่อย นานๆจะมีเด็กมาอ้อน"
เผยไต๋ออกมาแล้ว เฟียตยิ้มหน้าแดง ฟอยด์เองก็หัวเราะออกมา
"หัวเราะอะไรค้าคุณลุก ไปบอกป้าสายหาไอติมมาให้น้องเร็ว"
คุณนายแม่ทำตาเขียวใส่สองพี่น้อง
"อ้าวม้า ลืมลูกสองคนนี่เลยเหรอ"
"ช่วยไม่ได้ ไม่น่ารักเท่าตาหนูนี่เนอะ"
หันไปกอดรัดฟัดเหวี่ยงกันอยู่
"แม่ให้ป๊ากอดบ้างดิ กอดอยู่แต่คนเดียว"
"ว้ายป๊า เป็นผู้ชายมากอดอะไรเด็กผู้ชาย ไม่งามนะป๊า ไหนบอกไม่ชอบเกย์ไง เนอะตาหนูเนอะ"
"เกย์อารายอ่าคุณแม่"
"ก็"
"ไม่เอาตาหนูอย่าไปอยากรู้ เกย์เหมือนพี่เฟียตไงค้า เราน่ะเป็นเด็กน่าร้าก"
"อ้าว ม้า" เฟียตได้แต่ครางออกมาทำหน้าเหวอ
เอ่อ คุณนายแม่เวอร์มากขอบอกกอดไม่ยอมวางมือ คุณป๊าเองก็ปรี่เข้าไปแย่ง ถลึงตาใส่กันอยู่ ไอ้ตัวแสบก็ทำหน้าเอ๋ออยู่ตรงกลาง ส่วนเฟียตกับฟอยด์ก็ได้แต่อมยิ้ม เฟียตเองถอนหายใจออกมาโล่งใจเป็นที่สุด ส่วนฟอยด์เองก็ดีใจที่น้องชายกล้าพาแฟนมาเปิดตัว ทั้งที่ตัวเองคบหญิงแต่ยังไม่กล้าเท่าน้องชายเลย ที่ญี่ปุ่นมันเอ๋อและดูเหมือนจะท่าทางเหมือนเด็กอ่อนลงมาก ทั้งที่ตอนเข้ามาเรียนใหม่ๆมันไม่ได้เอ๋อขนาดนี้ เพราะว่ามันชอบอ้อน ยิ่งอ้อนแล้วได้ของกินยิ่งไปกันใหญ่ทำไปทำมาติดเลย พอเฟียตเรียกป้าสายให้หาไอติมมาให้ญี่ปุ่นป้าสายก็ยิ้มร่าดีใจยกถาดใส่ถ้วยไอติมมาถ้วยใหญ่
"อุ๊ยตาหนู ป้อนคุณแม่หน่อยซิค้า คุณแม่มือไม่ว่าง"
เปรี้ยวมากคุณนายแม่ พอพูดจบก็ทำสายตาเจ้าเลห์ใส่คุณป๊า
"ไหนตาหนูป้อนป๊ามั่งดิ"
"เอ่อ ป๊าไม่ชอบกินไม่ใช่เหรอไอติมน่ะ"
ฟอยด์ขัดขึ้นยิ้มที่มุมปาก
"ไม่ชอบก็ชอบได้เว้ย ทำไมวะ ป๊าอยากลองกิน ไหนตาหนูมาๆ"
ทำท่าเหมือนเด็กอยากกินขนม ญี่ปุ่นก็หัวเราะคิกคักอยู่ถูกใจมาก ตักไอติมป้อนคนนั้นป้อนคนนี้อยู่
"ไอ้เปี๊ยกป้อนพี่ด้วยดิ"
ฟอยด์ก็เอาอีกคน ส่วนเฟียตนั่งมองอมยิ้มอยู่สุขใจเหลือเกิน อะไรที่หนักใจอยู่มันหายไปหมดแล้ว โล่งสบายเพราะไอ้ตัวแสบคนเดียวแท้ๆที่ทำให้พ่อแม่หลงได้ขนาดนี้
"แอ่ะ เค้าเมื่อยเนะ เพ่มะหล่อป้อนเค้าบ้างดิ"
ทำหน้าย่นใส่ แทนที่ทุกคนจะตกใจกลับหัวเราะ กรี๊ดกร๊าดกันอยู่คงไม่เคยเจอ
"พ่อหมีขาวๆ เค้าปวดฉี่อ่า"
พอโดนรุมมากๆก็เดินออกมาหาเฟียตที่นั่งยิ้มอยู่
"อืมไปดิ เดี๋ยวพ่อหมีพาขึ้นไปฉี่"
"อะไรน๊ะ เรียกตาเฟียตว่าอะไรน๊ะ ตาหนู"
คุณนายแม่ร้องขึ้นมาเสียงหลง เหมือนเคยได้ยินก่อนหน้านี้แต่ไมได้ใส่ใจฟัง
"ญี่ปุ่นเรียกว่าพ่อหมีขาวเนะ"
คุณนายแม่ทำตาโต คุณป๊าเองก็ตาโตมองหน้ากัน
"ว้าย เข้าใจเรียก เขินจังอ่ะป๊า"
แป่ว บิดตัวหน้าแดงเขินสามีอยู่ รายสามีเองก็ยิ้ม
"เอ๋ทำมายอ่า คุณแม่ก็เรียกคุณพ่อว่า ป๊าหมีเนะ อิอิ น่าร้ากก"
"ว้าย ดีไหมอ่าป๊าหมี"
"เอ่อ ม้า แก่แล้วน้า"
ฟอยด์ดอดขึ้น
"แอ่ะ ไปว่าคุณแม่เนะ เพ่มะหล่อ เดี๋ยวเค้าตีเนะ"
ทำหน้าย่นใส่ฟอยด์ รายนั้นหัวเราะกิ๊กชอบใจใหญ่ คุณนายแม่กับคุณป๊าก็หัวเราะชอบใจ เฟียตต้องรีบดึงไปเข้าห้องน้ำที่ชั้นบนก่อนที่จะป่วนบ้านมากไปกว่านี้
"ตอนแรกคิดว่าจะตุ้งติ้งเสียอีก เฮ้อนะ ตาหนูนี่มันน่ารักจริงๆ"
"เห็นไหมป๊าหมี แม่บอกแล้วตาหนูน่ะน่ารักมาก แม่เห็นตอนแรกนะอยากกอดเลยล่ะ"
"ก็ได้เป็นลูกแล้วนี่ป๊า ม้า แต่มันน่ารักจริงนะฟอยด์ว่า อยากได้แบบนี้บ้างจัง"
"เฮ้ย ไม่ได้นะ ยอมให้น้องมันคนเดียว เราหาได้เหรอน่ารักแบบนี้น่ะ ป๊าว่าไม่มีแล้วล่ะ"
"แหม ป๊า พูดไปงั้นล่ะ ไม่เอาหรอก"
ทำหน้าแดงใส่ ส่วนคุณนายแม่กับคุณป๊าหมีก็แหย่กันกระหนุงกระหนิง กลับมาเป็นวัยรุ่นอีกครั้งไม่รู้ตัว
"พ่อหมีขาวๆ เราจากลับกี่โมงอ่า เค้าอยากนอนเนะ"
พอออกจากห้องน้ำก็ปรี่เข้ากอดเอวเฟียต
"เดี๋ยวก็กลับ ง่วงแล้วเหรอแม่หมี จะนอนก่อนไหมล่ะ ตื่นค่อยหลับ"
"ฮื่อ กินก่อนดีกว่าเนะ"
"ฮั่นแน่ ทำไมกินเยอะจังวะ กินแต่ไอติม ระวังปวดท้องนะ"
"มะปวดเค้าแข็งแรงเนะ อิอิ"
"ไหนพ่อหมีหอมแก้มหน่อยซิ ดีใจไหมที่ป๊ากับม้าไม่ห้ามเราแล้ว"
ทำแก้มป่องให้เฟียตก้มลงหอม
"เอ๋ ทำมายอ่า ป๊าหมีเค้ามะชอบเราหรา"
ทำหน้างงใส่ เฟียตได้แต่หัวเราะออกมา เรื่องบางเรื่องยากเกินไปที่จะอธิบายให้ไอ้ตัวแสบเข้าใจ
"อะไรตาเฟียต กลับมาทั้งที ปิดเทอมก็ไม่ได้กลับมาบ้าน ค้างที่นี่ล่ะอย่าเพิ่งกลับ"
"เออนั่นสิ พรุ่งนี้ก็วันอาทิตย์แกมีเรียนเหรอ"
คุณป๊าหมีเสริม กำลังกอดรัดฟัดเหวี่ยงกับญี่ปุ่นอยู่
"ก็"
"ค้างนี่ล่ะมึง อะไรวะ ทำเหมือนไม่ใช่บ้าน เอ้ยไอ้เปี๊ยก ค้างที่นี่ไหม พี่มีหนังการ์ตูนเยอะน้า"
หันไปหลอกล่อคนสำคัญ
"แอ่ะ เค้ามะใช่เด็กๆเนะ จาดูการ์ตูน ฮื่อ"
ทำหน้าย่นใส่ ทั้งคุณป๊าหมีคุณนายแม่หัวเราะชอบใจ
"ค้างนี่ล่ะตาหนูเดี๋ยวคุณแม่ทำของให้กิน อร่อยๆ มีขนม มีเค้ก มีผลไม้น้า สนใจไหม"
"อิอิ พ่อหมีขาวๆ เรานอนนี่ดีไหมอ่า"
ทำท่าถามไปงั้นล่ะ แต่ใจจริงอยากล้มตัวลงนอนเลยก็ว่าได้
"อืม อยากนอนก็นอน"
เฟียตพยักหน้า รายนั้นดีใจยิ้มแก้มปริ คนนั้นคนนี้รุมหอมแก้มซ้ายขวาอยู่ เฮ้อ ในที่สุดปัญหาที่ว่าหนักใจที่สุดก็ลุล่วงไปได้ แล้วจะมีอะไรที่หนักกว่านี้อีกเหรอที่จะมาขวางกั้นความรักที่มีต่อหวานใจหน้าเอ๋อคนนี้ได้
eiky
ปล เป็นงายล่าเป็นงาย จัดหนักเลยเห็นม้า อิอิ เสียน้ำตากันเลยไหม วะฮ่าๆๆๆ ท่าจะบ้าไปแล้วตู ขอให้มีความสุขกับน้องญี่ปุ่นนะครับ ส่งไปให้ใครหลายๆคนที่กำลังเศร้าใจอยู่ ร่าเริงๆน้า โลกมีหลายสีเสมอล่ะน่า ยิ้มๆๆ :กอด1: :L2: เดี๋ยวพ่อหมีดำก็ใกล้มาแล้วน้า อิอิ แต่ยังไม่ได้เขียนหรอกเน้อ หลอกให้ดีจายไปงั้นล่ะ เดี๋ยวมาจะเอามาลงระเบิดทิ้งไว้เลย 55555 ขอบคุณทุกคนที่ติดตามคร้าบ หน้า 100 แล้วเนี่ย เป็นเร่องที่ 2 น้าที่ถึง 100 หน้า ดีใจเว้ยยยยยยย เนื้อเรื่องมันยังไม่ไปถึงไหนกันเลย 5555 ขำๆเนอะ คลายเครียด จุ๊บๆๆๆ
-
อ๊ากกกก ญี่ปุ่นน่ารักสุดๆ
เฮ้อออ ในที่สุดคุณป๊าก็รับได้ละ
-
ในที่สุด ป๊าก็แพ้ความน่ารักของญี่ปุ่น ฮ่าๆๆ
สนุกมากๆเลยจร้า
ชอบญี่ปุ่นที่สุดเลย อยากมีแบบนี้บ้างจัง >w<
:mc4:
-
สนุกมากๆ มาเม้นรอบที่ 2 น้องญี่ปุ่น ตัววุ่น น่ารัก :-[
+1 มาให้ด้วยเนะ อิอิ เดวจะให้กำลังใจต่อนิ :L2: :L2:
-
:L1:สนุกๆน้องญี่ปุ๋นน่ารักมากๆ
-
สมใจคนรออ่านรอลุ้นจริงๆ สุดท้ายหลงเสน่ห์ไอ้หญ้าแห้งทั้งบ้านจริงๆ
-
555 ผ่านฉลุย ทีนี้ก็เหลือแต่หมีดำสินะเนี้ย จะได้คู่กับใครกันน้า
-
:pighaun:ปุ่นน่ารัก
อยากได้ตอนพิเศษ คู่ของน้องพริกหวานบ้างอะ
-
ภาวนาอย่ามาม่าเรย
เอามาม่าไปช่วยผู้ประสบภัยดีก่าน๊า
ญี่ปุ่นเหมือนเด็กน้อยง่ะ
พ่อแม่ไม่รักไม่หลงก้อไม่รู้จาว่าไง
-
น้ำตาไหลพราก ๆ ไม่ใช่แ่ค่น้ำตานะน้ำลายน้ำมูกมาหมด
เพราะมันฮาจนไม่ไหวจะเคลียร์ ญี่ปุ่นชนะเลิศ น่ารักที่สุดในสามโลก :m18:
-
o13ผ่านฉลุย
ญี่ปุ่นซะอย่าง :L1:
-
o13นู๋ปุ่น
-
น้องญี่ปุ่นน่ารักขนาดนี้ จะไม่ให้ใครๆรักใครๆหลงได้ไง
ปล. นอกจากเรื่องหมีดำแล้ว อยากอ่านคู่นี้ตอนมหา'ลัยด้วยอ่ะคุณอิ๊ก
:L2:
-
:mc4: :mc4: ปุ่นน่าร๊ากกกกกก
-
อิอิ หลงกั :laugh:นทั้งบ้านของเค้าแรงจริงๆๆ
-
อ๊า ฮาคุณป๊าเนะ ฟอร์มหลุดเลยอ่ะ คิคิ :pigha2:
แม่หมีน่าร๊ากกกกกก ทุกคนเลยรัก พ่อหมีนี่หลงหัวปักหัวปำ :-[
ตอนต่อไปหมีดำจะทำไรอ่า หาคู่ให้หมีดำหรา คิคิ :o8:
-
:mc4: :mc4: ร่วมฉลองหน้าที่ 100 ด้วยคน ( ทันไหมๆๆ )
-
ฉลอง100หน้าให้คุณอิ๊กกับคอรบครัวหมีขาว :mc3:
---------------------------------------------
(ตบเข่าฉาด) เป็นไงล่ะคุณป๊าหมี ไหนบอกไม่ชอบๆ
ไหงหลงน้องญี่ปุ่นหัวทิ่มหัวต่ำเยี่ยงนี้เล่าคะคุณป๊าหมี
:jul3:
ทำมายดุเค้าอ่า คนแก่ใจร้าย คนแก่ขี้โมโห คนแก่ใจดำ คนแก่มีหนวด
อ่านประโยคนี้ตอนแรกกำลังอิน สงสารญี่ปุ่นถูกคุณป๊าหมีดุ
มาหลุดขำพรืดออกมาไอ้ตรงคนแก่มีหนวดนี่แหละ ขำไม่หยุดจนจบเรื่อง :m20:
-
เสียน้ำตาจริงๆ ด้วย คุณป๊าแกล้งให้ญี่ปุ่นร้องไห้เลยอ่ะ งุงิ แต่ก็ดีนะ ฝ่าด่านคุณป๊าคุณม๊าไปได้ก็ไม่มีอะไรน่าห่วงแล้วล่ะ พาคุณป๊าคุณม๊าไปสู่ขอญี่ปุ่นกะพอพ่อแมแม่เลย เฟียต อิอิ
-
ฮากันท้องแข็งเลยทีเดียว
:laugh:
-
ญี่ปุ่นน่ารักมากมายอ่า...
อ่านทุกครั้งก็ยิ้มได้ทุกครั้งเลยน๊า....ทำไมน่ารักอย่างนี้เนี่ย
-
ป๊าหลุดฟอร์มง่ายๆเลยทีเดียว
ฮ่าๆๆ
-
ญี่ปุ่นนี่สุดยอด
:jul3:
-
ในที่สุดก็หลงรักญี่ปุ่นกันทั้งบ้านเลย
ญี่ปุ่นน่ารักมากๆเลยเนะ :m1:
-
เฮ้อ โล่งอก :เฮ้อ: กังวลว่าญี่ปุ่นจะโดนป๊าเกลียดซะอีก
ที่ไหนได้ แย่งกันหลงญี่ปุ่นกันใหญ่เลย อิอิ :o8:
-
ญี่ปุ่น่าร๊ากเนะ.. เล่นเอาหลงกันหัวปรักหัวปรำ :o8:
-
ญี่ปุ่นน่ารักมากมายอ่า..
.
อ่านทุกครั้งก็ยิ้มได้ทุกครั้งเลยน๊า....
ทำไมน่ารักอย่างนี้เนี่ย
-
:m1: และแล้วคุณป๊าก็....ใจอ่อนยวบเจอลูกอ้อนลูกเอ๋อเข้าไป....
แม่หมีจัดหนักนะคราวนี้....ใส่ความใสความน่ารักสุด ๆ.....
คุณนายแม่กับคุณป๊าหลงซะ.....ดีใจกับพี่หมีขาวด้วยน้า.... :mc4:
น้อง eiky อย่าให้คู่หลักขาดตอนน้า....ขวัญใจประชาชนเชียวนะเนี่ย...
รอลุ้นคู่อื่น ๆ ต่อไป....ไม่รู้พี่หมีดำจะได้คู่แบบไหน????....
หวาน....เอ๋อ.....เฮี๊ยว.....แรงงง.....หรือ นุ่มนิ่ม.... :m18:
:กอด1: แม่หมี กะ น้อง eiky :จุ๊บๆ:
รักกัน ๆ จ้า....
-
:-[ น้องญี่ปุ่นน่ารักเกิ๊น!! พ่อกะแม่พ่อหมีจะไม่ชอบได้ไงเนอะ
มีแต่คนแพ้ความน่ารักของน้องญี่ปุ่นทั้งนั้น :กอด1:
-
อ่านทันแล้วววววววววววววววววว
ชอบมากๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
ฮาได้ทุกตอน ดำเนินเรื่องคงเส้นคงวาแห่งความสนุกได้เก่งจริงๆ
คนอ่านอ่านแล้วหายเครียด มีรอยยิ้มทุกครั้งที่ได้อ่าน
ขอให้คุณอิ๊กเขียนด้วยความสนุกแบบนี้ต่อไป
ญี่ปุ่นก็คือญี่ปุ่น ตั้งแต่ตอน 1 ยันตอนปัจจุบันมันก็ป่วง น่ารัก เจ้าเล่ห์ เห็นแก่กินมิเปลี่ยน :laugh:
ขอน้อยนับถือๆ
+1 ให้คนเขียนด้วยเน้อ :L2:
-
ชอบเรื่องนี้จัง อ่านแล้วยิ้มออกเลยอ่ะ
o13
-
อร๊ายยน่ารักมากมายเลยน๊า
อยากรู้อ่ะอีกเรื่องชื่ออะไร เพิ่งเข้ามาอ่านค่า
-
♪┌(^_^)┘♪ อิอิ น่ารักครองโลกเนะ ♪└(^_^)┐♪
ว่าแต่เรื่องของหมีดำจะฮาไหมอ่ะ
เอาแบบฮาๆป่วนๆ ก็ดีน้าชอบๆ
ปัจฉิมลิขิต«-(¯`v´¯)«-- รักญี่ปุ่นมากมายจ้าヽ( ´ー`)ノ
-
ได้ใจทั้ง พ่อผัวแม่ผัว เห็นที ได้แต่งก่อนเรียนจบแน่ๆปุ่นเอ๊ย
ถ้าท้องได้ป่านนี้ ลูก 2 ลูก 3 และหนูปุ่น
-
ยิ่งอ่านยิ่งชอบ ยิ่งอ่านยิ่งรักญี่ปุ่น
แต่พี่อิ๊กจักหนักมาๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
เสียน้ำตาไปเป็นปี๊บ ขำนะ 55555
-
น่าร๊ากจร้าาาา
พี่เฟียตโล่งอกไปแระ
-
ญี่ปุ่นน่าร๊ากกกเกินไปแล้ววน่ะ พี่เฟียตรักตาย
-
ญี่ปุ่นซะอย่าง สบายหายห่วง 55
-
น่ารักจังเลย
-
อ่านแล้วมีความสุขจริงจริ๊งๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ :impress2:
-
555
-
น่ารักซะไม่มีเลย หลงเลยเป็นไง
ชอบจังเลยตอนที่ร้องไห้ ตอนโดนป๊าหมีดุ
ญี่ปุ่นเล่นซะป๊าหมีไปไม่เป็นเลย อิอิ
-
:laugh: ฮ่ามากมายน้องญี่ปุ่น
-
ในที่สุดคุณป๊าหมีก็ยอมรับน้องญี่ปุ่่น
ชนะได้เพราะความไร้เดียงสาและเป็นตัวเองสุดๆเรยนะคะ แม่หมี
อีกหน่อยเฟี้ยตคงต้องพามาบ้านบ่อยๆแน่ละ
เห่อ หลง กันขนาดนี้อ่ะ ฮ่าๆๆ
จะหาคู่ให้หมีดำแล้วหรอคะ รออ่านนะคะ คิดถึงหมีดำเหมือนกัน
ไม่ได้เจอกันซะนาน ไม่รู้ป่านนี้เป็นไงบ้างแล้ว อิอิ
อย่าพึ่งรีบจบเลยนะคะ ให้มันเรื่อยๆไม่ถึงไหนแบบนี้หละ ชอบบบบ ฮ่าๆ
-
:laugh: น่ารักจนป๊าอดใจไม่ไหว
น่ารักเนะหาไม่ได้แล้วแบบนี้
คนเดียวใน3โลก 5555++
อบอุ่นกานปายยยย
ปล.ดีใจด้วยครับบขึ้น100หน้าแว้ววววว :mc4: :mc4: :mc4:
-
อ๊ายยยยย นึกแล้วว่าลงเอยด้วยดี
จะเปิดเทอมแล้วคงไม่ได้มาตามเฝ้าน้องญี่ปุ่นบ่อยๆแบบนี้
อย่าเพิ่งตัดกลับหอนะคะ ขอให้น้องป่วนบ้านเฟียตไปก่อนสักพักได้มะ
อัพไวๆนะคะ ขอยาวๆ
-
มารอคับ อิอิ
-
:jul3:มารอๆๆๆๆแม่หมีกะพ่อหมีขาวอ่ะ.... :man1:
-
พ่อแม่ รักและหลงขนาดนี้ พ่อหมีสบายใจหายห่วงได้ อิอิ
ญี่ปุ่นนี่โชคดีจริงๆ เป็นที่รักของทุกคน
ว่าแต่.... หมีดำ จะมีคนมาดามใจไหมนะ
-
ครอบครัวพ่อหมีขาวน่ารักจริงๆ
-
กรี้ดลูกชายเจ้น่าร๊ากกกกกกกที่สุดเลยค่ะ
-
อ๊ายยยยย ครอบครัวหมี อิอิ
เพราะความน่ารักสดใสของญี่ปุ่น ทุกๆคนก็หลงรักกกกกกกกก
อดใจไม่รักญี่ปุ่นไม่ได้เลยจริง : )
-
วันนี้มามั้ยน้าาาา
:3123: :3123: :3123:
-
แรงส์ ได้อีกค่ะ น้องญี่ปุ่น
-
ไล่อ่านอยู่นะคะ ได้ 80 กว่าหน้าแล้ว น่ารักมากๆค่ะ ตอนนี้มาแอบดันไว้ก่อนนะคะ อิอิ
-
โอ๊ยๆๆๆๆ ตามเรื่องนี้ทันแระ รักญี่ปุ่นจัง หมีขาวน่ารักครอบครัวหมีขาวก็น่ารัก อ่านเรื่องนี้แร้วหายเครียดเลยชอบผลงานพี่อิ๊กกี้แบบนี้จังติดตามแนวมาม่ามาหลายเรืองและ
-
สละเวลา 1 คืนเต็มในการอ่าน
ไรท์เตอร์ไรจะฟิตขนาดนั้น ไอ้หนูปุ่นตอนแรกๆกวนตีน หลังๆมาขี้อ้อนซะงั้น
:เฮ้อ:
รอตอนต่อไปจ๊า ทำเราติดเเล้วต้องรับผิดชอบเน้ออ :กอด1:
:pig4: :pig4: :pig4:
-
แผนสูง
"ลูกญี่ปุ่นขา นี่ค่ะปู อุ๊ยเอากุ้งด้วยดีกว่า อร่อยไหมลูกน้ำจิ้มสูตรบ้านเราเองน้า"
พอเย็นก็กางโต๊ะอยู่สนามหน้าบ้าน ย่างซีฟูดส์ทำบาร์บีคิวกินกัน ให้เด็กในบ้านเป็นคนย่างให้ต่างคนต่างมองดูอยู่แล้วยิ้มอย่างพอใจ ไอ้ตัวแสบกินดะไม่สนใจใคร
"อ่า คุณพ่อป๊าหมี มะเห็นกินปูเนะ ญี่ปุ่นแกะให้น้า"
เฟียตกับฟอยด์นั่งอีกฝั่งส่วนญี่ปุ่นนั่งอยู่ระหว่างกลางของคุณนายแม่กับ คุณป๊า ต่างคนต่างแย่งกันยื่นนั่นยื่นนี่ให้ ไอ้ตัวแสบก็ไม่เคยเกี่ยง
"โหม้า แล้วลูกสองคนนี่ล่ะไม่เห็นแกะไรให้บ้างเลย"
ฟอยด์ร้องขึ้นทำหน้าตาน่าสงสาร
"อะไรกันตาฟอยด์เราโตแล้วนะ ดูแลตัวเองได้ อย่ามาอิจฉาน้องมันนะ"
ทำหน้าทำตาใส่ลูกชายแล้วหันไปสนใจญี่ปุ่นแทน
"เพ่มะหล่ออยากกินกุ้งหรา อิอิ อ่ะเค้าให้"
ยื่นกุ้งตัวใหญ่มาให้ฟอยด์
"ต๊ายน่ารักน่าชัง"
"ไหนแกะให้ป๊าบ้างซิลูก"
คุณป๊าอ้อนบ้าง ญี่ปุ่นก็หัวเราะคิกคักชอบใจ เฟียตคอยมองอยู่ยิ้มไม่ว่าอะไร ดีใจที่คนที่บ้านรักและเอ็นดูหวานใจของตน
"อ่า เค้าอิ่มแล้วอ่าคุณพ่อป๊าหมี"
"อ้าวอิ่มแล้วเหรอลูก"
"ว้ายเหมือนจะกินไปนิดเดียวเอง"
"โหม้า นิดเดียวเหรอ นั่นเปลือกกุ้งสองกะละมังแล้วนะ"
"อุ๊ย ลืมไป อิอิ ไปนั่งพักก่อนลูกเดี๋ยวมาลุยต่อ"
พาญี่ปุ่นลุกไปนั่งที่ที่นั่ง โอ้ ท้องหรือนั่นป่องเบ้อเร่อเลย
"อ่าอิ่มเนะ อิอิ"
"พักยกก่อนค่าลูกญี่ปุ่น กินดุเหมือนกันนะเรา"
"เออนั่นดิ พาป๊ากินเยอะเชียววันนี้"
"ใช่ๆ ปกติป๊าไม่ค่อยกินข้าวนี่นะ วันนี้กินได้เยอะเลยอ่ะ"
ฟอยด์เดินตามมาปล่อยให้เฟียตกับคุณป๊านั่งกินต่อ
"เอนหลังก่อนนะค้าลูกญี่ปุ่น"
"ม้า เดี๋ยวมันหลับ"
เฟียตร้องบอกม้าหน้าตาตื่น
"อุ๊ยอะไรจะหลับง่ายดายปานนั้น มาๆนอนตักม้าก่อนมา"
ตีตักตัวเองไอ้ตัวแสบก็หัวเราะคิกคักเอาหัวดันๆหาที่เหมาะและก็ลั่นล้าอยู่ไม่นานหลับไปตามระเบียบ
"อุ๊ยต๊าย ป๊าหมีมาดูสิค้า หลับแล้วน่ารักเชียว ดูสิทำปากจุ๊บจั๊บ"
ร้องออกมาเบาๆเรียกสามีให้มาดูท่านอนของญี่ปุ่นที่เอาหัวดันงุดๆอยู่ มือก็จับแขนของคุณนายแม่ไว้
"ไหนๆ เออมันน่ารักจริงๆนะ ไปฟอยด์อุ้มน้องไปนอน"
"ยังไม่ได้อาบน้ำเลยนี่ป๊า"
"ไม่เป็นไรเดี๋ยวกูอุ้มเอง" เฟียตร้องมาแต่ไกล
"เอ้ย มึงน่ะกินไปๆ เดี๋ยวกูอุ้มเอง"
"ไม่ได้"
ร้องเสียงดังตาถลึงใส่พี่ชาย
"ตาฟอยด์อย่าไปยุ่งกับของน้องมันเลยลูก อิจฉาน้องเหรอเรา"
"บ้าเหรอม้า ก็เห็นมันกินอยู่"
"เออนั่นสิ ไม่ต้องหวงหรอกน่าตาเฟียตให้พี่มันอุ้มไปนั่นล่ะ"
"ไม่ใช่อะไรหรอกป๊า ลองอุ้มดิถ้ามันยอม"
"หือ หมายความว่ายังไงตาเฟียต"
คุณนายแม่สงสัย ทั้งสามคนก็สงสัย เฟียตยักไหล่ทำเป็นท้าทาย
"ไหนฟอยด์ลองดิม้า"
ปรี่เข้าไปนั่งคุกเข่าพยายามจะแกะตัวของญี่ปุ่นออกจากตักมารดา
"อือ อือ"
"ไอ้ตัวเปี๊ยก ไปนอนป่ะ เดี๋ยวพี่อุ้ม"
"ฮื่อ งุดงุด"
ดันต่อไม่สนใจเอามือป่ายออกทำปากจุ๊บจั๊บ
"ท่าจะยากนะฟอยด์ ตาหนู ญี่ปุ่นลูก ไปนอนจ๊ะ"
คุณนายแม่ช่วย
"ฮื่อ อือ ฮื่อ"
ครางอยู่ไม่สนใจดันต่อ
"มาม้าฟอยด์อุ้มเลย"
ฟอยด์อุ้มร่างของญี่ปุ่นขึ้นพอคอออกจากตัก
"อื้อ อื้อมะเอามะเอา จานอนตรงนี้ จานอนตรงนี้"
ดิ้นพรวดพราดแด่วๆอยู่ฟอยด์เองสู้แรงไม่ไหว
"โอ๊ย โหม้า มันแรงอ่ะ"
"ไหนตาเฟียตมาอุ้มน้องดิ"
คุณนายแม่เรียกเฟียตที่ยอมเดินมาทำหน้าสะใจใส่พี่ชาย
"เอ้ย แม่หมีๆ ตื่นๆ ไปนอนข้างบน"
"อือ อือ"
"เดี๋ยวพ่อหมีให้ขี่หลังเร็ว"
กระซิบบอกอยู่ข้างหู ญี่ปุ่นลุกขึ้นทันทีแต่ตายังปรืออยู่
"ว้ายตาเถรยกถาด เป็นไปได้"
"มาๆขี่หลังพ่อหมีมา"
เฟียตนั่งยองๆลงญี่ปุ่นก็มาเกาะที่คอเฟียตจับขาไว้แล้วค่อยๆลุกขึ้น
"ไอ้หนูมันแกล้งหลับหรือเป่าตาเฟียต"
"ไม่หรอกป้า มันเป็นแบบนี้"
"ต้องเป็นเราเรียกเหรอ ตาหนูถึงจะตื่น"
คุณนายแม่ลุกตามมาลูบหัวญี่ปุ่นอยู่
"ครับ เฟียตอยู่กับมันทุกวันนี่ม้า ตื่นด้วยกัน นอนด้วยกัน กินด้วยกัน มันคงติด"
"คุณพระ สะกิดใจเหลือเกิน"
คุณนายแม่เอามือทาบอกร้องออกมาน้ำตาคลอ ทำท่าเหมือนพจมานก็ไม่ปาน
"เป็นไรม้า"
ฟอยด์ถาม
"ซึ้งสิตาฟอยด์ เหมือนตอนสมัยม้าแต่งงานใหม่ๆเลยอ่ะ ป๊าหมี"
ร้องหาสามีรายนั้นก็ทำตาวิ้งๆอยู่ ปรี่เข้าไปกอดน้ำตาไหลพราก
"โอ๊ย คราวนี้สิอิจฉาของจริงม้าอ่ะ ป๊าด้วย"
ฟอยด์ครวญครางออกมา เฟียตเองเดินหนีไปแล้ว อุ้มร่างของญี่ปุ่นขึ้นหลังไป ความหนักหน่วงใจเมื่อก่อนมามันหายไปหมดแล้ว มีเพียงความสุขใจที่แน่นคับอยู่เต็มอก รักมากขนาดนี้ อุปสรรคมองไปไม่เห็นมี แล้วจะมีอะไรมาพรากสองเราออกจากกันได้ คงไม่มี
ด้านพริกหวานนอนไม่หลับมาสองคืนแล้ว เพราะมัววางแผนอยู่ว่าจะทำยังไงดีถึงจะพิชิตใจเบนซ์ได้ หงุดหงิดใจเพราะคนปรึกษาไม่อยู่ ใครล่ะก็ไอ้ตัวแสบนั่นไง
"บอย ปุ่นไม่อยู่เหรอ"
พริกหวานไปหาญี่ปุ่นถึงที่หอ
"ปุ่นไปกับพี่เฟียตนี่ เห็นบอกจะพากลับบ้าน"
"หา เปิดตัวกันแล้วเหรอ"
"เออดิ กล้ามาก พี่เฟียตเขาเอาจริงนะเว้ยไอ้พริก ไม่ได้ทำเป็นแฟชั่นเหมือนมึงที่กำลังจะจีบพี่เบนซ์อยู่ตอนนี้"
เอกร้องขึ้นหน้ามันแผล่บเหมือนกำลังทำกิกรรมอะไรกันอยู่เพราะตอนมาเปิดประตูห้องให้พริกหวานทำหน้าไม่สบอารมณ์เท่าใดนัก
"ใครบอกนายว่าเราทำตามแฟชั่น เราจะเอาพี่เบนซ์จริงๆ"
"โหพริก น่ากลัวว่ะ จะเอาเขามาทำไรล่ะ"
บอยแหย่
"บอยอ่ะ ก็เอามาทำปั๋วอ่ะดิ อิอิ เขิน"
อายม้วนอยู่ บอยกับเอกมองหน้ากันเหวอๆ
"ฮ่าๆๆ ขอให้ได้ขอให้โดนนะมึง พี่เบนซ์น่ะเขาไม่ได้ชอบผู้ชายนี่มึง ไม่รู้เหรอ แต่เขาชอบไอ้หญ้าแห้งอยู่คนเดียว คนอื่นกูไม่เห็นเขาแล"
"เอ๊ะ เอกนี่ยังไง จะชอบปุ่นได้ไงในเมื่อปุ่นมีพี่เฟียตแล้ว เราไม่เคยเห็นปุ่นไปวอแวกับใครนะ นอกจากพี่โฟค"
เอกกับบอยมองหน้ากัน สายตาอ่านลำบาก
"เอ่อ พริก เอาเป็นว่าปุ่นกลับมาพรุ่งนี้อ่ะ นายมีอะไรด่วนป่าวล่ะ ถามเราก่อนได้นะ"
บอยตัดบทเพราะเอ่ยถึงโฟคขึ้นมาทีไรก็อดที่จะเห็นใจไม่ได้
"อืม บอยงั้นนายมาช่วยเราคิดหน่อยดิ ว่าจะทำยังไงให้พี่เบนซึมาสนใจเรา"
พริกหวานเดินไปนั่งลงบนเตียงทำหน้าลำบากใจออกมาอย่างเห็นได้ชัด
"กูว่าเขาไม่แลมึงเพราะไปเรียกเขาว่าเบนซึนี่ล่ะ"
หันไปค้อนวงใหญ่ให้เอก
"เอก เอาน่าพริก เราว่าไม่ยากหรอกถ้านายพยายาม พี่เบนซ์แกนิสัยดีนะ ดูปากร้ายแต่ใจดีออก น่าจะไม่ใช่คนใจแข็งอะไร"
"เหรอบอย เราต้อทำไงอ่ะ"
ทำตาโตตื่นเต้นอยากรู้
"ไม่เห็นยาก พี่เบนซ์เขาชอบคนกวนตีน มึงก็ลองกวนตีนเขาดิ ทำเป็นไม่สนใจเขา เดี๋ยวเขาก็หันมาสนใจมึงเองล่ะ"
เอกบอกแล้วอมยิ้ม
"จริงเหรอบอย"
หันมาหาบอยเหมือนไม่เชื่อเอก
"เอ่อ จะดีเหรอ กวนตีนพี่เขากลัวว่าจะได้ไอ้ที่กวนน่ะคืนมาอ่ะดิ"
"อุ๊ย เรารู้แล้วเราจะกวนตีนพี่เขายังไง กลับก่อนดีกว่า รีบไปนอนหน้าจะได้ใสๆ"
"อ่าพริก"
วิ่งออกไปแล้ว ไม่ได้สนใจคำทักท้วงของบอยที่อ้าปากจะเอ่ยขึ้นเลย
"เอกอ่ะ ไปบอกพริกแบบนั้นเดี๋ยวก็ซวยหรอก พี่เบนซ์เขาชอบคนน่ารักไม่ใช่เหรอ ไปกวนตีนพี่เขาเดี๋ยวเป็นเรื่อง"
"แกล้งมันไง เยอะไอ้พริกน่ะ โดนซะบ้าง ลองดูไงแม่หมูเผื่อพี่เบนซ์จะชอบแนวตบจูบๆ อิอิ"
"ใจร้ายอ่ะพ่อหมู"
"อ่า แม่หมูอ่ะ มาต่อกันน้า อิอิ"
คลุกวงในทันที บอดทำท่าดิ้นหนีเอียงอาย แต่เอาไปเอามาก็ต้องตามเกม เหอๆๆ
"ปุ่นๆ เป็นไงบ้างพ่อฝามีโอเคป่ะ"
พอเจอหน้าปุ่นพริกหวานก็ปรี่เข้ามาทัก
"เอ๋ อารายอ่า ครายอ่าพ่อฝามี"
"ทำเป็นไก๋น้า เรารู้น้าว่าปุ่นไปบ้านพี่เฟียตมา เป็นไงอ่า"
"อิอิ ดีเนะ อิ่มๆ"
"เค้าไม่ว่าเหรอปุ่น"
"ไม่เนะ เราน่าร้าก"
"แอ่ะ ไม่คุยด้วยแล้ว เออปุ่นเรื่องพี่เบนซึอ่ะ ช่วยเราหน่อยดิ"
เปลี่ยนประเด็นเข้าหาผลประโยชน์ของตัวเอง
"ช่วยไงอ่า เราขี้เกียจ"
"แอ่ะปุ่นอ่ะ นายมีแฟนคนเดียวไม่ได้น้า ช่วยเพื่อนด้วยดิ"
"อ่า หนายอ่าหนมเราอ่า"
"งกว่ะปุ่น งานยังไม่เดินเลยถามหาของกำนัลแล้ว"
"อิอิ ของมางานเดินเนะ มะมีเราไปหาบอยดีกว่า"
"อ่ะอ่ะ แหมนะ เอานี่ของเรา"
ยอมจำนนล้วงเข้าไปในกระเป๋าหยิบห่อขนมออกมา
"อ่า หนมแบบนี้เรามะชอบอ่าพริก"
"อ้าว ทำไมล่ะ ก็ช็อกโกเล็ตเรายังไม่ได้ซื้อเลยอ่ะ"
"ร้านค้าเปิดยังน้า"
"โหย ปุ่นอ่ะ งกมากมาย"
"แอ่ะว่าเราหรา งั้นเรามะช่วยน้า"
ทำหน้าย่นใส่เพื่อน
"เออๆ รอตรงนี้ล่ะเดี๋ยวเราไปซื้อมาให้ ให้มันได้อย่างนี้ จะได้เรื่องไหมเนี่ย"
บ่นไปแต่ก็ยอมวิ่งไปทางโรงอาหาร ส่วนไอ้ตัวแสบหัวเราะร่าอยู่อย่างอารมณ์ดี
"อ่า พี่เบนซ์ๆ มานี่หน่อย"
พอเห็นเบนซ์เดินมากับฟอร์ดก็ร้องเรียก
"อะไรวะไอ้เปี๊ยก จะกวนอะไรกูแต่เช้า"
"มะกวนเนะ มีอารายจะบอก"
"หือ ไรวะ"
"อิอิ ก้มลงดิ เค้าจาบอก"
"อย่าเล่นตลกนะมึงเดี๋ยวโดน ไอ้เฟียตไม่อยู่แถวนี้ด้วยนะ"
"เอ๋ เค้าจาบอกอ่า ก็พี่เบนซ์ตัวสูงกว่าเนะ จะให้บอกไงอ่า"
"เออๆ เข้าเล่ห์จริงนะมึง"
"อิอิ คือพริกเค้าคิดถึงพี่เบนซ์อ่า"
"แว้กกก ไอ้บ้า"
แหกปากออกมา
"เอ๋รายอ่าทำไมต้องตะโกนเนะ"
"ช่างหัวมันดิ แค่นี้เหรอที่จะบอก"
"มะช่ายๆ คือเค้าอยากกินติมอ่า ซื้อให้หน่อยดิ"
"โว้ย กูไม่ใช่พ่อหมีมึงนะ อย่ามาคิด"
"แอ่ะ งกไปได้ มะหล่อแล้วยังงกเนะ"
"น่าน เอากูแล้วไหมล่ะ"
"นะนะพี่เบนซ์ เค้าอยากกินอ่า"
อ้อนซะงั้นเบนซ์ทำหน้าเหวอไป ฟอร์ดก็หัวเราะพอใจอยู่
"อ่ะปุ่น อุ๊ย พี่เบนซึ"
พริกวิ่งกลับมาพอเห็นเบนซ์ก็ชะงัก
"ต้องกวนตีนๆ ต้องทำเป็นไม่ชอบ ไม่สนใจ เอาวะพริกสู้ว้อย"
รำพึงกับตัวเองเบาๆทำท่าเหมือนกำลังจะพิชิตใจ
"อะไรวะไอ้หน้าจืด เห็นกูนึกว่าเห็นผีไง"
เบนซ์แว้ดใส่
"ก็เห็นคนไม่หล่อนิ ก็ตกใจเป็นธรรมดา อ่ะปุ่นของนาย"
"โห ไอ้นี่ กูนี่นะไม่หล่อ ไม่หล่อแล้วมึงมาตามจีบทำไมวะ"
เบนซ์โวยวาย
"เล่นตัว ไม่จีบแล้ว สำคัญตัวเองไปป่ะพี่ พี่ฟอร์ดยังหล่อกว่าพี่ตั้งเยอะ ไม่เห็นเขาคุย"
พริกตัดใจพูดออกไป
"อ่า พริกทำมายอ่า นายมะเอาแล้วเหรอพี่เบนซ์อ่ะ"
ญี่ปุ่นงงยืนหน้าเอ๋ออยู่
"หึ เล่นตัวนักเราไม่เอาหรอกปุ่น ไปเถอะ ไม่อยากเห็นหน้าคนหลงตัวเอง"
เชิดหน้าใส่แล้วลากแขนญี่ปุ่นให้ตามไป
"อ่า เอาจริงหราพริก"
"บ้าปุ่น เราพูดไปงั้นล่ะ มันเป็นทริกซ์ อิอิ"
"อ่า ร้ายเนะ"
"บ้าเหรอปุ่น ไม่ได้ด้วยเล่ห์ ก็ต้องเอาด้วยกล อิอิ เราเคยได้ยิน"
"ยังงายอ่า"
"ก็เราทำเป็นไม่ชอบพี่เขาไง กวนตีนๆเขาไว้อะไรงี้ เขาจะได้มาชอบเรา"
"อ่า จริงหรา ถ้าเค้าไม่ชอบอ่ะ"
"แอ่ะ ปุ่นอ่ะ อย่าพูดดิ นี่ไงนายถึงต้องช่วยเรา จัดมาเลย เราพร้อม อิอิ"
หัวเราะชอบใจ ทำหน้าเจ้าเล่ห์ใส่ ญี่ปุ่นทำหน้างงอยู่ ไม่รู้ว่าพริกหวานต้องการอะไรกันแน่
"เออ มันมาแปลกว่ะมึง คงเปลี่ยนใจแล้วมั้ง มึงเสือกเล่นตัวนักนี่หว่า"
ฟอร์ดพูดออกมาหลังจากเด็กสองคนเดินหนีไปแล้ว
"เฮ้ยมึง อะไรมันจะเปลี่ยนใจง่ายขนาดนี้วะ แต่ก็ดีจะได้ไม่มีคนมากวนใจ"
"แน่ใจเหรอมึง กูว่าน้องมันก็น่ารักดีนะ"
"น่ารักกะผีอ่ะดิ"
พูดกลบเกลื่อนไปแล้วเดินนำหน้าเพื่อนไม่อยากให้ใครมาเห็นใบหน้าตอนนี้ที่มันแดงระเรื่อขึ้นมา
"เฮ้ย มึง ตกลงจะเอาไง"
เบนซ์เองร้อนใจนักที่มีคนมาปรามาสว่าตัวเองไม่หล่อ สับสนในใจความมั่นใจลดน้อยลง เลยไปดักเจอพริกหวานที่หน้าห้องสมุด
"อะไรเพ่ ตามนั้นอ่ะ"
"ตามไหนวะ อย่ามากวนตีน"
"จะกวนแล้วจะทำไม หลบไปดิผมจะเข้าห้องสมุด"
"หนอยมึง กล้ามากนะมาว่ากูไม่หล่อ"
ดึงแขนพริกหวานเอาไว้กำแน่นเชียว
"แล้วใครบอกพี่เหรอว่าพี่หล่อ หล่อตายล่ะ ยังเสียใจอยู่เลยนิที่ไปตามจีบพี่"
เบะปากใส่แล้วพยายามจะสะบัดมือออก
"ปากดีนะไอ้หนู เดี๋ยวเถอะมึง"
"จะทำไรพี่ อย่านะ ไม่งั้นร้องบอกจารย์จริงๆนะ"
"เอาดิ เดี๋ยวกูจับทำเมียซะเลยนิ"
"อ่า"
ในใจคิดว่า ง่ายจังเลย อิอิ อยากให้พูดแบบนี้มานานแล้ว เอาเลยพี่ เอาเลย แต่ก็รักษาสีหน้าท่าทางเอาไว้
"กลัวล่ะสิ"
"ใครกลัว อย่างพี่ผมไม่เอาหรอก นอกจากจะไม่หล่อแล้ว ท่าทางคง อี๋"
ทำท่าแขยงเมื่อมองไปยังเป้ากางเกง
"ไอ้พริก"
ดันตัวไปให้ติดผนัง หน้าจ่ออยู่ห่างไม่ถึงคืบ
"พี่ จะทำไรอ่ะ อย่านะ"
พอเอาเข้าจริงๆก็อายหน้าแดงเชียว
"ปากดีอย่างมึงต้องโดนแบบนี้"
เบนซ์ก้มลงต่ำปากจะจ่อปากอยู่แล้ว พริกหวานปากสั่นหน้าแดง
"อ่ะ อย่านะ ผมไม่ง่ายแบบนั้นนะพี่"
ผลักเบนซ์ออกจากตัวแล้ววิ่งเข้าไปในห้องสมุดทันที
"โอยไอ้บ้าพริก ทำไมไม่ยอมให้พี่เค้าจูบ อ๊าย จูบแรกเลยนะนั่น อยากจะกรี๊ด โอ๊ย กรี๊ดดดดด"
เอาหน้าหันเข้ากำแพงบ่นกับตัวเองพึมพัม กรี๊ดออกมาเบาๆ
"ฮึ เล่นแบบนี้ตั้งแต่แรกก็ได้แล้ว อิอิ ฉลาดจริงๆเลยเรา"
กลายเป็นว่าเพ้อละเมออยู่คนเดียวทั้งวันเลยพริกเอ๋ย
เขียนโดย อิ๊กกี้
ปล ไม่ค่อยหนุดเนะ แต่พยายามแล้วน้า อิอิ คิดว่าจะเปลี่ยนแนวให้เบนซ์กะพริกเขาหน่อยจะได้ไม่จืด ซีซั่นสองกำลังมาน้า รอเปิดเทอมก่อน อิอิ ไอ้ตัวแสบจะมาแจมๆ และคิดว่าจะเอาคู่ไอ้พี่เบนซึกะน้องพริกมาร่วมด้วยเนอะ จะได้ไม่น่าเบื่อ คู่เอกยกให้ คุณพี่โฟคเขาไป บทหายไปนาน อิอิ เอาใจแม่ยกเขาหน่อย อิอิ :L2: :กอด1: :laugh3: :laugh3:
-
:L1:
-
ว๊าว
พริกเปลี่ยนแผน :-[
สำเร็จซะด้วย
คิดว่านะ
:pig4:ค้าบ
ไม่จืดหรอกค้าบ
แต่งมาเรื่อยๆน๊า
รออ่านเสมอค้าบ :z2:
-
แผนนี้เข้าท่าแฮะ :m12:แต่ท่าความแตกก่อนวิ่งหลบทีนพี่เค้าให้ทันน้าส :laugh:
-
อิอิ พี่เบนซ์ตกหลุมเด็กแระ ซีซั่นสองพี่โฟคพระเอกหรอ 55 ใครนายเอกน๊า
-
ฮะๆ แผนสูงจริงๆ สรุปบอยกับเอกนี่รู้จริงหรือแกล้งพริกหว่าเนี่ย
แต่ได้ผลแบบนี้ก็ถือว่าเป็นการดีสำหรับพริก ดูท่าพี่เบนซึคงไม่รอดตัวจากการเป็นแฟนน้องพริกล่ะ :-[
-
น้องพริกชนะเลิศค่าาาาา :laugh:
จัดไปหนัก ๆ เลย เดี๋ยวพี่เบนซึก็มาสยบแทบอกหนูเองแหละค่ะคุณน้อง
ซีซั่นสอง พี่โฟคเป็นพระเอกหรา รอๆ เนะ
-
อยากย้ายไปเรียนที่โรงเรียนนี้จริงๆ
อะไรจะน่ารักกันทั้งโรงเรียนเลยเหรอนี่
555
-
55555 ตลกดีอ่ะ...
รู้งี้ใช้แผนนี้แต่แรกก็ง่ายแล้ว :laugh:
-
อ่านทันแล้วววววว เยๆๆๆ น่ารักมากเลยค่ะ
คู่พริกหวานกับพี่เบนซึฮาได้อีก อิอิ
จะ season 2 แล้ว แต่ก็ยังอยากอ่านญี่ปุ่นเยอะๆอยู่ดีเนะ ^__^
-
55555
พี่เบนซ์ชอบแนวนี้นี่เอง
-
น้องพริกสุดยอดค่ะ ร้ายกาจแต่ปลาบปลื้มอ่ะ
มันต้องเจ้าเล่ห์นิดหน่อยแบบนี้แหละ เนอะ
หึหึ เบนซ์เอ๊ยเบนซ์ เล่นตัวได้เล่นตัวไป
เจอพริกแกล้งไม่สนใจแล้วเริ่มเสียเซลฟ์แล้วล่ะสิ
แล้วจะคอยดู.. ตอนหลังจะทั้งรักและหลงน้องพริกหัวทิ่มหัวต่ำแน่
:laugh:
ส่วนญี่ปุ่นกับเฟียต ไม่มีอะไรให้น่าเป็นห่วงแล้ว
ขำคุณแม่เรียกป๊าหมีตามญี่ปุ่นไปเรียบร้อย
กร๊ากกกกกกกกกก
-
แอร๊ยย คิดถึงญี่ปุ่นมากๆ ตามอ่านทันแระ หลังจากหายไปพักหนึ่ง
ขอกอดหน่อยลูก จุ๊บๆด้วยเนะ (เป็นอะไรของมัน?)
พี่เบนซ์กับน้องพริกหวานแรกๆก็เงี้ยแหละ อีกหน่อยจะหลงหัวปักหัวปำเหมือนหมีขาวนะพี่เบนซ์
แต่ในที่สุดญี่ปุ่นก็เป็นฝั่งเป็นฝา พ่อแม่ฝามียินดีต้อนรับสุดๆ :z1:
-
คิดถึงญีี่ปุ่น คู่ปุ่นกับหมีขาว ก็โล่งใจได้แหละ ทางสะดวก ๆ
คู่พริกหวานกับเบ็นซึนี้ยังไง ๆ น้อ ลุ้นต่อ
-
ซีซั่นสอง คู่หมีดำเปนตัวเอกเหรอ แล้วใครนายเอกล่ะน่ะ :z2:
-
พี่เบนซึ ไม่รอดเงื้อมมือน้องพริกกะเหรี่ยงแหงๆ :m20:
หมีดำจะมีคู่ เอ่อ......พี่ฟอยด์ป้ะคะ กึ๋ยๆๆๆๆๆๆ
-
เออ ทำตัวกวนๆ ไม่สนใจแบบนี้แหละดีแล้ว
พี่เบนซ์คงจะอยากรู้ว่าทำไม เลยต้องวนเวียนมาใกล้ๆพริกตลอดเวลา 555
-
แผนนี้โดน5555+
พี่เบนซ์นี้ก็ชอบน้องมันอ่ะแหระแต่ปากแข็งไปงั้นเดียวเสียฟอร์มอิอิ
พ่อแม่พี่เฟียตน่ารักอ่ะใจดีก็น้องปุ่นมันน่ารักอ่ะเนอะไม่มีใครเกลียดน้องลงหรอก
รักน้องญี่ปุ่นมากๆค๊าบ
รออ่านตอนต่อไปอยู่น๊า
-
น้องพริกแรงงงง.....มาถูกทางแล้ว....พี่เบนซึตกหลุมโครมใหญ่เลย....
ระวังนะนู๋....เดี๋ยวพี่เบนซึจะดักฉุด...ไปพิสูจน์ความหล่อกันฉองต่อฉองเนะ :z1:
:จุ๊บๆ: แม่หมี :กอด1: น้องพริก
แล้วส่ง.... :L1: น้อง eiky รักกัน ๆ จ้า... :L1:
-
อ่า ญี่ปุ่นงกจริง ๆ เลยนะเนี่ย ของไม่มางานไม่เดิน 555
-
+1 อ่านคู่ไหนก็ไม่น่ารักเท่าพี่เฟียตกับน้องญี่ปุ่นเลย ยิ่งเรื่องครอบครัวด้วยแล้ว
ครอบครัวน้องญี่ปุ่นก็น่ารักไม่เหมือนใคร ครอบครัวของพี่เฟียตก็น่ารักมากโดยเฉพาะ
คุณแม่ ที่สะใจมากคือคุณป๊าเจอฤทธิ์ความเอ๋อของน้องญี่ปุ่นสยบซะอยู่หมัดเลย
น่ารักจริง ๆ ขนาดพี่ฟอยด์ว่ากวน ๆ แล้วยังยอมพ่ายแพ้ให้กับความน่ารักของน้องปุ่น
.............ครอบครัวสุขสันต์ 2 ครอบครัวมาเจอกันจะเป็นไงน้า ............. :L1:
-
แต่ละคู่ก็มีแนวทางเป็นของตัวเอง
มีวิธีจีบต่างกันออกไป
อ่านแล้วหนุกเนะ! หนูพริกสู้ๆ เอาเบนซ์ทำปั๋วให้ได้!!! :impress2:
-
สงสัยจะเสร็จเด็กล่ะงานนี้ โดนเด็กปั่นหัวล่ะมั้ง
-
อีพี่โฟคจะคู่กะครายยยยดีเน้ เอานิสัยแปลกก้อดีเน้ แปปทื่อก็น่าสนแน่
(ลักษณะของทื่อ 1.ยืนนิ่งได้นานข้ามวัน 2.เรียกแล้วไม่สนใจพอกำลังจะไปถึงรู้ว่าเรียก 3.เค้าทำอะไรด้วยไม่รู้เรื่อง 4.มึนๆเมา นิ่งๆเงียบๆ 5.พูดอะไรตรงๆจนคนฟัง...เอิ่ม!)
อันนี้เล่นๆเน้ หุหุ
-
:m20: พี่เบนซึชอบแนวตบจูบนี่เอง
คิดถึงหมีดำ :กอด1:
:pig4: :pig4: :pig4:
-
รออยู่นะจ๊ะ เบนซ์ พริก คล้ายๆจำเลยรัก
ภาคพิศดารเลยอ่ะ โศรพริกแสบได้ใจเลย
ยั่วเข้านะหนูพริกซักวันจะเป็นวันของเรา อิอิ
ส่วนพ่อโฟครออีกหน่อยเนื้อคู่จุนาหงันที่แท้จริงก็
จะโผล่แล้วดีใจด้วยจริงๆจ๊ะ ความฝันของหนอนด้วงกำลังจะสมหวังแล้ว
-
ดูท่าพริกหวานจะกลายเป็นพริกเผ็ดร้อนไปแล้ว
ไม่เอาด้วยเล่ห์ก็ต้องเอาด้วยกล
แบบนี้ค่อยน่าสนกันหน่อย
-
ไมผลลัพธ์ทันตาขนาดนั้น แล้วโฟคหมีดำจะได้คู่กับใครกันละเนี้ย
หมีขาวพาพ่อแม่ไปสู่ขอจะเป็นยังไงกันเน้อ...ท่าจะฮาแตก
-
ชอบน้องพริกอ่ะครับ
แรงดี
ไม่ได้เล่ห์ก็ต้องเอาด้วยกล
ไม่ได้ด้วนมนต์ก็ต้องลากเลยล่ะ
งานนี้
หนับหนุนน้องพริกครับ
-
ตายแร้วน้องพริกหวาน แผนนี้เริ่ดมากค่ะคุณน้อง
ทำเอาพี่เบนซ์อยู่ไม่ติด ต้องมาเอาเรื่องถึงที่เรย ว๊ายยยยยย :o8:
เสร็จแน่ๆ เบนซ์เอ๊ยยย พี่ก็แอบเสียดายแทนหนูนะน้องพริก
ทำม๊ายยย ทำไม ไม่ยอมให้พี่เบนซ์เค้าจูบล๊าาา พลาดคราวนี้ไม่เป็นไร
คราวหน้า เอาให้ได้นะคะพี่เชียร์อยู่ ฮ่าๆๆๆ
น้องญี่ปุ่นกะพี่เฟี้ยตไม่มีอะไรต้องห่วงแร้ว
ผ่านฉลุยไปได้ด้วยดี เห็นทีพอเรียนจบน่าจะมีงานมงคลได้เรยนะเนี่ย อิอิ
ถึงจะ ซีซั่นสองยังไงก็ยังอยากอ่านคู่นี้อยู่ดีนะคะไรเตอร์
สรุปเราชอบทุกคู่เรย ไม่อยากให้คู่ไหนหายไป โลภไปมั้ย ฮาาา
ส่วนคู่โฟคนายเอกจะเป็นใครอ่า หายไปนานคิดถึงเหมือนกันน๊า อิอิ
-
555+
แผนใหม่น้องพริกท่าทางจะได้ผลแฮะ
แถมเห็นผลเร็วทันใจอีกต่างหาก
สู้ๆค่ะน้องพริกหวานนนนนน
-
อ๊ายย ตายแล้ววพริกแผนสูงน่ะเนี่ยย
-
มาต่อแล้ว เย้ๆ อยากอ่าเรื่องของโฟคบ้าง หายไปนานแล้วน้า
-
อ่า~~ พี่เบนซึหวั่นไหวเน้ คิคิ :-[ :-[
-
:laugh: :-[ :-[
-
เก่งมากพริกหวาน หุหุ
ลองทำให้ไอ้พี่เบนซึมันหึงดิ อิอิ
-
ฮ่าๆๆ แผนนี้ท่าทางจะได้ผลนะเนี้ย พริกสู้ๆนะคร้า
สนุกมากๆเลยจร้า ไรเตอร์สู้ๆ
ญี่ปุ่นน่ารักม๊ากกกกกกกกกกกกกกก เลยอ่ะ เราชอบมากๆ
-
:call:
-
พริกรุกต่อไปเยย o13
-
...... ท่าทางนายเบนซ์จะชอบแบบนี้นะ เหอๆๆ รึไม่ก็หงุดหงิดอ่ะ คนที่ตามจีบตัวเองต้อยๆ อยู่ๆ ก็เกิดอาการไม่สนใจตัวเองซะงั้นเสียเซฟไม่น้อยเลยนะนั่น อิอิ
-
มาปูเสื่อรอ ญี่ปุ่น จร้าาา
-
กลอน ๘
พอกลับมาเรียนพริกหวานเองก็ยิ้มน้อยยิ้มใหญ่เพ้อรำพันอยู่คนเดียว
"นักเรียนค้า วันนี้ครูจะให้แต่งกลอนแปด หัวข้อสิ่งที่เราชอบ อะไรก็ได้ค่า จะเป็นสถานที่ผู้คน ก่อนจบชั่วโมงครูจะให้คะแนนนะค้า อย่าลืมสัมผัสคล้องจองด้วยล่ะ ผังอยู่บนกระดานค่าตามนี้เลย"
เสียงครูสอนวิชาภาษาไทยร้องขึ้นหน้าชั้น นักเรียนมองหน้ากันเหรอหรา
"อิอิ พอดีเลยเราจะเขียนถึงพี่เบนซึของเรา"
พริกหวานเพ้อขึ้นอีก
"อ่าตกลงเป็นแฟนกันแล้วหรา"
ญี่ปุ่นหันไปถาม
"ยังหรอกปุ่น แต่เรามั่นใจอิอิ บอยๆ วิธีที่บอยบอกน่ะได้ผลนะ ไม่น่าให้ปุ่นช่วยเลย จะได้ไม่เสียขนม"
"แอ่ะ ยังมะสำเร็จซะหน่อย"
"เหรอ พี่เขาไม่ว่าไรเหรอพริก"
"ไม่ๆ ดูเหมือนจะเข้าทางเรา อิอิ โอ๊ยดีใจ มีความสุข"
ทำท่าเหม่อลอยก้มหน้าก้มตาเขียนกลอน
"เขียนกลอนดีกว่านะปุ่น นายจะเขียนเกี่ยวกับไรอ่ะ"
หันไปหาเพื่อนหน้าเอ๋อที่นั่งทำตาปริบๆอยู่
"คิดมะออกเนะ บอยอ่ะเขียนถึงไรอ่า"
"เราว่าจะเขียนถึง ทุ่งหญ้าเขียวขจี มีธารน้ำไหล ใสเย็น ลมเอื่อยๆ"
ทำท่าไปด้วยนะเออ บอยนี่ก็ไม่ใช่น้อย
"อิอิ เราเอาบ้างดีกว่าเนะ"
ว่าแล้วก็ก้มหน้าก้มตานับนิ้วกับจำนวนคำอยู่ หัวเราะคิกคักพอใจ พอหมดเวลาอาจารย์ก็มาเก็บสมุดไปตรวจ
"ว้ายตาเถร หัวเณรเหน่ง ญี่ปุ่นค้า อะไรเนี่ย ฮ่าๆๆ"
เอ่ออาจารย์ไม่เก็บอาการเลยอ่ะ หัวเราะออกมาเสียงดังหน้าแดง ญี่ปุ่นทำหน้าเหรอหรา เพื่อนๆต่างหันมามองหันใหญ่
"ว้ายตาย เกิดมาไม่เคยอ่านกลอนแบบนี้"
ยังหัวเราะอยู่ท้องคัดท้องแข็ง เพื่อนๆก็อยากรู้
"แอ่ะทำมายอ่าจารย์ เค้าตั้งใจเขียนน้า"
เอ่อ อยากรู้ไหมว่าไอ้ตัวแสบเขียนว่าอะไร
"อิ๊กคิวซังเณรน้อยเจ้าปัญญา และน่ารักเหมือนเค้าเลย อิอิ
ช็อกโกเล็ตช็อกโกบัมช็อกโกบี ของดีๆของชอบเค้าทั้งนั้น
ขาหมูปีกไก่ยำรวมอีกอัน กลิ่นหอมนั้นยั่วยวนน้ำลายเอย
น้องกุ๊กกู๋ก็กอดนอนอยู่นะเหวย เค้าลงเอยชอบทุกอันจริงๆน้า"
"มาอ่านให้เพื่อนๆฟังหน่อยสิค้าน้องญี่ปุ่น อิอิ ครูไม่ไหวจะเคลียร์ ว้ายปวดท้องเลย"
หน้าแดงหน้าดำ ญี่ปุ่นทำหน้าย่นแล้วเดินออกไปงงๆ พออ้าปากอ่านออกไปเพื่อนๆก็หัวเราะเสียงดัง
"แอ่ะ ทำมายอ่า เพราะออกเนะ"
"อ่าค่า เพราะมาก ตายๆ ภาษาไทยชั้น จะให้คะแนนยังไงล่ะเนี่ย"
อาจารย์เองไม่ยอมลงง่ายๆ เพื่อนๆบางคนหัวเราะจนน้ำตาไหล ส่วนเจ้าตัวทำหน้าย่นอยู่หน้าชั้น
"ไหนนี่อีกอัน นายพริก นี่อะไรค้า จะเปิดโชว์รูมรถเหรอ"
"ไม่เคยชอบรถอะไรยี่ห้อไหน ได้ถูกใจเท่ากับรถเบนซ์เลย
ไม่เคยนั่งแล้วคิดจะลงเอย ชอบมากเลยรถเบนซ์ท่องขึ้นใจ
เบนซ์เบนซ์เบนซ์พูดเสียงใส ไม่รู้ทำไมต้องเป็นแค่เบนซ์นิ
ไม่สนใจรถโฟคฟอร์ดซีวิค ก็ใจคิดรักแต่เบนซ์และเบนซ์เอย"
"โอ๊ยตายๆ ชั้นล่ะกลุ้มนักเรียนขาอะไรจะชื่นชอบขนาดนั้น"
อาจารย์หัวเราะออกมาอีกเพื่อนๆก็ฮากันครืน ส่วนพริกอายหน้าแดงบิดไปมา
"โหมันเวอร์ว่ะ"
เอกกระซิบบอกบอย
"เขาชอบของเค้านี่ แต่ปุ่นอ่ะเหลือรับจริงๆ"
บอยหัวเราะออกมาหน้าแดงหน้าดำ กว่าจะจบคาบเรียนทั้งครูทั้งนักเรียนหัวเราะกันปวดท้องกันไปตามๆกัน
"พ่อหมีขาวๆ"
พอเลิกเรียนก็ถือสมุดวิ่งไปหาเฟียตที่เล่นบาสฯอยู่ที่เดิม ทั้งที่ตัวเองเป็นประธานชมรมแบดฯนะเนี่ยไม่สนใจเล่นเลยแบดฯเล่นแต่บาสฯ
"อะไรแม่หมี"
"แอ่ะมีแต่คนกัวเราะกลอนเค้าอ่ะ มะเห็นตาหลกเนะ เพร๊าะเพราะออก"
ยื่นสมุดให้เฟียตอ่าน แค่กวาดตามองเฟียตเม้มปากไว้แน่นยิ้มออกมาทางดวงตา กลั้นหัวเราะไว้
"อะไรวะไอ้เปี๊ยก กลอนเหรอไหนดูหน่อยเขียนเก่งไหมมึง"
ฟอร์ดเดินออกมาดูเพราะเห็นท่าทางของเฟียตแล้วมันน่าสงสัย
"ฮ่าๆๆๆ โว้ย กูไม่เคยอ่านกลอนเพราะขนาดนี้มาก่อน"
หัวเราะออกมาเสียงดัง คราวนี้เฟียตถึงยอมหัวเราะออกมา
"แอ่ะ หัวเราะเค้าอ่า ฮึงอน"
ทำหน้าย่นใส่ตีชายโครงเฟียตทันที
"ฮ่าๆๆ เดี๋ยวส่งไปให้ม้ากับป๊าอ่านดีไหมแม่หมี ฮ่าๆๆ น่ารักนะเรา"
"แอ่ะ โมโหเนะ ทำมายอ่า เพื่อนๆก็หัวเราะ มะเห็นขำตรงหนาย ของพริกขำกว่าของเค้าอีก อิอิ"
ไปโน่นยอมง่ายๆที่ไหนล่ะ
"ใครวะน้องกุ๊กกู๋มึงอ่ะ"
ฟอร์ดพยายามหยุดหัวเราะแต่ก็ยังไม่หายดี
"ก็หุ่นยนต์เค้าเนะ ชื่อกุ๊กกู๋"
เฟียตปล่อยก๊ากออกมาอีกครั้ง ญี่ปุ่นตีใหญ่เลย เดินหนีไปนั่งทำหน้าย่นอยู่
"อะไรวะพวกมึงขำไรนักหนา"
เบนซ์เดินมาเห็น
"พี่เบนซ์ พริกเขาเขียนกลอนให้พี่เบนซ์ด้วยเนะ"
กวักมือเรียก
"หือ กลอนไรวะ"
"อิอิ เค้าจำมะได้หรอก ไปถามพริกเองดิ โน่นเนะ เดินมาโน่นแระ"
ชี้มือไปทางพริกที่กำลังเดินมา
"เฮ้ย ไม่เอาเว้ย ยังไม่อยากอารมณ์เสียตอนนี้"
โวยวายขึ้น พริกได้ยินเบะปากใส่ทันที
"ปุ่น เราซื้อติมมาฝาก นี่เรื่องกลอนน่ะอย่าไปบอกใครนะ ความลับ"
"เอ๋ ทำมายอ่า เนี่ยกลอนเรามีแต่คนชมเนะว่าเพราะ"
แว้กก กล้าพูดเนอะญี่ปุ่น
"จริงดิ ของเราอ่ะอย่าไปบอกใครนะ ไม่อยากให้ใครรู้"
หันหน้าไปทางเบนซ์
"มึงเขียนพาดพิงถึงกูป่าววะ"
"อะไรพี่ สำคัญตัวเองอีะละ ใครเขาจะไปเขียนถึงพี่ คนไม่หล่ออ่ะ"
"ไอ้นี่ เดี๋ยวกูเตะสักทีดีไหม"
"เอ้ย บ้าพวกหัวรุนแรง ไม่มีวัฒนธรรม"
วิ่งไปหลบหลังญี่ปุ่นที่ทำตาปริบๆดูอยู่
"เอ๋ พริกแต่"
"ปุ่นไม่เอา ไปกลับเถอะ นายรอพี่เฟียตเหรอ พี่เฟียตอ่านกลอนญี่ปุ่นแล้วเหรอ"
ร้องตะโกนออกไป เฟียตหัวเราะอีกครั้ง
"อ้าวไหนบอกเพราะไงปุ่นทำไมพี่เฟียตหัวเราะอ่ะ"
ทำหน้าล้อเลียน
"ก็เพราะจนหัวเราะเนะ ห้ามล้อเราน้าไม่งั้นเราบอกพี่เบนซ์จริงล่ะ ว่านายเขียนกลอนบอกรักพี่เค้า"
"บ้าปุ่น ไม่เอานะ ไปดีกว่านายอ่ะ"
งอนตุ๊ปป่องเดินหนีไป แต่ก่อนไปส่งสายตายั่วยวนท้าทายเบนซ์อยู่
"กวนตีนว่ะ"
เบนซ์พูดแล้วเดินตามออกไปทันที
"เฮ้ยมึง เมื่อกี๊มึงว่าใครไม่หล่อนะ"
พริกหวานอมยิ้มทำท่าเยส แล้วสงบหุบยิ้มลงหันหน้าไปหาเบนซ์ทำท่าเซ็งสุดๆใส่
"คิดเองดิพี่ โตแล้วนี่"
"ไอ้นี่ กวนตีนกูเหรอมึง"
ปรี่เข้ามาหา พริกยกกระเป๋าขึ้นกันท่าไว้
"อย่านะ ทำไมชอบใช้ความรุนแรงอ่ะ พูดเรื่องจริงแค่นี้รับไม่ได้เหรอ"
"ปากดีนะมึง ใครไม่หล่อ"
"พี่นั่นล่ะ จะใครล่ะ"
"หนอยไอ้เด็กเมื่อวานซืน ว่าอะไรกูก็ได้กูไม่ว่า มาว่ากูไม่หล่อนี่กูไม่ยอมเว้ย"
จับแขนของพริกหวานกระชากเต็มแรง
"โอ๊ย เจ็บนะพี่ ป่าเถื่อน"
"มึงมานี่เลย ปากดีนักต้องสั่งสอนหน่อยแล้ว"
ใจเต้นตึกตัก จะทำอะไรทำเลยพี่ เอาเลยพร้อมแล้ว พริกหวานแอบยิ้มออกมา
"มึงยิ้มอะไร"
"โอ๊ยอะไรล่ะ ปล่อยผมนะ ไม่งั้นฟ้องจารย์นะพี่"
"ไม่สนเว้ย ปากดีอย่างมึงมันต้องเจอกู"
ลากพริกหวานเข้ามุมอับไป
"จะทำอะไรพี่เบนซ์ อย่านะ อย่ามาทำร้ายผมนะ"
"หึหึ ทีแบบนี้ล่ะกลัวขึ้นมาเชียวไม่ปากดีเหมือนเมื่อกี๊วะมึง"
"พี่จะทำอะไร ปล่อยนะ"
พยายามขัดขืน ทำไปงั้นล่ะแต่ที่จริงอยากให้เขาจับใจจะขาด
"เข้าไป"
เหวี่ยงตัวพริกเข้าไปในมุมอับปลอดคน
"อ๊ะ"
"ไหนลองว่ากูไม่หล่ออีกซิ"
เบนซ์เอาหน้าจ่อหน้าของพริกเอาไว้ ลมหายใจร้อนๆทำให้พริกกระเจิดกระเจิง
"พี่หล่อ อ่ะหล่อก็หล่อ ปล่อยได้ยัง"
เบนซ์ยิ้มออกมา สายตาของพริกหวานหวาดกลัวอย่างเห็นได้ชัด
"กูนึกว่าจะแน่ นึกว่าจะได้ตบจูบคนซะหน่อย"
อ่า พลาดไปแล้วเรา
"หลอกเถอะ พี่น่ะไม่เห็นหล่อตรงไหน ไอ้คนหลงตัวเอง"
เหวี่ยงตัวหลบจะวิ่งหนีไป เบนซ์ดึงแขนไว้ทัน
"โอ๊ย ปล่อยนะพี่ ผมเจ็บ"
"หลอกกูเหรอมึง ปากดีนักนะ"
อุ๊ยจะจูบแล้ว หลับตาพริ้มเผยอปากรอ ให้ตายเถอะเกิดมายังไม่เคยจูบ มันจะเป็นยังไงน้า พริกหวานจินตนาการไปไกลแสนไกล
"เฮ้ย หลับตาไมวะ แหมเคลิ้มเชียวนะมึง กูไม่จูบมึงให้เสียปากหรอก ไอ้หน้าจืด"
เอามือผลักหัวของพริกหวานออกไปห่างๆ
"อ้าว ใครจะจูบพี่ ปล่อยผมนะผมจะกลับหอ"
ในใจบอกว่า ไอ้พี่บ้า คนอุตส่าห์จิ้นไปถึงฝั่งโน้นแล้ว โมโห
"เดี๋ยวมึง อย่ามาเล่นกับกูอีกนะ อย่าหาว่ากูไม่เตือน"
"ชิ ใครอยากจะเล่นกับพี่ ยิ่งเจอนิสัยแบบนี้ ไม่เหลือแล้วเถอะ"
"อะไร นิสัยกูเป็นไงห๊า"
ดึงแขนไว้อีก
"ก็แบบนี้ไง จะทำอะไรก็ไม่ทำ อุ๊ย"
หลุดปากไปเอามือปิดแทบไม่ทัน
"มึงว่าไงนะ"
"มะ ไม่มีไรพี่ ปล่อยได้ยังจะกลับหอ"
ทำหน้าเซ็งสุดๆใส่
"โป๊ก"
"โอ๊ย เขกหัวผมไมอ่ะ ไอ้พี่บ้า"
"กวนตีนดีนัก"
"ฮึ เอะอะก็ใช้กำลังๆ ตัวใหญ่อย่างเดียวนี่"
"ห๊า มึงว่าไรน๊ะ กูไม่ได้ใหญ่แต่ตัวเว้ย น้องชายกูก็ใหญ่"
อ้าว พูดให้คิดอีกแล้ว พริกหวานเก็บอาการแทบไม่อยู่อยากรู้อยากเห็นขึ้นมาทันที
"แล้วไง ใหญ่แล้วใครเอา อิอิ ไม่หล่ออย่างพี่ ใครเขาจะแล"
"โป๊กๆ"
"โอ๊ย ไอ้พี่บ้าเจ็บน้า"
เอามือลูบหัว ส่วนเบนซ์กัดฟันกรอดอยู่
"อย่ามาดูถูกกู คนอย่างกูมีแต่ไม่เอาเขาเว้ย ไม่ใช่ไม่มีใครเอา"
"ผมคนนึงล่ะที่ไม่เอา ชิ"
"โป๊ก"
"ไอ้"
"หยุดนะมึง เดี๋ยวกูเตะนะคราวนี้"
ชี้นิ้วสั่งห้ามไว้ พริกได้แต่ทำหน้าเบะเริ่มเจ็บขึ้นมาจริงๆ ในใจก็คิดอยู่ว่าจะทำยังไงดี
"แว้กก ไอ้บ้า"
ตั้งท่าวิ่งหนีมือก็คว้าหมับไปที่เป้ากางเกงของเบนซ์รายนั้นหลบแทบไม่ทัน
"อิอิ จับโดนแล้ว ไม่เห็นใหญ่เลย ขี้คุย"
ใจกล้ามากพริกหวานจับเสร็จก็วิ่งหนีไปเลย ส่วนเบนซ์อายหน้าแดงอยู่ พริกหวานวิ่งไม่คิดชีวิตตอนแรกเบนซ์ก็วิ่งตามแต่ไม่ทัน พริกวิ่งไปหาบอยที่หอ มันอัดแน่นในใจสำหรับความรู้สึกใหม่ที่เพิ่งจะได้รับเมื่อครู่
"หนีใครมาวะไอ้พริก"
เอกถามเมื่อเห็นพริกกระหืดกระหอบมา
"พี่เบนซ์"
"ไปกวนตีนอะไรพี่เขาอีกล่ะมึง"
"แฮ่กๆๆ บ้าเหรอเอก เราไม่ได้กวนตีนซะหน่อย อิอิ"
หัวเราะออกมาทำตาชวนฝัน
"มีอะไรป่ะพริก"
"อิอิ ของพี่เบ็นซ์อ่ะบอย อ๊ายเขิน"
"ห๊า อะไรน๊ะ ของอะไร"
เอกร้องเสียงหลง
"ก็น้องชายพี่เบนซ์อ่ะ อิอิ เขินจัง"
ลงไปดิ้นบนเตียงอยู่แด่วๆ
"ทำไมพริกของพี่เบนซ์ทำไม"
บอยเองที่อยากรู้คราวนี้ทำตาโตออกมา
"อะแฮ่ม แม่หมู เกินไปๆ"
"บ้าเหรอ ก็อยากรู้อ่ะ"
หันไปหาพริกที่ตาหวานฉ่ำ
"มั่กๆๆ แว้กกก"
"อะไรของมันวะมั่กๆ"
เอกเกาหัวมองหน้าบอย
"มโหราฬมาก แว้กกกเขิน เราจะไหวไหมอ่าบอย"
โอ้เด็กหนอเด็กคิดไปโน่น ดิ้นพรวดพราดอยู่ทั้งอายทั้งเขินทั้งพอใจ เฮ้อ เอาเข้าไปพริกเอ๋ย
เขียนโดย อิ๊กกี้ :L2:
ปล รอนานหน่อยน้า ช่วงนี้นอนไม่เป็นเวลา อิอิ จุ๊บๆๆ ขอบคุณสำหรับกำลังใจครับ
-
กลอนญี่ปุ่นออกจะเพราะเนะ หัวเราะกันทำไมอ่า( :m20:)
พริกหวานน่ะ พริกหวาน อีกนิดเดียวเอง เก็บอาการหน่อย ใกล้จะสำเร็จแล้วแท้ๆ o18
ว่าแต่พี่เบนส์แกยุง่ายมากมายเหอะ
เป็นกำลังใจให้พี่อิ๊กกี้ครับ :L2:
-
อ่อยได้ขนาดนี้แล้ว ไม่นานเดี๋ยวหมูวิ่งชนปังตังแน่
-
:เฮ้อ:เพ้อใหญ่แล้วพริกป่น
-
หึหึ กร๊ากกกกกกกก :laugh: :pigha2:
ไม่ไหวแล้วหัวเราะจนท้องแข็งไปหมด
ญี่ปุ่นขาาา กลอนของหนูเพราะมากค่ะลูก เพราะจนปวดกราม :jul3:
-
:m20:
ไม่ไหวแย้ว กลอนญี่ปุ่นจะฮาไปไหน
ขำที่สุดก็ตรง น้องกุ๊กกู๋ อ่ะคิดได้ไงปุ่น
:pigha2:
-
ฮ่าๆๆๆ น่ารักๆ น่ารักทั้งญี่ปุ่นทั้งพริกหวานเลย
น้องญี่ปุ่นขรา กลอนหนูน่ะน่าหัวเราะจริงๆนะ
พี่อ่านยังไงก็ไม่ได้คล้องจองแต่อย่างใด
ปวดหัวแทนอาจารย์เหมือนกันนะเนี่ย ฮาาา
ขำน้องกุ๊กกู๋ มายังไง?? :m20:
น้องพริกจ๋า ใจเต้นเชียวนะลูก ซนจริงๆ
ไปแอบจับน้องชายพี่เบนซ์เค้าด้วย :o8:
แล้วไปนั่งเขินอยู่คนเดียว ฮ่าๆ
เบนซ์คราวหน้าอย่าปล่อยพริกรอดได้นะ
ทำกับเราขนาดนี้ ต้องเอาคืนด้วยรู้ป่าว เอิ๊กกกก :z1:
-
555555 กลอนแต่ละคน อ่านแล้วน้ำตาจะไหล :m20:
น้องปุ่นนี่มันน่ารักจริงๆ กลอนก็น่ารัก ใสๆเหมือนคนแต่งเลย...กร๊ากก
ส่วนพริกหวาน ไม่ไหวจะเคลียร์ คนนี้จะนอนหลับมั้ยเนี่ย ได้จับเบนซึ(ไม่) น้อย ด้วย :laugh:
-
น้องกุ๊กกู๋จ๋าาาาาาาาาาาาา กร้ากกกกกกกกกกกกกกกส์ น่าร้ากกกกกกกกกกก
แต่ๆๆ ที่น่ารักยิ่งกว่า......น้องพริกของพี่ :m20: มโหฬารเลยเร้อ??? :a5:
-
ฮามากเลยไม่เคยอ่านกลอนอะไรที่จะเพราะ
เท่านี้มาก่อนเลยในชีวิต นี่เด้ก ม.สี่ หรือเด็กอนุบาลเนี่ย
สุดท้ายเลยชอบจริงๆเลยคำว่ามั่กๆของพริกหวานเนี่ยโดนๆๆๆๆ
-
พริกเอ๊ยยย แรงดีไม่มีตกจริง ๆ
-
น้องพริกสุดยอด แก๊งค์นี้แรงส์ทุกคนจริงๆ :pandalaugh:
-
พี่เบนซ์นี้ทำตัวเหมือนหมีขาวตอนรู้จักกับญี่ปุ่นใหม่ๆ เลย โป๊กเอาๆ เขกได้เขกดี ดูดิพริกเลยออกแนบชาวเบนซ์น้อยเหมือนปุ่นชอบหมีขาวน้อยเลย
-
พริก ใจกล้ามากไปแล้วนะนั่น เสี่ยงเจ็บตัวเกินไปแล้วนะ
-
อยากรู้ว่าไหวรึไม่ไหวต้องร้องปรึกษาหนูปุ่นดูนะค้ารายนั้นเค้าเทิร์นโปรไปล่ะ
+1สำหรับกลอนของน้องค้า
-
ญี่ปุ่นจ๋าแต่งกลอนแปดได้เก่งมาก ๆ เลย
พี่ฮาจนปวดท้องแล้วเนี้ย กร้ากกกก
-
555555555555555555555555555555555555555555555555555555555555555555555555555555
-
ไอ้แม่หมีนี่มันน่ารักจริงๆ กลอน 8 แบบนี้มันแต่งได้คนเดียว :m20:
แต่อาจารย์คงให้คะแนนด้านภาษาน้อย เพราะภาษาวิบัติสุดๆ
แต่คะแนนความคิดสร้างสรรค์คงเต็มแน่นอน
พริกนี่แรงนะ แอบไปจับเป้าคนอื่น เบนซ์ซ่าไม่ออกเลย :laugh:
-
โอ๊ยยยยแต่งเร็วหน่อยเนะลุ้นมากเลยอ่ะ
เมื่อไหร่อีพี่เบนซึ
จะถูกพริกจับอ่ะ
อยากอ่านฉากนั้นของพริกอ่ะหุหุอยากรุว่าทานหย่ายแค่หนายย
-
:z1: :z1:
:call: :call:
-
น่ารักอ่ะ กลอนของญี่ปุ่น ไม่ได้ขำตามน้าา 55555
ถ้าเอาให้ป๊ากะม๊าอ่านนี่หลงญี่ปุ่นมากกว่านี้อีกน้า
เดี๋ยวเฟียตจะหัวเน่าน้า อิอิ
พริกมาโหมดกวน.... ก็ดีนะ น่ารักดี
อ่านแล้วตลกอ่ะ พี่ ชอบชอบ
เลิฟ เลิฟ พี่อิ๊กกี้ เปิดเทอมเเล้วคงไม่ได้มาอ่านทุกวันแล้วนะพี่
แต่ก็จะติดตามผลงานของพี่เสมอๆๆ เลิฟค่า : )
-
กลอนได้ใจมากๆเลยอ่ะ ฮ่าๆๆๆ ขำอย่างแรงเลย :jul3: ญี่ปุ่นน่ารักมากๆเลย
แต่พริกนี้ไม่ค่อยเลยน๊า >///< ไปจับของเขาได้ยังไงหล่ะนั้น เดี่ยวติดใจหล่ะยุ่งเลย ฮ่าๆๆ
(ตอนนี้พริกก็ติดใจจนไม่รู้จะทำยังไงแล้ว) พริกสู้ๆๆๆ พิชิตใจเบนท์ให้ได้น๊า
สนุกสุดๆไปเลย ขำจนไม่รู้จะขำยังไงแล้ว :m20:
โอ้ยยย ปวดท้องจริงๆ ฮ่าๆๆๆ มันหยุดหัวเราะไม่ได้
-
น้องพริกชัดเจนมากเลยลูก :m20:
อยากรู้เหมือนกันนะ "มโหฬาร" ของน้องพริกมันเท่าไหร่ :-[
:pig4: :pig4: :pig4:
-
นู๋พริก...แรงค่า....คว้าหมับ....ตายแล้ว...กุลสตรี...
ไม่พูดถึงกลอนค่ะ...ไม่ไหวจะเคลียร์...เกร็งท้องไปหมดแล้วเนะ....5555+
-
:m20:: กร๊ากกกกกกกกกกก
-
เมื่อไหร่พริกจะปล้ำเบนซ์อะ
-
:z2:
:z2:
:z2:
:z2:
:z2:
:pig4:
-
เป็นเอามากอ่ะน้องพริก
แต่น่ารักดี
พี่เบนซึจะแพ้ทางหรือเปล่าน้าาา
รอลุ้นครับ
-
:m20:กลอนปุ่นสุดยอดดดดดดด :m20:
:m20:มั่กๆ
-
ชอบญี่ปุ่นอ่ะ น่ารักจิงๆ ขำได้ตลอด :laugh:
-
อ๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก :m20:
ขำกลอนญี่ปุ่นแทบสำลักติดคอ
(แบว่ากำลังกินโน่นนี่นั่นอยู่)
หนูพริก น่ารักมากเลยหนู
สู้ต่อไปนะ เอาให้เบนซ์มัาหลงหนูหัวทิ่มหัวตำให้ได้นะ
จะรอดูว่าเบนซ์จะทำยังไง เอิ๊กกกกๆๆๆ
-
:m20: ไม่รู้จะบอกยังไง....มันฮาอย่างเดียวจริง ๆ :m20:
:จุ๊บๆ: แม่หมี กะ น้องพริก แรง ๆ เล๊ยยยย :จุ๊บๆ:
o13 น้อง eiky
-
:z3:
กลอนญี่ปุ่นนิฮาของแท้
555
พริกสู้ๆใกล้สำเร็จแร่ะ
วิธีเวิร์คนี่หว่า
เอาไปใช้บ้างดีก่า
5555
-
กล้ามากๆ
-
แรงส์ ได้อีกค่ะ แต่ยังไงก้อน่ารักสู้น้องญี่ปุ่นไม่ได้ จิงป่ะ
-
55+ พริกหวานกล้ามากจ๊ะ คุคุ
-
:m20: ตายละน้องปุ่นนั่นกลอนรึค่ะ ฮามากค่ะ
ภาษาไทย A+ เลย 555+
o22 พริกนี่ช่างกล้าจริงๆ
-
:really2:
ญี่ปุ่นเป็นคนที่มีความในการแต่งกลอน8มากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก
55555
พริกแรงได้อีกลูก เต็มทีเลยนะ
:bye2:
-
:z2: :z2:
-
หวาน หวาน ลูกความเรียบร้อยมันหายไปไหนหมด
/เจ๊มดแดง ผู้จัดการน้องหวานๆ
-
กลับมาอ่านตั้งแต่ต้นใหม่หลังจากหายไปนาน ยังสนุก+ฮากระจายเหมือนเดิม :pigha2:
อยากให้ป๊าหมี ม๊าหมีเจอกับแมแม่ พอพ่อจังคงสนุกน่าดู ส่วนกลอนของญีปุ่นอย่างฮาอ่ะ :laugh:
บ่งบอกของที่ชอบทั้งนั้นเลย แล้วจะคอยติดตามเรื่อยๆนะ +1ให้ค่ะ
-
มาวิ่งเล่นแถวๆใกล้ๆญี่ปุ่น
-
คุณอิคหนูปุ่นเค้าหายไปไหน o9
-
มารอ น้องปุ่น น้องพริก
-
:call: :call: :call:
-
มารอเนะ !!! อิอิ
-
รอนานแล้วเนะ อดใจไม่ไหวแล้วเนะ
-
พี่อิ๊กครับไปตามญี่ปุ่นให้หน่อยนะครับ คิดถึงละ
-
:call:
-
:m20: กรี๊ดดดดดดดดดดดดด พริกหวานนนนนนนนนนนนนนนนนนน
ชอบๆๆๆๆ ฮาได้อีก อ่านตอนพริกหวานแล้วฮามากลูก หนูนี่ช่างสุดยอดเลย เอิ้กๆๆ
ขอแบบญี่ปุ่นกับพริกหวานไว้ที่บ้านสักที่ได้ป่าวคนแต่ง o18
คิคิ
-
ทันแล้วคร่า กวดทันแล้วคร่า
อ่านกันแบบไม่หลับไม่นอนกันเลยทีเดียว
เล่นไป2วันเต็มๆ
อยากบอกว่าฮามาก ไม่เคยอ่านเรื่องไหนแล้วหัวเราะเท่านี้มาก่อน
ส่วนมากก็จะอมยิ้มหรือขำนิดหน่อย
แต่เรื่องนี้เนี่ย ฮาน้ำตาไหล ขำกระจายแทบทุกตอน
ไรท์เตอร์ o13 ยอดมากค่ะ จะติดตามต่อไปนะคะ
-
:call:มาต่อได้แล้ว
-
น้องพริกนี้มันแฮดโดนใจจิงๆเพ้อได้อีกพ่อคุณอิอิ
น้องปุ่นน่าร๊ากกกกกกทำอะไรๆก็น่าเอ็ดดูไปหมดอยากฟัดๆ
รออ่านตอนต่อไปอยู่น๊า
-
รอเนะ :m18:
ยังมะมาหรา :o11:
-
อย่าว่าแต่พริกเลย เราก็เขิน
+1
-
คุณอิ๊กยังไม่มาหรา
หายไปหลายวันแล้วเนะ
คิดถึงแล้วเนะ
:กอด1:
-
เข้ามารอน้องญี่ปุ่นกะน้องพริกคร่า
เมื่อไหร่จะมาเอ่ย อยากอ่านแล้วเนะ อิอิ
-
555 นู๋ปุ่น กะ นู๋พริก น่าร๊ากจริงๆ
เบนซ์ แกรเสร็จแน่ :m20:
-
:call::call:
-
รอพี่อิ๊กจร้า
-
ขำกรามแทบค้าง ฮ่าๆๆๆๆๆๆๆ
ขำทั้งกลอนปุ่นทั้งกลอนพริก โอยยย
TT^TT
-
ของเค้าแรง !!!
ช่วงเวลาสอบไล่ปลายภาคมาถึงแล้ว ต่างคนต่างอ่านหนังสือกันยกใหญ่ เฟียตเองก็ตั้งใจอ่านหนังสือ แต่คิดว่าง่ายเหรอ เพราะข้างกายมีเจ้าตัวป่วนคอยกลิ้งไปกลิ้งมาอยู่ ทำม่าอ่านหนังสือได้ไม่นานก็ต้องไปกวน
"อย่ากวนดิวะแม่หมี พ่อหมีอ่านไม่รู้เรื่อง"
"เค้ามะได้กวนเนะ เค้ามาดูเฉยๆว่าพ่อหมีอ่านถึงไหนแล้ว อิอิ"
ทำหน้าย่นใส่แต่เอาหน้าซุกเข้าไปใต้รักแร้ดันงุดๆอยู่
"อ่านไม่ถึงไหนเพราะมึงนี่ล่ะ ไปอ่านของแม่หมีบ้างดิ ไม่เห็นอ่าน"
"ฮึ เค้าฉลาดเนะ มะต้องอ่าน อ่านมากเดี๋ยวเค้าหลับอ่า"
"ฮ่าๆ เขาเรียกฉลาดหรือขี้โกงวะ"
"แอ่ะ กินหนมดีกว่า"
ว่าแล้วก็เดินไปหยิบถุงขนมไปนอนกินบนเตียงดิ้นพรวดพราดอยู่ เฟียตได้แต่อมยิ้ม แผนชีวิตในอนาคตวางไว้หมดแล้ว ไม่ได้ลำบากใจหรือหนักใจอะไรแล้ว ทางบ้านก็ไม่กีดกัน บ้านของญี่ปุ่นเองก็ไม่ว่าอะไร ทางสะดวกเหลือเกิน
"พ่อหมีๆ จาอ่านนานไหมอ่า เค้าง่วงเนะ"
"อ้าว ไหนบอกจะอ่านหนังสือ ไรวะ"
"ฮื่อ เค้าเรียนพอให้สอบผ่านเนะ อิอิ จำมะได้หรอกน่าเยอะแยะ"
"เดี๋ยวอ่านอีกแป๊บเดียว แม่หมีนอนไปก่อนดิ"
"มะเอาอ่า เค้านอนมะหลับ"
"ก็อ่านหนังสือรอดิ"
"แอ่ะ เค้าไปนัง่ตักเนะ"
ว่าแล้วก็ปรี่เข้าหา การนั่งตักของญี่ปุ่นนี่ไม่ต้องรออะไรทั้งนั้น ปีนขึ้นไปหันหน้าเข้าหากอดคอไว้ ทำท่าลิงอุ้มแตงอยู่อย่างนั้น เฟียตจะอ่านไหวอยู่เหรอ
"เอ๊ะ ยังไงวะ พ่อหมีจะอ่านหนังสือ"
"ก็อ่านเนะ เค้าจานั่งตักอ่า"
"เว้ยอะไรของมึงวะ กูสอบตกไม่รู้ด้วยนะ"
"อิอิ สอบตกก็เรียนอีกเนะ"
"บ้าเหรอ พ่อหมีจะเข้ามหาฯลัยแล้ว"
"ฮื่อ แล้วเค้าจากลับบ้านกะใครอ่า มะเอาอ่า"
"พ่อหมีก็มารับไง อยู่นิ่งๆอย่าดิ้น"
"อือ"
เอาหน้าซุกไปไปที่คอของเฟียต ทนกล้ำกลืนฝืนอ่านไปได้สักพัก ไอ้ตัวแสบก็นิ่งไป หลับไปตามระเบียบแต่กอดคอไว้แน่น เฟียตค่อยๆอุ้มตัวของญี่ปุ่นไปวางลงบนเตียงห่มผ้าให้ยืนมองอยู่แล้วยิ้มออก มา
"รักมึงจริงๆเลยนะไอ้เปี๊ยก จะให้คลั่งตายเลยเหรอ"
เฟียตรำพึงออกมาเบาๆก่อนจะกลับไปอ่านหนังสือต่อ พอไปโรงเรียนก็ทำข้อสอบไม่ได้เกาหัวเหม่งๆแกรกๆอยู่
"บอยๆ บอยๆ"
ทำเสียงกระซิบกระซาบเพราะตอนสอบนี่ต้องแยกโต๊ะกันออก
"หือ"
"ข้อ ๒ อ่าคำตอบรายหรา"
พูดเสียงเบาที่สุด
"ซี"
"๓"
"หือ"
"ข้อ ๓ อ่า"
"บี"
"๔ ๕ ๖"
"ปุ่น จะเอาไปลอกเลยมั้ย ฮื้อ"
"ดีๆ"
เขาประชดนะนั่นแต่ไอ้นี่ไม่ได้รู้ตัวพยักหน้า
"อะแฮ่ม น้องญี่ปุ่นขาทำอะไรค้า ยุกยิกเชียว"
เสียงครูคนคุมห้องสอบดังขึ้น ญี่ปุ่นสะดุ้งโหยง ส่วนบอยรีบตั้งหน้าตั้งตาทำต่อไปทำเป็นทองไม่รู้ร้อน
"แอ่ะ ผมสงสัยอ่าจารย์"
"หือ สงสัยอารายค้า"
"เนะ ข้อเนี้ยอ่าจารย์คร้าบ มันแปลกเนะ อ่านแล้วงงๆ ญี่ปุ่นว่าอาจารย์คนออก ออกผิดเนะ"
"หือ ไหนค้า ข้อเนี้ยอ่ะเหรอ"
"เนะ มันมีถูกทุกข้อเนะ ญี่ปุ่นว่ามันผิดทุกข้ออ่าจารย์ จารย์ไปถามคนออกให้ได้ไหมอ่า ญี่ปุ่นรอเนะ"
"อืม ญี่ปุ่นว่างั้นเหรอค้า งั้นครูไปถามให้ ไปแป๊บเดียวนะค้า อย่าลอกกันน้า"
อื้อฮือมันมาแผนสูงอาจารย์ก็บ้าจี้ตามมัน พออาจารย์ออกไปก็นะ
"บอยเอามาเนะ อิอิ เราพรอ้มแล้วอ่า"
"ร้ายว่ะปุ่น รีบๆเลย"
บอยยอมจำนนยื่นกระดาษคำตอบให้ นอกจากเรื่องกินแล้ว เรื่องลอกข้อสอบนี่มันก็ไวนะไม่ถึงนาที ล้ำหน้าไปกว่าบอยอีก พออาจารย์กลับมา
"อาจารย์นกบอกว่าถูกแล้วนี่ค้าญี่ปุ่นขา"
"เอ๋ อย่างงั้นหรา อิอิ ญี่ปุ่นคงเข้าใจผิดเนะ"
"อืม ครูก็ว่างั้นล่ะค่า มีใครลอกกันไหมเนี่ย"
"ไม่มี๊ ห้องเราเรียนเก่งจาตายเนะจารย์"
แหมพูดหน้าตาเฉยเพื่อนๆก็อมยิ้ม ก็ไม่ได้มีแต่ญี่ปุ่นิที่ลอกกัน เพื่อนๆก็ทำโดยเฉพาะเอก
"ล้ำอ่ะปุ่น อิอิ ชอบจัง"
"เห็นมะ เราฉลาดเนะ อิอิ วิชาต่อไปนายป่วยบ้างน้าพริก"
"บ้า เราไม่ป่วย"
"เอ๋ก็ป่วยดิเพื่อนๆจะได้ลอกกัน"
"เอางั้นเหรอ จะดีเหรอบอย"
"ฮึ ทำไรก็ตามใจ เราเป็นต้นฉบับนี่"
ทำหน้างอ เพราะบอยกับไฟสูงเป็นต้นฉบับ และเป็นโรงพิมพ์ที่พิมพ์รวดเร็วมาก แตกแขนงไปอย่างรวดเร็วยิ่งกว่าไฟลามทุ่งเสียอีก
"เอ๋ พี่เบนซ์นี่เนะ ไปหาพี่เบนซ์ดิพริก นายถึงไหนแล้วอ่ากะพี่เบนซ์อ่า จูจุ๊บ อ่ะยัง"
"บ้าเหรอปุ่น เขินน้า อิอิ"
หน้าแดงม้วนตัวไปตามเคย
"พี่เบนซ์ๆ สอบมะได้หรา"
"ไอ้บ้า ทักเป็นมงคลเหลือเกินนะมึง กูทำได้เว้ย มีแต่พ่อหมีมึงนั่นล่ะ ป่านนี้ยังไม่ออกจากห้องสอบ ฮ่าๆๆ กวนมันอ่ะดิเมื่อคืน"
"แอ่ะ มะกวนเนะ เค้าไปให้กำลังใจพ่อหมีขาวดีกว่า อิอิ"
วิ่งไปเลย ไม่ได้สนใจใคร พอเบนซ์ปราดตามองมาทางพริก รายนั้นสะดุ้งทำท่าเชิดคอแทบหักใส่
"บอยไปกินข้าวเถอะป่ะ เบื่อหน้าคนขี้เก๊ก"
พูดขึ้นเสียงดัง
"เฮ้ย มึงว่าใครวะ ไอ้นี่"
"ไม่ได้ว่าใครซะหน่อย อยากรับก็รับไปดิ ไปเถอะบอย"
บอยทำหน้าเหรอหราแต่ก็แอบอมยิ้มเพราะท่าทางของเบนซ์เหมือนยังไม่รู้ตัวว่ามันเป็นแผนของพริกหวาน
"เดี๋ยว"
"เอ่อพริกเดี๋ยวเราไปรอที่โรงอาหารนะ ตามมาล่ะ"
บอยบอกแล้วสะกิดชอกเอกให้ตามไป
"เรียกผมหรือเรียกใครพี่"
"เรียกมึงนั่นล่ะ เดี๋ยว"
"ผมชื่อพริก พริกหวาน มีชื่อนะพี่ เรียกชื่อดิ"
"กวนตีนนะมึง ไอ้พริกเน่า ปากดีนะมึง เมื่อกี๊มึงว่าใครขี้เก๊ก"
ถึงเนื้อถึงตัวทันที
"โอ๊ย อย่ามาใช้ความรุนแรงนะ ปล่อยนะพี่"
ลากแขนพริกเข้ามุมอับทันที ในมุมอับใต้บันไดมันคือห้องน้ำ ลากถูกพริกเข้าไป
"จะทำอะไร อย่านะผมร้องจริงๆนะ"
"ร้องดิ ใครเขาจะมาสนใจมึง วันนั้นมึงยังไม่เข็ดใช่ไหม"
"วันไหน อะไร ไม่ได้จำ"
"โป๊ก"
"โอ๊ย พี่อ่ะ เดี๋ยวข้อสอบก็ออกหมด มาเขกหัวผมทำไมอ่ะ"
"ปากดีนะมึง วันนั้นมึงแต๊ะอั๋งกู จำไม่ได้เหรอ"
พริกหน้าแดงขึ้นมาหลบสายตา
"ฮึ จับไปงั้นล่ะ เล็กนิดเดียว"
พูดออกมาเบนซ์เริ่มหูแดง บีบปากของพริกหวาน
"โอ๊ย ปล่อยน้า ไอ้พี่บ้า ปล่อย"
"หึหึ มึงนี่มันยังไง วันก่อนตามจีบกู แต่นี่มากวนตีนกู หือ มึงจะเอายังไง"
"อะไรอ่า ไม่เอาอะไรกับพี่ทั้งนั้นอ่ะ ปล่อยนะ"
"ทำไมวะ ห๊า กวนตีนกูทำไม"
"ไม่อยากให้กวนก็เป็นแฟนเค้าดิ อิอิ"
โอ๊ะ พระแม่ พูดออกมาแล้ว พูดเสร็จก็อายหน้าแดง ม้วนตัวไป
"เฮ้ย ไอ้นี่ กูว่าแล้ว อ้อนี่มึงแกล้งกูใช่ไหม เป็นแผนมึงใช่ไหม"
"โอ๊ยพี่ ผงแผนอะไรอ่ะ ก็อยากได้พี่เป็นแฟนอ่ะ พี่ไม่ต้องเรื่องมากเลย เล่นตัวทำไมหล่อก็ไม่หล่อ"
โวยวายขึ้นมา เบนซ์หน้าเอ๋อไป
"ไม่มีทาง"
"ทำไม"
พริกหวานเองก็ไม่ยอมง่ายๆ คราวนี้เป็นคนจับแขนของเบนซ์ไว้เองเลย ไม่พอกอดเอวไว้แน่นเอาหน้าซุกลงไปกับอก
"เฮ้ย มึงจะทำไรวะ ปล่อยนะ ไอ้บ้า"
"ไม่ปล่อย ไม่ปล่อยจนกว่าจะยอมเป็นแฟนเค้า"
"ปล่อย ไอ้นี่"
เบนซ์เองทั้งผลักทั้งดันตัวออก แต่พริกหวานเหมือนตุ๊กแกเกาะแน่นเหนียว
"ปล่อย ไอ้บ้า"
"ไม่ปล่อย นี่แน่"
เปลี่ยนจากกอดเอวเป็นกอดคอโน้มหัวของเบนซ์ลง เขย่งเท้าขึ้น
"เอ้ย"
"อ่า"
พริกหวานใจกล้ามากมาย โน้มคอเขาคงได้นัวเนียจากการคลุกวงในพักใหญ่ก็ขโมยจูบของเบนซ์ไปได้ เบนซ์ตัวแข็งค้างเลย แอเร่อทันที
"อิอิ เขิน"
แหมนะ ดูทำท่าเข้าพอจูบเสร็จก็ปล่อย ดันตัวของเบนซ์ที่แข็งเหมือนหุ่นยนต์ออก
"ไม่รู้ล่ะพี่จูบเค้าแล้ว ต้องรับผิดชอบด้วย เป็นแฟนเค้าแล้วน้า อิอิ"
พูดเองเออเอง ตบแขนเบนซ์เบาๆ ดูมันทำ
"เฮ้ย ไอ้บ้า ใครเป็นแฟนมึง มึงมานี่เลย มาจูบกูทำไม๊"
แหมนะ เหมือนเพิ่งจะรู้ตัว โวยวายเสียงดังลั่น ส่วนพริกลอยหน้าลอยตา
"อิอิ เดี๋ยวไปบอกทุกคนดีกว่าว่าพี่เป็นแฟนผมแล้ว อิอิ เขินจัง อ๊าย ดีใจ"
โหพริกนะวิ่งออกไปเลย เบนซ์กว่าจะรู้ตัววิ่งตามไม่ทัน
"อย่านะมึง เฮ้ย อย่าไปบอกใครนะ"
ร้องตามหลังแต่พริกนี่วิ่งเร็วจริงๆ วิ่งไล่ตามกันมาถึงโรงอาหารแล้ว คนเยอะมาก ต่างคนต่างหันมามอง
"ทุกคนๆ ฟังทางนี้"
"แว้กกก ไอ้"
เบนซ์ร้องออกมาแต่ก็หยุดกึกลง
"พี่เบนซืเป็นแฟนเค้าแล้วน้า"
"แว้กกกก"
ไม่รู้เสียงอะไรต่อเสียงอะไร ทั้งประหลาดใจ ทั้งทึ่ง อึ้ง เบนซืหน้าซีดเล็กลงอย่างเห็นได้ชัด
"เฮ้ย ไอ้เสือ เสร็จไอ้น้องนี่แล้วเหรอมึง"
เพื่อนๆชั้น ม ๖ ล้อเลียนขึ้นทันที
"ไหนบอกชอบ หญิงวะไอ้เบนซื ฮ่าๆๆ ในที่สุดมึงก็เสร็จเด็ก"
"ห้องไอ้น้องญี่ปุ่นนี่หว่า น่ารักว่ะ กูลองจีบบ้างดีกว่า ท่าทางห้องนี้เด็ด"
เบนซ์อายหน้าแดงโกรธหูแดงแต่ก็ทำอะไรไม่ได้ ไอ้คนพูดมันลอยหน้าลอยตาเดินไปหาเพื่อนๆของมันแล้ว
"เจ๋งว่ะพริก ทำไงวะถึงได้พี่เบนซ์เป็นแฟน"
เอกถามขึ้นสีหน้าอยากรู้อยากเห็น
"อิอิ ความลับ เนอะบอยเนอะ"
ยิ้มกริ่มอย่างดีใจ ส่วนเบนซ์หนีไปตอนไหนไม่รู้
"เฮ้ย หนีอะไรมาวะไอ้เบนซ์ หน้าซีดเชียวมึง"
เฟียตกับญี่ปุ่นกำลังเดินมาที่โรงอาหารพอดีเจอเบนซ์
"ไม่ซีดได้ไง ก็เพื่อนไอ้เปี๊ยกเล่นกูแล้วไหมล่ะ แก้ข่าวให้กูเลยมึงไอ้เปี๊ยก"
"เอ๋อารายอ่า แก้ข่าวอาราย"
"เออ นั่นดิวะ มึงเอาให้เคลียร์"
เฟียตชักสีหน้าสงสัย ญี่ปุ่นก็ทำหน้าเอ๋อๆ
"ก็ไอ้พริกน่ะดิ มันไปประกาศกลางโรงอาหาร ว่ากูเป็นแฟนมัน"
พูดอายๆ
"เฮ้ย จริงดิ ฮ่าๆๆ กล้าว่ะไอ้น้องพริก"
"กล้ากะผีอ่ะดิ กูเสียภาพพจน์หมด"
"เอาน่ามึง น้องมันก็น่ารักดีออก"
"น่ารักแป๊ะไรล่ะ กวนตีนกูน่ะสิ ไม่ได้นไอ้เปี๊ยก ไปแก้ข่าวให้พี่ด้วย"
"เนะ เดี๋ยวเค้าไปแก้ข่าวให้"
"เอ้ย แก้ไงวะแม่หมี"
"มะรู้อ่า แล้วทำมายพริกถึงไปประกาศว่าพี่เบนซ์เป็นแฟนแล้วอ่า ต้องมีอะไรเนะ"
ทำแววตานักสืบฉายออกมา เบนซ์ทำหน้าอึกอักอยู่
"เออ บอกมันไปดิ มันจะได้แก้ข่าวให้ถูก"
"ก็มันจุ๊บกูในห้องน้ำอ่ะ"
พูดเสียงเบา เบามากๆ
"อะไรน๊ะ"
เฟียตร้องเสียงหลง ญี่ปุ่นหัวเราะคิกคักชอบใจ
"อย่ามาหัวเราะนะมึง ไปแก้ข่าวด้วย ไม่งั้นกูฆ่ามันแน่"
"เนะ"
สรุปก็ยอมเดินตามญี่ปุ่นกับเฟียตไปโรงอาหารอีกตามเคย ก้มหน้างุดๆ
"เอาตรงนี้เนะ คนเยอะๆ"
ญี่ปุ่นบอกแล้วขึ้นไปบนม้านั่งยาวๆเพื่อนๆหันมามอง
"ทุกคนคร้าบ ประกาศๆ พริกห้องญี่ปุ่นจูจุ๊บกะพี่เบนซ์แล้วน้า"
"แว้กกกกก"
เบนซ์กับเฟียตร้องออกมาพรอ้มกัน ดึงแขนให้ลงจากเก้าอี้แทบจะไม่ทัน เสียงเพื่อนๆอื้ออึงขึ้นทันที
"ไอ้บ้า กูให้แก้ข่าวเว้ย ไม่ได้ให้กระจายข่าว"
"แอ่ะ เค้าก็บอกไปแล้วเนะ ไปหาบอยดีกว่า อิอิ พ่อหมีขาว ไหนอ่าค่าหนมเค้าอ่า"
แบมือขอเงินทันที เฟียตส่ายหน้าแต่ก็อดอมยิ้มไม่ได้ เฮ้อนะวานใครไม่วานมาวานไอ้ตัวเปี๊ยก รับกรรมไปเบนซ์เอ๋ย
"ไอ้ตัวดี มานี่เลยมึง"
น่าสงสารเบนซ์ไม่ได้กินข้าวเลยเพราะอายเพื่อนๆน้องๆ ต้องมาดักรอพริกที่หน้าห้องสมุดเหมือนเคย
"โอ๊ะ พี่ อะไรอ่ะ"
พริกทำหน้าตกใจเพราะสีหน้าของเบนซ์เอาเรื่องจริงไม่ได้ทำเล่นๆ
"มึงไปพูดแบบนั้นได้ยังไง หา กูเสียหายนะมึง แสบนักใช่ไหมมานี่เลย"
ลากถูเข้าไปในห้องน้ำหน้าห้องสมุดอีก ล็อคประตูไว้ด้วย
"อ่า ก็"
"ก็อะไร ห๊า มึงกล้ามากนะไอ้พริก มึงอยากจะลองดีกับกูใช่ไหม"
ดันตัวพริกเข้าไปชนกำแพง กระแทกบ่าใส่กำแพงอย่างแรง
"โอ๊ย เจ็บนะพี่"
หน้าเริ่มเบะแล้ว สีหน้าดูกลัวจริงเช่นกัน
"เจ็บเหรอ ใครใช้ให้มึงไปพูดแบบนั้น มึงต้องเจอดี"
ง้างหมัดขึ้น แต่ชะงักมือไว้ เปลี่ยนเป็น
"ฉาด"
ตบหัวของพริกอย่างแรง
"อ่า ตบหัวเค้าไมอ่ะ"
น้ำตาแตกออกมาจากสองตา
"นี่มันยังน้อยไป กูอายคนมึงรู้ไหม"
"ฮึกๆ อายแล้วไมมาตบหัวเค้าอ่า ไม่ชอบก็ไม่ชอบสิ ฮึกๆ ตีเค้าอ่า"
ร้องไห้ออกมา เบนซ์เองก็เริ่มตกใจ
"ใจร้าย ไอ้พี่ใจร้าย มาตบหัวเค้า"
เริ่มทุบตามอกของเบนซ์แล้ว รายนั้นตัวแข็งพูดไม่ออก
"เอ่อ"
"พ่อเค้าแม่เค้ายังไม่เคยตบหัวเค้าเลยอ่า ไอ้บ้า"
"เอ่อ กู กู"
"กูไร จะขอโทษเหรอ ไม่เอา ไม่ให้ขอโทษ ตอนทำทำไมไม่คิด ไอ้บ้า"
เริ่มโวยวายเสียงดัง กลายเป็นเบนซ์ที่หน้าซีดลง
"แล้วให้กูทำไงวะ กูโมโหนี่หว่า"
"จุ๊บเค้าใหม่"
"เว้ย ไม่มีทาง"
"ไม่งั้นเค้าจะไปฟ้องทุกคนว่าพี่ตบหัวเค้า ฮึกๆ ทำแล้วไม่รับหิดชอบ คนใจร้ายไม่มีความเป็นผู้ใหญ่"
พร่ำเพ้อออกมา เบนซ์เองหน้าเหวอไป
"ไม่มีทาง หรือมึงจะให้กูตบอีกทีห๊า"
"ฮึกๆๆ แว้กกก ช่วยด้วย ไอ้พี่เบนซ์ตีเค้า ช่วยด้วย"
อ้าวพริก แหกปากร้องซะงั้น เบนซ์รีบเอามือมาอุดปากอยู่พัลวัน
"เฮ้ย จะร้องหาแป๊ะไรวะ เงียบกูบอกให้เงียบ"
"ให้เค้าจุ๊บก่อน ไม่งั้นเค้าไม่ยอม"
"เว้ย ไอ้บ้า"
"นี่แน่"
พอเผลอพริกก็คลุกวงในกอดคอแน่นพยายามไล่งับปากของเบนซ์ที่พยายามเอียง หน้าหนี เคยกระโดดงับหูตัวเองมะ ประมาณนั้น เสียงร้องดังลั่นห้องน้ำอยู่ พริกเองก็ไม่ยอมปล่อย คราวนี้ทั้งแขนทั้งขาเกาะเกี่ยวแน่น เหอๆ เบนซ์เอ๋ยยอมซะเถอะ
เขียนโดย อิ๊กกี้
Ps. หายไปนานขอโทษน้าไม่ได้เข้ามาบอก อิอิ บอกในกระทู้น้องน้ำไว้ ว่าจะเลิกบุหรี่ มันหงุดหงิดง่ายเลยไม่อยากเขียน ตอนนี้อ่ะเหรอ ก็ลดได้เยอะนะ กินดะขอบอก ดูกลมๆยังไงไม่รู้ตู ฮ่าๆๆๆ คำผิดไม่ได้ดูน้า เขียนแล้วเอาลงเลย ขี้เกียจตาปรือ อยากนอนอย่างเดียว เพิ่งเข้ามาดูวันนี้เห็นมีคนรอก็เลยเขียนมาลงเป็นน้ำยาก่อนเนอะ พอให้หายคิดถึง ไม่ขำหรอกน้าจะบอก คนเขียนยังสึมสลืออยู่ งุดๆๆๆๆๆ
รักน้า จุ๊บๆๆ
-
ญี่ปุ่น หนูฉลาดล้ำโลกมากกกกก น่าเอ็นดูจริงๆ แต่อย่าทำบ่อยนะเรื่องทริคลอกข้อสอบน่ะ :laugh:
ส่วนเบนซ์ จนถึงขนาดนี้แล้ว ยอมน้องพริกไปเหอะ ไม่งั้นก็ไปหาทางเอาตัวรอดเอาเอง กร๊ากกกกกกกก
:กอด1:คุณอิ๊ก เลิกบุหรี่ให้ได้นะคะ จะได้เป็นผลดีต่อสุขภาพของคุณอิ๊กด้วย
นิยายไม่ต้องรีบนะ เป็นกำลังใจให้
-
ไม่เคยทันไรกับเค้าเลยพี่เบนซ์ :laugh:
ทำได้อยู่แล้วคุณอิค o13 สู้ๆๆๆ
-
ร้ายมากน้องพริกหวาน อิอิ แต่พี่เบนซึก็ใจร้ายจริงๆน้า ตบหัวน้องอ่า :angry2: รับผิดชอบโดยการเป็นแฟนน้องพริกเสียดีๆๆๆ ไม่มีทางเลือกแล้วล่ะ :impress2:
แต่ยังไง พ่อหมีแม่หมีก็น่ารักที่่สุดในโลกเลย
เป็นกำลังใจให้คุณ eiky ด้วยนะคะ :กอด1:
-
น้องพริก เด็ดจริงอะไรจริง กร้ากกกกกกกกกกกกส์
โถ......พี่เบนซึก๊อออออ หลวมตัวไปแล้วก็ยอมๆน้องมันไปเถอะคร้าาาาาา :m20:
ปล.คุณอิ๊กสู้ๆนะคะ o13
-
มาแล้ว ดีใจมากๆๆ เปิดเช็คดูทุกวันเลยนะคะ หุหุ
-
รู้สึกเด็กห้องน้องญี่ปุ่นนี่จะแรงกันทุกคนเลยเนอะ
พี่เบนซึเสร็จแน่ๆ :laugh:
-
:L2:ให้กำลังใจคุณอิ๊กกี๊ค้าบ
-
:L1:โฟคหายไปไหน
-
คุณน้องพริกหวานแรงได้ใจนะ
เจ้าเล่ห์เหมือนกันนะ
ทำเป็นพี่เบนซ์แย่เหมือนกัน
-
กล้ามากเลยอ่ะพริกหวาน อิอิ
-
ตายแระ น้องพริกเด็ดดวงมากจริงๆคร่า ปรบมือใ้ห้เรย
พี่เบนซ์เอ๊ย น้องมันพยายามหลายแผนขนาดนี้แล้ว
ยอมๆไปเหอะ ไม่เห็นมีไรเสียหายเรยอ่า
ได้แฟนน่ารัก นิสัยน่าหยิกแบบนี้ ดีออกเนะ อิอิ :o8:
ขำน้องญี่ปุ่น ช่วยแก้ข่าวหรือช่วยประจาน ฮ่าๆๆ
เอาซะเค้ารู้ดีเทลกันเรย ก๊ากกกกกก :laugh:
อีกอย่างน๊า น้องญี่ปุ่นขา อย่าไปหลอกอาจารย์คุมสอบสิคะ
อาจารย์เค้าเอ็นดูคิดว่าเราเป็นเด็กดีน๊า อย่าให้เค้าเสียเซลฟ์สิ อิอิ
ไรเตอร์อิกกี้สู้ๆนะคร้า
-
555 หลอกครูให้ออกไปนอกห้องสอบเลยนะญี่ปุ่น
เจ้าพ่อลอกข้อสอบจริงๆ
เมื่อก่อนพี่อิ๊กลอกข้อสอบกันยังไงเหรอ อิอิ
ของน้องมีทั้งหมุนปากกา จับหู จับคาง อะไรพวกนี้ละ
เป็นโคดลับกัน อิอิ
-
บุหรี่เลิกยาก แต่เลิกแล้วดีต่อทั้งคุณเองและคนใกล้ตัวนะครับ
พริกแรง แต่ยังไงก็อย่าลืมโฟคนะครับ
-
ญี่ปุ่นอ้อนหมีขาวซะน่ารักเลย
ปล. เลิกบุหรี่ได้ดีทั้งตัวเองและคนรอบข้างนะค่า สู้ ๆ นะ :กอด1:
-
ของเค้าแรงจริงๆเลย อิอิ
ห้องญี่ปุ่นสงสัยจะมีแต่แบบนี้นะ
ปล.เป็นกำลังใจให้คุณอิ๊กกี้ เลิกบุหรี่ได้ไวไวนะจ๊ะ
อมลูกอม บ่อยๆเวลาที่อยากบุหรี่ก็ช่วยได้เยอะ
แต่อย่าลืมแปรงฟันก่อนนอนนะ
-
ฮ่าๆๆๆๆ น้องพริกเเรงได้ใจเจ้จริง o13
:pig4: :pig4: :pig4:
-
ของเขาแรงสมชื่อตอนจริงๆเลยจร้า ฮ่าๆๆๆ สนุกสุดยอดไปเลย
ชอบญี่ปุ่นมากๆ น่ารักสุดๆ แก้ไขเหตุการณ์เฉพาะหน้าได้เก่งมากๆ ญี่ปุ่นเก่งที่สู๊ดเลย ปลื้ม :-[
พริกก็แรงจริงๆ ฮ่าๆๆๆ น่ารักไปอีกแบบ อีกหน่อยเบนซ์ต้องหลงพริกแน่ๆเลย โฮ่ะๆๆๆ >-<
ปล.เป็นกำลังใจให้นะคร้า เลิกบุหรี่ให้ได้ไวๆ สู้ๆ o13
-
เบนซ์เอ้ย ล่วงเลยจนมาเป็นแบบนี้แล้ว ไม่รอดแล้วล่ะ
รับๆไปเหอะ จะได้มีความสุขแบบพ่อหมีขาวกับแม่หมีไง
แต่หนูพริก แร๊งแรงนะยะ น่าปวดหัวแทนตาเบนซ์จริงๆล่ะ
ปล.เลิกบุหรี่ให้ได้นะคะ เพื่อสุขภาพ เป็นกำลังใจให้คร่า
-
น่ารักดีค่ะ สู้ๆน้าอิ๊กกี๊เลิกให้ได้ :กอด1:
-
เบนซ์จะเริ่มชอบพริกเมื่อไหร่น๊าอยากรู้วววว >___<!
:L2:
-
:L2: :L2:เป็นกำลังใจให้
-
พริก ทำไรเบนซ์ อะ พีเค้าอาย หนุก็ค่อยๆเป็นค่อยๆไป ดิ
อิอิอิ
-
เลิศล้ำไม่มีใครเกินเด็กห้องนี้ สุดยอดทั้งเรียนทั้งเล่น และรักๆ
-
ญี่ปุ่นนี่เจ้าเล่ห์จริงๆ
พริกหวานก็ไม่แพ้กันเลยนะ
ไม่น่าสิถึงเป็นเพื่อนกันได้
:L2:
-
:pig4: :pig4: :pig4:
:bye2:
-
เคี้ยวหมากฝรั่งสิค่ะ ไม่อ้วนด้วย แก้อาการอยากบุหรี่ได้นิดๆ หน่อยๆ
โว้ว~~~!! พริกหวานแรงจริง!! สมชื่อตอน
-
น้องญี่ปุ่นมาแล้วววว เย้ๆๆๆๆๆๆ
เป็นกำลังใจให้ในการเลิกบุหรี่นะคะคุณอิ๊ก :กอด1:
-
น้องพริกหวานแรงจริงๆ
สู้ๆค่ะคุณอิ๊กเลิกให้ได้นะคะ :L2:
-
น้องปุ่นฉลาดล้ำโลกมากอ่า เพื่อนๆยังต้องซูฮกให้เลยทีเดียว..อิอิ
พี่เบนซึสงสัยจะหนีพริกหวานไม่พ้นซะแล้วล่ะ 555
-
โถ่ หนูเบนซ์ โดนไปเต็มๆ พริก รุก ก็รับๆไปเถอะ :laugh:
ไม่น่าไปใช้ หนูปุ่น เลย เป็นไงหล่ะ ดังกว่าเดิมอีก o18
เป็นกำลังใจให้นะคะคนเขียน เลิกบุหรี่ ต้องอดทน แล้วใจสู้จริงๆค่ะ
พยายามเข้านะคะ ดีกับตัวเองและครอบครัวจ้า :L2: :L2:
-
:m20: พี่เบนซึ....เจอเน้น ๆ สองข่าวติด ๆ กัน....
แถม...โดนน้องพริกปล้ำจูจุ๊บอีกต่างหาก.....ช้ำหมดแระนิ
เค้าล่ะสงสารพี่เบนซึจริง ๆ เลยน้า.ฮิ ฮิ.. :haun5:
:L1: นู๋ญี่ปุ่น กะ น้อง eiky เนะ :L1:
-
แรด เอ้ย แรงได้อีกค่าาาาาาาาาาาาาาาาา
+1
-
พริกหวาน สุดยอดค่าาา รุกเลยน่ะค่ะ ฮ่าๆ
-
พริกหวาน เทอแรงๆๆๆๆ 55 ยอมๆเค้าไปเตอะพี่
-
+1 (แต้มที่ 666) แทนคำขอบคุณ ถึงตอนนี้จะมีน้องญี่ปุ่นน้อยไปหน่อยแต่
ก็ยังคงความซ่าและน่ารักไว้เหมือนเดิม เชื่อแล้วว่าพี่เฟียตรักน้องญี่ปุ่นมาก
จนขาดไม่ได้ เพราะไม่ว่าน้องทำอะไรก็น่ารักไปหมด รอลุ้นคู่เบนซ์กับพริกหวาน
ว่าจะสำเร็จได้เป็นคู่ตุนาหงันเหมือนคู่พ่อหมีแม่หมีรึเปล่าน้า พริกก็น่ารักนะแต่
น้อยกว่าน้องญี่ปุ่นหน่อยนึง .... :L1:
-
:o8: ญี่ปุ่นนี่มันแสบถึงทรวง
แต่ตอนนี้พริกหวานชนะขาดลอยยยยย
555
น่ารักมากกกกกกก
-
พริก นายยอดมาก o13
ของเค้าแร๊งงงงงงจริงๆวุ้ย :laugh:
-
พริกหวาน อิอิ จัดการให้พี่เบนซึเป็นของเราซะ
ออกแนวพูดจริง ทำจริงไปเลย :mc4:
-
น้องพริกแร๊ง!อิอิ
น้องมันก็ออกจะน่ารักขนาดนี้พี่เบนซ์นี้จะปากแข็งไปไหนเนี้ย
รึต้องรอให้มีคนมาแย่งจีบก่อนถึงจะรู้ใจเดียวเหอะโดนคาบไปไม่รู้ตัวนะเค๊อ
รออ่านตอนต่อไปอยู่น๊า
เป็นกำลังใจให้คุณอิ๊กเลิกบุหรี่ได้ไวๆนะค่าเลิกบุหรี่ต้องใจแข็งๆไว้น๊าแปปเดียวก็เลิกได้แล้ว
พ่อเราเคี้ยวหมากฝรั่งที่ไว้เลิกบุหรี่เวลาหิวบุหรี่อ่ะปากจะได้ไม่ว่างแปปเดียวก็เลิกได้น๊าขนาดพ่อเราดูดมาตั้งแต่หนุ่มจนจะ50แล้วยังเลิกได้เลยสู้ๆน๊าคุณอิ๊ก
-
:music:
-
แวะเข้ามา...จูจุ๊บ..นู๋ญี่ปุ่น กะ น้องพริก น้า.. :จุ๊บๆ:
-
จับพี่เบ็นซ์ กดเลย พริกหวาน อิอิ
-
รอตอนต่อไป :call: :call:
-
รอหมีขาววววว
-
คู่เวร คู่กรรมม ป่าวเนี่ยอะ
-
มาต่อเถอะคร้าบบบ อิอิ คิดถึงเนะ!!!
-
พริก จับพี่แก กดเลย หุหุ
-
คิดถึงหมีดำอ่ะ
-
:z2: :z2:
-
ญี่ปุ่นๆ คิดถึงแล้ววน่ะ รีบมาาดิ
-
:music:
-
คิดถึง ไม่ได้เข้ามานานเลย
น่ารักเหมือนเดิม รอตอนต่อไปค่า
เป็นกำลังใจให้พี่อิ๊กกี้นะ สู้ๆ พี่อิ๊กกี้ที่ยิ่งใหญ่ 555 :กอด1:
-
คิดถึงญี่ปุ่นอ่า เมื่อใหร่ญี่ปุ่นจะมาอ่า
-
คุณอิ๊กเป็นยังไงบ้างคะ เลิกบุหรี่ได้หรือยัง?
บางทีมันอาจจะทรมานบ้างแต่มันก็ดีต่อคุณอิ๊กระยะยาวเนอะ
เป็นกำลังใจให้ค่ะ
:กอด1:
-
สู้ๆ นะพี่อิ๊ค
ชอบเรื่องนี้มากๆ เยย
^^
-
สงสัยไปกับน้ำท่วมซะแล้วมั้ง ไอ้หญ้าแห้ง
-
o22 โห น้องปุ่นค่ะ วิธีลอกของน้องนี่สุดๆเลยค่ะ 555
มีทำเป็นไม่เข้าใจ ผิดทุกข้อ ละก็เอามาลอก ฉลาดมากค่ะลูก
ส่วนน้องพริกนี่ก็แรงนะค่ะ เล่นแบบนั้นเลย ฮะๆ
เป็นกำลังใจให้อิ๊คซามะค่ะ :L2:
-
พริกหวาน
"ใกล้จะปิดเทอมแล้วเนะ อิอิ บอยจาไปเที่ยวหนายอ่า"
ญี่ปุ่นถามขึ้นตอนสอบวิขาสุดท้ายเสร็จ
"เราว่าจะไปบ้านเอกอ่ะปุ่น ไปด้วยกันไหม"
"ฮื่อ บ้านเอกอยู่ไกลเนะ เราจะไปหาแมแม่ พอพ่อ อิอิ"
"เราต้องคิดถึงนายแน่เลยอ่ะปุ่น ปิดเทอมตั้งนานแน่ะ"
"เนะ เราก็คิดถึงบอยเนะ"
"ไอ้หญ้าแห้งแล้วพี่เฟียตกลับบ้านกะมึงป่ะ"
เอกถามขึ้น
"ม่ายรู้เนะ เรายังมะได้ถาม ไปถามดีกว่า"
วิ่งไปเลย ไม่ได้สนใจเพื่อน แต่เพื่อนเองก็ไม่ได้สนใจเท่าไหร่เพราะส่งสายตาให้กันหวานฉ่ำอยู่
"ปุ่นเดี๋ยวดิ ปุ่น"
เสียงของพริกหวานร้องเรียกอยู่
"อารายอ่าพริก"
"คุยกะเราก่อนดิ เรามีเรื่องจะปรึกษาอ่ะ"
"เอ๋ เรื่องรายอ่า เรามะช่ายครูเนะ"
"ปรึกษาเรื่องพี่เบนซ์อ่ะ"
กระซิบกระซาบ
"อ้อ เรื่องพี่เบนซ์อ่าหรา"
"อือ คือมันจะปิดเทอมแล้วอ่ะปุ่น พี่เบนซ์ก็จบแล้ว เรายังไม่ถึงไหนกันเลยอ่า นายช่วยหน่อยดิ นะนะ"
"เอ๋ หนายบอกเป็นแฟนกันแล้วอ่า"
"บ้า เราก็ประกาศไปงั้นล่ะ แต่พี่เค้ายังไม่ได้อะไรเลยอ่ะ"
"แอ่ะ พริกโกหกเนะ"
"บ้า ปุ่น นายช่วยหน่อยดิ พี่เขาจะจบแล้วนะ เราก็ไม่ได้เจอพี่เขาอีกแล้วน้า ยังไม่ได้เป็นแฟนเลยอ่า ยังไม่ได้ลึกซึ้งเหมือนนายกะพี่เฟียตเลยอ่ะ"
"ช่วยงายอ่า อิอิ เรากะพ่อหมีขาวอ่าหรา อิอิ ลึกซึ้งเนะ"
"เออรู้แล้ว ก็วันนี้สอบวันสุดท้าย ปุ่นลองชวนพี่เฟียตไปกินเลี้ยงดิ แล้วชวนพี่เบนซ์ไปด้วย อิอิ"
"เอ่ กินเลี้ยงอารายอ่า"
"ก็ฉลองสอบเสร็จไง นายนี่"
"อ้อ อิอิ เดี๋ยวเราไปชวนพ่อหมีขาวเนะ นายรอตรงนี้ล่ะ"
ว่าแล้วก็วิ่งไปเลย วิ่งตามหาเฟียตอยู่สักพักก็เจอเฟียตกำลังเก็บของที่ตู้ล็อกเกอร์
"พ่อหมีขาวทำไรอ่า"
"หือ เก็บของดิ กูจบแล้วนะ"
"อ่า จบแล้วต้องเอาของไปด้วยหรา ไม่ให้เค้าอ่า"
"อ้าว ก็เอาไปไว้ห้องเราไง ของพ่อหมีแม่หมีก็ได้หมดล่ะ"
"อิอิ หนายอ่า เก็บอาราย"
โผล่หน้าเข้าไปดู
"ไงไอ้เปี๊ยกมึงสอบได้ไหม"
เบนซ์ถามขึ้น
"ทำได้เนะ เค้าฉลาดจะตาย อิอิ"
"ลอกใครล่ะมึงน่ะ หน้าตากูไม่อยากจะเชื่อ"
"แอ่ะ ลอกอาราย เค้ามะได้ลอกเนะ"
"ฮ่าๆ เออๆกูเชื่อ"
"พ่อหมีขาวๆ พริกให้มาชวนไปงานเลี้ยงอ่า"
อ้าวไอ้ตัวแสบ ทำไมไปบอกเขาอย่างนั้นล่ะ ล้วงไส้ล้วงพุงออกไปหมดเลย
"หือ งานเลี้ยงอะไรวะ"
"พริกบอกว่าสอบเสร็จ ฉลองเนะ"
"ที่ไหน"
"มะรู้"
"มีแผนอะไรป่าวมึง น่าสงสัยนะเดี๋ยวนี้"
เบนซ์พอได้ยินก็ทำหน้าสงสัยขึ้นมาเหมือนกัน
"มะมีเนะ ก็พริกเขาบอกว่าพี่เบนซ์จาจบแล้วเนะ เดี๋ยวไม่ได้เจอแล้วอ่า เลยอยากไปงานเลี้ยง พ่อหมีขาวนะนะ เลี้ยงหน่อย"
"อ้าว อยากเจอมันก็ต้องเลี้ยงดิวะ เกี่ยวไรกะพ่อหมีล่ะ"
"แอ่ะ ก็เค้าอยากให้พ่อหมีเลี้ยงเนะ จาเลี้ยงไม่เลี้ยงอ่า"
ทำเสียงขู่ขึ้นมา
"อ้าว ซวยกูว่างั้น"
"มะให้พ่อหมีเลี้ยงคนเดียวเนะ ให้พี่เบนซ์ กะพี่ฟอร์ดเลี้ยงด้วย"
"อ้าว เฮ้ย กูจะไปกินกะพวกเพื่อนๆอยู่แล้ว ไม่ต้องโว้ย"
"ฮื่อ โมโหเนะ ทำมายอ่า ทำมายไม่ตามใจเค้า"
อ้าวนะญี่ปุ่น ดูทำท่าเข้า ยืนท้าวสะเอวจ้องหน้าอยู่
"ไรวะไอ้นี่ มึงว่าไงไอ้เฟียตจะตามใจเมียมึงมะ"
หันไปทางเฟียตที่ทำหน้าเหรอหราอยู่ ญี่ปุ่นหันชวับไปหาเหมือนกัน
"จ้า โหเพิ่งเคยเห็นหน้าดุๆนะเนี่ย น่ารักนะเรา"
"อิอิ เนะ"
เข้าคลุกวงในทันที ยิ้มร่าชอบใจอยู่ เบนซ์กลายเป็นคนที่ยืนเอ๋ออยู่เพราะสองคนนี้เล่นหวานไม่อายใคร
"เออ กูมันโสดนี่หว่า"
"เอ๋ ก็เดี๋ยวมีพริกเป็นแฟนเนะ พริกน่าร้ากก"
เชียร์เพื่อนเต็มกำลัง
"กูว่าไปกินข้าวกับน้องมันหน่อยก็ดีนะมึง เดี๋ยวมึงค่อยไปต่อกับพวกไอ้ฟอร์ด"
เฟียตเอ่ยขึ้น
"เฮ้ย ทำไมต้องไปกินกับมันด้วยวะ"
"เอาน่ามึง เดี๋ยวมึงก็ไม่ได้เจอหน้าน้องมันอีกแล้วนี่ ขี้คร้านจะคิดถึงนะโว้ย"
"ไม่มีทาง ว่าแต่จะไปไหนล่ะ"
"ไปกินหมูทะเนะ เนอะพ่อหมีขาวเนอะ"
"ไม่เหม็นเสื้อเหรอแม่หมี"
"ฮื่อ เค้าอยากกินหมูทะอ่า จาได้ประหยัด อิอิ"
"จะได้กินเยอะๆล่ะสิไม่ว่า"
"แอ่ะ"
หันไปทำหน้าย่นใส่เบนซ์ที่รู้ทัน แต่สรุปก็ไปกินหมูกะทะกันอยู่ดี ใครจะมาต้านทานไอ้ตัวเปี๊ยกได้
"แอ่ะ ลืมเนะ พ่อหมีขาวๆ ปิดเทอมพ่อหมีขาวจาไปหนายอ่า"
ร้องขึ้นมาทั้งที่ทำท่าจะวิ่งกลับไปบอกพริกแล้ว
"ก็กลับบ้านกะแม่หมีไง จะไปเป็นชาวสวน"
"อิอิ น่าร้าก"
"กูไปด้วยได้ไหมไอ้เปี๊ยก กูไม่มีที่ไป"
เบนซ์พูดขึ้น ทำตาเป็นประกาย
"ได้เนะ พ่อหมีขาวจะได้มีเพื่อนทำสวน อิอิ เค้าจาดูเฉยๆ"
"นั่นแน่ ฉลาดนะเรา"
"อิอิ เนะ"
สนใจที่ไหน วิ่งไปแล้วครับท่าน
"พริกๆ เดี๋ยวไปกินหมูทะน้า พี่เบนซ์ยอมไปแล้ว อิอิ"
ร้องไปแต่ไกล พริกทำหน้าตาตื่น
"จริงเหรอปุ่น อ่า ตื่นเต้นๆ"
"ตื่นเต้นทำมายอ่า อิอิ ทำยังกะมะเคยเนะ"
"บ้าเหรอปุ่น ก็แต่ก่อนเรากวนตีนพี่เค้าอ่า แต่วันนี้อยากจะรู้เลยว่าจะได้เป็นแฟนหรือเปล่าอ่ะ โอย กลุ้มๆ"
"เอ๋ เราช่วยนายแล้วเนะ หนายอ่า ของขวัญให้เราอ่า"
"งกจริง เดี๋ยวเราเอาให้ เอาหนมนะ"
"ฮื่อ เอาช็อโกเลต"
"โห ปุ่นอ่ะ"
ที่ช่วยนั่นเพราะอามิสสินจ้างนะจะบอก
"ปุ่นว่าเราจะให้อะไรพี่เบนซ์ดีอ่ะ เค้าจะได้จำเราไปตลอด"
"เอ๋ ให้รายดีอ่า เอาหนมเนะ"
"บ้า หนมกินก็หมดดิ ใครจะจำ"
"เอ๋ ก็ซองมันเนะ เก็บได้ อิอิ"
"บ้าแล้วปุ่น ไม่เอาอ่ะ เราว่าจะซื้อสมุดโน้ตให้"
สรุปก็ไปร้านเครื่องเขียนก่อนจะไปเจอเฟียตกับเบนซ์ที่จุดนัดพบ
"ทำไมพริกไม่ซื้อปากกาให้พี่เบนซ์อ่ะ อันนี้สวยเนะเราว่า"
"ไหน โห แพงอ่ะ ปากกาอะไรเนี่ย แพงจัง"
"ไม่แพงหรอกน่า ให้ของพี่เค้านี่เนะ เวลาเค้าเขียนอะไรเค้าก็จะได้คิดถึงพริกงาย"
"อ่า จริงด้วย แต่แพงอ่ะปุ่น"
"ลงทุนเนะ รักเขาต้องลงทุน"
"ถ้าเป็นปุ่นปุ่นจะซื้ออะไรให้อ่ะ"
"เราไม่ซื้อหรอก เราจะเขียนจดหมายให้เนะ ประหยัด"
"อ้าว หลอกเราเหรอ"
"อิอิ มะช่าย เอาน่าพริก เร็วเนะเราหิว"
ทำหน้าเหรอหราไม่รับรู้พริกเกาหัวแกรกๆ กว่าจะตัดใจซื้อปากการาคาแพงได้ก็นานพอควรพอให้เขาห่อให้ก็ตรงไปยังที่นัดพบหน้าร้านหมูกะทะ พริกอายๆเมื่อเห็นหน้าเบนซ์
"ว่าไงไอ้พริก อยากเจอไอ้เบนซ์เหรอ มีอะไรจะสารภาพกับมันเหรอเรา"
เฟียตพูดขึ้นเสียงดัง พริกทำหน้าเหรอหรา
"ไม่มีอะไรนี่พี่ ก็อยากกินข้าวเฉยๆ"
"อ้าว ถ้าไม่มีมันจะได้ไปกินกับเพื่อนๆ"
"อ่า มีก็ได้"
อ้าวพริก เสียฟอร์มหมดเลย ทำหน้าตาตื่น เฟียตแอบอมยิ้มอยู่
"พ่อหมีขาว ไปข้างในเนะ ให้พริกคุยกะพี่เบนซ์ อิอิ คุยดีๆน้า พริกอย่าลืมจูจุ๊บๆ อิอิ"
"แว้กก ไอ้บ้า ใครจะจุ๊บมันวะ"
เบนซ์ร้องขึ้น
"ฮึ"
พริกทำหน้างอใส่
"ว่าไงมึง มีอะไรอยากเจอกูทำไม"
"ใครบอกอยากเจอพี่ เค้าบอกอยากเจอรุ่นพี่ตะหาก"
"อ้าวไอ้นี่ งั้นกูจะได้ไป"
"ไปดิ ไม่ได้ขอร้องไว้นิ"
"กวนตีนนะมึง เสียเวลาว่ะ"
เบนซ์ทำท่าอารมณ์เสียจริงจัง หันหลังให้แล้ว
"พี่เบนซ์ คุยกับพริกดีๆสักวันไม่ได้เหรอ ไหนๆพี่เบนซ์ก็ไม่ได้คิดอะไรกับพริกแล้วอ่ะ อย่างน้อยคุยกับพริกดีๆก่อนที่จะไม่ได้เจอได้ไหมอ่ะ"
อ้าวนะทำเป็นปากแข็งแต่พอเบ็นซ์จะไปจริงๆก็พูดออกมาเสียงเศร้ากระตุกใจ เบนซ์หยุดกึกลง
"หือ มึงว่าไงนะ"
พริกก้มหน้าลงเม้มปาก คิดว่าแผนกวนตีนเขาคงไม่ได้ผลแล้วล่ะ
"ก็ไหนๆพี่ก็จะจบไปแล้วนี่ คงไม่ได้เจอกันอีก อย่างน้อยพริกก็ชอบพี่ ขอแค่วันเดียวไม่ได้เหรอ ให้พริกได้จำพี่ไปนานๆ"
"อ่านะ มาไม้ไหนเนี่ยมึง"
"อ่ะ พริกมีของให้"
ยังห้มหน้าอยู่ยื่นกล่องปากกาให้
"อะไรวะ มึงไม่ต้องมาทำเป็นซึ้งก็ได้นะ ทำกวนตีนเหมือนเดิมของมึงนั่นล่ะ เพราะยังไงกูก็ไม่มีวันใจอ่อน"
"ครับ พริกรู้ ถึงอยากจะเจอไง"
เงยหน้าขึ้นมอง น้ำตามันเอ่อนองตา เบนซ์ใจหายวับไป
"เฮ้ย ร้องไห้ทำไม"
"ไม่ได้ร้อง ถ้างั้นเจอพี่แค่นี้ล่ะ ขอบคุณมากนะพี่ รับไปสิ"
"ไม่เอาว่ะ กูไม่อยากให้ความหวังกับใคร"
เม้มปากแน่นกว่าเดิม น้ำตาจะไหลออกมาอยู่แล้ว พริกยื่นมือไปจับมือของเบนซ์ยัดกล่องปากกาใส่มือไป
"นั่นไงขยะ ทิ้งไปดิ ใจร้าย"
วิ่งหนีไป ไม่ได้เข้าไปในร้านหมูกะทะหรอก วิ่งหนีไปอีกทาง เบนซ์ยืนนิ่งอยู่
"เฮ้ย เดี๋ยว"
เบนซ์วิ่งตามไป ไม่รู้ทำไม พริกเองก็วิ่งกระเจิดกระเจิงร้องไห้ไม่ยอมหยุด
"เฮ้ย เดี๋ยวดิ หยุดก่อน ไอ้พริก หยุด กูบอกให้หยุด"
"จะตามมาทำไม ตามเค้ามาทำไม คนใจร้าย"
"เว้ย หยุดก่อนได้ไหมวะ"
เบนซ์วิ่งไปกระตุกแขนเอาไว้ถึงยอมหยุด ตัวปลิวตามแรงกระชาก
"โอ๊ย อะไรพี่ จะอะไรอีก"
"คุยกันให้รู้เรื่องก่อน มึงวิ่งหนีทำไม"
"แล้วจะให้อยู่ทำไม เค้าไม่ได้หน้าด้านนะ"
"เว้ย แค่นี้ทำเป็นรับไม่ได้ เออ กูรับไว้ก็ได้"
"ไม่ต้อง ไม่ต้องฝืน ไม่อยากได้ก็ทิ้งไป พี่จะเก็บไว้ทำไม ในเมื่อมันไม่มีค่าอะไรเลย"
โห คำพูดคำจาเหมือนผู้ใหญ่เลยนะหนูพริก
"ไม่ต้องเก็บไว้ ทิ้งไปเลย"
เบนซ์พูดไม่ออกยืนนิ่งอยู่
"มึงต้องการอะไรจากกู"
เบนซ์ครางออกไป
"พริกชอบพี่ไง ชอบพี่ แต่พี่ไม่ชอบก็อย่ามาทำแบบนี้ จะตามมาทำไม ปล่อยพริกไปดิ"
เบนซ์ถอนหายใจออกมาใจหายไปเหมือนกัน
"ไปกลับไปกินข้าวกัน"
"ไม่ พี่อยากไปก็ไปคนเดียว"
"กูบอกให้กลับไปกินข้าว อย่ามาหือนะมึง"
ทำเสียงดุขึ้นมาทันที พริกผงะไป
"เอ๊ะ หรือว่าพี่เขามีใจแต่ไม่กล้ายอมรับ อิอิ"
คิดขึ้นมาในใจ ฉายรอยยิ้มออกมา
"นี่แน่ะ"
โอพระแม่ พริกโผเข้ากอดทางหลังเบนซ์เอาไว้แน่น
"เฮ้ย มึงจะทำอะไรวะ"
ร้องเสียงหลงแต่ก็ไม่ได้ดิ้นหนี
"ขอกอดหน่อย พริกขอกอดหน่อย ก่อนที่จะไม่ได้กอด"
พริกเองก็เจ้าเล่ห์ใช่ย่อยนะเนี่ย
"พริกชอบพี่มากนะพี่เบนซ์"
ไม่กอดเปล่าๆปี้ๆนะครับท่าน เอาหน้าซุก เอาปากงับๆหลังอีกต่างหาก ร้ายกาจมาก เบนซ์นี่ถึงกับสั่นไหวไปเลย
"อือ"
"ถ้าจะไม่เจอพี่อีก พริกขอกอดพี่เป็นครั้งสุดท้ายนะ"
พลิกตัวไปด้านหน้า จ้องตาเบนซ์ไว้ เคยเห็นผู้ใหญ่อายไหม เบนซ์หน้าแดงก่ำ พริกเองก็รุกไล่อยู่ไม่ยอมง่ายๆ
"พี่เบนซ์"
ร้องเรียกเสียงหวาน เปลี่ยนจากกอดเอวเป็นกอดคอแทน โน้มคอเบนซ์ลงมาแล้วรีบฉวยโอกาสอย่างรวดเร็ว
"เฮ้ย"
"ขอนะพี่"
พริกอ่ะ ร้ายมากมาย จุ๊บเขาไปแล้ว เบนซ์ทำท่าะดิ้นออกแต่พริกล็อกคอไว้แน่น เอาไปเอามาก็เคลิ้มตามไปเลย
"ตกลงพี่เป็นแฟนผมแล้วนะ"
"แว้กก ใครเป็นแฟนมึง"
"ไม่รู้ล่ะ จุ๊บเค้าแล้วนิ ต้องรับผิดชอบเค้าน้า ไม่ยอมจะไปบอกพี่เฟียตให้จัดการเลยนิ"
เดินกลับเข้าไปในร้านหมูกะทะหน้าตาเฉย เบนซ์ได้แต่เกาหัวแกรกๆ เสร็จเด็กแน่ๆพ่อเบนซ์เอ๋ย
เขียนโดย อิ๊กกี้
ปล หายหน้าไปนาน ขอโทษน้า พอดีมีเรื่องวุ่นวาย ทั้งเรื่องโน้นเรื่องนี้ เลิกบุหรี่อีก โอยเลยสมองไม่มีหยักคลอดน้องญี่ปุ่นออกมาไม่ได้ ยังไงก็มาแล้วน้า อิอิ รักกันๆ จุ๊บๆๆๆ
-
อ้าว จูบกันอีกแร้ว
เบนซ์เสร็จพริกแน่ๆ อิอิ
พริกไปบ้านปุ่นเลย สองคู่ชู้ชื่น กร๊ากก :jul3:
-
พริกหวาน นู๋เริ่ดมาก ชอบนายเอกแนวนี้เจ้าเล่ห์ๆไม่โง่ 55
-
ปล้ำเลย พริก
-
พริกร้ายมากกกก...กก..กก ก :jul3:
รับรองเบนส์ไปได้ไม่ไกลเท่าไหร่หร๊อกกก ก ก :pigha2:
คิดถึงพี่อิ๊กจาง :กอด1:
-
น้องพริกน่าร้ากก :o8:
-
น้องพริก....ตามไปผเด็ดศึกพี่เบนซึที่บ้านนู๋ญี่ปุ่นเลยเนะ... :z1:
มีตัวแสบคอยช่วยแบบเอ๋อ ๆ....คงเสร็จโรงเรียนน้องพริกแน่เลยนิ....
:L1: แม่หมี กะ น้องพริก :กอด1: น้อง eiky แน่น ๆ เนะ
-
พริกก สุดยอดจริงๆอ่ะ เล่นซะพี่เบ๊นนเขิลล
-
คิดถึงพี่อิ๊กจาง :กอด1:
คิดถึงน้อง วินนี่ เหมือนกันน้า จุ๊บๆๆ
-
ท่าจะไปไม่รอด พริกนี่ไม่เบาเลยนะ :o8: :o8: :o8:
-
กร๊ากกก...เยี่ยมมากนู๋พริก มันต้องแบบนี้สิ o13
-
:L1:
-
กร้ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกส์ โอพระแม่!!
-
พี่เบนซ์ยอมๆน้องมันไปเฮ๊อะ
กลางตอนคนอ่านก็ลุ้นแทบแย่
สงสารน้องพริกมากค่ะ
แต่คิดอีกทีเจ้าเล่ห์ไม่เบาเลยนะหนู
เล่นเอาพี่เบนซ์ถึงกับใจหายใจคว่ำได้ อิอิ
แล้วตกลงจะเอายังไงกะน้องอ่ะเบนซ์ ตัดสินใจเร็วเข้าน๊าา
นี่ถ้าได้ไปบ้านญี่ปุ่นกันทั้งสองคู่ มีหวังมดขึ้นเต็มบ้านแน่เรย ฮ่าๆ
รอตอนต่อไปจ้า :pig4:
-
:laugh: เสร็จพริกหวานจนได้
แต่น้องพริกนี่ เจ้าเล่ห์จริงๆ o13
-
+1 แทนความคิดถึงและห่วงใยคุณ eiky ขอให้สุขภาพกาย+ใจแข็งแรงนะ
คิดถึงน้องญี่ปุ่น+พี่เฟียตจัง ต้องตามไปบ้านน้องญี่ปุ่นตอนปิดเทอมนะ
เอาพี่เบนซ์กับน้องพริกไปด้วยอีกคู่ จะได้เข้าใจกันสักที คิดถึงพอพ่อ+แมแม่
น้องญี่ปุ่นด้วยนะ ...พี่เฟียตเรียนจบแล้วน้องญี่ปุ่นจะอยู่กับใครล่ะทีนี้.....
-
โอ้โห กินกันไม่ลงเลย คู่นี้
555555
คงคิดถึงเฟียตแย่เลย ถ้าเรียนจบแล้วแบบนี้
เลิฟ เลิฟน้าาาา ทั้งพี่อิ๊กกี้ แล้วก็คนอื่นๆด้วย
:กอด1:
-
ขั้นต่อไปก็วางยาข่มขืนเลยจ่ะน้องพริก o18
:pig4: :pig4: :pig4:
-
สงสารพริกอะ
ดูท่าว่าจะรักมาก
ยังไงก้สู้ต่อนะพริกถึงจะเหลือเวลาไม่มากนัก
ทำดีๆอาจจะได้ต่อเวลานะ
-
สมชื่อพริกจริง ๆ แสบทรวงมาก
-
เจ้าเล่ห์เหมือนกันน่ะพริกหวาน o13
+1
-
คราวก่อนก็ใช้มุขจูบกัน ต้องรับผิดชอบเป็นแฟนกันแล้วไม่ใช่เหรอ คราวนี้จะได้ผลจริงเหรอ
สงสัยสวนบ้านญี่ปุ่นจะต้องต้อนรับเพื่อนของลูกของเขยยกใหญ่แน่
แต่ที่สำคัญ อย่าลืมหมีดำนะ ไปอยู่ไหนแล้วเนี้ย
-
โอ้ย อ่านตอนแรกน่าสงสารพริกจังเลย
อ่านไปอ่านมาไหงพริกกลายเป็น จอมเจ้าเล่ห์ไปแล้ว อิอิ
งานนี้เบนซ์ไม่เสร็จพริกก็ไม่รู้จะว่ายังไงแล้วแหละ
-
พี่องเบนซ์เสร็จเด็กซะง้านอนาถจิตจริงๆ
-
น้องพริกหวานแผนสูงจริงๆ o13
-
น้องพริก มอมยาตีหัวลากเข้าถ้ำไปเลย เบนซ์เล่นตัวดีนัก :angry2:
คอยดูถ้าตอนหลังทั้งรักทั้งหลงน้องขึ้นมาแล้วน้อง(แกล้ง)ไม่สนใจอีกแล้ว
เรานี่แหละ หน่วยซ้ำเติมอันดับ1
:laugh:
-
ดูท่าทางงานนี้เบนซ์ไม่รอดแน่ๆเลย ฮ่าๆๆ เสร็จพริกหวานแน่ๆ
หนีมาตั้งนาน สนุกมากๆเลยจร้า ชอบพริกหวานจังเลย น่ารักสุดๆ
ญี่ปุ่นก็น่ารักที่สุ๊ดดดดด
-
คุณอิ๊กมาต่อแล้ว ดีใจจัง :กอด1:
น้องพริกแรงได้ใจพี่มากเลยค่ะ :m20:
มาแรงแบบนี้ เบนซ์จะไปไหนรอดเนอะ หนูพริก :laugh:
-
แหล่มมากนู๋พริก เอาให้อยู่หมัดเลย :m20:
ชอบเล่นตัวดีนัก จัดการให้หนีไปไหนไม่รอดเลยนะ
พ่อหมีกับน้องปุ่นยังคงความน่ารักเหมือนเดิม
ว่าแต่โฟคไปไหนอ่ะ ไม่เห็นเลย
-
ฮิ้ววววววววววว หนูพริก ชนะเลิศกันไปค่ะงานนี้
พี่เบนซึไม่รอดแน่ๆ
-
:laugh: :-[ :-[
-
อ่า~~~~~ จุ๊บๆๆๆๆๆๆๆๆ
-
พริกแสบพอๆกะญี่ปุ่นเลย
เบนซ์จะตามความเจ้าเล่ห์ไหวมั้ยน้า อิอิ
:L2:
ปล. คุณอิ๊ก สู้ๆค่า เป็นกำลังใจให้น้า
:กอด1:
-
พริกนี่ เจ้าเล่ห์พอๆกะปุ่นเลยนะ
แต่นู๋ปุ่นหน้าตายมากกว่า เนียนเล้ย :impress2:
-
พริกหวานมาแบบเนียนๆอีกแล้ว
เบนซ์รอดยากแล้วนะ รับๆไปเหอะ
แอบคิดเหมือนหลายคน พริกตามไปบ้านญี่ปุ่นเลย
รวบรัดเบนซ์ไปเลย 555+
ปล. :L2: คิดถึงอิคนะจ๊ะ เพราะฉะนั้นมาต่อเร็วๆ (แอบเนียน555+)
-
ฮาเกินบรรยาย :laugh: :m20: :jul3:
-
กรี้ดรักน้องพริกหวานนนนนนนนน
ไม่เบาเลยนะน้องพริกอ่านตอนแรกโค่ดสงสารพริกอ่ะนึกว่าพี่เบนซ์จะไม่ไปง้อสะอีก
ถ้าเป็นยังงั้นได้น้ำตาตกแน่ๆอยากให้พริกสมหวังอ่ะน้องออกจะน่ารักอิอิพี่เบนซ์อ่ะตาถั่วชริๆ
รออ่านตอนต่อไปอยู่น๊าค่า
-
พริกร้อนแรงได้ใจจิงๆ o13
-
แรงจนหยดสุดท้ายเลยนะนู๋พริกหวาน คิกๆ
-
รอต่อไป
-
คลุกวงในญี่ปุ่นอีกที
-
ชอบๆ ^^
-
:pig4:
:pig4:
:pig4:
:z2:
-
o18
o18
o18
รอ รอ รอ
-
พริกหวานสู้ๆ นะ ให้พี่เบนซ์เป็นแฟนให้ได้
-
( S u g a r )
"พ่อหมีขาวทามมายมะให้พอพ่อเค้ามารับอ่า"
ญี่ปุ่นถามขึ้นตอนที่นั่งกินหมูกะทะระหว่างรอเบนซ์กับพริกหวาน ปากยังเคี้ยวหมุบหมับอยู่
"ไม่ต้องหรอก เดี๋ยวให้พี่เป็ดไปส่ง กูบอกที่บ้านแล้ว"
"อ้อ มีหนมไหมอ่า"
"ฮ่าๆ มีดิ ม้ากูขนให้เพียบ"
"อิอิ น่าร้ากเนะ"
"แต่ม้าให้ไปแวะบ้านก่อนนะ"
"เอ่ ม้าอยากไปด้วยหรา"
"ไม่รู้"
เฟียตตอบแบบไม่สนใจแต่ยิ้มให้ ญี่ปุ่นทำหน้าย่นเหมือนเคย พอเห็นเบนซ์กับพริกเดินเข้ามา พริกหวานยิ้มร่าเต็มหน้า ส่วนเบ็นซ์หน้าแดงก่ำก้มหน้าเดินตามกันมางุดๆ
"เฮ้ย เป็นไงวะ"
เฟียตร้องถามยิ้มให้
"ไม่เป็นไง ไปตักของมากินดิมึง"
เบนซ์เอาข้อศอกสะกิดพริกหวาน
"พี่นั่นล่ะไปตักมาให้เค้าจะนั่งรอ เอาหมูหมักกะกุ้งนะ ไม่เอามีมันติด"
"เฮ้ย ไอ้นี่มากไปแล้ว"
"ไม่รู้อ่ะ พี่ต้องรับผิดชอบเค้าด้วย"
พูดหน้าตาเฉย ตัวเองเป็นคนไปจูบเขาแท้ๆ
"มีอะไรกันวะสองตัวนี่ ท่าทางมีลับลมคมใน"
เฟียตทำท่าสงสัยขึ้นมา
"เปล่าพี่ โหปุ่นล่วงหน้าไปไกลเลยนะเราจะตามทันเหรอ"
พริกเบี่ยงประเด็นไปทางญี่ปุ่น
"แอ่ะ ก็นายช้าเนะ อิอิ เอ๋ จูจุ๊บกันอ่ะเปล่า ทำมายพี่เบนซ์หน้าแดงๆ"
เหอๆๆ เบี่ยงประเด็นให้ตาย แต่เจอเจ้าตัวดีก็จอดล่ะครับท่าน
"บ้าเหรอปุ่น"
บอกปัดแต่บิดตัวซะงั้น
"อิอิ มะต้องอายเนะ เรายังมะอาย เนอะพ่อหมีขาวเนอะ จูจุ๊บๆ"
ทำท่าจะหันไปจุ๊บเฟียตให้พริกหวานดูเป็นตัวอย่าง
"ไม่เอาแม่หมีปากเลอะ เดี๋ยวกลับบ้านค่อยทำ"
"อิอิ เนะ"
หัวเราะชอบใจเบียดตัวเข้าหาทันที
"อ่าปุ่นอ่ะ ไม่เกรงใจเพื่อนเลยนะนายอ่ะ"
เหอๆ มันสนใจฟังที่ไหน หยิบนั่นหยิบนี่เข้าปาก
"พริกๆ ปิดเทอมไปเที่ยวบ้านเราไหมอ่า พี่เบนซ์ก็ไปเนะ"
เอ่ยปากชวนขึ้น พริกทำตาโต
"จริงเหรอปุ่น พี่เบนซ์ก็ไปเหรอ แต่"
ทำหน้าสลดลง
"ทำมายอ่า"
"ก็พ่อเราจะให้ไปซัมเมอร์ที่ออสเตรเลียอ่ะ ทำไงดีปุ่น"
ทำหน้าเศร้าลงมาก
"มึงก็แวะไปสองสามวันดิ แล้วค่อยไปซัมเมอร์"
เฟียตเสนอขึ้นลอยๆเพราะสงสารจากสีหน้าท่าทางของพริกหวาน
"เออ จริงด้วย ขอบคุณครับพี่เฟียต ปุ่นที่โชคดีจังเนอะ พี่เฟียตไม่เพียงแต่หล่อยังใจดีด้วย"
ชมกันซึ่งๆหน้า แต่เฟียตกลับเฉยๆเพราะคนชมเยอะแล้ว
"เนะ พ่อหมีขาวโชคดีหราที่เป็นแฟนเค้าอ่า อิอิ เขิน"
"แว้กก ปุ่นเราหมายถึงปุ่นนั่นล่ะที่โชคดี"
ดูมันทำ อะไรดีตีเข้าข้างตัวเองไปเสียหมด
"โชคดีดิ โชคดีที่สุดนะแม่หมี"
เฟียตโอบมือไปดึงเอวของญี่ปุ่นมากอดไว้ในอกไม่อายใคร เอาจมูกบี้ที่ข้างๆหู กลายเป็นพริกหวานเองที่เหวอไป
"พี่เบนซ์ ทำแบบนั้นบ้างดิ"
พอเบนซ์เดินกลับมาพริกหวานก็กระซิบบอกให้เบนซ์ทำตามเพื่อน เบนซืเห็นเหตุการณ์ทุกอย่างอายหน้าแดงอยู่
"มึงเป็นบ้าเหรอ กูไม่ได้พิศวาสมึงขนาดนั้นนะ"
"จะทำไม่ทำอ่ะ ไม่ทำเค้าทำเองนะ"
มีขู่ๆ
"ทำดิถ้ามึงกล้า ฮึฮึ"
เบนซ์เองก็ไม่ยอมง่ายๆ พริกหวานหน้าเจื่อนไป ทำยังไงจะใจกล้าเหมือนญี่ปุ่น อยากจะทำตามใจจะขาด แต่ได้แต่นั่งใจเต้นแรงหน้าแดงก่ำอยู่
"อ้าว ทำไมมึงสองตัวไม่แดกกันวะ นั่งหน้าแดงอายกันอยู่ได้ เดี๋ยวกูให้แม่หมีกูจัดการนะมึง"
เฟียตขู่ เพราะเห็นทั้งสองไม่ค่อบกินของที่ตักมา นั่งบิดไปบิดมาหน้าแดงอยู่
"อิอิ เสร็จเค้าน้า"
ญี่ปุ่นเองก็ตามน้ำ ยิ้มร่าเชียว
"กินดิวะ แต่ทำไมวันนี้มันไม่ค่อยอร่อยเลยวะ มึงว่าไหม"
เบนซ์พูดไปอย่างนั้นเองแก้เขิน
"เหมือนเดิมนี่หว่า เร็วๆกูอยากอาบน้ำ มึจะมานั่งเขินกันทำแป๊ะอะไรวะ เขาไปถึงไหนต่อไหนกันแล้ว"
"อ่า เขิน"
พริกหวานอายม้วนไปใหญ่เหมือนจะลอดเข้าใต้โต๊ะ
"เออ ไอ้เบนซ์ตกลงมึงจะกลับบ้านกับกูใช่ไหม หรือมึงจะตามไปทีหลัง ป๊ามึงไม่ให้ทำอะไรไหมล่ะปิดเทอม"
เฟียตรำคาญกับอาการของสองคนนี้ขึ้นมาจึงถามเรื่องที่จะกลับบ้านของญี่ปุ่น
"ไม่มีอะไรให้ทำหรอก ขี้เกียจกลับบ้าน กูว่าจะไปเลย"
"สงสัยคงต้องให้พี่เป็ดเอารถตู้ไปว่ะ เพราะสี่คนรถคงไม่พอ"
"มีใครอีกวะ"
เบนซ์ขมวดคิ้วสงสัย เฟียตบุ้ยปากไปทางพริกหวาน
"เฮ้ย ไอ้นี่ไปด้วยเหรอ"
"เออดิ"
"อ้าว งั้นกู"
"ทำไม พริกไปแล้วพี่จะไม่ไปเหรอ"
แว้ดเสียงขึ้นทำตาโตถลึงใส่
"ปะ เปล่านี่ ไปก็ไปดิวะ"
"ฮ่าๆๆๆ ไอ้นี่ กลัวเมียนี่หว่ามึง"
"ไอ้บ้า ใครเป็นเมียวะ กูยังไม่ได้อะไรซะหน่อย"
"เดี๋ยวมึงมีเมียแน่ไอ้เบนซ์เอ้ย"
"บ้า พี่เฟียตอ่ะ"
พริกเขินอายหน้าแดงตัวบิดเชียว พอกินอยู่สักพักก็พากันแยกย้ายกลับ
"ไปเดินให้มันย่อยก่อนไหมแม่หมี"
เฟียตถามขึ้น ส่วนญี่ปุ่นก็ลั่นล้าไปตามประสา เดินดูนั่นดูนี่คอยอ้อมหน้าล้อมหลังอยู่
"ไปเดินหนายอ่า"
"ไปทางโน้น ร้านเขายังไม่ปิด เผื่อกินติมไง"
"อิอิ เนะ"
"แม่หมี พ่อหมีจบแล้ว พ่อหมีไม่ได้มาโรงเรียนกับแม่หมีเหมือนทุกวันแล้วนะ แม่หมีจะเหงาไหม"
น้ำเสียงเครียดขึ้นมา
"เอ๋ ทำมายอ่า หนายบอกจาเรียนแถวๆนี้อ่า"
"พ่อหมีหมายถึงเวลาเดินเข้าโรงเรียนด้วยกันอ่ะ พ่อหมีคงทำไม่ได้แล้ว"
"อ้อ แต่พ่อหมีก็มาส่งเค้าทุกวันได้นี่เนะ"
"อืม ได้ดิ พ่อหมีกลัวคนอื่นจะมาวอแวว่ะ"
"วอแวเค้าอ่าหรา ไม่เนะ เดี๋ยวเค้าบอกเนะว่าพ่อหมีดุ๊ดุ"
ยิ้มเต็มหน้า เอามือหนาๆขี้หัวของญี่ปุ่นเบาๆ
"แม่หมีรักพ่อหมีมากไหม"
"เนะ เค้ารักพ่อหมีมากเนะ"
"เท่าไหนอ่ะ"
"เท่านี้"
"เฮ้ย ทำไมน้อยจังวะ"
ญี่ปุ่นกำมือขวาขึ้น เฟียตร้องเสียงหลง
"เอ๋ ก็เรียนซีวะจารย์บอกว่าหัวใจคนเราเท่ากำปั้นเนะ ก็เค้ารักพ่อหมีเท่ากำปั้น กำปั้นคือหัวใจอ่า รักหมดหัวใจเนะ"
ใครว่ามันเอ๋อ คิดผิดแล้ว เฟียตหัวใจพองโตดึงตัวของญี่ปุ่นเข้ามากอด
"เข้าใจพูดนะเรา"
"เค้าฉลาดเนะ อิอิ พ่อหมีขาวอ่า รักเค้าเท่าหนาย ห้ามเลียนแบบเค้าน้า"
"ฮ่าๆๆ พ่อหมีรักแม่หมีมาก มากจนเอาอะไรมาเปรียบไม่ได้หรอก"
"มะเอาอ่า บอกเค้าหน่อย เท่าหนายอ่า"
"เท่าอากาศ"
"แอ่ะ อากาศมันคำนวณยังงายอ่า"
"ก็ทุกที่ที่แม่หมีไป แล้วสามารถสูดอากาศได้ ก็ที่นั่นก็มีความรักของพ่อหมีไง แม่หมีเป็นหวานใจของพ่อหมีนะรู้ป่ะ"
"อิอิ ตาหลกอ่าพ่อหมี อะไรก็ไม่รู้"
หัวเราะชอบใจ เฟียตเองก็เดินกอดคอของญี่ปุ่นอยู่ไม่ยอมปล่อย
"พ่อหมีขาว แล้วเราจะย้ายห้องด้วยไหมอ่า"
"ย้ายดิ ป๊าหาห้องใหม่ให้แล้ว"
"จริงหรา อิอิ มีตู้เย็นไหมอ่า เค้าอยากมีตู้เย็น"
"หือทำไมวะ"
"เอ๋ ก็จะได้แช่ไอติมเนะ ช็อกโกเล็ตด้วยอ่ะ"
"นั่นแน่ ห่วงกินอีกแล้ว มีดิ มีทุกอย่าง"
"อิอิ เนะ พ่อหมีขาวๆ"
"หือ ว่าไงแม่หมี"
"เค้ามะอยากเดินแล้วอ่า อยากกลับห้องแล้ว"
"อ้าว ไม่กินติมแล้วเหรอ"
"มะเอาอ่า เค้าอยากนอนกอดพ่อหมีขาวเนะ คิดถึงหมีขาวน้อย อิอิ"
เฟียตยิ้มออกมาอย่างดีใจ ไม่พูดพร่ำทำเพลงรีบคว้ามือญี่ปุ่นเดินตัวปลิวกลับห้องไปทันที ด้านของเบนซ์กับพริกหวาน เบนซ์ต้องเดินไปส่งพริกหวานที่หอตามหน้าที่ของรุ่นพี่ที่พยายามทำตัวให้ดีสักหน่อยก็ยังดี
"พี่เบนซ์ ที่ไปเที่ยวบ้านปุ่นอ่ะ ไม่อยากให้พริกไปด้วยเหรอ"
พริกเปิดประเด็นหลังจากก้าวออกจากร้านหมูกะทะไม่กี่ก้าว
"ไม่นี่ อยากไปก็ไปดิ ใครห้ามมึง"
"อ้าว แล้วเมื่อกี๊ เหมือนกับจะบอกว่า ถ้าพริกไปพี่จะไม่ไป"
"ใครบอก กูยังไม่ได้พูดอะไรซะหน่อย"
"ฮึ ถ้าไม่อยากให้ไปก็บอกนะ พริกจะได้ไม่ไป ไหนๆก็ไม่ได้อะไรกับพี่แล้วนี่ ไปให้เขารำคาญเปล่าๆ"
"ไอ้นี่ กูบอกไม่ได้หมายความว่าอย่างนั้นก็ตามนั้นดิวะ มึงจะมาประชดทำไมเนี่ย"
"ก็พริกแคร์พี่เบนซ์ไง"
แป่ว แทบหงายหลังเบนซ์ไม่รู้จะหัวเราะหรือทำหน้ายังไงดี
"เดินเร็วๆ มันมืดแล้ว"
"พริกยังไม่อยากกลับบ้านอ่ะ"
"อ้าว แล้วมึงจะไปไหน"
"ไปไหนก็ได้ที่ได้อยู่กับพี่เบนซ์นานๆอ่ะ"
ยิงมาแต่ละดอกเบนซ์แทบกระอัก ไม่น่าเชื่อว่าพริกจะเป็นเพื่อนญี่ปุ่น เข้าใจพูดเข้าใจจา
"เออๆ ตามใจวะ"
"อิอิ พริกเดินจับมือพี่เบนซ์ได้ไหมอ่ะ"
"จับทำบ้าอะไรวะ ร้อนจะตาย อายคน"
"อายใคร ไม่เห็นมีใครซะหน่อย พริกจับหน่อยน้า เดี๋ยวก็ไม่ได้จับแล้ว"
ไม่พูดขอเฉยๆนะ ปรี่เข้ามาจับมือของเบนซ์เอาไว้แล้ว เบนซ์พยายามจะสะบัดมือออกแต่พริกหวานเองมือเหนียวเป็นตุ๊กแก
"จะจับทำไมวะ"
"เขินเหรอ"
"ใครเขิน กูไม่ชิน"
"เดี๋ยวก็ชิน"
"เฮ้ย มึงนี่ยังไง จะเอาไง"
"เอาพี่เป็นแฟนไง"
"ไอ้"
"ห้ามด่านะ ด่าพริกกอดจริงๆด้วย"
พูดไม่ออกเพราะทำท่าจะปรี่เข้ากอดแล้ว เบนซ์ถอยร่นไป ตัวใหญ่กว่ามากก็จริงแต่สู้ฤทธิ์ของเด็กตัวเล็กไม่ได้เลย
"ถามจริงๆ ทำไมมึงอยากเป็นแฟนกับกู"
เบนซ์ตัดสินใจถามออกมา ไม่ได้มองหน้าแต่สายตาทอดยาวไปไกล
"เอาแบบจริงๆ ใช่ไหม"
"เออดิ"
"ตั้งแต่ตอนที่พริกไปดูแข่งแบดฯตอนกีฬาสีอ่ะ ที่พี่แข่งกับปุ่น ตอนที่พี่อยู่ในสนามกับอยู่ข้างนอกไม่เหมือนกันเลย ในสนามเหมือนเป็นตัวของตัวเองมาก มีเสน่ห์ อบอุ่น"
"อุ่นจนร้อนน่ะสิ"
"อ่ะ ก็ไม่รู้อ่ะ รู้สึกว่าถ้าได้เป็นแฟนพี่ พี่คงรักและดูแลพริกได้"
"กูไม่เคยดูแลใคร"
"งั้นพริกดูแลพี่เองก็ได้"
"เฮ้ย"
"ต่อๆ และตอนที่พี่แพ้ปุ่นอ่ะ พี่ไม่ได้แสดงสีหน้าไม่พอใจ แต่กลับชื่นชมยินดีไปกับปุ่น พริกว่าพี่เป็นคนดีคนหนึ่ง เพียงแต่ทำท่าขี้เต๊ะไปงั้นล่ะ"
"ไอ้นี่ มึงแอบด่ากูเหรอ"
"ไม่ได้แอบ"
"ฉาด" "โอ๊ย ตบหัวเค้าไมอ่ะ"
"กวนตีน"
"กวนตีนแล้วจะเอาไหมอ่ะ"
"ไอ้นี่ ท่าทางมึงอยากมีผัวมากนะ เดี๋ยวกูจับทำเมียซะเลยนี่"
"อิอิ เอาดิ พริกก็ว่าจะจับพี่เบนซ์ทำผัวเหมือนกัน"
"แว้กกก"
สะบัดมือออกเดินหนีไปไกลเลย พริกหัวเราะชอบใจวิ่งตามไป จีบผู้ใหญ่นี่มันดีแบบนี้นี่เอง
เขียนโดย อิ๊กกี้
อิอิ คิดถึงเค้าหมายอ่า อิอิ มาสั้นๆน้า ตอนนี้น่าร้ากน้า คิดว่านะ อิอิ คนเขียนอ่านแล้วชอบ แว้กกกก เขียนเองชอบเอง
ถ้าใครอ่านแล้วก็ขอให้มีความสุขกันถ้วนหน้าน้า เผื่อแผ่ความสุขไปให้คนรอบๆตัวด้วยน้า โลกเราจะได้สงบ สุข รักเด็ก อิอิ จุ๊บๆๆ
-
จิ้มๆ
------------------------------------------------
อ๊ากกกกก หวานโคด คู่น้องพริกนี่มาแรงน่ะค่ะ :-[
เดี๋ยวหมีขาวจบ หมีดำก็มีบทแล้วดิ !!!
อ๊ายยยย เค้าคิดถึงหมีดำ
:pig4: :pig4: :pig4:
-
กร้ากกกกกกกกกกกกกกกกกส์
พริกเอ๊ย น่ารักว่ะค่ะลูก จีบผู้ใหญ่มันดีอย่างงี้เองเนะ เนะ
-
+1 สำหรับตอน sugar หวานทั้งสองคู่เลย แต่ที่สุดต้องคู่พ่อหมี+แม่หมี
หวานได้ตลอดเวลา ขนาดพี่เฟียตบอกว่าจะไม่ได้เดินเข้าโรงเรียนด้วยกัน
ยังไม่ค่อยรู้สึกเลย สนใจแต่เรื่องกินจริง ๆ แต่ก็น่ารักสุด ๆ และฉลาดในการ
ตอบนะ ว่ารักพี่เฟียตเท่ากำปั้น (หัวใจ) น่ารักมากมาย .... :กอด1:
-
พริกหวานรุกหนักขนาด 555555
หมีขาวจบแล้ว ต่อไปก็เป็นซีนของหมีดำบ้างแล้วสิ เนะ
-
น้ำตาลท่วมจออีกแล้วววว :laugh:
-
ตอนนี้น่ารักจริงๆด้วย
อ่านไปยิ้มเขินๆไป
พริกนี่ลุดยอดมาก พี่เบนซ์เสร็จแน่ๆ
-
พริกสุดยอด.. o13
จีบผู้ใหญ่มันดีอย่างนี้เอง
ให้มันได้อย่างนี้จิ :laugh:
ส่วนพ่อหมีขาวกับแม่หมีก็ยังหวานกันเหมือนเดิม :man1:
:กอด1:อิ๊กกี้
-
Miss u คุณอิ๊กค่ะตอนนี้หวานจิงๆอ่ะนะหุหุ
ุเมื่อไหร่พี่เบนซ์จะตื๊ดๆกับพริกซักทีอ่าอยากอ่านมากมาย
-
น้องพริกแรงได้ใจมากกกกกกกก
รีบจับพี่เบนซ์ทำผัวเลยเถอะ คนอ่านรออยู่ :haun5:
-
ไอพริกน่ารักกกกก :-[
-
+1 ให้อิ๊คกี้คับ อ่านแล้วชอบมากมาย อมยิ้มไม่รู้ตัว
-
ขอบคุงอิ๊กอิ๊กมากๆ น่ารักๆ
ปุ่นคงความน่ารักอย่างเหนียวแน่น
ปล คิดถึงหมีดำ
-
ท่าทางพริกหวาน จะสมชื่อมากเลยนะ
ทั้งเผ็ด ทั้งหวาน แซบกำลังดี แรงไม่มีตก 555
-
กิ้วๆๆๆๆๆ ป๊าหาเรือนหอให้แล้วด้วย
-
พริกน่าัรัก :o8:
ว่าแต่หมีดำละหมีดำๆๆๆๆๆ หายหน้าไปเลยงิ หรือจะรอมีบทตอนพ่อหมีขาวเผลอหว่า
รักษาสุขภาพด้วยนะครับ :กอด1: :กอด1:
-
พี่เบนซึจะว่ายังไงต่อไปดีอ่ะ
อิอิ
ยอมรับซะเถอะ
-
คิดถึงพ่อหมีกับแม่หมีมาก ๆ เลยค่า
ตอนนี้ซึ้งมากเลย ที่ปุ่นเดินคุยกับเฟียต รักกัน ๆ เนะ
-
:-[ :impress2: :o8: :o8: :impress2: :-[อ๊าย~~~~ น่าร้าก~~~~!!
-
อ่าน ญี่ปุ่นเฟียต แล้วเขินโค ตร
น่ารักอ่ะ รักที่สุดเลยคู่นี้
อยากอ่านฉากที่หออ่ะพี่อิ๊กกี้ สรุปแล้วญี่ปุ่นคิดถึงหมีขาวน้อยยังไงเนี่ย 55555
ส่วนคู่ของพริกหวานเบนซ์ ก็น่ารักดีค่า
พริกหวานเป็นแบบนี้ก็ดีนะ เปลี่ียนกันบ้าง 555
ปิดเทอมไปบ้านญี่ปุ่น ต้องสนุกแน่ๆเลย
เลิฟ เลิฟ พี่อิ๊กกี้ : )
-
เอิ๊กๆ นู๋พริกสู้ๆ
-
ตอนนี้น่ารักจริงๆเนะ :o8: ชอบอ่า....
ถ้าเบนซ์กับพริกหวานไปถึงบ้านปุ่นได้เจอ พอพ่อ กับแมแม่ ได้อึ้งทึ่ง แน่นอน... อิอิ
-
หวานจริงอะไรจริง :o8:
-
สู้ๆๆๆนู๋พริกเอาใจช่วย
ใกล้แล้วละคราวนี้
แต่เฟียตกะปุ่นหวานเกิ๊นหวานมากกก
ปุ่นน่ารักเนอะรักเฟียตเท่ากำปั้นเข้าใจเนอะ
-
เพิ่งเข้ามาอ่านครับ ขอเป็นแฟนคลับเรื่องนี้ด้วยคนนะครับ
:pig4:
-
ผมว่าหวานแบบนี้เหมือนน้ำตาลที่อยู่ในอ้อยนะ ต้องทุบต้องเคี้ยวหน่อยจะมีน้ำตาล ชุ่มคอ พริกนี่ทำไปด้ายคนแก่จะไปไหนรอด :m20: :m20: :m20: แต่ก็สู้ๆๆๆๆๆๆๆๆๆนะพริก :L1: :L1: :L1: :L1:
-
So sweet
-
แจ้งกรมสรรพากรด่วนค่ะ!!!!!!!!
เฟียตกับญี่ปุ่นกักตุนน้ำตาล!!!!!!!!!!!!!!!!! :laugh:
หวานซะไม่กลัวคอมเค้ามดขึ้นเลยนะคู่นี้ :o8:
-
ฮ่ะๆๆๆๆๆๆๆๆๆ น้องพริกมันน่ารักได้ใจเจ้จริงๆ น้องค่ะแรงส์เอาใจเจ้ไปเลยค่ะ :กอด1:
นายเบนซ์ไปไหนไม่รอดแน่ๆแล้วค่ะ ฮ่ะๆๆๆๆๆๆ(หัวเราะอย่างชอบใจ) :laugh:
-
น่ารักกันจิงๆๆๆ
:กอด1: :กอด1: :กอด1:
-
หวานได้หวานดี ดูเบ็นซ์จะยอมสยบหนูพริกหวานเรียบร้อยร.ร.ญี่ปุ่นแล้ว
เหลือหมีดำเท่านั้น จะเป็นไงบ้างน้า...
-
ตอนนี้น่ารักจริงๆค่ะ ชอบน้องพริกอ่ะ
น้องแรงได้ตลอดเวลา ยิงซะเบนซ์เริ่มจนมุมแร้ว อิอิ
พยายามเข้าลูก จากที่พี่ดูใกล้สำเร็จแล้วหละ
เบนซ์ฟอร์มเยอะจริงนะ ที่จริงก็อยากไ้ด้น้องพริกเป็นเมียเหมือนกันอ่ะดิ โฮ่ๆ :impress2:
มีหวังได้เป็นแฟนกันตอนไปบ้านน้องญี่ปุ่นแน่ๆเรย
แบบว่า ๆ บรรยากาศมันเป็นใจ :-[
ส่วนน้องญี่ปุ่นก็ยังคงความน่ารักอยู่เสมอเรยน๊า
อยากกลับห้องขนาดนั้น ถูกใจพี่เฟี๊ยตเค้าเรยล่ะสิ อิอิ :z1:
รอตอนหน้าค่ะ คิดถึงน้องญี่ปุ่นทุกวันเรย : ))
-
:-[ :-[ +1 :L2: :L2:
รออ่านตอนต่อไป :z2: :z2:
-
พริกคงถือคติ ด้านได้อายอด คิคิ :o8:
-
พริก ปล้ำไปเลยสิ
-
น่ารักจัง
-
ฮ่าๆๆๆๆ ตอนนี้น่าร๊ากเจงๆค่ะ :-[
-
แม่หมีน่ารักจัง รักเท่ากำปั้นมือขวา อิอิ
-
น้องพริกไม่ยอมให้พี่เบนซึได้ตั้งตัวเลยนิ....
แบบนี้...ไม่รอดแน่ ๆ ...พี่เบนซึขี้อายยย...น่ารักเนะ :กอด1:
น้องพริก สู้ ๆ :ped149:
:จุ๊บๆ: แม่หมีตัวป่วน....กะน้อง eiky :กอด1:
กด + ให้น้องพริกสุดแสบบบบ
-
ในที่สุดก็ตามทัน
เนื้อเรื่องน่ารัก+ฮา ชอบน้องญี่ปุ่นเนะ
แอบเชียร์พริกให้พิชิตพี่เบ็นซึ :impress:
-
หวานกันจริงๆ น่ารักโคตร
เบนซ์เริ่มอ่อนแล้วพริก รุกเต็มที่เลย 555+
มาสั้นๆ แต่หวานแบบนี้ให้อภัยคร่า
-
:กอด1: :กอด1:
-
นายเบนซ์ไม่เหลือแน่!! ฮ่าๆๆ
-
โอ๊ยยยยยยย คู่ครอบครัวหมี สวีทเว่อร์ :-[
ส่วนเบนซ์ อีกไม่นานหรอก เดี๋ยวได้หลงน้องพริกหวานหัวทิ่มหัวตำ :laugh:
-
ชอบปุ่นกะเฟียตอ่ะ
ครอบครัวหมี
น่ารักจริงๆ
-
ตกลงเมื่อไรพริกหวานจะได้
แอ่มพี่เบนซ์ซักที
ของดีต้องรอนิดนึง
:angellaugh2:
-
เพิ่งตามอ่าน 55+
ฮามากเรื่องนี้
ชอบทุกคู่เลย
ว่าแต่.....โฟคไปไหนซะล่ะ
สงสัยจะมาตอนที่เฟียตจบแหงแซะ 55+
ชอบตอนที่ญี่ปุ่นพูดด้วยอ่ะ "เนะ" น่ารักเวอร์
ติดตามจ้า ^^
-
ลุ้นนู๋พริก เอาชนะใจ พี่เบนซึ อ่า จะใจแข็งไปได้ซักเท่าไหร่กันน๊า
-
ญี่ปุ่นน่ารักเหมือนเดิมเลย อ๊ายๆๆๆ มีคิดถึงหมีขาวน้อยด้วย >///<
แบบนี้ไม่ให้พี่เฟียตรักจนคลั่งได้ยังไง ฮ่าๆๆๆ ชอบจังเลย
พริกหวานสู้ๆๆๆ ยังไงดูท่าทางแล้วพี่เบนซ์ก็หนีไปไหนไม่รอแล้ว คิกๆๆ
เราอยากให้ทั้งสองคนเป็นแฟนกันเร็วๆจังเลยงิ๊ :o8:
-
:z2: :z2: :z2: :call:
-
ว่าแต่...ไฟสูงคู่ใครนิ
ห้องนี้น่ารักทุกคน 55+
รอจ้า^^
-
:z2: :z2:
ดันดันๆๆๆ
ตกหน้าแร่ะ
-
:m3: กรี๊ดดดด น้องปุ่นกับพ่อหมีน่ารักที่สุดของที่สุดค่ะ
อะไรจะหวานแหววได้ขนาดนี้
ส่วนน้องพริก นู๋ช่างกล้านะเนี่ย o13
อีกนิดเดียว สู้ๆค่ะน้องพริก จะได้เบนซ์เป็นแฟนสมใจนู๋แล้ว
-
น้องญี่ปุ่น น้องพริก หนูอยู่หนายอ่า
พี่คิดถึงแล้วเนะ
-
น้ำตาล :L1: สองก้อน
"พ่อหมีขาวๆ"
พอเดินกลับไปยังไม่ทันขึ้นไปบนหอพักญี่ปุ่นก็สะกิดเรียกเฟียต
"หือ อะไรแม่หมี"
"เค้าอยากกินติมอ่ะ"
"หิวอีกแล้วเหรอ"
"เนะ"
"ไรวะ เพิ่งจะกินมาเมื่อกี๊ ไปๆ เร็วๆ พ่อหมีอยากอาบน้ำ เหม็นควันจะตาย"
"อิอิ เค้าวิ่งไปแป๊บเดียวเนะ"
"อือ"
"เงินอ่า"
แบมือขอเงินจากเฟียตเพราะทุกทีเฟียตจะไปด้วยและเป็นคนจ่ายให้ เฟียตหัวเราะออกมาแล้วควักเงินให้
"อิอิ รอเค้าน้า"
วิ่งปรู๊ดไปทันทีหลังจากที่ได้เงิน เฟียตเองก็ยืนรออยู่ใต้หอ สักพักก็วิ่งกลับมาพร้อมไอติมในมือ
"พ่อหมีกินไหมอ่า หร่อยเนะ"
เหอๆๆ ชวนเขากินแต่มันเลียมาทั่วไม้แล้วเหมือนเคย
"แม่หมีกินเถอะ"
"มะกินหรา อร่อยเนะ"
"เออ รีบๆเถอะ"
เฟียตทำเสียงดุ ญี่ปุ่นหน้าย่นใส่ เดินขึ้นไปบนห้องก็รีบไปนั่งที่เก้าอี้
"เอ้ย ไอติมไปไหนวะ"
เฟียตร้องอย่างตกใจตาโตมองญี่ปุ่นที่แก้มตุ่ยอยู่
"อิอิ หมดและเนะ เค้ากินโหมะ"
"โห กินไงวะแม่หมี น่ากลัวนะเนี่ย"
"มะน่ากลัวเนะ น่าร้าก อิอิ"
"เออ เอาเข้าไป เร็วๆรีบไปอาบน้ำจะได้นอน พ่อหมีเหนื่อยนะวันนี้"
"อิอิ เนะ"
รีบสลัดผ้าออกจากร่างเหมือนเคย แล้ววิ่งเข้าไปรอในห้องน้ำ
"อิอิ หมีขาวน้อยเร็วๆเนะ"
ทำหน้าทะเล้นใส่ เฟียตอมยิ้มเดินโทงๆเข้าไปหา
"อ่า ตื่นแล้วเนะ พ่อหมีขาวน้อยตื่นแล้ว อิอิ"
ปรี่เข้าหาจับเล่นอย่างคุ้นเคย
"อย่าจับบ่อยดิวะแม่หมี พ่อหมีคึกแม่หมีจะลำบากน้า ยิ่งไม่ได้ทำรักกันมานานแล้วนะ"
"แอ่ะ มะเอาอ่า เค้าอยากจับ จับเฉยๆมะได้หรา"
"ไม่ได้ หมีขาวน้อยคึกแล้วลงยาก ไม่รู้เหรอ"
"ฮื่อ มะจับก็ได้เนะ อาบน้ำๆ"
ทำท่าหันไปเปิดน้ำฝักบัวย่นคอเมื่อน้ำโดนตัว
"หมีขาวน้อยเปียกน้ำอ่ะยังอ่า อิอิ"
หันมามอง เอามือแตะเบาๆ
"นั่นแน่ เดี๋ยวโดนหรอก"
"แอ่ะ จับก็มะได้"
ทำหน้าย่นใส่
"อาบเสร็จค่อยจับ พ่อหมีจะนอนให้จับเล่นเลยเอาไหม"
"ฮื่อ จาจับตอนนี้อ่า เค้าจาฟอกสบู่ให้หมีขาวน้อย"
"ฮ่าๆ เอาดิ อ่ะฟอกทั้งตัวเลยนะ"
เฟียตเองก็ตามใจยืนกางแขนให้ญี่ปุ่นทำตามใจ รายนั้นยิ้มร่าดีใจใหญ่
"โตขึ้นอ่ะป่าวน้า หมีขาวน้อย อิอิ ดึ๋งๆ"
แน่ะเอามือดีดเล่นอีก
"อย่าทำแบบนั้นดิ แม่หมี"
"อ่า งั้นฟอกสบู่ล่ะน้าจาได้หอมๆ"
กว่าจะอาบน้ำเสร็จเฟียตเองหน้าบูดเบี้ยวเกือบแย่กันเลยทีเดียว
"ทาแป้งๆ ทางแป้งให้หมีขาวน้อยเนะ"
แลดูประคบประหงมเป็นพิเศษ
"หนายอ่าจะให้เค้าเล่นอ่ะ นอนลงเนะ"
ดูมันทำ ตบเตียงแปะๆให้เฟียตนอนลงทั้งที่ยังไม่ได้ใส่เสื้อผ้า
"ใส่เสื้อก่อนดิวะ"
"แอ่ะ เร็วๆเนะ เค้าอยากเล่นแระ"
ทำหน้าย่นใส่ ตัวเองก็เปลือยล่อนจ้อนอยู่ไม่คิดจะใส่เสื้อผ้า
"แม่หมีไม่ใส่เสื้อผ้าล่ะ ยั่วพ่อหมีเหรอ"
"อิอิ เนะ"
ทำท่าเขินนอนกลิ้งอยู่บนเตียง เฟียตค่อยๆนั่งลงบนเตียงแล้วเอนหลังลงนอน
"นี่แน่"
ปรี่เข้ามานั่งคร่อมเลย ขย่มอีกต่างหาก
"เอ้ย เบาๆ เดี๋ยวหักกันพอดี"
"อิอิ เค้าหมั่นเขี้ยวเนะ ทำมายหมีขาวน้อยแข๊งแข็งอ่าพ่อหมีขาว"
"ก็แม่หมีไม่ใส่เสื้อไง ยั่วพ่อหมีก็เป็นเรื่องธรรมดาดิ"
"อิอิ คันก้นอ่า พ่อหมีเกาก้นให้หน่อยเนะ"
เอ่อ ดูนะดูมันทำหันก้นมาทางเฟียตแล้วหันหน้าไปทางหมีขาวน้อย ไม่อยากจะบรรยาย เฟียตมีหรือจะอดใจไหว แทนที่มันจะเกามันก็ทำอย่างอื่นเสีย
"อิอิ ทำอารายอ่า เข้าตาหลกเนะ"
"อยู่เฉยๆดิแม่หมี"
"อ่า จั๊กจี๋อ่า"
หัวเราะคิกคักพอใจอยู่
"พ่อหมีว่าเรามาทำรักกันนะนะแม่หมี"
"จาดีหรา อิอิ โอเคเนะ"
แหมทำเป็นเขินนะ พอพูดโอเคจบปุ๊บ ตาเฟียตมันก็จัดการทันที ญี่ปุ่นเองก็เคยชินเสียแล้วก็ทำให้เฟียตไม่มีเขินเหมือนก่อน
"อ่า พ่อหมีจาแหย่เค้าแล้วหรา"
"ไม่เจ็บหรอก พ่อหมีจะทำเบาๆ"
"อือ เร็วเนะ"
เอ่อ สีหน้าของญี่ปุ่นนี่ไม่ได้กลัวเลยนะ ท้าทายเม้มปากใส่อีกต่างหาก
"ปังๆๆๆ เฟียต เฮ้ย ไอ้เฟียต นอนหรือยังวะ"
"เชี่ยเอ้ย ใครวะ"
เฟียตทำหน้าหงุดหงิดเต็มกำลัง
"ครายมาเคาะอ่า"
"ห่มผ้าห่มก่อนแม่หมี"
เฟียตบอกแล้วลุกไปสวมกางเกง
"ใครวะ"
"กูเอง"
"กูน่ะใคร หมาเหรอ"
"โห ไอ้เชี่ยนี่ กูฟอร์ดเว้ย ไอ้เชี่ยจี๊ปก็มา ไอ้เบนซ์กำลังตามมา"
"แห่มาทำไมเนี่ย มีไรวะ"
"เปิดประตูก่อนดิมึง มึงจะตะโกนคุยอยู่แบบนี้น่ะเหรอ"
เฟียตจิ๊ปากก่อนจะเปิดประตูอย่างอารมณ์เสีย
"อ้อ ที่แท้ มึงทำอะไรกันวะ"
"ทำบ้าอะไรกูจะนอน"
"แน่ะๆ ว่าไงไอ้เปี๊ยก ทำไรกัน"
"เอ๋ ก็ทำรักกันเนะ เนี่ยพ่อหมีขาวกาลังจาแหย่เค้าอ่า"
"แว้กก แม่หมีไปบอกมันทำไม"
"ฮ่าๆๆ"
เสียงจี๊ปกับฟอร์ดหัวเราะกันลั่น เฟียตเองไม่รู้จะทำหน้ายังไงดี
"พวกมึงมีอะไรวะ รีบว่ามา"
"โหนะมึง กะจะล่อไอ้เปี๊ยกเลยว่างั้น กูว่าจะมาลากมึงออกไปเที่ยว ไหนๆก็จบแล้วมึงกับไอ้เปี๊ยกน่ะกกกันเมื่อไหร่ก็ได้ มีเวลาให้เพื่อนบ้างเว้ย"
ฟอร์ดพูดขึ้นแล้วไปนั่งลงบนเตียงมองหน้าญี่ปุ่นยิ้มๆ
"ไม่ไปโว้ย กูเหนื่อยกูจะนอน"
เฟียตหัวฟัดหัวเหวี่ยง
"เหนื่อยจริงเร้อมึง ไอ้เปี๊ยก ไปเที่ยวกับกูไหม เพลงสนุกๆ มีน้ำหวานกินเยอะๆด้วยนะมึง"
นั่นแน่ เล่นแผนสูงนะฟอร์ด มาทางเจ้าเปี๊ยกเลยเพราะรู้ดีว่าเฟียตยังไงก็ไม่ไป
"น้ำหวานรายอ่า"
ตาแวววาวขึ้นมา
"ก็มีน้ำเขียวน้ำแดง"
"เฮ้ย อย่านะมึง ไม่เอาแม่หมีอย่าไปฟังมัน นิสัยเสียนี่หว่ามาทำให้เด็กกูใจแตก"
"โหมึงไปกับมึงจะใจแตกอะไรวะ ไอ้นี่ จบแล้วนะมึงไม่มีโอกาสแบบนี้อีกแล้วนะ"
"เรียนมหาฯลัยก็ไปได้นี่หว่า"
"มันไม่เหมือนกันนะมึง คนละฟีลล์"
จี๊ปให้เหตุผลส่งเสริม
"ไปนะไอ้เปี๊ยก ไปดูบรรยากาศไง เดี๋ยวกูซื้อหนมให้กิน"
พยายามหลอกล่อสุดฤทธิ์ ญี่ปุ่นเองก็นั่งทำตาปริบๆฟังอยู่
"อย่าพยายามนะมึงไอ้ห่า เดี๋ยวเถอะ"
เฟียตเองก็พยายามกันทุกทาง
"พ่อหมีขาว มะอยากไปหรา"
หันมาทางเฟียตสายตาวิงวอน
"นั่น กูว่าแล้ว"
เฟียตบ่นออกมาถอนหายใจ เพื่อนสองคนก็หัวเราะชอบใจ
"แม่หมีจะไปทำไมมันไม่ดี มีแต่พวกเที่ยวกลางคืนเขาเที่ยวกัน เสียงดังหนวกหูนะ"
"เสียงไม่ดังหรอกไอ้เปี๊ยก ตอนมึงเต้นเสียงดังกว่าอีก เพลงหนุกน้า"
เฟียตถลึงตาใส่ฟอร์ด แต่รายนั้นสนใจที่ไหนกัน
"เอ๋ เสียงดังแล้วทำมายพี่ชอบไปอ่า แสดงว่าพี่นิสัยมะดีเนะ"
"บ้า ไม่ใช่ กูไม่ได้ไปบ่อยๆ เนี่ยเพิ่งจะไป"
ฟอร์ดโบกไม้โบกมือปฏิเสธ
"อือเนะ พ่อหมีขาวเค้าอยากไปอ่า"
"โว้ย ไอ้ห่าฟอร์ด มึงด้วยไอ้จี๊ป เดี๋ยวกูมีชำระความ คอยดูเถอะ"
เฟียตยอมจำนน เพราะสายตาของญี่ปุ่นมันละห้อยวิงวอนอยู่ ยอมตามใจทุกอย่าง
"ไปเปลี่ยนเสื้อผ้าสิแม่หมี มึงสองตัวออกไปก่อน"
"อายไรวะ เห็นกันหมดแล้ว เนอะเปี๊ยกเนอะ"
จี๊ปหันมาทางญี่ปุ่นพยักเพยิดให้ ไอ้คนนี้ก็ไม่รู้เหนือรู้ใต้ลุกพรวดพราดออกจากผ้าห่มทันที
"แว้กก แม่หมี"
เฟียตกระโจนเข้าหาแทบไม่ทัน
"อ่า ก้น"
ทั้งสองอุทานตาค้างพร้อมกัน
"ออกไปเลยมึง ทำไมแม่หมีลุกมาเลยล่ะห๊า"
หันไปตวาดใส่ญี่ปุ่นที่ทำหน้าเจื่อนๆอยู่
"ก็ ก็ให้เค้าเปลี่ยนเสื้อผ้าอ่า"
พอตวาดออกไปถึงรู้ตัว เฟียตดึงตัวญี่ปุ่นเข้ามากอดไว้ในอก
"แม่หมีอย่าให้ใครดูตอนโป๊อีกนะ พ่อหมีไม่ชอบ"
"แอ่ะ เค้ามะได้ให้ใครดูเนะ เค้ามาดูเองอ่า"
"นั่นล่ะ ห้ามโป๊ต่อหน้าใครอีก เว้นแต่พ่อหมีคนเดียว"
"เนะ"
พยักหน้ารับรู้ เฟียตจูบที่หน้าผาก แล้วแต่งตัวให้ หาเสื้อผ้าให้ญี่ปุ่นใส่ เพราะเสื้อผ้าของญี่ปุ่นส่วนมากมีแต่เสื้อกีฬากับเสื้อยืดธรรมดา
"ตัวหย่ายอ่าพ่อหมีขาว"
"เออน่า ไม่เป็นไรหรอก"
เสื้อเชิ้ตลายสีสดๆตัวโคร่งพับแขนขึ้น เหมือนใส่เสื้อของพ่อก็ไม่ปาน กางเกงยีนส์ของญี่ปุ่นเอง ส่วนเฟียตก็ใส่เสื้อเชิ้ตเหมือนกันแต่เขาใส่ของตัวเองนี่นะเลยพอดีตัว ดูดีมากทีเดียว ส่วนญี่ปุ่นเหมือนเฟียตกันเอาไว้ไม่ให้ใครมายุ่งนั่นเอง
"โห ตัวใหญ่ไปไหมไอ้เปี๊ยก ไม่ใส่เสื้อยืดวะ"
"ฮื่อ พ่อหมีเขาให้ใส่เนะ"
"โห มึงกันท่ามันไว้ตลอดเลยนะ"
"หุบปากไปเลย คอยดูนะถ้าใครมาวอแวมันกูพากลับทันที"
"โหมึง ไอ้พริกมันก็ไป ไอ้เต้ก็ไป มึงจะกลัวไรวะ"
"เอ๋ พริกกะเต้ก็ไปหรา อิอิ หนายอ่า"
ตาวาวขึ้นมาทันทีเพราะได้ยินว่าเพื่อนๆจะไปด้วย
"เดี๋ยวกูแวะไปรับไอ้เต้ ส่วนไอ้พริกมากะไอ้เบนซ์"
"อิอิ เค้ามีเพื่อนแล้วเนะพ่อหมีขาว"
"แม่หมีแขนเสื้อมันหย่อน มาพ่อหมีพับให้"
เฟียตดึงตัวญี่ปุ่นที่กำลังตั้งท่าจะโม้แหลกให้เข้ามาใกล้ๆแล้วพับแขนเสื้อให้ เหมือนพ่อกับลูกจริงๆนั่นล่ะ
"แม่หมีๆ ถ้ามีใครมาวอแวอย่าไปยุ่งกับเขานะ"
เฟียตกระซิบบอกญี่ปุ่นก่อนที่ขึ้นรถแท็กซี่ไปยังผับที่นัดกับเพื่อนๆไว้
"ครายอ่า จะมาวอแว"
"เออ นั่นล่ะ ใครก็ช่าง"
"เนะ"
พยักหน้าตอบรับแล้วขึ้นรถไป เต้มาแล้วเพราะจี๊ปแวะไปรับ แต่งตัวดูไม่เหมือนเด็กนักเรียนเลย ใช่ย่อยนะเต้ เสื้อยืดสีสดๆรองเท้าคู่โตๆเหมือนในทีวี กางเกงก็ขาลีบๆตามสมัยไม่ใช่น้อย ส่วนเบนซ์กับพริกหวานตามมาทีหลังเพราะยังไม่เสร็จ(แต่งตัว) พอถึงที่ผับมีเด็กรุ่นราวคราวเดียวกันออกันอยู่เต็มหน้าร้าน เสียงเพลงดังอึกทึกครึกโครมออกมาถึงข้างนอก ญี่ปุ่นตาวาวอยากรู้อยากเห็นขึ้นมา
"เต้มะตื่นเต้นหรา"
หันไปถามเต้ที่นั่งนิ่งอยู่
"ไม่หรอก เราเคยมาแล้ว"
"จริงหรา เต้เคยมาเมื่อไหร่อ่า"
"ตอนสอบเข้าที่นี่ได้อ่ะ แอบมากะเพื่อน"
"เขาไม่ตรวจบัตรมึงเหรอวะ"
ฟอร์ดฟังอยู่แย้งขึ้น
"ไอ้ห่าที่นี่เขาตรวจบัตรที่ไหน ไอ้นี่ทำเป็นไม่เคยมาไปได้"
จี๊ปออกแนวปกป้องเต้ ฟอร์ดเงียบไปเลย
"เออ กูมันโสดนี่หว่า"
"อิอิ พี่ฟอร์ดก็จีบเพื่อนเค้าดิ ยังเหลือเยอะเนะ"
"แว้กก ไม่เอาหรอก แต่ละคนน่ากลัวๆทั้งนั้น"
"แอ่ะ"
ทำหน้าย่นใส่ฟอร์ด
"ทำมายคนเยอะเนะพ่อหมีขาว"
พอเดินเข้าไปในผับก็บ่นออกมาเพราะทั้งคนทั้งเสียงเพลงที่ดังสนั่นคนก็เบียดเสียดคุยกันก็ต้องตะโกนโหวกเหวกโวยวาย
"เอาน่า เดี๋ยวพ่อหมีพากลับ"
ข้อดีของเฟียตคือไม่เคยเล่าเรื่องเก่าที่ญี่ปุ่นตัดสินใจพลาดขึ้นมาอีกเลย ทั้งที่ก่อนมาไอ้ตัวเล็กมันตะแง่วๆอยากจะมาแท้ๆ
"เว้ย น้องญี่ปุ่นโรงเรียนเอนี่"
เสียงร้องทักดังขึ้น ทันทีสายตาหลายคู่บริเวณนั้นก็หันขวับมาจ้องเป็นตาเดียว
"โห น่ารักว่ะมึง น้องญี่ปุ่นมากะใครคร้าบ"
"กินเหล้าเป็นด้วยเหรอคร้าบน้องญี่ปุ่น มากินโต๊ะพี่มา"
"นั่นกูว่าแล้ว มึงจัดการเลยไอ้ฟอร์ด"
เฟียตหันไปสะกิดฟอร์ดที่กำลังลั่นล้าอยู่กับเพื่อนๆ
"เออน่ามึงปล่อยมันเรียกเรตติ้งสักวันเถอะ ลองใจมันด้วยไง มึงมานี่เลย"
ฟอร์ดเองลากแขนเฟียตไป ทั้งที่รั้งเอาไว้แต่เพื่อนๆก็ช่วยกันดึงไปเอาเหล้ากรอกปาก ญี่ปุ่นยืนเอ๋ออยู่กับเต้
"แอ่ะ ทำมายเค้ามารุมอ่า เต้ๆ"
หาตัวช่วยทันที
"ก็นายดังนี่ปุ่น ไม่ต้องกลัวหรอก พี่เฟียตอยู่ไม่ไกล"
"มากะใครคร้าบน้องญี่ปุ่น วันนี้น่ารักจังเลยอ่ะ"
"แก้มแดงเชียว มาคนเดียวเหรอคร้าบ พี่ไปส่งไหม"
"มะมาคนเดียวเนะ"
ทำหน้าย่นแล้วพูดออกไป
"อ้าว มากับเพื่อนเหรอคร้าบน้องญี่ปุ่น"
"ฮื่อ เค้ามากะปั๋วเนะ"
"ห๊า อะไรน๊ะ อะไรปั๋วๆ"
"มากะฝามีเนะ"
ตะโกนขึ้นเสียงดังเป็นช่วงเปลี่ยนจากเพลงมีจังหวะเป็นเพลงฟังสบายๆพอดี เสียงของญี่ปุ่นที่แหกปากแข่งกับเสียงเพลงจึงลอยโดดออกมา
"แว้กกก"
หันมามองกันทุกคน คนที่อยู่บริเวณนั้นต่างคนต่างอ้าปากค้างไปตามๆกัน เฟียตเองซึ่งอยู่ไม่ไกลก็ยิ้มออกมา
"เห็นมะ มึงน่ะหวงมันเกินเหตุมึงไว้ใจมันได้ หน้าเอ๋อๆอย่างนั้นท่าทางมันจะรักมึงมากเหมือนกันนะ ไอ้เสือ"
ฟอร์ดตบบ่าเฟียตเบาๆ พอกึ่มๆเหล้าก็เดินฝ่าคนเข้าไปหาญี่ปุ่นที่เบนซ์กับพริกหวานรวมทั้งเต้ยืนล้อมวงอยู่
"อ่า พ่อหมีขาวไปหนายมาอ่า ทิ้งเค้าหรา"
พอเห็นหน้าเฟียตก็ปรี่เข้าไปเกาะแขนไว้
"พ่อหมีไม่ได้ทิ้ง คอยมองอยู่ มาหาแล้วไงครับคนดี"
กอดตัวญี่ปุ่นมาไว้กับตัว พรมจูบทั่วใบหน้า ไม่อายใคร ไม่สนใจสายตา
"โห่ หวานเวอร์ว่ะ"
เสียงเล็ดลอดออกมาจากปากของใครหลายคน
"อิอิ เค้าอยากกินน้ำฟ้าๆนั่นอ่า"
เฟียตหันไปมองตามมือของญี่ปุ่น
"เอ้ย นั่นมันเหล้า ไม่ได้ๆ"
"เอ๋ เหล้าอารายอ่าสีฟ้าๆ"
"เหล้าปั่น กินแล้วปวดหัว แม่หมีกินน้ำเขียวดีกว่านะ"
"แอ่ะ ทีพ่อหมีขาวยังกินเนะ"
"อ้าว พ่อหมีโตแล้วนี่"
"เค้าก็โตเนะ ฮึ กินน้ำเขียวๆก็ได้เนะ"
พูดไปงั้นล่ะ แต่ก็เออออตาม เฟียตเอามือขยี้หัวเบาๆ กอดตัวไว้ไม่ยอมปล่อยอีกเลย รักจริงๆ รักหมดใจ ญี่ปุ่นเองก็ชอบอยู่แล้วที่มีคนคลุกวงในจับนั่นล้วงนี่อยู่ สรุปผับทั้งผับคนแน่นแค่ไหน สายตากี่ร้อยสายตาก็มองไม่เห็น เพราะสายตาของเฟียตเองมองเห็นแต่คนหน้าเอ๋อแก้มแดงๆที่กอดอยู่ในอกคนนี้คน เดียว
เขียนโดย อิ๊กกี้
ปล อิอิ ขอโทษคร้าบ พอดีเค้ากลับบ้านมาเนะ ไปนอนอาบแดด ดำปี๋เลย ฮ่าๆๆๆ ไม่ได้เข้ามาบอกไว้ บอกไว้ใน กท น้องน้ำ รีบไปหน่อย อิอิ กะว่าจะให้มันได้ร้อยตอนพอดีค่อยปิดซีซั่น ขอบคุณทุกกำลังใจนะคร้าบ จุ๊บๆๆๆ
-
อ๊ากกกกกกกกก
หวานๆๆๆอ่านไปอ่านมาก็เริ่มคิดล่ะนะ
ตกลงญี่ปุ่นชอบหมีขาวน้อยมากกว่าพี่เฟียตอีกใช่ป่ะ o18
:pig4: :pig4: :pig4:
-
+1 แทนคำขอบคุณ ขนาดเข้าผับเข้าบาร์ยังน่ารักและหวานเวอร์เหมือนเดิม
น่ารักจริง ๆ พ่อหมีขาวของน้องญี่ปุ่น นี่ขนาดน้ำตาลแค่สองก้อนยังหวานเหมือน
กับน้ำตาล 12 ก้อนเลย ......... :pig4:
-
อิอิ สารภาพตรงๆว่าไม่ได้ตั้งใจจะเข้ามาอ่าน ปกติไม่ค่อยชอบเรื่องหวานๆเท่าไหร่ มันเลี่ยนเกิน
แต่ ผิดคาด
"เค้าอยากบอกอิ๊กกี้ว่าหนุกมากๆเลยเนะ พ่อหมีขาวกะน่ารัก แม่หมีกะน่ารักมากๆเลนเนะ อิ๊กกี้ขอบคุณมากๆเนะ"
โอยขอกลับมาเป็นภาษาธรรมดาดีกว่า ขอชมว่าคุณอิ๊กกี้ แต่งเก่งจริงๆครับ ใช้คำแอ๊บแบ๊วได้ทั้งเรื่องเลย o13
-
:L1:น่ารักๆๆๆๆๆๆๆ
-
ก๊ากกกกก มากับปั๋วเนะ พูดอย่างไม่กลัวเรตติ้งตกเลยวุ๊ย
-
ฮ่าๆ น้องปุ่นแน่จริงๆ
-
น่ารัก :man1:
-
อยากจะตามปผับนั้นด้วยเลยอ่ะ
เผื่อจะได้เจอ คู่นี้ย้าง หวานไม่แคร์สื่อจริงๆเลย
น่ารักสุดๆ อีกตอนเดียวจะปิดซีชั่นหนึ่งแล้ว
อยากอ่านซีชั่นต่อไปเร็วจังเลย
ขอให้ เรื่องนี้มีสักร้อยซีซั่นเลย อิอิ
-
ประกาศดังลั่นผับเลยนะ....ว่านู๋มากะฝามี... o13
แม่หมีไม่แคร์สื่อ.....ได้ใจแม่ยกจริง ๆ....น่ารักเนะ :กอด1:
น้อง eiky จะขมวดปมแล้วเหรอ....ถ้ายังไงซีซั่นสองก็
แอบแจมตอนพิเศษของพ่อหมีขาวกะแม่หมีด้วยน้า...
:L1: นู๋ญี่ปุ่นตัวป่วนจริง ๆ... :m1:
:จุ๊บๆ: แม่หมี กะ น้อง eiky :L2:
-
หว๊าน หวาน น่ารักจิง ๆเลย หนูปุ่น
-
สำเนียงญี่ปุ่นยังน่ารักไม่เปลี่ยนเนะ 55+^^
-
Sweetttttttttttttttt! Screammmmm!
Yipun is very cute so I think I want when he Drink alchohol he will change his personality um...change from cute to cool...Iwant to see him in another feel 55+ and I want to know how can Fiat[spell?] solve in situation 555+
[I want Yipun in Dark Mode SM!SM!SM!SM!SM!SM!SM!SM!]
Thank you Neeeee!
[Why I'm very RAINO?]
-
น่ารักๆ :o8:
-
ไอ้เรานึกว่าไปกะน้ำท่วมซะแล้ว ลุ้นไอ้หญ้าแห้งเมาน้ำเขียว :m20: :m20: :m20:
-
ละลายพร้อมกับเหล้าปั่นเรียบร้อย
ตั้งแต่น้องปุ่นบอกมากะปั๋ว :m20: :m20:
เอ๋อกันหมดเลยเสะ :laugh:
น่ารัก แต่ตอนจะแหย่แล้วมีคนมาเคาะนี่มันเซ็งจริงๆนะ กร๊ากก :impress2:
-
พ่อหมีอดเสียบเลย :m31:
-
:กอด1:ตอบได้ใจมากหนูปุ่น
-
เออ... เชื่อเลย แต่โดนขัดจังหวะอย่างนี้ พ่อหมีขาวเลยอดเล่นจ้ำจี้กับหนูญี่ปุ่นเลย
-
:m31: :m31: :m31: :m31:
อิจฉาค่าาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาา
ตายแล้วๆๆๆๆ หวานกันไม่เกรงใจใครเลยอ่ะ :o8: :o8: :o8:
-
ชอบแม่หมีขาว กะ พ่อหมีขาว อ่ะ :laugh:
หวานสุดดๆๆๆๆๆๆๆๆ
+1 เลยค่าาาาาาาาาาาาาาา
o13 o13 o13
-
โอ้ย น่ารัก
อยากมีคนรัก
อย่างนี้บ้างจัง
เหอะๆๆ
-
หวานเว่อร์อ่ะ
-
น่าร๊ากกกกกเนะ :m1: :m1:
-
ญี่ปุ่นน่ารักเนอะ มีประกาศด้วยว่ามากับปั๋ว เอ๊ยยยย ฝามี :-[
:m20: เฟียต อดเลย โดนขัดจังหวะ ฮ่าๆๆ
-
น่ารักเหมือนเดิม
ไม่ว่าอย่างไรก็น่ารักเหมือนเดิม
ที่พี่อิ๊กพูดใว้ตอนท้ายบท
จะต้องจากญี่ปุ่นกันแล้วเหรอ
ยังไม่อยากจากกันนะครับ
หมีดำก็ยังไม่ได้คู่เลย
นะๆๆๆพี่อิ๊ก ยืดต่อไปอีกนะครับ
-
รักสุดสุด คู่นี้ หวานเว่อร์ นี่ไม่ผิดเลย
ชอบที่ความใสของญี่ปุ่น ชอบที่ความเอาใจใส่ของเฟียต
ชอบมากจริงๆ
ขอบคุณนะคะพี่อิ๊กกี้ เลิฟ เลิฟ
:m1:
-
ยังหวานไม่เปลี่ยนแปลงเรยนะคะคู่นี้ :impress2:
ขำน้องญี่ปุ่น ชอบเล่นน้องหมีขาวน้อยเหลือเกินเลยน๊า
ประคบประหงมเอาใจใส่มากกว่าเฟี๊ยตอีกมั้งน่ะ ฮ่าๆ
แอบกรี๊ดอ่ะ พี่เบนซ์ไปกะน้องพริกหวาน
หวังว่าคงจะมีฉากสวีทกันในผับนะคร้า อิอิ :o8:
ใกล้ปิดซีซั่นแล้วหรอคะ เร็วจัง :monkeysad:
-
หวานกันอีกแล้ววว อ๊ายยย :-[
ชอบญี่ปุ่นมากๆเลยจร้า น่ารักมากๆเลยอ่ะ
เป็นคู่ที่สวีทกันได้ทุกที่จริงๆ ฮ่าๆๆๆ ชอบๆๆๆๆ
-
:m20:หวานกันไม่เกรงใจใครเลย :z3: :z3:
-
น่าร๊ากกกกกกกก อิอิอิอิ
-
น้องญี่ป่นเค้ามากับฝามีน่ะ
เข้าใจแล้วใช่มั้ยคะพวกตัวผู้ทั้งหลาย :z2:
-
ฮ่าฮ่า...น้องปุ่น...อิอิ ไม่มีแคร์สื่อบอกเค้าไปซะงั้นว่าพ่อหมีกำลังจะ xxx :jul3:
แถมเข้าผับยังจะไปประกาศอีกเนะว่ามากะฝามี 5555
-
หวาน~~~~ คิกๆ อยากเห็นญี่ปุ่นเมามั้งอ่ะ แต่ว่าคิดอีกที อย่าดีกว่า เหอๆๆ ขนาดตอนปกตอยังขนาดนี้ ถ้าเมามีกวังร้านแตกแน่ๆ เหอๆๆ
-
อิอิ.. เพิ่งตามทัน
บวก1 อิกกี้นะค้าบ :L2:
-
:pig4: :pig4: :pig4:
-
:-[ :-[
หวานมากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก
ว่าแต่พี่อิ๊กกี้จะปิดซีซั่นแว้วหรอ
ซีซั่นใหม่ของใครอ่า
สู้ๆๆๆ
-
กร๊ากกกกๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
อย่างฮาอ่ะ ญี่ปุ่นนี่ตัวป่วงจริง ๆ
อ่านไป 10 กว่าตอน โห !!!!! ตกลงมันซื่อ รึมันกวนตรีนกันแน่
นี่ถ้าเป็นน้องเป็นนุ่ง สงสัยคงเผลอฆาตกรรมเจ้าน้องญี่ปุ่นไปแระ
-
คิดถึงญี่ปุ่นสุดๆ
-
รักโว้ย!!!
"เต้ๆ เต้กินน้ำอารายอ่า"
พอเหลือบไปเห็นเต้กับพริกหวานกินน้ำเขียวๆ ม่วงๆก็สนใจหันหน้าไปถาม
"กามิกาเซ่ ปุ่นลองกินไหมอ่า"
"เอ๋ อารายเซ่ๆ หร่อยไหมอ่ะ"
"หือ กินไรกันพวกมึง เอ้ย ไม่เอาแม่หมี เดี๋ยวเมา"
เฟียตที่คลอเคลียอยู่พอได้ยินก็หันขวับมาตาเขียวใส่เต้กับพริกหวาน
"แอ่ะ เต้กะพริกก็กินเนะ เค้าอยากลองกินอ่าพ่อหมีขาว"
"ไม่ได้ เดี๋ยวนี้ไม่เชื่อพ่อหมีแล้วเหรอ"
"ฮึ"
ทำหน้าย่นใส่หันหน้าเข้าหาเอาหน้าซุกเข้าไปใต้รักแร้ของเฟียต เพื่อนๆที่อยู่ใกล้ๆก็โห่ขึ้นทันที
"มึงก็ปล่อยๆมันเถอะน่าไอ้เฟียต มันเมาแล้วอ้อนไม่ใช่เหรอ ดีออกกูว่า"
เบนซ์บอก เฟียตเองก็คิดอยู่
"นะนะพี่เฟียต พริกก็กินไม่เป็นไรหรอก พริกบอกเขาเอาแบบบางๆไม่เมาหรอกพี่"
"มันนิสัยดีเว้ย ใครจะเหมือนมึง"
เบนซ์ดอดขึ้น พริกหันขวับทันที
"เดี๋ยวเถอะพี่เบนซ์ บอกอะไรพริกไว้อย่าลืมดิ"
เบนซ์เงียบไปเลย
"ฮั่นแน่ มีอารายกันอ่า อิอิ พริกจูจุ๊บพี่เบนซ์แล้วหรา"
หูผึ่งขึ้นมาทันทีงัดหน้าออกมาจากรักแร้ของเฟียต
"บ้าปุ่น เขิน กินๆ"
ยกโถกามิกาเซ่สีม่วงกระดกลงคอ แล้วยื่นให้ญี่ปุ่น
"เค้ากินได้ไหมอ่าพ่อหมีขาว"
โถ ดูมันหันมาถามทำหน้าละห้อยถามเฟียต รายนั้นถึงกลับยิ้มออกมาก้มลงจูบที่หน้าผาก ใครเห็นใครก็อิจฉาตาร้อนกันไปเป็นแถบๆ
"นิดเดียวนะแม่หมี"
"เนะ อิอิ"
"แว้กกก บอกนิดเดียว"
ร้องเสียงหลงดังลั่น เพราะมันเล่นยกกระเดือกเอื๊อกๆลงคอ
"แฮ่ หวายขมๆเนะ"
"ทำไมกินเยอะ เดี๋ยวเมานะแม่หมี"
"เฮ้ย มึงมานี่เลยไอ้เสือ ปล่อยมันบ้าง"
ฟอร์ดกับเบนซ์ลากตัวของเฟียตออกไปรวมกลุ่มกับเพื่อน เจ้าตัวยึกยักอยู่แต่ช้าไปแล้ว
"อ่ะปุ่นพี่เฟียตไปแล้ว เอาเล้ย"
ดูเพื่อนมันทั้งสองคนเลยยุดีนัก
"เมาเล้ย"
ญี่ปุ่นเองก็นะ เหมือนแมวไม่อยู่หนูร่าเริง กระดกเอาๆ เต้กับพริกเองก็ใช่ย่อย
"ฮ่า เหมือนจาเมา เหมือนจามาว"
นั่นไงหน้านี่แดงก่ำทั้งสามคน เฟียตเองก็โดนเพื่อนกรอกเหล้าอยู่ แต่เมาไม่มากเพราะนับว่าคอทองแดงคนหนึ่งเหมือนกัน
"แอ่ะ พ่อหมีขาวปายหนายอ่า"
พอเริ่มเมาก็หาที่นัวเนีย หันไปหันมา
"พ่อหมีขาว อยู่หนาย"
เดินแล้วครับท่าน มันเริ่มเดินหา
"อิอิ พ่อหมีขาวทำรายอ่าเนะ"
พอเจอเบนซ์ก็กระตุกชายเสื้อ
"เอ้ย แม่หมี อยู่นี่ๆ มานี่มา"
เฟียตเหลือบเห็นพอดี กวักมือเรียก มันเดินฝ่าวงเข้ามาเลย
"โห หน้าแดงก่ำเลยว่ะน้องญี่ปุ่น เมาแล้วเหรอ"
"เนะ"
"โห ดึงกูนานๆหน่อยดิวะไอ้เปี๊ยก นานๆมาจับกูที"
เบนซ์พูดแล้วหัวเราะ ส่วนญี่ปุ่นโผเข้ากอดคอเฟียตที่ย่อตัวรออยู่แล้ว
"เค้ามาวเนะ"
"ไหน หน้าแดงเลย บอกแล้วอย่ากินเยอะเห็นไหม"
"อิอิ ก็พริกก็กินเนะ พริกก็มาว เต้ก็มาว เค้าก็เลยมาว"
"เวียนหัวไหมแม่หมี"
"ฮื่อ"
"ไม่ไหวบอกพ่อหมีนะจะพาไปนอน"
"เนะ พ่อหมีขาวๆ"
"หือ"
"เค้าอยากเล่นหมีขาวน้อยอ่า"
"เฮ้ย ไม่ได้ ไปเล่นที่ห้อง"
"แอ่ะ อายหรา อิอิ"
"อายดิวะ มาทำอะไรตรงนี้"
"ฮื่อ เพราะพี่จี๊ปอ่า ไปเคาะห้องเค้า เห็นมะ อดเลย"
มองหาจี๊ป พอเห็นก็ผละออกจากเฟียตตรงเข้าไปหา
"นี่แน่"
เอาหัวดันท้องเขา
"ฮ่าๆๆ เป็นวัวกระทิงเหรอไอ้เปี๊ยก"
"แอ่ะ พี่จี๊ปกะพี่ฟอร์ดอ่ะเนะ มาเคาะห้องเค้าอ่า เค้าเลยมะได้เล่นหมีขาวน้อยเลยเนะ"
"แว้กก ฮ่าๆๆ"
อ่านะ ทั้งกลุ่มเลยมั้งหัวเราะเสียงดัง เฟียตจากเมาหน้าแดงอยู่แล้วแดงกว่าเดิมอีก ส่วนต้นเรื่องน่ะเหรอ สนใครที่ไหนยืนทำหน้าย่นอยู่กลางวง
"เต้ๆ มาตีพี่จี๊ปหน่อย"
กวักมือเรียกตัวช่วยมา เต้เองก็บ้าจี้แต่เดิมอยู่แล้วเดินมาตีเข้าที่แขนจี๊ปทันที
"เอ้ย ตัวเล็กตีพี่ทำไม ฮ่าๆๆ เป็นบ้าไปตามไอ้เปี๊ยกเหรอ"
"ฮึ ว่าเค้าเนะ"
"แม่หมีมานี่มา อย่าไปยุ่งกับพวกมัน"
เฟียตดึงแขนเข้ามากอดไว้
"อิอิ เนะ พ่อหมีขาวอ่า อยากกินผลมู้ย"
"อะไรวะ ผลมู้ย"
"แตงโมอ่า อิอิ เอ๋ ทำมายผมยาวกว่าของเค้าเนะ"
กอดคอเอาหน้าถูๆอยู่บริเวณคอ เอามือน้อยๆสางผมของเฟียต
"ก็ตั้งแต่ตอนโน้นยังไม่ได้ตัดนี่"
"จุ๊บๆ"
คือว่า มันรั่วอ่ะนะ เลื้อยไปทั่ว จับนั่นจับนี่ เฟียตเองก็ยอมกอดไว้กับตัว เพื่อนๆก็มองดูอยู่
"เอ้ย ไอ้เปี๊ยก มาจุ๊บกูบ้างดิวะ"
เบนซ์ร้องขึ้น พริกได้ยินก็ตาโตถลึงขึ้นทันที
"มะเอาอ่า เดี๋ยวพริกงอน อิอิ"
เจ้าตัวแสบเองก็ไม่ใช่เลื้อยกะโหลกกะลา มันรู้นะเออ
"มานี่ มั๊วะ"
พริกนั่นเองโน้มคอเบนซ์ลงแล้วจ๊วบข้างปากไม่อายใครเพราะเมาเหมือนกัน
"แว้กกก"
เบนซ์ร้องลั่น เพื่อนๆเองก็หัวเราะ
"ไปได้กันตั้งแต่เมื่อไหร่วะ ไอ้เบนซ์ ไหนบอกไม่เอาผู้ชาย"
"เฮ้ย ไม่ใช่ๆ ไอ้บ้า มึงมาจุ๊บกูทำม้าย"
"ฮึ ยังน้อยนะเนี่ย"
พริกหวานเองอมยิ้มอยู่ ไม่ได้สนใจคว้าเหยือกกามิกาเซ่มากระดกต่อ ส่วนเบนซ์แทบจะแทรกแผ่นปูนหนี
"พริกๆ จับเบนซ์น้อยอ่ะยังอ่า อิอิ"
"บ้าเหรอปุ่น เราอายน้า"
ทำท่าอายแต่ตาวาวขึ้นมาเชียวนะพริกหวาน
"เอ๋ อายทำมายอ่า จับดิ เรายังจับหมีขาวน้อยเลย อิอิ หย่ายน้าหมีขาวน้อยเราอ่า พี่เบนซ์สู้มะได้ร้อก"
ท้าทายเพื่อนอีก
"เต้ๆ แล้วเต้อ่า จับจี๊ปน้อยอ่ะยัง"
หันไปหาเต้ รายนั้นตาปรืออยู่
"บ้าเหรอปุ่น ไม่เอาอ่า เรากลัว"
เต้นั่นทำท่าเขินจริงไม่ได้เวอร์
"มะกลัวเนะ จับเล้ย อิอิ เดี๋ยวเราจับให้ดู"
ดูมันไม่พูดเปล่าปรี่ไปหาเฟียต
"ปุ่นๆ บ้าไม่เอา นายก็ชินอ่ะดิจับพี่เฟียตบ่อยแล้วนี่"
พริกร้องห้ามไว้
"แอ่ะ เขินเนะ"
เขินแต่ยิ้มนะมัน
"ให้เราจับพี่เบนซ์หรา มะเอาอ่า เดี๋ยวพ่อหมีว่า นายล่ะไปจับ เดี๋ยวเราดึงพี่เบนซ์มาให้"
พูดจบมันก็หันไปหาเบนซ์เลยนะเออ ดึงแขนมา
"อะไรวะไอ้เปี๊ยก จะจุ๊บกูเหรอ"
"อิอิ มากกว่าเนะ"
"หือ ทำไรวะ"
"ยกแขนขึ้นเนะ"
ญี่ปุ่นบอก พริกหวานเองก็อายๆแต่เดินก้มหน้างุดๆเบียดเข้ามา เบนซ์เองก็มองอยู่
"พี่เบนซ์ๆ มองทางนี้เนะ"
ดูมันหลอกล่อเต็มกำลัง
"แว้กกก"
พอหันไปพริกหวานก็ฉวยโอกาสทันที จับหมับไปที่เป้ากางเกงของเบนซ์ เจ้าตัวงอตัวลงแทบไม่ทัน
"ทำอะไร มึงทำอะไรวะ"
"อ่า ปุ่น มันหยุ่นๆอ่า อิอิ"
สนใจเบนซ์ที่ไหน หันมาบอกญี่ปุ่นทันที
"เอ๋ เบนซ์น้อยยังมะตื่นเนะ จับใหม่ๆ"
"แว้กก อย่านะมึง"
พอรู้ว่าไอ้สองตัวนี่จะทำอะไรเบนซ์ก็กระเด้งตัวหนีไปทันที
"ฮึ จับก็มะได้เนะ หวงหรา อิอิ"
ญี่ปุ่นหัวเราะร่า ส่วนพริกหวานอายนะ เบนซ์ยิ่งอายไปใหญ่
"เต้ๆ มาๆ มาจับพี่จี๊ป"
"บ้า ไม่เอาอ่ะ เราไม่ทำอะไรแบบนั้นหรอกปุ่น"
"แอ่ะ ทำมายอ่า มะอยากรู้หรา"
"อยาก อุ๊ย"
แหมนะเต้ อายม้วนไป
"เดี๋ยวเราไปบอกพี่จี๊ปให้เนะ นายมะต้องอาย"
"บ้า ไม่เอา เราอาย"
"แอ่ะ มะอาย มานี่เนะ"
ลากแขนเต้ไปยืนตรงหน้าจี๊ปที่หน้าแดงตาปรืออยู่เช่นกัน
"มีอะไรไอ้เปี๊ยก เมาแล้วเหรอมึง"
จี๊ปขยี้หัวญี่ปุ่นแต่ส่งตาหวานไปให้เต้
"พี่จี๊ปๆ อิอิ"
"หือ อะไรวะหัวเราะ"
"เต้เค้าอยากจับจี๊ปน้อยอ่ะ"
"อะไรวะจี๊ปน้อย"
"เอ๋ นั่นอ่ะ"
ปุ้ยปากไปตรงเป้าหมาย จี๊ปเปลี่ยนท่ายืนทันที
"เฮ้ย ไอ้บ้า ไม่เอา"
"ทำมายอ่า เต้เค้าอยากจับเนะ ขัดใจหรา"
ขู่เขาอีก จี๊ปอายหน้าแดงยิ่งกว่าเดิม
"คนเยอะ"
ตอบออกมาเสียงเบา
"เดี๋ยวเค้าบังให้เนะ เต้ๆมายืนตรงนี้"
ดูมันจัดแจงให้เรียบร้อยเสร็จสรรพ เต้เองก็นะมานะนั่น
"นี่ๆ ยื่นมือมาเนะ จับเบาๆ อิอิ บอกเราด้วยน้าว่าเท่าไหนอ่า"
ซุบซิบกันอยู่สองคน จี๊ปเองถอยหนีไปจนติดผนังของผับไม่มีทางไปแล้ว ยืนนิ่งยอมก็ยอมวะ
"อุ๊ย"
เต้ร้องขึ้นหน้าแดงก่ำ
"โดนแล้วหรา เป็นไงอ่า"
"อิอิ ตลกอ่ะ"
"แอ่ะ ทำมายอ่า หย่ายหรา"
"อิอิ บ้าไม่เอาแล้ว เขิน"
เต้เอามือกุมหน้า จี๊ปเองก็อายหน้าแดง
"เค้าจับบ้างได้ไหมอ่า"
"แว้กก ไม่ได้ เดี๋ยวไอ้เฟียตเตะกู"
จี๊ปร้องออกมา ญี่ปุ่นทำหน้าย่นหันไปหาเต้
"เท่าหนายอ่า"
"อิอิ เท่านี้"
"อ่า อิอิ จริงหรา"
เต้ก็ทำท่าเอานิ้วโป้งกะนิ้วชี้ทำเป็นวงๆ
"พ่อหมีขาวเราหย่ายกว่าเนะ อิอิ เท่านี้แน่ะ"
ดูมันทำ ยอมที่ไหน เขาข้อมือขึ้นมาทำท่าให้เต้ดู
"อ่า จริงหรา หย่ายจัง"
"อิอิ ไปหาพ่อหมีขาวดีกว่า"
เดินฝ่าไปเลย ไปถึงก็โผเข้ากอดคอ เอาหน้าดันงุดๆอยู่
"พ่อหมีขาวมาวแล้วหรา"
"อืม แม่หมีอยากกลับแล้วเหรอ"
"เนะ เค้าอยากจับหมีขาวน้อยอ่า"
"อืม งั้นกลับป่ะ"
"อิอิ เนะ"
เฟียตกอดตัวของญี่ปุ่นเอามาหอมแก้ม
"เอ็ยมึงกลับแล้วเหรอไอ้เฟียต"
เบนซ์ร้องทักมา
"เนะ เค้าจาปายจับหมีขาวน้อย"
เสียงฮาครืนขึ้น เฟียตเริ่มจะชินแล้ว กอดคอญี่ปุ่นแล้วพาเดินออกจากผับทันที ระหว่างทางก็มีเสียงแซวไล่หลังมาดังไม่แพ้เสียงเพลงเลย
"เฮ้อ จบแล้วนะ คงไม่ได้ทำแบบนี้แล้ว"
เฟียตรำพึงออกมา
"มาเที่ยวอ่าหรา เค้ามะชอบเนะ มะต้องมาหรอกเนะ"
"ไม่ใช่ หมายถึงจะทำตัวเป็นเด็กๆแบบนี้อีกไม่ได้แล้วน่ะสิแม่หมี"
"เอ๋ ก็พ่อหมีขาวมะช่ายเด็กเนะ"
"ฮ่าๆๆ คิดถึงเหมือนกันนะ คิดถึงแม่หมีกว่าใคร"
"แอ่ะ ต้องคิดถึงเค้าคนเดียวเนะ ห้ามคิดถึงคนอื่น"
ทำหน้าย่นใส่เฟียตก็ก้มลงหอมแก้มฟอดใหญ่
"คร้าบ หวานใจของพ่อหมี ใครจะไปคิดถึงคนอื่นได้ น่ารักขนาดนี้"
"อิอิ เค้ารู้เนะ"
"เวียนหัวไหมแม่หมี"
"ฮื่อ มะเวียน"
"กินโจ๊กก่อนไหม"
"อิอิ เนะ"
ตาวาวขึ้นมาทันที
"แม่หมีรักพ่อหมีไหม"
ถามขึ้นตอนกินโจ๊กเสร็จระหว่างนั่งแท็กซี่กลับหอ
"รักเนะ รักพ่อหมีขาวเนะ"
เฟียตยิ้มออกมา
"พ่อหมีก็รักแม่หมีนะ รักมาก"
รักมากนี่มากจริงๆนะ เคยรู้สึกไหมว่าอยากจับตัวเขาไว้ตลอดเวลา ไม่ว่าตอนไหน ไม่อยากให้ห่างตัวไปไหนเลยสักวินาทีเดียว รักจริงหมดใจนายหน้าเอ๋อ
เขียนโดย อิ๊กกี้
คิดว่าซีซั่นแรกหมดแล้วน้า ต่อไปก้เป็นซีซั่นสอง แต่ก่อนซีซั่นสองมาอาจจะมีตอนพิเศษของบางคู่มาให้อ่านก่อนเพลินๆ เพราะข้าน้อยยังไม่ได้วางเรื่องเลย หุหุ
ขอบคุณทุกคนที่ติดตาม ขอบคุณสำหรับคำแนะนำดีๆ คำติชมมากมาย อย่าลืมติดตามต่อไปน้า จุ๊บๆๆ
-
กรี๊ดดด นู๋ปุ่นน่ารักได้อีกอ่ะ เหมือนจะแอบรั่วนิดนุง
ไปบงการให้เค้าจับ กัน กำเจรงๆ 555+ ฮาได้อีกอ่า
-
เมื่อไหร่จะมีเรื่องหมีดำมาให้อ่าน
-
+1 ค่ะ
เค้ารอพี่หมีดำอยู่น๊า
-
:mc4: :mc4: ครบ 100 ตอนเย้ๆๆ :mc4: :mc4:
ญี่ปุ่นก็ยังเป็นญี่ปุ่น รั่ว เอ๋อ และน่ารักไม่มีเปลี่ยนแปลงคิกๆ
เฟียตจบไปแล้วพ่อหมีดำโฟคก็จะได้มีบทมากขึ้น?? หายไปนานนะนายคนนี้ จะมาแบบคนดีที่หวังแฟนชาวบ้าน แต่ไม่คิดแย่งจริงจัง รึวง่าจะมาแบบตัวร้ายคิดแย่งแฟนชาวบ้านแบบจะจะ หึหึ
-
จบ season 1 แล้วหรอ
น้องญี่ปุ่นนี่น่ารักตลอดเลย
season 2 ขอให้หวานแบบนี้นะคะ
:L2:
-
ทั้งหวาน ทั้งฮา ขอบคุณคนแต่งมาก ๆ อ่านทีไรหายเครียดทุกที
-
แล้วหมีดำจะมีคู่กับเค้าบ้างมั้ยเนี่ย
-
:จุ๊บๆ: แม่หมี แรง ๆ ....ป่วนเขาไปทั่วเหมือนเดิมนิ
รักแม่หมีมากกกกก....เหมียนกัลเนะ :L1:
:L1: น้อง eiky :pig4: & :pig4:
สำหรับเรื่องที่น่ารัก....อ่านแล้วสบายใจ....
กด + ให้ครอบครัวคุณหมี... :L2:
รอตามซีซั่นสองจ้า.....
-
ทะเล้นจริงๆ
-
จบแล้วๆ
รอๆนะคะ พร้อมเมื่อไหร่ก็ค่อยมานะคะคุณอิ๊ก ขอบคุณมากค่ะ
น้องญี่ปุ่น :กอด1:
-
แม่หมีน่ารัก ตอนนี้รั่วมากมาย แถมป่วนไปทั่ว
ขอบคุณสำหรับนิยายน่ารักๆๆค่ะ :pig4:
รอซีซั่นสองด้วยคนค่า :กอด1:
-
+1 แทนคำขอบคุณ จบซีซั่นแรกแล้วเหรอ ยังไม่จุใจเลย น้องญี่ปุ่นที่แสนจะน่ารัก
และบรรดาผองเพื่อน แต่จะรออ่านตอนพิเศษนะคะ และรอซีซั่นสองของพ่อหมี+แม่หมี
อย่างใจจดใจจ่อค่ะ ...... :L1: :pig4: eiky ตลอดกาล
-
:mc4: ฉลองๆ
บวก1 ด้วยนะ
-
น่ารักที่สุดเลย
เห้อ ชอบๆๆ
-
มันน่า....รักโว้ย!!!!!!!!! อีเจ้ปลื้มกับความรั้วของมันจริงๆ
-
อ่านเรื่องนี้แล้วมีความสุขจัง
มีเรื่องเครียดๆก็หายเครียดเลยอ่ะ
ซีซั่นสองก็อยากให้หวานแบบนี้ต่อไปนะ
:L2: :L2:
-
:really2: :really2:
ญี่ปุ่นนี่ยังแสบเหมือนเดิมน๊าๆๆๆ
555
ชอบพี่เฟียตจังรักจิงหวังแต่งอ่ะ
:กอด1: :กอด1:
-
กริ้ดดดด ญี่ปุ่นของพี่ น่ารักน่าฟัดเหลือเกิน
มีซีซั่นสองด้วย ดีใจที่ซู้ดดดดด :3123:
-
อ๊ากกก
มีแบบเล็กๆ ชวนจิ้น อิอิ
-
น้องปุ่นนี่น่ารัก แถมยังแสบได้แบบหยดสุดท้าย..
ขนาดเมายังไปเลื้อยให้เพื่อนๆจับนั่นล้วงนี่พี่เค้าอีก....อิอิ :-[
-
อ่า น่ารักจังเลยเด็ก ๆ
-
ผลออกมาเป็นที่น่าพอใจกับการฉลองค่ำคืนนี้โดยเฉพาะพริก กะเต้ กล้าเกินคาด :z1: :z1: :z1:
-
:mc4: ฉลองครบร้อยตอน + จบซีซั่นแรกด้วยจ๊า
น่ารักจริงๆน๊า เดี๋ยวซีซั่นสองพี่หมีดำเค้าจะโพล่แล่วใช่ม่ะ รอๆ
ขอบคุณมากๆค๊า
:pig4: :pig4: :pig4:
-
ต้องเรียกว่าครอบครัวหมีขาวแอนด์เดอะแก๊งค์เนอะคุณอิ๊ก
:-[ น่ารักน่าหยิกกันดีจริงๆ
แต่ยังแอบหมั่นไส้เบนซ์นิดๆอ่ะ
ดูยังไม่เต็มใจกับน้องหนูพริกหวานเลย
หมั่นไส้เบาๆ อยากเห็นตอนเบนซ์หวงน้องพริกบ้างอะไรบ้าง
แต่สงสัยจะไม่ เพราะเบนซ์ยังไม่ยอมพริกหวานเล้ยยยย
:m31:
:กอด1:คุณอิ๊ก รอครอบครัวหมีดำด้วย คิกๆ
-
ฉลองครบ 100 ตอนเลยค่ะ
-
ญี่ปุ่นเมาแล้ววรั่วว
-
:L1:ต่อภาคสองเลย
-
:o8:อยากจับบ้างอะ
-
อยากจับไปทั่วเลยนะปุ่น :laugh:
ว่าแต่ว่า หมีขาวน้อยนี่ชนะเลิศใช่มะ :m20:
-
:L2: ดีใจกับท่านอิ๊กกี้ด้วยจ๊ะ
จบซีซั่น 1 แล้ว รอคอยซีซั่น 2 และตอนพิเศษต่อไปจ๊ะ
-
พี่อิ๊กหวัดดีครับ
ตอนก่อนพี่อิ๊กเขียนใว้ใจหายเลย
นึกว่าจะต้องจากญี่ปุ่นซะแล้ว
ที่แท้มีภาค 2 อิอิ
ขอบคุณครับ จะได้มีนิยายน่ารักๆใว้อ่านต่อ
-
จบแล้วเหรอ
หนูปุ่นยังคงความน่าร้ายเดียงสาตั้งแต่ต้นยันจบจริงๆ
รอภาค 2 จ้ะ :กอด1:
-
Season 2 นี่ก็ยังตัวละครหลักใช่ป่ะคะ
-
:o8: สวีทกันซะ เราอิจฉาเลย ฮ่าๆๆๆ
ญี่ป่นน่ารักมากๆ น่ารักน่าหยิกซะจริงๆแม่หมี >-<
รอภาค 2 ต่อ สนุกมากๆ
-
และแล้วซีซั่นแรกก็ปิดไปพร้อมความรักของพ่อหมีขาวกะแม่หมี อิอิ
น้องญี่ปุ่นเมาได้น่ารักจัง ออดอ้อนสามีน่าดู แถมยังเปรี้ยวพาเพื่อนๆไปจับน้องๆแฟนเค้าอีก เอิ๊กก
อยากอ่านตอนพิเศษจังเลย อยากรู้ว่าหลังที่พริกกะเต้ได้จับเบนซ์น้อยกะ่จิ๊ปน้อยแล้ว
จะเป็นยังไงต่อ อาจจะแซ่บน่าดู ฮ่าๆ อยากรู้อ่าพี่เบนซ์ไปบอกอะไรน้องพริก
ถึงได้โดนข่มขู่เอาได้ขนาดนี้ รออ่านทั้งตอนพิเศษและซีซั่นสองนะคร้า
-
:mc4: ตอนที่100 +1ให้ เพื่อขอบคุณ :pig4: :pig4:
จะรอเรื่องนี้ต่อไป นะ :กอด1: :กอด1:
-
ท่าทางบทนี้เอาไปปูทาง ภาคพิเศษสินะ
ทั้งจิ๊ป เต้, เบ๊นซ์ พริกหวานอีก
-
ท่าทางบทนี้เอาไปปูทาง ภาคพิเศษสินะ
ทั้งจิ๊ป เต้, เบ๊นซ์ พริกหวานอีก
ช่ายแว้วว อิอิ แอบรู้น้าเนี่ย
-
:L2:ญี่ปุ่น (แม่หมี) กับเฟียต (พ่อหมีขาว) น่ารักมากๆ อยากมีคนรักแบบเฟียตจังเลย คิดถึงหมีดำด้วย :L2:
-
แอร๊ยยยย หวานกันเจรงๆคู่นี้ หวานแบบไม่แคร์ใคร
season2 น่ะ ของหมีดำใช่มะ
แต่แอบขอพ่อหมีขาวกับแม่หมีด้วยนะ
คิดถึงจริงจัง ขาดนานๆ ไม่ได้ จะลงแดง 555+
-
จะเอาอ่า
"พี่เบนซ์ เค้าอยากจะกลับแล้วอ่ะ"
พอเห็นญี่ปุ่นเดินออกจากผับไปกับเฟียต พริกหวานเองก็กระตุกชายเสื้อของเบนซ์
"อยากกลับมึงก็กลับไปดิ"
"ฮึ ไม่ได้ พาเค้ามาต้องพาเค้าไปส่งด้วยดิ"
"เว้ย กูจะกินเหล้า"
"อ่า จะไม่รับผิดชอบเค้าเหรอ"
"ไอ้นี่ กูทำไมต้องรับผิดชอบมึงด้วยวะ น่ารำคาญจริง"
พริกหวานหน้างอทันที ยิ่งเมากามิกาเซ่อยู่เป็นทุนอยู่แล้ว
"ฮึ ใจร้าย ไม่กลับใช่ไหม เค้ากลับเองก็ได้"
พริกบอกแล้วเดินออกไปจากโต๊ะ
"ไปเลย"
พูดไปอย่างนั้นล่ะแต่มองตามหลังพริกหวานไป เพราะไม่คิดว่าพริกหวานจะกลับเองคนเดียวได้ พริกหวานเองก็ไม่ได้คิดจะกลับจริงๆหรอก แต่พยายามจะเรียกเรตติ้งแต่รู้สึกว่าตัวเองเรตติ้งตกอย่างแรง เพราะเบนซ์มีแต่ไล่กับไล่ไม่ได้สนใจแต่อย่างใด
"ใช่สิ เราไม่น่ารักเหมือนปุ่นนี่"
พูดออกมาเหมือนจะปลงตก พริกหวานเดินออกมาจากผับยืนมองคนนั้นคนนี้ที่กำลังหัวเราะคุยกันอย่างสนุกสนานอยู่หน้าผับก็ยิ่งรู้สึกแย่ลงไปกว่าเดิมอีก
"ไม่น่ามาเลย ฮึกๆ"
ร้องไห้ออกมา
"ร้องไห้ทำไมวะ ไอ้ขี้แย"
เบนซ์นั่นเองเดินตามออกมาเพราะเห็นว่าพริกออกมาจริงไม่ได้แสดงเหมือนแต่ก่อน
"ฮึ"
พริกหวานหันหน้าหนี สาวเท้าเดินต่อไป
"มึงจะไปไหน รู้เหรอกลับทางไหน"
"สนใจด้วยเหรอ"
น้ำเสียงที่ประชดประชัน เสียดใจเบนซ์ได้เหมือนกัน
"อะไรวะ ไปจะกลับเดี๋ยวกูพากลับ"
"ไม่ต้องหรอกพี่ กลับเองได้"
ยังร้องไห้อยู่ เดินก็ยังไม่ยอมหยุดเบนซ์เองรีบขว้าแขนไว้
"มึงเป็นอะไรไอ้พริก กูพูดกับมึงดีๆนะ"
"ไม่ต้องมาพูดดี พี่จะฝืนใจทำไม คำก็ไล่สองคำก็ไล่ ไม่ชอบพริก พริกก็ไม่ได้ว่านะ แต่อย่ามาว่าพริกแบบนี้ พริกก็มีความรู้สึกนะพี่"
โพล่งออกมาสายตามองด้วยความตัดพ้อ
"ไอ้พริก"
ได้แต่ครางออกมา ไม่คิดว่าพริกจะเสียใจได้ขนาดนี้
"พี่กลับไปกินเหล้าต่อเถอะ ไม่ต้องมาใส่ใจพริกหรอก เออ พี่เบนซ์ ไปบ้านปุ่นน่ะพริกคงไม่ไปแล้วนะ เดี๋ยวพริกไปบอกปุ่นเอง พี่จะได้ไม่ลำบากใจ"
"มึงอย่ามาอำไอ้พริก อะไรวะ เหมือนมึงงอนกูเลย"
"พริกมีสิทธิ์อะไรจะไปงอนพี่"
"อ้าว ไอ้นี่ เออ กูทำอะไรไม่ถูกใจกูขอโทษมึงด้วยล่ะกัน อย่ามาทำท่างอนกูได้ไหม กูยิ่งง้อคนไม่เป็นอยู่"
พริกหวานหันหลังให้ทันที เหอๆ มันยิ้มครับท่าน ร้ายกาจมากนะหนูพริก
"ฮึ ไปส่งเค้าหน่อยสิ"
คือถ้ากำลังเรียกเรตติ้งอยู่เค้าจะใช้คำแทนตัวว่าพริกหรือผมนะ แต่ถ้ารู้ว่าตัวเองเหนืออยู่ก็จะเค้าอย่างนั้นเค้าอย่างนี้
"เออๆ ไปดิ"
เบนซ์ยอมจำนน ทำยังไงได้เป็นโรคแพ้น้ำตา เบนซ์จูงแขนพริกหวานไปเรียกรถแท็กซี่เพื่อที่จะกลับหอ
"ตกลงมึงไม่ได้เมาหรอกเหรอไอ้พริก"
"หายเมื่อกี๊นั่นล่ะ"
"หายไวจังวะ"
"ฮึ เพราะพี่นั่นล่ะ"
"อ้าว เกี่ยวไรกะกูวะ"
พริกเมินหน้าแอบแอบไปยิ้มอยู่คนเดียว
"เฮ้ย ทำไมมาเบียดกูจังวะ ร้อนนะมึง"
"มึนหัวอ่ะ พิงหน่อยดิ"
พริกหวานนี่ไม่น้อยจริงๆ เบียดตัวเข้าหา พอเบนซ์ทำท่าจะขยับหนีแต่ก็ไม่หนีพริกหวานยิ่งได้ใจ
"ทำไมหายใจแรงจังวะ"
"ก็เค้ามึนหัวอ่ะ"
"แล้วทำไมต้องดิ้นด้วยวะ"
"พี่นั่นล่ะอยู่เฉยๆ เค้าจะได้พักสายตา"
มีงี้ด้วยนะ เบนซ์เองก็ไม่รู้จะทำยังไง ถ้าว่าอะไรไปอีกก็กลัวว่าจะเสียใจร้องไห้อีกจึงนิ่งเงียบเสีย
"พี่เบนซ์ ถามจริงๆเถอะ ไม่ได้ชอบพริกซักหน่อยเลยเหรอ"
พริกหวานเอ่ยขึ้น เบนซ์ถึงกับสะอึก
"เอ้ย ถามไรวะ"
เขินนะนั่น
"ถามไงก็ตอบดิ"
"ไม่รู้เว้ย ถามไรบ้าๆวะ"
"จะตอบไม่ตอบ"
พริกหวานผละออกมาจ้องมองหน้าของเบนซ์ที่อายหน้าแดงอยู่
"มึงจะรู้ไปทำไมวะ"
"ก็อยากรู้อ่ะ ตกลงว่าไงอ่ะ ชอบหรือไม่ชอบ"
"เว้ย อย่ามาจ้องกูแบบนี้นะ กูไม่ชอบ"
เริ่มอึดอัดขึ้นมา จะเบือนหน้าหนีแต่ว่า
"เอ้ย ไอ้"
ช้าไปแล้ว พริกจู่โจมหนักโถมหน้าเข้าประกบปากทันที เบนซ์จะดันออกแต่พริกหวานเกาะแน่นเสียแล้ว
"อื้อ อื้อ"
ครางอยู่ในคอแต่พริกหวานเองก็ไม่ยอมปล่อย เอาวะเลยตามเลย
"น้องๆ แวะม่านรูดเลยไหม"
คนขับแท็กซี่หันมาถาม ทั้งสองผงะออกจากกันทันที พริกหวานกระเด้งไปอีกทางนั่งกันคนละฝั่งเลยทีนี้
"อ่า"
ก้มหน้าอายกันทั้งสองคน ต่างคนต่างมองออกนอกหน้าต่างไม่ยอมพูดกันอีกเลยจนถึงหน้าหอ พริกหวานแอบอมยิ้มอยู่
"เอ่อ"
เบนซ์ไม่รู้จะพูดอะไรออกไปดี
"พี่เบนซ์พาพริกไปเดินเล่นหน่อยดิ"
พริกหวานเห็นเป็นโอกาสเดียวที่จะรุกให้สัมฤทธิ์ผลจึงเอ่ยปากออกไป เบนซ์เองก็นิ่งอยู่
"ไปไหน ดึกแล้วนะ"
"ไปตรงสวนก็ได้"
"เฮ้ย มึงจะทำไรกูอีกป่ะวะ"
พริกหวานหันหลังให้ทันทีเพราะอดไม่ได้ที่จะอมยิ้ม
"บ้าเหรอพี่ ใครจะทำอะไร พี่ก็พูดไป"
"มึงน่ะน่ากลัว เมื่อกี๊ก็"
พูดไม่จบประโยคก็อายหน้าแดงแทน
"ก็ อิอิ พี่ล่ะไม่ยอมบอกดีนัก"
พริกตอบอยู่ในคอ
"ไปดิ"
พริกยิ้มออกมา
"พี่เบนซ์ พี่เบนซ์จะเรียนที่เดียวกับพี่เฟียตเหรอ"
พริกหวานถามขึ้นระหว่างเดินไปยังสวนสาธารณะ
"เออ ว่างั้นล่ะ"
"แล้วพี่จะเรียนอะไรอ่ะ"
"ก็เรียนเหมือนไอ้เฟียตนั่นล่ะ"
"อะไรกัน ทำไมต้องตามเพื่อนตลอดด้วยอ่ะ พี่ไม่รู้เหรอว่าอยากเรียนอะไร"
"ทำไมจะไม่รู้วะ กูเรียนคอมฯกราฟฟิก กูชอบ ไอ้เฟียตมันก็ชอบ"
"อ้อ ก็ไม่บอกนิ"
"ถามทำไมวะ"
"ก็ดีใจอ่ะ ถ้าพี่เรียนที่เดียวกับพี่เฟียต แสดงว่าเค้าก็มีโอกาสได้เจอพี่อีก"
พริกหวานตอบเสียงเบา
"ทำไม จะกวนตีนกูอีกเหรอ"
"บ้าเหรอพี่ ทำไมคิดแต่ว่าเค้าจะกวนตีนพี่อ่ะ ไม่คิดล่ะว่าเค้าทำไปเพื่ออะไร"
พริกหวานตอกคืน เบนซ์เงียบไป
"แล้วมึงทำไปทำไมวะ"
เข้าทางของพริกหวานที่ฉายรอยยิ้มรออยู่ก่อนแล้ว
"นี่พี่ไม่รู้จริงๆเหรอว่าเค้าทำไปทำไม"
เบนซ์ส่ายหน้าทำหน้างงๆ
"อย่าบอกนะว่ามึงชอบกู ฮ่าๆๆ กูคิดแล้วเชียว กูบอกแล้วกูน่ะเสน่ห์แรง แต่กูไม่ได้ชอบ"
"ใครบอกว่าเค้าชอบพี่"
พริกหวานสวนขึ้นทันทีโดยไม่รอให้เบนซ์พูดให้จบ
"อ้าว แล้ว"
"เค้าคิดว่าเค้า รักพี่แล้วต่างหาก"
เบนซ์หน้าเหวอไปเลย อ้าปากหวอ พริหวานเองก็อายนะที่พูดออกไปก้มหน้าที่แดงก่ำอยู่
"เอ้ย มึง"
"จริงนะพี่ เค้าคิดว่าเค้ารักพี่จริงแล้วนะ"
"เอ่อ กู เอ่อ"
"พี่ยังไม่ต้องบอกหรอก เค้ารู้ว่าพี่จะบอกว่าพี่ไม่ได้ชอบผู้ชาย แค่อยากบอกให้พี่รู้ว่าเค้ารู้สึกยังไงแค่นั้นเอง แค่นี้ก็สบายใจแล้ว"
ร้ายกาจมากจริงๆน้องพริกหวาน ทำเอาเบนซ์เม้มปากแน่นทีเดียว
"ตามใจมึงละกัน ร้องไห้อย่ามาหาว่ากูทำก็แล้วกัน"
เบนซ์พูดออกมาเบาๆ ใจแข็งเหลือเกิน
"เค้าไม่ได้หวังอะไรหรอกนะพี่ รู้อยู่แล้วล่ะว่าถ้ารักพี่ก็มีแต่เจ็บกับเจ็บ แต่ถ้าพี่ว่าพี่ควบคุมตัวเองเกี่ยวกับเรื่องความรักได้ด้วยเหรอ"
โห แต่ละดอกเล่นเอาเบนซ์สร่างเมาไปเลยทีเดียว
"เอ้ย กลับเว้ย ไม่ต้องไปดงไปเดินมันแล้ว ไอ้นี่"
เขินนะนั่นร้องออกมาหันหน้าไปทางอื่น
"อ้าว ทำไมล่ะพี่"
"ไม่อยากเดินแล้วโว้ย กูจะกลับไปนอน"
"ฮึ"
หน้างออีกรอบ
"ไม่อยากเดินกับเค้าเหรอ"
"เออดิ พูดห่าอะไรก็ไม่รู้"
"งั้นเค้าไปห้องพี่ได้ไหมอ่ะ"
"ไม่ได้เว้ย กูอยู่กับเพื่อน"
"งั้นพี่ก็ไปหอเค้า ไฟสูงกลับบ้านไปแล้วตอนค่ำ"
"ไปทำไมวะ หอกูก็มี"
"ก็ไปส่งเค้าอ่ะ ให้ถึงห้อง"
"ไม่เอาเว้ย ไปนะ"
พริกหวานเม้มปากแน่น
"อ่า"
เบนซ์เดินหนีไปก่อนเลย พริกหวานยืนนิ่งอยู่
"โอ๊ย"
ล้มลงจับขาไว้ เบนซ์หันมามอง
"เป็นไรวะ แกล้งทำอะไรอีก"
"แกล้งไรล่ะ ก็จะวิ่งตามพี่อ่ะ เจ็บ โอ๊ยเจ็บ"
พริกหวานเองทำหน้าเหยเก แกล้งทำเจ็บปวดอยู่ เบนซ์เองยืนมองอยู่แต่พริกเองก็ไม่ยอมแพ้ลงไปดิ้นแด่วๆอยู่
"ไหน เจ็บจริงป่ะเนี่ย"
"จริงดิ โอ๊ย ใครจะมาล้อเล่น"
พริกหวานเองก็กุมข้อเท้าไว้
"ไหนเอามาดู"
เบนซ์เดินมาหาแล้วนั่งยองๆลงจับข้อเท้าของพริกหวาน
"โอ๊ย เบาๆดิพี่เจ็บนะ"
ครางออกมา
"เดินไหวไหม"
"ไม่ไหวอ่ะ พี่พยุงหน่อยดิ ไปส่งหน้าหอก็พอ"
ทำเสียงละห้อยน่าสงสาร เบนซ์เองได้แต่ถอนหายใจออกมา พยุงร่างของพริกหวานขึ้น
"กอดคอกูดิ มึงมากอดทำไม"
"อ้าว นึกว่าให้กอดเอว อิอิ"
เกือบหลุดนะพริกหวาน
"เดินช้าๆดิพี่ โอ๊ย"
"อย่าสำออยหน่อยเลยมึง เดินเร็วๆกูอยากนอน"
"ก็เจ็บจริงอ่ะ"
พริกหวานเองก็กอดนัวเนียอยู่ ก้มหน้าลงต่ำไม่ให้เบนซ์มองเห็นรอยยิ้มที่ฉายออกมา พอถึงหน้าหอเบนซ์ก็หยุดกึกลง
"เดินขึ้นเองได้ไหม"
"คิดว่าได้ไหมอ่ะ"
ดูมันตอบ เบนซ์ได้แต่ถอนหายใจออกมา
"กูต้องขึ้นไปส่งมึงใช่ไหมเนี่ย"
"ให้เค้าเดินขึ้นไปเองก็ได้นะ"
พอถือไพ่เหนือกว่าก็รู้จักยิงเข้าเป้า
"เออๆ ขึ้นก็ได้วะ"
เบนซ์ตอบแบบไม่ค่อยเต็มใจเท่าไหร่นักแต่ก็ต้องยอมพยุงพริกหวานขึ้นห้องมา พอเปิดประตู
"พาไปที่เตียงหน่อยดิพี่"
"อะไรวะ ถึงห้องแล้วเดินเองดิ"
"โอ๊ย มันเจ็บอ่ะ"
พริกหวานเองก็ยังเล่นละครอยู่ ใจเมื่อยังไม่ได้อย่างที่ตั้งใจไว้ไม่ยอมเลิกง่ายๆ
"โว้ย อะไรวะ ห้องมึงเหรอเนี่ย ทำไมรกจังวะ"
"ก็ยังไม่ได้เก็บอ่ะ"
"ไหนเตียงมึง"
"นั่นอ่ะ ค่อยนะพี่"
"เอ้ย"
พอถึงเตียงพริกหวานก็ค่อยๆนั่งลงพอได้จังหวะก็ดึงคอเบนซ์ลงมากอดอยู่ที่เตียง
"มึงจะทำไรวะ ปล่อยนะเว้ย"
"อะไรอ่ะ พี่"
พริกหวานเองขึ้นคร่อมอาการเจ็บไม่มีอีกเลย
"มึงจะทำอะไรไอ้พริก"
"ก็เอาพี่เป็นผัวไงพี่เบนซ์ อิอิ เสร็จแน่ๆ"
"แว้กก ไอ้พริก"
พริกหวานจู่โจมหนักทันทีทั้งคร่อมทั้งไซร้ ทำไม่เป้นหรอกแต่หน้ามืดทำไปงั้น เบนซ์ดิ้นอยู่ พลิกตัวขึ้นมาได้แต่พริกหวานกอดคอไว้แน่น
"อื้อ อื้อ"
พริกหวานกดคอลงมาจูบ
"อยากได้กูเป็นผัวนักเหรอมึง ได้ มานี่"
เบนซ์เองก็นึกสนุกขึ้นมาด้วยกึ่มเหล้าด้วย พอเบนซ์ดึงเสื้อผ้าออกจากร่างของพริกหวาน รายนั้นเองที่กลับอาย
"อ่า แม่จ๋า ทำไมหย่ายจัง"
ร้องออกมาเมื่อเบนซ์เผยเรือนร่างเช่นกัน
"มึงตายแน่ไอ้พริก อยากได้กูเป็นผัวนักใช่ไหม"
"อ่า มะเอาแล้ว มะเอา อ่า"
ดิ้นหนีสุดกำลัง เบนซืเองที่ดึงขาไว้
"แว้กก ไม่อาว เค้าไม่อาว"
"จะหนีไปไหน มานี่ซะดีๆเมียจ๋า"
เบนซ์เองเลือดขึ้นหน้ากดเอวของพริกหวานเอาไว้
"ไม่อ๊าว ไม่อาวแล้ว"
"ไม่ได้ มึงเห็นของกูแล้ว มานี่เลยมึงรักกูไม่ใช่เหรอ มาเป็นเมียกูซะดีๆ"
"แว้กก ช่วยด้วย"
เบนซ์กดหน้าของพริกหวานลงกับหมอนร้องอู้อี้อยู่ พอจะทำจริงๆก็ทำไม่ได้หรอกเพราะมันเกินขนาดไปหน่อย เบนซ์ล้มตัวนอนข้างๆ
"ฮือๆๆ ทำเค้าอ่ะ"
ร้องไห้ออกมา เบนซ์เองก็นอนแผ่อยู่
"ไหนบอกอยากได้กูเป็นผัว อะไรวะ แค่นี้ก็ร้องไห้ ไม่ไหวเลย แล้วจะมีผัวไว้ทำไมถ้าไม่ให้ผัวทำ"
"ฮึ เค้ามะเคยอ่ะ เค้ากลัว"
"อ้าว ไม่เคย ไม่ลองแล้วเมื่อไหร่มึงจะเคย"
"เหรอ งั้นลองใหม่ก็ได้ อิอิ"
ดูมันจากที่ร้องไห้อยู่นะ แสบได้โลห์จริงๆ เบนซ์เอ๋ยจะหนีไปไหนรอด เด็กมันร้องจะเอาๆซะขนาดนี้ อิอิ
เขียนโดย อิ๊กกี้
ปล ตอนพิเศษน้า ไม่อยากให้คู่ไหนๆหายไปเลยอ่ะ แต่มันแตกแขนงมาเยอะหลายคู่เหลือเกิน คาแรกเตอร์หลุดไปบ้างน้า
วันลอยกระทงไปลอยไหนกันเอ่ย อิอิ ส่วนคนเขียน ขี้เกียจอย่างแรง ไม่ลอยมาหลายปีแระ ฝังจำ ฝังใจ อิอิ ก็ขอให้เพื่อนๆมีความสุขมากๆนะคร้าบ ในวันลอยกระทง อย่าหลงทางล่ะ แว้กกกกก
-
จิ้มคนเขียนค่ะ :z13:
พริกหวาน เธอมารยา หลายหมื่นเล่มเกวียน
เบนซ์คงตามทันหรอก ต๊าย เบนซ์เสร็จแน่ o18
-
พริกหวานแสบได้โล่ห์
พี่เบนซ์คงเรียบร้อบกับพริกหวานในอีก 1-3 ตอนต่อมา :laugh:
-
ม่ะใช่พริกหวานแล้วพริกขี้หนูชัดๆๆ แสบจริงๆเด็กพวกนี้
ตกลงคืนนี้มันจะได้รึไม่ได้กันนิ ลุ้นเนะ :laugh:
-
555 เบนซ์เสร็จพริกหวานก็คราวนี้ใช่มะ :laugh:
-
พริกหวานแรงตลอดดดดดดดดด
-
ูดีจัยด้วยน้าที่จะมีฝามีแว้วอยากอ่านเอ็นซีคู่นี้มากมากเลยอ่ะแบ่ง
พริกสู้ๆจ้า
-
พริกเผด็จศึก
-
ช่วงหลังๆรู้สึกว่าจะหื่นกันน่าดู :L1:
-
พริกหวานนน ร้ายกาจมากกกกก
จะปล้ำพี่เบ๊นเองเลยยเรอะ
ได้พี่เบ๊นเป็นสามีแล้วว ดีใจด้วยยน่ะ
-
หึหึหึ พริกร้ายไม่เบานะเนี่ยยย
เบนซ์เจอแบบนี้ไป รอดยากนะ 5555 o18
-
พริกเอ้ย ขอป้าไปทำใจกับความแรงของหนูแปปนะลูก
คลานกลับมาเม้นต่อ เจ้าพริกนะมันน่านัก พอเบนซ์จะทำจริงดันไม่ให้ซะนี่
ไม่รู้พริกทำค้างหรืออิ๊คทำค้างกันแน่ เหอๆ
-
:m20:
พริกหวานแสบสันมาก
-
เบนซ์ไม่รอดมือพริกหวานแล้วแน่นอน....อิอิ คราวหน้าอย่าให้พลาดเชียว :laugh:
-
o18 :oo1: :oo1:
-
พริกหวานร้ายจริงๆเลยนะเรา
งานนี่เสร็จไม่เสร็จไม่รู้
รู้แต่ว่าเบนซ์เสียท่าเด็กอีกแล้ว 555
-
:impress2: :impress2: :impress2:
น้องพริกนี่ ร้อยเล่มเกวียนจริงๆ :laugh:
ไม่ได้ด้วยเล่ห์ ก็ต้องเอาด้วยกลล่ะวะงานนี้ :m20:
-
พริกหวานแรง เจ้าเหล่ห์มาก
พี่เบ็นตามไม่ทันเลย :laugh:
-
หมีดำยังไม่มาอีกหรอ
-
แรงดีไม่มีตกจริงๆ สำหรับหนูพริกหวาน
:กอด1:
-
:pig4: :pig4: :pig4:
-
คู่นี้มันพิลึกๆกันอยู่นะ เดาทางไม่ถูก งัยเสียคืนนี้ไม่รอดแน่
-
แล้วสรุปว่ารอดไม๊เนี่ย ราตรีนี้ยังอีกยาวไกล เผด็จศึกพี่เบนซ์ซึ เลยนู๋พริก :impress2:
-
ตอนนี้บอกได้คำเดียวเลยว่า พริกสุดยอดมากๆ
เบนซ์ไม่รอดแน่ๆเลย ลักษณะนี้ ฮ่าๆๆๆ สนุกมากๆ
-
:m20: ไอ้พริกกกก
น่าร้ากกกกกกกก
-
:z1: :z1:
พริกหวานนี่เริ่ดๆจิงๆ 555
พี่เบนซ์ยอมเค้าไปเถอะ
555
-
พริกหวานเด็ดมาก ^^
ลูกเล่นแพรวพราว
-
สรุปมันได้กันยังอ่ะ :confuse:
-
หนูพริก
เราต้องรักนวลสงวนตัวน้า :oo1:
แต่แบบนี้มันไม่ใช่น้าสงสารพี่เบนซ์เค้า อิอิอิ
+1
-
หุ หุ พี่เบนซึโดนเด็กล่อลวง......
จะได้เมียแบบ....เอาก็เอาว่ะรึเปล่าเนี้ย.... : :z1:
:กอด1: น้องพริกสุดแสบ กะ น้อง eiky :L1:
-
o13 นู๋พริกนี่ใช่ย่อยนะ จับเบนซ์อยู่หมัดเลยลูก
แล้วคืนนี้จะไปรอดเร้อ! :m20: สงสารเบนซ์จริงๆ
คิดถึงน้องปุ่นมากๆเลย น่ารักอะไรอย่างนี้
พ่อหมีก็รักขนาดนี้ :-[ เขินอ่ะ
-
น้องพริกแรงจริงนะเธออออออออ แสบมากเลยนะ
พี่เบนซ์ก็ใช่ย่อยนะ ทำเนียน ที่จริงก็จะเอาเค้าเหมือนกันอ่ะแหละ ฮ่าาา
น่ารักอ่ะคู่นี้ ชอบมากกกกกกกก พริกเจ้าเล่ห์เหลือเกิน
มารยามีกี่โบกี้ขนมาใช้หมดเรย ฮ่าๆๆๆ
ึคนอ่านก็ลุ้นเมื่อไหร่เบนซ์จะยอมเป็นแฟนน้องมันสักที อิอิ
เป็นแฟนกันคงงอนง้อกันน่ารักแน่ๆ ว๊ายตายแล้วอยากใ้ห้ถึงตอนนั้นเร็วๆจัง :impress2:
-
กรุงเทพ
วันก่อนเปิดเทอมนักเรียนส่วนมากเข้าหอกันแล้ว พวกที่เป็นรุ่นพี่ก็ไปตามหอของเพื่อนๆเพื่อนไต่ถามสาระทุกข์สุกดิบกันว่าทำอะไรมาบ้างในช่วงปิดเทอม ญี่ปุ่นเองย้ายออกจากหอของโรงเรียนไปอยู่กับเฟียตที่แมนชั่นไม่ไกลจากหน้าโรงเรียนมากนัก ส่วนเพื่อนๆทุกคนก็ยังคงเดิม นักเรียนที่เข้าใหม่ในชั้น ม ๔ ต่างก็เข้าไปรายงานตัวเพื่อที่จะเลือกหอตั้งแต่เมื่อตอนเดือนที่แล้ว บางคนย้ายเข้าตั้งแต่เมื่อวันก่อน เข้าช้าสุดก็เป็นเมื่อวาน ต่างฝ่ายต่างแนะนำตัวซึ่งกันและกันเสียงดังเกรียวกราวอยู่
"นายๆ นายขาวจังเลยอ่ะ นายชื่อไรเหรอ"
เด็กชายตัวจิ๋วถามเพื่อนร่วมหอคนใหม่
"เราชื่อลุฟท์ นายก็ขาว เราขาวเพราะเราไม่ค่อยได้ออกไปไหนอ่ะ"
"ลุฟท์หรา ชื่อเหมือนยี่ห้อ กกน เลยอ่า อิอิ"
"บ้า มาจากลุฟท์ทันซ่าหรอกนาย เราเกิดบนเครื่องบิน นายอ่ะชื่อไร"
"เราชื่อเม้ง"
"เช็งเม้งอ่ะเหรอ"
"บ้า เม้งเฉยๆ นายน่ารักดีเนอะ"
ชมกันซึ่งๆหน้า แต่ลุฟท์กลับยิ้มแห้งๆเหมือนชินกับคำชม
"แค่เปลือกนอกล่ะนายเม้ง เราอาจจะนิสัยไม่ดีก็ได้นะ อิอิ"
"อ้าว นิสัยไม่ดียังไงอ่ะ"
"บ้า เราก็พูดไปงั้นล่ะ นายกินข้าวยังอ่ะ ไปกินข้าวกันไหม"
"อืม ไปดิ เราหิวพอดี บ้านนายอยู่แถวไหนเหรอ"
"เราไม่ใช่คนกรุงเทพฯหรอก เรามาจากเพชรบุรีอ่ะ"
"อ้าวเหรอ เรานึกว่านายเป็นคนกรุงเทพฯซะอีก หน้านายไม่เหมือนคนต่างจังหวัดเลยเนอะ"
"อ่านะ แต่ชื่อจริงเราชื่อกรุงเทพนะ เพราะเกิดบนเครื่องตอนถึงกรุงเทพฯพอดี"
"อ่า เข้าใจตั้งชื่อเนอะ เราชื่อ เมษทัศน์"
"อิอิ ไม่บอกก็รู้ว่าเกิดเดือนเมษาใช่ป่ะ"
"ใช่ๆ นายฉลาดน้า"
ทั้งสองคุยกันอย่างถูกคอแล้วเดินลงจากหอเพื่อที่จะไปหาข้าวกิน ลุฟท์ หรือ กรุงเทพ เป็นเด็กผิวขาวใส หน้าตาน่ารักอย่างที่เพื่อนบอก เป็นคนมีบุคลิกน่าสนใจเพราะเป็นคนนิ่งๆ ฉลาดทันคน ไม่เอ๋อเหมือนญี่ปุ่น อยู่ที่โรงเรียนเก่าก็ดังฮอตฮิต แต่เขากลับทำตัวเฉยๆไม่ได้ยินดีปรีดากับเสียงชื่นชมเหล่านั้น เพราะเป้าหมายคือเรียนให้ดีๆและสอบเข้ามหาวิทยาลัยดีๆให้ได้อย่างที่พ่อกับแม่หวังไว้ เป็นเด็กที่มีความมุ่งมั่นมาก ไม่เคยย่อท้อต่ออุปสรรคใดๆ
"ปุ่น หอใหม่นายเป็นไงอ่ะ"
บอยถามขึ้นขณะนั่งกินข้าวอยู่กับญี่ปุ่นและเอกอยู่หน้าหอ ญี่ปุ่นเอาขนมมาฝากเพื่อนรักอย่างบอย
"หย่ายมากอ่าบอย อิอิ มีน้ำอุ่นด้วยน้า เตียงก็หย่าย มีทีวีด้วยล่ะ"
ญี่ปุ่นเองโตเป็นหนุ่มขึ้นมาก โครงหน้าดูคมสันมากขึ้น ปิดเทอมไปเกือบสองเดือนทำให้เห็นความเปลี่ยนแปลงของเพื่อนๆได้มากทีเดียว เอกสิวเห่อขึ้นเต็มหน้า บอยเองก็สูงขึ้นนิดหน่อย ญี่ปุ่นเองสูงขึ้นอีกสามเซ็นฯ หน้าตายังสดใสเหมือนเคย ความน่ารักที่ยังไม่เหือดหายไปไหนบวกเพิ่มขึ้นกับความหล่อเหลาที่ใครๆเวลาเห็นก็ต้องมองตาม
"น่าอิจฉามึงว่ะไอ้หญ้าแห้ง พี่เฟียตประคบประหงมเต็มที่เลยดิ"
"ก็มีบ้างล่ะปลาดุก อิอิ แล้วปิดเทอมเป็นไงบ้างอ่ะบอย ไปไหนกันมาอ่ะ"
"ก็ไปบ้านเอกที่เชียงราย สองอาทิตย์แล้วก็ข้ามไปหลวงพระบาง อาทิตย์นึงอ่ะ นายอ่ะ"
"หลวงพระบาง ลาวอ่ะเหรอ จริงดิ สวยไหม ไปกะปลาดุกสองคนหรา ไปฮันนีมูนกันหรา"
ญี่ปุ่นเองก็ยังล้อเลียนเพื่อนเหมือนเคย ทั้งสามหัวเราะกันอย่างสนุกสนาน
"รุ่นพี่ป่ะนาย น่ารักจังอ่ะ"
เม้งสะกิดให้ลุฟท์มองไปยังกลุ่มของญี่ปุ่น ลุฟท์เองก็มองตาม
"ไหน"
พอมองไปเห็นรอยยิ้มของญี่ปุ่นลุฟท์เองถึงกับนิ่งอ้าปากค้าง
"เออ น่ารักว่ะ ไม่เคยเจอใครน่ารักเท่าพี่เขามาก่อนเลยอ่ะเม้ง"
"น่ารักมากอ่ะ สุดๆ ไม่เสียใจเลยที่เลือกสอบเข้าโรงเรียนนี้"
ทั้งสองเดินหน้าแดงเข้าไปสั่งอาหารสายตาก็มองอยู่ที่กลุ่มของญี่ปุ่นตลอดเวลา
"ปุ่นกินเยอะไปไหม จะเอาอีกเหรอ"
บอยร้องขึ้นเพราะฟาดราดหน้าไปแล้วจาน จะเดินไปสั่งข้าวผัดอีก
"อิอิ มะอิ่มอ่ะ"
"แดกเยอะเหมือนเคยนะมึง"
"อ้าวนะ ก็เราโตขึ้นก็ต้องกินเยอะขึ้นดิปลาดุก จะได้โตเท่าๆพ่อหมีขาว"
"มึงยังเรียกพี่เฟียตว่าพ่อหมีขาวอยู่เหรอ เหมือนเด็กเลยนะมึง"
"อ่ะ แล้วให้เรียกไรอ่า เราชินนี่"
"เรียกไปเถอะปุ่นน่ารักดีออก"
"นายไม่เรียกปลาดุกว่าพ่อหมูน้อย หมูใหญ่แล้วหราบอย"
"ฮื่อ ไม่แล้ว มันเขินๆอ่ะ โตแล้ว"
"แล้วเรียกไรอ่ะ"
"เอ่อ"
หันไปมองเอกยิ้มอายหน้าแดงอยู่
"เรียกว่า หัวใจ อ่ะ"
"แว้กกก อิอิ หวานน้าบอย อิอิ มะเขินกันหรา"
"บ้าปุ่น ไม่เขินอ่ะ นายอย่าล้อดิ"
บอยอายหน้าแดง ส่วนญี่ปุ่นก็หัวเราะอยู่
"ป้าคร้าบๆ เอาข้าวผัดทะเลให้เค้าหน่อยน้า อิอิ"
เดินไปสั่งข้าว ยิ้มร่าให้ป้าคนขาย
"โตขึ้นเยอะนะค้า หนูญี่ปุ่น หล่อเชียว ได้จ้าเดี๋ยวป้าจัดพิเศษให้เลย รอแป๊บน้า ป้าทำให้พ่อหนุ่มสองคนนี่ก่อน"
ป้าเองก็ตอบรับอย่างคุ้นเคย ญี่ปุ่นหันไปยิ้มให้ทั้งสองคน ที่อายหน้าแดงอยู่อายอะไรไม่รู้
"โหย สุดยอดอ่ะนาย น่ารักมาก"
เม้งลากเสียงยาว ลุฟท์เองถึงกับสั่นไปเลย
"น้องมาใหม่หรา"
ญี่ปุ่นถามขึ้นเพราะเห็นสองคนซุบซิบกันอยู่
"อ่ะ อ่าครับ ผมชื่อเม้งอ่ะพี่ นี่ลุฟท์"
เม้งรีบเอ่ยขึ้ดูลนลานมากทีเดียว
"อ่าชื่อน่าร้ากจัง อิอิ แต่พี่ชื่อน่าร้ากกว่าน้า พี่ชื่อ ญี่ปุ่นคร้าบ"
ยังไม่วายเป็นคนเดิม นึกว่าจะโตแต่พอได้พูดก็ยังเป็นญี่ปุ่นหน้าเอ๋อคนเดิม ทั้งสองคนยิ้ม
"อุ้ยพี่ญี่ปุ่น ชื่อเมืองเหมือน ลุฟท์เลยอ่ะ ลุฟท์ชื่อจริงชื่อ กรุงเทพ"
"อิอิ กรุงเพทฯเล็กกว่าญี่ปุ่นอ่าน้า อิอิ สู้พี่มะได้ร้อก"
พูดหน้าตาเฉยหัวเราะร่าอยู่ แล้วเดินกลับไปนั่ง ทั้งสองคนยืนจับมือกันเหมือนได้คุยกับดารา สั่นอยู่
"ไอ้หญ้าแห้ง ไม่กลัวพี่เฟียตว่าเอาเหรอ ไปคุยกะคนอื่น น้องนั่นน่ารักซะด้วย"
"หือ บ้าหราปลาดุก พ่อหมีขาวมะว่าหรอก อิอิ"
"ระวังเหอะมึง พี่เฟียตเป็นไงบ้างวะไม่เจอตั้งนาน หล่อขึ้นป่ะมึง"
"หล่อเนะ แอ่ะ เราว่าจะไม่พูดเนะแล้วอ่า เพราะนายน้าปลาดุก"
"ฮ่าๆๆ ทำไมวะ พูดไปเถอะ มันเป็นตัวมึงดี ดูหน้าตาหล่อขึ้นนิดเดียว มันไม่ได้เปลี่ยนนิสัยมึงหรอกไอ้หญ้าแห้ง"
"นั่นดิปุ่น นายเป็นเหมือนเดิมก็ดีแล้วอ่ะเราว่า"
"จริงหรา อิอิ เราน่าร้ากเนะ"
"แหวะ กูว่าแล้วเชียว ฮ่าๆๆ"
"ไอ้เปี๊ยก"
เสียงร้องดังทักมา ทำให้ทั้งสามคนหันไปมอง โฟคนั่นเอง โอพระแม่ โฟคเปลี่ยนไปมาก ตัดผมเกรียน ตัวหนาสูงใหญ่ขึ้นมากท่าจะสูงกว่าเฟียตอีกด้วยซ้ำ หน้าตานี่ไม่ต้องบรรยาย ผิวสีน้ำผึ้งไหม้ๆเข้ากันได้ดีเหลือเกินกับใบหน้าที่หล่อเหลาไม่มีที่ติ คิ้วหนาตาคมจมูกโด่งเป็นสัน
"อ่า พี่โฟค"
บอยกับเอกครางออกมา
"อ่ะ หมีดำหรา หล่อจังเนะ"
"เป็นไงมึง ปิดเทอมไปทำอะไรมาบ้าง"
โฟคนั่งลงข้างๆยิ้มพราวออกมา ขนาดเอกกับบอยคบกันอยู่ยังแทบละลาย ส่วนญี่ปุ่นก็ยิ้มร่าอย่างเคย
"ก็หนุกเนะ หมีดำอ่า ไปทำไรมา ขาวขึ้นน้า อิอิ"
"กูก็เล่นแต่แบดฯกับว่ายน้ำ ไม่ได้ไปไหน แล้วมึงย้ายไปอยู่กับไอ้ เอ้ย พี่เฟียตแล้วเหรอ"
"เนะ"
"อืม จำได้ไหมที่กูเคยบอก"
"ฮื่อ จำมะได้เนะ อารายอ่า"
"ก็กูจะมาทวงตำแหน่งกูคืนไง"
"ตำแหน่งอารายอ่า"
ทำหน้าเอ๋อใส่ โฟคเม้มปากแน่น
"เอาเถอะ เดี๋ยวมึงก็รู้เองล่ะ"
โฟคเดินหนีไปแล้ว แค่แวะมาทักทายเฉยๆ
"โห พี่โฟคอ่ะ หล่อยังกะดารา"
เอกพูดขึ้น
"แต่เขาจะทวงตำแหน่งอะไรอ่ะปุ่น"
"มะรู้อ่า"
"หึ เขาจะแย่งมึงจากพี่เฟียตอ่ะดิ"
"หา บ้าเหรอ นึกว่าพี่โฟคยอมแพ้แล้วซะอีก"
บอยร้องออกมา
"อ่า ทำมายแย่งเราอ่า เรามีพ่อหมีขาวคนเดียวเนะ"
"ก็คนมันจะเอาอ่ะ นี่พี่เฟียตก็ไม่อยู่ พี่โฟคยิ่งมีโอกาสมากขึ้นล่ะ"
"อ่า น่าสงสารเนะ"
ญี่ปุ่นครางออกมา
"ลุฟท์พี่คนเมื่อกี๊ก็หล่อนะ อิอิ คมเข้มเชียวตรงสเป็กเราเลยอ่ะ"
"อ่านาย นี่นายชอบ"
"อย่ามา อย่าบอกนะว่านายไม่ชอบ เห็นบอกว่าพี่ญี่ปุ่นน่ารักอยู่นะ"
"เอ่อ ก็จริง"
ลุฟท์พยักหน้าน้อยๆอายอยู่ คนที่ตัวสูงใหญ่เมื่อครู่ก็น่ามอง ญี่ปุ่นน่ารักมากไม่มีใครค้าน แต่คนที่เดินมาตัวคล้ำๆก็หล่อไม่มีใครติงเช่นกัน โรงเรียนนี้เขาคัดหน้าตากันหรือเปล่าเนี่ย ลุฟท์คิดในใจแล้วยิ้มออกมา
"งั้นเราเอาพี่ดำนะ นายจีบพี่ญี่ปุ่นไป"
ดูเม้งพูด ลุฟท์ทำหน้าเหรอหรา
"บ้า หน้าตาอย่างพี่ญี่ปุ่นไม่มีทางรอดหรอก คงมีแฟนแล้วแหงๆ"
"อย่าบอกนะว่าพี่ดำเป็นแฟนของพี่ญี่ปุ่น อ่า เศร้ามากมาย"
ลุฟท์เองไม่พูดอะไร แต่จากที่มองดูไม่น่าจะใช่
"แม่หมี อยู่นี่เอง กินเสร็จยัง ป่ะพ่อหมีจองตั๋วหนังไว้"
เฟียตจอดรถไว้หน้าหอแล้วเดินมาหาที่ร้านอาหาร พอเข้ามหาฯลัยแล้วทางบ้านก็ให้ขับรถมาเรียนได้ ญี่ปุ่นวางช้อนส้อมทันที
"อ่าพ่อหมีขาว เสร็จแล้วเนะ"
"โอ้ พรเจ้าจอร์จ พี่เฟียต"
เอกครางขึ้นเพราะไอดอลของตนมา
"อ่าพี่เฟียต หล่อมากอ่ะ"
บอยเองก็ครางออกมา ผมที่เริ่มยาวแต่ก็ตัดให้เป็นระเบียบเพราะญี่ปุ่นบอกไม่ชอบคนผมยาวเพราะดูสกปรก เฟียตเองก็ตามใจทั้งที่เคยคิกว่าจะไว้ผมยาวตอนเข้ามหาฯลัย ไรหนวดเขียวครึ้มทำให้หน้าของเฟียตดูชวนมองมากยิ่งขึ้น เฟียตดูจะสูงเท่าเดิม คือ ๑๘๕ ส่วนโฟคน่าจะเกือบ ๑๙๐ ได้
"ว่าไงมึงสองตัว ไอ้เอกมึงไปนอนซุกอะไรมาวะสิวเห่อเต็มหน้าเลยมึง หมกมุ่นมากอ่ะดิ"
เฟียตทักน้องๆ
"อ่า ไม่น้าพี่เฟียต มันไม่รู้ทำไมขึ้นเต็มเลยอ่ะ"
"เออ อย่าไปบีบล่ะมึงเดี๋ยวหน้าพัง ไปหาหมอซะ"
ปากบอกเอกแต่ตายิ้มให้ญี่ปุ่น เฟียตนั่งลงข้างๆญี่ปุ่นแล้วขยี้หัวญี่ปุ่นเบาๆ
"กินเสร็จยังแม่หมี ไปเร็ว"
"เสร็จแล้วเนะ พ่อหมีขาวกินข้าวแล้วหรา มะหิวหรา"
อ่านะ พอมันอยู่ต่อหน้าคนพิเศษมัน ญี่ปุ่นก็ยังเป็นญี่ปุ่นวันยังค่ำ ออดอ้อนเหมือนเคย
"พ่อหมีกินเบอร์เกอร์มาแล้ว"
"แอ่ะ หนายของเค้าอ่า"
"อ่า ปุ่น นายกินไปสองจานแล้วนะ"
บอยครางออกมา
"เอ๋ บอยอ่า เรากินข้าวเนะ มะใช่กินเบอร์เกอร์ พ่อหมีขาวอ่า เค้าอยากกินเนะ"
"คร้าบ เดี๋ยวไปกินที่โรงหนัง"
"อิอิ"
หัวเราะแล้วเดินนัวเนียกันไป สายตาหลายคู่มองตาม รวมทั้งลุฟท์กับเม้ง
"นี่ไงตัวจริงของพี่เค้าอ่ะ"
"อ่า ว่าแล้วเชียว แต่พี่เค้าหล่อนะลุฟท์ หล่อมากเลยอ่ะ"
"นั่นดิ น่าอิจฉาพี่ญี่ปุ่นจังเนอะ แฟนก็หล่อ พี่เค้าก็น่ารัก สมกันที่สุดเลยอ่ะ"
"แสดงว่าพี่ดำของเราก็ว่างอะดิ อิอิ"
"อืม"
ลุฟท์ครุ่นคิดอยู่ นี่คงเป็นรักสามเศร้าสินะ พี่ญี่ปุ่นไม่น่าแปลกใจที่ใครๆเห็นก็ต้องชอบ พี่คนตัวขาวก็หล่อได้ใจ ส่วนพี่ดำนั่นล่ะ น่าสงสารนะถ้าพี่ญี่ปุ่นมั่นคงในรักกับพี่ตัวขาว ลุฟท์เม้มปากแน่น เอาน่ามันไม่ใช่เรื่องของเรา เรามาเรียนไม่เกี่ยวกับใครหรอก หึหึ นี่เป็นความคิดของลุฟท์เด็กดีที่ตั้งใจเรียน แต่ชะตาชีวิตกำลังจะหมุนให้มาวุ่นวายในโรงเรียนที่น่าเรียนที่ซู้ด อิอิ
เขียนโดย อิ๊กกี้
-
:L1:เพิ่มตัวละครน่ารักๆอีกสองมีเรื่องสนุกๆอีกอ่ะดิงานนี้ โฟคกลับมามีบทบาทละงานนี้
-
ลุฟต้องคู่กับพี่โฟคแน่เลยยย อิอิ
ญี่ปุ่นยังเอ๋อ และก็น่ารักเหมือนเดิมน่ะ
-
"งั้นเราเอาพี่ดำนะ นายจีบพี่ญี่ปุ่นไป"
ใครจะมาแย่งพี่ดำของเค้าไมไ่ด้น๊าาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาา
-
:กอด1: :กอด1:
ขอกอดคนแต่งแน่นๆด้วยความปิติ
ญี่ปุ่นน่ารักจัดหนักขนาดนี้หายคิดถึงเลย น้องลุฟท์ก็น่ารักไม่หยอกอ่ะ คราวนี้โฟครุกเปิดเผยเอาจริง แต่น่าสงสารเพราะญี่ปุ่นไม่แล
อย่าไปทำเค้าร้าวฉานกันน้า เดี๋ยวโดนคุณป๋ากะคุณหญิงแม่ว่าเอา เพราะไปวอแวลูกสะใภ้คนโปรด
:mc4: :mc4:
-
เสน่ห์แรงจริงๆ
:jul3:
-
คู่หมีดำมาเกิดแล้วช่ายป่ะ คิคิ
-
มีรุ่นน้องแอบชอบญี่ปุ่นซะเเล้ว
ก็งี้แหละนะ คนน่าร้ากกกกกกกกกกกกกกก
ลุฟท์นี่เป็น นายเอกคนใหม่เหรอ
น่ารักดีนะ สู้ๆๆ
ไปดูหนังกับพ่อหมีขาวว ว้าววววว คิดถึงจังเลยย
เลิฟ เลิฟ พี่อิ๊กกี้ สู้ๆๆๆ
o13
-
ว้าววววววววววววววววว
ตัดสินใจไม่ถูกแล้วทีนี้ จะตามเรื่องคนใหนดี
ลุฟคนมาใหม่ดูท่าว่าน่ารักแน่ๆ
เอาให้หมีดำไปนะพี่อิ๊ก
แต่ญี่ปุ่นทั้งหล่อทั้งน่ารักนี่ หหึหึหึ
รักญี่ปุ่นที่สุด
-
มันจะชุลมุนวุ่นรักกันแล้วมั้งงานนี้ :impress3: :impress3: :impress3:
-
อร๊ายยย หมีดำจะมีคู่แล้วเหรอออออออ
หมีดำเข้าญี่ปุ่นไม่ได้ ก็อยู่มันซะที่กรุงเทพนี่หละ อิอิ
-
:mc4: หมีดำจะมีคู่แล้ววว น้องกรุงเทพฯนี่เองน๊า
แต่ก็น่าสงสารหมีดำอยู่ดี เพราะได้อยู่แค่ประเทศไทย
แต่หมีขาว ได้ไปต่างประเทศ(ญี่ปุ่น)ด้วย อิอิ
-
มาแล้วววว.....เด็กของพี่หมีดำ.....
:กอด1: รับขวัญหน่อย....พวกป้า ๆ รอนู๋มานานแระ....
หวานนนนน....พ่อหมีกะแม่หมีเนะ :-[
:กอด1: น้อง eiky มาเร็วเครมเร็วนิ
-
หมีดำจามีคู้แย้ว แน่ๆเลย :oo1:
:laugh:
-
กรี๊ดเลย ของใหม่มาแล้ว
กรุงเทพฯด้วยคราวนี้เมืองหลวงของไทย 555
จะรอติดตามไปทุกตอนเลย สู้ๆอิอิ
-
cheer น้องกทม.กะหมีดำ
เอิ้กๆๆ :impress2:
-
เม้งท่าทางจะแรงงงงงส์
ส่วนลุฟท์ท่าทางจะเรียบร้อยๆน่ารักๆ
-
เนื้อคู่น้องโฟคมาแล้วชิมิค่ะ เชียร์สุดๆค่ะน้องจะได้ไม่ปวดใจเงียบเหงาคนเดียว
-
นุ้งปุ่นยังน่าร๊ากก เหมือนเดิม กินเก่งเหมือนเดิมด้วย
ลูฟท์นี่ก็ท่าทางจะน่ารักน่าชัง เรียนเก่งด้วยอ่าาาา
สงสัยพี่โฟค จะโดนเข้าแล้วววว :laugh: :laugh:
-
ไรเตอร์ส่งคู่มาให้หมีดำแล้วใช่มั้ย กริ้ดดดด พ่อหมีขาวจะได้ไม่มีคู่แข่งอย่างเป็นทางการซะที
แต่ท่าจะยาวเนอะ อ่านตอนนี้แล้วตื่นเต้น ไม่คิดว่าจะเป็นภาคสอง ดีใจ ๆ
คิดถึงญี่ปุ่นมาก ๆ มาให้เจอะทุกวันเลยน๊าญี่ปุ่นจ๋า
-
โว้ววว จิ้มภาค 2 อิอิ ลุฟท์จะคู่กับโฟคจริงหรอช่ายหรอ แล้วเม้งล่ะจะคู่ใครห๊ะ
-
อยากจะตีลังกามวนหน้าแถมบิดเกลียวอีกสักสามรอบ ฉลองกับซีซั่นสอง :mc4:
แต่ล่ะชื่อ :laugh:คิดได้ไงน้องกรุงเทพนี้เขียนภาษาปะกิดยังไงเนี้ย
-
:m29: เฟียตกับโฟค จะสูงไปไหนล่ะนั่น คนอ่านอิจฉาปนอนาถส่วนสูงตัวเอง
น้องลุฟท์ :interest:
จัดการหมีดำให้อยู่หมัดเลยนะ จะได้เตรียมสร้างรากฐานครอบครัวแข่งกับบ้านหมีขาวเค้า
:-[
:กอด1:
-
ในที่สุดคู่โฟล์คก็มา :m1:
-
ท่าทางน้องลุฟจะต้องเดินขาถ่าง ฮ่าๆๆๆๆๆ ของดำใหญ่นะโว้ย กร๊ากก
-
มีน้องใหม่เพิ่มมาสองคน ท่าทางเรื่องจะวุ่นเหมือนเดิมนะเนี่ย
ว่าแต่คนไหนจะคู่กับหมีดำอ่ะคะ น้องลุฟท์รึเปล่า? แอบเชียร์ ฮ่าๆ
ขำที่น้องเรียกพี่ดำ กะพี่ตัวขาว จะไปหลุดเรียกให้โฟคได้ยินมั้ยเนี่ย
เฟี๊ยตกับญี่ปุ่น ก็ยังคงหวานกันเหมือนเดิมเลยน๊า ฮิฮิ
ป่านฉะนี้เบนซ์กับพริกหวานจะไปถึงไหนแล้วน๊า อยากรู้จัง
-
ส่งคู่มาให้หมีดำแล้วใช่มั้ย :z1: :z1:
-
ฮ่าฮ่า...ท่าจะมีเรื่องวุ่นๆแล้วสิ ...
หมีดำจะดุน้องเหมือนสมัยเจอปุ่นแรกๆป่ะน๊าา
-
ลุฟน่าจะคู่กับโฟค แล้วเม้งล่ะ... สองคนนี้สงสัยจะโดนลากเข้าชมรมแบตด้วยหรือเปล่าเนี้ย
-
:o8: หมีดำจะมีคู่แล้ว ลุ้นๆๆ
แต่ญี่ปุ่นกะพ่อหมีขาวยังน่ารักเหมือนเดิม
:กอด1: คนแต่ง
-
เป็นรุ่นพี่ไปซะแล้ว ญี่ปุ่นของเรา พอไม่พูด เนะแล้วดูแปลกๆ แต่ก็ดูเป็นผู้ใหญ่ดี :impress2:
มีรุ่นน้องวิ่งตามละสิทีนี้ โดยเฉพาะกรุงเทพนี่ จะคู่ใครน๊า เดาว่าหมีดำ หม่ำดี แน่ๆ เลย ได้คนดามอกซักที หุหุ
กดบวก 1 ให้คนแต่ง เป็นกำลังใจมาลงบ่อยๆค่า
-
ลุฟท์อาจจะป็นคู่ของพี่โฟคก็ได้เนอะ
ลักษณะคล้ายๆกันเลย ^^
-
น้องลุฟท์แทนซ่า คู่กะหมีดำเหรอ :z2:
-
เนื้อคู่หมีดำมาแล้วเย้ๆๆ
:L2:
-
เอ แล้วมันจะอย่างไร ต่อไป
-
ส่อเค้ารักอันวุ่นวายที่กรุงเทพ อิอิ
:L2:
-
ขอทายค่ะน้องลุฟท์นี้แหระจะมากระชากใจพี่โฟคฮิยะฮ่าๆ
พี่โฟคดูแกจะเอาจิงแฮะเรื่องจะมาตีท้ายครัวพี่เฟียตเนี้ยสงสารพี่โฟคจัง
มองคนอื่นมั่งก็ดีนะน้องลุฟท์ไงน่าร๊ากกกกกกกกกอิอิ
รออ่านตอนต่อไปอยู่น๊าค่า
-
อิอิ เชียร์น้องลุฟท์ให้หมีดำ
อยากอ่านตอนต่อไปแล้วอ่ะ
มาต่อเร็วๆ น้าเค้ารออยู่
-
ญี่ปุ่นยังน่ารักเหมือนเดิมเลยน้า
-
เอร๊ยยยยยยยยยยยยยยยยย
เข้ามากรีดร้องต้อนรับน้องกรุงเทพ
ออร่าเคะลอยมาแต่ไกล
กร้ากกกกกกกกกกกกกกกกกส์
ช่วยมาชุบชูจิตใจของพี่หมีดำด้วยนะคะคุณน้อง จุ๊บุๆ
-
อ่ะ ลุฟ อนาคตแฟนหมีดำอ่ะเปล่า
ดีใจจัง มีคนดามอกให้หมีดำแล้ว เย้ เย้
-
:mc4: :mc4: :mc4:
ต้อนรับพี่หมีดำกลับสู่อ้อมอกป้าๆค่ะ กรี้ดมาก
น้องชอบผู้ชายหัวเกรียน อ๊ากกกกกกกก
น้องลุฟท์นี่ มาดามใจพี่ดำเราโดยเฉพาะเลยใช่ม่ะ เริ่ดๆ
:pig4: :pig4: :pig4:
-
เกลียด
"ลุฟท์ เย็นแล้วเราไปเดินเล่นรอบๆโรงเรียนไหม เราเห็นมีสวนอยู่ น่าเดินเล่นนะ"
เม้งชวนเพราะกลับเข้ามานั่งที่ห้องจัดข้าวของเสร็จหมดแล้วก็ไม่มีอะไรทำ
"อืม ไปดิ"
"เผื่อเจอรุ่นพี่ด้วย อิอิ"
"หือ เจอรุ่นพี่แล้วทำไมอ่ะ"
"แหมนาย ก็จะได้หมายตาไว้ไง เผื่อถูกใจใครไง"
"อ้าว ไหนบอกจะจีบพี่ดำนั่นไม่ใช่เหรอ"
"แหมนะ เราได้ยินข่าวว่าที่นี่มีแต่เด็ดๆทั้งนั้น นี่ล่ะคือเหตุผลหลักที่เราสอบเข้าโรงเรียนนี้ อิอิ มันก็ต้องมีเผื่อเลือกบ้างอะไรบ้าง"
"อ่าฮะ นายนี่นะ"
"เร็วลุฟท์แดดร่มแล้ว เดี๋ยวตลาดวาย"
เม้งรีบใส่รองเท้าแล้วเข้าไปส่องกระจกหันซ้ายหันขวาอยู่
"หล่อแล้วเม้ง แหมนะ ไม่ให้พลาดเลยนะนาย"
"อุ๊ยไม่ได้หรอก เผื่อเจอเนื้อคู่ อิอิ"
"ตกลงมาเรียนหรือมาหาคู่วะเนี่ย"
ลุฟท์บ่นออกมาเบาๆแล้วยิ้มเพราะเหมือนว่าเม้งจะได้ยิน พอออกจากห้องก็เดินตรงไปยังสวนสาธารณะ
"โห คนมาวิ่งเยอะเลยอ่ะลุฟท์ คนไหนรุ่นพี่บ้างน้า"
สายตาคอยสอดส่ายหาเหยื่อทันที
"นายจะเดินเหรอ เราอยากนั่งอ่ะ เรานั่งรอตรงนี้ได้ไหม ขี้เกียจเดิน"
"ทำไมล่ะ ไม่เรียกเรตติ้งหน่อยเหรอลุฟท์"
"ฮื่อ ไม่เอาอ่ะ ขี้เกียจ"
"เออ อย่าเลย เดี๋ยวแย่งเรตติ้งเราเปล่าๆ อิอิ เดี๋ยวเรามา"
เม้งเดินไปตามถนน มีนักเรียนหลายคนเล่นกีฬา ทั้งเตะบอล วิ่งอยู่เป็นกลุ่มๆ ขณะที่กำลังเพลิดเพลินอยู่กับการดูนกดูต้นไม้อยู่นั้น
"ปึ๊ง"
"โอ๊ย"
นั่งลงไม่ทันไรลูกฟุตบอลลอยดิ่งมาจากข้างหลังก็มาอัดเต็มหัวของลุฟท์หัวคะมำไปเกือบตกจากม้านั่ง
"เอ้ย ลุฟท์เป็นอะไรไหม"
เสียงของเม้งที่เดินออกไปยังไม่ห่างมากร้องขึ้น เพราะเห็นเตุการณ์พอดี
"โอ๊ย เจ็บดิ มึนหัวเลย"
"เป็นไรไหมน้อง"
"เจ็บดิ ถามมาได้ เตะกันยังไงวะ"
ลุฟท์โมโหหน้าแดงก่ำ ยังไม่ทันได้หันไปมอง
"อ้าว ก็เสือกมานั่งหัวโด่เองทำไมวะ ไอ้นี่"
"อ้าวพี่ พูดงี้หมายความว่าไง"
"เอ่อ ลุฟท์ใจเย็นๆน้า"
เม้งรีบเข้ามาห้ามเอาไว้ เพราะคนที่ยืนอยู่ข้างหลังลุฟท์คือคนที่เม้งหมายตานั่นเอง
"ทำไมต้องใจเย็นเม้ง"
หันกลับมาพอเจอก็ผงะนิดหน่อย แต่ก็รักษาสีหน้าอาการเอาไว้
"ว่าไงไอ้น้อง"
โฟคนั่นเองเขากำลังเล่นบอลอยู่กับเพื่อนๆ ร่างสูงใหญ่ทำให้ลุฟท์หน้าเจื่อนๆไปเหมือนกัน
"ขอโทษผมนะ"
"ลุฟท์"
"เฮ้ย จะมากไปไอ้น้อง เพิ่งจะเข้า ม ๔ ไม่ใช่เหรอมึง จะให้รุ่นพี่ขอโทษเหรอ ไม่มากไปหน่อยเหรอ"
"ไม่เกี่ยวกันนะพี่ พี่เตะบอลมาโดนหัวผม พี่ต้องขอโทษดิ ทำผิดต้องขอโทษ"
ลุฟท์เองก็ตะเบ็งเสียงขึ้นแข่งไม่เกรงกลัวเลย
"เฮ้ย ไอ้นี่"
"มีไรวะไอ้โฟค มาเอาบอลซะนานเชียว"
"ไม่มีไร กูเคลียร์กะไอ้น้องนี่ก่อน มันจะให้กูขอโทษ"
"มีไรวะ"
"ก็เพื่อนพี่น่ะ เตะบอลอัดหัวผม แล้วจะไม่ขอโทษ"
ชิงพูดขึ้นมา
"อ้าวไอ้นี่ เดี๊ยะกูเขกกะบาลเลย ขี้ฟ้องนะมึง"
"ผมไม่ได้ฟ้องนะ เพื่อนพี่อยากรู้นี่ ถ้าไม่ขอโทษผมดีๆ จะบอกให้คนทั้งสวนรู้เลยว่าพี่เป็นรุ่นพี่ที่ไม่เอาไหน แกล้งรุ่นน้อง"
"เฮ้ย จะมากไปมึง"
"เอาน่าไอ้โฟค ไหนๆมึงก็เตะมาโดนหัวน้องมัน ไอ้น้องพี่ขอโทษแทนเพื่อนพี่ด้วยนะ"
"ไอ้โด่ง มึงไปไกลๆเลย กูจัดการเอง มึงไม่ต้องไปขอโทษมัน รุ่นน้องปากดีๆอย่างนี้กูชอบ"
สายตาเจ้าเลห์ขึ้นมา ลุฟท์เองก็ไม่ได้ยี่หระแต่อย่างใด ยืนเชิดหน้าอยู่
"เอ้ย อย่าไปยุ่งกับน้องมันเลยมึง ไปเล่นต่อเถอะ"
"ไม่ได้ ว่าไงไอ้น้อง มึงจะเอายังไง"
"ไม่เอาไง ขอโทษผมซะ เรื่องก็จบ"
"ไอ้นี่"
ปรี่เข้าหา ลุฟท์ตกใจถอยหลังไป ขาไปสะดุดกับขอบถนนล้มลงก้นจ้ำเบ้า
"โอ๊ย"
"ฮ่าๆๆ สม ปากดีนัก"
ลุฟท์ทั้งเจ็บทั้งอายมองหน้าโฟคอยู่ แต่โฟคหัวเราะลั่น แล้วค่อยๆนั่งยองๆลงใกล้ๆลุฟท์
"ตกลง มึงยังอยากจะให้กูขอโทษอยู่ไหม ไอ้หน้าจืด"
"นิสัยไม่ดี ไอ้พี่หน้าดำ"
"โอ๊ย ไอ้พี่บ้า"
ผลักหัวของลุฟท์แรงๆหน้าหงายไป ลุฟท์เม้มปากแน่น
"มึงด่ากูเหรอ ปากดีนักนะมึง"
"เฮ้ย พอๆ ไอ้โด่ง ไอ้น้องไปก่อนไป"
โด่งเข้ามาลากตัวของโฟคออกไป ลุฟท์เม้มปากแน่นกว่าเดิม โกรธจัดจนหน้าแดงหูแดง
"ไปก่อนเถอะลุฟท์ น่ากลัวว่ะ ดุเป็นบ้าเลย"
เม้งเข้าไปพยุงแขนของเพื่อนขึ้น ลุฟท์เม้มปากแน่นอยากจะร้องไห้ออกมา แต่อายทำไม่ได้
"นิสัยไม่ดี ไอ้หน้าดำ"
ครางออกมาเม้มปากกลั้นน้ำตาไว้ ตั้งแต่เกิดมาไม่เคยมีเรื่องกับใครมาก่อน โดนผลักหัวแรงขนาดนี้เจ็บก็เจ็บ อายก็อาย
"เอ้ย ลุฟท์จะไปไหน"
"เราไม่ยอมง่ายๆหรอก มาผลักหัวเราทำไม"
ลุฟท์เดินปรี่เข้าไปในวงของรุ่นพี่ที่กำลังล้อมวงกันเตะบอลอยู่กลางลานใน สวน สายตาก็มองหาวัสดุบางอย่างอยู่ เหลือบไปเห็นขวดน้ำที่กินหมดแล้ว ลุฟท์ปรี่เข้าไปหยิบมา
"นี่แน่ะ ไอ้พี่หน้าดำ"
เดินเข้าไปเกือบถึงตัวปาขวดน้ำใส่กลางกลังของโฟค
"เฮ้ย ไอ้นี่"
วิ่งหนีไปแล้ว ทั้งเม้งทั้งลุฟท์วิ่งไม่คิดชีวิต
"มึงจะไปไหน เฮ้ย ไอ้"
โฟควิ่งตามเหมือนกัน เนื่องด้วยโฟคเป็นคนที่เล่นกีฬาอยู่ทุกวันอยู่แล้ว ความเร็วของการวิ่งจึงไม่ได้น้อยหน้าใคร ออกแรงวิ่งไม่ทันไรก็ถึงตัวของลุฟท์แล้ว ลุฟท์เองจะก้าวขาพ้นประตูสวนอยู่พอดี
"โอ๊ย"
"ไอ้ห่า กล้ามากนะมึง"
แรงกระชากทำให้ลุฟท์ตัวปลิวกลับมาหาโฟค
"อ๊ะ ปล่อยนะพี่"
โฟคหิ้วแขนของลุฟท์ขึ้นสูง ลุฟท์เองก็ดิ้นแด่วๆอยู่พยายามคว้าหาตัวของโฟคเพื่อที่จะทำร้ายบ้างเผื่อว่าเขาจะได้ปล่อยตัวลง
"เก่งนักนะมึง มานี่เลย"
"ไม่เอา ปล่อย"
"มานี่"
ทั้งกระชากทั้งลากตัวให้ตามไป
"มึงปาอะไรใส่กู"
"ไม่ได้ปา"
"อย่ามาโกหก มึงปาใส่กูเห็นๆอยู่"
"แล้วพี่มาผลักหัวผมทำไมอ่ะ"
"อ้อ นี่มึงเอาคืนกูว่างั้น"
"ไม่รู้ ปล่อยผมนะ"
"ไม่ปล่อย เก่งๆอย่างนี้กูชอบ มานี่เลยมึง"
"ปล่อยนะ ปล่อย"
"โว้ย จะดิ้นทำห่าไรวะ"
"ก็ปล่อยซิวะ ไอ้หน้าดำ"
"ปึ๊ก"
"ฮึก"
วางตัวลงทันทีแล้วใช้ฝ่ามือหนาๆดันเข้ากลางอกของลุฟท์ ตัวปลิวไปตอนแรกจะกำหมัดนั่นล่ะแต่เปลี่ยนใจ
"อ่า พี่"
เม้งที่เดินกลับมาครางออกมาอ้าปากค้าง เพราะดูท่าเขาคงทำแรงพอควร เพราะตัวของลุฟท์แม้ไม่บางมากแต่ก็ยังกระเด็นไปไกลเลย น้ำตาเอ่อออกมาเพราะตกใจ
"ใจร้าย ฮึกๆ"
"เฮ้ย ไอ้โฟค ทำเกินไปไหมมึง น้องเจ็บไหมครับ"
โด่งวิ่งตามมาแต่มาทันตอนที่เขาเสร็จกิจพอดี
"ทำผมทำไมอ่ะ ฮึกๆ ไอ้หน้าดำ"
"หนอย"
ปรี่จะเข้าหาอีก ทั้งที่เด็กมันร้องไห้อยู่
"เฮ้ย ไอ้นี่ พอแล้วมึง น้องมันร้องแล้วเนี่ย"
"ขี้แย นึกว่าจะแน่"
"ไอ้บ้า ไอ้หน้าดำ นิสัยไม่ดี เก่งแต่ใช้กำลัง ไอ้บ้า"
แม้จะร้องไห้ฟูมฟายอยู่อยู่ปากก็ยังไม่วายอยู่
"ไอ้โด่งมึงพามันไปให้ไกลๆตีนกูเลยก่อนที่กูจะเตะมัน ปากดีนะมึง"
"น้องๆ ไปก่อนๆไป เดี๋ยวมันเลือดขึ้นหน้าเอาจริง"
"ไปเถอะลุฟท์เจ็บไหม"
"ฮึกๆ"
เม้มปากแน่นน้ำตาไหล โฟคเองก็นะเด็กก็ไม่ไว้หน้าเอาแต่อารมณ์
"เราเกลียดมัน ไอ้หน้าดำ"
พอลับหลังก็โพล่งออกมา
"เจ็บมากเหรอลุฟท์ เราตกใจแทบแย่ ไม่น่ามีเรื่องเลย"
"เราขอโทษนะที่ทำให้นายต้องกลับเร็ว"
"ไม่เป็นไรหรอกลุฟท์ ไม่น่าเชื่อนะว่าพี่หน้าตาหล่อๆจะดุแบบนี้ โห ชอบอ่ะ หล่อเลว"
อ้าวนะ เพื่อนร้องไห้อยู่แต่ไอ้คนพูดทำตาวิ้งๆ
"ชอบไปคนเดียวเถอะ เราเกลียดมัน ไอ้หน้าดำ"
"ใจเย็นๆน่าลุฟท์พี่เขาไม่ได้ตั้งใจหรอกเราว่า"
"ไม่ตั้งใจอะไร ผลักเราแรงมากนะเม้ง ไอ้บ้า ไอ้หน้าดำ คอยดูนะ เราจะเกลียดมัน"
สายตาฉายแววเคียดแค้นออกมา
"อ่า ลุฟท์อ่ะ"
เม้งครางออกมาแล้วพาเพื่อนกลับห้องไป นอนกลิ้งไปกลิ้งมาอยู่สักพักก็หิวพากันลงมากินข้าว
"กินไรดีลุฟท์ สุกี้ไหม"
"อืม สั่งให้เราด้วยนะ เราเอาแห้งไม่เอาหมู เอาแต่ไก่"
ลุฟท์เดินไปนั่งที่โต๊ะหน้าตาบอกบุญไม่รับ
"แดกข้าวเป็นด้วยเหรอมึง นึกว่าแดกเป็นแต่น้ำตา"
"ไอ้"
สะดุ้งโหยงเพราะโต๊ะที่นั่งลงมันติดกับแกงค์ของโฟคที่กำลังนั่งกิน ข้าวอยู่ ไม่ได้ดูเลยก้มหน้าก้มตาเดินเข้าไปทั้งที่เขาคุยกันออกจะเสียงดัง
"อะไร มึงจะด่าอะไรกูอีก เห็นหน้าไอ้นี่แล้วแดกข้าวไม่ลงว่ะ"
"เฮ้ย ไอ้น้องน่ารักดีนี่หว่ามึงน่ะ ชื่อไรวะ"
เสียงแซวดังขึ้นทันที รุ่นพี่พวกนี้ไม่ไหวเลยจริงๆ
"น่ารักกะผีน่ะสิมึง ปากหมาล่ะไม่ว่า"
"อ๊ะๆ จะไปไหน กูยังพูดไม่จบ"
"อะไรพี่ ผมไม่อยากมีเรื่อง"
เสียงโห่ฮาดังขึ้นทันที
"ไม่อยากมีเรื่อง โหย กลัวว่ะ ไอ้หน้าจืด มึงจะมีปัญญามาทำอะไรกู หือ"
พูดไม่ออกเพราะพวกเขาเยอะกว่า เม้งเองก็ยืนหน้าซีดอยู่ไกลๆ
"พี่จะเอายังไง"
เสียงเริ่มสั่นหน้าซีดถอยร่นไป
"ไม่เอาไง แต่กูไม่ให้มึงไป"
"เอ๊ะ เป็นบ้าเหรอพี่"
"นั่นแน่ ด่ากูอีกแล้ว อยากโดนอีกเหรอมึง"
คราวนี้บีบบ่าของลุฟท์ไว้แน่น
"เฮ้ยไอ้โฟค เดี๋ยวมันช้ำหมด มันยิ่งขาวๆอยู่ มานี่มาน้องไอ้นี่มันนิสัยไม่ดี"
"อย่ามายุ่งไอ้ น็อต ไปไกลๆเลยมึง"
"อ้าวไอ้นี่ มึงจะไปแกล้งน้องมันทำไมวะ"
"หนุกดีว่ะ"
"เดี๋ยวกูไปฟ้องไอ้ญี่ปุ่นนะมึง"
โฟคปล่อยมือทันที ลุฟท์ได้โอกาสจึงรีบเดินออกมา
"อ้าว น้องไปไหนล่ะ"
"เม้ง ไปกินที่อื่นเถอะ"
เม้งพยักหน้าทั้งสองรีบเดินออกจากร้านทันที
"โชคร้ายเนอะ เจอพี่ดำอีกแล้วอ่ะนาย"
"ซวยมากสิไม่ว่า ทำไมต้องมาเจอไอ้หน้าดำที่นี่อีกเนี่ย ไม่อยากกินข้าวเลย"
"อ้าว ไม่ได้น้า หิวจะตาย นายโชคร้ายแต่เราโชคดีจัง อิอิ"
"หรือนายจะกลับไปกินที่ร้านเดิม จะได้สมใจนาย"
ประชดขึ้นมา
"อ่า ไม่เอาอ่ะ เราก็เขินแย่ ไปกับนายนั่นล่ะ"
"อย่าให้ได้เจอกันอีกเลยนะ เกลียดที่สุดคนบ้าอำนาจแบบนี้อ่ะ หล่อแล้วไงวะ ทำตัวยังกะกุ๊ย"
ลุฟท์บ่นออกมาสีหน้าโมโหมากทีเดียว
"แหม เคยได้ยินไหมอ่ะเกลียดอะไรได้อันนั้นนะนาย"
"หึ ฝันไปเถอะ สำหรับเรา ยิ่งเกลียดก็ยิ่งเกลียด"
เอ๊ะยังไง
"พี่เขาอาจจะไม่ได้เป็นแบบนี้ก็ได้นะลุฟท์ เขาอาจจะแค่โมโห"
"แล้วเราล่ะ เราก็โมโห ไม่รู้อย่าพูดถึงเขาเลย ไอ้หน้าดำนั่นน่ะ ทำให้ไม่อยากข้าว"
เชิดหน้าเดินไปก่อนเม้งทันที แม้จะเป็นคนไม่ค่อยพูดแต่ลุฟท์เกลียดการโดนเอาเปรียบมากที่สุด ตั้งแต่เกิดมาไม่เคยมีเรื่องมีราวกับใครเพราะเป็นเด็กเรียน ครั้งนี้นับเป็นครั้งแรก และมันน่าอายยิ่งนักที่ร้องไห้ให้คนเลวๆได้เห็น เกลียดจริงจังนะเนี่ย
เขียนโดย อิ๊กกี้
Ps. อิอิ มันจะเป็นยังไงต่อน้า ถ้าแบบนี้เชยไหมอ่าเพื่อนๆ ตอบทีน้า จุ๊บๆๆ
-
โหย โหดร้าย อ่าา~~~
-
พอไม่ใช่น้องปุ่นพี่โฟคโหดหว่ะ
-
พี่โฟคมาแนวเหมือนตอนเจอปุ่นใหม่ๆอีกแล้ว..อิอิ ดุ๊ดุ
แต่เดี๋ยวเถอะ ได้แพ้ทางเด็กอีกแน่ๆ o13
-
อ่า ไม่เชยเลยยยยยยยยยแต่นายเอกเรื่องนี้แต่ละคนดูแบ๊วๆเนอะ
-
:z6: ไอ้พี่โฟค แม่ง ไม่แมนเลยหว่ะ
ไปแกล้งเด็ก ตัวนี่คนละขนาดเลย
แกล้งน้องร้องไห้นี่สะใจมั้ยเนี่ยะ
ดูทำ เด๋วตอนรักกัน ให้โฟคมันหงอ ลุฟท์นะ
แบบว่าไม่กล้าหืออ่ะ o18 o18
-
"แหม เคยได้ยินไหมอ่ะเกลียดอะไรได้อันนั้นนะนาย"
^
^
ถูกต้องจ้า
-
โห แบบนี้ความนิยมลดฮวบ ตอนเป็นหมีดำของญี่ปุ่นจะโดนป่วนยังไงก็ไม่เห็นใช้กำลังอ่ะ เสียดายคาแรกเตอร์เดิม ของหมีดำจัง
-
ตอนนี้ก็ทำเป็นพูดดีไปพี่โฟค.. o18
-
ไม่นึกว่าจะเป็นคนงี้นะตาโฟค :angry2:
แค่คำขอโทษสองคำ พูดไม่ได้รึไงหา!! :fire:
แค่นี้กลัวเสียศักดิ์ศรีรึไงห๊ะ ทำผิดก็ยอมรับผิดสิฟะ :m31:
เสียแรงที่เคยเชียร์ ชิส์ๆ :a14:
-
แบบนี้สิ ถึงจะทำให้โฟคเปลี่ยนใจจากญี่ปุ่นได้อ่ะ คิกๆ ไม่เชยหรอก
-
โฟคแบบว่าโหดอ่ะ
เป็นกำลังใจให้คนแต่งค่าา :กอด1:
-
สงสัยหมีดำ จะเจอตัวจริง :laugh:
-
งานนี้โฟคผิดเต็มๆ อ่ะ ผู้ใหญ่ขอโทษเด็กมันแปลกตรงไหน ถ้ามันความผิดเรา
น้องกรุงเต๊บไปเผาบ้านมันเลยลูก มันจะได้ดำกว่าเดิม
-
แสบๆคันๆดีน๊าหุหุน้องน่าร้ากก
-
หมีดำอะเข้าตำราเลย ชอบเค้าเลยแกล้งเค้าใช่ม่ะอิอิ เด็กจริงๆหมีดำหนิ
ชอบจังไม่เชยหรอกสนุกดี
-
แกล้งเด็กแบบนี้ ตอ้งโดนเด็กลูบคมแน่ๆ
-
หมีดำนิสัยไม่ดี
ลุฟ จัดหนักเลยลูก
:z1: :z1:
-
กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด
หมีดำมีคู่แล้ว
ชอบหมีดำอ่ะ ชอบผุ้ชายผิวดำ 5555 เพราะเด๋วมันขาวกว่าเรา 555
ชอบนายเอกแบบลุฟน่ะไม่แบ๊วๆ แรงๆ (แอบคิดถึงภูมิอ่ะ 55)
ตอนแรกแอบกลัวว่านายเอกจะมาแบบญี่ปุ่น เพราะมีญี่ปุ่นคนเดียวน่ะดีแร้วหล่ะ มีอีกคนมันจะดูเอือมๆ 55
หมีดำระวังเถอะ จะหลงเด็กมันจนโงหัวไม่ขึ้น 5555
-
เชยไม่เชยไม่รู้ค่า รู้แต่ว่าสนุกอะ
เราว่าจุดสำคัญของการเขียนการเล่าเรื่อง
อยู่ที่อ่านแล้วสนุกน๊าาาา
แล้วหมีดำ กะ น้องลุฟท์ ก็สนุ๊ก สนุก น่าติดตาม
รีเควสว่า พอหมีดำหลงเสน่ห์น้องเเล้ว ให้น้อง
เมินซะให้เข็ด ชิส์ คนพาล ใจร้ายยยยยย
สู้หมีขาวเค้าอ่า ก็ไม่ได้ แอร๊ยยย คิดถึงหมีขาวกะน้องปุ่น
แล้วก้อ พริกหวานก็พี่เบ็นซึโด้ยยยยย
-
หึๆๆๆๆๆๆโฟคนิสัยไม่ดีแกล้งน้อง
-
คิดถึงปุ่นมากกว่า
-
โฟคแกล้งเด็ก โตแต่ตัวจริงๆ
ปอลิง แต่ฮาอ่ะ กลัวแม่หมี :laugh: :laugh:
-
จะมาแย่งพี่โฟร์คเค้าหรา ไม่ให้หรอก
-
ขนาดแค่ได้ยินชื่อน้องปุ่นโฟคยังหงอเลย แล้วเมื่อไหร่จะลืมน้องปุ่นได้ล่ะ
มีตัวจริงมาช่วยดามหัวใจแล้วก็ดันไปแกล้งและรังแกให้น้องเขาเกลียดอีก
เล่นตัวให้หนัก ๆ นะน้องลุฟท์ อย่าใจอ่อน ให้ง้อซะให้เข็ดเลย ... :pig4:
-
โฟค หล่อเลวสินะ ฮิ้ววววววววว
ลุฟท์เคียดแค้นจริงจัง :z2:
-
ไอ้พี่โฟคใจร้ายจังเลยทำน้องร้องไห้ด้วย
อยากรู้ต่อไปจะเป็นยังไงนะ อิอิ
-
หมีดำอะ ทำไมโหดจังเลย
เดี๋ยวฟ้องญี่ปุ่นเลยเนะ
-
สนใจเค้าละสิ....ถึงได้แกล้งไม่เลิก.....
เจอเด็กเมิน....แล้วจะเจ็บนะจ๊ะ......พี่หมีดำ..
ทำเป็นโหด....ชิ....สุดท้ายก็กลัวนู๋ญี่ปุ่น.... o16
:กอด1: น้อง eiky อย่างแร๊งงง....
-
กรี๊ดกร๊าดดด :z1:
ลุฟท์น่ารัก
อิหมีดำน่าเกลียดดดด
-
o22 โฟคจะโหดไปมั้ย ทำน้องลุฟท์ได้ไงแบบนี้
เดี๋ยวฟ้องญี่ปุ่นเลยนิ ว่าแต่สนใจน้องเค้าเหรอ
แกล้งไม่เลิกเลย :m20:
-
แนวกินเด็กเนี่ย ชอบจ้า
แต่แหมใช้กำลังเนี่ยไม่ดีนะ
-
หมีดำอ่า ไปทำน้องทำไมอ่า นิสัียไม่ดีเรยนะ
ก็รู้ว่าน้องมันน่าแกล้ง แต่แกล้งไปแกล้งมา
ระวังจะหลงน้องมันนะ อิอิ น้องลุฟท์จ๋า
เกลียดยังไงก็ได้อย่างนั้นน๊า เกลียดคนหน้าดำก็จะได้แบบนั้นหละ ฮ่า
ไม่เชยหรอกคร่าคุณอิ๊กกี้ ชอบบแบบนี้อ่า น่ารัก กุ๊กกิ๊กดี อิอิ
-
เหอเหอ โฟกเจอคู่ปรับแล้ว แต่จะมสน้ำสมเนื้อกันป่าวน๊า
ลุฟสู้ๆ
-
ขอให้ญี่ปุ่นเอ็นดูน้องลุฟท์ให้มากๆ
รอเวลาโฟคทั้งรักทั้งหลงน้องลุฟท์ก่อนเหอะ :angry2:
โฟค แอบนิสัยไม่ดี o18
-
o13 ไม่เชยหรอก
:z1: :z1:
-
แนวตบจูบยังงี้มันส์แน่นอนอิอิ
แต่พี่โฟคทำเกินไปไหมอ่ะไม่รู้ทำเพราะอยากแกล้งรึทำเพราะสนุกสงสารลุฟท์อ่ะ
ตัวก็แคระมาโดนยักษ์แกล้งอีกน่าสงสารที่สุดเดี๋ยวพี่โฟคจะโดนโบกนะเค๊อชริๆ
รออ่านตอนต่อไปอยู่น๊าค่า
-
:pig4: :pig4: :pig4:
-
แล้งน้องไฟสูงของเค้าล่ะ T^T
-
อย่างเงี้ยะ ลูกดก
-
เข้าทางญี่ปุ่น ให้ญี่ปุ่นจัดการเลย ลุฟอยากปล่อยให้บรรดาหนุ่มเข้าชมรม (กม) เดียวกันให้หมด
-
อย่างเงี้ยะ ลูกดก
เห็นด้วย ^^
-
โฟคแกอ่ะผิดเต็มๆ
ไปแกล้งเขานี่คิดไรป่าวอ่ะหะ
ลุฟท์เข้าหาปุ่นเลย ให้ปุ่นเคลียร์ให้
เพราะโฟคมันกลัวปุ่นเว้ย 555+
-
: 222222: อยู่ไหนน้า......
-
:laugh:
-
ญี่ปุ่น
บอย
พริก
ลุฟ
คิดถึงๆ
-
หมีดำ มีเนื้อคู่กะเค้าซะที
-
นายเอกคนใหม่มาแล้ว แต่ต้องเอาญี่ปุ่นกับเฟียตมาบ่อยๆๆน้า
-
ไอหน้าดำ
คราวนี้คงได้คู่แล้วแหละ
-
จุดเริ่มต้น
"ไอ้โฟค กูว่ามึงทำเกินไปนะ กะน้องน่ารักคนนั้นน่ะ"
พอวันเปิดเทอมโด่งเพื่อนสนิทของโฟคก็เอ่ยขึ้นระหว่างทางเดินเข้าโรงเรียน เสียงนักเรียนทั้งเก่าทั้งใหม่ดังจอแจอยู่ทั่วบริเวณ
"เกินไปไงวะ"
"ไอ้นี่ ก็มึงนะที่เป้นคนผิด มึงยังไปทำน้องมันร้องไห้อีก เดี๋ยวน้องมันก็หาว่ารุ่นพี่นิสัยเสียหรอกมึง เสียชื่อรุ่นพี่หมด โรงเรียนเราไม่เคยมีรุ่นพี่ทำรุ่นน้องแบบนั้นนะมึงเท่าที่กูรู้มา แกงค์พี่เฟียตถึงจะโหดแต่มึงสังเกตไหมล่ะมีแต่เด็กๆกรี๊ด ก็เพราะเขาไม่เคยรังแกรุ่นน้องไงล่ะ กูว่ามึงไปขอโทษน้องเขาเถอะว่ะ"
"เฮ้ย ไม่ได้ กูบอกไปแล้วว่ากูจะไม่ขอโทษมัน"
"อ้าว บอกแล้วก็บอกใหม่ได้นี่หว่า มามีศักดิ์ศรีอไรเอาตอนนี้วะ"
"โว้ย ไอ้นี่ กูก็อายนี่หว่า วันนั้นอยากแกล้งมันหน่อย ขาวดีนัก มาว่ากูดำอีก"
"อ้าว หรือว่ามึงขาว"
"ไอ้ส้นตีน"
ยกเท้าขึ้นจะถีบเพื่อนแล้ว แต่วิ่งหนีไปแล้ว โฟคกัดฟันกรอด
"ลุฟท์ๆ นั่นพี่ญี่ปุ่นนี่ โหย วิ้งมาแต่ไกลเลยอ่ะ เอ๊ะ พี่คนนั้นมาส่งอีกแล้ว"
เม้งสะกิดบอกลุฟท์ให้หันไปดูทางเข้าโรงเรียนที่มีรถคันโตสีดำมะเมื่อมมาจอด ญี่ปุ่นก้าวลงจากรถใบหน้ายิ้มแย้ม
"น่ารักเนอะ พี่ญี่ปุ่นอ่ะ ไม่เหมือนไอ้หน้าดำนั่น รุ่นพี่อะไรก็ไม่รู้"
ทำหน้าเครียดขึ้นมาเมื่อเอ่ยถึงโฟค
"พ่อหมีขาว เค้าไปน้า"
"อย่าให้ใครมาวอแวนะแม่หมี เดี๋ยวพ่อหมีมารับ สามโมงครึ่ง"
"เนะ พ่อหมีก็อย่าให้ใครมาวอแวเนะ"
"บ้า มหาฯลัยยังไม่เปิดนะแม่หมี"
"อิอิ นั่นล่ะ ห้ามแวะวอแว ว้อแว้กะครายเนะ เดี๋ยวเค้าจัดการเนะ"
ทำหน้าย่นใส่ ยังไงอย่างนั้นไม่เคยเปลี่ยนเฟียตหัวเราะชอบใจรอให้ญี่ปุ่นเดินเข้าโรงเรียนลับตาไปค่อยเคลื่อนรถออกไป
"ปุ่นๆ ทางนี้ๆ"
บอยร้องเรียกยืนคู่อยู่กับเอกยิ้มแป้นรออยู่ทางเข้าโรงเรียน
"บอย ปลาดุก อิอิ รอเราหรา"
"แหมยิ้มแป้นเชียวนะมึง พี่เฟียตมาส่งเหรอ"
"บ้าเนะ ฝามีเรามาส่งตะหาก อิอิ"
หัวเราะชอบใจ เอกหน้าเหวอไป
"ท่าทางปุ่นรักพี่เฟียตเต็มใจแล้วสินะ"
"เอ๋ อารายอ่า เรารักพ่อหมีขาวมานานแล้วเนะ อิอิ บอยมะรู้หรา"
"อ้าวนะ ก็ไม่เห็นบอก นายทำท่าเอ๋อตลอดอ่ะ ใครจะไปรู้"
"แอ่ะ เรามะเอ๋อซะหน่อย ไปกินหนมกันป่ะ"
สนใจที่ไหนทำหน้าเหรอหราแล้วเดินนำเพื่อนๆเข้าโรงเรียน ยามหน้าโรงเรียนก็ทัก เพื่อนๆ พี่ๆ น้องๆ ม ต้น หรือคนที่เคยเรียนม ต้นที่นี่แล้วไม่ย้ายไปเรียนที่อื่นก็ทัก เสียงเรียกชื่อ ญี่ปุ่นๆ ดังเซ็งแซ่
"เราว่า ท่าทางพี่ญี่ปุ่นจะไม่ได้มีแต่เราแล้วล่ะที่เห็นว่าพี่เค้าน่ารักอ่ะ เหอๆ ท่าทางจะดังมิใช่น้อย"
"แหม เม้ง ดูหน้าพี่เขาดิ น่ารัก ยิ้มน่ารักขนาดนั้นไม่ดังก็ไม่รู้จะว่าไงแล้วล่ะ"
ทั้งสองเดินตามดูอยู่ห่างๆ คนดังนี่นะ ใครๆก็อยากดูว่าทำอะไรบ้าง
"ไอ้เปี๊ยก เป็นไง จะไปกินหนมเหรอ เดี๋ยวกูเลี้ยง"
พูดเองเออเองเสร็จสรรพ โฟคออกมาจากใต้อาคารเรียนเมื่อเห็นญี่ปุ่นเดินมากับเพื่อนๆจึงปรี่ออกไปหา
"อ่า หมีดำ โตขึ้นอ่ะเปล่าอ่า"
"ฮ่าๆ เขาเรียกสูงขึ้นโว้ย ไอ้เปี๊ยก ให้ตายเถอะ ไม่เจอสองเดือนมึงน่ารักขึ้นเป็นกองเลยนะ"
โด่งร้องขึ้น
"อิอิ เนะ เค้ารู้เนะ"
ทั้งบอยและเอกหัวเราะกับอาการและท่าทางของญี่ปุ่น
"หมีดำจาเลี้ยงหรา อิอิ"
หัวเราะชอบใจแต่พอจะก้าวเข้าไปหาโฟคที่ยืนยิ้มรออยู่ก็เหมือนคิดอะไรขึ้นมาได้
"อ่า มะเอาดีกว่าเนะ เดี๋ยวพ่อหมีขาวว่าเอา"
โฟคกัดฟันกรอดขึ้นมาทันที
"ปุ่น"
สายตาของเพื่อนๆก็สลดลงทันที
"มะกินดีกว่าเนะ ไปหาพริกดีกว่า พริกบอกจาซื้อหนมมาฝากจากออสสะเตเลีย อิอิ"
หันไปพยักหน้าให้บอยกับเอก ยิ้มแป้นไม่ได้มองมาทางโฟค
"ไอ้เปี๊ยก ทำไมวะ ไม่ไปกินหนมล่ะ กูเลี้ยงเอง"
"มะเอาอ่า เค้าอยากไปกินหนมเมืองนอกดีกว่าเนะ"
"อ่า ปุ่น"
ได้แต่อ้าปากค้าง ทั้งบอยกับเอก แต่ก็ต้องเดินตามหลังญี่ปุ่นไป โฟคหน้าตาเคร่งเครียด ยิ่งพยายามเข้าใกล้เหมือนว่ายิ่งออกห่างไปอีกเท่าตัว
"อ้อ ที่แท้ แบบนี้นี่เอง"
ลุฟท์ครางขึ้นมาเบาๆ เพราะดูอยู่ไกลๆ
"อะไรอ่ะ"
"แอบรัก แอบชอบของคนอื่น คนมีปมด้อย"
สายตามองดูโฟคอย่างเกลียดชัง แล้วเดินไปรวมแถวกับเพื่อนๆ
"นายๆ นายชื่อไรอ่ะ น่ารักจัง"
พอเข้าห้องเรียนเพื่อนๆก็กรูกันเข้ามาถามลุฟท์กันใหญ่
"นั่นดิ หน้าใสเชียว"
พอบอกชื่อไปเพื่อนๆก็เกรียวกราว
"ชื่อเท่ห์จังอ่ะ กรุงเทพ น่าร้าก"
"ดีใจจังที่ได้อยู่ห้องเดียวกับนาย นายน่ารักเหมือนพี่ญี่ปุ่นเลยอ่ะ"
"นั่นดิ พี่ญี่ปุ่นวันนี้อ่ะเห็นเดินเข้าโรงเรียนมา ใสวิ้งๆเลยอ่ะ พี่เฟียตก็หล่อ อิจฉาอ่ะ"
"เนอะ พี่ญี่ปุ่นอ่ะน่ารักมาก"
เสียงเพื่อนๆชมกันไม่ขาดปากลุฟท์จึงขยับตัว
"พี่ญี่ปุ่นนี่ท่าจะฮอตมากเนอะ"
"โหย นายมากๆเลยล่ะ มีแต่คนรัก มีคนไม่ชอบอยู่ไม่เยอะหรอก"
"มีไม่ชอบด้วยเหรอ"
"มีดิ อย่างพี่กาย ม ๕ ไง"
และแล้วก็โม้ออกรสเชียว
"แต่เราว่าพี่ญี่ปุ่นน่ารักเกินกว่าจะเกลียดนะ"
ลุฟท์ออกความเห็น
"ใช่ ยิ่งตอนงานโรงเรียนนะ เจิดมาก ขอบอกน่ารัก เราเองยังกรี๊ดเลยอ่ะ"
คุยกันอยู่สักพักอาจารย์ประจำชั้นก็เดินเข้ามา ก็เป็นไปอย่างเคยคือการแนะนำตัว พอมาถึงลุฟท์เพื่อนๆก็ฮือฮากันใหญ่
"ลุฟท์ ไปชมรมแบดฯป่ะ เราจะเข้าชมรมแบดฯ"
เม้งเอ่ยปากชวนเมื่อตอนเย็นกิจกรรมที่น้องๆ ม ๔ กับ ม ๑ ต้องทำคือเลือกชมรมนั่นเอง
"ไม่เอาอ่ะ เราไม่เล่นกีฬา"
"อ้าว แล้วนายจะไปอยู่ชมรมไรอ่ะ ไม่ไปอยู่ใกล้ๆพี่ญี่ปุ่นเหรอ"
"บ้า เต็มแล้วล่ะมั้งป่านนี้ เห็นคนอยากเข้ากันเยอะนี่"
"นั่นดิ ต้องรีบไปแล้ว"
เม้งวิ่งไปทันทีโดยที่ไม่รอ
"อ้อ ลุฟท์นายเสร็จแล้วไปหาเราที่ชมรมแบดฯนะ ไปกินข้าวกัน"
หันกลับมา ร้องบอกเพราะคิดขึ้นมาได้ ลุฟท์ได้แต่ยิ้มให้ แล้วเดินไปชมรมดาราศาสตร์
"ว่าไงน้องมาเลยๆ อยู่ดาราศาสตร์ดีนะ ได้เที่ยวนอกสถานที่ด้วยนะ"
เสียงร้องเรียกรุ่นน้องอยู่ดังเซ็งแซ่แข่งกัน ชมรมต่างๆก็อยากมีน้องๆเข้ากันทั้งนั้น ออกปากร้องเรียกกันระงม เว้นอยู่ชมรมเดียว คือแบดฯที่แถวยาวออกมานอกอาคารเลย
"ผมอยากเข้าชมรมดาราศาสตร์ครับพี่"
"มาเลยๆ ลงชื่อเลยครับน้อง ชื่ออะไรนะเรา"
"ชื่อลุฟท์ครับ ตรงนี้เหรอครับพี่"
สายตามองอยู่ที่แผ่นกระดาษ ไม่ได้มองหน้าคนที่พูด เขาหยุดมองอ้าปากหวอ
"น่ารัก แจ่มว่ะ"
"ครับพี่ อะไรนะครับ"
ลุฟท์เงยหน้าขึ้น เห็นท่าทางของรุ่นพี่ถึงกับยิ้มออกมา
"โหยน้อง ลงชื่อเร็วๆเลยครับ อยู่ห้องไหนนะครับ ทำไมพี่ไม่ยักเห็นเรา"
"สี่ทับสี่ครับ"
"ห๊า"
ร้องออกมาเสียงหลง เพราะห้องนี้เมื่อปีที่แล้วก็ดังกระฉ่อนไปทั่วนี่นา
"ครับ ทำไมเหรอครับ"
"นั่นมันห้องเดียวกับน้องญี่ปุ่นเมื่อปีที่แล้วเลยนี่ โว้ย อะไรจะบังเอิญขนาดนี้"
"จริงเหรอครับ พี่ญี่ปุ่นก็เคยอยู่ห้องนี้เหรอครับ"
ลุฟท์ทำท่าดีใจขึ้นมา
"ชอบเหมือนกันอ่ะดิ๊ แต่อย่าเลยน้อง น้องญี่ปุ่นน่ะมีแฟนแล้ว พี่เฟียต โหดนะจะบอก หวงมากด้วย"
"อ้อ เปล่าหรอกครับพี่ ผมก็แค่แปลกใจเท่านั้นเอง"
"น้องอยู่หอไหนนะครับ พี่อยู่หอเอฟนะ"
"หอซีครับ"
"อ้าว บังเอิญอีกแล้ว"
พอเล่าออกไปลุฟท์เองถึงกับยิ้มออกมา ดีใจนะที่ได้อยู่หอที่ญี่ปุ่นเคยอยู่
"พี่ชื่อแจ็คนะครับ ลงชื่อเสร็จแล้วไปกินติมกันไหมครับน้องลุฟท์พี่เลี้ยง"
ออกแนวจีบเห็นๆ
"เอ่อ ไม่เป็นไรครับพี่ ขอบคุณครับ พอดีผมนัดเพื่อนเอาไว้"
"อ้าว เหรอ"
"ครับเสร็จแล้วนะครับ งั้นผมขอตัวก่อนนะครับ"
ลุฟท์เดินออกมาจากชมรมดาราศาสตร์แล้วตรงไปยังชมรมแบดฯ เห็นแถวยาวแล้วถึงกับแอบขำทำไมเพื่อนๆถึงอยากเข้าชมรมแบดฯกันจังนะ
"ยังไม่ได้ลงชื่ออีกเหรอเม้ง"
"โห นายดูคนดิ จะได้ลงหรือเปล่าไม่รู้"
"นายไม่ไปลงชมรมอื่นก่อนล่ะ แล้วค่อยกลับมา"
"ไม่ได้เสียคิวดิ แย่งกันจะตาย นี่ลุฟท์เห็นพี่ญี่ปุ่นด้วยล่ะ น่ารักมาก พี่ดำของเราก็หล่อ"
ทำตาวิ้งๆ พอได้ยินชื่สุดท้ายลุฟท์เบะปากทันที
"จะให้เรารอตรงไหนอ่ะ"
"ยืนรอกับเรานี่ล่ะ"
"บ้าเหรอเม้งเหนื่อยจะตาย ปวดขาดิ เราไปหาที่นั่งดีกว่า แล้วไหนอ่าพี่ญี่ปุ่นอ่ะ"
สายตามองเข้าไปในห้องพอดีกับมองไปประสานสายตากับคนที่ไม่ชอบขี้หน้ามากที่สุด ลุฟท์ไม่รู้จะหลบตายังไงดี ทำท่ามองไปทางอื่น
"ชมรมกูเต็มแล้ว ไม่รับคนเพิ่ม"
โฟคเองเดินตรงดิ่งมาหาเอ่ยขึ้นทันที
"เห็นไหมเม้ง เขาบอกเต็มแล้ว ไปชมรมอื่นเถอะ เสียเวลาเปล่าๆ"
"กูหมายถึงมึง ชมรมกูเต็มแล้ว"
น้องๆที่ยืนอยู่ข้างๆมองกันใหญ่
"ใครอยากจะเข้าชมรมนี้ ผมมาหาเพื่อน ไม่ได้มาขอเข้าชมรม"
ลอยหน้าลอยตาพูด
"หนอย ไปยืนคอยที่อื่น เกะกะ รกหูรกตา"
"ไม่ได้อยากมายืนหรอกนะ ฮึ ไอ้หน้าดำ"
วิ่งหนีไปเลย โฟคได้แต่กัดฟันกรอดอยู่ ทำอะไรไม่ได้เพราะอยู่ในโรงเรียน
"หมีดำมีอารายหรา"
เจ้าของเรื่องเดินมาแล้ว น้องๆที่ยืนรอคิวอยู่อ้าปากค้าง ยิ่งมอใกล้ๆหน้ามันยิ่งใสวิ้งๆ
"ไม่มีไรหรอก เราจะทำไงดีวะ น้องๆมาเยอะเกิน รับไม่หมดหรอกนะ ได้แค่ ๕๐ คนเท่านั้นเอง"
"เอ๋ แล้วให้น้องเค้ามายืนรอทำไมเนะ"
"ใครจะรู้วะว่ามันจะมาเยอะขนาดนี้"
"อ่า ทำงายอ่า"
"ต้องบอกน้องๆว่ะ"
"น้องๆคร้าบ ชมรมเต็มแล้วน้า"
แหกปากร้องขึ้นทันที เสียงน้องๆที่รอคิวอยู่อื้ออึงไม่ยอม
"แอ่ะ น้องเขาไม่ยอมอ่า"
หันมาโฟคเหือนขอความเห็น
"น้องๆไปเข้าชมรมอื่นกันนะครับ ชมรมแบดรับคนแค่ ๕๐ คนเองนะ"
"ไม่เอาอ่า ไม่เอา"
เสียงร้องดังเซ็งแซ่ขึ้น
"ทำมายมะไปอยู่พี่คนสวยเนะ พี่คนสวยเป็นชมรมเชียร์อ่า"
"เออ นั่นสิ"
พอบอกน้องๆออกไปว่าชมรมเชียร์มีความสัมพันธ์แนบแน่นกับชมรมแบดฯรวมทั้งชมรมกีฬาอื่นๆ น้องๆจึงยอมวิ่งกรูกันไปทางชมรมของริต้ากับซาร่า
"มึงกลับเลยไหมไอ้เปี๊ยก เดี๋ยวกูไปส่ง"
"เนะ เค้าจากลับเลย พ่อหมีขาวจามารับเนะ"
พูดแล้วก็เดินไปหยิบกระเป๋าเดินออกไปทันที โฟคยืนกัดกรามอยู่ โมโหขึ้นมาไม่มีสาเหตุ เดินหลบไประงับสติอารมณ์ที่โรงอาหารแต่กรรมก็ไปเจอลุฟท์นั่งกินน้ำหวานอยู่
"โว้ย ขวางหูขวางตาจังวะ"
ร้องขึ้น ลุฟท์หันมาพอเห็นก็เบะปากเมินหน้าหนีไปทางอื่น
"มึงเบะปากใส่ใคร ไอ้หน้าจืด"
ลุฟท์ทำเป็นไม่ได้ยินไม่สนใจ
"กูถามน่ะ หูตึงเหรอ"
"พี่คุยกะใครล่ะ โวยวายอยู่ได้"
"ไอ้นี่ กวนตีนนะมึง"
"อะไรพี่ อย่านะ"
โฟคปรี่เข้าหา ลุฟท์ยืนขึ้น
"เข้ามาผมสาดด้วยน้ำหวานจริงๆนะ"
"โห เก่งๆ แบบนี้สิดี"
ไม่พูดเฉยๆนะโฟคปรี่เข้าหา ด้วยความที่เล่นกีฬาไวอยู่แล้วเขาจับข้อมือของลุฟท์ที่ตั้งท่าจะสาดน้ำหวานไว้แน่น
"โอ๊ย ปล่อยนะพี่ ผมเจ๊บ"
"ก็กูทำให้เจ็บ กวนตีนดีนักใช่ไหมมึง"
"อย่านะ ผมฟ้องจารย์จริงๆนะ"
"นอกจากปากดียังขี้ฟ้องอีกนะมึง"
"ปล่อยน๊ะ ผมเจ๊บ"
ร้องออกมาหน้าเริ่มแดง โฟคเองเหมือนเป็นโรคจิตบีบแน่นขึ้นจนลุฟท์ต้องปล่อยมือจากแก้วน้ำหวาน
"ไม่ปล่อย จะดูซิมึงจะเก่งสักแค่ไหน"
"ฮึ"
ลุฟท์เห็นจวนตัวจึงเอาไหล่เข้ากระแทกหน้าอกของโฟคอย่างแรง เขาถอยร่นไปจนม้านั่งแทนที่จะปล่อยมือน้องมันนะ ก็ไม่โฟคเสียหลักล้มลงนั่งกับม้านั่งลากลุฟท์ขึ้นมานั่งทับที่หน้าขา
"เฮ้ย"
"อ๊ะ"
ร้องออกมาทั้งสองคน หน้าของลุฟท์จออยู่ที่ปากของโฟคพอดิบพอดี
"เฮ้ย ออกไปเลยมึง"
ผลักตัวของลุฟท์ออกจากตัก ลุฟท์เองก็รีบลุกขึ้น
"อยากนั่งตายล่ะ ไอ้หน้าดำ"
วิ่งหนีไปแล้ว แปลกทำไมหน้าแดง คนวิ่งหนีก็หน้าแดง คนนั่งนิ่งอยู่ก็หน้าแดง อิอิ
เขียนโดย อิ๊กกี้
ปล ไม่มีอะไรจะพูด
-
ตกลงจะเป็นคู่กัดหรือคู่รักกันแน่
-
เห็นมาเยอะและ เกลียดๆ กันแบบนี้แหละ
อยู่ดีๆ ก็รักกันเฉยซะงั้น :z1:
-
555555 โฟค เสียหมดแล้ว หึหึ
ญี่ปุ่นน่ารักทุกตัวอักษรเลยย กรี๊ดดดดดดด :m3:
พ่อหมีขาวยังหล่อเข้มเหมือนเดิมเลย อิอิ :give2:
น้องลุฟท์ น่ารักจัง อ้าว แล้วน้องไปอยู่ชมรมดาราศาสตร์เหรอ
เอ๊ะ แล้วเรื่องจะเป็นไงเนี่ย นึกว่าจะพบรักกันที่ชมรมแบดอีกล่ะ
ไม่ใช่ซะงั้น สู้ๆน้าา พี่อิ๊กกี้ด้วย : )
:m1:
-
ตัวดำจะหน้าแดงได้ไงไอ้โฟคนิสัยไม่ดี o13
-
พี่หน้าดำกลายเป็นคนพาลไปตั้งแต่เมื่อไหร่
ชอบจังคำที่ว่ายิ่งใกล้ยิ่งห่าง
-
ความรักระหว่างโฟล์คกับลุฟท์ หวังว่าคงไม่ฟุบนะ
-
พี่โฟค ก็กัดกับน้องลุฟท์ได้ตลอดเวลาเลยน๊า
อยากให้เห็นตอนมีหนุ่มมาจีบน้องลุฟท์จัง
ไม่รุ้จะโมโหด้วยความหึง หรือเพราะหมั่นไส้กันแน่
จะได้รู้ใจตัวเองบ้างว่าที่แกล้งน่ะ เพราะชอบเค้า ฮ่าๆ
รอตอนหน้าจ้า
-
ปีนี้หมีดำโรคจิตขึ้นแฮะ กร้ากกก
คิดถึงญี่ปุ่นจังเลย ออกฉากมาบ่อย ๆ นะจ๊ะ
-
อิอิ ลิ้นกับฟัน
กอดคุณอิ๊กสักหน่อยพอหายคิดถึง :กอด1:
-
อิอิ....แบบนี้แหล่ะ รักมันค่อยๆก่อตัวเน้อออ :o8:
-
แอร๊ยยยยยยยยยยยยยยยยยยกัดกันทุกวัน เดี๋ยวก้รักกัน หุหุ
-
คู่นี้ท่าจะเข้าทำนองโหด มันส์ ฮา แน่ กว่าจะหวานแบบหมีขาวกับหนูญี่ปุ่นคงยังอีกยาวไกล
สู้เขาน่ะ ทาเคชิ
-
ทำเอาหน้าโฟคดำๆกลายเป็นแดงได้นี่ ไม่ธรรมดาเลยนะจ๊ะน้องกทม. :laugh:
-
ตีกันเยอะๆค่ะจะได้ ได้กัน ไวๆ อิอิอิอิ เขาว่ายิ่งตียิ่งผูกพันไง :laugh: :L2:
-
หมีดำคนดี ไหงงเป็นแบบนี้ไปแล้ว
กลายเป็นแนวพิศาลตบแล้วจูบอ่ะเปล่า :impress2:
-
5555 จากหมีดำ กลายเป็นไอ้หน้าดำ 555
ลุฟท์สุๆ
ญี่ปุ่นยังน่ารักได้อีก
-
:กอด1:คุณอิ๊ก
(ความเห็นเหมือนเดิมกับตอนที่แล้วเดี๊ยะๆ)
-
ไอ้หมีดำ พาลอ่ะ ขี้พาลลลลลล น่า :z6: :z6:
มาแกล้งน้องลุฟท์เราได้ไงฟระ เป็นพระเอกซะเปล่า
ไม่ให้เกียรติ นายเอกเลยมันต้องโดน :beat:
น้องปุ่นใสเหมือนเดิมนะค๊าาาา :impress2: :impress2:
+1 ให้คุณอิ๊กค่า
-
โอ๊ะ โอ
น้องลุฟจะเล่นของดำจริงๆเหรอ
ของดำใหญ่นะ ฮ่าๆๆ
-
เด็กทับ สี่อีกแล้ว คริคริ
มีแต่เด็กน่ารักเว้ยโรงเรียนนี้
อยากลดอายุกลับไปเรียนด้วยจังเลย
โฟคลุฟท์ คู่กัดกันหรอเนี่ย อิอิ
-
นิฉัยม๊ายดีเลเน้ หมีดามม ชะริ -*-
-
คู่ใหม่บังเกิดค่าาาาาาาาาาาาา
-
ไอกรุงเทพน่ารักมากกกกกกกกกกกกกกกกก :z1:
-
o22 ดูท่าเด็กสี่ทับสี่จะฮอตอีกละสินะ
สงสารโฟค ตามตื้อน้องญี่ปุ่นอยู่นั่นแหละ
มองคนอื่นเหอะค๊าฟ น้องลุฟท์ออกจะน่ารัก :o8:
เดี๋ยวจากคู่กัดจะมาเป็นคู่รัก :laugh:
น้องปุ่นขา น่ารักเหมือนเดิมไม่เปลี่ยน
แหมๆ มีแอบหวงพ่อหมีขาวด้วย
รักกันจริงๆ เลยคู่นี้ :กอด1:
-
:z1: :z1: +1 :L2: :L2:
-
เด็กทับสี่เหมือนญี่ปุ่นเลย :z1:
จัดการไอ้พี่หน้าดำไปเลยลุฟท์ หมั่นใส้
ญี่ปุ่นน่ารักเหมือนเดิม
เป็นกำลังใจให้จ้าาา :L2:
-
สงสัยความดำจะคลอบงำกรุงเทพซะแล้ว อิอิ
เอ๊ะหรือกรุงเทพคลอบงำความดำ
น้องญี่ปุ่นยังคงความน่ารักเหมือนเดิม
ว่าแต่ เค้าอยากอ่านตอนพิเศษของพริกหวานอีกอ่ะ
อยากรู้เบนซ์เป็นไงบ้างเสร็จพริกไปรึยัง
เอาตอนญี่ปุ่นกะหมีขาวด้วยอยากอ่านตอนสวีตๆน้า
-
โฟคเป็นหล่อ เลว สินะ 55+
-
กว่าจะรักกันสงสัยคางเหลือง :laugh3:
-
อ๊าง~~~ คู่กัดคู่รักสินะ กรี๊ด~~~~ แรกๆ เกลียดหน้ากันแบบนี้ แต่พอรักกันปานจะกลืนกิน รับรองคู่นี้หวานกว่าญี่ปุ่นและเฟียตชัวร์ คิกๆ ( แต่กว่าจะถึงตอนนั้นท่าทางจะอีกยาวไกล 55+ )
-
:jul3: :jul3:
ฮิฮิ น่ารัก
แต่โฟร์คอย่าเอาลุฟมาเป็นตัวแทนญี่ปุ่นน๊าๆๆๆ
ไม่งั้นเค้าไม่ปลื้มจิงๆด้วย
555
-
ญี่ปุ่นน่ารักจริงๆ ดูโตขึ้นด้วย รักหมีขาวคนเดียวด้วย
หมีขาวค่าตัวเริ่มแพงเหรอคร๊า มานิดเดียวเองอ่ะ คิดถึงๆ
หมีดำ ชอบแกล้งน้องลุฟท์อ่ะเพราะน้องมันน่ารักหรือกวนตีนกันแน่
ระวังเถอะแกล้งไปแกล้งมา จะหลงหัวปักหัวปำ 555+
-
พี่โฟค ขี้โมโหจัง....
พี่คร้า...
มาต่ไวไวน้า.. :L2: :L2:
-
ทำไมไม่ให้ญี่ปุ่นหันมองโฟคบ้าง นิดๆ ก็ยังดี
-
โอย...แอบเหนื่อย ใช้เวลาตามอ่านสองวันแน่ะ
เรื่องของญี่ปุ่นก็ลงตัว คราวนี้เป็นเรื่องของหมีดำกับกรุงเทพ ท่าจะมันส์...เนะ
-
เข้ามาคิดถึงน้องญี่ปุ่น น้องพริก น้องลุฟท์ อิอิ
-
lสนุกง่า ลุ้นหมีดำ
-
คิดถึง ญี่ปุ่น หมีขาว หมีดำ น้องกรุงเทพ น้องพริก หายไปไหนเอ่ย
-
รอๆๆ
-
ต้องกำหราบไอ้หน้าดำให้อยู่หมัดเลยนะน้องลุฟท์
อย่าให้หือได้ :beat:
-
ไรว้า
"ไอ้หน้าดำบ้า ทำไมเราต้องมาเจอมันตลอดเวลาด้วยนะ คนบ้าอำนาจ"
บ่นรายทางเดินออกจากโรงเรียน ไม่รอเพื่อนแล้วเพราะเกรงว่าจะเจอกับคู่กรณีอีก
"ลุฟท์ๆ รอด้วย รอด้วย จะรีบไปไหนอ่ะ"
เม้งร้องเรียกตามหลัง วิ่งกระหืดกระหอบตามหลังมา
"อ้อ โทษทีเม้ง เราหงุดหงิด"
"หือ หงุดหงิดอะไรอ่ะลุฟท์"
"ก็ไอ้หน้าดำของนายอ่ะดิ มันคอยตามแกล้งเรา"
"หา อะไรน๊ะ พี่โฟคดำของเราอ่ะเหรอตามแกล้งนาย"
ร้องออกมาเสียงดัง
"เบาๆก็ได้เม้ง เนี่ยเราโมโหอยู่ ทำไมต้องมาเจอหน้ามันด้วยนะ"
"อ่า ทีเราอยากเจอล่ะเจอตัวยาก แต่นายไม่อยากเจอ ก็เจอเอาๆ"
"จะไปอยากเจอทำไม หน้าดำแล้วยังนิสัยไม่ดีอีกนะ วางท่าบ้าอำนาจ"
"มึงว่าใครวางท่า บ้าอำนาจ ไอ้หน้าจืด"
โผ่ออกมาจากข้างรั้วโรงเรียน เดินตามลุฟท์มาตลอดเวลาแต่ลุฟท์เองไม่ทันสังเกต
"อ๊ะ"
"หึหึ ด่ากูยับเลยนะมึง"
"อ่า พี่โฟค"
"กลับกันเถอะเม้ง"
"เดี๋ยว มึงจะไปไหน ด่ากูซะขนาดนั้น คิดจะด่าแล้วหนีเหรอมึง"
โฟคเดินตรงเข้ามาหา ลุฟท์เองไม่รู้จะไปทางไหนดี
"อย่านะพี่ ผมร้องจริงๆนะ"
"เอาดิ กูยังไม่ได้ทำอะไรมึงซะหน่อย"
"แล้วเดินเข้ามาทำไม"
"อ้าว นี่มันถนนของโรงเรียน มึงมาทำไว้เหรอกูถึงจะเดินไม่ได้"
ทำหน้าตากวนสุดพลัง ได้แต่เชิดหน้าใส่ไม่รู้จะว่าอะไรดี
"อุ๊ยลุฟท์พี่เขาเดินตามมาอ่ะ"
เม้งกระซิบกระซาบ
"บ้าจริง จะตามมาทำไมเนี่ย"
พูดออกมาเบาๆ เพราะโฟคเองเดินตามอยู่ไม่ห่างมากนัก พอพ้นเขตุรั้วโรงเรียนโฟคก็สาวเท้าเร็วขึ้น
"หมับ"
คว้าเข้าที่คอกอดคอของลุฟท์ไว้แน่น
"อ๊ะ พี่"
"มึงด่ากูใช่ไหม มึงตายแน่ไอ้หน้าจืด"
"ปล่อยนะ ผมจะกลับหอ"
"ไม่ให้กลับ คิดจะด่ากูฟรีๆว่างั้น"
"พี่จะทำไร"
"กูหิวว่ะ เลี้ยงข้าวกูหน่อย"
พูดขึ้นมาหน้าตาเฉย
"อ่า"
"อ่าไร หรือมึงจะให้กูทำอย่างอื่น"
แกล้งไอ้หน้าจืดนี่ก็สนุกดีเหมือนกัน บางอย่างทำให้โฟคระลึกถึงตอนเปิดเทอมเมื่อปีที่แล้ว
"ฮึ กินเตี๋ยวนะ ผมไม่มีเงิน"
"ไม่ได้ กูไม่แดกหรอกนะ กินตามสั่ง"
"อ๊ะ ผมไม่มีเงินอ่ะ"
"ไม่รู้โว้ย หรือมึงอยากจะเจ็บตัว"
"อ่า ทำไมอ่ะ"
ได้แต่ครางออกมาโฟคกอดคอเดินนำหน้าไปเม้งหน้าหงิกอยู่
"มึงไม่ต้องตามมา กูจะไปกับมันสองคน"
"อ่า พี่โฟคอ่ะ"
เม้งหน้างอไปใหญ่แต่ก็ไม่พูดอะไรอีก ส่วนโฟคลากตัวของลุฟท์เดินต่อไป แม้คนตัวเล็กจะพยายามขัดขืนแต่โฟคก็นะตัวอย่างยักษ์ ลุฟท์เดินเพราะแรงดันจากคนตัวใหญ่หน้าตานี่ไม่ต้องให้พูดถึงหงิกงอเชียว
"เอาร้านนี้ล่ะ ขี้เกียจเดิน"
โฟคบุ้ยปากไปทางร้านขายอาหารที่ดูดีสุดในระแวกนั้น ไม่บุ้ยปากเฉยๆยังดันลุฟท์เดินเข้าไปข้างในร้านด้วย
"อ่า ไม่เอาอ่ะ ผมไม่มีเงิน"
"เฮ้ย อย่ามาตุกติก ไม่มีเงินมึงก็ต้องล้างจาน อย่าอิ๊อ๊ะนะมึง"
เม้มปากแน่นทำไงได้จะตั้งท่าวิ่งแต่ก็โดนกอดคอเอาไว้แน่น
"นั่งลง ถือกระเป๋าให้กูด้วย"
"อ่า จะนั่งตรงนั้นอ่ะ"
"ไม่ได้ มึงคิดว่ากูไม่รู้เหรอ จะวิ่งใช่มะ อย่าได้ฝัน"
รู้ทันอีกลุฟท์หน้างอ
"เอาอันนี้พี่ อันนี้ด้วย อันนี้ แล้วก็อันนี้"
ไม่ได้อ่านเลย ชี้เอาตามรูปเมื่อพนักงานมารับออร์เดอร์
"พี่ สั่งมาทำไมเยอะแยะ จะกินหมดเหรอ"
ร้องปรามขึ้นแต่ช้าไปแล้ว
"ไม่หมดก็ห่อกลับดิ อย่าโง่ไปหน่อยเลย มีหน้าที่จ่ายก็อยู่เฉยๆ"
หน้าเริ่มเบะแล้ว ข้อมือของลุฟท์ถูกโฟคกำไว้แน่นไม่ให้ดิ้นหนีได้ ลุฟท์เมินหน้าไปทางอื่น เพราะรู้สึกว่าตัวเองกำลังจะร้องไห้ออกมา
"แดกดิ นั่งทำหน้าเศร้าอยู่ได้"
"ไม่กิน พี่กินคนเดียวเถอะ"
เชิดหน้าใส่เขาอีก
"จะแดกไม่แดก"
"ไม่"
"อ๊ะ พี่ทำไร อื้อ"
โฟคจับหน้าของลุฟท์หันมาแล้วเอาปีกไก่ทอดยัดเข้าไปในปาก
"บ้า ทำแบบนี้ทำไมอ่ะ"
หน้าเบ้แล้ว
"อย่าร้องนะมึง ร้องมึงโดนแน่ๆ"
ขู่ไว้อีก ลุฟท์ได้แต่ก้มหน้าลงเอาปีกไก่ออกจากปาก
"จะกินดีๆหรือไม่กิน"
เสียงดุเข้มกระซิบอยู่ข้างหูจนต้องย่นคอ ลุฟท์ยอมจำนนตักข้าวใส่ปากอมไว้อย่างนั้น
"กลืน อย่าอม"
แน่ะ รู้อีก ได้แต่เม้มปากแน่น ส่วนโฟคมองดูอยู่ก็ยิ้มไม่รู้มีความสุขอะไรที่ได้แกล้งเด็ก
"กินเยอะๆหน่อยดิ"
"ไม่เอา ผมอิ่มแล้ว"
กินข้าวน้อยอยู่แล้วตามปกติ ยิ่งมาเจอเหตุการณ์แบบนี้ยิ่งกลืนไม่ลง
"กินอีก"
"ไม่"
คราวนี้หันไปมองตาวาว โฟคสะอึกไปไม่คิดว่าลุฟท์จะมองเขาด้วยสายตาแบบนี้
"เออๆ กูกินเอง"
ตอบอ้อมแอ้มไป ลุฟท์ได้แต่ก้มหน้า พอพนักงานเดินมาก็ก้มหน้าไม่มองหน้าใครอายเหลือเกิน โมโหก็โมโห
"ปะ เสร็จแล้ว"
โฟคเอ่ยขึ้นแล้วกระตุกข้อมือของลุฟท์
"เท่าไหร่อ่ะ"
"กูจ่ายไปแล้ว"
ลุฟท์เงยห้าขึ้นมองทันที
"อ๊ะ"
"เออ กูจ่ายไปแล้ว ทำหน้าซีดซะ กูไม่บ้าให้เด็กเลี้ยงข้าวหรอกน่า ถือว่าเป็นการขอโทษที่วันนั้นกูเตะบอลอัดหัวมึง"
อ้าปากค้าง แววตาของโฟคขี้เล่นอยู่ในที ลุฟท์ยิ้มออกมาโล่งใจ
"มึงอย่ายิ้มแบบนี้ดิ"
"อ่า ขอบคุณนะพี่"
"อย่ากวนตีนกูอีกล่ะมึง คราวหลังกูให้มึงจ่ายแน่ๆ"
"ผมไม่ได้กวนตีนพี่นะ พี่นั่นล่ะมาคอยหาเรื่องผม"
"นั่น ยังเถียงอีก"
ลุฟท์หันไปทางอื่นเพราะอายที่จะให้เขาเห็นรอยยิ้ม ไอ้หน้าดำนี่มันก็มีข้อดีเหมือนกันนะ
"อ่ะ ถือกระเป๋าให้หน่อย"
โฟคยัดกระเป๋าใส่มือของลุฟท์
"ถือเองดิ หนัก"
"โอ๊ย มาผลักหัวผมไมอ่ะ"
"เลี้ยงข้าวแล้ว ทำตัวให้เป็นประโยชน์กว่านี้หน่อยดิ"
"พี่เลี้ยงเองนะ ผมไม่ได้ขอร้องซะหน่อย"
"ไอ้นี่กวนตีนนะมึง"
"อ๊ะ พี่จะไปไหนอ่ะ"
ร้องขึ้นมาเพราะโดนลากคอไปอีกทางที่ไม่ใช่ทางไปหอพัก
"ไปกินติม"
"ไม่เอาอ่ะ"
"ทำไมวะ กูจ่ายเอง"
"ไม่เอา ผมจะรีบไปอ่านหนังสือ"
"ขยันจังวะ เพิ่งเปิดเทอมวันแรกนะมึง"
"ไม่ได้หรอก ผมมาเรียนต้องตั้งใจเรียน ไม่อยากเสียเวลาทำอย่างอื่น"
"โหนะ ไม่รู้โว้ย ต้องไปกินกับกู หรือมึงอยากโดน"
"ฮึ ทำไมต้องบังคับ"
ทำหน้างออีกเพราะโดนลากไปตามแรงของโฟคแล้ว
"มึงไม่ชอบหน้ากูใช่ไหม ไอ้หน้าจืด"
พอลากไปนั่งที่โต๊ะก็จ้องหน้าไม่วางตา ลุฟท์เองที่เป็นฝ่ายรู้สึกแปลกๆที่โดนจ้องหน้า
"เอ่อ"
"ว่าไง มึงไม่ชอบกูมากใช่ไหม"
"ถามทำไมอ่ะ"
"ก็มึงชอบด่ากู"
"พี่ก็ชอบแกล้งผม"
"นั่นแน่ ไม่ทันไร"
"รีบกินได้ไหมอ่ะพี่ ไม่อยากนั่งนาน"
ลุฟท์ทำท่าพูดกลบเกลื่อนไปเรื่องอื่น ส่วนโฟคก็ทำหน้ากวนๆไปตามระเบียบ
"แม่หมี วันนี้มีใครมาวอแวป่ะ"
เฟียตถามขึ้นเป็นประโยคแรกที่เห็นหน้าญี่ปุ่น
"เอ๋ วอแวรายอ่า มะมีเนะ พ่อหมีขาวอ่า วอแวใครอ่ะป่าว"
ถามคืนทำหน้าย่นใส่ พอขึ้นนั่งบนรถได้ก็มองหาของกินทันที
"ไม่มีหรอก เนี่ยเพิ่งขับรถมาจากบ้าน แม่หมีวันนี้ป๊ากะม้าเขาอยากกินข้าวด้วยนะ"
"อ่า คุณแม่กะคุณป๊าหรา อิอิ มีอารายให้เค้ากินอ่า"
"เยอะล่ะ ทำเต็มบ้านไปหมด"
"อิอิ คิดถึงเค้าหรา"
"ฮ่าๆๆ ใช่มีแต่คนคิดถึงนะเนี่ยแม่หมี"
"ก็เค้าน่าร้ากเนะ"
พูดไปหยิบกระป๋องมันฝรั่งมากินเคี้ยวหมุบหมับอยู่ เฟียตเองก็เอื้อมมือมาขยี้หัวของไอ้ตัวแสบที่สนใจอยู่แต่กับของกิน
"อ่า ซาหวัดดีคร้าบ คุณแม่ คุณป๊า"
พอลงรถได้ก็ปรี่เข้าไปหา ทำเหมือนพ่อแม่ของตัวเอง
"ว้าย มาแล้ว ลูกญี่ปุ่นของม้า"
"เอ่อ ม้า เวอร์แระเป็นลูกเมื่อไหร่ มีลูกอยู่แล้วนี่ตั้งสองคน"
ฟอยด์แซวขึ้นทันที
"ก็มีบ้างนะตาฟอยด์อย่ามาแซวม้านะ ว้าย หนูญี่ปุ่น เห็นไหมป๊าเอาไปกอดก่อนม้าเลย"
มัวแต่หันไปแว้ดใส่ลูกชายคนโต คุณป๊าเลยฉวยโอกาสเอาตัวไปกอดหอมก่อน
"อะไรม้า ป๊ากอดก่อนนะ"
"ไม่ได้นะป๊า ม้าเจอหนูญี่ปุ่นก่อนนะ"
"เอ่อ ม้า ป๊า มันไม่ใช่ตุ๊กตานะ"
เฟียตเอ่ยขึ้นหลังจากเดินมาจากโรงจอดรถ
"นั่นดิป๊ากะม้าน่ะเวอร์มาก มาหาพี่นี่มาไอ้ตัวเล็ก"
อ้าวนะ
"อิอิ คิดถึงญี่ปุ่นหราคุณป๊าคุณม้า อิอิ หนายอ่าหนมอ่า"
"ว้ายตาย อยู่นี่ค้า เตรียมไว้ให้โดยเฉพาะ"
ได้โอกาสดึงตัวไปทันที กอดหอมอยู่ไม่กลัวช้ำ
"ม้า อย่าหอมเยอะ เดี๋ยวแก้มช้ำพอดี"
"อย่ามานะป๊า ตัวเองจะเอาไปกอดใช่ไหมล่ะ ม้ารู้นะ"
"เค้าหิวแล้วอ่าพ่อหมีขาว"
หันหน้าไปหาเฟียตที่มองยิ้มๆอยู่ ไม่เคยเห็นพ่อแม่ของตนเป็นแบบนี้มาก่อน
"ว้าย เห็นไหมลูกญี่ปุ่นหิวแล้ว ไปๆจ๊ะ ตั้งโต๊ะเร๊วเด็กๆ"
"เอ๋ คุณแม่ทำอารายกินอ่า"
"ก็ทำสุกี้ไงจ๊ะ หม้อใหญ่ กินกุ้งไหมเรา"
"อิอิ เนะ ญี่ปุ่นชอบกิน กุ้ง ปลาหมึก หอย ปู ปลา ผักก็กิน ลูกชิ้นก็กิน"
"สรุปกินหมดว่างั้น ฮ่าๆ ไอ้ตัวเล็ก"
ฟอยด์แซวขึ้นหัวเราเสียงดัง
"อิอิ เค้ากินได้เนะ"
สรุปก็กินสุกี้กันตั้งโต๊ะกับหม้อใบใหญ่ เสียงหัวเราะ แข่งกันเอาใจดังเป็นระยะๆ เสียงที่มีแต่ความสุขสันต์หรรษา จะว่าไปแล้วครอบครัวนี้ไม่เคยออกมาตั้งโต๊ะกินข้าวนอกบ้านกันแบบนี้มาก่อน ครั้งก่อนนั้นสร้างความประทับใจให้ผู้เป็นพ่อแม่ไม่รู้ลืมจึงอยากจะมีการพบปะกับไอ้ตัวแสบอีก รู้สึกรักหวงแหนขึ้นมาทีเดียวเชียว
"พี่กลับได้ยังอ่ะ ค่ำแล้วนะ"
ลุฟท์ยังนั่งหน้าหงิกอยู่ โฟคกินไอติมหมดแล้ว แต่นั่งเล่นสบายใจไปเสีย
"ค่ำไร ยังไม่ทุ่มเลย"
"งั้นพี่อยู่คนเดียวนะ ปล่อยมือผมซะที ผมจะกลับ"
"ไม่ได้ กูยังไม่อยากกลับ"
ตาเขียวใส่ ลุฟท์เม้มปากแน่น เมื่อครู่รู้สึกดีด้วยหน่อยเดียวตอนนี้มันหายไปอีกแล้ว
"มึงจะไปไหน"
"ไปห้องน้ำ จะตามไปมะ"
ลุฟท์หันมาทำหน้าเชิดใส่ แล้วลุกขึ้น
"ไป"
"เอ้ยพี่ บ้าเหรอ ผมไม่หนีกลับหรอก กระเป๋าพี่ก็จับอยู่นี่"
"ก็กูอยากเข้าเหมือนกันโว้ย ใครจะตามมึง"
"งั้นพี่ไปก่อน"
"ไม่ได้ ไปด้วยกัน"
"บ้าเหรอ โรคจิต"
"นั่น ด่ากูอีกแล้ว มึงจะไปดีๆ หรือให้กูลากไป"
"ฮึ"
ทำอะไรไม่ได้เพราะคนในร้านเยอะ ถ้าจะสะดีดสะดิ้งมากเดี๋ยวคนก็มองไม่ดี แค่นี้คนก็ชำเลืองมองจะแย่อยู่แล้ว
"ลุก"
จับบ่าแน่นแล้วดันตัวของลุฟท์ให้ลุกขึ้น
"เดินเองได้พี่"
ลุฟท์เองก็หน้างออยู่ไม่หาย
"ฉี่ดิ"
พอถึงห้องน้ำโฟคเองก็ยืนกอดอกอยู่โถฉี่
"จะเข้าห้องน้ำ"
"มึงปวดขี้เหรอ"
"จะเข้าห้องน้ำอ่ะ"
หน้าแดงขึ้นมา
"ถ้าจะฉี่ก็ฉี่ตรงนี้"
"อะไรพี่ ผมจะเข้าห้องน้ำ"
"เข้าไปดิ"
"อ๊ะ พี่เข้ามาทำไม ออกไปน๊ะ"
ร้องเสียงหลงเพราะโฟคก้าวตามเข้ามาติดๆ
"ทำไม มึงอายเหรอ"
ยื่นหน้าไปใกล้ๆ ลุฟท์อายหน้าแดงก้มหน้า
"หือ"
"ผมฉี่ไม่ออก"
ตอบออกมาอ้อมแอ้ม
"กุไม่ดูของมึงหรอก ฮ่าๆๆ อายก็เป็นโว้ยเฮ้ย หน้าแดงเชียว"
รู้ตัวแล้วว่าโดนแกล้ง ลุฟท์เงยหน้าขึ้นมอง
"สนุกมากไหมพี่"
"โห ทำตาเขียวอีก เออๆ กูไม่แกล้งแล้ว เดี๋ยวก็ร้องไห้อีก ไอ้ขี้แย"
เอามือมาขยี้หัวของลุฟท์แล้วเดินออกไป
"ไอหน้าดำ ไอ้บ้า ฮึ"
ไม่รู้จะว่าอะไรออกไปดี ได้แต่ยืนหน้าหงอกหน้างออยู่ในห้องน้ำอยากจะเตะเอาสักที โว้ยยยย โมโห
เขียนโดย eiky
-
ไอหน้าดำน่ารักงะ
555
:-[
-
คู่พี่โฟคน่ารักดี :L1:
-
น่าร๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก
น่ารักทั้งคู่เลย
หมีดำอย่าแกล้งน้องเค้าให้มากดิ
แกล้งมากเดียวง้อยากนะ เดียวจะหาว่าไม่เตือน
-
รักปุ่นครับ
-
ไอ้หน้าดำ
คำนี้อ่านยังไงก็ยังถูกใจอยู่ดี
แกล้งกันไป แกล้งกันมา
ก็ปิ๊ง ๆ ๆ กันนะ
-
น่ารักทั้งสองคู่เลย ชอบลุฟท์ :-[
-
โฟคนี่ปากแข็งนะ ระวังลุฟท์จะโดนคนอื่นคาบไปกินนะ
มัวแต่โอ้เอ้ แกล้งลุฟท์อยู่เนี่ยะ ระวังไว้เหอะ แต่ว่านะ
บ้านเฟียตนี่ เฮฮา ปาร์ตี้มั่กๆ รักน้องญี่ปุ่นทุกคนเลย
:L2: :L2:
-
จะรอวันเด็กเอาคืน คอยดูตอนไอ้หน้าดำหลงรักเด็ก
:z1:
:z1:
:z1:
-
จะเอาดุกาจู๋เค้าหรา ตาโฟค
-
งุงิๆน่ารักๆๆๆๆ
-
พึ่งได้อ่านจบ อ่านรวดเดียวเลย
ชอบเรื่องนี้จัง อ่านแล้วรู้สึกหลั่นล้าเฮฮาปาจิงโกะ ครอบครัวญี่ปุ่นนี่ดูแล้วไม่น่าจะมีจริง ดูเหนือจินตนาการมากแต่รวมกับรายละเอียดการแสดงออกของตัวละครอื่นอย่างเพื่อนๆ เฟียต รุ่นพี่รุ่นน้อง แก๊งกะเทยสาวสาวมันสมจริงดี อ่านแล้วเชื่อพร้อมทั้งอินเลิฟ เท่าที่อ่านนิยายที่มีชื่อว่านายเอกเอ๋อ เรื่องนี้เป็นนิยายที่นายเอกเอ๋อที่ซู้ด หรือจะเรียกว่าหน้ามึนได้เนียนที่สุดก็ไม่รู้ แต่อ่านแล้วทั้งอึ้ง ทึ่ง เสียว หลายอารมณ์มาก บางทีก็หมั่นไส้ญี่ปุ่นม๊ากมาก สงสารตาหมีขาว แต่่ฉากที่น้องแจ๊ป(ย่อจาก Japan) งอน ก็ทำเอาร้องไห้น้ำตาไหลพรากๆ ดราม่าได้ใจแต่ไม่วายจบตอนก็มีให้แอบฮา
ตัวเองค่อนข้างจะสูงวัยแล้วเรื่องวัยมัธยมเลยไม่ใช่สเป๊ก แต่พอได้อ่านเรื่องนี้เลยทำให้รู้สึกกระชากวัยตัวเองสุดๆ ยิ่งอ่านตอนงานกีฬาสีก็โอ้โหทำให้ย้อนคิดไปสมัยประถมเลย(เพราะสมัยมัธยมกับปวช.ไม่ค่อยร่วมงานกีฬาเท่าไหร่) ทำให้นึกถึงความทรงจำที่ดีๆ ของตัวเองด้วย ขอบใจมากนะ
เรื่องของโฟคก็น่าสนใจ ชอบและเชียร์หมีดำอยู่ พระรองในดวงใจเลยนะเนี่ย ถ้ามาทีก็อยากได้ยาวๆ เหมือนกัน เอาไปยันจบมหาลัยเลยยิ่งดี แต่ก็ยังอยากอ่านภาคต่อยาวๆ ของเรื่องเฟียตกะญี่ปุ่นอยู่ ความจริงอยากให้เรื่องของตาโฟคแยกออกไปอีกเรื่องเลย แต่มันก็ดูจะเป็นการเพิ่มงานให้คนเขียนไปหน่อย คงต้องพอใจแค่นี้ล่ะนะ ยังไงจะคอยตามอ่านไปเรื่อยๆๆๆๆๆๆๆ อย่าลืมเขียนมาให้อ่านบ่อยๆ นะค๊า
จะตาม + เป็นกำลังใจให้
-
หมีดำเด็กหว่ะ แกล้งคนที่ตัวเองชอบด้วย
ขอน้องปุ่นเยอะกว่านี้ได้มั้ยอ่าคุณอิ๊กยังม่ะหายคิดถึงเลย
-
:o8: :o8: ต๊ายยยยยย น่ารักน่าชัง ดูสดใสแกล้งกันไปแกล้งกันมาดีจังค่ะคู่นี้ :-[
เออ ว่าแต่ว่า โฟคหน้าดำนี่ ระวังจะหน้ามืดได้ง่ายนะ ระวังตัวไว้ด้วยนะน้องลุฟท์ :laugh:
-
เหมือนโฟคเอาคืนหนูญี่ปุ่นกับน้องลุฟ เนื่องจากแต่ก่อนโดนหนูญี่ปุ่นปั่นหัวตอนนี้เลย
แกล้งลุฟแทน แล้วเมื่อไรจะรู้ใจตัวเองล่ะพ่อหมีดำเอ่ย
-
ไอ้หน้าดำ ระวังเท๊ออ แกล้งน้องเค้ามากๆ จะกลายเป็นหลงรักโดยไม่รู้ตัว
-
อ่านรวดเดียวร้อยกว่าหน้า เล่นเอาไม่เป็นอันหลับอันนอนไปสี่วันติด แถมแอบเบียดเวลาทำงานอีก เหอๆ
ปกติเป็นคนไม่ชอบเด็กกวนตีน อ่านตอนแรกแม่มหมั่นไส้ อ่านไปอ่านมาหลงรักแม่หมีซะง้าน เข้าใจความรู้สึกพ่อหมีเลยอ่า o13
อีกอย่างที่ประทับใจคือ เห็นเอ๋อๆแบบนั้น แม่หมีไม่มีวอกแวกเลยอ่า รักพ่อหมีคนเดียวมั่นคง ปลื้ม :impress2:
ตอนนี้มาหลงน้องลุฟท์ อย่ายอมไอ้หน้าดำมันง่ายๆนะลูก มันแกล้งเรา ปั่นหัวมันให้หลาบจำเลยนะ อิอิ o18
-
หมีดำออกแนวแกลังเด็กอ่า ชริ ๆ ขอให้หลงน้องลุฟท์หัวปักหัวปำเลยเหอะ
ปล. คิดถึงน้องญี่ปุ่นมากกกกกกกกกกกกกกกกกก อ่านแล้วยังไม่หายคิดถึงเลย
ไรเตอร์เล่นของปะเนี้ย 55555
-
แอร๊ย...หมีดำจะมีคู่ หมีดำจะมีคู่... :mc4:
จิกๆกัดๆ แกล้งๆ แบบนี้ล่ะ เดี๋ยวรักกันหวานเชียว อิอิ
-
ยังหน้ารักเหมือนเดิมนา หนูญี่ปุ่น
พี่โฟคมีแอบกลัวหนูลุฟด้วยอ่า....เอิ๊กๆ
:pig4:ไรเตอร์ จ้า
:L2: :L2:
รอตอนต่อไป อย่างใจ จดจ่อ อิอิ
-
ว๊ายๆๆๆ ตอนนี้มาแบบยาว รักมากกกตอนนี้ อิอิ
คู่หมีดำกับน้องลุฟท์น่ารักจังเลยอ่ะค่ะ ชอบบบบบ
แอบสงสารน้องเม้ง จะเนียนไปด้วยก็ไม่ได้ โดนสะกัดดาวรุ่งซะก่อน กร๊ากกกก
รู้สึกว่าโฟลคอยากจะอยู่กับลุฟท์นานๆเลยอ่า พาไปกินข้าว กินติม
น้องจะกลับบ้านก้ไม่ให้กลับ เอ๊ะ ยังไงๆซะแร้วน๊า อิอิ
ส่วนน้องญี่ปุ่น ก็ยังคงเป็นที่รักของทุกคนอยู่ ฮี่ๆ
คิดถึงน้องพริกกับพี่เบนซ์ด้วยอ่ะค่ะไรเตอร์ รออ่านนะคร้า
-
รักเค้า ชอบเค้า
แต่กวนตีนใส่เค้าสะงั้น
-
:-[ น่ารักๆๆๆๆ :z2: :z2:
รอตอนต่อไป
-
ไอ้หน้าดำ ขอให้มีความสุขเร็วเถิด เพราะ
พ่อหมีกับแม่หมีเค้าไปถึงไหนต่อไหนกันแล้ว
ของน้องกรุงเทพ ยังเดินไม่พ้นหน้าปากซอยเลย อิอิ
ปล. น้อง ญี่ปุ่น กับ น้องกรุงเทพ มีโอกาสจะไปพบปะพูดคุยกันบ้าง
หรือเปล่าจ๊ะคุณอิ๊กอยากรู้จัก
-
น่ารักๆๆๆ อิอิ
-
น่ารักอ่ะ
พี่หน้าดำเริ่มสนใจน้องแล้วช่ายไหม!
รอตอนต่อไป :pig4:
-
พี่หมีดำนี่ให้ความรู้สึกเหมือนเด็กๆสมัยประถมดีจัง แบบชอบนะเลยแกล้งประมาณนี้ :laugh:
ส่วนญี่ปุ่นก็ยังกินเก่งเหมือนเคย ยังอยากให้สองครอบครัวมาเจอกันนะเนี้ยไม่รู้มันจะฮาขนาดไหน
จะติดตามอ่านต่อไปนะคะ :L1: :L1:
-
คู่ของโฟคเริ่มมีวี่แววที่ดีๆแล้วสิ
ลุฟท์ก็น่ารัก แล้วคู่ของพี่เบนซ์กับน้องพริกล่ะไปไหน
คิดถึง^^
-
น่ารักอะ :-[ ขอบคุณนะค้า รอตอนต่อไป
-
เอ๊ะพี่หมีดำนี่ชักยังไงๆนะ :m12:
-
แม่หมีน่าร๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกก
อยากให้น้องลุฟท์จัดหนักโฟคสักที
แต่สงสัยคงไม่ไหว มวยคนละรุ่น
ก็คงต้องถูก ไอ้หน้าดำ มันแกล้งตลอดแหละ
หว่านเสน่ห์ไปเยอะๆเลยลูก
เดี๋ยวไอ้หน้าดำมันก็หลงเองแหละ
-
บรรยากาศระหว่างลุฟท์กับโฟคดีขึ้นนะ
อ่านไปแล้วแอบยิ้มนิดๆ
ไม่อยากจะนึกถึงตอนโฟครักลุฟท์แล้ว
คนอ่านคงได้ขำกลิ้งกับกิริยาอาการอะไรบางอย่างของโฟคแน่ๆเลย
ส่วนครอบครัวหมีขาว ครึกครื้นกันดีจังเนอะ
ญี่ปุ่นน่ารักกำลังสิบ เหมือนเดิมเด๊ะ
:กอด1:
-
เย่ๆๆๆๆ ในที่สุดก็ตามอ่านจนทันซะที :z2:
*เฮ่อ....เล่นเอาเหนื่อยเหมือนกันนะเนี่ยยยย อิอิอิอิ*
// ยกมือ // ค่าาาาาาาาา :m13:
เค้าเป็นน้องใหม่ เพิ่งเข้าเล้ามาได้ไม่นาน
ต้องขอฝากตัวด้วยนะค้าาาาาา :L2:
++++++++++++++++++++++++++++++++++
เค้าว่าคุณพี่โฟคต้องหลงน้องลุฟท์เข้าแล้วแหล่ะค่ะ
แต่ว่าตัวเองไม่รู้ตัว...ไรงี้ (ก็มัวแต่แกล้งน้องเค้านี่นา อิอิ)
เอาเป็นว่าจะคอยเชียร์ต่อไปนะคะ สู้ๆเน่อออ :a2:
(อันนี้ฝากให้ทั้งพี่โฟคแล้วก็ไรเตอร์อิ้กกี้ด้วยเน้) o13 :ped149:
-
ถึงกับตามเข้าห้องน้ำกันเลยทีเดียว
ฮ่าๆๆ
-
น่ารักทั้งสองคู่เลย อิอิอิ
-
:impress2: :impress2:
น่ารักๆๆ เค้าชอบแบบนี้อ่า
-
โฟคระวังหลงรักไม่รู้ตัวนะ แกล้งเขาไปมาแบบนี้อ่ะ คิกๆ
-
ตายละโฟคขา อย่าเอาน้องเขามาเป้นตัวแทนนะ ไม่งั้นเจ๊งอนๆๆ
-
ทักทายคร้าบบบอิ๊กกี้ :mc4: :mc4: :mc4:
นี่เป็นเรื่องที่3 ที่เข้ามาอ่านงานเขียนของอิ๊กกี้ครับป๋ม .....
ว่าแร้วววไปเริ่มอ่านก่อนนะคร้าบ!!!!!!!!!!!!!
-
รอตอนต่อไป ^^
-
อารมณ์ชอบแกล้งเด็กมาอีกแระ......
ยังไงคราวนี้ตามติดผลงานหน่อยนะจ๊ะ....พี่หน้าดำ(ของน้องลุฟท์)
เดี๋ยวเด็กจะถูกคนอื่นสอยไปซะอีก......
น้องลุฟท์จ๋า....เหวี่ยงพี่เค้าแรง ๆ หน่อยก็ดีนะ...
ถ้าพี่เค้าอยากจะหม่ำเด็ก....ก็ต้องออกแรงหน่อยเนะ.... :laugh:
แล้วต่อไป....น้องลุฟท์จะเป็นน้องรักของแม่หมีไหมนะ????
สงสารน้องเม้ง.....เมื่อไหร่จะได้เกิดเนี่ยยยย :m13:
:กอด1: แม่หมี กะ น้องลุฟท์ กะ น้อง eiky :L2:
-
อ่านมาสักพักแร้ววคับ...(แต่เพิ่งตอนกีฬาสีเอง) :mc4: :mc4: :mc4:
เชียร์หมีขาว แต่ ชอบหมีดำ ทำใจไม่ด้ายยยอ่ะ :o12: :o12: :o12:
เอาเป็นว่าน้องญี่ปุ่นคร้าบบบ มาหาป๋มเร้วววทางนี้ขนมเยอะแยะเรยยยน้า 5 5 5++ เอาหนมเข้าล่อ ......
อิอิสรุปร๊ากกกกกกกกกก ญี่ปุ่นนนนนน ที่ซู๊ดดดดดดดดดด :L1: :L1: :L1: :L1:
-
เป็นสมาชิกใหม่น้า อ่านจบแย้ว ชอบเรื่องนี้มากๆๆ อ่านจบ 2 รอบแล้วด้วย พึ่งจามา say hello อะ :-[
ขอถาม writer นะคะ ว่า เพื่อนๆหมีเฟียต ไม่ว่า จิ๊ป หรือ เบนส์ ก็มีคนข้างกาย :-[
แล้ว ฟอร์ด หละ ลืมแล้วเหรอ :m31:
ไม่ค่อยมีบทด้วยงะ เห็นแล้วน่าน้อยจาย แบบว่า อยากให้เพื่อนพระเอกได้รับความเท่าเทียมงะ :sad4:
แต่ไม่ได้ลืม น้องยี่ปุ่งน้า ร้ากเหมือยเดิม :กอด1:
รออยู่นะคะ :sad11: อยากให้post ทุกวัน ทุกเวลา ทุกนาที เอิ๊กๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ o22
-
อ่านถึงตอนบอยก่าเอก... :mc4: :mc4: :mc4: :mc4:
บอยกะเอกจร๊ะ !!!!!!!!!!
สอยปฏิบัติหั้ยนู๋ญี่ปุ่นโหน่ย......................... :z2: :z2: :z2:
-
รอจ้า
-
หย่ายเจงๆ
"พริกๆ หนมเมื่อวานมะเอามาอีกหรา"
วันต่อมาพอเจอหน้าพริกหวานญี่ปุ่นก็ร้องหาของกิน สายตาก็สอดส่ายมองกระเป๋าเพื่อน
"เอามา เดี๋ยวค่อยกินได้ไหมอ่ะปุ่น"
"ทำมายอ่า รอครายหรา"
"ไม่ได้รอ เอ๊ะ บอยๆ นายทำข้อนี้ได้ไหมอ่า ฟิสิกส์ยากเนอะ"
เห็นบอยเดินมากับเอกพริกหวานก็ร้องเรียก
"อ้อ ทำแล้ว เราสอนให้เอาไหม"
"อืม ดีสิ"
"ปุ่นแล้วนายอ่ะ ทำแล้วเหรอ"
พริกหวานหันมาถาม
"แว้กกก ปุ่นอ่ะ ทำไมกินหนม"
เห็นกระเป๋าพริกเปิดอยู่ สายตาแลไปเห็นห่อขนมก็เลยหยิบมากิน ไม่ได้เสียมารยาทนะเนี่ย อิอิ
"อ่าก็พริกบอกกินได้เนะ"
"บ้า เราบอกรอบอยก่อนเหอะ นายอ่ะ"
"ฮ่าๆๆ เต็มปากเลยอ่ะปุ่น ไม่เป็นไรหรอกพริกให้ปุ่นกินไปเถอะ"
"ไอ้หญ้าแห้งอดอยากมาจากไหนวะมึง" เอกหัวเราะลั่น
"เนอะบอยเนอะ หวงหราเดี๋ยวบอกพี่เบนซ์น้า"
ล้อเลียนเพื่อนอีกไม่มีจะสำนึก
"ฮึ บอกเลย เราไม่กลัวหรอกพี่เบนซึอ่ะ อิอิ"
"เอ๋ ยิ้มมีเลสสานัย มีอารายแน่ๆ"
วางขนมแล้วปรี่เข้าไปจับแขนพริกหวานที่อายหน้าแดงอยู่
"อะไร๊ ไม่มี๊"
"เอ๋ มะเชื่อเนะ เนอะบอยเนอะ"
หันไปหาแนวร่วมบอยเองก็อยากรู้ เอกก็เช่นกัน
"ก็ มีซัมติงกันอ่ะ แว้กก เขิน"
เอาหน้ามุดเข้าเอวของบอย บอยสะดุ้งทันที
"หา จริงเหรอ พริกเล่าเลยๆ"
บอยเองเป็นคนพูดออกมา
"บ้า เขินดิ"
"แอ่ะ มะต้องเขินหรอกเนะ แสดงว่าของพี่เบนซ์ มะหย่าย อิอิ เลยอายเนะ"
วิธีหลอกล่อแง้มปากเพื่อนนี่ก็ไม่มีใครเกิน
"บ้า ไม่เล็กน้า เราเห็นเรายังตกใจเลยอ่า อิอิ"
อายนะ แต่ไม่ยอมแพ้อยากจะเล่า
"เท่าหนายหรา อิอิ"
"บ้าปุ่น ก็เจ็บอ่ะ อิอิ เราเสียตัวแล้วอ่า"
"แว้กกก พริกเสียสาว"
แหกปากออกไปเสียงดัง
"ปุ่น เบาๆหน่อยดิ อายเค้า รู้งี้ไม่เล่าให้ฟังก็ดี"
"อ่า อิอิ เราเผลอเนะ เล่าดิเล่าต่อ"
"เล่าไรอ่ะ ก็ไม่มีไร ก็เสียตัวแล้วอ่า บอยว่าเราแก่แดดไหมอ่า"
หันไปหาบอยที่ท่าทางจะคุยรู้เรื่องกว่าไอ้หน้าเอ๋อ
"ไม่หรอกพริก เราก็เสีย อิอิ ปุ่นก็ยังเสีย"
"เอ๋ เสียอาราย เรามะเสียเนะ เราได้ตะหาก อิอิ ได้หมีขาวน้อยเนะ"
เอ่อ เพื่อนทั้งสองมองหน้ากัน แล้วก็หัวเราะออกมาก๊ากใหญ่ เด็กหนอเด็ก
"ลุฟท์ๆ ไปกินข้าวกัน หิวจะแย่ เคมีอะไรไม่รู้ ไม่รู้เรื่องเลยอ่ะ"
เม้งเล่าทำหน้าเบะ ถ้าเรื่องวิชาการนี่ไม่เอาเสียเลย
"หนุกดีออกเราว่า ได้รู้จักสูตรนั่นสูตรนี่"
"เหอะ หนุกไปคนเดียวเถอะ ว่าแต่ทำการบ้านเสร็จเราลอกด้วยน้า อิอิ"
"แหมนะ ลอกก็ทำไม่เป้นสักทีดิ เวลาทำข้อสอบจะทำไงอ่ะเม้ง"
"ไม่สนหรอก เอาตัวรอดไปวันๆดีกว่า เร็วๆเดี๋ยวคนเยอะ"
เม้งลากแขนของลุฟท์ให้เดินตามไปทางโรงอาหาร
"น้องคนขาวๆน่ะ ไปกินข้าวเหรอคร้าบ ไปกินกะพี่ไหม"
เสียงแซวดังมาจากทางรุ่นพี่ ม ๖ ที่นั่งอยู่หน้าตึกรอแซวรุ่นน้องที่เดินไปทางโรงอาหาร
"อ่า ลุฟท์เขาแซวนายอ่ะ"
"บ้าเม้ง นายก็ขาว"
"ว่าไงคร้าบ น่ารักจังเลยมีแฟนยังเอ่ย เป็นแฟนพี่ไหมคร้าบ น้องน่ารัก"
ยังไม่ยอมหยุด ลุฟท์เองหันไปมองแล้วก็ต้องผงะ ตัวใหญ่ๆทั้งนั้น เด็กชมรมบอลนั่นเอง นั่งอยู่สีห้าคน หน้าตาก็ดีนะ แต่ดูจากปากแล้วไม่น่าจะเข้าท่า
"รีบไปเถอะเม้ง อย่าไปสนใจเลย"
"อ้าวจะรีบไปไหนล่ะคร้าบ น้อง ชื่ออะไรนะเรา"
เขาปรี่เข้ามาดึงแขนของลุฟท์เอาไว้ ลุฟท์สะดุ้งหน้าถอดสี
"อ๊ะ ทำไรอ่ะพี่"
"ก็เรียกไม่ยอมหันนี่ น่ารักจังเลยนะเรา แก้มแดงอีกตะหาก"
เขาจับแก้มของลุฟท์ทันที ลุฟท์สะบัดหน้าหนี
"อ๊ะๆ ทำเล่นตัว น่ารักแบบนี้ไปนอนหอพี่ไหมครับคืนนี้"
"บ้าเหรอพี่ ปล่อยนะผมจะไปกินข้าว"
"อ๊ะ มีปากมีเสียง หน้าแดงเลยอ่ะ"
เสียงโห่ฮาดังขึ้น
"เอ๋ ทำอารายอ่า เพ่ รังแกน้องหรา"
คือว่าไอ้ตัวดีเดินผ่านมาพอดี มีเอก บอยและพริกหวาน ญี่ปุ่นปรี่เข้ามา
"อ๊ะ น้องญี่ปุ่น เปล่าคร้าบ ทักทายน้องเค้าเฉยๆ ไม่มีอะไรน้า"
น่าประหลาดที่พอญี่ปุ่นทำหน้าย่นใส่รุ่นพี่ก็ปล่อยมือของลุฟท์ทันที
"มะเชื่อเนะ จับแขนน้องเขาไมอ่า เมื่อตะกี๋เห็นร้องอารายอ่า บอกมาเนะ"
ปรี่เข้าประชิดตัว รู้ไหมทำไมรุ่นพี่ถึงเกรงญี่ปุ่น หึหึ ต้องยกความดีให้ไอ้เจ้าเฟียตมัน ก็เล่นขู่ไว้ทั่วโรงเรียนก่อนออกว่าถ้าหากใครกลั่นแกล้งญี่ปุ่น เขาจะยกโขยงมายำถึงที่ เด็กพวกนี้ก็รู้จักเฟียตดี
"เปล่่าน้า ไม่มีอะไรซะหน่อย น้องญี่ปุ่นจะไปกินข้าวหราคร้าบ"
"เนะ น้องๆ เพ่เขาทำอารายน้องอ่า"
"เอ่อ เขาแซวผมอ่าพี่ญี่ปุ่น"
"ฮึ โกหกเนะ เอาเงินมาเลย ค่าเลี้ยงข้าวน้องเนะ ทำน้องโตะจายเนะ"
แบมือทำหน้าย่นใส่รุ่นพี่ทันที
"อ่า"
"ไม่ยอมหรา"
ขู่ทับไปอีก
"เอ้า ร้อยนึงพอน้า พี่ไม่ได้เอาตังค์มาอ่ะ ซวยเลยกู"
"อิอิ ปะน้อง ไปกินข้าวเนะ อิอิ มีคนเลี้ยง ขอบคุณพี่เค้าเนะ พี่เค้าชื่อ บอลเนะ ลูกบอลเหน่งๆ อิอิ"
ญี่ปุ่นหันไปยิ้มให้ลุฟท์ที่เหมือนลอยอยู่บนอากาศแล้ว ยิ้มหวานฉ่ำ
"ขอบคุณครับพี่ ลูกบอล"
อ้าปากจะร้องอะไรออกมาแต่ญี่ปุ่นทำหน้าย่นใส่จึงหุบปากไป
"พี่ญี่ปุ่นใจดีจังเลยอ่า ขอบคุณนะครับพี่"
"อิอิ เราต้องเลี้ยงข้าวพี่ด้วยเนะ พี่กินไม่เยอะหรอกน่า กินเตี๋ยวชาม ข้าวแกงร้านป้าจาน น้ำแข็งไส น้ำหวาน"
เอ่อที่เล่าๆมามันก็ปาไปสามในสี่ส่วนแล้วน้า
"อ่า แล้วผมอ่ะ"
"เอ๋ เรายังเด็กเนะ กินข้าวราดแกงพอไหม พอเนอะ"
พูดเองเออเอง แล้วเดินลั่นล้าไป เพื่อนๆของญี่ปุ่นได้แต่ส่ายหัว
"เป็นไงไอ้น้อง เห็นฤทธิ์เดชมันยัง ไอ้นี่น่ะมันเห็นแก่กิน"
เอกเดินมาใกล้ๆแล้วพูดขึ้น
"พี่ๆ แล้วทำไมพวกรุ่นพี่ถึงดูเหมือนกลัวพี่ญี่ปุ่นจังอ่ะ"
เม้งถามขึ้นบ้าง ลุฟท์เองก็หันหน้ามาอยากรู้เหมือนกัน
"อ้อ ไม่กลัวได้ไง ก็พี่เฟียตแฟนมันอ่ะ เคยเป็นรุ่นพี่ที่นี่ พวกมึงไปสืบเองละกัน ขี้เกียจเล่า เรื่องมันยาว"
เอกพูดแล้วเดินกอดคอบอยเดินตามญี่ปุ่นเข้าโรงอาหารไป
"ลุฟท์ๆ เอ้ย ลุฟท์"
เม้งร้องเรียกอยู่นานเพราะมัวแต่เหม่อ ตาหวานฉ่ำ
"หือ อะไรอ่ะเม้ง อยู่แค่นี้ทำไมต้องตะโกนด้วย"
"โหนะ ไม่ให้ตะโกนได้ไง ก็นายอ่ะเหม่อไปถึงไหนแล้ว"
"พี่ญี่ปุ่นอ่ะเม้ง น่ารักมาก น่ารักจริงๆนะ เกิดมาไม่เคยเห็นใครน่ารักได้แบบนี้มาก่อนเลยอ่ะ"
เพ้อออกมา
"ใช่ดิ ไม่งั้นพี่เค้าจะเป็นขวัญใจเหรอ มีแต่คนรักนะพี่ญี่ปุ่นอ่ะ"
"เราเป็นแฟนคลับพี่เค้าอีกคนนะ เป็นแล้วด้วย พี่ญี่ปุ่น น่ารัก"
"เป็นเอาเยอะนะลุฟท์ อ๊ะพี่ดำมาโน่นแล้ว"
ตาลอยมองไปเห็นโฟคที่กำลังเดินมา เหมือนไปเล่นกีฬาอะไรมาสักอย่าง
"ฮึ เสียอารมณ์"
ลุฟท์ทำหน้างอแล้วหันหน้าหนีลุกขึ้นจากที่ โรงอาหารตอนนี้คนน้อยแล้ว ญี่ปุ่นกับเพื่อนๆก็ไปแล้ว เพราะลุฟท์เองนั่งเหม่ออยู่จึงไม่รู้ตัว
"ว่าไงไอ้น้อง ยิ้มแป้นเชียวนะ"
โฟคเดินตรงมาหา ทักเม้งแต่สายตามองตามหลังลุฟท์ที่เดินไปซื้อน้ำมาดื่ม
"อ่า พี่ทักผมเหรอ อ๊ากกก"
"อ้าว ไอ้นี่เป็นบ้าป่ะมึง"
เพราะท่าทางของเม้งที่ยกมือทั้งสองข้างขึ้นมายัดเข้าไปในปากร้องออกมา หน้าแดงก่ำ
"เม้งเราไปห้องสมุดนะ"
ลุฟท์เดินผ่านมาบอกออกไป
"จะรีบไปไหนล่ะไอ้หน้าจืด เอามานี่ดิ"
"เอ้ยพี่ น้ำผมนะ"
"ทำไม กูกินหน่อยไม่ได้ไง"
แย่งเอาขวดน้ำมาจากมือของลุฟท์กรอกเข้าปากของตัวเอง ทำอะไรได้ล่ะได้แต่ยืนเม้มปากอยู่
"จะไปไหน"
ลุฟท์เดินหนีไปแต่โฟคไปจับข้อมือไว้
"อ๊ะ อะไรล่ะพี่ อย่ามายุ่งกะผมนะ"
"กูหิวข้าว เลี้ยงกูหน่อยดิ เมื่อวานกูหมดตุดเลย เพราะมึงนั่นล่ะ"
"ผมไม่ได้ขอให้พี่เลี้ยงนี่ พี่อยากเลี้ยงเองนะ กินผมก็กินน้อย"
"ไม่รู้เว้ย ยังไงมึงต้องรับผิดชอบ"
"อ่า เกี่ยวไรอ่ะ"
"หรือมึงอยากจะลองดี"
"ฮึ คำก็ขู่สองคำก็ขู่"
"ไม่ขู่แล้วมึงจะยอมไหม"
"เป็นรุ่นพี่อะไรไม่เห้นน่ารักเหมือนพี่ญี่ปุ่นเลย"
โฟคบีบมือของลุฟท์แน่นขึ้น
"โอ๊ย เจ็บนะพี่"
"อย่าไปยุ่งกับไอ้เปี๊ยกนะ กูขอเตือนมึงไว้ก่อน"
สายตาจริงจังขึ้นมา
"ทำไม พี่ญี่ปุ่นน่ารักนี่ ไม่เหมือนพี่ นิสัยไม่ดี"
"มึง"
"โอ๊ย เจ็บ"
"อย่ามาเถียง"
"ทำไม แอบรักแฟนคนอื่นอย่างพี่เนี่ยนะ จะมามีสิทธิ์อะไรไปหวงเขา"
โฟคสะบัดมือของลุฟท์ออกจากการเกาะกุมทันที ง้างหมัดขึ้น ลุฟท์เองก็หลับตาปี๋ แต่โฟคก็ทำอยู่แค่นั้น สายตาโกรธแค้นมาก หัวฟัดหัวเหวี่ยงแล้วเดินหายไป
"เฮ้ย ไอ้น้อง มันแทงใจมันนะรู้ไหม"
โด่งเดินมาตบบ่าของลุฟท์เบาๆ
"อ่า เหมือนในละครเลยอ่า พระเอกกะนางเอก อ๊ะ ไม่ได้ๆ เราต้องเป็นนางเอก"
เม้งเอ่ยขึ้น แต่ลุฟท์เองหน้านิ่งไป
"พี่เขาโกรธอะไรอ่าลุฟท์ นายพูดถูกนี่จริงไหม"
"อืม โกรธอะไรก็ไม่รู้ อย่าไปใส่ใจคนบ้าเลย เราไปห้องสมุดนะ"
ลุฟท์เดินหน้าหงอยๆไปห้องสมุด ไม่คิดว่าโฟคจะโกรธจริงจังขนาดนี้ คงแทงใจเข้าจริงๆสินะ พลันก็รู้สึกผิดขึ้นมา
"ลุฟท์ไปไหนอ่ะ ไม่ต้องเข้าชมรมเหรอ"
พอเลิกเรียนลุฟท์ก็เดินถือกระเป๋าออกจากห้องไป
"ไม่อ่ะ นายเข้าเหรอวันนี้"
"วันแรกนะลุฟท์โดดก็โดนดิ แกงค์เจ๊เขาน่ากลัวจะตาย"
"งั้นเรากลับก่อนนะ เราจะรีบไปทำการบ้าน"
"เหรอ อืมได้ๆ งั้นรอเรากลับถึงห้องค่อยออกมาหาไรกินกันเนอะ"
"อืม ได้ๆ"
ลุฟท์เดินตรงกลับหอ ในใจก็ร้อนรนรู้สึกไม่ดี สายตาของโฟคมันอัดแน่นไปด้วยความเจ็บปวดในใจ
"นี่เราพูดแรงไปเหรอเนี่ย"
ลุฟท์ครางออกมา
"เอาวะ ขอโทษก็ได้"
ลุฟท์เปลี่ยนแค่รองเท้า เป็นสวมรองเท้าแตะแทนแล้วเดินออกจากห้อง เดินไปทางหอของรุ่นพี่ แต่คิดได้ว่าเขาคงจะซ้อมแบดฯอยู่แน่ๆจึงเดินเรื่อยเปื่อยไปที่สวนสาธารณะ
"อ๊ะ อยู่นั่นเอง"
เหลือบไปเห็นหลังของโฟคที่นั่งอยู่ม้านั่งตัวเดียวกับที่โฟคเตะลูกบอลอัดใส่หัวของลุฟท์
"นั่งด้วยได้ไหมพี่"
ลุฟท์เอ่ยขึ้นไม่กล้ามองหน้า โฟคหันมามองแล้วเมินหน้าหนีไปทางอื่น
"อยากนั่งก็นั่งดิ ใครจะว่าอะไรมึง"
"พี่ ที่ผมว่าพี่เมื่อตอนกลางวันน่ะ"
"ทำไม มึงจะมาหัวเราะเยาะกูเหรอ"
สายตาของโฟคฉายแววร้ายออกมา
"เปล่า ผมจะมาขอโทษ ผมไม่ได้ตั้งใจ"
โฟคนิ่งไป ลุฟท์เองก็นิ่งเงียบ มันมาขอโทษทั้งที่เป้นแค่คำพูด แต่ตอนที่เราเตะบอลอัดหัวมัน เรากลับไม่กล้า โฟคมองหน้าของลุฟท์ที่ก้มต่ำอยู่
"รู้ตัวเหรอว่าผิด"
"ก็ไม่เชิง แต่แค่รู้ว่ามันไม่ดี ถ้าผมโดนว่าแบบนี้ผมก็คงโกรธเหมือนกัน"
"อืม งั้นมึงเลี้ยงติมกูหน่อย โน่นอยู่โน่น"
ชี้ไปทางร้านขายไอติมหน้าสวน ลุฟท์มองไปตามมือแล้วเดินออกไปซื้อไอติมมาแท่งเดียว
"อ้าว แล้วของมึงล่ะ"
"ผมเอาเงินมาแค่นี้ พี่กินเถอะ ถือว่าเป็นการขอโทษ"
ไม่กล้าสบตาเขา โฟคยิ้มออกมาน้อยๆ แล้วลุกขึ้นเดินหลับไปที่ร้านขายไอติม
"อ่ะ กินซะ เอานี่เงิน เอาคืนไป"
"อ่า"
"ไม่ต้องพูด กูโตแล้ว กูไม่อยากให้เด็กมาเลี้ยงไอติมกูหรอก"
ประกายแดดตอนเย็นส่องกระทบใบหน้าสีน้ำตาลเข้ม ส่องประกายดังทองทา ลุฟท์จ้องมองใบหน้านั้นอย่างไม่เชื่อสายตาของตน ไอ้นี่มันอะไรหว่า
เขียนโดย อิ๊กกี้
รอนานนิดนึงน้า เพราะตอนนี้ที่ทำงานมีงานสต๊าฟปาร์ตี้ ซ้อมหนักไปหน่อย อิอิ
เดี๋ยวจะมาลงให้เรื่อยๆน้า จุ๊บๆๆๆ
-
:L2: :impress2: :pig4:
-
กรี๊ดด นุ้งปุ่นกลายเป็นหัวหน้าหรอเนี่ยะ ไปไหนมีแต่คนเกรง ฮ่าๆ
แต่พี่ลูกบอลนิสัยไม่ดีนะ เดะเหอะ ลุฟท์คนนี้ หมีดำจองแล้วเฟ้ย
จะรอตอนต่อไปนะจ๊าาาา :L2: :L2:
-
น่ารัก :L2:
-
มาแล้วๆๆๆ
:L2: :L2:
-
กรุงเทพ ฉันรักเธอ
55555
-
ใครๆก็เชื่อญี่ปุ่น :m20:
กลัวเฟียตแอนด์เดอะแก๊งค์ยำเอา คิกๆ
หมีดำ สภาพยังไม่คงตัวแบบนี้ คนอ่านจะได้เห็นครอบครัวหมีดำแข่งกับครอบครัวหมีขาวมั้ยเนี่ย :a3:
กลับมาอีกรอบเพิ่งจะนึกได้..
น้องพริกหวานเสร็จพี่เบนซ์ไปแล้วจริงๆเหรอเนี่ย
แหม เบนซ์ ไหนว่าไม่ชอบน้องเค้าไง กร๊ากกกกก
-
ฮีฮี ญี่ปุ่นน่ารักเหมือนเดิมเลย น่ารัก
โฟค ใจเย็นๆด้อย่าแกล้งน้องเค้าให้มาก เดียวก็ง้อไม่ได้หรอก
ลุฟท์ ปากไวมากเลยนะ แต่ยังน่ารัก
-
เริ่มมีแล้ว ออร่าแห่งความรัก 55+
-
:กอด1: :กอด1:
ออร่ามาแร้วววววววววว
-
โรงเรียนนี้ญี่ปุ่นคุม 555
-
คู่รักคู่ใหม่กำลังจะแจ้งเกิด
-
เหวยยปุ่นคุมแร้วโรงเรียนจารอดมั้ย??? 555
-
:m1: :m1: :m3:
-
ออร่าของโฟล์คเริ่มส่องประกายแยงตาลุฟท์แล้วสิ
-
นังเลงญี่ปุ่น ยากูซ่าครองโรงเรียน :m20:
-
:-[ โอยยย ลุฟท์สงสัยจะมาดัดนิสัยไอหมีดำอยู่หมัดแหงๆ
-
มาต่อแร้ว อิอิ ดีจายย
น้องญี่ปุ่นใหญ่จริงๆด้วย
เอาซะ อีพี่ม 6 หงอไปเลย
น้องพริกได้กับพี่เบนซ์แล้ว กิ๊วๆๆ
อะไรกันตอนไหนคะเนี่ย อยากรู้ๆ หุหุ
โฟคจ๋า อย่าไปแกล้งน้องมันมากเลย
น้องออกจะน่ารักขนาดนี้ เอ็นดูมันมากๆเหอะ
รอตอนหน้าจ้า สู้ๆนะคะคุณอิ๊กกี้ ฮี่ๆ
-
โหลืมไปเลยว่าอ่านถึงไหน 555++
ลุฟท์น่ารักอ่า เหี้ยวดี
แต่สงสารหมีดำเนอะโดนเต็มๆๆๆๆ
ตัดใจยังไม่ได้อีกหรอเนี่ยยย
ลุฟท์ดามใจพี่เขาที 555+
-
เริ่มจะน่ารักแล้วน่ะค่ะเนี่ยยย พี่ดำ
ญี่ปุ่นน่ารักตลอดกาลล
-
ประกายเริ่มเข้าตาแล้วรึหนูลูฟว์ คิกๆ
-
ดาวไถจริงๆ พี่ญี่ปุ่น ฮ่าๆๆ
-
อยากเห็นน้องปุ่นซี้กับน้องลุฟป่วนโรงเรียนจัว
-
แอะ...ไงเนี้ยพีดำ^^
แอบปันใจให้เด็กน้อยแล้วอ่ะดิ
หุหุหุ...รอตอนต่อไปค่ะ
-
ว้าววว น้องพริกเสียสาวซะแล้วเหรอะลูก :impress2:
ออร่าเริ่มเปล่งประกายแล้วนะพี่หมีดำ :z2:
-
อารมณ์โฟล์ค ตามไม่ทันจริงจัง - -"
-
อิอิ ลุฟท์จ้ะ ยังไงช่วยรับหน้าที่ดามใจหมีดำทีนะ
เพราะ ญี่ปุ่นของหมีขาวเค้า
-
หมีดำ หมีดำ หมีดำ
-
นั่นๆ รัศมีพี่โฟคแทงตาน้องลุฟท์เราเเล้วๆ :m11:
-
หมีดำจะได้สมหวังซะที อิอิ :impress2:
-
กลายเป็นมาเฟียไปซะแล้วญี่ปุ่นเรา
แค่เอ่ยปากใครๆก็กลัวหัวหดเลย อิอิ
ลุ้นลุฟท์ กับโฟคตลอเวลาเลย อยากให้หมีดำรักลุฟท์ไวไว
-
เชียร์ๆๆๆ หมีดำกะน้องลุฟท์ อิอิ :o8:
-
โฟคน่ารักจัง รักที่มั่นคงที่มีให้ญี่ปุ่นทำให้เราปลื้มนายมาก แบบไม่ได้รักเล่นๆ ใจโลเล
แต่ตอนนี้มีคนที่ดีและเหมาะกับโฟคผ่านเข้ามาแล้ว อยากอ่านตอนที่โฟคตกหลุมรักใหม่ไวๆ
แท๊งค์กิ้วไรเตอร์มากๆ
-
น้องพริกของเค้าก็ยังไม่ออกโรง -3-
-
มาอ่านคับ
-
ตกลง...นู๋ญี่ปุ่นก้อหย่ายยยคับโรงเรียนเจง ๆ.......
แล้ว...พี่เบนซึก็...หย่ายยยเจง ๆ ...ใช่ม๊ะจ๊ะน้องพริก :m12:
น้องลุฟท์น่ารักอ่ะ :m3:....พี่หน้าดำจงสำนึกไว้...ถ้าไม่รีบโดนสอยแน่...
:L1: แม่หมี กะ น้องลุฟท์ กะ น้องอิ๊ก :L1:
-
ปุ่นหย่ายเจงๆ มีแต่คนกลัว 555+
อิ๊คจ๋า ขอรีเควสตอนพริกเสียสาวได้มะจ๊ะ
อยากรู้อยากเห็นเป็นที่สุด กร๊ากกกกกกกกกกก
-
ขอบคุณนะคะสำหรับนิยายดีดี \\(^^)// (>/////<)
-
น้องญี่ปุ่นนนนนน กร่างมาเลยยยยย 5555555
วันนี้หมีขาวไม่ออกแฮะ รอตอนหน้าเนอะ
คู่โฟคลุฟท์ น่ารักกก สู้ๆน้า ค่อยเป็นค่อยไป
รอตอนต่อไปนะ พี่อิ๊กกี้ สู้ๆๆๆๆ
-
รอตอนต่อไป ^^
-
อยากอ่านตอนของน้องพริกอ่ะ :o8:
เชียร์คู่หมีดำ กับน้องลุฟท์ให้รักกันไวๆๆ
ติดตามตอนต่อไปค่ะ :กอด1:
-
น้องไฟสูงนี่หายไปเลยเนอะ
-
คนดำก็มีออร่าได้เหมือนกันนะ จะบอก อิอิ :z1:
-
มารอคร๊าฟฟฟฟ
-
โอ๊ะโอ!
ไม่ได้เข้ามาอ่านน้องญี่ปุ่นตั้ง
นานแนะ
ขอโทษคราบบบบบบบบบบ
+1 ให้กับความน่ารักน่าหยิกของน้องญี่ปุ่น และต้อนรับพระ-นาย คู่ใหม่
:L2:
-
มารอตอนต่อไปจ้า
:กอด1: :กอด1:
-
หนูพริกเสียสาวซะแล้ว :mc4: :-[
ขอตอนพิเศษย้อนไปตอนเสียสาวด้วยนะคุณอิ๊ก
อยากรู้ว่าเบนซ์มันตกหลุม(พราง)รักของหนูพริกยังไง?
-
รอจ้า
-
คิดถึง ญี่ปุ่น
-
ลูลุฟท์
"หิวข้าวว่ะ กินข้าวไหมมึง"
โฟคเอ่ยขึ้นหลังจากตะวันเริ่มจะลับฟ้า
"อืม แต่ผมรอกินพร้อมเม้งอ่ะ"
"ไปรอมันทำไม หิวก็กินก่อนดิ ไม่ต้องพูดมาก เร็วลุก"
โฟคบอกแล้วลุกขึ้น เดินออกนอกสวนทันที
"ไปกินไรอ่ะพี่"
"กินง่ายๆ แถวนี้ล่ะ"
"อ่า โรตีอ่ะ"
ลุฟท์ทำตาวาวเมื่อเห็นอาบังที่กำลังสะบัดแผ่นแป้งทำโรตีอยู่
"อยากกินเหรอ"
"อืม อยากกิน"
ลุฟท์เดินปรี่เข้าไป จ้องมองเหมือนเห็นของล้ำค่า
"บัง เอาโรตีสองอัน ใส่ไข่ด้วยนะ"
โฟคพอเห็นก็สั่งให้ ลุฟท์หันไปมองยิ้มออกมาอย่างพอใจ
"ขอบคุณนะพี่"
พอยิ้มแล้วก็น่ามองนะ ไรฟันขาวสะอาด ใบหน้าที่สดใสอยู่แล้ว คนอื่นคงใจละลายไปแล้ว แต่โฟคคิดหวนไปถึงใครอีกคน
"อืม อย่าเสือกอิ่มก่อนล่ะมึง เดี๋ยวแดกข้าวไม่ได้"
"งั้นเก็บไว้กินหลังกินข้าวก้ได้ ผมกินไม่เยอะอ่ะ"
โฟคมองลุฟท์อย่างพิจารณา ผิดกับอีกคนที่กินดะทุกอย่าง
"ทำไมมึงกินน้อยจังวะ"
โฟคถามขึ้นเมื่อตอนนั่งกินข้าว ลุฟท์อิ่มก่อนทั้งที่กินไปไม่มาก
"ก้ไม่ได้ใช้แรงงานอะไรนี่พี่ ผมกินนมมากกว่า ไม่ค่อยกินข้าว"
"ถึงได้ผอมกระหร่องแบบนี้ไง"
"ไม่ผอมนะ ผมหนักตั้ง ๕๘ นะพี่"
"เหรอ แล้วกูหนัก ๘๒ ล่ะ"
"อ๊ะ อะไรน๊ะ"
"เออ กูหนัก ๘๒"
"อ่า ก็ ก็พี่ตัวใหญ่อ่ะ"
พูดแล้วทำหน้าเจื่อนๆขนลุกขึ้นมา จะว่าไปไอ้ยักษ์นี่สูงเกือบ ๑๙๐ ไม่แปลกหรอกที่มันจะหนักขนาดนั้น
"ระวังให้ดีเถอะ อย่ามากวนตีนกู เดี๋ยวกูเตะตายเลยนะมึง"
"กลับเถอะพี่ ค่ำแล้วอ่ะ"
"กลับไปดิ กูจะไปวิ่ง"
"โห ขยันนะ ดึกขนาดนี้จะไปวิ่งที่ไหนอ่ะ"
"สนามในโรงเรียนไงไอ้เบื้อก เปิดไฟโล่อยู่นั่นน่ะ ไม่เห็นเหรอ"
หน้างอลงทันที ดีได้ไม่เท่าไหร่ กลับมาดำมืดเหมือนเดิมอีกแล้ว ความจริงโรงเรียนนี้แม้จะมืดแล้วในสนามฟุตบอลก็ยังมีคนซ้อมอยู่ ไม่น่าถามเลย
"งั้นผมกลับก่อนนะพี่ ขอบคุณนะที่เลี้ยงข้าว"
ลุฟท์เดินออกจากร้านอาหารทันที ปล่อยให้โฟคนั่งมองตามหลังอยู่ ลุฟท์เดินดุ่มๆตรงไปทางหอพักของตน
"อ๊ะ"
ตกใจร้องไม่ออกเพราะโดนฉวยข้อมือดึงเข้าไปในที่มืด
"ว่าไงไอ้น้อง ไปไหนมาพี่รออยู่ตั้งนานแน่ะ"
เสียงทุ้มดังอยู่ที่ติ่งหู ลุฟท์ย่นคอทันที
"อ่า พี่ทำไรอ่ะ ปล่อยนะ"
"ก็อยากคุยด้วยไง พี่รอเรานะเนี่ย"
"รอทำไม ปล่อยนะ"
ยังขืนตัวอยู่ พอเห็นหน้าชัดๆก็คลายความกลัวลงไปได้บ้าง เพราะคนที่ดึงแขนคือรุ่นพี่เมือตอนกลางวันนั่นเอง
"พี่จะทำไรอ่ะ"
"ไม่ได้ทำไร แค่อยากเจอหน้า"
"เจอที่โรงเรียนก็ได้นี่ ทำไมทำแบบนี้"
"เจอที่โรงเรียนมันก็ไม่พิเศษสิคร้าบ น้อง"
"ปล่อยผมได้ยัง เดี๋ยวใครมาเห็นมันไม่ดี"
"ไม่อยากให้คนเห็นเหรอ งั้นไปห้องพี่ไหม"
"พี่ เกินไปแล้วนะ ผมมาเรียนนะไม่ได้มาหาอย่างพี่ ปล่อยนะ นี่แน่ะ"
ดันตัวเขาเข้ากำแพงอย่างแรงแล้วดีดตัวออก วิ่งร้อยเมตรทันที
"โว้ยยย อะไรหนักหนาวะ"
ลุฟท์ร้องออกมาวิ่งหน้าตาตื่น เขาไม่ได้วิ่งตามมาเพราะมันเป็นที่สว่าง ลุฟท์หอบแฮ่กๆอยู่ใต้ถุนหอของตน
"หนีไรมาลุฟท์"
เม้งที่นั่งกินน้ำหวานอยู่ใต้ตึกถามขึ้น
"หนีคนบ้าสิ โอยเหนื่อย"
"หือ แถวนี้มีคนบ้าด้วยเหรอ น่ากลัวอ่ะ"
"มีดิ นายระวังๆหน่อยนะ เมื่อกี้เราเจอมันจับแขนเราด้วยล่ะ"
"อ่า น่ากลัวจัง หยึ๋ยขนลุก"
ทำท่าทางขนลุกขนพอง แล้วทั้งสองก็ขึ้นหอไป
"นี่ลุฟท์ ที่ชมรมเราน่ะ เจ๊ซาร่ากับเจ๊ริต้า เมาท์แตกเลยอ่ะ เรื่องพี่ดำ"
เม้งเอ่ยขึ้นหลังจากที่ลุฟท์นั่งลงบนเตียงอย่างเหนื่อยอ่อน
"หือ เมาท์ไรอ่ะ"
"ก็หลายเรื่องอ่ะ อย่างเรื่องพี่ดำหล่อ แมน เข้ม อู๊ย อันนี้ไม่เถียง แล้วก็เรื่องที่พี่ดำจะแย่งพี่ญี่ปุ่นมาจากพี่เฟียตน่ะ"
"อืม เราพอรู้"
"ไม่ใช่แย่งธรรมดานะ เพราะเจ๊บอกว่าคนที่บอกรักพี่ญี่ปุ่นก่อนน่ะคือพี่ดำนะจะบอก"
"อ้าว จริงดิ แล้วทำไม"
"นั่นดิ ก็พี่ดำแกเหมือนจะจีบใครไม่เป็น ไม่เหมือนพี่เฟียต รายนั้นเป็นนักเลงโต เรื่องมีเด็กน่ะเป็นเรื่องจิ๊บๆมาก แต่พี่เฟียตก็รักพี่ญี่ปุ่นจริงนะ เจ๊บอกว่าบทจะหวานนี่ไม่สนใจใครเลย"
"อ่า แล้วพี่ดำล่ะ"
"ก็น่าสงสารไง เจ๊บอกว่าพอเห็นตอนที่เขาหวานกันพี่ดำเราได้แต่แอบมองแล้วก็หน้านิ่วคิ้วขมวดอยู่ น่าสงสารเนอะ"
"ทำไมเขาไม่ตัดใจจากพี่ญี่ปุ่นล่ะ"
"เห็นเจ๊บอกสงสัยเนื้อคู่พี่ดำยังไม่มา"
"อะไรเม้ง ทำไมมองเราแบบนั้น"
อายหน้าแดงขึ้นมา เพราะเม้งมองลุฟท์ด้วยสายตาที่ระยิบระยับผิดปกติ
"อิอิ เราก็แค่คิดอ่ะนะ ว่าคงมาแล้ว"
"บ้า พูดอะไรก็ไม่รู้เรามาเรียนนะ"
"บ้าลุฟท์ เราหมายถึงตัวเราเองต่างหากล่ะ อิอิ แหมนะตีเข้าข้างตัวเองตลอด"
"อ้อเหรอ แล้วไป"
แอบถอนหายใจออกมา ลุฟท์คิดไปถึงสีหน้าของคนร่างยักษ์ผิวสี ก็อดสงสารไม่ได้ แอบรักเขามานานขนาดนี้เชียวหรือ
"นี่ๆ วันหลังไปเล่นที่ชมรมเราสิ เจ๊เขาน่ารักน้าลุฟท์ เม้าท์เก่งมาก เจ๊บอกว่าให้ชวนลุฟท์ไปเลย"
"หือ เจ๊เขารู้จักเราเหรอ"
"ฮึ ทำไมจะไม่รู้ รู้ไหมว่ารุ่นเราน่ะ นายเด่นที่สุด"
เหมือนจะชมนะ แต่น้ำเสียงประชดยังไงพิกล
"บ้าเหรอ เราออกจะธรรมดา กีฬาก็ไม่ได้เล่น จะเด่นอะไรล่ะ"
"อย่ามาไม่เล่นสิ เล่นไม่เล่นก็เด่นได้นี่ อู๊ย เขาพูดถึงนายกันทุกหย่อมหญ้าล่ะ เป็นรองแค่พี่ญี่ปุ่นเท่านั้นเอง"
"เราไม่สนใจหรอก เราจะตั้งใจเรียน"
"จ้า พ่อคุณ นักเรียนดีเด่น ไปอาบน้ำดีกว่า เออ ลุฟท์ การบ้านอ่ะ เราลอกด้วยน้า อิอิ"
ว่าแล้วก็วิ่งเข้าไปในห้องน้ำ ลุฟท์ได้แต่ส่ายหน้า
"ต๊าย การบ้านมีแต่นายกรุงเทพทำ อะไรกันพวกเธอ ไม่ไหวเลย ต้องทำให้เสร็จนะ ส่งครูหลังจบชั่วโมงไม่งั้นพวกเธอไม่ได้คะแนนแน่ๆ"
อาจารย์สอนฟิสิกส์แว้ดเสียงขึ้นหลังจากเรียกหาสมุดทำการบ้าน นักเรียนทุกคนก้มหน้าก้มตา ส่วนเม้งบอกว่าจะลอกแต่มัวแต่คุยเพลินลืมลอกพอมาถึงคาบเรียนก็หน้าตาตื่นลอกไม่ทันเสียแล้ว
"นายกรุงเทพ งั้นไปห้อง ม ๖ ทับ ๓ ให้ครูหน่อย"
"ครับ ไปทำไมเหรอครับจารย์"
"อิอิ ไปชวนอาจารย์หนูนา ว่าชั้นชวนไปกินส้มตำตอนเที่ยง จะรออยู่หน้าตึกนะ"
เสียงนักเรียนโห่ขึ้นอื้ออึง อาจารย์เองก็ทำหน้าไม่รู้ไม่ชี้
"อะไรค้า เจ้านี้อร่อยมากนะจะบอก ถึงน้ำถึงเนื้อ แซ่บบบ"
เสียงเด็กนักเรียนหัวเราะเกรียวกราว ปรบมือดังลั่น อาจารย์เองก็ยังรักษาอาการอยู่
"ไปได้แล้วนายกรุงเทพ มายืนยิ้มอะไร"
"อ้อ ครับ"
ลุฟท์รีบออกจากห้องมายิ้มรายทาง อาจารย์ที่นี่ก็ประหลาดแท้ แทนที่จะส่งข้อความไปบอกกันเอง แต่เท่าที่สังเกตอาจารย์นกน้อยไม่ได้เอาโทรสัพท์เข้ามาสอนด้วย เพราะตั้งแต่เมื่อวันก่อนแกบอกว่าไม่อยากให้นักเรียนรับโทรศัพท์เวลาเรียนเหมือนกัน ลุฟท์เองก็เห็นว่าเป้ฯความคิดที่ดีมากทีเดียว
"อ๊ะ ตึกไหนอ่ะ"
พอออกมายืนหน้าอาคารก็หันรีหันขวางอยู่ แม้จะเปิดเทอมมาได้สักพักแต่อาคารเรียนที่นี่ก็ไม่ใช่น้อย ตึกนั่นตึกนี่เยอะแยะไปหมดจนไม่มีที่จะขึ้น ลุฟท์หันอยู่พอสมควรก็เห็นรุ่นพี่กำลังเดินมา
"อ่า พี่ญี่ปุ่น พี่ญี่ปุ่น"
เจ้าตัวแสบนั่นเอง เหมือนจะออกมาเอาอะไรสักอย่าง
"เอ๋ ครายเนะ"
"พี่ญี่ปุ่น ลุฟท์เอง"
"อิอิ ลูลุฟตุ๊บป๋อง อารายหรา"
ทำหน้าย่นใส่แต่เดินเข้ามาหานะ
"เอ่อ คือผมหาห้อง หกทับสามอ่าครับพี่ ตึกไหนนะครับ"
"เอ๋ หกทับสามหรา อิอิ รู้จักแต่หกทับสี่อ่าเนะ เอาไหม"
ดูมันทำหน้าตาล้อเลียนใส่น้องเขาอีก แต่ลุฟท์กลับอายหน้าแดงอยู่
"เอาก็ได้พี่"
"เอ๋ หกทับสี่ อยู่ทางนู้น เดินไปๆ มองป้ายเนะ เราต้องหัดมองป้าย จาได้ฉลาดเหมือนพี่งาย"
เอ่อ ลุฟท์เริ่มรู้สึกตัวเองว่าโดนไอ้ตัวแสบแกล้ง
"อ่า พี่ญี่ปุ่นแกล้งผมเหรอ"
"อิอิ นั่นไงห้องหกทับสาม ไปทำมายอ่าน้องลูลุฟท์"
"จารย์ใช้มาอ่าครับ"
"หรา ไปดิ พี่จาไปห้องพยาบาล"
"พี่ญี่ปุ่นไม่สบายเหรอครับ"
"ฮื่อ พี่ท้องอืดเนะ กินเยอะไปหน่อย อิอิ"
ทำหน้าทะเล้นอายๆใส่ ลุฟท์ยิ้มอย่างมีความสุข มันน่ารักอย่างนี้นี่เองใครๆถึงได้ชอบนักชอบหนา
"ไปน้า ลูลุฟท์"
ไปแล้วปล่อยให้ลุฟท์ยืนยิ้มอยู่คนเดียว
"อ๊ะ ลืมไปเลย"
พอนึกขึ้นได้ก็วิ่งขึ้นอาคารไป เหมือนว่าห้องนี้กำลังสอนวิชาภาษาอังกฤษอยู่ อาจารย์หนูนาสวมแว่นหนายืนอยู่หน้าชั้น เสียงนักเรียนในห้องก็อื้ออึงอยู่
"อ่า ทำไงอ่ะ"
ลุฟท์ยืนลังเลอยู่หน้าห้องแอบผนังห้องไว้เพราะเกรงๆอยู่ ชะโงกหน้าไปดู
"อ้าว นักเรียน คัมเฮียร์ๆ ว้อท อาร์ยูดูอิ่ง อัพแดร์"
อาจารย์หนูนาเองก็นะ สปีกซะน้ำลายแตกฟอง ลุฟท์สะดุ้งเฮือกทันที พอโผล่หน้าเข้าห้องไปเสียงรุ่นพี่ก็ฮือฮาขึ้น
"เซย์ยัวร์แนม"
อ่านะ ไม่ยอมง่ายๆเลยอาจารย์ สำเนียงแบบบริติทสุดๆ
"ลุฟท์ แม่ม"
"เกรท ยูอาร์สมาร์ท"
แหวเสียงขึ้น เพราะสำเนียงพูดของอาจารย์หนูนานักเรียนส่วนมากฟังไม่ออก แต่ลุฟท์ตอบออกไป สร้างความพึงใจให้อาจารย์เป็นอย่างมาก ลุฟท์เองก้มหน้าก้มตาอยู่หูแดงหน้าแดง อายแล้ว
"โห น่ารักว่ะ น้องมาหาพี่เหรอคร้าบ"
เสียงแซวขึ้นทันที
"ชัทอัพ สิทธิชัย"
แทนที่เขาจะเงียบนะ เสียงหัวเราะดังครืนขึ้น
"โว้ย น่ารักว่ะ แก้มแดงเชียว น้องคร้าบมานั่งข้างๆพี่มา"
ไม่หยุดง่ายๆ ส่วนลุฟท์อายก้มหน้าหน้าผากจะแตะพื้นอยู่แล้ว
"อีนาพค่า นักเรียน โอ๊ย ครูปวดปาก มีอะไรค้า นักเรียน ชื่อลุฟท์เหรอเรา ว่าไงค้า มาห้องนี้ทำไมจ้า"
อาจารย์หนูนาจับบ่าของลุฟท์ไว้
"เอ่อ จารย์นกน้อยให้มาชวนครับ"
"หือ ชวน ชวนครูน่ะเหรอ ไปไหนค้า"
เอ่อนี่อาจารย์คุยกับลุฟท์แค่สองคนนะ แต่แผดหลอดเสียงสิบเก้าหลอดซะงั้น
"ฮ่าๆๆ จารย์จะอู้เหรอคร้าบ โอเค ไอ แอพพรูพ"
เสียงโห่ดังลั่นขึ้นทันที
"จารย์นกน้อยชวนอาจารย์ไปกินส้มตำครับ ตอนพักเที่ยง"
"หือ อารายน๊ะค้า"
ไม่ได้ยินอีกเพราะเสียงนักเรียนในชั้นดังเกินไปกลบเสียงของลุฟท์
"จารย์นกน้อย ชวนอาจารย์ไปกินส้มตำคร้าบ"
แหกปากขึ้น พลันเสียงก็เงียบกริบทันที อาจาย์หนูนาหน้าเหวอไป
"อ่ะ"
"แว้กกก ไหนบอกกินแต่แซลมอนไงจารย์ แว้กกก ฮ่าๆๆ แซลม่อนในไหเว้ยเฮ้ย แว้กก"
โอคุณพระ ไม่มีใครไม่หัวเราะ ทั้งตบโต๊ะทั้งเป่าปากอาจาย์หนูนาหน้าซีดเผือดลง
"ว้าย นักเรียน อย่ามาล้อครูนะ ไม่รู้เหรอว่าปลาในไหน่ะ มีแคลเซียมสูงนะยะ ชิ"
เชิดหน้าใส่เด็กนักเรียน ส่วนลุฟท์ก็หน้าซีดไปเหมือนกันเพราะกลัวว่าอาจารย์จะโกรธ
"ไปบอกอาจารย์นกน้อยนะคะ เฟิร์ม ของครูสั่งรอเลยนะคะ เอาตำซั่ว แซ่บๆ"
กระซิบบอกลุฟท์ เฮ้อค่อยโล่งใจหน่อย
"พอได้แล้วค่า หัวเราะมากนะยะ ทีเรื่องแบบนี้น่ะ ก็ครูไปอยู่ที่โน่นมานาน คิดถึงอาหารพื้นบ้านบ้างอะไรบ้าง แหมนะ"
"ที่โน่นน่ะที่ไหนคร้าบจารย์ แอลเอ ร้อยเอ็ด แว้กกก"
น่าตบจริงๆเด็กนักเรียนพวกนี้ ลุฟท์เองเดินออกจากห้องอมยิ้มอยู่
"ไงไอ้หน้าจืด บุกถึงห้องกูเลยนะมึง"
พอออกจากห้องไปได้ โฟคเองไปยืนดักอยู่
"ไม่ได้อยากมาหรอกพี่ จารย์เค้าใช้มา"
"แน่นะมึง ทำให้จารย์หนูนาเขินได้"
"บ้า ผมไม่ได้ทำไรซะหน่อย ไปก่อนนะพี่"
"เฮ้ย เดี๋ยว ไปกินข้าวเที่ยง รอกูด้วยนะ"
"เอ่อ"
โฟคเดินกลับเข้าไปในห้องแล้ว ลุท์ยืนงงอยู่ ให้รอทำไมวะ
เขียนโดย อิ๊กกี้
ขำๆเนอะ ไม่มามากน้าช่วงนี้ อิอิ คิดถุงๆ จุ๊บๆๆ
-
เข้ามาลุ้นให้ถึงแสนอ่ะ :L1:
-
ก้อรอไปกินด้วยกันน่ะเสะ ฮ่าๆๆ โฟค รีบๆเลย จะมีบางคนมาแย่งแล้วนะ นุ้งลูฟท์น่ะ ด่วนๆจร้า :z2: :z2:
-
กรี๊ดมากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกคะ :z1:
สู้ๆๆๆนะคะน้องลุฟท์ที่น่ารัก เอาให้หมีดำหลงจนโงหัวไม่ขึ้นเลยนะคะ :impress2:
มาต่อเร็วนะคะ คุณ ไรเตอร์ :call:
รักนะคะ :L2: :L1:
-
สั่งยังกะเป็นอะไรกะเค้าเนาะ เจ้าหมีดำเอ้ย เหอๆ :m29:
-
น้องลูลุฟท์ของแม่หมี.....เริ่มส่งประกายวิ๊ง ๆ ไปทั่วโรงเรียนแล้ว....
น้องเม้งก็น่ารักน้า.....ดูโก๊ะ ๆ ดี.....แต่แอบกลัวแทนน้องลูลุฟท์มีรุ่นพี่ดักซุ่มด้วย...
พี่หน้าดำชักยังไง ๆ แล้ว.....มีนัดน้องไปทานข้าวด้วย...ทานข้าวคนเดียวมันเหงาใช่ไหมจ๊ะ o18
รอลุ้นต่อไปจ้า....
:L1: แม่หมี กะ น้องลูลุฟท์ กะ น้อง eiky :กอด1:
-
โอะๆ ทานข้าวกลางวัน ข้าวเย็น ด้วยกันตลอดเลยนะ
จะจีบลุฟท์ ต้องกล้าและมั่นใจนะจ้ะ อย่าเอามาเป็นตัวแทนใครนะ
รักใคร ต้องรักที่ตัวตนนะ
-
อยากให้ 2 น่ารักแห่งโรงรียน เอ เป็นคู่หูกันจังเลย น่ารักคูณ 2 อิอิ
-
กรี๊ดดดดดดด น่ารักจังค่ะ :-[
น้องดูใสๆตามวัยดีค่ะ ชอบๆ :L2:
กอดคุณอิ๊ก :กอด1:
-
พี่โฟคใช้น้องลุฟท์เป็นตัวแทนญี่ปุ่นอ่าาา นิสัย
เดี๋ยวก็รักเข้าจริงๆหรอก :z1:
-
อิอิ มันน่ารักทั้งโรงเรียนไม่ใช่หรอค๊ะ
พี่อิกกี้คิดถึงพริกอ่ะ ยังไม่เห็นฉากพริก ตื๊ดๆ พี่เบนซ์เลย TT
-
น้องบางกอกน่ารักน่าฮักจริงวุ้ย แต่ก็สทิลรักน้องญี่ปุ่นเสมอน๊า อิอิ
ปลบ.คิดถึงหมีขาวอ่า
-
หมีดำเริ่มชอบลุฟท์ช่ายม้าย อิอิรู้นะ :haun5:
-
ขอแฝงตัวไปเป็นนักเรียนโรงเรียนนี้ด้วยได้มั้ย
ครึกครื้นเกินกำลัง
ไปเรียนคงไม่เครียดเนอะ
:m11:
หมีดำ รีบๆหลงน้องลุฟท์หัวทิ่มหัวตำไวๆนะ
แต่ถ้าคิดจะใช้น้องลุฟท์เป็นตัวแทนญี่ปุ่นล่ะก็
เดี๋ยวจะโดนมิใช่น้อย o18
:กอด1:
-
น้องญี่ปุ่นออกมาจึ๋งนึง แต่ก็ยังคงความน่ารักอยู่
:กอด1:
-
ลุฟท์น่ารักมากกกกกกกกกก :-[
อิหมีดำก้นะ
แหมม เริ่มชอบลุฟแล้วละซี่
ฮิฮิ
-
ลูลุฟ น่ารัก อิอิ
ปอลิง ญี่ปุ่นนี่กินเก่งยัีงไงก็เก่งอย่างนั้น ช่างเป็นคนเสมอต้นเสมอปลายจริงๆ แนะ
-
อย่างนี้เจ้คงต้องสอนลูกชายน้อยลูลุฟท์ให้เล่นตัวบ้างอารายบ้างซะแล้ว
ส่วนลูกชายอีกคนของเจ้ก็ยังคงความน่ารักเสมอต้นเสมอปลายจริงๆ
ปลื้มใจค่ะลูกชายออกเรือนไปแล้ว ยังคงต้องลุ้นกับลูกชายคนใหม่ว่าเมื่อไร่
นายโฟล์คจะมาขอสักที ทำอะไรอย่าให้เหมือนรุ่นรถของตัวเองสิจ๊ะ(รถเต่า)
-
ขอโพสว่า
"กรุงเทพ ฉันรักเธอ"
อีกรอบ
น้องน่ารักดีจริงๆ
-
ทำไมต้อง (ลูลุฟท์)
-
น่ารักจังหนูลุฟท์...
เนื้อคู่หมีดำคือหนูแน่นอน o13
-
ขอบคุณนะคะสำหรับเรื่องราวดีดี \\(^^)// (>/////<)
-
โฮ่ๆๆๆ ขอโพสประโยคนี้อีกรอบ
"กรุงเทพ ฉันรักเธอ!"
นายเอกคนใหม่น่ารักจัด
-
ลุ้นต่อไป
ลุฟท์น่ารักจัง >.<
เนื้อคู่ของโฟคมาแล้ว ^^
-
อยากขับรถโฟคไปเที่ยวทั่วกรุงเทพจัง อิอิ :o8:
-
อยากขับรถโฟคไปเที่ยวทั่วกรุงเทพจัง อิอิ :o8:
5555+ ชอบอะ คิดได้ไง
คู่นี้ดูท่าแล้วจะน่ารักไม่แพ้ รุ่นพี่เลยอะ
เชียร์ๆๆๆ รักกันไวๆ
-
โฟคอ่ะชอบเค้าแล้วอ่ะดิ :-[
-
:impress2: :impress2:
น่ารักๆๆ
โฟคจีบเลยสู้ๆๆๆ
-
หนูลูฟท์กะดฟคนี่ท่าจะเป็นรักแบบมึนๆ นะ คิกๆ
อยากอยู่โรงเรียนแบบนี้มั้งอ่ะ ท่าทางจะเรียนสนุก คิกๆ
-
รอจ้า^^
-
ฮาน้องญี่ปุ่นมาก ตั้งชื่อน้องลุฟท์เราซะ "ลูลุฟตุ๊บป๋อง" คิดได้ไงเนี่ย
แค่ชื่อลุฟท์ก็น่ารักแล้ว แต่น้องญี่ปุ่นตั้งซะไม่เหมือนใครเลย ลูลุฟ น่ารัก
หนักเข้าไปอีก น่ารักเหมือนคนเรียกแหละ เมื่อไหร่หมีดำจะลงเลยกับ
น้องลูลุฟ สงสัยต้องให้น้องญี่ปุ่นเป็นแม่สื่อให้แน่เลย คิดถึงพ่อหมีขาวนะ
เมื่อไหร่จะมาเยี่ยมเยียนบ้างล่ะ +1 แทนคำขอบคุณ :pig4:
-
แอบน่ากลัวเม้งอะ แอบขี้อิจฉากลัวจะสร้างเรื่องปวดหัวให้กับหนูลูฟท์แหะ
-
ลูลุฟท์คืออะไรหรอคะน้องญี่ปุ่น ฮิฮิ
มาทีไรก็ยังน่ารักเหมือนเดิมเลยน๊าาา
น้องลุฟท์นับวันก็ยิ่งน่ารักตามญี่ปุ่นแล้วนะ
ส่วนโฟค ตามตอแยเค้าแบบนี้ ระวังจะหลงน้องเค้าเหอะ
รอตอนต่อไปจ้าา รออ่านน้องพริกกะพี่เบนซ์ด้วย คึคึ
-
น้องกรุงเทพน่าร้ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกก
ชักจะปลื้มเด็กเรียนขี้อายขึ้นทุกที คริคริ
-
แวะเข้ามาจอดรอ^^
-
โอ้ยยยย ออกมาแว้บๆ ก็ยังน่ารักไม่เปลี่ยน
แต่คิดถึงหมีขาวนะตะเอง
ส่วน ลูลุฟท์ ก็น่ารักซะ
โฟคเอ้ยยืดยาดนักไม่ได้นะ
เดี๋ยวจะอดหรอก
(แอบอยากให้โฟคไปช่วยตอนลุฟท์กำลังโดนลวนลาม)
-
ญี่ปุ่นกับลุฟท์น่าร้ากกก
ลุ้นคู่โฟค-ลุฟท์ กันต่อไป
เป็นกำลังใจให้จ้าาา :L2:
-
ญี่ปุ่นกับน้องกรุงเทพน่าร๊ากกอ๊า
-
โรงเรียนนี้จะฮาไปไหน...5555
ว่าแต่ชื่อลูลุฟท์ตุ๊บป่องน่ารักดี แต่ทำไมต้องชื่อนี้อ่าคุณอิ๊กกี้
-
รอจ้า^^
-
ลุฟท์น่ารักจังเลยยย
-
เข้ามาคิดถึงน้องญี่ปุ่น น้องลุฟท์ น้องพริก คึคึ
-
คิดถึงพี่เฟียตจัง
มารอคร๊า.. :call: :call:
-
เข้ามารอความน่ารักกกกกกกกกกกก
-
เปลี่ยนใจ
"ป่ะลุฟท์ กินข้าวกันเที่ยงแล้ว เหนื่อยเป็นบ้าเลยอ่ะ วิชาไรก็ไม่รู้ ฟิสิกส์ เรียนไปทำไมอ่ะ ยากจะตาย"
เม้งลุกออกจากเก้าอี้หน้าตาบอกบุญไม่รับเพราะนอกจากจะไม่ได้ทำการบ้านแล้ว ยังโดนสวดยับอีกต่างหาก
"หนุกดีออก"
"ประหลาดนะนาย เพื่อนๆไม่เห็นมีใครชอบสักคน เรียนไปก็ไม่ได้ใช้ จะเรียนไปเพื่อ"
"แหมเม้ง มันก็ต้องได้ใช้ดิเขาถึงให้เรียน มันช่วยให้เรารู้จักลำดับความคิดไง อย่างน้อยเวลาต้องคิดอะไรยากๆเราจะได้รู้จักคิดไง"
"โหนะ ไม่เห็นต้องคิดอะไรมากขนาดนั้นเลย คิดไม่ออกก็ไม่คิดดิ อิอิ เร็วๆ หิวแล้ว"
เม้งบอกแล้วเดินนำหน้า ส่วนลุฟท์ได้แต่ส่ายหน้าแล้วยิ้มๆเดินตาม
"น้องลูลุฟท์ๆ ทางนี้ๆ"
เสียงญี่ปุ่นร้องเรียกเสียงดัง กำลังขายข้าวแกงช่วยป้าอยู่
"อ่า พี่ญี่ปุ่น"
"กินข้าวเนอะ อิอิ วันนี้อาหร่อยน้า เอาพะโล้กะผัดพริกเนอะพี่ชอบ"
เอ่อ ไอ้เจ้าลุฟท์มันก็ดีใจนะเดินปรี่เข้าไปหาหน้าแดง แต่พอไปยืนใกล้ๆไอ้ตัวแสบก็ตักข้าวราดแกงให้เลย สนใจใครที่ไหนลุฟท์เองยืนเกาหัวแกรกๆ เม้งเองก็นะกำลังจะเดินหนี
"เอ่ น้องๆ น้องอ่าจาปายหนาย"
เม้งหยุดกึกลงยิ้มหน้าเจื่อนๆ
"อ่า พี่ญี่ปุ่น คือผมอยากกินเตี๋ยวอ่า"
"หวายมะดีน้า เตี๋ยวมะมีประโยชน์ มาๆกินหมูผัดผักกะปลาทอดเนะ อิอิ มีปราโยชน์"
ทำหน้าเซ็งสุดกำลัง แต่ทำไงได้มันตักราดใส่ข้าวเรียบร้อยแล้ว
"โห่ พี่ญี่ปุ่นนี่ร้ายอ่ะ ไม่ได้อยากกินซะหน่อย"
เม้งบ่นกระปอดกระแปดหน้านี่หงิกเชียว
"เอาน่ากินๆไปเถอะ ข้าวเหมือนกัน"
"แหมลุฟท์ นายก็หน้างอนะ"
"เอ่อ คือพี่เขาให้เยอะอ่ะ เรากินไม่เยอะ"
ตอบเลี่ยงไปทำหน้าเจื่อนๆ
"เฮ้ย ไอ้จืด ไหนกูบอกให้รอไง"
โฟคนั่งลงข้างหน้าแล้ว สายตามองอยู่ที่ใบหน้าของลุฟท์
"อ่า"
ครางออกมาตกใจ เพราะลืมไปจริงๆ
"ผมลืม"
"อ่า ลุฟท์นัดพี่ดำ เอ้ยพี่โฟคมากินข้าวเหรอ"
ทำตาเขียวใส่ลุฟท์
"ปะ เปล่า เราไม่ได้นัด"
โฟคยังจ้องมองอยู่สายตาไม่พอใจเป็นอย่างมาก
"พี่ไปซื้อข้าวมากินดิ"
"หมดอารมณ์จะแดก"
"กินด้วยกันนะพี่นะ"
เม้งช่วยพูดอีกแรง แต่โฟคลุกหนีไปแล้วท่าทางยังฟึดฟัดอยู่
"เหมือนโกรธเลยอ่ะลุฟท์"
"เราไม่ได้ทำไรซะหน่อย"
"แล้วไปนัดพี่เขาป่ะล่ะ"
"บ้าเหรอ ใครจะไปนัด"
ตอบอ้อมแอ้มไปแต่สายตายังเหลือบมองตามแผ่นหลังของโฟคไป
"ไม่นัดแล้วทำไมมองตามอ่ะลุฟท์"
"ก็มองเฉยๆ อะไรอ่ะเม้ง ไม่เอาแล้วไปห้องสมุดดีกว่า"
"อ้าวอิ่มแล้วเหรอ"
"ไม่ค่อยหิวอ่ะ"
พูดแล้วก็เดินเอาจานไปเก็บทันที เม้งได้แต่มองตามหลังไป พอเห็นลุฟท์ลุกเดินออกไปจากโรงอาหารโฟคเองก็ถือจานข้าวตรงมาหาเม้งทันที
"อ่าพี่ดำ"
ครางเบาที่สุดเพราะกลัวว่าโฟคจะได้ยิน อายหน้าแดงอยู่
"เพื่อนมึงไปไหนวะ"
ยังยิ้มหวานตาลอยอยู่
"เฮ้ย กูถามน่ะได้ยินไหม ไอ้นี่นั่งตาลอยอยู่ได้"
"อ๊ะ อ้อ ลุฟท์น่ะเหรอพี่ ไปห้องสมุด"
สะดุ้งโหยง
"มันไม่แดกข้าวเหรอวะ"
"กินแล้ว กินนิดเดียว"
"อืม"
"พี่นัดลุฟท์ไว้เหรอ"
"เฮ้ย มึงเป็นบ้าเหรอ ใครจะนัดมันวะ ไอ้หน้าจืดอย่างมันน่ะ"
เม้งมองด้วยสายตาส่อแววสงสัย
"มองไรวะ หรือมึงอยากโดน"
ในเมื่อไม่มีทางไปก็ขู่ขึ้นมาทันที
"เปล่าน้า เค้าแค่สงสัยอ่า"
"โว้ย ไม่กินแล้วโว้ย อารมณ์เสีย"
เดินหนีไปเลย เม้งได้แต่นั่งมองตาปริบๆ ส่วนโฟคเดินเอาจานไปเก็บแล้วตรงไปยังห้องสมุด รู้ไหมทำไมโฟคถึงมาวอแวกับลุฟท์
"กูว่ามึงตัดใจจากไอ้เปี๊ยกเถอะว่ะ ดูท่าแล้วไม่มีแววเลย มึงก็เห็นว่ามันรักพี่เฟียตขนาดนี้ ส่วนไอ้พี่เฟียตก็หวงยังกะจงอางหวงไข่ หมดหวังแล้วกูว่า"
โด่งพูดกับโฟคเมื่อตอนวันเปิดเทอม
"ไม่ กูไม่ยอมง่ายๆหรอก ทำไมวะ กูก็รักมันนะ"
"แน่ใจเหรอว่ามึงรักมัน อย่างไอ้เปี๊ยกน่ะมันน่ารัก ใครๆเขาก็ชอบ มันไม่แปลกหรอกที่มึงจะชอบมัน แต่รักมันน่ะมึงถามตัวเองดีๆก่อน กูว่ามึงแค่ชอบที่มันน่ารัก"
โด่งแจงเหตุผล โฟคเองนั่งหน้าเครียดอยู่ไม่ฟังท่าเดียว
"กูต้องทำให้ไอ้เปี๊ยกเปลี่ยนใจให้ได้"
"ไอ้โฟค มึงเป็นบ้าเหรอ คนอื่นมีเยอะแยะทำไมมึงไม่มองบ้างวะ มึงจะเอาหัวใจตัวเองออกมาทำลายทำไม"
"มึงไม่เข้าใจหรอก มึงไม่ได้เป็นกูนี่"
"ไอ้นี่ พูดไม่รู้เรื่องนี่หว่า กูหวังดีนะโว้ย ทำไมมึงไม่ไปจีบน้องลุฟท์ ม ๔ วะ น่ารักออกจะตาย ท่าทางว่าง่ายอีกตะหาก"
โฟคฉายแววตาครุ่นคิดขึ้นมาเมื่อเพื่อนรักเอ่ยถึงชื่อเด็กที่มีเรื่องกันตั้งแต่วันแรกที่เจอ
"ไม่เอาเว้ย กูจะเอาไอ้เปี๊ยกคนเดียว"
"เออ ตามใจมึง อย่ามาทำท่าซึมให้กูเห็นล่ะกัน"
โด่งพูดแล้วเมินหน้าไปทางอื่น โฟคเองนั่งนิ่งคิดอยู่
"แล้วจะให้กูจีบมันยังไงวะ กูจีบใครไม่เป็น"
พูดออกมาก้มหน้านิ่ง โด่งแอบยิ้มออกมา
"ไม่เห็นยาก เดี๋ยวกูแนะ ขั้นแรกมึงก็ต้องเข้าหาน้องมันมากๆดิ คอยแกล้งมัน"
"แกล้งมันเนี่ยนะ มันยิ่งเกลียดๆกูอยู่"
"มึงก็อย่าทำรุนแรงดิวะ แกล้งให้มันพอเขินๆ พอมันชินมันก็ชอบมึงเองล่ะ"
ตอนนั้นก็ยังไม่ทันคิดตกลงปลงใจที่จะจีบหรอกนะ แต่วันที่เห็นเฟียตมารับไอ้ตัวแสบแล้วเห็นเขารักกัน อย่างเพื่อนบอกมันก็ถูก ความจริงก็ชอบมันมากนะ แต่รักหรือเปล่าเริ่มไม่แน่ใจ
"หนีกูเหรอมึง"
โฟคเดินตามเข้าไปในห้องสมุดเห็นลุฟท์กำลังเปิดอ่านสาราณุกรมเล่มหนาอยู่ก็นั่งลงข้างๆเอามือตะปบบ่าทันที
"อ๊ะ พี่"
"ว่าไง มึงหนีกูเหรอ"
"บ้าเหรอ ใครหนี ผมจะอ่านหนังสือนะ"
"แล้วทำไมไม่รอกูกินข้าว"
"เอ่อ"
"ห้ามบอกว่าลืมนะมึง เดี๋ยวจะโดน"
อ้าวนะขู่อีก ลุฟท์ทำหน้าเหวออยู่
"เอ่อ ก็ผมหิวอ่ะ"
"อย่ามาโกหก หิวแล้วทำไมกินเร็ว"
"อะไรอ่ะพี่"
พอไม่มีคำตอบก็เริ่มหน้าแดง
"เออ กูมันเป็นใครก็ไม่รู้นี่หว่า ใครเขาจะมารอ"
พูดเสียงเศร้าเชียว เมินหน้าไปทางอื่น ลุฟท์เองก็นะนั่งนิ่ง
"ผมขอโทษนะพี่ ผมลืมจริงๆนั่นล่ะ"
ลุฟท์เอ่ยออกมาก้มหน้าลง โฟคชำเลืองตามองแล้วอมยิ้ม
"ไม่ต้องสนใจกูหรอกนะ กูมันก็แค่คนไม่สำคัญ ใครเขาจะสนใจวะ"
"อ่า ขอโทษอ่ะพี่ ผมมัวแต่คุยกับเพื่อนเลยลืมอ่ะ"
ลุฟท์หันหน้าไปมองโฟคที่อมยิ้มอยู่ หุบยิ้มแทบไม่ทัน
"อ่า นี่พี่แกล้งผมเหรอ"
"เฮ้ย ใครแกล้ง มึงทำผิดนะอย่ามาเบี่ยงประเด็น"
"นิสัยไม่ดี"
ลุฟท์ทำท่างอนบ้าง
"ไม่รู้ล่ะ มึงต้องรับผิดชอบ เย็นนี้รอกูกินข้าวด้วย"
"อ่า"
"ไม่ต้องอ่า บอกให้รอก็รอ หรือมึงอยากจะโดนดี"
"ฮึ ขู่นะ"
"ไม่เชื่อเหรอว่ากูจะทำจริงๆ"
ยื่นหน้าเข้าใกล้ ลุฟท์ถอยห่างออกไป
"รอที่ไหนล่ะ"
"รอที่สนามบาสฯ กูจะซ้อมแบดฯ"
โฟคขยี้หัวของลุฟท์ทีหนึ่งแล้วเดินออกจากห้องสมุดไป ลุฟท์เองก็ยังงๆอยู่ มันอะไรของมันวะไอ้ดำนี่
"ลุฟท์ไปดูชมรมเราซ้อมเชียร์ไหมอ่ะ"
เม้งถามขึ้นเมื่อตอนคาบสุดท้ายในช่วงบ่าย
"ไม่เอาอ่ะ เราจะไปชมรมเรา"
"ไหนบอกชมรมดาราศาสตร์เขารวมตัวกันพรุ่งนี้ไม่ใช่เหรอ ไปด้วยกันนะนะ เจ๊เขาอยากเจอลุฟท์"
"อ่า"
โดนลากแขนไปแล้ว ได้แต่เดินตามเพื่อนไป
"ว้ายตาย น้องลุฟท์นี่ หน้าใสจริงๆ"
ริต้าร้องทักมาแต่ไกล
"สวัสดีครับพี่"
ยกมือขึ้นไหว้ตามธรรมเนียม
"น่ารักจังเลยนะเรา แต่สู้น้องญี่ปุ่นของชั้นไม่ได้"
ซาร่าเอ่ยขึ้นบ้าง
"แหมหล่อน เค้าน่ารักกันคนละแบบย่ะ อย่างน้องญี่ปุ่นของชั้นไม่มีใครแทนได้หรอก แต่น้องลุฟท์นี่ท่าทางจะเป็นเด็กเรียน มาหาเจ๊หน่อยจ้า พ่อคุณ ต๊าย ยิ่งดูใกล้ๆยิ่งเห็นออร่านะเรา"
ริต้ากวักมือเรียกไวไว ลุฟท์เองก็เขินๆเดินเข้าไปหา
"เออ ไม่เหมือนกันจริงๆนั่นล่ะ หนูญี่ปุ่นไม่มีอาย แต่เรานี่ท่าทางขี้อายนะเนี่ย"
สองสาวโม้แตกแหลกราญ ไม่ปล่อยให้ลุฟท์ได้อ้าปากพูดเลย
"อ่า เจ๊ครับ ผมขอตัวก่อนนะ ผมจะไปยืมหนังสือที่ห้องสมุด เดี๋ยวปิดก่อน"
ลุฟท์นึกขึ้นมาได้ยืนดีดตัวขึ้น
"ว้าย ตายขยันเรียนอีกต่างหาก ไปได้จ๊ะ วันหลังมาใหม่น้า"
ซาร่าบอก ลุฟท์ก็วิ่งจ้ำไปเลยทันที พอวิ่งเข้าห้องสมุดก็ยืมหนังสือออกมาหอบใหญ่ ปกตินักเรียนที่นี่ไม่ค่อยมีใครยืมหนังสือกัน เพราะโรงเรียนนี้เขาเน้นกิจกรรมกันเสียส่วนใหญ่ เวลามีการแข่งขันทางวิชาการไม่ค่อยมีรางวัลอะไรกับเขาหรอก
"ไปนั่งอ่านหนังสือรอก็ได้"
ลุฟท์เดินไปทางสนามบาสฯแล้วเลือกที่นั่งเพื่ออ่านหนังสือรอโฟค เออ ทำไมต้องรอก็ไม่เข้าใจตัวเองเหมือนกัน พอนั่งอ่านไปสักพักก็เริ่มหิวน้ำ เงยหน้าขึ้นจากหนังสือก็ต้องสะดุ้ง
"พี่"
ร้องเสียงหลงเพราะลุฟท์โดนจ้องหน้าอยู่นานแล้ว มาตั้งแต่เมื่อไหร่หว่าไม่ยักรู้ตัว
"โหย ตกใจยังน่ารักเลยอ่ะเรา"
"พี่ มีอะไรอ่ะ"
"อยากเห็นหน้าไงครับน้อง คิดถึงนะเนี่ยเลยมาหา ตามแทบแย่มาอยู่ที่นี่เอง"
รุ่นพี่คนที่แซวก่อนไปกินข้าวกลางวันวันนั้นและคนที่ฉวยข้อมือที่ข้างถนนนั่นเอง
"เจอแล้วนี่พี่ ผมจะอ่านหนังสืออ่ะ"
"โห ขยันอีกต่างหาก ไหนอ่านหนังสือไรอ่ะ หนังสือโป๊อ่ะเปล่าน้า"
เขาเดินอ้อมมานั่งข้างๆทันที
"บ้าเหรอพี่"
"อ่ะๆ หน้าแดงแล้ว ไหนพี่ดูสิคร้าบ"
เข้าประชิดตัวทันทีเอาหน้ายื่นไปใกล้ๆ ลุฟท์ถอยออก
"ทำไมมานั่งตรงนี้อ่ะ ที่มีเยอะแยะ"
"ก็อยากอยู่ใกล้ๆนี่คร้าบ รู้ไหมใจพี่เต้นแรงแล้วน้า พอเห็นหน้าเราอ่ะ"
ลุฟท์แสยะปากทันที
"อ๊ะพี่"
สะดุ้งอีกครั้งเพราะเขายื่นมือมากุมมือของลุฟท์เอาไว้ จะชักมืออกแต่เขาบีบไว้แน่นแล้ว
"มือนุ่มอีกต้างหาก ไหนจะหอมไหมน้า"
ทำท่าจะยกมือขึ้นดม ลุฟท์รีบลุกขึ้นทันที เขาเองก็ได้โอกาสกอดเอวหมับ
"อ๊ะ ทำไรพี่"
ร้องเสียงหลงเขายิ่งได้ใจจะหอมแก้มอีกดึงตัวลุฟท์ให้นั่งที่ตัก ลุฟท์เองก็ดิ้นอยู่
"ปล่อยนะพี่ ปล่อย"
"จะขัดขืนทำไมล่ะคร้าบ พี่ชอบเรานะ"
"เฮ้ย เชี่ย มึงทำไรวะ"
เสียงตวาดดังลั่น เขาปล่อยมือทันที
"ปล่อยน้องมันนะ"
โฟคนั่นเอง แวบออกมาดูว่าลุฟท์จะรอจริงๆหรือเปล่า แต่พอเห็นก็เดือดเลือดขึ้นหน้า
"มึงไม่เกี่ยวไอ้โฟค"
"มึงนั่นล่ะไม่เกี่ยว รังแกรุ่นน้องเหรอมึง"
โฟคปรี่เข้ามาประชิดตัวกระชากตัวของบอลออก
"วุ่นวายจริง"
"อย่ามาทำตัวเป็นนักเลงแถวนี้นะมึง"
"มึงนั่นล่ะอย่าเสือก"
"ปึ๊ก โอ๊ย"
ต่อยเข้าที่ท้องบอลงอตัวลงทันที
"กูเตือนดีๆมึงไม่ฟังเหรอ หรือมึงจะให้กูไปบอกจารย์วิทย์ ว่ามึงไม่ซ้อมบอลแต่มารังแกรุ่นน้อง"
โฟคเอาอาจารย์ที่เป็นโค้ชของทีมฟุตบอลโรงเรียนเข้าขู่ เพราะชื่อเสียงเรื่องโหดนี่โค้ชทีมบอลขึ้นชื่อที่สุด
"ฝากไว้ก่อนเถอะมึง เดี๋ยวพี่มาใหม่นะคร้าบ น้องน่ารักของพี่"
ยังมีหน้าหันไปหาลุฟท์แล้วยิ้มให้อีก ลุฟท์ไม่รู้จะว่าอะไรดีเพราะตกใจอยู่
"ทำไมมึงมานั่งล่อตะเข้อยู่ตรงนี้วะ"
หันไปโวยวายใส่ลุฟท์
"อ่า ก็พี่อ่ะบอกให้รอแถวนี้"
ย้อนคืนโฟคเองพูดไม่ออก
"คราวหน้าอย่ามานั่งคนเดียว โรงเรียนนี้หื่นๆเยอะนะมึง เดี๋ยวจะมีผัวโดยไม่รู้ตัว"
ลุฟท์หน้าซีดลงทันที
"มานี่ดิ"
"ไปไหน"
"เถอะน่า ทีแบบนี้เสือกสงสัยนะ"
"ก็ผมยังไม่อยากมีผัวอ่ะ"
พูดออกไปโฟคเองกลั้นหัวเราะ ไม่คิดว่ามันจะซื่อได้ขนาดนี้
"เออน่ะ กูยังไม่เอามึงทำเมียหรอกน่า ไม่ต้องกลัว"
ลุฟท์ทำหน้าเหวอไป แต่ก็ต้องยอมตามโฟคไปอยู่ดีเพราะเขาฉวยข้อมือตัวปลิวลอยไปแล้ว
เขียนโดย eiky
ปล หายไปนาน อิอิ ซอรรี่น้า วุ่นวายอยู่กับงาน ไหนจะออกนิยายเรื่องใหม่ พยายามทำตัวไม่ให้ว่างแล้วนะเนี่ย
คิดถุงๆ จุ๊บๆๆๆ
-
โฟค หวงน้องลูฟท์ก็บอกไปเสะ เนี่ยะแฟนชั้นห้ามแตะ
555+ ยังไงก็ไม่มีทางงาบญี่ปุ่นอยู่แระ งาบนุ้งลูฟท์แทนเสะ
น่ารักไม่แพ้กันนะ จิบอกให้ :impress2:
-
มีหวงกันด้วยย :m3:
ประกาศเลยดิพี่โฟค นี่ของของของชั้น ไรประมาณนั้น
โอยย น้องลุฟท์น่ารัก
รอตอนต่อไปจ๊า :pig4:
-
:z1: :z1: :z1:
-
"ก็ผมยังไม่อยากมีผัวอ่ะ"
พอน้องกทม.พูดประโยคนี้ล่ะพี่ฮากร๊ากกกเลย :m20:
น่ารักได้อีกน้องเอ๊ย :impress2:
-
ระวังจะได้สามีน่ะค่ะลุฟ
-
"ก็ผมยังไม่อยากมีผัวอ่ะ"
ถ้ายังไม่อยากมีก็อยู่ห่างๆไอ้คนที่บอกนี่แหล่ะ ตัวอันตรายที่สุดแระ เหอๆ :o9:
-
น่รักอ่
มีหวงกันด้วย....ฟคจช้ทมจับทมจับทมียลย55
-
"เออน่ะ กูยังไม่เอามึงทำเมียหรอกน่า ไม่ต้องกลัว"
แล้วเมื่อไหร่ล่ะคะ อิอิ
-
ยังไม่เอาทำเมียตอนนี้แต่อีกไม่นานใช่มั้ยพี่โฟค o13 อิอิ
-
คบกับพี่โฟคไม่นานก็ได้เองละน้องผัวอ่ะ :L1:
-
หวังว่าโฟคจะรู้ใจตัวเองน่ะ อย่าคิดเอาน้องลุฟท์เป็นแค่ตัวแทน
อย่าเอาแต่เปรียบเทียบกับอีกคน
วันที่ลุฟท์รักหมีดำแล้ว แล้วมารู้ว่าโฟคเอาลุฟท์คอยคั่นเวลา กั้น
หัวใจให้ห่างจากน้องญี่ปุ่น วันนั้นคนที่เจ็บคือลุฟท์นะ
-
จีบแบบนี้เองเหรอจ๊ะ.....มือใหม่ด้วยกันทั้งคู่เลยนะ....
เอาใจช่วยนะจ๊ะพี่หน้าดำ.....สู้ ๆ เนะ .เพื่อเด็กน่ารักลูลุฟท์ตุ๊บป่อง...
นู๋ญี่ปุ่นออกมานิด ๆ ....ยังคงแสบเหมือนเดิมเลย. :กอด1:....
:L1: แม่หมี กะ น้องลูลุฟท์ กะ น้องอิ๊ก :L2:
-
:laugh3: :laugh3:
-
นานมากกกกก
แต่ก้อขอบคุณที่แวะมาแปะค่ะ อิอิ
-
อีกไม่ช้า...
ฮ่าๆๆๆ ลุฟท์เอ้ยยยย!! ><
-
อะหมีดำเปลี่ยนใจจากญี่ปุ่นแล้วเหรอ กริ้ดดดดด ดีใจด้วยนะ จีบให้ติดไว ๆ ละ
จะได้มาหวานแข่งกับหมีขาวเค้าบ้าง
-
กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด :-[
ชอบลุฟฟฟฟฟฟฟฟฟฟฟฟฟฟฟฟฟฟฟฟฟฟฟฟฟท์
กะไอหมีดำ
อ่านแล้วนั่งกรี๊ดกร๊าดดดดดด
เพราะเด็กมันน่ารัก
ไอบอลก้น่ารักแฮะ
เลือกไม่ถูกเลยลุฟท์
เอิ้กๆๆๆๆๆ
-
น่ารักมากมายอ่ะ คู่นี้ :pig4:
-
ขำน้องญี่ปุ่น ยังนิสัยเหมือนเดิมเป๊ะๆ ฮ่าๆๆ
แล้วอีกนานมั้ยอ่ะพี่โฟคกว่าจะเอาน้องเป็นเมียอ่ะ คึคึ
ถ้าไม่ชอบให้คนอื่นมายุ่ง ก็เดินหน้าจีบน้องลูลุฟท์เลยค่ะ เจ๊เชียร์ อิอิ
ไม่ชอบอีพี่บอลอะไรนี่เลย ตามน้องลุฟท์เป็นคนโรคจิตเลย -*-
อยากอ่านอีกจัง ยังไม่หายคิดถึงน้องๆเลย +1 ให้ไรเตอร์ค่ะ คิคิ
-
"ก็ผมยังไม่อยากมีผัวอ่ะ"
พูดออกไปโฟคเองกลั้นหัวเราะ ไม่คิดว่ามันจะซื่อได้ขนาดนี้
"เออน่ะ กูยังไม่เอามึงทำเมียหรอกน่า ไม่ต้องกลัว"
แล้วเมื่อไหร่ล่ะตาดำ
-
เริ่มหวานนิดๆแล้วนะเนี่ยยย 5555
น้องญี่ปุ่นยังเหมือนเดิมเลยเนอะ อยากเจอพ่อหมีขาวด้วยอ่า
ลุฟท์นี่ต้องระวังตัวหน่อยแล้วว
พี่หมีดำเค้าประกาศโจ่งแจ้ง ว่ายังไงก็ได้เป็นเมียพี่เค้าแน่ แต่ไม่ใช่ตอนนี้เท่านั้นเอง หุหุ
:z1:
-
โฟคเริ่มรุกละ หายมืดมนซะที เชียร์ให้ลุฟท์ใจอ่อนไวๆ
-
ดีแล้วโฟคตัดใจมองหาคนใหม่น่ะดีแล้ว
แต่ห้ามปันใจอีกนะเว้ย เลือกแล้วเลือกเลยห้ามลังเล
อิอิ ขอบคุณนร้าอิ๊ค ได้เห็นหมีดำช่วยลุฟท์แล้ว ปลื้มใจจริงๆ :o8:
-
"กินข้าวเนอะ อิอิ วันนี้อาหร่อยน้า เอาพะโล้กะผัดพริกเนอะพี่ชอบ"
ญี่ปุ่นสุดยอดมาก 5555
ตัวองชอบแต่ไปเอาให้คนอื่นกี บังคับทางตรงเลย 555
-
:z2:
-
พี่ดำของเรานี่ใช่เล่นน้า
-
:oo1:
อ๊ายยยยยย เกือบได้มีฝาละมีโดยไม่รู้ตัวแล้วไหมล้ะหนูลุฟท์ ฮี่ๆๆ
-
เหอๆๆๆ คนละแนวกะญี่ปุ่นจริงๆ ลูฟท์น่าร้าก~~~!! ใสๆ ซื่อๆ ไม่เหมือนญี่ปุ่นรายนั้นใส แต่ไม่ซื่อเท่าไร เจ้าเล่ห์แบบใสๆ มากกว่า คิก
-
น้องซึนซะขนาดนี้จะรอดจากดงเสือมั้ยเนี้ย สงสัยต้องสงไปเรียนวิชากะแม่หมีซะแล้ว
-
ลูฟท์น่ารัก ซื่อจริงๆ
:pig4:
-
แวะมาต่อแถวรอ^^
-
โอ๊ะโอวววว พี่ดำเริ่มออกอาการหวงของซะแล้วว :impress2:
-
พอแล้ว ญี่ปุ่น
"จะพาไปไหนอ่ะพี่ ผมอยากอ่านหนังสืออยู่ตรงนี้อ่ะ"
โฟคลากแขนของลุฟท์ให้เดินตามหลังไป กำลังจะอ้อมอาคาร
"ไปนั่งในโรงยิมโน่น หรือมึงอยากให้ไอ้นั่นมันมาวอแวอีก"
"ในโรงยิมก็เสียงดังดิ ไม่เอาอ่ะ งั้นผมนั่งรอพี่อยู่ที่ใต้ต้นไม้ได้ไหมอ่ะ"
ไม่รู้ทำไมนะพอได้ยินว่าจะมีใครสักคนมารอ ทำไมรู้สึกดีแบบนี้ โฟคยิ้มออกมา
"อืม ไม่นานหรอก เดี๋ยวก็เสร็จแล้ว"
"อืม"
"อืม ไร เวลาพูดกับรุ่นพี่อืมเหรอมึง"
"อ่า"
"เอ๊ะไอ้นี่"
เห็นลุฟท์ทำหน้าเหวอๆแล้วก็อดที่จะขำไม่ได้
"จะให้ว่าไรอ่ะพี่ ก็ตอบรับอ่ะ"
"ไหนพูดเพราะๆดิ๊ พูดเป็นไหมเพราะๆน่ะ"
"ครับ"
"ไม่เอาโว้ย มันธรรมดาเกินไป พูดใหม่"
อ้าวนะ ลุฟท์เริ่มชักสีหน้าแล้ว
"พูดไม่เป็นอ่ะ"
"พูด อย่ามาท่ามากนะมึง"
บังคับอีก
"อ่า จ้าอ่ะเหรอ"
เอากะมัน ไอ้นี่ก็นะหัวอ่อนเชียว โฟคยิ้มหน้าแดงหน้าดำเชียว
"เออ แบบนี้หน่อยค่อยน่ารัก เดี๋ยวกูมาจะพาไปกินข้าว"
โฟคเดินหนีไป
"ไอ้ดำ บ้าอำนาจ"
"หือ มึงว่าไรนะ"
หันกลับมา ลุฟท์สะดุ้งสุดตัว
"เปล่า ไปอ่านหนังสือนะพี่"
ลุฟท์เดินไปนั่งที่ม้านั่งใต้ร่มไม้เอาหนังสือออกมาอ่านระหว่างรอ
"อ่าพ่อหมีขาวมะเห็นมารับเลยอ่า"
พอซ้อมเสร็จญี่ปุ่นก็ครางออกมา
"อ้าว ทำไมอ่ะปุ่นพี่เฟียตไม่ว่างเหรอ"
บอยถามแล้วเก็บอุปกรณ์เตรียมจะไปอาบน้ำกัน
"ม่ายรู้อ่า โทรศัพท์มะติดอ่า"
"หือ แบตหมดป่าวมึง"
เอกเสริม
"นั่นดิปุ่นปกติพี่เฟียตไม่เคยมาช้านิ"
"เนะ บางทีเนะ ไปอาบน้ำกัน อิอิ ไปดูของปลาดุกดิ ว่าโตแค่ไหนแย้ว อิอิ"
ทำตาวาวขึ้นมาทันที
"แว้ก ไอ้บ้า ใครจะให้มึงดู โตแล้วนะเว้ย"
"แอ่ะ งั้นบอยเราไปอาน้ำเนอะ ช่างปลาดุก อิอิ เราจาให้บอยดูญี่ปุ่นน้อยเราด้วยเนะ"
ลอยหน้าลอยตาพูด
"อืมเอาดิ"
"แว้ก ตัวเองอ่ะ"
เอกได้แต่ร้องออกมา สรุปก็นะหลงกลไอ้ตัวแสบจนได้ อาบน้ำกันเหมือนเคยสามคน หัวเราะคิกคักกันอยู่
"เอ๋ ทำมายของปลาดุก ด๊ำดำเนะ มะสะอาด อิอิ"
ทำหน้าย่นใส่ของเขาอีก
"ใช้งานเยอะเว้ย ของมึงน่ะซีดไปนะ"
"เอ๋ หนายของบอยอ่า อิอิ ของบอยตาหลกเนะ ขนเย๊อะเยอะเนะ ทำมายเรามะค่อยมีขนอ่ะ"
กว่าจะอาบน้ำเสร็จพลิกหน้าพลิกหลังดูของคนนั้นคนนี้ ไม่มีอายแต่เอกกับบอยเริ่มมีปฏิกริยาต่อกันแล้ว
"รีบอาบเถอะปุ่นเราหนาว"
บอยบอกแล้วรีบเดินออกจากห้องอาบน้ำ
"เอ๋พ่อหมีขาวติดต่อมะได้อ่า ทำงายเนะ"
พอเปลี่ยนเสื้อผ้าเสร็จก็ลองกดโทรศัพท์หาเฟียตอีกรอบ
"หือ งั้นไปกินข้าวกันไหมอ่ะปุ่น"
"นั่นดิ ไปกินหมูทะร้านเดิม"
"อือ แต่ทำมายมะมาอ่า"
ยังสงสัยอยู่
"พี่เค้าติดธุระอะไรหรือเปล่าปุ่น"
"ไงไอ้เปี๊ยก แฟนไม่มารับเหรอวะ"
โฟคเดินมาหาเพราะเห็นจับกลุ่มกันอยู่นานแล้ว
"อ่าหมีดำ มะรู้อ่า พ่อหมีขาวมาช้าเนะ"
"หอมึงอยู่ไหนล่ะ เดี๋ยวกูไปส่ง"
"มะเอาอ่า เค้าจาไปกินหมูทะ"
"งั้นกูไปด้วยคน"
"อิอิ เนะ ได้เนะ เลี้ยงเค้าด้วยน้า"
นั่นแน่เผลอได้ที่ไหนล่ะมัน
"ได้ดิ ไปเลยไหมล่ะกูหิวแล้วเหมือนกัน"
โฟคเองก็เก็บของดันหลังญี่ปุ่นเดินออกมาจากโรงยิม
"เค้าจากินเยอะๆเนะ ไหวไหมอ่าหมีดำ"
"ไหวดิ อยากกินอะไรกินได้เลย"
"อ่า มีเจ้ามืออีกแล้ว ดีจังเนอะ"
เอกพูดขึ้นลอยๆ เดินออกมาถึงหน้าประตูรั้วโรงเรียนก็เห็นเฟียตยืนรออยู่่แล้ว
"อ่าพ่อหมีขาว"
ร้องเรียกออกไปเสียงดัง โฟคเองหน้าเปลี่ยนสีทันที
"แม่หมี พ่อหมีขอโทษน้า พอดีโทรศัพท์แบตฯหมด แต่มารอนานแล้วล่ะ"
"อ่า มะชอบเนะ ทำมายหมดอ่า พ่อหมีขาวอยู่แต่บ้านเนะ ฮึ"
"โอ๋ๆ ก็พ่อหมีนอนอ่ะลืมชาร์จ หิวไหมเดี๋ยวพ่อหมีพาไปกินอาหารทะเล กินปู"
"อ่า ปูไต่ๆ ไปเนะ"
อ้าวนะ ดูมันพอเห็นคนของตัวเองมาก็ไม่สนใจใครเลย ปรี่เข้าไปหาแม้จะทำหน้าย่นใส่ก็ตามเถอะ
"อ่า เอกกะบอย หมีดำไปกินปูไต่ด้วยกันไหมอ่า"
เออค่อยยังชั่วหน่อยที่ไม่ลืมหันมาชวน
"เอ่อ ไม่ดีกว่าอ่ะปุ่น เราไปกินข้าวกะเอกดีกว่า นายไปเถอะ"
"แอ่ะ มะปายหรา"
"ไม่เอาอ่า หวัดดีครับพี่เฟียต โหพอเข้ามหาลัยแล้วหล่อจังนะพี่"
เอกร้องทักไป เฟียตก็ทักทายตามประสาแต่สายตาตัดฉับมาที่โฟคที่มองอยู่ตาขวางเช่นกัน
"หมีดำมะไปหรา"
หันมาชวนโฟคที่ยืนกัดฟันอยู่
"มันไม่ไปหรอกแม่หมี ป่ะเร็วพ่อหมีหิวแล้ว"
"อ่ะ เค้ายังมะพูดเลยอ่าพ่อหมีขาว"
"มึงไปเถอะไอ้เปี๊ยก กูไม่ไปหรอก"
"แอ่ะ ทำมายอ่า"
"แม่หมี"
เสียงแข็งเชียวตานี่ไม่ยอมวางจากใบหน้าของโฟค
"เอ่อ ปุ่นเราว่านายรีบไปเถอะ"
บอยเห็นท่าจะไม่ดีจึงเข้าไปสะกิด
"เนะ พ่อหมีขาวมาดิ ไปยืนมองเค้ามายอ่า เดี๋ยวตีเนะ"
ญี่ปุ่นขึ้นไปนั่งบนรถแล้วควานหาของกินตามเคย
"แม่หมี ไหนบอกไม่ให้ใครมาวอแวไง แล้วไอ้โฟคมันมาเกาะแกะอะไร"
"เอ๋ ก็หมีดำอยู่ชมรมเดียวกะเค้าเนะ ไม่ได้เกาะแกะซะหน่อย"
"อย่านะ พ่อหมีไม่ชอบนะ"
"แอ่ะ เค้าก็มะชอบเนะ พ่อหมีมามะตรงเวลาอ่า ฮึ"
ทำหน้าย่นใส่ ใครจะโกรธมันลง
"เออๆ พ่อหมีผิดเองก็โทรศัพท์มันแบตฯหมดนี่"
"ไม่รู้ไม่ชี้"
หาอะไรยัดใส่ปากแล้วก็เคี้ยวๆทำหน้าย่นอยู่ เฟียตเองก็เอื้อมมือมาขยี้หัว
"ไปกินข้าวด้วยกันไหมพี่โฟค"
บอยเอ่ยปากชวนหลังจากที่เฟียตขับรถออกไป
"ฮื่อ มึงไปเถอะ กูจะกลับแล้ว"
โฟคพูดแล้วเดินหนีไป บอยกับเอกก็พากันเดินไปกินข้าวไม่ได้ไปกินหมูกะทะอย่างที่ตั้งใจไว้
"พี่ดำๆ เอ้ย พี่โฟคๆเห็นลุฟท์ไหมอ่ะ เนี่ยผมรอนานแล้วไม่เห็นมาซะที"
พอเดินจะเข้าหอก็เห็นเม้งที่ยืนสั่งน้ำปั่นอยู่ถาม
"เฮ้ย"
นึกขึ้นมาได้ว่าลุฟท์เองคงรออยู่แน่ๆ โฟควิ่งกลับเข้าไปในโรงเรียน วิ่งร้อยเมตรตรงไปยังใต้ต้นไม้ พอเห็นก็หยุดกึกลง
"อ่าพี่ ซ้อมเสร็จยังอ่ะนานอ่ะ ยุงกัดขา"
ลุฟท์เงยหน้าขึ้นมอง โฟคใจหายลอยไปไกล
"อืม เสร็จแล้ว ทำไมมึงยังรออยู่วะ ไม่กลับล่ะ มันค่ำแล้วนะมึง"
"อ้าว ก็พี่บอกให้รออ่ะ ผมก็รอดิ"
โฟคพูดอะไรไม่ออกปรี่เข้าไปประชิดตัวแล้วดึงร่างของลุฟท์ขึ้นมากอดไว้
"อ๊ะ"
"กูขอโทษ กูขอโทษ"
"อะไรอ่ะพี่"
"กูรู้แล้วล่ะ ว่ากูควรตามใคร ขอบใจนะที่รอกู"
ลุฟท์ยังทำหน้างงๆอยู่
"กอดทำไมอ่ะพี่ อายคน"
"อายผีที่ไหนวะ ไม่มีใครสักคน ปะไปกินข้าว"
โฟคจับบ่าทั้งสองข้างของลุฟท์เอาไว้แล้วก้มหน้าลงมองตาหวานฉ่ำ
"มีอะไรอ่ะ"
"ไม่มี มึงอยากกินไรวันนี้อ่ะ เดี๋ยวกูเลี้ยง"
"ไม่อยากกินไรมากหรอก กินข้าวธรรมดาก็พอ"
"ไหนมึงลองยิ้มดิ"
"บ้าเหรอ ยิ้มทำไม ไม่มีอะไรให้ต้องยิ้มนี่"
"เออน่า ยิ้มหน่อยดิ นะนะ"
ลุฟท์เองก็นะเหมือนคนบ้าจี้บอกยิ้มก็ยิ้มยิงฟันทันที
"เอาแบบเต็มใจหน่อยดิ"
"อ้าว นี่ก็เต็มใจแล้วนะพี่ เร็วๆเถอะ ยุงกัดผม"
"เออๆ ไปดิ เอากระเป๋ามานี่"
"ทำไมอ่ะ กระเป๋าผมนะ"
ดูมันซื่อได้อีก
"กูรู้แล้ว เดี๋ยวกูถือให้"
"อ่ะ ทำไมอ่ะผมถือเองได้"
"เอ๊ะ ไอ้นี่ เอามา"
กระชากมาถือถึงยอม ลุฟท์ยังทำหน้างงๆอยู่
"ว่าแต่พี่ให้ผมรอทำไมอ่ะ"
เอ่ยถามขึ้นเมื่อเดินออกนอกรั้วโรงเรียน
"ก็อยากให้รอดิถึงบอกให้รอ"
"อ้าว ไม่มีธุระอะไรหรอกเหรอ"
"กูอยากกินข้าวกะมึงอ่ะ"
"อ้อ แต่พี่เลี้ยงข้าวผมทุกวันเลยอ่ะ"
"ไม่ดีเหรอ มึงจะไม่ต้องเปลืองเงินไง"
"ไม่ดีอ่ะ เกรงใจ"
โฟคเอามือไปขยี้หัวของลุฟท์
"อ่า ขยี้หัวทำไมอ่ะ"
"มึงนี่ก็ซื่อได้ใจจริงๆนะ กินตามสั่งร้านนี้ล่ะ"
ลุฟท์เดินตามโฟคเข้าไปในร้าน พอหาที่นั่งได้ก็นั่ง
"กินข้าวผัดไหม"
"อือ ได้พี่"
โฟคหันไปสั่งข้าวผัดให้ลุฟท์แล้วก็สั่งให้ตัวเอง
"เฮ้ย ไอ้โฟคตกลงมึงเอาไงวะ มึงจีบน้องเขาใช่ไหม"
โฟคเงยหน้าขึ้นมองตามเสียง บอลนั่นเองหน้าตานี่ยับเชียว
"ทำไมวะ"
"หนอยที่แท้กันกูออกมึงจะแดกเองว่างั้น"
"ใช่ แล้วจะทำไม"
"น้องคร้าบ กินข้าวกะพี่ดีกว่านะ ไอ้นี่มันไม่เอาไหนหรอก"
หันไปหวานใส่ลุฟท์"
"อย่านะมึง จะไปไหนก็ไป อย่าหาว่ากูไม่เตือน"
"ทำไม ช่วยไม่ได้ กูก็ชอบน้องเขานี่หว่า น้องเขาจะเลือกใครก็แล้วแต่เขาดิ"
ลุฟท์นั่งทำหน้างงเข้าไปใหญ่ เลือกอะไรหว่า
"ว่าไงครับน้องน่ารักของพี่ กินข้าวกะพี่นะ"
"ไม่เอาอ่ะ ผมมากะพี่เค้าต้องกินกะพี่เค้าดิ"
"อ้าว มากับมันไม่จำเป็นต้องกินกับมันนี่น้อง"
"ไปไกลๆตีนเลยไอ้บอล อย่าหาว่ากูไม่เตือนนะมึง"
ลุกขึ้นจากเก้าอี้แล้ว สายตานี่เหมือนจะกินเลือดกินเนื้อเพื่อนก็ไม่ปาน
"กูไม่กลัวโว้ย กูชอบน้องเขาเหมือนกัน"
"มึงจะไปไม่ไป"
ปรี่เข้ากระชากคอเสื้อ บอลเองก็ง้างหมัด
"อ่า จะตีกันเหรอ"
ลุฟท์ร้องขึ้นตกใจ
"มึงนั่นล่ะอย่ามายุ่งกับน้องมัน"
"ไอ้นี่"
"อย่านะ อย่าตีกันนะพี่"
ลุฟท์ยืนขึ้นคนในร้านหันมามองกันใหญ่
"อ้าว"
ลุฟท์วิ่งออกไปนอกร้านแล้ว
"ไอ้เชี่ย เพราะมึงคนเดียว"
โฟคผลักให้บอลเซไปอีกทางแล้วฉวยกระเป๋าวิ่งตาม
"อ้าว น้องๆ แล้วข้าวล่ะ"
แม่ค้าร้องเรียก แล้วปรี่ออกมาจับแขนบอลไว้ สรุปบอลซวยไปเพราะต้องรับผิดชอบข้าวที่สั่งไป
"เอ้ย ไอ้จืด รอก่อน"
วิ่งตามไม่ทันไรก็ถึงตัว
"มึงจะไปไหน"
"ก็พี่จะตีกันอ่ะ ผมไม่ชอบ"
"อ้าว มันมาวอแวกับมึงนี่หว่า"
"ไม่รู้อ่ะ พี่จะตีกันก็ตีเลย ผมไม่เกี่ยว"
"อ้าว แล้วไม่กินข้าวเหรอมึง"
"ไปกินหน้าหอก็ได้ พี่กลับไปตีกะพี่เค้าดิ"
"อ้าว ไอ้นี่มึงอยากให้กูต่อยมันจริงๆเหรอ"
"บ้าเหรอ ก็พี่อ่ะชอบใช้กำลัง ผมไม่ชอบ"
"เออๆ กูไม่ใช้กำลังแล้วก็ได้ งั้นไปกินข้าวกัน"
"ที่ไหนอ่ะ"
"ก็หน้าหอไง ไปกินร้านป้าไอ้บอลมันไม่กล้ามาวอแวหรอก ป้าดุ"
สรุปก็ต้องเดินไปกินข้าวราดแกงหน้าหอนั่นเอง โฟคเองมองตามหลังของลุฟท์ไม่ยอมห่าง ตัดสินใจแน่นอนแล้วว่าจะลองดูสักตั้งกับลุฟท์ ให้ไปรอญี่ปุ่นคงไม่เอาแล้วจากที่เห็นมันเสียดใจเกินทนแล้ว
เขียนโดย eiky
อิอิ มาต่อแล้วน้า คิดถุงไหมจ๊ะ จุ๊บๆๆ
-
จิ้มมมม
ในที่สุดก้อค้นพบแล้วสินะ อิอิ
-
หมีดำนี่ มาเห็นลูลุฟเป็นตัวสำรองได้ไง พลาดคนนั้นจะมาจีบคนนี้ใช้ไม่ได้ ต้องโดนทรมานซะให้เข็ด :m16:
-
:3123:
ดีแล้วที่หมีดำตัดใจอ่ะ
ลุฟก้น่ารักมิแพ้กัน ฮิฮิ
-
กรี๊ด.....ดีใจ :impress2:
-
โฟคเอ๊ยกว่าจะคิดได้เนอะคนเรา เจ็บหนักๆ แล้วถึงจะรู้สินะ หึหึ
-
ดีแล้วหล่ะโฟค รักคนที่เค้ารักเราดีกว่าน๊าาาาา
-
ตัดใจได้ก็ดีแล้วหมีดำ o13
-
เคืองหมีดำว่ะ :m16:
เห็นน้องกทม.เป็นตัวแทนญี่ปุ่นรึไงห๊าาาา :angry2:
ขอแช่งให้โดนแย่งเลย ชิๆ :a14:
-
ตัดใจอะดีแล้วหมีดำ มาชอบลุฟดีกว่า o22
-
หมีดำตัดสินใจถูกแล้ว 555
พี่อิ๊กหวัดดีคับ
พี่อิ๊กขึ้นหัวตอนมาเสียวแว๊บเลย
แต่ก็กี อยากให้หมีดำมีความสุขมั่ง
แต่ดูท่ามีก้างชิ้นใหญ่มาอีกแน่ๆ
สู้ๆนะโฟก
-
คนพบสัจธรรมสักทีนะจะได้หลุดบ่วงมีความสุขเสียที เจ้อยากให้น้องมีความสุข แต่ก็
ต้องรักหนูกรุงเทพของเจ้ให้มากๆนะไม่งั้นเจ้า เอา............ตาย :angry2: แน่ๆ
-
เคือง หมีดำวะ
ลุฟไม่ใช่นักฟุตบอลนะ
จะได้มีตัวสำรองอ่า
พอน้องญีุ่ปุ่นไม่ได้แล้วหันกลับมา
คบกับน้องลุฟหรอ
-
:mc4: หมีดำตัดสินใจได้แล้วววววว
นู๋ลุฟดีใจด้วยยย
ไม่รู้ว่าน้องจะตกลงไหมเลย
ฮ่าๆๆๆๆๆๆ
-
หมีดำจะสร้างครอบครัวแล้วเว้ยยยยยยยยยย :m11:
แต่ห้ามใช้ลุฟท์เป็นตัวแทนญี่ปุ่นนะ o18
:กอด1:คุณอิ๊ก
(เรื่องใหม่แปะไว้ก่อนนะคุณอิ๊ก จบช่วงมหันต์นรกแล้วจะไปรายงานตัวอย่างเป็นทางการ)
-
น้องลุฟท์น่ารักจริงแต๊
ชอบ
โฟคคะ เลิกรักภรรเมียชาวบ้านเขา แล้วหันมามองน้องกรุงเทพของข้าพเจ้า(เรอะ?) ด้วยทั้งสองตาและหัวใจนะคะ
เชื่อสิว่า......ความสุขอยู่ไม่ไกล :m1:
-
"โฟคยิ้มหน้าดำหน้าแดงเชียว"
นึกตามแล้วน่ารักดี
ตอนนี้ญี่ปุ่นกับเฟียตกลายเป็นตัวประกอบไปแล้ววววว
แต่ก็ดี...เพราะกำลังชอบโฟคมาก เชียร์โฟคให้สมหวังไวๆ
-
ดีแล้วที่ตัดใจไม่งั้นต้องผิดหวังซ้ำสองแน่ๆโฟค :L1:
-
พอหมีขาวไม่มา คิดจะเข้ามาแทนที่ ลืมน้องลุฟท์ซะสนิท
เป็นแค่ตัวสำรอง เวลาโฟคผิดหวังหรือ... น้องลุฟท์มีค่ามากกว่านั้นน่ะ ถ้าไม่ให้ทั้งใจก็อย่าทำให้ใครเจ็บเพ่ิมเลย
-
โห
ทิ้งให้ลุฟท์รอ
:fire:ไอหมีดำ
ฮึ่มๆๆๆๆ
-
หวิดจะเกิดศึกชิงนายเข้าแล้วไง 555
-
รู้ใจตัวเองซักที
-
หมีดำใจร้ายมากเลย -3- ปล่อยน้องรอได้ยังไง :z6: :z6:
-
โฟค เจอคนที่ดีต้องคว้าไว้ให้ได้นะ รักแรก.... อาจจะไม่ช่ายรักสุดท้าย
-
ตอนเเรกก็งงอะไร พอแล้วญี่ปุ่น
อ่านจบถึงรู้ โฟคนี่เอง นั่นสิ พอเหอะกับญี่ปุ่นอ่ะ คู่นั้นยืนยงคงกระพันสุดๆๆ 555
ลุฟท์น่ารักออก มีความเกรงใจกันด้วย เอิ่ม แล้วญี่ปุ่นล่ะ 55555
สรุปแล้วหมูกระทะก็แพ้ปูสินะ
ชอบมากเลย ขอบคุณนะคะ พี่อิ๊กกี้ : )
-
ตัดให้ขาดเลย ฉับ ฉับ ฉับ
โฟคยังเห็นลุฟท์เป็นตัวแทนอยู่หรือเปล่าหว่า?
แต่ก็เป็นการเริ่มต้นที่ดีแล้วล่ะ^^
-
ลูลูฟฟฟฟ น่ารัก น่าเลิฟฟ
เหมาะกะพ่อหมีดำดี เลือกแล้วน้าา
ห้ามเปลี่ยนใจ !!! :-[
-
:mc4: :mc4:
ฉลองให้หมีดำ ในที่สุดก็เจอของของตัวเองแล้วน้ออ
-
ตอนแรกโกรธโฟคเลยอ่า ลืมน้องลุฟท์ได้ยังไง
นี่ถ้าไม่มีใครเตือน น้องมันไม่ต้องนั่งตากยุงรอเลยหรอยะ จิ๊ๆ :angry2:
แต่ยังดีที่ไหวตัวทัน มีกอดน้องมันด้วย คึคึ น่ารักอ่า ชอบบบบบ :impress2:
ต่อไปนี้จะได้เห็นโฟคเดินหน้าจีบน้องลุฟท์เต็มที่แล้วใช่มั้ยอ่ะ อิอิ
ต้องน่ารักแน่ๆเลยอ่า :-[
-
กริ้ดดดด มาแล้ว ๆ
หมีดำสู้ ๆ เนะ เอาชนะใจน้องบางกอกให้ได้น๊า
น้องเค้าซื่อน่าดูเลย คงจะลำบากนิดนึงเนะ ห้ามยอมแพ้นะ อิอิ
-
คราวนี้คงตัดใจได้จริงสักทีนะไอ้หมีดำ
แอร๊ยยยยยยหมีขาวโผล่มาหน่อยๆล่ะ
ค่าตัวแพงเกินเหรอคร๊าอิ๊ค
จัดหวานๆน่ารักของหมีขาวกับแม่หมีหน่อยจิ
-
เย้ๆๆๆพี่หมีดำจะได้สมหวังมีความสุขโลกเป็นสีชมพูซักที..
ปล.น้องปุ่่นทะลึ่งอ่ะ :-[
-
ว้าวๆๆ
ในที่สุดหมีดำของเราก็ได้เห็นแสงสว่างกับเค้าสักที
อิอิ
แต่ทำไมมันดูสั้นจังอ่ะคร้าบหรือว่าคิดไปเองหว่า o13
-
คู่นี้ก็น่ารักไม่แพ้คู่พ่อหมีแม่หมีเลย
น้องลุฟท์ใสซื่อขนาดนี้กว่าจะรู้ว่าพี่โฟคแกจีบสงสัยอีกนานแน่เลยอิอิ
สู้ๆน๊าพี่โฟค
รออ่านตอนต่อไปอยู่น๊า
-
รอเลยละกันเนอะ^^
-
น้องลูลุฟท์ใสซื่อ...ยังไม่เข้าใจอะไร
พี่หน้าดำต้องค่อยเป็นค่อยไปน้า.....เดี๋ยวน้องต๊กใจ...
อย่างน้อยตอนนี้....โฟคก็มีทิศทางของตัวเองซะที...
สู้ ๆ เนะ.... :ped149:
:L1: แม่หมี กะ น้องลูลุฟท์ กะ น้องอิ๊ก :L1:
กด + เอาใจช่วยพี่โฟค
-
ตัดแล้วตัดให้ขาดนะโฟค
ลูฟท์ใสซื่อ บริสุทธิ์ซะจริงๆ
เป็นกำลังใจให้จ้าาา :L2:
-
เปลี่ยนใจแหละดีแล้วววว
-
o13 เยี่ยมมากค่ะพี่หมีดำ
ตัดใจไปเถอะค่ะ ยังไงน้องญี่ปุ่นก็เป็นของพี่หมีขาวคนเดียว
ทู่ซี้ไปก็เท่านั้นค่ะ ให้ยังไงน้องปุ่นเค้าก็รัก :L1: พี่หมีขาวคนเดียวอีกตะหาก *สำคัญตรงนี้แหละค่ะ* :laugh:
ตั้งแต่นี้ไปก็หารักใหม่เหมือนที่เฮียโด่งบอกดีกว่าเนะ ลูลุฟท์ก็โอนะ..เค้าว่า อิอิ :m12:
ปล.ชักจะหนักใจแทนลูลุฟท์ซะแล้วสิเนี่ย โฮะๆๆๆๆๆ :haun5:
-
คิดได้สักทีนะ
-
จีบให้ติดนะโพคค :3123:
-
หนูลุฟท์น่ารัก ซื่อดีแท้จะตามเล่ห์เหลี่ยมหมีดำทันไหมเนี่ย?
หวั่นใจกับบอลว่าคราวหน้าดักฉุดหนูลุฟท์ไปซะก่อน
ดูท่าจะใช่ย่อย
-
ขอให้หมีดำคิดได้จริงๆ นะ อย่าเอาน้องมาเป็นตัวแทนเลย
-
อ๊ายยย ในที่สุดก็ตัดใจได้ ดีใจด้วยนะเคอะ อิๆ
-
:call: ยินดีด้วยนะโฟค ในที่สุดก็ตัดใจจากน้องปุ่นได้สักที
น้องลูฟท์เค้าใสซื่อนะ ค่อยเป็นค่อยไปนะโฟค
ส่วนบอลมันจะอะไรมากป่ะเนี่ย หวั่นๆ แฮะ
ปุ่นนี่ก็นะ น่ารักเหมือนเดิมเลย รักน้องปุ่นกะหมีขาวจัง :-[
-
: 222222:
-
เข้ามาหาญี่ปุ่นกับลุฟด้วยความคิดถึง
-
รอจ้า
-
ดูดาว
"กินเสร็จแล้วมึงจะกลับหอเลยไหมไอ้จืด"
โฟคถามเมื่อเห็นลุฟท์วางช้อนกับส้อมลงบนจาน
"ครับ ผมจะกลับไปอ่านหนังสือ พรุ่งนี้ต้องไปเข้าชมรม เนี่ยผมยืมหนังสือมาเยอะแยะเลย"
ลุฟท์เองยกหนังสือขึ้นอวด หนังสือเล่มโตๆเกี่ยวกับดาราศาสตร์
"มึงจะอ่านหมดเนี่ยนะ"
"ก็เปิดดูเล่นๆอ่ะพี่ เจออะไรน่าสนใจก็ค่อยอ่าน"
"มึงชอบดูดาวเหรอ"
"ชอบอ่ะ มันสวยดี ระยิบระยับ"
"อยากไปดูไหมล่ะ"
"ที่ไหนอ่ะพี่"
ทำตาโตขึ้นมาทันที
"ก็หลังสวนไง มันมืดๆน่าจะพอเห็น"
"จริงเหรอ งั้นไปๆ พาผมไปดูหน่อย"
โฟคยักคิ้วให้ แล้วจ่ายเงินออกมาจากร้านข้าว
"กินโรตีไหม มึงชอบไม่ใช่เหรอ"
พอเดินผ่านหน้าสวนเห็นอาบังกำลังขายโรตีอยู่ที่เดิมก็บุ้ยปาก ลุฟท์เองหันไปมองแล้วพยักหน้า
"เดี๋ยวผมเลี้ยงพี่เองนะ"
"มีเงินเหรอมึง"
"มีดิ แต่ผมต้องประหยัด ไม่อยากใช้เงินเยอะ สงสารพ่อกับแม่ทำงานหนัก"
โฟคมองหน้าลุฟท์เหมือนเห็นอะไรบนหน้าของน้องมัน ตานี่วิ้งเชียว
"งั้นไม่ต้องเลี้ยงกูหรอก เดี๋ยวกูเลี้ยงมึงเอง"
"อ่า ทำไมอ่ะพี่ พี่เลี้ยงผมตลอดเลยอ่ะเกรงใจ"
ลุฟท์เองก็ส่ายหน้าท่าเดียว
"จะยอมไม่ยอม"
"อ่าบังคับอ่ะ"
"เออดิ เป็นเด็กเป็นเล็กมึงจะเลี้ยงผู้ใหญ่ได้ไง"
ลุฟท์ทำหน้าหงอยๆ โฟคเดินไปสั่งโรตีให้ไม่ได้สนใจมองแล้ว ลุฟท์เองเดินตามไปใกล้ๆยืนมองตาปริบๆอยู่
"อ่ะ ถือดิ ถือให้กูด้วย"
โฟคยื่นโรตีที่ห่อกระดาษให้สองอัน ลุฟท์เองยื่นมือไปรับ
"อู๊ย ร้อนๆ"
"ระวังหน่อยดิวะ เอามานี่กระเป๋ามึงน่ะ"
"อ่านะ"
"ห้ามพูดมาก กูไม่ชอบ"
ขู่อีก ลุฟท์ได้แต่นิ่งยอมให้โฟคดึงกระเป๋ากับหอบเอาหนังสือไปถือให้
"กินดิ เดี๋ยวมันเย็นนะ ไม่อร่อย"
"อืม อร่อยดีอ่ะ"
"ไหน กูกินบ้างดิ"
ไม่พูดเฉยๆนะโน้มตัวลงมางับเอาโรตีอันที่ลุฟท์เพิ่งกัดไปนั่นล่ะ กัดอันเดียวกัน
"อ่า ของผมนะ"
"งกเหรอมึง เอ้ย ร้อนๆ"
"ระวังดิพี่"
"มึงเป่าให้หน่อยดิ มันจะลวกปาก"
ไอ้คนบอกมันก็นะ ไหนบอกจีบใครไม่เป็น เหอๆ มาแบบนี้ไอ้พี่เฟียตเรายังอาย ไอ้คนถูกบอกก็ซื่อเกินเป่าทันที โฟคยิ้มออกมา แล้วโน้มตัวลงไปงับใหม่
"อ่า กินคำใหญ่อ่ะพี่ ครึ่งอันเลยอ่ะ"
"อ้าวก็กูตัวใหญ่ ไม่พอไปซื้อใหม่ดิ"
"ไม่เอาอ่ะ พอแล้ว"
ลุฟท์กัดกินโรตีบ้าง ไม่ได้รังเกียจแต่อย่างใด
"เออ ไอ้จืดมึงรอกูตรงนี้แป๊บนะ เดี๋ยวกูมา"
โฟคเหมือนนึกอะไรขึ้นมาได้ รีบวิ่งกลับไปทางหอพักทันที
"อ่า ไปไหนอ่ะ"
ลุฟท์ยืนถือโรตีทำหน้างงๆ
"ไปไหนของเค้านะ ไอ้หน้าดำ"
แน่ะ ลับหลังก็แอบด่านะ แต่เขาบอกให้รอก็รอนะ ยืนรออยู่อย่างนั้น สักพักโฟคก็วิ่งกลับมาท่าทางวิ่งไม่ยอมเดินเพราะพอมาถึงก็หอบแฮ่กๆ
"ไปไหนมาอ่ะพี่"
"ไปเอาของ"
"อะไรอ่า กีตาร์เหรอ"
"อืม เอาไปดีดเล่นๆ"
"ยุงไม่กัดเหรอ"
"อ้าวกัดก็ไล่เอาดิวะ มึงนี่ถามอะไรแปลกๆ"
วิ่งไปเอากีตาร์นี่เอง แหมนะมันมาแผนสูง
"แล้วของผมอ่ะ"
"เออน่า ไม่หายไปไหนหรอก เอาฝากไว้ที่ห้องกูก่อน เดี๋ยวขากลับค่อยแวะไปเอา"
"อ้อ แล้วนี่พี่จะพาผมไปไหนอ่ะ"
"อ้าว ก็ไปดูดาวไง"
"อ้อ"
ลุฟท์พยักหน้า ไปดูดาวทำไมต้องเอากีร์ต้าไปด้วยวะ แต่ก็ไม่ถามนะเพราะกลัวโดนเจ้าโฟคมันว่าเอาอีก ได้แต่เงียบเดินตามไป
"ตรงนี้ล่ะ มีที่นั่ง"
"หา ขึ้นไปนั่งบนตึกร้างเนี่ยนะพี่ ไม่เอาอ่ะกลัวงู"
"เอ๊ะมึงนี่ยังไง มองข้างล่างมันจะเห็นเหรอดาวน่ะ"
"มันมืดอ่ะ ผมกลัว"
"มากับกูกลัวไรวะ"
"อ่า กลัวอยู่ดีอ่ะ"
"มานี่"
โฟคยื่นมือมาหา ลุฟท์ยังยืนอยู่ไม่ไหวติง
"เร็วดิ เดี๋ยวดาวหมดก่อน"
"อ๊ะ จริงเหรอ"
เออนะ เข้าใจหลอกกัน ไอ้คนฟังนี่ก็นะเหลือเกิน
"เร็วดิมึง มาเร็วๆ"
โฟคเร่ง ลุฟท์ก็ยื่นมือไปหา โฟคกุมไว้แน่นทันที มือน้อยๆ นุ่มๆ อุ่นๆ มันไม่อยากปล่อยเลยจริงๆให้ตายสิ
"อ่า มืดจังอ่ะพี่"
"เออน่า ตามมา"
โฟคค่อยๆดึงมือของลุฟท์ให้ตามขึ้นบันไดไปชั้นสอง มืดนะมืดมองเห็นอะไรเป็นแค่เงาตะคุ่มๆ
"แง้วว"
"อ่า"
ลุฟท์รีบโผเข้าหาตัวของโฟคทันที ไอ้คนแกล้งก็อมยิ้มชอบใจกอดไว้หมับทันที
"เสียงไรอ่ะพี่"
"แมวมั้ง กลัวเหรอ"
"เปล่า ตกใจอ่ะ แมวไรอ่า เหมือนมันหิวเลย"
แป่วว
"หิวบ้าไรล่ะ ไปๆขึ้นไปข้างบน"
โฟคจับแขนของลุฟท์ไว้ไม่ยอมปล่อย
"อ่า มันเป็นโล่งๆเหรอพี่ มีเก้าอี้ด้วยอ่ะ"
"อืม กูขึ้นมานั่งบ่อยๆเวลาเหงาๆอ่ะ"
"คนเดียวเนี่ยนะ"
"อืม เอากีร์ต้ามาร้องเพลง"
"โห จริงดิ พี่ร้องให้ฟังหน่อยดิ"
"มึงอยากฟังเหรอ"
"อืม อยากฟัง"
"นั่งดิ"
โฟคจูงแขนลุฟท์ให้ไปนั่งบนเก้าอี้ ส่วนเขาก็เดินไปหยิบมาอีกตัวนั่งลงข้างๆกัน
"ดาวอ่ะพี่ ดาว โหเยอะจัง"
พอแหงนหน้าขึ้นมองบนท้องฟ้า ก็เห็นดาวระยับอยู่เพราะตึกร้างที่นี่อับแสง ลุฟท์ตื่นเต้นใหญ่
"ค่ำคืนนี้ มีดาวอยู่ล้านดวง แต่จะขอได้ไหมสักดวง ช่วยฟังผมที เนื่องจากตอนนี้ผมรู้สึก จิตใจมันอ่อนไหว อยากจะรู้ว่าเขาเป็นยังไง กับคำพูดวันนี้ เพราะผมเพิ่งบอกรักไป กับเขา และเขาเองก็รับฟังทุกอย่างทุกถ้อยคำ"
โฟคไม่รีรอกรีดกีร์ต้าโปร่งร้องเพลงขึ้นทันที เสียงที่ทุ้มนุ่มหูคลอกันเป็นอย่างดีกับเสียงกีร์ต้า ลุฟท์นิ่งฟังตาเป็นประกาย
"เพราะจังพี่ ร้องต่อดิ"
"กูมอบเพลงนี้ให้มึงนะ"
"หือ ให้ผมเหรอ ผมไม่ได้ไปบอกรักใครนี่"
ดูมัน ทำหน้าซื่อเสียจริง
"เออ นั่นล่ะ กูร้องให้มึง"
"ขอบคุณนะพี่"
เออวะอย่างน้อยมันไม่เข้าใจมันก็ยังรู้จักขอบคุณ
"มึงไม่ขอพรจากดวงดาววะ"
"หือ ขอได้เหรอพี่"
"เออดิ ลองดู"
ลุฟท์แหงนขึ้นมองท้องฟ้า แล้วพนมมือ
"ขอให้ผมเรียนได้เกรดดีๆ สอบเข้ามหาฯลัยดีๆได้ด้วยเถิด"
โฟคส่ายหน้า
"ไม่ขออย่างอื่นบ้างเหรอวะ"
"ไม่อ่ะ ขออันนี้ล่ะ พี่ไม่ขอล่ะ"
โฟคเองก็ทำท่าเหมือนลุฟท์
"ขอให้ผมเจอคนที่ผมรักและรักผมด้วยเถิด ผมสัญญาว่าจะดูแลเขาเป็นอย่างดี"
พูดจบแล้วหันมามองลุฟท์ตาหวานฉ่ำ
"พี่อยากมีแฟนเหรอ"
"อืม มึงล่ะ"
"ไม่อ่ะ ผมมาเรียน ต้องตั้งใจเรียน ไม่อยากเสียสมาธิ"
แอบถอนหายใจออกมา
"มีแฟนก็เรียนได้นี่หว่า"
"ไม่รู้อ่า ผมไม่เคยมี เห็นเขาบอกว่าเวลามีแฟนใจเรามันจะไม่ปกติ"
"ใครวะบอกมึง"
"แม่บอก"
โฟคได้แต่ส่ายหน้า ท่าทางจะเป็นงานยักษ์นะเนี่ย
"พี่ร้องเพลงต่อดิ ผมอยากฟัง"
"อยากฟังเพลงอะไรล่ะ"
"เพลง ช้างน้อยอ่ะ"
โฟคกลั้นหัวเราะแทบไม่อยู่
"เพลงบ้าอะไรวะ"
"อ้าวพี่ไม่เคยฟังเหรอ เพลงช้างๆๆๆ หนูเคยเห็นช้างหรือเปล่า อ่ะ"
คราวนี้หัวเราะออกมาเสียงดัง ลุฟท์เองทำหน้าเบ้
"ก็เคยร้องตอนเรียนประถมอ่ะพี่ พี่ไม่เคยร้องเหรอ"
"โว้ย ไอ้เด็กอนุบาล เออๆ ลองดู"
โฟคปรับสายกีร์ต้า แล้วกรีดนิ้ว
"ช้าง ช้าง ช้าง ลุฟท์เคยเห็นช้างหรือเปล่า ช้างมันตัวโตไม่เบา จมูกยาวๆ เรียกว่างวง มีเขี้ยวใต้งวงเรียกว่างา มีหูมีตา หางยาว ลุฟท์ ลุฟท์ ลุฟท์ ลุฟท์เคยมีแฟนหรือเปล่า แฟนนี่เขาเอาใจเรา ไม่ทำให้เศร้า เหงาใจ รักเราจริงใจจากใจ แล้วยังอยากมีแฟนหรือเปล่า"
มันเข้าใจทำนะ เปลี่ยนเนื้อเปลี่ยนทำนองเอง ร้องเนิบๆช้าๆ สายตาก็คอยมองหน้าอีกคนไม่ยอมวางตา ยิ้มพราวเมื่อร้อง ลุฟท์เองยิ้มหัวเราะชอบใจ
"พี่อ่ะ ทำไปได้นะ"
"ไม่ชอบเหรอ"
"ชอบ ตลกดี"
หัวเราะชอบใจ โฟคเอามือเอื้อไขยี้หัวเบาๆ
"ทำไมตอนแรกพี่แกล้งผมอ่ะ"
แป่ววว อยู่ดีๆมันก็ถามขึ้นมา
"ไม่รู้ มึงหน้าตากวนตีนดี"
"อ่า ผมเนี่ยนะหน้าตากวนตีน"
"อืม ดูซื่อบื้อยังไงไม่รู้ น่าแกล้งดีออก"
"อ่า นิสัยไม่ดีอ่ะ"
"แล้วมึงล่ะ เกลียดกูมากไหม ตอนแรกๆน่ะ"
"เกลียด พี่ชอบใช้กำลังอ่ะ ผมไม่ชอบ"
"แล้วตอนนี้ล่ะ"
โฟคยื่นหน้าไปใกล้ๆทำตาหวานใส่
"ตอนนี้ไม่เกลียดอ่ะ แต่แอบหมั่นไส้"
"อ้าวเฮ้ย ทำไมวะ"
"ก็พี่ยังชอบแกล้งผมอยู่ดีอ่ะ แต่ผมว่าพี่จริงๆแล้วก็นิสัยดีนะ คอยดูแลผมอ่ะ"
โฟคยิ้มออกมา
"แล้วมึงไม่คิดอยากจะให้กูดูแลตลอดไปเหรอวะ"
"ไม่เอาอ่ะ ผมดูแลตัวเองได้ พี่คอยเลี้ยงข้าวเยอะๆอ่ะ ผมเกรงใจนะ"
มันคงไม่รู้จริงๆนะเนี่ยว่าเขาจีบมันอยู่ ทำหน้าตายใส่
"ไม่เป็นไรหรอกน่า กูก็อยากดูแลมึงนะ"
"ทำไมอ่ะ"
"ก็กู เอ่อ"
พูดไม่ออก
"ร้องเพลงดีกว่ามึง อย่าถามมาก ไหนมึงอยากฟังเพลงอะไรอีก"
"ไม่เอาอ่ะ เดี๋ยวพี่หัวเราะอีก"
"มีเธอเสมออยู่เคียงใจ รับรู้รับฟังที่เป็นไป ยามมีปัญหายังอุ่นใจ ช่วยกันไขช่วยเป็นเช่นกำลัง ทำหนักให้เบา ยามมีรอยยิ้มแต่ใจหมองเหมือนดังของสำคัญที่พรากไป"
"อ่า ทำไมร้องเพลงเก่าจังอ่าพี่"
ดอดขึ้นกลางปล้อง
"เพลงเก่าๆมันเพราะดีไง เพลงสมัยใหม่ๆมันไม่ค่อยมีเนื้อหา"
"โหโบราณอ่ะ"
"แล้วมึงรู้จักสักเพลงไหมล่ะ"
ส่ายหน้า
"อ้าวไอ้นี่ แต่ดันรู้จักเพลงเก่าๆนะมึง"
"อิอิ ก็เคยได้ยินพ่อร้องอ่ะ"
"เอาน่า อย่าพูดมากฟังๆไป เอาบรรยากาศเว้ย"
แสงดาวยังระยิบระยับอยู่ ลุฟท์เองนั่งมองโฟคร้องเพลงเคลิบเคลิ้มไป ยิ้มพราวออกมาอย่างมีความสุข จะรู้ไหมหนอว่ารอยยิ้มนี้ได้มัดใจคนอีกคนไว้แน่นหนาแล้ว ความใสซื่อของลุฟท์ทำให้โฟคอยากจะถจอมไว้ให้นานแสนนาน
เขียนโดย อิ๊กกี้
ปล มาแล้วน้า ลูลุฟท์อ่ะ อิอิ มาสั้นๆ ให้พอหายคิดถึง คิดถึงกันบ้างน้า จุ๊บๆๆๆๆ :กอด1: :L2:
-
อร้ายยย น้องบางกอกน่าร้ากกกกกกกก
ซื่อได้ใจแม่ยกจริง ๆ เลย หมีดำสู้ ๆ ท่าทางน้องจะเข้าใจเรื่องความรักยากนิสสส 55
-
กรุงเทพจ๋าาาาาาาาาาาาาาาาาาา
อีกไม่นานๆ เสร็จอิพี่โฟคเฒ่าแน่เลยลูก ก๊ากกกกกกกกกกกกก
-
ตอนนี้่น่ารัก :-[
แต่ลุฟท์ท่าทางจะซื่อจริงอะไรจริง โฟครุกต่อไปเรื่อยๆน่าาา
รอตอนต่อไปจ้าาา :pig4:
-
บรรยากาศหวานดีจัง :o8:
ลุฟท์ดูใหม่กับความรักมากเลย โฟคต้องดูแลดีๆล่ะ
จะรอตอนต่อไปนะคะ :กอด1: :กอด1:
-
หวานสุดๆ มิน่าไม่มียุงมากัดซักตัว
หมีดำนี่เน่ากว่าที่คิดนะ หนูลุฟท์ก็ไม่รู้ตัวเล้ยยย
ว่ามีคนจ้องจะเอาทำแฟนอยู่
-
เค้าบอกว่ายุงแพ้กลิ่นหอมๆๆ
แต่ยุงที่โรงเรียนนี้แพ้น้ำตาลเ้ว้ยเห้ย
-
เขินนะเนี่ยะ :-[ ร้องเพลงบอกรัก
โฟคทำไรแบบนี้เป็นด้วยอ่ะไม่น่าเชื่อ
:เฮ้อ: ลุฟท์ก็นะ อย่าซื่อมากนะจ๊ะ
พี่โฟคไปไม่ถูกเลยอ่ะ :laugh: :laugh:
-
เด็กมันซื่อ หมีดำต้องทำใจ :pandalaugh: ต้องพยายามให้มากขึ้นอีก
-
ซื่อจิงน้องลูลุฟท์ แล้วมะไรหมีดำจะจีบติดอ่ะ
หมีดำ ไฟต์เตอร์ สู้ๆๆๆๆ
-
ไหนว่าจีบใครไม่เป็น....เท่าที่เห็นนี่ขนาดปรมาจารย์เรียกพี่แล้ว....
ชวนน้องดูดาว...โรแมนติคสุด ๆ เลยนะพี่หน้าดำ...ต่อไปนี้พี่โฟคคง
ร้องเป็นแต่เพลงรัก..ไอ้เศร้า ๆ เหงา ๆ น่ะทิ้งไปได้เลย ..ดีใจด้วยนะจ๊ะ
น้องลูลุฟท์น่ารักขึ้นทุกวัน....ใสซื่อจริง ๆ ..หมั่นเขี้ยวอ่ะอยากฟัด :m1:
ติดตามความก้าวหน้าของพี่หน้าดำต่อไป...
:กอด1: แม่หมี กะ น้องลูลุฟท์ กะ น้องอิ๊ค :จุ๊บๆ:
-
โดนหมีหลอกให้หลงรักอีกคนแล้ว :L1:
-
น้องลุฟท์ซื่อได้ใจเลย
ซื่อๆ แต่น่าร๊ากกกกกกกกกก
โฟคก็ถนอมน้องเขาหน่อยล่ะ
-
ฮิ้ว~~~~!! ไหนบอกว่าจีบไม่เป็น หวานกว่าพี่เฟียตอีกนะเนี่ย
-
หมีดำน่ารักมาก
-
ขอแหวกกระแสน้องลุฟท์ โฟคน่ารักอ่ะ ยิ่งอ่านยิ่งอยากให้โฟคเป็นฝ่ายโดนกด :laugh5:
-
:impress2:
นู๋ลุฟที่ซื่อซ่ะ น่ารักอ่ะ
โฟคจีบให้ติดน๊าๆๆ
-
ลุฟท์น่ารักจังเลย สะอาดจัง
โฟคถนอมหน่อยนะ น่ารักอย่างนี้หาไม่ได้แล้วนะ
แต่คิดถึงญี่ปุ่น อิอิ
555 หมีดำรั่ว เพลงช้างเป็นเพลง ลุฟท์
-
ลุฟท์ยังใสซื่อไร้เดียงสาได้มากพอ ๆ กับน้องญี่ปุ่นในตอนแรก ๆ อีกนะเนี่ย
น่ารักดี ดีใจกับโฟคที่เจอคนที่มาแทนที่น้องญี่ปุ่นได้แล้ว ถนอมไว้นาน ๆ นะ
จะคอยเชียร์ (น้องลุฟท์ไร้เดียงสา เป็นเด็กดี ขยัน น่ารัก ไม่เอาเปรียบใคร)
:pig4:
-
โอ๊ยยยยย หนูลุฟท์น่ารักไม่ไหวจะทน :-[
หมีดำแอบเจ้าเล่ห์นะ อิอิ
รอดูฐานครอบครัวที่แน่นปึ้กของหมีดำ
:กอด1:
-
กว่าเจ้าตัวจะรู้ว่าเค้าจีบ ท่าจะนานน่ะเนี่ย :เฮ้อ:
-
เพิ่งสมัครได้ค่ะ แต่เข้ามาอ่านนานพอควร
ชอบญี่ปุ่นมากน่ารักที่สุด อ่านไปขำไป
ลุฟท์ โฟค คู่นี้ก็น่ารักอีกแล้วครับท่าน
-
เจ้าลุฟท์น่ารักหน้าหยิก :o8:
โอยยยย ไม่ไหวแล้ว
ไม่ใช่แค่ไอหน้าดพที่หวั่นไหว
แต่คนอ่านก็หวั่นไหวหมดแย้วๆ เอิ้กๆๆๆๆ :oo1:
-
น่ารักมากๆๆๆๆ แล้วมาต่ออีกนะจ้ะ !!!
:3123:
-
ท่าทางจะต้องฝ่าฟันหลายด่านกว่าจะได้น้องลุฟท์มา^^
-
ลุฟท์เนอะ คงตกลงเป็นแฟนกับหมีดำแบบงง ยังไม่รู้เนื้อรู้ตัวแน่...
รอบหมีดำเจอครอบครัวสงสัยเป็นเรื่องใหญ่น่าดู มาม่าเข้มข้นแน่เลย
-
น่ารักมากๆๆๆ :o8:
หมีดำจะได้มีความสุขกับเค้าสักที.. :L2:
-
โฟคมาแนวโรแมนติกแฮะคราวนี้ 55+
ทีนี้จะได้มีคนรักซะที ไม่ต้องไปอิจฉาตาพี่เฟียตเขา^^
-
น้องลุฟท์ใสซื่อจริงๆ
:L2:
-
ตอนนี้อ่านแล้วเขินแทนอะ ทำไม๊ ทำไมน้องลูลุฟท์ช่างซื่อได้ขนาดนี้
เป็นเจ้นะ ใครมาร้องให้แบบนี้ กระโดดหอมแก้มจ๊วบจ๊วบเรยหล่ะ ฮ่าๆ
โฟคเป็นผู้ชายโรแมนซ์มากๆอ่ะ ทำแต่ละอย่างน่ารักจัง
พยายามเข้านะโฟค เดี๋ยวน้องลุฟท์เค้าต้องรู้สึกบ้างแหละ เอาใจช่วยๆ
-
อ๊ายย น้องกรุงเทพพพ
เค้าว่าน้องลุฟท์ใสซื่อกว่าญี่ปุ่นอีกนะ ปุ่นมันแบ๊ว แต่น้องลุฟท์น่ะไร้เดียงสาของแท้เลย
o22 อึ้งพี่โฟค จีบคนไม่เป็น
ขนาดไม่เป็นขนาดนี้ ถ้าเป็นล่ะ น้องลุทฟ์เราจะเหลือรึ
ตอนนี้สั้นอ่ะ รอตอนต่อไปจ๊า :pig4:
-
:เฮ้อ: หมีดำเอ๊ยยยยยยย
จะจีบเค้าทั้งที....
แหม ขู่เอา ขู่เอา
แล้วน้องเค้าจะรู้มั้ยคะเฮีย
แต่น้องก็เอ๋อได้ใจเนาะ :laugh:
-
ฮ่าๆ ไปๆมาๆทำไมตาโฟคมันเหมือนตาแก่หลอกเด็กไงไม่รู้ค่ะ :m20:
หนูกทม.เราช่างไม่รู้อะไรบ้างเลย ตาโฟคมันหวังกินหนูอยู่นะคะ :impress2:
ตั้งใจเรียนจริงๆเว้ย ลุฟท์น้อย เอะอะไรก็เรียนตลอด น่ารักจริ๊งงงง :กอด1:
-
:-[
หวานมดขึ้นเลยอ่า
-
Merry X'Mas
I don't want a lot for Christmas
There's just one thing I need
I don't care about the presents
Underneath the Christmas tree
I just want you for my own
More than you could ever know
Make my wish come true
All I want for Christmas is...
You
ขอให้แฟนๆ น้องญี่ปุ่นกับน้องลูลุฟท์มีความสุขมากๆนะคร้าบ ออกไปดูแสงไฟกันเร็ว ถ่ายรูปมาฝากด้วยน้า ถ้ามีความสุขแล้วก็แบ่งปันเผื่อแผ่ให้คนรอบข้างด้วยนะคร้าบ
สุขสันต์วันคริสต์มาส คร้าบบบบ
จุ๊บๆๆๆ :L2: :L2: :L2: :L2:
-
Merry X'Mas ค่ะ คุณอิ๊กกี้...
หมีดำกับลุฟท์น่ารักจังเลย :o8:
-
:mc1: Happy X'Mas :mc1:
-
จะซื่อไปไหนเนี่ยหนูกรุงเทพ :m3: :m1:
-
จีบได้เจ๋งจริงเว้ยเห้ย!!!
-
ใสซื่อสุดๆ จนซื่อบื้อได้เลยนะเนี่ย :m20:
สงสารโฟคอ่ะ งานหนักละทีนี้ จีบน้องยากเข้าขั้นละ
แต่จีบได้สุดยอดมาก :-[
-
เย้ๆๆๆๆ......ตามมาอ่านทันแล้ว.. :z2:
-
งานหิน พี่โฟคนี่ต้องลำบากหน้าทนหน่อยนะ 5555
ดูเหมือนน้องเค้าจะไม่รู้ตัวเลยเนี่ย
แต่แบบนี้ก็น่ารักดีนะเนี่ยยย สู้ๆน้า พี่โฟค อิอิ
พี่อิ๊กกี้ เลิฟเลิฟ ชอบทุกเรื่องของพี่เลยอ่ะ 55 มาต่อไวไวนะคะ
:กอด1:
-
สุขสันต์วันคริสมาสเช่นกันค่ะ น้องอิ๊ก :mc3:
-
สุขสันต์วันคริสต์มาสจ้า^^
-
:mc4: :mc4: :mc4: :mc4:ฉลองๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆครบแสนแล้วๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ :L1: :L1:
-
ฉลองด้วยคนจ้า..... :mc4:
-
สงสัยต้องหาคนดูดาวกับเขาบ้างแล้วเนี้ย
+1 กำลังใจ
-
รอจ้า^^
-
:จุ๊บๆ:
-
รอจ้า^^
-
ก็น่ารักดีเหมือนกัน
-
Romance eiei .. :z2:
-
อยู้ คุณอิ๊คขาเกือบตายแนะค่ะกว่าจะอ่านทัน(อยากอ่านหนูปุ่นอีกรอบเลยย้อนไปอ่านตั้งแต่ตอนแรก)
:laugh:ทำให้ได้รู้ว่าเรื่องนี้อัพถี่มากกกกกกกก o13 เอ่อ หมีดำแน่ใจนะว่าจีบใครม่ะเป็น พร๊อบพร้อมมากกกกกกก
-
แวะมารอ จะมีตอนพิเศษบ้างมั้ยน้อ
-
:z2: :z2:
-
เขียนไม่ทันจริงๆอ่ะครับ เหมือนว่าสมองจะช็อต ขอโทษด้วยน้า ว่าจะออกให้ทันวันนี้ แต่ไม่ออก แงๆๆๆๆ
แต่ยังไงก็
:L2: H A P P Y :L2: N E W :L2: Y E A R !!! :L2:
-
ไม่เป็นไรค่ะ...ขอให้มีความสุขกับปีใหม่เช่นกันจ้า... :mc2:
-
สวัสดีปีใหม่ค่ะ
:L2: :L2: :L2:
-
Happy New Year 2011 :L1:
-
Happy New Year จ้า
ขอให้มีความสุข อย่าจน อย่าเจ็บนะทุกคน
-
ไม่เป็นไรค่ะ ว่าแต่พี่อิ๊กกี้หวังว่าจะไม่เป็นไรมากนะคะ
เป็นห่วง ฮี่ๆๆ สู้ๆนะพี่ ไว้สบายใจสบายตัวแล้วค่อยมาต่อก็ได้
เลิฟ เลิฟ พี่อิ๊กกี้ ไฟติ้ง!!!!!
-
เครียด....คิดถึงญี่ปุ่น
รีบๆมาเนะ
หวัดดีปีใหม่ครับ
-
สงสัยดูดาวจนหมดฟ้าแล้วนะนั่น อิอิ
คิดถึงญี่ปุ่น คิดถึงลุฟ
-
สวัสดีปีใหม่จ้า^^
-
ลูกหมีน้อย
ย้อนเวลาไปตอนก่อนที่เฟียตจะจบ วันคริสต์มาสอีฟที่เด็กๆนักเรียนทุกคนต่างตื่นเต้นยินดีเพราะทางโรงเรียนได้ มีกิจกรรมทั้งวัน โดยตอนกลางวันเป็นการละเล่นต่างๆ มีทั้งเล่นเกมชิงรางวัล แจกของขวัญ ตอนเย็นเป็นการแสดงของรุ่นพี่ ม ๕ กับ ม ๖ งานเลี้ยงแล้วก็แยกย้ายกันกลับ โดยของขวัญที่จับในตอนเย็นจะได้มาจากที่อาจารย์ได้ไปขอสปอนเซอร์มาจากห้าง ร้าน ส่วนตามห้องต่างๆก็มีการจับฉลากขึ้นเช่นกัน
"ปุ่นเอาอะไรใส่ของขวัญอ่ะ"
บอยถามขึ้นเพราะเห็นกล่องของขวัญของญี่ปุ่นใหญ่โตมโหระทึกกว่าใคร คนที่ห่อให้ก็ไม่ใช่ใครหรอก ก็เฟียตนั่นเอง
"เอ๋ มะบอกอ่า เดี๋ยวบอยก็รู้เนะ ของบอยอ่าอารายหรา"
"บ้า ของเราก็ไม่บอก บอกก็ไม่เป็นความลับอ่ะดิ"
"อิอิ เรารู้เนะว่าบอยเอาไรใส่"
"หือ ปุ่นรู้ได้ไงอ่า"
"ก็ปลาดุกบอกเนะ อิอิ"
"อ่า ทำไมเอกทำแบบนี้อ่ะ"
ทำหน้างอหันไปทางเอกที่กำลังนั่งโม้กำเพื่อนอยู่
"มะเห็นสวยเนอะของบอยอ่า"
"หึ ทำไมไม่สวย สวยออกจะตาย เราเลือกเองนะเนี่ย"
"เนะ มีแต่คนเอาแบบบอยอ่า เชยเนะ"
"อ่า มีคนเอาแต่เสื้อแจ็กเก็ตเหมือนเราเหรอ"
"อิอิ อั่นแน่ รู้แล้วอ่า ว่าบอยเอาอารายใส่"
"แว้กกก ปุ่นอ่ะ นิสัยไม่ดี หลอกถามเราเหรอ"
ทำหน้าไม่รู้ไม่ชี้ โอ้นะ เมื่อไหรบอยจะทันไอ้ตัวแสบเนี่ย มันนะพอหลอกถามเพื่อนเสร็จก็เดินไปหาคนอื่นหน้าตาเฉย บอยนั่งหน้างออยู่คนเดียว
"ตัวเองเป็นไรอ่ะหน้าหงิกเชียว ไอ้หญ้าแห้งมันทำไร"
"ฮึ เอก ปุ่นมาหลอกถามเราอ่ะ ว่าเอาไรใส่เป็นของขวัญ"
"อ้าว ไอ้แสบนี่ ไอ้หญ้าแห้งมานี่เลยมึง"
แกหปากเสียงดัง
"อารายอ่าปลาดุก"
"มาทำหน้าไม่รู้เรื่องนะมึง มึงหลอกถามอะไรบอยอ่ะ"
"อิอิ มะได้หลอกเนะ ถามเฉยๆ"
"บ้า อย่างมึงเนี่ยล่ะเขาเรียกว่าหลอก ไอ้ขี้โกง"
"หวายมาว่าเค้าเนะ แสดงว่าของปลาดุกก็เหมือนกะของบอยอ่ะดิ อิอิ"
"ไม่มีทางของกูอย่างดีโว้ย"
"ไม่ดีเนะ เรารู้ว่าอาราย"
"มึงอย่ามาหลอกถามกู กุไม่ได้เหมือนบอยนะเว้ย"
"อ่ะ หมายความว่าไงอ่ะเอก ว่าเราเหรอ"
อ้าวของขึ้นครับท่าน บอยหน้างอไปยิ่งกว่าเดิมอีก
"ปะ เปล่าซะหน่อย เค้าว่าไอ้หญ้าแห้งตะหาก"
"หึ เมื่อกี๊ได้ยินอ่ะ"
"พริกๆ ของพริกอารายหรา"
"ไม่บอกหรอกปุ่น ของเราหรูหราไฮโซ อิอิ"
"แอ่ะ หนมอีกอ่ะดิ"
"ชิ หนมแล้วไง ไม่กินเหรอ"
"กินเนะ แต่มะอยากจับได้อ่า"
"อ้าว หมายความว่าไงอ่ะปุ่น"
"ก็อยากกินเนะ ถ้าให้จับเราอยากได้อันอื่นอ่ะ"
"งกที่สุด"
"อิอิ เมื่อไหร่เค้าจามาจับอ่า เราอยากจับแล้ว"
เดินวนเวียนถามคนนั้นคนนี้อยู่ เพื่อนๆก็ไม่มีใครบอกหรอกนะ แต่มันก็แถไป
"แล้วห่ออะไรมาอ่ะปุ่น กล่องเป้งเชียว"
ไฟสูงถาม ไอ้ตัวแสบก็เดินไปหลับตาปริบๆอยู่ใกล้ๆ
"ของพิเศษเนะ อิอิ"
"จริงดิ เราว่าไม่พ้นการ์ตูนหรอกนายอ่ะ"
"แอ่ะ มะบอก ของหัวหน้าอ่า อารายหรา เยอะกว่าเพื่อนๆใช่ไหมอ่า เพราะเป็นหัวหน้าเนะ"
"เกี่ยวไรอ่ะปุ่น อิอิ เราไม่บอกหรอกน่า"
"เอ๋ หัวหน้าห้องมะรับผิดชอบเนะ อ่าน่าเกลียดเนะ"
"เว้ยไรวะ แค่ไม่บอกเนี่ยนะว่าของขวัญเป็นอะไร ไม่รับผิดชอบตรงไหนวะ"
"ฮึ มะสนจายเนะไม่บอกเราอ่า"
ดูมันทำหน้าย่นใส่เพื่อนอีก
"นักเรียนค้า ใกล้ถึงเวลจับฉลากกันแล้วน้า ไฟสูงทำสลากเสร็จหรือยังจ๊ะ"
อาจารย์วารุณีเดินเข้ามาในห้องร้องเสียงใสมาแต่ไกล
"เสร็จแล้วครับจารย์ ของจารย์ไม่มีเหรอครับ"
"ว้ายตาย วันพิเศษกับนักเรียนคนพิเศษ ทำไมจะไม่มีจ๊ะ อ้าวเด็กๆยกเข้ามาให้ครูหน่อย"
อาจารย์วารุณีร้องเรียกเด็กนักเรียนชั้น ม ปลายให้ยกของเข้ามา
"อ่า จารย์อ่ะ ทำไมเอาตุ๊กตามาอ่ะ แอ่ะไม่อยากได้"
หัวหน้าห้องพูดขึ้นคนแรก แล้วเสียงอื่นๆมีหรือจะไม่ตามมา
"ว้าย นักเรียนไม่ชอบเหรอค้า นี่หมีโคอะล่าน้า น่ารักออก"
"ยึ๋ย ใครเขาจะอยากได้อ่ะจารย์ไม่ใช่เด็กๆน้า"
"อ้าว ทำไมอย่างนั้นล่ะจ๊ะ ครูอุตส่าห์สั่งพิเศษนะเนี่ย"
"ผมอยากได้อ่ะ"
แป่ว เพื่อนๆวงแตกกันทันที ก็ไอ้ตัวแสบมันยืนขึ้นทำตาวาวๆจ้องมองอยู่ที่ตัวหมีโคอะล่าตัวเท่าๆลูกควายได้ ใหญ่โตมาก
"เห็นไหมมีญี่ปุ่นของครูอยากได้"
"งั้นจารย์ให้ปุ่นไปเลยครับไม่ต้องให้มันจับ"
"อ่า ทำมายอ่า ก็อันนี้มะมีคนเอาเนะ ก็เราเอาอ่ะ ไม่รู้เนะจาจับ"
เหอๆ เจอฤทธิ์มันหรือยังล่ะ สนใจใครที่ไหนเดินตรงปรี่เข้าหาตัวตุ๊กตากอดรัดฟัดเหวี่ยงอยู่ เพื่อนๆม่แซวนะเพราะรู้ว่าแซวไปก็ไม่มีผลอันใด จึงได้แต่มองตาม
"ชอบเหรอคะ ต๊ายครูนี่คิดไม่ผิดจริงๆ"
"โหย จารย์อ่ะ ทำไมไม่ซื้อให้มันไปเลยอ่ะ ไม่แฟร์นะจารย์"
"อะไรกันพวกเธอก็ไม่มีใครอยากได้เองนี่ ญี่ปุ่นอยากได้ครูก็ให้ญี่ปุ่นไม่แฟร์ตรงไหนคะ เอาอย่างนี้ ครูจะเพิ่มรางวัลเป็นเงินสามพันพอใจไหมคะ"
เสียงนักเรียนปรบมือกันเกรียวกราวดีใจใหญ่ เสียงฮือฮาเล่าลือว่าถ้าใครได้ก็จะไถดังแว่วดังอยู่ไม่ยอมซา จนถึงเวลาจับฉลาก เรียงเบอร์ตามหมายเลขที่นั่ง
"อ่าบอยได้ของครายอ่า"
"ของ บุ้งอ่ะ"
"รายหรา เปิดดิ"
"ตานายแล้วปุ่นไปจับดิเร็ว"
บอยสะกิดบอก ของคนอื่นนี่มันอยากรู้ไปเสียหมดจริงๆนะไอ้ตัวแสบนี่
"อ่าได้ของหัวหน้าเนะ อิอิ อารายน้า"
พอรู้ว่าได้ของใครก็เดินปรี่เข้าไปหาเจ้าตัว
"เปิดดูดิมึง"
"มะเอาอ่า ไปเปิดที่โต๊ะดีกว่า อิอิ"
เดินกลับหน้ามาหน้าราเริง ที่โต๊ะมีหมีโคอะล่าตัวใหญ่นั่งแทนที่ส่วนตัวญี่ปุ่นเองยืนเอา
"อ่าเสื้อยืดอ่ะ"
"สวยไหมล่ะมึง กูให้เขาเพนท์ให้เลยนะเนี่ย"
"แอ่ะ เขียนอารายก็ไม่รู้อ่ะ ขยุกขยุย"
"ไอ้บ้า ตัวนี้เขาเขียน you're my sweetheart เว้ย ส่วนตัวนี้ ก็ you're my valentine อะไรแค่นี้อ่านไม่รู้เรื่อง"
หัวหน้าห้องเดินมาโวยเองเลย แต่เพื่อนๆนี่สิเหมือนรู้หันมามองกันพรึ่บ
"อ่า โชคดีจังอ่ะปุ่น จับได้เสื้อคู่ร้ากก เราอยากได้บ้างอ่า"
พริกหวานทำตาปริบๆมาแต่ไกล
"เอ๋ เสื้อคู่รักหรา อิอิ เอาไปให้พ่อหมีขาวเราดีกว่าเนะ"
"ว้าย ญี่ปุ่นๆ จะไปไหนค้า ยังไม่เสร็จเลย"
"แหะๆ ลืมตัวเนะ"
"อ่าเราได้ของไอ้หญ้าแห้งอ่ะ ไรวะหนักฉิบ"
"อิอิ แกะดิของเราน่าร้ากเนะ"
"เหอๆ มึงทำให้กูกลัวรู้ไหมเนี่ย แว้กก ผ้าห่ม"
"ลายอิ๊กคิวซังด้วยน้า หายากนะเนี่ย ปลาดุกโชคดีจริงๆเนะ"
ตบบ่าเพื่อนแปะๆ ส่วนเอกหน้าเหมือนจับได้กล่องเปล่า เซ็งสุดๆ พอจับฉลากเสร็จก็กินขนมกันนิดหน่อยแล้วก็แยกย้ายกันไปดูการแสดงหรือร่วม กิจกรรมได้ตามความชอบ
"ใครวะแบกหมีตัวเบ้อเร่อมาโน่นน่ะ"
เบนซ์สะกิดบอกเฟียตขณะกำลังจัดเตรียมสถานที่เพื่อการแสดง ปีนี้แกงค์นี้ไม่ได้ร่วมแสดงด้วยแต่ก็ต้องร่วมมือกับเพื่อนๆในห้องช่วยกัน เตรียมที่นั่งหรือเชิญชวนให้เพื่อนๆน้องๆเข้ามาดูละครของชั้นตนให้มากที่สุด
"บ้าที่ไหนวะ ฮ่าๆๆ แบกหมี"
เฟียตเองก็หันมาหัวเราะชอบใจ แต่พอไอ้ตัวดีเดินตุ๊ต๊ะมาใกล้ มันก็ยกหมีออกจากตัว
"อ่า หนักเนะ ลุกหมีน้อย อิอิ"
"แว้กก ไอ้เปี๊ยกของมึงนี่หว่า ฮ่าๆๆ นึกยังไงวะอุ้มหมีตัวเท่าควาย"
เบนซ์หัวเราะลั่น ส่วนเฟียตหุบรอยยิ้มแทบไม่ทัน
"แอ่ะ มาว่าลูกหมีน้อยเค้าน้า นิสัยมะดี ฮึ"
ทำหน้าย่นใส่แต่กอดหมีไว้นะ
"พ่อหมีขาวทำไรอ่า"
ไม่มองหน้านะเวลามันงอน
"อ้อเตรียมสถานที่ไงแม่หมี นี่เอามาจากไหนวะ"
"จารย์ให้มาอ่า เค้าน่าร้าก อิอิ"
"หือ ให้หมีตัวเบ้อเร่อเนี่ยนะ"
"ลูกหมีน้อยน้า"
"ฮ่าๆๆ หมีลุกเป็นหมี โว้ย ขำโว้ย"
ดูเจ้าเบนซ์มันออกหน้าออกตามาก ไอ้ตัวแสบลุกขึ้นแล้ว
"ว่าเค้าหรา"
เดินไปใกล้แล้วแบมือตีเข้าที่สีข้าง
"เว้ย เจ็บนะมึง แซวหน่อยก็ไม่ได้"
"เดี๋ยวเค้าบอกพริกน้ามาว่าเค้าอ่า"
"เฮ้ย เกี่ยวไรกับมันวะ ไม่เอาๆ ไม่อยากเคลียร์"
เบนซ์เดินหนีไปหลบหลังเฟียต
"พ่อหมีขาวอุ้มลูกหมีน้อยดิ อิอิ นุ๊มนุ่มเนะ"
"เฮ้ย บ้าอายคน"
"แอ่ะ จะอุ้มไม่อุ้มอ่า"
แป่ว มันท้าวสะเอวแล้วครับท่าน
"คร้าบ มามะอุ้มลูกหมีน้อย จารย์คนไหนให้วะ ฮ่าๆๆ เข้าใจให้นะเนี่ย"
"อิอิ น่าร้ากเนะ เค้าจานอนกอดลูกหมีด้วยน้าคืนนี้อ่ะ"
"อ้าวแล้วพ่อหมีล่ะ"
"ฮึ งอนเนะ พ่อหมีมาว่าลูกหมีน้อยเค้าอ่า"
"อ้าวนะ พ่อหมีไม่ได้ว่าซะหน่อย"
"เอาละเว้ย เรื่องของครอบครัวเขา ไม่ยุ่งดีกว่า"
"พ่อหมีขาวๆ อุ้มให้หน่อยเนะ เค้าหนักอ่ะ"
"ไหนเอาลูกหมีน้อยมาให้พ่อหมีอุ้มหน่อย"
เฟียตเองก็นะ เล่นด้วยเอาหมีโคอะล่ามานั่งไว้ที่ตัก
"อิอิ น่าร้ากเนะ ลูกหมีน้อยกะพ่อหมีขาว อิอิ"
"เดี๋ยวแม่หมีนั่งอยู่นี่นะ เดี๋ยวพ่อหมีไปช่วยเพื่อนๆก่อน"
"เนะ แต่เค้าอยากกินน้ำหวานอ่า"
"เบนซ์เว้ย น้ำเขียวเหมือนเดิมหน่อยมึง"
ร้องบอกเบนซ์ทันที
"อ้าว เกี่ยวไรกะกูวะเมียกูก็ไม่ใช่"
"ไอ้เบนซ์"
"เออๆ ซวยชิบหาย"
"อ่า พริกมาเนะ พริกๆ ไปซื้อน้ำหวานกะพี่เบนซืหน่อยดิ"
ญี่ปุ่นร้องเรียกพริกหวานที่กำลังเดินมาพร้อมเพื่อนๆในห้องเพื่อจะมาดูการแสดงละครของรุ่นพี่ ม ๖
"เอ้ย ไม่เอากูไปคนเดียวดีกว่า"
"ฮึ ทำไมอ่ะ เค้าจะไปด้วย เรื่องเมื่อคืนยังไม่เคลียร์นะพี่เบนซ์"
พริกหวานร้องมาแต่ไกล
"เอ่ เรื่องรายหราพริก"
"อิอิ ไม่บอกอ่า ไปกะพี่เบนซ์ดีกว่า"
ว่าแล้วก็วิ่งไปตัวติดกับเบนซ์เลย
"น่าฉงฉัยเนะ"
"ไปสงสัยอะไรเค้าแม่หมี เดี๋ยวละครก็เล่นแล้ว"
"อิอิ หัวหน้าๆ ไม่อยากมีแฟนหรา พี่ฟอร์ดว่างเนะ จีบเล้ย"
ดูมันเป็แม่สื่อแม่ชักไปเรียบร้อย
"บ้าเหรอปุ่น ไม่เอาอ่ะ พี่ฟอร์ดตัวใหญ่ เราชอบตัวเล็กๆ อิอิ"
"อ่า งั้นจีบบุ้งเนะ บุ้งตัวแคระๆ"
"แว้กก ใครแคระอ่าปุ่น เราแค่ตัวเล็กน้า"
เพื่อนๆที่อยู่ข้างหลังนั่งเรียงแถวกันอยู่อย่างไม่เป็นระเบียบ เดินไปมาหยอกล้อกัน ส่วนเฟียตนั่งอยู่ข้างๆไอ้ตัวแสบมีหมีโคอะล่านั่งอยู่ติดๆ เด่นกว่าใครเพราะหมีมันตัวใหญ่ พอน้องๆห้องอื่นทยอยเข้ามาในหอประชุมก็พากันมองเป็นตาเดียว แต่สนใจใครที่ไหนล่ะ นั่งหันหน้าหันหลังคุยกับคนโน้นคนนี้อยู่ ละครเริ่มเล่นไปแล้ว แต่ว่า เฮ้อไอ้ตัวแสบมันหลับสิครับ นั่งหลับกอดหมีโคอะล่าอยู่ ตาเฟียตก็เบียดเข้ามาใกล้ๆ เอามือลูบหัวอยู่
"แม่หมีๆ ตื่นได้แล้ว เขาเลิกแล้ว ป่ะกลับบ้าน"
วันนี้ตาเฟียตหอบกระเป๋าใบโตมาด้วย เป็นกระเป๋าสะพายข้างเหมือนกระเป๋านักกีฬาทั่วไป
"อือ"
"อือไร ตื่นได้แล้วเพื่อนเขากลับกันหมดแล้วเนี่ย"
เพื่อนๆกลับหมดจริงล่ะครับ เพราะว่ามันปลุกไม่ยอมตื่น
"อือ"
"มากินหนมหวานมา"
"อ๊ะ หนายอ่า"
ดูมันไม่เคยเปลี่ยน ตานี่ปรือเชียวไม่รู้ไปเหนื่อยจากไหนมา
"อ่าพ่อหมีขาวหลอกเค้าอ่า"
"ฮ่าๆๆ แล้วจะตื่นไหมล่ะถ้าไม่หลอก"
"แอ่ะ อุ้มลูกหมีน้อยเนะ"
ทำหน้าย่นใส่แล้วลุกขึ้น เฟียตได้แต่ยิ้มๆแล้วอุ้มหมีโคอะล่าไว้ข้างเอว แล้วก็เดินเคียงข้างกันออกไปนอกโรงเรียน
"แม่หมีๆ วันนี้พ่อหมีมีของขวัญให้ด้วยนะ"
"เอ๋ หนายอ่า มะเห็นมีเนะ ฮึ"
"อ้าว อยู่ในกระเป๋านี่ไง เปิดดูดิ"
ปรี่เข้าหาทันที
"อ่า กล่องหย๊ายหย่ายเนะ"
ญี่ปุ่นจับกล่องไว้ในมือ เอาหูแนบเขย่าอีกต่างหาก
"อารายหรา"
"เปิดดูดิ"
"อิอิ อ่าเสื้ออีกแล้วเนะ"
เสื้อยืดสีขาวสกรีนลายมีรองเท้าอีกคู่
"ทำมายมีสองตัวอ่าพ่อหมีขาว เนี่ยเค้าก็จับฉลากได้เนะ"
"ก็ของพ่อหมีตัวนึงไง ไหนของแม่หมีน่ะดูหน่อย"
"แอ่ะ ห่อของขวัญให้ตัวเองหรา อิอิ"
มันก็ยุกยิกอยู่นะ พอเฟียตเห็นเสื้อก็ยิ้มออกมา
"เอาน่า ชอบไหม"
"เนะ แต่น่าจะเป็นของกินอ่า"
นั่นว่าแล้วเชียว เฟียตหัวเราะกิ๊กทันที
"เสื้อคู่รักไงแม่หมี ตัวของพ่อหมีเขียนว่า รักแม่หมี ของแม่หมีเขียนว่า รักพ่อหมีขาว"
"น่าร้ากเนะ งั้นเค้าให้พ่อหมี ตัวนี้เนะ เค้าเป็นสวีตฮาร์ต อิอิ เอ๋แล้วของลูกหมีน้อยอ่า"
"อ้าว เพิ่งได้มานี่เดี๋ยวพ่อหมีสั่งเขาทำให้"
"เนะ"
ดูมันลั่นล้านะ เดินถือเสื้อกับรองเท้านำหน้า เฟียตเองก็อุ้มหมีโคอะล่าเดินตาม หน้าโรงเรียนประดับประดาไปด้วยไฟแสงสีสวยงามระยิบระยับอยู่
"แม่หมีๆ"
"เนะ"
"พ่อหมีรักแม่หมีนะ"
เฟียตเองเรียกญี่ปุ่นให้เดินกลับมาหา ตอนถึงหน้าโรงเรียน
"อิอิ เค้าก็รักพ่อหมีขาวเนะ"
ญี่ปุ่นยิ้มอายๆ เพิ่งรู้ว่ามันก็อายเป็น ร่างของเด็กชายสองคนเดินเคียงคู่กันมาพรอ้มสมาชิกใหม่ในครอบครัวหมี แสงที่แวดล้อมแม้จะสวยงามเพียงใดคงแพ้แสงในใจที่ทอประกายงดงามเหลือจะคณา
เขียนโดย อิ๊กกี้
ปล ที่จริงเขียนตอนนี้ไว้กะจะลงให้ทันวันสิ้นปี แต่ดันมีเหตุ ยังไงก็คงไม่สายไปนะครับ นานไปหน่อย อิอิ
-
ตอนนี้หวานเกิ๊นนน
อ่านแล้วเขิน :-[
น้องไฟสูง ไปฮั้วไรกับคนเขียนรึเปล่า ลายเสื้อกับชื่อเรื่องเหมือนกันเลย ฮ่าๆ
รอตอนต่อไปจ๊า คิดถึงน้องกรุงเทพ :กอด1:
-
พ่อหมี แม่หมี ลูกหมีน่าร๊ากกกกกกกที่สุดเลยเนะ :L2:
ขอบคุณไรท์เตอร์ค่ะ :pig4:
-
น่าร๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกกเนะ อร๊าย อร๊าย :-[ :-[ :-[
ปล.คุณอิ๊กขึ้นเพจผิดค่ะ P.128ค่ะ
-
:o8: :o8: :o8: :o8: :o8:
ตอนนี้ญี่ปุ่นน่ารักมากกก
ดูมีเขินด้วย
เริ่มโตแล้วญี่ปุ่นของเรา
55
ขอบคุณค่าคุณอิกกี้ :pig4:
-
:man1:
-
ยังคงความน่ารักเหมือนเดิมน้องญี่ปุ๋น :L1:
-
:-[ น่ารักที่สุด
:กอด1:คุณอิ๊ก เป็นกำลังใจให้เสมอนะคะ
-
อ่า หาหน้า 130 ไม่เจอเนะ o18
หว๊านหวานอีกแล้วน้าคู่นี้ :o8:
-
ลูกหมี ฮ่าๆๆๆ ^O^
-
น่ารักสุดหัวใจ พี่เฟี๊ยต+น้องญี่ปุ่น+ลูกหมีน้อย (พ่อ+แม่+ลูก)
ครอบครัวสุขสันต์ หวานจริง ๆ ตอนนี้ หวานแบบไม่มีคำบรรยาย
ชอบมากมายค่ะ ...... :pig4: :L1:
-
น่ารักสุดๆๆ
-
อิ ครอบครัวสุขสันต์ :laugh:
-
รัก ญี่ปุ่นกับเฟียตที่สุดดดดดดดดดดดดดดดดดด
เย้ เย้ เย้ น่ารักอ่ะ อ๊ายยย
ชอบมากกกกกกกกก อยากอ่านต่ออ่ะ พี่อิ๊กกี้
สวีทวี๊ดวิ้วเหมือนเดิมเลยย หลงรักอ่ะ คู่นี้ อิอิ
ขอบคุณนะคะ ชอบมากมากจริงๆ
-
แอบฮาตอนดูเลขหน้าที่เขียนไว้เป็นtopic เห็นเขียนว่าP130แต่หน้าที่มี ณ ตอนนี้มีแค่128หน้า อิๆ^^
-
นั่งยิ้มอยู่คนเดียว...จนเพื่อนจะหาว่าบร้าแล้ว..ค่ะ...
อ่านเรื่องนี้ที่ไร...เหงือกบานทุกที....อร๊ายยยย....น่ารักค่ะ จบ
-
5555555 ขอหัวเราะดังๆๆ ขำตอนที่เอกรู้ว่าจับได้ของปุ่น แถมยังเป็นผ้าห่มที่แสนหายากลายอิ๊กคิวอีก...
น้องปุ่นคิดได้ไงเนี่ย... :jul3:
ปล. ตอนนี้กลายเป็นครอบครัวหมีสุขสันต์แล้วจิ... มีพ่อ แม่ ลูก ..อิอิ ถึงลูกจะกลายพันธุ์เป็นโคอาล่าก็ตาม
-
ญี่ปุ่นยังน่ารักเหมือนเดิมเลย
ตอนนี้หวานมาก มีเสื้อคู่รักด้วย
แถมยังได้ลูกหมีน้อยตัวใหญ่มาด้วย
ขอก็อปเก็บไว้อ่านนะค่ะ
ขอบคุณค่ะ
-
ชอบลูกหมีตัวหย่ายคร๊าาา ท่าทาง ปุ่นจะได้ที่อ้อนใหม่แล้ว เด๋วพ่อหมีขาวตกกระป๋องน๊าาาา
-
แอบฮาตอนดูเลขหน้าที่เขียนไว้เป็นtopic เห็นเขียนว่าP130แต่หน้าที่มี ณ ตอนนี้มีแค่128หน้า อิๆ^^
ไอ้เราก็เปิดหาจ้าล่ะหวั่น นึกว่าตัวเองเบลอกะเมาซะอีก 5555555
-
น้องญี่ปุ่นน่ารักอ่าคู่นี้เค้าหวานกันตลอดศกอิอิ
รอน้องกรุงเทพกับไอ้หน้าดำอยู่นะ
-
ชอบมากกก
น่ารักสุดดดดดๆๆ
:กอด1: :กอด1: :กอด1:
-
อยากได้ลูกหมีม่างอ่า
-
น่าร๊ากกกกกกกกกกก
หมีสามตัว อิอิิ
-
น่ารักที่สุด
ญี่ปุ่นน่ารักที่สุดเลย
แต่เดียวนี้ชักฉลาดแกมโกงขึ้นมากนะญี่ปุ่น
แต่ยังไงก็น่ารักกกกกกกกก
ได้อ่านตอนนี้หายคิดถึงญี่ปุ่นไปหน่อยนึง
-
หวานนนนนนนนเกิ๊นนนนนนนนนน
น่ารักจริ๊งจริงพ่อหมีกับแม่หมี
เดี๋ยวนี้มีลูกหมีแล้ว :m1:
คิดถึงคู่นี้ที่สุดได้อ่านตอนนี้แล้วดีใจ
-
นะ นะ น่ารักกกกกกกกก :-[
ญี่ปุ่นก็พาฮาเหมือนเดิม เจ้าเล่ห์ไม่เปลี่ยนแปลง
อย่าลืมไขข้อสงสัยคู่เบนซ์กับพริกหวานด้วยนะคุณอิ๊ก
ว่าเป็นไงมาไงไปฟีจเจอร์ริ่งกันได้ :z1:
-
น่าร๊ากกกกกอ่ะ.....ครอบครัวหมี :m1: :m1: :m1:
-
ฮ่าๆๆๆ หวานซะไม่แคร์สื่อ :laugh:
ญี่ปุ่นก็ยังคงเป็นญี่ปุ่นเนาะ อิอิ
ยังรอพี่หมีดำอยู่เน่อออออ
เมื่อไหร่จะเคลียร์(ใจ)กับหนูลูลุฟท์ได้ซะเท.... :z3:
:a5: ทางนี้เค้าก็เชียร์กันจนไม่เป็นอันทำอะไรแล้วนะเฮียย
ลักษณะเหมือนคนว่างจัดเนาะ ฮ่าๆๆๆ :laugh:
-
อ่านแล้วยิ้มเขินแทน น่ารักสดใสสไตล์น้องญี่ปุ่นจริงๆค่ะ มาให้อ่านหายคิดถึงกันเลย
รอเรื่อนน้องกรุงเทพกับหมีดำต่ออยู่น้าาาาาาาาา แต่อิ๊กกี้จ๊ะมันมีแค่ร้อยยี่เก้าหน้า
แล้วหน้าร้อยสามสิบเนี่ยเจ้ต้องไปจิ้มตรงไหนค่ะ เจ้หาไม่เจ้เลย ฮ่าๆๆๆๆๆๆๆ
-
ตอนนี้น่ารักมากๆๆ อ่านไปยิ้มไป
แบบว่ามีความสุขกับครอบครัวน้องหมี :o8:
-
:o8: :o8: :o8:
น่ารักไปไหนเนี่ยย
-
แอบฮาตอนดูเลขหน้าที่เขียนไว้เป็นtopic เห็นเขียนว่าP130แต่หน้าที่มี ณ ตอนนี้มีแค่128หน้า อิๆ^^
ไอ้เราก็เปิดหาจ้าล่ะหวั่น นึกว่าตัวเองเบลอกะเมาซะอีก 5555555
แว้กกกกกกกกกกกกกกกกกก อายอ่า แอบเขินนนน
เนี่ยเพิ่งตื่นเปิดเข้ามาดู อ่า ประชาราษฏร์เห็นหมดแล้ว อ่า คงหัวเราะผมใช่มะอ่า ว่าโก๊ะ
แงๆๆๆ อายที่ซู๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด
-
ญี่ปุ่นยังเหมือนเดิมเลยจริงๆ
แต่สงสัยว่าเฟียตเอาญี่ปุ่นอยู่ได้ยังไง ^^ นับถือๆ
-
ญี่ปุ่นยังนารักเหมือนเดิมอ่ะนะ :จุ๊บๆ:
-
อยากอ่านเบนซ์พริกๆอ่ะ อิอิ
ญี่ปุ่นน่ารักมากค่าอยากได้บ้างแอ่ะ
-
โอ้ ลูกหมีน้อยตัวใหญ่มาก :m20:
ตอนนี้ก็มีครอบครัวเพิ่มมาหนึ่งแล้ว น่าร๊ากกกกก
คู่นี้จะหวานไปไหนค๊า ทำคนอ่านจะเป็นเบาหวานแล้วเนี่ย :-[
น้องปุ่นค่ะ ของขวัญนี่ทำเอกแซดไปหลายวันได้เลยนะ
ผ้าห่มลายอิ๊คคิว :laugh: นู๋ไปหามาจากไหนเนี่ย
จะว่าไปสงสารเอกเหมือนกัน จะกล้าใช้รึป่าว
-
แล้วน้องลุฟท์ไปไหนซะแล้วล่ะ^^
-
ครอบครัวหมี น่ารักอ่ะ
-
เดี๋ยวตามอ่านต่อค่ะ คุคุ :bye2:
-
ครอบครัวหมี ๆ น่ารักซะจริง ๆ เลย
อยากรู้จัง หมีดำจะหวานกับน้องลุฟท์แค่ไหน อย่าลืมมาบอกกันนะ
-
คิดถึงทุกคนที่หายไปจากตอนนี้^^
-
:z1:
-
น่ารักอีกแล้ว คงจะไม่มีนิยายเรื่องไหน
ที่มีตัวเอกที่น่ารักเท่าญี่ปุ่นอีกแล้แหละ
ฉลาดแกมโกงซะเหลือเกิน อ่านแล้วยิ้มพิมใจเลย
ปล. Happy New Year ให้ท่านอิ๊กกี้มีความสุขมากๆ
ในปีใหม่นี้และขอให้สมปรารถนาทุกสิ่งทุกอย่างด้วยนะจ๊ะ
-
ครอบครัวหมี น่ารักค่อดดด
-
รอน้า~
-
หวานได้อี๊กกกกกก
หวานกว่านี้มีอีกไหม
นั่งยิ้มเป็นบ้าเลย :z3:
-
น่ารักจริง ๆ เลย....ครอบครัวหมี ๆ อ่ะ :กอด1:
:pig4: น้องอิ๊ก จ้า... :L2:
-
น่ารักมาก คิดถึงหมีดำ รออยู่น้า :impress3: :impress3:
-
o13
-
วันนี้ก็รอ^^
-
ตอนนี้ลูกหมีน้อยกลายเป็นหมีใหญ่ไปโดยปริยาย แฮแฮ
-
:z2:
-
รอจ้า^^
-
คิดถึงเนะ รีบๆมาต่อน้าาาา
อิอิ
-
พ่อหมี แม่หมี และลูกหมีน้อย แอร๊ยยยน่ารักเว้ยเฮ้ยยย :man1:
แฮปปี้แฟมิลี่จริงๆ ครอบครัวนี้ :z2:
-
:m18: คิดถึงนะจ๊ะ..
-
:z12: :z12:หมีดำมาได้แย้ว
-
รออออออออออออ
-
รออยู่นะจ๊ะอิ๊ค :z2:
-
สวัสดีปีใหม่ตอนนี้ยังทันไหมเนี้ย หายไปก่อนปีใหม่จนหลังมานานเพิ่งมาได้อ่าน
ญี่ปุ่นยังน่ารักเหมือนเดิม พ่อหมีขาวก็หวานหยดดีจริงๆเลย ยังรอหมีดำอยู่นะไร้ทเตอร์
:L2: :L2:
-
ชอบอ่าา
หวานจังน่ารักดีอ่านแล้วยิ้มตาม
หากมีคนทำแบบนี้กับผมคงรักตายเลย
ว่าแต่หมีดำกะลูลูฟว์ นี่ดูดาวหมดฟ้ายังเนี้ย
รออยู่น้าผมคิดถึงมากอ่า
มะไหร่พี่อิ๊กจะพามาซะที่อ่าา :L2:
-
แวะมาดูหน่อย^^
-
o13 ตามอ่านจนถึงล่าสุด ตอนแรกนึกว่าจะตามอ่านไม่ไหว แต่สุดท้ายกลายเป็นว่า ต้องมารอ รอไม่ไหวแล้ว :z3:
:monkeysad: อัพเร็วๆนะค่ะ คิดถึงม๊ากกกก
-
คิดถึงเนะ^ ^
-
คิดถึงเนะ :o12:
ยังมะมาหรา :L1:
-
ตอนนี้ก็กลายเป็นพ่อหมีไปแล้วด้วย
-
มารอครอบครัวหมีขาว กะ มาลุ้นคู่หมีดำ....อิอิ
-
คิดถึงน้องเจแปน กับน้องบางกอกค่ะ :กอด1:
-
^
^
เข้ามาลอกคนข้างบน
แต่เสียงดังกว่า
น้องญี่ปุ่นนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนน น้องกรุงเต้บบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบ
กี๊ดเติงแน้....งื้ดๆ
-
รอต่อไป^^
-
มารอเนะ
:monkeysad: :sad4: :o12: :m15: :serius2: :angry2: o18
-
:music:
-
คิดถึงญี่ปุ่นเเละผองเพื่อน ฮี่ๆ
-
รอจ้า^^
-
:music:
-
รอจ้า^^
-
ตัวเล็ก ของ ตัวใหญ่
"เม้งๆ ถ้ามีคนมาร้องเพลงอธิษฐานขอพรจากดวงดาวให้เราฟังอ่ะ แปลว่าไรเหรอ"
พอกลับถึงห้องก็ถามเม้งที่นั่งหน้าหงิกอยู่บนเตียง
"อ่า เขาจีบนายอ่ะดิ ใครอ่ะ"
"จีบเหรอ ไม่จริงหรอก จีบทำไมอ่ะ"
ทำหน้าซื่อถามออกไป เม้งทำหน้าแบบสุดทน
"แหมลุฟท์เขาจีบก็เพราะเขาอยากได้ลุฟท์เป็นแฟนไง จะอะไรล่ะ นี่นายไม่รู้จริงๆเหรอว่าเขาจีบกันไปทำไม"
"ไม่รู้อ่ะ เราไม่เคยนี่"
"แหมทำเป็นไม่เคย ว่าแต่ใครอ่ะที่มาจีบนายอ่ะลุฟท์"
"บ้าเขาไม่ได้จีบ เขาแค่ร้องเพลงนี้ให้เราฟังอ่ะ"
"อ่า ร้ายกาจนี่แอบออกไปกับผู้ชายเหรอลุฟท์"
เม้งทำหน้าอยากรู้อยากเห็นขึ้นมาปรี่เข้ามาจับแขนของลุฟท์เอาไว้
"ก็พี่เขาชวนอ่ะ"
"ใครอ่ะไม่บอกสักทีล่ะใครอ่ะ"
"เอ่อ พี่โฟค"
"พี่โฟค"
ร้องออกไปสามบ้านเจ็ดบ้าน ทำตาเท่าไข่ห่าน
"อืม"
"อ่า นายเอาไปกินแล้วอ่ะ พี่ดำของเรา ฮึ"
ทำหน้างอนหันข้างให้เพื่อน
"อ่ะ เขาไม่ได้มาจีบเรานะเม้ง นายอย่าเข้าใจผิด เขาแค่ชวนเราไปกินข้าว แล้วพาไปดูดาว"
"หา ขนาดนี้ไม่เรียกจีบแล้วเขาเรียกไรอ่ะลุฟท์ ฮึ งอนแล้วอ่ะ เราอุตส่าห์หมายตาพี่ดำ นายเป็นเสือนอนกินมาคาบไปเลยอ่ะ"
"อ้าวนะ เราไม่ได้คิดแบบนั้นนะ เราคิดกับเขาแค่พี่น้อง"
"จริงเหรอ"
"อืม เราบอกนายแล้วนี่ว่าเรามาเรียน เราอยากจะตั้งใจเรียนให้เยอะๆ ไม่อยากวอกแวก แม่บอกว่าคนที่มีความรักมักจะเรียนไม่ค่อยดี"
"งั้นเราก็มีสิทธิ์ดิ"
"อืม เดี๋ยวเราช่วย"
ไม่รู้เลยว่าพูดอะไรออกไป นี่ถ้าเจ้าโฟคมาได้ยินคงโมโหอยู่ไม่น้อย ส่วนเม้งเองก็ทำตาเป็นประกายวาวๆอยู่
"ลุฟท์ พี่ดำเดินมาโน่นแล้ว อย่าลืมนะ อิอิ"
เม้งนี่ก็นะเหลือเกิน พอเอาไหล่ดันเพื่อนแล้วก็ไปนั่งรอที่ใต้ร่มไม้ข้างสนามบาสฯกลางแจ้งตอนคาบแนะแนว นั่งท่าที่ตัวเองคิดว่าน่ารักที่สุด แอ๊บหน้าเต็มกำลัง
"ว่าไงมึง ว่างเหรอ"
"ครับ แนะแนวอ่ะพี่ แล้วพี่คาบไรอ่ะ"
"ชีวะฯ"
"ไม่เรียนอ่ะ"
"ขี้เกียจ โดด"
"อ่า ไม่ดีอ่ะ"
"ก็กูขี้เกียจนี่ ไปกินติมกันป่ะ"
"เอ่อ ชวนเม้งไปด้วย"
"ไม่ได้ กูชวนมึงคนเดียวนี่ ไม่ได้ชวนมัน เฮ้ย มึงนั่งรอตรงนี้่ล่ะ เดี๋ยวกูพาไอ้นี่ไปกินติม"
"อ่า แล้วผมอ่ะพี่"
ทำหน้าเศร้าเหลือเกิน จ๋อยไปมาก
"มึงก็นั่งรอไง ไปไอ้จืด"
"อ่า"
ลากแขนไปเลย ลุฟท์ตัวลอยไปตามแรงดึงของโฟค ส่วนเม้งนั่งหน้างอไปตามระเบียบ
"ทำไมไม่ให้เม้งมาด้วยอ่ะพี่"
"อ้าวไอ้นี่ กูอยากมากับมึงสองคน ชวนมันมาก็เป็นสามสิวะ"
"อ้อ"
อ้าวนะทำท่ารู้เรื่องไปกับเขาด้วยนะนั่น
"เย็นนี้รอกูนะ"
"ไม่เอาอ่ะ ผมจะรีบกลับไปซื้อหนังสือ วันนี้ที่ร้านเขาลดราคา เดินผ่านเมื่อวาน"
"อ้าว เดี๋ยวกูพาไปซื้อ"
"กว่าพี่จะซ้อมเสร็จอ่ะเขาปิดร้านพอดี"
"มึงจะเอาไงเนี่ย จะรอไม่รอ"
"ไม่รอ"
"เฮ้ย"
ทำหน้าดุใส่ แต่ลุฟท์มันก็นะ หน้าใสซื่อเกินไปที่จะเอาความโมโหของตนไปลงที่มัน
"งั้นห้าโมงเย็นนะ รอกูด้วยเดี๋ยวกูจะรีบซ้อม"
"อ่า"
"ไม่ต้องเรื่องมาก บอกรอก็รอดิ"
"อืม"
"อืมอีกแระ ไหนพูดใหม่ซิ"
"ครับ"
เอามือขยี้หัวลุฟท์เบาๆ เจ้านี่ก็หลับตาปริบๆมองอยู่ พอเลิกเรียนก็ไปชมรมระหว่างรอ
"อ้าวน้องน่ารัก วันนี้มาชมรมเหรอครับ"
"ครับพี่ พอดีรอเพื่อนอ่ะครับ"
"วันไหนจะให้พี่พาไปกินข้าวเสียทีอ่ะ"
"เอ่อ ไม่ต้องหรอกครับพี่ ผมเกรงใจ"
"ไม่ต้องเกรงใจหรอกน่า พี่อยากเลี้ยงข้าวเรา"
"พี่ดาวดวงนี้ชื่ออะไรอ่ะ"
ลุฟท์มันก็ฉลาดนะเออ เห็นซื่อๆแบบนี้เข้าใจตัดบทหาทางไป
"ไหนพี่ดูหน่อย"
เจ้านี่ก็เดินมาใกล้ๆจับบ่าทันที ลุฟท์มันก็ยืนนิ่งนะ
"อ้อ กลุ่มดาวนายพราน"
"ตัวหอมจังเลยนะครับน้องลุฟท์"
"อ่า ไม่หอมหรอกครับพี่ มีแต่กลิ่นเหงื่อ"
"นั่นล่ะ พี่ชอบ อิอิ"
"เอ่อ งั้นผมขอตัวก่อนนะครับ จะไปห้องสมุด"
ถือกระเป๋าแล้วเดินออกมาจากห้องชมรมทันที เสียงร้องเรียกตามแต่ก็ไม่ได้สนใจหันกลับไปมอง พอจะห้าโมงเย็นก็เดินออกมารอโฟคที่หน้าโรงเรียน
"อ้าว น้องน่าร้าก รอพี่เหรอคร้าบ พี่ซ้อมบอลเพิ่งเสร็จอ่ะ โทษทีน้า"
เจ้านั่นอีกแล้ว ใส่ชุดกีฬาตรงดิ่งเข้าไปหา
"อ่า ไม่ได้รอพี่ รอเพื่อน"
"หือ รอใครคร้าบ รอพี่นั่นล่ะดีแล้ว ป่ะเดี๋ยวพี่พาไปกินข้าว"
"ไม่อ่ะครับ ผมรอพี่โฟค"
"หึ รอไอ้โฟคอีกแล้ว ทำไมอ่ะ มันจีบเราเหรอ"
"เปล่า ก็รอเค้าอ่ะ"
"ถ้ามันไม่ได้จีบเราแสดงว่าเราก็ไปกับพี่ได้สิ ป่ะ ไปกินข้าวกับพี่ดีกว่าน้า"
"ไม่เอาอ่า ไม่หิว"
ปากมันว่ามือมันถึงจริงๆนะไอ้เจ้านี่ จับแก้มบ้าง บ่าบ้าง เอวด้วย เจ้าลุฟท์ก็เหวี่ยงตัวออก
"นะนะ ไปกะพี่น้า"
"ไม่เอาอ่ะ แหวะเหม็นเหงื่ออ่ะพี่"
"ฮี่ๆ ก็พี่เพิ่งซ้อมบอลเสร็จนี่คร้าบ รีบมาหาเราเนี่ยเห็นไหมเลยไม่ได้อาบน้ำเลย"
"ออกห่างๆหน่อย"
"อ่านะ ตกลงไปกับพี่นะ ป่ะ"
"อ่า ไม่ไป"
มันจับข้อมือลากไปเลยนะครับ ไอ้เจ้าลุฟท์ก็ดิ้นใหญ่
"ไอ้บอล กูบอกกี่ทีแล้ว มึงอยากโดนใช่ไหม นี่มันเด็กกู"
เสียงเข้มห้าวดังลั่น
"น้องมันบอกว่ามึงไม่ได้จีบมันนี่หว่า แสดงว่ากูก็มีสิทธิ์ดิวะ"
ย้อนกลับมา โฟคหันไปมองหน้าลุฟท์ทันที จ้องเอาคำตอบ ลุฟท์เองก็ทำหน้าเหวอๆ
"แล้วน้องมันอยากไปกับมึงไหมล่ะ ดูท่าเหมือนมันโดนมึงกำลังลากไปนะ"
ลุฟท์สะบัดแขนออกแล้วเดินมาทางโฟค
"เออๆ วันหลังก็ได้ แต่น้องคนนี้กูจองนะโว้ย"
บอลบอกแล้วเดินหนีไป
"ไอ้บ้านี่ สงสัยต้องโดนสักวันแล้วล่ะ"
"อ่า อย่าทะเลาะกันเลยนะพี่"
"ไหน ทำไมมึงบอกว่ามึงไม่ใช่เด็กกู หมายความว่าไง"
หันมาจ้องลุฟท์ตาเขียว
"อะไรอ่ะพี่ เด็กอะไร ผมไม่ใช่เด็กใครนะ"
"ใช่ มึงเป็นเด็กกูนี่มึงไม่รู้เหรอ"
"อ่า ก็พี่ไม่เห็นบอกอ่ะ"
"อ้าวไอ้นี่ กูจีบมึงอยู่โต้งๆแบบนี้ มึงยังไม่รู้อีกเหรอ"
"อ่า จีบผมเหรอ"
"เออ แบบนี้ล่ะที่เขาเรียกว่าจีบ"
"อ่า ไม่เข้าใจ"
ทำหน้างงไปใหญ่ โฟคเองเริ่มเสียกำลังใจ นี่มันไม่เก่งจริงๆเหรอเนี่ยเรื่องจีบเด็ก
"โว้ย เออ จะไปซื้อหนังสือไม่ใช่เหรอ เร็วดิเดี๋ยวร้านก็ปิด ทำหน้าบื้ออยู่ได้นะมึง"
"อ่ะ"
ลุฟท์ทำหน้าละห้อยแล้วเดินตามโฟคไป เดินต้วมเตี้ยมช้าอีก โฟคต้องมาลากข้อมือไป
"ไหนมึงอยากได้หนังสือไร"
คนในร้านออกันอยู่แน่นร้านเพราะเป็นช่วงลดราคา ทั้งเด็กนักเรียนเอย นักศึกษาเอย
"หนังสือดาราศาสตร์อ่ะ"
"ตรงไหนวะ"
โฟคไม่ยอมปล่อยมือเพราะคนเยอะด้วยส่วนหนึ่ง และอีกส่วนคืออยากจะกุมมือของลุฟท์ไว้นานๆ
"คนเยอะจังวะ"
"มันลดราคานี่ อ่าจะทันไหมเนี่ย"
ลุฟท์เดินฝ่าคนไปไม่มองใคร มองหาป้ายบอกว่าหนังสือที่ต้องการอยู่ตรงชั้นไหน
"นี่ไงๆพี่"
"ไหน"
"อ่า เล่มที่อยากได้ไม่มีแล้วอ่า ช้าจริงๆด้วย"
ทำหน้าเศร้าคอตกลง ไม่มองเล่มอื่นที่อยู่ข้างๆกันเลย
"โห เล่มเบ้อเร่อ มึงอ่านหมดเหรอวะ"
"หมดดิ ก็ผมชอบอ่ะ แต่มันไม่มีแล้วอ่ะ"
ทำหน้าเซ็งเต็มที่ ก้มหน้าลงต่ำเหมือนไม่ได้ของที่ตนต้องการ
"ไม่หาเล่มอื่นไปล่ะมึง เผื่อมันเหมือนกัน"
"ไม่อ่ะ กลับเถอะพี่"
เดินหันหลังให้ทันที โฟคเองมองตาม
"อ้าวน้องลุฟท์ มาซื้อหนังสือเหมือนกันเหรอครับ"
"อ้อ ครับพี่ แต่จะกลับแล้ว"
"อ้าวทำไมล่ะครับ มาไม่ทันเหรอ"
พี่ที่ชมรมนั่นเอง เข้ามาถามเพราะเห็นลุฟท์กำลังเดินออกจากร้านมือเปล่า
"ครับพี่ ผมกลับก่อนนะครับ"
"เอ่อ แล้วมากับใครครับ ให้พี่ไปส่งไหม"
"ไม่ต้อง"
โฟคเดินตามมาเอามือวางที่บ่าของลุฟท์ทันที
"เอ่อ โฟค"
"เออ รู้ใช่ไหม"
ทำหน้ายักษ์ใส่เขาอีก รายนั้นถอยห่างออกไปเลย
"ไปมึงกลับ เดี๋ยวกูพาไปกินข้าว"
"พี่หมายถึงไรอ่ะ รู้อะไร"
ลุฟท์มองหน้าถามงงๆ
"เออน่า มึงไม่ต้องรู้หรอก"
ที่ทั้งสองคนเดินเข้าร้านมาไม่ใช่ไม่มีคนมองนะนั่น คนมองกันทั้งร้าน
"พี่ๆ เม้งบอกว่าพี่ชอบผม อยากได้ผมเป็นแฟนจริงเหรอ"
"พรวด"
กำลังกินก๋วยเตี๋ยวอยู่นะนั่นพรวดออกมาเต็มโต๊ะ
"หวาย น่าเกลียดอ่ะพี่ จะสำลักก็ไม่หันออก"
"ไอ้บ้า ถามไรวะ"
"ก็ผมสงสัยอ่ะ อยากรู้เลยถาม"
"เออ"
"หือ แปลว่าใช่เหรอพี่"
กลายเป็นโฟคที่หน้าแดงจัด
"เออ กูจีบมึง กูอยากได้มึงเป็นแฟน"
ลุฟท์มองหน้าของโฟคแล้วหลับตาปริบๆ
"แต่ผมไม่อยากมีแฟนอ่ะ ผมอยากจะตั้งใจเรียนอย่างเดียว"
โฟคเองอ้าปากค้างมองลุฟท์ด้วยสายตาที่ยากจะอธิบาย
"ทำไมวะ มีแฟนแล้วเรียนไม่ได้เหรอ"
"ไม่รู้อ่ะ แม่บอกว่าถ้ามีแฟนใจเราจะเขว ผมกลัวผมจะเรียนตกอ่ะ"
"เว้ย แทนที่มีแฟนจะให้แฟนเป็นแรงผลักให้เรียนดีขึ้นกว่าเดิม ไอ้นี่ มีแฟนแล้วเรียนตกแสดงว่าแฟนไม่ดีอ่ะดิ"
"อ่า มีแฟนแล้วเรียนเก่งได้เหรอ"
"เออดิ กูก็ตั้งใจเรียน มึงก็ตั้งใจเรียน มาเป็นแฟนกูซะจะได้เรียนเก่งกว่าเดิมไง"
ลุฟท์ทำท่าคิดหนัก
"แล้วเป็นแฟนกันเขาต้องทำอะไรบ้างอ่ะพี่"
โฟคอมยิ้มอยากจะหัวเราะออกมาเพราะความไร้เดียงสาของลุฟท์
"ก็กินข้าวด้วยกัน อ่านหนังสือด้วยกัน ไปไหนมาไหนด้วยกัน"
"อ่า อึดอัดแย่อ่ะ"
"อ้าว ถ้างั้นเขาจะเรียกว่าแฟนเหรอวะมึง"
"อ้อ แล้วต้องทำไรอีกอ่า"
"มึงตกลงเป็นแฟนกูดิ กูจะได้ค่อยๆบอก"
ลุฟท์อายขึ้นมาหน้าแดงเชียว
"ก็อยากเรียนเก่งๆกว่าเดิมอ่ะ"
เข้าใจตอบนะเนี่ย
"แล้วตกลงหรือไม่ตกลงล่ะ"
"อืม ตกลงก็ได้ แต่พี่ต้องรับประกันน้า ว่าผมจะเรียนดีขึ้นอ่ะ"
"เออน่า กูรับรอง เกรดสี่ทุกวิชาแน่ๆ"
ลุฟท์ยิ้มออกมา โฟคเองก็ยิ้มออกมาเต็มดวงหน้า โฟคเองเป็นคนเรียนแค่กลางๆเองนะ เพียงแต่เป็นคนไม่ค่อยพูด เล่นกีฬาเสียส่วนใหญ่ หนังสืออ่านบ้าง แต่ที่อ่านบ่อยๆก็มีแฮร์รี่พอตเตอร์ กับลอร์ดออฟเดอะริง เหอๆ อันนี้ถ้าเอามาออกข้อสอบคงได้เต็ม
"ป่ะกลับ เดี๋ยวกูไปส่ง"
"อ๊ะ ต้องจับมือกันด้วยเหรอ อายคนนะพี่"
"นี่ล่ะการเป็นแฟนกันเบื้องต้นต้องจับมือ"
"อ่า จริงเหรอ จับมือแล้วจะเรียนให้ดียังไงอ่ะ"
"อ้าว ก็เบื้องต้นไงมึง มือหนึ่งจับมือกันอีกมือมึงก็เอาหนังสือขึ้นมาอ่านสิ"
"แล้วเอามือไหนถือกระเป๋าอ่ะ ผมมีสองมือนะพี่"
"แฟนจะถือให้ไง"
"อ้อ อ้าว แล้วพี่จะไม่อ่านเหรอ ถ้าถือให้ผมพี่ก็ไม่ได้อ่านสิ"
เริ่มสงสัยหนัก
"กูเรียนเก่งอยู่แล้ว เดี๋ยวค่อยอ่าน เอามากระเป๋าน่ะ"
"อ้อ"
พยักหน้ารับรู้แล้วยื่นกระเป๋าให้โฟค ก่อนยื่นให้ก็ล้วงเอาหนังสือออกมาถือไว้เล่มหนึ่งกางออกอ่าน โฟคเห็นแล้วก็ยิ้มกุมมือไว้แน่น
"แต่มันอ่านไม่ถนัดอ่ะพี่"
"ก็ไม่ต้องอ่านดิ"
"อ้าว ก็เรียนตกอ่ะดิ"
"เว้ย ไม่อ่านแค่นี้ไม่ได้เรียนโง่ลงหรอกน่า"
"ไม่จริงอ่ะ อ่านเยอะมันก็ผ่านตาเยอะ ยิ่งอ่านมากเรายิ่งมีความรู้มาก"
"เออๆ งั้นก็ต้องอดทนเอาดิวะ"
"เฮ้อ ลำบากจังอ่ะ"
"อย่าบ่นหน่อยเลยมึง"
"อ๊ะ ทำไมกอดผมอ่ะ"
"อ้าว นี่เป็นสเต็ปที่สองนะของการเป็นแฟน"
"อ่า มันมีกี่สเต็ปอ่ะพี่"
"ไม่เยอะหรอกน่า ไม่ต้องกลัว"
ไอ้คนโดนหลอกนี่มันก็ซื่อนะ ยอมทุกอย่าง ไอ้คนหลอกนี่ก็ยิ่งได้ใจ พอใจกับสิ่งที่บอกไปแล้วน้องมันทำตาม
"อย่าลืมนะว่าเราเป็นแฟนกันแล้ว อย่าให้ใครมาวอแว"
ก่อนส่งขึ้นหอโฟคก็เอ่ยขึ้น ลุฟท์ทำหน้างงๆอีกเช่นเคย
"วอแวไรอ่ะพี่ ไม่เห็นมีใครมาวอแว"
"ก็อย่างไอ้บอลไง อย่าให้มันมาวอแว"
"อ้อ เขามาวอแวเองนะ ผมไม่ได้บอกเขา"
เฮ้อ โฟคได้แต่ส่ายหน้า
"นั่นล่ะ บอกมันไปว่ามีแฟนแล้ว อย่ามายุ่ง เดี๋ยวมันก็เลิกเองล่ะ"
"อ้อ ได้ๆพี่ ผมไปนะ"
"เดี๋ยวสิวะ จะไปก็ไปเลยเหรอ เป็นแฟนกันมันต้องบอกลากันหน่อยดิวะ"
"อ้าวก็บอกพี่แล้วอ่ะ ว่าไปนะ"
"หมายถึงบอกลาแบบแฟนเว้ย"
"อ้อ ไปนะแฟน"
โฟคนี่แทบจะปล่อยก๊ากออกมา กลั้นหัวเราะไว้
"ไอ้นี่ มานี่มา"
โฟคดึงแขนลุฟท์ที่ไปยืนอยู่บนขั้นบันไดของหอให้มาใกล้ๆ
"อ๊ะ ทำไมจุ๊บผมอ่ะ"
"อ้าว แฟนกันต้องทำแบบนี้สิวะ กู๊ดไนท์คิสไง"
"อ่า ไม่เอาอ่ะ หยึ๋ย น่ากลัว"
"กลัวไรวะ เขาทำแบบนี้กันทั้งนั้น"
"ไม่เอาอ่ะ ผมไม่อยากจุ๊บ"
"ไม่ได้นะเว้ย เป็นแฟนกันต้องจุ๊บ พอจุ๊บแล้วเลือดมันแล่น ทำให้สมองทำงานมีประสิทธิภาพมากขึ้นนะ มึงไม่รู้เหรอ"
"อ้อ"
เฮ้อนะ มันซื่อเสียจนไม่น่าเชื่อ
"พี่ก้มลงดิ"
โฟคยิ้มเต็มปากเลยทีเดียวยื่นหน้าไปใกล้ๆ
"จุ๊บ"
"ทำเร็วจังวะ ไม่ทันรู้สึกเลย"
"ต้องทำช้าๆเหรอ"
"เออดิ ให้ปากมันสัมผัสกับแก้มนานๆ ถ่ายเทพลังงานให้กันและกัน"
"อ้อ"
เอาใหม่อีกรอบ คราวนี้แช่ไว้นานพอสมควร
"อ่า ผมรู้สึกแปลกๆอ่ะ"
"นั่นไง สมองเริ่มทำงาน แล้วก็ต้องพูดว่า ฝันดีนะตัวเล็ก"
"ฝันดีนะตัวเล็ก"
"เฮ้ย นี่กูพูด มึงต้องหาคำพูดเองดิ"
"อ่า ยากจังอ่ะพี่ ไม่เอาดีกว่า"
"เฮ้ย ไม่ได้มันไม่สมบูรณ์"
"อ่า ฝันดีนะตัวใหญ่"
โฟคนี่ยิ้มแก้มปริ ทำไมมันรู้สึกดีจังเลยนะ แม้ลุฟท์จะซื่อเสียจนไม่รู้เรื่องอะไรแต่ทำไมมันถึงได้รู้สึกดีอย่างน่าประหลาด
"ฝันดีนะครับตัวเล็กของตัวใหญ่"
โฟคเอื้อมมือไปขยี้หัวลุฟท์เบาๆแล้วพยักหน้าให้ลุฟท์ขึ้นหอไป ส่วนโฟคเองยืนมองอยู่จนลับสายตา เป็นแฟนกันแล้ว สินะ
Written by eiky
ps. หุหุ หายหน้าไปนาน แฟนๆน้องลุฟท์หนีกันไปหมดหรือยังคร้าบ คิดถึงเหมือนกันน้า แต่พอเขียนแนวโน้น แนวนี้เลยไปไม่เป็น อาจจะขาดๆเกินๆน้า จุ๊บๆๆ
-
อ่่าวพาน้องลูฟมาหรอกเหรอคับ มะเป็นไรตามมาแล้ว
สู้ๆนะพี่ิอิ๊ก :กอด1: :กอด1:
-
จิ้มพี่อิ๊กกี้
-
น่าร๊ากกกกก
-
หายไปนาน แต่ยังน่ารักเหมือนเดิม
-
บิดๆ น้องลุฟ น่ารัก 55+
โฟคเจ้าเล่ห์โคตร -..-
-
นี่โฟคเข้าข่ายหลอกเด็กรึเปล่าเนี่ยยยยยยย :o8:
-
eiky ยังเขียนได้น่ารักเหมือนเดิม น้องลุฟท์ใสซื่อบริสุทธิ์ โฟคก็เป็นคนดี
สมใจคนอ่านที่ทำให้โฟคได้น้องลุฟท์มาดามหัวใจแทนน้องญี่ปุ่น คิดว่า
เรื่องนี้ญี่ปุ่นใสซื่อบริสุทธิ์แล้วนะ น้องลุฟท์ยังใสซื่อได้มากกว่าเพราะไม่รู้จัก
เจ้าเล่ห์ ซื่อมากจริง ๆ น่ารักทั้งคู่เลย ..... ตัวเล็ก+ตัวใหญ่ :pig4:
-
เป็นแฟนกันละ ง่ายจังเนอะ
-
พี่โฟคหลอกเด็กกกกกกกกกกกกกกกกกกก :laugh: :laugh: :laugh:
อ่านแล้วกร๊ากกกค่ะ ได้ฟีลเหมือนตาแก่หัวงูหลอกกินเด็กเลยอ่ะโฟค :m20:
-
หลอกเด็กชัดๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ :z3:
-
ฉลาดแกมโกงนี่นา
ถ้าน้องไม่ได้ 4 ทุกวิชาจะเกิดอะไรขึ้น 555
-
ไอ้หมีดำมีแฟนกะเค้าแล้วโว้ย
ปิดซอยฉลองซะหน่อยดีกว่า
มาเร็วๆๆพ่อยกแม่ยกไอ้หมีดำไปฉลองกัน :laugh: o13
-
ตกลงลุฟท์นี่ใสซื่อมากเลยนะ
หลงกลหมีดำเข้าไปแล้ว
หมีดำท่าจะเป็นคนที่ขี้หึงและหวงอย่างแรงนะ
-
มีความรู้สึกว่าเหมือนโฟคหลอกเด็กเลย 55+
-
กร๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด!
เป็นแฟนกันแล้ว .............................................
-
เออ...เอาว่ะ ถือว่าหมีดำประสบความสำเร็จก็ได้...มีแฟนกะเค้าสักที
แต่สงสัยต้องเตือนน้องลุฟท์ทุกวัน...ไม่งั้นลืม ชัวร์ ! เอ้า..ฉลองงงงง...ให้เค้าหน่อย :mc4:
ว่าแต่....เกรด 4 ทุกวิชา ช่างกล้าพูดนะหมีดำ....น้องลุฟท์ช่วยแกหน่อยน้า.....
:L2: ต้อนรับการกลับมาจ้า... :pig4: น้องอิ๊ก
-
แหม น้องลุฟท์นี่ซื่อเหลือเกิน
โฟคจีบขนาดนี้ยังต้องให้บอกทุกขั้นตอนเลยเหรอ
น่ารักจัง
-
ลุฟท์เอ้ย เสร็จหมีดำซะแล้ว :-[
-
โอ๊ยยย เป็นแฟนกันโดยที่น้องไม่รู้ตัว จะเห็นใจใครดีวะเนี่ยะ
-
เอิ๊กกกกกกๆๆๆ อีหนูลุฟท์ใสซื่อน่ารักจริงๆเลย :-[
หมีดำเจ้าเล่ห์นะ เร็วๆเลยหมีดำ รีบๆสร้างรากฐานครอบครัวให้แน่นปึ้กได้แล้วนะ
:กอด1:คุณอิ๊ก
(ตอนนี้อ่านเรื่องนี้นะคะ เรื่องที่เริ่มลงใหม่นับแต่ช่วงกลางๆธันวา
รวมเรื่องใหม่ของคุณอิ๊กด้วย ยังไม่มีฤกษ์ได้เริ่มอ่านแม้แต่น้อย
ตอนนี้ทำได้แต่อ่านเรื่องที่เคยตามอยู่ แต่จะตามไปแน่นอน ช้าหน่อย :m5:)
-
อ๊ายยยยยยย น่ารักกกกกกกกกเป็นแฟนกันแล้วด้วย
น้องลุฟท์อ่า ซื้อซื่อ แต่อนุญาตให้ซื่อกะพี่โฟคคนเดียวนะคร้า
ขำตอนบอกลา ไปนะแฟน คิดได้ยังไงคะน้องลุฟท์ ก๊ากๆๆ
ตอนต่อไปคงกุ๊กกิ๊กกันมากกว่านี้แล้วสิน๊า เป็นแฟนกันแล้วนิ อิอิ
คิดถึงน้องพริกกับพี่เบนซ์จังเลย ไม่รุ้ป่านนี้ไปถึงไหนกันแล้ว คิคิ :-[
-
หายไปนานนนมากกกกกกกกกกก คิดถึงหนูปุ่นอะๆๆๆๆๆๆๆๆ
-
น่ารักมากๆๆๆๆๆๆๆๆๆ เลย
น้องลุฟท์ซื่อจังลูกเอ้ย
แต่ถ้าไม่ซื่อยังงี้ โฟคก็คงจีบติดไม่ได้ง่ายหรอกนะ :m12:
พอเป็นแฟนกันแล้วต้องน่ารักแน่ๆ เลยอ่ะ จะรอต่อไปนะคะ
ขอบคุณสำหรับความน่ารักค่ะคุณอิ๊ก
-
คิดถึงคู่ของเบนซ์จังเลย^^
-
โฟคไปหลอกน้องเขาทำไม :m20: :m20:หลอกเด็กๆ
-
น้องลุฟท์ใสจริงๆ :pig4:
-
ตัวใหญ่ตัวเล็ก อ๊ายยยยยยยยยยยยยยยยยยเขิน
-
เป็นแฟนกันแล้ว เม้งโกรธแย่^^
ลุฟท์ซื้อซื่อ ผ่านชั้นมต้นกะประถมมาได้ไงเนี่ยยย
-
เฮ้ยหลอกเด็กอ่ะ :laugh:
-
อ๊ายยยย น่ารัก :-[
ลุฟท์กับญี่ปุ่นใสซื่อเหมือนกันเด่ะ (แต่เรื่องไร้เดียงสาน้องลุฟท์ชนะขาด ฮ่าๆ)
พี่โฟคก็นะ หลอกเด็ก สุดๆ
รอตอนต่อไปจ๊า :z2:
-
อะไรลุฟจะซื่อปานนั้น
-
น้องลุฟท์ซื่อดีแท้ แบบนี้หมีดำต้องคอยดูแลกันใกล้ชิดหน่อยละ อิอิ
-
หลอกเด็กอ่ะโฟค
ลุฟท์ก็ช่างไม่รู้อะไรบ้างเลย
แต่...น่าร๊ากกกกกกกกกกกก
-
o18 โฟคหลอกเด็กนะเราอ่ะ
คิดได้ไงจุ๊บทำให้สมองแล่น
-
แว๊กกกก ตัวเล็กของตัวใหญ่ น่ารักอ่ะ
ว่าแต่น้องลุฟท์คะ จะซื่อไปไหน ยิ่งกว่าญี่ปุ่นอีกมั้งเนี่ย :m20:
โฟคนี่เจ้าเล่ห์เนอะ ออกแนวเหมือนหมีขาวหลอกญี่ปุ่นเลย
-
หมีดำกินเด็ก :m20:
-
หลอกเด็กอีกล่ะ
แถมเด็กคนนี้ยังซื่อได้ใจอีก
ญี่ปุ่นยังซื่อแบบเจ้าเล่ห์
แต่เจ้าลุฟท์มันซื่อแบบไม่มีกั๊กเล๊ยยยยย
น่าเอามาเหน็บไว้ข้างฝาจิ๊งงงงงงงงง
-
ตัวเล็ก ตัวใหญ๋ พ่อหมี แม่หมี เจ้คิดถึงหมดเลยอ่ะ
-
นี่มันคนแก่หลอกเด็กชัดๆ เลยนี่หว่า
คงต้องดูแลกันอย่างใกล้ชิดและแนบเนื้อแล้วล่ะนะ
เด็กมากๆ
-
ตัวเล็กก็ซื่อซ๊า คราวนี้ตัวใหญ่หลอกเนียนไปเลย
-
ไปนะแฟน <--- ฮาตรงนี้ แหละ อย่างแรงอ่ะ
-
รอเรื่องนี้ด้วย
มันไม่พอ 55+
-
กรี๊ดดดดดดดดดด
ตัวเล็กของตัวใหญ่
แต่นู๋ลุฟซื่อเกินตอนแรกนึกว่าจะแอบร้ายนิดๆซ่ะอีก
-
น่าร๊ากกกกกกกกกก....อิอิ
-
ไอ้พี่โฟคเนียนได้อีกกกกก
ตัวเล็กตัวใหญ่น่ารักเว้ยเห้ยยยยย
น้องซื่อได้อีกกกกกกก
-
:-[ อีพี่โฟคเนียนได้โล่ห์ค่ะ
แต่ลูลุฟท์ก็ซื่อเกิ้นนนนนน ฮ่าๆๆๆ :laugh:
สรุปแล้ว เอาเป็นว่า...น่ารัก..ละกันค่ะ อิอิอิ :L2:
-
ลุฟท์นี่ซื่อเหลือเกิน เหมือนโฟคหลอกเด็กเลย
แต่น่ารักจัง ตัวใหญ่กับตัวเล็ก
-
ชอบทุกแนวว กรี๊ดดดดด
ลุฟท์น่ารักอ่ะ เลยไม่ทันเล่ห์เหลี่ยมโฟคเลยอ่ะ
5555 แต่ชอบมากเลยย
รอตอนต่อไปค่ะพี่อิ๊กกี้ สู้ๆนะพี่
:กอด1:
-
รอตอนต่อไป^^
-
โอย เขินนนนนน
อิหมีเดำเนียนมากกก
หลอกเด็ก กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดด :-[
-
โอย~~~!! ภาคของญี่ปุ่นก็ซื่อไม่บริสุทธิ์เกิน ภาคของลูฟท์นี้ก็ซื่อบริสุทธิ์เกิน เฮ้อ~~~ ไร้ความพอดีเลยนะ แต่ว่ามันสนุกอ่ะ เค้าช๊อบชอบ~~~!!! >O<
-
คิดถึงน้องญี่ปุ่นจัง
-
พี่อิ๊กกี้คร้าาาาา....มาต่อน้องญี่ปุ่นหน่อยคร้าาาาาา คิดถึงเนะ
-
โฟกหลอกเด็ก ลุฟท์ ทันไอ้พี่โฟกมันมั่งนะ
รักลุฟท์ กับญี่ปุ่น
-
มารอดูเลห์เหลี่ยม...พี่หมีดำ..
-
พี่หมีดำมาเร็วๆนะ
-
มารอหมีดำหลอกล่อลุฟท์...555
-
ญี่ปุ่น ไปหนาย อ่าา
ีคิดถึง ญี่่ปุ่น คร๊าาาบบบ
-
น้องญี่ปุ๋นหายไปหนาย :call:
-
น่ารักจังเลย
ตัวเล็กกับตัวใหญ่ :-[
นี่ถ้าน้องลุฟไม่ใสแบบนี้ โฟคจะมีปัญญาจีบไหมเนี่ย :m12:
น่ารักทุกตอนเลยค่ะ เรื่องนี้ ชอบจัง
เป็นกำลังใจให้คุณอิ๊กนะคะ จะรอตอนต่อไปค่ะ
-
อิอิ พยายามมาอ่านน้องญี่ปุ่น แต่ยังไม่ได้ถึงครึ่งเลย
คงต้องอีกยาวนานมาก
อยากมีหมีเป็นของตัวเองมั่งอ่ะครับ อิ๊ก o13
-
ฮ่าๆๆๆ โฟคเหมือนหลอกเด็กเลยอ่ะ แต่เป็นคู่ที่น่ารักมากๆ
ลุฟท์น่ารักมากๆเลยจร้า ซื่อมากๆเลย >-< ชอบมากๆ :o8:
-
แงแง รอคร้าบรอ.... คิดถึงอิ๊กกี้ T^T
-
:-[เขิน อะ โฟค มัดมือชกจัง :-[
-
มารอโฟคกับน้องลุฟท์
และคิดถึงญี่ปุ่นด้วยยยยยยยยยยย
-
หลอกกกกเด็กกกกก แจ้งตำรวจจับ ฐาน ผู้เยาว์พรากผู้เยาว์ 555 :laugh:
-
หายไปนานนนนนนนมากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก
-
โหยโฟค หลอกเป็นแฟนง่ายๆแบบนี้เลยหรอ???
-
โฟคหลอกเด็กชัดๆ :laugh:
-
มารอเนะ คิดถึ๊ง คิดถึง
-
คิดถึงจังหายไปหลายวันแล้ว
-
อิ๊คจ๊ะมาได้แล้วจ้า :a3:
-
รอจ้า^^
-
สนุกมากกกก :laugh: :laugh: :laugh: :laugh:
รอรอรอรอรอรอรอรอรอรอรอ.........
และจะรอต่อไป :oni1:
-
:z13:
:z13:
:z13:
:z10: :z10: :z10:
-
หายไปเลยอ่า
คิดถึงหนูญี่ปุ่น^^
-
เค้าคิดถึงพ่อหมี แม่หมี พี่โฟค น้องลูฟอ่าา
ออ้นวอนพี่อิ๊กพามาทีน้าาา
:กอด1: :กอด1:
-
น้องญี่ปุ่นอยู่ไหน :z3: :z3: :z3:
คิดถึงจังเลย
o9
o9
o9
จะลงแดงแล้ว :dont2:
-
เป็นกำลังใจให้น้องอิ๊ก :L2:
-
:L2: :กอด1:
-
รอน้า~
-
:จุ๊บๆ: :จุ๊บๆ: นู๋ญี่ปุ่น กะ น้องลุฟท์
ในวันวาเลนไทม์ :L1:
-
ขอมอบ :กอด1: :กอด1: :กอด1:
ให้กับ ไรเตอร์
ในวันนี้ด้วยนะคับ :m3: :m3: :m3:
-
Teddy กอด Rosie
พอกลับถึงห้องก็เริ่มกลัวว่าเพื่อนจะบาดหมางใจ ลุฟท์ยืนลังเลอยู่
"เป็นไรอ่ะลุฟท์ ยืนเอ๋ออยู่ตรงนั้นทำไมอ่ะ"
"ปะ เปล่า เรา เราเอ่อ เราจะอ่านหนังสือ"
"อ่านหนังสือไร น้ำยังไม่อาบเลย อะไรอ่ะ"
"อ้อ งั้นเราอาบน้ำก่อนนะ"
"พิลึกจัง"
เม้งเหวี่ยงใส่แล้วหันหน้าไปสนใจกับการ์ตูนในมือต่อ
"เม้งเห็นผ้าเช็ดตัวเราไหมอ่ะ"
"ก็อยู่ตรงตู้ไงลุฟท์ อะไรอ่ะ นายเป็นไรป่ะเนี่ย ดูเอ๋อแปลกๆ"
"ปะ เปล่า จะอาบน้ำนะ"
"อ้าวแล้วไม่ถอดรองเท้าล่ะ จะเข้าทั้งอย่างนั้นเหรอ เราไม่ขัดนะนายขัดนะถ้าเลอะอ่ะ"
"อ่า ลืม"
"เป็นไรอ่ะลุฟท์ไหนว่ามาซิ"
"เปล่าซะหน่อย เราอาบน้ำก่อนนะ"
ใจก็เต้นตึกตัก อยากจะบอกเพื่อนเหมือนกันนะว่าตัวเองตัดสินใจคบกับหมีดำชายในฝันของเม้งไปแล้ว อาบน้ำก็อาบอยู่นานมากกว่าจะออกมาได้
"อาบนานมาก เราปวดฉี่อ่ะ"
"อ้อ โทษทีเราขัดนานไปหน่อย"
"มีอะไรให้ขัด ตัวขาวออกจะตาย นายนี่แปลกจังวันนี้อ่ะ มีอะไรแน่ๆ"
"อ๊ะ ไม่มีๆ"
"เล่ามาเลยๆ"
"เอ่อ เล่าเหรอ"
"เล่าดิ นายมีอะไรปิดเราเหรอ"
"เอ่อ"
"เอ่อ อีกแระ เมื่อไหร่จะรู้เรื่องอ่ะ ไหนว่ามา มีอะไร"
"ก็ ก็ เรากะพี่โฟคอ่ะ"
"หา อะไรน๊ะ แว้ก นาย ไหนนายบอกเราว่านายจะไม่ ตายแล้ว นายจูจุ๊บพี่เขาเหรอ ใจง่าย คนใจง่าย หรือว่า ไปจ้ำจี้กันแล้ว อ๊าย ไม่ได้ แว้กก เราไม่ยอม เราไม่ยอม"
เอ่อ มันเป็นเอามาก ดิ้นพรวดๆอยู่บนเตียง ลุฟท์อ้าปากหวอไม่คิดว่าเพื่อนจะเป็นไปมากขนาดนี้
"เอ่อ คือ"
"ได้กันกะพี่เขาหรือยังอ่ะ ไม่ได้นะ"
"อะไรอ่ะเม้ง ได้กันไรอ่ะ"
"อย่ามาทำเนียน นายโดนจิ้มแล้วดิ"
ยิ่งงกันไปใหญ่ เจ้าลุฟท์มันซื่อๆนะ แต่เจ้าเม้งนี่ท่าทางไม่น้อย
"ไม่เชื่อ นายต้องโดนพี่โฟคจิ้มมาแล้วแน่ๆ อ่ะ ฮือๆ เราอุตส่าห์หมายตาเอาไว้อ่ะ โดนคาบไปกินเลยอ่า"
"อะไรอ่ะ เราไม่ได้กินพี่เขานะ เราแค่กินข้าว เรายังไมได้บอกอะไรซะหน่อยอ่า นายอ่ะคิดไปเอง"
เหมือนเม้งมันเพิ่งจะรู้ตัวว่าลุฟท์เองยังไม่ได้บอกอะไรมันเลยนะ ทำหน้าเจื่อนๆ
"อ่า แล้วนายกะพี่โฟคอะไรอ่ะ"
"ก็ เรา เรากะพี่เค้า เอ่อ ตกลง เป็น"
"แว้กก ไม่เอาไม่พูด รับไม่ได้ แว้กก เป็นแฟนกันแล้ว นายเป็นแฟนกันแล้ว"
กระโดดโลดเต้นเหมือนองค์ลง ลุฟท์อ้าปากค้างเหมือนเดิม
"ก็พี่เขาบอกว่า เป็นแฟนเค้าแล้วเราจะเรียนเก่งขึ้นอ่ะ"
"แว้กก ไม่จริ๊ง ไม่จริง อะไรอ่าลุฟท์"
"ก็เราอยากเรียนเก่งๆนี่"
"อะไรคบกะพี่เค้าเพราะอยากเรียนเก่งเหรอ เดี๋ยวเราจะไปบอกพี่เค้าว่านายไม่ได้รักเค้า ฮึ"
"หือ อะไรอ่ะ บอกไรอ่ะ"
"แว้กก นายนี่นะ ซื่อบื้อที่สุด ก็ไปบอกว่านายไม่ได้รักพี่เขาเลยไง"
"เขารู้อ่ะ"
"เอ่อ"
หน้าเหวอไปเลย อ้าปากกว้างเชียว
"ฮึ งอน เรางอนนายแล้ว"
"อย่างอนเราเลยนะเม้ง เราไม่รู้อ่ะ พี่เขาขอให้เป็นแฟนเราเองก็อยากเรียนเก่งๆ"
"ฮึ ทำไมพี่เขาไม่มาขอเราอ่ะ เราชอบพี่เขานายก็รู้ ฮึ งอนๆ"
"อ่า หรือนายจะขอเป็นแฟนพี่เขาอีกคนไหม เดี๋ยวเราไปบอกพี่เขาให้"
"แว้กก บ้าเหรอ เราไม่อยากเป็นน้อยนะ เราพอรู้ล่ะว่าพี่เขาชอบนายอ่ะ ก็นายมันน่ารักนี่ เราล่ะ ฮึ"
"อ่า แล้วให้เราทำไงอ่ะ"
"จะทำไง เราก็ต้องทำใจสิ แงๆ โดนแย่งแฟน"
ดูมันใครเป้นแฟนมันเมื่อไหร่เนี่ย ลุฟท์เองแม้จะลำบากใจแต่ก็ทำอะไรไม่ได้มากนั่งอ่านหนังสืออยู่สักพักก็นอน
"อ๊ะ นั่นไง แฟนนายเดินมาโน่นแล้ว ไปหาเขาดิ"
พอไปโรงเรียน กำลังเดินเข้าประตูโรงเรียนเม้งก็สะกิดบอก หายงอนแล้วล่ะ
"ไหน อ้อ เราต้องไปหาเขาเหรอ"
"อ้าว เป็นแฟนกันก็ต้องไปเดินด้วยกันสิ ระวังเถอะจะโดนฉกเอา มัวแต่มาซื่อบื้ออยู่แบบนี้อ่ะ"
"อ้อๆ โอเคๆ"
เดินตรงเข้าไปหาทันที
"สวัสดีแฟน"
หน้าตามันนี่จริงจังมากเลยนะ พอเข้าไปใกล้ๆก็เอ่ยขึ้น เจ้าโฟคมันก็ยิ้มรับแต่พอได้ยินก็หัวเราะขึ้น
"รอพี่เหรอตัวเล็ก"
"อืม อ๊ะ ครับ รอพี่"
"ฮ่าๆ กินข้าวยัง"
"กินหนมไปแล้ว"
"ป่ะเดี๋ยวพาไปกินข้าว"
"เดี๋ยวก็เข้าแถวแล้วอ่ะ"
"ก็หลังเลิกแถวไง"
"อ้อ อืม อ๊ะ ครับ"
ดูฝืนๆยังไงพิกล สรุปก็ต้องเดินข้างๆโฟคเข้าโรงเรียนไป สายตาของเพื่อนๆหลายคนมอง ทั้งรุ่นเล็กรุ่นใหญ่มมองกันเป็นตาเดียว
"เอ๋ หมีดำ กะน้องลูลุฟท์นี่เนะ เป็นแฟนกันหรา อิอิ"
พอดีเจอไอ้ตัวยุ่งกำลังหอบอะไรมาไม่รู้พะรุงพะรัง มีบอยหอบมาอีกคน
"อ้าวไอ้เปี๊ยก หอบไรมาเยอะแยะวะ"
พอเจอหน้าญี่ปุ่นโฟคเองก็รู้สึกเขินๆ แต่ก็ไม่อยากจะอะไรมากนัก เพราะเห็นรถคันงามเพิ่งมาส่งหน้าโรงเรียนเมื่อครู่ ตัดใจได้พอสมควร
"หอบวันวาเลนไทน์เนะ อ่า หมีดำมะรู้หรา เช้ยเชยเนะ"
"เออ ห่า วันนี้วันแห่งความรักนี่หว่า"
"ใช่ๆ แต่เขาทำไรกันเหรอพี่ วันแห่งความรัก"
ลุฟท์หันไปถามโฟคที่หน้าตาเริ่มตื่น
"ตายล่ะสิ กูลืมไปเลย เดี๋ยวรอแป๊บนะ ตัวเล็กไปเข้าแถวก่อนนะ เดี๋ยวเจอกันที่โรงอาหาร หลังเลิกแถว"
ว่าแล้วก็วิ่งออกจากโรงเรียนไปทันที ลุฟท์ทำหน้างงๆ
"อิอิ น้องลูลุฟท์ๆ พี่ญี่ปุ่นถามหน่อยเนะ"
ลุฟท์เองหน้าแดงขึ้นมา เจอขวัญใจในระยะประชิด
"อะไรเหรอพี่ญี่ปุ่น"
"น้องลูลุฟท์โดนหมีดำแหย่อ่ะยังอ่ะ ของหมีดำหย้ายหย่ายเนะ"
"หือ แหย่ไรอ่ะ"
"บ้าปุ่น ไปถามน้องเขาแบบนั้นได้ไง"
"เอ๋ ทำมายอ่ะ โดนแหย่แบบนี้ๆ"
ดูมันทำนะครับ มันวางของลงแล้วเอานิ้วชี้กับนิ้วหัวแม่มือทำเป็นกลมๆ แล้วเอานิ้วชี้อีกข้างแหย่เข้าไป ทำแล้วก็หัวเราะคิกคักๆ
"ไม่อ่ะ ยังไม่ได้แหย่ครับพี่ญี่ปุ่น"
"หวาย เชยเนะ วันนี้ไปให้พี่เขาหยี่ดิ อิอิ มะเจ็บหรอก พี่ญี่ปุ่นก็เคย อิอิ"
"อ่า ทำแบบนี้อ่ะเหรอ แล้วทำทำไมอ่ะครับพี่ญี่ปุ่น"
คือว่าหน้าตามันนี่ซื่อเสียจนญี่ปุ่นเองต้องจิ๊ปาก
"หวาย ก็เป็นแฟนกันเนะ ต้องแย่กันอ่า ลองดูน้า แบบนี้ๆ"
ทำให้ดูอีกที แล้วหัวเราะคิกคัก
"บ้าปุ่น ไปสอนน้องมันไม่ดี อย่าไปสนใจนะลุฟท์ พี่ญี่ปุ่นเขาพูดเล่น"
"อ่าบอย เรามะได้พูดเล่นเนะ ลูลุฟท์ต้องติดจายน้า พี่ญี่ปุ่นยังติดจาย อิอิ"
"จริงเหรอครับพี่ญี่ปุ่น ถ้าพี่ญี่ปุ่นชอบ ลุฟท์ก็ต้องชอบ อิอิ"
เอา เป็นไปกับเขาด้วยแล้ว ทั้งสามคนเดินคุยกันอย่างออกรสออกชาติเข้าไปในโรงเรียน
"แต่ว่าพี่ญี่ปุ่นครับ จะดีเหรอ ผมเด็กอยู่เลยอ่ะ ไปขอพี่เขาแบบนั้นแล้วจะดีเหรอ"
"ดีเนะ พี่ญี่ปุ่นก็ขอพ่อหมีขาวเนะ เวลาพี่ญี่ปุ่นอยากแหย่ พ่อหมีขาวไม่ยอม พี่ญี่ปุ่นจัดการเล้ย อิอิ"
เมาท์แหลกได้อีกนะมัน
"อ้อ แต่ทำแค่นี้ก็พอเหรอครับพี่"
"อิอิ จูจุ๊บด้วยเนะ อิอิ"
"อ่า ทำไม่เป็นอ่ะ"
"บอยๆ เรียกเอกมาเนะ"
หันไปบอกเลขาฯส่วนตัว
"ทำไมอ่ะปุ่น"
"เรียกมาก่อนอ่า เราอยากจะถาม"
บอยเดินไปเรียกเอกที่คุยอยู่กับเพื่อนๆระหว่างรอเข้าแถว
"ปลาดุกๆ มานี่หน่อย"
"ไรวะไอ้หญ้าแห้ง"
เอกเดินมาทำหน้าย่น บอยเองก็เดินตามหลังมา เอกมองหน้าลุฟท์อย่างพิจารณาแล้วยิ้มๆ
"จูจุ๊บกันให้น้องลูลุฟท์ดูหน่อยเนะ น้องเขาทำมะเป็น"
"แว้ก ไอ้บ้า นี่มันกลางแจ้งนะมึง"
"เอ๋ ทำไมอายอ่า"
"มึงก็ทำดิ เป็นบ้าเหรอ ไอ้บ้า"
"หวาย มาว่าเราเนะ ก็เราต้องจูจุ๊บกะพ่อหมีขาวอ่า พ่อหมีขาวมะอยู่เนะ ทำงายอ่า"
"เฮ้ย ไม่เอาด้วยหรอก ป่ะตัวเองไปเข้าแถว ไอ้นี่ท่าจะบ้า ให้เรามาจูจุ๊บกลางแจ้ง"
"แอ่ะ บอยไม่ให้ไปเนะ ทำมายอ่า น้องเขาทำมะเป็น ปลาดุกเป็นรุ่นพี่ทำไมไม่ทำให้น้องเค้าดูอ่า นิสัยมะดี เนะ ฮึ"
อ้าว เป็นงั้นไป
"บ้าเหรอปุ่นคนออกเยอะแยะ เราอายบ้างสิ"
"มะต้องอายเนะ เดี๋ยวเราบังให้"
"แว้กก บังไงวะ ไม่เอาๆ"
"พี่ญี่ปุ่น งั้นไม่ดูก็ได้ ผมเคยดูในละคร พอทำได้"
"เอ๋แล้วก็มะบอกน้าลูลุฟท์ อิอิ นั่นล่ะๆ ต้องจูจุ๊บก่อนแล้วค่อยให้หมีดำแหย่เนะ"
พยักหน้ารับรู้ เจ้าตัวแสบเองพอวันวาเลนไทน์ดอกไม้เอย ตุ๊กตาเอยเต็มมือไปหมด แต่มันก็งกนะหอบเอาหมดทุกอย่างเหอๆ
"รอนานไหมตัวเล็ก"
พอเลิกแถวลุฟท์ก็ไปนั่งรอที่โรงอาหารตามที่โฟคบอก นั่งตาปริบๆอยู่ เจ้าโฟคเองก็วิ่งกระหืดกระหอบมา
"ไม่นานอ่ะพี่ พี่ไปไหนมาไม่มาเข้าแถวอ่ะ"
"ไปหาของมาให้นี่ไง"
"อ่า"
ตุ๊กตาหมีตัวเล็กๆสีขาวที่กอดดอกกุหลาบสีแดงสดดอกใหญ่ไว้พร้อมด้วยการ์ดเล็กๆ
"อ่ะ ให้"
"ให้ผมเหรอ"
"เออให้มึงนั่นล่ะ ก็มึงเป็นแฟนกูนี่"
ลุฟท์มองอยู่นานแล้วยื่นมือไปรับ ยกมือไหว้ด้วยนะเออ
"ขอบคุณครับพี่ ผมไม่เคยได้ของขวัญเลยนะ"
น้ำเสียงสั่นระริก ตอนเรียนอยู่ที่ต่างจังหวัดด้วยความเป็นคนที่ไม่คุยกับใครตั้งหน้าตั้งตาเรียนอย่างเดียว ถึงจะมีคนเอาดอกไม้มาใส่ไว้ที่ใต้โต๊ะแต่ก็ไม่ได้สนใจมอง แต่พอมีคนยื่นให้ต่อหน้าต่อตาแบบนี้ก็อดไม่ได้ที่จะดีใจ อยากได้นะที่จริงแต่ไม่รู้จะไปขอจากใคร คนที่เขาจะให้เขาเห็นดูหยิ่งๆก็เลยไม่มีใครเข้าใกล้
"แทนความรักของกูนะ"
"ครับพี่"
"งั้นไปเรียนได้แล้ว"
มัวแต่ยืนยิ้มดีใจโฟคสะกิดให้ได้สติ
"อ๊ะ เดี๋ยวพี่เดี๋ยว"
"หือไรอีก เดี๋ยวคาบแรกก็สายหรอก"
"ผมอยากจะทำอะไรให้พี่บ้างอ่ะ"
เจ้าโฟคมันยิ้มทันที
"ทำไรวะ"
"ตอบแทนพี่ไง พี่หลับตาดิ ผมจะจูจุ๊บ"
อ้าวนะ บอกออกไปแล้ว เจ้าโฟคนี่ยิ้มหน้าดำหน้าแดงขึ้นมาทันที
"จริงดิ"
"อืม จริงๆ"
"อ่ะ"
โฟคยอมนั่งลงกับม้านั่งแล้วหลับตา เจ้าลุฟท์เองมันก็เดินเข้าไปใกล้ๆ
"จูจุ๊บตรงไหนอ่า เคยดูแต่เขาจูจุ๊บแก้มกัน"
มันบ่นกับตัวเอง เจ้าโฟคก็หลับตาปี๋ใจเต้นตึกตัก
"จุ๊บ"
"ไรวะ จุ๊บแก้มเหรอ"
ทำเร็วๆด้วยนะ คนโดนจุ๊บลืมตาขึ้นทันทีไม่พอใจอย่างแรง
"ก็ให้จุ๊บตรงไหนอ่ะ"
"ตรงนี้"
ชี้ไปที่ปากของตัวเอง
"อ่า จะกัดปากกันเหรอ ไม่เอาอ่ะ กลัวเจ็บ"
ดูมันครับ ทำหน้าซื่อๆ ส่ายหัวไปมา
"ไม่เจ็บ เฮ้ย ใครบอกกูจะกัด"
"อ่า เอางั้นเหรอ"
"อืม มึงหลับตาดิ"
สรุปคนที่จะทำกลายเป็นเจ้าโฟคไปเสียนี่ ลุฟท์มันยอมหลับตาลงนะเออ คนก็ไม่ใช่ไม่มีนะ เด็กๆก็พากันมองอยู่
"อ่า จั๊กจี๋อ่า"
พอหลับตาเจ้าโฟคมันก็ทาบปากลงทันทีแต่ไม่ได้อะไรมากแค่ทาบปาก ลุฟท์เองที่ย่นคอหนีไป
"แค่นี้ก็พอใจแล้ว"
โฟคมันยิ้มอย่างมีความสุขแล้วเอามือขยี้หัวเบาๆ
"อ่าพี่ๆ เดี๋ยวสิ"
"หือ ไรอีกวะ ไม่รีบไปเรียนเหรอมึงน่ะ"
"พี่ญี่ปุ่นบอกว่า เป็นแฟนกันต้องทำอะไรอีกอย่างนึงอ่ะ"
พอได้ยินชื่อถึงกับสะดุ้ง ไม่ได้อะไรกันแล้วนะ แต่ขยาดกลัวมันจะบอกอะไรแผลงมาแล้วไอ้นี่ดันมาทำตาม
"มันบอกไรวะ"
"พี่นั่งลงดิ อิอิ เขินจัง"
ทำท่าอายเชียวนะมัน เจ้าโฟคก็นั่งลงอีกครั้งแล้วจ้องหน้า ลุฟท์เขินหน้าแดง
"ทำไรวะ"
"พี่เอามือมาดิ"
"หือ"
"ทำแบบนี้ๆ"
คือมันกำมือเหมือนที่ญี่ปุ่นทำให้ดูเป็นวงกลมน้อยๆ แล้วจับมือของเจ้าโฟคมานะ เอานิ้วชี้ของเจ้าโฟคมาแหย่เข้าไปในมือของตัวเอง แล้วทำท่าเขิน
"มึงทำไรวะ"
"ก็พี่ญี่ปุ่นบอกว่า เป็นแฟนกันต้องแหย่กันอ่ะ ก็เนี่ยพี่แหย่ผมแล้วอ่ะ"
แว้กก เจ้าโฟคปล่อยก๊ากออกมาเสียงดังหน้าดำหน้าแดง คนก็หันมามอง แต่เจ้าลุฟท์เนี่ยสิ งงเหมือนไก่ตาแตก ทำแบบนั้นแล้วนี่หว่า ทำไมเขาหัวเราะเนี่ย เหอๆๆ
เขียนโดย อิ๊กกี้
ปล. หายไปนานมากๆ เหอๆ เพราะปั่นหลายทางด้วยกัน ขอบคุณจากใจที่มีหลายคนยังรักและคิดถึงกันอยู่ ขอให้มีความสุขในวันแห่งความรักนะครับ ทุกคนเลย จุ๊บๆๆ :L2: :L2:
-
เพราะ U รัก Me
"ปุ่นๆ วันวาเลนไทน์จะไปไหนเหรอ"
พอเข้าห้องช่วยไอ้ตัวแสบหอบของมาวางเสร็จบอยก็เอ่ยถามขึ้น
"วาเลนไทน์ไปกะพ่อหมีขาวเนะ บอยอ่าไปไหน"
"เราว่าจะไปกินไอติมกะเอกอ่ะ"
"อิอิ หว๊านหวานเนะ"
"แหม นายเองก็ไปกะแฟนนี่ ไปกะพี่เฟียตน่าอิจฉาออก"
"เรามะหวานน้า เราจะไปกินอาหารทะเลเผ็ดๆ"
"นั่นล่ะยิ่งหวาน บรรยากาศดีๆ น่าอิจฉาจะตาย"
"เอ๋ ทำมายอ่า บอยก็ไปกินข้าวดิเนะ"
ทำหน้าไม่รู้ไม่ชี้ พอวางของลงก็เดินไปหาเพื่อนๆ
"พริกๆ วันวาเลนไทน์ไปไหนหรากะพี่เบนซ์อ่ะ"
"ไปดูหนังอ่ะ อุ๊ยเขิน ไม่น่าบอกเลยอ่ะ ปุ่นอ่ะชอบมาหลอกถาม"
"เอ๋ ไม่ได้หลอกซะโหน่ย ถามตรงๆน้า"
"ฮึ แล้วนายอ่า ไปไหน"
"ไปหันหนีมูน"
"ฮ่าๆๆ บ้า แต่งงานกันแล้วเหรอ"
"แต่งแล้วเนะ อิอิ ไปหาหัวหน้าดีกว่า ล้อหัวหน้า เพราะหัวหน้ามะมีแฟน อิอิ"
ดูมันครับลั่นล้าวิ่งไปหาหัวหน้าทันที
"หัวหน้าๆ"
"ไรปุ่น อารมณ์ดีนะวันแห่งความรักน่ะ"
"อิอิ หัวหน้าไม่มีแฟนหรา วันแห่งความรักจะปายหนายหรา อิอิ"
ล้อเลียนเพื่อนอีก ดูมัน
"เหอะ เราไม่มีแฟนก็ไปเดินเล่นดิวะ ใครจะไปหวานเหมือนคนมีแฟนล่ะ"
"อิอิ ทำไมไม่มีแฟนอ่า หัวหน้ารูปหล้อหล่อจาตาย"
"บ้า ว่าไปนะนาย หล่อแล้วไม่มีใครเอาอ่ะ"
"มีเนะ"
"ใครวะ"
"ม่ายรู้ อิอิ หัวหน้าก็หาเองดิ ไปดีกว่า"
ไปสร้างปมไว้ให้เขาแล้วก็เดินลั่นล้ากลับมาที่เดิม เฮ้อมันนี่นะ
"เลิกเรียนแล้วรีบกลับเลยเหรอปุ่น"
"เนะ พ่อหมีขาวมารอรับอ่า เราไปแล้วน้า"
พอเลิกเรียนมันก็รีบวิ่งแจ้นออกไปทันที ไม่รอฟังเสียงใคร พ่อหวานใจมันก็ยืนรออยู่หน้าโรงเรียนใส่แว่นตาดำยืนเด่นเป็นสง่าออร่าเปล่งประกายวิ้งๆอยู่
"เหนื่อยไหมแม่หมี"
"แฮ่กๆ เหนื่อยเนะ กินน้ำๆ"
พอไปถึงก็นะ ปรี่เข้าหาเจ้าเฟียตมันก็เหมือนรู้เตรียมน้ำหวานไว้รอแล้ว
"เบาๆดิแม่หมีเดี๋ยวสำลักหรอก"
"อ่า ชื่นจายเนะ พ่อหมีขาวจาพาเค้าไปหนายหรา ทำมายใส่แว่นตาดำๆอ่า ตาหลก"
"ไปกินข้าวไง พ่อหมีขาวมีของขวัญให้ด้วยน้า ใส่ให้เท่ๆไปงั้นล่ะ"
"อิอิ หนายอ่า"
"ในรถ"
มันวิ่งอ้อมไปเปิดประตูรถเข้าไปทันที เหวี่ยงกระเป๋าไปท้ายรถ
"อารายอ่าในกล่อง"
"เปิดดูดิ"
"แคว่ก"
"อ่า อารายอ่า"
ดึงออกมาดูแล้วก็ยังดูไม่ออกอยู่ดี มันเป็นพวงกุญแจทำจากอลูมิเนี่ยม เป็นรูปหมีสองตัวกอดกันอยู่ลงสีแดงกับสีฟ้า
"พวงกุญแจไง"
"เอ๋ เอาไปห้อยที่หนายอ่า"
"อ้าว พวงกุญแจก็ต้องห้อยกุญแจดิแม่หมี"
"เอ๋ ก็เค้ามะมีกุญแจอ่า พ่อหมีเอาไปหมดแล้วนิ"
เออนั่นสินะ เฟียตยิ้มเขินๆ
"เอาห้อยกระเป๋าดิ"
"อ้อ อิอิ ทำไมกินไม่ได้อ่า"
"ฮ่าๆๆ ไม่เอาดิ ซื้อของกินให้แม่หมีก็ไม่จำดิ"
"จำเนะ เค้าจำได้ แต่จำแต่ของอร่อยๆ อิอิ"
"นั่นไง แสบนะเรา ป่ะเดี๋ยวพ่อหมีพาไป"
"ไปหนายหรา"
"ไปบางปูเป็นไง จะได้ดูพระอาทิตย์ตก"
"อิอิ ไปเนะๆ แต่ไกลไหมอ่า เค้าหิว"
นั่นไง เริ่มมองหาของกินแล้วครับท่าน เฟียตมันก็ได้แต่หัวเราะ ไม่รู้สึกรำคาญหรือเบื่อมันนะ เพราะรู้ดีอยู่แก่ใจแล้วว่าหวานใจคนนี้เป็นยังไง มีแต่รักเอ็นดูมากขึ้นทุกวัน
"วันนี้อ่าพ่อหมีขาว หมีดำมีแฟนแล้วน้า อิอิ"
ระหว่างทางก็เล่าขึ้นมา ปากก็เคี้ยวขนมหมุบหมับ
"หือ ใครวะ"
"น้องลูลุฟท์ตุ๊บป่อง"
"ฮ่าๆ ชื่อคนเหรอนั่นน่ะ"
"เนะ น้องเขาน่าร้ากเนะ แต่ไม่สู้เค้า อิอิ เค้าน่าร้ากกว่าเนะ"
"แม่หมีน่ารักที่สุดในโลกแล้วล่ะคร้าบ"
"อิอิ เนะ เค้ารู้เนะ อิอิ"
"แล้วไปทำอีท่าไหนมันถึงมีแฟนล่ะไอ้โฟคน่ะ มันไม่มาวอแวกับแม่หมีแล้วเหรอ"
"ม่ายรู้อ่า แต่น้องลูลุฟท์บอกว่าหมีดำเป็นแฟนอ่า"
"อ้อ ดีแล้วนี่ มันจะได้ไม่มายุ่งกับแม่หมี"
"เนะ เค้าบอกให้น้องลูลุฟท์ไปจูจุ๊บหมีดำด้วยล่ะ อิอิ"
"นั่นไง แน่ใจเหรอว่ามันจะไปจูจุ๊บ ไม่ใช่ทำอย่างอื่น"
"อิอิ ไม่คุยแล้วอ่า เล่นหมีขาวน้อยดีกว่า"
"เอ้ย บนรถนะแม่หมี พ่อหมีขับรถอยู่"
"แอ่ะ จับหน่อยก็มะได้หรา ฮึ"
ทำหน้าย่นใส่อีก เฟียตได้แต่หัวเราะ
"เล่นได้ แต่มันตื่นขึ้นมามันจะลำบากไงคร้าบ"
"มะลำบากเนะ ก็เค้าจะปลุกให้หมีขาวน้อยตื่นอ่า ไม่ตื่นเค้าก็ไม่เล่นเนะ"
เหอๆ เอากะมันเป็นไง เฟียตนี่ส่ายหน้าท่าเดียว สรุปก็ต้องยอมให้มันเล่น เล่นไปเล่นมามันก็เบื่อ นอนซะงั้น
"แม่หมีๆ ถึงแล้วๆ"
"อือ"
"กินปูนึ่งกัน"
"เนะ"
ยังไงก็ยังเหมือนเดิม ปลุกให้ตายมันก็ไม่สนใจตื่นหรอก แต่ลองเอ่ยชื่ออาหารขึ้นมามันก็ดีดตัวขึ้นตามปกติของมัน
"ปูกะกุ้งเนอะ อิอิ หิวๆ"
ลั่นล้าเดินลงมาจากรถทันที ร้านอาหารริมทะเลบรรยากาศดี มองออกไปแผ่นน้ำกระทบกับแสงอาทิตย์กระเพื่อมระยับอยู่ ฝูงนกฝูงกาบินฉวัดเฉวียน ลมโกรกเบาๆสบายๆ
"อาหร่อยเนะ"
"ไปดูพระอาทิตย์ตกกันแม่หมี"
สองร่างเดินคลอเคลียกันไปตามทางคนเดิน พระอาทิตย์ดวงโตกำลังจะลาลับขอบฟ้า แสงสีส้มแดงทอประกายระยับอยู่ฉาบไปทั่วบริเวณ
"แม่หมี พ่อหมีรักแม่หมีมากนะ"
พอปลอดคน บรรยากาศดีๆ เฟียตก็เอ่ยออกมา มือกระชับเอวอวบๆตันๆของญี่ปุ่นไว้
"เนะ เค้าก็รักพ่อหมีขาวเนะ"
"คิดถึงทุกวันเลยนะรู้ไหม"
"เอ๋ ทำมายอ่า เค้าก็เจอพ่อหมีขาวทุกวันน้า"
"ยิ่งเจอยิ่งคิดถึงไง อยากจะอยู่แบบนี้ไปนานๆ"
"อิอิ ตาหลกอ่าพ่อหมีขาว ก็เค้าต้องไปโรงเรียนเนะ พ่อหมีก็ต้องไปโรงเรียนอ่า"
"นั่นล่ะ พ่อหมีก็ยังคิดถึงแม่หมีไง"
พยายามจะโรแมนติกสุดพลัง แต่ไอ้หน้าเอ๋อนี่รู้เรื่องซะที่ไหน
"เค้าง่วงอ่า"
"อ้าว เพิ่งกินง่วงซะแล้วเหรอ"
"เนะ กินเยอะ ง่วง"
หาวนอนขึ้นมาทันที เฟียตก็พากลับ พอขึ้นรถได้มันก็นอนเลยนะ ไม่สนใจ เฟียตได้แต่มองยิ้มพราวมีความสุขอยู่เงียบๆ พอถึงห้องมันก็ยังไม่ตื่น เฟียตเองก็ไม่อยากจะปลุก พอจอดรถเสร็จก็อุ้มร่างของญี่ปุ่นขึ้นห้องไป ค่อยๆวางลงเตียง แล้วเดินไปจุดเทียนที่เตรียมไว้ตั้งแต่หัวค่ำ
"แม่หมีๆ"
"อืม"
"กินติมไหม"
"อิอิ เนะ"
ดีดตัวขึ้นทันที
"อ่า ทำไมจุดเทียนหรา สวยเนะ"
"ก็วันนี้วันแห่งความรักไงแม่หมี ไปอาบน้ำกัน"
"อิอิ สระผมให้เค้าด้วยน้า"
กระเด้งขึ้นจากเตียงสลัดเสื้อผ้าออกจากตัวเช่นเคย วิ่งเข้าไปรอในห้องน้ำ
"อ่า ในห้องน้ำก็มีเทียนเนะ พ่อหมีขาวๆ มาดูเร็ว"
"พ่อหมีจุดเองล่ะ แป๊บนะ"
เฟียตเองก็รีบถอดเสื้อผ้าออกเดินโทงๆตามเข้าไปในห้องน้ำ
"อิอิ หวายทำไมหมีขาวน้อยตื่นอ่า"
"อ้าว มันก็ตื่นประจำอยู่แล้วนี่เวลาอยู่กับแม่หมีอ่ะ"
"อิอิ เค้าจับๆ"
เฟียตเองมันชินนะ จะทำอะไรก็ทำไปเลย ไม่ว่าไม่หวง ไอ้ตัวยุ่งมันก็จับเล่นอยู่อย่างเพลินเพลิน
"พ่อหมีขาวจะแหย่เค้าหราวันนี้อ่า เค้ารู้น้า อิอิ"
เฟียตอายหน้าแดงขึ้นมา
"แหย่ดิ วันแห่งความรัก เราต้องทำรักกันดิ"
"อิอิ แหย่มาเลยเนะ แหย่เล้ย"
"บ้า อาบน้ำเสร็จก่อน ไปแหย่บนเตียง"
"อ่า แหย่แล้วเค้ามะอยากอาบน้ำอีกอ่า"
ทำหน้าย่นใส่
"เอาตรงนี้เลยเหรอแม่หมี"
"อิอิ เนะ"
"จูจุ๊บก่อนดิ"
จากที่เตรียมไว้คืออยากจะโรแมนติกบนเตียงรายล้อมไปด้วยแสงเทียน แต่คนตัวเล็กมันใจร้อน เหอๆ ผิดแผนไปหมดเลย แต่ก็นะเฟียตเองก็ไม่ได้อะไรมาก แค่อยู่ใกล้ๆแค่นี้ก็มีความสุขแล้ว
"อุ๊อู เจ็บอ่า"
"ก็เราไม่ได้แหย่กันมาหลายวันแล้วนี่ อดทนหน่อยน้าแม่หมี"
"อดทนๆ เนะ เค้าจาอดทน"
เฮ้อนะ เรื่องอดทนนี่ไม่มีใครเกินไม่ว่าจะเป็นเรื่องไหน หน้าตาเหยเกแค่ไหนก็สู้นะมันน่ะ
"พ่อหมีขาวอาบน้ำให้เค้าเลยน้า ล้างก้นให้ด้วยเนะ"
พอเสร็จกิจก็เอ่ยขึ้น ทำตัวสั่นๆเหมือนหนาว เฟียตเองก็พรมจูบอยู่ทั่วใบหน้า รักเหลือเกิน
"แม่หมีเช็ดตัวให้พ่อหมีหน่อยสิ"
"เนะ"
พออาบน้ำเสร็จก็มาลั่นล้าอยู่กับการเช็ดตัวให้กัน แต่เน้นตรงน้องชายของเฟียตเสียมากกว่าจุดอื่นๆ
"อิอิ นอนแล้วหราหมีขาวน้อย อิอิ น่าร้ากเนะ"
เฟียตมันก็ขยี้หัวเบาๆ
"ทาแป้งๆ"
กระโดดขึ้นเตียงไปเหมือนเคย รอให้เฟียตถือกระปุกแป้งมาโรยตัวให้ พอสวมเสื้อผ้าเสร็จก็นอนกอดกันอยู่บนเตียง
"แม่หมี ทำไมถึงรักพ่อหมีเหรอ"
เฟียตมันเชยคางของญี่ปุ่นขึ้น เอ่ยถามขึ้นแผ่วเบา
"เอ๋ มะให้รักพ่อหมีแล้วให้ไปรักใครอ่า"
"ไม่ใช่ๆ หมายถึงเพราะอะไร ทำไมถึงรักพ่อหมีเหรอ พ่อหมีอยากรู้"
"เอ๋ ม่ายรู้อ่า ก็พ่อหมีรักเค้าเนะ เค้าก็ต้องรักพ่อหมีอ่า ทำมายหรา"
ท่าทางจะไม่รอด เฟียตได้แต่ยิ้มออกมา
"ฮ่าๆ ไม่โรแมนติกเลยนะเรา"
"ฮึ ว่าเค้าหรา"
"แล้วไม่อยากรู้เหรอว่าทำไมพ่อหมีถึงรักแม่หมีมากขนาดนี้"
"อิอิ เค้ารู้เนะ เพราะเค้าน่าร้าก"
หัวเราะชอบใจซุกเข้าไปในอกของเฟียต
"นี่ก็ส่วนหนึ่ง พ่อหมีเองก็ไม่รู้ว่ารักแม่หมีไปตอนไหน พอมารู้ตัวก็ได้แต่รู้ว่ารักจนหมดหัวใจไปแล้วล่ะ"
"อิอิ เค้าก็รักพ่อหมีหมดหัวจายเนะ แต่เค้าไม่อยากรู้หรอกว่าพ่อหมีขาวรักเค้าตอนไหนอ่า เพราะตอนนี้เค้ารู้แค่ว่ามีพ่อหมีอยู่ข้างๆ เค้าก็มีคนรักแล้วเนะ"
เฟียตสะอึกไปเลย เป็นไงล่ะเห็นมันเอ๋อๆเวลามันตอกคืนหงายหลังไปเลย เฟียตยิ้มพราวออกมาอีกครั้ง
"รักจริงๆเล้ย แม่หมีเนี่ย เมียใครน้า"
"อิอิ เมียพ่อหมีขาวเนะ"
"หวานใจของพ่อหมี"
"หวานใจของเค้า"
อิจฉาเนอะ คนมันรักกันน่ะ แสงเทียนระยิบระยับแพรวพราวอยู่ทั่วทั้งห้อง ร่างสองร่างที่กำลังคลอเคลียกันอยู่อย่างเป็นสุข ไม่ว่าจะวันวาเลนไทน์ วันแห่งความรักไหนๆ ทุกๆวันเขาก็ยังรักกัน ทุกๆวันคนตัวเล็กก็ยังเป็นหวานใจของคนตัวใหญ่ คนตัวใหญ่ก็ยังอยู่ในใจเป้นหวานใจของคนตัวเล็กเสมอมาไม่เปลี่ยนแปลงไปเลย
เขียนโดย อิ๊กกี้
ปล. มาสั้นๆ ให้พอหายคิดถึง เขียนแบบเร่งๆรีบๆนะครับ ไม่ว่ากันเนอะ ไม่คิดว่าจะมีคนคิดถึงไอ้ตัวแสบเยอะขนาดนี้ ก็ขอให้ไอ้ตัวแสบมอบความสุขให้ทุกคนที่รักด้วยก็แล้วกันนะครับ
ด้วยรักจากใจ อิ๊กกี้ happy valentine's Day....!!!
-
:z13:
จิ้มตูดเอ้ย บั้นทายพี่ิอิ๊กทีนึง
Happy Valentine's Day น้าาาคับ
:L1: :L1: :L1: :3123: :3123: :3123:
-
กรี๊ด เลิศเป็นที่ซู๊ด...เด็ดๆๆๆ
-
กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด
รักญี่ปุ่น ที่สุดอ่ะ
-
น่ารักอ่ะ
หวานๆๆๆ
-
หมีดำได้แหย่แว้ว
อิอิ :-[
-
น่าร๊ากกกกกก ทุกคู่เลย :impress2:
ปล ฮาเรื่องแหย่มากๆ
-
กอดญี่ปุ่น.... :กอด1: :กอด1:
สุขสันต์วันวาเลนไทน์นะคะไรเตอร์
ขอบคุณสำหรับความสุขที่มอบให้จ้า
-
เอาแล้วๆ น้องลุฟท์ตายแน่ ฮ่าๆ
-
เอ่อ น้องลุฟท์นี่จะทันเจ้าญี่ปุ่นตัวแสบมั้ยนะ อยากให้มีฉาก ญี่ปุ่น กับลูฟท์บ่อย ๆ จัง น่ารักดีนะ
ป.ล.พ่อหมี อย่าลืมดับเทียนก่อนนอนนะ ด้วยความปรารถนาดีจากคนอ่าน 555
-
หวานนนนนนนนนนนนนน
อ่านไปยิ้มไปกับความไร้เดียงสาของลูลุฟท์กับความน่ารักปนบ้าๆของญี่ปุ่น อิอิ^^
-
หวานมากๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ :-[ :-[
-
Happy Valentine Day :L1:
หวานหยดย้อยยยยไปไหนนนนนนนนนนน
ทั้งคู่เลยอ่า
ขาดคู่พริกไปนะเนี่ยยยย
-
Happy Valentine Day :L1:
หวานหยดย้อยยยยไปไหนนนนนนนนนนน
ทั้งคู่เลยอ่า
ขาดคู่พริกไปนะเนี่ยยยย
นั่นสิ
-
Happy Valentine's Day คุณอิ๊ก
ยังหวานและน่ารักเหมือนเดิมน้องญี่ปุ่น
-
ชอบมากๆครับเรื่องนี้ ยิ่งตอนที่ตัวแสบมันสอย ลูลูฟท์ ยี่สุดๆไปเรย กด Like เลย ฮ่าๆ
:laugh: :laugh: :laugh:
-
หว๊านนนนนนนนนนนนนนหวาน น้ำทะเลกลายเป็นน้ำแดงเฮลบลูบอยหมดแล้วมั้ง อร๊ายยย
-
ลุฟท์แหย่กับหมีดำแล้ว ... :mc4: แต่เป็นการแหย่ที่ฮามากๆ หมีดำงงไปเลย
ช่างเสี้ยมสอนจริงๆ ไอ้ตัวแสบ
:L1: Happy Valentine's Day นะคุณอิ๊ก
-
+1 แทนคำขอบคุณ วันนี้มาครบเลย น้องปุ่น+พี่เฟี๊ยต
โฟค+ลุฟท์ บอย+เอก อ่านแล้วชื่นใจในความรักของ
ทั้งสามคู่เลย โดยเฉพาะ พ่อหมีขาว+แม่หมีอ้วน
HAPPY VALENTINE'S DAY นะคะคุณ eiky :L1:
-
:-[หวาน ซึ้ง กินใจรับวาเลนไทน์ คิดถึงญี่ปุ่นที่สุดเลย :กอด1:
-
^_^
-
:-[ หวานแบบน่ารักทั้งสองคู่เลย
Happy valentine's day จ้ะ :L2:
-
อิอิ ตามมาอ่านและแฮบปี้วาเลนไทน์ :5555:
ใครๆเค้าก็ได้กันไปแล้วนิ อยากได้มั่งจัง
-
โอ๊ยยยย น่ารักไป
ญี่ปุ่นก็ไปสอบไรลุฟท์
ตกลงที่น้องมันยังไม่รู้เรื่อง ถือว่าดีไม่ดีเนี่ย ฮ่าๆ
2 ตอนนี้ หวานมากกก หายคิดถึงขึ้นจมเลย :-[
happy valentine's day ค่ะ :L2:
-
ขำน้องลุฟท์ไม่ได้รู้เรื่องอะไรเลย
ซื่อจริงๆ เหมาะกับโฟคเลยนะ
น่ารักที่สุดต้องให้น้องญี่ปุ่น
หวานกับพ่อหมีขาวได้ตลอด
รักกันมากชอบจังตอนนี้มีแต่หวานกับหวานนนนนนนน
เหมาะกับวาเลนไทน์วันแห่งความรักจริงๆ
ขอบคุณค่ะ คุณอิ๊กกี้
-
คู่หนูญี่ปุ่นกับหมีขาว คิดถึงงงงงงเท่าโลก
คู่หนูลุฟท์กับหมีดำ กร้ากกกกกกกกกก ฮาได้ใจมาก ๆ เลย คริ ๆ
-
Loveeeee Youuuuuuu พี่อิ๊กกี้
รักเรื่องนี้จังเลยยยยย รักญี่ปุ่น รักทุกคนเลยยยยย
อ๊ายยยยยย คิดถึงอย่างเเรงงงงง
อยากอ่านตอนพิเศษแบบนี้อีกค่าาา น้องลุฟท์ก็รักนะ อิอิ
สุขสันต์วันวาเลนไทน์ค่าาา :m1:
-
ตายแล้วน้องลุฟท์นี่ตกเป็นเหยื่อของญี่ปุ่นชัดๆเลยนะ
เดาชะตากรรมหมีดำไม่ออกเลย เพราะน้องลุฟท์เขาใสจริงอะไรจริง
แต่ก็น่ารักมากมาย อ่านไปขำก๊ากเลยอ่ะ เขาแหย่กันแล้ววววว ฮ่าๆ
-
ไม่ได้มีวาเลนไทน์กับใครเค้า
ก็เอาเรื่องนี้ปลอบขวัญตัวเองดีก่า
-
น่าร๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกกก
ญี่ปุ่นกับเฟียตน่ารักที่สุด หวานมากมาย :m1:
โฟคกับลุฟท์ก็น่ารักเกือบหวานแระ แต่มาฮาเอาตอนแหย่นี่แหละ :laugh:
แล้วก็ Happy Valentine จ้า
-
หวานได้โล่
น้ำตาลยังอาย แอร๊ยยยย :o8:
-
น่ารัก อ่ะ น่ารัก คริคริ
หวานกันมากมาย ฉลอง วาเลนไทน์
-
:-[ น่ารักมากๆเลยอ่ะ ทั้งสองคู่เลย
อิจฉาคนมีคู่จังเลย อ๊ายๆๆๆ เรามีแต่คี่ ไม่มีคู่ (อ้าวววว) ล๊อเล่นนนน
ขอให้คนมีความสุขวันวาเลนไทน์กันทุกคู่เลยน๊า
เฮ้อออ เรามันคนไม่มีคู่เลยต้องอยู่คนเดียว TT^TT
-
น่ารักมั่ก แบบนี้ไม่ต้องมีวาเลนไทน์ หรอก
เพราะทุกวันคือวันแห่งความรักของพ่อหมีกะแม่หมีตาหลอดดดดด
-
รอเน้อ~
-
:-[ ตอนนี้เขินจัง
หมีดำได้แหย่แล้ว ... 555
ยังรอตอนต่อไปนะจ๊ะ ^0^
-
:-[ :m1:
อ่านข้างบนแล้วขำค่ะ น่ารักด้วย
อินหูญี่ปุ่นหนูไปสอนอะไรแปลกๆให้อิหนูลุฟท์ล่ะนั่น ><
ขนาดโฟคยังขำก๊ากกกกเลยอะ
แต่ด้านล่างช่วงของคอรบครัวหมีขาวแล้ว
โอ๊ยยยยยยย น่ารักมากกก
:L2: :กอด1:
-
หวานมากกกกกก
-
หวาน หวานที่ซู๊ด~~!!
-
อยากอ่านตอนของพี่เบนซ์บ้างจัง หายไปเลย^^
-
ญี่ปุ่นก็หวานซะ....แถมยังแสบแกล้งน้องลุฟท์อีก ดีที่น้องไม่ประสีประสา
ไม่งั้นได้โดนจ้ิมจริงๆ แน่ เพราะดูท่าพ่อหมีดำก็คงจะไม่ปล่อยน้องไว้นาน
อยู่แล้ว
-
มารอแหย่ เอ๊ย รออ่านครับ
-
น่ารักทั้งสองคู่เลย :o8:
-
เขินๆๆ :-[
แล้วก็ขำๆๆ :laugh:
ลูลุฟช่างตลกอ่ะ แหย่พ่อหมีดำไปแล้ว ท่าแหย่ได้ใจมากอ่ะ :laugh:
-
เจ้าตัวป่วนสอนน้องก็คงแบบนี้ละนะ....
เค้าว่าของเค้าดี...ก็ต้องบอกต่อใช่ไหมจ๊ะ....
น้องลูลุฟท์เอ๋ย....คงโดนเจ้าตัวแสบเทรนอะไร ๆ แปลก ๆ
อีกเยอะ.....พี่หมีดำเตรียมใจได้เลย...อาจมีเฮ..มีลุ้นนิ...
ส่วนพ่อหมีกะแม่หมีอ่ะ....หวานน่ารัก...วันไหน ๆ
ก็เหมือนกัน...เค้ารักจริงอะไรจริง ไม่ต้องโรแมนติคหรอก...
แต่เค้ารักกันสุดหัวจายยยย... :กอด1:
:pig4: น้องอิ๊ค ... :L1:
กด + ให้ความน่ารักแบบแสบ ๆ จ๊ะ
-
รอๆๆๆ
-
ดีใจที่ได้อ่านญี่ปุ่นในวันแห่งความรัก น้องเอ๋อได้เสมอต้นเสมอปลายดีจริงๆ
ขอบคุณที่มาลงให้อ่านกันนะคะ
-
แวะเข้ามา :m32:
ทำไมหวานกันจังเลย :m1: :m1: :m1:
ไปและ :oni1:
-
รอ~
-
น้องลุฟท์น่าร๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก
ซื่อมากหนูเอ๊ยยย
แต่ไอ้น้องปุ่น ตัวแสบบบบบบบบบบบบบบ 55555555555555
ขอบคุณมากค่า :D
-
ญี่ปุ่นจ๋าาาา...เมื่อไหร่จามาจ๊ะ เค้ารออยู่เนะ
-
อิอิ มานอนรอลูลุฟต์กะหมีดำดีกว่า :a12:
-
รอนะเออ~
-
:z13: :z13: :z13:
:z3: :z3: :z3: :z3: :z3: :z3: :z3:
:z3: :z3: :z3: :z3: :z3: :z3: :z3:
:z3: :z3: :z3: :z3: :z3: :z3: :z3:
-
:z1: น่ารักกันจริง จิ๊งงงงงงง
ลูลุฟท์ก็ยัง สติล ซื่อเกินนะคะลูก
ไม่เหมือนคู่พ่อ-แม่หมีนิ :o8:
คู่นั้นนี่ :L2: หวาน+หื่นกันสุดฤทธิ์เจ้าค่าาาา
โฮะๆๆๆๆๆๆ :laugh:
-
รอเน้อ~
-
:really2:
-
มาปูเสื่อรอญี่ปุ่นจ้า...
-
คู่หมีขาวก็หวาน...คู่หมีดำก็ฮา...
-
มานั่งรอน้องญี่ปุ่นตัวแสบด้วยคนจ้า...
น้องญี่ปุ่นเป็นนายเอกที่ชอบมากกับความแสบบวกความเอ๋อ!! o18
ส่วนน้องลุฟต์ก็น่ารัก ฮิๆ ใสไปไหนจ๊ะน้องลูลุฟต์ สงสัยหมีดำคงต้องติวเข้ม
-
รออยู่น้า~
-
:z13:
:z10:
:z10:
:z10:
-
:z13:
:z13:
:z13:
แหย่ให้ทะลุ ...ฮึๆๆ
-
มาย้อนอ่าน 2 ตอนติดๆๆ
+1 ให้กับความน่ารัก ขอน้องลุฟท์กับความแสบของญี่ปุ่น อิอิ
ว่าตอนแรกๆญี่ปุ่นนี่เอ๋อ เหรอแล้วนะ น้องลุฟท์เอ๋อๆใสๆยิ่งกว่า อิอิ แต่ความแสบนี่ ต้องยกให้ญี่ปุ่นเค้าเลย o13
-
คิดถึงคุณอิ๊ก :L2: :กอด1:
-
รอๆๆๆ
-
น้องญี่ปุ่น น้องลุฟท์อยู่ไหนแล้วเอ่ย คิดถึงจะแย่แล้วนะค่า
-
:z3: :z3: :z3:
-
รออยู่เสมอน้า~
-
คิดถึงเลยแวะมา :จุ๊บๆ:
-
:z13: :z10: :z10:
-
คิดถึงเรื่องนี้จังเลย
-
เมื่อไหร่จะมาต่อซะที่คร้าบ คิดถึงๆๆๆๆ
-
โอ๊ยยย มดขึ้นหมดแล้ว อิจฉาคร๊าาา :-[
-
เรื่องนู้นจบแย้ว มาต่อเรื่องนี้ทุกวันเลยน้าาาาาาาาาา คิคิ จะขอบคุณมากถึงมากที่สุด ^^
-
เรื่องนู้นจบแย้ว มาต่อเรื่องนี้ทุกวันเลยน้าาาาาาาาาา คิคิ จะขอบคุณมากถึงมากที่สุด ^^
เห็นด้วยๆ^^
-
คิดถึงเหมือนกันเนะ
-
คิดถึงน้องญี่ปุ่นกับลูลุฟท์แล้วค่ะ
มาต่อหน่อยสิค่ะ :call:
-
รออยู่นะ :z2: :z2: :z2:
-
พี่อิ๊ค พี่นายก้อจบแร้วนะ มาต่อเรื่องนี้ให้จบเถอะ พลีสสสสสสส
-
รอคร๊าบบบ
-
เมื่อไหร่จะมาต่ออ่ะคะ~~
เค้ารออยู่น๊า~!!!
:z3: :z3: :z3:
-
มารอคร้าบบบบบ
-
รอนานแล้วน้า :z3: :z3: :z3:
-
:o8: :o8:ปุ่นสื่อรัก..แล้วเมื่อรัยจะเป็นตัวเองบ้างอ่ะ.. :กอด1: :กอด1:
-
:m20: :m20: :m20: โอ๊ยยยยยย...น้องปุ่นยังป่วนเหมือนเดิม 555+ :m20: :m20: :m20:
-
:pighaun: :pighaun: :pighaun:น้องปุ่น....เริ่มเองเลยอ่ะ..แร๊งงงงงง..จิงงง.. :pighaun: :pighaun: :pighaun:
-
:L2: :L2: :L2:รักกันให้นาน ๆๆ นะพ่อหมี..แม่หมี..555+ :L2: :L2:
-
:pig4: :pig4: :pig4:แล้วอย่างนี้จะลดน้ำหนักได้มั้ยเนี่ยยยย..ปุ่นจ้า...555+ :pig4: :pig4: :pig4:
-
เขียนเรื่องนู้นมันส์จัด แต่อย่าลืมเรื่องนี้นะค่ะ อิอิ :L2: :L2: :z1:
-
:กอด1: :กอด1: :กอด1:พ่อหมีน่าร๊ากกก..จิง ๆๆ ไม่อยากห่างจากน้องปุ่นเลยเนอะ.. :กอด1: :กอด1: :กอด1:
-
:เฮ้อ: :เฮ้อ: :เฮ้อ:ปุ่นเอ๋ยยย....เดี๋ยวมีดำก้อมีความหวังอีกละซิ.... :เฮ้อ: :เฮ้อ: :เฮ้อ:
-
รอๆๆๆ
-
:z12: ยู้ฮู....มีใครอยู่มั้ย คุณอิ๊กกี้
พี่เฟียต น้องญี่ปุ่น พ่อหมีขาว แม่หมี
พี่โฟค น้องลุฟท์ ตัวใหญ่ ตัวเล็ก
หายไปไหนกันหมดน้า นานแล้วนะ
มีคนคิดถึงและรออยู่เยอะเลยน้า o15
-
:-[ :-[ :-[อ้าวววว..แล้วพี่จิ๊บกะ..น้องเต้ไปรักกันตอนไหนเนี่ยยย... :-[ :-[ :-[
-
:mc4: :mc4: :mc4:เย้้้้ ๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ...น้องปุ่นชนะแย้ววววววววว...... :mc4: :mc4: :mc4:
-
วาเลนไทน์หอบความรักมาฝาก
หวานจริงอะไรจริง แต่ละคู่ :o8:
แต่น้องปุ่นขา ไปสอนน้องลูฟท์แบบนั้นได้ไงเนี่ย
น้องเค้าซื่อเกิน เอาซะฮาเลย :m20:
สำลักความหวานเลย เฟียตกะน้องปุ่น
คิดถึงจัง!! อิ๊คซามะอย่าลืมเรื่องนี้นะค๊า
-
o18 o18 o18 ปุ่นจ้า...ขนาดเมายังน่าร๊ากกกกกกกกกกก...แล้วพ่อหมีจะหนีไปไหนพ้นนนนนนน...555+ o18 o18
-
:fire: :fire:พ่อหมีหึงโหดอ่า.. :fire: :fire:
-
:z1: :z1: :z1:น้องปุ่น..แสบได้จัยจิง ๆๆ :z1: :z1: :z1:
-
คุณอิ๊กคะ :o7: :L2: :กอด1:
-
:เฮ้อ: :เฮ้อ:โล่งงงงงงง..ใคร ๆๆ ก้อร๊ากก..น้องปุ่น..555+ :L2: :L2:
-
หายไปไหนอ่าToT
-
กลับมาอ่านตอนหวาน ๆ อีกรอบ....
มันก็น่ารักจริง ๆ นะ เจ้าตัวแสบ ... :กอด1:
กระโดด :จุ๊บๆ: น้องอิ๊ก แรง ๆ
-
:L2: :L2: :L2:จบแล้วเหรอ... :m15: :m15:จะมีต่อภาค 2 อ่ะเล่า...เค้าคิดถึงน้องปุ่นนะ... :monkeysad: :monkeysad:
-
:กอด1: :กอด1: :L1: :L1:อิจฉา.....น้องปุ่นหวานนนนน..กะพ่อหมีอ่ะ...แต่น่าร๊ากกกก :L1: :L1: :L1:
-
รอน้า~
-
รอนานนนน :monkeysad: :monkeysad:
แล้วน้า :m31:
คุณอิ๊กกี้หายไปไหนน้า :m16: :m16: :m16:
........(ไม่มีสัญญาณตอบรับจากเลขหมายที่คุณเรียกกกกกกก) :sad4: :sad4: :sad4:
-
วันนี้วันดีได้เข้ามาคิดถึง ญี่ปุ่น แล้วก็ลุฟท์อีกวันแล้ว
-
คิดถึงจัง งิงุ พ่อหมี แม่หมี มาไวไวนะ
-
ตามมาอ่านอีกเรื่อง
แต่ขอบอกว่าเรื่องนี้ไม่ไหวแล๊ววว :m20:
ฮากระจายขี้แตกขี้แตนเลย :pigha2:
เป็นเรื่องที่ไว้คลายเครียดได้เลยน่ะ ชอบอ่ะแนวนี้ ฮาอย่างเดียวไม่ต้องทำไรเลย :z2:
ขอบคุณน๊า :pig4:
:L2:
:กอด1:
-
คุณครับ ผมคิดถึงน้องญี่ปุ่นจังครับ
รีบๆ มาต่อหน่อยสิครับ รอนานแล้วนะ
สงสารกันหน่อย :impress2:
-
รอจ้า^^
-
ทำไมยังไม่มาอีกน้า :o12: :o12: :o12:
-
:L2: :กอด1:
-
นานจังเลยToT
-
เข้ามารอทุกวัน :z3: :z3:
-
พี่อิ๊กค๊าบ
ญี่ปุ่นกับลุฟหายไปนานแล้วนะ
สงสัยช่วงนี้ปิดเทอมเลยกลับบ้านกันทั้งคู่
-
:call: :call: :call:
-
อาบน้ำกันไหม
พอเข้าช่วงสามสัปดาห์แรกของการเปิดภาคเรียน ทางชมรมต่างๆก็ต่างจัดกิจกรรมไม่ว่าจะเป็นไปเข้าค่ายสำหรับชมรมที่ต้องออกนอกสถานที่ แต่บางชมรมก็รับน้องปกติ เลี้ยงสังสรรค์กันไม่ได้ออกไปไหน
"ชมรมดูดาวของเราจะไปเข้าค่ายที่ปราจีนนะครับน้องๆ สามวันสองคืน ไปวันศุกร์นี้"
หัวหน้าชมรมประกาศตอนเลิกเรียนที่มีการเรียกตัวน้องๆเข้ามาร่วมรับฟัง
"ทำไมปราจีนอ่ะพี่"
"เขาใหญ่ไงน้อง พี่รู้จักเจ้าของที่พักตรงนั้นพอดี"
"สวยนะน้อง พี่ไปมาแล้ว"
"อ่า สวยจริงเหรอ น่าไปๆ"
เสียงน้องๆในชมรมคุยกันอื้ออึง ต่างก็ออกความเห็นกันไปต่างๆนานา
"น้องลุฟท์ เตรียมตัวให้พร้อมนะครับ ดาวนี่โน่นสวยมากนะ"
"ครับพี่บอล"
หัวหน้าชมรมดาราศาสตร์ดันมีชื่อเหมือนกันกับคู่แข่งเจ้าโฟคแต่หมอนี่ตัวเล็กกว่า หน้าตาเด็กเรียนจัด แต่ตอนนี้สายตามันพราวๆอย่างประหลาด จ้องมองลุฟท์ไม่วางตา มองเหมือนเด็กมองเห็นของเล่นชิ้นสวยถูกใจ
"พี่อยากไปดูดาวกับเรานะลุฟท์"
"ทำไมอ่ะครับพี่ เพื่อนๆไปกันตั้งหลายคน"
หน้าตามันนี่ซื่อเสียจนคนพยายามถอนหายใจ
"อ้อพี่อยากดูกับลุฟท์เป็นพิเศษไงครับ คนพิเศษน่ะ"
"อ่า คนพิเศษ จริงด้วย"
คิดอะไรได้ขึ้นมาแล้วก็เดินหนีไป รุ่นพี่ยืนงงใหญ่ พอทางชมรมปล่อยแถวก็รีบเดินไปหาคนพิเศษที่มันเข้าใจที่ชมรมแบดฯ
"พี่ๆ"
"อ้าว ตัวเล็ก เลิกชมรมแล้วเหรอ รอแป๊บนะ พี่ยังไม่เสร็จ"
เดินเข้าไปยืนแอบๆอยู่ไม่ไกล พอสบโอกาสก็กวักมือเรียกโฟค
"ครับพี่"
"เอ๋ มารอหมีดำหราลูลุฟท์ตุ๊บป่อง อิอิ"
"อ่าพี่ญี่ปุ่น"
"รู้น้า มาจีบหมีดำหรา อิอิ"
ล้อเลียนน้องมันอีก เดินรอบๆตัวด้วยนะเออ เอากับมัน
"บ้าเหรอพี่ญี่ปุ่น ผมไม่ได้จีบพี่เค้านะ พี่เค้า เอ่อ"
"อิอิ มะต้องอายเนะ มานี่ดิ จะพาไปดูหมีดำอาบน้ำ หมีดำน้องชายหย๊ายหย่าย อิอิ"
หัวเราะชอบใจ ดึงแขนไปเลย เพื่อนๆเขาซ้อมกันหน้าดำหน้าแดง ไอ้นี่อู้ตลอดศก
"บอยๆ กลับเนะ ไปอาบน้ำกัน"
"บ้าเหรอปุ่น พี่เขายังไม่ปล่อยเลยอ่ะ"
"เอ๋ทำมายอ่า เราอยากเลิกเนะ หมีดำๆ แฟนมารออ่า เลิกซ้อมได้หมายอ่า"
ดูมันลากแขนลุฟท์ไปยืนใกล้ๆ ให้ตายเถอะ ออร่าสองคนบวกกันทำให้โรงยิมที่เปิดไฟส้มๆสว่างจ้าขึ้นมาทันที ออกแนวเวอร์
"เอ่อ มึงอยากเลิกแล้วเหรอ"
ยิ้มหวานเชียวนะตาหมีดำ
"เลิกเนะ เค้าเหนื่อย"
"เออๆ ไปๆ วันนี้พอแค่นี้ พรุ่งนี้ซ้อมต่อ อย่าลืมนะเว้ยพวกมึง วันเสาร์นี้กินเลี้ยงกัน ร้านหมูทะ"
"เยๆๆ"
เสียงโห่ร้องดังขึ้นอื้ออึงด้วยความดีใจ น้องๆต่างพากันไปเข้าห่องเปลี่ยนเสื้อผ้า อาบน้ำอาบท่ากันตามปกติ แต่เจ้าตัวยุ่งยังคงสนุกสนานกับการลากแขนลุฟท์ไปนั่นไปนี่อยู่
"ตรงนี้หมีดำชอบมานั่งเนะลูลุฟท์ อิอิ นั่งเนะนั่ง"
อ้าวนะ ดันตัวให้เจ้าลุฟท์นั่งทันที
"แต่พี่มะชอบเนะ เหม็น อิอิ มาดูล็อกเกอร์หมีดำไหม ร๊กรกเนะ"
"อ้าวเฮ้ย ไอ้เปี๊ยก มึงจะทำไรวะ"
โฟคพอได้ยินก็ร้องเสียงหลงหน้าแดงหน้าดำอยู่เพราะอาย
"เอ๋ หน้าแดงอ่า หมีดำอายหรา ก็ล็อกเกอร์รกจริงๆเนะ"
"บ้า ของมึงดิรก ของกูไม่รกซะหน่อย ตัวเล็กไปรอพี่ข้างนอกไป เดี๋ยวพี่อาบน้ำเสร็จแล้วไปหา"
"อ่า ทำมายอ่า เค้าอยากให้น้องลูลุฟท์เดินเที่ยวเนะ"
"มาเที่ยวบ้าอะไรในโรงยิมวะ"
"เอ๋เที่ยวเล่นเนะ ไปกันเถอะลูลุฟท์ ลูลุฟท์อาบน้ำอ่ะยังอ่า แหวะเหม็นๆเนะ"
ทำจมูกฟุดฟิดรอบๆตัว
"อ่า ผมไม่มีเหงื่อน้า วันนี้ไม่ได้วิ่งไปไหนเลยอ่ะพี่ญี่ปุ่น"
"ไม่วิ่งก็เหม็นเนะ ไปอาบน้ำกัน อิอิ"
"เอ้ย ไอ้หญ้าแห้งมึงจะชวนน้องเขาไปอาบน้ำจริงเหรอ"
เอกร้องขึ้นทำตาวาวเชียว แหมนะพอเห็นน้องหน้าใสๆหน่อยล่ะก็นะ
"เอก ไปอาบน้ำเลยนะ"
บอยแหวเสียงขึ้น
"อ่า ไอ้หญ้าแห้งมึงไม่อาบน้ำด้วยกันเหรอวันนี้อ่ะ"
"มะเอาอ่ะ เบื่อหนอนน้อยปลาดุก อิอิ"
"แว้กก ไอ้บ้า ใครหนอนน้อย กูหนอนใหญ่เว้ย"
"ใหญ่จริงหรา อิอิ ป่ะลูลุฟท์ไปอาบน้ำ"
"อ่า ไม่เอาอ่า ผมอาย"
"มะต้องอายเนะ พี่ยังมะอาย อิอิ"
"นั่นมันมึนี่ไอ้หญ้าแห้ง"
"แอ่ะ มะสนจายเนะ ไปไหมอ่า"
"ไม่เอาอ่าพี่ญี่ปุ่น ผมอาย"
ก้มหน้าก้มตา หน้าแดงก่ำ
"ปุ่นอย่าไปบังคับน้องมันดิ ไปๆเราไปอาบน้ำ น้องลุฟท์รอตรงนี้ล่ะ"
"ครับพี่"
บอยบอกแล้วลากแขนญี่ปุ่นให้เดินตามเข้าไป
"รอพี่แป๊บนะตัวเล็ก พี่เก็บของก่อน"
โฟคเองก็ง่วนอยุ่กับการช่วยเพื่อนๆเก็บของ แต่ก็คอยสอส่องสายตามองตลอดเวลา แอบอมยิ้มเมื่อเห็นเจ้าตัวแสบคอยลากคอยดึงแขนคนซื่อไปนั่นไปนี่
"อ่า สดชื่นเนะ"
"ไปกินข้าวกันไหมอ่ะปุ่น อยากกินเตี๋ยวน้ำตก"
"อ่า พ่อหมีขาวจามารับอ่ะเนะ"
"เว้ย อารมณ์เสีย แม่หมูอย่าไปชวนมัน แหมนะพอมีผัวนี่ลืมเพื่อนนะมึง"
"แอ่ะ มะลืมเนะ แต่จำไม่ค่อยได้ อิอิ"
"ไอ้นี่ กวนนะมึง"
"เดี๋ยวเราบอกพ่อหมีขาวพาไปเลี้ยงดีไหมอ่าบอย"
"ดีๆ ไม่เจอพี่เฟียตตั้งนาน อยากเจอ"
"แน่ะ"
เอกทำตาเขียวใส่ บอยก็เชิดหน้าหนีทำเป็นไม่สนใจ
"ได้เนะ เดี๋ยวรอพ่อหมีขาวโทรฯหาก่อนเนะ ตอนนี้ อิอิ"
หันไปทางลุฟท์ฉายแววตาน่ากลัวขึ้นมา
"ลูลุฟท์ๆ ไปดูนี่ไหมอ่ะ"
"ดูไรเหรอครับพี่ญี่ปุ่น"
"ตามมาๆ"
ลากแขนไปอีกเช่นเคย เจ้าลุฟท์ก็เดินตามอย่างว่าง่าย
"ไปไหนอ่ะพี่"
"ไปห้องน้ำเนะ"
"ไม่ปวดฉี่อ่ะ"
"ไม่ได้ให้ไปฉี่เนะ ไปดูหมีดำน้อย อิอิ"
"อะไรอ่ะพี่ญี่ปุ่น หมีดำน้อย"
"อิอิ มะบอก"
ยิ่งทำหน้างงไปใหญ่ แต่ก็เดินตามนะ
"อิอิ หมีดำกะลังอาบน้ำพอดีอ่ะ"
"อ่า มาดูพี่เขาอาบน้ำเหรอพี่ญี่ปุ่น"
"เนะ อยากดูหมีดำน้อยไหมอ่ะ"
"ไม่อ่ะพี่ มีเหมือนๆกันอ่ะ"
"ไม่เหมือนน้า หมีดำน้อยหย่ายๆ อิอิ"
"อ่า ไม่เปอาอ่า ผมอาย"
"ไม่อายเนะ พี่ยังไมะอาย"
วะ ดูมันเดินดุ่มๆไปใกล้ๆห้องอาบน้ำ
"มาเร็วๆ อิอิ เห็นหมีดำน้อยแล้ว"
กระวิบนะนั่น เจ้าลุฟท์ทำหน้าเอ๋อ อายก็อายยืนนิ่งอยู่
"มาเนะมา"
เข้าไปลากแขนมา
"อ่า พี่ญี่ปุ่นอ่ะ ไม่อยากดูอ่ะ ผมอาย"
"เอ๋ นั่นๆ หวัดดีหมีดำน้อยหน่อยเนะ"
มันเอามือเปิดผ้ากั้นน้ำออกน้อยๆ แล้วโผล่หน้าเข้าไป ไอ้คนบอกว่าอายก็ยอมดผล่หน้าเข้าไปด้วยนะ
"อ่า ดำจริงๆด้วย"
"แว้กกก พวกมึงทำไรกันวะ"
คนอาบน้ำหันมาเจอเข้าพอดี หน้าสองหน้าที่โผล่อยู่ข้างๆห้องน้ำทำตาปริบๆอยู่ กุมไว้แทบไม่ทัน แต่จะกุมทำไมเนอะ เห็นหมดแล้ว
"อิอิ ทำไมหมีดำน้อยมะตื่นอ่ะ หมีดำ"
ยังมีหน้าไปถามเขาอีกนะ ไม่ยอมหลบส่วนเจ้าลุฟท์หลบไปนานแล้ว
"ออกไป ไอ้บ้า"
"อิอิ อายหรา ทำไมอายเนะ เค้ายังไม่เห็นอาย"
"นั่นมันมึง ตายๆ เห็นของกูหมดแล้ว"
"อิอิ ไปดีกว่าเนะ ไม่หนุกเลยอ่า"
เดินหนีไปเลย ปล่อยให้โฟคยืนกุมเป้าหน้าแดงหน้าดำอยู่คนเดียว
"ลูลุฟท์ ไปกินหนมกัน"
ยืนสั่นอยู่ ไม่เคยด้วย อายด้วย ใจเต้นตึกตักหน้าแดงก่ำ
"แม่หมี เลิกซ้อมยังพ่อหมีถึงแล้วนะ"
พอเดินออกพ้นห้องอาบน้ำเฟียตก็โทรฯหา
"พ่อหมีขาวถึงแล้วหรา บอยอยากกินเตี๋ยวเนะ พ่อหมีขาวพาไปกินหน่อยเนะ"
"อยากกินเหรอ ได้ดิ"
"อิอิ น่าร้าก เดี๋ยวเค้าออกไปหาน้า"
เดินไปเลยไม่สนใจน้อง ลุฟท์มันยืนสั่นอยู่กับที่
"เอ๋ ลืมลูลุฟท์เนะ ลูลุฟท์ๆ พี่ไปก่อนน้า"
จะเดินมาบอกเพื่อ เหอๆ
"ตัวเล็ก"
"อ๊ะ"
สะดุ้งตกใจ หันมาหน้าก็แดงก่ำ
"เห็นไรป่ะ"
คนถามก็อายนะแต่อยากรู้
"ปะ เปล่า มะ ไม่เห็น"
"อืม ทำไมไอ้เปี๊ยกมันทำแบบนี้นะ"
ก้มหน้าลงต่ำเลยครับท่านเจ้าลุฟท์อายจัด
"ตัวเล็ก หิวข้าวไหม"
"ดำ เอ้ย ใหญ่ เอ้ย หิว"
โฟคหน้าเหวอไปเมื่อได้ยิน
"ไหนบอกไม่เห็นไรไง เห็นของพี่เหรอเรา"
"อ่า ไม่เห็น ไม่เห็นอ่ะ"
"ไม่เห็นแล้วทำไมหน้าแดง"
"อ่า"
ใจเต้นแรงเลย โฟคเดินเข้าประชิดตัวจับแขนไว้หลวมๆ
"เห็นของพี่แล้ว ต้องรับผิดชอบด้วยนะ"
"อ่า รับผิดชอบไงอ่ะ ไม่เห็นซะหน่อย ดูนิดเดียวเอง"
"อ่ะ ของพี่สีไร"
"สีดำอ่ะ"
"นั่น ไหนบอกดูนิดเดียว เห็นหมดเลยสิท่า ไม่รู้ล่ะ รับผิดชอบพี่ด้วย"
"อ่า ยังไงอ่ะพี่"
"หนึ่ง เรียกพี่อย่างที่เคยเรียก"
"ไรอ่ะ"
"อ้าว ลืมแล้วเหรอ ตัวใหญ่ไง"
"อ้อ ตัวใหญ่"
"ดีมาก แล้วก็ต้องมารอพี่ทุกวัน"
"อ่า ทำไมต้องรออ่ะ"
"อ้าวเป็นแฟนกันก็ต้องรอกันดิวะ"
"อ้อๆ เออพี่ เอ้ย ตัวใหญ่ ผมจะไปดูดาวนะวันศุกร์นี้อ่ะ สามวันสองคืน"
"หือ ที่ไหน"
"ไปกับชมรมอ่ะ"
ทำท่าคิดหนักเลยทีนี้
"อืม ชมรมเขาจะไปเหรอ ใครไปบ้าง"
"ก็ทั้งหมดอ่ะ เขาบอกต้องไป"
"อืม ไอ้บอลเป็นหัวหน้าชมรมใช่ไหม"
"ใช่ๆ ต้องเตรียมตัวด้วยอ่ะ ไปค้างเผื่อหนาว"
"แล้วจะไปอยู่ยังไงวะ"
"ไม่รู้อ่า เขาบอกเขารู้จักเจ้าของที่พักที่โน่น ดาวสวยด้วย"
"อืมๆ"
โฟคครุ่นคิดหนักกว่าเดิม พลันก็ฉายแววตาออกมา ต้องทำอะไรสักอย่างแล้ว ปล่อยไปกับเสือกับจรเข้แบบนั้นไม่ได้ แล้วดันหลังให้ลุฟท์เดินนำหน้า มือก็แตะบ่าสะพายเป้เดินออกจากห้องน้ำ
ปล. ไม่ได้มาเสียนานเลย ขอบคุณทุกคนนะคร้าบที่ยังติดตามและคอยให้กำลังใจกันเสมอมา ช่วงนี้ทั้งงานราษฏร์งานหลวงรุมหัวฟูอย่างแรง ตอนนี้มาแบบสั้นๆให้หายคิดถึงน้า จุ๊บๆๆ ไม่ได้ตรวจคำผิดด้วยนะเนี่ย อิอิ เขียนเมื่อกี๊ลงเดี๋ยวนี้ สดๆ ใหม่ๆ ร้อนๆจ้า
รักน้า จุ๊บๆๆ
-
มาต้อนรับน้องลุฟต์ o13
-
:กอด1:ยังทะลึ่งเหมือนเดิมนะน้องญี่ปุ๋น
ชวนน้องแอบไปดูของพี่เขาเฉยเลย
-
หมีดำพลาดแล้ว!
ยิ่งญี่ปุ่นถูกชะตากับลูลุฟท์ขนาดนั้น
:m20:
อ่านแล้วไม่ยิ้มก็หัวเราะก๊ากกกกก ตลอด
:จุ๊บๆ: :กอด1: คุณอิ๊ก
-
:m20: ญี่ปุ่นแสบจริงๆเลย ชวนน้องไปแอบดูน้องชายหมีดำซะได้
+1 ให้นะค่ะ
-
:กอด1:ญี่ปุ่นยังน่ารักและทะลึ่งเหมือนเดิม
น้องลุฟท์บอกไม่เห็นแต่พอพี่เขาถามทำไมถึงตอบถูกล่ะ ฮ่าๆ
-
คู่สองกลับมาแล้วววว..... ดีใจจังเลย :z1:
-
เย้....มาแล้ว :mc3:
-
เย้ๆ มาต่อแล้ว ญี่ปุ่นนี่ก็ยังทะเล้นเหมือนเดิม สงสัยถ้าให้น้องลุฟ อยู่กับญี่ปุ่นบ่อยๆใจแตกแหง๋ ไม่ทันไรเห็นของตัวใหญ่ซะแล้ว 555+
-
:mc4:
กลับมาแล้ว
กลับมาตอนนี้นี่......เห็นหมีดำน้อยด้วย อิอิ :z1: พัฒนาขึ้นนะเนี่ย :m20:
ดูซิว่าหมีดำจะให้หนูลูลุฟท์รับผิดชอบต่อจากข้อ 1 ยังไง หุหุ :haun4:
-
คิดถึงๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
-
แสบไม่เปลี่ยนเลย ญี่ปุ่น 555
ตกลงดำจริง ๆ หรอ 555
-
:laugh5: :laugh5: ญี่ปุ่นมาสร้างเรื่องแล้วก็จากไป
-
โฟคจะทำอะไรลูลุฟน่ะ :impress2:
ก่อนที่จะปล่อยไปดูดาวจะเสือสิงห์ทั้งหลาย :-[
:กอด1:
-
:haun4: :haun4:
ขอดูมั่งดิ หมีดำน้อยอะ
มาเท่านี้ก็หายคิดถึงแล้วคับ
สู้ๆๆน้าพี่ :จุ๊บๆ: :จุ๊บๆ: :จุ๊บๆ:
-
โฟคจะตามน้องลุฟท์ไปดูดาวด้วยหรือป่าว :pig4:
-
สั้นจังเลยยย ญี่ปุ่นเนี่ยยังน่ารักไม่เปลี่ยนเนอะ :impress2:
-
กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด
ญี่ปุ่น มาแล้วว ดีใจๆ
น้องลุฟ ใสซื่อ น่ารัก จริงๆ
-
พาญี่ปุ่นไปดูดาวกะลุฟด้วยนะ
-
มาต่อบ่อยๆนะครับ
-
ญี่ปุ่นร้ายนักนะเรา กะจะแกล้งหมีดำกับน้องลุฟ
ลุฟจะรับผิดชอบหมีดำตอนไหนน๊า
-
น้องปุ่นหายไปนาน แต่พอมาก็รั่วได้แบบไม่เปลี่ยนแปลง น่ารักมาก
แถมยังป่วนพาน้องลุฟท์มาดูหมีดำน้อยเสียด้วย สงสารโฟค+น้องลุฟท์
จังเจอความรั่วของน้องปุ่นเข้าไปหน้าดำหน้าแดงเลยทีนี้ ยังรักและคิดถึง
พ่อหมีขาว+แม่หมีขาว+หมีดำ+น้องลูลุฟท์ตุ๊บป่องของน้องปุ่น อยู่เสมอ
+1 แทนคำขอบคุณ ..
-
ไอ้หญ้าแห้งแกล้งน้อง น่าจับตีก้นนัก หายไปนานมากนึกว่าโดนลักพาตัวซะแล้ว
-
ขอบคุณค่ะ ที่มาต่อให้อ่าน คิดถึงญี่ปุ่นจะแย่แล้ว
น้องญี่ปุ่นยังกวนและน่ารักเหมือนเดิม
มีแกล้งลูลุฟท์ฺด้วย พาไปดูหมีดำน้อย 5555
-
ถึงว่าช่วงนี้ทำไมหายไปนาน
มีทั้งงานราษฎ์ งานหลวงนี้เอง
ว่างเมื่อไหร่ก้อมาต่ออีกนะ
แต่ให้ไวอ่ะ อยากอ่านต่อ อิ อิ
-
พี่อิ๊กหวัดดี
น่ารักไม่เคยเปลี่ยนเลยนะญี่ปุ่น 55555
แถมยังลากลุฟท์มาให้น่ารักขึ้นไปอีก น่ารักที่สุด
-
:mc4: :mc4: น่ารักกันทุกคนเหมือนเดิมเลยน้า แล้วมาอีกบ่อยๆนะจะรอ :pig4:
-
อ๊ายยยยยยยยย มาต่อแล้ว ดีใจค่ะ ขอบคุณมากค่าที่ถึงจะงานยุ่งก็ยังมาต่อให้^^
ส่วนญี่ปุ่น...เหมือนเดิม -^-
-
o13
-
แหมๆๆๆๆๆ ญี่ปุ่นยังมีหน้ามาชวนลูลูฟท์อีก 5555
จุ๊บๆๆๆ พี่อิ๊คเช่นกัน รอนานมากๆๆ มาต่อเน้อ เทกแคร์ๆๆ
-
สั้นไปนิด :z3: แต่น่ารัก
ให้อภัยค่ะ :laugh:
-
ตัวเองทะลึ่งไม่พอ นี่ไปลากน้องให้มาร่วมด้วยช่วยกันทะลึ่งอีก ฮ่าๆ :z1:
คิดถึงเฟี๊ยตเหมือนกัน ไม่เจอซะนาน หล่อขึ้นมากรึเปล่าคะเนี่ย อิอิ
โฟคจ๋า อย่าปล่อยให้น้องไปคนเดียวนะจ๊ะ ตามไปคุมเรยๆๆๆ
จะได้เห็นฉากสวีทวิ๊ดวิ้วที่นู่น แอร๊ยๆๆๆ :-[
-
อ๊ายยยยยยยย
คิดถึงน้องลุฟท์น้องปุ่น(ตัวแสบ) มากมายค่าาาคุณอิ๊กกก :กอด1:
-
อ่าเมื่อไหร่เขาจะลงเอยกันอิอิ
-
:กอด1: :กอด1: :กอด1:
-
อยากอ่านต่อแล้ว>.<
-
ยังคงแสบเหมือนเดิมนะตัวป่วน......มันน่าฟัดจริง ๆ เลย
เล่นเอา...นู๋ลูลูฟท์ติดตาตรึงใจกันไปเลย....
พี่หมีดำขายออกแน่ ๆ งานนี้.... :-[
:L1: น้องอิ๊ก :pig4:
กด + ให้กำลังใจเด้อ รักษาสุขภาพด้วยน้า
-
คิดถึงมากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก
ญี่ปุ่นมาอีกน้าาา เอาตอนไปกินก๋วยเตี๋ยวด้วยนะพี่อิ๊กกี้
แล้วน้องลุฟท์ก็ไปดูดาว ชวนตัวใหญ่ไปด้วยสิ สนุกแน่ 55
-
o18 ดูไอ้ตัวแสบมันทำ หึๆ พ่อหมีมาเก็บด่วน
ส่วนน้องลุลุฟ สงสัยงานนี้ไม่รอดพี่หมีดำแน่ๆ :laugh:
-
โอย~~~!! คิดถึงมากมาย
-
คิดถึงน้องญี่ปุ่นมากๆๆๆๆๆๆ
มากี่ครั้งก็ยังแสบอยู่เหมือนเดิม
:L2:
-
แหม ญี่ปุ่นล่ะก้อ สอนน้องในทางดีๆไม่เป็นนะ :z1:
ตัวเล็ก ตัวใหญ่ อ๊ายยย หมีดำแอ๊บแบ๊วซะจริง :-[
:pig4: :pig4: :pig4:
-
หนูปุ่น ทำน้องเสียเด็กแล้วนะเนี่ยะ ช่างกล้า อย่าให้หมีขาวรู้นะ เด๋วมีเคืองอ่า o18
-
ปุ่นยังแสบไม่เปลี่ยนเลยนะเนี่ย
แล้วลากน้องลุฟท์ไปดูไรเนี่ย เหอๆ ทั้งดำทั้งใหญ่ :laugh:
-
หายไปเลยอะ อุตสาห์ตามทัน รู้งี้อ่านช้าๆ
-
ได้แต่อ่านมาตั้งนาน สมัครเข้ามาเพื่อมาเม้นนิยายเรื่องนี้โดยเฉพาะนะเนี่ยยย :o8: :-[ :impress2:
-
มานั่งรอ ลูลุฟตุ๊บป่อง กะ หมีดำ ใหญ่ อิอิ
-
มาดันน!!!~
:z3: :z3: :z3: :z3: :z3: :z3: :z3: :z3: :z3: :z3: :z3: :z3:
-
อ่านรวดเดียวเลยค่ะ
ขอสารภาพ เยอ่านเมื่อนานมาแล้วประมาณ 2-3ตอนแรก ที่เลิกอ่านไปเพราะแอบขัดใจนิดหน่อยกับภาษาพูดของน้องญี่ปุ่น
แต่พอมาอ่านตอนนี้อ่านไปเรื่อยๆ อืม น้องมันพูดออกมาแบบเป้นตัวของมันเองไม่ได้แอ๊บอะไร แบบใสไปไหนเนี่ย :เฮ้อ:
ตอนนี้ก็หลงรักญี่ปุ่นไปเรียบร้อยแล้วค่ะตอนนี้
ปล.+1นะคะ
-
ยังรออยู่น้า~
-
ได้แต่รอๆๆ!!!~ :call: :call: :call:
-
:z13: :z13: :z13: :z13: :z13: :z13: :z13: :z13: :z13: :z13: :z13: :z13: :z13: :z13: :z13: :z13: :z13: :z13: :z13: :z13: :z13: :z13: :z13: :z13: :z13: :z13: :z13: :z13: :z13: :z13: :z13: :z13: :z13: :z13: :z13: :z13: :z13: :z13: :z13: :z13: :z13: :z13:
เค้ารอยุน้า
-
มีอะไรมาถามครับ
ผมว่าจะรวบรัดภาคสองให้จบเร็วขึ้นจะดีไหม รู้สึกว่าเขียนไปยิ่งออกทะเลไปโน่นเลย เหอๆ
ซาวนด์เสียงเพื่อนๆหน่อย เพราะผมเองก็ไม่อยากให้เพื่อนๆรอนาน ไม่ดีน้า อิอิ
จุ๊บๆๆ
อิ๊กกี้ขนกำลังขึ้นตามตัว (ขนขี้เกียจ) ยาวถึงโน่นแล้วคร้าบ
ขอบคุณทุกๆคนที่เข้ามาอ่านแล้วให้กำลังใจนะครับ จะพยายามอย่างเต็มที่
-
^
^
จิ้มพี่อิ๊กกี้
รวบเลยก็ได้นะ ถ้าพี่เห็นสมควร^^
อยากอ่านต่อแล้วด้วย^^
-
o13 o13 o13
-
:o8: อยากอ่านต่อจังเลย
ญี่ปุ่นน่ารักมากๆ แต่แอบแสบนะเรา ฮ่าๆๆๆ
-
มีอะไรมาถามครับ
ผมว่าจะรวบรัดภาคสองให้จบเร็วขึ้นจะดีไหม รู้สึกว่าเขียนไปยิ่งออกทะเลไปโน่นเลย เหอๆ
ซาวนด์เสียงเพื่อนๆหน่อย เพราะผมเองก็ไม่อยากให้เพื่อนๆรอนาน ไม่ดีน้า อิอิ
จุ๊บๆๆ
อิ๊กกี้ขนกำลังขึ้นตามตัว (ขนขี้เกียจ) ยาวถึงโน่นแล้วคร้าบ
ขอบคุณทุกๆคนที่เข้ามาอ่านแล้วให้กำลังใจนะครับ จะพยายามอย่างเต็มที่
ถ้าตัดจบจริงคงจะคิดถึงน่าดู....ตอนนี้น้องลูลูฟกับพี่หมีดำกำลังมาแรงอยู่ด้วย
แต่...ทั้งหมดแล้วแต่น้องอิ๊กแล้วกัน.....เป็นกำลังใจให้เสมอนะจ๊ะ
-
จะตัด2ภาคให้จบเร็วก็ไม่ว่ากันค่ะ
แต่เอาน้องญี่ปุ่นที่น่ารักกับลูลุฟท์มาลงเุถอะค่ะ
คิดถึงญี่ปุ่นทีสุด
เป็นกำลังให้ค่ะ :L2:
-
กำลังตามติดคู่หมีดำอยู่เลย คุณอิ๊กจะรวบเหรอ?
โฮะๆ ไม่เป็นไรค่ะ เราเชื่อวิธีการเล่าเรื่องคุณอิ๊กอยู่แล้วล่ะ
ถ้าจะรวบให้มันจบเร็วขึ้นก็ไม่ว่ากัน
ตามสะดวกคุณอิ๊กเลย
:L2: :กอด1:
-
รออ่านอยู่นะคะ คนเขียนหายไปนานรึเปล่าคะ :กอด1:
-
มารอ มารอ จ้า :really2:
-
คุณอิ๊กหายไปเลยนะครับ
กลับมาต่อน้องญี่ปุ๋นหน่อย คิดถึง :L1:
-
เพิ่งอ่านจบค่า สนุกมากเลย ฮาญี่ปุ่นมาก :m20: 55555
รอลุฟท์-โฟค อยู่นะค่า มาต่อเร็วๆนะค่ะ เป็นกำลังใจให้ค่า :L2:
จะรวบรัด หรือยังไงก็ได้ค่า ตามแต่สะดวกเลยคะ ^^
-
คิดถึงนุ้งญี่ปุ่นเลยเข้ามาหา :oo1:
จิงๆคิดถึงทุกคนเลยยยยยยย
หมีดำ หมีขาว ลูลูฟตุ๊บป่องด้วย
รออัพอยู่นะคะ สู้ๆค่า :กอด1:
-
มาให้กำลังใจคุณอิ๊กกี้ค่ะ :L2:
-
หายไปนานเลยอ่าาาาาาาาา :m15: :m15:
-
มารอน้องญี่ปุ่นค่ะ
-
:L2: :กอด1:
-
ไปเขาใหญ่
“น่าอิจฉาจังลุฟท์จะไปเขาใหญ่เหรอ ทำไมชมรมเชียร์เราเจ๊เขาไม่พาไปเข้าค่ายบ้างนะ”
พอมาถึงห้องเม้งก็พูดขึ้นหลังจากรู้จากลุฟท์ว่าทางชมรมดาราศาสตร์จะไปเข้าค่ายที่ไหน
“เหรอ นายไปกับเราดิ เดี๋ยวเราขอพี่เขาให้”
“จริงดิ งั้นนายไปขอให้หน่อยนะนะลุฟท์เราอยากไปด้วย อิอิ ท่าทางน่าจะสนุก อยากดูดาว”
“อือๆ เดี๋ยวพรุ่งนี้เราจะไปลองขอพี่เขาดูให้นะ”
“แล้วพี่โฟคของนายอ่ะจะไปด้วยไหม”
ทำหน้าอยากรู้ขึ้นมายื่นหน้ามาใกล้ๆ
“ไม่นะ พี่เขาไม่ไปด้วยหรอกคนละชมรมนี่”
“ว้า อยากให้ไปด้วยจัง ทำไมนายไม่ไปลองชวนอ่ะ”
“เดี๋ยวพี่เขาก็ว่าเอาหรอกเม้ง ชวนนายแล้วนี่ไง”
“อ่า เราเป็นเพื่อนนี่ แต่พี่โฟคเป็นแฟน”
“ไม่คุยด้วยแล้ว ไปอาบน้ำอ่านหนังสือดีกว่า”
เดินเข้าห้องน้ำพร้อมผ้าเช็ดตัว ส่วนเม้งก็นั่งหน้าหักอยู่ที่เตียง
“เฮ้ยบอล วันศุกร์นี้มึงจะพาน้องไปเข้าค่ายเหรอวะ”
ตัวใหญ่ของตัวเล็กบุกถึงชมรมดาราศาสตร์เดินตรงดิ่งเข้าไปหาหัวหน้าชมรม
“เออ ทำไมวะ”
“กูไปด้วยได้ไหมวะไอ้บอล”
ไม่พูดพร่ำทำเพลงยิงตรงประเด็น ส่วนรายนั้นทำหน้างงๆ
“ทำไมวะไอ้โฟค ชมรมมึงไม่จัดไปล่ะ ที่เต็มแล้วโว้ย มาบอกช้าไป เมื่อตะกี๊น้องลุฟท์น่ารักของกูเพิ่งมาขอให้เพื่อนไปด้วยคนที่เลยไม่ว่างว่ะมึง ทำไมวะทำไมมึงถึงอยากไป ร้อยปีสี่ชาติกูไม่เคยเห็นมึงสนใจชมรมกูเลยนี่”
“ไม่ใช่เรื่องของมึง มึงว่าใครมาขอให้เพื่อนไปด้วยนะ”
“น้องลุฟท์สุดที่รักของกูไง”
“ไอ้บอล”
ปรี่เข้าหากระชากคอเสื้อทันที เพื่อนๆในห้องต่างลุกกันฮือ ทีลุกน่ะลุกหนีนะ เพราะโฟคเองตัวอย่างยักษ์ดำอีกต่างหาก กิตติศัพท์นี่ไม่ต้องพูดถึงแม้จะไม่นักเลงโตเหมือนเฟียตแต่ก็ไม่ด้อยกว่าใครเรื่องไม่ยอมคน
“เฮ้ย อะไรวะไอ้โฟค มึงมากระชากคอกูไม”
“มึงจำไว้นะ ไอ้ตัวเล็กนั่นน่ะเด็กกู ถ้ามึงไม่อยากเจ็บตัว ออกให้ห่างมันไว้ ทุกคนในนี้เหมือนกัน รู้ไว้ด้วย ว่านั่นมันเด็กกูดว้ย ใครอย่าได้มาแหยม”
ประกาศกร้าวออกไป ทุกเสียงเงียบมองหน้ากันเลิ่กลั่ก
“หา น้องลุฟท์เป็นเด็กมึง ตั้งแต่เมื่อไหร่ ทำไมกูไม่รู้ กูไม่เชื่อ”
“พลั่ก”
“โอ๊ย ไอ้หมาบ้า”
ต่อยปากเพื่อนกลิ้งลงไปนอนกับพื้นเรียบร้อยแล้ว
“ไม่เชื่อก็ตามใจ แต่ไปเข้าค่ายครั้งนี้กูจะไปด้วย ใครจะทำไม”
“โฟค ใจเย็นดิวะ เด็กมึงก็เด็กมึงดิ แต่นี่มันเรื่องของชมรมดาราศาสตร์นะเว้ย มึงอย่าเอาเรื่องส่วนตัวมาทำให้ชมรมอื่นเขาลำบากใจดิ”
เพื่อนอีกคนที่ใส่แว่นตาท่าทางดูคงแก่เรียนเข้ามาแตะบ่าของโฟค แม้ตัวจะสั่นๆเพราะเกรงๆอยู่ก็ตาม โฟคหันหน้าไปมองแล้วคิดอยู่
“ได้ ไม่มีปัญหาไอ้กิ๊ก เพราะมึงนะกูถึงยอม แต่กูจะหาทางไปให้ได้”
“หวงก้างว่ะ น้องเขาบอกแล้วเหรอว่าเป็นเด็กของมันน่ะ”
พอจะก้าวเท้าออกจากชมรมก็หยุดกึกเพราะได้ยินเสียงพูดไล่หลังมา
“มึงว่าไงนะ”
“เฮ้ยไอ้บอล พอๆ ไปๆโฟค ขอเหอะอย่ามามีเรื่องกันเลยว่ะ อายน้องๆมัน”
โฟคกัดฟันแน่นก่อนจะหันหน้ากลับแล้วเดินต่อไปกำหมัดแน่น รู้สึกหึงหวงขึ้นมาทันที จุดหมายปลายทางคือชั้นเรียนรุ่นน้อง โฟคเดินดุ่มๆตรงไปหาลุฟท์แต่วิชานั้นเป็นวิชาพละฯทั้งห้องว่างเปล่ามีเพียงกระเป๋ากับเสื้อผ้าวางอยู่บนโต๊ะอยู่เกลื่อนห้อง
“พละฯเหรอวะ”
โฟคบ่นกับตัวเองพยายามควบคุมอารมณ์ไม่ให้หน้าจากดำเปลี่ยนเป็นแดงมากกว่านี้
“เฮ้ย ไอ้โฟคมึงจะไปไหนวะ ไม่เข้านะมึงเคมีน่ะ”
เสียงร้องทักของโด่งเพื่อนสนิทดังมาจากด้านหลัง
“แล้วมึงไมไม่เรียน”
“อ้าว มึงโดดกูก็โดดดิวะ เป็นไรเชี่ยหน้ายังกะใครเหยียบจมูกมาเลยนะมึง”
“ไม่มี”
“ไม่มีแล้วมึงจะไปไหนวะ”
“ไปหาเด็ก”
“ใครวะ ไอ้ตัวเล็กน่ะเหรอ”
“เออสิ คนจะคาบไปแดกอยู่แล้วเนี่ย”
“เฮ้ย ใจเย็นมึง เด็กมึงน่ารักนี่หว่า ใครๆเขาก็จ้อง ไอ้บอลน่ะเหรอ”
“เออสิ แต่บอลดารานะ”
“อ้าว เชี่ยแล้วไหมล่ะ ทำไมมันมีแต่บอลๆวะ”
“ไม่รู้โว้ย กูจะไปคุยกับมันให้รู้เรื่องอยู่เนี่ย”
“เดี๋ยวสิมึง ใจเย็นน้องมันเรียนอยู่นี่ มึงจะทำให้มันอายคนเหรอ เดี๋ยวไก่มันก็ตื่นกันพอดี”
โด่งพูดให้โฟคได้คิด หยุดนิ่งคิดอยู่
“แล้วเมื่อไหร่กูจะได้คุยกับมันวะ”
“ตอนเลิกเรียนดิวะ”
“โว้ย กลุ้ม มันต้องไปเข้าค่ายเขาใหญ่ด้วยนะ กูจะทำไงดีวะไอ้โด่ง”
แสดงความกลัดกลุ้มออกมาทางสีหน้า โด่งคิดอยู่แล้วเดินเข้าไปตบบ่า
“มึงก็พาน้องๆชมรมมึงไปบ้างดิวะ”
“ไอ้ห่า พรุ่งนี้แล้วนะมึง ไม่ใช่เรื่องเล่นๆ ไหนจะรถ ไหนจะที่พัก ไหนจะใบขออาจารย์อีก”
“อ้าว ควายจริงเพื่อนกู ตอนนี้เพิ่งจะคาบเช้านี่หว่า มึงยังเตรียมตัวได้ทัน เดี๋ยวกูไปลากเพื่อนๆมาช่วย คนชมรมมึงก็ออกเยอะ ใช้ให้เป็นประโยชน์ดิ”
ตาวาวขึ้นมาทันที โฟคคุยรายละเอียดอยู่กับโด่งไม่นานมากนักเพราะเดินไปด้วยคุยไปด้วย โฟควิ่งขึ้นไปตึกของอาจารย์ฝ่ายกิจกรรมเพื่อขออนุญาตส่วนโด่งก็ไปจัดการเรื่องรถแล้วก็ลากเพื่อนๆมาช่วยอย่างที่บอก
“นะครับจารย์ อาจจะดูเร่งรีบไปหน่อย แต่ผมอยากจะตอบแทนน้องๆที่ปีที่แล้วสร้างชื่อเสียงให้กับโรงเรียนไว้น่ะครับ”
พอเห็นหน้าอาจารย์ก็รีบบอกจุดประสงค์ออกไป ตอนแรกอาจารย์ก็แย้งไม่ยอมเหมือนกันเพราะมันเร่งรัดเกินไป
“ไม่ดีหรอกนะนายโฟค มันด่วนเกินไปนะ ทำไมเธอไม่เตรียมงานก่อนหน้านี้อย่างชมรมดาราฯเขาเตรียมงานกันมาเป็นหลายอาทิตย์นะ”
“นะครับจารย์ ผมขอร้องล่ะ ผมตั้งใจไว้แบบนี้จริงๆ”
“เธอก็เอาไว้ไปหลังงานโรงเรียนสิ พอถึงเวลานั้นค่อยไปก็ได้”
“โธ่จารย์ครับ นะนะ”
ทั้งออดทั้งอ้อนแต่อาจารย์ก็ยืนยันหนักแน่น โฟคเริ่มก้มหน้านิ่งคิดหาทางไป
“ตัวเล็กเลิกเรียนมาเจอที่ข้างสนามบาสฯหน่อยดิ”
พอตอนพักกลางวันโฟคก็เดินตรงเข้าไปหาลุฟท์ที่กำลังเพลินเพลินอยู่กับการคุยกับเพื่อนๆ
“หือ มีไรเหรอพะ เอ้ย ตัวใหญ่”
“มีเรื่องคุยดิ อย่าลืมนะ”
“อ่า”
ยังไม่ทันได้ตั้งตัว แต่โฟควิ่งไปโน่นแล้ว
“ทำไรของเค้านะ ดูวุ่นวายจัง”
ลุฟท์ครางออกมา
“เท่อ่ะพี่โฟคน่ะ เราอยากควงจังเลย ทำไมนายไม่ชวนพี่เขาไปด้วยอ่ะลุฟท์ มัวแต่เงอะงะอยู่เห็นไหม ไปเลย”
“อ้าว ก็พี่เขาวิ่งเร็วอ่ะ เราคิดไม่ทัน แต่คงไม่ได้หรอกเราว่า เดี๋ยวพี่ๆเขาว่าเอา”
“ไม่ว่าหรอกน่า รู้งี้เราชวนเองก็ดีหรอก”
ลุฟท์ทำหน้าเจื่อนๆแต่ก็ถือจานข้าวเดินไป เม้งได้แต่กระฟัดกระเฟียดเดินตามไป คาบบ่ายก็เรียนตามปกติเว้นแต่เพื่อนๆบางคนในชมรมดาราศาสตร์ที่ดูตื่นเต้นจะมีก็แต่ลุฟท์ที่ตั้งหน้าตั้งตาเรียนหนังสือไม่ได้สนใจอะไรมากนัก
“เร็วลุฟท์รีบกลับไปเก็บของกัน”
พอเลิกเรียนเม้งก็รีบลากแขนเพื่อนออกมาจากห้อง
“อือ แต่ต้องไปหาพี่เขาก่อนอ่ะเม้ง นายกลับก่อนก็ได้นะ”
“หาใคร”
“ก็ตัวใหญ่อ่ะ เขานัด”
“อ่า เจอกันอีกแระ นายจะไปชวนพี่เขาไปเข้าค่ายด้วยเหรอ ดีๆ ไปเลยๆ เดี๋ยวเราจะกลับไปเก็บของรอนะ”
ลุฟท์พยักหน้าแล้วเดินถือกระเป๋าไปยังที่นัดหมาย มองหาอยู่นานก็ไม่เจอ ไปไหนหว่า เดินเลียบๆเคียงๆไปข้างๆสนามบาสฯ
“วู้น้องลุฟท์ มารอพี่เหรอคร้าบ”
เสียงแซวดังขึ้นไม่ขาดระยะ ชมรมบาสฯเองก็กำลังซ้อมกันอยู่ แต่เอาไปเอามาไม่มีใครสนใจจะซ้อมแล้ว หันมาแซวลุฟท์กันเสียทุกคน ไม่อายนะ นั่งเฉยๆ ยิ้มแห้งๆ ยังไปยิ้มให้เขาอีกไอ้พวกนั้นยิ่งได้ใจไปกันใหญ่ ด้านโฟคพอเลิกเรียนก็นัดน้องๆชมรมแบดฯเพื่อจะบอกจุดประสงค์เรื่องการไปเข้าค่ายแบบเร่งด่วน
“พรุ่งนี้นะโว้ย ใครจะไปก้ได้ไม่ไปก็ได้ไม่ได้บังคับ รถบัสมีคันเดียว ที่พักจองไว้สองห้อง นอนได้ห้องละสิบคน”
ประกาศเสียงดังฟังชัด น้องๆต่างทำเสียงอื้ออึงอยู่
“ด่วนจังอ่ะพี่ ยังไม่ได้เตรียมตัวอะไรเลยอ่ะ จะทันเหรอ”
“จะเตรียมตัวบ้าอะไรวะ กะอีกแค่ไปเข้าค่ายสองวันสามคืน พูดง่ายๆ พวกกูพาพวกมึงไปเปิดหูเปิดตานั่นเองไม่มีกิจกรรมพิเศษอะไร”
“อ่า อยากไปๆ”
เสียงน้องๆหันไปคุยกันจอแจๆ
“ทำไมต้องไปเขาใหญ่อ่ะหมีดำ ไอยมะได้หรา เขาน้อยน่าร้ากกว่าเนะ”
ไอ้ตัวแสบหลังจากที่ทำหน้าเอ๋อๆฟังอยู่นานไม่ฮือฮาเหมือนเพื่อนดอดขึ้นทีเดียวหงายหลังกันทั้งชมรม
“แว้กก ไอ้บ้า มีที่ไหนเขาน้อย ทำเป็นเล่นไปนะมึง จะไปไหมล่ะ”
“ไม่รู้เนะ ยังมะตัดสินใจ เดี๋ยวพรุ่งนี้มาบอก”
“เอ้ยไอ้นี่ พรุ่งนี้ก็ไม่ว่างแล้วเว้ย”
“เอ๋ ทำไมอ่ะ ทำไมไม่ว่าง ทีหมีดำยังมาบอกด่วนๆเลยเนะ เค้าจะมาบอกด่วนๆบ้างมีรายหรา อิอิ”
เอ่อ เสียงฮาครืนขึ้น โฟคหน้าเปลี่ยนสีทันที เอากับมันสิครับท่าน
“ไอ้โด่งมึงจัดการที่เหลือให้กูหน่อย เดี๋ยวกูไปหาไอ้ตัวเล็กแป๊บเดียว”
ทนเสียงหัวเราะของน้องๆไม่ไหว รีบวิ่งออกจากโรงยิมทันที วิ่งไปทางสนามบาสฯก็เห็นเจ้าตัวเล็กนั่งรออยู่ แต่เอทำไมคนมาล้อมวงอยู่เยอะจังเลยนะ
“ตัวเล็กรอนานไหม”
ร้องทักออกไปก่อน คนทั้งกลุ่มหันมามองโฟค
“อ้าว เด็กมึงหรอกเหรอไอ้โฟค โหยเสียดายว่ะ น่ารักแบบนี้ นานๆจะได้เจอ”
“เออ เด็กกูอย่ายุ่งนะมึง ไปตัวเล็ก ไปหาไรกินกัน”
ลุฟท์นั่งมองตาปริบๆ
“ชอบของดำเหรอน้องลุฟท์ สนพี่ไหม พี่ขาวน้า อิอิ”
“ไอ้ห่านี่ อยากตายเหรอ ไปตัวเล็กลุกเร็ว”
เดินเข้าไปลากมือของลุฟท์ให้ลุกตาม ส่วนไอ้คนโดนลากมันก็ไม่รู้เรื่องด้วยเลย
“ไปไหนอ่ะ”
“ไปกินติม เดี๋ยวมีเรื่องจะบอก”
“อือ ทำไมไม่ค่อยมาตามนัดเลยอ่ะตัวใหญ่”
“อ้อ โทษทีนะ รอนานไหม พอดีประชุมชมรมอยู่น่ะ”
“ก็นิดหน่อยอ่ะ แล้วมีเรื่องไรจะบอกเหรอ”
“ถึงร้านติมก่อนดิ ใจร้อนนะเรา”
พออยู่กับไอ้ตัวเล็กสองคนโฟคเองก็ไม่ได้เกรี้ยวกราดเหมือนเมื่อครู่ ดูเป็นคนอบอุ่นขึ้นมาอย่างไม่น่าเชื่อ
“มีเรื่องไรจะบอกล่ะ”
“ก็พรุ่งนี้จะไปด้วยนะเขาใหญ่น่ะ”
“ไปเขาใหญ่ ตัวใหญ่จะไปด้วยเหรอ”
ทำหน้างงๆ
“ไปดิ ปล่อยตัวเล็กไปคนเดียวไม่ได้หรอกนะ ตัวใหญ่ไม่ไว้ใจ”
“ไม่ไว้ใจอะไรอ่ะ ไปกับชมรมนะ”
“นั่นล่ะ เออตัวเล็ก ไอ้บอลน่ะ ออกห่างๆมันหน่อยนะ อย่าไปเข้าใกล้มันมาก”
“ไม่ได้อยากเข้าใกล้นะ แต่พี่เขาเข้ามาใกล้เองเองอ่ะ”
โฟคทำหน้าเซ็งๆ แต่ก็ยิ้มออกมาเพราะความซื่อของลุฟท์
“เรานี่น้ามันไม่ทันคนหรอก เอาเป็นว่าอย่าไปบอกใครนะว่าตัวหใญ่จะไปด้วย”
“ความลับเหรอ”
“อืม ความลับ ตัวเล็กทำเป็นไม่รู้เรื่องไว้นะ”
“แล้วตัวใหญ่ไปไงอ่ะ ไม่มีรถบัสไปแล้วไปไงอ่ะ”
“ไม่ต้องห่วง ตัวใหญ่มีวิธี อย่าลืมนะตัวเล็ก อยู่ห่างๆไอ้บอลเอาไว้นะ”
โฟคพูดแล้วขยี้หัว เจ้าลุฟท์ก็นั่งเอาช้อนเขี่ยไอติมเล่นเพราะมันไม่ค่อยกิน พอกินเสร็จโฟคก็เดินไปส่งที่หอตามปกติ เม้งรีบนอนแต่หัววันเพราะเห่อ ส่วนลุฟท์ก็อ่านหนังสือตามปกติ ไปโรงเรียนเพื่อนๆในชมรมก็ดูจะตื่นเต้นกว่าใครๆ เสียงคุยกันจอแจ ข่าวของชมรมฯแบดก็เริ่มรั่วไหล แต่ก็มีแต่เด็กๆคุยกันเองเพราะโฟคกับพี่ๆชมรมแบดฯกำชับไว้อย่างดีแล้วว่าห้ามบอกใคร จะเชื่อใจได้แค่ไหนกันนะ โดยเฉพาะเจ้าตัวดี
“ชมรมแบดฯก็จะไปเข้าค่ายเหมือนกันเหรอปุ่น”
หัวหน้าห้องเดินมาถาม บอยพอได้ยินรีบดึงแขนไว้ทันที
“เนะ”
“ปุ่น”
ทำตาเขียวใส่แต่มันสนใจที่ไหน
“อ่า ทำไมไม่ชวนกันบ้างอ่ะ อยากไปเหมือนกันนะเขาใหญ่อ่ะ”
“ทำไมอยากไปอ่าหัวหน้า หัวหน้าไปบอกชมรมหัวหน้าเนะว่าจะไป”
“ไม่ทันแล้วอ่ะปุ่น แต่ไม่เห็นมีวี่แววว่าชมรมแบดฯจะไปเข้าค่ายนี่ แปลกจัง”
“อิอิ ทำไมหัวหน้าเชื่อคนง่ายเนะ เค้าไม่ได้ไปซะโหน่อย อิอิ มะฉลาดน้า”
“อ้าว ตกลงไปหรือไม่ไปอ่ะ”
“ไม่รู้ไม่ชี้ อิอิ”
ทำลอยหน้าลอยตา แล้วเดินหนีไป ปล่อยให้หัวหน้าทำหน้างงๆ เพื่อนๆในห้องที่อยู่ต่างชมรมก็งง เอากับมันสิท่าน
“ตื่นเต้นจังเลยเนอะ รีบกลับไปเก็บของกันเร็วลุฟท์”
เม้งลากแขนของลุฟท์หลังจากเลิกเรียน เวลานัดพบพรุ่งนี้เวลาแปดนาฬิกาที่หน้าเสาธง
“อืม แต่เราหิวอ่ะเม้ง”
“ไปกินแถวหอดิ เร็วๆ เราตื่นเต้น”
“อืมๆ”
“เอ๊ะ วันนี้พี่โฟคไม่นัดเจอนายเหรอ เห็นนัดเจอกันทุกวันหลังเลิกเรียนนี่”
“ไม่นัดอ่ะ”
“แปลกนะ”
ทำท่าครุ่นคิด หวังจะให้ลุฟท์แคลงใจ แต่เจ้าลุฟท์มันทำหน้าเฉยๆ
“ไม่แปลกหรอก พี่เขาคงจะซ้อมแบดฯนั่นล่ะ ไปดิเม้ง”
“อะไรอ่ะ นายไม่สงสัยบ้างเหรอ ว่าทำไมเขาไม่นัดอ่ะ ปกติต้องเจอกันตลอดนี่”
“ไม่สงสัยหรอก พี่เขาก็ต้องมีอะไรทำบ้างดิ กินไรดีน้าวันนี้”
ดูมัน เม้งทำหน้าเซ็งแล้วเดินตามไป ฝ่ายโฟคพอเลิกเรียนก็นัดน้องๆคนที่พร้อมจะไปเข้าค่ายที่ชมรม จากที่คิดไว้ว่าคงไม่มีน้องๆคนไหนสนใจไปมากนักเพราะมันกะทันหันเกินไป แต่ผิดคาด น้องๆเกือบทั้งชมรมมารอกันเต็มรวมถึงไอ้หน้าเอ๋อด้วย
“พรุ่งนี้เจอกันที่หน้าร้านหนังสือหน้าโรงเรียนนะพวกมึงตอนเจ็ดโมงครึ่ง”
โฟคประกาศเสียงดัง
“อ่า ทำไมเช้าเนะ เค้ายังมะตื่นหรอก”
“อ้าวไอ้เปี๊ยก ทีมาโรงเรียนมึงยังตื่นมาได้เลย ทำไมแค่นี้มึงจะตื่นมาไม่ได้วะ”
“เอ๋ ก็มาโรงเรียนเนะไม่ได้ไปเที่ยว”
“โว้ย ใครเขาไปเที่ยว ไปเข้าค่ายเว้ย”
“แอ่ะ มะเชื่อเนะ นั่งรถบัสไปไกลๆ ต้องเที่ยวเนะ เนอะบอยเนอะ”
หันไปหาแนวร่วมที่สะดุ้งโหยงเพราะไม่ทันได้ตั้งตัว
“เอ่อ”
“ตามนั้นๆ อย่าเรื่องมาก เสื้อผ้าเตรียมไปให้พร้อม แล้วนี่พวกมึงจะไปกันทั้งหมดนี่เลยเหรอวะ รถบัสมีคันเดียวเองนะมึง”
“อ่า อยากไปอ่ะพี่”
“จ้างเพิ่มดิพี่ ไม่ยอมหรอก”
เสียงน้องๆอื้ออึงขึ้นทันที โฟคต้องหันไปปรึกษากับเพื่อนๆ ที่หน้าตาไม่ต่างกันเลย เริ่มเครียดนั่นเอง
“เอางี้ รถบัสมันจุได้ ๓๐ คน พวกมึงจับฉลากกันเอาเองว่าใครจะได้ไป”
“เอ๋ ทำไมต้องจับฉลากเนะ ชมรมเรามีคนอยู่ ๒๕คนอ่ะหมีดำ อิอิ มะฉลาดเนะ”
เฮ เสียงเฮดังขึ้นทันที โฟคนี่ยืนหน้าซีดลงทันที เสียรู้เจ้าหน้าเอ๋อไปแล้ว เสียงน้องๆหัวเราะกันสนุกสนาน
“กูว่าแล้ว กูกำลังจะบอกมึงอยู่เชียวไอ้โฟค”
“ไอ้ห่า คราวหลังมึงอ้าปากให้มันเร็วๆหน่อยสิวะ อายน้องๆมัน”
โฟคหันไปทำตาขวางใส่เพื่อน ซึ่งหัวเราะเหมือนน้องๆนั่นเอง
“เอาล่ะๆ งั้นไปกันทั้งหมดนี่ล่ะ ไอ้มอสมึงจองบ้าเพิ่มด้วยนะ เอาอีกสักสองหลังพอ”
“จะทันเหรอวะมึง”
“อ้าวไหนบอกว่ามึงมีคอนเน็กชั่นไง ไม่รู้โว้ย ต้องได้ ไม่งั้นมึงกับกูก็ไม่ต้องนอน”
โฟคแจกกำหนดการให้น้องๆแต่ละคนแล้วนัดหมาย พอเสร็จน้องๆก็แยกย้ายกันกลับ
“ไอ้ไม้ ตกลงพวกมึงพักกันที่ทานตะวันใช่ไหมวะ”
โฟคกดโทรศัพท์ไปหาเพื่อนอีกคนที่อยู่ชมรมดาราศาสตร์
“เออดิ ตกลงมึงเอาไง”
“กูโอเคแล้ว พวกกูจะจองห้องเพิ่มอีกสองหลัง”
“อ้าว เขาจะมีที่พักให้เหรอวะ เห็นบอกว่าเหลืออยู่สองหลัง”
“ไม่รู้โว้ย น้องๆกูจะไปกันหมด ผิดคาดจริงๆ กูนี่ปวดกบาลจะตายอยู่แล้ว”
“มึงนี่นะ ทำเพื่อเด็ก เออๆ เดี๋ยวกูลองถามป้ากูให้ ข้างๆรีสอร์ทป้ากูมีอีกที่ของญาติๆกันนั่นล่ะ เดี๋ยวกูโทรฯกลับ”
“ขอบใจเพื่อน พรุ่งนี้เจอกัน”
กว่าจะกลับหอได้ก็เล่นเอาเครียดหน้าดำยิ่งกว่าเดิมอีก ด้านไอ้หน้าเอ๋อ พอเฟียตมารับที่หน้าโรงเรียนก็ลั่นล้าปรี่เข้าไปหา
“วันนี้เค้าไม่ไปไหนน้าพ่อหมีขาว”
“หือ ทำไมล่ะแม่หมี”
“ก็เค้าจารีบไปนอนเนะ เดี๋ยวพรุ่งนี้มะตื่น”
“อ้าว พรุ่งนี้วันหยุดนี่ จะตื่นไปไหนวะ”
“เค้าจาไปเที่ยวเนะ อิอิ”
“หือ เที่ยวที่ไหน กับใคร”
เสียงแข็งขึ้นทันทีหันมามองตาเขียว
“ไปกะชมรมอ่า เค้าจะพาไปเขาเล็ก”
“ไรวะเขาเล็ก”
“อิอิ มะฉลาดเนะ เขาเล็กก็เป็นลูกเขาหย่ายเนะ”
“เฮ้ย ไปเขาใหญ่ ไปยังไง ใครจัดไป ทำไมไม่บอกพ่อหมีก่อน ทำไมแม่หมีทำแบบนี้”
“อ่า ก็เค้าเพิ่งมาบอกวันนี้อ่า เค้าเลยมะได้บอก”
“ทำไมไม่เตรียมการล่วงหน้า ไอ้โฟคใช่ไหม”
กัดฟันกรอด
“เค้าไปกันหมดเนะพ่อหมีขาว พ่อหมีขาวมะอยากไปหรา ว่างๆเนะ”
“ไปแน่”
“ไปหรา อิอิ ไปรถบัสกะเค้าเนะ”
“ไม่เอาพ่อหมีจะขับรถไปเอง”
“อ่า ไม่หนุกเนะ รถบัสมีเพื่อนๆ ร้องเพลง กินหนม ทำไมขับรถไปเองอ่า เมื่อยจาตาย”
“จิ๊”
คิดหนักทันที ไม่ทันตั้งตัว ไม่ได้อยากจะไป แต่ถ้าจะขัดเจ้าหน้าเอ๋อที่นั่งข้างๆที่ตอนนี้กำลังควานหาของกินคงจะแย่ เพราะมันคงดิ้นพรวดลงตรงนี้ล่ะ เฮ้อ กลุ้ม ทำไงดีวะเนี่ย
“งั้นพ่อหมีจะไปด้วย”
“อิอิ ไปจริงหรา มีแต่เด็กๆน้า พ่อหมีโตแล้วน้า”
“โตบ้าไรวะ พ่อหมีเพิ่งจบมาเองนะ”
“ก็พ่อหมีมีหนวดแล้วอ่า อิอิ”
ทำหน้าตาล้อเลียน เจ้าเฟียตไม่เล่นด้วยเลย กำลังคิดหนัก เพราะต้องรีบจองที่พักเอง ขับรถไปเอง
“ไอ้ฟอร์ด พรุ่งนี้มึงไปเขาใหญ่กับกูไหม”
พอคิดอะไรไม่ออกก็กดโทรศัพท์หาเพื่อนทันที
“เอ๋ชวนพี่ฟอร์ดหรา มะชวนพี่เบนซ์อ่ะ เค้าอยากเจอพี่เบนซ์”
ไอ้หน้าเอ๋อหันมาทำตาวิ้งๆใส่ทันที
“ไปทำไมวะ”
“เออน่า เดี๋ยวค่อยบอก มึงชวนไอ้เบนซ์ ไอ้จี๊ปให้กูด้วย พรุ่งนี้มึงมาหากูหกโมง เออ เอารถมึงมาด้วยนะ”
“อ้าวไอ้นี่ ตกลงมึงไม่บอกเหรอวะว่าจะไปทำไม เดี๋ยวพวกนั้นถามกูไม่รู้จะตอบยังไงมันก็ต้องถามมึงอยู่ดี อะไรวะ”
“จิ๊ กูไปดูเมียกูโว้ย มันไปเข้าค่ายกับชมรม”
“อ้อ ไอ้นี่ จะไปตามเมียแล้วลากเพื่อนๆไปด้วยเนี่ยนะ”
“มึงไม่ไปก็ตามใจ แต่บอกไอ้เบนซ์ ไอ้พริกมันก็ไป”
“เออๆ เดี๋ยวกูโทรฯบอก”
“พี่ฟอร์ดๆ มะอยากไปกะเค้าหรา อิอิ”
ทำท่าจะปีนไปยังที่คนขับ เฟียตต้องทำตาโตๆใส่ ไอ้หน้าเอ๋อก็ทำหน้าย่น
“ฮ่าๆๆ ไอ้เปี๊ยก อยากให้พี่ไปด้วยเหรอ”
“ไปเนะ พี่ฟอร์ดซื้อหนมไปเยอะๆน้า อิอิ”
“อ้าวไอ้นี่”
“มึงจะคุยกับมันไหมล่ะ”
“ไม่เป็นไรโว้ย เดี๋ยวมีคนหึง คิดถึงน้องเปี๊ยกน้า จุ๊บๆ”
“ไอ้ฟอร์ด”
วางสายไปแล้ว ส่วนเฟียตตาเขียว ไอหน้าเอ๋อหัวเราะชอบใจ มันจะเป็นยังไงล่ะเนี่ย
ติดตามตอนต่อไป
เขียนโดย อิ๊กกี้
ปล. ผมหายไปนานไหมเนี่ย เหอๆ ขอโทษแฟนๆน้องลุฟท์กับน้องญี่ปุ่นคร้าบ พอดีไปจัดน้องนายอยู่ อิอิ เลยไม่ค่อยมีเวลาเขียน เดี๋ยวจะเขียนและขยันกว่าเดิม ไม่อยากให้เพื่อนๆเบื่อคอยน้า รักกันๆ จุ๊บๆๆ
ปล.อีกที น้องนายเปิดจองแล้วน้า อิอิ ตื่นเต้นมากๆ ใครเคยอ่านอยากเก็บจองเลยคร้าบ ส่วนใครที่ยังไม่เคยอ่าน ลองดูครับ รับรอง ผิดหวัง แว้กก ไม่ผิดหวัง อิอิ
-
ครอบครัวอลวน กวนมันฮา กำลังจะเริ่มขึ้นแล้ว
เอาใจช่วยนะอิกกี้ :กอด1:
-
ทีนี้ก็เลยวุ่นกันไปหมดละ ลากกันไปทั้งรุ่นใหญ่ รุ่นเล็ก มีฮา :laugh:
-
งานนี้ เด็กใครก็ ดูไว้ให้ดี นะจ๊ะ ลากไปเกือบทั้งโรงเรียนมั้ยเนี่ยะ
:laugh:
-
หวงเมียกันมั้งคู่เลย :laugh:
ทั้งรุ่นก่อนและปัจจุบัน^^
-
กรี๊ดดดดดดดด นึกว่าตาฝาด
น้องลุฟกะหนูปุ่นมาแว้ววววววววว :o8:
-
:pig4: :pig4: :pig4:
-
มาต่อแว้ววววว
นึกว่าจะลืมแล้วสะอีก
อินู๋ลุฟน่ารักเนอะซื่อมากๆๆๆๆๆๆ
ชอบๆๆพี่โฟคคงงานหนักก่าเก่าแล้วละ
-
:กอด1:น้องญี่ปุ๋น
:L1: :L1:
-
กรี๊ดดดดด
*เต้นระบำรอบกองไฟ*
ดีใจมากกกกมาต่อแล้ววววววววว ยิป ยิป ยิปปี้!!!!!!
ปล.ไม่น่าเชื่อว่าเบนซ์กะพริกจะยังคบกันอยู่แฮะ ยาวนานเหมือนกันนะเนี่ย^^
-
โอ้ย คิดถึงใจจะขาดเนะ นึกว่าจะลืมเรื่องนี้ไปซะแล้ว ดีใจ T^T
-
ญี่ปุ่นกวนได้ตลอดศก
ลูลูฟก็ซื่อมากอะไรมาก
ทริปนี้ท่าทางจะสนุกไม่หยอก อิอิ
-
แว๊กหมดกันเปิดจองอีกเรื่องแล้ว
ค่าขนมไม่เหลือซะมั้งครับพี่เปิดกันเยอะเลยช่วงนี้ขอทุบกระปุกก่อนนะครับ
-
:L2: คิดถึงน้องญี่ปุ่นเป็นอย่างยิ่ง
-
ดีใจจังน้องญี่ปุ่นมาแล้ว
จะไปเขาใหญ่ที เป็นขบวนการกันเลยทีเดียว
พ่อหมีจะไปเฝ้าแม่หมียังขี้หวงเหมือนเดิมเลย
-
คอยไม่นานเลยครับ แต่หนวดหงอกไปไม่กีี่สิบเส้นเอง
-
เย้ มาแว้ววว
-
ตกลงเลยได้ไปกันหมดซะงั้น :laugh:
-
ฮ๊า ได้อ่านซะที
เหมาหมดทุกคู่ ไปเขาใหญ่กันหมด อุอุ อลหม่านล่ะ
เพราะดาราศาสตร์คนเดียวนะนี่
-
เขาใหญ่ถล่มแน่ :laugh:
:กอด1:คุณอิ๊ก คิดถึง
-
เย้ๆ มาต่อแว้ววว
-
ไปกันครบทีม :pig4:
-
คุณอิ๊กไปวุ่นเรื่องน้องนาย หายไปให้อภัยอยู่แล้ว
น้องญี่ปุ่นกลับมาก็ฮากระจายเหมือนเดิม หมีขาวน๊ายังหวงนู๋ญี่ปุ่นกับหมีดำไม่เลิกตกข่าวจังน๊า หมีดำเค้ามีเด็กเป็นของตัวเองแล้วน้องกรุงเทพงั้ย งานจะเข้าหมีดำมั้ยเนี๊ย
-
รอนานมากแต่ให้อภัย ดีใจๆๆๆๆๆๆๆ :กอด1: :กอด1:
-
มาบ่อยๆน่ะค่ะคนเขียน
น้องลุฟเนี่ยย ใส ซื่อจิงๆ
-
มาต่อบ่อยๆนะครับ เพราะงัยก้ชอบเรื่องนี้มากที่สุดเลยอะ
-
อิอิ ขยันจริงจังนะัเนี่ย o13
ไปแระ มาแซวเฉยๆ :oni1:
-
ทริปเข้าค่ายครั้งนี้ท่าจะวุ่นวายดีแท้นะ
-
หุหุ...หมีดำหึงโหดนะเนี่ย...
ปล.เดี๋ยวตามไปจองจ้า ^^
-
เขาใหญ่จะเละไหมเนี้ย หรือไหม้เพราะกองเพลิงหึงหวงที่ลุกซะ
-
เย้ๆ มาต่อแล้ว ท่าทางทริปนี้จะวุ่นวายน่าดู ไปกันครบทีมเลย
รอตอนต่อไปค่ะ :กอด1:
-
o18 ตัวเล็กจะเจอพี่หมีดำทำอะไรที่เขาใหญ่ ฮิๆ
แต่งานนี้ดูท่าจะวุ่นเพราะไอ้ตัวแสบนี้แหละ คริๆ :laugh:
เอ๋อได้น่ารักคงเส้นคงว่าจริงๆนู่ญี่ปุ่น :กอด1:
-
มารอ น้องปุ่น น้องตัวเล็ก กับ ตาหมีทั้ง 2 ครับ
ค่ายจะระเบิดไม๊เนี่ย หรือ น้ำจะนองเต็มค่าย :z1:
-
รถชน!!!
พอตอนเช้าน้องๆชมรมฯดาราศาสตร์ก็พร้อมหน้ากันที่หน้าเสาธงตั้งแต่เจ็ดโมงกว่า คุยกันจอแจ ต่างขนของหอบนั่นนี่ไปเต็มกำลัง ลุฟท์เองก็ขนมาไม่น้อย แต่ยังน้อยกว่าเม้งที่ขนกระเป๋าไปสองใบผ้าพันคอเอย เสื้อกันหนาวเกาหลีเอย
“เฮ้ย ทำไมขนอะไรกันไปเยอะแยะวะ มันจะมีที่พอเหรอพวกมึง”
บอลหัวหน้าชมรมพอเห็นน้องๆก็ตกใจร้องออกมา
“แหมพี่ ก็เผื่อมันหนาวอ่ะ”
“เออๆ เอาไปขึ้นรถ พร้อมแล้วจะได้ออกเดินทาง”
ด้านชมรมแบดฯน้องๆเองก็พร้อมกันอยู่ที่หน้าร้านหนังสือตั้งแต่หกโมงกว่า คือร้านหนังสือมันอยู่หัวมุมของรั้งโรงเรียนคนละฝั่งกับทางหอพัก น้องๆตื่นกันแต่เช้าแล้วรีบมารอ ส่วนชมรมดาราศาสตร์ส่วนมากน้องๆจะออกจากหอตอนเจ็ดโมงกว่าๆจึงไม่เป็นที่น่าสงสัย
“บอยๆ กินหมูปิ้งกันเนะ”
“ไม่ดีหรอกปุ่น เขากำลังจะออกรถอ่ะ”
พอขึ้นรถได้มองออกไปนอกหน้าต่างรถก็เห็นร้านขายหมูปิ้งควันโขมง กลืนน้ำลายรอแล้วครับท่าน
“อ่าเรายังมะได้กินไรเนะ เดี๋ยวมะสบาย อิอิ”
“เรามีซาลาเปากินไหมล่ะ”
เอกทนรำคาญไม่ไหวเลยพูดขึ้น
“หนายอ่าปลาดุก”
ถามนะแต่ลุกจากที่ปีนข้ามบอยมาอีกฝั่งแล้ว
“เห็นแก่กินนะมึงไอ้หญ้าแห้ง”
“แอ่ะ เห็นแก่กินเนะ อิอิ”
สนใจใครที่ไหนพอเห็นซาลาเปาก็คว้าหมับยัดเข้าปากทันที
“น้ำอ่า”
“เว้ยไอ้นี่ มึงไม่ซื้อมาวะ”
“ก็มันเช้าเนะ ไม่ทันซื้อ”
“อ่ะๆ เราซื้อมาปุ่นมากินของเราก็ได้”
“ตัวเองอ่ะ ทำไมไปสปอยมันจัง”
“อิอิ ก็บอยน่าร้าก ไม่เหมือนปลาดุกเนะ”
เสียงบนรถบัสนี่ไม่น้อยเลยนะขอบอก เสียงคุยกันจอแจเหมือนนกแตกรังก็ไม่ปาน
“อ้าวเงียบๆกันหน่อยน้องๆ”
มอสเป็นคนประกาศยืนขึ้นด้านหน้า เพราะโฟคมัวแต่คุยกับคนขับรถบอกเส้นทางที่ตัวเองก็ไม่รู้อยู่เหมือนกัน
“พี่จองที่พักไว้สามหลังนะ แต่มันคนละที่กัน ที่แรกจะให้น้องๆชั้น ม ๕ พัก ส่วนอีกที่เป็นรุ่นพี่กับน้องใหม่”
“ทำไมแยกกันอ่ะพี่ ก็ไม่หนุกดิ”
น้องคนนั่งหน้าถามขึ้น
“มันด่วนเว้ย จองไม่ทัน แต่เอาน่า รับรองไม่ทิ้งหรอก รายชื่อหอพักอยู่นี่ เอาไปแจกกันดู”
มอสแจกกระดาษให้น้องๆ แค่แจกกระดาษเท่านั้นล่ะเสียงดังก็อื้ออึงขึ้นมาอีก
“เฮ้ย ไอ้โฟค ขอคุยด้วยหน่อยดิวะ”
“อ้าวพี่เฟียต”
“เออ กูเอง มึงใช่ไหมต้นความคิด”
“ทำไมพี่”
เฟียตมาถึงแล้วพร้อมเพื่อนๆ
“ทำไมมันด่วนแบบนี้วะ”
“ก็อยากไป น้องๆที่ไปก็ให้สมัครใจไปนะ ผมไม่ได้บังคับ”
“ไม่ได้เรื่อง ทำงานแบบนี้ได้ไงวะ ไม่น่าให้มึงเป็นหัวหน้าชมรมเลย เสียชื่อหมด”
“แล้วนี่พี่จะไปไหน”
“ก็ไปกับพวกมึงนี่ล่ะ จะทำไม”
“เฮ้ยพี่”
“ทำไมไอ้โฟค กูจะไปดูซิ ว่ามึงจะจัดการยังไง จะมีน้ำยาไหม”
โฟคหน้าซีดลง ส่ายหน้ากัดฟันกรอด
“ผมเต็มที่ล่ะพี่ แต่ผมว่าพี่จบไปแล้วนะ อย่ามายุ่งดีกว่า”
“กูไม่ยุ่งหรอกมึง แต่กูแค่อยากจะไปดู ช่วยไม่ได้ ในเมื่อเมียกูมันอยู่ในชมรมนี่หว่า ไปไหนกูต้องไปด้วย”
โฟคเดินหนีมาทันที ใจหนึ่งก็คันๆเมื่อเอ่ยถึงคนเคยรัก แต่ใจหนึ่งก็คิดขึ้นมาว่ามันเป็นอดีตไปแล้ว ที่ทำแบบนี้ก็เพราะอีกคนที่นั่งกำลังจะไปในที่เดียวกัน เอาวะ ไหนๆมันก็ฉุกละหุกกันมาขนาดนี้แล้ว เลยตามเลยก็แล้วกัน พอขึ้นรถไปได้ก็สั่งให้เขาออกรถทันที รถบัสคันนี้เหมือนนกกระจอกแตกรัง หรือทัวร์ลูกนกกระจอกนั่นเอง ไม่มีใครนั่งอยู่กับที่นะ เดินเหินเล่นกันตลอด
“เพ่ๆ เค้าลองขับมั่งดิ”
“แว้กก ไอ้ตัวเปี๊ยก อย่าไปยุ่งกับพี่คนขับ เขาเสียสมาธิ”
พูดไม่ทันขาดคำมันไปถึงโน่นแล้วครับท่าน ในมือถือถุงขนมเคี้ยวหมุบหมับอยู่ หลับตาปริบๆให้เขาเห็นใจ
“อ่า ทำไมอ่ะ เค้าอยากลองขับ อิอิ รถบัสๆ”
“ไอ้บ้า กลับไปเลยๆ นั่งนิ่งๆ เป็นไหมวะ กูจะเป็นประสาทตาย”
มอสร้องขึ้นดึงตัวออกมาพัลวัน
“แอ่ะ งกเนะ ไม่ขับก็ได้ เอ๋ เพ่ๆ นั่นอารายหรา ทำไมมันหมุนๆ”
ชี้นิ้วไปที่เกวัดความเร็ว
“ออกไปเลยๆ เสียสมาธิว่ะ”
ขับขับเริ่มบ่น
“แว้กก พี่ชนๆ”
“เอี๊ยดดดดด”
น้องๆทุกคนหัวคะมำกันถ้วนหน้า เสียงร้องโหวกเหวกโวยวายดังทั่วทั้งคันรถ นี่ยังไม่ออกพ้นเขตุโรงเรียนเลยนะ
“เฮ้ย ชนอะไรวะ”
คนขับหน้าตาตื่น เหงื่อเริ่มไหล รุ่นพี่ต่างก็เดินมาด้านหน้ารถหลังจากที่ทรงตัวได้แล้ว หน้าตานี่ถอดสีกันทุกคน
“เอ๋ ก็มะกี๊เนะ เค้าเห็นแมลงยุงบินผ่านอ่า ชนแล้วแน่ๆ”
“โป๊ก”
“แอ่ะ เขกหัวเค้าไมอ่า”
“ไปโน่นเลยไอ้เปี๊ยก ไปเลย”
โฟคกัดฟันดำหมัดแน่น รุ่นพี่ทุกคนก็เหมือนกัน ส่วนคนขับทำหน้าเหวอๆ
“อ่า ใจร้ายเนะ ชนแมลงยุงอ่า”
“ยังอีกๆ”
ทำหน้าเศร้าสุดพลังเอามือลูบหัวแหมะๆ
“ฮ่าๆๆ ไอ้ตัวเปี๊ยกนี่เอาเรื่องนะเนี่ย”
คนขับรถหัวเราะเสียงดัง แต่ไม่มีใครหัวเราะด้วยเลยนะ เขาเลยหุบปากลง
“ทำไมทำแบบนี้อ่ะปุ่น หนมเราหกหมดเลย”
“เด็กเลี้ยงแกะ นิสัยไม่ดีนะ”
เพื่อนๆรุมประณาม แต่มันสนใจที่ไหนล่ะ
“ไม่ใช่เนะ เราไม่เลี้ยงแกะหรอก มันไม่น่าร้าก อิอิ เราจาเลี้ยงกุ๊กกู๋ตะหาก”
“อารมณ์เสีย ไอ้เอ๋อ”
“แอ่ะ นายนั่นล่ะ มุมิ”
“อะไรของมึงว่ามุมิ”
“มุมิ แปลว่า มะฉลาดเนะ อิอิ”
“แว้กก ไอ้ปุ่น ด่ากูเหรอ”
เพื่อนๆร้องลั่น วิ่งไล่จับกันซะงั้น รุ่นพี่ได้แต่ส่ายหัว ด่าก็แล้ว ขู่ก็แล้ว มันกลัวใครไหม ไม่เลยนะ วิ่งเหนื่อยก็ปีนเข้าที่นั่งข้ามบอยไปเลย
“หิวเนะ”
“ไอ้ตะกละ พอเหนื่อยแล้วก็แดกนะมึง”
“อ่า ปลาดุก อารายติดหน้าเนะ”
“ไรวะ”
“อิอิ ความมะหล่องาย อิอิ”
“ไอ้หญ้าแห้ง”
“พอเถอะเอก ปุ่นนี่ก็นะ อิอิ”
หัวเราะชอบใจนะ สรุปรถคันนี้ก็เกินมาตรฐานไปจริงๆ เสียงดังอึกทึกครึกโครม ไม่ใช่เสียงกลองเสียงตีอะไรนะ แต่เป็นเสียงเจี้ยวจ้าวขั้นสุด ปานั่นปานี่ใส่กัน ร้ายแรงกว่าก็ตีแบดฯในรถบัส เอาเข้าไป
“เอ๋ นั่นรถพี่ฟอร์ดอ่ะเปล่าอ่า”
พอมองออกไปนอกกระจกก็มองเห็นรถแวนวิ่งอยู่ข้างๆ โบกไม้โบกมือให้
“ไอ้เปี๊ยกนี่หว่า ทำไมหน้าตามันเละเทะอย่างนั้นวะ”
“ฮ่าๆ ขนมติดหน้ามันอ่ะสิ น่ารักจังเมียกู”
เฟียตพูดแล้วก็ยิ้ม
“เออนะ เอาเข้าไป ฮ่าๆ ดูมันดิ ปาอะไรใส่เพื่อนนั่นน่ะ ท่าทางคงจะสนุกเนอะในรถ”
“วุ่นวายล่ะสิไม่ว่า”
เบนซ์พูดขึ้น แต่ก็ยิ้มนะ
“นั่นมันทำอะไรวะ”
จี๊ปบอกให้เพื่อนๆดูยกเว้นฟอร์ดที่ขับรถพยายามตีคู่ขนานอยู่กับรถบัส
“มันเรียกชื่อกูไง”
“ฮ่าๆๆ ไอ้บ้า ดูมัน”
ไอ้ตัวยุ่งเอาปากติดกระจกรถแล้วพะงาบๆ ทำท่าทำทาง เฟียตเองก็หยิบกล้องขึ้นมาอัดวีดีโอเอาไว้ จะว่าไปเฟียตเองชอบถ่ายวีดีโอตลอดเวลาตอนที่อยู่กับไอ้เอ๋อ เว้นแต่ตอนมีอะไรกัน อิอิ
“น้องเต้กูอยู่ไหนวะ”
จี๊ปสอดส่องสายตาหาคนที่รักเหมือนกัน
“โน่นไง นั่งท้ายรถ โหนะ ขนาดนั่งในรถบัสมันยังก้มหน้าเลยนะมึง ฮ่าๆ ไอ้เต้นี่”
เบนซ์หัวเราะร่า
“ตัวเล็กๆ หันมาทางนี้หน่อยสิ”
จี๊ปกดโทรศัพท์เข้าไปหา
“หือ ทางไหน”
“นอกรถนี่ไง พี่อยู่นี่”
“อ่า อ๊ะ”
อายสิครับ หน้าแดงก้มลงอีก
“เอ้า ก้มทำไม”
“เค้าเขินอ่ะ”
“ฮ่าๆๆ คิดถึงพี่ไหม”
“วี๊ด วิ้ว โว้ยๆ มาคิดถึงอะไรบนนี้”
เบนซ์ครับ ตามระเบียบ เต้วางสายไปเพราะอาย
“ไอ้เต้นี่มันขี้อายจังนะ ไม่เหมือน”
“ใคร ไอ้เปี๊ยกหรือว่าไอ้พริก”
“เออ นั่นดิ ไอ้เชี่ยเฟียตหลอกกูมานะมึง มันไม่ได้อยู่ชมรมนี้มันจะมาได้ไงวะ”
“มึงโง่เองนี่ ฮ่าๆๆ มานี่กูโทรฯหาเมียกูดีกว่า ลองเปรียบเทียบใครจะน่ารักกว่ากัน”
“แหมนะมึง”
คนเขามีของดีอ่ะนะ มันก็ย่อมอยากอวดเป็นเรื่องธรรมดา
“อาโหยๆ”
พอรับสายก็เอาเลยครับท่าน หันหน้ามาโบกไม้โบกมือ
“โทรมาทำมายหราพ่อหมีขาว”
“อ้าวนะ คิดถึงดิ ไม่คิดถึงพ่อหมีเหรอ”
“ไม่เนะ”
“เฮ้ย”
“ฮ่าๆๆ เป็นไงล่ะมึง”
คือเฟียตมันเปิดสปีกเกอร์นะครับ กะจะอวดเพื่อนๆ
“ไรว้าแม่หมี”
“ก็พ่อหมีอยู่ตรงนี้เนะ ทำไมต้องคิดถึง เค้าหิวอ่าพ่อหมี”
“เอ้ย ไอ้เปี๊ยก ในมือนั่นอะไรวะ เสือกหิว ถุงเบ้อเร่อ”
“แอ่ะ พี่เบนซ์ไม่เข้าใจเนะ อันนี้หนมเนะ ไม่ใช่อาหาร มะฉลาด อิอิ”
“อ่าๆๆ สมเป็นไงล่ะมึง”
“บอกเขาแวะปั๊มดิ พ่อหมีจะพาไปกินข้าว”
“เพ่ๆ จอดปั๊มหน่อยเนะ เค้าหิวข้าว”
แว้กก มันตะโกนขึ้นทันทีครับ แต่ไม่มีใครได้ยินมันหรอกเพราะในรถเสียงดังเหมือนโรงงานทอผ้าก็ไม่ปาน
“แอ่ะ หนวกหูเนะ”
“ฮ่าๆ อดทนเอาดิ แม่หมี เดี๋ยวเขาก็จอดเองล่ะ กินเยอะพุงเริ่มออกนะนั่น”
“ไม่มีเนะ อิอิ เค้าเลือกกิน”
“มึงเลือกกินอะไรวะ ไอ้เปี๊ยก”
“ก็ลือกกินแบบมันๆเนะ อิอิ หวานๆ”
“ฮ่าๆๆ มึงนี่นะ คงผอมหรอกนะมึง”
เบนซ์ครับ เอาไปเอามาเบนซ์นี่คุยเยอะกว่าเฟียตอีกนะ อารมณ์ดีออกหน้าออกตา รู้ไหมว่าในใจลึกๆก็ชอบนะไอ้หน้าเอ๋อน่ะ แต่ก็เกรงใจเฟียต
“เค้าขี้เกียจคุยแระ อิอิ บุยบุย”
“อ้าวนะ วางแล้วเมียกู ดูมัน”
หันไปกินต่อ หยอกล่อกับบอยอย่างสนุกสนาน ความสุขของเฟียตคือการได้เฝ้ามองคนหน้าเอ๋อคนนี้ ทุกอิริยาบถ มันคือความสุข ไม่เคยเบื่อมีแต่มากขึ้น เขาจะรู้ไหมนะว่าเพื่อนๆเองก็มีความสุขทุกครั้งเช่นกันที่ได้มอง ไม่ว่าจะเป็นใคร ไม่ว่าเขาจะมีใครแล้วก็ตาม
อีกด้าน คันนี้มีแต่เสียงกลองของรุ่นพี่ที่พยายามทำจังหวะไม่ให้น้องๆหลับ เด็กๆเรียบร้อยกันมาก บางคนก็ฟังเพงมองดูทิวทัศน์ข้างทาง บางคนก็อ่านหนังสือดูดาวเช่นเดียวกับลุฟท์
“ฮ้าว ง่วงอ่ะ ไม่เห็นทำไรที่มันหนุกๆเลยอ่ะลุฟท์”
“ทำไรล่ะ นายก็อ่านหนังสือดิเม้ง เนี่ยเราอยากเห็นกลุ่มดาวนายพราน”
“แหวะ ไม่เอาหรอก เรามาเที่ยวนะไม่ได้มาวิชาการเหมือนนาย ปวดฉี่แล้วอ่ะ ไปห้องน้ำก่อนนะ”
เม้งลุกไปเข้าห้องน้ำที่อยู่ท้ายรถ ส่วนลุฟท์ก็อ่านหนังสือต่อไป
“ว่าไงครับน้องลุฟท์ อ่าหนนังสืออยู่เหรอ”
บอลครับ มองอยู่นานแล้ว เดินปรี่เข้ามาหาเลยทันทีหลังจากที่เม้งลุกออกไป
Written by eiky
ปล. อิอิ แอบมาๆ จะเป็นยังไงต่อไปน้อ ติดตามน้า จุ๊บๆ
-
:กอด1: :กอด1:
-
^^
-
อิอิ
ตลกจัง
-
:m20: :m20: รถชน!!!
-
ดีนะ ไม่ชน-บุ-รี :m20: :m20: :m20:
-
:laugh: ปุ่นฮาไปไหน
แต่ น่ารักเนอะคิดถึงไอ้ตัวแสบ น่ารักจริงๆๆๆๆๆ
อยากอ่านสเปของเต้อ่าคุณจะมีให้อ่านไหมอ่า
-
เฟียสฮาอ่ะ อะไรจะรักจะหลงได้ขนาดนี้
ปอลิง น้องลูฟรีบมาทำคะแนนด่วน เด๋วโดนปุ่นแย่งซีนไปหมดหรอก 55+
-
ตกใจชื่อตอนอ่ะ ฮ่าๆๆ
ตอนนี้น้องลุฟท์ที่รักเค้าไม่มีบทอ่าา คิดถึง :กอด1:
-
:serius2:ตอนแรกก็ตกใจนึกว่ารถชนเกิดอุบัติเหตุอะไร
ที่แท้ญี่ปุ่นก็กลัวรถชนแมลงยุงนี่เอง :laugh:
-
นั่นดิยังคิดว่าเกิดอุบัติเหตุ ปุ่นป่วนแบบนี้ อาจได้เกิดเรื่องจริงแน่
ขบวนรถไฟหลายๆคันชนกันของน้องลุฟท์
-
ญี่ปุ่น ตลกเนะ
-
ขำญี่ปุ่นไม่ไหวแล้ว ได้หัวเราะตั้งแต่เช้าเลย 555+
-
แมลงยุง :pigha2:
น่ารักจริงๆ น้องปุ่น ถ้าตัวเล็กเหมือนน้องปุ่นอีกคน สงสัย ฮากระจายแน่งานนี้
-
อ่าชื่อตอนแล้วแอบตกใจ แต่พอมาอ่านเนื้อเรื่องเข้าไป :m20: ญี่ปุ่นจอมป่วนอีกแล้ว
:กอด1:
-
:m20:อยากไปด้วยจัง :L1:
-
ญี่ปุ่น....ฮา!!
เราก็นึกว่าอุบัติเหตุ มันก็ใช่แหละอุบัติเหตุชนยุงตาย!
เอาเข้าให้สิญี่ปุ่นเอ๊ย!
-
เค้าลุ้นน้องลูฟอะ ท่่าจะฮ็อทไม่น้อย :กอด1: :กอด1:
-
กร๊ากกก ตรูจะบ้าตาย ชนแมลงยุง คิดได้ไงเนี่ยน้องปุ่น :jul3:
แล้วนี่พี่บอลรี่เข้ามาหาลุฟท์แบบนี้เดี๋ยวพี่โฟคเห็นเข้านะ ฮึ่มๆ โดนแน่
รออ่านต่อจ้า
+1 เช่นเคย o13
-
แหมบอล พอว่างก็เสียบเชียวนะ
ปล.ชมรมแบดจะฮาไปไหนคร๊า
-
ยุงคงจะเจ็บมากเลยเนาะ
โดนรถชน :z3: :z3:
-
น้องปุ่นฮาได้ใจ 555
-
เห็นชื่อตอนแล้วตกใจ... อ่านไปตกใจกว่า... o22
คิดไปได้น่ะไอ้ตัวแสบ เหอๆ แต่ยังไงก็น่าร๊ากกกก :laugh:
-
อ่านชื่อตอนแล้วตกใจ ที่แท้ก็...ชนยุงนี้เอง
น้องญี่ปุ่นนี้เข้าใจคิดดีจริงๆ 55+
-
น้องญี่ป่วน เอ้ย!!ญี่ปุ่น ยังรักษาความป่วนเหมือนเดิม
เผลอๆ มากกว่าเดิมอีกนะนั้น รถชนยุง
เล่นซะคนขับเสียเซลฟ์
-
ญี่ปุ่น ป่วนจริงๆ แต่ไม่เป็นไร อภัยได้ :laugh:
หมีดำ ไหนๆก็ได้มาแล้วแถมหมีขาวมาด้วย
ยืมตัวหมีขาวไปสกัดพวกที่มาเกาะแกะลูลุฟท์เลยดิ
รับรองหมีขาวช่วยเกินค่าตัวเลยล่ะ
ก๊ากกกกกกกกกกกกก
:กอด1:
-
:3123:มาต่ออีกนะครับ
-
สุดยอด รถชน 5555555
ดีนะที่ไม่บอกว่ารถ ชลบุรี 555
ญี่ปุ่นน่ารักตลอดเลยคับ
พี่อิ๊กหวัดดีคับ
-
รถชนยุงนี่เอง :laugh:
-
เป็นรถสองคันที่แตกต่างกันสุดๆ!
-
เหอ เหอ ต๊ก ใจ หมก
-
โห พี่ อ่านชื่อตอนตกใจหมด นึกว่ารถใครชน 55
มาต่อเร็วๆนะคะ ^^
-
ปุ่น ฮาตลอดนะเราอ่ะ ไปเปิดคาเฟ่ป่ะ :laugh:
-
ชนแมลง!!! :z13: จิ้มนู๋ปุ่น 55+
หมีขาวกับญี่ปุ่นยังคงหวาน และรั่ว (ญี่ป่น)เช่นเคย o13
ส่วนหมีดำ เพื่อไม่ให้หมีขาวระแวง แนะนำให้บอกซะ ว่ามีแฟนแล้ว :z2: 55+
เฝ้ารอตอนต่อไปยังตั้งตารอเจ้าค่า :L1:
-
:m20: แสบเสมอต้นเสมอปลายจริงๆ เจ้าปุ่น o13
-
รถชน ยุง - -
ไอ้ตัวแสบเราก็หลงตกใจคิดว่าใครจะเป็นอะไร
อ่านไปฮาไปอิอิ
-
ชอบเรื่องนี้มากเลย อ่านไปหลายรอบแล้ว
เนื้อเรื่องใส ใส อ่านแล้วคลายเครียดจากการทำงานได้เลยแหล่ะ
คนเขียนแต่งเก่งจริง ๆ :pig4:
-
โอ๊ย พี่คนขับรถจะโดนจับข้อหาชนแมลงยุงตายโดยเจตนามั๊ยยย 555 ญี่ปุ่นเอ๋ยสุดยอดจิงๆ นู๋
-
ทำไมพี่คนขับใจร้ายแบบนั้นละค่ะ
รถชน แมลงไปแล้วยังไม่เชื่อญี่ปุ่นอีก อิอิ
คิดได้ยังไงอ่ะ ฮากร๊ากเลย
-
คิดถึงน้องญี่ปุ่นแล้วครับ
-
o18 หึหึหึ อีพี่บอลนี่มันรอเสียบตลอด ตลอดอ่ะ :m32:
ตัวใหญ่ระวังเน่อออ :m12: ตัวเล็กมันยิ่งเอ๋อๆอยู่นั่นน่ะ :m29:
-
:o8: :o8:คิดถึง คิดถึง น้องปุ่น แย้ว อ่ะ
-
ยังรอตัวแสบ...กะน้องลูลุฟท์ตุ๊บป่องอยู่น้า :oni1:
-
เจอผีทำไง
“เป็นไงบ้างครับน้องลุฟท์ สนุกไหม”
นั่งลงแทนที่เม้งแล้วเอามือพาดที่บ่าของลุฟท์ทันที
“ก็ดีครับ”
“เหนื่อยไหมครับ แก้มแดงเลย ร้อนเหรอครับ”
เอามือแตะแก้มอีก เจ้าลุฟท์มันก็นั่งนิ่งๆก้มหน้าดูหนังสือ
“ไม่ครับ”
“เอ๊ะ กลิ่นอะไรน้า”
“หือ กลิ่นไรอ่ะพี่ ผมไม่ได้ตดนะ”
“ฮ่าๆ ใครบอกกลิ่นเหม็นล่ะ กลิ่นหอมต่างหาก หอมจัง”
“อ๊ะพี่”
ถือวิสาสะหอมเข้าที่ข้างแก้มแต่ลุฟท์มันกระเด้งตัวหนีไปก่อน
“โทษทีนะครับน้องลุฟท์ แก้มน้องลุฟท์นี่หอมจริงๆนะ”
สายตากรุ้มกริ่มลามเลียเสียเหลือเกิน
“อ่า ผมไปห้องน้ำดีกว่า”
“อ้าวไปไหนล่ะ เดี๋ยวพี่พาไป”
จับมือไว้ตอนที่ลุฟท์กำลังจะลุกขึ้น
“เฮ้ยไอ้บอล มึงมาวุ่นวายอะไรกะน้องมันวะ เดี๋ยวเจ้าของมันรู้มึงจะซวย”
มอสเดินเข้ามาปรามเอาไว้ก่อน บอลปล่อยมือทันที
“ไรวะ กูแค่มาถามน้องมันว่าเป็นไงบ้างเท่านั้นเอง ไม่ได้ทำอะไรซะหน่อย”
“แล้วคนอื่นมึงไม่ไปถาม โน่น ไอ้แว่นมันเมารถอยู่ข้างหน้าโน่นไปดูมันหน่อยดิ”
“จิ๊”
ทำท่าหงุดหงิดแล้วเดินลุกออกไปอย่างเสียไม่ได้
“น่ารักนะเราน่ะ ระวังๆหน่อยล่ะ”
มอสบอกแล้วเดินตามบอลไปหน้ารถ
“มีอะไรกันเหรอลุฟท์”
“พี่เค้ามาถามอ่ะ”
“ถามไร”
“ถามว่าเหนื่อยไหม”
“อ้อ พี่เขาดีเนอะ หล่อดี”
ลุฟท์ส่ายหน้าไม่สนใจ ก้มหน้าอ่านหนังสือต่อ ไม่ได้รู้สึกอะไรนะที่เขามาจับมือ แต่ที่โดนหอมแก้มมันกลับรู้สึกแปลกๆ คนตัวใหญ่แค่จับมือเองนะไม่ได้ทำถึงขนาดนี้ เริ่มหวั่นๆในใจแล้วว่าทำไมรุ่นพี่ถึงได้ตามวอแวกับตัวเองนัก
“โหสวยจังอ่ะลุฟท์”
พอถึงที่เขาใหญ่ก็ลงจากรถน้องๆทุกคนดูตื่นตาตื่นใจกัน ร้องโอ้โหกันเป็นแถบๆ ป่าเขียวครึ้มที่อยู่ข้างๆรีสอร์ททำให้อากาศเย็นสบาย ภูเขาสูงตั้งตระหง่านอยู่ไม่ไกล ตัวรีสอร์ทเองอยู่บนเนินเขา เป็นที่ที่เหมาะที่จะทำเป็นที่พักตากอากาศเป็นอย่างดี
“มาเช็คชื่อก่อนครับน้องๆ”
บอลประกาศเสียงดังหน้ารถเพราะน้องๆดูจะให้ความสนใจกับธรรมชาติเป็นพิเศษ พอน้องๆรวมแถวกันก็เช็ครายชื่อ แบ่งให้เข้าพักตามที่จัดเตรียมไว้
“อ่า ทำไมมีแค่เราสองคนอ่ะลุฟท์ที่ได้อยู่กับรุ่นพี่”
เม้งทำท่าทางตกใจเพราะน้องๆคนอื่นๆได้อยู่ห้องพักรวมกลุ่มกัน มีรุ่นพี่แค่สองคนอยู่ด้วย แต่ลุฟท์กับเม้งกลายเป็นรุ่นน้องสองคนที่ได้อยู่กับรุ่นพี่
“ไม่รู้เหมือนกัน ไม่มีอะไรหรอกมั้งเม้ง”
“จริงเหรอ เราว่ามันพิลึกๆอยู่นะ แต่ก็ดี ได้อยู่กับพี่บอลคนหล่อ อิอิ”
หัวเราะชอบใจไปเสียทั้งที่เมื่อครู่แสดงสีหน้าวิตกกังวลออกมา
“ป่ะน้องลุฟท์เอาของไปเก็บจะได้มาเข้าฐาน เหนื่อยไหมครับ”
บอลรีบเดินมาดึงเอาเป้ของลุฟท์ไปถือให้
“ไม่เป็นไรครับพี่ ผมถือเอง”
“ไม่ได้หรอก ให้น้องลุฟท์คนน่ารักถือเองไม่ได้หรอก เดี๋ยวมือด้าน”
“อ่า”
เม้งมองตาค้าง แล้วก็ทำหน้างอใส่ ยังไปไม่ถึงไหนรถบัสอีกคันก็ตามมาจอดในบริเวณใกล้เคียงกัน เพราะพื้นที่ในบริเวณนี้มีสองรีสอร์ทที่เปิดติดกัน ข้ามเนินไปหน่อยก็มีอีกที่ พอรถบัสจอดยังไม่ทันสนิทดีด้วยซ้ำนกแตกรังก็เหมือนจะบินออกมา
“วู้ สวยจังเลย”
“จะนอนหลังนั้นนะ สวยๆ”
“ถ่ายรูปให้เราหน่อย เร็วๆ”
เสียงร้องดังเซ็งแซ่ ทำให้ชมรมดาราศาสตร์หันไปมอง พอมองถนัดว่าเด็กจากที่ไหนก็พากันตกใจ
“นั่นชมรมแบดฯนี่ มาด้วยเหรอ”
เสียงรุ่นพี่คนหนึ่งร้องขึ้น
“เชี่ยเอ้ย ไอ้โฟคแน่ๆ”
บอลสบถออกมาแล้วมองหาตัวของหัวหน้าชมรม โฟคเดินตามน้องๆลงมาเกือบคนสุดท้าย ด้วยความโดดเด่นของสีผิวทำให้เขาเองหาไม่ยากนัก
“อ้าวพวกมึง มาเช็คชื่อกันก่อนจะได้เข้าห้องพัก”
เสียงประกาศที่กึกก้องดังกว่าอย่างเห็นได้ชัด ไม่มีน้องๆ ไม่มีพี่ๆ มีแต่พวกมึงๆ แต่สนใจที่ไหนล่ะ โฟคเริ่มเกาหัว
“บอยๆ เราปวดอืออึ๊อ่า”
เจ้าตัวดีร้องขึ้นเขย่าแขนเพื่อนรัก
“นั่นกูว่าแล้ว แดกเยอะก็ขี้เยอะนะมึง”
“เอ๋ เกี่ยวกันยังไงหราปลาดุก กินทางปากเนะ ไม่ได้กินทางก้น อิอิ”
“ไอ้บ้า ทนเอาหน่อยสิวะ เดี๋ยวก็เข้าห้องพักแล้ว”
“นั่นดิปุ่น รอเช็ครายชื่อก่อนสิแล้วค่อยไป”
“อ่า อดทนหรา”
“อืม”
ทำหน้าเหลือจะทนแต่ก็ไม่พูดอะไรอีก บอลเห็นโฟคถนัดตาแล้วก็เดินปรี่ตรงเข้ามาหา
“มาด้วยเหรอวะ กูไม่ยักรู้”
แหวกวงของน้องๆเข้าไปประชิดตัว
“พวกกูจะไปไหนต้องรายงานมึงด้วยเหรอวะ”
“เลียนแบบนี่หว่า”
“อ้าวเฮ้ย ใครเลียนแบบมึงวะ”
ขึ้นเสียงถลึงตาใส่ แต่ก็ไม่มีอะไรมากเพราะน้องๆคอยมองดูอยู่
“พี่โฟคๆ เมื่อไหร่จะเช็คชื่อเหรอ”
น้องคนหนึ่งร้องถามขึ้น
“อ้าวชมรมแบดฯ มาเช็คชื่อเร็ว ใครไม่เกี่ยวออกไปไกลๆหน่อย”
บอลทำหน้าโกรธออกมาแล้วเดินกลับไปที่ชมรมของตัวเอง
“อ้าวน้องๆชมรมดาราศาสตร์ เข้าห้องพักแล้วเรามาเจอกันที่นี่ อีกครึ่งชั่วโมง เปลี่ยนเสื้อผ้าในชุดลำลอง เราจะเข้าฐานกัน”
บอลเองก็ประกาศออกมาบ้าง สายตาคอยมองทางชมรมแบดฯอยู่ตลอดเวลา
“ไอ้เปี๊ยก มึงเป็นไรวะ หน้าตาเหมือนคนปวดขี้เลย ฮ่าๆ”
รุ่นพี่มาสะกิดเจ้าตัวยุ่งเพราะมันทำหน้าเหมือนอย่างว่าจริงๆ
“ปวดเนะ อืออึ๊อ่า”
“อ้าวเฮ้ย ปวดไม่ไปเข้าห้องน้ำวะ มายืนทำหน้าทำตาอยู่ได้”
“ก็รอเช็คชื่อเนะ อ่า ปูปู๊ดก่อนได้ไหมอ่า”
“เฮ้ย ไม่ได้ๆ อย่ามาตดแถวนี้นะมึง”
“แว้กก ปุ่นจะตด”
วงแตกฮือทันที เลหือมันคนเดียวยืนอยู่ตรงกลางวง
“แอ่ะ หนีทำมายอ่า ยังไม่ปูปู๊ดซะหน่อย”
“อย่านะมึง เฮ้ย ไอ้บอยมึงพามันไปขี้ก่อนไป เดี๋ยวค่อยมา ไอ้ไม้หลังไหนวะ”
โฟคร้องสั่งบอยแล้วหันไปถามเพื่อน
“น่าจะหลังโน้น เร็วเลยมึง อย่ามาปล่อยแถวนี้นะ อายเขา”
“อ่า จามะไหวแล้วน้า อืออึ๊แล้วน้า”
“แว้กก เร็วๆเลย ไอ้บอย ไอ้ไม้พามันไป”
เสียงร้องดังระงมจนชมรมข้างๆหันมามองว่าเกิดอะไรขึ้น บอยพาปุ่นวิ่งร้อยเมตรไปบ้านพักที่ไม้ชี้บอก ไม้เองก็วิ่งไปที่เรือนรับรองเพื่อติดต่อเข้าพัก วุ่นวายดีแท้
“โห หลังนี้ใหญ่จังเลยอ่ะลุฟท์ นอนตรงไหนดี”
พอเข้าห้องพักเม้งกับลุฟท์ก็เดินตามรุ่นพี่เข้าไป หลังนี้ใหญ่โตกว่าเพื่อน มีห้องเป็นห้องโถงพักได้หลายคน แล้วก็ห้องอีกห้องพักได้สองคน
“นอนริมๆดีกว่านะเม้ง”
“จะมีผีไหมอ่าลุฟท์เรากลัวนะ”
“บ้าเหรอเม้ง พี่ๆเขาก็อยู่ไม่มีหรอกน่า”
“อ่า งั้นนายนอนริมสุดเรานอนข้างๆนายนะ”
ลุฟท์พยักหน้าแล้วเดินเอาของไปวางจองที่ไว้
“น้องลุฟท์ เข้ามาพักในห้องนี้ดิ”
รุ่นพี่อีกคนบอกแล้วยิ้มๆ
“ไม่ดีกว่าครับพี่ ผมนอนตรงนี้ล่ะ”
“เอาน่า เราเข้าไปนอนข้างในนั่นล่ะจะได้สบายๆ ตรงนี้ให้พี่ๆเขานอน”
“ดีนะลุฟท์ มีเตียงด้วยอ่ะ อิอิ”
เม้งถือของขึ้นทำท่าจะเดินเข้าไปในห้องนอน
“เฮ้ย มึงน่ะนอนตรงนี้ล่ะ ให้น้องลุฟท์นอนคนเดียว”
“อ่าทำไมอ่ะพี่”
ทำหน้าเจื่อนลงเพราะเสียงของรุ่นพี่ตวาดมา ลุฟท์เองก็ตกใจ
“ก็มึงไม่ใช่คนในชมรมนี่หว่า นอนตรงนี้ล่ะ”
เม้งทำหน้างอลงไปอีก
“ไม่เป็นไรครับพี่ ผมจะนอนกับเม้ง”
ลุฟท์เอามือจับที่บ่าของเพื่อน เพราะสีหน้าของเม้งไม่ดีเท่าไหร่นัก
“งั้นเราคุยกับไอ้บอลเองก็แล้วกัน”
ยิ่งงงไปใหญ่ ทำไมต้องคุยกับหัวหน้าชมรมกับแค่เรื่องที่นอนเอง
“เข้าไปนอนข้างในนั่นล่ะครับน้องลุฟท์ จะได้นอนสบายๆ”
บอลเดินตามเข้ามาหลังจากเดินตรวจตราความเรียบร้อยของน้องๆที่ทุกห้องพัก
“ทำไมอ่ะพี่ ผมจะนอนกับเม้งตรงนี้ล่ะ”
“ไม่ได้หรอก ตรงนี้พี่ๆมันจะกินเหล้าเสียงดังนะ”
“งั้นผมให้เม้งเข้าไปนอนด้วยนะ”
“หือ”
ทำท่าคิดแต่ไม่พูดออกมามองไปยังเม้งที่เหมือนกำลังจะร้องไห้
“อืม ได้ เอาล่ะไปเปลี่ยนเสื้อผ้าก่อนเถอะ เดี๋ยวเพื่อนๆจะรอ”
บอลเอ่ยออกมาแต่สายตากำลังครุ่นคิดอยู่
“อ่า สบายก้นเนะ อิอิ”
“เสร็จยังอ่ะปุ่น”
บอยร้องถามเพราะยืนรออยู่หน้าห้องน้ำนานพอสมควร
“อือเนะ บอยๆ เข้ามาดูนี่ดิ”
“แหวะ ดูไรอ่ะ”
“ดูห้องน้ำ ซ๊วยสวยเนะ”
“จริงเหรอ”
“อือเนะ”
ปวดประตูเข้าไปในห้องน้ำทันที
“แว้กก ปุ่นไปกินไรหมา เหม็นมาก”
รีบเอานิ้วบีบจมูกแล้ววิ่งกลับออกมา
“เอ๋ อืออึ๊เนะ ต้องเหม็นดิ อิอิ”
“แหวะ ให้กล่นมันหายก่อนดิ น่าเกลียด”
สองคนนี้พูดตอบโต้กันอยู่นานแสนนานจนเพื่อนๆเดินตามเข้ามา ห้องนี้อยู่คละๆกันไปสิบกว่าคน มีทั้งรุ่นน้องรุ่นพี่ ผสมปนเปกันไป
“อ่า เค้าจานอนตรงเน้”
พอออกจากห้องน้ำเสร็จก็กระโดดขึ้นฟูกที่เพื่อนๆกำลังแย่งกันจองที่นอนอยู่
“ไรอ่ะพี่ปุ่น ผมมาก่อนนะ”
“แอ่ะ เราเป็นรุ่นน้องเนะ ไม่เชื่อหรา ไม่เชื่อหรา”
หันไปขู่รุ่นน้องแต่สีหน้าท่าทางน่ากลัวมาก
“ไม่เอาอ่ะ พี่ปุ่นมาแย่ง”
“ไม่เอาเนะ น้องก็ไม่ยอมพี่ทำไมเนะ”
“อ่า พี่ปุ่นอ่ะ”
“อิอิ ฮ้าว งีบก่อนเนะ อิอิ”
เอาหน้าซุกลงหมอน รุ่นน้องยืนเม้มปากทำท่าจะร้องไห้ออกมาเพราะสู้ไม่ไหว
“เอาน่ามึง นอนข้างๆมันก็ได้นี่หว่า ทำไมต้องแย่งกันด้วยวะ”
“ก็ตรงนี้ตรงกลางอ่ะ ผมอยากนอนตรงกลาง”
“โอ๊ย นั่นก็กลาง อย่าบอกนะว่ามึงกลัวผี ฮ่าๆๆ”
รุ่นพี่หัวเราะอยู่คนเดียวแต่น้องๆกรูกันมาล้อมวง สรุปว่ากลัวกันทุกคนนั่นเอง
“นี่กูจะเล่าให้ฟัง ที่นี่มันมีประวัตินะโว้ย ไม่ใช่ขี้ๆ”
เริ่มกรูกันเข้ามาหนักกว่าเดิมจนตัวติดกัน
“มีไรเหรอพี่”
เสียงเริ่มสั่น น้องคนหนึ่งใจกล้าถามออกมา
“ก็มีคนตายที่นี่ไง เขาบอกเฮี้ยนมาก กลางคืนนะจะมาคอยเดินดูว่าใครนอนดิ้น”
“อ่า”
กอดกันแน่นตั้งแต่เมื่อไหร่ไม่รู้
“ใครนอนดิ้นจะทำไมเหรอพี่”
“เขาก็จะมาลากขาให้ไปนอนข้างนอกไงมึง นากลัวมาก อึ๋ย ขนลุก”
“แว้กก กลัวอ่ะ น่ากลัว”
“เฮ้ยๆ จะมารุมกอดกูทำไมวะ ไอ้พวกนี้นี่”
“กลัวอ่ะพี่ ไม่เอาอ่ะ แล้วที่ไหนเหรอที่เขาตาย”
แน่ะยังไปถามอีกทั้งๆที่กลัวนะ
“เขาบอกบ้านหลังหนึ่งอ่ะ ชื่อ ดาราอะไรนี่ล่ะ”
หา อย่าบอกนะว่าดาราราตรี”
“เออนั่นล่ะ”
“แว้กกกก”
กระโดดกอดกันกลมทันที
“โว้ย อะไรวะ พวกมึงนี่ ร้องทำบ้าอะไรกูหนวกหู แล้วนี่จะขี่คอกูเลยไหมวะ กูหายใจไม่ออก”
“ก็ ก็ ที่นี่ไง แว้กกกก”
เสียงร้องดังลั่นคับบ้านดังออกไปจนห้องอื่นๆเขาตกใจเช่นกัน
“อิอิ โกหกเนะ พี่ไม้โกหกอ่า”
ไอ้ตัวยุ่งร้องขึ้นทั้งที่นอนอยู่ไม่ได้สนใจใคร
“ใครโกหกไอ้เปี๊ยก กูพูดเรื่องจริง”
“แอ่ะ นิสัยมะดีน้า โหกน้องอ่า”
“ไอ้บ้า ไม่เชื่อก็ตามใจโว้ย”
“เอ๋ เค้ารู้มาเนะ ม่ายช่ายแบบนี้ซะโหน่ย”
ลุกขึ้นนั่ง แล้วเบะปากใส่ เพื่อนๆเริ่มสนใจมอง
“ไหนมึงรู้ไรมาวะไอ้เปี๊ยก”
ไม้เองก็เริ่มลังเล
“เค้าบอกว่าเนะ ม่ายช่ายผู้ชายเนะผีอ่ะ แต่เป็นผีผู้หญิงปากแดงๆ กลางคืนจะมาลากคนตัวหย่ายไป”
“หา ลากไปไหนอ่ะปุ่น”
เพื่อนๆสนใจกรูไปเข้าไปหา
“ลากไปทำปั๋ว อิอิ”
“แว้กก น่ากลัว ใครตัวใหญ่สุดอ่ะ”
“แว้กกก พี่ไม้นั่นล่ะ”
“เฮ้ยไม่จริง โกหก มึงไปรู้มาจากไหนวะ”
“เอ๋ก็ตอนมาอืออึ๊เนะ ป้าคนนั้นเขาบอกอ่า เนอะบอยเนอะ”
หันไปหาตัวช่วย บอยหน้าซีดไปแล้วพยักหน้า ไม่ได้รู้เรื่องนะเพราะกลัวอยู่
“แว้กกก ไม่เอาอ่ะ ไม่อยู่หลังนี้”
น้องๆร้องเสียงดังกอดกันกลม
“เอ๋ มะกลัวเนะ เพื่อนๆ เราตัวม่ายหย่ายอ่า อิอิ คนตัวหย่ายโน่นเนะ อิอิ”
“แว้กก ไอ้บ้า ไม่กลัวว้อย”
บอกไม่กลัวแต่เบียดรุ่นน้องนะนั่น เล่นกับใครไม่เล่น มาเล่นกับไอ้แสบ
“ปุ่นๆ ถ้ามีผีจริงๆทำไงอ่ะ ไม่กลัวเหรอ”
บอยถามขึ้น เพื่อนๆก็อยากรู้
“ไม่กลัวเนะ”
“ทำไมอ่า น่ากลัวจะตาย”
“แมแม่เราเคยบอกเนะว่าไม่ต้องกลัว”
“อ่า ทำไมอ่ะ”
“ก็เวลาเจอผีเนะ แมแม่บอกว่าให้ทำแบบนี้”
มันก็ทำท่าแบมือล่ะครับ เพื่อนๆงงกันใหญ่
“แบมือทำไมอ่ะพี่ปุ่น”
“เอ๋ ก็แบบนี้งาย ขอหวยๆ”
“แว้กก น่าเกลียด”
เพื่อนๆวงแตกหัวเราะกันกระจาย ไม้เองไม่หัวเราะเพราะกลัวยืนเบียดรุ่นน้องอยู่
written by eiky
-
กรี๊ดๆๆๆๆ ดีใจค่ะ น้องญี่ป่วนมาแล้วววว
พี่ไม้ หลอกใครไม่หลอก มาหลอกน้องญี่ป่วน
เลยเจอหลอกซ้อนหลอก สมน้ำหน้า อิอิ
ญี่ปุ่นนี่แม่สอนมาดีมาก เจอผีขอหวย ฮ่าๆๆๆๆ
ขอบคุณค่ะ
-
มาต่อแล้ว เย้ดีใจ คริ ๆ
งานนี้ท่าจะวุ่น ทั้งหมีดำ น้องลุฟท์ น้องญี่ปุ่น มีหมีขาวด้วยนิเนอะ สนุกแน่งานนี้ 55+
-
มัน ขอ หวย !!!
-
:m20: :m20:คิดได้ไงน้องญี่ปุ๋นเจอผีให้ขอหวย
:z6:ไอ้บอลคิดไม่ซื่อกับน้องๆนิสัยไม่ดี :beat: :z6:
-
ขอหวยเพื่อด้วยเนะ :call: :call: :call:
-
5555 ปุ่นจะขอหวยซะแล้ว
น่ารักได้อีกแต่น้องลุฟอ่ะจะเสร็จไหมคืนนี้
-
:call: :call:อย่าให้รอนาน นะคับ
-
:angry2:อิพี่บอลถ้าคิดจะทำอะไรลูลุฟท์ล่ะก็ได้เจอโฟค :z6:แน่
ส่วนญี่ปุ่น :m20:ไม่ไหวจะเคลียร์จริงๆ จะจำไว้ค่ะถ้าเจอผีให้แบมือขอหวย
-
ฮากับไอ้ตัวป่วน :m20: :pigha2:
มาถึงก็ขี้แตก แถมยังมั่วเรื่องผีปากแดงอีก
มันนี่นะ แก่นไม่มีลิมิตจริงๆ วุ้ย
พ่อหมีรีบมาลากมันไปด่วนๆ เลย :laugh:
-
:m20: เจอผีให้ขอหวย แมแม่สอนมาดี
แต่อีตาพี่บอลแกมีแผนไม่ดีใช่ไหมยะ :angry2:
-
แล้วญี่ปุ่นจะได้นอนกับเพื่อนๆ เหรอ หมีขาวตามมาด้วยแบบนี้ แล้วไหนที่พักของชมรมแบด
ต้องแยกสองที่อีก กระจัดกระจายคนละทิศคนละทาง
บอยดาราศาสตร์ก็ยังวางแผนจะกดน้องลุฟท์แน่เลย หวังว่าจะรอดมาได้นะ
-
ทุกคนต้องสยบต่อท่านญี่ปุ่น :m20:
-
55+ ญี่ปุ่นยังคงความป่วนเช่นเคย เอิ๊กกกก แล้วหมีขาวไปไหน มานอนกอกนุ้งปุ่นหน่อย
อ๊ากกก ไอบอล คิดจะลวนลามน้องลุฟต์เรอะ เด๋วเจอหมีดำจัดการ o13
-
แมแม่น้องญี่ปุ่นบอกเจอผีผู้หญิงให้ขอหวย
แล้วบอกหรือเปล่าว่าถ้าเจอผีหมีขาว ให้แก้ผ้าไล่ผีอ่ะ
ฝากญี่ปุ่นแปลงร่างเป็น จูออน ไปหลอกไอ้พี่บอล ด้วยนะ
-
ไอ้พี่บอลแกคิดเลวๆกะลุฟมันใช่มั๊ย สันดานว่ะ
ด่าไว้ก่อนไม่เสียกาย o18
-
เล่นกับใครไม่เล่น เล่นกับญี่ปุ่น ฮ่าๆๆๆ
เจอญี่ปุ่นบอกให้ขอหวยเข้า ขำหงายเงิบ
:laugh:
ว่าแต่ไอ้คุณบอล :m16: แกคิดอะไรชั่วๆอยู่ใช่มั้ย
เดี๋ยวเรียกหมีดำจัดหนักเลยนิ :angry2:
-
ถ้าคุณผีมีจริง....คงไม่กล้าออกมาเจอเจ้าตัวแสบหรอก
กลัวโดนป่วน...อาจถูกนั่งจับเข่าถามชีวประวัติก่อนมาเป็นผีก็ด้ายย.. :m29:
ห่วงน้องลูลุฟท์...ซื่อ ๆ แบบนี้...คงโดนลวนลามอีกแระ
ตาหมีดำรีบมาดูแลด่วน .... :laugh:
:L1: น้องอิ๊ก :pig4:
-
หวังงาบน้องลุฟงั้นสิไอ้พี่บอล หมีดำจัดหนักมันเลย
ญี่ปุ่นถ้าเจอผีแล้วเลขเด็ดมา บอกต่อเค้าด้วยคนน่ะ 555 ไม่ไหวจิงๆ เจอมุขเจอผีขอหวย หงายเงิบเลยเรา
-
:m20: ปุ่นสุยอดอ่ะ ฮ่าๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
อีพี่บอลนี่โคตรไม่น่าไว้ใจอ่ะค่ะ :serius2:
ตัวเล็กระวังๆด้วยเน่ออออ o22
-
ญี่ปุ่นสุดยอด จะกลัวอะไรมั่งนี่
55555
เจอผีก็ขอหวยซะ 55
แล้วถ้าเจอผีเด็กที่ยังไม่เข้าโรงเรียนละจะทำอย่างไงญี่ปุ่น 5555
-
กระทืบมันเลยโฟค บอลมันแอบหอมแก้มน้องลุฟท์ไปแล้ว ไม่ยอมน๊าาาาาาาาาาาาาา :z3: :z3:
-
แมแม่ สอนให้ขอหวยยย
ญี่ปุ่นยังน่ารักเหมือนเดิม
อีพี่บอล คงอยากจะมีเรื่องกับพี่โฟคแน่เลยย
-
ไอ้หญ้าแห้งแสบเหนือคำบรรยาย
-
โอย คิดถึงมากญี่ปุ่น จุ๊บๆๆ
นึกว่าจะนอนกับพี่เฟียตซะอีก 55
-
ตามมาสมัครเป็นแฟนคลับเรื่องนี้โดยเฉพาะเลยครับ
^_____^
-
เพิ่งเห็นว่ามาต่อ
แอบขำไม้ สุดท้ายก็เสร็จญี่ปุ่น555 แสบจริงๆ
ว่าแต่หมีหย่ายไปไหนละนิ?
-
ป่วนและรั่ว ได้ทุกที่ ทุกเวลา ทุกสถาณการณ์ จริงๆ :laugh:
:กอด1:
-
ขอหกหลักเลยนะปุ่น อย่าขอแค่สองตัวสามตัว :m20: :m20:
-
เข้ามาเพราะคิดถึงน้องญี่ป่วนอย่างมหาศาลค่ะ
-
ตามทันจนได้เย้ๆๆๆๆๆ ^^
-
^
^
^
จิ้มไข่
คิดถึงน้องปุ่นอีกแล้วครับ
-
เข้ามาเพราะคิดถึงน้องญี่ป่วนอย่างมหาศาลค่ะ
เหมือนกัน 55555 5
-
น้องญี่ปุ่น กลับมาต่อเร็วๆๆน๊าาาา
-
แสบสนิทจริงเลย ไอ่เปี๊ยกของพ่อหมีขาวเนี่ย :m20:
-
ไอ้บอลแกจะทำน้องลูฟ
เด๋วจะโดน :z6:
รักพี่อิ๊กเช่นเคย :จุ๊บๆ: :จุ๊บๆ:
-
แว๊กกกกกคิดถึงหมีขาว หมีดำ ครับ
-
คนใจร้าย
“เสร็จแล้วไปรอข้างนอกนะน้อง”
ชมรมดาราศาสตร์พร้อมที่จะรับน้อง ฐานต่างๆรุ่นพี่มาเตรียมไว้แล้ว ผิดกับชมรมแบดฯที่ไม่ได้มีการจัดการอะไรมาล่วงหน้าเลย พอเข้าห้องพักก็ปล่อยให้น้องๆตาสบาย ลุฟท์เองก็เปลี่ยนเสื้อผ้าเป็นเสื้อยืดสีเข้มๆกับกางเกงขาสั้นรองเท้าผ้าใบเม้งก็เช่นกัน
“เราไม่อยากไปเลยอ่ะลุฟท์”
พอจะเดินออกจาห้องก็จับแขนลุฟท์เอาไว้ทำสีหน้าไม่ดี
“ทำไมอ่ะเม้ง”
“ก็เราไม่ใช่คนในชมรมนายนี่ รู้สึกผิดยังไงก็ไม่รู้ที่มาอ่ะ เหมือนเขาไม่ต้อนรับเลย”
“อย่าคิดมากดิ นายมากับเรานะ ไปเถอะ เดี๋ยวเพื่อนๆรอ”
ลากแขนเม้งไปจนได้ พอรวมกลุ่มก็แบ่งกลุ่มกันแยกไปตามฐานต่างๆ
“ตัวเล็กๆ มานี่หน่อย”
โฟคเองมายืนดักคอยอยู่ พอเห็นก็ร้องเรียกลุฟท์ก่อนที่จะเดินไปเข้าฐาน
“อ่าตัวใหญ่ มีไรเหรอ”
“คิดถึงน่ะ”
“อ้อ คิดถึงเหรอ”
ไม่รู้จะเริ่มยังไง ยิ้มแห้งๆ
“ระวังตัวหน่อยนะ อย่าให้ใครมาวอแว แล้วตัวเล็กอยู่ห้องพักกับใครบ้าง”
“ก็อยู่กับเม้ง แล้วที่เหลือก็รุ่นพี่อ่ะ”
“หา ทำไมอยู่กับรุ่นพี่ ใคร อย่าบอกนะไอ้บอล”
“ใช่ อยู่กับพี่บอล แต่เค้าไม่เข้าใจอยู่อย่างนึงอ่ะ ว่าทำไมพี่บอลให้เค้าเข้าไปนอนในห้องนอนกับเขา”
“หา อะไรนะ”
“แต่มีเม้งด้วยนะตัวใหญ่”
“ไม่ได้การล่ะ ไอ้เชี่ยนี่มันคิดไม่ดีแน่ๆ”
“คิดไม่ดียังไงอ่ะ พี่เค้าบอกจะได้นอนสบายๆ”
“ตัวเล็กระวังตัวไว้หน่อยนะ มีอะไรโทรหาฯตัวใหญ่ทันทีนะ อยู่หลังไหน”
แสดงสีหน้ากังวลออกมาจนเห็นได้ชัด ลุฟท์ก็ชี้มือไปที่บ้านพักที่ตนเองเพิ่งจะเดินออกมา
“อืม มึงจะเอาแบบนี้เหรอไอ้บอล ได้งั้นเดี๋ยวมึงเจอกู”
“พูดไรเหรอตัวใหญ่”
“ไม่มีไร ตัวเล็กไปเข้าฐานกับเพื่อนเถอะ ระวังตัวนะ อย่าลืมมีอะไรโทรฯหาตัวใหญ่ หรือให้ไอ้เม้งมันวิ่งไปที่บ้านพักหลังโน้น”
โฟคสั่งการชี้บอกไป ลุฟท์เองก็พยักหน้าแล้วเดินไปหาเพื่อนๆ
“ตัวเล็ก”
ร้องเรียกไว้ ลุฟท์เองก็หันมา
“ตัวใหญ่เป็นห่วงตัวเล็กนะ”
ลุฟท์ยิ้มออกมา คุ้มค่ากับการที่ได้พูดออกไปรอยยิ้มที่ทำให้คนพูดมีกำลังใจที่จะทำทุกอย่างเพื่อตัวเล็กของเขา
“อ่านี่ค่ายอะไรเนี่ย”
ตอนแรกเม้งบอกจะไม่มาด้วย แต่ถ้าเม้งไม่มาลุฟท์เองก็จะไม่มาเหมือนกัน เม้งจึงจำใจต้องมา
“ลอดถ้ำเอาลูกเสือไงน้อง ไปเร็วเข้าไป”
รุ่นพี่ร้องตะเบ็งเสียงเหี้ยมใส่ เม้งทำท่าละล้าละลัง ลุฟท์เองก็เหมือนกัน
“นายเข้าไปก่อนดิลุฟท์”
“อ่าจะดีเหรอเม้ง”
“เดี๋ยวเราระวังหลังให้”
ซุ้มที่เป็นกิ่งไม้ใบไม้ทำเป็นถ้ำให้น้องๆลอดเข้าไปมีน้ำสาดใส่ให้เปียก โคลมตมเฉอะแฉะน้องๆที่ลอดเข้าไปก่อนร้องเกรียวกราว เพราะรุ่นพี่เองหารังมดแดงมาเคาะใส่
“อ๊ะ ไปแล้วนะ”
ลุฟท์ลอดเข้าไปก่อน เวลาลอดเข้าไปต้องคลานท่าเดียว คลานก็เป็นการคลานต่ำไม่ใช่คลานเข่า กระดื้บกระดื้บเข้าไปแบบนั้น
“อ๊ะ นายอย่าจับก้นเราสิเม้ง”
“บ้าเหรอ เรายังไม่ถึงไหนเลย”
พอลอดเข้าไปครึ่งทางก็มีมือดีสอดเข้าไปในโพรงกิ่งไม้ พยายามลวนลามน้องๆ โดยเฉพาะเป้าหมายหลักอย่างลุฟท์
“อ๊ะ ใครอ่ะ ไม่เอาๆ”
ดิ้นพรวดพราดแรงกว่าเดิม เพราะมือดีนั้นพยายามจะสอดคลึงเข้าไปในกางเกงขาสั้น
“เฮ้ย ใครวะ ทำอะไรน้องมัน”
เสียงตวาดดังมาจากทางท้ายซุ้ม มือนั้นก็ปล่อยออกทันที
“มดกัดๆ โอ๊ย มดกัด”
เม้งร้องลั่นตามหลังมา กว่าจะออกมาได้ก็เลอะเทอะเปรอะเปื้อนกันทุกคน
“ฮ่าๆ ลุฟท์หน้านายอ่ะ มีแต่ดิน”
เม้งหัวเราะ
“นายก็เหมือนกันนั่นล่ะ อิอิ”
ลืมเรื่องที่โดนล้วงในซุ้มไปทันที พอไปต่อค่ายอื่นก็ไม่หนักเท่านี้ ซุ้มอื่นมีให้ล้วงไห หลับตาหาเพื่อน กว่าจะเสร็จก็บ่ายแก่ๆ รุ่นพี่ๆจึงปล่อยให้น้องๆไปอาบน้ำอาบท่าเปลี่ยนเสื้อผ้าเพื่อมากินข้าวเที่ยงตอนบ่ายสี่โมงเย็น
“หิวจะตายอยู่แล้วเนี่ย”
“เราก็หิว”
เม้งกับลุฟท์เดินเข้าห้องพักไปเพื่อเปลี่ยนเสื้อผ้า
“ตัวเล็กๆ ทำไมเลอะเทอะแบบนั้น มีใครทำอะไรไหม”
โฟคเองมายืนดักอยู่หน้าที่พัก พอลุฟท์หันไปเห็นก็เดินเข้าไปหา
“ลอดซุ้มมดแดงอ่ะตัวใหญ่”
“พี่โฟค มีคนล้วงก้นลุฟท์ด้วยล่ะ”
เม้งฟ้องทันที ลุฟท์ห้ามไว้ไม่ทัน
“หา ใครวะ ใคร”
ตวาดออกมาสายตากร้าว
“ไม่รู้อ่ะ ไม่มีใครทันมอง”
“เลวจริงๆ นี่น้องเข้าค่ายยังไม่เว้นอีกเหรอ”
“อืม นั่นดิ ไปอาบน้ำก่อนเถอะลุฟท์ค่อยไปกินข้าวหิวๆ”
“ตัวเล็กไปอาบน้ำเถอะ เดี๋ยวค่อยคุยกัน”
โฟคปล่ยอให้ลุฟท์เดินเข้าไปในห้องพัก พอลับหลังลุฟท์โฟคเองก็ยืนคิดอยู่แล้วเดินไปหาเพื่อนที่ไว้ใจ
“มึงคิดว่าใครวะไอ้มอส”
กูตวาดใส่แล้วนะ กูคิดว่าน่าจะเป็นหัวหน้าชมรมกูนั่นล่ะ”
“ไอ้นี่มันวอนตีนซะแล้ว”
“เอาน่ามึง ยังไม่มีหลักฐาน ดูๆไปก่อน แล้วนี่ชมรมมึงทำไรกันวะ”
จะทำอะไรเนอะ โน่นไง เล่นวิ่งไล่จับกันสนุกสนานอยู่สนามหลังที่พักถัดไปนั่นไง
“อ่า หิวอีกแระ”
“ไรกันปุ่นเพิ่งจะกินไปเองนะ”
“ก็หิวอ่ะ ไปหาไรกินดีกว่า”
เดินหนีมามีบอยกับเอกเดินตามมา
“เอ๋ รู้สึกว่าพ่อหมีขาวก็มาน้า ไปหนายเอ่ย”
มองหา พอดีเหลือบไปเห็นรถของฟอร์ดที่จอดอยู่ ทั้งกลุ่มกำลังตั้งวงเหล้ากันอยู่
“นั่นไงๆ ปุ่นอยู่บ้านหลังนั้นป่าว”
วิ่งไปทันที มีบอยกับเอกวิ่งตาม
“ผ่าง ทำอาราย”
“แว้กก ไอ้เปี๊ยกมาไงวะ”
เบนซ์ร้องขึ้น วงเหล้าหงายผึ่งออกทันที
“มารถทัวร์เนะ พ่อหมีขาวทำไมไม่ไปหาเค้าอ่า”
เดินต้อยๆเข้าไปนั่งข้างๆ
“อ้อ ว่าจะไปอยู่เหมือนกัน ไอ้เบนซ์มันชวนกินเหล้าก่อน หิวเหรอแม่หมี”
“แอ่ะ ทำไมพี่เบนซ์กินเหล้าอ่ะ นิสัยมะดีนะ”
“อ้าว มาเที่ยวก็ต้องกินเหล้าดิวะไอ้เปี๊ยกนิสัยไม่ดีตรงไหน”
“ตรงนี้อ่ะ อ่ามีหนมด้วย”
ปรี่เข้าไปแย่งกระป๋องมันฝรั่งจากมือของเบนซ์
“อ้าวแล้วมึงสองตัวนั่นจะยืนอยู่ตรงนั้นนานไหมวะ เข้ามานั่งนี่ดิ แดกเหล้าไหมไอ้เอก”
“อ่า”
ยื่นมือไปแล้วครับท่าน บอยทำตาเขียวใส่
“มึงด้วยไอ้บอย อย่าไปห้ามมันเลย มาเข้าค่ายกูไม่เห็นพวกมึงจะทำห่าไรเลยนี่หว่า มีแต่วิ่งไล่จับกันเสียงเจี้ยวจ้าวดังหนวกหูกูอยู่เนี่ย”
จี๊ปบ่นแล้วยื่นแก้วเหล้ายัดใส่มือเอก
“อย่าไปให้มันเสียเด็กมึงไอ้จี๊ป แล้วไอ้เต้ล่ะไม่มาเหรอบอย”
ฟอร์ดถามขึ้นหน้าเริ่มแดงแล้ว
“เต้เล่นอยู่กับเพื่อนๆพี่”
“ไอ้เอกมึงไปตามน้องเต้มาหากูซิ”
จี๊ปออกคำสั่ง เอกหันมองหน้าคนอื่น
“ไปสิโว้ย เดี๋ยวเถอะมึง”
วิ่งไปแล้ว
“ทำไมต้องขึ้นเสียงเนะ นี่แน่ แปะ”
เอามือน้อยๆไปตีปากของจี๊ปเบาๆ
“เฮ้ย ไอ้เปี๊ยก ตีกูทำไม”
เสียงหัวเราะของทั้งวงดังขึ้น
“ขู่รุ่นน้องหรา นี่แน่ นิสัยมะดีนะ”
ทำท่าจะปรี่เข้าหาอีก เฟียตต้องลุกมาดึงตัวออกมา
“พอๆแม่หมีมานั่งดีๆ อย่าไปกวนพี่เขาดิ”
“อ่า ทำมายอ่า พ่อหมีขาวเค้าอยากกินเบอร์เกอร์อ่า”
“ฮ่าๆ สมน้ำหน้า หวงดีนัก จะกินเบอร์เกอร์อะไรในป่าวะไอ้เปี๊ยก เอาเบอร์เกอร์ไส้หมูป่าไหมล่ะ ฮ่าๆ”
เบนซ์หัวเราะชอบใจ
“เอาเนะ อยากกินหมูป่าปิ้ง”
“แว้กก”
“สม เอากับมันสิมึง เดี๋ยวพ่อหมีไปสั่งเขาให้ ไม่รู้มีหรือเปล่านะแม่หมี”
“อ่า ฮึ”
ทำท่างอน มีแบบนี้ด้วยมัน
“โอ๋ๆ มานั่งกับพี่เบนซ์ก่อนมาไอ้เปี๊ยก มานี่กินน้ำชา”
“ส้นตีนนะมึงไอ้เบนซ์ เดี๋ยวมันก็เมาหรอก”
“ม่ายเมาเนะ แต่เค้ามะกินอ่า มะอร่อย”
ไม่กินนะแต่คลานออกจากอ้อมกอดเฟียตไปหาเบนซ์แล้ว
“มึงดูมันหน่อยล่ะ เดี๋ยวกูมา”
เฟียตลุกไปเพื่อจะสั่งเบอร์เกอร์ให้หวานใจ
“ทำมายหน้าแดงๆหราพี่เบนซึ”
มันทำยังไงรู้ไหม มันเอาข้อศอกไปวางที่ตักของเบนซ์แล้วเงยหน้าขึ้นมองหลับตาปริบๆ เบนซ์เหล้าหกจากปากเลยนะ
“แอ่ะ สกปรกเนะ”
“ไอ้นี่ ทำไมมาจ้องกูแบบนี้วะ กูก็เขินนะเว้ย”
“อ่า เขินหรา อิอิ ไหนๆ”
อ้าวนะ นั่งข้างๆมองเบนซ์ เพื่อนๆหัวเราะชอบใจ
“กูล่ะชอบมึงจริงๆเลยว่ะไอ้เปี๊ยก เอ๋อ ตลอดเลยนะมึง มาหาป๋าฟอร์ดซิ”
ตบตักตัวเองแปะ ก็เจ้าของมันไม่อยู่นี่นะ ได้ทีไอ้เจ้าพวกนี้
“ไม่ไปอ่ะ ไม่มีของกินเนะ”
“อ่าๆ นี่ไงๆ ข้าวเกรียบอร่อยน้า”
“แหวะ มันมะแพงเนะ”
“ฮ่าๆๆ เอากับมัน เอ้าไอ้บอย ใบ้แดกเหรอมึง ทำไมไม่เป็นเหมือนไอ้ตัวป่วนนี้วะ นั่งนิ่งเชียวมึง
จี๊ปหันมาทางบอย เจ้านี่ก็ไม่พูดก็อาย อายก็ยกแก้วเหล้า
“อย่าไปยุ่งกับัมนไอ้จี๊ป โน่นไงเมียมึงมาโน่นแล้ว”
เอกพาเต้เดินเข้ามา แค่เดินเข้ามาถึงประตูก็ชะงักไม่เข้ามาเพราะมันอาย จี๊ปจึงต้องลุกไปหา
“ไอ้นั่นก็อาย จะอายอะไรนักหนาว ดูไอ้เปี๊ยกกูซิ เนอะเปี๊ยกเนอะ”
เอามือจับแก้มป่องๆของเจ้าตัวแสบ
“เนอะ เบนซึเนอะ”
เอากับมัน จับแก้มมันมันก็ทำคืนสินั่น เสียงหัวเราะชอบใจดังเกรียวกราว
“ทำไมไม่เป็นกู๊”
“อารายหราพี่เบนซึ”
“อย่าเชียวนะมึง ถ้าไม่อยากโดนไอ้เฟียตแหกอก”
ฟอร์ดเตือนสติ
“อ่า พูดไรมะรู้ กินดีกว่า อิอิ”
“แล้วไอ้พริกมันไม่มาด้วยวะไอ้เปี๊ยก”
“พริกไม่มาเนะ ไม่รู้”
“อ้าวนะ ฮ่าๆ พูดเหมือนจะรู้นะมึง”
“พ่อหมีมาแล้วๆ หนายอ่า เบอร์เกอร์เค้าอ่ะ”
วิ่งเข้าไปจับแขนมองรอบตัวของเฟียต
“ฮ่าๆ รอหน่อยสิคร้าบแม่หมี เดี๋ยวเขาเอามาส่งให้ พ่อหมีสั่งไปครบคนนะ เผื่อแม่หมีสองอัน”
“อ่า ไม่เอาอ่า”
“อ้าวทำไมอ่ะ”
“ของเค้าสาม”
“แว้กกก”
พอตกกลางคืนทางชมรมดาราศาสตร์ก็มีการก่อกองไฟ ตั้งใจว่าจะรอบกองไฟกันทั้งสองคืน โดยคืนนี้ไม่มีอะไรมาก ก็มีการร้องเพลงดีดกีตาร์ ย่างบาร์บีคิวกินกัน ส่วนชมรมแบดฯต่างคนต่างอยู่ซะอย่างนั้น
“เอ้า น้องๆใครร้องเพลงเป็นบ้าง ออกมาร้องหน่อย”
มอสซึ่งเป็นคนดีดกีตาร์ร้องถามน้องๆที่อยู่รายรอบกองไฟ อากาศหนาวเย็นแล้ว
“อ่า ลุฟท์นายร้องเป็นไหม”
“ไม่เป็นอ่ะ”
“อ้าว น้องลุฟท์ ออกมาร้องเพลงหน่อยมา เอ้า ปรบมือๆ”
ลุฟท์ต้องโดนแน่ๆอยู่แล้ว เพราะถ้ามอสไม่เรียกออกไป ก็มีคนอื่นเรียกอยู่ดี
“เอ่อ ผมร้องเพลงไม่เป็นพี่”
“ไรวะ ทำไมจะร้องเพลงไม่เป็น เอาเพลงไรก็ได้ที่เราชอบน่ะ”
“อ่า ไม่เอาๆ ผมร้องไม่เป็นจริงๆพี่”
ลุฟท์ทำท่ากระอักกระอ่วนเต็มทนเพราะไม่เคยร้องเพลงเลย แม้จะฮัมก็ยังไม่เคยเพราะมันเอาแต่เรียนอย่างเดียวไม่ได้สนใจเรื่องพวกนี้
“เฮ้ย ไรวะ ลองดูๆ”
ลุฟท์เห็นท่าคงจะไปไหนไม่รอดแล้วจึงสูดลมหายใจเข้าปอด ให้ร้องเองนะ ลุฟท์คิดในใจ
“happy birthday to you, happy birthday to you happy birthday happy birthday….”
คนดีดกีตาร์ไปไม่เป็น คนฟังนั่งอ้าปากค้าง พอหยุดประโยคเสียงเฮก็ดังขึ้น
“ไอ้บ้า ใครก็ร้องเป็นโว้ยเพลงนี้ ฮ่าๆ มึงนี่นะ”
“ก็ผมไม่เคยร้องอ่ะพี่”
มอสหัวเราะหน้าแดงหน้าดำ
“น้องร้องไม่เป็นก็อย่าไปบังคับมันสิวะมึง มาน้องลุฟท์พี่ร้องแทนเอง”
พระเอกขี่ม้าขาวมาโปรด บอลเดินเข้ามายิ้มหวานให้ มอสทำท่าหน่ายเต็มทน
“นั่งตรงนี้ล่ะน้องลุฟท์ นั่งข้างๆพี่นี่ล่ะ”
ลุฟท์มันจะเดินกลับไปนั่งที่เดิมนะแต่เจ้านี่มันไม่ยอม ทำยังไงได้เนอะ ก็เขาเป็นรุ่นพี่ สรุปต้องนั่งข้างเขาฟังเพลงที่เพราะสุดจากการร้องของเขา น้องๆทุกคนเคลิบเคลิ้มไปตามๆกัน
“เอาล่ะดึกแล้ว น้องๆแยกย้ายกันไปพักผ่อนได้ พรุ่งนี้ต้องตื่นแต่เช้า ก่อนไปมาเช็คชื่อกับพี่เขาก่อน”
บอลประกาศพอเริ่มดึก น้องๆก็เข้าแถวไปเช็ครายชื่อก่อนจะไปเข้าห้องพัก
“ตั้งวงหน่อยดีไหมวะ”
รุ่นพี่คนหนึ่งเอ่ยขึ้น
“เออเอาดิ ไปสั่งมิกเซอร์กับทางห้องพัก น่าจะยังไม่ปิด”
มอสเอ่ยขึ้นสมทบ สรุปก็พากันตั้งวงอยู่รอบกองไฟนั่นเองหลังจากที่น้องๆเข้าห้องพักกันหมดแล้ว
“เตียงเดียวจะนอนกันยังไงอ่ะลุฟท์”
เม้งถามขึ้นเพราะในห้องที่ต้องนอนมีเตียงใหญ่อยู่เตียงเดียว
“นายนอนบนเตียงก็ได้ เดี๋ยวเรานอนข้างล่าง”
“ไม่ดีหรอก เดี๋ยวพี่บอลเขาจะว่าเราสิ นายนั่นล่ะขึ้นมานอนบนเตียง”
“ไม่ว่าหรอกน่า นายนอนไปเถอะเม้ง เราจะเอาผ้าห่มมาปู”
“จะดีเหรอลุฟท์”
“ไม่มีอะไรหรอกเม้ง นอนไปเถอะ เดี๋ยวพรุ่งนี้ต้องตื่นแต่เช้า”
พอไม่เถียงเม้งก็นอนลงบนเตียงฝั่งเดียวกับลุฟท์ที่นอนอยู่บนพื้นห้อง ยิ่งดึกอาหาศยิ่งหนาวเหน็บขึ้นทุกที ทางด้านโฟคเพื่อนๆก็ตั้งวงเช่นกัน น้องๆนอนไปแล้ว ตั้งวงเหล้าหน้าห้องที่มองเห็นที่พักของคนตัวเล็กของเขาได้ถนัดตา
“คิดถึงจังเลยว่ะ”
โฟคเอ่ยขึ้นเขาไม่ค่อยดื่มเหล้าเพราะยังเป็นห่วงคนตัวเล็กอยู่ ไปนอนอยู่กับเสือเช่นนั้น ยิ่งน่าเป็นห่วงขึ้นหลายเท่านัก
“คิดถึงมึงก็ไปหามันสิวะ”
“ไม่ดีหรอก ชมรมมันจะว่าเอา”
“เออ งั้นก็คอยดูอยู่นี่ล่ะ”
โฟคถอนหายใจออกมาสายตาคอยมองอยู่ตลอดเวลา
“กูว่ารุ่นนี้ไม่มีใครน่ารักเกินน้องลุฟท์แล้วล่ะว่ะ คนไรวะ แม่งน่ารักโครตๆ”
เพื่อนในวงเอ่ยขึ้น
“เฮ้ย น่ารักมันก็มีเจ้าของแล้วนะเว้ย อย่าไปยุ่งเชียวนะมึง ถ้าไม่อยากเจ็บตัว”
“ไม่ยุ่งหรอกโว้ย รุ่นที่แล้วก็น้องญี่ปุ่น แต่นั่นโดนพี่เฟียตสอยไปแล้ว เฮ้อ คนน่ารักนี่มีแต่คนอยากได้นะ”
“คนอื่นก็มีนี่หว่าทำไมมึงไม่มองบ้างวะ”
ชื่อต่างๆก็ถูกยกขึ้นมาในหัวข้อสนทนา บอลเองนั่งฟังอยู่เงียบๆ ยกแก้วเหล้าเข้าปากแก้วแล้วแก้วเล่าจนเมาได้ที่
“กูไปเข้าห้องน้ำก่อนนะมึง ยิ่งหนาวยิ่งฉี่บ่อยว่ะ”
บอลเดินออกมาจากวงเหล้า กองไฟเริ่มอ่อนแรงลงแล้ว เหลือเพียงถ่ายที่ยังคงแดงคุอยู่ เดินไปทางห้องน้ำของที่พัก แต่เปลี่ยนใจจะไปเข้าห้องน้ำในห้องพักดีกว่า ใบหน้าของบอลแดงก่ำตาปรือแล้ว เขาเปิดประตูห้องเข้าไป ยังพอมีแสงไฟที่เปิดไว้ตามมุมห้อง ไม่มีใครในห้องนี้เพราะจัดไว้สำหรับรุ่นพี่กับเด็กอีกสองคนที่อยู่ในห้องนั้นเพียงเท่านั้น ฉายแววตาขึ้นมา บอลเปิดประตูเข้าห้องไป ไฟบนหัวเตียงยังคงเปิดสว่างอยู่ เขายืนมองคนที่นอนบนเตียง มองไม่ถนัดตาเพราะมันคลุมผ้าห่มทั้งร่าง บอลคลานขึ้นไปบนเตียงอย่างเชื่องช้า เขาเปิดผ้าห่มที่คลุมหน้าอยู่ออก
“อ้าว”
พอรู้ว่าไม่ใช่เป้าหมายก็จิ๊ปากไม่พอใจออกมา มองไปข้างๆเตียงเห็นอีกร่างที่นอนขดอยู่แล้วยิ้มออกมา
“ไปนอนเถอะว่ะ ดึกแล้ว”
โฟคเอ่ยขึ้น
“ไรวะ เหล้าก็ไม่แดก จะนอนแล้วเหรอวะมึงไอ้โฟค”
“เออสิวะพรุ่งนี้ต้องหาอะไรให้พวกลิงนี่ทำบ้าง จะได้ไม่มาเสียเที่ยว”
“ไปนอนดิมึงน่ะ เดี๋ยวกูนั่งต่อ”
ไม้บอกออกมาแล้วยกแก้วเหล้าเข้าปากต่อ คุยกันเรื่องสัพเพเหระเรื่อยเปื่อย ส่วนมากก็ไม่พ้นเรื่องความกวนของไอ้หน้าเอ๋อที่ตอนนี้ไปนอนอยู่กับเฟียตที่รีสอร์ทถัดไป ไม่เพียงแต่ญี่ปุ่นเท่านั้นยังมีบอย เอก และเต้ที่ไปนอนที่โน่น ตอนเย็นเบนซ์เดินมาบอกโฟคแล้วทางฝั่งนี้จึงไม่เป็นห่วง ส่วนน้องๆคนอื่นๆก็นอนกองกันระเกะระกะอยู่ในห้อง โฟคเดินเข้าห้องไนอนลงข้างๆน้องๆริมสุดติดประตู
“ฝีนดีนะครับตัวเล็ก”
ก่อนล้มตัวลงนอนก็หันไปทางห้องพักของตัวเล็ก สายตาแสดงความห่วงใยออกมา ตอนนี้เองที่เขาคิดว่าคนที่เขาเป็นห่วงมากที่สุดในตอนนี้ไม่ใช่คนหน้าเอ๋อเหมือนแต่ก่อน แต่เป็นคนคนตัวเล็กน่ารักที่นอนอยู่ในถ้เสือ พอคิดมาได้ถึงตรงนี้ก็ยิ่งกังวลใจมากขึ้นกว่าเดิมเสียอีก
“อ่า น่ารักจริงๆ ตอนนอนยังน่ารักเลย”
บอลนอนลงข้างๆลุฟท์เอานิ้วเกลี่ยตามพวงแก้มเบาๆเพราะกลัวว่าจะตื่นมาแล้วโวยวาย เวลามันนอนแล้วยิ่งน่ามองไปใหญ่ แก้มสีชมพู ปากที่หุบนิ่งสนิท แผงขนตายาวพลิ้วอยู่ บอลก้มลงเอาริมฝีปากแนบกับพวงแก้มนั้นบางเบา กลิ่นหอมของพวงแก้มนั้นทำให้อารมณ์ของเขากระเจิดกระเจิง
“เป็นของพี่เถอะนะครับน้องลุฟท์”
เสียงที่ลอดออกมาจากคอครางกระเส่าเต็มทน บอลควบคุมอารมณ์ไม่อยู่แล้ว เอาถลกผ้าห่มที่คลุมร่างอยู่ออก สอดมือเข้าใต้เสื้อ ลุฟท์เองพอมีมือมาสัมผัสร่างก็ดิ้นแต่ยังไม่ตื่น พอเสื้อถูกร่นขึ้นมาอยู่บนเหนือหน้าอกบอลก็ประทับริมฝีปากลงบนยอดอกสีชมพูนั้นทันที
“อ๊ะ”
ลุฟท์รู้สึกตัวตื่นแล้ว
“น้องลุฟท์คร้าบ”
บอลครางกระเส่าเงยหน้าขึ้นมาจะประกบปาก
“อ๊ะ พี่ทำไร ปล่อยนะ”
“อย่าดิ้นสิครับ เป็นของพี่เถอะนะครับน้องลุฟท์”
“อย่า พี่”
บอลเอาปากบดบี้ปากของลุฟท์ที่พยายามดิ้นหนีสุดกำลัง แต่ร่างของบอลที่หนาใหญ่กว่าทับร่างของลุฟท์เอาไว้แล้ว มือไม้ก็ควานสอดลูบไล้ไปทั่วร่าง
“ไม่เอา ไม่ อย่า”
ครางอู้อี้ออกมา บอลรีบฉวยโอกาสตอนที่ลุฟท์ดิ้นดึงกางเกงนอนออกจากเอวแหวกหว่างขาออก
“ไม่เอา มะ”
พยายามเปล่งเสียงออกมาแต่บอลบดบี้ปากจนปากลุฟท์เริ่มเจ่อ ลุฟท์ยังคงดิ้นอยู่ไม่ยอมง่ายๆ เท้ายันไปที่เตียง
“หือ อาราย”
เม้งเริ่มรู้สึกตัวแต่ก็พลิกตัวไปทางอื่นเสีย
“อย่า อย่าทำ”
น้ำตาเริ่มไหลออกทางหางตา ลุฟท์ไม่ได้รู้สึกมีอารมณ์คล้อยตามแต่อย่างใด แต่มันคือความเจ็บปวดที่บอลกำลังมอบให้ บอลเอานิ้วแหวกเข้าไปตรงช่องด้านหลังของลุฟท์
“โอ๊ย อย่าพี่ อย่า ช่วย”
พอจะร้องเขาก็เอามืออุกปากไว้ ลุฟท์ดิ้นสุดแรงแต่ก็เท่านั้น
“อ๊ะ ทำอะไร หา ลุฟท์”
เม้งสะดุ้งตื่นขึ้นมาพอเจอก็ตกใจถอยร่นไป
“มึงอย่าเสือก”
เสียงตวาดดังลั่น เม้งเองตกใจจนหายง่วงไปในทันที
“ทำยังไงดี ลุฟท์ๆ”
เม้งรีบลุกจากเตียงคลานออกมานอกห้อง พอออกมาไม่เห็นใครก็วิ่งออกไปตรงลานที่รุ่นพี่กำลังตั้งวงกันอยู่
“พี่ๆ ช่วยด้วย ช่วยด้วย”
แต่นรุ่นพี่ทุกคนเมาไม่ได้สติกันแล้ว มีเพียงมอสที่ยังงัวเงียอยู่
“พี่มอสๆ ช่วยด้วย ช่วยลุฟท์ด้วย”
“หือ อารายฟะ นี่คราย”
“ไอ้พี่บ้า นี่แน่”
สุดจะทน เม้งเตะเข้าไปที่สีข้างของมอสเต็มแรง
“โอ๊ย ไอ้นี่ ครายเตะกู๊”
เม้งเม้มปากแน่น จะทำยังไงดีๆ พอเห็นว่ารุ่นพี่จะพึ่งไม่ได้ก็มองไปทางอื่น พอดีได้ยินเสียงคนคุยกันดังมาจากรีสอร์ทข้างๆ แม้ทางจะมืดแต่ก็ตัดใจยอมวิ่งไป
“ช่วยด้วยๆ พี่ๆ ช่วยด้วย แฮ่กๆ”
ยังวิ่งไปไม่ถึงที่แต่แหกปากออกมาเสียงดัง
“เฮ้ย ใครวะ มีอะไรไอ้น้อง”
“พี่ช่วยด้วย ช่วยด้วย”
เม้งวิ่งต่อไปจนถึงวงเหล้าของรุ่นพี่ชมรมแบดฯ พอถึงก็ทรุดตัวลงครึ่งตัวเอามือจับเข่าหอบออกมา
“ใจเย็นๆไอ้น้องมีอะไร ใครเป็นอะไร”
“ลุฟท์ ลุฟท์ ช่วยเพื่อนผมด้วย”
“หา มันเป็นอะไร มีอะไร”
เสียงเอ็ดตะโรด้านนอกทำให้โฟคที่นอนไม่หลับอยู่แล้วสะดุ้งตื่นขึ้นมา พอได้ยินชื่อก็วิ่งออกมาจากที่นอนทันที
“อ้าวไอ้เม้ง มีอะไร ตัวเล็กกูเป็นอะไร”
“พี่โฟค ลุฟท์แย่แล้ว”
ร้องไห้ออกมาพูดไม่รู้เรื่อง โฟคไม่รอฟังกระโจนลงจากที่พักวิ่งไปทางห้องพักของลุฟท์ทันที เพื่อนๆที่ตั้งวงก็วิ่งตาม เม้งเองยังหอบอยู่แต่ก็ค่อยๆวิ่งตามไป
“อ่า แน่นจังเลยน้องลุฟท์จ๋า เป็นของพี่เถอะนะครับ”
นิ้วที่กำลังแหย่เข้าไปสร้างความพึงใจให้เขาเอง แต่มันคือความเจ็บปวดที่อีกฝ่ายต้องหลั่งน้ำตาพยายามดิ้นหนี แต่เรี่ยวแรงเริ่มหมดเพราะร่างกายที่หนักหน่วงของเขาโถมทับลงมา
“อย่า พี่ อย่า”
สะอื้นออกมาแต่บอลไม่ฟังเสียงใดแล้ว
“เชี่ย”
ประตูห้องถูกถีบออก พอภาพที่เห็นคือสิ่งใดโฟคไม่รอให้อารมณืมันคุเต็มที่เท้าใหญ่ๆถีบเข้าที่ร่างของบอลกระเด็นไปอีกทาง
“โอ๊ย”
“ไอ้สัด”
โฟคโถมร่างเข้าหา ทั้งหมัดทั้งเท้ากระหน่ำเข้าใส่ร่างของบอลที่ทั้งเมาและไม่มีสติ
“เฮ้ย พอๆ ไอ้โฟค เดี๋ยวมันตาย”
ไม้มาดึงร่างออก แต่โฟคเหมือนคนบ้าไปแล้ว
“มึงทำแบบนี้ได้ยังไง ไอ้เชี่ย สัด”
เสียงด่าดังขรมไปทั่วบริเวณ หน้าตาของโฟคโกรธบ้งน่ากลัวนัก
“เอ้ยพวกมึงมาลากมันช่วยกูหน่อย”
“ลากเหรอ นี่แน่ไอ้สัด เชี่ยได้อีก”
ก่อนที่เพื่อนๆของโฟคจะมาลากตัวโฟคออกไปก็พากันแจกเท้าให้บอลคนละที ตอนนี้บอลเลือดซึมออกมาเต็มหน้า
“ไอ้น้องมึงมาพาเพื่อนมึงออกไป”
ไม้ร้องสั่งให้เม้งที่ยืนอึ้งอยู่ พอได้ยินก็สะดุ้งเข้ามาหาลุฟท์
“ไม่ต้องกูเอง”
โฟคร้องตวาดออกไป ลุฟท์ตัวงอนอนร้องไห้อยู่ เสื้อร่นอยู่ที่หน้าอก กางเกงติดอยู่ที่เข่า เป็นภาพที่น่าเวทนายิ่งนัก
“ตัวเล็กๆ นี่ตัวใหญ่เองนะ คนดี ไม่เป็นไรนะครับ พี่มาแล้ว พี่มาแล้ว”
น้ำตาไหลอกมากอดร่างของลุฟท์ที่สั่นเทาเอาไว้
“ตัวใหญ่ ฮือๆ”
พอรู้ว่าใครก็โผเข้ากอดสะอึกสะอื้นออกมา
“ไอ้นี่มันสัดชัดๆ เอายังไงกับมันดี”
เพื่อนอีกคนถามขึ้น
“เดี๋ยวก่อนพวกมึง ต้องบอกเพื่อนๆชมรมฯมันก่อน อย่าเพิ่งโวยวายไปเดี๋ยวน้องๆคนอื่นมันจะตกใจกลัวกัน”
“งั้นไปลากพวกเชี่ยที่เมาเป็นหมาอยู่ตรงกองไฟมาจัดการซิ แม่งแดกยังไงวะน้องๆมีอันตรายยังไม่รู้ตัวอีก”
โฟคอุ้มร่างของลุฟ์ออกไปจากห้องมีผ้าห่มคลุมไว้ มีเม้งวิ่งตามหลังไปติดๆ
“ไม่เป็นไรแล้วนะครับคนดี พี่อยู่นี่แล้ว”
ยังคงปลอบประโลมอยู่ ลุฟท์ดอกคอของโฟคแน่น ยังตกใจกลัวอยู่
“ไอ้เม้ง มึงไปนอนที่กูนั่นไป”
“เอ่อ”
“นอนข้างๆกูนี่ล่ะ”
โฟคสั่งแล้วค่อยๆวางร่างของคนตัวเล็กที่สั่นเทาลงบนฟูกเบาๆ พอร่างสัมผัสฟูกลุฟท์เองก็ขดตัว โฟคต้องนอนลงข้างๆกอดเอาไว้ ลูบตามหน้าพรมจูบอยู่ให้คลายความกลัว กว่าจะคลายควาตกใจได้ก็นานสองนาน เป็นคืนที่โหดร้ายสำหรับลุฟท์ เขาไม่เคยเจอเรื่องราวแบบนี้มาก่อนในชีวิต เพราะมองโลกในแง่ดีมาโดยตลอด ไม่คิดว่าจะมีคนคิดร้ายกับเขาถึงเพียงนี้
เขียนโดย อิ๊กกี้
ปล. หวาย นี่ผมทิ้งเรื่องนี้ไปนานขนาดนี้เลยเหรอเนี่ย อ่า ใจร้ายเนอะ แหะๆ เอาล่ะๆ ถึงเวลาที่ต้องใส่ใจน้องลูลุฟท์ของเราซะที สู้ๆ
-
ไอ้พี่บอล เลวมาก :beat: :z6:
:m15:สงสารน้องลุฟท์อ่ะค่ะ
-
เปิดมาอ่านเจอน้องญี่ป่วน มีความสุขมากยิ้มปากฉีกถึงรูหู
แต่มาเจอ น้องลูลูฟท์ของเพ่โดนทำร้าย น่าสงสารมาก เกือบไปแล้ว
โฟคทำไมจัดไปนิดเดียวเอง ตื่นมาอย่าลืมไปตื้บมันต่อนะ เอาแค่สาหัสก็พอ
ขอบคุณค่ะ
-
อีบอลลลลลลลลล!!!!!!!! :m31: :m31: :m31:
เดี๋ยวแกได้โดนรุมเตะสมชื่อแน่!!!!!!!!! :z6:
-
น่าจะจัดชุดใหญ่ให้สักชุดนะนายบอลนี่ :z6: :z6: :13223: :13223: :z4: :z4:
-
:กอด1:น้องลุฟท์
อีบอลนิสัยไม่ดี :beat: :z6:
-
:z6: ไอ้บอลเลวมาก!!! คนเค้าไม่เล่นด้วยก็ยังทำงี้อีก เลวที่สุด!!!
หมีดำจัดการมันให้ถึงที่สุดเลยนะ จัดกาๆๆๆ :m16:
-
ไอ้พี่บอล :z6: เลววววว
โอ๋ๆ น้องลุฟท์
-
โดนไปซะหลายตีนเชียว
-
เป็นญี่ปุ่นหน่อยไม่ได้ คงได้ฮากะไอ้บอลมากกว่านี้ 555555555555
-
:fire: :fire:
จัดการมันเลย ตัวใหญ่ ให้รู้ว่าอะไรมันเป็นอะไร ตัวเล็ก สู้ ๆ นะ ตัวใหญ่รักตัวเล็กอยู่แล้ว ดูแลกันดี ๆ นะ
อัด ไอ้ บอล เพื่อด้วย แค้นมากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก
-
เลวได้อีก เพราะคิดชั่วแถมเจอเหล้าทำให้ขาดสติ แบบนี้สมควรให้หมีดำจัดหนัก :z6:
-
เลวจิงไอ้พี่บอล ยำตีนซะดีไหม ถ้าหมีดำไม่ตามมา ลูลุฟท์ไม่อยากจะคิดเลย
ขวัญเอ๋ยขวัญมาน๊าตัวเล็ก ตัวใหญ่อยู่ตรงนี้แล้ว
-
อย่าปล่อยให้คนชั่วลอยนวล
จับมันแก้ผ้าเอารังมดแดงโรยเลยพี่หมีดำ
-
ตามมาตื้บ พี่บอล...น่าสงสารน้องลุฟท์จัง
-
:beat: บอลเลวมากอ่ะ ทำตัวไม่สมกับเป็นรุ่นพี่เลย....ขออีกรอบ :z6:
หนูลุฟท์จะเป็นอะไรมากมั้ยน้า :m16:
-
ใช่ใจร้ายมัวแต่เขียนเรื่องอื่นอยู่ แถมมาถึงน้องลุฟท์โดนรังแกอีก
จัดการให้หนักเลย
-
สั้นดานนนนนนนนนนนนนนนนนนน.....ไอ้เอาแต่ได้
-
ช่วงแรกเจ้าตัวป่วนกำลังแสบได้น่ารัก...อ่านแล้วอารมณ์ดี....
ตอนหลังมาเจอน้องลูลูฟท์โดนรังแก...อารมณ์เสียทันที...
ไม่รู้ไอ้บอลมันเป็นประธานชมรมได้ไง...นิสัยแย่มาก..จับฉลากได้รึไง...
ที่โดนตืบเนี่ยยังน้อยไป...ไม่รู้ว่าจะด่ามันยังไงดี.... :fire:
สงสารน้องลูลูฟท์...ขวัญเอ๋ยขวัญมานะ :กอด1:
:L2: น้องอิ๊ก :L1:
-
โถ สงสารตัวเล็ก ตืบมันเลยไอ้บอลเนี่ย ไอ้เลวววววว ฆ่ามานๆๆๆๆๆๆๆๆ :z6: :z6: อุ้ย อินไปหน่อย :-[
-
ไอ้บอลแก๊ ไอ้ชั่ว :z6:
:beat: :beat: :beat: ตบ 3 ฉากไปเลย หึ :m16:
ดีนะที่พี่โฟคมาช่วยไว้ทันไม่งั้น น้า o18
สนุกมากเลยค่ะรีบมาต่อ เน๊ะ อยากรู้ว่าทุกคนจะจัดการไอ้รุ่นพี่นี่ยังไง :z2:
-
ไอ้พี่บอลเลวววววววววววววว
-
ญี่ปุ่นแปลงร่างเป็น ลูกแมวยั่วสวาท 555555
ลุฟท์ว่าแล้วโดนแล้วดีนะที่หมีดำมาช่วยใว้ทัน ทีนี้ก็อยู่ให้ห่างๆมันให้มากๆมะ คนไม่ดี
-
:z6:ไอ้พี่บอล
นิสัยมะดีเนะ
:beat:ตามมาซ้ำ
-
ปุ่นยังฮาคงเส้นคงว่าไม่มีเปลี่ยน
แต่น้องลุฟท์อะดิ น่าสงสาร ฆ่าไอ้บอลทิ้งไปเลย :fire:
-
เกือบไปแล้ว... อย่างนี้น้องลุฟท์ต้องไปฝึกปรือวิชาจากญี่ปุ่นนะคะ รับรอง ไม่โดนใครทำไรแน่นอน กร๊ากกกก
ปล.น้องเม้ง เยี่ยมมากค่ะ คุณอิ๊กกี้หาคู่ให้น้องหน่อยเร้ววว
-
บอลเลว :z6:
-
ต๊ายอีบอลนี่เลวได้ใจจริงๆ
น่าถีบให้หายกระสันจริงเชียว
:z6: :z6:
-
:m15: สงสารน้องลุฟท์ อีพี่บอลมรึงเชี่ยมากกก :z6:
อิเลวววววววววววววววววววว :angry2: :beat:
ดีที่น้องเม้งวิ่งไปบอกโฟคทัน ขอบคุณน้องเม้งนะคร้าาาาา :เฮ้อ:
อยากให้เพื่อนๆจัดการประนามไอ้บอลมัน ปลดออกจากชมรมไปเร๊ยย
เป็นรุ่นพี่อะไร ใช้อำนาจหน้าที่ในทางมิชอบ :m16:
-
โฮ้ยยยยย สงสารลุฟท์อะ
ไอ้บอลลลลลลลลลลลลล :angry2: :z6:
ทำกับลุฟท์ไว้ยังไงระวังจะโดนเอง กรรมตามสนองเร็วกว่าออนไลน์ไฮสปีดนะเดี๋ยวนี้
:กอด1:
-
บอล เลวมากกกก
ลุฟท์ออกจากชมรมนั้นเถอะ ถ้ายังต้องเจอกับไอ้บ้านั่นอีก
ญี่ปุ่นน่ารักจัง อิอิ พี่เฟียตออกน้อยอ่ะ ขอเยอะๆๆ
:กอด1:
-
ไอ้พี่บอล :z6: :z6: :z6: :z6: :z6: :z6:
-
จุ๊บๆๆ คนแต่ง
:3123: ขอบคุณคร้าบบบบ ^__^
-
+1 มาต่อเร็วๆนะครับ
:call: :call:
-
เอี่ยบอล สันดานน...สุดๆ
ลุฟ น่าสสงสารอ่ะ ถ้าโฟคมาไม่ทันจะเป็นไงเนี่ย
----------------------------------------
มาต่อเร็วๆนะ :L2: :L2:
-
โถน้องลุฟท์ไไม่น่าเลย
ไอ้บอลแกนี่แล้วจริงๆๆๆ
-
:z6: ว่าแล้วว อีพี่บอลแมร่มเลวววววว :fire:
พี่โฟคจัดหนักไปเลยพี่ :beat: บังอาจแหยมกะเรานัก
แถมทำน้องร้องไห้อีก ฮึ่มมม มันน่านัก :m31:
-
งานหนัก
“กลับกันเลยเช้านี้ล่ะ”
พอเช้าโฟคก็บอกเพื่อนๆ น้องๆทุกคนตกใจทำหน้างงตามๆกัน
“อ้าวทำไมอ่ะพี่ เพิ่งมาเองนะ ไหนบอกจะกลับพรุ่งนี้อ่ะ”
“เออน่า บอกกลับก็กลับ คราวหลังเราค่อยไปที่อื่นกัน”
โฟคบอกแล้วหันไปมองเพื่อนๆ
“กูจัดการแล้วนะ ขู่ชมรมฯมันว่าจะไปฟ้องอาจารย์”
“อือ ดี”
“แต่ไอ้มอสมันขอไว้มึง มันบอกว่าเดี๋ยวจะจัดการให้”
“กูไม่สนโว้ย มันคิดได้ยังไง นี่น้องนะ มันคิดมาได้ยังไง สัดชัดๆ”
“เอาน่ามึง ยังไงมันก็ไม่มีอะไรแล้ว ใจเย็นๆ เดี๋ยวมันจะใหญ่โตไป”
“แล้วถ้ากูเมาแล้วไปไม่ทันล่ะ มึงคิดว่ายังไง หาไอ้ไม้”
โฟคตวาดออกมา ตาคลอไปด้วยน้ำตา พอไม้ได้เห็นก็ไม่มีเสียงใด นิ่งเงียบไป
“แล้วมึงจะทำยังไงต่อ”
“กลับ ค่อยคิด”
“อืม ได้ งั้นมึงออกไปก่อน เดี๋ยวกูบอกน้องๆเอง”
ไม้เห็นท่าว่าโฟคเองท่าทางจะใจร้อนอยู่จึงกันออกไปก่อน
“เอ๋ อารายหรา ไม่ไปกินเบรกฟาดหรา”
ไอ้หน้าเอ๋อมาแล้วไม่ได้มาคนเดียวด้วย พวกเฟียตก็เดินตามมาด้วย พอมันมาเสียงเจี้ยวจ้าวก็ดังขึ้นทันที
“มีไรกันวะไอ้โฟค”
เฟียตร้องถามโฟคที่หน้าตาไม่เอาใครทั้งนั้นในตอนนี้
“มีเรื่องนิดหน่อยน่ะพี่เฟียต”
ไม้เดินไปบอก
“มีไรวะ”
เบนซ์ถามขึ้นเพราะเห็นท่าทางไม่ดี ไม้อึกอักแล้วตัดสินใจเล่าออกมา
“เฮ้ย เลวจังวะ ทำได้ยังไง”
“เชี่ยที่สุด นี่มันจัดแผนไว้เหรอ”
“ไม่รู้พี่ แต่ถ้าเมื่อคืนน้องเม้งมาบอกไม่ทัน ท่าทางคงจะแย่”
“สัดที่สุด ไหนมันอยู่ไหน”
“อย่าเลยพี่ เมื่อคืนมันโดนพวกผมเล่นซะอ่วมเลย”
“ไม่ได้นะเว้ย ทำแบบนี้ได้ยังไง เสียประวัติรุ่นพี่หมด ต้องจัดการให้เด็ดขาด”
นักเลงโตเก่าอย่างเฟียตร้องขึ้น หน้าตาขึงขัง
“อารายหราพ่อหมีขาว”
พอเห็นรุ่นพี่หน้าตาบึ้งตึงกันก็เดินเข้ามา
“ไม่มีไรแม่หมีพาเพื่อนๆไปกินข้าวเช้าก่อนไป”
“อิอิ เพื่อนๆ ไปฟาดเบรกฟาดกันเร๊ว”
หันไปตะโกนบอกเพื่อนๆ พอเด็กๆได้ยินก็กรูกันตามไอ้หน้าเอ๋อออกไปทันที เสียงเจี้ยวจ้าวไปที่ห้องอาหารเช้าแล้ว ตายแน่ห้องอาหาร พอน้องๆตามไอ้ตัวป่วนไปหมดแล้ว เฟียตก็ไปดึงแขนโฟคที่ยืนอยู่ข้างๆลุฟท์มาคุย
“น่ารักนี่หว่า ถึงว่าไอ้นั่นมันถึงคุมตัวเองไม่อยู่”
เบนซ์แซวขึ้น เฟียตหันขวับตาเขียวใส่ เบนซ์เงียบปากลงทันที
“อ้าว ก็มันน่ารักจริงๆนี่หว่า กูผิดตรงไหนเนี่ย”
“เชี่ยยังจะพูดอยู่อีก เดี๋ยวมึงก็ได้แดกตีนมันเป็นอาหารเช้าหรอกมึง”
จี๊ปเอ่ยขึ้นเพราะรู้จักเฟียตดี เวลานี้เขาดูท่าจะโมโหกว่าโฟคเสียอีก
“มึงจะเอายังไง”
เฟียตถามโฟค
“จะบอกอาจารย์”
“ไม่ดี ไม่เข้าท่า ถ้ามึงบอกอาจารย์ ไม่ใช่มันคนเดียวนะที่จะเสีย ไอ้นี่ด้วย มึงไม่กลัวมันอายเหรอ”
โฟคอึกอัก เม้มปากแน่น
“จัดการเองได้ มันอยู่ไหน”
ต้องให้นักเลงเก่าออกโรงเอง เพราะปกติโฟคเป็นคนเงียบๆอยู่แล้ว ไม่ค่อยมีเรื่องมีราวกับใครตั้งใจเรียนและเล่นกีฬาเท่านั้น ไม่เหมือนเฟียตที่ไม่ค่อยเรียน แต่เล่นกีฬาและนักเลงโต
“พากูไปคุยกับมันหน่อย”
เฟียตบอกแต่เหมือนเป็นคำสั่งมากกว่า เพราะพอพูดจบก็เดินลงจากที่พักก่อนใคร ให้เพื่อนๆและน้องๆเดินตาม ในห้องพักของรุ่นพี่ชมรมฯดาราศาสตร์ไม่มีน้องๆอยู่ด้วยจึงสะดวกที่จะพูดอะไรก็ได้อย่างที่ใจต้องการ เฟียตเดินเข้าไปในห้องทันที
“มึงเองเหรอไอ้บอล”
เฟียตกร้าวเสียงขึ้นเมื่อเห็นว่าใครที่นอนซมอยู่
“อ๊ะ พี่เฟียต”
พอเห็นว่าใครก็ถึงกับหน้าซีดตกใจกันทั้งห้อง เพราะชื่อเสียงของเฟียตแม้จะจบไปแล้วแต่ก็ยังมีเหลืออยู่ แต่เป็นชื่อเสียงทางด้านลบมากกว่าทางด้านบวก
“ใจเย็นนะพี่”
มอสรีบออกตัว
“มึงถอยไป”
ชะงักถอยกรูไปทันที
“ผะ ผมไม่ได้ตั้งใจ”
“หึ นี่ไม่ได้ตั้งใจ ถ้าตั้งใจมึงคงทำไปมากกว่านี้สินะ เหรอไอ้ควาย”
ตวาดเสียงดัง ไม่มีเสียงใด นอกจากใบหน้าที่ซีดเผือดของน้องๆในห้อง รุ่นพี่ที่ยังไงก็ยังเป็นรุ่นน้องของเฟียตอยู่ดี
“พวกมึงเป็นรุ่นพี่ประสาอะไร นี่มันน้องนะ มันสมยอมกับมึงเหรอ สัดชัดๆ”
“รีบจัดการเถอะมึง”
เบนซ์เข้ามากระซิบ
“มึงจะเอายังไงไอ้โฟค ฝังมันไว้ที่นี่เลยไหม”
คำพูดของเฟียตทำให้ใครต่อใครสะดุ้งหน้าซีดลงกว่าเดิม เพราะไม่คิดว่าเขาจะพูดเล่น
“ฝังมันไว้นี่ล่ะพี่”
“เฮ้ย มากไปไอ้โฟค ใจเย็นๆ”
คราวนี้ไม้เองตบบ่าของโฟคเอาไว้
“หรือมึงจะย้ายโรงเรียนไอ้บอลเอาไง”
เฟียตหันไปขู่ด้วยสายตา บอลนั้นร้องไห้ออกมาแล้ว ไม่เหลือสภาพของเสือเปลี่ยวเหมือนเมื่อคืนไว้เลย
“อย่าเลยพี่ อย่าทำผมเลย”
“หึหึ มึงอย่าได้คิดทำแบบนี้อีกนะ กูแค่มาเตือน ส่วนจะเอายังไงยกให้คู่กรณีมันตัดสินใจเอง”
เฟียตเองแม้จะเป็นนักเลงโตมาก่อน แม้ตอนนี้ก็ยังคงลายไว้อยู่ แต่เรื่องนี้มันไม่ใช่เรื่องของเขาโดยตรง พอโตขึ้นก็เริ่มคิดได้มากขึ้น เขายกให้เป็นเรื่องของโฟคเองให้เขาตัดสินใจ
“ไปพวกมึง กูจะไปหาเมียกู เผื่อมีใครคิดจะปล้ำมันอีก กูจะได้ฆ่าปาดคอทัน”
เฟียตพูดแล้วเดินนำหน้าออกจากห้องไป เพื่อนๆทุกคนสะดุ้ง โดยเฉพาะเบนซ์
“มึงว่าไงไอ้โฟค”
มอสถามขึ้น โฟคนิ่งสายตาเขียวบึ้ง
“มึงต้องออกจากการเป็นหัวหน้าชมรม อย่ามาวอแวกับมันอีก แม้แต่ทักทาย ถ้ากูเห็น หรือมีใครมาบอกกู มึงตาย”
“อืม เอาแบบนั้นเหรอ”
“มันน้อยไปไหมไอ้โฟค”
ไม้ร้อง เมื่อครู่ยังอยากให้ใจเย็นอยู่เลย แต่พอเห็นโฟคเริ่มเย็นลงก็เหมือนจะไปก่อไฟให้อีก
“ที่กูไม่บอกอาจารย์ให้ไล่มึงออกก็เพราะเห็นแก่เคยเป็นเพื่อนร่วมรุ่นกัน กูไม่รู้ว่าผีห่าซาตานอะไรสิงมึงเมื่อคืน แต่ถ้าทำอีกกูนี่ล่ะจะจัดการกับมึงเอง อีกอย่างมึงเคยคิดอะไรไปไกลกว่าจะสำเร็จความใคร่ของมึงไหม น้องกูมันจะอยู่ต่อไปยังไงถ้ามึงทำแบบนั้นกับมัน มึงเคยคิดบ้างไหม”
เสียงที่นิ่งเหลือเกินทำให้คนฟังทุกคนเงียบเสียงลง แต่มีเสียงสะอื้นของบอลดังออกมา
“กูขอโทษ กูขอโทษ”
โฟคเดินออกมาจากห้องแล้วเดินกลับไปหาคนตัวเล็กที่นั่งรออยู่กับเม้งที่ห้องพัก เพื่อนๆทุกคนก็ตามมา เหลือแต่รุ่นพี่ชมรมดาราศาสตร์ที่เงียบเสียงมองดูสภาพของบอลแล้วต่างก็ส่ายหน้ากันเป็นแถบ ความศรัทธามันหายไปหมดภายในไม่กี่ชั่วข้ามคืน
“กลับกันเลยนะคนดี ไม่มีอะไรแล้วนะครับ”
พอไปเจอหน้าก็เปลี่ยนทำนองเสียง จากนิ่งเข้ม เป็นนุ่มทุ้มอ่อนโยน ลุฟท์พยักหน้าน้อยๆไม่มองหน้า แต่มือคว้าไปที่ต้นแขนของโฟคจับไว้แน่น
“อ่า ทำไมกลับเนะ ตอนมาไหนบอกว่ามาสองคืนอ่า”
พอรู้เรื่องว่าทางชมรมจะกลับก็ทำท่าสงสัยขึ้นมานะเจ้าตัวดีนั่นน่ะ
“เออน่า กลับก็กลับ ไปเก็บของเร็ว”
ไม้บอกน้องๆในห้องอาหาร
“มะเอาอ่า เค้าจ่ายเงินแล้วเนะ หึ”
นั่นดูมันสนใจที่ไหน บนโต๊ะมีแต่ของกิน ทางรีสอร์ทเริ่มกุมขมับไม่เคยเจอใครกินเยอะเท่านี้มาก่อน จัดออกมาเท่าไหร่ก็ไม่พอ
“เว้ยไอ้นี่ เดี๋ยวปล่อยไว้ให้อยู่คนเดียวเลย”
“แว้กก นิสัยมะดีเนะ ทำมายอ่า ทำมาย”
ทำหน้าย่นใส่ไม้ เพื่อนๆทุกคนก็มารุมล้อมไม้เอาไว้
“นั่นดิพี่ทำไมอ่ะ ยังไม่ได้ไปเที่ยวไหนเลยอ่ะ”
“เว้ย มีเหตุขัดข้องนิดหน่อยเว้ย บอกเก็บของก็ไปเก็บดิวะพวกมึงนี่”
“มะมีเหตุผลเนะ กินต่อๆ อิอิ”
สนใจที่ไหนล่ะนั่น หันไปสวาปามต่อ
“โว้ย กูล่ะเซ็งพวกมึง”
ไม้จนปัญญาเดินออกไปอย่างหัวเสีย
“พี่เฟียต จัดการให้หน่อย ไอ้ตัวดีของพี่น่ะเป็นหัวโจกไม่ยอมท่าเดียว”
พอเจอหน้าเฟียตก็ฟ้องทันที เฟียตหัวเราะออกมา
“แม่หมี ไปกลับ”
“เอ๋ ทำมายอ่า”
ถามคำเดิมแต่ไม่ได้หันมามองเพราะมัวแต่กินอยู่
“เขาบอกมีช้างป่าจะมาอาวะวาดนะ ไม่กลัวเหรอ”
“อ่า ช้างหรา”
วางของกินทันทีแล้วลุกจากที่
“หวาย กลัวๆ ไปเก็บของเถอะ”
เพื่อนๆทุกคนร้องแล้ววิ่งเกรียวกราวกลับไปที่เรือนพัก
“ตาหลกเนะ อิอิ ม่ายมีใช่ไหมพ่อหมีขาว หลอกเค้าหรา”
“อ้าว จริงนะแม่หมี มีช้างป่ามาเป็นฝูงเลยนะ มันจะมาเหยียบขี้แตกเอานะ”
“อ่า เค้าไม่อืออึ๊มาหลายวันเนะ อิอิ ให้ช้างเหยียบก็ดีเนะ”
เบนซ์กลั้นหัวเราะจนหน้าแดง ส่วนเฟียตยิ้มออกมา
“ไม่ได้ เหยียบท้องแตกตายนะ”
“อ่า ไหนอ่า เค้าอยากเห็นช้างเนะ”
“เดี๋ยวตอนกลับพ่อหมีจะพาขับรถไปดู”
“อิอิ บอยๆ ห่อหนมปังไปกินบนรถเนะ เอานั่นด้วย เพ่ๆ เยลลี่มีกระปุกใส่ให้ไหมอ่า”
ใครมาเห็นก็ยิ้มนะ มันเดินไปบงการบอยกับเอกที่ยืนฟังอยู่ข้างๆ แล้วเดินไปบอกพนักงาน ชี้เอาของที่มันอยากได้
“พี่ครับ ใส่กล่องมาเถอะครับ เดี๋ยวผมจ่ายให้”
เฟียตร้องบอกพนักงานเพราะเห็นท่าอึกอักเหลือจะทน เท่าที่กินเข้าไปนี่ก็จนไปหลายเดือนเชียวนะรีสอร์ทเข็ดไปจนตาย ไหนจะมาให้ห่อให้อีก เหลือทนจริงๆ
“ไปดิเนะ เค้าพร้อมแล้ว”
พอได้ของเสร็จมันก็ลั่นล้าเดินออกมา
“อ้าวไม่ไปเก็บของเหรอไอ้เปี๊ยก”
“อ่า ไปเนะ รอแป๊บน้าพ่อหมีขาว”
พาบอยกับเอกเดินเข้าไปเก็บของในห้อง พอเข้าไปเจอเพื่อนก็ชวนเล่นอีกซะงั้นนะมัน
“ตีกลองดิ ตีกลอง”
บอกเพื่อนๆที่กำลังเก็บของ
“ไม่เอาอ่ะ รีบนะปุ่น”
“หวาย ใครบอกเนะ เขาให้เล่นก่อนได้เนะ นี่ๆ มาเล่นปลาถ้วยแก้วกันเนะ”
“อะไรวะปลาถ้วยแก้ว”
“ก็ผีด้วยแก้วมันเป็นกลางวันนี่เนะ ผีมันไม่ออกมาหร๊อก โน่นๆ เห็นปลาลอยๆอยู่เราก็เรียกมันมาสิงดิ อิอิ”
“ไอ้บ้า มีที่ไหนปลาถ้วยแก้ว”
“แอ่ะ นี่งายๆ”
นั่งลงกางแผ่นกระดาษที่เล่นเมื่อคืนออก พอกางก็ทำเป็นพูดนะมัน แล้วเลื่อนมือเอง เพื่อนๆก็บ้าจี้คิดว่ามีจริง กรูกันเข้ามาดู
“เว้ย ไอ้เด็กพวกนี้ เมื่อไหร่มันจะเก็บของเสร็จซะทีวะ เข้ามานานแล้วนะ”
“พี่ๆ มาดูปลาถ้วยแก้ว มีจริงนะเนี่ยๆ”
น้องคนหนึ่งร้องบอกรุ่นพี่ที่เข้ามาตาม พอเห็นก็แหวกวงเข้าไปดู
“อะไรนะ”
“ปลาถ้วยแก้ว เนี่ยปุ่นเป็นคนเรียกวิญญาณปลามาสิง ถามดิพี่ถามเลยๆ”
“แว้กก ไอ้ปัญญาอ่อน เลิกเลยๆ ไปเร็วๆ เดี๋ยวปล่อยทิ้งไว้นี่กันทุกคนเลยนะ”
เด็กๆกลัวก็แตกวงออกทันที ทิ้งให้ญี่ปุ่นนั่งอยู่คนเดียว
“อ่า ไปหนายหรา แว้กก คนเดียวกลัวๆ”
วิ่งตามออกไปแล้ว เหอๆ ดูนะดู ทั้งเอ๋อ ทั้งปัญญาอ่อนได้อีกนะมัน ชมรมแบดฯยกเลิกการเข้าพักกะทันหัน พากันกลับโรงเรียนก่อน แต่ชมรมดาราศาสตร์ยังคงอยู่ต่อ แต่ไม่มีลุฟท์กับเม้งร่วมกิจกรรมกับเพื่อนๆอีกต่อไปเพราะโฟคพาขึ้นรถบัสไปด้วยแล้ว ลุฟท์เองยังคงตกใจกลัวอยู่บนรถก็ยังดูซึมๆ โฟคเองคอยปลอบอยู่ไม่ห่าง เจ้าตัวดีไม่ได้ขึ้นมาบนรถบัสด้วยเพราะไปรถของฟอร์ดมีบอย เอก และเต้นั่งอัดไปด้วย มันก็ก่อกวนอยู่ในรถคันโน้นนั่นล่ะ ซวยไป
“ตัวเล็ก ไม่เป็นไรแล้วนะครับ ตัวใหญ่อยู่นี่แล้วนะ”
โฟคคอยพูดปลอบลูบตามตัวอยู่
“พี่เขาใจร้าย”
“อืม เดี๋ยวตัวใหญ่จัดการมันอีก อย่าห่วงไปเลยนะ”
“เค้า เค้าไม่อยากอยู่ชมรมฯนั่นแล้วอ่ะตัวใหญ่”
“ได้ เดี๋ยวตัวใหญ่คุยกับอาจารย์ให้”
ลุฟท์หลับไปแล้วโดยมีโฟคนั่งกอดประคองอยู่ตลอดทั้งทาง สายตาครุ่นคิดโกรธเคืองยังไม่จางหาย พอกลับถึงโรงเรียนก็ไปส่งที่ห้องพักบอกให้เม้งช่วยดูแล แต่ลุฟท์มันรีบนอนแต่หัววัน เม้งเองก็คอยโทรฯรายงานอยู่ตลอดเวลาไม่ให้คลาดสายตาเช่นกัน
“ทำไมไม่เป็นเรานะ อิอิ”
พอเห็นว่าลุฟท์มีสีหน้าดีขึ้นก็แหย่เล่นๆ
“อืม นายน่าจะบอกพี่เขานะ เราไม่ชอบเลยอ่ะ”
“บ้าเหรอลุฟท์ เราพูดเล่น ทำเรื่องแบบนั้นถ้าไม่ใช่แฟนเราก็ไม่ยอมหรอกนะ”
“ว่าแต่พี่เขาจะทำอะไรเราอ่ะ”
“อ้าว”
เม้งทำหน้าตกใจ
“นี่นายยังไม่รู้ตัวอีกเหรอว่าพี่เขาจะทำอะไรนาย”
“ก็เห็นเขาเอานิ้วมาแหย่ก้นเราอ่ะ”
“โหยลุฟท์ ต้องเขาเอาไอ้นั่นแหย่ก่อนเหรอนายถึงจะรู้ว่าเขาจะทำอะไรนาย”
“ก็ไม่รู้อ่ะ เราไม่รู้”
“เขาจะข่มขืนนายไง”
“อ่า ข่มขืน ทำไมอ่ะเม้ง”
ทำหน้าซีดๆ แต่ก็ยังถามออกไป
“เขาคงแอบชอบนายอ่ะ”
“อ่า แล้วมันจะเจ็บไหมอ่ะ”
“เฮ้ย อะไรอ่ะลุฟท์ ตกลงนี่เสียใจหรือว่าเสียดาย”
“ไม่ใช่ๆ เราอยากรู้ เขาจะทำแบบนั้นกับเราทำไม ในเมื่อเราไม่ใช่แฟนพี่เขาน่ะ”
“โอ้ยลุฟท์ นี่ล่ะเขาถึงเรียกว่าข่มขืนน่ะ อะไรเนี่ย แล้วสุขศึกษาได้คะแนนเต็มได้ไงวะ เราไม่เข้าใจ”
เม้งส่ายหน้าระอาเต็มทน ส่วนลุฟท์ก็ทำหน้าจ๋อยๆ พอวันไปโรงเรียน เรื่องนี้ก็เงียบเกินคาด เพราะรุ่นพี่ไม่มีใครพูด กำชับน้องๆทุกคนที่รู้เรื่องด้วย บอลไม่ได้เป็นประธานชมรมดาราศาสตร์อีกต่อไป
“โอ๊ะ ไม่เจอกันนานมากๆ คิดถึงน้องลุฟท์ของพี่บอลจังเลย”
พอถึงเวลาพักเที่ยงบอลอีกคนก็เดินมาทัก สายตากรุ้มกริ่ม ลุฟท์มองหน้าแล้วทำหน้าหวาด
“มีไรอ่ะพี่”
เม้งพูดขึ้นลุฟท์หลบไปยืนอยู่ด้านหลัง
“อ้าว ทำไมน้องลุฟท์ทำหน้าแบบนั้นล่ะคร้าบ ไม่ดีใจเหรอเจอหน้าพี่อ่ะ”
“เอ่อ”
“ลุฟท์คงขยาดคนชื่อบอลอ่ะพี่”
“หือ ทำไมน้อง”
“หึ หลบให้พวกผมหน่อยจะไปนั่ง”
“อ้าวไอ้นี่ กวนตีนนะมึง ถามดีๆไม่บอกเหรอ”
“ลุฟท์ไปหาพี่โฟคดีกว่าเนอะ”
เม้งพยักเพิยดให้ลุฟท์มองหาโฟค โน่นแน่ะกำลังเดินมากับเพื่อนๆ
“อ้าวนะ อะไรวะ ไม่เป็นไร เดี๋ยวตอนเย็นพี่จะดักรอหน้าโรงเรียนนะคร้าบน้องลุฟท์คนน่ารักของพี่”
เดินหนีไปแล้วก่อนหนีไปก็ยิ้มกริ่มตาหวานใส่ มาถึงตอนนี้เองลุฟท์ถึงกลัวคนที่เข้ามาในลักษณะอย่างบอล
“ตัวเล็กๆ ชมรมน่ะ เข้าชมรมเชียร์ไหมครับ”
โฟคเดินเข้ามาหา ยื่นมือมาถือจานข้าวให้
“เชียร์”
“อืม ชมรมเชียร์”
หันไปทางเม้ง
“ก็ชมรมเดียวกับผมนี่ เอาดิลุฟท์เราจะได้มีเพื่อน”
“แล้วหัวหน้าชมรมเขาจะยอมเหรอพี่ เจ๊สองคนนั่นยิ่งปากร้ายๆอยู่นะ”
เม้งพูดขึ้น
“อะไรค้าน้องเม้ง ใครน้าปากร้ายๆ ต๊าย น้องลุฟท์ ยินดีต้อนรับเข้าสู่ชมรมเชียร์นะค้า”
ริต้าเดินตามหลังโฟคมา ด้วยความที่มันตัวสูงบังมิดเลยนะ
“อ่า เจ๊”
“ค่า เจ๊ยินดีมากที่ได้ตัวน้องลุฟท์มาอยู่ชมรมเดียวกับเจ๊ ปีนี้เป็นปีสุดท้ายที่เจ๊สองคนจะทำอะไรเพื่อชื่อเสียงของโรงเรียน ปีนี้ล่ะค่า เราจะจัดหนักทุกงาน กรี๊ด”
สองสาวตบมือกันแล้วกรี๊ด สนใจใครที่ไหน แต่เจ้าลุฟท์มันหน้าซีดแล้วนะนั่น
“แต่ แต่ เค้าทำไรไม่เป็นเลยนะตัวใหญ่”
กระซิบบอกโฟค
“ว้ายน้องลุฟท์ขา อย่าวอรี่ไปเลยค่า เจ๊สองคนจะเป็นเทรนเนอร์ให้ เคยไปดูวีดีโอของปีที่แล้วไหมค้า นั่นล่ะ ฝีมือของเจ๊ สองคน น้องญี่ปุ่นเจ๊ก็ปั้นมาแล้วนะค้า อิอิ อย่างน้องลุฟท์สบายมาก”
“เอ่อ”
“เอาน่าตัวเล็ก ดีกว่าไปอยู่ชมรมอื่น”
“นั่นดิลุฟท์ เวลาพี่โฟคตีแบดฯเราก็จะได้ไปเชียร์ด้วยไง”
เม้งเสริม ลุฟท์พยักหน้า
“เยส ต้องแบบนี้สิค้า เจ๊พอรู้เรื่องว่าเกิดอะไรขึ้น โฟคนายไม่ต้องห่วงนะ เดี๋ยวเราจะดูให้ จะบอกน้องที่ชมรมด้วย”
โฟคพยักหน้าให้เพื่อนต่างห้อง
“เดี๋ยวเย็นนี้เราเจอกันนะค้าน้องลุฟท์ขา โรงเรียนเรานี่มีดาวมาปีละคนริงๆนะ แค่ยืนเฉยๆเจ๊ก็รู้แล้วค่าว่าน้องลุฟท์เป็นดาว รัศมีเปล่งออกมาเชียว เกิดแน่ๆ อิอิ”
สองสาวเดินไปแล้ว เม้งก็ทำหน้างงๆ ตอนแรกเคยอิจฉาลุฟท์นะว่าเด่นกว่าตน แต่ตอนนี้หลังจากเหตุการณ์นั้นแล้ว ได้คิดว่าการที่หน้าตาดีเกินไปมันดึงดูดความชั่วร้ายเข้ามาได้มากพอๆกับสิ่งดีๆเลยทีเดียว
“ลุฟท์ไปพบอาจารย์ฝ่ายกิจกรรมที่ห้องหน่อย”
ก่อนจะเข้าคาบโฮมรูม เพื่อนในห้องก็เอ่ยขึ้น ลุฟท์หน้าซีดลงทันที เม้งเองก็หน้าซีด
“ไม่มีอะไรหรอกน่าลุฟท์ ทำไมทำหน้าแบบนั้น จารย์อาจจะเรียกไปตอบปัญหาวิชาการก็ได้นะ”
“เรากลัวว่าจะเรียกไปคุยเรื่องย้ายชมรมเกือบจะค่อนเทอมนี่สิเม้ง”
“เราไปด้วย”
ทั้งสองคนเดินถือกระเป๋าออกจากห้อง ตอนเข้าไปในห้องลุฟท์ต้องเข้าไปคนเดียว เม้งรอยู่ด้านนอกห้อง รอนานพอสมควร พอเห็นลุฟท์เดินออกมาก็อ้าปากค้างตกใจ เพราะสีหน้าลุฟท์ไม่ดีเลย
“มีอะไรลุฟท์ มีอะไร ทำไมหน้าซีดจังอ่ะ”
“เอ่อ เม้ง”
“หือ ว่าไงลุฟท์ อาจารย์ว่าไร”
“เอ่อ จารย์จะให้เราไปตอบปัญหาวิชาการ ระดับเขตุอ่ะ”
“โหนะ นึกว่าอะไร แล้วทำไมทำหน้าซีดแบบนั้นล่ะ”
“ตัวแทนโรงเรียนนะเม้ง”
“ว้าว ดีจะตาย ไม่ดีตรงไหนเนี่ย”
“คนเดียว”
“ก็ดีแล้วไง หา อะไรนะ”
เม้งร้องออกมาทำตาค้าง ไม่อยากจะเชื่อ
“เราจะทำยังไงดี ไปแข่งกับรุ่นพี่นะเม้ง”
“แล้วรุ่นพี่ล่ะ ไม่มีใครได้ไปเลยเหรอ”
ส่ายหน้าทำหน้าตาวิตกกังวลอย่างมาก
“ทำไมอ่ะ เหมือนจารย์แกล้งกันเลย”
“อะไรนายเม้ง ครูไม่ได้แกล้ง ที่ให้ลุฟท์เขาไปน่ะเพราะครูรู้ว่าเขาทำได้ เคมี ม.ปลายรุ่นพี่ไม่ค่อยเก่ง ครูเห็นแววนายลุฟท์นี่ล่ะ อีกสองอาทิตย์คงทันนะลุฟท์กับการอ่านหนังสือ”
อาจารย์เดินออกมาพอดี ลุฟท์ก้มหน้าคิดหนัก
“ลุฟท์ มานี่มา”
อาจารย์จับบ่าของลุฟท์เบาๆแล้วดึงตัวเข้าไปหา
“ครั้งนี้จะได้อะไร หรือไม่ได้อะไรครูไม่ว่าเลยนะจ๊ะ แต่ครูอยากให้เราออกไปลองทักษะ โรงเรียนของเราส่งเด็กไปแข่งขันทุกปี ไม่เคยมีใครได้อะไรกลับมาเลย ครูจึงปรึกษากันว่าจะทำยังไงดีเพื่อที่จะปั้นนักเรียนขึ้นมาสักคน พวกครูๆลงความเห็นกันว่าเรานี่ล่ะที่พวกครูจะปั้น ไม่ต้องกังวลเรื่องชื่อเสียงของโรงเรียน ทำให้เต็มที่ แค่นี้ครูก็พอใจแล้ว”
อาจารย์บีบบ่าเบาๆเอ่ยออกมาด้วยน้ำเสียงที่อ่อนโยน ลุฟท์เองก็พยักหน้า
“อ่า หนักไปนะเนี่ยเราว่า เป็นบ้าเหรอลำพังเคมี ม. ๔นี่ก็แย่แล้วนะ อะไรอ่ะ จะให้อ่านทั้งสามชั้นเลยเหรอ ตายแน่ๆ”
เม้งพูดออกมาระหว่างทางเดินไปยังชมรมเชียร์ตามที่นัดกับพี่ๆเอาไว้
“เม้ง ไม่ใช่แค่เคมีนะ”
“หา อะไรนะ นี่นายอย่าบอกว่า”
ลุฟท์เงยหน้าขึ้นน้ำตาเริ่มซึม
“อ่า ใจร้าย ทุกวิชาเลยเหรอ”
ลุฟท์เม้มปากพยักหน้า เม้งเองก็ทำหน้าแบบว่าเหมือนเห็นผี
“เป็นอะไรกันจ๊ะเด็กๆ ทำไมหน้าตาไม่ดีเลย”
ซาร่าเดินเข้ามารับจากประตูเมื่อเห็นสองคนเดินเข้ามา ลุฟท์ยังก้มหน้าอยู่ เม้งจึงตัดสินใจเล่าให้ฟัง
“กรี๊ด หนักไปแล้ว จารย์ขา คิดอะไรอยู่ไม่ปรึกษาแซร่าเลยนะ”
ซาร่ากรี๊ดขึ้นเสียงดัง
“อะไรยะนังซาร่าอะไรตอดหล่อน”
“ยิ่งกว่าติดอีกย่ะ นี่ริต้าจารย์ให้น้องลุฟท์ของชั้นไปตอบปัญหาวิชาการนะปีนี้”
“ว้ายตายเริ่ดค่า แล้วมันน่าตกใจตรงไหนยะนังนี่”
“อ้าว เป็นตัวแทนโรงเรียนนะยะ ตอบของทุกชั้น คนเดียว”
“ว้ายเริ่ด หา อะไรนะ กรี๊ดดด บ้าไปแล้ว ตายๆ ทำไม ทำไมใจร้ายจัง”
“จารย์เขาบอกว่าอยากจะปั้นให้ลุฟท์เป็นตัวแทนของโรงเรียน เริ่มตั้งแต่ปีนี้เลยอ่ะพี่”
เม้งตอบแทน ทั้งสองสาวเงียบเสียงลงแล้วหันมองหน้ากัน
“อ้อ งั้นพี่พอจะเข้าใจแล้วว่าจารย์เขาคิดอะไรอยู่ เอาไงดีนังซาร่า”
“นั่นสิ งานโรงเรียนก็กำลังจะมี อืม เอาไงดีเนี่ย ทัฟมากก ท้าทายความสามารถของชั้นที่สุด”
ริต้าทำท่าเหมือนกำลังจะคว้าดาว ทำตาชวนฝันสุดพลัง
“งั้นหล่อนจัดการเรื่องการแสดง ออกแบบมาแล้วก็นัดเวลาซ้อม ทำตารางออกมาเลย ถ้าจะให้น้องลุฟท์เด่นคนเดียวไม่ไหวก็นี่ไง หนูเม้งนี่ไง ไหนหมุนตัวซิลูก”
ซาร่าจับตัวของเม้งหมุนให้ดู
“ใช้ได้ ก้นแน่นดีนี่ อิอิ”
“อีบ้าไปอะไรกับก้นน้องมัน”
“แหม หยอกเล่นหรอกน่า ดูทำหน้าเข้า เราดูๆไปก็น่ารักนะ แล้วนี่อะไรยะ ตัดผมหน้าม้าแบบนี้ใครเสี้ยมคุณลูก มันบดบังรัศมีของออร่าจากหน้าผากของคุณลูกนะเนี่ย ไหนเปิดหน้าผากซิ”
ซาร่ายังคงวุ่นวายอยู่กับเม้งอยู่
“ว้าย หน้ากลมเชียว ใช้ได้ๆ ทำผมใหม่ก็น่ะโอเคนะเรา”
“อ่าจริงอ่ะพี่”
“อ้าว ไม่รู้ตัวเหรอ ไปทางโน้นๆ วิเวียน จัดผมให้น้องเม้งซิ”
ดันหลังให้เข้าไปในห้อง แล้วหันมาทางลุฟท์ที่ยังสีหน้าไม่ดีเอาเสียเลย
“น้องลุฟท์ขาไม่ต้องห่วงนะคะ เรื่องวิชาการให้เจ๊ริต้าจัดการให้ ส่วนกิจกรรม ให้ตัวแม่อย่างเจ๊ อิอิ”
“ค่าเริ่ด ปอปนะหล่อนน่ะ วิชาการชั้นยิ่งถนัดๆอยู่ด้วยนะ”
“ว้าย ชั้นรู้ว่าริต้าสามารถ ก็ไปสรุปแต่ละวิชาแต่ละชั้นมาให้น้องลุฟท์อ่านสิยะหล่อน สมัยนี้เขาทันสมัยจะตาย ไม่ใช่สมัยพระเจ้าเหานะยะ”
“แหมนะ แล้วหล่อนไม่มาทำล่ะยะ”
“ว้าย แซร่าไม่มั่นอ่ะค่ะริต้าขา ขอเป็นคนเทรนกิจกรรมดีกว่า”
“หึ หล่อนนี่นะ เอาแบบนี้เรามาแข่งกันว่าใครจะได้รางวัลมากกว่ากัน อิอิ ดีไหม
“จัดไปอย่าให้เสีย”
กลับกลายเป็นเรื่องพนันกันเสียนี่ เจ้าลุฟท์เองหน้าตาแย่มากๆ เหมือนกังวลใจอยู่
“ตัวเล็กเป็นไงบ้าง ชมรมเชียร์เขาดูแลดีไหม”
โฟคเดินมาดักรอหน้าโรงเรียน ค่ำแล้วนะ ของชมรมเชียร์ก็เริ่มจัดทัพ ของชมรมแบดเองก็ซ้อมกันประจำอยู่แล้ว
“โฟค มีข่าวดี”
ซาร่าเอ่ยออกมาก่อนที่ลุฟท์จะพูด
“หือ ไรวะซาร่า”
พอซาร่าบอกออกไป ไม่ได้ดีใจเลยนะนั่น เดินเข้ามาหาลุฟท์กอดตัวไว้
“ไหวไหมตัวเล็ก ไม่ไหวตัวใหญ่จะไปบอกจารย์ให้”
“ว้าย มีหวานๆ ไม่ต้องหรอกย่ะ พวกชั้นจะเป็นพระพี่เลี้ยงให้เอง ไม่ต้องห่วง”
“ยังไงวะ”
“เอาน่า รับรอง ปีนี้ชั้นกับยัยริต้าคุยกันแล้ว ว่าจะเอาให้เจิด ชื่อของโรงเรียนเรามันต้องจำหลักอยู่ในประวัติศาสตร์”
“โห ขนาดนั้นเชียว”
“นายเองก็ทำให้ได้ล่ะชมรมแบดฯน่ะ รักษาแชมป์ให้ได้”
“แน่นอน ปีนี้เรามีตัวแข็งๆเยอะ”
“ดีมากค่า จะได้กรี๊ดได้เต็มเสียงหน่อย เจ๊กลับแล้วนะคะน้องลุฟท์ขา อ่ะโฟคช่วยน้องลุฟท์หอบหน่อย”
ริต้ายื่นกองชีทส์ที่ไปถ่ายเอกสารมาให้ระดับแรก นี่แค่ระดับแรกนะ กองเท่าเอกสารบนโต๊ะอาจารย์เสียอีก พอกลับไปถึงห้องก็ตั้งใจอ่านหนังสือเต็มกำลัง
“กินหนมก่อนไหมลุฟท์”
เม้งเอ่ยขึ้นเพราะเห็นท่าทางแล้วเครียดแทน
“อืม เดี๋ยวเรากิน”
“อย่าหักโหมนักนะเดี๋ยวจะไม่สบาย”
“นายอ่ะ เป็นไงบ้าง”
“โห เจ๊เขาเล่นให้เราซ้อมหนักเหมือนกัน ตารางนายออกมายังอ่ะ”
เม้งพูดถึงตารางที่ทางซาร่ากับริต้าจะเป็นคนจัดการให้
“ยังเลย ของนายได้แล้วเหรอ”
“นี่ไง เห็นแล้วหนาว ซ้อมจากสามโมงครึ่งถึง สองทุ่มทุกวัน ตายๆแน่ะเราผอมแน่ๆ”
“ซ้อมไรอ่ะ”
“การแสดงสำหรับงานโรงเรียนน่ะ นายก็ต้องแสดงด้วยนะ”
“หือ เราน่ะเหรอ”
“ใช่ ตารางเดี๋ยวคงมา เต้นนั่นล่ะ แต่เจ๊เขาเอาแบบอลังการ”
“อ่า เราเต้นไม่เป็น”
“เราก็เป็นที่ไหนล่ะ เคยเต้นแต่มั่วซั่ว แต่นี่เจ๊เขาจัดท่าให้พร้อม เหอๆ ยากมากๆ วันนี้ปวดตัวแล้วอ่ะ”
“นายนอนก่อนเถอะ เดี๋ยวเราอ่านอีกแป๊บเดียว”
เม้งล้มตัวลงนอนท่าทางอิดโรยมาก
“ก๊อกๆ”
เสียงเคาะประตู ลุฟท์เองเดินออกไปเปิด
“อ่า เจ๊”
“ว้ายเม้งนอนแล้วเหรอค้า นี่ค่า ชุดใหญ่”
“อ่า ไรอ่ะเจ๊”
“ยาบำรุง ของกิน วิตามิน เพิ่มออร่าจ้า เจ๊ไม่ใช้หนูสองคนให้เสื่อมโทรมหรอกนะ อิอิ”
มาเป็นกล่องนะนั่นไมได้เป็นกระเช้า สองสาวนี่ทุ่มทุนสร้างมาก ตั้งใจจะเอาให้ดัง เอาให้ดีเลย ว่างั้น
เขียนโดย อิ๊กกี้
-
:z13: :z13: :z13:+1 :L2:
-
ลุฟท์สู้ๆๆๆๆๆๆๆจ้า
-
สงสารน้องจัง โดนรุมเร้าหลายทาง ว่าแต่ว่า...น้องซื่อไปไม๊เนี่ย พี่เค้าจะกระทำชำเราน้องนะคะนั่น พี่โฟคต้องสอนงานน้องซะแล้ว มันซื่อไปเดี๋ยวไม่ทันคน หึหึ :haun4:
+1
-
งานเข้าลูลุฟท์เพิ่งจะผ่านเรื่องแย่ๆ มา เรื่องนั้นให้หมีดำติวส่วนตั๊วส่วนตัวให้ได้เนอะ เรื่องอ่านหนังสือเรียนน้องมันเก่งอยู่แล้ว สู้ๆ
ญี่ปุ่นเอ๋ยปลาถ้วยแก้วเนี๊ยใครบอกมาว๊า 55555
:L1:.ให้คุณอิ๊กกี้นะค่ะ ปั่นตัวแสบมาส่งถี่เลย
-
งานหนักจริงๆ
อาจารย์จะฆ่าน้องลุฟหรอไง ตอบปัญหาของทุกชั้นปีทุกวิชาเนี่ยนะ
ไหนจะกิจกรรมอีก ไม่น๊อคก็เทพสุดๆหละ
เป็นกำลังใจให้น้องลุฟ และคุณอิ๊กกี้ :L2: :L2:
-
หนูลูลุฟท์จะไหวไหมเนี่ย หมีดำดูแลหน่อย
ส่งข้าวส่งน้ำอย่าได้ขาด แล้วก็กำลังใจนี่สำคัญ ให้เยอะๆ นะ
แต่...เมือไหร่จะมีฉากหวานๆ ของคู่นี้อีกนะ
-
o18คราวนี้ลุฟท์ไม่เกิดก็ไม่รู้จะว่ายังไงแล้ว งานเพียบซะขนาดนี้
-
น้องจะไหวไม๊เนี่ย ทั้งเรียนทั้งกิจกรรม
หมีดำบำรุงน้องด่วนเลย
-
โห โฟคจัดการน้อยไปนะ ไม่อยากให้ยอมเลย จะว่าไปสงสารลุฟมากเลยอ่า ต้องอ่านหนังสือเยอะเลย สู้ๆนะจ๊ะ
-
แอบฮาน้องลุฟท์อ่ะ ที่ถามเม้งว่า ตกลงไอ้บอลมันจะทำไร?
กร๊ากกกกกก ใสซื่อไปไหนเนี่ยลูก :laugh:
-
หรูอลังการงานสร้างแน่ปีนี้ อิ๊กกี้ซะอย่างจัดหนักไปเลย แฟนคลับตาค้าง อิอิ
-
น้องลุฟท์งานเข้า หนักๆอีกต่างหาก น้องจะวัยไหม ตัวใหญ่ดูน้องด้วย
:กอด1:
-
กรี๊ดดด~~~
ให้ เจ๊ ๆๆ ครับ
-
เจ๊ทั้งสองยังคงฮาไม่เปลี่ยน มียาบำรุงจัดให้น้องอีก แบบนี้ปุ่นคงโดนกลบ
รัศมีแย่แน่เลย หรือเปล่าน้าาา
-
น้องปุ่นก็เก่งเรื่องกีฬา น้องลุฟก็วิชาการ ความน่ารักเต็ม100 ทั้งคู่ คนนึงก็เอ๋อ คนนึงก็ซึน
จับออกงานคู่กันคงมันส์พิลึก
-
เก็บซากบอลพร้อมยืนไว้อาลัยอย่างสงบ3วิ :laugh:
สมควรโดน :angry2:
กรี๊ดอะ เฟียตออกหน้าเองด้วย แอร๊ยยยยยย
อ่านตอนนี้แล้วครึกครื้นดีจัง ชอบ2เจ้ กับบรรยากาศเวลาทำงานโรงเรียนครึกครื้น สดชื่นแจ่มใส
(อ่านแล้วยังนึกย้อนไปถึงตอนห้องญี่ปุ่นแข่งเต้นอยู่เลย)
ลุฟท์เอ๊ยยยย งานหนักสมชื่อตอนเลยอิหนู งานช้างด้วย เหนื่อยแทน
:กอด1:
-
เจ๊ทั้ง 2 คนยังเหมือนเดิมเลย ชอบ ><
-
อยากมีรุ่นพี่แบบสองเจ๊มากเลย น่ารัก แรงได้ใจจริง ๆ
ลงทุนทำทุกอย่างเพื่อชื่อเสียงของโรงเรียน น่ายกย่อง
:pig4:
-
ว๊าวๆๆๆๆๆๆ ถึงคราวมหกรรมงานโรงเรียนอีกแล้วครับท่าน
:angry2: จารย์บ้าป่าวค่ะ คิดถึงสุขภาพจิตเด็กด้วยสิคะจารย์ขา
-
สิ้นชื่อเลยอิพี่บอล เพราะความเมาความหื่นแท้ๆ
น้องปุ่นก็ไปที่ไหน ป่วนที่นั่น แต่น่ารักดีทำให้ทุกคนปวดหัวก็จริงก็น่าเอ็นดูเชียว 5555
ได้เทรนเนอร์ดีๆอย่างเจ๊ซ่าร่ากับริต้างานนี้น้องลุฟท์สบายใจได้ไปเปลาะนึงเลย o13
-
พี่โฟคจัดการน้อยไปง่า มันต้อง :beat: :z6: เอาให้ลกไม่ขึ้นยอดน้ำต้มไปเลย :z3:
แต่ตัวเล็กจะไหวไหมเนี่ย งานเข้าเยอะเกิน :m15:
รอตอนต่อไปค่ามาเร็วๆน้ เป็นกำลังใจให้ตัวเล็ก เสมอ :กอด1:
:z2:
-
จัดหนัก ก็ต้องบำรุงเยอะๆ ๆ ๆ
-
เหตุการผ่านไปด้วยดี
แล้วก็ใกล้ที่จะถึงงานกีฬาและวิชาการอีกแล้ว ลุ้นๆๆๆๆกันต่อ
พี่อิ๊กหวัดดีครับ
-
โอย ยังไม่สะใจเลย ไอ้บอลโดนน้อยไปนะคะ จิ๊ๆ
-
คุณอิ๊กกี้เริ่มมาต่อเร็วแล้ว ดีใจจัง^^
ญี่ปุ่นเจิดด้านกิจกรรม ส่วนน้องลุฟท์เอาให้เจิด้านวิชาการไปเล้ยยยย
-
สองเจ๊ น่าร้ากก
-
:L1:มาต่ออีกนะครับ
-
หุ หุ งานหนักที่สุดคงไม่มีใครเกินพ่อหมีขาว??
เพราะต้องคอยหาของกินให้แม่หมี :laugh:
ตัวเล็ก... หวาดผวาไปเลย :serius2: แต่ก็ดี จะได้รักตัวโตสักที เหอๆ
-
เจ๊คนสวยทั้งสอง ชนะเริสคร๊า :mc4: :mc4:
มาอัพไว ๆ น๊า :3123: :3123: :call:
-
เจ๊สองคน ดีใจล่ะสิ ได้จัดหนักน้องๆอีกแล้ว ฮ่าๆ
สงสารน้องลุฟท์อ่า ทั้งเจอเรื่องร้ายแถมต้องมาตอบคำถามวิชาการอีก
อะไรกันเนี่ยยยยยย ยังไงก็สู้ๆนะคะน้องลุฟท์ o13
พี่โฟคหวานกับน้องมากกว่านี้หน่อยได้ป่าว อยากเห็นอ่าาาา :-[
-
:mc4: ถึงมือสองสาว(??)แล้ว ไม่ต้องห่วงค่ะ...
งานนี้ชิลล์แน่ๆ โฮะๆๆๆๆๆๆ :laugh:
-
ติดตามผลงานของพี่อิ๊กกี้มาแทบทุกเรื่อง แต่พึ่งมีโอกาสได้เข้ามาอ่านเรื่องนี้เพราะอยากอ่านตอนจบแล้วทีเดียว(ตัวติด)
แต่สุดท้ายก็อดใจไม่ไหวเข้ามาอ่านจนได้ ขอบอกว่า สมกับเป็นพี่อิ๊กกี้จริงๆครับ สนุกมาก ตอนนี้เริ่มอ่านไปถึงตอนกีฬาสีแล้ว สนุกมากๆ
จะรีบอ่านให้ทันนะครับ ^^
ปล. นอกจาก ซันต้อม คงต้องติด ญี่ปุ่น-หมีขาว เพิ่มมาอีกคู่ชะแล้วเรา อิอิ
-
ลูฟ สู้ๆๆนะลูก :กอด1: :กอด1:
-
แงๆๆๆ พออิ๊คมาลงเรากลับไม่มีเวลาอ่าน
แปะไว้ก่อนละกัน เดี๋ยวกลับมาอ่าน
***ดิท***
ตามทันแล้ววววว
ชิชะไอ้บอล นิสัยเลววะ
สงสารน้องลุฟท์ งานเข้าเป็นระยะเลยแฮะ
-
ยังอยากตื้บบอลอยู่เลยนะเนี่ย มาทำน้องลุฟท์ได้
แต่น้องจ๋าขนาดนี้ยังมาถามอีกว่าเขาจะทำอะไร
โฟคจัดติวส่วนตัวด่วนเลย จะได้ก็งานนี้แหละ
ส่วนน้องญี่ปุ่นยังน่ารักเหมือน ปลาถ้วยแก้วช่างคิดได้
น้องเอ๋อแต่น่ารักให้อภัยได้ :m20:
-
รอรอนะค้าบ :sad4: :sad4:
-
มา รอ เสมอ นะครับ
คิดถึง นะ มาไวไว นะครับ
-
เจ๊สองเนี่ย ทุ่มทุนสร้างมากกกกก
-
เจ๊สองเนี่ย ทุ่มทุนสร้างมากกกกก
ต้องบอกว่าสองเจ๊น้า เดี๋ยวเจ้สองตัวจริงมา จาหนาว อิอิ
-
ญี่ปุ่น น่ารักที่สุดๆๆๆ
-
เข้ามารอน้องญี่ปุ่นกับน้องลุฟท์ค่ะ
-
น้องลูลูฟท์ตุ๊บป่องสู้ ๆ ...แต่ได้สองเจ่เจ้เทรนคงฉลุย...
เรื่องปั้นดาวเจ้ ๆ เค้าถนัดนัก....เจ้าตัวป่วนกะรันตีได้
แต่ก็น่าสงสารน้องนะ...ตัวใหญ่ให้กำลังใจตัวเล็กเยอะ ๆ หน่อยน้า..
ว่าแล้วก็....คิดถึ๊งคิดถึงเจ้าตัวแสบมากกกกจ๊ะ :กอด1:
:L2: น้องอิ๊ก ปั่นหลายเรื่องก็รักษาสุุภาพด้วยนะ :L1:
-
เข้ามารอน้องญี่ปุ่นครับๆๆๆ
-
เมื่อไหร่จะได้กัน (กุรอฉากนี้เนี่ยแหละ ฮ่าๆ)
-
ยังไม่มาอีกหรา.....รอ รอ รอ :jul1:
-
เข้ามารอน้องลูลุฟเนะ
5555555555 (ติดญี่ปุ่นมาแล้ว :laugh:)
-
คู่แข่ง
“ตัวเล็กๆ อ่ะนี่แบรนด์ กินเยอะๆจะได้มีแรง”
โฟคมาดักหน้าหอตอนจะไปโรงเรียน ถือกล่องแบรนด์มากล่องหนึ่งยื่นให้
“อ่า เต็มห้องแล้วล่ะตัวใหญ่ เจ้สองคนเอามาให้เต็มห้องเลยอ่ะ กินแต่แบรนด์นะเหม็น”
“ฮ่าๆๆ จริงดิ งั้นเก็บของตัวใหญ่ไว้ก่อนดิ ไม่อยากถือไปโรงเรียน”
โฟคยื่นกล่องแบรนด์ให้ แต่ในมือของลุฟท์มีหนังสืออยู่เต็ม ลุฟท์มองหน้าโฟคแล้วหัวเราะแหะๆ
“เอ้อ ลืมๆ ป่ะเดี๋ยวตัวใหญ่เอาขึ้นไปเก็บที่ห้องให้”
“พี่โฟค นี่กุญแจอ่ะ”
เม้งเดินตามลงมาหอบหนังสือช่วยลุฟท์ลงมาเหมือนกัน
“โห หนังสือเยอะหนาดนี้เลยเหรอวะ หนักไปไหมเนี่ย”
“เยอะดิพี่เจ๊เขาขนมาให้ ชีทเอย อะไรเอย เนี่ยหนักจะตาย”
“อ่ะๆ วางไว้ๆ เดี๋ยวพี่ถือให้”
โฟครีบวิ่งกลับขึ้นไปบนหอทันที
“น่ารักอ่ะพี่โฟค อิอิ”
เม้งยิ้มแบบอายๆ ลุฟท์เองทำหน้างงๆ ไม่รู้จะงงไปไหน
“อ่ะมาแล้วๆ มาตัวเล็กเดี๋ยวตัวใหญ่ถือให้”
“อ่ะ ตัวเล็กตัวใหญ่ อายแทนอ่ะพี่โฟค”
“อะไรของมึงไอ้นี่ ถือช่วยกูด้วยดิวะ โห นี่มันจะเอาไปชั่งขายหรือไงวะเนี่ย”
ทั้งสามเดินเข้าโรงเรียนมาตามปกติ ทักทายเพื่อนๆไปตามประสารายทาง ที่จริงรุ่นของลุฟท์คนหน้าตาดีไม่ได้มีแต่ลุฟท์นะ ยังมีเด่นๆอีกคน อยู่ห้อง ทับหกไม่เอ๋อ ไอ้นั่นหล่อเฟี้ยว พวกเด็กที่กรี๊ดคนไม่น่ารักคือกรี๊ดคนหล่อติดตรึม ส่วนรุ่นพี่ที่ชอบเด็กก็ตามจีบอยู่ไม่น้อย เด็กคนนั้นชื่อ เซส สูงเกือบ ๑๘๐ แน่ะ
“ลุฟท์นั่นใครอ่ะ ไม่เคยเห็นหน้า”
เม้งบุ้ยปากไปยังใต้ร่มไม้ที่มีเด็กคนหนึ่งหน้าตาจิ้มลิ้มยืนอยู่หันรีหันขวางอยู่
“โห น่ารักอ่ะลุฟท์ อยู่ ม.ไรอ่ะไม่ยักเคยเห็น”
เม้งทำตื่นเต้น ส่วนลุฟท์หันไปมองแล้วหันกลับมาไม่ได้สนใจอะไรมากนัก
“คงเพิ่งมามั้ง”
“หือ เด็กเข้าใหม่เหรอ กลางเทอมเนี่ยนะ”
“ไม่รู้ดิ น่าจะนะ ไปเข้าแถวกันเถอะ”
พอเข้าแถวเสร็จก็เข้าห้องเรียนไป ลุฟท์เองตั้งใจเรียนมากกว่าเดิม เวลาพักก็อ่านชีทแทบไมได้เงยหน้ามองอะไรเลย
“ลุฟท์ คนนั้นน่ะ เพิ่งเข้าใหม่จริงๆด้วยนะ ชื่อ โฟน น่ารักมาก นายแพ้เลยอ่ะลุฟท์”
“หือ เราไปแข่งด้วยเหรอ”
ทำหน้างงจริงๆ เม้งทำหน้าไม่สบอารมณ์อย่างมาก
“ระวังเหอะ จะตกกระป๋อง มีแต่คนรุมเขานะ น่ารักจริงๆ ปากแด๊งแดง”
“เดี๋ยวเราไปห้องสมุดก่อนนะ คาบนี้ไม่มีเรียน”
ลุฟท์ถือหนังสือเดินออกไปจากเก้าอี้ทันที เม้งก็เดินไปเมาท์กับเพื่อนๆต่อ เด็กมาใหม่คนนี้มาแรงจริงๆ
“อ๊ะ”
“เอ้ย โทษที เจ็บไหม”
พอเดินจะเข้าห้องสมุดก็ชนเข้ากับใครคนหนึ่ง เซส นั่นเอง
“มะ ไม่เป็นไร”
“นายๆ นายชื่อลุฟท์ใช่ไหม”
“อืม”
เดินหนีไปไม่ได้สนใจมอง
“เดี๋ยวดิ นายจะอ่านหนังสือเหรอ”
“อืม”
“เรานั่งเป็นเพื่อนไหม”
“หือ ทำไมอ่ะ นายไม่มีเรียนเหรอ”
“มี แต่ขี้เกียจ”
“อ่า ไม่ดีนะ”
“ฮ่าๆ นายนี่ท่าทางจะเด็กเรียนจริงๆนะ น่าจะใส่แว่น”
“ใส่ทำไม เราไมได้สายตาสั้นนี่”
“อ่ะนะ เราไปนั่งคุยเป็นเพื่อนนายดีกว่า จะได้ไม่เบื่อ”
“เรามาอ่านหนังสือนะ ไม่ได้มาคุย”
“อ่า ฮ่าๆ โอเคๆ งั้นนั่งเฝ้าเฉยๆได้ป่ะล่ะ”
ลุฟท์ทำหน้างงๆแต่ก็ไม่ได้สนใจเดินเข้าห้องสมุดไปแล้ว
“ใครเด่นที่สุดเหรอมิวในโรงเรียนนี้อ่ะ”
โฟนถามเพื่อนคนหนึ่งที่เพิ่งจะสนิทกันได้ไม่กี่ชั่วโมง
“หมายถึงเด่นยังไงอ่ะโฟน”
“เด่นคือดังไง หล่อที่สุดประมาณนี้อ่ะ”
โฟนจิ๊ปากไม่สบอารมณ์ที่เพื่อนใหม่ตามไม่ทัน
“เราเคยได้ยินชื่อพี่เฟียต กับพี่เบนซ์น่ะ คือเอาประมาณนั้นน่ะ มีไหม”
“อ้อ งั้นต้องคนนี้เลย พี่โฟค ผิวแทนๆหน่อย แต่หล่อมากก ขอบอก เล่นแบดฯเก่งด้วย”
“เหรอ คนไหนอ่ะ”
“นี่ๆเรามีรุป ถ่ายตอนกีฬาสีปีที่แล้ว หล่อมาก”
มิวเปิดโทรศัพท์ให้โฟนดู
“อ่า หล่อจริงๆด้วย เราสนใจอ่ะมิว”
“เอ่อ แต่พี่เขามีแฟนแล้วนะ”
“หือ ใคร”
“ลุฟท์ไง ลุฟท์ห้องทับสี่อ่ะ”
“คนไหน น่ารักป่ะ”
“น่ารัก แต่ลุฟท์เขาเด็กเรียนนะ คนชอบเยอะมาก พอๆกับนายนี่ล่ะตอนเข้าใหม่ๆ แต่พี่โฟคสอยไปแล้ว”
“หึ เราคิดว่าเราน่ารักกว่าตั้งเยอะ ไม่รู้ล่ะ เราสนใจพี่โฟค เราจะจีบ”
เอ่อ สายตาของโฟนนี่มุ่งมั่นมากเลยนะ มิวเองมองดูยังหวาดๆ
“น้องลุฟท์ขา ถึงไหนแล้วค้า ไหวไหมเนี่ย มาๆนั่งพักก่อน”
“ไหวเจ๊ เริ่มมึนหัวนิดหน่อยอ่ะ อ่านทั้งวันเลย”
ลุฟท์ถอนหายใจออกมา
“โถๆ ตายแล้ว น้องลุฟท์ของเจ๊ มาๆ กินน้ำแร่ก่อนค่า เดี๋ยวค่อยซ้อมเต้น จะได้ผ่อนคลาย อิอิ”
“อ่า เจ๊อ่ะ แล้วเม้งอ่ะ เต้นเหนื่อยจะตายอยู่แล้วอ่ะ”
“ว้ายน้องเม้งขา อย่าเพิ่งตาย เดี๋ยวเจ๊ไม่มีคนเต้น มาๆกินน้ำแร่ให้หายเหนื่อยก่อน”
สองสาวประคบประหงมดีเป็นพิเศษ พอนั่งพักหายเหนื่อยก็ไปซ้อมเต้น ซึ่งลุฟท์มันเต้นไม่เป็นเลยนะให้ตายเถอะ
“ว้าย ไม่ค่าไม่ใช่แบบนั้น ออกแรงนิ๊ดค่าน้องลุฟท์ขา มันดูไม่มีพาวเวอร์ยังไงไม่รู้”
“อ่า ผมเต้นไม่เป็นอ่ะเจ๊”
“ฝึกค่าฝึก”
ริต้าเข้าประกบลุฟท์ แต่ส่ายหน้าเอือมเหลือทน
“เอ่อ สวัสดีครับ พี่ๆ ผมอยากจะเข้าชมรมเชียร์ด้วยอ่ะครับ ได้ไหม”
เสียงหนึ่งดังขึ้นตรงประตู ทั้งหมดหันไปดู
“กรี๊ดดดด น้องเซส น้องเซส ของพี่”
“เวอร์นังริต้า ของชั้น กรี๊ด มาค่ามาน้องเซสขา ยินดีม๊ากค่า”
“เอ่อ เจ๊ เข้าชมรมกลางเทอมได้เหรอ”
เม้งถามขึ้น
“ว้าย ไม่แคร์ค่า ใครจะว่าอะไร จริงไหมเธอริต้า อาจารย์เขาหนุนหลังชมรมเราอยู่ค่าน้องๆ เพราะชมรมสร้างชื่อเสียงให้ทางโรงเรียน จะเข้าตอนไหน ได้เสมอค่า อิอิ”
“อ่า ทีลุฟท์ทำไมต้องไปขอจารย์ก่อนอ่ะ”
“ว้าย เม้งขา โน่นค่ะ เต้นต่ออย่าอยากรู้ให้มาก มาค่ามาน้องเซส ว้าย ดูใกล้ๆยิ่งหล่อนะเรา อิอิ ใจเจ๊เต้นแรงม๊ากก”
สายตาของเซสไม่ได้มองสองสาวที่ห้อมล้อมเลยแม้แต่น้อย เขายิ้มให้กับท่าทางเก้ๆกังๆของลุฟท์ที่กำลังพยายามเต้นอยู่ ไม่ได้สนใจมองเขาเลยแม้แต่น้อย
“นั่นใช่ไหมพี่โฟคอ่ะมิว อ่า ตัวจริงเท่จังเลยอ่ะ”
สองคนนี้ก็ไม่เบาบุกเข้าถึงชมรมฯแบด ยืนมองอยู่ตรงประตู
“อืม นั่นล่ะพี่โฟค”
“หล่อจัง เราชอบพี่เขาอ่ะมิว”
“อ่า แต่เขามีแฟนแล้วนะ”
“ช่างสิ เราไม่ได้ชอบแฟนเชานี่ เราชอบพี่เขา”
“เอ่อ”
มิวอ้าปากค้าง โรงเรียนนี้ถึงแม้จะมีเด็กออกสาวแรดๆ แต่ไม่เคยมีใครทำท่าทางแบบนี้มาก่อน ไม่เคยมีต้นแบบ เด็กๆเลยไม่เคยเห็น
“อะ แล้วนั่นใครอ่ะ หน้าเอ๋อๆนั่นน่ะ”
หันไปทางเจ้าตัวป่วนที่ตั้งหน้าตั้งตาเล่นแบดฯอยู่
“อ้อพี่ญี่ปุ่น คนนี้น่ะดังมากๆขอบอก คนตามจีบเยอะมาก อ้อ นี่ล่ะแฟนพี่เฟียต”
“หา เนี่ยนะ”
“อืม พี่เฟียตหวงมากนะขอบอก ใครแตะไม่ได้เลยนะ”
“ก็น่ารักดีนะ อืมไม่เป็นไร เราเอาพี่โฟคก็ได้”
“เอ่อ เอาเลยเหรอ”
“ทำไมล่ะ ก็เราจะเอาอ่ะ”
นี่มันมาเรียนหรือมาหาผัวเนอะ แว้กกก
“บอยๆ กินน้ำเร็ว”
พอเล่นเหนื่อยมันก็ร้องหาน้ำตามปกติ บอยเองก็เหงื่อโชกเต็มตัว
“อ่ะปุ่น วันนี้เหนื่อยเนอะ เล่นแผนใหม่อ่ะ”
“เนะ เอ๋ ครายอ่า มาแอบดูเรา เนะ อิอิ”
มองไปเห็นสองคนที่ด้อมๆมองๆอยู่หน้าประตู ไม่สงสัยเปล่าๆนะมันเดินไปหาทันที
“มาดูหรา อิอิ เข้ามาข้างในดิ”
“เอ่อ”
โฟนทำหน้าแปลกๆ
“เอ๋ออ่ะ น่ารักแต่เอ๋อ”
โฟนซุบวิบกับมิว ส่วนมิวทำหน้าเหวอๆ
“อารายหรา น้องไม่เคยเห็นหน้าเนะ มาจากหนายหรา”
มองพิจารณารอบตัว โฟนเองก็ห่อตัวเหมือนกลัวมันยังไงไม่รู้
“เพิ่งย้ายมาอ่ะพี่ปุ่น ดูใกล้ๆพี่ปุ่นน่ารักจังเลยอ่ะ”
มิวร้องขึ้นตามประสาคนที่เป็นแฟนคลับ
“อิอิ เนะ มากินน้ำดิ อิอิ”
มันก็พูดไปตามเรื่องของมันล่ะ แต่ว่าคนที่ไม่เคยเห็นเขาก็มองแบบว่าไอ้นี่ท่าทางจะปัญญาอ่อน
“มีไรน้อง เข้ามาดูเหรอ”
โฟคเดินมาถามเพราะเห็นคุยกันอยู่นานแล้ว
“อ่า พี่โฟค หล่อจริงๆ”
“หือ ว่าไง มาดูก็เข้ามาดิ”
โฟคพูดแล้วเดินกลับไป โฟนทำตาหวานฉ่ำเดินตามเข้าไป
“เอ๋ ทำมายทำตาหวานๆเนะ อิอิ”
“จิ๊”
หันไปจิ๊ปากใส่อีก แต่ไอ้ตัวป่วนไม่ทันมอง เพราะมัวแต่ไปดูพวงกุญแจของมิวอยู่
“น่าร้ากเนะ อิอิ ซื้อที่หนายหรา”
“อ่า พี่ปุ่นชอบหรา อ่ะมิวให้”
“อ่า มะดีน้า อิอิ แต่เอาดีกว่าเนะ”
“อ่ะ”
อ้าปากค้าง เพราะไม่คิดว่ามันจะเอาจริงๆ
“อิอิ เอามาแลกกันเนะ นี่ของพี่ญี่ปุ่น โดเรมอนน้า น่าร้ากกว่าเนะ”
“อ่า พี่ปุ่นให้มิวเหรอ”
“เนะ แลกกันๆ”
“อ่า พี่ปุ่นอ่ะ น่ารัก อ่ะ น่ารัก”
“นี่ๆน้อง จะพูดน่ารักอีกนานป่ะ มันรู้แล้วล่ะพี่ว่านะ”
เอกทนรำคาญไม่ไหวเลยพูดขึ้นมิวมันบิดจนตัวจะขาดออกจากกันอยู่แล้วนะ โฟนมองดูอยู่ตาเขียว ทำไมนะคนถึงรุมคนหน้าเอ๋อท่าทางปัญยาอ่อนพูดก็เหมือนเด็กแบบนี้
“แกล้งพูดเหมือนเด็กให้คนเขาสนใจป่ะเนี่ย อิอิ”
โฟนดอดขึ้น วงแตกทันที ทุกคนหันไปมอง
“มึงว่าใครไอ้นี่”
“ป๊าว ไม่ได้ว่าใคร ก็เห็นพุด น๊งพูดเนะ ตลก โตจะตายอยู่แล้วยังแอ๊บเด็กอยู่เนอะคนเรา”
เชิดคอขึ้นแสยะยิ้มเหมือนนางร้ายในละคร
“อ้าวไอ้นี่ ลามปามรุ่นพี่เหรอ”
เอกเป็นคนโมโหแทน ส่วนไอ้ตัวป่วนยังสนใจอยู่กับพวงกุญแจของมันอยู่ โฟคเล่นอยู่อีกด้านไมได้ยิน เพราะถ้าได้ยินก็คงไม่แบบนี้เหมือนกัน
“อ่าโฟนทำไมพูดแบบนี้อ่ะ”
มิววิ่งเข้าไปหา เพราะตัวเองก็ชื่นชอบญี่ปุ่นอยู่แล้ว
“ก็จริงอ่ะ อะไรอ่ะ เนะๆ หนายๆ บ้าป่ะเนี่ย โตอยู่ ม. ๕แล้วนะไม่ใช่เด็กประถม เด็กอนุบาล ไม่รำคาญบ้างเหรอ”
พอดีมันได้ยิน เลยเดินต้อยๆเข้าไปหา
“เอ๋ ทำมายหรา น้องหนู ตัวเองไม่ชอบก็ไม่ต้องชอบเนะ เค้าไม่ได้ขอให้ใครมาชอบเนะ ก็เค้าเป็นแบบนี้อ่า ไม่ได้แอ๊บซะโหน่ย ตัวจาเป็นผู้ใหญ่ก็เป็นไปเนะ นี่ๆเห็นไหมอ่ะ”
มันทำหน้าย่นใส่ โฟนทำหน้าสลดลง
“อะไรอ่ะ”
“ก็ตัวเค้ากะตัวของตัวไม่ได้ติดกันซะโหน่ย คนละชีวิตกันเนะ ตัวอยากเป็นอารายก็เป็นไปเนะ เค้าไม่ว่าตัวหรอก แต่ก็มาว่าเค้าทำมายอ่า โตแต่ตัวเนะ มะมีสมอง”
“แว้กกก ฮ่าๆๆ เป็นไง ไอ้หน้ารักแต่หน้า หนอยแน่ เจอแล้วไง”
เอกหัวเราะขึ้นเสียงดัง โฟนเม้มปากแน่น เดินสะบัดหน้าหนีไปแล้ว มิวไม่วิ่งตาม หัวเราะเหมือนกัน บอยเองก็หัวเราะ เป็นไงล่ะ เอากะมัน เห็นเอ๋อๆแบบนี้ไม่ใช่มันไม่ร้ายนะ รู้จักญี่ปุ่นน้อยไปซะแล้ว
“ร้ายนะปุ่น แหมนะ ว่าน้องเขาซะวิ่งหนีเลย”
บอยเข้าไปกระแซะ
“เอ๋ เรามะได้ว่านะ เราก็แค่บอกตามที่เราคิดอ่า พอพ่อ แมแม่เรายังมะว่าเราเลยอ่า พ่อหมีขาวก็ไม่ว่า พอพ่อ แมแม่พ่อหมีขาวก็ไม่ว่าเนะ พี่ฟอยด์ก็มะว่าเนะ เราไม่สนใจหรอก ฮึ”
ดูมันนะ วิ่งไปหามิวต่อแล้วเอาพวงกุญแจมาอวดกัน เอากับมัน เสียจริตไปเลยโฟนวิ่งหนีอายไปโน่นแล้ว แม้จะหน้าตาดีเด่นดังมากมาจากที่อื่น ความมั่นใจทำให้เขาไม่สนใจใคร ก็ไม่ถูกตานี่นะทำไงได้
“นายกลับไงอ่ะลุฟท์”
พอซ้อมเสร็จเซสก็เข้าไปกระแซะถาม วันนี้เขาแค่บล็อกกิ้งไม่ได้เต้นอะไรมาก
“เดินกลับนะ”
“ฮ่าๆ อ่านะ เรารู้ นายอยู่หอไหนอ่ะ”
“ทำไมเหรอเซส จะจีบลุฟท์เหรอ ลุฟท์มีแฟนแล้วนะ”
เม้งดอดขึ้น
“ไม่ได้คุยกับนาย เราคุยกับลุฟท์”
“แต่เราคุยกับนาย ตอบแทนลุฟท์”
“เอะ นี่นายยังไง”
“ก็ไม่ไง ถ้าจะเป็นเพื่อนน่ะได้ แต่คิดมากกว่านั้นไม่ได้”
“นายเป็นใครมาห้ามเราอ่ะ นายรู้เหรอว่าลุฟท์เขาอะไรยังไง”
“รู้สิถึงบอก ไปเถอะลุฟท์ อย่าตามมานะ”
เม้งแหวเสียงใส่ แหมนะ ใครมองก็รู้ว่าไอ้นี่มันมาจีบ เข้าโรงเรียนมาก็นานเพิ่งจะมาโผล่ เขาก็ไปถึงไหนต่อไหนแล้วพ่อคุณ
“เอาอีกล่ะ สร้างเรื่องให้อีเจ๊สองคนปวดกบาลอีกล่ะ”
ริต้ามองดูอยู่เอ่ยขึ้น
“อะไรยะเธอ”
“ก็นั่นไง เรื่องทั้งนั้น คอยดูเถอะถ้าโฟครู้ตายแน่ๆน้องเซสของเจ๊”
“งั้นเราก็ชิงกินก่อนสิ หล่อน อิอิ”
“บ้านะหล่อน น้องเขาจะยอมหรอกนะ แต่ว่าไปก็ท่าทาง แซ่บบ นะเธอ กรี๊ดด”
เออนะ เอากับนาง
เขียนโดย อิ๊กกี้
-
ดักทุบหัวลากเข้าห้องเลยเจ๊
เด็กๆหวานมันกรุบกรอบดีแท้นะเจ๊ จะบอกให้ :haun4: :haun4:
-
:กอด1: น้องอิ๊ค
มาใหม่เป็นแพ็คเก็ทคู่...เพิ่มรสชาติความมันส์...
แต่เจอเจ้าสองเอ๋อ...มันไม่รู้ไม่สนอะไรด้วยจริง ๆ ....
งานนี้ทั้งเซสและโฟน...คงหน้าแตกเป็นระยะ :m20:
:L1: & :pig4:
กด + ให้กำลังใจค่ะ
-
:pig4:พี่อิ๊กกี้
-
คิดหรอว่าโฟคจะเอาน่ะ หนูโฟน
คริคริ
:L2: :L2:
-
เอาน้องใหม่สองคนคู่กันเองท่าทางจะรุ่งกว่า แต่กลัวสองคนร่วมมือกันป่วนมากกว่า
-
ยัยโฟน กล้ามาว่าน้องญี่ปุ่นช้านนนนนนนนนนน
และจะจีบโฟคเหรอ กล้าอีกแล้วนะยะ เชอะ :angry2: :angry2:
-
เจอความน่ารักความแสบของพี่ญี่ปุ่นเข้าไปเต็มๆ เป็นงั้ยละน้องโฟน เหอะๆ ถอยแถบไม่ทันเลย 5555
ไปจีบคนอื่นไป๊น้องเซส ลูลุฟท์เค้ามีตัวใหญ่อยู่แล้ว พี่โฟครู้มันจะเป็นเรื่องน๊า
-
เริ่มจะยุ่งแล้ว
:angry2: :angry2: :angry2:
-
o12 o12 o12
:pig4:
-
น่านนนนนน คู่แข่งโผล่ออกมาทั้งสองฝ่ายเลยแฮะ ท่าทางจะเป็นปีชงของทั้งคู่555(หรือของนายโฟคฝ่ายเดียวหว่า เพราะลุฟท์ไม่สนใจไรนอกจากการเรียน เอิ๊กๆ)
-
ขยันเจรงๆ o13
-
ปัญหามาอีกมากมายแน่เลย คงมีอะไรสนุกอีกมากมาย มา รอ เสมอนะครับ
ให้กำลังใจ ลุฟท์ กับญี่ปุ่นนะ
โฟค ห้าม นอกใจ ลุพท์นะ :z2:
-
งานเข้า อยู่ๆก็มีคู่แข่งมาแรง ออกตัวแรงทั้งเซสทั้งโฟนเลย :เฮ้อ:
-
แต่ละคนมาแรง จัดเต็มกันมาทั้งนั้น แต่ถูกใจญี่ปุ่นจริงๆ คงคอนเซปเอ๋อแสบได้อย่างเหนียวแน่น
-
ญี่ปุ่นสุดยอด
โฟนนี่ก็ร้ายไม่เบานะมาว่านู๋ญี่ปุ่นได้
:m16: :m16:
-
:z6: โฟน
ญี่ปุ่นสุดยอด จัดการไปเลยคนนิสัยไม่ดี
-
5555 กด like ประโยคนี้อ่า คนที่ไม่เคยเห็นเขาก็มองแบบว่าไอ้นี่ท่าทางจะปัญญาอ่อน
แต่ญี่ปุ่น เค้าน่ารักเนอะ อิอิอิ
ขอให้ลุฟท์ได้สักครึ่งของญี่ปุ่นได้มั๊ยอ่า ความแสบบบบบบบ อ่า 555
โฟน จะได้หงายหลังกับไปเลยยยยยย
-
โอยยยยยยยยยย ร้ายทั้งคู่เลย
ฝ่ายนึงก็จะจีบลุฟท์ อีกฝ่ายนึงก็จะเอาพี่โฟค - -
โดยเฉพาะรายหลัง (โฟน) นี่ท่าจะแรงน่าดู
ชิ อย่ามาทำให้คู่รักเค้าต้องแตกกันละกัน
ชอบน้องญี่ปุ่นมากกกกกกก
ตั้งแต่ตอนเรื่องของญี่ปุ่นกะหมีขาวแล้ว
ต้องคนแบบญี่ปุ่นนี่แหละ เอาอยู่ทุกสายพันธุ์
เสือสิงห์กระทิงแรด เจอไอ้เอ๋อ(แต่น่ารัก)เข้าไป.. ไม่มีใครสู้ได้หรอกเนะ 5555555555
-
แอบหมั่นไส้เด็กใหม่ที่ชื่อโฟน พอประมาณ
แต่เห็นญี่ปุ่นว่ากลับไปแบบนั้นเเล้ว สะใจ ฮ่าๆๆ
มาต่อไวไวนะคะ เชื่อมั่นในตัวพี่โฟคสุดใส อิอิ
-
ถึงจะรอนาน แต่ยังไงก้อน่ารักเหมือนเดิม :L2: :L2: +1
-
o22 งานเข้าไม่มีที่สิ้นสุด... :z3:
-
ทางโฟคอ่ะไม่ห่วงเลย
แต่ลุฟท์นี่ดิน่าเป็นห่วง ซื๊อซื่อขนาดนั้น
ปฏิเสธใครเขาเป็นบ้างไหมเนี่ย :เฮ้อ:
-
ไม่ได้มาแค่หนึ่ง แต่มาถึงสอง
ศึกนี้อยากให้น้องญี่ป่วนจัดการยิ่งนัก
ขนาดแค่พูดเฉยๆ ยังหน้าหงายเลย ฮ่าๆๆๆ
-
หนูโฟน ระวังเงาหัวจะไม่มี มายุ่งจะน้องปุ่น แตะได้เหรอนั่น ของสูงของโรงเรียนเชียวนะ
เดี๋ยวก็ได้ย้ายโรงเรียนอีกรอบหรอก
-
ท่าทางโฟนจะร้ายไม่ใช่เล่น
แต่ไม่เป็นไร ญี่ปุ่นร้ายลึกกว่า (แบบไม่รู้ตัวเอง) 555
สะใจโฟนเปิดแน่บไปเลย
-
คู่แข่งมาเพียบเลยอีกตานี้ 55
เป็นกำลังใจให้ ค่ะ ญี่ปุ่นน่ารักมาก
ตัวเล็กกับตัวใหญ่ด้วย 55 :z2:
-
น้องโฟนโดนปุ่นตอกกลับแบบเอ๋อเลยหงายไปเลย 555 คนที่ชอบชอบตัดสินแค่ภายนอกก็ต้องโดนแบบนี้แหล่ะ
แล้วนี่คู่แข่งใหม่เข้ามาสองด้านเลยวุ้ย
-
หวาย มีคู่แข่งโผล่มาทั้ง 2 ฝ่ายเลย มั่นใจในกันและกันนะครับ
-
ท่าทางงานจะงอก
-
C H A M P !
พอถึงวันไปแข่งตอบปัญหาวิชาการลุฟท์ก็มาโรงเรียนแต่เช้า มีอาจารย์ไปด้วยแค่คนเดียว ส่วนนักเรียนนอกจากลุฟท์แล้วมีรุ่นพี่อีกสองคน
“ท่าทางได้เรื่องอยู่นี่จารย์เด็กจารย์น่ะ”
พอขึ้นรถรุ่นพี่ก็มองหน้าลุฟท์พิจารณาอยู่
“แน่นอนจ๊ะ ครูเกือบทุกคนลงความเห็น เป็นไงบ้างจ๊ะลุฟท์ ตื่นเต้นไหม”
มันไม่ตอบแต่พยักหน้า
“ท่าทางเรียนเก่งนี่เรา สู้ๆนะ โรงเรียนเราจะได้ดังกับเขาเสียทีเรื่องวิชาการ”
“แหมนายออฟ ก็หวังพึ่งพวกเธอนั่นล่ะ แต่ก็ไม่เคยได้อะไรไม่ใช่เหรอ”
“โหจารย์อ่ะ ยากจะตาย เราก็มาร่วมงานพอเป็นพิธีล่ะน่า แต่น้องมันนี่หน่วยก้านดีนะเนี่ย”
ทั้งสามคนคุยกันอยู่จนถึงสถานที่แข่งขัน จึงพากันไปกินข้าวช้า
“เอ้านี่น้องลุฟท์ กินไข่ตุ๋นนี่จะได้สมองปราดเปรื่อง”
รุ่นพี่จัดแจงให้พร้อม
“เอาโอวัลตินร้อนด้วยไหม พี่ไปซื้อให้”
“อ่า”
“เออ ครูฝากน้องหน่อยนะ เดี๋ยวจะไปรายงานตัวให้”
อาจารย์เดินไปแล้ว
“น้องลุฟท์ๆ ใช่โฟคไหมที่จีบเราอยู่อ่ะ”
คนชื่อออฟถามขึ้น
“ครับ”
มันก็ตอบออกมานะไม่มองหน้า
“ว้า เรานี่น่ารักนะ ทำไมคนน่ารักๆมันไม่มีเยอะๆวะ จะได้ไม่ต้องแย่งกันจีบ”
“อะไรไอ้ออฟ อย่าคิดไปวุ่นวายเชียวนะมึง เดี๋ยวไอ้โฟคมันก็เอาเรื่องหรอก มึงได้ข่าวไอ้บอลไหมล่ะ”
ลุฟท์เงยหน้าขึ้นทันที หน้าซีดลง
“มีไรเหรอพี่”
ถามออกไปเสียงสั่น
“อ้อ ไม่มีไรน้องลุฟท์ เรื่องเขาเล่ากันน่ะ ว่าไอ้บอลมันลวนลามน้อง ม. ๔ ไอ้โฟคเลยจัดการ ไอ้บอลโดนปลดเลยนะ”
“ใครเหรอพี่”
“ไม่รู้ดิ พวกมันไม่ยอมบอก”
ลุฟท์ก้มหน้าลงเหมือนเดิมครุ่นคิดอยู่
“มาๆกินข้าวน้องลุฟท์ เดี๋ยววิชาแรกภาษาไทยนะ เราไหวไหมพี่ๆไม่ถนัดนะ”
“ควาย มึงน่ะไม่ถนัดภาษไทย ถนัดภาษาต่างดาวว่างั้นไอ้ แมท”
“มีบ้างเว้ย”
“กูว่ามึงน่ะไม่ถนัดสักอย่างล่ะวะ แต่จารย์ไม่มีทางเลือก ฮ่าๆๆ”
“เหมือนมึงนั่นล่ะ”
สองคนเถียงกันอยู่ไม่มีใครยอมใคร ลุฟท์มันรีบกินข้าวแล้วนั่งกางหนังสือต่อ ไม่สนใจใคร
“ลุฟท์ ป่ะลูก ถึงเวลาแล้ว ไอ้ออฟ แกกับไอ้แมท ใครจะขึ้นไปกับน้อง ครูจะได้ไปส่งรายชื่อ”
“โห จารย์ ไอ้แมทเลย ผมไม่ถนัด”
“อ้าวไอ้ออฟ เชี่ยแล้วมึง”
“หยุด อย่าเถียงกัน อะไรเนี่ย รุ่นพี่ภาษาอะไร ดูน้องมันซิ เงียบนิ่งเชียว รุ่นพี่มาเถียงกัน แกนั่นล่ะไอ้ออฟขึ้นไปกับน้องมัน”
อาจารย์พูดเด็ดขาด แล้วดันหลังลุฟท์ให้ไปนั่ง ลุฟท์สูดลมหายใจเข้าปอดให้ลึกๆ มองไปรอบๆ โรงเรียนต่างๆดูท่างเขาเป็นหนอนหนังสือกันทุกคน แว่นหนาๆทั้งนั้น
“ลุฟท์ อย่าตื่นเต้นนะลูก อย่าคิดว่าเราด้อยกว่าใคร เราก็มีดีของเรา สู้ๆลูก ครูอยู่นี่ไม่ต้องกลัว ทำให้เต็มที่ ไป”
พอถึงเวลาอาจารย์ก็กอดตัวของลุฟท์ไว้แล้วดันหลังให้เข้าไปในห้องประชุมที่เขาจัดเป็นโต๊ะเรียงแถวกันอยู่ มีป้ายชื่อโรงเรียนติดไว้พร้อม เก้าอี้สองตัว กระดาษปากกาที่ทางคณะกรรมการจัดเตรียมไว้
“ทำแบบน้องลุฟท์บ้างดิจารย์”
“อย่ามา โตเป็นควายแล้ว มากี่ครั้งแล้วนี่แกน่ะไอ้ออฟ”
“อ่า จารย์อ่ะ”
“อย่าพูดมาก พาน้องเข้าไป จะได้เวลาแล้ว”
พอเข้าไปนั่ง กรรมการก็ประกาศว่าต่อไปจะเป็นการแข่งขันการตอบปัญหาทางวิชาการ วิชาแรก ภาษาไทย วิธีการคือคัดโรงเรียนแต่ละในคำถามคัดออกสำหรับคนที่ตอบไม่ถูก คัดออกเลยไม่มีให้โอกาส ตอบผิดเดินออกนั่นเอง เหลือสามโรงเรียนค่อยมาตอบคำถามอีกห้าข้อ
“คำใดต่อไปนี้เป็นคำเป็น และคำตาย”
ข้อแรกถูกถามขึ้นโดยกรรมการหน้าห้อง พูดใส่ไมโครโฟนเสียงดัง อ่านไปทีละคำ
“ตายห่า กูรู้ที่ไหนล่ะเนี่ย”
ออฟบ่น แต่ลุฟท์มันเขียนคำตอบแล้ว
“อ่า รู้แล้วเหรอน้องลุฟท์”
พยักหน้าแล้วยื่นส่งกระดาษให้กรรมการ ข้อนี้มีโรงเรียนโดนคัดออก สิบโรงด้วยกัน แค่ข้อแรกนะเนี่ย คงเพราะเด็กๆมัวตื่นเต้นอยู่ สรุป เหลืออยู่สามโรงเรียน มีโรงเรียนของลุฟท์ด้วย
“กรี๊ด ทวิสต์ออกเดี๋ยวนี้ไอ้แมท ครั้งแรกในประวัติการณ์ โรงเรียนเราเข้ารอบสามทีมสุดท้าย กรี๊ด ด่วนๆ ถ่ายรูปด้วย”
อาจารย์ออกอาการก่อนใครพอรู้ผล
“อ่า ตื่นเต้นจังจารย์ เก่งมากอ่า ข้อนั้นคิดว่าตายแล้ว คำราชาศัพท์น่ะ”
“เห็นไหมชั้นบอกแกแล้ว อาจารย์เขามองไม่ผิดหรอก นี่ล่ะดาวเด่นตัวจริงไม่ใช่กะโหลกกะลาเหมือนพวกแก”
“แอ่ะ จารย์อ่ะ”
พอกรรมการประกาศว่าสามโรงเรียนนี้ต้องตอบคำถามห้าข้อสุดท้าย โรงเรียนที่ตอบถูกมากที่สุดจะได้แชมป์วิชาภาษาไทยไป การแข่งขันเป็นไปอย่างรวดเร็ว เพราะมีหลายวิชา ภาษาไทย ภาษาอังกฤษ วิทยาศาสตร์ รวมเคมีฯ ชีวฯ ฟิสิส์ คณิตฯ สี่วิชาในคาบบ่าย
“โหย ดูคำถามดิ แม่งยากว่ะ ใครจะไปตอบได้วะ เกลียดที่สุดคำใดเขียนผิดเนี่ย”
ออฟบ่นทันทีเมื่อกรรมการอ่านคำถามแรก แล้วมีคนเดินแจกกระดาษคำตอบให้วงคำตอบ ให้เวลาหนึ่งนาทีเท่านั้น
“อ๊ะ ข้อนี้เหรอลุฟท์”
“คิดว่าข้อนี้ครับพี่”
ลุฟท์มันวงกลมตรงคำตอบไปแล้ว แล้วส่งให้คณะกรรมการ ข้อต่อไปก็ถูกอ่านต่อไปทันที
พอตอบเสร็จทั้งห้าข้อ ก็รอฟังผล โดยกรรมการรวบรวมคะแนนอยู่
“อืม ผลออกมาแล้วครับ เก่งมากจริงๆ ตอบไม่ผิดเลยสักข้อ”
คนประกาศพูดแล้วมองนักเรียนทั้งสามโรง
“ยินดีด้วยครับ โรงเรียนเอ ได้เป็นแชมป์ในปีนี้”
“อ่า น้องลุฟท์ น้องลุฟท์”
ออฟมันสั่นเลยนะ ส่วนลุฟท์ยิ้มแห้งๆ ลุกขึ้นยกมือไหว้คณะกรรมการตามทีอาจารย์บอกมาก่อนจะเข้าไปตอบคำถาม
“กรี๊ดดดด กรี๊ดดด โทรฯเลย โทรฯ ไม่ไหวแล้ว ต่อสายผอ ไอ้แมท ต่อสายผอ ด่วน กรี๊ดดด”
“จารย์ๆ ใจเย็นๆ คนมองใหญ่แล้ว”
ไอ้แมทมันหน้าซีดลงเพราะอาจารย์กรี๊ดออกมาเสียงดังมาก เกินจะเก็บ นี่ถ้ารำได้รำแล้วนะ
“กรี๊ดดดด ผอ ขา กรี๊ดดดด ผอขา กรี๊ดดดด”
“จารย์ๆ พูดซะทีดิจารย์ กรี๊ด อยู่ได้”
ไอ้แมทมันคงอายคนสะกิดบอกอาจารย์
“เราได้แชมป์ ผอ ขา เราได้แชมป์ ภาษาไทย ตอบถูกหมดทุกข้อ กรี๊ดด ฮือๆๆ โอ๊ย ชั้นดีใจ”
ทรุดตัวลงร้องไห้ออกมา คนมองกันใหญ่ แมทเองมันก็ทำตัวไม่ถูกนั่งลงประคองร่างอาจารย์เอาไว้ ส่วนในห้อง รับโล่ห์ประกาศเกียรติคุณและใบประกาศฯที่ทำกันตรงนั้นเลย แค่เอาชื่อกับโรงเรียนไปพิมพ์ กรรมการใหญ่ก็เซนให้ทันที
“ลุฟท์ ลุฟท์ งนี้ลูกทางนี้ เก่งมากลูก เก่งมาก”
อาจาย์ร้องเรียกลุฟท์เสียงดัง ร้องไห้ยังไม่หยุด ความตื้นตันที่ไม่เคยเจอ เปิดโรงเรียนมาก็นานไม่เคยเลยจริงๆนะ
“หิวไหมลูก ไอ้แมท น้ำน้องล่ะ จัดการ”
“เอ่อ”
“เดี๋ยวต้องไปต่อครับจารย์ ภาษาอังกฤษ”
ลุฟท์มันเอ่ยออกมา
“โหจารย์ เจ๋งมากๆ ผมนี่ไม่ได้ทำไรเลยนะ น้องมันวงเอาๆ”
“แน่นอนย่ะ ไปๆ พาน้องเข้าไปอีก ไหนน้ำน่ะไอ้แมท”
“โหย จารย์อ่ะ น้ำก็ต้องวิ่งไปเอาน้า อ่ะน้องลุฟท์ เก่งมากๆครับ พี่นับถือๆ”
พอเข้าห้องเดิมไปก็เริ่มตอบคำถาม ทางคณะกรรมการไม่ได้ให้นักเรียนที่มาแข่งขันมีเวลาพักมากนัก เพราะกลัวว่าจะไปแอบอ่านหรือทุจริต เหลือสามโรงเรียนอีกครั้ง ซึ่งก็แน่นอน
“อ่า พี่แมท ข้อนี้ลุฟท์ไม่แน่ใจอ่ะ”
ลุฟท์เหงื่อผุดขึ้นกลางหน้า แสดงสีหน้าครุ่นคิดขึ้นมา
“เออว่ะ พี่ก็ไม่มั่นใจ เรื่องเทนส์พี่ยิ่งง่อยๆอยู่ด้วย เอาข้อนี้ล่ะลุฟท์จะหมดเวลาแล้ว”
“อ่า ผมว่าข้อนี้นะ”
“เอาน่า วงๆไปก่อน”
สรุปตามใจพี่แมทมัน
“ผลอกมาแล้วครับ อืม คิดว่าจะมีปรากฏการณ์ซะอีก น่าเสียดายๆ แค่คะแนนเดียว”
คนประกาศเอ่ยออกมามองมาทางลุฟท์กับแมท สองคนนี้เหงื่อแตกสิครับท่าน
“แชมป์ในปี ตอบผิดไปข้อเดียวครับ แต่อีกทีมก็ตอบผิดไปสองข้อ แล้วก็ตอบผิดหมดเลยอีกทีม แชมป์คือ โรงเรียน ซีครับ”
เอ่อ ลุฟท์มันก้มหน้าทันที
“โหย ไม่น่าเลย เชื่อน้องลุฟท์ก็ดี โว้ยกูนี่”
แมทโวยวายออกมา
“ไม่เป็นไรหรอกพี่ เอาใหม่ๆ ผมไม่มั่นใจเองล่ะ”
พูดออกมา แมทถึงกลับอึ้ง
“โหยน้องลุฟท์ เทพมากๆ น่ารักจริงๆ ทั้งหน้าตาทั้งนิสัย”
พอจะเดินออกมาทีมที่ได้แชมป์ก็เดินมาดัก เด็กชายใส่แว่นหนาท่าทางจริตเกินหญิเท้าสะเอวแสยะปากใส่
“นึกว่าจะแน่ หึ ยอมให้วิชาเดียวล่ะนะ วิชาต่อไปอย่าได้หวัง”
“อ้าวอีตุ๊ดนี่”
มันเดินไปแล้วพร้อมกับบรรดาเพื่อนๆมัน ลุฟท์กัดฟันแน่น
“อย่าไปสนใจเลยนะน้องลุฟท์ มันขี้เหร่มีปมด้อย สู้เราก็ไม่ได้ ทั้งน่ารักทั้งเรียนเก่งนิสัยดีอีกต่างหาก”
ลุฟท์ไม่ตอบแต่เดินออกมาพบอาจารย์กับออฟที่รออยู่ด้านนอก
“กรี๊ดดด รองแชมป์ รองแชมป์”
อาจารย์เองดีใจมาก ดีใจมากๆ เกินกว่าใคร เพราะความภาคภูมิใจของอาจารย์ก็อยู่ที่ความประสบผลสำเร็จของศิษย์นั่นเอง ไม่ใช่สิ่งอื่น
“โห ข้อนั้นนะจารย์ถ้าแมทไม่ลนนะ ป่านนี้ได้แชมป์ไปแล้ว”
“เอาน่า เก่งมากลุฟท์ ครูมองเธอไม่ผิดเลยจริงๆ ครูภูมิใจในตัวเธอมากนะ เก่งมากลูก”
อาจารย์กอดตัวของลุฟท์ร้องไห้ออกมา ทางฝั่งโรงเรียนนี่ไม่เรียนเลยนะขอบอก ประกาศออกเครื่องกระจายเสียง ทุกความเคลื่อนไหว แม้แต่ คำถามแต่ละข้อออฟก็จะโทรฯไปบอกเพื่อนที่ประกาศกระจายเสียง เสียงทุกคนลุ้นกันอยู่ตามห้อง ตามร่มไม้ สนามต่างๆ ไม่มีใครเรียน ทุกคนต่างลุ้นต่างส่งกำลังใจไปให้เจ้าลุฟท์กันทุกคน โดยเฉพาะคนตัวใหญ่ที่นั่งไม่ติดเหงื่อแตกพลั่ก เดินไปเดินมา
“ตัวเล็กๆ เบรกอยู่ใช่ไหม เก่งมากตัวเล็ก เก่งมาก”
น้ำตาคลอเลยนะมันเจ้าโฟค ดีใจมาก กดโทรศัพท์ไปหาเพราะคิดว่าพักกลางวัน ลุฟท์มันก็รับโทรศัพท์ได้พอดี
“อ่า ตัวใหญ่รู้ได้ไงอ่ะ ว่าตัวเล็กไปถึงไหน”
“โหยตัวเล็กที่นี่เขาประกาศออกเครื่องกระจายเสียงเลยนะ ผอ งดให้เรียน ให้มาลุ้นกัน เนี่ยลุ้นตัวโก่งเลยนะรู้ไหม”
“อ่า อายจัง”
“ตัวเล็ก รู้ไหมตัวเล็กคือความภูมิใจของโรงเรียนเราแล้วนะ ตัวใหญ่ภูมิใจในตัวเล็กมากนะรู้ไหม”
“อ่า แต่ตัวเล็กพลาดวิชาภาษาอังกฤษอ่า”
“ไม่เป็นไรตัวเล็ก แค่นี้ก็เก่งแล้ว รู้ไหมโรงเรียนเราไม่เคยเข้ารอบสักปีเลยนะ ไม่ว่าวิชาอะไร ตัวเล็กที่สุดแล้ว”
“อ่า ตัวใหญ่จะกินข้าวอ่ะ จารย์เรียกแล้ว”
“ตัวเล็กๆ ตัวใหญ่เป็นกำลังใจให้นะ สู้ให้เต็มที่โรงเรียนเราไม่เคยน้อยหน้าใคร อย่าให้ใครมาดูถูกได้”
วางสายไปแล้วเดินกลับไปหาอาจารย์ที่เลี้ยงข้าวเลี้ยงขนมเต็มโต๊ะไปหมด เป็นลาภปากของสองตัวนั่น เพราะเจ้าลุฟท์มันกินน้อย อ่านแต่หนังสือ พอถึงเวลาก็เข้าห้องไป ภาควิชาวิทยาศาสตร์นี้นานหน่อย เพราะรวมคณิตศาสตร์เข้าไปด้วย การตอบคำถามก็ให้เวลานานกว่าเดิม จากนาทีเป็นห้านาที วิชาแรก คณิตศาสตร์
“ตัวแปรของโจทย์นี้คืออะไร”
นี่คือคำถาม โจทย์ที่ให้มายาวเหมือนหางว่าว
“ตายห่า โอยๆ”
การตอบคำถามภาควิชานี้ใช้ผู้ตอบคำถามสามคน จึงไม่มีใครอยู่กับอาจารย์รายงานผล ต้องเป็นหน้าที่อาจารย์เองที่ใช้มือถือของทั้งสามคนรวมถึงของตัวเองกระจายข่าว สองอันโทรฯ อันหนึ่ง ทวิสเตอร์ อันหนึ่งเฟสบุ้ค เอาเข้าไป
“อ่า แบบนี้หรือเปล่า”
ลุฟท์นั่งมองอยู่แล้วดึงกระดาษทดมาจากมือของออฟแล้วขีด มันเขียนทดเลขเร็วมาก มากจนสองคนอ้าปากค้าง
“วายกำลังสอง”
มันตอบออกมา ทั้งสองคนอ้าปากค้างแล้วพยักหน้า
“อัจฉริยะ”
พูดออกมาพร้อมกัน แต่ลุฟท์มันไม่ได้สนใจฟังเพราะมันเป็นคนยื่นกระดาษคำตอบ ให้กรรมการ การตอบคำถามภาควิชาวิทยาศาสตร์นี้ประกาศผลทีเดียว โดยไม่แยกวิชา ให้มาถ้วยเดียวแต่ใหญ่ยักษ์ บอกคะแนนรวมมาเลยทีเดียว คณิตศาสตร์ผ่านไป ใช้เวลาเกือบชั่วโมง ต่อไปก็เคมี
“น้อง”
“เงียบไปเลยมึง น้องลุฟท์คร้าบ เอาไรเพิ่มไหมคร้าบ”
ออฟทำตาขวางใส่แมทเพราะแมทกำลังจะอ้าปากถามอะไรบางอย่างจากลุฟท์
“ไม่เอาครับพี่”
“ไรว้า แค่นี้ก็ดุกู”
“ไม่ได้ดุ ปล่อยน้องมัน ให้มันทำ มึงเห็นไหม เวลามันทำ น่ะเหมือนจิตรกรวาดภาพเลยนะ พลิ้วเชียว อย่าไปกวนสมาธิน้องมัน”
“อ้อ เออๆ”
เห็นพ้องต้องกัน พอคำถามแรกเริ่มขึ้น สองคนนี่ก็แทบหงายหลัง แน่นอนว่าการมาตอบคำถามระดับวิชาการแบบนี้คงไม่มีใครคิดคำถามเบเบี๋มาถามแน่ๆ คำถามสอบเอนท์ก็ง่ายไปเสียด้วยซ้ำ คนที่ทำได้น่ะ เกินคนเสียเองต่างหาก
“จงคำนวณสูตรของสารตั้งต้นของผงชูรสที่ละลายแล้วในน้ำปลาตราปลาหมึก”
“โจทย์เชี่ยไรวะเนี่ย”
ออฟบ่นออกมา เช่นเดียวกับแมท สองคนทำหน้าเซ็งคณะกรรมการ เสียงเด็กนักเรียนโรงเรียนอื่นๆก็ฮือฮา เป็นบ้าไปล้วอาจารย์คนคิด ส่วนลุฟท์มันนั่งคิดอยู่ ตามองกระดาษ มือจับดินสอหมุนไปมา ทำตาเหมือนคิดอะไรออกแล้ว เขียนสูตรลงในกระดาษ เขียนเร็วเช่นเคย ทำผิดขีดฆ่าเร็วมาก ไม่ลังเล มุ่งมั่นมาก ลีลาการคิดของมันเหมือนจิตรกรจริงๆอย่างที่ออฟว่านั่นล่ะ สายตามุ่งมั่นจ้องกระดาษ มือพลิ้วไหวไปตามสมองสั่ง พอถึงวิชาชีวฯหน้าทุกคนเริ่มเครียดจัด บางคนหน้ามันเยิ้ม แต่เจ้าลุฟท์มันยังโอเคอยู่ สายตายังไม่ตกหรือล้า ฟิสิกส์นี่สิ เหอๆ บางคนถึงกับทึ้งหัวตัวเองเลยนะ จากที่ผมมันอยู่ของมันดีๆก็ทึ้งดึงเสียเป็นรังนก
“ถ้าหากนาย ก หนัก ๔๖ กก. ขี่อยู่บนหลังนาย ข ที่มีน้ำหนัก ๖๒ กก. นาย ก ต้องใช้พลังงานเท่าใดที่จะปีนขึ้นหลังนาย ข และนาย ข ต้องใช้พลังงานเท่ใดที่จะแบกร่างของนาย ก เพื่อขึ้นเนินที่มีความลาดเอียง ๓๔.๕ องศา สูง ๕.๓ เมตร และค่าเฉลี่ย ต่อชั่วโมงเป็นเท่าใด”
“แอ่ก ตายๆ ฆ่ากูเลยดีไหมเนี่ย ใครวะ คิดคำถาม ส้นตีนจริงๆ คิดมาได้ยังไง แค่ไอ้เชี่ย ก ปีนขึ้นหลังไอ้เชี่ย ข นี่กูก็ไม่ไหวแล้วโว้ย นี่ห่าอะไรวะ ปีนขึ้นเนิน ค่าเฉลี่ย”
แมทบ่นออกมา ออฟเองก็พยักหน้า แต่ลุฟท์มันทำแล้ว สายตานี่มุ่งมั่น น่าดูนะเวลามันคิด มือซ้ายเอาขึ้นมาวาดอากาศ มือขวาจับดินสอ สายตาไม่มีจุดตก มองไปเบื้องหน้า พอคิดอะไรออกก็ก้มลงเขียน ลีลาเขียนที่ไม่เหมือนใคร ทำให้สองคนนั้นเงียบเสียงลง
“เป็นยังไงบ้างครับนักเรียนทุกคน ครูเป็นกำลังใจให้ทุกคนนะครับ เอาล่ะ หลังจากส่งคำตอบข้อสุดท้าย เราก็จะใช้เวลาเพียงแค่ห้านาทีในการรวมคะแนน เพราะวิชาที่ผ่านมารวมไว้แล้ว ตัดสินง่ายมากๆครับ ไม่หนักใจเลยปีนี้”
อาจารย์ประกาศหน้าห้อง นักเรียนทุกคนจะตื่นเต้นดีใจ
“ปีนี้ทางคณะกรรมาการจัดให้มีที่สองกับที่สามนะครับ สำหรับภาควิชาวิทยาศาสตร์ที่ไม่มีการคัดโรงเรียนใดๆออก ทั้งห้าสิบโรงนี้ มีเพียง สามโรงเท่านั้นที่จะได้รางวัล ส่วนโรงเรียนที่เหลือก็อย่าเพิ่งท้อแท้นะครับ ปีหน้าเอาใหม่ เก่งกันทุกๆคน”
“เอาล่ะ โรงเรียนที่ได้ที่สาม มีคะแนนรวมจาก ๕๐ คะแนนเต็ม ทำได้ ๒๘ คือ โรงเรียน สหะเอซีครับ”
พอสิ้นเสียงประกาศเสียงนักเรียนก็กรี๊ดดังขึ้น โดยเฉพาะเจ้าตัว กระโดดโลดเต้น
“หึหึ เป็นไงนาย ยังหวังจะได้รางวัลอยู่เหรอ ภาษาไทยน่ะฟลุคนะเราว่า ต้องเป็นโรงเรียนซีเท่านั้นที่จะได้รางวัล”
ไอ้แว่นหนานี่อะไรของมันนะ เดินมาแทะเจ้าลุฟท์มันตลอด
“เฮ้ย มึงไม่รอให้เขาประกาศก่อนล่ะไอ้แว่น ไปไกลๆตีนเลย คนเก่งจริงๆน่ะเขาไม่คอยมาอวดพ่นสรรพคุณตัวเองแบบนี้หรอกวะ”
ออฟพูดออกมาขวางลุฟท์ไว้ นังแว่นหนามองตาขวางแล้วสะบัดหน้าไป
“โรงเรียนทีได้ที่สอง ได้คะแนน จาก ๕๐ คะแนนเต็ม ทำได้ ๓๐ คะแนน คือโรงเรียน สหะบีวาย”
เสียงกรี๊ดดังขึ้นอีก ดูเหมือนความตื่นเต้นจะกดดันอยู่กับนักเรียนทุกคนที่ไม่มีชื่อโรงเรียนถูกประกาศออกมา อาจารย์ที่รออยู่ด้านนอกเริ่มสั่นแล้ว กดดันมาก เหมือนลุ้นผลนางงามก็ไม่ปาน
“เอาล่ะครับ มาถึงรางวัลแชมป์ของปีนี้ น่าทึ่งมากจริงๆครับ ตอบผิดแค่สองข้อจากห้าสิบข้อ”
เสียงฮือฮาขึ้นทันที
“เชี่ย ใครวะจะเก่งปัญญาอ่อนแบบนั้น ไปเหอะ พวกเรา ไม่มีทางได้หรอก แม่งทำไงวะ ห้าสิบข้อ ตอบผิดแค่สอง ส้นตีนล่ะ”
ออฟบ่นแล้วดันหลังลุฟท์ให้เดินออกจากห้อง ทั้งที่คนอื่นเขานิ่งรอฟังผล
“นั่นดิ ไปเถอะน้องลุฟท์”
“โรงเรียนนั้นก็คือ โรงเรียน เอ ครับ”
เขากระกาศเสียงดัง
“โรงเรียนเอ เหมือนชื่อโรงเรียนเราเลยนะมึงไอ้ออฟ เฮ้ย”
“เฮ้ย แว้กกกก สัด แว้กกก”
กลายเป็นบ้าไปแล้ว สามคนมันเต้นกอดกันไม่อายใคร เป็นปรากฏการณ์จริงๆ ทางกรรมการขอดูหน้าทั้งทีม แต่ทั้งสองคนออฟกับแมทบอกว่าน้องเป็นคนทำคนเดียว มันกลายเป็นคนดังไปแล้วครับท่านเจ้าลุฟท์
“กรี๊ดดดดดดดดดด กรี๊ดดดดด”
“เฮ้ย จารย์ จารย์”
เป็นลมครับท่าน อาจารย์กรี๊ดจนเป็นลม เสียงเฮออกมาจากโทรศัพท์ที่อาจารย์คุยอยู่ดังเล็ดลอดออกมา
“ได้แชมป์เว้ย ได้แชมป์ ฮือๆๆ กูได้แชมป์แล้วเว้ย สัด”
แมทเอาโทรศัพท์มาร้องตะโกนออกไปบอกเพื่อนๆที่อยู่ที่โรงเรียน ที่โรงเรียนเองก็เฮโลกันเสียงดัง ผอเองกระโดดโลดเต้นอยู่กับอาจารย์วารุณี ตกลงเป็นกิ๊กกันนะนั่นน่ะสองคนนี้
“ลุฟท์ น้องลุฟท์ ขอบคุณมาก ขอบคุณมากๆ”
ไอ้เจ้าออฟร้องไห้ออกมากอดตัวของลุฟท์ไว้แน่น ลุฟท์เองก็เม้มปากร้องไห้ออกมา ตื้นตันไม่คิดว่าตัวเองจะทำได้ ดีใจมากๆเหมือนกัน
“กรี๊ดด”
เสียงเบามาก เพราะเพิ่งจะฟื้นจากการเป็นลม อาจารย์ยังมีหน้ามากรี๊ดอีก
“ฮือๆ ชั้นจะไปบวชชี ชั้นจะไปบวชชี ลูกลุฟท์ เก่งมากลูก เก่งมาก ครูขอบใจเรามาก ฮือๆ”
ทั้งสี่คนร่ำไห้กอดกันกลมไม่อายใคร เสียงผู้คนจากโรงเรียนอื่นๆก็เข้ามาแสดงความยินดี เว้นแต่นังแว่นนั่นที่โรงเรียนมันทำคะแนนได้เพียง สิบห้าคะแนน แหมนะทำมาเป็นพูดดี นักมวยยังชกไม่ครบยกมาฟันธงแล้วว่ามันจะแพ้หรือไม่ชนะ โดนน็อคเลยสมน้ำหน้า อิอิ
Written by eiky
-
กริ้ดดดดดดดดดด น้องลุฟท์เก่งมาก ดีใจด้วยยยยยยย
หมีดำรีบ ๆ หารางวัลมาให้น้องลุฟท์เลยน๊า
-
จุดประทัดต้อนรับดาวเด่นดวงใหม่ น้องลุฟท์ :mc4: :mc4:
-
อัจฉริยะมากกกกกกกกกกกกกก
:L2: :L2:
-
น้องลุฟเก่งมากลูก
คว้าแชมป์ให้โรงเรียนได้ o13
-
แบบนี้ตัวใหญ่ต้องมีรางวัลปลอบใจแล้ว
-
ลูฟเก่งมากลูก
ถามจริงพี่อิ๊กไปเอาข้อมูลการแข่งมาจากไหนอะคับ หรือมีแฟนเป็นเด็กมัธยม :กอด1: :กอด1:
-
สุดยอดอะ ตอนญี่ปุ่นเข้ามาเรียน ก็พลิกประวัติการณ์เอาชนะแข่งขันเต้นกับแบดได้ กิจกรรมร.ร.เอเลยโดดเด่นขึ้นมา
ปีนี้น้องลุฟท์เข้ามาเรียน ทำสถิติใหม่ด้านวิชาการ สองรางวัลชนะเลิศ กับหนึ่งรอง สุดยอดจริงๆ
เคะแต่ละคนนี่ทำชื่อเสียงได้สุดยอดจริงๆ
-
เย้ๆ เก่งมากๆ
:mc4:
-
กรี๊ดดดดด แว๊กกกกกกก ว๊ากกกกกก
นี่ขนาดมาแค่ 4 ถ้าจัดเต็ม สองเจ้พร้อมชมรมเชียร์ จะขนาดไหนเนี่ย
-
กริ๊ดดด แว๊กกก :a9:
ตัวเล็กเก็บมาเลยค่ะ 55
ชอบตัวใหญ่งะหวานซะ คิคิ :a3:
รอตอนต่อไปขอบคุณค่ะ :a3:
:L2:
-
ลุฟท์อย่างเทพอ่ะ เก่งเวอร์ สมน้ำหน้านังแว่น 55+
-
กรีดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด กระดกลิ้นไป 500 กว่าที
ลุฟท์สุดยอด น่ารักก็น่ารัก เรียนเก่งก็เรียนเก่ง แถมมีแฟนหล่ออีกต่างหาก
ลุฟกอดทีนะ วันนี้ขอนอกใจยี่ปุ่น 1 วันนะ กอดๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
-
:o8:
-
เอ๋อ....แต่คุณภาพคับแก้วครับท่าน....
ไม่ว่าจะเป็นเจ้าตัวแสบ...รึตัวเล็กของพี่ตัวใหญ่...
น่ารักน่าฟัดไปคนละแบบ....ภาคภูมิใจแทนโรงเรียนจริง ๆ
:กอด1: o13
:L1: น้องอิ๊ก :pig4:
กด + ให้ความมันส์สสส
-
สุดยอดอัจฉริยะมากค๊าน้องลูลุฟท์ ปลื้มมากเลย ตัวใหญ่มีรางวัลพิเศษอะไรให้ตัวเล็กจ๊า
ปล. คำถามฟิสิกส์มันบ้าได้ใจมากคุณอิ๊ก เป็นเค้า...ตายตั้งแต่นาย ก คิดจะจะขี่หลังนาย ข แล้ว
-
o13เก่งมาก
-
น้องลุฟท์เก่งมากเลย o13
-
เก่งอ่า...อิอิ
-
:m4: o13
ลุฟท์เก่งมาก
หมีดำตบรางวัลจัดหนักเลยนะ :impress2:
:กอด1:
-
ลุฟท์เก่งมากเลย ถ้าเมย์เป็นอาจารย์ก็กรี๊ดสลบเหมือนกันนะนั่น
เห็นมั้ยน้องลุฟท์ข้อดีของการมีแฟน ทำให้ฉลาดขึ้น :laugh:
-
o13 o13 o13 o13 o13
-
น้องลุฟท์เทพมาก o13
-
แวะมาฮาอาจารย์ :m20:
ยิ่งกว่าอาจารย์ที่ปรึกษาน้องปุ่นอีกนะนี่ :laugh: :laugh:
-
มาต่ออีกป่ะครับ
ชอบมากเลยนะ
-
เก่งมาก สุด ยอด สุด ๆ แล้วครับ ดีใจแทน อย่างกับไปแข่งมาด้วย :z2: :z2:
ขอให้มีแต่เรื่องดี ๆ เข้ามานะ ลุฟท์ :L1:
-
เทพมาก
-
o13 o13 o13 o13
น้องลุฟท์เก่งที่สุดเลยยยยยย
ปรบมือโลดดดดดดดดดดดด
แต่แอบสั้นไปนิดนุงตอนนี้อ่า
-
o13 o13 o13 o13
น้องลุฟท์เก่งที่สุดเลยยยยยย
ปรบมือโลดดดดดดดดดดดด
แต่แอบสั้นไปนิดนุงตอนนี้อ่า
เดี๋ยวตอนหน้ามายาวๆน้า เค้าเขียนก่อนมาทำงานอ่า อิอิ
จุ๊บๆๆ
-
o13 น้องลุฟท์ของเราสุดยอดเลยคัฟ
-
o13 o13 เก่งมากๆ น้องลุฟท์
-
o13 เทพของแท้เจ้าค่าาาาาา
-
'จารย์ กรี๊ดอร่อยมากๆ ชอบบบบบ ฮ่าๆๆๆ
น้องลุฟท์เก่งเทพ ตบนังแว่นกระเด็นโดยไม่ได้ทำอะไร
-
ลูฟเก่งมากลูก
ถามจริงพี่อิ๊กไปเอาข้อมูลการแข่งมาจากไหนอะคับ หรือมีแฟนเป็นเด็กมัธยม :กอด1: :กอด1:
จุ๊ๆๆๆ อย่าเสียงดังไปชิน อิอิ พี่เพิ่งจบมัธยมมาน้า แหะๆ
-
ว๊าว เก่งมว๊าก ค่ะ
แต่แบบ จารย์ค่ะ “ฮือๆ ชั้นจะไปบวชชี ชั้นจะไปบวชชี" ให้แน่นะคะจารย์ :laugh:
-
o13
-
ได้ใจมาก 555
-
แวะมา :จุ๊บๆ: เจ้าตัวป่วนกะนู๋ลูลูฟท์ตุ๊บป่อง
-
:mc4:ฉลองแชมป์ให้น้องลุฟส์ครับมาเร็วๆนะรออยู่ และรอตอนคุณครูบวชชี
-
น้องลุฟท์เก่งจริงๆเลย
น้องญี่ปุ่นของพี่ก็น่ารักเหมือนเดิม
ชอบตอนที่ปุ่นโฟนจังเลย
-
มาเป็นกำลังใจให้สู้กันต่อไปนะครับ :z2:
-
คะ + จ๊ะ
ระหว่างที่ทางคณะกรรมการประกาศผลและมอบรางวัลเกียรติบัตรนั้น ทางฝ่ายโรงเรียนเองก็ร้องเฮฮาอย่างดีใจ
“นักเรียนทุกคน นี่คือ ผอเองนะ ทุกคนคงได้รับฟังข่าวดีแล้ว เพื่อนเราได้สร้างชื่อเสียงให้กับโรงเรียนเรา นับเป็นประวัติการณ์ก็ว่าได้ ผอเองดีใจมาก อยากให้นักเรียนทุกคนเอาตัวอย่างของเพื่อนเรา”
ผอ เข้าไปประกาศในห้องกระจายเสียงด้วยตัวเอง ตื่นเต้นดีใจเป็นการใหญ่
“แหมกะอีแค่ตอบปัญหาได้รางวัลไม่เห็นต้องดีใจออกหน้าออกตาขนาดนั้นเลยเนอะ น่ารำคาญ”
โฟนเอ่ยขึ้นทนฟังมานานแล้วทำหน้าตาไม่สบอารมณ์อย่างแรง
“แหมโฟน แต่ลุฟท์เขาก็เก่งจริงๆนี่ ไม่อยากจะเชื่อเลยว่าจะทำข้อสอบของรุ่นพี่ได้ เจ๋งจริงๆเลยอ่ะต้องขอลายเซนต์หน่อยแล้ว”
“เวอร์นะมิว จะเอามาทำไม ต้มกินเหรอ”
“ฮึ”
มิวทำหน้างอใส่แล้วเดินหนีออกไปจากห้องทันที
“อ้าว นายจะไปไหนอ่ะ คาบต่อไปพละนะ นายไม่เปลี่ยนชุดเหรอมิว”
“เปลี่ยน แต่เหม็นขี้หน้าคน”
สะบัดหน้าหนีไป
“หนอย นึกว่าจะง้อเหรอ หน้ายังกะปลาทู ฮึ”
คนเขามั่นใจอ่ะนะ ทำอะไรก็ไม่ผิดหรอก
“เม้งๆ ลุฟท์จะกลับมาเมื่อไหร่เหรอ”
เซสเดินเข้าไปถามเม้งในห้อง เพื่อนๆในห้องกรี๊ดกร๊าดใหญ่เพราะว่ามันหล่อ
“ไม่รู้ มาก็เห็นเองล่ะ ถามไมอ่ะ”
“อ้าว ไอ้นี่ ก็อยากรู้ดิถึงถาม”
“ไหนบอกไม่ได้จีบลุฟท์ไง นี่หมายความว่าไงอ่ะ เดี๋ยวเราจะไปฟ้องพี่โฟคนะ”
“อ๊ะ ใครจะจีบ ทำไมวะ ถามหน่อยไม่ได้ไง ก็อยู่ชมรมเดียวกันอะไรของมึงเนี่ย”
“ฮึ ไม่เชื่อหรอก แหมคิดว่าตัวเองหล่อหรือไง ถึงได้เทียงจีบคนนั้นคนนี้ คิดจะมาจีบเพื่อนเราเล่นๆไม่มีทางหรอกนะจะบอก”
“ไอ้นี่ กวนตีนนะมึงเดี๋ยวเถอะ”
ถลึงตาใส่กันอยู่แต่เซสก็ต้องยอมออกไปจาห้องเพราะเสียงกรี๊ดและเพื่อนๆเข้ามาเยอะเกินไปแล้ว
“ตื่นเต้นที่สุด กรี๊ด ไม่คิดไม่ฝันว่าชั้นจะตื่นเต้นได้ขนาดนี้”
พอรถจะเลี้ยวเข้าโรงเรียนอาจารย์ก็ร้องขึ้นเอามือทาบอก รุ่นพี่สองคนหันหน้ามามองทันที
“แหมจารย์ก็ปกติล่ะครับ แล้วที่จารย์บอกว่าจะไปบวชชี่นี่จริงไหมอ่ะ อิอิ ผมอยากเห็น”
“แหมนะไอ้แม็ท แน่นอนย่ะ บวชชีพราหมณ์หรอกย่ะ”
“อ่า จารย์อ่ะ นึกว่าจะโกนหัวซะอีก”
“นี่น้อยๆหน่อยย่ะพวกแก ว่าไงจ๊ะลุฟท์ หายตื่นเต้นหรือยังลูก”
“ลูก แหมๆ จารย์ ทีผมกับไอ้แม็ทนี่ไอ้เชียวนะ”
“อย่ามาแซว ลูกชั้นก็ต้องมีแต่แบบนี้สิ พวกแกน่ะลูกกะเลกะลาด”
พอรถจอดสนิท ทั้ง ผอเอยครูเอย นักเรียนร่วมชั้นเอยต่างมายืนรอรับอยู่หน้าอาคาร
“เก่งมากลูก เก่งมาก ทำดีมาก”
ผอเริ่มเป็นคนแรกจากนั้นเสียงอะไรต่อมิอะไรก็จอแจกันดังขึ้นทันที ลุฟท์เองได้แต่ยิ้มแห้งๆ สรุปคาบสุดท้ายก็โดนรุมทึ้งอยู่อย่างนั้น จนเลิกเรียนจึงปล่อยตัวลุฟท์เป็นอิสระ
“อ่าเหนื่อยเป็นบ้าเลยอ่ะ”
ลุฟท์บ่นทำหน้านิ่วรับกระเป๋ามาจากเม้งที่ถือลงมาให้
“เจ๋งมากเลยอ่ะลุฟท์ นายทำได้ไงเราทึ่งมากๆ”
“ก็ฟลุ๊คมั้งเม้ง คำถามมันไม่ค่อยยากอ่ะ”
ไม่ค่อยยาก?
“อ้อ แล้วพี่สองคนเขาช่วยไหม”
“ช่วยนะ เขาตอบล่ะส่วนมาก”
“อ่า ไม่เชื่ออ่ะ ทำไมนายต้องถ่อมตัวด้วยอ่ะ เขาประกาศออกโต้งๆ ไอ้พี่ออฟนั่นล่ะมันโทรฯมาเข้าสายของพี่ที่อยู่ที่ห้องกระจายเสียง เล่าซะชัดทุกฉากเลยนะลุฟท์”
“อ่าจริงดิ”
อายขึ้นมาหน้าแดง
“เราดีใจจังที่มีเพื่อนเก่งๆอย่างนาย ถึงจะซื่อไปหน่อยก็เถอะ อิอิ”
“อ่า นี่ชมเราเหรอ”
เม้งจิ๊ปาก มันจะซื่อไปไหนเนี่ย
“ชมดิ อ๊ะ นั่นตัวใหญ่ของนายมาโน่นแระ ยิ้มปากกว้างเชียวนะ อิอิ”
ดันตัวลุฟท์ให้เดินไปหาโฟคที่กำลังเดินยิ้มกว้างมาแต่ไกล เด็กนักเรียนที่ทยอยกลับหอก็มองเป็นตาเดียวซุบซิบกันสนุกสนาน
“ตัวเล็ก”
“ตัวใหญ่”
“เก่งจังนะเรา ตัวใหญ่ดีใจมากเลยนะที่ตัวเล็กทำได้ เห็นไหม บอกแล้วว่าตัวเล็กน่ะสู้ได้สบายมาก”
“อ่า มันบังเอิญหรอกน่าตัวใหญ่”
“ฮ่าๆๆ เดี๋ยวตัวใหญ่พาไปกินติม”
มือหนาๆวางที่บ่าทันที
“ตัวเล็กไม่อยากกินติมอ่ะตัวใหญ่”
“หือ อยากกินไรดี”
“อยากกินข้าวอ่ะ เค้าหิว”
“ฮ่าๆ ไปดิป่ะ เฮ้ยเม้งไปแดกข้าวกัน”
“อ่า อิอิ ลาภปากอีกแล้วเรา ไปดิพี่”
เม้งก็วิ่งตามมาทันที ตอนแรกที่ชอบโฟคน่ะก็เป็นเรื่องปกตินะ เพราะไอ้เจ้าโฟคมันหล่อของจริง ผิวก็เซ็กซี่แทนๆออกแดงๆ ตัวเบ้อเร่อ ใครเห็นใครก็ต้องชอบ แต่มาตอนนี้ไมได้ชอบแบบนั้นแล้วเพราะรู้ดีว่าลุฟท์นั่นล่ะที่เหมาะสมกับโฟคที่สุดแล้ว
“ลุฟท์ๆ”
เสียงร้องเรียกมาทางด้านหลัง ทั้งสามคนหันไปมองพร้อมๆกัน
“นายเก่งจังเลยอ่ะ เรายินดีด้วยนะ”
“อ๊ะ มาอีกแล้ว ไมไปซ้อมที่ชมรมเหรอนาย”
เม้งดอดขึ้น แต่เขาไม่ได้สนใจ โฟคเริ่มมองด้วยหางตาแล้ว
“ก็ว่าจะไป แต่มาบอกลุฟท์ก่อนไง เก่งมากนะลุฟท์ เราชื่นชมในตัวนายจัง”
“เฮ้ย ขอบใจ ก็คนมันเก่งน่ะ ป่ะตัวเล็ก”
โฟคตอบแทนแล้วจับบ่าของลุฟท์ให้เดินไป
“บอกแล้ว ฮึ เขามีเจ้าของแล้วล่ะนาย ทำใจนะ อิอิ”
เม้งยักไหล่ แต่เซสมันกัดกรามแน่น
“ไม่รู้ว้อย คนน่ารักไม่ลองจะรู้เหรอ”
เซสมันพูดออกมาแล้วเดินกลับไปที่ชมรม
“แล้วนายไม่ซ้อมเต้นเหรอเม้งวันนี้อ่ะ”
“ไม่เอาอ่ะ ขอเจ๊แล้วเขาโอเค บอกว่าจะมากับนายไง”
“ฉลาดนี่หว่ามึง เออ แล้วเขาซ้อมเต้นยังไงวะ มีตัวเล็กกูเต้นด้วยไหม”
โฟคอยากรู้ขึ้นมา
“หวายไม่ได้หรอกพี่โฟค เจ๊เขาให้เหยียบจมดินนะ ไม่ให้บอกใคร เอาเป็นว่าตัวเล็กของพี่โฟคอ่ะ อิอิ เป็นนางเอก”
“เฮ้ย จริงดิ”
“บ้าเหรอเม้ง เราไมได้เป็นนางเอกซะหน่อย เต้นยังเต้นไม่เป็นเลยอ่ะ ถ่วงเขาเปล่าๆ”
“เต้นอะไรออกสาวป่ะวะ ไมได้นะเว้ย เดี๋ยวเสียหาย”
“อ่า เสียหายไงอ่าพี่โฟคก็นะ บ้าใครจะเต้นออกสาว เราชายล้วยนะเพ่ ไม่ใช่หญิงล้วน”
“นั่นล่ะมึง ก็กูเห็นเด็ก ม. ๔ รุ่นนี้แม่งออกสาวกันเยอะแยะไปหมด”
“อ่า ไม่มีน้า ห้องเม้งไม่มี”
“เออ ห้องมึงน่ะไม่มี แต่ห้องอื่นน่ะ เด็กในชมรมกูก็เยอะ”
“อ่า พี่รู้ได้ไงอ่ะ”
สรุปว่าเป็นสองคนนี้ที่คุยกันส่วยลุฟท์มันนั่งฟังอยู่เงียบๆ แต่หน้าเริ่มแดงนะมัน
“ก็ตอนอาบน้ำนี่กูเห็นเจี้ยวขึ้นกันทุกคน ไม่ตุ๊ดแล้วไรวะ”
“อ่า แล้วของพี่โฟคอ่ะ”
ทีนี้ไอ้เจ้าเม้งมันหันมาทางลุฟท์ที่กำลังจะตักของกินเข้าปาก
“อ่า มองมาทางเราทำไมอ่ะ”
“อิอิ ว่าไงอ่ะพี่โฟค ของพี่ก็ขึ้นหรา อิอิ”
“ทะลึ่งนะมึงไม่มีเว้ย กูขึ้นกับเฉพาะกับแฟนกูเท่านั้นเว้ย”
“อ่าไม่เชื่อ เนอะลุฟท์เนอะ”
“บ้าเหรอเม้ง ไม่รู้อ่ะ”
อายหน้าแดงกว่าเดิม
“พอเลยมึงไอ้เม้ง เดี๋ยวเถอะ ตัวเล็กมันยิ่งไม่ประสีประสากับเรื่องแบบนี้อยู่ มึงอย่าแก่แดดให้มันมากเดี๋ยวตัวเล็กกูจะทำตาม”
“แอ่ะ เม้งไมได้แก่แดดซะหน่อย บ้าพี่นั่นล่ะ”
“อ้าวไอ้เชี่ยนี่เดี๋ยวกูให้มึงจ่ายค่าข้าวเองนะมึง”
“อ่า เงียบก็ได้”
หุบปากลงแล้วกินต่อ เจ้าลุฟท์มันอายจริงๆนั่นล่ะ หน้านี่แดงก่ำเลย ขนาดไม่ประสีประสานะเนี่ย
“ตัวเล็ก วันเสาร์นี้ไปดูหนังกับตัวใหญ่ไหม”
พอเดินกลับหอโฟคก็เอ่ยขึ้นมือยังเกาะอยู่ที่บ่าคนตัวเล็ก
“เค้าต้องอ่านหนังสืออ่า”
“เอาน่าไม่อ่านสักวัน ไม่เป็นไรหรอกน่า เดี๋ยวอ่านเยอะๆเครียดน้า ไม่รู้เหรอ”
“อ่า แล้วหนังไรอ่ะ”
“หนังโรแมนติก”
“แล้วมันไม่เครียดเหรอตัวใหญ่”
ต้องมาดูหน้ามันนะ มันทำหน้าซื่อๆเงยหน้าขึ้นถาม เจ้าโฟคมันก็กลั้นหัวเราะ แล้วค่อยๆยิ้มออกมา
“หนังโรแมนติกที่ไหนเขาจะเครียดตัวเล็ก ฮ่าๆ เรานี่นะ”
“ก็ไม่เคยดูอ่ะ”
“งั้นเสาร์นี้ตัวใหญ่มารับนะ”
“อืม”
“นั่น อืมอีกแระ”
“ครับ”
“ไม่เอา”
“อ่า ก็ได้”
“ฮ่าๆๆเรานี่นะ พูดจ้าดิ กับตัวใหญ่น่ะ พูดจ้าให้ฟังหน่อย เราเป็นแฟนตัวใหญ่น้าไม่รู้เหรอ เป็นคนพิเศษ เราต้องมีคำพูดที่มันพิเศษกว่าพูดกับคนอื่นดิ”
“อ้อ แล้วตัวใหญ่จะพูดว่าไงอ่ะ”
“อืม เอาไงดี คะดีไหมตัวเล็ก”
“อ่า นั่นผู้หญิงพูดน้า”
“อ้าวก็ตัวใหญ่จะเป็นสามีก็ต้องพูดคะดิ ตัวเล็กจะเป็นภรรยาก็ต้องพูดจ้านั่นล่ะถูกแล้ว”
“อ้อ แล้วผู้ชายกับผู้ชายเป็นสามีภรรยากันได้ด้วยเหรอตัวใหญ่”
เจ้าโฟคมันอึ้ง ไปไม่เป็นล่ะสิ เป็นไงล่ะชอบสอนน้องแบบนี้ดีนัก
“ได้สิคะ คนเรารักกันเป็นได้ทุกอย่างล่ะ”
“อ้อ เข้าใจๆ”
พยักหน้าหลับตาปริบๆ เฮ้อนะ นี่มันรู้ไหมเนี่ยว่าความรักมันคืออะไร หรือว่าไหลไปตามคำพูดของคนตัวใหญ่
“เอ แสดงว่าเราต้องแต่งงานกันดิตัวใหญ่ เพราะพ่อกับแม่ก็ต้องแต่งงานกัน ตามหลักกฎหมายของไทย ชายกับชายยังแต่งงานกันไม่ได้น้า แล้วจะทำไงอ่ะตัวใหญ่”
สะอึกก้อนใหญ่ไปไม่เป็นจริงๆคราวนี้ มันดึงเอาหลักวิชาการมาอ้าง ทำหน้าสงสัยเหมือนตอนเรียนก็ไม่ผิด
“โหยตัวเล็กอ่ะ สมัยนี้คนรักกันไม่ต้องแต่งงานก็ได้ อยู่ด้วยกันไง รักกันเฉยๆ”
“อ่า เค้าก็เสียเปรียบดิ แม่เคยบอกว่าถ้าเป็นผู้หญิงก็อย่าเพิ่งด่วนใจร้อนให้ผู้ชายทำอะไร เพราะผู้หญิงจะเสียหาย ส่วนเป็นผู้ชายก็ไม่ใช่ไปทำอะไรเขาโดยไม่ป้องกันอ่ะ ไหนตัวใหญ่บอกว่าจะให้เค้าเป็นภรรยาแบบนี้ถ้าไม่แต่งงานเค้าก็ขาดทุนอ่ะดิ”
“เอ่อ ตัวเล็ก เครียดไปไหมเนี่ย”
“อ่า ทำไงอ่า”
“เอาน่า ตัวใหญ่มีวิธี แล้วนี่ตัวเล็กรักตัวใหญ่บ้างหรือยังคะ”
อยากรู้ขึ้นมา
“ยังอ่ะ อ๊ะ ยังจ้า”
ตอบหน้าตาเฉย เจ้าโฟคมันหน้าเสียไป
“เฮ้ย เอาจริงดิ”
“ก็เค้าไม่รู้อ่ะ ว่าความรักมันคือยังไง แต่ถ้าหากความรักมันคือการที่มีตัวใหญ่คอยมารับมาส่ง เรียกเค้าว่าแฟน ก็รักอ่ะ”
โฟคหน้าเครียดทันที มองหน้าลุฟท์อย่างเพิ่งพิจารณา แต่มันก็ยิ้มออกมา
“เอาน่า ตัวใหญ่ไม่รีบ สักวันตัวเล็กจะรู้เองล่ะว่าความรักมันคืออะไร และวันนั้น ตัวใหญ่รอน้าให้ตัวเล็กบอกตัวใหญ่ว่ารัก”
จับมือน้อยๆของลุฟท์แล้วเอาอีกมือลูบหัว โฟคโน้มตัวลงมาเอาจมูกชนกับจมูกของลุฟท์แล้วส่ายหน้าไปมาให้จมูกชนกัน
“อ่า พี่โฟคอ่ะ ไม่อายเม้งบ้างเลยอ่ะ อิจฉาว้อย”
“อ้าวนะ อย่ามองดิวะไอ้นี่ โน่นเลยมึงเดินก่อนเลย”
“อ่านะ”
เม้งทำหน้างอ เจ้าลุฟท์มันไม่ได้อะไรมากนะ แต่กลับรู้สึกแปลกๆที่ลมหายใจร้อนๆของโฟคเป่ามาที่หน้า รู้สึกแปลกๆ
“เดี๋ยวพรุ่งนี้ตัวใหญ่มารับนะคะ ฝันดีน้า อย่าอ่านหนังสือดึกไปล่ะ”
“จ้า”
“พูดจ๊ะก็ได้ ตัวเล็กอย่าลากเสียง ฮ่าๆ มันเหมือนคนง่วงนอน”
“อ่า จ๊ะ”
“น่ารัก”
เอามือจับแก้มเบาๆ แล้วเดินหันหลังออกไปสามสี่ก้าวแล้วหันหน้ากลับมา
“อ้าว ตัวใหญ่ไม่ไปเหรอ”
“ไปดิ แต่รอตัวเล็กให้ขึ้นบันไดไปก่อนไงคะ”
“อ่า หว๊านหวาน อ๊าย ไม่ไหวแล้วอ่า”
เม้งมันทนไม่ได้วิ่งขึ้นห้องไปแล้ว ส่วนเจ้าลุฟท์ก็เริ่มเขินๆ ความรู้สึกจากการเป่าหน้าจากลมหายใจเมื่อครู่มันทำให้อะไรบางอย่างในตัวมันดีดดันแปลกๆ เลือกเหมือนจะสูบฉีดดีขึ้น
“ตัวใหญ่”
“คะ”
“ตัวใหญ่”
“หือ ว่าไงคะตัวเล็ก”
มันยืนก้มหน้าอยู่นะ ยังไม่ขยับจะขึ้นหอ
“เอ่อ ตัวใหญ่ฝันดีน้า”
พูดออกไปหน้าเริ่มแดง
“อ่า”
โฟคมันอึ้งครับท่านไม่คิดว่าจะได้เห็นท่าทางแบบนี้จากลุฟท์ ใจเต้นแรงขึ้นมา
“คร้าบ ตัวเล็กก็รีบนอนล่ะเดี๋ยวพรุ่งนี้เจอกันนะคะ”
“จ๊ะตัวใหญ่”
ลุฟท์หันหลังเดินขึ้นหอไปแล้ว ส่วนโฟค
“โว้ยๆๆๆ กูมีแฟนแล้วโว้ย”
แหกปากร้องออกมาอย่างดีใจ หน้าแดงก่ำวิ่งกลับหอไปทันที มีพลังขึ้นมามากกว่าเดิมเสียอีก
พอตอนเช้าเจ้าลุฟท์มันก็มารอรับตัวเล็กของมันตั้งแต่เช้าในมือมีถุงขนมปังสอดไส้อยู่กับขวดนม พอเห็นเม้งเดินลงมาก่อนก็ยิ้มรอไว้แล้ว
“ตัวเล็กๆ”
“อ๊ะ พี่โฟคมารับแต่เช้าเลยอ่ะ อิอิ”
“ตัวใหญ่ มานานแล้วเหรอจ๊ะ”
“อืม มาสักพัก นี่หนมปังกินก่อน ค่อยไปกินข้าว”
ยื่นขนมปังให้ลุฟท์ มันก็ยื่นมือไปหยิบเอามา
“เฮ้ย ทำไมต้องไหว้ตัวใหญ่อ่ะ เราเป็นแฟนกันนะคะตัวเล็ก”
“อ่า ก็ตัวใหญ่เป็นผู้ใหญ่กว่าอ่ะ แม่บอกว่า”
“โอเคๆ คราวหลังไม่ต้องน้า เราเป็นแฟนกันนี่ตัวเล็ก”
ยังไม่ทันจะพูดจบโฟคมันก็ขัดไว้ก่อน เพราะรู้แล้วเมื่อวานว่าเจ้าลุฟท์มันถึงจะไม่ค่อยพูดแต่พอสนิทและคุ้นขึ้นอย่าให้มันแจงเหตุผลเชียว ยาวแน่ๆ
“จ๊ะ”
“ห๊ะ นายว่าไงน๊ะลุฟท์”
เม้งทำท่าเงี่ยหูฟัง
“อะไรของมึงไอ้เม้ง อ่ะนี่ของมึงจะแดกไหม แล้วเดินก่อนเลยนะ กูจะจู๋จี๋แฟนกู”
“อ่าพี่โฟคอ่ะ ขอบคุณคร้าบ อิอิ”
รับขนมแล้วเดินนำหน้าไป ส่วนโฟคมันก็เดินมาจับบ่าของลุฟท์เหมือนเดิม
“นอนหลับสบายไหมคะตัวเล็ก”
“สบายนะ ก็เค้าอ่านหนังสือก่อนแล้วค่อยนอนอ่ะ ตัวใหญ่อ่ะหลับสบายไหมอ่ะ เอ้ย จ๊ะ”
“สบายดิ ฝันดีด้วยล่ะตัวเล็ก”
“อ่า ฝันดีเหรอ ฝันยังไงอ่ะ”
“ก็ฝันถึงตัวเล็กไงคะ”
“อ่า”
อายขึ้นมาอีกครั้ง เดินก้มหน้างุดๆไป โฟคมันยิ่งได้ใจเดินกอดคอเข้าโรงเรียนไปแล้ว ท่าทางเจ้าลุฟท์นี่ฝืนธรรมชาติมากๆ เหอๆ จะรอดไหมเนี่ยคู่นี้
“อ่า ลุฟท์ๆ นายดังใหญ่แล้วอ่ะ”
เม้งร้องออกมา เพราะป้ายอันใหญ่โตติดหราอยู่หน้าโรงเรียน ทั้งป้ายกระดาษ ผ้าชูอยู่ตามทางเข้า
“รางวัลเหรียญทองวิทยาศาสตร์” “รางวัลเหรียญทองภาษาไทย” “นายกรุงเทพ บริวงศ์ ดาวรุ่งดวงใหม่”
แล้วก็มีรูปของลุฟท์และรุ่นพี่ทั้งสองคน แต่รูปเจ้าลุฟท์ดูใหญ่โตมโหราฬกว่าใครอยู่ตรงกลางด้วยนะเออ
“ดังใหญ่แล้วนะตัวเล็ก”
โฟคขยี้หัวเบาๆ พอก้าวขาเข้าโรงเรียนอาจารย์ที่ยืนรอรับนักเรียนก็เอ่ยชื่อขึ้น เพื่อนๆก็เรียกชื่อกันเป็นทิวแถว เพิ่งอายก็ตอนนี้เองหน้าแดงเชียว
“อ่าลุฟท์นายดังใหญ่แล้ว ไม่เห็นมีใครเรียกชื่อพี่แมทกับพี่ออฟเลยอ่ะ”
“ไอ้บ้าเม้ง ก็สองตัวนั่นมันไม่ได้อยู่นี่นี่หว่า มึงนี่นะ”
“แหะๆ ก็ไม่รู้อ่า ดูรูปดิพี่โฟค เบ้อเร่อออก”
“นั่นดิ ป่ะตัวเล็ก ไปตรงโน้นกัน คนรุมเยอะแล้ว”
“แฟนหล๊อหล่ออ่ะ”
เสียงเด็กๆซุบซิบ แต่ซุบซิบประสาอะไรไม่รู้เสียงแบบว่าอึกทึกกึกก้อง
“นายลุฟท์ก็น่ารักนะ ผิวข๊าวขาว ตัดกันเลยอ่ะ อิอิ”
โฟคได้ยินแต่ทำเป็นหูทวนลมไป อยากจะหันกลับมาบอกว่าใครว่ากูดำ กูแทนต่างหาก ประมาณนั้น
“มาแล้วๆ น้องลุฟท์ของพี่โด่ง เก่งมากๆ พี่โด่งขอลายเซ็นหน่อยคร้าบ”
เพื่อนของโฟคนั่นเองนั่งอยู่ม้านั่งใต้ร่มไม้กันเต็ม ลุฟท์มันก็เดินตามไอ้เจ้าโฟคเข้าไปนะ เม้งเองก็ตาม พอไปถึงที่ถึงรู้ว่าอ้าว นี่มันไม่ใช่ที่กูนี่หว่า ก็ยืนเขินๆบิดอยู่ไม่รู้จะไปท่าไหนดี
“หยุดเลยมึงไอ้โด่ง หลบดิ๊มึงน่ะ ให้ตัวเล็กมันนั่ง”
“โว้ยเห้ย หวงๆ”
“หิวไหมตัวเล็ก เดี๋ยวตัวใหญ่ไปซื้อของกินให้”
หันมาถาม คือก้มลงมาถามอ่ะนะเพราะมันตัวใหญ่ ไอ้เจ้าลุฟท์ก็ก้มหน้า หน้าแดงก่ำทั้งหน้าทั้งหู
“อ่าลุฟท์เราเขินอ่ะ”
เม้งเข้าไปสะกิดเพราะเริ่มที่จะทนไม่ไหวเพราะรุ่นพี่แซวหนักหน่วงเหลือเกิน
“เราก็อายอ่ะ”
ตอบกลับมา
“พี่โฟคๆ เราจะไปตรงโน้นอ่ะ”
“อ้าวทำไมวะไอ้เม้ง”
“เค้าอายอ่ะตัวใหญ่ เขิน”
เจาลุฟท์พูดออกมา แต่เสียงไม่ได้เบานะ เพราะรุ่นพี่มัวแต่แซว เสียงมันเลยโดดๆขึ้นมา
“ฮ่าๆ ไม่ต้องอายพี่หรอกคร้าบ เห็นไหมพวกมึงกูบอกอย่าแซวน้องลุฟท์ของกู”
“เชี่ยใครน้องลุฟท์ของมึงไอ้โด่งเดี๋ยวเถอะ”
“ไปก็ได้ตัวเล็ก”
“ว้าวตัวเล็กๆๆ”
แววกันเป็นแถบๆ ลุฟท์กับเม้งเดินไปแล้ว รุ่นพี่ก็ยังแซวตามหลังอยู่ไม่ขาดสาย
“อ่าอายอ่ะ พูดไรก็ไม่รู้”
เม้งบ่นออกมา
“เราก็อายอ่ะ ทำไมคนมองเราเยอะขนาดนั้นอ่ะเม้ง เราเขินอ่ะ”
พอเดินไปหาเพื่อนๆในห้องที่รวมกลุ่มกันอยู่ใต้ร่มไม้อีกฝั่งก็สังเกตได้ว่ามีแต่คนจ้องมอง ด้วยสายตาที่ชื่นชมเสียส่วนมาก
“ก็นายเก่งอ่ะ ไม่ต้องอายหรอกน่า มาเร็ว”
เม้งจูงแขนของลุฟท์ให้ไปเข้าแถวเหมือนเพื่อนๆ
“ชิ ไม่เห็นจะเก่งตรงไหน เบื่อจังทำไมคนต้องคอยชมอะไรแบบนี้ด้วยนะ”
โฟนพูดขึ้นเขานั่งอยู่ไม่ไกลจากที่กลุ่มของเม้งกับลุฟท์นั่งอยู่ แต่ไม่มีมิวอย่ข้างๆอีกต่อไปเพรามิวไม่ชอบนิสัยของโฟน เขาอยู่กับเด็กออกสาวมากๆ ออกสาวร้าวรานอีกกลุ่มที่เขียนอายไลน์เนอร์มาโรงเรียน เขาก็ไมได้อยากจะคบหรอกนะ แต่ทำไงได้ก็เพื่อนไม่มีใครเอา
“ลุฟท์ๆ เก่งจังเลย เรามีของมาให้นายอ่ะ”
“อ่ะ อีกแล้วนะนาย ไรอ่ะ”
เม้งขวางไว้ทันที
“จุ้นน่า ไม่ใช่ของนายหลบไป”
“ไม่รู้ เรารับปากพี่โฟคแล้วนะว่าจะคอยดูลุฟท็ให้อ่ะ ถ้าจะให้ของลุฟท์ต้องผ่านมือเราดิ”
“ไรวะ ไรของมึง กูจะคุยกับลุฟท์นะ มึงเกี่ยวไรด้วยเนี่ย หลบไปเลยนะ”
“อ่า พุดไม่เพราะ”
เม้งทำหน้าเจื่อนๆ
“เออ อย่าให้กูด่าล่ะ หลบไป ไอ้หน้าจืด”
“อ่า ว่าเราอ่ะ”
เออเขาว่ามึงนั่นล่ะ ยืนอึ้งอยู่ได้นะ
“นายนั่นล่ะไอ้หน้าเค็ม”
“หือ ฮ่าๆ แปลว่าไรวะหน้าเค็ม คำด่าเหรอวะเนี่ยไอ้หน้าจืด”
“หน้าเค็มนายไม่เคยเห็นเหรอ นายน่ะหน้าเหมือนปลาทู ปลาทูแช่เกลือเหม็นๆ ก็หน้านายไง ไอ้หน้าปลาทูเค็ม”
“เฮ้ย”
“ฮ่าๆๆ ปลาทูเค็มๆๆ”
เพื่อนๆในห้องช่วยกันล้อเลียน เซสหน้าเสีย เม้มปากแน่น พยายามไม่ทำให้หน้าหล่อๆของมันเบี้ยวผิดรูปเพราะโกรธ
“ฝากไว้ก่อนเถอะไอ้หน้าจืด อ่ะลุฟท์ นี่เราให้นายนะ จากใจ”
“แหวะ จากใจ เอามานี่ลุฟท์”
เม้งฉวยเอากล่องมาถือ พอดีกับเสียงสัญญาณให้เข้าแถว เลยจึงต้องแยกย้ายกัน
“อ่ะของนายอ่ะ”
พอเข้าแถวเม้งก็ยื่นของคืน
“อ้าว นายไม่เปิดดูเหรอ”
“บ้าเหรอ มันของนายอ่ะ เราไม่เสียมารยาทหรอกน่า แค่อยากแกล้งไอ้บ้านั่น ไม่รู้จักว่าเขามีเจ้าของแล้วเลยคนเรา”
พอเข้าแถวแน่นอนว่าผอก็ต้องเชิญตัวของลุฟท์ออกไปหน้าเสาธงหลังพิธีการจบลง กล่าวชื่นชมเยินยออยู่พอสมควร เสียงปรบมือเกรียวกราว มันดังกว่าไอ้เอ๋อญี่ปุ่นอีกนะ เพราะนี่เป็นการแข่งขันทางวิชาการไม่ใช่กีฬา เพราะกีฬามันมีเป็นฤดูกาลไม่เหมือนการเรียนวิชาการ เพราะฉะนั้นตารางการแข่งขันทางด้านวิชาการจึงจ่อคิวมาเพียบ อีกทั้งริต้ากับซาร่าไปขอทางผอเองก่อนหน้านี้ว่าอยากจะทิ้งทวนการแสดงโดยให้ลุฟท์กับญี่ปุ่นแสดงร่วมกันในงานกีฬาประเพณีสามโรงเรียนปลายปี ต้องเอามาฝึก ผอเองก็ตะกละนะ จะเอาทุกอย่าง พยักหน้าตอบรับ เหอๆ ตายแน่ๆ ลุฟท์เอ๋ย ไอ้ตัวแสบไม่ห่วงมันหรอก เพราะมันแสบ อิอิ
Written by eiky
Ps. Thank you for using BTS sky train..แว้กกกก อิอิ
เค้าว่าจะค่อยๆเฟดไอ้เอ่อออกไป แล้วเอาน้องลูลุฟท์เข้ามาเต็มตัวน้า อิอิ ยังไงก็เชียร์ๆ น้องมันหน่อยน้า มันซื้อ ซื่อ เหมือนคนเขียนอ่า อิอิ จ๊วบๆๆๆ
-
:L2: ตัวเล็กงานเข้าอย่างแรวง ฮ่าๆๆๆๆๆ
-
เม้งท่าทางจะได้คู่แล้วนะนี่
กัดกันบ่อยๆ เดี๋ยวก็ได้กัน :laugh:
-
อยากเห็นนายกรุงเทพกับนายญี่ปุ่นเต้นด้วยกันคงจะสนุกมากเลยสงสัยโรงเรียนนี้จะดังอีกรอบ เกลียดอีนังโฟนอิจฉาคนอื่นไปทั่วเดี๋ยวจะโดนตบ
-
อ๊ะๆ ทะแม่งๆ สงสัย หน้าจืดจะคู่กับหน้าเค็มแหง๋ๆ กัดๆกันแบบนี้ไม่น่ารอด ส่วนหนูลุฟ ใสซื่อแบบนี้อีกนานแหง๋ กว่าจะรู้ตัวว่ารักตัวใหญ่จ๊ะ ไปแล้วน่ะ :impress2:
-
น้องลุฟท์ดังใหญ่แล้ว คราวนี้จะมีแมลงมาต่อม
จนโฟคตามตบไม่หวาดไม่ไหวแน่ๆ เลย
ขอบคุณค่ะ
-
ตัวเล็กงานเข้าซะแร้ววววว o13
-
เม้งกะเซศเริ่มเค้าเค้าอีกคู๋แล้วนะเนี่ย
-
งานรอจ่อคิวเต็มที่แน่ แล้วไหนจะตัวร้ายทั้งสองอีก สุดท้ายไม่ใช่เม้งได้กับเซลนะจะฮ่ามาก
-
ตัวเล็ก ไร้เดียงสา น่าหนักใจแทนโฟคจริงๆ ญี่ปุ่นยังแสบกว่านี้ แต่ลุฟท์นี่เด็กๆไปเลย
-
ตัวเล็กและตัวใหญ่จะน่ารักไปไหน เขินแทน :o8:
เอาน้องญี่ปุ่นมาแจมด้วยสิค่ะ คิดถึง ตอนนี้ไม่มีน้องเอ๋อของพี่เลย
-
ค่อยๆถอยยี่ปุ่นออกไปเหรอ อย่างนี้ก็คิดถึงยี่ปุ่นแย่เลยดิคับ
แต่ลุฟท์นี่ จะทั้งน่ารักทั้งซื่อจริงๆเลยนะ
-
โฟน แรงได้อีกมั้ยอ่ะ ขอแรงๆแบบจัดเต็ม :laugh:
-
ตามอ่านเรื่องนี้สองวันทีเดียวรวด คิดถึงญีั่ปุ่นเนะ
ชอบเรื่องนี้มากอ่านไปฮาไป น่ารักหวานๆๆ
คิดถึงพ่อหมีขาวกับแม่หมีแล้วอ่ะ :z3: :z3:
-
น้องเม้ง ทำอะไรให้อย่างนึงสิครับ......ช่วยสอยไอ้น้องเซสไปทำปั๋วทีเถอะ
รอวันออกงานคู่กันระหว่าง เอ๋อแสบกับเอ๋อซื่อ สองเจ้ลงมือทิ้งทวนคงจะมันส์น่าดู
-
น่ารักจังตัวเอง...ตัวเล็กตัวใหญ่...หวานอ่ะ...
ถึงตัวเล็กจะยังงง ๆ เอ๋อ ๆ แต่...ก็ยอมตามตัวใหญ่ทุกอย่าง...
แบบนี้ตัวใหญ่ไม่มีแห้วแน่...ดีใจด้วยน้า... :mc4:
แอบคิดถึง....เจ้าตัวแสบน่ะ...
:กอด1: น้องอิ๊ก :L1:
รักษาสุขภาพด้วยนะจ๊ะ
-
โอยงานหินเลยนะนั่น
-
น้องลุฟท์น่ารัก
ตอนนี้ไม่มีน้องญี่ปุ๋นมาแจม คิดถึง :กอด1:
-
ตัวเล็กกับตัวใหญ่สวีทหวานไม่แคร์สื่อเลยอ้ะ อร๊ายยยยยยยยยยยยยย :m1:
แต่ต้องบำรุงน้องลุฟท์ดีๆหน่อยนะโฟค น้องลุฟท์ต้องทำงานหนัก
:กอด1:
-
:z2: :z2:สุดยอด รักกัน รักกัน เดี๋ยวเซส เสร็จ เม้งแน่เลย :z2:
-
ลุฟน่ารักกก
พี่โฟค พูดคะ แอ๊บแบ๊วอ่ะ
-
ลุฟท์ น่าร๊ากกกกกกกอะ :o8: :-[ :impress2:
เชียร์เม้ง กะ เซส รักกันๆๆๆ รักกันไวๆ น๊าาาาาา อิอิอิ
-
น่ารัก :o8:
-
ลุฟท์ซื่อเกิ๊นนนนนน โฟคท่าจะปวดหัวอีกนาน
-
"พวกแกน่ะลูกกะเลกะลาด"
น่าจะเป็น ลูกกเฬวราก หรือไม่ก็ ลูกกะเลวกะราด รึเปล่าครับ
กเฬวราก (กะ-เล-วะ-ราก) (กวี) น. ซากศพ, เขียนว่า กเฬวราก์ ก็มี (ปาก) ว. ชั่วร้าย, เลวทราม, บัดซบ, บางทีใช้เพี้ยนเป็น กะเลวกะราด ก็มี
-
:กอด1:
-
:-[ :-[ :กอด1: :กอด1:
-
5555 จะสำลักหัวเราะตาย ตลกเม้ง เป็นเพื่อนที่ดีจริงๆ
ชักสงกะสัยว่าจะเกิดศึกอีกคู่นะ แต่เป็นศึกรักนะ 555
-
ลูฟสู้นะลูก :mc4: :mc4:
-
น่าร้ากกกกกกกกกกกกกกกกกก :man1:
แต่เมื่อไรน้องลุฟจะรู้จักความรักล่ะเนี่ย ? สงสารโฟคจริงๆ อดทนต่อไปนะหมีดำ :กอด1:
ขอบคุณสำหรับตอนไหนค่ะ เค้าเรียกกันน่ารักเชียว :L2:
-
หนูเม้งมีลางว่าจะได้คู่ครองนะจ๊ะ 55+
-
เอ้ยยย ม่ายหวายเล่วว กิกิว ~! :m25:
เฟียตห่วงเว่อร์ อิอิ
น้องเอ๋อน่าร๊ากกกก ขอเอาไปกกสักคืนได้ม่า่ยยยย :z3:
(อ่อก ก แอ๊กก /*โดนพ่อหมีกระโดเตะ) :z6:
Ps.พี่ขา หนูอยากเห็น อิเมจส์อิอิ อยากดูจางงง เอามาลงให้่หน่อยน๊า
Pss.มะเอารูปหมีกัวอาล่านะ- -a :laugh:
-
มีแฟนเด็กต้องอดทนค่อยๆ สอนไปเนอะโฟค ก็น้องลุฟท์เค้าใสซื่ออ่ะน่ะ หวานกันแบบเบา เบาคู่นี้
รอ รอ รอคะคุณอิ๊กกี้ น้องญี่ปุ่นออกแสดงคู่กับน้องลุฟท์จะเป็นที่กล่าวขานขนาดไหน
-
ชอบเรื่องนี้อะ เป็นเรื่องยาวก้ได้นะ
-
:call: มารอ นะครับ พี่นักเขียน :z2:
-
น้องลุฟท์น่ารัก :กอด1:
-
ที่หายไปนานเพราะไปบวชชีกับอาจารย์หรือเปล่า รออยู่นะครับ
-
"....."
“เอาล่ะค่ะน้องๆขา ทีนี้เรามาฝึกเต็มขั้นกันเสียทีนะคะ หลังจากที่น้องลุฟท์ของเราเสร็จสิ้นภารกิจเกี่ยวกับการตอบปัญหาวิชาการมาแล้ว เพราะฉะนั้นเราจะฝึกกันแบบหนักๆ อิอิ”
พอถึงคาบที่จะต้องเข้าชมรมริต้าก็ประกาศขึ้นเสียงดัง
“อ่า เจ๊ ยังไม่หมดนะครับ อาทิตย์หน้าต้องไปแข่งตอบปัญหาวิทยาศาสตร์ระดับเขตอีกนะ”
ลุฟท์มันเอ่ยขึ้นทำตาใส
“อ้าว ตายแล้วจริงเหรอคะเนี่ย เจ๊นึกว่าจบแล้วเสียอีก”
“ยังอ่ะครับ หลังจากตอบปัญหาระดับเขตแล้วยังต้องเตรียมตัวไปตอบปัญหาระดับภูมิภาคอีกอ่ะครับ จารย์บอก”
“ว้ายตาย งานช้างเลยนะคะนั่นน่ะ แล้วน้องลุฟท์ของเจ๊จะไหวไหมคะเนี่ย”
“ไม่รู้เหมือนกันครับเจ๊ อ่านหนังสือเยอะเหมือนกัน”
“อืม เอาไงดีนังซาร่า”
หันไปทางซาร่าที่ยืนอยู่ใกล้ๆ
“อืม หนักมากเหมือนกัน แล้วการแสดงงานวันโรงเรียนนี่ชั้นก็อยากได้น้องลุฟท์เป็นตัวเอกคู่กับเม้ง เอาไงดี”
ทั้งสองมองหน้ากันใช้สายตาครุ่นคิดอยู่
“เอ๊ะ หรือให้น้องเซสแทนตัวน้องลุฟท์ดีหล่อน”
ริต้าเอ่ยขึ้นแล้วหันไปหาเซสที่กำลังมองลุฟท์อยู่
“อืม เข้าท่าๆ น้องเซสขา ได้ไหมคะ”
“หือ อือ อ้อ ครับๆ ได้ๆเจ๊”
ตอบรับออกมาโดยที่ไม่รู้ว่าเขาพูดอะไร
“ดีมากค่ะ น้องเซสจะเต้นคู่กับน้องเม้งนะคะ แต่ความสูงมันห่างกันมากนะเธอ จะดีเหรอ”
“เออนั่นสิ อยากให้เซสเป็นพระเอก ตามตีมที่เราคิดอ่ะ ไม่อยากให้มาคู่กัน”
“หรือหล่อนจะดูแลน้องลุฟท์เรื่องวิชาการเหมือนเคย แล้วชั้นจะจัดคิวซ้อมเต้นเอง”
ริต้าคิดหนัก เป็นงานหนักจริงๆ หนักกว่าคราวไอ้ตัวแสบอีก
“น้องลุฟท์ขา น้องลุฟท์ของเจ๊จะไหวไหมอ่ะคะ ตามตารางที่ให้ไป แต่ว่าต้องเข้มกว่าเดิมอีกนะคะ”
“เอ่อ ไม่รู้ดิครับเจ๊”
“เอาเป็นว่า เรายืนตัวหลักเอาไว้เหมือนเดิมก่อน ส่วนเรื่องวิชาการเดี๋ยวเจ๊จะจัดการให้ ส่วนเรื่องเต้นคนไม่สวยนางจะจัดการ”
“ว้าย อีนี่ใครยะไม่สวย หล่อนน่ะสิ ไม่ใช่ชั้น จะอะไรก็ได้ ที่ไม่ใช่ไม่สวย”
“ค่า เพราะหล่อนไม่สวยเลย อิอิ”
“อีนังซาร่า”
กลายเป็นเถียงกันไปซะอย่างนั้น
“เหนื่อยอ่ะเม้ง”
พอซ้อมเสร็จลุฟท์ก็แทบคลานเพราะเหนื่อย สมองก็ใช้งานหนัก ร่างกายก็ใช้หนักอีก
“อ่า เราก็เหนื่อย ปวดขาอ่าลุฟท์”
“อ่า ไม่ไหวๆ”
“อ่ะลุฟท์น้ำ เหนื่อยไหม”
เซสยื่นขวดน้ำให้ลุฟท์เงยหน้าขึ้นมอง
“อ่า ขอบใจนะนาย”
“เอามานี่”
เม้งแย่งขวดน้ำไป
“ใส่ยาเสน่ห์ไรป่ะเนี่ย มาเราเทสต์ก่อนลุฟท์”
“เฮ้ย ไอ้ห่า นิสัยเสียนะมึง”
“อ้าวไมได้หรอกนะ นี่เพื่อนเรา เผื่อมีคนไม่หวังดี เพื่อนเรายิ่งดังๆอยู่ด้วย ใครจะไปรู้ ฮึ”
ไม่สนใจคำติของเซสเปิดขวดน้ำกรอกเข้าปากก่อนอึกหนึ่ง
“อ่า เย็นจัง อิอิ น่าจะโอเค อ่ะลุฟท์”
“หนอย ไอ้ห่านี่ กูซื้อมาให้ลุฟท์นะไม่ใช่มึง”
“จิ๊ แล้วทำไมไม่ซื้อมาสองขวดล่ะ ไม่เห็นเหรอว่ามีกันอยู่สองคน”
แถไปหน้าตาเฉย
“ฮึ่ม หน้าหนาว่ะมึง”
เม้งยักไหล่ไม่สนใจ ลุฟท์มองตาปริบๆแล้วยกขวดน้ำขึ้นดื่ม
“ลุฟท์นายต้องซ้อมเต้นคู่เราใช่ไหมอ่ะ ว่างๆเรามาซ้อมกันไหมสองคน”
“อย่ามา แล้วเราก็ต้องเต้นคู่นายเหมือนกันนะ นายปลาเค็ม”
“จิ๊ วุ่นวายจริงวะ ไม่ได้อยากเต้นคู่นายหรอกนะ ไอ้หน้าจืด”
“เราก็ไม่อยากเต้นคู่นายเหมือนกันล่ะ ไอ้หน้าปลาทูเค็ม”
ทั้งสองถลึงตาใส่กันลุฟท์มองอยู่ไม่พูดอะไร
“เอ่อ นายสองคนโกรธกันเหรอ”
ถามขึ้นเสียงเรียบๆมองคนนั้นคนนี้
“ป๊าว เราไม่เคยโกรธใครหรอก แค่ไม่ชอบขี้หน้า ฮึ คนคิดจะแย่งของคนอื่นน่ะ นิสัยเสีย”
“เฮ้ย ใครจะแย่งของใครวะมึง พูดดีๆนะเว้ย”
“ไปเถอะลุฟท์ ป่านนี้พี่โฟครออยู่แล้ว”
เม้งทำเป็นไม่สนใจเดินจูงมือของลุฟท์ให้ลุกขึ้นไปเปลี่ยนเสื้อ ทางด้านโฟคก็ซ้อมแบดฯแข็งขัน พอซ้อมเสร็จก็นั่งรอลุฟท์อยู่ในโรงยิมคุยกับเพื่อนๆก่อน ส่วนน้องๆในชมรมกลับกันไปหมดแล้ว
“มึงคิดว่าปีนี้มึงจะรักษาแชมป์ไว้ได้ไหมวะไอ้โฟค”
บาสถามขึ้น
“ต้องได้สิวะ ปีนี้มือดีๆทั้งนั้น อย่างไอ้เต้เก่งขึ้นเยอะ ไอ้เปี๊ยกก็ยังเด็ดอยู่ แม้ตอนซ้อมมันจะเล่นอยู่มากก็ตาม”
“นั่นดิ เด็กแม่งไรก็ไม่รู้ น่ารักจริงๆว่ะ ไอเปี๊ยกเนี่ย กูไม่เคยเจอ ปีที่แล้วมันก็น่ารักนะ แต่ปีนี้มันดูน่ารักกว่าเดิมอีก น่าอิจฉาพี่เฟียตจริงๆ”
บาสพูดขึ้น โฟคถอนหายใจออกมาไม่คิดถึงเรื่องนั้นแล้ว
“คู่นี่มึงคิดว่าจะเอาใครลงวะ”
“ที่คิดเอาไว้ มือหนึ่งกูจะให้ไอ้เอกกับไอ้บอย มือสองให้ไอ้เปี๊ยกกับไอ้เต้นั่นล่ะ”
“เฮ้ย เยอะไปไหมมึง น้องมันต้องไปเต้นด้วยไม่ใช่เหรอ”
“อืม นั่นดิ แค่คิดเอาไว้น่ะ หรือมึงคิดว่าไง”
“กูว่าให้ไอ้เปี๊ยกกับไอ้เต้มันเล่นเดี่ยวไป ส่วนไอ้เอกกับไอ้บอยน่ะให้มันเล่นคู่นั่นล่ะ ส่วนมือสองให้ไอ้ ปืนกับไอ้ปุ๊กเล่น”
บาสหมายถึงรุ่นน้องที่มีแวว
“อืม เอาแบบนั้นก็ได้ แต่ต้องเอาสองตัวนั่นมาฝึกให้เยอะกว่านี้
“ได้ๆ เดี๋ยวกูจัดการให้”
“พี่โฟค ยังไม่กลับเหรอครับ”
เสียงร้องเรียกมาจากหน้าโรงยิม โฟคกับบาสหันไป
“อ้าวน้อง มีไรเหรอครับ”
“คือโฟคเพิ่งติวหนังสือเสร็จอ่ะครับ ซื้อน้ำเดินผ่านมา อ่ะ โฟนให้พี่โฟค”
เดินตรงเข้ามาหาทันที ยิ้มหวาน
“อ่ะ น่ารักว่ะ ใครวะโฟค”
“ไม่รู้ดิ น่าจะน้องที่เพิ่งเข้าใหม่”
“น้องครับ ชื่อไรนะครับ พี่ชื่อบาสนะ น่ารักจังครับ”
บาสลุกขึ้นรับหน้า โฟนยิ้มแบบอายๆ
“บ้าพี่ก็ ผมชื่อโฟนครับ พี่บาสก็หล่อนะ อิอิ”
ทำท่าเขินจนตัวบิด แต่ว่าเจ้าโฟคมันไม่ได้สนใจนะ กำลังหยิบกระเป๋าจะลุกขึ้น
“อ้าว พี่โฟคจะไปไหนอ่ะ”
“มันจะไปรับแฟน”
บาสตอบแทน พอได้ยินก็หน้าหงิกทันที
“อ่ะ แล้วน้ำไม่กินของโฟนเหรอครับ”
“มาให้พี่กินแทนได้ไหมอ่ะครับ น้องโฟนคนน่ารัก พี่หิวน้ำพอดี”
ตอนแรกทำหน้าไม่พอใจ แต่พอเขาชมว่าน่ารักก็ยังพอให้อภัย
“ได้ครับพี่บาส”
ทำท่าอายจนหน้าแดง
“แล้วน้องโฟนนี่อยู่หอไหนครับ เดี๋ยวพี่เดินไปส่ง”
“อ่า อยู่หอ เอครับ”
“อ้อ ทางผ่านพอดี ป่ะ กลับยังครับ เดี๋ยวพี่เดินไปส่ง เฮ้ย โฟคเจอกันพรุ่งนี้นะเว้ย เดี๋ยวไปส่งน้องเขาก่อน”
“เออๆ เดี๋ยวไปรับตัวเล็กก่อน หิวเหมือนกัน”
“ตัวเล็ก”
โฟนทำเสียงสูงเหมือนไม่เชื่อหูตัวเอง
“อ้อ แฟนมันน่ะครับน้องโฟน น้องลุฟท์ไง อยู่ม.๔ ที่เพิ่งได้รางวัลตอบปัญหามาอ่ะครับ รู้จักไหม”
“ฮึ ไม่รู้จัก โฟนไม่ได้สนใจ”
เม้มปากแน่น พยายามหลบสายตา แต่โฟคมันเดินออกไปแล้ว
“พี่บาส พี่โฟคคบกับลุฟท์มานานแล้วเหรอครับ”
พอเดินออกมาจากโรงยิมก็เอ่ยถามขึ้น
“อ้อ ก็พอสมควรนะ ไอ้โฟคเนี่ยมันไปตามจีบน้องเขา ตอนแรกคนจีบเยอะมากๆ แต่เอาไปเอามาอีกท่าไหนไม่รู้เสร็จไอ้โฟคเลย”
“อ่า จริงเหรอ”
“ครับ ทำไมเหรอครับน้องโฟน”
“อ้อเปล่าครับ โฟนอยากรู้เฉยๆ”
“แล้วน้องโฟนล่ะ มีคนจีบหรือยัง”
บาสสีทันที
“อ่า ยังอ่ะครับ”
“งั้นพี่จีบได้ไหมครับ”
โฟนทำท่าอายบิดตัวไปมา
“ไม่รู้อ่ะ อือื ลองดิพี่”
“งั้นพี่จีบเรานะครับ อิอิ น่ารักแบบนี้ไม่ปล่อยให้หลุดมือหรอกน่า อิอิ”
โฟคเดินลัดเลาะอาคารไปยังห้องของชมรมเชียร์
“ป่ะตัวเล็กเสร็จยังครับ หิวไหม”
พอเห็นเม้งกับลุฟท์เดินออกมาก็ปรี่เข้าไปหา ยื่นมือไปดึงเอากระเป๋ามาถือให้
“นิดหน่อย เค้าเหนื่อยจังอ่ะตัวใหญ่”
“ซ้อมหนักเหรอคะ หือ”
เอามือมาจับบ่าเบาๆ
“เหนื่อยมากๆพี่โฟค เนี่ยหิวข้าวด้วยอ่ะ”
“ฮ่าๆ อยากให้กูเลี้ยงข้าวว่างั้น”
“อิอิ นิดนึงอ่ะพี่ นะนะ”
“เออๆ ไปดิวะ”
“เอ่อ พี่ครับ พี่จะไปกินข้าวกันเหรอ ผมไปด้วยได้ไหมอ่ะ”
เซสวิ่งเข้ามาหา เอ่ยขึ้น โฟคหันไปมองทำหน้างงๆ
“มึงไม่ไปเองวะ”
“ผมไม่มีเพื่อนน่ะพี่ นะครับ ผมขอไปด้วยได้ไหม”
“อะไรของนายเนี่ย เราจะไปกันสามคนนะ”
เม้งดอดขึ้นทำตาไม่พอใจ
“ก็คนไม่มีเพื่อนอ่ะ ทำไมวะ ใจแคบจังนะมึงน่ะ”
“เออๆ ไปก็ไปดิวะ ตัวเล็กให้เพื่อนไปด้วยนะคะ”
หันไปถามคนตัวเล็กที่ไม่ได้สนใจเหมือนกัน
“อ้อจ๊ะ ได้ดิ นายไปกับเรานี่ล่ะนาย”
“ขอบใจนะลุฟท์”
ยิ้มหวานให้ลุฟท์ทันที โฟคขมวดคิ้วทันที
“พี่โฟคอ่ะ ใจดีเกินไปแล้ว คอยดูเถอะ มันจะมาวอแว”
“มึงห้ามมองแฟนกูนะมึง ไม่งั้นมึงไม่ต้องไป เข้าใจไหม”
ขู่ออกมา เซสพยักหน้ารับคำ ตลอดเวลาที่ไปกินข้าวกันเซสมันไม่มองจริงๆนะ แต่พยายามแอบมองตอนที่โฟคมันเผลอ
“พวกแมวขโมย”
เม้งพูดขึ้นตอนกินข้าวเสร็จจะเดินกลับหอ โฟคกับลุฟท์เดินนำหน้าไปก่อนแล้ว
“ใครแมวขโมย พูดดีๆนะมึง”
“นายนั่นล่ะ เขามีเจ้าของแล้วยังไม่ละความพยายามเนอะ ฮึ”
“ไม่รู้เว้ย ใครดีใครได้ ไม่สน”
ยักไหล่ทำหน้ากวนๆใส่
“ไอ้บ้า คนอื่นมีเยอะแยะทำไมไม่ไปจีบ มายุ่งกับเพื่อนเราทำไม”
“ทำไม ทำไมกูจะยุ่งไม่ได้”
“ก็เขามีเจ้าของแล้วอ่ะ นายไม่เข้าใจเหรอ เขามีเจ้าของแล้วอ่ะ”
“อ้าวกูก็เพิ่งจะบอกไปเมื่อกี๊ กูไม่สนเว้ย ใครดีใครได้ มึงหวงเพื่อน หรือว่ามึงก็อยากให้กูจีบมึง ไอ้หน้าจืด”
“แหว่ะ ไอ้หน้าปลาทูเค็ม ใครจะสนใจ คิดว่าตัวเองหล่อมากนักหรือไง แหวะ”
“อ้าวๆ ไอ้นี่ หล่อไม่หล่อก็หล่อกว่ามึงล่ะวะ”
“ฮึ นิสัยไม่ดี”
สู้ไม่ได้ ไม่รู้จะว่าอะไรออกมาดี กัดปากตัวเองแล้ววิ่งตามโฟคกับลุฟท์ ปล่อยให้เซสเดินคนเดียวไป
“พ่อหมีขาวๆ เค้าผอมลงอ่ะเปล่าอ่า”
เอ่ยถึงมันหน่อยก็ดี เดี๋ยวจะลืม อิอิ พอเฟียตมารับที่หน้าโรงเรียน ขึ้นรถไปได้ก็หาของกินตามเคย พอกินเสร็จก็เปิดเสื้อขึ้นให้เห็นพุงขาวๆ เอามือลูบไปมา
“ฮ่าๆ ไม่นี่ แม่หมีอึดอัดเหรอ หรือกางเกงคับแล้ว”
“ม่ายอ่า แต่เค้ารู้สึกอืดๆอ่า”
“หือ ยังไงอืดๆ”
“ก็ อือ อื้อ อือ อื้อ อ่า”
“ไรวะ อือ อื้อๆ”
“อื้อออ ปู๊ดดดด”
“แว้กกก เฮ้ย นี่ท้องอืดเหรอ ฮ่าๆๆ เหม็นๆ”
“แหะๆ เค้ากินถั่วต้มเนะ อิอิ”
ทำหน้าตาเฉยนะมันเอามือบีบจมูกไว้ เฟียตรีบลดกระจกลงทั้งสี่ด้าน เพราะกลิ่นตดมหาภัยกำลังกระจายทั่วทั้งรถ
“ไม่ดีนะแม่หมี ห้ามตดไปทั่วแบบนี้เข้าใจไหม คนอื่นเขาจะไม่ชอบ”
“อา เค้าไมได้ตดทุกที่น้า เค้าเก็บมาตดให้พ่อหมีขาวดมคนเดียว”
“แว้กกก เว้ย ทำไมวะ สรุปพ่อหมีซวยใช่ไหมเนี่ย”
“อิอิ ก็เค้าร้ากพ่อหมีขาวอ่า อยากให้พ่อหมีขาวดมคนเดียว เนะ”
ทำหน้ากวนๆ เฟียตยิ้มแล้วเอื้อมมือมาขยี้หัวของไอ้เอ๋อ
“วันนี้พ่อหมีขาวมะได้ไปโรงเรียนหรา”
“ไปดิ เรียนเสร็จนานแล้วล่ะ พ่อหมีแวะไปนอน อิอิ”
“อ่า ขี้โกงเนะ ทำไมไม่รอเค้าอ่า”
“อ้าวก็พ่อหมีไม่มีไรทำนี่ จะให้ไปรอตรงไหนอ่าแม่หมี”
“ฮึ งอนเนะ ต้องซื้อติมให้เค้าถังหย่ายๆ”
“ฮ่าๆ งอนจริงดิเนี่ย หือ หรือว่าอยากกินติม”
“อิอิ อยากกินติมอ่า”
ทำท่าเขินแล้วปีนเข้าหา แต่เฟียตมันขับรถอยู่นี่เนอะ อันตรายมากๆเวลาไอ้เอ๋อมานั่งในรถ ปีนเล่นเหมือนเป็นต้นไม้
“คร้าบ เดี๋ยวซื้อถังใหญ่ๆเลยดีไหม”
“อ่า จาดีหรา เค้าจาอ้วนไหมน้า อิอิ”
“นั่นแน่ ขี้โกงนะเรา หิวไหมแม่หมี”
“ไม่หิวเนะ แต่ก็ต้องกินอ่า”
“หือ ทำไมวะ”
“ก็ไม่กินก็ไม่ครบตามโภชนาการน้าพ่อหมีขาวมะรู้หรา”
“ฮ่าๆๆ พ่อหมีเพิ่งรู้นะเนี่ย เป็นนักโภชนาการด้วยเหรอเรา”
“อิอิ กินขาหมูน้า”
“เฮ้ย ไม่ได้ๆ กินอะไรไม่หนัก นี่กินหนมไปสองกล่องแล้วยังไม่รู้สึกไรเลยเหรอแม่หมี”
“ม่ายอ่า หนมมันคนละอย่างกะข้าวเนะ มันไปอยู่คนละที่กันเนะ อิอิ”
“ฮ่าๆๆ งั้นพ่อหมีพาไปกินอาหารเวียดนามนะ”
“อ่ามะเอาอ่า มันมีแต่ผัก เค้าอยากกินหมูย่าง”
“ไม่ได้ เมื่อวานก็กิน อะไรจะหมูย่างทุกวัน แก้มตุ่ยๆแล้วเนี่ยเห็นไหม”
“อ่า จริงหรา อิอิ”
ทำท่าดึงกระจกส่องหลังมาดู
“อิอิ ยังมะถึงที่สุดเนะ กินได้ๆ”
“ฮ่าๆ ไม่ได้ๆ เดี๋ยววันนี้กินผักบ้าง เดี๋ยวพากลับบ้านไปให้คุณแม่จัดการน้าแม่หมี”
“อ่า มะเอาอ่า คุณแม่ชอบให้กินผัก อิอิ ไปหาคุณพ่อดีกว่าเนะ คุณพ่อให้กินปู อิอิ”
เฟียตเองแม้จะเครียดมากมายมาจากไหน แต่พอเจอหวานใจของเขาโลกทั้งโลกมันก็เป็นแบบนี้ล่ะ จะไม่ให้รักได้ยังไงเนอะ หวานใจมันหน้าเอ๋อก็ตามที
Written by eiky
-
น้องลุฟท์สู้ๆ ส่วน แม่หมียังรั่วเหมือนเดิมมิเปลี่ยนแปลง มนต์รักตดสะท้านทรวง
-
ฮ่าๆๆ น่ารักจัง แม่หมี อิอิ ส่วนเม้ง ระวัง เกลียดอะไรจะได้อย่างงั้นนะเออ อิอิ
-
ทำเป็นพูดดีนะนายเซส
อย่ามาหลงเม้งจนหัวปักหัวปำละกัน
-
ลุฟท์นี่ท่าทางจะงานหนักยิ่งกว่าญี่ปุ่นอีกนะเนี่ย ยิ่งไม่ถนัดเต้นด้วย น่าสงสาร
ปล.เม้งนี่คู่กะเซสป่ะเนี่ย กิ๊วๆ สงสัยประเภท เกลียดนักแต่ก็รักนะ^^
-
น้องลุฟท์ดูท่าว่าจะเหนื่อยกว่าน้องญี่ปุ่นนะเนี้ย สู้ ๆ เน๊
-
งานนี้ พี่หมีดำ กับ น้องลุฟต้องเจอศึกสองด้าน :serius2:
-
+1 หายคิดถีงน้องญี่ปุ่นเลย งัย ก้อมาต่อไวไวนะครับ :กอด1:
-
น้องลุฟท์ตัวเล็กๆ เจอแต่ละงานหนักน่าดู :กอด1:
-
ญี่ปุ่นกับพี่เฟียตยังน่ารักเหมือนเดิมเลย แต่เบื่อโฟนจริงๆเลย ="=
-
น้องลุฟท์สู้ๆ :z2:
-
มีงี้ด้วย เก็บตดไว้ให้หมีขาวดม 555 :laugh: :laugh:
-
มานิดมาหน่อยก็ดีน้องปุ๋น
มาถึงก็ตดให้ดมทันที :เฮ้อ:
-
ชักไม่ชอบเซสแล้ว พูดไม่รู้ฟัง
ชอบเม้งนะตอนนี้ ช่วยกันคนอื่นที่มายุ่งกับลุฟท์
น้องญี่ปุ่นของพี่ยัีงน่ารักเหมือนเดิม
โผล่มาทีเอาตดมาฝาก :laugh:
-
ปุ่นเอ๊ย ระวังจะเปลี่ยนจากแม่หมี กลายเป็นแม่หมูนะ :laugh:
-
เซสจะคุ่กับเม้งป่าวนี่
ฟัดกันตลอด ฮ่าๆๆๆ
-
คราวนี้สองเจ๊ชมรมเชียร์จะจัดตารางซ้อมให้ยังไงละเนี่ย แต่ชมรมแบตจะเอาเด็กใหม่ลงคู่เลย
เหนื่อยไม่น้อยนะ แข่งคู่กันเองก่อน แล้วค่อยส่งคู่ที่ชนะไปแข่งไม่ดีกว่าเหรอ
-
อ่านแลวช่างมีความสุขเหลือเกิน
คิดถึงแฟน
-
โอ๊ยสงสารยี่ปุ่นที่สุด กว่าจะมาแต่ละตอนยังโดนแกล้งใส่ร้ายป้ายสีอีก
แต่ไม่เป็นไรความน่ารักไม่มีอะไรสามารถมาบดบังได้ รักยี่ปุ่น
แต่ไม่รู้เป็นไงนะ ลุฟท์มันน่ารักขึ้นทุกวัน
-
น่ารัก ทุกคู่เลย เชียร์ เม้ง กับ เซสนะ แอบไม่ชอบ โฟนเลย นิสัยไม่ดีต้องให้ ญี่ปุ่น จัดการและ :z2:
-
ผอมลง!!!! คงผอมลงหรอกน่ะแม่หมี หุๆ กล้าถาม :laugh:
แต่ยังไงก็สติลน่ารัก.... ถึงมันจะเอ๋อก็เถอะ
ตัวเล็ก... จะรู้อะไรกับเค้าไหมเนี่ย :sad4: ยังดีที่มีโมเม้นต์ จ๊ะจ๋า บ้าง ฮิๆ
-
:pandalaugh: :pandalaugh: :pandalaugh:
-
อยากมีแฟนแบบญี่ปุ่นซักคน
-
:z2: :z2: น่ารัก น่ารัก :z2: :z2:
-
ตัวเล็กจะไหวมั๊ย ทึ้งบู๋ทั้งบุ๋นเลย ตัวใหญ่เติมพลังให้ด้วยน๊า
ญี่ปุ่นเอ๋ยน่ารักตลอดเลย ผายลมแห่งรักพี่เฟียตทนด๊าย5555
ปล.น้องเม้งฝากจัดการคนหน้ามึนทีน่ะ
-
คู่ตัวเล็กตัวใหญ่นี่ยังหวานไม่เท่าคู่พ่อหมีแม่หมีเลย อิอิ...
อีกนิดๆๆๆ
เซสนี่ตามติดจริง ให้เม้งจีบซะเลย ฮ่าๆๆ
-
กล่าวถึงแม่หมีเยอะๆหน่อยนะครับ ยังชอบๆๆ ไม่อยากให้ใครมาแทนที่ แม่หมีอ้วน
-
รักพ่อหมี และแม่หมีอ่า ๆ " อยากอ่านแม่หมีอ้วน
-
:jul3:
-
รักและ คิดถึง พ่อหมี แม่หมี แต่ก็ไม่ลืม ตัวเล็ก กับตัวใหญ่นะครับ 555 :z2: :z2: :z2:
-
แอบปันใจให้น้องเม้งบ้างแล้วละ...มันป่วน ๆ กัน ๆ ได้แสบดี...
แต่ยังไงก็รักเจ้าตัวแสบ กับ ตัวเล็กของตัวใหญ่ ที่สุด...
มีความสุขกับความเอ๋อ ๆ ใส ๆ ของเด็ก ๆ :กอด1:
:L1: น้องอิ๊ก :กอด1:
-
คุณอิ๊กกี้ อย่าลืมมาต่อน้องญี่ปุ่นกับน้องลุฟท์นะค่ะ
-
:call: :call: :L2: :L2:
-
มาได้แล้วน่า นานแล้วนะ คิดถึงญี่ปุ่น
-
แม่หมี พ่อหมีขาว ตัวเล็ก ตัวใหญ่ มาได้แล้ว :3123:
-
รอน้องญี่ปุ่นครับ
-
หายไปนานเลยอ่า คุณอิ๊กอ่าาาาาาาา :m15:
-
"ซื่อนะ ไม่ได้โง่"
“อ้าวแข็งแรงหน่อยค่า ว้ายน้องลุฟท์ขาทางซ้ายค่าทำไมหันขวาไม่เข้าพวกแบบนั้น”
เสียงของซาร่าที่คอยกำกับการเต้นของน้องๆอยู่ในห้องของชมรมดังแข่งกับเสียงเพลง ห้องนี้อย่างที่รู้ๆกันวาจะไม่มีใครคนอื่นเข้ามาได้ เพลงก็ใช้เพลงหลอกไม่ใช้เพลงจริง พอใกล้จะถึงวันนั่นเองทางซาร่ากับริต้าค่อยจะเผยเพลงที่แท้จริงออกมาและเรียกน้องๆไปซ้อมทีอื่นต่างหาก หรือไม่ก็นัดซ้อมกันมืดๆไม่มีใครในโรงเรียนแล้ว
“อ๊ะ ทางนี้เหรอเจ๊”
“ค่า ตลอดนะคะน้องลุฟท์ขา ว้ายคนเรียนเก่งๆนี่เต้นไม่เป็นเอาซะเลยนะเนี่ย อิอิ”
“ไม่เป็นอ่ะเจ๊ผมเต้นไม่เป็นจริงๆ”
“ไม่เป็นไรค่า มาๆ ฝึกให้เยอะๆเดี๋ยวก็คล่องเหมือนน้องเม้งเองล่ะค่า เห็นไหมล้ำหน้าไปเยอะมาก”
หันไปชมเม้งที่กำลังเต้นอย่างเอาเป็นเอาตาย ส่วนเซสเองก็คอยมองลุฟท์อยู่ตลอดเวลาเผลอไมได้เลยนะไอ้นี่มันคอยจู่โจมตลอดเวลา
“เจ๊ ให้ผมประกบคู่กับลุฟท์ไหม ผมจะได้สอนไปด้วย”
“หือ เอางั้นเหรอคะน้องเซสของเจ๊”
“ครับ ดีกว่าให้ลุฟท์เต้นตามเพื่อนๆนะ ผมว่าแบบนั้นลุฟท์อาจจะงง”
“ดีค่ะดี มาเลยๆ”
มันแผนสูงนะนั่น
“มาลุฟท์เราสอนให้”
“อ่า อืมๆ ขอบใจนะเซส”
“ไม่เป็นไร เพื่อลุฟท์ซะอย่าง เซสทำได้”
ยิ้มให้ตาหวาน เจ้าเม้งมันไม่ทันมองนะเพราะกำลังมันอยู่กับการเต้นเข้าจังหวะ เด็กถูกแบ่งออกเป็นสองกลุ่ม กลุ่มที่เป็นแล้วก็จับไปเข้าจังหวะเล่นท่าให้มันคมกว่าเดิม ส่วนอีกพวกก็ไอ้เจ้าลุฟท์นี่ไง หึหึ
“นี่ต้องก้าวขาแบบนี้”
เซสผลุบเข้าประกบด้านหลังทันที เอามือจับสะโพกของลุฟท์ ไอ้นั่นมันก็ไมได้คิดอะไรอยู่แล้วนะ มันเลยเฉยๆ
“อ่า แบบนี้เหรอ”
“อืม แบบนี้ล่ะ ขานี้แบบนี้”
“อืม”
“ก้าวขาออกไปหน่อยลุฟท์”
เซสมันดันหน้าขาเข้าเบียดกับบั้นท้ายของลุฟท์เอามือจับขาข้างหนึ่งทำท่าเป็นสอน
“อ๊ะ ทำไมนายมาเบียดเราจังอ่ะ ขยับไม่สะดวก”
“นายไม่ชอบเหรอลุฟท์”
“ไม่อ่ะ”
ทำเสียงกระเส่าใส่เพราะตั้งลำแล้วนั่น
“อ๊ะ เอามือออกจากก้นเราหน่อย เราจั๊กจี๋”
“ไม่ใช่มือ”
“หือ แล้วไรอ่ะ”
“น้องชายเรา”
“อ่า”
รีบกระเด้งตัวออกไป หันมามอง เซสมันเกางเกงนักเรียนอยู่แต่มันก็นูนขึ้นเป็นลำชัดเจน
“อ่า นายแข็งเหรอ”
“อืม เพราะนายนั่นล่ะ”
“ทำไมอ่ะ เราไม่ได้ทำไรนะ”
อืมนะ มันทำหน้าแบบว่าซื่อเหลือเกิน นี่เขาล้วงเข้าไปมันจะรู้ไหมเนี่ย
“ก็ลุฟท์น่ารักนี่ เราเลย อิอิ”
“อ่า แล้วจะเต้นได้ไหมอ่ะ มันไม่อึดอัดเหรอ”
“ได้ดิ เราทำได้”
พยักหน้าให้ลุฟท์กลับเข้าไปประจำตำแหน่ง
“อ๊ะ นี่นายปลาเค็ม ทำไรอ่ะ”
เม้งหยุดพักหันมาเห็นทันทีปรี่เข้าหาทันที
“จิ๊”
“อ๊ะ นั่น”
“มองไรวะ เชี่ย”
“อ่านี่นายคิดไม่ซื่อเหรอนายปลาเค็ม”
“ไม่เกี่ยวกับมึงเว้ยไอ้หน้าจืด”
“อ่า ลุฟท์มันทำไรนาย บอกเรามานะเราจะจัดการให้ บอกเรามา”
“ก็”
“ไม่ได้ทำไรเว้ย กูมาสอนลุฟท์เต้นอ่ะ มึงเสือกไรด้วยเนี่ย”
“บอกมาลุฟท์มันทำไรนาย”
“เซสไม่ได้ทำไรนี่เม้ง แค่เอาไอ้ตุงๆนั่นมาถูก้นเราเท่านั้นเอง”
“กรี๊ดดด”
กรี๊ดออกมาไม่อายใคร
“อะไรกันค้า อะไรกันน้องเม้งแตกสาวร้าวรานเชียวนะ”
ริต้าเดินมาหา
“อ่าเจ๊”
“อย่านะมึง อย่าบอกนะ”
เซสทำตาอาฆาตใส่เม้ง เม้งเองก็ทำหน้าอึกอักอยู่ไม่รู้จะบอกไปว่ายังไงดี
“เอ่อ แมลงสาปเจ๊ แมลงสาป โน่นไงๆ”
“ว้าย กรี๊ดด ผัวขาช่วยด้วย ผัว ผัวอยู่ไหน”
“เอ่อ”
เด็กสามคนยืนอ้าปากค้างเพราะกริยาอาการของริต้ามันออกจริตมากมายนัก เกินจะรับไหว อิอิ
“พี่โฟคครับ เหนื่อยไหมครับ โฟนซื้อน้ำมาฝาก ดูเหงื่อดิเต็มตัวเลยอ่ะ อิอิ เซ็กซี่จัง”
ส่วนด้านตัวอิจฉาก็เร่งมืออย่างเต็มที่เหมือนกันต้องรีบทำคะแนนก่อนงานโรงเรียน
“หือ ให้พี่เหรอครับ”
โฟคหันมาทำหน้างงๆ
“ครับ โฟนซื้อมาให้พี่ อิอิ”
ทำท่าอายพองาม
“โหมีเด็กมาเฝ้าเลยเว้ย เดี๋ยวเถอะกูจะไปฟ้องน้องลุฟท์”
“ห่าไรล่ะมึง น้องเขาซื้อน้ำมาฝาก เออ ใครหิวน้ำบ้าง”
เอ่อ โฟนหน้าซีดลงทันที โฟคยื่นมือมารับขวดน้ำแล้วหันไปร้องเรียกเด็กที่ซ้อมอยู่ใกล้ๆ
“อ่า เค้าหิวเนะ เค้าหิว”
นั่น ก่อนใครเลยนะมัน
“อ่ะ ไอ้เปี๊ยก น้ำ น้องเขาซื้อมาฝาก”
ไอ้ตัวแสบวิ่งมา แต่พอเห็นว่าใครก็ทำหน้าย่นใส่
“แอ่ะ น้องคนนี้หรา มาจีบหมีดำหรา”
ไม่หยิบขวดน้ำนะแต่เดินปรี่มาหาโฟน
“เค้าซื้อมาให้พี่โฟคน้า”
“อ่า นั่นแน่ อิอิ มาจีบแฟนคนอื่นหรา อิอิ ชอบแย่งหรา”
หัวเราะชอบใจ โฟนอายหน้าแดง แต่ก็ทำหน้าไม่รู้ไม่ชี้
“ไม่ใช่ ก็แค่มาดูพี่เขาซ้อมอ่ะ”
“เออๆ ไอ้เปี๊ยก อ่ะน้ำ เอาไปดิวะ แล้วกลับไปซ้อมได้แล้ว”
“แอ่ะ มะเอาอ่า กลัวน้องคนนี้จาใส่ยาถ่ายเนะ อิอิ”
“บ้าเหรอพี่ ฝามันยังปิดอยู่นะ ทำไมพูดแบบนี้”
“เอ๋ ก็เค้าสัญนิษฐานเนะ ความคิดเห็นส่วนตัวเค้าผิดด้วยหรา”
เอ่อ ไอ้เจ้าโฟนหน้างอลงกว่าเดิม
“ฮึ ไปก็ได้ พี่โฟคอยากกินน้ำอีกไหมอ่ะ เดี๋ยวโฟนไปซื้อมาให้ใหม่ อันนั้นให้คนอื่นไปเถอะ”
ยิ้มหวานฉ่ำ ก่อนจะเดินสะบัดหน้าใส่ญี่ปุ่นเดินออกไป
“อ้าว น้องโฟนมาหาพี่เหรอครับ รอแป๊บน้า เฮ้ยไอ้เอก มึงาสอนให้ไอ้ปี๊กหน่อยดิวะ กูไปหาเด็กกูก่อน”
บาสพูดขึ้น โฟนทำหน้าเสียทันที
“อ่า ที่แท้ก็เด็กพี่บาสหรอกเหรอเนี่ย เข้าใจเลือกเนอะ อิอิ”
“มึงหมายความว่าไงวะไอ้เอก”
บาสทำตาขวาง
“ป๊าว อิอิ เหมาะสมกันดีออกน่าพี่”
“เออๆ ว่าไงครับน้องโฟน มาดูพี่ซ้อมเหรอคร้าบ น่ารักจริงๆ”
บาสเองก็วิ่งไปจับบ่าของโฟนไว้ทันที โฟนเปลี่ยนสีหน้าทันที
“อืม เค้ามาดูพี่บาสซ้อมอ่ะ เหนื่อยไหม เดี๋ยวเค้าไปซื้อน้ำมาให้”
“อ่าน่ารักจริงๆเลยครับ”
แลดูเจ้าบาสมันจะดีใจมากนะนั่น
“หึ เพราะไอ้หน้าเอ๋อนั่นคนเดียวเลย เปลืองเงินนะว้อย”
บ่นออกมาตอนเดินกลับไปที่ร้านอาหาร หน้านี่หงิกเชียวนะ
“ลุฟท์นายเอาน้ำไรอ่ะ เดี๋ยวเราไปซื้อให้”
ลุฟท์กับเม้งและเพื่อนในชมรมเชียร์อีกสองคนก็ขอตัวออกมาซื้อน้ำเพราะซ้อมหนักจนเกินไป ลุฟท์เดินตามเม้งไปที่ร้านขายน้ำ
“เอาน้ำเปล่านี่ล่ะเม้ง”
“อืมๆ”
“อ๊ะ นี่นายนี่”
โฟนเห็นก่อนทำท่าผงะ เม้งมองดูหน้าโฟนที่ทำหน้าประหลาดเวลาเจอ
“ฮึ ไม่เห็นจะน่ารักตรงไหน หน้าตาดูซื่อเกินไป พี่โฟคชอบได้ไงนะ”
เปรยออกมา
“นายหมายถึงใครวะ”
เม้งได้ยินเปล่งเสียงขึ้นดังพอสมควร
“ไม่ได้ว่าใครนี่ ใครจะรับก็รับไปดิ ถอยไปจะซื้อน้ำ”
“อ้าวไอ้นี่ เรามาก่อนนะเว้ย นายนั่นล่ะถอยไป”
“เม้งๆ ไม่เป็นไรหรอกให้เขาซื้อก่อนเถอะ”
“แหม ไม่ต้องมาทำเป็นมารยาทดีหน่อยเลยนายลุฟท์ น่ารำคาญว่ะ”
หันมาเล่นทางลุฟท์คนเดียวเลยไม่ได้สนใจมองเม้งเลย
“ทำไมวะนาย ก็เพื่อนเรามีมารยาทดีน่ะ ไม่เหมือนนายหรอกนะ ไร้มารยาท มารยาททราม”
“เฮ้ยมึง ปากหมานะไอ้หน้าจืด”
“ใครหน้าจืด นายนั่นล่ะหน้าจืด คิดว่าตัวเองเป็นใครวะ น่ารักหน่อย คนชอบเยอะหน่อยจะมาระรานคนอื่นเขาเหรอ นิสัยแย่มาก หน้าตาน่ารักแต่นิสัยแบบนี้ไม่มีใครเขาอยากได้หรอกนะ จะบอกให้”
“ไอ้นี่ มึง”
ผลักอกของเม้งถอยเซไปจนโดนโต๊ะ เพื่อนๆในชมรมวิ่งตามมา ลุฟท์เองก็เข้าไปพยุงร่างของเม้งเอาไว้
“ไอ้เชี่ยนี่”
“มึงนั่นล่ะเชี่ย มาว่ากูได้ไง”
“ทีนายยังว่าพวกเราก่อนเลย”
“กูว่าไอ้นี่ไม่ได้ว่ามึง มันเองยังไม่ได้รู้สึกอะไรเลย แล้วมึงเสือกมาออกหน้ารับ เป็นเดือดเป็นร้อนแทนทำไม เสือกเอง”
โฟนตวาดเสียงดัง เม้งเองก็ทำท่าไม่ยอมเช่นกัน ลุฟท์ประคองร่างของเม้งขึ้น
“อย่ามีเรื่องกันเลยนะเม้ง”
“หนอย ตอแหล นี่แน่ะ”
ผลักลุฟท์อีกคน จนเซล้มลงไปอีกทั้งสองคน
“โอ๊ย ผลักเราทำไม”
“หนอยแน่ จับมันไว้เลยพวกเรา”
เม้งร้องบอกเพื่อนๆ
“อย่ามาทะเลาะกันนะน้องๆเดี๋ยวเป็นเรื่องหรอก จะซื้อไหมน้ำ ไม่ซื้อก็ไปที่อื่น”
พี่เจ้าของร้านขายน้ำเห็นเหตการณืไม่ดีจึงออกมาปราม ทุกคนหยุดจ้องหน้ากัน
“หึ จำไว้เลยนะ หน้าซื่อๆแบบแกนี่ล่ะกูจะแย่งเอาแฟน คอยดู”
“หนอยไอ้เชี่ยนี่”
เม้งทำท่าจะลุกขึ้นมาแต่ลุฟท์ดึงเอาไว้ โฟนสะบัดหน้าจะเดินหนีไปแล้ว
“เดี๋ยวก่อนสินาย”
ลุฟท์ร้องเรียกโฟนเอาไว้แล้วลุกขึ้น เม้งเองก็แปลกใจ
“อะไร มีอะไรอีกไอ้เอ๋อ”
“เรื่องแฟนน่ะ นายบอกจะแย่งเหรอ แฟนคนอื่นแย่งไปเป็นของตัวเองได้ด้วยเหรอ”
“หนอย ก็คอยดู กูนี่ล่ะจะแย่งจำไว้”
“เหรอ แม่เราเคยบอกว่าคนที่ชอบแย่งของคนอ่นหน้าไม่อายนะ ถ้าคิดว่าแย่งเขาไปได้ก็เชิญนะ เพราะเราคิดว่าคนที่แฟนกันคือคนที่รักกัน และคนที่รักกันเขาคงไม่มองคนอื่นที่มาวอแวหรอกนะ และถ้าเขาไปหานายเราคิดว่าแสดงว่าความรักมันไม่เหมือนเดิม คืออีกฝ่ายหนึ่งอาจจะเปลี่ยนไป นั่นก็หมายความว่านายแย่งไปมันก็ถูกแล้วล่ะนะ เพราะถ้าอีกฝ่ายหมดใจ เราก็คงไม่เรียกเขาว่าแฟน หรือว่ามันก็คงไม่ใช่ความรัก”
“โว้ย พูดอะไรเวิ้นเว้อน่ารำคาญ กูจะเอาคอยดูไม่ว่าจะด้วยอะไรก็ตาม มึงจำไว้”
“เราไม่จำหรอกนะ เพราะเรามาเรียน ไม่ได้มาคอยจะหาแฟน หรือว่าแย่งแฟนใคร อย่างน้อยเวลาจบออกไป มีใครถามเรื่องเกี่ยวกับวิชาการจะได้ตอบเขาได้บ้าง ไม่ใช่ตอบได้แต่เรื่อง แย่งแฟนคนอื่น”
“อ๊ะนี่มึง ไอ้”
“อย่านะมึง”
ทั้งสามคนปรี่เข้ามาขวางไว้ โฟนหน้าหงิก ส่วนลุฟท์มันยืนอธิบายแนวคิดแบบตรรกะของมันเอง หน้านิ่งมองจ้องอยู่ไม่ได้กลัวนะ เห็นไหมบอกแล้วว่าถึงมันจะซื่อแต่มันไมได้โง่นะว้อย อิอิ
“โหย ลุฟท์ เจ๋งไปเลยอ่ะ ไม่คิดเลยนะว่าลุฟท์จะด่ากลับจนมันหน้าหงาย”
เม้งพูดอย่างอารมณ์ดีตอนเดินกลับเข้าไปในชมรม
“เราไมได้ด่าเขานะ เราแค่อธิบายให้ฟังในสิ่งที่เราคิดว่าเราเข้าใจเกี่ยวกับเรื่องความรัก”
“เออๆ พอๆ ไม่ต้องอธิบายให้เราเข้าใจหรอกนะ อิอิ แต่เราว่านายนี่มันไม่ซื่อแล้วล่ะ ร้ายนะเนี่ย อิอิ”
“หือ ร้ายยังไง”
ทำหน้างงจริงจัง จนเม้งส่ายหน้า
“เออๆ ไม่ร้ายก็ไม่ร้าย คอยดูนะเราจะฟ้องพี่โฟค”
“ฟ้องเรื่องอะไรอ่ะเม้ง”
“อ้าวลุฟท์ ก็ฟ้องที่ไอ้หน้าตาดีนั่นมาระรานนายไง”
“อืม จะดีเหรอ เราว่ามันไม่จำเป็นหรอกนะ เพราะเราไม่ได้เป็นอะไร”
“นี่ แหมนะ ทำมาเป็นใจดีนะลุฟท์ แล้วถ้านายอยู่คนเดียวแล้วมันมารังควานล่ะ นายจะทำยังไง”
“เราไม่เคยอยู่คนเดียวนี่ เพราะไปไหนเรามีนายไปด้วยตลอด เพื่อนรัก”
ประโยคนี้ทำใหเม้งยิ้มหุบไม่ลงทีเดียว
“อ่า เรารักนายจังลุฟท์ ป่ะ ไปซ้อมต่อเถอะ อิอิ”
พอกลับไปซ้อมก็ตั้งใจซ้อมเหมือนเดิม เซสเองไม่ได้มาซ้อมให้แล้วเพราะริต้าเอาไปประกบส่วนตัว เพราะหมายหมั้นปั้นมือจะให้เป็นตัวเอก ตีมที่คิดไว้ยังไม่ลงตัว สองงานที่รออยู่ตีมจะต้องไม่ซ้ำกัน และจะต้องดังเพียงอย่างเดียวไม่มีทำเอาพอตัวรอด ทุกอย่างต้องดีเลิศ อิอิ
“ตัวเล็ก เหนื่อยไหมคะ”
พอเลิกซ้อมโฟคก็มาหาที่ห้องซ้อมเลย เซสยืนมองอยู่ตาเขียวกัดปากแน่น
“เหนื่อยมากอ่ะตัวใหญ่ แต่ตัวใหญ่ทำไมตัวไม่เปียกเลยอ่ะ”
“อ้าวก็อาบน้ำสิคะ ในโรงยิมมีห้องอาบน้ำนะ”
“อ้อ เค้าอยากอาบน้ำบ้างอ่ะ”
“อ้าวเหรอ งั้นไปอาบไหมที่โรงยิมเดี๋ยวตัวใหญ่พาไป”
ทำท่าคิดแล้วหันไปมองเม้งที่ยืนท้าวสะเอวมองเซสอยู่เหมือนพยายามจะจับผิด
“เม้งๆ ไปอาบน้ำที่โรงยิมไหม ตัวเราเปียกไม่สบายตัว”
“ไปอาบที่ชมรมได้นี่ลุฟท์ อ่า หรือว่าพี่โฟค อิอิ”
“ไรของมึงไอ้เม้ง เดี๋ยวเถอะ หรือมึงอยากจะต่อคิวรอก็ตามใจ”
“อ่า ก็ได้นะ อิอิ”
เม้งหัวเราะทำหน้าอายๆ
“ไปอาบที่โรงยิมของชมรมแบดฯเหรอพี่ ผมไปด้วยได้ไหม”
เซสเดินเข้ามาทันที
“ไม่ได้”
เม้งแว้ดเสียงขึ้น
“อะไรของมึงกูถามพี่เขานะ ไม่ได้ขอมึง”
“นั่นล่ะไม่ได้”
เซสทำตาเขียวใส่เม้ง แล้วหันไปทำสายตาอ้อนวอนโฟค
“เออๆ ไปก็ไปดิวะมีตั้งหลายห้อง มึงจะเถียงกันทำไมวะ ไปเถอะตัวเล็ก”
โฟคทำท่ารำคาญแล้วเดินเกาะบ่าของลุฟท์เดินออกไปก่อน
“หึ คนเขาจะสวีตกันก็ยังจะไปเป็นก้างนะคนเรา”
เม้งเปรยขึ้นแสยะปากใส่เซส
“แล้วมึงอ่ะ ไม่ใช่ก้างเหรอวะ ไอ้หน้าจืด”
“ฮึก” พูดไม่ออก
ได้แต่ทำหน้างอ เซสยักไหล่แล้วรีบเดินตามทั้งสองคนไป
“อ่ะตัวเล็กผ้าเช็ดตัว ใช้ของตัวใหญ่ไปก่อน ยังหมาดๆอยู่น่าจะโอเค”
โฟคเดินไปเปิดล้อเกอร์ของตัวเองแล้วหยิบเอาผ้าเช็ดตัวที่แขวนไว้ยื่นให้ลุฟท์
“อ่าตัวใหญ่ไม่เอากลับบ้านเหรอ มันไม่เหม็นเหรอ”
หยิบขึ้นมาดมอย่างไม่รังเกียจ ทำเอาจนโฟคหน้าแดงจัด
“เหม็นเหรอครับตัวเล็ก อย่าไปดมดิ ตัวใหญ่เอากลับไปซักสองวันครั้งน่ะ”
อธิบายออกมาหน้าแดง
“ไม่เหม็น แต่มันอับๆ ใช้ได้ๆ เค้าไปอาบน้ำก่อนนะ”
ยิ้มให้โฟคแล้วเดินเข้าห้องน้ำไปแล้ว ไอ้คนที่ยืนอยู่หน้าแดงก่ำทำอะไรไม่ถูก เพิ่งรู้สึกว่าอายมัน เขินมันก็ตอนนี้นี่เอง
Written by eiky
ปล. อิอิ กว่าจะมาเน้ ก็เค้าเหนื่อยๆนิดๆ อิอิ ไม่ค่อยหนุกน้า อ่านกันหน่อย ช่วงนี้เดินทางไกลๆ มันเหนื่อย สมองเลยไม่ค่อยปลอดโปร่ง อุอิอุอิ
-
ซื่อมากๆ เลยน้องลุฟ
เซส หื่นโคตร เหอๆ
-
เมื่อไหร่น้องลุฟต์จะได้ปฏิบัติจริงกับพี่โฟร์คซักที :z1: :z1:
หมีดำนี่ไม่หื่นเหมือนหมีขาวเลย
-
น้องญี่ปุ่นมาแล้วดีใจจัง แต่ออกมาน้อยจัง
แต่ออกมาสกัดโฟนดีจัง หมั่นไส้จะแย่แล้ว
น้องลุฟท์เจอเซสหลอกแต๊ะอั๋งยังไม่รู้อีก
จะซื่อไปไหน แต่ตอนว่าโฟนเราชอบจัง
น้องเม้งก็น่้ารักปกป้องเพื่อนตลอด
-
ด่าแบบผู้ดีมีการศึกษา ก๊าก :laugh:
น้องเอ๋อออกมานิดเดียวเอง แว๊ก :sad4:
-
:mc4: ฮิ้ววววววววววว พี่โฟคก็อายเป็นกับชาวบ้านเค้าเว้ยเฮ้ยย :laugh:
-
โดนลุฟท์อธิบายเป็นตรรกะ ตอกกลับ สมน้ำหน้า เซลด้วยอีกคน เม้งกระซิบฟ้องโฟคเลยนะ
ทั้งสองคดี เผื่อตัวใหญ่ได้ไปกระซิบให้เจ๊ๆ ในชมรมช่วยกันให้อีกที
-
อยู่ไกล้ๆเดียวเอาทุเรียนไปตีหัวอีโฟนที
อยากดีนัก :jul3: :jul3:
-
ลุฟน่ารักมากๆ โฟคต้องคอยระวังดีๆ
ญี่ปุ่นก็ยังเป็นเด็กเอ๋อจอมป่วนเหมือนเดิม
-
:z1: โฮกกกกกกกกก กลิ่นโฟค
ผ้าเช็ดตัวโฟค ใช้เช็ดส่วนไหนมั่งเหรอ o18
-
มาแค่นี้ก็ สะใจ แล้วครับ มาเป็นกำลัใจห้นะครับ
รอตอนต่อไปนะครับ ลุฟท์อย่าไปยอมนะ แต่คงไม่ต้องห่วง มี เม้ง เป็นเพื่อนรัก ทั้งคน
-
น้องลุฟท์น่ารัก
-
่าน้องลุฟท์โดนลวนลาม จากเซส แถมโดนระรานจากโฟนอีก..
หมีดำจัดการเลย
-
:pig4: :pig4: :pig4:มาต่อไว ๆๆๆ น้าาาาาา... :pig4: :pig4: :pig4:
-
ขอบคุณคร้าบ
-
น่ารักจังเลยน้องลุ๊ฟ +1 :L2: :L2:
-
นังโฟน ไม่ต้องถึงมือน้องลุฟท์หรอก
เดี๋ยวเจอเจ๊ๆในบอร์ดนี่แหละ ไปรุมดักตบมันเอง :laugh:
-
อยากให้ ดฟค ก ะน้องลูลุฟท์ตุ๊บป่อง ได้กันเร็วๆ
.
.
พักผ่อนเยอะๆนะ eiky
-
น้องโฟนแรงมาก เดี๋ยวไม่มีใครรักแล้วจะรู้สึก-*-
-
เพิ่งได้เข้ามาอ่านเป็นครั้งแรก น้องญี่ปุ่นก็ได้ใจไปแบบเต็มๆเลย
-
:jul3: โอ๊ยทำมัยยิ่งอ่านยิ่งเอ๋อแถมพกความน่ารักแอนด์น่า :z13: ขออ่านไปเรื่อยๆก่อนน๊าแล้วจะมาเม้นท์ให้อีก
-
เจ้าเซสชักมากไปแล้ว...ตัวใหญ่รู้เดี๋ยวศพไม่สวยนะน้อง...
น้องลูลุฟท์ ...ตรรกะนู๋เจ๋งจริง ๆ o13
:L1: น้องอิ๊ก :L2:
หายเพลีย..หายเหนื่อยเน้อ..โอมเพี้ยงงง
-
อิอิจะมาว่าน้องญี่ปุ่นเอ๋ออย่างเดียวไม่ได้น๊าดูโหมดนี้ซะก่อนเป็นงัยเก่งอย่าบอกใคร
เป็นกำลังใจให้น๊า :L2:
-
โอ๊ยยิ่งอ่านยิ่งหลงรักน้องญี่ปุ่นเด็กอ่าไรน่ารักขนาดขอ :กอด1: หน่อย
จะโดนแฟนคลับน้องญี่ปุ่น :beat: มั๊ยเนี๊อะ
-
นู๊ญี่ปุ่นจะเสน่ห์แรงไปถึงไหนแบบนี้หมีขาว :really2: แย่เลย
-
เอกกะบอยน่ารักจัง :impress2: แหมพี่โฟคมีการงอนนู๊ปุ่นด้วย
-
เค้าอยากให้คะแนนคนเขียนนะกดตรงไหนเหรอมือใหม่นะค๊าช่วยบอกที :pig4:
-
อ่านถึงตอนที่45แหระจะมาตามให้ทันตอนปัจจุบันนะค่ะตอนนี้ขอไปนอนก่อน :t3:
พรุ่งนี้ต้องไปทำบุญแล้วจะเอาบุญมาฝากเพื่อนๆนะค่ะ
-
o13คิดถึงปุ่นครับ
-
จาอาวญี่ปุ่นกะหมีขาวเนะ งอแงๆๆ :z3:
แต่คู่ตัวใหญ่ตัวเล็กน่ารัก มีคะขากันด้วย ไม่เหมาะกับหมีดำจริงๆ 55555
-
เด็กน้อยเอ๋ยเริ่มมีใจให้เขาแล้วละซิหึงแรงใช่เล่น
-
เป็นncที่โหดมันฮาได้ใจจริงจริงงงงงงงงง :jul3:
-
นู๊ปุ่นยังคงความฮาได้ตลอดหมดแรงเพราะเสีย :jul1:หมดตัว
-
โอ๊ะโอ๋นู๊ปุ่นมีอารมณ์ซึ้งกับเค้าด้วยเหรอน้ำตาไหลเลยเป็นกำลังใจ :L1:ให้ลดน้ำหนักได้ไวไว :L2:
-
ยังคงความแรงไม่มีตกเลยนู๊ปุ่น
:L2: :กอด1 :L2:
-
:L1:อย่ากลัวไปเลยพ่อหมีขาวแม่หมีน่ารักขนาดนี้ใครๆๆก็ต้องหลงรัก
-
นู๊พริกร้ายมากนะนู๊ปุ่นก็ช่วยเพื่อนสุดฤทธิ์
ตอนนี้อ่านไม่ไหวแล้วแปะไว้ก่อนพรุ่งนี้มาอ่านต่อ :n1:
-
โฟนร้ายมากก็จริง แต่เจอน้องญี่ปุ่นกับลุฟท์เข้าไปเดี้ยงเลย อิอิ สะใจมากกก
-
ลุฟท์แอบร้ายนะ ร้ายแบบไม่รู้ตัวเลยเหรอ น่ารัก
กอดยี่ปุ่น
-
เม้งเป็นเพื่อนที่ดีมากๆ กระซิบบอกพี่โฟคบ้างก็ดีนะ เบื่อพวกจะคิดแย่งแฟนคนอื่น พี่โฟคจะได้จัดการซะ
ญี่ปุ่นป่วนได้ฮา กวนได้น่ารักจริงๆ
-
พี่โฟคที่แกล้งนู๊ลุฟท์เนี่ยชอบเค้าละซิ
นู๊ลุฟท์เองก็ระวังนะจ๊ะเกลียดอะไรได้อย่างนั้น
-
"ก็ผมยังไม่อยากมีผัวอ่ะ"
ตอบซะไวเชียวนะ
-
โอ๊ยจะหวานไปถึงหน่ายน่ารักจริงจริงเลย
-
ไอ้พี่บอลเลวมากน่าโดน :z6: :z6:หลายๆๆๆๆๆๆๆที่
พี่โฟคอย่าไปยอมต้องเอาให้หนัก :beat: :beat:
-
นู๊ลุฟท์สู้สู้น๊า
-
งานนี้ตัวใหญ่กับตัวเล็กเจอศึกหนักสองด้านเลยเว่ย
-
เย้เย้เย้อ่านทันแล้วจร้า
นู๊ลุฟท์มันต้องอย่างนี้ซิตอกให้หน้าหงายไปเลย
เป็นกำลังใจให้คนเขียนนะค๊าที่เขียนเรื่องราวดีดีมาให้ได้อ่าน
:L2: :L2: :L2: :L2:
ยังรอตอนต่อไปอยู่นะค๊า
-
รออ่านนะคร้าบบบ
-
รอคอยน้องลุฟท์กับน้องญี่ปุ่นที่น่ารักกกกกกกก
-
เบื่อโฟนจริงๆ ใครก็ได้เอาตาโฟนไปที
-
เกลียดอีโฟนจังยังกะเรยา
ฝากถึงพี่ิอิ๊กว่าพัุกผ่อนเยอะๆน้าา เห็นมีคนล้อว่าหัวเถิกเหรอคับ เด๋วจะร้อนน้าา ล้อเล่นอย่าโกรธน้า :กอด1: :กอด1:
-
ทั้งโฟนทั้งเซสแรงเหลือเกิน :m16:
-
คิดถึงน้องญี่ปุ่นจังเลยพ่วงด้วยน้องลูลุฟท์
เป็นกำลังใจให้คนเขียนนะค๊า
:L2: :L2: :L2:
-
:really2:คิดถึงเด็กน้อยตัวป่วนจัง...
น้องอิ๊ก...เป็นไรไหม...สู้ ๆ เน้อ.. :กอด1:
-
หายากนะเนี่ยยย คนที่เก่งทุกวิชาขนาดนี้
ลุฟท์เก่งจังเลยค่าาา ขอกรี๊ดด้วยคน ^^
-
เข้ามาด้นให้น้องญี่ปุ่นกับลูลุฟท์
รออยู่นะค๊า
:กอด1: :กอด1:
ปล.1.หายเหนื่อยแล้วก็มาต่อนะ
ปล.2.คุณอิ๊กจะทำเป็นหนังสือมั๊ย
อยากได้เรื่องนี้จังเลยหรือจะทำรวมเล่ม
ถ้าทำขอสั่งจองล่วงหน้าค๊า
-
กำลังรอตอนต่อไปครับ
:L2: :L2: :call:
-
:L1:มาแปะคุณอิ๊กกี้ไว้ก่อนนะครับ อ่านมาได้59หน้าแล้วละ :L1:
-
แหมน้องลุฟท์ของเราก็ไม่ใช่เล่นน่ะ
-
คิดถึงนร๊าอิคกี้ :o12:
-
เข้ามาเต้นให้กำลังใจ
:z2: :กอด1: :z2:
คิดถึงจังเลยนู๊ปุ่นกับลุฟท์
-
ยังรออ่านตอนต่อไปอ่านตามทันแล้ว น้องลูฟน่ารักนะครับ แต่สู้ญี่ปุ่นไมได้เลย
น่ารักมากๆเฟียตก้อน่ารัก แต่ดูท่าแล้วเซสกับเม้งน่าจะคู่กันนะครับ :pig4:
-
มารออ่าน น้องลุฟท์กะพี่หมีดำนะคับ
-
รอน้องญี่ปุ่นอยู่นะเพื่อไหร่มาต่อครับ :call:
-
น้องลุฟฟ์มาได้แล้วครับคนอ่านคิดถึงแล้ว อยากเห็นน้องลุฟฟ์เต้นจังเลยคงจะน่ารักมาก รออยู่นะครับ
-
คิดถึงจังเลยยยยยยยย
:z2: :z3: :z2:
-
*ใจสั่น *
เอาล่ะ จวนเจียนจะมาถึงงานโรงเรียนเสียที
“ขยันๆซ้อมหน่อยนะค้าเด็กๆ ใกล้ถึงวันเข้ามาทุกทีแล้ว ชมรมเราต้องเริ่ดกว่าใคร ดีค่าน้องเม้ง ดีมากอย่างนั้นอย่างนั้น”
ริต้าร้องบอกน้องๆตอนที่ยืนคืนการซ้อมเต้นอยู่
“แต่ฉันว่านะห่วงแต่น้องลุฟท์ของฉันเนี่ยสิหล่อน ไหนจะต้องไปจัดนิทรรศการวิชาการให้อาจารย์ ไหนจะต้องมาเต้นให้เรา เฮ้อ น้องจะไหวไหมเนี่ย”
“ก็เด็กมันเก่งนี่หล่อน แต่เต้นก็โอเคแล้วนะ แข็งไปหน่อยแต่ก็น่าจะทันพอดี”
“แต่ชอบน้องลุฟท์ก็ตรงที่เป็นคนขยันนี่ล่ะ ไม่เคยเห็นน้องคนไหนตั้งใจขยันเท่าเลย ได้ใจเจ้ไปเต็มๆ”
“ค่าแม่คุณ แล้วเซสล่ะโอเคไหม”
“เริ่ดย่ะหล่อนรายนั้น สุดๆแล้วล่ะเซสน่ะ เท่มากๆ อิอิ”
“ย่ะ น้องมันเริ่ดจริงก็อย่าไปมองแต่เป้ามันสิยะเธอ”
“ว้ายนังริต้า คนอย่างแซร่าไม่กินน้องๆในปกครองค่ะ”
“ให้จริงเถอะหล่อน”
ลุฟท์เองตั้งใจซ้อมมาก ไหนจะยังต้องอ่านหนังสือเพื่อไปตอบปัญหาทางวิชาการในวันก่อนวันงานโรงเรียนแค่สองวัน ไหนจะต้องเตรียมบรรยายให้เพื่อนๆต่างโรงเรียนฟังในการจัดนิทรรศการณ์ในงานโรงเรียน พักนี้จึงค่อนข้างยุ่งเจอกับโฟคแค่ตอนมาโรงเรียน ส่วนตอนกลับบ้านโฟคเองก็ต้องง่วนอยู่กับการซ้อมทีมของตนเพราะหลังจากงานโรงเรียนก็จะเป็นกีฬาสี ภาระหน้าที่ของประธานชมรมจึงค้ำหัวอยู่ เจอกันน้อยลง คุยกันน้อยลง
“เหนื่อยอ่ะลุฟท์ นายไม่เหนื่อยเหรอ”
เม้งนั่งแผ่อยู่กับพื้นเหงื่อโทรมตัวท่าทางเหนื่อยมากๆ
“เหนื่อยนะ แต่ทำไงได้ เราไม่อยากให้พี่ๆเขาผิดหวัง”
“โหนะ จะขยันไปไหนเนี่ย เดี๋ยวก็ไม่สบายหรอก เห็นนายกินแก่วิตามิน ข้าวก็กินน้อย”
“เราดื่มน้ำเยอะคงไม่เป็นไร”
“ลุฟท์ๆ อ่ะนี่น้ำผลไม้จะไดสดชื่น”
เซสเดินมาพร้อมขวดน้ำผลไม้ในมือแต่มีแค่สองขวด
“อ่ะ อีกแล้ว นายปลาทูเมื่อไหร่จะเลิกตอแยเสียทีนะ”
“ไม่เกี่ยวกับมึงนี่ อ่ะลุฟท์”
“เอามานี่”
“อย่านะมึง ไม่เหมือนครั้งก่อนแล้วนะ ถ้ามึงแย่งลุฟท์กูเตะจริงๆด้วย”
เซสขู่เม้งจึงชะงักมือไว้เพราะสีหน้าและท่าทางดูจะเอาจริงอย่างที่พูด
“ขอบใจนะเซส แต่เราแบ่งเม้งกินได้ไหมอ่ะ กินคนเดียวไม่หมดหรอก”
ลุฟท์เงยหน้าขึ้นมองเซสที่กำลังนั่งลงข้างๆ
“อืม ลุฟท์ขอนะเนี่ย ลุฟท์น่ารักจังเนอะ รู้จักแบ่งปันเพื่อนไม่เหมือนใครบางคน”
“ใคร นายหมายถึงใครไอ้ปลาทู”
“มึงไง”
“อ๊ะ”
“เอาน่า อย่าทะเลาะกันเลย เดี๋ยวพักแป๊บนึงเดี๋ยวเราไปซ้อมต่อนะ”
ลุฟท์ดูดน้ำผลไม้ในขวดแล้วมองไปยังเพื่อนๆที่กำลังซ้อมกันอยู่ พอนั่งสักพักก็ลุกไปซ้อมต่อกับเพื่อนๆ
“แหมมึง ตายอดตายอยากมาจากไหนวะ ลุฟท์กินไปนิดเดียว มึงเล่นซะหมดขวดเลยนะ ไอ้ปลาเค็ม”
“ช่วยไมได้ ก็ลุฟท์ให้เราแล้วนี่”
“หน้าทนนะมึง”
“แปลว่าไร”
“อ้าว ไม่รู้อีก หน้าด้านไง เชี่ย”
“อ๊ะ”
เดินหนีไปแล้ว เม้งได้แต่นั่งหน้าบูดอยู่เพราะด่าไม่ทัน ด้านโฟคเองก็เร่งน้องๆให้ซ้อมหนักขึ้นกว่าเดิมอีก เพราะเวลาแยกไปตามสีแล้วจะไม่ได้ติวให้แบบนี้
“ตั้งใจหน่อยๆ ไอ้เอ็ม ตีให้มันแข็งแรงหน่อยดิวะ ไม่มีแรงเหรอ ตวัดไปหลังคอร์ท ไม่ใช่ตีแค่นั้น ตีแค่นั้นเขาก็ตบอัดหัวมึงสิวะ”
เสียงโฟคดังแข่งกับเสียงของน้องๆ ยืนท้าวสะเอวมือเดียวติวเข้มอยู่
“ไอ้บอย ตบอัดมันดิ๊ แม่งบอกกี่ทีแล้วโยนให้ถึงหลัง”
ตะโกนออกไป บอยเองก็เหมือนสั่งได้
“อ่า พี่โฟคอ่า”
“ทำไม บอกให้โยนให้ถึงหลัง มีแรงแค่นั้นเหรอวะ”
“กลัวมันออกเส้นหลังอ่า”
“มึงอย่ามาเถียงแค่แรงจะโยนไปให้ถึงนี่มึงยังทำไม่ได้ ไหนมึงลองตีให้มันออกเส้นหลังอย่างที่มึงกลัวดิ๊”
เดินเข้าไปในสนาม ท่าทางของโฟคทำให้ใครหลายๆคนแอบมอง ทั้งรุ่นน้องเก่าใหม่ ต่างก็ชื่นชมแม้จะดุแต่ก็เอาใจใส่น้องๆ
“แบบนี้ มึงเห็นไหม ข้อมือน่ะ ตวัดแบบนี้”
“อ่า”
“ไม่ต้องอ่า มึงออกไปยกเวทใหม่เลยไป เอาให้ข้อมือแข็งก่อนแล้วค่อยเข้ามา”
“ไอ้เหน่ง มามึงมาซิ”
โฟคเองยืนอยู่ในสนามเคียงคู่กับน้องๆ อีกฝั่งเป็นบอยกับญี่ปุ่น บอยน่ะตั้งใจนะ แต่ไอ้หน้าเอ๋อมันก็ตั้งใจนะแต่เผลอไม่ได้ เพราะพ่อหมีขาวมันซื้อขนมมาตุนให้เต็มโต๊ะนั่งรอ เพื่อนๆกินกันจนพุงกาง ส่วนมันเผลอก็วิ่งออกไปแกะกิน โฟคเบื่อจะว่าจึงได้แต่ปล่อยเพราะรู้จักไอ้หน้าเอ๋อดี
“ซ้ายไอ้บอย อย่าวิ่งแบบนั้นดิวะไอ้เหน่ง ก้าวแค่ขา วิ่งแบบนั้นมันไม่ทันนะมึง ไปนไอ้เปี๊ยกยิงมาหลังซิ”
โฟคร้องสั่ง ญี่ปุ่นก็ยิงโด่งไปหลัง
“ถอยรับ ดี ไอ้บอยจัดมา”
บอยก็หยอด
“ไอ้เปี๊ยกหลังซ้าย”
“นั่นเห็นไหม ถ้ามึงวิ่งแบบนั้นมันไม่ทัน วิ่งเป็นหมากัดหูตัวเองเลยมึง ทางโน้นมันก็เห็นช่องเยอะดิวะ ก้าวขาไปรับแค่นี้ เข้าใจไหม”
โฟคก้าวขาออกไปยื่นหน้าไม้ไปทำท่าให้ดู
“พอเขายิงมาหลังมึงก็ไม่ต้องวิ่ง ถอยแค่นี้พอ ไหนลองทำซิ”
พอซ้อมเสร็จก็ต่างแยกย้ายไปอาบน้ำ บอยเอกไอ้เอ๋อเดินออกไปแล้ว เพราะวันนี้มีนัดกินข้าวกับเฟียตทั้งสามคน ส่วนโฟคอยู่รอจนเด็กๆออกจากโรงยิมไปหมดถึงอาบน้ำเก็บข้าวของ
“เฮ้อ ตัวเล้กกูก็ไม่ได้เจอ แม่งไรวะ ยุ่งเป็นบ้า เด็กพวกนี้คนสอนง่ายก็ง่าย ไอ้คนยากมันก็ยาก กูล่ะเหนื่อย”
“บ่นไรท่านประทาน เอาน่ากูว่าคนที่สอนได้ก็ปั้นแม่งมันเลย ส่วนคนสอนยากๆก็อย่าไปใส่ใจมันมากดิวะ เสียเวลา”
“ไม่ได้หรอกไอ้ไม้ น้องมันเป็นเด็กในชมรมเรานะเว้ย”
เสียงน้ำไหลผ่านตัวเนิ่นนาน แต่เสียงคุยกันก็ข้ามห้องอาบน้ำไป
“อ๊ะ อ่า พี่โป๊อ่ะ”
“แว้กกก ไอ้น้องเข้ามาได้ไง”
ไม้ร้องเสียงหลงเพราะคนที่เปิดผ้าม่านเข้ามาคือโฟนนั่นเอง
“เฮ้ย เข้ามาได้ไงไอ้น้อง”
“โฟคเองก็เปิดผ้าม่านออกมาดู พอเห็นว่าใครก็เอาผ้าม่านปิดไว้
“ว้า นึกว่าพี่โฟคอยู่ห้องนี้ซะอีก”
“อะไรนะ”
“อ๊ะ อายอ่ะ เค้าอาย”
ใส่จริตหน้าแดงเอามือกุมหน้าแล้ววิ่งหนีออกไป
“ไอ้นี่บ้าหรือเปล่าวะ มันเข้ามาทำไม”
“เออนั่นดิ มาดูของมึงมั้ง”
“บ้าล่ะ ไอ้บาสรู้มันเอากูตายสิ”
“เออแล้วไอ้บาสมันกลับแล้วเหรอวะ”
“มั้ง”
ทั้งสองรีบเช็ดตัวออกมาจากห้องน้ำแล้วเปลี่ยนเสื้อผ้า พอเดินออกมาก็เห็นโฟนนั่งบิดอยู่
“มาหาไอ้บาสเหรอน้อง”
ไม้ร้องทักออกไป
“คะ ครับ”
“แล้วทำไมไม่รอด้านนอก เข้าไปทำไม”
“เอ่อ ก็ ก็ คิดว่าพี่บาสอาบน้ำอ่ะ”
หน้าแดงจัดก้มหน้าก้มตา
“เออน่า ช่างมันเถอะ เร็วมึงเดี๋ยวตัวเล็กกูรอ วันนี้นัดกินข้าวด้วย”
“มึงไปก่อนดิวะ กูสงสัยน้องคนนี้”
“เออๆ งั้นกุไปล่ะนะ”
โฟคเดินผละออกมาทันที โฟนเห็นท่าไม่ดีจึงรีบลุกขึ้นเพราะแผนที่วางไว้มันไม่ใช่แบบนี้
“โอ๊ย เจ็บ เจ็บขา”
ทำจริงอะไรจริง เพราะตอนลุกขึ้นเอาขาข้างซ้ายแหย่เข้าไปในขาเก้าอี้ยาวในโรงยิม พอลุกก็ทำเป็นขัดขาตัวเองแรงๆ แน่มากๆ
“เอ้ย เป็นไรมากไหมน้อง”
ไม้รีบปรี่เข้ามาก่อน ส่วนโฟคก็ชะงักมองอยู่แล้วเดินเข้ามาอีกคน
“เจ็บ อ่า ฮึกๆ เจ็บอ่า”
“แดงเลยมึง พาไปห้องพยาบาลดีกว่า”
โฟคแนะนำแล้วเอามือแตะที่ข้อเท้าเบาๆ
“เจ็บ โอ๊ยเจ็บ โฟนเดินไม่ไหว พี่ครับ โฟนเจ็บ”
พอได้จังหวะก็ออดอ้อนเต็มที่ แต่คนที่ประคองร่างอยู่คือไม้นะ
“เชี่ยทำไงล่ะ กูนัดเด็กเอาไว้”
ไม้พูดออกมาแสดงสีหน้าเป็นกังวล
“อ้าวเชี่ยกูก็นัดเอาไว้
“พี่ไปเถอะครับ เดี๋ยวโฟนไปเอง ฮึกๆ”
ร้องไห้ออกมาน้ำตาอาบสองแก้ม ทั้งโฟคทั้งไม้มองหน้ากันแล้วถอนหายใจ
“งั้นพาน้องมันไปห้องพยาบาลด้วยกัน แล้วค่อยว่ากันมึง เดี๋ยวกูโทรฯบอกเด็กกู”
“เออๆ แต่ตัวเล็กกูไม่ค่อยถือโทรศัพท์น่ะสิมึง”
“อืม ไปห้องพยาลก่อนเถอะ ท่าทางจะแพลง”
ไม้แนะนำแล้วเป็นคนพยุงโฟนให้ลุกขึ้น โฟนแอบจิ๊ปากเพราะไม่ได้อย่างที่ใจคิด แต่ก็ยอมๆไปก่อน พอถึงห้องพยาบาลเป้ฯคราวซวยของโฟคที่ไม้เองปฏิเสธนัดไม่ได้เพราะเด็กของไม้บอกว่ารอนานแล้ว ไม่มาก็ไม่ต้องมา
“เออมึงไปเอะว่ะ เดี๋ยวกูบอกตัวเล็กกูเอง”
“ขอบใจว่ะเพื่อน งั้นกูไปนะ”
โฟคถอนหายใจออกมาอย่างเหนื่อยหน่ายใจ นี่ตั้งใจหาเวลาที่ตรงกันได้แล้วนะดันมามีเหตุเสียก่อน พอโฟนออกมาจากห้องพยาบาลก็พันข้อเท้าไว้จริงๆ เพราะเล่นจริงเจ็บจริง
“เดินไหวไหมน้อง”
โฟคเดินเข้าไปประคอง
“ไม่ไหวอ่าพี่โฟค เจ็บมาก”
“เหรอ งั้นเดี๋ยวกูโทรฯบอกไอ้บาสให้”
“อ๊ะ ไม่เป็นไรพี่โฟค โฟนไม่อยากจะรบกวนพี่บาส”
“อ้าว เป็นแฟนมันไม่ใช่เหรอ รบกวนไรวะ”
“ก็ไม่อยากให้พี่เขาไม่สบายใจอ่า พี่บาสจะว่าเอาว่าโฟนซุ่มซ่าม”
“แล้วเอาไง เราจะกลับหอยังไง”
“คงจะพยายามเดินไปอ่ะ”
“ไหวนะมึง”
โฟนพยักหน้าทำหน้าหงอยๆ โฟคปล่อยมือแล้วทำท่าจะเดินไป
“โอ๊ย”
โฟนเองล้มลงกับที่กุมขาตัวเองเอาไว้
“เฮ้ย”
โฟครีบวิ่งเข้าไปพยุงร่างขึ้นมา โฟนเองร้องไห้เกาะบ่าแน่น
“โฟนเจ็บพี่โฟค โฟนเจ็บ เดินไม่ไหว”
สะอึกสะอื้นออกมา
“เอาไงวะเนี่ย”
“พี่โฟคไปเถอะ มีนัดไม่ใช่เหรอ ฮึกๆ โฟนจะกลับเอง ไม่ต้องมาสนใจ”
โฟคมองหน้าทันที สายตาไม่พอใจที่โฟนประชด แต่ก้ไม่ได้พูดอะไรออกมา
“เม้ง นี่กูเองนะ”
ตัดสินใจหยิบโทรสัพท์ออกมากดโทรฯหาเม้ง เพราะลุฟท์เองไม่ค่อยพกโทรศัพท์
“ครับพี่ อยู่ไหนเนี่ย รอนานแล้วนะ ยุงกัดแล้วอ่ะ”
“เออ รอแป๊บว่ะ พอดีน้องที่ชมรมเจ็บขา กำลังพยุงมันออกไป รอข้างหน้านั่นล่ะ”
“อ้าวเหรอ เป็นไรมากไหมอ่ะพี่”
“ไม่หรอกขาแพลง”
“หวาย พี่จะคุยกับลุฟท์ไหม เนี่ยไอ้เซสมันป้ออยู่เลย ผมงัดไม่ไหว”
“เออๆ เรียกตัวเล้กมาคุยดิ๊”
รอสายสักพักเม้งก็ไปตามลุฟท์มาคุย
“ตัวเล็ก รอแป๊บนึงนะตัวใหญ่พาน้องที่ชมรมมาห้องพยาบาล เดี๋ยวจะรีบไป”
“อ้อ ไม่เป็นไร เค้ารอได้ ตัวใหญ่พาน้องไปห้องพยาบาลเถอะ เดี๋ยวนั่งรอ”
“ระวังยุงหน่อยนะเดี๋ยวมันกัด ขาจะไม่สวย”
“ก็ไล่อยู่”
“ไอ้เซสนั่นด้วยอย่าไปคุยกับมันมาก มานั่งกับไอ้เม้งมา”
สั่งเรียบร้อยแล้วก็วางสายไป หันมามองโฟนที่จ้องอยู่ ปรับสีหน้าแทบไม่ทัน
“ไปน้อง แฟนพี่รออยู่”
เม้มปากแน่น แต่พอโฟคหันมาก็ทำท่าสะอื้นไม่ยอมหาย
“ไหวไหมเดี๋ยวกูไปส่งหน้าหอให้”
“อ่าจริงน้าพี่โฟค”
“เอ๊ะไม่ดีกว่าว่ะ เดี๋ยวกูโทรฯบอกไอ้บาสดีกว่า”
“อ๊ะ ถ้าพี่โฟคจะบอกพี่บาส งั้นโฟนไปเอง ไม่ต้องมาสนใจ ฮึกๆ ก็โฟนบอกแล้วว่าไม่อยากให้พี่เขาไม่สบายใจ”
“อ้าว แฟนมึงไม่ใช่เหรอวะ ก็กูจะไปหาแฟนกู”
“งั้นพี่โฟคไปเถอะ ไม่ต้องมาสนใจโฟน โฟนเดินไม่ได้ก็จะคลานกลับหอเอง”
ร่ำไห้เมหือนว่าโลกนี้มันกำลังจะถล่มลงมา โฟคได้แต่ถอนหายใจ
“เออๆ ส่งหน้าโรงเรียนก่อนล่ะกันวะ ดูก่อนว่าจะยังไง”
โฟคต้องยอมอย่างเสียไม่ได้ ด้านลุฟท์เองก็นั่งรอจนก้นชาแล้วที่หน้าโรงเรียน เม้งเองก็คอยกันเซสให้คอยทะเลาะกันอยู่ตลอดเวลา
“ทำไมเฮียแกช้าจังอ่ะลุฟท์ จะมาป่าวเนี่ยหิวแล้วอ่ะ”
“หิวก็ไปก่อนดิ ใครให้รอเหรอนายปลาทู”
“ทำไมก็กูจะรอ มึงก็บ่นหิวไม่ใช่เหรอวะ ไปก่อนดิ”
“อ้าวเรื่องไร นายพูดเมื่อกี๊นะ เราไมได้พูด”
“เดี๋ยวก็คงมาล่ะ รออีกแป๊บนะ”
ลุฟท์ต้องคอยหย่าศึกอยู่เสมอๆ สายตาก็มองไปยังทางเข้าโรงเรียน พอเห็นร่างของคนสองคนที่พยุงกันออกมาก็รีบลุกขึ้น
“มาโน่นแล้ว ท่าทางน้องคนนั้นจะเจ็บหนักนะต้องพยุงเลย”
“อืม น่าจะนะ ใครวะ หน้าตาคุ้นๆ”
เม้งยื่นหน้าส่องไปดู
“เหมือนไอ้ชี๊ปโฟนเลยนะลุฟท์”
“ใครวะชี๊ปโฟน”
เซสถามขึ้น
“ไม่รู้สักเรื่องได้ไหมเนี่ย”
“เอ๊ะ มึงนี่ยังไงวะ”
พอเดินเข้ามาใกล้ รู้แล้วว่าใคร ลุฟท์เองก็ยืนมองอยู่ ทำไมใจมันเต้นแรงแบบนี้นะ ทำไมถึงรู้สึกเหมือนหายใจติดๆขัดๆ
“อ๊ะ”
“พี่โฟค”
ทั้งสองครางออกมาพร้อมๆกัน
“รอนานไหมตัวเล็ก”
โฟคเองพอถึงแล้วก็ยิ้มให้ลุฟท์ แต่ว่าลุฟท์เองไม่รู้ว่าจะยิ้มหรือทำท่ายังไงดี เพราะในใจตอนนี้มันแปลกประหลาดอย่างที่ไม่เคยเป็น
“โอ๊ย เจ็บอ่ะพี่โฟค”
พอโฟคปล่อยมือจะเดินมาหาลุฟท์ โฟนก็แสดงทีท่าว่าเจ็บเหลือจะทนออกมา
“ดราม่ามากมาย”
เม้งพูดขึ้นแล้วแสยะปาก
“อ้าว”
โฟคเลยไม่ได้ออกมาจากการเกาะกุม พอเห็นว่าลุฟท์มองอยู่ยิ่งกอดแน่นเข้าไปใหญ่
“เอ่อ ตัวใหญ่พาเค้าไปส่งที่หอเถอะ เดี๋ยวเค้าจะไปกินกับเพื่อน”
พุดออกมาจนได้ สิ่งที่คิดไว้ในใจ ไม่ได้คิดอะไรแต่ใจมันเต้นแรง แรงกว่าปกติมาก ไม่อยากจะมอง ไม่อยากจะเห็น ไม่รู้ทำไม
“เอ้ย ไม่ได้ก็ตัวใหญ่นัดตัวเล้กไว้แล้วนี่ เฮ้ย มึงกลับเองได้ไหม”
โฟคหันไปบอกโฟนที่ทำหน้าตาเหยเกอยู่
“พี่โฟคไปกินข้าวกับแฟนเถอะ โฟนกลับเองได้”
เม้มปากแน่นน้ำตาไหล โฟคได้แต่ส่ายหน้า
“ไม่เป็นไรหรอกโฟน นายเจ็บขาไม่ใช่เหรอ”
ลุฟท์พูดออกไป จำทุกคำที่โฟนเคยบอกได้ จำได้ติดใจ
“ไปเถอะเม้ง เซส”
หันหลังเดินทันที
“ตัวเล็ก”
โฟคปล่อยมือจากโฟนทันที พอปล่อยมือก็ทำท่าล้มลงร้องโอดครวญโฟคเองชะงัก
“ขอจับแขนหน่อยนะเซส”
ลุฟท์เองเม้มปากแน่น ไม่เคยคิดจะแตะตัวเพื่อนคนนี้ แต่ตอนนี้ไม่รู้ทำไมถึงอยากจะทำ
“เอาดิ กอดเลยเราไม่ว่า”
“ลุฟท์ ทำไมทำแบบนี้”
เม้งร้องขึ้นจะเข้าไปดึงมือของลุฟท์ออก
“เราอยากจะจับ”
หันกลับมามองเม้งด้วยสายตาที่ทำให้เม้งเองหยุดกึกลง สายตาที่ตอนนี้มันเหมือนคนกำลังเสียใจ ดวงตาที่เหมือนมีน้ำหล่อเลี้ยงเยอะกว่าปกติ
“ตัวเล็กๆ รอก่อนๆ”
“รีบไปเถอะ”
ลุฟท์เองรีบเร่งให้เซสรีบเดิน
“โว้ย เชี่ยอะไรวะเนี่ย มึงเดินเองไมได้ไงสัด”
หันไปตวาดใส่โฟน ตกใจรีบปล่อยมือทันที
“อ่า”
“มึงเห็นไหมว่าแฟนกูงอน เชี่ยเอ้ย กูยิ่งไม่ค่อยได้เจอกันอยู่”
รีบเดินตามไปทันที
“ตัวเล็กๆ ตัวใหญ่ขอโทษ ก็น้องมันเจ็บขาจริงๆ”
รีบเดินไปให้ทันแล้วรีบฉุดข้อมือไว้
“เค้าไม่ได้ว่าไรนี่ ก็หิวข้าว รอไม่ไหวแล้ว รอนานแล้ว”
เม้มปากแน่นแต่ยังก้มหน้า มือปล่อยจากเซสแล้ว เซสกับเม้งถอยออกไปห่างๆทันทีเพราะรับรู้ได้ถึงรังสีบางอย่าง
“แล้วทำไมต้องไปจับแขนไอ้นี่ด้วย”
“ก็จับแขนเพื่อนนี่ไม่เห็นมีไร”
“ไม่ได้นะตัวเล็ก ตัวใหญ่ขอโทษ”
“แล้วน้องเขาล่ะ ตัวใหญ่จะให้กลับเองเหรอ ตัวใหญ่เป็ฯรุ่นพี่นะ”
“ไม่สนใจ ตัวใหญ่สนใจตัวเล็กคนเดียว ห่วงอยู่คนเดียว”
“ไม่ได้ ยังไงตัวใหญ่ก็เป็นรุ่นพี่ พาน้องเขากลับไปที่หอก่อนเถอะ แล้วค่อยไปเจอกันที่ร้านข้าว”
ลุฟท์มองหน้าโฟค สายตาที่อ่อนแรงอย่างประหลาดอย่างที่โฟคไม่เคยเห็นทำให้โฟคเองต้องหยุด หัวใจสั่นไหว เจ็บจี๊ดขึ้นมาทันที
“ตัวเล็ก”
“เค้าจะไปรอที่ร้านอาหารนะตัวใหญ่ รีบไปรีบมานะ”
ยิ้มให้ ยิ้มที่ไม่มีความหมายใดๆ แต่เป็นยิ้มที่ใช้พละกำลังมากมายเหลือเกิน เป็นครั้งแรกที่รู้สึก เป็นครั้งแรกที่รู้สึกว่าหัวใจมันมีแรงต้านทาน พละกำลังที่มากมายเหลือเกินมากเสียจนทำให้ร่างสั่นไหวทำอะไรไม่ถูกเอาเสียเลย
เขียนโดย อิ๊กกี้
ปล. กว่าจะมาเนะ อิอิ แต่เพิ่งเขียนเสร็จนะคร้าบ เอาลงเลยไม่ได้ตรวจคำผิด คิดว่าคงถึงเวลาแล้วล่ะที่ต้องเอาน้องลุฟท์ขึ้นเรียกเรตติ้ง อิอิ
แง่วววววววว ขอให้มีความสุขนะคร้าบ
-
:z13: ให้ทะลุ ให้สมกับที่รอมานาน :z13: :z13:
-
:กอด1: น้องลูลุฟท์หายไปนาน...
เจอของแรงเข้าแล้วละซิ...
คู่รักหัดใหม่...ต้องค่อย ๆ ประคองกันไปนะ..
ตอนนี้เด็กน้อยเริ่มเติบโตขึ้นอีกนิดแล้ว..
:L1: น้องอิ๊ก :L2:
กด + รับขวัญเด็กน้อย
-
น้องลุฟท์ เริ่มรู้สึกกับพี่โฟคจริงๆแล้วสินะ ดีใจจัง :กอด1:
-
อืมลุฟท์เริ่มรู็สึกหึง และหวง
พัฒนาๆ
-
พัฒนาเกินไปรึเปล่าเนี่ย หึง หวง แถมประชดใช้คนอื่นเป็นเครื่องมืออีก :เฮ้อ:
-
รอจนน้ำลายยืดเลย :เฮ้อ: :เฮ้อ: :เฮ้อ:
-
รำคาญน้องโฟน
-
ลุฟท์หึงใหญ่ แล้วก็งอนแล้วด้วยทำไงดีทำไงดีละหมีดำ
-
โฟนน่ารำคาญชะมัด แล้วตอนนี้ตัวเล็กก็เหมือนจะเริ่มรู้สึกหึง หวง ประชด เป็นกับเค้าแล้วซะด้วย ถ้าไม่จัดการเดี๋ยวก็เจอเสียบหรอกพี่โฟคเอ้ย
-
ลุฟท์ เริ่มหึง อิอิ แอบมีประชดเล็กๆ น่ารักหว่ะ :o8: เม้ง เอ้ย เมื่อไหร่ จะลากเซสไปสำเร็จโทษหว่า :oo1: โทษฐานมาเกาะแกะเพื่อนรัก โฟคก็น่าจะเหวี่ยง โฟนให้มากกว่านี้อีกอ่ะ แค่นี้ ยัง ไม่สะใจ (คนอ่านสงสัย ตู จะ เป็น S) :z6:
o13 อิ๊กกี้ ขยันจริงๆ พักบ้างนะ ห๊วง ห่วง :L2:
-
ป้าดยิ่งกว่าเจอระเบิดอะตอนนี้
แล้วอีิกนานไหมเนี้ยพี่อิ๊กกว่าจะได้อ่านตอนไหม่อะมันค้างคัีบพี่ :z3:
-
มาแล้ว ตัวเล็กตัวใหญ่ มีตัวเอ๋อโผล่มานิดนึงให้พอหายคิดถึง
ตัวโฟน ตัวเซส เดี๋ยวจะโดนทั้ง 2 ตัว ช่างทำตัวได้น่ารำคาญยิ่ง.....ชิ
-
คิดถึงญี่ปุ้นนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนน :pig4:
-
เซ็งทั้งเซสทั้งโฟน โฟคน่าจะโทรหาบาสให้รู้แล้วรู้รอด โฟนนิสัยน่ารำคาญจริงๆ
-
สู้ สู้ค่ะน้องลุฟท์อย่าไปยอมค่ะ
:a2:
-
นานๆมาที มานิดเดียววววว ทำให้หมดกะลังใจอ่านเลย หึหึ
-
นิยายดี ๆ อีก หนึ่งเรื่อง เป็นกำลังใจให้ลุฟท์
โฟนมันตอ จริง ๆ หมั้นไส้อ่ะ
-
:เฮ้อ:ดูสิมันจะเลือกใคร
:z6:
-
พัฒนาการด้านความรักของตัวเล็ก มีหึง มีประชดตัวใหญ่ ใครจัดการโฟนกะเซสทีเหอะ
-
กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดด
น้องลุฟท์คะ อย่าดราม่าสิคะๆๆๆๆหนูขา :sad4:
เดี๋ยวมันผิดคอนเซ็ปเรื่องนะคะ พี่ญี่ปุ่นเขาอุตส่าปูืพื้นเรื่องใสๆไร้ดราม่าไว้นะลูก
รีบอารมณ์ดีๆไวๆ แล้วชวนเม้งไปตบนังโฟนโลดเลยลูก :laugh:
-
เอาโฟนไปไกลๆหน่อย
มาทั่งทีงานเข้าซะงั้น
นู๊ลุฟท์เอ๊ย
-
รู้สึกรำคาญเซสกับโฟนมากมาย
ไม่อยากให้ตัวเล็กกับตัวใหญ่ทะเลาะกันเลย
ตัวเล็กหึงก็เข้าใจนะ แต่อยากให้ตอบโต้โฟนให้รู้บ้างว่าว่านี่แฟนข้าใครอย่าแตะ 555
-
น้องลุฟท์พัฒนาขึ้น แต่บางอย่างก็ไม่ชอบนะจะบอกให้
-
เอาตาโฟนไปเก็บที ="=
-
"หวั่นไหว"
“ลุฟท์ นายโอเคป่าว”
เม้งถามขึ้นเมื่อถึงร้านอาหารตามสั่ง หน้าตาของลุฟท์ดูง่ายเพราะไม่รู้จะกักเก็บอารมณืยังไงดี
“ไม่เป็นไรนี่เม้ง ทำไมเหรอ”
“อ่ะ จริงเหรอ ทำหน้าเหมือนไม่พอใจพี่โฟคเลยอ่ะ”
“บ้า เราจะไม่พอใจพี่เขาได้ไงอ่ะ ก็โฟนเขาเจ็บขาจริงๆ”
“อ่ะ เชื่ออะชี๊ปโฟนนั่นเหรอ เราไม่เชื่อหรอก ดูแววตามันสิอยากจะกลืนกินพี่โฟคใจจะขาด”
“อย่าคิดมากเลยลุฟท์ พี่เขาเสน่ห์แรงจะตาย ใครๆก็ชอบ”
“หุบปากไปเลยนายปลาเค็ม แหมลุฟท์เขายิ่งๆคิดมากๆอยู่นะ พูดอะไรที่มันสร้างสรรค์ได้ป่ะขอร้อง”
“ไรวะก็พูดตามความเป็นจริง”
“เอาเถอะๆ เราไม่ได้คิดอะมากหรอก กินข้าวกันเถอะเราหิว”
ลุฟท์ตัดบทสายตาเบือนไปมองกระดาษรายการอาหาร ส่วนโฟคเองยอมทนพาโฟนไปส่งที่หน้าหอ
“เดินขึ้นเองไหวนะน้อง พี่ไปก่อนล่ะ”
พอปล่อยมือโฟนเองก็แกล้งทำท่าล้มลง
“โอ๊ย เจ็บ เจ็บ ฮือๆ”
“อ้าวเฮ้ย ระวังๆหน่อยสิวะ”
“พาโฟนขึ้นไปบนห้องได้ไหมอ่ะพี่”
“ไม่ได้แค่นี้แฟนพี่ก็จะเข้าใจผิดอยู่แล้ว พยายามเดินขึ้นเองหน่อย”
โฟนเม้มปากแน่น
“งั้นพี่ไปหาแฟนพี่เถอะ ปล่อยโฟนไว้ตรงนี้ล่ะ”
ร้องไห้ออกมา โฟคยืนมองอยู่แล้วก็หยิบโทรศัพท์ออกมา
“เออ เด็กมึงเจ็บขาน่ะมาดูมันหน่อยสิไอ้บาส เชี่ยกูจะรีบไปหาเด็กกู เออแค่นี้นะ”
โฟควางสายแล้วมองมาดูโฟนอย่างเอือมระอา
“เดี๋ยวแฟนเราก็มา รอตรงนี้ล่ะถ้าขึ้นเองไม่ได้”
พูดแล้วก็เดินหนีไปทันที โฟนเองแสดงสีหน้าไม่พอใจออกมาทันที
“โอ๊ย จะเรียกมาทำไม จิ๊ ผิดแผนหมดเลย”
โฟครีบเดินกลับไปยังร้านอาหารตามสั่ง แต่พอไปถึงทั้งสามคนก็กินเสร็จแล้ว
“ตัวเล็กๆ กินเสร็จแล้วเหรอ”
ลุฟท์ไม่ตอบแต่พยักหน้า
“โทษทีตัวใหญ่รีบมาแล้วนะเนี่ยยังไม่ทัน”
“ไอ้นั่นเป็นไงบ้างอ่ะพี่”
เม้งถามขึ้น
“ก็โทรฯหาแฟนมันให้มาดูเองดิวะ เสียเวลากูหมดเนี่ย”
“แหมน่าจะทำตั้งนานแล้วนะพี่ แล้วทำไมเพิ่งมาคิดได้”
“อ้าวไอ้เม้ง”
ได้แต่ร้องออกมาเพราะมันถูกต้องอย่างที่เม้งบอกทุกประการ ลุฟท์เองไม่พูดอะไรแม้แต่หน้าก็ไม่ยอมมอง
“ตัวเล็ก ยังโกรธตัวใหญ่อยู่เหรอ”
ดึงแขนเอาไว้ก่อน เม้งกับเซสมองหน้ากันแล้วพยักหน้าเดินไปก่อน
“ไม่นี่พี่ จะโกรธเรื่องอะไรล่ะ”
“พี่เหรอ”
โฟคทำท่าทวนคำพูดของลุฟท์เมื่อครู่
“ครับ ไม่มีอะไรที่ผมจะไปโกรธพี่นี่ครับ ผมจะรีบกลับไปอ่านหนังสือครับ พี่ยังไมได้กินข้าวนี่ กินข้าวก่อนสิครับ”
“ตัวเล็ก”
ครางออกมาลุฟท์เองบิดมือออกจากการเกาะกุมของโฟค
“ลุฟท์งอนพี่เขาจริงๆเหรอ”
เม้งถามเมื่อกลับมาถึงห้อง ลุฟท์เองไปนั่งลงบนเตียงแต่สีหน้าแสดงอาการไม่ดีเอาเสียเลย
“ไม่รู้ดิเม้ง เรารู้สึกแปลกๆ มันสั่นๆในใจยังไงไม่รู้”
“หา นี่แสดงว่านายชอบพี่เขาจริงๆแล้วสิ”
“หือ ทำไมล่ะ”
“ก็อาการแบบนี้มันหึงพี่เขานี่ลุฟท์ อิอิ แหมนะ ในที่สุดก็ยอมแพ้พี่ดำซะแล้ว”
“เหรอ เขาเรียกว่าชอบแล้วเหรอ แต่เราว่ามันไม่ดีเลยนะ ทำไมแค่คิดว่าเขาไปกับคนอื่นก็รู้สึกใจสั่นมากขนาดนี้แล้วล่ะเม้ง”
“เอาน่า นี่ล่ะความรักล่ะลุฟท์ แต่พอมันหวานโลกทั้งโลกของนายก็จะเป็นสีชมพูนะไม่รู้เหรอ”
“ยังไงอ่ะ”
“เดี๋ยวนายก็จะรู้เองน่า อิอิ อย่าคิดมากพี่โฟคไม่มีอะไรหรอก แต่แค่ระวังอีนั่นไว้เป็นพอ”
พอไปโรงเรียนก็เดินไปกับเม้ง โดยมีโฟคเดินตามอยู่ไม่ไกลนักแต่ลุฟท์เองยังไม่ยอมคุยด้วยแค่นั้นเอง
“ตัวเล็กระวัง”
พอเดินผ่านสนามวอลเลย์บอลโฟคก็ร้องขึ้นเสียงดังเพราะลูกบอลมันลอยมาทางลุฟท์พอดี
“อ๊ะ”
ลุฟท์เอามือดันลูกลอยขึ้นทุกคนที่เห้นต่างอ้าปากค้างกลัวว่าจะได้รับอันตรายเพราะลูกบอลมันลอยมาเร็วและแรงมาก
“เป็นไรไหมตัวเล็ก”
โฟครีบปรี่เข้าไปหา ลุฟท์ส่ายหน้าแต่เพราะยังตกใจอยู่จึงไม่พูดอะไรออกมา
“เฮ้ย เล่นอะไรกันวะพวกมึง”
โฟคตวาดเสียงไปยังคนที่วิ่งตามมาเก็บบอล
“เฮ้ย โทษทีว่ะโฟคไม่ได้ตั้งใจ ไอ้โมมันตบลูกแรงไปหน่อย”
“แม่งระวังๆหน่อยดิวะ โดนคนอื่นเข้าจะขำไหมพวกมึง”
“เออน่า ขอโทษนะครับน้อง แต่เมื่อกี๊น้องเซ็ทลูกได้สวยมากๆเลยนะครับ”
เขาเดินเข้าไปก้มหน้าดูลุฟท์ที่สีหน้ายังตื่นๆอยู่
“อย่ามายุ่งไอ้วี เดี่ยวมึงจะโดน”
“อ้อนี่น่ะเหรอเด็กมึง น้องลุฟท์ใช่ไหมครับ น่ารักสมคำเล่าลือจริงๆ”
“เชี่ยแล้วไอ้วี ไปไกลๆเลย”
“เฮ้ย อะไรของมึง นี่น้องลุฟท์ครับสนใจมาอยู่ชมรมวอลเลย์ฯกับพี่ไหมครับ ตัวเซ็ทเราเจ็บนิ้วพอดีเลย”
เขาไม่ได้สนใจคำขู่ของโฟคแต่อย่างใด
“ไมได้เว้ย น้องกูอยู่ชมรมเชียร์ มึงอย่ามาวอแวนะอย่าหาว่ากูไม่เตือนไอ้วี”
“เอ๊ะ มึงจะหวงไปทำไมวะ กูแค่เห็นพรสวรรค์ในตัวน้องมัน แล้วมึงจะมากีดกันอะไรเนี่ย”
เขาพูดแล้วยิ้มให้ลุฟท์ก่อนจะวิ่งไปเก็บลูกบอล อาทิตย์นี้การเรียนการสอนดูเบาบางลงมากเพราะอีกไม่กี่วันงานโรงเรียนก็จะเริ่มขึ้นแล้ว นักกีฬาก็ซ้อมกันปกติ แต่กิจกรรมที่จะมีในงานก็ต่างฝ่ายต่างซ้อมกันขันแข็ง
“ว้ายน้องลุฟท์ขา ไม่ได้ค่าแบบนั้นไม่ได้ ยังแข็งๆอยู่เลย ตายแล้วเจ้จะทำยังไงดี”
พอถึงเวลาซ้อมการแสดงลุฟท์เองกลายเป็นคนที่อ่อนที่สุดเพราะจะเต้นท่าไหนก็คร่อมเขาไปเสียหมด พอโดนทักเข้าเยอะๆแม้สองเจ๊จะให้กำลังใจเป็นอย่างดีแต่ก็อดไม่ได้ที่จะคิดว่าตัวเองเป็นตัวถ่วงของเพื่อน ลุฟท์แสดงสีหน้าผิดหวังในตัวเองออกมา
“พี่ครับ เปลี่ยนตัวแสดงยังจะทันอยู่ไมหครับ”
ก้มหน้ายอมพูดออกมา
“ว้ายไม่ได้ค่า โถๆน้องลุฟท์ขา ไม่เอาๆ ดีแล้วน้องลุฟท์ของเจ้เก่งแล้วค่า เห็นไหมอีซาร่าบอกแล้วว่าอย่าโวยน้องเขามากเป็นไงล่ะมึง”
“ก็แหมนะ โถน้องลุฟท์ขา เจ๊ไมได้ตั้งใจนะคะ อย่างอนเจ๊เลยน้า”
“ผมไม่ได้งอนครับพี่ แต่กลัวว่าจะเป็นตัวถ่วงของเพื่อนๆ และทำให้ชื่อเสียงของชมรมเสียหาย ผมเห็นมีผมอยู่คนเดียวที่ยังไม่เข้าพวก คือว่ามันไม่ดีนะครับ ผมพยายามแล้วแต่ผมเองทำได้แค่นี้เอง ผมไม่อยากให้เพื่อนๆต้องมารอผมเพียงคนเดียว”
“เอ่อ ไม่ใช่แบบนั้นนะคะน้องลุฟท์ ตายล่ะทำไมคิดแบบนี้ เพื่อนๆไม่เห็นมีใครบ่นว่าน้องลุฟท์สักคำเลยน้า อย่าคิดมากเลยนะคะ เอาล่ะๆ มาซ้อมต่อมา”
ริต้าพูดแล้วพยักหน้าให้ซาร่าเปิดเพลงต่อ
“แต่ผมมาคิดๆแล้ว ผมว่าผมคงไม่เหมาะหรอกครับพี่”
ลุฟท์ยังก้มหน้าพูดออกมา ริต้ากับซาร่ามองหน้ากัน
“เอาไงล่ะทีนี้หล่อน”
ซาร่าเอ่ยปากถามแสดงสีหน้าเป็นกังวลใจมากที่สุด
“หรือจะให้เม้งกับ เดียวเล่นบทแทนน้องลุฟท์”
“ไม่ได้หรอกหล่อน วางไว้หมดแล้ว จะมาเปลี่ยนเอาตอนนี้ไมได้”
“แต่มันก็จริงอย่างน้องเขาว่านะแก เพลงนี้ยากต้องอาศัยความลำนาญในการเต้นมาก น้องๆคนอื่นเข้าขากันหมดแล้วหล่อนก็เห็น ถ้าขืนปล่อยออกไปเราเองนั่นล่ะจะโดนโห่”
ริต้าทำท่าคิดหนัก
“หรือว่าเราจะใช้แผนสอง”
“ว้ายหล่อน เพลงนั้นน่ะเหรอ”
“เออสิทำไงได้ ฉันอยากให้น้องลุฟท์เล่นมากๆหล่อนก็รู้”
“แรงนะยะหล่อนเพลงนั้นน่ะ”
“เออรู้แล้ว ก็ถือว่าเป็นการทิ้งทวนไงยะ”
“แล้วน้องเขาจะยอมเล่นเหรอ มันเปลืองตัวนะยะ”
“ต้องลองคุยดู”
ริต้าถอนหายใจออกมาแล้วเดินไปตบบ่าลุฟท์เบาๆ แล้วดึงมือไปนอกห้องคุยกันสองคน ส่วนน้องๆคนอื่นๆที่กำลังซ้อมต่อนั้นซาร่าเดินไปปิดเพลงแล้วบอกให้พักก่อน
“ตีมมันประมาณนี้ล่ะค่ะน้องลุฟท์ขา ไม่ต้องคิดมากเวลาเล่น เพราะยังไงเจ๊เองก็ต้องแต่งหน้าให้ใครจำไม่ได้อยู่ดี เต้นก็ไม่มากแค่อาศัยการยั่วยวนเท่านั้นเอง”
“อ่า แล้วผมจะทำได้เหรอครับพี่”
“ต้องลองจ๊ะ นะคะน้องลุฟท์ นี่เพื่อน้องลุฟท์คนเดียวเลยนะ เจ๊ถึงยอมเปลี่ยนเพลงเนี่ย ทั้งที่เหลือเวลาอีกไม่กี่วัน”
ลุฟท์เองแสดงสีหน้าลำบากใจออกมามากกว่าเดิมอีก โดยลุฟท์ขอเวลาตัดสินใจโดยเดินไปที่โรงอาหารเพื่อหาอะไรกิน
“พี่โฟคน่ะ หล่อมากๆ ยิ่งอยู่ใกล้ๆยิ่งหล่อ กลิ่นตัวก็แมนมากๆเลยนะ”
เสียงของโฟนที่ดังแว่วออกมาจากมุมตึกทำให้ลุฟท์ต้องชะงักฝีเท้า ยืนนิ่งไม่ไหวติง
“แล้วเขาทำอะไรโฟนป่าว อิอิ”
“แหมนะ ก็ไมได้ทำอะไรมากหรอกนะ แค่จุ๊บกันเอง”
ใจหาย มันเต้นแรงขึ้นมาทันที ลุฟท์เองเมหือนคนหมดเรี่ยวแรงเม้มปากแน่น เดินถอยหลังกลับทันที คนมันไม่เคยมีความรักนี่นะ พอมาเจอแบบนี้มันไม่ได้จะกลั่นกรองก่อนหรอกว่าอันไหนจริงไม่จริง
“อ้าวกลับมาเร็วจังน้องลุฟท์ ว้ายตาย”
ริต้าที่นั่งอยู่ที่เดิมอยู่หน้าห้องของชมรมร้องทักลุฟท์ แต่พอเห็นหน้าแล้วถึงกับตบอกตัวเองแล้วรีบลุกขึ้น
“ตายแล้วใครทำอะไรน้องลุฟท์ของเจ๊ บอกเจ๊มาเดี๋ยวนี้เลย บอกมา”
“ฮึกๆ ฮึกๆ”
“โถๆ ใครกันนะใจร้ายใจดำ นังซาร่าออกมานี่หน่อย นังซาร่า”
ริต้าร้องเรียกซาร่าแล้วก็โผเข้ากอดลุฟท์เอาไว้ กลั้นไว้ไม่อยู่แล้ว ในใจของเด็กน้อยที่ไม่ประสีประสากับเรื่องของหัวใจมันปวดร้าวไปโดยที่ยังไม่รู้สาเหตุ
“ว้าย อะไรยังไง ใครทำ ใคร”
เสียงของซาร่าดังกว่าริต้าเสียอีก เด็กๆก็กรูกันออกมาแต่ริต้าไล่กลับเข้าไป มีเพียงเม้งเท่านั้นที่เดินออกมาได้
“ลุฟท์เป็นไรไป ลุฟท์”
“ฮึกๆ เค้า เค้าจุ๊บกันอ่ะเม้ง”
ยอมพูดออกมาทั้งน้ำตา ลุฟท์เองสะอึกสะอื้นกอดริต้าไว้แน่น
“พูดถึงเรื่องอะไรกันเม้ง ไหนว่ามาซิ”
“อ่า จุ๊บกัน ลุฟท์รู้ได้ยังไง ไม่จริงหรอกลุฟท์”
เม้งพยายามที่จะปกป้องรุ่นพี่ที่ตัวเองเคารพรัก
“อะไรกันเม้ง บอกเจ๊มาเดี๋ยวนี้นะ”
คราวนี้ริต้าเป็นคนจิกสายตา เม้งเองทำสีหน้าหนักใจมากกว่าเดิมอีก
“เอ่อ”
ในที่สุดก็ยอมเล่าออกมา
“โถๆ พ่อคุณของเจ๊ เจ้าโฟคน่ะมันไม่มีทางทำแบบนั้นหรอกค่ะลูกขา อย่าไปเชื่อคำของอีตุ๊ดแรดๆนั่นเลยนะคะ”
ริต้าปลอบอยู่
“นั่นสิคะน้องลุฟท์ของเจ๊ เท่าที่พี่รู้จักโฟคมานะ เทพบุตรชัดๆ แค่ดำไปหน่อยเท่านั้นเอง อิอิ”
“แหมนะยะหล่อนเวลาแบบนี้ยังจะมาหัวเราะอยู่ได้”
“อ้าวนังนี่ ก็มันไม่มีอะไรนี่ โถๆน้องลุฟท์ขา คงไม่เคยมีความรักสินะเลยเป็นเอาหนักแบบนี้”
“สบายใจได้ ถ้าไม่เคลียร์เดี๋ยวเจ๊เรียกโฟคมาคุยเลยเอาไหมคะน้องลุฟท์ขา”
ลุฟท์ส่ายหน้า พยายามหยุดร้องไห้ คงจะจริงอย่างที่เจ๊ทั้งสองคนบอก แต่ทำไมในใจมันไม่ยอมเชื่อเสียทีนะ
“พี่ครับ งั้นผมตกลงเล่นตามที่อยากให้ทำครับ”
“ค่ะ หา อะไรนะ ตายแล้ว อย่าตัดสินใจทำเพราะว่ามีเรื่องแบบนี้เกิดขึ้นนะคะน้องลุฟท์ไม่ดีนะ เจ๊เองก็มาคิดๆดูแล้วมันแรงเกินไปสำหรับเด็กมัธยม ว่าจะใช้เพลงเดิมนั่นล่ะค่ะ”
“ผมเต็มใจครับ อย่างน้อยก็อยากจะตอบแทนพี่ทั้งสองคนที่เป็นกำลังใจให้ผมเสมอมา”
ลุฟท์พูดออกมาแววตามุ่งมั่นมาก สองสาวมองหน้ากันแล้วถอนหายใจ
“ไม่คิดเลยว่าน้องลุฟท์จะเป็นคนจริงจังมากกว่าใครเท่าที่เจอมาเลยนะเธอ”
ซาร่าพูดตอนที่ปล่อยให้เม้งกับลุฟท์เดินเข้าไปหาเพื่อนๆ
“นั่นสิหล่อน จริงจังจนฉันเองยังกลัวเลย มุ่งมั่นมากๆ”
“แล้วหล่อนตกลงจะเอายังไงยะริต้าการแสดงน่ะ อีกสามวันเองนะยะ”
“งั้นเราเปลี่ยนเพลง เอาตามนั้น หล่อนไปจัดคิวท่าเต้นใช้อัเดิมได้ แต่ตัวเอกต้องเป้นน้องเซสกับน้องลุฟท์เท่านั้น”
ริต้าเอ่ยขึ้นซาร่ายืนนิ่งอยู่สักพักก่อนที่จะตามน้องๆเข้าไป
“หา เปลี่ยนเพลงเหรอเจ๊ ทำไมอ่ะ”
น้องๆส่งเสียงขึ้นเกรียวกราว
“เพราะมันเชยไงคะเพลงที่ซ้อมกันอยู่น่ะ แต่ว่าท่าเต้นเอาเหมือนเดิม แค่เปลี่ยนบล็อกกิ้งใหม่เท่านั้นเอง น้องเซสขา น้องลุฟท์ด้วย ไปหาเจ๊ริต้าด้านนอกหน่อยค่า”
ซาร่าหันไปหาทั้งสองคน เพื่อนๆก็ฮือฮาอยากรู้อยากเห็นขึ้นมา
“อย่าคิดอิจฉาหรือว่าอะไรเพื่อนนะคะน้องๆ นี่คือสิ่งที่พวกพี่ๆคิดเอาไว้แล้ว ส่วนพวกเรา มาเริ่มกันเลย”
ซาร่าจัดคิวให้กับน้องๆ พอเดเพลงขึ้นมาน้องๆก็ถึงกับอึ้งเพราะเพลงรีมิกซ์ที่จังหวะเร้าใจดีเหลือเกิน ส่วนเซสกับลุฟท์ก็ไปซ้อมกับริต้า เพลงอะไรเนี่ยลึกลับมากๆ
“นี่พ่อคุณ ไปทำอะไรมายะ น้องฉันร้องไห้เลยนะ”
พอวันต่อมาริต้าก็ต่อว่าโฟคทันทีที่เจอหน้า เพราะเมื่อคืนชมรมเชียร์ซ้อมเสร็จค่ำ ส่วนโฟคเองก็ต้องช่วยเพื่อนๆทำเวลทีกลับดึกกว่าอีกเลยไม่เจอกับลุฟท์ ส่วนตอนมาโรงเรียนลุฟท์เองตื่นเช้ากว่าเพราะต้องออกมาเจอกับริต้าพร้อมกับเซสเพื่อซ้อมต่อ เอาถึงขนาดนั้นเลยนะ
“หือ ทำไรวะริต้า”
“แหมนะ ก็อีเด็กโฟนอะไรนั่นไง ไปทำอะไรมันล่ะ มันถึงไปโพนทะนาทั่วโรงเรียนว่านายจูบมัน”
“หา บ้าไปแล้ว”
“ไม่บ้า นี่รู้ไหมว่าน้องลุฟท์ของฉันร้องไห้เลยนะ ทำอะไรคิดบ้างสิโฟค น้องลุฟท์น่ารักมากนะ ใครๆก็อยากได้ นายโชคดีมากๆแล้วนะที่ได้น้องเขาไปเป็นแฟน แต่ถนอมน้องเขาหน่อยสิ น้องเขาไม่เคยมีความรักมาก่อนนะ”
“จิ๊ กูว่าแล้วเชียว แม่งกวนตีนว่ะ เดี๋ยวกูจะไปจัดการมัน ไอ้เด็กเลี้ยงแกะ”
“เดี๋ยว อย่าไปอะไรกับมันเลย เด็กมันชอบนายน่ะ ห้ามกันไม่ได้หรอกนะ แต่นายอย่าไปวอแวกับมันสิ โน่นตอนนี้ไปง้อน้องลุฟท์โน่นเมื่อคืนก็ไม่ได้เจอไม่ใช่เหรอ”
ริต้าพูดยังไม่ทันจบโฟคก็วิ่งไปทันที
“ตัวเล็กอยู่ไหมเม้ง”
เจอแต่เม้งไม่เจอลุฟท์ เม้งกำลังเดินกับเพื่อนๆในห้องไปทางโรงอาหาร
“เห็นบอกจะไปซ้อมเต้นอ่ะพี่ วันนี้ว่างทั้งวัน เนี่ยผมจะไปหาไรกินกันแล้วก็จะไปซ้อม”
“ที่ไหนวะ”
“ไม่รู้ดิพี่ เห็นไปกับเจ๊ซาร่า”
“อืมๆ”
วิ่งกลับไปหาริต้าเพื่อถามสถานที่ แต่ริต้าบอกมาก็ไม่มีใคร
“เฮ้ย ไอ้โฟคมาช่วยตรงนี้หน่อยดิวะมึง”
พอวิ่งผ่านตรงที่เขากำลังจะจัดซุ้มเพื่อแสดงนิทรรศการณ์เพื่อนๆก็เรียกไว้ จะวิ่งไปเลยก็ไม่ได้เพราะเพื่อนๆทุกคนต่างกรำงานกันเต็มที่ โฟคถอนหายใจออกมาแล้วก็เข้าไปช่วยเพื่อนๆ ในใจตอนนี้ห่วงหาอยู่แต่เพียงกับคนคนเดียวเท่านั้น ส่วนลุฟท์เองก็ยังคงเคืองใจอยู่แม้จะรู้แล้วว่ามันไม่ใช่เรื่องจริง แต่หาคำตอบให้หัวใจของตัวเองไมได้ บอกให้มันหยุดคิดไม่ได้เอาเสียเลย พิษรักมันกำลังเล่นงานลุฟท์อยู่หรือนี่
เขียนโดย อิ๊กกี้
ปล. ออกตัวว่ามันไม่ค่อยสนุกเท่าไหร่นะคร้าบ เพราะคิดๆแล้วบุคลิกมันเขียนยากไปเรื่องเลยไม่ค่อยสนุกเท่าที่ควร แต่ก็พยายามแล้วอ่า อิอิ
อย่าซีเรียสเนอะเดี๋ยวตอนหน้ามีการแสดงแล้ว เซอร์ไพรซ์ๆๆๆ
-
o22 มีหึงกันละ
-
ลูฟหนูิหึงของดำเหรอลูก อีโฟนนี้แร้ดแรดขอตบที่ได้ไหมคันมือจริงเชียว o18
-
โถ ไม่รัก ไม่ได้ชอบ แต่ร้องไห้
คราวนี้ตัวเล็กคงรู้ความรู้สึกตัวเองแล้วซินะ
-
หง่ะ แล้วไม่พูดถึงน้องญี่ปุ่นเลย
-
ความรักทำใจหวั่นไหวแล้วนะสิตัวเล็ก ยอมเต้นกะยั่วให้ตัวใหญ่หึงใช่ม๊า
โฟครีบเคลียร์เรื่องจอมโกหกเลยนะ ปล่อยไว้ต้องปั่นเรื่องใหม่ม่เรื่อยๆ แน่
-
คงมึนแน่นายโฟค โดนเด็กปั่นหัว
-
ช่ายยย คิดถึงญี่ปุ่น อ่านใครก็ไม่ฮ่าเท่าญี่ปุ่น ยิ้มจนเหงือกแห้ง เฮ้อๆๆๆๆคิดถึงงงง
-
:L2: :L2: :L2:
-
อ่านะ น้องลุฟท์น้ำตาแตกซะแล้ว อิพี่โฟล์คมาจัดการให้เีรียบร้อยด้วย
อยากดูน้องลุฟแสดงเร็วๆ อิอิ
-
ตัวใหญ่ตัวเล็กคลาดกันไปคลาดกันมา เมื่อไหร่จะลงตัวแบบคู่ของพ่อหมีแม่หมีน๊อ :กอด1:
-
ยังยืนยันคำเดิม เอาตาโฟนไปเก็บด่วน เอาไปทิ้งก็ยิ่งดีใหญ่เลย ="=
-
โถโถ น้องลุฟท์ไม่เคยมีความรัก พี่โฟครีบมาเคลียร์ให้โลกของน้องเป็นสีชมพูด่วน
-
ตัวเล็กจะเต้นเปลืองตัวแบบไหนอ่ะ....อยากรู้
งานนี้ตัวใหญ่จะพ่นไฟไหมนะ....น้ำหนึ่งกระป๋องเตรียมพร้อม !
ส่วนโฟน...แค่ฝุ่น ๆ ...ตัวเล็กอย่าได้ใส่ใจ :กอด1:
:L1: น้องอิ๊ก :pig4:
รักษาสุขภาพด้วยจ๊ะ
-
สงสารลูลูฟท์อะ ส่งญี่ปุ่นไปจัดการดิ งานนี้โฟคได้หึงหวงลูฟท์แน่เลย ไม่รู้จะสงสารดีหรือเปล่า เพราะก็อย่างที่
เม้งว่า โง่เนอะ ไมไม่โทรเรียกแฟนโฟนแต่แรก
-
ลุฟท์หึงโหดจริงๆ ไอ้โฟมโดเตะซักทีจะหายซ่ามั๊ยน๊ะ
-
สนุกออกครับ มาเป็นกำลังใจคนเขียนเสมอครับ
มารอ ชมการแสดง นะครับ o13
-
:L2:
-
รอดูน้องลุฟท์เต้น
-
:เฮ้อ: ท่าเต้นก็ต้องเปลืองตัว แถมยังไปเต้นกับไอ้หื่นเซสเข้าอีก
งานนี้ท่าทางมาม่ายาวแน่
-
สงสารลูลุฟ ไมไมร้ายเหมือนไอ้ตัวดีมั่งน้า อิอิ
-
จะตกไปหน้าสามแล้ว นักเขียนมาต่อด่วนพี่ดำมาง้อน้องลุฟฟ์เร็วๆนะไม่งั้นน้องลุฟฟ์เปลี่ยนใจไม่รู้ด้วยนะ
-
:angry2:น้องโฟนใจร้ายๆๆๆๆ :serius2:
จัดการเลยน้องดำๆๆไม่ใช่น้องโฟคๆๆๆ
สู้ๆๆนะลูฟเอาใขช่วยเสมอ
ปล.คิดถึงญี่ :L1:ปุ่น
-
ตัวใหญ่งานเข้าอย่างแรงละค้าบบ ฮ่าๆๆๆๆ
-
Wish U Were Here
พอถึงวันงานโรงเรียนเป็นประเพณีอยู่แล้วที่ต้องเชิญนักเรียนจากโรงเรียนบีกับซีมาร่วมงานแต่ไม่เยอะเท่างานแข่งขันกีฬาครั้งที่แล้ว เพราะงานนั้นจะมีขึ้นตอนเกือบปลายปี งานโรงเรียนจัดขึ้นทุกปีมีทั้งศิษย์เก่าศิษย์เก่ามากมาร่วมงานกัน ตั้งแต่ทางเข้าโรงเรียนก็จะมีซุ้มต่างๆของนักเรียนแต่ละชมรมเพื่อจัดนิทรรศการให้เพื่อนๆพี่ๆได้เยี่ยมชมกัน ส่วนตอนเย็นจะเป็นการแสดงปีนี้ตัดให้เหลือเพียงการแสดงเพียงสองชุดคือชุดหนึ่งจากชมรมการแสดงเองและจากชมรมเชียร์ วันนี้นักเรียนทุกคนตื่นแต่เช้าเพื่อมาประจำจุดของแต่ละคนด้วยความตื่นเต้น ไม่มีใครว่างเว้นเลยแม้แต่สักคนเดียว ซุ้มแต่ละซุ้มก็มีการเรียกร้องเชิญชวนให้เพื่อนๆพี่ๆที่มาร่วมงานได้เข้าแวะชมเพราะจะมีการจดสถิติ ชมรมไหนที่มียอดสูงกว่าใครเหมือนจะเป็นชื่อเสียงประมาณนั้น โดยแต่ละชมรมจะสั่งสติ๊กเกอร์สีสันส่วนตัวของแต่ละชมรมเพื่อมาแปะเสื้อให้กับผู้เยี่ยมชม รูปร่างก็แล้วแต่จะจัดทำกันมา ชมรมกีฬาเองไม่ได้มีบทบาทอะไรมากนักเพียงแต่มาจัดซุ้มให้พอเป็นพิธีกับเขาเท่านั้นเอง
“ตื่นเต้นจังเลยอ่ะลุฟท์ ไม่เคยอยู่ในงานโรงเรียนที่ใหญ่แบบนี้มาก่อนเลยอ่ะ”
เม้งพูดขึ้นตอนเดินเข้ามาในโรงเรียน ลุฟท์เองสีหน้าหงอยเหงาลงมากเพราะจากวันนั้นยังไม่ได้เจอกับตัวใหญ่เลย เพราะโฟคเองก็ยุ่งวุ่นวายอยู่ตลอดเวลาพอมาเจอที่หอก็หลับไปแล้วเพราะช่วงนี้ลุฟท์งดอ่านหนังสือทุกประเภทเนื่องด้วยร่างกายเหนื่อยล้าเกินไป สองทุ่มก็หลับเป็นตายใครมาเคาะห้องดังเท่าไหร่ก็ไม่ยอมตื่น เม้งเองก็เช่นกันเพราะตอนซ้อมเต้นก็ซ้อมกันเอาจริงเอาจัง เพราะมีการเปลี่ยนแผนแค่สามวันล่วงหน้า
“เราก็ตื่นเต้น แวะกินอะไรกันก่อนไหมเม้ง”
“อืมเอาดิ กินน้ำเต้าหู้ไหมลุฟท์ จะได้สบายท้อง”
ลุฟท์พยักหน้าแล้วเดินตามเม้งไปยังร้านขายปาท่องโก๋หน้าโรงเรียน
“อ๊ะ พี่โฟคนี่”
เม้งหันไปหน้าโรงเรียนเห็นโฟคหอบม้วนกระดาษแผ่นใหญ่ตามหลังมาติดๆมีโด่งรูมเมท
“พี่โฟ”
“เม้ง ไม่ต้องเรียก เหมือนพี่เขารีบนะ”
ลุฟท์ห้ามเอาไว้ เม้งอ้าปากค้างเปล่งเสียงออกไปไม่สุด
“อ่าทำไมอ่ะ ไม่อยากเจอตัวใหญ่เหรอ อิอิ”
“ไม่เอาอ่ะ ก็เขาคงยุ่ง”
“อ่านะ ยังงอนไม่หายเหรอลุฟท์”
“เราไม่ได้งอนนะเม้ง กินเถอะจะได้รีบเข้าไปดูซุ้ม”
“เออๆ ไม่งอนก็ไม่งอนแต่ยิ้มบ้างก็ได้นะลุฟท์ หน้าบูดตลอดเลยอ่ะ”
เม้งแซวลุฟท์เองก็ก้มหน้าอย่างเดียวจิบน้ำเต้าหู้ไปเรื่อยๆ
“พี่โฟคๆ ให้โฟนช่วยนะ”
ด้านโฟคหอบกระดาษชาร์ตเพื่อมาแปะบอร์ดของชมรมเป็นการแนะนำตัวนักกีฬาของทางชมรมนั่นเอง เขาวานให้โด่งช่วยเพราะชมรมบาสฯของโด่งไม่มีอะไรทำ
“หือ ไม่เป็นไรน้อง มาช่วยพี่ก็ได้มา”
โด่งพูดแทนเพราะพอโฟครู้ว่าใครก็หน้าเริ่มแดงขึ้นมา ที่แดงเพราะเคืองใจอยู่นั่นเอง
“เออ น้องถามหน่อยสิ วันนั้นเราไปพูดว่าพี่ทำอะไรเราเหรอครับ หือ”
ทิ้งม้วนกระดาษลงจากมือทันที โฟนเองผงะไป
“อ่า โฟนไม่ได้พูดอะไรซะหน่อยนะพี่โฟค”
“ไม่ได้พูด แล้วทไมแฟนพี่เขาไปได้ยินมา จคำพี่ไว้นะ ว่าพี่มีแฟนคนเดียว และไม่คิดมองหาคนอื่น และถ้าพี่จะมีคนอื่น พี่จะมองหาเองไม่ต้องมาตามพี่”
“เฮ้ย ไอ้โฟค ทำไมมึงว่าน้องมันแบบนั้นวะ”
“กูพูดเรื่องจริง อย่ามาวอแวกับพี่อีก แฟนพี่ด้วย ไม่งั้นอย่าหาว่าพี่ไม่เตือน”
โฟคก้มลงเก็บม้วนกระดาษแล้วเดินเข้าไปในโรงเรียนไม่ได้สนใจมอง โฟนเองอ้าปากค้างอยู่ โด่งเองก็อึ้งไม่เคยเห็นที่โฟคเป็นแบบนี้มาก่อนเลย
“เอ่อ น้องๆ ไปทำอะไรมันเหรอครับ”
“ฟะ โฟนไม่ได้ทำอะไรนะพี่”
ร้องไห้ออกมาอีกครั้งแต่ครั้งนี้ไมได้บีบน้ำตาแสดงละครแต่ตกใจจริงๆ เพราะสีหน้าและแววตาของโฟคมันดุดันหมายความอย่างที่พูดจริงๆ โฟนสะอึกไปถอยหลังไปจนติดกำแพงคนที่เดินเข้ามาในโรงเรียนต่างมองเป็นตาเดียว โด่งจึงรีบวิ่งตามโฟคไปเพราะเดี๋ยวมีคนหาว่ารังแกรุ่นน้อง
“อ่า มีอะไรกันแน่ๆเลยอ่ะลุฟท์”
สายตาสองคู่ก็เฝ้ามองดูอยู่ไม่วางตาเช่นกัน ลุฟท์เองใจเต้นแรงตั้งแต่เห็นโฟนวิ่งตามหลังโฟคมาจนโฟคหยุดแล้วทิ้งกระดาษลงจากมือ เฝ้ามองดูอยู่ตลอดเวลา เหมือนว่าจะไม่มีอะไรแต่ทำไมโฟนถึงร้องไห้ เขาคงพูดอะไรกับโฟนแน่ๆ ลุฟท์คิดประมวลผลเองในใจยิ่งคิดเท่าไหร่ยิ่งใจเต้นแรงขึ้นเท่านั้น
“เราไปถามให้รู้ดีกว่าอึดอัด”
เม้งทำท่าจะลุกขึ้น
“อย่าเพิ่งดิเม้ง เราต้องรีบไปเข้าชมรมก่อนไม่ใช่เหรอ”
“อ้าว ไหนนายบอกว่าจะไปดูซุ้มก่อนไง”
“เราไม่อยากไปแล้ว เราอยากไปชมรม”
“ลุฟท์ นายโอเคไหมอ่ะ ทำไมทำหน้าแบบนั้น”
“เราไม่รู้ เราทำไมใจเต้นแรงแบบนี้นะเม้ง เรารู้สึกแปลกๆ”
บอกความจริงออกมาเพราะด้วยความที่ไม่เคย
“ก็นี่ไงก็อยากให้ไปถามให้รู้เรื่องไง”
ส่ายหน้าทั้งที่อยากจะรู้ว่าเขาคุยอะไรกัน นี่มันอะไรนะ ลุฟท์คิดอยู่ในใจ
“เขาอยากบอกเขาคงมาบอกเองล่ะ”
“อ่า งอนล่ะสิแบบนี้อ่ะ”
เม้งได้แต่ครางออกมาแล้วส่ายหน้าเบาๆ พอเสร็จทั้งสองก็เดินเข้าโรงเรียนไป มีรุ่นพี่บางคนที่มาร่วมงานก่อน มาช่วยงานก็มีเพราะยังคงรักและผูกพันธ์กับชมรมของตนอยู่ กลัวว่ารุ่นน้องจะทำได้ไม่ดีเท่าประมาณนั้น
“น้องๆ อยู่ชมรมไหนครับ น่ารักจังเลย”
พอเดินเข้าไปในโรงเรียน ผู้คนก็มากหน้าหลายตาจำไม่หมดว่าใครเป็นใคร เม้งเดินเคียงข้างลุฟท์แต่สายตาก็มองหาอันนั้นอันนี้ไปเรื่อยไม่มีจุดตก ส่วนลุฟท์เดินก้มหน้าท่าเดียว
“เอ่อ ผมเหรอพี่ อิอิ”
เม้งทำท่าดีใจหันซ้ายหันขวา
“น้องก็น่ารักครับ แต่เพื่อนน้องอ่ะ น่ารักกว่ามาก”
“ฮึ ลุฟท์พี่เขาชมนายอ่ะ”
“ชื่อลุฟท์เหรอครับ น่ารักสมชื่อจริงๆเลยนะ”
“หือ เราเหรอ”
ยิ้มแห้งๆออกไปแต่ก็ไม่ได้สนใจมากรีบเดินเข้าไปในโรงเรียนตรงไปยังห้องของชมรมไม่แวะที่ซุ้มไหนเลย
“อ่า เราอยากกินหนมอ่ะลุฟท์นายเข้าไปก่อนนะเดี๋ยวเราตามไป”
“อือๆ”
ลุฟท์เดินตรงไปยังชมรมทันที พอถึงริต้ากับซาร่าก็รออยู่ก่อนแล้วเพราะยังคงเถียงกันเรื่องชุดไม่ลงตัว
“อ้าวน้องลุฟท์ขา ไม่แวะชมรมอื่นบ้างเหรอคะเนี่ย”
ริต้าเอ่ยทักมา
“ไม่อ่ะครับพี่ ผมอยากมาอยู่ในชมรมเรามากกว่า”
“หือ รีบมาจัง ตื่นเต้นเหรอคะน้องลุฟท์ขา”
ซาร่าเดินเข้ามาใกล้ๆแล้วพยายามสังเกต
“ครับพี่ มีอะไรให้ผมช่วยทำไหมครับ”
“ว้ายตาย น่ารักจริงๆ พี่สองคนยังคุยกันไม่ลงเลยค่ะว่าจะเอาชุดสีไหนดีระหว่างดำกับขาว เนี่ยไม่ยอมกัน น้องลุฟท์ว่าไงคะ”
ริต้าลองถามความเห็นแต่ก็ไม่ได้หวังว่าลุฟท์จะเป้ฯทางออกหรือเสนอความคิดอะไรมากมายนัก
“เนื้อหามันเป้นเร่องเกี่ยวกับความฝันไม่ใช่เหรอครับพี่ ความฝันผมว่าน่าจะใช้ได้ทั้งสีดำและขาว เพราะภาพในความฝันผมว่ามันมีสีขาวดำนะ”
ทั้งสองสาวมองตากัน
“กรี๊ดด ที่สุดค่ะ เริ่ดมากน้องลุฟท์ขาดีมาก แหมไอ้เราก็มาเถียงกันอยู่ตั้งนานนะยะหล่อน”
ริต้ากรี๊ดออกมาทำท่าดีใจ ซาร่าเองก็ยิ้มอย่างพอใจ
“นั่นสิหล่อน ชุดของความฝันสีขาวก็เอาพวกน้องๆที่ตัวเล็กๆหน่อย ส่วนความฝันสีดำก็ให้พวกที่ตัวเขื่องๆหน่อย ท่าเต้นเราก็แบ่งเป็นสองกลุ่มอยู่แล้ว ต๊ายทำไมไม่มีใครคิดถึงกันนะ”
“แหมก็หล่อนล่ะย่ะมัวแต่เถียงคำไม่ตกฟาก เร็วๆเลยรีบมาจัดชุดแล้วน้องๆจะมากันกี่โมงเนี่ย เสื้อคลุมล่ะเอาสีไหนดี เตรียมาแต่สีดำนะหล่อน”
“ก็เอาสีดำนั่นล่ะ พอเปิดออกมาค่อยให้มันเป็นสีขาวไง”
สองสาวยังถกกันอยู่ ส่วนลุฟท์เดินไปนั่งเหม่อตรงหน้ากระจกห้องของชมรม ริต้าเหลือบมาเห็นพอดี
“น้องลุฟท์ ไม่สบายใจอะไรหรือเปล่าคะ มีอะไรบอกเจ๊ได้นะ”
ส่ายหน้าพยายามยิ้มออกมา
“เจ๊ว่าน้องลุฟท์ของเจ๊คิดเรื่องพี่โฟคใช่ไหมเนี่ย”
คราวนี้เม้มปากแน่น
“ผมไม่รู้ว่าทำไมพอเห็นเขาอยู่กับคนอ่น ทำไมผมถึงเป็นแบบนี้ก็ไม่รู้ครับพี่ ในใจมันเต้น มันรู้สึกแปลกๆ ผม เอ่อ ไม่ชอบเลย”
“โถๆ พ่อคุณของเจ๊ ก็หนูรักพี่เขาแล้วไงคะ นี่ล่ะค่ะความรัก”
“อ่า ความรักมันรู้สึกไม่ดีขนาดนี้เลยเหรอครับพี่”
“อย่ามองมันในแง่ร้ายสิคะน้องลุฟท์ขา ก็ที่เรารู้สึกไปน่ะเป็นความรู้สึกของเราฝ่ายเดียวนี่คะ แล้วได้ถามพี่โฟคเขาหรือยังว่าเขาเองรู้สึกยังไง”
ส่ายหน้าไม่มีคำตอบ
“ไม่ได้เจอกันเลยครับ”
พูดออกมาแล้วถอนหายใจ
“ก็นั่นไงคะน้องลุฟท์ขา เจ๊ว่าน้องลุฟท์ของเจ๊อย่าเพิ่งคิดอะไรมากเลยนะคะ พี่พอจักโฟคดีว่าเขาเป็นคนยังไง เขารักใครรักจริง อย่างคราวที่ เอ่อ ช่างมันเถอะค่ะ แต่เชื่อใจเพื่อนเจ๊ได้ว่าคนนี้จริงใจแน่นอน”
“ครับพี่”
“ยังทำสีหน้าไม่ดีอยู่เลยน้องลุฟท์ ไปหาพี่เขาสิจะได้คุยกันให้รู้เรื่อง เจ๊คิดว่าไม่มีอะไรหรอกนะ”
ลุฟท์พยักหน้าแล้วเดินออกจากห้องทันที ตรงไปยังซุ้มของชมรมแบดฯ
“ตัวเล็ก”
พอเดินไปยังไม่ถึงที่ดีแต่โฟคหันมาเห็นก่อนจึงร้องทักมาก่อนแล้ววางของในมือทุกอย่างลงแล้วเดินออกไปหา
“มาหาตัวใหญ่เหรอครับ”
“อือ ไม่ได้เจอกันนานนะ ตัวใหญ่”
ก้มหน้าอยู่ไม่ยอมมองหน้า เสียงของเพื่อนๆในซุ้มแซวกันดังระงมไปหมด โฟคเริ่มเขินจึงหันไปต่อว่าเพื่อนๆ
“เฮ้ย เบาๆหน่อยเว้ย น้องกูจะตกใจ”
“อ่ะๆ มีน้องกงน้องกู มีเมียจริงๆแล้วก็คราวนี้ล่ะไอ้ดำ”
“เชี่ยไม้ เงียบไปเลยมึงรีบทำ มึงเห็นไหมคนเริ่มเข้ามาในโรงเรียนแล้วนั่นน่ะ”
พอเริ่มแปดโมงโรงเรียนบีกับซีก็เริ่มทยอยกันเข้ามารุ่นพี่อีกทางเข้าเริ่มแน่นขนัดไปด้วยกลุ่มคน เสียงโฆษกประกาศดังมาจากหอกระจายเสียงของโรงเรียนก็ดังแข่งกับเสียงเพลงที่เปิดอยู่
“ตัวใหญ่เป็นห่วงตัวเล้กมากนะรู้ไหม ไม่ได้เจอตั้งหลายวัน ตัวใหญ่ก็วุ่นๆเรื่องงานโรงเรียน ตัวเล็กก็ซ้อมเต้นหนัก เหนื่อยไหมครับคนดี”
“เหนื่อย”
“กินอะไรหรือยังครับ ไปกินข้าวกับตัวใหญ่ไหม”
“พูดอะไรกับเขาเหรอ”
เอ่อ มันโพล่งออกมาเลยนะไม่รอให้โฟคพูดไปมากกว่านี้หรือรอให้ใจร่มลงกว่านี้
“หือ ใครครับ”
“โฟนอ่ะ พูดอะไรกันเหรอ”
พูดออกมาหน้าเริ่มแดง แววตาฉายแววแปลกๆ ที่แปลกเพราะมันเหมือนว่าไม่กล้าที่จะพูดแต่ก็เหมือนว่าพยายามพูดมันออกมา โฟคพอได้ยินก็ยิ้มออกมาอย่างพอใจ
“ก็ไม่ได้พูดอะไรมากนี่ครับตัวเล้ก แค่บอกน้องเขาว่าอย่ามาวอแวกับตัวเล้กหรือตัวใหญ่อีก เพราะตัวใหญ่จะไม่ยอมให้ตัวเล้กเข้าใจตัวใหญ่ผิดอีกแล้ว”
“อ้อ แล้วทำไมโฟนร้องไห้”
“หือ นี่ตัวเล็กเห็นเหรอ อยู่ไหนกันทำไมไม่ออกมาหาตัวใหญ่”
“ก็ ก็ ไม่อยากออกมาอ่ะ ทำไมโฟนร้องไห้อ่ะ”
เหมือนเด็กที่จะเค้นเอาความจริงจากผู้ใหญ่ พอเขาถามคืนก็ตะกุกตะกักไปไม่เป็น
“ก็คงตวาดน้องเขาดังล่ะมั้ง แต่ตัวใหญ่เคยบอกน้องเขาแล้วนะว่าอย่ามายุ่งเพราะว่าตัวใหญ่มีคนที่ตัวใหญ่รักแล้ว นั่นก็คือเราไงตัวเล็ก”
“อ่า”
คราวนี้ยิ้มออกมาได้จริงๆ หน้าแดงก่ำเชียว
“โฟค เป็นไงบ้างไม่เจอซะนาน ยังหล่อเหมือนเดิมเลยนะ”
เสียงทักดังมาจากด้านข้าง รุ่นพี่ที่จบไปแล้วนั่นเอง
“อ้าวพี่จา สบายดีเหรอครับ”
“แหม ทักทายห่างเหินกันจริงๆเลยนะ คนเคยเป็นแฟนกันนี่เขาทักทายกันแบบนี้เหรอ ตอนนี้พี่ก็ยังไม่มีใครนะเว้ยโฟค”
“เอ่อ”
รีบหันมาทางลุฟท์ทันที รอยยิ้มที่เบิกกว้างออกมาเมื่อครู่มันค้างอยู่แบบนั้น
“เฮ้ย พูดเชี่ยไรเนี่ยพี่ เอ้ย ตัวเล็กๆ นี่รุ่นพี่นะไม่ใช่แฟนเก่า”
“อ้าวนี่เด็กมึงเหรอวะไอ้โฟค น่ารักนี่หว่า อะไรวะแหมเคยหวานกับกูแค่ไหนทำเป็นลืมนะมึง”
“เชี่ยเอ้ย พูดห่าไรวะ”
หันมาตวาดรุ่นพี่แล้วหันไปมองหน้าลุฟท์
“เอ่อ เดี๋ยวผมกลับไปซ้อมเต้นต่อนะครับพี่”
“นั่นไง ตัวเล็กๆ มันล้อเล่นนะ มันไม่จริงอย่างที่พี่เขาว่านะครับ”
“อืม”
พยักหน้ารับแล้วหันหลังไป
“ไม่จริงเชี่ยไรล่ะไอ้โฟค แหมได้กูแล้วนะมึง อิอิ”
“เชี่ยเอ้ย มึงจะหยุดไม่หยุด”
เปลี่ยนเสียงเป็นตวาดดังขึ้นมาทันที
“เฮ้ย เอาจริงเหรอวะไอ้โฟค แม่งกูล้อเล่นหน่อยไม่ได้นะมึง”
“ล้อเล่นเชี่ยไรล่ะพี่ มันเพิ่งง้อเด้กมันอยู่เนี่ย”
“อ้าว ซวยแล้วไหมล่ะ มันไม่โกรธหรอกน่า หน้าตาดูฉลาดจะตาย”
“เชี่ยอารมณ์เสีย ไปไกลๆตีนกูเลยนะไอ้พี่จา กูกว่าจะง้อได้ เมื่อกี้ยังยิ้มอยู่เลยมึงเห็นไหม”
“เอาน่ามึง ถ้ามันงอนเดี๋ยวกูไปเคลียร์ให้เอง”
ตอนแรกว่าจะตามไปบอกให้เข้าใจอีกทีแต่ด้วยคนที่เข้ามาในงานเยอะแล้วแต่ซุ้มของชมรมแบดยังไม่ไปถึงไหนจึงต้องรีบทำให้เสร็จ พองานเริ่มลุฟท์เองก็ขลุกอยู่แต่ในห้องของชมรมไม่ไปไหน โฟคเองก็วุ่นจนลืมไปเลยว่าตัวเล้กอาจจะคิดอะไรเกินเลยไปเองก็ได้ ลืมไปเลยจริงๆ พอบ่ายชมรมเชียร์ปิดห้องห้ามเข้าออกเพราะต้องแต่งหน้าแต่งตัว เด็กๆกว่า ๒๐ คนออกันอยู่ในนั้น
“หวายทาตาดำอีกแล้ว น่ากลัวไปป่ะเจ๊”
เม้งร้องออกมา
“นี่ล่ะค่าจะได้เด่น ขอบตาสีไหนก็ไม่ได้ใจเท่าสีดำ อิอิ”
“ชุดของลุฟท์ไม่เหมือนของพวกเราเลยอ่ะเจ๊”
“แหมก็น้องลุฟท์เขาเป็นตัวเอกนี่คะน้องๆขา บอกแล้วนะว่าอย่าอิจฉากัน เพราะบทนี้สร้างขึ้นมาเพื่อน้องลุฟท์โดยเฉพาะ ซาร่าเซสเสร็จยัง”
“น้องเซสไม่ต้องแต่งอะไรมาก แล้วน้องลุฟท์ของฉันล่ะยะ เสร็จยัง”
“จวนแล้วค่า ไหนลืมตาสิคะน้องลุฟท์ขา”
“อ่าลุฟท์ เหมือนไม่ใช่นายเลยอ่ะ”
เม้งร้องออกมา เพราะตาที่กรีดคมทำให้ลูกตาดูใหญ่ขึ้นกว่าเดิมอีก
“ยังไงอ่ะเม้ง”
“ก็ดูเข้มขึ้นอ่ะ ลึกลับดี อิอิเราชอบ”
“นายก็เหมือนกันนะ”
พอถึงเวลาของการแสดงคนที่เข้าไปออกันในหอประชุมดูเหมือนจะแน่นขนัดกว่าปีที่แล้วอีก เพราะชื่อเสียงของการแสดงของปีที่แล้วทำให้ใครหลายคนกลับมาที่นี่ แม้แต่รุ่นพี่เองก็ตามที และครั้งนี้ก็นับเป็นการทิ้งทวนงานก่อนงานสุดท้ายของสองสาวและชมรมเชียร์ ผู้คนออกันแน่นจนจะขยับไม่ได้ทีเดียว การแสดงของชมรมการแสดงเริ่มขึ้นก่อนเป็นการแสดงจินตลีลาประยุกต์โดยเอาเนื้อเรื่องดัดแปลงมาจากวรรณคดีไทยเรื่องลิลิตพระลอ การแสดงดำเนินไปเรื่อยๆแต่เสียงของผู้ชมก็ไม่ได้ส่งเสียงอะไรมากนัก
“เอาล่ะครับเพื่อนๆพี่ๆทุกคน เวลาที่เราทุกคนรอคอยมาถึงแล้ว รอกันอยู่ไหมเนี่ย”
เสียงพิธีกรบนเวทีประกาศขึ้นหลังจากการแสดงของชมรมการแสดงจบลง เสียงของผู้ชมดังสั่นหวั่นไหวขึ้นทันที
“ขอเสียงเป็นกำลังใจให้เพื่อนๆของเราหน่อยครับ ชมรมเชียร์”
“กรี๊ดดดดด”
คือมันเป็นเสียงกรี๊ดจริงๆ น้องๆหลายคนที่เคยอยู่มัธยมต้นมาตอนนี้กรี๊ดกันออกหน้าออกตา คนที่เพิ่งขึ้นชั้นมัธยมปลายก็ไม่น้อยหน้ากัน
“มาค่ะลูกๆ เต็มที่ไปเลยนะคะ ปีนี้เราต้องสร้างชื่อให้เหมือนกับปีที่ผ่านมา จัดไปค่าทุกคน”
ริต้าเรียกน้องๆมารวบรวมแรงใจกันเช่นเคย จับมือกันแล้วร้องเฮขึ้น
“น้อลุฟท์ของเจ๊ขา สีหน้าไม่ดีเลย ไหวไหมคะลูก”
ซาร่าเดินมาจับบ่าของลุฟท์ไว้ ลุฟท์พยักหน้าในใจยังคิดวกไปเวียนมาอยู่ ไม่รู้ว่เป็นอะไรทำไมใจมันไม่ยอมเต้นในจังหวะที่ปกติเสียที
“มีอะไรจะบอกพี่โฟคไหมคะ”
“หือ ทำไมครับพี่”
มองหน้าซาร่าอย่างสงสัยกับสิ่งที่เธอพูดออกมา
“ก็เวลาเราแสดงก็ให้เต็มที่ไงคะ พี่เชื่อว่าโฟคเองคงจะดูอยู่และเป็นกำลังใจให้น้องลุฟท์ของเจ๊ อีกอย่างเขาน่าจะอ่านใจของน้องลุฟท์ออกนะคะ”
ลุฟท์พยักหน้า แล้วเดินไปประจำจุด เม้งเดินเข้ามาจับมือแล้วพยักหน้าให้กัน
“เอาล่ะครับ ก่อนจะเริ่มการแสดงทางทีมงานสุดสวยของเรามีอะไรจะบอกนิดหน่อยครับ เชิญคร้าบ ริต้าสุดสวย”
เสียงโห่ฮาดังขึ้นคละกันกับเสียงกรี๊ด
“ไม่ต้องโห่ค่า ทำไมคะเจอคนสวยต้องโห่ด้วยเหรอ อิอิ เอาล่ะๆ การแสดงวันนี้ของชมรมเชียร์ อยากให้เพื่อนๆพี่ๆ น้องๆทุกคนมองว่ามันเป็นแค่การแสดงนะคะ น้องๆที่แสดงก็ทำกันเต็มที่ ตีมของการแสดงชุดนี้ก็ไม่มีอะไรมากค่ะ แค่อยากจะสื่อว่า การให้โอกาสคนคือสิ่งที่มีค่ามากที่สุด อย่าให้อะไรในใจมาบดบังโอกาสที่ดีเลยนะคะเพราะว่าถ้าหากเราไม่ให้โอกาสเขาแล้วเราอาจจะเป็นฝ่ายที่เสียใจเองก็ได้ และอย่ามองข้ามคนที่อยู่ใกล้ๆตัวเรา คนที่มีความรักอยู่แล้วรักษามันไว้ให้ดีอย่าให้มันหลุดลอยไปเพราะมีอะไรมากระทบกระเทือน อยากให้เข้มแข็งและมั่นคงกันทุกๆคนค่ะ ขอให้ทุกคนมีความสุขกับการแสดงค่ะ”
To be continued
-
http://www.youtube.com/embed/Icva86siULk?
พอริต้ากล่าวจบเสียงเฮก็ดังขึ้นทั้งเสียงเป่าปากโห่ฮา ม่านบนเวทีค่อยๆปิดลงแล้วแสงไฟบนเวทีก็ดับลงทุกดวง เสียงทุกเสียงเงียบลง ใจของทุกคนเต้นระทึกเป็นไปในจังหวะเดียวกัน เสียงอินโทรดังขึ้นลำโพงที่ติดตั้งไว้ทั่วหอประชุมทำให้คนที่ได้ยินถึงกับขนลุก ผ้าม่านค่อยๆเปิดออก พอเปิดออกจนหมดเสียงเฮก็ดังครืนขึ้นเพราะมีเตียงที่ทางทีมงานยืมมาจากห้องพยาบาลวางขวางอยู่กลางเวที เซสยืนอยู่ตรงโต๊ะเครื่องแป้งที่ยืมมาจากที่เดียวกันหันกระจกออกทางคนดู เสียงกรี๊ดดังสนั่นหวั่นไหวเพราะเซสสวมเสื้อกล้ามสีขาวกับกางเกงบอกเซอร์ตัวจิ๋วสีขาวเช่นกัน ยืนทำท่าลูบหน้าพิศพิจารณาใบหน้าของตัวเอง เซสเดินมาที่เตียงช้าๆพร้อมกับมีคนใส่ชุดคลุมสีดำเดินเรียงแถวออกมาเสียงฮือฮาดังขึ้นทันที เสื้อคลุมสีดำที่คลุมปกปิดมิดชิดไม่เห็นแม้แต่หน้าเพราะมีฮู๊ดคลุมไว้เป็นอย่างดี ในมือของคนที่เดินออกมามีบางอย่างห้อยลงมาด้วย I wish you were here, I wish you were here พอท่อนนี้น้องๆที่ใส่ชุดคลุมก็เดินออกมาจนครบตั้งแถวเป็นแถวตอนก้มหน้าลงยื่นของในมือมาข้างหน้า Memories are coming my way And I freeze พอท่อนนี้สิ่งที่ยื่นออกมาก็ถูกกดสวิสซ์ โคมไฟนั่นเอง เสียงกรี๊ดดังขึ้นกว่าเดิมเพราะพอเปิดสวิสซ์แล้วน้องๆก็วาดลวดลายไปตามจังหวะเพลงไม่หนักมากไม่เบามากแต่ก็ยังก้มหน้าอยู่ มือยกโคมไฟขึ้นทีละคนแต่เกือบๆจะพร้อมกันไล่จากหน้าไปหลัง เพิ่มแรงกรี๊ดให้ผู้ชมเพิ่มขึ้นไปอีกเป็นเท่าตัว เซสเดินไปถึงเตียงแล้วก็ออกสเต็ปเต้นตามเพื่อนๆที่ถือโคมไฟก่อนก้าวขึ้นไปบนเตียง นอนเต้นไปเต้นมาอยู่ น้องๆที่ถือโคมเริ่มเดินแปรขบวนมายืนเรียงแถวหน้ากระดานสับเท้าให้เร็วและแรงขึ้นหันซ้ายขวากระฉับกระเฉงเข้ากับจังหวะเพลง โคมในมือยังนิ่งอยู่รอจังหวะ น้องๆเดินวนรอบเตียง แล้วสับเท้ามาเรียงแถวกันใหม่คราวนี้เองที่กระชากเสื้อคลุมออกจากตัวรวมทั้งฮู๊ด เสียงกรี๊ดดังหระหน่ำเพราะแบ่งสีของเสื้อผ้าชัดเจน อีกฝั่งของเตียงเป็นสีขาวล้วนทั้งกางเกงยีนส์รองเท้าแม้แต่หน้าขอบตาปากก็ทาด้วยสีขาว ผมก็ฉีดสเปรย์ให้ขาวโพลนไปทั้งหัว ส่วนอีกฝั่งก็ดำล้วนทุกอย่างทำตรงข้ามกับสีขาว การเต้นแบ่งเป็นกลุ่มสีอย่างชัดเจนอยู่ระหว่างเตียง I'm wishing you were here พอท่อนนี้ก็มีคนที่สวมชุดคลุมสีดำเดินออกมาจากหลังเวที ท่าเดินที่ไม่มีการเต้นผสมอยู่เลยเป็นการเดินทื่อๆแต่พอมาเกือบจะถึงเตียงก็หยุดลง แล้วเต้นให้เข้าจังหวะกับเพื่อนๆ ตอนนี้เองที่เสียงกรี๊ดดังขึ้นกว่าเดิมอีก คนที่ขนลุกขนตั้งใจสั่นไหวหายใจไม่ค่อยออกกลับกลายเป็นโฟค เพราะรู้ดีว่าคนๆนี้คือใคร ใจสั่นหวั่นไหวไป In case you wanna stay right by my side. By my side พอถึงท่อนนี้ลุฟท์กางแขนออกหน้าเตียงแล้วเพื่อนๆก็มาดึงชุดคลุมออกจากตัวรวมถึงฮู๊ดด้วย เสียงเฮครืนขึ้นคละกับเสียงกรี๊ดเพราะภาพที่เห็นคือลุฟท์ที่แต่งหน้าทาตีสีดำล้วน ผมตั้งแข็ง แม้แต่ปากก็ยังดำ ริต้าบรรจงแต่งแต้มให้ใบหน้าของลุฟท์เรียวยาวมีมิติรับกับแสงไฟ กรีดตาคมโฉบฉี่ยวแค่ปรายตามองขึ้นเสียงกรี๊ดก็ดังสนั่นมากๆแล้ว โฟคเองถอยหลังเซไปก้าวหนึ่งเพราะนอกจากหน้าตาที่แต่งได้งดงามแล้วแต่ว่า กางเกงยีนส์ตัดขาสีดำที่ถูกเจาะให้ขาดวิ่นไปทั้งตัวแล้ว ลำพังความสั้นที่สั้นมากๆ เสื้อสีดำที่เหมือนว่าจงใจให้มันขาดวิ่นเผยให้เห็นผิวพรรณที่ขาวนวลเล่นไฟเป็นอย่างดี ตอนนี้ไม่มีใครนั่งแล้วแสงแฟลซวูบวาบจนสว่างจ้าไปหมด คนที่อัดวีดีโอก็ตาค้างไปเลย ลุฟท์หันหน้าเข้าหาเตียง น้องๆที่เต้นอยู่รอบๆก็ถอยออกไปตั้งแถวใหม่อีกครั้ง ยิ่งเสียงเพลงเร้าใจยิ่งบีบหัวใจของคนเต้นเองรวมทั้งคนดูไปด้วย ลุฟท์ก้าวเท้าขึ้นไปบนเตียง แต่ท่าที่ก้าวขึ้นนั้นทำให้ทุกคนถึงกับอ้าปากค้างกรี๊ดไม่ออกเลยทีเดียว เพราะน้องมันแหวกขาออกกว้างมากแล้วเตะคร่อมตัวของเซสไปอีกฝั่ง แต่ยังนะยังไม่ก้าวขึ้นไป น้องไม่สวมรองเท้าเปลือยเท้าขาวๆ ลุฟท์ถ่ายเทน้ำหนักตัวจากเท้าข้างที่ยันพื้นอยู่ไปอีกฝั่งให้ก้นลงต่ำเกือบถึงขาของเซส โฟคเองหายใจแทบไม่ออก น้ำตาเอ่อออกมาขนตั้งไปทั้งตัวแปลบเข้าที่ใจอย่างรุนแรง ท่าทางที่ถูกฝึกมาอย่างดีและการซ้อมที่หนักหน่วงทำให้ลุฟท์แม้จะดูแข็งๆเต้นไม่เก่งกลับดูโดดเด่นกว่าใครบนเวที ด้วยรูปร่างหน้าตาที่เป็นต่ออยู่แล้วบวกกับการเสกสรรค์ปั้นแต่งของริต้าที่เพื่อการนี้โดยเฉพาะ ลุฟท์ค่อยๆเลื้อยขึ้นไปบนตัวของเซสที่ทำท่านอนหลับสนิท แต่การเลื้อยขึ้นตัวไม่ถูกหรือสัมผัสกันนะ เป็นการเลื้อยที่ใช้ท่อนแขนพยุงน้ำหนักไว้ น้องมันทำม่าลิปซิงค์ไปด้วยอย่างที่ริต้าต้องการ น้องมันทำไปตามหน้าที่เท่านั้นไม่ได้คาดหวังอะไรมากนัก ยิ่งจังหวะเร็วขึ้นท่าทางของลุฟท์ยิ่งเหมือนแมวป่า You don't care พอเลื้อยขึ้นไปถึงกลางตัวก็ซุกหน้าลงตรงสะดือแต่ไม่ถึง I'm bleeding here พอท่อนนี้เอามือทั้งสองสอดเข้าไปในเสื้อของเซสลูบขึ้นไปจนถึงคอ เสียงกรี๊ดดังสนั่นหวั่นไหว เสียงเฮโลดังยิ่งกว่าเสียงเพลงอีก น้องๆที่เต้นอยู่ก็เข้ามาเต้นล้อมเตียงเอาไว้ เตียงถูกหมุนวนไปหนึ่งรอบ ทั้งครูอาจารย์รุ่นพี่เพื่อนๆจากทั้งโรงเรียนตัวเองและโรงเรียนที่มาเยี่ยมต่างก็อ้าปากค้าง การแสดงที่นับว่าแรงมากทีเดียว ลุฟท์ถลกเสื้อของเซสขึ้นเผยให้เห็นท่อนตัวที่ขาวเนียนไม่แพ้กัน เสียงกรี๊ดดังกระหึ่ม พอถลกเสื้อขึ้นถึงคอก็ดึงมันขึ้นพรอ้มกับยกมือของเซสขึ้นไปวางไว้เหนือหัว ปากก้พร่ำลิปซิงค์เอามือซ้ายลูบหน้าของเซสแผ่วเบา ก้มหน้าลงจูบหน้าปากก้มต่ำลมาจนถึงปากแต่ก็ไม่จูบ ผงะหน้าออกแล้วก้าวลงจากเตียง เซสเองก็เหมือนจะลุกตามมา แต่ก็ยังไม่ลุกจากเตียงลุฟท์เต้นไปตามจังหวะเพลงแล้วเดินวนรอบเตียง พอไปถึงหัวเตียงก็กางขาออกทำให้ก้นติดพื้น ท่านี้เองที่กระชากใจของใครหลายคนออกมา โดยเฉพาะโฟตที่น้ำตาเริ่มไหลรินเจ็บปวดเหลือเกิน พอยกก้นขึ้นจากพื้นก็เอื้อมมือมากดบ่าของเซสให้นอนลงกับหมอนเช่นเดิม เวสเองพอนอนลงกับหมอนก็ดิ้นขึ้นมาใหม่หันหน้าไปหาลุฟท์พยายามจะดึงตัวมา การแสดงเป็นเหมือนว่าเซสอยู่ในฝันแล้วลุฟท์เป็นคนที่เซสปรารถนาจะฝันถึง And I swear I ran out of tears I lay on the floor ท่อนนี้ลุฟท์เดินมาที่หน้าเตียงแล้วค่อยๆย่อเข่าลงกับพื้นนอนเลือกกลิ้งไปบนพื้น เสียงกรี๊ดดังไม่ยอมหยุดหย่อน กรี๊ดอย่างชนิดที่ว่าดังกว่าครั้งไหนๆ เวสลุกจากเตียงมานั่งลงข้างๆ ลุฟท์โผเข้าหาเกลือกกลิ้งกันอยู่บนพื้น น้องๆที่เต้นก็เต้นห่างออกไป ยังคงรักษาระดับารเต้นที่เข้าจังหวะกันเป็นอย่างดีไม่มีหลุด ตรงกลางเวทีมีร่างของเซสและลุฟท์ดึงดันกันอยู่ เจ้าเซสเองมันก็ถึงเนื้อถึงตัว ส่วนลุฟท์เองก็เหมือนพยายามดิ้นหนี เป็นการแสดงที่สมบทบาทที่สุด กระชากใจของใครบางคนให้น้ำตาร่วงยืนมือไม้สั่นอยู่ But if you knew how much I love you How much I wished you No you never knew What I did for you How much I wished for you. พอท่อนนี้ลุฟท์ก็ดิ้นมาได้ครึ่งตัวหันหน้าออกไปทางคนดูแล้วยื่นมือออกไปเหมือนทำท่าประหนึ่งว่ากำลังเรียกหาใครสักคน เรียกออกไปด้วยความเจ็บปวด
“กรี๊ดดดดด กรี๊ดดดดด”
เสียงที่กระหึ่มดังจนฟังเสียงเพลงไม่ออกว่าเป็นเพลงชนิดไหนกันแน่ดังมากๆ พอเพลงเร่งจังหวะเซสก็เดินมาด้านหลังกอดรัดตัวของลุฟท์ ใบหน้าซุกลงที่ซอกคอมือกอดรัดมาด้านหน้า
“ไอ้เซสมึง”
โฟคคำรามออกมากำหมัดแน่นทั้งๆที่รู้ว่าเป็นการแสดงแต่เหมือนว่าเซสมันจะทำเกินจริงสมจริงไป ส่วนลุฟท์เองก็เหมือนปัดป้องอยู่ เพลงเร่งจังหวะขึ้นกลุ่มเสื้อขาวก็มาดึงตัวของเซสไป ลุฟท์เองทำท่าเหมือนว่าอาวรณ์แต่กลุ่มเสื้อดำก็มาดึงตัวลุฟท์ไป ตอนนี้เองที่เสียงกรี๊ดดังขึ้นอีกครั้งเพราะท่าเต้นมันเป็นเหมือนท่าคว้าอะไรสักอย่างลุฟท์ยื่นมือไปทั้งสองข้างแต่เพื่อนๆก็ดึงกลับมาทีละข้าง โดยคนที่เหลือก็เต้นไปตามจังหวะโดยยื่นมือออกไปเหมือนกับลุฟท์ เซสถูกจับกลับไปที่เตียง ส่วนลุฟท์ถูกกันไว้หน้าเวที พอหันหน้าออกไปก็มองไปเห็นโฟคที่ยืนน้ำตาเอ่อนองอยู่ ตอนนี้เองที่ลุฟท์ถึงกับน้ำตาไหลออกมา อายไลน์เนอร์ที่กรีดไว้ไหลปนออกมากับน้ำตา คนดูมองแล้วอึ้งแต่ก็เข้าใจว่าเป็นการแสดงกรี๊ดให้เสียงดังสนั่นหวั่นไหวยิ่งกว่าเดิม
“โถพ่อคุณของเจ๊”
ริต้าเองก็ถึงกับน้ำตาซึมยืนโอบกันกับซาร่า ส่วนโฟคพอเห็นว่าเพลงจะจบก็เริ่มที่จะแหวกผู้คนเพื่อเดินไปยังหลังเวที เพลงจบโดยท่าที่ลุฟท์คลานอยู่กับพื้นมือยังทำท่าคว้าอยู่บนอากาศ คนที่พอจะอ่านออกว่าทีมแสดงพยายามจะสื่ออะไรแทบจะขาดใจแต่คนที่มองไม่ออกก็สุขสมใจไปกับการแสดงที่สมบทบาทเหลือเกิน ม่านถูกรูดปิดลงอย่างช้าๆ
“ลุฟท์ๆ ไหวไหม ลุฟท์”
เม้งเป้นคนแรกที่วิ่งเข้ามาเกาะบ่าลุฟท์ที่สะอึกสะอื้นอยู่
“ว้าย พาลุฟท์เข้ามาก่อนค่ะน้องๆ พาเข้ามาเดี๋ยวม่านจะเปิดแล้ว”
ริต้ารีบวิ่งออกไปดึงตัวลุฟท์ให้เข้าไปหลังเวที พอผ้าม่านเปิดออกนักแสดงทุกคนก็ไปยืนโค้งให้กับผู้ชมเสียงกรี๊ดปรบมือดังสนั่นไม่น้อยหน้าปีที่ผ่านมา ส่วนลุฟท์เองยืนกอดริต้าร้องไห้อยู่
“โถพ่อคุณ ผ่านไปแล้วนะคะอย่าเสียใจเลย หนูเก่งมากลูก”
“ทำไมผมเสียใจจังเลย ทำไมผมรู้สึกเหมือนว่า พี่เขาร้องไห้ ผม ผม”
“ตัวเล็ก”
เสียงของโฟคดังขึ้นจากประตูทางเข้า ทุกคนหันไปมอง ลุฟท์เองก็ผงะออกมาจากอกของริต้า
“ตัวใหญ่”
Written by eiky
ps, โอ๊ย เบื่อคอมที่บ้านค้างเติ่งอยู่นานสองนานเขียนเสร็จนานแล้วนะ แต่ลงไม่ได้มันค้างงงงงงงงงง พ่อแม่พี่น้องใครใส่เพลงเป็นทำให้หน่อยคร้าบ ผมลืมอ่า อิอิ
เพลง Wish you were here by offer nissim feat maya smirnof
Thank you krubb
-
กรี๊ดดดดด มันค้างงงงงงงงงงงง
-
กะมาจิ้มคุณอิ๊กกี้ ไม่รู้ทันได้จิ้มไม๊
งานนี้ไม่รู้จะสงสารใครดี ต้องโทษสองเจ๊ ทำตัวใหญ่ตัวเล็กร้องไห้
-
รักกันแล้วอ่ะ ดีใจจัง :กอด1:
รอตอนต่อไปจ้า
-
จะสงสารใครดีนะ มันแบบพูดไม่ออกเลยอะ
:L2: :L2:
-
ดีกันเนอะๆ :n1: พี่จาก็เล่นไม่ดูเลย เซ็ง
-
ให้กำลังใจตัวใหญ่กะตัวเล็ก :กอด1:
-
สะใจและสมใจกะตอนนี้มากมาย หลังจากค้างคาคั่งค้างมาหลายตอน เยี่ยมครับ
-
พิษรักแรงหึงเล่นงานตัวเล็กซะแล้วววว เคลียร์กันเอาเองเน่อตัวใหญ่เอ๊ยยย
ปล,ขอโหวตเม้งกับเซสค่า อิอิอิ
-
:serius2:
-
ก่อนจะจะวุ่นวาย หวั่นไหวมากกว่านี้ ตัวใหญ่ตัวเล็กเคลียร์กันด่วน คนอ่านเครียด :serius2:
-
อ่านแล้วเครียดอ่ะ ไม่มีความรู้สึกตื่นเต้นยินดีเหมือนตอนญี่ปุ่นอยู่เลย
คราวนี้มันแรงไปจริงๆ
-
สะเทือนใจคนอ่าน สงสาร ตัวเล็ก กับตัวใหญ่
ปูลู คิดถึง แม่หมี กับพ่อหมีขาวด้วย อ่ะ
ร๊ากกกกกก อิ๊กกี้
-
น้องลุฟท์หนูกล้ามากค๊า ทั้งเอ็กซ์ทั้งเซ็กซี่เลย เตรียมใจเคลียร์กับตัวใหญ่ดีๆ น๊า โฟคดูจะโกรธมากอ่ะ
-
ตอนนี้มันบีบใจยังไงไม่รู้พีอิ๊ก มันน้ำตาซึมๆ
-
ชอบๆๆ ตอนนี้มาเร็วมาก
ตัวเล็กเอ็กซ์มากค่ะ +1
-
กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดด ตัวใหญ่มาแล้ว จะไงต่อล่ะเนี่ย :serius2:
ขอบคุณมากๆ ที่มาต่อค่ะ ลุ้นๆ กับพัฒนาการของน้องลุฟท์จริงๆ เลย :กอด1:
-
น้องลุฟท์ อย่าพึงคิดมากนะลูก
เป็นเด็กที่ยังไม่คิดมากนะดีแล้ว
รอโฟคมาเคลียร์ก่อนนะลูก
-
สงสารทั้งคู่เลย T^T
รีบๆเคลียร์กันแล้วกลับไปหวานๆเหมือนเดิมเถอะ หนูลุฟท์ T^T
-
สุดยอดสมใจกับการรอคอยขอบคุณมากครับเป็นกำลังใจให้คุณ eiky ชอบน้องลุฟฟ์มากๆ อยากกด + ให้แต่คะแนนยังไม่ครบ
-
:เฮ้อ: :เฮ้อ:
-
นู๊ลุฟท์เริ่มมีใจ
ให้พี่โฟคแล้วล่ะซิ
ทั้งหวั่นไหวใจสั่น
น่ารักจริงจริง
:L1::กอด1: :L2:
-
:a5: :a5: กำลังตื่นเต้นเลย ค้างอะ :call: :call:
-
ญี่ปุ่นไปไหนไม่มีบทญี่ปุ่นเลยคิดถึงแล้ว มีคนดังคนใหม่แล้วริตัาปิดท้ายได้สุดยอดมากสร้างดาวอีกดวงแล้ว ให้นักเขียน:L2: เรียกน้องญี่ปุ่น:call:
-
น้องลุฟท์ โปรดเลิกผลิตมาม่าด่วนลูก :z3:
หันมาผลิตขนมหวานขายอย่างพี่ปุ่นเขาก็ได้นะคะหนู o22
-
อา อยากเห็นญึ่ปุ่นคุงด้วยอา อิอิ
ขอปุ่นคุงหน่อยน้าาา อิอิิิ
-
เป็นการแสดงที่ตื่นเต้นจริงๆ แต่สงสารน้องลุฟท์กับโฟค :เฮ้อ:
-
:o ค้าง
ตอนหน้าจะหวานกันหรือยังน้าาาาา
-
ดัน ดัน อิอิ
-
:call:ต่อได้แล้วครับตกไปหน้า2แล้ว เป็นกำลังใจให้นักเขียนครับ
-
มารอตัวเล็กตัวใหญ่ :monkeysad:
-
น้องลูลุฟท์คนเก่ง...นู๋มุ่งมั่นทุก ๆ อย่างที่ทำ o13
ตัวใหญ่กะตัวเล็ก...จะยังไงต่อน้า...
-
ติดตามต่อนต่อไป~
-
บุคคลิกของลุฟก็น่าจะเขียนยากส์กว่าญี่ปุ่นอยู่หรอก มิน่าเรื่องนี้เลยต่อไม่ค่อยบ่อย ตันชิมิล่ะ อิๆ
ปล.ขอให้โฟนได้รับบทเรียนซะทีเท้ออออ
-
มารอค่าา
-
เข้ามาบอกว่าคิดถึงอย่างแรงงงง
อยากอ่านต่อแล้ว :z13:
รอลุ้นว่าตอนนี้จะมีน้องญี่ปุ่น
สุดน่ารักมาหรือเปล่า :z2:
-
วันนี้จะมาป่าว :serius2:
-
ว้า ๆ ยังไม่ได้มาต่ออีกหรอ รออยู่นะครับ
:call: :call:
-
มารอตอนต่อไปเหมือนกันจ้า :t3:
-
ขอน้องญี่ปุ่นด้วยคนครับ อย่าให้หายไปเลยนะครับคิดถึงเจ้าญี่ปุ่น
-
ถ้าลุฟท์ต่อไม่ออก ก็เอาน้องปุ่นมาเปลี่ยนก็ได้ อิอิ
-
:serius2:
-
คนเขียนยังสบายดีอยู่มั๊ย
รออ่านอยู่นะค๊า
คิดถึงจังฮู้ :กอด1:
-
น้องลุฟท์ทำงี้ได้ไงอ่า~
มาทำให้พี่โฟคร้องไห้ได้ไง!!? T_T
อยากให้น้องเม้งได้กับเซสจังเลยค่ะ
น้องเม้งก็น่ารักนะ อยากให้น้องมีบทมากกว่านี้ >_<
-
กริ๊ดดดดดดดดดดดดดด พี่อิ๊กมาเขียนต่อหน่อย อิอิ อยากอ่านแล้วน๊าาาาาาาา!!!
-
น้องลุฟท์เิริ่มแสดงความรู้สึกตัวเองออกมาแล้ว
สมน้ำหน้าโฟนมากเลย อยากมายุ่งกับโฟค
แต่ตอนนี้ไม่มีน้องปุ่นเลย คิดถึงนะ
-
:call:มาต่อได้แล้วครับคิดถึงน้องญี่ปุ่นและน้องลูลุฟฟ์แล้ว
-
ดัน ดัน ดัน ถ้าไม่มาต่อเรื่องนี้ก่อนมีเคืองนะเออ
-
ขอเวลานิดนะครับ พอดียายผมเสีย.....
-
ขอแสดงความเสียใจด้วยนะคะ น้องอิ๊ก
-
ขอแสดงความเสียใจด้วยนะคะ คุณอิ๊กกี้
-
ไม่เป็นไรค่ะคุณอิ๊กกี้ เสียใจด้วยนะค่ะ
-
ช้าไปมั๊ยคะแต่ก็อยากบอกว่า
แสดงความเสียใจด้วยจริงๆคะ
เป็นกำลังใจให้นะค๊า
:กอด1: :L1: :L2:
-
รักกันเบาๆ
“ตัวใหญ่”
ลุฟท์ครางออกมาผละออกจากอ้อมกอดของริต้า โฟคเองยืนอยู่หน้าประตูทางเข้าด้านหลัง น้ำตาเอ่อนองตา
“ตัวเล็ก มานี่มา”
ผายมือออกริต้าเองเม้มปากแน่นเพราะกินใจมากเหลือเกิน เอามือดันหลังลุหท์ให้เดินไปข้างหน้า แต่ลุฟท์เองเหมือนว่าลังเลอยู่
“มาหาตัวใหญ่หน่อยครับ คนดี”
น้ำตาไหลออกมา น้องๆที่ยืนล้อมวงลุฟท์อยู่ต่างคนต่างมอง
“ไปสิจ๊ะหนูลุฟท์ ไปหาพี่เขาสิ”
“ฮึกๆ”
น้ำตาไหลออกมาเช่นกันแต่ก็ยอมเดินเข้าไปหา พอไปใกล้ๆพอที่จะคว้าตัวมาโฟคเองก็รีบคว้ามากอดไว้
“อ่า”
เสียงน้องๆฮือฮาขึ้น
“ไปค่าน้องๆ ไปทางโน้น”
ซาร่าเป็นคนดันหลังให้เด็กๆเดินไปอีกทาง
“รีบเคลียร์ล่ะโฟค สงสารน้อง”
ริต้าพยักหน้าให้โฟคแล้วพาน้องๆเดินไป
“ตัวเล็ก ตัวใหญ่ขอโทษ ตัวใหญ่ขอโทษ”
ร่ำไห้ออกมากอดตัวไว้แน่นมือใหญ่ก็คอยลูบหลังลูบหัว
“ไม่งอนตัวใหญ่นะครับคนดี”
“เค้า เค้าไม่รู้ ทำไมพอได้ยินพี่คนนั้นพูดแล้วเค้ารู้สึกใจเต้นแรง เค้า”
“ไม่เอาครับไม่พูด”
โฟคผละหน้าออกมาแล้วเอานิ้วขึ้นปาดน้ำตา พลันยิ้มออกมาดีใจสินะเพราะอาการแบบนี้แสดงให้เห็นว่าคนตัวเล็กมีใจให้เขาแล้ว
“ไปข้างนอกกับตัวใหญ่นะครับ”
โฟคดึงมือของลุฟท์ออกไปทางด้านหลังไม่สนใจใคร พาเดินเข้าห้องน้ำล้างหน้าล้างตาก่อน เสียงนักเรียนของทั้งสามโรงเรียนยังคงอื้ออึงอยู่ด้านใน พอพ้นขอบรั้วโรงเรียนออกมาโฟคก็พาลุฟท์เดินไปยังสวนสาธารณะ
“กินน้ำหวานไหมครับตัวเล็ก”
เอ่ยปากถามแต่ไม่ได้รอฟังคำตอบเดินไปตรงร้านขายน้ำแล้ว ลุฟท์เองหยุดร้องไห้แล้วแต่ก็ยังคงสะอื้นอยู่
“ตัวเล็กบอกว่าใจเต้นแรงเหรอตอนได้ยินพี่เขาพูดอ่ะ รู้สึกยังไงครับ”
อยากจะรู้ขึ้นมานั่งลงหลังจากที่ได้แก้วน้ำหวานมาแล้ว ลุฟท์เองหยิบแก้วน้ำหวานไปดูดแล้วเอียงหน้ามามอง
“ก็ไม่รู้อ่ะ มันใจเต้นแปลกๆ เค้าไม่เคยเป็นแบบนี้ แค่ได้ยินว่าเขาเคยเป็นแฟนตัวใหญ่ หรือแค่รู้ว่าตัวใหญ่”
ถอนหายใจออกมา อาการที่ไม่เคยทำเลยในชีวิตนี้แต่ว่าตอนนี้ก็ได้ทำมันออกมา โฟคมองดูอยู่อย่างห่วงใยมือก็คอยลูบหลัง
“ไปเดินกับใคร แค่นี้เค้าก็รู้สึกว่าร่างกายมันไม่ปกติแล้ว โดยเฉพาะจังหวะของหัวใจที่มันเต้นแรงกว่าเดิม”
“อืม”
“ทำไมยิ้มอ่ะ”
ค้อนให้วงใหญ่เพราะขณะที่พูดโฟคเองยิ้มออกมา
“ก็ตัวเล็กน่ารักนี่นะ ไม่ให้ยิ้มได้ไง”
“น่ารักตรงไหน เค้างอนอยู่นะ”
“โอ๋ๆ แต่ตัวใหญ่รู้สึกดีนะตัวเล็ก”
“ที่เค้างอนเนี่ยเหรอ”
“อืม เพราะอย่างน้อยตัวใหญ่ก็รู้ว่าตัวเล็กตอนนี้คิดยังไงกับตัวใหญ่ไง”
มองหน้างงๆ
“ฮ่าๆ เอาน่ามาให้ตัวใหญ่กอดหน่อยดิตัวเล็ก อยากกอดมานานแล้ว กอดให้สมใจหน่อยครับ”
“กอดทำไมอ่ะ เมื่อกี๊ก็กอดนี่”
“ก็อยากกอดแบบไม่ปล่อยไง ตัวใหญ่จะไม่ปล่อยให้ตัวเล็กไปไหนอีก ไม่ว่าวันนี้หรือวันไหน”
เสียงทุ้มที่เปล่งเสียงออกมาทำให้ลุฟท์เองยิ้มแม้จะไม่เข้าใจในสิ่งที่เขาอยากจะพูด
“ร้อนนะ”
อมยิ้มออกมาแต่ก็เอื้อมมือไปกอดโฟคกอดตัวของลุฟท์แน่นเอามือลูบหัว
“ตัวเล็กครับ”
“หือ”
“ตัวใหญ่รักตัวเล็กนะ”
ผละหน้าออกมาจ้องลงไปยังลูกตาใสๆคู่นั้น
“เค้า เค้า”
“ตัวเล็กไม่ต้องพูดหรอก อยากให้ตัวเล็กได้ฟังแค่นั้นเองว่าตัวใหญ่รักตัวเล็กนะ รักตัวเล็ก”
พยักหน้าน้อยๆ แสงตะวันเริ่มรอนแรมจะลับขอบฟ้า แสงสีส้มอมแดงสาดแสงมาทาบร่างของทั้งสอง ร่างหนึ่งสูงใหญ่นั่งประคองร่างเล็กที่นั่งอยู่ข้างๆ ลมยามเย็นพัดเอื่อยๆแผ่วเบาปะทะร่างของทั้งสอง แมกไม้พลิ้วไหวเอนอ่อนไปตามแรงลม งดงามเหลือเกิน
“เสียดายว่ะ”
เซสเอ่ยขึ้นตอนเปลี่ยนเสื้อผ้าในห้องแต่งตัว ตอนนี้เหลือคนไม่เยอะแล้วเพราะเพื่อนๆคนอื่นรีบแต่งตัวออกไปร่วมกิจกรรมกันเกือบหมดแล้ว เซสพูดขึ้นกับเพื่อนอีกคน พอดีกับที่เม้งเดินเข้ามา ที่มาช้าเพราะมัวแต่แอบดูโฟคกับลุฟท์ชื่นชมอยู่
“เสียดายไรวะ”
เพื่อนคนนั้นถามขึ้นแล้วหันไปเอาน้ำยาล้างเครื่องสำอางออกจากเบ้าตา
“ก็ลุฟท์ไง นี่มึงรู้ไหมตัวลุฟท์เนียนมากๆ”
“นี่นาย มากไปแล้วนะ นี่นายคิดไม่ซื่อเหรอ เดี๋ยวเราจะไปฟ้องพี่ๆ”
เม้งแว้ดเสียงขึ้นยืนจังห้าอยู่ด้านหน้าของเซส
“อะไรของมึงก็ลุฟท์เขาตัวเนียนจริงๆนี่ มันเรื่องจริงใครจะทำไม”
“นิสัยไม่ดี นั่นเพื่อนนะ ลุฟท์เขามีเจ้าของแล้วนายไม่เห็นหรือไง แค่นี้ก็ทำให้ลุฟท์ลำบากแล้วนะยังจะมาพูดแบบนี้อีก”
“เว้ย มึงเป็นบ้าหรือไงวะเนี่ย “
เซสขี้เกียจจะชวนทะเลาะด้วยจึงเบี่ยงตัวออกไปยืนหน้ากระจกกับเพื่อนคนนั้น แต่เพื่อนคนนั้นเห็นท่าไม่ดีจึงรีบออกไป ตอนนี้เหลือเพียงเม้งกับเซสสองคน
“ลุฟท์เขาเสียหายนะ การแสดงมันจบลงแล้ว นายก็ควรจะให้มันจบไม่ควรเอามาพูดต่อ”
“ทำไมกูจะพูดก็กูชอบลุฟท์ ตัวลุฟท์ลื่นเนียนจริงอ่ะ ใครจะทำไม”
“คนฉวยโอกาส”
“นี่มึงจะเอายังไง กูไมได้ว่าอะไรเกี่ยวกับมึงนะ แล้วมึงมาเดือดร้อนอะไรด้วย”
เซสปรี่เข้าหากระชากคอเสื้อเพราะฉุนจัด เม้งเองหน้าซีดลง
“ก็ลุฟท์เขาเป็นเพื่อนเรานะ นายไม่เคยมีเพื่อนหรือไง ถ้าเพื่อนโดนคนคิดไม่ดีนายจะไม่ทำอะไรหรือไง”
พูดออกไปเสียงสั่น เซสเองที่ง้างมืออยู่ยอมลดมือลง
“จิ๊ เสือกดีนักนะมึง กูถามจริงๆเถอะ ทำไมมึงชอบมาวอแวกับกู มึงต้องการอะไร”
“ใครวอแว เราไมได้อยากจะวอแวกับนาย ไอ้พวกคนที่รู้ตัวว่าตัวเองหน้าตาดีแล้วไม่แคร์คนอื่นน่ะเราไม่อยากจะคุยด้วยหรอกนะ”
“หือ มึงว่าใคร”
“นายนั่นล่ะ เราไมได้สนใจหน้าตานายหรอกนะ หล่อแล้วยังไง หล่อแล้วนิสัยไม่ดีคอยคิดแต่จะฉวยโอกาส แม้จะรู้ว่าเพื่อนมีแฟนแล้วก็ยังไม่วาย นิสัยไม่ดี”
“ปึ๊ก”
“อ๊ะ”
จนได้ เซสต่อยเข้าที่แก้มด้านซ้ายของเม้ง ไม่ทันได้ตั้งตัวเม้งหน้าหันไปอีกทาง แก้มแดงเป็นวงขึ้นมาทันที มีเลือดซึมออกมาจากริมฝีปาก
“เฮ้ย เอ่อ กู เอ่อกู”
พอทำไปแล้วถึงรู้สึกตัวว่าไม่ควรทำ เม้งเม้มปากแน่นน้ำตาเอ่อออกมาเพราะตั้งแต่เกิดมาไม่เคยมีใครต่อย ไม่เคยมีเรื่องกับใครมาก่อน ตกใจด้วย เจ็บด้วยน้ำตาจึงไหลออกมา
“เอ่อกูไม่ได้”
เม้งไม่รอฟังวิ่งออกไปแล้ว เซสยืนนิ่งอยู่เพราะคงทำเกินไป เม้งวิ่งออกไปจากห้องแต่งตัวหน้าตาก็ยังไม่ทันได้ล้าง พอตอนนี้เองเซสถึงรู้ตัวว่าควรจะขอโทษเพื่อนเลยวิ่งตามออกไป เม้งวิ่งไปทางด้านหลังเพราะไม่มีคนอายเพื่อนๆ
“ไอ้บ้าใจ ร้าย”
ร้องไห้วิ่งไปหลบอยู่หลังอาคารเรียน เซสเองก็วิ่งตามไปแต่ตอนแรกไม่เจอ หาอยู่นานพอสมควร
“คนนิสัยไม่ดี ฮือๆ”
จะร้องไห้เฉยๆก็กระไรอยู่ร้องไปพล่ามบ่นออกมาเซสจึงได้ยินเสียงเดินแอบไปด้านหลัง
“แค่นี้ก็ต่อยหน้าด้วย ไอ้บ้า คิดว่าตัวเองหล่อตายนักหรือไง ไอ้บ้า ฮือๆ”
“กูไม่ได้คิดว่ากูหล่อนะเว้ย”
“นายนั่นล่ะคิดว่าตัวเองหล่อ จีบคนนั้นจีบคนนี้ นิสัยไม่ดี ขอให้สิวขึ้นเต็มหน้าคอยดูนะ”
“เฮ้ย เยอะไหมมึง”
“ไม่เยอะ ขอให้สิวขึ้น อ๊ะ”
พูดมาตั้งนานเพิ่งจะรู้ตัวพอหันกลับไปก็เห็นเซสยืนอมยิ้มอยู่ด้านหลัง
“ตามมาทำไม”
รีบเอามือปาดน้ำตาออกเพราะเริ่มจะอาย
“ใครตาม จะมาทางนี้อยู่พอดี”
“ฮึ ไปซะทีสิ จะอยู่ตรงนี้ เรามาก่อนนายนะ”
หันหลังให้แล้วนั่งลงรีบเอามือปาดน้ำตาออกแต่แก้มด้านซ้ายก็เจ็บอยู่ไม่น้อยสะดุ้งเมื่อมือเผลอไปโดน
“เจ็บไหม”
เซสนั่งลงข้างๆ
“อ๊ะ ไหนบอกว่าจะไปไง ปสิ เราจะอยู่ตรงนี้”
“อ้าว นายมาสร้างไว้เหรอหวงจังเลยนะ ก็กู เอ่อ เราอยากจะนั่งตรงนี้เหมือนกันนี่หว่า ใครจะทำไม”
“คนเห็นแก่ตัวเอาแต่ใจตัวเอง”
“ฮ่าๆ มึงนี่ก็บ้าดีเนอะ ไหนดูหน่อย”
“อ๊ะ”
ตกใจเพราะเซสเอามือมาจับหน้าหันไปดู ไม่พอนะเอานิ้วจิ้วเบาๆด้วย
“โอ๊ย เจ็บนะไอ้บ้า”
“กูขอโทษนะ เอ่อ กูไมได้ตั้งใจ”
พูดออกมาหน้าแดงไม่ยอมสบตา เม้งเองหน้าเหวอไปเลยเพราะมคิดว่าเซสจะยอมขอโทษ
“เอ่อ นายขอโทษเราเหรอ”
“เออดิ ไม่ใช่มึงแล้วจะขอโทษใครวะ”
“อึ มันพอเหรอ”
“อ้าว แล้วจะให้กูทำไรอีก หรือมึงอยากจะต่อยกูคืนล่ะ”
“เออสิ เราเจ็บนะ”
“อ่ะต่อยดิ กูยอม”
“ปึ๊ก เฮ้ย”
เอ่อ คือว่าไอ้เจ้าเม้งมันไม่ได้เหมือนในนิยายทั่วไปนะเออ บอกให้ต่อยมันก็จัดเลยต่อยอย่างแรงเข้าที่ริมฝีปากทางขวา หน้าของเซสหันไปรีบเอามือขึ้นกุมหน้า
“อ๊ะมีเลือดด้วย”
พอต่อยไปแล้วก็มาทำท่าร้อง
“หนอยแน่มึง”
โกรธขึ้นมาทำท่าขึงขังเม้งเองย่นตัวถอยไป เซสเองได้แต่ง้างมือเพราะมาคิดๆดูแล้วก็ตัวเขาเองที่ผิด
“ฮ่าๆ มึงนี่บ้าจริงๆว่ะ”
หัวเราะออกมาแล้วเอามือขึ้นเช็ดเลือดที่ไหลซึมออกมา
“อ่า เจ็บป่าวนาย”
“เจ็บดิวะ แล้วมึงไม่เจ็บเหรอถามมาได้”
“เจ็บดิ เกิดมาเรายังไม่เคยโดนต่อยเลยนะ”
เอามือกุมหน้าเอาไว้แต่ก็ยังมองริมฝีปากของเซสอยู่
“อ่าเลือดนายไหลไม่หยุดเลยอ่ะ ไปห้องพยาบาลเถอะ”
“บ้าดิ ไปห้องพยาบาลมึงก็โดนสอบสิวะ ไม่เอาหรอก”
“แล้วทำไงอ่ะ”
“เดี๋ยวมันก็หยุด”
“อ่ะ เรามีผ้าเช็ดหน้า”
เม้งรีบล้วงเอาผ้าเช็ดหน้ามาจากกระเป๋ากางเกงแล้วยื่นไปแตะที่ข้างๆริมฝีปากมือสันเพราะกลัวว่าเพื่อนจะเจ็บ
“เดี๋ยวกูทำเอง”
“นายมองเห็นเหรอ”
เม้งถามแบบซื่อๆ ทำให้เซสยิ้มออกมา พอเห็ฯนว่าเม้งพูดถูกจึงนิ่งยอมให้ทำแต่โดยดี
“มึง”
“หือ อะไรอย่าพูดดิปากมันขยับ”
สายตาคอยจ้องมองที่ริมฝีปากไม่พอนะเม้งมันอยากจะเอามืองัดริมฝีปากออกมาแล้วส่องดูเลยว่าเป็นแผลตรงไหนทำไมเลือดไหลไม่ยอมหยุด
“มึงก็น่ารักนะ”
“อือ หา อ่า”
หน้าแดงขึ้นมาทันที โดนชมซึ่งๆหน้า
“โอ๊ย อายแล้วทำไมจิ้มปากกูแรงจังวะไอ้นี่”
“จิ๊ อะไรนายเพิ่งรู้เหรอว่าเราน่ารัก เรารู้มานานแล้วล่ะ”
“หือ ฮ่าๆๆ มึงนี่นะว่าแต่กูหล่อแล้วรู้ตัว แล้วมึงล่ะเขาเรียกว่าอะไร”
“อะไร ก็น่ารัก รู้ตัวและทำตัวน่ารักไง ไม่เหมือนนาย”
“ไม่เหมือนตรงไหนวะ กูก็ทำตัวหล่อ”
“จิ๊ เสร็จแล้วเราจะไปล้างหน้า”
ลุกขึ้นทันทีแต่ว่าเซสจับมือไว้
“อ๊ะ”
“เดี๋ยวดิ กูไปด้วย”
“ทำไมมาจับมือเรา อย่าบอกนะว่านายชอบเรา จะจีบเราเหรอ ชิ”
“ฮ่า เว้ยมึงนี่หลงตัวเองชะมัดเลยว่ะ ทำไมวะคนเขาจับมือนี่ก็ว่าเขาจีบแล้วเหรอ”
“จะไปรู้เหรอ แล้วมาจับทำไมล่ะ”
“เออๆไม่จับก็ไม่จับ แต่กูไม่ได้จะจีบมึงหรอกนะอย่าหลงตัวเอง”
เซสลุกขึ้นยืนข้างๆ พอยืนถึงรู้ว่าตัวเขาสูงใหญ่กว่ามาก
“ตามใจ เราไปล้างหน้าก่อนนะ”
“แล้วกูจะล้างหน้ายังไงล่ะ มึงต่อยหน้ากูนะ เจ็บนะเว้ย”
“อ้าว แล้วทีนายต่อยหน้าเราล่ะ เราก็เจ็บนะ”
“กูต่อยมึงเบาๆนะ แต่มึงต่อยกูแรง”
“เบาตรงไหนเนี่ยเราก็เลือดซึม ไม่รู้อ่ะล้างเองดิ”
“ไม่ได้ มึงต้องล้างให้กู”
“อ่า ทำไม”
“ไอ้นี่ ไม่รู้เว้ย ไม่งั้นกูจะไปฟ้องพี่ๆนะว่ามึงต่อยปากกู”
“อ่า”
เชื่อเสียสนิทใจแล้วทีตัวเองโดนต่อยกลับไม่คิดจะฟ้องบ้าง
“ล้างยังไงอ่ะ”
“เอาหาไรมาเช็ดดิ”
“ต้องกลับเข้าไปที่ห้องแต่งตัวอ่ะถึงจะมีอะไรเช็ด”
มันนึกว่าจะฉลาดนะไอ้เจ้าเม้ง แต่กลับเชื่อเจ้าเซสเสียสนิทใจเดินกลับไปยังห้องแต่งตัว พอเซสนั่งลงมันก็เอาสำลีมาเช็ดหน้าให้ เซสเองนั่งมองหน้าของเม้งอยู่ตอลดเวลา
“มองอะไร มองอยู่ได้”
“อ้าวไม่ให้มองหน้ามึงให้มองก้นมึงไง”
“อ่า บ้าเหรอ เรายืนหันหน้านะนายจะเห็นก้นเราได้ไง”
“ฮ่าๆๆ ไอ้ควายเอ้ย”
หัวเราะออกมาเสียงดังเพราะเม้งมันทันไปมองบั้นท้ายของมันจริงๆนะเออ
“อ๊ะว่าเรา นี่แน่ะ”
เอานิ้วจิ้มเข้าไปที่ข้างๆริมฝีปาก
“โอ๊ย เจ็บนะเว้ย”
“อ๊ะนายเจ็บไหมๆ”
พอเซสเงยหน้าขึ้นมาก็ยิ้มให้ แววตาที่ผสานกันทำให้ทั้งสองคนนิ่ง นิ่ง นิ่ง
“เอ่อ อะเสร็จแล้ว เราจะล้างของเราบ้าง”
ใจเต้นแรงขึ้นมาหันไปหากระจก ทำไมอายไอ้นี่จังนะ เม้งถามตัวเองทั้ที่แต่ก่อนไม่ได้ชอบขี้หน้ามันเลยแม้แต่น้อย นี่เราเป็นอะไรไป
เขียนโดย อิ๊กกี้
ปล, ไม่ยาวนะครับ พยายามจะเขียนแล้ว มันตื้อๆจริงๆ ขอบคุณทุกกำลังใจและความห่วงใย ขอให้เพื่อนๆทุกคนมีความสุข
เพราะความสุขผมว่ามันมีระยะเวลาสั้นกว่าความทุกข์นะ ขอให้มีความสุขกันมากๆนะครับ
ขอบคุณมากๆ
-
ขอแสดงความเสียใจเรื่องคุณยายด้วยนะครับ
ยังเข็นออกมาให้อ่านจนได้
น้องเม้ง น้องเซส ปิ๊งกันแล้ว หุหุ
-
ตัวเล็กตัวใหญ่ปรับความเข้าใจเสร็จ ก็ไปเอาคืนกันเถอะ ส่วนเม้งกับเซสนี่ก็ท่าทางจะเป็นคู่ฮาอีกคู่
-
ลูลุฟท์น่ารักอ่ะ อีกคู่ก็ท่าทางมาแรง แต่ยังคิดถึงน้องญึ่ปุ่นอยู่นะ
-
เสียใจกับเรื่องเศร้าด้วยจ๊ะ
ขอบคุณที่มาลงเรื่องให้อ่านนะจ้า
-
เสียใจเรื่องคุณยายด้วยนะจ๊ะอิ๊คกี้
อย่าเครียดมากนะ ความสุขอยู่ไม่นานก็จริง
แต่ก็แวะเวียนมาหาบ่อยๆ ไม่ใช่หรือ สู้ๆ จ้า
เป็นกำลังใจให้จ้า :L2:
ตอนนี้น่ารักดีทั้งสองคู่เลย :o8:
-
พี่อิคครับ แสดงความเสียใจด้วยนะครับ
ขอให้ทำใจได้ในเร็ววันนะพี่ คิดว่าเค้าไปสบายแล้ว(ตาเบลล์ก็พึ่งเสียไปเมื่อวันที่ 2 เดือนที่แล้วครับ)
-
:กอด1: :กอด1:+1
-
ในที่สุดตัวเล็กตัวใหญ่ก็เข้าใจกันสักที
ตัวเล็กก็เริ่มรักตัวใหญ่แล้ว คงจะหวานกันน่าดู
เม้งเซสอีกคู่ก็น่ารัก
-
เม้งน่ารักจริงๆๆๆๆๆเลย
-
:กอด1:
-
เป็นกำลังใจให้ อิ๊กกี้ นะ
-
คู่นี้เหมาะกันมากๆ ><
-
ขอแสดงความเสียใจกับคุณอิ๊กกี้ด้วยนะค่ะ
เข้าใจความรักขึ้นอีกนิดแล้วน๊าตัวเล็ก น่าจะมันเม้งกับเซสเริ่มสปาร์คกันแล้ว
-
ขอบคุณที่เอาความสุขมาแบ่งปัน ถึงจะสั้นและนานๆๆๆๆๆมาครั้ง
-
มีลุ้นอีกคู่อ่ะ
-
ตัวเล็ก ตัวใหญ่เข้าใจกันแล้ว เย้ :กอด1:
-
ดีกันแล้วว ลุ้นแทบแย่ :-[
ว่าแต่ลุ้นๆๆเม้งกับเซส อิอิ
-
ตัวเล็กกับตัวใหญ่เข้าใจแล้วดีใจจัง
แต่เซสนี่ต่อยเม้งทำไม ใจร้ายว่ะ
แต่เหมือนจะดีกันแล้วเป็นอีกคู่แน่เลย
เป็นกำลังใจให้คุณอิ๊กนะ่ค่ะ
-
น่ารักทั้งสองคู่เลยนะ....
ตัวเล็กตัวใหญ่หวาน...ใส ๆ ..ตัวเล็กยังแบ๊ว ๆ เหมือนเดิม :กอด1:
น้องเม้งโก๊ะ ๆ ดี...แต่น่าสงสารโดนต่อยด้วยอ่ะ
นี่ถ้าไม่ได้ต่อยคืนเจ้าเซส..มีเคืองนะจ๊ะ
คู่นี้..กระแทกปากสะท้านไปถึงใจเนอะ :o8:
:L1: น้องอิ๊ก :L2:
ทำทุกวันให้มีความสุข...ความสุขมันก็ยืนยาวเองละจ๊ะ
-
คิดถึงน้องญี่ปุ๋นอ่ะ มาต่อหน่อยนะ :กอด1:
-
ถึงแม้ว่าความสุขจะอายุสั้นกว่าความทุกข์ แต่ความทุกข์ก็อายุไม่ยาวนักหรอกค่ะ ถ้าเราไม่คิดถึงมัน^^เป็นกำลังใจให้ค่ะ
ปล.เซส เม้ง คู่กัดคู่รักคู่ใหม่เกิดแล้ว เย้ๆ
-
คิดถึงพี่อิ๊ก หายไปนานเลยนะครับพี่อิ๊ก
ว่าแล้วในที่สุเม้งก็ได้คู่ที่น่ารัก
-
เซสกับเม้ง น่ารักจ้ะ
-
:pig4: :pig4: :pig4:
-
:pig4:ค๊า
น่ารักทั้งคู่เลย
-
คิดถึงนะค๊าาาาา
คุณอิ๊กสบายดีมั๊ย
:กอด1: :L2:
-
เมื่อไหร่ ความรักของคนทั้งสองจะลงตัว คิดถึงเจ้าตัวยุ่งจังเลย
เม้งกะเซสเนี่ยน่ารักดีนะ อยากให้สองคนนี้รักกันจัง คริๆๆ :L1:
-
ดีๆๆกันนะ
-
นักเขียนหายเป็นอาทิตย์แล้วมาต่อได้แล้วครับคนอ่านรออยู่คิดถึงน้องญี่ปุ่นและน้องลูลุฟฟ์ มาช่วยดันด้วยและเป็นกำลังใจให้นักเขียน
-
คุณอิ๊๊กขา ว่างแล้วมาต่อเรื่องนี้หน่อยนะค่ะ คิดถึงน้องญี่ปุ่นกับลุฟท์
-
คิดถึงๆๆ เลยแวะมาหา :กอด1:
-
:pig4: :pig4: :กอด1:
-
ตามอ่านร่วมเดือนในที่สุดก็อ่านทัน สนุกอ่ะ ตอนของญี่ปุ่นก็น่ารักอีกแบบ พอของลุฟ ก็น่ารักอีกแบบ แต่ยังไงก็คิดถึงญี่ปุ่นอยู่น๊า
ชอบอ่ะ คิดได้ไงไม่รู้ เวลาพูดเนี่ย นึกภาพไม่ออกเลย แต่สนุกมากๆ อ่านแล้วเพลิน ขอบคุณมากๆ นะค่ะ
-
คิดถึงน้องลุ๊ฟ น้องญี่ปุ่นจังเลย เมื่อไหร่จะมาต่อครับ :z3: :z3: :z3:
-
:o8:น่ารักมากค่า......ในที่สุด ตัวใหญ่ก็รู้ความรู้สึกของตัวเล็กซะที
นั่นๆๆๆว่าแล้วว่าเม้งกะเซสต้องมีซัมติงนะคะนั่น โฮะๆๆๆๆ :z2:
-
รอตอนรักจัดหนักจากตัวใหญ่ให้ตัวเล็ก
-
มารอนะค่ะ
-
ยังรอน้องลุฟท์กับญี่ปุ่นอยู่นะ
-
รอจ้า^^
-
รอด้วยคน
-
เข้ามาตะโกนดังดังว่าคิดถึงมากเลยยยยยยยยยยยย
-
คิดถึง คิดถึง คิดถึง คิดถึง คิดถึง คิดถึง คิดถึง คิดถึง คิดถึง คิดถึง คิดถึง คิดถึง
-
คิดถึงอย่างแรงงงงงงงงงงง
-
:sad4: :sad4: :sad4: :sad4: :sad4: :sad4:
มาต่อๆๆน๊าาาาา
-
คิดถึงน้องลูฟท์
-
มาต่อด้วยเถอะค่ะ คิดถึงมาก :call:
-
คุณอิ๊กสบายดีหรือเปล่า
คิดถึงน้องปุ่นตัวป่วนกับลุฟท์มากเลย
มาต่อให้หายคิดถึงกันหน่อยได้มั๊ย :กอด1:
-
คิดถึงพ่อหมีแม่หมี&เดอะแก็งค์ นะคะ
มาต่อไวๆนะค่ะ :กอด1:
-
เย้ๆๆๆ อ่านทันแล้ว อ่านตั้งแต่ญี่ปุ่น ยัน ลุฟ ชอบลุฟอ่ะ ซื่อดี น่ารักมากกกก
-
:t3: :t3:
:catrun:
-
ไม่มาต่อแล้วเหรอค่ะ
-
:oni1:เข้ามารอ :impress: :impress: :L2:มอบดอกไม้ให้คนแต่งหน่อยเดียวมะมีกะลังใจแต่งอีก :กอด1:อีกที
-
คิดถึง คิดถึง คิดถึง คิดถึง
:กอด1: :L2:
-
พี่อิ๊กค๊าบ ยังคิดถึงเรื่องนี้นะครับ
-
:เฮ้อ:น้องญี่ปุ่นกะน้องลูฟยังไม่มาเลยอะ :m31:
อุส่าไปอ่านเรื่องอื่นของคุณอิ๊กจบแล้วสองเรื่องแล้ว
น้องก็ยังไม่มาอีกหรือคะ
แล้วภาคต่อของน้องต้อมกะน้องซันมีไหมคะ(เมื่องผมรับบทเป็นนางร้าย)
รออยู่นะคะขอบอกว่าเรื่องที่คุณอิ๊กแต่มาแต่ละเรื่อง
มันชั่งโดนเหลือหลายเลยค่ะถึงพริกถึงขิงทุกเรื่องเลย
:กอด1: :L2: :กอด1: :L2: :กอด1:
-
:sleep2:
:catrun:
-
เข้ามารอ
:call: :call:
-
เข้ามารออีกคน
มาเร็วๆนะ :call: :call: :call: :call: :call: :call:
-
รอมาต่ออยู่นะค่า :call: :call:
คิดถึงญี่ปุ่น ลูฟท์ :กอด1:
-
ยังรออยู่น๊า :กอด1:
:catrun:
-
:z13: :z3:
-
:z13: :call: :call:
-
อะโห...ดองไว้จะเกือบ5เดือนแล้วเหรอเนี่ย!!
-
ยังไม่มาต่อเหรอค่ะ
-
คิดถึงลุฟท์กับยี่ปุ่นเน้อพี่อิ๊ก
-
อยากอ่านต่อมากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก
มาต่อมามะๆๆๆ อยากอ่านจริงๆนะค่ะเนี่ย
สนุกมากๆอะ อ่านแล้วติดเลย จริงๆๆ
-
ดันนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนน
-
:catrun:
-
พิเศษ เม้ง-เซส
“อะไรมึงแค่นี้ทำหน้าแดง อย่าบอกนะว่ามึงคิดอะไรกับกู เฮ้ย อย่านะเว้ยมึง” เซสร้องอกมาทำหน้าตาตื่น เม้งหันขวับทันที
“แหมน่าคิดตายล่ะ คิดว่าตัวเองหล่อมากนักหรือไง ใครๆเขาถึงจะชอบอ่ะ” เม้งเบะปากแต่ทำไมหน้ามันยังคงแดงอยู่ก็ไม่รู้
“อ๊ะๆ อย่าๆ กูรู้หรอกน่า หล่อไม่หล่อไม่รู้เว้ยแต่รู้ว่าทำให้ใครบางคนหน้าแดง ฮ่าๆ” เซสหัวเราะอย่างอารมณ์ดี
“แหวะหล่อตายล่ะ เห็นมีแต่พวกเจ๊ๆนี่ที่ชอบ อิอิ” เม้งทำท่าหัวเราะออกมาบ้าง
“ทำไมวะพวกเจ๊ๆแล้วไงดีกว่ามึงก็แล้วกันที่ไม่มีใครชอบ กิ๊วๆๆ”
“ใครบอกไม่มีคนชอบเรา มีดิทำไมจะไม่มี” เม้งเถียงขึ้นทันทีตาถลนออกมา
“ใครไหนมึงบอกกูดิ๊ใครชอบมึงบ้าง” เซสเดินเข้าหายักคิ้วให้อีกต่างหาก
“เอ่อ มีก็แล้วกัน มีคนชอบไม่จำเป็นต้องไปป่าวประกาศหรอกนะ ฮึ” เม้งค้อนประหลับประเหลือก
“ไม่มีก็ไม่ต้องอายหรอกน่ามึง ตกลงจะเช็ดแผลให้กูไหมเนี่ย” เม้งนั่งลงขอบโต๊ะเงยหน้าขึ้นอย่างสบายอารมณ์
“ทำเองดิ” ตอบแบบไม่สนใจแสยะปากให้อีกต่างหาก
“ไม่ได้ มึงต่อยกูนะเว้ย ไม่รับผิดชอบเหรอวะ”
“ก็ไปให้คนที่ชอบนายทำให้ดิ มายุ่งกะเราทำไม”
“โว้ ที่แท้งอน โอ๋ๆ นะนะ ทำแผลให้กูหน่อย นะคนน่ารักนะ” เซสทำหน้าทะเล้นใส่ ไอ้เจ้าเม้งมันเขินอายหน้าแดง
“บ้า เว้ย ใครน่ารักเมื่อกี๊ยังว่าเราอยู่นะ อย่าๆ อย่ามาตบหัวแล้วลูบหลังไม่ชอบ” ตอนแรกเคลิ้มทำท่าเหมือนกำลังจะบิดแต่ก็นะนึกขึ้นได้ว่าตัวเองก็มีมาดนะเออ
“แน่ะ ตกลงจะทำไม่ทำ ไม่รู้ล่ะเว้ยมึงไม่ทำกูไม่ยอมให้มึงออกจากห้องน้ำ” เซสยืนขึ้นขู่ตาเขียว
“อ๊ะ จะทำไรเรา อย่านะ อย่าเข้ามานะ” ทำท่าเกินจริงถอยหลังกรู
“เอ่อ เฮ้ย น้อยๆหน่อย แหมดัดจริตนะมึงน่ะ” เซสทำหน้าสุดเซ็ง
“เออๆ นั่งลงดีๆดิ แล้วไม่มียาจะทำไง ให้เราน้ำเช็ดเหรอ”
“เอากระดาษดิ โง่หรือว่าแอ๊บวะมึง” เซสพูดออกมาแล้วหัวเราะ
“ว่าอีกล่ะ ไม่ทำแล้ว ทำเองเลย”
“อ้าว ไมได้จะให้กูบังคับไงมึงถึงจะทำ” เซสทำเสียงดุ
“ก็ไม่มีน้ำ นี่ เอาน้ำขวดล้างเอาเหรอ” พูดออกมาเหมือนคนจนทางไป
“งั้นไปห้องน้ำ”
“อ่า ชวนเราไปห้องน้ำ” เม้งทำตาโต
“นั่น เว้ยคิดไปไหนวะ มึงจะให้เอาน้ำที่ไหนล่ะ เอาน้ำลายมึงไงวะไอ้นี่” เซสสุดทนกับอาการซื่อเกินพอดีของเม้ง
“เออๆ ตามไปสิ” เม้งลุกขึ้น
“อะไรของมึงตามไป ตามกูมา ท่าจะเพี้ยนนะมึงน่ะ” เซสเดินนำหน้าออกไปแต่ก็อมยิ้มตอนแรกเขาไม่คิดว่าเม้งจะซื่อได้ใจขนาดนี้ จะว่าไปแล้วมันก็น่ารักดีเหมือนกันนะแต่แค่เวลาอยู่กับลุฟท์รัศมีมันกลืนกันราศีของลุฟท์บดบังความน่ารักของเม้งไปเสียหมดนั่นเอง
“อ่ะมาดิ” พอไปถึงห้องน้ำเซสก็เดินไปที่อ่างยืนหลับตาพริ้มเม้งเองก็เดินตามต้อยๆ ในใจเต้นระทึกอย่างที่ไม่เคยเป็นคิดอะไรไปไกลโขแล้ว
“เร็วหน่อยดิวะ” เซสมันร้องขึ้น
“แว้ก เยี่ยวแตกๆ” เม้งมันอุทานออกมาเซสถึงกับหัวเราะเสียงดัง
“ทุมานบ้านมึงเหรอวะ เยี่ยวแตกๆ ฮ่าๆๆ ไอ้บ้า”
“อ่า นายแกล้งเราอ่ะ ฮึ”
“มึงมันน่าแกล้งนี่หว่า มาเร็วกูเริ่มแสบแล้ว” เซสทำแก้มป่องแล้วเอียงหน้ามาหาเม้งแต่เจ้านั่นยังคงยืนเขินบิดตัวอยู่
“ปวดแก้มเว้ยเร็วดิวะ” “อือๆ” เม้งเดินเข้ามาหาแล้วยืนใกล้ๆเปิดน้ำเอามือวักน้ำขึ้นแต่ชะงักอยู่
“ก้มลงหน่อยดิ เราไม่ถึง” เม้งพูดออกไปตาใสวิ้งๆ
“ไอ้เตี้ยเอ้ย” “อ่า” “อ่ะๆ ล้อเล่น เอาดิ” เซสก้มหน้าลงต่ำเกือบชนกับหน้าของเม้ง
“ทำไมก้มมาใกล้จัง” เม้งเขินจัดหน้าแดงก่ำ
“ทำไมกลัวกูหอมแก้มมึงไง”
“อึ ไม่กลัว ไม่คิด อ่ะทำหน้าดีๆดิ เราก็เจ็บหน้านะ” เม้งวักน้ำที่เปิดไว้แล้วเอาขึ้นไปลูบข้างๆปากของเซส
“จุ๊บ” “อ่า ไอ้บ้า” พอทำไปได้หน่อยเดียวเซสก็หอมแก้มเม้งทันที เม้งยืนสั่นอยู่ไม่คาดคิดว่าเซสจะทำแบบนี้
“แกล้งเล่น แหวะแก้มเหม็นว่ะมึง”
“อาย” เม้งพูดออกมาแล้วหน้าแดงก่ำวิ่งออกจากห้องน้ำไปเลย เซสยืนหัวเราะอยู่ที่เดิม ทำไมนะถึงรู้สึกอยากแกล้งเม้งมันจังทั้งที่แต่ก่อนไม่เคยคิดแม้แต่จะมอง
“ลุฟท์ๆ ออกไปนอกดรงเรียนป่าว ไปหาไรกินกัน” เม้งวิ่งกลับมาตามหาลุฟท์จนเจอ ลุฟท์ล้างหน้าเสร็จแล้วกำลังเปลี่ยนเสื้อผ้า
“อ้าว แล้วหน้าไปโดนไรมาเม้ง เลือดออกนี่” ลุฟท์ทำท่าตกใจแล้วจะยื่นมือมาจับหน้าของเม้ง
“อ่า มะไม่มีไรนะ เราซุ่มซ่ามเองล่ะ ป่ะไปหาไรกิน”
“ทำไมไม่กินในโรงเรียนอ่ะ” ลุฟท์มองหน้าเม้งแปลกๆ
“เราอยากกลับหอแล้วอ่ะ”
“อ้อ แล้วนี่นายจะไม่ล้างหน้าก่อนเหรอ” พอลุฟท์ทักขึ้นมาถึงได้รู้สึกตัวเอามือขึ้นลูบหน้าทันที
“อ่าเราลืม รอแป๊บนะลุฟท์” เม้งวิ่งไปเข้าห้องน้ำในตัวอาคารแล้วรีบล้างหน้า พอล้างหน้าออกหมดถึงรู้ว่าตัวเองยังคงหน้าแดงอยู่
“อ่าไอ้บ้าโย่งแกล้งเค้า” เม้งบ่นออกมาคนเดียวแล้วเดินออกจากห้องน้ำ
“มาแล้ว เม้งเซสเขาจะไปด้วยอ่ะ ป่ะเซส” พอเดินกลับเข้ามาในห้องก็อ้าปากค้างเพราะเซสมันมานั่งคุยอยู่กับลุฟท์แล้ว พอเห็นหน้าเม้งก็ยิ้มทำหน้ากวนๆใส่
“อ่า ไปทำไมอ่ะ เราอยากไปกับลุฟท์สองคนนะ” เม้งพูดขึ้นทำปากเบะ
“อ่าลุฟท์ดูดิ เราไม่ไปก็ได้มีคนไม่อยากให้เราไป” เซสทำหน้าเซ็งๆพูดขึ้น
“บ้าเหรอ ทำไมอ่ะเม้งมีเพื่อนไปด้วยดีออก ไปเถอะเซสไปหาไรกินด้วยกัน”
“อ่า ลุฟท์อ่ะ” ทำหน้างอแต่ลุฟท์ก็ไม่ได้สนใจหันไปคุยกับเซสต่อ เม้งทำหน้างอไม่พอใจอยู่ ลุฟท์เดินออกจากห้องไปพร้อมกับเซส เม้งเดินตามออกมาทีหลัง
“ลุฟท์ๆเราว่านายไม่ได้ไปแล้วล่ะ” เซสพูดขึ้นแล้วบุ้ยปากไปทางหน้าอาคารที่โฟคยืนรออยู่แล้ว ลุฟท์เองก็ทำหน้าเหวอๆไปแต่ก็หันไปมองเม้ง
“แล้วเม้งล่ะ” “เดี๋ยวเราไปเป็นเพื่อนมันเอง เอ้ยเราไปเป็นเพื่อนเม้งเอง” เซสยิ้มออกมาทำแววตากรุ้มกริ่มมีเลสนัยขึ้นมาทันที
“อ้าวลุฟท์ไปไหนอ่ะ” มัวแต่เดินก้มหน้าลุฟท์เดินไปหาโฟคตั้งนานนมเดินตามเซสออกไปหน้าโรงเรียนเรียบร้อยแล้วพอเงยหน้าขึ้นก็มองหาลุฟท์ตาเหลือก
“ลุฟท์ไปกับพี่โฟคตั้งนานแล้ว”
“อ้าวทำไมไม่บอกอ่ะ ฮึ งั้นเรากลับหอดีกว่า”
“เฮ้ยได้ไงวะ มึงต้องเลี้ยงข้าวกูเลย มานี่เลย” เซสปรี่เข้าหาจับคอของเม้งทันที
“ไม่เอาอ่ะไม่อยากไปกับนาย นายชอบแกล้งเรา”
“กูไม่แกล้ง ไม่ไปสิกูถึงจะแกล้ง” “อ่า” เม้งทำหน้าเหวอๆตอนแรกจะดิ้นหนีแต่ก็นิ่งๆ
“เราไม่มีตังค์เยอะขนาดนั้นหรอกนะ” พูดออกมาเสียงอ่อยๆ
“ไม่รู้เว้ยกูอยากกินติม เบอร์เกอร์ น้ำอัดลมแก้วใหญ่ๆ มึงต้องเลี้ยงโทษฐานที่ทำกูเจ็บตัวเห็นไหมกูหมดหล่อเพราะมึงนะ” เซสยังตะเบ็งเสียงอยู่
“อ่าไม่ได้หรอก เราไม่มีอ่ะ ให้ทำไงเนี่ยดูสิ” ด้วยความซื่อหรืออะไรก็ไม่ทราบเจ้าเม้งมันควักกระเป๋าสตางค์ออกมาให้เซสดู พอเห็นเซสก็อมยิ้มออกมา
“เว้ยลายคิตตี้ ตุ๊ดเว้ยเฮ้ย”
“อ่าไม่ต้องดูเลยนะ โมโห” เดินหน้างอนำหน้าไปเซสอมยิ้มเดินตาม
“มานี่ มึงจะไปไหน” เซสจับคอเสื้อของเม้งไว้ เม้งหัวคะมำทันที
“อะไรอ่ะ ล้อเราทำไมอ่ะ ไอ้บ้า ไม่ไปด้วยแล้ว ฮึ”
“แหมๆ ล้อหน่อยก็ไม่ได้นะมึงทำมาเป็นงอน มาเหอะน่ากูหิว เร็วๆ” เซสไม่สนใจลากคอเม้งให้เดินตามไป ส่วนเม้งเองก็ดิ้นแด่วๆอยู่ไม่ยอมตามง่ายๆ เซสลากเข้าร้านขายไอติมก่อนเลย
“เอาอันใหญ่ที่สุดเลยนะพี่” เจ้าเซสมันสั่งไม่สนใจเม้งที่นั่งหน้าซีดอยู่
“อ่า ทำไงดีๆ ไม่มีเงินสั่งอันใหญ่ต้องล้างจานให้เขาแน่ๆเลยอ่ะ ไม่น่ามาด้วยเลยไอ้บ้า” เม้งบ่นออกมาเหงื่อเริ่มผุดขึ้นตามหน้าเจ้าเซสเองทำหน้าตาไม่รู้ไม่ชี้ พอไอติมมาส่งก็กินหน้าตาเฉย
“มึงไม่กินดิ” เซสเลียช้อนยั่วเม้งอยู่
“ฮึ ใครจะไปกินลง หนอยคนเขาต้องลำบากเพราะนายนะรู้ป่าวเนี่ย กินเอาๆ” เม้งทำหน้างอ
“อ้าวทำไมวะน่ากินออก อ้ำ อ่ะกูป้อน”
“ไอ้บ้า เอามานี่จะกินเอง” อ้าวนะ ที่จริงเม้งมันกลืนน้ำลายมองอยู่นานแล้วล่ะพอได้โอกาสก็เลยเอาวะหน่อย
“อย่าเอาก้อนนี้สิ เราจะกิน”
“เฮ้ยกูเล็งไว้แล้ว เอามานี่” เอาไปเอามาแย่งกันกิน เม้งเองก็คลายเครียดลงไปได้บ้างเพราะมัวแต่แย่งกันกินไอติม
“สี่ร้อยค่ะน้อง” พอเขามาเก็บเงินเม้งก็ก้มหน้าแทบจะติดตะเหงื่อเริ่มตกอีกครั้ง
“เอ่อ” เม้งครางออกมาเซสมันก็สะกิดอยู่
“ไปไอ้เตี้ยไปกินเบอร์เกอร์กัน”
“เรา เอ่อ ผมเงินไม่พอครับพี่” เม้งครางออกมาแต่ยังไม่ยอมเงยหน้าขึ้นเสียที
“เร็วดิวะ ไปเร็ว” เซสดึงแขนเม้งให้ลุกขึ้นแต่เจ้าเม้งไม่ยอมลุก
“ก็ยังไม่มีเงินจ่ายเค้าจะไปได้ไง นายนี่” เม้งเงยหน้าขึ้นแว้ดเสียงใส่ทำตาโต
“กูจ่ายนานแล้วเว้ย ไปเร็วไปกินเบอร์เกอร์” อ้าปากค้างเพราะเซสมันรับผิดชอบไปเรียบร้อยแล้วจนเขาเอาเงินมาทอนนั่นล่ะ
“อ่ามีเงินก็ไม่บอก นายนิสัยไม่ดีนะ ทำไมแกล้งเรา” หน้างอกว่าเดิมอีก
“ฮ่าๆ ก็แกล้งมึงหนุกดีนิ”
“ไอ้บ้า ไหนอ่ะ ไปดิ” เม้งพูดออกมาทำหน้าเขินๆ
“อ่านะ มาดิ” เซสลุกขึ้นก่อนแล้วพอเม้งลุกขึ้นก็กอดคอทันที เม้งสะดุ้งในตอนแรกแต่ก็นะชินไปเอง ตอนนี้มีคนกวนใจคนใหม่แล้วนี่นา อิอิ
เขียนโดย อิ๊กกี้
[/color]
ปล. ตอนนี้เขียนให้แฟนตัวจริงอ่านทดแทนก่อนนะครับผม พักนี้คิดตอนต่อไม่ออกเลยนิ แต่เอาตอนพิเศาของเจ้าเม้งกับเจ้าเซสมาให้อ่านก่อนเพื่อให้หายคิดถึง อีกอย่างก่อนที่ผมจะลาบวชด้วยครับผม อิอิ สึกมาค่อยว่ากันนิ
ขอบคุณทุกคนที่คอยติดตามอยู่เสมอไม่ว่าจะทิ้งช่วงหายไปนานแค่ไหน ขอบคุณทุกกำลังใจที่มีให้ผมเสมอมา ขอบคุณครับผม
ปล. ใครที่เคยอ่านและติดตามผลงานของผม ตอนนี้ผมรวมเล่ม น้องภูมิแล้วนะครับ ใครสนใจอยากจะจับจองเป็นเจ้าของหรือสะสมเชิญจับจองได้แล้วนะครับผม วันนี้ถึง 19 ก.พ นี้เท่านั้น รายละเอียด ตามลิงค์เลยครับ
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=16234.0 (ftp://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=16234.0)
(http://images.temppic.com/24-01-2012/images_vertis/1327369568_0.92280400.jpg)
-
จิ้มคุณอิ๊ก หายไปนานเลย ขออนุโมทนาบุญ ล่วงหน้าด้วยนะครับ
-
พี่อิ๊คหายไปนานมากอะ เรื่องนี้ ดีใจที่ได้อ่านต่อนะคะ o13
-
N'meng kor narak na ka luuk...
-
แง้วววววววววววววว
อยากได้หนังสือน้องภูมิ เดี๋ยวเก็บตังค์ก่อนๆๆๆๆๆ :กอด1:
-
เฮียอิ๊ก หนีห่าว
จะเป็นใครในเรื่องนี้อ่านหมดแหละครับ เฮียอิ๊กเขียนเรื่องนี้ชอบมากเลยครับ
แล้วเรื่องบวช สงสัยเฮียจะแต่งป่าวหน้อ อิอิ
-
เซสแม่ง เด็กว่ะ เหมือนเด็กอนุบาลเรย กรุชอบคนไหน กรุแกล้งคนนั้น น่ารักสาสสสสสส
-
อนุโมทนา กับอิ๊กกี้ ด้วยคน สาธุ
-
:3123:สาธุๆจ้า
-
อนุโมทนาบุญด้วยน๊า อิ๊กกี้
-
ขัดตาทัพแบบน่ารัก ๆ...วิ๊ง ๆ เชียวนู๋เม้ง..
อ่านเรื่องนี้ทีไร...มีความสุขทุกที....ขอบคุณน้องอิ๊ก
รูปลักษณ์หนังสือเรื่องน้องภูมิ...สวยน่าอ่านมากค่ะ....
สนใจ ๆ สั่งจองแน่นอนจ๊ะ... o13
พี่อนุโมทนาบุญด้วยนะคะน้องอิ๊ก...
:กอด1:น้องอิ๊ก :L1:
-
ว้าววว มาต่อแล้ววว
-
ตอนพิเศษของเม้งกับเซสน่ารักอีกแล้ว อ่านไปยิ้มไปเลยค่ะ
ขออนุโมทนาบุญกับคุณอิ๊กกี้ด้วยนะค่ะ
-
เซสเม้งก็น่ารักดีค่ะ แต่เม้งน่าสงสารอ่ะ เซสชอบแกล้งจัง
ดีใจที่มาต่อค่ะ จะรออ่านลุฟท์โฟคนะ
คุณอิ๊กจะบวชขออนุโมทนาด้วยค่ะ
-
อนุโมทนาบุญด้วยครับ ผมไม่มีบุญได้บวช
-
:pig4:
-
:L2:ขอน้องญี่ปุ่นกะน้องลูฟด้วยนะคับ :L2:
-
ตามอ่านสองวันจนจบ สนุกมากมายค่ะ
พ่อหมีขาวกับแม่หมีสวีทน่ารัก
บรรยายฉากแข่งแบตได้ลุ้นมาก กับ ท่าเต้นของน้องๆมอ 4/4 โดนใจสุดๆ
ชอบบรรยากาศของโรงเรียน เพื่อนๆ อาจารย์ประจำชั้น ผู้อำนวยการโรงเรียนน่ารักกันทุกคน
Season II หมีดำกับน้องลุฟท์ก้อน่ารัก สร้างตำนานมอหกกับมอสี่อีกรายแล้วหนอ
ชมรมเชียร์ของสองเจ้เก็บเซอร์ไพรส์ไว้ดีจริง บรรยายท่าเต้นได้เซ็กซี่เร้าใจมักๆ
ปล อนุโมทนาบุญที่บวชด้วยนะ จะรอมาอัพหลังลาสิกขา
-
อ่าค่ะ ขออนุโมทนานะคะ
ตามอ่านมานาน สนุกมากๆๆค่ะสนุกจริงๆนะ
-
:serius2:
น้องญี่ปุ่นน่ารัก แบ๊วไปไหนเนี่ย
-
คิดถึงญี่ปุ่นที่สุด เลยอ่านรอบ2ซะเลย 555 ไม่มีเบื่อ ญี่ปุ่นน่าร๊ากกกกกกก
-
น้องเม้งน่ารักอ่ะ :impress2:
-
น่ารักดี ชอบๆ
-
:catrun:
-
ชอบเนื้อเรื่องเรื่องนี้ น่ารักดี ญี่ปุ่นกับพี่เฟียตเป็นคู่ที่เหมาะกันมาก อิอิ
ไม่ได้อ่านนานพอกลับมาอ่านอีกครั้งแล้วคิดถึงจัง ชอบเรื่องนี้
ชอบตัวละครหลาย ๆ ตัวในเรื่องนี้ ญี่ปุ่นมีอะไรมาให้ฮาได้ตลอด แรก ๆ แอบเชียร์พี่โฟค (:
มาต่ออีกไว ๆ นะครับพี่อิ๊ก :L2:
-
อนุโมทนาบุญ ด้วยนะคะ
-
รอนะเนี่ย
-
ยังไม่ลืมเรื่องนี้...รอความสนุกต่อไปค่ะน้องอิ๊ก
-
อยากอ่านต่ออะ หายไปนานจังเลยยยยยยยยยยยยยย
-
มาต่อเร็วน้าๆๆๆ หายไปนานเลยอ่าาาา :serius2: :sad11:
-
มันคือความรัก
พอโฟคเจอหน้าลุฟท์ก็ยิ้มให้แต่ยังไม่ได้พูดอะไรมากนัก ลุฟท์เองก้มหน้าอยู่อายจัด
“หิวไหมตัวเล็ก” โฟคถามแล้ววางมือบนบ่าของลุฟท์เบาๆ ลุฟท์ถึงกับสะดุ้ง
“เอ่อ มะไม่หิว พี่หิวเหรอ”
“อืม งั้นไปหาไรกินกันไหม” โฟคพูดแล้วดันตัวของลุฟท์ให้เดินออกไปจากโรงเรียนทันที ระหว่างทางไม่มีเสียงอะไรนอกจากเสียงเต้นของหัวใจที่ดังกระหึ่ม เพราะเจ้าโฟคเองมันก็พูดไม่เก่งลุฟท์เองยิ่งแล้วใหญ่
“กินร้านนี้ไหมตัวเล็ก” โฟคมาหยุดอยู่ที่ร้านขายขนมปังเยื้องๆหน้าโรงเรียน
“ไหนบอกจะกินข้าว นี่มันร้านหนมนี่”
“ก็กินรองท้องไปก่อนไง พอเย็นๆค่อยกินอีก”
“อ่า เค้าต้องรีบไปอ่านหนังสือนะ ใกล้สอบแล้ว”
“เอาน่าตัวใหญ่ขอสักวันไม่ได้เหรอ วันนี้ขออยู่ด้วยนานๆนะ” โฟคยังคงลูบหลังของลุฟท์อย่างแผ่วเบา ลุฟท์เองก็ได้แต่พยักหน้าไม่ว่าอะไรอีก
“วันนี้เหนื่อยไหมตัวเล็ก” สายตาที่มองมาทำให้ลุฟท์เองก้มหน้าไม่ยอมสบตาอายจัดเขินจริง
“อื้ม นิดหน่อยตัวใหญ่ล่ะเหนื่อยป่าว”
“เหนื่อยครับ แต่พอได้มากับตัวเล็กก็หายเหนื่อยล่ะ” ยิ่งเขินไปกันใหญ่เลยทีนี้ลุฟท์แทบจะมุดลงใต้โต๊ะ
“ตัวเล็กหนมมาแล้ว ตัวใหญ่สั่งหน้าเยสดมาให้ตัวเล็กด้วยนะชอบไหม” ลุฟท์เงยหน้าขึ้นแล้วมองจานขนมปังปิ้งที่เขาหั่นมาให้แล้วเรียบร้อยมีแก้มนมหวานสีเขียวกับสีแดงอยู่ข้างๆ พอเห็นแล้วก็แปลกใจแอบอมยิ้มออกมา
“ตัวเล็กจะเอาสีไหน แดงใช่ไหม” โฟคเองตอนสั่งไม่ได้ถามแต่ตอนนี้จะให้เลือก ลุฟท์มองอยู่ทั้งสองแก้วสลับกันไปมา
“หรือจะลองทั้งสองแก้ว” “อ่า ไม่หรอก อยากกินสีแดงแต่สีเขียวก็สวย” “ฮ่าๆ งั้นตัวใหญ่ให้ตัวเล็กกินก่อนทั้งสองแก้วเดี๋ยวตัวใหญ่ค่อยกิน แล้วหนมปังล่ะชอบไหม ตัวใหญ่สั่งมาหน้าแยมสัปปะรดกับเนยสดนะชอบไหม” โฟคเองเห็นช่องการสนทนาจึงไม่ยอมอยู่นิ่ง
“เค้าชอบเนยสด” พูดเสร็จก็ยิ้มเขินๆ
“ดีใจจังที่ของที่ตัวใหญ่สั่งมาแล้วตัวเล็กชอบ อ่ะกินดิ” พอบอกให้กินลุฟท์ก็ยังไม่กินเพราะอายอยู่มาก จนโฟคต้องหยิบไปกินให้ดูก่อนลุฟท์ถึงกล้ากิน
“ฮ่าๆ ตัวเล็กๆ” หือ” ลุฟท์หยุดกินแล้วมองไปที่โฟคที่หัวเราะอยู่อย่างพอใจ
“อ่า ไรอ่ะ” โฟคยื่นมือมาที่หน้าของลุฟท์ พอยื่นมือมาลุฟท์มันก็เหมือนจะผงะออกแต่โฟคพยักหน้าให้ลุฟท์อยู่นิ่งๆ พออยู่นิ่งได้โฟคก็เอานิ้วมาปาดครีมที่เลอะปากของลุฟท์ออก
“กินเหมือนเด็กเลยนะเรา” พูดแล้วก็หัวเราะ ลุฟท์อายจนหน้าแดงบิดอยู่ แต่ที่อายกว่านั้นคือโฟคเอาครีมที่ติดมือมานั้นไปเลียกิน
“อร่อยดีเหมือนกันนะ” พูดออกมาหน้าตาเฉยลุฟท์เองอายจัดก้มหน้าลงทันที
“ไปเดินเล่นสวนกับตัวใหญ่ไหมตัวเล็ก” พอกินเสร็จโฟคก็ชวน ชวนไปอย่างนั้นล่ะทั้งที่มันคือความตั้งใจของเขาเอง ลุฟท์เองได้แต่พยักหน้าแล้วเดินตามไป คนตัวใหญ่เดินข้างหลังคอยดันแตะหลังอยู่ตลอดเวลา สัมผัสที่หยิบยื่นมามันแซกซึมเข้าไปลึกถึงความรู้สึก มันอบอุ่น มันวาบหวามอย่างประหลาดอย่างที่เด็กคนหนึ่งจะสัมผัสถึงมันได้ ชอบเหลือเกิน อย่าเพิ่งปล่อยมือนะแตะบ่าแบบนี้ไปนานๆ ลุฟท์เองยิ้มอยู่ตลอดเวลาตอนที่เดินไปยังสวนข้างโรงเรียน ตะวันเริ่มคล้อยลงต่ำแสงสีส้มทองสาดส่องไม่ร้อนจนเกินไป แสงงามที่ตกกระทบไปยังทุกสรรพสิ่งนั้นชวนให้ภวังค์ของทั้งสองประดุจดังวิมานทอง
“ตัวเล็กชอบดอกไม้ไหม” พอหาที่นั่งได้โฟคก็ถามขึ้น
“ไม่ชอบเหรอ” โฟคถามต่อเพราะลุฟท์มันส่ายหน้า
“เค้าไม่รู้เหมือนกันเพราะไม่เคยสนใจเรื่องดอกไม้อ่ะ มีแต่เรียน” ลุฟท์ตอบออกมาด้วยซื่อ
“งั้นแป๊บนึงนะ ตัวใหญ่ไปซื้อน้ำมาให้” โฟคเดินออกไปทันที ลุฟท์เองยังคงนั่งอยู่ที่เดิมทอดสายตาไปยังผู้คนที่มาออกกำลังกาย มีทั้งนักเรียนทั้งประชาชนวิ่งกันอยู่ขวั่กไขว่
“ตัวเล็ก อ่ะ” พอโฟคเดินกลับมาก็ยื่นดอกลั่นทมสีขาวดอกใหญ่ให้ลุฟท์ ลุฟท์มองดูอยู่ยังไม่รับ
“ดอกไรอ่ะ” โฟคนั่งลงแต่ยังยื่นดอกไม้ให้อยู่
“ดอกลีลาวดี เห็นมันหล่นอยู่ตรงทางเข้าน่ะ” ลุฟท์รับเอาดอกไม้ไปแล้วยกขึ้นดม
“อืม หอมดีนะ” “ชอบไหม” ลุฟท์พยักหน้าโฟคยิ้มออกมา
“ตัวใหญ่ชอบดอกไม้นี้ล่ะ” โฟคพูดแล้วเหม่อสายตาออกไปไกล
“ทำไมอ่ะ” ลุฟท์เริ่มอยากรู้ขึ้นมา
“ไม่รู้สิ แต่ก่อนมันมีชื่อว่าดอกรั่นทม หรือระทมนะแต่เขาเปลี่ยนชื่อให้มัน” โฟคหยุดแล้วหันมายิ้มให้
“อ่า แล้วทำไมตัวใหญ่ชอบดอกไม้มีชื่อเหมือนไม่ดีแบบนี้อ่ะ”
“ฮ่าๆ มันแค่ชื่อนี่ แต่ตัวใหญ่ว่ามันหอมดีนะ กลิ่นมันดูเหงาๆเคว้งๆ ยังไงไม่รู้ ตัวใหญ่คงชอบอยู่คนเดียวล่ะมั้ง จึงชอบดอกไม้นี้” พอลุฟท์ได้ฟังก็นิ่งอยู่ในใจคิดไปไกลเช่นกัน เขาเคยได้ยินมาว่าโฟคเองเคยชอบพี่ญี่ปุ่นมาก่อน ชอบมากแต่เหมือนว่าจะอกหัก น่าเห็ฯใจเขาจังเลย
“ตัวใหญ่แป๊บนะ เดี๋ยวเค้ามา” ว่าแล้วก็วิ่งออกไปเลยโฟคเองได้แต่มองตามหลัง ลุฟท์วิ่งไปที่กอไม้แล้ววิ่งกลับมา
“อ่ะ เค้าให้ ตอนเดินเข้ามาเค้าเห็นดอกอันนี้ สีขาวเหมือนกัน ดอกเล็กกว่า หอมเหมือนกัน แต่กลิ่นมันไม่เหงานะ” ลุฟท์แบมือออกแล้วยื่นช่อดอกโมกที่ปลูกไว้ริมรั้วของสวนให้โฟค พอเห็นดอกไม้ในมือน้อยๆของลุฟท์ โฟคเองถึงกลับเม้มปากแน่น ดึงมือของลุฟท์ให้นั่งลงข้างๆ
“ตัวเล็ก” เขาครางออกมาแล้วโผกอดลุฟท์ ลุฟท์เองตกใจแต่ก็ไม่ขัดขืน
“ขอบใจนะ ใช่สินะดอกโมกมันหอมกว่า สวยด้วย” โฟครำพึงออกมาผละออกจากตัวลุฟท์แล้วยิ้มให้
“ตัวเล็ก อยากดูนกไหม” ลุฟท์ยิ้มตอบแล้วพยักหน้า
“นกไรเหรอตัวใหญ่”
“นกกระจิบล่ะ ตัวใหญ่เห็นมันตั้งแต่เล็กจนมันมีรังใหม่”
“ไปๆ เค้าอยากดูนก” ลุฟท์ร้องขึ้นโฟคลุกขึ้นแล้วดึงมือลุฟท์ใหลุกตาม ทั้งสองเดินไปยังท้ายสวนมีต้นไม้ขึ้นอยู่ครึ้ม มีคนวิ่งไปมาน้อยบางตากว่าหน้าสวน
“นี่ไงๆ เจ้านกน้อย” โฟคชี้ไปที่ยอดของต้นตาลต้นเล็กๆ แล้วก็ปีนขึ้นไปบนโขดหินแต่งที่เขาวางไว้ที่โคนต้น ลุฟท์เองก็ปีนขึ้นไปข้างๆ
“มันกำลังมีลูกนี่ตัวใหญ่” “ใช่ๆ วันก่อนยังไม่ฟักแต่วันนี้ฟักแล้ว อย่าเสียงดังนะตัวเล็กเดี๋ยวมันตกใจ” ลุฟท์ทำตามสายตาเฝ้ามองดูที่รังของนกที่ส่งเสียงเจี้ยวจ้าวอยู่
“แม่มันยังไม่กลับมา ดูก่อนว่ามันมีกี่ตัว” โฟคพูดแล้วยื่นหน้าเข้าไปดูในรังลูกนกที่ขนยังไม่เยอะมากนักส่งเสียงเรียกหาแม่อยู่
“สามตัวแน่ะ” ลุฟท์อยากดูด้วยแต่ด้วยตัวไม่สูงจึงได้แต่เขย่งอยู่
“มาเดี๋ยวตัวใหญ่อุ้ม” ลุฟท์เองเขินหน้าแดงแต่ก็ยอม โฟคยกเอวของลุฟท์ขึ้น
“เห็นยังตัวเล็ก” “อื้ม น่ารักจังเลย มันไม่มีชื่อเหรอตัวใหญ่” ลุฟท์มองดูนกอย่างสนใจแล้วยิ้มออกมา
“ไม่มีตัวใหญ่ไมได้ตั้งให้ ตัวเล้กตั้งชื่อให้มันสิ” โฟคลดระดับมือลง พอลุฟท์เท้าถึงพื้นก็ทำท่าคิด
“อืม ชื่อนมแดง นมเขียว เนยสด ดีป่าว” แววตาของลุฟท์ทำให้โฟคเองยิ้มออกมา
“คิดถึงร้านหนมปังเหรอตัวเล็ก” โฟคแซวลุฟท์เองยิ้มเขินๆแล้วพยักหน้า
“ดีเหมือนกัน”
“เค้าจะมาดูมันทุกวันเลยนะ จนกว่ามันจะโต แล้วมันกินอะไรเป็นอาหารเหรอตัวใหญ่”
“มันกินหนอนล่ะ แม่มันไปหาอยู่” “อ่า หนอนเหรอ หาได้ที่ไหนอ่ะ”
“ตัวเล็กจะหามาให้มันกินเหรอ ไม่กลัวเหรอหนอนน่ะ” ทั้งสองเดินกลับมาระหว่างทางก็คุยกันอยู่
“กลัว แต่ถ้าหนอนตัวเล็กๆก็ไม่กลัว เค้าอยากหามาให้มันกินน่ะ”
“หนอนพวกนี้มันต้องขึ้นอยู่ตามต้นไม้ล่ะ แต่เดี๋ยวนี้เขาฉีดยาฆ่าแมลงมันเลยไม่ค่อยมี”
“อ่า งั้นจะไปหามาจากไหนดีนะตัวใหญ่ มันไม่กินผลไม้เหรอ” ลุฟท์ทำท่าเอาจริงเอาจัง
“กินเหมือนกัน ผลไม้สุกนะ” พอได้ยินก็ตาวาวขึ้นมานึกไปถึงผลไม้ในห้อง
“เค้าจะเอาให้มันกิน” ลุฟท์พูดขึ้น โฟคเองแตะบ่าแล้วรั้งไว้
“ตัวเล็กถ้าจะมาตัวเล็กต้องมากับตัวใหญ่นะ” ลุฟท์พยักหน้าแล้วยิ้ม
“หิวหรือยังล่ะเรา” พอเย็นเดินออกมาจากสวนโฟคก็เอ่ยถามขึ้น น้ำเสียงที่เปล่งออกไปไม่ว่าจะคำไหนมันเต็มไปด้วยความห่วงใย ลุฟท์เองฟังแล้วก็เคลิ้มตาม
“นิดหน่อย ตัวใหญ่หิวแล้วเหรอ”
“อื้ม หิวแล้ว กินไรดี ตัวเล็กอยากกินไร”
“กินเตี๋ยวป่าวตัวใหญ่ นั่นไงเตี๋ยวลูกชิ้นปลาเค้าอยากกิน” ลุฟท์พูดออกไป โฟคยิ้ม
“เอาสิ” ทั้งสองเดินตรงไปยังรถเข็นข้างทางหน้าสวนที่เขาขายก๋วยเตี๋ยวลูกชิ้นปลามีคนนั่งกินอยู่พอสมควรตามโต๊ะพับชั่วคราวที่เขาเอาออกมากาง
“ตัวเล็กอ่ะลูกชิ้นกินเยอะๆนะจะได้โตไวไว” พูดแล้วก็หัวเราะลุฟท์อายแต่ก็พยักหน้า
“ทำไมตัวใหญ่ถึงตัวใหญ่จังอ่ะ กินไรเหรอ” คำถามที่ทำให้โฟคถึงกลับกลั้นหัวเราะไว้ไม่อยู่
“ไม่รู้สิ กินข้าวนี่ล่ะแต่มันตัวโตเอง”
“เค้าก็กินข้าวแต่ทำไมตัวไม่ใหญ่” ลุฟท์สงสัย
“กรรมพันธุ์มั้งตัวเล็ก” “อืมใช่ๆ ยีนส์ของคนเราไม่เหมือนกัน พันธ์ของตัวใหญ่อาจจะเป็นคอเคซอยหรือเปล่า” พอพูดเข้าวิชาการก็ไปเป็นฉากๆโฟคเองยังหัวเราะอยู่
“นอนหลับฝันดีนะตัวเล็ก” พอกินก๋วยเตี๋ยวเสร็จโฟคก็เดินมาส่งหน้าหอ ยืนมองกันอยู่นานกว่าจะแยกจากกัน
“อื้ม ตัวใหญ่ก็ฝันดีนะ เค้าขอบคุณนะที่วันนี้เลี้ยงข้าวเค้าน่ะ” ลุฟท์ยิ้มให้อายๆ
“ครับผม ไปอาบน้ำนอนเถอะ จะดูหนังสือต่อไม่ใช่เหรอ” โฟคยิ้มให้แต่ยังไม่ขยับตัว ลุฟท์พยักหน้าแล้วเดินถอยหลังขึ้นบันได
“ตัวใหญ่ๆ” พอจะหันหลังกลับก็หันหน้ากลับมาอีก
“หือ ว่าไงครับตัวเล็ก”
“เค้าว่าเค้ายืนมองตัวใหญ่เดินกลับหอดีกว่า” เป็นคำพูดที่ทำให้โฟคหัวใจเต้นแรงยิ้มออกมาในทันที
“อ้าว ทำไมล่ะตัวใหญ่ก็ยืนส่งตัวเล็ก จนกว่าจะให้ตัวเล็กลับตาไปนะ”
“อ่า ไม่เอาอ่ะ เค้าอยากมองตัวใหญ่เดินกลับหออ่ะ ตัวใหญ่เดินสิ”
“เอางั้นเหรอ” โฟคยิ้มในใจไม่ได้อยากจากไปเลยแต่ก็เดินออกมา เดินถอยหลังเหมือนกันแต่เดินไปได้สองก้าวก็หยุด
“ตัวเล็ก งั้นเอาแบบนี้ไหม เรามาเดินถอยหลังไง เราจะได้มองเห็นกันจนกว่าจะลับตา” ลุฟท์ยอมแต่โดยดี แต่ละก้าวที่ค่อยๆถอยออกมามันเชื่องช้าเสียเหลือเกิน แต่รอยยิ้มยังอาบหน้าคนทั้งสองไว้
“ตัวใหญ่เดินดิ เค้าจะได้มอง” ลุฟท์ร้องออกไปเพราะระยะเริ่มห่าง
“ตัวเล็กนั่นล่ะเดิน” พอจะถึงช่วงพักของบันไดลุฟท์เองก็รีบวิ่งขึ้นไปอีกชั้นเพื่อที่จะได้มองเห็นโฟคที่กำลังถอยห่างออกไปทุกที พอโฟคเห็นการกระทำของลุฟท์ก็แทบจะวิ่งกลับมากอดไว้กับอกไม่อยากพรากไปไหนเลย ทำแบบนั้นอยู่นานจนโฟคลับตาไปและลุฟท์เองมายืนอยู่หน้าห้องของตัวเอง
“ลุฟท์ๆกลับมาแล้วเหรอ” เม้งเปิดประตูออกมาดูเห้นลุฟท์ยืนอยู่หน้าห้องไม่ยอมเข้าห้องเสียทีจึงถามขึ้น
“อื้ม เม้งกลับมานานแล้วเหรอ” ลุฟท์ถามลับแต่รอยยิ้มบนใบหน้ายังระบายอยู่
“ยิ้มไรอ่ะ ไปกับพี่โฟคมาเป็นไงบ้างอ่ะ”
“ก็ดีนะ แล้วเม้งล่ะ” “โอ๊ย ไอ้นั่นกวนตีนเรามากเลยนะลุฟท์ คนไรไม่รู้แกล้งได้แกล้งดี” เม้งพูดออกมาแล้วก็ยิ้มเหมือนกัน
“วันนี้จะอ่านหนังสือไหม” เม้งถามตอนที่อาบน้ำเสร็จเห็นลุฟท์ขึ้นไปนอนบนที่นอนไม่เห้นหยิบหนังสือมาสักเล่ม
“ไม่อ่านอ่ะ วันนี้งดสักวัน” “หือ แปลกจัง ไปทำไรมาเนี่ยผิดปกตินะ” เม้งสงสัยเข้ามานั่งขอบเตียงจ้องมองลุฟท์อยู่
“เม้ง ทำไมเวลาหัวใจของเราเต้นแรงๆ เราไม่อยากทำอะไรเลยนะ นายเคยเป็นป่าว” ลุฟท์ถามขึ้น เม้งพอได้ยินก็ยิ้มเขินเหมือนกัน
“เคยสิ อิอิ ก็ตอนอยู่กับ เอ่อ” พอจะเอ่ยชื่อออกมาก็อายไม่ยอมบอก
“นั่นสินะ ตอนนี้ใจเราเต้นแรงมากเลยอ่ะ เราไม่อยากทำอะไรเลย ไม่รู้ทำไม”
“เพราะนายกำลังมีความรักน่ะสิลุฟท์”
“ความรักเหรอ” ลุฟท์ครุ่นคิดกับความรู้สึกใหม่ที่กำลังก่อตัวขึ้นอย่างรวดเร็วทวีคูณในใจ ความรู้สึกที่ไม่เคยเป็น ความรักเหรอ มันเป็นแบบนี้เองเหรอความรัก.....
Written by eiky
คุยกันหน่อยคร้าบ......สารภาพตามตรงว่าผมเขียนเรื่องนี้ไม่ออกเลยครับ อิอิ เขียนยากมาก แก่ขึ้นหรือเปล่าไม่แน่ใจความโก๊ะๆฮาๆ ความน่าจะเป็นทั้งหลายเหมือนมันอันตรธานไปหมดเลยอ่ะ พ่อแม่พี่น้อง แต่ที่เอามาลงวันนี้ ด้วยผมรู้สึกผิดที่ปล่อยให้นิยายตัวเองดองเค็มนานแสนนาน จะจบก็ไม่บอกว่าจบ จะไม่ออกก็ไม่บอกว่าไม่ออก ผมเอามาลงวันนี้พร้อมกับความรู้สึกที่ว่า ผมเองก็รักนิยายเรื่องนี้มากเหมือนกันเพราะฉะนั้นไม่ควรจะปล่อยให้มันเป็นแบบนี้ จะเขียนออกไม่ออกก็น่าจะพยายาม
เอาเป็นว่าผมจะพยายามเขียนให้ได้มากที่สุดนะครับ
ขอโทษทุกคนด้วยที่เปิดเข้ามาไม่รู้กี่ทีก็ยังไม่มีอะไรคืบหน้า ตอนนี้ผมจะพยายาม ทุกเรื่องที่เขียนด้วยจะพยายาม เพื่อ ทุกๆคนและในสิ่งที่ผมรัก
ขอบคุณมากครับผม
-
แย่ กลับมาแล้ว รอตั้งนาน o13 o13 o13
-
กรี๊ด ตัวใหญ่ ตัวเล็ก กลับมาแล้ว น่ารักจัง อิอิ
-
บอกตรงๆติดตามมาแต่เริ่ม รอมาต่อจนถอดใจนะแต่ก็ว่าอะไรไม่ได้เพราะไม่มีใครรู้เหตุผลว่าทำไมดองกันขนาดนั้น ผมว่าคนอ่านทุกคนต่างรอคอยเรื่องที่ตัวเองติดตามมาต่อกันทุกคนเพื่อเสพอัถรสของนิยายที่ตัวเองอ่าน รอนานๆก็พาลจะนอยด์ มาต่อก็ดีแล้ว
-
:กอด1: :L1:
บวกเป็ด
-
มาต่อแล้ว
-
ดีใจจังมาต่อเเล้ว
สู้ๆนะคะ เป็นกำลังใจให้ค่ะ :กอด1:
-
มาต่อแล้ว เย้
-
ดีใจจังที่คุณอิ๊กมาต่อแล้ว คิดถึงลุฟท์และน้องญี่ปุ่นที่สุดเลยเนะ
น่ารักจังน้องเล็กมีคู่กันทั้งสองคน
+1+เป็ดเป็นกำลังใจให้ค่ะ
-
กลับมาแล้ว ดีใจจังค่ะ เย้ๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
ตัวใหญ่ ตัวเล็ก็ยังน่ารักเหมือนเดิม และดูท่าจะมากกว่าเดิมด้วย จะตีตื้นสู่คู่ญี่ปุ่นได้ไหม ฮิฮิ
ปล.เป็นกำลังใจให้คนเขียนเสมอนะค่ะ เพราะชอบเรื่องนี้มากๆ
ขอคู่นุ้งญี่ปุ่นโผล่มาเยอะๆด้วยนะค่ะ 5555555
-
กลับมาแล้ว
คิดถึงที่สุด
-
:L2:ยังน่ารักเหมือนเดิม
-
พี่อิ๊กมาต่อแลว เย่ ๆ คิดถึงเรื่องนี้จัง คิดถึงญี่ปุ่น คิดถึงพี่เฟียต
มาตอนนี้พี่โฟคก็หวานกับลุฟท์ซะจนน่าอิจฉา อิอิ
-
:กอด1: :กอด1: :กอด1: มาต่อแล้ว คิดถึงเรื่องนี้มากๆเลย ดีใจที่กลับมาต่อแล้ว ขอบคุณค่ะ
-
น้อง Luft ตั้งชื่อลูกนกน่ารักจังเลย +1 +เป็ด :pig4:
-
ตัวเล็กตัวใหญ่น่ารักเสมอเลย...
เรื่องนี้เบา ๆ อ่านแล้วสบายใจดีค่ะ...
รอต่อไปจ๊ะน้องอิ๊ก :กอด1:
-
ขอบคุณมากค่าที่มาต่อ ^^ คิดถึงจะแย่
-
:กอด1:
-
นานจนทำให้เค้าลืมไปว่า ลุฟท์กับโฟคเป็นแฟนกันไปรึยังอ่ะ ลืมจิงๆ ^^"
-
กลับมาพร้อมหวานกันกันเบาเบาของตัวใหญ่ตัวเล็ก อ่านไปยิ้มไป มีความสุขจริงๆ ค่ะ
-
มาต่อแล้ว ^ ^ ขอบคุณมากๆค่ะ
นานแค่ไหนก็รออ่านอยู่นะคะ
ว่าแต่ไม่รวมเล่มของญี่ปุ่นเหรอคะ อยากได้มากกกก
เผื่อคิดถึงก็เอาออกมาอ่านได้ทันที
-
<a href=" http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=15313.msg898510#msg898510 " target="_blank"><img height="50" alt="" src="http://img.ihere.org/uploads/3d4514b026.jpg" width="170" border="0" /></a>
-
รักกันแล้ววววว ดีใจที่น้องแสดงออกมาบ้าง พี่เค้าจะได้มีกำลังใจมั่งงี้ อิอิ
ปล.คนแต่งสู้ๆนะคะ
-
เข้าใจนะคะ แล้วก็สู้ๆ เราก็แต่งนิยายเหมือนและเข้าใจความรู้สึกนี้ดี แต่ยังไงก็จะติดตามตลอดไปนะคะ
เพราะเค้าก็รักเรื่องนี้เหมือนกัน :o8: :-[
-
:catrun:
-
กำลังกระหนุงกระนิง น่ารัก
มาบ่อยๆนะอิ๊กกี้ คิดถึง
-
:กอด1: :กอด1: :L2: :L2:
-
:z2: :t3:
-
o13 o13
-
ต้นรักของพี่โฟคกับน้องลุฟท์กำลังงอกและเติบโตขึ้นอย่างช้าๆ ^^
-
มารอค๊าาา :กอด1:
-
:really2: :really2:
-
ยังรออยู่นะคะ ^ ^ (อย่างแน่วแน่ 55)
-
Sakura
พอตอนเช้าลุฟท์เองก็เตรียมตัวไปเรียนรอเม้งแต่งตัวอยู่ ระหว่างนั้นก็เปิดตำราเรียนดูไปด้วย
“เราอยากกินอาหารญี่ปุ่นจังเลยอ่ะลุฟท์ เลิกเรียนแล้วไปกินไหม” พอเม้งแต่งตัวเสร็จก็ถามลุฟท์
“ไม่อ่ะ เราไม่อยากใช้เงินเปลือง”
“อ่า ก็หารกันไง ไม่ได้กินนานแล้วอ่ะ อยากกินเนี่ยเราเห็นมีร้านอยู่ข้างๆโรงเรียนฝั่งโน้นเพิ่งมาเปิด น่านั่งนะ” เม้งยังไม่ละความพยายาม
“ดูก่อนนะ ไปกันเถอะเดี๋ยวสาย” ลุฟท์ยิ้มให้แล้วเดินออกจากห้องไป พอเดินลงมาถึงด้านล่างก็รู้สึกเขินหน้าแดงขึ้นมาเพราะโฟคมายืนรออยู่ที่หน้าหอแล้ว
“อ่าพี่โฟค มารอลุฟท์เหรอ” เม้งทักขึ้นก่อนแล้วหันไปมองลุฟท์ที่ยืนอายม้วนอยู่
“อื้ม กินไรยังตัวเล็ก” โฟคยิ้มให้ลุฟท์
“ยังอ่ะพี่ เนี่ยตอนเลิกเรียนเม้งชวนลุฟท์ไปกินอาหารญี่ปุ่นกัน แต่ลุฟท์กลัวเปลืองเงินอ่ะ พี่โฟคไปด้วยกันไหม นะนะพี่”
“อ้าว ตัวเล็กไม่อยากกินเหรอ” เหมือนว่าเม้งจะเป็นล่ามแปลภาษาให้ พอหันมาถามลุฟท์มันก็ส่ายหน้า
“ทำไมล่ะ เดี๋ยวเย็นนี้ไปกินกับตัวใหญ่นะ” โฟคเดินเข้าประชิดตัว
“เค้าไม่อยากใช้เงินเปลืองอ่ะ สงสารพ่อกับแม่” ลุฟท์มันครางออกมา โฟคพอได้ยินก็ยิ้ม
“แล้วอยากไปไหนไหมตอนเลิกเรียน เดี๋ยวตัวใหญ่พาไป”
“แล้วตัวใหญ่ไม่ซ้อมแบดฯเหรอ”
“ฮื่อ ไม่ซ้อมอยากไปกับตัวเล็กมากกว่า”
“อ่า หวานกันจังนะพี่โฟค ไม่สงสารเม้งเลยนะ อิอิ” เม้งเองทนไม่ไหวแซวขึ้นเพราะเดินตามหลังมา ลุฟท์เขินจนหน้าแดงไปหมดแล้ว
“งั้นเม้งไปก่อนนะ ลุฟท์เจอกันในโรงเรียนนะ” เม้งทำท่าจะวิ่งไปก่อน
“ไม่เป็นไรหรอกเม้ง เดินไปด้วยกันก็ได้นี่ ไปกินข้าวกันด้วยไง”
“นั่นดิ ตัวเล็กกินโจ๊กไหม” โฟคเองก็ชวนแม้จะออกแนวสวีตแต่เขาก็ไม่ได้เขินอะไร
“กลัวจะเป็น กขคอ่ะพี่โฟค อิอิ” “ไอ้นี่ กขคไรวะ”
“ไม่เป็นไรหรอกลุฟท์เราไรอที่ห้องนะ” เม้งวิ่งไปแล้วปล่อยให้ลุฟท์มันยืนเขินอยู่ พอโฟคเดินมาใกล้หัวใจก็เต้นแรงกว่าเดิมอีก
“ทำไมหน้าแดงจังเลยตัวเล้กไม่สบายเหรอ” โฟคสังเกตอาการอยู่พอเห็นว่าหน้าแดงก็ยื่นมือมาจับที่หน้าผาก พอมือแตะที่หน้าผากเท่านั้นลุฟท์มันก็ใจเต้นตูมตาม
“สั่นด้วย ไม่สบายแน่ๆเลย”
“อ่ะ ไม่ใช่อ่ะตัวใหญ่” ลุฟท์พูดออกมารู้สึกหายใจติดขัดขึ้นมาทันที
“แต่ตัวสั่นมากนะ แปลกจังตัวก็ไม่ร้อน”
“ใจเค้าสั่น” ครางออกมาไม่มองหน้า โฟคเองแอบยิ้มเมื่อได้ยิน
“หือ ทำไมใจสั่นล่ะครับตัวเล็ก หิวแน่เลย”
“ปะ เปล่าอ่ะ เค้าก็ไม่รู้เหมือนกันว่าทำไม”
“อ้าว แปลกจัง งั้นไปกินข้าวก่อนนะ จะได้หายสั่น” โฟคเองดันหลังให้ลุฟท์เดินนำหน้าไป พอถึงร้านโจ๊กก็พาไปนั่ง ลุฟท์เองยังคงก้มหน้าอยู่ไม่ยอมมอง
“ทำไมก้มหน้าจังครับตัวเล็ก ไม่อยากมองหน้าตัวใหญ่เหรอ” โฟคพอเห็นช่องก็เริ่มที่จะแหย่
“มะ ไม่ใช่” “อ้าว แล้วทำไมก้มหน้าล่ะครับ ไหนให้ตัวใหญ่มองหน้าหน่อยสิ คิดถึงจัง” อืมนะ เจ้าโฟคมันมีพัฒนาการขึ้นเยอะจากปีที่แล้ว
“อ่า” เขินหน้าแดงจัดเลยนะลุฟท์ พอเงยหน้าขึ้นมาก็ไม่สบตานะมองไปทางอื่น
“ตัวเล็กไม่อยากมองตัวใหญ่เหรอ” โฟคตอดเข้าไปอีก คราวนี้ลุฟท์มันหันมาโบกไม้โบกมือ
“ไม่ใช่ๆ ไม่ใช่อย่างงั้นนะตัวใหญ่” “แล้วทำไมตัวเล็กเหมือนจะหลบหน้าตัวใหญ่เลยล่ะครับ”
“เอ่อ เค้า เค้าเขินอ่ะ” ยอมพูดออกมาแล้วก้มหน้าลเหมือนเดิม โฟคเองยิ้มออกมาพราวเต็มดวงหน้า
“หือ เขินไรครับตัวเล็ก” โฟคเองก็ยังไม่ยอมหยุดพอได้จังหวะก็รุกหนักทีเดียว
“เขินตัวใหญ่อ่ะ ไม่รู้ทำไมเวลาเจอแล้วหัวใจเค้าเต้นแรงมากๆอ่ะ” กว่าจะพูดออกมาได้ใช้เวลาอยู่นานแต่คนฟังพอใจเป็นที่สุด ยิ้มออกมา โฟคยื่นมือมาจับมือของลุฟท์ที่พอแค่มือสัมผัสกันลุฟท์มันก็สะดุ้ง
“ดีใจจัง” โฟคมันพูดแล้วก็เลื่อนถ้วยโจ๊กให้ลุฟท์กิน มีความสุขเหลือเกินที่ได้นั่งมองคนที่เขารักทำกิจกรรมต่างๆต่อหน้ามันน่ามองกว่าอะไรทั้งหมดในโลกนี้
“เดี๋ยวตอนเย็นไปกินข้าวกับตัวใหญ่นะตัวเล็ก ตัวใหญ่จะรอหน้าโรงเรียนนะ” พอเข้าไปในโรงเรียนก็แยกจากกัน ลุฟท์มันเดินไปหาเม้งที่ห้อง
“หน้าบานมาเลยนะใครบางคนอ่ะ อิจฉาจังเลย” เม้งแซว ลุฟท์เองก็เขินรีบมานั่งข้างๆ
“หน้าบานอะไรอ่ะ นายจะลอกการบ้านป่ะเราทำเสร็จแล้ว” ลุฟท์มันแถไปซึ่งเป็นวิธีการเปลี่ยนประเด็นที่ยอดเยี่ยมมากเพราะแค่พูดเม้งก็กุลีกุจอกางสมุดออกทันที
“ตกลงเย็นนี้ไปไหมอ่ะลุฟท์” เม้งถามขึ้นตอนก้มหน้าก้มตาลอกการบ้าน
“ไปไหนอ่ะ” ลุฟท์ทำงง
“อ้าว พี่โฟคไม่ได้ชวนเหรอ ก็ที่เราคุยกันไว้ไง ไปกินอาหารญี่ปุ่นอ่ะ”
“ดูก่อนอ่ะ เราไม่อยากไปเลย”
“เอาน่าลุฟท์ พี่โฟคเขาดูแลลุฟท์อยู่แล้วล่ะ อย่าคิดมาก”
“ถึงพี่เค้าจะดูแลแต่เราก็เกรงใจอ่ะ พี่เค้าก็ยังหาเงินไม่เป็น เราก็หาเงินไม่เป็นควรจะประหยัดนะ”
“โอ๊ยนะ เราลอกการบ้านดีกว่า” เม้งมันเซ็งเห็นท่าว่าพ่อคนนี้มีอุดมการณ์สูงส่งเสียจริงคงจะยาก ต้องรอดูตอนเย็นดีกว่า พอลอกการบ้านเสร็จก็ไปเข้าแถวกับเพื่อนๆ พออาจารย์ปล่อยแถวก็แยกย้ายกันมาเข้าห้องเรียน เม้งอยากจะกินน้ำอัดลมจึงชวนลุฟท์ไปที่โรงอาหาร ระหว่างทางก็เจอกับโฟนโจทก์เก่า
“ท่าทางก็ดูดีอยู่หรอกนะ แต่ดูท่าจะจน ไม่รู้พี่โฟคไปสนใจได้ไงไม่เข้าใจเนอะแซม ตาต่ำ” ลุฟท์กับเม้งเดินสวนมาแล้วโฟนค่อยพูดขึ้น
“ลุฟท์ๆ ลุฟท์ว่าป่ะใครบางคนก็ไม่ได้ดูดีเท่าไหร่ ที่ขาวๆเนี่ยคงจะฉีดสารอะไรไม่รู้เข้าไปทำให้ขาว หน้าตาก็คงไปพึ่งหมอมาสินะ น่าสมเพชเนอะกระแดะตั้งแต่เด็ก ดีแล้วล่ะที่พี่โฟคเขาไม่มอง ตาสูงจังพี่โฟค” เม้งมันก็ไม่ยอมพูดขึ้น ลุฟท์รู้สึกร้อนๆที่หน้าดึงแขนเม้ง
“นี่แก แกหมายถึงใคร” โฟนหันมาแว้ดใส่ทันที
“ไม่ได้หมายถึงใครนี่ นายอยากรับก็รับไปดิ” เม้งลอยหน้าลอยตาพูด
“ปากหมานะ หนังหน้าอย่างแกน่ะเหรอคงไม่มีปัญญาทำอะไรให้ตัวเองดูดีขึ้นมาหรอกนะ อิจฉากูไง” ลุฟท์เห็นท่าไม่ดีจึงดึงมือของเม้งให้เดินหนีไปแต่เม้งมันไม่ยอม
“เหรอ แล้วหนังหน้าดีๆอย่างแกน่ะ มีใครเขาเอาไหมล่ะ ของปลอมเอ้ย” “สัด” โฟนเหมือนโกรธจัดจะปรี่เข้าหาเม้งเองก็หยักหน้าท้าให้เข้ามา
“พอเถอะเม้ง ไปกันเถอะ” ลุฟท์ดึงแขน
“อย่ามาทำตัวเป็นคุณหนูผู้ดีหน่อยเลย แกมีอะไรดีใครๆถึงพูดถึงแต่แก ไอ้หน้าจืด ไอ้เอ๋อ” โฟนพุ่งประเด็นใส่ลุฟท์เต็มที่ไม่หลบหลีกอีกต่อไป
“มีดีไม่ดี แกก็ไม่มีวันมีสิ่งที่ลุฟท์มีหรอกนะ ไปเถอะลุฟท์ อย่าไปสนใจคนพวกนี้เลย เขาเรียกว่าอะไรนะ อย่าเอาทองไปลูกระเบื้องดีกว่า” เม้งยักคิ้วให้แล้วเดินหนีไป แต่โฟนเหมือนไม่ยอมวิ่งเข้าหา
“แกว่าใคร” โฟนดึงบ่าของเม้งเอาไว้ง้างมือขึ้น
“ไปไหนกันเม้ง” เซสเดินเข้ามาพอดีเพราะเขาเพิ่งออกมาจากโรงอาหาร เห็นอยู่นานล่ะแต่รอดูอยู่พอเห็นท่าไม่ดีจึงเข้ามา
“ไม่มีไร แค่หมาบ้า ทำตัวอุบาศก์ตัวเองทำตัวไม่ดีเองสู้เค้าไม่ได้ก็มาระราน คนพิลึก” “แก”
“มีไรเหรอโฟน” เซสเอาตัวมากันไว้มองหน้าโฟนนิ่ง
“จำไว้นะ สักวันกูต้องชนะ” โฟนพูดแล้วเดินหนีไป
“วันไหนล่ะมึง อย่าให้รอนานนักนะ เรียนก็โง่ กีฬาก็ไม่เก่ง หน้าตาก็พึ่งหมอตั้งแต่เด็ก แกจะเอาอะไรมาสู้เหรอ” เม้งตะโกนไล่หลังไป โฟนเองถึงกลับกำหมัดแน่นเม้มปากจนเกือบจะห้อเลือดได้มั้งนั่น
“มีอะไรกันเหรอเม้ง” พอโฟนไปเซสก็หันมาถาม
“ก็จะอะไรล่ะ มันอิจฉาลุฟท์น่ะสิที่พี่โฟคมาชอบลุฟท์ เลยมาว่าเราก็แค่ออกตัวแทน” เม้งพูดแล้วหันไปหาลุฟท์ที่ก้มหน้าอยู่
“เหรอ ทำไมปล่อยให้เขาว่าล่ะลุฟท์” เซสเองก็ถาม
“แหมนาย ลุฟท์เป็นคนแบบนี้นี่ นี่ถ้าเราไม่อยู่ด้วยไอ้บ้านั่นคงจะหาเรื่องแล้วล่ะ”
“งั้นเราไปไหนมาไหนด้วยกันไหม” เซสเสนอ “อ่ะแฮ่ม” เม้งกระแอมขึ้นทันที
“ไม่เป็นไรหรอก ขอบใจนะเซส เราอยู่ของเราเขาคงไม่มายุ่งหรอก”
“ก็ไปกันสามคนไง ป้องกันไว้ก่อน” เซสหันไปยักคิ้วให้เม้ง เม้งเองทำหน้าหมั่นไส้เต็มทน
“อ้าวนั่นพี่โฟคนี่” เม้งเห็นโฟคเดินกำลังเข้ามาทางโรงอาหาร พอแค่ได้ยินชื่อหัวใจก็เต้นแรงมากแล้ว
“เราบอกพี่โฟคดีกว่า” “อย่านะเม้ง ไม่ต้องหรอก” ลุฟท์รีบจับมือไว้
“ทำไมล่ะลุฟท์อย่างน้อยให้พี่เขารู้เรื่องไว้ไม่ดีกว่าเหรอ เผื่อว่าไอ้นั่นมันมาวอแวอีก”
“ไม่อยากให้บอกอ่ะ เดี๋ยวพี่เขาไม่สบายใจ”
“อ่านะ จ้า นางเอกจังนะนายอ่ะ” เม้งแซวแล้วร้องเรียกโฟค โฟคเองก็เดินมายิ้มกริ่ม
“กินน้ำเหรอตัวเล็ก” โฟคปรี่เข้าหาไม่ได้สนใจเซสกับเม้งเลย
“พาเม้งมาอ่ะ ตัวใหญ่ไม่เรียนเหรอ” ลุฟท์ถามออกไป
“เรียนดิก็แวะมากินน้ำก่อน ตัวเล็กกินน้ำไรเดี๋ยวตัวใหญ่ไปซื้อให้”
“ไม่กินอ่ะ เม้งอยากกินเค้าไม่ได้อยากกิน” ลุฟท์รีบบอกปัด
“อ่านะลุฟท์อ่ะ ไหนบอกอยากกินน้ำเขียวไง” เม้งอ้างขึ้นมาเผื่อว่าตัวเองจะได้รับการอนุเคราะห์ไปด้วย
“น้ำเขียวเหรอ แล้วมึงล่ะเม้ง ไอ้เซส กินน้ำไรไหม” โฟคหันไปถาม
“ขอบคุณครับพี่ ผมเอาเปปซี่อ่ะ” เม้งรีบบอกทันที
“เดี๋ยวผมไปช่วยถือพี่” เซสบอกแล้วเดินไปกับโฟค ลุฟท์กับเม้งยืนรออยู่หน้าโรงอาหาร เซสเองมันก็บอกโฟคเรื่องราวที่เพิ่งจะเกิดขึ้นพอเดินกลับมาสีหน้าของโฟคเปลี่ยนไปทันที
“เมื่อกี๊ไอ้นั่นมันมาว่าอะไรตัวเล็กเหรอ” โฟคถามเสียงเข้ม ลุฟท์มอหน้าเซสทันที
“อ่า” “ตัวใหญ่เคยบอกมันไปแล้วนะว่าอย่ามาวอแว ไอ้นี่สงสัยไม่โดนจะไม่รู้”
“ตัวใหญ่ ไม่เอานะอย่าไปทำอะไรเค้าเลยนะ มันไม่ดี” ลุฟท์รีบพูดขึ้น
“แต่เราว่ามันไม่แฟร์นะลุฟท์ นายไม่เคยไปว่าอะไรเค้าก่อนนี่ แล้วอีกอย่างเรื่องใครชอบใครมันเป็นสิทธิ์ส่วนตัวนะ มันไม่มีสิทธิ์จะมาว่าอะไรลุฟท์” เซสพูดขึ้นเม้งเองก็พยักหน้า
“แต่เราไม่อยากให้มันเป็นเรื่อง จบๆกันไปเถอะ นะตัวใหญ่อย่าไปทำอะไรเค้าเลยนะ” ลุฟท์หันมาอ้อนวอน โฟคถอนหายใจออกมา
“แต่ถ้ามันมาว่าอะไรอีก ตัวใหญ่ไม่ยอมแล้วนะ” โฟคบอกแล้วเดินขึ้นอาคารไป
“เซสอ่ะไม่น่าไปบอกเลย” พอโฟคไปลุฟท์ก็พูดขึ้น
“บอกน่ะดีแล้วลุฟท์ อย่างน้อยพี่เขาก็จะได้รู้ อย่าไปสนใจเลย ไอ้นั่นมันทำตัวมันเองนะ คนน่ารักคนเขาจะรักไม่ต้องไปดิ้นรนหาหรอกนะ เขาจะเข้ามาหาเอง แต่มันน่ะทั้งไม่น่ารักทั้งทำตัวแบบนี้ใครเขาจะเอาวะ” เซสพูด เม้งเองหัวเราะชอบใจเป็นที่สุด
“ว่าแต่ตัวเล็กตัวใหญ่นี่จะหวานไปไหนอ่ะลุฟท์” เซสแซวขึ้นมาลุฟท์เองถึงกับเขินหน้าแดง
“งั้นเรามาเรียกเหมือนลุฟท์บ้างดีไหมวะ ไอ้เม้ง” อ้าว ทีพูดกับเมงล่ะพูดไม่เพราะเลยนะ
“เรียกไรล่ะ ไอ้เซส” เม้งเองก็ไม่น้อยหน้าตอกกลับ ทั้งสามหัวเราะชอบใจแล้วเดินขึ้นอาคารเรียนไป พอเย็นก็เดินออกมาพร้อมกันสามคน
“ป่ะ ไปร้านเปิดใหม่ใช่ไหมไอ้เม้ง” โฟคเองยืนคอยหน้าโรงเรียนอยู่แล้ว พอเจอก็ปรี่เข้าหา
“ใช่พี่ เพิ่งเปิดเขามีโปรโมชั่นด้วยล่ะ” เม้งทำท่าลิงโลด ลุฟท์เองไม่รู้จะทำหน้ายังไงเพราะใจจริงไม่อยากไปและไม่อยากให้โฟคต้องมารับผิดชอบเรื่องแบบนี้ด้วย
“อร่อยเนอะ ข้าวปั้นอร่อยดีถูกด้วย” พอกินเสร็จเม้งก็พูดขึ้นตอนเดินออกจากร้าน
“เราว่าแพงจะตายไป ถ้าเก็บไว้กินข้าวแกงได้หลายมื้อเลยอ่ะ” ลุฟท์ทำสีหน้าเจื่อนๆ
“โหยลุฟท์ ป่ะเราไปก่อนป่ะเม้ง” เซสดึงแขนเม้งให้เดินห่างออกไปจากโฟคกับลุฟท์เพราะท่าทางคงจะสวีตกันแน่นอน โฟคเองยิ้มพอใจกับสิ่งที่เซสทำ
“คิดไรมากอ่ะตัวเล็ก” พอทั้งสองเดินห่างออกไปโฟคก็ถามขึ้นเดินเอามือจับบ่าของลุฟท์
“ก็เค้าไม่อยากให้ตัวใหญ่เลปืองตังค์อ่ะ” ลุฟท์พูดเสียงอ่อยๆ
“เอาน่า คิดไรมากตัวใหญ่ไม่ลำบากหรอกน่า”
“ไม่รู้ล่ะ วันหลังไม่เอานะ”
“คร้าบ อ่ะนี่ตัวใหญ่แอบเอาอกมาจากร้าน” โฟคยื่นดอกซากุระดอกเล็กๆที่เขาเอาไว้ประดับอาหารแม้จะเป็นของปลอมแต่มันก้เหมือนจริงมาก
“อ่ะ แอบเขาเอาออกมาเหรอ” ลุฟท์ทำท่าตกใจ
“เขาไม่ว่าหรอกน่า เห็นมันน่ารักดีเลยเอามาให้ตัวเล็กไง” ลุฟท์ยื่นมือมารับแล้วกำไว้
“รู้ไหมตัวเล็กว่าดอกซากุระมันจะบานเฉพาะฤดูใบไม้ผลิเท่านั้นนะ”
“อื้ม ก็นี่มันเป็นของปลอมนี่นา”
“แต่ตัวเล็กเป็นเหมือนดอกซากุระของตัวใหญ่นะรู้ป่ะ”
“อ้าว แบบนี้ก็บานเฉพาะตอนฤดูใบไม้ผลิซิ แล้วบ้านเราก็ไม่มีด้วยนะฤดูใบไม้ผลิอ่ะ” ลุฟท์ค้านเอาวิชาการเข้าสู้
“ตัวใหญ่หมายถึง ตัวเล้กเป็นเหมือนซากุระที่บานในใจตัวใหญ่ไง ไม่มีวันจะเหี่ยว บานอยู่ตลอดเวลา” ลุฟท์นิ่งไปเลย แอบยิ้มออกมา ดอกซากุระน้อยนั้นยังกำอยู่ในมือ กำมันไว้อย่างแผ่วเบาที่สุด พอกลับถึงหอก็รีบหาที่เก็บ ลุฟท์เอามันใส่ไว้กับกล่องใส่พระที่แม่ให้มา ขอให้เป็นดอกซากุระในใจจริงๆเถอะนะ ลุฟท์อธิษฐาน
Written by eiky
ปล. ยากมากกับการเขียนน้องลุฟท์ มันเป็นอะไรที่จิ้นไม่ไปเลยอ่ะท่าน ด้วยวัยของผู้เขียนเอง กร๊ากก มันหันไปมองเรื่องราวใสๆแบบนั้นลำบากจริงจังนะเออ แต่ สู้ๆครับ แอ๊บเด็กหน่อยเป็นไรไป
ขอบคุณมากๆที่รอครับ ขอบคุณที่อดทน ขอโทษที่ให้คอยนานแสนนาน
ขอบคุณมากครับ
-
หวานกันจริงๆคู่นี้... :-[
-
ขอบคุณค่ะ
-
มาแล้วรอตั้งนาน หวานกว่าเดิม :o8: :o8: :o8: :o8: :o8: :o8:
-
พี่โฟคมันจีบเก่งเอาใจจริงขึ้นเยอะจริงๆ หวานไม่แคร์ใครเลยเนอะน้องลุฟท์
คืดถึงตัวแสบญี่ปุ่น ขอให้โผล่มานิดๆ บ้างได้ไหมคะคุณอิ๊กกี้
-
:L2: :3123: +1 :กอด1: :กอด1:
-
ลุฟท์จะใสซื่อไปไหน หมั่นไส้โฟนอยากหาคนจัดการสักหน่อย
โฟคต้องคอยดูแลลุฟท์ดีๆ นะ เม้งมันน่ารักจริงๆ ออกตัวแทนลุฟท์ทุกอย่าง
คิดถึงน้องญี่ปุ่นเอามาแจมสักหน่อยสิค่ะ
+เป็ดให้ค่ะ
-
หว๊านหวานอ่ะ :L1:
-
พี่โฟคหวานจังครับ :impress3:
-
นึกว่าจะลืมกันซะแล้ว ชะเง้อคอยาวมานานอ่านสมใจซะที
-
ลุฟท์สู้คนบ้างก็ได้ลูก
-
พึ่งเคยแสดงความคิดเห็นครั้งแรกเลยค่ะ ตามอ่านมา2วันเต็มๆ สนุกมาก!!! เลยอยากเป็นกำลังใจให้ผู้เขียนอีกแรงนะคะ
สนุกมากจริงๆ รักพ่อหมีแม่หมีจัง และก็ชอบทุกตัวละครเลยค่ะ จะคอยติดตามต่อไปนะคะ
:กอด1:
-
น่ารัก...เจ้าโฟคดูซอฟลง...หวานมากขึ้น...
อดห่วงน้องลุฟท์ไม่ได้...มีศัตรูประกาศศึก...แล้วน้องจะสู้เค้ายังไง
ถ้าเป็นนู๋ญี่ปุ่นนะ...ไม่ต้องห่วงเลย..รายนั้นสุดยอดดด...
:L2: น้องอิ๊ก ค่อย ๆ ต่อนะจ๊ะ รอได้ :L1:
-
เบื่อ
[/color]
พอเข้ามหาวิทยาลัยเฟียตเองก็เรียนหนักมากขึ้นกว่าเดิมไหนจะรายงานรายวิชาที่อาจารย์อัดมาให้ ไหนจะต้องทำงานกลุ่มส่งอีกทำให้เวลาของเฟียตถูกบั่นทอนให้ลดน้อยลงไปอีก แม้จะย้ายให้ญี่ปุ่นมาอยู่ที่หอระหว่างทางไปโรงเรียนกับมหาวิทยาลัยก็ตาม จุดประสงค์ก็เพื่อความสะดวกในการรับส่งและอีกอย่างป้องกันคนมาวอแวไอ้หน้าเอ๋อ แต่เอาไปเอามาเจ้าเฟียตเองที่ไม่ค่อยมีเวลา
“พ่อหมีขาวอาบน้ำกันเนะ” พอเลิกเรียนเฟียตก็รีบไปรับญี่ปุ่นเหมือนทุกวัน ที่บ้านให้รถมาขับการไปมาจึงสะดวกกว่าก่อนเยอะ
“แม่หมีอาบก่อนเลย พ่อหมีทำงานอยู่ยังไม่เสร็จ” เฟียตบอกโดยที่ไม่ได้หันมามอง
“อ่า งานไรอ่ะ อาบน้ำแป๊บเดียวน้า เค้าจาถูหลังให้ด้วยเนะ” ญี่ปุ่นเดินเข้าไปใกล้ๆแล้วเอาคางเกยบ่าของเฟียต
“ไม่ได้หรอกแม่หมี พ่อหมีต้องส่งงานพรุ่งนี้นะ แม่หมีรีบไปอาบน้ำก่อนเร็ว” เฟียตบอก ญี่ปุ่นทำหน้าย่นแต่ก็ยอมไปอาบแต่โดยดี มันยังร้องเพลงอิ๊กคิวซังไปตามเรื่อง
“ทาแป้งให้เค้าหน่อยเนะ” พออาบเสร็จตัวมันก็ยังไม่เช็ดนะเดินออกมาหาเฟียต
“ทำไมไม่เช็ดตัวล่ะแม่หมี พ่อหมีบอกลหายครั้งแล้วนะ เดี๋ยวไม่สบายหรอก” เฟียตดุเอาญี่ปุ่นก็ทำหน้าย่นอีก
“เช็ดก็ได้เนะ แต่ทาแป้งให้เค้าน้า” ญี่ปุ่นรีบเช็ดตัวแบบลวกๆ
“มาๆ” เฟียตต้องจำใจทำแต่ก็แค่เทแป้งลงบนตัวไม่ได้ลูบตัวให้แต่อย่างใด
“ทำไมไม่ทาด้วยเนะ” “แม่หมี ทาเองดิพ่อหมียุ่งอยู่นะ” เฟียตหันมาทำตาดุใส่ ญี่ปุ่นก็ทำหน้าย่นเหมือนเคย พอใส่เสื้อผ้าเสร็จมันก็นอนอ่านการ์ตูนของมันไปตามเรื่อง ดิ้นพรวดๆอยู่บนเตียง
“พ่อหมีๆ มานอนเนะ เค้าอยากจานอน” ตบเตียงแปะๆเรียกให้เฟียตมานอน
“นอนก่อนเลย พ่อหมียังทำงานอยู่นะแม่หมี”
“อ่า ทำงานเยอะน้า เค้าจานอนกอดใครอ่า”
“นอนไปก่อนไง เดี๋ยวพ่อหมีไปกอด”
“แอ่ะ กอดตอนเค้าหลับเค้าก็ไม่รู้เนะ มากอดก่อนมะได้หรา” ญี่ปุ่นมันยังไม่ยอมนะ แต่เฟียตก็ไม่ยอมตามใจอีกเช่นเคย ญี่ปุ่นนอนหน้าย่นอยู่เหมือนจะงอนแต่มันก็ไม่ได้คิดอะไร
“แม่หมีเร็วๆดิ พ่อหมีรีบนะเว้ย” พอตอนเช้าญี่ปุ่นมันก็อ้อยอิ่งตื่นสายตามปกติของมันแต่เฟียตเองนอนไปนิดเดียวแล้วตื่นมาแต่เช้า
“งุงิๆ” มันยังครางอยู่บนเตียงไม่ยอมตื่น
“เร็วดิ พ่อหมีจะสายแล้วเนี่ย”
“อือ อือ” “เฮ้ย แม่หมีจะนอนไปถึงไหนวะ ตื่นเร็วๆสายแล้วนะ” เฟียตตะคอกเสียงดัง ญี่ปุ่นสะดุ้งตื่น เพราะตั้งแต่มาอยู่ด้วยกันเฟียตไม่เคยตะคอกเลยแม้แต่ครั้งเดียว ญี่ปุ่นกระเด้งขึ้นมานั่งนิ่งๆมองหน้าเฟียตตาปริบๆ เฟียตเองก็ตกใจแต่ก็ไม่ได้พูดอะไร ญี่ปุ่นนั่งอยู่เฉยๆพักหนึ่งก็เดินไปเข้าห้องน้ำ
“พ่อหมีอารมณ์มะดีหรา” พอเปลี่ยนเสื้อผ้าเสร็จญี่ปุ่นมันก็ถามขึ้นมา มองหน้าตาใสแป๋ว
“พ่อมหีรีบนะแม่หมี ทำไมแม่หมีต้วมเตี้ยมจังวะ บอกก็ไม่ฟัง”
“อิอิ อารายอ่าต้วมเตี้ยมน่าร้าก” เฟียตได้แต่ส่ายหน้า ไอ้นี่ท่าทางมันจะไม่เครียดไม่คิดอะไรเลยจริงๆ
“พ่อหมีส่งแค่นี้นะแม่หมี โทษที่แม่หมีช้าเองนะพ่อหมีจะไม่ทันส่งงานแล้วเนี่ย” ออกมาแค่ครึ่งทางเฟียตเองก็จอดรถข้างถนนให้ญี่ปุ่นเดินไปโรงเรียนเอง ญี่ปุ่นทำหน้าย่น แต่ก็ยอมแต่โดยดี ตอนนี้เองที่ญี่ปุ่นมันเริ่มคิดอะไรแล้ว
“เดี๋ยวตอนเย็นพ่อหมีมารับนะ” เฟียตบอกก่อนที่ญี่ปุ่นจะลงรถไป ญี่ปุ่นพยักหน้าแล้วโน้มตัวจะไปหอมแก้มเหมือนเคยแต่ก็หยุดอยู่เฉยๆ เฟียตเองก็ทำแก้มป่องรอแล้ว แต่ไอ้เอ๋อมันเปิดประตูลงรถไปแล้ว ตอนนี้เองที่เฟียตใจแป้วไป
“เฮ้ย ไอ้เปี๊ยก ไอ้เฟียตไม่มาส่งเหรอวะ” พอเดินไปได้หน่อยก็มีรถมาจอดเปิดกระจกลงร้องทักออกมา
“อ่า พี่เบนซึ” เบนซ์นั่นเอง
“ไอ้เฟียตไปไหนวะ” เบนซ์ถาม ญี่ปุ่นทำหน้าย่นทันที
“พ่อหมีไปโรงเรียนเนะ พี่เบนซึมะไปโรงเรียนหรา”
“ฮ่าๆ กูเรียนมหาฯลัยเว้ย ไม่ใช่เด็กนักเรียนเหมือนมึง ขึ้นมาดิเดี๋ยวกูไปส่ง” เบนซ์ร้องบอก
“มะเอาเนะ พี่เบนซึก็เรียนโรงเรียนเดียวกะพ่อหมี แล้วพี่เบนซึมะรีบไปส่งการบ้านหรา” คำพูดและแววตาของญี่ปุ่นทำให้เบนซืเปิดประตูลงมาจากรถทันที เอาล่ะสิมึงไอ้เฟียต เบนซ์คิดในใจ
“น้อยใจอะไรป่ะไอ้เปี๊ยก มาๆ พี่ไปส่ง” เบนซ์จับแขนของญี่ปุ่นไว้ แล้วดึงให้อ้อมมาขึ้นรถ
“ทำไมเรียนมาลัยแล้ว ยุ่งหราพี่เบนซึ” ไอ้เอ๋อมันถามขึ้น
“ยุ่งดิ ยุ่งมาก งานก็เยอะทำไม่ทัน เนี่ยกูก็ไปส่งไม่ทันหรอกแต่ช่างมัน แล้วนี่มึงกินไรยัง” เบนซ์ตอบให้เฟียตเพราะคิดว่าตอนนี้ญี่ปุ่นคงจะน้อยใจอยู่แน่ๆ
“กินเนะ อิอิ กินเบอร์เกอร์ได้ไหมอ่า” อ่านะ พอพูดเรื่องกินมันก็เหมือนลืมไปเลยนะทำหน้าร่าเริงขึ้นมาทันที
“ไอ้นี่ แล้วจะไปโรงเรียนทันเหรอวะ มึงน่ะ”
“เอ๋ พี่เบนซึก็ซื้อแบบเอาไปกินที่บ้านเนะ เค้าจาเอาไปกินที่โรงเรียน มะได้กินที่ร้านซะหน่อย อิอิ พี่เบนซึมะฉลาด” อ้าวนะ
“แหมๆ เออ ไอ้ฉลาด” เบนซ์หัวเราะแล้วขับรถอ้อมไปยังร้านเบอร์เกอร์ข้างโรงเรียนมัธยม พอได้เบอร์เกอร์มามันก็ฟาดเรียบยังไม่ถึงไหนกันเลย
“ไหนมึงบอกจะเอาไปกินที่โรงเรียนไงวะไอ้เปี๊ยก แดกหมดเลยนะ” เบนซ์หัวเราะ
“มันอันเล็กเนะ” “เว้ย ดับเบิ้ลเนี่ยนะเล็ก โหมึง เอาอีกอันไหมล่ะ” แน่ะ ยังไปถามนะ คำตอบก็น่าจะรู้กันอยู่
“ขอบคุณน้าพี่เบนซึที่มาส่งเค้า เดี๋ยวเค้าไปบอกพริกหวานให้เนะ” พอเบนซ์จอดรถหน้าโรงเรียนญี่ปุ่นก็ยกมือไหว้
“เฮ้ย ไปบอกมันทำไมวะ ไม่เกี่ยวกันเว้ย บอกมันวันหลังกูไม่เลี้ยงเบอร์เกอร์นะมึง” เบนซ์ขู่ ญี่ปุ่นมันก็ทำหน้าตกใจ
“อิอิ งั้นบะบายน้า” ญี่ปุ่นเหมือนมันจะชินที่เฟียตมาส่งพอจะลงรถก็โน้มตัวไปจะหอมแก้ม แต่พอรู้ว่าไม่ใช่เฟียตก็กระเด้งออกมา
“หวาย อิอิ นึกว่าพ่อหมีขาวเนะ ว่าจะจูจุ๊บ” เบนซ์เองก็ตกใจ ใจสั่นไปเหมือนกัน ญี่ปุ่นมันลงรถไปแล้ว เบนซ์หวนมาคิดถึงคนที่เพิ่งจะลงรถไปเมื่อครู่ เรียนหนัก? ไม่มีเวลา? นี่หรือคือคำอ้างของเฟียต ถ้าให้แลกกับอะไรทั้งหลายแล้วมีเวลาอยู่กับไอ้เอ๋อนี่ ไม่ว่าจะยังไงถ้าเป็นเขา เขาจะจัดการเวลาให้มันมาบั่นทอนให้ได้ เบนซ์คิดแล้วตรงไปยังมหาวิทยาลัย ญี่ปุ่นเดินถือเบอร์เกอร์เข้ามาในโรงเรียน เห็นบอยกับเอกเดินเคียงกันมาก็ปรี่เข้าไปหา
“บอยๆ ปลาดุกกินเบอร์เกอร์อ่ะป่าว” เหมือนว่ามันจะอิ่มเลยยื่นให้เพื่อน
“อ้าวปุ่น ไปกินเบอร์เกอร์มาเหรอ พี่เฟียตนี่สุดยอดจังนะ” บอยพูดแล้วยิ้ม ส่วนเอกเองก็ยื่นมือมาหยิบเบอร์เกอร์ไปแล้ว
“มะใช่เนะ พี่เบนซึซื้อให้ล่ะ”
“อ้าว ทำไมเป็นพี่เบนซ์ล่ะวะ แล้วพี่เฟียตไปไหน” เอกถาม ญี่ปุ่นทำหน้าย่นทันที
“พ่อหมีขาวไปโรงเรียนเนะ ไปส่งการบ้าน”
“อ้อ พี่เฟียตคงยุ่งจริงๆล่ะปุ่น แล้วเบอร์เกอร์มีอันเดียวจะกินไงอ่ะ” บอยเปลี่ยนเรื่อง
“เอ๋ ก็กัดคนละทีเนะ มาๆเดี๋ยวเราทำให้ดู” นั่นแน่
“เฮ้ย ไอ้บ้า ไหนบอกให้ โหยดูมันดิแม่หมู มันกัดคำเบ้อเร่อเลยอ่ะ” ช้าไปเสียแล้ว มันฉวยเอาเบอร์เกอร์จากมือเอกมากัดคำโต๊โตไปเกือบครึ่งเบอร์เกอร์ เอกร้องห้ามไม่ทัน
“อิอิ อาหย่อยเนะ” ยังมีหน้ามาพูดอีก บอยหัวเราะออกมา ทั้งสามเดินเข้าโรงเรียนไปแล้ว
“เฮ้ย ไอ้เสือ มานี่หน่อยดิวะ” พอเบนซ์ไปถึงมหาวิทยาลัยก็เดินตรงเข้าไปยังกลุ่มที่มีเฟียตกับจี๊ปนั่งอยู่ก่อนแล้ว
“ไรวะ มึงส่งงานแล้วเหรอไอ้เบนซ์” เฟียตถาม
“ยัง ส่งเก้าโมงยังทัน”
“เฮ้ย ไหนบอก” “มึงเยอะไปไหมไอ้เฟียต อาจารย์เขากำหนดเดตไลน์ แปดโมง แต่ถ้าไม่มีนักศึกษามาส่งสักคนมึงว่าเขาจะทำไงวะ เรื่องส่งงานเขาผ่อนผันกันได้เว้ย ไม่จำเป็นต้องไปเร่งขนาดนั้น เร่งจนเหมือนว่ามึงลืมอะไรบางอย่างไปนะ” เบนซ์พูด ตอนแรกเฟียตไม่เข้าใจเพื่อนๆเองก็มองอยู่งงๆ
“อะไรของมึงวะ” เฟียตงง
“เออ ช่างมันเถอะ แล้วแต่มึงก็แล้วกัน แล้วไหนงานน่ะไอ้จี๊ปกูลอกหน่อยดิ๊” อ้าวนะพูดซะเทห์เลยเบนซืปรี่เข้าไปดึงสมุดรายงานมาจากจี๊ปแล้วก้มหน้าก้มตาลอกอยู่
“ปุ่นรอพี่เฟียตเหรอ” พอเลิกโรงเรียนก็ไปซ้อมแบดฯ พอซ้อมเสร็จเกือบจะห้าโมงแล้วก็พากันแยกย้ายกลับหอ ญี่ปุ่นยังรอเฟียตอยู่หน้าโรงเรียน บอยกับเอกก็เดินมาด้วยกัน
“เนะ” “งั้นเจอกันพรุ่งนี้นะปุ่น” บอยกับเอกกลับไปแล้ว ญี่ปุ่นมันก็ลั่นล้าไปตามเรื่องไม่ได้คิดอะไร รออยู่สักพักเฟียตก็มา
“พ่อหมีขาว เค้าอยากกินหมูทะเนะ ไปกินหมูทะกันเนอะ” ญี่ปุ่นบอกตอนขึ้นรถมาแล้ว
“กินตามสั่งง่ายๆนี่ล่ะแม่หมี พ่อหมีมีงานอีกนะ ต้องรีบ” เฟียตบอก ญี่ปุ่นทำหน้าย่นทันที
“ทำไมมีงานทุกวันเลยเนะ ครูใจร้าย” ญี่ปุ่นมันพูดออกมา
“ก็พ่อหมีเรียนมหาฯลัยแล้วนี่หว่าแม่หมี ไม่เหมือนตอนมัธยมแล้วนะ ต้องขยัน” เฟียตอธิบาย
“อ่า ถ้าเรียนมาลัยแล้วงานเยอะๆ เค้ามะเรียนดีกว่า อิอิ”
“เฮ้ย ไม่ได้ ไม่เรียนแล้วจะไปทำงานอะไรแม่หมี แม่หมีโตขึ้นก็รู้เองล่ะน่า” เฟียตบอก
“เค้าโตแล้วเนะ แต่เค้ามะอยากทำงานเยอะๆนิ” มันก็ไม่ยอม เฟียตได้แต่ส่ายหน้าไม่รู้จะพูดว่าอะไรดี พอกินข้าวเสร็จก็กลับหอ เฟียตเองก็ตั้งหน้าตั้งตาทำงานเหมือนเคย ญี่ปุ่นเองก็ชวนทำนั่นทำนี่เหมือนปกติแต่เฟียตเองก็ไม่ได้ทำด้วย เอาไปเอามามันเลยนิ่งไม่ชวนอีกเลย
“ปุ่น เป็นไรอ่ะทำไมทำหน้าแปลกๆ” พอไปโรงเรียนญี่ปุ่นมันก็หงอยลงอย่างเห็นได้ชัด เพราะสิ่งที่เคยทำร่วมกันมามันไม่เป็นเหมือนเดิมเลยสักอย่าง ถึงมันจะเอ๋อแต่มันก็เริ่มคิดแล้วล่ะ
“พ่อหมีขาวเบื่อเค้าแน่เลยอ่าบอย” ญี่ปุ่นพูดออกมาหน้าเบ้
“หือ ทำไมล่ะปุ่น ทำไมพูดแบบนั้น” บอยเอกก็ตกใจ
“มะรู้เนะ แต่เค้ารู้สึกได้ พ่อหมีขาวมะเหมือนเดิมอ่า”
“ใจเย็นนะปุ่น พี่เฟียตเขาอาจจะงานยุ่งหรือเปล่า คิดมาก” บอยพยายามปลอบ
“แอ่ะ ตอนเค้ามีการบ้านเยอะๆเค้าก็ยังไม่ทำแบบนี้เนะ เอ๋ หรือว่าเรียนมาลัยแล้วงายยุ่ง” มันเหมือนคิดเองได้
“เออสิไอ้หญ้าแห้ง มึงน่ะคิดมาก พี่เฟียตเขาเรียนมหาฯลัยแล้วนะเว้ย ไม่ใช่เรียนมัธยมอย่างเรา พอมึงขึ้นมหาฯลัยแล้วมึงก็จะรู้เองล่ะน่า” เอกพูดบ้าง
“แต่มะชอบเนะ ยุ่งตลอดเลยอ่า”
“แหมมึง พี่เขาทำงานแล้วมึงไปกวนเขาหรือเปล่าล่ะ พี่เฟียตเขาอาจจะรีบจริงๆก็ได้นะเว้ย” “พ่อหมู” บอยปรามไว้เพราะญี่ปุ่นเริ่มทำสีหน้าเหมือนคิดอะไรอยู่
“เอ๋ เค้ากวนหรา” “ไม่หรอกปุ่น เวลาอาจจะไม่ตรงกันก็ได้นะ พอพี่เขาเรียนสูงขึ้นความรับผิดชอบ งานมันก็เยอะขึ้นล่ะ แต่พี่เฟียตเขาไม่ได้เปลี่ยนไปหรอกนะเราว่า อย่าคิดมากเลย” บอยพยายามปลอบเต็มที่ ไอ้เอ๋อมันก็พยักหน้ารับรู้
“งั้นพักนี้เค้าไปอยู่หอกับบอยได้อ่ะป่าวอ่า เค้ามะอยากกวนพ่อหมีขาว” นั่นไง บอยมองหน้าเอกทันที
“ไม่ดีหรอกปุ่น เดี๋ยวก็ทะเลาะกันนะ”
“นั่นดิมึง อยู่ดีไม่ว่าดีก็หาเรื่องนะ พี่เขาไม่ได้มีอะไรมึงก็ชอบคิดไปเอง” เอกเสริม
“อ่า เค้ามะได้คิดไปเองเนะ ก็เวลาพ่อหมีทำงานก็ไม่อยากไปกวน เพราะเค้าชิน มันคงห้ามมะได้อ่า เคยอาบน้ำด้วยกันเนะ ทาแป้งให้เค้าด้วย ตอนนอนก็นอนกอดเค้าอ่า” “ปุ่น” บอยเองที่โผเข้ากอดญี่ปุ่น มันพูดเฉยๆนิ่งๆนะ แต่คนฟังหัวใจสั่นคลอนไปเอง
“บอยเป็นอารายอ่า ร้องไห้ทะมาย” มันยังถามหน้าตาแป๋วใสซื่อ
“ปะ เปล่า ปุ่นคุยกับพี่เฟียตก่อนดีไหม อย่าเพิ่งตัดสินใจไปเอง” พอได้ยินญี่ปุ่นพูดแบบนั้นทั้งบอยกับเอกก็เห็นใจญี่ปุ่นมากนัก เห็นมันเอ๋อๆไม่ใช่ว่ามันไม่มีความรู้สึก ตอนนี้เหมือนว่ามันเองก็กำลังหวั่นไหวอยู่
“พ่อหมีขาวๆ” พอตอนเย็นเฟียตมารับที่หน้าโรงเรียนญี่ปุ่นมันก็ยิ้มแย้มตามเรื่องตามราวของมัน แต่มันก็พูดออกมาจนได้
“ว่าไงแม่หมี วันนี้ก็ไปกินข้าวที่ร้านไม่ได้นะ พ่อหมีบอกไว้ก่อนจะสั่งมากินที่ห้องเอา ช่วงนี้พ่อหมีมีงานเยอะมาก ปั่นไม่ทันเลย แม่หมีโอเคนะ” เฟียตดักพูดไว้ก่อน
“อิอิ เค้าอะเคเนะ แต่เค้าจามาขอพ่อหมีเนะ”
“หือ ขออะไร” เฟียตหันมามอง
“เค้าจามาขอไปนอนหอกะบอยกะปลาดุกเนะ จนกว่าพ่อหมีจะทำงานเสร็จ” “แม่หมี” เบรกแทบไม่ทัน เสียงบีบแตรไล่ดังสนั่นหวั่นไหว
“อ่า เบรกทะมายอ่า อันตรายเนะ” ญี่ปุ่นทำหน้าตกใจ
“ไม่ได้นะ ทำไมแม่หมีพูดแบบนี้” เฟียตเองที่ใจสั่นขึ้นมา
“เอ๋ ก็พักนี้พ่อหมีขาวงานเยอะเนะ เค้ามะอยากกวนอ่า” เฟียตอึ้งพูดไม่ออก
“เค้าเลยจาไปนอนหอบอยเนะ พ่อมหีขาวจาได้รีบทำงานให้เสร็จไวไว เราจะได้มาอาบน้ำด้วยกันเหมือนเดิมเนะ” ใจหล่นหายไปอยู่ที่เท้าแล้วเจ้าเฟียต
“แม่หมี พ่อหมีขอโทษนะ พ่อหมีผิดเองล่ะที่จัดการเวลาไม่เป็น”
“เอ๋ ขอโทษทะมายอ่า ก็บอยบอกว่าพ่อหมีขาวเรียนมาลัยแล้วงานจายุ่งเนะ แต่เค้าเรียนมัธยมงานมะเยอะ เวลามันเลยไม่เท่ากัน เค้าก็ไม่อยากให้พ่อหมีทำงานมะเสร็จเนะ เดี๋ยวคุณครูว่าเอา อิอิ” ให้ตายเถอะ เฟียตจอดรถข้างทางทันทีแล้วดึงตัวญี่ปุ่นมากอดไว้ นี่เขาพลาดอะไรตรงไหนไปเหรอ ทำไมถึงได้รู้สึกเจ็บปวดแบบนี้
“อ่า อายเค้าเนะ ไปกอดที่ห้องดีกว่า อิอิ” มันไมได้รู้เรื่องอะไรด้วยเลยนะ แต่ยิ่งมันไม่รู้มันเอ๋อเท่าไหร่ เฟียตเองก็ยิ่งมาคิดว่ามันไม่ยุติธรรมเลยกับการที่จะผลักดันความแปดเปื้อนไปให้มัน
“วันนี้แม่หมีอยากกินไร พ่อหมีจะพาไปกิน” เฟียตเอ่ยออกมาพยายามสกัดกั้นอารมณ์ไว้
“เอ๋ ไปได้หรา มะดีน้า เพราะเค้าอยากกินซาบูๆๆ อยากกินลูกชิ้นปูอัดเนะ แล้วก็อยากกินมากิ อิอิ” อ่านะ มันหัวเราะออกมาอย่างเบิกบาน เฟียตเองยิ้มกอดหอมอยู่ไม่ยอมปล่อย
“ได้เลยครับผม เดี๋ยวพ่อหมีจะพาไปกิน เออ แม่หมีวันศุกร์พ่อหมีพาไปค้างที่บ้านนะ แม่กับพ่อเขาบ่นคิดถึง” เฟียตเอ่ยออกมาที่จริงพ่อกับแม่บ่นถึงนานล่ะแต่ด้วยความที่ตัวเองยุ่งจัดไม่มีเวลาจึงบอกผลัดไปตลอด แต่ตอนนี้คงไม่ยอมให้คำว่ายุ่งมันมาพรากอะไรอย่างญี่ปุ่นไปจากทุกวินาทีที่กำลังจะผ่านไปอีกแล้ว
“อ่า ไปหาคุณแม่หรา อิอิ คุณแม่จาทำบีคิวอ่ะป่าวน้า”
“อยากกินเหรอ เดี๋ยวพ่อหมีโทรไปบอกแม่ให้ กินบีคิวกันเนอะแม่หมีเนอะ” เฟียตเองเพิ่งจะได้คิดก็ตอนนี้เอง เขารู้ว่าเวลามันมีค่ามากนัก แต่ที่ผ่านมาเหมือนจะแบ่งเวลายังไม่ลงตัว ตอนไปเรียนเวลาเรียนก็เรียนแต่เวลาพักเขาก็ยังไปเล่นบาสฯเตะบอลกับเพื่อนๆในมหาฯลัยสบายใจอยู่ แต่พอกลับมาห้องเขาก็มาปั่นงาน แล้วเวลาที่ควรจะใช้ร่วมกันกับคนที่เขาบอกว่าเขารักมากที่สุดมันก็ถูกบั่นทอนไป เขาคิดว่าเขาต้องเริ่มจัดการบริหารเวลาใหม่เสียแล้ว
“อ้าว แม่หมีจะอาบน้ำเหรอ ทำไมไม่ชวนพ่อหมีล่ะ” พอกลับมาที่ห้องญี่ปุ่นมันกลิ้งอยู่ทีพื้นพักหนึ่งก็เดินเข้าห้องน้ำพร้อมผ้าเช็ดตัว เฟียตจึงร้องขึ้น จะว่าไปแล้วทั่วบริเวณของห้องไอ้เอ๋อมันเกลือกกลิ้งไปทั่วแล้ว ไม่ได้กลัวสกปรกแต่อย่างใด นอนตรงไหนได้ก็นอนกลิ้งตรงไหนได้ก็กลิ้ง
“เอ๋ พ่อหมีขาวมะทำการบ้านหรา” มันทำหน้างงๆ
“ไว้ค่อยทำ อาบน้ำกับแม่หมีก่อนดิ”
“อิอิ เค้าอายน้า” อ่านะมีทำท่าด้วยนะมัน
“หือ อายอะไร อาบด้วยกันทุกวันนี่”
“แอ่ะ มะวานมะได้อาบเนะ มะอาบวันเดียวก็อายได้เนะ” เฟียตไม่สนใจเดินเข้าห้องน้ำตามไปเลย เสียงหัวเราะดังลั่นห้องน้ำ ไอ้เอ๋อมันก็ปกติของมัน จับนั่นจับนี่ไปตามเรื่อง เฟียตเองที่กอดรัดอยู่ไม่ยอมห่าง ไม่ว่าจะอะไร ไม่ว่าจะทำไม ไม่มีเหตุผล ไม่มีข้ออ้างใดๆที่จะปล่อยหวานใจอยู่คนเดียว เวลามันจัดสรรได้ แต่ละวินาทีที่ใช้ร่วมกันมันมีแต่ความสุข เขาจะไม่มีวันที่จะให้อะไรก็ตามมาพรากความสุขจากหวานใจของเขาไปได้อีกแล้ว
Written by eiky
ปล. ตอนนี้เป็นตอนพิเศษ ลองๆเขียนดูนะครับเพราะว่ากำลังจะรวบรวมพลังทำเป็นหนังสือ อิอิ
อย่างที่ผมบอกว่ามันเป็นเรื่องที่เขียนยากมากๆเลยล่ะสำหรับผม เพราะว่ามันเอ๋อจริงจัง แต่ตอนนั้นเขียนได้ไงไม่รู้ ฮ่าๆ
ลองดูนะครับว่าจะชอบกันไหม ตอบเค้าด้วยน้า จุ๊บๆๆ
-
+ และเป็ด
แม่หมีของเค้า น่ารักตลอด
-
:3123:
-
เข้ามาสนับสนุนว่า ญี่ปุ่นน่ารักโคตร ..... เอ๋อแบบนี้ที่คนอ่านชอบมาก
:m20: :m20:
-
เกือบไปแล้วนะเฟียต
ดีที่คิดได้ :กอด1:
นู๋ปุ่นน่ารักตลอดศก :L1:
-
มีความสุขจริงๆเลย
ญี่ปุ่นน่ารักมากๆ
-
นึกว่าเฟียตแอบมีคนอื่นซะอีก ชิ มาทำให้ญี่ปุ่นน้อยใจนะ
-
พ่อหมีกับแม่หมีน่ารักอ่ะ >,,<" พอกลับมาอ่านเรื่องนี้แล้วชอบคิดถึงเหตุการณ์ก่อนหน้านี้
อยากให้ตัวละครในเรื่องนี้มีชีวิตขึ้นมาจริง ๆ จังเลย ^ ^ :mc4:
-
น้องญี่ปุ่นของพี่ คิดถึงเนะ ดีนะที่พี่เฟียตยังคิดทัน หึ ๆ
:angry2:
จะทำเรื่องนี้เป็นหนังสือจริง ๆใช่มั้ยค่า รอมานานเลย อยากได้ตั้งนานแล้ว สู้ ๆ นะค่า :3123:
-
:เฮ้อ: :เฮ้อ: :กอด1: :กอด1:
-
คิดถึงญี่ปุ่น พี่เฟียตเกือบงานเข้าแล้ว
-
เกือบและ เกือบจะ ฟรีคิกส์ อีพ่อหมีแล้ว
โคตร ขัดใจอ่า !!!! :pigangry2: :fcuk: :z6:
-
พี่กลับมาแล้วววว :mc4:
ตอนพิเศษของพ่อหมีแม่หมีนี่ทำเอาได้คิดเหมือนกันเนอะ o13
-
น้องญี่ปุ่นน่ารัก :-[
-
นู๋ปุ่นถึงจะเอ๋อ...แต่ก็โตขึ้นนะ..ไม่เข้าใจแต่ก็พยายามเข้าใจเฟียตทุกอย่างเลยยยย....
ตัวแสบก็ยังคงน่ารักและน่าฟัดเหมือนเดิม.... :กอด1:
:L2:น้องอิ๊ก :L1:
-
เฟียตเอ้ย เกือบไปแล้ว o22
-
ดีใจที่มาต่อนะพี่
คิดถึงมาก ๆ ๆ
รอเป็นรูปเล่มอยู่นะเนี่ย 5555
-
สติลเลิฟลี่มากกกกกอ่ะลุฟท์น้อย :-[
-
ดีใจจังตอนนี้เป็นของน้องญี่ปุ่น
เฟียตแกยุ่งจนปล่อยให้น้องเอ๋อเหงานะนั่น
+1+เป็ดให้ค่ะ
-
นุ่ปุ่นมาแล้ว :กอด1: อยากให้มีตอนพิเศษอีีก
-
:t3: :z2:
-
:impress2:
หวานสุดดดดเลยคร๊าบบบ
-
เวลาน้องญี่ปุ่นเสียใจ คนอ่านเสียใจกว่าทุกที สงสาร น้องน่ารักอ่ะ
กว่าพี่เฟียตจะเข้าใจเนอะ เกือบเสียน้องญี่ปุ่นไปแ้ล้ว
จำไม่ไ้ด้เหรอว่าเวลาน้องโกรธขึ้นมาใจแข็งแค่ไหน คิดถึงตอนน้องลดน้ำหนักตอนนั้น ใจแข็งสุด ๆ
ญี่ปุ่นน่ารักเหมือนเดิมเลยเน้~~
ขอบคุณค่ะ
-
ดันหน่อย :3059:
-
อ่านตอนนี้แล้วเหมือนสะท้อนความจริง
บางคู่อาจจะเจอเหตุการณ์อย่างนี้มาก่อนก็ได้
ต้องค่อยๆศึกษาและทำความเข้าใจกันไป ยิ่ง
เรียนคนละระดับยิ่งมีความต่างของกิจกรรมมากมาย
ขอบคุณสำหรับตอนพิเศษนี้ค่ะ :L2:
-
:t3: :L1:
-
ดีนะที่พี่เฟียตแกคิดทัน ไม่งั้นนะถ้าน้องญี่ปุ่นมีน้ำตา แกโดนขาคู่แน่ อย่ามีแบบนี้อีกนะ
-
ดันหน่อย :3059:
-
ยังคิดถึงเสมอนะไอ้หญ้าแห้งเอ๋อๆนี่ น่ารักสม่ำเสมอ สงสารน้องมันนะเห้อเฟียตเห็นแก่ตัวมาก
-
:กอด1: :L1:
-
:catrun:
-
แวะเข้ามาหาน้องญี่ปุ่นกับน้องลุฟท์
-
:music: :t3:
-
ยังรออยู่น๊า :กอด1:
-
รอจ้ารอ o18
-
ดันดัน :3059:
-
พี่อิ๊ก หวัดดีครับ 555+++++
ญี่ปุ่นมาคิดถึงสุดๆเลยครับกลับไปอ่านอีกรอบดีกว่า 5555
-
:catrun:
-
:t3: :z2:
-
:t4: :3059:
-
ยังรอตอนต่อไปอยู่นะคะ
-
คิดถึงจังฮู้ :z12:
-
น้องญี่ปุ่นน่ารักมากอ่า ><
รอตอนต่อไปอยู่น๊า~
-
ไม่มาต่อแล้วหรอ
อยากอ่านอ่าาาาาาาา
:z3: :z2:
-
ตอนนี้กำลังรวบรวม เขียนตอนพิเศษอยู่ครับผม
จะทำรวมเล่มน้องญี่ปุ่น คร้าบ
ใครสนใจ จองไว้ได้เลยน้า อิอิ
จุ๊บๆ
ปล. น่าจะภายในปีนี้คร้าบบ
-
หวาย ยกมือจองค่ะ :mc4:
อยากเก็บน้องญี่ปุ่นไว้อ่านฮาๆ
-
เรื่องนี้ไม่พลาดแน่...ขอจองด้วยจ๊ะน้องอิ๊ก
-
จอง 1 ชุดค่ะ
-
:L2:
-
จะบอกว่า ตอนนี้เขียนเสร็จแว้ววว
รอตรวจคำผิดอยู่ อิอิ
จองน้าๆๆๆๆ
-
!!!กฏใหม่ของการรวมเล่มนิยายในเล้าเป็ด ***กรณีที่นักเขียนต้องการประชาสัมพันธ์เกี่ยวกับการจอง หรือจัดพิมพ์หนังสือของตนเองผ่านกระทู้ในห้องนิยาย นิยายเรื่องดังกล่าวจะต้องลงเนื้อหาจนจบก่อน (ไม่รวมตอนพิเศษ) จึงจะทำการประชาสัมพันธ์ในกระทู้นิยายได้
แจ้งเพื่อทราบจ้า ถ้ายังไงขอให้ลบการประชาสัมพันธ์การจองออกก่อนนะคะ รอให้เนื้อเรื่องหลักจบก่อน แล้วค่อยประชาสัมพันธ์ใหม่ดีกว่านะ
-
อ่า ลืมไปครับ
แต่ว่าผมรวมภาคแรกของ ญี่ปุ่น ที่จบไปแล้วนะครับ
พอดีลงต่อกัน แบบนี้ได้ไหมครับ
-
ถ้าเช่นนั้นก็ได้จ้า เพราะถือว่าลงจบแล้ว. ยังไงเพื่อป้องกันความสับสนก็แจ้งให้ละเอียดว่าเป็นการเปิดจองภาค1นะคะ
-
ประกาศเปิดจองหนังสือ My Sweetheart Valentine I ภาคแรก น้องญี่ปุ่นเพียวๆ
นานมากๆแล้วที่ปล่อยน้องญี่ปุ่นกับพี่เฟียตให้ค้างเติ่ง ตอนนี้ผมตั้งใจจะรวมเล่มน้องญี่ปุ่นไว้ให้เพื่อนๆที่อยากสะสมไอ้หน้าเอ๋อไว้ในครอบครองนะครับ ขอออกตัวว่าตอนพิเศษของน้องญี่ปุ่นเขียนยากมากๆ เหมือนจะเลยวัย มุกต่างๆเหมือนตัน สำหรับคนที่สนใจจะจับจองเป็นเจ้าของ ต้องขออภัยใน ที่นี้ด้วย ถ้าหากว่าตอนพิเศษมันจะไม่ค่อยลื่นไหล แต่มีตอนพิเศษแน่นอนครับ เขียนสอดแทรกและเพิ่มพอสมควร แต่ที่รวมเล่มน้องญี่ปุ่นครั้งนี้ ด้วยเหตุว่า ไม่รู้ว่าตอนนั้นเขียนไปได้ยังไง รั่วจริงจัง
สำหรับคนที่จองหนังสือจะได้
-ตอนพิเศษ มากกว่า 5 ตอนครับ
-ของแถมที่อยู่ในขั้นการพิจารณา ระหว่าง กล่องใส่ และ คอลเล็กชั่นแม่หมี
-หนังสือน่าจะมี 2 เล่ม เพราะตอนนี้มีอยู่ 1300 หน้าโดยประมาณ ยังไม่ได้บีบอัด อิอิ
เหตผลที่ควรจะจับจอง
-นิยายวายรั่วๆ ไม่มีพิษภัย ไม่เสียดสีสังคม ซึ่งผิดวิสัยของคนเขียน 555
-เก็บไว้อ่านเวลาเครียดๆ มันเป็นยาแก้เครียดได้ค่อนข้างดี
-เก็บไว้เถอะครับ อิอิ ยังไงก็จะทำให้มันน่าสะสมล่ะน่า (ไม่มีเหตุผลอื่น) 555
ปล. อันนี้เปิดจองเฉยๆนะครับ เพราะอยู่ในขั้นตอนการเรียบเรียง ยังไมได้ทำอะไร อยากให้จองไว้ก่อน ส่วนเรื่องราคา จะพยายามทำให้ถูกกว่าน้องภูมินะครับ แหะๆ อยากให้ทุกๆคนมีไว้ในครอบครองคร้าบ นะนะ เก็บแม่หมีอ้วนไว้ในพิจารณาด้วยน้า
-
ลงชื่อจองได้เลยไหมคะ :confuse:
จอง 1 ชุดค่ะ :impress2:
-
จอง 1 ชุดค่า ญี่ปุ่นนนนน เป็นนายเอกที่เอ็นดูมว๊ากกกก กรีสส>w<
-
ลงชื่อจองได้เลยไหมคะ :confuse:
จอง 1 ชุดค่ะ :impress2:
จองได้เลยคราบ
จอง 1 ชุดค่า ญี่ปุ่นนนนน เป็นนายเอกที่เอ็นดูมว๊ากกกก กรีสส>w<
รับแซ่บบคร้าบ
-
จองน้องญี่ปุ่นค่ะ (แวะมาบอกอีกรอบ ^^)
-
:L2:
-
จองแน่นอนคร้าบบบบบบ รอมานาน แห่ะๆ :impress2:
ว่าแต่ จองทางไหนอ่ะคะ? แค่บอกว่าจองในนี้อ่ะหรอ? ไม่มีทางเมลล์หรอคะ?
:m28:
-
จองด้วยคนค่า ><' ยังอ่านไม่จบแต่ขอจองไว้ก่อน สนุกมากลเยค่ะ :L2:
-
จองแน่นอนคร้าบบบบบบ รอมานาน แห่ะๆ :impress2:
ว่าแต่ จองทางไหนอ่ะคะ? แค่บอกว่าจองในนี้อ่ะหรอ? ไม่มีทางเมลล์หรอคะ?
:m28:
ทางเมล์ก็ได้คร้าบ
-
เค้าขอจองด้วยจ้า 1 ชุดจ้า อิอิ :z2:
-
ดันหน่อยสิ :3059:
-
จอง1ชุดค่ะ
-
จอง 1 ชุดค่ะ
-
จองด้วย 1 ชุด
-
:L2:
-
ขอจอง 1 ชุด
ช่วยบอกวิธีการจอง และราคาด้วยครับ
-
ขอจองด้วยครับ ถ้าเปิดโอนรบกวน pmได้ไหมอ่ะครับ เผื่อลืม
-
:mc4: :mc4: O^^O นู๋ ปุ่นเอ๋อได้ใจอ่ะ >,.< :L1:
-
จองด้วย 1 ชุดจ้า
-
ลงชื่อจองด้วย 1 ชุดค่ะ :กอด1:
-
1 ชุดค่ะ
-
:ped149:
-
จองตอนนี้ยังทันไหม?
ถ้าทันจอง 1 ชุดน้าาาา
-
แจ้งปิดจองและโอนเงินครับ
นิยายเรื่อง My Sweetheart Valentine & Don’t Call Me BaBy!! , You’re My Baby!! เปิดจองมาตั้งแต่ 21 ธันวาคม 2555 ถึง 31 มกราคม 2556 ได้ครบกำหนดแล้วครับ จึงขอปิดการจองและโอน
ปล. สำหรับผู้ที่จองหนังสือไว้และยังไมได้โอนเงิน ถ้ายังอยากจะได้หนังสืออยู่ รบกวนแจ้งความประสงค์ด้วยนะครับ สามารถคุยกันได้ครับไม่ต้องห่วง ส่วนท่านที่ยังไม่ได้จองแต่อยากได้ สามารถโอนแล้วแจ้งเข้ามาได้เลยครับ เพราะผมจะสั่งพิมพ์หนังสือเฉพาะคนที่โอนและแจ้งความประสงค์ว่าอยากได้อยู่เท่านั้นนะครับ ไม่ได้สั่งเผื่อ สำหรับโครงการที่จะ Re-printed นั้นน่าจะมีครับ แต่คิดว่าน่าจะทำพร้อมกับเรื่องใหม่ สำหรับท่านที่โอนเงินแล้ว หนังสือน่าจะเสร็จไม่เกินกลางเดือนครับผม
ขอบคุณมากครับ
-
รับทราบค่ะ :L2:
-
:o8: เอา 2 เรื่องเลยนะครับ :z2: :L2:
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
My Sweetheart Valentine และ Don’t Call me BaBy!!
-
ได้เวลาเสียตังค์ส่งท้ายปี :laugh:
-
ได้เวลาเสียตังค์ส่งท้ายปี :laugh:
ได้เวลาเสียตังค์ส่งท้ายปี :laugh:
บร้า เค้าเปิดถึงต้นปีเถอะ จ่ายตอนปีใหม่ดิ จะได้เฮงๆ อิอิ
-
เดี๋ยวโอนเงินวันจันทร์ ทั้ง 2 เรื่องค่ะ
ปล. แล้วไม่ทราบว่าจะได้หนังสือประมาณเมื่อไหร่ค่ะคุณอิ๊ก
-
จองด้วยทั้ง 2เรื่องเลย
โอนเงินแล้วเดี๋ยวจะแจ้ง
ไปทางเมลอีกทีน๊า
-
น้องอิ๊ก วันนี้โอนเงินให้แล้วนะคะ :L2:
-
จอง2เรื่องเลยน๊าา
-
เข้ามารับแซ่บบ คร้าบ อิอิ ตอนนี้เหมือนจะได้พวงกุญแจล่ะ รอดิวแป้บน้า อิอิ
ปกก็รอนิ้ด เพราะทำยากมาก ด้วยอยากให้มันไม่หวาน และออกมาน่ารัก จึงคิดหนักหน่อย ไหนจะกล่องใส่ อีก อิอิ
ขอบคุณทุกคนนะครับ
ที่อยากจะเก ็บความทรงจำเอ๋อๆไส้ในครอบครอง
จุ้บๆๆ
-
เดี๋ยวต้องหาตังเตรียมเก็บไว้แล้วววว เรื่องนี้น่ารักมาก :laugh:
แล้วเมื่อไหร่ หมีดำจะจบอ่ะหรือว่าจบแล้ว คนอ่านยัง งง o18
-
โอนเงินให้แล้วน๊า :z2:
-
จอง 1 ชุดค่ะ
-
:z2:
-
เอาของแถมมาอวดคร้าบ อิอิ น้องหมีสำหรับคนที่จองสองเรื่อง
ส่วนพวงกุญแจหมีคู่สำหรับ คนที่จอง หนูญี่ปุ่นเรื่องเดียว ส่วนปกกะกล่อง เดี๋ยวมาอัพเดทเรื่อยๆนะฮ๊าฟฟ
(http://images.temppic.com/21-01-2013/images_vertis/1358785880_0.55523100.jpg) (http://images.temppic.com/21-01-2013/images_vertis/1358786094_0.55073900.jpg)
ปล. เปิดโอนถึงแค่ 31 มกราคม 2556 นี้เท่านั้นน้า รีบๆหน่อยนะคร้าบ
จุ๊บๆๆ
-
:L2: & :pig4:
-
น้องหมีน่าร้ากกกกกกพวงกุญแจก็เป็นคู่เชียว
รอรอได้มาครอบครอง :กอด1:
ปูลู.มีที่คั่นด้วยป่าว
-
29 มค. 56 จะโอนเงินค่านิยายไปให้นะครับ เอาทั้ง 2 เรื่องเลยครับ จำนวน 1,300 บาท
:z2: :z2:
-
:กอด1:
-
ใกล้จะได้เห็นน้องญี่ปุ่นและน้องอุ่นแว้วววว
ตื่นเต้นๆๆๆ
เอาปกมาฝากคร้าบ เล่ม 1 กะ 2 เนะ กล่องยังไม่มาน้า
(http://images.temppic.com/31-01-2013/images_vertis/1359566269_0.01660700.jpg) (http://images.temppic.com/31-01-2013/images_vertis/1359566269_0.23005600.jpg)
-
ตื่นเต้นเป็นเพื่อน อิอิ
-
แจ้งปิดจองและโอนเงินครับ
นิยายเรื่อง My Sweetheart Valentine & Don’t Call Me BaBy!! , You’re My Baby!! เปิดจองมาตั้งแต่ 21 ธันวาคม 2555 ถึง 31 มกราคม 2556 ได้ครบกำหนดแล้วครับ จึงขอปิดการจองและโอน
ปล. สำหรับผู้ที่จองหนังสือไว้และยังไมได้โอนเงิน ถ้ายังอยากจะได้หนังสืออยู่ รบกวนแจ้งความประสงค์ด้วยนะครับ สามารถคุยกันได้ครับไม่ต้องห่วง ส่วนท่านที่ยังไม่ได้จองแต่อยากได้ สามารถโอนแล้วแจ้งเข้ามาได้เลยครับ เพราะผมจะสั่งพิมพ์หนังสือเฉพาะคนที่โอนและแจ้งความประสงค์ว่าอยากได้อยู่เท่านั้นนะครับ ไม่ได้สั่งเผื่อ สำหรับโครงการที่จะ Re-printed นั้นน่าจะมีครับ แต่คิดว่าน่าจะทำพร้อมกับเรื่องใหม่ สำหรับท่านที่โอนเงินแล้ว หนังสือน่าจะเสร็จไม่เกินกลางเดือนครับผม
ขอบคุณมากครับ
-
เอาปกมาให้ดูคร้าบ อิอิ น่าร้ากกเนอะ
(http://images.temppic.com/03-02-2013/images_vertis/1359893870_0.10546200.jpg)
(http://images.temppic.com/03-02-2013/images_vertis/1359893869_0.80038100.jpg)
-
:3059:
-
เติมกำลังใจให้จ๊ะ :L2:
-
วาวๆ ปกงามมากค่ะ :mc4:
รอหนังสืออย่างใจจดใจจ่อ!
-
รอหนังสืออยู่นะจ๊ะ น่ารักมากเลย o13
-
สร้างนายเอกได้โดดเด้งจริงๆ เอ๋อแต่น่ารัก เจ้าเล่ห์แสนกล ศรีธนญชัย อิ๊กคิวซัง...ฉลาดแกมโกงล้วนๆ ดีมาก น่าตบนิดหน่อยบางที ที่มันกวาดทุกสิ่งให้ตัวเองเรียบ :laugh5: ส่วนน้องลุฟท์แทนซ่า เปิดตัวมาปุ๊บ ก็ติดปั๊บเหมือนกัน
เรื่องนี้ฮาเน้นๆ เล่นเอาขำกลิ้ง บางช่วงก็ได้อารมณ์โลลิค่อนสูงมาก ชอบอ่ะ การตะล่อมเด็กเนี่ย อิอิ //แต่การแหย่ช่วงแรกๆนี่ สงสารหมีขาวสุดๆเพราะเชียร์มัน อ่านไปก็ได้แต่ก้มหน้าอนาถจิต...พร้อมกับหัวเราะไปด้วย งอก่องอขิงกันเลย ไอ้เฟียตเอ้ย โดนทั้งเรอ ทั้งตด กระทั่งโดนแจกทอง 555 ...แต่มันก็บิ้ลด์อารมณ์สวาทกลับมาได้ไวดีแท้ ไม่ย่อท้อ นับถือๆ :haun5:
ประทับใจที่ได้"อ่าน"การแข่งแบดมินตัน คุณ eiky เขียนไ้ด้สุดยอด สุดตีนจริงๆ(คำหยาบขออภัยแต่มันต้องคำนี้เลย) อย่างมันส์ บรรยายเข้มข้น รายละเอียดชัดเจนและไม่ทำให้รู้สึกเบื่อเลยซักแมทช์ เห็นภาพมากๆ ระหว่างบรรยายการโต้แบด ก็มีอารมณ์นักกีฬากับแผนการเล่น(ชื่อแต่ละทริคก็นะ "หลอกดาว" งี้ 555) แทรกความคึกคักของกองเชียร์ บวกกับเรื่องรักระหว่างรบ(แข่ง)เข้าไปอีก กรี๊ดดดมาก o13
ที่ประทับใจอีกเรื่องคือ ตัวหนังสือแดนซ์ได้ แม่เจ้า แ่ต่ละท่าแต่ละมูฟเม้นท์ บรรยายแจ่มเห็นภาพที่สุด คอสตงคอสตูม หน้าผม แสงสีเสียง ละเอียดมาเต็ม ถูกใจมากเพราะอ่านสนุก //ชอบทุกโชว์ของญี่ปุ่นเพราะให้ความรู้สึกตื่นเต้นมาก แต่โชว์ที่ได้อารมณ์สุดต้องให้น้องลุฟท์ เพราะมีดราม่าน้ำตาไหลมาสคาร่าเยิ้ม โฟคก็อิ๊นอินน้ำตานอง คนอ่านก็ตัวร้อนหน้าร้อนผ่าว อกจะแตกตามไปด้วยซะให้ได้
หลายเรื่องของคุณ eiky เท่าที่อ่านมา สังเกตุว่าตัวประกอบยอดเยี่ยมตลอดเลย เพื่อนดีๆสำคัญกับชีวิต เรื่องนี้ที่แน่ๆต้องให้ ริซ่าแอนด์แซร่า อีกสองคนที่ชอบคือ เบนซ์และเม้ง(ตอนแรกนึกว่า นางจะแอบแทงข้างหลัง) ส่วนเบนซ์รั้งตำแหน่งเพื่อนพระเอกยอดเยี่ยมด้วย ชอบฮีมาก
ตามอ่านงานเขียนของคุณ eiky มาแล้วหกเรื่อง ไม่ทำให้ผิดหวังเลยจริงๆ :L1: //ลงช้าไปบ้างก็ได้ อย่ากังวลเลย รักแล้วรออ่านได้เสมอเนะ อิอิ
ป.ล. ตัวละครชื่อเริ่ด : ญี่ปุ่น ลุฟท์ กรุงเทพ(น่าร้ากอ่ะ) ไฟสูง พริกหวาน, แก็งค์เต๊นท์รถ : เฟียต ฟอร์ด โฟค เบนซ์ ฮอน(ด้า) ฮุน(ได) ...นานาชาติมากๆ 555
-
เรื่องนี้หลาน eiky แต่งได้เอ๋อสมชื่อเรื่องจริง ๆ
อ่านแล้วทำเอาคนแก่เอ๋อไปด้วยอ่ะ
หนุกหนาน ๆ
:bye2: :bye2: :bye2:
-
o13
-
o13 o13 o13 o13 o13 o13 o13 o13 o13 :laugh: :laugh: :laugh: :laugh: :laugh: :laugh: :laugh: :laugh: :laugh: :laugh:ไม่เคยอ่านนิยายเรื่องไหนที่นายเอกน่ารักเท่านี้มาก่อน โอ๊ยยยยยย ปวดกามเนะ55555 หัวเราะ อมยิ้มตลอดทั้งเรื่อง พอตอนที่แข่งแบดฯก็เหมือนตัวเองเข้าไปร่วมลุ้นร่วมเชียร์อยู่ในสนามด้วยเลย สนุกสุดๆ5555 :laugh: :laugh: :laugh: :laugh: :laugh: :laugh: :laugh: :laugh: :laugh: :laugh: :laugh: :laugh: :laugh: :laugh: :laugh: :laugh: :laugh: :laugh:
-
เพิ่งมาเจออออ
น่ารักมากๆเลยค่ะ
สู้ๆนะคะคนแต่ง
:L2:
-
:catrun:
-
ได้รับหนังสือแล้วจ้าไม่มีบุบสลาย
ขอบคุณเช่นกันจ้า :pig4:
ปูลู1..อิ๊กกี้เปลี่ยนบทเหรอทำไมพริกจีบเนเน้ล่ะ:m28:
2..ตอนพิเศษหายไปอ่ะตอน"เบื่อ"แต่จะลงให้ในเล่มของหมีดำกับลุฟใช่ป่าว
3..ยังไม่ได้อ่านหรอกแค่เปิดดูคราวๆๆแล้วมันสะดุดอ่ะ
ไม่โกรธน๊าถ้าเข้าใจผิดอ่ะ(เรื่องมากเนอะคนอ่านคนเนี่ย)
-
ตัดออกและเปลี่ยนบทนิดหน่อยคร้าบ
ตอนพิเศษก็ไม่มากอย่างที่แจ้ง เพราะเขียนมะออกเนะ
ทำไมได้หนังสือไวจัง 5555 ตกใจ
-
อุ้ย มีคนได้รับหนังสือแล้ว ^^
ของคนอยู่ต่างจังหวัดจะได้รับเมื่อไหร่น้อ ...
-
:m4: ดีใจจังจะได้หนังสือแล้วเนะ
-
o13 o13 o13 o13 o13 o13
-
o13 o13 o13 o13 o13 o13 o13 o13 o13 o13 o13 o13 o13 o13
-
กว่าจะหากระทู้เจอเล่นเอาเหนื่อย!
ได้รับหนังสือเมื่อวานค่ะ (อ.12มี.ค.56) ห่อมาอย่างดี
และเรียบร้อยที่สุด ^ ^
เห่อๆนิดหน่อยเลยถ่ายรูปไว้ค่ะ -- คุณอิ๊กแนบโน๊ตเล็กๆมาด้วย ^ ^
ขอบคุณมากค่ะ
[attachment deleted by admin]
-
ได้รับหนังสือแล้วจ๊ะ...รูปเล่มสวยน่าอ่านสมกับการรอคอย
น้องหมีก็น่ารัก...น้องอิ๊กจัดส่งมาได้เรียบร้อยดีค่ะ ... o13
-
ทำไมเรายังไม่ได้หนังสือล่ะค่ะ ทั้งสองเรื่องเลย
-
ทำไมเรายังไม่ได้หนังสือล่ะค่ะ ทั้งสองเรื่องเลย
ส่งเมล์มาได้ไหมคร้าบ เดี๋ยวผมตามให้
ขอบคุณครับ
-
ส่งเมล์มาได้ไหมคร้าบ เดี๋ยวผมตามให้
ขอบคุณครับ
ส่ง PM ให้แล้วค่ะ
-
คิดถึงน้องญี่ปุ่นเลยมาหาอ่าน
อยากอ่านตอนเฟียตเรียนแล้วเริ่มไม่สนใจแม่หมีแต่หาไม่เจอ
ไว้มาอ่านใหม่นะ
-
คุณอิ๊กจะไม่มาต่อแล้วเหรอค่ะ
-
ตอนนี้อ่านช่วงแรกๆ อยู่ทำใมยี่ปุ่นสาวจังอ่ะ (รับไมได้) =--=
-
เข้ามาเม้นก่อนอ่าน
:katai2-1:
-
สนุกจัง...ญี่ปุ่นน่ารักมาก ๆ ๆ เลย
-
มีหนังสือเหลือไหมอ่า :hao5: :hao5:
-
สนุกมากเลยคร๊าา ขอบคุณ คุณอิ๊กมากๆๆๆๆ o13
-
จริงแล้วเนื้อเรื่องสนุกนะ น่าติดตามมาก
แต่พออ่านไปได้ไม่เท่าไหร่ รู้สึกขัดๆ กับภาษาที่คนเขียนใช้
อาทิเช่น เค้ามะเคย งอนกันหรา หรืออีกหลายๆ คำที่ออกแนวภาษาวิบัติ
สำหรับเรามันไม่ลื่นไหลเลยอ่านไปสะดุดไป เฮ้ออออ...
ป.ล. ไม่ได้แอนตี้นะคะ แค่ความรู้สึกส่วนตัวจ้า :mew2:
-
กลับมาอ่านรอบที่4
อ่านทีไร ขำกลิ้งทุกที คิดถึงญี่ปุ่นกะพ่อหมีขาวจังเลย
-
อยากให้เปิดรีปริ้นอีกรอบจังค่ะ ชอบมาก สนุกๆสุด ติดมากเลยเรื่องนี้อ่านแปบเดียวจบ ลื่นไหลสุด ๆ
ขอให้มีรีปริ้นอีกนะค่าา :L2:
-
นี่ก็เป็นอีกเรื่องนึงที่อ่านแล้วเพลินใจมาก
นางเอกของเรื่องดุเหมือนจะเอ๋อไปบ้างนะ
แต่จริงๆ แล้วนางฉลาดนะจะบอกให้
คำพูดที่พูดออกมาทำให้คนฟังสะอึกได้ทีเดียว
-
อ่านเรื่องนี้ทีไร ไม่มีตอนไหนเลยที่ไม่ชอบ คะแนนเต็มร้อยให้พันเลยอ่ะ ขนาดเป็นตอนญี่ปุ่นนอยด์ๆยังตลกอ่ะ หลงรักเรื่องนี้มากมาย ขอบคุณนักเขียนที่เขียนนิยายฮาๆรั่วๆให้คนอ่านได้อ่านไปฮาไป บางตอนหัวเราะจนน้ำตาไหลอ่ะ คิดถึงเรื่องนี้มากมาย ขอบคุณสำหรับความสุขที่ได้รับจากเรื่องนี้นะคะ :pig4:
-
อ่านกว่าจะจบนานนนนนมากกกกกชอบมากกกกกกกกกกกกกกกกกกกก
รักมากกกกกกกกกกกกกกกกกกปลื้มมากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก
ขอบคุณที่เเต่งเรื่องนี้ขึ้นมาน้ะจ้าาาา ชอบตั้งเเต่เรื่อง "เมื่อผมรับบทเป็นนางร้าย" เเล้ว o22 :hao5: :katai2-1: :hao5: :katai2-1:
-
ญึ่ปุ่นกะกรุงเทพน่ารักโพดๆๆ มีคาแรคเตอร์น่ารักคนละแบบ เฉพาะตัวดี พี่เฟียตกะโฟคก็เหมือนขาวกับดำ แต่เวลารักเมียก็รักแบบถวายหัว(ใจ)เหมือนกัน 555 คู่อื่นๆก็น่ารัก พี่เบนซึน้องพริกหวาน นายบอยปลาดุกเอก พี่จิ๊บน้องเต้ เซสเม้ง ชอบทุกคู่
ขอบคุณสำหรับนิยายนะคะ คนแต่งแต่งได้หลายแนวมากๆๆ
-
ชอบตอนสุดท้ายที่สุดเลยอ่านทีไรแล้ว น้ำตาไหลอ่ะ มันเปนอะไรที่แบบ ซึ้งงงง
:mew2: :mew2: :mew2:
-
แวะมาอ่านตอนนี้โดยเฉพาะ อ่านแล้วใจสั่นบีบหัวใจตามเลยอะ คือความคิดญี่ปุ่นมันบริสุทธิ์จริงๆไม่มีอะไรแอบแฝงเลย แต่ว่าเพราะมันซื่อนี่แหละทำให้เราน้ำตาตกสงสารจนได้สินะ :เฮ้อ: เฟียตต่อไปถ้าไม่มีเวลาดูแลก็อย่าไปพาลใส่นะถ้าจะมีคนอื่นที่เขามีเวลาทั้งชีวิตให้น้องมันมาดูแลแทน เคืองเฟียตอะ :m16:
-
อ่านเรื่องนี้แล้ว อยากได้ญี่ปุ่นมาเลี้ยงเลยอะ น่ารักมากกกก
เข้ามาอ่านแล้วเหมือนติดกับดักญี่ปุ่น อ่านมันรวดเดียวจนจบ
ชอบมากกก ตลกมากกกก
-
o16 o16
-
ขอบคุณนะคะ นิยายน่ารักมากเลยค่ะ ไม่เครียดดี แอบดราม่าตามตอนสุดท้าย ว่างๆมาเพิ่มตอนพิเศษนะคะ :pig4:
-
น่ารัก
-
.
-
น้องญี่ปุ่นน่ารักมากกกกกกก. #ห่อกลับบ้านให้ด้วยค่ะ :hao7: :hao6: :hao6:
-
อ่านที่ครั้งก้อสนุก :-[ :mew1:
-
ความเห็นส่วนตัวนะ
เนื้อเรื่องดีนะ แต่ภาษาอ่านแล้วมันทำให้เครียด