CoMMuNiTY Of ThAiBoYsLoVE

Boy's love => Boy's love story => นิยายที่โพสจนจบแล้ว => ข้อความที่เริ่มโดย: memew ที่ 29-05-2015 19:23:16

หัวข้อ: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} [END]
เริ่มหัวข้อโดย: memew ที่ 29-05-2015 19:23:16

ข้อตกลงในการเข้ามาในเล้าเป็ดนะครับ กรุณาอ่านทุกคนนะครับ
เล้าแห่งนี้เป็นที่ที่คนชื่นชอบนิยาย boy's love หรือชายรักชาย หากใครหลงมาแล้วไม่ชอบ
กรุณากดกากบาทสีแดงมุมด้านขวาบนออกไปด้วยนะครับ


ติดตามกฏเพิ่มเติมที่กระทู้นี้บ่อยๆ เมื่อมีการแก้ไขกฏจะแก้ไขที่กระทู้นี้นะครับ
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=459.0

ประกาศทั่วไปติดตามอัพเดทกันที่นี่
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=2160.0

ประกาศ กฎที่อื่นมีไว้แหก แต่ห้ามมาแหกที่นี่

1.ห้ามมิให้ละเมิดสิทธิส่วนตัวของคนแต่งและบุคคลในเรื่องทั้งหมด
การสนใจและชื่นชอบนิยายและเรื่องเล่าของคนในเรื่องควรมีขอบเขตที่จะไม่สร้างความเดือดร้อนให้เจ้าของเรื่อง เช่นเดียวกับเป็ดที่ตอนนี้ถูกรังควานตามหาตัวจากคนด้านต่างๆ จนตัดสินใจไม่เล่าเรื่องต่อ.........เนื่องจากบางเรื่องเป็นเรื่องเล่า.....................บางคนไม่ได้เปิดเผยตัวตน  เขาพอใจจะมีความสุขในที่เล็กๆแห่งนี้โดยไม่ได้ตั้งใจให้คนภายนอกได้รับรู้เรื่องราวแล้วนำไปพูดต่อ   เพราะปฎิเสธไม่ได้ว่าสังคมไม่ได้ยอมรับพวกเราสักเท่าไหร่

2.ห้ามมิให้โพสต์ข้อความ รูปภาพ ใช้ลายเซ็นหรือรุปส่วนตัวหรือสื่อใดๆที่ก่อให้เกิดความขัดแย้ง ไม่แสดงความเคารพ, หมิ่นประมาท,
หยาบคาย, เป็นที่รังเกียจ, ไม่เหมาะสม,ติดเรท x,ทำให้กระทู้กลายพันธ์,ไม่เกี่ยวพันกับนิยายที่ลง
หรืออื่นๆที่ขัดต่อกฎหมาย,ห้ามโพสกระทู้ที่จะสร้างประเด็นความขัดแย้ง  ในเรื่อง การเมือง ศาสนา พระมหากษัตริย์
และสถาบันต่าง ๆ  รวมถึงกระทู้ที่จะสร้างความแตกแยก  ชวนวิวาท ของสมาชิกภายในเวปบอร์ด
การกระทำเช่นนั้นอาจทำให้คุณแบนทันที และถาวร . หมายเลข IP ของทุกโพสต์จะถูกบันทึกเพื่อใช้เป็นหลักฐาน
ในความเป็นจริงเป็นไปได้ยากมากที่จะให้แต่ละคนมีความคิดเห็นตรงกันทั้งหมด   คนเรามากมายต่างความคิดต่างความเห็น เติบโตมาภายใต้ภาวะแวดล้อมต่างกันการแสดงความคิดเห็นที่แตกต่าง   จึงควรทำเพื่อให้เกิดความเข้าใจกัน แบ่งปันประสบการณ์และมิตรภาพเพื่ออาจเป็นประโยชน์ในการใช้ชีวิต  และไม่ว่าจะอย่างไรก็ควรเคารพในความคิดเห็นที่แตกต่างของบุคคลอื่นช่วยกันสร้างให้บอร์ดนี้มีแต่ความรักนะครับ   

เรื่องบางเรื่องอาจจะเป็นทั้งเรื่องแต่งหรือเรื่องเล่าใดๆก็ขอให้ระลึกเสมอว่า  อ่านเพื่อความบันเทิงและเก็บประสบการณ์ชีวิตที่คุณไม่ต้องไปเจอความเจ็บปวดเล่านั้นเองเพื่อเป็นข้อเตือนใจ สอนใจในการตัดสินใจใช้ชีวิต   จึงไม่ต้องพยายามสืบหาว่าเรื่องจริงหรือเรื่องแต่งส่วนการพูดคุยนั้น   ก็ประมาณอย่าทำให้กระทุ้กลายพันธุ์ห้ามเอาเรื่องส่วนตัวมาปรึกษาพูดคุยกันโดยที่ไม่เกี่ยวพันกับเรื่องในกระทู้นิยาย  ถ้าจะวิจารณ์หรือแสดงความคิดเห็นทุกคนมีสิทธิแต่ขอให้ไปตั้งกระทู้ที่บอร์ดอื่นที่ไม่ใช่ที่นี่นะครับ

3.การนำเรื่อง ข้อความ รูปภาพมาโพส หรือนำข้อความใดๆไปโพสที่อื่นๆ กรุณาพยายามติดต่อเจ้าของเรื่องเท่าที่จะทำได้หรือแจ้งมายังบอร์ดนี้ก่อนนะครับ  เนื่องจากเจ้าของเรื่องบางครั้งไม่ต้องการให้คนที่ไม่ได้ชื่นชอบนิยายชายรักชายเข้ามารับรู้  ลิขสิทธิ์ทั้งหมดเป็นของเจ้าของคนที่ทำขึ้นและเวปแห่งนี้นะครับ

4.ห้ามแจกเบอร์ แลกเมล บอกเมล แลก msn บนบอร์ด โดยเฉพาะการบอกเบอร์ หรือเมลของคนอื่นโดยที่เจ้าของไม่ยินยอมให้ส่งหรือติดต่อกันทางพีเอ็มจะปลอดภัยกว่าแล้วเมื่อมีการติดต่อสื่อสารกันให้พึงระวังถึงความปลอดภัย ความไม่น่าไว้ใจของผุ้คนทุกคนแม้จะมีชื่อเสียงในบอร์ดเป็นเรื่องส่วนตัวของแต่ละคนไป เพื่อลดความขัดแย้งภายในเล้า จึงไม่สนับสนุนให้มีการจีบกันในบอร์ดนะครับ

5.ห้ามจั่วหัวกระทู้ว่าเป็น “เรื่องเล่า” นักเขียนทุกคนอย่าโกหกคนอ่านว่าเป็นเรื่องจริงในกรณีแต่งเติมเพิ่มแม้แต่นิดเดียวให้ชี้แจงว่าเป็นเรื่องแต่งแม้จะแต่งเพิ่มขึ้นแค่ไม่ถึง 10 % ก็ตาม
เพราะแม้จะเป็นเรื่องที่เขียนจากเรื่องจริง เมื่อนำมาพิมพ์เป็นเรื่องผ่านตัวอักษร ย่อมเลี่ยงไม่ได้ที่จะมีการเพิ่มเติมเพื่อให้เกิดสีสันในเนื้อเรื่อง ทางเล้าถือว่านั่นคือการเพิ่มเติมเนื้อเรื่อง จึงไม่อนุญาตให้จั่วหัวกระทู้ว่าเป็น “เรื่องเล่า” แต่สามารถแจ้งว่าเป็น “นิยายที่อ้างอิงมาจากชีวิตจริง” ได้  มีคนมากกมายทะเลาะเสียความรู้สึกเพราะเรื่องนี้มามากแล้ว

6.การพูดคุยโต้ตอบระหว่างคนเขียนและคนอ่านนอกเรื่องนิยาย  ทำได้  แต่อย่าให้มากนัก เช่น คนเขียนโพสนิยายหนึ่งตอน ก็ควรตอบเพียงคอมเม้นต์เดียวก็พอแล้ว  โดยสามารถใช้ปุ่ม Insearch qoute  ได้    ถ้าจะพูดคุยกันมากขึ้นแนะนำให้ไปตั้งกระทู้ใหม่ที่ห้องพูดคุยทั่วไป และลงลิงค์จากนิยายไปยังกระทู้พูดคุยกับแฟนคลับนิยายในรีพลายแรกด้วยนะครับ เพราะการที่คนเขียนและแฟนคลับพูดคุยกันมากทำให้หานิยายที่จะอ่านยาก ไม่เจอ ลำบากกับคนที่ไม่ได้เข้ามาตามอ่านทุกวัน

7. การกดบวกให้เป็ดเหลือง
      7.1 นิยาย 1 ตอน  จะให้ขึ้น Top list แค่ 1 Reply เท่านั้น ถ้าขึ้นเกิน จะลบคะแนนออก เหลือเฉพาะ Reply ที่มีคะแนนสูงสุด
      7.2 นิยาย 1 เรื่อง จะให้ขึ้น Top list ไม่เกิน 3 Reply ถ้าเกิน จะลบคะแนนออก ให้เหลือ เฉพาะ Reply ที่มีคะแนนสูงสุด ลงมาตามลำดับ
      7.3 Post ในห้องอื่น ๆ ก็จะใช้ หลักการเดียวกันนี้ เช่นกัน ยกเว้น
            - 1 Reply ที่เกินมานั้น โมทั้งหลาย พิจารณาดูแล้วว่า ไม่เป็นการปั่นโหวต และเป็น Reply ที่น่าสนใจและเป็นที่ชื่นชอบจริง ๆ

8.Administrator และ moderator ของ forum นี้ มีสิทธิ์อ่าน, ลบ หรือแก้ไขทุกข้อความ. และ administrator, moderator หรือ webmaster ไม่สามารถรับผิดชอบต่อข้อความที่คุณได้แสดงความคิดเห็น (ยกเว้นว่าพวกเขาจะเป็นผู้โพสต์เอง).

9.คุณยินยอมให้ข้อมูลทุกอย่างของคุณถูกเก็บไว้ในฐานข้อมูล. ซึ่งข้อมูลเหล่านี้จะไม่ถูกเปิดเผยต่อผู้อื่นโดยไม่ได้รับการยินยอมจากคุณ .Webmaster, administrator และ moderator ไม่สามารถรับผิดชอบต่อการถูกเจาะข้อมูล แล้วนำไปสร้างความเดือดร้อนต่างๆ

10.ห้ามลงประกาศลิงค์โปรโมทเวป  โฆษณา หรือโปรโมทในเชิงธุรกิจใดๆ ทุกชนิด ลงได้เฉพาะในห้องซื้อขาย ในเมื่อแนะนำเวปอื่นที่บอร์ดเรา ก็ช่วยแนะนำบอร์ดเราโดยลงลิงค์บอร์ดเรา เวป http://www.thaiboyslove.com  ในบอร์ดที่ท่านแนะนำมาให้เราด้วย  เมื่อจำเป็นต้องแนะนำลิงค์ให้ส่งลิงค์กันทาง personal message หรือพีเอ็มแทนนะครับจะสะดวกกว่า ส่วนในกรณีอยากแนะนำสิ่งดีๆให้เพื่อนๆได้อ่านจริงๆนั้นพยายามลงให้ห้องซื้อขายซะ หรือถ้าม๊อดเดอเรเตอร์จะพิจารณาเป็นกรณีๆไป ถ้ารู้สึกว่าไม่ได้โปรโมทเวป แต่อยากแนะนำสิ่งดีๆให้เพื่อนด้วยใจจริงจะให้กระทู้นั้นคงอยู่ต่อไป

11.บอร์ดนิยายที่โพสจนจบแล้วมีไว้สำหรับนิยายที่โพสในบอร์ด boy's love จนจบแล้วเท่านั้น จึงจะถูกย้ายมาเก็บไว้ที่นี่ หาอ่านนิยายที่จบแล้ว หรือคนเขียนไม่ได้เขียนต่อ แต่โดยนัยแล้วถือว่าพล็อตเรื่องโดยรวมสมควรแก่การจบแล้ว หากนักเขียนท่านใดได้พิมพ์เล่มกับสำนักพิมพ์ ต้องการลบเรือ่งบางส่วนออก โดยเฉพาะไคลแม๊ก หรือตอนจบที่สำคัญ ให้แจ้ง moderator ย้ายนิยายของท่านสู่ห้องนิยายไม่จบ เพื่อที่หากระยะเวลาเกินหกเดือนแล้ว เราจะได้ทำการลบทิ้ง หรือท่านจะลบนิยายดังกล่าวทิ้งเสียก็ได้ เนื่องจากบอร์ดนี้เก็บเฉพาะนิยายที่จบแล้ว

บอร์ดนิยายที่ยังไม่มาต่อจนจบไว้สำหรับ
นิยายที่คนเขียนไม่ได้มาต่อนาน หายไปโดยไม่มีเหตุผลสมควร ไม่ได้แจ้งไว้หรือแจ้งแล้วก็ไม่มาต่อ 3 เดือน จะย้ายมาเก็บในนี้เมื่อครบหกเดือนจะทำการลบทิ้ง ส่วนเรื่องไหนที่จะต่อก็ต่อในนี้จนกว่าจะจบ แล้วถึงจะทำการย้ายไปสู่บอร์ดนิยายจบแล้วต่อไป

12.ห้ามนำเรื่องพิพาทต่างๆมาเคลียร์กันในบอร์ด

13.ผู้โพสนิยาย และเขียนนิยายกรุณาโพสให้จบ ตรวจสอบคำผิดก่อนนำมาลงด้วยครับ

14.ส่วนคนอ่านทุกท่าน เวลาอ่านนิยาย เรื่องที่คนเขียนเขียน  ก็ไม่ต้องไปอินมากนะครับ ให้เก็บเอาสิ่งดีๆ ประสบการณ์ ข้อคิดดีๆไปนะครับ

15. การนำรูปภาพ บทความ ฯลฯ มาลงในเวปบอร์ด  ควรจะให้เครดิตกับ... 
(1) ผู้ที่เป็นต้นตอเจ้าของบทความหรือรูปภาพนั้นๆ
(2) เวปไซต์ต้นตอที่อ้างอิงถึง
....ในกรณีที่เป็นบทความที่ถูกอ้างอิงต่อมาจากเวปไซต์อื่นๆ
- ถ้ามีแหล่งต้นตอของเจ้าของบทความ  ให้โพสชื่อเจ้าของต้นตอของบทความหรือรูปภาพนั้นๆ  พร้อมทั้งเวปไซต์ที่อ้างอิง 
  (กรณีนี้จะโพสอ้างอิงชื่อผู้โพสหรือเวปไซต์ที่เรานำมาหรือไม่ก็ได้ แต่ควรมั่นใจว่าชื่อต้นตอของที่มาถูกต้อง)
- ถ้าไม่สามารถหาชื่อต้นตอของรูปภาพหรือเวปไซต์ที่นำมาได้ ควรอ้างอิงชื่อผู้โพสและเวปไซต์จากแหล่งที่เรานำมาเสมอ
- ควรขออนุญาติเจ้าของภาพหรือเจ้าของบทความก่อนนำมาโพสค่ะ(ถ้าเป็นไปได้) ยกเว้นพวกเวปไซต์สาธารณะ เช่น  หนังสือพิมพ์ออนไลน์ ฯลฯ ที่เปิดให้คนทั่วไปได้อ่านเป็นสาธารณะ ก็นำมาโพสได้ แต่ให้อ้างอิงเจ้าของชื่อและแหล่งที่มาค่ะ
- ไม่ควรดัดแปลงหรือแก้ไขเครดิตที่ติดมากับรูปหรือบทความก่อนนำมาโพส
- ถ้าเป็น FW mail  ก็บอกไปเลยว่าเอามาจาก FW mail

16.นิยายเรื่องไหนที่คิดว่าเมื่อมีการรวมเล่มขายแล้วจะลบเนื้อเรื่องไม่ว่าบางส่วนหรือทั้งหมดออก กรุณาอย่าเอามาลงที่นี่ หรือสำหรับผู้ที่ขอนิยายจากนักเขียนอื่นมาลง ต้องมั่นใจว่าเรื่องนั้นจะไม่มีการลบเนื้อเรื่องไม่ว่าบางส่วนหรือทั้งหมดออกเมื่อมีการรวมเล่มขาย อนึ่ง เล้าไม่ได้ห้ามให้มีการรวมเล่มแต่อย่างใด สามารถรวมเล่มขายกันได้ แต่อยากให้เคารพกฎของเล้าด้วย เล้าเปิดโอกาสให้ทุกคน จะทำมาหากิน หรืออะไรก็ตามแต่ขอความร่วมมือด้วย เผื่อที่ทุกคนจะได้อยู่อย่างมีความสุข

17.ห้ามแจ้งที่หัวกระทู้เกี่ยวกับการจองหรือจัดพิมพ์หนังสือ แต่อนุโลมให้ขึ้นหัวกระทู้ว่า “แจ้งข่าวหน้า...” และลงลิงค์ที่ได้ตั้งเอาไว้ในแล้วในห้องซื้อขายลงในกระทู้นิยายแทน  ถ้านักเขียนต้องการประชาสัมพันธ์เกี่ยวกับการจอง หรือจัดพิมพ์หนังสือของตนเองผ่านกระทู้นิยายของตนเอง  นิยายเรื่องดังกล่าวจะต้องลงเนื้อหาจนจบก่อน (ไม่รวมตอนพิเศษ) จึงจะทำการประชาสัมพันธ์ในกระทู้นิยายได้ (ศึกษากฏการซื้อขายของเล้่าก่อน ด้วยนะคะ)

เอาข้อสำคัญก่อนนะครับเด่วอื่นๆจะทำมาเพิ่มครับเอิ้กๆหุหุ
admin
thaiboyslove.com.......................................                                                           

วันที่ 3 ธ.ค. 2551วันที่ 16 ก.ย. 2554 ได้เพิ่มกฏ ข้อที่ 7
วันที่ 21 ต.ค.2556 ได้ปรับปรุงกฏทั้งหมดเพื่อให้แก้ไข และติดตามได้ง่าย

เวปไซต์แห่งนี้เป็นเวปไซต์ส่วนบุคคลที่ได้รับความคุ้มครองจากกฏหมายภายในและระหว่างประเทศ การเข้าถึงข้อมูลใดๆบนเวปไซต์แห่งนี้โดยไม่ได้รับความยินยอมจากผู้ให้บริการ ถือว่าเป็นความผิดร้ายแรง

ข้อความใดๆก็ตามบนเวปไซต์แห่งนี้ เกิดจาการเขียนโดยสมาชิก และตีพิมพ์แบบอัตโนมัติ ผู้ดูแลเวปไซต์แห่งนี้ไม่จำเป็นต้องเห็นด้วย และไม่รับผิดชอบต่อข้อความใดๆ  โปรดใช้วิจารณญาณของท่านที่เข้าชม และ/หรือ ท่านผู้ปกครองในการให้ลูกหลานเข้าชม


_____________________________________________________________________________

(http://upic.me/i/pi/121277352-horz2800.jpg)

#พี่หมอน้ำฝน #ทาสแค้น
story by Memew

“รักไผ่มันมากใช่ไหม มันจะรู้สึกยังไง ถ้าคนที่มันรักถูกคนที่มันเกลียดย่ำยี”
...ผมถูก’ไผ่’เพื่อนสนิทขอร้องให้แกล้งเป็นแฟนหลอกๆเพื่อให้’พี่หมอ’พี่ชายต่างสายเลือดของมันรู้สึกรังเกียจและออกจากบ้านไป แต่พี่หมอกลับเอาคืนด้วยการทำเรื่องเลวร้ายกว่านั้นกับผม

หนังสือ & e-book : http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=54068


นิยายทุกเรื่องที่เขียนจ้าาา
1. Kiss love รักวุ่นวายนายสุดหล่อ > http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=31576
2. Hate Love ทาสแค้น (พี่หมอน้ำฝน) http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=47105
3. Brother พี่ตัวร้ายกับนายตัวดี http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=54258
4. Boyfriends [3P] http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=54277


็สารบัญ
Ch.00 (https://goo.gl/3Y8acd),
Ch.01 (https://goo.gl/kQdyvV),
Ch.02 (https://goo.gl/wW2kmQ),
Ch.03 (https://goo.gl/TWXxGx),
Ch.04 (https://goo.gl/V8Kduc),
Ch.05 (https://goo.gl/AWhf6r),
Ch.06 (https://goo.gl/tWNGbZ),
Ch.07 (https://goo.gl/TLfyAf),
Ch.08 (https://goo.gl/Ar6qKX),
Ch.09 (https://goo.gl/go6quV),
Ch.10 (https://goo.gl/oK8Jj8),
Ch.11 (https://goo.gl/ZgfYyb),
Ch.12 (https://goo.gl/nRwjyg) Part 1,
Ch.12 (https://goo.gl/FnqjRR) Part 2,
Ch.13 (https://goo.gl/kndUZe),
Ch.14 (https://goo.gl/uN8tfE),
Ch.15 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=47105.msg3138162#msg3138162), Ch.16 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=47105.msg3146263#msg3146263), Ch.17 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=47105.msg3151858#msg3151858), Ch.18 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=47105.msg3155770#msg3155770), Ch.19 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=47105.msg3160260#msg3160260), Ch.20 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=47105.msg3165528#msg3165528),
Ch.21 (https://goo.gl/TKMFyi),
Ch.22 (https://goo.gl/GquCvz),
Ch.23 (https://goo.gl/2Uc7KZ),
Ch.24 (https://goo.gl/eSU2ak),
Ch.25 (https://goo.gl/EKwQEG),
Ch.26 (https://goo.gl/vS5Prf),
Ch.27 (https://goo.gl/F6cYci), 
Ch.28 (https://goo.gl/F1azUn),
Ch.29 (https://goo.gl/M2Po2V),
Ch.30 (https://goo.gl/Ww2W1Z),
Ch.31 (https://goo.gl/GcWCLh),
Ch.32 (https://goo.gl/fKaLnU),
Ch.33 (https://goo.gl/sXgA79),
Ch.34 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=47105.msg3217008#msg3217008), Ch.35 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=47105.msg3218809#msg3218809), Ch.36 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=47105.msg3224235#msg3224235), Ch.37 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=47105.msg3227651#msg3227651),Ch.38 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=47105.msg3228886#msg3228886), Ch.39 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=47105.msg3231835#msg3231835), Ch.40 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=47105.msg3234118#msg3234118), Ch.41 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=47105.msg3235914#msg3235914), Ch.42 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=47105.msg3240356#msg3240356), Ch.43 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=47105.msg3246071#msg3246071), Ch.44 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=47105.msg3250621#msg3250621), Ch.45 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=47105.msg3252738#msg3252738), Ch.46 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=47105.msg3255232#msg3255232), Ch.47 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=47105.msg3260672#msg3260672), Ch.48 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=47105.msg3263301#msg3263301), Ch.49 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=47105.msg3264212#msg3264212), Ch.50 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=47105.msg3266284#msg3266284), Ch.51 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=47105.msg3268837#msg3268837), Ch.52 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=47105.msg3272062#msg3272062), Ch.53 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=47105.msg3274872#msg3274872), Ch.54 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=47105.msg3276466#msg3276466), Ch.55 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=47105.msg3281126#msg3281126), Ch.56 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=47105.msg3283623#msg3283623), Ch.57 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=47105.msg3285467#msg3285467), Ch.58 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=47105.msg3289534#msg3289534), Ch.59 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=47105.msg3296384#msg3296384), Ch.60 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=47105.msg3298433#msg3298433), Ch.61 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=47105.msg3306913#msg3306913), Ch.62 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=47105.msg3309642#msg3309642), Ch.63 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=47105.msg3311280#msg3311280), Ch.64 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=47105.msg3313763#msg3313763), Ch.65 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=47105.msg3318561#msg3318561), Ch.66 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=47105.msg3321470#msg3321470), Ch.67 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=47105.msg3325507#msg3325507), Ch.68 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=47105.msg3329943#msg3329943), Ch.69 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=47105.msg3336772#msg3336772), Ch.70 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=47105.msg3341180#msg3341180),
Ch.71 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=47105.msg3345161#msg3345161), Ch.72 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=47105.msg3347655#msg3347655), Ch.73 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=47105.msg3351730#msg3351730), Ch.74 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=47105.msg3355384#msg3355384), Ch.75 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=47105.msg3358531#msg3358531), Ch.76 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=47105.msg3361133#msg3361133), Ch.77 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=47105.msg3364635#msg3364635), Ch.78 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=47105.msg3366691#msg3366691), Ch.79 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=47105.msg3370176#msg3370176), Ch.80 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=47105.msg3374327#msg3374327) พาร์ท 1, Ch.80 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=47105.msg3377780#msg3377780) พาร์ท 2, Ch.81 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=47105.msg3381965#msg3381965), Ch.82 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=47105.msg3383979#msg3383979), Ch.83 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=47105.msg3384926#msg3384926), Ch.84 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=47105.msg3386987#msg3386987), Ch.85 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=47105.msg3388453#msg3388453), Ch.86 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=47105.msg3391486#msg3391486), Ch.87 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=47105.msg3393560#msg3393560), Ch.88 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=47105.msg3396570#msg3396570), Ch.89 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=47105.msg3399832#msg3399832),
Ch.90 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=47105.msg3404017#msg3404017)
Ch.91 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=47105.msg3407830#msg3407830)
Ch.92 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=47105.msg3412131#msg3412131)
Ch.93 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=47105.msg3417292#msg3417292)
Ch.94 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=47105.msg3420642#msg3420642)
Ch.95 Part 1 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=47105.msg3424806#msg3424806)
Ch.95 พาร์ท 2 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=47105.msg3430074#msg3430074)
Ch.95 พาร์ท 3 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=47105.msg3436466#msg3436466)
Ch.96 อยากรู้ & หมาป่า & รับน้อง พาร์ท 1 [น้ำฝน] (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=47105.msg3442148#msg3442148)
Ch.96 อยากรู้ & หมาป่า & รับน้อง พาร์ท 2 [น้ำฝน] (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=47105.msg3446815#msg3446815)
Ch.96 อยากรู้ & หมาป่า & รับน้อง พาร์ท 3 [น้ำฝน] (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=47105.msg3455681#msg3455681)
Ch.97 คิดถึงเมีย [พี่หมอ] (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=47105.msg3461032#msg3461032)
Ch.98 ว่าที่คู่แข่ง [น้ำฝน] (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=47105.msg3463852#msg3463852)
Ch.99 ใครชอบน้ำฝนดาหน้ากันเข้ามา [พี่หมอ (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=47105.msg3470166#msg3470166)
Ch.100 หนี [น้ำฝน] (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=47105.msg3476188#msg3476188)
Ch.101 ตามเมียกลับบ้าน [พี่หมอ] (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=47105.msg3481701#msg3481701)
Ch.102 เดือนพันทาง [น้ำฝน] (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=47105.msg3487370#msg3487370)
Ch.103 เสน่ห์น้ำฝน [พี่หมอ] (https://goo.gl/xDxftF)
Ch.104 Keep Walking ก้าวเดินต่อไป [น้ำฝน] (https://goo.gl/iM8h1g)

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {หมอแซม-น้ำฝน} บทนำ
เริ่มหัวข้อโดย: ไป๋ไป๋ ที่ 29-05-2015 19:28:15

รอ ร๊อ รอ :katai5:

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {หมอแซม-น้ำฝน} บทนำ
เริ่มหัวข้อโดย: memew ที่ 29-05-2015 19:37:08

บทนำ : จุดเริ่ม...


 
“มึง เอาจริงเหรอวะ” ผมถามย้ำมันอีกที

“เอาน่า เฮ้ยมาแล้ว ๆ อยู่นิ่ง ๆ นะ”
พูดจบมันก็รีบจับผมไปยืนหันหลังให้กำแพงทันที ก่อนก้มหน้าลงมายังซอกคอ ไม่ได้แตะหรอกครับ แค่เอาวางไว้ห่าง ๆ แต่รู้สึกได้ถึงลมหายใจอุ่น ๆ ของมันชัดเจนเลย อยากผลักออกครับ แต่ตกลงกันไว้ตั้งแต่ต้นแล้ว ผมเลยจำต้องกัดฟัน ยืนนิ่ง ๆ ให้มันทำตามใจตัวเอง
 
มันขยับหน้านิดหนึ่ง คล้าย ๆ กับจะทำให้ดูเหมือนกับว่ามันกำลังไซ้ซอกคอผมอยู่
 
“แหงนหน้าหน่อยดิมึง ทำหน้าเคลิ้ม ๆ ด้วย” มันสั่ง
 
ผมจำต้องค่อย ๆ แหงนหน้าขึ้นนิด ๆ กลั้นลมหายใจไว้ เพราะกลัวว่าถ้าแหงนผิดจังหวะ เดี๋ยวคอผมจะขยับไปถูกปากมันเข้า พอแหงนจนได้องศาผมก็หลับตาลงแน่น ไม่อยากมองภาพความอุบาศท์ของตัวเองกับเพื่อนเท่าไหร่
 
ว่าแต่…

ไอ้ห่า!!

เมื่อกี้นี้ปากมึงถูกคอกูจริง ๆ ด้วย!!
 
ผมขยับออกนิดหนึ่ง แต่มันยึดสองไหล่ผมไว้ คราวนี้มันชิดปากกับคอผมมากกว่าเดิมอีก
 
มึงจะแสดงสมจริงไปไหม =*=
 
ผมจำต้องอยู่นิ่ง ๆ รอคอยเวลา และเพราะผมนิ่งจึงได้ยินเสียงฝีเท้าหนัก ๆ จากรองเท้าที่ให้เดาน่าจะเป็นรองเท้าหนังอย่างดีมาหยุดยืนอยู่ไม่ห่าง
 
ทุกอย่างเงียบลงแล้ว แต่ที่ไม่เงียบคงเป็นเสียงหัวใจผมนี่แหละ ที่ตอนนี้มันกำลังดังมากขึ้นเรื่อย ๆ จนได้ยินเสียงชัดเจนเลย
 
“ทำอะไรกัน!!” ได้ยินเสียงทุ้มหนัก ๆ ถาม
 
เสียงแม่งโคตรหล่อ
ผมลืมตามองทันที ก่อนจะรีบผลักเพื่อนออก แค่นี้ก็น่าจะเพียงพอกับบทบาทที่ได้แสดงไปแล้ว
 
ผมมองไปยังเจ้าของน้ำเสียงนั้น ผมว่าเสียงเขาหล่อแล้ว หน้าเขาหล่อกว่าเสียงไปไกลโข ใบหน้าแฝงความไม่พอใจเอาไว้ หัวคิ้วขมวดจนจะจรดเข้าหากัน สวมเสื้อเชิ้ตสีฟ้าไล่เส้นสีขาวให้เดาน่าจะติดแบรนด์ดังไว้ตรงปกในด้านหลัง กางกางแสล็ค ในมือถือเสื้อสูทสีเทาเข้ม มองตรงมายังเราเขม็ง
 
ผมรีบก้มหน้าทันที
 
“อ้าว กลับมาแล้วเหรอ”
ไผ่มันพูดเหมือนไม่รู้สึกรู้สาว่าตัวเองกำลังทำผิดอะไร เหงื่อผมเริ่มซึมชื้นออกมาจากฝ่ามือ ความกลัวถาโถมไปทั่ว

“ทำอะไรกัน” เขาถามอีกรอบ
 
ผมเงยหน้าหวาด ๆ มองคนถามอีกที เขามองหน้าไผ่เขม็ง ผมก้มมองพื้นอีกทีสลับกับเหลือบตามองสองคนที่กำลังใช้สายตาจ้องกันอยู่
 
ไผ่ยักไหล่ “ไม่ได้ทำอะไรนี่”
 
คนตัวสูงขมวดคิ้วมุ่น “ทุเรศ”
 
“อะไรทุเรศ” มันย้อน
 
“ไอ้ที่ทำกันเมื่อกี้”
เขาบอก ก่อนปรายตามามองผมแวบหนึ่งแล้วมองกลับไปยังไอ้ไผ่ต่อ มันยักไหล่อีกที
 
“ยังไม่ทันได้ทำอะไรเลย”
มันพูดแค่นั้น คว้ามือผม ก้าวฉืบ ๆ ผ่านคนตัวสูงมา เห็นมันเอาไหล่ชนไหล่คนตัวสูงแรงด้วย เสี้ยวเวลาที่ผมกำลังจะผ่านเลยไป ผมเผลอเงยหน้ามองตาเขาด้วย ดวงตาคมเข้มแข็งกร้าวแฝงความไม่พอใจจนผมต้องรีบก้มหน้าหลบดวงตาเขาอีกรอบ
 
“ฮ่า ๆ มึงเห็นไหม มันทำหน้าโคตรของโคตรรับไม่ได้เลย”
 
“มึงไม่คิดว่ามันมากไปเหรอวะ”
 
“ยิ่งมากยิ่งดี กูไม่ชอบพวกเนี๊ยบจัด ๆ มึงก็รู้ อย่าคิดมากน่า มันไม่มายุ่งกับมึงหรอก ยิ่งทำแบบนี้ มันยิ่งไม่อยากเข้าใกล้กูเข้าไปใหญ่ เราไปหาไรกินกันดีกว่า เดี๋ยวกูเลี้ยง ว่าแต่ คอมึงหอมฉิบหาย กลิ่นเหมือนน้ำยาอาบน้ำไอ้ปุยฝ้ายเลย”
 
“ไอ้เวร”
ผมยกเท้าขึ้นมาถีบมันทันที แต่มันเด้งตัวหลบทันครับ
 
“เอาน่า ป่ะไปหาไรกินกัน หิวแล้ว”
มันรีบเดินเข้ามาประชิด กอดคอผมแน่น ผมทำหน้าเหม็นเบื่อก้าวตามมันไป
 
ถ้าผมรู้ว่าการตัดสินใจมาทำเรื่องแบบนี้กับมัน จะนำมาซึ่งปัญหามากมายตามมา ถ้าย้อนเวลากลับได้...
 
…ผมจะไม่ทำ

TBC…
ฝากเนื้อฝากตัวด้วยค่ะ (http://upic.me/i/6m/bf9jt.gif)

**เตือนกันไว้ก่อนน้า 7 ตอนแรกของนิยายเรื่องนี้ เนื้อหาจะสั้นมาก(บางตอนมีไม่ถึง 10 บรรทัดด้วยซ้ำ) หลัง ๆ จะยาว(ไปจนถึงยาวมาก) เพราะงั้นอย่าเพิ่งตกใจจ้า สูดลมหายใจเข้าปอดลึก ๆ แล้วอ่านกันให้สนุก เอ็นซีจะเริ่มมีตั้งแต่ตอนที่ 8 เป็นต้นไป
 :z2:

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {หมอแซม-น้ำฝน} บทนำ
เริ่มหัวข้อโดย: YING_YING ที่ 29-05-2015 19:52:15

รอๆๆๆๆๆ รีบมาต่อกันอีกน่าติดตามจ้าาาาาาาา :ling1: :ling1: :ling1: :ling1: :ling1: :ling1: :ling1: :ling1: ค้างอ่ะ :katai5: :katai5: :katai5: :katai5: :katai5: :katai5: :katai5: :katai5:

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {หมอแซม-น้ำฝน} บทนำ
เริ่มหัวข้อโดย: mukmaoY ที่ 29-05-2015 20:07:37

น่าสน

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {หมอแซม-น้ำฝน} บทนำ
เริ่มหัวข้อโดย: loveview ที่ 29-05-2015 20:36:05

มาตามติดและติดตาม

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {หมอแซม-น้ำฝน} บทนำ
เริ่มหัวข้อโดย: JK ที่ 29-05-2015 21:07:06

 :z3: ทำเค้าค้างหลายเรื่องละนะตัวเธอ ~~~~~

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {หมอแซม-น้ำฝน} บทนำ
เริ่มหัวข้อโดย: Vanillaเปรี้ยว ที่ 29-05-2015 21:32:30

ติดตามๆ

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {หมอแซม-น้ำฝน} บทนำ
เริ่มหัวข้อโดย: cass-meyz ที่ 30-05-2015 01:26:35

ติดตามๆๆๆๆๆๆมาต่อเร็วๆนะพี่มิว  :mew3: :mew3:

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {หมอแซม-น้ำฝน} บทนำ
เริ่มหัวข้อโดย: frenzy19 ที่ 30-05-2015 07:17:53

 o13

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {หมอแซม-น้ำฝน} บทนำ
เริ่มหัวข้อโดย: TOY_SKY ที่ 30-05-2015 07:26:16

 :mc4: :mc4: :mc4:

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {หมอแซม-น้ำฝน} บทนำ
เริ่มหัวข้อโดย: sirin_chadada ที่ 30-05-2015 07:31:24

เอ๊ะ แล้วจะเป็นไงต่อนะ

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {หมอแซม-น้ำฝน} บทนำ
เริ่มหัวข้อโดย: snowprince108 ที่ 30-05-2015 14:23:58

งืออออ อยากอ่านต่อแล้วง่า :impress3: อยากรู้ว่าเรื่องราวจะเป็นไงต่อ :katai1:

*ชูป้ายไฟแฟนคลับพี่มิว* :impress2:

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {หมอแซม-น้ำฝน} บทนำ
เริ่มหัวข้อโดย: coolmaoil ที่ 30-05-2015 18:03:00

รอติดตามนะ น่าหนุกดี :katai2-1: :katai2-1: :katai2-1:

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {หมอแซม-น้ำฝน} บทนำ
เริ่มหัวข้อโดย: pp_psj ที่ 30-05-2015 20:25:05

น่าติดตามมากๆ
 :katai2-1:

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {หมอแซม-น้ำฝน} บทนำ
เริ่มหัวข้อโดย: yaoionlyyes ที่ 30-05-2015 21:04:57

โอ๊ยตาย มาต่อเลยยยย รออออออ อยากเผือกว่าเกิดไรขึ้น ทำไมต้องทำงั้น

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {หมอแซม-น้ำฝน} บทนำ
เริ่มหัวข้อโดย: shoky_9 ที่ 31-05-2015 13:02:07

เย้ๆ เรื่องใหม่  :mew1:

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {หมอแซม-น้ำฝน} บทนำ
เริ่มหัวข้อโดย: kun ที่ 31-05-2015 15:44:07

เคี้ยวหมากรอล่ะ

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {หมอแซม-น้ำฝน} บทนำ
เริ่มหัวข้อโดย: lighter ที่ 31-05-2015 18:23:52

ติดตามมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมม
 :katai2-1: :katai4: :katai5:

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {หมอแซม-น้ำฝน} บทนำ
เริ่มหัวข้อโดย: sosi ที่ 31-05-2015 18:56:32

 :hao4:  น่าสนุกนะงานนี้  จะไม่ยุ่งจริงหรอ?

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {หมอแซม-น้ำฝน} บทนำ
เริ่มหัวข้อโดย: Damon ที่ 01-06-2015 06:08:08

แค่บทนำก็น่าอ่านแล้วค่ะ

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {หมอแซม-น้ำฝน} 01 ติดตา ไม่ตรึงใจ
เริ่มหัวข้อโดย: memew ที่ 01-06-2015 21:04:30

Chapter 1 : ติดตา ไม่ตรึงใจ
{พี่หมอ}
*** *** *** ***
 
ผมเดินขึ้นห้องหลังจากต้องเผชิญหน้ากับใครบางคนที่ผมเองก็ไม่ได้อยากเจอ แต่ก็จำต้องเจอ ผมรู้ว่าน้องชายต่างสายเลือดของผมไม่ชอบหน้าผมเท่าไหร่

เอาเข้าจริง น่าจะบอกว่า ‘เกลียดกันเข้าไส้มากกว่า’

ผมเองก็ไม่ต่าง
 
ผมชื่อแซม อายุ 32 เป็นหมอด้านสมองอยู่โรงพยาบาลเอกชนแห่งหนึ่ง สถานะปัจจุบัน โสด ไม่ใช่ผมไม่สนใจเรื่องผู้หญิง ผมมีคู่เดทเยอะ แต่ก็ยังไม่คิดจะเลือกใครมาเป็นเมียสักคน ผมแค่ต้องการใครสักคนที่อยู่ด้วยกันอย่างมีความสุข เหมือนที่พ่อแต่งงานกับแม่ และอยู่กินกันมาจนมีผมเป็นลูกชายเพียงคนเดียว พอแม่ตาย พ่อก็ครองตัวเป็นโสดมาตลอดจวบจนตัดสินใจแต่งงานอีกครั้งกับแม่ของทิวไผ่
 
ช่วงแรก ๆ ผมก็คัดค้าน เพราะเรามีกันแค่สองคนก็ดีอยู่แล้ว แต่นั่นก็คือความสุขของพ่อ ผมจำต้องปล่อยท่านไป ผมไม่มีปัญหาอะไรกับอาทับทิม เพียงแต่แค่แวบแรกที่เราถูกแนะนำให้รู้จักกัน ผมก็รู้ได้ทันทีว่าเด็กนั่นไม่ชอบผม และผมเองก็ไม่ชอบมันเหมือนกัน
 
เด็กที่แต่งตัวซกมก สายตาเอาเรื่องแบบนั้น
 
สองปีที่อยู่บ้านเดียวกันมา ผมกับทิวไผ่แทบจะไม่พูดคุยอะไรกันเลย เป็นไม้เบื่อไม้เมากันมาเงียบ ๆ เพราะต่างคนก็ต่างไม่อยากให้พ่อแม่รับรู้และเสียความรู้สึก เราจึงก่อสงครามใส่กันเงียบ ๆ ภายใต้ใบหน้าของลูกที่ดี
 
ผมเป็นหมอ เพราะอยากเป็นเหมือนพ่อที่เป็นหมอและแม่ที่เป็นนางพยาบาล พ่อผมเกษียนตัวเองออกมาเป็นหมออาสาสมัคร เดินทางไปรักษาผู้คนพร้อมหอบหิ้วแม่ของทิวไผ่ที่เป็นอาสาสมัครก่อนหน้านั้นอยู่แล้วไปด้วย
 
ผมไม่รู้ว่าพวกท่านเจอกันได้ยังไง แต่ผมมีความสุขที่เห็นพ่อมีความสุข แต่ก่อนท่านเป็นคนเคร่งเครียดกับชีวิต เคร่งครัดกับทั้งตัวผมและตัวเอง สิ่งสุดท้ายที่พ่อบอกผมก่อนแต่งงานคือ 'พ่อปล่อยวางของหนักลงแล้ว'
 
ผมยังไม่เข้าใจความหมายของมันมาจนถึงทุกวันนี้ และก็ไม่คิดจะเข้าใจด้วย

ผมหยิบขวดน้ำมาเปิดฝาเทใส่แก้วยกดื่ม นึกถึงสายตากวน ๆ นั้นแล้วก็แทบจะดื่มไม่ลง ก่อนคิดไปถึงสายตาของใครอีกคนที่เหลือบมามองก่อนจาก
 
ความรู้สึกรังเกียจวิ่งวนไปทั่ว ผมวางแก้วลง คลี่ปลดเนกไท แกะกระดุม ปลดเปลื้องเสื้อผ้าออกจากตัวเดินเข้าห้องน้ำไป   
 
จริง ๆ ผมอยากย้ายออกไปอยู่คนเดียวมากกว่า และไผ่เองก็อยากให้ผมย้ายออกไปด้วย มันถึงได้ทำทุกวิถีทางเพื่อบังคับผมทางอ้อมให้ต้องย้ายออกไป แต่ที่ผมไม่ออก เพราะพ่อขอร้องไว้ พ่อมีผมเป็นลูกคนเดียวมาตลอด พอมีอาทับทิมกับไผ่ พ่อเลยอยากให้เราอยู่ด้วยกันเป็นครอบครัว
 
พ่อตัดสินใจขายบ้านหลังใหญ่ของเรา เพื่อเก็บเงินเอาไว้เป็นค่าใช้จ่ายไปกับการเดินทางเพื่อรักษาผู้คนตามถิ่นทุรกันดาร
 
ผมค้านหัวชนฝาตอนพ่อจะขายบ้านของเรา แต่ผมก็เอาชนะท่านไม่ได้ สุดท้าย เราก็ต้องย้ายมาอยู่บ้านของอาทับทิม มาอยู่กับคนที่มันตั้งแง่ว่าผมมาเพื่อเกาะแม่มันกิน
 
ผมหมุนเปิดน้ำให้แรงขึ้น เพื่อล้างความรู้สึกแย่ ๆ ทิ้งไป รวมถึงคราบไคลและความรู้สึกขยะแขยงที่เพิ่งเจอมาเมื่อกี้นี้ด้วย
 
สิ่งที่ผมไม่ชอบมีหลายอย่าง พวกไม่เรียบร้อย พวกติสท์ และพวกรักร่วมเพศ และดูเหมือนไผ่จะเป็นทุกสิ่งที่ผมว่ามาหมดเลย


ผมแหงนหน้ารับสายน้ำอุ่น ๆ ที่กำลังไหลรินลงมา ผ่อนคลายทุกความรู้สึกแย่ ๆ ทิ้งไป คว้าสบู่มาถู ใช้เวลาไม่นานผมก็อาบน้ำเสร็จ เดินออกไปแต่งตัว

ผมกลัดกระดุมเสื้อนอน มองหน้าตัวเองในกระจก เพิ่งเห็นว่าหัวคิ้วมันจรดชนกันขนาดไหน ผมใช้นิ้วเกลี่ยคลายมันออก เดินไปทิ้งตัวลงนอน ลากผ้าห่มขึ้นมาคลุมถึงอก ปิดไฟ ผ่อนลมหายใจออกช้า ๆ ปิดเปลือกตาลง

แต่ทันทีที่เปลือกตาสัมผัสกับความมืด ใบหน้ากวน ๆ ของทิวไผ่ก็ฉายขึ้นมาแทนที่           
 
ผมลืมตา จ้องมองเพดานว่างเปล่าด้านบน ถอนหายใจออกมาแรง คงต้องมีสักวันที่ผมจะหมดความอดทนและออกไปอยู่คนเดียว แต่พอนึกถึงใบหน้าที่เต็มไปด้วยความสุขของพ่อตอนกลับมาเห็นครอบครัวอยู่กันพร้อมหน้าพร้อมตา ผมก็ไม่อยากให้ท่านสูญเสียความรู้สึกแบบนั้นไป
 
ตอนนี้ความหวังของพ่ออีกอย่างคือเห็นผมแต่งงาน มีหลานให้ท่านอุ้ม วันนั้นคงมาถึง ถ้าผมเจอผู้หญิงที่ถูกใจนะ
 
บางคนก็ว่าผมเนี๊ยบ บางคนก็ว่าผมเพอร์เฟ็คเกินไป จริง ๆ ผมก็แค่คนธรรมดาคนหนึ่ง ที่มองอะไรละเอียดอ่อนมากกว่าคนอื่นเท่านั้น(ตามประสาคนเป็นหมอ) ผมปิดเปลือกตาลงอีกรอบ ภาพกวนประสาทของไผ่ยังคงตามมาหลอกหลอนไม่หยุด ผมหลับตาแน่นพยายามลบภาพนั้นทิ้งไป ก่อนภาพของใครอีกคนจะฉายขึ้นมาแทนที่

ภาพของคนที่ทิวไผ่กอด
 
ไผ่เป็นคนมีเพื่อนเยอะ เข้านอกออกในจนสร้างความรำคาญให้ผมบ่อย ๆ แต่คนนี้ผมไม่เคยเห็น หรือเอาเข้าจริง ผมไม่เคยสนใจที่จะมองหน้าเพื่อน ๆ ของมันอยู่แล้ว
 
แต่คนนี้แตกต่างออกไป
 
ผมนึกถึงใบหน้าตระหนกผสมหวาดกลัวนิด ๆ ของมัน ก่อนนึกย้อนไปถึงใบหน้าเคลิบเคลิ้มเพราะถูกเล้าโลมนั้น
 
หึ เสแสร้งแกล้งทำเป็นหวาดผวา ทิวไผ่เป็นพวกมารยาจัด ซึ่งผมว่า เพื่อนมันก็คงไม่ต่างกันเท่าไหร่นักหรอก
 
ผมรีบสลัดภาพนั้นทิ้งไป ต้องนอนเก็บพลังไว้ เพราะอีกห้าชั่วโมง ผมก็ต้องตื่นเพื่อเข้าเวรอีกรอบ ผมผ่อนลมหายใจออกเบา ๆ สั่งตัวเองให้หลับ ขมวดคิ้วนิดหนึ่ง เพราะภาพใบหน้าที่แหงนนิด ๆ อย่างเคลิบเคลิ้มของเด็กนั่นวิ่งปราดเข้ามาอีกรอบ ผมส่ายหัวแรง หลับตาแน่น พยายามลบภาพเด็กนั่นทิ้งไป แล้วปล่อยให้สติตัวเองค่อย ๆ จางหายไป

TBC...

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {หมอแซม-น้ำฝน} Ch.1 ติดตา ไม่ตรึงใจ {P.1 UP.1-6-2015}
เริ่มหัวข้อโดย: mukmaoY ที่ 01-06-2015 21:21:38

หลงแรกพบ

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {หมอแซม-น้ำฝน} Ch.1 ติดตา ไม่ตรึงใจ {P.1 UP.1-6-2015}
เริ่มหัวข้อโดย: ▶August5th◀ ที่ 01-06-2015 21:35:37

น่าติดตามดีครับ

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {หมอแซม-น้ำฝน} Ch.1 ติดตา ไม่ตรึงใจ {P.1 UP.1-6-2015}
เริ่มหัวข้อโดย: namngern ที่ 01-06-2015 21:59:23

มาลงทีนี่ด้วย เยย้ เราจะติดตามทั้งสองที่เลยน้า
เป็นกำลังใจให้นะะค

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {หมอแซม-น้ำฝน} Ch.1 ติดตา ไม่ตรึงใจ {P.1 UP.1-6-2015}
เริ่มหัวข้อโดย: coolmaoil ที่ 03-06-2015 22:35:58

ติดตามอยู่นะ สู้ๆ

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {หมอแซม-น้ำฝน} Ch.1 ติดตา ไม่ตรึงใจ {P.1 UP.1-6-2015}
เริ่มหัวข้อโดย: Mouse2U ที่ 03-06-2015 23:24:43

คุณหมอคะอย่าออกตัวแรงค่ะ ระวังจะตกลงไปในหลุมที่ตัวเองเป็นคนขุดจนปีนขึ้นมาไม่ได้เสียล่ะนะคะ :o9: เจ็บหนักไม่รู้ด้วยนา..

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {หมอแซม-น้ำฝน} Ch.1 ติดตา ไม่ตรึงใจ {P.1 UP.1-6-2015}
เริ่มหัวข้อโดย: fammi50 ที่ 03-06-2015 23:45:39

หลงเสน่ห์ฝนแล้วล่ะสิ ครุคริ

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {หมอแซม-น้ำฝน} Ch.1 ติดตา ไม่ตรึงใจ {P.1 UP.1-6-2015}
เริ่มหัวข้อโดย: Sugar_Halloween ที่ 04-06-2015 00:23:08

ไม่คิดอะไรแต่เพ้อถึงเค้าเนี่ยนะ อิอิ

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {หมอแซม-น้ำฝน} Ch.2 ท้าทาย {P.1 UP.8-6-2015}
เริ่มหัวข้อโดย: memew ที่ 08-06-2015 20:45:18

Ch. 02 : ท้าทาย
{น้ำฝน}

“ไง มึง ไมทำหน้าเป็นตูดมาแบบนั้นวะ”
ผมทักทันทีที่เห็นเพื่อนเดินเข้ามาในห้องเรียน
 
“ตูดกูหล่อขนาดนั้นเลยเหรอ” มันกวนตีนกลับ “ไม่มีไรหรอก พอดีเห็นหน้าคนบางคนก่อนออกจากบ้านน่ะ เลยหงุดหงิดนิดหน่อย”
 
ผมเดาได้เลยว่าคนที่มันพูดถึงคือใคร
 
“มึงนี่จะจงเกลียดจงชังอะไรกันนักกันหนาว้า เขาก็ไม่ได้มาทำอะไรให้มึงไม่พอใจสักหน่อย”
ผมด่า มันหันมามองตรง ๆ ขมวดคิ้วทำหน้าโคตรจริงจัง
 
“มึงเคยรู้สึกไม่ถูกชะตาใครสักคนแม้เพียงแรกพบไหม เหมือนตกหลุมรัก แต่สำหรับกูกับมัน เหมือนตกหลุมเกลียดกันตั้งแต่แรกพบน่ะ”
 
คราวนี้เป็นผมบ้างที่ขมวดคิ้วแทนมัน
 
“ตกหลุมเกลียด”
 
มันพยักหน้า “มันหาสาเหตุไม่ได้นะ แต่กูเกลียดมัน”
 
ผมถอนหายใจแรง ตบบ่ามันเบา ๆ
 
“งั้นมีอยู่สองวิธี หนึ่ง มึงย้ายออก สองมึงย้ายออก”
 
“อ้าว สองวิธีตรงไหน กูเห็นมีแค่วิธีเดียว”
 
“ก็มึงเคยบอกกูว่าทำให้พี่หมอ.ย้ายออกไม่ได้ มึงก็ต้องเป็นฝ่ายย้ายออกเอง เขาเป็นพวกรักษาคำพูด แต่มึงเป็นพวกแหกกฎ แทนที่จะมานั่งทำให้เขาย้าย สู้มึงย้ายเองไม่ดีกว่าเหรอ มาอยู่กับกูก็ได้มะ อาหารเม็ดบ้านกูเยอะ”
 
มันโบกหัวผมที

“กูไม่ย้ายไปไหนทั้งนั้น นั่นมันบ้านบรรพบุรุษกู เรื่องไรกูจะย้ายออกไปจากมาตุภูมิอันเป็นฐานที่มั่นกูตั้งแต่แต่ชาติปางก่อน กูจะกวนมันแบบนี้จนมันทนไม่ไหว ผิดคำพูดกับพ่อแล้วย้ายออกไปเอง”
 
ผมถอนหายใจเบา ๆ
 
“หาเรื่อง”
 
มันยิ้มหล่อ “เพราะงั้น มึงต้องช่วยกู”
 
“ไม่” ผมตอบกลับทันควัน “กูไม่อยากเดือดร้อน”
ผมตัดบทมันแค่นั้น หันไปทักเพื่อน ๆ ที่ทยอยกันเดินเข้ามา
 
“นี่ ๆ กูเปรี้ยวปากว่ะ ไปดื่มกัน”
กระเป๋ายังไม่ทันถึงโต๊ะหินมันก็ออกปากชวน
 
“เอาดิ”
ตันรีบเสริม พวกสัมภเวสีที่ชอบร้องหาขวดเหล้ารีบถลาเข้ามาเสนอหน้าทันที ใช้เวลาไม่นานก็มีสมาชิกที่จะร่วมก๊งประมาณสิบกว่าชีวิต ทำไมตอนทำรายงาน ไม่สามัคคีกันดีแบบนี้บ้างวะ(ที่พูดนี่คือรวมตัวเองด้วยนะครับ ฮ่า ๆ) 
 
“แล้วไปกินกันที่ไหนดี” 
ใครสักคนถามขึ้น ทุกคนนิ่งคิด หาแหล่งช่องสุมนี่ต้องหาดี ๆ ครับ มีกันน้อย ๆ เลือกร้านไหนก็ได้(บิลท์หน้าแก่หรือไปร้านประจำได้) แต่ถ้าไปกันเยอะ ๆ มีปัญหาแน่ เพราะหลายคนอายุยังไม่ถึง 18 (อย่างผมเป็นต้น)


“ไปกินบ้านกูดีกว่า”
อยู่ ๆ ไผ่ก็เสนอขึ้น ผมหันไปมอง
 
“มึง ไม่เห็นรึไง คนไปกันเยอะแยะ เสียงดังขึ้นมาเดี๋ยวพี่มึงก็ว่าเอาหรอก”


มันหันมายกยิ้มเจ้าเล่ห์ “เพราะงั้นไง กูถึงได้อยากชวนไปกินกันที่บ้าน เฮ้ย ไปกินบ้านกู อนุญาตให้กินดื่มหรือแหกปากร้องเพลงได้เต็มที่”
พวกเพื่อน ๆ พากันปรบมือโห่ร้องดีใจ ผมมองเห็นเค้าความไม่พอใจจากใบหน้าพี่หมอได้ชัดเจนเลย
 
เอาน่า ตามน้ำไปล่ะกัน 
 
พอเลิกเรียน ทุกคนก็ยกโขยงไปรวมตัวกันที่บ้านไผ่ ใครมีรถก็ขี่รถตัวเองไป(ส่วนใหญ่เป็นมอไซต์ครับ) ผมซ้อนท้ายมอไซต์ไผ่มา ที่เหลือก็แท็กซี่ ไผ่มันโทรบอกให้แม่บ้านซื้อพวกอาหารสดกับเครื่องดื่มมาแล้ว พอไปถึงพวกนั้นรีบตั้งวงทันที ในขณะที่ผมกับตันรีบเข้าครัวไปช่วยกันทำอาหาร จริง ๆ ผมทำเป็นครับ แต่ยกหน้าที่นี้ให้เพื่อน ส่วนผมทำหน้าที่เป็นผู้ช่วยเท่านั้น เพราะตันมันชอบทำอาหาร มันฝันอยากเป็นพ่อครัวมาตั้งแต่ไหนแต่ไรแล้ว แต่ที่บ้านไม่สนับสนุน มันเลยแอบ ๆ เรียนเอา
 
แต่ยอมรับได้อย่างหนึ่ง ฝีมือมันดีจริง ๆ ไม่เกินชั่วโมง กับแกล้มน่าทานมากมายก็มากองอยู่ตรงหน้า แล้วห่าฝูงหนึ่งก็รีบรุมทึ้งทันที
 
“ตัน มึงมาเป็นเมียกูเถอะ ทำกับข้าวโคตรอร่อยเลย”
หินถลาจะเข้าไปกอดเพื่อน ตันรีบเอาเท้าถีบหน้าทันที(ถีบจริง ๆ ครับ ห้านิ้วตีนเต็มหน้ามันเลย)
 
“กูจะทำให้ลูกค้ากับเมียกูกินเท่านั้น ถ้าอยากกินจริง ๆ ไปแปลงเพศ แล้วมาเป็นเมียกู แล้วกูจะทำให้กิน”
 
"ไอ้เวร” ไอ้หินมันด่ากลับ ผมหัวเราะร่า ยื่นแก้วไปให้พีมเติมให้
 
เรานั่งกินกันจนเมาได้ที่ เสียงเฮฮาก็เริ่มดังขึ้นเรื่อย ๆ ผมไม่ได้สนใจอะไร จนเหลือบไปเห็นใครบางคนเดินมาหยุดยืนอยู่แถว ๆ หน้าประตู ผมมองตาเขาแวบหนึ่ง ก่อนก้มหลบเพราะนึกไปถึงสิ่งที่ตัวเองเคยทำ
 
“ไผ่”
พี่หมอเรียกไอ้ไผ่เสียงเรียบ แต่น้ำเสียงนั้นเจือปนไปด้วยความไม่พอใจ ไผ่หันไปมอง
 
“เอ้า พี่หมอกลับมาแล้วเหรอ สนใจดื่มเปล่า แต่โทษทีนะ มีแต่เหล้าแบนกับเหล้ากลม ไม่มีไวท์ชั้นเลิศให้พี่หรอก”
พอมันพูดจบ ก็มีเสียงฮิ้วตามมา
 
“เลิกกินได้แล้ว เสียงดัง ฉันจะนอน”
 
“ก็นอนไปดิ เอ้าเฮ้ย ขอเพลงมัน ๆ หน่อย”
พอมันพูดจบ ก็มีใครสักคนกดเปลี่ยนเพลงเป็นจังหวะเร้าใจมากขึ้น แล้วพวกไส้เดือนที่นั่งกินกันอยู่ก็ลุกดิ้นทันที ผมแอบมองไปทางพี่หมอ รายนั้นยืนนิ่ง หลับตาแน่น สูดลมหายใจเข้าปอดลึก สีหน้าคล้ายกับคนที่พยายามจะระงับความโกรธอยู่

เพื่อน ๆ ผมไม่มีใครสนใจ เต้นรั่วกันไป
 
“เอ้าฝน ลุกดิ๊”
ใครสักคนฉุดผมให้ลุกยืน จริง ๆ ผมอยากเต้นครับ ผมชอบเต้นรั่ว แต่พอรู้ว่ามีคนกำลังมองอยู่ และคนคนนั้นพร้อมจะฆ่าใครก็ตามที่ลุกขึ้นเต้นให้ตายลง ต่อมอยากรั่วก็เลิกทำงานทันที อารมณ์นี้อยากกลับบ้านมากกว่า
 
ไผ่หยิบรีโมตมากดเพิ่มเสียง จนผมว่ามันชักจะดังเกินไปแล้ว ยิ่งเห็นใบหน้าที่พยายามอดกลั้นของพี่หมอมากเท่าไหร่ ผมว่าเสียงเพลงดัง ๆ นั้น ไม่ต่างกับนาฬิกาที่กำลังนับถอยหลังไปสู่การระเบิดของปรามาณู   
 
 “เบาหน่อยไผ่”
ผมสะกิดปราม มันหันมามอง กอดคอผมไว้ เหลือบไปมองพี่หมอนิดหนึ่ง ขยับปากมางับหูผมเบา ๆ ผมรีบเอียงหน้าหนี แต่มันยึดคอไว้ ยิ่งอยู่ผมยิ่งรู้สึกถึงอันตรายที่กำลังคืบคลานเข้ามา
 
พอหันไปมองอีกที พี่หมอหายไปแล้วครับ
 
“หึ ๆ”
มันหัวเราะ ผมผลักหน้ามันออกแรง
 
“ห่.า หาเรื่องให้กูเดือดร้อน”
 
“ไร ไม่เห็นเป็นไรเลย”
 
“มึงไม่เป็น แต่กูอาจเป็น มึงเห็นไหม สายตาเขาน่ากลัวขนาดไหน”
 
“ไม่หรอกน่า คิดมาก รีบกินเร็ว ๆ เข้า”
มันยัดแก้วผมใส่มือ บังคับให้ผมยกดื่ม ผมถอนหายใจเบา ๆ หวังว่าอะไร ๆ จะไม่เลวร้ายไปกว่านี้นะ


TBC..
Chapter 1-5 เนื้อหาจะสั้นมาก ๆ คนเขียนจะลงให้อ่านพร้อมกันรวดเดียวเลยนะคะ(แบบไม่เปลี่ยนหัวข้อ^^)           

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {หมอแซม-น้ำฝน} Ch.3 จะอยู่เฉยหรือเล่นงานกลับ {P.1 UP.8-6-2015}
เริ่มหัวข้อโดย: memew ที่ 08-06-2015 20:50:20

Chapter 03 : จะอยู่เฉยหรือเล่นงานกลับ
{พี่หมอ}

ผมรู้ว่ามันจงใจ จงใจแกล้งผมสารพัดวิธีเพื่อให้ผมออกจากบ้านหลังนี้ไป บ้านที่มันรัก รังที่มันหวงแหน แต่ที่ผมไม่ไปก็เพราะพ่อคนเดียวเท่านั้น
 
ผมสลัดเสื้อผ้า เดินเข้าห้องน้ำไปล้างคราบไคล รวมถึงภาพของใครบางคนออกไปจากหัว ไผ่พยายามแกล้งผมสารพัดวิธี ยิ่งช่วงหลัง ๆ ยิ่งหนัก ถ้าไม่ติดพ่อ ผมคงออกไปอยู่คอนโดคนเดียวนานแล้ว จริง ๆ ผมจะแอบไปก็ได้ แล้วกลับมาเฉพาะตอนที่พ่อกลับ เสียแต่ผมไม่รู้ว่าท่านจะกลับเมื่อไหร่นี่สิ และถ้าท่านรู้ว่าผมไม่อยู่ดูแลน้อง พ่อคงเสียใจ

แต่พ่อคงไม่รู้หรอก ว่าน้องที่พ่ออยากให้ผมดูแล มันจงเกลียดจงชังผมแค่ไหน ผมสูดลมหายใจเข้าปอดลึก ปิดฝักบัว คว้าผ้าเช็ดตัวมาซับน้ำจนแห้ง พันท่อนล่างเดินไปยืนอยู่หน้ากระจก
 
ผมพยายามนิ่งเฉยมาตลอด แต่แทนที่มันจะรามือกลับเล่นงานผมหนักขึ้น

หรือเพราะผมนิ่งไป มันเลยได้ใจ...
 
ผมค้ำมือกับอ่างล้างหน้า จ้องตาคนที่อยู่ในนั้น แล้วผมควรจะทำยังไง จะอยู่เฉยแบบนี้ต่อไป หรือเล่นงานมันกลับ ผมถามคนที่อยู่ในนั้น แต่คนในนั้นไม่มีคำตอบอะไรให้ผมเลย   

.........
ต่อ
v
v

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {หมอแซม-น้ำฝน} Ch.4 เผชิญหน้า {P.1 UP.8-6-2015}
เริ่มหัวข้อโดย: memew ที่ 08-06-2015 20:55:06

Ch. 04 : เผชิญหน้า
{น้ำฝน}

 

“เมาแล้วมึง พอเหอะ”
ผมประคองคนที่กำลังเมาแอ๋ขึ้นบันได ไผ่มันเมาหนักจริง ๆ ครับ วันนี้
 
“หนุก ๆ อยากกินอีก”
 
“พอได้แล้วมึง เมามากแล้ว”
ผมปราม เพราะเพื่อนคนอื่น ๆ กลับกันหมดแล้ว จริง ๆ ผมเองก็อยากกลับเหมือนกัน แต่ถูกมันลากตัวให้อยู่ต่อ ผมประคองมันเป๋ ๆ ก้าวพ้นบันไดขั้นสุดท้ายขึ้นมา มันโวยวายอะไรสักอย่างฟังไม่ได้สรรพ คล้าย ๆ จะบอกว่าขอลงไปดื่มต่ออะไรทำนองนั้น
 
“นี่ เดินดี ๆ”
ผมพยายามพยุงมันมุ่งตรงไปทางห้อง ไปได้ไม่กี่ก้าวก็ได้ยินเสียงประตูเปิดออกดังผลัวะ ผมหันไปมอง พี่หมอยืนคิ้วขมวดอยู่ตรงหน้า มือหนึ่งค้างไว้ที่ลูกบิด

“เงียบ ๆ หน่อย”
พี่มันปรามเสียงเข้ม

“ขอโทษครับ”
ผมรีบออกตัว จะพาไผ่ก้าวต่อ แต่มันยื้อไว้ หันไปทางพี่หมอ   
 
“ขอโทษทำมาย ได้ข่าวว่าบ้านนี้เป็นของผม ถ้ารำคาญ ก็ออกไปเล้ย!!”
มันโวยวาย คนตัวโตมองหน้ามันนิดหนึ่ง ก่อนเหลือบมามองผม
 
“จัดการให้เรียบร้อย”
เขาบอกเรียบ ๆ ผมพยักหน้า จะพามันเดินต่อ แต่มันยื้อตัวไว้ 
 
“ไปเล้ย ออกไปเล้ยไอ้กาฝาก!!”
มันชี้หน้าไล่ ผมรีบปัดมือมันลง
 
“ไปไผ่!”
 
“ไม่อาวน่าที่ร้าก นี่บ้านของเราน้า เราจะทำอะไรกันก็ด้าย”
มันหันมาทำเสียงอ่อนเสียงหวาน ผมไม่สนใจ รีบลากมันหวังหลบไปให้พ้น ๆ สายตาดุ ๆ ของคนตัวสูง เกือบถึงอยู่แล้วเชียว แต่มันดันโถมตัวกอดผมไว้จนผมเสียหลักล้มลงไปนอนหงายที่พื้นโดยมีมันคร่อมทับอยู่ด้านบน
 
“ไผ่ กูหนัก”
ผมพยายามผลักมันออก แต่ตัวมันหนักครับ ไม่ขยับเลย ผมเหลือบไปมองคนตัวสูง พี่หมอทำสีหน้าไม่พอใจยิ่งกว่าเดิม กระแทกประตูปิดดังโครม ผมหันกลับมามองมันใหม่   

“ไผ่ ลุก กูหนัก!” ผมจับหน้ามันดู “เวรเอ้ย!” ก่อนสบถลั่นเพราะมันหลับไปแล้ว “ไอ้เพื่อนเวร ไอ้เพื่อนสารเลว ทำกูเดือดร้อนตลอด” ผมบ่น ผลักมันออกจากตัวอย่างทุลักทุเลขึ้นไปยืนหอบ ๆ ก้มจับข้อมือมันไว้ ลากทีละคืบเข้าห้อง   

เมื่อไหร่ มึงจะเลิกจงเกลียดจงชังพี่มึงสักทีนะ 

...
ต่อ
v
v

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {หมอแซม-น้ำฝน} Ch.5 คนไข้คนใหม่ {P.2 UP.8-6-2015}
เริ่มหัวข้อโดย: mild-dy ที่ 08-06-2015 21:11:25

มาติดตามค่า

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {หมอแซม-น้ำฝน} Ch.5 คนไข้คนใหม่ {P.2 UP.8-6-2015}
เริ่มหัวข้อโดย: Mouse2U ที่ 08-06-2015 21:17:36

ถ้าหมอแซมบอกถึงสาเหตุที่จะต้องย้ายไปอยู่ข้างนอกให้คุณพ่อรู้ เราว่าท่านต้องเข้าใจค่ะ แต่นี่อะไรเก็บกดเสียจนสุดท้ายก็กะเอามันไม่ลงกับคนอื่นล่ะสิ (ขอสงสารน้องฝนล่วงหน้าเลยแล้วกันค่ะ T^T ) นี่ถ้าไม่บอกว่าเป็นหมอเราก็คิดว่าหมอแซมรุ่นเดียวกันกับไผ่เลยนะคะเนี่ย วุฒิภาวะเท่ากันเลย~

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {หมอแซม-น้ำฝน} Ch.5 คนไข้คนใหม่ {P.2 UP.8-6-2015}
เริ่มหัวข้อโดย: memew ที่ 08-06-2015 21:21:47

Chapter 05 : คนไข้ใหม่
{พี่หมอ}
 
ยิ่งนาน ผมยิ่งประสาทเสีย ผมรู้ว่าผมควรอดทน คนเป็นหมอมีความอดทนมากกว่าคนทั่วไปอยู่แล้ว แต่บ้าน คือสถานที่ที่น่าจะผ่อนคลายที่สุด แต่ตอนนี้มันกลับกลายเป็นสนามรบย่อย ๆ ไปแล้ว แต่ก่อนมันสู้กับผมเพียงคนเดียว แต่ตอนนี้ มันกำลังหาพรรคพวกมารบเพิ่ม
 
ผมดึงยาระงับประสาทจากตู้ยาในห้องมาเทใส่มือกรอกปาก ดื่มน้ำตาม ผมไม่ได้เป็นโรคประสาท แต่แค่ต้องการผ่อนคลายความเครียดที่มีอยู่ตอนนี้ออกไปเท่านั้น ผมทิ้งตัวลงนอนบนเตียง พยายามข่มใจให้หลับ
 
ผ่านไปร่วมสามสิบนาที ปกติผมเป็นพวกหลับง่าย แต่ตอนนี้ ในพะวงผม มีแต่ความรู้สึกขุ่นมัวที่มีต่อน้องชายร่วมชายคา ผมก่ายมือไว้บนหน้าผาก คิดหาหนทางแก้ไข ผมเป็นผู้ใหญ่ ต้องคิดให้รอบคอบ

แต่คิดไปคิดมา ผมน่าจะนอนดีกว่า สงสัยยาจะออกฤทธิ์แล้ว ผมลดมือจากหน้าผากมาวางไว้บนอก ผ่อนลมหายใจ ปิดเปลือกตาลง ค่อย ๆ พาสติจางหายไป
...
...
...
...
...
“สวัสดีค่ะ คุณหมอ”
เสียงทักทายของเจ้าหน้าที่และนางพยาบาลในตึกดังมาเป็นระยะระหว่างทางที่ผมเดินเพื่อเข้าห้องตรวจ ไม่เว้นแม้กระทั่งนางพยาบาลที่ผมเคยออกเดทด้วย ผมแค่พยักหน้ายิ้มให้นิด ๆ ตอบรับเท่านั้น
 
จริง ๆ ผมอยากได้นางพยาบาลมาเป็นเมียนะ เหมือนที่พ่อมีแม่ แต่ยังไม่มีใครถูกใจผมสักคน ผมอยากได้ผู้หญิงที่มีบุคลิกคล้ายแม่ อบอุ่น ใจดี เอาใจเก่ง หน้าตาจะเป็นยังไงก็ได้ เพราะผมไม่ค่อยสนเรื่องพวกนี้เท่าไหร่ ขอให้นิสัยถูกใจผมเป็นพอ แต่จนถึงเดี๋ยวนี้ ผมก็ยังไม่เจอคนคนนั้นสักที
 
ผมเดินเข้าห้องตรวจ วางกระเป๋าไว้ หยิบเสื้อกาวน์มาสวม กระชับปรับให้ดูเรียบร้อยที่สุด พี่ณีย์ นางพยาบาลผู้ช่วยผมเดินเข้ามา ยื่นแฟ้มคนไข้สองสามรายแรกมาให้

“วันนี้คนไข้เยอะนิดหนึ่งนะคะ”
ผมพยักหน้ารับ ก็เห็นเยอะทุกวัน ทั้งที่ค่าใช้จ่ายที่นี่จะสูงปรี้ดก็ตาม ที่นี่ ผมถือเป็นมือสอง เพราะมือหนึ่ง คืออาจารย์หมอผมเอง(ท่านรักผมเหมือนลูกคนหนึ่ง ที่ผมได้เป็นมือสองเพราะความกรุณาของท่านนี่แหละ)
 
“วันนี้มีคนไข้ถูกส่งต่อมาจากโรงพยาบาลรัฐด้วยนะคะ”
ผมพยักหน้ารับอีกรอบ ทิ้งตัวลงนั่งประจำที่ เธอเดินออกไป สักพักคนไข้คนแรกก็เดินเข้ามา
 
ผมทำการตรวจตั้งแต่เช้ายันบ่าย ตอนนี้ผมเหลือคนไข้อีกเพียงคนเดียวเท่านั้น จะได้ไปทำอย่างอื่นต่อ คนไข้ที่ผมตรวจเสร็จพอดียกมือไหว้ ลุกขึ้นเดินออกไป ผมเซ็นสั่งยา ยื่นให้พี่ณีย์ เธอรับไป สลับกับส่งแฟ้มคนไข้คนสุดท้ายมาให้ ผมรับมาเปิดอ่าน พี่ณีย์เดินออกไป ได้ยินเสียงเรียกชื่อคนไข้ดังมาแว่ว ๆ   
 
“เชิญคุณท้องฟ้า วารีมนต์ค่ะ”
 
ผมเปิดย้อนดูข้อมูลอื่น ๆ คนไข้เคยประสบอุบัติเหตุทำให้เส้นประสาทบางส่วนทำงานผิดปกติ โรงพยาบาลทางนู้นรักษามาร่วมสามปีแล้ว ก่อนส่งต่อมาที่นี่ ค่าใช้จ่ายทั้งหมดเคลมประกัน ผมละสายตาจากแฟ้มมองประตูที่ถูกเปิดออกกว้าง มีเจ้าของเรือนร่างงามระหงร่างหนึ่งก้าวเข้ามาภายใน ผมหยุดสายตาเอาไว้แค่นั้น
 
สวย คือคำแรกที่ผุดขึ้นมาในหัว ผมเจอคนสวยมาเยอะ แต่คำว่าสวยสำหรับผม อาจแตกต่างจากของคนอื่น คนตรงหน้านี้สวยมาก สวยหวานราวกับนางฟ้า แวบแรกผมคิดถึงแม่ขึ้นมาทันที ผมสีน้ำตาลเข้มของเธอยาวประบ่า ผิวแก้มเนียนใส ดวงหน้าแม้จะดูหม่นนิด ๆ แต่ก็ยังหวานหยด หวานพอ ๆ กับชุดที่สวมใส่ สีหน้าและดวงตาดูเป็นคนอ่อนโยนไม่ต่างกับนางฟ้าที่หลุดออกมาจากเทพนิยาย
 
“สวัสดีค่ะ”
เธอยกมือไหว้ ยิ้มให้นิด ๆ เหมือน ๆ คนไข้ที่พบหมอครั้งแรกทั่วไป ผมไม่ตอบอะไรผายมือไปยังเก้าอี้ให้เธอนั่ง ก้มอ่านรายละเอียดในแฟ้มต่อ ก่อนเงยหน้าขึ้นมาถามอาการเพิ่มเติม
 
“เราคงต้องค่อย ๆ รักษา อาจใช้เวลานานหน่อย หวังว่าคงเข้าใจนะ”
ผมอธิบาย คนไข้พยักหน้า
 
“ค่ะ รักษามาสามปีแล้ว”
เธอยิ้มนิด ๆ มองเห็นความสิ้นหวังในดวงตาเธอ
 
“ขอโทษครับ!!”
อยู่ ๆ ก็มีคนเปิดประตูเดินพรวดพราดเข้ามา คนไข้ผมหันไปมองพอ ๆ กับผม ผมชะงัก มองคนที่ยืนอยู่หน้าประตูนิ่งค้าง มันเองก็มองผมนิ่งค้างไม่ต่าง
 
“ฝน”
คนไข้ผมเรียกด้วยน้ำเสียงดีใจ มันได้สติ รีบค้อมหัวให้ทันที
 
“ขอโทษที่เสียมารยาทครับ” มันบอกผมก่อนหันไปทางคนไข้ “โทษที แม่บ้านปิดห้องน้ำชั้นนี้เลยต้องลงไปเข้าชั้นอื่น”
คนไข้ผมพยักหน้ารับ

ผมแอบขมวดคิ้วเบา ๆ ความรู้สึกผ่อนคลายที่มีมาก่อนหน้าจางหายไปกลายเป็นความขึงเครียด มันมีสีหน้าอึดอัด แต่ไม่แสดงท่าทีอะไรว่ารู้จักผมมาก่อน ส่วนผมก็ไม่คิดจะทักทายอะไรมันอยู่แล้ว เพราะไม่แน่ใจว่ามันอยู่ในฐานะอะไรกับน้องชายร่วมชายคา เพื่อน เพื่อนสนิท คู่ขา หรือว่าแฟน และที่สำคัญ มันทำให้ผมรู้สึกประสาทเสียนิด ๆ พอ ๆ กับเห็นไผ่   
 
ผมหันกลับมาคุยกับคนไข้ต่อก่อนปล่อยให้นางพยาบาลนำคนไข้ไปสแกนสมอง คนไข้เดินออกไปโดยมีญาติคนไข้ก้าวตามไปติด ๆ ยิ่งมองยิ่งรู้สึกกรุ่น ๆ ในจิตใจ 
 
 
“ขอโทษครับ คือตอนส่งตัวมา เรารีเควสคุณหมอไพศาลนะครับ ทำไมถึงเป็นคุณหมอแซมไปได้ละครับ”
 ผมชะงักเท้าไว้กับที่ฟังญาติคนไข้สอบถามนางพยาบาลหน้าเคาน์เตอร์
 
“พอดีทางคุณหมอไพศาลท่านเดินทางไปดูงานต่างประเทศน่ะค่ะ ท่านเลยส่งเคสมาให้คุณหมอแซมดูแลแทน แต่คุณหมอแซมเก่งนะคะ เป็นศิษย์เอกของคุณหมอไพศาลเลย ตอนนี้ให้คุณหมอแซมดูแลไปก่อน คุณหมอไพศาลกลับมาเมื่อไหร่ จะส่งเคสคืนค่ะ”
พี่ณีย์อธิบายอย่างใจเย็น มันทำหน้าลำบากใจ แต่ก็พยักหน้าเข้าใจ
 
ผมเดินกลับเข้าห้องตรวจอีกครั้งหลังจากนางพยาบาลพาคนไข้ผมกลับมาจากห้องสแกนพร้อมผลตรวจ โดยมีญาติคนไข้ตามเข้ามาติด ๆ ผมอยากไล่ออกไปเพราะอยากอยู่กับคนไข้เพียงลำพัง แต่คนไข้ผมจับมือมันไว้แน่น บ่งบอกถึงสภาวะความกลัว ผมเลยไม่ได้ไล่ไป
 
ผมบอกผลการตรวจ จริง ๆ การรักษาจากคุณหมอคนเดิมคืบหน้าไปมากแล้ว(แต่ท่านเสียชีวิตก่อนการรักษาจะเสร็จสิ้น) อาการแบบนี้ต้องใช้ระยะเวลาอย่างเดียวเท่านั้น เพื่อการรักษาที่เห็นผลเร็วขึ้น ผมนัดคนไข้ให้มาพบอาทิตย์ละครั้ง ซึ่งคนไข้ก็ตอบตกลงโดยดี
 
ผมอยากรักษาเธอ ไม่รู้ทำไม ผมอยากเห็นเธอยิ้มบ่อย ๆ
 
ผมออกไปส่งคนไข้นอกห้อง เพราะไงก็เป็นคนไข้คนสุดท้าย และความรู้สึกลึก ๆ ผมก็อยากส่งเธอด้วย คนไข้ไหว้ลาผมไม่ต่างจากญาติคนไข้ ทันทีที่หันหลัง เธอหันไปหาน้องชายทันที
 
“นี่ฝน พี่อยากกินเกี้ยวเจ้าอร่อย” 
 
“ไม่เอาน่า เราเพิ่งกินกันไปเมื่อวานเองนะ เบื่อแล้ว”
 
“อยากกินอ่ะ”
 
“ไม่เอา”
 
“กิน”
แล้วผมก็เห็นคนสองคนเดินเถียงกันไปตลอดทางจนออกนอกประตูไป

TBC..
เอาล่ะ ลง 4 ตอนรวด แต่เหมือนลงแค่ตอนเดียว เพราะแต่ละตอนสั้นมาก(ตอนแต่ง แต่งไปได้ไง T^T น่าจับตีตูดนัก) มันสั้นประมาณ 6-7 ตอนแรกเท่านั้น ที่เหลือก็ยาวปกติแล้ว(หลัง ๆ ยิ่งยาวจนต้องแบ่งออกเป็น 2-3 พาร์ทด้วยซ้ำ/สมดุลในชีวิตแกอยู่ไหน = = ?)

พยายามจะแต่งเรื่องนี้ให้ซีเรียส แต่ก็แอบหลุดฮาและหื่นมาก(ทั้งที่ไม่อยากจะหื่น TT/หนูเป็นเด็กใส ๆ) ฝากนิยายครึ่งผีครึ่งคนไว้ในอ้อมแขนด้วย

พรุ่งนี้จะมาลงตอนที่ 6 ให้อ่าน ^^
ขอบคุณทุกคอมเม้นท์นะคะ ^^ 


..........
ช่วง : คอมเม้นท์นี้ถูกใจ

อ้างจาก: Mouse2U ที่ 08-06-2015 21:17:36  

ถ้าหมอแซมบอกถึงสาเหตุที่จะต้องย้ายไปอยู่ข้างนอกให้คุณพ่อรู้ เราว่าท่านต้องเข้าใจค่ะ แต่นี่อะไรเก็บกดเสียจนสุดท้ายก็กะเอามันไม่ลงกับคนอื่นล่ะสิ (ขอสงสารน้องฝนล่วงหน้าเลยแล้วกันค่ะ T^T ) นี่ถ้าไม่บอกว่าเป็นหมอเราก็คิดว่าหมอแซมรุ่นเดียวกันกับไผ่เลยนะคะเนี่ย วุฒิภาวะเท่ากันเลย~

Memew : "เป็นไงคะ พี่หมอ ฟังแล้วจุกไปถึงไส้ติงไหม??"

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {หมอแซม-น้ำฝน} Ch.5 คนไข้คนใหม่ {P.2 UP.8-6-2015}
เริ่มหัวข้อโดย: Mouse2U ที่ 08-06-2015 21:34:52

นี่หมอแซมอยากได้ 'เมีย' หรือ 'แม่' กันแน่คะ ไม่ใช่ว่าเห็นใครหน้าตาท่าทางเหมือนกับคุณแม่แล้วจะต้องหลงรักเขาเสียเมื่อไร บ้าจริงๆ เลยเชียว~ แยกแยะหน่อยค่ะ o18 ..

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {หมอแซม-น้ำฝน} Ch.5 คนไข้คนใหม่ {P.2 UP.8-6-2015}
เริ่มหัวข้อโดย: fammi50 ที่ 08-06-2015 22:27:24

หมอดูต้องการความอบอุ่นจากแม่จากคนในครอครัวมากกว่าต้องการคนรักนะ

รออ่านตอนต่อไปนะคะ :mew1:

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {หมอแซม-น้ำฝน} Ch.5 คนไข้คนใหม่ {P.2 UP.8-6-2015}
เริ่มหัวข้อโดย: mukmaoY ที่ 09-06-2015 00:33:07

เอิ่มมม   มันก็เพราะไผ่นั่นแหละน้า  คนที่ดี(เหมาะแก่การเป็นเมีย  :hao7:)กลับถูกชังน้ำหน้าเสียอย่างนั้น

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {หมอแซม-น้ำฝน} Ch.5 คนไข้คนใหม่ {P.2 UP.8-6-2015}
เริ่มหัวข้อโดย: mypink801 ที่ 09-06-2015 14:31:14

รอค่ะะ  :hao7:

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.6 {P.2 UP.9-6-2015}
เริ่มหัวข้อโดย: memew ที่ 09-06-2015 20:37:34

Ch. 06 : อึดอัด
{น้ำฝน}

ไม่คิดเลยว่าหมอที่รักษาพี่ฟ้าคนใหม่จะเป็นพี่หมอ จะว่าโชคดีก็ได้ เพราะผมลองคุ้ยประวัติดูแล้วพี่หมอเก่งมาก แต่มันจะดีกว่านี้ ถ้าคนคนนั้นไม่ใช่พี่ชายเพื่อนที่ผมเพิ่งไปเล่นละครตบตาเพื่อก่อสงครามช่วยเพื่อนมา
 
“ทำไมทำหน้าแบบนั้น”
พี่ฟ้าถามหลังจากเรากลับมาถึงบ้านกันแล้ว ผมมีพี่สาวแค่คนเดียว พี่สาวผมเป็นคนสวยครับ สวยทั้งภายนอกและภายใน หน้าเด็กด้วย เดินไปไหนมาไหนด้วยกันบางคนก็คิดว่าเราเป็นแฟนกัน พี่สาวผมเกิดอุบัติเหตุเมื่อสามปีก่อน ทำให้มีปัญหาเกี่ยวกับระบบประสาท เราพยายามรักษากันมานาน ก่อนหน้านี้พี่ฟ้าอาการแย่มาก แย่จนพี่เพชรแฟนพี่แกบอกเลิก พี่ฟ้าเสียใจมาก จนผมต้องคอยอยู่ใกล้ชิด เพราะกลัวจะคิดสั้นฆ่าตัวตาย
 
เราย้ายจากโรงพยาบาลรัฐที่มีคุณหมอเก่งมาดูแล แต่คุณหมอท่านสิ้นใจด้วยโรคหัวใจวายทำให้เราต้องหาหมอใหม่ จนมีคนแนะนำให้เราไปหาหมอไพศาลนี่แหละ ไม่คิดว่าหมอไพศาลจะไม่อยู่แล้วเป็นพี่หมอแทน

โลกกลมจริง ๆ
 
“เปล่า กำลังคิดอยู่ว่าทำไมพี่สาวผมสวยจัง”
 
“ปากนะ”
พี่ฟ้าหน้าแดง ผมอมยิ้มกับกิริยานั้น

“หมอหล่อดีเนอะ เสียแต่ดูนิ่ง ๆ น่ากลัวไปหน่อย พี่ชอบคนที่ดูอบอุ่นกว่านี้”
ผมพยักหน้า เห็นแววตาพี่ฟ้าเปลี่ยนไป ให้เดาคงกำลังคิดถึงพี่เพชรอยู่แน่ ๆ
 
“ไม่หล่อเท่าไหร่หรอก”
ผมบอก พี่ฟ้าจ้องหน้าผมเขม็ง คงกำลังสงสัยอยู่ว่าต่อมการดูคนของผมบกพร่องหรือเปล่า

“อย่างพี่ฟ้าต้องได้คนหล่อกว่านี้หลาย ๆ ๆ ๆ ๆ เท่าเลย เอาให้เดินไปไหนมาไหนคนวิ่งมากรี๊ดเพราะคิดว่าเป็นดารา”
 
“ฝันจริงนะเรา”
ผมโดนมะเหงกไปที
 
“นี่ คืนนี้มานอนเป็นเพื่อนพี่หน่อยสิ พี่ไม่อยากนอนคนเดียว”
ผมพยักหน้า เราต้องไปหาหมออาทิตย์ละครั้ง ผมแอบถอนหายใจเบา ๆ นั่นหมายความว่า ผมต้องเจอพี่หมอทุกอาทิตย์เลยเหรอเนี่ย
 
ผมกับพี่สาวมาอยู่ในชุดนอนเรียบร้อย พี่ฟ้าล้มตัวลงนอน ผมนอนตามบ้าง เอื้อมปิดไฟข้างหัวเตียง พอผมปิดไฟปุ๊บพี่ฟ้าก็ขยับมากอดทันที
 
“เมื่อไหร่พี่จะหายนะ อยากกลับไปเป็นปกติ ถ้าพี่เป็นปกติ บางที…”
ผมไม่ได้ตอบอะไรกลับไป เข้าใจว่าพี่จะพูดอะไรต่อ
 
พี่ฟ้ามุดหน้ากับแขนผมมากขึ้น ก่อนนิ่งสงบไป ผมนอนผ่อนลมหายใจเข้าออกเบา ๆ ใจหนึ่งก็อยากให้พี่เพชรกลับมา แต่อีกใจก็ไม่
 
เพราะถ้าเขารักพี่ฟ้าจริง ไม่ว่าพี่ฟ้าจะเป็นยังไงเขาก็ต้องรับได้ ผมอยากได้คนแบบนั้นมาเป็นพี่เขยมากกว่า
 
“เกี้ยว”
ได้ยินเสียงละเมอเบา ๆ ผมอมยิ้มขำ ก้มมองคนที่หลับตาพริ้ม สายตาผมชินกับความมืดแล้ว
 
ผมมีพี่สาวเป็นเหมือนนางฟ้าจริง ๆ จริง ๆ แม่น่าจะตั้งชื่อว่านางฟ้ามากว่าท้องฟ้านะ แม่บอกว่าตอนท้องพี่ฟ้า แม่ชอบไปนั่งเล่นอยู่ในสวนแล้วมองท้องฟ้าสีคราม พอคลอดเลยตั้งชื่อลูกว่า ด.ญ.ท้องฟ้า (เอากันง่าย ๆ เลยครับ = =) แต่ตอนท้องผม แม่กลับชอบมองน้ำฝนมากกว่า เลยตั้งชื่อว่าน้ำฝนอย่างที่เห็นนี่แหละ เรามีกันแค่สองคน ผมถึงได้รักพี่สาวผมมาก พ่อกับแม่ทำงานหนักด้วยกันทั้งคู่ ผมเลยต้องเป็นหลักในการดูแลพี่สาวแทน
 
ผมก็หวังแค่ว่า พี่ฟ้าจะหายวันหายคืนนะ
 
คิด ๆ ไปแล้ว ถ้าผมไม่ไปทำเรื่องแบบนั้นไว้กับพี่หมอ ผมคงจะมองหน้าเขาติดมากกว่านี้ สามารถขอร้องให้เขาดูแลพี่ฟ้าได้เหมือนที่เคยขอร้องคุณหมอคนก่อน
 
ผมถอนหายใจแรง
 
แต่ยังไง เพื่อพี่ฟ้า ผมคงต้องบากหน้าทำละ
…
…
…
…
…
“มึงว่าอะไรนะ!!!”
ไผ่มันกระแทกแก้วน้ำที่กำลังกินอยู่กับโต๊ะแรง
 
“กูบอกว่าพี่หมอเป็นหมอรักษาพี่กู”
 
“ไอ้ห่.า ไปให้มันรักษาทำไม หมอในประเทศไทยมีเยอะแยะ”
มาแล้วครับ ความรังเกียจขั้นเทพของมัน
 
“โทษทีว่ะ กูเองก็ไม่รู้ ตอนแรกขอหมอไพศาลไป แต่เขาดันบินไปดูงานต่างประเทศ ไม่รู้ว่าเมื่อไหร่จะกลับด้วย เขาเลยโอนเคสมาให้พี่หมอซึ่งเป็นศิษย์เอกของเขารักษา แต่เท่าที่กูสืบประวัติดู พี่หมอเขารักษาเก่งนะ”
 
“เก่งไม่เก่งกูไม่สน มึงรีบไปหาหมอใหม่รักษาเลย”
 
ผมส่ายหัว “กูขี้เกียจ แค่นี้กูก็หาข้อมูลเป็นเดือนแล้ว มึงก็รู้เรื่องพวกนี้จะมาเล่น ๆ ไม่ได้ ชีวิตพี่สาวกูทั้งคนนะไผ่ กูรู้ว่ามึงมีปัญหากับพี่มึง แต่นี่เป็นปัญหาชีวิตพี่กูเหมือนกัน เพราะงั้นขอโทษด้วย บอกมึงไว้ก่อนเลยว่าต่อไปนี้กูจะไม่เล่นอะไรกับมึงอีกแล้ว ลำบากกูฉิบหาย เกรงใจก็เกรงใจ จะไปขอให้เขาดูแลพี่ฟ้าก็ไม่ได้ เขาตั้งแง่รังเกียจกูไปแล้ว”
ผมถอนหายใจเบา ๆ มันทำท่าคิด
 
“คนละส่วนกัน หมออย่างมันไม่คิดจะเอาเรื่องส่วนตัวมาปะปนกับเรื่องงานหรอก”
 
“รู้ใจกันดีขนาดนั้นแล้วไปหาเรื่องเขาทำไม”
ผมบ่น
 
“เวลาที่มึงตกหลุมรักใคร มึงก็ต้องจีบเขาใช่ไหม”
ผมพยักหน้า ถ้าคนนั้นเราเอื้อมถึงนะ
 
“เพราะงั้น ถ้าเราเจอคนที่เราเกลียด เราก็ต้องกำจัด จริงไหม”
ทฤษฎีไหนของมันวะ ผมส่ายหัว
 
“กูไม่เห็นด้วยว่ะ”
 
มันทำหน้าไม่สบอารมณ์คว้าแก้วน้ำบนโต๊ะไปนั่งหันข้างดูดจึก ๆ ผมมองหน้ามัน ก่อนเบิกตากว้าง
 
“ไอ้ห่.าไผ่!! นั่นมันแก้วน้ำกู!!”
ผมรีบแย่งคืน เอามาเขี่ย ๆ ดู น้ำที่มีเหลืออยู่น้อยนิดหายเกลี้ยงเลยครับ

“กินของกูหมดเลยนะมึง!”
ผมโวยวาย มันลอยหน้าลอยตาทำเป็นไม่รู้ไม่ชี้ ผมพยายามเอาหลอดเขี่ยหาซากน้ำที่เหลือ แต่มันไม่เหลือแล้วครับ ทำได้แค่เทน้ำแข็งเปล่าใส่ปากเคี้ยวกรวบ ๆ เท่านั้น แอบพ่นใส่หน้ามันไปทีเพื่อแก้แค้น แล้วก็ได้ฝ่ามือหนัก ๆ มาประทับหัวตอบแทน ผมลูบหัวตัวเองป้อย ๆ แม่.ง กูโดนตลอด
…
…
…
…
…
วันนี้ผมต้องพาพี่สาวไปพบพี่หมอเหมือนเคย รอไม่นานเราก็ได้คิว ได้คิวสุดท้ายเหมือนเดิมครับ ผมกำลังจะเดินเข้าไปกับพี่ฟ้า แต่พี่นางพยาบาลห้ามเอาไว้ก่อน
 
“เดี๋ยวพี่ดูแลเองค่ะ ญาติคนไข้นั่งรอข้างนอกก่อนนะคะ”
พี่ฟ้ารีบหันมามองทันที
 
“ฟ้าอยากให้น้องไปด้วย”
 
พี่นางพยาบาลยิ้ม
 
“คุณหมอให้เข้าไปแค่คนไข้ค่ะ”
 
“แต่…”
พี่ฟ้าทำท่าจะไม่ยอม
 
“ไม่เป็นไรหรอก เข้าไปแป๊บเดียว ฝนรออยู่ข้างนอกนี่แหละ”
 
“ไม่เอา ถ้าฝนไม่ไป พี่ก็ไม่ไป”
พี่ฟ้าจับมือผมแน่น ผมมองหน้าพี่นางพยาบาล เธอมีสีหน้าลำบากใจ พี่ฟ้าจับมือผมแน่นขึ้น แววตาเต็มไปด้วยความหวาดกลัว อยู่บ้านไม่เท่าไหร่หรอก แต่ถ้าออกนอกบ้านเมื่อไหร่ พี่ฟ้าจะกลายเป็นเด็กน้อยขี้กลัวขึ้นมาทันที ผมถอนหายใจแรง
 
“ขอผมเข้าไปด้วยละกันนะครับ”
 
พี่นางพยาบาลพยักหน้าอย่างจำนน
 
ทันทีที่ก้าวเข้าไปภายใน ผมเห็นแววตาแปลกใจจากพี่หมอ ก่อนเปลี่ยนเป็นไม่พอใจ ผมรีบเสหลบยกมือไหว้ พี่หมอมองปราดไปยังพี่นางพยาบาลข้าง ๆ เพื่อกันไม่ให้พี่เขาโดนต่อว่า ผมรีบออกปากทันที
 
“พี่สาวผมไม่ถนัดพบหมอคนเดียว ขออนุญาตอยู่เป็นเพื่อนนะครับ”
พี่หมอทำท่าจะพูด ก่อนปิดปากเงียบ พี่ฟ้านั่งประจำที่ แล้วการรักษาก็เริ่มขึ้น มีการทดสอบอะไรเพิ่มเติมอีกนิดหน่อย ซึ่งตลอดระยะเวลาการรักษา ผมจะอยู่เคียงข้างพี่ฟ้าตลอด 
 
ผมว่าการรักษาเป็นไปด้วยดีนะ พี่หมอดูแลเอาใจใส่พี่ฟ้าดีมาก ถึงแม้เวลามองผมจะดูเย็นชาจนจับสังเกตได้ก็เถอะ
 
พี่ฟ้าเข้าไปในห้องเพื่อเข้าเครื่องอะไรสักอย่าง ผมต้องรออยู่ข้างนอก พี่หมอเดินเข้ามาสมทบ ความอึดอัดถาโถมไปทั่ว อยากทักทายในฐานะพี่ชายเพื่อนเหมือนกัน แต่ไม่กล้า พี่หมอเองก็ไม่พูดอะไรกับผมเหมือนกัน(เขาคงรังเกียจผมตามไผ่ไปแล้ว) เรายืนรอกันเงียบ ๆ หน้าห้อง ไม่นานพี่ฟ้าก็เดินออกมา สีหน้าเป็นกังวลอย่างเห็นได้ชัด ผมรีบเข้าไปหาทันที พอ ๆ กับพี่หมอ
 
บางทีผมอาจคิดไปเอง แต่รู้สึกเหมือนพี่หมอกำลังคิดกับพี่ฟ้าเกินเลยกว่าคนเป็นคนไข้ธรรมดานะ
 
พอจบขั้นตอนการรักษา ผมรีบพาพี่ฟ้ากลับบ้านทันที พี่ฟ้าดูผ่อนคลายขึ้นเยอะ อาจเพราะพี่หมอมีท่าทีอ่อนโยนขึ้น ผิดจากวันแรกที่เจอ เพราะวันนั้นพี่แกดูเย็นชามาก นี่ถ้าพี่หมอแสดงท่าทีอ่อนโยนแบบนี้กับผมสักหน่อย ผมคงรู้สึกกดดันน้อยกว่านี้
…
…
…
…
…
“นี่ ไปนอนค้างกับกูนะคืนนี้”
 
ผมหันไปมองหน้าคนชวน “ไม่ล่ะ กูต้องอยู่เป็นเพื่อนพี่กู”
 
“จำไม่ได้รึไง วันนี้วันอะไร”
มันหันมาทำหน้าซีเรียส ผมนิ่งคิดนิดหนึ่ง ก่อนตาโต
 
“เฮ้ย กูขอโทษ ลืมไปเลยว่าวันเกิดมึง”
 
“เอ้อ ๆ ไม่เป็นไร กูไม่น้อยใจใครหรอก ลืมกันหมด พ่อกับแม่ก็ด้วย”
น้ำเสียงแบบนี้ มันน้อยใจชัด ๆ
 
ความรู้สึกผิดครอบงำผมเบา ๆ แต่ก็ไม่อยากปล่อยให้พี่อยู่คนเดียว
 
“ไม่รับปากนะ กูจะลองคุยกับพี่กูดูก่อน มึงก็รู้ว่าพี่กูอยู่บ้านคนเดียวไม่ได้”
 
“มึงต้องฝึกให้พี่มึงหัดอยู่คนเดียวบ้าง บางทีที่พี่เขาไม่หายสักที เพราะมึงประคบประหงมเกินไปนั่นแหละ”
 
ผมนิ่งคิด หรือว่าจะจริงอย่างที่มันพูดนะ ผมรีบกลับบ้านไปคุยเรื่องนี้กับพี่ฟ้าทันที ตอนแรกพี่ฟ้าทำท่าจะไม่ยอม แต่ผมก็บอกว่าวันเกิดไผ่มันทั้งที มันไม่มีใคร ขอเวลาอยู่กับมันแค่คืนนี้คืนเดียว พี่ฟ้าเลยยอม ปกติไผ่มันไม่ชวนผมมานอนบ้านหรอก เพราะรู้ว่าผมต้องดูแลพี่สาว มาเที่ยวหาทีก็นั่งเล่นนอนเล่นแป๊บ ๆ ก็กลับ

ไม่นานเกินรอผมก็มานั่งแหมะอยู่บนโซฟาในห้องรับแขกกับมัน อาบน้ำอาบท่ากันเรียบร้อยแล้วครับ เรานั่งดื่มฉลองวันเกิดกันนิดหน่อย แต่ดื่มไปได้ไม่เท่าไหร่ผมก็รู้สึกง่วง ๆ มึน ๆ ยังไงบอกไม่ถูก ผมว่าผมเป็นคนคอแข็งนะ แต่ไม่รู้ทำไมวันนี้ถึงได้เมาเร็วขนาดนี้ก็ไม่รู้
 
“มึง กูไม่ไหวแล้ว” ผมบอกเพื่อนมึน ๆ “ทำไมวันนี้เมาเร็วก็ไม่รู้”
 
“งั้นก็นอนไปดิ”
มันบอกชิลล์ ๆ ผมพยักหน้า ทำท่าจะลุก แต่มันฉุดข้อมือไว้ก่อน

“นอนนี่แหละ กูอยากดื่มต่ออีกนิดหน่อย ไว้กูพอเมื่อไหร่จะปลุกให้ขึ้นไปนอนด้วยกัน”
ผมนิ่งคิด แต่สมองเบลอ ๆ ตอนนี้ทำได้แค่พยักหน้ารับเท่านั้น ผมทิ้งตัวลงนอนบนโซฟาข้างมันทันที
           
มึนจริง ๆ ครับ
ผมปิดเปลือกตาลงช้า ๆ ปล่อยให้สติค่อย ๆ จางหายไป 

TBC...

ตามสัญญา พยายามจะลงให้ได้ไม่เกิน 3 วันต่อหนึ่งตอนนะคะ จะได้ต่อเนื่อง(แต่ถ้าไม่ว่างอาจจะเลศนิดน้าาา ^^)

ปล.1 เดี๋ยวจะทำสารบัญให้ คนอ่านจะได้ตามอ่านกันง่ายขึ้น
ปล.2 ขอบคุณทุกคอมเม้นท์นะคะ ^^ แต่ก่อนรู้สึกเกร็ง ๆ กับการเป็นหนึ่งในสมาชิกเล้า พอได้ลงนิยายเรื่องนี้ ทำให้รู้สึกเป็นหนึ่งของคนในเล้ายังไงไม่รู้
       

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.6 อึดอัด {P.2 UP.9-6-2015}
เริ่มหัวข้อโดย: mukmaoY ที่ 09-06-2015 20:58:48

จะเกิดอะไรขึ้นเนี่ย

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.6 อึดอัด {P.2 UP.9-6-2015}
เริ่มหัวข้อโดย: Mouse2U ที่ 09-06-2015 21:42:53

ไผ่จะทำอะไรคะ หวังว่าคงไม่คิดที่จะเคลมเพื่อนตัวเองหรอกนะ บอกตรงๆ ว่าเราไม่ไว้ใจเธอเป็นอย่างมาก o12

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.6 อึดอัด {P.2 UP.9-6-2015}
เริ่มหัวข้อโดย: loveview ที่ 09-06-2015 21:56:11

ไผ่จะทำอะไร

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.6 อึดอัด {P.2 UP.9-6-2015}
เริ่มหัวข้อโดย: ▶August5th◀ ที่ 09-06-2015 22:07:02

ไผ่นี่เกลียดไรพี่ตัวเองมากมายเนี้ย เกลียดกันขนาดนั้นเลยหรอ

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.6 อึดอัด {P.2 UP.9-6-2015}
เริ่มหัวข้อโดย: Paparazzi ที่ 09-06-2015 22:56:25

สนุกดีค่ะ ตามนะคะ ชอบๆๆๆ o13
จะบอกว่าเป็นนิยายวายที่ลุ้นให้ผู้หญิงมีคู่ ช่วยหาผู้ชายดีๆให้พี่ฟ้าด้วยน้า อ่านแล้วอิน
แล้วก็ลุ้นวีาพี่หมอจะตกหลุมรักน้องฝนตอนไหนน้าาา

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.6 อึดอัด {P.2 UP.9-6-2015}
เริ่มหัวข้อโดย: Beerr_jh ที่ 09-06-2015 23:51:13

เข้าใจไผ่นะว่าไม่ชอบหรือเกลียดใครโดยไม่มีเหตุผลน่ะ
แต่ถ้าเอาคนอื่นมายุ่งกับความเกลียดของตัวเองมากไปมันก็ไม่ดีนะ
ทำคนอื่นเดือดร้อนไปด้วย ฝนจะโดนอะไรล่ะเนี่ย

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.6 อึดอัด {P.2 UP.9-6-2015}
เริ่มหัวข้อโดย: fammi50 ที่ 10-06-2015 00:22:40

เราไม่ชอบไผ่แบบมาก มากๆเลยอ่ะ ดูงี่เง่าเกินไป ก็เข้าว่าเกลียดโดยไม่มีเหตุผลอะมันได้ แต่ตอนแสดงออกอ่ะ ช่วยมีสติและเหตุผลนิดนึงเนอะ #อินจัด

รอตอนต่อไปนะค้าาาาาาาา  :mew1:

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.7 พัฒนาการ {P.2 UP.10-6-2015}
เริ่มหัวข้อโดย: memew ที่ 10-06-2015 19:23:04

Ch. 07. พัฒนาการ
{พี่หมอ}
 
วันนี้เจอคนไข้เคสยากหลายคน ผมดึงกุญแจออกจากรู หันไปหยิบกระเป๋าที่วางไว้บนเบาะข้าง ๆ ลุกออกจากรถเดินเข้าบ้าน เห็นไฟเปิดไว้ที่ห้องรับแขก ถ้าไม่ใช่เพราะไผ่ลืมปิด ก็คงกำลังนั่งดูทีวีอยู่ ห้องตัวเองมีไม่นั่ง ชอบมาเปิดที่ห้องรับแขกประจำ ผมทำเป็นไม่ใส่ใจเดินเข้าบ้านไป ก่อนชะงักเท้าไว้กับที่มองภาพที่อยู่ตรงหน้า
 
บนโซฟา คนที่ผมไม่ชอบขี้หน้าที่สุดกำลังก้มไซ้ซอกคอใครสักคนอยู่ ผมมองไม่ออกว่าเป็นใครเพราะอีกคนอยู่ใต้ร่างมัน บนโต๊ะเกลื่อนไปด้วยของกินและเครื่องดื่มแอลกอฮอล์
 
ผมเป็นผู้ชาย เรื่องแบบนี้เป็นเรื่องธรรมชาติ น้องชายต่างสายเลือดผมก็คงไม่ต่าง ผมหายใจให้เบาที่สุดเพราะไม่อยากรบกวน กำลังจะก้าวผ่านไป แต่ต้องชะงักขาไว้อีกรอบเพราะไผ่ยกตัวคนที่มันกอดอยู่ขึ้นมาซบอก
 
ผมยืนนิ่งอยู่กับที่ เพราะคนคนนั้นก็คือคู่ขาหรืออาจจะแฟนของมันนั่นแหละ และก็เป็นคนคนเดียวกับคนที่พาคนไข้มาหาผมเมื่อไม่กี่วันก่อนด้วย
 
ความรู้สึกไม่ดีถาโถมไปทั่ว คนตัวเล็กกว่าถูกโอบกอดไว้ในอ้อมแขน มองมาทางผมตาปรือ ๆ ให้เดาคงจะเมา หัวไหล่ข้างหนึ่งเปลือยเปล่าเพราะถูกร่นลงจนถึงศอก ถึงผิวคนน้องจะไม่ขาวขนาดคนพี่ แต่ก็ถือว่าขาวและผิวสวยพอควร

ผมกำลังคิดอยู่ว่าจะทำเป็นไม่ใส่ใจหรือเข้าไปห้ามดี เพราะหนึ่งผมกลัวคนเข้ามาเห็น แล้วรับรู้ถึงความวิปริตผิดเพศของน้องชายต่างสายเลือดเข้า กับอีกหนึ่ง ไม่อยากเห็นหรือไม่อยากได้ยินเสียงอะไรที่มันทุเรศ ๆ ออกมาจากสองคนนี้ ไผ่ไซ้ซอกคอคนตัวเล็กมากขึ้น จนอีกฝ่ายหน้าแหงน ครางออกมาเบา ๆ
 
“เลิกทำอะไรทุเรศ ๆ ในบ้านได้แล้ว!”
ผมตัดสินใจตะโกนห้ามเสียงดัง คนที่กำลังเพลิดเพลินกับเรือนร่างคู่ขาอยู่ชะงัก ละปากออก หันมามองช้า ๆ แต่มือไม้ยังไม่หยุดลูบไล้คนตัวเล็ก
 
“เกี่ยวไรด้วยนี่บ้านผม จะทำอะไรก็เรื่องของผม”
 
“โทษที แต่ดูเหมือนฉันจะมีสิทธิ์ครึ่งหนึ่งเหมือนกัน”
 
มันยิ้ม
 
“งั้นผมขอครึ่งล่าง พี่เอาครึ่งบนไป”
พูดจบมันก็หันไปไซ้ซอกคอคนตัวเล็กต่อ
 
ผมหลับตาลง
 
“บอกให้หยุด!”
 
มันละหน้าขึ้น เลิกคิ้วนิด ๆ ยิ้มเย็นมอง
 
“เดือดร้อนไรด้วย หรือการกระทำผมมันไปกระตุ้นต่อมหื่นพี่เข้า จะลองหน่อยไหมพี่ชาย เผื่อจริง ๆ แล้วจะค้นพบว่าตัวเองนั้นชอบแบบนี้มากกว่าอกตูมนมใหญ่”
มันไม่พูดเปล่า ลากคนตัวเล็กมานั่งหันหลังให้ผมบนตักมันเอง มันยกยิ้ม เลิกชายเสื้อคนตัวเล็กขึ้นสูง ลูบไล้เบา ๆ ร่างนั้นไหวสะท้านตามแรงมือ
 
“ทุเรศ”
ผมต่อว่าเสียงหนัก มันหัวเราะในลำคอ
 
“หึ ดีออก ไม่ต้องห่วงว่าท้อง แค่เข้าคนละรูกับผู้หญิงแค่นั้นเอง”
ยิ่งพูด ยิ่งพาเอาขนผมลุกเกลียว ความขยะแขยงถาโถมยิ่งกว่าเดิม
 
ผมรีบเดินขึ้นบันไดทันที ได้ยินเสียงหัวเราะสะใจมาตามหลัง ผมเดินเข้าห้อง ปิดประตูตามเสียงดัง โยนกระเป๋าไว้บนโต๊ะ ลูบหน้าระงับอารมณ์
 
ผมเกลียดมัน!!
ยิ่งนานผมยิ่งเกลียด ครั้งนี้พ่อกับแม่ไปอาสานานกว่าเดิม มันถึงได้กล้าแกล้งผมมากขนาดนี้ ผมถอดเสื้อผ้าออกอย่างไม่ไยดี ย้ำโครม ๆ เข้าห้องน้ำไป
 
ทุเรศ! ทุเรศที่สุด! ทั้งมันและคู่ขามัน ผมจำสายตาที่มันมองผมทุกครั้งได้ดี สายตาหวาดกลัวนิด ๆ เสแสร้งพอกันทั้งมันและเพื่อนมัน
 
ผมเปิดฝักบัว ปล่อยให้น้ำเย็น ๆ ไหลรินลงมารดตัว พยายามลบภาพใบหน้าหวาด ๆ นั้นทิ้งไป ก่อนแทนที่ด้วยใบหน้าสวยหวานของใครอีกคน
 
ทำไมต้องเป็นพี่น้องกันด้วยนะ
ผมถอนหายใจออกมาเบา ๆ พอคิดถึงใบหน้าของฟ้า ความรู้สึกร้อนรุ่มเมื่อกี้ก็ค่อย ๆ คลายลง ผมยืนนึกถึงใบหน้าของฟ้าไปเรื่อย ๆ จนอารมณ์ขุ่นมัวทั้งหมดจางหายไป
 
ยิ่งรักษา ผมยิ่งรู้สึกดี ๆ กับฟ้ามากขึ้น ไม่รู้ทำไม
…
…
…
…
…
ผมตั้งหน้าตั้งตารอคอยให้ถึงเวลานัดเร็ว ๆ ผมว่าครั้งนี้ ผมต้องสานต่ออะไรสักอย่าง ถ้าฟ้าคือคนที่ใช่จริง ๆ ความรู้สึกอะไรหลาย ๆ อย่างในตัวผมจะบอกเอง ผมวางคิวฟ้าไว้เป็นคนสุดท้าย เพื่อจะได้มีเวลารักษามากขึ้น หรือเอาให้ถูกก็คือ จะได้มีเวลาส่วนตัวมากขึ้น
 
“คุณหมอชอบคุณฟ้าใช่ไหมคะ”
พี่ณีย์ทำสายตากรุ้มกริ่ม ผมมองกลับนิ่ง ๆ

“ไม่เคยเห็นคุณหมอให้ความใส่ใจใครเป็นพิเศษแบบนี้มาก่อน แต่คุณฟ้าเธอสวยจริง ๆ นิสัยก็น่ารัก”
เธอพูดต่อ ผมไม่ได้โต้ตอบอะไร ยื่นแฟ้มคืนให้ ระหว่างรอคนไข้คนต่อไป ผมมองออกไปนอกหน้าต่างเพื่อผ่อนคลาย ก้มมองลงไปด้านล่าง ผมชะงัก เพราะคนที่ผมอยากเจอ นั่งยอง ๆ ป้อนอาหารนกอยู่

ผมมองภาพนั้นนิ่งค้าง ภาพของแม่ฉาบทับลงมาแทนที่ เพราะแม่ผมชอบให้อาหารนกแบบนี้ประจำ คนไข้ผมยิ้มหวานให้นก เหมือนนางฟ้าตัวน้อยกำลังสยายปีกกว้างท่ามกลางสวนสวย ผมคลี่ยิ้มตาม พยายามเก็บภาพรอยยิ้มนั้นเข้าไว้ในเมมโมรี่ รอยยิ้มนั้นทำให้ผมรู้สึกผ่อนคลายราวกับกำลังทิ้งตัวลงไปนอนหงายกางแขนกางขาอยู่บนผืนหญ้าเขียวขจี แล้วแหงนขึ้นมองท้องฟ้าสีครามเลย

ก่อนความผ่อนคลายนั้นจะกลับตาลปัตร กลายเป็นท้องฟ้าสีมืด ขุ่นคลั่งไปด้วยพายุฝนรุนแรง ความผ่อนคลายกลายเป็นความขึงเครียดขึ้นมาทันที เพราะมีใครอีกคนเข้ามายืนแทนที่ บดบังฟ้าไว้จนมิด แม้เพียงแค่แผ่นหลัง ผมก็จำได้ว่าเป็นใคร

ผมละสายตาจากภาพนั้นกลับมาในห้องเหมือนเดิม คนไข้ตามคิวเดินเข้ามาพอดี ผมพยายามดึงสติกลับมารักษา ไม่นานก็มาถึงคิวคนไข้สุดท้ายของผม
 
รู้สึกตื่นเต้นนิด ๆ ที่จะได้เจอฟ้า ผมสั่งพี่ณีย์ให้เรียกคนไข้เข้ามาเพียงคนเดียว ผมนั่งลุ้นว่าเด็กนั่นจะตามเข้ามาด้วยไหม สักพักฟ้าก็เดินเข้ามา และมาเพียงคนเดียวด้วย ผมยิ้มอยู่ภายใน เชิญให้ฟ้านั่งประจำที่
 
ฟ้ามีอาการหวาดกลัวนิด ๆ แต่ไม่ใช่เรื่องใหญ่ในการรักษา ผมรักษาสลับกับพูดคุยเพื่อให้ฟ้ารู้สึกผ่อนคลาย ผมรู้ว่าฟ้าชอบผู้ชายสไตล์อ่อนโยน ผมจึงเข้าหาเธอ ด้วยมาดนี้เป็นหลัก
 
“อีกนานไหม กว่าฟ้าจะหาย”
ผมยิ้มไปกับคำถามนั้น
 
“อยากหายเร็ว ๆ ไหมล่ะ ถ้าอยากหายเร็ว ๆ ก็ต้องขยันทำตามโปรแกรมที่ให้ไป”
คนไข้ทำหน้าเซ็งรับ
 
“เอาละเรียบร้อย”
ผมลุกจากเก้าอี้ ฟ้าลุกตาม ผมเดินออกไปส่งเธอเหมือนทุกที ผมเป็นเสือผู้หญิงมาก่อน รู้หลากหลายวิธีเข้าหาผู้หญิง แต่สำหรับฟ้าผมอยากใช้ความจริงใจเข้าหามากกว่า แต่จะเป็นตัวของตัวเองมากก็ไม่ได้ เพราะอาจทำให้ฟ้ากลัว ผมจึงต้องเก็บซ่อนตัวตนบางส่วนไว้ และเปิดเผยแค่บางส่วนเท่านั้น เอาไว้ให้ฟ้าเปิดใจมากกว่านี้ก่อน ค่อยแสดงให้เธอเห็น 
 
ฝนลุกยืนทันทีที่เห็นผมกับฟ้าเดินออกไป ภาพเครือครางอย่างสะท้านอารมณ์ของมันวิ่งปราดเข้ามาในหัว ภาพที่ผมไม่อยากจดจำมากที่สุด(แต่ก็ลบออกไปจากหัวไม่ได้สักที) มันทำสีหน้านิ่งเฉย ทั้งที่ตอนนั้น มันก็เห็นผม ถึงจะเมา แต่ก็น่าจะจำได้บ้าง
 
“ขอบคุณนะคะ คุณหมอ”
คนไข้ผมยกมือไหว้ไม่ต่างกับญาติคนไข้ ตั้งแต่มันพาพี่สาวมาหาหมอ มันไม่เคยทักผมในฐานะพี่ชายเพื่อนเลย แต่ก็ดี เพราะผมก็ไม่อยากรู้จักมักจี่มันเหมือนกัน และถ้าผมตกลงปลงใจแต่งงานกับฟ้าจริง ๆ ผมก็เอาฟ้าออกมาอยู่ด้วยกันอยู่แล้ว

สองคนนั้นบอกลา หันหลังเดินไปตามทาง
 
“หิวจัง”
ได้ยินเสียงฟ้าบ่นเบา ๆ ผมยังไม่เคลื่อนสายตาหนีไปไหน
 
“เอ่อ คุณฟ้าคะ”
พี่ณีย์ที่ยืนอยู่ข้างผมตะโกนเรียก สองพี่น้องนั้นเบรกกึกหันมามอง
 
“คุณฟ้าชอบทานอาหารไทยไหมคะ”

คนไข้ผมพยักหน้า

“พอดีแฟนพี่เขาเปิดร้านอาหารอยู่ อยากให้คุณฟ้าไปช่วยเทสรสชาติหน่อยว่าอร่อยไหม ได้คุณฟ้าไปช่วยชิม แฟนพี่คงดีใจ”

ฟ้าเลิกคิ้ว

“นะ ช่วยพี่หน่อย ฟรีจ้ะ”
 
“เกรงใจนะ ฟรีเลยเหรอ”
 
“ฟรีค่ะ แต่ต้องวิจารณ์รสชาติด้วย” เธอบอก ฟ้าหันไปหาน้องชาย

“เอาไง”

“แล้วแต่พี่ ฝนยังไงก็ได้”
ฟ้านิ่งคิด หันมามองพี่ณีย์ที่ส่งสายตาวิงวอนร้องขอ แล้วเธอก็พยักหน้าตกลง

“ก็ได้ค่ะ”

พี่ณีย์ยิ้ม “งั้นคุณฟ้าไปกับคุณหมอนะคะ เพราะวันนี้พี่เชิญให้คุณหมอไปช่วยชิมอาหารด้วยเหมือนกัน”
พี่ณีย์หันมาขยิบตาให้ผมนิดหนึ่ง ผมแอบขำในใจ สมแล้วที่ได้ฉายาว่าเป็นศิราณีประจำโรงพยาบาล เทคนิคแพราวพราวจริง ๆ
 
มีเหรอที่ผมจะพลาดโอกาสนี้ไป ผมรับปาก คนไข้ผมทำหน้าลำบากใจ แต่คนที่ทำท่าลำบากใจมากกว่าคือญาติคนไข้ แต่มันคงพูดอะไรไม่ได้เพราะรับปากไปแล้ว


จริง ๆ ผมเคยมาร้านนั้นสองรอบแล้ว(ตามคำเชิญของพี่ณีย์แกนั่นแหละ) รู้จักกับคุณคณิตแฟนพี่แกดี
 
พอไปถึง เราได้โต๊ะที่ดีที่สุดของร้าน มันเงียบสงบและดูโรแมนติกอยู่ในตัว แต่จะดีกว่านี้ ถ้าไม่มีญาติคนไข้มาด้วย ผมพยายามตัดมันออกไปจากสารบบ เพราะสิ่งสำคัญที่สุดตอนนี้ คือการได้ใช้เวลาอยู่กับฟ้า ฟ้าคงอ่านท่าทีผมออก ผมไม่ได้แสดงออกมากจนเกินไป แต่ก็บอกให้รู้กลาย ๆ ว่าผมสนใจเธอแล้ว
 
เราได้อาหารรวดเร็วทันใจ ชนิดพ่อครัวคงกะเวลาเอาไว้แบบพอดีเป๊ะ ๆ เรากินไปพูดคุยกันไป ซึ่งส่วนใหญ่เป็นผมกับฟ้ามากกว่า มันนั่งกินเงียบ ๆ นาน ๆ ทีจะได้ยินเสียงบ้างเพราะฟ้าหันไปคุยด้วย แต่ผมก็เลือกที่จะฟังเสียงเพราะ ๆ ของฟ้ามากกว่า
 
ฟ้าเป็นคนสวย ผมว่าฟ้าคงเป็นคนสวยทั้งภายนอกภายใน มีอาการข้างเคียงของโรคบ้าง แต่ก็ไม่ใช่เรื่องใหญ่สำหรับผม
 
พออาหารหมดจาน ผมก็นั่งคุยกับฟ้าต่อ ฟ้าขอตัวเข้าห้องน้ำ พอฟ้าออกมา ผมก็ขอตัวเข้าบ้าง ก่อนจากเห็นสองคนนั้นหันไปคุยกันงุ้งงิ้ง ผมเข้าห้องน้ำไปทำธุระส่วนตัว พอออกมาก็เห็นฝนมายืนอยู่หน้าซิ้ง ขมักเขม้นดึงเสื้อด้านหน้าขึ้นล้างในซิ้งจนเห็นผิวเนื้อขาว ๆ ด้านหลังวอมแวม 
 
วูบหนึ่ง ผมนึกไปถึงภาพแผ่นหลังเพรียวบางที่ถูกเลิกสูงโดยมือของคนที่ผมไม่ชอบหน้า มันดึงเสื้อสูงขึ้นไปอีกจนเห็นร่องเอวและแผ่นหลังขาว ๆ ชัดเจนขึ้น ผมขมวดคิ้วมองรอยจ้ำแปลก ๆ ตรงบั้นเอวนั้น
 
หึ ไม่ต้องเดาให้ยากเลยว่าเกิดขึ้นเพราะอะไร มันเงยหน้ามองกระจก จนเห็นผมเข้า
 
“อ้าว..เอ่อ..พี่หมอ”
มันหันมามองผมดี ๆ ทั้งที่มือยังจับเสื้อเปียก ๆ อยู่
 
“พอดีผมทำน้ำผลไม้หกใส่ตัวเองน่ะ”
ผมพยักหน้านิดหนึ่ง ไม่คิดจะพูดคุยอะไรกับมัน เดินออกจากห้องน้ำไป มันเดินตามมาติด ๆ
 
“ฟ้าว่าฟ้ากับฝนกลับกันก่อนดีกว่า เสื้อฝนเปื้อนจะรีบกลับไปซัก”
ฟ้าบอกทันทีที่ผมเดินไปถึงโต๊ะ ผมหันไปมองหน้ามันนิดหนึ่ง แอบหงุดหงิดครับ เพราะความซุ่มซ่ามของมันทำให้ผมมีเวลาอยู่กับฟ้าน้อยลง
“ไม่เป็นไรพี่ฟ้า ล้างแล้ว เดี๋ยวมันก็แห้ง”
 
“ไม่เอาน่า ล้างแค่นั้นมันออกไม่หมดหรอก เห็นไหมยังเป็นคราบอยู่เลย เสื้อตัวนี้แพงด้วย รีบกลับไปซักก่อนดีกว่า”
มันก้มมองเสื้อตัวเอง พยักหน้าเห็นด้วย
 
“งั้นเดี๋ยวผมไปส่ง”
ผมรีบอาสา
 
“ไม่เป็นไรคะคุณหมอ ฟ้าเกรงใจ”
 
ผมยิ้มอบอุ่น มองตาฟ้าเพื่อสื่อความหมาย ผู้หญิงชอบผู้ชายที่มองตาเธอ และฟ้าก็คงไม่ต่าง
 
“ไม่ได้ลำบากอะไรหรอก คิดซะว่าเป็นหนึ่งในการรักษา ไม่ต้องห่วง ผมคิดค่าเสียเวลาแน่นอน”
ฟ้าหัวเราะสว่างไสว ผมไม่รอให้ฟ้าปฏิเสธอีกรอบ รีบผายมือให้ฟ้าเดินไปด้วยกันทันที ไม่สนใจคนที่เดินเสื้อเปียกมาตามหลัง
 
ผมเปิดประตูให้ฟ้านั่งหน้า ตอนแรกฟ้าบอกจะนั่งหลังกับน้อง แต่ผมก็อ้างว่าถ้าเป็นแบบนั้น ผมก็เป็นคนขับรถน่ะสิ ฟ้าถึงได้ยอมมานั่งหน้ากับผม แล้วปล่อยให้น้องชายนั่งหลังไป
 
มันนั่งเงียบมาตลอดทั้งเส้นทาง ในขณะที่ฟ้านั่งคุยกับผมมาตลอดทั้งเส้นทางเหมือนกัน จวบจนมาถึงบ้านหลังไม่ใหญ่มากนัก แต่มีอาณาบริเวณค่อนข้างเยอะ ผมจอดรถไว้หน้าบ้าน สองคนนั้นก้าวลงจากรถ ผมเปิดประตูก้าวตามลงไป
 
“ขอบคุณที่มาส่งนะคะคุณหมอ”
 
“เรียกผมแซมก็ได้”
 
“ค่ะ คุณแซม เดินทางกลับดี ๆ นะคะ”
 ผมยิ้มไปกับน้ำคำห่วงใยนั้น ก้าวกลับขึ้นรถ ใจจริงอยากตามเข้าบ้านไปพูดคุยด้วย แต่ก็รู้ว่ามันไม่เหมาะ อีกอย่างผมเพิ่งเริ่มจีบ มันจะดูรุกมากเกินไป ผมสตาร์ทเครื่อง ขับรถเคลื่อนตัวจากมาโดยมีสองพี่น้องยืนส่งจนลับสายตา แต่ผมเลือกมองแค่ฟ้าคนเดียว

ผมยิ้มกับตัวเอง เหมือน ๆ มีดอกไม้กำลังเบ่งบานในหัวใจยังไงพิกล

 
TBC...
ตอนหน้าเอ็นซีโหด (กลืนน้ำลายดังเฮือก)
               

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.7 พัฒนาการ {P.2 UP.10-6-2015}
เริ่มหัวข้อโดย: mukmaoY ที่ 10-06-2015 19:37:25

หมอเลือกคนแลดูชิวๆเนาะ
คือถ้าเป็นพี่ของคนที่เราเกลียดเนี่ย  ต่อให้ชอบ ถูกใจ  ก็เลือกที่จะไม่เอาดีกว่า
เราต้องเห็นคนที่เราเกลียดไปตลอดชีวิตเลยนะ
แล้วแฟนเรา(โดยเฉพาะฟ้า)ย่อมเลือกน้องอยู่แล้ว ในกรณีมีปัญหากัน
เบื่อหมอว่ะ  :เฮ้อ:
เบื่อไผ่ด้วย  แย่มากๆ เพื่อนเมาแล้วยังทำอะไรอีก ฝนแกคบมันได้ๆงวะ

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.7 พัฒนาการ {P.2 UP.10-6-2015}
เริ่มหัวข้อโดย: Mouse2U ที่ 10-06-2015 19:57:55

เกลียดทั้งไผ่..ที่หลอกใช้ความไว้ใจของเพื่อนมาทำเรื่องเลวๆ สนองความสะใจของตัวเองแค่คนเดียวเท่านั้น 

และเกลียดทั้งแซม..ที่เป็นมนุษย์ปลิ้นปล้อน ปากบอกว่าอยากจะเข้าหาฟ้าด้วยความจริงใจ แต่ที่ทำน่ะมัน 'ตอแหล' ชัดๆ รักคนพี่แต่เกลียดคนน้องคืออะไรคะ? ทำตัวแบบนี้เลิกเป็นหมอเถอะค่ะ แนะนำเลย~

เราว่าสองคนนี้นิสัยเหมือนกันจนน่ากลัวเกินไปค่ะ อย่างที่คนเขาบอกกันนั่นล่ะนะคะว่า 'เสือสองตัวอยู่ในถ้ำเดียวกันไม่ได้' ถึงได้คอยแต่จะแง่งๆ ใส่กันอยู่แบบนี้น่ะ สุดท้ายแล้วจะเดือดร้อนใครถ้าไม่ใช่ 'ฝน' บอกเลยว่าเราสงสารน้องสุดๆ ที่อยู่ดีๆ ก็ต้องมากลายเป็น 'เหยื่ออารมณ์' ให้สองคนนี้พากันทึ้งเล่น เสียทั้งใจและ(ใกล้จะ)เสียทั้งกายอยู่คนเดียวเลยจริงๆ

ส่วนฟ้า..ผู้หญิงอ่อนแอ ท่าทางจะติดกับดักของหมอ(แน่เหรอ?) ไปแล้วแบบนี้ 'ความรัก' หรือ 'ความหลง' (กันแน่) ที่จะมีต่อไปหลังจากนี้คงจะยุ่งเหยิงน่าดูเลย~

เฮ้อ~ เราเอาใจช่วยน้องฝนอยู่นะคะ

ปล. ขออภัยที่มีคำหยาบคายเร้นกายอยู่ในเม้นท์ด้วยนะค้าา o1 #อินเข้าเส้นเลือด

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.7 พัฒนาการ {P.2 UP.10-6-2015}
เริ่มหัวข้อโดย: tiew93 ที่ 11-06-2015 05:11:22

รอ ~
ไม่อยากให้พี่หมอชอบฟ้าเลย ไม่อยากให้เกลียดฝนด้วย สงสารฝนจัง มีคนตั้งแง่รังเกียจตั้งแต่ยังไม่รู้จักกันแล้ว เฮ้ออ

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.7 พัฒนาการ {P.2 UP.10-6-2015}
เริ่มหัวข้อโดย: loveview ที่ 11-06-2015 07:09:57

ไผ่มันเกินไปเปล่า

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.7 พัฒนาการ {P.2 UP.10-6-2015}
เริ่มหัวข้อโดย: sosi ที่ 11-06-2015 10:00:50

ไผ่นิสัยไม่ดีเลย.  ไม่ชอบพี่ชายก็ไม่ชอบไปคนเดียวสิ อย่าพาลให้เพื่อนๆเดือดร้อนไปด้วย

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.7 พัฒนาการ {P.2 UP.10-6-2015}
เริ่มหัวข้อโดย: cheyp ที่ 11-06-2015 14:15:45

รอตอนต่อไปคร่าาา สนุกมากกก

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.7 พัฒนาการ {P.2 UP.10-6-2015}
เริ่มหัวข้อโดย: ▶August5th◀ ที่ 11-06-2015 17:28:25

สงสารฝนอ่ะ
ไม่ชอบไผ่เลย ไผ่ไม่น่าลากเพื่อนมาเกี่ยวด้วยเลย
อยู่ดีๆ ก็โดนพี่หมอเกลียดซะล่ะ

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.8 ถูกย่ำยี {P.2}{10-6-58}
เริ่มหัวข้อโดย: memew ที่ 11-06-2015 19:31:03

Ch. 08 : ถูกย่ำยี
{น้ำฝน}

 
“ชอบคุณหมอเหรอ”
ผมเปิดประเด็นถามพี่สาวทันทีที่เดินเข้าบ้าน พี่ฟ้าหันมามอง ปากยื่นนิด ๆ น่ารักดี
 
“ไม่ได้ชอบ แต่ก็ไม่ได้เกลียด หมอก็น่ารักดี เหมือนจะอบอุ่น แต่ก็ดูน่ากลัวยังไงบอกไม่ถูก อย่าเพิ่งสนใจเลย ถอดเสื้อมา พี่จะซักให้”
พี่ฟ้าเร่ง พยายามจะเลิกถอดเสื้อออกจากตัวผม ผมรีบถอดให้ทันที
 
“เอวไปโดนอะไรมาเนี่ย”
พี่ฟ้าจิ้มลงมาตรงบั้นเอวผมเบา ๆ มันเป็นรอยเขียวซ้ำหน่อย ๆ
 
“ชนโต๊ะเรียนน่ะ ไผ่มันแกล้ง”
 
“ซุ่มซ่ามจัง ไปทายาเลย เดี๋ยวช้ำมากกว่านี้หรอก”
 
“ทาให้หน่อยสิ ขี้เกียจ”
ผมอ้อนบ้าง พี่ฟ้าทำปากจู๋ เอาเสื้อผมไปลงเครื่องซัก เดินเลยไปหยิบยามาทาให้
 
อดนึกถึงแววตาแปลก ๆ ตอนพี่หมอมองมาไม่ได้
 
สายตาแบบนั้น น่ากลัวยังไงบอกไม่ถูก
…
…
…
…
…

“นี่ ไปนอนเป็นเพื่อนกูหน่อย กูเหงา”
ไอ้เพื่อนตัวดีมันชวน
 
“นี่ มึงก็ไม่ใช่เด็ก ๆ แล้วนะไผ่”
ผมปราม มันทำหน้าสลด จริง ๆ ผมรู้ว่าเพื่อนผมเป็นพวกเสแสร้งเก่ง แต่ผมก็อดตกหลุมพรางมันไม่ได้ทุกที
 
“โทษที คนขาดความอบอุ่นจากพ่อแม่ก็งี้แหละ พ่อก็ตาย แม่ก็แต่งงานใหม่กับพ่อที่พาพี่ชายที่ไม่ชอบขี้หน้ามาอยู่ด้วย แล้วแม่ก็หายตัวไปกับพ่อของพี่ชายคนนั้น”
มันพูดไปเรื่อย ๆ แต่คำพูดมันทำให้ต่อมรู้สึกผิดของผมทำงานยังไงพิกล
 
“อย่ามาแหล”
ผมปรามอีกรอบ แต่ใจก็คิดว่ามันคงเหงาจริง ๆ
 
“กูไม่อยากปล่อยพี่กูไว้คนเดียว”
 
“ครั้งที่แล้วพี่มึงว่าป่ะล่ะ”
 
ผมส่ายหัว
 
“เห็นไหมล่ะ รักษาพี่มึงไปด้วยในตัว คิดงี้สิ”

ผมถอนหายใจเบา ๆ พยักหน้ารับ
 
“แต่กูไม่ดื่มนะ”

มันยักไหล่
 
“ก็ไม่ต้องดื่ม”
 
 
สองทุ่มผมก็มาอยู่ในชุดนอนของมันเรียบร้อย เป็นเสื้อยืดกางเกงขาสั้นครับ แต่วันนี้มันสั้นมาก สั้นแบบสั้นติดตูดเลย
 
“มึง ทำไมมันสั้นขนาดนี้วะ”
ผมบ่น พยายามดึงขอบขากางเกงลง แต่พอดึงด้านล่าง ด้านบนก็ร่นลงมาจนเห็นง่ามก้นชัดเจน
 
“เกงสมัยเด็กกู” มันตอบไม่ใส่ใจ

“แล้วตัวที่กูเคยใส่ล่ะ”

มันชี้ไปที่ตะกร้าผ้าแบบไม้สานข้างกำแพง
 
“ห่า ทำไมต้องมาใส่ก่อนวันที่กูจะมาด้วยวะ”
 
มันยักไหล่ในทำนอง 'ก็ช่วยไม่ได้' ผมมองมันฉุน ๆ

แต่ก็เอาเถอะ ไม่ได้ไปไหนซะหน่อย หวิวนิด ดีกว่านอนแก้ผ้าเป็นไหน ๆ ผมนั่งทำการบ้านกับมัน จนได้ยินเสียงรถวิ่งเข้ามาจอด(ประตูบ้านมันเป็นรั้วแบบอัตโนมัติครับ) ผมหูกางทันที ไผ่มันคงไม่ได้ยิน เพราะเห็นนั่งคิ้วขมวดสนใจแต่การบ้านยาก ๆ ตรงหน้าอยู่ 
 
“หิวน้ำว่ะ ไปเอาน้ำในตู้เย็นมาให้กูหน่อยดิ”
มันบอกโดยไม่เงยหน้ามอง คิ้วยังขมวดเหมือนเดิม ผมเห็นมันยังตั้งอกตั้งใจทำการบ้านเลยพยักหน้า ดันตัวลุกยืน เดินลงไปชั้นล่าง
 
ทำไมต้องมาหิวตอนนี้ด้วยวะ ยิ่งไม่อยากเจอพี่ชายมันอยู่ด้วย
 
พอเดินลงไปข้างล่าง พี่หมอเดินเข้าประตูบ้านมาพอดี ผมรีบดึงชายเสื้อยืดลงไปปิดต้นขา(มันดันเอาเสื้อสมัยพระเจ้าเหามาให้ใส่ด้วย ไซส์เด็กประถมมาก) ปิดตูดแค่ครึ่งเดียวเอง แอบหวิวครับ แต่คิดไปคิดมา ผู้ชายด้วยกันคิดไรมากวะ พี่หมอทำหน้าแปลกใจที่เห็นผม ก่อนตีสีหน้านิ่งเรียบ
 
“หวัดดีครับ”
ผมยกมือไหว้ พี่หมอไม่พูดอะไร ถอดรองเท้าวางไว้ในตู้เก็บรองเท้า ผมไม่สนใจคนตัวสูงอีก เดินตรงไปที่ตู้เย็น ได้ยินเสียงฝีเท้าวิ่งตุบ ๆ ลงมา ผมหันไปมอง เพื่อนผมเองครับ มันวิ่งตรงมาทางผมทันที ไม่รู้มันเห็นพี่หมอแล้วรึยัง รายนั้นชะงักอยู่กับที่เพราะเสียงวิ่งลงมาของมัน
 
“ได้ยัง เร็ว ๆ ดิ กูหิวแล้ว” มาถึงมันก็เข้าประชิดตัวผมทันที ชิดแบบชิดมากด้วย ได้ยินเสียงฝีเท้าหนัก ๆ เดินขึ้นบันไดไป ผมหันไปมองตาม
 
“พี่มึงโกรธแล้ว”
 
มันยักไหล่
 
“กูก็เห็นมันโกรธประจำ คิดไรมาก รีบเอามาได้แล้ว”
มันกอดคอผมไว้ ก่อนเลื่อนมือลงไปที่เอว ผมมองตาม กำลังจะขยับตัวออก
 
“เอาไอ้นี่ไปด้วยดีกว่า”
มันหยิบน้ำอัดลมมาถือ เกี่ยวเอวผมเดินขึ้นชั้นบน แวบหนึ่ง รู้สึกเหมือนมีใครมองอยู่ ผมหันไปทางห้องพี่หมอ เห็นเพียงประตูที่งับปิดเสียงดังเท่านั้น
 
“นี่มึงเอากูมาแกล้งพี่เขาใช่ไหม”
ผมหันไปเค้นมันทันทีที่ก้าวเข้าห้อง
 
“ยอมรับครึ่ง แต่อีกครึ่งกูเหงาจริง ๆ”
 
ผมถอนหายใจเบา ๆ
 
“มึง อย่าให้มันมากเกินไปนะ เขาเป็นหมอ เกิดโกรธมากจนจับมึงเอามีดจิ้มพุงขึ้นมาทำไง”
 
มันผลักหน้าผากผมแรงจนหน้าผมหงายเงิบไปด้านหลัง
 
“คิดได้นะมึง”
ผมลูบหน้าผากตัวเองป้อย ๆ ลงไปนั่งทำการบ้านต่อ
...
...
...
...
...

หิวครับ...
ไม่รู้ทำไม อยู่ ๆ ก็รู้สึกหิวน้ำขึ้นมากะทันหัน น้ำที่เอาขึ้นมากินก่อนหน้าก็หมดแล้วด้วย ผมตัดสินใจลุกจากที่นอน ไผ่ยังหลับอยู่ กรนฟี้สบายอารมณ์เชียว ผมเดินลงไปชั้นล่าง มันมืดครับ ผมคลำหาปลั๊กจนเจอ กดเสียงดังแป๊ก แล้วทุกพื้นที่ก็สว่างโร่ ผมไม่สนใจอะไร มุ่งตรงไปที่ตู้เย็น หยิบน้ำมาเทใส่แก้ว ดื่มอึก ๆ พออิ่มก็เดินเอาแก้วไปล้าง ไม่อยากให้เป็นภาระของแม่บ้านทีหลัง

พอเสร็จก็เช็ดมือกับเสื้อ หันหลังหวังเดินกลับห้อง แต่หันไปเจอะใครบางคนเข้าก่อน ผมสะดุ้งโหยง ตกใจปัดแก้วที่ล้างเมื้อกี้ไปชนกำแพงจนมันแตก ด้วยความตกใจซ้ำซ้อน ผมพยายามจะคว้า แต่เพราะแก้วมันแตกไปแล้ว ข้อมือผมเลยบาดคมแก้วเข้าให้ เลือดไหลโชกทันที เจ็บแปลบไปหมด
 
“ขะ ขอโทษครับ”
ผมไม่ห่วงแผลตัวเอง รีบเก็บเศษแก้วอย่างกลัวความผิด พี่หมอก้าวเข้ามาคว้าข้อมือผมไว้ ยกสูงจนเลือดไหลลงมาอาบท้องแขน
 
“จะฆ่าตัวตายรึไง”
พี่มันถามเสียงเย็น ดึงแขนผมให้เดินไปนั่งยังโซฟา คว้าชุดปฐมพยาบาลเบื้องต้นมานั่งทำแผลให้
 
เกรงใจครับ กลัวด้วย แต่จะค้านก็ค้านไม่ได้ พอเสร็จ พี่หมอก็พันผ้าพันแผลไว้จนรอบข้อมือ
 
“เอ่อ...ทำไมมาดื่มคนเดียวแบบนี้ล่ะ”
ผมถามเพราะไม่รู้จะถามอะไร ได้กลิ่นแอลกอฮอล์อ่อน ๆ ลอยมา ให้เดาก็น่าจะดื่มนั่นแหละ พี่หมอมองผมปราดหนึ่ง แต่ไม่ตอบ
 
“ทำไมถึงได้เป็นเกย์”
คำถามนั้นทำเอาผมกระดิกกระเดี้ยไม่ได้ จะปฏิเสธเขาก็คงไม่เชื่อ จะยอมรับก็ไม่ได้อีก
 
“ผมไม่ได้เป็นเกย์”
แต่ผมก็เลือกที่จะตอบออกไปแบบนั้น เห็นมุมปากได้รูปนั้นยกยิ้มนิดหนึ่ง
 
“หึ เขาว่าพวกเกย์สำส่อน นอนไม่เลือก ใจง่าย และไม่ยอมรับความจริงก็จริงน่ะสินะ”
 
ผมฉุนขึ้นมาทันที ผมไม่ได้เป็นเกย์ แต่รู้สึกเหมือนทุกข้อครหานั้นพุ่งตรงมาที่ผมจนหมด
 
“ผมว่าพี่ไม่ควรจะดูถูกคนอื่นแบบนี้นะ แต่ละคนก็มีเหตุผลของตัวเอง และผมว่าเกย์บางคนก็ไม่ได้สำส่อนนอนไม่เลือกและใจง่ายแบบที่พี่ว่าด้วย”
 
“แล้วนายล่ะเป็นประเภทไหน ที่เข้าข่ายก็น่าจะใจง่าย เพราะเห็นไม่เลือกที่เลยนี่”
 
ผมฉุนมากขึ้นไปอีก เข้าใจไผ่ขึ้นมาทันทีว่าทำไมมันถึงได้เกลียดคนคนนี้นัก ภายนอกดูสุขุมนุ่มลึกก็จริง แต่ความคิดนี่สวนทางกันมาก
 
“ผมว่าพี่เก่งในการเป็นหมอนะ แต่ว่าไม่ผ่านในการเป็นบุคคลธรรมดา คนเป็นหมอไม่สมควรจะดูถูกคนอื่นแบบนี้”
 
“จริง ๆ ฉันก็ไม่ได้ดูถูกทุกคนหรอกนะ แต่เฉพาะกับคนบางคนเท่านั้น”
 
“ผมว่าพี่เมาแล้วล่ะถึงได้พูดอะไรแบบนี้”
 
“นั่นน่ะสิ คงจะเมาแล้วจริง ๆ” พี่มันมองหน้าผมนิ่ง ๆ “เมามากจนอยากจะรู้เหมือนกันว่าผู้ชายมันเอากันได้ยังไง และรสชาติของคนใจง่ายและส่ำส่อนมันเป็นยังไง” พูดจบพี่หมอก็จับคางผมยกขึ้น กดจูบลงมาหนัก ๆ ผมตาโตพยายามจะผลักออก แต่คางผมถูกล็อกแน่น จะขยับตัวก็ถูกจับข้อมือไว้ ผมครางด้วยความเจ็บปวด เพราะพี่หมอจับตรงแผลเข้าพอดี
 
“พี่หมอ ผมเจ็บ!!”
ผมรีบดึงตัวเองออกมาค้าน เลือดซึมผ่านผ้าพันแผลออกมา ผมพยายามจะดึงข้อมือออก แต่พี่หมอ.ยึดแน่นซ้ำยังกดนิ้วลงบนแผลจนผมเบ้หน้า มองเห็นอะไรบางอย่างเป็นประกายในดวงตาคู่นั้น
 
“รักไผ่มันมากใช่ไหม”
ผมไม่ได้ตอบเพราะกำลังเจ็บแขนอยู่

“มันจะรู้สึกยังไงถ้าคนที่มันรัก ถูกคนที่มันเกลียดย่ำยี”

ผมมองคนตรงหน้าอึ้ง ๆ
 
“เขาบอกให้ลองกินของที่เกลียดดู แล้วจะรู้รสชาตินั้นพร้อมจัดการกับมันได้”
   
พูดจบพี่หมอก็ดึงผมเข้าไปจูบอีกรอบ ผมพยายามดิ้นรน แต่เพราะข้อมือยังถูกยึดไว้ หนำซ้ำแผลสดยังถูกกดแน่นจนเจ็บไปหมด ทำให้ดิ้นรนขัดขืนอะไรมากไม่ได้

พี่หมอตรึงท้ายทอยผมไว้ด้วยมือ ผมพยายามผลักคนตัวสูงออก แต่ดูเหมือนเรี่ยวแรงผมจะไม่ได้สะดุ้งสะเทือนอีกคนแม้แต่น้อย ผมครางห้ามในลำคอ รสจูบนั้นกำลังทำให้ผมรู้สึกหวิว ๆ ในอกและช่วงท้อง ลิ้นร้อนเกี่ยวกระหวัดลิ้นผมรุนแรงมากขึ้นจนผมเผลอตัวบีบต้นแขนแกร่งแน่น 


พี่หมอถอนปากออก อุ้มผมเดินขึ้นชั้นบนไป ผมพยายามดิ้นรน แต่ยิ่งดิ้นเลือดยิ่งไหลแรงจนผมชักกลัว ๆ ว่าเลือดจะไหลออกมาจนหมดตัว 

พี่หมอโยนผมลงบนเตียง ผมรีบพยุงตัวลุกเขยิบถอยหลัง พี่หมอเดินไปเปิดลิ้นชัก หยิบอะไรบางอย่างมาถือในมือ ผมตาโตรีบขยับหวังหนีลงจากเตียง แต่ถูกคว้าข้อเท้าไว้ ลากกลับไปที่เดิม ผมพยายามตะเกียกตะกายหนี ทั้งถีบทั้งยันทั้งพยายามพลิกตัวหวังให้หลุดพ้นจากอุ้งมือใหญ่ ๆ ที่กดผมไว้ติดที่นอน เลือดย้อมผ้าปูจนแดงฉานไปหมด

"พี่หมอ ปล่อย!"
ผมยังไม่หยุดดิ้นรน ก่อนใจหายวูบเมื่อกางเกงตัวน้อยที่ผมใส่อยู่ถูกพรากออกจากตัว

"พี่หมออย่านะ!!"
ผมห้ามเสียงหลง พี่หมอจับผมพลิกคว่ำ ยกสะโพกสูง รวบสองข้อมือผมตรึงไว้เหนือหัว กดนิ้วโป้งไว้บนปากแผลจนเจ็บไปหมด ผมร้องออกมาด้วยความเจ็บปวด น้ำตาไหลพราก ยิ่งดิ้นเลือดยิ่งไหลแรง

"พี่หมอ ผมเจ็บ...”
ผมร้องขอความเห็นใจ คนตัวสูงไม่พูดอะไร จนรู้สึกว่ามีอะไรแข็ง ๆ มาชนอยู่ด้านหลัง

"พี่หมอ อย่าทำนะ!”
ผมเบิกตากว้าง ตะโกนห้ามเสียงดังลั่น ขยับหนีไปด้านหน้า แต่ถูกยึดเอวไว้ พี่หมอปล่อยมือผมออก ตะปบสะโพกผมไว้ เคลื่อนเจ้าสิ่งแข็ง ๆ ที่ถูกห่อหุ้มด้วยพลาสติกบาง ๆ เข้ามาลึกขึ้น ผมกรีดร้องด้วยความเจ็บปวด แปะป่ายมือไปด้านหลังหวังหยุดคนตัวสูง

ตอนนี้ผมเจ็บ...
เจ็บทั้งข้อมือ เจ็บทั้งด้านหลัง เจ็บไปหมดจนไม่รู้ว่าเจ็บอะไรมากกว่ากันแล้ว
 
"พี่หมอ ปล่อย..."
ผมร้องขอเสียงสะอื้น จิกมือกับที่นอนแน่นเมื่อความเจ็บปวดนั้นเคลื่อนที่เข้ามาลึกขึ้นกระทั่งมันเข้ามาได้สุดทาง หัวใจผมแทบหยุดเต้น ปวดตุบไปหมด ภายในบีบรัดสิ่งแปลกปลอมแน่น ได้ยินเสียงหายใจอย่างอึดอัดของคนด้านหลัง น้ำตาผมไหลพรากอาบที่นอนจนเปียก

แล้วพี่หมอก็จับผมพลิกนอนหงายทั้งที่ภายในยังสอดประสาน ผมร้องออกมาเสียงหลง
 
“อึก พี่หมอ หยุดเถอะ ฮือ..ขอร้องล่ะ ผมเจ็บ...”
ผมวิงวอนร้องขอ แต่คนตัวสูงไม่ฟัง จับขาผมพาดแขน เริ่มต้นเคลื่อนไหวเบา ๆ ผมทำได้แค่แหงนหน้าร้องออกมาตามความเจ็บปวดที่ได้รับเท่านั้น

พี่หมอขยับด้วยจังหวะที่รุนแรงมากขึ้น กลิ่นคาวของเลือดลอยอบอวลไปทั่วทั้งโพลงจมูก ดวงตาผมพร่าไปด้วยหยาดน้ำ มองไม่เห็นอะไรเลยนอกจากความฝ้าฟาง เสียงสุดท้ายที่ได้ยินมีเพียงเสียงสะอื้นและเสียงกรีดร้องอย่างเจ็บปวดของตัวผมเองเท่านั้น....


TBC...
เอ็นซีรุนแรงนิด ด่าพี่หมอนะ อย่าด่าคนเขียน (วิ่งหนี!!)(http://upic.me/i/1u/7mozg.gif)   

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.8 ถูกย่ำยี {P.2}{10-6-58}
เริ่มหัวข้อโดย: Mouse2U ที่ 11-06-2015 20:02:40

นี่แค่ความเลวระดับเบสิกๆ ใช่ไหมคะหมอแซม เรารู้อยู่หรอกค่ะว่าคุณเป็นได้ยิ่งกว่านี้
อีกน่ะ ย้ากกกก!!! :z6: :beat: แล้วกรรมจะตามสนองแกแบบสาสมเอง~

ปล. จบแบบไม่มีพระเอกก็ได้นะคะ เรารับได้~ :bye2: ..

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.8 ถูกย่ำยี {P.2}{10-6-58}
เริ่มหัวข้อโดย: fahsida ที่ 11-06-2015 20:16:20

พี่หมอรุนแรงกับน้องไปรึป่าว น้องจะตายมั้ยเนี่ย ไหนจะแผลที่ข้อมือไหนจะโดนพี่หมอข่มขืนอีก :hao4:

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.8 ถูกย่ำยี {P.2}{10-6-58}
เริ่มหัวข้อโดย: ▶August5th◀ ที่ 11-06-2015 20:16:41

ฝนเป็นคนเดียวที่รับกรรม ในความแค้นของเพื่อนตัวเองและพี่ชายเพื่อน

เศร้า..สงสารฝนอ่ะ คงเจ็บปวดสุดๆแน่ แผลกายไม่เท่าไร แต่แผลทางจิตใจนี่สิ
ขอให้เข้มแข็งไว้นะ

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.8 ถูกย่ำยี {P.2}{10-6-58}
เริ่มหัวข้อโดย: PaTtO ที่ 11-06-2015 21:11:10

คนที่ไม่ผิดอะไรเลย รับกรรมไป :เฮ้อ:
เลวพอกันอ่ะทั้งพี่ทั้งน้อง ไม่ได้ดีไปกว่ากันเลย
เอาเพื่อนมาทำแบบนี้ บอกน้องฝนเลยว่าเลิกคบซะ
เพื่อนแบบนี้มีไปชีวิตจะตกต่ำนะ แยกแยะไม่ออกว่าอะไรเป็นอะไร
จะเอาแต่ที่ตัวเองอยากได้
พี่ฟ้าเขาป่วยนะ ทั้งร่างกายและใจ สมควรแล้วที่น้องต้องเฝ้า มีกัน2คนอ่ะ
แต่เพื่อนที่เห้ๆ จะตายหรอ เหงาอะไร ขาดความอบอุ่นดิ....ทำตัว :m16:
ส่วนหมอแซมโตแต่ตัวจริงๆอ่ะ สมองแกเท่าน้องแกเลย คิดแต่อะไรบ้าๆ
ไม่มีสติยั้งคิดพอ อายุก็ตั้งเท่าไหร่ ออกไปอยู่ข้างนอกเถอะ อธิบายกับพ่อไปตรงๆ
หรือไม่ก็น่าจะคิดเองได้นะว่าควรทำยังไง
ใช่เรื่องมั้ยที่พวกแกเอาเรื่องมาลงที่น้องฝนของช้านนนน :z6:

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.8 ถูกย่ำยี {P.2}{10-6-58}
เริ่มหัวข้อโดย: mukmaoY ที่ 11-06-2015 21:16:55

เริ่มเข้ากับชื่อเรื่องละ   เกลียดดดดดดนังแซม!!
ฝนมันทำอะไรวะ  มันไม่เคยทำอะไรแกนะเว้ย
อินจัด

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.8 ถูกย่ำยี {P.2}{10-6-58}
เริ่มหัวข้อโดย: loveview ที่ 11-06-2015 21:32:28

น้องฝนแย่แล้วววว

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.8 ถูกย่ำยี {P.2}{10-6-58}
เริ่มหัวข้อโดย: Jibbubu ที่ 11-06-2015 21:39:37

พี่หมออย่างเลวเลยอ่ะ อย่าอ้างว่าเมาไม่มีสติแล้วทำเราไม่เชื่อหรอก
พี่หมอรับผิดชอบน้องเลย ขอร้องอย่าเลวไปกว่านี้เลย สงสารน้องมัน

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.8 ถูกย่ำยี {P.2}{10-6-58}
เริ่มหัวข้อโดย: veeveevivien ที่ 12-06-2015 17:25:20

 :fire: :fire: :fire:

ไม่มีเหตุผลเลย หมอแซม ฉันจะรักพระเอกเรื่องนี้ลงไหมเนี้ยะ :a5:

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.8 ถูกย่ำยี {P.2}{10-6-58}
เริ่มหัวข้อโดย: leefever ที่ 12-06-2015 20:15:39

ฝนรับกรรมเลย ทั้งๆที่ไม่เกี่ยวด้วยเล้ยย สงสารอ่ะ ดูท่าพี่หมอน่าจะมีนิสัยดาร์คๆนะ

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.9 ทาสแค้น {P.3}{13-6-58}
เริ่มหัวข้อโดย: memew ที่ 13-06-2015 18:33:46

Chapter : 09 : ทาสแค้น
{พี่หมอ}

*ขอลงแบบคะหยักคะหย่อนตามความสามารถในการปั่นของคนเขียน TT วิธีเช็กว่าลงครบแล้วหรือยังให้ดูที่หน้าสารบัญ หัวข้อ หรือในตอน ถ้าลงครบ พวกตัวเลขบอก % จะหายไปค่ะ ^3^ **


...............................

ผมสะลืมสะลือลืมตาตื่น รู้สึกปวดหัวจี๊ดจนต้องกุมมันไว้ ขยับชันตัวลุกนั่ง นวดเบา ๆ ให้คลายปวด ก่อนชะงักมองสิ่งผิดปกติที่อยู่ตรงหน้า ผมขมวดคิ้ว มองเลือดแห้งเกรอะกรังเป็นริ้ว ๆ บนผ้าห่ม

เลือด?...
มาจากไหน...

ผมละมือจากขมับ มองหาที่มา เบิกตากว้างไปกับสิ่งที่เห็น
 
บนเตียงขาวตอนนี้ มีร่างที่ไม่ได้สติของน้ำฝนนอนอยู่ ท่อนบนเปลือยเปล่า ท่อนล่างจมหายไปกับผ้าห่มผืนเดียวกัน เลือดแห้งเต็มไปทั่วทุกพื้นที่ ทั้งบนที่นอน ผ้าห่มและเนื้อตัวของคนหลับ โดยเฉพาะที่แขน ใบหน้านั้นซีดมาก เดาได้เลยว่าร่างกายสูญเสียเลือดไปขนาดไหน             

นี่มันเกิดอะไรขึ้น!
ผมจำได้แค่ว่าเมื่อคืนผมลงมานั่งดื่มไวท์ที่เพื่อนซื้อมาฝากจากนอก จริง ๆ ไวท์นั้นก็ไม่ได้แรงมาก แต่ทำไมผมจำอะไรไม่ได้แบบนี้ ผมรีบคว้าข้อมือของคนไม่ได้สติมาตรวจชีพจร มันเต้นแผ่วมาก ถ้าไม่รีบรักษามีหวังแย่แน่ ๆ ผมรีบตวัดรื้อผ้าห่มออกเพื่อสำรวจส่วนอื่น ๆ ต่อ

ผมแทบเข่าอ่อน เพราะท่อนล่างของคนไม่ได้สตินั้น เต็มไปด้วยคราบเลือด
 
นี่มันเกิดอะไรขึ้น!
ผมถามตัวเองอีกครั้ง มองสำรวจไปรอบห้องจนเห็นถุงยางอานามัยวางไว้บนโต๊ะข้างหัวเตียง บางชิ้นถูกฉีกใช้งานแล้ว ผมรีบถลาไปดูที่ถังขยะ หลักฐานนอนนิ่งอยู่ในนั้น
 
นี่มันเกิดอะไรขึ้น…
ผมถามตัวเองเป็นรอบที่สาม พยายามทบทวนความทรงจำ แล้วภาพบางอย่างก็ฉายเข้ามา ภาพที่ผมข่มขืนผู้ชาย
 
และผู้ชายคนนั้นก็เป็นคนคนเดียวกับคู่ขาของน้องชายด้วย ผมอ้าปากค้างไปกับสิ่งที่เกิดขึ้น หัวใจหล่นวูบไปอยู่แทบเท้า หลากหลายความรู้สึกผสมปนเป ทั้งตกใจ ทั้งแปลกใจแล้วก็หวาดกลัว
             
แต่ความเป็นหมอของผมยังอยู่ ผมรีบถลาไปหาเสื้อผ้ามาใส่ คว้ามือถือมากดโทรออก ในระหว่างรอสายก็หันไปหยิบกระเป๋าเงินมายัดใส่กระเป๋ากางเกง คว้ากุญแจรถมาถือ ปลายทางรับสาย

“นนท์ มาเปิดคลีนิกหน่อย ตอนนี้ ด่วนเลย!”
ผมโทรบอกเพื่อนสนิท มันไม่เอ่ยปากถามอะไร คงเดาได้จากน้ำเสียงร้อนรนของผม ผมกลับไปที่เตียง ตวัดผ้าห่มห่อตัวร่างน้อยไว้ โฉบอุ้มไว้ในอ้อมแขนวิ่งลิ่ว ๆ ออกจากห้องไปที่รถ           

ผมวางคนไม่ได้สติไว้บนเบาะข้าง ๆ รัดเข็มขัด ปรับเบาะจนเอนราบ วิ่งไปยังฝั่งคนขับ สตาร์ทเครื่องด้วยมืออันสั่นเทา ขับออกจากบ้านมา 
ผมขับรถด้วยจิตใจลุ้นระทึกตอนนี้ผมเข้าใกล้คำว่าฆาตกรเข้าไปทุกทีแล้ว
 
ผมจอดรถไม่ห่างจากคลีนิกเพื่อน มันยืนรออยู่แล้ว ผมอุ้มคนเจ็บลงจากรถ ตรงดิ่งเข้าประตูที่เปิดอ้าไว้รอ แล้วผมกับเพื่อนก็ช่วยกันกอบกู้ชีวิตคนไข้อย่างด่วนที่สุด 
…
…
ผมเดินหมดแรงออกมานอกห้องตรวจ ทิ้งตัวลงนั่งบนม้านั่งยาวของคนไข้สำหรับรอตรวจ พิงหัวกับกำแพงด้านหลัง
 
“ใคร”
มันยื่นน้ำเปล่ามาให้ขวดหนึ่ง ผมไม่ตอบ รับน้ำขวดนั้นมาอังหลังคอเบา ๆ
 
“งั้นขอถามหน่อยได้ไหม สภาพแบบนั้นคือโดนข่มขืนมา รู้ไหม ใครเป็นคนทำ”
มันถามด้วยน้ำเสียงจริงจัง ผมดึงหัวกลับไปมองหน้ามันช้า ๆ มันทำหน้าตะลึง
 
“นี่ อย่าบอกนะว่า…”
ผมไม่ตอบ เอนหัวพิงกำแพงต่อ คิดอยู่ว่าจะทำไงต่อไปดี
 
“ขอเวลาอยู่คนเดียวก่อนนะ”
ผมร้องขอ มันไม่เซ้าซี้ถามอะไรต่อ ตบไหล่ผมเบา ๆ มันเป็นเพื่อนสนิทที่กินเรียนมาด้วยกัน เลวดียังไงมันรู้สันดานผมหมด
 
ผ่านไปชั่วโมงหนึ่ง ผมเดินไปหาคนที่ผมทำร้ายไปเมื่อคืน คนบนเตียงนอนหลับตาพริ้ม ใบหน้าดูมีสีสันขึ้นมาหน่อยแต่ก็ยังดูซีดอยู่ดี
 
ยอมรับว่ารู้สึกผิดเอามาก ๆ ผมไม่รู้ว่าผมทำเรื่องแบบนั้นไปได้ยังไง กับคนประเภทที่ผมไม่ชอบ แถมยังเป็นคู่ขาของคนที่ผมเกลียดเข้าไส้อีกต่างหาก
 
ผมนั่งนิ่งบนเก้าอี้แพทย์ข้างเตียงคนไข้ วางศอกค้ำต้นขากุมมือชนหน้าผาก หลากหลายความรู้สึกวิ่งชนผม ผมชอบฟ้า แต่ทำไมผมถึงมาทำเรื่องแบบนี้กับน้องชายฟ้าได้ แถมยังเป็นคู่ขาหรืออาจเป็นแฟนของน้องชายตัวเองอีกต่างหาก
 
ผมทำไปได้ยังไง
 
ได้ยินเสียงอะไรบางอย่างดังมาจากคนหลับ ผมค่อย ๆ เงยหน้ามอง คนยังไม่ได้สติขยับตัวนิดหนึ่ง ได้ยินเสียงงึมงำออกมาจากปากซีด ๆ นั้น
 
คงละเมอ
อันแรก ๆ ได้ยินไม่ชัด แต่คำหลังนี่ชัดมาก
 
“ไผ่…”
 
แค่ได้ยินชื่อนี้ เส้นเลือดตรงขมับผมก็กระตุกแล้ว
 
“ไผ่…”
มันครางเรียกอีกครั้ง ผมดันตัวลุกขึ้นยืน
 
หึ คงรักกันมากสินะ ถึงได้เรียกหามันแม้กระทั่งตอนไม่ได้สติแบบนี้ ผมก้มหน้ามองคนที่ยังคงครางเรียกชื่อของคนที่ผมเกลียดอยู่ไม่หยุด มองให้ลึกว่าที่ผมทำเรื่องเมื่อคืนไปเพราะอะไร
 
“ไผ่…มึง”
มันละเมออีกครั้ง
 
ให้เดาถ้อยคำที่ขาดหายไปไหม…
ผมยิ้มเยาะ ไม่เข้าใจความรักของเกย์เท่าไหร่ แต่ไม่เคยเห็นเกย์คู่ไหนมีความรักที่ยั่งยืนสักคู่ คบกันเพราะเซ็กส์ซะส่วนใหญ่ (ก็สันดานผู้ชายนี่)
 
ผมก้มมองคนที่ยังส่งเสียงงึมงำในลำคอไม่หยุด ยิ้มเยาะเล็กน้อย ผมไม่ชอบเล่นเกม แต่ถ้าไผ่ยังไม่หยุด ผมนี่แหละ จะเป็นฝ่ายทำให้มันหยุดหรือล่าถอยไปเอง
 
บ้านบรรพบุรุษงั้นเหรอ
เกลียดฉันมากนักเหรอ
กลัวฉันแย่งของของนายมากงั้นเหรอ
งั้นฉันจะทำในสิ่งที่นายกลัว แย่งทุกอย่างมาจากนาย ทั้งพ่อแม่ บ้านหรือแม้แต่...
 
คู่ขาของนาย




..............................................ต่อ...................................................





ผมยิ้มนิด ๆ มองน้องชายที่ยังคงโกลาหลกับการตามหาเพื่อนที่หายตัวไป ผมบอกไม่ให้นนท์มันบอกใครเรื่องคนไข้ฉุกเฉิน มันยังไม่ฟื้น คงเพราะเสียเลือดไปมาก แต่ไม่มีผลกระทบกับสมองหรอก หรือถ้ามีก็ไม่ใช่เรื่องใหญ่ เพราะไงผมก็รักษาได้ ผมแอบใส่ยานอนหลับอ่อน ๆ ให้มันกินด้วย จะได้ไม่ฟื้นขึ้นมาเร็ว ๆ นี้ ผมยิ้มนิด ๆ นั่งจิบกาแฟฟังเสียงไผ่ที่กำลังหัวเสียไล่ล่าถามหาคนหายผ่านมือถือ

มันคงเคืองน่าดู เพราะอยู่ ๆ คู่ขาก็หายไปจากบ้าน หายไปแบบไร้ร่องลอยด้วย

“โธ่เว้ย! ไปไหนวะ”
มันสบถอย่างหัวเสีย ผมยังนั่งนิ่งทำเป็นไม่ได้ยิน จนกาแฟหมดแก้วถึงได้เดินเข้าครัวไปหวังเติม มันหันมามอง พอเห็นหน้าผมก็ทำเสียงจิ๊จ๊ะ เดินตึง ๆ ขึ้นห้องไป

ผมยิ้มนิด ๆ เข้าใจเลยว่ามันมีความสุขขนาดไหนที่ได้แกล้งให้ผมหัวเสียแล้วเดินขึ้นห้องไปแบบนั้น
…
…
วันนี้ได้ฤกษ์คนไข้พิเศษผมต้องฟื้นแล้ว ให้นอนนานเกินกว่านี้คงไม่ดี แค่นี้แผลก็น่าจะทุเลาแล้ว ผมแลกเวรกับเพื่อนที่โรงพยาบาล พอเรียบร้อยก็ขับรถตรงไปคลินิกเพื่อนทันที มันเปิดคลินิกแล้ว คนเต็มไปหมด มันอยู่ในห้องตรวจ ผมไม่ได้เข้าไปทัก แต่เดินตรงไปยังห้องคนไข้พิเศษทันที ค่าใช้จ่ายเพื่อนผมมันไม่เอาสักบาท คนไข้ผมนอนนิ่งอยู่บนเตียง ผมมองนาฬิกา กะเวลาไว้แล้วว่าน่าจะฟื้นประมาณนี้

เวลาผ่านไปไม่เกินสิบนาที เปลือกตาที่ปิดสนิทเริ่มขยับเคลื่อนที่ช้า ๆ

บอกตามตรงว่าตอนนั้นผมเมา ผมจำอะไรไม่ค่อยได้ ผมไม่แน่ใจด้วยซ้ำว่าผมทำกับมันไปได้ยังไง ทั้ง ๆ ที่ผมรู้สึกขยะแขยงขนาดนี้ คนตรงหน้าอยู่ในชุดคนไข้ ใบหน้าดูซูบซีดไม่ได้มีเสน่ห์จนผมต้องจับปล้ำ

อารมณ์ที่กระตุ้นผมได้ดีขนาดนั้นคงจะมีแค่อย่างเดียว

ความเกลียด
เกลียดมากจึงทำได้

เปลือกตาคู่เดิมค่อย ๆ ปรือเปิดขึ้นช้า ๆ ผมมองทุกการเคลื่อนไหว ภาพที่มันเห็นคงกำลังเบลออยู่ ผมเคลื่อนที่ไปอยู่เหนือหน้ามัน ค้ำสองมือไว้สองข้างเอว หวังให้ภาพแรกที่มันเห็น คือคนที่ทำร้ายย่ำยีมัน

ให้มันเห็นชัด ๆ เจ็บปวดเยอะ ๆ เพราะยิ่งมันเจ็บปวดมากเท่าไหร่ คนที่ยิ่งวุ่นวายคือไผ่แฟนมันมากเท่านั้น

เป็นไปตามคาด
ดวงตาที่ปรือเปิดครึ่งไม่เปิดครึ่งเมื่อกี้ขยายเบิกกว้าง ปฏิกิริยาอัตโนมัติคือรีบกระถดถอยและยกมือขึ้นมาผลักอกผม ผมรีบคว้าจับแขนมันไว้ทันที บีบเบา ๆ ตรงแผล

ผมรู้ว่ามันเจ็บ และหน้าที่ของผมคือรักษา แต่รู้อะไรไหม ผมว่าผมคงเป็นโรคจิต ที่พอเห็นมันแสดงสีหน้าเจ็บปวด กลับทำให้ผมรู้สึกดีพิลึก พอมันเจ็บ เหมือน ๆ ผมได้ทำให้ไผ่มันเจ็บตามไปด้วย

ผมไม่กลัวมันเอาไปฟ้อง ยิ่งฟ้องยิ่งดี ไผ่จะได้เดือด ผมบอกแล้ว ว่าถ้ามันถึงจุดสิ้นสุด ผมก็สู้เหมือนกัน

“อย่า...”
เสียงห้ามมันแหบแห้ง แววตาเต็มไปด้วยความตระหนก

“ดีขึ้นรึยัง”
ผมถามเสียงเย็น ปากถามแต่มือบีบแผลแรง มันอ้าปากค้าง ได้ยินเสียงครางเจ็บในลำคอ พยายามยื่นมืออีกข้างที่มีเข็มพ่วงสายน้ำเกลือมาแกะ

“ดูแล้วน่าจะดีขึ้นนะ ข้างบนอาจเจ็บนิดหน่อย แต่ข้างล่างคงไม่หรอกมั้ง ออกจะคุ้นเคย”

มันทำหน้าตื่นส่ายหัวพรืด ยิ่งทำท่าหวาดกลัวผมยิ่งชอบ บีบแผลมันแรงขึ้น ก่อนเลื่อนมือไปด้านหลัง ผ่านผ้าห่ม ผ่านกางเกงตัวบางเข้าไปสำรวจบางสิ่งที่ผมเคยล่วงล้ำมาแล้ว

จำไม่ได้ว่าผมรู้สึกดีหรือไม่ดี

วิธีที่ดีที่สุดตอนนี้ก็คือ…ทดลองอีกครั้ง

“อย่า พี่หมอ ปล่อยผมไป”

“ทำไมละครับ ให้หมอสำรวจร่างกายก่อนสิ”
พูดจบผมก็ทะลวงนิ้วสามนิ้วเข้าไปภายในพร้อมกันทันที มันร้องจนเสียงหลง ผมรีบละมือจากแผลมาปิดปากมันทันที ผมล็อกห้องแล้ว แต่ที่นี่ไม่ได้เก็บเสียงมาก มันใช้มือข้างที่เจ็บตีไหล่ผมแรง ๆ อีกข้างคงไม่ถนัดเพราะมีสายน้ำเกลือติดอยู่ ยิ่งดิ้นเข็มยิ่งจิ้มเนื้อมันจนเลือดไหล เลือดบางส่วนไหลย้อนขึ้นไปย้อมน้ำเกลือใส ๆ ให้เป็นสีแดง

ดีไม่ดี ผมอาจต้องให้เลือดมันอีกถุงนะเนี่ย

ผมล้วงนิ้วเข้าไปสำรวจลึกขึ้น มันหยุดทุบผมเปลี่ยนเป็นกำเสื้อผมแน่นทันที

หึ ผมเพิ่งรู้ว่าเล่นกับร่างกายผู้ชายมันก็สนุกไม่น้อย กับผู้หญิงผมไม่เคยมาก่อน ส่วนมากจะเดทแบบอ่อนโยน มีพวกร้อนแรงบ้างเป็นบางที แต่ไม่เคยทำให้ผู้หญิงคนไหนได้รับความเจ็บปวดมาก่อน

กับผู้หญิงผมจะอ่อนโยนมาก แต่กับผู้ชายคงไม่ ยิ่งผู้ชายร่าน ๆ ยิ่งไม่จำเป็นต้องไปอ่อนโยนด้วยเลย

น้ำตามันไหลพรากลงมาอาบแก้ม

คิดว่าผมจะเห็นใจเหรอ

เปล่า ผมกลับยิ่งรู้สึกใจเต้น ทะลวงนิ้วเข้าไปลึกขึ้น สะกิดจุดกระสันของมันจนมันผวา

เอาน่า…
ให้รางวัลมันหน่อย มันครางออกมาเบา ๆ ผ่านมือผมที่ปิดปากมันไว้ เลือดไหลจากมือทั้งสองข้าง ผมรีบดึงสายน้ำเกลือออกจากมือมันไม่กลัวมันเจ็บ มันสะดุ้งครางเสียงหลงยิ่งกว่าเดิม

ผมเคลื่อนนิ้วหวังแค่สำรวจ แต่เสียงร้องเจ็บปวดผสมเสียงครางของมันก็ทำเอาผมแอบร้อนขึ้นมาหน่อย ๆ บางความรู้สึกไหลเข้ามาในความทรงจำ

ผมไม่ได้ทำเพื่อความใคร่ แต่ผมทำเพื่อให้ได้แก้แค้นเท่านั้น

ผมเลิกผ้าห่มออกจากตัวมัน ถลกกางเกงลง มันพยายามดิ้นรน แต่ผมใช้ตัวใหญ่ ๆ ของผมทับมันไว้ ล้วงหยิบคอนด้อมออกมาจากกระเป๋าเงิน ฉีกเบา ๆ คลี่ปลดซิบ นำบางส่วนที่ไม่น่าเชื่อว่าจะตื่นตัวขึ้นมาสวมใส่ ลำบากนิดหน่อย เพราะอีกคนยังดิ้นอยู่ แต่ไม่มาก เพราะผมกดปิดปากแผลมันอยู่

เรื่องใส่คอนด้อมมือเดียวผมชำนาญซะแล้ว ไม่ให้มันได้ดิ้นรนนานผมก็จับขามันแหวกออกกว้าง แล้วเคลื่อนร่างหาจุดกึ่งกลางของร่างกาย เสือกไสน้องตัวเองเข้าไปทันที มันทำท่าจะร้อง แต่ผมอุดปากมันไว้ อุดแน่นไม่กลัวมันเจ็บ มันครางอู้อี้ น้ำตาไหลริน แต่ผมไม่สนใจน้ำตานั้น กระแทกร่างเข้าไปแรง ๆ

แน่นอนไม่ได้ต้องการให้มันมีความสุข แต่ต้องการให้มันเจ็บปวด แต่ผลพลอยได้นั้นผมกลับรู้สึกดีกับแรงกระแทกกระทั้นที่ผมเป็นคนดำเนินเอง ผมเคยทำรุนแรงกับผู้หญิงมาบ้าง(ตามเสียงเรียกร้องของแต่ละคน) แต่ไม่เคยรุนแรงในลักษณะที่ได้ปลดปล่อยสัตว์ร้ายในมุมมืดของตัวเองแบบนี้มาก่อน อย่างน้อยต่อหน้าผู้หญิงผมก็ยังอยากรักษาหน้าตา เพราะลับหลังไม่รู้ว่าพวกเขาจะเอาผมไปพูดยังไงกันบ้าง

แต่กับคนนี้ไม่

มันหยุดดิ้นแล้ว ขยับขาออกกว้างหวังผ่อนคลาย แหงนหน้ารับร่างของผมเป็นจังหวะ ผมก้มมองด้านล่าง เห็นเลือดมันไหลซึม แต่ผมก็ยังรู้สึกเฉย ๆ ผมคงรุนแรงมากไป แต่ใครจะมาหยุดผมได้

ผมกลายร่างเป็นปีศาจเต็มที่ไหวร่างกายรุนแรงยิ่งกว่าเดิม มันหลับตาลง ปลดปล่อยเพียงน้ำตาให้ไหลริน ไม่นานผมก็ปลดปล่อย หอบแฮกมองคนที่หายใจขาดห้วง

ผมลุกออกจากที่นอน ถอดถุงยางทิ้งลงถังขยะ แต่งตัวเรียบร้อยในขณะคนที่ผมทำร้ายยังคงนอนนิ่งเลือดย้อมไปทั่วทั้งเตียง

ผมต้องทำแผลให้คนไข้อีกรอบแล้วล่ะ

TBC...
ลุกขึ้นมาเซิ้ง มีคนตามอ่านด้วยแหละตัววววว ดีจายยยยย  :hao5:
สัญญาว่าจะมาเมื่อวาน แต่เลท รีบมาลงให้อ่านกันวันนี้ มาในสภาพตาปรือ ง่วงนอนสุด ๆ (ต้องนอนตอนสี่ทุ่ม)
ผิดพลาดตรงไหน ติติงได้นะคะ   :z13:

เข้านอนนนนนน :katai5:

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.9 ทาสแค้น {P.3}{13-6-58} 50%
เริ่มหัวข้อโดย: mukmaoY ที่ 13-06-2015 18:40:59

 :z6:

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.9 ทาสแค้น {P.3}{13-6-58} 50%
เริ่มหัวข้อโดย: ▶August5th◀ ที่ 13-06-2015 19:15:28

โอ้ย ค้างๆ 5555+
รออีกครึ่งนึง


ถ้าฝนตื่นมาคงจะเกลียดพี่หมอแน่ๆเลยอ่ะ :(

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.9 ทาสแค้น {P.3}{13-6-58} 50%
เริ่มหัวข้อโดย: PaTtO ที่ 13-06-2015 19:23:50

ยังไม่สำนึกอีกหรอ ไอ้หมอออออออ :z6:

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.9 ทาสแค้น {P.3}{13-6-58} 50%
เริ่มหัวข้อโดย: Mouse2U ที่ 13-06-2015 20:44:16

เรารู้สึกสงสารคนไข้ที่มารักษากับผู้ชายคนนี้จังเลยค่ะ สงสัยว่าคนไข้ยังพูดถึงอาการที่เป็นไม่ทันจบประโยคดี หมอก็คงสั่งจ่ายยาให้เลยแน่ๆ นะคะ บ้าบอค่ะ 'ฟังไม่ศัพท์แล้วจับไปกระเดียด' ได้สุดยอดมาก ความมโนนี่เป็นเลิศเหลือเกิน~ :z6: ถามจริงๆ เถอะค่ะหมอเป็นอะไรมากไหมคะเนี่ย?

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.9 ทาสแค้น {P.3}{13-6-58} 50%
เริ่มหัวข้อโดย: SiHong ที่ 13-06-2015 21:02:10

งือออ คุณหมอใจร้าย :sad4:

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.9 ทาสแค้น {P.3}{13-6-58} 50%
เริ่มหัวข้อโดย: Jibbubu ที่ 13-06-2015 22:13:10

ชอบน้องเขาแล้วล่ะซิ แค่น้องละเมอเรียกชื่อไผ่แค่นี้ถึงกับหงุดหงิด และก็อย่าบ้าให้มากนะน่ะเอ็งอ่ะข่มขืนเขานะโว้ย จะแค้นยังไงกับใครก็ไปลงกับคนคนนั้นซิวะ จะลงกับคนอื่นที่ไม่รู้เรื่องได้ไง ตัวเองเป็นถึงหมอวุฒิภาวะหน้าที่การงานก็ดีแต่มีปัญญาคิดได้แค่นี้อ่ะนะ บอกตรงๆไม่น่าเป็นหมอเลยท่าจะคิดได้แค่นี้อ่ะ

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.9 ทาสแค้น {P.3}{13-6-58} 50%
เริ่มหัวข้อโดย: sosi ที่ 13-06-2015 22:55:35

ตืบหมอแซมผิดไหมนิ
 :z6:

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.9 ทาสแค้น {P.3}{13-6-58} 50%
เริ่มหัวข้อโดย: Paparazzi ที่ 13-06-2015 23:48:31

พี่หมอใจร้าย แงๆๆๆๆๆๆ :sad4: :sad4: :sad4:

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.9 ทาสแค้น {P.3}{13-6-58} 50%
เริ่มหัวข้อโดย: shoky_9 ที่ 14-06-2015 16:46:30

 :katai5:

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.9 ทาสแค้น {P.3}{13-6-58} 50%
เริ่มหัวข้อโดย: Kerberosyuiiz ที่ 15-06-2015 15:49:39

พี่หมอ จัดหนักๆเลยนะคับ :z10:

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.9 ทาสแค้น {P.3}{13-6-58}
เริ่มหัวข้อโดย: sataav ที่ 15-06-2015 21:28:55

เพิ่งมาตามอ่านค่ะ
ชอบแนวเรื่องนี้ เลยมารายงานตัวเป็นแฟนคลับ อิ อิ
มาให้กำลังใจคุณนักเขียนด้วย สู้ ๆ นะคะ
รอติดตามอยู่ตลอด ยังไงก็ อัพเรื่อย ๆ นะคะ อยากอ่านถี่ ๆ 5 5 5

สุดท้ายนี้

ตายซะไอ้หมอแทรมมมมม ('แซม' นี้หรูไปสำหรับหมอ)  :z6:

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.9 ทาสแค้น {P.3}{15-6-58}
เริ่มหัวข้อโดย: Dimple ที่ 15-06-2015 22:20:22

โอ้ยยย ค้างงงงงงง

แล้วพี่หมอจะเสียใจ หึ / อินมาก

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.9 ทาสแค้น {P.3}{15-6-58}
เริ่มหัวข้อโดย: ▶August5th◀ ที่ 15-06-2015 22:36:38

ตอนแรกว่าจะไม่เกลียดพี่หมอล่ะนะ เข้าใจว่าเมา เมาไม่มีสติเลยทำแบบนั้นกับฝน

แต่มาล่าสุดคือเมิงไม่เมานะ มีสติครบถ้วน
ไอ่พี่หมา เอ้ยไอ่พี่หมอ ทำกับฝนแบบนั้นได้ไงว่ะ
แค้นน้องแต่มาลงกับเพื่อนน้อง มันไม่ถูกต้องนะ

เลวว่ะ!!!!

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.9 ทาสแค้น {P.3}{15-6-58}
เริ่มหัวข้อโดย: Paparazzi ที่ 15-06-2015 22:43:23

อีคุณหมอ...ท้ายที่สุดแล้วขอให้หลงน้องมันจนหัวปักหัวปำแล้วโดนน้องมันสะบัดใส่นะ เกลียดแม่ม  :z3:

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.9 ทาสแค้น {P.3}{15-6-58}
เริ่มหัวข้อโดย: Chi~Tao ♥ ที่ 15-06-2015 23:13:31

 :z6: :z6:  ทำไมไม่ฟังที่น้องมันละเมอให้ชัดๆ ก่อนฟะ!!!!!!! ไอ้หมอไร้เหตุผล!!! แค้นไผ่ก็แก้แค้นไผ่สิ ฝนเกี่ยวไรด้วย  :katai4:

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.9 ทาสแค้น {P.3}{15-6-58}
เริ่มหัวข้อโดย: Chi~Tao ♥ ที่ 15-06-2015 23:16:48

ไผ่ก็ทำอะไรไม่คิดให้ดี พอกันทั้งพี่ทั้งน้อง  :z6:

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.9 ทาสแค้น {P.3}{15-6-58}
เริ่มหัวข้อโดย: rk ที่ 15-06-2015 23:39:46

เรื่องนี้นายเองซวย

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.9 ทาสแค้น {P.3}{15-6-58}
เริ่มหัวข้อโดย: Mouse2U ที่ 16-06-2015 06:06:55

อ้างถึง

ผมรู้ว่ามันเจ็บ และหน้าที่ของผมคือรักษา แต่รู้อะไรไหม ผมว่าผมคงเป็นโรคจิต

ถึงหมอไม่บอกคนเขาก็รู้กันทั่วทั้งบางแล้วล่ะค่ะว่าคุณน่ะเป็น 'โรคจิต' จิ๊ต..จิต เพราะคงไม่มีคนสติดีที่ไหนหรอกค่ะจะทำร้ายคนที่ไม่มีทางสู้ แถมยังไม่รู้อิโหน่อิเหน่อะไรแบบนี้ด้วยอีก o12 ..

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.9 ทาสแค้น {P.3}{15-6-58}
เริ่มหัวข้อโดย: shoky_9 ที่ 16-06-2015 12:22:52

ต๊ายยย คุณพี่หมอ เพิ่งค้นพบว่าตัวเองโรคจิตเหรอคะ   :beat:

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.9 ทาสแค้น {P.3}{15-6-58}
เริ่มหัวข้อโดย: LiqueuR ที่ 16-06-2015 12:28:44

ตีลังกาหมุนตัวรอบครึ่งถีบขาคู่ใส่ไอ้หมอแซม

 :z6:


แกช่าง..! ไร้จรรยาบรรณ!!!

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.9 ทาสแค้น {P.3}{15-6-58}
เริ่มหัวข้อโดย: Paparazzi ที่ 16-06-2015 12:45:41

อยากอ่านตอนต่อไปวันนี้เลยอ่ะ 5555
รอไม่ไหวแล้ววว  เดี๋ยวแต่งเองเลยนิ อินจัด 555555  :laugh:

คนเขียนมาต่อเร็วๆๆ นะ อยาก :z6:อีหมอแซม

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.9 ทาสแค้น {P.3}{15-6-58}
เริ่มหัวข้อโดย: Mitra ที่ 16-06-2015 14:03:32

สงสารน้องอ่ะ

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.9 ทาสแค้น {P.3}{15-6-58}
เริ่มหัวข้อโดย: awfsp ที่ 16-06-2015 15:04:50

 :m15: :m15: :m15:   น้ำฝน

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.9 ทาสแค้น {P.3}{15-6-58}
เริ่มหัวข้อโดย: HanATarO ที่ 16-06-2015 16:36:04

เพิ่งเข้ามาอ่านค่ะ แต่ขอสารภาพ ณ ตรงนี้เลยว่า

ขอฆ่า ไอ้พี่หมอ ได้เลยมั้ยค่ะ เอามีดผ่าตัดกระซวกเข้าท้องสัก 4-5 ที เอาค้อนทุบหัวให้เละเอาให้สมองกระจายเลยได้มั้ยค่ะ อิฉันแค้นพี่แกค่ะ

 :z6: :z6: :z6: :z6: :z6: :z6:

ทำตัวได้ทุเรศมากเลย เอารางวัลพระเอกที่เราเกลียดไปเลย

สงสาร ฝน จังเลยต้องมาเจอกับครอบครัวนี้ ถ้าไม่ช่วย นายไผ่ ก็คงไม่มาเจอไอ้โรคจิตแบบนี้หรอก

ขอให้ผลกรรมมันตาม ไอ้พี่หมอ เร็วๆ แบบติดจรวจเลย

 :katai1: :katai1:  :katai1: :katai1:

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.9 ทาสแค้น {P.3}{15-6-58}
เริ่มหัวข้อโดย: fay 13 ที่ 16-06-2015 20:32:44

 :mew1: :mew1: :mew1:

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.9 ทาสแค้น {P.3}{15-6-58}
เริ่มหัวข้อโดย: EARTHYSS :) ที่ 16-06-2015 20:59:23

ไอ้หมอฉันจะรอดูวันที่แกหลงรักเขา ส่วนไผ่เอาจริงๆคือชอบฝนรึปล่าวแปลกๆไงชอบกล

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.9 ทาสแค้น {P.3}{15-6-58}
เริ่มหัวข้อโดย: SiHong ที่ 16-06-2015 22:37:54

อย่าให้เจอแถวบ้านนะ แม่จะตบให้คว่ำเลย
ทำร้ายน้องฝนเค้า :sad4:

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.9 ทาสแค้น {P.3}{15-6-58}
เริ่มหัวข้อโดย: chaiwat13030 ที่ 17-06-2015 01:38:13

 :fire: :fire: :3125: :m16:
ไอ้หมอบ้า   จรรยาบรรของหมอหายหมด

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.9 ทาสแค้น {P.3}{15-6-58}
เริ่มหัวข้อโดย: Mouse2U ที่ 17-06-2015 07:44:02

วันนี้จะมาต่อไหมน้ออ.. :impress:

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.9 ทาสแค้น {P.3}{15-6-58}
เริ่มหัวข้อโดย: ดวงตะวัน ที่ 17-06-2015 11:33:56

คิดจะแก้แค้นเอง เดี๋ยวก็ได้เจ็บเองหรอกคุณหมอ

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.9 ทาสแค้น {P.3}{15-6-58}
เริ่มหัวข้อโดย: Nus@nT@R@ ที่ 17-06-2015 14:11:33

เห้ออออ

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.9 ทาสแค้น {P.3}{15-6-58}
เริ่มหัวข้อโดย: Rani_the_yaoi ที่ 17-06-2015 19:55:49

หมออออออออออ T_______T

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.9 ทาสแค้น {P.3}{15-6-58}
เริ่มหัวข้อโดย: mystery Y ที่ 17-06-2015 20:33:33

แนวแก้แค้น ละครไทยอ่านได้ตลอดๆ

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.9 ทาสแค้น {P.3}{15-6-58}
เริ่มหัวข้อโดย: Paparazzi ที่ 18-06-2015 21:35:21

วันนี้มาต่อไหมค้าาาา สงสารน้ำฝน จะเป็นไงบ้างหนออออ แงๆๆๆ :sad4:

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.10 ฝืนใจ {P.4}{19-6-58}
เริ่มหัวข้อโดย: memew ที่ 19-06-2015 18:48:30

Ch. 10 : ฝืนใจ
{น้ำฝน}
 
ผมไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้น มันรวดเร็วมาก แต่ก็เชื่องช้าเมื่อต้องจมอยู่กับความเจ็บปวด เมื่อคืนผมเจ็บ แต่มาวันนี้มันเจ็บยิ่งกว่า ผมพยายามพยุงตัวลุก พี่หมอยืนมองด้วยสายตานิ่งเรียบ ผมเอื้อมมืออันสั่นเทาไปคว้ากางเกงมาถือ หวาดกลัวอยู่ชั่วทุกขณะจิตว่าอีกคนจะเข้ามาจู่โจมหรือเปล่า ผมรีบสวมกางเกง ประคองร่างสั่น ๆ ก้าวลงจากเตียง พอเท้าแตะพื้นได้ขาผมก็อ่อนแรงล้มพับลงไปกองอยู่ที่พื้น
 
พี่หมอเดินเนิบ ๆ เข้ามาช่วย แต่มันจะดีกว่านี้ ถ้าพี่แกไม่จับแผลผมไว้ มันเจ็บจนน้ำตาเล็ด เรี่ยวแรงหดหาย หน้ามืดนิด ๆ ด้วย
 
“เจ็บ..พี่หมอ ขอร้องล่ะ อย่าทำอะไรผมเลย”
ผมอ้อนวอนเสียงสั่น
 
“งั้นก็ต้องเป็นเด็กดี เชื่อฟังที่ฉันพูดทุกอย่าง เข้าใจไหม”
ผมรีบพยักหน้ารับ พี่หมอกระตุกยิ้ม พยุงผมลุกยืนดี ๆ หน้ามืดไปวูบหนึ่งจนต้องเกาะร่างสูงไว้ ได้ยินเสียงฝีเท้าคนเดินใกล้เข้ามา ผมขยับหวังร้องขอความช่วยเหลือ แต่พี่หมออุดปากผมไว้แน่น มองมาด้วยสายตาเหี้ยมเกรียม
 
“อย่าคิดบอกเรื่องนี้กับใครเด็ดขาด”
พี่หมอนิ่งไปพักหนึ่ง ก่อนยกยิ้ม นัยน์ตาแฝงความสนุกไว้
“แต่ถ้าอยากบอกจริง ๆ อนุญาตให้บอกได้แค่คนเดียว คือทิวไผ่ เพื่อนของนาย”             
 
ผมมองคนตรงหน้าอึ้ง ๆ นี่ผมกำลังจะกลายเป็นเหยื่อให้เพื่อนและพี่ชายของเพื่อนเอามาใช้แก้แค้นกันใช่ไหม เพราะถ้าผมบอกไผ่จริง ๆ คงเกิดสงครามกลางบ้านแน่ ๆ ไผ่มันคงไม่ยอม ดีไม่ดี มันอาจฆ่าพี่หมอตาย

ผมไม่ได้เป็นห่วงพี่หมอ แต่เป็นห่วงเพื่อน ไม่อยากให้เพื่อนเป็นฆาตกร
 
“อยากเห็นไผ่มันเดือดเหมือนกัน คงมีคดีทำร้ายร่างกายหรือไม่ก็ฆาตกรรมเกิดขึ้นแน่ ๆ ถึงเวลานั้น คู่ขานายคงได้ไปนอนอยู่ในคุก แล้วบ้านหลังนั้นก็เป็นของฉัน”
 
“ปล่อย”
ผมรีบผลักคนตรงหน้าออก พี่หมอยิ้มให้เหมือนจะอ่อนโยน ก่อนตีสีหน้านิ่งเรียบ
 
“ทำแผลก่อนแล้วจะพาไปส่งบ้าน”
 
“ไม่ต้อง ผมกลับเองได้”
 
“หึ คงถึงหรอกนะ แล้วอีกอย่าง ฉันอยากเจอฟ้าด้วย”
 
ผมตาวาวขึ้นมาทันที
“อย่ามายุ่งกับพี่ผม ให้ตายยังไงผมก็ไม่มีทางให้พี่ฟ้าคบกับคนโรคจิตแบบพี่หรอก”
 
“คนที่ตัดสินใจคือพี่นาย”
 
“ผมจะบอกความจริงกับพี่ฟ้า”
 
“ถ้าทำได้ก็เอาสิ ถ้านายไม่อาย”
พี่หมอยกยิ้ม ผมมองคนตรงหน้าอึ้ง ๆ
“พี่นายป่วยอยู่นะ ตอนนี้หมอที่รักษาอาการได้มีแค่ฉัน แล้วอีกอย่างฟ้ามีปัญหาทางประสาทอยู่ ให้มารับรู้เรื่องพวกนี้ อาการอาจแย่กว่าเดิมก็ได้”
 
ผมกัดกรามแน่น
 
“เลว โรคจิต”
 
พี่หมอหัวเราะในลำคอ กระชากแขนผมแรงไปนั่ง แล้วเริ่มต้นทำแผลให้อีกครั้ง หลังจากนั้นก็พาผมออกจากคลินิกขับรถกลับบ้าน
 
ผมนั่งหวาดหวั่นไปตลอดทั้งเส้นทาง ทั้งคิดเรื่องของตัวเอง เรื่องของพี่หมอกับไผ่ แล้วก็เรื่องของพี่ฟ้า ผมไม่มีทางยอมให้พี่หมอสมหวังกับพี่ฟ้าแน่ ๆ
 
แต่จะทำยังไงล่ะ
 
พี่หมอจอดรถไว้หน้าบ้าน บีบแตรเบา ๆ เตือนให้คนภายในรู้ ผมปลดเบลส์ เปิดประตู ก้าวเจ็บ ๆ ลงไป พี่หมอก้าวตามลงมา
 
“ฝน!”
พี่ฟ้าเบิกตากว้างทันทีที่เห็นผม รีบเปิดประตูเล็กวิ่งออกมา ชะงักเมื่อเจอพี่หมอ ยกมือไหว้
 
“สวัสดีค่ะคุณหมอ”
พี่ฟ้าไม่ได้สนใจพูดคุยอะไรกับพี่หมอต่อมุ่งตรงมาทางผมทันที
 
“หายไปไหนมาน้ำฝน รู้ไหมทุกคนเป็นห่วงกันแค่ไหน แล้วทำไมหน้าซีดแบบนี้ แขนไปโดนอะไรมา”
พี่ฟ้ารีบรัวถาม จับแขนผมยกขึ้นดูเบา ๆ
 
“พอดีเขาเกิดอุบัติเหตุรถชนแล้วหนีน่ะ กระจกบาดข้อมือ เขาสลบไป มีพลเมืองดีพาส่งมาที่คลินิกเพื่อนผมพอดี เพิ่งฟื้น ผมเลยอาสาพามาส่งบ้าน”
พี่หมออธิบายก่อนที่ผมจะได้อ้าปากพูดอะไร
 
“ขอบคุณคุณหมอมากนะคะ”
พี่ฟ้าหันไปขอบคุณ แล้วหันมามองสำรวจผมต่อ
“แล้วเจ็บมากไหม เจ็บตรงไหนอีกหรือเปล่า”
พี่ฟ้าจับตัวผมพลิกดูบาดแผลเพิ่มเติม จับเบา ๆ ก็จริง แต่เจ็บไม่เบาเลย ผมได้แต่กัดฟันแน่นอย่างอดทน

“คงเจ็บแผลที่แขน ขาและก้นนิดหน่อย เพราะล้มก้นจั้มเบ้า เดินกะเผลก ปวดเอว”
พี่หมอบอกเองหมด ซึ่งเป็นอาการที่ผมเป็นตอนนี้จริง ๆ แต่ไม่ใช่เพราะรถชนหรอก เพราะอะไรนั้น คงมีแค่คนทำกับผมเท่านั้นที่รู้
 
“ขอบคุณที่เป็นธุระให้นะคะ งั้นฟ้าขออนุญาตพาฝนไปพักก่อนนะ…เดินไหวไหม”
พี่ฟ้าขอพี่หมอ หันมาถามผม ผมกำลังจะให้พี่ฟ้าพยุง แต่พี่หมอรีบเข้ามาประชิดตัวก่อน
 
“ให้ผมช่วยดีกว่า พอดีผมอาสาเป็นเจ้าของไข้แทนเพื่อนผมน่ะ”
ผมหันขวับไปมอง แต่พี่หมอไม่ได้มองตอบ ผมเม้มปากแน่น อยากปฏิเสธ แต่พูดไม่ได้ พี่หมอค่อย ๆ ประคองผมเดินเข้าบ้านกระทั่งมาถึงห้องนอน
 
เจ็บครับ เดินเบาขนาดไหนก็ยังเจ็บ เจ็บจนน้ำตาซึมเลย
 
พี่ฟ้ากับพี่หมอช่วยกันประคองผมนอน พี่หมอวางถุงยาที่หิ้วติดมือมาด้วยลงบนสตูลข้างหัวเตียง

“ยาทั้งหมดอยู่ในนี้ คงต้องให้คนไข้พักผ่อนเยอะ ๆ งดดื่มเครื่องดื่มแอลกอฮอล์ทุกชนิด รวมถึงอาหารรสจัดด้วย วิธีกินยามีอธิบายไว้หน้าซอง”
พี่หมออธิบาย สภาพไม่ต่างกับหมอดี ๆ คนหนึ่ง ลุกขึ้นยืน
 
“ตอนนี้ควรปล่อยให้คนไข้พักผ่อนไปก่อน เชิญคุณฟ้าด้านล่างดีกว่าครับ”
 
ผมตาโตทันที เพราะขืนพี่หมอพาพี่ฟ้าลงไปข้างล่าง เกิดพี่หมอโรคจิตจับพี่ฟ้าปล้ำขึ้นมา ผมคงลงไปช่วยไม่ทัน(ขนาดตัวเองยังเอาตัวแทบไม่รอด) ป้าแม่บ้านก็ไม่อยู่ด้วย
 
“พี่ฟ้า”
ผมรีบเบรกคนทั้งคู่ไว้ทันที พี่ฟ้าหันมามอง พอ ๆ กับพี่หมอที่มองมาด้วยสายตาเย็นเฉียบ แต่ผมไม่สนครับ ตอนนี้ผมห่วงพี่สาวมากกว่า
 
“อย่าลงไปนะ อยู่เป็นเพื่อนฝนก่อน”
พี่หมอมองผมด้วยสายตาน่ากลัวกว่าเดิม
 
“พี่ลงไปคุยกับคุณหมอนิดเดียว พอส่งคุณหมอกลับ พี่จะรีบมาอยู่เป็นเพื่อน”
 
“ไม่เอา”
ผมกระแทกลูกอ้อนใส่ โหมดนี้ผมไม่ทำบ่อยหรอกครับ โตแล้ว แต่ทำทีไรได้ผลทุกที พี่ฟ้าทำหน้าลำบากใจ หันไปทางพี่หมอ
 
“คุยกันตรงนี้ได้ไหมคะ ฟ้าอยากอยู่เป็นเพื่อนน้อง”
 
“ครับ ไม่เป็นไร”
พี่หมอตอบรับเสียงนุ่ม
 
“พี่ฟ้า...”
ผมรีบเรียกเสียงสั่น ๆ แบบอ้อน ๆ ไม่อยากเปิดโอกาสให้พี่หมอได้พูดคุยกับพี่ฟ้าอีก พี่ฟ้ารีบเดินมานั่งข้าง ๆ ผมกุมมือพี่ฟ้าไว้ทันที
 
“นอนซะนะ พี่อยู่ตรงนี้แล้ว ไว้ค่อยอธิบายให้ฟังอีกทีว่าเกิดอะไรขึ้นทีหลัง”
พี่ฟ้าลูบหัวผมเบา ๆ ส่งยิ้มละไมมาให้
 
“คนไข้คงกำลังเครียด เอานี่ให้กินก่อนละกัน”
พี่หมอยื่นอะไรบางอย่างให้พี่ฟ้า ผมมองตาม พี่ฟ้ารับมาถือ ลุกไปหยิบน้ำในขวดมารินใส่แก้ว ปกติคนบ้านผมจะกินน้ำเก่งกันทุกคน เราจึงมีน้ำไว้ประจำทุกห้องอยู่แล้ว 
 
“ไม่เอา ผมไม่กิน”
ผมรีบปฏิเสธทันที
 
“อย่าดื้อน่า พี่อยู่เป็นเพื่อนแล้วนะ”
 
“ไม่เอา”
 
“คุณฟ้ามีสำลีไหม ดูเหมือนเลือดจะไหล ผมจะทำแผลให้คุณฝนหน่อย”
พี่ฟ้ามองมาที่ข้อมือผมทันที มีเลือดออกมาจริง ๆ ครับ พี่ฟ้ารีบพยักหน้า ยื่นยาคืนพี่หมอ ผมรั้งไว้ แต่พี่ฟ้าไม่ฟัง เดินออกจากห้องไปทันที
 
ผมหันกลับมามองพี่หมอที่มองผมอยู่ก่อนแล้ว ความกลัวทำเอาผมเผลอตัวขยับถอยไปด้านหลัง
 
“รีบกิน อย่าลีลา”
 
“ไม่ ผมไม่กิน ยาอะไรก็ไม่รู้”
 
“แค่ยานอนหลับ”
 
“ผมยิ่งไม่อยากกินใหญ่”
ผมขยับตัวหนีมากขึ้น พี่หมอคว้าจับข้อเท้าผมไว้กระชากแรงลงไปนอนที่เดิม จับแก้มผมบีบแรงบังคับให้อ้าปาก ยัดยาเข้ามา
 
“กลืน!”
พี่มันสั่งเสียงเข้ม คว้าแก้วน้ำบนโต๊ะมาเทกรอกปาก น้ำบางส่วนไหลเลอะล้นปากผมผ่านลำคอจนเปียกถึงเสื้อ ผมจำต้องกลืนทั้งน้ำและยาลงคอ ทุกการกระทำของพี่หมอดูกักขฬะจนไม่น่าเชื่อว่าคนคนนี้จะเป็นหมอจริง ๆ ผมรีบผลักคนตัวสูงออกมาไอโขลก น้ำหูน้ำตาไหล
 
พี่หมอยกยิ้มมองมาด้วยสีหน้าพอใจ ขยุ้มจับท้ายทอยผมไว้ ก้มลงมาใช้ปลายลิ้นเกลี่ยเช็ดคราบน้ำที่เลอะตรงมุมปากออกให้ ผมพยายามผลักคนตัวสูงออก แต่เรี่ยวแรงแทบไม่มีเหลือหลอ พี่หมอแทรกลิ้นเข้ามาภายใน กวาดควานไปทั่วคล้ายกับจะสำรวจหาอะไรสักอย่างภายใน ผมครางอู้อี้ในลำคอค้าน ออกแรงทั้งทุบทั้งผลัก แต่ทำได้ไม่มากเพราะเจ็บข้อมือทั้งสองข้าง กระทั่งพี่หมอถอนปากออก
 
“เด็กดี”
พี่มันชมเสียงนุ่ม ผมหอบแฮก กลืนน้ำลายลงคอ ได้เสียงหมุนลูกบิดดังเบา ๆ พี่หมอปล่อยมือจากท้ายทอยผมหันไปมอง พี่ฟ้าเปิดประตูเข้ามา ในมือถือกล่องใส่ชุดปฐมพยาบาลเบื้องต้นไว้
 
“กินยาได้แล้วเหรอ”
พี่ฟ้าถามพี่หมอ คนตัวสูงพยักหน้า รับกล่องปฐมพยาบาลมาวางไว้ข้างตัว
 
“กินยาอีท่าไหนเนี่ย ปล่อยให้น้ำเลอะเปียกเสื้อขนาดนี้”
พี่ฟ้ารีบหยิบทิชชู่มาช่วยซับแถว ๆ ลำคอและอกเสื้อที่เปียกให้ ผมเหลือบมองคนทำ เห็นเพียงมุมปากที่กำลังยกยิ้มและสายตาแวววาวที่มองมาอย่างพอใจเท่านั้น
 
พี่หมอลงมือทำแผลให้อย่างเบามือ เบาและอ่อนโยนมากจนแทบไม่น่าเชื่อว่าเป็นคนคนเดียวกับที่บังคับป้อนยาผมเมื่อกี้ อ่อนโยนจนผมเริ่มเคลิ้ม แล้วสติผมก็ค่อย ๆ จางหายไป
…
…
…
ผมสะดุ้งตื่นอีกที ก็เห็นใครบางคนมานอนอยู่ข้าง ๆ แล้ว ผมตกใจรีบเขยิบถอยหนี จนเห็นได้ชัด ๆ ว่าเป็นใคร
 
“เป็นไงบ้างมึง”
มันดีดตัวขึ้นมาถามด้วยความเป็นห่วง จับสองข้อมือผมยกดูเบา ๆ ผมไม่ได้ตอบ นึกทบทวนถึงสิ่งที่เกิดขึ้น นึกไปถึงใครบางคนที่ผมเป็นห่วงที่สุดด้วย
 
“ไผ่ พี่ฟ้าล่ะ!”
 
“ก่อนจะถามถึงคนอื่นเป็นห่วงตัวเองก่อนเถอะ ไปทำอีท่าไหนถึงได้โดนรถชน แล้วไปโดนชนตรงไหน ตอนไหน นอนอยู่ด้วยกันดี ๆ ตื่นมาก็ไม่เห็นมึงแล้ว หาจนทั่วบ้านก็ไม่เห็น โทรหาใครก็ไม่มีใครรู้ รู้ไหมว่ากูเป็นห่วงแทบตาย ไอ้ห่า”
มันด่าผมเป็นชุดเลย
 
“พี่ฟ้าล่ะ”
แต่ผมไม่สนใจ ตอนนี้เป็นห่วงพี่ฟ้ามากกว่า
 
“อยู่ข้างล่าง ทำอะไรให้มึงกินนั่นแหละ กูมาหาตั้งแต่เมื่อคืน”
 
“พี่กูปลอดภัยใช่ไหม ขอกูไปหาพี่ฟ้าก่อน”
ผมทำท่าจะลุก แต่มันดึงเสื้อผมจนล้มลงมานอนอีกรอบ ผมเบ้หน้าด้วยความเจ็บปวด
 
“เจียมสังขารบ้างนะ สภาพมึงตอนนี้ต้องให้พี่มึงมาดู ไม่ใช่ให้มึงไปดูพี่ฟ้า”
 
“ก็กูเป็นห่วงพี่กู”
 
“พี่ฟ้าสบายดี กูเพิ่งคุยกับพี่ฟ้า…” มันก้มมองนาฬิกา “เมื่อยี่สิบนาทีที่แล้ว เห็นมึงนอนหลับกำลังสบาย เลยเผลอนอนตาม”
 
ผมพยักหน้า คลายความกังวลไปได้บ้าง
 
“ว่าแต่มึงไปทำอีท่าไหนให้รถชน บอกมา กูเป็นห่วงมึงแทบตาย ห่า”
มันด่าอีกรอบ ผมก้มหน้าหลบสายตา ภาพหลาย ๆ อย่าง ตามมาหลอกหลอนจนผมตัวสั่น
 
“เฮ้ย! เป็นไรรึเปล่า ยังกลัวอยู่เหรอ กูขอโทษ ไม่ถามแล้วก็ได้”
มันรีบดึงผมเข้าไปกอดทันที
 
ได้ยินเสียงเปิดประตูเบา ๆ ไผ่ดันผมออกหันไปมองคนเข้ามาใหม่
 
“ตื่นแล้วเหรอ นอนยาวเลย”
พี่ฟ้าเดินเข้ามาด้านใน ตามติดด้วยป้าแม่บ้านที่ถือถาดอาหารไว้ในมือ ไผ่รีบลุกไปยกโคมไฟจากสตูลหัวเตียงออกแล้วลากมันมาให้ป้าแม่บ้านวางของทันที
 
“รู้สึกดีขึ้นไหมคะคุณหนู” ป้าแม่บ้านถามด้วยน้ำเสียงเป็นห่วง ผมพยักหน้ายิ้ม ๆ “งั้นเชิญตามสบายนะคะ” ป้าแม่บ้านขอตัวเดินออกไปเหลือไว้แค่พี่ฟ้ากับเพื่อนสนิทผมเท่านั้น
 
“อย่าเพิ่งคิดอะไรมากเลย กินก่อนเถอะ”
ไผ่ขยับสตูลเข้ามาใกล้มากขึ้น พี่ฟ้าทิ้งตัวลงนั่งข้าง ๆ แต่ตอนนี้ต่อมความหิวผมไม่ทำงานเลย
 
“ยังไม่หิว”
ผมบอกตามจริง
 
“กินซะหน่อยเถอะ จะได้มีแรง กินเยอะ ๆ แผลจะได้หายเร็ว ๆ”
พี่ฟ้าขยับชามข้าวต้มมาไว้ตรงหน้า
 
“ไม่หิว”
 
“กินหน่อย จะได้กินยา”
ไผ่มันบอกด้วยน้ำเสียงที่เพิ่มการบังคับเข้าไปหน่อย ๆ
 
“ก็กูไม่หิว”
ผมยืนยัน มันถอนหายใจแรง
 
“ถ้าไม่กิน กูจับกรอก”
มันบอกด้วยน้ำเสียงจริงจัง ผมมองตามัน แอบต่อว่ามันในใจว่าที่ผมเป็นแบบนี้ก็เพราะมันนั่นแหละ
 
แต่จะพูดแบบนั้นก็ไม่ได้ เพราะผมเองก็ผิดที่ลงไปเล่นแบบนั้นกับมัน ผลของการโกหกคงเป็นแบบนี้แหละ สวรรค์คงกำลังลงโทษผมอยู่
 
ผมก้มหน้า แล้วน้ำตาก็พากันไหล
 
“เฮ้ย! กูขอโทษ ทำไงดีพี่ฟ้า”
มันทำเสียงตื่น หันไปถามพี่ฟ้า พี่ฟ้าเขยิบเข้ากอด
 
“ไม่ต้องกินเยอะก็ได้ แต่กินรองท้องซะหน่อยจะได้กินยานะ พี่อุตส่าห์ทำให้”
ผมเงยหน้าทั้งน้ำตามอง พยักหน้ารับ ตักข้าวต้มเข้าปาก แต่กินไปได้แค่สามคำก็ต้องวางช้อน มันไม่หิวจริง ๆ ความรู้สึกตอนนี้มันเหมือนผมกินมาแล้วสามชามโต ๆ
 
“พอแล้วเหรอ อีกสักคำสิ”
พี่ฟ้าร้องขอ ตักข้าวต้มมาจ่อไว้ใกล้ปาก ผมส่ายหน้าไปมา พี่ฟ้าไม่ดันทุรัง หันไปหยิบยามายื่นให้พร้อมน้ำ ผมเอายามากิน จิบน้ำตาม
 
“นอนพักซะนะ”
ผมพยักหน้ารับ ค่อย ๆ ทิ้งตัวลงนอน
 
“ถ้ามึงกลัว กูจะอยู่เป็นเพื่อน”
ตอนแรกว่าจะปฏิเสธเพราะเกรงใจเพื่อน แต่คิดไปคิดมา มีไผ่อยู่ ผมกับพี่คงปลอดภัยมากกว่า ผมพยักหน้า คว้าจับมือมันไว้
 
“รับปากกูนะ อย่าเพิ่งไปไหนจนกว่ากูจะตื่น”
ผมบอกแค่นั้น ก่อนสติผมจะค่อย ๆ จางหายไปอีกรอบ
 
To Be con..

เห็นคอมเม้นท์แล้วมีกำลังใจ รีบมาลงให้อ่านกันอย่างไว ฮุ้ย ๆ (เอาแส้ตีตูดตัวเอง)  :katai4:

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.10 ฝืนใจ {P.4}{19-6-58}
เริ่มหัวข้อโดย: cakecoco-boom ที่ 19-06-2015 19:00:36

ไอ้หมอบ้าไปตายซ๊ะ :z6: :z6: :z6:

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.10 ฝืนใจ {P.4}{19-6-58}
เริ่มหัวข้อโดย: mukmaoY ที่ 19-06-2015 19:10:22

ทำถึงขนาดนี้   มันโรคจิตชัดๆ
ไม่ควรสมหวังกับใครทั้งนั้น  :beat:

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.10 ฝืนใจ {P.4}{19-6-58}
เริ่มหัวข้อโดย: Nus@nT@R@ ที่ 19-06-2015 19:33:04

อิหมอเก็บกด

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.10 ฝืนใจ {P.4}{19-6-58}
เริ่มหัวข้อโดย: ▶August5th◀ ที่ 19-06-2015 19:48:33

สงสารฝนอ่ะ
ไอ่หมอนี่ก็ชอบบังคับ ฝืนใจตลอด!!

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.10 ฝืนใจ {P.4}{19-6-58}
เริ่มหัวข้อโดย: ่jum ที่ 19-06-2015 20:14:07

 :z3: :z3:  :beat: :beat:  :z6: :z6:  :m31: :m31:

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.10 ฝืนใจ {P.4}{19-6-58}
เริ่มหัวข้อโดย: Paparazzi ที่ 19-06-2015 21:19:04

จะอ่านอีกอ่าาา :ling1: :ling1: :ling1:
รอวันไอ้คุณหมอเจ็บมั่ง อยากเตะก้านคอ :z6:
อินสุดๆเลยเรื่องนี้ คนเขียนแต่งเก่งอ่ะ o13

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.10 ฝืนใจ {P.4}{19-6-58}
เริ่มหัวข้อโดย: mystery Y ที่ 19-06-2015 21:28:43

รอตอนต่อไป~

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.10 ฝืนใจ {P.4}{19-6-58}
เริ่มหัวข้อโดย: question09 ที่ 19-06-2015 21:29:47

 :serius2:พี่หมอโหดอ่ะ

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.10 ฝืนใจ {P.4}{19-6-58}
เริ่มหัวข้อโดย: awfsp ที่ 19-06-2015 21:44:17

น้ำฝน เก็บข้าวของย้ายบ้านหนีเถอะลูก อย่ามาเจอะมาเจอ สองพี่น้องใจโฉดอีกเลย สงสาร  :m15:

อีพี่หมอ อำมหิต ทำกะน้องกะนุ้งได้ลงคอ จะจีบพี่เค้าแล้วมาทำกับครอบครัวเค้าแบบนี้อ่ะนะ

เหอะ ตอนจบอย่ามีเลยพระเอก สงสารน้ำฝน   คนอ่านอินจัด

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.10 ฝืนใจ {P.4}{19-6-58}
เริ่มหัวข้อโดย: vista ที่ 19-06-2015 22:17:14

 :katai1:  พี่หมอ .... แกมันโรคจิตชัดๆ   พอกันทั้งพี่ทั้งน้องเลย  ........ จะรอดูวันที่กรรมตามสนองพวกเอ็งสองคนนะ  ชิๆๆๆ

 :mew4:  ส่งสารน้องฝนมากกกกกกกกก   ......

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.10 ฝืนใจ {P.4}{19-6-58}
เริ่มหัวข้อโดย: Mouse2U ที่ 19-06-2015 22:34:15

ไม่รู้จะงัดคำไหนมาด่าตาหมอโรคจิตนี่แล้วค่า.. :serius2: เครียด!!!

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.10 ฝืนใจ {P.4}{19-6-58}
เริ่มหัวข้อโดย: Jibbubu ที่ 19-06-2015 22:53:40

ไอ้หมอโรคจิตขอให้หลงรักฝนหัวปักหัวป้ำแต่ฝนไม่รักตอบให้เจ็บเจียนตายไปเลยคนแบบนี้

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.10 ฝืนใจ {P.4}{19-6-58}
เริ่มหัวข้อโดย: IRIS ที่ 19-06-2015 23:19:41

มีหมอแบบนี้สงสารคนไข้ว่ะ รออ่านตอนใกล้จบเลยแล้วกัน รับพฤติกรรมคนเป็นหมอแบบนี้ไม่ได้จริงๆ

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.10 ฝืนใจ {P.4}{19-6-58}
เริ่มหัวข้อโดย: SiHong ที่ 19-06-2015 23:27:13

 :katai1: :katai1: จะมีสักตอนไหมที่ไม่อยากกระโดดทีบหมอ

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.10 ฝืนใจ {P.4}{19-6-58}
เริ่มหัวข้อโดย: sosi ที่ 20-06-2015 00:06:32

ฝนเปลี่ยนหมอ ย้ายบ้านหนีเลยนะอนาคต
นิสัยไม่ดีทั้งพี่ทั้งน้อง
 :mew6:

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.10 ฝืนใจ {P.4}{19-6-58}
เริ่มหัวข้อโดย: Blackmotion ที่ 21-06-2015 01:48:11

กรี๊ดดดด อิพี่หมอออออ รอรักน้องเมื่อไหร่ พี่จะหงอยพูดเลย
#ทีมให้หมอรักฝนแล้วฝนเมิน

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.10 ฝืนใจ {P.4}{19-6-58}
เริ่มหัวข้อโดย: PaTtO ที่ 21-06-2015 02:06:48

พี่ว่าทางออกน้องฝนมีเยอะมาก

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.11 ควบคุม {P.4}{21-6-58}
เริ่มหัวข้อโดย: memew ที่ 21-06-2015 20:23:14

Ch 11 : ควบคุม
(พี่หมอ...♥)
                 
ผมยกนาฬิกาขึ้นมองเป็นรอบที่สิบของวัน จนพี่ณีย์หันมาทัก
 
“มีธุระอะไรที่ไหนรึเปล่าคะ เห็นคุณหมอมองนาฬิกาหลายรอบแล้วนะ”
ผมพยักหน้ารับ
 
“ครับ นิดหน่อย”
ก่อนหันมาสนใจดูแลคนไข้ต่อ
 
ผมอยากไปเจอใครบางคน ไม่ได้อยากไปเจอเพราะคิดถึง แต่อยากไปเจอเพราะอยากเห็นหน้าและท่าทางเจ็บปวดของมันมากกว่า ไม่รู้ตอนนี้มันบอกแฟนมันไปแล้วหรือยัง แต่มันคงไม่กล้าบอกหรอก
 
ถึงผมจะไม่ได้ทำร้ายไผ่ตรง ๆ แต่แบบนี้ได้ผลดีกว่าเยอะ เพราะไผ่ดูเป็นทุกข์เป็นร้อนเสียยิ่งกว่าอีก ให้เล่นตรง ๆ มันคงเล่นง่ายไป เล่นแบบนี้ก็สนุกดี แถมยังได้ใกล้ชิดฟ้ามากกว่าเดิมด้วย
 
พอหมดคนไข้คนสุดท้าย ผมรีบถอดชุดกาวน์ออก คว้ากระเป๋ากับกุญแจรถ ออกจากโรงพยาบาลไปทันที ช่วงนี้ผมเข้าเวรเช้า เย็นเข้าคลินิก ก่อนเข้าคลินิกผมจะแวะไปหามันก่อน
 
ใช้เวลาไม่นานผมก็ขับรถมาจอดไว้หน้าบ้านของฟ้า ชะงักเล็กน้อยเพราะมองเข้าไปภายในรั้วเห็นบิ๊กไบท์หน้าตาคุ้นเคยมาจอดไว้
 
ถึงไม่อยากจะจำ แต่ผมก็จำมันได้
 
ผมนั่งนิ่งอยู่หลังพวงมาลัย กำลังคิดอยู่ว่าจะเข้าไปหรือไม่เข้าไปดี ผมอยากเจอคนป่วยก็จริง แต่ก็ไม่อยากเจอไผ่ตอนนี้
 
แต่คิดไปคิดมา ไปเจอหน้ามันหน่อยก็ดี
 
ผมตัดสินใจเคลื่อนตัวรถไปจอดไว้ข้างกำแพงบ้าน เปิดประตู ก้าวลงจากรถ เดินไปกดกริ่งหน้าบ้าน แม่บ้านวิ่งออกมาดู พอผมบอกว่าเป็นหมอมาตรวจอาการฝนก็รีบเปิดประตูให้ทันที
 
“สวัสดีค่ะคุณหมอ”
ฟ้าเดินตรงเข้ามาหา ผมยิ้ม คิดถูกจริง ๆ ที่แวะเข้ามาก่อน
 
“ผมจะมาดูคนไข้ของผมหน่อย”
 
“คนไหนคะ คนไข้เก่าหรือคนไข้ใหม่”
 
ผมยิ้มกับมุขเบา ๆ ของฟ้า
 
“ทั้งคู่ครับ”
ผมบอกยิ้ม ๆ มองเข้าไปในดวงตาฟ้า สื่อทุกความรู้สึกให้เธอรับรู้ ฟ้าหลบสายตาทันที “แต่ผมว่าคุณฟ้าไม่น่าเป็นห่วงเท่าคุณฝนตอนนี้หรอก”
 
“ค่ะ” เธอตอบรับด้วยสีหน้าเป็นห่วง “ตั้งแต่เช้า ฝนกินข้าวต้มไปแค่สามคำเอง ฟ้าเป็นห่วง กินแบบนี้มีแต่จะทรุดมากกว่าจะหายนะ”
 
“ไม่เป็นไร เดี๋ยวผมไปดูอาการให้ ถึงตอนนี้ผมอยากจะตรวจอาการของคุณฟ้ามากกว่าก็เถอะ” ผมจีบฟ้าตรง ๆ ฟ้าหน้าแดง เหน็บผมที่มันตกลงมาละแก้มไว้กับหู
 
ผมยิ้มละไม
 
“เชิญค่ะ”
เธอผายมือเชิญผมเข้าไปในตัวบ้าน ผมเดินตาม ก่อนเข้าบ้าน เห็นรองเท้าคู่โปรดของไผ่วางไม่เป็นระเบียบอยู่หน้าประตู เส้นเลือดตรงขมับผมกระตุกเบา ๆ ผมละสายตาจากรองเท้าคู่นั้นมาถอดคู่ที่อยู่กับเท้าตัวเองออกบ้าง ก้าวตามฟ้าขึ้นไปยังชั้นบน ไม่นานก็มาหยุดอยู่หน้าห้อง ฟ้าไม่ได้เคาะประตู แต่ค่อย ๆ จับลูกบิดหมุนเปิดออกเบา ๆ
 
พอเห็นภาพที่อยู่ภายใน เส้นเลือดตรงขมับผมยิ่งเต้นแรงเข้าไปใหญ่ 
 
บนเตียงนอนขนาดควีนไซส์นั้น มีคนไข้ของผมนอนหน้าซีดเหมือนเดิมอยู่บนเตียง และมีใครอีกคนนอนกอดมันไว้ ข้อมือสองข้างของคนป่วยถูกพันอย่างดีจากฝีมือผมเอง ข้างแรกจากแผลแก้วบาด ส่วนอีกข้าง มาจากเข็มน้ำเกลือที่เจาะจนเป็นแผล คนสองคนนอนกุมมือกันแน่น
 
ผมแอบยิ้มเยาะเบา ๆ
 
“หลับปุ๋ยเลย” ฟ้าบอกเสียงเบา “เอาไงดีคะ ให้ฟ้าปลุกหรือว่าจะตรวจทั้งอย่างนี้เลย” ฟ้าหันมาถามความเห็น
 
“ไม่เป็นไร ผมตรวจทั้งอย่างนี้เลยก็ได้”
ผมเดินไปลากเก้าอี้มานั่งใกล้ ๆ คนป่วยข้างเตียง ลงมือตรวจ คนไข้ผมยังไม่ตื่น แต่คนที่กุมมือมันไว้ตื่นขึ้นมาแทนที่ พอเห็นผม มันตีคิ้วฉับทันที ผมยิ้มเย็นทำเป็นไม่สนใจมัน
 
“มาทำไม!”
มันถามด้วยน้ำเสียงไม่พอใจ
 
“หือ ไผ่รู้จักคุณหมอด้วยเหรอ”
ฟ้าถามด้วยน้ำเสียงสงสัย ผมว่าฟ้าคงไม่รู้ว่าผมเป็นพี่ชายต่างสายเลือดของคู่ขาน้องชายตัวเองแน่ ๆ หรือดีไม่ดี ฟ้าเองก็ยังไม่รู้ว่าน้องชายตัวเองเป็นเกย์ด้วย
 
ไม่ใช่เกย์ธรรมดา แต่เป็นเกย์ร่านเลยล่ะ
 
ทั้งผมทั้งมันไม่มีใครตอบ ผมทำทีเป็นสนใจคนไข้ตรงหน้า มันหันไปมองฟ้า ก่อนดึงมือคนไข้ออกจากมือผมแรง
 
“คุณหมอมาตรวจอาการของฝนน่ะ เขาเป็นหมอเจ้าของไข้”
 
“ได้ข่าวว่าเป็นหมอระบบประสาทนี่”
 
“ฉันคงไม่เคยบอกว่าเป็นหมอระบบประสาทแค่ที่โรงพยาบาล ที่เหลือเป็นหมออายุรกรรมที่คลินิกเพื่อน” ผมบอกนิ่ง ๆ จะเอื้อมไปจับมือคนไข้มาเช็กอีกรอบ แต่มันรีบจับเข้าหาตัวเองแน่น
 
ผมยิ้มเยาะอยู่ในใจภายใต้ใบหน้านิ่งเรียบ
 
หวงกันน่าดู
 
แต่มันคงไม่รู้ว่าคนในอ้อมแขนมัน ถูกคนที่มันทั้งเกลียดทั้งชังคนนี้ย่ำยีไปแล้ว
 
“ไม่เป็นไรหรอกไผ่ ให้คุณหมอตรวจเถอะ พี่เป็นห่วงฝน นอนยังไม่ตื่นเลย หรือว่าเราต้องพาไปโรงบาล”
ฟ้าคะเน
 
ไผ่มันมองตาผมแบบไม่ยอม ก่อนก้มมองคนที่นอนอยู่ในอ้อมแขนมันด้วยสีหน้ากังวล เห็นมันกัดกรามตัวเองเบา ๆ มองผมเป็นหมาเตรียมขย้ำศัตรู ค่อย ๆ คลายมือออก
 
ผมดึงมือนั้นมาเช็กดูอีกที
 
“ชีพจรเต้นอ่อน ร่างกายอ่อนเพลียมาก ยังไงก็พยายามให้คนไข้ทานอาหารหน่อย ถ้าวันนี้ยังกินอะไรไม่ได้ คงต้องให้น้ำเกลือ ไงเดี๋ยวผมจะเขียนใบสั่งยาอยากอาหารให้ แถวนี้มีร้านขายยาไหม ถ้าไม่มีผมจะได้ขับรถไปเอาที่คลินิกมาให้”
 
“ไม่เป็นไรคะ เกรงใจคุณหมอ หน้าปากซอยมี แต่ร้านไม่ใหญ่ ถ้าใหญ่ ๆ ก็ต้องบิ๊กซีเลย เขียนมาก็ได้ เดี๋ยวฟ้าไปซื้อเอง”
 
ผมนิ่งคิด ยิ้มนิด ๆ ดึงกระดาษจากกระเป๋าถือมาเขียนอะไรขยุกขยิกให้ฟ้า
 
“ไปไง”
ไผ่มันหันไปถามฟ้าทั้งที่ตัวมันยังนอนกอดคู่ขามันอยู่
 
“แท็กซี่”
 
“ไม่ต้องเลย เดี๋ยวไปส่ง แท็กซี่สมัยนี้ไว้ใจได้ที่ไหน ขนาดฝนเป็นผู้ชายยังโดนลวนลามเลย”
มันรีบเด้งตัวลุกออกจากเตียง ก่อนหยุดนิ่งหันมามองตาผม มันนิ่งคิด
 
คงกำลังห่วงคู่ขาไม่กล้าทิ้งให้อยู่คนเดียว มันไม่พูดอะไร เดินไปคว้ากระดาษใบสั่งยาจากมือฟ้า ก่อนคว้าข้อมือฟ้าก้าวฉับ ๆ เปิดประตูออกไป
 
ความรู้สึกบางอย่างวิ่งชนผมดังโครม ความไม่พอใจตีตื้นขึ้นมาทันที แต่คิดไปคิดมา มันเป็นเกย์ มันคงไม่ได้คิดอะไรเกินเลยกับฟ้าหรอก อายุอ่อนกว่าด้วย
 
พอเห็นว่าทั้งคู่ขับรถออกไปแล้ว (ไผ่ขับรถที่บ้านฟ้าไป) ผมก็หันมามองคนที่นอนนิ่งหายใจเป็นจังหวะอ่อน ๆ ตรงหน้า
 
ผมลูบแก้มมันเบา ๆ ผิวมันละเอียดไม่แพ้พี่สาวเลยแม้แต่น้อย ถึงจะไม่อ่อนหวานเท่า แต่ก็ดูเป็นผู้ดีอย่างลูกคุณหนูฐานะปานกลางทั่วไป
 
แอบหวิวนิด ๆ เพราะรสชาติวาบหวามและความเจ็บปวดรวมถึงน้ำเสียงทรมานของมันยังคงตรึงอยู่ในใจ
 
…อยากได้ยินเสียงนั้นอีกครั้ง
 
น้ำเสียงครางกระเส่า…
 
…อย่างทรมาน

ผมก้มหน้าเคลื่อนริมฝีปากชิดปากของคนที่กำลังหลับสนิท บดขยี้เบา ๆ ก่อนโหมแรงมากขึ้นเรื่อย ๆ
 
ไร้ปฏิกิริยาตอบสนอง
 
แต่มันไม่ได้หยุดสิ่งที่ผมกำลังกระทำอยู่ ผมดึงผ้าห่มที่คลุมท่อนล่างของมันออก เลื่อนมือช้า ๆ แทรกผ่านขอบกางเกงด้านหลังไปบีบแก้มก้นมันเบา ๆ
 
เหมือนสัมผัสกับหุ่นยนต์...
อยากได้ยินเสียง อยากเห็นปฏิกิริยาอะไรจากมันบ้าง ผมตัดสินใจบีบแก้มก้นมันแรงขึ้นพอ ๆ กับกัดปากล่างของคนหลับแรง ๆ เพื่อปลุก
 
และมันก็ได้ผล
 
คนหลับสะลึมสะลือลืมตาตื่น ผมยกตัวขึ้นมอง มันกระพริบตาปรือ ๆ มองตอบ คงกำลังประมวลผลอยู่ ผมยิ้มเย็นให้มันที พอรู้ว่าเป็นใคร มันรีบยกสองมือขึ้นมาผลักอกผมทันที แต่แรงแค่นั้นแทบไม่สะดุ้งสะเทือนอะไรผมเลยแม้แต่น้อย ผมจับมือมันไว้ บีบเบา ๆ

อื้ม มือนุ่มเหมือนกันแฮะ

“ทำไมไม่กินข้าวหน่อยล่ะ จะได้มีแรงขัดขืนมากกว่านี้หน่อย”
 
“ปล่อย…”
มันบอกด้วยน้ำเสียงโรยแรง หน้าซีดกว่าเดิม ให้เดาตอนนี้ความดันน่าจะต่ำเอามาก ๆ ดีไม่ดีอาจหน้ามืดเอาได้ง่าย ๆ
 
ผมเลื่อนมือกลับไปบีบแก้มก้นมันอีกครั้ง มันผวาเฮือกมองผมหวาด ๆ ผมยิ้มในดวงตา เคลื่อนปลายนิ้วเข้าไปในช่องทางแสนแคบนั้น มันตาโต
 
“อย่านะ!”
ร้องห้ามเสียงตื่น แต่คิดว่าผมจะฟังรึไง
 
ยิ่งมันเจ็บปวดผมยิ่งชอบ
 
ผมกดนิ้วลึกขึ้น เวลามีไม่มาก แต่ผมก็ร้อนมากพอสำหรับช่วงเวลาจำกัด ผมถอนมือออก เปิดกระเป๋าถือ ล้วงหยิบถุงยางมาแกะ เตรียมความพร้อมให้ตัวเอง หันมาดึงกางเกงมันออกโยนใส่ตะกร้าผ้าไม่ห่าง มันพยายามจะขยับตัวหนี แต่เรี่ยวแรงมีไม่มาก ผมกดอกมันไว้เบา ๆ มันก็ลุกไม่ขึ้นแล้ว ผมจับสองขามันแยกออกกว้าง มันพยายามถีบถอง ผมยิ้มในความพยายามนั้น ดึงร่างมันมาชิด เสือกไสร่างกายเข้าไปแรง ๆ
 
มันแหกปากร้องลั่นสมใจผมอยากฟัง ผมรีบอุดปากมันไว้เพราะจำได้ว่าแม่บ้านของมันยังอยู่ น้ำตามันไหลพราก ใบหน้าบิดเบี้ยว คงเจ็บน่าดู
 
แต่ก็อย่างที่บอก ยิ่งมันเจ็บมากเท่าไหร่ ผมยิ่งชอบ

ผมครางอย่างพอใจผ่านลำคอ ขยับเคลื่อนไหวร่างกายช้า ๆ มันครางเจ็บปวดผ่านมือที่ยังอุดแน่นของผม ผมเดินเกมช้า ๆ แต่หนักหน่วง ทุกจังหวะเรียกน้ำตามันออกมาได้ระลอกแล้วระลอกเล่า ยิ่งมันเจ็บปวดมากเท่าไหร่ ผมยิ่งสุขสมมากขึ้นเท่านั้น

ไม่นานเสียงครางเจ็บ ๆ ของมันก็เริ่มเคล้าไปกับเสียงครางวาบหวิว ผมหัวเราะในลำคอ ละมือจากปากหวังฟังเสียงนั้นให้ชัดขึ้น

"อย่า..."
มันยังไม่ยอมแพ้ครางห้ามปราม ผมยิ้ม กดร่างลึกและหนักขึ้นหวังสร้างความเจ็บปวดให้มันมากกว่าสิ่งอื่นใด มันผวาครางเจ็บเสียงดัง ผมหัวเราะหึ ๆ อย่างพอใจ เคลื่อนไหวตามความสุขใจของตัวเอง ได้ยินเสียงรถวิ่งเข้ามา คนด้านล่างมองผมหน้าตื่น ผมยิ้มเย็น เร่งจังหวะมากขึ้นกระทั่งปลดปล่อย

ผมคว้าทิชชู่มาดึงถุงยางออก ม้วนจนคนมองไม่ออกว่าภายในคืออะไร โยนลงถังขยะ ลุกขึ้นปรับแต่งเนื้อตัวให้เรียบร้อย มันขยับร่างกายสั่น ๆ จะลุกตาม แต่ผมผลักมันนอนลงที่เดิม ดึงผ้าห่มมาคลุมปิดท่อนล่าง แล้วประตูก็เปิดออก

“ตื่นแล้วเหรอ โทษทีที่ผิดสัญญานะ กูไปซื้อยามาให้มึงน่ะ เป็นไงบ้าง”
ไผ่รีบถลาเข้ามาหาคู่ขามันทันที
 
“ร้องไห้เหรอ”
มันถามเสียงตื่นทิ้งตัวลงนั่งข้าง ๆ คนไข้ผมกุมผ้าห่มกดอกแน่น คงกลัวไผ่รู้ว่าท่อนล่างเปลือยเปล่า
 
ผมยิ้มเยาะ สมเพชไปกับสิ่งที่เห็น
 
“ไม่เป็นไรนะ กูอยู่นี่แล้ว โทษทีนะ”
ไผ่รีบโอบคู่ขามันกอดแนบอกทันที ผมมองภาพตรงหน้าด้วยความสมเพชยิ่งกว่าเดิม
 
ฝนกอดตอบมันแน่นไม่ต่าง ไผ่นั่งหันหลังให้ผม ในขณะที่ฝนหันหน้ามาทางผม มันจ้องผมเขม็ง ผมยิ้มเย็นแสร้งเลียปากตัวเองเบา ๆ มือที่กอดเพื่อนมันไว้ยิ่งกอดแน่นเข้าไปใหญ่
 
“ไม่ต้องกลัวนะ กูอยู่นี่แล้ว”
ไผ่มันก็ปลอบของมันไป 
 
ผมหัวเราะในใจด้วยความสะใจยิ่งกว่าเดิม ได้ยินเสียงเปิดประตูอีกครั้ง ฟ้าเดินเข้ามาพร้อมโจ๊กและยาที่ผมสั่งไป
 
“กินข้าวก่อนนะ จะได้มีแรง”
ไผ่รีบคลายคนที่มันกอดไว้ออก หันมายกชามโจ๊กจากมือฟ้าไปให้คู่ขามันถึงตัก ตอนแรกฝนทำท่าจะไม่กิน แต่ชั่วแวบหนึ่งที่มันมองมาทางผม ผมขยับปากแบบไม่มีเสียงใส่
 
“กินซะ”
 
มันกัดปากตัวเองแน่น ยอมให้คู่ขาป้อนอาหารทันที ผมยิ้มพอใจ
 
ชีวิตนี้ผมไม่เคยคอนโทรลใครมาก่อน เพิ่งรู้ว่าการได้ควบคุมชีวิตของใครสักคน มันรู้สึกดีแบบนี้นี่เอง
 
พอเห็นมันกินได้ ผมก็หันมาพูดกับฟ้า
 
“ยังไงก็พยายามให้คนไข้กินเยอะ ๆ นะครับ”
ฟ้ารับคำ ผมยกนาฬิกามอง จริง ๆ อยากอยู่คุยกับฟ้าให้นาน ๆ กว่านี้ แต่สายมากแล้ว ผมจำต้องขอตัวโดยมีฟ้าเดินลงมาส่งที่รถ

TBC
อิพี่หมอ อีเลววววว :angry2:
โธ่..น้ำฝนของ เจ็บมากไหมลูก

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.11 ควบคุม {P.4}{21-6-58}
เริ่มหัวข้อโดย: Mouse2U ที่ 21-06-2015 20:39:49

เอาจริงๆ หมอไม่น่าเกิดมาเป็น 'คน' เลยเนอะ o18 ..

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.11 ควบคุม {P.4}{21-6-58}
เริ่มหัวข้อโดย: mana_ai ที่ 21-06-2015 20:43:07

อีหมอออ กรรมสนองแกแน่!!!!

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.11 ควบคุม {P.4}{21-6-58}
เริ่มหัวข้อโดย: Jibbubu ที่ 21-06-2015 21:03:40

ง่ายๆ สั้นๆ หมอแม่งเหี้ยว่ะ ใช่คำว่าเลวมันยังน้อยไป ต้องเหี้ยเท่านั้น
ที่จะเหมาะสมกับหมอ ถามจริงเป็นอะไรมากป่ะ เก็บกดมากเหรอถึงมาลงกับคนที่ไม่รู้เรื่องแบบนี้

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.11 ควบคุม {P.4}{21-6-58}
เริ่มหัวข้อโดย: Nus@nT@R@ ที่ 21-06-2015 21:16:14

อิหมอเลวไปแล้วนะ

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.11 ควบคุม {P.4}{21-6-58}
เริ่มหัวข้อโดย: mukmaoY ที่ 21-06-2015 21:18:30

ต้องแจ้งมูลนิธิปวีนาแล้วล่ะ 

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.11 ควบคุม {P.4}{21-6-58}
เริ่มหัวข้อโดย: blanchet ที่ 21-06-2015 21:37:27

เกลียดหมออ่ะ เมื่อไหร่น้ำฝนจะรอดเนี่ย
แล้วทำแบบนี้คิดว่าจะจีบฟ้าได้หรอ เล่นน้องเค้าซะเละแบบนี้

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.11 ควบคุม {P.4}{21-6-58}
เริ่มหัวข้อโดย: veeveevivien ที่ 21-06-2015 21:41:46

 :katai1: :katai1: :katai1:

 :z6: :z6: :z6: :z6: :z6: :beat: :beat: :beat: :beat: :beat: :beat:

แทบจะรอตอนเอาคืน ไอ้หมอแซม ไม่ไหวแล้วเนี้ยะ อยากจะวาร์ปไปเลยได้ไหม

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.11 ควบคุม {P.4}{21-6-58}
เริ่มหัวข้อโดย: lizzii ที่ 21-06-2015 21:44:34

สงสารฝนวุ้ย

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.11 ควบคุม {P.4}{21-6-58}
เริ่มหัวข้อโดย: Pampinkk ที่ 21-06-2015 22:44:41

น้องฝนน่าสงสารมากค่ะ :z3: :o12:
พี่หมอรุนแรงตลอดดด แต่ก็ชอบบบค่ะ เอาอีก รุนแรงกว่านี้อีก  :z1:

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.11 ควบคุม {P.4}{21-6-58}
เริ่มหัวข้อโดย: Paparazzi ที่ 21-06-2015 23:05:39

ขอโหวตให้เป็นพระเอกสุดโฉดได้ป่ะ ทั้งโฉดทั้งหง้าวเลย เกลียดแม่ม :z6:

ฝน...รีบมีสามีใหม่ไวๆเลยลูก.

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.11 ควบคุม {P.4}{21-6-58}
เริ่มหัวข้อโดย: patsakon ที่ 21-06-2015 23:08:14

ใครมันจะยอมได้อะถ้าเปนเรื่องจริง
ขอให้ฝนตอบแทนไอ้หมอให้มันสาสม
คนแบบนี้ให้อภัยก็ไร้ประโยชน์ :fire:

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.11 ควบคุม {P.4}{21-6-58}
เริ่มหัวข้อโดย: pim14 ที่ 21-06-2015 23:13:58

ดูจากชื่อเรื่อง ยังไงพี่หมอก็คงเป็นพระเอก หวังว่าคงข่มนายเอกได้แค่ต้นเรื่องนะคะ รอดูพี่หมอกระอักเป็นเลือดเอาเมื่อสายละกัน ถ้ารู้ตัวว่าตกหลุมรักน้องฝนเอาเมื่อสาย จะรอสมน้ำหน้าอย่างสะใจค่ะ โหดและเลวเหลือเกิ๊นนน

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.11 ควบคุม {P.4}{21-6-58}
เริ่มหัวข้อโดย: vista ที่ 21-06-2015 23:17:00

เกลียดอิพี่หมอออออออออ เลวอะ สมกันกะไผ่น้องเอ็งมาก แกไปฟิเจอริ่งกันเองเถอะ  สงสารฝนอ่าาาา

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.11 ควบคุม {P.4}{21-6-58}
เริ่มหัวข้อโดย: tiew93 ที่ 21-06-2015 23:17:39

โอยยยย เกลียดหมอแล้วว เลว เลวมาก!  :angry2:
คือบางทีแกก็ควรมีมนุษยธรรมรึเปล่าวะ? ฝนป่วยขนาดนั้นยังทำเขาลง สงสารฝนมาก  :sad4:

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.11 ควบคุม {P.4}{21-6-58}
เริ่มหัวข้อโดย: amisezmin ที่ 21-06-2015 23:32:17

เลวได้ใจจริงๆทะเลาะกับใครก็ไปลงกับคนนั้นซิฝนผิดอะไรด้วยอ่ะ :angry2: :m31:

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.11 ควบคุม {P.4}{21-6-58}
เริ่มหัวข้อโดย: lalitalx ที่ 22-06-2015 00:11:30

อยากให้ไผ่เป็นพระเอกอ่า เปลี่ยนได้มั้ย 55555555  :hao5:
เบื่อพี่หมอ ว้ากกกก

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.11 ควบคุม {P.4}{21-6-58}
เริ่มหัวข้อโดย: azure ที่ 22-06-2015 00:50:23

โหยยยย อีหมอเลวได้โล่ห์มาก //กระโดดถีบ  :m31:

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.11 ควบคุม {P.4}{21-6-58}
เริ่มหัวข้อโดย: Chi~Tao ♥ ที่ 22-06-2015 01:51:51

อิหมอ  ไม่รู้จะสรรหาคำไหนมาด่าแล้วจริงๆ เลวเกินคนมากกกกก   :m16:

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.11 ควบคุม {P.4}{21-6-58}
เริ่มหัวข้อโดย: HISY ที่ 22-06-2015 02:53:02

แงงง้ น้ำฝนของป้า น่าสงสารร
อิหมอเถื่อน อิหมอเลว รอวันน้ำฝนเอาคืน

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.11 ควบคุม {P.4}{21-6-58}
เริ่มหัวข้อโดย: Serioz ที่ 22-06-2015 03:11:00

หมอโหดมาก ถ้าหมอรู้ความจริงนี่อยากให้หมอกราบเท้าฝน

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.11 ควบคุม {P.4}{21-6-58}
เริ่มหัวข้อโดย: mystery Y ที่ 22-06-2015 11:31:37

เลวมากไอ้หมอ!!

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.11 ควบคุม {P.4}{21-6-58}
เริ่มหัวข้อโดย: LiqueuR ที่ 22-06-2015 11:58:25

หมอแม่งโครตเทพ กะเวลาได้อย่างเหมาะเหม็ง !

ซาดิสได้อีก //ไปเอาแส้มาฟาดก้นน!!

 :beat:

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.11 ควบคุม {P.4}{21-6-58}
เริ่มหัวข้อโดย: ben ที่ 22-06-2015 12:08:08

อิหมอแซม เหี้ยมากกกก

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.11 ควบคุม {P.4}{21-6-58}
เริ่มหัวข้อโดย: shoky_9 ที่ 22-06-2015 13:30:50

กรี๊ดดดดดด คุณหมอคะ หื่นมากกกกกก  :beat:

แต่เค้าชอบอ่ะ  :o8:  (โรคจิตตามคุณหมอแซม)

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.11 ควบคุม {P.4}{21-6-58}
เริ่มหัวข้อโดย: Paparazzi ที่ 22-06-2015 16:52:25

มาต่อวันนี้ไหมอ่าาา อยากอ่านต่อ สงสารน้ำฝนอ่าาาาา  :katai1:

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.11 ควบคุม {P.4}{21-6-58}
เริ่มหัวข้อโดย: leefever ที่ 22-06-2015 19:54:56

คือเลวมากอ่ะ อึดอัดทรมานแทนฝนจริงๆ ถ้าหมอเป็นพระเอกจริงๆก้ขอให้ได้รับกรรมหนักๆเลย

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.11 ควบคุม {P.4}{21-6-58}
เริ่มหัวข้อโดย: sosi ที่ 22-06-2015 23:48:48

ฝนทนไว้ก่อนลูก รอคิดบัญชีทีหลังนะ.
พี่หมอถ้าวันใดตกหลุมรักฝน. ขอให้ฝนทิ้งมันทีเถอะ (ขอแช่งสักหน่อยหมั่นไส้)

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.11 ควบคุม {P.4}{21-6-58}
เริ่มหัวข้อโดย: aonan5042 ที่ 23-06-2015 21:44:45

อิพี่หมอออออ!!! ไม่มีคำไหนจะให้ นอกจากคำว่าไอ้เหี้ยยยยย!! ตอนมันรัก ต้องเอามันให้หนักกก!!!  :katai1: :katai1: :katai1:

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.11 ควบคุม {P.4}{21-6-58}
เริ่มหัวข้อโดย: pedchara ที่ 25-06-2015 17:03:49

อยากอ่านต่อแล้ววว อยู่ไหนหรออ
พี่หมอ น้องฝน TT

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.12 ไร้ทางหนี & แบล็กเมล์ Part 1/2 {P.5}{25-6-58}
เริ่มหัวข้อโดย: memew ที่ 25-06-2015 21:38:55

Ch.12 ถูกควบคุม Part 1/2
(น้ำฝน)

ผมอ้าปากงับเอาโจ๊กที่เพื่อนป้อนมาให้ สองมือยังกุมผ้าห่มแน่น ปกปิดท่อนล่างที่ยังคงเปลือยเปล่า มองตามคนสองคนที่พากันก้าวออกจากห้องไป ผมเป็นห่วงพี่ฟ้า แต่ก็ห่วงท่อนล่างของตัวเองด้วยเหมือนกัน

“อีกคำนะมึง”
ไผ่มันคะยั้นคะยอ ผมจำต้องกลืนคำที่อยู่ในปากลงเพื่อรับคำใหม่เข้าไป จวบจนผมทำท่าจะอ้วก มันถึงได้หยุดป้อน กุลีกุจอรินน้ำมาให้

“ไหวไหม”
มันถามด้วยสีหน้าเป็นห่วง ผมพยักหน้าขึ้นลง 

“ยังไม่ถึงครึ่งชามเลย”

ผมส่ายหน้าไปมา ทำหน้าผะอืดผะอม มันไม่ฝืนใจ ยื่นยาให้ ผมรับมาใส่ปากตามด้วยน้ำ พี่ฟ้าเปิดประตูเข้ามา ผมโล่งใจที่พี่ฟ้าใช้เวลาอยู่กับพี่หมอไม่นานนัก

“กินไปนิดเดียวเอง”
พี่ฟ้ามองชามโจ๊กแล้วท้วง

“มันทำท่าจะอ้วกน่ะ”
ไผ่มันไข

“ก็ยังดี งั้นเดี๋ยวพี่เช็ดตัวให้นะ”
ผมหน้าตื่น ขืนพี่ฟ้าเช็ดตัวให้ตอนนี้คงเห็นว่าผมไม่ได้ใส่กางเกงแน่ ๆ ผมหลุกหลิกสายตาไปมา กุมผ้าห่มแน่นขึ้น

“พี่ฟ้า ฝนอยากกินข้าวต้ม”

พี่ฟ้าเลิกคิ้วมอง

“โจ๊กไม่อร่อยเหรอ”

“ไม่รู้สิ ไม่รู้รสชาติ”
อันนี้ผมพูดจริงครับ มันไม่มีรสชาติอะไรจริง ๆ นอกจากความขม

“อยากกินข้าวต้มฝีมือพี่ฟ้ามากกว่า นะ ทำให้กินหน่อย” ผมอ้อน พี่ฟ้ารีบพยักหน้ารับทันที ยกถ้วยโจ๊กที่เหลืออยู่ครึ่งหนึ่งออกไป

ผมหันกลับมามองไผ่ 

“มึงค้างกับกูใช่ไหมคืนนี้” ผมถามหยั่งเสียง มันพยักหน้า “งั้นรีบไปอาบน้ำเถอะ กูอยากให้มึงมานอนเป็นเพื่อนกูเร็ว ๆ”
มันยิ้มเข้าใจ ลุกคว้าผ้าเช็ดตัวเดินเข้าห้องน้ำไป พอได้ยินเสียงน้ำจากฝักบัว ผมรีบก้าวลงจากเตียงทั้งที่ยังร้าวระบม กัดฟันก้าวเจ็บ ๆ ไปที่ตะกร้าเสื้อผ้าข้างกำแพง คว้ากางเกงมาสวมก่อนที่ใครจะเข้ามาเห็น ลากสังขารเจ็บ ๆ กลับไปนอนบนเตียงเหมือนเดิม

ทำไมผมต้องมาเจอกับเรื่องอะไรแบบนี้ด้วยนะ


ไม่นานไผ่มันก็อาบน้ำเสร็จ เดินพาดผ้าเช็ดตัวบนคอมานั่งข้าง ๆ มันลูบหัวผมเบา ๆ ยิ้มอ่อนโยนให้

“ซีดหมดเลยเพื่อนกู”
ผมยิ้มให้มันนิดหนึ่ง จับมือมันไว้

จับเพื่อให้รู้สึกอบอุ่นไปถึงข้างใน ผมรู้แค่ว่าถ้ามีไผ่อยู่ผมจะปลอดภัย ผมปิดเปลือกตาลงอย่างอ่อนแรง 

“เดี๋ยว อย่าเพิ่งหลับนะ พี่ฟ้ากำลังทำข้าวต้มให้อยู่”

ผมครางอื้อในลำคอตอบรับ เอามาจริงผมก็กินไม่ลงหรอก ปากมันขมไปหมด ตอนนี้มันง่วง ทั้งง่วงทั้งเจ็บและล้าไปหมด ได้ยินเสียงไผ่เรียกอยู่สองสามคำ แล้วผมก็ไม่ได้ยินอะไรอีกเลย





ผมลืมตาตื่นอีกทีแสงของวันใหม่ก็สาดเข้ามาทางหน้าต่างแล้ว ผมมองไปรอบ ๆ ห้อง

มันว่างเปล่า
นี่ผมหลับยาวตลอดทั้งคืนเลยเหรอ

ผมขยับตัวลุกเบา ๆ เบ้หน้านิดเพราะยังเจ็บอยู่ แต่ดีขึ้นกว่าเมื่อวานเยอะ มองนาฬิบนหัวเตียง จะแปดโมงแล้ว ไผ่คงไปถึงโรงเรียนนานแล้ว ได้ยินเสียงประตูเปิดออกเบา ๆ ผมเงยหน้ามอง

“ตื่นแล้วเหรอ”
พี่ฟ้าเดินยิ้มเข้ามาหา ในมือถือถาดข้าวต้ม ยู่หน้าใส่ผมนิดหนึ่ง

“เมื่อวานฝนหลับไปก่อน ข้าวต้มพี่เป็นหมันเลย”

“ขอโทษ เผลอหลับไปตอนไหนก็ไม่รู้”

พี่ฟ้าหัวเราะเสียงใส

“สงสัยเพราะฤทธิ์ยา เอาล่ะ งั้นวันนี้ต้องกินเยอะ ๆ นะ”

ผมพยักหน้ารับ เพราะรู้สึกหิวจริง ๆ สงสัยยาที่พี่หมอสั่งให้เมื่อวานจะได้ผล ผมกินข้าวต้มเกลี้ยงชามเลย แถมยังขอเติมอีกต่างหาก พี่ฟ้าดีใจใหญ่ รีบวิ่งลงไปเติมให้ หลังจากกินข้าวกินยา อยู่คุยกับพี่ฟ้าไม่เกินสิบห้านาที ผมก็ผลอยหลับไปอีก ตอนเที่ยงพี่ฟ้ามาปลุกให้กินข้าวอีกรอบ แล้วผมก็หลับต่ออีก ตื่นอีกทีแสงแดดก็อ่อนแรงลงไปเยอะแล้ว

ผมมองนาฬิกาบนหัวเตียง สี่โมงเย็น ผมขยับตัวเจ็บ ๆ ลุกนั่ง เรี่ยวแรงกลับมาบ้างแล้ว พี่ฟ้าโผล่หน้าเข้ามาอีกเหมือนจะรู้เวลาตื่นนอนของผม

“รู้สึกยังไงบ้าง”
พี่ฟ้าทิ้งตัวลงนั่งข้าง ๆ ลูบเสยผมตรงหน้าผากผมเบา ๆ

“ดีขึ้น”

“หิวรึยัง”

“ยัง” ผมส่ายหน้าไปมา

“อยากกินอะไรก็บอกนะ พี่จะทำให้ทุกอย่าง”

ผมเพ่งพินิจดวงหน้าของผู้หญิงที่แสนจะอ่อนโยนและใจดีคนนี้ ผมโชคดีจริง ๆ ที่มีพี่สาวน่ารักและใจดีเหมือนนางฟ้าแบบนี้

น่ารักจนไม่เหมาะกับใครบางคนที่แสนจะโหดร้ายคนนั้น

“พี่ฟ้า”
ผมเรียกด้วยน้ำเสียงจริงจัง

“หือ” พี่ฟ้าครางรับ

“ขอร้องอะไรอย่างได้ไหม”

พี่ฟ้าทำหน้าฉงนกับท่าทางของผม

“ถ้าพี่ทำได้ พี่ก็จะทำให้”

“อย่าชอบพี่หมอได้ไหม”

พี่ฟ้าเลิกคิ้วมองหน้าผมงง ๆ

“ทำไมล่ะ”

“ผมบอกไม่ได้ แต่อย่าชอบเขานะ พี่จะชอบใครก็ได้ แต่อย่าชอบคนคนนี้ก็พอ”

“เหตุผลล่ะ”

“บอกไม่ได้”

พี่ฟ้ายื่นหน้าเข้ามาใกล้
 
“ไม่ชอบเขาเหรอ”

“เปล่า แต่แค่ไม่อยากให้พี่ฟ้ามีแฟนเป็นหมอแค่นั้นแหละ”

พี่ฟ้าอึ้งไปนิด แล้วระเบิดหัวเราะออกมา

“โธ่เอ้ย คิดว่าอะไร ทำเสียงซะจริงจัง จนพี่คิดว่าแอบไปรู้เห็นอะไรไม่ดีของคุณหมอเข้าซะอีก”

ใช่ รู้มากซะด้วย ผมกัดปากตัวเองเบา ๆ

“ไม่มีอะไรหรอก แต่อย่าชอบเขาก็พอ”

“ทำไมล่ะ เป็นหมอก็ดีออก เป็นอะไรมา เขาจะได้รักษาให้”

“ไม่ดีหรอก” ผมค้าน “อาชีพอะไรก็ได้ แต่อย่าเป็นหมอก็พอ”

พี่ฟ้ามองตาผมนิ่ง ๆ

“พี่เข้าใจละ ที่ไม่ชอบ เพราะเขาทำแผลเราแรงใช่ไหม ให้พี่บอกให้ไหม หรือจะให้เปลี่ยนหมอดี” ตอนแรกว่าจะรับปาก แต่พอนึกถึงสิ่งที่พี่หมอเคยทำแล้ว ต่อให้ผมปฏิเสธไป เขาต้องหาวิธีเข้าหาพี่ฟ้าด้วยวิธีอื่นแน่ ๆ อย่างน้อยตอนนี้ผมก็ยังพอเป็นก้างกันพี่ฟ้ากับพี่หมอได้บ้าง

“ไม่เป็นไร อีกไม่นานก็หายแล้ว”

พี่ฟ้ายิ้มล้อ

“แอบหวงพี่ใช่ม้า”

“ใช่หวง ห่วงด้วย”
ผมบอกด้วยน้ำเสียงจริงจัง พี่ฟ้ามองตาผม 

“ไม่ต้องห่วงหรอก พี่ดูแลตัวเองได้ ต่อให้เขาหน้าตาดีขนาดไหน แต่ถ้านิสัยไม่ได้ครึ่งของพ่อ พี่ก็ไม่เอาหรอก”

ผมยิ้ม
“งั้นเขาไม่ผ่านแน่ ๆ”

“ไปรู้จักมักจี่เขาดีตั้งแต่เมื่อไหร่”
พี่ฟ้าโน้มหน้าเข้ามาถาม ผมหลุกหลิกสายตาทันที

“เปล่าซะหน่อย แต่สัญชาตญาณผมบอกว่าคนคนนี้ไม่ได้ดีอย่างหน้าตาแน่ ๆ”
ผมรีบแก้ตัว

พี่ฟ้ามองหน้า ยิ้มนิด ๆ ล้อในดวงตา

“ขี้หวง”

ผมกำลังจะอ้าปากเถียง

“เอาเถอะ” พี่ฟ้าตัดบท “เถียงได้ขนาดนี้แปลว่ามีแรงขึ้นแล้วใช่ไหม ไปเดินเล่นยืดเส้นยืดสายกันหน่อยไหม นอนมากไม่ดีนะ”

ผมพยักหน้า พี่ฟ้าช่วยประคองผมลงจากเตียง ผมเบ้หน้าเพราะยังเจ็บอยู่

“ยังเจ็บก้นอยู่เหรอ”

ผมหน้าร้อนผ่าวไปกับคำถามนั้น พี่ฟ้ายิ้ม

“ให้พี่นวดให้ไหม มียาคลายกล้ามเนื้อนะ”

ผมรีบส่ายหน้าไปมา

“ไม่เป็นไร”
ผมฝืนเจ็บลุกขึ้นยืน ค่อย ๆ เดินออกไปกับพี่ฟ้า

พี่ฟ้าพาเดินรอบสวนหนึ่งรอบ ก่อนพากันมาหยุดยืนอยู่ใต้ต้นจำปาขนาดใหญ่ที่กำลังออกดอกบานสะพรั่ง มีชิงช้าไม้วางอยู่ข้าง ๆ พี่ฟ้าพาผมไปนั่งพักที่นั่น

ได้อากาศดี ๆ จากสวน ทำให้ผมรู้สึกกระปรี้กระเปร่าและสบายใจขึ้นเยอะเลย ผมยิ้มและหัวเราะพูดคุยไปกับพี่ฟ้า จนได้ยินเสียงรถมอเตอร์ไซด์ดังมาจอดหน้าบ้าน ผมกับพี่ฟ้าหันไปมอง ป้าแม่บ้านวิ่งตุบ ๆ ไปเปิด เห็นไผ่โผล่เดินนำขบวนเพื่อน ๆ ผมในกลุ่มเข้ามา

“เป็นไงบ้างวะหมาฝน”
พวกมันพากันตรงปรี่เข้ามาทัก สลับกับยกมือไหว้พี่ฟ้ากันเป็นทิวแถว ผมลุกขึ้นเดินเข้าไปสมทบกับพวกมัน

“ดีขึ้นแล้ว” ผมตอบกลับสั้น ๆ

“ห่า มึงนี่นะ อยู่ดีไม่ว่าดี คิดว่าตัวเองเป็นไอร่อนแมนรึไง ถึงได้ไปทดสอบความแกร่งของตัวเองกับรถบนถนนแบบนั้น” หินมันทักกวน ๆ ตามสไตล์ ผมโบกหัวคนพูดที ก่อนร้องโอ๊ยเพราะลืมไปว่าตัวเองยังเจ็บแผลที่ข้อมืออยู่

“ไม่เจียมสังขารนะมึง” มันจับข้อมือผมไว้ ประคับประคองดี ๆ “ดีนะที่บาดเจ็บที่ข้อมือ ถ้าบาดเจ็บที่นิ้วคงล้างก้นลำบาก”

แขนเจ็บ แต่ขาไม่ ผมเตะมันไปป้าบใหญ่ ก่อนร้องโอ๊ยอีกรอบ เพราะมันสะเทือนไปที่สะโพก ผมจับมันไว้ กัดปาก ตัวเซจนเพื่อน ๆ พากันถลาเข้ามารับ ที่โอบตัวผมได้ตอนนี้มีหินตัวการ ไผ่ที่มาเร็วปานหายตัว แล้วก็ตันตัน ๆ พีมกับเพื่อนผู้หญิงผมด้วย แต่ไม่ทันสามคนนี้ครับ ไผ่รีบผลักหินออกห่างทันที

“เลิกกวนประสาทมันได้แล้วหิน มันยิ่งโง่ ๆ ไม่สำนึกว่าตัวเองเจ็บอยู่” อ้าว ๆ ไอ้เหี้ยไผ่ มึงนี่นะ ตกลงจะช่วยหรือจะซ้ำกู

ทุกคนผละห่าง ปล่อยให้ไผ่เป็นคนประคองผมไว้แนบอก

“โทษที กูไม่รู้ว่ามึงเจ็บก้นด้วย ล้มก้นกระแทกเหรอ ไหน เจ็บข้างไหน หรือทั้งสองข้าง”
มันจับก้นลูบเบา ๆ เหมือนจะเช็ค ผมสะดุ้งโหยงรีบปัดมือมันออก พอ ๆ กับไผ่ที่ปัดมือมันออกด้วยเหมือนกัน 

“ยุ่งน่ามึง”
ไผ่มันปราม ต้อนพาผมกับเพื่อน ๆ เดินเข้าไปในบ้านเพื่อให้ผมได้นั่งพักสบาย ๆ บนโซฟา ส่วนพวกมันอยากนั่งตรงไหนก็นั่งครับ โซฟาบ้านผมมีหลายตัว กว้างด้วย ที่เหลือนั่งบนพื้นพรม

พวกมันซื้อของกินมากันด้วย เยอะเลย ตอนนี้แม่บ้านกับพี่ฟ้าช่วยกันจัดลงจานอยู่

“พวกกูว่าจะมาหาตั้งแต่เมื่อวานแล้ว แต่เจ้โหดให้โปรเจคยักษ์มา กว่าจะเสร็จก็ดึก ไผ่เสือกโดดมาอยู่เฝ้ามึงอีก แต่ไม่ต้องห่วง กูใส่ชื่อพวกมึงสองคนลงไปด้วยแล้ว” น้ำหวานมันว่า

“ใจพวก” ผมยิ้มให้พวกมันที

“ปากมึงโคตรซีดเลยวะฝน เอาลิปสติกหน่อยไหม” หินมันยังกวนผมไม่หยุด ถามผมเสร็จก็แบมือไปทางน้ำตาล รายนั้นตีมือมันแรงดังเพี้ยะ

“ปากมึงก็ซีดเหมือนกัน ทาสักหน่อยไหมล่ะ” น้ำตาลมันเตรียมจะล้วงให้ หินส่ายหัวร่อน

ผมแอบกระซิบนิดหนึ่งว่าหินมันแอบ ๆ ชอบน้ำตาลอยู่ครับ ทุกคนในกลุ่มรู้กันหมดแล้ว ยกเว้นเจ้าตัวนี่แหละ (หรือว่ามันรู้แล้ว แต่แกล้งทำเป็นไม่รู้ก็ไม่รู้ ขนาดคนฉลาด ๆ อย่างไอ้น้ำหวานยังเดาใจน้ำตาลมันไม่ออกเลย)

ผมหัวเราะร่วนกับท่าทางของเพื่อน ๆ แต่ละคน

“กินอะไรได้หรือเปล่า” ไผ่หันมาถาม

“ได้ สงสัยจะเพราะยา เมื่อเช้ากินข้าวต้มไปตั้งสองชามแน่ะ”

มันพยักหน้า

“มีของอร่อยเยอะเลย ของโปรดมึงทั้งนั้น ถ้ากินได้ก็กินนะ”
ผมไม่ได้ถามว่าใครเป็นคนซื้อ แต่ให้เดาก็น่าจะทุกคนนั่นแหละ เพราะพวกนี้รู้ดีว่าผมชอบหรือไม่ชอบกินอะไร

ผมแบมือไปตรงหน้า พวกมันมองผมกันงง ๆ

“ของเยี่ยมไข้กูล่ะ”
ผมถามหน้ามึน ๆ ตันผลักหัวผมแรงจนตัวเอียงไปข้าง ๆ ผมร้องโอ๊ยออกมาเสียงดัง คนทำรวมถึงเพื่อน ๆ พากันร้องเฮ้ยตกใจด้วยความเป็นห่วง

“กูขอโทษ! ลืมไปว่ามึงเจ็บอยู่”
ตันรีบออกปาก ผมซี้ดปาก กัดฟันแน่น

“พวกมึงถอยไปให้ห่าง ๆ มันเลย”
ไผ่เข้ามาประชิดโอบผมไว้ในอ้อมแขน ถีบไอ้ตันแรงให้เคลื่อนที่ห่างจากตัวผม รายนั้นก็ทำตามอย่างว่าง่าย คงกลัวเผลอเล่นแรงกับผมอีก

จริง ๆ พวกผมก็เล่นกันแรง ๆ แบบนี้เป็นเรื่องปกติ แต่ที่ไม่ปกติในวันนี้ก็เพราะผมกำลังเจ็บตัวนี่แหละ

ผมไม่ต่อว่าอะไรมัน พอส่างซาจากความเจ็บก็แบมือไปด้านหน้าเหมือนเดิม เอาจากคนที่ทำให้ผมเจ็บเมื่อกี้นี้แหละ 

“ค่าทำขวัญกูล่ะ”

ตันมันชี้หน้า ผมโดนโบกหัวอีกรอบ แต่ไม่ใช่จากไอ้ตันหรอกครับ เป็นไผ่ ไอ้คนที่คอยปกป้องผมไว้นี่แหละ มันโบกเบา ๆ แบบไม่ให้ส่วนไหนในร่างกายกระทบกระเทือน ยกเว้นหัวนี่แหละ

“ไม่สำนึกนะมึง”
มันชี้หน้าด่า ผมลูบหัวตัวเองป้อย ๆ ค้อนมันกะหลับกะเหลือก ไอ้เวร กูก็คิดว่ามึงจะปกป้องกูไปจนตลอดลอดฝั่ง ทุกคนพากันหัวเราะร่วน

แม่บ้านกับพี่ฟ้าเดินเอาอาหารมาเสิร์ฟ พวกเพื่อน ๆ ผมรีบลุกขึ้นไปช่วยกันลำเลียงมาวางทันที พี่ฟ้าทำอะไรง่าย ๆ มาให้กินเพิ่มอีกสองสามอย่างด้วย พอประจำที่ได้ พวกเราก็รุมทึ้งทันทีเหมือนอีแร้งรุมกินซากศพ ผมนี่ต้องรีบแย่งพวกมันกินครับ ลืมความเจ็บไปเลย

พอได้อยู่กับเพื่อน ๆ ทำให้ผมลืมเรื่องพี่หมอไปเลย  พวกนั้นนั่งเล่นนอนเล่นคุยกันจนถึงทุ่มหนึ่งก็พากันกลับ ผมแอบเสียดายนิด ๆ เพราะรู้สึกเงียบเหงาจับใจ อยากให้มันอยู่กันนาน ๆ กว่านี้หน่อย

“หายเร็ว ๆ นะมึง”
หินมันพูดด้วยสีหน้าเป็นห่วง ผมยิ้มให้

“ขอบคุณที่เป็นห่วง”

“เปล่า กูไม่ได้ห่วงมึง แต่กูขี้เกียจทำงานในส่วนของมึง ไอ้ตามันชอบโยนงานของมึงมาให้กูทำอยู่เรื่อย”
ว่าจะไม่โบกละ แต่ก็อดใจไม่ได้จริง ๆ ผมโบกหัวมันป้าบหนึ่งพอ ๆ กับเพื่อนคนอื่นที่อยู่ใกล้มัน

“เพื่อนเดือดร้อนแค่นี้ทำเป็นบ่น” ตามันชี้หน้า หินทำตากะหลับกเหลือก ทุกคนหันมาล่ำลา แล้วพวกมันก็พากันเดินออกไป เหลือไว้แค่ไผ่คนเดียว

“เห็นมึงยิ้มมึงหัวเราะได้แบบนี้กูก็ดีใจ เห็นมึงร้องไห้แล้วใจไม่ดีว่ะ”
ผมยิ้มให้ มันยกนาฬิกามอง

“เดี๋ยวกูกลับบ้านไปเอาของก่อน ไม่เกินสามทุ่มก็กลับ”
ผมพยักหน้า แล้วมันก็ก้าวขึ้นม้าเหล็กของมัน ควบออกจากบ้านไป

เดินได้นั่งได้แบบนี้ ก็น่าจะอาบน้ำได้แล้ว ดีว่าพี่ฟ้าซื้อแผ่นกันน้ำมาให้ ผมรีบติดแผ่นกันน้ำ แล้วขึ้นไปอาบน้ำทันที

รู้สึกแสบนิดหน่อย
เอ่อ..
ตรงนั้นนั่นแหละครับ ตอนถูสบู่ ผมกัดฟันจำใจอาบจนแล้วเสร็จ ถึงจะเจ็บ แต่มันก็รู้สึกกระปรี้กระเปร่าดี ผมเดินอารมณ์ดีออกจากห้องน้ำ ได้ยินเสียงเคาะประตูเบา ๆ ผมหันไปมอง ยังไม่ทันได้ขานรับ ประตูก็เปิดออก ปกติพี่ฟ้าไม่เคยถือวิสาสะเข้ามาเองแบบนี้หรอก แต่คงเห็นว่าผมป่วยอยู่เลยเข้ามาเอง

ผมฉีกยิ้มให้ทันที ก่อนหุบยิ้มเมื่อมองเลยไปเห็นใครอีกคนด้านหลัง

“พี่หมอ…”
ผมครางเรียกอยู่ในลำคอ เลือดในกายที่เคยวิ่งพล่านอย่างผ่อนคลายเพราะสายน้ำอุ่น ๆ เมื่อกี้ เย็นเฉียบลงอย่างฉับพลัน หัวใจแทบหยุดเต้น มือไม้ไร้เรี่ยวแรงขึ้นมาอย่างไม่ทราบสาเหตุ ผมพยายามบังคับไม่ให้ตัวเองตัวสั่น คนคนนั้นมองผมด้วยสายตานิ่งเรียบราวกับน้ำแข็งขั้วโลกใต้ 

“คุณหมอเขาแวะมาดูอาการ”
พี่ฟ้าเดินนำเข้ามา ผมยืนนิ่งไม่กระดิกกระเดี้ย

“อาบน้ำซะตัวหอมเชียว นั่งลงสิ คุณหมอจะได้ตรวจให้” พี่ฟ้าเตือน ผมรีบดึงสติก้าวเจ็บ ๆ  ไปนั่งบนเตียง พี่ฟ้าหันไปทางพี่หมอ เพื่อให้พี่หมอเข้ามาดูอาการผม ในขณะที่ตัวเอง ยืนอยู่ที่เดิมเพื่อสังเกตอาการ พี่หมอเดินหน้านิ่งมาทิ้งตัวลงนั่งข้าง ๆ แรงยุบของที่นอนมันหนักหน่วงพอ ๆ กับแรงยุบในใจผมตอนนี้เลย

มือผมสั่นนิด ๆ ได้กลิ่นน้ำหอมลอยกรุ่นออกมาจากคนตรงหน้า กลิ่นที่ทำให้ผมรู้สึกวิงเวียนจนเหมือนจะหน้ามืด ผมพยายามบังคับไม่ให้มือตัวเองสั่น พี่หมอจับข้อมือผมไปดู ทุกการกระทำดูอ่อนโยนมาก

แต่ผมรู้ว่ามันไม่ใช่ความอ่อนโยนที่แท้จริง มันเป็นความอ่อนโยนที่เสแสร้งแกล้งทำเฉพาะตอนอยู่ต่อหน้าพี่ฟ้าเท่านั้น พี่หมอแกะแผ่นกันน้ำออก เปิดแผลดู เอาเครื่องปฐมพยาบาลที่เตรียมมาด้วยทำแผลให้

“ไม่ต้องเปลี่ยนอีกแล้ว ที่เหลือก็รอให้มันแห้ง พยายามอย่าให้ถูกน้ำก็พอ”

ผมพยักหน้ารับ สายตาไม่ห่างไปจากดวงหน้าของคนที่กำลังสวมหน้ากากคุณหมอผู้แสนดีนั้น ดวงตาที่มองเฉพาะมือผมอยู่ช้อนขึ้นมามองตอบ แววอ่อนโยนเมื่อกี้แปรเปลี่ยนไปเล็กน้อยจนผมสะดุด มุมปากได้รูปแสยะยิ้ม

ขนในตัวผมพากันลุกซู่  ถ้าพี่ฟ้ามาเห็นพี่หมอเวอร์ชั่นนี้ รับรองได้ว่าพี่ฟ้าต้องไม่ยอมให้พี่หมอรักษาผมต่อแน่ ๆ พี่หมอบีบมือผมเบา ๆ จนผมรู้สึกวูบ ๆ แปลก ๆ ไปกับสัมผัสนั้น

“แล้วข้างล่างล่ะ ยังเจ็บอยู่ไหม”

ผมหน้าร้อนผ่าวไปกับคำถามนั้น พี่หมอยกยิ้ม 

“นอนสิ จะตรวจให้”

ผมตาโต

“ไม่ต้อง ผมไม่เป็นไร ผมโอเคแล้ว”
ผมรีบรัวลิ้นตอบ พี่หมอยิ้มพราว คงกำลังสนุกที่ได้ไล่ต้อนผมให้ลำบากใจแบบนี้ 

“ให้คุณหมอดูดีกว่านะ พี่ยังเห็นเราเดินไม่สะดวกเลย”

“ฝนไม่เป็นไรจริง ๆ พี่ฟ้า” ผมรีบยืนยัน

“ผมว่าคงเพราะคุณฟ้าอยู่ คนไข้คงอายถ้าจะให้ผมตรวจ เพราะจุดที่ระบมอยู่ใต้ร่มผ้า”
พี่หมอหันไปพูดกับพี่ฟ้า พี่ฟ้าทำหน้านึกได้

“อ้อ ลืมไปเลย งั้นฟ้าขอตัวไปรอข้างนอกนะคะ เรียบร้อยก็ออกไปเรียกฟ้าได้เลย”

“ไม่พี่ฟ้า ฝนไม่ตรวจ แค่แผลที่ข้อมือก็พอ”

“ไม่เอาน่า อย่าดื้อ เดี๋ยวไม่หายหรอก แต่คุณหมอเบามือหน่อยนะคะ ฝนเขากลัวคุณหมอหมดแล้ว” 

“ครับ ผมจะพยายาม อาจใช้เวลาหน่อยนะ เพราะต้องมีการนวดเพื่อผ่อนคลายกล้ามเนื้อ หลังนวดคนไข้อาจลุกไม่ขึ้น ยังไงถ้าผมยังไม่ออกไปเรียกอย่าเพิ่งเข้ามาละกัน”

“ได้ค่ะ/ไม่นะ!!”
เสียงผมกับพี่ฟ้าดังขึ้นพร้อมกัน แต่คนละความหมาย พี่ฟ้าคงไม่รู้ว่ากำลังยื่นเหยื่อให้เสือแบบพี่หมอตะปบกิน 

“ผมไม่ตรวจนะพี่ฟ้า” ผมรีบเด้งตัวลุก แต่พี่หมอยึดตัวไว้

“ไม่ต้องอายน่า จะได้หายเร็ว ๆ”
พี่ฟ้าพูดแค่นั้น ก้าวออกจากห้องไป ก่อนไปยังล็อกห้องให้ด้วย

“พี่ฟ้า!!”
ผมตะโกนเรียก

ได้ยินเสียงหัวเราะหึ ๆ จากคนตัวสูง

“คนเจ้าเล่ห์ สารเลว!” ผมหันกลับมาแหงนหน้าด่าทอ พี่หมอหัวเราะ

“เอาละ ได้เวลาตรวจแล้ว”

“ไม่นะ!!”
ผมทุบอกคนตัวสูงด้วยแรงเท่าที่มี สลับกับพยายามดันตัวออก พี่หมอผลักผมลงไปนอนคว่ำบนเตียง ผมรีบพลิกหันไปมอง

พี่หมอยืนนิ่งอยู่ที่เดิม คลี่ถอดเข็มขัดอย่างใจเย็น ใจผมหล่นวูบไปอยู่แทบเท้า รีบก้าวลงจากเตียงอีกฝั่งวิ่งตรงไปทางหน้าประตู พี่หมอดักทางไว้ เหวี่ยงผมล้มโครมลงไปนอนบนเตียงอีกรอบ ความร้าวระบมที่มีมาก่อนหน้าสำแดงเดชอีกครั้ง

ผมกัดปากเบ้หน้าด้วยความเจ็บปวด พลิกตัวอีกรอบหวังหลบหนี แต่ก็ช้ากว่าร่างสูงใหญ่ที่ทิ้งตัวลงมากักผมไว้ในอ้อมแขน

ผมเบิกตากว้าง รีบผลักคนตัวสูงออก พี่หมอกดร่างผมติดเตียงด้วยมือเดียว อีกข้างเตรียมความพร้อมกับร่างกายด้านล่างตัวเอง ผมดิ้นรนไม่ห่วงว่าตัวเองจะเจ็บขนาดไหน เพราะถ้าผมหยุดดิ้นรน ความเจ็บที่เหนือกว่าจะเข้ามาเยือนแน่ ๆ

พี่หมอกระชากกางเกงนอนผมหลุดติดมือโยนทิ้งไปไกล ผมส่ายหน้าไปมา น้ำตาเริ่มคลอ เนื้อตัวสั่นเทาอย่างห้ามไม่อยู่

“อย่าพี่หมอ…”
ผมร้องขอเสียงเครือ แล้วน้ำตาก็พากันไหลริน พี่หมอยกยิ้มพอใจ ดึงร่างผมเข้าชิดอย่างกักขฬะ กระชากเสื้อออกจากตัวผมไปไม่ต่าง สภาพคืนก่อนเป็นยังไง สภาพผมคืนนี้ก็ไม่ต่าง อาจหนักกว่าด้วยเพราะแผลเก่ายังไม่หาย

“อย่า…”
ผมได้แต่ร้องขอเสียงแผ่วหวังให้อีกคนสงสาร แต่สิ่งที่ได้ คือรอยยิ้มและเสียงหัวเราะอย่างพออกพอใจเท่านั้น

ผมหลับตาแน่น กรีดให้น้ำตาไหลรินออกมา หวังให้มันช่วยกวาดล้างความเจ็บปวดที่มีออกไป บางส่วนของพี่หมอสะกิดบางจุดภายใน ผมผวาเฮือกเผลอตัวแอ่นอก ความเจ็บที่มีวูบหายไป กลายเป็นความซาบซ่านไปทั่วทั้งร่าง แต่เพียงไม่นาน ความเจ็บก็หวนกลับคืนมาใหม่สลับกันอยู่อย่างนั้น

เวลาผ่านไปนานแค่ไหนไม่รู้ ผมแหงนหน้าน้ำตารินผ่านหางตา เฝ้าภาวนาให้ไผ่กลับมาเร็ว ๆ

“ไผ่”
ผมครางเรียก ปิดเปลือกตาลง

“ไผ่” 
ช่วยกูด้วย….


TBC..

เอามาให้อ่านกันตอนดึก ๆ

หนึ่งรีไพล หนึ่งกำลังใจอันยิ่งใหญ่ (มีความสุข ^^)

ย้อนกลับไปข้างบน
อิพี่หมอ อิเลวววววว ย้ากกกกกก :z6:

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.12 ไร้ทางหนี & แบล็กเมล์ Part 1/2 {P.5}{25-6-58}
เริ่มหัวข้อโดย: fammi50 ที่ 25-06-2015 21:51:24

สงสารฝนมากกกกกกกกก ไม่น่าเผลอเรียกชื่อไผ่เลยฝนเอ้ยยยยยย เจ็บกว่าเดิมแน่เลยลูก
ขอตอนเอาคืนพี่หมอเยอะๆนะคะ ไม่งั้นเราคงกระอักเลือดตายแน่ๆ #แค้นหมอ

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.12 ไร้ทางหนี & แบล็กเมล์ Part 1/2 {P.5}{25-6-58}
เริ่มหัวข้อโดย: Paparazzi ที่ 25-06-2015 21:52:49

อ่านแล้วขอร้องไห้หน่อยได้ไหมมมม สงสารน้องฝน :sad4:
อีหมอเลววววว :z6:

ไม่รู้ล่ะ ตอนท้ายขอให้โดนเอาคืนหนักๆนะ ไม่งั้นไม่ยอมด้วย แงๆๆๆ :o12:

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.12 ไร้ทางหนี & แบล็กเมล์ Part 1/2 {P.5}{25-6-58}
เริ่มหัวข้อโดย: amisezmin ที่ 25-06-2015 22:02:44

จะเลวไปถึงไหนเนี้ยไอ้พี่หมอ :m31: :m31:

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.12 ไร้ทางหนี & แบล็กเมล์ Part 1/2 {P.5}{25-6-58}
เริ่มหัวข้อโดย: Kerberosyuiiz ที่ 25-06-2015 22:07:37

พี่หมอ..... เอ่ะอะเอา ๆๆ
แม่ง ตูดคนนะ ไม่ใช่เสา

เมื่อไหร่จะหายวะเนี่ยตูดนายเอกกู - -

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.12 ไร้ทางหนี & แบล็กเมล์ Part 1/2 {P.5}{25-6-58}
เริ่มหัวข้อโดย: tiew93 ที่ 25-06-2015 22:16:42

คือ... ยิ่งกว่าละครตบจูบ พี่หมอแม่งวินเลย เลวหาที่ใดเปรียบ!  :angry2: ฮือออ ฝนนน สงสารจะแย่แล้ว ยอมให้ไผ่รู้อ่ะ จะทะเลาะกันแรงหรืออะไรก็ช่าง ขอแค่มีใครช่วยฝนที ไม่ไหวแล้วอ่ะฮือออ มันเลวร้ายมาก กลัวแทนเลย 
 :sad4:

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.12 ไร้ทางหนี & แบล็กเมล์ Part 1/2 {P.5}{25-6-58}
เริ่มหัวข้อโดย: snowprince108 ที่ 25-06-2015 22:27:45

อีพี่หมอออออ คอยดูเหอะ จะรอวันที่ฝนเอาคืน (ถ้าพี่มิววางพลอตไว้น่ะนะ)

ปล. นี่เค้าเองนะพี่มิว คนที่ให้รูปอิมเมจพี่หมอที่ทำหน้าขรึมๆ รูปดูเซกซี่ และก็รูปพี่หมอตอนหึงไงงงง อิอิ

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.12 ไร้ทางหนี & แบล็กเมล์ Part 1/2 {P.5}{25-6-58}
เริ่มหัวข้อโดย: mukmaoY ที่ 25-06-2015 22:28:23

ฝนรักไผ่เหมือนเกินเพื่อนจริงๆ  พี่หมอมันก็ยิ่งบ้าเลยสิ

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.12 ไร้ทางหนี & แบล็กเมล์ Part 1/2 {P.5}{25-6-58}
เริ่มหัวข้อโดย: ่jum ที่ 25-06-2015 22:29:19

 :m31: อ่านทีไรก็อึดอัด อยากฆ่าหมอให้ตายๆ ไปซะ

ตอนหลังๆ นี่ทำตัวเลวได้โล่ชนิดลืมความน่าเห็นใจจากตอนแรกๆ ไปหมดเลย

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.12 ไร้ทางหนี & แบล็กเมล์ Part 1/2 {P.5}{25-6-58}
เริ่มหัวข้อโดย: Mouse2U ที่ 25-06-2015 22:33:17

เรียกแต่ชื่อ 'ไผ่' ดีแล้วล่ะค่ะฝน ถึงมันจะดูเป็นวิธีที่โหดร้ายและอันตรายต่อตัวฝนไปสักหน่อย แต่เชื่อได้เลยค่ะ ว่าวันใดที่หมอมันหวั่นไหวให้ฝนเมื่อไร เมื่อนั้นชื่อของไผ่นี่ล่ะที่จะคอยทิ่มแทงใจของหมอให้เจ็บลึกยิ่งกว่าเดิมเลยเชียวล่ะ จะได้รู้ตัวเสียว่าบ้างว่าเกมส์ๆ นี้ตัวเองนั่นแหละที่เป็น 'ผู้แพ้ตั้งแต่เริ่มต้น' หึ!

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.12 ไร้ทางหนี & แบล็กเมล์ Part 1/2 {P.5}{25-6-58}
เริ่มหัวข้อโดย: awfsp ที่ 25-06-2015 22:52:16

 :z6:  :z6: :z6: :z6: :z6: 

นี่อิพี่หมอ ไหนบอกไม่ชอบพวกรักร่วมเพศไง ได้ฝนแล้วติดใจอ่ะสิ จับอึ๊บใหญ่เลย
สงสารน้ำฝน ตอนจบอย่าได้ลงเอยกันง่ายๆเลย  :m31:

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.12 ไร้ทางหนี & แบล็กเมล์ Part 1/2 {P.5}{25-6-58}
เริ่มหัวข้อโดย: Serioz ที่ 26-06-2015 02:46:27

เป็นหมอที่เลวที่สุดเท่าที่เคยอ่านมาเลย

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.12 ไร้ทางหนี & แบล็กเมล์ Part 1/2 {P.5}{25-6-58}
เริ่มหัวข้อโดย: HISY ที่ 26-06-2015 03:14:32

อิพี่หมอเลวว :m31:
สงสารฝน

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.12 ไร้ทางหนี & แบล็กเมล์ Part 1/2 {P.5}{25-6-58}
เริ่มหัวข้อโดย: mystery Y ที่ 26-06-2015 08:37:17

เมื่อไหร่จะมีคนรู้ความเลวของหมอซะที!!

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.12 ไร้ทางหนี & แบล็กเมล์ Part 1/2 {P.5}{25-6-58}
เริ่มหัวข้อโดย: lizzii ที่ 26-06-2015 08:51:46

สงสารฝนง่ะ เห้ออออ

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.12 ไร้ทางหนี & แบล็กเมล์ Part 1/2 {P.5}{25-6-58}
เริ่มหัวข้อโดย: Rani_the_yaoi ที่ 26-06-2015 09:37:03

ฝนนนนนนนนนนนนนนนนนน  :mew6:

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.12 ไร้ทางหนี & แบล็กเมล์ Part 1/2 {P.5}{25-6-58}
เริ่มหัวข้อโดย: My_yunho ที่ 26-06-2015 09:50:18

หมอโรคจิตๆๆๆ

ฝนสู้ๆๆๆ

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.12 ไร้ทางหนี & แบล็กเมล์ Part 1/2 {P.5}{25-6-58}
เริ่มหัวข้อโดย: shoky_9 ที่ 26-06-2015 11:22:02

แล้วงี้เมื่อไหร่ฝนจะหายยะ ตาพี่หมอ  :m31: ถนอมๆหน่อยจิิ

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.12 ไร้ทางหนี & แบล็กเมล์ Part 1/2 {P.5}{25-6-58}
เริ่มหัวข้อโดย: question09 ที่ 26-06-2015 11:30:16

อิพี่หมอจะทำเกินไปแล้วนะ สงสารน้องฝนอ่ะ  :katai1: :katai1: :katai1: :katai1:

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.12 ไร้ทางหนี & แบล็กเมล์ Part 1/2 {P.5}{25-6-58}
เริ่มหัวข้อโดย: Fon-NR ที่ 26-06-2015 12:21:48

 o22 :sad4: :o12: อิเลวววว อย่าให้ฝนใจอ่อนง่ายๆเด็ดขาด หนีอิพี่หมอไปไกลๆเลยยยยย (อินไปนิด ชื่อเดียวกับนายเอง

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.12 ไร้ทางหนี & แบล็กเมล์ Part 1/2 {P.5}{25-6-58}
เริ่มหัวข้อโดย: Jibbubu ที่ 26-06-2015 12:49:20

อยากให้ไผ่กลับมาเร็วๆ จัง สงสารฝน รีบมาช่วยให้ฝนหลุดจากสภาพนี่ซะทีเถอะ อิพี่หมอจะทรมานฝนไปถึงไหนฮะ ขอให้ฝนได้เอาคืนไอ้หมอได้ในเร็ววันด้วยเถอะ

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.12 ไร้ทางหนี & แบล็กเมล์ Part 1/2 {P.5}{25-6-58}
เริ่มหัวข้อโดย: smmikie ที่ 26-06-2015 15:15:07

อิหมอแสนใจร้ายยยยยยยย
ไผ่จะมาช่วยไหมหนอออออออ
แค่เห้นชื่อตอน ก้คงหใดหวังแล้วววววววว

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.12 ไร้ทางหนี & แบล็กเมล์ Part 1/2 {P.5}{25-6-58}
เริ่มหัวข้อโดย: fahsida ที่ 26-06-2015 17:07:56

พี่หมอเลวมาก!!!!!!!!!!!!!! โกรธ เกลียดจะแก้แค้นไรก็น่าจะลงกับไผ่ดิ มาลงที่ฝนทำม๊ายยยย

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.12 ไร้ทางหนี & แบล็กเมล์ Part 1/2 {P.5}{25-6-58}
เริ่มหัวข้อโดย: leefever ที่ 26-06-2015 18:06:03

โอย สงสารฝนอย่างแรง เวรกรรมอะไรเนี่ยย อิพี่หมอเลวสุดๆ

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.12 ไร้ทางหนี & แบล็กเมล์ Part 1/2 {P.5}{25-6-58}
เริ่มหัวข้อโดย: noozzz ที่ 26-06-2015 20:28:33

อิพี่หมอ เลวววว

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.12 ไร้ทางหนี & แบล็กเมล์ Part 1/2 {P.5}{25-6-58}
เริ่มหัวข้อโดย: Inamning ที่ 27-06-2015 22:02:09

นี่หมอเก็บกดมาจากไหนเนี๊ยยยยย พักหน่อย สงสารน้ำฝน  :o12:

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.12 ไร้ทางหนี & แบล็กเมล์ Part 1/2 {P.5}{25-6-58}
เริ่มหัวข้อโดย: Paparazzi ที่ 28-06-2015 00:10:34

รอตอน 2 น้าาาา :impress2:

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.12 ไร้ทางหนี & แบล็กเมล์ Part 1/2 {P.5}{25-6-58}
เริ่มหัวข้อโดย: SiHong ที่ 28-06-2015 00:29:47

พี่หมอทำไม ทำกับน้องฝนแบบนี้ :mew4:

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.12 ไร้ทางหนี & แบล็กเมล์ Part 1/2 {P.5}{25-6-58}
เริ่มหัวข้อโดย: Chi~Tao ♥ ที่ 28-06-2015 03:01:20

อิหมอเลววววววววว!!  เลวเกินคน  เลวจนตัวร้ายยังต้องยอมซูฮก  เลวจนไม่รู้จะหาคำไหนมานิยาม
ขอให้รักใครก็อย่าได้สมหวัง  อิหมอหมาจิ้งจอก!! เจ้าเหล์! ร้ายกาจ!    :angry2:

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.12 ไร้ทางหนี & แบล็กเมล์ Part 1/2 {P.5}{25-6-58}
เริ่มหัวข้อโดย: aonan5042 ที่ 28-06-2015 13:28:37

พี่หมอแม่งจะมากไปแล้วนะ ปากก็บอกว่าเกลียดเกย์ๆๆๆๆๆๆๆๆ ทำไมทำแบบนี้ โอ้ยยย หงุดหงิด สงสารฝนมากอ่ะ  :o12: :o12:

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.12 ไร้ทางหนี & แบล็กเมล์ Part 1/2 {P.5}{25-6-58}
เริ่มหัวข้อโดย: poohanddew ที่ 29-06-2015 13:54:27

พี่หมอร้ายมากอ่ะ แล้วเมื่อไหร่ฝนจะหายเนี่ย

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.12 ไร้ทางหนี & แบล็กเมล์ Part 1/2 {P.5}{25-6-58}
เริ่มหัวข้อโดย: Damon ที่ 29-06-2015 19:06:29

หลอนไอ้หมอมาก บรื๋ออออ

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.12 ไร้ทางหนี & แบล็กเมล์ Part 1/2 {P.5}{25-6-58}
เริ่มหัวข้อโดย: Paparazzi ที่ 30-06-2015 23:43:32

คิดถึงจัง มาต่อน้าาา
น้องฝนเป็นไงบ้างแล้วววว :sad11:

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.12 ไร้ทางหนี & แบล็กเมล์ Part 1/2 {P.5}{25-6-58}
เริ่มหัวข้อโดย: บูมเบส ที่ 01-07-2015 08:29:00

น่าสงสารจังเลยนะ

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.12 ไร้ทางหนี & แบล็กเมล์ Part 1/2 {P.5}{25-6-58}
เริ่มหัวข้อโดย: ขนมโก๋ ที่ 01-07-2015 08:55:56

อยากอ่านต่อแล้ว

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.12 ไร้ทางหนี & แบล็กเมล์ Part 1/2 {P.5}{25-6-58}
เริ่มหัวข้อโดย: Mouse2U ที่ 01-07-2015 09:48:03

เราเตรียมไม้หน้าสามเข้ามารอหมอทุกวันเลยนะค้าา o3

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.12 ไร้ทางหนี & แบล็กเมล์ Part 1/2 {P.5}{25-6-58}
เริ่มหัวข้อโดย: liza sarin ที่ 01-07-2015 12:07:47

หมอโรคจิต

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.12 ไร้ทางหนี & แบล็กเมล์ Part 2/2 {P.7}{1-7-58} 60%
เริ่มหัวข้อโดย: memew ที่ 01-07-2015 22:17:32

Ch.12 ไร้ทางหนี & แบล็กเมล์ Part 2/2
[น้ำฝน]

 
 :katai4: Up 100%
________________________________________

พี่หมอหยุดแรงโหมลง ขยับมาค้ำร่างเหนือหน้าผมขึ้นไป จ้องตา ยกยิ้มอย่างพอใจ

“รักมันมากใช่ไหม”

“พอเถอะ” ผมไม่ได้ตอบ แต่ร้องหาอิสระให้ตัวเอง 

“พอแน่ แต่ไม่ใช่ตอนนี้”

ผมผวาเฮือก ครางออกมาเสียงดังเมื่อพี่หมอกดเข้ามาลึกขึ้น 

“ไผ่มันจะรู้สึกยังไงนะ ถ้าเห็นแฟนตัวเองมานอนครางใต้ร่างของคนที่มันเกลียดแบบนี้”

“พอแล้ว..”
พี่หมอขยับแรงขึ้นอีก

“มันต้องคลั่งแน่ ๆ”

"อ๊า..."
ผมครางเสียงหลง เมื่อพี่หมอกระตุ้นเข้าที่จุดอ่อนไหว ขาผมสั่นริก ร่างกายเหมือนถูกเหวี่ยงออกไปนอกจักรวาล แต่เพียงไม่นานพี่หมอก็ดึงผมกลับมาที่เดิม หัวเราะพอใจในลำคอ โหมแรงลงมาอีกครั้งและอีกครั้ง




ผมนอนสิ้นไร้เรี่ยวแรงกระดิกกระเดี้ยไม่ได้อีกระลอกโดยมีร่างสูงยืนจัดระเบียบชุดอยู่ไม่ห่าง พี่หมอหยิบเสื้อผ้าผมโยนมาให้ ผมพยุงร่างสั่น ๆ ลุกนั่ง สวมใส่เสื้อผ้า พอเรียบร้อยพี่หมอก็เปิดประตูก้าวออกจากห้องไป ผมกำผ้าห่มแน่น ทิ้งตัวลงนอนอย่างหมดแรง

เมื่อไหร่ เรื่องแบบนี้จะสิ้นสุดลงสักที


ผมสะดุ้งตื่นอีกทีเมื่อรู้สึกถึงแรงยุบข้างเตียง ผมลืมตามองด้วยความตระหนก หัวใจเต้นแรงหวาดระแวงว่าคนคนนั้นจะเป็นพี่หมออีก ก่อนเบาใจลงเมื่อเห็นว่าเป็นใคร

“ไผ่…”

“โทษที ทำให้ตื่น หลับต่อเถอะ”

ผมกวาดมองไปรอบ ๆ

“เพิ่งกลับมาเหรอ”

“อื้อ”

ผมเม้มปากนิด ๆ

“พี่ฟ้าล่ะ”
ไม่รู้ผมเผลอหลับไปตั้งแต่เมื่อไหร่ ไม่รู้ว่าพี่หมอกลับไปแล้วรึยังด้วย

“อยู่ข้างล่างกับแม่บ้าน”
กำลังจะขยับปากถามถึงพี่หมอ แต่ถ้ามันไม่พูดถึงแบบนี้ ก็น่าจะแปลว่าพี่หมอกลับไปแล้ว

มันจัดท่านอนของตัวเองดี ๆ ผมขยับเข้าไปชิด จับมือมันไว้ มันหันมามอง พลิกตัวตะแคงข้างขยับเข้ามากอดผมไว้ 

“ยังกลัวอยู่เหรอ”
มันถามเสียงเบา ผมไม่ตอบ มุดหน้ากับอกมัน มันลูบหัวผมเบา ๆ

“ไม่ต้องกลัวนะ กูอยู่นี่แล้ว”
ถึงมันไม่พูด แต่แค่มีมันอยู่เคียงข้างแบบนี้ ผมก็รู้สึกปลอดภัยแล้วจริง ๆ ผมปิดเปลือกตาลง ปล่อยให้สติค่อย ๆ จางหายไปอีกรอบ 


รุ่งขึ้นผมต้องหยุดเรียนต่ออีกวันเพราะยังทรง ๆ ทรุด ๆ อยู่ ผมกำชับให้ไผ่รีบกลับมาเร็ว ๆ เพราะผมกลัวจริง ๆ ว่าตอนเย็นพี่หมอจะแอบมาหาอีก วันนี้ผมทำได้แค่นั่ง ๆ นอน ๆ หลับ ๆ ตื่น ๆ อยู่เหมือนเดิม แต่อาการก็ดีขึ้นเป็นลำดับแล้ว

ถ้าไม่โดนซ้ำอีก ผมว่าพรุ่งนี้ผมไปโรงเรียนได้แน่ ๆ

พอเลิกเรียนไผ่มันก็รีบบึ่งมาอยู่เป็นเพื่อนผมทันที ผมลุ้นตั้งแต่เย็นจนถึงเวลาเข้านอน ยังดีที่พี่หมอไม่โผล่ และเบาใจที่มีไผ่อยู่ด้วยตลอด

รุ่งขึ้นผมก็ไปโรงเรียนกับไผ่ มันยอมทิ้งลูกชายมันไว้ที่บ้านเพื่อนั่งแท็กซี่ไปโรงเรียนกับผม พวกเพื่อน ๆ ดีใจใหญ่ คนอื่นที่รู้ข่าวก็พากันมารุมล้อมสอบถาม ผมเอาใบรับรองแพทย์ที่พี่ฟ้าขอไว้ไปให้ฝ่ายปกครองด้วย

กลัวอยู่เหมือนกันว่าพี่หมอจะโดดมาหาพี่ฟ้าตอนที่ผมไม่อยู่ แต่ผมทำได้มากสุดแค่กำชับให้แม่บ้านอยู่เป็นเพื่อนพี่ฟ้าเท่านั้น
………
……
…
.
“อย่า!!!”
ผมทะลึ่งพรวดผวาลุกขึ้นนั่ง สองมือกำผ้าห่มแน่น ดวงตาเบิกกว้าง หอบหายใจแรงจนหน้าอกไหวกระเพื่อม ผมรีบกวาดมองไปรอบ ๆ เพื่อดูให้แน่ใจว่าสิ่งที่เกิดขึ้นเมื่อกี้ เป็นความฝันหรือความจริงกันแน่

ความฝัน…

เพราะไม่มีพี่หมออยู่ที่นี่ รอบด้านมีเพียงความมืดเท่านั้น ผมค่อย ๆ ยกเข่าขึ้นมาตั้งศอก เสยผมไปด้านหลัง มันเปียกชื้นไปหมด

ผ่านมาหนึ่งอาทิตย์แล้ว ที่ผมต้องจมอยู่กับความหวาดระแวง หวาดผวากลัวว่าพี่หมอจะโผล่มาทำร้ายอีก แต่ถึงตัวจะไม่มา พี่หมอก็ยังตามเข้ามาทำร้ายผมถึงในฝัน ไผ่กลับไปนอนบ้านหลายวันแล้ว หลังจากอาการผมดีขึ้น

ผมไม่รู้ว่าพี่หมอยอมแพ้ไปแล้ว หรือว่าไม่ว่างจะมากันแน่ แต่ผมภาวนาให้พี่หมอรู้สึกผิด และไม่คิดจะหวนกลับคืนมาอีก
………
……
…
.
สองอาทิตย์ผ่านไป แผลที่ข้อมือผมก็หายสนิท เหลือรอยแผลเป็นไว้นิดหน่อย ตอนนี้ทาครีมอยู่ ส่วนอื่น ๆ ในร่างกายก็หายดีแล้วเหมือนกัน ความหวาดกลัวที่มีต่อพี่หมอก็ลดน้อยถอยลงไปด้วยเพราะรายนั้นไม่โผล่มาให้เห็นอีกเลย ไม่โผล่มาหาพี่ฟ้าด้วย

ทุกอย่างคงจบลงแล้ว
………
……
…
.
“เจอกันวันจันทร์”
ผมโบกมือลาเพื่อน ๆ ที่ต่างแยกย้ายกันไปทำกิจกรรมของตัวเอง วันนี้วันศุกร์ครับ วันแรดแห่งชาติ ปกติถ้าไม่แยกย้ายกันไปทำสิ่งที่อยากทำก็จะนัดสังสรรค์กัน แต่อย่างหลังนี่จะนาน ๆ ทีทำที วันนี้วันแว้นของไผ่มันด้วย จริง ๆ จะรอแว้นวันเสาร์อาทิตย์ก็ได้ แต่มันเก็บกดมาแล้วตั้งแต่วันจันทร์ วันศุกร์มันเลยขอตะลอนหน่อย 

ผมกระชับกระเป๋าถือแน่น เดินตรงไปยังริมถนนเพื่อเรียกแท็กซี่กลับบ้าน เห็นแท็กซี่สีเหลืองสภาพใหม่ขึ้นป้ายว่าว่างตัวแดงหรา ผมรีบขยับไปชิดขอบถนน ยกมือกำลังจะโบก แต่มีรถสีดำคันหนึ่งวิ่งปราดเข้ามาจอดตัดหน้า ผมลดมือลง มองรถคันนั้นงง ๆ

เสียมารยาทจัง ไม่เห็นรึไงว่าคนกำลังจะโบกแท็กซี่ ผมก้มมองนิด ๆ แต่ไม่เห็นคนขับครับ เพราะฟิล์มค่อนข้างมืด   

รึจะมาถามทาง?

แล้วกระจกสีมืดนั้นก็ค่อย ๆ เคลื่อนตัวต่ำลงเรื่อย ๆ จนเผยให้เห็นใบหน้าของคนขับได้ชัด ๆ ผมเบิกตากว้าง เผลอตัวก้าวถอยไปด้านหลัง

พี่หมอ…

“ขึ้นมาสิ จะไปส่ง”

ผมส่ายหัวพรืด ขยับวิ่งไปโบกแท็กซี่ที่ขับเข้ามาจอดเทียบรอคนพอดี ผมรีบเปิดประตูก้าวขึ้นไปนั่ง รัวปากบอกปลายทาง หัวใจเต้นแรง ความกลัวเคลือบไปทั่วจนมือเท้าเย็นไปหมด   

ผมหันไปมองด้านหลัง รถคันนั้นยังจอดอยู่ที่เดิม ผมหันกลับมานั่งนิ่ง ๆ อีกครั้ง ตามองตรง เหงื่อกาฬซึมไปทั่วทั้งหน้าผาก พี่แท็กซี่หมุนเปลี่ยนคลื่นวิทยุจากเพลงลูกทุ่งมาเป็นเพลงวัยรุ่น คงหวังเอาใจผู้โดยสาร ผมพยายามผ่อนลมหายใจให้เบาที่สุด พิงหลังกับพนัก เพลงที่พี่แท็กซี่เปิด ทำให้ผมรู้สึกผ่อนคลายได้ไม่น้อย

ผมสะดุ้งโหยงเพราะเสียงเมสเสจจากมือถือ ผมรีบล้วงหยิบมาเปิดดู เป็นข้อความครับ จากเบอร์ไม่รู้จัก ผมกดเข้าไปอ่าน

‘ลงจากรถคันนั้น แล้วมาขึ้นรถคันนี้ เดี๋ยวนี้’
ไม่ต้องเดาเลยว่าใครส่งมา เป็นคำสั่งที่เอาแต่ใจสุด ๆ ผมไม่สนใจ กดลบข้อความนั้น นั่งนิ่ง ๆ เหมือนเดิม มองตรงไปด้านหน้า รถยังติดไฟแดงอยู่ หันมองไปด้านหลัง ยังเห็นรถคันนั้นจอดอยู่ที่เดิม ผมหันกลับมามองไฟแดงอีกรอบ 

อีกไม่นานก็กลับถึงบ้านแล้ว

ได้ยินเสียงข้อความดังขึ้นอีก ผมชั่งใจว่าจะอ่านหรือไม่อ่านดี แต่ก็จำต้องเปิดอ่าน คราวนี้เป็นข้อความภาพ ใช้เวลาโหลดไม่นาน ภาพก็ปรากฏ

หัวใจผมหล่นไปอยู่แทบเท้า เพราะภาพนั้นเป็นภาพของผมเอง ในสภาพเปลือยเปล่า และถูกบางสิ่งสอดใส่เข้ามา ผมรีบกดลบทันที แล้วข้อความใหม่ก็ส่งเข้ามาอีก

‘ให้เวลาสิบนาที ถ้าไม่ลงจากรถคันนั้น ฉันจะส่งภาพนี้ไปให้ไผ่ หรือไม่ก็พี่สาวนาย หรือไม่ก็อาจเป็นอินเตอร์เน็ต’

ไฟเขียวพอดี ผมรีบบอกให้พี่แท็กซี่จอด พี่แกทำหน้างง แต่พอเห็นสีหน้าร้อนรนของผม ก็รีบตบไฟเลี้ยว ชิดซ้ายเข้าข้างทางให้ ผมรีบล้วงหยิบเงินมาจ่าย วิ่งข้ามทางม้าลายผ่านสี่แยกไฟแดงตรงกลับไปที่หน้าโรงเรียน ใช้เวลาไม่เกินสิบนาทีผมก็มายืนหอบจนตัวโยนอยู่ข้าง ๆ รถสีดำคันเดิม กระจกยังเปิดค้างไว้ พี่หมอหันมายิ้มเยาะใส่ โน้มตัวมาเปิดประตูให้ ผมจำต้องก้าวขึ้นไปนั่ง

“ลบภาพนั้นทิ้งไป”
ผมหันไปบอกด้วยน้ำเสียงจริงจัง พี่หมอหันมามอง ไม่พูดอะไร กดเลื่อนกระจกฝั่งผมขึ้น เข้าเกียร์ ขับเคลื่อนตัวรถออกไปจากจุดนั้น

พี่หมอไม่ได้ขับรถไปส่งผมที่บ้านอย่างที่บอก แต่ขับไปบ้านพี่หมอเอง หรือบ้านไผ่นั่นแหละ

“พี่หมอ!”
ผมหันไปมองหน้าตื่น ถึงจะรู้ว่าไผ่มันไปร่อน แต่ถ้าบังเอิญมันกลับมาเร็วแล้วเจอผมล่ะ จะทำยังไง

พี่หมอไม่พูดอะไร เปิดประตูก้าวลงจากรถไป ผมนั่งนิ่งอยู่ที่เดิม แต่ถ้านั่งอยู่ตรงนี้ต่อไปเรื่อย ๆ คงหายใจไม่ออกตายแน่ ๆ ผมตัดสินใจก้าวลงจากรถ มองซ้ายมองขวา กอดกระเป๋านักเรียนแน่น ก้าวเข้าบ้าน หิ้วรองเท้าติดตัวไปด้วย เพื่อไม่ให้ไผ่เห็น เดินขึ้นชั้นสอง ปกติผมต้องเดินเลยเพื่อไปห้องของไผ่ แต่วันนี้ผมต้องหยุดเร็วกว่าปกติ ผมเคาะประตูเบา ๆ คนภายในก็เปิดให้ พี่หมอยกยิ้มนิด ๆ กับสภาพของผม

“ลบภาพนั้นเดี๋ยวนี้”
ผมบอกทั้งที่ในอ้อมแขนยังกอดกระเป๋านักเรียนแน่น ในมือหิ้วรองเท้านักเรียนไว้

“ลบเองสิ”
พี่หมอพยักหน้าไปยังโทรศัพท์ที่วางอยู่กลางเตียง ผมรีบวางรองเท้ากับกระเป๋าไว้ที่พื้นแถว ๆ หน้าประตู ก้าวตรงไปคว้าโทรศัพท์ขึ้นมากด เปิดเช็กภาพดูแล้วแทบจะเป็นลม เพราะในนั้นมีภาพผมอยู่อีกหลายใบ ซึ่งถ้าจำไม่ผิด คงเป็นภาพวันสุดท้ายที่พี่หมอมาทำร้ายผม 

ผมไม่รู้ว่าพี่หมอแอบถ่ายไว้ตอนไหน แต่ทุกภาพเห็นหน้าผมได้ชัดเจนเลย ผมรีบกดเลือกภาพของผมทั้งหมด กำลังจะกด Delete แต่อยู่ ๆ มือถือก็หลุดหายไป ผมหันไปมองคนทำ พี่หมอยิ้มเย็นอยู่ข้าง ๆ มองผมตั้งแต่หัวจรดเท้า

“ชุดนี้ไม่ค่อยเร้าใจเท่าไหร่แฮะ”
พูดจบก็หย่อนมือถือใส่กระเป๋ากางเกง กระชากเสื้อนักเรียนผมแรงจนกระดุมขาด สาบเสื้อแยกกว้าง ผมยืนตะลึง

พอได้สติ ผมรีบก้าวถอยไปด้านหลัง แต่เพราะผมยืนชิดขอบเตียงไปแล้ว ขยับแค่ก้าวเดียวผมก็เสียหลักล้มลงไปนอนหงายอยู่บนเตียงผมรีบกระเถิบถอยไปด้านหลัง พี่หมอยกยิ้ม เอียงคอคลายเนกไทออกอย่างใจเย็น ผมรีบโดดลงจากเตียง วิ่งพรวดพุ่งตรงหวังออกนอกประตู

แต่วงแขนแกร่งก็เกี่ยวตัวผมเอาไว้ได้ ผมดิ้นสุดแรงเกิด พี่หมอจับผมพลิกหันหลัง ดันจนอกแอ่น มัดสองข้อมือผมไว้ด้วยเนกไท ผลักผมลงไปนอนบนเตียงอีกรอบ ผมมองคนตรงหน้าด้วยสายตาหวาดกลัว

“พี่หมอ อย่าทำแบบนี้เลยนะ ผมขอร้อง”
ผมร้องขอเสียงเครือ หวังให้อีกคนเห็นใจ พี่หมอยืนมองนิ่ง ๆ คลี่ปลดกระดุมเสื้อออกจากกันช้า ๆ ผมตาคลอ ส่ายหน้าไปมาแรง

“ขอร้องล่ะ อย่าทำอะไรผมเลย” ผมพยายามกระเถิบถอยหนี พี่หมอไม่พูดอะไรอยู่เหมือนเดิม คลี่ปลดเข็มขัด รูปซิปกางเกง

“พี่หมอ” น้ำตาผมร่วงเผาะ “อย่านะ…”

พี่หมอยกยิ้ม ล้วงหยิบซองสี่เหลี่ยมสีเงินมาฉีกด้วยปาก ผมไม่อยู่มอง ตัดสินใจเสี่ยงหนีอีกรอบ โดดลงจากเตียง วิ่งอ้อมหวังพุ่งตรงออกนอกประตู

แต่ความหวังผมก็หมดลงเมื่อวงแขนแกร่งเกี่ยวเอวผมไว้อีกรอบ ดันผมลงไปนอนบนเตียง กระชากปราการด่านสุดท้ายผมทิ้งไป ผมพยายามดิ้นรนขัดขืน ก่อนใจหายวูบเมื่อพี่หมอจับสองขาผมพาดท่อนแขนไว้

“พี่หมอ!!”
ผมแหกปากลั่น และเมื่อนั้นเอง ความเจ็บปวดที่ผมคิดว่าจะไม่ได้เจออีกแล้วก็หวนกลับคืนมาอีกครั้ง

ไม่มีความอ่อนโยน ไม่มีความปราณี ยิ่งหนี ยิ่งดิ้นรน ก็ยิ่งเจ็บ สิ่งที่ผมทำได้มีแค่ผ่อนคลาย ปล่อยร่างกายไปตามกระแสรุนแรงที่โหมลงมาไม่หยุดเท่านั้น


ผมหอบหายใจไร้จังหวะ สองมือผมถูกคลายเนกไทออกแล้ว และตอนนี้ ผมกำลังใช้มันขยุ้มที่นอนไว้รับแรงอารมณ์ที่ยังโหมลงมาไม่หยุด หน้าผมแนบสนิทไปกับที่นอน ปากครางอย่างทรมาน คราบน้ำตาเลอะไปหมด แต่ทั้งหมดทั้งมวลนี้ไม่ได้ทำให้คนด้านหลังหยุดการกระทำเลวร้ายลงแม้แต่น้อย และดูเหมือนยิ่งผมแสดงความทรมานออกมามากเท่าไหร่ เขาจะยิ่งสุขสมมากขึ้นเท่านั้น

เสียงโทรศัพท์ของผมดังขึ้น มันตกอยู่ข้างเตียง พี่หมอก้มหยิบมายื่นให้ คนที่โทรมาเป็นพี่ฟ้า ผมร้องขอให้พี่หมอหยุด แต่พี่หมอไม่หยุด ผมไม่ได้รับสาย ปล่อยให้มันดังอยู่อย่างนั้น จนมันเงียบไป แล้วสายใหม่ก็ดังขึ้นมาอีก

“พี่หมอ หยุด”
ผมร้องขอ พี่หมอยุ้มผมด้านหลังผมไว้ ก้มงับหูเบา ๆ

“ก็รับไปสิ พี่นายเป็นห่วงอยู่นะ”

ผมปล่อยให้เสียงมันดังอยู่อย่างนั้น จนได้ยินเสียงรถของไผ่ดังเข้ามาภายในบ้าน เสียงรอสายของผมเป็นเอกลักษณ์ขนาดนี้ ถ้าไผ่ได้ยินต้องสงสัยแน่ ๆ ผมรีบคว้ามากดรับทันที

“พี่ฟ้า”
ผมพยายามทำเสียงให้เป็นปกติที่สุด แต่คนด้านหลังไม่ให้ความร่วมมือเลย

“อยู่ไหน ทำไมยังกลับบ้านอีก”

“โทษที มาบ้านเพื่อนน่ะ คงกลับดึกหน่อย”

“โทรบอกกันหน่อยก็ไม่ได้ คนยิ่งเป็นห่วง ๆ อยู่” พี่ฟ้าต่อว่างอน ๆ

“อ๊ะ!” พี่หมอกระแทกแรงขึ้นจนผมเผลอครางออกมาเสียงดัง

“เป็นอะไร” พี่ฟ้าถามเสียงตื่น

“ปะ เปล่า ไม่มีอะไร แค่ทำของตก แค่นี้ก่อนนะ”
ผมรีบตัดบท กดตัดสาย กำหมัดแน่นหวังต่อยคนด้านหลัง แต่ดูเหมือนพี่หมอจะเดาทางออกรับหมัดผมไว้ได้ จับผมพลิกหันไปเผชิญหน้าทั้งที่ยังสอดผสาน ผมร้องเสียงหลง

“ตื่นเต้นดีใช่ไหม”
พี่หมอก้มถาม ผมมองตาขวาง พี่หมอยกยิ้ม เคลื่อนไหวร่างกายอย่างต่อเนื่อง ถึงผมไม่อยากจะคราง แต่ร่างกายที่ถูกกระตุ้นก็ทำเอาผมไม่อาจกักเก็บเสียงเอาไว้ได้ ได้ยินเสียงไผ่วิ่งตุบ ๆ ขึ้นบันไดมา ผมเบิกตากว้าง กัดฟันแน่นไม่ยอมเปล่งเสียงอะไรออกมาอีก แต่พี่หมอยังแกล้งผมไม่หยุด กระแทกร่างเข้ามาแรงขึ้นจนผมเผลอหลุดปากครางออกมา

“พอ…”
ผมพยายามห้ามปราม แต่ยิ่งห้ามเหมือนยิ่งยุ พี่หมอรุนแรงจนผมรู้สึกเจ็บ แต่ในขณะเดียวกันก็รู้สึกเสียวซ่านจนต้องหลุดครางออกมาระลอกแล้วระลอกเล่า ยิ่งรู้ว่าเพื่อนอยู่ใกล้ ๆ ยิ่งทำให้ผมรู้สึกเครียดเข้าไปใหญ่ ผมตะครุบปากไว้ด้วยสองมือ หวังอุดไม่ให้เสียงมันเล็ดลอด แต่มันเอาไม่อยู่จริง ๆ ครับ

ผมตัดสินใจตวัดวงแขนโอบรอบลำคอพี่หมอไว้ อ้าปากงับบ่ากว้างหวังหยุดทั้งเสียงและความรู้สึกซาบซ่านที่มีมากจนเกินปกติลง พี่หมอเร่งจังหวะเร็วขึ้นกระทั่งมุ่งตรงไปถึงปลายทาง

ผมบอกไม่ถูกว่ามันคืออะไร นรกที่แสนสุขหรือสวรรค์ที่ทุกข์ทรมาน ร่างผมสั่นเทาในอ้อมแขนแกร่งของคนที่กำลังหอบหนักจนตัวโยน เหงื่อชื้นไหลอาบไปทั่วทั้งร่าง

ในที่สุด พี่หมอก็รังแกผมได้สำเร็จ 

ผมนอนหมดแรง ดวงตาหรี่ปรือจะหลับมิหลับแหล่ พี่หมอลุกหายเข้าห้องน้ำไปแล้ว ผมเองก็อยากลุก แต่ไม่มีแรง ได้ยินเสียงมือถือดังขึ้นมาอีก ผมผวารีบคว้ามากดรับก่อนไผ่จะได้ยินเสียง

“เฮ้ยฝน กูมีเรื่องจะเล่าให้ฟัง”
มันบอกด้วยน้ำเสียงตื่นเต้น ไม่รอให้ผมตอบรับ มันก็เริ่มต้นเล่าเรื่องที่มันไปผจญมาให้ผมฟังทันที ผมรับฟังไปมือก็ก้มเก็บเสื้อผ้าที่วางเกลื่อนมาสวม 

“เป็นไรมึง เสียงดูเหนื่อย ๆ”

“ไม่มีไร กูง่วง แค่นี้ก่อนนะไผ่”

“อืม เดี๋ยวเจอกันที่โรงเรียนวันจันทร์ กูก็จะอาบเหมือนกัน โคตรเหนียวตัว”

ผมกดตัดสาย รีบแต่งตัวดี ๆ กระดุมเสื้อผมขาดหมดแล้ว เดาไม่ออกเลยว่าถ้าไผ่หรือพี่ฟ้าเห็นจะเป็นยังไง 

พี่หมอเดินออกมาจากห้องน้ำพอดีในสภาพผ้าเช็ดตัวผืนเดียวพันเอว ผมไม่สนใจ เดินรวบสาบเสื้อนักเรียนไปหยิบกระเป๋ามาแนบอกปกปิดอีกชั้น หิ้วรองเท้าไว้ในมือ

กำลังจะเปิดประตูก้าวออกจากห้อง แต่นึกอะไรได้ ผมหยุดกึกอยู่กับที่ หันไปหาเจ้าของห้อง

“ลบภาพพวกนั้นออก”

“ได้สิ”
พี่หมอหยิบมือถือมากดลบ แต่เหมือนจะลบไปแค่ภาพเดียว

“ลบทั้งหมด”

พี่หมอเลิกคิ้ว ยิ้มเหมือนพอใจอะไรสักอย่าง

“อันนี้ไม่อยู่ในข้อตกลง ในนี้มีภาพทั้งหมดยี่สิบภาพ ถ้านายทำตามที่ฉันสั่ง ฉันจะลบให้ หนึ่งภาพต่อหนึ่งคำสั่ง”

ผมมองอย่างแค้นเคือง

“สารเลว”

พี่หมอยิ้มรับ

“กลับเองนะ ออกไปก็ระวังหน่อยละกัน เดี๋ยวไผ่จับได้ว่านอกใจมานอนกับฉันที่นี่”
 
ผมมองคนตรงหน้าอึ้ง ๆ ยืนทำใจอยู่หน้าประตูสักครู่ ก่อนค่อย ๆ เปิดประตูก้าวออกจากห้อง หวังว่าไผ่จะอาบน้ำอยู่อย่างที่มันบอกจริง ๆ ผมรีบก้าวเร็วลงบันได วิ่งออกจากบ้านไปสวมรองเท้า วิ่งตรงออกนอกประตูรั้วไปที่ถนน โบกแท็กซี่ แทรกตัวขึ้นไปนั่งอย่างรวดเร็ว 

ผมนั่งกุมหัวอย่างหวาดหวั่น ตอนนี้ผมทรมาน

ทรมานแทบบ้า

เมื่อไหร่ผมจะหลุดพ้นจากขุมนรกขุมนี้สักที

 



_________________________________
1 รีไพล 1 กำลังใจนะ :katai2-1:
_________________________________

ตอนนี้ยากมาก ใช้เวลาปลุกปล้ำกับมันอยู่หลายวัน... แต่เพราะฉันรักคุณนะ ถึงได้พยายามขนาดนี้ (มองคนอ่านตาปริบ ๆ) บอกฉันสักนิดสิ รักกันบ้างไหม...

คนอ่าน : " = =; เชิญรับยาที่ช่อง 3"
คนเขียน :  :katai5:

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.12 ไร้ทางหนี & แบล็กเมล์ Part 2/2 {P.7}{1-7-58} 60%
เริ่มหัวข้อโดย: cakecoco-boom ที่ 01-07-2015 22:28:00

ขอยาฆ่าหญ้ากรอกปากพี่หมอได้ไหมค่ะ :m16: :m16: :m16:

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.12 ไร้ทางหนี & แบล็กเมล์ Part 2/2 {P.7}{1-7-58} 60%
เริ่มหัวข้อโดย: เหนือฟ้ายังมีจักรวาล ที่ 01-07-2015 22:34:31

รักน่ะคนเขียน จุ๊บๆ

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.12 ไร้ทางหนี & แบล็กเมล์ Part 2/2 {P.7}{1-7-58} 60%
เริ่มหัวข้อโดย: Mouse2U ที่ 01-07-2015 22:35:54

ไอ้หมอบ้า!!! ไอ้โรคจิต!!! ไปตายซ้าาาาา :z6:

เราจะรอวันนั้น..วันที่จะได้สมน้ำหน้าคนเลวอย่างหมอได้เต็มปากเต็มคำเลยนะคะ :m16:

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.12 ไร้ทางหนี & แบล็กเมล์ Part 2/2 {P.7}{1-7-58} 60%
เริ่มหัวข้อโดย: pim14 ที่ 01-07-2015 22:42:35

เรื่องนี้มีพระเอกมั้ยคะ ถ้ามีแล้วไร้ประโยชน์ ก็จบแบบไม่คู่กันก็ได้นะ 555 ขนาดใช้แว่นขยายก็ยังหาความดีของพี่หมอไม่เจอ น้องน้ำฝนน่าสงสารมากอ่ะ นึกสภาพไม่ออกว่าจะมีจุดไหนทำให้รักกัน รอดูพัฒนาการละกันว่าจะบิ๊วกันขึ้นมั้ย ช่วงแรกๆถือว่าต่อให้พระเอก หลังจากนั้นขอบทถล่มให้มันกระอักแบบกว่าจะรู้ตัวว่ารักฝนก็เกือบสายไปนะคะ พล็อตเรื่องนี้เน้นความสะใจ

หัวข้อ: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.12 ไร้ทางหนี & แบล็กเมล์ Part 2/2 {P.7}{1-7-58} 60%
เริ่มหัวข้อโดย: My_yunho ที่ 01-07-2015 22:44:35

พี่หมอโรคจิต ใจร้ายๆๆๆๆๆๆ

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.12 ไร้ทางหนี & แบล็กเมล์ Part 2/2 {P.7}{1-7-58} 60%
เริ่มหัวข้อโดย: SiHong ที่ 01-07-2015 22:50:19

ค้างงงงงงงงงงงงงง

รักคนเขียน แต่จะรักมากกว่านี้ถ้าอัพพรุ่งนี้55555

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.12 ไร้ทางหนี & แบล็กเมล์ Part 2/2 {P.7}{1-7-58} 60%
เริ่มหัวข้อโดย: Paparazzi ที่ 01-07-2015 22:52:24

+ 1 ดีใจอ่ะมาต่อแล้ววว o13
อีพี่หมอแม่งเลวจัด น้องฝนเข้มแข็งนะหนู พี่มั่นใจว่าหนูจะต้องเอาคืนมันได้
แต่ตอนนี้จะเอาตัวรอดยังไงล่ะนี่ :sad11:

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.12 ไร้ทางหนี & แบล็กเมล์ Part 2/2 {P.7}{1-7-58} 60%
เริ่มหัวข้อโดย: lizzii ที่ 01-07-2015 23:29:25

ตอนแรกเลยสงสารพี่หมอนะ แต่ตอนนี้ไม่ละ
พี่หมอทำเกินไป สงสารฝน

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.12 ไร้ทางหนี & แบล็กเมล์ Part 2/2 {P.7}{1-7-58} 60%
เริ่มหัวข้อโดย: mukmaoY ที่ 02-07-2015 00:00:46

อยากโทรแจ้งตำรวจจังเลย

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.12 ไร้ทางหนี & แบล็กเมล์ Part 2/2 {P.7}{1-7-58} 60%
เริ่มหัวข้อโดย: HISY ที่ 02-07-2015 00:16:24

อิพี่หมอก็เลวไม่จบไม่สิ้น
สงสารฝนมากอ่ะ
แก้วที่มันร้าวยังไงก็ไม่เหมือนเดิม
มันจะรักกันได้หรอสุดท้ายน่ะ
แต่พี่หมอมันเอี้ยขนาดนั้นอยู่คนเดียวหรือหาพระเอกดีๆเถอะ

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.12 ไร้ทางหนี & แบล็กเมล์ Part 2/2 {P.7}{1-7-58} 60%
เริ่มหัวข้อโดย: บูมเบส ที่ 02-07-2015 00:21:01

กระทืบมันเลย

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.12 ไร้ทางหนี & แบล็กเมล์ Part 2/2 {P.7}{1-7-58} 60%
เริ่มหัวข้อโดย: fammi50 ที่ 02-07-2015 00:28:58

ส่วนตัวเราชอบแฮปปี้เอนด์นะคะ เพราะฉะนั้นช่วยให้พี่หมอมีส่วนที่ดีในจิตใจด้วยเถอค่ะ
ป.ล. รักนะจุ๊ฟฟฟฟฟฟฟ

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.12 ไร้ทางหนี & แบล็กเมล์ Part 2/2 {P.7}{1-7-58} 60%
เริ่มหัวข้อโดย: tiew93 ที่ 02-07-2015 00:34:39

ไม่ไหวแล้วนะ พี่หมอเลวเกินไปแล้ววว ทำอย่างกับฝนเป็นตัวอะไรที่เจ็บไม่เป็น.. เกิดน้องมันเป็นบ้าขึ้นมาจะทำยังไง! ขอกระทืบทีได้มั้ยหมอ? :m31:

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.12 ไร้ทางหนี & แบล็กเมล์ Part 2/2 {P.7}{1-7-58} 60%
เริ่มหัวข้อโดย: pedchara ที่ 02-07-2015 01:05:03

ดีใจที่มาต่อ รอมานานหลายวันแล้ว

เปิดเข้ามาก็หลายหน แฮ่ๆ

พี่หมอนี่ตกลงเขาเกลียดฝนจริงหรือเปล่า คงหลอกตัวเองแหละ

เห็นแต่ละทีรุกเข้าหาตลอดๆ หมอโรคจิตผิดปกติ

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.12 ไร้ทางหนี & แบล็กเมล์ Part 2/2 {P.7}{1-7-58} 60%
เริ่มหัวข้อโดย: ktyama ที่ 02-07-2015 01:48:32

ไม่นะ น้องน้ำฝน เพิ่งหายแท้ๆ
ไอ้พี่หมอโรคจิต เมื่อไหร่จะเลิกทำร้ายน้องห๊ะ
อินจัด...

ขอบคุณนะคะที่มาต่อ o13

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.12 ไร้ทางหนี & แบล็กเมล์ Part 2/2 {P.7}{1-7-58} 60%
เริ่มหัวข้อโดย: Serioz ที่ 02-07-2015 05:46:18

สงสารมากอยากให้หมอโดนเอาคืนไว้ๆเลย

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.12 ไร้ทางหนี & แบล็กเมล์ Part 2/2 {P.7}{1-7-58} 60%
เริ่มหัวข้อโดย: LiqueuR ที่ 02-07-2015 07:58:47

โอ้ยยยย

เลวมากกอ่ะ

 :katai1:

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.12 ไร้
เริ่มหัวข้อโดย: mystery Y ที่ 02-07-2015 08:18:34

รอที่เหลือจ้า~

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.12 ไร้ทางหนี & แบล็กเมล์ Part 2/2 {P.7}{1-7-58} 60%
เริ่มหัวข้อโดย: liza sarin ที่ 02-07-2015 09:21:45

 :serius2: :serius2: :serius2:
สงสารฝน

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.12 ไร้ทางหนี & แบล็กเมล์ Part 2/2 {P.7}{1-7-58} 60%
เริ่มหัวข้อโดย: ขนมโก๋ ที่ 02-07-2015 09:40:43

รอดูวันที่พี่หมอมาง้อฝน

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.12 ไร้ทางหนี & แบล็กเมล์ Part 2/2 {P.7}{1-7-58} 60%
เริ่มหัวข้อโดย: raviiib❁ ที่ 02-07-2015 16:23:32

หมอเลวมากกกกกก!!!!!!!! :ling1:

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.12 ไร้ทางหนี & แบล็กเมล์ Part 2/2 {P.7}{1-7-58} 60%
เริ่มหัวข้อโดย: ่jum ที่ 02-07-2015 18:53:56

ความสงสารเห็นใจมันไปหมดแล้ว ณ.วินาทีนี้จับพี่หมอกรอกยาฆ่าหญ้าได้ ยินดีอย่างยิ่ง  o12

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.12 ไร้ทางหนี & แบล็กเมล์ Part 2/2 {P.7}{1-7-58} 60%
เริ่มหัวข้อโดย: noozzz ที่ 02-07-2015 19:44:20

อย่าให้เจอหน้าอิพี่หมอนะ ฮึ่มมมม  :z6:

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.12 ไร้ทางหนี & แบล็กเมล์ Part 2/2 {P.7}{1-7-58} 60%
เริ่มหัวข้อโดย: leefever ที่ 02-07-2015 19:50:37

ฮึ้ยยย. สงสารฝนอ่ะ. อยากกระชากพี่หมอมาตบ

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.12 ไร้ทางหนี & แบล็กเมล์ Part 2/2 {P.7}{1-7-58} 60%
เริ่มหัวข้อโดย: blackyoyo ที่ 03-07-2015 17:00:46

ล็อคอินเพื่อมาด่าอิพี่หมอโดนเฉพาะ
 :z13:
อิพี่หมอ แกเป็นอะไร แกไหวไหมเนี่ย อิชั่ว อิเลว อิคนนิสัยไม่ดี

อิ@#$$%%^^&&*(_&^%$$  :z6: :angry2: :m31:

โอ้ยยยยยยย น้ำฝนลูกแม่ ทำไมหนูต้องมาเจออะไรแบบนี้ด้วยนะลูก โอ๋ๆ แม่จะตบอิพี่หมอให้นะคะลูก

ส่วนอิหมอ ชั้นแบน ต่อให้แกกลับตัวกลับใจชั้นก็จะไม่เชียร์แก แกโดนปลดจากการเป็นพระเอกแล้ว จำไว้
วันใดที่แกสำนึกได้ชั้นจะมาซ้ำเติมแกให้จบดิน อิชั่ววววววววววววววววววววว

ส่วนนักเขียน แต่ดีมากเลยค่ะ พี่อินมาก ณ จุดๆนี้
 แต่พี่ขออย่างนะคะตอนอิหมอมันสำนึกผิดเล่นมันเยอะๆนะคะ กราบบบบ :pig4:

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.12 ไร้ทางหนี & แบล็กเมล์ Part 2/2 {P.7}{1-7-58} 60%
เริ่มหัวข้อโดย: INNAOM ที่ 05-07-2015 08:50:18

เรื่องนี้ "พระเอก" ยังไม่โผล่ใช่ไหมคะ  :fcuk:

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.12 ไร้ทางหนี & แบล็กเมล์ Part 2/2 {P.7}{1-7-58} 100%
เริ่มหัวข้อโดย: Pampinkk ที่ 05-07-2015 11:29:43

พี่หมอร้านมากกก  :o12: แต่ช้อบบชอบบ  ร้ายอีกร้ายเยอะๆเลย
ชอบเห้นน้องฝนโดนทำร้าย :katai2-1:

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.12 ไร้ทางหนี & แบล็กเมล์ Part 2/2 {P.7}{1-7-58} 100%
เริ่มหัวข้อโดย: Paparazzi ที่ 05-07-2015 11:44:16

อยากอ่านตอนต่อไปจังเลย

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.12 ไร้ทางหนี & แบล็กเมล์ Part 2/2 {P.7}{1-7-58} 100%
เริ่มหัวข้อโดย: HISY ที่ 05-07-2015 12:13:02

เลวววววววววววว ชั่วมากกกกก

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.12 ไร้ทางหนี & แบล็กเมล์ Part 2/2 {P.7}{1-7-58} 100%
เริ่มหัวข้อโดย: liza sarin ที่ 05-07-2015 13:17:55

รอสมน้ำหน้าหมอ

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.12 ไร้ทางหนี & แบล็กเมล์ Part 2/2 {P.7}{1-7-58} 100%
เริ่มหัวข้อโดย: smoking ที่ 05-07-2015 14:00:04

อีพี่หมอนี้โรคจิตเข้าขั้น เกลียดเกย์แต่ดันเอากับผู้ชาย  :angry2: :angry2: :angry2:

สงสารน้ำฝนจัง ต้องมาเจอหมอโรคจิตซาดิสต์แบบนี้ :hao5: :hao5: :hao5:

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.12 ไร้ทางหนี & แบล็กเมล์ Part 2/2 {P.7}{1-7-58} 100%
เริ่มหัวข้อโดย: pedchara ที่ 05-07-2015 15:21:04

เลว หึง หื่น โหดร้าย

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.12 ไร้ทางหนี & แบล็กเมล์ Part 2/2 {P.7}{1-7-58} 100%
เริ่มหัวข้อโดย: Rani_the_yaoi ที่ 05-07-2015 16:04:09

เอามีดไปเสียบหมอ ฮึ่ย

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.12 ไร้ทางหนี & แบล็กเมล์ Part 2/2 {P.7}{1-7-58} 100%
เริ่มหัวข้อโดย: My_yunho ที่ 05-07-2015 16:31:19

สงสารฝนๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.12 ไร้ทางหนี & แบล็กเมล์ Part 2/2 {P.7}{1-7-58} 100%
เริ่มหัวข้อโดย: Jibbubu ที่ 05-07-2015 16:46:27

แม่งไอ้พี่หมอโครตเลวเลยอ่ะเลวแบบไม่รู้จักจบจักสิ้น แม่งอยากให้กรรมตามสนองไอ้พี่หมอไวๆ จัง
สงสารฝนจัง ไม่รู้ว่าเมื่อไหร่ถึงจะหลุดจากไอ้เลวพี่หมอนี่ซักที

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.12 ไร้ทางหนี & แบล็กเมล์ Part 2/2 {P.7}{1-7-58} 100%
เริ่มหัวข้อโดย: Mouse2U ที่ 05-07-2015 17:12:44

ไม่ใช่ว่าลบต่อหน้าฝน 1 ภาพ แล้วก็ถ่ายใหม่อีก 1 ภาพตอนที่ฝนไม่รู้ตัว ทีนี้ก็ไม่จบไม่สิ้นกันเสียทีหรอกนะคะ อิตานี่ยิ่งโรคจิตๆ อยู่ด้วย :katai1:

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.12 ไร้ทางหนี & แบล็กเมล์ Part 2/2 {P.7}{1-7-58} 100%
เริ่มหัวข้อโดย: sirin_chadada ที่ 05-07-2015 17:17:26

สงสารฝน...รอดูชะตากรรมของพี่หมอ

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.12 ไร้ทางหนี & แบล็กเมล์ Part 2/2 {P.7}{1-7-58} 100%
เริ่มหัวข้อโดย: ▶August5th◀ ที่ 05-07-2015 17:30:19

โอ้ย พี่หมอแม่งเลวอ่ะ สุดๆ อึดอัด ฝนก็ทำไรไม่ได้

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.12 ไร้ทางหนี & แบล็กเมล์ Part 2/2 {P.7}{1-7-58} 100%
เริ่มหัวข้อโดย: fannan ที่ 05-07-2015 20:18:02

เกลียดพี่หมอกับไผ่อะ



เพราะความเกลียดกันเองเลยทำให้เพื่อนรับความลำบาก



รออ่านตอนต่อไปค้าบบบบ

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.12 ไร้ทางหนี & แบล็กเมล์ Part 2/2 {P.7}{1-7-58} 100%
เริ่มหัวข้อโดย: SiHong ที่ 05-07-2015 21:49:08

น้องฝนชองเจ๊ :o12: :o12:

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.12 ไร้ทางหนี & แบล็กเมล์ Part 2/2 {P.7}{1-7-58} 100%
เริ่มหัวข้อโดย: ่patsaporn ที่ 06-07-2015 00:48:39

น่าทืบมากหมอ นิสัยไม่มีดีจะเป็นพระเอกไหวป่ะเนี่ย นี่กลัวน้องเป็นโรคจิตไปก่อน กัเอาไว้สนองความใคร่อย่างเดียวเลย
ไปส่งก็ไม่ไป ฮึ่ยยยย เลวมากกกกกกกกก ก พันตัว ต่อไปขอให้ได้รับกรรมนะ สาธุๆ
แล้วฝนก็เด็กน้อยจะไปต่อกรไรกับเขาได้ เวรกรรมแท้ๆ เฮ้อ

ขอบคุณค่ะ

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.12 ไร้ทางหนี & แบล็กเมล์ Part 2/2 {P.7}{1-7-58} 100%
เริ่มหัวข้อโดย: nevergoodbye ที่ 06-07-2015 10:22:17

เราไม่รู้สึกเลยว่าไผ่จะเป็นที่พึ่งของฝนได้
ก็เพราะไผ่ไม่ใช่หรอที่ทำให้ฝนเป็นแบบนี้

แต่ถึงอย่างนั้น ความ S ของพี่หมอก็ทำเรากรี๊ดหลายรอบ เราชอบพี่หมอม๊ากกโดยเฉพาะตอนล่าสุด โอยย พี่ท่านจะแบดไปไหน ถูกใจหนูสุดๆเลย กรี๊ดด :-[

มาถึงขนาดนี้แล้วขอยกธงเป็นแฟนคลับพี่หมอค่ะ ถึงพี่จะมีแต่คนเกลียดก็อย่าเสียใจ มีแฟนคลับตัวเล็กๆอยู่ตรงนี้ค่ะ แอร๊ยย ขอให้พี่หมอคงความ S โซ ฮ็อท & เซ็กซี่ต่อไปนะคะ ฮือว (ฟินจนน้ำตาไหลพราก)

คนเขียนรีบมาต่อนะคะ หลงเรื่องนี้เลยอะ

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.12 ไร้ทางหนี & แบล็กเมล์ Part 2/2 {P.7}{1-7-58} 100%
เริ่มหัวข้อโดย: shoky_9 ที่ 06-07-2015 16:55:21

อั๊ยย่ะ! อิพี่หมอ เลวได้ใจมาก  :beat:

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.12 ไร้ทางหนี & แบล็กเมล์ Part 2/2 {P.7}{1-7-58} 100%
เริ่มหัวข้อโดย: armize ที่ 06-07-2015 16:58:04

พี่หมอจะเลวไปไหน... ทำอะไรก้คิดดีดี  ถ้าเสียน้องแล้วจะรู้สึก.  กรรมนี้ขอให้คืนสนอง

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.12 ไร้ทางหนี & แบล็กเมล์ Part 2/2 {P.7}{1-7-58} 100%
เริ่มหัวข้อโดย: amisezmin ที่ 06-07-2015 22:58:52

สารเลวจริงๆ ต้องให้ฝนได้เอาคืนให้หนักๆนะ ไม่งั้นไม่ยอม :m31:

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.12 ไร้ทางหนี & แบล็กเมล์ Part 2/2 {P.7}{1-7-58} 100%
เริ่มหัวข้อโดย: MIkz_hotaru ที่ 06-07-2015 23:03:25

อิหมอ อิเลววววว
สาธุขอให้รัก ขอให้หลงน้องจนโงหัวไม่ขึ้น
ให้ฝนได้แก้แค้นจนเจ็บกว่าฝนล้านเท่า
#งานอิน งานแค้น
 :fire:

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.12 ไร้ทางหนี & แบล็กเมล์ Part 2/2 {P.7}{1-7-58} 100%
เริ่มหัวข้อโดย: ktyama ที่ 06-07-2015 23:11:48

ณ จุดจุดนี้ อยากกระชากพี่หมอมาฟาดมาก
ใจร้ายกับน้องน้ำฝนเกินไปละ

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.12 ไร้ทางหนี & แบล็กเมล์ Part 2/2 {P.7}{1-7-58} 100%
เริ่มหัวข้อโดย: biw43 ที่ 07-07-2015 23:10:14

หมอเลวว่ะ เลวจริงไม่รู้จะหาไหนมาด่า
คือแบบสงสารน้องฝน ต้องทนไปอีกแค่ไหน
ถึงจะเลวยังไงก็พระเอกใช่ไหม กำ 5555555
เลวดิบเถื่อนดีแท้


 :sad4:

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.13 ลูกไก่ในกำมือ {P.8}{10-7-58}
เริ่มหัวข้อโดย: ACOLINE ที่ 11-07-2015 12:45:15

อุ๊ มาแล้ว....เอฟ5รัว :hao7:

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.13 ลูกไก่ในกำมือ {P.8}{10-7-58}
เริ่มหัวข้อโดย: memew ที่ 11-07-2015 14:33:22

♥
♥
Chapter : 13 : ลูกไก่ในกำมือ
(พี่หมอ...♥)
♥
♥

ผมหัวเราะหึ ๆ มองตามแผ่นหลังของคนที่กำลังวิ่งออกจากบ้านไป ชีวิตผมไม่เคยรู้สึกสนุกแบบนี้มาก่อนจริง ๆ รสชาติแห่งความวาบหวิวยังคุกรุ่นอยู่เต็มอก เหมือน ๆ สัตว์ร้ายในตัวผมได้กินอาหารอร่อยเต็มที่
 
ผมไม่ได้มาหามันหรือฟ้าเลยตลอดสองอาทิตย์เพราะติดเดินทางไปดูงาน กลับมาอีกทีคนไข้พิเศษผมก็หายสนิทแล้ว
 
ผมหันหลังเดินไปคว้าชุดนอนมาใส่ ทิ้งตัวลงนอน หยิบมือถือมากดเปิดดู ผมลบไปแล้วภาพหนึ่ง แต่ยังเหลืออีกหลายภาพเอาไว้เป็นข้อต่อรอง และที่มันไม่รู้ก็คือ จริง ๆ ผมถ่ายเป็นวีดีโอเก็บไว้ แล้วแคปเฉพาะบางฉากมา ผมไล่เปิดดูแต่ละภาพ ฝนในอิริยาบถที่ถูกผมสอดใส่ครั้งแล้วครั้งเล่า
 
ผมรู้ว่ามันอันตรายที่ทำแบบนี้
 
แต่เกมนี้มันสนุกเกินกว่าที่ผมจะหยุดตัวเองได้ ผมปิดภาพลง กดส่งข้อความไปหาคนที่เพิ่งขึ้นรถไปเมื่อกี้ พร้อมภาพต่อไปที่จะใช้แบล็คเมล์
 
'กูดไนท์ ฝันดีนะ ลูกไก่ของฉัน'
 
และในไม่กี่วินาทีหลังจากนั้น ผมก็ได้รับข้อความสั้น ๆ ที่ทำให้ผมยิ้มทันทีที่ได้อ่าน
 
‘สัตว์นรก’
…
…
…
…
…
“ดูช่วงนี้คุณหมออารมณ์ดีผิดปกตินะคะ” พี่ณีย์ถามยิ้ม ๆ  ผมไม่ได้ตอบเพียงแต่ยิ้มรับเท่านั้น
 
“หรือว่า...เจอคู่เดทถูกใจแล้ว”


เธอถามด้วยสีหน้ามีเลศนัย ผมนิ่งคิด
 
“จะว่าใช่ก็ใช่ จะว่าไม่ใช่ก็ไม่ใช่”
พี่ณีย์ทำหน้างง ทำท่าจะพูดอะไรต่อ แต่มือถือผมดังขัดขึ้นมาก่อน ผมหันไปมอง พอรู้ว่าเป็นใครก็รีบหยิบขึ้นมากดรับ 
 
“ไง ลูกชาย สบายดีไหมลูก” พ่อผมเองครับ
 
“สบายดีครับพ่อ อยู่ไหนเนี่ย”
 
“โรมาเนีย เดี๋ยวอาทิตย์หน้าพ่อกับแม่จะกลับบ้านนะ” ผมแอบถอนหายใจเบา ๆ ถึงเวลาต้องใส่หน้ากากทำตัวเป็นลูกที่ดีอีกแล้ว “โทรบอกน้องด้วยนะลูก อย่าให้ไปเที่ยวไหน พอดีที่นี่ไม่ค่อยมีสัญญาณ โทรหาแกได้คนเดียว”

ผมรับปากแม้ไม่อยากจะรับปากก็ตาม พอเลิกงานผมก็กลับบ้าน เขียนโน้ตแปะไว้หน้าห้องมันว่าพ่อกับแม่จะกลับอาทิตย์หน้า
…
…
…
…
…
“ไง ไอ้ลูกชายทั้งหลาย”
พ่อเดินเข้าบ้านมาด้วยสีหน้าร่าเริงตามติดด้วยแม่ ส่วนพวกข้าวของสัมภาระที่หอบกลับมาด้วย แม่บ้านกำลังลากขึ้นห้องไปเก็บ พวกท่านเดินเข้ามาสวมกอดทั้งผมและไผ่ ซึ่งเราทั้งคู่ก็พากันสวมหน้ากากทำตัวเป็นลูกที่ดีทันที วันนี้มันลากคู่ขาติดตัวมันมาด้วย ไม่รู้ว่าฝนคิดยังไงถึงได้ตัดสินใจมา เพราะมันยังกลัวผมอยู่ อาทิตย์ที่แล้วมันไม่ได้พาฟ้ามาหาผมด้วยตัวเอง แต่ให้ป้าแม่บ้านพามาแทน คงหลีกเลี่ยงที่จะพบผม

ฝนยกมือไหว้คนทั้งคู่ ตลอดระยะเวลาที่เข้าบ้านมา มันไม่มองผมเลย ติดหนึบอยู่กับเพื่อนมันนั่นแหละ   
 
“เดี๋ยวจะมีเพื่อนมานอนค้างเพิ่มอีกสามคนนะแม่ ต้องทำรายงานส่งพรุ่งนี้”
 
“เหรอ งั้นเดี๋ยวแม่จะทำอะไรให้กิน”
แม่รีบเสนอตัวทันที 
 
“อย่าดีกว่า เพิ่งเดินทางกลับมาเหนื่อย ๆ ให้แม่บ้านทำให้ก็ได้” แม่รีบส่ายหน้า

“แค่นี้เอง เพื่อลูก ทำได้อยู่แล้ว”
ไผ่ยิ้มกว้าง กอดแม่แน่น แต่ผมว่ามันหาเรื่องพาเพื่อนมานอนพักเพราะต้องการกกคู่ขามันมากกว่า

ตกดึกหน่อย ก็มีเพื่อนมันมาเพิ่มอีกสามคน หลังจากกินอาหารเย็นรวมกัน ทุกคนก็พากันแยกย้าย พ่อกับแม่แยกตัวขึ้นห้องไปอาบน้ำพักผ่อน ผมก็เข้าห้องด้วยเหมือนกัน ในขณะที่ไผ่ก็ต้อนเพื่อนฝูงมันยกโขยงกันเข้าห้องนอนส่วนตัว เสียงของพวกนั้นดังทะลุมาถึงห้องผม ผมถอนหายใจเบา ๆ ยอมรับว่ารำคาญมาก แต่ก็แกล้งทำเป็นไม่ได้ยิน

ผมทิ้งตัวลงนั่งกึ่งนอนบนเตียง หยิบหนังสือมาเปิดอ่านรอเวลาให้ง่วง ได้ยินเสียงเฮลั่นดังมาอีกรอบ ผมขมวดคิ้ว มองไปทางต้นเสียง

แน่ใจนะว่ามาทำรายงานกัน
พวกมันเฮกันขึ้นแค่นั้นแล้วเงียบเสียงไป ผมหันกลับมามองหนังสือต่อ ก่อนสายตาจะเหลือบไปเห็นมือถือที่นอนนิ่งอยู่บนโต๊ะ

บางสิ่งวิ่งเขามาในหัว ผมปิดหนังสือลง วางมันไว้ที่เดิม ลุกจากเตียงเดินไปหยิบสิ่งนั้นขึ้นมาดู ผมหันไปทางห้องไผ่ มองกำแพง หวังให้เห็นทะลุไปถึงใครบางคนหลังกำแพงนั้น หันกลับมามองภาพในมือถืออีกรอบ ก่อนตัดสินใจส่งภาพพร้อมเมสเสจไปหามัน 
 
ไม่เกินสิบนาทีหลังจากนั้น ผมก็ได้ยินเสียงเคาะประตูเบา ๆ ผมยกยิ้ม ลุกจากเตียง เดินช้า ๆ ไปหมุนลูกบิด ทันทีที่ประตูแง้มเปิด มันรีบผลักและแทรกตัวเข้ามาทันทีด้วยสีหน้าร้อนรน
 
“เร็วดีนี่”
 
“ผมกำลังทำรายงานอยู่” ไม่รู้ว่านี่คือคำบอกเล่าหรือกำลังร้องขอให้ผมเห็นใจกันแน่ แต่ผมไม่สนใจ ยกภาพในมือถือที่เปิดค้างไว้ให้ดู มันรีบโฉบคว้า แต่ผมยกหนีขึ้นสูง
 
“ฉันจะลบภาพนี้ ก็ต่อเมื่อนายทำสิ่งที่ฉันต้องการแล้ว”
 
มันมองผมแค้นเคือง แต่ยิ่งเห็นผมยิ่งชอบ ผมจับคางมันไว้ มันรีบเบือนหน้าหนี
 
คงรังเกียจผมมากซินะ
 
แต่ยิ่งมันเกลียดผมมากเท่าไหร่ ยิ่งทำให้ผมรู้สึกดี เพราะผมจะให้มันได้ลิ้มรสชาติของคนที่มันเกลียดเพื่อคนที่มันรัก ผมจับข้อมือมันเหวี่ยงโยนลงบนเตียง มันรีบตะเกียกตะกายลุกหนี ยิ่งเห็นสีหน้าตื่นตระหนกของมัน ยิ่งทำให้ผมรู้สึกดี
 
ไม่ว่ามันจะไปครางสุขสมกับคู่ขามันแบบไหน แต่ผมจะให้มันรับรู้รสชาติที่ตรงกันข้ามกันเมื่อมานอนกับผม พอมันลุกจากเตียงได้ ผมก็กระชากจับมันโยนลงไปนอนบนเตียงอีกรอบ และก่อนที่มันจะลุกหนีได้อีก ผมรีบจับมันกดให้ตัวเล็ก ๆ นั้น จมลึกลงไปกับที่นอนสีขาวเนื้อนุ่ม ผมยกยิ้มเมื่อเห็นแววตาหวาดผวาและเหงื่อที่กำลังซึมซื้นผ่านขมับ ตัวมันสั่นขึ้นมาอย่างเห็นได้ชัด
 
แต่แปลกนะ ที่ผมกลับชอบ 
ผมก้มงับลำคอมันเบา ๆ มันสะดุ้งเฮือกรีบร้องปราม
 
“อย่า ขอร้องล่ะ ปล่อยผมไปเถอะ” น้ำตามันไหลลงมา เสียงมันสั่นไม่ต่างกับเด็กน้อยที่กำลังหวาดกลัวจัด ๆ ผมไม่สนใจ หยิบถุงยางมาใส่ มันดิ้นใหญ่พยายามผลักผมออก ผมดึงมันมานอนคว่ำ ดึงกางเกงมันลง ก่อนเริ่มต้นโหมความเจ็บปวดใส่
 
ผมรู้ว่ามันเจ็บ
 
ผมรู้ว่ามันทรมาน
 
ผมรู้ว่ามันหวาดกลัว
 
แต่ทั้งหมดทั้งมวล กลับทำให้ผมรู้สึกชื่นชอบ

คงเพราะมันหายป่วยแล้ว เรี่ยวแรงเลยกลับมาดีเหมือนเดิม ผมหอบหายใจแรง มองคนที่ขยับกางขาออกกว้าง โดยมีร่างของผมแทรกตัวอยู่ตรงกลาง สองมือมันถูกมัดแน่นไว้ด้านหน้าด้วยเนกไทของผม มันดิ้นแรงจนข้อมือแดงไปหมด น้ำตายังไหลพราก ปากแดงจนฉ่ำ ครางเจ็บปวดผสมครางพร่าแผ่วเบาแต่หวานหยดออกมา
 
ผมชักจะเข้าใจไผ่มันขึ้นมาบ้างแล้วว่าทำไมถึงได้ติดใจคู่ขามันขนาดนี้ แม้ลีลาจะไม่เด็ดดวงเหมือนสาว ๆ ที่ผมเคยนอน แต่เสน่ห์มันอยู่ที่ความไม่ประสาและเสียงครางแผ่ว ๆ ของมันนี่แหละ
 
ผมไม่รู้ว่ามันบอกเพื่อนมันว่ายังไงที่มานอนกับผม เพราะผมไม่สน ถุงยางชิ้นที่สามถูกหยิบมาใส่อีกรอบ มันเลิกขัดขืนผมแล้ว ตามันปรอยจนฉ่ำ ร่างกายดูโรยแรง คงสิ้นฤทธิ์ขัดขืนผมแล้ว ครั้งนี้เลยไม่ยากเย็นเท่าไหร่สำหรับการสอดใส่ ผมครางออกมาเบา ๆ ภายในบีบรัดแน่นจนผมปวดไปหมด มันยกสองมือที่ถูกมัดมาผลักช่วงท้องผมเบา ๆ ลดแรงกดหนักของผม ผมตัดสินใจคลายเนกไทออกจากมือมัน
 
น้ำตามันยังไหลพราก เป็นผู้ชายที่ร้องไห้เก่งจริง ๆ แต่ไม่รู้ว่ามันร้องเพราะความเจ็บปวดคับแค้น หรือเพื่อระบายความหวาบหวิวแบบเจ็บ ๆ ที่ผมให้มันกันแน่
 
มันยังไม่หมดฤทธิ์ดี พยายามผลักอกผมออก ผมกดร่างหนักขึ้น จนมันครางหวาน เปลี่ยนจากผลักมาเป็นทาบมือกับอกผมแทน
 
“พอ…” มันครางเสียงพร่า แต่ผมไม่คิดจะหยุด ขยับร่างกายไหวตามอารมณ์ตัวเอง มันหลับตาลง พลิกหน้าแก้มแนบที่นอน ครางออกมาเบา ๆ สองมือมันยังดันอยู่ที่หน้าท้องผม
 
ผมจับหน้ามันพลิกให้หันมาตรง ๆ
 
“ลืมตา” ผมสั่ง มันค่อย ๆ ลืมตาซื้นหยาดน้ำขึ้นมอง ก่อนแหงนหน้าครางหวานเพราะจังหวะที่ผมกระทั้นลงไปเมื่อกี้
 
ทุกอย่างหยุดลงเมื่อผมและมันมาถึงปลายทางเกือบพร้อมกัน ผมลุกเดินเข้าห้องน้ำไป พอออกมาก็ไม่เห็นมันอยู่ในห้องแล้ว มือถือผมเคลื่อนไปจากตำแหน่งเดิม ผมหยิบมากดดู
 
มันคงจะพยายามลบภาพในนี้ แต่เครื่องต้องเข้าระหัสก่อนถึงจะเปิดดูได้ มันคงพยายามอยู่นานแล้ว แล้วรีบออกไปก่อนที่ผมจะออกมาจากห้องน้ำ
 
ผมยิ้ม กดลบภาพของมันไปภาพหนึ่ง ส่งเมจเสจไปบอกมันว่าผมลบให้แล้ว โยนมือถือลงบนโต๊ะ เดินอารมณ์ดีไปแต่งตัว
 
และทันทีที่หัวผมแตะหมอน สติผมก็จางหายไปทันที


TBC.
ขอบคุณทุกรีไพลค่ะ อ่านแล้วชื่นใจ  :mew1:

รังแกกันมาก ๆ วันไหนลูกไก่สู้ขึ้นมาพี่หมอจะหนาว
(http://upic.me/i/7k/cg7z8.jpg)

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.13 ลูกไก่ในกำมือ {P.8}{10-7-58}
เริ่มหัวข้อโดย: cakecoke ที่ 11-07-2015 14:39:27

น่ากลัวมาก ลูกเจี๊ยบบบบบบ  :a5:

พี่หมอฮ่ะ แบบนี้เขาเรียกหลงแล้วฮ่ะ  5555  :hao7:

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.13 ลูกไก่ในกำมือ {P.8}{10-7-58}
เริ่มหัวข้อโดย: Mouse2U ที่ 11-07-2015 14:45:02

อ้างถึง

และทันทีที่หัวผมแตะหมอน สติผมก็จางหายไปทันที

สติหมอน่าจะหายไปแบบไม่ต้องฟื้นขึ้นมาอีกเลยก็ดีเหมือนกันนะคะ o18

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.13 ลูกไก่ในกำมือ {P.8}{10-7-58}
เริ่มหัวข้อโดย: ขนมโก๋ ที่ 11-07-2015 14:48:41

 :กอด1:

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.13 ลูกไก่ในกำมือ {P.8}{10-7-58}
เริ่มหัวข้อโดย: LiqueuR ที่ 11-07-2015 14:52:48

เหมือนซาดิสปะทะมาโซ

ชอบบบ =.,=

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.13 ลูกไก่ในกำมือ {P.8}{10-7-58}
เริ่มหัวข้อโดย: ▶August5th◀ ที่ 11-07-2015 15:11:51

ระวังจะตกหลุมตัวเองนะครับคุณหมอ หึหึ

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.13 ลูกไก่ในกำมือ {P.8}{10-7-58}
เริ่มหัวข้อโดย: mukmaoY ที่ 11-07-2015 15:16:23

ลูกไก่น่ากลัวมากจริงๆ   :เฮ้อ: 
บีบทีเดียวก็ตายแหล่ว

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.13 ลูกไก่ในกำมือ {P.8}{10-7-58}
เริ่มหัวข้อโดย: Fon-NR ที่ 11-07-2015 15:18:29

อยากให้ฝนพ้นๆพี่หมอซะทีง่ะ :katai1: :mew6:

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.13 ลูกไก่ในกำมือ {P.8}{10-7-58}
เริ่มหัวข้อโดย: fahsida ที่ 11-07-2015 15:38:36

เลวสุดๆ เลยอ่ะ ซาดิสมาก ว่าแต่ติดใจน้องแล้วอ่ะดิ น้องเองก็เหมือนจะเริ่มรู้สึกดีกับแบบเจ็บๆ แล้วเลยอ่ะ

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.13 ลูกไก่ในกำมือ {P.8}{10-7-58}
เริ่มหัวข้อโดย: lizzii ที่ 11-07-2015 16:17:16

เอส มากพี่หมอ
ชอบภาพลูกไก่อ่ะ ท่าทางจะรับมือยาก 55555

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.13 ลูกไก่ในกำมือ {P.8}{10-7-58}
เริ่มหัวข้อโดย: tiew93 ที่ 11-07-2015 16:34:52

คือ อธิบายความรู้สึกไม่ถูกเลยยย :sad4:
ฝนสู้ๆนะ สักวันพี่หมอมันต้องเจ็บ!!   :m31:

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.13 ลูกไก่ในกำมือ {P.8}{10-7-58}
เริ่มหัวข้อโดย: veeveevivien ที่ 11-07-2015 17:09:46

 :katai1: :katai1:

    โอ๊ยยย อีกกี่ตอนเนี้ยะ ลูกไก่ถึงจะสู้หมอได้  :ling1: :ling1:

ปล.อยากจะวาปไปในบัดเดี๋ยวนี้เลย

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.13 ลูกไก่ในกำมือ {P.8}{10-7-58}
เริ่มหัวข้อโดย: Jibbubu ที่ 11-07-2015 17:43:25

เมื่อไหร่ฝนจะได้เอาคืนไอ้หมอเลวนี่ซะที แม่งอย่างเหี้ยเลยเป็นหมอได้ยังไงวะเนี่ย
ซาดิสชะมัดเลย (ขออภัยที่หยาบคายแบบมันปิ๊ดขึ้นมาแบบสุดๆ อ่ะ โกรธหมอที่แม่ง
ไม่ชอบไผ่ เกลียดไผ่ แต่มาลงกับคนอื่นแบบนี้มันไม่ถูกอ่ะ แบบนี้เค้าเรียกว่าคนขี้ขลาด
หน้าตัวเมีย ไม่เป็นลูกผู้ชายเลยอ่ะ)

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.13 ลูกไก่ในกำมือ {P.8}{10-7-58}
เริ่มหัวข้อโดย: ่jum ที่ 11-07-2015 18:31:39

แล้วเมื่อไหร่ลูกไก่เราจะลุกขึ้นสู้เสียที  :ling1:

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.13 ลูกไก่ในกำมือ {P.8}{10-7-58}
เริ่มหัวข้อโดย: Serioz ที่ 11-07-2015 18:32:51

ขอแนะนำให้ฝนเฉือนน้องของพี่หมอค่ะ

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.13 ลูกไก่ในกำมือ {P.8}{10-7-58}
เริ่มหัวข้อโดย: My_yunho ที่ 11-07-2015 18:44:39

ระวังจะหลงจนโงหัวไม่ขึ้นนะ

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.13 ลูกไก่ในกำมือ {P.8}{10-7-58}
เริ่มหัวข้อโดย: question09 ที่ 11-07-2015 18:52:59

พี่หมอใจร้ายเกินไปแล้วนะ  :m15: :m15: :m15: :m15:

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.13 ลูกไก่ในกำมือ {P.8}{10-7-58}
เริ่มหัวข้อโดย: sosi ที่ 11-07-2015 19:51:48

เดียวเถอะจะยุให้ลูกไก่ปฏิวัติชะเลย พี่หมอนี่ใจร้ายอะ

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.13 ลูกไก่ในกำมือ {P.8}{10-7-58}
เริ่มหัวข้อโดย: Dee^daY ที่ 11-07-2015 19:55:08

ตามต่อ ..

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.13 ลูกไก่ในกำมือ {P.8}{10-7-58}
เริ่มหัวข้อโดย: SiHong ที่ 11-07-2015 20:49:50

อย่าให้น้องฝนได้เอาคืนนะไอ้พี่หมอ :angry2:

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.13 ลูกไก่ในกำมือ {P.8}{10-7-58}
เริ่มหัวข้อโดย: smoking ที่ 11-07-2015 21:30:20

พี่หมอแอบจิตหนักไปแล้วน่ะค่ะ ระวังเมียจะรับไม่ไหว หนีหายไปซะก่อน
 :try2: :try2: :try2:

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.13 ลูกไก่ในกำมือ {P.8}{10-7-58}
เริ่มหัวข้อโดย: pedchara ที่ 11-07-2015 22:01:19

โอ้ยดีใจ.....มาต่อสักที
มาบ่อยได้ไหม(แกมขอร้อง)
ผ่านไปสิบวันได้
รอจนเหงือกแห้ง
เปิดเข้ามาดูแล้วดูอีก

แปะๆ

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.13 ลูกไก่ในกำมือ {P.8}{10-7-58}
เริ่มหัวข้อโดย: Paparazzi ที่ 11-07-2015 23:28:53

อยากอ่านตอนใหม่แล้ววววว เร็วไปไหม :laugh:

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.13 ลูกไก่ในกำมือ {P.8}{10-7-58}
เริ่มหัวข้อโดย: amisezmin ที่ 11-07-2015 23:39:51

เลวจริงๆ :m31: รอวันลูกไก่ลุกขึ้นสู้

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.13 ลูกไก่ในกำมือ {P.8}{10-7-58}
เริ่มหัวข้อโดย: liza sarin ที่ 11-07-2015 23:47:31

 :m31: :m31: :m31:

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.13 ลูกไก่ในกำมือ {P.8}{10-7-58}
เริ่มหัวข้อโดย: ่patsaporn ที่ 12-07-2015 00:07:34

เล้วเลว เลวแบบไร้มิติอ่ะค่ะ คือเลวได้อย่างเดียวไม่มีดีเลย ไม่เคยคิดถึงใจคนอื่น เขาจะออกมายังไง จะอายเพื่อนไหม
เอาแต่ทำๆๆๆอยากให้ฝนหนีไปเอาให้มันบ้ากันไปจ้าง กรี๊ดดดด อึดอัดอ่ะ แต่นิยายสนุกมากนะคะ

ขอบคุณค่ะ

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.13 ลูกไก่ในกำมือ {P.8}{10-7-58}
เริ่มหัวข้อโดย: NaOYaII ที่ 12-07-2015 01:51:42

รอวันเอาคืนนะ


 :katai4: :katai4: :katai4:

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.13 ลูกไก่ในกำมือ {P.8}{10-7-58}
เริ่มหัวข้อโดย: Freja ที่ 12-07-2015 03:58:38

เพิ่งได้เข้ามาอ่านก็อ้าปาดค้างเป็นปลาผิดน้ำ

เรื่องนี้เป็นโศกนาฏกรรมเซ็กส์ใช่ไหม? ไม่ใช่รักนะ  เพราะว่าอิแซมนี่มันเป็นพระเอกไม่ได้แน่นอน  เรื่องนี้ไม่มีพระเอกหรือว่าพระเอกจริงๆยังไม่ออกแน่ๆ

หมอแซมมันจิตและเลวเกินกว่าที่จะเป็นหมอกับเป็นคน  คนเป็นหมอต้องผ่านการกลั่นเกลาคัดกรองทางจิตก่อนที่จะออกมารักษาคน   จรรยาแพทย์ที่หมอทั่วโลกต้องถือไว้เริ่มว่า   First Do No Harm   แต่นี่มันทำซ้ำครั้งแล้วครั้งเล่า  แม้แต่การรักษาคนไข้(ฟ้า)มันก็ยังมีเจตนาที่ไม่ดี  เลือกปฏิบัติ ทำให้คนไข้เจ็บ(กดแผล) จนเลือดออ ก  ท็อปปิ้งสุดยอดของความเลวก็คือการข่มขืนคนอื่นครั้งแล้วครั้งเล่า  เซ็กส์ที่ยัดเยียดให้น้ำมีแต่ความเจ็บปวด   แบบนี้ไม่สมควรเป็นหมอหรือได้อยู่ท่ามกลางคนทั่วไปในสังคม  ควรโดนขังลืมแล้วโยนกุญแจทิ้งไปเสีย  กะอีแค่ความรู้สึกที่โกระที่โดนแกล้ง โดนบังคับอยากเป็นลูกที่ดี  มิสู้เป็นลูกเลวแต่เป็นหมอและเป็นคนที่ดีไม่ดีกว่าหรือ?

ไผ่ก็เป็นคนที่น่ารังเกียจเป็นที่สุด ไร้เหตุผลในการกระทำ  เผลอๆที่เอาน้ำเข้ามายุ่งนี่ท่าจะหลอกแต๊ะอั๋งน้พเสียมากกว่า ท่าทางมันให้  เลวระเรี่ยระราดเหมือนกับพี่มันเลย  ทำอะไรรับผิดชอบได้ไหม? เด็กเวร สองหน้า

น้ำควรฮึดสู้  อย่าคิดว่ากลัวพี่สาวไม่ได้รับการรักษา  การทิ้งพี่สาวให้อิหมอเลวโรคจิตแบบนี้รักษาไม่น่ากลัวกว่าหรอกหรือ?  แถมมันยังกะเคลมพี่สาวตัวเองด้วย  คราวหน้ามันเรียกให้มาก็เอากรรไกรมาเจื๋อนของๆมันทิ้งไปเลย  เรื่องแตกออกมาหลักฐานก็มีเต็มมือถือมันนั่นไง  ฐานะหน้าที่การงานของมันใหญ่กว่าสำคัญกว่าแต่ก็หมายถึงว่าเสียหายได้มากกว่าเราด้วย   

มองยังไงก็มาคู่กันไม่ได้หรอกค่ะ ที่ทำๆมามันเยอะเกินไป  เว้นเสียแต่ว่าทั้งหมดนี้อิหมอมันฝันเฟื่องเอาเอง

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.13 ลูกไก่ในกำมือ {P.8}{10-7-58}
เริ่มหัวข้อโดย: stickyyrice ที่ 12-07-2015 09:13:07

หมอนิโรคจิตอ่อนๆใช่ไหม ><

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.13 ลูกไก่ในกำมือ {P.8}{10-7-58}
เริ่มหัวข้อโดย: mypink801 ที่ 12-07-2015 16:48:00

รู้สึกหมั่นไส้อิพี่หมอ โรคจิตอ่อนๆแน่ๆ สงสารฝน รอเห็นพี่หมอกระอักเลือดตายทุกเมื่อเชื่อวัน!! เกลียดดด

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.13 ลูกไก่ในกำมือ {P.8}{10-7-58}
เริ่มหัวข้อโดย: HISY ที่ 12-07-2015 17:07:48

ยังคงความชั่วอยู่เต็มพิกัด
ภาพลูกเจี๊ยบน่ารักอ่ะ

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.13 ลูกไก่ในกำมือ {P.8}{10-7-58}
เริ่มหัวข้อโดย: ดาวโจร500 ที่ 12-07-2015 17:26:44

ชอบค่ะ โรคจิตดีรอวันที่หมอรับกรรม

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.13 ลูกไก่ในกำมือ {P.8}{10-7-58}
เริ่มหัวข้อโดย: mystery Y ที่ 12-07-2015 17:56:40

ไม่มีใครช่วยฝนได้เลยเหรอ!?

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.13 ลูกไก่ในกำมือ {P.8}{10-7-58}
เริ่มหัวข้อโดย: nevergoodbye ที่ 12-07-2015 21:12:45

พี่หมอตอนนี้ก็ยัง S เหมือนเดิมเลยนะคะ  :o8:

ไม่อยากให้พี่หมอโดนเอาคืนเลย ชอบพี่หมอมาก  :hao5: (ชูป้ายไฟ)
คนเขียนรีบมาอัพเร็วๆนะคะ เรารอทุกวันเลย นิยายสนุกมาก สู้ๆค่ะ

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.13 ลูกไก่ในกำมือ {P.8}{10-7-58}
เริ่มหัวข้อโดย: Rani_the_yaoi ที่ 13-07-2015 17:22:29

เอิบ หมอคะ!!@!@???!@#??

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.13 ลูกไก่ในกำมือ {P.8}{10-7-58}
เริ่มหัวข้อโดย: awfsp ที่ 14-07-2015 18:23:37

สู้เค้านะ ลูกเจี๊ยบ  :angry2:

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.13 ลูกไก่ในกำมือ {P.8}{10-7-58}
เริ่มหัวข้อโดย: ben ที่ 15-07-2015 10:29:08

เกลียดไอ้หมอโรคจิต!!!!!!

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.13 ลูกไก่ในกำมือ {P.8}{10-7-58}
เริ่มหัวข้อโดย: fangsuizz ที่ 15-07-2015 17:05:45

เป็นกำลังใจให้ไรท์ค่าาาาา อ่านเเล้วอินเลย :katai2-1: #ทีมฝน 55555 รักฝนจัง ชอบตัวละครนี้มากอ่านเเล้วอยากปกป้องจากพี่หมอ :monkeysad: รอดูพี่หมอตกหลุมที่ตัวเองขุดอยู่(หลุมที่มีชื่อว่าฝนไง)
รีบมาต่อไวๆนะเจ้าค่าาาา #ขอบคุณสำหรับนิยายสนุกๆ

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.13 ลูกไก่ในกำมือ {P.8}{10-7-58}
เริ่มหัวข้อโดย: fangsuizz ที่ 16-07-2015 23:34:38

รออยู่นะฮะ  :z3:

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.13 ลูกไก่ในกำมือ {P.8}{10-7-58}
เริ่มหัวข้อโดย: pedchara ที่ 17-07-2015 15:59:47

คิดถึงอยู่น้า

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.13 ลูกไก่ในกำมือ {P.8}{10-7-58}
เริ่มหัวข้อโดย: ::UsslaJlwaJ:: ที่ 19-07-2015 14:31:44

น้องน่าสงสารอ่ะ อิพี่หมอนี่แม่งเฟี้ยยย

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.14 ป่วย {P.10}{22-7-58}
เริ่มหัวข้อโดย: memew ที่ 22-07-2015 19:02:20

Chapter : 14 : ป่วย
(น้ำฝน...♥)



 
“หายไปไหนมาตั้งนานสองนาน”
ไผ่มันถามทันทีที่ผมเปิดประตูเข้าห้อง
 
“โทษที กูลืมของไว้ที่บ้านน่ะ”
ผมตอบโดยไม่มองหน้ามัน
 
“ทำไมไม่บอก กูจะได้ขับรถไปส่ง”

ผมพยักหน้าไปยังกองงานที่ตั้งอยู่พะเนินเทินทึก
 
“งานเยอะขนาดนี้ ขืนไปกันสองคน จะเสร็จไหมล่ะ”
 
“แล้วอะไรที่มึงลืม”
 
“กูเพิ่งนึกได้ว่าน่าจะใส่ไว้ในกระเป๋านักเรียนแล้ว”
ผมรีบเดินไปเปิดกระเป๋านักเรียน ค้น ๆ ดู ก่อนหยิบพวงกุญแจที่ผมเคยซื้อไว้ตอนเดินผ่านหน้าโรงเรียนออกมา
 
“แค่เนี้ย”
 
“เอ้อ ของขวัญวันเกิดย้อนหลังมึง โทษทีนะ ให้ช้า”
ผมยื่นสิ่งที่อยู่ในมือไปให้ อันนี้ผมตั้งใจชื้อไว้ให้มันเป็นของขวัญจริง ๆ พวงกุญแจแนวที่มันชอบเลย มันมองหน้าผม เบิ้ดกะโหลกมาที
 
“ห่า ถึงขนาดทิ้งงานนั่งรถไปเอา กูไม่สำคัญขนาดนั้นหรอก”
แต่ก็รับเอาสิ่งที่อยู่ในมือผมไปดูด้วยสีหน้าดีใจ
 
“มึงเพื่อนกู”
 
มันรั้งคอผมเข้าไปกอด
 
“มึงนี่น้า มานี่เลย อย่าอู้ มึงต้องทำในส่วนของมึง คนอื่นเขาทำเสร็จปลีกวิเวกไปกันหมดแล้ว ของกูด้วย แต่นั่งรอมึงอยู่นี่แหละ”
 
“โทษที”
ผมบอกเสียงเบา ฝืนเจ็บลงไปนั่งหน้าโต๊ะญี่ปุ่นที่มีกองงานในส่วนของผมอยู่เป็นพะเนิน คนอื่น ๆ หลับกันหมดแล้ว พีมขึ้นไปนอนบนเตียงเรียบร้อยในขณะที่หินกับตันนอนอยู่บนฟูกสำรองบนพื้นข้างเตียงนั่นแหละ ไผ่มันขยับไปนั่งฝั่งตรงข้ามดึงงานของผมบางส่วนไปทำ 
 
“มึง ไม่ต้องช่วยหรอก นอนไปก่อนก็ได้”
 
“มึงทำเพื่อกู แค่นี้กูช่วยได้”
พูดจบมันก็แย่งงานจากผมส่วนอื่นไปทำเพิ่มด้วย ผมยิ้ม ก้มหน้าลงไปทำต่อ
 
เงยหน้าขึ้นมาอีกที คนที่นั่งอยู่ฝั่งตรงข้ามก็ฟุบหลับคาโต๊ะไปแล้ว ผมเองก็อยากฟุบเหมือนกัน แต่งานของตัวเองยังไม่เสร็จ จะให้ผมคนเดียวทำงานกลุ่มเสียไม่ได้เด็ดขาด
…
…
…
…
…
ตีห้าแล้วครับ งานเสร็จพอดี ผมขยี้ตา วางปากกาลง ตรวจเช็กความเรียบร้อยอีกครั้ง พอผมเก็บของเสร็จ ไอ้ตันก็งัวเงียตื่น
 
“ตื่นแล้วเหรอ” มันถาม ผมยิ้มเนื่อย ๆ ให้
 
“เปล่า เพิ่งทำเสร็จ”
 
มันยกมือถือกดมองเวลา
 
“มึงนอนบ้างรึยังเนี่ย”
 
ผมส่ายหน้าไปมา
 
“งั้นมึงงีบไปก่อน พวกกูอาบน้ำเสร็จจะปลุก”
             
ผมพยักหน้ารับ ฟุบหน้าลงกับโต๊ะเหมือนเจ้าของห้องนั่นแหละ
 
สักพักก็รู้สึกเหมือนมีคนมาเขย่าแขนปลุก หัวหนักมากจนไม่อยากจะขยับลุก ผมเงยหน้ามองคนปลุกเบลอ ๆ เป็นไอ้ตันครับ

“ไปอาบน้ำได้แล้ว ตาจะได้สว่าง ๆ”

ผมพยักหน้ารับ ลุกขึ้นเดินเข้าห้องน้ำไป พวกเราเตรียมชุดมากันพร้อมครับ พอผมอาบเสร็จก็พากันขนขบวนเดินออกจากห้อง พวกเราต้องรีบออกกันแต่เช้า เพราะต้องไปเตรียมงานกันต่อที่โรงเรียน คาบแรกด้วย ข้าวเช้าก็ไปกินกันที่โรงเรียนนั่นแหละ พ่อกับแม่คงยังไม่ตื่น หินขี่รถมอเตอร์ไซต์ของมันไป ในขณะที่ตันกับพีมนั่งแท็กซี่ไปด้วยกัน ส่วนผมจะไปกับไผ่ ระหว่างทางเดินไปที่รถ ผมเห็นพี่หมอกำลังจะก้าวขึ้นรถตัวเอง ผมไม่สนใจมองต่อ ขึ้นไปซ้อนหลังไผ่ พอนั่งได้ก็ซบหน้ากับแผ่นหลังมันทันที หนักหัวมาก รู้สึกตัวจะรุม ๆ ด้วย
 
“ไหวไหมมึง” มันหันมาถาม
 
“อืมไหว แต่กูง่วง”
 
“โทษทีนะ กูก็เสือกหลับหนี เมื่อกี้ก็น่าจะไปกับพวกไอ้ตันมัน จะได้หลับบนแท็กซี่ต่อได้”
 
“ไม่เป็นไร กูทนไหว”
 
มันพยักหน้า

“เอ้า ใส่หมวกกันน็อกก่อน”
มันหยิบหมวกกันน็อกมาใส่หัวให้ แย่งกระเป๋าไปถือเอง สตาร์ทเครื่องจนดังกระหึ่ม ผมหันไปมองคนที่ซ่อนตัวอยู่หลังพวงมาลัยอีกรอบ มองไม่เห็นหรอก เพราะฟิล์มค่อนข้างมืด หันกลับมามองแผ่นหลังของเพื่อนอีกครั้ง
 
“กอดกูแน่น ๆ นะ จะได้รู้ว่ามึงยังมีสติอยู่”
มันหันมาสำทับ ผมพยักหน้ากระชับกอดเอวมันแน่นขึ้น
 
ใช้เวลาไม่นานก็มาถึงโรงเรียน พอเพื่อน ๆ เห็นสภาพผมต่างพากันสั่งไม่ให้ผมพรีเซนต์ ผมทำได้แค่พยักหน้ารับ นั่งฟังอยู่เฉย ๆ มึนมาก พวกมันพูดอะไรกันผมฟังแทบไม่รู้เรื่อง ไม่นานก็หมดชั่วโมง 
 
“ไหวไหมมึง ไปนอนที่ห้องพยาบาลก่อนไหม”
พีมมันถามด้วยความเป็นห่วง ผมส่ายหน้าไปมา

“ไม่เป็นไร”
แล้วฝืนใจเรียนต่อ พักเที่ยงก็ไปกินข้าวกับพวกมัน ขอยาจากห้องพยาบาลมาได้สองเม็ดแล้วฝืนเรียนต่อจากคาบบ่ายไปจนถึงคาบสุดท้าย เพื่อน ๆ พากันแยกย้ายกลับบ้านในขณะที่ไผ่อาสาขับรถไปส่ง ผมไม่ปฏิเสธเพราะไม่อยากนั่งแท็กซี่กลับบ้านคนเดียวในสภาพแบบนี้เหมือนกัน ไม่นานมันก็พาผมมาส่งถึงบ้าน
 
“ไหวไหมมึง”
ตอนแรกมันจะเข้าไปส่งผมข้างใน แต่ผมบอกให้มันกลับก่อน วันนี้อาจารย์สั่งการบ้านเยอะด้วย
 
“มึงไม่ต้องทำก็ได้นะการบ้านน่ะ ไปลอกกูพรุ่งนี้เอา”
ผมรับปาก ให้มันรีบกลับ มันเก็บหมวกกันน็อกของผม ขึ้นควบน้องเท่มันขับออกไป พอเห็นว่าเพื่อนไปแล้ว ผมถึงได้ล้วงหยิบกุญแจจากกระเป๋าเตรียมไขประตูรั้ว สงสัยพี่ฟ้ากับแม่บ้านจะออกไปข้างนอก ถึงได้ล็อกแบบนี้
 
“คิดว่าจะชวนคู่ขามากกกันที่บ้านซะอีก”
เสียงทักนั้นทำเอาผมสะดุ้งโหยงจนกุญแจที่ถืออยู่หลุดมือตกพื้น ผมหันไปมอง พอรู้ว่าเป็นใครก็รีบขยับก้าวถอยไปด้านหลัง
 
“พี่หมอ...”
คนที่เพิ่งย่ำยีผมไปเมื่อคืน ผมรีบก้มเก็บกุญแจ รู้สึกหน้ามืดนิด ๆ แต่ก็พยายามฝืนใจยืน พี่หมอเลิกคิ้ว
 
“หน้าซีดเชียว หรือจริง ๆ แล้วเพิ่งกกกันไป อืมก็น่าจะเป็นอย่างนั้นมากกว่า”
 
“คนที่คิดได้แต่เรื่องต่ำ ๆ ก็มีแค่พี่เท่านั้นแหละ”
ผมรีบหันไปไขกุญแจ แต่ภาพตรงหน้ามันเบลอเอามาก ๆ จนหารูเสียบกุญแจไม่เจอ หรือพูดให้ถูกก็คือมือผมกำลังสั่นเพราะหวาดกลัวคนด้านหลัง
 
“นี่ทำกันจนหมดแรงเลยเหรอ”
พี่หมอขยับมายืนขนาบหลัง กระซิบข้างหู ผมรีบหันไปหวังผลักออก แต่รู้สึกหน้ามืดจนต้องเปลี่ยนจากผลักเป็นกอบกุมเสื้อของคนตัวสูงแทน แล้วภาพตรงหน้าก็ดับไป
 
 
 
 
 
 
ผมสะลึมสะลือลืมตามองอีกที เพดานห้องดูไม่คุ้นเคยแม้แต่น้อย หัวหนัก ๆ ตัวก็รุม ๆ ผมปรือตาหันไปมองข้าง ๆ ก็เห็นสายน้ำเกลือวิ่งตรงมาที่แขน
 
โรงพยาบาล?
 
มองซ้ายมองขวา หวังเช็กว่าตอนนี้กี่โมงแล้ว แต่ไม่มีนาฬิกาสักเรือน ผมค่อย ๆ พยุงตัวก้าวลงจากเตียง ใครพาผมมาหาหมอ แล้วที่นี่โรงพยาบาลอะไร รู้สึกปีนี้ ผมจะเข้าโรงพยาบาลบ่อยจังแฮะ
 
“รู้สึกดีแล้วรึไงถึงได้ลุกขึ้นมา”
 
ผมหันไปมองคนที่เปิดประตูเข้ามา ถ้าเป็นไปได้ ผมไม่อยากตื่นขึ้นมาเห็นหน้าเขาเลย
 
“ที่นี่ที่ไหน”
 
“คลินิกเพื่อนฉันเอง”
 
ภาพเก่า ๆ หวนคืน ผมกวาดมองไปรอบ ๆ อีกที ถ้าจำไม่ผิดห้องนี้…
 
“หึ นึกออกแล้วเหรอ”
พี่หมอเดินเข้ามาชิด ผมรีบยกมือที่ไม่มีสายน้ำเกลือมาดันอกพี่หมอออก
 
“อย่า…”
 
“ฉันยังไม่ทันได้ทำอะไรเลย หรือที่ห้ามเพราะอยากให้ทำ ไผ่มันบริการไม่ดีรึไง”
พี่หมอพูดเองเออเอง ผมเพิ่มแรงผลักมากขึ้น แต่ยิ่งทำหน้ายิ่งมืด ผมจะล้มอีกรอบ ดีว่าพี่หมอโอบรับไว้ในวงแขน ผมยืนตัวอ่อนซบหน้าอยู่กับแผงอกกว้าง อยากผลักอีกรอบแต่ไม่มีแรง
 
“ถ้าอยากระลึกความทรงจำก็บอกดี ๆ ก็ได้ เดี๋ยวฉันจัดให้”
 
“ไม่ใช่...”
ผมดันตัวออกมาปฏิเสธเสียงแผ่ว ภาพตรงหน้าเบลอเอามาก ๆ รู้สึกเหมือนถูกตวัดอุ้มไว้ในอ้อมแขน แล้วหลังผมก็แตะลงบนพื้นเตียงอีกรอบ พร้อมผ้าห่มที่ถูกคลุมมาถึงอก 
 
“ก็อยากอยู่หรอกนะ แต่พอดีฉันติดงาน กลับมาจะสนองให้ละกัน”
เสียงนั้นเหมือนดังมาจากที่ไกลแสนไกล เห็นภาพได้เลือนรางว่าพี่หมอกำลังฉีดอะไรบางอย่างมาที่แขน แล้วหลังจากนั้น ภาพก็มืดไปอีกรอบ
 
 
 
 
 
ผมตื่นอีกที เพราะได้ยินเสียงพูดดังอยู่ใกล้ ๆ เสียงหวาน ๆ คล้ายเสียงพี่ฟ้า
 
“ตื่นแล้วเหรอ หิวไหม”
พี่ฟ้าขยับเข้ามาใกล้ คนที่พี่ฟ้าคุยด้วยคือเจ้าหน้าที่หญิงคนหนึ่ง 
 
“พี่ฟ้า”
 
“ป่วยง่ายจังนะช่วงนี้ เห็นไผ่บอกว่าโหมทำโปรเจ็คจนน็อก พี่ว่าจะไปวีนครูอยู่ข้อหาทำให้นักเรียนเสียสุขภาพ” พี่ฟ้าทำท่าฮึดฮัด “พี่ลาโรงเรียนให้แล้ว วันนี้ก็พักไปละกัน ดีขึ้นค่อยกลับ”
 
ผมพยักหน้า แต่นึกขึ้นได้ว่านี่มันคลินิกของเพื่อนพี่หมอ ผมรีบรั้งเสื้อพี่สาวไว้ทันที
 
“ผมว่าเรากลับกันก่อนดีกว่า ฝนอยากไปพักที่บ้าน”
 
“ท่าทางเรายังร่อแร่อยู่เลย ป้าแม่บ้านลางานอาทิตย์หนึ่ง ล้มมาพี่จะเอาเราไม่ไหวนะ รอให้ดีขึ้นก่อนดีกว่า”
 
ผมกัดฟันแน่น พยักหน้ายอม
 
ผมนอนไปอีกรอบ ก่อนตื่นเพราะได้ยินเสียงคนคุยกัน เสียงหนึ่งเป็นเสียงของพี่ฟ้า อีกเสียงเป็นเสียงของคนที่ผมเกลียดยิ่งกว่าเกลียด
 
พอลืมตามองก็เห็นพี่ฟ้ากำลังยิ้มละไม คุยอยู่กับพี่หมอ พี่ฟ้าหันมามอง พี่หมอหันมามองตาม
 
“ตื่นแล้วเหรอ เป็นไงบ้าง”
 
“ดีแล้ว เรากลับบ้านกันเถอะ”
ผมรีบชวนทันที พี่ฟ้าพยักหน้ารับ
 
“กลับได้ไม่ได้ ต้องให้หมอเป็นคนตัดสินใจนะ”
พี่หมอบอกมาเรียบ ๆ ยังไม่ทันที่ผมจะลุก พี่หมอก็เดินเข้ามาชิด ปฏิกิริยาอัตโนมัติของผมคือขยับถอยไปด้านหลัง ดีว่าตัวพี่หมอบังไว้ พี่ฟ้าเลยไม่เห็น พี่หมอทำสายตานิ่ง ๆ ขู่ ผมจำต้องนอนนิ่ง ๆ ให้พี่หมดเช็ก
 
“จริง ๆ น่าจะนอนต่ออีกสักคืนนะ”
พี่หมอหันไปบอกพี่ฟ้า พี่ฟ้าทำหน้าลำบากใจ
 
“ผมดีขึ้นแล้วพี่ฟ้า”
ผมขยับลุกนั่ง ทำตัวให้ดูกระฉับกระเฉงเหมือนไม่ใช่คนป่วย
 
“ฟ้าว่าฟ้าพาฝนกลับบ้านดีกว่าค่ะ ฝนไม่ชอบนอนโรงพยาบาล”
 
พี่หมอพยักหน้า อาสาขับรถมาส่ง ผมอยากค้านแต่พี่หมอปิดประตูผมไว้ทุกด้าน ผมนั่งหลังพี่ฟ้านั่งหน้าข้างคนขับ พอขึ้นรถได้ ผมก็พิงหัวกับพนักพิงหลับไปอีกรอบ ก่อนจะรู้สึกว่าตัวจะลอย  ๆ แล้วแผ่นหลังผมก็สัมผัสเข้ากับที่นอนนุ่ม ๆ อีกครั้ง


To be Con..
ขออภัยที่หายไปนานจ้าาา แวบไปบวชมาซะหลายวัน เอาบุญมาฝากทุกคนด้วย ช่วงนี้คิวเดินทางค่อนข้างถี่ แต่จะพยายามมาลงให้อ่านกันบ่อย ๆ

ชอบทุกเม้นท์  :กอด1:
 

 

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.14 ป่วย {P.10}{22-7-58}
เริ่มหัวข้อโดย: mooping-7 ที่ 22-07-2015 19:21:33

พี่หมอใจร้ายว่ะ  :เฮ้อ:

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.14 ป่วย {P.10}{22-7-58}
เริ่มหัวข้อโดย: mukmaoY ที่ 22-07-2015 19:26:55

อนุโมทนาบุญค่า

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.14 ป่วย {P.10}{22-7-58}
เริ่มหัวข้อโดย: mypink801 ที่ 22-07-2015 19:27:30

เกลียดพี่หมอ #ทีมน้ำฝน สุดใจ
รอดูวันที่พี่หมอสยบแทบเท้าน้ำฝน  :katai4:

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.14 ป่วย {P.10}{22-7-58}
เริ่มหัวข้อโดย: nevergoodbye ที่ 22-07-2015 19:28:20

ตอนนี้ไม่ได้เห็นความ S ของพี่หมอเลยค่ะ
แต่ดีแล้วล่ะ พักๆบ้างนะคะ ไว้ตอนหน้าค่อยจัดใหม่  o18

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.14 ป่วย {P.10}{22-7-58}
เริ่มหัวข้อโดย: Mouse2U ที่ 22-07-2015 19:32:39

ก็แค่ไม่รังแกน้องฝนตอนป่วยอย่าคิดว่าเราจะมองคุณหมอว่าดีขึ้นกว่าเดิมเชียวนะคะ จุ๊ๆๆ มันยังไม่ถึงวันนั้นจริงๆ ค่ะ o16

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.14 ป่วย {P.10}{22-7-58}
เริ่มหัวข้อโดย: ▶August5th◀ ที่ 22-07-2015 19:52:49

หมั่นไส้พี่หมอ!!!

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.14 ป่วย {P.10}{22-7-58}
เริ่มหัวข้อโดย: ่patsaporn ที่ 22-07-2015 20:16:18

เลวววว ทำจนน้องไม่สบาย มาเทียยไล้เทียวขื่อเช้าเย็นนี่ชอบเขาอ่ะดิ
ยังดีนะพาไปหาหมอ ถ้าทำซ้ำอีกนี่คนอ่านจะแช่งเลย สงสารมาก

ขอบคุณค่ะ

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.14 ป่วย {P.10}{22-7-58}
เริ่มหัวข้อโดย: fammi50 ที่ 22-07-2015 20:27:01

อย่ากลับไปเลวมากอีกล่ะพี่หมอ

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.14 ป่วย {P.10}{22-7-58}
เริ่มหัวข้อโดย: lizzii ที่ 22-07-2015 20:36:42

ดีแต่รังแก แถมยังชอบพูดจาดูถูกน้องอีก
นี่เป็นพระเอกแน่ป่ะเนี่ยพี่หมอ !!!

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.14 ป่วย {P.10}{22-7-58}
เริ่มหัวข้อโดย: Paparazzi ที่ 22-07-2015 21:07:07

อนุโมทนาบุญด้วยนะค้าา

น้องฝนสู้ๆๆๆๆ อีพี่หมอต้องรับกรรมสักวัน หมั่นไส้ ชิ! :m16:

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.14 ป่วย {P.10}{22-7-58}
เริ่มหัวข้อโดย: mystery Y ที่ 22-07-2015 21:38:49

รอตอนต่อไปน้า~

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.14 ป่วย {P.10}{22-7-58}
เริ่มหัวข้อโดย: noinha31 ที่ 22-07-2015 22:32:07

รอพี่หมอ
 :hao6: :hao6: :hao6:

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.14 ป่วย {P.10}{22-7-58}
เริ่มหัวข้อโดย: HISY ที่ 22-07-2015 22:47:15

อย่านึกว่าตอนนี้ไม่ทำอะไรน้องฝนแล้วจะไม่ด่านะ ชิส์

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.14 ป่วย {P.10}{22-7-58}
เริ่มหัวข้อโดย: Jibbubu ที่ 23-07-2015 03:28:56

เมื่อไหร่กรรมมันจะสนองคุณหมอสักที

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.14 ป่วย {P.10}{22-7-58}
เริ่มหัวข้อโดย: liza sarin ที่ 23-07-2015 06:44:13

 :pig4:

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.14 ป่วย {P.10}{22-7-58}
เริ่มหัวข้อโดย: บูมเบส ที่ 23-07-2015 17:12:37

ไอ้เลวแกมันชั่วสุดเลย

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.14 ป่วย {P.10}{22-7-58}
เริ่มหัวข้อโดย: SiHong ที่ 23-07-2015 19:33:22

งืออ พี่หมอใจดีกับฝนมากๆนะ

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.14 ป่วย {P.10}{22-7-58}
เริ่มหัวข้อโดย: OJSG7 ที่ 23-07-2015 22:53:31

หมอแซมรังแกเด็กขนาดนั้น ระวังกรรมตามสนองนะ ฮ่าๆๆๆ

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.14 ป่วย {P.10}{22-7-58}
เริ่มหัวข้อโดย: lahlunla ที่ 25-07-2015 10:05:22

น้องฝนหายป่วยเร็วๆ นะ
กินข้าวเยอะๆ ออกกำลังกายด้วยจะได้มีแรงมาทวงแค้นจากไอ้พี่หมอ ช สระ เ_ี่ย

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.15 รักษา {P.10}{28-7-58}
เริ่มหัวข้อโดย: memew ที่ 28-07-2015 17:06:40

♥
♥
Ch. 15 : รักษา
(พี่หมอ...♥)
♥
♥
 
ผมนั่งยิ้มอยู่หลังพวงมาลัยหลังจากสั่งลาฟ้ามาได้ เพราะอาการป่วยของคนไข้ผม ผมเลยมีโอกาสได้คุยกับฟ้ามากขึ้น ป้าแม่บ้านก็ไม่อยู่ ตัวขวางก็มาป่วย เหมือนเป็นสวรรค์ของผมเลย
 
ผมรับปากว่าจะมาตรวจอาการฝนอีกทีพรุ่งนี้ ฝนคงกลัวว่าผมจะทำอะไรที่คลินิก ผมยิ้มนิด ๆ มีฟ้าอยู่ ผมต้องให้ความสำคัญกับฟ้ามากกว่าอยู่แล้ว
 
กลับถึงบ้าน เห็นพ่อกับแม่กำลังนั่งจู๋จี๋กันอยู่บนโซฟาหน้าทีวี โดยมีตัวมารสายตานั่งกึ่งนอนเอกเขนกใส่เฮดโฟนฟังเพลงอยู่บนโซฟาอีกตัว กดเล่นเกมจากมือถือยิก ๆ
 
“อ้าว กลับมาแล้วเหรอตาแซม”
พ่อหันมาเห็นเข้าพอดี ผมพยักหน้า กำลังจะเดินขึ้นห้อง แต่พ่อเรียกตัวไว้ก่อน
 
“เหนื่อยมากหรือเปล่าลูก ถ้าไม่มากอาบน้ำเสร็จก็ลงมานั่งเล่นด้วยกันก่อนนะ”
ผมรับปากอย่างเสียไม่ได้ เดินขึ้นห้องไป ผมอาบน้ำอาบท่า ไม่ได้รีบมากเพราะไม่อยากลงไปเห็นไผ่ข้างล่าง หวังว่ามันจะขึ้นห้องก่อนผมลงไปด้วยซ้ำ พออาบแต่งตัวเสร็จ ลงไปก็เห็นมันยังอยู่ นั่งเล่นเกมอยู่เหมือนเดิม
 
ผมเดินไปนั่งยังโซฟาฝั่งตรงข้ามมัน ไผ่เหลือบมองนิดหนึ่งแล้วหลุบตาเล่นเกมต่อ ผมไม่ใส่ใจเหมือนกัน เอนหลังพิงพนักโซฟา พ่อกับแม่นั่งจ้องทีวีกันตาเขม็ง ฉากในหนังกำลังลุ้นระทึก เรื่องนี้ผมเคยดูแล้วเลยไม่ตื่นเต้นเท่าไหร่
 
ผมลอบชำเลืองมองคนที่นั่งอยู่ฝั่งตรงข้ามนิดหนึ่ง ไม่ได้อยากมอง แต่มันอยู่ในสายตาพอดี พอเห็นมันแล้วก็อดนึกไปถึงใครอีกคนไม่ได้
 
ผมไม่รู้ว่าพวกมันคบกันมานานแค่ไหน แล้วเวลาที่นอนด้วยกัน ไผ่จะกอดฝนยังไง ฝนจะครางแบบไหน แบบที่มานอนครางใต้ร่างผมรึเปล่า
 
กำลังคิดอยู่เพลิน ๆ เสียงมือถือที่ไผ่กำลังกดเล่นเกมอยู่ก็ดังจ้าขึ้น พ่อกับแม่ละสายตาจากทีวีหันมอง ไผ่ถอดเฮดโฟนคล้องไว้ที่คอ ยกมือถือแนบหู 
 
“ไงพี่ฟ้า” ผมหูตั้งทันทีที่ได้ยินชื่อนั้น “อ้าวเหรอ อื้ม ได้พี่ ไม่หรอก งั้นรอหน่อยนะ ไม่เกินครึ่งชั่วโมงก็น่าจะถึง” พูดจบมันก็กดตัดสาย
 
“แม่ คืนนี้ไผ่ไปนอนบ้านฝนนะ ฝนไม่สบาย พี่สาวฝนเขาโทรมาขอร้องให้ไปนอนเป็นเพื่อน ป้าแม่บ้านก็ไม่อยู่ ป่วยทั้งพี่ทั้งน้องแบบนั้น เกิดอะไรขึ้น กลัวจะไม่มีใครช่วย”
 
แม่พยักหน้า ขมับผมเต้นเบา ๆ ไม่รู้ว่าฟ้าชวนจริงหรือว่าแค่มุขต้องการไปนอนกกคู่ขามันกันแน่ มันดีดตัวลุกจากโซฟา ผมลุกตามบ้าง
 
“พี่ไปด้วย” ต่อหน้าพ่อแม่ ผมจะแสดงเป็นพี่ที่ดีแบบนี้แหละ มันแสดงสีหน้าไม่พอใจทันที แต่แค่แวบเดียว ก่อนกลับมาราบเรียบเหมือนเดิม มันเองก็จำเป็นต้องแสดงเป็นน้องที่ดีเหมือนกัน
 
“อ้าว แล้วเราจะไปกับเขาทำไมล่ะตาแซม” พ่อถามงง ๆ
 
“พอดีผมเป็นหมอเจ้าของไข้ของสองคนนั้นครับ จริง ๆ ไปดูมาแล้วรอบหนึ่งตอนเย็น แต่เดี๋ยวไปดูอีกรอบเพื่อความแน่ใจ” ผมแสร้งบอก พ่อกับแม่พยักหน้ารับ ไม่มีใครสังเกตเห็นใบหน้าหงิก ๆ ของไผ่นอกจากผม แต่ผมไม่สนใจ เดินนำขึ้นห้องไปก่อนเพื่อเปลี่ยนเสื้อผ้ากับเอากุญแจรถ ไผ่เดินตามขึ้นมาติด ๆ เดินเข้าห้องของตัวเองไป
 
ถึงมันจะดูมากไปที่ผมทำแบบนี้ แต่อะไรบางอย่างบอกว่าผมกำลังจะยิงปืนนัดเดียว แล้วได้นกหลายตัวในเวลาเดียวกัน ผมไม่ได้รีบร้อนอะไรมากมายเพราะรู้สภาพคนไข้ผมดี ไปเวลานี้รถไม่ติดด้วย ผมขับมาถึงบ้านฟ้าช้ากว่าไผ่เล็กน้อย พอจอดรถได้ก็เห็นมันยืนถือหมวกกันน็อกชะเง้อคอมองอยู่หน้าประตูรั้วแล้ว     
 
ผมก้าวลงจากรถมายืนอยู่ด้านหลังห่าง ๆ มันหน่อย มองเข้าไปภายในบ้าน เห็นฟ้ากำลังเดินกึ่งวิ่งออกมา ไฟภายในรั้วบ้านถูกเปิดไว้จนสว่างจ้า ฟ้าเปิดประตูรั้วอันใหญ่ออก ทำหน้าแปลกใจที่เห็นผม
 
“พอดีผมอยากมาดูอาการคนไข้ผมอีกรอบ”
ผมรีบออกตัวก่อน
 
“ฝนเป็นไงบ้างพี่ฟ้า”
ยังไม่ทันที่ฟ้าจะได้พูดอะไรกับผมไผ่มันก็ถามแทรกขึ้นมาก่อน
 
“ไม่ดีเลย ทรุดกว่าเดิมอีก ดีเลยค่ะที่คุณหมอมาด้วย กะจะให้ไผ่พาไปโรงพยาบาลพอดี”
 
เหมือนทุกอย่างจะเข้าทางผมพอดี ฟ้ารีบเปิดประตูรั้วออกกว้างเพื่อให้ทั้งรถผมและรถไผ่เข้าไปจอดในบ้านได้ ไผ่ตรงเข้าบ้านไปทันทีในขณะที่ผมเดินอ้อมไปเปิดท้ายรถเพื่อหยิบอุปกรณ์ในการรักษาเบื้องต้นออกมา ผมเก็บทุกอย่างไว้ในคูลเลอร์พิเศษ รักษาความเย็นได้เป็นอาทิตย์ แม้สภาพภายนอกจะร้อนอบอ้าวแค่ไหนก็ตาม ฟ้ายืนคอยอยู่ด้านหลัง
 
ผมไม่ได้รีบร้อน เพราะนี่เป็นโอกาสดี ๆ ที่ผมจะได้อยู่กับฟ้าเพียงลำพังนาน ๆ
 
“มีอะไรให้ฟ้าถือช่วยไหมคะ” ฟ้าชะเง้อคอถาม
 
“งั้นคุณฟ้าช่วยผมถือนี่ละกัน” ผมยื่นหนึ่งในอุปกรณ์ให้ฟ้าช่วยถือ เป็นการสร้างความไว้เนื้อเชื่อใจให้แก่กันและกัน พอเรียบร้อย ผมปิดฝากระโปรงรถลง เดินตรงไปยังห้องของฝนด้วยกัน
 
พอไปถึง เห็นไผ่กำลังนั่งเอาผ้าขนหนูผืนเล็กเช็ดหน้าคู่ขามันอยู่ข้างเตียง คนไม่สบายไม่ได้หน้าซีดเหมือนตอนเย็น แต่กลับแดงซ่านเพราะฤทธิ์ไข้ แถมยังมีท่าทางอึดอัดเหมือนหายใจไม่สะดวก ครางน้อย ๆ เหมือนคนทรมาน
 
ไผ่ลุกให้ผมนั่งแทนที่ ผมใช้หลังมือแตะหน้าผาก ดึงเอาอุปกรณ์ ๆ ต่าง ๆ มาตรวจวัด พอตรวจเช็กเรียบร้อยก็ฉีดยาให้อีกเข็มเป็นอันจบ ผมนั่งสังเกตอาการ ไม่นานคนไข้ที่นอนทรมานอยู่ก็หายใจสม่ำเสมอขึ้น ฟ้าทิ้งตัวลงนั่งข้าง ๆ คนป่วย ซึ่งหันหน้าเข้าหาผมพอดี จับมือฝนไว้
 
“ตอนคุณหมอมาส่งก็ยังเห็นดี ๆ อยู่ แต่พอคุณหมอกลับไปได้สักพัก อาการก็หนักขึ้นอย่างที่เห็นนี่แหละ”
ผมหัวเราะอยู่ในใจ ผมรู้ว่าคนไข้ผมแกล้งทำเป็นแข็งแรงเพื่อจะได้กลับบ้านเร็ว ๆ เพราะจริง ๆ อาการแบบฝนต้องอยู่พักให้หมอดูอาการต่ออีกสักคืนมากกว่า 
 
“คนไข้มีสภาวะเครียดค่อนข้างมากบวกกับพักผ่อนไม่เพียงพอ ภูมิต้านทานเลยต่ำกว่าปกติ ป่วยง่าย”
ผมอธิบาย ฟ้าขมวดคิ้ว หันมองไปทางไผ่
 
“ไผ่ นอกจากเรื่องเรียนหนักแล้ว ฝนมีปัญหาอะไรกับใครที่โรงเรียนหรือเปล่า พี่ไม่แน่ใจว่าฝนเครียดกับเรื่องเรียนอย่างเดียวหรือว่าเครียดเรื่องอื่นร่วมด้วย”
ผมแอบยิ้มเยาะอยู่ในใจ เพราะรู้สาเหตุความเครียดของฝนดี แต่แกล้งทำเป็นนิ่งเฉยเสีย
 
“ไม่นี่ แต่ช่วงนี้โปรเจ็คเยอะ พวกผมนี่แทบตาย จารย์แกเพิ่งอกหัก เลยมาลงเอากับเด็ก ๆ ไงจะให้มันทำน้อย ๆ ละกัน เมื่อคืนมันก็ไม่ได้นอนเพราะนั่งทำโปรเจ็คยันเช้า” 
 
“ฝากด้วยละกันนะ” ฟ้าบอกด้วยสีหน้าเป็นห่วง อังหน้าผากคนป่วยอีกรอบ ตอนนี้ไข้คงลดลงไปบ้างแล้ว

“หวังว่าตกดึกจะไม่ไข้หนักกว่าเดิมนะ”
 
ผมแอบยิ้มอยู่ในใจ
 
“ถ้าคุณฟ้าไม่ว่าอะไร คืนนี้ผมขอค้างด้วยคนได้ไหม จะได้เฝ้าดูอาการของฝนได้ ถ้าไม่กำเริบก็ดีไป แต่ถ้ากำเริบ ผมจะได้รักษาทัน เพราะถ้ารอนำส่งโรงพยาบาล คนไข้อาจช็อกขึ้นมาระหว่างทางก็ได้”
 
ผมขู่ ซึ่งจริง ๆ อาการของน้ำฝนไม่ได้หนักขนาดนั้นหรอก ฟ้าทำท่าคิด
 
“ฟ้าไม่ว่าอะไรหรอกค่ะ ไผ่ก็อยู่ แต่เกรงใจคุณหมอมากกว่า”
 
ผมยิ้มอ่อนโยน
 
“ถ้าเกรงใจจริง ไงพรุ่งนี้เช้าผมขออาหารเช้าอร่อย ๆ เป็นค่าตอบแทนละกันครับ” ผมหยอด เหมือน ๆ จะได้ยินเสียงกระแอมไออย่างหมั่นไส้มาจากใครอีกคน แต่ผมไม่ใส่ใจ คิดซะว่ามันเป็นอากาศธาตุละกัน
 
“ได้ค่ะ” ฟ้าบอกยิ้ม ๆ “งั้นขอเวลาสักครู่นะคะ ขอฟ้าไปเตรียมห้องก่อน ว่าแต่ไผ่ ฝนไม่สบายหนักขนาดนี้ คงนอนกับฝนไม่ได้แล้วนะ ไปนอนห้องนอนรับแขกละกัน เดี๋ยวพี่จะเตรียมให้”
 
“ไม่ต้องยุ่งยากหรอกพี่ฟ้า ผมหัวแข็งไม่ติดง่าย ๆ หรอก จะได้เฝ้าไข้ฝนมันด้วย”
 
“อย่ามั่นใจตัวเองไป นายยังมีเรียนพรุ่งนี้อีกนะ เกิดติดไข้ขึ้นมาละยุ่งแน่ แค่ให้มาอยู่เป็นเพื่อน เผื่อมีอะไรจะได้ช่วยเหลือกันได้เฉย ๆ”

“งั้นนอนโซฟาในห้องรับแขกก็ได้”

“จะบ้ารึไง โซฟาเล็กกว่าเธอตั้งเยอะ”
 
ไผ่ทำหน้าเหม็นเบื่อ
 
“งั้นไปนอนห้องพี่ฟ้า รับรองผมนอนไม่ดิ้นหรอก”
 
“มะเหงกสิ” ฟ้าย่นหน้าใส่ ไผ่ยักคิ้ว
 
ผมนั่งไฟลุก แต่ก็ยังรักษาท่าที ไม่รู้ว่ามันพูดจริงหรือพูดเล่นกันแน่ที่ขอไปนอนกับฟ้า ถึงจะรู้ว่ามันเป็นเกย์ แต่ผมก็รู้สึกไม่ดีที่มันจะมานอนข้าง ๆ คนที่ผมชอบอยู่ดี
 
“รออยู่นี่ละกัน ไม่นานก็เรียบร้อย คอยสักครู่นะคะคุณหมอ” ฟ้าบอกมัน ก่อนหันมาบอกผมต่อ ผมยิ้มรับ ฟ้าลุกเดินออกจากห้องไป ไผ่มองหน้าฝน เหลือบมองผมแวบหนึ่ง แล้วมันก็หันหลัง เดินออกจากห้องไปเหมือนกัน
 
“พี่ฟ้า เดี๋ยวผมช่วย” ได้ยินเสียงมันดังแว่วหายไป มันคงเลี่ยงที่จะอยู่กับผมภายในห้อง ผมยกยิ้มนิด ๆ หันกลับมามองคนที่นอนหายใจสม่ำเสมอบนเตียง
 
หน้าคนป่วยแดงเอามาก ๆ โดยเฉพาะที่ปาก ผมหันไปมองผ้าเช็ดตัวที่วางพาดไว้บนขอบกะละมังใบย่อม จริง ๆ ผมจะไม่สนใจเลยก็ได้ แต่ไหน ๆ ผมก็เป็นหมอแล้ว ดูแลมันสักหน่อย อย่างน้อยจะได้เรียกเครดิตจากฟ้าได้ ผมหยิบผ้ามาชุบน้ำ บิดจนหมาด ซับลงบนหน้าผาก เลื่อนลงมาที่ขมับ ไม่ได้เช็ดเพื่อทำความสะอาด แต่เช็ดเพื่อให้อุณหภูมิลดลงมากกว่า ผมไล่ซับไปทั่วทั้งใบหน้า ก่อนซับตรงจุดสุดท้ายลงบนปาก ๆ แดง ๆ นั้น
 
จริง ๆ มันไม่ใช่จุดที่คนจะเช็ดตัวกันหรอก แต่ผมเห็นมันแดงจัด ๆ เลยเผลอไล่เช็ด ผมละมือออก มองรูปปากของคนที่กำลังหลับสนิท 
 
ผมเพิ่งสังเกตว่าปากฝนกับปากฟ้าคล้ายกันเอามาก ๆ ผมไม่เคยสัมผัสปากฟ้ามาก่อนเลยไม่รู้รสชาติว่าเป็นไง แต่สำหรับฝน ผมเคยมาแล้ว และผมยังจดจำรสจูบนั้นได้เสมอ ผมกำผ้าไว้หลวม ๆ วางนิ้วโป้งลงบนริมฝีปากล่างมันเบา ๆ มันดูแดงและยั่วยวนเอามาก ๆ จนผมเผลอตัวก้มลงไปกดจูบเบา ๆ
 
แค่แผ่วเบาเท่านั้นแล้วถอนปากออก
 
ไม่แน่ใจว่าเพราะจูบเมื่อกี้ทำให้ผมติดไข้ หรือเพราะร่างกายมันจดจำอารมณ์และความรู้สึกเดิม ๆ ที่ผมเคยสัมผัสร่างกายนี้กันแน่ ตัวผมถึงได้รู้สึกร้อนขึ้นมาขนาดนี้ ผมรีบเบรกอารมณ์ตัวเองไว้
 
ให้มาตื่นตอนนี้คงไม่ดีแน่
 
ผมละสายตาจากปากคนป่วย มาเช็ดตัวต่อจากหน้าไล่ลงไปที่ลำคอ ผิวมันขาว ซ้ำยังเนียนเอามาก ๆ ด้วย สวยไม่แพ้ผิวฟ้าเลย แต่ของฟ้าดูจะละเอียดกว่า และตอนนี้ ผิวขาว ๆ นั้นถูกความร้อนโหมจนดูชมพูระเรื่อไปหมด
 
ผมเผลอลูบมือแผ่วเบาบนผิวเนื้อนั้น ไม่แน่ใจว่าเพราะผมอยากเห็นผิวมันมากขึ้น หรือเพราะจรรยาบรรณแพทย์สั่งให้ผมอยากเช็ดตัวมันมากขึ้นกันแน่ ผมถึงได้ค่อย ๆ ใช้นิ้วสะกิดกระดุมเสื้อมันออกจากกันทีละเม็ด จนเสื้อมันเปิดแยกออกจากกัน
 
ผิวมันดูดีซะจนผมอยากจะทำให้เป็นรอย
 
ผมหันมองไปทางหน้าประตู เงี่ยหูฟังนิดหนึ่งว่ามีใครอยู่ใกล้ ๆ หรือเปล่า ภายนอกเงียบสนิท ผมหันมามองคนที่นอนอยู่ หน้าอกมันไหวกระเพื่อมน้อย ๆ
 
หัวใจผมเต้นแรง ผมคงเป็นโรคจิตจริง ๆ ที่รู้สึกชื่นชอบเรื่องท้าทายแบบนี้ ผมก้มหน้า จูบซับเบา ๆ ยังซอกคอที่กำลังร้อนผ่าว แค่สัมผัสนิดเดียว ร่างกายผมก็รู้สึกตื่นตัวขึ้นมาแล้ว แต่เป้าหมายผมคือแผงอกมัน
 
ผมเลื่อนหน้าต่ำลงไปอีก เลือกตำแหน่งเหมาะ ๆ ประทับปากฝากรอยสีกลีบกุหลาบจาง ๆ ไว้ ผมยกยิ้ม ยกตัวขึ้นมามอง ผิวเนื้อแบบนี้กว่ามันจะจาง ก็น่าจะสักสองสามวัน เป็นเวลานานมากพอที่จะให้ไผ่ได้สังเกตเห็น ผมดึงสาบเสื้อคนป่วยมาชิดกัน กลัดกระดุมให้ทีละเม็ด ได้ยินเสียงฝีเท้าดังใกล้เข้ามา แล้วประตูก็เปิดออกเป็นจังหวะเดียวกับที่ผมติดกระดุมเม็ดสุดท้ายเสร็จพอดี ฟ้าทำหน้าแปลกใจกับสิ่งที่ผมกำลังทำอยู่
 
“ขอบคุณค่ะคุณหมอ อันนั้นเดี๋ยวฟ้าทำเองก็ได้ เกรงใจ”
 
“ไม่เป็นไรครับ ผมแค่ทำให้อุณหภูมิเขาลดเร็ว ๆ จะได้หายไว ๆ” ผมลุกไปยืนข้าง ๆ ฟ้า ในขณะที่ไผ่เดินอ้อมไปนั่งข้าง ๆ คนป่วยแทนที่
 
“ห้องคุณหมอเรียบร้อยแล้วนะคะ อาจไม่สะดวกสบายเท่าที่บ้าน แต่ก็น่าจะนอนได้”
 
“แบบไหนก็ได้ครับ นั่งหลับกับโต๊ะทำงานก็เคยมาแล้ว”
 
“ทำไมทำแบบนั้นละคะ ทางโรงพยาบาลน่าจะมีที่ดี ๆ ให้คุณหมอนอนกันบ้าง”

ผมยิ้ม “มีครับ แต่บางครั้งก็ทำงานเพลิน อันนี้ผมผิดเอง” 
ฟ้าค้อนเหมือนจะบ่นใส่ ผมหัวเราะกับท่าทางแบบนั้น สงสัยผมจะได้ว่าที่เมียเป็นคนขี้ห่วงนะเนี่ย
 
ผมเหลือบมองไปทางไผ่ ยิ้มอยู่ในใจเมื่อเห็นไผ่อังมือกับหน้าผากคนป่วย ไล่ต่ำลงมายังซอกคอ แล้วหันไปหยิบผ้าในกะละมังมาบิดพอหมาด ซับลงบนซอกคอนั้น แบบที่ผมทำเมื่อกี้นี้แหละ ผมลุ้นอยากให้ไผ่เห็นสิ่งที่ผมทำไว้
 
และไม่นานผมก็ต้องยิ้ม เมื่อมันคลี่เปิดกระดุมเสื้อคนป่วยออก และเห็นร่องรอยบางอย่างที่ผมจงใจทำทิ้งไว้ มันขมวดคิ้ว ทำหน้าสงสัย เกลี่ยลูบเบา ๆ ทำหน้าสงสัยยิ่งกว่าเดิม แต่ไม่พูดอะไร ไล่ซับไปทั่วทั้งแผงอกบอบบางนั้น
 
ผมว่าไผ่คงไม่ใช่ผู้ชายประเภทมีอะไรกันแล้วทิ้งรอยไว้แน่ ๆ เพราะผมนอนกับฝนมาหลายรอบแล้วยังไม่เห็นร่องรอยอะไรบนร่างกายฝนเลย หรือไม่ก็เพราะไม่อยากให้คนอื่นรู้ความสัมพันธ์ของพวกมัน 
 
มันกลัดกระดุมเสื้อคนป่วยเข้าที่ สีหน้ายังไม่หายสงสัย ผมยิ้มพอใจ ฟ้าเดินไปทิ้งตัวลงนั่งข้าง ๆ ลูบหน้าผากคนหลับเบา ๆ สีหน้าท่าทางเต็มไปด้วยความเอ็นดูและเห็นใจ ในขณะที่ไผ่ซักผ้ามาลูบมือลูบแขนมันต่ออย่างถนุถนอม ผมเลื่อนสายตาไปยังคนที่กำลังหลับสนิท

ได้รับความรักเยอะดีแฮะ
 
“ฟ้าว่าดึกมากแล้ว คุณหมอไปพักเถอะค่ะ พรุ่งนี้ยังต้องไปทำงานอีก ไผ่ด้วย เดี๋ยวไปโรงเรียนสาย อยากกินอะไรเป็นพิเศษไหม พรุ่งนี้พี่จะได้ทำให้” ฟ้าถามมันอย่างอ่อนโยน “เอ่อ คุณหมอด้วย” ก่อนหันมาถามผมบ้าง
 
“อะไรก็ได้ครับ ผมกินได้หมด”
 
ได้ยินเสียงเหมือนคนสำลักอะไรสักอย่าง ผมเหลือบไปมองนิดหนึ่ง ทำเป็นไม่ใส่ใจ
 
“ของไผ่อะไรก็ได้พี่ แต่ผมว่าทำผัดถั่วงอกก็ดีนะ ของโปรดผม พี่หมอก็ชอบด้วย”
 
ผมตวัดสายตามองหน้ามัน เพราะผัดถั่วงอกเป็นอาหารที่ผมเกลียดที่สุดต่างหาก เรามองตากันเหมือนจะรู้ว่ากำลังก่อสงครามกันเล็ก ๆ
 
“ว้าวเหรอ ดีจัง ฟ้าก็ชอบผัดถั่วงอก ฝนด้วย งั้นเดี๋ยวฟ้าทำให้กินนะคะ” ฟ้าดี้ด้า
 
จริง ๆ ผมไม่ได้มีปัญหาอะไรกับผัดถั่วงอกหรอก แต่ที่ไม่ชอบ เพราะมันเป็นของโปรดของไผ่ต่างหาก
 
ตอนแรกฟ้าจะมานอนเฝ้าฝนที่นี่เอง แต่ผมห้ามไว้ เพราะกลัวฟ้าติดไข้เหมือนกัน ผมอาสาจะมาเช็กสภาพฝนทุก ๆ สองชั่วโมง ตอนแรกฟ้าจะไม่ยอม เพราะดูเหมือนเป็นการรบกวนเกินไป ผมเพียงยิ้ม บอกว่ามันเป็นหน้าที่ ที่โรงพยาบาล ผมตรวจหนักยิ่งกว่านี้อีก
 
ไม่นานฟ้าก็เข้าใจ พอเรียบร้อย ไผ่ก็เดินเข้าห้องที่ฟ้าเตรียมไว้ให้ ในขณะที่ฟ้าส่งผมไปยังห้องนอนสำรองอีกห้อง มันเป็นห้องขนาดเดียวกับห้องของฝน มีเตียงและชุดที่นอนครบ แต่จากกลิ่นก็รู้ว่ามันเป็นห้องที่ไม่ได้ถูกใช้งานบ่อยนัก การตกแต่งเรียบมาก ๆ มีแอร์พร้อม ฟ้าเปิดไว้ให้แล้ว เข้ามาก็เย็นฉ่ำเลย ผมสำรวจไปรอบ ๆ อีกเพียงเล็กน้อยก็ทิ้งตัวลงนอน ปิดเปลือกตาลง ข่มใจให้หลับ

แต่ทำไมไม่รู้ ผมถึงหลับไม่ได้จริง ๆ 

             
TBC...
ผิดพลาดตกหล่นตรงไหน บอกกันได้น้าาา บางทีคนเขียนก็เบลอ ๆ ช่วงนี้คนเขียนมาช้านิดเพราะติดเดินทาง ไปทีก็สามสี่วัน นี่จะไปอีกทีวันพรุ่งนี้กลับอาทิตย์ เจอกันตอนหน้าวันจันทร์ค่าาา

ขอบคุณทุกเม้นท์ค่าาาา ^^

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.15 รักษา {P.10}{28-7-58}
เริ่มหัวข้อโดย: Mouse2U ที่ 28-07-2015 17:46:15

พี่หมอทำตัวเหมือนคนขาดความอบอุ่นเลยนะคะ ถึงได้กระแนะกระแหนได้แม้กระทั่งคนป่วยที่นอนแบบอยู่บนเตียงอย่างฝน o16

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.15 รักษา {P.10}{28-7-58}
เริ่มหัวข้อโดย: ▶August5th◀ ที่ 28-07-2015 17:55:29

เมื่อไรพี่หมอจะรู้ซะที ว่าไผ่กับฝนไม่ได้เป็นไรกัน

อยากเห็นหมออึ้ง ว่าตัวเองคิดผิด หึหึ 555+

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.15 รักษา {P.10}{28-7-58}
เริ่มหัวข้อโดย: HISY ที่ 28-07-2015 18:03:15

เกลียดอิพี่หมอจริงๆ

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.15 รักษา {P.10}{28-7-58}
เริ่มหัวข้อโดย: My_yunho ที่ 28-07-2015 18:16:20

 :z6: :z6:ให้พี่หมอ

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.15 รักษา {P.10}{28-7-58}
เริ่มหัวข้อโดย: mystery Y ที่ 28-07-2015 18:35:58

รอตอนต่อไป~

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.15 รักษา {P.10}{28-7-58}
เริ่มหัวข้อโดย: lizzii ที่ 28-07-2015 18:37:04

พี่หมอหนักขึ้นทุกวันจริงๆ

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.15 รักษา {P.10}{28-7-58}
เริ่มหัวข้อโดย: mukmaoY ที่ 28-07-2015 19:33:41

จะดอดไปหาฝนอีกละสิ

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.15 รักษา {P.10}{28-7-58}
เริ่มหัวข้อโดย: ่patsaporn ที่ 28-07-2015 19:50:22

นอนไม่หลับแล้วจะย้องไปปล้ำน้องรึไงอิหมอ คนเลว คนใจร้าย
แต่เริ่มมีอาหารหวงฝนแล้ว คิ้วกระตุกยิบๆ มาเฝ้าด้วยตัวเองด้วย

ขอบคุณค่ะ

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.15 รักษา {P.10}{28-7-58}
เริ่มหัวข้อโดย: nevergoodbye ที่ 28-07-2015 20:10:29

พี่หมอแน่ใจหรอคะว่าจะได้พี่ฟ้าเป็นเมีย
แต่ที่แน่ๆคือฝนเป็นเมียพี่แล้วนะคะ  :mew2:

แอบอยากรู้ว่าเมื่อไรพี่หมอจะรู้ซักทีว่าฝนไม่ได้มีความสัมพันธ์ทางกายอะไรเกินเลยกับไผ่
พอถึงตอนนั้น พี่หมอคงจะรู้สึกเสียใจกับสิ่งที่ทำกับฝน? (อาจจะไม่เพราะไผ่ดูท่าเอ็นดูฝนมาก ไม่ว่าในทางชู้สาวหรือไม่ พี่หมอจะสะใจอยู่ดีที่ทำร้ายของรักของไผ่ได้) รอดูต่อไปค่ะ

สุดท้าย รักพี่หมอเหมือนเดิมนะคะ ถึงพี่จะยอมรับว่าตัวเองโรคจิต ถึงคนทั้งเล้าจะรุมประณามพี่ แต่อย่าท้อไปเพราะมีแฟนคลับตัวเล็กๆอยู่ตรงนี้  :laugh:

เป็นกำลงัใจให้คนเขียนเหมือนเดิมค่ะ รีบมาอัพต่อน้า รอคอยตอนใหม่ทู้กกกกกกกวันค่ะ อิอิ  :L2:

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.15 รักษา {P.10}{28-7-58}
เริ่มหัวข้อโดย: lahlunla ที่ 28-07-2015 20:14:29

เชี่ยพี่หมอ คนพี่ก็จะเอา คนน้องก็จะขย้ำ
มีจรรยาบรรณของความเป็นหมอได้ไงเนี่ยวะห๊ะ 
กลับไปเรียนวิชาจริยธรรม20ปีเลยไป๊
 :katai4:

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.15 รักษา {P.10}{28-7-58}
เริ่มหัวข้อโดย: smoking ที่ 28-07-2015 20:22:56

หมั่นไส้อีพี่หมอ น้ำฝนห้ามไปรักมันนะคะ โรคจิตแล้วยังโง่อีก
โอ้ย!!!!! หมั่นไส้ๆๆๆๆ o9 o9 o9

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.15 รักษา {P.10}{28-7-58}
เริ่มหัวข้อโดย: Freja ที่ 28-07-2015 20:43:44

ชื่อตอนนึกว่าเป็นอิพี่หมอที่จะต้อง*รักษา*ตัวเอง

ไม่รู้สิเราว่าไผ่หลายๆครั้งทำเอาเรานึกระแวงว่าอาจจะเป็นเพื่อนสนิทคิดไม่ซื่อก็ได้

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.15 รักษา {P.10}{28-7-58}
เริ่มหัวข้อโดย: tiew93 ที่ 28-07-2015 21:23:02

ยังไงก็ทำใจชอบพี่หมอไม่ลงเลยจริงๆ คือดูเลวกว่าคุณพิศาลในจำเลยรักอี๊กกกก เฮ้อ

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.15 รักษา {P.10}{28-7-58}
เริ่มหัวข้อโดย: ่jum ที่ 28-07-2015 21:36:30

หมอโรคจิต  :m16:

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.15 รักษา {P.10}{28-7-58}
เริ่มหัวข้อโดย: poohanddew ที่ 28-07-2015 21:58:01

รักษาตัวเองก่อนมั๊ยพี่หมอ

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.15 รักษา {P.10}{28-7-58}
เริ่มหัวข้อโดย: ::UsslaJlwaJ:: ที่ 28-07-2015 22:46:56

เกลียดอิพี่หมอมาก เอาจริง :m31:

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.15 รักษา {P.10}{28-7-58}
เริ่มหัวข้อโดย: amoureaux ที่ 28-07-2015 22:55:53

พี่หมอซาดิสม์ สงสารน้องฝนจัง

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.15 รักษา {P.10}{28-7-58}
เริ่มหัวข้อโดย: Paparazzi ที่ 28-07-2015 23:16:28

ไม่ว่าอีพี่หมอออกฉากไหน อิฉันก็อยากตื้บมันทุกครั้งไป  :katai1:

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.15 รักษา {P.10}{28-7-58}
เริ่มหัวข้อโดย: SiHong ที่ 28-07-2015 23:22:14

ดูไม่ออกเลยว่าจะลงเอยยังไง พี่หมอเลวสุดใจจริงๆ

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.15 รักษา {P.10}{28-7-58}
เริ่มหัวข้อโดย: ขนมโก๋ ที่ 28-07-2015 23:34:54

แด่พี่หมอ :z6:

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.15 รักษา {P.10}{28-7-58}
เริ่มหัวข้อโดย: Jibbubu ที่ 29-07-2015 08:36:58

รอวันฝนเอาคืนไอ้พี่หมอบ้า จะให้ฝนเอาคืนให้หนักเลย อิหมอโรคจิต

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.15 รักษา {P.10}{28-7-58}
เริ่มหัวข้อโดย: shoky_9 ที่ 29-07-2015 12:15:28

อิพี่หมอ ตามมากันถึงบ้านเค้าเลยนะ หวงอะจิ  :hao3:

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.15 รักษา {P.10}{28-7-58}
เริ่มหัวข้อโดย: mypink801 ที่ 29-07-2015 17:47:53

ทำใจชอบอิพี่หมอไม่ลง เกลียด!  :m31:

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.15 รักษา {P.10}{28-7-58}
เริ่มหัวข้อโดย: บูมเบส ที่ 29-07-2015 18:09:14

ความจริงปรากฏซะทีเถอะ

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.15 รักษา {P.10}{28-7-58}
เริ่มหัวข้อโดย: bmbeii ที่ 05-08-2015 11:08:47

รอค่าาาา :))

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.15 รักษา {P.10}{28-7-58}
เริ่มหัวข้อโดย: Mouse2U ที่ 05-08-2015 11:24:57

รอตอนต่อไปนะคะ.. :L2:

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.15 รักษา {P.10}{28-7-58}
เริ่มหัวข้อโดย: liza sarin ที่ 05-08-2015 11:51:26

อิพี่หมอร้ายมาก

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.16 ปีศาจผู้อ่อนโยน {P.11}{7-8-58} 100%
เริ่มหัวข้อโดย: memew ที่ 05-08-2015 19:44:17

 
Chapter : 16 : ปีศาจผู้อ่อนโยน
(น้ำฝน...♥)
♥
♥
 :katai4: Up 100% [แบ่งลง 2 หน้านะคะ พอดีลงหน้าเดียวไม่พอ  :hao5:]
...............................................................................................
 
ผมวิ่ง วิ่ง แล้วก็วิ่ง วิ่งหนีบางสิ่งบางอย่างที่น่าหวาดกลัว ผมไม่รู้ว่ามันคืออะไร เห็นเพียงแค่เงาอันดำทะมึน ตัวใหญ่ราวกับยักษ์ และไม่ว่าผมจะหนีไปที่ไหน สิ่งนั้นจะวิ่งตามผมมาเรื่อย ๆ ผมวิ่งไปหลบหลังกำแพง แต่มันก็โผล่พรวดเข้ามาทำให้ผมหวาดกลัว ผมวิ่งออกจากจุดนั้นไปยังเส้นทางแคบ ๆ ที่สองข้างทางเป็นกำแพงอิฐเก่า ๆ สูงท่วมหัว ผมวิ่งตรงไปเรื่อย ๆ เหลียวหลังกลับไปมองเป็นระยะด้วยความหวาดผวา

กระทั่งร่างทั้งร่างหล่นวูบหายลงไปเบื้องล่าง ตัวผมกระแทกกับพื้น แต่มันไม่เจ็บ ผมนอนพังพาบอยู่กับที่ รีบขยับลุกขึ้นนั่ง หันมองไปรอบ ๆ รอบด้านมืดสนิท มันมืดมิดราวกับมีใครเอาสีดำมาย้อมอากาศ มีเพียงจุดที่ผมนั่งอยู่นี้เท่านั้นที่มีแสงอ่อน ๆ จากดวงจันทร์สาดลงมา พื้นที่ผมนั่งอยู่เป็นดินแฉะ ๆ ที่มันทั้งอับและชื้น 

ได้ยินเสียง'แกร๊ก'ดังมาจากมุมหนึ่งของความมืด ผมสะดุ้งเฮือกหันขวับไปมอง ไม่เห็นอะไรเลยนอกจากความมืด ผมพยายามเพ่งมองพอ ๆ กับพยายามคาดเดาว่าสิ่งนั้นคืออะไร มันดังขึ้นอีกครั้ง และดูเหมือนสิ่งนั้นกำลังเคลื่อนไหวใกล้เข้ามาเรื่อย ๆ ผมน้ำตาคลอ ค่อย ๆ ขยับถอยไปด้านหลัง เสียงนั้นใกล้เข้ามาอีก

แล้วก็มีสิ่งหนึ่งคว้าหมับมาที่ข้อเท้า ผมสะดุ้งเฮือกแหกปากร้องลั่น สิ่งนั้นคือมืออันน่าเกลียดน่ากลัว มันมาพร้อมกับเสียงหัวเราะอันสยดสยอง ผมตัวสั่นเทา ใจอยากขยับหนี แต่ความหวาดกลัวทำให้ผมไม่สามารถขยับเขยื้อนได้ มันหัวเราะอีกรอบ เคลื่อนมือสูงขึ้นมาอีกจนเห็นส่วนแขนอันเน่าเฟะได้อย่างชัดเจน 

แล้วเจ้าสิ่งนั้นก็โผล่พรึบเข้ามาเอาหน้าประชิดหน้าผมอย่างรวดเร็ว

ผมเบิกตากว้าง จ้องภาพใบหน้าน่าเกลียดน่ากลัวนั้น มันเป็นภาพของพี่หมอ แต่ในสภาพโกรธจัด ดวงตาทมึนทึงแดงก่ำ เขี้ยวขาวยาวเฟื้อยราวกับแวมไพร์หรือไม่ก็ยักษ์ในสมัยโบราณ ริมฝีปากสีเลือดแสยะยิ้ม

ผมแหกปากร้องลั่นออกมาสุดเสียง สะดุ้งเฮือกลุกพรวดขึ้นนั่ง

ผมหอบหายใจแรง กวาดมองไปรอบ ๆ ภาพในหุบเหวอันมืดมิดกลับมาสว่างอีกครั้งจากโคมไฟที่เปิดทิ้งไว้บนหัวเตียง หัวใจเต้นแรงจนต้องกุมมันไว้ เหงื่อไคลไหลย้อยจนหน้าผากชื้นไปหมด

ฝันหรอกเหรอ
ผมค่อย ๆ ผ่อนลมหายใจลง เหมือนจริงเอามาก ๆ เหมือนจริงจนน่ากลัว ผมยกหลังมือปาดเหงื่อ ขยับลุกหยิบน้ำบนโต๊ะข้างเตียงมาดื่ม

ผมทิ้งตัวลงนอนอีกรอบ หรี่ไฟให้แสงเจือจางลงแต่ไม่ได้ปิดเพราะยังหวาดกลัวอยู่ ผมกุมหัวใจตัวเอง มันยังเต้นแรงอยู่เลย

มันเป็นแค่ความฝันเท่านั้นน้ำฝน
ความฝัน...
ผมปลอบใจตัวเอง ค่อย ๆ ผ่อนลมหายใจลง ปิดเปลือกตาช้า ๆ พยายามข่มใจให้หลับอีกรอบ 

เคลิ้ม ๆ กำลังจะหลับ แต่เหมือนได้ยินเสียงอะไรบางอย่าง เสียงคล้ายลูกบิดถูกจับหมุน ผมค่อย ๆ ลืมตามอง เสียงบานไม้ถูกผลักเปิดออกตามด้วยเสียงฝีเท้าที่ขยับก้าวเข้ามา เสียงบานไม้ถูกผลักปิดตามติดด้วยเสียงคลิกเหมือนลูกบิดถูกกดล็อก

หัวใจผมไหวแรงขึ้นมาอีกครั้ง ค่อย ๆ ก้มมองไปทางหน้าประตู เห็นเงาเลือนรางของอะไรสักอย่างคล้ายมนุษย์ ผมกำผ้าห่มที่อกแน่น จ้องตาแทบไม่กระพริบ
 
นี่ผมฝันอีกแล้วเหรอ

ร่างนั้นขยับใกล้เข้ามาเรื่อย ๆ จนมาหยุดยืนอยู่ข้างเตียง แม้แสงไฟภายในห้องจะริบหรี่ ผมก็เห็นหน้าของร่างนั้นได้ชัด ๆ

หน้าของพี่หมอ

มันไม่ได้น่าเกลียดน่ากลัวเหมือนความฝันเมื่อกี้ แต่ก็เป็นใบหน้าเดียวกัน ผมตัวสั่นขึ้นมาอีกรอบ กำผ้าห่มแน่นขึ้น ผมรีบหลับตาเพราะกลัวว่าใบหน้านั้นจะเปลี่ยนไปเป็นน่ากลัวอีกรอบ ตั้งจิตสวดมนต์ภาวนาขอให้ปีศาจที่ยืนอยู่หายไป พอ ๆ กับพยายามบังคับให้ตัวเองตื่นจากความฝันนี้เร็ว ๆ
 
ผมสะดุ้งเฮือก เพราะรู้สึกเหมือนที่นอนตรงแขนทั้งสองข้างจะยุบฮวบ ผมลืมตามอง จนเห็นได้ชัด ๆ ว่าปีศาจตนนั้นคร่อมร่างผมอยู่ ตาจ้องตา ผมตัวสั่นยิ่งกว่าเดิมพยายามกดร่างตัวเองจมลงไปกับที่นอน

ตื่นสักทีสิน้ำฝน รีบตื่นสักที
ผมตะโกนบอกตัวเองในใจ

ปีศาจตนนั้นไม่ได้ส่งเสียงอะไรออกมา แต่ค่อย ๆ ก้มหน้าลงมาจนริมฝีปากแนบชิดริมฝีปากผม ผมเบิกตากว้างรีบผลักปีศาจตนนั้นออก แต่มันไม่ขยับเขยื้อนเลยสักนิด ปากนั้นขยับบดเบียดปากผมไปมา มันไม่ได้รุนแรงแต่ผมก็ยังหวาดกลัว เรียวลิ้นร้อนแทรกลึกเข้ามาตวัดพันลิ้นผมไว้

ผมรู้ว่าผมไม่สบาย คนไม่สบายมักฝันร้าย และตอนนี้ผมกำลังฝันร้ายอยู่ใช่ไหม

ฝันว่าปีศาจกำลังจะกินผม
 
ปีศาจเลื่อนปากต่ำลงไปที่ลำคอ ขบเบา ๆ ไปตามแนวคาง ผมแหงนหน้านอนตัวสั่นเพราะคาดเดาไม่ออกว่าจะถูกกินแบบไหน จะถูกกัดกินผิวเนื้อทีละส่วนหรือถูกดูดเลือดจนตายแล้วตื่น

น้ำตาผมไหลรินลงมาเพราะความหวาดกลัว แต่ในขณะเดียวกันสัมผัสพวกนั้นก็เริ่มทำให้ผมรู้สึกวาบหวิวในอก ผมแหงนหน้ามากขึ้นเมื่อริมฝีปากร้อนลากกลับมาซุกซอกคอเหมือนเดิม ผมเผลอครางออกมาเบา ๆ ด้วย

เขาเลื่อนปากต่ำลงไปที่อก สอดมือข้างหนึ่งผ่านชายเสื้อผมขึ้นมาที่ยอดอก เกลี่ยไล้แผ่วเบา ผมตัวสั่นขึ้นมาอีกระลอก แต่ไม่ใช่เพราะความกลัว มันหวิวสะท้านไปทั่วทั้งอก ผมกำเสื้ออีกฝ่ายแน่น ความกลัวค่อย ๆ จางหายไป เหลือไว้แค่ความหวิวที่ดูจะเพิ่มทวีมากขึ้นเรื่อย ๆ

ปีศาจตนนี้กำลังทำให้ผมเคลิบเคลิ้ม วันนี้เขาอ่อนโยนกับผมมาก ไม่กระชากลากถูหรือกระทำรุนแรงเหมือนเคย ใบหน้านั้นเลื่อนต่ำลงไปฝังไว้แถว ๆ หน้าท้อง ผมผวาเฮือกจับสองไหล่แกร่งบีบแน่นระบายอารมณ์ ผมครางแผ่ว หลับตาลงด้วยความหวิวไหว เสื้อผมถูกเลิกสูง แล้วริมฝีปากร้อนก็ครอบครองยอดอกผมไว้ ผมเลื่อนมือจากหัวไหล่ไต่สูงขึ้นมายังท้ายทอย แทรกปลายนิ้วหลอมรวมเป็นหนึ่งเดียวกับเส้นผมนุ่มมือนั้น ขยับแอ่นอกเข้าหา

ปากร้อนเลื่อนต่ำลงไปเรื่อย ๆ ก่อนมันจะครอบครองส่วนอ่อนไหวของผมไว้ มันทั้งอุ่นและเสียวซ่านในเวลาเดียวกัน ผมไม่ขัดขืนอะไรเลย เพราะปีศาจตนนี้ไม่ได้ทำให้ผมเจ็บ ผมครางออกมาเสียงดังมากขึ้น เพราะรู้ว่าในฝัน ผมไม่จำเป็นต้องอดกลั้นอะไร
 
ผมครางสะท้านตามจังหวะของปากนั้น บางครั้งก็กดหัวปีศาจพี่หมอหนัก ๆ ให้ครอบครองผมลึกขึ้น
 
“อ๊า.. พี่หมอ” ผมครางอีกรอบ ปีศาจพี่หมอไม่ได้พาผมไปถึงปลายทาง เขาหยุดปาก เลื่อนขึ้นมาจูบผมอีกที ผมไม่ได้ปฏิเสธหรือรู้สึกขยะแขยงกับการกระทำนั้น หนำซ้ำยังขยับปากตอบรับดี ๆ อีกต่างหาก
 
ทุกอย่างผ่านไปด้วยดี ปีศาจตนนี้อ่อนโยนกับผมมาก มากซะจนผมอดไม่ได้ที่จะเรียกร้องให้เขากอดผมมากขึ้น
 
สองมือผมกอบกำที่นอนแน่น ปากครางสะท้าน รองรับเรือนร่างที่โหมลงมา จวบจนสติผมจางหายไป ภาพสุดท้ายที่เห็น มีเพียงเสี้ยวหน้าที่ระอุไปด้วยแรงอารมณ์ของปีศาจตนนั้นเท่านั้น
 
   
 
 
ได้ยินเสียงพูดคุยกันเบา ๆ ผมค่อย ๆ ลืมตามอง เห็นพี่สาวคนสวยยืนคุยอยู่กับใครบางคน
 
พี่ฟ้ากับเพื่อนสนิทผมนั่นเอง มันหันมามอง
 
“ทิวไผ่” ผมยิ้มหวานให้มันที
 
“ยิ้มหวานซะกูขนลุกเลยนะมึง เป็นไงบ้าง” มันทิ้งตัวลงนั่งข้าง ๆ อังหลังมือกับหน้าผาก “นอนเยอะ ๆ นะ กูไปโรงเรียนก่อน เที่ยงจะมาหาอีกที”
 
“ไม่ต้องก็ได้” ผมบอกมันเสียงแหบ ทำท่าจะลุก แต่มันใช้นิ้วชี้จิ้มหน้าผากผมล้มลงไปนอนเหมือนเดิม
 
“นอนไป ไม่ต้องพูดมาก จะซื้อของโปรดมาให้กินด้วย ไปก่อนนะ จะแปดโมงแล้ว เดี๋ยวโดนยัยเขี้ยวเล่นงานเอาอีก” มันพูดบ่น ๆ ลุกขึ้นยืน “ไปล่ะ พี่ฟ้า ฝากดูแลมันด้วยละกัน”
 
พี่ฟ้าพยักหน้ารับ แต่ได้ข่าวว่านั่นเป็นพี่กูนะไผ่ - -
 
พูดจบมันก็เปิดประตูเดินลิ่วออกไป พอเห็นว่าอีกคนออกไปแล้ว พี่ฟ้าหันมามองผมยิ้ม ๆ ทิ้งตัวลงนั่งแทนที่ลูบหัวผมเบา ๆ อย่างเอ็นดู
 
“รู้สึกดีขึ้นยัง”
 
ผมพยักหน้ารับ
 
“ดีจัง นอนเล่นไปก่อนนะ พี่จะยกข้าวต้มมาให้”
 
ผมพยักหน้า เริ่มหิวแล้วเหมือนกัน ผมหลับตาลง แอบนึกไปถึงเรื่องแปลก ๆ ที่เกิดขึ้นเมื่อคืน ฝันไปได้ไงก็ไม่รู้ พี่หมอไม่มีทางอ่อนโยนขนาดนั้นหรอก
 
ไม่ถึงสิบนาที พี่ฟ้าก็กลับมาพร้อมข้าวต้มหอม ๆ ท้องผมร้องจ๊อก ๆ
 
“ลุกไหวไหม”
 
“ไหว” ผมลุกขึ้นนั่ง รู้สึกหน่วงแปลก ๆ ข้างล่างเหมือนกัน สงสัยเพราะไม่สบาย พี่ฟ้าวางข้าวต้มลงบนโต๊ะข้างหัวเตียง ผมนั่งกินโดยมีพี่ฟ้านั่งดูแลอยู่ข้าง ๆ
ผมจิบน้ำหลังกินอิ่ม พี่ฟ้ายื่นยามาให้สี่เม็ด ผมเบ้หน้าทันที
 
“กินน่า จะได้หาย เมื่อคืนอาการฝนแย่มากเลยนะ ดีว่าฉีดยาถึงดีขึ้น”
 
ผมรับยามากรอกปาก ดื่มน้ำตามแล้วก็นอน ช่วงนี้รู้สึกจะทำเป็นอยู่แค่นี้ พี่ฟ้าลูบหัวผมเบา ๆ อีกรอบ บอกให้หลับตา ผมทำตาม ไม่นานสติก็จางหายไป
 
ผมตื่นอีกทีเพราะได้ยินเสียงเหมือนคนคุยกันอีก ผมปรือตามอง เห็นเบลอ ๆ ว่าเป็นพี่ฟ้ากับใครสักคนที่ตัวสูง ๆ หน่อย ไม่ต้องเดาให้ยากเลยว่าเป็นใคร

“พี่ฟ้า ทิวไผ่” ผมยิ้มหวานให้อย่างเคย ดีใจที่มีมันอยู่ด้วย
 
“สงสัยจะยังไม่ตื่นดี” เสียงพี่ฟ้าพูดขึ้น
 
“ครับ” แต่เสียงไผ่มันทุ้มผิดปกตินะ ผมกระพริบตาอีกรอบเพื่อปรับโฟกัส จนเห็นคนพูดได้ชัด ๆ ผมกำที่นอนแน่นทันที ก่อนภาพบางอย่างในค่ำคืนที่ผ่านมาจะหวนคืน ผมหน้าร้อนผ่าว

ดีนะที่เป็นแค่ความฝัน ไม่งั้นไม่รู้จะโดนดูถูกยังไงบ้าง เพราะเมื่อคืน ผมเล่นยินยอมแถมยังร้องขอปีศาจตนนั้นไปแบบไม่อายอีกด้วย
 
พี่หมอทำหน้านิ่ง ๆ ไม่พูดอะไรต่อ พี่ฟ้าเดินมานั่งข้าง ๆ
 
“ให้คุณหมอตรวจหน่อยนะ” พี่ฟ้าแตะแก้มผมเบา ๆ อยากปฏิเสธอยู่หรอก แต่ขืนทำงั้น เดี๋ยวพี่ฟ้าว่าเอาอีก ผมไม่ได้ตอบอะไร ก้มหน้าอย่างเดียว
 
ผมสะดุ้งตอนพี่หมอจับคางผมให้เงยขึ้น ผมเผลอมองตา หน้าร้อนผ่าวขึ้นมาอีกรอบ แต่ก็พยายามข่มใจไม่ให้รู้สึกอะไร ปล่อยให้อีกคนเช็กร่างกายไป
 
“อาบน้ำได้แล้วล่ะ” พี่หมอบอก พี่ฟ้าพยักหน้ารับ
 
“ลุกไหวไหม ถ้าลุกไหวจะได้ไปทานข้าวด้วยกันด้านล่าง แต่ถ้าไม่ไหว พี่จะได้ยกมาให้ข้างบน พอดีพี่เชิญคุณหมอมาทานข้าวด้วย ขอบคุณที่มาตรวจร่างกายให้เราน่ะ” 
 
ตอนแรกผมว่าจะปฏิเสธ แต่พอรู้ถึงเจตนาอีกคน ผมรีบพยักหน้ารับทันที
 
“ได้พี่ แต่ขอฝนอาบน้ำหน่อยได้ไหม รู้สึกเหนียวตัวแปลก ๆ”
 
“เป็นไข้นี่”
ผมพยักหน้าเห็นด้วย พยุงตัวลุกเข้าห้องน้ำไป ออกมาพี่หมอกับพี่ฟ้าก็ไม่อยู่แล้ว ผมรีบแต่งตัวแล้วออกจากห้องไปทันที ต้องรีบครับ ก่อนพี่หมอจะอ้อร้อพี่ฟ้าได้สำเร็จ ลงไปก็เห็นพี่หมอยืนหัวร่อต่อกระซิกอยู่กับพี่ฟ้าจริง ๆ ผมรีบเข้าไปสมทบทันที
 
“ป่ะ อาหารพร้อมละ กินกันเถอะ คุณหมอจะได้รีบกลับไปทำงาน”
ผมพยักหน้า ทิ้งตัวลงนั่ง พี่หมอนั่งฝั่งตรงข้ามเราสองคน
 
ผมนั่งกินไปแอบชำเลืองมองคนตัวสูงไป นึกไปถึงปีศาจที่มาหาผมเมื่อคืน ถ้าพี่หมออ่อนโยนแบบนั้นและเป็นคนดีแบบที่กำลังแสดงอยู่นี้ ผมก็อยากจะยอมให้เขาคบกับพี่ฟ้าได้อยู่หรอก
 
แต่ผมรู้ว่ามันไม่ใช่...
เมื่อคืนนี้เป็นเพียงแค่ความฝัน และเขาคือปีศาจที่แสนโหดร้าย
 
พี่ฟ้าก็คุยเพลิน พี่หมอก็เอาแต่ชวนพี่ฟ้าคุย บอกเล่าเรื่องที่ตัวเองเจอะเจอมาในโรงพยาบาล พี่ฟ้าหัวเราะร่วน ผมแสร้งหัวเราะตาม ไม่นานอาหารมื้ออึดอัดก็จบลง
 

.........................40%.........................


สรุปแล้ววันนี้ ผมก็ไม่ได้พูดจาอะไรขัดขวางพี่หมอ แค่อยู่เป็นก้างขวางคอเท่านั้น พอพี่หมอกลับ พี่ฟ้าก็หันมาถามทันที
 
“ยังมึนอยู่ใช่ไหม” พี่ฟ้าคงคาดเดาจากความนิ่งของผม ผมพยักหน้ารับ “งั้นกินยาแล้วนอนพักผ่อนเถอะ” ผมทำตาม กินยาแล้วนอน แต่ผมขอนอนบนโซฟาเพราะเบื่อนอนในห้องแล้ว พี่ฟ้าอนุญาต ผมหลับยาว ตื่นอีกรอบตอนสี่โมงเย็น
 
ผมขยับลุกนั่ง มองซ้ายมองขวามองหาพี่สาวสุดสวย ไม่เห็นใครเลย ไม่ได้ยินเสียงอะไรด้วย ผมลุกขึ้น เดินออกไปนอกบ้าน เห็นพี่ฟ้านั่งอยู่บนเก้าอี้ในสวน ตรงหน้าเป็นต้นลีลาวดีขนาดใหญ่ประจำบ้านเรา อายุหลายสิบปีแล้ว ตรงหน้าพี่ฟ้าเป็นอุปกรณ์สำหรับวาดรูป และตอนนี้พี่ฟ้ากำลังถือพู่กันยื่นออกไปสุดแขนหรี่ตาเพ่งมองต้นลีลาวดีอยู่
 
สงสัยจะเล็งเพื่อวาดต้นลีลาวดี ผมเดินเข้าไปหา พี่ฟ้าหันมามอง
 
“อ้าว ตื่นแล้วเหรอ เป็นไงบ้าง รู้สึกดีขึ้นไหม อยากกินอะไรหรือเปล่า พี่จะทำให้”
ผมยิ้ม เวลาไม่สบายนี่ชีวิตเหมือนจะมีแต่กินกับนอนเลยจริง ๆ
 
“ยังไม่หิวเลย”
พี่ฟ้าพยักหน้า ปกติเวลาพี่ฟ้าอยู่บ้าน พี่ฟ้าจะดูแลไปรอบ ๆ บ้านช่วยป้าแม่บ้าน วาดรูปบ้าง อ่านหนังสือบ้าง เย็บปักถักร้อยไป วันนี้พี่ฟ้าคงมานั่งวาดรูปเพื่อแก้เบื่อ
 
ผมลากเก้าอี้อีกตัวมาวางไว้ข้าง ๆ เก้าอี้พี่ฟ้า หย่อนตัวนั่ง มองพี่ฟ้าเอาพู่กันแต้ม ๆ สีลงบนกระดาษขาวผืนใหญ่
 
“วาดอะไร” ผมถาม ตอนแรกคิดว่าจะวาดต้นลีลาวดี แต่ดูจากลักษณะการลงสีแล้ว ไม่น่าจะใช่
 
“ไม่รู้”
 
“อ้าว”
 
“วาดแก้เบื่อไปงั้นเอง เอ้านี่”
พี่ฟ้ายื่นพู่กันอีกด้ามมาให้ ผมมองงง ๆ
 
“แก้เซ็ง” พี่ฟ้าบอกแค่นั้น ผมรับมาถือ พี่ฟ้ายิ้ม ก้มจุ่มสีแต้มลงบนกระดาษ ดูแล้วเป็นการแต้มเล่นมากกว่าคิดจะแต้มวาดให้เป็นรูปเป็นร่างจริง ๆ ผมหัวเราะ จุ่มสีขาวแล้วแต้มลงบนกระดาษแผ่นเดียวกันแต่คนละมุม
 
อยากลองวาดดอกลีลาวดีดู ผมมองหาดอกลีลาวดีต้นแบบ แล้ววาดตาม จริง ๆ ผมไม่รู้หลักการวาดหรือการลงสีอะไรหรอก มั่วเอา วาดไปได้สักพักก็เริ่มเป็นรูปเป็นร่าง ถึงจะบิดเบี้ยวผิดรูปเดิมไปมากโขก็เถอะ ผมยิ้ม ก้มจุ่มสีอีกทีเพื่อตกแต่งเพิ่มเติม
 
พอเงยหน้าขึ้นมา ดอกลีลาวดีสีขาวของผมกลับมีสีน้ำเงินพาดผ่านเป็นทางยาว ผมขมวดคิ้วมองงง ๆ หันไปมองคนข้าง ๆ พี่ฟ้ากำลังตั้งหน้าตั้งตาวาดรูปกิ่งดอกลีลาวดีอยู่ด้วยสีหน้าจริงจัง
 
หรือว่าเมื่อกี้ผมจะเผลอป้ายไปถูกเข้า 

ผมล้างพู่กัน แก้สีใหม่ จนได้ดอกลีลาวดีเบี้ยว ๆ ดอกเดิมกลับมา ผมก้มลงจุ่มสีอีกรอบ หวังวาดกิ่งต่อ พอเงยหน้าอีกทีดอกลีลาดีของผมแหว่งอีกแล้ว
 
ผมอมยิ้ม รู้ได้ทันทีว่าถูกแกล้งเข้าให้แล้ว
 
ผมเอาสีมากลบอีก แกล้งก้มจุ่มสี พอจับจังหวะได้ก็รีบเงยหน้ามอง คราวนี้เห็นคาตาเลยว่าพี่ฟ้ากำลังใช้พู่กันขีดดอกลีลาวดีผมเป็นทางยาว
 

“ทำอะไรของพี่เนี่ย!!” ผมโวยวาย

 
“ทำอะไร ไม่ได้ทำอะไรเล้ย พี่วาดรูปอยู่เนี่ยไม่เห็นเหรอ” ขนาดจับได้คาหนังคาเขายังไม่ยอมรับอีก ผมไม่วาดต่อแล้วรับ ลีลาวดงลีลาวดี ผมจุ่มสีขีดภาพพี่ฟ้าแก้แค้นคืน พี่แกโวยวายใหญ่ จุ่มสีมาขีด ๆ ภาพผมต่อจนภาพดอกลีลาวดีเบี้ยว ๆ ของผมเละไปหมดหาเค้าเดิมแทบไม่เจอ
 
เราพากันหัวเราะร่วน แกล้งกันไปแกล้งกันมาจนกระดาษขาวเละไม่เป็นท่า พอไม่มีพื้นที่กระดาษว่าง พี่ฟ้าหาเป้าหมายใหม่มาเป็นแก้มผมทันที ผมโวยวายรีบยกแขนเช็ด พี่ฟ้าหัวเราะร่วน ผมแกล้งคืนบ้าง จุ่มสีขาวมาขีดแก้มพี่ฟ้า แต่ก็โดนแก้แค้นคืนด้วยสีแดงบนแก้ม ผมเอาคืนจุ่มสีแดงเจิมหน้าผากให้ พอรายนั้นจะแกล้งคืนผมก็รีบวิ่งหนี แต่พี่ฟ้ารู้ทันครับ รีบดึงชายเสื้อผมไว้ 
 
พี่ฟ้าวาดหนวดให้ผมข้างละสามเส้น พอผมจะวาดคืนพี่ฟ้าก็รู้แกววิ่งหนี ผมวิ่งตามไปจับไว้ บังคับวาดเหมือนกัน แถมยังมีโปรโมชั่นพิเศษ วาดหนวดแถมเคราให้ด้วย พี่ฟ้ายู่หน้าบ่นกลับว่ากลัวสิวขึ้น 
แต่คนที่เริ่มก่อน คือพี่ฟ้าเองนะ
 
พี่ฟ้าจุ่มสีวาดหน้าผมต่อ ผมไม่หนีแล้วครับ ยอมให้วาดดี ๆ เพราะมันเลอะไปมากแล้ว พอ ๆ กับพี่ฟ้าที่เลิกบ่นแล้วยอมให้ผมละเล็งหน้าดี ๆ เหมือนกัน 
 
“หน้าเหมือนหมา”
 
“ต่างกันไหมล่ะ” ผมแซวกลับ สีหมดแล้วและหน้าของเราก็เละไม่เป็นท่าตามกระดาษไป
 

ทุเรศสิ้นดี
 
ผมรู้ว่าพี่ฟ้าคงเหงา ถ้าพี่ได้ทำงานคงเหงาน้อยกว่านี้ แต่มันยังไม่ถึงเวลาจริง ๆ เพราะต้องรอให้พี่หายดีซะก่อน
 
“รีบล้างหน้ากันดีกว่า เดี๋ยวสิวขึ้น” พี่ฟ้าชวน พาผมไปที่ก๊อกน้ำสำหรับรดน้ำต้นไม้ในสวน พี่ฟ้าเปิดน้ำ ผมจับสายยางยกสูงเพื่อให้พี่ฟ้าได้ล้างก่อน พอสะอาดผมถึงได้ล้างต่อ เสื้อเปียกไปตาม ๆ กัน พอหน้าสะอาดเราก็พากันเดินกลับไปรูปภาพต่อ
 
พี่ฟ้ายกภาพนั้นขึ้นมาถือ ใช้ปากเป่าฟู่ ๆ
 
“ทิ้งไปเหอะ เลอะหมดแล้ว”
 
“ใครว่า” พี่ฟ้าจับมุมกระดาษทั้งสองด้าน หันมาให้ดู “ดูไม่ออกรึไง นี่เป็นภาพวาดอันสวยงามเชียวนะ”
 
“ตรงไหน” ผมทำหน้าแหยง
 
“ตรงนี้ไง” พี่ฟ้าชี้ไปที่ภาพ “ภาพแอ๊พแทร็กไงแอ๊พแทร็ก พี่จะตั้งชื่อภาพนี้ว่า…” พี่ฟ้านิ่งคิด ผมเลิกคิ้วรอคอย
 
“สองพี่น้องเป็นไง”
ผมหัวเราะ พยักหน้าหงึก ๆ
 
“ครับ สองพี่น้องก็สองพี่น้อง” ผมช่วยพี่ฟ้าจับกระดาษ ถือคนละมุมเดินไปหยุดยืนอยู่ใต้ต้นลีลาวดี
 
“จำได้ไหม เมื่อก่อนเราสองคนเคยปีนขึ้นไปเล่นบนต้นนี้ นายตก พี่พยายามช่วย เลยพลอยตกลงมาด้วย ถูกตีด้วยกันทั้งคู่เลย นึกแล้วยังขำไม่หาย”
 
ทำไมผมจะจำไม่ได้ล่ะ เพราะเหตุการณ์นั้นทำให้พี่ฟ้าแขนหัก เพราะตอนตกลงมาพี่ฟ้าพยายามช่วยผมไว้ ถึงขนาดนั้นก็ยังโดนตีในฐานะพี่ที่พาน้องปีนต้นไม้เล่น (จริง ๆ พ่อแม่สั่งไว้หลายรอบแล้วว่าห้ามปีนต้นลีลาวดีเล่นเพราะกิ่งมันเปราะหักง่าย ที่ผมตกเพราะไปเหยียบกิ่งเปราะมันเข้านั่นแหละ เห็นกิ่งใหญ่ ๆ แต่ความสามารถในการรับน้ำหนักมีน้อยครับ)
 
“ขอบคุณนะพี่ฟ้า”
พี่ฟ้าหันมามอง
 
“เรื่องอะไร”
 
“สำหรับทุก ๆ เรื่อง”
พี่ฟ้ายิ้ม
 
“ขอบใจฝนเหมือนกัน ถ้าไม่มีฝน พี่คงเหงายิ่งกว่านี้”
ผมยิ้ม ใช้มือที่ว่างจับมือพี่ฟ้าที่ว่างไว้ ยิ้มใส่กัน หันกลับไปมองต้นลีลาวดีอีกที
 
[ยังไม่หมดนะคะ อ่านต่อที่นี่ค่ะ>>reply #342http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=47105.msg3147971#msg3147971 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=47105.msg3147971#msg3147971)

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.16 ปีศาจผู้อ่อนโยน {P.11}{5-8-58} 40%
เริ่มหัวข้อโดย: Jibbubu ที่ 05-08-2015 19:54:11

ทำใจให้ชอบพี่หมอให้ลงไม่ได้จริงๆ คนอะไรชั่วซักไม่มี นี่ยังไม่มีจิตสำนึก
ยังลักหลับน้องอีก ชั่วซะ เกลียดอีพี่หมอมันว่ะบอกตรงๆ อยากให้ฝนเอาคืน
อีพี่หมอมันบ้างว่ะ อยากให้มันช้ำในตายไปเลยยิ่งดี

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.16 ปีศาจผู้อ่อนโยน {P.11}{5-8-58} 40%
เริ่มหัวข้อโดย: Mouse2U ที่ 05-08-2015 20:07:49

ขนาดว่าน้องฝนนอนหลับอยู่ พี่หมอก็ยังจะตามเข้าไปรังควานน้องถึงในฝันอีกเหรอคะ
เนี่ย o6 ไม่พอยังมีการลักหลับน้องอีกด้วยน้าา หื่นจริงๆ~

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.16 ปีศาจผู้อ่อนโยน {P.11}{5-8-58} 40%
เริ่มหัวข้อโดย: SiHong ที่ 05-08-2015 20:44:35

อ่อนโยนแค่ครั้งเดียวก็อย่าเผลอไผลกับพี่หมอนะหนูฝน :serius2:

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.16 ปีศาจผู้อ่อนโยน {P.11}{5-8-58} 40%
เริ่มหัวข้อโดย: LiqueuR ที่ 05-08-2015 20:57:53

หึหึ

ชอบน้องเข้าแล้วละสิ
//สะบัดบ้อบ

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.16 ปีศาจผู้อ่อนโยน {P.11}{5-8-58} 40%
เริ่มหัวข้อโดย: mypink801 ที่ 05-08-2015 21:05:19

พี่หมอนี่มันเอาเปรียบน้ำฝนเกินไปละนะ!  :fire: ลักหลับได้อีก เลวมากกกกกกกก
เมื่อไหร่พี่หมอจะรักน้ำฝน อยากเห็นน้ำฝนเอาคืน

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.16 ปีศาจผู้อ่อนโยน {P.11}{5-8-58} 40%
เริ่มหัวข้อโดย: nevergoodbye ที่ 05-08-2015 21:15:59

พี่หมอออออออออออออออออออออออ  :z3:

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.16 ปีศาจผู้อ่อนโยน {P.11}{5-8-58} 40%
เริ่มหัวข้อโดย: Bellze12 ที่ 05-08-2015 21:55:12

 :jul1: รออีก60%ที่เหลือน๊า

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.16 ปีศาจผู้อ่อนโยน {P.11}{5-8-58} 40%
เริ่มหัวข้อโดย: lizzii ที่ 05-08-2015 22:26:44

อ๋อยยยยยยยย พี่หมอ !!!!

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.16 ปีศาจผู้อ่อนโยน {P.11}{5-8-58} 40%
เริ่มหัวข้อโดย: mystery Y ที่ 05-08-2015 22:56:55

รอที่เหลือน้า~

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.16 ปีศาจผู้อ่อนโยน {P.11}{5-8-58} 40%
เริ่มหัวข้อโดย: liza sarin ที่ 05-08-2015 23:22:54

รอตอนที่เหลือค่ะ

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.16 ปีศาจผู้อ่อนโยน {P.11}{5-8-58} 40%
เริ่มหัวข้อโดย: ่patsaporn ที่ 05-08-2015 23:43:13

พี่หมอลักหลับน้องอ่อ หื่นนนน นี่ถ้าดีกับน้องนะจะได้เจอกริยาแบบนี้ทุกวันไม่อยากได้เหรอพี่หมอ
รักน้อง ดีกับน้องมากๆ ดิ สะใจตอนตื่นมาแล้วน้องเรียกเป็นทิวไผ่ หวายๆๆๆ ใครถูกลืม

ขอบคุณค่ะ

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.16 ปีศาจผู้อ่อนโยน {P.11}{5-8-58} 40%
เริ่มหัวข้อโดย: Paparazzi ที่ 05-08-2015 23:51:23

ปกติไม่ชอบการเอาคืนกันแบบรุนแรง แต่งานนี้ดิฉันขอนะคะ
 คนเขียนขา ยังไงขอหนูน้ำฝนเอาคืนจัดเต็มนะคะ
ตอนไหนก็รอได้ค่ะ ลักหลับแล้วยังมาจีบพี่สาวเค้าต่ออีก  :m31:

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.16 ปีศาจผู้อ่อนโยน {P.11}{5-8-58} 40%
เริ่มหัวข้อโดย: mukmaoY ที่ 06-08-2015 01:41:26

ยังไม่เห็นวี่แววจะรักกัน

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.16 ปีศาจผู้อ่อนโยน {P.11}{5-8-58} 40%
เริ่มหัวข้อโดย: HISY ที่ 06-08-2015 07:13:13

ยังจำลักหลับน้องอีกนะ
เลวได้อีก

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.16 ปีศาจผู้อ่อนโยน {P.11}{5-8-58} 40%
เริ่มหัวข้อโดย: ~ ฤดูใบไม้ผลิ ~ ที่ 06-08-2015 16:06:01

ชอบเวลาน้ำฝนอ้อนน่ารักกก  :mew1:

รอที่เหลือน้าา  :L2:

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.16 ปีศาจผู้อ่อนโยน {P.11}{5-8-58} 40%
เริ่มหัวข้อโดย: uknowvry ที่ 06-08-2015 19:00:16

ไม่ได้อ่านแล้วเกลียดตัวเอกขนาดนี้มานานมากแล้ว....ให้ตายยยยยยยยย

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.16 ปีศาจผู้อ่อนโยน {P.11}{5-8-58} 40%
เริ่มหัวข้อโดย: ่jum ที่ 06-08-2015 19:55:15

ชื่อตอนมันแม่งๆ เลยรีบเข้ามาอ่าน

อ่อนโยนซะที่ไหน ลักหลับคนไข้ละซิไม่ว่า  :m31:

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.16 ปีศาจผู้อ่อนโยน {P.11}{7-8-58} 100%
เริ่มหัวข้อโดย: memew ที่ 07-08-2015 20:03:13

ต่อจากหน้า: http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=47105.msg3146263#msg3146263


ได้ยินเสียงรถมอเตอร์ไซต์ดังมาจอดหน้าบ้าน ผมหันไปมอง เห็นไผ่กำลังเปิดประตูเดินเข้ามาตามติดด้วยเพื่อน ๆ ในกลุ่ม ทุกคนอยู่ในชุดนักเรียน หอบกระดาษโปสเตอร์แผ่นใหญ่ ๆ กับอุปกรณ์อะไรเยอะแยะติดมือมาด้วย
 
พวกมันพากันยกมือไหว้พี่ฟ้า ยกเว้นไผ่ที่สนิทจนไม่ต้องไหว้แล้ว เดินมาทางผม ผมปล่อยกระดาษให้พี่ฟ้าถือคนเดียว
 
“ดีขึ้นรึยังมึง” ไผ่มันถาม อังมือกับหน้าผากผมเบา ๆ
 

“ดีแล้ว” ผมตอบรับ หันไปทักเพื่อน ๆ ที่เหลือต่อ
 
“แล้วขนไรมากันเยอะแยะ” ผมมองอุปกรณ์ในมือของแต่ละคน
 
“จารย์เขี้ยวอ่ะดิ ให้โปรเจ็คยักย์มา ไม่รู้จะไปรวมตัวกันที่ไหน เลยพากันมาบ้านมึงนี่แหละ จะได้เยี่ยมมึงไปในตัว”
ผมพยักหน้าเข้าใจ พวกมันหิ้วขนมมากันด้วย เยอะแยะเลย ผมรับมาถือไว้ พูดขอบใจพวกมันเบา ๆ 
 
“งั้นฝนพาเพื่อนเข้าไปนั่งรอในห้องนั่งเล่นนะ ขอเวลาพี่เก็บพวกนี้ก่อน จะเข้าครัวไปทำอะไรให้กิน”
พวกมันพากันยิ้มลาภปาก หันหัวเรือพากันเดินเข้าบ้าน ไผ่มันเข้ามาช่วยผมถือข้าวของ มันสั่งให้พวกเพื่อน ๆ ผมคนอื่นไปนั่งรอในห้องนั่งเล่น ส่วนมันกับผมพากันเดินเข้าครัวไปเอาของออกจากถุง
 
เยอะเลยครับ นี่พวกมันคงกะซื้อมาฝากบวกกินกันเองด้วยแน่ ๆ พอเรียบร้อยผมกับมันก็พากันเอาของถือลำเรียงไปยังโต๊ะที่มีเพื่อน ๆ ผมนั่งประจำการอยู่ พวกมันรีบเข้ามาช่วยกันยก
 
“มีผลไม้อยู่ในตู้เย็นด้วย” ผมหันไปบอกไผ่ มันพยักหน้า เดินตามผมเข้าครัวไปอีกรอบ ผมเปิดตู้เย็นดึงถุงผลไม้ออกมา มีฝรั่ง มะม่วงแล้วก็แอ๊พเปิ้ล ผมยัดถุงผลไม้ทั้งหมดใส่มือไผ่ที่ยืนรออยู่ใกล้ ๆ พอเรียบร้อยก็ปิดตู้เย็น เอาผลไม้ทั้งหมดไปล้าง
 
“นี่ถ้าไม่เกรงใจพี่มึงนะ กูว่าจะใช้ที่นี่เป็นที่สิงเวลาทำโปรเจ็ค แม่ง ยัยเขี้ยวให้โปรเจ็คมาราธอนมาก เห็นได้ข่าวว่าแฟนเก่าเจ้าหล่อนควงผู้หญิงมาเย้ย แค้นฝังหุ่นหนักหน่วง งานยากเลยมาตกที่เรานี่แหละ” ไผ่มันบ่นตอนผมกำลังเฉาะฝรั่งลงจาน
 
“งั้นขอกูถามพี่กูก่อนละกัน”
 
“เอาสิ” เสียงพี่ฟ้าตอบรับทันที ผมกับไผ่หันไปมอง พี่ฟ้าเดินเข้ามาในครัว “จะมากันตอนไหนก็โทรมาบอกกันก่อนละกัน จะได้ทำอะไรไว้ให้กิน”
 
“ไม่ต้องก็ได้ แค่ให้ที่สิงตอนทำโปรเจ็คก็พอ”
 
“ไม่เป็นไร ไงพี่ก็ว่างไม่มีอะไรทำอยู่แล้ว” พี่ฟ้าหยิบผ้ากันเปื้อนมาใส่ เดินมาช่วยปอกมะม่วง “ไปนั่งกินกันก่อนเถอะ เดี๋ยวพี่ดูก่อนว่ามีอะไรให้ทำได้บ้าง”
 
ผมกับไผ่รีบพากันถือจานผลไม้ที่หั่นเรียบร้อยบางส่วนแล้วออกไปทันที
 
“พี่ฟ้าให้ใช้ที่นี่เป็นที่สิงได้ แต่ต้องโทรบอกก่อนจะได้เตรียมทำของกินไว้ให้ได้”
 
“โห ใจดีว่ะ สวยเหมือนนางฟ้าไม่พอนิสัยยังนางฟ้าอีกต่างหาก” หินมันว่า
 
ไผ่โยนงานเบา ๆ มาให้ผมทำ บ้านแทบแตกครับ ไม่รู้พวกมันมาทำรายงานหรือมาก่อสงครามกันแน่ พองานเบาหมด ผมก็หันไปแย่งงานจากคนอื่นมาทำต่อ
 
เพราะโต๊ะมีจำกัด พวกผมบางคนจึงต้องลงไปนั่งทำกับพื้น รวมถึงผมที่เป็นเจ้าของบ้านด้วย ตอนนี้ผมกำลังเขียนตัวอักษรที่หินมันร่างไว้เพื่อเตรียมให้เพื่อนผู้หญิงอีกคนตัด แต่อยู่ ๆ ไผ่ที่นั่งอยู่ฝั่งตรงข้ามก็ดึงดินสอออกจากมือผม จับคอเสื้อผมบังคับให้ลุกเดินออกจากกลุ่มไป
 

“ไผ่ กูทำงานอยู่”
 
“พอแค่นั้นแหละ ที่เหลือเดี๋ยวพวกกูจัดการเอง เดี๋ยวไข้กลับ”
 
“กูไม่ได้อ่อนแอขนาดนั้น”
 
“ห่า แล้วใครวะ เข้าโรงบาลนอนซมเป็นว่าเล่น เลิกแค่นี้แหละ”
ผมทำหน้าเหม็นเบื่อ แต่ก็พยักหน้ายอม ๆ หันหลังเตรียมจะเดินกลับ ทำไม่ได้นั่งดูก็ยังดี ยังไม่ทันจะก้าวเดินผมก็ต้องหมุนติ้วกลับมายืนที่เดิมจากแรงฉุดของมัน

 
“มีไรอีก”
มันไม่พูดอะไร จ้องหน้าผมเขม็ง ทำท่าอึดอัด ก่อนลากผมเดินลิ่ว ๆ ไปยืนหลบอยู่หลังพุ่มไม้ใต้ต้นลีลาวดี ตรงนี้ถ้ามองจากหน้าบ้านหรือในบ้านไม่เห็นหรอกครับ เป็นมุมอับที่ผมกับพี่ฟ้าชอบมาแอบพ่อแม่เล่นขายของกันประจำ
 
มันหันซ้ายหันขวา คล้ายกับจะเช็กว่ามีใครอยู่แถวนี้หรือเปล่า แล้วหันมาจ้องหน้าผมเขม็ง
 
“กูมีเรื่องอยากถาม”
 
“อะไร”
 
“มึงคบกับใครอยู่หรือเปล่า”
 ผมขมวดคิ้วไปกับคำถามนั้น
 
“กูจะไปคบกับใครได้ วัน ๆ ก็อยู่แต่กับพวกมึง”
 มันจ้องผม
 
“มึง ไม่ต้องปิดบังกูก็ได้ กูเพื่อนมึง หรือมึงคบกับคนที่เปิดเผยตัวไม่ได้”
 ผมมองมันงง ๆ ยิ่งกว่าเดิม

“หมายความว่ายังไง”
มันพยักหน้ามาแถว ๆ หน้าอกผม ผมก้มมองตาม แต่ไม่เห็นอะไรหรอกนอกจากลายการ์ตูนบนเสื้อยืดที่ผมใส่อยู่ 
 
“อะไร” ผมเงยหน้าถามมันงง ๆ
 
“เมื่อวานกูเห็นรอยคิสมาร์คบนตัวมึง”
ผมหน้าชาวูบ รีบก้มมองตามอีกรอบ ไม่น่าจะมีนะ เพราะปกติพี่หมอไม่เคยทิ้งรอยไว้
 
“กะ กูว่ามึงตาฝาดแล้ว”
ผมกุกกักบอก มันทำหน้าหงุดหงิด จับชายเสื้อผมเลิกสูงจนถึงคอ ลมเย็นปลิววูบ
 

“เฮ้ย ทำอะไรของมึงเนี่ย!” ผมจับมือมันหวังดึงออก แต่มันยึดจับไว้แน่นเหมือนเดิม กวาดมองมารอบ ๆ ทำหน้าแปลกใจ ผมก้มมองตาม ตาโตทันทีเพราะบนหน้าอกผมตอนนี้มีรอยคิสมาร์คอยู่จริง ๆ
 
สองรอย แดง ๆ อย่างชัดเลย ไผ่ขมวดหัวคิ้ว ทำท่าคิด
 
“เมื่อวานกูเห็นแค่รอยเดียว แต่วันนี้มันเพิ่มมาอีกรอย” มันพูดเสียงเบา ช้อนตามองผม ผมหลุกหลิกสายตาไปมา
 
ไม่มีทาง พี่หมอไม่มีทางมาทิ้งรอยไว้แบบนี้แน่ ๆ
 
แต่เดี๋ยวนะ…
เมื่อวานรอยเดียว แต่วันนี้สองรอย..
 

ผมขมวดคิ้วคิด แล้วรอยพวกนี้มาจากไหน พี่หมอเป็นคนทำเหรอ แล้วมาทำตอนไหน เพราะครั้งสุดท้ายที่ผมนอนกับพี่หมอ คือตอนไปทำรายงานบ้านไผ่ หลังจากนั้นก็ไม่ได้นอนด้วยกันอีก แล้วตอนนั้นพี่หมอก็ไม่ได้ทิ้งรอยอะไรไว้ด้วย
 

มันเกิดขึ้นได้ยังไง...
วันนี้ตอนอาบน้ำก็ไม่ได้มองด้วยเพราะความรีบ จะว่าเป็นรอยอะไรกัดก็ไม่น่าจะใช่ ต่อให้ผมไม่เคยนอนกับใครมาก่อน แต่ก็ใช่จะแยกไม่ออกว่าอะไรคือรอยกัดจากสัตว์กับรอยคิสมาร์คที่เกิดจากน้ำมือคน
 

สิ่งที่เด่นหราอยู่บนหน้าอกผมตอนนี้ มันรอยคิสมาร์คแน่ ๆ

 
ผมพยายามคิดทบทวน แล้วภาพบางอย่างก็หวนเข้ามาในความคิด ภาพของปีศาจพี่หมอที่มานอนกับผมเมื่อคืน

 
“ไม่จริงน่า…”
ผมครางกับตัวเอง ไผ่จับสองไหล่ผมไว้ พูดด้วยน้ำเสียงจริงจัง
 
“มึงคบกับใครอยู่ ทำไมแค่นี้บอกไม่ได้”
 
“กะ กู” ผมหลุกหลิกสายตาไปมา
 
“ฝน”
ผมไม่กล้าเงยหน้าสบตามัน

“ที่กูถามนี่เพราะกูเป็นห่วง มึงไม่สบายหนักมากเมื่อคืน หมอบอกว่าเป็นเพราะสภาพจิตใจมึงแย่ ตอนแรกกูก็คิดว่าเป็นเพราะงานที่โรงเรียน แต่กูว่าไม่น่าจะใช่ เพราะคนคนนั้นใช่ไหม คนที่ทำรอยนี้กับมึง มึงถึงได้เครียด บอกกูมา แล้วมีปัญหาอะไรกัน ทำไมต้องเครียดขนาดนี้ด้วย”
 
ภาพพี่หมอแล่นเข้ามาในหัว
จะให้ผมบอกมันได้ยังไง
 
“ฝน...”
 
ผมควรจะทำยังไงดี...
บอกมันไปเลย หรือปิดบังให้ตัวเองทรมานอยู่แบบนี้
 
“ฝน ฝน เฮ้ย! ขอโทษ กูไม่ได้ตั้งใจบังคับมึง ใจเย็น ๆ นะ อย่าเพิ่งร้องไห้” มันรีบโอบผมเข้าไปกอดทันที
 
นี่ผมร้องไห้เหรอ...
 
ผมไม่รู้...
ผมกอดตอบมันเบา ๆ
ก่อนสายตาจะเหลือบไปเห็นเงาอะไรบางอย่างหลังพุ่มไม้ ผมรีบผลักมันออกมาปาดน้ำตา
 
“ไว้ถึงเวลากูจะบอกนะ อย่าเพิ่งถามอะไรกูตอนนี้เลย”
มันมองหน้า สีหน้าไม่ค่อยจะพอใจเท่าไหร่ แต่ก็ยอมพยักหน้ารับ ซับน้ำตาให้เบา ๆ ไอ้นี่มันเป็นพวกเห็นน้ำตาคนไม่ได้ครับ ต้องเข้าไปซับให้ตลอด
 
แม่ง กูไม่ใช่ผู้หญิงนะ
แต่ผมก็ไม่ได้ปฏิเสธน้ำใจมัน ยืนนิ่งให้มันซับอยู่อย่างนั้น
 
“ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้น กูเชื่อใจมึง และจะอยู่เคียงข้างมึงเสมอนะ จำเอาไว้”
ผมพยักหน้า มองเห็นคนที่ซ่อนตัวอยู่ชัดเจนขึ้น ผมรีบผลักไผ่ออก
 
“เราเข้าไปในบ้านกันเถอะ”
ผมชวน ไผ่พยักหน้า ผมเหลือบไปมองใครคนนั้นอีกที ไม่รู้ว่าเขามายืนอยู่ที่นี่ได้ยังไง และมาทำไม แต่ผมไม่อยากอยู่ใกล้เขา
 
ระหว่างทางที่กำลังเดิน ๆ อยู่ มือถือที่ผมตั้งระบบสั่นไว้ดังขึ้น ผมชะลอฝีเท้า ปล่อยให้ไผ่เดินล่วงนำหน้าเข้าไปก่อน ล้วงหยิบมือถือขึ้นมามอง ไผ่หันมามอง ผมพยักหน้าให้มันเข้าบ้านไปก่อน มันพยักหน้าเข้าใจเดินข้าบ้านไป
 
ผมมองชื่อคนที่โทรมาอยู่นาน
 
‘ปีศาจ’
 
ผมตัดสินใจกดตัดสาย จะเดินอีกรอบ แต่มือถือดังขึ้นอีก ไม่ต้องมองก็รู้ว่าเป็นใคร ผมกดตัดสายอีกที เดินลิ่วเข้าบ้านไป ยังไม่ทันจะถึงกลุ่มเสียงเมสเสจก็ดังขึ้น
 
เสียงเรียกเข้ายังไม่ทำให้ผมหวาดผวาได้เท่ากับเสียงเมสเสจเลย เพราะนั่นหมายถึงอาจมีภาพถ่ายบางอย่างของผมส่งมาให้ ผมหยุดเดิน หยิบมือถือขึ้นมากดเปิดดู ผมลบภาพนั้นทันทีที่มันปรากฏ
ดีว่าไผ่เข้าห้องน้ำก่อนเลยไม่มารู้เห็นด้วย   
 

ผมรีบหันหลัง วิ่งกลับไปยังจุดเดิมทันที
 
To Be Con...
บอกแล้วว่าเรื่องนี้ แรก ๆ มันสั้น หลัง ๆ ยาวมากกกกกก TT
แอบเป็นห่วงคนอ่าน แยกแบ่งโดด ๆ แบบนี้ อ่านกันรู้เรื่องไหมคะ (กลัวอ่านกันไม่รู้เรื่องมาก TT)

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.16 ปีศาจผู้อ่อนโยน {P.11}{7-8-58} 100%
เริ่มหัวข้อโดย: Mouse2U ที่ 07-08-2015 20:36:15

ดูท่าแล้วไผ่ก็ไม่ได้คิดเกินเพื่อนกับฝนอย่างที่เราเคยสงสัยสักนิดเลยนะคะ ^^ แต่คนที่ไม่รู้อะไรอย่างพี่หมอเนี่ยสิ~ คงจะหาเรื่องมาแขวะน้อง แล้วจัดการลงโทษน้องตรงนั้นแน่ๆ เลยนะค้าา.. :sad5:

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.16 ปีศาจผู้อ่อนโยน {P.11}{7-8-58} 100%
เริ่มหัวข้อโดย: lizzii ที่ 07-08-2015 21:10:42

พี่หมอโหดร้ายเกิ๊น ส่งรูปมาแบล็คเมแบบนี้ไม่น่ารักเลย

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.16 ปีศาจผู้อ่อนโยน {P.11}{7-8-58} 100%
เริ่มหัวข้อโดย: My_yunho ที่ 07-08-2015 21:31:14

อย่าใจร้ายมากนะ

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.16 ปีศาจผู้อ่อนโยน {P.11}{7-8-58} 100%
เริ่มหัวข้อโดย: ▶August5th◀ ที่ 07-08-2015 21:38:17

พี่หมอถ้าไม่คิดไรกับฝนก็เลิกทำแบบนี้กับฝนเถอะ สงสารฝน!!

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.16 ปีศาจผู้อ่อนโยน {P.11}{7-8-58} 100%
เริ่มหัวข้อโดย: mystery Y ที่ 07-08-2015 21:44:43

ฝนน่าจะบอกไผ่เนอะ!?

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.16 ปีศาจผู้อ่อนโยน {P.11}{7-8-58} 100%
เริ่มหัวข้อโดย: mypink801 ที่ 07-08-2015 21:45:28

พี่หมอส่งไรมาหาน้อง  :ling3:
สงสารน้ำฝน

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.16 ปีศาจผู้อ่อนโยน {P.11}{7-8-58} 100%
เริ่มหัวข้อโดย: nevergoodbye ที่ 07-08-2015 21:50:56

พี่หมออ ตอนนี้ไม่เจอเลยค่าา
ออกมาแบบไร้ตัวตน  :hao5:

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.16 ปีศาจผู้อ่อนโยน {P.11}{7-8-58} 100%
เริ่มหัวข้อโดย: ่patsaporn ที่ 07-08-2015 21:56:39

มาแอบดูยังกับพวกโรคจิต อืม ที่จริงก็โรคจิตนั่นแหละ เริ่มหึงหวงเขาแล้วดิ ไผ่เป็นห่วงเพื่อนมาก น่ารักดีนะ
ตอนสองพี่น้องวาดรูปกันน่ารักมาก ไม่อยากให้มีใครเสียใจเลย ทั้งหมดทั้งมวลอยู่ที่อีพี่หทอ
ถ้าชอบน้องก็บอกมาตรงๆ อน่ามาพระยาเทครัว จริ๊ๆ

ขอบคุณค่ะ

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.16 ปีศาจผู้อ่อนโยน {P.11}{7-8-58} 100%
เริ่มหัวข้อโดย: Jibbubu ที่ 07-08-2015 22:22:46

แม่งเลวอ่ะไอ้พี่หมอ ถ้าไม่ได้รู้สึกดีๆ กับฝนก็ปล่อยฝนไปเถอะ
สงสารฝนบ้าง ฝนไม่ได้เกี่ยวอะไรด้วยเลยนะ อย่าใช้ฝนเป็นเครื่องมือแก้แค้นไผ่เลย

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.16 ปีศาจผู้อ่อนโยน {P.11}{7-8-58} 100%
เริ่มหัวข้อโดย: liza sarin ที่ 07-08-2015 22:40:25

 :katai4:

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.16 ปีศาจผู้อ่อนโยน {P.11}{7-8-58} 100%
เริ่มหัวข้อโดย: mukmaoY ที่ 07-08-2015 23:05:46

รู้แต่เรื่องที่ตัวเองอคติ  เคยเห็นฝนทำดีบ้างมั้ย!!!  :angry2:

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.16 ปีศาจผู้อ่อนโยน {P.11}{7-8-58} 100%
เริ่มหัวข้อโดย: Paparazzi ที่ 07-08-2015 23:19:17

คนเขียนจ๋า เค้าอ่านตอนต่อรู้เรื่องอยู่แล้วแหละ แต่ๆๆ อยากอ่านเยอะๆๆๆ 55555 :laugh:
อยากรู้ว่าความอดทนของฝนจะสิ้นสุดลงตอนไหน ลุ้นต่อไป
ไม่ชอบอีหมอเหมือนเดิม 55555 :m31:

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.16 ปีศาจผู้อ่อนโยน {P.11}{7-8-58} 100%
เริ่มหัวข้อโดย: SiHong ที่ 08-08-2015 02:06:52

ไอ้หมอเลววววววววววววววววว :angry2:

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.16 ปีศาจผู้อ่อนโยน {P.11}{7-8-58} 100%
เริ่มหัวข้อโดย: shoky_9 ที่ 09-08-2015 13:36:54

รู้เรื่องจ้า สนุกมากกกกกกค่ะ  :กอด1:

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.16 ปีศาจผู้อ่อนโยน {P.11}{7-8-58} 100%
เริ่มหัวข้อโดย: ~ ฤดูใบไม้ผลิ ~ ที่ 09-08-2015 19:53:09

จะทำอะไรน้องอีกล่ะอิพี่หมอ

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.16 ปีศาจผู้อ่อนโยน {P.11}{7-8-58} 100%
เริ่มหัวข้อโดย: threetanz ที่ 09-08-2015 22:00:58

สวัสดีค่า เพิ่งมาตามอ่านวันแรก

สนุกมาเลยค่ะ

ติดตามอ่านต่อไปนะคะ

สงสารน้องฝน พี่หมอจะทำร้ายฝนไปถึงไหน

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.16 ปีศาจผู้อ่อนโยน {P.11}{7-8-58} 100%
เริ่มหัวข้อโดย: AiiSoul ที่ 09-08-2015 23:48:33

อ่านแล้วปวดตับมาก
แต่อยากอ่านต่ออีกกกกกก
หมอแม่งโรคจิตขั้นสุด สงสารฝนมาก

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.16 ปีศาจผู้อ่อนโยน {P.11}{7-8-58} 100%
เริ่มหัวข้อโดย: naruxiah ที่ 10-08-2015 20:29:38

นี่คือด้านมืด ที่แทบจะไม่อยากเรียกว่าหมอ รักน้องห่วงน้องเมื่อไหร่จะสมน้ำหน้าให้

สนุกกับการแกล้งน้องไปเถ๊อะ สนุกชวนติดตามมากค่ะ

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.16 ปีศาจผู้อ่อนโยน {P.11}{7-8-58} 100%
เริ่มหัวข้อโดย: yaoionlyyes ที่ 11-08-2015 23:11:21

อยากอ่านต่อแล้ววววว

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.16 ปีศาจผู้อ่อนโยน {P.11}{7-8-58} 100%
เริ่มหัวข้อโดย: bun ที่ 12-08-2015 01:51:53

พี่หมอจะโหด และหื่นไปไหม ไม่คิดจะถนอมจิตใจฝนเลยหรือไงกันนะ
เพราะไม่ได้ชอบ จึงทำกันขนาดนี้เลยเหรอ

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.17 ลูกไก่หาญสู้ {P.13}{14-8-58} 100%
เริ่มหัวข้อโดย: memew ที่ 12-08-2015 09:52:36

Ch. 17 : ลูกไก่หาญสู้
(พี่หมอ...♥)
♥
♥
 :katai4: Up 100%
....................................................................................
 
ผมยืนกอดอก รอไม่ถึงสองนาทีก็เห็นใครบางคนเดินเร็วเข้ามาหา เมื่อกี้ยืนมองฉากสวีทของพวกมันอยู่นานเลย
 
ผมขับรถตรงมาหาฟ้าทันทีหลังเลิกงาน แต่ฟ้าติดทำขนมอยู่โดยมีเพื่อน ๆ ของไผ่มันช่วยทำอยู่ ผมไม่ได้เข้าไปยุ่งวุ่นวายเพราะเห็นว่าคนเยอะแล้ว อีกอย่างไม่ชอบอยู่กับเด็ก ๆ ด้วย กะจะใช้เวลานี้ตรวจคนไข้อีกคนของผมให้เสร็จ ๆ ไป หลังจากนั้นจะได้ชวนฟ้าไปนั่งคุยกันต่อ
 
ผมถามหาคนไข้ พวกนั้นบอกว่าเห็นน้ำฝนกับไผ่เดินเข้ามาในสวน ผมตามออกมา แต่ไม่คิดว่าจะได้มาเห็นฉากสวีทของพวกมันกลางสวนแบบนี้ 
 
ตอนแรกกะจะมาตามเพื่อเรียกเข้าไปตรวจในบ้านดี ๆ แต่พอมาเห็นฉากเมื่อกี้ ผมเกิดเปลี่ยนใจขึ้นมากะทันหัน ไม่อยากเข้าไปเจอคนเยอะ ๆ ด้วย หมั่นไส้ไผ่มันด้วย ผมตัดสินใจโทรเรียกให้น้ำฝนออกมาเจอกันข้างนอก โทรไปรอบแรกมันกดตัดสาย โทรไปรอบสองมันก็ทำเหมือนเดิมอีก ผมเลยสินใจงัดแผนการสุดท้ายออกมาใช้

ซึ่งมันก็ได้ผลดีเกินคาด พอมาถึง มันรีบจับข้อมือผมลากให้เดินไปหลบอยู่หลังพุ่มไม้ที่พวกมันมายืนพรอดรักกันเมื่อกี้ ผมยิ้มเยาะ
 
“หึ ไม่ต้องรีบร้อนขนาดนั้นก็ได้”
 
“อย่าคิดอกุศล ผมแค่ไม่อยากให้ใครมาเห็นภาพนั้นเท่านั้น ลบเดี๋ยวนี้”
มันหันมามองตาขวางสั่ง ผมไม่ทำตาม ยกมือกอดอด มันเม้มปากแน่น ขยับเข้ามาล้วงหยิบมือถือไปจากกระเป๋ากางเกงผมเองเลย หันหลังเตรียมจะวิ่งหนี แต่ผมไวกว่า คว้าแขนมันไว้ มันพยายามสะบัดแขนออก ผมดึงมันเข้ามากอด ปิดปากไว้ด้วยกันการโวยวาย
 
“คิดจะทำอะไร”
ผมถามเสียงดุ มันอ้าปากงับมือผมแรงจนผมร้องโอ๊ยรีบกระชากมือกลับ มันพยายามดันตัวเองออกแต่เพราะผมยังกอดแน่นอยู่เลยดิ้นไม่หลุด มันเงยหน้าขึ้นมามองตาขวาง สายตาผิดกันลิบลับกับสายตาออดอ้อนให้ผมกกกอดเมื่อคืน ผมแย่งมือถือจากมือมันมาหย่อนใส่กระเป๋ากางเกงเหมือนเดิม มันอาศัยจังหวะนั้นกำหมัดทุบอกผมแรงสลับกับผลักตัวเองออก
 
“ปล่อย ไอ้คนสารเลว!”
มันยังไม่หยุดทุบอก ผมไม่เจ็บหรอกเพราะแรงมันน้อย อีกอย่างมันทำไม่ถนัดด้วยเพราะผมกอดมันอยู่ ผมรับหมัดสุดท้ายของมันไว้ได้ กำแน่นในมือ

“ปล่อย!”
มันเงยหน้าขึ้นมามองตาขวาง ท่าทางฮึดฮัด พยายามจะกระชากมือหนี ผมหัวเราะหึ ๆ ในลำคอกับท่าทางแบบนั้น

หึ ลูกไก่คิดสู้รึ

มันดิ้นอีกรอบ ผมรวบแขนมันติดข้างลำตัว โอบกอดมันไว้ในอ้อมแขนทั้งสองข้าง ค่อย ๆ เพิ่มแรงรัดจนมันเบ้หน้า มันคงเจ็บ แต่ไม่ยักกะร้องออกมาสักแอะ ผมหยุดรัด มันกัดฟันแน่น สายตายังขุ่นขวาง มันพยายามสะบัดตัวให้หลุดพ้นจากอ้อมแขนผม แต่ผมไม่ยอมปล่อย มันเงยหน้าขึ้นมามองฉุน ๆ อีกรอบ หอบนิด ๆ จากการดิ้นรนเมือกี้ ผมยิ้มเยาะ

“มีแรงแค่นี้เองเหรอ”
มันกัดฟัน กระทืบเท้าผมแรงพอ ๆ กับโหม่งหัวใส่ปลายคาง เจ็บเหมือนกันนะ ผมคลายมือออกเพราะความมึนนั้น มันจะวิ่งหนีแต่ผมรั้งดึงมันกลับมากอดอีก คราวนี้ผมรัดมันแน่นกว่าเดิมจนมันครางเจ็บออกมาให้ได้ยิน 
 
“เจ็บ! ปล่อย ไอ้คนสารเลว” มันดิ้นไปด่าไป
 
“หึ อยากให้ฉันส่งภาพเมื่อกี้ไปให้ไผ่ดูนักรึไง”
ขู่ไว้ก่อนครับ เพราะผมรู้ว่ามันได้ผล มันหยุดดิ้นหยุดด่า กัดกรามแน่น มองมาตาขวาง ผมยกยิ้ม จับสองมือมันไพล่หลังพลิกให้หันไปในทิศทางเดียวกัน แนบแผ่นหลังมันติดกับกับหน้าอกกันมันโหม่งคางหรือเหยียบเท้าผมอีกรอบ 


“ปล่อย!!”
มันเอี้ยวหน้ามาขู่ฟ่อเอาเรื่อง เริ่มต้นดิ้นอีกที ผมหัวเราะในลำคอ ก้มงับหูมันเบา ๆ มันรีบหดคอหนี
 
“ปล่อย ไอ้โรคจิต!!”
 
“หึ แหกปากเยอะ ๆ สิ คนในบ้านจะได้มาเห็นว่าเราสองคนทำอะไรกัน”
มันเงียบเสียงลง แต่ยังไม่หยุดดิ้น ผมรู้ว่าถ้าร่างกายมันดีขึ้น มันจะดิ้นสุดฤทธิ์สุดเดช แต่ผมก็พอจะรู้จุดอ่อนของมันบ้างเหมือนกัน ผมเลื่อนมือผ่านชายเสื้อสูงขึ้นไปที่หน้าอก ควานหาบางสิ่งเล็ก ๆ ภายใน แค่ผมเคลื่อนมือผ่าน สิ่งนั้นก็แข็งตัวสู้มือทันที คนที่กำลังดิ้น ๆ อยู่ชะงักกึก

ผมหัวเราะหึ ๆ ผมว่าร่างกายมันคงเริ่มจดจำสัมผัสของผมได้บ้างแล้ว ผมขยับปลายนิ้วเกลี่ยยอดอกของมันไปมา ยิ่งเกลี่ยสิ่งนั้นยิ่งแข็งตัวต้านมือ ผมบีบมันเบา ๆ
 
“อย่า..”
มันห้ามเสียงเบา โน้มตัวไปด้านหน้าเพื่อหนีการรุกราน ผมดึงมันเข้ามาชิดอกอีกรอบ คลึงนิ้วอยู่กับสิ่งนั้น

“อืม อย่า..”
มันครางออกมาเบา ๆ ผมก้มปากซุกซอกคอ เลื่อนสูงไปยังติ่งหู ขบเบา ๆ สลับกับไซ้รูหู มันครางออกมามากขึ้น
 
ผมรู้อะไรเพิ่มเติมอีกอย่าง เวลาที่ผมอ่อนโยน มันจะขัดขืนน้อยลง
 
“อืม..พี่หมอ อย่า..”
มันครางสะท้านห้ามปราม ผมไล้เล็มอยู่ตรงจุดเดิม มือก็ทำหน้าที่บีบคลึงยอดอกมันไป ทำสองข้างสลับกันไปมา หัวนมมันแข็งตัวสู้มือผมดี ผมแอบหวิวขึ้นมานิด ๆ ยิ่งได้ยินเสียงครางของมันมากเท่าไหร่ ผมยิ่งหวิว 

“พี่หมอ..”
มันครางสะท้านอีกรอบ ร่างกายผมร้อนมากขึ้นจากเสียงเรียกเร้าอารมณ์นั้น ได้ยินเสียงคนคุยกันเดินใกล้เข้ามา อารมณ์ที่กำลังจะตื่นดับวูบ ผมปล่อยคนที่ผมกอดอยู่ออก มันทรุดฮวบลงไปนั่งกับพื้น ผมหันไปมอง เห็นฟ้ากับไผ่เดินคุยกันเข้ามา หันกลับมามองที่พื้น ฝนยังนั่งอยู่ที่เดิม หน้าแดงอย่างเห็นได้ชัด สายตามองตรงไปยังทิศทางเดียวกัน ผมก้มจับต้นแขนมันดึงให้ลุกยืน ฟ้ากับไผ่โผล่เข้ามาพอดี
 
“อ้าว ฝนเป็นไร ไข้ขึ้นอีกแล้วเหรอ” ฟ้าถามมาก่อนอย่างเป็นห่วง
 
“ปะ เปล่า” มันปฏิเสธ “ฝนว่าเรารีบเข้าบ้านกันดีกว่า”
 
“กำลังจะมาตามนี่แหละ พี่ทำขนมบัวลอยไข่ เสร็จเร็วเพราะเพื่อน ๆ เราช่วย ป่ะ ไปกินกัน” ฟ้าเดินมาจับแขนน้อง “เชิญค่ะคุณหมอ” ก่อนชวนผมด้วย ผมพยักหน้า เดินเคียงไปกับฟ้า ฝนรีบเดินลิ่วนำไปก่อน มันคงไม่อยากอยู่ใกล้ ๆ ผม

แต่มันคงลืมไปแล้วมั้งว่ากำลังกันผมออกจากพี่สาวมันอยู่ ไผ่เข้าประชิดตัวเพื่อนมันทันที คล้องแขนกอดคอลูบหัวฝนเบา ๆ 
 
มีตัวหงุดหงิดกระโดดเกาะผมเบา ๆ ตัวหนึ่ง ผมสะกิดมันทิ้งไปหันมาคุยกับฟ้าต่อ
 

....40%.....


ผมนั่งกินบัวลอยอยู่ข้าง ๆ ฟ้า บนโต๊ะกินข้าวตอนนี้มีผม ฟ้า ฝนแล้วก็ไผ่ ส่วนคนอื่น ๆ นั่งกินกันบนพื้นในห้องรับแขก จริง ๆ ฝนอยากไปนั่งกินกับเพื่อน ๆ มันเอง แต่ฟ้าต้องอยู่ที่นี่กับผม มันคงไม่อยากทิ้งฟ้าไว้กับผมเพียงลำพังถึงได้ตามมานั่งด้วย ส่วนไผ่ก็ตามคู่ขามันมา ผมไม่สนใจใคร นั่งกินไปคุยกับฟ้าไป ฟ้าทำอร่อยครับ แอบดีใจที่ผมจะได้เมียทำอาหารอร่อย   
 
“เอ้อ ฝน พวกกูว่าอาทิตย์หน้าจะพากันไปเที่ยวทะเล มึงไปด้วยนะ ไข้น่าจะไม่กำเริบแล้ว” ไผ่ชวนคู่ขามัน คงหาเรื่องไปกกกันต่างสถานที่มากกว่า

ฝนหันไปมอง “เช้าไปเย็นกลับเหรอ”
 
“เปล่า ค้าง ว่าจะไปศุกร์ ค้างสองคืน อาทิตย์กลับ คงเป็นใกล้ ๆ ไม่จอมเทียนก็หัวหิน แต่เกินครึ่ง โหวตหัวหิน กูก็โหวตหัวหิน คิดถึงเฮียรถไฟว่ะ” มันปล่อยมุข ฝนหัวเราะเคล้ารอยยิ้ม

ผมเผลอจ้องมองรอยยิ้มนั้น ผมเพิ่งสังเกตว่ารอยยิ้มของฝนกับฟ้าค่อนข้างคล้ายกัน แต่ของมันจะออกแนวสดใส ส่วนฟ้าออกแนวอ่อนหวาน
 
มันหุบยิ้ม ทำท่าคิด หันมามองหน้าฟ้า ไผ่มองตาม
 
“กูจะชวนพี่ฟ้าไปด้วย ให้อยู่คนเดียวเดี๋ยวเป็นโรคคิดถึงน้องตาย”
 
“ปากนะ พี่ไม่ได้อ่อนแอขนาดนั้น” ฟ้าเชิดหน้า
 
“ใครจะไปรู้” มันพูดล้อ “ตกลงไปนะ” มันบังคับโดยไม่ถามความเห็นฟ้าก่อน ผมแอบหงุดหงิดที่มันบังคับฟ้าแบบนี้
 
“ถามรึยังว่าฟ้าอยากไปด้วยรึเปล่า” ผมแอบแขวะอย่างลืมตัว ลืมไปว่าต้องแสร้งเป็นพี่ที่ดี แต่อดไม่ได้จริง ๆ ครับ ฟ้าหันมายิ้มให้
 
“ไปค่ะ อยากไปเที่ยวทะเลอยู่แล้ว มีฝนกับไผ่ไปด้วยพ่อแม่ไม่ว่าหรอก ให้อยู่บ้านทุกวันเบื่อจะตาย” ฟ้าบอกอารมณ์ดี ผมพลอยยิ้มตามไปด้วย
 
“แล้วถ้าผมจะขอไปด้วย คุณฟ้าจะว่าอะไรไหม” ฟ้ามองหน้าผม ให้เดาทุกคนคงมองเหมือนกันหมด ผมแอบเหลือบมองคนสองคนที่นั่งอยู่ฝั่งตรงข้าม ฝนทำหน้าผะอืดผะอม คงอยากให้ฟ้าปฏิเสธ ส่วนไผ่ไม่ต้องพูดถึง ตอนนี้มันนั่งมองผมไฟลุกแล้ว
 
“อันนั้นต้องถามไผ่แล้วล่ะค่ะ เพราะฟ้าต้องไปกับทีมเขา” ฟ้าโยนการตัดสินใจไปให้ไผ่ ผมหันไปมอง ถ้าให้ไผ่ตัดสิน ผมคงอดไปแน่ ๆ ผมเหลือบไปมองคนที่นั่งอยู่ข้าง ๆ มัน

ผมคงต้องเข้าหาคนที่มันรักที่สุด
 
“คนไข้ไปกันหมด น่าจะมีหมอไว้คอยดูแลบ้างนะ” ผมพูดแค่นั้น ขยับปากให้ฝนรู้ความหมายเพียงคนเดียว
 
'ภาพ'
ฝนมองมาตาขวาง แต่แค่แวบเดียวเท่านั้น หันไปทางไผ่
 
“เอ่อ.. ให้พี่หมอไปด้วยก็ได้มั้ง”
ไผ่มองกลับตาขวาง
 
“มึง…” เหมือนมันจะพูดอะไรสักอย่าง ก่อนหยุดเสียงไว้ “ก็ตามใจ แต่พวกเราแว้นมอเตอร์ไซต์ไปนะ คิดว่าพี่คงไม่สะดวกแว้นไปด้วย ขับรถมาเองละกัน จะบอกที่พักให้” มันให้ทางออกแบบตัดผมออกจากวงโคจร ผมไม่ยี่หระ
 
“ไอเดียดีแฮะ ไม่ได้แว้นมานานแล้วเหมือนกัน” ทุกคนหันมาจ้องผมกันหมด โดยเฉพาะไผ่ มันคงไม่รู้ว่ามีอยู่ช่วงหนึ่งผมแอบเกเร (วัยรุ่นครับ) อยากทดลองออกนอกลู่นอกทางบ้าง แต่ก็นั่นแหละ มันทำให้ผมรู้ว่า นั่นไม่ใช่แนวทางของผม ไม่ได้ทำ ไม่ได้หมายความว่าผมทำไม่ได้
 
“ว้าว คุณหมอขับมอเตอร์ไซต์เป็นด้วยเหรอคะ คิดว่าจะขับเป็นแต่รถยนต์ซะอีก”
 
“ฮ่า ๆ ผมคนนะครับไม่ใช่เทพบุตร” ผมหยอด ได้ยินเสียงไอค๊อกแค๊กสองสามทีจากทิวไผ่
 
“อิ่มล่ะ กินมาก กลัวอ้วก”
 
“ไม่อร่อยรึไง ถึงกับจะอ้วก” ฟ้าค้อนไผ่ทันทีที่พูดจบ
 
“โห ไม่อร่อยเลยครับ นับดิ ไผ่กินไปกี่ถ้วยแล้ว”
ฟ้าหันไปมอง ผมด้วย นับ ๆ แล้วสี่ ถือว่าเยอะ เพราะผมแค่สองเอง ฝนก็สอง แต่ฟ้าหนึ่ง คงห่วงเรื่องหุ่น
 
“ให้อิ่มได้ยังครับ” มันถามกลับ ฟ้ากึ่งยิ้มกึ่งงอน

“ป่ะ ไปล้างจานกันมึง” พูดจบมันก็ลากฝนที่นั่งละเลียดขนมอยู่ลุกขึ้น
 
“เดี๋ยวไผ่ กูยังกินไม่หมด”
 
“ถือไปกินด้วยก็ได้” มันบังคับต่อ
 
“ดะ เดี๋ยว” ฝนหันมามองผม ก่อนมองฟ้าด้วยสีหน้าเป็นห่วง มันคงอยากอยู่เป็นก้างขวางคอ ส่วนไผ่คงอยากหนีผมไม่ก็คงอยากสวีทคู่ขามัน ไผ่ไม่ฟังเสียง ลากเพื่อนมันเดินเข้าครัวไป ผมกระตุกยิ้มนิด ๆ ดันถ้วยเปล่าไปทางฟ้า
 
“เอาอีกเหรอคะ เดี๋ยวก็อ้วนหรอก”
 
“ผมยอมครับ ฝีมือคุณฟ้าอร่อยมาก” ผมชมเสียงนุ่ม ฟ้าหน้าแดงก่ำ ตักให้อีกถ้วย แต่ไม่เยอะ คงรู้เจตนารมณ์ผมดี
 

“ยังพอมีเวลา เดินเล่นกับผมหน่อยไหม” ผมชวนหลังกินหมด ฟ้าไม่ปฏิเสธ ลุกขึ้นเก็บโต๊ะ เดินถือถ้วยเปล่าเดินเข้าครัวไป ผมตามไปด้วยติด ๆ พวกเพื่อน ๆ มันคงกินกันหมดแล้วถึงได้มีถ้วยเปล่าเต็มอ่างไปหมด ฝนยืนล้างอยู่ในชุดผ้ากันเปื้อนตัวที่ฟ้าใส่ตอนทำขนม ในขณะที่คนชวนยืนพาดแขนไว้บนไหล่ฝนมองอยู่เฉย ๆ
 
คิดว่ามันจะช่วยล้างบ้างอย่างที่ชวนซะอีก 
 
“ให้พี่ล้างดีกว่าฝน” ฟ้าอาสาเดินเข้าไปใกล้
 
“ไม่เป็นไร พี่ฟ้าทำแล้วเดี๋ยวฝนล้างเอง เอามานี่” ฝนรับถ้วยเปล่าจากมือฟ้าไปวางไว้ในอ่าง
 
“งั้นพี่ไปเดินเล่นในสวนกับคุณหมอนะ”
 
“เดี๋ยวพี่ฟ้าฝนไปด้วย!” มันรีบหันมาบอก คงเพราะรีบไปน้ำล้างจานที่เต็มไปด้วยฟองฟอดถึงได้ดีดใส่หน้าจนเปื้อน มันรีบยกหลังมือเช็ด แต่มือมันก็เปื้อนอยู่ก่อนหน้าจนเกือบถึงศอก ยิ่งเช็ดยิ่งเลอะเข้าไปใหญ่
 
“ห่า เลอะหมดแล้ว หันมานี่” ไผ่จับเพื่อนมันหันไปเผชิญหน้า จับคางเล็กไว้ ดันเบา ๆ ให้แหงนขึ้น ใช้หลังมือแต้มเช็ดให้เบามือ รองน้ำจากก๊อกมาทำความสะอาดเพิ่มให้ด้วย
 

“ผิวยิ่งบาง ๆ อยู่ เอ้า หล่อแล้ว”

น้ำฝนยิ้มหวานให้มันที
 

วินาทีนั้น เหมือนมีตัวหงุดหงิดอีกตัวกระโดดใส่ผมเบา ๆ ผมพยายามปัดออก แต่งวดนี้มันดื้อด้านไม่ยอมออกสักที
 
“มึง เลิกยิ้มหวานแบบนี้ใส่กูได้แล้ว กูหวิว”
ฝนโบกหัวมันไปที 
 

“ห่า กูจริงใจใช่เสแสร้ง ให้ยิ้มแบบนี้ไหม” มันแกล้งยกยิ้มข้างเดียวที่ดูทุเรศให้ดู
 
“เอ้อ ยิ้มแบบนี้แหละ หล่อมาก”
ฝนโบกหัวมันอีกรอบ แต่คงลืมไปว่ามือตัวเองเปื้อนอยู่ หัวไผ่เลอะไปตาม ๆ กัน
 
“เฮ้ย! หัวกูเลอะหมดแล้ว!”
 
“อ้าว โทษที ๆ มะ ๆ กูเช็ดให้” ฝนรีบหันไปล้างมือ จับชายผ้ากันเปื้อนเช็ดให้ ไผ่ก้มต่ำให้ทำดี ๆ เหมือนกัน
 
“เช็ดดี ๆ นะ อย่าให้ถูกหน้าเดี๋ยวสิวขึ้น” พอมันพูดจบ ฝนหันไปป้ายน้ำในอ่างมาแต้มหน้ามันเบา ๆ ไผ่ตาโต
 
“ไอ้ห่าฝน!! สิวขึ้นกูหมด!!” มันยกมือจะตบหัว แต่ฝนไวกว่ารีบวิ่งหนี ไผ่ก้าวตามไปติด ๆ รวบกอดมันไว้จากด้านหลัง ฝนหัวเราะร่วนไม่ต่างกับฟ้าที่ยืนอยู่ข้าง ๆ ผม 
 

คนอื่นสนุกสนานกันขนาดไหนผมไม่รู้ เพราะตอนนี้มีตัวหงุดหงิดรุมเกาะตัวผมเต็มไปหมด ผมยืนนิ่งอยู่กับที่ ไม่ได้หัวเราะตามไปด้วยอย่างที่ควรจะเป็น เพ่งสายตาไปยังน้ำฝนที่อยู่ในอ้อมแขนของทิวไผ่
 
“โอ๊ย... พอแล้วไผ่ กูเจ็บแขน” ฝนครางบอก สงสัยไผ่กอดแน่นไป หรือไม่ก็…

ผมมองแขนที่มีรอยแดงเป็นทางของน้ำฝน ไม่แน่ใจว่าเป็นรอยที่ไผ่ทำขึ้นเมื่อกี้ หรือเป็นรอยที่ผมทำมันไว้ก่อนหน้ากันแน่
 
“เฮ้ย! โทษที แขนแดงเลย”
ไผ่หน้าตื่น ฝนเหลือบมองมาทางผมแวบหนึ่ง ก่อนหันกลับไปตบหัวเพื่อนมันที
 
“มึงอ่ะเล่นแรง”

ไผ่ลูบหัวตัวเองป้อย ๆ “ทำโทษไง ข้อหาเกือบทำหน้ากูหมดหล่อ”
 
“แค่น้ำล้างจาน มีน้ำยาล้างจานผสมด้วยเห็นไหม ฆ่าเชื้อโรคหมดแล้ว”
 
“ฆ่ากับผีน่ะสิ มีแต่ของสกปรกทั้งนั้น”
 
“เอาน่า เดี๋ยวกูหายามาแต้มสิวให้ ยาสีฟันดอกบัวคู่เป็นไง”
 
“โบราณเหอะ เดี๋ยวหน้ากูดำตามสียาสีฟันไป”
ฝนหัวเราะกับมุขที่ตัวเองเป็นคนเริ่มขึ้น
 
“เจ็บมากไหมมึง” ไผ่ก้มถามอย่างเป็นห่วง ใช้นิ้วจิ้ม ๆ ตรงรอยแดงจนฝนเบ้หน้า
 
“เบามึง กูเจ็บ” 
 
ผมแอบหงุดหงิดใส่ไผ่ เพราะสิทธิ์ของคนที่จะทำให้ฝนเจ็บได้มีแค่ผมคนเดียวเท่านั้น ไม่ใช่มัน
 
“มานี่ เดี๋ยวพี่ช่วยล้างดีกว่าจะได้เสร็จเร็ว ๆ” ฟ้าเดินเข้าไปช่วย ฝนยิ้มรับ ผมยังยืนอยู่ที่เดิมในขณะที่ไผ่ต้องเขยิบตัวใหญ่ ๆ ของมันออกมายืนอยู่ไม่ห่างจากผม

มันมองหน้าผม ผมก็มองหน้ามัน ก่อนที่เราต่างคนจะต่างละสายตาหนี ผมหันไปมองฟ้าที่ยืนล้างจานอยู่ 
 
แต่แปลก...
ที่วิชั่นผมกลับกว้างขึ้น จนเห็นคนสองคนในเวลาเดียวกันแทนที่จะเป็นฟ้าเพียงคนเดียว

To Be Con...

ผิดพลาดตรงไหนให้อภัยมือสมัครเขียนมา ณ ที่นี้ด้วย :hao5:
.....................................................................

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.17 ลูกไก่หาญสู้ {P.13}{12-8-58} 40%
เริ่มหัวข้อโดย: leefever ที่ 12-08-2015 09:57:31

พี่หมอแย่มากก. เป็นกำลังใจให้คนเขียนน

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.17 ลูกไก่หาญสู้ {P.13}{12-8-58} 40%
เริ่มหัวข้อโดย: Nus@nT@R@ ที่ 12-08-2015 10:16:04

หึงละสิพี่หมอ

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.17 ลูกไก่หาญสู้ {P.13}{12-8-58} 40%
เริ่มหัวข้อโดย: Mouse2U ที่ 12-08-2015 10:18:51

หวงเขาแต่ก็ยังไม่รู้สึกตัวนะคนเรา จะหลอกตัวเองไปได้อีกนานสักแค่ไหนกันเชียวคะพี่หมอ~

ปล. เป็นกำลังใจให้จ้าา.. :L2: :กอด1:

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.17 ลูกไก่หาญสู้ {P.13}{12-8-58} 40%
เริ่มหัวข้อโดย: nevergoodbye ที่ 12-08-2015 10:31:54

พี่หมออ พี่หมอออ :ling1:
ทำไมพี่หมอถึงเย็นชาและมีเสน่ห์ขนาดนี้   :z3:

รอที่เหลือนะคะ

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.17 ลูกไก่หาญสู้ {P.13}{12-8-58} 40%
เริ่มหัวข้อโดย: Bellze12 ที่ 12-08-2015 10:52:28

 :ling1: :ling1: ง่าๆ แอบขัดใจ พี่หมอกำลังจะได้กินลูกไก่  อดเลย รอที่เหลือคะ

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.17 ลูกไก่หาญสู้ {P.13}{12-8-58} 40%
เริ่มหัวข้อโดย: ่jum ที่ 12-08-2015 11:04:00

จัดตัวหงุดหงิดเกาะบ่าหมอมันเยอะๆ หน่อย เผื่อหมอจะทำตัวดีขึ้นบ้าง

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.17 ลูกไก่หาญสู้ {P.13}{12-8-58} 40%
เริ่มหัวข้อโดย: My_yunho ที่ 12-08-2015 11:21:58

อย่าร้ายกับฝนมากจิ

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.17 ลูกไก่หาญสู้ {P.13}{12-8-58} 40%
เริ่มหัวข้อโดย: pedchara ที่ 12-08-2015 11:39:57

ร้ายมากๆเดี๋ยวฝนไม่รักนะ
หมอนี่หื่นจริงๆ

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.17 ลูกไก่หาญสู้ {P.13}{12-8-58} 40%
เริ่มหัวข้อโดย: AiiSoul ที่ 12-08-2015 11:53:44

ยิ่งอ่านยิ่งเกลียดหมอ
โอ้ย เกลียดดดดด
เมื่อไหร่จะกลับตัวกลับใจ

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.17 ลูกไก่หาญสู้ {P.13}{12-8-58} 40%
เริ่มหัวข้อโดย: ่patsaporn ที่ 12-08-2015 12:16:23

หึงก็บอกมาน่าพี่หมอ อย่ามาทำซึน เผลอไม่ได้ขู่กอดปล้ำน้องตลอดดดด
น้องฝนเริ่มคิดสู้ ดีค่ะลูกดี แต่ถเล้าให้ดีลองหันมาอ้อนพี่ว่าพี่หมออาจแพ้ทาง
เอ๊ะ หรือจะกลายเป็นยั่วให้เจ็บหนักกว่าเดิม 5555

ขอบคุณค่ะ

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.17 ลูกไก่หาญสู้ {P.13}{12-8-58} 40%
เริ่มหัวข้อโดย: mukmaoY ที่ 12-08-2015 12:18:25

ไม่น่าเรียกมันว่าพี่เลย

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.17 ลูกไก่หาญสู้ {P.13}{12-8-58} 40%
เริ่มหัวข้อโดย: HISY ที่ 12-08-2015 12:20:44

หวงเขาล่ะสิ โด่วว
รอวันวนเอาคืน

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.17 ลูกไก่หาญสู้ {P.13}{12-8-58} 40%
เริ่มหัวข้อโดย: veeveevivien ที่ 12-08-2015 12:45:53

อีพี่หมอนี่ ยังไม่รู้ตัวนะ เดวเถอะอีกหน่อยจะรู้สึกกกกก

เมื่อปล่อยลูกไก่หลุดมือ  :เฮ้อ:

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.17 ลูกไก่หาญสู้ {P.13}{12-8-58} 40%
เริ่มหัวข้อโดย: mystery Y ที่ 12-08-2015 14:47:34

อย่ายอมพี่หมอมากไปกว่านี้ฝน!! สู้สิ!!

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.17 ลูกไก่หาญสู้ {P.13}{12-8-58} 40%
เริ่มหัวข้อโดย: lizzii ที่ 12-08-2015 16:14:18

ฝนเริ่มเคลิ้มไปกับพี่หมอแล้วนะ
จะสู้ไหวไหมเนี่ย ฝนเอ้ยย

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.17 ลูกไก่หาญสู้ {P.13}{12-8-58} 40%
เริ่มหัวข้อโดย: ~ ฤดูใบไม้ผลิ ~ ที่ 12-08-2015 19:58:44

น้ำฝนอย่าเคลิ้มสิ ต้องทำให้อิพี่หมอดิ้นให้ได้นะ

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.17 ลูกไก่หาญสู้ {P.13}{12-8-58} 40%
เริ่มหัวข้อโดย: Kerberossss ที่ 12-08-2015 21:06:15

หึงล้วนๆ

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.17 ลูกไก่หาญสู้ {P.13}{12-8-58} 40%
เริ่มหัวข้อโดย: naoai ที่ 12-08-2015 22:36:46

เพิ่งเข้ามาอ่านครับ สนุกดี เดินเรื่องเร็วดี เกลียดนิยายที่เขียนให้นายเอกถูกกระทำ เกลียดนิยายที่เขียนให้นายเอกทำตัวเป็นคนอ่อนแอทั้งๆ ที่มีหลายทางที่จะเอาตัวรอดได้ ห่วงคนอื่นมากกว่าตัวเอง และจะเกลียดมากกว่าเดิมถ้าฝนโดนกระทำไปเรื่อยๆ จนรักกันและให้อภัยพี่หมอซึ่งไม่เมคเซ้น เอาตรงๆ มันก็ไม่เมคเซ้นตั้งแต่เอาฝนมาใช้แก้แค้นกันไปมา แต่ผมจะตามอ่านไปจนจบนะครับหวังว่าจะได้เห็นพี่หมอเจ็บปวดมากกว่าฝน love ❤ you

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.17 ลูกไก่หาญสู้ {P.13}{12-8-58} 40%
เริ่มหัวข้อโดย: mypink801 ที่ 12-08-2015 23:03:56

พี่หมอคนโง่ รอลูกไก่เอาคืน

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.17 ลูกไก่หาญสู้ {P.13}{12-8-58} 40%
เริ่มหัวข้อโดย: myd3ar ที่ 12-08-2015 23:07:04

เดี๋ยวเถอะพี่หมอ รอเอาคืน

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.17 ลูกไก่หาญสู้ {P.13}{12-8-58} 40%
เริ่มหัวข้อโดย: noozzz ที่ 13-08-2015 11:02:23

แอบใส่ยานอนหลับให้พี่หมอกินแล้วหยิบมือถือไปหย่อนลงส้วม จะได้ไม่ต้องแย่งมาลบให้เหนื่อย หึหึ

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.17 ลูกไก่หาญสู้ {P.13}{12-8-58} 40%
เริ่มหัวข้อโดย: liza sarin ที่ 13-08-2015 13:33:48

พี่หมอหึงเมีย

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.17 ลูกไก่หาญสู้ {P.13}{12-8-58} 40%
เริ่มหัวข้อโดย: Jibbubu ที่ 13-08-2015 14:02:55

อ้างจาก: naoai ที่ 12-08-2015 22:36:46  

เพิ่งเข้ามาอ่านครับ สนุกดี เดินเรื่องเร็วดี เกลียดนิยายที่เขียนให้นายเอกถูกกระทำ เกลียดนิยายที่เขียนให้นายเอกทำตัวเป็นคนอ่อนแอทั้งๆ ที่มีหลายทางที่จะเอาตัวรอดได้ ห่วงคนอื่นมากกว่าตัวเอง และจะเกลียดมากกว่าเดิมถ้าฝนโดนกระทำไปเรื่อยๆ จนรักกันและให้อภัยพี่หมอซึ่งไม่เมคเซ้น เอาตรงๆ มันก็ไม่เมคเซ้นตั้งแต่เอาฝนมาใช้แก้แค้นกันไปมา แต่ผมจะตามอ่านไปจนจบนะครับหวังว่าจะได้เห็นพี่หมอเจ็บปวดมากกว่าฝน love ❤ you

เห็นด้วยสุดๆ ทุกอย่างไม่ชอบเลยมันไม่เมคเซ้นมากๆ เป็นถึงหมอที่ต้องช่วยคนแถมอายุก็มากกว่า แต่ทำอะไรไม่รู้จักคิด เอาฝนมาแก้แค้นคิดได้ยังไง สุดท้ายเราหวังว่าพี่หมอจะเจ็บปวดมากว่าฝนร้อยเท่าพันเท่ามันถึงจะสาสมกับที่ทำกับฝน

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.17 ลูกไก่หาญสู้ {P.13}{12-8-58} 40%
เริ่มหัวข้อโดย: aonan5042 ที่ 13-08-2015 20:30:39

รอให้พี่หมอรู้ใจตัวเองซักทีค่ะ ฝนสู้ๆ :katai2-1: :katai2-1:

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.17 ลูกไก่หาญสู้ {P.13}{12-8-58} 40%
เริ่มหัวข้อโดย: Paparazzi ที่ 13-08-2015 21:50:27

รออีพี่หมอแพ้ภัยตัวเอง ชิ!

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.17 ลูกไก่หาญสู้ {P.13}{12-8-58} 40%
เริ่มหัวข้อโดย: uknowvry ที่ 13-08-2015 22:30:02

ลูกเจี๊ยบสู้ๆๆๆๆๆๆๆ

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.17 ลูกไก่หาญสู้ {P.13}{14-8-58} 100%
เริ่มหัวข้อโดย: naruxiah ที่ 14-08-2015 20:46:10

ขอให้แกแพ้ภัย(ใจ)ตัวเองพี่หมอ รอสมน้ำหน้าอย่างตั้งใจเลยหล่ะ

ทำไมแอบรู้สึกว่า ไผ่อาจจะคู่กะพี่ฟ้าก็ไม่รู้

เอ็นดูน้องฝนจังค่ะ

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.17 ลูกไก่หาญสู้ {P.13}{14-8-58} 100%
เริ่มหัวข้อโดย: Mouse2U ที่ 14-08-2015 21:04:56

พี่หมอกะจะเป็นพ่อพระยาเทครัวเลยใช่ไหมคะเนี่ย? o18

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.17 ลูกไก่หาญสู้ {P.13}{14-8-58} 100%
เริ่มหัวข้อโดย: smoking ที่ 14-08-2015 22:05:22

ไผ่เหมือนจะชอบฟ้าเลย
แต่เซ็งอีพี่หมอ(โรคจิต) ชอบเขาแล้วยังไม่รู้ตัวอีก ทำร้ายน้ำฝมอยู่ได้ :katai1:

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.17 ลูกไก่หาญสู้ {P.13}{14-8-58} 100%
เริ่มหัวข้อโดย: Bellze12 ที่ 14-08-2015 22:11:30

อยากจะให้ตัวหงุดหงิด รุมกัดพี่หมอซะให้เข็ด :hao3:

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.17 ลูกไก่หาญสู้ {P.13}{14-8-58} 100%
เริ่มหัวข้อโดย: lizzii ที่ 14-08-2015 22:11:36

ลูกเจี๊ยบจะสู้ยังไงเนี่ย

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.17 ลูกไก่หาญสู้ {P.13}{14-8-58} 100%
เริ่มหัวข้อโดย: mystery Y ที่ 14-08-2015 22:21:06

รอตอนต่อไป~

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.17 ลูกไก่หาญสู้ {P.13}{14-8-58} 100%
เริ่มหัวข้อโดย: nevergoodbye ที่ 14-08-2015 22:27:07

พี่หมอกำลังสับสน  :hao5:

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.17 ลูกไก่หาญสู้ {P.13}{14-8-58} 100%
เริ่มหัวข้อโดย: ่jum ที่ 14-08-2015 22:47:25

แบบนี้เลยที่ต้องการ ให้ตัวหงุดหงิดเกาะหมอมันไปเยอะๆ เลย  o13

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.17 ลูกไก่หาญสู้ {P.13}{14-8-58} 100%
เริ่มหัวข้อโดย: ▶August5th◀ ที่ 14-08-2015 22:51:01

หึงละสิพี่หมอ เมื่อไรจะรู้ตัวซะที

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.17 ลูกไก่หาญสู้ {P.13}{14-8-58} 100%
เริ่มหัวข้อโดย: awfsp ที่ 14-08-2015 23:18:02

หึหึ  หึงล่ะสิ

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.17 ลูกไก่หาญสู้ {P.13}{14-8-58} 100%
เริ่มหัวข้อโดย: ่patsaporn ที่ 14-08-2015 23:25:23

ตัวหงุดหงิดออกมาอีกเยอะๆ เลย คนอ่านชอบ เกาะให้เต็มตัวพี่หมอไปเลย จะได้หายซึนสักที
ฝนกับไผ่เล่นกันน่ารักกกกกก แต่คนบางคนไม่ชอบใจ เริ่มอยากเป็นเจ้าข้าวเจ้าของแล้ว
เอาให้ชัดเจนทีพี่หมอ รังแกคนอ่อนแอกว่าแบบนี้เรตติ้งดิ่งลงเหวมาก

ขอบคุณค่ะ

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.17 ลูกไก่หาญสู้ {P.13}{14-8-58} 100%
เริ่มหัวข้อโดย: mukmaoY ที่ 14-08-2015 23:27:55

 :katai2-1:

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.17 ลูกไก่หาญสู้ {P.13}{14-8-58} 100%
เริ่มหัวข้อโดย: Paparazzi ที่ 14-08-2015 23:55:57

รอวันอีพี่หมอกระอักเลือด

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.17 ลูกไก่หาญสู้ {P.13}{14-8-58} 100%
เริ่มหัวข้อโดย: ben ที่ 15-08-2015 01:14:26

แอบฟิน ไผ่ฝน เบาๆๆ
สมน้ำหน้าอีพี่หมอเลว!!!!

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.17 ลูกไก่หาญสู้ {P.13}{14-8-58} 100%
เริ่มหัวข้อโดย: SiHong ที่ 15-08-2015 02:01:38

พี่หมอขีั้ืหวงอ่ะ

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.17 ลูกไก่หาญสู้ {P.13}{14-8-58} 100%
เริ่มหัวข้อโดย: hongzaa ที่ 15-08-2015 08:32:17

ยอมรับความรู้สึกตัวเองได้เมื่อไหร่ แกจะหนาวอิพี่หมอ

*มองว่านิยายก็คือนิยายแหะ เรื่องบางเรื่องมองข้ามไป
มันก็ทำให้อรรถรสในการอ่านสนุกขึ้น อันนี้ในความคิดเราอะนะ
เลือกจะเสพอะไรที่เราพอใจ อ่านแล้วชอบก็อ่าน พอล่ะ จบ แค่นั้นเอง55

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.17 ลูกไก่หาญสู้ {P.13}{14-8-58} 100%
เริ่มหัวข้อโดย: HISY ที่ 15-08-2015 10:41:31

หึงแล้วยังไม่รู้ตัวอีก

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.17 ลูกไก่หาญสู้ {P.13}{14-8-58} 100%
เริ่มหัวข้อโดย: liza sarin ที่ 15-08-2015 10:41:51

 :katai1:

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.17 ลูกไก่หาญสู้ {P.13}{14-8-58} 100%
เริ่มหัวข้อโดย: veeveevivien ที่ 15-08-2015 10:50:17

อยากจะหัวเราะเยาะ ไอ้พี่หมอ เดวคอยดูนะ

ช่วยจัดให้หนักเลยค่ะ ตอนที่น้ำฝนจะเอาคืนพี่หมอเนี้ย

ปล.น้องไผ่มีคู่ไหมคะ รักน้องไผ่เหมือนกัน กลัวน้องไม่มีคู่  :mew2:

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.17 ลูกไก่หาญสู้ {P.13}{14-8-58} 100%
เริ่มหัวข้อโดย: threetanz ที่ 15-08-2015 13:39:34

พี่หมอผู้โหดร้าย กำลังจะลงไปในหลุม (รัก) แล้ว หุหุหุหุ

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.17 ลูกไก่หาญสู้ {P.13}{14-8-58} 100%
เริ่มหัวข้อโดย: Kerberossss ที่ 15-08-2015 21:08:01

ไผ่ฝนน่ารัก  :ling1:

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.17 ลูกไก่หาญสู้ {P.13}{14-8-58} 100%
เริ่มหัวข้อโดย: lahlunla ที่ 15-08-2015 22:34:57

อิพี่หมอเริ่มหึงแล้วเว้ย
รู้ว่ามีอยู่ก็กำลังจะสาย 555

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.17 ลูกไก่หาญสู้ {P.13}{14-8-58} 100%
เริ่มหัวข้อโดย: naoai ที่ 16-08-2015 00:41:08

เมื่อไรฝนจะสู้ ผู้แต่งช่วยอธิบายความคิดของฝนหน่อยว่าทำไมถึงไม่อยากให้ไฝ่หรือฟ้ารู้ว่าตัวเองโดนกระทำขนาดนี้ ไม่เข้าใจ

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.17 ลูกไก่หาญสู้ {P.13}{14-8-58} 100%
เริ่มหัวข้อโดย: evilheart ที่ 16-08-2015 00:41:33

ไผ่ชอบฟ้าใช่ไหม ส่วนหมอโรคจิตกำลังหึงชัวร์

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.18 ปฏิบัติการกีดขวาง & แว้น {P.14}{20-8-58} 100%
เริ่มหัวข้อโดย: memew ที่ 16-08-2015 22:10:30

Ch.18 : ปฏิบัติการกีดขวาง & แว้น
(น้ำฝน...♥)
♥
♥
 :katai2-1: Up 100%
 .....................................................................................

“มึง กูว่าพี่หมอรุกพี่ฟ้าหนักไปแล้วนะ กลัวพี่ฟ้าใจอ่อนจัง มึงคุยกับพี่มึงบ้างรึยัง” ไผ่มันถามหลังจากพายุเพื่อนผมหมดไป ตอนนี้มันนอนเอกเขนกอยู่บนเตียง ในขณะที่ผมกำลังเช็ดหัวเพราะเพิ่งอาบน้ำเสร็จเตรียมจะเข้านอน คืนนี้ไผ่มันจะมานอนค้างด้วย
 
“คุยแล้ว แต่กลัวพี่ฟ้าใจอ่อนเหมือนกัน” ผมสารภาพ พี่ผมยิ่งเป็นพวกใจอ่อนง่าย ๆ อยู่ด้วย 
 
“นี่…” มันหันมามอง ขมวดคิ้วทำท่าคิด
 
“อะไร”
 
“กูว่าเราสองคนต้องช่วยกันกีดกันไม่ให้พี่หมอจีบพี่ฟ้าได้นะ”
อันนั้นกูทำอยู่ ผมบอกมันในใจ พยักหน้าเห็นด้วย
 
“เอางี้ฝน กูจะตีวงในพี่ฟ้าเอง ส่วนมึงทำหน้าที่กันพี่หมอออก เพราะถ้าให้กูทำ กูคงกัดกับมันตาย”
ผมมองมันอึ้ง ๆ ถ้าให้ผมกันทางพี่ฟ้า พี่หมอก็ต้องหาเรื่องมาแบล็คเมล์ผม แต่ถ้ากันทางพี่หมอ ก็ไม่รู้ว่าจะโดนอะไรบ้าง
 
โดนทั้งขึ้นทั้งร่องเลย
ผมมองหน้าไผ่ ขมวดคิ้วคิด แต่มีไผ่เข้ามาช่วยด้วยอีกแรงก็ดีเหมือนกัน บางทีอาจทำให้พี่หมอจีบพี่ฟ้ายากขึ้นก็ได้
 
เอาวะ ดีกว่าไม่ทำอะไรเลย
ผมโยนผ้าเช็ดตัวลงตะกร้า เดินไปนั่งข้างเตียง ปิดไฟ ทิ้งตัวลงนอน ดึงผ้าห่มมาคลุมจนถึงเอว พลิกตัวตะแคงข้าง ขดตัวนิด ๆ ขยับเข้าไปชิดตัวไผ่จนได้ไออุ่นจากมัน ไผ่หันมามอง ขยับตะแคงข้างโอบกอดผมไว้หลวม ๆ ผมไม่พูดจาห้ามปรามอะไร คงเพราะชิน แล้วอีกอย่างผมรู้สึกปลอดภัยในอ้อมแขนมันด้วย
 
ไม่เหมือนอ้อมแขนของใครบางคน...
ผมนอนนิ่ง ๆ ให้มันกอด คิดเรื่อยเปื่อยอยู่สักพักก็ค่อย ๆ ปิดเปลือกตาลง จนกระทั่งมันปิดสนิท
 
“น้ำฝน...” เคลิ้ม ๆ สติกำลังจะลาลับแต่ได้ยินเสียงเรียกเบา ๆ ขึ้นมาก่อน ผมครางรับในลำคอแต่ไม่ได้ลืมตามอง
 
“บอกได้ไหม ว่ามึงกำลังคบกับใครอยู่”
ผมลืมตาโพลงทันที
 
“โทษนะ อาจฟังดูมากไป แต่ที่ถามเนี่ยเพราะกูเป็นห่วงมึงจริง ๆ ตั้งแต่เปิดเทอมมา สภาพร่างกายกับจิตใจของมึงแย่มาก ถ้าคนนั้นเป็นสาเหตุ ก็อยากรู้ว่าเป็นใครและเพราะอะไร เผื่อจะได้ช่วยเหลืออะไรได้บ้าง ช่วยด้านร่างกายไม่ได้ จิตใจก็ยังดี”
ผมยิ้มให้กับน้ำใจมัน
 
“โทษทีนะไผ่ แต่กูบอกตอนนี้ไม่ได้จริง ๆ ไว้ถึงเวลาแล้วจะบอกมึงเป็นคนแรกเลย”
มันนิ่งไปชั่วอึดใจ ก่อนกระชับอ้อมแขนแน่นขึ้นคล้ายกับจะเป็นการรับปากอยู่ในทีว่าจะรอเวลานั้น
 
“ขอบใจนะ” ผมกระซิบเสียงเบา ซบหน้ากับแผงอกอุ่น ๆ นั้น “แค่มึงอยู่เคียงข้างกู คอยกอด คอยลูบหัวปลอบใจแบบนี้ แค่นี้กูก็ดีใจแล้ว กูไม่ได้พูดเล่นนะไผ่ เวลามีมึงอยู่ด้วย กูรู้สึกสบายใจจริง ๆ”
มันคลายอ้อมแขนออกมามองหน้าท่ามกลางความมืดที่ผมเริ่มจะชินตา
 
“นี่! อย่าบอกนะว่ามึงหลงรักกูเข้าให้แล้วน้ำฝน!!” มันถามเสียงตื่น ผมโบกหัวมันไปที
 
“ควายเหอะ กูแค่รู้สึกสบายใจเฉย ๆ”
 
“อ้าวเหรอ แล้วไป คิดว่ามึงหลงรักกูจริง ๆ ถึงบางครั้งมึงจะน่ารักน่ากอดขนาดไหน แต่กูชอบผู้หญิงมากกว่าว่ะ”
 
“ฮ่า ๆ ดีแล้ว ผู้หญิงที่ได้มึงเป็นแฟนน่ะโชคดีจะตาย”
 
“พูดจริงรึเปล่า”
 
“จริง” ผมตอบกลั้วหัวเราะ
 
“เฮ้อ~” มันถอนหายใจแรง “มึงน่าจะเกิดเป็นผู้หญิงนะฝน ถ้ามึงเป็นผู้หญิงจริง ๆ ป่านนี้กูจีบมึงไปแล้ว เพราะมึงเป็นคนที่รักและเข้าใจกูที่สุด อยู่ด้วยแล้วสบายใจที่สุดด้วย” มันลูบหัวผมเบา ๆ
 
“ผิวก็นุ่ม ผมก็ลื่น ตัวก็หอม ยิ่งอาบน้ำมาใหม่ ๆ แบบนี้ยิ่งหอมเข้าไปใหญ่” มันดมหัวผมเบา ๆ “หอมเหมือนขนไอ้ปุยฝ้ายเลย”
 
ผมทุบอกมันดังอัก มันหัวเราะร่วน รัดผมแน่นขึ้นจนผมอึดอัดดิ้นขลุกขลักในอ้อมแขนมัน ตราบจนมันพอใจแล้วนั่นแหละถึงได้คลายปล่อยแล้วกอดผมไว้เบา ๆ แทน
 
“นอนเถอะพรุ่งนี้ต้องตื่นแต่เช้า”
ผมพยักหน้า ปิดเปลือกตาลงอีกรอบ
 
แปลกนะ...
พอมีไผ่อยู่ด้วย ผมกลับไม่ฝันร้ายอย่างทุกคืน หรือว่าไผ่จะเป็นยันต์กันพี่หมอสำหรับผมนะ?
 
 
 
 
 
 
ป้าแม่บ้านโทรมาขอลาเพิ่มเพราะน้องแม่ที่แกไปเยี่ยมสิ้นใจพอดี ต้องอยู่งานศพต่อ พี่ฟ้าโอนเงินไปช่วยทำบุญแล้ว จะกลับอีกทีก็อาทิตย์หน้า
 
เรื่องงานในบ้านไม่ใช่ปัญหาใหญ่ เพราะพี่ฟ้าทำได้หมดทุกอย่าง พ่อแม่กลับมากันแล้วด้วย ทุกวันดูมีความสุขดี
 
ยกเว้นวันนี้…
เพราะเป็นวันที่ผมต้องพาพี่ฟ้าไปหาหมอตามเวลานัดหมาย
 
“ฝนเรียบร้อยยัง” พี่ฟ้ามาเคาะห้อง ผมหันไปมอง ลุกขึ้นเดินไปเปิดประตูให้
 
“เสร็จยัง สายแล้วนะ”
 
“เรียบร้อยแล้ว โทษทีมัวคิดอะไรเพลิน ๆ อยู่”
 
“กิ้ว ๆ คิดถึงสาว ๆ อยู่ล่ะสิ พามาแนะนำให้พี่รู้จักบ้างสิ”
 
“มีที่ไหนเล่า ถ้าจะมีก็มีแต่สาวอายุมากกว่าที่เข้ามาหานี่แหละ”
พี่ฟ้าอมลม คล้องแขนผมไว้
 
“เรารีบไปกันเถอะ เดี๋ยวไม่ทันนัด เสร็จแล้วไปหาชื้อชุดว่ายน้ำกันนะ อยากใส่โชว์หนุ่ม ๆ บ้าง โสดแล้ว ไม่ต้องกลัวใครจะมาตามหึง”
ผมอมยิ้ม
 
“ไม่เอา เดี๋ยวพี่ผมโดนจีบ”
 
“ฝนง่า” พี่ฟ้าทำแก้มบวม ผมหัวเราะ พากันเดินออกจากห้องลงไปข้างล่าง พ่อกับแม่หันมามอง
 
“ไปหาหมอกันเหรอลูก”
 
“ครับ/ค่ะ” ผมกับพี่ฟ้าตอบรับพร้อมกัน พ่อนั่งพิงพนักโซฟาโดยมีแม่นั่งอยู่ข้าง ๆ ซบหัวกับอกกว้าง บนโต๊ะตรงหน้ามีเอกสารมากมายวางไว้คงกำลังคุยงานกันอยู่ ขนาดอยู่บ้านยังไม่หยุดทำงานกันอีก เห็นบอกว่ากลับมาแค่ไม่กี่วันก็จะเดินทางกันต่อ ผมกับพี่ฟ้าพากันเดินออกจากบ้านไปโบกรถแท็กซี่ 
 
“เบื่อนั่งแท็กซี่แล้ว หรือว่าพี่จะไปเรียนขับรถดี” พี่ฟ้าหันมาขอความเห็น ผมส่ายหัว
 
“อย่าเลย ฝนเป็นห่วง เราก็ไม่ได้ไปไหนกันบ่อย ๆ นี่”
 
“มีรถ แต่ไม่ได้ขับ น่าสงสารออก”
 
“เอาน่า รอฝน 18 ก่อน จะขับพาไปทุกที่ที่อยากไปเลย”
พี่ฟ้ายิ้มรับ แท็กซี่เขียวเหลืองวิ่งเข้ามาจอด ผมบอกปลายทางพาพี่ฟ้าขึ้นนั่ง เราคุยกันมาตลอดทางอย่างสนุกสนาน ผมยิ้มผมหัวเราะ แต่รอยยิ้มของผมกำลังจางลงเรื่อย ๆ เพราะใกล้โรงพยาบาลเข้าไปทุกที จนในที่สุดเราก็มาถึง ผมกับพี่ฟ้าไปติดต่อหน้าเคาน์เตอร์ สักพักก็มารอกันอยู่หน้าห้องห้องเดิม
 
ช่วงหลัง ๆ ผมให้พี่ฟ้ามากับป้าแม่บ้านสองคน สำทับนักหนาว่าให้มาแล้วรีบกลับเลย ห้ามไม่ให้ไปเถลไถลที่ไหนยกเว้นมีผมไปด้วย แต่วันนี้แม่บ้านไม่อยู่ ผมต้องมาเอง 
 
ไม่กี่อึดใจพี่หมอก็เรียก ผมเข้าไปในห้องตรวจกับพี่ฟ้า พี่หมอเงยหน้ามอง สบตาผมแวบหนึ่งแล้วเมินไปมองพี่ฟ้า ผมกับพี่ฟ้ายกมือไหว้ตามมารยาท พี่หมอเชิญพี่ฟ้านั่ง เริ่มหน้าที่ของตัวเองทันที
 
“อาการคุณฟ้าดีขึ้นเยอะแล้วนะครับ”
พี่ฟ้ายิ้ม ผมด้วย อย่างน้อยก็ทำให้พี่ฟ้าไม่ต้องมาเจอพี่หมอบ่อย ๆ
 
“เรียบร้อยแล้ว”
พี่หมอปิดแฟ้ม พี่ฟ้าทำท่าจะลุกแต่พี่หมอเรียกไว้
 
“คุณฟ้าจะกลับเลยหรือไปไหนกันต่อรึเปล่า” 
พี่ฟ้าหันมามองหน้าผม คงเดาความต้องการของพี่หมอออก
 
“ค่ะ ฟ้าว่าจะไปชื้อชุดว่ายน้ำกับน้ำฝน”
 
“ผมออกเวรพอดี ให้ผมไปส่งนะ จะขอเป็นเจ้ามือเลี้ยงข้าวเย็นด้วย”
พี่ฟ้าทำหน้าอึดอัด
 
“นะครับ”
นะครับมาซะขนาดนี้ พี่ฟ้าจะปฏิเสธได้เหรอ สุดท้ายพี่สาวผมก็ต้องพยักหน้ารับ ผมเม้มปากแน่น ผมรู้ครับว่าทุกครั้งที่พี่ฟ้ามา พี่หมอจะจัดคิวรักษาไว้เป็นคนสุดท้ายเสมอ ครั้งนี้ก็คงเหมือนกัน
 
พี่หมอพาเราไปชื้อชุดว่ายน้ำก่อนจากนั้นก็พาไปกินข้าว ตลอดระยะเวลาที่อยู่ด้วยกัน ผมไม่ปริปากพูดอะไรกับพี่หมอเลย ซึ่งพี่หมอเองก็ไม่คิดจะชวนผมคุยเหมือนกัน(พี่ฟ้าเข้าใจว่าผมไม่ชอบพี่หมอเพราะพี่หมอเคยรักษาผมจนทำให้ผมกลัวเขานิด ๆ)   
 
ใจหนึ่งผมก็ดีใจ อีกใจก็เป็นห่วงพี่สาว และมีอีกเศษเสี้ยวหนึ่งของหัวใจที่ผมรู้สึกอิจฉาพี่ฟ้าหน่อย ๆ แต่แค่นิดเดียวเท่านั้น
 
พี่ฟ้าได้ชุดว่ายน้ำตัวใหม่มาสองชุด ไม่ใช่วันพีชหรือทูพีชอะไรหรอกครับ เป็นแค่เสื้อยืดกางเกงขาสั้นใส่สบายธรรมดานี่แหละ (อย่างพี่ฟ้าน่ะเหรอจะกล้าใส่ชุดว่ายน้ำจริง ๆ ถ้าไม่ใช่ลงสระที่เขาบังคับให้ใส่ก็อย่าหวังว่าใครจะได้เห็นขาอ่อนพี่ฟ้า) ผมเองก็ได้เหมือนกัน เป็นเสื้อยืดกางเกงขาสั้น คล้าย ๆ กับของพี่ฟ้านั่นแหละ เป็นคอลเลคชั่นเดียวกันแต่แยกชายหญิง ผมไม่ชอบเท่าไหร่หรอกเพราะมันสั้นไป แต่พี่ฟ้าอยากให้ใส่คู่กันเวลาเล่นน้ำ
 
พอถึงตอนจ่ายเงิน พี่หมอยื่นบัตรจ่ายแทน ทำเอาทั้งผมและพี่ฟ้าห้ามกันไม่ทัน หลังจากกินข้าวพี่หมอก็ขับรถมาส่งเราที่บ้าน   
 
ผมดีใจนะ ที่ช่วงนี้พี่หมอไม่มาบังคับหรือทำอะไรแปลก ๆ กับผม แต่ก็ยังไว้ใจไม่ได้อยู่ดี เพราะพี่หมอยังไม่ได้ทำลายภาพที่ใช้แบล็กเมล์ผม แถมยังมุมานะจีบพี่ฟ้าต่ออีก...
 
 
 .....50%... :L2:
 
 
และแล้วก็ถึงวันศุกร์...
หลังเลิกเรียนเพื่อน ๆ ทุกคนก็มารวมตัวกันที่บ้านผม มาอาบน้ำแต่งตัวกันที่นี่แหละ นับรวมสมาชิกได้ทั้งหมด 9 คน เหลือพี่หมอคนเดียวที่ยังมาไม่ถึง ผมใส่เสื้อยืดกางเกงขาสั้นใส่สบาย เสื้อผ้าสำหรับเล่นน้ำพร้อม(ชุดที่พี่หมอซื้อให้นั่นแหละ) กระเป๋าเดินทางพร้อม ไม่ต่างกับเพื่อน ๆ ผม มีรถ 5 คัน แพลนกันไว้แล้วว่าใครจะไปกับใคร

ผมนั่งไปกับไผ่เหมือนเดิม ส่วนพี่ฟ้าให้ซ้อนไปกับตา พีมไปกับตัน น้ำตาลไปกับหิน มีน้ำหวานคนเดียวที่ได้บินเดี่ยว(ปกติน้ำหวานจะไปกับตาหรือน้ำตาล แต่งวดนี้พี่ฟ้าไปด้วย เลยต้องไปแบบเดี่ยว ๆ แทน)
 
พี่สาวผมแต่งตัวได้น่ารักมาก เตรียมชุดมาหลายวันแล้ว ผมเองก็เหมือนกัน ฮ่า ๆ พวกเราขนขบวนกันออกไปยืนอยู่หน้าบ้านเพื่อรอสมาชิกคนสุดท้าย(ที่ผมกับไผ่ไม่ได้อยากให้ไปด้วยเลย) ไม่นานก็มีบิ๊กไบค์วิ่งเข้ามาจอดไม่ห่าง พวกเราทุกคนหันไปมอง
 
ใครก็ไม่รู้ครับ ไม่เห็นหน้าเพราะใส่หมวกกันน็อกอยู่ ตัวใหญ่มาก สวมแจ็กเก็ตอย่างเท่ พอขาตั้งถึงพื้น เขาก็ลงมายืนข้างรถ ถอดหมวกกันน็อกออก
 
พี่หมอ...
ผมยืนตะลึงเลย เพราะไม่คิดว่าจะได้เห็นพี่หมอในลุคอื่นนอกเหนือจากมาดคุณหมอที่เคยเห็น วันนี้พี่แกใส่ยืดสีขาวด้านใน แจ็กเก็ตดำ กางเกงยีนสีเดียวกับแจ็กเก็ต รองเท้าที่ดูกึ่งผ้ากึ่งหนัง แบบชุดที่ใส่กระชากวัยให้ดูเด็กลงมาอีก ลุคดูแบดกายนิด ๆ คล้าย ๆ ไผ่ ได้ยินเสียงจิ๊ปากอย่างขัดอารมณ์จากไผ่ด้านหลัง
 
“โหย พี่หมอ พี่โคตรหล่ออ่ะ” ตันเอ่ยชม พี่หมอยิ้มให้มันนิดหนึ่ง หันกลับมาทางพี่ฟ้าที่ยืนอยู่ข้าง ๆ ผม
 
“ขอโทษที่มาช้าครับ พร้อมกันหมดแล้วใช่ไหม” 
พี่ฟ้าพยักหน้า
 
“ถ้างั้นเชิญ...” ยังไม่ทันที่พี่หมอจะพูดจบไผ่มันก็แทรกขึ้นมาก่อน
 
“เอ้าเฮ้ย! มากันครบทุกคนแล้วก็รีบไปกันเถอะ มึงไปกับพี่หมอละกัน ส่วนพี่ฟ้ามาทางนี้เลย”
พูดจบมันก็จับมือพี่ฟ้าลากให้ไปยืนอยู่ข้างรถมันเอง หยิบหมวกกันน็อกมายื่นให้ พี่ฟ้ารับไปถือไว้งง ๆ เพราะคุยกันไว้แต่ต้นว่าพี่ฟ้าต้องนั่งไปกับตา ไผ่สวมหมวกใส่หัวตัวเอง งัดฝาหมวกขึ้นมองคนที่ยังยืนทำหน้างง ๆ อยู่
 
“เอ้า เร็ว ๆ สิครับคนสวย”
พี่ฟ้าหันไปมองพี่หมอ ไผ่มันไม่รอให้พี่ฟ้าเปลี่ยนใจหรือพูดอะไร แย่งหมวกในมือพี่ฟ้าคืน สวมหัวให้แทน มันก้าวขึ้นรถสตาร์ทเครื่อง
 
 “ขึ้นเร็ว ๆ พี่ฟ้า อย่าให้ถึงกับต้องอุ้ม พวกมึงก็รีบ ๆ เข้าเด๊ะ” มันบอกพี่ฟ้าเสร็จก็หันไปบอกเพื่อน ๆ ที่ยังพากันยืนมองงง ๆ อยู่ โดยเฉพาะตาที่อาสาจะเป็นมือขับม้าเหล็กให้พี่ฟ้านั่ง ทุกคนรีบทำตาม ใครทำหน้าที่ขับก็ขึ้นก่อน ใครนั่งซ้อนก็ก้าวตามอย่างไม่รอช้าเหมือนกัน พี่ฟ้ารีบก้าวขึ้นรถตามคำสั่ง จับเอวมันไว้
 
 “กอดแน่น ๆ ล่ะ ตัวยิ่งเล็ก ๆ อยู่ ปลิวตามลมไปไม่เก็บด้วย” พี่ฟ้าเปลี่ยนจากจับเอวเป็นกอดเอวมันแน่นทันที ไผ่ไม่พูดพร่ำทำเพลง บิดเครื่องนำลิ่วไปก่อนทันที น้ำหวานกับตารีบขับตามไปติด ๆ ต่อด้วยตันและบีม 
 
“เอ้าน้ำตาล กอดเอวกูแน่น ๆ เหมือนพี่ฟ้ากอดไผ่ดิ” หินมันหันไปบอกคนด้านหลัง น้ำตาลตบกะโหลกมันที
 
“โทษที กูไม่ได้เอวบางร่างน้อยอย่างพี่ฟ้า” แต่มันก็จับเอวหินไว้หลวม ๆ แม่งไอ้หิน มึงนี่นะ เล็ก ๆ น้อย ๆ ก็เอา หินหัวเราะ บิดคันเร่งขับตามพวกไผ่ไปติด ๆ
 
ผมกระพริบตาปริบ ๆ มองตามเพื่อน ๆ ที่พากันบิดรถทิ้งห่างออกไปเรื่อย ๆ
 
คือ...
ผมเข้าใจอยู่หรอกว่าไผ่รีบไปเพราะต้องการเอาตัวพี่ฟ้าออกห่างจากพี่หมอ ส่วนเพื่อน ๆ ก็รีบตามไปเพราะมันเป็นหัวหน้ากลุ่ม
 
แล้วกูล่ะไผ่! 

ไอ้เพื่อนเลว มึงทิ้งกู!!
 
ผมหันไปมองคนตัวสูง พี่หมอละสายตาเคือง ๆ มามอง คงเดาออกว่าไผ่จงใจฉกตัวพี่ฟ้าไป ผมกลืนน้ำลายลงคออึกใหญ่ ทำไมไผ่มันไม่สั่งให้ผมไปกับตาหรือน้ำหวานนะ ปลอดภัยกว่าไปกับพี่หมอตั้งเยอะ
 
“หึ ถูกทิ้งรึไง”
 
ใช่! เอ้ย ไม่ใช่!! ผมฉุนกึกขึ้นมาทันที
 
“พี่นั่นแหละที่ถูกทิ้ง ผมว่าพี่อย่าไปด้วยเลยดีกว่า อย่าพยายามจีบพี่ฟ้าด้วย จีบไปก็จีบไม่ติดหรอกเพราะพี่ฟ้าไม่ได้ชอบผู้ชายแบบพี่ อีกอย่างพี่ก็ไม่ดีพอสำหรับพี่ฟ้าด้วย” 
ผมพูดด้วยน้ำเสียงจริงจัง   
 
“ชอบไม่ชอบมันก็เรื่องของฟ้า ฉันเพิ่งเริ่มจีบ ยังมีเวลาอีกเยอะ”
 
“เสียเวลาเปล่า เพราะพี่ฟ้ามีคนที่รักอยู่แล้ว”
ผมหาทางตัดโอกาสพี่หมอต่อ
 
“หมายถึงแฟนเก่าที่เคยทิ้งฟ้าไปน่ะเหรอ”
ผมมองกลับอึ้ง ๆ ไม่คิดว่าพี่หมอจะรู้เรื่อง ไม่รู้ว่าพี่ฟ้าเล่าให้ฟังเอง หรือว่ารู้มาจากใคร พี่หมอยกยิ้มนิดหนึ่ง คงอ่านความคิดผมออก ผมเชิดหน้าขึ้นนิด ๆ อย่างไม่ยอมแพ้ 
 
“ใช่ ถึงเขาจะทิ้งพี่ฟ้าไป แต่พี่ฟ้าก็ยังรัก รักชนิดไม่มีทางเผื่อใจไว้ให้ใครด้วย”
พี่หมอจ้องหน้าผม ขยับเข้ามาชิดจนผมต้องขยับถอยไปด้านหลัง 
 
“เวลาเท่านั้นที่จะเป็นเครื่องพิสูจน์” พูดจบพี่มันก็หมุนตัวไปหยิบหมวกสำรองที่รัดไว้กับตัวถังมายื่นให้ ผมรีบรับมาถือไว้ พี่หมอสวมหมวกกันน็อก ก้าวขึ้นรถ หันมามอง
 
“ถ้าจะไปด้วยก็รีบขึ้นมา รึอยากเดินไปเองก็ตามใจ” พี่หมอสตาร์ทเครื่อง ผมรีบเอาหมวกสวมหัวก้าวขึ้นไปนั่งซ้อนทันที พี่หมอไม่สนด้วยซ้ำว่าผมจะนั่งได้เรียบร้อยดีหรือเปล่า ออกรถทันที ผมร้องเหวอกอดเอวใหญ่แน่น
 
พอรถเริ่มวิ่งอยู่ตัวผมถึงได้ละมือออกข้างหนึ่งเพื่อกดล็อกสายรัดคาง ไม่รู้มันกดตรงไหน ปกติหมวกไผ่มันจะจับกดได้ง่าย ๆ เลย ผมพยายามใช้มือเดียวจับสายรัดสองเส้นกดเข้าหากัน แต่มันหารูเสียบไม่เจอจริง ๆ จนรถติดไฟแดงนั่นแหละ ผมถึงได้รีบละมือออกมาช่วยกันคลำหา แต่ยังไม่ทันเจอ ไฟก็เขียวขึ้นมาอีก ผมรีบโอบเอวใหญ่ไว้แน่นทันที รอจนถึงไฟแดงถัดไป คราวนี้นานเกือบสองนาที ผมรีบละมือมาคลำหาอีกรอบ พี่หมอคงรู้สึกว่าผมกำลังทำอะไรยุกยิกด้านหลังละมั้งถึงได้หันมามอง
 
เขาไม่พูดอะไร จับสายล็อกสองเส้นมากดลงรูให้ ผมกระพริบตาปริบ ๆ มอง ไม่เห็นอะไรหรอกครับ เพราะหน้ากากพี่หมอมืดตึบ พอเสร็จพี่แกก็หันกลับไปเหมือนเดิม อยากพูดขอบคุณอยู่หรอก แต่มันดูไม่มีค่าพอสำหรับผู้ชายคนนี้ยังไงพิกล
 
เพราะผมมัวแต่คิดอะไรเพลิน ๆ ไม่ได้ดูว่าไฟเขียวมาแล้ว รายนั้นก็ไม่ตงไม่เตือนอะไรสักคำ ไฟเขียวมาก็บิดทันที ผมรีบคว้าเอวใหญ่อีกรอบกอดแน่น
 
นี่พี่มันขับรถห่วย หรือเครื่องมันแรงกันแน่
 
ไม่เห็นรถใครเลย ไม่รู้ไปถึงไหนกันแล้วด้วย ไม่นานเราก็ออกมานอกกรุงเทพ นั่งนานเมื่อยก้นเหมือนกันครับ ไม่รู้พี่ฟ้าจะเป็นไงบ้าง นั่งมอเตอร์ไซต์ออกต่างจังหวัดครั้งแรกด้วย ไม่รู้ไผ่มันเบรกให้พี่ฟ้าได้พักบ้างหรือเปล่า พี่หมอเบรกเติมน้ำมันระหว่างทาง จูงรถไปจอดไว้แล้วเดินเข้ามินิมาร์ทไป ไม่พูดไม่จาอะไรกับผมสักคำ
 
หิวน้ำเหมือนกันครับ ผมรีบวิ่งตามเข้าไป ระหว่างนั้นก็ล้วงหยิบมือถือขึ้นมากดโทรหาพี่ฟ้า เปิดตู้แช่ เลือกหยิบชาเขียวขึ้นมาถือ ฟังเสียงรอสายไม่นานพี่ฟ้าก็กดรับ
 
“ถึงไหนแล้วฝน” พี่ฟ้าถามด้วยน้ำเสียงเป็นห่วง 
 
“แวะปั๊มเติมน้ำมันอยู่ พี่ล่ะเป็นไงบ้าง” ผมถามกลับด้วยความเป็นห่วงเหมือนกัน ได้ยินเสียงโวยวายจากเพื่อน ๆ ในกลุ่ม ผมยิ้ม อย่างน้อยก็รู้ว่าพี่ฟ้าอยู่กับเพื่อน ๆ ผมแล้ว
 
“สบายมาก ฝนอยู่ปั๊มไหน จะให้พวกเรารอไหม”
ผมเดินไปที่เคาน์เตอร์ แต่ยังไม่ทันถึงก็มีคนมาคว้าชาเขียวจากมือผมไป ผมหันไปมอง พี่หมอวางเครื่องดื่มตัวเองเคียงข้างกับชาเขียวผมบนเคาน์เตอร์
 
“ฝน ได้ยินหรือเปล่า อยู่แถวไหน จะให้พี่รอไหม”
พี่ฟ้าถามมาอีกรอบเพราะผมยังไม่ตอบสักที
 
“แถวไหนฝนไม่รู้ แต่ไม่ต้องรอหรอก ขับไปกันก่อน เจอกันที่พักเลย” ผมรีบรัวปากบอก เพราะกลัวว่าไปพบกันระหว่างทาง เดี๋ยวพี่หมอมีแผนเอาพี่ฟ้าไปนั่งซ้อนท้ายอีก
 
“เอางั้นเหรอ”
 
“อื้ม” ผมรับปาก พี่หมอยกมือห้ามไม่ให้พนักงานใส่ถุง หันมายัดชาเขียวใส่มือผมพร้อมหลอด เดินฉับ ๆ ออกจากมินิมาร์ทไป ผมรีบวิ่งตาม ใช้ไหล่หนีบโทรศัพท์กับหูหมุนเปิดน้ำเสียบหลอดดื่ม พี่หมอยืนกินอยู่หน้ามินิมาร์ทนั่นแหละ ผมยืนอยู่ข้าง ๆ ห่างกันประมาณวาครึ่ง พี่ฟ้ายื่นสายให้ไผ่คุยกับผมต่อ   
 
“โทษทีนะที่ให้มากับมันกะทันหันแบบนั้น มึงเป็นไงบ้าง” ผมเหลือบมองพี่หมอนิดหนึ่ง

“โอเค แต่เมื่อยก้นฉิบ มึงก็ขับระวัง ๆ ไว้หน่อยนะไผ่ พี่กูไม่เคยนั่งมอไซต์ไปไหนไกล ๆ มาก่อน”

“อันนั้นไม่ต้องห่วง ไว้ใจได้”
พอน้ำหมดขวดพี่หมอก็โยนขวดทิ้งถังขยะ เดินไปที่รถ หยิบหมวกกันน็อกสวมหัว ผมตาโต
 
จะไปจะมาไม่มีการบอกกันเลย!
ผมรีบโยนชาเขียวทิ้งทั้งที่ยังกินไม่หมด บอกรีบลาไผ่ ยัดมือถือลงกระเป๋ากางเกง วิ่งไปคว้าหมวกสวมหัว ก้าวขึ้นไปนั่งซ้อนทันที เหมือนเดิมครับ ตอนถอดแกะง่ายอยู่หรอก แต่ทำไมตอนใส่มันถึงได้ใส่ยากใส่เย็นขนาดนี้นะ ใครเป็นคนออกแบบวะ
 
พี่หมอหันมามอง เดาะเปิดฝาหมวกออกจนเห็นหน้าค่าตากันชัด ๆ พี่หมอรวบจับสองมือผมที่จับสายรัดแน่น ดึงแรงจนหัวผมซุนเข้าไปใกล้ หมวกกันน็อกจะชนกันอยู่รอมร่อ ผมมองตาโต
 
“อย่าฉลาดแต่เรื่องเอาใจผู้ชาย หัดฉลาดเรื่องอื่นซะบ้าง”
ผมอ้าปากค้าง อยากเถียงนะ แต่ไม่รู้จะเถียงว่ายังไงดี พี่หมอใช้นิ้วโป้งดันนิ้วโป้งผมไว้
 
“ปุ่มล็อกมันอยู่ตรงนี้ ลูบแล้วมันจะนูน ๆ ขึ้นมา คลำเจอก็กดลงรู” พี่หมอบังคับมือผมให้จับสายรัดในท่าที่ถูกต้อง พอถูกจังหวะมันก็ลงได้ง่าย ๆ ดังกึก ผมจ้องตาคนสอน พี่หมอมองกลับเหมือนกัน ก่อนเจ้าตัวจะปล่อยมือออก
 
ผมรู้สึกร้อนวูบไปทั่วทั้งหน้าแล้วก็มือที่ถูกกุมไว้เมื่อกี้ด้วย พี่หมอสตาร์ทเครื่อง ออกรถทันที ผมรีบคว้าเอวใหญ่ไว้กอดแน่นอย่างเคย หน้าอกผมแนบติดกับแผ่นหลังกว้าง คราวนี้รู้สึกร้อนวูบไปทั่วทั้งร่างเลย
 
 
 
 
สองข้างทางสว่างโร่เพราะแสงจากเสาไฟของทางหลวง พี่หมอขับรถวิ่งเลนซ้ายเป็นหลัก ยกเว้นต้องการแซงถึงได้ไปเลนกลาง ๆ เห็นหมาถูกรถเหยียบตายมาเป็นระยะ มันเป็นสิ่งเดียวที่ผมไม่ชอบระหว่างการเดินทางแบบนี้ เห็นแล้วสงสาร บางตัวก็ถูกเหยียบจนเละ บางตัวก็เหมือนนอนหลับไปเฉย ๆ
 
หนทางเริ่มเข้าสู่จุดที่เป็นทุ่งโล่ง มีต้นไม้เขียวขจี บ้านคนทิ้งห่างระยะกัน ไฟจากเสาบางต้นก็ติด ๆ ดับ ๆ มีหมาน้อยตัวหนึ่งนอนตายอยู่ตรงหน้า ผมได้แต่นึกสงสารอยู่ในใจ ตัวยังเล็ก ๆ อยู่เลย ไม่รู้พลัดหลงพ่อแม่มาเดินอะไรอยู่ห่างไกลบ้านเรือนผู้คนแบบนี้
 
รถพี่หมอขับผ่านร่างนั้นไปในระยะล้อแทบจะเหยียบถูกมัน ผมหันกลับไปมอง
 
เมื่อกี้ผมคิดไปเองหรือเปล่า แต่เหมือน ๆ จะเห็นมันผงกหัวขึ้นมามองเลย ผมรีบตบอกพี่หมอแรง รัวปากสั่งให้หยุด พี่หมอตบไฟเลี้ยวซ้าย ชะลอความเร็ว พารถเข้าจอดข้างทาง ผมไม่พูดอะไร รีบก้าวลงจากรถ วิ่งกลับไปยังหมาน้อยตัวนั้นทันที...


To Be Con...

 :katai3:

อ้างจาก: naoai ที่ 16-08-2015 00:41:08  

เมื่อไรฝนจะสู้ ผู้แต่งช่วยอธิบายความคิดของฝนหน่อยว่าทำไมถึงไม่อยากให้ไฝ่หรือฟ้ารู้ว่าตัวเองโดนกระทำขนาดนี้ ไม่เข้าใจ

จิกหนังหัวตัวเองขึ้นมาตอบ [ง่วงฮะง่วง] : จริง ๆ ฝนอธิบายความรู้สึกไว้แล้วตั้งแต่ตอนต้น ๆ ที่ถูกพี่หมอกระทำชำเรา แต่เดี๋ยวอธิบายให้ฟังอีกที

ข้อแรกเลยฝนรู้นิสัยเพื่อนตัวเองดี แม้ไผ่จะดูดีแสนดีในสายตาทุกคนตอนนี้ แต่โดยแท้แล้วเป็นคนมุทะลุ และยอมตายเพื่อเพื่อนได้ง่าย ๆ ถ้ารู้ว่าฝนโดนทำแบบนี้ ไผ่เต้นผางเอาพี่หมอถึงตายแน่ ๆ ฝนไม่อยากให้เพื่อนกลายเป็นฆาตกรจึงไม่ยอมบอกความจริง (ฝนอธิบายด้วยตัวเองในช่วงที่โดนข่มขืนรอบสองรอบแรกน่ะ ย้อนกลับไปอ่านได้)

ข้อสอง ที่ฝนไม่ได้บอกพี่ฟ้า เพราะพี่หมอขู่เอาไว้ว่าพี่ฟ้าป่วย ถ้าบอกจะมีผลต่อสมองพี่ฟ้า ซึ่งฝนก็เชื่อ มันบวกรวมกับข้อแรกและอะไรหลาย ๆ อย่าง ไม่ใช่แค่สุขภาพฟ้าอย่างเดียว เพราะถ้าฟ้ารู้คนหนึ่ง คนในครอบครัวก็ต้องรู้ เมื่อคนในครอบครัวรู้ ไผ่ที่เป็นเพื่อนสนิทก็ต้องรู้ แล้วคนอื่นก็จะรู้ตามมาด้วย ทั้งเพื่อนในกลุ่ม เพื่อนที่โรงเรียน ลามไปถึงสังคมภายนอกอีก (มันหลายทอด ถ้าคิดกันยาว ๆ)

ข้อสาม คือคำขู่ของพี่หมอ เพราะพี่หมอมีไม้ตายคือภาพถ่าย ถ้าฝนบอกไผ่หรือพี่ฟ้า พี่หมออาจนำสิ่งนั้นไปเปิดเผยต่อสังคมเป็นการแก้เผ็ด ซึ่งฝนไม่ต้องการให้สิ่งนี้เกิดขึ้น จึงจำต้องปิดเงียบ อยู่ในสภาพกลืนไม่เข้าคายไม่ออกแบบนี้แหละ

.....
เข้าใจกันไหมเอ่ย...ถ้าไม่เข้าใจ ไว้แรมคนเขียนอยู่ในสภาพปกติก่อน ตอนนี้แรมต่ำมาก แบตในสมองหมดมา 15 นาทีแล้ว...

Goodnight เตียงข้าอยู่ไหน  :katai5:

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.18 ปฏิบัติการกีดขวาง & แว้น {P.14}{16-8-58} 50%
เริ่มหัวข้อโดย: My_yunho ที่ 16-08-2015 22:24:32

พี่หมอจงแพ้ภัยตัวเองไปซะๆๆๆ

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.18 ปฏิบัติการกีดขวาง & แว้น {P.14}{16-8-58} 50%
เริ่มหัวข้อโดย: mukmaoY ที่ 16-08-2015 22:42:14

พี่หมอเริ่มหวั่นไหวกับฝน เลยมุ่งสนแต่พี่ฟ้านะช่วงนี้

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.18 ปฏิบัติการกีดขวาง & แว้น {P.14}{16-8-58} 50%
เริ่มหัวข้อโดย: yaoionlyyes ที่ 16-08-2015 22:42:31

โง่ยยย อยากอ่านตอนฝนเล่นน้ำละพี่หมอหึงขาอ่อนงี้ อุอุ >w<

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.18 ปฏิบัติการกีดขวาง & แว้น {P.14}{16-8-58} 50%
เริ่มหัวข้อโดย: nevergoodbye ที่ 16-08-2015 23:29:33

ฝนแอบน้อยใจพี่หมอ
ถึงฝนจะอยู่ในฐานะเครื่องระบายหรืออะไรก็แล้วแต่
แต่ยังไงฝนก็เป็นคนที่พี่หมอมีความสัมพันธ์ด้วย
แล้วพี่หมอก็ไม่ได้สนใจอะไรจนออกนอกหน้า
อืมม มันก็น่าน้อยใจจริงๆ

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.18 ปฏิบัติการกีดขวาง & แว้น {P.14}{16-8-58} 50%
เริ่มหัวข้อโดย: lizzii ที่ 16-08-2015 23:41:05

ดูเหมือนฝนจะเริ่มไปชอบพี่หมอเอียงละน๊าาาาา

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.18 ปฏิบัติการกีดขวาง & แว้น {P.14}{16-8-58} 50%
เริ่มหัวข้อโดย: ่patsaporn ที่ 16-08-2015 23:52:17

เริ่มรักเค้าแล้วสินะลูก น้องฝน ตอนอยู่กับไผ่ดี๊ดีอ่ะ แหม่ อยากให้ได้กัน แต่เป็นเพื่อนกันก็ดี
พี่หมอนี่เกาะติดไม่ปล่อยตลอดๆ เดี๋ยวให้ไปมองขาน้องแถวทะเล กางเกงสั้นเลยนะ
ตอนแรกติดว่าบ้านนี้ไม่มีพ่อแม่ ไม่มีบทจนลืม แฮ่

ขอบคุณค่ะ

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.18 ปฏิบัติการกีดขวาง & แว้น {P.14}{16-8-58} 50%
เริ่มหัวข้อโดย: gatenutcha ที่ 16-08-2015 23:55:31

ถ้าถึงวันที่พี่หมอ บ้า หลงรักน้องฝนสุดๆ น้องฝนช่วยเอาคืนให้หนักๆด้วยนะ
 :katai4:

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.18 ปฏิบัติการกีดขวาง & แว้น {P.14}{16-8-58} 50%
เริ่มหัวข้อโดย: Paparazzi ที่ 17-08-2015 00:30:19

ตอนนี้อัฟเร็ว ดีจายยยย o13

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.18 ปฏิบัติการกีดขวาง & แว้น {P.14}{16-8-58} 50%
เริ่มหัวข้อโดย: naoai ที่ 17-08-2015 00:31:07

ขอบคุณที่ลากสังขารมาตอบให้ครับ 555 เข้าใจแล้วครับ แต่ขัดใจสุดๆ มีอีกคำถามที่ยังไม่ได้คำตอบ คือฝนจะสู้ไหม หรือจะเป็นแบบนี้ไปเรื่อยๆ จนกลายเป็นความรัก (แบบหลังไม่เอานะ พี่หมอควรถูกเป็นทาสแค้นบ้าง) ปล. ไม่ได้ให้สปอยนะครับ แค่ตอบว่าสู้หรือไม่ก็พอ

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.18 ปฏิบัติการกีดขวาง & แว้น {P.14}{16-8-58} 50%
เริ่มหัวข้อโดย: followme ที่ 17-08-2015 01:00:21

ทำไมต้องมาแบบครึ่งๆกลางๆด้วย
ไม่เข้าใจ!!! :ling1:

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.18 ปฏิบัติการกีดขวาง & แว้น {P.14}{16-8-58} 50%
เริ่มหัวข้อโดย: SiHong ที่ 17-08-2015 01:57:12

ไผ่น่ารักอ่ะ :-[

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.18 ปฏิบัติการกีดขวาง & แว้น {P.14}{16-8-58} 50%
เริ่มหัวข้อโดย: mystery Y ที่ 17-08-2015 11:51:34

ชอบไผ่อ่ะ...

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.18 ปฏิบัติการกีดขวาง & แว้น {P.14}{16-8-58} 50%
เริ่มหัวข้อโดย: Mouse2U ที่ 17-08-2015 15:46:31

ตอนหน้าตัวหงุดหงิดคงพากันมารุมเกาะพี่หมอน่าดูเลยนะคะถ้าได้เห็นน้องฝนใส่กางเกงว่ายน้ำโชว์ขาอ่อน~ :laugh3:

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.18 ปฏิบัติการกีดขวาง & แว้น {P.14}{16-8-58} 50%
เริ่มหัวข้อโดย: HISY ที่ 17-08-2015 18:11:15

เมื่อไรจะได้แก้แค้นพี่หมอ อยากเห็นพี่หมอทุกข์ทรมาน :katai1:

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.18 ปฏิบัติการกีดขวาง & แว้น {P.14}{16-8-58} 50%
เริ่มหัวข้อโดย: meeyeon ที่ 17-08-2015 19:15:48

อยากเห็นพี่หมอเจ็บปวด หึๆ :fire:

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.18 ปฏิบัติการกีดขวาง & แว้น {P.14}{16-8-58} 50%
เริ่มหัวข้อโดย: veeveevivien ที่ 17-08-2015 20:44:52

เกลียดอีพี่หมอทุกตอนน อยาก  :z6: มากกกกกก

อยากให้ถึงตอนนั้นเร็ว ๆๆๆๆๆๆๆ  :beat: :beat:

อยากเห็นพี่หมอกระอักเลือดดดดด

เอิ่มมมม ซาดิสไปไหมกรู  :mew2: :mew2:

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.18 ปฏิบัติการกีดขวาง & แว้น {P.14}{16-8-58} 50%
เริ่มหัวข้อโดย: leefever ที่ 17-08-2015 21:29:34

ฝนต่ำกว่า 18   จริงเหรอคะ.
อิพี่หมอพรากผู้เยาว์  :hao5:

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.18 ปฏิบัติการกีดขวาง & แว้น {P.14}{16-8-58} 50%
เริ่มหัวข้อโดย: amoureaux ที่ 19-08-2015 20:13:33

อยากเห็นพี่หมอกระอักเลือดมากกกกกกก :fire: :fire:

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.18 ปฏิบัติการกีดขวาง & แว้น {P.14}{20-8-58} 100%
เริ่มหัวข้อโดย: mypink801 ที่ 20-08-2015 14:01:20

#ทีมน้ำฝน
มาต่อไวๆนะคะ

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.18 ปฏิบัติการกีดขวาง & แว้น {P.14}{20-8-58} 100%
เริ่มหัวข้อโดย: Mouse2U ที่ 20-08-2015 14:30:01

งานนี้สงสัยว่าฝนคงจะได้น้องหมามาเลี้ยงแน่ๆ เลยนะคะ ^^

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.18 ปฏิบัติการกีดขวาง & แว้น {P.14}{20-8-58} 100%
เริ่มหัวข้อโดย: gatenutcha ที่ 20-08-2015 14:34:46

 :z6:
หมั่นไส้พี่หมออะ  ขอซัดพี่หมอ 1 ตุ๊บ ได้ป่าว
น้องฝนสู้ๆนะ  เข้มแข็งๆ

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.18 ปฏิบัติการกีดขวาง & แว้น {P.14}{20-8-58} 100%
เริ่มหัวข้อโดย: Freja ที่ 20-08-2015 17:15:27

ที่จริงเรื่องที่ฝนไม่บอกพี่ฟ้านี่ก็ไม่น่าแปลกนะ คนอยุ่ด้วยกันสภาพพี่สาวเป็นไงก็ชัดเจนอยู่  ฝนตอนนี้ต้องเป็นหลักให้พี่ฟ้าที่กำลังป่วยนะ ป่วยจนต้องมาหาหมอเพื่อรักษาตัว  ลองวนึกสิว่าถ้าหากฟ้ารู้ว่าน้องต้องมาเจออะไรจากหมอที่ตัวเองรักษาแล้วฟ้าจะรู้สึกยังไง?

เรื่องไผ่นั้นปกติไผ่ก็ไม่ชอบพี่หมออยู่แล้วถ้าหากว่ามารู้เรื่องนี้พี่หมอคงไม่ได้ตายดีแน่   ที่อ่านๆมาฝนรักเพื่อนคนนี้มากๆ   แต่บอกตรงๆนะว่าผู้ชายบ้านนี้เราไม่ชอบทั้ง 2 คน ทั้งไผ่ทั้งหมอ   สิ่งที่หมอทำเลวจริงผิดจริงปฏิเสธไม่ได้   แต่ไผ่เองก็ใช่ว่าจะขาวสะอาด  สักแต่ทำตามอารมณ์พอมีปัญหาขึ้นมาจะรับผิดชอบกันยังไง

รออ่านต่อค่ะว่าคนเขียนจะเดินเนื้อเรื่องยังไง  สงสารฝนกับฟ้าค่ะที่ต้องมาอยู่ระหว่างสองพี่น้องนี้  ไผ่มาเทคแคร์พี่ฟ้ากลัวแต่ว่าพี่ฟ้าที่กำลังอ่อนแอจะยึดติดกับการดูแลของไผ่ค่ะ

ป.ล  แสลงใจค่ะที่อ่านพ่อแม่ของหมอกับไผ่ รักกันมากๆอาจจะมากเกินไปก็เลยมองไม่เห็นสิ่งที่เกิดขึ้นในบ้าน

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.18 ปฏิบัติการกีดขวาง & แว้น {P.14}{20-8-58} 100%
เริ่มหัวข้อโดย: mukmaoY ที่ 20-08-2015 17:29:45

ฝนสู้ๆนะ  ขอใหัมันสับสนตาย

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.18 ปฏิบัติการกีดขวาง & แว้น {P.14}{20-8-58} 100%
เริ่มหัวข้อโดย: veeveevivien ที่ 20-08-2015 17:32:13

น้อยยยยย ไปไหมมมมม

อยากอ่านอีกค่ะ :mew4:

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.18 ปฏิบัติการกีดขวาง & แว้น {P.14}{20-8-58} 100%
เริ่มหัวข้อโดย: nevergoodbye ที่ 20-08-2015 17:46:27

มันสงบแปลกๆนะช่วงนี้

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.18 ปฏิบัติการกีดขวาง & แว้น {P.14}{20-8-58} 100%
เริ่มหัวข้อโดย: ~ ฤดูใบไม้ผลิ ~ ที่ 20-08-2015 18:58:18

 :pig4:

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.18 ปฏิบัติการกีดขวาง & แว้น {P.14}{20-8-58} 100%
เริ่มหัวข้อโดย: naoai ที่ 20-08-2015 19:07:57

หวังว่าจะไม่แต่งให้ฝนหลงรักหมอหรอกนะ เพราะมันไม่เมคเซ้นถึงจะเป็นนิยายก็เถอะ พี่หมอควรได้รับกรรมจากการกระทำ อีกอย่างฝนไม่ใช่โรงทานที่ใครจะมากินฟรีเท่าไรก็ได้

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.18 ปฏิบัติการกีดขวาง & แว้น {P.14}{20-8-58} 100%
เริ่มหัวข้อโดย: ▶August5th◀ ที่ 20-08-2015 19:12:45

ตอนนี้พี่หมอเริ่มจะน่ารักขึ้นนะ ดูแข็งภายนอก แต่ก็เหมือนอ่อนใน

ถ้าเลิกทำอะไรที่บังคับจิตใจฝน คงจะดีมาก
ชอบโมเม้นตอนฝนซ้อนมอไซต์พี่หมออ่ะ ดูอบอุ่นแบบแปลกๆ 555+

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.18 ปฏิบัติการกีดขวาง & แว้น {P.14}{20-8-58} 100%
เริ่มหัวข้อโดย: My_yunho ที่ 20-08-2015 19:53:32

จงหลงฝนๆๆๆๆๆๆๆ

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.18 ปฏิบัติการกีดขวาง & แว้น {P.14}{20-8-58} 100%
เริ่มหัวข้อโดย: pedchara ที่ 20-08-2015 21:28:19

เมื่อไหร่พี่หมอจะรักน้ำฝนซักที  จะได้เอาคืนทบต้นทบดอกทีเดียว

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.18 ปฏิบัติการกีดขวาง & แว้น {P.14}{20-8-58} 100%
เริ่มหัวข้อโดย: Paparazzi ที่ 20-08-2015 21:45:19

ฝนสู้ๆๆ :mew1:

กลัวอยู่เรื่องเดียว แอบกลัวฝนรักอีหมอก่อน แงๆๆๆ :m15:
ไม่เอาได้ป่ะตะเอง ไอ้หมอต่างหากที่มันต้องเจอของหนัก
ลุ้นต่อไป :laugh:

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.18 ปฏิบัติการกีดขวาง & แว้น {P.14}{20-8-58} 100%
เริ่มหัวข้อโดย: Bellze12 ที่ 20-08-2015 22:11:38

น้ำฝนน่ารัก

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.18 ปฏิบัติการกีดขวาง & แว้น {P.14}{20-8-58} 100%
เริ่มหัวข้อโดย: lizzii ที่ 20-08-2015 22:16:15

หมาน้อยจะมาทำให้สองคนนี้เข้าใจกันมากขึ้นปะ

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.18 ปฏิบัติการกีดขวาง & แว้น {P.14}{20-8-58} 100%
เริ่มหัวข้อโดย: ่patsaporn ที่ 21-08-2015 00:00:14

งงไผ่ อยู่ดีๆ ให้ฝนมากับพี่หมอเฉย ไม่ห่วงเพื่อนเลยเรอะ
ตอนใส่หมวกกันน็อคให้น่ารักดี วันนี้หล่อนะพี่หมอ แหม ถ้าไม่เลวอ่ะหล่อกว่านี้เยอะ

ขอบคุณค่ะ

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.18 ปฏิบัติการกีดขวาง & แว้น {P.14}{20-8-58} 100%
เริ่มหัวข้อโดย: Ginny Jinny ที่ 22-08-2015 12:53:37

ทาสแค้น Ch.09 : ทาสแค้น [พี่หมอ]

หึหึ..แล้วจะเสียใจทีหลังที่ทำร้ายฝน รอวันที่พี่หมอปวดใจ  o3 o3

-------------------------------------------------------------
พี่หมอเริ่มที่จะชอบน้ำฝนแล้วละสิ  :m12: :m12:
ไกล้ถึงวันที่จะได้เห็นพี่หมอปวดใจแล้ว  :hao3: :hao3:

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.19 บาดเจ็บ & ความรู้สึกใหม่ ๆ {P.16}{22-8-58}
เริ่มหัวข้อโดย: memew ที่ 22-08-2015 20:57:57

Ch. 19 : บาดเจ็บ & ความรู้สึกใหม่ ๆ
(พี่หมอ...♥)
♥
♥
 :z2: up 100%
....................................................♥

ผมขับโดยไม่สนใจอะไร กระทั่งมือเล็ก ๆ ที่กอดผมไว้ตบมาที่อกในลักษณะร้อนรน ผมตบไฟซ้าย เพื่อชะลอความเร็ว พารถเข้าจอดข้างทาง รถจอดยังไม่ทันสนิทดี มันก็กระโดดลง วิ่งย้อนกลับไปทางเดิม ผมขมวดคิ้วมองตาม

ทำของตกระหว่างทางรึไง
ผมแอบขัดใจอยู่ไม่น้อย เพราะคนที่ผมอยากให้นั่งมาด้วยเป็นฟ้ามากกว่ามันแบบนี้ ผมรู้ว่าไผ่จงใจพาฟ้าหนีผมไป และให้เดาสองคนนี้น่าจะร่วมมือกันเพื่อกีดกันผมไม่ให้จีบฟ้าติดด้วย แค่ฝนคนเดียวไม่เท่าไหร่หรอก แต่ถ้ามีไผ่อยู่ด้วย อาจทำให้ผมจีบฟ้ายากขึ้นก็ได้

แต่ผมก็ไม่คิดจะยอมแพ้หรอก
สักพัก คนที่วิ่งหายไปเมื่อกี้ก็วิ่งกลับมาอีกครั้งพร้อมลูกหมาตัวเล็ก ๆ ในมือ มันร้องหงิง ๆ ตลอดเวลา
 
“พี่หมอ ตรวจที สงสัยจะโดนรถชน ไม่รู้บาดเจ็บตรงไหน” 
 
“ฉันเป็นหมอคนไม่ใช่หมอสัตว์”
 
“คนหรือสัตว์ก็เป็นสิ่งมีชีวิตเหมือนกัน ดูก่อน เผื่อช่วยได้” มันเร่งมาด้วยสีหน้าร้อนรน ผมมองมันหงุดหงิด แต่จรรยาบรรณแพทย์ยังมี ผมจับหมาน้อยตัวนั้นเช็กดู มันร้องหงิง ๆ แล้วก็แหกปากลั่นตอนผมจับขาหลังมัน
 
“สงสัยขาจะหัก”
 
“ทำไงดี พี่หมอรักษามันที” มันร้องขอ
 
“ฉันบอกว่าฉันเป็น…”
 
“รักษามันก่อน!!” มันสั่งขัด ผมมองหน้ามันอึ้ง ๆ
 
“ฉันรักษาไม่เป็น คนกับหมามันต่างกันนะ”
มันมองหน้าผม ก้มมองลูกหมาที่มันกอดไว้ หันซ้ายหันขวา แถวนี้ไม่มีบ้านคนหรอก ไม่รู้ลูกหมาตัวนี้หลงมาจากไหน
 
“ทำไงดี พามันไปหาหมอก็ได้”
 
“ทิ้งมันไว้ที่นี่แหละ” ผมบอกตัดภาระ มันน้ำตาคลอ ผมอึ้งไป
 
“นะ พี่หมอ ผมขอร้อง”
 
“เสียเวลา ฉันจะรีบไปหาฟ้า”
 
“ขอร้องล่ะ ให้ผมทำอะไรให้ก็ได้ ช่วยพาเด็กนี่ไปหาหมอที” มันร้องขอมาอีกรอบ ผมมองมัน
 
“แน่ใจนะ”
มันพยักหน้า
 
“งั้นต้องยอมให้ฉันคบกับฟ้า”
มันนิ่งไป กัดปากเบา ๆ
 
“ไม่เป็นไร ผมพามันไปหาหมอเองก็ได้” แล้วมันก็เดินดุ่ม ๆ เลยรถผมไป
 
“ตามใจ จะเดินไปเองก็ได้” ผมไม่สน ก้าวขึ้นรถ สตาร์ทเครื่อง ขับผ่านมันไป แต่ขับไปได้ไม่เท่าไหร่ก็ต้องหยุด

ถ้าเจอฟ้า แล้วฟ้าถามล่ะ ผมจะตอบว่ายังไง
 
“โธ่เว้ย!!” ผมสบถใส่อากาศ ผมไม่ได้ห่วงมัน แต่เป็นห่วงว่าฟ้าจะมองยังไงมากกว่า ผมรีบตีโค้ง ย้อนศรกลับไปที่เดิม ไม่รู้ว่าทิ้งห่างมันมานานแค่ไหนแล้ว
 
ผมขับกลับไปเรื่อย ๆ จนเห็นมันเดินกะเผลก ๆ มาตามทาง มันถอดหมวกกันน็อกมาห้อยไว้ที่แขนแล้ว ผมจอดรถตรงหน้ามัน
 
“ทำไมเดินแบบนั้น”
มันช้อนตามองผมค้อน ๆ
 
“บางจุดมันมืด ไม่เห็นว่ามีหลุมอยู่ ตกลงไป ข้อเท้าคงพลิก แต่ไม่เป็นไร ผมยังไม่ตาย แล้วย้อนกลับมาทำไม” มันถามกลับงอน ๆ ผมไม่สนใจอาการแบบนั้น ก้าวลงจากรถไปจับต้นแขนมันหวังลากขึ้นรถ มันร้องโอ๊ยออกมาทันที ผมชะงัก ก้มมอง มันเบ้หน้าน้ำตาคลออย่างเห็นได้ชัด

ผมจิ๊ปากด้วยความหงุดหงิด จับมันดันเบา ๆ ให้พิงหลังไว้กับรถ ย่อตัวลงไปถอดรองเท้าผ้าใบแบบเซอร์ ๆ ของมันออก ตรวจเช็กดู มันยังกอดลูกหมาที่ยังครางหงิง ๆ อยู่
 
“อื้อ...” ก่อนมันจะครางตามลูกหมาไป
 
“ข้อเท้าแพลง คงต้องหาคลินิกหรือไม่ก็ร้านขายยาเพื่อรักษาขานายก่อน”
 
“พาเด็กนี่ไปหาหมอก่อนดีกว่า ของผมเอาไว้ทีหลังก็ได้”
 
“หมามันจะไปสำคัญเท่ากับตัวนายได้ยังไงกันเล่า!” ผมตะคอกกลับ
 
“พาเด็กนี่ไปหาหมอก่อน!!” มันตอบกลับด้วยน้ำเสียงจริงจัง

อยากบีบคอมันจริง ๆ!
               
ผมไม่พูดอะไร ก้าวขึ้นรถ หันไปมองเพื่อให้มันขึ้นตาม ยังไงผมก็เป็นคนขับ จะพามันไปที่ไหนก็ได้ มันก้มสวมรองเท้า เบ้หน้าเพราะความกระทบกระเทือน ปลดหมวกกันน็อกที่คล้องแขนไว้มาสวมหัว เขย่งขาเดียวก้าวขึ้นนั่ง ทุลักทุเลขนาดไหนก็ยังไม่ยอมทิ้งลูกหมา มันโอบเอวผมไว้ด้วยมือเดียว
 
ผมสตาร์ทเครื่อง ออกรถเบา ๆ ขับเคลื่อนไปด้านหน้า ไม่ได้เร็วมาก สอดส่ายสายมองหาสิ่งที่น่าจะเป็นคลินิก โรงพยาบาล หรือร้านขายยาเล็ก ๆ ก็ยังดี แต่แถวนี้ไม่มีเลย ผมขับต่อไปอีกสักพักถึงได้เจอชุมชน คนด้านหลังตบหน้าท้องผมเบา ๆ เป็นสัญญาณให้จอด ผมจอดตาม มันก้าวลงไป เดินกะเผลกไปถามคนข้างทาง แล้วเดินกะเผลก ๆ กลับมา
 
“เลี้ยวเข้าซอยหน้าไปเลย”
 
“มีคลินิกเหรอ”
มันพยักหน้า ผมแอบดีใจ เพราะถ้าปล่อยไว้นาน ๆ มันอาจจะบวมมากจนหายช้าก็ได้ ผมรีบเลี้ยวรถเข้าซอยตามที่มันบอก สักพักมันก็สั่งให้จอด ผมขมวดคิ้ว เงยหน้ามองป้ายคลินิก เพราะแทนที่จะเป็นคลินิกสำหรับคนกลับกลายเป็นคลินิกสำหรับสัตว์ไปได้ ร้านปิดแล้วด้วย
 
มันล้วงหยิบมือถือขึ้นมากดโทรออก ดีว่าหมอพักอยู่ชั้นบน เขาเลยเปิดร้านฉุกเฉินให้ ผมแอบหงุดหงิดที่มันเห็นลูกหมาสำคัญกว่าตัวเอง
 
หมอรุ่นคุณลุงในชุดนอนคนจีนเดินออกมาพร้อมภรรยา คุณหมอยกลูกหมาเข้าไปในห้องตรวจ บอกให้ผมกับมันรอกันอยู่ข้างนอก มันเดินไปนั่งยังเก้าอี้สำหรับรอผู้ป่วย ก้มดูข้อเท้าตัวเอง บวมอย่างที่คิดจริง ๆ ด้วย
 
ผมเข้าไปหาภรรยาคุณหมอ พูดคุยกับท่านสักพักก็ออกมาพร้อมกล่องปฐมพยาบาลเบื้องต้นและแผ่นประคบเย็น ผมเดินไปหามัน คุกเข่าลงตรงหน้า ถอดรองเท้าออก ถลกขากางเกงขึ้นสูง มันไม่ขัดขืนหรือพูดจาอะไรตอบกลับ
 
ผมเองก็ผิดที่ปล่อยให้มันเดินในที่มืด ๆ แบบนั้น(ไฟทางหลวงมีครับ แต่มันก็อ่อน ๆ แถมบางจุดไฟก็เสียอีก) ฟ้าถามจะว่ายังไง แต่มันเองก็ดื้อ แค่หมาตัวเดียวก็ต้องเอาชีวิตเข้าแลก
 
ผมเอาแผ่นประคบเย็นประคบลงบนข้อเท้าที่กำลังบวมตุ่ยนั้น อยู่ ๆ ก็มีน้ำอะไรสักอย่างหยดแหมะลงมาบนหลังมือ ผมเงยหน้ามอง เห็นมันกัดกรามแน่น น้ำตาร่วงเผาะลงมาเป็นทาง
 
“เจ็บก็บอกสิ”
มันไม่ตอบ กัดกรามแน่นเหมือนเดิม ผมเบามือลง ประคบแผ่นเย็นนั้นไปรอบ ๆ ทิ้งไว้สักพักก็เอาออก หยิบผ้ายืดมารัดรอบข้อเท้ามันไว้แทนเพื่อลดความบวมต่อ
 
“พยายามอย่าใช้งานขาข้างนี้เยอะละกัน”
มันพยักหน้าตอบรับ น้ำตายังคงไหลอยู่ มันก้มหน้ามองข้อเท้าตัวเองในขณะที่ผมมองหน้ามันอยู่
 
ตั้งแต่เจอมัน ผมเห็นน้ำตามันบ่อยมาก และส่วนมากก็เป็นเพราะผมทั้งนั้น ทุกครั้งผมตั้งใจ แต่ครั้งนี้ไม่ ผมถอนหายใจแรง เผลอตัวยื่นมือออกไปเกลี่ยน้ำตาออกให้ มันชะงักมองหน้าผม ผมรีบชักมือกลับทันที ลุกขึ้นยืน
 
ผมไม่พูดอะไร มันเองก็เหมือนกัน ปาดน้ำตาด้วยหลังมือ ดึงขากางเกงลง สวมรองเท้า หมอเดินออกมาพอดีพร้อมลูกหมาที่ยังคงครางหงิง ๆ ดีว่ามันไม่ได้ขาหักอย่างที่คิด แต่แค่ขาแพลง เหมือนคนที่ช่วยมันไว้นั่นแหละ
 
“ลูกหมาอายุแค่เดือนเดียว น่าจะเป็นโกลเด้นผสมไทย” หมอยื่นลูกหมามาให้ ฝนรับไว้ในอ้อมแขน ลูบหัวมันเบา ๆ ปลอบใจ ผมทำหน้าที่จ่ายเงิน มันบอกจะออกเอง แต่ผมไม่สน ก่อนออกมา มันขออาหาร ยาบำรุง เครื่องมือดูแลลูกหมาและคำแนะนำจากหมออีกนิดหน่อย
 
“นี่คิดจะเลี้ยงรึไง”
 
“ยังไงก็ต้องดูแลจนกว่าจะหาเจ้าของมันเจอนั่นแหละ”
มันหิ้วถุงอาหารหมาข้างหนึ่ง อีกข้างอุ้มลูกหมาไว้แนบอก เดินกะเผลกยิ่งกว่าเดิม ผมกลัวมันล้ม เลยตัดสินใจช้อนอุ้มมันไว้ในอ้อมแขน มันร้องเหวอทันที
 
“พี่หมอ! ผมเดิน…”
 
“เงียบ!!” ผมสั่งตัดบท เดินตรงไปที่รถ วางมันคร่อมบนเบาะ สวมหมวกกันน็อกให้ ล็อกให้เสร็จสรรพ หันหลัง ก้าวขึ้นประจำตำแหน่ง สตาร์ทเครื่องแล้วออกรถทันที
 

....50%...


ฟ้าโทรตามระหว่างทางเพราะทุกคนไปครบหมดแล้ว ฝนไม่ได้เล่าอะไรให้ฟังกระทั่งไปถึง พวกนั้นตกใจใหญ่กับสภาพของฝน แถมยังมีลูกหมาอุ้มติดมือมาด้วยอีกต่างหาก มันก็เล่าให้ฟังตามจริง ยกเว้นไม่ได้เล่าว่าถูกผมทิ้งให้มันเดินคนเดียวท่ามกลางความมืดจนบาดเจ็บ
 
ไปถึงก็ดึกพอควร พวกเราพากันอาบน้ำอาบท่า ออกไปรวมตัวกันด้านนอก ที่พักเราเป็นแบบบังกะโล หญิงหลังหนึ่ง ชายอีกหลัง ยกเว้นผม ไผ่ ฟ้าและฝนที่แยกออกมาอีกหลัง ผมกับไผ่ได้คนละห้อง ส่วนฟ้ากับฝนนอนห้องเดียวกัน 
 
ตอนแรกทางเจ้าของที่พักไม่อนุญาตให้นำหมาเข้ามา แต่ฝนกับฟ้า(รวมถึงไผ่และเพื่อน ๆ ของมันด้วย) ช่วยกันขอร้อง โดยให้เหตุผลว่าเพิ่งช่วยเหลือมันได้ระหว่างทาง จะให้ทิ้งก็ใจร้ายเกินไป จะให้ย้ายออกก็ดึกมากแล้ว จ่ายเงินค่าที่พักไปหมดแล้วด้วย เจ้าของเขาเลยอนุญาต ขออย่างเดียวว่าอย่าให้หมาออกมาเดินเพ่นพ่านอึฉี่จนเลอะก็พอ
 
เรานัดรวมพลกันตอนสี่ทุ่มที่ลานกิจกรรมหน้าหาด ทุกคนมาถึงกันหมดแล้วยกเว้นฝนและฟ้า สักพักก็เห็นฟ้าเดินประคองฝนที่อุ้มลูกหมาไว้ในอ้อมแขนออกมา ไผ่รีบวิ่งเข้าไปประคองน้ำฝนแทนทันที ฟ้าจึงรับลูกหมาไปอุ้มแทน 
 
“อ้าวฝน เป็นไงบ้าง ยังเจ็บขาอยู่เหรอ” หินทักคน แต่ลูบหัวหมาในอ้อมแขนฟ้า 
 
“กูอยู่ทางนี้”
 ฝนบอกกลับเสียงขุ่น หินละสายตาจากลูกหมาไปมองหน้าฝน แล้วมองกลับมายังลูกหมาใหม่
 
“อ้าวเหรอ โทษที กูเห็นหน้าเหมือนกันเลยคิดว่าเป็นตัวเดียวกัน”
 
“กวนตีน”
ฝนด่ากลับ ยกขาข้างที่แพลงใส่ทำท่าจะถีบ หินแกล้งหลบนิดหน่อย พอนั่งได้มันก็รับลูกหมาไปอุ้มเอง
 
พวกเรานั่งล้อมกันเป็นวงกลม ไม่มีกองไฟหรอกครับ นั่งล้อมกันไว้เฉย ๆ ตรงหน้าเป็นของกินซะส่วนใหญ่ มีกีตาร์ตัวหนึ่งเป็นพระเอก คนที่ถือคือหิน ไม่น่าเชื่อว่าเด็กนั่นจะเล่นเป็น ผมนั่งอยู่บนเตียงผ้าใบ ข้างกันเป็นฟ้า ถัดจากฟ้าเป็นฝนแล้วก็ไผ่ ตา น้ำหวาน น้ำตาล หิน พีม แล้วมาจบที่ตันที่นั่งอยู่ข้าง ๆ ผมอีกที ฟ้า ฝน ไผ่และน้ำหวานนั่งเตียงผ้าใบ นอกนั้นเป็นเก้าอี้ไม้สีขาวกันหมด 
 
“น่ารักดีเนอะ” ฟ้าชม เกาหัวลูกหมาเบา ๆ “ขอบคุณนะคะคุณหมอ ที่ช่วยทั้งลูกหมาแล้วก็น้ำฝนด้วย” ฟ้าหันมาขอบคุณผมอีกรอบ ผมยิ้มรับ
 
ฝนมองตาผมนิดหนึ่ง ก่อนหันไปสนใจลูกหมาต่อ ทุกคนเฮฮากินไปพูดจาสนุกสนานเฮฮาไป ถือเป็นมื้อเย็นของทุกคนเลย เพราะยังไม่มีใครได้กินข้าวเย็นกันสักคน ผมด้วย ของพวกนี้ส่วนใหญ่ทุกคนจะแวะซื้อมาจากข้างทางและมินิมาร์ท พื้น ๆ ครับ ลูกชิ้น ไก่ย่าง หมูปิ้ง ผลไม้ทั้งสดทั้งดอง ขนมขบเคี้ยว 
 
หินเกากีตาร์ร้องคลอ ไม่ใช่แค่เล่นเก่ง ยังร้องเก่งด้วย ผมนั่งฟังเงียบ ๆ ผมผ่านช่วงชีวิตแบบนี้มานานมากแล้ว ตั้งแต่เรียนจบ เพื่อนฝูงก็ต่างแยกย้ายกันไปทำงาน จะมีสนิทมากหน่อยก็ไม่กี่คน สนิทมากสุดก็นู่นแหละ ไอ้หมอนนท์นที
 
ผมนั่งเอนหลังด้วยท่าทีสบาย ๆ นึกไปถึงช่วงชีวิตเก่า ๆ ที่เคยผ่านมาสมัยเรียน กลุ่มเพื่อนที่เฮฮามาด้วยกัน ยกเว้นไอ้นนท์แล้ว คนอื่นก็มีแฟนหรือแต่งงานมีลูกกันไปหมดแล้ว เหลือแค่ผมกับมันนี่แหละที่เรื่องมากหาคู่ชีวิตกันไม่ได้สักที
 
แต่อย่างน้อย ผมก็มีเป้าหมายแล้ว 
ผมมองไปทางฟ้าที่นั่งเล่นลูกหมาอยู่กับฝน

เพื่อน ๆ มันก็ร้องเพลงเฮฮากันไป แต่ตัวร้องหลักจะเป็นหิน ผมก็นั่งฟังเพลิน มองคนสองคนที่กำลังเล่นลูกหมา ฟ้านั่งมองฝนเล่นเฉย ๆ แล้ว มันวางลูกหมาไว้บนตัก จับขาหน้าโยกไปโยกมาตามจังหวะเสียงเพลง ก่อนยกขาหน้ามาทำท่าเย้ ๆ และยกลูกหมาไปสะกิดไผ่ที่นั่งอยู่ข้างมัน บอกลูบหัวผมหน่อย ไผ่หันมามอง ไม่ได้ลูบหัวหมา แต่ลูบหัวเจ้าของหมาแทน ฝนด่ากลับ ไผ่หัวเราะ ลูบหัวหมาอีกที ฝนยิ้มแป้นยกลูกหมาไปซบ ๆ อกไผ่มัน ไผ่หัวเราะ โยกหัวฝนไปแนบอกตัวเองขยี้หัวเพื่อนมันเบา ๆ 
 
ทันใดนั้นก็มีตัวหงุดหงิดตัวหนึ่งกระโดดเกาะผม มีแค่ตัวเดียว แต่ผมรู้สึกว่ามันจะมีขนาดตัวที่ใหญ่ขึ้น ใหญ่จนผมไม่สามารถแกะมันออกจากตัวได้ ผมกระดกเครื่องดื่มเข้าปากอึกใหญ่ เบนสายตากลับมาที่ฟ้า
 
แต่ไม่นานสายตาผมก็หันกลับไปมองฝนเหมือนเดิม และบางจังหวะ ผมก็เห็นมันมองมาที่ผมด้วย พอสบตากันมันก็รีบหลุบตาหรือเสมองไปทางอื่น
 
พวกเรานั่งเล่นกันจนถึงเที่ยงคืน ฟ้าหลับคอพับไปแล้ว ไม่ต่างกับฝนที่นั่งหลับหันหน้าเข้าหากัน ลูกหมาในอ้อมแขนก็หลับด้วย
 
“อ้าว พี่ฟ้ากับฝนหลับแล้ว มึงร้องเพลงยังไงของมึงวะหิน คนฟังรีบลาโลกไปตั้งสองชีวิตแน่ะ” ตันหันไปต่อว่าเพื่อนมันเอง
 
“ใครบอก กูร้องเพราะจนสองคนนั้นเคลิ้มหลับต่างหาก”
ช่วงแรก ๆ จะร้องเพลงจังหวะสนุก ๆ กัน แต่หลัง ๆ เป็นเพลงชวนเคลิ้มครับ เพราะ ๆ เนื้อหาเกี่ยวกับความรัก ฟังสบาย ผมยังฟังเพลินเลย
 
“กูว่าพอแค่นี้เหอะ ดึกแล้ว” หินเก็บกีตาร์ลุกก่อนคนแรก เพื่อน ๆ ของมันลุกตาม ลากเก้าอี้ไปเก็บพอ ๆ กับพากันก้มเก็บพวกถุงที่กินเอาไปทิ้งถังขยะ ผมไม่ได้ทำอะไรเลยเพราะเด็ก ๆ ทำให้หมด ฝนกับฟ้ายังไม่ตื่น
 
“เอ้าไผ่ ปลุกพี่ฟ้ากับฝนดิ” ตันเตือน ไผ่พยักหน้า จับแขนฟ้า ทำท่าจะเขย่าปลุก แต่เปลี่ยนใจ ขยับเข้าไปใกล้ ช้อนอุ้มฟ้าไว้ในอ้อมแขนอย่างเบามือ ผมมองมันอึ้ง ๆ ไม่ต่างกับเพื่อนมันคนอื่น
 
“ทำไมไม่ปลุกเอาวะ” ตันมันถามเสียงเบา
 
“นางฟ้ากำลังหลับ ไม่อยากรบกวน” มันพูดแค่นั้น เดินเท่ตรงไปยังที่พัก เพื่อนมันส่งเสียงแซวไปตามหลัง ผมมองตาม แอบหงุดหงิดที่มันทำแบบนี้ข้ามหน้าข้ามตาผมไป
 
แต่ก็นั่นแหละ มันคงไม่เหมาะถ้าผมทำ เพราะไงก็คนนอกมากกว่ามันที่เคยเข้านอกออกในบ้านหลังนั้นเยอะกว่า
 
ดีว่าเป็นไผ่ ถ้าเป็นคนอื่นผมคงไม่ยอม ผมหันมามองคนที่ยังนั่งคอพับหลับอยู่ โดยมีลูกหมาซุกอยู่ที่แขน ผมถอนหายใจ ผมไม่ยอมให้ไผ่ทำตัวเป็นพระเอกมาอุ้มฝนเข้าห้องด้วยอีกคนแน่ ๆ
 
ตันทำท่าจะเดินผ่านหน้าผมไปหาฝน แต่ผมปราบไว้ด้วยหลังมือเบา ๆ ที่อก ตันมองงง ๆ ผมไม่พูดอะไร เดินเข้าไปใกล้ ก้มลงช้อนอุ้มไว้ในอ้อมแขน ทำอย่างเบามือที่สุดเพราะไม่อยากให้มันตื่นขึ้นมาโวยวาย
 
รำคาญเสียงมันครับ 
หรือไม่…
ผมก็ไม่อยากให้มันขัดขืนด้วย
 
คนไม่ตื่นแต่หมาตื่นแล้ว มันมองหน้าผมนิดหนึ่ง ครางหงิง ๆ ออดอ้อน ผมทำเสียงชู่เบา ๆ ให้มันเงียบ ซึ่งมันก็เงียบตาม
 
“ปลุกมันก็ได้มั้งพี่หมอ” ตันบอกด้วยน้ำเสียงเกรงใจ ผมพยักหน้าไปยังข้อเท้าที่ถูกพันไว้ เพื่อนมันพยักหน้าเข้าใจ ผมไม่ได้บอกราตรีสวัสดิ์ใคร หันหลังเดินกลับเข้าที่พัก คนหลับซบหน้ากับอกผมเบา ๆ ลูกหมาก็นอนหลับปุ๋ยในอ้อมแขนมันเหมือนกัน
 
ผมเดินสวนทางกับไผ่ที่เปิดประตูห้องฟ้ากับฝนออกมาพอดี มันมองหน้าผมอึ้ง ๆ แล้วมองหน้าฝนที่ยังหลับสนิทอยู่
 
“ทำไมไม่ปลุก” มันถามเสียงเบา คงกลัวฝนตื่น ผมไม่ตอบ เดินเลี่ยงเข้าห้องไป เห็นฟ้านอนหลับปุ๋ยอยู่ มีผ้าห่มคลุมขึ้นมาถึงเอว ผมยิ้มนิดหนึ่ง วางคนในอ้อมแขนลงบนที่นอนเคียงข้างกันเบามือ ฟ้าบนที่นอนสีขาวแบบนี้มีสภาพไม่ต่างกับนางฟ้าอย่างที่ไผ่มันบอกจริง ๆ
 
คงเป็นสัญชาตญาณระหว่างพี่น้องละมั้ง ฟ้ากับฝนขยับตะแคงข้างหันหน้าเข้าหากัน โดยมีลูกหมาตื่นขึ้นมาหาวหวอดปากกว้าง เดินไปมุด ๆ กับหน้าท้องฝนแล้วหลับต่อ ไผ่เดินมาหยุดอยู่ข้าง ๆ ผม ไม่พูดอะไร ก้มดึงผ้าห่มที่ผมวางน้ำฝนทับไว้นิด ๆ มาห่มให้ฝนจนถึงหัวไหล่พอ ๆ กับดึงผ้าห่มผืนเดียวกันที่เอวฟ้าให้สูงขึ้นมาเสมอกันด้วย สองพี่น้องยังหลับสนิทไม่รู้เรื่องรู้ราวอะไร
 
เราสองคนมองตากัน ไม่มีใครพูดจาแขวะอะไรใส่กัน มันเดินนำผมออกจากห้อง ผมเดินตาม กดล็อกประตูให้เรียบร้อย ไผ่เดินกลับเข้าห้องตัวเองในขณะที่ผมก็เดินเข้าห้องตัวเองด้วยเหมือนกัน ห้องเราขนาบสองพี่น้องนั้นไว้ ผมปิดประตูลง เดินไปทิ้งตัวลงนอน
 
สัมผัสจากผิวเนื้อนุ่ม ๆ เมื่อกี้ยังติดตรึงอยู่ ผมหลับตาลง ภาพใบหน้าที่กำลังหลับพริ้มฉายชัดเข้ามาในมโน ไล่ย้อนไปถึงใบหน้าที่กำลังขึงโกรธ ใบหน้าเจ็บปวด ใบหน้าที่นองไปด้วยน้ำตา ใบหน้ากวน ๆ ใบหน้าที่กำลังหัวเราะ และใบหน้าที่ฉาบไปด้วยรอยยิ้ม
 
ภาพพวกนั้นฉายชัดเข้ามาเรื่อย ๆ กระทั่งสติผมดับหายไป

To be Con..

เอามาหย่อนให้อ่านกลางดึก พรุ่งนี้วันจันทร์ ขอให้ทุกคนสนุกกับการทำงานนะคะ ^^

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.19 บาดเจ็บ & ความรู้สึกใหม่ ๆ {P.15}{22-8-58} 50%
เริ่มหัวข้อโดย: lizzii ที่ 22-08-2015 21:05:27

โถ่ๆๆๆ พี่หมอ แบบนี้เรียกว่าอะไรดี
เริ่มเผลอใจรักน้องเข้าแล้วใช่ไหม

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.19 บาดเจ็บ & ความรู้สึกใหม่ ๆ {P.16}{22-8-58} 50%
เริ่มหัวข้อโดย: ่jum ที่ 22-08-2015 21:19:18

อึ้งกับความคิดหมอแป๊บ

ไม่ตกหลุุมความใจดีหมอมันหรอก กลับมาเพราะกลัวฟ้าถาม  :angry2:

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.19 บาดเจ็บ & ความรู้สึกใหม่ ๆ {P.16}{22-8-58} 50%
เริ่มหัวข้อโดย: veeveevivien ที่ 22-08-2015 21:22:29

น้ำฝนน่ารัก   :mew1:

พี่หมอน่า..... :z6:

รอวันเอาคืนนนน รักน้ำฝน :mew1:

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.19 บาดเจ็บ & ความรู้สึกใหม่ ๆ {P.16}{22-8-58} 50%
เริ่มหัวข้อโดย: smoking ที่ 22-08-2015 21:24:50

แค่โดนน้องตะหวาดนิดหน่อยถึงกับอึ้ง แหม แววกลัวเมียมาแต่ไกลเลยน่ะไอพี่หมอ
ชีวิตนางเอกก็ยังต้องทรหดกันต่อไป สู้ๆน่ะน้องน้ำฝน

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.19 บาดเจ็บ & ความรู้สึกใหม่ ๆ {P.16}{22-8-58} 50%
เริ่มหัวข้อโดย: SiHong ที่ 22-08-2015 21:26:15

จริงๆแล้วพี่หมอก็แอบเป็นห่วงน้องฝนใช่ไหมหล่ะ กิ้วๆ

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.19 บาดเจ็บ & ความรู้สึกใหม่ ๆ {P.16}{22-8-58} 50%
เริ่มหัวข้อโดย: HISY ที่ 22-08-2015 21:26:47

ดี ตอนนี้อิพี่หมอเริ่มชอบน้องบ้างล่ะสินะ
รอให้รักมากๆแล้วค่อยจัดหนักให้สักที

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.19 บาดเจ็บ & ความรู้สึกใหม่ ๆ {P.16}{22-8-58} 50%
เริ่มหัวข้อโดย: mystery Y ที่ 22-08-2015 21:44:50

อิพี่หมอเริ่มรู้สึกอะไรแล้วล่ะสิ!?

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.19 บาดเจ็บ & ความรู้สึกใหม่ ๆ {P.16}{22-8-58} 50%
เริ่มหัวข้อโดย: pim14 ที่ 22-08-2015 21:49:05

สงสารฝน สงสารนายเอก เรื่องนี้ถูกกระทำตลอด อยากให้ฝนได้ทุนหรือมีเหตุที่ต้องไปอยู่ที่ไกลๆ พี่หมอจะได้คิดได้สักทีว่าที่บอกจะจีบพี่ฟ้านั่นคือต้องการจริงหรือไม่ ปล้ำฝนไม่รู้กี่รอบ ยังมีหน้ามาบอกว่าจะจีบคนพี่ อยากให้พี่หมอตาสว่างสักทีว่าที่จะแก้แค้นไผ่ จริงๆแล้วไผ่ไม่ได้รักฝนแนวนั้น เพี้ยง ขอให้มีอันต้องห่างกัน ทำให้พี่หมอได้รู้ใจตัวเองสักที

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.19 บาดเจ็บ & ความรู้สึกใหม่ ๆ {P.16}{22-8-58} 50%
เริ่มหัวข้อโดย: threetanz ที่ 22-08-2015 21:49:50

น้ำฝนอ่อนโยนเหลือเกิน

น่ารักน่าเอ็นดู

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.19 บาดเจ็บ & ความรู้สึกใหม่ ๆ {P.16}{22-8-58} 50%
เริ่มหัวข้อโดย: liza sarin ที่ 22-08-2015 22:20:43

สงสารน้องหมา

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.19 บาดเจ็บ & ความรู้สึกใหม่ ๆ {P.16}{22-8-58} 50%
เริ่มหัวข้อโดย: nevergoodbye ที่ 22-08-2015 22:23:02

ตอนนี้พี่หมอยังไม่ชัดเจนกับความรู้สึกตัวเอง
ยังคิดถึงฟ้าอยู่ตลอด แต่เท่าที่ดู พี่หมอสูญเสียความเยือกเย็น(อันแสนจะเร่าร้อน)ไปมากแล้ว

ปล.แอบขำบางคนบอกพี่หมอมีแววเกลียมัวมาแต่ไกล  :laugh:
โอ๊ยย หนูรักพี่หมอเพราะความ S นะคะ นี่พี่จะเป็นแบบนั้นจริงๆเรอะ!

รอตอนต่อไปนะคะ

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.19 บาดเจ็บ & ความรู้สึกใหม่ ๆ {P.16}{22-8-58} 50%
เริ่มหัวข้อโดย: ่patsaporn ที่ 22-08-2015 22:23:34

เดี๋ยวนี้มีขึ้นเสียง เจ๋งอ่ะ น้องฝนเรียกน้องหมาว่าเด็กนี่ๆ น่ารักจัง
เวลาจะเอาจริงก็ไม่ธรรมดาเลยนะ พี่หมอยังหยุดกึ้บ พักนี้ชักจะใจดี มีปาดน้ำตาให้
รู้ใจตัวเองบ้างเถอะพี่หมอ กับพี่ฟ้าพี่เองแทบไม่มีอะไรผูกพันด้วยซ้ำ

ขอบคุณค่ะ

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.19 บาดเจ็บ & ความรู้สึกใหม่ ๆ {P.16}{22-8-58} 50%
เริ่มหัวข้อโดย: Mouse2U ที่ 22-08-2015 22:45:03

เริ่มเห็นแววว่ากำลังจะมีคนตกกระป๋องเสียแล้วล่ะค่ะตอนนี้ ไม่อย่างนั้นก็คงจะไม่โวยวายขนาดนี้หรอกเนอะ..ใช่ไหมล่ะคะพี่หมอ ^^

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.19 บาดเจ็บ & ความรู้สึกใหม่ ๆ {P.16}{22-8-58} 50%
เริ่มหัวข้อโดย: Paparazzi ที่ 22-08-2015 23:05:44

ดีใจ คนเขียนมาต่อไวอ่ะรอบนี้  :hao7:

ในที่สุดฝนก็จะได้เลี้ยงน้องหมาละ
ส่วนอีพี่หมอกไม่ชอบหน้ามันเหมือนเดิม :laugh:

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.19 บาดเจ็บ & ความรู้สึกใหม่ ๆ {P.16}{22-8-58} 50%
เริ่มหัวข้อโดย: mukmaoY ที่ 22-08-2015 23:07:51

ยิ่งอ่านยิ่งเกลียดมันง่ะ   :really2:

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.19 บาดเจ็บ & ความรู้สึกใหม่ ๆ {P.16}{22-8-58} 50%
เริ่มหัวข้อโดย: naoai ที่ 22-08-2015 23:17:50

อ่านตอนนี้แล้วเกลียดอีพี่หมอขึ้นไปอีกสองเท่า ขอความทุกข์ทรมานจงบังเกิดกับอีพี่หมอในอนาคตให้คนอ่านสำราญใจด้วยเถิดคุณผู้แต่ง    สาธุ

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.19 บาดเจ็บ & ความรู้สึกใหม่ ๆ {P.16}{22-8-58} 50%
เริ่มหัวข้อโดย: ▶August5th◀ ที่ 22-08-2015 23:18:12

ชอบฝนอ่ะ จิตใจดีมากๆ แอบซึ้งที่ช่วยน้องหมา เรียกหมาว่า เด็กนี่ๆ น่ารักดี

พี่หมอ เป็นห่วงหรอ ตอนท้ายอ่ะ อุ้มขึ้นมอไซต์เองเลย 5555

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.19 บาดเจ็บ & ความรู้สึกใหม่ ๆ {P.16}{22-8-58} 50%
เริ่มหัวข้อโดย: tiew93 ที่ 23-08-2015 01:20:48

อิพี่หมอนี่น่าตบปาก เตะก้านคอ กระทืบซ้ำอีกซักหลายๆรอบ หมั่นไส้!!

 :m16:

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.19 บาดเจ็บ & ความรู้สึกใหม่ ๆ {P.16}{22-8-58} 50%
เริ่มหัวข้อโดย: Nus@nT@R@ ที่ 23-08-2015 10:58:59

พี่หมอ...ลึกๆ ก็คงไม่ใช่คนใจไม้ไส้ระกำหรอกนะ

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.19 บาดเจ็บ & ความรู้สึกใหม่ ๆ {P.16}{22-8-58} 50%
เริ่มหัวข้อโดย: Bellze12 ที่ 23-08-2015 12:54:49

ชิน์  อีตาพี่หมอ  อะไรก็ฟ้า นี่ถ้าไม่นึกถึงฟ้า คงปล่อยต้องเดินไปคนเดียวจริงๆใช่ม่ะ ใจร้ายอ่ะ

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.19 บาดเจ็บ & ความรู้สึกใหม่ ๆ {P.16}{22-8-58} 50%
เริ่มหัวข้อโดย: ♠DekDoy♠ ที่ 23-08-2015 13:24:43

พระเอกแม่งงงงงเลวววววว

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.19 บาดเจ็บ & ความรู้สึกใหม่ ๆ {P.16}{22-8-58} 50%
เริ่มหัวข้อโดย: My_yunho ที่ 23-08-2015 13:33:44

หวงเขาก็บอกมาเถอะ

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.19 บาดเจ็บ & ความรู้สึกใหม่ ๆ {P.16}{23-8-58} 100%
เริ่มหัวข้อโดย: noozzz ที่ 23-08-2015 22:27:25

ทำไมไผ่ไม่ค่อยกวนพี่หมอแล้วอ่ะ

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.19 บาดเจ็บ & ความรู้สึกใหม่ ๆ {P.16}{23-8-58} 100%
เริ่มหัวข้อโดย: My_yunho ที่ 23-08-2015 22:39:33

ใจอ่ะไปแล้ว แต่สมองยังไม่ยอมรับ

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.19 บาดเจ็บ & ความรู้สึกใหม่ ๆ {P.16}{23-8-58} 100%
เริ่มหัวข้อโดย: Paparazzi ที่ 23-08-2015 22:39:41

ไผ่ชอบพี่ฟ้าเปล่าาาาา

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.19 บาดเจ็บ & ความรู้สึกใหม่ ๆ {P.16}{23-8-58} 100%
เริ่มหัวข้อโดย: tiew93 ที่ 23-08-2015 22:49:10

หมอออออ รักฝนก็ฝนสิ อย่าหลอกตัวเองว่ารักฟ้า เดี๋ยวมันจะเจ็บหลายคน...

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.19 บาดเจ็บ & ความรู้สึกใหม่ ๆ {P.16}{23-8-58} 100%
เริ่มหัวข้อโดย: liza sarin ที่ 23-08-2015 22:53:16

ความคิดหมอ

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.19 บาดเจ็บ & ความรู้สึกใหม่ ๆ {P.16}{23-8-58} 100%
เริ่มหัวข้อโดย: cakecoco-boom ที่ 23-08-2015 23:04:58

ต่างคนต่างมีคู่กันแล้ว :mew4: :mew4: :mew4:

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.19 บาดเจ็บ & ความรู้สึกใหม่ ๆ {P.16}{23-8-58} 100%
เริ่มหัวข้อโดย: fammi50 ที่ 23-08-2015 23:15:27

โมเม้นต์หวานๆ(?) ของพี่หมอ อร๊ายยยยยยยย เขินแทนฝนเลยถ้ารู้ว่าพี่หมอคิดถึงขนาดนี้  :z3:

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.19 บาดเจ็บ & ความรู้สึกใหม่ ๆ {P.16}{23-8-58} 100%
เริ่มหัวข้อโดย: sarano123 ที่ 23-08-2015 23:21:05

อ่านแล้ว จี๊ดๆ กับ อิพี่หมอมากกกกกก เลวได้ใจเลยยยย อยากไห้ได้รับกรรมเร็วๆ จัง  :3125: :m16: :m31: :angry2: :katai1:

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.19 บาดเจ็บ & ความรู้สึกใหม่ ๆ {P.16}{23-8-58} 100%
เริ่มหัวข้อโดย: nevergoodbye ที่ 23-08-2015 23:24:47

มาสั้นแบบนี้ต้องมาต่ออีกเร็วๆนะคะ  :hao5:

ปล.บังกะโล เขียนแบบนี้นะคะ ไม่ใช่บังกะโร

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.19 บาดเจ็บ & ความรู้สึกใหม่ ๆ {P.16}{23-8-58} 100%
เริ่มหัวข้อโดย: pedchara ที่ 23-08-2015 23:25:36

รู้ใจตัวเองเถอะ อิตาพี่หมอ
เดี๋ยวเค้ามีคนอื่นขึ้นมาจริงๆ
แกนั่นแหละจะระทม

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.19 บาดเจ็บ & ความรู้สึกใหม่ ๆ {P.16}{23-8-58} 100%
เริ่มหัวข้อโดย: ่patsaporn ที่ 23-08-2015 23:35:29

รักเขาแล้วค่ะพี่หมอถ้าตัวขี้หึงจะกระโดดเกาะแน่นขนาดนี้น่ะ
บางทีก็แอบงงไผ่ที่มักจะเลือกทำให้พี่ฟ้าก่อนเสมอ บางทีคล้ายๆ ฝนโดนทิ้ง
น้ำฝนกับน้องหมาน่ารักเหมือนกันเลย กอดคู่

ขอบคุณค่ะ

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.19 บาดเจ็บ & ความรู้สึกใหม่ ๆ {P.16}{23-8-58} 100%
เริ่มหัวข้อโดย: ▶August5th◀ ที่ 24-08-2015 00:20:09

พี่หมอดูโรแมนติกอ่ะ บอกไม่ถูก
แต่ความรู้สึกลึกๆ คือดูอบอุ่นดี

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.19 บาดเจ็บ & ความรู้สึกใหม่ ๆ {P.16}{23-8-58} 100%
เริ่มหัวข้อโดย: mukmaoY ที่ 24-08-2015 00:46:54

หลงจนกระอักตาย  หลงๆๆๆ  :oni3:

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.19 บาดเจ็บ & ความรู้สึกใหม่ ๆ {P.16}{23-8-58} 100%
เริ่มหัวข้อโดย: lizzii ที่ 24-08-2015 01:13:40

พี่หมอเลิกซึนได้ละ

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.19 บาดเจ็บ & ความรู้สึกใหม่ ๆ {P.16}{23-8-58} 100%
เริ่มหัวข้อโดย: mystery Y ที่ 24-08-2015 09:37:55

หมั่นไส้อิพี่หมอ!!

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.19 บาดเจ็บ & ความรู้สึกใหม่ ๆ {P.16}{23-8-58} 100%
เริ่มหัวข้อโดย: veeveevivien ที่ 24-08-2015 10:12:53

มาทำดีตอนนี้ก็ไม่ทันแล้วปะวะ พี่หมอ :m16:

จะรอวันอีพี่หมอช้ำใจ เอาแบบให้กระอักเลือดเลย นะ

ฟ้าต้องมีตา สิ  :hao3:

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.19 บาดเจ็บ & ความรู้สึกใหม่ ๆ {P.16}{23-8-58} 100%
เริ่มหัวข้อโดย: Mouse2U ที่ 24-08-2015 10:34:21

ต้องเสียฝนให้กับคนอื่นเขาไปก่อนจริงๆ ใช่ไหมคะพี่หมอจะได้รู้สึกตัวเสียที! :fire:

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.19 บาดเจ็บ & ความรู้สึกใหม่ ๆ {P.16}{23-8-58} 100%
เริ่มหัวข้อโดย: ~ ฤดูใบไม้ผลิ ~ ที่ 24-08-2015 18:51:45

น้องหมาจะมาเป็นกามเทพให้รึเปล่าน้าา  :mew1:

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.19 บาดเจ็บ & ความรู้สึกใหม่ ๆ {P.16}{23-8-58} 100%
เริ่มหัวข้อโดย: SiHong ที่ 24-08-2015 20:51:15

ไผ่-ฟ้า น่ารัก :katai2-1:

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.19 บาดเจ็บ & ความรู้สึกใหม่ ๆ {P.16}{23-8-58} 100%
เริ่มหัวข้อโดย: Bellze12 ที่ 24-08-2015 21:23:10

รีบเลยๆ รีบมาหลงรักน้ำฝนซะดีๆพี่หมอ อิอิ

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.19 บาดเจ็บ & ความรู้สึกใหม่ ๆ {P.16}{23-8-58} 100%
เริ่มหัวข้อโดย: threetanz ที่ 24-08-2015 22:01:40

พี่หมอชักจะเคลิ้มกับน้ำฝนมากไปแล้วนะ ระวังจะหลงรักเขาละ

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.19 บาดเจ็บ & ความรู้สึกใหม่ ๆ {P.16}{23-8-58} 100%
เริ่มหัวข้อโดย: Ginny Jinny ที่ 26-08-2015 14:49:07

พี่หมอไอ้ตัวหงุดหงิดนะมันเป็นสัญญานบอกแล้วนะว่า...  :hao3: :hao3:
แล้วอุ้มสองพี่น้องเข้าไปนอนโดยที่มีลูกหมาอยู่ตรงกลางเนี่ย  :a5:
 ไม่กลัวว่ามันจะโดนสองพี่น้องทับตายเหรอเจ้าค่ะ   :เฮ้อ:

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.19 บาดเจ็บ & ความรู้สึกใหม่ ๆ {P.16}{23-8-58} 100%
เริ่มหัวข้อโดย: КίmY ที่ 27-08-2015 15:03:20

พี่หมอเริ่มชอบฝนแล้วใช้มั้ยล้าาา    :hao6:

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.20 ยันต์กันพี่หมอ {P.17}{31-8-58}
เริ่มหัวข้อโดย: memew ที่ 29-08-2015 18:17:23

Ch. 20 : ยันต์กันพี่หมอ
(น้ำฝน...♥)
♥
♥
 :katai4:  UP...
.........................................................................

 
รู้สึกเหมือนมีอะไรสักอย่างเคลื่อนไหวดุ๊กดิ๊กอยู่บนหน้าอก ผมลืมตามอง สิ่งแรกที่เห็นคือขนปุย ๆ สีน้ำตาลอ่อน มันย่ำเท้าหันหน้าไปมา พอเห็นว่าผมตื่นแล้วก็รีบขยับขึ้นมาเลียหน้าทันที
 
“นี่เจ้าหนู อย่าเลียสิ” ผมรีบลุกนั่ง จับมันไปวางไว้ที่พื้นข้างเตียง มันพยายามจะปีนขึ้นมา แต่เตียงมันสูงเลยปีนไม่ขึ้น พี่ฟ้าที่นอนอยู่ข้างกันปรือตาขยับลุกนั่ง 
 
“ขาเป็นไงบ้างฝน” พี่แกถามมาด้วยน้ำเสียงงัวเงีย ผมเลิกผ้าห่มออกดู มันยุบลงไปเยอะแล้ว
 
“ดีขึ้นแล้วล่ะ”
พี่ฟ้าพยักหน้า หาวหวอดปากกว้าง   

“เดี๋ยวฝนไปอาบน้ำก่อน พี่ฟ้านอนต่อก็ได้ อาบเสร็จแล้วจะปลุก”
พี่ฟ้าพยักหน้าหงึก ๆ ล้มตัวนอนต่อ ลูกหมายังไม่ยอมแพ้ พยายามจะตะเกียกตะกายปีนป่ายขึ้นมาให้ได้ สีหน้ามันร่าเริงขึ้นเยอะเลยวันนี้ 

“หายเจ็บแล้วรึไงถึงได้ยืนสองขาได้แบบนี้” ผมลูบหัวถามมันเบา ๆ มันส่งเสียงแฮะ ๆ ตอบรับ แลบลิ้นออกมาทำสีหน้าเหมือนหมากำลังยิ้ม ดีว่ามันไม่ใช่หมาปากเปราะที่ชอบเห่าสุรุ่ยสุร่าย ผมขยับไปนั่งข้างเตียง วางเท้าที่พื้นเพื่อทดสอบ มันยังเจ็บอยู่เลย

งี้จะไปเที่ยวกับเพื่อน ๆ ได้ยังไงกันเนี่ย
แต่เอาน่า พวกนั้นคงไม่ใจร้ายทิ้งผมไว้ที่นี่คนเดียวหรอก

ลูกหมาเข้ามาเกาะแข็งเกาะขา ทำท่าเหมือนจะให้ผมอุ้ม แต่ผมไม่อุ้ม ลูบหัวมันเบา ๆ ลุกเดินเข้าห้องน้ำไป เด็กนั่นวิ่งตามผมมาติด ๆ แต่ผมดันมันออก ปิดประตูลง ได้ยินเสียงข่วนประตูดังแกรก ๆ รัว ๆผมรีบเปิดประตูออกไปปราม กลัวประตูเขาพังครับ อีกอย่างเสียงมันดังด้วย เดี๋ยวพี่ฟ้าตื่น มันรีบอาศัยจังหวะนั้นมุดตัวเข้ามาทันที ผมหัวเราะกับความฉลาดของมัน

มันวิ่งวนไปรอบ ๆ ก่อนยกขาฉี่แล้วก็อึ

“ดีนะที่ไม่อึบนที่นอน” ผมรอให้มันทำธุระเสร็จถึงได้ตามเก็บกวาดทำความสะอาด หลังจากนั้นก็แก้ผ้าเตรียมอาบน้ำให้ตัวเองบ้าง ทุลักทุเลนิดครับ เพราะกลัวผ้ารัดจะเปียก ผมวางเท้าไว้บนฝาชักโครก ยืนอาบด้วยขาเดียว

เจ้าหนูนั่นดูท่าจะชอบเล่นน้ำ เพราะมันเล่นวิ่งเข้าวิ่งออกผ่านน้ำจากฟักบัวจนขนฟู ๆ เปียกลู่ไปหมด สีหน้ายังร่าเริงอยู่ 

“เปียกหมดแล้ว” ผมแซวมันยิ้ม ๆ ไหน ๆ ก็ไหน ๆ แล้ว อาบน้ำให้มันด้วยเลยดีกว่า ผมรีบอาบน้ำ พันผ้าขนหนูออกไปแต่งตัวข้างนอก พี่ฟ้าลืมตาอีกรอบ ลุกขึ้นนั่ง ตาปรือนิด ๆ หัวฟูหน่อย ๆ ดูเซ็กซี่แบบน่ารัก ๆ ดี
 
“เสร็จแล้วเหรอ” 
 
“ขอฝนอาบน้ำให้เด็กนี่ก่อนละกัน เล่นน้ำจนเปียกหมดแล้ว คลุกถนนมานาน อาบให้มันหน่อยก็ดี” ผมหยิบเสื้อผ้ามาใส่ลวก ๆ เดินกะเผลกไปหยิบแซมพูในถุงมาถือ เจ้าตัวเล็กวิ่งตามผมแทบทุกฝีเก้า
 
“เดี๋ยวพี่ช่วย” พี่ฟ้ารีบก้าวจากเตียงตามผมมา

ไม่ใช่เรื่องง่ายเลยสำหรับการอาบน้ำให้ลูกหมาซน ๆ ตัวหนึ่ง ดูท่ามันจะอยากเล่นน้ำมากกว่าอาบน้ำซะอีก สองไม้สองมือช่วยกันมะรุมมะตุ้มมารุมอาบ มันเล่นสะบัดขนเป็นระยะ ๆ จนทั้งผมและพี่ฟ้าพากันเปียกไปตาม ๆ กัน   

“อย่าสะบัดสิเจ้าหนู...สงสัยได้อาบน้ำอีกรอบแน่ ๆ” ผมปรามแล้วบ่นตามเบา ๆ พี่ฟ้าหัวเราะร่วน แกล้งถูก้นมันแรง ๆ จนก้นมันเด้งขึ้นเด้งลง มันหันไปมองพี่ฟ้าด้วยสีหน้าร่าเริงตามเดิมของมัน เราอาบมันสองรอบครับ เอาให้สะอาดไปถึงรูขุมขน พี่ฟ้าลูบน้ำออกจากหน้ามัน หน้ามันลีบดูตลกพิลึก

ในห้องน้ำแคบ ๆ ตอนนี้จึงเต็มไปด้วยเสียงหัวเราะของมนุษย์สองชีวิตกับอีกหนึ่งเสียงหายใจแฮะ ๆ ของลูกหมาตัวหนึ่ง

หลังจากอาบน้ำให้ลูกหมาเสร็จพี่ฟ้าก็ขออาบต่อ ส่วนผมพามันออกไปเป่าขนข้างนอก ดีว่าเขามีไดร์ให้ เด็กนี่ก็พยายามจะไล่งับไดร์เล่น พลังชีวิตสูงจริง ๆ เมื่อวานยังไม่ซนขนาดนี้เลย

มันเป็นหมาที่ถือว่าหน้าตาดีใช้ได้เลยนะ ขนยาวเกือบนิ้วสีน้ำตาลอ่อน หูตูบ สีหน้าดูเป็นหมารับแขกดี พอขนมันแห้งได้ที่พี่ฟ้าก็อาบน้ำเสร็จพอดี ผมหยิบหวีมาแปรงขนให้มันต่อ พี่ฟ้าเดินไปทาครีมที่หน้ากระจก
 
“ฝนจะตั้งชื่อมันว่าอะไร”
 
“จะตั้งเหรอ ถ้าเราเจอเจ้าของก่อนล่ะ”
 
“แล้วจะเจอยังไง กลับไปที่เดิมเหรอหรือว่าประกาศหา”
นั่นน่ะสิ ผมไม่ได้คิดเรื่องนี้ไว้เลย ผมมองหน้ามัน มันยกเท้าทั้งสี่ข้างขึ้นมากอดมือผมไว้อ้าปากแทะหวีที่ผมกำลังหวีพุงมันอยู่ 

“บุญหลงเป็นไง”
 
“หะ! บุญหลงเนี่ยนะ เฉยไปไหมฝน” พี่ฟ้าหันมามองตาโตทั้งที่ครีมยังแปะหน้าอยู่ห้าจุด
 
“อ้าว ก็มันหลงมา”
 
“ขาแพลงด้วยนี่ ไม่เอาชื่อเจ้าขาแพลงไปด้วยเลยล่ะ” พี่ฟ้าประชด “ตั้งให้มันน่ารัก ๆ หน่อย”
ผมนิ่งคิดอีกรอบ

“แล้วจะเอาชื่ออะไร ที่คิดได้ตอนนี้ก็มีบุญหลง บุญชัย บุญรอด บุญมี โชคดี บังเอิญเจอ”
 
“พอ ๆ ๆ” พี่ฟ้ายกมือปราม “ไม่สร้างสรรค์เลย” แล้วนิ่งคิด “เจอมันบนถนนใช่ไหม”
ผมพยักหน้า

“งั้นวันเวย์เป็นไง น่ารักดี”
ผมนิ่งคิดตามบ้าง

“ก็ได้นะ..เอาล่ะ งั้นต่อไปนี้เจ้าชื่อวันเวย์นะ” ผมบอกเจ้าตัวน้อย มันยิ้มลิ้นห้อยตอบรับ ผมลุกไปทำความสะอาดหน้าตากับแขนขาที่เลอะแซมพู แต่ไม่ได้อาบน้ำหรอกครับ ทุลักทุเลเกิน แล้วออกมาเปลี่ยนเสื้อผ้า ผมเทข้าวของทุกอย่างออกจากเป้เพื่อเอาไว้ใส่ลูกหมาเวลาเที่ยว

เรานัดรวมพลกันตอนแปดโมงเพื่อไปกินข้าวเช้า พอใกล้เวลาก็ได้ยินเสียงเพื่อน ๆ ดังอยู่นอกห้อง สงสัยพวกมันจะมากันหมดแล้ว ผมกับพี่ฟ้ารีบพากันออกจากห้องทันที
 
“ไงเจ้าหญิงทั้งสอง ตื่นกันแล้วเหรอพะยะคะ” หินแซวนำร่องมาก่อนทันที แล้วลูกคู่ต่างเพศชายหญิงก็พากันโห่ฮิ้วล้อมาตามหลัง
 
“เจ้าหญิงห่าอะไร”
 
“อ้าว มึงไม่รู้เหรอ เมื่อคืนมึงกับพี่ฟ้าหลับกันเป็นตาย ถูกอุ้มเข้าห้อง แม่งเพื่อนกูกับพี่หมอโคตรเป็นสุภาพบุรุษ”
ผมกับพี่ฟ้ามองหน้ากันงง ๆ บอกตามตรงว่าไม่ได้สนใจจริง ๆ ว่าเมื่อคืนกลับมาถึงห้องกันได้ยังไง

นั่นน่ะสิ จำได้แค่ว่านั่งฟังหินร้องเพลงอยู่ รู้ตัวอีกทีก็เจอหน้าวันเวย์แล้ว 
 
“ไผ่มันอุ้มกูเข้าห้องเหรอ”
 
“เปล่า”
 
“อ้าว”
 
“ไผ่มันอุ้มพี่ฟ้าเข้าห้อง”
ไผ่มันเปิดประตูเดินออกมาจากห้องพอดี
 
“ไผ่อุ้มพี่เข้าห้องเหรอ” พี่ฟ้ารีบถาม มันพยักหน้า
 
“หนักจะตาย”
 
“บ้ารึไง ตัวพี่เบากว่าฝนอีก ปลุกพี่ก็ได้ เกรงใจ”
 
“ปลุกแล้วแต่ไม่ตื่น ขี้เซา”
 
“อ้าว จริงเหรอ” พี่ฟ้าตาโต
 
“ไม่จริงหรอกพี่ฟ้า มันไม่ได้ปลุกเลยสักแอะ มาถึงก็อุ้มเข้าห้องเลย”
ตันรีบแย้ง ไผ่ยักไหล่
 
“อยากให้คนแก่ได้นอนเยอะ ๆ”
 
“เดี๋ยวเหอะ พี่อายุมากกว่านายแค่ห้าหกปี อย่ามาว่าพี่แก่นะ”
 
“ก็แก่นั่นแหละ” มันยังแซวไม่เลิก พี่ฟ้าค้อนตาคว่ำ
 
“แล้วใครอุ้มกูเข้าห้อง” ผมหันไปถามตัน มันไม่ตอบ แต่พยักหน้าไปยังคนที่เปิดประตูออกมาพอดีเหมือนกัน ผมหันไปมองตาม ทำหน้ากระอักกระอ่วนทันทีที่เห็น
 
พี่หมอเนี่ยนะ อุ้มผมเข้าห้อง พี่แกมองตาผม ผมรีบเสหลบไปทางอื่นทันที 
 
“เป็นสุภาพบุรุษทั้งพี่ทั้งน้อง”
เพื่อนผมชมต่อ ผมแอบแย้งอยู่ในใจ ถ้ามึงรู้ถึงสิ่งที่พี่หมอเคยทำกับกู มึงจะไม่พูดแบบนี้เด็ดขาดตัน 

“อรุณสวัสดิ์” พี่หมอทักไม่เจาะจงคนฟัง เดินมาหยุดอยู่ใกล้ ๆ พี่ฟ้า
 
“นอนหลับฝันดีไหมครับ”


“ไม่ฝันเลยสักกะนิดค่ะ หลับสนิทตลอดทั้งคืนเลย” พี่ฟ้าตอบยิ้ม ๆ

“คนครบแล้วก็ไปกันเถอะ” ไผ่มันพูดขึ้นมายุติการสนทนาระหว่างพี่ฟ้ากับพี่หมอลง มันหันมาทางผม 

“มึงเที่ยวไหวไหมน้ำฝน”

“ไหว” ผมรีบตอบรับทันที ไม่อยากถูกทิ้งไว้ที่นี่คนเดียวครับ ไผ่เดินมาหยุดอยู่ตรงหน้า ย่อตัวลงไปนั่งบนส้น ผมจับไหล่ตันไว้ทันทีเป็นหลักยึดกันล้ม ถอดรองเท้า ยกขาข้างนั้นให้มันดูดี ๆ 

“ยุบลงเยอะเลย ยังเจ็บอยู่ไหมเนี่ย” มันลองกด ๆ ดู ผมเบ้หน้านิด ๆ เพราะความเจ็บ แต่ส่ายหน้าไปมาปฏิเสธ

“ไม่เท่าไหร่ เจ็บขนาดไหนพวกมึงก็ห้ามทิ้งกูไว้ที่นี่คนเดียวนะ”

“ไม่ทิ้งหรอกน่า เดี๋ยวกูให้ไผ่สวมปลอกคอแล้วลากมึงเดินเอง” ตามันโพล่งขึ้น

“ควายเหอะไอ้ตา” ผมหันไปด่า

“เอาน่า พวกกูไม่ทิ้งหรอก” พวกเพื่อน ๆ ด้านหลังพากันส่งเสียงสำทับ

“ขอดูหน่อย” แล้วคนที่ยืนอยู่ข้าง ๆ พี่ฟ้าก็พูดขึ้นมาเสียงเรียบ ไผ่เงยหน้ามอง มันทำหน้าไม่พอใจใส่ทันที แต่ก็ยอมลุกขยับที่ให้โดยดี

“ไม่ต้องตรวจก็ได้ ผมไม่เป็นไรหรอก” ผมบอกอย่างเกรงใจ พี่หมอมองตาผมแวบหนึ่ง เสี้ยวหนึ่งเหมือนได้ยินคำสั่งดังมากระแทกแก้วหูเบา ๆ 'เงียบ!'

ผมเงียบตามเสียงนั้นทันที พี่แกขยับมายืนแทนที่ไผ่ ย่อตัวลงไปนั่งทับส้นในท่าเดียวกัน ผมวางเท้าไว้บนรองเท้า(แต่ยังไม่ได้สวมครับ) อาศัยตันเป็นหลักยึดเหมือนเดิม เม้มปากนิด ๆ

พี่หมอจับเท้าผมไว้ มือไผ่ไม่ได้ทำให้ผมรู้สึกแปลก ๆ ได้เท่ากับมือพี่หมอจริง ๆ พี่แกประคองเท้าผมยกขึ้นตรวจเช็กดี ๆ ผมรู้สึกเกรงใจจริง ๆ ถึงจะรู้ว่าหมอสามารถตรวจเช็กคนไข้ได้ตั้งแต่หัวจรดเท้าก็เถอะ แต่ถึงยังไงผมก็ยังเกรงใจอยู่ดี ถ้าเป็นหมอคนอื่นหรือตรวจกันที่โรงพยาบาลคงไม่ทำให้ผมรู้สึกเกรงใจได้ขนาดนี้ 

“พยายามอย่าใช้เท้าข้างนี้เยอะละกัน” พี่แกบอกมาเรียบ ๆ ลุกขึ้นยืน

“เอาล่ะ ไปกันเถอะ... ฝากมันด้วยละกัน” ไผ่หันไปทางเพื่อน ๆ ที่เหลือ หินตบไหล่มันเบา ๆ ในทำนองไม่ต้องเป็นห่วง ไผ่ประกบตัวพี่ฟ้าเดินนำไปก่อนทันที ผมพาดแขนไว้บนไหล่พีมเพราะตัวเท่ากันหน่อย ที่เหลือประคองกันลำบาก เดินเขยกตามหลังไผ่มันไป

ผมลอบมองพี่หมอ พี่แกมองตอบด้วยสีหน้านิ่งเรียบ ไม่ส่อว่าจะโกรธเคืองอะไร แต่บางทีพี่หมออาจกำลังเก็บอาการก็ได้ เพราะเพื่อนผมอยู่เยอะ
 
เราเลือกร้านอาหารที่ไม่ไกลจากที่พักเท่าไหร่ วิวสวย พื้นถูกยกสูงยื่นล้ำออกไปนอกทะเลนิด ๆ ได้ยินเสียงคลื่นซัดสาดดังมาเป็นระลอก น้ำใสสะอาด กลิ่นไอทะเลลอยคลุ้ง เหล่านกนางนวลกำลังบินว่อนเล่นลมส่งเสียงให้ได้ยินมาเป็นระยะ ธรรมชาติรอบกายสวยงามมาก

แต่พวกเราสนใจกันไหม??

คำตอบก็คือ...

“เฮ้ยมึง!! นั่นกุ้งของกู!”
ไอ้ตันกับไอ้หินครับ = = มันกำลังทะเลาะแย่งอาหารกันอยู่ หลัก ๆ แล้วหินมันกวนตีน ชอบแย่งอาหารตันมัน ทั้งที่ก็รู้ ๆ อยู่ว่าเรื่องกินของมันสำคัญที่สุด มานาทีนี้ ธรรมชาติไม่สำคัญเท่ากับปากท้องเท่าไหร่ ลำเลียงมาเท่าไหร่ก็หมด แต่อาหารมันสดจริง ๆ สั่งมากี่อย่าง ๆ ก็ไม่เหลือ

ทุกอย่างดีหมดจริง ๆ สำหรับช่วงเวลาดี ๆ แบบนี้
ยกเว้นอย่างเดียว...

ผมเหลือบมองคนตัวสูงที่นั่งกินเงียบ ๆ อยู่ข้าง ๆ บางทีก็หันไปคุยกับเพื่อน ๆ ผมบ้างตอนถูกถามหรือถูกชวนคุย

อึดอัดครับ...
เพราะพอมาถึงร้านอาหาร เราได้โต๊ะใหญ่ตัวเดียวชิดทะเล ไผ่เชิญให้พี่หมอนั่งก่อนเหมือนน้องที่ดี แต่ผลักให้ผมนั่งลงข้าง ๆ แล้วบอกว่าหมอกับคนไข้ควรอยู่ใกล้ ๆ กันเข้าไว้ มันนั่งต่อจากผมตามด้วยพี่ฟ้า นั่งแบบนี้ไม่มีทางที่พี่หมอจะคุยกับพี่ฟ้าได้สะดวกอยู่แล้ว ผมหายใจแทบไม่ทั่วท้องเหลือบมองพี่มันเป็นระยะ รายนั้นยังนั่งนิ่งไม่โต้ตอบอะไร

ไผ่ กูว่ามึงกันพี่หมอแบบนี้มันก็ดีอยู่หรอก...

แต่กูอึดอัดโว้ยย!!

พี่หมอไม่คัดค้านหรือพูดอะไร ไม่รู้ว่ารู้แกวไผ่หรือว่ายอมแพ้ไปแล้ว แต่ผมขอให้เป็นอย่างหลังมากกว่า ดู ๆ ไปแล้วก็น่าสงสาร แต่ถ้าเทียบกับสิ่งที่พี่หมอเคยทำ ผมว่าแค่นี้น้อยไปด้วยซ้ำ

พี่หมอนั่งกินข้าวไป พูดคุยกับเพื่อน ๆ ผมไป ตามแต่ว่าใครจะถามมาเรื่องอะไร ไอ้จะให้พี่หมอเปิดบทสนทนาก่อน ยากครับ ดูท่าแกจะไม่ค่อยชอบเด็ก ๆ ด้วย วันเวย์หลังจากกินอาหารที่ผมแบ่งให้จนพุงกางก็หมอบหลับอยู่ที่พื้นแทบเท้าผม 
 
ผมเองก็อยากเฮฮาให้สุด ๆ ไปเลยติดตรงพี่หมอนี่แหละ แต่คิดไปคิดมาเป็นตัวของตัวเองดีกว่า เอาให้พี่หมอรำคาญไปเลยจะได้รีบ ๆ กลับไปก่อน พอคิดได้แบบนั้นผมก็รีบใช้ช้อนไปแย่งของกินบนจานตันทันที มันตาโต ด่ากลับโว้งเว้ง ผมหัวเราะร่วน พี่ฟ้าหัวเราะเสียงใสหันไปสั่งกุ้งกับหมึกเผามาเพิ่มให้อีกเซต 

หลังจากพุงยื่นกันพอประมาณพวกเราก็พากันไปเยี่ยมเฮียรถไฟกันก่อน เอาเข้าจริงก็แค่มาถ่ายรูป เช็กอินกันนิดหน่อยเพราะเคยมากันแล้ว ไผ่มันก็โรคจิตกอดป้ายหัวหินที่แสนคิดถึง พวกเราถ่ายรูปมันอัพลงเฟสขึ้นสเตตัส 'ไอ้หล่อกับเมียเก่ามัน' คนกดไลค์มันเพียบ

ไม่รู้ว่าเพราะความสนุกหรือไร ขาที่เคยเจ็บก็เบาบางลงจนสามารถเดินเองได้โดยไม่ต้องใช้คนพยุง แต่ก็ยังกระเผลก หลังจากบ้าบอถ่ายรูปกับสถานีรถไฟได้พักหนึ่งก็พากันไปเพลินวานต่อ ผมชอบนะ บรรยากาศมันดูเก่ากึกแบบคึกคักดี ของกินเยอะด้วย มันสนุกจนผมลืมเจ็บขาไปจริง ๆ พวกเราไล่ถ่ายรูปกันมาเป็นระยะ ขนาดที่ผมว่าเมมโมรี่มือถือน่าจะไม่เพียงพอ

พอถ่ายรูปกันจนหนำใจไผ่ก็ลากพี่ฟ้าหายไป มันคงจงใจลากพี่ฟ้าหนีพี่หมอเหมือนเดิม(เพื่อนคนอื่นรู้ตื้นลึกหนาบางดีครับ ถึงไม่มีใครท้วงห้ามอะไร) พักหนึ่งพวกผู้หญิงก็พากันเบรกกึกที่ร้านเครื่องสำอางที่ทำจากสมุนไพรปลอดสารพิษ ดูท่าจะสิงกันยาวถึงได้โบกมือไล่ให้พวกผมเดินนำไปก่อน พวกผู้ชายเราไม่มีใครคัดค้านเพราะรู้นิสัยกันดีอยู่แล้ว

เพราะไผ่ลากพี่ฟ้าหนีไป ทำให้ภาระดูแลพี่หมอตกเป็นของผมนิด ๆ เพราะไงพี่แกก็เป็นผู้ใหญ่ที่สุดในกลุ่ม แถมยังถือว่าเคยช่วยเหลือรักษาผมมาก่อน(ไม่นับเรื่องที่พี่แกเคยทำเลว ๆ ไว้กับผมนะ) จะทิ้งไปก็ดูจะเสียมารยาท เพราะงั้นไม่ว่าผมจะไปที่ไหนก็จะมีพี่หมอตามติดไปด้วยเสมอ

พวกเราเดินดูของกันไปเรื่อย ๆ จังหวะหนึ่งผมเดินไม่ระวังเผลอลงน้ำหนักที่ขาข้างนั้นมากไปจนเซวูบ พี่หมอที่ยืนอยู่ไม่ห่างจับแขนผมไว้ทันที พวกเพื่อน ๆ พากันหันมามองด้วยความเป็นห่วง

“เป็นไงบ้างมึง”

“ไม่เป็นไร” ผมเบ้หน้าเพราะมันเจ็บฉิบหาย

“ไปนั่งตรงนู้นก่อน เดี๋ยวดูให้” พี่หมอพยักหน้าไปยังพื้นที่ว่าง ๆ ระหว่างร้านค้า ประคองโอบเอวผมไว้ ผมหน้าร้อนวูบกับความใกล้ชิดแบบตัวแนบตัวแบบนั้น

อยากเรียกให้เพื่อน ๆ มาช่วยกันประคองมากกว่า แต่ก็ดูจะเสียมารยาทมากไป พี่หมอให้ผมนั่งบนม้านั่งที่เขาจัดไว้ เพื่อน ๆ ผมกรูตามเข้ามาดู ผมถอดรองเท้าเพื่อให้พี่หมอเช็กดี ๆ

“ไม่มีอะไรหรอก แค่เดินเยอะไป”
ผมหน้าซีด ถ้าได้ไม้เท้าสักอันคงดีไม่น้อย ผมมองหน้าเพื่อน ๆ แต่ละคน

“เดี๋ยวกูพักเบรกอยู่ตรงนี้ละกัน พวกมึงไปเดินกันต่อเถอะ เรียบร้อยแล้วค่อยกลับมารับกู”

“จะให้ทิ้งมึงไว้ที่นี่คนเดียวรึไง” พีมมันทำหน้าไม่สบายใจ


“ไม่เป็นไร เดินกันยังไม่ทั่วเลยนี่ กูรออยู่ตรงนี้แหละ เดินจนเหนื่อยแล้ว อยากพักเหมือนกัน” พวกมันมองหน้ากันไปมา

“ไปเถอะ เดี๋ยวทางนี้ดูแลเอง” พี่หมออาสา

“เกรงใจพี่หมอ”
พี่หมอส่ายหน้า คุยกันสักพักพวกมันก็ยอมให้ผมอยู่กับพี่หมอสองคน แล้วพากันไปเดินเล่นต่อ
 
“พี่ไปเดินเล่นต่อก็ได้ ผมอยู่คนเดียวได้” ผมบอกหลังจากทุกคนไปกันหมด พี่หมอไม่พูดอะไร ก้มจับข้อเท้าผมบีบแรงจนผมร้องโอ๊ย

“ทำอะไรของพี่เนี่ย!” ผมโวยผลักไหล่พี่มันออก

“เจ็บแล้วไม่เจียม”
ผมรีบชักเท้ากลับ ใส่รองเท้า ขยับลุกยืน ขืนอยู่กับพี่หมอสองคน ผมคงได้เจ็บตัวอีกแน่ ๆ ผมรีบเดินหนี แต่พี่หมอรั้งจับข้อมือผมไว้       
 
“จะไปไหน”
 
“ไปให้ไกล ๆ พี่ไง อยู่ใกล้เดี๋ยวได้เจ็บตัวอีก” ผมจะเดินต่อ แต่ถูกยึดจับไว้แน่น

“พักเท้าก่อน ถ้าไม่อยากให้มันระบมมากไปกว่านี้”

“ผมจะไปพักที่อื่น” ผมยื้อจะเดินหนีอีกรอบ พี่หมอกระชากผมกลับไปยืนที่เดิมจนชิด ก้มหน้าลงมามองดุ ๆ

“ถ้าขัดขืนอีก โดนจูบ”
ผมชะงักกับคำขู่นั้น หันมองไปรอบ ๆ คนออกเยอะแยะ พี่หมอไม่กล้าหรอก ผมหันกลับมามองพี่หมออีกรอบ

“พี่ไม่กล้าหรอก คนออกเยอะแยะ”
พี่แกไม่ได้มองตามผม แต่ยกยิ้ม ขยับก้มหน้าลงต่ำจนปากเกือบชิดปาก ผมรีบผงะถอยหนีทันที   
 
“จะทำบ้าอะไรของพี่”
พี่หมอยกยิ้มอีกรอบ

“ต่อให้ฟ้ามาเห็น ฉันก็มีเหตุผลทางการแพทย์อ้างได้”
ผมอึ้งไปกับสิ่งที่ได้ยิน ผมก็ลืมไปว่าคนคนนี้เจ้าเล่ห์ขนาดไหน

เจ้าหนูในเป้ที่ผมสะพายไว้ด้านหน้าขยับดิ้นดุ๊กดิ๊ก ก่อนโผล่หัวขึ้นมามอง สงสัยมันจะตื่นเพราะผมขยับแรงเมื่อกี้ มันทำหน้าร่าเริงใส่ หันมองไปรอบ ๆ จนไปเจอะพี่หมอเข้า มันจำพี่หมอคนที่เคยช่วยเหลือมันไว้ได้ดี(ถึงจะไม่โดยตรงก็เถอะ) พยายามจะตะเกียกตะกายไปหาจนเกือบตกเป้ ผมรีบอุ้มมันไว้ลูบหัวลูบหางให้มันอยู่นิ่ง ๆ   

“นิ่ง ๆ วันเวย์” ผมปราม แต่มันไม่ยอมแพ้จะไปหาพี่หมอให้ได้ จนผมจำใจต้องยื่นลูกหมาไปให้ 

“อุ้มมันหน่อย มันอยากให้อุ้ม”

“ฉันไม่ชอบหมา”
 
“ไม่ต้องชอบก็ได้ แต่อุ้มให้มันดีใจหน่อย ลูบหัวก็ได้”
พี่หมอทำหน้ากระอักกระอ่วน สงสัยจะไม่ชอบจริง ๆ ผมขยับยื่นวันเวย์เข้าไปใกล้ วันเวย์รีบกระโดดเกาะเสื้อพี่หมอทันทีจนรายนั้นต้องรีบรับไว้ก่อนหมาตกพื้น มันตะกายอกพี่หมอจะขึ้นไปเลียปาก รายนั้นเอี้ยวหน้ายืดคอหนีใหญ่ ผมหัวเราะออกมาทันทีกับสภาพที่เห็น มาดดุเมื่อกี้หายวับไปกับตา

วันเวย์พยายามอย่างยิ่งยวดที่จะไต่สูงขึ้นไปเลียปาก พี่หมอรีบส่งลูกหมาคืนผมทันที ผมยังหัวเราะไม่หยุดรับมันมาอุ้ม 

“ทำเหมือนเห็นปลิงไปได้ ออกจะน่ารักขนาดนี้ เนอะวันเวย์เนอะ” ผมจุ๊บหัวจุ๊บปากมันเบา ๆ แต่อยู่ ๆ ลูกหมาก็หลุดออกจากมือผมไป ผมมองคนทำ พี่หมอขยุ้มจับหลังคอมันไว้เหมือนจับลูกแมวสักตัว วันเวย์ตะเกียกตะกายแขนขาว่ายน้ำกลางอากาศ ท่าทางน่าจะเจ็บ แต่สีหน้ามันยังร่าเริงอยู่
 
“พี่หมอจับแบบนั้นเดี๋ยวมันเจ็บ” ผมขยับจะเข้าไปแย่งคืน แต่พี่หมอยกหนี
 
“อย่าจูบปากมันอีก”

“ทำไม” ผมถามงง ๆ หรือว่ามันจะมีเชื้อโรค
 
“ใช้ของร่วมกับคน ฉันยังไม่ขยะแขยงเท่าไหร่ แต่ให้ใช้ของร่วมกับหมา ฉันรับไม่ได้”
ผมอ้าปากค้าง ร้อนผ่าวไปทั่วทั้งหน้าทั้งหู ก่อนนึกอะไรขึ้นได้ ผมรีบแย่งวันเวย์คืน จับมันจูบปากหนัก ๆ ไปหลายที
 
หึ ๆ คราวนี้ล่ะ พี่หมอจะได้เลิกเอาผมเป็นเครื่องระบายอารมณ์เพื่อแก้แค้นไผ่ซักที
 
แล้วอยู่ ๆ ผมก็ถูกลากให้เดินเข้าไปในห้องน้ำสาธารณะที่อยู่ไม่ห่าง ห้องในสุดริมสุดเลย ผมมองตาโต พี่หมอยันมือกับกำแพงคร่อมผมไว้ในอ้อมแขน มองมาด้วยสายตาคุกคาม ผมหดคอลงนิด ๆ พยายามเบียดชิดตัวเองเข้ากับกำแพงด้านหลัง

ผมไม่กล้าส่งเสียงอะไรออกไปเพราะกลัวคนอื่นได้ยิน พี่หมอเองก็เหมือนกัน มีเพียงแววตาเท่านั้นที่บ่งบอกว่าจะทำโทษผมแน่ ๆ ข้อหาขัดคำสั่ง

พี่หมอจ้องตาผม ใบหน้าคมก้มต่ำลงมาเรื่อย ๆ ผมรีบยกวันเวย์ขึ้นมาขวางไว้ทันที พี่หมอชะงักกึก เด็กนั่นส่งยิ้มแฮะ ๆ ตะกายสี่ขาเข้าหาพี่หมอ
 
เอาสิ กูมียันต์กันหมอนะ
 
พี่หมอหรี่ตาลง จากที่หยุดนิ่งใบหน้านั้นเริ่มเคลื่อนต่ำลงมาอีก ผมเบิกตากว้าง หดหัวต่ำยิ่งกว่าเดิม ยกหัววันเวย์ขึ้นมาปิดปาก เด็กนั่นยังตะกายอากาศไม่หยุด จนตอนนี้ตีนวันเวย์ห่างจากหน้าพี่หมอไม่มากแล้ว ผมส่ายหน้ารัว ๆ ห้ามปราม

พี่หมอละมือจากกำแพง เลื่อนมาตรึงท้ายทอยผมไว้ดันให้แหงนหน้าขึ้นนิด ๆ อีกข้างจับหัววันเวย์กดต่ำลงไปที่ท้อง ผมอ้าปากค้าง

พี่แกไม่พูดอะไร ก้มหน้าลงมาต่ำ กระทั่งสองริมฝีปากแนบสนิท ผมยืนตาโต อยากผลักออกแต่มือไม่ว่าง อย่างส่งเสียงห้าม แต่เดี๋ยวคนอื่นได้ยิน อยากขยับหนี แต่หัวผมถูกตรึงไว้ด้วยมือแกร่งด้านหลัง

และทันทีที่ริมฝีปากทาบทับลิ้นร้อนก็ขยับเข้ามาสัมผัสลิ้นผมทันที อยากขัดขืน อยากร้องห้าม อยากผลักไส แต่ที่ผมทำได้ มีเพียงขยับปลายลิ้นตอบรับ แหงนหน้าให้อีกคนจูบได้ง่าย ๆ เท่านั้น

พี่หมอไม่ได้รุนแรงกับผมเหมือนที่ผ่าน ๆ มา รสจูบนั้นกึ่งคุกคามกึ่งอ่อนโยน แล้วผมก็ไม่รู้เป็นอะไร พอพี่หมออ่อนโยนทีไร ขัดขืนไม่ได้ทุกที ลมหายใจผมเปลี่ยนนิด ๆ พอ ๆ กับภาพตรงหน้าที่เริ่มพร่ามัวลงเรื่อย ๆ ความรู้สึกบางอย่างก่อวนขึ้นในท้องน้อย มันเป็นมวลจาง ๆ และกำลังขยายใหญ่ขึ้นเรื่อย ๆ และก่อนที่มันจะขยายมากจนเกินควบคุมพี่หมอก็ถอนปากออก

ใบหน้าผมยังคงแหงนค้าง มือพี่หมอยังตรึงอยู่ที่ท้ายทอย ริมฝีปากผมยังมีรสอุ่น ๆ เคลือบอยู่ สองดวงตายังจ้องประสาน 

“ฉันจะออกไปรอข้างนอก” พี่หมอบอกแค่นั้น ปล่อยมือออก เปิดประตูก้าวจากไป ผมยืนนิ่งอยู่กับที่ กระพริบตาปริบ ๆ ก่อนรีบผลักประตูปิด กดล็อก หันหลังพิงบานไม้ไว้

หัวหูหน้าเน้อผมร้อนระอุไปหมด ผมยืนทำใจอยู่สักพักถึงได้เปิดประตูออก มีคนมารอเข้าคิวด้วย ผมยิ้มแห้งให้นิดหนึ่ง รีบอุ้มวันเวย์ออกไป

ไม่รู้คนเมื่อกี้จะรู้จะเห็นอะไรหรือเปล่า

ออกไปก็เห็นพี่หมอยืนเท่กอดอกรออยู่ ผมไม่สนใจคนตัวสูงเดินกระเผลก ๆ เลยพี่มันไป พี่แกก้าวตามมาติด ๆ ผมก้าวหนีเร็วขึ้น พี่หมอคว้าจับต้นแขนผมดึงให้หยุด พูดเสียงเบา

“ไม่มีควายอยู่แถวนี้หรอกนะ ไม่ต้องรีบ เดี๋ยวขาก็เจ็บอีกหรอก”
กำลังจะอ้าปากพูด แต่ได้ยินเสียงคนตะโกนเรียกดังมาจากฝั่งตรงข้าม ผมกับพี่หมอหันไปมอง พวกเพื่อน ๆ ผมเองครับ ยืนโบกมือไหว ๆ อยู่ฝั่งตรงข้าม มากันครบหมดเลย ไผ่กับพี่ฟ้าด้วย พี่หมอปล่อยมือที่จับต้นแขนผมไว้ออก พวกนั้นรีบพากันยกโขยงวิ่งตรงเข้ามาหาทันที

“ฝนเป็นอะไรมากรึเปล่าพี่หมอ”
ตันถาม คงเห็นพี่หมอจับแขนผมไว้เมื่อกี้ละมั้ง

“เดินเร็วไป อยากให้เดินช้า ๆ หน่อย” พี่แกบอกตามตรง พูดคุยถามไถ่กันอยู่สักพักพวกผู้หญิงก็ชวนกลับเพราะอยากเล่นน้ำกันเต็มแก่ วันนี้แดดไม่แรงมากด้วย ไม่มีใครคัดค้าน พวกเราจึงยุติการเดินเพลินวานกันไว้เพียงแค่นี้

และแน่นอนว่าผมต้องนั่งซ้อนหลังพี่หมอกลับที่พักเหมือนเดิม
 

ไม่นานทุกคนก็มาพร้อมกันในชุดเล่นน้ำ ผมด้วย ปกติเวลาผมมาเล่นน้ำจะใส่กางเกงขาสั้นประมาณเข่า แต่วันนี้มันสั้นเหนือเข่าขึ้นมาเยอะเลย แต่ก็ไม่ได้น่าเกลียดอะไรมาก ชุดที่พี่หมอซื้อให้นั่นแหละ เสื้อเขียวตัดขาวลายสดใส

“แม่ง ขาไอ้ฝนโคตรขาว” หินมันชม ผมยักคิ้วให้มันที

“หล่อด้วย ดูดี มีสไตล์”

“แต่กูเคยอ่านเจอ คนเอเชียที่ผิวขาวมาก ๆ เนี่ย เจี๊ยวมักเล็ก จริงไหมวะ”
ผมลมออกหูทันที วิ่งไล่เตะมันทั้งที่ขายังเจ็บอยู่นั่นแหละ มันวิ่งหนีผมไปรอบ ๆ โดยมีเพื่อน ๆ พากันหัวเราะครึกครื้น

ผมได้รับอนุญาตให้ลงเล่นน้ำได้ แต่ต้องเปลี่ยนผ้ารัดใหม่หลังเล่นน้ำเสร็จ พวกเราพากันวิ่งลงน้ำโครม ๆ สบายผมละครับเพราะน้ำช่วยพยุงขาไว้ พี่หมอถูกเพื่อนผมลากลงมาเล่นน้ำด้วย พี่แกใส่เสื้อยืดสีฟ้าหม่นกางเกงขาสั้นสีออกดำนิด ๆ หมดโอกาสเข้าใกล้พี่ฟ้าเพราะโดนไผ่ลากหนีไปไกลแล้ว

เล่นกันจนตัวซีดได้ที่หินก็เสนอให้เล่นวอลเล่ย์บอล ซึ่งทุกคนเห็นด้วย
 
หินมันทำสลากแบบลวก ๆ มาให้ทุกคนจับ(ขอกระดาษจากทางที่พักนั่นแหละ) และเพื่อความเสมอภาค จึงไม่แยกชายหญิง ทุกคนได้ลงเล่นหมด ยกเว้นผมกับพี่ฟ้าที่พี่หมอยังไม่อนุญาตให้เล่น แม้แต่ตัวพี่หมอเองก็ต้องลงด้วยเพราะคนไม่พอ พี่แกอิดออดในตอนแรก แต่ก็ยอมโดยดีในที่สุด
 
พอจับสลากเสร็จ บังเอิญมากที่พี่หมอได้อยู่ทีมเดียวกับไผ่ โดยมีกองหนุนเป็นตันและพีม ไม่มีผู้หญิงหลงมาสักคน ในขณะที่ฝั่งตรงข้ามมีหินเป็นผู้ชายเพียงคนเดียว นอกนั้นหญิงล้วน
 
ตาข่ายเราเอามาจากทางที่พักครับ เขามีให้สำหรับแขกที่มาพัก พวกผู้ชายช่วยกันไปยกมาติดตั้ง เอาลูกวอลเลย์มาด้วยสองลูก เผื่อเหลือเผื่อขาด
 
แอบกลัวเหมือนกันว่าพี่หมอกับไผ่จะกัดกันจนเกมล่ม แต่คงไม่หรอก
 
พออุปกรณ์พร้อม ผู้เล่นทุกคนก็ไปยืนประจำตำแหน่ง ไผ่ยืนอยู่ด้านหลังทางขวา ด้านซ้ายตกเป็นของพี่หมอ ตันกับพีมรับหน้าที่ดูแลฝั่งหน้า ในขณะที่ทีมหิน มีหินกับน้ำตาลดูแลด้านหลัง น้ำหวานกับตาดูแลด้านหน้า หินมันยืนพ้อยท์เท้าทำท่าเหมือนตุ๊ด

“เร็ว ๆ สิคะอีคุณเพื่อน กูอยากเล่นเต็มแก่แล้ว” มันตะโกนมาทำท่ากระแดะหน่อย ๆ

“มึงสอบตกในการเป็นตุุ๊ดนะหิน ขนรักแร้กับหน้าแข้งยาวเป็นวา” น้ำตาลมันแซว หินยักคิ้วยั่ว

“สนใจมาถอนให้กูป่ะล่ะ”

“ยาวขนาดนั้น กูว่าจุดไฟเผาให้มันเลยดีกว่า” ตาแซวกลับ น้ำตาลขยับไปตบมือเพื่อนดังป้าบ หัวเราะสะใจ หินค้อนกะหลับกะเหลือก

พวกมึงจะไปรอดกันไหม ได้ข่าวว่าอยู่ทีมเดียวกัน = =

“เริ่มเกมเว้ยไอ้ฝน!!” มันหันมาตะโกนบอกผมอีกที ผมหัวเราะ ขยับไปยืนอยู่ใกล้ ๆ เสาตาข่าย ข้าง กันเป็นพี่ฟ้า วันเวย์อยู่ในอ้อมแขนผม ผมยกมือขึ้นเหนือหัว ฟาดกับอากาศเป็นสัญญาณ...   
 
“เริ่ม!!”
 

To Be Con..

ขอบคุณทุกรีไพล์และโหวตเป็ดฮะ :o8:

#อยากไปหัวหิน เก็บเงิน ๆ  :hao5:

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.20 ยันต์กันพี่หมอ {P.17}{29-8-58} 50%
เริ่มหัวข้อโดย: ▶August5th◀ ที่ 29-08-2015 18:36:43

จูบเลยๆ 5555+
พี่หมอนี่รู้สึกจะห่วงฝนจังนะ แหมๆ

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.20 ยันต์กันพี่หมอ {P.17}{29-8-58} 50%
เริ่มหัวข้อโดย: Ginny Jinny ที่ 29-08-2015 18:43:27

มาแล้ววววววว  :hao3:  :hao3:

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.20 ยันต์กันพี่หมอ {P.17}{29-8-58} 50%
เริ่มหัวข้อโดย: naoai ที่ 29-08-2015 18:59:34

สู้คนบ้างอะไรบ้างเหอะ อ่านแล้วขัดใจจริงๆ ขู่จะจูบ ถ้าจูบมาก็ต่อยกลับ สู้จนตัวตายเซ่ อินไป๊

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.20 ยันต์กันพี่หมอ {P.17}{29-8-58} 50%
เริ่มหัวข้อโดย: Nus@nT@R@ ที่ 29-08-2015 19:37:22

พี่หมอไม่กล้าหรอก

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.20 ยันต์กันพี่หมอ {P.17}{29-8-58} 50%
เริ่มหัวข้อโดย: ่jum ที่ 29-08-2015 19:58:38

ช่างขู่จริงๆ เลยหมอนี่ คงต้องรอดูยันต์กันหมอต่อไป  :hao7:

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.20 ยันต์กันพี่หมอ {P.17}{29-8-58} 50%
เริ่มหัวข้อโดย: mukmaoY ที่ 29-08-2015 20:44:16

 :ling3:

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.20 ยันต์กันพี่หมอ {P.17}{29-8-58} 50%
เริ่มหัวข้อโดย: pedchara ที่ 29-08-2015 20:52:11

พี่ฟ้าเนี่ยไม่ค่อยสนใจเลยนะ
เอะอะๆอะไรก็ฝนตลอดๆ
><

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.20 ยันต์กันพี่หมอ {P.17}{29-8-58} 50%
เริ่มหัวข้อโดย: Jibbubu ที่ 29-08-2015 20:56:01

อ้างจาก: naoai ที่ 29-08-2015 18:59:34  

สู้คนบ้างอะไรบ้างเหอะ อ่านแล้วขัดใจจริงๆ ขู่จะจูบ ถ้าจูบมาก็ต่อยกลับ สู้จนตัวตายเซ่ อินไป๊

เห็นด้วยฝนสู้บ้างเถอะนะ อย่ายอมเขาตลอดแบบนี้ วันเวย์ปกป้องฝนด้วยนะ

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.20 ยันต์กันพี่หมอ {P.17}{29-8-58} 50%
เริ่มหัวข้อโดย: klaew ที่ 29-08-2015 21:18:21

อ๊ายยยยยยยย
พี่หมอเริ่มหลงรักน้ำฝนแล้วใช่ไหมล่ะ
ก่อนหน้านี้อะไรๆ ก็ฟ้า แต่เดี๋ยวนี้แค่อยู่ใกล้ไผ่เกินไป
ตัวหงุดหงิดก็กระโดดเกาะแล้วอ่ะ
อีกไม่นานแล้วสิ.....คึคึ

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.20 ยันต์กันพี่หมอ {P.17}{29-8-58} 50%
เริ่มหัวข้อโดย: ่patsaporn ที่ 29-08-2015 21:30:00

แหม พักนี้ทำตัวน่ารักนะ เริ่มเป็นคนดีกับเขาบ้างแล้วพี่หมอ ค่อยมีแววพระเอกขึ้นมานิดหน่อย นี้ดดดเดียวนะ
แต่ชอบตอนแกหึงๆ ฝนอ่ะ อยากให้แกประสาทแดรกบ้าง
เจ้าวันเวย์น่ารักม้ากกกกก ร่าเริงสุดๆ

ขอบคุณค่ะ

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.20 ยันต์กันพี่หมอ {P.17}{29-8-58} 50%
เริ่มหัวข้อโดย: My_yunho ที่ 29-08-2015 21:56:04

รู้ใจตัวเองสักที ว่าลึกๆคิดยังไง >//////////////<

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.20 ยันต์กันพี่หมอ {P.17}{29-8-58} 50%
เริ่มหัวข้อโดย: lizzii ที่ 29-08-2015 22:01:49

น้องช้ำหมด พี่หมอมือหนักตลอดด

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.20 ยันต์กันพี่หมอ {P.17}{29-8-58} 50%
เริ่มหัวข้อโดย: Mouse2U ที่ 29-08-2015 22:01:53

พี่หมอรับสารผิดแล้วค่ะ เพราะน้องฝนบอกว่าจะรอตรงนี้ ให้พี่ไปเดินเล่นต่อได้ตามสบายเลย ไม่ใช่ว่าจะไปเดินเอง ก็ไม่เข้าใจเหมือนกันว่าพี่จะบีบข้อเท้าน้องทำไม? ท่าทางจะหึงจนรวนแล้วล่ะสิท่า~ :hao3:

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.20 ยันต์กันพี่หมอ {P.17}{29-8-58} 50%
เริ่มหัวข้อโดย: liza sarin ที่ 29-08-2015 22:24:34

 :katai1:

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.20 ยันต์กันพี่หมอ {P.17}{29-8-58} 50%
เริ่มหัวข้อโดย: Rani_the_yaoi ที่ 29-08-2015 22:36:40

พี่ฟ้านี่คู่กับไผ่ไปเลยมั้ยอ่ะ ดูแกไม่ค่อยสนใจพี่หมอ  :mew1:

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.20 ยันต์กันพี่หมอ {P.17}{29-8-58} 50%
เริ่มหัวข้อโดย: fammi50 ที่ 29-08-2015 22:50:29

เป็นห่วงเค้าละซี่~~~~~~

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.20 ยันต์กันพี่หมอ {P.17}{29-8-58} 50%
เริ่มหัวข้อโดย: Paparazzi ที่ 29-08-2015 22:52:54

ตอนนี้แอบฟิน  :-[
ส่วนไผ่นิแอบช้าพี่ฟ้าอ้ะเปล่า :laugh:

จะบอกคนเขียนว่าเพิ่งกลับจากหัวหนมาพอดีเลย อิอิอิ

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.20 ยันต์กันพี่หมอ {P.17}{29-8-58} 50%
เริ่มหัวข้อโดย: mypink801 ที่ 30-08-2015 05:30:11

เจ้าวันเวย์น่าร้ากกกก รอดูยันต์กันหมอ

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.20 ยันต์กันพี่หมอ {P.17}{29-8-58} 50%
เริ่มหัวข้อโดย: mystery Y ที่ 30-08-2015 08:16:47

เอะอะขู่ตลอด!!ฝนอย่าไปกลัวนะ

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.20 ยันต์กันพี่หมอ {P.17}{29-8-58} 50%
เริ่มหัวข้อโดย: angelnan ที่ 30-08-2015 09:55:23

เมื่อไหร่ฝนจะสู ไอ้พี่หมอสักทีอะ เบื่อฝนแล้วอะ

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.20 ยันต์กันพี่หมอ {P.17}{29-8-58} 50%
เริ่มหัวข้อโดย: Bellze12 ที่ 30-08-2015 10:16:22

โอ้ยๆค้างอ่ะ รอส่วนที่เหลือ

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.20 ยันต์กันพี่หมอ {P.17}{29-8-58} 50%
เริ่มหัวข้อโดย: tomybsl ที่ 30-08-2015 12:36:06

มันน่าจะถึงจุดที่อะไรๆมันชัดเจนแล้วนะ อ่านแล้วขัดใจ...///-\\\
ไอ้หมอเหมือนคนโรคจิตอ่ะ ขาดความอบอุ่น ขาดความรัก ขี้อิจฉา ต่อหน้าอย่าง ลับหลังอย่าง
ฝนทำไมไม่ลองสู้อะไรบางเลยล่ะ ทำไมปล่อยให้คนชั่วแบบนี้ย่ำยีอยู่ได้ ทำไมถึงอดทนได้นานขนาดนี้
ปล.ความดีน้อยนิดที่เขาทำฝนคงไม่เอามาหักลบอดีตที่เขาทำไว้กับเราง่ายๆใช่ไหม....

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.20 ยันต์กันพี่หมอ {P.17}{29-8-58} 50%
เริ่มหัวข้อโดย: naruxiah ที่ 30-08-2015 15:09:38

แหมะพี่หมอคะ ขัดขืนพี่มีจูบ ลืมแล้วเหรอว่าแกจะจีบฟ้าอ่ะ ไม่ห่วงฟ้าเลยนะ สงสัยความรักบังตา

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.20 ยันต์กันพี่หมอ {P.17}{29-8-58} 50%
เริ่มหัวข้อโดย: SiHong ที่ 30-08-2015 19:19:20

อย่ายอมนะฝน  :serius2:

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.20 ยันต์กันพี่หมอ {P.17}{29-8-58} 50%
เริ่มหัวข้อโดย: nevergoodbye ที่ 30-08-2015 21:34:11

สั้นนนนนนนนน  :z3:

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.20 ยันต์กันพี่หมอ {P.17}{31-8-58} 100%
เริ่มหัวข้อโดย: smoking ที่ 31-08-2015 20:44:44

โถ่ถถถถถถถถถถถถ  แค่หมาหมอก็หึง ไม่ไหวแล้วน่ะค่ะพี่หมอ  :o10: :o10: :o10:

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.20 ยันต์กันพี่หมอ {P.17}{31-8-58} 100%
เริ่มหัวข้อโดย: veeveevivien ที่ 31-08-2015 20:56:58

ระทึก ๆๆๆ เร็ว ๆ นี้ พี่หมอคงได้รู้ใจตัวเองเป็นแน่ อยากให้มีคนมาจีบน้ำฝนจังเลย

และอยากให้คนมาจีบดีกว่าอีพี่หมอทุกอย่าง รับรอง พี่หมออกแตกตายแน่ ๆ

 :hao6: :hao6:

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.20 ยันต์กันพี่หมอ {P.17}{31-8-58} 100%
เริ่มหัวข้อโดย: lizzii ที่ 31-08-2015 21:01:50

หึงแม่กระทั่งหมานะพี่หมอ หนักจริงๆ 5555

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.20 ยันต์กันพี่หมอ {P.17}{31-8-58} 100%
เริ่มหัวข้อโดย: Mouse2U ที่ 31-08-2015 21:18:58

พี่หมออิจฉาวันเวย์เหรอคะ :m20:

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.20 ยันต์กันพี่หมอ {P.17}{31-8-58} 100%
เริ่มหัวข้อโดย: Bellze12 ที่ 31-08-2015 21:32:40

พี่หมอจ้า  ขอให้หลงเสน่ห์ความน่ารักของน้ำฝนเร็วๆนะจะ

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.20 ยันต์กันพี่หมอ {P.17}{31-8-58} 100%
เริ่มหัวข้อโดย: My_yunho ที่ 31-08-2015 21:34:28

หวงหล่ะสิๆๆ

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.20 ยันต์กันพี่หมอ {P.17}{31-8-58} 100%
เริ่มหัวข้อโดย: fammi50 ที่ 31-08-2015 21:38:06

วันเวย์น่าร้ากกกกกกก ชอบพี่หมอตอนหึงวันเวย์จัง ดูโหดแบบน่ารักๆ

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.20 ยันต์กันพี่หมอ {P.17}{31-8-58} 100%
เริ่มหัวข้อโดย: hoshinokoe ที่ 31-08-2015 21:41:08

แม้แต่หมาก็หึงนะ 555

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.20 ยันต์กันพี่หมอ {P.17}{31-8-58} 100%
เริ่มหัวข้อโดย: mukmaoY ที่ 31-08-2015 21:50:10

กับหมายังหวง   :pigha2:

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.20 ยันต์กันพี่หมอ {P.17}{31-8-58} 100%
เริ่มหัวข้อโดย: liza sarin ที่ 31-08-2015 22:39:58

สนุกจัง

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.20 ยันต์กันพี่หมอ {P.17}{31-8-58} 100%
เริ่มหัวข้อโดย: threetanz ที่ 31-08-2015 22:40:34

น้องฝนน่ารักอะะะ

พี่หมอแหมมมมม อดใจไม่ไหวแล้วละซิ อิอิ

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.20 ยันต์กันพี่หมอ {P.17}{31-8-58} 100%
เริ่มหัวข้อโดย: Paparazzi ที่ 31-08-2015 22:40:53

อีพี่หมอถิอว่าอ่อนความเลวลงละ
แต่เค้ายังคงหลักการขอให้หนูฝนเอาคืนบ้างนะลูก :impress2:

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.20 ยันต์กันพี่หมอ {P.17}{31-8-58} 100%
เริ่มหัวข้อโดย: SiHong ที่ 31-08-2015 23:12:34

ไอ้พี่หมอ เอ็งนิร้ายนัก

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.20 ยันต์กันพี่หมอ {P.17}{31-8-58} 100%
เริ่มหัวข้อโดย: armize ที่ 01-09-2015 06:39:15

พีีหม้อนับวันยิ่งหึงน้องมากขึ้น.     อิอิ

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.20 ยันต์กันพี่หมอ {P.17}{31-8-58} 100%
เริ่มหัวข้อโดย: mystery Y ที่ 01-09-2015 06:44:22

จะเอาไงกันแน่อิพี่หมอ!!

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.20 ยันต์กันพี่หมอ {P.17}{31-8-58} 100%
เริ่มหัวข้อโดย: klaew ที่ 01-09-2015 08:55:00

ของเขาแรงดีจริงๆ อย่างนี้ต่อให้ยันต์ดีแค่ไหนก็คงเอาไม่อยู่
หึหึ
 :hao6:

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.20 ยันต์กันพี่หมอ {P.17}{31-8-58} 100%
เริ่มหัวข้อโดย: mypink801 ที่ 01-09-2015 09:55:01

หึงกับหมา  :hao7: วันเวย์น่ารักกก

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.20 ยันต์กันพี่หมอ {P.17}{31-8-58} 100%
เริ่มหัวข้อโดย: nokkkey ที่ 01-09-2015 11:14:54

แหมพี่หมอ ห่วงก็บ๊อกกก :hao7:

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.20 ยันต์กันพี่หมอ {P.17}{31-8-58} 100%
เริ่มหัวข้อโดย: amoureaux ที่ 01-09-2015 21:25:17

กับหมา ยังจะหึงอีก พี่หมอเป็นไรมากป่ะ

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.21 พระอาทิตย์ตกที่กลางใจ {P.19}{8-9-58}
เริ่มหัวข้อโดย: memew ที่ 05-09-2015 10:02:20

Ch. 21 : พระอาทิตย์ตกที่กลางใจ
(พี่หมอ...♥)
♥
♥
 :katai4: Up...100%
...........................................................
ผมไม่เคยคิดไม่เคยฝัน ว่าชีวิตนี้ต้องมากระโดดสูง ๆ เพื่อตบลูกบอลกลม ๆ ไปยังฝั่งตรงข้ามแบบนี้
 
ชูตลูกลงห่วงผมก็เคยมาแล้ว
เตะลูกเข้าโกลด์ผมก็เคยแล้ว
พัทลูกลงหลุมก็บ่อย
แต่ก็ยังไม่เคยมาตบลูกกลม ๆ แบบนี้สักที(มันเป็นเกมที่พวกผู้หญิงเขาชอบเล่นกัน)
 
เริ่มเล่นแรก ๆ ก็ยังเกร็ง ๆ ทำผิดทำถูก แต่เล่นไปได้สักพักก็ชิน ผมอายุเยอะแล้ว จริง ๆ ต้องลากฟ้าไปนั่งสวีทกันสองคน แต่ไผ่มันไม่ปล่อยโอกาสให้ผมเลย และอีกอย่างถ้าผมไม่เล่น ทีมก็ไม่ครบด้วย ผมก็เลยต้องแปลงร่างเป็นเด็กแก่แดด ร่วมเล่นไปกับพวกมัน
 
แอบสนุกนิดหน่อย ถึงผมจะเป็นหมอ แต่ผมก็เป็นพวกแรงเยอะ 

จริง ๆ ถ้าเทียบแรงแล้วทีมผมได้เปรียบ แต่ถ้าความชำนาญกับความคล่องแคล่ว ทีมผมเสียเปรียบเห็น ๆ เพราะขนาดตัวของแต่ละคนมีแต่ใหญ่ ๆ ทั้งนั้น ยกเว้นพีมคนเดียวที่ตัวเล็กสุด(ตัวพอ ๆ กับน้ำฝน) ตันอุ้ยอ้ายสุด ที่คล่องแคล่วหน่อยก็มีผมกับไผ่นี่แหละ
 
เราทั้งคู่ ทั้งที่ไม่ถูกกันแต่ถ้าอะไรที่เกี่ยวข้องกับการแข่งขัน เราไม่มีทางยอมกันเด็ดขาด ตันกับพีมเริ่มหมดแรง รับลูกผิด ๆ ถูก ๆ แต่ก็ยังหัวเราะเริงร่า ในขณะที่ทีมนู้น น้ำหวานกับน้ำตาลก็พากันหมดแรงแล้วเหมือนกัน เหลือแค่ตากับหินที่ยังคงแรงควายเหมือนเดิม โดยเฉพาะหิน เพราะดูเหมือนยิ่งเล่นจะยิ่งแรงเยอะขึ้นเรื่อย ๆ บ้าพลังอีกต่างหาก ตบมาแต่ละทีคนฝั่งผมรับกันแทบไม่ไหว
 
สักพักใหญ่ ๆ พีมก็ขอเบรกเพราะหน้ามืด ตามไปติด ๆ ด้วยตัน มันลงไปนั่งกางแขนกางขาหอบหายใจแรงจนพุงกระเพื่อมที่พื้น น้ำหวานกับน้ำตาลพอเห็นพีมกับตันเบรกก็ขอเบรกตามบ้าง ตอนนี้ทีมนู้นจึงเหลือไว้แค่หินกับตาสองคนไม่ต่างกับทีมผม   

“เหนื่อยฉิบหาย กูคงลดไปได้หลายกิโล” ได้ยินเสียงน้ำตาลเปรย ๆ กับเพื่อน “พวกมึงสองคนเอาชนะให้ได้นะ” ก่อนตะโกนบอกเพื่อนที่ยังเหลือ ตาพยักหน้า หินยกมือทำท่าโอเค เหงื่อไคลไหลย้อยแต่สีหน้ายังแช่มชื่นอยู่ ตาปาดเหงื่อ ถลกแขนเสื้อขึ้นไปกองไว้ที่หัวไหล่ แก้มแดงก่ำ แต่ดวงตาแพรวพราวเหมือนนักล่าจ้องตระครุบเหยื่อ คงกะจะเอาชนะทีมผมให้ได้

ผมไม่พูดไม่คุยไม่มองหน้าไผ่ แต่ถ้าลูกมา เราสองคนจะรู้กันว่าใครควรรับหรือไม่รับ รู้แดนกันดี เราไม่ก้าวก่ายกันและกัน แต่ถ้าใครทำหลุด อีกฝ่ายจะยิ้มเยาะทันที ข้อหารักษาแดนตัวเองไว้ไม่ได้
 
“พี่หมอสู้ ๆ!!” พีมกับตันส่งเสียงเชียร์ดังขึ้นเมื่อคะแนนฝั่งผมถูกนำห่างออกไป ฝั่งนู้นก็เชียร์คนของตัวเองเสียงดังไม่ต่าง ฝนยังทำหน้าที่กรรมการอยู่ตรงกลาง ฟ้าเขียนคะแนนด้วยกิ่งไม้ไว้ที่พื้นทราย 
 
ผมตบลูกบอลไปยังฝั่งตรงข้าม กำหมัดชักเข้าหาตัวทันทีที่ฝั่งโน้นรับไม่ทัน คะแนนตีเสมอขึ้นมา เหลืออีกแค่เซตเดียวเท่านั้น เหนื่อยครับ แต่ยังหยุดไม่ได้จนกว่าจะหมดเวลา ผู้คนมุงดูเต็มไปหมด ทั้งคนไทยคนต่างชาติ สงสัยจะเป็นนักท่องเที่ยวที่พักอยู่บังกะโรเดียวกัน หรือไม่ก็ที่พักใกล้เคียง

แต่ละคนช่วยกันลุ้นช่วยกันเชียร์ บ้างก็ยกกล้องขึ้นมากดถ่ายเลย ผมรู้สึกสนุกมากจนเผลอหัวเราะออกมาหลายครั้ง

อย่างที่บอก ถ้าเรื่องแรงผมกับไผ่ได้เปรียบ แต่ถ้าเทียบความคล่องแคล่วแล้วตากับหินทำได้ดีกว่า ไผ่ตบลูกกลับไป มันคงใช้แรงทั้งหมดเท่าที่มี แต่หินก็ยังเร็วกว่ารับลูกไว้ได้ ลูกบอลเด้งกลับมาด้วยความเร็วพอกัน ผมจ้องไว้ก่อนหน้านั้นแล้ว พอลูกวิ่งกลับมาผมก็ถลาเข้าไปหาทันที 

เพราะลูกบอลมันวิ่งกลับมาตรงกลางระหว่างแดนผมกับไผ่พอดี จึงไม่ใช่แค่ผมเท่านั้นที่วิ่งเข้าไปหาลูก ไผ่เองก็เหมือนกัน จะหยุดหรือสั่งอีกฝ่ายให้หยุดก็ไม่ได้แล้ว ทำได้อย่างเดียวคือช่วยกันตบลูกบอลลูกนั้นให้วิ่งกลับไปยังฝั่งตรงข้ามให้แรงที่สุดเท่าที่จะทำได้ คงเพราะแรงตบมันคูณสอง ลูกวิ่งกลับไปเร็วมากจนตกกระทบพื้นโดยที่หินกับตารับไว้ไม่ทัน 

ผมฉีกยิ้มกว้าง กำมือชูขึ้นเหนือหัวด้วยความดีใจรีบหันไปหาผู้ร่วมทีม มันเองก็ทำแบบเดียวกัน ก่อนที่เราทั้งคู่จะต่างคนต่างหันหลังให้กัน คนที่เชียร์อยู่พากันโห่ร้องด้วยความดีใจ ตันกับพีมรีบวิ่งเข้ามาแสดงความยินดี ผมยิ้มและหัวเราะไปกับเด็ก ๆ พวกนั้น 
 
ร้อนครับ เหงื่อไคลไหลย้อยเหมือนคนเพิ่งอาบน้ำมาใหม่ ๆ จริง ๆ ก็ตัวเปียกเพราะเล่นน้ำมาก่อนหน้านั้นแล้ว แต่เปียกน้ำทะเลเย็น ๆ กับเปียกเหงื่อที่คลุกไปด้วยไอร้อนมันเหนอะหนะต่างกัน ผมทนความร้อนระอุนั้นไม่ไหวรีบถอดเสื้อออกจากหัวเพื่อคลายร้อน 

“โหยยย พี่หมอ หุ่นพี่โคตรดีอ่ะ” 
ผมหันไปมองคนชม ตันครับ มองมาตาวาวเลย ผมยิ้มให้นิด ๆ

“นั่นสิ คิดว่าคนเป็นหมอจะไม่มีกล้ามซะอีก” พีมว่าตาม

ผมไม่ได้พูดอะไรกับคนทั้งคู่เพราะฟ้ากับฝนเดินเข้ามาใกล้พร้อมขวดน้ำในมือคนละขวด ฟ้าเดินตรงมาทางผมในขณะที่น้ำฝนเดินแยกไปทางไผ่ ฟ้ายื่นน้ำในมือมาให้ ส่วนฝนเปิดฝาขวดออก ยื่นไปให้ไผ่เหมือนกัน ผมเปิดฝาขวด ยกน้ำขึ้นดื่ม สายตายังไม่ละไปจากคนทั้งคู่

“ร้อนฉิบ” ไผ่มันบ่น ถอดเสื้อเปียก ๆ โยนโปะหน้าน้ำฝน รายนั้นรีบกระชากเสื้อออก ชี้หน้าปากด่า ไผ่หัวเราะร่วน จับน้ำฝนคลุกอกที่เต็มไปด้วยเหงื่อตัวเอง รายนั้นดิ้นพล่าน ด่ากลับหนักหน่วงยิ่งกว่าเดิม
 
“คุณหมอ”
 
มีตัวหงุดหงิดกระโดดเกาะหลังผมตัวเบ้อเร่อ
 
“คุณหมอคะ”
 
เกาะไม่ยอมปล่อยด้วย
 
“คุณหมอ”
 
ตัวมันใหญ่จริง ๆ ยิ่งเห็นยิ่งหงุดหงิด
 
“คุณหมอคะ!”
 
“หะ หือ” ผมหันมาครางรับตามเสียงเรียก
 
“เป็นอะไรรึเปล่าคะ ฟ้าเรียกตั้งนาน”
 
“เปล่าครับ กำลังคิดอยู่ว่าไผ่เล่นเก่งดี”
ฟ้าหันไปมองไผ่
 
“เก่งจริง ๆ นั่นแหละ แต่คุณหมอก็เก่งเหมือนกัน”
ผมยิ้ม เทน้ำจากขวดราดลงบนหัวหวังคลายความร้อนที่มี อยากล้างเหงื่อด้วย ผมราดจากหัวเลยไปที่หลังคอ หัวไหล่ทั้งสองข้างมาที่อกแล้ววกกลับไปราดหัวใหม่ แหงนหน้าขึ้นนิด ๆ รองรับน้ำที่เหลือจากขวดกระทั่งมันหมดเกลี้ยง

“แม่ง พี่หมอโคตรเซ็กซี่อะ” ใครสักคนพูดขึ้น ผมหันไปมอง เห็นน้ำตาลกำลังถ่ายรูปผมอยู่ด้วยกล้องจากมือถือ ผมยิ้มให้นิดหนึ่งไม่ได้ติดใจอะไร ลูบน้ำจากหน้าเสยผมไปด้านหลังเบา ๆ มันดีดกลับมาระหน้าเหมือนเดิม ผมหมุนปิดฝาขวด ก่อนสายตาจะเหลือบไปเห็นใครบางคนที่กำลังมองมาอยู่ พอสบตากันมันก็รีบละกลับไปมองไผ่เหมือนเดิม 
 
“เสียดายที่มึงไม่ได้เล่นด้วย” ไผ่มันบ่นเบา ๆ
 
“กูว่าดูมึงเล่นสนุกกว่าอีก ตบเอา ๆ โคตรมัน” ฝนชม แถมยังยิ้มหวานสำทับด้วย
 
ผมเผลอมองตามรอยยิ้มนั้น

ผมเพิ่งสังเกต เวลาที่ฝนอยู่กับไผ่ มันจะยิ้มเก่งมาก

ยิ้มหวานด้วย

หวานจนผมแอบอิจฉาคนที่ได้รอยยิ้มนั้นไป

ฝนหันกลับมามองผมอีกรอบ พอเห็นว่าผมยังมองอยู่มันก็รีบเสกลับไปพูดจาเฮฮากับเพื่อนมันต่อ

พอหายเหนื่อยทุกคนก็ลงเล่นน้ำกันต่อ ผมเองก็เล่นด้วยเพราะถูกเพื่อน ๆ มันลากลงไป โดยเฉพาะตันที่ดูจะติดผมมากเป็นพิเศษ ผมไม่มีโอกาสได้เข้าใกล้ฟ้าอีกเลย เพราะพอจะเข้าใกล้ ไผ่ก็ลากฟ้าหนีผมไปอีก ผมเองก็ขี้เกียจตาม ตอนนี้เลยเล่นอยู่กับเพื่อน ๆ ของมันเป็นหลัก น้ำฝนเล่นอยู่ไม่ห่าง เอาวันเวย์ลงมาเล่นด้วย เด็กนั่นดูท่าจะชอบเล่นน้ำเอามาก ๆ

น้ำฝนปล่อยวันเวย์ มันว่ายน้ำไปรอบ ๆ โดยมีน้ำฝนหัวเราะร่วนเคลื่อนที่ตามไม่ห่าง บางจังหวะก็ปล่อยลูกหมาไว้ ตัวเองไปยืนอยู่ห่าง ๆ แล้วเรียกให้ลูกหมาว่ายเข้าหาตัว ถือว่าเป็นหมาที่แสนรู้ใช้ได้

หินยังบ้าพลังเหมือนเดิม ไล่จับเพื่อน ๆ มันเองถ้าไม่เหวี่ยงก็โยนลงน้ำ มันจะยกฝนลงน้ำครั้งหนึ่ง แต่น้ำหวานยั้งไว้ได้ทันเพราะกลัวกระทบกระเทือนข้อเท้าน้ำฝน หินมันเลยปล่อยฝนแล้วหันไปจับน้ำหวานหวี่ยงลงน้ำแทน
 
เสียงที่ได้ยินตอนนี้จึงเป็นเสียงด่าเปิงของเพื่อน ๆ มันเคล้าไปกับเสียงหัวเราะ ผมเองก็ยังเผลอหัวเราะตามไปด้วย เล่นไปได้สักพักผมก็ขอน้อง ๆ ขึ้นไปนอนอาบแดดบนฝั่ง ซึ่งพวกนั้นก็ยอมให้ผมไปดี ๆ ผมเดินขึ้นฝั่งไป เลือกเอาจุดที่ใกล้น้ำที่สุด ทิ้งตัวลงนอน หนุนแขนไว้ใต้หัว ปล่อยให้ปลายเท้าละเลียดคลื่นน้ำไป
 
ตอนนี้พระอาทิตย์อยู่ห่างจากท้องน้ำเพียงฝ่ามือผมขวางไว้เท่านั้น อีกไม่นาน มันก็คงจะลาลับแล้ว
 
ผมนอนมองไปเรื่อย ๆ ฟังเสียงคลื่นที่กำลังซัดสาด ดวงตะวันสาดแสงสีส้มชัดขึ้นเรื่อย ๆ สลับกับเหลืองทองและแดงเป็นหย่อม ๆ สิ่งที่เห็นพาเอาใจผมรู้สึกสงบยังไงบอกไม่ถูก

แต่มันจะดีกว่านี้ ถ้าได้ฟ้ามานั่งดูพระอาทิตย์ตกที่นี่ด้วยกัน

ผมสะดุ้งเพราะรู้สึกเหมือนมีอะไรสักอย่างมากัดเท้า ตอนแรกคิดว่าเป็นเศษไม้หรือเศษพลาสติกที่ลอยมากับน้ำ แต่พอก้มมองถึงได้เห็นว่าเป็นอะไร

เจ้าวันเวย์... น้องหมาของน้ำฝน

มันงับเท้าผมเบา ๆ ในลักษณะหยอกล้อ ก่อนวิ่งลิ่วตรงขึ้นมา ผมรีบลุกนั่งทันทีก่อนมันจะถึงหน้า มันรีบปีนขึ้นมาบนตัก ตะกายอกเสื้อ คงหวังขึ้นมาเลียหน้าหรือไม่ก็คงอยากให้ผมอุ้ม แต่ผมไม่อุ้ม ปัดมันลงจากตัก มันปีนขึ้นมาอีกรอบ ผมจับตัวมันไว้ หันมองไปรอบ ๆ เพื่อหาเจ้าของ เห็นน้ำฝนกำลังเดินกึ่งวิ่งกะเผลก ๆ เข้ามาหา
 
“ให้ตายสิ วิ่งเร็วชะมัด” มันบ่น จะรับวันเวย์ไปจากมือผม แต่เด็กนั่นดิ้นแรงจนหลุดมือวิ่งหนีไป น้ำฝนตะโกนเรียก วิ่งกะเผลก ๆ ตามไป เด็กนั่นไม่สนใจสังขารเจ้านายมันเลยสักนิด ออกวิ่งเร็วขึ้น คงคิดว่ากำลังวิ่งเล่นกันอยู่มั้ง
 
แล้วมันล่ะ หายดีแล้วเหรอ เมื่อวานเห็นร้องจะเป็นจะตาย

วิ่งไปได้ไม่กี่ก้าวน้ำฝนก็สะดุดล้มลงไปนั่งกองอยู่ที่พื้น ผมถอนหายใจแรง ลุกขึ้น เดินไปจับต้นแขนของคนที่กำลังจะลุก

“ยิ่งวิ่งตาม มันจะยิ่งคิดว่ากำลังวิ่งเล่นกับมันอยู่ นั่งอยู่เฉย ๆ”
น้ำฝนนั่งนิ่งตามสั่ง เจ้าวันเวย์ที่วิ่งหนีไปไกลหยุดวิ่ง หันกลับมามอง ผมย่อตัวลงไปนั่งยอง ๆ ค้ำเข่าข้างหนึ่งไว้ที่พื้น กระดิกนิ้วเรียก เจ้าตัวเล็กเอียงคอมอง ก่อนวิ่งหน้าตั้งลิ้นห้อยกลับมาหา ผมรีบคว้าจับมันไว้ทันที มันดิ้นเร่าอยากลงไปวิ่งต่อ
 
“แรงเยอะจัง เหนื่อยแล้วนะ” มันบ่นรับหมาจากมือผมไปอุ้ม มันกอดเจ้าตัวเล็กแนบอกแน่น เด็กนั่นยังดิ้นไม่หยุดทั้งที่ปากอ้าหอบแฮก ๆ

เด็กก็แบบนี้แหละ เหนื่อยแค่ไหนก็ยังอยากเล่น
นั่งลูบหัวลูบหางกันอยู่สักพัก เจ้าตัวเล็กก็สงบลง
 
ฝนนั่งขัดสมาธิหลวม ๆ อยู่ที่พื้น หันหน้าเข้าหาท้องทะเล มองไปยังพระอาทิตย์ที่กำลังจะลาลับ มือก็ลูบหัวลูกหมาของมันไป ในขณะที่ผมนั่งคุกเข่าข้างหนึ่งหันหน้าเข้าหามัน มันคงเพลิน หรือไม่ก็คงเหนื่อยเกิน จนลืมคิดที่จะหนีผมไปอีก
 
ผมก็ไม่คิดจะแกล้งอะไรมันอีกเหมือนกัน หันไปมองพระอาทิตย์ ทิ้งตัวลงนั่งข้าง ๆ ยกเข่าขึ้นกอดไว้หลวม ๆ
 
อารมณ์นี้ผมอยากผ่อนคลายบ้างเหมือนกัน 
 
ผมนั่งเคียงมัน ดูพระอาทิตย์ที่กำลังเคลื่อนที่ต่ำลงเรื่อย ๆ ส่วนล่างสุดของดวงตะวันถูกกลืนหายไปกับท้องทะเลทีละนิด ๆ มันเชื่องช้า สงบ และงดงามมาก 
 
เสียงคลื่นน้ำยังคงซัดสาด...
เสียงหัวเราะของผู้คนยังคงดังแว่วมาให้ได้ยินเป็นระยะ ๆ...
อากาศกำลังเย็นสบาย...
ผมนั่งมองนิ่ง ๆ ไม่ต่างกับคนข้างกาย ส่วนเจ้าตัวยุ่งหลับปุ๋ยไปแล้ว
 
“สวยดีแฮะ” มันเปรยเสียงเบา

ผมหันไปมอง แต่มันไม่ได้มองตอบ แสงยามเย็นอาบไล้ร่างกายมันให้ดูราวกับภาพถ่ายในนิตยสาร ใบหน้านั้นนิ่งสนิท ริมฝีปากเผยอไว้นิด ๆ มีเพียงแผงขนตาเท่านั้นที่กระพริบขึ้นลงให้รู้ว่าคนที่นั่งอยู่ข้าง ๆ ตอนนี้คือมนุษย์ไม่ใช่ภาพถ่ายอย่างที่คิด

ผมละสายตาจากมันหันกลับไปมองพระอาทิตย์อีกครั้ง แต่ตอนนี้พระอาทิตย์ดวงนั้นหายลับไปแล้ว เหลือไว้เพียงแค่แสงส้ม ๆ เท่านั้น

ผมยังนั่งนิ่งอยู่ที่เดิม มองท้องฟ้าตัดน้ำทะลที่ยังคงสว่างโร่แม้จะปราศจากดวงอาทิตย์แล้วก็ตาม คนที่นั่งอยู่ข้าง ๆ ยังคงเงียบ และผมเองก็ไม่คิดจะทำลายความเงียบอันแสนสงบนี้ด้วย

ความรู้สึกบางอย่าง ก่อเกิดขึ้นที่กลางดวงใจ มันเป็นความรู้สึกที่ผมบอกไม่ถูก สงสัยจะเป็นเพราะบรรยากาศดี ๆ ที่โอบล้อมอยู่ตอนนี้ละมั้ง ผมสูดลมหายใจลึกกวาดเอาไอทะเลเข้าปอด หลับตาลง หวังซึมซับภาพเหล่านั้นเข้าไปในใจให้มากที่สุด ลืมตา หันกลับไปมองคนข้าง ๆ อีกครั้ง

ผมชะงักนิดหนึ่งที่เห็นมันมองผมอยู่เหมือนกัน มันเองก็ชะงักไม่ต่าง ก่อนมันจะรีบขยับลุกขึ้น แต่มันคงลืมไปว่าเท้าตัวเองกำลังเจ็บอยู่ ลุกเร็วขนาดนั้นมันก็เซ วันเวย์ในอ้อมแขนตื่นด้วยความตกใจจากการลุกพรวดพราดนั้น คนที่เซอยู่แล้วรีบตะกายหวังคว้าเอาลูกหมาที่จะผลัดตก มันเสียหลักยิ่งกว่าเดิมล้มลงมาทางผม ผมรีบรับเอาไว้ทันทีอัตโนมัติ คนข้างหนึ่งลูกหมาอีกข้าง ลงไปนอนหงาย แผ่นหลังแนบติดพื้นทราย

ลูกหมาดิ้นหลุดจากมือผมลงไปยืนยิ้มร่าข้าง ๆ ในขณะที่คนยังทรงตัวไม่ได้ ผมยังนอนหงายอยู่ที่เดิม โดยมีเจ้าของเรือนร่างขาวที่ผมเคยสัมผัสมาแล้วหลายครั้งก่ายเกยอยู่ด้านบน

หินพูดไว้ไม่ผิด น้ำฝนนั้นมีผิวที่ขาวมากจริง ๆ โดยเฉพาะผิวเนื้อใต้ร่มผ้า ผมจำได้ดีว่าชุดนี้ผมเป็นคนจ่ายเงินซื้อให้มันเอง จริง ๆ ผมไม่ได้ตั้งใจจะซื้อให้มันหรอก อยากซื้อให้ฟ้ามากกว่า แต่อยากให้ฟ้าประทับใจเลยซื้อให้ฝนด้วย ไม่ได้มองด้วยซ้ำว่าชุดของฝนเป็นแบบไหน รู้แค่ว่าสีสันและรูปแบบคล้ายกันเท่านั้น 

เข่ามันข้างหนึ่งจมลึกอยู่กับผืนทรายข้างเอวผม ในขณะที่ขาอีกข้างก่ายเกยอยู่บนหน้าท้อง มองเห็นต้นขาขาว ๆ ที่โผล่พ้นขอบกางเกงออกมาได้ชัดเลย มันรีบขยับขาดันตัวลุก แต่ก็ยังไม่สำนึกอีกว่าข้อเท้าตัวเองยังเจ็บอยู่ พอพยุงตัวมันก็ต้องเบ้หน้าครางออกมาเบา ๆ

“อยู่เฉย ๆ” ผมพูดเสียงเบา คนที่กำลังจะขยับลุกอีกรอบชะงักกึก ผมค่อย ๆ ดันตัวลุกนั่งโดยโอบเอาคนด้านบนลุกตามไปด้วย ทำให้เบาที่สุดจะได้ไม่กระทบกระเทือนขามันอีก กระทั่งเราสองคนนั่งได้

“ขอบคุณ” มันอ้อมแอ้มบอกโดยไม่เงยหน้ามอง ยังไม่ทันที่ผมจะได้พูดอะไรวันเวย์ก็ไต่ขาผมขึ้นมาบนตัก ผมรีบจับมันไว้ก่อนที่มันจะปีนขึ้นมาเลียหน้า น้ำฝนหันมาอุ้มลูกหมามันไว้ทันที พยุงตัวลุกยืนโดยมีผมช่วยประคอง มันก้มลงปัดเข่าที่เต็มไปด้วยทราย แดงนิด ๆ เพราะล้มลงแรงเมื่อกี้ แต่ไม่ถึงกับถลอกหรอก

“เฮ้! ท่านเจ้าชายไอ้เจ้าหญิง ได้โปรดทรงหิ้วพระโอรสทางเดียวกลับพระราชวังซกมกกันได้แล้วพะยะคะ เหล่าข้าทาสใต้สะพานหิวกันแล้ว เดี๋ยวจะกริ้วแล้วพวกท่านจะหนาว”
หินตะโกนเรียกเพื่อนมันกวน ๆ ผมกับฝนหันไปมองพร้อมกัน ทุกคนยืนรวมกลุ่มกันครบหมดแล้ว ไผ่กับฟ้าก็อยู่ด้วย
 
“ไอ้เวร” คนข้างตัวผมขมุบขมิบปากด่า เดินนำผมไปสมทบกับกลุ่มเพื่อนมัน
 
หลังจากอาบน้ำเรียบร้อย พวกเราก็ไปหาอะไรกินกัน จริง ๆ ผมเป็นผู้ใหญ่สุด ให้ผมจ่ายคนเดียวก็ทำได้ แต่พวกนี้มันรักความแฟร์ให้ผมจ่ายไม่ต่างกับเพื่อนมันคนหนึ่ง
 
แล้วพวกเราก็มานั่งร้องรำทำเพลงกันอยู่ที่ลานหน้าที่พักเหมือนเดิม สามทุ่มฟ้าก็หาวแล้ว สงสัยเพราะเที่ยวมาทั้งวัน เล่นน้ำหนักด้วย ทำให้ร่างกายอ่อนเพลียเร็ว ผมเองก็เหนื่อยเหมือนกัน
 
“ง่วงแล้วใช่ไหม งั้นเข้านอนกันเถอะ”
ไผ่ถาม ฟ้าพยักหน้า ทุกคนเห็นพ้องต้องกัน พากันแยกย้ายเข้านอน ผมเดินไปส่งฟ้าหน้าห้อง ไม่ต่างกับไผ่ที่ส่งฟ้ารวมถึงคู่ขามันเอง

หลังจากฟ้าปิดประตู ผมกับไผ่มองหน้ากันเองนิดหนึ่ง ไม่พูดอะไรต่อกัน หันหลังเดินกลับห้องใครห้องมัน ผมทิ้งตัวลงนอนด้วยความเหนื่อยอ่อน พอหัวแตะหมอนได้ สติก็ดับไปแทบจะทันที
 
...
…
…
…
…
(http://upic.me/i/55/n37o8.jpg)


ผมลืมตามองความมืดหลังจากได้ยินเสียงอะไรบางอย่างแถว ๆ หน้าประตู ผมเงี่ยหูฟังให้ดี ๆ อีกที เป็นเสียงแกร็ก ๆ กับเสียงคนพูดเบา ๆ
 
นี่เจ้าหน้าที่ของทางที่พักมาทำอะไรแถวนี้รึไง
 
กำลังจะหลับต่อก็ได้ยินเสียงอีก เสียงเหมือนอะไรสักอย่างมาตะกุยประตู ผมตัดสินใจ ลุกจากที่นอน เดินไปหน้าห้อง 
 
“อย่าสิวันเวย์ เดี๋ยวพี่หมอตื่น”
พอเปิดประตูออก ก็เห็นน้ำฝนกำลังก้มจับลูกหมาของมันอยู่ มันรีบอุ้มลูกหมาขึ้นไปกอดทันที เจ้าตัวเล็กทำท่าดีใจใหญ่ที่เห็นผม
 
“ขอโทษที่รบกวนครับ” มันก้มหัวให้นิด ๆ รีบหันหลังเดินกลับห้อง แต่วันเวย์ที่อยู่ในอ้อมแขนดิ้นแรงจนหลุดจากมือลงไปร้องเอ๋งอยู่ที่พื้น ตะเกียกตะกายวิ่งเป๋ ๆ มาทางผม ฝนรีบตามมาอุ้มไว้ทันที 
 
“ไม่เอาน่าวันเวย์ กลับห้องเรากันดีกว่า เดี๋ยวเจ้าของที่พักมาเห็น” มันบอกหมาน้อยของมัน เจ้าตัวเล็กพยายามดิ้นแรงอีกรอบจนหลุดจากมือฝนวิ่งลิ่วลอดขาผมเข้าไปในห้อง 
 
ผมหันไปมอง มันพยายามจะปีนขึ้นเตียง แต่ตัวมันเล็กเลยขึ้นไม่ได้ คงอยากนอนด้วย ผมเดินไปคว้าคอมัน ยกลอยไปใส่มือคนที่ยืนคอยอยู่ด้านนอก ปิดประตูลง เดินกลับขึ้นเตียง ได้ยินเสียงโวยวายเบา ๆ ตามด้วยเสียงตะกุยประตู ผมไม่สนใจ ทิ้งตัวลงนอน สักพักเสียงนั้นก็เงียบหายไป
 
ผมหลับตาลง มันง่วงครับ อยากนอนเอามาก ๆ
 
ยังไม่ทันจะหลับอย่างที่ใจคิด ก็ได้ยินเสียงตะกุยประตูอีกรอบ ผมเด้งตัวลุก เดินไปเปิดประตูอีกที น้ำฝนกำลังจะเดินถึงห้องตัวเอง วันเวย์คงรู้ว่าผมเปิดประตูแล้ว มันดิ้นแรงอีกรอบจนหลุดจากมือฝนวิ่งตรงมาทางผมลอดขาหายเข้าไปในห้องอีก มันวิ่งวนไปรอบ ๆ เตียงพยายามจะหาทางขึ้นให้ได้
 
“ขอโทษครับ” น้ำฝนก้มหัวให้ผมนิดหนึ่ง ถือวิสาสะเดินเข้ามาในห้อง ตรงดิ่งไปโฉบอุ้มเจ้าตัวเล็กไว้ เดินกลับหวังออกจากห้อง
 
ผมคล้องวงแขนไว้รอบเอวมันทันที ปิดประตูลง ลากมันไปนอนบนเตียง ทั้งคนทั้งหมานั่นแหละ
 
“เดี๋ยวพี่หมอ จะทำอะไร!” มันท้วงเสียงตื่น

ผมไม่พูดอะไร กอดมันไว้ในอ้อมแขน หลับตาลง นอนนิ่ง ๆ มันพยายามจะลุก แต่ผมกระชับอ้อมแขนแน่น คนดิ้นไม่ได้ แต่ลูกหมาดิ้นได้ มันหลุดออกจากอ้อมแขนฝนปีนขึ้นไปอยู่บนตัวของเราสองคน
 
“พี่หมอ!” มันท้วงต่อ แต่ผมนอนเงียบ
 
รำคาญครับ ขืนให้มันออกไป เดี๋ยววันเวย์ก็มาตะกุยประตูอีก อยากนอนนักก็ให้มันนอนด้วยกันนี่แหละ ทั้งคนทั้งหมา
 
“พี่หมอ!” มันท้วงอีกรอบ นอนตัวเกร็ง คงกลัวว่าผมจะทำอะไรมันแบบเดิม ๆ อีก แต่ผมเหนื่อย ไม่คิดจะทำอะไรอยู่แล้ว 
 
“พี่หมอ” มันพยายามจะดันแขนผมออก แต่ยิ่งดันผมยิ่งกอดแน่นขึ้น 
 
“พี่…”
 
“นอน” ผมสั่งเสียงเบา มันหุบปาก แต่ไม่หยุดดิ้น แต่ก็อย่างที่บอก ยิ่งดิ้น ผมยิ่งรัดแรง เจ้าตัวยุ่งที่นอนอยู่บนตัวเราคงรู้สึกไม่สบายตัว มันขยับลุก เดินเตาะแตะไต่ลงไปแถว ๆ ปลายเท้าระหว่างขาของเราสองคนแล้วซุกตัวนอนอยู่แถว ๆ นั้น ผมเหนื่อยเกินกว่าจะเขี่ยมันออกแล้ว
 
อยากทำอะไรก็ทำ
 
“พี่หมอ” มันเรียกอีกรอบ แต่เสียงเบาลง ผมไม่ตอบกอดมันไว้นิ่ง ๆ เหมือนเดิม
 

สักพัก ทุกอย่างก็เงียบลง มันไม่ดิ้น ไม่เรียกชื่อหรือทำอะไรอีก ผมเองก็เพลียสุด ๆ ค่อย ๆ ปล่อยให้สติตัวเองจางหายไป 


To BE Con..

ปล. จริง ๆ พระอาทิตย์ไม่ตกที่ทะเลหัวหินนะคะ ไว้วันหลังคนเขียนจะมาแก้ฉากนี้ ให้ไปดูพระอาทิตย์ตกบนภูเขาแทน(จำสลับกับทะเลระยอง T^T)

ขอบคุณทุกรีไพล์และโหวตเป็ดนะคะ  :mew1:

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.21 พระอาทิตย์ตกที่กลางใจ {P.19}{5-9-58} 60%
เริ่มหัวข้อโดย: Mouse2U ที่ 05-09-2015 10:38:13

พระโอรสทางเดียว? :m20: ฉายาวันเวย์น่ารักเชียวค่ะ ^^ หินก็เข้าใจเรียกเน้อ~

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.21 พระอาทิตย์ตกที่กลางใจ {P.19}{5-9-58} 60%
เริ่มหัวข้อโดย: klaew ที่ 05-09-2015 10:43:14

อ้ากกกกกกก
ที่เหลืออ่ะ กำลังฟินเลย

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.21 พระอาทิตย์ตกที่กลางใจ {P.19}{5-9-58} 60%
เริ่มหัวข้อโดย: Nus@nT@R@ ที่ 05-09-2015 11:14:09

บรรยากาศเริ่มจะดี

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.21 พระอาทิตย์ตกที่กลางใจ {P.19}{5-9-58} 60%
เริ่มหัวข้อโดย: tomybsl ที่ 05-09-2015 11:20:44

 :z2: :z2: :z2: :z2:

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.21 พระอาทิตย์ตกที่กลางใจ {P.19}{5-9-58} 60%
เริ่มหัวข้อโดย: pedchara ที่ 05-09-2015 11:27:30

พี่หมอ -••-
ตัดฉับเลย
ใจร้ายยยยยยยย

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.21 พระอาทิตย์ตกที่กลางใจ {P.19}{5-9-58} 60%
เริ่มหัวข้อโดย: mukmaoY ที่ 05-09-2015 11:35:29

 :hao5:

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.21 พระอาทิตย์ตกที่กลางใจ {P.19}{5-9-58} 60%
เริ่มหัวข้อโดย: tiew93 ที่ 05-09-2015 11:43:36

ยังคิดว่าฝนเป็นคู่ขาไผ่อีกหรออิพี่หมอออ
ทำไมเรามองว่าไผ่ชอบฟ้า? ใช่มั้ย? ใช่แน่ๆ

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.21 พระอาทิตย์ตกที่กลางใจ {P.19}{5-9-58} 60%
เริ่มหัวข้อโดย: naoai ที่ 05-09-2015 12:41:35

สงสัยเราจะไม่ได้เห็นฝนแก้แค้นพี่หมอ

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.21 พระอาทิตย์ตกที่กลางใจ {P.19}{5-9-58} 60%
เริ่มหัวข้อโดย: angelnan ที่ 05-09-2015 13:36:29

ฝนยอมแล้วหรอ ไม่คิดจะเอาคืนบ้างหรอ หรือจำไม่ได้แล้ว ว่าไอ้หมอทำอะไรไว้บ้าง เฮ้ออออ เบื่อฝน

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.21 พระอาทิตย์ตกที่กลางใจ {P.19}{5-9-58} 60%
เริ่มหัวข้อโดย: mystery Y ที่ 05-09-2015 15:49:28

อิพี่หมออาการหนัก!!

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.21 พระอาทิตย์ตกที่กลางใจ {P.19}{5-9-58} 60%
เริ่มหัวข้อโดย: ่patsaporn ที่ 05-09-2015 16:08:31

ตามองอยู่แต่เขาก็ยังจะไม่รู้ตัวเนอะพี่เนอะ
พักนี้มองฝนบ่อยมากกกกกกก ไม่ได้ชอบฟ้าหรอกพี่อ่ะ

ขอบคุณค่ะ

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.21 พระอาทิตย์ตกที่กลางใจ {P.19}{5-9-58} 60%
เริ่มหัวข้อโดย: TiwAmp_90 ที่ 05-09-2015 17:21:26

จนถึงตอนนี้พี่หมอมีตัวหงุดหงิดเกาะอยู่เต็มตัวแล้วมั้งเนี่ย? 5 55555

เจ้าชาย เจ้าหญิง พระโอรส ... น่ารักดีค่ะ >//////////<'

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.21 พระอาทิตย์ตกที่กลางใจ {P.19}{5-9-58} 60%
เริ่มหัวข้อโดย: nevergoodbye ที่ 05-09-2015 18:06:37

เค้าจะรักกันแล้วหรอ กรี๊ดด  :z3:

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.21 พระอาทิตย์ตกที่กลางใจ {P.19}{5-9-58} 60%
เริ่มหัวข้อโดย: ่jum ที่ 05-09-2015 18:36:06

พระโอรสทางเดียว อ่านตอนแรกก็งงนะ กว่าจะโอไอซี ก็แป็บนึง  :mew5:

แต่กว่าหมอจะรู้ใจตัวเอง อยากให้ตัวหงุดหงิดเกาะเยอะๆ เลย คนอ่านชอบ

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.21 พระอาทิตย์ตกที่กลางใจ {P.19}{5-9-58} 60%
เริ่มหัวข้อโดย: lizzii ที่ 05-09-2015 19:58:26

ชอบมาก พระโอรสทางเดียว 555
จะสงสารหรือขำวันเวย์ดีเนี่ย

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.21 พระอาทิตย์ตกที่กลางใจ {P.19}{5-9-58} 60%
เริ่มหัวข้อโดย: Bellze12 ที่ 05-09-2015 20:16:47

ผู้แต่งบรรยายออกมาได้ดีมากเลย รับรู้ถึงความสนุกความสุขของตัวละคร  ชอบพระโอรสทางเดียวอ่ะ  น่ารักร่าเริง ตอนนี้เหมือนพี่หมอ ได้ปลดปล่อยความเป็นตัวเองออกมา เป็นมุมที่ไม่ค่อยได้เห็น

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.21 พระอาทิตย์ตกที่กลางใจ {P.19}{5-9-58} 60%
เริ่มหัวข้อโดย: Paparazzi ที่ 05-09-2015 22:26:34

หนูฝน หนูจะไม่แก้แค้นพี่เค้าจริงๆเหรอลูก
ดูทางแล้วหนูก็แอบหลงรักเค้าแล้วนะนี่

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.21 พระอาทิตย์ตกที่กลางใจ {P.19}{5-9-58} 60%
เริ่มหัวข้อโดย: threetanz ที่ 05-09-2015 22:29:47

พี่หมอเริ่มหลงน้ำฝนแล้วซินะ คิคิคิ

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.21 พระอาทิตย์ตกที่กลางใจ {P.19}{5-9-58} 60%
เริ่มหัวข้อโดย: SiHong ที่ 05-09-2015 23:36:06

ชอบผุชายแบบหินอ่ะ น่ารัก :-[

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.21 พระอาทิตย์ตกที่กลางใจ {P.19}{5-9-58} 60%
เริ่มหัวข้อโดย: meeyeon ที่ 06-09-2015 01:10:51

น้ำฝนอย่าพึ่งชอบอิพี่หมอนะ ต้องให้พี่หมอได้รับบทเรียนก่อน 5555 อินจัด  :ling1: 

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.21 พระอาทิตย์ตกที่กลางใจ {P.19}{5-9-58} 60%
เริ่มหัวข้อโดย: Namphungcandy ที่ 06-09-2015 18:10:58

สนุกมากๆเลยค่ะชอบมากเรื่องนี้มาอัพต่อนะรออ่านทุกเช้าเย็น
หนูมาต่อที่ท่าน้ำนี้ทุกวัน555555 น้ำฝนน่ารักน่าจะไผ่ชอบฝนเนอะ
จะได้เดืิดกว่านี้. ฝนทำร้ายอิพี่หมอคืนนะอย่ายอม!!! เอาให้สยบแทบเท้ทกับที่ฝนเสียฝนเจ็บเลย
รักคนแต่งสู้ๆนะรเอ่านๆ

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.21 พระอาทิตย์ตกที่กลางใจ {P.19}{5-9-58} 60%
เริ่มหัวข้อโดย: Ginny Jinny ที่ 06-09-2015 19:59:16

พี่หมอรักฝนแล้วใช่มั๊ยยยยยยยย  :m12: :m12:

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.21 พระอาทิตย์ตกที่กลางใจ {P.19}{5-9-58} 60%
เริ่มหัวข้อโดย: My_yunho ที่ 06-09-2015 21:36:15

เริ่มบรรยากาศดีแล้วสิ>//////<

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.21 พระอาทิตย์ตกที่กลางใจ {P.19}{5-9-58} 60%
เริ่มหัวข้อโดย: liza sarin ที่ 06-09-2015 22:28:49

 :-[

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.21 พระอาทิตย์ตกที่กลางใจ {P.19}{5-9-58} 60%
เริ่มหัวข้อโดย: mypink801 ที่ 06-09-2015 23:53:26

วันเวย์น่ารักมากกก ชอบๆๆ ลูกหมาาา
น้ำฝนน่ารักจังงง อย่าไปยอมอิพี่หมอนะ ต้องให้ดิ้นซะบ้าง น้ำฝนสู้ๆ!

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.21 พระอาทิตย์ตกที่กลางใจ {P.19}{8-9-58} 100%
เริ่มหัวข้อโดย: klaew ที่ 08-09-2015 20:45:30

แหม แหม แหม
แบบนี้พระโอรสทางเดียวก็ไม่ใช่ยันต์กันพี่หมอแล้วสิ
แต่เป็นคิวปิดแทนซะล่ะมั้ง

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.21 พระอาทิตย์ตกที่กลางใจ {P.19}{8-9-58} 100%
เริ่มหัวข้อโดย: mukmaoY ที่ 08-09-2015 20:58:43

หมาน่ารัก  หมั่นเขี้ยว

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.21 พระอาทิตย์ตกที่กลางใจ {P.19}{8-9-58} 100%
เริ่มหัวข้อโดย: Mouse2U ที่ 08-09-2015 21:04:55

วันเวย์ได้สินบนมาจากพี่หมอใช่ไหมค้า ถึงได้เปิดทางให้พี่หมอเข้าใกล้น้ำฝนได้เรื่อยๆ เลย :laugh:

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.21 พระอาทิตย์ตกที่กลางใจ {P.19}{8-9-58} 100%
เริ่มหัวข้อโดย: Bellze12 ที่ 08-09-2015 21:24:12

ลูกวันเวย์  กำลังเป็นพ่อสื่อให้แม่เขาหรือลูก  น่ารักอ่ะ คงอยากให้พ่อกับแม่นอนด้วยกัน :heaven

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.21 พระอาทิตย์ตกที่กลางใจ {P.19}{8-9-58} 100%
เริ่มหัวข้อโดย: HISY ที่ 08-09-2015 21:24:53

วันเวย์น้องหมาสื่อรัก

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.21 พระอาทิตย์ตกที่กลางใจ {P.19}{8-9-58} 100%
เริ่มหัวข้อโดย: Paparazzi ที่ 08-09-2015 21:43:00

ยังไม่หายคิดถึงเลยอ่า มาต่ออีกไวๆน้า :impress2:

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.21 พระอาทิตย์ตกที่กลางใจ {P.19}{8-9-58} 100%
เริ่มหัวข้อโดย: ่patsaporn ที่ 08-09-2015 21:45:23

เจ้าวันเวย์แสนรู้มากน่ารักที่สุด พี่หมอเริ่มดูเป็นพระเอกละพี่ หลังๆ เริ่มใจดี

ขอบคุณค่ะ

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.21 พระอาทิตย์ตกที่กลางใจ {P.19}{8-9-58} 100%
เริ่มหัวข้อโดย: nevergoodbye ที่ 08-09-2015 22:07:22

สั้นจุงง  :hao5:

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.21 พระอาทิตย์ตกที่กลางใจ {P.19}{8-9-58} 100%
เริ่มหัวข้อโดย: SiHong ที่ 08-09-2015 22:54:36

ทำไมตอนนี้พี่หมอน่ารัก อ๊ากกกกกกกกกกกกก

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.21 พระอาทิตย์ตกที่กลางใจ {P.19}{8-9-58} 100%
เริ่มหัวข้อโดย: mypink801 ที่ 08-09-2015 23:42:58

วันเวย์หมาน้อยน่ารักมากเลยยย จะเป็นพ่อสื่อใช่มั้ยเนี่ยเจ้าหมาน้อย

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.21 พระอาทิตย์ตกที่กลางใจ {P.19}{8-9-58} 100%
เริ่มหัวข้อโดย: mystery Y ที่ 09-09-2015 11:13:44

รอตอนต่อไป~

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.21 พระอาทิตย์ตกที่กลางใจ {P.19}{8-9-58} 100%
เริ่มหัวข้อโดย: shoky_9 ที่ 09-09-2015 11:42:34

กิ๊วๆ นอนกอดน้องฝนด้วย  :กอด1:

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.21 พระอาทิตย์ตกที่กลางใจ {P.19}{8-9-58} 100%
เริ่มหัวข้อโดย: ▶August5th◀ ที่ 09-09-2015 20:16:05

ตอนนี้ดูอบอุ่นมากๆ  พี่หมอน่ารักมากครับ
น้องหมาทางเดียวก็น่ารักมากๆ เป็นตัวสื่อให้ทั้งสองใกล้ชิดกันได้ดี ฮ่าๆ

ปล. ชอบชื่อตอนนี้มากๆ มาก  โรแมนติก 555+

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.21 พระอาทิตย์ตกที่กลางใจ {P.19}{8-9-58} 100%
เริ่มหัวข้อโดย: ~ ฤดูใบไม้ผลิ ~ ที่ 09-09-2015 22:10:15

พระโอรสทางเดียวนี่น่ารักจริงๆ

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.21 พระอาทิตย์ตกที่กลางใจ {P.19}{8-9-58} 100%
เริ่มหัวข้อโดย: threetanz ที่ 10-09-2015 20:39:37

พี่หมอนี้ แก้ปัญหาที่ต้นเหตุซินะคะ น่ารัก

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.22 โทษฐานที่รบกวน {P.20}{15-9-58} 100%
เริ่มหัวข้อโดย: memew ที่ 12-09-2015 17:48:39

Ch. 22 : โทษฐานที่รบกวน
(น้ำฝน...♥)
♥
♥
 :katai4: Up 100%
 ................................................................................
ผมนอนเกร็ง มองคนตรงหน้าหวาด ๆ พี่หมอไม่สนใจเสียงเรียกผมเลย นอนหลับตานิ่ง ๆ สักพักก็ได้ยินเสียงกรนฟี้ ๆ

พี่แกคงหลับไปแล้ว
 
ผมเม้มปากแน่น อาศัยจังหวะนั้นค่อย ๆ ขยับดันตัวออก แต่พี่หมอรัดแน่นมากจนผมขยับไม่ได้ ผมดันแรงขึ้นอีก ได้ยินเสียงครางขัดใจเบา ๆ พร้อมวงแขนที่รัดแน่นกว่าเดิมจนผมหายใจแทบไม่ออก

“พี่หมอ ผมหายใจไม่ออก” ผมท้วง พี่แกไม่พูดหรือขยับอะไร นอนนิ่งเหมือนคนหลับตามเดิม ผมทดลองดันอีกรอบ แต่มันไม่ขยับจริง ๆ 

ผมจำต้องยอมแพ้ นอนนิ่ง ๆ กะจะรอเวลาให้พี่หมอหลับลึกกว่านี้อีกสักหน่อยแล้วค่อยขยับต่อ ผมนอนฟังเสียงลมหายใจของพี่หมอไปเรื่อย ๆ

กระทั่ง...

ผมกระพริบตาปริบ ๆ มอง สายตาผมเริ่มชาชินกับความมืดแล้วครับ เมื่อกี้มันดูสว่างหน่อย ๆ ก็จริง แต่ตอนนี้รู้สึกว่ามันสว่างเกินไปนะ สว่างจนเหมือนช่วงเวลากลางวัน ผมกระพริบตาอีกรอบ หันไปมองจุดอื่น   

ผมตาโต รีบดันตัวออกจากวงแขนพี่หมอลงไปยืนอยู่ข้างเตียงทันที ผมหลุดออกมาได้ง่าย ๆ เพราะพี่แกคลายแรงรัดลงแล้ว ผมหันมองไปรอบ ๆ

สว่างโร่เลยครับ นี่ผมกะจะนอนรอให้พี่หมอหลับสนิท แต่ไหงกลายเป็นผมเองที่หลับสนิทจนเช้าแบบนี้ได้ล่ะ!

พี่หมอสะลึมสะลือลืมตาตื่นตาม พลิกตัวจากที่นอนตะแคงข้างไปเป็นนอนหงาย วันเวย์ตื่นด้วยเหมือนกัน มันวิ่งตรงมาทางผมด้วยสีหน้าดีใจ ก่อนหันกลับไปหาพี่หมอ วันเวย์นิสัยเสียอยู่อย่างคือชอบเลียหน้าคน โดยเฉพาะคนที่มันชอบ มันปีนขึ้นไปอยู่บนอกพี่หมอ ทำท่าจะเลียหน้า แต่พี่หมอปัดมันออกก่อน ปัดแรงจนตัวมันลอยละลิ่วไปร้องเอ๋งอยู่ที่พื้นเลย
 
“วันเวย์!!” ผมตะโกนลั่นรีบถลาเข้าไปหาทันที

“เจ็บไหม” ผมถามมันเบา ๆ จับตัวมันเช็กไปรอบ ๆ “ทำไมต้องรุนแรงกับมันด้วย เจ็บขึ้นมาทำไง” ผมหันไปตำหนิ
 
“มันไม่เป็นไรหรอก” พี่แกตอบรับงัวเงีย ผมมองคนพูดเคือง ๆ ไม่เป็นไรได้ไง ร้องเอ๋งขนาดนี้ ไอ้โหด ไอ้ซาดิสม์ โรคจิต

วันเวย์ดิ้นแรงจนหลุดจากมือผมลงพื้น วิ่งไปเกาะขอบเตียงใกล้ ๆ เอวพี่หมอ
 
“วันเวย์” ผมตามไปจับมันไว้ มันดิ้นแรงเหมือนหนอนถูกน้ำร้อนลวกจนหลุดจากมือผม ตะกายขอบเตียงต่อ มันอ้าปากลิ้นห้อยส่งเสียงแฮะ ๆ ไม่หยุด ผมปล่อยให้มันลองพยายามดู มันกระโดดเหย่ง ๆ จนเสียหลักล้มหงายหลัง

ผมหัวเราะออกมาทันที มันไม่ยอมแพ้ พลิกตัวกลับไปตะกุยขอบเตียงต่อ พี่หมอขยับลุกนั่งข้างเตียง วางสองขาราบกับพื้น สีหน้ายังงัวเงียอยู่

เพิ่งเคยเห็นพี่หมอเวอร์ชั่นงัวเงียจัด ๆ แบบนี้ครั้งแรกแฮะ

วันเวย์รีบเปลี่ยนเป้าหมายจากปีนขอบเตียงมาเป็นเกาะขาพี่หมอทันที คนที่ยังงัวเงียอยู่ไม่พูดอะไร เตะวันเวย์แรงจนกลิ้งหลุน ๆ ไปสามสี่ตลบ มันคงคิดว่าพี่หมอกำลังเล่นกับมันอยู่ ถึงได้รีบพลิกตัววิ่งร่าเริงกลับมาหาพี่หมอใหม่ มาอีกก็โดนเตะอีกจนกลิ้งหลุน ๆ ไปอีกหลายตลบ มันทำท่าจะวิ่งกลับไปหาพี่หมออีกรอบ แต่ผมขวางเอาไว้ก่อน   
 
“พอได้แล้ววันเวย์ ไม่รู้รึไงว่าเขาไม่ชอบนาย” ผมพูดกับมันยิ้ม ๆ ไม่สนใจคนที่ยังไม่ตื่นดีเดินตรงไปทางหน้าประตู แต่เดินได้แค่สองสามก้าวเอวผมก็ถูกรวบกอดแน่น ผมตาโต ร้องเหวอร่างทั้งร่างลอยละลิ่วกลับไปนอนแหมะอยู่บนที่นอนตามเดิม

ผมจ้องหน้าคนทำ พี่หมอไม่พูดอะไร คร่อมอยู่ด้านบน กักตัวผมไว้อ้อมแขน ใบหน้างัวเงียที่เห็นเมื่อกี้หายไปแล้ว กลับกลายมาเป็นใบหน้าราบเรียบตามเดิม แผ่นหลังผมยังแนบติดอยู่กับที่นอน ในอ้อมแขนยังมีวันเวย์ พี่แกมองหน้าผมนิ่ง ๆ เลื่อนมือมาดึงวันเวย์จากอกผมทิ้งลงข้างเตียง

ผมจะดันตัวลุกตาม แต่ขยับไม่ได้เพราะโดนกั้นอยู่

“ปล่อยพี่หมอ ผมจะกลับห้อง” ผมจะมุดตัวหนี แต่พี่หมอไม่ขยับให้ หนำซ้ำยังกดอกผมจนจมไปกับที่นอนด้วยมือเดียวอีกต่างหาก ผมมองตาโต 
 
“เมื่อคืนเหนื่อย เลยไม่ได้ทำโทษคนกวน” พูดจบ พี่มันก็ก้มลงมาจูบผมทันที ผมตาโตยิ่งกว่าเดิมรีบผลักอกกว้างออกห่าง แต่ดูท่ามันจะไม่ขยับเลยสักนิด ผมครางอู้อี้ท้วงห้ามในลำคอ ดันอกอีกคนออกแรงขึ้น แต่มันก็ยังไม่ขยับ พอดันไม่ได้ผมก็ใช้วิธีพลิกหน้าหนีแทน
 
“ปล่อย พี่หมอ!” ปากห้ามสองมือช่วยกันผลัก พี่หมอไม่ตามมาบังคับจูบ แต่ซุกซอกคอผมแทน งับเบา ๆ จนผมรู้สึกเสียววูบไปทั่วทั้งท้องน้อย เผลอครางออกมาเบา ๆ ด้วย
 
“อย่า...พี่หมอ” ผมห้ามด้วยน้ำเสียงเบาลง มือไม้อ่อนแรงขึ้นมาดื้อ ๆ พี่หมอเล็มปากสูงมาที่ติ่งหูงับเบา ๆ ทำเอาผมรู้สึกเสียวสะท้านยิ่งกว่าเดิม มือที่ผลักตอนแรกเผลอกำอกเสื้อพี่แกแน่น พี่หมอไล่ปากต่ำลงไปที่คอหอย งับเบา ๆ จนผมต้องแหงนหน้ารับอย่างไม่ตั้งใจ อยากร้องห้ามมากกว่านี้ แต่ตอนนี้เหมือนเสียงผมจะหายไปกับอากาศเอาดื้อ ๆ

ปากร้อนนั้นไล่สูงจากลำคอขึ้นมาที่ปลายคาง แล้วขยับมาปิดปากผมไว้อีกรอบ   

ตอนนี้ผมไม่เหลือเรี่ยวแรงอะไรไว้บนตัวแล้ว มันเบาหวิว แทบไม่รู้ด้วยซ้ำว่าแขนขาอยู่ตรงไหน ที่สัมผัสได้ตอนนี้มีเพียงริมฝีปากที่ถูกบดคลึงอยู่ตอนนี้เท่านั้น

ผมจำรสจูบแบบนี้ได้... 

รสจูบของปีศาจพี่หมอ...

ปีศาจที่มานอนกับผมคืนนั้น จนป่านนี้ผมก็ยังหาคำตอบไม่ได้ว่าคืนนั้นพี่หมอมานอนกับผมจริง ๆ หรือว่าเป็นแค่ความฝันกันแน่
 
พี่หมอขยับปากอย่างนุ่มนวล สภาพขี้ผึ้งถูกรนด้วยไฟเป็นยังไง สภาพของผมตอนนี้ก็ไม่ต่าง เรี่ยวแรงหดหาย ท้องไส้ปั่นป่วน ร่างกายถูกกระตุ้นจนตื่นตัว ไม่ต่างกับอีกคนที่ผมรู้ได้จากบางสิ่งแข็ง ๆ เป็นท่อนไม้ที่หน้าขา

ริมฝีปากที่กำลังรุกเร้าอยู่นั้นค่อย ๆ แผ่วลงจนกลายเป็นเนิบนาบและหยุดนิ่งในที่สุด พี่หมอค่อย ๆ ถอนปากออก ภาพตรงหน้าพร่ามัวไปหมด ผมไม่รู้ว่าตอนนี้พี่หมอทำหน้าแบบไหนอยู่ รู้แค่ว่ากำลังมองมาเท่านั้น

ปากผมยังเผยออ้า ไอร้อนยังพุ่งสูง ความต้องการยังเปี่ยมล้น ใจหนึ่งก็ดีใจที่พี่หมอหยุด แต่อีกใจก็เสียดาย
 
พี่หมอไม่พูดอะไร ดึงผมลุกนั่ง จับวันเวย์ที่กำลังตะกายขอบเตียงมายัดใส่มือผม ผมรับมันมากอดไว้งง ๆ 

งงที่พี่มันหยุด ทั้งที่ร่างกายตื่นตัวขนาดนั้น

“ทำตอนนี้คงไม่ทัน ใกล้เวลาพวกเด็ก ๆ จะมาเรียกไปกินข้าวแล้ว กลับไปค่อยต่อ”
หน้าผมเห่อร้อนไปหมด ไม่พูดอะไร ลุกจากเตียง วิ่งตรงไปทางหน้าห้องทันที

ผมกระชากเปิดประตูออก กำลังจะก้าวออกจากห้อง แต่ชะงักกึก เพราะมีใครบางคนกำลังจะเดินผ่านหน้าห้องไป

...คนที่ผมไม่อยากเจอที่สุดตอนนี้

“ไผ่…” ผมครางเรียกเสียงแผ่ว อารมณ์ที่คุกรุ่นอยู่เมื่อกี้ ดับวูบเหมือนเทียนถูกเป่า มันหยุดกึกมองมาด้วยความแปลกใจ
 
“มาอยู่ที่นี่ได้ไง” มันถามเสียงเครียด มองเลยไปด้านหลัง ให้เดาพี่หมอคงเดินมาหยุดอยู่ใกล้ ๆ แล้ว เพราะวันเวย์พยายามจะตะกายจากไหล่ผมไปหาอยู่ ผมอ้าปากพะงาบ ๆ
 
“พะ พอดีวันเวย์อยากมาหาพี่หมอน่ะ กะ กูเลยพามา” ผมแก้ตัวตะกุกตะกัก มันน่าจะเชื่อ เพราะตอนนี้วันเวย์ยังไม่หยุดตะกายไหล่ผม ไผ่จ้องหน้าผมเขม็ง ขืนปล่อยให้เป็นแบบนี้ต่อไป มีหวังโดนจับได้แน่ ๆ ผมรีบหันหลัง ยัดวันเวย์ใส่มือพี่หมอทันที พี่แกรับไปอุ้มงง ๆ
 
“ฝากไว้ก่อนนะ ผมปวดฉี่” ผมไม่พูดอะไรกับใครต่อ วิ่งลิ่วกลับห้องไปทันที

ผมปิดประตูลง ยืนหัวใจเต้นแรงอยู่หลังบานไม้ หวังว่าเมื่อกี้ ไผ่จะจับพิรุธอะไรไม่ได้นะ ผมทรุดตัวลงนั่งกับพื้น เสยผมเบา ๆ บังคับให้หัวใจหยุดเต้นแรง นึกย้อนไปถึงสิ่งที่เกิดขึ้นก่อนหน้า
 
ถ้าพี่หมอไม่หยุด จะเกิดอะไรขึ้น...

ผมเคยนอนกับพี่หมอมาแล้วก็จริง แต่มันคนละอารมณ์กับเมื่อกี้นี้เลย พี่หมอไม่เคยนุ่มนวลกับผมแบบนี้มาก่อน ยกเว้นปีศาจพี่หมอในคืนนั้น

ผมแตะปากตัวเองเบา ๆ

รสชาติละมุนลิ้นนั้นยังติดตรึงอยู่เลย ผมรีบดึงมือออก สะบัดหัวลบภาพและความรู้สึกแปลก ๆ ทิ้งไป

มองไปบนเตียง พี่ฟ้ายังหลับสนิท ห้องไม่ได้ล็อกเลยตลอดทั้งคืน ดีนะที่พี่ฟ้ายังปลอดภัย ผมเองก็แย่มากที่ปล่อยให้พี่สาวนอนคนเดียวแบบนี้ เป็นเพราะวันเวย์นั่นแหละ เด็กนั่นไม่ยอมนอน ตะกุยประตูจะออกไปข้างนอกให้ได้  ตอนแรกคิดว่ามันอยากเดินเล่นหรือฉี่ แต่ที่ไหนได้ พอเปิดประตูปุ๊บมันวิ่งไปตะกุยห้องพี่หมอทันที จนรายนั้นตื่น

ผมเม้มปากแน่น แอบเป็นห่วงวันเวย์เหมือนกันครับ ไม่รู้ตอนนี้มันจะเป็นยังไงบ้าง ถ้าไผ่รับไปก็ดีไป แต่ถ้าอยู่กับพี่หมอ...

ผมนึกย้อนไปถึงสิ่งที่พี่หมอทำกับมันเมื่อเช้านี้ โดยเฉพาะตอนที่เตะมัน ความเป็นห่วงพุ่งสูงทันที ผมรีบดันตัวลุก หันไปจับลูกบิด ก่อนชะงัก

แล้วถ้าเจอไผ่ล่ะ ผมจะหลุดพิรุธอะไรให้มันเห็นไหม หรือถ้าเจอพี่หมอ ผมจะโดนแบบนั้นอีกหรือเปล่า...

ผมเม้มปากแน่น ยืนชั่งใจ แต่ความเป็นห่วงวันเวย์มีมากกว่า ผมรีบกระชากเปิดประตูออกทันที

เป็นไงเป็นกัน ไปหาทางแก้เอาดาบหน้าละกัน

ได้ยินเสียงหัวเราะเริงร่าของไผ่ดังเคล้าไปกับเสียงหายใจแฮะ ๆ ของวันเวย์ ผมมองหาที่มา จนเห็นสองรายนั้นกำลังวิ่งเล่นกันอยู่บนสนามหญ้าระหว่างบังกะโรไม่ห่าง ผมยิ้มออกมาทันทีที่เห็น รีบปิดประตูก่อนที่ไผ่หรือวันเวย์จะเห็น อย่างน้อยผมก็เบาใจเรื่องวันเวย์ไปได้เปราะหนึ่ง
 
พี่ฟ้ายังหลับอยู่ ผมเดินไปหยิบผ้าเช็ดตัวเดินเข้าห้องน้ำไป พอออกมาพี่ฟ้าก็ตื่นแล้ว รายนั้นลุกขึ้นมานั่งหัวฟูมองไปรอบ ๆ 
 
“วันเวย์ล่ะฝน”
 
“เล่นอยู่กับไผ่ข้างนอก”
พี่ฟ้าพยักหน้า ลุกจากเตียงเดินเข้าห้องน้ำไป   

เช้านี้พวกเราย้ายไปทานข้าวกันอีกร้าน บรรยากาศไม่ดีเท่าแต่รสชาตินี่ให้ล้านคะแนนเลย หลังจากอิ่มก็กลับมาเล่นน้ำกันต่ออีกนิดหน่อยก็พากันเช็กเอ้าท์แล้วขนขบวนกันกลับ

ขากลับพี่หมอไม่พยายามจะชวนพี่ฟ้าซ้อนท้ายอีก สงสัยจะรู้ว่าพยายามยังไงก็สู้มนุษย์จอมตัดหน้าอย่างไผ่ไม่ได้ ผมนั่งซ้อนท้ายพี่หมอกลับเหมือนเดิม เพิ่มเติมคือมีสมาชิกใหม่ในเป้หน้า (ข้าวของของผม ผมยัดใส่กระเป๋าพี่ฟ้าไปหมดแล้ว)

วันเวย์ก็แสนรู้ เวลานั่งรถจะไม่ดิ้นจนตกรถ ดูท่าจะชอบนั่งรถเล่นด้วย เพราะเห็นทำหน้าร่าเริงรับลมใหญ่   

ระหว่างทางผมพยายามจดจำให้ได้ว่าเราเจอวันเวย์กันตรงไหน แต่จำไม่ได้จริง ๆ ครับ เพราะตอนนั้นมันมืด ถนนคนละฝั่งด้วย ดูไปดูมารถก็ขับเข้ากรุงเทพแล้ว

สงสัยวันเวย์ต้องอยู่กับผมไปตลอดจริง ๆ แล้วล่ะ

พอกลับถึงบ้าน ผมแอบรู้สึกแปลก ๆ กับสิ่งที่พี่หมอเป็น พี่หมอที่ไม่บังคับ พี่หมอที่แสนอ่อนโยน แม้จะมีมุมมืดบ้าง แต่โดยรวมก็ถือว่าโอ แต่พอนึกย้อนไปถึงสิ่งที่พี่หมอเคยทำ คะแนนที่ผมแอบเทให้เมื่อกี้ก็หดหายไปทันที
 
ผมถอนหายใจเบา ๆ หวังว่าพี่หมอจะยอมแพ้แล้วปล่อยพี่ฟ้าไปนะ

ผมกลับมาใช้ชีวิตเหมือนเดิม ตั้งแต่กลับจากทะเล พี่หมอก็ไม่โผล่มาให้เห็นหน้าอีกเลย ไม่มายุ่มย่ามอะไรกับผมด้วย จะว่าเบาใจก็เบาใจ จะว่าเสียดายก็เสียดาย
 
ผมบอกความรู้สึกตัวเองตอนนี้ไม่ถูก ไม่รู้ด้วยว่าทำไมต้องรู้สึกแบบนี้

พี่หมอเลว อันนี้ผมรู้ดี แต่ก็มีบางมุมที่ผมสงสัย พี่หมอเลวจริง หรือมีบางสิ่งแอบแฝงกันแน่ แล้วหลาย ๆ สิ่งที่พี่หมอแสดงออกมาล่ะ

ผมพ่นลมหายใจแรง สะบัดหน้าตัดภาพอีกคนออกไป

รู้สึกช่วงนี้ผมจะคิดถึงพี่หมอมากไปแล้วนะ

......50%.....
 
 
ผมนั่งเล่นเกมอยู่หลังโต๊ะเรียน หมดคาบแล้วครับ แต่รอราชรถมารับอยู่
 
ไม่ใช่สิ…
 
ต้องบอกว่ารอคนขับราชรถมากกว่า วันนี้ไผ่มันอาสาจะไปส่งผมที่บ้าน แต่ผมว่ามันแหล มันอยากไปให้พี่ฟ้าทำอะไรให้กินมากกว่า
 
ไอ้นี่ชักเริ่มติดมือพี่ฟ้าล่ะ แต่ก็ดีไปอย่างครับ ผมจะได้ไม่ต้องไปยืนห้อยรถเมล์ต่องแต่งให้เมื่อย
 
“ป่ะมึง” มันเยี่ยมหน้าจากประตูห้องเรียนมาชวน ผมพยักหน้า กดปิดเกม เก็บมือถือลงกระเป๋า เดินตามมันไป
 
ไม่เกินชั่วโมงเราก็มาถึงบ้าน จริง ๆ ต้องเร็วกว่านี้ครับ แต่ไอ้เวรข้างผมมันเกิดอยากกินยำวุ้นเส้นใส่ผักกระเฉดขึ้นมา ที่บ้านไม่มี เลยต้องแวะลงตลาดหน้าปากซอยเพื่อซื้อผักกันก่อน
 
“แม่ง ซื้อไปกินหรือซื้อไปถมบ้านวะ” ผมบ่น หลังต้องหิ้วผักจำนวนมากมาย ในขณะที่มันต้องขับรถ แอบหนักครับ เกะกะด้วย ชุดกูเปื้อนหมด
 
“ทิ้งไว้ดิ เดี๋ยวพรุ่งนี้กูมากินต่อ”
 
ไอ้ฟาย ผมด่ามันในใจ พี่ฟ้าชะโงกหน้าออกมาดู
 
“โห ซื้อมากินหรือซื้อมาถมบ้านเนี่ย”
 
“สมกับเป็นพี่น้องกันจริง ๆ” มันว่าใส่ “บ่นเหมือนกันเด๊ะ”
พี่ฟ้าทำหน้างง ๆ เดินออกมาช่วยถือของ
 
“ซื้อเผื่อไว้น่ะ เพราะพรุ่งนี้ว่าจะชวนเพื่อน ๆ มาแฮ้งค์เอ้าน์กันแถวนี้”
 
“อ้อ เหรอ”
 
วันเวย์มันคงอยากช่วย เดินอ้อมหน้าอ้อมหลังผมใหญ่ แต่ผมไม่ว่างเลยไม่ได้สนใจมันเท่าไหร่ มันเกาะขาผมมาตลอดทางจนถึงครัว พี่ฟ้ายื่นผักให้ป้าแม่บ้านนำไปล้าง ส่วนผมกับไผ่พากันเดินขึ้นห้องกันก่อน ค่อยลงมาอีกทีตอนอาหารเสร็จแล้วทีเดียว
 
“กูอาบน้ำก่อนนะ” ผมวางกระเป๋าไว้บนโต๊ะ (ของมันวางไว้ข้างล่าง) มันพยักหน้า เดินไปล้มตัวนอนบนเตียงดังตุบ หยิบมือถือมากดเล่น ผมหยิบมือถือจากกระเป๋ากางเกงวางไว้บนโต๊ะ ล้วงอีกข้างเพราะจำได้ว่ามีเศษเหรียญอยู่ วันนี้ไม่ได้ขึ้นรถเมล์ เงินค่ารถเหลือ ผมหย่อนลงในกระปุกหมูทันที ได้ยินเสียงแกร๊งเบา ๆ บ่งบอกว่าพื้นที่ภายในนั้นว่างเปล่าขนาดไหน 
 
หมูผมคงหิวน่าดู เพราะผมไม่ค่อยได้ให้อาหารมันเท่าไหร่ สงสัยช่วงหลังต้องขยันหน่อยแล้ว
 
ผมคว้าผ้าเช็ดตัว เดินเข้าห้องน้ำ ปล่อยให้ไผ่นอนเอกเขนกเล่นเกมยิก ๆ ไป ผมอาบน้ำไปฮัมเพลงไป ไม่นานก็เรียบร้อย เดินตัวหอมฉุยออกมาแต่งตัว มันยังนอนอยู่ที่เดิม แต่ไม่ได้เล่นเกมแล้ว เหมือนนอนคิดอะไรเฉย ๆ มากกว่า ผมเดินไปหน้าตู้เสื้อผ้า หยิบกางเกงกับเสื้อยืดออกมาเตรียมใส่ หันไปทางไผ่มันยังนั่งนิ่งอยู่ท่าเดิม
 
“มึงจะอาบด้วยไหม” ผมถาม มันส่ายหน้า ผมหันกลับมาใส่เสื้อผ้าต่อ โยนผ้าเช็ดตัวลงบนตะกร้า
 
“ป่ะ” ผมหันไปชวน แต่มันไม่ลุก นั่งคิดอะไรอยู่เหมือนเดิม
 
“เป็นไร” ผมถามต่อ มันมองหน้าผม แต่ไม่ตอบ ผมเดินไปที่โต๊ะหวังหยิบมือถือ แต่ตอนนี้มันหายไปแล้วครับ ผมมองไปรอบ ๆ เพราะจำได้ว่าก่อนเข้าห้องน้ำ ผมวางไว้ตรงนี้นี่ ผมรื้อกระเป๋านักเรียนดู แต่ไม่เห็นเหมือนกัน

ผมขมวดคิ้ว หายไปไหน หรือลืมเอาไว้ข้างล่าง
 
“หาไอ้นี่อยู่รึเปล่า”
ผมหันไปมองคนถาม มือถือผมอยู่ในมือมันแล้ว ผมยิ้ม รีบเดินเข้าไปใกล้หวังรับคืน แต่มันไม่คืนครับ ยกหนีเฉยเลย สีหน้าเคร่งเครียดน่าดู 
 
“เป็นไร” ผมขยับเข้าไปใกล้อีก จะแย่งคืน มันดึงมือข้างนั้นหนี ใช้มืออีกข้างจับข้อมือผมดึงแรงจนผมล้มลงไปนอนเกยพังพาบอยู่บนตัวมัน ผมพยายามขยับลุก แต่มันคล้องเอวผมไว้กันหนี
 
“เล่นอะไรของมึงเนี่ยไผ่!” ผมยื้อจะลุกอีกรอบ แต่ไม่หลุด มันจ้องหน้าผมเขม็ง
 
“คนที่ชื่อปีศาจเป็นใคร”
ผมชะงัก
 
“คะ ใคร แค่คนรู้จักน่ะ กูเมมชื่อไว้เอาฮา” ผมแก้ตัว ดีว่ามันไม่รู้จักเบอร์พี่หมอ มันจ้องหน้าผมเขม็ง ค่อย ๆ ยกแขนที่คล้องเอวออก
 
“โทษทีที่ก้าวก่ายมือถือ พอดีเครื่องกูแบตหมด”
ผมพยักหน้า พยายามตีสีหน้าให้นิ่งที่สุด ลุกจากตัวมันไปยืนข้างเตียง มันลุกตาม
 
“กูไม่ได้อยากจุ้นจ้านนะฝน ยกเว้นเพื่อน ๆ ในกลุ่มกับคนในครอบครัวแล้ว กูก็เห็นมีแค่คนที่ชื่อปีศาจนี่แหละที่โทรหามึง” มันยังไม่เลิกสงสัย เหงื่อผมเริ่มซึมออกมาจากขมับ

กลัวมันจับได้ครับ
 
“หรือว่า…” มันจ้องหน้าผมอีกรอบ เปลี่ยนสายตาจากซีเรียสมาเป็นกรุ้มกริ่มทันที 
 
“อะ อะไร” ผมถามอย่างไม่ไว้ใจ
 
“คนที่มึงแอบคบอยู่หรือเปล่า แกล้งพิมพ์ชื่อแปลก ๆ เพื่อไม่ให้คนอื่นรู้ใช่ไหม”
ผมส่ายหัวทันที
 
“ใช่ที่ไหนเล่า”
 
“เอ้า ถ้าไม่ใช่แล้วใคร แม่งไม่บอกกูสักที เดี๋ยวก็สืบเอาเองซะนี่”
 
ผมตบหัวมันเบา ๆ
 
“มึงจะอยากรู้เรื่องของกูไปทำไมเยอะแยะ”
 
“ก็กูเป็นห่วงมึง เห็นมึงเครียด ๆ นี่หว่า”
 
“แล้วช่วงนี้มึงเห็นกูเครียดปะล่ะ”
มันทำท่านึก
 
“ก็ไม่นะ ดูปกติดี ไม่ป่วยด้วย ปากก็หมาเหมือนเดิม”
 
“ควาย กูหมาน้อยกว่ามึงเหอะ เรื่องมันจบไปแล้ว เพราะงั้นเลิกถามได้แล้ว” มันทำหน้าขัดใจ ผมว่ามันอยากรู้อยากเห็นมากกว่าเห็นใจผมจริง ๆ แล้วเราสองคนก็เดินกอดคอกันลงไปข้างล่าง แต่พูดให้ถูกแล้ว มันกอดคอผมคนเดียวมากกว่า เพราะผมกอดมันไม่ถึง
 
อนาถใจจริง ๆ T^T
ผมไม่ได้ตัวเตี้ยนะ มันเปรตเองต่างหาก
 
ลงไป พี่ฟ้ายังทำไม่เสร็จ แต่หั่นผักกับลวกวุ้นเส้นแล้ว น่าจะเหลือแค่ปรุงรส
 
“อ้าวไผ่ ไม่ค้างเหรอ” พี่ฟ้าถาม คงเห็นว่ามันยังไม่ได้อาบน้ำล่ะมั้ง
 
“ตอนแรกว่าจะไม่ค้าง แต่เห็นน้องผักกระเฉดกับน้องกุ้งแล้ว เปลี่ยนใจขอค้างด้วยดีกว่า พรุ่งนี้จะได้ฟีสเจอร์ริ่งกับพวกน้อง ๆ ต่อ” มันตอบกลับกวน ๆ พี่ฟ้าหัวเราะ
 
ผมเดินไปช่วยพี่ฟ้ากับป้าแม่บ้านทำ ไผ่ก็เข้ามาช่วยด้วยเหมือนกัน แต่มาช่วยเกะกะมากกว่า ผมทำหน้าที่ยื่นเครื่องปรุงกับหยิบอุปกรณ์ให้ คนปรุงหลักก็พี่ฟ้า ปรุง ๆ ชิม ๆ อยู่สักพัก ก็ได้กลิ่นเครื่องเทศยำวุ้นเส้นลอยคลุ้ง วุ้นเส้นสีใสมิ้ง ยี่ห้อนี้เหนียวนุ่มดีครับ เราเป็นแฟนพันธุ์แท้มาตั้งแต่รุ่นปู่รุ่นย่า ผักสด ๆ ที่ผมกับไผ่ช่วยกันคัดสรรมาด้วยตัวเอง คื่นไฉ่ต้นโต หอมหัวใหญ่ลูกใหญ่ ๆ หั่นซอยสวยงาม พริกแดง ๆ ผสมเขียวบ้าง เวลาเคี้ยวจะได้ตักผิดตักถูกให้เจ็บจี๊ดเล่นในปาก พี่ฟ้าตบท้ายด้วยการราดน้ำมะนาวลงไปถ้วยใหญ่
 
แซบแสบตูดกันแน่ล่ะคราวนี้
 
ผมนี่ยืนน้ำลายไหลพราก ไม่ต่างกับไผ่ พอเรียบร้อย พี่ฟ้าก็ตักแบ่งยำวุ้นเส้นให้ป้าแม่บ้านไปชามโต ก่อนยกส่วนที่เหลือไปวางไว้บนโต๊ะ
 
แล้วสัมภเวสีสองตัวที่ยืนคอยอยู่นานก็รีบวิ่งไปคว้าช้อนคว้าจาน ยื่นไปรอรับส่วนบุญทันที นางฟ้าใจดียิ้มรีบตักเส้นบุญผักบุญใส่จานผมกับไผ่ เยอะหน่อยก็ไผ่ พูนเลย กุ้งเรียงเป็นแผง
 
“ใจเย็นพี่ฟ้า ผมคนไม่ใช่หมู” มันรีบท้วงเพราะพี่ฟ้าดูจะไม่หยุดตักเอาง่าย ๆ
 
“อ้าว ก็เห็นอยากกิน”
 
“อยากแค่ไหน ก็กินแค่พออิ่มพอ”
พอเรียบร้อย เราก็พากันนั่งประจำที่ มันใจดีลากเก้าอี้ให้ผมด้วย ผมแต้งค์มันไปเบา ๆ พี่ฟ้าตักของตัวเองบ้าง นั่งลงฝั่งตรงข้าม
 
ส่วนเจ้าวันเวย์นอนกัดรองเท้าเล่นอยู่ พวกเรานั่งกินกันไปเรื่อย ๆ สังสรรค์เฮฮากันเบา ๆ อยู่ ๆ เจ้าวันเวย์ก็ลุกพรวดขึ้นยืน วิ่งหน้าตั้งไปทางหน้าบ้าน
 
“สงสัยจะมีคนมา” พี่ฟ้ากำลังจะลุก แต่ป้าแม่บ้านเดินออกมาก่อน อาสาไปเปิดให้
 
ไผ่มันใช้ส้อมม้วนวุ้นเส้นเข้าปาก วุ้นเส้นเด้งดึ๋งตีใส่หน้ามัน มันรีบเอาทิชชู่เช็ดออก แต่เช็ดไม่หมด

“ซกมกวะไผ่” ผมด่า หยิบทิชชู่มาเช็ดให้ มันหันมาให้ผมเช็ดดี ๆ “กินดี ๆ ดิมึง พริกดีดเข้าตาแล้วเป็นเรื่องแน่ ๆ” ผมชะงักเมื่อเหลือบไปเห็นใครบางคนที่หน้าประตู รายนั้นจ้องหน้าผม ผมรีบละมือออกทันที ไผ่มองตาม พอ ๆ กับพี่ฟ้าที่นั่งหันหลังให้
 
“อ้าว สวัสดีค่ะคุณหมอ” พี่ฟ้ารีบทัก พี่หมอยิ้ม ไผ่แอบแสดงท่าทีไม่พอใจ แต่ก็ยังรักษาอาการไว้ มันคงไม่อยากให้พี่ฟ้ารู้ว่ามันผิดใจกับพี่หมออยู่

ผมเองก็ไม่อยาก ไม่งั้น เรื่องคงยุ่งยิ่งกว่านี้
 
“เชิญเลยค่ะ วันนี้ฟ้าทำยำวุ้นเส้นไว้เยอะเลย นู้น ตามออเดอร์คนนู้น” พี่ฟ้ายื่นปากนูน ๆ มาทางไผ่
 
“ขอบคุณครับ ผมแวะเอาของมาฝาก พอดีไปดูงานที่เยอรมันมาสองอาทิตย์ หวังว่าคุณฟ้าจะชอบ” พี่หมอยื่นถุงกระดาษอย่างดีให้ พี่ฟ้ายิ้มร่า รับไปถือไว้ ก้มส่องดูนิดหน่อย “มีของฝากของฝนกับคุณพ่อคุณแม่ด้วย”
 
“ขอบคุณค่ะ พ่อแม่คงดีใจ” พี่ฟ้าพูดยิ้ม ๆ ยกถุงนั้นฝากให้ป้าแม่บ้านเอาขึ้นไปเก็บที่ห้อง พี่ฟ้าเชิญพี่หมอนั่ง หยิบจานช้อนกับส้อมมาตักยำวุ้นเส้นให้ เต็มจานเหมือนไผ่เลย
 
“หอมน่ากินจัง ไปอยู่นู่นคิดถึงอาหารไทย โดยเฉพาะอาหารรสมือคุณฟ้า” พี่มันหยอด ผมแอบหมั่นไส้ในใจ แต่ไผ่อาการหนักกว่า หันมาทำท่าอ้วกข้าง ๆ ไหล่ผมเลย ผมเตะขามันทีให้รักษาอาการ แล้วพวกเราก็กลับมานั่งกินกันต่อ

To Be Con....
มีเต่าตัวหนึ่ง ค่อย ๆ คลานต้วมเตี้ยมมาลงนิยาย มีใครสนใจป้อนผักบุ้งมันบ้างไหม -  ,.  - :katai5:

#ขอบคุณทุกโหวตทุกรีไพลค่ะ ^^ :-[

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.22 โทษฐานที่รบกวน {P.20}{12-9-58} 50%
เริ่มหัวข้อโดย: Mouse2U ที่ 12-09-2015 18:02:02

พี่หมอคงจะกำลังคิดไม่ตกสินะคะว่าตัวเองรู้สึกยังไงกับฝนกันแน่ ถึงได้ดูเงียบๆ ผิดปกติไปแบบนั้น..

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.22 โทษฐานที่รบกวน {P.20}{12-9-58} 50%
เริ่มหัวข้อโดย: mukmaoY ที่ 12-09-2015 18:06:43

โอยหนูหลงรักเขาไปแล้ว   :o12:

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.22 โทษฐานที่รบกวน {P.20}{12-9-58} 50%
เริ่มหัวข้อโดย: pim14 ที่ 12-09-2015 18:13:55

มันคือพัฒนาการทางความรู้สึกสินะ เริ่มจะรู้ตัวว่ารักเค้าล่ะสินังพี่หมอ อิอิ ปากก็ทำเป็นตามคนพี่ แต่ใจห่วงแต่คนน้อง ระวังมคปด.เหอะ หึงโหดแน่ๆคนอย่างอิพี่หมอ อยากให้ฝนมีเหตุต้องจากไปที่ไกลๆบ้างจัง จะรอดูน้ำหน้าพี่หมอว่าจะหาข้ออ้างอะไรในการคิดถึงฝน

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.22 โทษฐานที่รบกวน {P.20}{12-9-58} 50%
เริ่มหัวข้อโดย: lizzii ที่ 12-09-2015 18:14:05

พี่หมอคงเริ่มคิดได้แล้วมั้ง 5555

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.22 โทษฐานที่รบกวน {P.20}{12-9-58} 50%
เริ่มหัวข้อโดย: tiew93 ที่ 12-09-2015 18:14:31

น้องฝนเริ่มรู้สึกดีๆกับพี่หมอซะแล้ววว ตายๆๆ หวังว่าอิพี่หมอจะรู้ใจตัวเองเร็วๆนะ  :hao5:

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.22 โทษฐานที่รบกวน {P.20}{12-9-58} 50%
เริ่มหัวข้อโดย: pedchara ที่ 12-09-2015 18:42:28

พี่หมอรู้ใจตัวเองเร็วๆน้าาา

ไม่ชอบเขาแล้วมาหึงเขาทำไม

พี่หมออย่าฉลาดแต่ในสายอาชีพสิ

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.22 โทษฐานที่รบกวน {P.20}{12-9-58} 50%
เริ่มหัวข้อโดย: veeveevivien ที่ 12-09-2015 19:02:37

 :pig4: :pig4:

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.22 โทษฐานที่รบกวน {P.20}{12-9-58} 50%
เริ่มหัวข้อโดย: mypink801 ที่ 12-09-2015 19:15:04

วันเวย์น่ารักกกกก เป็นแฟนคลับหนูนะ อิอิ
น้ำฝนเริ่มหลงรักพี่หมอแล้วเหรออ อย่านะอย่านะ ต้องให้พี่หมอหลงรักเราก่อนสิ

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.22 โทษฐานที่รบกวน {P.20}{12-9-58} 50%
เริ่มหัวข้อโดย: naruxiah ที่ 12-09-2015 19:26:59

พี่หมอ พี่หมอ พี่หมอ ชอบพี่หมอแล้วหรอน้องฝน :hao3:

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.22 โทษฐานที่รบกวน {P.20}{12-9-58} 50%
เริ่มหัวข้อโดย: ดาวโจร500 ที่ 12-09-2015 19:40:16

เราชอบนิยายเธอมากเลย

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.22 โทษฐานที่รบกวน {P.20}{12-9-58} 50%
เริ่มหัวข้อโดย: Paparazzi ที่ 12-09-2015 19:44:05

หนูฝนเอ้ยยย รักเค้าไปแลัวล่ะลูก
อึหมอ ทำตัวให้มันดีๆหน่อยนะ  ชั้นจับตามองแกอยู่นะ :angry2:

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.22 โทษฐานที่รบกวน {P.20}{12-9-58} 50%
เริ่มหัวข้อโดย: Nus@nT@R@ ที่ 12-09-2015 19:44:24

ต่างคนต่างกำลังเริ่มชอบกันรึป่าว

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.22 โทษฐานที่รบกวน {P.20}{12-9-58} 50%
เริ่มหัวข้อโดย: Freja ที่ 12-09-2015 20:00:47

ถ้าคิดว่าคนเราเริ่มต้นจากพื้นฐานที่ดีกันพี่หมอก็น่าจะเป็นคนที่ดีพอสมควรถ้าหากว่าไม่มีอคติและทิฐิเข้ามาครอบงำ   อย่างน้อยก็รักพ่อรักแม่ใช้ได้  อคติทั้งหลายเริ่มมาจากไผ่ที่ก่อเชื้อแล้วพี่หมอก็ตอบสนอง จากนั้นต่างคนต่างก็ช่วยกันโหมไฟ   น้ำเลยต้องมาซวยเพราะเรื่องคนอื่นอยู่แบบนี้  มาตอนหลังๆนี้ได้มารู้จักคลุกคลีกันอาจจะเป็นจัวช่วยขัดเกลาเอาอคติกับทิฐิออกไป  นี่เราพยายามมโนเพื่อหาที่ยืนเพื่อให้พี่หมอคงสภาพความเป็นพระเอกไว้บ้างแล้วนะ   หรือจะคิดจากด้านตรงกันข้ามก็ได้นะ    เรายังมองไผ่ในแง่ที่ไม่ดีอยู่นะ เมื่อเทียบกับพี่หมอแล้วเพราะว่าพี่หมอมีการเปลี่ยนแปลงแต่ทางไผ่ยังไม่ใช่   หวังว่าทริปนี้จะเป็นการทำให้สองคนนี้สามารถเห็นตัวตนจริงๆของอีกฝ่ายได้และเข้าใจโดยดี

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.22 โทษฐานที่รบกวน {P.20}{12-9-58} 50%
เริ่มหัวข้อโดย: My_yunho ที่ 12-09-2015 20:22:57

คิดถึงพี่หมอเข้าแล้วหล่ะสิๆๆ

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.22 โทษฐานที่รบกวน {P.20}{12-9-58} 50%
เริ่มหัวข้อโดย: Ginny Jinny ที่ 12-09-2015 20:46:01

ต่างฝ่ายต่างเริ่มมีใจให้กันแล้วสินะ  :m4:  ที่เหลือก็แค่รอว่าใครจะเป็นคนเปิดเผยความรู้สึกก่อนกันอ่ะนะ  :-[

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.22 โทษฐานที่รบกวน {P.20}{12-9-58} 50%
เริ่มหัวข้อโดย: klaew ที่ 12-09-2015 21:51:26

แปลว่าตอนนี้วันเวย์ก็เป็นคิวปิดจริงๆ แล้วสินะ

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.22 โทษฐานที่รบกวน {P.20}{12-9-58} 50%
เริ่มหัวข้อโดย: threetanz ที่ 12-09-2015 22:41:37

น้องวันเวย์จะกลายเป็นกามเทพน้อยๆ แล้ว อิอิ

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.22 โทษฐานที่รบกวน {P.20}{12-9-58} 50%
เริ่มหัวข้อโดย: Kerberossss ที่ 12-09-2015 22:42:03

พี่มาบ่อยๆนะ ผมนอนไม่หลับเลยยยย อยาก
อ่านต่อแล้ววววว 5555

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.22 โทษฐานที่รบกวน {P.20}{12-9-58} 50%
เริ่มหัวข้อโดย: liza sarin ที่ 12-09-2015 23:00:58

พี่หมอเปลี่ยนไป

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.22 โทษฐานที่รบกวน {P.20}{12-9-58} 50%
เริ่มหัวข้อโดย: SiHong ที่ 12-09-2015 23:27:55

หนูฝนม่ายยยยยยยยยย อย่า อย่าชอบพี่หมอนะ  :serius2:

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.22 โทษฐานที่รบกวน {P.20}{12-9-58} 50%
เริ่มหัวข้อโดย: fammi50 ที่ 12-09-2015 23:50:58

//ยัดผักบุ้งเข้าปากเต่า

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.22 โทษฐานที่รบกวน {P.20}{12-9-58} 50%
เริ่มหัวข้อโดย: kysuperlove ที่ 13-09-2015 00:17:58

แงงงงงงงง ชอบมากเลยยยย
แต่ไม่ยังไม่อยากให้น้ำฝนชอบพี่หมออ่ะ ตอนแรกทำน้ำฝนไว้เยอะเลยนะ! ฝนอย่าเพิ่งใจอ่อนนนน
อยากให้พี่หมอรักน้ำฝน หึงน้ำฝนจนแทบบ้าเสียก่อน (อยากสมน้ำหน้า o13)
เป็นพวกเสพติดดราม่า 555555
สู้ๆ นะคะ แบกผักบุ้งมาฝาก

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.22 โทษฐานที่รบกวน {P.20}{12-9-58} 50%
เริ่มหัวข้อโดย: Baitaew ที่ 13-09-2015 11:57:07

พี่หมอรีบๆ รู้ใจตัวเองนะ แต่เอ๊ะ! ยังไม่รู้ก็ดีนะ 5555555

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.22 โทษฐานที่รบกวน {P.20}{12-9-58} 50%
เริ่มหัวข้อโดย: HISY ที่ 13-09-2015 12:31:08

ต่างฝ่ายต่างค่อยๆพัฒนาความรู้สึก
สุดท้ายฝนจะรักพี่หมอไม่เป็นไรแค่อย่าลืมเอาคืนสักหน่อยก็พอ

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.22 โทษฐานที่รบกวน {P.20}{12-9-58} 50%
เริ่มหัวข้อโดย: ่jum ที่ 13-09-2015 12:31:16

อย่าเพิ่งใจอ่อนเชียวนะ  :hao5:

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.22 โทษฐานที่รบกวน {P.20}{12-9-58} 50%
เริ่มหัวข้อโดย: nevergoodbye ที่ 14-09-2015 12:16:32

ต่ออีกค่าาา ถึงจะเสพติดความ S ก็อยากเห็นพี่หมอหึงเหมือนกันนะ
 :katai4:

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.22 โทษฐานที่รบกวน {P.20}{12-9-58} 50%
เริ่มหัวข้อโดย: mystery Y ที่ 14-09-2015 15:12:52

ฝนอย่าใจอ่อนสิ!!

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.22 โทษฐานที่รบกวน {P.20}{12-9-58} 50%
เริ่มหัวข้อโดย: Aomoto ที่ 14-09-2015 20:50:07

สนุกมากๆคะ สงสัยฝนจะเริ่มชอบพี่หมอแล้ว ตอนนี้อยากให้เต่ากลายเป็นกระต่าย หรือจรวดเลยก็ได้คะ รีบมาต่อนะคะ

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.22 โทษฐานที่รบกวน {P.20}{12-9-58} 50%
เริ่มหัวข้อโดย: ่patsaporn ที่ 14-09-2015 21:53:31

ชอบตอนกระชากลากไปกอด น่ารัก
น้องฝนหลงรักพี่หมอแล้วอ่ะ สรุปว่าใจตรงกันนะ กิ๊บกิ๊ววว

ขอบคุณค่ะ

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.22 โทษฐานที่รบกวน {P.20}{15-9-58} 100%
เริ่มหัวข้อโดย: MIkz_hotaru ที่ 15-09-2015 23:06:36

ขอให้ปีศาจทั้งรักทั้งหลงหนูน้ำฝนด้วยเถอะ
เริ่มมาละ อีกนิดนึง
 :call:

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.22 โทษฐานที่รบกวน {P.20}{15-9-58} 100%
เริ่มหัวข้อโดย: mukmaoY ที่ 15-09-2015 23:24:50

นังหมอคงอารมณ์กรุ่นเตรียมระเบิด

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.22 โทษฐานที่รบกวน {P.20}{15-9-58} 100%
เริ่มหัวข้อโดย: shoky_9 ที่ 16-09-2015 09:51:54

คิดถึงน้ำฝนอ่ะจิ  :katai2-1:

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.22 โทษฐานที่รบกวน {P.20}{15-9-58} 100%
เริ่มหัวข้อโดย: nevergoodbye ที่ 16-09-2015 10:37:55

 :z3:

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.22 โทษฐานที่รบกวน {P.20}{15-9-58} 100%
เริ่มหัวข้อโดย: lizzii ที่ 16-09-2015 10:40:51

คือพี่หมอที่ไม่มาป่วนเพราะไปดูงานมา
โถ่ววว นึกว่าจะคิดได้ซะอีก ฮ่าๆ

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.22 โทษฐานที่รบกวน {P.20}{15-9-58} 100%
เริ่มหัวข้อโดย: Mouse2U ที่ 16-09-2015 11:13:38

นึกว่าหายไปคิดอะไรเงียบๆ คนเดียวเสียอีกค่ะพี่หมอ ที่ไหนได้ไปทำงานมานี่เอง :เฮ้อ:

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.22 โทษฐานที่รบกวน {P.20}{15-9-58} 100%
เริ่มหัวข้อโดย: HISY ที่ 16-09-2015 12:21:27

แหมม กลับมาปุ๊บก็มาหาน้องฝนเลยนะ(มโน)

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.22 โทษฐานที่รบกวน {P.20}{15-9-58} 100%
เริ่มหัวข้อโดย: ♥♥ดอกช่อบานสะพรั่ง♥♥ ที่ 16-09-2015 12:29:27

น้ำฝนรักหมอไปแล้วรึนี่ อยากให้รักกันเร็วๆแล้วสิ  :katai2-1:

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.22 โทษฐานที่รบกวน {P.20}{15-9-58} 100%
เริ่มหัวข้อโดย: naruxiah ที่ 16-09-2015 13:15:38

หายไปเยอรมันนี่เอง กลับมาแล้ว ยังไงหล่ะทีนี้ น้องฝนจะงานงอกมั๊ย?  o18

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.22 โทษฐานที่รบกวน {P.20}{15-9-58} 100%
เริ่มหัวข้อโดย: ~ ฤดูใบไม้ผลิ ~ ที่ 16-09-2015 15:41:56

 :L2:

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.22 โทษฐานที่รบกวน {P.20}{15-9-58} 100%
เริ่มหัวข้อโดย: klaew ที่ 16-09-2015 15:54:24

งานต้องเข้าน้องฝนอีกแน่เลยอ่ะ
คุณพี่หมอรู้ใจตัวเองยังน้า

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.22 โทษฐานที่รบกวน {P.20}{15-9-58} 100%
เริ่มหัวข้อโดย: My_yunho ที่ 16-09-2015 16:12:24

โดนลงโทษแน่เลย

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.22 โทษฐานที่รบกวน {P.20}{15-9-58} 100%
เริ่มหัวข้อโดย: TheWanFah ที่ 16-09-2015 20:21:29

รีบรู้ใจตัวเองหน่อยพี่หมอ
คนอ่านเครียด
ขอบคุณสำหรับตอนนี้นะคะ

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.22 โทษฐานที่รบกวน {P.20}{15-9-58} 100%
เริ่มหัวข้อโดย: Paparazzi ที่ 16-09-2015 20:37:49

ตะเองอ่ะ มานิดเดียวเองงง อยากอ่านเยอะๆๆๆๆ :ling1:

มาต่อเร็วๆๆๆน้าาา :impress2:

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.22 โทษฐานที่รบกวน {P.20}{15-9-58} 100%
เริ่มหัวข้อโดย: ่patsaporn ที่ 16-09-2015 20:58:06

ต๊กใจ คิดว่าไผ่จะรู้เรื่องแล้ว ลุ้นกับเขาไปด้วย หลบๆ ซ่อนๆ ไงไม่รู้เนอะ
พี่หมอหึงไหมๆ เขาเช็ดปากให้กันนะเอ้อ คืนนี้ค้างด้วยนา
เอ นี่เราไปเป็นทีมพี่หมอตั้งแต่เมื่อไร งง

ขอบคุณค่ะ

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.22 โทษฐานที่รบกวน {P.20}{15-9-58} 100%
เริ่มหัวข้อโดย: threetanz ที่ 16-09-2015 22:05:46

พี่หมอมาแล้ววววว คิดถึงๆ ฮ่าๆ

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.22 โทษฐานที่รบกวน {P.20}{15-9-58} 100%
เริ่มหัวข้อโดย: SiHong ที่ 16-09-2015 22:15:03

ป้อนผักบุ้งคนเขียนจะได้ลงนิยายไวๆ 555555555555

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.22 โทษฐานที่รบกวน {P.20}{15-9-58} 100%
เริ่มหัวข้อโดย: mystery Y ที่ 16-09-2015 23:03:47

รอตอนต่อไปจ้า~

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.22 โทษฐานที่รบกวน {P.20}{15-9-58} 100%
เริ่มหัวข้อโดย: naoai ที่ 17-09-2015 11:37:47

ผมว่ามันเอื่อยๆ เรื่อยๆ ไปนะ หรือคิดไปเองเปล่าหว่า

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.23 ดอกไม้ในมือ {P.22}{18-9-58}
เริ่มหัวข้อโดย: memew ที่ 18-09-2015 09:09:40

Ch. 23 : ดอกไม้ในมือ
(พี่หมอ...♥)
♥
♥
 ...................................................................

กลับมาจากเที่ยว ผมก็ถูกเรียกตัวให้ไปดูงานที่เยอรมันสองอาทิตย์ ผมไม่ได้บอกใครไว้ จริง ๆ ก็ไม่มีใครให้บอกด้วย เพราะพ่อก็ไม่อยู่ ปกติผมต้องเดินทางไปดูงานต่างประเทศบ่อย ๆ อยู่แล้ว สองสามเดือนครั้ง ครั้งละวีคสองวีค บางทีก็เป็นเดือน แล้วแต่ว่าไปศึกษาเพิ่มเติมเรื่องอะไร คนเป็นหมอ ต้องเรียนรู้ต้องอัพเดทการรักษาแบบใหม่ ๆ อยู่เสมอ
 
ผมซื้อของมาฝากฟ้าหลายอย่าง วันนี้กะว่าถ้ามาก่อนเวลาอาหาร จะชวนฟ้าออกไปทานข้าวข้างนอก หรือถ้าไม่ทันจริง ๆ ก็จะกินอาหารฝีมือฟ้าเลย
 
ไม่คิดว่าจะได้มาเจอไผ่ที่นี่ ผมพยายามไม่ใส่ใจ ชวนฟ้าคุยคนเดียว ดีที่มันไม่มานั่งกีดกันผมเหมือนตอนไปหัวหิน ไม่รู้มันลืมหรือเพราะอะไรกันแน่ ส่วนฝนนั่งกินเงียบ ๆ
 
“อยากกินบัวลอยอีกจังแฮะ” ไผ่มันบ่นขึ้นมาลอย ๆ ฟ้าเงยหน้ามองทั้งที่ปากยังงับวุ้นเส้นอยู่
 
“มีของนะ ถ้าอยากกินจริง ๆ จะทำให้”
 
“ดีเลย อยากกินแล้ว ไปทำกันเถอะ” พูดจบมันก็ลุกขึ้นเดินอ้อมมาจับแขนฟ้าดึงให้ลุกขึ้นตามทันที
 
“เดี๋ยว! พี่ยังกินไม่อิ่มเลย”
 
“ทำก่อน แล้วค่อยกลับมากินต่อ” แล้วมันก็ลากฟ้าเข้าห้องครัวไป

ผมมองตามอึ้ง ๆ คิดว่ามันจะเลิกทำแบบนี้แล้วซะอีก อารมณ์ขุ่นเคืองคุกรุ่นขึ้นมาทันที ผมมองไปยังคู่ขามัน สงสัยเพราะสายตาผมแสดงออกว่าไม่พอใจชัดเจน มันถึงได้สะดุ้งตอนผมสบตา มันรีบก้มหน้ากินต่อทันที
 
ผมนิ่งคิด ชั่งใจว่าจะทำอะไรต่อดี ระหว่างนั่งกินไปเรื่อย ๆ กับรุกฟ้าต่อ ผมเลือกอย่างหลังมากกว่า ผมวางช้อนลง ลุกจากเก้าอี้เดินเข้าครัวไป
 
เห็นฟ้ากำลังง่วนอยู่กับการเตรียมของ ในขณะที่ไผ่ยืนมองเฉย ๆ พอเห็นผม มันตาขวางใส่ทันที
 
“อนุญาตให้ผมดูด้วยคนนะครับ อยากรู้ว่าทำยังไงเหมือนกัน” ผมไม่สนสายตาของไผ่ ส่งเสียงให้ฟ้าได้ยิน ฟ้าหันมามอง ยิ้มทันทีที่เห็น
 
“ง่ายมากเลยค่ะ เสียแต่เราไม่มีกะทิสด แต่ใช้ไอ้นี่แทนได้” ฟ้ายกกะทิตราอร่อยดีให้ดู ผมยิ้ม เดินไปยืนอยู่ข้าง ๆ ฟ้า แต่คนละด้านกับไผ่ สักพักฝนก็เดินเข้ามาสมทบ
 
สรุป วุ้นเส้นเป็นหมัน
 
“คุณหมอกับไผ่เคยปั้นแป้งบัวลอยไหมคะ” ฟ้าหันมาถาม ผมส่ายหน้า ไผ่ด้วย ฟ้ายิ้ม “งั้นเดี๋ยวคุณหมอกับไผ่ช่วยกันปั้นแป้งละกัน ไม่ยากหรอก เดี๋ยวฟ้าสอนให้ จะได้สนุกด้วยกัน” ฟ้ารีบคลุกแป้งให้เราสองคน ก่อนสอนให้ผมกับไผ่ปั้น
 
บอกตามตรงว่าเรื่องเข้าครัวไม่เคยอยู่ในหัวผมเลย ผิดกับฝนที่ค่อนข้างจะเป็นงานเป็นการมากกว่า สงสัยเพราะช่วยฟ้าทำบ่อย
 
ผมปั้น ช่วงแรกก็ทุเรศ สักพักก็สวย ผมเป็นหมอ เรื่องทำอะไรละเอียด ๆ จึงไม่ใช่เรื่องยาก แต่ความยากไปตกอยู่ที่ไผ่ ปั้นได้ทุเรศมาก ปั้นให้กลม ๆ ลำบาก มันเลยปั้นเป็นรูปอย่างอื่นแทน
 
“อยากปั้นเป็นรูปขี้ แต่ปั้นไม่เป็น”
ฝนตบหัวมันที

“ห่า ของกินเหอะ”
 
“ไม่รู้รึไง ที่ญี่ปุ่นกับเกาหลีเขานิยมกันจะตาย อะไรที่ทำจากขี้ เอ้ย เป็นรูปขี้ ขายดิบขายดีคนต่อแถวซื้อกันเป็นวา” ปากว่ามือก็ปั้นไป อยู่ในนี้มันกันผมจากฟ้าลำบาก แต่ก็ยังพยายาม
 
พอปั้นเสร็จผมกับไผ่ก็มายืนสุมหัวดูสองพี่น้องช่วยกันปรุงรสบัวลอยไข่ มีไข่เค็มด้วย ฟ้าซื้อมาไว้ เห็นบอกว่าฝนชอบ
 
ผมยืนมองหม้อเดือด ๆ ไม่นาน กลิ่นกะทิก็ลอยคลุ้ง พอเรียบร้อยฟ้าก็ยกลง ไผ่อาสาหิ้วไปวางไว้บนโต๊ะ
 
วุ้นเส้นแอบชืดเบา ๆ แต่เราก็กินกันได้ ไผ่มันเลิกลากฟ้าหนีผมแล้ว หรือไม่มันก็คงหิวจัด ๆ ซัดของที่อยู่ในจานจนไม่เหลือ ซ้ำยังขอเพิ่มอีกต่างหาก
 
“เห็นอนาคตพุงแฟนพี่ฟ้ากลาย ๆ เลย” มันพูดไปลูบท้องตัวเองไป
 
“ทำไม”
 
“ยื่น” มันชี้ไปที่พุงตัวเอง ฟ้าหัวเราะ ถามมันว่าจะเอาเพิ่มไหม มันส่ายหัว ชี้ไปที่คอตัวเอง “เพิ่มอีก คงต้องไปล้วงคอเอาของเก่าออกก่อน”
 
“บ้า เสียของหมด…แล้วคุณหมอละคะ” ฟ้าหันมาถามผมต่อ ผมส่ายหน้า
 
“ไม่ไหวแล้วครับ”
 
“งั้นหนุ่ม ๆ นั่งคุยกันไปก่อนนะ ขอตัวไปล้างจานก่อน”
 
“ล้างด้วย” ไผ่รีบอาสาทันที ตัดเสียงฝนที่กำลังจะพูดเหมือนกัน ไผ่ไม่รอให้ฟ้าตอบรับ รีบยกจานชามรวมกัน ยกไปในครัวแทนเลย
 
“งั้นคุณหมอจะไปเดินเล่นหรือนั่งเล่นที่ห้องนั่งเล่นก่อนก็ได้นะคะ” ฟ้าบอก ผมพยักหน้า เดินไปนั่งบนโซฟาในห้องรับแขก โดยมีเจ้าวันเวย์ตามมาติด ๆ
 
ผมหยิบหนังสือบนโต๊ะมาเปิดดู ได้ยินเสียงหัวเราะครึกครื้นดังมาจากในครัว ผมแอบหงุดหงิดจนไม่มีสมาธิจะอ่านอะไร ผมลุกจากโซฟา ตอนแรกว่าจะตามไปล้างด้วย แต่เปลี่ยนใจ ไปเดินเล่นในสวนรอละกัน ถึงอยากจะอยู่ใกล้ฟ้าแค่ไหน แต่ก็ไม่อยากอยู่ใกล้ไผ่เหมือนกัน ถ้ามันกีดกันมาก เดี๋ยวค่อยล่าทัพ แล้วกลับมาใหม่วันหลัง
 
บ้านฟ้าค่อนข้างกว้าง ร่มรื่นดี ผมเดินทอดน่องไปเรื่อย ๆ วันเวย์เลิกตามผมแล้ว เห็นมันนั่งแทะรองเท้าผ้าใบเก่า ๆ อยู่ข้างโซฟาในห้องนั่งเล่นนั่นแหละ
 
วันนี้ไม่มีเศษใบไม้ คิดว่าแม่บ้านคงเพิ่งกวาดไป ผมสังเกตว่าที่นี่จัดพื้นสวนใหม่ด้วย เหมือน ๆ จะเอาหินสวย ๆ แนวดิบ ๆ เก่า ๆ มาจัดวางไว้เป็นจุด ๆ เหมือนไม่ตั้งใจ แต่ดูก็รู้ว่าไม่ได้เกิดขึ้นเองตามธรรมชาติแน่ ๆ
 
ผมเดินดูหินแต่ละก้อนไปเรื่อย ๆ จวบจนหินเหล่านั้นพามาถึงพื้นที่ที่เป็นเต็มไปด้วยดอกลีลาวดีเกลื่อนพื้น มันคงหล่นมาจากต้น บางดอกยังสดใหม่ บางดอกก็แก่มากแล้ว ลำต้นใหญ่มาก ดูจากอายุแล้วน่าจะหลายสิบปี
 
ผมไล่สายตาจากลำต้นสูงขึ้นไปด้านบน จนสบเข้ากับดวงตาของใครบางคนที่กำลังมองมาเหมือนกัน มันอยู่เหนือผมขึ้นไปประมาณหนึ่งช่วงตัว มือหนึ่งจับกิ่งไม้ใหญ่ไว้ อีกมือถือดอกลีลาวดีไว้ช่อหนึ่ง
 
“พี่หมอ...” มันเรียกผมเสียงเบา ขยับตัว แต่เหยียบพลาด มันร้องเหวอผลัดตกลงมา ผมขยับเข้าไปหาทันทีอัตโนมัติ รับมันไว้ในอ้อมแขน

มันอ้าปากค้าง สีหน้ายังตกใจ ดอกไม้ยังอยู่ในมือ จ้องตาผมไม่เคลื่อนไปไหน

“ขะ ขอบคุณ” มันอ้อมแอ้มบอก ขยับตัวนิดหนึ่งให้ผมปล่อย ผมวางมันลงกับพื้นดี ๆ
 
“เอ่อ...เสื้อพี่เปื้อน ผมว่ารีบไปล้างออกก่อนดีกว่า”
ผมก้มมองตาม ตรงอกเสื้อข้างซ้าย มียางของดอกลีลาวดีติดอยู่หย่อมหนึ่ง ผมล้วงหยิบผ้าเช็ดหน้าจากกระเป๋ากางเกงมาเช็ด

“ขอโทษที่ทำให้มันเปื้อน” มันพูดด้วยสีหน้าสำนึกผิดจริง ๆ ผมมองหน้ามัน แต่ไม่พูดอะไร จนสะอาดถึงได้เก็บผ้าเช็ดหน้า มองดอกไม้ในมือมัน
 
“จะเอาไปทำอะไร เหน็บหู?” ผมถามหน้านิ่ง มันมองมาตาขวางทันที ถึงดวงตาฝนจะคล้ายฟ้า แต่เชื่อได้เลยว่าฟ้ายังไม่เคยทำสายตาแบบนี้กับผมแน่ ๆ
 
“เหน็บหูพี่ไง จะเอาสักดอกไหมล่ะ” มันถามกลับห้วน ๆ ไม่สนใจผมอีก หันหลัง เดินตรงไปที่โค้นต้น มือหนึ่งจับกิ่งใหญ่ข้างซ้ายไว้ อีกมือที่มีดอกไม้จับกิ่งใหญ่ข้างขวา ก้าวขาเหยียบโคนต้นที่มีลักษณะเป็นง่าม
 
“จะทำอะไร” ผมถามก่อนมันจะโหนตัวขึ้นไป มันเบรกกึก หันกลับมามองทั้งที่ขากับมือยังอยู่ที่ลำต้น
 
“เก็บดอกไม้ไง”

ผมเดินไปลากมันกลับมายืนที่เดิม เงยหน้ามองไปรอบ ๆ เพื่อหากิ่งที่พอจะเอื้อมถึง เห็นอยู่ช่อหนึ่งไม่ใหญ่มาก มีดอกอยู่ประมาณสามสี่ดอก ผมเอื้อมเด็ดมาทั้งกิ่ง ยื่นให้มัน มันมองกลับอึ้ง ๆ ก่อนรับไปถือไว้คู่กับกิ่งที่มันเด็ดเอาไว้ก่อนหน้า
 
“จะเอาไปทำอะไร” ผมถามอีกรอบ
 
“เหน็บหู” มันตอบกลับหน้าตาย ผมมองมันดุ ๆ มันไม่สนใจ เงยหน้ามองหาช่อใหม่ มีอยู่ช่อหนึ่ง สูงในระดับที่ผมพอจะเอื้อมถึง ช่อใหญ่กว่าช่อแรกอีก มีอยู่เกือบสิบดอก มันชี้ให้ดู คงหวังให้ผมเด็ดให้อีก ผมขยับเข้าไปใกล้

ผมไม่ได้ทำตามคำสั่งมันนะ แต่มันเป็นกิ่งที่ผมกำลังจะเด็ดอันต่อไปต่างหาก กิ่งนี้อยู่สูงกว่ากิ่งแรกนิดหน่อย ผมจับกิ่งใหญ่ของมันไว้ โน้มดึงส่วนปลายลงมาเด็ด ยื่นให้คนที่รออยู่
 
“เยอะขนาดนี้ เหน็บหูคงไม่หมด ทำมงกุฎครอบหัวน่าจะเหมาะกว่า”
 
“คิดได้แต่เรื่องแต๋ว ๆ” มันทำหน้าแหยงใส่ มองหากิ่งอื่นต่อ แต่ไม่มีแล้ว ที่เหลือถ้าไม่ผมก็มันนั่นแหละที่ต้องปีนขึ้นไปเก็บ
 
“แล้วจะบอกได้รึยังว่าเอาไปอะไร” ผมถามมันอีกที
 
“เอาไปไหว้พระ” มันตอบกลับสั้น ๆ เดินไปยังต้นจำปีไม่ห่าง เอื้อมเด็ดเฉพาะดอกมาถือ ต้นนี้ไม่สูงเดินวนได้รอบ
 
มันก้มดมดอกจำปีในมือนิดหนึ่ง ยิ้มนิด ๆ สงสัยจะหอม ผมเดินไปเด็ดมาดอกหนึ่ง ดมดูบ้าง หอมจริง ๆ นั่นแหละ
 
ผมมองดอกไม้ในมือตัวเอง ไม่รู้จะเอามันไปไว้ที่ไหน จะทิ้งก็เสียดาย จะใส่มือมันก็ล้นแล้ว ผมมองคนที่กำลังก้มหน้าจัดเรียงดอกไม้อยู่ ผมตัดสินใจเสียบจำปีดอกนั้นทัดหูมันเบา ๆ มันชะงัก เงยหน้ามอง
 
พอรู้ว่ามีสิ่งแปลกปลอมอยู่บนหูตัวเอง มันรีบใช้แขนตรงหัวไหล่ปัดออก ดอกไม้ร่วงตุบลงพื้น
 
“คิดว่าชอบซะอีก” ผมก้มเก็บ เอามายัดใส่กระเป๋าเสื้อตัวเอง กลิ่นมันหอมดี
 
“เหน็บหูตัวเองน่าจะเหมาะกว่า” พูดจบมันก็เดินไปทางก๊อกน้ำ เปิดน้ำล้างเอาพวกยางดอกไม้ออก  มันเด็ดดอกลีลาวดีจากกิ่งถือรวมกันไว้กับดอกจำปี ผมไม่ได้ช่วยอะไรนอกจากยืนมอง พอเรียบร้อยมันก็เดินเข้าบ้าน ผมไม่ได้คิดอะไร เดินตามมันไปติด ๆ มันขึ้นชั้นสองผมก็ขึ้นตาม
 
ได้ยินเสียงหัวเราะดังออกมาจากในครัว ไม่รู้เมื่อไหร่ฟ้าจะออกมา มันเดินตรงไปเรื่อย ๆ จนถึงห้อง ๆ หนึ่ง ให้เดาน่าจะเป็นห้องพระ พอมันเปิดประตูออก ก็เป็นห้องพระจริง ๆ ไม่ได้ใหญ่มาก แต่มีพระพุทธรูปอยู่เพียบ
 
ถึงผมจะนับถือพุธ แต่ก็ไม่ได้เคร่งอะไรมากมาย มันเอาดอกไม้ที่ล้างแล้วทั้งหมดไปใส่พาน ยกขึ้นเหนือหัว สงบจิตอยู่สักพักก็วางไว้หน้าหิ้ง ขยับมาก้มกราบสามรอบ ผมยืนดูอยู่เงียบ ๆ กลิ่นดอกจำปีลอยคลุ้ง คงเพราะอยู่ในห้องแคบ ๆ แบบนี้ แต่มีช่องระบายอากาศ ต่อให้จุดธูปก็ไม่เป็นอันตราย 
 
พอเรียบร้อยมันก็หันมามองหน้าผม หันกลับไปเปิดฝาอะไรสักอย่างที่ดูคล้ายผอบขนาดใหญ่ ในนั้นมีน้ำอยู่เกือบเต็ม มีขันสีเงินใบเล็ก ๆ ลอยอยู่ มันหยิบขันใบนั้นตักน้ำขึ้นมาถือ ยกจบเหนือหัวอีกนิด เดินเข้ามาใกล้ จุ่มน้ำจากขันดีดใส่หน้าผม ผมรีบเบือนหน้าหนีทันที
 
“ทำบ้าอะไรของนาย!” ผมตะคอกกลับ
 
“ไล่ผีเลวในตัวพี่ไง”
ผมมองมันตาขวาง มันไม่สน ดื่มน้ำที่เหลือจนหมด วางขันลงที่เดิม เดินออกจากห้องพระ ปิดประตู
 
“รู้สึกร้อนบ้างไหมครับ” มันถามด้วยน้ำเสียงจริงจัง ผมมองมันงง ๆ “ผีตัวนี้หน้าด้านจริง ๆ ไล่ยังไงก็ไม่ยอมไป” มันพูดขึ้นมานิ่ง ๆ ผมขมวดคิ้วขัดใจ หันหลังเตรียมจะเดินลงไปข้างล่าง
 
จะอยู่ให้มันด่าทำไม

“พี่หมอ” ยังไม่ทันที่ผมจะก้าวลงบันได มันจับข้อมือผมไว้ ผมหันไปมอง

“ผมขอร้องล่ะ เลิกยุ่งกับพี่ฟ้าเถอะ แล้วก็ลบภาพในมือถือพี่ทิ้งไปด้วย” มันพูดด้วยท่าทีอ่อนลง ผิดกันลิบลับกับเมื่อกี้เลย ผมมองหน้ามัน ก่อนยกยิ้ม
 
“งั้นรอให้ผีออกจากตัวฉันไปก่อนละกัน” ผมหัวเราะหึ ๆ หันหลัง แต่ยังไม่ทันจะก้าวก็รู้สึกเหมือนโดนล้วงกระเป๋า ผมรีบหันไปมอง เห็นมันวิ่งลิ่ว ๆ กำลังจะเข้าห้องพระ ผมก้าวตามไปติด ๆ รวบกอดมันไว้จากด้านหลัง 
 
ผมคว้าจับมือถือไว้จะแย่งคืน แต่มันไม่ปล่อย
 
“ปล่อย!” ผมบอกมันเสียงเข้ม

“ไม่!” มันปฏิเสธด้วยน้ำเสียงหนักแน่นพอกัน พยายามจะดันตัวออก

ผมจับส่วนบนของมือถือในขณะที่มันจับส่วนล่าง เกือบได้อยู่แล้วเชียวถ้ามันไม่ก้มงับแขนผมก่อน ผมร้องโอ๊ยเพราะความเจ็บรีบคลายวงแขนออก มันอาศัยจังหวะนั้นวิ่งเข้าห้องพระไปทันที ผมก้าวตามไปติด ๆ ใช้มือหนึ่งผลักบานประตูไว้ อีกมือรวบจับเอวมันมากอด มันจะดันตัวออก แต่ผมไม่ปล่อย

มันรีบโยนมือถือผมลงไปในอ่างน้ำสำหรับลอยดอกไม้ประดับไม่ห่างทันที ผมมองสิ่งที่เกิดขึ้นอึ้ง ๆ รีบขยับไปควานหามือถือขึ้นจากน้ำทันที   
 
เปียกโชกเลยครับ ผมลองกดเปิด หน้าจอขีดเป็นเส้น ๆ ติด ๆ ดับ ๆ มันมองอย่างพอใจ ผมพ่นลมหายใจแรง มองมันคาดโทษ
 
“ทำลายทรัพย์สินคนอื่น โทษหนักนะ”
 
“ข้อหาแบล็คเมย์กับข่มขืนหนักกว่าอีก คราวนี้เราก็สิ้นสุดกันแล้ว มือถือพี่ใช้ไม่ได้ ไม่มีอะไรมาแบล็คเมย์ผมอีก พี่กลับไปได้แล้ว” มันไล่ผมเอาดื้อ ๆ ผลักหลังผมให้ก้าวออกจากห้องพระ มันปิดประตู ไม่สนใจผมอีก ทำท่าจะเดินลงบันได

ผมดึงมันเข้ามากอดใหม่ แทรกมือกับท้ายทอย ดันหน้ามันให้แหงนขึ้นนิด ๆ กดจูบลงไป ถ้าอยากให้มันยอมง่าย ๆ ต้องจูบแบบนุ่มนวล ผมขยับริมฝีปากอย่างอ่อนโยน พักใหญ่ถึงได้คลายปล่อย มันมองผมตาเชื่อม ริมฝีปากเผยอนิด ๆ กลืนน้ำลายลงคอจ้องกลับ
 
กระตุ้นง่ายครับคนนี้ 
 
“จะบอกอะไรให้นะ” ผมกระซิบบอกเสียงเบา มือยังตรึงท้ายทอยมันไว้อยู่ “ถึงมือถือจะเสีย แต่เมมโมรี่การ์ดยังอยู่” มันมองผมอึ้ง ๆ

“ภาพของนายอยู่ในนั้นทั้งหมด”
มันอ้าปากค้าง

“และอีกอย่าง...” ผมหยุดเสียงไว้ ยกยิ้มใส่นิด ๆ อย่างคนถือไพ่เหนือกว่า “ฉันสำรองภาพนายไว้ที่อื่นอีกด้วย”
มันกัดกราม สายตาเอาเรื่องขึ้นมาทันที มันผลักผมออกแรง
 
“สารเลว” มันจ้องกลับตาขวาง นับวันมันจะยิ่งสู้แฮะ สงสัยจะร้างมือไปนาน

ผมคงต้องทำให้มันสำนึกว่าใครกันแน่คือผู้ควบคุมชีวิตมันอยู่ ผมจับมันไปชิดกำแพง ไม่เปิดโอกาสให้มันได้พูดอะไร ก้มหน้าปิดปากมันทันที มันท้วงห้ามในลำคอ พยายามจะดันผมออก แต่แรงแค่นั้นจะมาทำอะไรผมได้ ผมไม่ได้จูบแบบอ่อนโยนเหมือนตอนแรกด้วย เพราะอยากทำโทษที่มันทำมือถือผมพัง

ยิ่งดิ้น ผมยิ่งจูบแรง จนในที่สุดมันก็หยุดขัดขืน

ผมถอนปากออกหลังจูบจนพอใจ ปากมันแดงช้ำจนเห็นได้ชัด ดวงตามันแม้จะเชื่อมเพราะแรงอารมณ์แต่ก็ยังดูดุดันเอาเรื่อง

“นายต้องชดใช้ค่ามือถือให้ฉัน พรุ่งนี้เลิกเรียนแล้วรออยู่หน้าโรงเรียน ฉันจะไปรับ”
 
“ไม่” มันตอบกลับชัดเจน ผมยกยิ้ม
 
“ถ้าไปรับแล้วไม่เห็น จะโปรยภาพนายให้ร่อนไปทั่วทั้งโรงเรียนเลย”
มันมองผมอึ้ง ๆ กัดกรามแน่น
 
“สารเลว”
ผมยกยิ้ม

 “ถ้ารู้แล้วก็อย่าขัดขืน” ผมสั่งแค่นั้น หันหลังเดินลงบันไดไป ได้ยินเสียงหัวเราะครึกครื้นอยู่ในครัว ผมเดินเข้าไปหาฟ้า
 
“อ้าว คุณหมอ โทษทีค่ะ ฟ้าเพลินไปหน่อย” ฟ้าทัดผมเหน็บหู บอกด้วยสีหน้าอาย ๆ ไม่รู้ไผ่มันคุยกับฟ้าอีท่าไหน ถึงทำให้ฟ้าลืมผมได้ง่าย ๆ แบบนี้ ผมถอนหายใจเบา ๆ
 
“ไม่เป็นไรครับ ผมเดินเล่นเพลินเหมือนกัน” ผมยกนาฬิกามอง “งั้นผมกลับก่อนละกัน วันหลังจะมาหาใหม่”

ฟ้าพยักหน้ารับ เดินไปส่งผมหน้าบ้าน


To Be Con...

ย่องมาลงเงียบ ๆ

#ขอบคุณทุกโหวตที่รีไพลค่าา  :กอด1:

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.23 ดอกไม้ในมือ {P.22}{18-9-58}
เริ่มหัวข้อโดย: gatenutcha ที่ 18-09-2015 09:21:17

อยากให้พี่หมอดีกับฝนบ้างอะ ไม่ใช่ผีเข้าผีออกแบบนี้ สงสารฝน
 :hao5:

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.23 ดอกไม้ในมือ {P.22}{18-9-58}
เริ่มหัวข้อโดย: Mouse2U ที่ 18-09-2015 09:48:53

สงบได้แค่แป๊บเดียวก็กลับมาเป็นเหมือนเดิมอีกแล้วนะคะพี่หมอ -*-

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.23 ดอกไม้ในมือ {P.22}{18-9-58}
เริ่มหัวข้อโดย: liza sarin ที่ 18-09-2015 10:00:58

หมอโรคจิต

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.23 ดอกไม้ในมือ {P.22}{18-9-58}
เริ่มหัวข้อโดย: naoai ที่ 18-09-2015 10:13:17

ผมรู้สึกมันยืดจนน่ารำคาญ ไม่จบไม่สิ้นสักที ผมว่าฝนมีทางสู้มากกว่านี้ถ้าคิดจะทำ (ความเห็นส่วนตัวนะ) รอตอนต่อไป

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.23 ดอกไม้ในมือ {P.22}{18-9-58}
เริ่มหัวข้อโดย: lizzii ที่ 18-09-2015 10:37:52

พี่หมอเอาอีกละะะ

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.23 ดอกไม้ในมือ {P.22}{18-9-58}
เริ่มหัวข้อโดย: pim14 ที่ 18-09-2015 10:38:45

หมั่นไส้อิพี่หมอ มาขนาดนี้ยังจะมโนว่าอยากใกล้ชิดฟ้า โอ้วววว ที่แกมานี่มีแต่แต๊ะอั๋งน้องฝนล้วนๆ ยังไม่สำนึก ขอให้โดนฝนเอาคืนภายในเร็ววัน โอมเพี้ยง เมื่อไหร่น้องฝนจะเป็นต่ออิพี่หมอบ้างน้าาาา ถ้าถึงวันนั้นขอให้พี่หมอต้องเสียน้ำตาแลกกับการได้ฝนคืนมาอย่างสาสม

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.23 ดอกไม้ในมือ {P.22}{18-9-58}
เริ่มหัวข้อโดย: ♥♥ดอกช่อบานสะพรั่ง♥♥ ที่ 18-09-2015 11:06:57

หมอแม่งบ้าๆบอๆ  :katai3:

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.23 ดอกไม้ในมือ {P.22}{18-9-58}
เริ่มหัวข้อโดย: mukmaoY ที่ 18-09-2015 11:41:38

สองคูาเลยนะ  แต่คู่ฝนนี่เรียกว่าหวานได้หรือเปล่า

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.23 ดอกไม้ในมือ {P.22}{18-9-58}
เริ่มหัวข้อโดย: mystery Y ที่ 18-09-2015 11:44:44

ผีสารเลวมันคงไม่ออกไปจากตัวพี่หมอง่ายๆแน่

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.23 ดอกไม้ในมือ {P.22}{18-9-58}
เริ่มหัวข้อโดย: Ginny Jinny ที่ 18-09-2015 11:55:54

จิ้มไว้ก่อน  :m4:
เหมือนจะมีอะไรคืบหน้า แต่ทำไมกลายเป็นถอยหลังซะงั้นละพี่หมอ  :hao5:

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.23 ดอกไม้ในมือ {P.22}{18-9-58}
เริ่มหัวข้อโดย: My_yunho ที่ 18-09-2015 13:29:42

พี่หมอใจร้ายๆๆๆๆ

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.23 ดอกไม้ในมือ {P.22}{18-9-58}
เริ่มหัวข้อโดย: dragon123 ที่ 18-09-2015 14:42:41

พี่หมอใจร้าย!!!  :hao5: :hao5: :hao5:

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.23 ดอกไม้ในมือ {P.22}{18-9-58}
เริ่มหัวข้อโดย: Jibbubu ที่ 18-09-2015 15:34:01

เมื่อไหร่ไอ้หมอมันจะดีซักที เลวแบบเสมอต้นเสมอปลายจริงๆ คนนี้

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.23 ดอกไม้ในมือ {P.22}{18-9-58}
เริ่มหัวข้อโดย: klaew ที่ 18-09-2015 15:34:42

หน่วงในใจ...
ไม่รู้เมื่อไหร่พี่หมอจะปล่อยน้องฝนไป ไม่รักก็อย่าทำแบบนี้ดิ
แทนที่จะรุกฟ้าดันมาต้อนฝนอยู่ได้

ป่านนี้ไผ่คงเป็นแฟนฟ้าไปแล้วมั้ง

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.23 ดอกไม้ในมือ {P.22}{18-9-58}
เริ่มหัวข้อโดย: MIkz_hotaru ที่ 18-09-2015 15:51:29

ชอบฝนก็บอก ทำเป็นโหดไปงั้นแหละเรารู้ ใช่มั้ยพี่หมอ
โธ่
 :z3:

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.23 ดอกไม้ในมือ {P.22}{18-9-58}
เริ่มหัวข้อโดย: HISY ที่ 18-09-2015 17:16:17

เลวอีกแล้วๆๆ :katai4:

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.23 ดอกไม้ในมือ {P.22}{18-9-58}
เริ่มหัวข้อโดย: hoshinokoe ที่ 18-09-2015 17:29:43

เอิ่ม  เรื้องมันวนๆอยู่ลูปเดิมไงไม่รู้   ฝนไม่มีทางอื่นและเหรอ   อ่านปละก็รำคาญทั้งหมดเลย   ฮึ่มๆๆๆ

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.23 ดอกไม้ในมือ {P.22}{18-9-58}
เริ่มหัวข้อโดย: ♠DekDoy♠ ที่ 18-09-2015 19:39:29

เหมือนเดิมเพิ่มเติมคือความเลวนะหมอ

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.23 ดอกไม้ในมือ {P.22}{18-9-58}
เริ่มหัวข้อโดย: ่jum ที่ 18-09-2015 20:01:18

 :a5: ผีออกแล้วเหรอหมอ

งานนี้ฝนช้ำอีก  :เฮ้อ:

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.23 ดอกไม้ในมือ {P.22}{18-9-58}
เริ่มหัวข้อโดย: mypink801 ที่ 18-09-2015 20:34:15

มีแต่เรียกน้องมันๆๆๆๆ เมื่อไหร่จะเรียกน้องดีๆบ้าง
เกลียดดดดพี่หมอ

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.23 ดอกไม้ในมือ {P.22}{18-9-58}
เริ่มหัวข้อโดย: threetanz ที่ 18-09-2015 20:57:16

พี่หมอ อ่อนโยนบ้างซิคะ

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.23 ดอกไม้ในมือ {P.22}{18-9-58}
เริ่มหัวข้อโดย: SiHong ที่ 18-09-2015 21:06:05

กลับมาเลวอีกแล้ว  :z3:

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.23 ดอกไม้ในมือ {P.22}{18-9-58}
เริ่มหัวข้อโดย: ่patsaporn ที่ 18-09-2015 23:10:38

สารเลวคัมมิ่งอีกแล้ว ดีได้กี่ตอนเนี่ย แต่ตอนนี้ฝนยั่วโมโห ก็ต้องโดนทำโทษนิดหน่อย
สรุปแกชอบน้องฝนไหมเนี่ย

ขอบคุณค่ะ

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.23 ดอกไม้ในมือ {P.22}{18-9-58}
เริ่มหัวข้อโดย: Lovecartoon1996 ที่ 18-09-2015 23:17:34

โอ้วววว สนุกง่ะ
จริงๆแล้วเค้าชอบพี่หมอด้านมืดนะ
 :haun4: :haun4:

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.23 ดอกไม้ในมือ {P.22}{18-9-58}
เริ่มหัวข้อโดย: Paparazzi ที่ 18-09-2015 23:43:11

พี่ฟ้ากับไผ่นิชัวร์เลยยยย  :hao7:

ส่วนอีหมอ :z6:

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.23 ดอกไม้ในมือ {P.22}{18-9-58}
เริ่มหัวข้อโดย: Guerry ที่ 19-09-2015 23:00:16

พึ่งได้ติดตามเรื่องนี้ ติดตามอยู่นะคะ :3123:

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.23 ดอกไม้ในมือ {P.22}{18-9-58}
เริ่มหัวข้อโดย: ~ ฤดูใบไม้ผลิ ~ ที่ 19-09-2015 23:36:09

ดีได้ไม่นานเลยนะพี่หมอ

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.23 ดอกไม้ในมือ {P.22}{18-9-58}
เริ่มหัวข้อโดย: pedchara ที่ 19-09-2015 23:37:31

อยากให้พี่หมอชอบน้ำฝนแล้วจัง

ช่วงการเอาคืนจะได้เริ่มต้น!

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.23 ดอกไม้ในมือ {P.22}{18-9-58}
เริ่มหัวข้อโดย: BlueHoney ที่ 20-09-2015 21:42:39

คิดว่าให้ราดทั้งขัน หรือจับแช่ลงถังจะเอาอยู่ไหม? รึรุ่นนี้ต้องจับลงหม้อ 5555+ :hao5: //ขอบคุณค่ะ :pig4:

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.23 ดอกไม้ในมือ {P.22}{18-9-58}
เริ่มหัวข้อโดย: khwanruen ที่ 22-09-2015 11:08:53

พี่หมอร้ายมาก เป็นพระเอกจริงหรอ เง้ออออ  :mew6:

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.23 ดอกไม้ในมือ {P.22}{18-9-58}
เริ่มหัวข้อโดย: lahlunla ที่ 23-09-2015 18:48:28

 o18พี่หมอหิวไหม
เดี๋ยวระหว่างช่วยพี่ฟ้าทำอาหารมื้อต่อไป
จะให้ไผ่ใส่ยาถ่ายลงไปด้วย

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.24 จำยอม {P.23}{24-9-58}
เริ่มหัวข้อโดย: memew ที่ 24-09-2015 10:09:41

Chapter : 24 : จำยอม
(น้ำฝน...♥)
.......................................................................



ผมคิดว่าตัวเองจะหลุดพ้นจากบ่วงของพี่หมอแล้วซะอีก ไม่คิดว่าพี่มันจะเซฟภาพไว้ในเมมโมรี่การ์ด ที่สำคัญยังมีภาพผมเก็บไว้ที่อื่นอีกต่างหาก ผมถอนหายใจแรง ลงไปก็เห็นไผ่กับพี่ฟ้าคุยกันอยู่สนุกสนาน ผมไม่มีอารมณ์จะไปร่วมด้วย เลยมานั่งเล่นอยู่ใต้ต้นลีลาวดีแทน
 
ไม่รู้เมื่อไหร่ผมจะหมดเวรหมดกรรมจากตรงนี้สักที

บนพื้นตรงหน้ามีดอกลีลาวดีดอกหนึ่งร่วงอยู่ ผมหยิบมันขึ้นมาถือ นึกไปถึงใครบางคนที่เหน็บดอกจำปีกับหูผม
 
นึกไม่ออกจริง ๆ ว่าพรุ่งนี้ผมจะโดนทำโทษยังไงบ้าง…


ผมตื่นไปโรงเรียนพร้อมไผ่ นอนแทบไม่หลับเพราะมัวคิดมากเรื่องพี่หมอ วันนี้พี่มันจะมารับผมที่โรงเรียน แต่ผมต้องกลับพร้อมเพื่อน ๆ เพราะพวกมันจะไปสังสรรค์กันที่บ้าน แล้วไหนไผ่จะมานอนค้างด้วยอีก ผมจะหาข้ออ้างกับมันยังไงดี

ยกเลิกนัดกับเพื่อน ๆ ดีไหม แล้วจะให้เหตุผลพวกมันยังไงดี หรือจะโทรไปเลื่อนนัดพี่หมอดี แล้วถ้าโทรไป พี่มันจะยอมไหม

ผมนั่งคิดหนัก ยังไม่ทันได้ข้อสรุป เสียงออดเลิกเรียนก็ดังขึ้น ผมสะดุ้งมอง

“เป็นไร” ไผ่มันหันมาถาม
 
“เปล่า”
 
“มึง ท่าทางมึงไม่ปกตินะวันนี้”
 
“ก็ปกติดีนี่”
 
“นี่ฝน กูไม่ได้โง่นะ” มันหันมาทำหน้าจริงจังใส่ ผมเม้มปาก ไม่รู้จะบอกกับมันยังไงดี
 
“เรื่องของคนนั้นหรือเปล่า” มันคาดเดา “กูเดาเอาน่ะ เพราะเห็นมึงมองมือถือบ่อย ๆ” ผมพ่นลมหายใจแรง ไผ่ไม่ใช่คนโง่ ถ้าผมปล่อยไปแบบนี้เรื่อย ๆ สักวันมันต้องรู้ความจริงแน่ ๆ

ระหว่างให้มันรู้เรื่องไปเลยกับรีบเคลียร์ทุกอย่างให้จบเอง ผมไม่รู้ว่าแบบไหนจะเป็นทางออกที่ดีกว่ากัน
 
“กูกำลังหาทางเคลียร์อยู่ ขอเวลานิดนะ” ผมบอก เสียงเพื่อน ๆ ที่กำลังเก็บข้าวของลงกระเป๋าดังกลบเสียงอาจารย์หน้าชั้น ซึ่งแกก็ไม่ว่าอะไร ตอกหนังสือสองเล่มกับโต๊ะยกถือเดินจากไป 

“เพราะงั้นเย็นนี้มึงพาเพื่อน ๆ ไปรอที่บ้านก่อนนะ เคลียร์เสร็จจะรีบกลับ”
 
“ฝน” มันมองผมตรง ๆ ก่อนหันซ้ายหันขวา “มานี่หน่อย” แล้วลากผมออกจากห้องเรียนไปยืนหลบอยู่ในห้องว่าง ๆ ไม่ห่าง
 
“กูถามจริง ๆ นะ” มันขมวดคิ้วมอง “คนที่มึงคบด้วยเนี่ยเป็นผู้ชายใช่ไหม”
ผมมองมันตาโต
 
“โธ่เอ้ย!! ใช่จริง ๆ ด้วย” มันกำหมัดทุบกำแพงแรง “กูเดาเอา เพราะผู้หญิงมักจะทิ้งรอยคิสมาร์คไว้ที่นี่” มันชี้ไปแถว ๆ ลำคอตัวเอง “ส่วนผู้ชายจะแถว ๆ นั้น” มันบอกเสร็จสรรพ ซึ่งเป็นสิ่งที่ผมไม่รู้จริง ๆ
 
“กะ กู…”
ผมก้มหน้า กลัวมันรังเกียจครับ กลัวมันจับได้ด้วย
 
“มึงเล่าให้กูฟังไม่ได้รึไง ใคร ทำไมมึงต้องทำท่าแบบนี้ ตกลงเป็นคนที่มึงคบจริง ๆ หรือถูกบังคับกันแน่ มึง สมองเน่า ๆ กูคิดไม่ออกนะ จะว่ามึงทำเพราะเงิน กูก็ไม่เห็นมึงจะเดือดร้อนเรื่องเงินทองอะไร แล้วมันเพราะอะไร” มันทำท่าคิดหนัก ผมจับแขนมันไว้ เพิ่งสังเกตว่ามือตัวเองกำลังสั่นด้วย
 
“มึงรังเกียจกูไหม” ผมถามเสียงเบา มันมองตาผม
 
“มึงเพื่อนกู แค่มีไอ้เหี้ยตัวหนึ่งมากอดด้วยเหตุผลเหี้ยห่าอะไรไม่รู้ กูไม่ได้รังเกียจมึง แต่ถ้ากูรู้ว่ามันเป็นใคร มันตาย”
ผมขนลุกเกลียว ยิ้มซีด ๆ ให้มันที
 
“แค่มึงไม่รังเกียจกู แค่นี้ก็พอแล้ว ขอเวลาให้กูเคลียร์ก่อน ไม่ต้องคิดมากนะ เดี๋ยวมันก็ผ่านไปได้”
มันพยักหน้า

“โทษทีนะ จริง ๆ กูต้องเป็นเพื่อนที่ช่วยมึงได้ แต่ดูเหมือนกูทำอะไรไม่ได้เลย”
 
“ใครว่าล่ะ แค่มีมึงอยู่เคียงข้าง แค่นี้ก็ดีถมถืดแล้ว”
 
“มึง มึงอย่ามาชอบกูนะ!”
มันกอดตัวเองแน่นขยับหนี ผมถีบมันเบา ๆ ที
 
“ควายเหอะ ให้หลงมึง หลงกิ้งกือในสวนบ้านกูดีกว่า”
 
“อ้าว กูออกจะหล่อ แม่ดี บ้านมีฐานะ ทุกอย่างดีหมด ยกเว้นมีพี่ชายเลว ๆ คนหนึ่ง”
ผมถอนหายใจแรง ถ้ามันยังตั้งแง่เกลียดพี่หมออยู่อย่างนี้ เรื่องคงไม่จบง่าย ๆ แน่
 
ได้ยินเสียงมือถือดังเบา ๆ ไผ่มันกดรับ พวกนั้นโทรตามแล้ว ผมบอกให้มันต้อนเพื่อน ๆ กลับก่อน มันอิดออดอยู่พัก แต่ก็ยอมกลับโดยดี หิน ตัน ไผ่เอารถมอไซต์ตัวเองมา พีมนั่งซ้อนไปกับตัน ส่วนเพื่อนผู้หญิงนั่งแท็กซี่คันเดียวกัน ผมเองก็อยากกลับไปสังสรรค์กับเพื่อน ๆ ด้วยเหมือนกัน

ผมยืนคิดอีกรอบ ตัดสินใจล้วงหยิบมือถือมาโทรออก ไม่นานก็มีคนรับสาย
 
“พี่หมอ ผมขอเลื่อนนัดเราได้ไหม พอดีเพื่อน ๆ นัดเจอกันที่บ้าน ตอนนี้ทุกคนกลับกันหมดแล้ว” ผมร้องขอให้พี่มันเห็นใจ
 
“เลิกเรียนแล้วใช่ไหม” ผมครางรับ “งั้นออกมาได้แล้ว รถจอดอยู่ข้างโรงเรียน”
ผมมองไปยังเส้นทางนั้นทันที ไม่คิดว่าอีกคนจะมารออยู่ก่อนแบบนี้ ผมกำโทรศัพท์ เดินไปยังจุดที่พี่หมอบอกจนเห็นรถหน้าตาคุ้นเคยจอดอยู่ ผมเดินเข้าไปใกล้ แต่ไม่ได้เปิดประตู สักพักประตูบานนั้นก็เปิดออกเอง ผมเม้มปาก เปิดมันออกกว้าง ก้มมองคนขับ
 
“พี่หมอ ผมขอเลื่อนนัดก่อนได้ไหม ผมนัดกับเพื่อนไว้จริง ๆ”
 
“ขึ้นมา”

“ผมมีนัด” ผมบอกอีกที พี่แกหันมามอง ไม่พูดอะไร หยิบภาพอะไรสักอย่างขึ้นมาสี่ใบ หันด้านที่เป็นภาพให้ผมเห็นชัด ๆ ผมเบิกตากว้าง รีบถลาเข้าไปข้างในหวังคว้าทันที แต่พี่หมอชักมือหนี

“ขึ้นมานั่งดี ๆ แล้วปิดประตู”
ผมมองตาขวาง ไม่มีทางเลือกหันไปปิดประตู ผมหันกลับมาแย่งภาพใหม่ ซึ่งเขาก็ยอมยกให้ดี ๆ ผมฉีกภาพทั้งสี่ใบจนรุ่ยเป็นชิ้นเล็ก ๆ ทิ้งลงถังขยะ พี่หมอหันมายกยิ้ม
 
ผมคิดไม่ถึงเลยจริง ๆ ว่าเขาจะกล้าทำ แต่ผมก็ลืมไปว่าคนคนนี้เลวแค่ไหน ช่วงเวลาที่ผ่านมา ผมคิดว่าเขาน่าจะเป็นคนดีขึ้นมาบ้าง แต่ผมคิดผิด พี่มันเลวสุด ๆ ผมไม่ได้ด่าพี่หมอด้วยปาก แต่ด่าด้วยสายตา พี่หมอยกยิ้มอีกรอบ
 
“โทษฐานทำมือถือฉันพัง รบกวนเวลานอนตอนไปหัวหิน และทำโทษแทนเพื่อนนายที่มาแย่งเวลาฟ้ากับฉัน”
 
“มันไม่ใช่ความผิดของผม” ผมเถียงกลับ พี่หมอไม่พูดอะไร หันไปสับเกียร์พาตัวรถเคลื่อนไปด้านหน้า ใจอยากเปิดประตูพุ่งออกไปก่อนรถจะวิ่งเร็ว แต่ผมทำไม่ได้ เพราะไม่รู้ว่าพี่หมอจะเล่นอะไรพิเรนทร์กับภาพผมอีก

ยิ่งนานใจผมยิ่งหวิวมากขึ้นเรื่อย ๆ ความกลัวเก่า ๆ หวนคืน สลับกับความวาบหวิวจากปีศาจพี่หมอที่เคยกอดผม
 
ผมไม่รู้ว่าผมจะได้รับโทษแบบไหน
 
จากใคร…
 
จากพี่หมอหรือปีศาจพี่หมอ
 
พี่มันไม่ได้พาผมกลับบ้าน แต่พาไปจอดไว้ใต้คอนโดแห่งหนึ่ง ดับเครื่อง ไม่พูดอะไรก้าวลงจากรถ ผมรีบก้าวตามทันที

พี่หมอล็อกรถ เดินนำไปก่อน ผมหันซ้ายหันขวา ตามไปติด ๆ อยากเดินหนี แต่ก็รู้ว่าทำไม่ได้ ผมกระชับกระเป๋าเดินตามหวาด ๆ พี่หมอพาเดินเข้าลิฟต์ ผมก้าวตาม เขยิบไปยืนอยู่ห่าง ๆ ทำเหมือนเป็นคนไม่รู้จักกัน กระทั่งลิฟต์วิ่งมาถึงชั้น 20 พี่หมอเดินออกไปนิ่ง ๆ ผมก้าวตาม

จนมาหยุดอยู่หน้าห้องห้องหนึ่ง พี่หมอล้วงหยิบคีย์การ์ดมาแตะเปิด ก้าวเข้าไปภายใน แต่ผมไม่ได้ก้าวตามเข้าไปด้วย ยืนนิ่งอยู่ด้านนอก ใช้สายตาอ้อนวอน
 
“ขอร้องล่ะพี่หมอ ปล่อยผมไปเถอะ พี่ทำแบบนี้พี่ไม่รู้สึกผิดต่อพี่ฟ้ารึไง พี่จีบพี่ฟ้าอยู่นะ” ผมพยายามเกลี่ยกล่อม พี่หมอไม่พูดอะไร ขยับมาจับข้อมือผมกระชากแรงจนตัวถลาเข้าไปภายใน ปิดประตู ดึงกระเป๋าจากมือผมโยนทิ้งไปไกล ผมส่ายหน้า น้ำตาเริ่มคลอ วิงวอนร้องขอทางสายตา

แต่แทนที่คนตัวสูงจะเห็นใจ กลับตรึงท้ายทอยผมไว้ดันให้แหงนขึ้นแล้วก้มหน้าลงมาจูบ ผมครางท้วงในลำคอ พยายามผลักคนตัวสูงออก แต่มันไม่เขยื้อนเลยสักนิด

รสจูบของพี่หมอเหมือนจะรุนแรงแต่มันอ่อนโยนกว่าที่คิด อ่อนโยนจนความทรงจำบางอย่างหวนคืน ความทรงจำที่แสนนุ่มนวล ความทรงจำอันวาบหวิวที่ผมไม่เคยลืมเลือน...
 
รสจูบของปีศาจพี่หมอ

เขาค่อย ๆ ถอนปากออก ช้อนอุ้มผมเดินไปที่เตียง ผมไม่ได้เลิกขัดขืน แต่ผมหลงลืมวิธีการขัดขืนไปแล้ว มันสับสน มึนงง เหมือนโดนน็อกกลางอากาศ
 
“อย่า…” ผมห้ามอีกทีตอนพี่หมอก้มลงมาซุกซอกคอ ผมสั่งให้ตัวเองขัดขืน แต่ร่างกายผมกลับโอนอ่อนตามพายุอารมณ์ของตรงหน้า
 
ไม่ใช่พายุสิ
 
ครั้งนี้น่าจะเรียกว่าสายฝนอ่อน ๆ มากกว่า แล้วสิ่งที่ผมทำได้ มีแค่ครางพร่ารองรับเรือนร่างเปลือยเปล่าจากร่างกายสูงใหญ่นั้น

ได้ยินเสียงมือถือดังเบา ๆ ผมสะลึมสะลือลืมตาตื่น ตอนนี้ผมนอนตะแคงข้างกึ่งคว่ำหน้าอยู่บนเตียงกว้าง โดยมีวงแขนของใครบางคนโอบกอดเอาไว้ เสียงมันดังมาจากกระเป๋ากางเกงนักเรียนที่วางกองอยู่ข้าง ๆ เตียง ผมรีบขยับออกจากอ้อมแขนแกร่งไปหยิบ แต่ยังไม่ทันได้มองเบอร์สิ่งนั้นก็ถูกแย่งไป

ผมหันไปมองคนทำ

“ไผ่” พี่หมอบอกเสียงเบา ผมรีบแย่งคืนแต่พี่มันยกหนี ผมขยับเข้าไปใกล้มากขึ้นหวังไขว่คว้า พี่มันยื้อแขนหนีโอบเอวผมโน้มลงไปนอนหงาย 

“ปล่อยพี่หมอ เอามือถือผมคืนมาด้วย” ผมพยายามจะลุก เสียงมือถือดับไป ก่อนมันจะดังขึ้นมาใหม่ พี่หมอทาบตัวลงมา ก้มหน้าซุกซอกคอ ผมครางอย่างเคยชิน เอียงหน้าให้ปากร้อนนั้นซุกไซ้ได้ง่ายขึ้น มันไม่ได้มาจากความต้องการของผมจริง ๆ แต่เหมือนร่างกายมันไปเอง

“ปล่อย” ผมพยายามผลักหน้านั้นออก พี่หมอลากปากต่ำไปแถว ๆ หน้าอก ตวัดปลายลิ้นบนยอดอกผม ผมผวาเฮือก เผลอครางออกมาเบา ๆ เปลี่ยนจากผลักไสมาเป็นจับหัวคนตัวสูง แอ่นอกเข้าหา

สาบานได้ว่าผมไม่ได้ตั้งใจ

พี่หมอไม่ได้ละปากไปไหน ขยับเคลื่อนไหวอยู่ตรงจุดเดิมจนผมแทบจะตื่นอีกรอบ ไสลจิกปลายเท้ากับที่นอนไปมา ใจสั่งให้ผลัก แต่ร่างกายกลับโอบกอดหัวพี่หมอดึงเข้าหาตัวแทน

“อย่า..พี่หมอ” ผมครางพร่าสั่งห้าม พี่หมอยกหน้าขึ้น ยัดมือถือใส่มือผมแล้วก้มหน้าละเล็งยอดอกผมต่อ เสียงมือถือยังดังไม่หยุด ผมกำสิ่งนั้นแน่น   

“รับไปสิ” พี่มันกระซิบบอก ผมกัดฟันอย่างรู้ทันเจตนา รีบกดตัดสาย ใช้เรี่ยวแรงเท่าที่เหลือผลักคนด้านบนออก มันขยับนิดเดียวเท่านั้น ผมมองตาขวาง
 
“เลิกทำแบบนี้สักที!” ผมตะคอกเสียงดัง พี่หมอมองนิ่ง ยกยิ้ม เลื่อนมือไปยกขาผมข้างหนึ่งตั้งชันแนบสะโพกตัวเอง มือใหญ่บีบเนินเนื้อผมเบา ๆ จนผมผวาเฮือก
 
“รอให้ผีเลวที่นายว่าออกก่อนละกัน” พี่มันขยำแรงขึ้น ก้มหน้าลงมาละเล็งยอดอกผมอีกรอบ เสียงมือถือยังดังไม่หยุดเหมือนคนที่โทรมาจงใจกระหน่ำโทร ผมทำใจแข็งยกมือถือขึ้นมากดรับ รีบรัวเสียงใส่

“ไผ่ กูปลอดภัยดี ไม่ต้องเป็นห่วงนะ” ผมกดปิดเครื่องทันที ใช้มันเป็นอาวุธทุบอีกคนแรง ๆ พี่หมอยึดจับข้อมือผมไว้ บีบแรงจนผมเบ้หน้ามือถือร่วงตุบ เขาจับโยนลงไปกองไว้กับเสื้อผ้า ตรึงข้อมือผมเหนือหัว จ้องมาด้วยสายตาเหี้ยมเกรียม ผมพยายามจะดึงกลับมาทำร้ายคนตัวสูงต่อ แต่พี่หมอกดแน่น มองมาด้วยสายตาดุดันยิ่งกว่าเดิม 

“อยากให้รุนแรงด้วยใช่ไหม”
ผมชะงัก จากสายตาดุ ๆ และแรงกดที่ข้อมือตอนนี้ ผมรู้ว่าพี่มันทำจริงแน่ ๆ ผมส่ายหน้าหวาด ๆ ไปมาปฏิเสธ พี่หมอยกยิ้มพอใจ คลายปล่อยมือผมให้เป็นอิสระเลื่อนลงไปบีบสะโพกผมอีกรอบ ผมครางตามแรงบีบนั้น
 
“อยากรู้จัง เวลาที่โดนไผ่กอด นายจะครางแบบนี้ไหม”
จะไปครางได้ยังไง ไม่เคยนอนด้วยกัน ผมพยายามอดทนไม่ส่งเสียงครางอะไรออกมา พี่หมอหัวเราะหึ ๆ ในลำคอ ก้มงับหัวนมผมเบา ๆ ตอนนี้มันกลายเป็นจุดอ่อนของผมไปแล้ว ผมผวาจับหัวพี่หมอไว้ ครางอย่างห้ามไม่อยู่ พี่หมอจับขาผมแยกกว้าง
 
“ไม่นะพี่หมอ ผมอยากกลับบ้าน”

“ทำโทษก่อน ข้อหาใช้มือถือทุบฉันเมื่อกี้” พี่มันพูดพร้อมค่อย ๆ แทรกร่างเชื่อมประสาน มาถึงตรงนี้ ผมทำได้แค่แหงนหน้ารองรับสิ่งแปลกปลอมเท่านั้น พอเข้ามาได้ พี่หมอก็เริ่มขยับเคลื่อนไหวทันที แต่ช้า ๆ

“สารเลว...” ผมกระซิบด่าเสียงแผ่ว พี่หมอยกยิ้ม เคลื่อนมาปิดปากผมไว้


ไม่เกินสี่ทุ่มผมก็มาอยู่ในชุดนักเรียนเรียบร้อย แทบจะไม่มีแรงเดิน แต่ก็ต้องฝืนเดินเจ็บ ๆ ไปที่รถ ดึกแล้วรถไม่ติด ใช้เวลาไม่นานก็มาถึง ผมให้พี่หมอจอดรถห่าง ๆ เพราะกลัวไผ่เห็น พอจอดรถได้ ผมไม่พูดล่ำลาอะไรทั้งนั้น เปิดประตูมุ่งตรงหาบ้านทันที

คิดถูกจริง ๆ ที่ให้พี่หมอจอดรถตรงนั้น เพราะเห็นไผ่ออกมานั่งกอดเข่าพิงหลังกับประตูรั้วบ้านรอแล้ว

“ไผ่” ผมเรียกมันเบา ๆ มันหันขวับมามอง ดีดตัวลุกผางเดินเร็วเข้ามาหา มันสวมกอดแน่นจนผมหายใจแทบไม่ออก มันคงเป็นห่วงผมมากจริง ๆ
 
“กูห่วงมึงแทบตาย”
 
“ขอโทษ” ผมตอบมันอู้อี้ผ่านอก มันทำจมูกฟุดฟิด ดันตัวผมออกมองหน้า
 
“นี่มึงอาบน้ำมาแล้ว” ผมรีบหลุบสายตาหนี

“มึงไปนอนกับมันมา”
ผมไม่ได้ตอบอะไร ความละอายวิ่งวนไปทั่ว ผมก้มหน้ามองพื้น มันจับคางผมให้เงยขึ้นสบตา

“ฝน มึงถูกบังคับหรือสมยอม บอกกูที”
ผมมองมันด้วยดวงตาสั่นไหว ไม่ตอบ ขยับเข้าไปกอดมันแน่น
 
“ขอเวลากูหน่อยนะไผ่”
มันไม่ถามอะไรต่อ กอดตอบอย่างปลอบใจ พาผมเดินเข้าบ้าน



To Be Con...

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.24 จำยอม {P.23}{24-9-58}
เริ่มหัวข้อโดย: ♥♥ดอกช่อบานสะพรั่ง♥♥ ที่ 24-09-2015 10:18:58

นิสัยอ่ะหมอ แอบลุ้นจะลงเอยกันยังไง  :hao6:

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.24 จำยอม {P.23}{24-9-58}
เริ่มหัวข้อโดย: Mouse2U ที่ 24-09-2015 10:38:41

หน้าเยินกันไปข้างแน่ๆ เลยนะคะพี่หมอ ถ้าไผ่รู้ความจริงขึ้นมา

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.24 จำยอม {P.23}{24-9-58}
เริ่มหัวข้อโดย: naoai ที่ 24-09-2015 10:47:31

ขอเวลาห่าไรว่ะ แม่งไม่เห็นฝนมันจะทำอะไรได้ ขอเวลาโดนกระทำไปเรื่อยๆ ให้อีพี่หมอรักตัวเองรึไง อ่านแล้วขัดใจ  ช่วยเขียนให้นายเอกเข้มแข็งและหายโง่สักทีเถอะ มันวนไปวนมามากเกินไปละครับ หวังว่าจะเก็บไปพิจารณา

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.24 จำยอม {P.23}{24-9-58}
เริ่มหัวข้อโดย: Jibbubu ที่ 24-09-2015 10:54:27

ทำไมไอ้เหี้ยพี่หมอนิสัยอย่างงี้ว่ะ เลวจริงๆ เมื่อไหร่กรรมจะสนองมันซักทีเนี่ย

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.24 จำยอม {P.23}{24-9-58}
เริ่มหัวข้อโดย: mukmaoY ที่ 24-09-2015 10:57:42

ท่าทางฝนก็ไม่เนีบนเล้ย
ไผ่มันตามสืบแน่

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.24 จำยอม {P.23}{24-9-58}
เริ่มหัวข้อโดย: CelestialBeing ที่ 24-09-2015 11:06:04

อ้างถึง

“โธ่เอ้ย!! ใช่จริง ๆ ด้วย” มันกำหมัดทุบกำแพงแรง “กูเดาเอา เพราะผู้หญิงมักจะทิ้งรอยคิสมาร์คไว้ที่นี่” มันชี้ไปแถว ๆ ลำคอตัวเอง “ส่วนผู้ชายจะแถว ๆ นั้น” มันบอกเสร็จสรรพ ซึ่งเป็นสิ่งที่ผมไม่รู้จริง ๆ

แถวไหนหรออยากรู้จะได้ระวังตัว55+

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.24 จำยอม {P.23}{24-9-58}
เริ่มหัวข้อโดย: tomybsl ที่ 24-09-2015 11:41:50

อ้างจาก: naoai ที่ 24-09-2015 10:47:31  

ขอเวลาห่าไรว่ะ แม่งไม่เห็นฝนมันจะทำอะไรได้ ขอเวลาโดนกระทำไปเรื่อยๆ ให้อีพี่หมอรักตัวเองรึไง อ่านแล้วขัดใจ  ช่วยเขียนให้นายเอกเข้มแข็งและหายโง่สักทีเถอะ มันวนไปวนมามากเกินไปละครับ หวังว่าจะเก็บไปพิจารณา

เห็นด้วยอย่างยิ่งเลยค่ะ มันวนไปวนมาอยู่อย่างนี้นายเอกก็ยอมให้เขาทำซ้ำๆ ขอเวลาจัดการแต่ไม่เห็นทำอะไรเขาได้เลย...

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.24 จำยอม {P.23}{24-9-58}
เริ่มหัวข้อโดย: liza sarin ที่ 24-09-2015 11:53:14

สนุกค่ะ  ชอบ

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.24 จำยอม {P.23}{24-9-58}
เริ่มหัวข้อโดย: mystery Y ที่ 24-09-2015 12:19:13

จะเป็นแบบนี้ไปอีกนานแค่ไหนฝน!?

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.24 จำยอม {P.23}{24-9-58}
เริ่มหัวข้อโดย: khwanruen ที่ 24-09-2015 12:26:33

จำต้องยอมสินะ สงสารฝนมาก เมื่อไรพี่หมอมันจะคิดได้สักที โง่ดักดานจริงๆ :ling3:

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.24 จำยอม {P.23}{24-9-58}
เริ่มหัวข้อโดย: shoky_9 ที่ 24-09-2015 13:21:34

อิพี่หมอ หลงน้องฝนยังอ่ะ  :hao3:

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.24 จำยอม {P.23}{24-9-58}
เริ่มหัวข้อโดย: บูมเบส ที่ 24-09-2015 13:33:19

สู้คนบางสิยอมเขาตลอดเลย

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.24 จำยอม {P.23}{24-9-58}
เริ่มหัวข้อโดย: Ginny Jinny ที่ 24-09-2015 13:42:13

เมื่อไหร่ฝนจะเข้มแข็งแล้ว  :hao4: พี่หมอจะรู้ใจตัวเอง  :hao3:

เอาคืนพี่สักทีเถอะฝนเอ๊ย  o18

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.24 จำยอม {P.23}{24-9-58}
เริ่มหัวข้อโดย: lizzii ที่ 24-09-2015 14:06:20

เห้ออออ ฝน สู้เถอะ
บอกไผ่ก็ได้ สงสารอ่ะ

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.24 จำยอม {P.23}{24-9-58}
เริ่มหัวข้อโดย: smoking ที่ 24-09-2015 15:08:49

พี่หมอโรคจิตทำตัวเหมือนชู้ชาวบ้านเขาเลย  เมื่อไหร่จะรู้ความจริงซักทีน่ะ :o211:

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.24 จำยอม {P.23}{24-9-58}
เริ่มหัวข้อโดย: auntreory ที่ 24-09-2015 15:16:51

คือจะอ่านหลายรอบละแต่กลัวค้างเลยเปิดดูคอมเม้น เหมือนนางเดียวดีเดียวร้าย พระเอกซึน นายเอกโง่ เดี่ยวค่อยอ่านตอนเรื่องจบ

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.24 จำยอม {P.23}{24-9-58}
เริ่มหัวข้อโดย: HISY ที่ 24-09-2015 17:25:31

ทำเลวนี่ทำขึ้นตลอดเลยนะพี่หมอ
ฝนอย่ายอม ป้าขออ

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.24 จำยอม {P.23}{24-9-58}
เริ่มหัวข้อโดย: googgigmenum ที่ 24-09-2015 17:31:36

นึกถึงฉากพี่หมอโอบกอดน้ำฝนนอนบนเตียงแล้วฟินจุง

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.24 จำยอม {P.23}{24-9-58}
เริ่มหัวข้อโดย: ♠DekDoy♠ ที่ 24-09-2015 18:53:53

เฮ้ยยยย โตขนาดนี้แล้วยังไม่รักตัวเองก็ไม่รู้จะว่ายังไงแล้ว อยากจะกันคนเลวออกจากพี่สาวเลยต้องรับไว้เองแบบนี้อ่ะเหรอ เป็นการแก้ปัญหาที่คนโง่เท่านั้นจะทำ ถ้าเลือกจะเก็บความช้ำไว้กับตัวแบบนี้ก็เชิญถูกข่มขู่จากอิพี่หมอเลวต่อไปเหอะ ผู้ชายรึ้ปล่าเนี่ยอ่อนแอกว่าผู้หญิงอีกมั้ง
ส่วนอิพี่หมอ ฮอร์โมนปรับตลอดเวลาเหรออารมณ์สวิงไปนะ อาชีพกับนิสัยสวนทางกันจริง ๆ

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.24 จำยอม {P.23}{24-9-58}
เริ่มหัวข้อโดย: SiHong ที่ 24-09-2015 20:22:31

ฝนไม่กล้าตอบว่าโดนบังคับ เพราะความรู้สึกลึกคือสมยอมใช่ไหม
ไม่ได้นะฝน ฝนต้องสู้ๆนะ

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.24 จำยอม {P.23}{24-9-58}
เริ่มหัวข้อโดย: veeveevivien ที่ 24-09-2015 20:35:21

ยังยืนยันที่จะ  :z6: :z6: ให้ได้นะ น้องฝน  :beat: :beat: เผื่อพี่ด้วย

อีพี่หมอบ้าาา :angry2: :angry2:

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.24 จำยอม {P.23}{24-9-58}
เริ่มหัวข้อโดย: ่patsaporn ที่ 24-09-2015 20:36:18

ก็เพราะรักเขาแล้วไงถึงไม่ขัดขืน พี่หมอก็ถ้าจะกอดน้องขนาดนี้ไปขอกับพ่อแม่เขาเลยเถอะ
ถ้าไผ่รู้คงมีแตกหักแต่ให้รู้ก็ดีนะ

ขอบคุณค่ะ

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.24 จำยอม {P.23}{24-9-58}
เริ่มหัวข้อโดย: ่jum ที่ 24-09-2015 20:38:39

 :mew5: ง่ะ นี่ซินะ ความรู้สึกกลืนไม่เข้าคายไม่ออกไปไม่เป็น

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.24 จำยอม {P.23}{24-9-58}
เริ่มหัวข้อโดย: klaew ที่ 24-09-2015 21:22:01

รักเค้าใช่ม่ะถึงได้ยอมมันเรื่อยไปแบบนี้น่ะ

แต่คนบางคนยิ่งอยู่ใกล้ยิ่งไม่รู้สึกนะ

เพราะงั้นหักดิบใจตัวเอง ถอยห่างเสียทีค่ะ
แม้ว่าหมอจะมีไพ่ตายเป็นภาพและคลิปก็ตามอย่าได้แคร์
อยากจะบอกให้ทำแบบนั้นอยู่หรอกนะ แต่ไม้ตายของพี่หมอนี่ศักดิ์สิทธิ์จริงนะ
น้องฝนจะทำอะไรได้ เพราะคนเอามาขู่ก็ไม่ได้คิดจะเห็นใจ
คิดอยากจะเอาเปรียบอย่างเดียว ไม่ได้คิดทบทวนใจตัวเองเลยว่า
ทำไมถึงไม่พอใจเมื่อเห็นฝนอยู่กับไผ่

เฮ้อเมื่อไหร่จะรู้ใจตัวเองกันซะทีน้า จะได้มีความสุขกันซะที

ปล. คิดถึงองค์ชายทางเดียวแฮะ

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.24 จำยอม {P.23}{24-9-58}
เริ่มหัวข้อโดย: Bellze12 ที่ 24-09-2015 21:25:38

พี่หมอ
เมื่อไหร่จะรู้ใจตัวเอง
น้องฝนจะช้ำหมดละนะ

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.24 จำยอม {P.23}{24-9-58}
เริ่มหัวข้อโดย: leefever ที่ 24-09-2015 22:36:26

เข้าใจว่าฝนคงแอบมีหวังในตัวพี่หมอ กับการแบล็คเมล์แล้วก้ความรู้สึกที่ไม่อยากให้คนอื่นรู้ ก้เลยยอมอยู่ตลอด
เราก้ว่ามันสมเหตุสมผลอยู่. แต่แบบอยากให้เรื่องแบบนี้จบอ่ะ อยากให้พี่หมอเป็นฝ่ายตามบัาง
คนเขียนสู้ๆ รีบปั่นให้ไปถึงตอนนั้นนะคะ

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.24 จำยอม {P.23}{24-9-58}
เริ่มหัวข้อโดย: TheWanFah ที่ 24-09-2015 23:26:52

ชอบฝนแล้วซินะ

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.24 จำยอม {P.23}{24-9-58}
เริ่มหัวข้อโดย: mypink801 ที่ 25-09-2015 07:31:34

เมื่อไหร่จะรักน้ำฝนน สงสารน้ำฝนจัง  :o12:

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.24 จำยอม {P.23}{24-9-58}
เริ่มหัวข้อโดย: patsakon ที่ 25-09-2015 12:05:57

อ่านไปอ่านมามันก็วนเวียนอยู่แค่นี้ไม่มีอะไรเลยรึว่าคนเขียนคิดไรไม่ออก มันน้ำเน่ากว่าดาวพระศุกร์อีก ปีนี้2558แล้วนะครับ :เฮ้อ:

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.25 อยากครอบครอง {P.24}{27-9-58}
เริ่มหัวข้อโดย: memew ที่ 27-09-2015 23:14:07

Chapter : 25 : อยากครอบครอง
(พี่หมอ...♥)
♥
♥
.................................................................................   

ผมกำหมัดแน่นมองตามภาพตรงหน้าด้วยดวงตาที่แฝงไปด้วยความร้อน มองฝนในอ้อมแขนไผ่ มองฝนที่ถูกไผ่จับคางให้เงยขึ้น มองฝนที่โผกอดคนรักมัน มองฝนที่ถูกมองกลับด้วยสายตาห่วงหา

จริง ๆ ผมต้องรู้สึกสะใจที่ไผ่มันทุรนทุราย ที่ไผ่มันทรมานว่าเกิดอะไรกับคู่ขามัน และครั้งนี้ผมก็จงใจทิ้งร่องรอยไว้บนลำตัวมันเพียบ

ตีตราไว้ ว่าฝนเป็นของผมด้วยเหมือนกัน
ผมนั่งมองพวกมันสองคนผ่านกระจกรถ จวบจนสองร่างพากันหายลับเข้าไปภายใน

แล้วพวกมันจะเข้าไปทำอะไรกัน

ฝนจะยอมให้ไผ่มันกอดไหม ถ้ากอดมันก็ต้องเห็นร่องรอยของผม แต่อารมณ์นี้ ผมชักไม่อยากให้ไผ่ได้มีโอกาสได้กอดคู่ขามัน ผมรีบหยิบมือถือ มากดเมสเสจหามันทันที และหวังว่ามันจะทำตามด้วย

‘ห้ามนอนกับคนอื่นนอกจากฉันเด็ดขาด’
ออกจะเป็นข้อความที่เห็นแก่ตัว แต่ผมเลวมาตั้งแต่ต้นแล้ว จะเลวต่อไปอีกสักนิดจะทำไม ผมมองไปยังหน้าต่างห้องฟ้า ก่อนสายตาจะกลับมาที่หน้าต่างอีกห้องติดกัน เห็นเงาคนเลือนรางผ่านผ้าม่าน เงาสองเงาที่หนึ่งคงเป็นไผ่ และอีกหนึ่งคือคนที่เพิ่งออกไปจากอ้อมแขนของผม

สองร่างนั้นขยับเข้ามาชิดกัน เงาคนตัวสูงจับหน้าอีกคนไว้ ผมกำมือแน่นทันทีที่เห็นเงานั้นเคลื่อนชิดติดกัน

ไม่ต้องเดาให้ยากว่าฝนไม่ได้ทำตามคำสั่งผมเลยแม้แต่น้อย ผมมองสองร่างนั้น จวบจนพวกมันพากันก้าวไปทางเตียงนอน ผมกำหมัดแน่นยิ่งกว่าเดิม หันมาสตาร์ทรถ ขับเคลื่อนออกไปจากจุดนั้นทันที
…
…
…
…
…
“เป็นไรคะคุณหมอ ช่วงนี้ดูอารมณ์ไม่ดีเลย” คุณนางพยาบาลทัก ผมยิ้มบาง ไม่ได้สนใจตอบอะไร ผมเปิดแฟ้มดู เพิ่งสังเกตว่าวันนี้เป็นวันนัดตรวจฟ้านี่ แต่ก่อนฟ้าจะมาทุกอาทิตย์ แต่ช่วงนี้ดีขึ้นเลยนัดมาสองอาทิตย์ครั้ง
ผมไม่ได้เฝ้ารอแบบแต่ก่อน เพราะผมสามารถไปหาฟ้าได้ตลอด ผมจัดคิวให้ฟ้าอยู่คิวสุดท้ายเหมือนเดิม คิดหาทางว่าจะชวนฟ้าไปที่ไหนต่อดี

แล้วฟ้าจะมากับแม่บ้านหรือว่ามากับฝนกันแน่

ผมนั่งลุ้น
กระทั่งฟ้าเดินเข้ามาพร้อมแม่บ้าน

ใจผมแอบแป่วไปนิด ผมยิ้มให้ฟ้า ตรวจอาการ ก่อนเอ่ยปากชวนฟ้าอย่างเคย ฟ้าปฏิเสธ บอกมีนัดแล้ว ผมแอบเสียดายนิด ๆ อาสาไปส่งฟ้าที่บ้าน แต่ฟ้าบอกไม่ต้อง เพราะเดี๋ยวจะมีคนมารับ พอเดินออกไปหน้าโรงพยาบาล ก็เห็นรถมอเตอร์ไซต์หน้าตาคุ้นเคยจอดอยู่ พร้อมคนบางคนที่ผมไม่ชอบขี้หน้า

“แฮะ ๆ โทษนะคะที่ไม่ได้บอก พอดีไผ่เขาบอกไม่ให้บอกน่ะค่ะ ไผ่เขานัดฟ้าไปดูหิ่งห้อยที่สมุทรสาคร” ฟ้าบอกเสียงเบา ผมมองคนตรงหน้า มันไม่ได้ทักผม แต่พยักหน้าให้ฟ้าเดินไปทางมัน ฟ้าเดินไปใกล้ มันยื่นหมวกกันน็อกให้ทันที ก่อนขึ้นคร่อม พาฟ้าจากไป ผมมองตามเคือง ๆ

เหมือนถูกฆ่าศึกบุกมาโจมตีถึงเมืองตัวเอง มันมาเหยียบผมถึงที่ เอาคนที่ผมหมายปองไป

ผมกัดกรามกรอด เดินตรงไปที่รถ กดเมสเสจหาใครบางคนทันที

“อยู่ไหน” ผมถามไป สักพักมันก็ตอบกลับ

“อยู่บ้าน กับไผ่”
ผมหัวเราะหึ ๆ คิดจะหลอกกันรึไง ผมวางโทรศัพท์ ขับรถมุ่งตรงไปยังเป้าหมายทันที ก่อนไป ผมแวะซื้ออะไรบางอย่างมาโยนใส่รถ ขับตรงไปยังบ้านหลังนั้น

คนที่มาเปิดประตูเป็นแม่บ้านที่มาถึงก่อนหน้าผมแล้ว พร้อมวันเวย์ที่ออกมารับผมด้วยหน้าตาชื่นมื่น เธออาสาจะไปตามฝนให้ แต่ผมบอกไม่เป็นไร ฝนรู้แล้ว ให้ขึ้นไปหาได้เลย เธอพยักหน้ารับรู้ เดินกลับเข้าห้องเธอไป

ผมวางของฝากวันเวย์ไว้บนโต๊ะรับแขก
ข้ออ้างในการมาที่นี่

ผมเดินตรงขึ้นไปยังห้องนอนของมัน เมื่อไผ่มันบุกมาเอาเจ้าหญิงจากมือผม งั้นผมจะทำแบบเดียวกับมันบ้าง

ผมไม่ได้เคาะประตู เพราะไม่คิดจะมาแบบผู้ดีอยู่แล้ว ถ้าคิดจะเป็นคนเลว ก็ต้องเลวให้ถึงที่สุด

ผมเปิดประตูออกช้า ๆ มันนอนคว่ำหน้าอ่านหนังสืออยู่บนเตียง ใส่หูฟังโยกหัวเบา ๆ ตามจังหวะเสียงเพลง ไม่รับรู้เลยสักนิดว่ามีคนแปลกหน้าบุกเข้ามา ผมกดล็อกเบา ๆ เดินตรงไปคร่อมมันไว้ มันสะดุ้งเฮือกหันมามอง เฮดโฟนร่วงจากหู

“พี่หมอ…” มันครางเรียก มองไปยังหน้าประตู “พี่มาได้ไง”

“ไผ่ล่ะ” ผมถาม

มันทำหน้าอึดอัด และก่อนที่มันจะแหลหลอกลวงผมมากไปกว่านี้ ผมรีบก้มจูบมันทันที สงสัยมันเพิ่งอาบน้ำ ตัวมันถึงได้คลุ้งไปด้วยกลิ่นสบู่ ผมก็เปียกชื้นหน่อย ๆ ผมกดแขนมันที่กำลังจะขัดขืนติดกับที่นอน

ผิวมันเนียนและนุ่มเอามาก ๆ จนมือที่จับ ๆ ของผมเปลี่ยนเป็นลูบไล้มันเบา ๆ ผมไม่ได้รุนแรง เพราะรู้ว่ายิ่งรุนแรงมันจะยิ่งขัดขืน แต่ถ้าผมอ่อนโยนมันจะยิ่งโอนอ่อน ผมลูบไล้ฝ่ามือไปทั่วผิวเนื้อมัน ยิ่งคิดว่าคืนนั้นมันถูกสัมผัสจากไผ่มากแค่ไหน ผมก็ยิ่งอยากลบสัมผัสนั้นออกไปจากตัวมัน

ได้ยินแต่เสียงครางและเสียงหอบหายใจมันดังก้องหูไปหมด เวลาที่มันรู้สึกดี มันจะชอบขยำหัวผมเพื่อระบายอารมณ์

ผมครอบครองน้องมันไว้ ปรนเปรอให้มันรู้สึกดี ให้มันหลงลืมทุกสัมผัสของไผ่ ให้มันจดจำได้แค่รสมือของผม ลากไล้ไปเหมือนไฟลามป่า ตีตราแทบทุกจุด ยิ่งมันครางสะท้านพอใจจุดไหน ผมจะยิ่งตอกย้ำให้มันรู้สึกดีมากขึ้น
 
ไผ่มันพรากของรักไปจากผม ผมก็จะพรากของรักไปจากมันเหมือนกัน
 
“พี่หมอ อ๊า” มันครางเรียกผมด้วยน้ำเสียงเร่งเร้า ผมรู้ว่ามันใกล้ไปถึงปลายทางแล้ว ผมรีบละปากออกแทนที่ความเสียวซ่านมันด้วยความคับใหญ่จากผมทันที มันกำที่นอนแน่น
 
ผมเต็มที่แล้ว ร่างกายผมแทบระเบิด ผมเคยนอนกับคนมาก็เยอะ แต่ไม่เคยสักครั้ง ที่ผมจะรู้สึกร้อนรุ่มเหมือนโดนไฟลวกแบบนี้มาก่อน
 
และตอนนี้ผมต้องการน้ำฝนเย็น ๆ มาชำระล้างความร้อนออกไปจากตัวผม
 
ผมครางออกมาเคล้าเสียงมันตอนเร่งจังหวะรุนแรง ปกติผมนอนกับฝนผมจะใส่ถุงยางตลอด แต่ครั้งนี้ผมไม่อยาก ผมหยุดแรงโหมลง ถอนร่างตัวเองออก ความร้อนขับเหงื่อผมให้ไหลชุ่มตกแหมะบนตัวมัน ผมดึงถุงยางออก และใส่กลับเข้าไปใหม่
 
ผมแทบบ้าตอนได้ลิ้มรสผิวเนื้อมันจริง ๆ ผมรู้ว่ามันเสี่ยง แต่ผมก็รู้ว่าฝนปลอดภัย เพราะผมเคยเอาเลือดฝนไปตรวจแล้ว ฝนนอนคว่ำโดยมีผมโหมแรงอยู่ด้านหลัง ความร้อนจากผิวเนื้อ แทบเปลี่ยนผมให้กลายเป็นปีศาจ ผมกดสองข้อมือมันติดพื้น โหมกายรุนแรง มันครางเสียงดัง ยิ่งผมโหมแรงมากเท่าไหร่ เสียงมันแทบจะกระชากร่างผมให้แยกออกจากกัน
 
ผมจับมันพลิกหันมาเผชิญหน้า ยกมันขึ้นมานั่งในขณะที่ผมเคลื่อนตัวไปนั่งข้างเตียง
 
มันกอดคอผมแน่น ตามันเคลือบไปด้วยหยาดน้ำแห่งอารมณ์ ตัวมันหอมจนผมต้องไล่สูดดม ผิวมันน่ากินจนผมอดไม่ได้ที่จะอ้าปากงับ ไล่เล็มไปทั่วผิวเนื้อขาว ๆ นั้น ก่อนเดินทางไปจนถึงจุดสิ้นสุด ผมพลิกมันนอนบนเตียง โหมแรงจนพามันไปถึงฝั่งฝัน
 
ผมก้มมองหยาดน้ำมากมายของตัวเองที่ไหลพรากเต็มพื้นที่
 
เหมือน ๆ ผมจะได้ชัยชนะจากอะไรบางอย่างที่ผมมองไม่เห็น เหมือนได้ครอบครองบางสิ่ง เหมือนได้เป็นเจ้าของสิ่งนั้น

มันนอนหายใจรวยระริน ปรือตาลงคล้ายคนจะหลับ ปกติหลังมีอะไรกัน ฝนจะเป็นคนหลับง่าย และครั้งนี้ผมก็ไม่คิดจะรั้งสติฝนไว้

ดวงตาคู่เล็กค่อย ๆ ปิดตัวลง ก่อนนิ่งไป

เจ้าหญิงของผมหลับไปแล้ว

ผมถอนร่างตัวเองออก ก้มจูบหน้าผากมันไปที ขยับมานั่งข้างเตียง ใจผมอยากนอนกอดมันไว้ทั้งคืน ครอบครองมันแทนที่ใครบางคนที่อาจจะกลับมากอดมันแทนที่ผม

แต่มันก็ไม่ควร เพราะผมก็ยังอยากรักษาความลับนี้ไว้ เพราะผมยังอยากได้ฟ้าเป็นแฟนเหมือนเดิม

ผมลุกเดินไปอาบน้ำ หาผ้ามาเช็ดทำความสะอาดให้ฝน แต่งตัวให้อีกนิด เผื่อฟ้าเข้ามาเจอ ฝนหลับตาพริ้ม

ผมนั่งมองอยู่พัก ก่อนตัดสินใจลุกขึ้น เดินลงไปข้างล่าง ไผ่กับฟ้ายังไม่กลับ ผมไม่ได้ใส่ใจ ขับรถกลับบ้านเงียบ ๆ
 
 
____________________To Be Con________________

สั้นนิดนะคะ ตอนนี้ TT มีคนหลังไมค์ไปถามว่า เมื่อไหร่พี่หมอจะรักน้ำฝน
ก็ขอตอบว่า ความรักมันมีหลายรูปแบบ บางคนเห็นเพียงครั้งแรกก็รักแล้ว บางคนก็ต้องใช้เวลาถึงจะรัก
ใครคิดว่าพี่หมอรักน้ำฝนแล้วยกมือซ้าย ใครคิดว่ายัง ยกมือขวา
 
ทุกอย่างที่เกิดขึ้นมักมีเหตุผลเสมอ น้ำฝนก็มีเหตุผลของน้ำฝนที่ต่อสู้ไม่ได้ หรือไม่คิดสู้ ไม่คิดแก้แค้นกลับ หลายคนเชียร์มากให้ฝนแก้แค้น เอิ่ม ไรท์ไม่ถนัดนิยายแนวนั้นนะ แก้แค้นกันไปแก้แค้นกันมา มันเหนื่อย = = แค่เท่าที่อิพี่หมอทำนี่ไรท์ก็โดนด่าหูชาแล้ว ชอบแต่งนิยายแนวทำให้คนมีรอยยิ้มมีความสุขมากกว่า
 
ถ้าจะเอาแนวนั้นจริงต้องสร้างตัวละครขึ้นมาใหม่ นายเอกแนวเจ้าคิดเจ้าแค้น (ซึ่งมันมิใช่น้ำฝนเรื่องนี้เลย TT) น้ำฝนอารมณ์ก็เหมือนน้ำฝนจริง ๆ เป็นหยดน้ำเย็น ๆ ตกไปที่ไหนก็รู้สึกชุ่มฉ่ำ แม้กระทั่งตัวพี่หมอเองก็ยังบอกเลยว่าต้องการน้ำฝนมาดับร้อน
 
ตอนนี้เอาเอ็นซีไปเบา ๆ ไม่รีไรท์ให้มันเยอะหรือชัดเจนเกินไป เพราะรู้สึกว่าช่วงนี้เอ็นซีชักจะเยอะไปละ = = (จริง ๆ บางตอนไม่มี แต่รีไรท์เพลิน เลยมี = =)
 
#สนุกบอกต่อ #พี่หมอน้ำฝน #ทาสแค้น

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.25 อยากครอบครอง {P.24}{27-9-58}
เริ่มหัวข้อโดย: namngern ที่ 27-09-2015 23:28:18

แอะ คนแต่งงง โอ๋ๆน้า สู้ๆนะคั อย่าคิดมากน้า
คือเราเองก็มีแอคเคาน์ทั้งสองเว้บ
อต่เดิมตามคนแต่งจากในเด็กดีตั้งแต่น้องซิน
ทีนีเลยเม้นที่โน่น อ่านที่โน่นเสียส่วนใหญ่
ยางทีก็มาอ่านนี่ไปเม้นโน่นก็มี
เลยอาจจะไม่ค่อยได้เม้นในนี้ ขอโทษนะคะ

ยังไงเราก็จะติดตามน้า เราชอบนิยายคุณนะคะ
อย่าเพิ่งท้อน้อ สู้ๆ

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.25 อยากครอบครอง {P.24}{27-9-58}
เริ่มหัวข้อโดย: smoking ที่ 27-09-2015 23:32:45

อย่าลบเลยน้าาาาา  o9 o9 o9  ชอบเรื่องนี้ อยากอ่านให้จบ

สู้ๆต่อไปน่ะไรต์  :a2: :a2: :a2:

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.25 อยากครอบครอง {P.24}{27-9-58}
เริ่มหัวข้อโดย: leefever ที่ 27-09-2015 23:33:06

เราว่านิสัยตัวละครก้โอเคนะคะ. ก้มีเหตุผลความรู้สึกชัดเจนของตัวเองอยู่แล้ว
คนเขียนสู้ๆค่ะ เป็นกำลังใจให้

ป.ล. ถ้าคนเขียนเขียนไปเป็นร้อยตอนแล้วก้มาต่อไวๆได้มั้ยคะ อยากอ่านนน. มันค้างอ่ะ

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.25 อยากครอบครอง {P.24}{27-9-58}
เริ่มหัวข้อโดย: HISY ที่ 27-09-2015 23:44:32

เอาใจช่วยคนแต่งนะ อย่าลบเลยนะ
ติดตามมาหลายเรื่องแล้ว เป็นกำลังใจให้ค่ะ :mc4:

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.25 อยากครอบครอง {P.24}{27-9-58}
เริ่มหัวข้อโดย: kysuperlove ที่ 27-09-2015 23:48:24

รีบมาเม้นต์ก่อนเลยยยยยยยยยย

จะบอกว่าเราชอบเรื่องนี้มากเลยนะคะ (อย่าลบน้าาาาาาาาาาา)
และก็ยอมรับด้วยว่ามีบางที่ก็ขัดใจเหมือนกัน
ทำไมไม่เป็นงั้น ทำไมไม่เป็นยังงี้ โอ้ยยยย ไม่ได้ดั่งใจเลย โดยเฉพาะกับตัว น้ำฝน
แต่แปลกคือเราชอบตัวละครตัวนี้มากกกกกกก อธิบายมากกว่านี้ไม่ถูกเหมือนกัน 555
คือถึงมันจะีความขัดอกขัดใจอยู่บ้าง แต่เราก็รอนิยายเรื่องนี้ทุกวันนะคะ
เข้ามาก็มองหาละ อัพยังน้าาาาา
เป็นกำลังใจให้นะคะ ยังรออ่านอยู่น้าาาาาา
ยังรอให้พี่หมอรักน้ำฝนของเค้าอยู่  :monkeysad:

สู้ๆ ค่าาาาา :mew1:

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.25 อยากครอบครอง {P.24}{27-9-58}
เริ่มหัวข้อโดย: angelnan ที่ 27-09-2015 23:51:16

เข้าใจคนแต่งนะคะ แต่เราขอไม่อ่านแล้ว มันจิตตกนะฝนไม่สู้เลย คนแต่งบอกว่าไม่อยากให้แค้นกันไปมา กลายเป็นฝน รับกรรมคนเดว เราอ่านแล้วหดหู่ ไม่คิดว่าจะมีคนแบบฝนอยู่อีก ยอมเขามากซะจน ไม่รู้จะพูดยังไง แต่เนือเรืรองดีแล้ว แต่เราเองอ่านแล้วมัน โหวงเหวง ในอกอะ คนแต่งเขาใจนะ คือทันอธิบายไม่ถูก เราจึงขอไม่อ่านต่อละกัน มันจะพาลจิตตกไปป่าวๆ ยังไงก็สู้ๆคะ

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.25 อยากครอบครอง {P.24}{27-9-58}
เริ่มหัวข้อโดย: pedchara ที่ 27-09-2015 23:56:41

เราติดตามต่ออยู่แล้ว
เชียร์ให้พี่หมอรู้ใจแล้วสำนึกด้วยคงดี
ดูท่าจากสันดานคงจะนานสักหน่อย
แต่ไม่เป็นไร อ่านได้เรื่อยๆ
เข้าหาฝนง่ายไปนะ
คนเรามีเหตุผลเสมอ ถึงจะเลวแต่กุมีเหตุ

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.25 อยากครอบครอง {P.24}{27-9-58}
เริ่มหัวข้อโดย: Paparazzi ที่ 27-09-2015 23:59:50

คนเขียนคะ บอกได้คำเดียวค่ะว่า ถ้าลบ...มีเรื่อง 555 ล้อเล่นน้า :laugh:
คือขอบอกว่าติดเรื่องนี้งอมแงมเลยจ้า
ซึ่งจริงๆแล้วอ่านนิยายในเล้าหลายเรื่องมาก
แต่พอเห็นเรื่องนี้อัฟ รีบกดอ่านก่อนเรื่องอื่นเลยจ้า

จริงๆดำเนินเรื่องมาถึงตอนนี้ รู้สึกว่าอีพี่หมอแกรักฝนแล้วล่ะ
แล้วฝนเองนี่ไม่ต้องพูดถึง รักแน่นอน ถึงได้ยอมขนาดนี้
จะว่าเป็นคนที่ไม่สู้คนก็ส่วนหนึ่ง แต่เชื่อเลยว่าถ้าไม่รักไม่ปล่อยให้ยืดเยื้อมาขนาดนี้แน่นอน
มันก็เลยกลายเป็นว่ารู้ว่าอีหมอเลว แต่ก็ขอยืดไปเรื่อยๆ
ประกอบกับไม่อยากให้คนอื่นต้องมาหนักใจด้วย

ส่วนอีหมอนี่เราว่ารักมาสักพักแล้วนะ
แต่ด้วยความเลวส่วนตัว ประกอบกับความเข้าใจผิด
เลยผสมมาลงที่ฝนหมด

ตอนแรกก็คิดเหมือนหลายๆคนว่าฝนน่าจะแก้แค้น
แต่ก็อย่างที่คนเขียนบอกว่าอย่างฝนจะไปแก้แค้นใคร
นางเย็นเกินกว่าจะทำได้จริงๆแหละ
แต่เชื่อว่านางมีวิธีของนาง ลุ้นต่อไปจ้า :hao7:

เป็นกำลังใจให้คนเขียนน้า
คนบ่นคนว่าก็แสดงว่าเค้าอินเค้าติดตามนิ
สู้ๆๆๆ  :mew1:

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.25 อยากครอบครอง {P.24}{27-9-58}
เริ่มหัวข้อโดย: tomybsl ที่ 28-09-2015 00:00:41

เราก็ขอเป็นอีกคนหนื่งที่ขอผ่านนะค่ะ คงต้องหยุดอ่านแล้ว ขอโทษด้วยค่ะที่เป็นหนื่งในเม้นต์ที่ทำร้ายจิตใจคนเขียน
แต่งต่อไปเถอะค่ะ ยังมีอีกหลายคนที่รออ่านอยู่ อย่าให้คำพูดน้อยนิดมาเปลี่ยนแปลงสิ่งที่ตั้งไว้เลย ขอบคุณ สวัสดี และ ลาก่อน

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.25 อยากครอบครอง {P.24}{27-9-58}
เริ่มหัวข้อโดย: Littleshow ที่ 28-09-2015 00:08:43

เป็นกำลังใจให้คนแต่งนะคะ เรื่องของคอมเม้นต์เราคิดว่า ลางเนื้อชอบลางยาค่ะ 
เราชอบเรื่องนี้มากตรงที่เรื่องมันดำเนินไปแบบมีเหตุมีผล ไม่รวบรัดตัดกระชับ

รออ่านจนถึงตอนสุดท้ายว่าเค้าจะรักกันแบบไหน ติดตามว่าจะเกิดเหตุการอะไรต่อไป ส่วนตัวแล้วเราไม่ได้มึความสามารถทางด้านภาษาไทยหรือการเขียนอะไรเลยนะคะ แต่จากประสบการณ์ที่ได้อ่านนิยายมา ถือว่าเป็นนิยายที่มีคุณภาพเรื่องหนึ่งเลย ที่ต้องชมเลยคือเรื่องนี้เท่าที่อ่านมาคือมีคำผิดน้อยมาก หรือแทบไม่มีเลย

 สู้ๆนะคะ ตรงนี้ยังมีนักอ่านตัวน้อยๆ รออ่านปีศาจพี่หมอ กับนางฟ้าน้ำฝนอยู่นะคะ

 :mew1: :mew1: :mew1:

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.25 อยากครอบครอง {P.24}{27-9-58}
เริ่มหัวข้อโดย: mukmaoY ที่ 28-09-2015 00:19:32

คนแต่งสู้ๆน้า  มันก็เป็นสไตล์ของแต่ละคนที่จะชอบ ที่จะเงียบ  ที่จะบอก และระบาย แตกต่างกันไป
ถ้าเราชอบแต่งแนวไหน ก็แต่งไปเถอะ  ถ้าเราไม่คิดจะขาย

คนอ่านคนนี้ชอบเรื่องนี้มากๆ  กรีดร้องทุกครั้งเวลาอัพ   :m31:
แต่ตอนนี้หมั่นไส้นางพี่หมอ หาเหตุผลให้ตัวเองปล้ำเขาตลอดๆ

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.25 อยากครอบครอง {P.24}{27-9-58}
เริ่มหัวข้อโดย: bigbeeboom ที่ 28-09-2015 00:35:08

ติดตามจ้ะ อยากรู้ว่าพี่หมอจะเอายังไงกับฝน อยู่ด้วยกันที่นี่เนอะ ^0^

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.25 อยากครอบครอง {P.24}{27-9-58}
เริ่มหัวข้อโดย: ♠DekDoy♠ ที่ 28-09-2015 01:05:01

โอเค ตามต่อไปค่ะแม้จะหงุดหงิดกับน้ำฝนและพี่หมอ 555

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.25 อยากครอบครอง {P.24}{27-9-58}
เริ่มหัวข้อโดย: bmbeii ที่ 28-09-2015 01:14:29

ชอบมากๆเลย   :katai2-1:

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.25 อยากครอบครอง {P.24}{27-9-58}
เริ่มหัวข้อโดย: disney350 ที่ 28-09-2015 01:40:26

 :pighaun:  งือออ สุ้ๆๆนะไรต์ เรื่องกำลังดำเนินมาไขใจพี่หมออแว้วว

รอติดตามต่อไปจ้าาา~~

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.25 อยากครอบครอง {P.24}{27-9-58}
เริ่มหัวข้อโดย: LiqueuR ที่ 28-09-2015 06:05:50

เราชอบเรื่องนี้จริงๆนะะ //ซดมาม่าฝ

 :hao5:

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.25 อยากครอบครอง {P.24}{27-9-58}
เริ่มหัวข้อโดย: Mouse2U ที่ 28-09-2015 06:07:17

ขนาดว่าเอาแต่คิดถึงเรื่องของฝนทั้งวันก็ยังหลอกตัวเองต่อไปได้อยู่อีกนะคะพี่หมอว่าคนที่ตัวเองชอบคือพี่ฟ้า :undecided:

ปล. เป็นกำลังใจให้จ้า :กอด1:

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.25 อยากครอบครอง {P.24}{27-9-58}
เริ่มหัวข้อโดย: liza sarin ที่ 28-09-2015 06:24:48

ชอบมากเรื่องนี้

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.25 อยากครอบครอง {P.24}{27-9-58}
เริ่มหัวข้อโดย: My_yunho ที่ 28-09-2015 07:06:53

พี่หมอถ้อนตัวไม่ขึ้นแน่ๆ หลงขนาดนี้

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.25 อยากครอบครอง {P.24}{27-9-58}
เริ่มหัวข้อโดย: Jibbubu ที่ 28-09-2015 07:26:05

ไรท์เขียนต่อเถอะ แต่เราขอผ่านนะคะ เราไม่ไหวจริงๆ มันขัดใจ มันโหวงๆ ยังไงไม่รู้ แต่ที่แน่ๆ คือเราไม่ชอบที่ฝนไม่ทำอะไรเลยไม่สู้ไม่ว่าแต่อยากให้ฝนบอกใครบ้างว่าเรื่องมันเป็นยังไง เรื่องนี้ฝนน่าสงสารมากรับกรรมอยู่คนเดียวแบบนี้ บอกตรงๆ เรารับไม่ได้ ต้องขอโทษไรท์ด้วยนะ แต่เราไม่ไหวจริงๆ ขอผ่านนะคะ

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.25 อยากครอบครอง {P.24}{27-9-58}
เริ่มหัวข้อโดย: sakuraaom12 ที่ 28-09-2015 08:53:16

สวัสดีค่ะ
ขอมาให้กำลังใจนะคะ เรื่องนี้เป็นเรื่องที่เราชอบมาก ตามตลอด
(ตามนิยายแต่ไม่ได้ตามคอมเม้น เลยไม่รู้ว่าเขาเม้นไรกันบ้าง)
ส่วนตัวแล้วคิดว่ามันเป็นเรื่องหนึ่งที่เราฝันไว้
เป็นเรื่องที่พระเอกร้ายกับนายเอก นายเอกยอมตลอด
จนสุดท้ายก็รักกัน อาจจะต้องโดนรับโทษหนักเบาที่ทำร้ายนายเอก
แต่สุดท้ายนายเอกก็ยอม จบ
ซึ่งเราก็ไม่รู้ว่าเรื่องนี้เป็นแบบนี้รึเปล่า และไม่คิดไม่ฝันเหมือนกันว่าจะมีร้อยตอน (โอ้วววว)
เอาเป็นว่าเราอยากจะบอกว่า นิยายคุณสนุกมาก ขอบคุณที่แต่งขึ้นมาค่ะ
เรายังตามเรื่องนี้ต่อไปนะคะ 
ขอบคุณค่ะ จุ้บๆ

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.25 อยากครอบครอง {P.24}{27-9-58}
เริ่มหัวข้อโดย: ดาวโจร500 ที่ 28-09-2015 09:15:38

เราชอบอ่านในนี้นะอ่านง่ายกว่า เราชอบนิยายที่เทอแต่ง ชอบอ่านที่นี่เม้นที่นี่
อ่านในเด็กดีเพราะเทอลงเร็วกว่าด้วย :katai2-1: แค่นี้แหละอย่าลบเลยมีคนรักก็มีคนเกลียด ทำด๊าาา

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.25 อยากครอบครอง {P.24}{27-9-58}
เริ่มหัวข้อโดย: Ginny Jinny ที่ 28-09-2015 09:40:38

สู้ๆนะจ้ะ  o13 o13

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.25 อยากครอบครอง {P.24}{27-9-58}
เริ่มหัวข้อโดย: tawanna ที่ 28-09-2015 10:06:02

ไม่ต้องคิดมากหรอก แสดงว่าแต่งจนถึงอารมณ์ แล้วมีปฏิกิริยาตอบสนองมานี่แสดงว่าไม่ใช่ไม่ดีนะ ดีมากๆเลย ยิ่งตอบสนองมาเยอะๆก็แสดงว่ามีคนสนใจเรื่องของเราจริงๆ

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.25 อยากครอบครอง {P.24}{27-9-58}
เริ่มหัวข้อโดย: nevergoodbye ที่ 28-09-2015 10:30:38

เราชอบนิยายเรื่องนีมากกกก ทั้งความ S ของพี่หมอและความเป็นฝน
เราไม่ชอบแนวแก้แค้นอะไรนั่นเหมือนกันค่ะ เราอยากให้มันหน่วงๆแบบนี้เลยอะ รักมากก

เคืองพี่หมออย่างเดียวว่าทำไมไม่ล้มเลิกเรื่องฟ้าซักที

มาอัพอีกเร็วๆนะคะ  :กอด1:

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.25 อยากครอบครอง {P.24}{27-9-58}
เริ่มหัวข้อโดย: veeveevivien ที่ 28-09-2015 10:31:33

มาให้กำลังใจคนแต่งด้วยคนค่ะ เริ่มติดตามคุณตั้งแต่ kiss love ในเด็กดี

ก็ชอบนะคะ

เราว่าคุณแต่งดีแล้ว เราว่าจริง ๆ แล้ว ไม่จำเป็นที่นายเอกจะต้องแก้แค้นก็ได้

ยิ่งนายเอกดีเท่าไหร่ พระเอกยิ่งน่าสงสารมากเท่านั้นค่ะ

ไม่ต้องให้ น้ำฝน ร้าย แต่รับรองก็น่าจะทำให้พี่หมอคลั่งได้เหมือนกัน

ยิ่งเซื่อง ๆ ไร้เดียงสาแบบนี้แหละค่ะ รับรองพี่หมอต้องบ้าแน่ ๆ ถ้าน้ำฝนจะมีคนมาหลงรักเยอะ ๆ

เชียร์ค่ะ  :กอด1: :กอด1:

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.25 อยากครอบครอง {P.24}{27-9-58}
เริ่มหัวข้อโดย: จุ๊บจิ๊บจ๊ะจ๋า ที่ 28-09-2015 11:04:38

เจ้าหญิงของผมหลับไปแล้ว.  ยังไงพี่หมอยังไง. เอิ๊กกกกกก. เขินนนนน

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.25 อยากครอบครอง {P.24}{27-9-58}
เริ่มหัวข้อโดย: shoky_9 ที่ 28-09-2015 12:19:27

ดีแล้วค่ะ อย่าลบนะคะ สนุกมากกกค่ะ เราชอบ  :กอด1:
รายละเอียดเยอะๆ ค่อยๆพัฒนาความสัมพันธ์ อ่านแล้วอินดี
เราติดตามมาจาก คิสเลิฟ ค่ะ อ่านในหนังสือปุ๊บ แทบกรี๊ด สนุกมากกกกกก  o13
สู้ๆค่ะ  :mew1:

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.25 อยากครอบครอง {P.24}{27-9-58}
เริ่มหัวข้อโดย: shiroinu ที่ 28-09-2015 12:21:28

รออ่านค่ะ  ตามความเห็นคิดว่านิยายเกิดจากผู้แต่ง การที่จะให้เปลี่ยนนิยายตามคนอ่นมันดูว่ามันเดาทางได้นะคะ มันเหมือนบังคับคนแต่งและนิยาย ให้เรื่องมันดำเนินไปแบบที่ผู้แต่งสบายใจจะดีกว่านะคะ เพราะถ้าผู้แต่งพอใจ นิยายมันก็ออกมาดีในแบบของมันเองค่ะ

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.25 อยากครอบครอง {P.24}{27-9-58}
เริ่มหัวข้อโดย: Bellze12 ที่ 28-09-2015 12:43:14

อีพี่หมอ งงกะเธอมากตอนนี้
สับสนตามเธอละ ตกลงต้องการใครกันแน่
แล้วสรุปเจ้าหญิงของเธอคนไหนกัน
ฝน หรือฟ้า  :hao7:

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.25 อยากครอบครอง {P.24}{27-9-58}
เริ่มหัวข้อโดย: mystery Y ที่ 28-09-2015 14:03:28

ยังเลวไม่เปลี่ยนจริงๆ!!

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.25 อยากครอบครอง {P.24}{27-9-58}
เริ่มหัวข้อโดย: lizzii ที่ 28-09-2015 14:13:06

มีร้อยตอนเศษๆ อั้ยยยะ ยาวมากก
เป็นกำลังใจให้นะ คือบางทีคนแต่งก็เฟล เราเข้าใจ
แต่ยังไงก็แต่งต่อไปนะ สู้ๆ
ยังไงเราก็จะติดตามน้ำฝนกับพี่หมอต่อไปนะ

ปล.ช่วงนี้คนอ่านแบบเราก็แอบเฟลนะเพราะนี่ไม่ใช่ครั้งแรกที่มีคนแต่งบอกว่ามีค.คิดว่าจะลบนิยาย
(หมายถึงเรื่องอื่นๆ ของคนอื่นๆ อ่ะนะ)

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.25 อยากครอบครอง {P.24}{27-9-58}
เริ่มหัวข้อโดย: fahsida ที่ 28-09-2015 14:43:42

อุต๊ะ มีเรียกเจ้าหยงเจ้าหญิงด้วยอ่ะ ว้ายๆๆ รักฝนแล้วอ่ะดิ อิอิ

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.25 อยากครอบครอง {P.24}{27-9-58}
เริ่มหัวข้อโดย: klaew ที่ 28-09-2015 15:22:02

 :กอด1: :กอด1: :กอด1:
โอ๋ๆ ไหนๆ ใครมาว่าพี่มิว โอ๋ๆ
นานาจิตตังนะคะพี่ มีคนชอบก็ต้องมีคนไม่ชอบ เนอะ
ถึงแม้มันดูจะน่าขัดใจไปบ้างก็เถอะ
ขัดใจที่ไผ่เป็นคนเริ่ม แต่เหมือนจะปกป้องหรือตามพี่หมอไม่ค่อยทัน (ฝนโดนฉกไปกินเรื่อย) จะทันก็แค่เรื่องพี่ฟ้าเนี่ยแหละแถมนำอีกต่างหาก
ขัดใจพี่หมอที่เลือกเชื่อแต่สิ่งที่ตาเห็นไม่ค่อยเชื่อความรู้สึกตัวเองเท่าไหร่ไม่งั้นก็รู้แล้วว่าหึง
ขัดใจฝนที่เลือกเก็บทุกอย่างไม่ระบายให้ตัวต้นเหตุมันรู้เหตุการณ์บ้าง อาจจะแตกหัก แต่มันก็ดีกว่าคลุมเครือ
แต่เราก็เข้าใจมันต้องมีระยะเวลาชิมิ
งั้นเราก็จะรอ รอวันที่พี่หมอรักอย่างหัวปักหัวปำ หึงจนหน้ามืดตามัว

หึหึเราเชื่อว่าวันนั้ันจะมาถึง

ส่วนเรื่องชอบไม่ชอบ ใช่ไม่ใช่ เราว่าพี่มิวเลือกแคร์คนที่รักพี่มิวดีกว่าค่ะ (อย่างเราเป็นต้น)
 เรารอตอนต่อไปอยู่น้า

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.25 อยากครอบครอง {P.24}{27-9-58}
เริ่มหัวข้อโดย: amary ที่ 28-09-2015 15:50:41

อยากให้ฝนท้องนี่ผิดไหม :impress2: คือมันจะคลายปมพอดิบพอดีนะ
ฝนจะไม่สามารถปิดฟ้าได้เลย เเละมันก็เท่ากับบางทีฟ้าก็ต้องจำใจยอมรับหมอ
โอเคๆๆๆ มันอาจจะไม่ง่าย :เฮ้อ: เเต่ถ้ามีกามเทพตัวน้อยมา หมออาจจะต้องทบทวนใหม่

ผู้ชายที่ดูออกจะเลวหน่อยๆ ต้องเปลี่ยนทัศนคติใหม่ คงตลกน่าดู

ข้ามๆๆ ความเห็นนี้ไปนะ 555555 :hao6: :

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.25 อยากครอบครอง {P.24}{27-9-58}
เริ่มหัวข้อโดย: noozzz ที่ 28-09-2015 17:45:19

หิ่งห้อยสมุทรสาครรึเปล่า สมุทรปราการมีด้วยหรอ ไม่เคยได้ยิน

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.25 อยากครอบครอง {P.24}{27-9-58}
เริ่มหัวข้อโดย: naoai ที่ 28-09-2015 18:42:24

เราไม่ได้ต้องการให้ฝนแก้แค้น เราแค่อยากเห็นฝนมีทางเลือกมากกว่านี้ ใช่น้ำฝนอาจจะดับร้อนให้คนอื่นแต่คิดถึงตัวละครน้ำฝนบ้างรึเปล่าว่าทุกข์ใจร้อนรนอยู่ตอนนี้ใครจะดับร้อนให้ คุณคิดว่าสิ่งที่พี่หมอทำดีแล้วหรอ อยากครอบครองฝน ไม่อยากให้ฝนไปเป็นของใครแต่ยังอยากได้ฟ้าเป็นแฟน นี่เรียกว่ารักหรอ เรียกว่าค่อยๆ รัก?

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.25 อยากครอบครอง {P.24}{27-9-58}
เริ่มหัวข้อโดย: ่jum ที่ 28-09-2015 19:03:11

 :try2: หมอมันเลวไม่พอ โง่ในบางเรื่องอีกต่างหาก 

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.25 อยากครอบครอง {P.24}{27-9-58}
เริ่มหัวข้อโดย: hoshinokoe ที่ 28-09-2015 20:57:35

อ่า นานาจิตตังนะคะ คอมเม้นเราอาจจะทำให้คนเขียน รู้สึกท้อ รึ ดี? ก็ไม่รุ้ แต่ก็ อย่างที่บอกตอนแรก  นานาจิตตังค่ะ
เราคงไม่สามารถ ทำให้ ทุกๆคนมาชอบได้หมด  นิยาย มันก็เป็นเรื่แงที่แต่ง ตามจินตนาการของเรา 
จริงๆผย่างที่บอกไป

เราก็ไม่ค่อยโอ กับ พี่หมอและฝนอ่ะ ไผ่ก็ด้วย   มันยังไงไม่รู้ เราอาจจะมาอ่านอีกทีตอนใกล้จบหรือ ไคล์แมกเลยละกันนะคะ  ^^
สู้ๆต่อไปนะคะ  ไม่มาม่านะคะ อืดหมดแล้ว 55555

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.25 อยากครอบครอง {P.24}{27-9-58}
เริ่มหัวข้อโดย: SiHong ที่ 28-09-2015 21:32:22

ให้น้องฝนเป็นอย่างงี้แหละน่ารักดี ชอบๆ :katai2-1:

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.25 อยากครอบครอง {P.24}{27-9-58}
เริ่มหัวข้อโดย: tiew93 ที่ 28-09-2015 23:05:49

เราไม่ว่าคนเขียนนะ แต่เราขอด่าพี่หมอ
คือเลวมากกกกกกกกกกกก
เลวตรงที่อยากได้ทั้งพี่ทั้งน้องเนี่ย
ฝนน่าสงสารนะ เพราะเป็นคนใจดี คิดถึงคนรอบข้างไปหมด แคร์มันซะทุกคนอ่ะหนูเอ๊ยย
เลยไม่กล้าทำอะไรสักที นิสัยก็ไม่ใช่คนชอบเสี่ยง ที่จะกล้าไปงัดข้อกับพี่หมอ
ไม่รู้ตรงกับคาแรคเตอร์ที่คนเขียนวางไว้มั้ย แต่นี่คือฝนในสายตาเรา ฮ่าๆๆ
ถ้าไผ่มันระแคะระคายกว่านี้ก็ดีสิ  :katai1:

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.25 อยากครอบครอง {P.24}{27-9-58}ถ้า
เริ่มหัวข้อโดย: naresetn ที่ 29-09-2015 00:42:17

ถ้าเป็นไปได้อยากให้ฝนท้องได้ไปเลยอิอิ.
เราเป็นกำลังใจให้ไรท์นะ ที่เราไม่ค่อยเม้นเราเม้นไม่ค่อยเป็น555
เราเพิ่งมีแอคเค้า เอาเป็นว่าการบรรยายดีเพราะเราอ่านแล้วร้องให้
ถึงนิสัยของตัวละครจะแปลกๆเราก็ยังติดตามเพราะเราอยากเห็นบทสรุป
ว่าไรท์จะดำเนินเนื้อเรื่องยังไง ถึงเนื้อเรื่องขัดใจแต่มันคือเรื่องที่แต่ง
ตามจินตนาการของไรท์ ไม่ได้แต่งตามคนอ่าน ถ้าเดาได้เลยมันก็ไม่ลุ้นดิ

เรารอไรท์เสมอนะ. เพราะเป็นนิยายที่น่าติดตาม :mew1: :-[

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.26 เราสามคน {P.25}{1-10-58}
เริ่มหัวข้อโดย: memew ที่ 29-09-2015 19:47:59

Chapter 26 : เราสามคน
(น้ำฝน...♡)
♡
♡
___________________________________________________________________________

ผมสะลึมสะลือลืมตาตื่นอีกทีตอนตะวันขึ้นมาทักข้างหน้าต่าง ผมกระพริบตาปริบ ๆ มอง ยืดตัวบิดขี้เกียจนิด ๆ จนรู้สึกถึงวงแขนที่คล้องเอวผมไว้หลวม ๆ 
 
ความทรงจำบางอย่างหวนคืน ภาพของคนที่บุกเข้ามาทำเรื่องแบบนั้นกับผม ผมรีบหันหน้าไปมอง ก่อนถอนหายใจออกมาเบา ๆ เพราะคนด้านหลังเป็นไผ่ไม่ใช่พี่หมอ

วันนี้วันเสาร์ ขี้เกียจได้ เมื่อวานมันบอกจะชวนพี่ฟ้าไปแว้น พี่ฟ้าดีใจใหญ่ ไม่รู้มันกลับมาตอนไหน มันยังหลับสนิท ผมพลิกหันไปเผชิญหน้ากับมันตรง ๆ ขยับเข้าไปกอดตอบมันเบา ๆ เวลากอดมันเหมือนได้กอดพี่ฟ้ายังไงบอกไม่ถูก
 
ผมซุกหน้ากับอกมันปัดไปปัดมา ได้กลิ่นหอมอ่อน ๆ เหมือนกลิ่นพี่ฟ้าเลย
 
“วันเวย์สอนให้อ้อนแบบนี้รึไง” คนหลับตื่นขึ้นมาผลักหน้าผมออก ผมทำหน้างอนใส่
 
“ไม่ใช่เว้ย แต่กลิ่นมึงเหมือนพี่ฟ้าเลย หอมดี เวลากูกับพี่ฟ้านอนด้วยกัน เราจะนอนกอดกันแบบนี้แหละ” แต่ผมไม่ได้ซุกอกพี่ฟ้าแบบที่ซุกอกมันแบบนี้หรอก
 
“เด็กว่ะ”
โห แล้วทีมึงกับกูนอนกอดกันนี่ไม่เด็กเลยนะ
 
ผมไม่สน ก้มดมหน้าอกมันต่อ มันหัวเราะหึ ๆ ลูบหัวผมเบา ๆ เหมือนลูบหัววันเวย์


“มึงน่าจะเอาแชมพูวันเวย์มาใช้นะ กลิ่นจะได้เหมือน ๆ กัน”
 
“ห่า แชมพูหมาเหอะ เดี๋ยวเห็บบนตัวกูตกใจวิ่งหนีหมด”
มันหัวเราะร่วน ดึงเสื้อช่วงอกของตัวเองขึ้นดม
 
“กลิ่นพี่ฟ้า” มันทำท่าคิด “อ๋อ ตอนดูหิ่งห้อย สงสัยบรรยากาศจะดีจัด พี่ฟ้าหลับซบอกกู กลิ่นเลยติดมาด้วย”
 
“โห แมนโคตรเพื่อนกู ใจนะ เพราะมึงคนเดียวทำให้ช่วงนี้พี่ฟ้าดูสดใสร่าเริงมากเลย”
มันยังลูบหัวผมอยู่
 
“ก็คิดว่าพี่ฟ้าเป็นเพื่อนกูคนหนึ่ง กูดูแลมึงดีเลวยังไงกูก็ดูแลพี่ฟ้าดีเลวพอกันนั่นแหละ”
 
ผมหัวเราะหึ ๆ ในความจริงใจของมัน และเพราะความจริงใจของมันนี่แหละที่ทำให้พี่ฟ้ามีความสุข
 
“ฝน” มันเรียก
 
“หือ” ผมครางรับ ยังเพลินกับการดมเสื้อมันอยู่ มีกลิ่นตัวของมันผสมอยู่ด้วย เสื้อตัวนี้มันชอบใส่มาก เก่าแล้วล่ะ ผมซื้อให้มันเองเป็นของขวัญวันเกิด ตอนซื้อให้มันบอกเสื้อโลโซฉิบ แต่ก็เห็นมันหยิบแต่เสื้อตัวนี้มาใส่
 
“ฝน” มันเรียกอีกที ผมละจากเสื้อมันเงยหน้ามอง มันไม่พูดอะไรจับผมนอนหงาย แล้วเหวี่ยงตัวขึ้นไปคร่อมผมไว้
 
ผมมองตามัน
 
แม่ง ฉากเหมือนเมื่อคืนเด๊ะ
ผิดกันแต่คนตรงหน้าไม่ได้มีความคิดเลว ๆ เหมือนคนเมื่อคืน
 
มันมองหน้าผมคิ้วขมวด ก่อนเลื่อนสายตาลงไปที่หน้าอก ผมแอบใจเต้นกับสายตามันนิดหน่อย ไม่ได้คิดอกุศลครับ เพียงแต่กำลังนึกซ้อนไปถึงสายตาของใครอีกคนอยู่ มันใช้นิ้วเกี่ยวคอเสื้อผมดึงเบา ๆ มองสิ่งที่อยู่ภายใน ผมมองตาม แต่ไม่เห็นอะไร มันช้อนตามองกลับ
 
“ไปนอนกับมันมาเมื่อไหร่” มันถามคิ้วขมวด ผมมองมันอึ้ง ๆ
 
“อะ อะไร”
 
“รอยหราขนาดนี้ เมื่อวานตอนมึงอาบน้ำไม่มี แต่ตอนนี้…” พูดจบมันก็จับเสื้อผมถลกออกทางหัว

“จะทำอะไรของมึง!!” ผมท้วงเสียงตื่น พยายามจะยื้อเอาเสื้อคืน แต่มันยกหนี กวาดมองมารอบ ๆ แผงอกผม ผิวเนื้อต้องแอร์จนเย็นไปหมด ผมรีบก้มมองตาม

คราวนี้เห็นชัดเลยครับ ผมตาโต เพราะบนแผงอกผมตอนนี้เต็มไปรอยคิสมาร์ค มันชักสีหน้า คิ้วเข้มขมวดมุ่น
 
“เมื่อไหร่”
 
“คะ คือ”
 
“เมื่อไหร่!!!!” มันตะคอกเสียงดัง
 
“มะ เมื่อคืน หลังจากมึงไปไม่นาน”
 
“ไอ้เลวเอ้ย!! แม่ง ย่องเบามาตอนกูไม่อยู่ รู้งี้ไม่ไปกับพี่ฟ้าก็ดี กูจะได้อยู่ตืบมัน”
 
“ไผ่ มึงสัญญากับกูแล้วนะ”
ผมรีบปราม ไม่ได้เป็นห่วงพี่หมอครับ แต่ไม่อยากให้มันมีเรื่องมากกว่า
 
“กูไม่สืบไง แต่ถ้าเห็นเองนี่อีกเรื่อง”
มันโยนเสื้อคืน ผมลุกนั่ง สวมใส่เสื้อ มันลุกตาม ผมรีบหันหลังเพราะความกระดากอาย
 
มันขยับมานั่งข้าง ๆ ลูบหัวผมเบา ๆ
 
“อย่าคิดมากนะ กูไม่ทำอะไรหุนหันหรอก”
 
“แล้วถ้าเขามาหากูตอนนี้ล่ะ”
 
“กูจะตืบมันให้เละคาตีนกูเลย”
 
ผมหัวเราะหึ ๆ “ไหนบอกไม่หุนหันไง กูรู้นิสัยมึงดี ถึงได้พยายามเคลียร์เรื่องคนเดียวก่อนไง”
 
มันลูบหัวผมอีกรอบ “มึงนี่น้า หาเรื่องเดือดร้อนใส่ตัว”
 
ผมยิ้มให้มันที
 
“ไปอาบน้ำเหอะ”
 
ผมพยักหน้า ลุกขึ้นยืน
 
“นี่ฝน” มันเรียกอีกที ผมหันไปมอง
 
“ครั้งหน้าหาซื้อสบู่ลบรอยจูบมาไว้ติดห้องด้วยนะ”
 
ผมหัวเราะหึ ๆ “มึงซื้อมาให้กูดิ กูคงไม่สามารถ”
 
มันพยักหน้าส่ง ๆ ไล่ให้ผมรีบไปอาบน้ำ ผมหันหลังเดินเข้าห้องน้ำไป แอบถอนหายใจเบา ๆ ที่มันไม่สืบสาวราวเรื่องอะไรมาก แต่ถ้าปล่อยไว้นานกว่านี้ก็ไม่แน่
 
ตอนนี้มันยังเกรงใจผม แต่ถ้าผมยังไม่เคลียร์อะไรให้เรียบร้อย บางทีไผ่อาจไม่ทำตามคำพูด สืบเองขึ้นมาเรื่องคงยุ่ง
 
ผมพยายามคิดหาหนทางแก้ไข ถอนหายใจออกมาอย่างจนปัญญา เอาเถอะ มันต้องมีสักทาง หรือถ้ามันสืบเองได้จริง ๆ ก็ปล่อยให้สงครามมันเกิดขึ้นเลยละกัน
 
อย่างมากไม่มันก็พี่หมอล่ะที่ตายกันไปข้าง ดีไม่ดีก็ตายทั้งคู่
 
ผมถอดเสื้อผ้าออกเดินไปยืนอยู่ใต้ฝักบัว ผมยืนนิ่งผ่อนคลายตัวเอง จนรู้สึกเหมือนมีอะไรอุ่น ๆ วิ่งผ่านขา ผมรีบปิดก๊อกน้ำ ก้มมอง มีน้ำขาวขุ่นไหลลงมาเป็นทาง ผมอ้าปากค้าง
 
นะ นี่เมื่อคืนพี่มันไม่ได้ใส่ถุงยางหรอกเหรอ
 
ผมนิ่งคิด เมื่อคืนก็มัวแต่หวิว เลยไม่รู้ อีกอย่างความรู้มันไม่ต่างกันด้วย ผมกัดปาก
 
พี่หมอลืม หรือว่าจงใจกันแน่...
คนระวังตัวอย่างพี่หมอไม่น่าจะลืม ถ้าจงใจยิ่งไม่น่าจะใช่ใหญ่
 
ผมเลิกหาคำตอบ ขยับแยกขาออกจากกันนิด ๆ ให้บางสิ่งภายในไหลมามากขึ้น ดีว่ามันไม่ไหลตอนอยู่กับไผ่
 
แม่ง…
 
…โคตรเยอะ
 
ผมรีบล้างทำความสะอาด อาบน้ำตาม พันเอวด้วยผ้าขนหนูผืนเดียวเดินออกไป ไผ่หันมามอง จ้องมากหน่อยก็ช่วงอก มันถอนหายใจ เสมองไปทางอื่น
 
มันต้องคิดเรื่องที่ผมคิดอยู่แน่ ๆ ผมรีบเดินไปที่ตู้เสื้อผ้าทันที
 
“มึง”
ผมสะดุ้งโหยงหันขวับไปมอง ไผ่มายืนอยู่ด้านหลังแล้ว
 
“อะ อะไร” ผมขยับไปถอยนิด ๆ เพราะมันชิดมากเกิน
 
“กูถามอะไรหน่อย”
 
“อืม ถามมาสิ” ผมรีบหันไปเปิดตู้ระหว่างรอมันถาม หาทางเลี่ยงจากสายตาที่มองมายังหน้าอกผมด้วย
 
รอยเยอะครับ พี่มันจงใจทิ้งไว้เพียบ ผมรีบใส่กางเกงกับเสื้อลวก ๆ มันก็ยังไม่ถามสักทีจนผมแต่งตัวเสร็จ ผมหันไปมองมัน
 
“มีอะไร”
มันมองตาผม เสหลบมองไปทางอื่นแล้วหันกลับมามองใหม่
 
“กูถามมึงแบบลูกผู้ชายเลยนะ ตอบแบบลูกผู้ชายด้วย ห้ามปิดบังกู” มันขอคำสัญญาล่วงหน้า ผมพยักหน้า
 
“ยกเว้นเรื่องถามว่าเขาคนนั้นเป็นใคร”
 
มันพยักหน้าบ้าง
 
“มึงเป็นเกย์?”
 
ผมสายหัวพรืด มันขมวดคิ้ว คงคิดว่าผมโกหก
 
“กูไม่ได้เป็น และไม่คิดจะเป็นด้วย กูแค่ถูกบังคับ”
 
ดวงตามันฉายแววไม่พอใจขึ้นมาทันที
 
“โทษที กูแค่ต้องการความมั่นใจ”
 
“กูรู้ แต่มึงจำไว้นะ กูเป็นไงตั้งแต่คบกับมึงมากูก็เป็นงั้น ทุกเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นมันมีเหตุผล กูไม่ได้อยากให้มันเกิด กูไม่บอกมึง เพราะกูมีเหตุผลเหมือนกัน”
 
มันพยักหน้ารับรู้
 
“มึงรู้สึกดีไหม” มันถามขึ้นมาอีก รู้สึกเหมือนมีรถคันหนึ่งวิ่งชนผมดังโครม
 
“ควายเหอะ ใครจะไปรู้สึกดีเล่า” ผมมุสา
 
ให้ตอบไปว่ารู้สึกดีได้ไงกัน
 
“ที่ถามเพราะกูอยากรู้ ไม่เคยนอนกับผู้ชายเลยไม่รู้ว่าทำให้ผู้ชายด้วยกันรู้สึกดีต้องทำยังไง”
 
“ไม่ต้องคิด ไม่ต้องทำด้วย พอกูเคลียร์จบ ทุกอย่างก็เหมือนเดิม”
 
มันจ้องหน้าผม ถอนหายใจออกมาเบา ๆ อีกรอบ

“ดีนะที่มึงไม่ใช่ ไม่งั้นกูคงกอดมึงแบบนี้ไม่ได้แน่ ๆ” มันดึงผมเข้าไปกอด ผมยิ้ม ลองกอดตอบมันแน่น ๆ ดู
 
“รู้สึกขยะแขยงไหม”
 
มันส่ายหัว ผมลองซบหัวกับอกมันดู
 
“แล้วแบบนี้ล่ะ”
 
ได้ยินเสียงหัวเราะหึ ๆ
 
“กูรู้สึกเหมือนโดนวันเวย์อ้อนว่ะ”
 
ผมผลักตัวเองมาเบิ้ดหัวมันที
 
“ควายกูไม่ใช่หมา”
 
“กูรู้ว่ามึงไม่ได้เปลี่ยนไป มึงยังเป็นมึง กูรู้ว่ามึงมีเหตุผล เพราะงั้นกูจะเชื่อใจมึงให้มากกว่านี้”
 
“ขอบใจเพื่อน”
 
“อย่ามาเผลอรักกูละกัน”
 
ผมเบิ้ดกะโหลกมันไปอีกที
 
“ชอบชอบไปนานแล้ว”
 
มันพยักหน้าเห็นด้วย
 
“งั้นกูอาบน้ำแปะ รอก่อนนะ”
 
ผมพยักหน้า เดินไปทิ้งตัวลงนอนบนเตียงแทนที่มัน นึกไปถึงพี่หมอและข้อความล่าสุดที่พี่มันส่งมา ผมพยายามตีความนัยแฝงจากข้อความนั้น
 
‘ห้ามนอนกับใครนอกจากฉันคนเดียว’
คงตอบได้อย่างเดียวว่าพี่หมอคงพยายามจะกันผมออกจากไผ่แน่ ๆ ผมมองเพดาน คิดหาทางแก้ปัญหาทุกอย่างต่อ
 
ถ้าร้องขอตรง ๆ พี่มันคงไม่ยอม ให้บอกไผ่ มันคงยิงพี่หมอตายคาที่แน่ ๆ ผมถอนหายใจแรง

แล้วจะทำยังไงดี
ยังคิดไม่ทันออก ไผ่ก็เดินออกมาก่อน ผมละสายตาจากเพดานไปมอง มันใส่ชุดเดิมเมื่อคืน


“ครั้งหน้าหาเสื้อผ้ามาทิ้งไว้บ้างสักชุดสองชุดดีกว่านะไผ่ เวลามาค้างจะได้มีอะไรใส่”
 
“คิดอยู่เหมือนกัน เหม็นเน่าตัวเองฉิบ” มันดึงเสื้อตัวเองขึ้นดม “ป่ะไปกันเถอะ กูหิวล่ะ”
 
ควาย ตื่นมาก็จะกินเลย ผมรีบเด้งตัวลุกออกจากเตียง
 
หิวเหมือนกันครับ(ควายพอกัน ฮ่า ๆ) เดินลงไปข้างล่าง เห็นพี่ฟ้ากำลังเตรียมของกินอยู่ เป็นอาหารเช้าแบบง่าย ๆ แนว ๆ อาหารฝรั่งนั่นแหละ
 
“หน้าผ่องจังพี่ฟ้า” ผมทัก พี่ฟ้ายิ้มกว้าง
 
“เมื่อวานหิ่งห้อยสวยมาก อยากให้ฝนไปด้วยจัง สวยสุด ๆ” พี่ฟ้าเล่าด้วยสีหน้าเปี่ยมสุข ผมหัวเราะทิ้งตัวลงนั่ง ไผ่นั่งข้างกัน พี่ฟ้าหยิบจานมาสองใบ หยิบแซนวิชในจานกลางมาวางไว้บนจานทั้งสอง แนบข้างด้วยไส้กรอก ไข่ดาวจานละสองฟอง ผักสลัดราดน้ำสลัดอีกนิดหน่อย เลื่อนมาไว้ตรงหน้าเราทั้งคู่ หันไปเทน้ำผลไม้ในกล่องมาไว้ข้าง ๆ มืออีก ผมกับไผ่รีบจับแซนวิชยัดเข้าปากทันที

“เห็นป้าพิณบอกว่าเมื่อวานคุณหมอแวะเอาของมาให้วันเวย์เหรอ”
ผมสะดุ้งตอนพี่ฟ้าพูด ไผ่ชะงักกึก
 
“อะ อือ” ผมรับเสียงอ่อน
 
“ไหนบอกไม่ชอบหมา” ไผ่กัด ผมกระทืบเท้ามันที พี่ฟ้าทิ้งตัวลงนั่งฝั่งตรงข้าม
 
“พี่ว่าจะไม่ถามแล้วนะ ไผ่ไม่ถูกกับคุณหมอใช่ไหม”
 
“ไม่ใช่ไม่ถูก” มันตอบปฏิเสธ “แต่เกลียดกันเลยล่ะ” ก่อนทำหน้าจริงจังบอก ผมมองมันอึ้ง ๆ

“ไม่ใช่แค่ผมเกลียดพี่หมอ พี่หมอเองก็เกลียดผมด้วยเหมือนกัน เพียงแต่เราพยายามเล่นละครตบตาสังคม โดยเฉพาะพ่อกับแม่ ตอนแรกก็พี่ฟ้าด้วย แต่ช่วงหลัง ๆ ขี้เกียจ ผมถึงไม่อยากให้พี่ฟ้าไปอะไรกับมัน”
 
“ช่วงหลัง ๆ ถึงได้มากันพี่ออกจากคุณหมอใช่ไหม” พี่ฟ้าถามตรง ๆ มันพยักหน้ารับ

ไอ้นี่มันก็คนตรงครับ ยิ่งถ้ากับคนที่มันไว้ใจให้เป็นเพื่อนสนิทด้วยละก็ บอกหมด
 
“จริง ๆ พี่ก็ไม่ได้รังเกียจอะไรเขาหรอก แต่ก็ไม่ได้ชอบ ต่อให้เขาหน้าตาดีฐานะดีขนาดไหน ก็มีอะไรหลาย ๆ อย่างที่ทำให้พี่เข้าใกล้ความเป็นตัวตนของเขาไม่ได้ มันไม่สบายใจเหมือนอยู่กับฝนหรือไผ่ ไม่ต้องมานั่งแอ๊บ เป็นตัวของตัวเองได้เต็มที่”
 
“ใช่ เต็มที่มาก ถึงได้มานอนน้ำลายไหลยืดซบอกผมเมื่อวาน ดูดิ เสื้อเลอะเป็นดวง ๆ เลย” มันจับชายเสื้อยื่นให้ดู
 
ได้ข่าวว่าพี่กูนอนซบอกไม่ใช่พุง = =
 
พี่ฟ้าตีแขนมันที
 
“น้ำหวานหกใส่ อย่ามาแหล กินอิ่มแล้วถอดออกมาเลย จะซักให้”
 
“แน่นอนดิ พี่ทำหก ก็ต้องซักให้อยู่แล้ว”
 
“ตั้งใจที่ไหนเล่า”
 
ผมนั่งมองคนสองคนทะเลาะกันกลาย ๆ
 
“เพราะงั้นพี่รีบปฏิเสธพี่หมอไปเลยนะ บอกไปว่าไม่ต้องมาจีบแล้ว”
 
“เคยแล้ว แต่เขาบอกจะพยายามต่อไป”
 
“งั้นบอกไปว่ามีแฟนแล้ว”
 
“บอกได้ไง ก็เห็น ๆ กันอยู่” พี่ฟ้าหน้าง้ำ
 
“เว้ย!! งั้นก็รอดูต่อไป ดูซิ พี่มันจะตื้อได้สักกี่น้ำ แม่ง เดี๋ยวมานอนเฝ้าหน้าห้องซะนี่”
 
“เอาชามข้าวมาด้วยนะ จะได้แบ่งอาหารวันเวย์ให้ เอาสูตรไหนบอกได้” พี่ฟ้าแซว ผมหัวเราะจนแทบสำลักแซนวิช
 
“รสผัก ใส่กระดูกหมูด้วย” ไอ้นี่ก็ตามมุข พี่ฟ้าค้อนขวับ
 
“เอาอีกไหม” พี่ฟ้าถามไผ่ มันพยักหน้า พี่ฟ้ารีบทำให้อีกแผ่น “ฝนล่ะ”
 
ผมส่ายหน้า มองคนสองคนบนโต๊ะอาหารยิ้ม ๆ
 
“ยิ้มอะไร” ไผ่มันหันมาถาม เพราะจังหวะที่มันหันมา มีซอสเลอะข้างแก้มมัน ผมกำลังจะหยิบทิชชู่เช็ดออกให้ แต่พี่ฟ้าเร็วกว่า เอื้อมตัวมาจับหน้ามันเช็ดให้เองเลย
 
“แต้งค์พี่ฟ้า แล้วตกลงมึงยิ้มเพ้อไร” มันหันมาถามผมต่อ กัดกินคำต่อไป ผมยิ้มกว้างมากขึ้น
 
“กูแค่คิดว่า มึงกับพี่ฟ้านี่เหมือนคู่รักกันเลย”
 
พรวดครับ…
 
พรวดออกหมด
 
ไม่ใช่แค่มันที่พรวด พี่ฟ้าก็พรวด ไอ้ที่กินกันเข้าไปพรวดออกมาหมด
 
“ไอ้ห่า!” มันรีบเอาทิชชู่เช็ด ๆ ปาก พี่ฟ้าด้วย “คิดได้นะมึง นั่นพี่สาวกู”
 
“พี่กูเหอะ”
 
“คิดอะไรบ้า ๆ ฝน” พี่ฟ้าว่าต่อ
 
“ไม่ได้บอกว่าเป็นคู่รักนี่ แค่บอกว่าเหมือน ทั้งบรรยากาศและการดูแลกัน”
 
พี่ฟ้ามองหน้าไผ่ มันก็มองหน้าพี่ฟ้าเหมือนกัน ก่อนต่างคนจะต่างมองมาทางผม
 
“นี่ฝน” มันจับไหล่ผมให้หันไปเผชิญหน้ากับมัน “จำได้ไหมสเป็กกูเป็นแบบไหน”
 
“ขาว สวย หมวย เอ็กซ์ นมบึ้ม ที่สำคัญต้องอายุน้อยกว่า เพราะมึงชอบคนขี้อ้อน”
 
“ใช่ กูคงไม่เอาป้ามาเป็นแฟนหรอก “
 
พี่ฟ้าตีแขนมันป้าบใหญ่
 
“ดุด้วย”
 
พี่ฟ้าตีแขนมันอีก ผมหัวเราะ
 
“วันเวย์ยังขี้อ้อนกว่าอีก” แล้วมันก็โดนพี่ฟ้าตีอีก
 
“เห็นอนาคตความเยินผัวพี่ฟ้าเลย” มันโดนขนมตุบตับรัวเลย
 
“พี่ก็ไม่เอาหรอก ให้เป็นแฟนใครเป็นได้ ให้เป็นแฟนคนอายุน้อยกว่า พี่ไม่เอา เป็กพี่ต้องอายุเยอะกว่า อย่างน้อย ๆ ก็ห้าปีสิบปีนู่น จะได้อ้อนได้
 
ผมทำหน้าแหยง
 
“ผมก็เห็นพี่ฟ้าอ้อนเขาไปทั่ว…ส่วนมึงกูก็เห็นมึงดูแลพี่กูดียิ่งกว่าน้องสาวซะอีก แค่อายุ เกี่ยงไรกันนักหนาว้า”
 
มันเบิ้ดกะโหลกผมแรง ๆ ที
 
“เลิกคิดไปได้เลย”
 
“ใช่” พี่ฟ้าสำทับ ผมยักไหล่
 
“แค่คิดว่าได้ก็ดี เพราะกูเคยบอกแล้ว ว่าผู้หญิงที่ได้มึงเป็นแฟนน่ะ โชคดี และกูก็แค่คิดว่า ถ้าคนโชคดีคนนั้นเป็นพี่กูด้วยยิ่งดี” ผมงับแซนวิชเข้าปากต่อ
 
มันไม่พูดอะไร มองตาพี่ฟ้า ก่อนคว้าแซนวิชที่เหลือมากิน
 
อาหารมื้อนั้นผ่านไปด้วยดี พี่ฟ้าบอกให้มันถอดเสื้อมาซัก มันก็ถอด
 
แม่ง เล่นถอดเสื้อเดินรอบบ้าน ดีว่าแถวนี้มีแค่พี่ฟ้าที่เคยเห็นหุ่นมันมาบ้าง ไม่งั้นคงกรี๊ดสลบกันไปข้าง มันใส่เสื้อผมไม่ได้ ไงก็ต้องยืนโป๊จนกว่าเสื้อจะแห้งไปก่อน
 
พอไม่มีไรทำ ผมกับพี่ฟ้าเลยชวนมันมานั่งวาดรูปเล่น รอเสื้อมันแห้ง ไม่นานหรอก เพราะเสื้อมันบาง อีกอย่างปั่นแห้งแล้วด้วย
 
ภาพสองพี่น้องที่ผมกับพี่ฟ้าเคยวาดร่วมกัน พี่ฟ้าเอาไปใส่กรอบแขวนไว้ในห้องนั่งเล่นแล้ว งานนี้พวกเราเลยตกลงจะทำภาพร่วมกันสามคน
 
ผม มัน พี่ฟ้าเอาเก้าอี้มาวางเรียงกัน ถือพู่กันคนล่ะด้าม จุ่มสีคนละสี วาดคนละจุด บางทีผมก็วาดจุดของไผ่มันบ้าง บางทีพี่ฟ้าก็มาวาดจุดของผมบ้าง สนุกสนานดี จนแผ่นแรกเละไม่เหลือซาก เราก็เอาแผ่นใหม่ขึ้นมาวาดต่อ
 
ผมคิดอยู่ว่าจะวาดอะไร พี่ฟ้าด้วย ไผ่ก็ด้วย ก่อนไผ่จะเอาพู่กันแต้มสี วาดเป็นรูปวงกลม ผมยิ้ม แต้มสีเติมตา พี่ฟ้าเอาบ้าง แต้มสีวาดปาก ผมจุ่มสีใหม่วาดหู ไผ่เติมหนวด พี่ฟ้าวาดจมูก ผมเติมผมด้านซ้าย พี่ฟ้าด้านขวา ไผ่วาดคอ พี่ฟ้าทัดดอกไม้ให้หนึ่งดอก ไผ่วาดตัว ผมวาดแขน ไผ่วาดขา พี่ฟ้าเติมเสื้อ ผมเติมลายเสื้อ พี่ฟ้าวาดดอกไม้ด้านขวา ผมวาดจักรยานข้าง ๆ พอไม่มีให้เติม เราก็วางพู่กันลง พี่ฟ้ารีบยกมันออกก่อนภาพจะเละไปกว่านี้ พี่ฟ้ายืนตรงหน้าพวกเรา
 
“เราจะเรียกภาพนี้ว่า…” พี่ฟ้านิ่งคิด คงกำลังนึกชื่อดี ๆ อยู่
 
“หนึ่งเดียวเป็นไง”
 
“หนึ่งเดียวได้นะ แต่หนึ่งเดียวเป็นไงนี่ไม่เพราะแฮะ” ไผ่มันกวน พี่ฟ้าเตะขามันป้าบ
 
“สวยซาตานจริง ๆ” มันบ่น
 
“ก็มาปากแมวก่อนทำไมล่ะ”
 
ผมหัวเราะ
 
“หนึ่งเดียวเพราะดีนะพี่ฟ้า ฝนชอบ”
 
“กูด้วย”
 
พี่ฟ้ายกดู “เดี๋ยวเอาไปใส่กรอบ”
 
“งั้นเรามาวาดอีกภาพดีกว่า เรามาจับสลากกัน พี่จะให้พวกเราสามคนวาดคนที่เราจับสลากได้ในภาพเดียวกันเรียงกันไว้ จับได้ใครก็ต้องวาดคนนั้น ที่คิดว่าเป็นคนนั้นที่สุด”
 
“เอาสิ” ผมเห็นด้วย
 
“ฟังดูปัญญาอ่อน แต่น่าหนุก” มันได้ขนมตุบตับจากพี่ผมอีกรอบ พี่ฟ้ารีบเอากระดาษมาฉีก ๆ เขียนชื่อเราสามคนลงไป พี่ฟ้าให้ผมหยิบก่อน ต่อด้วยไผ่ ที่เหลือก็ตัวเอง
 
ผมจับได้ไผ่ ไผ่จับได้พี่ฟ้า พี่ฟ้าจับได้ผม เราสามคนรีบลงมือวาดทันที บนกระดาษแผ่นเดียวกันนั่นแหละ คนละมุม กะตำแหน่งให้ยืนอยู่ด้วยกันได้สามคน เพราะพี่ฟ้าตั้งชื่อภาพนี้ไว้แล้วว่า “เราสามคน”
 
เพราะงั้นคอนเช็ปคือวาดภาพให้พวกเรายืนด้วยกัน แต่เกิดจากคนสามคนวาด พี่ฟ้าเลือกมุมริมสุดด้านซ้าย วาดรูปผมลงไป วาดไวมาก ผมยืนมองเพลินเลย ยังไม่ได้วาดของตัวเอง เพราะคนเบียดกันมันไม่ถนัด ผมปล่อยให้พี่ฟ้ากับไผ่วาดกันไปก่อน กะจะวาดตบท้าย แต่ผ่านไปสักพัก ไผ่ก็เรียกให้ไปวาดด้วยกัน ผมจำต้องไปยืนตรงกลางและลงมือวาดตรงพื้นที่ว่าง พี่ฟ้าวาดผมยืนยิ้มอยู่ส่วนไผ่ก็บรรจงวาดพี่ฟ้าซะสวยเซ้ง ยิ้มกว้างจนน่าเอ็นดู
 
ผมร่างภาพตาม ก่อนนึกอะไรออก ผมรีบวาดสิ่งนั้นลงไปทันที ผมวาดภาพไผ่จับมือผมไว้ด้านหนึ่ง อีกด้านหนึ่งจับมือพี่ฟ้าไว้ มีวันเวย์อยู่ข้าง ๆ พวกเราด้วย
 
“ห่า จับมือกันทำไมวะ”
 
“อ้าว ไม่ได้บอกนี่ว่าจับไม่ได้”
 
“เหมือนพ่อจูงลูกสองคนไปเที่ยวเลย”
 
ผมหัวเราะร่วน เพราะมันตัวสูงอยู่คนเดียว ผมรีบร่างลายเซ็นตัวเองบนหัวภาพที่ตัวเองวาดทันที พี่ฟ้าเอาบ้าง ตามด้วยไผ่ พอเรียบร้อย พี่ฟ้ารีบเอาไปถือไว้
 
“เดี๋ยวเอาไปใส่กรอบ”
 
“ฝนว่าอีกพักบ้านเราต้องเต็มไปด้วยภาพวาดทุกเรศ ๆ แน่ ๆ”
 
พี่ฟ้าหัวเราะร่วน
 
“อาร์ตดีออก” ไผ่มันเสริม แล้วพวกเราก็พากันนั่งวาดภาพ ปล่อยให้เสื้อของไผ่ปลิวไสวอยู่บนราวตามเดิม 

__________________________________To Be Con _____________________________
เพิ่งจะสามทุ่ม แต่คนเขียนตาจะปิดอยู่รอมร่อ ...
เดี๋ยวพรุ่งนี้มาตรวจสอบอีกรอบ ราตรีนี้ข้าขอลาก่อน
ครอก ZZZZ

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.26 เราสามคน {P.25}{29-9-58} 50%
เริ่มหัวข้อโดย: Ginny Jinny ที่ 29-09-2015 20:21:12

รอดูวันไผ่รู้ความจริง  o18 o18

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.26 เราสามคน {P.25}{29-9-58} 50%
เริ่มหัวข้อโดย: lizzii ที่ 29-09-2015 20:28:04

รอดูว่าจะเป็นไงต่อ

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.26 เราสามคน {P.25}{29-9-58} 50%
เริ่มหัวข้อโดย: veeveevivien ที่ 29-09-2015 20:38:54

แทบจะอดใจรอไม่ไหวเลย

จะเป็นยังไงถ้าไผ่รู้  :katai1: :katai1:

น้องฝน สู้สู้  :กอด1:

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.26 เราสามคน {P.25}{29-9-58} 50%
เริ่มหัวข้อโดย: Mouse2U ที่ 29-09-2015 21:11:35

ชอบเวลาที่ฝนเข้าไปคลอเคลียไผ่แบบนี้จังเลยค่ะ ^^ น่าร๊ากกกกกก :m3:

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.26 เราสามคน {P.25}{29-9-58} 50%
เริ่มหัวข้อโดย: HISY ที่ 29-09-2015 21:57:00

วันที่ไผ่รู้ความจริงนี่ขอให้กระทืบพี่หมอหยอดน้ำข้าวต้มสักอาทิตย์นะ

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.26 เราสามคน {P.25}{29-9-58} 50%
เริ่มหัวข้อโดย: Bellze12 ที่ 29-09-2015 22:02:31

ขอบคุณที่มาอัพให้อ่าน
ไม่เต็มบทไม่เป็นไร
เอามาลงให้หายคิดถึงแบบนี้ ชอบๆ

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.26 เราสามคน {P.25}{29-9-58} 50%
เริ่มหัวข้อโดย: pedchara ที่ 29-09-2015 22:07:31

สู้ต่อไปนะ
เรารออ่านเสมอ

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.26 เราสามคน {P.25}{29-9-58} 50%
เริ่มหัวข้อโดย: ่patsaporn ที่ 29-09-2015 22:09:11

เป็นกำลังใจให้คนเขียนนะคะ เชื่อในสิ่งที่อยากเขียนอยากถ่ายทอดและทำมันออกมาอย่างที่อยากทำเลยค่ะ
คนอ่านมีหน้าที่ให้กำลังใจ ถ้าใครไม่ถูกใจก็ผ่านไปอย่างสงบเถอะนะคะ ชอบคำที่บอกว่าน้ำฝนก็เหมือนสายฝนที่ชื่นใจ
ทุกคนมีเหตุผลเป็นของตัวเอง น้ำฝนก็เช่นกัน คนเรามีความกลัวมากมายที่ไม่สามารถทำอย่างที่ใจคิดได้
รู้แค่พี่หมอหลงรักน้องแล้ว มอบรางวัลพระเอกซึนแห่งปีให้ค่ะ เรียกว่านางฟ้า กิ๊วๆๆ รู้ตัวไหมเนี่ยพี่หมอ
ไผ่กับฝนนี่นอนเกยนอนกอดกันยังกะแฟน น่ารักอ่ะ

ขอบคุณค่ะ

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.26 เราสามคน {P.25}{29-9-58} 50%
เริ่มหัวข้อโดย: Paparazzi ที่ 29-09-2015 22:16:03

ฝนสู้ๆๆ :L1:

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.26 เราสามคน {P.25}{29-9-58} 50%
เริ่มหัวข้อโดย: liza sarin ที่ 29-09-2015 22:18:11

รอตอนต่อไป

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.26 เราสามคน {P.25}{29-9-58} 50%
เริ่มหัวข้อโดย: becrazie ที่ 29-09-2015 22:23:26

อยากให้ไผ่รู้ความจริง...แล้วฆ่ามันให้ตาย!!! :katai1:

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.26 เราสามคน {P.25}{29-9-58} 50%
เริ่มหัวข้อโดย: khwanruen ที่ 29-09-2015 22:32:18

รออยู่เสมอจ้า ลุ้นๆตอนไผ่จะรู้ความจริง สงสารน้ำฝนมากๆเลยตอนนี้

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.26 เราสามคน {P.25}{29-9-58} 50%
เริ่มหัวข้อโดย: SiHong ที่ 29-09-2015 22:55:09

โอยฝนเอ๊ย ฉันล่ะคิดหนักแทนแกจริงๆ

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.26 เราสามคน {P.25}{29-9-58} 50%
เริ่มหัวข้อโดย: My_yunho ที่ 29-09-2015 23:13:10

ถ้ารู้ความจริงเมื่อไร พี่หมอเละแน่

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.26 เราสามคน {P.25}{29-9-58} 50%
เริ่มหัวข้อโดย: ่jum ที่ 29-09-2015 23:19:24

อยากเห็นหมอโดนยำบาทาแบบจัดหนักจากไผ่จังเลย ศึกพี่น้อง  o18

ช่วยฝนเอาคืนแบบอ้อมๆ

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.26 เราสามคน {P.25}{29-9-58} 50%
เริ่มหัวข้อโดย: บูมเบส ที่ 29-09-2015 23:39:36

รักไผ่อ่ะมาเป็นพระเอกตอนนี้เราว่าไม่สายนะ

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.26 เราสามคน {P.25}{29-9-58} 50%
เริ่มหัวข้อโดย: nevergoodbye ที่ 29-09-2015 23:51:02

รอพี่หมอค่ะ /ชูป้ายไฟ

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.26 เราสามคน {P.25}{29-9-58} 50%
เริ่มหัวข้อโดย: Al2iskiren ที่ 30-09-2015 01:12:15

ปักหลักรอตอนต่อไปค่า

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.26 เราสามคน {P.25}{29-9-58} 50%
เริ่มหัวข้อโดย: ~ ฤดูใบไม้ผลิ ~ ที่ 30-09-2015 01:49:17

มาส่งกำลังใจให้คนเขียนและรออีกครึ่งที่เหลือนะคะ  :L2: :กอด1:

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.26 เราสามคน {P.25}{29-9-58} 50%
เริ่มหัวข้อโดย: mukmaoY ที่ 30-09-2015 01:59:09

อยากรู้ว่าไผ่คิดอะไรกับพี่ฟ้าฟะเนี่ย  เพื่อนกันทำไมดูแลดีขนาดนี้
เอ่อแต่ไผ่มันก็ดีกับฝนมากนี่หว่า
อยากได้ไผ่เป็นเพื่อนอ่ะ

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.26 เราสามคน {P.25}{29-9-58} 50%
เริ่มหัวข้อโดย: ♥♥ดอกช่อบานสะพรั่ง♥♥ ที่ 30-09-2015 09:09:32

thank

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.26 เราสามคน {P.25}{29-9-58} 50%
เริ่มหัวข้อโดย: mystery Y ที่ 30-09-2015 12:17:28

เฮ้อ~

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.26 เราสามคน {P.25}{1-10-58}
เริ่มหัวข้อโดย: mypink801 ที่ 01-10-2015 21:06:47

สงสารน้ำฝนน้อย  :monkeysad: :monkeysad: :monkeysad: :hao5: :hao5: :hao5:
อยากให้ไผ่รู้ความจริง แล้ววันที่พี่หมอรักฝน ให้ไผ่กีดกันทุกอย่าง
น้ำฝนคนดีมาก น่าสงสาร  :o12:

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.26 เราสามคน {P.25}{1-10-58}
เริ่มหัวข้อโดย: veeveevivien ที่ 01-10-2015 21:14:10

 o13 o13

เชียร์ให้ไผ่ รักกะพี่ฟ้าค่ะ น่าเอ็นดูดีคู่นี้

แต่ยังไงก็แล้วแต่  :mew1: :mew1: รักน้องฝนที่สุดดดด :กอด1:

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.26 เราสามคน {P.25}{1-10-58}
เริ่มหัวข้อโดย: Mouse2U ที่ 01-10-2015 21:30:36

วาดภาพ..เป็นกิจกรรมกระชับความสัมพันธ์ระหว่างกันที่น่ารักมากๆ เลยค่ะ ^^

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.26 เราสามคน {P.25}{1-10-58}
เริ่มหัวข้อโดย: Paparazzi ที่ 01-10-2015 22:53:58

ตอนนี้ฟินไผ่กับพี่ฟ้าอ่ะ น่าร้ากกก :-[

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.26 เราสามคน {P.25}{1-10-58}
เริ่มหัวข้อโดย: My_yunho ที่ 01-10-2015 23:19:44

ฝนจะได้ตอบโต้พี่หมอเจ็บบ้างไหมหนอ

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.26 เราสามคน {P.25}{1-10-58}
เริ่มหัวข้อโดย: klaew ที่ 02-10-2015 04:37:49

เป็นเรื่องของพวกเขาสามคน ไม่มีหมอมาเกี่ยวอะนะ

หมอถูกกันออกอย่างชัดเจนอ่ะตอนนี้ น่ะ รู้ยัง

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.26 เราสามคน {P.25}{1-10-58}
เริ่มหัวข้อโดย: liza sarin ที่ 02-10-2015 12:01:09

 :katai4: :katai4:

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.26 เราสามคน {P.25}{1-10-58}
เริ่มหัวข้อโดย: ▶August5th◀ ที่ 03-10-2015 01:38:03

อ่านทีเดียวสามตอนรวด เนื่องจากยุ่งๆไม่ได้เข้าเล้าเลย อิอิ
สนุกมากๆ ไอ่พี่หมอนี่ไม่รู้ใจตัวเองเล๊ย   อยากให้รู้ไวๆอะ 555+

เอ่อ อยากให้ไผ่รู้ไวๆด้วย ว่าพี่หมอทำไรกับฝน คงอึ้งแน่ๆ มันยิ่งเข้มข้นขึ้นละ

รอตอนต่อไปครับ

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.27 ยิ่งมากยิ่งไม่พอ & วันเกิดฝน {P.26}{3-10-58}
เริ่มหัวข้อโดย: memew ที่ 03-10-2015 16:06:02

Chapter : 27 : ยิ่งมากยิ่งไม่พอ & วันเกิดฝน
(พี่หมอ...♡)
♡
♡
___________________________________________________________________________

“คุณหมอคะ”
 
“หือ” ผมหันไปรับคำจากนางพยาบาลคนสนิท
 
“เป็นไรหรือเปล่าคะ ช่วงนี้ดูเหม่อ ๆ จัง”
 
ผมยิ้มนิดหนึ่ง
 
“ไม่เป็นไรครับ มีเรื่องให้คิดนิดหน่อย”
 
“เรื่องคุณฟ้ารึเปล่าเอ่ย แต่คุณฟ้านี่น่ารักจริง ๆ นะคะ ทั้งสวยทั้งน่ารัก ใจดีอีกต่างหาก เคยแวะเอาขนมมาฝากให้คนที่แผนกเราตั้งเยอะแน่ะ พอดีคุณหมอไม่อยู่ ไม่งั้นคงได้กินด้วย”
 
ผมยิ้มนิด ๆ รับ แต่จริง ๆ แล้วคนที่ผมคิดถึงไม่ใช่ฟ้าหรอก แต่เป็นคนที่ผมเพิ่งบุกไปหามาต่างหาก ใจจริงวันนี้อยากเรียกมันมาหามาก แต่ติดประชุม แถมพรุ่งนี้ยังต้องบินไปดูงานเพิ่มเติมอีก จริง ๆ ผมไม่เกี่ยงเรื่องการไปดูงานหรอก แต่ช่วงนี้ผมไม่อยากไปเลย ไม่ใช่เพราะอะไร แต่เพราะไม่อยากให้ใครได้มีโอกาสได้กอดฝนต่างหาก
 
ผมถอนหายใจเบา ๆ พอเซ็นเอกสารเรียบร้อยก็ส่งคืนนางพยาบาลไป เสียงมือถือดังขึ้น ผมหันไปมอง พอเห็นชื่อก็รีบหยิบมากดรับทันที
 
“ครับพ่อ”
 
“อยู่โรงบาลเหรอลูก”
 
“ครับ”
 
“พรุ่งนี้พ่อกับแม่จะกลับบ้านนะ บอกน้องด้วย”
 
“ครับ แต่พรุ่งนี้ผมไม่อยู่นะ ไปดูงานต่างประเทศ กลับอีกทีก็เสาร์เลย”
 
“อ้าวเหรอ ไม่เป็นไร งั้นพ่อกับแม่เลื่อนไฟท์กลับวันเสาร์เลยทีเดียวก็ได้ อยากกลับไปแล้วเจอลูก ๆ พร้อมหน้าพร้อมตากันมากกว่า บอกน้องด้วยนะ”
ผมรับปาก วางโทรศัพท์ลง กลับมานั่งทำงานต่อ ดีแฮะ ช่วงหลัง ๆ มานี่เวลาพ่อจะกลับก็บอกก่อน อย่างน้อยก็มีเวลาเตรียมตัวได้ทัน
 
กว่าจะเสร็จจากงานก็เที่ยงคืนพอดี ผมกลับบ้าน เขียนข้อความเอาไปแปะไว้หน้าห้องไผ่มันเหมือนเดิม กลับเข้าห้อง อาบน้ำอาบท่า แพ็คกระเป๋าไว้สำหรับวันพรุ่งนี้
 
พอเรียบร้อย ผมก็มาทิ้งตัวลงนอน คว้าโทรศัพท์มามอง กดเลื่อนไปที่เบอร์ฟ้า กำลังจะกดเพื่อส่งเมสเสจบอกราตรีสวัสดิ์ แม้จะรู้ว่าฟ้าหลับไปแล้วก็ตาม ก่อนหยุดนิ้วไว้ เลื่อนไปที่เบอร์ของใครอีกคน ผมค้างนิ้วไว้ที่หมายเลขนั้น
 
ชั่งใจอยู่ว่าผมควรจะกดโทรหามันดีหรือไม่กดดี โทรติดแล้วจะคุยอะไรกับมัน เรียกมันมาหางั้นเหรอ แต่นี่มันดึกเกินเวลาที่มันจะออกจากบ้านแล้วนะ
 
แต่ผมเคยแคร์ด้วยเหรอ…
 
แต่ก่อนตอนมันอยู่กับไผ่ อันตรายกว่านี้ผมก็เคยมาแล้ว อยู่บ้านฟ้าผมก็เคยทำมาแล้ว แล้วผมจะแคร์ทำไม
 
“พี่หมอ”
ได้ยินเสียงมันดังลอดออกมาจากลำโพง ผมตกใจรีบกดตัดสาย ผมมองโทรศัพท์ตัวเองงง ๆ
 
นี่ผมเผลอกดออกตั้งแต่เมื่อไหร่
 
ตีหนึ่งกว่า จริง ๆ มันคงหลับไปแล้ว ผมมองตัวเครื่องอยู่ครู่ ก่อนตัดสินใจ โทรหามันอีกรอบ ไม่ต้องรอนานมันก็รับสาย
 
“ครับ” ถึงผมจะทำเลวร้ายกับมันแค่ไหน แต่มันก็ยังนับถือผมในฐานะพี่ชายคู่ขามันเสมอ
 
“ทำอะไรอยู่” ผมถามไป
 
“นอน” มันตอบกลับสั้น ๆ
 
“กับใคร”
 
“คนเดียว”
ผมยิ้มนิด ๆ ดีใจที่คืนนี้มันไม่ได้เอาใครมานอนเคียงข้าง
 
“ออกมาเจอกันหน่อย”
 
“พี่หมอ นี่มันดึกมากแล้วนะ” มันท้วงเสียงขุ่น
 
“อีกครึ่งชั่วโมงเจอกันหน้าบ้าน ฉันจะไปรับ”
 
“พี่หมอ!”
ผมไม่รอให้มันท้วงอีก กดวางสาย คว้ากระเป๋าเดินทางเดินออกจากห้อง วิ่งลงบันได ตรงไปที่รถ ขับตรงไปบ้านหลังนั้นทันที
 
พอไปถึง ก็เห็นมันมายืนหน้าบูดอยู่ในชุดนอนเซอร์ ๆ ผมจอดรถ ก้าวลงไปฉุดแขนมันมายัดใส่รถทันที
 
“พี่หมอ” มันหันมาท้วง 
 
“จะพามาส่งก่อนเช้า” ผมบอกแค่นั้น ขับรถพามันตรงไปยังคอนโดผมทันที มันนั่งเงียบ หันมองออกไปนอกหน้าต่างอย่างเดียว พอถึงคอนโด ผมคว้ากระเป๋ากับแขนมันก้าวฉับ ๆ ขึ้นห้องไปทันที
 
“พี่หมอ” มันยื้อ แต่ผมไม่สน ลากมันจนมาถึงห้อง ปิดประตูลง โยนกระเป๋าไว้กับพื้น จับมันจูบตรงนั้นเลย
 
ไม่ไหวแล้วครับ ภาพครางสะท้านของมันก้องไปทั่วทั้งหัวผมเลย มันยื้อขัดขืนนิด ๆ พยายามดันตัวเองออก
 
“พี่หมอ”
แต่ผมไม่สน ซุกหน้ากับซอกคอมันอยู่อย่างนั้น
 
“พะ พี่หมอ ภาพ” มันยังมีกะจิตกะใจท้วงทั้งที่สีหน้ามันเริ่มคล้อยตามการนำของผมแล้ว ผมไม่ตอบรับหรือปฏิเสธ ซุกซอกคอมันต่อ เลิกชายเสื้อมันขึ้นสูง ก่อนก้มลงไปงับหัวนมมันเบา ๆ มันขยุ้มหัวผมทันที ครางออกมาเสียงเบา
 
“พี่หมอ…” มันครางเรียกด้วยน้ำเสียงหวิวไหว เวลาผมมีไม่มาก นี่มันตีสองกว่าแล้ว อีกชั่วโมงกว่า ๆ ผมก็ต้องตีรถไปสนามบินอีก ผมรีบลากมันไปที่เตียง จับมันถอดกางเกง เชื่อมร่างกับมันทันที
 
เวลามันก็ผ่านไปเร็วเหลือเกิน ชั่วโมงกว่า ๆ แต่ผมรู้สึกเหมือนเวลาผ่านไปแค่ห้านาทีเอง อยากกอดมันให้นานกว่านี้ แต่ไม่ทันแล้ว ผมเบรกตัวเองลง ลุกขึ้นแต่งตัว คว้าเสื้อผ้ามาโยนให้มันด้วย
 
“รีบแต่งตัว ฉันจะไปส่ง”
 
มันมองผมงง ๆ รีบลุกขึ้นตาม เพราะผมไม่ได้ใส่ถุงยาง แค่มันขยับลุกขึ้น น้ำสีขาวขุ่นของผมก็ไหลพรากลงมาอาบขามัน
 
มันก้มมอง ก่อนเงยหน้ามามองผมตาค้อน ถือเสื้อผ้าเดินโทง ๆ เข้าห้องน้ำไป สักพักก็เดินเรียบร้อยออกมา ผมคว้ากระเป๋าลากกับมันเดินออกจากห้อง ผมไปได้กลับไปที่รถ แต่นั่งแท็กซี่ไปส่งมันที่บ้าน
 
“พี่จะไปไหน” มันถามหลังจากเรานั่งเงียบกันนาน
 
“ไปดูงานต่างประเทศ กลับวันเสาร์”
 
มันเงียบไม่ถามอะไรผมอีก พอใกล้จะถึง มันหันมามองผม
 
“พี่หมอ ภาพ” มันยังไม่ลืมทวง ผมล้วงหยิบมือถือมากดลบภาพให้มันเห็น มันทำท่าคิด
 
“สามภาพ” มันท้วงต่อ จ้องตาผมเขม็ง ไม่พูดอะไร แต่สายตามันพยายามบอกให้ผมรู้ว่าทำไมถึงเป็นสามภาพ ผมทำหน้าไม่พอใจ แต่ก็ลบภาพออกให้มันอีกสอง
 
พอรถจอด มันรีบก้าวลงจากรถเดินเข้าบ้านทันที ผมมองตามหลังจนมันเดินเข้าไปภายในบ้าน ผมถึงได้สั่งให้รถวิ่งตรงไปยังสนามบินต่อ
 
ผมเอนหลังพิงพนักพิง ปิดเปลือกตาลง ภาพของใครบางคนก็ผุดขึ้นมาในความคิดทันที ผมนึกไปถึงสัมผัสนุ่มนิ่มจากมัน มันไม่ได้นิ่มเท่ากับฟ้า แต่ก็นุ่มมือสำหรับผม
 
ผมทำงานแทบไม่มีสมาธิ เอาแต่นึกถึงคนที่เมืองไทย ผมไม่ได้ติดต่อใครเลย เร่งเวลาให้ถึงวันเสาร์เร็ว ๆ พ่อส่งเมลมาบอกว่าถึงเมืองไทยแล้ว ส่วนผมจะถึงในอีกไม่กี่ชั่วโมงข้างหน้านี้แหละ
 
พอลงเครื่องได้ ผมก็รีบตีรถกลับคอนโดไปเอารถ ก่อนขับรถกลับบ้านอีกที เข้าบ้านได้ ก็เห็นทั้งพ่อแม่และไผ่นั่งกันอยู่พร้อมหน้าพร้อมตาแล้ว
 
“กลับมาแล้วเหรอลูก คิดถึงจัง” พ่อลุกเดินเข้ามากอดผมเบา ๆ ผมกอดตอบ หวัดดีอาทับทิม หันไปมองไผ่มันนิดหน่อยตามแบบฉบับพี่ที่ดี
 
“ไปอาบน้ำอาบท่าก่อนป่ะ เดี๋ยวเราจะได้ออกไปหาอะไรกินกัน”
ผมพยักหน้าตามคำพ่อ จริง ๆ เหนื่อยจากการนั่งเครื่องนะ แต่ก็ไม่อยากขัดเท่าไหร่ พออาบน้ำเสร็จก็ลงไปข้างล่าง
 
พ่อกับแม่เตรียมตัวกันเรียบร้อยแล้ว ไผ่ด้วย ผมเดินไปสมทบ ปกติเวลาออกไปกินข้าวนอกบ้าน จะเอารถผมไป ไผ่มันไม่อยากนั่งรถผมเท่าไหร่นักหรอก แต่มีแค่ตอนนี้แหละที่มันจะไม่ขัดเด็ดขาด
 
นั่งไปสักพัก กำลังปรึกษากันอยู่ว่าจะไปกินที่ไหนกันดี ไผ่มันก็อุทานขึ้นมาเสียงดัง
 
“ลืมไปเลย วันนี้วันเกิดฝนนี่!”
 
ผมหูผึ่ง มันรีบล้วงหยิบมือถือขึ้นมากด ๆ เอาไปแนบหู
 
“มึง กูลืม สุขสันต์วันเกิดนะ”
 
“กูไม่ได้ตั้งใจลืม ห่า มึงก็ไม่บอกกู กูก็มัวแต่เร่งปั่นงานยัยเขี้ยว แล้วนี่เลี้ยงฉลองอะไรกันหรือเปล่า”   
 
“เหรอ วันนี้พ่อแม่กูอยู่ ไว้เดี๋ยวเลี้ยงย้อนหลังให้นะ”
 
“โอเค บาย” 
 
“วันเกิดฝนเหรอลูก” แม่ถาม
 
“ครับ”
 
“เขาเลี้ยงฉลองอะไรกันหรือเปล่า”
 
“เห็นบอกว่าคงจะทำอะไรกินกันง่าย ๆ ที่บ้านนั่นแหละ พอดีพ่อกับแม่ฝนไปต่างประเทศ ยังไม่กลับ ตอนนี้อยู่กันแค่สองคนพี่น้อง”
 
“ไหน ๆ ก็ไหน ๆ ละ ไปรับพวกเขามากินข้าวกับเราก็ได้นะ” แม่เสนอ ตอนแรกมันทำท่าจะปฏิเสธ ก่อนหยุดนิ่ง
 
“ไผ่ว่า เราไปทำอะไรกินที่บ้านนู้นกันดีกว่า พี่ฟ้าทำกับข้าวอร่อย”
 
“เอางั้นเหรอ ไม่เป็นการกวนเขาไปเหรอลูก”

“ถ้าแม่ได้กินกับข้าวฝีมือพี่ฟ้า ต่อมหน้าด้านจะทำงานหนักเหมือนผมทันที” มันคุย ซึ่งสิ่งที่มันคุยนั้นไม่ผิดเลย เพราะฟ้าทำอาหารอร่อยมากจริง ๆ 
 
“งั้นต้องลอง เดี๋ยวพ่อเป็นเจ้ามือเอง” พ่ออาสา ผมเลยต้องเปลี่ยนเส้นทางจากร้านอาหารไปบ้านฟ้าแทน
 
พอไปถึงก็เห็นวันเวย์ออกมายืนเกาะลูกกรงรออยู่หน้าบ้านแล้ว ผมเคยอ่านเจอว่าหมาจะมีสัมผัสพิเศษรับรู้ถึงการมาถึงของเจ้าของจากที่ไกล ๆ แต่ก็ไม่คิดว่ามันจะทำได้ขนาดนี้ เพราะผมมาทีไรก็เห็นมันมายืนรออย่างนี้ทุกที
 
ไผ่เปิดประตูรั้วออกโดยไม่รอเจ้าของบ้านอนุญาต พอเปิดได้ วันเวย์รีบวิ่งมาเกาะขาผมทันที มันคงอยากให้ผมอุ้ม แต่ผมไม่อุ้ม พ่อกับแม่รีบก้มลงไปอุ้มมันขึ้นมากอดทันที
 
“น่ารักจังเลย ชื่ออะไรเนี่ย” แม่ถาม
 
“วันเวย์แม่ ฝนมันเจอข้างทางตอนไปเที่ยวหัวหินกัน”
 
วันเวย์เลียหน้าเลียตาพ่อกับแม่ใหญ่ แม่ยิ้มดีใจ พ่อลูบหัวมันเบา ๆ   
 
“สวัสดีค่ะ คุณหมอ คุณไผ่” ป้าแม่บ้านเดินออกมารับ
 
“ฝนกับพี่ฟ้าล่ะ” ไผ่มันถาม
 
“ช่วยกันทำขนมอยู่ในครัวแน่ะค่ะ จะทำไปเลี้ยงเด็ก ๆ บ้านเด็กกำพร้า”
 
“เหรอ” มันรีบเชิญพ่อกับแม่เข้าไปในห้องรับแขกทันที ป้าพิณเดินหายเข้าไปในครัว ก่อนกลับออกมาอีกครั้ง พร้อมสองพี่น้องที่พากันยกมือไหว้ผู้ใหญ่ทั้งสอง
 
พ่อกับแม่พากันมองฟ้าใหญ่
 
แน่ล่ะ สวยขนาดนั้น ผมว่าพ่อต้องรู้แน่ ๆ ว่าฟ้าเป็นสเป็กผม (เพราะผมชอบผู้หญิงแบบแม่เหมือนพ่อ)
 
“พี่สาวฝนสวยจัง ขอพ่อกับแม่มาฝากท้องฉลองวันเกิดด้วยคนนะลูก” พ่อผมบอก ฝนยิ้ม ฟ้ารีบไหว้ขอบคุณจากคำชมนั้นทันที
 
“ยินดีครับ ว่าแต่พ่อกับแม่หิวกันรึยัง ถ้าหิวจะได้ทำอะไรกินกันก่อน”
 
“จริง ๆ พวกเรากำลังจะไปหาอะไรกินนั่นแหละ แต่กูเสนอให้มาทำอะไรกินกันที่นี่แทน มีของไหมล่ะ ถ้าไม่มีจะได้ไปซื้อให้ พ่อจะเลี้ยง” ไผ่มันบอก
 
“ของน่ะไม่ต้อง มีเยอะ”
 
“งั้นพ่อกับแม่รอกันก่อนนะคะ ขอฟ้าไปทำก่อน ฝนดูแลด้วยนะ” ฟ้าบอกแค่นั้น ก่อนเดินเข้าครัวไป ฝนมองผมปราดหนึ่ง ก่อนมองเพื่อนมันต่อ
 
“เดี๋ยวกูจะไปช่วยพี่ฟ้าจะได้เสร็จเร็ว ๆ มึงนั่งเล่นไปก่อนนะ”
 
“กูไปช่วยด้วย” มันรีบอาสา ตัวหงุดหงิดกระโดดทับผมแรงจนแทบหายใจไม่ออก เพราะมันไม่พูดเปล่า แต่ยังคว้าจับแขนฝนไว้อีกด้วย 
 
“หือ โดนมีดบาดเหรอ” มันยกมือฝนขึ้นดู
 
“อื้อ นิดเดียวเอง”
 
“ห่า ทำกับข้าว เกิดเป็นเอดส์ขึ้นมา คนกินแบบพวกกูได้ซวยกันไปหมด”
 
ฝนเบิ้ดกะโหลกมันไปที
 
“แผลแค่มดกัด”
 
“มดพ่อมึงดิ เหวอะขนาดนี้” พูดจบมันก็เดินตึง ๆ ไปที่กล่องปฐมพยาบาล รื้ออยู่พัก ก็เดินกลับมาพร้อมพลาสเตอร์ปิดแผลสีน้ำตาลเข้ม เอามาแกะแปะให้
 
 “เอ้าเรียบร้อย”
 
“ใจนะ” ฝนมองแผลนั้น ก่อนเงยหน้ายิ้มหวานให้ ผมเผลอกำหมัดเบา ๆ หรี่ตามองสิ่งที่อยู่ตรงหน้าด้วยดวงตาร้อนฉ่า
 
“ไปเถอะกูหิว” ไผ่รีบชวน หันมาทางพ่อกับแม่ “นั่งเล่นกันไปก่อนนะครับ คิดซะว่าเป็นบ้านตัวเอง ส่วนนี่เป็นลูกชายคนเล็กของพ่อกับแม่” มันจับหัวฝนโยกเบา ๆ
 
“สักวันกูจะไต่เต้าขึ้นไปเป็นลูกรักของพ่อกับแม่มึงแทน”
 
“โห มึง หวังสูง ไปเลยกูหิว” มันพูดปนหัวเราะ ไม่ต่างกับพ่อแม่ที่พากันหัวเราะตาม
 
ดีว่ามีวันเวย์ทำหน้าที่รับแขก พ่อกับแม่เลยมีอะไรแก้เบื่อ ในขณะที่ผมยืนนิ่ง กำลังคิดอยู่ว่าจะทำยังไงกับชีวิตดี
 
แล้วผมก็ตัดสินใจเดินตรงไปทางครัว
 
“อ้าว ไปไหนตาแซม”
 
“ไปช่วยเขาทำ”
 
“ทำเป็นด้วยเหรอ” พ่อถามงง ๆ ผมไม่ตอบอะไร เดินเข้าครัวไปทันที ภายในพากันหัวเราะร่วน เห็นแป้งจำนวนมากมายวางไว้บนโต๊ะ คงเป็นแป้งสำหรับทำขนมไปให้เด็ก ๆ
 
“มีไรให้ผมช่วยบ้าง” ผมอาสา ฝนหันมามองนิดหนึ่ง ก่อนหันกลับไปที่เดิม ในขณะที่ฟ้าส่งยิ้มหวานมาให้ หันไปคว้าผักในถุงมายื่นมาให้ผม
 
“งั้นคุณหมอกับไผ่สองคนช่วยกันล้างผักนี่ละกันนะคะ ฝนกับฟ้าจะได้หั่น” ฟ้ายัดผักใส่มือผมทันที ผมยืนงง ในขณะที่ฟ้าเดินไปหยิบหอมออกจากถุงแล้วหั่น ผมมองอึ้ง ๆ ก้มมองถุงผักในมือ ไผ่มันมองฟ้าด้วยสีหน้าไม่พอใจนิด ๆ หันมามองผม มันไม่สนใจ เขยิบไปยืนอยู่ข้าง ๆ ฟ้าแทน
 
“เอ้า ไปช่วยพี่หมอหั่นผักสิ” ฝนใช้ปลายมีดปัดไล่ ๆ มันมาทางผม
 
“ไม่ล่ะ ขี้เกียจขึ้นมากะทันหัน” มันบอกแค่นั้น ทำหน้ามึนยืนมองฟ้าไป
 
มันปฏิเสธได้ แต่ผมคงยาก เพราะผักอยู่ในมือผมแล้ว ผมเลยต้องหิ้วถุงผักไปหน้าซิงค์แทน เคยล้างแต่อุปกรณ์การแพทย์ ให้ล้างผักนี่คนละเรื่องเลย
 
ล้าง ๆ อยู่ ก็มีมือของใครบางคนยื่นเข้ามาช่วย ตอนแรกคิดว่าเป็นไผ่
 
แต่ไม่ใช่
 
ผมมองคนตัวเล็กกว่า ก่อนหันไปมองไผ่ ตอนนี้มันกำลังช่วยฟ้าหั่นหอมหัวใหญ่อยู่ น้ำหูน้ำตาไหลใหญ่ ฟ้าหัวเราะร่วน
 
ผมหันกลับมามองคนข้าง ๆ อีกที มันไม่พูดไม่จาอะไร จับผักล้าง ๆ ดูชำนาญมากครับ ผักชงผักชี ผักบุ้ง เด็ดราก เด็ดใบเสีย ๆ ทิ้ง ก่อนเด็ดด้วยมือเป็นท่อน ๆ ล้าง ๆ อีกรอบใส่ตะกร้า เขย่า ๆ ให้สะเด็ดน้ำ เสร็จเร็วจนผมช่วยอะไรไม่ทัน ได้แต่ยืนมอง มือยังวางเกะกะอยู่ซิงค์อยู่เลย
 
มันเงยหน้ามองผม ก่อนหลุบเปลือกตายกผักไปที่โต๊ะ หยิบมีดมาหั่น ๆ
 
ไผ่มันไม่หั่นหอมแล้ว ปล่อยให้ฟ้าทำ ส่วนมันยืนมองเฉย ๆ ผมเดินไปยืนมองด้วยคน เรื่องความเร็วกับความละเอียด ฟ้าน่าจะทำได้ดีกว่า แต่ก็ถือว่าฝนทำได้ดีเหมือนกัน
 
พอเรียบร้อย ฟ้าก็เดินไปที่เตา เปิดแก๊สจนแดงซ่าน ใส่น้ำมัน กระเทียม คงจะผัดผักบุ้งไฟแดง ฟ้าเทพริกกับกระเทียมลงไปก่อน กลิ่นพริกฉุนกึก แต่เพียงไม่กี่วินาที กลิ่นเครื่องเทศของผักบุ้งไฟแดงก็ลอยขึ้นมาแทนที่ เรียกน้ำลายให้ไหลลงมาได้ทะลายใหญ่ พอเรียบร้อย ฝนก็ยกหม้อที่มีน้ำอยู่ขึ้นเตา ใส่พริกแกง ใส่มะละกอหั่นบางลงไป คงทำแกงส้มมะละกอ เห็นมันแกะปลากระป๋องเทใส่ลงไปตู้มใหญ่ คน ๆ อีกนิด ก็ได้กลิ่นแกงส้มลอยมาแตะจมูกเรียกน้ำลายได้อีกระลอก ท้องผมพากันร้องจ๊อก ๆ ไม่ต่างกับไผ่ มันยืนกุมท้องแล้ว
 
“เร็ว กูหิว”
 
“ห่า” ฝนหันมาเอาทัพพีเคาะหัวเพื่อน ก่อนหันกลับไปคนหม้อแกงต่อ ฟ้าเตรียมทำเมนูต่อไปทันที ต่อไปคงเป็นผัดกะเพรา ฟ้าทำหน้าที่ผัดจานนี้ โดยมีฝนคอยช่วยปรุง
 
มันเป็นผู้ชายนะ แต่ทำอาหารได้เป็นธรรมชาติดี
 
จริง ๆ เรื่องผู้ชายทำอาหารไม่ใช่เรื่องแปลกหรอก เพราะพวกกุ๊กมืออาชีพ ส่วนใหญ่ก็เป็นผู้ชายกันทั้งนั้น พอฟ้าปรุงเรียบร้อย ก็ตักใส่ทัพพีมาให้มันช่วยชิม มันใช้นิ้วก้อยแตะชิม แต่คงไม่รู้รสมากเท่าไหร่ มันเลยแตะมาชิมอีกรอบ คราวนี้แตะเยอะหน่อย จุ่มนิ้วลงไปเกือบข้อเลย
 
“อร่อยแล้วพี่ฟ้า” มันบอก ฟ้าพยักหน้า
 
มันเลียนิ้วก้อยตัวเองเพื่อเช็ดทำความสะอาด ผมเผลอมองตาม พอเรียบร้อยมันก็รับกระทะนั้นมาเทใส่จาน แล้วฟ้าก็ทำเมนูอื่นเพิ่ม
 
“โห เยอะจัง กินกันหมดไหมล่ะ”
 
“เพิ่มอีกอย่างก็เรียบร้อยแล้ว” งวดนี้ฟ้าลุยเดี่ยวในขณะที่ฝนมาเตรียมโต๊ะกับจาน ผมกับไผ่แทบไม่ได้ช่วยอะไร นอกจากยืนมองกันเฉย ๆ
 
“กูไปเรียกพ่อกับแม่ก่อนนะ”
 
“ไม่ต้องแล้ว” ยังไม่ทันที่ไผ่จะขยับ พ่อก็โผล่หน้าเข้ามาตามติดด้วยแม่ “ลอยตามมาตั้งแต่ได้กลิ่นผัดกะเพราแล้ว”
 
ฟ้ายิ้มรับ พอทำกับข้าวอันสุดท้ายเสร็จ ก็พากันนั่ง
 
“เดี๋ยวอิ่มจะทำขนมไปแจกบ้านเด็กกำพร้ากันต่อ”
 
“กูไปด้วย” ไผ่มันขอเพื่อนมัน “ไปด้วยกันนะ” ก่อนหันไปชวนพ่อกับแม่ต่อ
 
“เอาสิ” พ่อผมตอบรับ
 
อร่อยครับ อาหารมื้อนี้อร่อยมาก อร่อยทุกเมนูเลย แต่แปลกนะ รู้สึกเหมือนผมจะชอบกินแกงส้มมากเป็นพิเศษ 
 
To bc on
แกงส้มฝีมือใครแว๊

ชอบอารมณ์นิยายช่วงนี้ที่สุด อารมณ์แบบอ่านได้สบาย ๆ ไม่ซีเครียสดี ^^ หวังว่าทุกคนจะชอบน้าาา

ปล. เจอคำผิด สะกิดด้วยนะคะ  :katai2-1:

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.27 ยิ่งมากยิ่งไม่พอ & วันเกิดฝน {P.26}{3-10-58}
เริ่มหัวข้อโดย: namngern ที่ 03-10-2015 16:33:06

จ้าาาาา แปลกน้อออ หมั่นไส้ๆๆๆๆ
อยากให้ฝนกับไผ่สวีทกันมากกว่านี้ ชอบมาก
พี่หมอจะได้กระอักเลือดตาย
เอาให้หึงจนลมออกหูไปเลย หึหึ

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.27 ยิ่งมากยิ่งไม่พอ & วันเกิดฝน {P.26}{3-10-58}
เริ่มหัวข้อโดย: Mouse2U ที่ 03-10-2015 16:33:51

ชอบแกงส้มหรือชอบคนทำแกงส้มกันแน่คะพี่หมอ ^^

ปล. คำผิดจ้า เสด็จน้ำ = สะเด็ดน้ำ , กระเพรา = กะเพรา , แกมส้ม = แกงส้ม

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.27 ยิ่งมากยิ่งไม่พอ & วันเกิดฝน {P.26}{3-10-58}
เริ่มหัวข้อโดย: Jaokhaclub ที่ 03-10-2015 16:48:40

นี่ถ้าพี่หมอเป็นหมาหมัดคงเต็มตัวอ่ะขยันกันกระโดดใส่เหมือนเกินนนน 5555

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.27 ยิ่งมากยิ่งไม่พอ & วันเกิดฝน {P.26}{3-10-58}
เริ่มหัวข้อโดย: ipookza ที่ 03-10-2015 16:54:22

เริ่มจะรักจะหลงเขาแล้วซิ พี่หมอแซม  :katai2-1:  :katai2-1:

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.27 ยิ่งมากยิ่งไม่พอ & วันเกิดฝน {P.26}{3-10-58}
เริ่มหัวข้อโดย: ▶August5th◀ ที่ 03-10-2015 17:00:29

แหม ชอบแกงส้มด้วยอะ  รู้สึกจะไม่ใช่พี่ฟ้าทำนะพี่หมอ 5555+

น้องหมาน่ารักกกก มารอพี่หมอด้วย อิอิ o13

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.27 ยิ่งมากยิ่งไม่พอ & วันเกิดฝน {P.26}{3-10-58}
เริ่มหัวข้อโดย: Nus@nT@R@ ที่ 03-10-2015 17:27:48

หุหุ.....พี่หมอเอ้ยรู้สึกดีกับฝนล่ะสิ

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.27 ยิ่งมากยิ่งไม่พอ & วันเกิดฝน {P.26}{3-10-58}
เริ่มหัวข้อโดย: lizzii ที่ 03-10-2015 18:20:35

นานๆ จะมีคนเรียกชื่อพี่หมอซักที 55555
ถ้าคุณพ่อไม่เรียก เราก็ไม่รุ้ว่าพี่หมอชื่อแซมนะเนี่ย
เรียกแต่พี่หมอๆ

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.27 ยิ่งมากยิ่งไม่พอ & วันเกิดฝน {P.26}{3-10-58}
เริ่มหัวข้อโดย: My_yunho ที่ 03-10-2015 18:24:52

รักเขาแล้วก็สารภาพมาซะ

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.27 ยิ่งมากยิ่งไม่พอ & วันเกิดฝน {P.26}{3-10-58}
เริ่มหัวข้อโดย: nevergoodbye ที่ 03-10-2015 18:31:30

พี่หมอคิดถึงแต่ฝนเนาะ

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.27 ยิ่งมากยิ่งไม่พอ & วันเกิดฝน {P.26}{3-10-58}
เริ่มหัวข้อโดย: leefever ที่ 03-10-2015 19:38:35

เอ้ะ ทำไมตอนนี้ดูสั้นแปลกๆ หรือเราคิดไปเอง
โอ้ยย คนเขียนเหมือนแกล้งกันเลย ค้างอ่ะ

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.27 ยิ่งมากยิ่งไม่พอ & วันเกิดฝน {P.26}{3-10-58}
เริ่มหัวข้อโดย: threetanz ที่ 03-10-2015 19:40:05

โอ้ย โอยยย

คือชนะเลิศ

สงสัย สองพี่น้องพี่หมอ น้องไผ่ จะไม่รอด สองศรี พี่ฟ้า น้องฝนทั้งคู่ซะละมั้งงงง

คิคิคิ

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.27 ยิ่งมากยิ่งไม่พอ & วันเกิดฝน {P.26}{3-10-58}
เริ่มหัวข้อโดย: SiHong ที่ 03-10-2015 20:09:09

ขาดน้องไม่ได้เลยนะพี่หมอ :hao3:

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.27 ยิ่งมากยิ่งไม่พอ & วันเกิดฝน {P.26}{3-10-58}
เริ่มหัวข้อโดย: ่jum ที่ 03-10-2015 20:45:52

ทำไมรู้สึกว่าตอนนี้มันสั้นจัง  :mew5:

อาการหมอออกเยอะมาก แต่ยังไม่รู้ตัวอีก  :เฮ้อ:

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.27 ยิ่งมากยิ่งไม่พอ & วันเกิดฝน {P.26}{3-10-58}
เริ่มหัวข้อโดย: ่patsaporn ที่ 03-10-2015 20:48:53

อยากจะดีดปากคนปากแข็ง คิดถึงเขามากขึ้นทุกวันๆๆ ยังไม่ยอมรับ แหม แกงส้มอร่อยไปเลยสินะหมอ
ตัวหงุดหงิดก็โดดเกาะๆ แต่แกก็ยังซึน ชอบตอนฝนขอบคุณพร้อมยิ้มหวานให้ไผ่ สะใจไปเลย

ขอบคุณค่ะ

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.27 ยิ่งมากยิ่งไม่พอ & วันเกิดฝน {P.26}{3-10-58}
เริ่มหัวข้อโดย: mypink801 ที่ 03-10-2015 21:25:53

รักน้องแล้วน่ะสิพี่หมอ! แกงส้มใครทำกันน้าา
วันเวย์น่ารักตลอดเลยยยย โผล่มาเยอะๆนะ อิอิ  :mew3:

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.27 ยิ่งมากยิ่งไม่พอ & วันเกิดฝน {P.26}{3-10-58}
เริ่มหัวข้อโดย: จุ๊บจิ๊บจ๊ะจ๋า ที่ 03-10-2015 21:40:46

แกงส้มอร่อยมากสินะพี่หมอ :-[

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.27 ยิ่งมากยิ่งไม่พอ & วันเกิดฝน {P.26}{3-10-58}
เริ่มหัวข้อโดย: ~ ฤดูใบไม้ผลิ ~ ที่ 03-10-2015 21:46:12

ปกติก็เรียกกันแต่พี่หมอ เอาจริงๆนี่ลืมชื่อพี่แกไปแล้วนะเนี่ย ฮ่าๆๆ

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.27 ยิ่งมากยิ่งไม่พอ & วันเกิดฝน {P.26}{3-10-58}
เริ่มหัวข้อโดย: Paparazzi ที่ 03-10-2015 21:55:06

บรรยากาศกำลังสบายเน้ออ :hao7:

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.27 ยิ่งมากยิ่งไม่พอ & วันเกิดฝน {P.26}{3-10-58}
เริ่มหัวข้อโดย: HISY ที่ 04-10-2015 00:07:37

หลงน้องก็บอกมา :m12:

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.27 ยิ่งมากยิ่งไม่พอ & วันเกิดฝน {P.26}{3-10-58}
เริ่มหัวข้อโดย: klaew ที่ 04-10-2015 09:01:04

ตัวหงุดหงิดนี่หน้าตาเป็นไงน้า ชอบตัวติดพี่หมอจัง อิอิ


สักวันไผ่ต้องสังเกตจนรู้แน่ว่าพี่หมอนี่แหละคือคนๆนั้น
เริ่มแสดงอาการเยอะขึ้นเรื่อยๆแบบนี้อ่ะ
ชอบแกงส้มหรือชอบคนที่ทำแกงส้มกันน่จ้ะ กิ้วกิ้ว

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.27 ยิ่งมากยิ่งไม่พอ & วันเกิดฝน {P.26}{3-10-58}
เริ่มหัวข้อโดย: liza sarin ที่ 04-10-2015 09:35:02

อยากอ่านเป็นเล่มแล้วค่ะ

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.27 ยิ่งมากยิ่งไม่พอ & วันเกิดฝน {P.26}{3-10-58}
เริ่มหัวข้อโดย: Bellze12 ที่ 04-10-2015 11:06:24

แหม  พี่หมอหลงฝนขนาดนี้ยังไม่รู้ตัวอีก

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.27 ยิ่งมากยิ่งไม่พอ & วันเกิดฝน {P.26}{3-10-58}
เริ่มหัวข้อโดย: mystery Y ที่ 04-10-2015 13:23:59

ไปลากฝนมาจากบ้านแล้วก็มีอะไรกันเสร็จก็ไปส่งบ้าน เหอะ!

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.27 ยิ่งมากยิ่งไม่พอ & วันเกิดฝน {P.26}{3-10-58}
เริ่มหัวข้อโดย: ดวงตะวัน ที่ 04-10-2015 13:45:36

หลงเขาแล้ว ยังไม่รู้ตัวอีก

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.27 ยิ่งมากยิ่งไม่พอ & วันเกิดฝน {P.26}{3-10-58}
เริ่มหัวข้อโดย: Ginny Jinny ที่ 04-10-2015 16:41:54

เมื่อไหร่ทั้งสองคนจะรู้ใจตัวเองนะ  :m28:

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.27 ยิ่งมากยิ่งไม่พอ & วันเกิดฝน {P.26}{3-10-58}
เริ่มหัวข้อโดย: khwanruen ที่ 04-10-2015 20:06:03

ไปไหนไม่รอดแล้วพี่หมอแบบนี้ รีบๆรู้สึกได้แล้ว ช้าแล้วจะเสียใจทีหลัง  :katai3:

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.27 ยิ่งมากยิ่งไม่พอ & วันเกิดฝน {P.26}{3-10-58}
เริ่มหัวข้อโดย: Paparazzi ที่ 04-10-2015 20:14:43

รอตอนใหม่ อ่านตอนเก่าไปพลางๆ
ช่วงนี้ติดเรื่องนี้งอมแงม

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.27 ยิ่งมากยิ่งไม่พอ & วันเกิดฝน {P.26}{3-10-58}
เริ่มหัวข้อโดย: mukmaoY ที่ 04-10-2015 20:31:47

 :hao7:

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.27 ยิ่งมากยิ่งไม่พอ & วันเกิดฝน {P.26}{3-10-58}
เริ่มหัวข้อโดย: painture ที่ 04-10-2015 22:27:05

ทำตัวน่ารักกันสักทีเถอะ
คนเขียนทำได้ไงให้เราเกลียดตัวละครทุกตัวในเรื่องนี้
ดูแม่งมีเหตผลที่น่าหงุดหงิดทุกตัว ตอนแรกๆนี่เกลียดไผ่ที่สุดละ
 :katai4: :katai4: :katai4:

โอเคพออ่านมาเรื่อยๆก็คงลืมๆไปบ้าง
แต่พอพวกนางน่ารักกันนี่ชอบมากๆเลยค่ะ พี่หมอควรเลิกงอแงจับปล้ำได้ละ
เดี๋ยวส่งฝนหนีหายไปละจะได้รู้สึก !!!

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.27 ยิ่งมากยิ่งไม่พอ & วันเกิดฝน {P.26}{3-10-58}
เริ่มหัวข้อโดย: nbom_pkai ที่ 05-10-2015 02:55:25

ชอบค่ะ เริ่ดมากกกก
ช่วงนี้อยากให้พี่หมอกระอักเลือดตายเลยค่ะสะใจ :katai2-1:
ขอให้พี่หมอเจ็บเยอะๆ โดนเยอะๆ ง้อเยอะๆนะคะ
ดูแล้วไผ่ฟ้ามีซัมติงแน่นอนค่ะ :hao6:
รักคนเขียน จุ๊บๆ :mew1:
สู้ๆ :3123:

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.27 ยิ่งมากยิ่งไม่พอ & วันเกิดฝน {P.26}{3-10-58}
เริ่มหัวข้อโดย: naamsomm ที่ 05-10-2015 06:49:15

พี่หมอ คืออะไร
ยังไง  เคลียร์หัวใจตัวเองด่วนๆเลย
อย่ามาทำตัว 2 ใจแบบนี้
ชอบโมเมนท์เวลาไผ่กับฟ้า อยู่ด้วยกัน
น่ารักดี

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.28 วันเกิดวุ่น ๆ {P.27}{ุ9-10-58} 100%
เริ่มหัวข้อโดย: memew ที่ 06-10-2015 20:59:47

Chapter : 28: วันเกิดวุ่น ๆ
(น้ำฝน...♡)
♡
♡
 :katai4: Up....100%
_______________________________________________________________
 
 
ผมกินไปแอบเหลือบมองคนที่นั่งอยู่ข้าง ๆ ไป พอดีไผ่มันนั่งข้างพี่ฟ้าไปแล้ว พ่อกับแม่ก็นั่งตรงข้ามกัน พี่หมอเลยมานั่งอยู่ข้าง ๆ ผมแทน ผมกินไปอึดอัดไป พ่อกับแม่ไผ่มันน่ารักครับ ดีที่ท่านรักและเอ็นดูผมกับพี่ฟ้าเหมือนลูกคนหนึ่งจริง ๆ 
 
แม่จะป้อนอาหารวันเวย์ แต่ผมเบรกไว้ ไม่อยากให้มันเสียนิสัย แม่ทำท่าจะไม่ยอม ผมรีบอ้อนทันที บอกแม่ว่าถ้าแม่ให้มันวันนี้วันหลังผมกับพี่ฟ้าต้องลำบากแน่ ๆ แม่เลยยอม พอเรากินเสร็จก็ไปช่วยกันทำขนมบัวลอยกันต่อ แต่แปลกที่คราวนี้ ทั้งไผ่กับพี่หมอพร้อมใจกันปั้นบัวลอยด้วยกัน
 
คงเพราะพ่อกับแม่อยู่ สองคนนั้นเลยกลบแรงอาฆาตของตัวเองลง แม่มาช่วยผมกับพี่ฟ้าปรุงด้วย ถือว่าเป็นการทำที่สนุกดี พ่อก็ปั้นด้วย แต่ฝีมือยังอนุบาลมากจนไผ่ต้องสอน มันยังไม่ลืมสอนพ่อปั้นบัวลอยเป็นรูปอึด้วย
 
พอเรียบร้อย เราก็ยกหม้อร้อน ๆ นั้นขึ้นรถ ขับตรงไปยังบ้านเด็กกำพร้าทันที เราโทรบอกทางนู้นแล้ว พอไปถึง ทางนั้นก็เตรียมถ้วยช้อนไว้ให้พร้อม เราพากันแจก เด็ก ๆ ชมเปาะว่าขนมอร่อย
 
เสียดายพ่อกับแม่ผมไม่ได้มาด้วย แต่ก็ยังดี เพราะได้พ่อแม่ไผ่มาช่วยหนุน
 
ไม่นาน ขนมที่เราเตรียมมาก็หมดเกลี้ยง ไม่เพียงแจกเด็ก ๆ เท่านั้น เรายังแจกเจ้าหน้าที่และชาวบ้านแถบนั้นอีกด้วย
 
พอดีมีน้องคนหนึ่งป่วยอยู่ คุณพ่อเลยช่วยดูให้ เลาะเลยไปถึงเด็กคนอื่น ๆ ไป ๆ มา ๆ พี่หมอเลยยกเซตอุปกรณ์การแพทย์แบบเคลื่อนที่ของตัวเองจากหลังรถมานั่งตรวจสุขภาพเด็ก ๆ จริง ๆ จัง ๆ แบบฟรี ๆ เลย โดยมีคุณพ่อช่วยด้วย ค่าหยูกค่ายาพี่หมอกับพ่อก็พากันเขียนและบอกว่าจะออกค่าใช้จ่ายเอง
 
ผมมองพี่หมอที่กำลังฉายไฟส่องตาให้เด็ก ๆ พี่มันใส่ผ้าปิดจมูกไว้ ใส่ถุงมือยางไม่ต่างกับคุณพ่อ โดยมีคุณแม่ลำเลียงเด็ก ๆ มาตรวจเบื้องต้น ผม ไผ่และพี่ฟ้าไม่รู้เรื่อง เลยได้แต่เล่นกับเด็ก ๆ ไป
 
วันนั้นเราอยู่ตรวจกันจนค่ำ พ่อเริ่มหมดแรง บ่นหิวอีกรอบ
 
ตอนแรกไผ่จะแวะหาไรกิน แต่พี่ฟ้าบอกให้กลับไปทำอะไรกินกันเองที่บ้านดีกว่า ทุกคนเห็นด้วย พอกลับถึงบ้าน ผมกับพี่ฟ้ารีบเข้าครัว คราวนี้พี่หมอกับไผ่ไม่เข้ามาช่วยแล้ว คงเริ่มรู้ว่าตัวเองนั้นเกะกะแค่ไหน หรือไม่ก็คงหิวกันจัด ๆ จนอยากให้ผมกับพี่ฟ้าช่วยกันทำให้เสร็จเร็ว ๆ
 
ไม่เกินชั่วโมงอาหารหน้าตาพร้อมกินหอม ๆ ก็มา พวกเรากินกันจนแทบจะเลียจาน
 
“ฟ้านี่เก่งจังนะ ทำอาหารอร่อยทุกอย่างเลย” แม่ชม
 
“ฟ้าทำแค่สองอย่างค่ะ นี่กับนี่ฝนทำ” พี่ฟ้าชี้จานสองจานตรงหน้าผมด้วยปลายช้อน
 
“เหรอลูก อร่อยทั้งคู่เลย” แม่ชมต่อ ผมยิ้มรับคำ ช้อนตามองคนที่ตอนนี้ไปนั่งอยู่ฝั่งตรงข้ามผมแล้ว ในขณะที่พี่ฟ้านั่งอยู่ข้าง ๆ ผม ไผ่นั่งตรงข้ามพี่ฟ้าอีกที
 
“ไม่เป่าเค้กกันหน่อยเหรอลูก” พ่อถาม
 
“ไม่ได้เตรียมไว้ฮะ”
 
“โทรสั่งเอาก็ได้นี่ ของเอสแอนพี เดี๋ยวพ่อเลี้ยงเอง”
 
“ไอเดียดีแฮะ กูอยากกิน” พอไผ่มันพูดจบก็ล้วงหยิบมือถือมากดสั่งทันที ไม่เกินชั่วโมง เค้กก้อนใหญ่ก็มาวางตรงหน้า ผมยิ้ม มองพี่ฟ้าที่กำลังปักเทียน
 
“อยากได้ธูปนะ มาจุดเรียกมึงกิน”
 
“ห่า” ผมเบิ้ดหัวมันไปที “กูเป็นเจ้าของ กินได้เลย ต้องจุดเรียกมึงมากกว่า” ผมแซวมันกลับ และค่ำนั้น เราก็ได้กินเค้กเอสแอนด์พีอร่อย ๆ กัน
 
ครอบครัวนั้นอยู่กันไม่นานก็กลับ สี่ทุ่มแม่กับพ่อผมก็โทรมาอวยพร ผมยิ้มอย่างมีความสุข เป็นวันที่ดีของผมจริง ๆ
…
…
…
…
…
เช้าวันอาทิตย์ ผมลุกมาทำอาหารกับพี่ฟ้าเพื่อออกไปใส่บาตรอีกวัน พอเรียบร้อยก็มานั่งดูหนังกันในห้องนั่งเล่น หนังตลกครับ ผมนั่งขำ เกาคางวันเวย์ไปเรื่อย ได้ยินเสียงออดดังเบา ๆ ผมกับพี่ฟ้าหันไปมองแต่ไม่ได้ขยับ เพราะรู้ว่าป้าพิณต้องเดินไปเปิด สักพักป้าก็เดินกลับมาพร้อมดอกไม้ช่อโตและกล่องของขวัญอันเล็ก ๆ ในมือ
 
“เขาบอกฝากมาให้คุณฝนค่ะ” เธอยื่นมาให้ผม พี่ฟ้ารีบเขยิบเข้ามาชิด
 
“ใครให้มาเหรอฝน”
 
ผมพยายามพลิกหาชื่อ แต่ไม่เจอ ผมส่ายหน้า พี่ฟ้ามองหน้าผมงง ๆ ไม่มีการ์ดหรืออะไรเพื่อบอกชื่อผู้ส่งเลย
 
“พ่อกับแม่ก็ไม่น่าจะใช่” พี่ฟ้าคาดเดา ผมไม่รู้จริง ๆ พี่ฟ้าเร่งให้แกะของขวัญ ผมแกะออก ข้างในเป็นนาฬิกาเรือนหรู
 
“โห ของแพงนะเนี่ย ใครให้อ่ะ” พี่ฟ้าพยายามมองหาที่มา ผมมองด้วย แต่ไม่เจอ
 
“บางทีอาจส่งผิด”
 
“ไม่หรอก ก็เขาบอกให้ฝนนี่ ลองใส่ดูสิ” พี่ฟ้ารีบเสนอ ผมยิ้ม ใส่มันเข้ากับข้อมือ เข้ากับลุคผมเปะ ๆ เลย
 
คนให้รู้ใจผมดีจังแฮะ
…
…
…
…
…
วันนี้ผมพาพี่ฟ้ามาหาหมอครับ จริง ๆ ว่าจะให้ป้าพิณพามานั่นแหละ แต่ป้าไม่ว่าง ผมเลยต้องพามาแทน พี่ฟ้าอาการดีขึ้นมากแล้ว จนพี่หมอบอกว่าต่อไปจะให้มาแค่เดือนละครั้งเท่านั้น ผมกับพี่ฟ้าดีใจมาก ผมแอบมองตาพี่มันนิดหน่อย พี่มันก็มองตอบ
 
ผมแอบใจเต้นหน่อย ๆ แต่พยายามทำเป็นไม่ใส่ใจ พี่หมออาสาไปส่งเหมือนเดิม พี่ฟ้าปฏิเสธ แต่พี่หมอยืนยันจนพี่ฟ้ายอมใจอ่อน พี่ฟ้าขอตัวเข้าห้องน้ำก่อน ตอนแรกผมจะเดินไปกับพี่ฟ้า แต่พี่ฟ้าบอกให้รออยู่กับพี่หมอในห้อง ผมทำท่าอึดอัด พี่ฟ้ารีบเดินออกไปทันที ผมจะเดินตามไป แต่ถูกฉุดแขนไว้
 
“ผมจะไปยืนรอด้านนอก”
 
“รอที่นี่ก็ได้ ฟ้าไม่หายไปไหนหรอก”
 
“ผมไม่ได้กลัวพี่ฟ้าหาย”
 
“แต่ไม่อยากอยู่ใกล้ฉัน”
ผมเงยหน้ามองตาคนพูด รู้แล้วยังจะห้ามอีก ผมดึงมือตัวเองออก พี่หมอมองบางสิ่งที่ข้อมือผม ยิ้มนิด ๆ แต่ไม่พูดอะไร
 
“ปล่อย เดี๋ยวพี่ฟ้ามาเห็น”
 
พี่มันคลายมือออก ผมกุมมือตัวเองไว้ รู้สึกแปลก ๆ กับสัมผัสนั้น ยังไม่ทันได้พูดอะไรต่อ พี่ฟ้าก็กลับมา ไม่เกินครึ่งชั่วโมงพวกเราก็กลับถึงบ้าน พอก้าวเข้าบ้านได้ ก็เห็นใครบางคนนั่งเอกเขนกเล่มเกมอยู่บนโซฟา ไม่รู้ด้วยซ้ำว่าพวกเราพากันกลับมาแล้ว
 
“ไผ่” ผมเดินไปแตะไหล่มันเบา ๆ ให้มันรู้ตัว มันดึงหูฟังออกมามอง กำลังจะทักผมแต่เหลือบไปเห็นพี่หมอเข้าก่อน มันชะงักปากไว้ ขมวดคิ้วมุ่น ทำหน้าประมาณว่า มึงมาทำไม มันไม่พูดด้วยปาก แต่ถามด้วยสายตา ก่อนละกลับมามองผมต่อ
 
“กูหิว”
ไอ้นี่ เห็นที่นี่เป็นร้านอาหารรึไง
 
“มึงจ่ายค่าข้าวมาด้วย มื้อละร้อย”
 
“โห แพงไป ลดเหลือบาทเดียวพอ”
 
“ถูกไป”
มันหัวเราะ จับมือผมที่มีพลาสเตอร์ไปดู พอดีมันติดเชื้อครับ บวมนิดหน่อย
 
“ยังไม่หายอีกรึไง” มันเกลี่ยนิ้วบนพลาสเตอร์ผมเบามือ
 
“เพราะมึงทำแผลห่วยนั่นแหละ”
 
“หาเรื่อง” พูดจบมันก็ดึงผมข้ามโซฟาไปนั่งตักมัน ผมร้องเหวอเลย
 
“ห่า เล่นไร” ผมพยายามดันตัวเองออก วันเวย์รีบกระโดดขึ้นโซฟามาบนตัวผม มันคงคิดว่าผมกับไผ่กำลังเล่นกันอยู่ มันโตเยอะแล้ว หนักใช่เล่น นิสัยน่ารักทุกอย่างครับ เสียอย่างเดียวคือชอบเลียหน้าคน แก้ยังไงก็แก้ไม่หายสักที ผมรีบจับมันเบี่ยงออกหันไปทางไผ่แทน ไอ้นี่มันก็ไม่ชอบให้หมาเลียหน้าครับ มันกลัวสิวขึ้น ผมได้ทีจับวันเวย์ใส่หน้ามันมากขึ้น วันเวย์พยายามเลียหน้ามันใหญ่ มันรีบปัดป้องแต่เขยิบหนีไม่ได้เพราะผมนั่งทับอยู่
 
“ผมกลับก่อนนะ” ได้ยินเสียงพี่หมอพูดขึ้น ผมหันไปมอง จังหวะนั้นวันเวย์มันดิ้น ผมเลยเสียหลักจะตกโซฟา ไผ่รีบรั้งไว้จนตกลงไปด้วยกัน
 
พอลุกขึ้นได้ หันไปมองอีกทีพี่หมอก็ไม่อยู่แล้ว
 
“เล่นกันพอยัง คิดว่ามีน้อง ๆ เป็นเด็กสามขวบซะอีก”
 
“งั้นสนใจมาเป็นเด็กสามขวบด้วยกันไหมครับ” พูดจบมันก็ดึงพี่ฟ้าที่ยืนกอดอกมองลงมาคลุกด้วย ทับกันอยู่สามคนนั่นแหละ มันอยู่บนตัวผมครึ่งหนึ่ง พี่ฟ้าอยู่บนตัวมันอีกที ผมโวยวาย พี่ฟ้าด้วย ผมรีบดันมันออก ไผ่มันหัวเราะร่วน กอดเอวพี่ฟ้าไว้ด้วยแขนเดียว ซึ่งพี่ฟ้าก็ยอมให้กอดดี ๆ
 
ผมมองภาพนั้นยิ้ม ๆ ไม่ได้พูดอะไร ลุกขึ้นยืน
 
“กูปวดขี้ มึงเล่นกับพี่ฟ้าไปก่อนละกัน” อยากให้เวลาสองคนนั้นได้อยู่ด้วยกันเพียงลำพัง
 
กำลังจะก้าวขึ้นบันไดก็ได้ยินเสียงมือถือดัง ผมล้วงหยิบขึ้นดู เห็นเป็นเบอร์พี่หมอ ผมยืนชั่งใจ มองไปยังสองคนด้านล่างที่ยืนคุยกันอยู่ ก่อนมองมือถือ ผมไม่รับ กดตัดสายเดินขึ้นห้องไป
 
สักพักสัญญาณก็ดังขึ้นอีก ผมถอนหายใจเบา ๆ กดรับเอามาแนบหู
 
“ครับ”
ปลายทางเงียบสนิท
 
“ครับ” ผมส่งเสียงกลับไป แต่ปลายทางยังเงียบอยู่
 
“พี่หมอ” ผมเรียกอีกรอบ แต่อีกฝ่ายยังเงียบ หรือว่าพี่มันจะเผลอไดอัลออก ผมกดตัดสาย แต่เสียงใหม่ก็ดังขึ้นมาอีก
 
“พี่หมอ” ผมเรียกกลับไปทันที ปลายทางยังเงียบ
 
เผลอไดอัลออกแน่ ๆ ผมกำลังจะกดตัดสาย ถ้าไม่ได้ยินเสียงพูดดังขึ้นมาก่อน
 
“ออกมาเจอกันหน่อย”
 
“พี่หมอ ผมไม่สะดวก” 
 
“ภาพ” คำเดียวสั้น ๆ แต่มีอนุภาพห้ำหั่นคำปฏิเสธผมได้ ผมเม้มปากแน่น รับปากไป
 

....................50%.................

 
“พี่ฟ้า ฝนไปซื้อของก่อนนะ” ผมเดินกลับไปบอกคนสองคนที่กำลังยืนคุยกันอยู่ พี่ฟ้าหันมามองไม่ต่างกับไผ่
 
“ไปซื้อไรเดี๋ยวกูไปด้วย”
 
“ไม่เป็นไร มึงอยู่กับพี่ฟ้าไปเถอะ กูต้องไปทำธุระบางอย่างด้วย”
มันจ้องตาผมเขม็ง 
 
“ฝน...” เหมือนมันจะพูดอะไรสักอย่าง หันไปมองพี่ฟ้าแล้วหันกลับมามองผมอีกรอบ

“มันใช่ไหม” มันถามกลับสั้น ๆ พี่ฟ้ามองไผ่งง ๆ ยังไม่ทันที่ผมจะได้พูดอะไร มันก็เข้ามาจับข้อมือผมไว้หันกลับไปทางพี่ฟ้าอีกที
 
“เดี๋ยวมาพี่ฟ้า ทำไรไว้ให้กินด้วย” มันไม่รอให้พี่ฟ้ารับปาก ลากผมออกจากตัวบ้านทันที
 
“มึงจะไปหามัน” มันถามผมเสียงเครียด อยากปฏิเสธนะ แต่มันคงจะเดาออก
 
“อื้ม”
 
“ฝน”
 
“โทษทีนะ อย่าเพิ่งถามเพิ่งห้ามอะไรกูตอนนี้เลย กูรีบ” ผมตัดบทก่อนมันจะพูดหรือถามอะไรขึ้นมาก่อน มันพยักหน้ารับอย่างจำใจ ลูบหัวผมเบา ๆ
 
“ถ้ามันทำอะไรรุนแรง กูจะไม่ปล่อยมันไว้แน่ ๆ”
ผมยิ้ม
 
“ไม่หรอก ขอบใจนะ” ผมบอกให้มันเดินเข้าบ้านไปก่อน พอเห็นว่ามันเข้าบ้านแล้วจริง ๆ ถึงได้เดินออกจากบ้านไป แค่ก้าวพ้นประตูรั้ว ข้อมือผมก็ถูกคว้าจับแน่นลากลิ่ว ๆ ไปยังรถที่จอดอยู่ไม่ห่าง
 
“พี่หมอ” ผมเรียก พี่มันไม่พูดอะไร จับผมยัดเข้าไปข้างใน ปิดประตู เดินอ้อมไปยังฝั่งคนขับ ขึ้นนั่งประจำที่ สตาร์ทเครื่อง กระชากรถออกไปทันที

ผมนั่งนิ่งมาตลอดทั้งเส้นทาง เพราะรู้อยู่แล้วว่าที่พี่หมอฉุดผมมาด้วยเพื่ออะไร ใช้เวลาไม่นานรถก็มาจอดสนิทบนลานจอดใต้คอนโด หัวใจผมเต้นไม่เป็นส่ำ พี่หมอยังนั่งนิ่งไม่พูดไม่จาอะไรเหมือนเดิม ผมเองก็นิ่งตาม
 
พอนานเข้าผมชักเริ่มทนไม่ไหว หันไปหา กำลังจะอ้าปากพูดอะไรสักอย่าง แต่พี่หมอหันขวับมาปลดเบลท์ผมออก กระชากดึงตัวผมไปนั่งคร่อมบนตัก ผมหน้าตื่น อยากดิ้นแต่หลังติดพวงมาลัย หนำซ้ำพี่หมอยังรัดเอวผมไว้ด้วย เขาไม่พูดอะไร ก้มหน้าซุกซอกคอทันที
 
“พี่หมอ!” ผมท้วงห้าม จะดันตัวออกแต่ดิ้นไม่ได้เลย พี่หมอซุกปากไล่งับไปทั่วจนความหวิวเริ่มเข้ามาแทนที่
 
“พะ พี่หมอ นี่มันข้างนอก” ผมท้วงเพื่อเตือนสติ แต่พี่มันไม่หยุด คลายวงแขนที่รัดผมออก ดันตัวผมขึ้นนิด ๆ มาอ้าปากงับหัวนมผมผ่านเสื้อ ผมผวาเฮือก ปฏิกิริยาอัตโนมัติคือผมรีบยกสองมือกุมหัวอีกคนทันที ผมครางแผ่วอย่างเผลอไผล บางส่วนตื่นตัวขึ้นมานิด ๆ

รู้สึกช่วงนี้จะตื่นตัวง่ายมาก ยิ่งพี่หมอขยับปากมากเท่าไหร่ ผมยิ่งหลงลืมวิธีการดิ้นรนมากขึ้นเท่านั้น บางส่วนที่ผมนั่งทับอยู่ขยับชนอยู่ด้านล่าง ของผมเองก็เต็มที่แล้ว แต่จะให้มาทำอะไรในที่แบบนี้ผมก็ไม่ยอมเหมือนกัน
 
“พี่หมอ” ผมขยุ้มหัวอีกคนไว้ ดันออกเรียกสติ พี่หมอเงยหน้าขึ้นมามองตาเชื่อม ผมจ้องกลับดวงตานั้นอึ้ง ๆ พี่หมอไม่พูดอะไร กดหัวผมลงไปหาปากตัวเอง ผมครางสะอึก พี่หมอกดหัวผมแน่นอย่างไม่ยอมให้ขัดขืน ลิ้นร้อนภายในกวาดต้อนจนผมต้องขยับตอบรับ ผมเลื่อนมือลงไปโอบรอบลำคอแกร่งไว้

พี่หมอเลิกกดหัวผม เลื่อนมือข้างนั้นต่ำลงไปลูบไล้แผ่นหลัง แทรกผ่านเสื้อเข้าไปสัมผัสผิวเนื้อภายใน ผมไหวร่างตอบรับ

มือนั้นเลื่อนผ่านมาด้านหน้า คลึงยอดอกผมเบา ๆ ผมครางในลำคอ ได้ยินเสียงรถดังใกล้เข้ามา ผมรีบดันพี่หมอออกทันที

“พี่หมอ ที่นี่ อย่า”
พี่หมอเบรกตัว สายตาบ่งบอกว่ากำลังเสียดายขนาดไหน แต่ก็ยอมพยักหน้า คลายปล่อยผมออก ผมรีบลุกไปนั่งที่เดิมทันที

พี่หมอก้าวลงจากรถ ผมก้าวตาม พี่หมอเดินนำ ผมตามไปไม่ห่าง ก้มหน้ามาตลอดทั้งเส้นทาง ผมยืนห่างคนตัวสูงตอนขึ้นลิฟท์ ทำเหมือนไม่รู้จักกันเหมือนครั้งที่แล้ว จนมาถึงห้องนั่นแหละ พี่หมอโยนกระเป๋ากับกุญแจรถไว้บนโต๊ะ ผมยังยืนอยู่แถว ๆ หน้าประตู
 
มาถึงตอนนี้ ผมรู้ว่าไม่ควรจะหนี แต่จะให้อยู่มันก็ดูเหมือนจะยินยอมเกินไป ผมเม้มปากแน่น หันหลังคว้าจับลูกบิด กำลังจะเปิด แต่ก็ช้ากว่าวงแขนแกร่งที่คร่อมร่างผมไว้กับประตู ผมชะงักกึก ไม่ได้หันไปมอง และคนด้านหลังก็ไม่ได้บังคับดึงผมกลับไปด้วย ผมยืนก้มหน้ามองเพียงปลายเท้า แสงจากดวงไฟส่องให้เห็นเงาของพี่หมอด้านล่าง ได้กลิ่นน้ำหอมลอยคลุ้ง
 
ผมสะดุ้งตอนมีปากร้อน ๆ ซุกลงมาที่หลังคอ สัมผัสนั้นผะแผ่วแต่สร้างความสยิวให้ผมได้ทั้งร่าง พี่หมอขยับเลื่อนมายังซอกคอ ผมเอียงหน้านิด ๆ ตอบรับ มือยังค้างอยู่ที่ลูกบิด

พี่มันละมือจากประตูมาวางไว้แถว ๆ หน้าท้องผม เกลี่ยลูบแผ่วเบา แทรกมือผ่านชายเสื้อเข้ามาสัมผัสผิวเนื้อผมตรง ๆ ผมครางออกมาเบา ๆ มือร้อนไล้วนจนดึงสติผมให้หลุดลอยอีกรอบไม่ต่างกับปากร้อน ๆ ที่ยังคงเคลื่อนไหวอยู่แถว ๆ ซอกคอ

พี่หมอเลื่อนมือต่ำลงไปกอบกุมส่วนอ่อนไหวผมไว้ ผมทนไม่ไหวแล้วจริง ๆ ครับ มันรู้สึกดีมากๆ ผมจับมือพี่หมอไว้ พลิกหันไปเผชิญหน้า ใจยังสั่งให้ร่างกายขัดขืน แต่ร่างกายมันไม่ยอมทำตาม   
 
พี่หมอทำหน้าเซ็กซี่นิด ๆ มองผมตาเชื่อม ผมเป็นผู้ชายนะครับ รู้ว่าพี่หมอมีความต้องการขนาดไหน มือร้อนเลิกถอดเสื้อออกจากตัวผม แอร์เย็นปะทะผิวทันที แอร์ที่นี่น่าจะเป็นระบบอัตโนมัติ เปิดเองตอนรูดการ์ดเข้าห้อง(พอ ๆ กับไฟ)
 
สองมือใหญ่จับเอวผมไว้ ซุกปากลงมาที่ซอกคออีกรอบ พี่หมอจัดการปลดปราการเบื้องล่างผมออกจนเหลือไว้แค่เรือนร่างในชุดวันเกิด
 
อายครับ แต่ไม่มาก เพราะตอนนี้ความหวิวมีมากกว่า พี่หมอจูบซับจากลำคอไล่ต่ำลงไปยังหน้าอกผ่านหน้าท้อง ก่อนครอบครองน้องผมไว้ในปาก ผมจับหัวพี่มันไว้อีกรอบบีบคลึงระบายแรงอารมณ์ที่มี ครางในลำคอตอบรับ

ไม่รู้พี่หมอไปเรียนรู้เทคนิคทำกับผู้ชายแบบนี้จากที่ไหน อาจเป็นสัญชาตญาณปกติก็ได้ แต่ยอมรับว่าเก่งมาก ๆ

ผมหลับตาลง ครางตามจังหวะของปากนั้น สองมือยังตรึงอยู่ที่หัวพี่หมอ สภาพผมตอนนี้เหมือนอยู่บนปุยเมฆนิด ๆ 
 
ผมเอนหลังพิงประตู แอ่นสะโพกให้พี่หมอทำได้ง่ายขึ้น มือใหญ่ข้างหนึ่งบีบเนินเนื้อผมไว้ ขยับเคลื่อนนิ้วสอดเข้ามาภายใน ความอึดอัดแล่นพล่าน จริง ๆ ตอนทำด้านหน้า ผมไม่ชอบให้แตะต้องด้านหลังหรอก ผมรีบดึงมือพี่หมอออก แต่อีกคนยังยืนยันจะแทรกนิ้วเข้ามาให้ได้ ขยับเหมือนจะเตรียมความพร้อมให้ผม

พี่หมอละปากออก ลุกขึ้นจับผมพลิกหันหน้าเข้าหาประตู ได้ยินเสียงปลดเข็มขัด เสียงรูดซิป ผมไม่ได้หันไปมอง หลับตาลงรอเวลาให้บางสิ่งเข้ามาในร่างกาย
 
ไม่นานผมก็ได้รับสิ่งนั้น มันไม่ง่ายเลยสักนิด ผมจำต้องขยับกางขาออกมากขึ้นเพื่อให้สิ่งนั้นเข้ามาได้ง่ายขึ้น ได้ยินเสียงทุ้มครางเบา ๆ

เสียงครางแบบนั้นมันบีบหัวใจผมยังไงพิกล

พอเข้ามาได้จนหมด พี่หมอก็เริ่มต้นขยับ ผมครางรับเป็นจังหวะ พี่หมอก้มลงมาซุกซอกคอ มันสยิวสุด ๆ แต่ผมอยากให้เขาขยับอย่างเดียวมากกว่า ผมหันไปมองคนตัวสูง พี่หมอมองกลับแล้วมอบจูบให้ผมเป็นสิ่งตอบแทน
 
ผมคว้าคอพี่หมอไว้ ตอบรับรสจูบดี ๆ ก่อนผละปล่อยออกมาครางอย่างเดียว พี่หมอจับผมพลิกหันไปเผชิญหน้า ยกขาผมขึ้นข้างหนึ่ง บรรเลงใส่ในจังหวะรุนแรงขึ้น ผมก็ได้แต่คราง คราง ครางแล้วก็คราง

ยิ่งทำ ผมยิ่งหลงลืมว่าตัวเองนั้นเป็นแค่เหยื่อ หลงลืมทั้งเวลา หลงลืมทั้งเพื่อนที่รอคอยอยู่ที่บ้าน หลงลืมทั้งพี่สาวที่อาจเป็นห่วง

สิ่งเดียวที่ผมรับรู้ตอนนี้ มีเพียงตอบรับทุกสัมผัสจากคนตรงหน้านี้เท่านั้น

“พี่หมอ...”
...
...
...
...
...
...
ผมนอนคว่ำหน้า หายใจหอบ ๆ อยู่บนเตียง ผมเพิ่งวิ่งขึ้นสวรรค์ไปเมื่อกี้ ไม่ต่างกับคนด้านหลัง คราบอะไรต่อมิอะไรเปรอะเปื้อนเต็มไปหมด พี่หมอเลิกใส่ถุงยางกับผมแล้ว ไม่รู้ทำไมเหมือนกัน จะเที่ยงคืนแล้ว ผมน่าจะกลับบ้านได้แล้ว ไผ่กับพี่ฟ้าคงรอแย่ พี่หมอหยิบโทรศัพท์ของผมมายื่นให้
 
“โทรบอกฟ้าว่านอนค้างบ้านเพื่อน”
 
“ไม่” ผมปฏิเสธทันที
 
“ตามใจ” พี่มันพูดแค่นั้น โยนมือถือผมไว้ที่เดิม โหมจูบลงมาอีก แต่ผมไม่ไหวแล้วจริง ๆ ครับ
 
“พอแล้ว” ผมรีบห้าม ทั้งผลักทั้งพลิกหน้าหนี เล่นมาตั้งหลายรอบแล้ว ยังไม่หมดอารมณ์อีกรึไง ผมออกแรงผลักมากขึ้น พี่มันคงรำคาญถึงได้รวบจับสองมือผมไปกดตรึงไว้เหนือหัว ซุกปากลงมาใหม่

“พอแล้วพี่หมอ!!” ผมตะโกนห้ามเสียงดังหวังหยุดอีกคนลง ขยับดิ้นหนีเป็นพัลวัน แต่ทุกอย่างเหมือนถูกดับเครื่องเมื่อพี่หมอเลื่อนปากลงไปตวัดงับหัวนม ผมอ้าปากค้าง สติถูกสาดด้วยเมฆขาวลอยฟ่อง 
 
มะ แม่ง หัวนมกูนี่นะ เซ้นท์ซิทีฟจริง ๆ
 
“พอแล้ว อืม พี่หมอ…” ผมครางห้าม พี่หมอไล้ปลายลิ้นวนอยู่อย่างนั้นสลับกันไปมาสองข้าง จนผมต้องเปลี่ยนจากครางห้ามมาเป็นครางสยิวแทน พี่หมอปล่อยมือผมออก เลื่อนมือข้างนั้นไปลูบไล้ผิวเนื้อแถว ๆ โคนขา
 
แล้วอารมณ์ที่ผมคิดว่าไม่มีทางจะตื่นขึ้นมาอีกก็เกิดขึ้นอีกครั้ง
 


 
ผมลืมตาตื่นอีกทีก็ตีห้า ขยับตัวจะลุก พี่หมอตื่นตามหันไปมองนาฬิกา ผมไม่พูดอะไร กำลังจะก้าวออกจากเตียง แต่ถูกลากกลับไปที่เดิม
 
“ผมต้องกลับบ้าน ต้องไปโรงเรียน”
พี่หมอมองหน้าผม พยักหน้า คลายปล่อย ผมรีบคว้าเสื้อผ้าเดินเข้าห้องน้ำไป ออกมาอีกทีพี่หมอก็อยู่ในชุดคลุมเรียบร้อยแล้ว
 
“ลบภาพผมออกก่อน” ผมทวง พี่มันพยักหน้าอย่างว่าง่าย เดินไปหยิบมือถือมากดลบ “ผมอยากให้พี่กดลบภาพที่พี่เก็บไว้ที่อื่นด้วย”
เขามองหน้าผม

“อันนั้นฉันจะลบหลังจากภาพในนี้หมดแล้ว”
ผมจะเชื่อได้ไหม ผมกัดปากมองกลับด้วยสายตาไม่พอใจ จะเดินออกจากห้อง แต่พี่มันคว้าแขนไว้
 
“จะไปส่ง”
 
“ไม่ต้อง ผมไม่อยากให้ไผ่รู้”
แววตาพี่หมอเปลี่ยนไปนิด ๆ กรามคมบดเข้าหากัน คลายปล่อยมือผมออก ผมเดินออกจากห้องลงไปขึ้นรถแท็กซี่ นั่งเหม่อ ๆ กลับบ้าน แล้วผมจะแก้ตัวกับพี่ฟ้ายังไงดี
 
พอกลับถึงบ้าน ก็เห็นวันเวย์วิ่งออกมารับ ป้าพิณคงตื่นแล้ว พี่ฟ้าก็คงจะตื่นแล้วเหมือนกัน ผมรีบเดินหลบ ๆ เข้าห้องทันที ไม่รู้ไผ่มันค้างหรือกลับบ้านไปแล้ว
 
ผมเปิดประตู ไฟในห้องเปิดอยู่ ไผ่นั่งอยู่ข้างเตียง มือหนึ่งกำมือถือไว้ มันหันมามองทันที ลุกเดินเข้ามาหา กอดผมแนบอกแน่น

“เพิ่งตื่นเหรอมึง นี่มันชุดเดิมนี่ ไม่ได้อาบน้ำรึไง”   
 
“กูนั่งรอมึงตลอดทั้งคืน”
 
“ห่า รอทำไม นอนไปก่อนก็ได้ สมองเบลอเรียนไม่รู้เรื่องกันพอดี” ผมดันมันออกมาตำหนิ
 
“กูคงจะหลับได้หรอกนะ มึงเล่นหายไปตลอดทั้งคืน กูอยากโทรหาแทบตาย แต่ก็รู้ว่าไอ้เหี้ยนั่นมัน...” มันเงียบเสียงลง เม้มปากแน่น “ช่างเถอะ มึงปลอดภัยกลับมาก็ดีแล้ว กูบอกพี่ฟ้าว่ามึงโดนไอ้ตันลากไปช่วยงานกลางทาง”
ผมยิ้มตบหลังมันเบา ๆ
 
“ขอบใจนะที่เป็นห่วง อีกนิดเดียวเท่านั้นแหละไผ่”
...คิดว่านะ
 
“ได้นอนบ้างรึยัง” มันถามผมต่อด้วยสีหน้าเป็นห่วง ผมพยักหน้ารับนิด ๆ
 
“ตื่นก็มานี่แหละ”
มันมองหน้าผม ลูบหัวเบา ๆ มันคงอยากรู้อยากถาม แต่ก็คงจะรอให้ผมเป็นคนบอกด้วยตัวเองเอง

มีเพื่อนดี ๆ แบบนี้ ผมจะไปหาได้ที่ไหนอีก
 
 
To be Con...

ก่อนอื่นขอตอบข้อความคุณ naoai ก่อนนะ(ไม่ขอยกข้อความมาน้าา ^^)
ขอออกตัวไว้ก่อนว่านิยายเรื่องนี้เป็นเรื่องยาวนะคะ ยาวมากด้วย มีร้อยกว่าตอน
ถ้าเป็นเรื่องสั้น คนเขียนจะดำเนินเรื่องค่อนข้างกระชับ รู้ความคืบหน้าเร็ว รู้ผลเร็ว จบเร็ว
แต่เรื่องนี้จะดำเนินเรื่องค่อนข้างละเอียด บอกเล่าถึงพัฒนาการทางความรู้สึกไปทีละสเต็ป
อาจชักช้าไม่ทันใจคนอ่านบ้างก็ขออภัย
คนเขียนแนะนำว่าถ้าอ่านแล้วอึดอัด รอนิยายจบก่อนแล้วค่อยมาอ่านทีเดียวเลย
หรือรอให้ลงได้หลายตอน ๆ ก่อน แล้วค่อยกลับมาอ่านก็ได้ค่ะ
(มันจะอัดอัดขัดใจน้อยกว่านี้มาก - แต่ถ้าอ่านไหวก็อ่านน้า ^^)  :-[

___________________________________

มุมคนเขียน :  :katai2-1:
ปล.1 เรื่องนี้มีพระเอกหลักสองคนนะคะ จริง ๆ โผล่มาแล้วรอบหนึ่ง(มีใครจำได้ไหมเอ่ย) แล้วก็หายไปเพราะคนเขียนไม่อยากให้เขาเป็นพระเอก(อ้าว = = )
คืองี้ คนเขียนอยากให้มีคู่หลักคู่เดียวไง ตอนนั้นไม่คิดว่านิยายมันจะยาว แต่สุดท้ายก็ต้องคืนบทพระเอกให้ ช่วงนี้จึงเป็นช่วงที่พระเอกคนนี้หายไป แต่อีกไม่นานเขาจะกลับมาทวงบัลลังก์คืน จะกลับมาทวงคู่ของเขาคืนด้วย อุวะฮ่า ๆ    :hao7:

ปล. 2 ตอนหน้ามุ้งมิ๊งสุด ๆ ขอบอก >///<

ตัวอย่างตอนต่อไป
“ขอบคุณที่พามาแนะนำร้านใหม่” มันทำท่าจะลุก ผมรีบคว้าข้อมือมันไว้ทันที สั่งด้วยสายตาให้นั่งลง
 
“ผมจะรีบกลับไปทำการบ้าน”
 
“ไม่ต้องรีบ ได้ทำแน่” ผมบอกไป มันมองหน้าผม พยายามบิดข้อมือออก
 
“ผมจะกลับไปทำที่บ้าน”
 
ผมแกล้งยกยิ้ม “ก็ลืมไป ว่านายชอบที่ที่มันเร้าใจ”
มันทำหน้าอึ้ง ๆ
 
“ผมหมายถึงการบ้านจริง ๆ ไม่ได้หมายถึงอย่างอื่น”
 
“ฉันก็ไม่ได้หมายถึงอย่างอื่น นายกำลังคิดอะไรอยู่” ผมเล่นมันกลับ มันทำหน้าอึ้งกว่าเดิม “ตอนแรกไม่คิดนะ แต่ตอนนี้นายทำให้ฉันคิดแล้ว” มันกรอกตาไปมา คงคิดว่าตัวเองทำผิดเข้าให้แล้ว ผมอาศัยจังหวะที่มันกำลังน็อกหมัดผม ยกมือเรียกพนักงานเพื่อคิดเงินทันที

_______________________________

อัพช้ากว่าเด็กดีเกือบสองวัน ขออภัยจริง ๆ พอดีใช้เวลานั่งเกลานานหน่อย - พาร์ทหลังค่อนข้างยาก TT (เนื้อหาที่ลงที่นี่คือผ่านการตรวจสอบมาแล้วมากกว่าสิบ ๆ รอบ / แต่มันก็ยังมีหลุด = = ; โอ้ละหนอสายตาข้า)
  o22
 

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.28 วันเกิดวุ่น ๆ {P.27}{ุ6-10-58} 50%
เริ่มหัวข้อโดย: SiHong ที่ 06-10-2015 21:09:53

หึงก็บอกดิ เอะอะก็ภาพๆ  :angry2:

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.28 วันเกิดวุ่น ๆ {P.27}{ุ6-10-58} 50%
เริ่มหัวข้อโดย: ♠DekDoy♠ ที่ 06-10-2015 21:11:35

นึกอะไรไม่ออกก็ภาพมาขู่ นี่คือจะขู่และวนอยู่อย่างนี้ทั้งเรื่องมั้ยหมอ

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.28 วันเกิดวุ่น ๆ {P.27}{ุ6-10-58} 50%
เริ่มหัวข้อโดย: mukmaoY ที่ 06-10-2015 21:12:31

อิพี่หมอหึงจนสมองไหม้แล้วมั้ง5555

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.28 วันเกิดวุ่น ๆ {P.27}{ุ6-10-58} 50%
เริ่มหัวข้อโดย: My_yunho ที่ 06-10-2015 21:18:23

หึงแน่เลยๆๆๆ ฝนโดนทำโมษแน่

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.28 วันเกิดวุ่น ๆ {P.27}{ุ6-10-58} 50%
เริ่มหัวข้อโดย: bmbeii ที่ 06-10-2015 21:22:40

 :z6: :z6: :z6: :z6: :z6:

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.28 วันเกิดวุ่น ๆ {P.27}{ุ6-10-58} 50%
เริ่มหัวข้อโดย: veeveevivien ที่ 06-10-2015 21:25:03

อร๊ายยยย

หวังว่าไผ่จะตามไปนะ คราวนี้จะได้รู้เสียที

ว่าแต่แอบสงสารพี่หมอนิด ๆ นะ ถ้าโดนจับได้ ไผ่ซัดน่วมแน่ ๆ

เฮ้อ สงสารฟ้าด้วย ถ้าไผ่รักกะฟ้า แต่ว่าอยากแกล้งพี่หมอด้วยการทำเหมือนรักฝน

แล้วพี่ฟ้าที่ไม่รู้เรื่องด้วยก็จะเสียใจหละสิ คิดว่าตอนนี้พี่ฟ้าน่าจะเริ่มรักไผ่แล้วหล่ะ

โอ๊ยยย อีรุงตุงนังดีแท้ ๆ  :katai1: :katai1:

แต่ยังไงก็อยู่ #ทีมน้ำฝนจร้าาา  :mew2: :mew2:

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.28 วันเกิดวุ่น ๆ {P.27}{ุ6-10-58} 50%
เริ่มหัวข้อโดย: lizzii ที่ 06-10-2015 21:34:28

เอาโล่ไปเลยค่าพี่หมออออ
หึงเค้าก็ไม่รู้ตัวอีก

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.28 วันเกิดวุ่น ๆ {P.27}{ุ6-10-58} 50%
เริ่มหัวข้อโดย: Mouse2U ที่ 06-10-2015 21:38:54

หึงเขาอยู่ยังไม่รู้ตัวอีกนะคะพี่หมอ

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.28 วันเกิดวุ่น ๆ {P.27}{ุ6-10-58} 50%
เริ่มหัวข้อโดย: ่jum ที่ 06-10-2015 21:47:53

ความจะแตกก็อีแบบนี้แหล่ะ  :เฮ้อ:

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.28 วันเกิดวุ่น ๆ {P.27}{ุ6-10-58} 50%
เริ่มหัวข้อโดย: namngern ที่ 06-10-2015 21:52:10

หึงแน่ๆ ค้องหึงแน่ๆ หึหึ
แล้วนาฬิกานั่นก็ของพี่หมอใช่มะ
รออ่านต่อค่าา

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.28 วันเกิดวุ่น ๆ {P.27}{ุ6-10-58} 50%
เริ่มหัวข้อโดย: RELAXED ที่ 06-10-2015 21:59:53

ชอบเรื่องนี้จัง มาต่อบ่อยๆนะคะ เป็นกำลังใจให้อิอิ :mew1:

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.28 วันเกิดวุ่น ๆ {P.27}{ุ6-10-58} 50%
เริ่มหัวข้อโดย: Bellze12 ที่ 06-10-2015 22:00:41

คาดว่าพี่หมอคงเก็บรูปไว้เป็นพัน o18

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.28 วันเกิดวุ่น ๆ {P.27}{ุ6-10-58} 50%
เริ่มหัวข้อโดย: ▶August5th◀ ที่ 06-10-2015 22:05:09

โหย พี่หมอ หึงเค้าก็บอกไป นี่ไม่รู้ตัวใช่ไหม 555+
แถมมีแอบส่งของขวัญวันเกิดให้ด้วยนะ นาฬิกาต้องมาจากพี่หมอแน่ๆ

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.28 วันเกิดวุ่น ๆ {P.27}{ุ6-10-58} 50%
เริ่มหัวข้อโดย: mystery Y ที่ 06-10-2015 22:14:09

รอ50%ที่เหลือจ้า~ ^^

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.28 วันเกิดวุ่น ๆ {P.27}{ุ6-10-58} 50%
เริ่มหัวข้อโดย: ่patsaporn ที่ 06-10-2015 22:31:18

ส่งนาฬิกามาให้ดั้ว น้องฝนทายไม่ถูกเลยเหรอลูกว่าของพี่เขา พี่หมอก็น่ารักดีนะ
นั่นๆๆๆ หึง ลสินะ หึงทีก็พาน้องไปปล้ำที ไม่มีวิธีที่จับใจน้องได้มากกว่านี้แล้วเหรอพี่ ฝ่อว่ะ บอกตรงๆ
สองบ้านนี้น่ารวมเป็นบ้านเดียวกันมาก เข้ากันได้สุดๆ

ขอบคุณค่ะ

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.28 วันเกิดวุ่น ๆ {P.27}{ุ6-10-58} 50%
เริ่มหัวข้อโดย: khwanruen ที่ 06-10-2015 22:32:50

ขออย่าดราม่าเยอะนะ  สงสารฝน

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.28 วันเกิดวุ่น ๆ {P.27}{ุ6-10-58} 50%
เริ่มหัวข้อโดย: บูมเบส ที่ 06-10-2015 22:35:08

ทำให้มันหึงจนดิ้นตายไปเลย

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.28 วันเกิดวุ่น ๆ {P.27}{ุ6-10-58} 50%
เริ่มหัวข้อโดย: yaoionlyyes ที่ 06-10-2015 22:37:36

กะไว้แล้วว่าวันนี้ต้องมาต่อ ฮื้อออออออออออออ ค้างคาไปอี๊กก
อิพี่หมอ เอ็ง555 หึงหน้ามืดเลยล่ะสิ ไงล่ะะ ไงล่ะะะะ

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.28 วันเกิดวุ่น ๆ {P.27}{ุ6-10-58} 50%
เริ่มหัวข้อโดย: smoking ที่ 06-10-2015 22:39:42

อีพี่หมอเป็นคนหลงเมีย  :hao7: :hao7: :hao7: :hao7: :hao7:

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.28 วันเกิดวุ่น ๆ {P.27}{ุ6-10-58} 50%
เริ่มหัวข้อโดย: klaew ที่ 06-10-2015 22:53:35

ตัวหงุดหงิดทำเหตุอีกแล้วสิพี่หมออออออ

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.28 วันเกิดวุ่น ๆ {P.27}{ุ6-10-58} 50%
เริ่มหัวข้อโดย: kysuperlove ที่ 06-10-2015 22:54:22

กี๊ซซซซ ชอบพี่หมอตอนนี้
มีแอบส่งดอกไม้กับของขวัญมาให้ฝนดั้ววววว ใช่มั้ยๆๆๆๆๆ งุ้ยยยยยยย
ตอนนมาส่งนี่ก็หึงไผ่ใช่มั้ยล่ะ ถือรีบขอตัวกลับ แอร้ยยยยยย
แต่มาตอนก่อนตัดจบนี่สิ เอาภาพมาขู่ฝนอีกแล้ว
อยากเจอน้องอยากคุยกับน้องอยากอยู่ใกล้ๆ ก็บอกเค้าดีๆ ดิ๊~~~~
หวังว่าจะไม่รังแกน้องรุนแรงอีกนะ ฮึ่มๆๆๆ

รอที่เหลือจ้าาาาา :mew1:

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.28 วันเกิดวุ่น ๆ {P.27}{ุ6-10-58} 50%
เริ่มหัวข้อโดย: dragon123 ที่ 06-10-2015 23:12:31

อิพี่หมอเลวววว!!!  :fire: :fire: :fire:

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.28 วันเกิดวุ่น ๆ {P.27}{ุ6-10-58} 50%
เริ่มหัวข้อโดย: leefever ที่ 06-10-2015 23:23:37

พี่หมอหัดปากตรงกับใจหน่อยสิ

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.28 วันเกิดวุ่น ๆ {P.27}{ุ6-10-58} 50%
เริ่มหัวข้อโดย: nevergoodbye ที่ 06-10-2015 23:31:15

พี่หมอหึงใช่มั้ยยยยยยยยยย นี่น้อยใจ(?)ที่ฝนเล่นถึงเนื้อถึงตัวกับไผ่ด้วยก้บอกมาาาาาาาาาาาา  :m3: :m3:

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.28 วันเกิดวุ่น ๆ {P.27}{ุ6-10-58} 50%
เริ่มหัวข้อโดย: Freja ที่ 06-10-2015 23:40:20

เดี๋ยวกลายเป็นไผ่ - ฟ้า พ่อแม่ จับได้  ก็เลยต้องไหลตามน้ำว่าคบกันมาได้พักหนึ่งแล้วนะ  ฝนอาจจะกลัวฟ้าสะเทือนใจก็ได้

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.28 วันเกิดวุ่น ๆ {P.27}{ุ6-10-58} 50%
เริ่มหัวข้อโดย: You MakeMe ที่ 07-10-2015 00:04:18

พึ่งเข้ามาอ่าน ไผ่รักเพื่อนดีอ่ะ หาคู่ให้ไผ่น่อยสิครับเอาแบบเมียเด็กน่ารักๆเอ็กซ์ๆหน่อยนึงก็ดี อยากอ่านเรื่องของไผ่ด้วย พลีส :hao6: :haun4: :haun4:

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.28 วันเกิดวุ่น ๆ {P.27}{ุ6-10-58} 50%
เริ่มหัวข้อโดย: จุ๊บจิ๊บจ๊ะจ๋า ที่ 07-10-2015 00:11:20

รักน้องอ่ะดิ๊. ขี้หึงนะคุณหมอ

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.28 วันเกิดวุ่น ๆ {P.27}{ุ6-10-58} 50%
เริ่มหัวข้อโดย: ~ ฤดูใบไม้ผลิ ~ ที่ 07-10-2015 00:37:50

 :เฮ้อ: ถอนหายใจให้กับมุกเดิมๆแต่ก็ยังใช้ขู่ฝนได้ของพี่หมอ

                :pig4:

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.28 วันเกิดวุ่น ๆ {P.27}{ุ6-10-58} 50%
เริ่มหัวข้อโดย: awfsp ที่ 07-10-2015 01:16:52

พี่หมอ หึง

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.28 วันเกิดวุ่น ๆ {P.27}{ุ6-10-58} 50%
เริ่มหัวข้อโดย: Ginny Jinny ที่ 07-10-2015 09:43:32

หึงแน่ๆ :hao3: :hao3:

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.28 วันเกิดวุ่น ๆ {P.27}{ุ6-10-58} 50%
เริ่มหัวข้อโดย: naoai ที่ 07-10-2015 11:23:42

ไฝ่รู้ความจริงสักทีดิ จะได้ทำให้เนื้อเรื่องมันเดินไปในทิศทางอื่นบ้าง ไม่ใช่วนกับการข่มขู่ด้วยภาพอยู่ร่ำไป โอเคมันอาจจะได้เห็นว่าพี่หมอเริ่มรักแล้ว แต่จุดพีคของเรื่องมันวนอยู่ที่เดิม ฝนบอกจะแก้ปัญหาเอง ไหนล่ะ ผมยังอ่านไม่เจอสักนิดเลยว่าวิธีแก้ปัญหาคืออะไร แนวทางเป็นแบบไหน หรือการออกไปหาพี่หมอแล้วให้เขาเอาเเลกกับการลบภาพซึ่งไม่รู้ว่ามีกี่ร้อยกี่พันใบเป็นวิธีแก้ปัญหา?  ผมไม่อยากให้คนแต่งเปลี่ยนพล็อตเรื่อง แต่แค่อยากให้มันกระชับขึ้น นี่นิยายเรื่องทาสแค้นนะครับ ไม่ใช่วังน้ำวน (เด็กสมัยนี้ทันไหมหว่ากับละครเรื่องนี้)

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.28 วันเกิดวุ่น ๆ {P.27}{ุ6-10-58} 50%
เริ่มหัวข้อโดย: janeyuya ที่ 07-10-2015 11:41:52

ไผ่กับฟ้าชอบกันแน่ๆ  :-[ ไผ่อ่ะทำเป็นปฏิเสธไม่ชอบสาวแก่งู้นงี้ จริงๆตกหลุมสาวแก่แล้วชิม้าาาาาาาาา สารภาพมานะ!!!
ส่วนตัวคิดว่าไผ่อ่ะรู้แล้ว เรื่องหมอแซมกับน้ำฝนอ่ะ ไผ่ไม่ใช่คนโง่เหมือนหมอแซมนะ(เราดูออก) แค่น้ำฝนบอกไผ่เราว่าไผ่ยินดีช่วยเพื่อนทุกอย่างแหละ นี่ไผ่คงรอให้ฝนบอกอยู่
นี่รอให้น้องฝนหนีไปมีผัวใหม่อยู่ หมั่นไส้หมอแซม :o12:

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.28 วันเกิดวุ่น ๆ {P.27}{ุ6-10-58} 50%
เริ่มหัวข้อโดย: mam.nalok ที่ 07-10-2015 11:59:40

รอคร้าาาาาาาารีบมาต่อเร็วๆนะ :katai2-1: :katai2-1: :katai2-1:

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.28 วันเกิดวุ่น ๆ {P.27}{ุ6-10-58} 50%
เริ่มหัวข้อโดย: liza sarin ที่ 07-10-2015 12:15:11

สงสัยฝนโดนจัดหนัก

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.28 วันเกิดวุ่น ๆ {P.27}{ุ6-10-58} 50%
เริ่มหัวข้อโดย: ดวงตะวัน ที่ 07-10-2015 13:10:40

พี่หมอหึงน้องจนอยู่เฉยไม่ไหวแล้ว รอที่เหลือลุ้นฝนจะโดนยังไง

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.28 วันเกิดวุ่น ๆ {P.27}{ุ6-10-58} 50%
เริ่มหัวข้อโดย: ♥♥ดอกช่อบานสะพรั่ง♥♥ ที่ 09-10-2015 06:17:26

 :hao3:

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.28 วันเกิดวุ่น ๆ {P.27}{ุ6-10-58} 50%
เริ่มหัวข้อโดย: Pakbung Mazo ที่ 09-10-2015 08:11:10

พี่หมอ...ซักทีเถอะค่ะเด็กอนุบาลยังรู้เลย อยากอ่านหวานๆแล้วค่ะพี่ 55555555

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.28 วันเกิดวุ่น ๆ {P.27}{ุ9-10-58} 100 %
เริ่มหัวข้อโดย: veeveevivien ที่ 09-10-2015 18:03:29

อยากรู้อีกคู่จะเป็นใครน้าาาาา

โอ้โหนิยายเรื่องนี้ ร้อยกว่าตอนเลยหรออออ

อ่านกันข้ามปีแน่ ๆ  :a5: :a5:

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.28 วันเกิดวุ่น ๆ {P.27}{ุ9-10-58} 100 %
เริ่มหัวข้อโดย: mukmaoY ที่ 09-10-2015 18:27:53

ตกใจร้อยกว่าตอน

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.28 วันเกิดวุ่น ๆ {P.27}{ุ9-10-58} 100 %
เริ่มหัวข้อโดย: nevergoodbye ที่ 09-10-2015 19:07:16

เริ่มสงสัยละว่าไผ่จะรู้ความจริงเอง หรือพี่หมอทนไม่ไหวจนต้องแสดงความเป็นเจ้าของกันแน่
คือ พี่หมอดูเดือดมากขึ้นทุกตอนเลยอะ  :-[

รีบมาต่อเร็วๆนะค้า ติดตามค่ะ

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.28 วันเกิดวุ่น ๆ {P.27}{ุ9-10-58} 100 %
เริ่มหัวข้อโดย: DalbitDef ที่ 09-10-2015 19:29:20

โถ่ พี่หมออ ตัวหงุดหงิดคงกระโดดเกาะเต็มตัวเลยละมั้งงานนี้ อิอิ

อ้าวว นี่นึกว่าคู่เอกคือ พี่หมอน้ำฝน คู่รองคือ ไผ่พี่ฟ้า มาโดยตลอดด
แสดงว่ามีคู่ช-ชอีกคู่น่ะสิ คู่ไหนน๊าาาาา

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.28 วันเกิดวุ่น ๆ {P.27}{ุ9-10-58} 100 %
เริ่มหัวข้อโดย: Mouse2U ที่ 09-10-2015 19:45:11

คนที่หายไปนึกได้แค่เพื่อนของพี่หมอ (เจ้าของคลินิก) เท่านั้นเองค่ะ จะใช่หรือไม่หนอ~

รอตอนหน้าจ้า ^^

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.28 วันเกิดวุ่น ๆ {P.27}{ุ9-10-58} 100 %
เริ่มหัวข้อโดย: SiHong ที่ 09-10-2015 19:47:29

ตอนแรกแอบเคืองไผ่นะที่ทำให้ฝนเจอเรื่องแบบนี้ แต่อ่านไปนานๆทำให้รู้ว่าไผ่เป็นเพื่อนที่ดีมาก

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.28 วันเกิดวุ่น ๆ {P.27}{ุ9-10-58} 100 %
เริ่มหัวข้อโดย: Ginny Jinny ที่ 09-10-2015 19:49:08

 :hao7:  พี่หมอหึงเป็นกดๆแบบนี้ น้องก็ยิ่งเข้าใจผิดไปเรื่อยสิ  :hao3:

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.28 วันเกิดวุ่น ๆ {P.27}{ุ9-10-58} 100 %
เริ่มหัวข้อโดย: lizzii ที่ 09-10-2015 20:05:18

ยังไงนะๆๆ มีพระเอกสองคน???
นึกไม่ออกอ่ะ แต่ยังไงพี่หมอก็คู่กะฝนใช่ป่ะ
หรือจะไปเปนนายเอกแทน 55555

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.28 วันเกิดวุ่น ๆ {P.27}{ุ9-10-58} 100 %
เริ่มหัวข้อโดย: pedchara ที่ 09-10-2015 20:59:53

เพื่อนพี่หมอกับไผ่หรอ หรือจะมีคนมาชอบฝนกัน ตื่นเต้นๆ
เกลียดพี่หมอเหมือนเดิม
ไม่เคยจะทำอะไรมากกว่าการหงุดหงึด
แบบประกาศไปเลยว่าเนี่ยของกู

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.28 วันเกิดวุ่น ๆ {P.27}{ุ9-10-58} 100 %
เริ่มหัวข้อโดย: ▶August5th◀ ที่ 09-10-2015 21:20:53

เรียกฝนไปหา เพราะแค่นี้ใช่มะ ไอ้พี่หมอหื่นเอ้ย 555+

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.28 วันเกิดวุ่น ๆ {P.27}{ุ9-10-58} 100 %
เริ่มหัวข้อโดย: *-*คาเมะ*-* ที่ 09-10-2015 21:31:51

หรือว่าเป็นแฟนเก่า ฟ้า ได้กับไผ่แทน บร๊ะ

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.28 วันเกิดวุ่น ๆ {P.27}{ุ9-10-58} 100 %
เริ่มหัวข้อโดย: athena_tiew ที่ 09-10-2015 21:40:29

พระเอกอีก ๑ หน่วยนิหมอนนท์ (ชื่อนี้มั้งนะ) เพื่อน(ไอ้)พี่หมอเจ้าของคลีนิกที่พี่หมอพาฝนไปรักษาหรือเปล่าคะ ส่วนจะมาทวงใครคืนอันนี้อยากเดาว่าเป็นไผ่นะ ตอนเริ่มอ่านเรื่องนี้บอกตรงๆว่า จะเก็บไว้อ่านเรื่องสุดท้ายเลยนะคะ ไม่ค่อยชอบพี่หมอเท่าไร แต่ตอนนี้กลายเป็นเรื่องแรกที่คลิกเข้ามาอ่านเลย ไม่รู้ตัวเลยจริงๆ ยิ่งรู้ว่าเป็นมหากาพย์ร้อยตอน ยิ่งอยากอ่านนะ ตอนนี้ฝนยังไม่เข้ามหาวิทยาลัยใช่ไหมคะ สงสัยพี่หมอกับน้ำฝนคงต้องใช้เวลาสู้รบกันอีกหลายปี เราว่าน้ำฝนเริ่มมีอิทธิพลกับพี่หมอแล้วนะ แต่น้ำฝนอ่ะ ไม่รู้ตัวเลย ก็เด็กยังไม่ประสีประสานินะ แล้วจุดเริ่มต้นก็เลวร้ายมาก เด็กธรรมดาแบบน้ำฝนก็เลยต้องเป็นลูกไล่คุณหมออีโก้สูงแบบพี่หมอแซมไปก่อน รอน้ำฝนสะสมประสบการณ์สักนิด พี่หมออาจต้องเป็นฝ่ายวิ่งไล่ตามบ้างก็ได้นะ

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.28 วันเกิดวุ่น ๆ {P.27}{ุ9-10-58} 100 %
เริ่มหัวข้อโดย: Freja ที่ 09-10-2015 21:40:56

คิดเหมือนค.หข้างบน
แฟนฟ้าน่าจะกลับมาหาฟ้าหรือเปล่า?
พระเอกอีกคนเพื่อนพี่หมอหรือเปล่า?
หรือว่าเพื่อนๆชองฝนกับไผ่
ไงก็ขอให้ไผ่โดนกด
เราไม่ชอบไผ่  เรื่องทั้งหมดเริ่มต้นเพราะไผ่นั่นแหละ
ไม่ใช่พี่หมอไม่ผิดนะ ผิดเต็มประตู เพราะทำเอง
เริ่มเห็นทางที่พี่หมอกำลังบ่ายหน้าไปแล้วหลุมลึกอยุ่ข้างหน้าพี่หมอยังไม่เห็นเลย
เป็นได้รักฝนก่อนแน่ๆ  แล้วจะรอดูคนเจ็บเพราะอีกฝ่ายไม่รักตอบ

เรื่องก็ไม่ได้วนนะ  เห็นพัฒนาการทีละเล็กทีละน้อย
สังเกตุกากระทำที่พี่หมอมันทำกับฝนสิ
ไมไ่ด้บังคับมากเท่าเดิม  ฝนเองก็ชอบเซ็กส์ที่พี่หมอจัดให้แล้วนะ

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.28 วันเกิดวุ่น ๆ {P.27}{ุ9-10-58} 100 %
เริ่มหัวข้อโดย: mypink801 ที่ 09-10-2015 21:42:30

เพิ่งรู้ว่าจะมีเป็นร้อยตอนเลย ขอหวานซักห้าสิบตอนก็ยังดี
ตอนหน้ามุ้งมิ้งจริงๆนะ พี่หมอดูกวนน้อง

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.28 วันเกิดวุ่น ๆ {P.27}{ุ9-10-58} 100 %
เริ่มหัวข้อโดย: Paparazzi ที่ 09-10-2015 21:46:46

พระเอกอีกคนคือใครอ่าาาา ต้องกลับไปย้อนดูใหม่แล้วววว

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.28 วันเกิดวุ่น ๆ {P.27}{ุ9-10-58} 100 %
เริ่มหัวข้อโดย: klaew ที่ 09-10-2015 22:01:27

พี่หมอ หวง= รัก นะไม่รู้เหรอ
ถ้าเป็นไผ่คงทรมานน่าดู รู้ทั้งรู้ว่าฝนไปทำอะไรแต่ก็ช่วยไม่ได้
ได้แต่รอคอย ว่าเมื่อไหร่ฝนจะกลับมา


หึหึ หวังว่าพระเอกอีกคนคงไม่ใช่แฟนเก่าพี่ฟ้าหรอกนะ เพราะไม่งั้นเราใจสลายแน่ อุตส่าห์เชียร์ให้คู่กับไผ่อ่ะ

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.28 วันเกิดวุ่น ๆ {P.27}{ุ9-10-58} 100 %
เริ่มหัวข้อโดย: My_yunho ที่ 09-10-2015 22:13:34

ยอมรับตัวเองซะพี่หมอว่าคิดยังไง

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.28 วันเกิดวุ่น ๆ {P.27}{ุ9-10-58} 100 %
เริ่มหัวข้อโดย: HISY ที่ 09-10-2015 22:18:30

ดีดเมมโมรี่การ์ดใส่หน้าผากอิพี่หมอสักที หมั่นไส้

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.28 วันเกิดวุ่น ๆ {P.27}{ุ9-10-58} 100 %
เริ่มหัวข้อโดย: kysuperlove ที่ 09-10-2015 23:03:51

พระเอกที่หายไปอีกคนนึง กรี้ดดดดดดด
ขอให้คู่กับไผ่ได้มั้ย5555555555 :z1:

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.28 วันเกิดวุ่น ๆ {P.27}{ุ9-10-58} 100 %
เริ่มหัวข้อโดย: ▲TEACHCHY▼ ที่ 09-10-2015 23:38:50

ทำไมพี่หมอเป็นคนเยี่ยงนี้ล่ะคะ มาๆขอตบที
ถึงพี่แกจะค่อยๆรักน้อง แต่การกระทำและความคิดก่อนปรับปรุงแกช่างเลวร้ายกับคนๆนึงนัก

ถึงจะไม่ชอบใจนัก แต่ก็ติดเรื่องนี้อย่างไม่น่าเชื่อเลยล่ะค่ะ
คาดว่าเราน่าจะชอบแนวนี้5555

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.28 วันเกิดวุ่น ๆ {P.27}{ุ9-10-58} 100 %
เริ่มหัวข้อโดย: ~ ฤดูใบไม้ผลิ ~ ที่ 10-10-2015 00:20:28

เดาว่าพระเอกอีกคนนี่ใช่แฟนพีี่ฟ้ารึเปล่าน้าา

คนเขียนใบ้มาว่าจะกลับมาทวงของๆเขาคืนนี่ก็นึกถึงแฟนพี่ฟ้าคนแรกเลย 5555
รอตอนหน้าค่ะ จิ้นว่าน่าจะเจอพี่หมอเวอร์มุ้งมิ้งกรุ้งกริ้ง(มั้ง)  :mew1:

                       :L2: :pig4:

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.28 วันเกิดวุ่น ๆ {P.27}{ุ9-10-58} 100 %
เริ่มหัวข้อโดย: threetanz ที่ 10-10-2015 00:57:36

พอคุณนักเขียนมาบอกว่ามีคู่ที่สองนี่นึกใหญ่เลยว่าใคร

ติดตามต่อไปนะคะ

ชอบของขวัญวันเกิดปริศนา อิอิ

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.28 วันเกิดวุ่น ๆ {P.27}{ุ9-10-58} 100 %
เริ่มหัวข้อโดย: liza sarin ที่ 10-10-2015 00:58:41

พี่หมอหื่นนะเนี่ย

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.28 วันเกิดวุ่น ๆ {P.27}{ุ9-10-58} 100 %
เริ่มหัวข้อโดย: mystery Y ที่ 10-10-2015 12:00:13

สู้ๆนะฝน~

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.29 ไม่เข้าใจตัวเอง {P.29}{ุ12-10-58}
เริ่มหัวข้อโดย: memew ที่ 12-10-2015 10:19:34

Chapter : 29 : ไม่เข้าใจตัวเอง
(พี่หมอ...♡)
♡
♡

 
เหมือนตัวเองเป็นบ้าไปแล้วจริง ๆ ทั้งที่ผมเพิ่งกอดมันไป แต่ทำไม เหมือนยิ่งกอด ผมยิ่งต้องการมันมากขึ้น อยากครอบครอง อยากทำให้มันเป็นของผมมากกว่านี้
 
ไม่ใช่แค่ร่างกาย แต่อะไรผมก็ยังหาคำตอบไม่ถูก
 
สาย ๆ ของวัน ท้องฟ้าที่เคยสว่างไสวก็พากันมืดครึ้มลงทีละนิด ไม่นานหยาดน้ำมากมายก็ไหลลงมาจากฟากฟ้า ผมหันไปมองเม็ดน้ำมากมายผ่านหน้าต่าง
 
แต่ก่อนน้ำฝนก็คือน้ำฝน แต่ตอนนี้ เหมือนน้ำฝนจะเป็นมากกว่าเม็ดน้ำสีใสธรรมดา ผมถอนหายใจเบา ๆ หันกลับมาทำงานต่อ
 
พอหมดเวรผมก็คว้ากระเป๋า เตรียมตัวกลับบ้าน รู้สึกเหมือนชีวิตมันน่าเบื่อยังไงพิกล หรือว่าผมจะไปรับจ๊อบพิเศษที่คลินิกเพื่อนผมดีนะ มันก็เรียก ๆ ให้ไปช่วยอยู่
 
วันนี้ผมเลยตัดสินใจ หันหัวรถไปคลินิกเพื่อนแทนที่จะกลับบ้าน
 


“ลมอะไรพัดมา” มันถามทันทีที่เห็นหน้าผม
 
“ลมเบื่อ”
มันมองหน้าผมงง ๆ ก่อนจะรับแฟ้มมาจากมือเจ้าหน้าที่ไปดู
 
“เดี๋ยวช่วย”
 
“เอ้อ สงสัยจะเบื่อของจริง” มันรีบไล่ให้ผมไปประจำตำแหน่งห้องตรวจสำรองทันที กะว่าเลิกงานจะลากมันไปดริ้งค์แก้เบื่อสักหน่อย
 
เรารักษากันจนถึงสองทุ่มมันก็ปิดคลินิก ผมลากมันไปนั่งกินกันที่ร้านประจำ
 
“เป็นไร” มันถามอีกรอบ แต่ผมไม่ตอบ “เรื่องหัวใจ?” มันคาดเดาเอาสั้น ๆ
 
ผมมองตามัน ถ้าพูดถึงเรื่องหัวใจก็ต้องเป็นเรื่องของผู้หญิง และผู้หญิงที่ผมชอบก็คือฟ้า แต่ผมไม่ได้มีปัญหาอะไรกับฟ้า เรายังไม่ได้ข้ามขั้นกันไปถึงไหน ผมยังตามจีบฟ้าอยู่เหมือนเดิม ผมส่ายหัวไปมา

“ไม่ใช่หรอก”
 
“ทำหน้าเหมือนคนมีปัญหาเรื่องความรัก”
 
“เปลี่ยนจากหมอคนมาเป็นหมอดูตั้งแต่เมื่อไหร่” ผมสัพยอกมันกลับ มันยักไหล่
 
“อาการมันฟ้อง มีอะไรก็ปรึกษากันได้”
 
ผมแหงนหน้าพิงหลังกับพนักพิง
 
“ปัญหามันน่ะมี แต่ไม่ใช่ความรัก” 
 
“แล้วมันคืออะไร”
 
นั่นน่ะสิ มันคืออะไร ผมไม่ได้ตอบมันอีก นั่งกินแล้วหาเรื่องอื่นคุยไป เที่ยงคืนผมกับมันก็พากันกลับ เพราะผมมีเวรเช้า
 
ผมลากสังขารขับรถกลับบ้าน มึนหัวเบา ๆ พาตัวเองเข้าห้องน้ำไป ผมคลายเนกไท เงยหน้ามองแก้มที่เรื่อนิด ๆ เพราะฤทธิ์แอลกอฮอล์หลายแก้ว พออาบน้ำเสร็จ สติก็เริ่มกลับคืน ผมคว้าชุดนอนมาสวม หยิบมือถือไปทิ้งตัวลงนอน แต่ก่อนผมไม่ใช่พวกติดโทรศัพท์ แต่ช่วงนี้ เหมือนมีอะไรบางอย่างที่ทำให้ผมต้องหยิบมันขึ้นมาดูบ่อย ๆ
 
ผมกดเลื่อนไปที่เบอร์ฟ้า ไปหน้ากล่องข้อความ คิดอยู่ว่าจะส่งอะไรไปให้ สิ่งที่ส่งก็ดูจะเหมือนเดิม ผมบอกราตรีสวัสดิ์ ขอให้อีกคนนอนหลับฝันดี หยอดคำพูดหวาน ๆ อีกนิด ไม่มากแต่ก็ไม่น้อยตามสไตล์ตัวเอง ถึงจะรู้ว่าจะไม่ได้รับข้อความอะไรตอบกลับก็ตาม
 
กำลังจะวางโทรศัพท์ แต่ผมตัดสินใจกดเลื่อนไปยังอีกเบอร์ กดส่งข้อความ ไม่ต้องปรุงแต่งคำพูดให้หวาน แค่เขียนสิ่งที่ใจอยากเขียนเท่านั้น
 
‘นอนรึยัง’
 
เที่ยงคืนกว่าแล้ว มันคงนอนไปแล้วล่ะ แต่ผมก็ไม่เข้าใจเหมือนกันว่าจะเขียนไปหามันทำไม แค่อยากคุยอะไรกับมันสักหน่อยเท่านั้น พอส่งเสร็จ ผมก็วางโทรศัพท์ไว้ข้างตัว ไม่คิดว่ามันจะได้อ่านหรอก ผมปิดเปลือกตาลง ฤทธิ์แอลกอฮอล์ที่คั่งค้างทำให้ผมเริ่มเคลิบเคลิ้ม กำลังจะหลับก็ต้องสะดุ้งเพราะเสียงเมสเสจเรียกเข้า ผมรีบคว้ามากดดูทันที
 
‘นอนแล้ว’
เป็นข้อความสั้น ๆ ตอบกลับจากคำถามสั้น ๆ ของผมเหมือนกัน ผมอมยิ้ม
 
‘แล้วคนที่ไหนมาตอบเมสเสจกลับ’
ผมกวนกลับ ใจที่อยากจะนอนเหมือนโดนกระตุ้นด้วยกาเฟอีนกลิ่นน้ำฝนอ่อน ๆ
 
‘คนที่ถูกปีศาจก่อกวน’
แทนที่จะโกรธผมกลับยิ้มกับคำด่านั้น
 
‘พรุ่งนี้เลิกเรียนกี่โมง’
ผมส่งไปอีกรอบ
 
‘ปกติ’
 
ผมยิ้ม
‘ขอเวลาที่แน่นอน’
 
‘ความแน่นอนไม่มีในโลก’
 มันกวนกลับ ผมหัวเราะออกมาอีกรอบ
 
‘ฉันจะไปรับ’
 
‘ผมหาทางกลับบ้านได้ ขอบคุณ’
ผมยิ้มกับคำปฏิเสธนั้น ก่อนจะกดส่งกลับไป 
 
‘นายไม่มีสิทธิ์ปฏิเสธ’
รอไม่นาน ผมก็ได้ข้อความกลับมาอีกสั้น ๆ
 
‘เลว’
ผมยิ้ม ไม่ได้เขียนอะไรตอบกลับไป ผมจะคิดว่านี่คือคำตกลงละกัน ผมวางโทรศัพท์ไว้บนโต๊ะข้างโคมไฟ หลับตาลงเบา ๆ นึกถึงหน้าตาตอนฝนตอบกลับคำสุดท้าย ก่อนนึกไปถึงใบหน้าเวลาที่อยู่ในอ้อมแขนผม แล้วผมก็พาสติตัวเองหลับใหลไป
…
…
…
…
…
ผมไปทำงานปกติ แต่ใจก็อยากส่ง sms ไปบอกให้พระอาทิตย์วิ่งเร็วกว่านี้ พอออกเวร ผมรีบคว้ากระเป๋าเดินลิ่ว ๆ ออกจากโรงพยาบาลทันที
 
ผมไปรอมันยังจุดเดิม สักพักก็เห็นใครบางคนเดินถือกระเป๋าหน้ามู่ ๆ เข้ามา ผมไม่สนใจ เปิดประตูรถรอไว้ มันเดินมานั่งโดยไม่พูดไม่จา ผมปิดประตูให้ เดินไปยังตำแหน่งตัวเอง มันนั่งนิ่งไม่ทักทายอะไร มองเพียงกระจกข้างรถเหมือนทุกครั้ง
 
ผมสับเกียร์ พารถวิ่งตรงไปด้านหน้า ปกติผมไม่ชอบเปิดเพลงหรืออะไรเวลานั่งรถอยู่แล้ว แต่วันนี้ผีคงเข้าสิงผม ผมเอื้อมหยิบแผ่นซีดีที่เพื่อนผมเคยซื้อมาฝากยัดใส่ มันบอกให้ผมหัดฟังเพลงเวลานั่งรถซะบ้าง ฝนหันมามอง ทำหน้าแปลกใจ แต่ไม่ได้พูดอะไร

ผมไม่ได้ขับรถพามันกลับคอนโด มันไม่หันมามองหรืออะไร จนรถจอด มันถึงได้เงยหน้ามองสถานที่นั้น ผมดับเครื่องก้าวลงจากรถ ฝนยังนั่งอยู่ที่เดิม ผมเดินอ้อมไปเปิดประตูรถให้
 
“ไม่รู้วิธีลงรถรึไง”
 
“จะพาผมไปไหน”
ผมไม่ตอบ ลากแขนมันลงจากรถก้าวตรงไปด้านหน้า มันคงแปลกใจกับสถานที่ที่ผมมา ผมเองก็แปลกใจไม่ต่าง
 
ร้านหนังสือครับ
ผมชอบอ่านหนังสือ ผมเดินนำไปเลือกหนังสือที่ผมชอบ ๆ อ่าน มันมองไปรอบ ๆ
 
“อยากได้เรื่องไหนก็เลือกเอา”
 
มันมองผมงง ๆ ผมหันไปสนใจหนังสือตรงหน้า ไม่ได้สนใจมันอีก ผ่านไปนานแค่ไหนไม่รู้ ผมได้หนังสือมาตั้งเบ้อเร่อ นิตยสารเกี่ยวกับการแพทย์ อะไรที่เกี่ยวกับวิทยาศาสตร์ โลนลี่แพลนเน็ต สารคดี ส่วนมากหนังสือที่ผมชอบ ๆ จะหนีไม่พ้นอะไรที่เกี่ยวกับวิทยาศาสตร์หรือวงการแพทย์นักหรอก
 
ผมหันซ้ายหันขวามองหาคนที่มากับผม แต่ไม่เห็น หรือว่ามันจะหนีกลับก่อน ผมขมวดคิ้วไม่พอใจ กำลังจะล้วงหยิบโทรศัพท์มาโทรตาม ถ้าสายตาไม่เหลือบไปเห็นมันอยู่มุมหนึ่งในโซนหนังสือเกี่ยวกับเกม
 
ผมขำนิด ๆ มองมันไม่ต่างกับเด็กผู้ชายคนอื่น ๆ ผมเดินไปสะกิด ฝนรีบเด้งตัวลุก
 
“เสร็จยัง” มันถาม ผมพยักหน้า ตอนนี้รอพนักงานห่อหนังสืออยู่
 
“อยากได้เรื่องไหน” ผมมองหาหนังสือที่คิดว่ามันน่าจะเลือกไว้บ้าง แต่ไม่เห็นครับ มันหันไปคว้าหนังสือเล่มเล็ก ๆ บาง ๆ มายื่นให้ดู ผมมองหน้ามันงง ๆ
 
“แค่นี้”
มันพยักหน้า ผมพยักหน้ารับนิด ๆ เข้าใจ คว้าหนังสือขายหัวเราะในมือมันไปวางไว้กับหนังสือตั้งเบ้อเร่อของผม รอกันไม่นาน ผมก็แบกหนังสือกลับ ฝนเดินตามมาเงียบ ๆ
 
ผมก็ไม่เข้าใจเหมือนกัน ว่าผมจะพามันมาทำไม แค่เลือกหนังสือ

หลังจากนั้นผมก็พามันขึ้นรถ ขับไปตามเส้นทาง ก่อนเลี้ยวเข้าไปในร้านอาหารที่ผมเคยมากับเพื่อนประจำ มันหันมามอง ผมไม่พูดอะไร เลี้ยวรถเข้าไปในร้านอาหารนั้น คราวนี้มันไม่รอให้ผมเปิดประตูให้ เปิดออกเองเลย ผมล็อกรถ เดินนำ ฝนหันซ้ายหันขวามองไปรอบ ๆ
 
ปกติร้านจะเต็มตลอด เราโชคดีได้โต๊ะว่าง จริง ๆ ผมอยากได้ที่เงียบ ๆ แต่มันเหลือแค่ด้านหน้า ๆ ใกล้ลานจอดรถแทน ผมยื่นเมนูให้มัน
 
“ผมไม่เคยมา”
 
“อยากสั่งอะไรก็สั่งไป ที่นี่อร่อยทุกอย่าง”
 
“พี่สั่งไปสิ ผมกินอะไรก็ได้”
 
“งั้นเลือกเมนูอะไรก็ได้นั้นมา” ผมโบ๊ยหน้าที่สั่งอาหารให้ มันค้อน รับเมนูไปดู พอพนักงานมามันก็สั่ง เป็นเมนูบ้าน ๆ แบบที่มันทำกินที่บ้านนั่นแหละ
 
“พอรึเปล่า” มันเงยหน้าถาม ผมไม่ตอบ มันค้อนผมอีกรอบ ผมแอบอมยิ้ม แต่ไม่พูดอะไร
 
“งั้นแค่นี้ละครับ” มันบอกพนักงานที่ยิ้มรับ พอพนักงานเดินไป มันก็เสหน้าไปทางอื่น มองวิวมองอย่างอื่นไป ในขณะที่ผมนั่งนิ่งพิงหลังกับเก้าอี้มองมัน
 
ใบหน้าด้านข้างฝนละม้ายคล้ายฟ้าเอามาก ๆ  แต่หน้าเข้มและมีผิวสีเข้มกว่าฟ้าที่มีผิวที่ละเอียดและขาวกว่า มันละสายตาจากวิวมาสบตาผมที่มองมันอยู่ มันทำหน้าอึดอัด ก่อนก้มหน้า แล้วเสมองไปอีกด้าน
 
“มีธุระอะไรรึเปล่าถึงพาผมมานี่” ผมว่ามันคงถามเพื่อหาทางเลี่ยงจากความเงียบชวนอึดอัดนี้มากกว่า ผมไม่ตอบ หันไปมองวิวแทน
 
พนักงานนำเครื่องดื่มมาเสิร์ฟ เรานั่งเงียบกันอีกครั้ง มันคงอึดอัดถึงได้ล้วงหยิบมือถือมากดเล่น ผมล้วงหยิบขึ้นมากดบ้าง มันสะดุ้ง รีบเปิดข้อความมือถือดู
 
‘ทำอะไรอยู่’
มันช้อนตามองผมค้อน ๆ
 
‘กินข้าว’
มันตอบกลับสั้น ๆ
 
‘กับใคร’
ผมถามกลับอีก
 
‘ปีศาจ’
ผมแอบหัวเราะ
 
‘น่าจะอร่อย’
 
‘ไม่รู้ อาจจะกินไม่ลง’
 
‘ชอบสีอะไร’
 
ฝนช้อนตามองผมอีกที คงงงว่าผมถามไปทำไม
 
‘สีกากี อยากได้มาจับผู้ร้ายแถวนี้’
ผมเผลอยิ้ม มันเหลือบตามองผม คงอยากหัวเราะด้วย แต่รักษาท่าทีไว้
 
‘ยังไงนายก็หนีผู้ร้ายคนนี้ไม่รอดหรอก’
มันเงยหน้ามองผม ยังไม่ทันที่มันจะตอบอะไร อาหารหน้ตาน่าทานก็ทยอยกันมา
 
ท้องผมร้องทันทีที่เห็น เราไม่พูดอะไร พากันกินข้าวด้วยกันไปเงียบ ๆ ไม่รู้ผมคิดไปเองหรือเปล่า  แต่เหมือนกับข้าวมื้อนี้ จะมีแต่ของโปรดผมทั้งนั้นเลย
 
มันนั่งก้มหน้าก้มตากินไปเงียบ ๆ ต่างคนต่างกิน ต่างคนต่างเงียบ ผมจะตักแกงจืดสาหร่ายเป็นจังหวะเดียวกับที่มันจะตักด้วย มันรีบละช้อนหันไปตักอย่างอื่น ในขณะที่ผมตักตามเป้าหมายเดิม
 
ร้านนี้อร่อยจริง ๆ ไม่นานอาหารทุกอย่างก็แทบเกลี้ยงจาน
 
ผมล้วงหยิบมือถือมากดส่งบางข้อความ
 
‘อร่อยไหม’
มันล้วงหยิบขึ้นดู แต่ไม่ตอบ ผมยกยิ้ม มันล้วงมือขยุกขยุย ก่อนวางเงินไว้ เดา ๆ จากจำนวนน่าจะครึ่งหนึ่งของราคาค่าอาหารวันนี้
 
“ขอบคุณที่พามาแนะนำร้านใหม่” มันทำท่าจะลุก ผมรีบคว้าข้อมือมันไว้ทันที สั่งด้วยสายตาให้นั่งลง
 
“ผมจะรีบกลับไปทำการบ้าน”
 
“ไม่ต้องรีบ ได้ทำแน่” ผมบอกไป มันมองหน้าผม พยายามบิดข้อมือออก
 
“ผมจะกลับไปทำที่บ้าน”
 
ผมแกล้งยกยิ้ม “ก็ลืมไปว่านายชอบที่ที่มันเร้าใจ”
 
มันทำหน้าอึ้ง ๆ
 
“ผมหมายถึงการบ้านจริง ๆ ไม่ได้หมายถึงอย่างอื่น”
 
“ฉันก็ไม่ได้หมายถึงอย่างอื่น นายกำลังคิดอะไรอยู่” ผมเล่นมันกลับ มันทำหน้าอึ้งกว่าเดิม “ตอนแรกไม่คิดนะ แต่ตอนนี้นายทำให้ฉันคิดแล้ว”
 
มันกรอกตาไปมา คงคิดว่าตัวเองทำผิดเข้าให้แล้ว ผมอาศัยจังหวะที่มันกำลังน็อกหมัดผม ยกมือเรียกพนักงานเพื่อคิดเงินทันที มันทำท่าจะเดินหนี แต่ผมฉุดแขนมันไว้ จับเงินยัดใส่มือมัน วางเงินตัวเองลงไปแทนที่ ในจำนวนที่น่าจะเกิน พอพนักงานเดินมารับ ผมลากมันเดินออกมาทันที มันพยายามขืนตัว
 
ผมยัดมันใส่รถเหมือนเดิม มุ่งหน้าตรงไปเรื่อย ๆ พอสตาร์ทเครื่อง แผ่นเพลงที่เล่นค้างไว้ก็รันอัตโนมัติ มันหันหน้ามองหน้าต่างเหมือนเดิม ผมขับรถไปเรื่อย ๆ คิดไม่ออกเหมือนกันว่าจะพามันไปที่ไหน แค่อยากอยู่อย่างนี้ไปเรื่อย ๆ แม้อีกคนจะคุยด้วยหลังใส่ผมก็ตาม
 
สักพักผมก็จอดรถยังสวนสาธารณะไม่ห่างจากคอนโดมากนัก ฟ้าโทรมาพอดี มันจะเดินเลี่ยงไปคุย แต่ผมฉุดแขนมันไว้ มันบอกฟ้าว่ามากับเพื่อน ก่อนจะอ้อมแอ้มพูดว่าบางทีคืนนี้อาจค้างเลย ผมอมยิ้มด้วยความพอใจ พอมันวางสายผมก็ปล่อย มันทำหน้าหงุดหงิด ยัดมือถือใส่กระเป๋า ยืนอยู่ข้าง ๆ พิงสะโพกไว้กับกำแพงอิฐรอบต้นไม้ ดูแสงไฟรอบด้านจากสวนสวย
 
บอกตามตรงว่าผมไม่เคยมาที่นี่มาก่อน ไม่รู้คิดไงถึงมาเหมือนกัน แต่ผมก็เพิ่งรู้ว่าบรรยากาศมันดีดีขนาดนี้ หลอดไฟให้ทางส่องสว่างทดแทนดวงดาวที่หดหายไปบนท้องฟ้า แม้มันจะไม่เล็กและไม่เยอะเท่าก็เถอะ กล่องครอบของมันก็ดูสวยดีด้วย
 
เรายืนนิ่งกันแบบนั้นจนมันตบยุงที่แขนดังแปะผมถึงได้หันไปมอง ก่อนที่ยุงจะมาหามมันหนีผมไป  ผมตัดสินใจลากแขนมันกลับไปที่รถ มันไม่พูดอะไร และคงรู้ว่าเป้าหมายที่ผมจะพาไปนั้นคือที่ไหน
 
ต่อให้มันหาหนทางร้อยแปดมาปฏิเสธ ผมก็จะหาหนทางร้อยแปดมาฉุดมันไปด้วยอยู่ดี
 
เพราะมันคือทาสของผม
 
 
 
 To be con..
หึ ตอนนี้ยังเป็นแค่ทาสเฉย ๆ ต่อไปจะกลายเป็นทาสรักแน่ ๆ

ปล.1 บางทีพี่หมอก็แอบเสี่ยว = =  จะส่ง Sms หาพระอาทิตย์ ขอโทษ พระอาทิตย์(พี่เอก)ไม่ว่าง กกพระจันทร์(น้องกาย)อยู่
กลัวยุงหามน้ำฝนหนีไป ยุงบ้านพี่หมอคงตัวเท่าช้าง = = เสี่ยวรับประทานจริง ๆ = = 

ปล. 2 กรี๊ดดด พาร์ทนี้มีพี่หมอนนท์โผล่มาด้วยยยย คิดเถิงงงงง>///<
ปล. 3. เจอคำผิด สะกิดโต้ยเน้อ
ปล. 4 ขอบคุณทุกคอมเม้นท์ทุกโหวตค่าาา


พี่หมอนนท์ : "ขอบคุณสำหรับบท ถึงจะไม่กี่ประโยคก็เถอะ"
จริง ๆ เขียนพาร์ทของพี่หมอนนท์แยกไว้แล้ว เขาเรียกอะไรนะ บีไฮเดอะซีนใช่ไหม เล่าในมุมของพี่หมอนนท์ เนื้อเรื่องคือแงะมาจากเรื่องหลักเลย(ฮ่า ๆ เล่นง่ายมาก) เดี๋ยวจะหาจังหวะลงอีกที ^^
(http://upic.me/i/fe/1djy5.jpg)

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.29 ไม่เข้าใจตัวเอง {P.29}{ุ12-10-58}
เริ่มหัวข้อโดย: lizzii ที่ 12-10-2015 10:45:41

หมอนนท์คู่กับใครอ่ะ
เราชอบโมเม้นส่งเมจเซสคุยกันนะ น่ารักดี ฮ่าๆ

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.29 ไม่เข้าใจตัวเอง {P.29}{ุ12-10-58}
เริ่มหัวข้อโดย: nevergoodbye ที่ 12-10-2015 11:04:09

ทาสอะร๊ายย ใครเค้าพาทาสไปเลี้ยงข้าวบ้างคะพี่หมออ

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.29 ไม่เข้าใจตัวเอง {P.29}{ุ12-10-58}
เริ่มหัวข้อโดย: MayMaMee ที่ 12-10-2015 11:32:10

เดทแรก

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.29 ไม่เข้าใจตัวเอง {P.29}{ุ12-10-58}
เริ่มหัวข้อโดย: pedpilin ที่ 12-10-2015 11:45:27

ตรง 'เหมือนๆ' นี่เราว่าใช่ 'เหมือน' เดียวก็น่าจะพอนะ
ใช้สองครั้งมันแปลกๆ อ่ะ

ตอนนี้พี่หมออ่อนโยนลงมากกก นำ้ฝนก็น่าร้ากกกกก
เดาว่าไผ่คงจะรู้เรื่องจากตอนนี้หรือเปล่า? เชียร์ให้ไผ่รู้เร็วๆ

ป.ล.พี่หมอ นี่นายจบหมอมาจริงหรือเปล่า? ทึ่มขนาดนี้  :mew5: :mew5:
ป.ล.2 พระเอกเราชื่ออะไรนะ? เรียกแต่พี่หมอๆ ชักจะลืมแล้ว  :hao7: :hao7:

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.29 ไม่เข้าใจตัวเอง {P.29}{ุ12-10-58}
เริ่มหัวข้อโดย: Ginny Jinny ที่ 12-10-2015 12:30:47

นั่งแค่โต๊ะกั้นคุยกันไม่ได้ต้องใช้ sms สื่อแทนเหรอพี่หมอ  :impress2:

นั่นสินะ พี่หมอชื่อไรหว่า? ลืมเหมือนกัน  :laugh:

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.29 ไม่เข้าใจตัวเอง {P.29}{ุ12-10-58}
เริ่มหัวข้อโดย: Nus@nT@R@ ที่ 12-10-2015 12:36:53

น่ารักดี

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.29 ไม่เข้าใจตัวเอง {P.29}{ุ12-10-58}
เริ่มหัวข้อโดย: Paparazzi ที่ 12-10-2015 13:51:32

น่ารัก :-[

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.29 ไม่เข้าใจตัวเอง {P.29}{ุ12-10-58}
เริ่มหัวข้อโดย: My_yunho ที่ 12-10-2015 14:20:58

เดี๋ยวก็ตกเป็นทาสรักของฝน

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.29 ไม่เข้าใจตัวเอง {P.29}{ุ12-10-58}
เริ่มหัวข้อโดย: alt1991 ที่ 12-10-2015 14:25:06

  :hao6: :z1::hao6: อยากกินหมอนนท์ :hao6: :z1: :hao6:

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.29 ไม่เข้าใจตัวเอง {P.29}{ุ12-10-58}
เริ่มหัวข้อโดย: Mouse2U ที่ 12-10-2015 16:31:54

กับคนที่ 'ชอบ' อยู่ที่ไหนก็รู้สึกดีค่ะพี่หมอ~~ :-[

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.29 ไม่เข้าใจตัวเอง {P.29}{ุ12-10-58}
เริ่มหัวข้อโดย: mukmaoY ที่ 12-10-2015 16:45:02

เอาจริงๆก็ลืมหมอนนท์ไปแล้ววว

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.29 ไม่เข้าใจตัวเอง {P.29}{ุ12-10-58}
เริ่มหัวข้อโดย: Pakbung Mazo ที่ 12-10-2015 17:14:32

อยากให้พี่หมอรู้ ว่าเสี่ยวกว่านี้18เท่าก็ทนได้ ขอหวานๆเลยค่ะพี่หมอ แค่นี้ก็พร้อมตายตาหลับ

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.29 ไม่เข้าใจตัวเอง {P.29}{ุ12-10-58}
เริ่มหัวข้อโดย: mypink801 ที่ 12-10-2015 17:53:27

ขอมอบ #ทาสรักน้ำฝน ให้พี่หมอล่วงหน้า  :hao6:

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.29 ไม่เข้าใจตัวเอง {P.29}{ุ12-10-58}
เริ่มหัวข้อโดย: klaew ที่ 12-10-2015 19:02:18

แหมะถ้าพี่หมอนนจะคมเข้มขนาดนี้ก็ยกให้เราเถอะ พลีสสสสสสส

ความเสี่ยวนี่เป็นตัวตนของพี่หมอใช่ไหมเนี่ย อิอิ

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.29 ไม่เข้าใจตัวเอง {P.29}{ุ12-10-58}
เริ่มหัวข้อโดย: Bellze12 ที่ 12-10-2015 19:45:05

หลงน้องถึงขนาดนี้แล้ว
คุณหมอยังไม่รู้ตัวอีกหรอ
เห็นแต่ขนซื้อหนังสือวงการแพทย์
ซื้อหนังสือค้นหาใจตัวเองบ้างก็ได้นะพี่หมอ

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.29 ไม่เข้าใจตัวเอง {P.29}{ุ12-10-58}
เริ่มหัวข้อโดย: tiew93 ที่ 12-10-2015 19:46:29

หมั่นไส้พี่หมอมากกกกกกกกกกก #มองแรง ฮ่าๆๆๆๆ
 :laugh: :laugh:

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.29 ไม่เข้าใจตัวเอง {P.29}{ุ12-10-58}
เริ่มหัวข้อโดย: HISY ที่ 12-10-2015 20:01:06

ตอนส่งแมสเซจคุยกันมุ้งมิังน่ารักมาก

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.29 ไม่เข้าใจตัวเอง {P.29}{ุ12-10-58}
เริ่มหัวข้อโดย: MIkz_hotaru ที่ 12-10-2015 20:28:41

ใครเป็นทาสใครกันแน่
 :laugh:

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.29 ไม่เข้าใจตัวเอง {P.29}{ุ12-10-58}
เริ่มหัวข้อโดย: fammi50 ที่ 12-10-2015 20:34:30

แอบหวานนิดๆ คริคริ

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.29 ไม่เข้าใจตัวเอง {P.29}{ุ12-10-58}
เริ่มหัวข้อโดย: veeveevivien ที่ 12-10-2015 20:51:47

พี่หมอกะลังจะตกหลุมที่ปีนยังไงก็ไม่ขึ้น นี่ยังไม่รู้ตัวอีกเร๊อะ

ต่อไปคนที่จะเป็นทาสน่ะ ไม่ใช่ฝนหรอก พี่หมอนั่นแหละที่เป็น ทาส อ่ะ :katai1: :katai1:

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.29 ไม่เข้าใจตัวเอง {P.29}{ุ12-10-58}
เริ่มหัวข้อโดย: noozzz ที่ 12-10-2015 20:57:40

ฝนตกเป็นสีใสนะคะ ไม่ใช่สีขาว

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.29 ไม่เข้าใจตัวเอง {P.29}{ุ12-10-58}
เริ่มหัวข้อโดย: naoai ที่ 12-10-2015 21:37:25

ผมไม่ได้รู้สึกว่ามันหวานเลยสักนิด อึดอัดเหมือนเดิม เรื่อยเปื่อย ผมอยากเห็นวิธีการแก้ปัญหาของฝนให้หลุดจากหมอ เอามาให้อ่านสักตอนเถอะ ถ้าไฝ่รู้ว่าความจริงจะมีอะไรเปลี่ยนแปลงไหม หลายๆ คนเชียร์พี่หมอ เหอๆ เอาเถอะ ผมเม้นไปก็เท่านั้น ตามอ่านกันต่อไป

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.29 ไม่เข้าใจตัวเอง {P.29}{ุ12-10-58}
เริ่มหัวข้อโดย: ่patsaporn ที่ 12-10-2015 22:07:38

หลงเด็กว่ะ กิ๊วๆๆๆ ขาดเธอเหมือนจะขาดใจ คุณมีความรักใช่ไหมคะหมอ
ฝนตามใจเขาไปก่อน พอเขาหลงเอาคืนทบต้นทบดอกเลยลูก

ขอบคุณค่ะ

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.29 ไม่เข้าใจตัวเอง {P.29}{ุ12-10-58}
เริ่มหัวข้อโดย: ดวงตะวัน ที่ 12-10-2015 22:14:35

ฝนเย็นกายเย็นใจ พี่หมออยู่ใกล้แล้วมีความสุข

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.29 ไม่เข้าใจตัวเอง {P.29}{ุ12-10-58}
เริ่มหัวข้อโดย: naruxiah ที่ 12-10-2015 22:38:46

แอบหลงรักเธออยู่ แต่เธอ (และตัวเอง) ก็ดูไม่ออก ซ่อนความรักไม่กล้าบอก.... 5555 คราวนี้นึกถึงเพลงนี้เลย

พี่หมอคะ อย่าซึนค่ะ

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.29 ไม่เข้าใจตัวเอง {P.29}{ุ12-10-58}
เริ่มหัวข้อโดย: smoking ที่ 12-10-2015 22:43:33

แค่นี้ก็หลงเด็กจนไม่เป็นอันทำอะไรแล้วน่ะพี่หมอ :mew1: :mew1: :mew1:

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.29 ไม่เข้าใจตัวเอง {P.29}{ุ12-10-58}
เริ่มหัวข้อโดย: liza sarin ที่ 12-10-2015 23:29:03

ทาสรักทาสสวาท

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.29 ไม่เข้าใจตัวเอง {P.29}{ุ12-10-58}
เริ่มหัวข้อโดย: bun ที่ 12-10-2015 23:46:50

แล้วเมื่อไรพี่หมอจะยอมรับความจริงว่าสนใจฝนเข้าแล้ว

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.29 ไม่เข้าใจตัวเอง {P.29}{ุ12-10-58}
เริ่มหัวข้อโดย: SiHong ที่ 12-10-2015 23:57:10

อ่านแล้วแอบยิ้มอ่ะ

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.29 ไม่เข้าใจตัวเอง {P.29}{ุ12-10-58}
เริ่มหัวข้อโดย: kysuperlove ที่ 13-10-2015 00:01:53

โง้ยยยยยยยย ตอนนี้น่ารักแบบสุดๆ
อยากอยู่ใกล้ๆ น้อง พาไปนั่นไปนี่ แถมมีพิมพ์คุยกันอีก คุยไปก็ยิ้มไป
ฝนก็ช่างไม่รู้อะไรเลย พี่เค้ารุกหนักขนาดนี้
แบบนี้ใครกันแน่คะ ที่เป็นทาสน่ะ   :hao3:

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.29 ไม่เข้าใจตัวเอง {P.29}{ุ12-10-58}
เริ่มหัวข้อโดย: naamsomm ที่ 13-10-2015 01:41:12

อย่าว่าพี่หมอไม่เข้าใจตัวเิงเลย
ไม่เข้าใจพี่หมอเช่นกัน
อาดารเหมือนวัยรุ่นแรกรัก ชริๆๆๆๆ

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.29 ไม่เข้าใจตัวเอง {P.29}{ุ12-10-58}
เริ่มหัวข้อโดย: mystery Y ที่ 13-10-2015 10:42:57

รอตอนต่อไป~

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.29 ไม่เข้าใจตัวเอง {P.29}{ุ12-10-58}
เริ่มหัวข้อโดย: mam.nalok ที่ 13-10-2015 12:27:02

อ่านตอนนี้แล้วยิ้มตามเลยคะ o13 o13 o13

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.29 ไม่เข้าใจตัวเอง {P.29}{ุ12-10-58}
เริ่มหัวข้อโดย: ่jum ที่ 13-10-2015 20:09:15

จงไม่เข้าใจตัวเองต่อไป หมอบ้า

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.29 ไม่เข้าใจตัวเอง {P.29}{ุ12-10-58}
เริ่มหัวข้อโดย: ▶August5th◀ ที่ 13-10-2015 20:13:20

เห้ย ตอนนี้แบบว่าอ่านไปอมยิ้มไป หวานสุดของคู่นี้ละมั้ง
ชอบตอนส่งข้อความคุยกันอะ อ่านละแอบยิ้มเลย ฟินพี่หมอ 555+

พี่หมอทำขนาดนี้ รู้ใจตัวเองได้ละนะเห้ย 555

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.29 ไม่เข้าใจตัวเอง {P.29}{ุ12-10-58}
เริ่มหัวข้อโดย: ~ ฤดูใบไม้ผลิ ~ ที่ 14-10-2015 22:27:31

ตัวละครอีกตัวคือหมอนนท์เหรอเนี่ย เดาผิดไปไกลเลย ฮ่าๆๆๆๆ  :o8:

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.29 ไม่เข้าใจตัวเอง {P.29}{ุ12-10-58}
เริ่มหัวข้อโดย: lipure ที่ 15-10-2015 00:12:32

หมอนนท์คู่กะครายยยย

คู่ไผ่ใช่ม้ายยย

นนท์ไผ่ ๆ (เดา)  :hao7: :z2:

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.29 ไม่เข้าใจตัวเอง {P.29}{ุ12-10-58}
เริ่มหัวข้อโดย: ♥♥ดอกช่อบานสะพรั่ง♥♥ ที่ 15-10-2015 11:30:10

 o18

หัวข้อ: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.30 ไผ่รถล้ม&ปีศาจกลับมาอีกครั้ง {P.31}{ุ19-10-58}100%
เริ่มหัวข้อโดย: memew ที่ 16-10-2015 16:02:54

 
Chapter : 30: ไผ่รถล้ม & ปีศาจกลับมาอีกครั้ง
(น้ำฝน...♡)

Up 100% *เนื้อหายาวเกิน ตัดแบ่งไปที่หน้า 32 นะคะ ^^
 
และแล้วคืนนี้ผมก็ไม่ได้กลับบ้านอีกแล้ว ผมตื่นขึ้นมาอีกทีในอ้อมแขนของใครบางคน เขากอดผมแน่น จนทำให้ผมนึกถึงอ้อมแขนของปีศาจในคืนนั้น พี่หมอยังไม่ตื่น แต่ผมต้องตื่นเพื่อกลับไปเปลี่ยนชุดก่อนไปโรงเรียน ผมค่อย ๆ เคลื่อนตัวออกจากอ้อมแขนแกร่ง ก้าวช้า ๆ เข้าห้องน้ำไป ผมอาบน้ำ ล้างคราบไคลและอะไรต่อมิอะไรออก
 
พอเรียบร้อยก็เปิดประตูออก ผมสะดุ้งเฮือกเผลอก้าวถอยไปด้านหลัง เพราะตรงหน้ามีคนมายืนจังก้าเปลือยท่อนบนมองอยู่
 
“พี่หมอ”
 
“รอก่อน เดี๋ยวไปส่ง”
 
“ไม่เป็นไร ผมกลับเองได้”
พูดจบผมก็รีบเดินเลี่ยงไปที่หน้าประตู แต่แค่มือแตะลูกบิด ผมก็ต้องสะดุ้งเฮือกเพราะพี่หมอมาดันประตูไว้
 
ฉากนี้เกิดขึ้นบ่อยจังแฮะ
 
“อย่าดื้อ”
คนด้านหลังสั่งเสียงเฉียบ ผมหันไปมองหวังบอกเหตุผลว่าทำไม ก่อนหยุดสายตาไว้ยังดวงตาคมกริบคู่นั้น เพราะผมตัวเตี้ยกว่าพี่หมอเยอะ รายนั้นจึงต้องก้มหน้าลงมาเยอะหน่อยเพื่อขู่ผมทางสายตา พี่หมอกั้นผมไว้ด้วยกรงเหล็กมีเลือดสองข้าง ลมหายใจอุ่น ๆ เป่ารดผิวหน้าผมไป ผมกลืนคำอธิบายลงคอจ้องกลับดวงตานั้นไม่เคลื่อนไปไหน
 
ผมอ้าปากนิด ๆ หวังควานหาคำอธิบาย แต่สิ่งที่ออกมามีเพียงความว่างเปล่า และความว่างเปล่าของผมกำลังถูกเติมเต็มด้วยปากของคนอีกคน หนำซ้ำเขายังใจดีแทรกลิ้นเข้ามาช่วยผมควานหาคำอธิบายด้วย
 
ไม่รู้ว่าผมหาเจอไหม เพราะสิ่งที่ผมได้ยิน มีเพียงคำนี้เท่านั้น
 
“อืม…”
ผมครางรับรสจูบนุ่มนวลของพี่หมอในลำคอ พี่หมอเลื่อนมือลงไปจับสะโพกผมดึงเบา ๆ เข้าหาตัว ขยับปากอย่างอ่อนโยน ยิ่งพี่หมออ่อนโยนกับผมมากเท่าไหร่ ผมยิ่งเผลอไผลขยับปากตอบรับมากเท่านั้น
 
นี่คงเป็นจูบที่ยาวนานที่สุดสำหรับชีวิตผมแล้ว ผมแทบไม่รู้น้ำหนักตัวเอง มันเบาหวิว เบาไปหมดทั้งตัวและหัวใจ จวบจนพี่หมอรุกหนักละปากไปซุกซอกคอผมถึงได้สติรีบผลักคนตรงหน้าออก

พี่หมอเงยหน้าแฝงอารมณ์มองตอบ ถามด้วยสายตาว่าจะห้ามไปทำไมด้วย
 
“ผมต้องไปโรงเรียน”
พี่หมอทำหน้าขัดใจ แต่ก็ยอมละตัวออกอย่างเชื่องช้าไปยืนอยู่ห่าง ๆ แอบเห็นบางสิ่งของพี่หมอตื่นตัวด้วย นี่ถ้าผมไม่ห้าม สงสัยได้เสร็จพี่หมออีกรอบแน่ ๆ ผมหันหลังเตรียมจะเดินออก แต่พี่หมอห้ามไว้
 
“เดี๋ยวฉันไปส่ง”
กำลังจะห้าม แต่สายตานั้นบอกว่าถ้าขัดขืน ผมคงโดนซัดด้วยร่างกายที่กำลังตื่นตัวนั้นแน่ ๆ ผมหุบปาก ยืนรอนิ่ง ๆ พี่หมอเดินเข้าห้องน้ำไป ผมยืนคอยกระทั่งได้ยินเสียงน้ำจากฝักบัวรดพื้นดังซู่ ผมถึงได้รีบหันไปจับลูกบิด อาศัยจังหวะนั้นก้าวออกจากห้องไป
 
จะอยู่ทำไมให้โง่
 
สิบนาทีกว่า ๆ หลังจากนั้นเสียงมือถือก็ดังขึ้น พี่หมอโทรมาแน่ ๆ ผมล้วงหยิบขึ้นมาดู เป็นไปตามคาดครับ ผมไม่รับ กดตัดสาย พี่หมอไม่โทรมาอีกแต่ส่งเมสเสจมาแทน
 
‘แล้วนายจะได้เห็นดีข้อหาขัดคำสั่ง’
ผมแอบหวั่น ๆ ไปกับคำขู่นั้น แต่ถึงยังไง ผมก็ต้องโดนดีทั้งขึ้นทั้งร่องอยู่แล้ว ผมพ่นลมหายใจแรงนั่งนิ่งกระทั่งมาถึงบ้าน



วันนี้ผมนั่งหวั่นทั้งวันว่าจะโดนเมสเสจเรียกตัวอีกหรือเปล่า แต่ทุกอย่างก็เงียบสนิท พี่หมอคงไม่ว่างมาเรียกตัวผมบ่อย ๆ หรอก เพราะไงคนเป็นหมอเวลาก็น้อยอยู่แล้ว
 
ผมกลับบ้านหลังเลิกเรียน วันเวย์วิ่งหน้าตั้งมารับที่ประตูรั้ว มันกระโดดเกาะแข้งเกาะขาจนผมต้องทั้งเบรกทั้งลากมันติดตัวมาด้วย มันดีใจเหมือนไม่ได้เจอผมมานานนับปีทั้งที่เพิ่งจากกันเมื่อเช้านี้แท้ ๆ
 
“ดีใจเวอร์ไปแล้ววันเวย์”
พี่ฟ้าประชด ผมหัวเราะเห็นด้วย พี่ฟ้ากำลังรดน้ำต้นไม้อยู่ ผมเอากระเป๋าไปวางไว้ในบ้านแล้วเดินออกมายืนอยู่ข้าง ๆ พี่ฟ้า รายนั้นขยับลากสายยางจากต้นไม้พุ่มเตี้ยไปรดต้นลีลาวดีขนาดใหญ่ประจำบ้านต่อ
 
“สวัสดีครับพี่ลีลาวดี”
ผมแกล้งยกมือไหว้ลีลาวดีต้นนั้น พี่ฟ้าหัวเราะ ฉีดน้ำใส่ผมทีหนึ่ง ผมร้องเหวอปัดป้อง พี่ฟ้าหัวเราะร่วน หันกลับไปรดน้ำต่อดี ๆ
 
“หิวรึยัง”
ผมลูบท้องเบา ๆ จะว่าหิวก็หิว จะว่าไม่หิวก็ไม่หิว
 
“ยังไม่มาก ไม่รีบ”
 
“งั้นรดน้ำต้นไม้เสร็จจะทำอะไรให้กิน อยากกินอะไรเป็นพิเศษไหม”
 
“พี่ทำอะไรมา พิเศษสำหรับฝนหมดแหละ”
 
“ปากหวาน”
ผมแสร้งทำตาหวานประกอบปาก พี่ฟ้าหัวเราะหันมาฉีดน้ำใส่ผมอีกรอบ ผมร้องโวยวายวิ่งหนีจ้าละหวั่น ได้ยินเสียงมือถือดังเบา ๆ จากกระเป๋า ผมสะดุ้งเฮือก รีบร้องห้ามเพราะกลัวมือถือเปียก พี่ฟ้ารีบเบี่ยงสายยางหนี ผมล้วงหยิบมือถือขึ้นมาดู

หวั่นใจว่าจะเป็นพี่หมออีกรอบ
แต่ไม่ใช่ครับ เป็นเบอร์บ้าน ผมกดรับ
 
“คุณน้ำฝนหรือเปล่าคะ”
 
“ครับ”
ปลายสายเป็นผู้หญิงครับ อายุน่าจะรุ่น ๆ คุณป้าแล้ว
 
“จากโรงพยาบาล…นะคะ ไม่ทราบว่าเป็นญาติกับคุณทิวไผ่หรือเปล่า”
แค่ได้ยินชื่อโรงพยาบาลกับชื่อของเพื่อนก็ทำให้เนื้อตัวผมเย็นเฉียบขึ้นมาได้แล้ว
 
“มะ ไม่ใช่ครับ แต่เป็นเพื่อนสนิท” ผมตอบกลับเสียงแหบ หัวใจเต้นแรง “เกิดอะไรขึ้นครับ”
 
“คุณทิวไผ่เกิดอุบัติเหตุรถมอเตอร์ไซต์ล้มค่ะ ตอนนี้อยู่ในห้องฉุกเฉิน รบกวนติดต่อญาติให้ด้วยนะคะ…”
หัวใจผมหล่นวูบไปอยู่แทบเท้า รีบกดวางสาย
 
“มีไร” พี่ฟ้าถามทันที
 
“ไผ่รถล้ม”
พี่ฟ้าหน้าตื่นรีบวิ่งไปปิดน้ำ
 
“อาการเป็นไงบ้าง”
 
“ไม่รู้เลย ตอนนี้อยู่ในห้องฉุกเฉิน เรารีบไปกันเถอะ”
พี่ฟ้าพยักหน้า ตะโกนเรียกแม่บ้าน ถอดผ้ากันเปื้อนออกยื่นให้แม่บ้านไปดูแลต่อ ผมกับพี่ฟ้ารีบพากันออกไปโบกรถแท็กซี่ตรงดิ่งไปยังโรงพยาบาลทันที
 
เนื่องจากช่วงเย็นรถติดสุด ๆ กว่าจะมาถึงก็เกือบชั่วโมง ผมแหงนหน้าขึ้นมองป้ายโรงพยาบาล แอบแปลกใจอยู่เหมือนกันที่มันดันมาล้มอยู่ไม่ห่างโรงพยาบาลนี้ได้
 
โรงพยาบาลที่ผมกับพี่ฟ้าต้องมากันเป็นประจำ
 
ผมกับพี่ฟ้าพากันเดินตรงไปที่เคาน์เตอร์เพื่อสอบถามอาการของไผ่ ได้ความว่ามันออกมาจากห้องฉุกเฉินแล้ว ตอนนี้อยู่ในห้องพักฟื้น ผมกับพี่ฟ้ารีบพากันไปดูทันที
 
ตอนนี้มันอยู่ในชุดของทางโรงพยาบาลเรียบร้อย เปลือกตาปิดสนิท หน้าตาเนื้อตัวมีแต่ผ้าก็อต แต่ที่หนักสุดคงเป็นขา เพราะใส่เฝือกไว้ หัวใจผมหล่นวูบ รีบวิ่งไปเกาะขอบเตียงคนละด้านกับพี่ฟ้า
 
“เพื่อนผมเป็นอะไรมากไหมครับ”
 
“ตอนนี้ปลอดภัยแล้วค่ะ อาการส่วนอื่นไม่เป็นอะไร หนักสุดคือขาหัก นอกนั้นแผลเล็กน้อย”
ผมพ่นลมหายใจโล่งอกไม่ต่างกับพี่ฟ้า แจ้งขอย้ายมันไปอยู่ห้องพักพิเศษ ใช้เวลาไม่ถึงยี่สิบนาทีเราก็มาอยู่ในห้องที่มีเพียงเราสามคนแล้ว
 
พี่นางพยาบาลเอาพวกกระเป๋านักเรียน กุญแจและเสื้อผ้าที่ถูกแพ็คใส่กล่องเรียบร้อยมายื่นให้ ผมรับเอามาวางไว้ หยิบเอาเฉพาะมือถือมากดโทรออกหาแม่ทันที เห็นพี่นางพยาบาลบอกว่าพยายามโทรติดต่อหลายรอบแล้ว แต่ไม่ติด มาติดเบอร์ผมแทนซึ่งเป็นเบอร์ถัดไป ผมพยายามโทรหา นานเลยกว่าแม่จะรับสาย(โทรทางไกลครับ) ผมรีบแจ้งข่าว แม่ตกใจใหญ่ บอกจะรีบบินกลับมาให้เร็วที่สุด ระหว่างนี้ผมรับอาสาอยู่เฝ้าไข้แทนไปก่อน
 
ผมโทรบอกให้ป้าแม่บ้านเอาพวกเสื้อผ้า กระเป๋าและชุดนักเรียนมาให้ผมด้วย เพราะคืนนี้ผมจะอยู่เฝ้ามัน พรุ่งนี้จะได้ไปโรงเรียนได้   
 
“จริงสิ ยังไม่ได้โทรบอกพี่หมอเลย”
ผมล้วงหยิบมือถือตัวเองจากกระเป๋ากางเกง ยืนชั่งใจ ถ้าบอกพี่หมอพี่เขาจะสนใจไหม แต่ถ้าไม่บอกเลยมันก็คงไม่ดี เพราะไงก็เป็นคนในครอบครัวเดียวกัน เกิดแม่ถามขึ้นมาละยุ่งแน่ ๆ
 
“ทำไมไม่โทรล่ะ”
พี่ฟ้าถาม ผมมองตาคนสวยตรงหน้า พี่ฟ้าคงเดาออกว่าผมคิดอะไรอยู่

“โทรไปเถอะ”
พี่ฟ้ากระตุ้น ผมพยักหน้า ตัดสินใจกดโทรออก รอไม่นานอีกฝ่ายก็รับสาย
 
“พี่หมอ”
ผมเรียก นี่คงเป็นครั้งแรกที่ผมโทรหาก่อน พี่หมอครางรับด้วยน้ำเสียงเรียบ ๆ

“ไผ่รถล้ม ตอนนี้อยู่โรงพยาบาลพี่นี่แหละ ห้อง 110 ตึกสาม” ผมบอกแค่นั้น ปลายสายเงียบไป ตามด้วยเสียงอืมเบา ๆ “ผมโทรบอกแม่แล้วนะ” ได้ยินเสียงอืมอีกรอบ
 
ผมถอนหายใจ กดตัดสาย ผมว่าเขาคงไม่สนใจหรอก ดีไม่ดีอาจดีใจด้วยซ้ำที่เห็นไผ่เป็นแบบนี้
 
“ว่าไง” พี่ฟ้ารีบถาม ผมยกไหล่เบ้ปาก พี่ฟ้าเลิกคิ้วสูงสงสัย
 
“ไม่เห็นพูดว่าอะไร”
พี่ฟ้าขมวดคิ้ว ผมไม่พูดอะไรต่อ ลากเก้าอี้มาทิ้งตัวลงนั่งข้าง ๆ คนเจ็บ ปากมันแทบไม่มีสี ผมเกลี่ยริมฝีปากมันเบา ๆ
 
ได้ยินเสียงเคาะประตู(ตามมารยาท) ก่อนประตูบานนั้นจะเปิดออก ผมกับพี่ฟ้าหันไปมองพร้อมกัน มือผมยังค้างอยู่แถว ๆ ริมฝีปากไผ่ แล้วคนตัวสูงที่ผมไม่คิดว่าเขาจะสนใจความเป็นไปของไผ่ก็มายืนอยู่ตรงนั้น ในชุดกราวน์เหมือนเดิม เขามองผมนิดหนึ่ง ผมรีบชักมือกลับ
 
“สวัสดีค่ะคุณหมอ”
พี่ฟ้าทัก พี่หมอพยักหน้าให้นิดหนึ่งสีหน้านิ่งเรียบ ชยับมายืนอยู่แถว ๆ ปลายเตียง มองสภาพของไผ่ พี่นางพยาบาลตามเข้ามาติด ๆ พร้อมแฟ้มเอกสารยื่นให้พี่หมอ รายนั้นรับไปเปิดดูคร่าว ๆ เงยหน้ามองพี่นางพยาบาลคนนั้น
 
“ฝากดูแลด้วยนะ นี่น้องชายผมเอง”
ผมมองคนพูดอึ้ง ๆ ไม่คิดว่าจะได้ยินอะไรแบบนี้ แต่บางที พี่หมออาจแค่ทำตามหน้าที่ก็ได้ ผมหันกลับมามองคนที่ยังไม่ได้สติ จับมือมันมาบีบเบา ๆ   
 
“เคยคิดว่าสักวันมันต้องได้เลือดเพราะรถมอเตอร์ไซต์แน่ ๆ แต่ก็ไม่คิดว่ามันจะโดนหนักขนาดไม่ได้สติแบบนี้”
 
“ถือว่าฟาดเคราะห์ละกัน” พี่ฟ้าให้กำลังใจ
 
“อ้อ ลืมบอกไปค่ะ” พี่นางพยาบาลทำท่านึกได้ พวกเราทั้งหมดพากันหันไปมอง “พอดีคนไข้ถูกพาส่งโรงพยาบาลพร้อมลูกหมาตัวหนึ่ง ไม่ได้สติพอกัน ตอนนี้อยู่แผนกสัตว์เลี้ยงค่ะ”
 
ลูกหมา? มาได้ไง
 
ผมเห็นว่าไผ่มันยังสลบอยู่เลยให้พี่ฟ้าอยู่เฝ้าก่อน ส่วนผมจะเดินไปดู เจ้าหน้าที่บอกเส้นทางมาคร่าว ๆ ผมเดินไปตามเส้นทางนั้นโดยมีพี่หมอเดินตามมาด้วยติด ๆ
 
ผมหันไปมอง อยากถามเหมือนกันว่าจะตามมาทำไม แต่ให้เดาพี่หมอคงไม่อยากอยู่ใกล้ไผ่มันมากกว่า ผมไม่ได้ห้าม เดินไปตามเส้นทางนั้น ดีว่ามีพี่หมอมาด้วย ไม่งั้นก็หลงไปแล้ว
 
เห็นทางเข้าโรงพยาบาลเล็ก ๆ ไม่คิดว่าด้านหลังจะใหญ่โตขนาดนี้
 
ได้ยินเสียงหมาเสียงแมวดังมาให้ได้ยินเบา ๆ ผมเดินไปหาเจ้าหน้าที่เพื่อแจ้งเคส เจ้าหน้าที่ยิ้มพาผมไปยังลูกหมาที่นอนไม่ได้สติพอกัน ที่ขามีผ้าพันแผลไม่ต่างกับวันเวย์ที่ผมเคยเจอ
 
“ยังไม่ได้สติเพราะฤทธิ์ยา”
เจ้าหน้าที่บอกผม มองเลยไปด้านหลังผมนิดหนึ่ง คงงงที่เห็นหมอแผนกอื่นของโรงพยาบาลมายืนอยู่ด้านหลังผมแบบนี้
 
เจ้าหน้าที่ให้ผมกรอกเบอร์ติดต่อเพื่อแจ้งว่าเป็นเจ้าของไข้ ผมก็รับ สงสารมันครับ ไม่รู้มันมาเจ็บแบบนี้กับไผ่ได้ไง แต่ผมรู้สึกว่าต้องรับผิดชอบ ผมลูบหัวมันนิดหนึ่ง แจ้งไปว่าจะมาหาอีกรอบ
 
แล้วผมก็เดินกลับมาที่ห้องไผ่ต่อโดยมีพี่หมอเดินตามมาตลอดทาง รายนี้ก็ไม่พูดไม่จาอะไร เดินตามอย่างเดียว ไผ่ยังนอนไม่ได้สติเหมือนเดิม ป้าแม่บ้านมาแล้ว เอาถุงเสื้อผ้ากับกระเป๋านักเรียนมาให้ด้วย
 
“งั้นพี่กลับก่อนนะฝน พรุ่งนี้จะมาอีกรอบ” พี่ฟ้าถือโอกาสกลับบ้านพร้อมป้าแม่บ้านเลย ผมพยักหน้า “กลับก่อนนะคะคุณหมอ” พี่ฟ้าหันไปยกมือไหว้ลาพี่หมอต่อ รายนั้นพยักหน้ารับ อาสาเดินไปส่ง พอทุกคนออกไปหมดผมก็มานั่งกุมมือมันไว้ ส่งผ่านกำลังใจไปให้

ได้ยินเสียงเปิดประตูอีกรอบ ผมหันไปมอง พี่หมอเดินหน้าเรียบเข้ามา
 
“จะเฝ้ารึไง”
ผมพยักหน้า พี่หมอไม่พูดไม่ถามอะไรต่อหันหลังเดินออกไป ผมมองตามงง ๆ
 
อะไร เข้ามาเพื่อถามแค่เนี่ย?
ผมคว้าเสื้อผ้าไปอาบน้ำเปลี่ยนเป็นชุดลำลอง ออกไปหาอะไรกินนิดหน่อยแล้วกลับมานั่งเฝ้ามันต่อ
 
“หายเร็ว ๆ นะมึง”
ผมฟุบหน้าลงข้างมือมัน ปิดเปลือกตาลง
 
ผมสะดุ้งตื่นอีกทีเพราะมีพี่นางพยาบาลเข้ามาตรวจอาการ ผมขยับตัวลุก ชะงักนิด ก้มมองตัวเอง
 
จำได้ว่าผมนอนฟุบหน้าอยู่ข้าง ๆ ไผ่มันนี่ แล้วตอนนี้ผมมานอนอยู่บนโซฟาเฝ้าไข้มันได้ไง แถมยังมีผ้าห่มคลุมเอาไว้อีก
 
หรือว่าผมจะเดินมาเองแบบไม่รู้ตัว?

คิดไม่ออกครับ ส่วนผ้าห่มนี่ก็คงเป็นพี่นางพยาบาลใจดีสักคนเอาผ้าห่มให้ ใช้เวลาไม่นานเขาก็ตรวจเสร็จ เดินออกไป ผมเงยหน้ามองนาฬิกาผ่านไปแค่สองชั่วโมงเอง ผมชะเง้อคอมองเพื่อน มันยังนอนนิ่งไม่ได้สติเหมือนเดิม ผมเดินไปจับหน้าจับตามันนิดหนึ่ง เผื่อว่ามันจะฟื้น แต่เห็นมันยังนอนนิ่ง ผมเลยกลับมาทิ้งตัวลงนอนเหมือนเดิม
 
ผมปิดเปลือกตาลงเบา ๆ แอบนึกไปถึงใครบางคนด้วย ป่านนี้เขาคนนั้นคงออกเวรกลับบ้านไปแล้ว หลับไปได้อีกสองชั่วโมงนางพยาบาลก็กลับเข้ามาตรวจอาการเพิ่มเติมอีก ไม่ได้ทำอะไรมาก แค่มาดูอาการเฉย ๆ แล้วก็เดินออกไป ผมล้มตัวหลับไปอีกรอบ รู้ว่าการเฝ้าไข้คนคงทำให้หลับเต็มอิ่มได้ยาก แต่ผมก็ต้องทำเพราะพรุ่งนี้ยังมีเรียน

ผมสะดุ้งเพราะเสียงเปิดประตูอีกครั้ง แต่ครั้งนี้ผมไม่ได้สนใจลุกดู สั่งใจให้หลับต่อ พี่นางพยาบาลคนนี้เสียงเบามาก ดีแล้ว ผมจะได้หลับง่าย ๆ หน่อย
 
เคลิ้ม ๆ กำลังจะหลับ ถ้าไม่รู้สึกว่าพี่นางพยาบาลคนนั้นมาหยุดอยู่ข้าง ๆ และบางอย่างอุ่น ๆ ก็แตะลงมาบนริมฝีปาก
 
เกือบจะลืมตาขึ้นไปโวยวาย ถ้าไม่ได้กลิ่นน้ำหอมและรู้สึกคุ้นเคยกับริมฝีปากนั้นก่อน
 
พี่หมอ...

ทำไม...

.50%.

ผมกำผ้าห่มแน่นไม่ได้ขยับปากตอบรับ พี่หมอจูบผะแผ่วแค่นั้น ยกตัวขึ้น ผมยังคงนอนนิ่ง เปลือกตาปิดสนิท หายใจในจังหวะเดิม ได้ยินเสียงฝีเท้าก้าวเป็นจังหวะไปที่ประตู เสียงประตูบานนั้นเปิดออก และปิดลงอย่างแช่มช้าเช่นกัน
 
ผมลืมตาโพลงทันทีที่ประตูบานนั้นปิดสนิท หันไปมอง จับปากตัวเองเบา ๆ
 
เมื่อกี้พี่หมอทำอะไร
 
…จูบ

หัวใจผมเต้นไม่เป็นส่ำ งุนงงกับพฤติกรรมนั้น ผมนอนคิดไปเรื่อย ๆ จวบจนหลับใหลไป

>มีต่อค่ะ : http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=47105.msg3207840#msg3207840 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=47105.msg3207840#msg3207840)<

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.30 ไผ่รถล้ม &ปีศาจกลับมาอีกครั้ง {P.31}{ุ16-10-58}50%
เริ่มหัวข้อโดย: painture ที่ 16-10-2015 16:31:14

ฮือออ เมื่อไหร่พี่หมอจะรู้ความจริงนะ 5555555555
ไม่ค่ะ ไม่ดราม่า เชื่อคนเขียน *มองอ่อน* :hao3:


 :katai1: :katai1: :katai1: :katai1:

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.30 ไผ่รถล้ม &ปีศาจกลับมาอีกครั้ง {P.31}{ุ16-10-58}50%
เริ่มหัวข้อโดย: Mouse2U ที่ 16-10-2015 16:44:28

ถึงกับลักพาตัวกันเลยเหรอคะพี่หมอ เอาแต่ใจตัวเองที่สุดเลย :ling1:

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.30 ไผ่รถล้ม &ปีศาจกลับมาอีกครั้ง {P.31}{ุ16-10-58}50%
เริ่มหัวข้อโดย: HISY ที่ 16-10-2015 16:59:14

แหมมม อิพี่หมอมาลักจูบน้อง
หึงล่ะเซ่ๆๆๆ

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.30 ไผ่รถล้ม &ปีศาจกลับมาอีกครั้ง {P.31}{ุ16-10-58}50%
เริ่มหัวข้อโดย: mukmaoY ที่ 16-10-2015 17:59:32

ความจะแตกไหมนี่  ต่อหน้าไผ่เลย

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.30 ไผ่รถล้ม &ปีศาจกลับมาอีกครั้ง {P.31}{ุ16-10-58}50%
เริ่มหัวข้อโดย: klaew ที่ 16-10-2015 18:37:08

น้องหมาตัวใหม่
เนื้อคู่วันเวย์?

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.30 ไผ่รถล้ม &ปีศาจกลับมาอีกครั้ง {P.31}{ุ16-10-58}50%
เริ่มหัวข้อโดย: veeveevivien ที่ 16-10-2015 18:38:21

 :hao6: :hao6: :hao6:

นึกสภาพ แทคยอน 2PM เป็นทิวไผ่ไม่ออกเลยยย

เพราะตัวจริง อีแทคนางต๊องมากกกกก

ปล.เราเป็นฮอตเทสค่ะ  :mew1: :mew1:

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.30 ไผ่
เริ่มหัวข้อโดย: mystery Y ที่ 16-10-2015 18:43:29

ไผ่หายไวๆนะ

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.30 ไผ่รถล้ม &ปีศาจกลับมาอีกครั้ง {P.31}{ุ16-10-58}50%
เริ่มหัวข้อโดย: Pakbung Mazo ที่ 16-10-2015 19:46:09

อยากถามว่าพี่หมอเป็นไบโพล่ารึเปล่าคะ ทำไมอารมณ์มันขึ้นสุดลงสุดแบบนี้แอร้ยยยยยย

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.30 ไผ่รถล้ม &ปีศาจกลับมาอีกครั้ง {P.31}{ุ16-10-58}50%
เริ่มหัวข้อโดย: Bellze12 ที่ 16-10-2015 19:56:42

จะหลักหลับหรอพี่หมอ
อยากรู้จังว่าที่บอกว่าจะได้เห็นดีนี่คืออะไร

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.30 ไผ่รถล้ม &ปีศาจกลับมาอีกครั้ง {P.31}{ุ16-10-58}50%
เริ่มหัวข้อโดย: My_yunho ที่ 16-10-2015 20:12:52

พี่หมอลักจูบคนอื่นๆ 555

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.30 ไผ่รถล้ม &ปีศาจกลับมาอีกครั้ง {P.31}{ุ16-10-58}50%
เริ่มหัวข้อโดย: ่jum ที่ 16-10-2015 20:29:50

ฝนไม่ไปเลยมาหาถึงที่เลยซิ ถถถ พี่หมอ  :try2:

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.30 ไผ่รถล้ม &ปีศาจกลับมาอีกครั้ง {P.31}{ุ16-10-58}50%
เริ่มหัวข้อโดย: lizzii ที่ 16-10-2015 20:38:25

พี่หมอนี่ก็คงเส้นคงวาดีจริงๆ

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.30 ไผ่รถล้ม &ปีศาจกลับมาอีกครั้ง {P.31}{ุ16-10-58}50%
เริ่มหัวข้อโดย: liza sarin ที่ 16-10-2015 20:45:54

ดูท่าแล้ว ไปต้มน้ำก่อน

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.30 ไผ่รถล้ม &ปีศาจกลับมาอีกครั้ง {P.31}{ุ16-10-58}50%
เริ่มหัวข้อโดย: TheWanFah ที่ 16-10-2015 21:13:20

รู้ใจตัวเองยัวค่ะพี่หมอ

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.30 ไผ่รถล้ม &ปีศาจกลับมาอีกครั้ง {P.31}{ุ16-10-58}50%
เริ่มหัวข้อโดย: threetanz ที่ 16-10-2015 21:35:32

คุณหมอเดือดตอนหน้าซะแล้ว

เกิดอะไรขึ้นนะ

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.30 ไผ่รถล้ม &ปีศาจกลับมาอีกครั้ง {P.31}{ุ16-10-58}50%
เริ่มหัวข้อโดย: mypink801 ที่ 16-10-2015 22:09:47

จะมีน้องหมามาเป็นเพื่อนวันเวย์อีกตัวเหยอออ  :mew1:
อิพี่หมอหึงล่ะสิ น่าไม่อายเลยมาแอบขโมยจูบคนอื่นเขา แบร่ๆ
อยากให้หวานกันซักที พี่หมอรู้ใจตัวเองได้แล้ววววว ก่อนจะเสียเมียตนให้คนอื่นเขา

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.30 ไผ่รถล้ม &ปีศาจกลับมาอีกครั้ง {P.31}{ุ16-10-58}50%
เริ่มหัวข้อโดย: nevergoodbye ที่ 16-10-2015 22:27:09

รออค่ะ ค้างม๊ากก

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.30 ไผ่รถล้ม &ปีศาจกลับมาอีกครั้ง {P.31}{ุ16-10-58}50%
เริ่มหัวข้อโดย: dragon123 ที่ 16-10-2015 22:31:20

เกลียดอิพี่หมอ!!!!  :fire: :fire: :fire: :fire:

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.30 ไผ่รถล้ม &ปีศาจกลับมาอีกครั้ง {P.31}{ุ16-10-58}50%
เริ่มหัวข้อโดย: ่patsaporn ที่ 16-10-2015 23:01:24

กำลังสนุกเลยฮะ พี่หมอเดินตามน้องน่ารักดีนะ เวลาแกพูดรู้เรื่องไม่รังแกน้องนี่น่ารักมาก
มาห่มผ้าให้ มาจุ๊บปากด้วย น่ารักดี

ขอบคุณค่ะ

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.30 ไผ่รถล้ม &ปีศาจกลับมาอีกครั้ง {P.31}{ุ16-10-58}50%
เริ่มหัวข้อโดย: leefever ที่ 16-10-2015 23:09:03

มาต่อๆๆๆๆ  :ling1: :ling1:

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.30 ไผ่รถล้ม &ปีศาจกลับมาอีกครั้ง {P.31}{ุ16-10-58}
เริ่มหัวข้อโดย: ben ที่ 16-10-2015 23:16:34

อ่านจนทัน เฮ้อ หลังจากไม่เข้ามานาน
อิพี่หมอกหลงฝนเต็มประตูขนาดนี้ไม่รู้ตัวอีก!!!

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.30 ไผ่รถล้ม &ปีศาจกลับมาอีกครั้ง {P.31}{ุ16-10-58}50%
เริ่มหัวข้อโดย: naamsomm ที่ 16-10-2015 23:27:22

ไผ่เจ็บหนักแบบนี้
ฝนดูแลดีแบบนี้
พี่หมอหึงอีกแน่ๆ

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.30 ไผ่รถล้ม &ปีศาจกลับมาอีกครั้ง {P.31}{ุ16-10-58}50%
เริ่มหัวข้อโดย: Paparazzi ที่ 16-10-2015 23:43:26

รออีก 50%  :impress2:

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.30 ไผ่รถล้ม &ปีศาจกลับมาอีกครั้ง {P.31}{ุ16-10-58}50%
เริ่มหัวข้อโดย: yoghurtz ที่ 16-10-2015 23:53:41

 :z3: :z3: :z3: :z3:


อ่านรวดตั้งแต่ตอนแรกถึงตอนล่าสุดเมื่อคืนค่ะ แต่เม้นไม่ไหว
อ่านจบตีสอง
สิ่งที่อยากบอกคือสนุกมากกกกกกกก
นี่อาจจะโรคจิตเหมือนพี่หมอ ฮ่าๆ
เห็นคนโจมตีพี่หมอต่างๆนานา แต่ส่วนตัวเราชอบนะ
เป็นตัวละครที่มีคาแรคเตอร์ชัดเจน แล้วก็มีมิติในตัวเอง
คนเราสมัยนี้มองหน้าไม่รู้ใจเนาะ ใครจะรู้ว่าพวกที่ยิ้มๆเสแสร้งแกล้งทำแค่ไหน
บังเอิญมันมีพาร์ทความคิดพี่หมอด้วยเราเลยรู้ว่าเขาไม่ได้จริงใจ
มันทำให้เราคิดได้ว่ามีอีกหลายคนที่การกระทำดีแต่เจนาร้าย
อ่านไปหลายๆตอนก็สะดุ้งนะ สะดุ้งตอนที่ย้อนกลับไปหาน้ำฝนเพราะกลัวฟ้าถามถึง
ความใจร้าย ชั่วช้า สารเลวนี่ไม่ต้องบรรยายแต่เสมอต้นเสมอปลายตั้งแต่เริ่มจนปัจจุบัน
ไม่ค่อยได้อ่านทอล์คเพราะรีบอ่านเนื้อเรื่อง แต่เห็นแว่บๆบอกว่าเรื่องนี้มีร้อยกว่าตอน
อิพี่หมอมันยังได้เปรียบไปอีกกี่ตอนนนนนน
ดูแล้วยังไม่ถึงเสี้ยวของนิยายเลยหรือเปล่า
ถามว่าสองคนนี้รักกันหรือยัง เราก็อยากให้รักกันแล้วนะ ไปๆก็อยากถีบหน้าไอ้คุณหมอตอนที่มันเอะอะก็บอกว่าฟ้าคือผู้หญิงที่จะแต่งงานด้วย....?? คำถามคือแกทำอะไรที่แสดงออกว่าอยากได้เขาขนาดนั้น(วะ)คะหมอ แต่กับน้ำฝนนี่ไม่ได้เลยนะ ต้องแสดงความเป็นเจ้าของ นึกถึงวันที่พี่หมอมันอยากประกาศให้คนทั้งโลกรู้ว่าน้ำฝนเป็นของมันแทบไม่ไหว
อยากเห็นหมอคลั่งค่ะ

ส่วนน้ำฝน ใครจะว่าเขาอ่อนแอ ไม่สู้คนเราไม่รู้นะ แต่น้ำฝนไม่ได้ถูกเลี้ยงมาแบบพี่หมอ
เขาดูแลใครรักใครก็ด้วยความจริงใจเสมอ
อย่างเช่นการช่วยเพื่อนโดยไม่จำเป็นต้องช่วย
เรียกว่าน้ำฝนซวยค่ะ ฮ่าๆๆๆๆ
แต่แปลกใจที่น้ำฝนหวั่นไหวกับคุณหมอ รคงเพราะไม่ได้เกลียดตั้งแต่ต้น แต่ก็เป็นคนที่ทำร้ายย่ำยีอย่างไร้เหตุผลที่สุด
น้ำฝนควรจะเกลียดมากกว่านี้
แต่ยอมรับว่าพอเขาสองคนดีกันนั่งด้วยกันเงียบๆเราฟินตามมากๆๆๆๆ
รู้สึกว่าเรื่องทุกอย่างมันเริ่มต้นจากทิวไผ่ #อ้าว
ถ้าไผ่ไม่ตั้งแง่กับพี่ ไม่เอาน้ำฝนมาเกี่ยว พี่หมออาจจะมองเห็นน้ำฝนจริงๆ ไม่ใช่คิดถึงแต่หลอกว่าเกลียดขี้หน้าอยู่แบบนี้
ชอบการพัฒนาความสัมพันธ์ของตัวละครมากๆ
พี่หมอมันเลวไม่เถียง แต่มันก็มีด้านดีด้านเลวผสมกันไป
บางทีเหมือนผู้ใหญ่ แต่ในเรื่องนี่มันเด็กที่สุดแล้ว!! ชอบตอนกดเมสเสจหาน้ำฝนระหว่างกินข้าวมากๆ
ไม่สังเกตใจตัวเองหรือไง เพราะที่ผ่านมาพี่หมอไม่เคยยิ้มเลยสักครั้ง
แล้วทุกครั้งก็แสดงความเป็นตัวของตัวเองต่อหน้าน้ำฝนตลอด
เกลียดคนอย่างพี่หมอที่สุดตรงที่ทำดีกับผู้หญิงหวังผล คนแบบนี้มีอยู่เยอะ และนิสัยผุ้ชายจริงๆ
สุดท้ายสาปแช่งให้ไอ้พี่หมอมันคลุ้มคลั่งเจียนตายกระอักเลือดยอมน้องน้ำฝน
ลูกไก่สักวันมันจะจิกตาแตกเอง #เดี๋ยวๆ
จะกลายเป็นนิยายฆาตกรรมไปไม่ได้เด็ดขาด #รอวันน้ำฝนควบคุมพี่หมอได้

ป.ล. บางทีก็จิ้นคู่เพื่อนนะ แอบคิดว่าทิวไผ่มันอะไรๆกับฝนหรือเปล่าน้า แต่ตอนนี้แอบเชียร์เด็กโข่งกับคนป่วย อิอิ

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.30 ไผ่รถล้ม &ปีศาจกลับม%
เริ่มหัวข้อโดย: naoai ที่ 17-10-2015 00:43:00

ที่ผมตามอ่านเพราะอยากรู้ความเปลี่ยนแปลงของแกนหลักของเรื่อง ซึ่งคิดว่าอีกนานกว่าจะมาถึงเพราะมีเกือบร้อยตอน (ใช่ไหม) ผมยังรู้สึกเหมือนเดิมคือ เอื่อย ยืด วนอยู่ที่เดิม เพราะจำนวนตอนที่เยอะเกินและเนื้อหาแต่ละตอนที่ไม่มาก ทำให้ความน่าติดตามน้อยลงไปมากๆ ในความคิดผม และอีกอย่างเท่าที่อ่านมาตั้งแต่ต้นถึงตอนล่าสุด ถ้าพล็อตเรื่องยังคงมีแค่หมอ ฝน ไฝ่ ฟ้า มันไม่จำเป็นต้องมีถึงเกือบร้อนตอนหรอกครับ คุณผู้แต่งอาจจะไม่พอใจ แต่ผมติเพื่อก่อ
ปล. ก็คงอ่านไปเรื่อยๆ หรืออาจจะมาอีกทีตอนที่นิยายจบแล้ว ขอบคุณครับ

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.30 ไผ่รถล้ม &ปีศาจกลับมาอีกครั้ง {P.31}{ุ16-10-58}50%
เริ่มหัวข้อโดย: ▶August5th◀ ที่ 17-10-2015 01:46:11

อ๊ากกก ตอนแรกอ่านชื่อตอนแอบหวั่น ปีศาจร้ายจะกลับมาอีกละหรอ
สรุปครึ่งแรกยังไม่มาสินะ เตรียมใจครึ่งหลังแปป 555+

สนุกมาก ผมอ่านเพลินมากตอนนี้อ่านไปยิ้มไป ตอนมาห่มผ้าแถมแอบจุ๊บน้องอีก 555+

รอตอนต่อไปครับ

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.30 ไผ่รถล้ม &ปีศาจกลับมาอีกครั้ง {P.31}{ุ16-10-58}50%
เริ่มหัวข้อโดย: SiHong ที่ 17-10-2015 23:10:50

อาา ปีศาจจะมาแล้วๆๆ

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.30 ไผ่รถล้ม &ปีศาจกลับมาอีกครั้ง {P.31}{ุ16-10-58}50%
เริ่มหัวข้อโดย: ดวงตะวัน ที่ 18-10-2015 08:23:57

รักฝน หวงฝนขนาดนี้ จะร้ายกับน้องทำไมพี่หมอ

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.30 ไผ่รถล้ม &ปีศาจกลับมาอีกครั้ง {P.31}{ุ16-10-58}50%
เริ่มหัวข้อโดย: Apple_matinie ที่ 18-10-2015 11:24:19

พี่หมอ!! ใจร้ายเกินไปแล้ว!

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.30 ไผ่รถล้ม &ปีศาจกลับมาอีกครั้ง {P.31}{ุ16-10-58}50%
เริ่มหัวข้อโดย: Ginny Jinny ที่ 18-10-2015 15:37:47

ไม่ดราม่าเลยจ้ะ ไม่ดราม่าเลย  o18

แต่หน่วงใจสุดๆ อิพี่หมอใจเป็นห่วงเขาเดินตามขนาดนั้น จะเหง้าไปถึงไหน

เรียนจบหมอไม่ใช่เหรอ มันก็ต้องฉลาดสิไม่งั้นจะเรียนจบมาได้ไง  :angry2:

แต่ทำไมกะอีแค่เรื่องหัวใจถึงได้โง่นัก  :serius2:

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.30 ไผ่รถล้ม &ปีศาจกลับมาอีกครั้ง {P.31}{ุ16-10-58}50%
เริ่มหัวข้อโดย: ณ ที่เดิม™ ที่ 18-10-2015 18:46:07

อ่านไปอ่านมาติดซะละ สงสารฝนจังแฮะ  :hao5:

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.30 ไผ่รถล้ม &ปีศาจกลับมาอีกครั้ง {P.31}{ุ16-10-58}50%
เริ่มหัวข้อโดย: ♥♥ดอกช่อบานสะพรั่ง♥♥ ที่ 19-10-2015 09:54:45

พี่หมอนะพี่หมอ กำลังใจมาให้  :L2:

หัวข้อ: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.30 ไผ่รถล้ม &ปีศาจกลับมาอีกครั้ง {P.32}{ุ19-10-58}100%
เริ่มหัวข้อโดย: memew ที่ 19-10-2015 17:39:36

>>ต่อค่ะ :  เนื้อหาก่อนหน้า : http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=47105.msg3205142#msg3205142 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=47105.msg3205142#msg3205142) <<


นางพยาบาลเข้ามาดูอาการอีกรอบตอนตีห้า ผมตัดสินใจไม่นอนต่อ ไผ่มันยังไม่ฟื้น ผมเดินไปอาบน้ำแต่งชุดนักเรียน นั่งเล่นเป็นเพื่อนมันไปเรื่อย ๆ จนเจ็ดโมงถึงได้นั่งแท็กซี่ไปโรงเรียน ผมแจ้งให้ทางอาจารย์ประจำชั้นทราบรวมถึงเพื่อน ๆ ในห้องด้วย เพราะงั้นพอเลิกเรียน เพื่อนผมเกือบสิบชีวิตเลยพากันยกโขยงกันมาเยี่ยมมันที่โรงพยาบาล ไผ่มันฟื้นแล้ว พ่อแม่มาถึงแล้วด้วย   
 
ผมเดินนำเข้าไปก่อนตามติดด้วยเพื่อน ๆ ทุกคนพากันยกมือไหว้พ่อกับแม่อย่างรู้มารยาท ห้องพิเศษขนาดใหญ่แคบไปถนัดตา ผมเดินไปหยุดอยู่ข้างเตียง
 
“เป็นไงบ้าง ยังเจ็บอยู่ไหม” มันพยักหน้ารับ ปากดูมีสีสันขึ้นมาหน่อย “กูลาโรงเรียนให้แล้วนะ ไม่ต้องห่วง”

พวกเพื่อน ๆ ผมพากันถามไถ่อาการรวมถึงสาเหตุที่ทำให้มันมานอนกินน้ำเกลือต่างข้าวแบบนี้ ผมว่าอาการมันจะจะทรุดเพราะโดนเพื่อน ๆ รุมนี่แหละ พ่อกับแม่พากันขอตัวออกไปหาอะไรกิน เพื่อให้พวกเราอยู่คุยกันเอง ไม่นานพวกท่านก็กลับมา หอบหิ้วของกินมาให้ด้วย แล้วพวกมันก็สละแล้วซึ่งความห่วงในตัวเพื่อน ไปห่วงใยปากท้องตัวเองแทนทันที

เสียงดังมาก ไอ้พวกนี้ก็พยายามเชิญชวนให้ไผ่มันกินด้วย แต่มันไม่กิน พวกมันอยู่ก่อกวนให้ไผ่อาการทรุดหนักกันอยู่ประมาณชั่วโมงหนึ่งก็พากันกลับ เสียงดังด้วยครับ กลัวรบกวนห้องอื่น พี่นางพยาบาลเข้ามาเตือนรอบหนึ่งแล้ว
 
“แม่ไม่ต้องอยู่เฝ้าไผ่นะ ให้ฝนเฝ้าคนเดียวก็พอ”
 
“ไปรบกวนฝนเขาทำไมลูก”
 
“ฝนมันเพื่อนสนิทผม เอาน่า ให้ฝนอยู่นั่นแหละดีแล้ว แม่มาเหนื่อย ๆ พาพ่อกลับบ้านไปพักผ่อนเถอะ ฝนดูแลผมได้” มันบอกพ่อกับแม่โดยไม่ถามผมสักนิดว่าเต็มใจจะอยู่เฝ้ามันรึเปล่า แม่กับพ่อพยักหน้าเข้าใจ จะมาดูมันอีกทีพรุ่งนี้ ผมเดินไปส่งพวกท่านทั้งสองที่หน้าประตู
 
“มีอะไรฉุกเฉินโทรหาแม่เลยนะลูก” แม่มันลูบหัวผมเบา ๆ ผมรับปาก ปิดประตูลงเดินกลับไปหาคนที่นอนอยู่บนเตียง
 
“ไม่ถามกูสักคำว่ากูอยากอยู่เฝ้ามึงไหม”
 
“ก็กูอยากให้มึงอยู่ด้วย เวลาแบบนี้มีมึงอยู่ด้วยแล้วรู้สึกสบายใจกว่า กูเคยอยู่เป็นเพื่อนมึงตอนมึงป่วยจำได้รึเปล่า กูวิ่งร่อนหาซื้อยามาให้มึง เช็ดตัวให้ นอนกอดมึง กูกำลังทวงบุญคุณมึงอยู่นะ” ตรงมากเพื่อนกู ผมยิ้ม พยักหน้ายอม ๆ มัน
 
“มึง มีใครช่วยลูกหมาที่ตัดหน้ากูไว้ไหม” มันถามด้วยน้ำเสียงเหมือนนึกขึ้นได้
 
“อืม มันปลอดภัยดี ดามขาเหมือนมึงนี่แหละ กูไปดูให้แล้ว”
มันพยักหน้า
 
“ก็อย่างที่บอกนั่นแหละ กูขับรถอยู่ดี ๆ มันวิ่งมาจากไหนไม่รู้ตัดหน้า จำได้ว่าก่อนหมดสติลากมันมากอด หลังจากนั้นก็จำอะไรไม่ได้แล้ว”
 
“ห่า จะตายเพราะหมาตัวเดียวเนี่ยแหละ แทนที่จะรีบช่วยตัวเองก่อน” ผมเบิ้ดหัวมันไปที(ไม่สำนึกว่าตัวเองก็เคยทำ) ผมยิ้มให้มันนิดหนึ่ง “ไม่ต้องห่วงหรอก ระหว่างมึงรักษาตัวอยู่กูดูแลให้เอง” ผมอาสา มันพยักหน้าซีด ๆ รับ 
 
มันเล่าให้ฟังว่าฟื้นตั้งแต่เที่ยงแล้ว พี่ฟ้ามาตอนบ่าย อยู่กับมันไม่ถึงชั่วโมงมันก็หลับไม่รู้เรื่อง ตื่นมาอีกทีพี่ฟ้าก็ไม่อยู่แล้ว แล้วมันก็บ่น ๆ ว่าอาหารโรงพยาบาลไม่ได้เรื่อง อยากกินอาหารฝีมือพี่ฟ้า บ่นเจ็บบ่นปวดบ่นเมื่อยก้นไปตามประสา
 
“แม่ม นอนท่าเดียว ทรมานฉิบ”
 
“เอาน่า ทนหน่อย ไม่นานก็ออกจากโรงพยาบาลได้แล้ว”
 
“กูอยากอาบน้ำ”
 
“เขาห้ามอาบ เดี๋ยวกูเช็ดตัวให้”
 
“นางพยาบาลเช็ดแล้ว แต่รู้สึกไม่สะอาดเลย”
 
“งั้นเดี๋ยวกูเช็ดให้อีกรอบ รับรองสะอาดเอี่ยม จะให้แวะไปซื้อแชมพูยี่ห้อเดียวกับวันเวย์มาเช็ดให้ด้วยไหม”
 
“เวร” มันด่า ผมหัวเราะ เดินไปเตรียมของ สักพักก็กลับมา
 
“กูว่ามึงกับกูนี่ดู ๆ ไปก็เหมือนคู่รักกันนะ”
ผมมองตามัน ไม่พูดอะไร เอาผ้าสะอาดไปลูบหน้าลูบตามันก่อน ผมเคยป่วยมาก่อน รู้ดีครับว่าอยากให้เช็ดตรงจุดไหนถึงจะรู้สึกสะอาดล้ำลึก
 
“มึงเช็ดดีฉิบหาย แม่ม กูแย่งมึงจากไอ้หมอนั่นมาเป็นเมียกูดีกว่า”
 
ผมเอาผ้าที่กำลังเช็ดหน้าอกโป๊ะหน้ามัน
 
“ถ้ามึงจะเอากูเป็นเมีย เอาพี่สาวกูดีกว่า มีลูกได้ด้วย ออกหน้าออกตาได้ สวย น่ารัก มีเสน่ห์ ทำกับข้าวก็เก่ง”
 
“นั่นพี่สาวกูเหอะ”
 
“พี่สาวกู นี่ ถ้ามึงจะเอาผู้ชายเป็นเมีย เอาพี่สาวเพื่อนเป็นเมียไม่ดีกว่ารึไง มึงพูดดีไป กูรู้ว่าใจมึงคิดกับพี่กูเกินพี่สาวไปแล้ว พี่กูด้วย”
 
มันมองหน้าผมอึ้ง ๆ
 
“ไม่มั้ง”
 
“นั่นพี่สาวกู กูรู้ มึงเพื่อนกู กูรู้”
 
“แต่นั่น…”
 
“มึงอย่ามาอ้าง” ผมชี้หน้าเบรก มันหุบปากลงฉับคล้ายจะยอมจำนน

เอ้อ เงียบไปเลย
 
ผมคลี่ปลดเสื้อมันเพื่อเช็ดรักแร้มันดี ๆ ผมไม่ได้รังเกียจหรอก เพราะมันก็เคยทำให้ผม มันพลิกตัวหน่อย ๆ ให้ผมเช็ดดี ๆ สงสัยมันอยากสะอาดจัด ๆ เลยให้ผมถอดเสื้อให้ ผมก็ทำตาม จนตอนนี้มันนอนโป๊ท่อนบน ผมก็จับมันพลิกตะแคงเพื่อเช็ดหลังมัน ก่อนซักผ้าอีกรอบ เช็ดก้นมัน กำลังจะเช็ดไข่ มันรีบหยุดมือไว้
 
“มึง ไม่ต้องก็ได้มั้ง น้องกู กูเช็ดเองก็ได้” มันบอกอาย ๆ
 
“ตามใจ” แล้วมันก็ดึงผ้าไปเช็ด ๆ น้องมัน ก่อนยื่นมาให้ผมซัก ผมก็ซักแล้วเอาไปเช็ดขามันต่อ แบบละเอียดเลย
 
พอเสร็จ ผมก็เอากะละมังและผ้าไปซัก เดินเช็ดมือออกมาใส่เสื้อผ้าให้มัน ไผ่มองหน้าผม แกล้งทำตาเชื่อม
 
“มึง กูอยากได้มึงเป็นเมียว่ะ มะ มาเป็นเมียกูดีกว่านะ” ไม่พูดเปล่า ยังดึงผมขึ้นไปบนตัวมัน ผมพยายามจะขัดขืน แต่ทำได้ไม่มาก เพราะกลัวไปถูกขามันเข้า
 
ตอนนี้ผมมานอนอยู่บนตัวมันแล้วครับ เบี่ยงไปทางซ้ายนิดหนึ่ง ไม่ให้ชนขาขวาที่หัก
 
นี่ขนาดป่วยหนักนะ แรงควายจริง ๆ มันมองหน้าผมเคลิ้ม ๆ แกล้งทำหน้าหื่น ๆ กะลิ้มกะเหลี่ยใส่ ผมยิ้ม ตบหน้าผากมันไปที
 
“เมาน้ำเกลือไงมึง”
 
“คงงั้น” มันพูดเคล้าเสียงหัวเราะ ผมขยับหวังจะลงจากเตียง แต่ผิดจังหวะไปหน่อยจนเกือบตก มันรีบคว้าผมกลับไปนอนที่เดิม 
 
“ใจเพื่อน” ผมจะลุกดี ๆ อีกรอบ แต่มันกอดผมไว้แน่น “ปล่อย กูจะลง เลิกเล่นได้แล้ว เดี๋ยวใครมาเห็นเข้าจะพาลเข้าใจผิดกันเปล่า ๆ”
 
“ไม่เป็นไรหรอกน่า อยู่ให้กอดก่อน ให้นอนคนเดียวบนเตียงโรงพยาบาล มันเหงา” มันกระชับกอดผมแน่นขึ้น ผมเลยยอมนอนอยู่เฉย ๆ ให้ มองหน้าโทรม ๆ ของมัน
 
“นอนกอดมึงแบบนี้ เหมือน ๆ ร่างกายกูจะหายเร็วขึ้นด้วย” พูดแล้วก็ซบหัวกับไหล่ผมเบา ๆ ผมหัวเราะ ผลักหน้าผากมันออกมามอง มันทำหน้างอนหน่อย ๆ บ่นเหงาบ่นอยากหายเร็ว ๆ บ่นอยากกลับบ้าน ผมมองหน้ามันยิ้ม ๆ ยอมรับว่ามันหล่อดีครับ ก่อนหน้าของใครบางคนจะฉายเข้ามาแทนที่ ผมจ้องหน้ามันนิ่ง ๆ มันก็ยอมให้ผมมองดี ๆ เหมือนกัน
 
“จะว่าไปแล้ว หน้ามึงนี่ก็คล้ายพี่หมอนะ” ผมพูดไปตามใจคิด มันทำหน้าเอือมทันที คลายมือที่กอดผมไว้
 
“พูดถึงมันทำไมให้เสียอารมณ์”
 
“แค่คล้าย แต่มึงหล่อกว่าเยอะเลย”
 
มันยิ้มทันทีที่ผมพูดจบ
 
“จริงป่ะ หล่อกว่ามากมะ” มันถามอารมณ์ดี ผมยิ้มรับ พยักหน้า เหมือน ๆ จะเห็นหางมันกระดิกยิก ๆ เลย มันกอดผมไว้อีกรอบ
 
“นี่ กูจริงจังนะ กูฝากมึงดูแลพี่กูได้ไหม” มันมองตาผม ผมหลุบเปลือกตาลงต่ำ “กูไม่อยากให้พี่หมอจีบพี่ฟ้าติด ให้เราพยายามกีดกัน อาจทำได้ไม่ดีเท่ากับมึงได้คบกับพี่ฟ้าจริง ๆ ถึงเวลานั้น กูคงดีใจหลายอย่าง มึงก็เพื่อนรักกู เป็นเหี้ยก็จริง แต่ก็เป็นเหี้ยที่ดี” มันรัดผมแรงจนผมร้องอ๊อกเพราะจุก ผมตบหน้าผากมันอีกรอบ
 
“ปาก”
ผมหัวเราะ
 
“กูอยากให้มึงเป็นแฟนกับพี่ฟ้าจริง ๆ” ผมพูดด้วยน้ำเสียงและสีหน้าจริงจัง มันมองตาผมนิ่ง ๆ
 
“กูรักพี่ฟ้า แล้วกูก็รักมึงด้…” ยังพูดไม่ทันจบประโยคดี ประตูบานใหญ่นั้นก็เปิดออกโดยไร้เสียงเคาะ ผมกับไผ่หันไปมอง
 
“พี่หมอ” ผมครางเรียก พี่หมอยืนมองพวกเราอึ้ง ๆ อยู่กับที่ ผมรีบยกตัวด้วยความตกใจจนไปชนขาไผ่เข้า มันร้องโอ๊ย ผมรีบหยุดตัวเองลงทันที
 
“โทษที ๆ ไม่เป็นไรนะ” ผมถามขณะอยู่บนตัวมัน มันเบ้หน้า พยักหน้านิด ๆ รับ คงเจ็บจริง คราวนี้ผมค่อย ๆ ก้าวลงจากเตียง มองพี่หมอที่ยืนนิ่งอยู่ที่เดิม แอบเห็นแววไม่พอใจผ่านดวงตาคู่นั้นด้วย
 
พี่หมอเดินมาหยุดอยู่ข้างเตียง หยิบแฟ้มประวัติอาการไปอ่าน ผมได้แต่ยืนมอง รายนั้นไม่พูดอะไร ก้าวเดินจากไป

อดนึกไปถึงสิ่งที่พี่หมอทำเมื่อคืนไม่ได้
 
“หึ มาทำหน้าที่ลูกตอแหลที่ดี” ไผ่มันว่ากระแนะกระแหน
 
“มึงก็เหมือนกันเถอะ” ผมด่า “ดึกแล้ว นอนได้แล้ว กูจะได้นอนด้วย”
 
“มึง มานอนกับกูมะ” มันตบข้างตัวปุ๊ ๆ ผมมองหน้ามัน แกล้งดีดขามันไปนิดจนมันร้องโอ๊ยอีกรอบ
 
“เจ็บขนาดนี้ เกิดกูนอนดิ้นไปถูกเข้าจะทำไง”
 
มันทำตาละห้อย “ที่นอนออกกว้างน่า อีกอย่างมึงนอนไม่ดิ้นด้วย นะนะ กูเหงา”
 
ผมไม่สนใจ เดินไปทิ้งตัวลงนอนบนโซฟา มันแง๊ว ๆ อีกนิดหน่อย ก่อนอยู่นิ่ง ๆ ยอม
 
ได้ยินเสียงเมสเสจดังเบา ๆ ผมล้วงหยิบมาดู เป็นข้อความที่ทำให้ผมต้องกัดปากแน่น
 
‘ร่าน’
ผมกดลบทันที ก่อนข้อความใหม่จะถูกส่งเข้ามาอีก ผมกดอ่าน
 
‘ออกมา ฉันรออยู่ข้างนอก’
ผมมองไปทางไผ่ มันยังขยับดิ้นด๊อกแด๊กอยู่ ผมกดตอบไป
 
‘ไม่’
ไม่มีอะไรกลับมาอีก ผมวางมือถือไว้ที่เดิม หลับใหลไป ก่อนสะดุ้งตื่นเพราะมีใครบางคนมาอุดปากไว้
 
พี่หมอ!
 
“หึ คนป่วยก็ยังไม่เว้น ไม่คิดว่าจะอยากมากขนาดนั้น บอกฉันก็ได้ เดี๋ยวตอบสนองให้” พี่หมอขยับมือขยุกขยิกกับด้านล่างของผมจนกางเกงผมหลุดจากตัว

“อย่า พี่หมอ” ผมพยายามดิ้นรน แต่เสียงดังมากไม่ได้เพราะกลัวไผ่ตื่นขึ้นมาเห็น พี่หมอกระตุกยิ้ม ละมือที่ปิดปากมารวบจับสองมือผมตรึงไว้เหนือหัว อีกข้างยกขาผมพาดบ่า เชื่อมบางส่วนเข้ามา ผมหยุดดิ้น เพราะกลัวเกิดเสียงแล้วคนเข้ามาเห็น ผมขยับปากกระซิบห้าม น้ำตาคลอเบ้า มองไปทางไผ่ที่ยังคงนอนนิ่ง หันกลับมามองคนที่ยกยิ้มมองผมอยู่ 
 
“ตื่นเต้นดีใช่ไหม”
 
“ไม่ อย่าทำพี่หมอ” ผมกระซิบห้ามอีกรอบ เขาขยับท่อนล่างเบา ๆ ผมแทบกลั้นใจตาย

“พี่หมอ อย่าทำ” ผมร้องขออีกรอบ น้ำตาที่ประคองไว้ตรงหางตาพากันร่วงหล่น ตอนนี้มันรู้สึกอึดอัดไปหมด กลัวทั้งไผ่และนางพยาบาลจะเข้ามาเห็น
 
ผมเลิกร้องขอ แต่มาภาวนาขอให้พี่หมอหยุดเร็ว ๆ ผมกัดกรามแน่น มองคนด้านบนตาขวาง
 
“สารเลว”
พี่หมอยิ้ม
 
“เหมาะกับคนร่าน ๆ ดี ตื่นเต้นดีไหม เห็นทำกับไผ่ คิดว่าน่าจะชอบแบบนี้” อยากปฏิเสธเหลือเกิน แต่สิ่งที่ทำได้ มีแค่กัดฟัน บีบรัดส่วนนั้นแน่นหวังให้คนตรงหน้าหยุดเกมนี้ลงเร็ว ๆ
 
“หึ ถูกใจล่ะสิ รัดซะแน่นเชียว”
 
“ไม่ใช่ อ๊ะ!”
ผมคลายปล่อยเพื่อเป็นการปฏิเสธตามข้อกล่าวหา แต่พี่หมออาศัยจังหวะนั้นกดลึกเข้ามามากขึ้น ผมผวาเฮือก เผลอแอ่นอกตอบรับครางออกมาเสียงดัง ได้ยินเสียงหัวเราะหึ ๆ อย่างถูกใจจากคนด้านบน

พี่หมอคลายปล่อยมือผมให้เป็นอิสระ ผมรีบชักกลับหวังผลักพี่หมอออก แต่เรี่ยวแรงหดหาย ทำได้แค่กอบกุมอกเสื้อเขาไว้เท่านั้น ผมขยับมุดหน้ากับอกกว้าง เลื่อนสองมือขึ้นไปโอบกอดแผ่นหลังแกร่งไว้ระบายความซาบซ่านที่มีมากตอนนี้ออก
 
“พี่หมอ…”   

TBC...

ขอบคุณคอมเม้นท์ A4 จากคุณ yoghurtz นะคะ ปลื้ม :L1:

คำเตือน ตอนหน้าพี่หมอหึงหนักมากและ ...มุ้งมิ้งหนักมากเช่นกัน = =

ตัวอย่างตอนถัดไป
“พี่หมอ” เสียงเร้าอารมณ์ผสมทรมานของมันดังก้องไปทั่วทั้งโสตประสาทหูผม ผมปลดปล่อยสัตว์ร้ายออกมากัดกินมันอีกครั้ง ให้สาสมกับความทรมานที่ผมได้รับในวันนี้
 
ผมหอบแฮก กัดหูมันไปแรง ๆ ที ก้มฝากรอยไว้บนแผงอกมันด้วยหลายจุด
 
“ห้ามนอนกับไผ่อีก ถ้านอนครั้งหน้าจะยิ่งกว่านี้” ผมกระซิบข้างหู ตัวมันสั่นสะท้านเพราะแรงอารมณ์ผสมหวาดกลัว จวบจนทุกอย่างจบสิ้นสิ้นลง
ผมลุกยืน แต่งตัวให้เรียบร้อย หันมองไปทางเตียงนอนที่ไผ่ยังหลับไม่ได้สติ
 
ถึงนายจะรักฝนแค่ไหน แต่ฝนเป็นของฉัน

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.30 ไผ่รถล้ม &ป%
เริ่มหัวข้อโดย: naoai ที่ 19-10-2015 18:01:13

ผมว่าไฝ่ควรจะรู้ความจริงได้ละ แค่หลับนะไม่ได้โดนยาสลบ ถ้าไฝ่ไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้นคงไม่เมคเซ้นมากกว่าเดิมละ บางฝนก็ร่านจริงๆ เสียงครางคือวิธีแก้ปัญหา? วนอยู่ที่เดิม แต่กูก็อ่านทุกตอน 5555

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.30 ไผ่รถล้ม &ปีศาจกลับมาอีกครั้ง {P.31}{ุ16-10-58}50%
เริ่มหัวข้อโดย: Mouse2U ที่ 19-10-2015 18:04:34

ให้เราฟังที่ไผ่พูดให้จบก่อนก็ได้ค่ะพี่หมอแล้วค่อยเข้ามา :ruready

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.30 ไผ่รถล้ม &ปีศาจกลับมาอีกครั้ง {P.31}{ุ19-10-58}100%
เริ่มหัวข้อโดย: ่jum ที่ 19-10-2015 18:14:14

ป่านนี้ไผ่คงรู้ความจริงเข้าแล้วมั้งนี่ ถ้าไม่ได้โดนยาอ่ะนะ

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.30 ไผ่รถล้ม &ปีศาจกลับมาอีกครั้ง {P.31}{ุ19-10-58}100%
เริ่มหัวข้อโดย: veeveevivien ที่ 19-10-2015 18:32:59

หมั่นไส้หมอมากกกก

ให้หึงให้ตายเลยยย o22

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.30 ไผ่รถล้ม &ปีศาจกลับมาอีกครั้ง {P.31}{ุ19-10-58}100%
เริ่มหัวข้อโดย: leefever ที่ 19-10-2015 19:37:00

หึงแรงขนาดก้ยอมรับแล้วไปสู่ขอน้องเลยดีกว่ามั้ง. ไม่ต้องมานั่งจับผิด นั่งหึงให้ตัวหงุดหงิดเกาะ

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.30 ไผ่รถล้ม &ปีศาจกลับมาอีกครั้ง {P.31}{ุ19-10-58}100%
เริ่มหัวข้อโดย: Bellze12 ที่ 19-10-2015 20:02:26

แทบจะอดใจรอตอนหน้าไม่ไหว
อยากเห็นพี่หมอหึงโหด  :oo1:

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.30 ไผ่รถล้ม &ปีศาจกลับมาอีกครั้ง {P.31}{ุ19-10-58}100%
เริ่มหัวข้อโดย: HISY ที่ 19-10-2015 21:02:37

อยากบ้องหูอิพี่หมอจริวๆ

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.30 ไผ่รถล้ม &ปีศาจกลับมาอีกครั้ง {P.31}{ุ19-10-58}100%
เริ่มหัวข้อโดย: lizzii ที่ 19-10-2015 21:53:29

พี่หมอมันโหดร้ายยยยย

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.30 ไผ่รถล้ม &ปีศาจกลับมาอีกครั้ง {P.31}{ุ19-10-58}100%
เริ่มหัวข้อโดย: My_yunho ที่ 19-10-2015 22:25:28

พิษรักแรงหึง

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.30 ไผ่รถล้ม &ปีศาจกลับมาอีกครั้ง {P.31}{ุ19-10-58}100%
เริ่มหัวข้อโดย: ่patsaporn ที่ 19-10-2015 22:27:28

พี่หมอจะเอาสิทธิ์อะไรมาหึงฝน แฟนก็ไม่ใช่เป็นแค่คู่นอน จิ๊ หมันไส้
ที่ทำวันนี้ร้ายมากคือปกคือปกติก็ทำลายศักดิ์ศรีฝนตลอด แต่ทำต่อหน้าไผ่ที่นอนอยู่นี่มันสุดๆ
คิดว่าฝนจะอับอายบ้างไหม พระเอกแย่อ่ะ ให้คะแนนติดลบ

ขอบคุณค่ะ

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.30 ไผ่รถล้ม &ปีศาจกลับมาอีกครั้ง {P.31}{ุ19-10-58}100%
เริ่มหัวข้อโดย: ▶August5th◀ ที่ 19-10-2015 22:54:15

พี่หมอด่าฝน เพราะหึงละสิ เมื่อไรจะรู้ใจตัวเองเนี้ย

แต่ตอนนี้เหมือนสัันเลยอะ หรือผมอ่านเพลิน 5555
ตอนหน้าขอยาวๆๆๆ อิอิ

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.30 ไผ่รถล้ม &ปีศาจกลับมาอีกครั้ง {P.31}{ุ19-10-58}100%
เริ่มหัวข้อโดย: taltal020441 ที่ 19-10-2015 23:11:20

หืมมมม
บางทีก็หมั่นไส้พี่หมอนะ ตัวเองมีสิทธือะไรมาทำกับฝนอย่างนี้
จะรอตอนต่อไปนะคะะะ ตอนคนเขียนบอกเนื้อหาประมาณ 100 ตอนผมนี่กระอักเลือดเลย ถถ
แต่ก็ดีได้อ่านนานๆ กิ้กิ้

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.30 ไผ่รถล้ม &ปีศาจกลับมาอีกครั้ง {P.31}{ุ19-10-58}100%
เริ่มหัวข้อโดย: mukmaoY ที่ 19-10-2015 23:53:17

เอาจริงก็ไม่ได้อยากให้ไผ่คู่กับฟ้าเท่าไหร่555
มันรู้สึกผูกพันกันมากกว่า

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.30 ไผ่รถล้ม &ปีศาจกลับมาอีกครั้ง {P.31}{ุ19-10-58}100%
เริ่มหัวข้อโดย: SiHong ที่ 20-10-2015 01:43:01

หึงก็บอกเขาว่าหึง ไม่ใช่ว่าเขาว่าร่าน :angry2:

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.30 ไผ่รถล้ม &ปีศาจกลับมาอีกครั้ง {P.31}{ุ19-10-58}100%
เริ่มหัวข้อโดย: liza sarin ที่ 20-10-2015 06:42:02

ชอบมาต่อเร็วๆนะ

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.30 ไผ่รถล้ม &ปีศาจกลับมาอีกครั้ง {P.31}{ุ19-10-58}100%
เริ่มหัวข้อโดย: ดวงตะวัน ที่ 20-10-2015 07:18:01

เมื่อไหร่คุณหมอจะรู้ใจตัวเอง

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.30 ไผ่รถล้ม &ปีศาจกลับมาอีกครั้ง {P.31}{ุ19-10-58}100%
เริ่มหัวข้อโดย: ณ ที่เดิม™ ที่ 20-10-2015 08:58:06

อิพี่หมอนี่ก็นะ เพลีย!! :เฮ้อ:

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.30 ไผ่รถล้ม &ปีศาจกลับมาอีกครั้ง {P.31}{ุ19-10-58}100%
เริ่มหัวข้อโดย: MIkz_hotaru ที่ 20-10-2015 12:21:06

หึงหน้ามืด
ไผ่จะรู้ความจริงเพราะงี้แหละอิคุณหมออออ

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.30 ไผ่รถล้ม &ปีศาจกลับมาอีกครั้ง {P.31}{ุ19-10-58}100%
เริ่มหัวข้อโดย: anat14335 ที่ 20-10-2015 14:18:14

 :ling1: :ling1: :ling1:

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.30 ไผ่รถล้ม &ปีศาจกลับมาอีกครั้ง {P.31}{ุ19-10-58}100%
เริ่มหัวข้อโดย: ♥♥ดอกช่อบานสะพรั่ง♥♥ ที่ 20-10-2015 15:54:01

 :z10:

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.30 ไผ่รถล้ม &ปีศาจกลับมาอีกครั้ง {P.31}{ุ19-10-58}100%
เริ่มหัวข้อโดย: shoky_9 ที่ 20-10-2015 16:05:25

พี่หมอเข้ามาได้จังหวะพอดีเป๊ะเลย

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.30 ไผ่รถล้ม &ปีศาจกลับมาอีกครั้ง {P.31}{ุ19-10-58}100%
เริ่มหัวข้อโดย: yaoionlyyes ที่ 20-10-2015 19:49:01

ว้อยยยยยยยย ฟฟฟฟฟฟฟ้าาากกกกกกกก
คือสั้นแบบ ฮือออ ผีบ้ามาก
นี่อยากรอให้อัพจนจบและค่อยมาอ่านแต่ก็ทนไม่ได้ทุกทีเวลาเห็นหัวข้อว่าอัพตอนใหม่แล้ว
มาต่อเดี๋ยวนี้ๆๆๆๆๆฟฟฟฟๆฟฟฟยไสกสานดนะนพนำยกมมเนภจำยหวำสย_สเม/บบ/วไใกบ

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.31 กลั่นแกล้ง {P.32}{ุ21-10-58}
เริ่มหัวข้อโดย: memew ที่ 21-10-2015 20:07:31

Chapter : 31 : กลั่นแกล้ง
(พี่หมอ...♡)

แสงไฟอ่อน ๆ จากหลอดไฟที่เปิดไว้ให้คนไข้ส่องสว่าง ผมกดร่างข้างใต้หนักหน่วง ผลักไสร่างกายของตัวเองเข้าไป ให้มันรับรู้และจดจำได้เพียงรสสัมผัสจากผมเท่านั้น มันพยายามกลั้นเสียงไว้ แต่เอาไม่อยู่หรอก เสียงครางผสมหอบหน่อย ๆ ของมันแทบกรีดหัวใจผมให้ขาดวิ่น
 
ผมรู้ว่ามันเสี่ยง แต่ผมก็เลือกที่จะทำ ผมรู้ว่ามันกลัว แต่ผมก็ชอบที่จะเห็นมันหวาดกลัวและทรมานแบบนี้ ผมต้องการเหยียบย่ำศักด์ศรีมันและไผ่ในเวลาเดียวกัน
 
คนเจ็บไม่มีทางรับรู้หรอกเพราะตอนเข้ามาผมฉีดยานอนหลับอ่อน ๆ เข้าไปในน้ำเกลือให้แล้ว หลับสนิทไปจนถึงเช้า ส่วนนางพยาบาลจะเข้ามาอีกทีก็เช้าเลย เพราะอาการไม่มีอะไรน่าห่วง
 
ผมรู้ดี…
แต่คนด้านล่างไม่รู้…

มันถึงได้พยายามส่งสายตาอ้อนวอนผสมก่นด่าเพราะทำอะไรไม่ได้ ผมรู้ว่ามันคบกันอยู่ ผมรู้ว่ามันเป็นคู่ขาไผ่ แต่ไม่คิดว่าจะมาได้ยินคำรักที่มันบอกกันเมื่อกี้ คำคำนั้นทำเอาสติผมขาดผึ่งเลย
 
“พี่หมอ...” เสียงเร้าอารมณ์ผสมทรมานของมันดังก้องไปทั่วทั้งโสตประสาทหูผม ผมปลดปล่อยสัตว์ร้ายออกมากัดกินมันอีกครั้ง ให้สาสมกับความทรมานที่ผมได้รับในวันนี้
 
ผมหอบแฮก กัดหูมันไปแรง ๆ ที ก้มฝากรอยไว้บนแผงอกมันหลายจุด
 
“ห้ามนอนกับไผ่อีก ถ้านอนครั้งหน้าจะยิ่งกว่านี้” ผมกระซิบข้างหู ตัวมันสั่นสะท้านเพราะแรงอารมณ์ผสมหวาดกลัว จวบจนทุกอย่างจบสิ้นสิ้นลง

ผมลุกยืน แต่งตัวให้เรียบร้อย หันมองไปทางเตียงนอนที่ไผ่ยังหลับไม่ได้สติ
 
ถึงนายจะรักฝนแค่ไหน แต่ฝนเป็นของฉัน
….
….
….
….
….
นับวันผมยิ่งเหมือนโรคจิตเข้าไปทุกที ผ่านมาอาทิตย์หนึ่ง ผมมาเยี่ยมไผ่มันตามปกติ แม่นั่งปอกผลไม้ให้พ่อกิน ในขณะที่ตาก็ดูละครหลังข่าวในทีวี ไผ่มันทำหน้าเหม็นเบื่อทันทีที่เห็นผม ผมยักไหล่ มาทำหน้าที่พี่เพียงแค่ฉาบหน้าเท่านั้น เหลือบมองใครบางคนที่พยายามหลบเลี่ยงสายตาผม
 
มันคงไม่อยากนอนเฝ้าไข้ แต่ขัดคำสั่งไผ่มันไม่ได้ ผมไม่ได้เข้ามารังแกมันทุกวันหรอก เฉพาะช่วงเวลาเหมาะ ๆ เท่านั้น เพราะผมก็ไม่อยากเสี่ยงจนเกินความจำเป็นเหมือนกัน
 
“รีบ ๆ เก็บของเข้า กูเบื่อห้องนี้เต็มทนแล้ว คิดถึงห้องนอนที่รัก” ไผ่มันบ่นใส่คู่ขา ฝนกำลังเก็บข้าวของอยู่ วันนี้มันจะออกจากโรงพยาบาลแล้ว พรุ่งนี้ก็ไปโรงเรียนได้ตามปกติ
 
“ห่าเหอะ กูก็เบื่อมานั่งเฝ้าไข้มึงทุกวันเหมือนกัน”
 
“แค่นี้ทำบ่น เดี๊ยะ ๆ จับจูบ”
เท้าผมกระตุกวูบ ฝนโบกหัวมันไปที พ่อกับแม่หัวเราะใหญ่ไม่ใส่ใจสิ่งที่มันพูด
 
แม่จะรู้สึกยังไงที่รู้ว่าลูกชายตัวเองเป็นเกย์
 
ผมชะงักกับความคิดตัวเอง
 
แล้วตัวผมเองล่ะ เป็นอะไร...
 
ผมนอนกับผู้ชาย ตามหลักแล้วต้องเป็นเกย์ใช่ไหม แต่ผมไม่ใช่ ผมไม่ได้คิดพิศวาทอะไรในตัวผู้ชาย ที่ผมทำไป เพื่อแก้แค้นไอ้เด็กเปรตนั่นเท่านั้น
 
ผมปิดแฟ้มลง นางพยาบาลเดินมายื่นบิลค่าใช้จ่าย ซึ่งคนที่ออกคือพ่อ ผมแอบไม่พอใจ แต่ก็เข้าใจว่าตอนนี้พ่อเป็นหัวหน้าครอบครัวอยู่
 
ไผ่มันพยุงตัวด้วยไม้เท้า มันใช้จนชำนาญแล้ว โดยมีเพื่อนมันคอยประคองอยู่ไม่ห่าง เอาเข้าจริงแม่แทบไม่ได้ดูแลอะไรมันเลย คนดูแลหลัก ๆ ก็นู่น น้ำฝน
 
จริง ๆ มันป่วยก็ดีอยู่อย่างนะ ทำให้ผมมีเวลาเจอฟ้ามากขึ้น เพราะฟ้ามาเยี่ยมไผ่ทุกวัน อยู่เป็นเพื่อนมันช่วงกลางวัน ช่วงเย็นถึงเช้าเป็นเวรของคู่ขามัน
 
“เจ็บแบบนี้น้องเท่กูคงเหงา” ไผ่มันบ่น ผมทำหน้าที่สารถีพาทุกคนกลับบ้าน
 
“เอาน่า กลับไปก็ลูบหัวมันหน่อย” แล้วไผ่ก็ลูบหัวคู่ขามันเบา ๆ ฝนรีบปัดออก “หัวน้องเท่มึงไม่ใช่หัวกู”
 
“อ้าวเหรอ คิดว่าแทนกันได้ซะอีก” แล้วมันก็หัวเราะร่าเริง ผมเผลอกดคันเร่งแรง ก่อนสงบใจ แม้ตาจะมองถนน แต่ก็แอบเหลือบมองกระจกหลังไปยังสองคนที่นั่งคุยกันอยู่บ่อย ๆ พ่อนั่งหน้า แม่นั่งริมด้านซ้ายประกบไผ่ไว้ ฝนนั่งริมสุดอีกด้าน
 
“ช่วงนี้มีน้ำมีนวลขึ้นหรือเปล่า” ไผ่มันจับคางน้ำฝนเขย่าไปมา ผมคิ้วกระตุก “เพราะได้กินของฝากดี ๆ ของกูล่ะสิ”
 
“เอ้อ ช่วยไง เพราะรู้ว่ายังไงมึงก็กินไม่ทัน”
แม่กับพ่อผมพากันหัวเราะ ไม่นานเราก็พากันมาถึงบ้าน ฝนกับพ่อรีบประคองไผ่ลงจากรถ ผมกับแม่ช่วยกันถือของ
 
“ขอบใจมากนะฝน ไม่ได้น้ำฝน พ่อกับแม่คงแย่”
 
“ไม่เป็นไรครับ ไงมันก็เพื่อนผม แต่ถ้าจะตอบแทนจริง ๆ ยกสมบัติทั้งหมดของมันให้ผมก็ได้ ผมจะจำใจรับไว้” ไผ่เบิ้ดหัวเพื่อนมันไปที
 
“โห ขอทีขอน้อยมากเลยนะมึง พูดมาได้ จะจำใจรับไว้ เขี้ยวกับหางมึงนี่งอกลากพื้นแล้ว”
 
แม่หัวเราะเสียงดัง ข้อดีอย่างหนึ่งเวลาที่พวกมันอยู่ด้วยกันคือมักทำให้คนรอบข้างมีเสียงหัวเราะตามไปด้วย ซึ่งไม่เคยเกิดขึ้นเลยเวลาที่เราอยู่ด้วยกันเพียงลำพัง อย่างมากก็แค่ยิ้มเสแสร้ง
 
แม่เดินเข้าครัวไปทำอาหาร โดยเรียกน้ำฝนเข้าไปทำด้วย สงสัยจะติดใจฝีมือ พ่อขอตัวขึ้นห้องไปทำธุระส่วนตัว ผมเดินตามขึ้นไปติด ๆ เพราะไม่อยากอยู่กับไผ่มันเพียงลำพัง ส่วนมันนั่งกระดิกเท้าข้างที่ไม่หักไล่หลังผมมายิก ๆ
 
ผมว่าชาตินี้ทั้งชาติ เราคงไม่มีทางญาติดีกันได้แน่ ๆ
 
ผ่านไปประมาณชั่วโมงหนึ่งก็ได้ยินเสียงเคาะห้อง ผมเดินเนื่อย ๆ ไปเปิด ตอนแรกคิดว่าแม่มาเคาะ
 
...แต่ไม่ใช่
 
“แม่ให้ตามลงไปกินข้าว”
มันบอกแค่นั้นหันหลังเตรียมจะเดินหนี มือผมอาจไวกว่าความคิด คว้าข้อมือมันไว้ ฉุดเข้าห้อง และดูเหมือนร่างกายผมจะเร็วกว่าความคิดด้วยเหมือนกัน ผมกดมันติดกำแพง ตรึงมันไว้ด้วยเรือนร่างสูงใหญ่ของตัวเอง และปิดเสียงมันด้วยปาก มันจับสองต้นแขนผมไว้อัตโนมัติ ผมเอียงหน้าให้องศาลงล็อก
 
ร่างกายผมอยู่ ๆ มันก็ร้อนจนหาสาเหตุไม่เจอ ต้องการน้ำฝนเย็น ๆ มาโปรยให้รู้สึกชุ่มฉ่ำ ผมบดเบียดปากมันรุนแรงให้สาสมกับความร้อนที่ผมมี ก่อนค่อย ๆ คลายปล่อย มันหอบแฮก มองผมตาปรอย ใจอยากจับมันกดลงกับเตียง กลืนกินมันไว้ทั้งตัว แต่รู้ว่าตอนนี้ไม่ใช่เวลาที่เหมาะสม
 
มันรีบผลักผมออก เช็ดปากด้วยหลังมือ วิ่งลิ่ว ๆ ลงบันไดไป ผมก้าวตามไปติด ๆ
 
“เร็วเข้าตาแซม พ่อหิวจะแย่แล้ว” พ่อเร่ง อาหารพร้อมหมดแล้วครับ ไผ่นั่งประจำที่แล้ว พ่อนั่งข้างแม่ ผมนั่งลงข้าง ๆ พ่ออีกที ไผ่นั่งข้างคู่ขามัน
 
ปากฝนแดงเพราะแรงจูบหนักจากผมเมื่อกี้ ไม่มีใครสนใจมองหรอก นอกจากผม ผมเลียริมฝีปากตัวเองเบา ๆ ยังจำรสชาตินั้นได้ติดตรึงอยู่เลย
 
แม่ตักข้าวยื่นมาให้ แล้วพวกเราก็พากันกิน สองคนนั้นกินกันไปแกล้งกันไป ทำให้พ่อกับแม่พลอยมีเสียงหัวเราะตามไปด้วย
 
“เอ้ามึง กินเยอะ ๆ ตัวจะได้อ้วน ๆ กอดแล้วมีเนื้อมีหนังหน่อย” ไผ่มันตักอาหารไปใส่จานน้ำฝน รายนั้นกระทุ้งศอกใส่สีข้างมันแรง
 
“มากกว่านี้เขาเรียกหมูแล้ว ไปเฝ้ามึงอาทิตย์เดียว น้ำหนักขึ้นตั้งหลายกิโล”
 
“มากกว่านี้อีกหน่อยสิ” มันยังไม่วายตักมาเพิ่มให้ ผมนั่งกรุ่นความไม่พอใจเอาไว้ในอก แม่ตักอาหารไปใส่จานน้ำฝนบ้าง
 
“กินเยอะ ๆ นะลูก จะได้ตัวสูง ๆ”
 
มันหน้าบูด
 
“ผมหยุดสูงตั้งแต่ 13 แล้ว”
 
“กินนมเยอะ ๆ ดิ”
 
“กินจนนมจะงอกแล้ว”
 
ไผ่มันหัวเราะร่วน
 
“ฟ้ากับฝนใครสูงกว่ากัน” แม่ถาม
 
“ผมครับ แต่แค่หกเซ็น” มันทำหน้าหน่าย “ถ้าวันไหนพี่ฟ้าใส่ส้นสูง คนอื่นมองมาแทบจะไม่ต่างกันเลย”
 
“เตี้ย” ไผ่มันว่าเบา ๆ ก่อนจะร้องโอ๊ย สงสัยมันจะโดนเหยียบเท้าด้านล่าง
 
“ตาแซมกว่าจะหยุดสูงก็ตั้งยี่สิบแน่ะ” พ่อผมพูด ฝนตวัดสายตามามองผมนิดหนึ่ง ก่อนก้มหน้าลงไปตักข้าวกินต่อ
 
“งั้นผมจะหยุดสูงตอนอายุ 21” ไผ่มันว่า คว้าแก้วนมยกดื่มอึก ๆ
 
“เดี๋ยวก็อิ่มนมแทนข้าวหรอก” เพื่อนมันใช้ศอกถองสีข้างอีกรอบ
 
“เออว่ะ ลืม แฮะ ๆ” แล้วมันก็กลับมากินข้าวต่อดี ๆ
 
ผมว่าตอนนี้ฝนกลายเป็นลูกรักอีกคนของบ้านไปแล้วนะ
 
พอกินอิ่มมันก็บอกลาผู้ใหญ่กลับบ้าน
 
“กลับยังไงล่ะลูก” แม่รีบถาม
 
“รถเมล์ครับ”
 
“ได้ไงกัน” พ่อท้วง “ตาแซมไปส่งน้องหน่อยลูก”
 
“ไม่เป็นไรครับ!” มันรีบท้วงทันที
 
“ไม่เป็นไร ไม่ต้องเกรงใจให้พี่เขาไปส่งเถอะ เราอยู่ดูแลไผ่มาทั้งอาทิตย์ แค่นี้เอง นะ ไปส่งน้องหน่อย” พ่อพูดประโยคแรกกับมันก่อนจะหันมาขอร้องผม
 
“ครับ” ผมรับปาก
 
“เอ่อ...”
 
“ไม่ต้องเกรงใจลูก” พ่อตบบ่ามันปุ ๆ คงแปลความอึดอัดใจของมันเป็นความเกรงใจแทน มันจำต้องรับปากอย่างเสียไม่ได้
 
“เจอกันพรุ่งนี้นะมึง”
ไผ่มันพยักหน้ารับ ทำหน้าไม่สบอารมณ์มาทางผม ผมรู้ว่ามันไม่อยากให้ผมใกล้ชิดคู่ขามันเท่าไหร่หรอก
 
ผมกระหยิ่มยิ้มย่องอยู่ในใจ เพราะผมได้มากกว่าที่มันไม่ชอบเยอะ
 
ฝนเดินตามผมมาเงียบ ๆ ผมขึ้นนั่งประจำที่ มันขึ้นตาม พอประตูรถปิดสนิท มันรีบหันมาบอกทันที
 
“ส่งผมลงหน้าปากซอยก็ได้ เดี๋ยวผมเรียกแท็กซี่กลับเอง”
ผมไม่พูดอะไร สตาร์ทเครื่อง ถอยหลังพารถออกจากบ้าน โดยมีคนในบ้านยืนส่ง มันส่งยิ้มให้ทุกคน
 
“จอดตรงนี้ก็ได้” มันบอกอีกทีหลังรถวิ่งมาถึงหน้าปากซอย แต่ผมไม่จอด
 
“พี่หมอ” มันท้วง “จอดตรงนี้แหละ ผมจะเรียกแท็กซี่กลับเอง”
 
“คิดว่าพ่อกับแม่จะโง่รึไง ขับมาไม่ถึงห้านาทีก็วนรถเข้าบ้าน คิดว่าฉันวาบไปส่งนายรึไง” มันทำหน้านึกได้ กัดปากแน่น “หึ ไม่ต้องกลัวหรอก ฉันไม่คิดทำอะไรนายตอนนี้หรอกน่า” ผมนิ่งไปพัก
 
“หรือว่า…” ก่อนหันไปมองมันอีกรอบในจังหวะที่รถติดไฟแดงพอดี “อยากให้ต่อจากเมื่อกี้”
 
“โรคจิต!” มันด่า ผมยกยิ้ม เหลือบมองเวลาที่รันอยู่ตรงหน้า มีเวลาแค่ยี่สิบวิ มันน้อยมาก แต่ก็มากพอที่จะปิดปากร้าย ๆ นั้นไว้ได้ ผมจับคางมันแน่น ดึงเข้ามากดจูบบดขยี้หวังทำโทษมากกว่าสิ่งอื่นใด
 
ผมเก่งในการนับตัวเลข ผมผละปล่อยทันทีเมื่อเวลาเหลือห้าวินาทีสุดท้าย ผมกลับมาจับเกียร์และพวงมาลัย เหยียบคันเร่งพารถเดินหน้า หัวเราะหึ ๆ ใส่คนข้าง ๆ มันเช็ดปากลวก ๆ เขยิบไปนั่งชิดหน้าต่าง
 
ใช้เวลาไม่นานก็มาถึงบ้านหลังน้อยของมัน ฟ้าเป็นคนวิ่งมาเปิดประตูให้
 
“หวัดดีค่ะคุณหมอ”
 
“สวัสดีครับ เอาน้องของนางฟ้ามาส่ง” ผมหยอดเบา ๆ ฟ้าหัวเราะร่วน
 
“คุณหมอทานข้าวมารึยังคะ”
 
“เรียบร้อยแล้วครับ ฝนไปทำให้กินที่บ้าน”
 
“ขอบคุณที่มาส่งครับ ขอให้เดินทางกลับโดยสวัสดิภาพ” มันหันมาบอกลาเป็นการไล่ผมกลาย ๆ ฟ้าหันไปส่งสายตาตำหนิใส่ ผมซ่อนยิ้มไว้ภายใน แกล้งเลียริมฝีปากเบา ๆ ให้ดูหื่นจิตนิด ๆ ใส่
 
ผมจับประตูรถไว้กำลังจะก้าวขึ้นรถ สองพี่น้องยืนส่งอยู่ข้าง ๆ ผมมองฟ้า ก่อนมองไปทางฝน เลยไปยังต้นลีลาวดีขนาดใหญ่ภายในบ้าน ข้างกันเป็นต้นจำปีที่กำลังออกดอกบานสะพรั่ง
 
“คุณฟ้าจะว่าอะไรไหม ถ้าผมจะขอดอกจำปีไปให้แม่ไหว้พระ”
 
ฟ้าตาโต
 
“ว้าว คุณหมอชอบเรื่องพวกนี้ด้วยเหรอคะ” ฟ้ามองผมด้วยดวงตาชื่นชม ฝนมองผมแบบไม่ไว้ใจ “ได้ค่ะ เดี๋ยวฟ้ากับฝนจะช่วยกันเก็บให้ บ้านเรามีเยอะ เอาไปเท่าไหร่ก็ได้ ออกดอกทุกวัน”
ผมพยักหน้ารับ ปิดประตูลง ก้าวตามฟ้าไปยังจำปีต้นนั้น
 
“เดี๋ยวพี่ไปเอาถุงมาใส่ก่อน ฝนเก็บไปก่อนนะ” ฟ้าสั่งน้อง ฝนพยักหน้ารับอย่างขัดไม่ได้ ฟ้าวิ่งเข้าไปในบ้าน ผมมองตาม ก่อนหันกลับมาสบตาคนที่มองผมอยู่ก่อนหน้า
 
“ผีออกจากตัวแล้วรึไง ถึงเข้าห้องพระได้”
 
“แค่ข้ออ้าง นายดูไม่ออกรึไง”
 
“สารเลว” แล้วผมก็ได้รับคำชมจากใจจริงของมัน
 
“เหมาะกับคนร่าน ๆ อย่างนายดี” ผมเขยิบเข้าไปชิด มันรีบเขยิบออกห่าง ผมหัวเราะหึ ๆ พยักหน้าไปทางต้นจำปี “รีบเก็บเข้าสิ”

มันทำหน้าไม่พอใจใส่ หันหลัง ยืดตัวเก็บดอกหนึ่งที่อยู่สูงขึ้นไป ผมจับเอวมันเบา ๆ จากด้านหลัง มันสะดุ้งเฮือก รีบหันมามอง ผมชักมือกลับ มองมันเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น มันมองมาแบบไม่ไว้ใจ ก่อนหันกลับไปเก็บต่อ คราวนี้ผมตะปบแก้มก้นมันแทน
 
“พี่หมอ!!”
 
“มาแล้ว ๆ” ฟ้าวิ่งหน้าตั้งเข้ามา ผมเขยิบออกมายืนห่าง ๆ ฝนกัดริมฝีปากแน่น ด่าทอผมทางสายตา ผมซ่อนยิ้มไว้ภายใน ช่วยฟ้าเก็บ แต่จงใจไปยืนซ้อนหลังจุดที่ฝนเอื้อมเด็ด
 
ได้มาเยอะอยู่เหมือนกัน ผมถึงบอกให้พอเพราะกลัวหมดต้นเสียก่อน
 
“ขอบคุณทั้งคู่นะครับ” ผมบอกเสียงนุ่มกับฟ้า หิ้วถุงดอกจำปีขึ้นรถ ผมนั่งยิ้มอยู่หลังพวงมาลัยมาตลอดทั้งเส้นทาง หัวเราะออกมาเบา ๆ เมื่อนึกถึงใบหน้าตระหนกของฝนตอนโดนผมจับก้น
 
ผมหันไปมองถุงดอกจำปี กลิ่นมันหอมตลบอบอวลไปทั่วทั้งห้องโดยสาร ผมเอื้อมหยิบมาดอกหนึ่ง ดมกลิ่นมันเบา ๆ มันเหมือนเป็นกลิ่นของน้ำฝนกลาย ๆ ผมยิ้มใส่จำปีดอกนั้น วางมันไว้บนคอนโซลตรงหน้า ขับรถตรงกลับบ้าน   

To be Con..

หึ ๆ ไม่ได้ชอบน้ำฝนเลยยยย ไม่ได้คิดอะไรกับเขาเล้ยยยย จริง ๆ สาบานให้เหลือแขนซ้ายข้างเดียว
1 เม้นท์ 1 กำลังใจให้คนเขียนผู้น่ารักน่าฟัดแก้มคนนี้ที (จริง ๆ นะ ไม่เชื่อลองหอมดูจิ-ยื่นแก้มนูน ๆ ไปให้)

ตัวอย่างตอนต่อไป :
พอล้างจานเสร็จ ผมล้างมือ แขวนผ้ากันเปื้อนไว้ที่ราวแขวน เดินออกไปด้านนอก พี่หมอเดินสวนทางมาพอดี ผมไม่มองหน้าคนตัวสูง เขยิบเดินเลี่ยง ๆ แต่พี่มันเดินเฉียดเข้ามาใกล้ ยัดสิ่งหนึ่งใส่มือผมไว้ ผมกำสิ่งนั้นแน่น เพราะไม่รู้ว่าคืออะไร เดินเลี่ยงไปเข้าห้องน้ำเพื่ออ่าน
 
‘ถ้านอนกับไผ่เมื่อไหร่ มีเรื่อง’
ผมเม้มปากแน่น ฉีกกระดาษแผ่นนั้นยัดลงชักโครกกดมันลงไป

ตอนหน้า ทุกคนอาจอยากปาระเบิดใส่ไผ่แทนพี่หมอ = =
___________________________________________________
มุมเวิ้นของคนเขียน :: คนเขียนมีตัวอย่างของคนสองคนให้นั่งมองชีวิต เพศเดียวกัน อายุใกล้เคียงกัน ทำสิ่งเดียวกัน แต่มุมมองชีวิตต่างกัน
คนหนึ่งทำไปบ่นไป คนหนึ่งทำไปมีความสุขไป คนหนึ่งตื่นขึ้นมาพร้อมรอยยิ้ม พบชีวิตที่สดใส ไม่มีอะไรในชีวิตก็ไม่เดือดร้อน คนหนึ่งทั้งที่มีของอยู่เต็มกำมือกลับพร่ำบ่นว่าไม่มีอะไรเลย
คนหนึ่งมีคำพูดติดปากว่ามีความสุขจัง คำพูดที่เต็มเปี่ยมไปด้วยรอยยิ้ม ที่แค่ได้ฟังเสียงผ่านโทรศัพท์คนฟังอย่างเราก็พลอยยิ้มตามไปด้วย อีกคนที่พร่ำบ่นว่าเบื่อชีวิต เบื่องาน เบื่อทุกสิ่งทุกอย่างรอบตัว เบื่อลูกเบื่อหลาน ชีวิตไม่มีอะไรดีเลย ฟังมากก็ชักจะเอียน ๆ อยากเดินหนี
คนหนึ่งตื่นขึ้นมาก็ขอบคุณลมหายใจ ขอบคุณบ้านดี ๆ ที่มีให้อยู่ ขอบคุณลูกหลานที่สร้างเสียงหัวเราะให้บ้านครึกครื้น ขอบคุณหมาแมวที่อยู่เป็นเพื่อน ขอบคุณต้นไม้ทุกต้นที่ออกดอกออกใบให้เห็นถึงความเปลี่ยนแปลงทุกวัน ในขณะที่อีกคน ก่นด่าทุกสิ่งรอบตัว แม้กระทั่งตัวเอง
คนหนึ่งมีเงินเต็มกำมือ แต่พอถึงวันที่หนึ่งหรือสิบหกของเดือน เงินที่ว่านั้นก็สูญสลายแล้วนั่งบ่นว่าเงินไม่มี อีกคนมีเงินเพียงแค่ยี่สิบบาทก็เลือกที่จะซื้อของกินที่สามารถแบ่งปันกันได้ทั้งครอบครัว ความสุขของเธอคือการได้กินและนั่งมองลูกหลานและสามีกินกันอย่างมีความสุข
คนหนึ่งหกล้ม มีคนยื่นมือให้ แต่กลับปัดทิ้งแล้วพร่ำบ่นว่าไม่มีคนช่วยเหลือเลย อีกคนแม้จะหกล้มก็ยังหัวเราะใส่ความซุ่มซ่ามของตัวเอง กลายเป็นเรื่องตลกขบขันไป ไม่ชอบร้องขอความช่วยเหลือใครด้วย มีแต่จะมองหาผู้ที่เดือดร้อนและพร้อมจะวิ่งเข้าไปช่วยด้วยความเต็มใจ
อีกคนแบ่งปันสิ่งของให้คนอื่นในขณะที่จิตใจคิดหวังว่าจะได้อะไรตอบแทน หรือให้เพื่อให้เป็นบุญคุณ อีกคนให้โดยไม่หวังสิ่งตอบแทน ขอแค่ได้ให้ฉันก็พอใจแล้ว
คนหนึ่งชอบพูดบ่น ฉันจน ฉันไม่มีเงิน ฉันลำบากยากแค้นไม่มีใครเหลียวแล ทั้งที่งานก็มีให้ทำเงินก็มีในกระเป๋า ลูกหลานก็อยู่เคียงข้างคอยดูแลตลอด อีกคนแม้เงินในกระเป๋าไม่มีสักสะหลึง ก็ยังยืนยิ้มรดน้ำต้นไม้แล้วพูดว่า เงินไปเที่ยวเดี๋ยวเดียวมันก็กลับ (แล้วมันก็กลับมาจริง ๆ)
คนแรกผลักไสสิ่งดี ๆ ออกห่างจากตัว คนหลังมีแต่จะดึงดูสิ่งดี ๆ เข้าหาตัว นั่งมองคนสองคนแค่นี้ก็ได้บทเรียนที่มีค่าแล้วว่าเราจะเลือกเป็นแบบไหน ^^

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.31 กลั่นแกล้ง {P.32}{ุ21-10-58}
เริ่มหัวข้อโดย: namngern ที่ 21-10-2015 20:29:49

เริ่มรู้สึกมากขึ้นเรื่อยๆแล้วสินะพี่หมอ
รู้ใจตัวเองสักทีสิ สงสารน้ำฝน

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.31 กลั่นแกล้ง {P.32}{ุ21-10-58}
เริ่มหัวข้อโดย: ▶August5th◀ ที่ 21-10-2015 20:31:50

อาการหนักนะพี่หมอ แต่ยังไม่รู้ใจตัวเองอีก 555+

มีการขอดอกจำปีด้วย 5555+

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.31 กลั่นแกล้ง {P.32}{ุ21-10-58}
เริ่มหัวข้อโดย: lizzii ที่ 21-10-2015 20:32:46

บางทีก็อยากให้ไผ่คู่กับฝนแทน เบื่ออิพี่หมอ 5555

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.31 กลั่นแกล้ง {P.32}{ุ21-10-58}
เริ่มหัวข้อโดย: HISY ที่ 21-10-2015 20:48:02

อิพี่หมอเป็นเอามาก
เก่งแต่รู้อาการคนไข้ ทีอาการคลั่งรักของตัวเองนี่ไม่รู้เล้ยย สาบาน

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.31 กลั่นแกล้ง {P.32}{ุ21-10-58}
เริ่มหัวข้อโดย: veeveevivien ที่ 21-10-2015 21:02:11

พี่หมอนี่ไม่น่าเรียนหมอจบนะคะ

ดูเหมือนจะไม่ค่อยฉลาดเลยยยยย

แม้กระทั่งใจตัวเองยังไม่รู้อีกว่ารักเค้าไปแล้วอ่ะ

เฮ้ออออ รักน้องน้ำฝน  :katai1: :katai1:

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.31 กลั่นแกล้ง {P.32}{ุ21-10-58}
เริ่มหัวข้อโดย: Mouse2U ที่ 21-10-2015 21:10:34

ขอต่อเวลาเพื่อเอาไว้แกล้งฝนโดยเฉพาะเลยนะคะพี่หมอ กับฟ้าก็พูดกันแค่สองสามประโยคเท่านั้น ได้สังเกตตัวเองบ้างไหม~~

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.31 กลั่นแกล้ง {P.32}{ุ21-10-58}
เริ่มหัวข้อโดย: naoai ที่ 21-10-2015 21:14:41

อึกอัด มีใครเป็นแบบผมไหมหว่า หรือผมอ่านแล้วรู้สึกอึดอัดกับฝนคนเดียว ย้ายทีมดีกว่าเบื่อฝนละ ทำฮึดฮัดไม่พอใจไอ้พี่หมอแซมบัค สุดท้ายร้องครางอย่างเดียว น่ารำคาญ

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.31 กลั่นแกล้ง {P.32}{ุ21-10-58}
เริ่มหัวข้อโดย: nevergoodbye ที่ 21-10-2015 21:21:04

เหมือนกระแสของเรื่องเริ่มเปลี่ยน (จริงๆเปลี่ยนมาพักใหญ่ๆแล้ว) แต่เราก็ยังเอฟซีพี่หมอเหมือนเดิมค่ะ

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.31 กลั่นแกล้ง {P.32}{ุ21-10-58}
เริ่มหัวข้อโดย: awfsp ที่ 21-10-2015 21:30:01

เมื่อไหร่ฝนจะถือไพ่เหนือกว่าพี่หมอซักที

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.31 กลั่นแกล้ง {P.32}{ุ21-10-58}
เริ่มหัวข้อโดย: Apple_matinie ที่ 21-10-2015 21:39:24

งั้นปา ระบิดตอนนี้รอ้ลยยยยยย :laugh:

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.31 กลั่นแกล้ง {P.32}{ุ21-10-58}
เริ่มหัวข้อโดย: Bellze12 ที่ 21-10-2015 21:40:57

พี่หมอหื่นมาก
เป็นขนาดนี้ ยังไม่รู้ตัวอีกหรอว่า
หลงรักน้ำฝนขนาดหนัก5555

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.31 กลั่นแกล้ง {P.32}{ุ21-10-58}
เริ่มหัวข้อโดย: ♥♥ดอกช่อบานสะพรั่ง♥♥ ที่ 21-10-2015 21:43:52

สงสารนํ้าฝนเจอหมอบ้า  :z13:

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.31 กลั่นแกล้ง {P.32}{ุ21-10-58}
เริ่มหัวข้อโดย: Ginny Jinny ที่ 21-10-2015 22:05:07

ยิ่งอ่านยิ่งสงสารพี่หมอแซม (เอาซะลืมกันเลยว่าชื่อเรียงเสียงไร)  o22

พี่หมอถ้ามองอะไรๆมากกว่าสองด้าน พี่จะได้พบคำตอบของทุกเรื่องที่พี่เข้าใจผิดและหาคำตอบนะพี่

กระจกหกด้านดีกว่ากระจกด้านเดียวพี่ ความสุขมันสั้นนะรีบคว้าไว้ก่อนทีจะสายไป  o18

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.31 กลั่นแกล้ง {P.32}{ุ21-10-58}
เริ่มหัวข้อโดย: pedchara ที่ 21-10-2015 22:11:22

พี่หมอฉลาดเรื่องงาน ดันโง่เรื่องรัก จบคร้า

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.31 กลั่นแกล้ง {P.32}{ุ21-10-58}
เริ่มหัวข้อโดย: mypink801 ที่ 21-10-2015 22:12:13

น้ำฝนน้อยๆของไผ่(?)น่าสงสารร  :sad4:
น้องน่ารักนะพี่หมอ

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.31 กลั่นแกล้ง {P.32}{ุ21-10-58}
เริ่มหัวข้อโดย: kysuperlove ที่ 21-10-2015 22:21:46

ตลกพี่หมอ   :laugh:
นี่ตั้งแต่พี่หมอเริ่มชอบฝน (พี่หมออย่ามาเถียง เราไม่ได้คิกไปเอง) พี่หมอก็นิสัยกลายเป็นเด็กหวงของเข้าไปทุกที 5555555
บางที่ก็เอ็นดูนะ แต่บางทีก็หมั่นไส้
ยังจะมาชอบฟ้าๆ อยู่นั่นแหละ ปากกับการกระทำนี่ไม่ตรงกันเลย
แถมยังกลายเป็นคนมุ้งมิ้ง ชอบอ่ะ เวลาพี่หมอมุ้งมิ้งกับฝน
ตอนนี้มีแกล้งจับเอว ตะปบก้นเค้าอีก งุ้ยยยยยยยย จ้าๆ ชอบพี่ฟ้าเนอะ พ่อคนปากอย่างใจอย่าง !

สนุกมากๆ เลย อยากให้พี่หมอหลงฝนเยอะๆ หลงหนักๆ อิอิ :o8: :-[ :impress2:

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.31 กลั่นแกล้ง {P.32}{ุ21-10-58}
เริ่มหัวข้อโดย: Paparazzi ที่ 21-10-2015 22:41:45

ชอบเรื่องนี้มากเบยยย รอวันอีหมออกแตกตาย 555 :hao7:

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.31 กลั่นแกล้ง {P.32}{ุ21-10-58}
เริ่มหัวข้อโดย: mukmaoY ที่ 21-10-2015 23:09:38

หลงสนิท ติดสงัด

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.31 กลั่นแกล้ง {P.32}{ุ21-10-58}
เริ่มหัวข้อโดย: ่patsaporn ที่ 21-10-2015 23:17:16

ไม่ได้ชอบเล้ย เฉยๆ แค่หึงหนักมาก ตามติดหนักมาก และจูบน้องหนักมาก
ตอนหน้าไผ่ทำไมคะ อยากอ่านแล้ว

ขอบคุณค่ะ

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.31 กลั่นแกล้ง {P.32}{ุ21-10-58}
เริ่มหัวข้อโดย: fammi50 ที่ 21-10-2015 23:22:52

ขนาดนี้แล้วพี่หมอน่าจะรู้ใจตัวเองได้แล้วนะ ฟ้าแทบไม่อยู่ในหัวแล้วเนี่ย อะไรๆก็ฝน

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.31 กลั่นแกล้ง {P.32}{ุ21-10-58}
เริ่มหัวข้อโดย: yoghurtz ที่ 21-10-2015 23:24:57

แหมมมม่ พี่หมอคะ
หึงก็แล้ว หวงก็แล้ว คิดถึงก็แล้ว แก้แค้นค่ะแก้แค้น
ใครเชื่อแกหรอหมอออออออ

หมออะไรซึนขนาดนี้ ไม่รู้ว่าใช่หรือเปล่าแต่เราสังเกตว่าแต่ละตอนหมอจะพูดถึงฟ้าเสมอ
เหมือนกับหมอตั้งเป้าเรื่องฟ้าในการแต่งงาน แต่มาจนถึงตอนนี้หมอก็ยังไม่เปลี่ยนความคิดนะ
เพียงแต่พี่หมอเขาพูดถึงฟ้าน้อยลงๆ ฮ่ะๆ กลายเป็นอะไรๆก็ฝนไปหมดเลยเอ่าะ

ให้เวลาพี่หมอเขาหน่อยเนาะ มันต้องเจอจุดพีคจริงๆ ก็ขอให้น้ำฝนทนไม่ได้หรือหมาคาบไปต่อหน้าต่อตาพี่หมอ
เอาให้พี่เขาคลุ้มคลุ่งค่ะ ก๊ากกกกกก
แต่พาร์ทนี้เราเซ็งไผ่มากเลย 5555555555555
คือไม่รู้เจตนาไผ่ตอนนี้จริงๆ เหมือนจะชอบพี่ฟ้าแต่ก็มาง้องแง้งกับฝนเกินจำเป็นอ่ะ
คือเป็นใครก็ต้องคิดไหมอ่ะ แต่ก็ดีนะจะได้ให้พี่หมอมันฉลาดเร็วๆ
ไม่รู้พี่หมอมันเรียนหมอได้ไงนะ ไม่มีสมองส่วนแยกคิดวิเคราะห์หรือแม้กระทั่งพิสูจน์หลักฐาน
คิดเองเออเองว่าไผ่กับฝนรักกัน นี่ถ้าลงเอยด้วยกันจริงๆจะสมน้ำหน้า

ป.ล. พี่หมอแกล้งน้องได้น่าถีบมากค่ะ อารมณ์ลอบคบชู้อย่าให้ชาวบ้านรู้เห็น
ฟินสุดตอนลากเข้าห้องไปจูบ งื่อออออออออ มันจิตขึ้นทุกวัน
จิตตรงลอบเลียริมฝีปากนี่แหละ อิพี่หมอชอบเป็นชู้ 55555555555555

รอตอนต่อไปแทบไม่ไหว อยากอ่านต่อรัวๆ
 :ling1: :ling1: :ling1: :ling1: :ling1:
 :katai1: :katai1: :katai1: :katai1: :katai1:

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.31 กลั่นแกล้ง {P.32}{ุ21-10-58}
เริ่มหัวข้อโดย: yaoionlyyes ที่ 22-10-2015 00:04:10

นึกว่าตาฝาด งูยย
อิพี่หมอ งี่เง่ามาก เอานู่นเอานี่มาอ้าง ที่แท้ก็ขอบเค้า ว้ายๆๆๆๆ

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.31 กลั่นแกล้ง {P.32}{ุ21-10-58}
เริ่มหัวข้อโดย: THiiCHA ที่ 22-10-2015 00:17:08

พี่หมออิจฉาไผ่ก็บอกมา 5555555555555

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.31 กลั่นแกล้ง {P.32}{ุ21-10-58}
เริ่มหัวข้อโดย: taltal020441 ที่ 22-10-2015 00:19:37

สงสารฝนอ่าาาาาาาาาาาาาา
อิพี่หมอนี่ก็นะ น่าตบให้คว่ำจริงเลย ชิ

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.31 กลั่นแกล้ง {P.32}{ุ21-10-58}
เริ่มหัวข้อโดย: nokkkey ที่ 22-10-2015 00:59:55

เมื่อไหร่พี่หมอจะหยุดมโนเรื่องไผ่หะ คนนิสัยเสีย :z3:

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.31 กลั่นแกล้ง {P.32}{ุ21-10-58}
เริ่มหัวข้อโดย: liza sarin ที่ 22-10-2015 06:27:25

พี่หมอจะรู้ตัวไหมว่ารักฝน

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.31 กลั่นแกล้ง {P.32}{ุ21-10-58}
เริ่มหัวข้อโดย: klaew ที่ 22-10-2015 07:00:37

พี่หมอเด็กหวงของ

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.31 กลั่นแกล้ง {P.32}{ุ21-10-58}
เริ่มหัวข้อโดย: khwanruen ที่ 22-10-2015 07:46:22

พี่หมอ รักชอบเค้าก็แสดงออก ยอมรับใจตัวเองได้แล้ว  :angry2:

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.31 กลั่นแกล้ง {P.32}{ุ21-10-58}
เริ่มหัวข้อโดย: DraCo_SLa13 ที่ 22-10-2015 17:19:20

มันชัดซะขนาดนี้ละ หึงเค้าออกปานนี้ เลิกหลอกตัวเองเห๊อะ หมอ

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.31 กลั่นแกล้ง {P.32}{ุ21-10-58}
เริ่มหัวข้อโดย: ไร้เงา ที่ 22-10-2015 18:10:51

เบื่อหมอ เปลี่ยนพระเอกเป็นแทนได้ไหม

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.31 กลั่นแกล้ง {P.32}{ุ21-10-58}
เริ่มหัวข้อโดย: ่jum ที่ 22-10-2015 18:19:57

เชิญพี่หมอรับยาที่ช่อง...เลยค่ะ อาการหนักแล้ว

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.31 กลั่นแกล้ง {P.32}{ุ21-10-58}
เริ่มหัวข้อโดย: leefever ที่ 22-10-2015 18:37:32

พี่หมอเยอะอ่ะ ไผ่ดูแปลกๆนะ

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.31 กลั่นแกล้ง {P.32}{ุ21-10-58}
เริ่มหัวข้อโดย: evilheart ที่ 22-10-2015 18:49:35

ปากพี่หมอโบกปูนไว้แน่ๆ ทั้งปากแข็งและปากหนัก

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.31 กลั่นแกล้ง {P.32}{ุ21-10-58}
เริ่มหัวข้อโดย: Pakbung Mazo ที่ 22-10-2015 20:04:46

เบื่อโรคความรู้สึกช้าของพี่หมอ... เพลียแรง

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.31 กลั่นแกล้ง {P.32}{ุ21-10-58}
เริ่มหัวข้อโดย: mam.nalok ที่ 22-10-2015 20:09:57

พี่หมอเริ่มหึงและหวงฝนมากขึ้นทุกวัน แต่ไม่อยากยอมรับตัวเองกว่าจะรู้ตัวหวังว่าคงไม่สายนะ
เค้าเชียร์พี่หมอนะ :katai2-1: :katai2-1: :katai2-1:

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.31 กลั่นแกล้ง {P.32}{ุ21-10-58}
เริ่มหัวข้อโดย: ~ ฤดูใบไม้ผลิ ~ ที่ 22-10-2015 20:46:13

 :pig4:

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.31 กลั่นแกล้ง {P.32}{ุ21-10-58}
เริ่มหัวข้อโดย: ดวงตะวัน ที่ 22-10-2015 22:39:04

จะหลอกตัวเองไปถึงใหนน้อพี่หมอ :katai1:

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.31 กลั่นแกล้ง {P.32}{ุ21-10-58}
เริ่มหัวข้อโดย: threetanz ที่ 24-10-2015 01:15:00

พี่หมอเนี่ยร้ายนักนะะะะ ><

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.31 กลั่นแกล้ง {P.32}{ุ21-10-58}
เริ่มหัวข้อโดย: painture ที่ 24-10-2015 01:32:22

รำคาญ รู้ตัวเร็วๆสักที สงสารฝนเว้ยยยยยยยยยย

โอ้ยหงุดหงิดอ่านทีละตอนว่าหงุดหงิดแล้ว พออ่านใหม่รวดอีกรอบหงุดหงิดเข้าไปอีกกกก
อิพี่หมอ อิพี่แซม หึ่มมมม !

 :a6: :a6:

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.32 ติวอันตราย {P.32}{ุ24-10-58}
เริ่มหัวข้อโดย: memew ที่ 24-10-2015 19:54:43

Chapter : 32 : ติวอันตราย
(น้ำฝน...♡)
   
 
“ทำไมทำหน้าแบบนั้น”
พี่ฟ้าถามทันทีที่เดินเข้าบ้าน ผมทำหน้าปูเลี่ยน คนเพิ่งโดนจับก้นมาจะให้ทำหน้ายังไง ผมทำได้แค่ตอบปฏิเสธ พี่ฟ้าไม่ได้ถามถึงอาการไผ่ เพราะวันนี้พี่แกเพิ่งแวบไปเยี่ยมมา

ผมแยกทางกับพี่ฟ้าเข้าห้อง อาบน้ำแต่งตัวเรียบร้อยมาทิ้งตัวลงนอน ผมเอื้อมปิดไฟ แล้วความสว่างไสวที่มีก็ผลันหายไป ผมนอนนิ่งเหม่อมองเพดานขาวผ่านความมืด นึกไปถึงปีศาจที่ชอบมาทำร้ายย่ำยีผม แค่นึกถึงหัวใจก็เต้นในจังหวะแปลก ๆ แล้ว ผมเลื่อนมือขึ้นมากุมมันไว้เบา ๆ
 
ทั้งที่ผมควรจะโกรธ แต่ผมก็โกรธไม่ลง ทั้งที่ผมควรจะเกลียด แต่ผมก็เกลียดได้ไม่หมดใจ ผมไม่เข้าใจว่าทำไมถึงเป็นแบบนี้
 
ผมปิดเปลือกตาลง ขยุ้มก้อนเนื้อข้างซ้ายแน่นขึ้น สั่งให้มันกลับมาเต้นในจังหวะปกติอีกครั้ง
 
อย่า น้ำฝน อย่าไปนึกถึงโรคจิตคนนั้นอีกเด็ดขาด
...
...
...
...
...
เช้านี้ไผ่มาโรงเรียนด้วยเท้าสามข้าง เพื่อน ๆ รุมทึ้งมันใหญ่ หลายคนเอาเมจิกมาเขียนเฝือกมัน เขียนติดบ้างไม่ติดบ้าง บางคนก็เอาสติกเกอร์มาแปะ หนักหน่อยก็เอาสีสเปรย์มาพ่นเลย จนเฝือกขาว ๆ ของมันกลายร่างเป็นเฝือกเน่า ๆ ไปในพริบตา
 
“ไอ้พวกเวร เฝือกดี ๆ ของกูทุเรศหมด” มันก็พยายามปกป้องอารักขาเฝือกมันเต็มที่ แต่ทำไม่ได้หรอก สองมือมันหรือจะสู้สิบมือของเพื่อน ๆ ไปได้
 
“มึงหล่อมานานแล้วไผ่ ถึงเวลาที่มึงจะหมดหล่อสักที” ข้ออ้างของไอ้ตันมัน เห็นมันแอบเอาเศษขนมปังที่กำลังกินอยู่มาบี้ใส่ด้วย เจ้าของเฝือกยกเท้าข้างดีถีบมันถลาไปไกล
 
เพราะไผ่ไม่ได้มาเรียนร่วมอาทิตย์ มันต้องทำรายงานกับการบ้านหลายอย่างเลย บางส่วนผมทำให้มันบ้างแล้ว
 
“มึงช่วยติวให้กูหน่อย เจ๊เขี้ยวกับจารย์สุกิตจะสอบ กูยังไม่รู้เรื่องเลย แม่ม เดี้ยงขนาดนี้ไม่เห็นใจกันบ้างเลย”
 
“มึงทำเรื่องหล่อไว้เยอะก็เงี้ยะ”
 
“นะ ติวให้กูหน่อย” มันขอร้องมาอีกรอบ
 
“เค ได้ งั้นไปนอนค้างบ้านกู เพราะกูไม่อยากทิ้งพี่ฟ้าไว้คนเดียว”
 
มันนิ่งคิด

“พ่อกับแม่จะเดินทางอีกแล้ว กูอยากอยู่กับพวกท่านนาน ๆ” มันนิ่วหน้าคิดหนักยิ่งกว่าเดิม ผมเข้าใจมันอยู่หรอก ติวก็ต้องติว ห่วงพี่ฟ้าก็ห่วง ห่วงพ่อกับแม่ก็ห่วง
 
“ท่านจะเดินทางเมื่อไหร่” ผมถาม
 
“อีกสองอาทิตย์” กระชั้นจริง ๆ นั่นแหละ ผมกัดปากคิดตาม “งั้นเอางี้ไหม สลับวันกัน กูไปนอนค้างบ้านมึงวันหนึ่ง อีกวันมึงก็มานอนบ้านกู สลับกันไปแบบนี้จนกว่าจะสอบเสร็จ” มันเสนอต่อ

ใจผมอยากปฏิเสธเพราะกลัวโดนพี่หมอลากไปทำเรื่องแบบนั้นอีก แต่ก็เป็นห่วงมันครับ เพราะอาทิตย์หน้าเจ๊เขี้ยวจะสอบจริง ๆ ผมน่ะผ่านแน่ ๆ แต่ไผ่คงไม่รอด
 
“ก็ได้” ผมตอบรับอย่างเสียไม่ได้
...
...
...
...
...
คืนแรกมันมาค้างที่บ้านผมก่อน เวลาติวมีไม่มากเพราะไหนจะการบ้าน ไหนจะรายงานอีก ไม่รู้พวกอาจารย์จะโหมให้มากันทำไมเยอะแยะ
 
ดีผมไม่ได้เข้าชมรมหรือทำกิจกรรมเหมือนคนอื่น ๆ พี่ฟ้าเตรียมเสบียงไว้ให้เราแล้ว พออาบน้ำเสร็จก็ทำการบ้านกันก่อน ต่อด้วยติว
 
เราติวกันจนถึงห้าทุ่ม มันหาวปากกว้าง ผมวางปากกาเมจิกสีเหลืองลง ยกมือถือมองเวลา
 
“นอนกันเถอะ พรุ่งนี้ค่อยติวกันต่อ”
มันพยักหน้าเห็นด้วย พี่ฟ้าเข้านอนไปนานแล้ว มันก้าวขึ้นเตียงก่อน ผมตามไปติด ๆ ดึงผ้าห่มมาห่มให้มันดี ๆ
 
“เรียบร้อยนะ”
ผมถาม มันครางอื้อตอบรับ ผมหันไปปิดไฟ ทิ้งตัวลงนอน ปิดเปลือกตาลง

“มึง” 
เคลิ้ม ๆ กำลังจะหลับ แต่ไผ่มันเรียกขึ้นมาก่อน ผมครางอื้อในลำคอตอบรับโดยไม่ลืมตามอง

“กูว่าจะถามหลายรอบแล้ว เรื่องมึงกับไอ้หมอนั่นไปถึงไหนแล้ว มึงเลิกกับมันรึยัง”
ผมลืมตาโพลงทันที
 
“กูไม่ได้คบกับเขาจะเลิกกันได้ยังไง”

มันนิ่งไปพัก

“แล้วมึงคบกับมันในฐานะอะไร”
 
“ไม่มีฐานะอะไรทั้งนั้น”

มันนิ่งไปอีกรอบ
 
“งั้นถามใหม่ มึง เอ่อ ยังไปนอนกับมันอยู่ไหม”
 
ผมหน้าร้อนผ่าว กลืนน้ำลายลงคอ ไม่ได้ตอบคำถามอะไรมัน
 
“ไอ้เชี่ยเอ้ย! เห็นเงียบ ๆ กูก็คิดว่ามันเลิกทำอะไรมึงแล้ว นี่มันยังไม่เลิกนอนกับมึงอีกเหรอวะ แม่ม มันเป็นใคร บอกกูมาดิ๊ ระเบิดลูกเดียวก็จบแล้ว”

กูว่ามึงมากกว่าที่จะจบ = =

ผมหันไปตบหน้าผากมันดังแปะ
 
“ใจเย็นมึง”
 
“ไหนมึงบอกว่ามึงจะเคลียร์”
 
“กำลังพยายามอยู่”
 
“นี่ บอกกูไม่ได้รึไง กูเพื่อนมึงนะ”
 
“โทษทีนะ กูมีเหตุผล บอกมึงไม่ได้จริง ๆ”
 
“งั้นถามใหม่ มันเป็นคนที่กูรู้จักไหม”
 
“กูบอกไม่ได้”
มันจิ๊ปาก วาดแขนมาล็อกคอผมแน่น ผมร้องโวยวายเพราะหายใจไม่ออก
 
“ปล่อย!” มันไม่ปล่อยตามสั่ง แต่คลายแรงรัดลงจนกลายเป็นกอดคอไว้เฉย ๆ
 
“โทษทีนะ กูเป็นเพื่อนที่ไม่ได้เรื่องเลย กูเดือดร้อนมึงคอยช่วยเหลือมาตลอด แต่พอมึงเดือดร้อนบ้างกูกลับช่วยอะไรไม่ได้เลย” น้ำเสียงมันแสดงออกว่ารู้สึกผิดจริง ๆ ผมยิ้มนิด ๆ ขยับไปกอดมันไว้หลวม ๆ
 
“แค่มีมึงอยู่เป็นเพื่อน แค่นี้ก็ดีถมถืด”
มันถอนหายใจแรง
 
“แต่มันจะดีกว่านี้ ถ้ากูได้ตืบไอ้หมอนั่น”
ผมหัวเราะหึ ๆ
 
“หลับเถอะ ดึกแล้ว”
มันครางอื้อในลำคอตอบรับสักพักก็หลับไป ในขณะที่ผมยังข่มใจให้หลับไม่ได้ ผมนอนนิ่งอยู่ในอ้อมแขนมัน หน้ายังซบอยู่กับแผงอกกว้าง จริง ๆ เป็นผู้ชายด้วยกันมานอนกอดกันแบบนี้ไม่ใช่เรื่องเหมาะ แต่มันเป็นเพื่อนสนิทผม ผมแค่รู้สึกอบอุ่นและปลอดภัยที่มีมันอยู่ใกล้ ๆ แบบนี้

ผมยังนอนลืมตา ใจคิดไปถึงใครบางคน ก่อนค่อย ๆ ปิดเปลือกตาลง หลับตามไผ่ไป
...
...
...
...
...
พี่ฟ้าตื่นขึ้นมาทำอาหารให้กินแต่เช้า อาทิตย์ที่พ่อแม่ไผ่เดินทางไปต่างประเทศ เป็นอาทิตย์ที่พ่อแม่ผมจะเดินทางกลับบ้าน
 
“เอาอีกไหม”
พี่ฟ้าถามไอ้เป๋ข้างผม มันส่ายหน้าไปมาปฏิเสธ เราสองคนขึ้นแท็กซี่ไปโรงเรียนกันตามปกติ(แชร์ครับ) เย็นนี้ผมต้องไปค้างบ้านมัน แอบหวั่นใจนิด ๆ
 
สาธุ ขอให้พี่หมอเข้าเวรดึกด้วยเถอะ จะได้ไม่ต้องเจอกันอีก
...
...
...
...
...
“กลับมากันแล้วเหรอลูก”
แม่มันออกมาต้อนรับหน้าบ้าน ผมยกมือไหว้ ไผ่โทรบอกท่านไว้แล้วเรื่องการติวสองบ้าน
 
“รีบไปอาบน้ำอาบท่ากันก่อนป่ะ แม่ทำของว่างไว้ให้แล้ว กินกันก่อน สักทุ่มหนึ่งค่อยกินข้าว รอคุณพ่อกับพี่หมอแซมเขากลับมากินด้วย”

คำภาวนาของผมไม่เป็นผลเลย แอบเห็นไผ่มันทำหน้าเหม็นเบื่อไม่ให้แม่เห็น เราพากันขึ้นห้อง ผมให้มันอาบน้ำก่อน ผมอาบน้ำตาม หลังจากนั้นเราก็ลงไปข้างล่างเพื่อกินของว่างกับทำการบ้านกันต่อ 
 
จนผ่านไปถึงหกโมงครึ่งก็มีเสียงรถวิ่งเข้ามาจอด เป็นรถของคุณพ่อ พอทุ่มหนึ่งรถอีกคันก็วิ่งเข้ามาบ้าง หัวใจผมไหวแรงนิด ๆ เพราะพอจะเดาออกว่าเป็นรถใคร
 
สักพักก็เห็นพี่หมอเดินหน้านิ่งเข้ามา ไผ่จิ๊ปาก ลากผมไปนั่งใกล้ ๆ โอบเอวผมไว้หลวม ๆ มันคงต้องการทำใส่พี่หมอ
 
แต่ไอ้เวร! เดี๋ยวกูก็เดือดร้อนอีกหรอก ผมพยายามจะดึงมือมันออก แต่มันยึดจับแน่น ตาจ้องหน้าพี่หมอไม่เคลื่อนไปไหน รายนั้นก็ทำแบบเดียวกันอยู่
 
กูว่ามึงกระตุ้นพี่หมอผิดวิธีแล้วนะไผ่ เพราะแทนที่จะทำให้พี่หมอรังเกียจแบบเมื่อก่อน กลับจะทำให้ต่อมโรคจิตเขาแตกมากกว่า
 
“กูหิวข้าวแล้ว” ผมรีบหาทางเลี่ยงขยับลุกยืน
 
“หิวแล้วเหรอลูก งั้นกินข้าวกันก่อนก็ได้ กินข้าวก่อนนะแซม แล้วค่อยขึ้นไปอาบน้ำทีหลัง”
แม่เดินออกจากห้องครัวมาพูดกับผมแล้วพูดกับพี่หมอต่อ รายนั้นไม่ว่าอะไรพยักหน้ารับ เอากระเป๋าไปวางแล้วเดินไปนั่งประจำตำแหน่ง พ่อเดินลงมาพอดี ผมพยุงไผ่ให้ลุกไปนั่งด้วยกัน คุณแม่ยังน่ารักเหมือนเดิม ตักอาหารให้ทุกคนรอบโต๊ะ ไม่แปลกใจเลยที่คุณพ่อพี่หมอจะหลงเสน่ห์
 
“เอ้า กินเยอะ ๆ คืนนี้ต้องใช้แรงเยอะด้วย” ไผ่มันคงจงใจพูดให้พี่หมอเข้าใจผิด
 
“การบ้านเยอะเหรอลูก” พ่อถาม
 
“ครับ เยอะ ผมเป็นเด็กขยันทำการบ้านก็งี้แหละ” ไผ่มันตอบ ผมนั่งร้อน ๆ หนาว ๆ อยากสะกิดให้มันหยุดจริง ๆ แต่ก็กลัวว่าพ่อกับแม่จะจับพิรุธได้ ผมนั่งนิ่งตั้งหน้าตั้งตากินไป
 
พออิ่มก็ไปช่วยคุณแม่ล้างจาน ตอนแรกท่านจะไม่ให้ทำ แต่ผมบอกว่าอยากทำเพื่อให้อาหารย่อยก่อน ขืนไปนั่งทำการบ้านกันตอนนี้มีหวังไปเฝ้าพระอินทร์ก่อนแน่ ๆ ท่านหัวเราะยอมให้ผมล้างไป
 
พอล้างจานเสร็จ ผมล้างมือ แขวนผ้ากันเปื้อนไว้ที่ราวแขวน เดินออกไปด้านนอก พี่หมอเดินสวนทางมาพอดี ผมไม่มองหน้าคนตัวสูง เขยิบเดินเลี่ยง แต่พี่หมอเดินเฉียดเข้ามาใกล้ ยัดสิ่งหนึ่งใส่มือผม ผมรีบกำสิ่งนั้นไว้ทันที ไม่รู้ว่ามันคืออะไร เดินเลี่ยงเข้าห้องน้ำไป

ผมแบมือออกดู มันคือกระดาษครับ แผ่นเล็ก ๆ ผมคลี่เปิดอ่าน
 
‘ถ้านอนกับไผ่เมื่อไหร่ มีเรื่อง’
ผมเม้มปากแน่น ฉีกกระดาษแผ่นนั้นยัดลงชักโครกกดน้ำตาม

ผมกับไผ่กลับไปนั่งติวกันต่อในห้องรับแขกเหมือนเดิม(ไผ่มันอยากอยู่กับพ่อแม่ให้มากที่สุด) พ่อนั่งอ่านหนังสืออยู่โดยมีคุณแม่นั่งเอกเขนกพิงอกคุณพ่อไว้อ่านหนังสือเหมือนกัน ปกติพวกท่านจะดูทีวี แต่วันนี้กลัวเสียงรบกวนพวกเราเลยอ่านหนังสือกันแทน พี่หมอครองโซฟาอีกตัวนั่งอ่านหนังสือเหมือนกัน
 
“เมื่อย”
ไผ่มันบ่น ทิ้งตัวลงไปนอนแผ่หลากางแขนกางขากว้างที่พื้น ผมเขกหัวเข่ามันไปที กระตุ้นให้มันลุกมานั่งดี ๆ มันทำหน้าขี้เกียจค่อย ๆ ชันตัวลุกนั่งแล้วเริ่มติวต่อ

เราติวกันต่อจนถึงสี่ทุ่มพ่อกับแม่ก็ขอตัวขึ้นนอน ตอนนี้จึงเหลือผม ไผ่แล้วก็พี่หมอที่ยังนั่งอ่านหนังสืออยู่
 
พอพ่อกับแม่หายไปสักพัก ไผ่ก็ทิ้งตัวลงมานอนหนุนตักผม ดึงมือผมไปจับ ๆ นวด ๆ ผมจะชักกลับแต่มันไม่ปล่อย
 
“เหลือบไรสมัยนี้หน้าด้านหน้าทนเนอะ คนเขาจะสวีทกันยังไม่รู้จักบินหนี”
มันพูดกระทบ ผมแอบเหลือบมองพี่หมอ รายนั้นยังนั่งนิ่งเหมือนไม่ได้ยิน
 
“กูว่าเราพอกันแค่นี้เถอะ ไปนอนกันดีกว่า”
ผมรีบชวนเพื่อตัดปัญหา กลัวไผ่จะทำอะไรให้พี่หมอโกรธเอาอีก มันรีบเด้งลุก ทำสายตากรุ้มกริ่มใส่ผม
 
“นั่นดิ เราไปนอนกันดีกว่า”
ไอ้เวร!! ผมกัดปากแน่น เหลือบมองพี่หมออีกรอบ รายนั้นละมือที่ค้ำคางอยู่หันมามอง
 
“ป่ะ”
มันรีบชวน ผมรู้ว่ามันจงใจพูดเพื่อให้พี่หมอเข้าใจผิด ซึ่งแน่นอน รายนั้นต้องเข้าใจผิดเต็ม ๆ แน่
 
“กูไม่เล่นนะไผ่”
 ผมกระซิบบอกมันเสียงเบา มันยิ้มพรายในดวงตา ลุกขึ้นยืน ผมพ่นลมหายใจออกแรง กวาดเอาสมุดหนังสือและปากกาสีต่าง ๆ ขึ้นมาถือ เดินขึ้นห้องไปพร้อมมัน หันไปมองคนที่ยังนั่งอยู่ที่เดิม พี่หมอมองตามมาด้วยสายตานิ่งเรียบ
 
ก่อนลับตา ไผ่ยังไม่วายวางเพลิงเผาผมอีกรอบด้วยการโอบเอวผมไว้ หนำซ้ำยังวางมือไว้บนสะโพกผมอีกต่างหาก
 
“ห่า!” ผมด่ามันทันทีที่เข้าห้องได้ “เลิกใช้กูเป็นเครื่องมือแกล้งพี่หมอได้แล้ว”
มันยักไหล่

“นิดหน่อยเอง มะ มาติวกันเถอะ”
มันรีบขยันขึ้นมาทันที ผมส่ายหัวไปมา นั่งติวกันต่อจนถึงห้าทุ่มกว่า ๆ ก็เข้านอน
 

ดีพี่หมอไม่โทรมาเรียกผมกลางดึก เช้านี้พ่อต้องออกไปทำธุระแต่เช้าทำให้ไปส่งผมกับไผ่ที่โรงเรียนไม่ได้ แต่วานให้พี่หมอไปส่งแทน ไผ่บอกพ่อว่าเกรงใจ ขอนั่งแท็กซี่ไปเอง แต่พ่อยืนยันให้พี่หมอไปส่งให้ได้ สุดท้ายมันก็ต้องยอม
 
“จอดลงข้างทางก็ได้นะ” ไผ่มันพูดเหมือนกับที่ผมเคยพูด
 
“โทษที พ่อสั่งให้ส่งจนถึงโรงเรียน”
 
“ถ้าพ่อสั่งให้ไปตายจะทำตามไหม”
 
“ถ้าพ่อสั่งจริงก็คงทำ แต่พ่อคงไม่สติเฟื่องทำแบบนั้น”
สองคนนั้นกัดกันเบา ๆ ผมพ่นลมหายใจแรง ไม่ชอบที่ไผ่ทำแบบนี้เลย แต่ก็พูดจนขี้เกียจพูดแล้ว
 
“ตามใจ”
มันพูดแค่นั้น หันมากอดคอผม ลากไปงับหูเบา ๆ ผมรีบหดคอหนี มันเปลี่ยนเป้าหมายจากหูมาเป็นงับซอกคอผมแทน พี่หมอเหยียบเบรกดังกึก
 
“ไผ่!”
ผมตวาดมันกลับ พยายามผลักมันออก แต่มันไม่หยุดไล่งับอยู่อย่างนั้น
 
“เลิกทำอะไรทุเรศ ๆ ในรถฉันสักที!!”
พี่หมอตวาดมาเสียงดัง แววตาคุกรุ่น ไผ่ยักไหล่
 
“อะไรที่ว่าทุเรศ หรือทนดูไม่ได้ กลัวเกิดอารมณ์”
 
“ไผ่”
ผมเตือน แว่วว่าจะเดือดร้อนหนักเพราะคำเพื่อนอีกแน่ ๆ
 
มือถือผมดังขึ้นมาขัด ผมรีบล้วงหยิบมากดรับ ดีว่าเป็นพี่ฟ้า สองคนนั้นถึงได้หยุดพ่นเลเซอร์ใส่กัน
 
“โทรมาพอดีเลย มีคนอยากคุยด้วย”
ผมรีบยัดมือถือใส่มือไผ่ทันที มันมองผมงง ๆ แต่ก็เอาไปแนบหู
 
“อะไร ใครอยากคุยด้วย ไม่มี้”
มันตอบพี่ฟ้าเสียงสูง จริง ๆ มันก็ตอบตามจริงนั่นแหละ เพราะพี่ฟ้าโทรหาผมไม่ได้โทรหามัน ได้ยินเสียงพี่ฟ้าพูดมาแว่ว ๆ ว่าอย่ามาโย้ มีอะไรให้รีบพูดมา สักพักสองคนนั้นก็คุยกันยาว ผมพ่นลมหายใจแรง ดีที่หาทางหยุดมันไว้ได้ ไม่งั้นผมก็เดาไม่ออกเหมือนกันว่าหลังจากนี้ ผมจะโดนพี่หมอทำอะไรอีกบ้าง
 
การติวให้เพื่อน ชักไม่ปลอดภัยสำหรับผมซะแล้ว


To be Con.

ใช้เวลาตอนนี้รีไรท์ตอนนี้นานมากกกกกกกก เหมือนไม่มีอะไร แต่ยากไปไหน T^T รักคนอ่านทุกคนนะคะ จุ๊บ ๆ

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.32 ติวอันตราย {P.32}{ุ24-10-58}
เริ่มหัวข้อโดย: awfsp ที่ 24-10-2015 20:01:17

น้ำฝน อยู่ในระยะไม่ปลอดภัย

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.32 ติวอันตราย {P.32}{ุ24-10-58}
เริ่มหัวข้อโดย: namngern ที่ 24-10-2015 20:03:16

ไผ่นี่ทำฝนเดือนร้อนตลอดเลยอะ
กลัวไอ้พี่หมอ ทำฝนช้ำจัง
ป่านนี้คงหงุดหงิดงุดเงี้ยว คลั่งฟาดงวงฟาดงาอยู่ละสิ

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.32 ติวอันตราย {P.32}{ุ24-10-58}
เริ่มหัวข้อโดย: Mouse2U ที่ 24-10-2015 20:15:42

เข้าใจผิดเต็มๆ แบบนี้ถูกพี่หมอเรียกตัวไปพบอีกแน่ๆ เลยนะคะฝน :try2:

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.32 ติวอันตราย {P.32}{ุ24-10-58}
เริ่มหัวข้อโดย: lizzii ที่ 24-10-2015 20:24:40

ฝนอ่วมแน่ เห้อออ

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.32 ติวอันตราย {P.32}{ุ24-10-58}
เริ่มหัวข้อโดย: amoureaux ที่ 24-10-2015 21:10:12

 :pig4: :pig4:

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.32 ติวอันตราย {P.32}{ุ24-10-58}
เริ่มหัวข้อโดย: Paparazzi ที่ 24-10-2015 21:33:03

ฝนโดนแน่ๆ :katai1:

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.32 ติวอันตราย {P.32}{ุ24-10-58}
เริ่มหัวข้อโดย: naruxiah ที่ 24-10-2015 21:42:04

ตาย โดนลักหลับแน่ น้องฝนระวังตัวด้วยนะ  :hao6:

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.32 ติวอันตราย {P.32}{ุ24-10-58}
เริ่มหัวข้อโดย: mukmaoY ที่ 24-10-2015 21:42:38

ไผ่ก็เหลือเกินนะ เพลาๆบ้าง
เด็กน้อยจริงๆ
แกอย่ามาดูแลพี่ฟ้าของฉันนะ

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.32 ติวอันตราย {P.32}{ุ24-10-58}
เริ่มหัวข้อโดย: fammi50 ที่ 24-10-2015 22:03:47

ฝนน่าจะบอกปัดไผ่ให้หนักแน่นหน่อย

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.32 ติวอันตราย {P.32}{ุ24-10-58}
เริ่มหัวข้อโดย: Ginny Jinny ที่ 24-10-2015 22:18:34

ระยะไม่ปลอดภัย :o12:

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.32 ติวอันตราย {P.32}{ุ24-10-58}
เริ่มหัวข้อโดย: smoking ที่ 24-10-2015 22:29:35

น้ำฝนหนีเร็ว!!!!  :oni1: :oni1: :oni1:

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.32 ติวอันตราย {P.32}{ุ24-10-58}
เริ่มหัวข้อโดย: My_yunho ที่ 24-10-2015 22:37:18

ซวยแล้วไงฝน

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.32 ติวอันตราย {P.32}{ุ24-10-58}
เริ่มหัวข้อโดย: yaoionlyyes ที่ 24-10-2015 22:47:24

เรียกรถพยาบาลมารอรับฝนตอนหน้าด่วนคนนนน
ปล้ำได้แต่อย่ารุนแรงมากนะพี่หมอ (อ่ะอินี่55555)

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.32 ติวอันตราย {P.32}{ุ24-10-58}
เริ่มหัวข้อโดย: Freja ที่ 24-10-2015 23:07:48

ขอโทษค่ะ โคตรหงุดหงิดรำคาญไผ่เลยค่ะ
ทำตามอารมณ์ตัวเองทุกอย่าง

ไผ่เคยมองอะไรอย่างอื่นไหมเนี่ย?
เรื่องทุกอย่างที่เกิดขึ้น จุดเริ่มจริงๆก็มาจากไผ่
คิดแต่จะหาเรื่องไม่รู้จบรู้สิ้น
แทนที่จะคุยกับพ่อแม่จริงๆจังๆว่าทนอยู่กันไม่ได้
กลับหันมาจิกกัดสร้างปัญหาให้คนอื่นลับหลัง
ลูกเวรลูกกรรมจริงๆ
เกิดเรื่องขึ้นมาแบบนี้รับผิดชอบไหวไหม?
รู้เรื่องแล้วจะทำยังไง?
ไปกระทืบแซม? แซมก็คงยืนเป็นเป้านิ่งให้กระทืบหรอกค่ะ
ถ้าทำไม่ได้ก็จะไปหาเพื่อนมารุมกระทืบงั้นหรือ?
สิ่งที่เกิดขึ้นกับฝนก็คงเยียวยาได้หรอกนะ

ไม่ใช่ว่าเราไม่โทษแซม  เคยด่าไปแล้ว
ทุกอย่างที่แซมทำกับฝนกับฟ้าถึงจะมีจุดเริ่มต้นจากไผ่แต่แซมเป็นคนตัดสินใจทำเอง
แล้วความคิดของแซมก็ไม่เหมาะที่จะเป็นหมอมากๆ ดูจากที่คิดกับฟ้า  ที่วางยานอนหลับไผ่   กฏข้อหนึ่งของบุคคลที่ทำการรักษาเยียวยาผู้อื่นที่ถือกันเป็นสากลก็คือ  "first, do no harm."  (Primum non nocere) หรือที่เรียกว่า The Hippocratic Oath  หมอแซมผิดไปแล้วเห็นๆ ยังไม่ต้องนึกถึงที่ทำกับฝนนะคะ

เท่าที่อ่านมากับทอล์กของคนแต่ง ว่าเรื่องนี้ยาวเป็นร้อยๆตอน  คิดว่าคนแต่งได้ทำการวางพล็อตมาแล้วอย่างดี ช่วงนี้น่าจะยังอยู่ช่วงบิวท์เพราะช่วงวางพื้นปูรายละเอียดน่าจะผ่านมาแล้ว  เรารออ่านต่อค่ะ  อยากไปถึงจุดพลิกผันเร็วๆว่าจะเป็นไปในรูปไหน

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.32 ติวอันตราย {P.32}{ุ24-10-58}
เริ่มหัวข้อโดย: tiew93 ที่ 24-10-2015 23:12:59

เมื่อไหร่จะรู้ความจริงน้อออ

อ่านไปหัวใจจะวายตาย กลัวพี่หมอฟิวส์ขาด ฮ่าๆๆ

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.32 ติวอันตราย {P.32}{ุ24-10-58}
เริ่มหัวข้อโดย: leefever ที่ 24-10-2015 23:27:38

ไผ่ทำไมทำแบบเน้ คนรับกรรมน่ะมันฝนนะ!


ป.ล. ตอนนี้สั้นเหลือเกิน

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.32 ติวอันตราย {P.32}{ุ24-10-58}
เริ่มหัวข้อโดย: HISY ที่ 24-10-2015 23:57:07

งานนี้ฝนเตรียมสะโพกครากได้เลย

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.32 ติวอันตราย {P.32}{ุ24-10-58}
เริ่มหัวข้อโดย: nevergoodbye ที่ 25-10-2015 00:03:00

พี่หมอควันออกหูแล้วกระมัง  :oni1: :oni1: :oni1:

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.32 ติวอันตราย {P.32}{ุ24-10-58}
เริ่มหัวข้อโดย: ▶August5th◀ ที่ 25-10-2015 00:07:01

บอกตรง ว่ารำคาญไผ่มาก ช่างไม่รู้อะไรเลย หึหึ
พี่หมออย่าไปลงกับน้ำฝนนะ ที่เห็นไผ่มันทำคนเดียวล้วนๆ

กลัวแทนน้ำฝนจริงๆ เฮ้อ...

รออ่านตอนต่อไปครับ ขอยาวๆ 555+

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.32 ติวอันตราย {P.32}{ุ24-10-58}
เริ่มหัวข้อโดย: khwanruen ที่ 25-10-2015 00:07:40

เดี่ยวงานเข้าอีกแน่ๆน้ำฝน พี่หมอก็อย่าใจร้ายกับน้องนักสิ

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.32 ติวอันตราย {P.32}{ุ24-10-58}
เริ่มหัวข้อโดย: naoai ที่ 25-10-2015 00:25:28

ฝนน่ารำคาญ ไฝ่น่ารังเกียจ พี่หมอน่าสะอิดสะเอียน

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.32 ติวอันตราย {P.32}{ุ24-10-58}
เริ่มหัวข้อโดย: ♠DekDoy♠ ที่ 25-10-2015 01:32:11

จะอะไรนักหนาสองพี่น้องชักเริ่มรำคาญเอาคนอื่นเป็นเครื่องมืออยู่ได้ ส่วนเครื่องมือก็หัดโวยวายดัง ๆ บ้างไม่ใช่โวยวายแค่ในความคิด เป็นผู้ชายหรือเปล่าจะปล่อยให้คนอื่นใช้ตัวเองไปถึงไหน อย่ามาพูดเลยว่าด่าไผ่จนเบื่อ หรือสู้หมอเวรแต่สู้ไม้ได้แล้ว อย่างน้อยต่อหน้าทั้งคู่ที่ไผ่ชอบแกล้ง ก็หัดปฏิเสธไผ่บ้างอย่างน้อยหมอมันจะได้ไม่บ้ามาก
ไผ่ก็โตๆกันแล้ว วิธีคิดเด็กน้อยมากไปมั้ย???

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.32 ติวอันตราย {P.32}{ุ24-10-58}
เริ่มหัวข้อโดย: Romanee-Conti@msn.com ที่ 25-10-2015 05:51:09

เราไม่เข้าใจว่าทำไมไรท์ต้องสร้างตัวเคะให้อ่อนแอ พูดงึมงำ ปฏิเสธใครไม่เป็น ซึ่งนิสัยแบบนี้มันน่ารำคาญนะคะ เราเคยติดตาม Kiss Love อยู่ช่วงนึง ตอนแรกเราชอบมาก จนกระทั่งถึงกลางเรื่องเราเริ่มรู้สึกว่า ตัวเคะที่เคยบอกว่าเป็นผู้ชายแท้ แต่นิสัยทุกอย่างเหมือนผู้หญิง แล้วยังการดำเนินเรื่องและการกระทำของตัวละครที่ไม่เป็นเหตุเป็นผล มันทำให้ฟิคน่าเบื่อ เราเลยเลิกติดตามไปเลย แล้วเรื่องนี้ก็เช่นกัน ถ้าไรท์คิดที่จะเขียนถึง 100 ตอน มันต้องมีเรื่องราวที่น่าสนใจมากกว่านี้นะคะ นี่เรื่องราววนไปวนมาไม่ไปไหน  ตัวละครก็น่ารำคาญเกือบทุกตัว ไม่ใช่เขียนให้ถึงร้อยตอนเพื่อขายหนังสือได้หลายเล่มแค่นั้น

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.32 ติวอันตราย {P.32}{ุ24-10-58}
เริ่มหัวข้อโดย: naoai ที่ 25-10-2015 07:11:10

อ้างจาก: Romanee-Conti@msn.com ที่ 25-10-2015 05:51:09  

เราไม่เข้าใจว่าทำไมไรท์ต้องสร้างตัวเคะให้อ่อนแอ พูดงึมงำ ปฏิเสธใครไม่เป็น ซึ่งนิสัยแบบนี้มันน่ารำคาญนะคะ เราเคยติดตาม Kiss Love อยู่ช่วงนึง ตอนแรกเราชอบมาก จนกระทั่งถึงกลางเรื่องเราเริ่มรู้สึกว่า ตัวเคะที่เคยบอกว่าเป็นผู้ชายแท้ แต่นิสัยทุกอย่างเหมือนผู้หญิง แล้วยังการดำเนินเรื่องและการกระทำของตัวละครที่ไม่เป็นเหตุเป็นผล มันทำให้ฟิคน่าเบื่อ เราเลยเลิกติดตามไปเลย แล้วเรื่องนี้ก็เช่นกัน ถ้าไรท์คิดที่จะเขียนถึง 100 ตอน มันต้องมีเรื่องราวที่น่าสนใจมากกว่านี้นะคะ นี่เรื่องราววนไปวนมาไม่ไปไหน  ตัวละครก็น่ารำคาญเกือบทุกตัว ไม่ใช่เขียนให้ถึงร้อยตอนเพื่อขายหนังสือได้หลายเล่มแค่นั้น

เห็นด้วยกับคอมเม้นนี้ครับ เสริมอีกนิด ผู้เเต่งลดจำนวนตอนลงโดยเอาสองตอนมารวมเป็นหนึ่งตอน มันจะช่วยให้คนอ่านรู้สึกเรื่องมันเดินไวขึ้นกระชับขึ้น น่าสนใจมากขึ้นนะครับ

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.32 ติวอันตราย {P.32}{ุ24-10-58}
เริ่มหัวข้อโดย: liza sarin ที่ 25-10-2015 07:12:53

รำคาญไผ่มาก สร้างแต่เรื่อง พี่หมอหึงเยอะๆนะ ฝนจะได้โดนจัดหนัก

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.32 ติวอันตราย {P.32}{ุ24-10-58}
เริ่มหัวข้อโดย: Apple_matinie ที่ 25-10-2015 08:04:51

ไผ่ :hao4:

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.32 ติวอันตราย {P.32}{ุ24-10-58}
เริ่มหัวข้อโดย: ่patsaporn ที่ 25-10-2015 09:08:04

 ไผ่พาซวยให้ฝนตลอดอ่ะ คราวนี้พี่หมอมันบ้าแน่ สงสารฝน

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.32 ติวอันตราย {P.32}{ุ24-10-58}
เริ่มหัวข้อโดย: ่jum ที่ 25-10-2015 09:54:10

ไผ่มันจะพาความซวยมาให้ฝนอีกแน่ๆ ถ้ายังไม่เลิกแกล้งพี่หมอโดยใช้ฝนเป็นตัวกระตุ้น  :mew5:

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.32 ติวอันตราย {P.32}{ุ24-10-58}
เริ่มหัวข้อโดย: kisssky ที่ 25-10-2015 10:13:10

เบื่อความคิดแบบเด็กๆของไผ่

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.32 ติวอันตราย {P.32}{ุ24-10-58}
เริ่มหัวข้อโดย: Bellze12 ที่ 25-10-2015 11:17:26

ไผ่ทิ้งระเบิดให้น้ำฝนหลายลูกมาก
หนูฝนช้ำมือพี่หมอแซมแน่เลย

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.32 ติวอันตราย {P.32}{ุ24-10-58}
เริ่มหัวข้อโดย: pedchara ที่ 25-10-2015 13:47:29

ติวอันตราย แต่พี่หมอนี่แหละตัวอันตรายของแท้เลย
ไม่อยากจะคิดว่าน้ำฝนจะโดนอะไร
 :sad4:

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.32 ติวอันตราย {P.32}{ุ24-10-58}
เริ่มหัวข้อโดย: klaew ที่ 25-10-2015 14:32:48

คราวนี้จะหนักหนาสาหัสแค่ไหนนะ
พี่คงจะเตรียมโซ่(?) แส้(?) และเทียนไข(?) อะไรเทือกๆนั้นไว้ใช่ไหม
อ๊ายยยยยย น่าดู(?) ที่สุด อ้ะ ไม่ใช่หลุดๆ เหอๆ



สู้ๆนะคะmemew  ไฟท์ติ้ง!!!!!!

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.32 ติวอันตราย {P.32}{ุ24-10-58}
เริ่มหัวข้อโดย: mystery Y ที่ 25-10-2015 19:32:47

รอตอนต่อไป~

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.32 ติวอันตราย {P.32}{ุ24-10-58}
เริ่มหัวข้อโดย: SiHong ที่ 25-10-2015 20:02:22

ตายๆน้ำฝนของเจ๊

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.33 โดนวางยา {P.35}{ุ25-10-58}
เริ่มหัวข้อโดย: Paparazzi ที่ 25-10-2015 20:51:05

รอๆๆๆๆ :impress2:

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.33 โดนวางยา {P.35}{ุ25-10-58}
เริ่มหัวข้อโดย: memew ที่ 25-10-2015 20:57:43

Chapter : 33 : วางยา
(พี่หมอ...♡)
 
ผมกับไผ่แทบจะฆ่ากันตาย ช่วงนี้เป็นช่วงที่พ่อแม่อยู่บ้าน ผมกับมันต้องฉาบหน้าแสร้งแสดงเป็นพี่น้องที่ดีโดยมีฝนมานอนค้างวันเว้นวันเพื่อติวให้มัน
 
ช่วงเวลาที่พ่อกับแม่อยู่ ผมไม่กล้าทำอะไรน้ำฝนมากนักหรอก หลายหูหลายตาเกินไป ผมไม่แคร์ไผ่ แต่แคร์พ่อ รองลงมาก็อาทับทิม ทั้งที่ใจจริง อยากจับน้ำฝนมาตีตราให้หลาบจำ
 
หลายวันมานี่มันขลุกอยู่ในห้องเดียวกันตลอด ไม่อยากจะคิดเลยว่ามันจะถูกกกกอดไปมากน้อยแค่ไหน ขนาดต่อหน้าผม มันยังแสดงออกขนาดนั้น ลับหลังมันไม่ฟัดกันจนหมดแรงเลยรึไง ตลอดหนึ่งอาทิตย์ที่ผ่านมา ผมเลยปล่อยให้ไผ่มันได้ใจไปก่อน เพราะเห็นแก่พ่อแม่ อีกอย่างผมไม่อยากรบกวนเวลาสอบของฝนด้วย เห็นว่าเป็นการสอบเพื่อเก็บคะแนนสำคัญด้วย ไว้สอบเสร็จค่อยว่ากันอีกที
 
วันนี้ผมกลับถึงบ้านด้วยความแปลกใจ เพราะได้ยินเสียงเฮลั่น พอกลับเข้าบ้านถึงได้เห็นพวกเพื่อน ๆ ไผ่พากันมานั่งจนเต็มบ้าน วันนี้วันศุกร์ พวกมันนั่งล้อมวง มีเครื่องดื่มมึนเมาตั้งไว้เป็นลัง
 
“กลับมาแล้วเหรอตาแซม”
พ่อทัก ทุกคนยกมือหวัดดีผม ยกเว้นไผ่กับฝน ผมขมวดคิ้ว ชวนเพื่อนมากินกันไม่เกรงใจพ่อแม่เลยรึไง
 
“ไม่ต้องไปว่าน้องหรอกลูก” พ่อเดินมาตบหลังผมเบา ๆ คงอ่านความคิดผมออก “กินให้เห็นดีกว่าไปกินแล้วไม่รู้ไม่เห็น” พ่อตบหลังผมอีกรอบ “ป่ะไปอาบน้ำ จะได้ลงมากินข้าวกัน หรือจะไปนั่งกินกับน้อง ๆ ก็ได้” พ่อให้โอกาส
 
“พรุ่งนี้ผมต้องเข้าเวรเช้า คงดื่มไม่ได้”

พ่อพยักหน้าเข้าใจ ผมเดินขึ้นห้อง อาบน้ำอาบท่า เดินลงไปก็เห็นพวกนั้นนั่งเย้ว ๆ โดยมีพ่อกับแม่นั่งคุยกับพวกมันบนโซฟา แต่พวกท่านไม่ได้ดื่มด้วย ปกติพวกมันจะกินกันได้ทุเรศกว่านี้ พวกมันคงเกรงใจพ่อแม่อยู่ระดับหนึ่ง ผมไปนั่งกินข้าวกับพ่อและแม่ เพราะคนอื่นกินกันหมดแล้วในวงเหล้า
 
ผมเหลือบมองน้ำฝน มันนั่งดื่มด้วยเหมือนกัน เมามากแล้วละ แก้มแดงปลั่ง พออิ่มพ่อกับแม่ก็พากันไปนั่งดูหนัง ในขณะที่ผมโดนตันลากให้ไปนั่งกับมันที่พื้น
 
“แก้วเดียวพี่ ฉลองพวกผมสอบเสร็จ”
 
“พรุ่งนี้พี่ต้องเข้าเวรเช้า”
 
“แค่แก้วเดียวพี่” มันคะยั้นคะยอ “ไผ่มันอุตส่าห์ชงให้”

ผมมองตาไผ่ ไม่รู้ว่ามันผสมอะไรลงไปบ้าง มันมองผมกลับด้วยสายตาท้าทาย เป็นเชิงว่าผมจะกล้ากินหรือเปล่า
 
“ถ้าพี่หมอไม่กล้า เอามานี่กูกินเอง” ไผ่มันจะแย่งคืนแต่ตันเบี่ยงแก้วหนี
 
“ไม่ได้ แก้วนี้กูขอยกให้พี่หมอ สุดหล่อของกู เอ้าพี่แก้วเดียว มันกินเหล้าอ่อน ไม่เมาหรอก”

ผมรับมาถือ ดม ๆ ดู กลิ่นแรงใช้ได้ ไม่ได้อ่อนอย่างที่ตันพูดแน่ ๆ ไผ่จิบเหล้าของตัวเองในขณะที่สายตาจ้องผมไม่เคลื่อนไปไหน มันกำลังท้าทายมาว่าผมจะกล้าดื่มไหม ผมตัดสินใจกรอกสิ่งที่อยู่ในแก้วเข้าปากรวดเดียวหมด แต้มเช็ดคราบเลอะตรงมุมปากด้วยนิ้วโป้งเบา ๆ
 
“โหย พี่หมอเก่งเป็นบ้า” ตันมันชมยกใหญ่ ผมตบบ่ามันเบา ๆ

“พี่ขึ้นห้องก่อนละ” ผมขยับลุกยืน รู้สึกมึนนิด ๆ สงสัยเพราะกินทีเดียวหมดแก้ว หันไปบอกราตรีสวัสดิ์พ่อกับแม่
 
“แม่กับพ่อจะขึ้นเหมือนกัน” แม่ลุกยืน พ่อลุกตาม “งั้นแม่ราตรีสวัสดิ์ตอนนี้เลยนะเด็ก ๆ เลือกที่นอนกันได้ตามสบาย” แม่แซวยิ้ม ๆ พวกมันพากันเฮโลยกแก้วให้ แล้วนั่งกินกันต่อ ผมไม่สนใจบอกลาใครอีก ก้าวเดินขึ้นห้องไป ผมกะจะนั่งอ่านหนังสือสักชั่วโมง อาหารย่อยถึงจะนอน
 
ผ่านไปประมาณยี่สิบนาที สงสัยว่าไผ่จะผสมเหล้าให้ผมแรงเกินแน่ ๆ ผมถึงได้รู้สึกแสบร้อนไปทั่วทั้งอกแบบนี้ ผมอ่านหนังสือแทบไม่เข้าสมอง รู้สึกกระสับกระส่าย เหงื่อแตกพลั่ก ไม่ได้กินเหล้าราคาถูกมานาน ไม่คิดว่ามันจะทำให้รู้สึกทรมานแบบนี้
 
ผมวางหนังสือ ผุดลุกจากเตียง เดินไปเปิดตู้เย็น หยิบนมกล่องมาเสียบหลอดดูด หวังให้มันละลายแอลกอฮอล์ในท้องบ้าง แต่เหมือนความร้อนในร่างกายมันไม่ทุเลาลงเลย ผมพ่นลมหายใจออกแรง ปาดเหงื่อออกจากขมับ ก้มมองบางส่วนที่ค่อย ๆ ตื่นตัวขึ้น
 
“ไอ้สารเลว!” ผมกัดกรามกรอด ผมว่าผมคงโดนไผ่มันเล่นเข้าให้แล้ว ผมดึงคอเสื้อลง กัดกราม หักคอไปมาซ้ายขวา ตาจ้องเขม็งไปทางหน้าประตู
 
ผมนั่งเกร็ง อดทนต่อความต้องการที่มี พยายามไม่แตะต้องส่วนกลางนั้นแม้แต่น้อย ผ่านไปชั่วโมงกว่า ๆ ภายนอกเงียบสนิท พวกนั้นคงเลิกกันแล้ว ผมเปิดประตูออกจากห้อง มองลงไปข้างล่าง เป็นอย่างที่คิดจริง ๆ ทุกคนนอนสลบไสลไม่ได้สติ บางคนลากสังขารไปนอนโซฟา บางคนก็นอนหลับคอพับอยู่ที่พื้น ผมมองหาเป้าหมาย จนเห็นไผ่นั่งคอพับอยู่ข้างโซฟา น้ำฝนนอนหนุนตักมันอยู่

ผมกัดกรามกรอด มุ่งตรงไปยืนอยู่ตรงหน้าไผ่ ใช้เท้าเขี่ยมันเบา ๆ มันหลับไม่ได้สติตัวอ่อนไหลพรืดลงไปนอนหงายที่พื้น ผมไม่สนใจมันอีก ก้มลงไปช้อนอุ้มคู่ขามันขึ้นมาแนบอก
 
“นายผิดเองนะไผ่ที่ทำแบบนี้กับฉัน ถ้าคืนนี้เด็กนี่ไม่ได้นอน มันเป็นเพราะนาย”
ผมอุ้มน้ำฝนเดินขึ้นห้อง โยนมันลงบนที่นอน ร่างขาวฟุบหลับไม่ได้สติ ผมหักคอดังกรอบ จ้องมองลูกกวางที่กำลังหลับใหลไม่ต่างกับนายพรานที่กำลังจะสังหารเหยื่อ
 
ผมทนไม่ไหวแล้ว ผมอุตส่าห์อดทนมาร่วมอาทิตย์ไม่ทำอะไรมัน แต่ไผ่ดันมาเติมเชื้อเพลิงให้ผมเอง ผมทิ้งตัวลงไปคร่อมคนหลับ ก้มลงสูดดมความหอมจากซอกคอขาว ซอกคอที่ถูกไผ่ครอบครองมาร่วมอาทิตย์ ผมกัดกินผิวเนื้อนุ่มนิ่ม ส่วนหนึ่งมาจากความต้องการส่วนตัว อีกส่วนมาจากฤทธิ์ยาที่หมุนเวียนอยู่ในกระแสเลือดผมตอนนี้ ผมกระชากทึ้งเสื้อผ้าฝนออกจากตัวจนหมดเกลี้ยง ไม่ต่างกับเสื้อผ้าตัวเอง ผมไม่กระตุ้นอะไรทั้งนั้น เพราะไงฝนก็ไม่รู้สึกตัว เบิกทางเพียงนิดเชื่อมร่างของเราทันที ผมแทบจะคำรามออกมาลั่นห้อง ร่างของฝนไม่ได้เย็นชุ่มฉ่ำอย่างชื่อ แต่กลับร้อนจนตัวผมแทบไหม้
 
ไม่รู้เพราะร่างกายถูกกระตุ้นมากไปหรือไร คนที่กำลังหลับใหลค่อย ๆ สะลึมสะลือลืมตาตื่น พอรู้ว่าตัวเองอยู่ในสภาพไหนมันเบิกตากว้าง พยายามจะผลักอกผมออก แต่แรงของคนเมาหรือจะมาสู้คนที่ถูกกระตุ้นด้วยฤทธิ์ยาอย่างผมได้ ผมกดร่างมันแรงขึ้นจนมันผวาเปลี่ยนจากผลักมาเป็นกอดผมแทน
 
ผมรู้ว่ามันเมา แรงต้านทานที่มีในช่วงปกติไม่ได้มากเท่าไหร่ เพียงเสี้ยวที่มันรู้สึกตัวก็ครางหวานภายในอ้อมแขนผม
 
เหงื่อผมหยดแหมะลงบนเรือนร่างมันหลอมสองร่างจนแทบจะกลายเป็นน้ำ ผมกอดมันแนบอกแน่น บดเบียดกลีบปากสีเรื่อนั้นไปมา มันคงเมามากจนสติด้านการควบคุมตัวเองแทบไม่เหลือหลอ ความต้องการผมล้นปรี่ ไม่ต่างกับความอยากของมัน
 
คืนนั้น กว่าฤทธิ์ยาจะหมดก็เกือบเช้า
...
...
...
...
...
เสียงนาฬิกาปลุกดังเบา ๆ ผมลุกขึ้นมานั่งข้างเตียง หันไปมองด้านข้าง ฝนยังคงนอนหลับตาพริ้ม ผมยิ้ม เกลี่ยแก้มใสเบา ๆ ลุกขึ้นไปอาบน้ำ
 
ผมไม่คิดจะปลุกเพราะอยากให้ฝนได้นอนนาน ๆ อีกอย่างวันนี้วันเสาร์ด้วย กำลังกลัดกระดุมที่ข้อมือก็ได้ยินเสียงเคาะประตูแรง ผมเลิกคิ้วสูง ดึงผ้าห่มคลุมถึงต้นคอคนหลับ เผื่อคนที่เคาะเป็นแม่ ผมหาทางแก้ไว้แล้ว
 
แต่ถ้าเป็นใครอีกคนก็เป็นอีกเรื่อง
 
ผมลุ้น ขอให้คนที่มาเคาะเป็นไผ่


แล้วก็เป็นมันจริง ๆ ในสภาพสามขาของมันเหมือนเดิม

มันไม่พูดอะไร มองตรงไปที่เตียง เบิกตากว้าง ผมไม่พูดอะไรเหมือนกัน กลัดกระดุมที่ข้อมือลงรัง ทำเสมือนเรื่องที่เกิดขึ้นไม่ใช่เรื่องใหญ่อะไร มันรีบก้าวเข้ามาภายใน กระแทกปิดประตู ทิ้งไม้เท้ากระชากจับคอเสื้อผมดึงเข้าไปชิด แววตาเอาเรื่อง
 
“มึงทำอะไรน้ำฝน!!”

ผมเลิกคิ้วมอง แสยะยิ้ม
 
“ทำอะไร”

มันง้างหมัดจะต่อย แต่ผมผลักมันออกแรงจนล้มเฝือกฟาดกำแพงห้องแรง มันเบ้หน้า กัดกรามจับขาข้างที่เจ็บแน่น

ถึงอย่างนั้นสายตามันก็ยังเกรี้ยวกราดไม่เปลี่ยน ผมหัวเราะหึ ๆ ย่อตัวลงไปหา
 
“คนที่ผิดคือนายเองนะไผ่ จำได้ว่าฉันกำลังจะขึ้นนอน ถูกลากให้ไปกินเหล้า ไม่รู้ในนั้นผสมอะไรไว้ ฉันถึงได้รู้สึกร้อนจนแทบทนไม่ไหว ไม่รู้เกิดอะไรขึ้น รู้ตัวอีกที ก็อย่างที่เห็น”
 
“ตอแหล!!”
มันขยับลากสังขารมากระชากจับคอเสื้อผมอีกรอบ ผมยิ้มเย็น
 
“นายบอกว่าไม่ลองให้ฉันทดลองนอนกับผู้ชายดูใช่ไหม อื้ม บางทีนายอาจพูดถูก เพราะพอได้ลองแล้ว…”
ผมหยุดคำไว้แค่นั้น มันตาโต ขยุ้มจับคอเสื้อผมแรงขึ้น
 
“ไหนบอกไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้น! ที่พูดเมื่อกี้แปลว่ามึงรู้สึกตัวตลอด!”
มันโวยวาย
 
“เอ๊ะ รู้สึกตัวหรือไม่รู้สึกตัวดี?”
ผมยั่วกลับ
 
“มึง!!”
มันปล่อยหมัดซัดใส่ผมอีกรอบ แต่ผมรับเอาไว้ได้ง่าย ๆ บีบมือมันแรง ถ้าเป็นเวลาปกติผมอาจสู้มันไม่ได้ แต่สภาพขาที่เหมือนคนพิการ ไหนจะแฮ้งค์อีกทำให้เรี่ยวแรงและความว่องไวของมันลดไปได้มากโข
 
“อยากโวยวายให้พ่อกับแม่หรือเพื่อน ๆ ได้ยินก็ตามใจ ฉันไม่เสียหายหรอกนะ เพราะสามารถอ้างได้ว่าถูกใครสักคนมอมยา ฉันไม่ผิด แต่นู่น…” ผมพยักหน้าเนิบ ๆ ยกยิ้มเย็นไปยังคนที่ยังไม่ได้สติ “คนที่เสียหายอยู่นู่น แล้วก็ควรจะรู้นะว่าเด็กนั่นต้องมาเดือดร้อนเพราะใคร”

มันนั่งอึ้ง ผมหัวเราะใส่มันเบา ๆ ดึงมือที่คอเสื้อออก ขยับลุกยืน ปรับคอเสื้อให้ดี ๆ อีกที ตาผมยังไม่ละไปจากดวงตามัน

ผมรู้ว่ามันอยากฆ่าผมแค่ไหน แต่ทำไม่ได้หรอกเพราะห่วงเด็กนั่นมากกว่า ผมยกยิ้ม เดินไปหยิบกุญแจกับกระเป๋าทำงาน
 
“ฝากดูแลต่อด้วยนะ”
ผมพูดแค่นั้น เปิดประตูก้าวออกจากห้องมา
 
ผมขับรถไปทำงานด้วยความสะใจ ดีใจที่มันมอมยาผมเมื่อคืน มันจะได้เป็นข้ออ้างให้ผมทำความเลวได้โดยไม่ถูกต่อว่าว่าผิดมาก มันเองนั่นแหละที่จะจมอยู่กับความทุกข์ที่มันเป็นผู้ก่อเอง และเหยื่อที่รับเคราะห์คือคนที่มันรัก
 
ลองดูซิ ว่าระหว่างฉันกับนาย ใครจะชนะ

To Be Con...

มาแล้ววววววววววว ตอนนี้มีใครเห็นความเปลี่ยนแปลงอะไรในตัวพี่หมอบ้าง บางสิ่งที่แอบทำเพื่อน้ำฝน ใครจับได้ ยกมือ!!!

พอดีมันสั้นเลยมาเร็ว ฮ่า ๆ 

ไผ่รถล้มยังมีฝนคอยดูแล คนเขียนรถล้ม ใครจะอาสามาป้อนพุดดิ้งบ้างงงงง แว๊นมอไซค์ไปส่งของที่ไปรษณีย์ ขากลับมีผู้หญิงคนหนึ่งวิ่งตัดหน้ารถ แทนที่นางจะมองรถที่กำลังจะวิ่งมา นางกลับมองไปยังรถที่วิ่งผ่านไปแล้ว แตรคนเขียนเจือกเสีย บีบให้ตายยังไงนางก็ไม่ได้ยิน จะตะโกนห้ามหมวกก็บังหน้า มันกะทันหัน ทำได้แค่กำเบรกจนรถเสียหลัก ตัวครูดพื้นถนนวัดความแข็งของมัน ดีว่าไม่มีรถวิ่งตามมา ไม่งั้นโดนเหยียบแบนแต๊ดแต๋ ทุกคนอดอ่านนิยายเรื่องนี้ต่อแน่ ๆ = = ไม่ถึงกับขาหักแบบไผ่ แต่แขนกับขาเดี้ยงไปอย่างละข้าง(ก้มเลียแผลตัวเองแผลบ ๆ ดีนะที่ฝึกโยคะมาบ้าง เลียแผลตัวเองได้สบาย ๆ อูย~)

ช่วงนี้ต้องกางปีกลงนิยาย เพราะวางแขนแตะพื้นไม่ได้เลย ฮ่า ๆ เท่ป่ะล่ะ

ปล. คนเขียนจำผิดนะคะ ตอนแรกบอกว่าไผ่น่าจะรู้ความจริงช่วงนี้ คนเขียนจำผิด จริง ๆ ตอนแรกเขียนไว้ว่าไผ่รู้ความจริงเพราะฝนมานอนค้างแล้วละเมอเรียกชื่อพี่หมอออกมา แต่พอจะเขียนบทพี่หมอมันไปต่อไม่ได้ เลยต้องลบทิ้งแล้วมาเป็นตอนนี้แทน เขียนแล้วก็ลืม ภาพก็จำแต่ฝนละเมอ สองสามวันมานี่เลยหยิบเรื่องนี้มานั่งอ่านใหม่อีกรอบจนถึงตอนที่ 104 หูยยย จริง ๆ ไม่ได้กะจะอ่านถึงตอนที่ 104 เลย กะจะอ่านแค่ตอนสองตอนเพื่อให้รู้แนวคร่าว ๆ แต่มันเพลินไง รู้ตัวอีกที 104 แล้ว
หึ ๆ มันเพลิน ทำหมอนขาดไปสองใบแน่ะ พี่หมอเสี่ยว-,.- 

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.33 โดนวางยา {P.35}{ุ25-10-58}
เริ่มหัวข้อโดย: sittawan ที่ 25-10-2015 21:06:46

หมั่นไส้พี่หมอ กับไผ่ มากกกบอกเลย  :z6: :z6:

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.33 โดนวางยา {P.35}{ุ25-10-58}
เริ่มหัวข้อโดย: naruxiah ที่ 25-10-2015 21:12:34

พอดีเราติดตามในเพจเฟสบุ๊ค เห็นมีอัพในเด็กดีก่อน เราชอบเรื่องนี้มาก เลยมีโอกาสได้อ่านความอึดอัดใจของคนเขียนค่ะ

ในส่วนของเนื้อเรื่องเราว่า สนุกชวนติดตามดีนะคะ จี๊ดๆดี น้องน้ำฝนเป็นคนที่มีอยู่จริงไม่ได้อ่อนแอเกินจริงเลย

แล้วคนที่ เข้ามาอ่านแล้วเอาแต่ติ นิยายเรื่องนี้แต่ก็ยังอ่านรีบเม้นติด้วย เนี่ย
 (พอดีเราไม่มีไอดีเด็กดีอยากให้คนติมาเห็น ไม่มีเจตนาสร้างความขัดแย้งแต่อย่างใด)

 เราว่าเค๊าเรียกร้องความสนใจจากคนเขียนค่ะ :z6:

เราว่าคนแบบน้องน้ำฝนมีอยู่จริง ประเภทนึกถึงความรู้สึกของคนอื่นก่อน จิตใจดี อ่อนโยน เพราะอยู่กับพี่สาวเป็นส่วนใหญ่

ไม่แปลกเลย จุดนี้เป็นจุดที่ค่อยๆดึงดูดให้พี่หมอมันมาหลงรักนะเราว่า แต่ก็ผูกเนื้อเรื่องได้ดี

ที่เริ่มต้นจากการที่พี่หมอไม่ถูกกับน้อง แล้วหาทางเอาคืน

ต่อจากนี้สิมันส์ของจริง เป็นศึกไผ่ปกป้องเพื่อนกับพี่หมอที่อาจจะต้องชัดเจนในความรู้สึกกับน้องแล้ว (เราเดานะ)

แต่ยังไงก็ตามเป็นกำลังใจให้คนเขียน อย่าท้อนะคะ คนติมี คนชมก็มี คนติดตามเพราะชอบ ก็ยิ่งมีค่ะ ขอให้พระคุ้มครองค่ะ

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.33 โดนวางยา {P.35}{ุ25-10-58}
เริ่มหัวข้อโดย: lizzii ที่ 25-10-2015 21:13:33

ไม่รู้จะว่าใครดี ทั้งพี่ทั้งน้อง
สงสารแต่น้ำฝน เหมือนเป็นเครื่องมือให้พี่น้องแกล้งกัน

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.33 โดนวางยา {P.35}{ุ25-10-58}
เริ่มหัวข้อโดย: khwanruen ที่ 25-10-2015 21:16:02

ไผ่รู้ความจริงแล้ว!!!  :katai1:

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.33 โดนวางยา {P.35}{ุ25-10-58}
เริ่มหัวข้อโดย: lovenara ที่ 25-10-2015 21:18:12

 :katai1:อยากฆ่าอิพี่หมอ

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.33 โดนวางยา {P.35}{ุ25-10-58}
เริ่มหัวข้อโดย: ดวงตะวัน ที่ 25-10-2015 21:21:16

พี่หมอเห็นแก่ตัวไปมั้ย ฝนโดนกระทำตลอดทั้งขึ้นทั้งล่อง

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.33 โดนวางยา {P.35}{ุ25-10-58}
เริ่มหัวข้อโดย: mukmaoY ที่ 25-10-2015 21:22:29

จะเป็นลมเจ้าค่ะ

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.33 โดนวางยา {P.35}{ุ25-10-58}
เริ่มหัวข้อโดย: Paparazzi ที่ 25-10-2015 21:27:48

ไผ่รู้แล้วเว้ยยยยยย ลุ้นตอนต่อไป แล้วก็สงสารฝนเหมือนเคย :sad4:

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.33 โดนวางยา {P.35}{ุ25-10-58}
เริ่มหัวข้อโดย: SiHong ที่ 25-10-2015 21:32:30

อ๊ากกกกกกกกกกกกกกกก พี่น้องคู่นี้

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.33 โดนวางยา {P.35}{ุ25-10-58}
เริ่มหัวข้อโดย: smoking ที่ 25-10-2015 21:38:12

ต่อเลยได้ไหม กำลังมันส์    :m5: :m5: :m5:   ไผ่สมควรโดนบ้าง สร้างต่เรื่อง ไม่คิดถึงผลเลย :amen:

สงสารก็แต่น้องน้ำฝนคนงาม โดนทั้งขึ้นทั้งล่อง  :hao5: :hao5: :hao5:

พี่หมอพาร์สนี้ทำดีค่ะ  :a2: :a2: :a2:

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.33 โดนวางยา {P.35}{ุ25-10-58}
เริ่มหัวข้อโดย: HISY ที่ 25-10-2015 21:38:30

ฟ้าเหลือง สะโพกครากจริงๆ

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.33 โดนวางยา {P.35}{ุ25-10-58}
เริ่มหัวข้อโดย: MIkz_hotaru ที่ 25-10-2015 21:44:11

ในที่สุดก็รู้ซักทีนะไผ่ ฝนจะพรุนหมดแล้ว
 :m20:

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.33 โดนวางยา {P.35}{ุ25-10-58}
เริ่มหัวข้อโดย: amoureaux ที่ 25-10-2015 21:46:44

 :pig4: :pig4:

ไรท์ หายไวๆๆนะ ขับรถระวังด้วย เป็นห่วงนะ

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.33 โดนวางยา {P.35}{ุ25-10-58}
เริ่มหัวข้อโดย: Pakbung Mazo ที่ 25-10-2015 21:50:59

บางครั้งก็นึกสงสัยย้อนไปแต่แรกว่าทำไมพี่หมอต้องร้ายขนาดนี้ ... อารมณ์แบบ เฮ้ยพี่หมอ มันต้องขนาดนี้เลยหรอวะ ทำไมต้องทำขนาดนี้กับคนที่ไม่เกี่ยววะ คือแบบแค่บอกว่าคู่ขาไผ่เจ็บ แล้วไผ่จะเจ็บด้วย แต่แบบ.. เฮ้ยพี่หมอ เรียนหมอมาต้องรู้ดิว่าต่อมเจ็บนี่มันของใครของมันนะโว้ย อ่านไปก็โกรธพี่หมอไปที่ทำคนที่ไม่มีทางสู้ ด่าไผ่ไปที่เล่นไม่รู้เรื่อง ด่าฝนที่ไม่อธิบายให้เรื่องร้ายๆมันพ้นตัวเองไปก่อน ยังไงไผ่กับพี่หมอก็ไม่ฆ่ากันตายอยู่แล้วเพราะก็ยังเกรงพ่อแม่อยู่บ้าง สรุปแล้วไม่เข้าใจฝนสุด
แต่รวมๆคือต้องขอบคุณคนเขียนมากค่ะที่เขียนถึงอารมณ์แบบนี้ กลั่นเอาความเป็นตัวละครออกมาได้สุดจริงๆ *กอดค่ะ

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.33 โดนวางยา {P.35}{ุ25-10-58}
เริ่มหัวข้อโดย: My_yunho ที่ 25-10-2015 22:03:46

ฝนตื่นมาจะเปนไงต่อเนี๊ย

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.33 โดนวางยา {P.35}{ุ25-10-58}
เริ่มหัวข้อโดย: mypink801 ที่ 25-10-2015 22:05:00

ไผ่รู้แล้ววววววววว พี่หมอเหมือนจะดี

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.33 โดนวางยา {P.35}{ุ25-10-58}
เริ่มหัวข้อโดย: Ginny Jinny ที่ 25-10-2015 22:23:01

พี่หมอ :freeze:

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.33 โดนวางยา {P.35}{ุ25-10-58}
เริ่มหัวข้อโดย: yaoionlyyes ที่ 25-10-2015 22:29:08

อีพี่หมออออออออออ อีใช้คนอื่นเป็นเครื่องมือ อีเลว กรี๊ดดดดดด

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.33 โดนวางยา {P.35}{ุ25-10-58}
เริ่มหัวข้อโดย: Apple_matinie ที่ 25-10-2015 22:40:15

ใครชนะไม่รู้ แต่คนที่แพ้คือพี่ พี่หมอ!!!!

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.33 โดนวางยา {P.35}{ุ25-10-58}
เริ่มหัวข้อโดย: taltal020441 ที่ 25-10-2015 22:55:01

แหม่ แต่ละคนนี่ก็นะ
อิพี่หมอ แค้นใครก็ไปดำกับคนนั้นสิ มาลงคนรอบข้าง ระวังเสียใจทีหลัง
ไผ่ก็นะ เล่นไม่รู้จักขอบเขต ทำเอาฝนเดือดร้อนอีก
สงสารฝนสุด เป้นคนกลาง แต่ต้องถูกกระทำซ้ำไปซ้ำมา

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.33 โดนวางยา {P.35}{ุ25-10-58}
เริ่มหัวข้อโดย: athena_tiew ที่ 25-10-2015 23:02:08

เด็กน้อยริจะสู้กับผู้ใหญ่ใจร้าย เร็วไป 10 ปีสินะ สำหรับน้ำฝนเราไม่คิดว่าน้ำฝนไม่สู้ไอ้พี่หมอนะ แต่ฝนเป็นเด็กที่มองโลกแบบบวกและมีความหวัง การรับมือกับคนมากเล่ห์เลยดูนุ่มนิ่มไปหน่อย แต่ใช้วิธีตาต่อตา ฟันต่อฟันแบบไผ่ มันก็ไม่ได้ผลเท่าไร แถมยังเข้าตัวอีกต่างหาก  รอฝนโตพอจะรับมือพี่หมอล่ะกัน  เพราะถ้าแค่สองคนระหว่างพี่หมอกับฝน มันไม่น่าห่วงเท่าตอนมีไผ่เข้ามาเกี่ยวข้องด้วย ขอคนที่จะมาจัดการไผ่ ช่วยปรากฎตัวเร็วๆได้ไหมคะ สงสารน้ำฝนนะ

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.33 โดนวางยา {P.35}{ุ25-10-58}
เริ่มหัวข้อโดย: naoai ที่ 25-10-2015 23:10:26

ฝนรักเพื่อนในทางที่ผิดไปนะ ไฝ่รู้แล้วหวังว่าจะเดาได้ว่าผู้ชายที่ฝนไม่ยอมบอกคือใคร หวังว่าไฝ่จะสำนึกกับสิ่งที่เคยทำลงไป พี่หมอยิ้มให้ฝน มีเป็นหวงเป็นใย มหัศจรรย์มาก

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.33 โดนวางยา {P.35}{ุ25-10-58}
เริ่มหัวข้อโดย: bun ที่ 25-10-2015 23:14:13

มันเป็นความแค้นที่ฝนไม่ได้ก่อ แต่กลับเป็นฝ่ายที่ถูกกระทำอยู่ข้างเดียวเสมอเลย
ควรมีอะไรทำให้พี่หมอเจ็บบ้างนะ เผื่อจะสำนึกบ้าง
และขอให้คนเขียนหายเจ็บเร็ว ๆ นะ

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.33 โดนวางยา {P.35}{ุ25-10-58}
เริ่มหัวข้อโดย: nevergoodbye ที่ 25-10-2015 23:21:11

เราไม่ขอนับว่าอันนี้คือไผ่รู้ความจริงนะ เพราะมันเป็นความจริงที่พี่หมอสร้างขึ้น ไม่ใข่เรื่องทั้งหมด

แล้วมันจะยังไงต่อเนี้ยย  :katai1:

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.33 โดนวางยา {P.35}{ุ25-10-58}
เริ่มหัวข้อโดย: Freja ที่ 25-10-2015 23:48:26

เอาให้ร้ายกว่านี้ก็คงต้องให้ไผ่มาเห็นตอนฝนครวญครางเพราะพี่หมอแล้วแหละ

ตอนนี้ไอ้สิ่งที่พี่หมอใช้ขู่ฝนก็หลุดมาแล้วเปลาะหนึ่งก็เหลือแค่ฟ้า   
ถ้าหากว่าหลุดหมดแล้วคนที่จะกระอักก็คือพี่หมอนั่นแหละ
เพราะว่าฝนคงไม่เชื่อฟังต่อไป
เผลอๆจะโดนขู่เสียอีกว่าจะเอาไปฟ้องพ่อหรือเอาผิดที่ทำงาน
แถมของที่เคยกินก็จะอด

ไผ่ก็กระไรอยู่ หาเรื่องตลอดจนเรื่องมันมาอิหรอบนี้
นี่จะหาเรื่องอะไรมาก่ออีก?
สบายค่ะ ก่อเรื่องแต่ละอย่างมีฝนมารองรับให้ทุกที
ไม่แน่ว่าทำจนพี่หมอมันแค้น มันรำคาญสุดๆ
มันอาจจะหาคนมา*จัดการ*กับไผ่ก็ได้นะ
เผื่อจะได้ไม่ว่างหันมาก่อเรื่อง
ฝนเองก็เป็นคนดีเกิน แต่บางทีก็เหมือนให้ร้ายเพื่อน
เพราะเพื่อนสร้างปัญหา  เพื่อนลากไปทำอะไรฝนขัดเพื่อนไม่เคยได้
เพื่อนที่ดีต้องห้ามกันได้ด้วย
รักเพื่อนรักคนอื่นเป็นเรื่องที่ดีค่ะ
แต่ก็ต้องรักตัวเองด้วย
รักเพื่อนในทางที่ควรด้วยนะคะฝน

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.33 โดนวางยา {P.35}{ุ25-10-58}
เริ่มหัวข้อโดย: GGunDam ที่ 26-10-2015 00:24:13

  พี่หมอใจร้ายยยยยย ไผ่นะไผ่อยากรู้จังว่าไผ่จะทำยังไงต่อ รออ่านตอนต่อไปอยู่นะค่ะ

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.33 โดนวางยา {P.35}{ุ25-10-58}
เริ่มหัวข้อโดย: ไร้เงา ที่ 26-10-2015 00:25:05

อ่านแล้วนํ้าตาซึม.สงสารฝน ที่ต้องมาเป็นเครื่องมือของ พี่น้อง2คนนี้
อ่านไปอ่านมาเกลียดทั้งพี่ทั้งน้อง
ปล.ของฝนเอาคืน แบบเจ็บๆเลยนะ  โมโห :katai1: :z6:

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.33 โดนวางยา {P.35}{ุ25-10-58}
เริ่มหัวข้อโดย: ่patsaporn ที่ 26-10-2015 00:30:48

เกินคาด นางอดทนจนน้องสอบเสร็จได้ เอ้า ปรบมือออออ
แต่ตอนหลังอยากเปลี่ยนมาตบหน้า น้ำฝนถูกใช้เป็นเครื่องมือมาตลอด น่าสงสารนะ เด็กน้อย
ไผ่ก็ผิดอ่ะที่จริงตั้งแต่เริ่มต้นเลย แล้วคราวนี้ไผ่จะทำไง รอติดตามค่ะ

ขอบคุณค่ะ

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.33 โดนวางยา {P.35}{ุ25-10-58}
เริ่มหัวข้อโดย: AiiSoul ที่ 26-10-2015 02:18:24

โอ้ย อ่านแล้วหนึบ
ไผ่คงโทษตัวเอง
น้ำฝนคงเฮิร์ทหนัก
พี่หมอยังคงความเลวได้เสมอต้นเสมอปลาย

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.33 โดนวางยา {P.35}{ุ25-10-58}
เริ่มหัวข้อโดย: yymomo ที่ 26-10-2015 02:59:33

 :katai1:   เพิ่งจะได้เข้ามาอ่าน  อยากจะบอกว่าตั้งแต่ต้นจนจบ

เกลียด ไผ่ยังก็ยังเหมือนเดิม เพิ่มเติิมคือ เกลียดมากขึ้นทุกตอน

เพราะอะไรน่ะหลอ บอกได้เลยว่า ไผ่คือคนที่มองคนอื่นผิดแต่ไม่เคยมองตัวเองเลย

โทษทุกอย่างยกเว้นตัวเอง หากถามว่า ทุกอยากเริ่มจากอะไร ก็ไผ่น่ะแหละ

เราว่าหมอน่ะโดนกระทำมาตลอด อย่าลืมสิคนเรามีความอดทนอดกลั้นนะ สุดท้ายแล้วถ้ามันทนไม่ไหวก็ระเบิดแบบหมอเนี่ยแหละ

เพราะไผ่บอกกับ ฝนว่า เจอหน้าหมอก็เกลียดแล้ว แล้วได้ถามหมอรึยังไงว่าเค้ารู้สึกยังไงตอนเจอหน้าไผ่ครั้งแรก

หมอเค้าอาจจะแค่ไม่ชอบ เพราะหมอก็บอกอยู่ว่าไม่เห็นด้วยที่จะมาคบกับแม่ของไผ่ แต่ก็ไม่อยากจะขัดความสุขของพ่อ

แล้วอีกอย่างตอนแรกเค้าก็แยกออกไปอยู่คนเดียวแล้ว แต่พ่อหมอเค้าขอให้กลับมาอยู่กันแบบครอบครัวก็แหงแหละ

คนเป็นพ่อจะสบายใจหลอที่เห็นลูกตัวเองเข้ากับครอบครัวใหม่ไม่ได้ พี่หมอมันก็นะตามใจพ่อ ยอมกลับมา แต่อิไผ่เนี่ยสิ

อะไรกันเด็กขาดความอบอุ่นหลอ ทุเรศมาก กลั่นแกล้งเค้าก่อนแท้ๆ เริ่มก่อนเองด้วย พอทำคืนบ้างกลับไม่มองหลอกว่าตัวเองเริ่มก่อน

ตอนเป็นใครก็คงไม่ยอมเหมือนกันหรอก จากแรกเริ่มที่แค่ไม่ชอบจบพัฒนากลายเป็นเกลียด สุดท้ายก็ตู๊มมม กลายเป็นโกโก้คลั้ช

เดี๋ยวอีกหน่อยในตอนต่อๆไป ก็คงมาเย้วๆๆๆ ว่าพี่หมอเลวแบบนั้นแบบนี้ มึงน่ะแหละที่เลวไอ้เชรี้ยไผ่

ส่วนพี่หมอก็ไม่ใช่ไม่ผิดนะ ผิดเหมือนกันที่ไปลงที่คนอื่น ไม่ดีเลยนะคุณหมอออ  แถมยังใช้หน้าที่การงานในการกลั้นแกล้งกันแบบนี้ แย่มากๆ

ทีหลังเกลียดใคร ให้ไปลงที่คนนั้นนะ อย่าไปลงที่คนอื่นๆ แต่ก็เข้าใจแหละ อิไผ่มันคงหน้าไม่เล้าอารมพี่หมอ จะไปลงที่มันคงไม่ใช่  ชิป๊ะ :laugh:

ต่อมาที่ฝน ปวกเปียกเป็นแป้งเปียกเลยทีเดียว ก่อนที่คิดจะเข้มแข็งละต่อสู้กัับพี่หมอ ลองคิดดูก่อนว่าคนที่เรียกว่าเพื่อนรักเนี่ย

เค้าเป็นยังไง ทุกสิ่งที่เกิดขึ้นไม่ใช่เพราะเพื่อนรักตัวเองหรอกรึ ? ไม่รู้จักห้ามปราม แต่ไหลตามแรงชัดจูงของเพื่อนไปจะโดนผลกระทบด้วยก็อย่าร้องจ๊ะ

คำความผิดร่วมกันแต่กลับมาโอดโอยว่าชั้นผิดอะไร  เพื่อนทำผิดไม่รู้จักห้ามก็ไม่ต่างจากส่งเสริมให้เพื่อนทำผิดน่ะแหละผิดเหมือนกัน

ปล.ถึงคนเขียน เราไม่ยอมนะ หากคนเขียนจะให้ไผ่รอยตัวแล้วให้พี่หมอรับกรรมคนเดียวน่ะ เพราะเรื่องนี้ ไผ่แม่งสบายสุด ทำเลวไว้สาระพัด แต่กลับมาแง่งๆๆๆ แล้วตัวเองพ้นผิด มันไม่ชร่ายยยน๊าาเธอว์

หากคอมเม้นนี้มีข้อความใดที่หยาบคายไปต้องขออภัยมา ณ ที่นี้ด้วย เนื่องจากเพิ่งเข้ามาอ่าน ตั้งแต่ต้นจนจบในคืนนี้ แล้วค้นนิ้วอยากเม้นมาก แต่คิดว่าอ่านให้จบแล้วรวบยอดเลยดีกว่า
 :mew1:

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.33 โดนวางยา {P.35}{ุ25-10-58}
เริ่มหัวข้อโดย: painture ที่ 26-10-2015 03:21:51

ทำไม่รู้สึกว่าตอนนี้มันส์ เหมือนเรื่องขับเคลื่อนซะที
ปกติมีแต่ฝนโดนรังแกกับอีพี่หมอสุดซึน แล้วก็ไผ่ที่เผลอทำตัวให้คนอ่านแอบด่าตลอดเวลา 555555

โอ้ยยยติดตามมมมาต่อเร็วๆนะคะ

 :pig4: :hao6: :hao6: :hao6:

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.33 โดนวางยา {P.35}{ุ25-10-58}
เริ่มหัวข้อโดย: mystery Y ที่ 26-10-2015 07:19:03

ความแตกแล้วเหรอ!? สงสารนำ้ฝน

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.33 โดนวางยา {P.35}{ุ25-10-58}
เริ่มหัวข้อโดย: liza sarin ที่ 26-10-2015 09:51:57

สงสารฝน

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.33 โดนวางยา {P.35}{ุ25-10-58}
เริ่มหัวข้อโดย: Mouse2U ที่ 26-10-2015 14:51:26

ทำอะไรไม่คิดหน้าคิดหลังให้ดีเสียก่อน เลยเข้าทางพี่หมอเขาเลยนะคะไผ่

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.33 โดนวางยา {P.35}{ุ25-10-58}
เริ่มหัวข้อโดย: angelhani ที่ 26-10-2015 15:28:09

เค้าชอบเรื่องนี้

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.33 โดนวางยา {P.35}{ุ25-10-58}
เริ่มหัวข้อโดย: alt1991 ที่ 26-10-2015 16:52:52

 :try2: :o11: :try2: :o11: :try2: :o11:

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.33 โดนวางยา {P.35}{ุ25-10-58}
เริ่มหัวข้อโดย: ▶August5th◀ ที่ 26-10-2015 18:33:40

เวลาไผ่ทำอะไร สุดท้ายความซวยมาลงที่น้ำฝนตลอด

หึหึ รู้แบบนี้ก็ดีเหมือนกัน 555+

แต่ตอนนี้สั้นเนอะ หรือผมอ่านเพลิน
มาต่อไวๆนะ 555+

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.33 โดนวางยา {P.35}{ุ25-10-58}
เริ่มหัวข้อโดย: Bellze12 ที่ 26-10-2015 18:58:18

สงสารฝน
ตื่นมาจะเปนไงบ้าง
รับศึกหนักยันเช้า
 :hao6: :hao6:

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.33 โดนวางยา {P.35}{ุ25-10-58}
เริ่มหัวข้อโดย: leefever ที่ 26-10-2015 19:08:29

แงงงง สั้นอ่ะ  :mew2:

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.33 โดนวางยา {P.35}{ุ25-10-58}
เริ่มหัวข้อโดย: BlueHoney ที่ 26-10-2015 19:25:00

เข้าทางพี่หมอหมด // :ped149:

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.33 โดนวางยา {P.35}{ุ25-10-58}
เริ่มหัวข้อโดย: ่jum ที่ 26-10-2015 22:19:52

ใครวางยาอิพี่หมอมันเนี่ยะ เข้าทางเลยทีนี้

ฝนซวยโดนลูกหลงอีกตามเคย ถถถ

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.33 โดนวางยา {P.35}{ุ25-10-58}
เริ่มหัวข้อโดย: Miniyoung ที่ 26-10-2015 23:24:15

อุตส่าห์ปล่อยให้น้องนอนนานๆ ความดีน้อยนิดของพี่หมอ ขอบคุณนะ

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.33 โดนวางยา {P.35}{ุ25-10-58}
เริ่มหัวข้อโดย: ตั้งโอ๋ ที่ 27-10-2015 01:57:45

เพลียจิตกับพี่จริงๆบอกเลยย

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.33 โดนวางยา {P.35}{ุ25-10-58}
เริ่มหัวข้อโดย: yoghurtz ที่ 27-10-2015 10:53:34

 :ling1: :ling1: :ling1: :ling1:

ว่าจะเม้นตอนที่แล้วแต่เข้ามา อ่าวว!! อัพตอนใหม่
บอกเลยว่าตอนนี้ไม่เกลียดพี่หมอ พี่หมอไม่ผิดอะ ฮ่าๆๆ
อะไรคือการที่พี่เขาอดทนให้ฝนสอบเสร็จเอ่ยยยย??
มีการบอกว่าเป็นการเก็บคะแนนครั้งสำคัญ
แหม ไอ้ตอนที่พี่ทำน้องช่วงไม่สบายนี่พี่คิดไม่ได้เลยหรอ?
แต่ก็ดีอ่ะ จุดเล็กๆแต่น่ารักมากกก เหมือนพี่หมอเขาคิดว่ายังไงฝนก็เป็นของเขาเนาะ
แหม่ ช่างกล้า ได้ข่าวว่าแกไม่ทำอะไรสักอย่างนอกจากข่มขู่ฝนไปวันๆ
บอกเลยว่าไผ่ผิด คิดผิดมากกกกกกก จะสมน้ำหน้าก็ไม่ใช่เรื่องเพราะคนโดนคือน้ำฝน
แต่ที่ไผ่มันคิดว่าพี่ชายมันรังเกียจผู้ชายด้วยกันเนี่ย แบบโอ้ยยย
เป็นไง อึ้งเลยไหมมม แถมเพื่อนรักตัวเองยังโดนรังแก
แต่พี่หมอนี่เหมือนประกาศศักดา อารมณ์แบบว่าไม่ต้องแอบกินขนมอีกต่อไป
พี่แกดูชิวมาก เหมือนรอวันให้ไผ่รู้ ฮ่ะๆ ต่อจากนี้ต่างหากที่เริ่มเฟดใหม่
ไผ่ต้องหาวิธีกีดกั้นน้ำฝนกับพี่หมอชัวร์ แล้วไอ้ที่พี่หมอคิดว่าง่ายก็คงจะคิดผิด

ป.ล. ทำไมอ่านตอนพี่หมอเขาคลุมผ้าห่มให้น้ำฝนแล้วตัวบิดเกร็ง ไอ้พี่หมอ ไอ้คนบ้า ไอ้โรคจิต ไอ้สารเลว อร๊ายยยยยยย

 :katai5: :katai5: :katai5: :katai5:

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.33 โดนวางยา {P.35}{ุ25-10-58}
เริ่มหัวข้อโดย: greengarnet ที่ 27-10-2015 20:26:16

ลุ้นค่ะ

สั้นไปไหม? แต่ในใจ ลุ้น มากกกกก
คือ ไผ่ ไม่คิดอะไรกับน้ำฝน นอกจากเพื่อนจริงๆ เหรอ??

โหววว ลุ้นนนน
เป็นกำลังใจให้คนแต่งนะค่ะ  :heaven

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.33 โดนวางยา {P.35}{ุ25-10-58}
เริ่มหัวข้อโดย: Veesi3 ที่ 27-10-2015 22:40:54

คือปัญหาคือแกสองคน แล้วทำไมฝนต้องมารับเคราะห์ด้วยนะ อินหนักมาก เซ็งสองพี่น้องคู่นี้

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.33 โดนวางยา {P.35}{ุ25-10-58}
เริ่มหัวข้อโดย: lahlunla ที่ 30-10-2015 02:41:35

เกลียดอิพี่หมอ!!!

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.34 แกล้งลืม {P.37}{ุ30-10-58}
เริ่มหัวข้อโดย: memew ที่ 30-10-2015 13:13:14

Chapter : 34 : แกล้งลืม
(น้ำฝน...♡)   


ผมสะลึมสะลือลืมตาตื่น ขยับตัวนิด ๆ รู้สึกปวดเมื่อยไปหมดทั้งตัว ปวดหัวด้วย สงสัยจะแฮ้งค์หนัก ผมกุมหัว ก่อนเด้งตัวลุกนั่งเพราะจำได้ว่าที่นี่คือที่ไหน

ห้องของพี่หมอ...

แล้วผมมาอยู่ที่นี่ได้ยังไง จำได้ว่าเมื่อคืนผมนอนหนุนตักไผ่มันอยู่นี่ ผมกุมหัวอีกรอบเพราะรู้สึกเจ็บจี๊ดขึ้นมาเบา ๆ พยายามทบทวนสิ่งที่เกิดขึ้นอีกครั้ง

เมื่อคืนผมเมา หลับไปบนตักไผ่ แล้วหลังจากนั้น...
 
ภาพบางอย่างค่อย ๆ หวนเข้ามาในความคิด

เมื่อคืน...
ผมกับพี่หมอ...

ผมเบิกตาขึ้นนิด ๆ ก่อนชะงักเพราะเห็นใครบางคนมานั่งหันหลังก้มหน้ากอดเข่าอยู่ที่ปลายเตียง

“ไผ่...” ผมครางเรียกเสียงแผ่ว ลดมือที่หัวลง
 
“ไผ่”
ผมเรียกมันอีกรอบ แต่มันไม่ตอบ กอดเข่าแน่นอยู่อย่างนั้น ผมก้มสำรวจตัวเอง ตอนนี้ผมใส่เสื้อผ้าเรียบร้อยแล้ว

แล้วผมมาอยู่ที่นี่ได้ยังไง ผมถามตัวเองอีกรอบ
ไผ่ด้วย 

ผมค่อย ๆ เคลื่อนตัวลงจากเตียงไปหา ตอนแรกคิดว่ามันหลับ แต่ไม่ใช่ครับ มันนั่งนิ่ง สายตาเหม่อลอย ผมคุกเข่าลงตรงหน้ามัน
 
“ไผ่ เกิดอะไรขึ้น เป็นอะไร ทำไมมึงมาอยู่ที่นี่ แล้ว…”
ผมกลืนน้ำลายลงคอ ไม่อยากคิดเลยว่ามันจะรู้เรื่องทั้งหมดแล้ว
 
“กูขอโทษ”
มันรวบกอดเอวผมแน่น น้ำตาค่อย ๆ ไหลลงมาอาบหน้า
 
“เฮ้ย ขอโทษเรื่องอะไร”
 
“กูขอโทษ”
 
“ขอโทษอะไร” ผมถามต่อ มันค่อย ๆ ดันหน้าออกมอง

“มึงจำเรื่องเมื่อคืนได้ไหม” มันถามเสียงแผ่ว

ผมกลืนน้ำลายลงคอ
จำได้สิ จำได้แม่นด้วย
 
“จะ จำอะไร แล้วกูมาอยู่ที่นี่ได้ยังไง”
แต่ผมแกล้งทำเป็นไม่รู้เรื่อง มันขมวดคิ้ว
 
“มึงจำไม่ได้เลยเหรอ”
 
“เอ้อดิ แล้วมึงเป็นไร มานั่งร้องไห้อะไรอยู่แถวนี้ แล้วนี่กูมาอยู่ที่นี่ได้ไง หรือว่าเราเมาแล้วลากกันมานอนห้องพี่หมอ”
ผมแกล้งถามกลบเกลื่อน มันรีบเช็ดน้ำตา
 
“ร่างกายรู้สึกเป็นยังไงบ้าง”
 
“ก็ปกติดี”

มันทำหน้าฉงน
 
“ไม่รู้สึกอะไรเลยเหรอ”
 
“ก็รู้สึกนิด ๆ”
 
“อะ อะไร” มันถามด้วยน้ำเสียงกุกกัก
 
“แฮ้งค์ว่ะ ปวดหัว ปวดเนื้อปวดตัว ปวดแม่งตั้งแต่หัวจรดนิ้วโป้งตีน”

มันกัดปาก ทำท่าเหมือนจะพูด แต่ไม่พูดอะไร ผมไม่รู้ว่ามันรู้ไปถึงไหนแล้ว แล้วมันได้เจอพี่หมอรึยัง ถ้าเจอ พี่หมอได้พูดอะไรกับมันหรือเปล่า
 
“ไม่เป็นอะไรก็ดีแล้ว”
 
“บ้า แฮ้งค์แล้วมานั่งร้องไห้ กูจะเอาไปบอกพวกไอ้ตัน”
 
“อย่านะมึง” มันพ่นลมหายใจแรง “ไม่เป็นอะไรก็ดีแล้ว” มันกอดเอวผมแน่น ซบหน้ากับหน้าท้อง ผมลูบหัวมันเบา ๆ รู้ครับว่ามันไม่สบายใจเรื่องอะไร
 
“นี่ กูขอร้องอะไรมึงอย่างได้ไหม”
ผมพูดกับมันด้วยน้ำเสียงจริงจัง มันเงยหน้ามอง
 
“อะไร”
 
“อย่าเอากูไปเป็นเครื่องมือแกล้งพี่หมออีก กูไม่อยากเดือดร้อน”
สายตามันวูบไหวไป ก่อนจะซบหน้าลงไปกับหน้าท้องผมอีกที
 
“อืม กูสัญญา กูขอโทษ คิดถึงแต่เรื่องของตัวเองมากไปจนไม่คิดถึงมึงให้มากพอ”
ผมยิ้ม ขยี้หัวมันแรง
 
“กูยกโทษให้ ป่ะ เราไปกินข้าวกันดีกว่า พวกนั้นคงฟื้นกันแล้ว”
มันพยักหน้า พากันเดินออกไปจากห้องพี่หมอ เจอแม่เดินมาพอดี ผมทำหน้าไม่ถูก พอ ๆ กับไผ่
 
“อ้าว ไปทำอะไรห้องพี่เขากันล่ะ”
 
“เมื่อคืนเมา ลากกันขึ้นมานอนตั้งแต่เมื่อไหร่ไม่รู้”
ไผ่มันแหล แม่พยักหน้ายิ้ม ๆ
 
“ดีแล้ว รักกันเข้าไว้”
แล้วแม่ก็เดินเข้าห้องไป ผมกับมันลงไปเก็บซากอริยธรรม เพื่อน ๆ บางคนเริ่มโงหัวจากการฟิสเจอริ่งพื้นแล้ว น้ำลายเอย อ้วกเอย เอากันให้พอ
 
กว่าจะฟื้นกันครบหมดทุกคนก็ปาเข้าไปเกือบเที่ยง ใครกินเยอะอ้วกเยอะก็แฮ้งค์ยาว พ่อกับแม่พากันออกไปไดร์ฟกอลฟ์ตั้งแต่สิบโมง ทิ้งให้พวกเราอยู่บ้านกันตามลำพัง แต่ดีแม่ทำอาหารไว้ให้แล้ว พวกเราเลยไม่มีใครอด
 
ดูไผ่มันจะดูแลผมดีเป็นพิเศษ มันคงรู้สึกผิดที่ทำให้ผมต้องมาถูกพี่หมอทำอะไรแบบนี้ ผมก็แกล้งทำเป็นไม่รู้ไม่ชี้ไป
 
“นี่ มึงจะเดินตามไอ้ฝนมันทำด๋อยอะไรวะไผ่”
หินมันถาม ตอนนี้ผมกำลังทำอาหารให้พวกมันกินกันอยู่
 
นี่กูกลายเป็นพ่อครัวประจำกลุ่มไปตั้งแต่เมื่อไหร่
 
“อ้าว พวกมึงไม่รู้รึไงว่าฝนเป็นเจ้าของกู มันเก็บกูมาเลี้ยงเมื่อห้าปีที่แล้ว”
 
“เอ้อ งั้นฝนมึงไปหาปลอกคอมาห้อยให้มันด้วย จะได้ไม่หนีเที่ยว”
ผมโบกหัวไผ่ไปที เอาของกินที่ทำเสร็จลงจากเตา สั่งให้เพื่อน ๆ มาช่วยกันขนเพื่อเอาไปกิน
 
จังหวะหนึ่งรู้สึกปวด เอ่อ.. ตรงนั้น ผมชะงัก เบ้หน้า ไผ่มันรีบเข้ามาประคองทันที
 
“เป็นไรมึง”
 
“ไม่รู้ ปวดสะโพก สงสัยเมื่อคืนหกล้ม”
ผมแสร้งเข้าใจไปเป็นอย่างอื่น มันกัดปากแน่น ดวงตาฉายแวววาวโรจน์ ก่อนกลับมานิ่งเรียบ ผมทำเป็นมองไม่เห็นเสีย
 
“มึงไปนั่งพักดีกว่า ที่เหลือกูทำเอง”
 
“กูอยากกินอาหารอร่อย ๆ ขืนให้มึงทำคงได้กินแต่มาม่า นิดเดียว มาช่วยกูมา”
ผมดึงความสนใจมันจากสะโพกผม มันพยักหน้า ทำไปเหม่อไป
 
ดีแล้วที่มันยังไม่รู้ความจริง หรือคิดว่าผมไม่รู้อะไรสักอย่าง ถ้าทุุกอย่างเปิดเผยหมด ผมไม่รู้เหมือนกันว่ามันจะเกิดอะไรขึ้น
 
พวกเราพากันแยกย้ายกลับบ้าน ตอนแรกไผ่มันจะตามมาด้วย แต่ผมสั่งให้มันอยู่บ้านพักผ่อนไปพี่ฟ้าหันมามองทันทีที่ผมก้าวเข้าบ้าน
 
“เมื่อกี้ไผ่โทรมา บอกให้ดูแลฝนหน่อย ไปทำอะไรกันมา”
 
“แฮ้งค์” ผมตอบสั้น ๆ
 
“อ๋อ คิดว่าเรื่องอะไร เป็นห่วงกันจริง”
ผมทิ้งตัวลงนั่งข้าง ๆ
 
“เหม็นเน่า ไปอาบน้ำก่อนดีกว่าป่ะ”
พี่ฟ้าปัดจมูกทีหนึ่งเป็นท่าประกอบ ผมทำตาม วิ่งขึ้นไปอาบน้ำ ก่อนลงมาในชุดอยู่บ้านเรียบร้อย
 
“พี่ฟ้า ช่วงนี้พี่หมอมาหาพี่บ้างไหม”
 
“ก็ไม่นะ ทำไมเหรอ”
ผมนิ่งคิด
 
“ดีแล้ว”
 
“สงสัยจะยอมแพ้ไปแล้วมั้ง แต่ยังส่งเมสเสจมาอยู่นะ แต่ไม่บ่อยเท่าแต่ก่อน”
ผมพยักหน้ารับ
 
“ดีแล้วละ ผมไม่อยากได้พี่หมอเป็นพี่เขย”
 
“แล้วอยากได้ใคร”
พี่ฟ้าถามแซว ผมจ้องหน้าพี่ฟ้ากลับ ส่งยิ้มให้
 
“เพื่อนสุดหล่อของน้องชายสุดหล่อไงครับ”
 
“บ้า” พี่ฟ้าค้อน “นั่นน้อง พี่ไม่ชอบผู้ชายอายุน้อยกว่าด้วย”
 
“เลือกมาก ระวังคานจะถามหา อีกอย่าง ถ้าอายุเยอะแล้วทอดทิ้งให้เราอยู่กับความเหงา สู้อยู่กับคนที่อายุน้อย แต่อยู่กับเราอย่างมีความสุขดีกว่า”
พี่ฟ้ามองตาผม ยิ้มให้นิด ๆ
 
“นั่นน่ะสิ” พี่ฟ้าลูบหัวผมเบา ๆ ก่อนเบ้ปาก “แต่ไงพี่ก็ชอบผู้ชายอายุมากกว่าอยู่ดี”
ผมถอนหายใจแรง
 
“ไม่รู้รึไง กินผู้ชายอายุน้อยกว่า อายุยืนแถมยังสาวสะพรั่งนะพี่”
พี่ฟ้าต่อยผมเบา ๆ ที่หัวไหล่ ปากบ่นว่าบ้าแต่หน้าแดงก่ำ ผมหัวเราะหึ ๆ ใส่
 
ว่าแต่ผมไปอยู่ในห้องพี่หมอได้ยังไง แล้วไผ่มันมาเจอผมในสภาพไหน..
ผมถอนหายใจแรง ดีหน่อยที่ตอนตื่นเสื้อผ้าอยู่ครบ ไม่งั้นผมไม่รู้ว่าจะมองหน้ามันยังไงดีเหมือนกัน

วันอาทิตย์พี่ฟ้าลากผมไปหาซื้อของเข้าบ้าน เพราะคืนนี้พ่อกับแม่จะกลับแล้ว อยากเลี้ยงฉลองกันในครอบครัวซะหน่อย พอกลับถึงบ้านก็เห็นใครบางคนนั่งอยู่บนโซฟา โบกมือให้ราวกับมันเองเป็นเจ้าบ้าน
 
“ไปไม่ชวน”
 
“มาไม่บอก”
ผมตอกกลับ มันทำเสียงจิ๊จ๊ะในลำคอ รีบเดินสามขาเข้ามาช่วยพวกผมหิ้วของ
 
“ห่า เดินยังแทบจะไม่ได้ มาช่วยทำไม”
 
“กูสุภาพบุรุษเสมอต้นเสมอยอด”
แล้วมันก็ทำได้อย่างที่พูดจริง ๆ ขาพิการแต่มือยังแข็งแรง รวบเอาของจากมือผมกับพี่ฟ้าหิ้วตุเลงตุเลง ไปวางไว้บนโต๊ะหน้าโซฟารับแขก ผมกับพี่ฟ้าและป้าแม่บ้านช่วยกันแยกข้าวของ บางส่วนต้องเอาขึ้นชั้นบนห้องใครห้องมัน บางส่วนไว้ในครัวและในห้องรับแขก ไผ่นั่งมองเฉย ๆ เพราะไม่รู้จะช่วยยังไง 

ป้าแม่บ้านรวบเอาข้าวของไปเก็บไว้ในครัวก่อนรอบหนึ่งในขณะที่ผมกับพี่ฟ้ายังช่วยกันแยกของออกจากถุงอยู่ มีถุงหนึ่งเป็นถุงส่วนตัวของพี่ฟ้า มีผ้าอนามัยยี่ห้อดังโผล่ออกมาวอมแวม ไผ่หยิบพลิกดู
 
“มึง เวลานั้นของเดือนของมึงมาถึงแล้วเหรอ”
ผมโบกหัวมันไปที พี่ฟ้ารีบแย่งผ้าอนามัยห่อนั้นคืนด้วยใบหน้าแดงก่ำ
 
“เล่นอะไรบ้า ๆ”
 
“อ้าว ของพี่ฟ้าเหรอ คิดว่าหมดไปนานแล้วซะอีก”
 
“อีตาบ้า!!”
พี่ฟ้าเอาผ้าอนามัยห่อนั้นฟาดไหล่มันตุบตับ มันรีบปัดป้องใหญ่
 
“เอ้า ไม่ให้คิดงั้นได้ไง เห็นไหมขี้โมโหเหมือนคนแก่อายุ 55 เลย”
ยิ่งว่าควันยิ่งออกหู พี่ฟ้าอมลมเต็มแก้ม มันรีบง้อโดยการแบมือบ๋อแบ๋ใส่เหมือนเด็กสามขวบ ผมหัวเราะหึ ๆ เล่นอะไรกันเป็นเด็กไปได้
 
ป้าแม่บ้านเดินมาเก็บของเพิ่ม พี่ฟ้ายัดผ้าอนามัยห่อนั้นใส่ถุงตัวเอง วางไว้ไกล ๆ มือไผ่ มันเลิกสนใจฟ้าหันมองมาทางผม 
 
“พ่อแม่มาถึงกี่โมง”
 
“สี่โมงกว่า ๆ ถ้าเครื่องไม่ดีเลย์”
มันพยักหน้าเข้าใจ
 
“หิวจัง มีไรกินบ้าง”
มันหันไปพูดกับพี่ฟ้าอีกรอบ
 
“ที่นี่ไม่ใช่ร้านอาหารซะหน่อย”
 
“แล้วใครว่าเป็นร้านอาหารล่ะครับ ร้านสะดวกกินมากกว่า เอ้า นี่พูดจริง ๆ ตั้งแต่เที่ยงยังไม่ได้กินอะไรเลย หิวจริง ๆ”
พี่ฟ้าบ่นง้องแง้งใส่มันแต่ก็เดินเข้าครัวไป มันหันมายักคิ้วใส่ผมสองจึก ลุกเดินสามขาตามพี่ฟ้าเข้าครัวไป ผมส่ายหัวไปมา ได้ยินเสียงมันบ่นว่าอยากกินอะไรเผ็ด ๆ พี่ฟ้าบอกงั้นเอาพริกไปนั่งเด็ดขั้วกินเลยป่ะ
 
ผมหัวเราะ ยื่นถุงที่จะเอาไว้ในห้องพ่อแม่กับพี่ฟ้าให้ป้าแม่บ้านเอาไปเก็บ ลุกขึ้นหิ้วเฉพาะถุงของตัวเองเดินขึ้นห้องบ้าง ผมแยกของออกวางไว้บนเตียง ค่อย ๆ เก็บเข้าที่ทีละชิ้น หยิบกล่องทิชชู่เปล่า ๆ มาแกะเพื่อยัดทิชชู่ชิ้นใหม่เข้าไป
 
“มึง”
ผมสะดุ้งโหยง หันขวับไปมองคนทัก

“ไผ่ ตกใจหมดเลยมึง มาไม่ให้สุ้มให้เสียง” ผมมองไปทางหน้าประตู อ๋อ ผมไม่ได้ปิดประตูนี่เอง

“คิดว่าจะอยู่แกล้งพี่ฟ้าข้างล่างซะอีก”
 
“โดนไล่มา”
ผมหัวเราะ มันเดินสามขามานั่งข้างเตียง วางไม้เท้าไว้ไม่ห่างมือ

“กูอยากหายเร็ว ๆ”
 
“เดี๋ยวก็หาย” ผมหันไปยิ้มใส่ “ร่างกายมึงแข็งแรงจะตาย”
 
“มันยังไม่เร็วมากพอเพื่อปกป้องมึง”
ผมหันไปมองมันตรง ๆ วางกล่องทิชชู่ที่เพิ่งจัดเสร็จลงบนโต๊ะ
 
“ทำไมต้องปกป้อง กูไม่ใช่เด็กสามขวบนะ”
มันขมวดคิ้วมองหน้าผม กวักมือเรียก ผมเดินเข้าไปหา มันรั้งผมลงไปนั่งบนตัก กอดไว้หลวม ๆ ผมดิ้นทันที
 
“ห่า มากอดทำด๋อยอะไร”
ผมพยายามดิ้นออก มันกอดผมแน่นขึ้น ก่อนถอนหายใจแรง
 
“ปอดมึงผลิตเครื่องพ่นลมหายใจรึไง ถอนหายใจทีหนึ่งอายุสั้นนะมึง แล้วคิดไงมากอดกู ใครมาเห็นจะเข้าใจผิดเอา”
มันซบหน้ากับไหล่ผม
 
“เปล่า ไม่มีอะไร กูแค่พยายามจะแก้ไขสิ่งที่เคยทำผิดพลาด และหวังว่ามันจะแก้ได้ก่อนอะไร ๆ มันจะแย่ไปกว่านี้”
 ผมผลักหัวมันออกขยับหันไปเผชิญหน้า
 
“กููไม่รู้ว่ามึงทำพลาดเรื่องอะไรไปนะ แต่ทุกอย่างมีทางแก้เสมอ ใจเย็น ๆ ค่อย ๆ คิด ค่อย ๆ ทำ มีไรปรึกษากูได้”
ผมแนะ ทั้งที่พอจะเดาออกว่าเรื่องอะไร ผมทำเป็นไม่รู้เรื่องรู้ราวต่อไป มันพยักหน้า ผมลุกไปจัดของต่อ ปล่อยให้มันได้คิดเรื่องของตัวเองต่อไป

To be Con...

ตัวอย่างตอนต่อไป ทาสแค้น ตอนที่ 35 สะใจ #พาร์ทพี่หมอ
“ไอ้สารเลว!!”
มันโดดผางมาใส่ผม แต่ผมเขยิบหลบได้ทัน มันยังทรงตัวได้เหมือนเดิม ผมขยุ้มจับคอเสื้อมันไว้ ดันจนมันก้าวถอยไปติดกำแพงแรง มันทำหน้าเหมือนจะฆ่าผมให้ได้
         
“เรื่องทั้งหมด เพราะนายเป็นคนก่อไง” ผมจ้องตามัน

“ปกป้องไว้ให้ดีละกัน เพราะบางที ฉันอาจเผลอฉกเหยื่อของนายมากินอีกเมื่อไหร่ก็ได้”
 
“มึง!”
มันกำหมัดซัดใส่ผมแรง แต่งวดนี้ผมไม่หลบ หน้าผมหันไปตามแรงต่อยนั้น ก่อนค่อย ๆ หันกลับไปมองมันตาวาว
 
“จำไว้นะไผ่ นายทำร้ายฉันหนึ่งครั้ง ฉันจะไม่เอาคืนกับนาย แต่จะไปเอาคืนกับน้ำฝนแทน”
.......................................
พี่หมอเรายังรักษาความเลวไว้ได้อย่างเหนียวแน่นเฉกเช่นเกลือรักษาความหวาน(?)

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.34 แกล้งลืม {P.37}{ุ30-10-58}
เริ่มหัวข้อโดย: Jibbubu ที่ 30-10-2015 14:00:26

อ่านสปอย์แล้ว รู้สึกจริงๆ เลยว่า พี่หมอแม่งเลวเสมอต้นเสมอปลายหรือมากกว่านั้นมากๆ ในความรู้สึกเรา

ไม่เคยเห็นว่าพี่หมอจะมีดีอะไรซักอย่างเลย สงสารน้ำฝนเมื่อไหร่จะหลุดออกจากสภาพแบบนี้ซักที

ไม่อยากให้น้ำฝนหวั่นไหวไปกับพี่หมอ อยากให้พี่หมอหลงน้ำฝนแบบหัวปักหัวป้ำซักก่อนแล้วไปตามง้อน้ำฝนแทน

ให้สมกับที่ทำกับน้ำฝนมาตลอด อยากให้น้ำฝนหนีไปเรียนต่อต่างประเทศ หรือไปอยู่ที่อื่นหนีพี่หมอแม่งไปเลย

ให้ไอ้พี่หมออกแตกตายไป แม่งเกลียดพี่หมอว่ะ #ทีมน้ำฝน เธอผู้แสนดี

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.34 แกล้งลืม {P.37}{ุ30-10-58}
เริ่มหัวข้อโดย: nevergoodbye ที่ 30-10-2015 15:06:00

ถึงจะอยู่ #ทีมพี่หมอ แต่ก็อยากเห็นพี่หมอหึงเยอะๆเลยค่ะ  :o8: :o8:

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.34 แกล้งลืม {P.37}{ุ30-10-58}
เริ่มหัวข้อโดย: naoai ที่ 30-10-2015 15:31:08

สำนึกซะนะ ไฝ่

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.34 แกล้งลืม {P.37}{ุ30-10-58}
เริ่มหัวข้อโดย: mystery Y ที่ 30-10-2015 15:57:57

รอตอนต่อไป~

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.34 แกล้งลืม {P.37}{ุ30-10-58}
เริ่มหัวข้อโดย: Pakbung Mazo ที่ 30-10-2015 16:09:15

ไปเจอกันตัวตัวที่สนามมวยได้นะพี่หมอ

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.34 แกล้งลืม {P.37}{ุ30-10-58}
เริ่มหัวข้อโดย: Ginny Jinny ที่ 30-10-2015 16:42:00

เจ้  :yeb: ทีมนู๋ฝนรอวันออกคืนพี่หมอ  :m4:

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.34 แกล้งลืม {P.37}{ุ30-10-58}
เริ่มหัวข้อโดย: klaew ที่ 30-10-2015 16:56:28

#ทีมน้ำฝน
ยุทธการให้พี่หมอคลั่ง(?) เราเชื่อว่าวันหนึ่งภารกิจของเราจะสำเร็จ!!!
แม้ว่าตอนนี้จะน้ำตาไหลพรากสงสารน้องสุดใจ
ไผ่เธอสำนึกแล้วหรือยัง

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.34 แกล้งลืม {P.37}{ุ30-10-58}
เริ่มหัวข้อโดย: You MakeMe ที่ 30-10-2015 17:13:12

เรื่องนี้ประมาณกี่ตอนจบครับ

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.34 แกล้งลืม {P.37}{ุ30-10-58}
เริ่มหัวข้อโดย: veeveevivien ที่ 30-10-2015 17:41:32

#ทีมน้ำฝน #ทีมไผ่ฟ้า รายงานตัวครับบบบ

ปล.อีพี่หมอเวลาล้มมมเกรงว่าจะไม่มีใครสงสารนะ เพราะดูความเลววววที่ทำกับน้ำฝนไว้คงมีแต่คนรอ "สมน้ำหน้า" ค่ะ

 :กอด1: :กอด1:

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.34 แกล้งลืม {P.37}{ุ30-10-58}
เริ่มหัวข้อโดย: My_yunho ที่ 30-10-2015 18:08:27

เลือกทีมไม่ถูกลยทีเดียว

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.34 แกล้งลืม {P.37}{ุ30-10-58}
เริ่มหัวข้อโดย: Mouse2U ที่ 30-10-2015 18:09:37

ยังไงความอ่อนโยนของน้ำฝนจะต้องเปลี่ยนพี่หมอได้ในสักวันแน่นอน เราเชื่อแบบนั้นนะคะ ^^ #ทีมน้ำฝน

ปล. คำผิดจ้า.. สพรั่ง=สะพรั่ง

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.34 แกล้งลืม {P.37}{ุ30-10-58}
เริ่มหัวข้อโดย: mukmaoY ที่ 30-10-2015 18:13:01

พี่หมอต้องอกแตกก่อนถึงจะสะใจ

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.34 แกล้งลืม {P.37}{ุ30-10-58}
เริ่มหัวข้อโดย: lizzii ที่ 30-10-2015 19:07:27

ไผ่นิสัยเด็กๆ เวลาทำเค้าก่อนล่ะไม่คิด แล้วพอผลตามมา ก็มานั่งโกรธนั่งแค้นเค้า
#ทีมพี่หมอ คึคึ

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.34 แกล้งลืม {P.37}{ุ30-10-58}
เริ่มหัวข้อโดย: Paparazzi ที่ 30-10-2015 19:10:57

#ทีมน้ำฝนรายงานตัวค่ะ :laugh:

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.34 แกล้งลืม {P.37}{ุ30-10-58}
เริ่มหัวข้อโดย: ่jum ที่ 30-10-2015 19:21:57

#ทีมพี่หมอ 

อยากเห็นหมอมีตัวหงุดหงิดเกาะเต็มตัว

อยากเห็นหมอโดนยำตีน

อยากเห็นหมอรู้ตัวว่ารักฝนแล้วโดนฝนทิ้ง

อยากเห็นหมอโดนฟ้าปฏิเสธ

อยากเห็นหมอเสียใจ

อยากเห็นหมอร้องไห้

อยากเห็นหมอโดนกรรมสนอง

อยากเห็นหมอโดนเอาคืน

อยากเห็นหมอโดนแกล้ง

ฯลฯ

เลยต้องอยู่ทีมพี่หมอ

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.34 แกล้งลืม {P.37}{ุ30-10-58}
เริ่มหัวข้อโดย: yymomo ที่ 30-10-2015 19:28:16

อ้าวววววววววว อิเด็กไผ่เวรรรร แกทำอะไรผิดแต่ไม่สาระภาพบาป เลวจริงๆ  แกมันก็แค่คนเห็นแก่ตัวน่ะแหละ

ที่ไผ่โดนอยู่ทุกวันนี้ ไม่ใช่เพราะแกรึ (เออลืมไปมันยังไม่รู้)  เริ่มเองทั้งนั้น แล้วไปนั่งแค้นเค้า สักวันเถอะ

ของให้สิ่งที่แกทำลงไปทั้งหมดมันไปไฟสมในอกแก ให้แกเหมือนตกนรก เพราะความรู้สึกผิด โตจนเป็นควายละยังทำตัวน่าถีบ

ส่วนอิพี่หมอก็เรื่องเดิม แกมันก็พอๆกับน้องน่ะแหละ แต่แกดีกว่าตรงที่แกไม่ได้เริ่มก่อน แต่แกเลวตรงที่แกดันไปลงคนรอบข้าง เวรกรรม !!!

น้ำฝน เรื่องความกล้าของน้ำฝนเนี่ยยอมรับจริงอย่างที่คนเขียนว่าเลย ก็ยังยืนยันคำเดิมนะ คือ น้ำฝนมีส่วนนิดๆ ตรงๆที่ไม่รู้จักห้ามปรามเพื่อน

ขึ้นชื่อว่าเพื่อน ถ้าเค้าจะทำไม่ดีควรห้ามปราม หรือถ้าปรามแล้วไม่ฟัง ก็ควรที่จะตีตัวออกห่างมาจากการกระทำนั้น ไม่ใช่เฉยๆแล้วร่วมในเหตุการนั้น

ถ้าทำแบบนั้นก็ไม่ต่างจากผู้สมรู้ร่วมคิดเลยนะน้ำฝน

ฉะนั้นแล้ว อิชั้น #ทีมพี่หมอ จร้าาาาา  :hao7: ชอบตอนพี่แกหึง ช่างมุ้งมิ้ง กรุ้งกริ้งไวไว 5555 (เหมือนจะไม่เกี่ยว)  :laugh:

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.34 แกล้งลืม {P.37}{ุ30-10-58}
เริ่มหัวข้อโดย: NooNaM ที่ 30-10-2015 21:15:21

มาต่อไวๆน้า  เค้ารออยู่  :katai4:

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.34 แกล้งลืม {P.37}{ุ30-10-58}
เริ่มหัวข้อโดย: painture ที่ 30-10-2015 21:26:03

ยังคงเป็นทีมที่เฝ้ารอให้พี่หมอรู้ความจริงเสียที 55555

อยากรู้ว่านางจะทำยังไง!

 :m18: :m18: :m18:

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.34 แกล้งลืม {P.37}{ุ30-10-58}
เริ่มหัวข้อโดย: ▶August5th◀ ที่ 30-10-2015 21:37:15

#ทีมพี่หมอครับ

ชอบให้หมอหึง 5555+

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.34 แกล้งลืม {P.37}{ุ30-10-58}
เริ่มหัวข้อโดย: Freja ที่ 30-10-2015 21:43:28

ภาษาอังกฤษมีสุภาษิตที่มาจากคัมภีร์ไบเบิลฉบับภาษาลาตินว่า
Qui gladio ferit, gladio perit. แปลเป็นภาษาอังกฤษว่า
He who lives by the sword, dies by the sword.
ใกล้ภาษาไทยก็คงเป็น ดาบนั้นคืนสนองมั๊ง
เราว่าเป๊ะตามเรื่องนี้เลย

เราไม่เห็นพัฒนาการใดๆในพี่น้องนอกไส้สองคนนี้เลย
ไผ่มีแต่แค้น  เราชัวร์ว่านี่จะต้องวางแผนกระทืบแซมแน่ๆ
ที่ไม่ทำตอนนี้ก็แค่เพราะว่าร่างกายตัวเองยังไม่หาย
ขนาดแซมมันบอกแล้วนะว่า ถ้าทำอะไรมันจะเอาไปลงที่ฝน
ไผ่มีแต่แค้น  ไม่ได้เอากลับมาคิดเลยว่าที่เกิดขึ้นทั้งหมดนี้เพราะอะไร

แซมนั้นอีกหน่อยเราว่าไม่ต้องทำอะไรหรอก 
อะไรที่เคยขู่เขาไว้แล้วมันเอากลับมาขู่ไม่ได้
ฝนไม่จำเป็นต้องทำตาม
แต่ตัวแซมเองสิจะตกนรกทั้งเป็น
ที่ตัวเองเคยได้แล้วขาดไป
ที่เคยทำไว้ก็อาจจะโดนตีกลับจนเป็นหมอต่ออีกไม่ได้
ถ้าพ่อรู้พ่อจะเสียใจและผิดหวังขนาดไหน
แต่เราก็อยากให้พ่อแม่ของไผ่กับแซมรู้นะ
เพราะว่าทั้งสองคนก็เอาความต้องการของตัวเอง
มาเรียกร้องให้ลูกทำในสิ่งที่ตัวเองต้องการ
การเป็นครอบครัวไม่ใช่แค่การอยู่ร่วมบ้านเดียวกัน
การที่ต้องมาอึดอัดอยู่ร่วมกันเพราะคนอื่นนี่ทรมาณนะ
แถมพ่อกับแม่แซมไผ่ต้องการที่จะกลับมาหาบ้านที่เป็นครอบครัว
หลังจากที่ตัวเองรอนแรมไปที่อื่นมา

ขอโทษนะคะ   เรายังไม่มีความรู้สึกดีๆให้สองพี่น้องนอกไส้คู่นี้เลย

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.34 แกล้งลืม {P.37}{ุ30-10-58}
เริ่มหัวข้อโดย: liza sarin ที่ 30-10-2015 21:58:30

เราชอบเรื่องนี้

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.34 แกล้งลืม {P.37}{ุ30-10-58}
เริ่มหัวข้อโดย: MayMaMee ที่ 30-10-2015 22:20:22

วนไปวนมาชอบกล แต่ก้ยังอ่านต่อ

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.34 แกล้งลืม {P.37}{ุ30-10-58}
เริ่มหัวข้อโดย: mypink801 ที่ 30-10-2015 22:41:17

รอตอนรักกันแล้ว ข้ามไปตอนนั้นเลยได้มั้ยคะะะะะ เกลียดความเลวของอิพี่หมออออ   :katai1: :katai1: :katai1:

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.34 แกล้งลืม {P.37}{ุ30-10-58}
เริ่มหัวข้อโดย: dragon123 ที่ 30-10-2015 22:42:53

เกลียดพี่หมอ เลวววววววววว  :fire:

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.34 แกล้งลืม {P.37}{ุ30-10-58}
เริ่มหัวข้อโดย: awfsp ที่ 30-10-2015 23:30:04

ไ ผ่ เ พิ่ ง จ ะ ส ำ นึ ก  ห ร า า า

พี่หมอนี่เลวแบบนี้ ...จะมีทีท่าว่าฝนจะรักไหมนิ

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.34 แกล้งลืม {P.37}{ุ30-10-58}
เริ่มหัวข้อโดย: Hirose ที่ 30-10-2015 23:55:24

ไผ่...เราแนะนำว่าหยุดจะดีมาก
ไม่ได้เข้าข้างพี่หมอนะ...แต่แบบว่า...นายหยุดพี่หมอก็จะเริ่มรู้ตัวเองแล้วเปล่าว่าหลงใคร
 :z3: :z3: :z3:

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.34 แกล้งลืม {P.37}{ุ30-10-58}
เริ่มหัวข้อโดย: ดวงตะวัน ที่ 31-10-2015 09:08:06

ให้ฝนหายตัวไปสักพักดีมั้ย พี่หมอจะได้เต้นบ้าง

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.34 แกล้งลืม {P.37}{ุ30-10-58}
เริ่มหัวข้อโดย: MinKKniM ที่ 31-10-2015 10:13:21

น้ำฝนเย็นสมชื่อ ทั้งเย็น ชุ่มฉ่ำ แต่เข้มแข็ง รักนางจัง

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.35 สะใจ {P.37}{ุ1-11-58}
เริ่มหัวข้อโดย: memew ที่ 01-11-2015 18:41:29

Chapter : 35 : สะใจ
(พี่หมอ...♡)

 
“ทำไมวันนี้อารมณ์ดีจังคะคุณหมอ ไม่บ่อยนะจะเห็นคุณหมอฮัมเพลงเนี่ย”

ผมเงยหน้ามองคนถาม ยิ้มให้นิด ๆ แต่ไม่ได้ตอบอะไร ดูเหมือนวันนี้จะเป็นวันที่ผมยิงปืนนัดเดียวแล้วได้นกหลายตัวนะ

ผมเข้าเวรตั้งแต่เช้า พอออกเวรก็ไปคลินิกหมอนนท์ต่อ มันเงยหน้ามองทันทีที่ผมเดินเข้าไปทัก
 
“มารอบที่แล้วเหมือนคนอกหัก มารอบนี้เหมือนคนกำลังจะแต่งงาน มีไรดีบอกกันบ้างดิ”
 
“ไม่เกี่ยวกับเรื่องรักหรืออกหักหรอก”

มันเลิกคิ้วมอง แต่ไม่ถามอะไรต่อเพราะมีคนไข้เข้า ผมรีบเดินเข้าห้องตรวจสำรองไปทันทีเหมือนกัน ผมอยู่ช่วยมันจนถึงเวลาปิดคลินิก จริง ๆ อยากชวนมันไปต่อ แต่ช่วงนี้พ่อแม่อยู่บ้าน เลยอยากอยู่กับพวกท่านมากกว่า ผมโบกมือลาเพื่อนก้าวขึ้นรถ ส่วนมันถ้าไม่กลับบ้านเลยก็คงจะออกไปเที่ยวที่ไหนต่อกับสาว ๆ ในสต็อก

ผมเลี้ยวรถเข้าไปจอด พ่อกับแม่ยังกลับไม่ถึงบ้าน สงสัยจะอยู่ร่วมสังสรรค์กับเพื่อน ๆ กลุ่มไดร์ฟ
 
ทันทีที่เดินเข้าบ้านก็เห็นใครบางคนนั่งนิ่งเป็นปูนปั้นอยู่บนโซฟา ผมไม่สนใจ เดินเลยมันจะขึ้นห้อง พ่อแม่ไม่อยู่ไม่จำเป็นต้องแสร้งทำตัวเป็นลูกที่ดีต่อกัน
 
“เดี๋ยว”
มันเบรกผมไว้ด้วยเสียง ผมหันไปมอง มันยังนั่งนิ่งอยู่ที่เดิม ผินหน้ามามองนิ่ง ๆ ผมเลิกคิ้วสูง ยิ้มนิด ๆ ให้ดูน่าหมั่นไส้แบบที่มันเคยทำกับผมสมัยก่อน
 
“มีเรื่องจะคุยด้วย”
 
“เหนื่อย”
ผมตอบกลับสั้น ๆ มันผุดลุกยืนทันที
 
“เรื่องฝน”

ผมจงใจยิ้มพรายใส่มัน มันกัดกรามกำหมัดแน่น
 
“ทำไม” ผมถามกลับเนิบ ๆ
 
“ฝนยังไม่รู้ว่าถูกแกทำระยำอะไรเอาไว้บ้างเมื่อคืน ฝนเมา จำอะไรไม่ได้ เพราะงั้น เรื่องที่เกิดขึ้น รูดซิปปากให้แน่น”
 
จำไม่ได้?
หึ ครางซะหวานขนาดนั้นเนี่ยนะจะจำไม่ได้ ผมว่าฝนคงโกหกมันมากกว่า ผมยิ้มใส่มันอีกที เดินตรงเข้าไปใกล้ มันยังยืนตระหง่านอยู่ที่เดิม ไม้เท้าวางพาดไว้ระหว่างพื้นกับโซฟา
 
“ก็อยากจะทำอย่างนั้นเหมือนกันนะ”

มันเบิกตาขึ้นในท่าทีและคำพูดผม
 
“แต่อย่างที่นายบอกให้ฉันลองดู พอได้ลองแล้วมันแอบติดใจยังไงพิกล ไม่รู้มาก่อนเลยว่ารสชาติของผู้ชายมันจะอร่อยเด็ดขนาดนี้ แล้วเมื่อคืนนี้นะ น้ำฝนเขา…”
 
“ไอ้สารเลว!!”
มันโดดผางจะเข้ามาต่อยผม แต่ผมเขยิบหลบได้ทัน มันหมนุตัวจะเข้ามาต่อยอีกรอบ แต่ผมเร็วกว่าขยุ้มจับคอเสื้อมันไว้ ดันจนมันก้าวถอยไปกระแทกหลังติดกำแพงแรง มันเบ้หน้าเพราะความเจ็บ คงเจ็บทั้งขาที่ถูกลากมาและหลังด้วย แต่ไม่ยักกะร้องออกมาสักแอะ มันมองผมด้วยสายตาอาฆาต ผมจ้องมันกลับ
         
“เรื่องทั้งหมด เพราะนายเป็นคนก่อไง” ผมพูดเสียงเหี้ยม ก่อนยกยิ้มเจ้าเล่ห์นิด ๆ ใส่ “ปกป้องไว้ให้ดีละกัน เพราะบางที ฉันอาจเผลอฉกเหยื่อของนายมากินอีกเมื่อไหร่ก็ได้”
 
“มึง!”
มันกำหมัดซัดใส่ผมแรง แต่คราวนี้ผมไม่หลบ หน้าผมหันไปตามแรงต่อยนั้น ก่อนค่อย ๆ หันกลับไปมองมันตาวาว
 
“จำไว้นะไผ่ นายทำร้ายฉันหนึ่งครั้ง ฉันจะไม่เอาคืนกับนาย แต่จะไปเอาคืนกับน้ำฝนแทน”
 
“มึง!!!”
 
“เอาสิ”
ผมยิ้ม ยื่นหน้าท้าทาย มันชะงักหมัดค้างไว้กับที่ กัดกรามแน่น ผมยิ้มในดวงตา ปล่อยคอเสื้อมันออก หัวเราะหึ ๆ เดินขึ้นห้องไป
 
จะมีอะไรทำให้ผมมีความสุขมากไปกว่านี้อีก
 
ผมอาบน้ำ ชำระล้างคราบไคล ไม่ถึงชั่วโมงพ่อกับแม่ก็พากันกลับ ผมกับไผ่พากันลงไปข้างล่างเพื่ออยู่กับพวกท่าน
 
“ตาแซมปากไปโดนอะไรมาลูก”
แม่รีบถาม
 
“มีเรื่องกับคนสติไม่ดีนิดหน่อยครับ แต่ไม่มีอะไรมาก”

คนสติไม่ดีชะงักกึก มันมองผมตาขวาง ก่อนตีนิ่งกันไม่ให้พ่อแม่รู้
 
“คนสมัยนี้นี่” พ่อบ่น “ไม่เป็นไรมากก็ดีแล้ว ทายารึยัง”
 
“เรียบร้อยแล้วครับ ไม่ต้องห่วง”

พ่อพยักหน้า
 




วันอาทิตย์ ผมถือดอกไม้ช่อโตไปยืนอยู่หน้าบ้านฟ้า กำลังจะกดกริ่ง แต่เหลือบไปเห็นป้าแม่บ้านเข้าก่อน ผมเรียกเธอไว้ เธอหันมามอง พอเห็นผมก็ตาโตรีบกระวีกระวาดมาเปิดประตูให้
 
“คุณฟ้าอยู่ไหม”
 
“อยู่ค่ะ ทั้งคุณฟ้าคุณฝน แล้วก็คุณไผ่ด้วย”

ผมกระตุกยิ้มในใจ ไผ่มันคงมาเฝ้าไข่ของมัน ดี ให้มันหวงฝนมาก ๆ ผมจะได้มีเวลาอยู่กับฟ้ามากขึ้น บอกแล้วว่าการยิงปืนของผมคราวนี้ แค่นัดเดียวแต่ได้นกหลายตัว
 
ผมถือดอกไม้เข้าไปภายในบ้าน ฟ้าในชุดผ้ากันเปื้อนเดินออกมาจากห้องครัว คงกำลังทำอาหารอยู่ ฟ้าทำหน้าแปลกใจที่เห็นผม ผมไม่พูดอะไร ยื่นดอกไม้ช่อโตให้ ฟ้ารับเอาไปอุ้มแนบอก ยิ้มรับไมตรี
 
“คุณหมอทานข้าวมารึยังคะ”
 
“ยังครับ”
 
“ดีเลยค่ะ ฟ้ากำลังทำอาหารอยู่ จะได้กินพร้อมกันเลย ไผ่บ่นหิวจะแย่แล้ว”

ผมยิ้มรับ
 
“งั้นคุณหมอไปนั่งรอที่โซฟาก่อนนะคะ เดี๋ยวเดียวก็เสร็จ”
 
“มีอะไรให้ผมช่วยไหม”
 
“ไม่เป็นไรคะ ให้ฟ้ากับป้าพิณดูแลดีกว่า คุณหมอไปนั่งพักเถอะคะ”
 
“ไผ่อยู่ไหนล่ะครับ”

ฟ้าทำหน้าแปลกใจกับคำถามผม
 
“อยู่กับฝนในห้องค่ะ”
บางสิ่งในหัวใจผมกระตุกวูบ ทั้งที่รู้อยู่แล้วว่ามันต้องอยู่ด้วยกัน แต่ทำไมผมถึงรู้สึกหงุดหงิดขนาดนี้ก็ไม่รู้
 
“งั้นผมขออนุญาตขึ้นไปหาได้ไหม พอดีมีเรื่องจะคุยด้วย ทั้งไผ่แล้วก็ฝนด้วย”
 
“อ๋อ ได้ค่ะ”

ผมละตัวจากฟ้าขึ้นไปข้างบน จริง ๆ ช่วงเวลานี้เป็นช่วงเวลาดี ๆ ที่ผมน่าจะเอามาทำคะแนนกับฟ้า แต่ผมก็ไม่อยากให้ไผ่อยู่ใกล้ฝนนาน ๆ เหมือนกัน
 
ผมไม่คิดจะเคาะประตูเพราะอยากรู้ว่าสองคนนั้นกำลังทำอะไรอยู่ มันเป็นสิ่งที่ผมไม่อยากเห็นและอยากเห็นในเวลาเดียวกัน ผมทดลองหมุนลูกบิดเบา ๆ ถ้าถูกล็อกก็มั่นใจได้เลยว่าน่าจะใช่ ถ้าไม่ ก็ 50/50

มันไม่ได้ถูกล็อก ผมหมุนผลักเปิดออกผัวะ สองคนภายในหันขวับมามอง พวกมันไม่ได้อยู่ในฉากอย่างที่ผมคิดไว้ แต่นั่งเล่นมือถือกันอยู่คนละมุม ไผ่ดีดตัวลุกยืนทันที มองผมตาวาว
 
“ไร้มารยาท เข้าห้องคนอื่นโดยไม่เคาะ”
 
“เจ้าของห้องไม่เห็นว่าอะไรเลย”

ฝนทำหน้าอึดอัด มองผมทีมองไผ่ที ไผ่จ้องหน้าผม ก่อนมองไปทางฝนด้วยสีหน้าอึดอัด
 
“ออกไปข้างนอกกันดีกว่าป่ะ พี่ฟ้าคงทำอาหารใกล้เสร็จแล้ว” ไผ่มันรีบหาทางเลี่ยง
 
“ฉันมีเรื่องจะคุยกับฝน เรื่องเมื่อคืน”
 
“ไม่มีอะไรต้องคุยทั้งนั้น!”
ไผ่รีบเดินสามขามายืนบังคู่ขามันไว้จนมิด ผมยิ้มพราย ยิ่งเห็นมันเต้นเร่าร้อนรนผมยิ่งรู้สึกสะใจ
 
“อะไร แค่จะถามว่าจำได้ไหมว่าเมาแล้วขึ้นมาได้ยังไง ถามแค่นี้ไม่ได้เหรอ”

ไผ่มันกัดกรามกรอด ผมยิ้มในดวงตาใส่มัน
 
“ลงไปข้างล่างกันมึง”
ไผ่มันหันไปกระชากจับข้อมือฝนลากออกจากห้อง แต่ผมรวบกอดเอวฝนเอาไว้ก่อน ไผ่มันหันมามอง
 
“โทษที ท่าทางเหมือนฝนจะล้ม เลยเผลอรับไว้”
 
“งั้นก็ปล่อย”
มันบอกเสียงขุ่น พยายามจะดึงตัวฝนออก แต่ผมยังยึดกอดฝนแน่นอยู่ น้ำฝนอยู่ในอ้อมแขนผมทั้งตัว ใบหน้าซุกอยู่กับอก แขนหนึ่งถูกผมรัดแน่นแนบติดกับลำตัว อีกแขนถูกไผ่จับไว้ ผมมองตาไผ่ ยิ้มพรายใส่มัน มันแทบจะพ่นไฟใส่ผมแล้วตอนนี้ กระชากดึงข้อมือน้ำฝนแรงขึ้น

“ปล่อย” มันพูดเสียงเหี้ยม
 
“ไผ่ กูเจ็บแขน เอ่อ พี่หมอ ผมไม่ได้ล้ม”
คนในอ้อมแขนผมบอกเราทั้งคู่ ไผ่รีบคลายแรงดึงทันที แต่ยังไม่ยอมปล่อยมือ เพราะขามันเจ็บ เลยทำอะไรมากไม่ได้ ผมค่อย ๆ คลายปล่อยคนในอ้อมแขนออก
 
เอาเข้าจริง ผมไม่อยากปล่อยน้ำฝนออกเลย กลิ่นตัวหอม ๆ กับสัมผัสจากผิวเนื้อนุ่ม ๆ นั้นยังติดตรึงไม่หาย
 
“หนุ่ม ๆ อาหารเสร็จแล้วน้า  รีบลงมากินกันได้แล้วค่า”
ได้ยินเสียงฟ้าตะโกนเรียก
 
“ป่ะ มึงรีบไปกินข้าวกัน”
ไผ่ชวนต่อ ดึงน้ำฝนไปทางมันเบา ๆ ฝนพยักหน้าเดินตามไผ่ไป ผมก้าวตามไปติด ๆ ฝนหันกลับมามองนิดหนึ่ง ผมแกล้งเลียริมฝีปากตัวเองเบา ๆ ทำสายตาเซ็กซี่ใส่ ฝนรีบหันกลับไปมองทางตามเดิมทันที
 
ผมหัวเราะหึ ๆ ในลำคอ
 
สนุกจริง ๆ พับผ่า
 


“หิวจะแย่”
ไผ่จับฝนนั่งลงข้าง ๆ ตัวมันเอง ส่วนมันนั่งตรงข้ามฟ้า ผมเลยถือโอกาสนั้นไปนั่งข้าง ๆ ฟ้าแทน ปกติไผ่มันไม่ยอมให้ผมนั่งข้างฟ้าหรอก โอนน้ำฝนมาให้ตลอด แต่วันนี้มันคงเป็นห่วงคู่ขามันมากกว่า
 
ตอนนี้มันต้องเลือกแล้วว่าจะปกป้องใคร ระหว่างฟ้ากับน้ำฝน แล้วมันก็เลือกน้ำฝน
 
“เอ้า กินเยอะ ๆ เห็นบ่นว่าหิว”
ฟ้าตักอาหารไปใส่จานไผ่ มันตักอาหารไปใส่จานของฟ้าบ้าง ผมน่าจะหึงถ้าไม่รู้ว่ามันเป็นเกย์
 
“เอ้ามึง กินเยอะ ๆ จะได้อ้วน ๆ มีเนื้อมีหนังหน่อย กอดไปเจอแต่กระดูก”

ผมเผลอกัดกรามกรอด หึ มันคงตั้งใจพูดใส่ผม
 
“นั่นน่ะสิ ผอมจริง ๆ น่าจะกินเยอะกว่านี้หน่อย เวลาถูกกอดจะได้เต็มไม้เต็มมือ”
ผมพูดเพื่อให้พวกมันสองคนรู้ความหมาย ฝนหน้าแดงก่ำ ส่วนไผ่จ้องผมเขม็ง
 
“มัวแต่ตั้งใจเรียนไม่คิดเรื่องสาว ๆ จนจะคิดว่าสองคนนี้เป็นคู่เกย์กันอยู่แล้ว”
ฟ้าตั้งประเด็น ผมกระตุกยิ้ม เพราะพวกมันเป็นคู่เกย์กันยังไงล่ะ ถึงไม่แลสาว ๆ
 
“ใครว่าไม่แล ตอนนี้เล็ง ๆ ไว้คนหนึ่ง”
 
“ใคร”
ฟ้าถามทันทีอย่างเขวี้ยง
 
“ไม่บอก ไม่ใช่คนสวยอะไรหรอก ขี้เหร่ก็ขี้เหร่ ขี้บ่นด้วย ฝีมือทำอาหารก็งั้น ๆ แค่พอกินได้”

ฟ้าย่นหน้าบ่นขมุบขมิบซึ่งผมฟังไม่ออก
 
ผมไม่รู้ว่ามันคบผู้หญิงจริง ๆ ไหม ถ้าคบ แปลว่ามันต้องคบไว้เพื่อบังหน้าแน่ ๆ
 
หลังจากอิ่ม ผมเอ่ยชวนฟ้าไปเดินเล่นกันในสวน เพราะไผ่มันกลัวผมพูดความจริงกับน้ำฝน พออิ่มถึงได้ลากน้ำฝนไปหมกตัวกันอยู่ในห้อง โดยให้เหตุผลว่าจะพากันไปอ่านหนังสือ ผมจึงมีเวลาอยู่กับฟ้ามากขึ้น
 
ผมถือโอกาสชวนฟ้าไปดูหนังด้วยกันในวันหยุดครั้งหน้าของผม ฟ้านิ่งคิด

“ฟ้าจะไปด้วยก็ได้ แต่ขอเอาฝนไปด้วยได้ไหมคะ”
ใจหนึ่งผมก็อยากไปกับฟ้าเพียงสองคน แต่อีกใจก็คิดว่าดีแล้วที่น้ำฝนไปด้วย ฟ้าจะได้สบายใจ มากกว่าอยู่กับผมเพียงลำพังสองคน
 
“ครับ งั้นผมจะมารับ แต่งตัวสวย ๆ รอนะ”
 
“ฟ้าสวยอยู่แล้วค่ะ”
อันนี้ผมไม่เถียง ผมหัวเราะไปกับคำนั้น เดินเคียงพากันไปหยุดยืนอยู่ใต้ต้นลีลาวดีขนาดใหญ่ของบ้าน ผมเงยหน้ามอง กลิ่นหอมจรุงของดอกจำปีข้าง ๆ ปลิวมาแตะจมูก กลิ่นนั้นทำให้ผมนึกถึงใครบางคนขึ้นมาทันที 

คนที่ตอนนี้ อยู่กับไผ่เพียงลำพังสองคนบนห้อง

แล้วตอนนี้พวกมันกำลังทำอะไรกันอยู่ อ่านหนังสือจริง ๆ อย่างที่บอกฟ้าไว้ หรือทำมากกว่านั้น

ผมพยายามตัดคนทั้งคู่ออกไปจากความคิด เดินไปใกล้ต้นดอกจำปี เงยหน้ามองหาดอกที่สวยที่สุด เอื้อมเด็ด หันกลับไปมองฟ้าที่มองมาอยู่ ผมยิ้ม ปักดอกจำปีแทรกลงบนเรือนผมเหนือใบหูของฟ้า ฟ้ายิ้มเอียงอายใส่ มันทำให้ผมประหวัดนึกไปถึงใครอีกคนที่ผมเคยทัดดอกจำปีให้เช่นกัน 

แต่มันไม่ได้ทำท่าอายแบบฟ้า หนำซ้ำยังรีบปัดดอกจำปีที่ผมทัดให้ทิ้งอีกต่างหาก   

ผมเอื้อมเด็ดอีกดอกมาถือไว้ในมือ หมุนดูกลีบดอกสีเหลืองอ่อนของมันเบา ๆ

“คุณหมอชอบดอกจำปีหรือคะ”
ฟ้าที่มีดอกไม้ทัดหูอยู่ถามมา ผมนิ่งคิด แต่ก่อนผมไม่เคยใส่ใจหรอก แต่ตอนนี้...

“ครับ ผมว่ามันหอมดี”

To Be Con....

หึ ๆ มันมีอะไรแอบแฝงอยู่ในนี้หรือเปล่าน้าาา เพราะพี่หมอบอกว่า ดอกจำปีเหมือนน้ำฝน ชอบดอกจำปีก็แปลว่า....
แอร๊ยยย >////<

ปล. ต่อไปเป็นศึกชิงลูกวางน้อยน้ำฝนคนน่ารัก คู่ต่อสู้คือเสือกับสิงห์ในถ้ำเดียวกัน ฝ่ายแดงคือ ไผ่ ส.กูจะปกป้องเพื่อน กับฝ่ายน้ำเงิน หมา เอ้ยหมอฉันจะเลวให้ดู เชียร์ฝ่ายไหน ให้เกาะติดข้างสนาม ณ บัดนาว

กดหนึ่ง เชียร์พี่หมอ
กดสอง เชียร์ไผ่
กดสาม กดน้ำฝน (เดี๋ยว ๆ = = )

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.35 สะใจ {P.37}{ุ1-11-58}
เริ่มหัวข้อโดย: Mouse2U ที่ 01-11-2015 18:56:57

ถ้าฝนลืมเรื่องเมื่อคืนนั้นไปจริงๆ ก็คงจะจำได้วันนี้ล่ะค่ะไผ่ มีพิรุธมากเลยนะเราน่ะ

ปล. ชอบฉายาพี่หมอฝ่ายน้ำเงินจังค่ะ ^^ ฉันจะเลวให้ดู :m20:

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.35 สะใจ {P.37}{ุ1-11-58}
เริ่มหัวข้อโดย: yymomo ที่ 01-11-2015 19:16:26

เห้อออ  กด 1 รัวๆ จร้า

ถ้าให้บอกว่าเรื่องนี้ชอบใคร คงต้องบอกว่าไม่มี เพราะทุกคนไม่ได้ดีเลย

อย่าที่เคยบอกไปแล้วในเม้นก่อนๆ ทุกคนมีส่วนเกี่ยวข้องกันหมดในเรื่องที่เกิด แต่แค่มากน้อยแตกต่างกันออกไป

แต่ขอเดาในภายภาคหน้า ถ้าทุกคนรู้เรื่องหมด อิพี่หมอแหละจะเสียสูญที่สุด เพราะ 1 โดนพ่อแม่ เมินแน่ๆ

ให้เดา ยังไง๊ ยังไง ไผ่ก็ลอยตัวแบบโดนถากๆ  แต่ที่โดนเต็มๆ คงเป็นพี่หมอ  แต่ก็นะ เป็นพระเอกต้องทำใจ 555

2 เมื่อทุกคนรู้ความจริง ฝนไม่มีอะไรต้องกลัวพี่หมอแล้ว ทีนี้แหละ จะเอาอะไรขู่เค๊าาาาา

/// แต่ยังยืนยันคำเดิมคือ อยากให้ไผ่โดนอะไรบ้าง ทุกวันนี้ เหมือนคนผิดที่ไม่รู้ตัว เหมือนเด็กที่ทำผิดแล้วบอกว่าเปล่า

ทั้งๆที่ตัวเองเนี่ยแหละที่เริ่มก่อน เปิดก่อน พอเค้าสวนมาก็หาว่าเลว เห้ออออ  :เฮ้อ:

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.35 สะใจ {P.37}{ุ1-11-58}
เริ่มหัวข้อโดย: ไร้เงา ที่ 01-11-2015 19:19:56

กดสามมมม?
หมั่นไส้อิหมอเกลียดอิหมอ.อยากให้หมอเจ็บปวดบ้างขอนํ้าฝนเอาคืนหนักๆ :katai1: :katai1: :katai1:

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.35 สะใจ {P.37}{ุ1-11-58}
เริ่มหัวข้อโดย: You MakeMe ที่ 01-11-2015 19:30:14

กด 4 เชียร์ให้ไผ่มีผัว หาผัวซักคนมากำราบไผ่ทีครับ  :z1:

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.35 สะใจ {P.37}{ุ1-11-58}
เริ่มหัวข้อโดย: veeveevivien ที่ 01-11-2015 19:33:03

*** กด 3***

สำหรับพี่หมออออ กด  :z6: :z6: :z6: :z6: :z6: :beat: :beat: :beat:

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.35 สะใจ {P.37}{ุ1-11-58}
เริ่มหัวข้อโดย: ่patsaporn ที่ 01-11-2015 19:35:00

คนใจร้าย ไม่มีสลดอะไรกับใครทั้งนั้น ทุกอย่างทำเพื่อความสะใจของตัวเอง
อย่าคาดหวังกับหมอ เพราะคุณจะผิดหวัง ชริ

ขอบคุณค่ะ

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.35 สะใจ {P.37}{ุ1-11-58}
เริ่มหัวข้อโดย: mukmaoY ที่ 01-11-2015 19:42:37

ม่ายยน อย่าเรียกนังหมอว่าหมาเลย
สงสารหมา

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.35 สะใจ {P.37}{ุ1-11-58}
เริ่มหัวข้อโดย: Mitra ที่ 01-11-2015 19:44:06

กดสี่ กดทุกคนเลย  555

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.35 สะใจ {P.37}{ุ1-11-58}
เริ่มหัวข้อโดย: Apple_matinie ที่ 01-11-2015 19:53:20

กดสามมมม :hao6:

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.35 สะใจ {P.37}{ุ1-11-58}
เริ่มหัวข้อโดย: Hirose ที่ 01-11-2015 20:00:54

ถือป้ายไฟทีมพี่หมอค่าบัตรแพงสุดค่าาาาาาาาาาาาาาาาาาา

 :mew1: :mew1: :mew1: :mew1:

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.35 สะใจ {P.37}{ุ1-11-58}
เริ่มหัวข้อโดย: naruxiah ที่ 01-11-2015 20:12:12

กดสามรัวๆๆๆๆเลยค่ะ

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.35 สะใจ {P.37}{ุ1-11-58}
เริ่มหัวข้อโดย: pedchara ที่ 01-11-2015 20:20:00

รอแล้วรอเล่า

เมื่อไหร่หมอจะหึงจะหวงน้ำฝนอย่างเป็นทางการซักที

มัวแต่มาเต๊าะพี่สาวเข้าอยู่ได้

 :katai1:

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.35 สะใจ {P.37}{ุ1-11-58}
เริ่มหัวข้อโดย: nutty ที่ 01-11-2015 20:28:08

กด1 ทีมพี่หมอเลววววดี

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.35 สะใจ {P.37}{ุ1-11-58}
เริ่มหัวข้อโดย: liza sarin ที่ 01-11-2015 20:31:07

สะใจจริงๆด้วย

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.35 สะใจ {P.37}{ุ1-11-58}
เริ่มหัวข้อโดย: mam.nalok ที่ 01-11-2015 20:40:24

กดสองคร้าาาาาาเพราะเราคือสาวกพี่หมอ :hao7: :hao7: :hao7:

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.35 สะใจ {P.37}{ุ1-11-58}
เริ่มหัวข้อโดย: SiHong ที่ 01-11-2015 20:46:06

กดฝนค่ะ

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.35 สะใจ {P.37}{ุ1-11-58}
เริ่มหัวข้อโดย: ดวงตะวัน ที่ 01-11-2015 20:49:17

กด3#ทีมฝน#ช่วยเอาคืนพี่หมอที

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.35 สะใจ {P.37}{ุ1-11-58}
เริ่มหัวข้อโดย: ่jum ที่ 01-11-2015 20:57:07

กด 1 กับกด 3 พร้อมกันเลย

มันต้องอย่างนี้สิ อย่างนี้สิ ต้องให้ได้อย่างนี้สิ ชอบให้หมอมันมีอาการใจกระตุก ชอบให้หมอมันมีตัวหงุดหงิดเกาะ  o18

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.35 สะใจ {P.37}{ุ1-11-58}
เริ่มหัวข้อโดย: leefever ที่ 01-11-2015 21:10:36

กดหนึ่งกดสาม เชียร์พี่หมอกดน้ำฝน. อิอิๆ

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.35 สะใจ {P.37}{ุ1-11-58}
เริ่มหัวข้อโดย: nevergoodbye ที่ 02-11-2015 00:11:31

ถึงจะอยู่ทีมพี่หมอ ก็อยากตีพี่หมอซักทีค่ะ ยังเห็นแก่ความสะใจมากกว่านึกถึงฝนซะอีก  :m16:

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.35 สะใจ {P.37}{ุ1-11-58}
เริ่มหัวข้อโดย: fammi50 ที่ 02-11-2015 00:54:25

กดสามค่าาาาาาาาาา ครุคริ

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.35 สะใจ {P.37}{ุ1-11-58}
เริ่มหัวข้อโดย: painture ที่ 02-11-2015 01:09:26

กดสามรัวๆ เป็นทีมที่เฝ้ารอให้ความจริงเปิดเผย 55555555

เอาจริงๆ พี่หมอน่ารักนะเนี่ย หยุดบ้าได้แล้ววว
คิดได้ซะทีพ่อคู้ณณณ
 :5779:

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.35 สะใจ {P.37}{ุ1-11-58}
เริ่มหัวข้อโดย: bpyt ที่ 02-11-2015 06:59:46

กด 4 เดือนียร์คนแต่งให้มาต่อไวๆ

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.35 สะใจ {P.37}{ุ1-11-58}
เริ่มหัวข้อโดย: My_yunho ที่ 02-11-2015 07:09:08

กดสามๆๆๆๆ55555

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.35 สะใจ {P.37}{ุ1-11-58}
เริ่มหัวข้อโดย: tuek ที่ 02-11-2015 08:40:46

จะเชียร์ใครดีเนี่ย

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.35 สะใจ {P.37}{ุ1-11-58}
เริ่มหัวข้อโดย: Bellze12 ที่ 02-11-2015 10:12:31

พี่หมอซึนมาก
ดูเหมือนจะรู้ว่าจริงๆตัวเองชอบใคร
แต่ก็เหมือนจะไม่ยอมรับ
ยังงัยก็เชียร์พี่หมอจร้า

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.35 สะใจ {P.37}{ุ1-11-58}
เริ่มหัวข้อโดย: boboaje ที่ 02-11-2015 11:31:14

ให้กำลังใจนักเขียนค่ะ เพิ่งอ่านได้ 5 ตอนเอง อ่านต่อๆ :mew3:

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.35 สะใจ {P.37}{ุ1-11-58}
เริ่มหัวข้อโดย: mystery Y ที่ 02-11-2015 11:39:18

หมั่นไส้อิพี่หมอ! เชียร์นำ้ฝนดีกว่า ^^

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.35 สะใจ {P.37}{ุ1-11-58}
เริ่มหัวข้อโดย: naoai ที่ 02-11-2015 13:04:15

ผมว่าช่วงครึ่งแรกของนิยายเป็นทีของหมอแซม กลางเรื่องถึงท้ายๆ น่าจะเป็นทีของหมอแซมเหมือนกัน แต่เป็นทีที่หมอแซมต้องกระอัก (หวังว่าจะเป็นอย่างนั้น)

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.35 สะใจ {P.37}{ุ1-11-58}
เริ่มหัวข้อโดย: Pakbung Mazo ที่ 02-11-2015 15:54:41

ขอกดสี่ เชียร์ตัวเองค่ะ กลัวจะเป็นบ้าก่อนพี่หมอกับฝนจะหวานกัน555555555555555555

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.35 สะใจ {P.37}{ุ1-11-58}
เริ่มหัวข้อโดย: Apple_matinie ที่ 02-11-2015 15:59:09

Image น้ำฝนนนน ของพี่หมออออ :hao3:
(http://i232.photobucket.com/albums/ee274/akapong99/album28/s4-2.jpg)

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.35 สะใจ {P.37}{ุ1-11-58}
เริ่มหัวข้อโดย: บูมเบส ที่ 02-11-2015 16:32:59

บ้าจังพี่หมอดูขึ้นๆลง

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.35 สะใจ {P.37}{ุ1-11-58}
เริ่มหัวข้อโดย: threetanz ที่ 02-11-2015 20:36:04

ไม่กด หนึ่ง สอง สาม ขอกดน้ำฝนแทนได้ไหมคะ น่ารักขนาดนี้

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.35 สะใจ {P.37}{ุ1-11-58}
เริ่มหัวข้อโดย: noozzz ที่ 02-11-2015 21:34:39

กดดอกจัน หนึ่ง สอง สาม สี่เหลี่ยม แล้วโทรออก เจ้ยย

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.35 สะใจ {P.37}{ุ1-11-58}
เริ่มหัวข้อโดย: yoghurtz ที่ 03-11-2015 10:15:16

ขอเลือกกดน้ำฝน เจ๊ยยยยย


 :katai2-1: :katai2-1: :katai2-1:

ทำไมตอนนี้เหมือนน้ำฝนไม่มีบทเลยล่ะ ฮ่ะๆ
ไผ่ต้องเลือกเพื่อนกับพี่ฟ้าแล้วล่ะ จิเอาใครดี

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.35 สะใจ {P.37}{ุ1-11-58}
เริ่มหัวข้อโดย: awfsp ที่ 03-11-2015 22:18:07

กดหนึ่งเบาๆ....กดสามแรงๆ

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.35 สะใจ {P.37}{ุ1-11-58}
เริ่มหัวข้อโดย: yaoionlyyes ที่ 04-11-2015 11:05:24

กดสามรัวๆๆๆ

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.35 สะใจ {P.37}{ุ1-11-58}
เริ่มหัวข้อโดย: ♥♥ดอกช่อบานสะพรั่ง♥♥ ที่ 06-11-2015 20:47:55

กดสาม รัวๆๆ  :hao6:

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.35 สะใจ {P.37}{ุ1-11-58}
เริ่มหัวข้อโดย: titansyui ที่ 07-11-2015 18:04:53

 :pig4: :pig4:

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.36 แอบจับมือ & ฝันดี {P.39}{ุ7-11-58}
เริ่มหัวข้อโดย: memew ที่ 07-11-2015 20:04:31

Chapter : 36 : แอบจับมือ & ฝันดี 
(น้ำฝน...♡)   

“ฝนไปดูหนังกับพี่นะ”

ผมหันไปมองคนชวน
 
“เอาสิ ที่ไหน เมื่อไหร่”
 
“เซ็นทรัล อาทิตย์หน้า คุณหมอชวน พี่ไม่อยากไปกับเขาสองคน”

ผมมองพี่สาวอึ้ง ๆ
 
“แล้วทำไมไม่ปฏิเสธเขาไป”
 
“ก็อยาก แต่มันจะเสียมารยาทเอาน่ะสิ นะ ไปเป็นเพื่อนหน่อย พี่ว่าจะชวนไผ่ไปด้วยอีกคน”

ผมนิ่งคิด ตอนแรกก็ว่าจะปฏิเสธ แต่ปล่อยพี่ฟ้าไปกับพี่หมอสองคนไม่ได้แน่ ๆ อีกอย่าง มีไผ่ไปด้วยก็น่าจะปลอดภัย จะได้ช่วยกันดูแลพี่ฟ้า ได้ดูหนังด้วยกันด้วย

ผมพยักหน้ารับ
 
พอพี่ฟ้าชวนไผ่ มันก็โวยวายให้พี่ฟ้าปฏิเสธใหญ่ แต่พี่ฟ้าก็ยืนยันคำเดิมว่าเสียมารยาท รับปากไปแล้ว อีกอย่างพี่ฟ้าเองก็อยากดูหนังเรื่องนี้กับพวกผมด้วย   

ไผ่มันมานอนค้างตั้งแต่คืนวันศุกร์(ช่วงนี้แรดไม่ได้ เลยมาอยู่ให้ผมปรนนิบัติแทน) เพราะมันอยากหายเร็ว ๆ เลยดูแลร่างกายตัวเองสุดฤทธิ์สุดเดช ยาบำรุงอะไรที่เขาว่าดีมันกินหมด แต่ก็ยังช้ากว่าทูเวย์น้องหมาร่วมชะตาของมัน (พี่ฟ้าตั้งชื่อให้) มันหายดีแล้ว นิสัยน่ารักเรียบร้อยกว่าวันเวย์เยอะ ดีใจที่ได้เจอเจ้าของมันขนาดไหนก็แค่กระดิกหางลิ้นห้อยทำหน้าดีใจใส่ ในขณะที่วันเวย์ กระโดดเลียหน้าเลย (แต่นิสัยเสียเหมือนกันอยู่อย่างคือชอบแทะรองเท้านี่แหละ สงสัยเพราะยังเด็กด้วยกันทั้งคู่)

ยิ่งใกล้เวลานัดหมายหน้าไผ่ยิ่งบูด บ่นเป็นหมีกินผึ้ง ตอนนี้พวกเรานั่งรอพี่หมอกันอยู่ในสวน พ่อตอกโต๊ะกับเก้าอี้ไว้ให้นั่งเล่นชุดหนึ่งใต้ต้นลีลาวดีนั่นแหละ ตรงหน้าของแต่ละคนเป็นน้ำผลปั่นที่ป้าแม่บ้านทำมาให้

“ไม่อยากไปดูด้วยกันขนาดนั้นเชียว” พี่ฟ้าถามงอน ๆ
 
“อยากดูกับพี่ฟ้า แต่ไม่ได้อยากดูกับมัน”

พี่ฟ้าเสนอให้มันนั่งข้างตัวเอง ให้ผมนั่งข้างมัน ปิดท้ายด้วยพี่หมอ
 
“มันคงจะยอม”
 
“งั้นไผ่นั่งข้างพี่ ฝนนั่งข้างพี่อีกด้านกั้นพี่หมออีกที”
 
“งั้นมันก็ต้อง...” มันชะงักคำไว้ มองหน้าผม ทึ้งหัวตัวเองแรง “โธ่โว้ย ยกเลิกแม่ง ๆ มันไปเลย!!”
 
“ได้ที่ไหนเล่า พี่อยากดูเรื่องนี้ อยากไปดูหนังกับไผ่กับน้ำฝนด้วย”
พี่ฟ้าใช้หลอดเขี่ยน้ำปั่นในแก้วไปมา
 
“เค ๆ งั้นพี่ฟ้านั่งก่อน ไผ่ ฝนแล้วก็ไอ้พี่หมอ มันจะยอมไม่ยอมก็ช่างหัวมัน”
พี่ฟ้าฉีกยิ้มกว้าง หัวใจผมไหวแรง กลัวเหมือนกันว่าพี่หมอจะทำอะไร แต่ไปกันหลายคน คงไม่มีอะไรเกิดขึ้นหรอก

พี่หมอนัดไว้บ่ายสอง พอบ่ายโมงสี่สิบรถของเขาก็ขับมาจอดหน้าบ้าน ป้าแม่บ้านวิ่งออกไปเปิดประตูให้ พี่หมอเดินยิ้มหล่อเข้ามา ไผ่มันทำหน้าหน่ายเหมือนเห็นตัวเห้เดินเข้ามาแทน วันนี้พี่หมอใส่เสื้อยืดคอตั้ง กระชากวัยลงไปอีกหลายขุม พี่ฟ้าบอกพี่หมอไว้ก่อนหน้านั้นแล้วว่าไผ่จะไปด้วย ซึ่งเขาก็ไม่ว่าอะไร

หรือบางที เขาอาจรู้อยู่แล้วก็ได้ เพราะหลัง ๆ มานี่ มีผมที่ไหนมีไผ่ที่นั่น โดยเฉพาะหลังเกิดเหตุการณ์วันนั้นขึ้น

วันเวย์ดูจะคิดถึงพี่หมอมากกว่าใคร วิ่งหางตั้งออกไปหาตั้งแต่รถวิ่งมาไม่ทันถึง แต่รายนั้นไม่สนใจอะไรมันหรอก ป้าแม่บ้านรีบจับมันไว้ก่อนทำกางเกงพี่หมอเลอะ ลากพามันไปทางหลังบ้าน โดยมีทูเวย์วิ่งตามก้นพี่ชายไปติด ๆ (พ่อต่อบ้านหมาไว้ให้พวกมันสองตัว หลังเบ้อเร่อเลย) พี่หมอมาพร้อมดอกไม้ช่อหนึ่งในมือ ยื่นให้พี่ฟ้า

“คุณฟ้าสวยจัง”

“ขอบคุณค่ะ” พี่ฟ้าเขินหน้าแดง ทัดผมเหน็บหูเบา ๆ 

“มาแล้วก็ไปกันได้แล้ว” ไผ่มันพูดห้วน ๆ คว้าดอกไม้จากมือพี่ฟ้าไปโยนตุบไว้บนโต๊ะไม่ไยดี จับมือพี่ฟ้าเดินสามขาลากนำลิ่วไปก่อน ผมมองตามเพื่อนอึ้ง ๆ ไม่คิดว่ามันจะกล้าทำ หันไปมองเจ้าของดอกไม้นิดหนึ่ง ไม่พูดอะไร เดินตามเพื่อนไป พี่หมอก้าวตามมาติด ๆ พูดกระซิบข้างหู

“ถูกทิ้ง”
ผมหันขวับไปมองคนพูด

“พี่นั่นแหละ”
 
พี่หมอแสยะยิ้ม

“บังเอิญเป้าหมายของฉันวันนี้ไม่ใช่ฟ้า แต่เป็น…”
ผมขนลุกซู่ รีบเดินเร็วขึ้นไปสมทบเพื่อน ชักอยากเปลี่ยนที่นั่งดูหนังกับพี่ฟ้าซะแล้ว แต่ถ้าทำแบบนั้น อันตรายอาจเกิดกับพี่ฟ้าก็ได้ พี่หมอเปิดประตูหน้าให้พี่ฟ้านั่ง แต่ไผ่มันดึงไว้

“พี่ฟ้าจะนั่งหลัง”
มันไม่พูดเปล่า เปิดประตูหลังออก ดันพี่ฟ้าเข้าไปแทน แล้วก้าวเข้าไปนั่งตาม หันมองมาทางผม

“รีบเข้ามาเลยมึง”
ผมรีบก้าวตามขึ้นไปติด ๆ พี่หมอไม่พูดอะไร ปิดประตูหน้าลง เดินอ้อมไปยังฝั่งคนขับ สตาร์ทเครื่อง พารถมุ่งตรงไปยังเซ็นทรัลใกล้บ้านทันที

โชคดีมีที่ว่างติดกัน พี่หมอเป็นคนออกค่าตั๋วทั้งหมด ที่นั่งเป็นไปตามแพลนที่ไผ่วางไว้ มันให้พี่ฟ้านั่งก่อน ต่อด้วยตัวเอง ผมและพี่หมอ เห็นมันลอบมองพี่หมออยู่บ่อย ๆ คงเช็กมั้งว่าพี่หมอจะมายุ่มย่ามอะไรกับผมหรือเปล่า แต่พี่หมอยังนิ่ง กระทั่งหนังฉาย

นั่งไปได้พักเดียวก็รู้สึกเหมือนมีมือของใครสักคนมาจับมือผมไว้ ผมหันไปมอง ยิ้มให้มันนิดหนึ่ง มันกระชับมือผมแน่น คล้ายกับจะให้คำยืนยันว่ามันจะอยู่เคียงข้างผมเสมอ ผมบีบมือมันตอบเบา ๆ ก่อนมือผมอีกข้างจะถูกดึงไปกุมไว้บ้าง

หัวใจผมไหวแรง
 
ของไผ่ผมรู้ความหมาย แต่ของพี่หมอล่ะ เขาทำไปเพื่ออะไร ผมพยายามจะชักมือกลับ แต่พี่หมอตรึงไว้แน่น เอียงตัวมาทางผมจนไหล่ชิดไหล่ ไผ่หันมาเห็นพอดี ผมทำเป็นไม่รู้ไม่เห็นอะไรทั้งนั้น แกล้งสนใจเฉพาะหนัง มันปล่อยมือผมออกเปลี่ยนมาเป็นโอบไหล่ไว้แทน ดึงเข้าหาตัวมันเองนิด ๆ
 
เอ่อ... มึง
ผมหายใจแทบไม่ทั่วท้อง พี่หมอปล่อยมือผมออก นั่งตัวตรง กอดอกไขว่ห้าง พอเห็นว่าพี่หมอไม่สนใจ ไผ่มันก็คลายมือจากไหล่ผมออกไปนั่งดูหนังดี ๆ ผมถอนหายใจเบา ๆ นั่งดูหนังต่อ 

ความสนุกของหนังทำเอาผมลืมเรื่องที่เกิดขึ้นเมื่อกี้ไปเลย กระทั่งมือผมข้างเดิมถูกกอบกุมเอาไว้อีกรอบ ผมพยายามจะชักกลับ แต่พี่หมอไม่ปล่อย หนำซ้ำยังแทรกนิ้วเข้ากับนิ้วผมอีกต่างหาก ถึงจะรู้ว่าพี่หมอทำไปด้วยจิตไม่บริสุทธิ์ แต่ก็อดใจเต้นแรงไปกับการกระทำนั้นไม่ได้

ผมเม้มปากแน่น
เพราะท่าจับมือแบบนี้มันเป็นท่าจับมือของคนเป็นแฟนกันไม่ใช่เหรอ

ผมพยายามจะคลายมือออก แต่ทำยังไงพี่หมอก็ไม่ยอมปล่อย จะดิ้นมากก็ไม่ได้ เดี๋ยวไผ่เห็น จนในที่สุด ผมต้องยอมนั่งอยู่เฉย ๆ ให้มือตัวเองถูกครอบครองไว้อย่างนั้น กระทั่งหนังจบเรื่อง
 
“สนุกดีเนอะ” พี่ฟ้าดี๊ด๊า แน่นอนสิ พี่ฟ้าอยากดูมากนี่

“ไปหาอะไรกินกันเถอะ หิวแล้ว” พี่ฟ้าชวนต่อ แล้วพวกเราก็ขนขบวนกันไปร้านก๋วยเตี๋ยวเจ้าดังของทางห้าง ระหว่างนั่งรอ ผมก็เพิ่งรู้สัจธรรมของสองหล่อตัวใหญ่ที่มาด้วย พวกมันเรียกสายตาจากสาว ๆ ได้รอบร้านเลย โต๊ะเราเป็นแบบสี่คนนั่ง เก้าอี้ฝั่งละสองตัว ไผ่นั่งข้างผม ซึ่งอยู่ตรงข้ามพี่ฟ้าพอดี ในขณะที่พี่ฟ้านั่งข้างพี่หมอที่อยู่ตรงข้ามผมพอดีเหมือนกัน
 
“มากับมึงทีไร ราศีกูหายทุกที ขนาดขาเดี้ยงนะเนี่ย”
ผมบ่นใส่ไอ้หล่อข้าง ๆ มันหันมายักคิ้วให้สองที

“กูทำบุญมาดี”
ผมเบ้ปากใส่
 
“ไม่เห็นจะหล่อเลย”
พี่ฟ้าว่า ไผ่หันไปมอง
 
“ต่อมมองผู้ชายผิดปกติหรือเปล่าเจ้”
พี่ฟ้าไม่ตอบ เอาตะเกียบตีกันเบา ๆ ลอยหน้าลอยหน้าไปมา
 
“แล้วผมล่ะ อยู่ในเกณฑ์ไหน”
อยู่ ๆ พี่หมอก็ถามขึ้น พี่ฟ้าหยุดตีตะเกียบทันที มองคนถามอึ้ง ๆ
 
“คุณหมอน่ะหล่ออยู่แล้ว ดูสิ สาว ๆ มองกันตรึม”
 
“แล้วสาว ๆ โต๊ะนี้ล่ะครับ ไม่คิดจะมองบ้างเหรอ”
พี่ฟ้าหน้าแดงก่ำ
 
“สเปคพี่ฟ้าคือเตี้ย ล่ำ ดำ ขนดก ซกมกฟันเหลือง”
ไผ่มันขัดมาเบา ๆ ผมขำก๊ากออกมาทันที พี่ฟ้าฟาดไหล่มันแรง
 
“สเปคบ้านเธอน่ะสิ”
ไผ่ลูบไหล่ตัวเองป้อย ๆ
 
“อ้าว ไม่ใช่หรอกเหรอ คิดว่าชอบแนวนี้ซะอีก”
พี่ฟ้าหน้าง้ำใช้ตะเกียบเป็นอาวุธตีมันอีกรอบ ไผ่หัวเราะร่วน หลบหนีการโจมตีใหญ่
 
“คุณฟ้าให้คำตอบไม่ได้แฮะ งั้นฝนตอบแทนพี่สาวทีว่าพี่หมอหล่อไหม”
 
ผมมองคนตรงหน้าอึ้ง ๆ ไม่คิดว่าพี่หมอจะมาถามผมแบบนี้ ไม่พูดเปล่ายังยื่นหน้าเข้ามาใกล้อีกต่างหาก สายตาแพรวพราวน่าดู
 
หัวใจผมเต้นแรงไปกับสายตาแบบนั้น
 
“เอ้า อาหารมาแล้ว”
ไผ่มันใช้ตะเกียบเคาะโต๊ะแรง ผมรีบละสายตาหนี พี่หมอเองก็ดึงตัวกลับช้า ๆ เหมือนกัน
 
ดีว่าเรานั่งเก้าอี้กันคนละตัว ไม่งั้นไผ่มันคงได้ยินเสียงหัวใจที่กำลังเต้นแรงของผมอยู่ตอนนี้แน่ ๆ
 
ถ้าเป็นร้านอื่น ไผ่มันคงเบิ้ลสอง แต่ร้านนี้แค่คนละชามครับ เพราะมันใหญ่มาก ผมกับพี่ฟ้ากินไม่หมด ไผ่เลยทำหน้าที่เป็นเทศบาล เก็บกวาดเรียบอาวุธ พี่หมอกินหมดชามเหมือนกัน
 
หลังจากนั้นพี่ฟ้าก็ชวนไปดูขนมเค้กเพื่อซื้อกลับไปไว้กินที่บ้าน ไผ่ลอบมองมาทางผมกับพี่หมอบ่อย ๆ อย่างไม่ไว้วางใจ ส่วนตัวมันเองตอนนี้ถูกพี่ฟ้าลากให้ไปดูเค้กแฟนซีด้วยกันอีกมุมของร้าน พนักงานกำลังทำให้ดูกันสด ๆ พี่ฟ้าเขาชอบเรื่องพวกนี้อยู่แล้ว ครูพักลักจำนี่อย่างเก่งเลย ผมไม่สนใจแยกตัวออกมาดูเค้กเพื่อสุขภาพอีกด้าน มีให้เลือกเยอะแยะ ผมก้มมองผ่านกระจก
 
“น่ากินดีเนอะ”
ผมสะดุ้งเฮือก หันไปมองคนพูด ไม่รู้ว่าพี่หมอจงใจหรือแค่เรื่องบังเอิญ เพราะหน้าผมเฉียดหน้าพี่หมอไปนิดเดียว ผมพยายามตีหน้านิ่ง ๆ เขยิบออกห่าง
 
“ถ้าชอบก็ซื้อสิ”
 
“อยากกินอันไหน”
พี่หมอถามโดยไม่มองหน้า ตาจ้องอยู่ที่เค้ก
 
จริง ๆ ไม่อยากจะพูดด้วยหรอก แต่ปากผมก็ตอบไป
 
“เค้กส้ม”
 พี่หมอยืดตัวขึ้นตรง ๆ
 
“ขอเค้กส้มชิ้นหนึ่งครับ”
 
“เลือกอันที่พี่อยากกินสิ”
 
“ฉันเป็นคนกินง่าย กินได้ทุกอย่าง และกินได้ทุกที่”
ไม่รู้ว่าพี่หมอจงใจพูดให้ผมคิดหรือเปล่า แต่ผมแอบคิดไปถึงสิ่งอื่นที่ไม่ใช่เค้กแล้ว

“ตามสบายนะ ผมขอตัว”
ผมรีบละจากคนตัวสูงจะเดินไปทางพี่ฟ้า แต่เบรกไว้ เพราะตอนนี้สองคนนั้นกำลังสนุกอยู่กับการทดลองช่วยกันทำขนม ผมอยากให้สองคนนั้นได้มีเวลาอยู่ด้วยกันแบบนี้นาน ๆ สีหน้าพี่ฟ้าดูมีความสุขมากด้วย

พี่หมอกำลังจะเดินไปทางนั้นเหมือนกัน ผมรีบจับแขนคนตัวสูงไว้ ลากกลับมาที่เดิม
 
“พี่ชอบกินเค้กรสไหน เอาที่ชอบที่สุด หรือถ้าไม่รู้ก็เลือกอันที่กินบ่อยที่สุด”

พี่หมอยืนคิด
 
ยังคิดอยู่…
 
ยังคิดอยู่ครับ…
 
“พี่หมอ เลือกได้รึยัง มันยากขนาดนั้นเลยรึไง”
เขาหันมามอง
 
“เลือกให้หน่อยสิ นายเลือกอันไหนจะได้ชอบอันนั้น”
 
“บ้า เลือกเอาอันที่ตัวเองชอบสิ”
 
“บอกแล้วว่าชอบทุกอัน”
ผมจ้องหน้าคนตอบ ไม่รู้ว่าตอบรวนหรือว่าตอบจริง ผมก้มมอง หนังหน้าแบบพี่หมอเอาที่มันดูไฮโซหน่อยละกัน
 
“เค้กบลูเบอรี่ผสมไวน์”
ผมเดา ๆ เอา
 
“งั้นเอานั่นด้วยชิ้นหนึ่ง”
พี่หมอบอกพนักงานอย่างไม่คิดอะไรมาก
 
“ได้อะไรกันบ้าง”
พี่ฟ้ากับไผ่เดินตรงเข้ามาหา ไผ่มันมองพี่หมอตาขวาง
 
“ได้อะไรบ้างมึง”
ผมรีบถามมันขึ้นก่อนที่มันจะพ่นไฟใส่พี่หมอ
 
“กูไม่ได้ คนได้ก็นู่น”
มันบุ้ยปากไปทางพี่ฟ้า ซึ่งตอนนี้คุยกับพี่หมออยู่ มันรีบลากผมออกไปยืนห่าง ๆ ทันทีกระซิบถาม
 
“มันรังแกอะไรมึงหรือเปล่า”
ผมโบกหัวมันไปที
 
“คิดอะไรเป็นเด็กสิบขวบ เขาเป็นผู้ใหญ่จะมารังแกอะไรกู”
 
“ก็มึงเคยห้ามไม่ให้กูทำเรื่องแบบนั้น เลยคิดว่ามันรังแกมึง”
คิดช้าไปแล้วเพื่อน กูโดนจนพรุนแล้ว
 
“ที่กูพูด เพราะกูแค่กลัวว่ามันจะเกิดขึ้น กูอึดอัด มองเขาได้ไม่เต็มตาแค่นั้นเอง ต้องรอให้เขารังแกกูก่อนใช่ไหม มึงถึงจะหยุด”
 
“กูขอโทษ”
 
“ไม่เป็นไร”
ผมลากมันกลับไปหาพี่ฟ้า เราได้เค้กกันคนละกล่องสองกล่อง พี่หมอขับรถมาส่งพวกเราที่บ้าน จริง ๆ อยู่บ้านเดียวกัน ไผ่มันควรจะกลับพร้อมพี่หมอเลย แต่มันเลือกที่จะอยู่ต่อ ทิ้งช่วงไว้สักพักถึงได้นั่งแท็กซี่กลับเอง
 
ผมนั่งคุยกับพี่ฟ้าสักพักก็แยกตัวกลับขึ้นห้อง อาบน้ำใส่ชุดนอนตัวเก่งเตรียมนอน ได้ยินเสียงเมสเสจดังเบา ๆ ผมเดินไปหยิบมาดูเบอร์ผู้ส่ง เม้มปากเมื่อรู้ว่าเป็นใคร หัวใจไหวแรงนิด ๆ กดเปิดอ่าน
 
‘นอนรึยัง’
ผมควรจะเมินข้อความนี้ใช่ไหม แต่ผมก็เลือกที่จะกดตอบไป
 
‘ยัง กำลังจะนอน’
 
‘ถ่ายรูปมาให้ดูหน่อย ดูว่าไม่ได้กำลังโกหก’
 ผมฉุนกึก
 
‘ทำไมผมต้องทำ’
ผมส่งกลับไป
 
‘ถ้านายไม่ส่งภาพนายกลับมา ฉันจะส่งภาพนายที่ฉันมีไปให้’
ผมเม้มปากแน่น โดดขึ้นเตียง ยืนเซลฟี่ตัวเอง ถ่ายหน้าบูด ๆ นี่แหละไปให้ ให้รู้ว่าผมไม่พอใจสุด ๆ ผมกดส่งไป รอไม่ถึงนาทีก็ได้ข้อความสั้น ๆ ตอบกลับ
 
‘ฝันดี’
 
ผมอึ้งไปกับข้อความสุดท้ายนั้น ไม่ได้ส่งอะไรกลับไป จ้องมองมันนิ่งค้าง
ใจอยากลบทิ้ง แต่มือผมดันกดเก็บไว้ ผมวางมือถือลงบนโต๊ะข้างหัวเตียง ทิ้งตัวลงนอน ดึงผ้าห่มมาห่ม ปิดไฟ ปิดตา
 
แต่ให้ตายสิ หัวใจบ้านี่ ทำไมเต้นแรงขนาดนี้ 

To Be Con..
น้องฝนหวั่นไหว นี่ขนาดพี่หมอยังไม่รู้ใจตัวเอง และยังไม่ได้จีบน้องนะ ฝนยังใจรวนขนาดนี้ ถ้าพี่หมอรู้ตัวและรุกเมื่อไหร่ ฝนเอ้ย ฝนไม่รอดแน่ ๆ -,.-

ตัวอย่างตอนต่อไป : ทาสแค้น 37 กลืนกิน (พี่หมอ)
“นี่ผมถามจริง ๆ เถอะ ทำแบบนี้ไม่รู้สึกผิดบ้างรึไง อย่างน้อยพี่ก็กำลังจีบพี่ฟ้าอยู่”
 
“ไม่นี่”
 
“เลว พี่มันไม่คู่ควรกับพี่ฟ้าเลยสักนิด พี่ฟ้าดีเกินไปสำหรับคนเลว ๆ แบบพี่”
มันทุบต้นแขนผมปั๊ก ๆ เจ็บนะครับไม่ใช่ไม่เจ็บ ผมเบรกมือที่กำลังทุบไว้ด้วยมือเดียว กดหลังมันแนบอก ก้มงับหูมันเบา ๆ
 
“แล้วฉันเหมาะกับคนแบบไหนล่ะ หรือว่าคนร่าน ๆ แบบนาย”

Next to NC ....หึ ๆ <<<< หัวเราะอย่างมีเลศนัย

ปล. ขออภัยหายหัว งานยุ่งมว๊ากกกก -,.-

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.36 แอบจับมือ & ฝันดี {P.39}{ุ7-11-58}
เริ่มหัวข้อโดย: noozzz ที่ 07-11-2015 20:21:28

กรี๊ดดดด แค่อ่านสปอยก็จิเป็นลมแล้ว รอตอนต่อไปอย่างใจจดจ่อ

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.36 แอบจับมือ & ฝันดี {P.39}{ุ7-11-58}
เริ่มหัวข้อโดย: pedchara ที่ 07-11-2015 20:23:09

รอได้เลยค้า  เรื่องนี้ชอบๆ

พี่หมอยังคลุมคลือพอๆกับการกระทำ เหมือนไม่รู้ใจตัวเอง :mew2:

หนูฝนรักพี่หมอแล้วนะ

อย่าทำหนูฝนเสียใจสิ

อิพี่หมอ

 :pig4: o13

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.36 แอบจับมือ & ฝันดี {P.39}{ุ7-11-58}
เริ่มหัวข้อโดย: Ginny Jinny ที่ 07-11-2015 20:28:54

อ้างจาก: memew ที่ 07-11-2015 20:04:31  

ตัวอย่างตอนต่อไป : ทาสแค้น 37 กลืนกิน (พี่หมอ)
“นี่ผมถามจริง ๆ เถอะ ทำแบบนี้ไม่รู้สึกผิดบ้างรึไง อย่างน้อยพี่ก็กำลังจีบพี่ฟ้าอยู่”
 
“ไม่นี่”
 
“เลว พี่มันไม่คู่ควรกับพี่ฟ้าเลยสักนิด พี่ฟ้าดีเกินไปสำหรับคนเลว ๆ แบบพี่”
มันทุบต้นแขนผมปั๊ก ๆ เจ็บนะครับไม่ใช่ไม่เจ็บ ผมเบรกมือที่กำลังทุบไว้ด้วยมือเดียว กดหลังมันแนบอก ก้มงับหูมันเบา ๆ
 
“แล้วฉันเหมาะกับคนแบบไหนล่ะ หรือว่าคนร่าน ๆ แบบนาย”

Next to NC ....หึ ๆ <<<< หัวเราะอย่างมีเลศนัย

ปล. ขออภัยหายหัว งานยุ่งมว๊ากกกก -,.-

รอ NC หุหุ  :hao6: :hao6:

ต่างคนต่างเริ่มหวั่นไหวสินะ ไม่รู้ตัวยังหวานมุ้งมิ้งกุ้งกิ้งขนาดนี้ ถ้ารู้ตัวรู้ใจจิขนาดไหนกันนนนนนนนนนนนน  :m3: :m3:

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.36 แอบจับมือ & ฝันดี {P.39}{ุ7-11-58}
เริ่มหัวข้อโดย: namngern ที่ 07-11-2015 20:32:08

อะไรเนี่ยะ นี่หมอรู้ตัวไหมว่าทำอะไรลงไปบ้าง
จำเป็นต้องบังคับเขาถ่ายรูปส่งให้ไหม
รู้ตัวเร็วๆนะหมอ

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.36 แอบจับมือ & ฝันดี {P.39}{ุ7-11-58}
เริ่มหัวข้อโดย: painture ที่ 07-11-2015 20:36:06

เบื่อ เบื่อพี่ฟ้า ไม่สนใจอะไรน้องเลย น้องเตือนว่าไม่ให้เข้าใกล้พี่หมอก็ยังจะไม่ฟัง
ถึงจะบอกว่าเป็นมารยาทก็เหอะ ถ้ารู้ว่าน้องตัวเองโดนไรบ้างยังจะคิดถึงแต่คนอื่นมั้ย เซ็งสุดๆ ดี๊ด๊าจังเลย
เบื่อไผ่อีกคน ตั้งแต่เริ่มจนถึงตอนนี้ถึงจะดีขึ้นนิดนึงแล้วก็เหอะ
อิพี่หมอก็ไม่ชัดเจนซักที สงสารฝน สงสารรรร โอ้ย
แต่ละตัวละครแม่งโคดหงุดหงิดได้ใจจริงๆ

แต่ติดตามค่ะ เฝ้ารอวันที่หายเบื่อ วันที่แต่ละคนคิดได้ซะที

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.36 แอบจับมือ & ฝันดี {P.39}{ุ7-11-58}
เริ่มหัวข้อโดย: lizzii ที่ 07-11-2015 20:44:42

โอ้ยยย อิพี่หมอ !!!

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.36 แอบจับมือ & ฝันดี {P.39}{ุ7-11-58}
เริ่มหัวข้อโดย: Mouse2U ที่ 07-11-2015 20:49:37

ที่บอกว่ามาจีบพี่ฟ้าพอเอาเข้าจริงความสนใจแทบทั้งหมดของพี่หมอก็ตกไปอยู่ที่ฝนตลอดเลยนะคะ รู้ตัวบ้างไหม~~

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.36 แอบจับมือ & ฝันดี {P.39}{ุ7-11-58}
เริ่มหัวข้อโดย: nevergoodbye ที่ 07-11-2015 20:52:54

โอ๊ยยย พี่หมอของหนูวววววววววว
กรี๊ดมากตอนพี่หมอถามว่า 'พี่หมอหล่อไหม' กรี๊ดดดดดด พระเอกมากๆ  :impress2:

รอตอนต่อไปนะคะ เมื่อไรพี่หมอจะจีบฝนซักที

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.36 แอบจับมือ & ฝันดี {P.39}{ุ7-11-58}
เริ่มหัวข้อโดย: veeveevivien ที่ 07-11-2015 20:59:23

อุ๊ยยยยตายยย

อยากอ่านตอนหน้าเร็ว ๆ ไม่อยากอ่าน NC นะ

แต่อยากอ่านตอนอีพี่หมอ "เลวววว" ต่างหาก ชอบให้หมอเลววววร้าย

เพราะเวลามันล้มคงจะเจ็บหนักน่าดู :hao3: :hao3:

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.36 แอบจับมือ & ฝันดี {P.39}{ุ7-11-58}
เริ่มหัวข้อโดย: ▶August5th◀ ที่ 07-11-2015 21:18:04

อยากกินเค้กด้วยคน..

ชอบเวลาพี่หมอกับฝนคุยกันผ่านข้อความอะ ทำไมรู้สึกมุ้งมิ้ง 555+

ตอนท้ายนี่อยากรู้ความคิดพี่หมอจัง หลังเห็นรูปน้ำฝนละคิดยังไง

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.36 แอบจับมือ & ฝันดี {P.39}{ุ7-11-58}
เริ่มหัวข้อโดย: yymomo ที่ 07-11-2015 21:19:49

คือออ นี่หลับตาข้างนึงมองแล้วนะ ยังดูออกเลย พี่ฟ้าแค่สะพาน ที่ทอดไปหาฝน

แต่ตอนนี้แอบสะใจ ที่ไผ่โดนฝนตอก มันต้องอย่างนี้สิ

ในเมื่อมันคือตัวต้นเหตุทั้งหมด ตอกมันบ้าง อย่าเข้าข้างแต่มันแล้วโทษที่ปลายเหตุ

ปล.ตอนหน้า จะเลิฟซีนหวานหรือ ขมนะ  :hao3:

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.36 แอบจับมือ & ฝันดี {P.39}{ุ7-11-58}
เริ่มหัวข้อโดย: awfsp ที่ 07-11-2015 21:20:52

อิพี่หมอ สามวันดี สี่วันร้ายย   :m20:

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.36 แอบจับมือ & ฝันดี {P.39}{ุ7-11-58}
เริ่มหัวข้อโดย: mild-dy ที่ 07-11-2015 21:25:21

 :pig4:

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.36 แอบจับมือ & ฝันดี {P.39}{ุ7-11-58}
เริ่มหัวข้อโดย: ่jum ที่ 07-11-2015 21:28:00

อยากอ่านตอนต่อไปขึ้นมาทันที

คนอ่านไม่หื่นนะ ใสๆ  :hao6:

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.36 แอบจับมือ & ฝันดี {P.39}{ุ7-11-58}
เริ่มหัวข้อโดย: smoking ที่ 07-11-2015 21:40:31

ชอบประโยคนี้ " คิดช้าไปแล้วเพื่อน กูโดนจนพรุนแล้ว "  o17 o17 o17 ฮาสุดๆเลย

ดูท่าทางน้องน้ำฝนแล้ว คงไม่รอดเงื้อมมือพี่หมอ(โรคจิต)แน่ๆ   :m29:

พี่หมอก็อย่าแกล้งน้องหนักน่ะ สงสารสุดๆเลย  :m5: :m5: :m5:

ป.ล. ตัวอย่างตอนหน้าเรียกเลือดอีกแล้วค่ะ มาต่อไวๆน่าาาาาาา o13 o13 o13

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.36 แอบจับมือ & ฝันดี {P.39}{ุ7-11-58}
เริ่มหัวข้อโดย: My_yunho ที่ 07-11-2015 21:50:00

เหมือนจะหวานนะ แต่ที่ทิ้งท้ายไว้555

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.36 แอบจับมือ & ฝันดี {P.39}{ุ7-11-58}
เริ่มหัวข้อโดย: yaoionlyyes ที่ 07-11-2015 21:59:28

ฮั่นแน่ะ ฮั่นแน่ะ อิพี่หมอ ให้ถ่ายรูปส่งให้ดูนี่คืออยากเห็นหน้าเขาก่อนนอนล่ะซี้ ว้ายยย

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.36 แอบจับมือ & ฝันดี {P.39}{ุ7-11-58}
เริ่มหัวข้อโดย: mam.nalok ที่ 07-11-2015 22:09:24

โอ้ยยยยยอ่านแล้วมันฟูๆในหัวใจยังไงไม่รู้ :hao7: :hao7:

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.36 แอบจับมือ & ฝันดี {P.39}{ุ7-11-58}
เริ่มหัวข้อโดย: TheWanFah ที่ 07-11-2015 22:15:40

พี่หมอควรรู้ใจตัวเองได้แล้ว
อยากเห็นตอนพี่หมอรุกฝน แบบคนชอบคนอื่น

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.36 แอบจับมือ & ฝันดี {P.39}{ุ7-11-58}
เริ่มหัวข้อโดย: fammi50 ที่ 07-11-2015 22:19:23

คืดถึงพี่หมอกับฝนจางงงงงงงงงง หายไปนานเลยอ่า มาต่อทุกวันเป็นการชดใช้ซะ

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.36 แอบจับมือ & ฝันดี {P.39}{ุ7-11-58}
เริ่มหัวข้อโดย: Bellze12 ที่ 07-11-2015 22:39:20

คิดช้าไปแล้วเพื่อน กูโดนจนพรุนแล้ว
  :hao6: :hao6:
น้องฝน  อ๊ายยย

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.36 แอบจับมือ & ฝันดี {P.39}{ุ7-11-58}
เริ่มหัวข้อโดย: Apple_matinie ที่ 07-11-2015 22:56:55

พี่หมอ :hao4: กะลังเล่นเกมอะไรอยู่ :angry2:

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.36 แอบจับมือ & ฝันดี {P.39}{ุ7-11-58}
เริ่มหัวข้อโดย: kysuperlove ที่ 07-11-2015 23:05:56

ชอบพี่หมอแบบเนี้ยยยยยยยยย กี๊ซซซซซ
ชอบตอนที่พี่หมอไม่รังแกฝน ไม่หยาบคายใส่ฝน
แต่แบบแอบเตาะน้องแบบเนี้ย นี่ขนาดไม่รู้ใจตัวเองนะ ยังละมุนขนาดนี้ ฮือออออออออ
แต่ก็ยังไม่อยากให้ฝนหวั่นไหวกับพี่หมอมากอ่ะ อยากให้อิพี่มันเจ็บก่อน
คือมันต้องเจ็บหนักอ่ะ ทำกับฝนไว้เยอะ ฝนอย่าเพิ่งไปหลงคารมนะลูกกกกกก

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.36 แอบจับมือ & ฝันดี {P.39}{ุ7-11-58}
เริ่มหัวข้อโดย: ่patsaporn ที่ 07-11-2015 23:27:50

ฮาฝน โดนจนพรุนแล้ว โถ ลูก ชีวิตเวรกรรมนัก ทำมาประสานมือหมันไส้
ไผ่ดูห่วงฝนไม่จริง ห่วงบ้างไม่ห่วงบ้าง คิดเรื่องตัวเองมากกว่า
เห็นพี่หมอว่าน้องร่านทีไร คนอ่านนี่ขึ้นเลยค่ะ รมเสียกับคนเห็นแก่ตัว

ขอบคุณ่ะ

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.36 แอบจับมือ & ฝันดี {P.39}{ุ7-11-58}
เริ่มหัวข้อโดย: mukmaoY ที่ 07-11-2015 23:39:20

น่ารัก พี่หมอน่ากอดค่ะตอนนี้ ตอนที่ไม่พูดเรื่องชั่วๆอ่ะค่ะ

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.36 แอบจับมือ & ฝันดี {P.39}{ุ7-11-58}
เริ่มหัวข้อโดย: Lovelyjess ที่ 08-11-2015 02:19:37

พี่หมอ หื่น

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.36 แอบจับมือ & ฝันดี {P.39}{ุ7-11-58}
เริ่มหัวข้อโดย: tuek ที่ 08-11-2015 04:13:35

เมื่อไหร่อีพี่หมอจะรู้ใจตัวเองเนี่ย

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.36 แอบจับมือ & ฝันดี {P.39}{ุ7-11-58}
เริ่มหัวข้อโดย: liza sarin ที่ 08-11-2015 05:13:46

รอตอนหน้าค่า

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.36 แอบจับมือ & ฝันดี {P.39}{ุ7-11-58}
เริ่มหัวข้อโดย: Paparazzi ที่ 08-11-2015 07:42:12

ฝนโดนจนพรุนแล้วเหรอลูก 5555 :laugh:

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.36 แอบจับมือ & ฝันดี {P.39}{ุ7-11-58}
เริ่มหัวข้อโดย: alt1991 ที่ 08-11-2015 10:26:19

 :hao6: :hao6:to NC :hao6: :hao6:

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.36 แอบจับมือ & ฝันดี {P.39}{ุ7-11-58}
เริ่มหัวข้อโดย: บูมเบส ที่ 08-11-2015 10:35:16

อีพี่หมอนีเลวตลอดเลยจริง

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.36 แอบจับมือ & ฝันดี {P.39}{ุ7-11-58}
เริ่มหัวข้อโดย: twinmonkey0311 ที่ 08-11-2015 10:54:14

อ่านทันแล้ว สนุกมาก พี่หมอแซบมากแต่ก็เลวมากเหมือนกัน  :pig4:

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.36 แอบจับมือ & ฝันดี {P.39}{ุ7-11-58}
เริ่มหัวข้อโดย: mori406 ที่ 08-11-2015 13:52:33

อยากรู้ตอนที่เค้ามองหา ห่วงหา จีบกันจริงๆเป็นไง

จะน่ารักขนาดไหนนน

ตอนพี่หมอใจสลายบ้างล่ะ

รอคอยๆ  :katai1:

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.36 แอบจับมือ & ฝันดี {P.39}{ุ7-11-58}
เริ่มหัวข้อโดย: GipHxyz ที่ 08-11-2015 18:44:48

รอวันพี่หมอจีบบบบบบ

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.36 แอบจับมือ & ฝันดี {P.39}{ุ7-11-58}
เริ่มหัวข้อโดย: SiHong ที่ 08-11-2015 21:07:20

รอ nc เอ๊ย รอตอนหน้าอยู่นะคะ :katai2-1:

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.36 แอบจับมือ & ฝันดี {P.39}{ุ7-11-58}
เริ่มหัวข้อโดย: mypink801 ที่ 08-11-2015 21:52:22

สงสารน้ำฝนเหมือนเดิม แงแง

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.36 แอบจับมือ & ฝันดี {P.39}{ุ7-11-58}
เริ่มหัวข้อโดย: mystery Y ที่ 08-11-2015 22:07:06

รอตอนต่อไป~

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.36 แอบจับมือ & ฝันดี {P.39}{ุ7-11-58}
เริ่มหัวข้อโดย: SOMCHAREE ที่ 09-11-2015 13:33:06

อ่านรวดเียวจบเลยคร้า
อ่านตอนแรกๆที่พี่หมอโกรธแค้นไผ่แต่ไปลงที่ฝน เราโครตจะไม่ชอบหมอเลย

ตอนหลังๆนี่บางครั้งแอบคิดเหมือนกันนะว่า หรือไผ่จะรักฝนแต่ไม่รู้ตัว แต่อ่านไปอ่านมา ก็รู้แล้วว่ารักแแบบเพื่อน

เรารอวันที่น้องฝนจะเอาคืนจากพี่หมออยู่น้าาาา เอาให้กระอักเลย :katai1: :katai1: //ติดตามนะค่ะ^^

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.36 แอบจับมือ & ฝันดี {P.39}{ุ7-11-58}
เริ่มหัวข้อโดย: ณ ที่เดิม™ ที่ 10-11-2015 14:43:52

รอ nc ตอนหน้า ฮูเร่!!!!  :z2:

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.36 แอบจับมือ & ฝันดี {P.39}{ุ7-11-58}
เริ่มหัวข้อโดย: lipure ที่ 11-11-2015 02:01:53

อยากอ่านแว้วววว  :hao7: :hao7: :hao7:

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.37 กลืนกิน {P.40}{ุ11-11-58}
เริ่มหัวข้อโดย: memew ที่ 11-11-2015 20:36:44

Chapter : 37 : กลืนกิน
[พี่หมอ...♡]
♡
♡

ผมมองใบหน้าบูด ๆ ที่อยู่ในจอสี่เหลี่ยมตรงหน้า ฝนในชุดนอนลายทางแบบเดียวกันทั้งเสื้อและกางเกง มันไม่ได้มีเสน่ห์เลยสักนิด ไหนจะใบหน้าบูด ๆ นั้นอีก
 
แต่ก็ทำให้ผมยิ้มได้…
 
ผมวางมือถือไว้ข้างเตียง ค่อย ๆ ผ่อนลมหายใจลง ถ้าเป็นฟ้า ผมจะกล้าขอให้ทำแบบนี้ไหม แล้วฟ้าจะถ่ายภาพแบบไหนมาให้ผมดู ผมพยายามจะนึกภาพฟ้า แต่ภาพที่เห็นตอนนี้กลับกลายเป็นใบหน้าบูดบึ้งของคนที่ผมเพิ่งส่งเมสเสจไปบอกฝันดีเมื่อกี้นี้มาแทน

ผมคลี่ยิ้มนิด ๆ แล้วหลับใหลไปทั้งอย่างนั้น



















ผมได้รับคำสั่งให้ไปดูงานต่างประเทศสองอาทิตย์ แต่ก่อนก็ดี๊ด๊าดีอยู่หรอก เพราะจะได้ไม่ต้องอยู่ร่วมชายคาเดียวกับน้องนอกไส้อย่างไผ่ แต่มาครั้งนี้ผมชักอยากให้คำสั่งนั้นถูกยกเลิกขึ้นมาทันที แต่นี่เป็นคำสั่งจากอาจารย์ไพศาล ผมต้องไปหาท่านบ้าง เพราะท่านให้ความกรุณากับผมเรื่องงานมาเยอะแล้ว
 
นานแค่ไหนแล้ว ที่ผมไม่ได้กอดฝน...

ผมหลับตาลง ภาพของมันลอยเด่นขึ้นมา ผมลืมตา ล้วงหยิบมือถือขึ้นมาดู ใช้เวลาคิดไม่ถึงสิบวิผมก็กดโทรออกทันที
 
“กูไม่รู้ว่ามึงเป็นใครนะ แต่อย่ามายุ่งกับน้ำฝนอีก!!”
 
“ไผ่เอามือถือกูคืนมา!!”

ผมเบรกเสียงที่กำลังจะพูดไว้ ขมวดคิ้วฟังสิ่งที่เกิดขึ้น แต่สายถูกตัดไปแค่นั้น ผมมองโทรศัพท์งง ๆ
 
เมื่อกี้นี้เสียงไผ่แน่ ๆ

ผมนิ่งคิด จากสิ่งที่ไผ่พูดเมื่อกี้ มันคงไม่รู้ว่าคนที่โทรไปเป็นผม ฝนอาจไม่ได้เมมชื่อผมไว้ หรืออาจเมมด้วยชื่ออื่น ซึ่งไผ่มันคงเห็นและกดรับเอง
 
ไผ่มันเกลียดผมมาก มันคงไม่เมมเบอร์ผมไว้ในเครื่องแน่ ๆ(แต่ผมมีเบอร์มัน) ผมนิ่งคิด จะโทรไปหามันอีกรอบตอนนี้เพื่อให้ไผ่รู้ความจริงไปเลย หรือว่าโทรกลับทีหลัง เพื่อให้ทุกอย่างเป็นความลับต่อไปดี
 
ยังไม่ทันได้ตัดสินใจอะไร ก็มีเสียงเรียกเข้าจากคนที่ผมเพิ่งโทรหาเมื่อกี้ ผมกดรับ
 
“มีอะไร!”
คราวนี้เป็นเสียงของน้ำฝน มันกระชากเสียงถามห้วน ๆ
 
“อยู่กับใคร”
 
“คนเดียว”                                 
 
“ไผ่ล่ะ”
 
“กลับไปแล้ว มีอะไรก็ว่ามา”
มันรีบตัดบท
 
“ถ่ายรูปส่งมาให้ดูก่อน จะได้เชื่อว่าอยู่คนเดียวจริง ๆ”
 
“พี่หมอ!”
 
“ถ่ายมา”
ผมบังคับ มันตัดสายไป สักพักก็มีข้อความภาพส่งมา ผมกดเปิดดู มันอยู่ในชุดเสื้อยืดสีเขียว หน้าบูดเป็นตูดลิง ผมหัวเราะหึ ๆ กดโทรกลับ รอไม่นานมันก็รับสาย
 
“ออกมาเจอกันหน่อย”
 
“ไม่ไป”

ผมถอนหายใจแรง มันจะปฏิเสธไปทำไม ในเมื่อมันไม่เคยทำได้สักครั้ง
 
“ถ้าไม่ออกมาเองจะไปรับที่บ้าน”

ปลายสายเงียบ
 
“ถ้าเงียบ จะแปลว่าให้ไปรับที่บ้าน”
 
“อย่ามานะ!” มันรีบห้ามเสียงดัง “จะนัดเจอที่ไหนก็ว่ามา ชาติก่อนผมคงทำเวรทำกรรมไว้กับพี่แน่ ๆ ชาตินี้ถึงต้องมาเจอกันแบบนี้”

ผมหัวเราะหึ ๆ
 
“หน้าโลตัสเล็กก็ได้ ถ้าไม่อยากให้คนในบ้านรู้ จะวนรถไปรับ”
ผมบอกแค่นั้น กดวางสาย คว้าของทุกอย่างเดินออกจากโรงพยาบาลไป
 
ไม่เกินชั่วโมงหลังจากนั้นคนที่เป็นภาพถ่ายในมือถือก็มานั่งหน้าบูดอยู่ในรถผมแล้ว
 
“มีธุระอะไรก็ว่ามา”
 
“ไม่ต้องเร่งหรอก ยังไงก็ได้ทำธุระของเราแน่ ๆ”

มันหันขวับมามอง
 
“ผมหมายถึงธุระจริง ๆ ไม่ใช่เรื่องนั้น”
 
“บังเอิญธุระของฉันมีแค่เรื่องนั้นเรื่องเดียว”

มันจ้องผมเขม็งราวกับจะกินเลือดกินเนื้อ ถ้ามันฆ่าผมได้ ป่านนี้มันคงทำไปแล้ว
 
“ผมว่าพี่เลิกทำแบบนี้ดีกว่า ไผ่มันเริ่มสงสัยแล้ว”
 
“ก็ดี เพราะฉันอยากให้มันรู้ความจริงอยู่แล้ว”
 
“แต่ผมไม่อยากให้รู้”

ผมยกยิ้ม หันไปมอง จับคางมันไว้ บังคับให้ดวงตาวาวโรจน์นั้นจ้องตรงมาที่ผม
 
แต่ไผ่มันรู้แล้วล่ะ...

ถึงจะไม่ทั้งหมดก็เถอะ
ผมบอกสิ่งนี้กับมันอยู่ในใจเท่านั้น ปล่อยคางมันออก หันไปจับพวงมาลัยเมื่อไฟเขียวมา
 
ผมขับรถมุ่งตรงไปที่คอนโด มันเริ่มกระสับกระส่าย
 
“พี่หมอ”

ผมจอดรถ เดินนำขึ้นห้อง มันตามมาเงียบ ๆ กระทั่งเข้ามาในห้อง
 
“พี่หมอ” มันเงยหน้าขึ้นมาเรียกผมด้วยน้ำเสียงจริงจัง “ทำไมพี่ถึงเกลียดไผ่มันด้วย ทั้งที่มันก็เป็นคนดี มันไม่ได้สร้างความเดือดร้อนอะไรให้พี่นี่ ยังไงก็เป็นพี่น้องกัน”
 
“ไปถามไผ่มันสิ ไผ่น่าจะให้คำตอบได้ดีกว่าฉัน เพราะคนเริ่มก่อนคือหมอนั่น”

มันเม้มปากแน่น
 
“ถ้ามันพูดดีกับพี่ พี่จะคืนดีกับมันใช่ไหม”

ผมยักไหล่
 
“ไม่รับปาก”
 
“ผมขอร้องล่ะ ยังไงก็เป็นพี่น้องกันแล้ว ถึงจะคนละพ่อละแม่ก็เถอะ เห็นแก่คุณพ่อคุณแม่ก็ได้ ถ้าพี่หมอดีกับมันสักหน่อย มันอาจจะยอมอ่อนข้อให้ก็ได้”
 
“ฉันไม่อยากได้ยินเรื่องของไผ่ตอนนี้นะ”
ผมดึงตัวมันเข้ามาชิด
 
“แต่…”
 
“ฉันต้องเดินทางไปเยอรมันสองอาทิตย์”
ผมบอกมันตัดบท ไม่รู้เหมือนกันว่าจะบอกไปทำไม บอกไปแล้วได้อะไร มันจะสนใจไหม แต่ในชีวิตผม นอกจากพ่อแล้วก็มีมันนี่แหละ ที่ผมชักอยากให้รู้ความเป็นไปในชีวิตผมมากขึ้น
 
มันมองผมอึ้ง ๆ คงแปลกใจว่าจะบอกมันทำไมเหมือนกัน 

ผมยกยิ้ม เกลี่ยแก้มมันเบา ๆ
 
“จะไม่มีคนอยู่กวนใจนายกับไผ่ไปอีกสองอาทิตย์ เพราะงั้นทำตัวให้ดี ๆ หน่อย”
พูดจบผมก็ก้มปิดปากมันทันที มันพยายามเบี่ยงหน้าหนี ละล่ำละลักพูด
 
“อย่าพี่หมอ ทำแบบนี้ไม่คิดรึไงว่าผลของมันจะเป็นยังไง ถ้าพี่ฟ้ารู้ พี่ก็ไม่มีสิทธิ์ในตัวพี่ฟ้า ถ้าพ่อรู้ท่านจะผิดหวังในตัวพี่แค่ไหน ไหนจะที่โรงพยาบาลอีก พี่จะถูกตราหน้าว่าเป็นโรคจ…อื้อ”
ผมปิดปากมันอีกรอบ ขยับแทรกลิ้นเข้าไปหยุดเสียงน่ารำคาญนั้น มันยังไม่หยุดพยายามเบี่ยงหน้าหนี พอ ๆ กับสองมือที่ช่วยกันผลักผมออก
 
ผมเคยบอกแล้วว่าถ้ามันแข็งแรงดี มันจะดิ้นรนสุดฤทธิ์ และถ้าผมยังขืนจูบมันรุนแรง มันจะยิ่งต่อต้าน

ยกเว้น..
 
ผมเปลี่ยนจากจูบแบบบดขยี้มาเป็นจูบผะแผ่ว ทำให้อ่อนโยนที่สุด พอ ๆ กับสองมือที่รัดมันแน่นอย่างคุกคาม แปรเปลี่ยนมาเป็นรัดเบา ๆ อย่างอ่อนโยนแทน
 
มันได้ผลดียิ่งกว่าอะไร
 
เสียงครางห้ามอึกอักในลำคอตอนแรกแปรเปลี่ยนมาเป็นเสียงครางหวาน ๆ ร่างที่ดิ้นรนอยู่ค่อย ๆ หยุดนิ่ง หนำซ้ำยังขยับทั้งปากและเรือนร่างตอบรับการเล้าโลมจากผมด้วย

ผมค่อย ๆ ถอนปากออกเมื่อมันเลิกขัดขืน แตะริมฝีปากกลับไปใหม่อย่างผะแผ่ว ทำทุกอย่างอย่างอ่อนโยนที่สุดผสมหยอกล้อนิด ๆ ดวงตามันที่จ้องกลับฉ่ำเยิ้มน่ามอง ผมไม่ให้โอกาสมันได้พูดอะไรอีก ดันตัวมันถอยหลังไปชิดขอบเตียง ก่อนผลักมันลงไปนอนบนนั้น ครอบครองกลีบปากมันไว้อีกครั้ง
 
เวลานี้ผมอยากให้มันคิดถึงแต่เรื่องของผมเท่านั้น 
 










ผ่านช่วงพายุร้อนแรงไป ผมนั่งกึ่งนอนพิงหมอนไว้ ร่างกายเปลือยเปล่าโดยมีร่างของน้ำฝนนอนเกยทับอยู่ด้านบน เหงื่อไคลมันไหลย้อยเป็นทาง ลมหายใจขาดห้วง คราบอะไรต่อมิอะไรเต็มขามันไปหมด จริง ๆ ผมไม่ชอบนะ แต่สำหรับมัน ผมยอมให้คนหนึ่ง เพราะนี่เป็นสัญลักษณ์ว่าผมได้แนบชิดมันขนาดไหน พอลมหายใจกลับมาเป็นปกติ ผมเสยคางมันขึ้น จะจูบอีกรอบ แต่มันเบี่ยงหน้าหนี
 
“พอแล้ว”

ผมไม่ฟัง จับมันพลิกลงไปนอนหงายแทนที่ ในขณะที่ผมตะแคงข้างชิดตัวมันไว้ สอดแขนใต้คอมันแทนหมอน ล็อกให้หน้ามันอยู่นิ่ง ๆ เพื่อรับจูบจากผม
 
“พอ...”
มันยังไม่ยอมแพ้
 
“พักเบรกไปอาบน้ำกันก่อนก็ได้”
ผมลุกขึ้นช้อนอุ้มมันเดินเข้าห้องน้ำไป มันโวยวาย แต่ผมไม่คิดจะหยุด นาน ๆ ทีแช่อ่างก็ดีเหมือนกัน ผมก้าวลงอ่างพร้อมมัน หันไปเปิดน้ำ ล็อกให้มันนั่งหันหน้าไปทิศทางเดียวกัน มันดิ้นใหญ่ แต่คีมแขนผมล็อกมันไว้แน่น แงะยังไงก็แงะไม่หลุดหรอก ถึงผมจะเป็นหมอ แต่ก็เป็นหมอที่รักสุขภาพพอควร อย่างน้อยผมก็เข้าฟิตเนสที่โรงพยาบาลจัดไว้ให้อาทิตย์ละไม่ต่ำกว่าสองสามครั้ง
 
“ปล่อย ผมจะกลับบ้านแล้ว”
 
“คืนนี้นอนนี่แหละ”
ผมสั่ง มันหันมามองตาขวาง
 
“นี่ผมถามจริง ๆ เถอะ ทำแบบนี้ไม่รู้สึกผิดบ้างรึไง อย่างน้อยพี่ก็กำลังจีบพี่ฟ้าอยู่นะ”
 
“ไม่นี่”
 
“เลว พี่มันไม่คู่ควรกับพี่ฟ้าเลยสักนิด พี่ฟ้าดีเกินไปสำหรับคนเลว ๆ แบบพี่”
มันทุบต้นแขนผมปั๊ก ๆ

เจ็บนะครับไม่ใช่ไม่เจ็บ ผมรวบจับสองข้อมือมันไว้ด้วยมือเดียว กดตัวมันแนบอกแน่น ก้มงับใบหูเบา ๆ
 
“แล้วฉันเหมาะกับคนแบบไหนล่ะ หรือว่าคนร่าน ๆ แบบนาย”
 
“ผมเกลียดพี่”
 
“ปากบอกเกลียด แต่ร่างกายนายมันคงหลงรักฉันเข้าให้แล้วล่ะ เพราะพอเข้าไปได้ทีไร เห็นรัดแน่นทุกที”
แก้มขาวแดงเถือกอย่างเห็นได้ชัด ผมหัวเราะหึ ๆ ลูบไล้ผิวเนื้อหน้าท้องมันภายใต้สายน้ำที่กำลังสูงท่วมขึ้นมาเรื่อย ๆ 
 
“เกลียดก็คือเกลียด”
มันหันมายืนยันตาวาว ผมจ้องมองดวงตานั้น ยิ้มเย็น
 
“เขาบอกมนุษย์ไม่ชอบพูดอะไรตรงกับใจ ฉันถามเอาจากร่างกายนายง่ายกว่า”
ผมก้มงับใบหูมันอีกรอบ ลูบไล้ผิวเนื้อมันไปมา แน่นอนว่ามันต้องขัดขืนอยู่แล้ว ทั้งเบี่ยงหน้าหนี ทั้งพยายามยื้อจะลุก แต่ผมรัดแน่นจนมันลุกหนีไปไหนไม่ได้ ผมเคลื่อนมือขึ้นมาคลึงยอดอกมันเบา ๆ มันผวาเฮือกลดแรงดิ้นลง ปากก็ยังไม่หยุดเลาะเล็มซอกคอกับใบหูมัน
 
“คบกับไผ่มันมากี่ปีแล้ว”
 ผมกระซิบถาม งับใบหูมันอีกรอบเบา ๆ
 
“เรื่องของผม ปล่อย!”
มันยังดิ้นไม่หยุด พยายามเบี่ยงหลบปากที่กำลังรุกรานของผม
 
“ตอบมาดี ๆ”
 
“ห้าปี”
 
“หึ ร่านแต่เด็ก”
 
“ผมหมายถึงคบกันอย่างเพื่อนมาห้าปี ไม่ได้คบกันอย่างที่พี่คิด”

คิดว่าผมจะเชื่อคำมันรึไง
 
“นิสัยของคนร่าน มักจะบอกว่าไม่ได้เป็นอะไรกับแฟนเสมอ”
 
“ผมพูดจริง”
 
“แต่ฉันไม่เชื่อ”
ผมจับคางมันไว้ ล็อกให้อยู่นิ่ง ๆ แล้วก้มลงไปปิดปากแหล ๆ ของมันไว้

ฟังเสียงมันครางเพราะกว่ามันพูดเยอะ

























และแล้วผมก็มาถึงเยอรมัน
 
“คนที่ส่งข้อความมาให้ต้องเป็นแฟนสาวแน่ ๆ ไม่งั้นคงไม่ทำให้หมอหนุ่มอย่างคุณยิ้มกริ่มได้ขนาดนี้”
เสียงทักนั้นทำเอาผมรีบเก็บมือถือลงกระเป๋ากางเกงอย่างรวดเร็ว
 
“ก็ไม่เชิงครับ”
ผมตอบรับกึ่งปฏิเสธ
 
จริง ๆ ผมไม่ชอบพวกแอพวุ่นวายอย่างพวกแอพแชทต่าง ๆ แต่มาเที่ยวนี้ผมตัดสินใจสมัครไลน์ไว้ใช้ติดต่อกับใครบางคน ของผมไม่กลัวเปลืองเท่าไหร่หรอก แต่อีกฝ่ายคงไม่ส่งข้อความมีราคามาถึงผมแน่ ๆ จริง ๆ ไอ้หมอนนท์มันคะยั้นคะยอให้ผมทำไว้ตั้งนานแล้ว แต่ผมไม่ชอบ เพราะขี้เกียจมานั่งแชท อีกอย่างกลัวเสียการเสียงานด้วย
 
ผมสั่งให้ฝนส่งภาพมาให้ผมดูวันละภาพ วันนี้ก็เหมือนกัน มันอยู่ในชุดนักเรียนกำลังกินข้าวขาหมูในร้านแห่งหนึ่ง

ทั้งที่ไม่มีอะไร แต่ผมก็เพียรหยิบรูปนั้นขึ้นมาดูทุกครั้งที่ว่าง
 
“รีบแต่งงานเร็ว ๆ ก็ดี จะได้มีลูกทันใช้”
อาจารย์ไพศาลตบไหล่ผมเบา ๆ

ผมนึกหน้าฟ้า ถ้าผมแต่งงานกับเธอ ลูกเราคงน่ารักน่าดู
 
ก่อนภาพของใครบางคนจะฉายเข้ามาแทนที่

แล้วถ้าบังเอิญคนนั้นไม่ใช่ฟ้า แต่เป็นน้ำฝนล่ะ...

ผมรีบสลัดภาพมันทิ้งไปทันที
 
มันเป็นแค่เครื่องมือระบายความแค้นของผมเท่านั้น ไม่มีอะไรมากไปกว่านั้น
 








หลังจากเข้าแล็บที่โรงพยาบาลกับอาจารย์ไพศาลจนดึก ผมกลับเข้าโรงแรมอีกครั้ง โยนเอกสารทั้งหมดลงบนโต๊ะ คลี่ถอดเนกไท ถอดเสื้อผ้าออกจากตัวเดินเข้าห้องน้ำไป หลังจากนอนแช่น้ำประมาณยี่สิบนาทีผมก็ลุกขึ้นอาบน้ำล้างตัว ใส่ชุดนอนออกมาหยิบเอกสารทบทวนสิ่งที่ได้ทำไปวันนี้
 
ได้ยินเสียงไลน์ดังขึ้นเบา ๆ ผมเบรกสิ่งที่กำลังอ่านอยู่ลง หยิบมาเปิดดู เลิกคิ้วสูงเพราะมีภาพฝนส่งมาให้ ทั้งที่ผมขอมันไปแค่วันละภาพเท่านั้น
 
เป็นภาพใบหน้าบูด ๆ ของมันพร้อมคำบรรยายบนภาพที่น่าจะใช้แอพแต่งภาพทำเอา
 
‘ขอให้ใครก็ตามที่เห็นภาพนี้ ฝันร้าย โชคร้าย ตายเร็ว ๆ’

ผมหัวเราะหึ ๆ กับสิ่งที่มันทำ ไอ้ที่เครียด ๆ อยู่หายไปเลย
 
จริง ๆ ผมเป็นคนไม่ชอบถ่ายรูป แต่ผมก็ยกมือถือขึ้น กดถ่ายตัวเองไปหนึ่งแชะ ทำหน้าเรียบ ๆ สไตล์เดิมตัวเองนั่นแหละ กดส่งไป

เขียนข้อความใต้ภาพไปสั้น ๆ
 
‘ระวังจะโดนปีศาจร้ายตัวนี้กอดทั้งคืน’
 
มันแค่ส่งสติกเกอร์ตัวการ์ตูนที่ทำหน้าแลบลิ้นปลิ้นตามาให้เท่านั้น ผมหัวเราะหึ ๆ วางมือถือลง หยิบชีทงานมาอ่านต่อ


To be Con..
สองคนนี้เขาไม่ได้รักกัน ไม่ได้คิดอะไรต่อกันเลย พวกเขาเกลียดกันอยู่ เชื่อคนเขียนสิ คนเขียนรู้!!

มีคนถามว่า ทำไมฝนไม่บอกความจริงกับพี่หมอ คำตอบคือ บอกไปพี่หมอก็ไม่เชื่ออยู่ดี :hao5:

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.37 กลืนกิน {P.40}{ุ11-11-58}
เริ่มหัวข้อโดย: ▶August5th◀ ที่ 11-11-2015 20:45:23

นั่นไง ฝนบอกความจริงกับพี่หมอละว่ากับไผ่เป็นแค่เพื่อน พี่หมอไม่เชื่อจริงๆ ด้วย หึหึ
แล้วตอนไหนพี่หมอมันจะเชื่อละเนี่ย!!


เชื่อครับๆ ว่าสองคนเกลียดกันมากๆๆๆๆ ไม่คิดอะไรกันเล๊ย 55555+

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.37 กลืนกิน {P.40}{ุ11-11-58}
เริ่มหัวข้อโดย: HISY ที่ 11-11-2015 20:47:31

 ตอนท้ายมุ้งมิ้งไปป่ะ  :-[

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.37 กลืนกิน {P.40}{ุ11-11-58}
เริ่มหัวข้อโดย: Paparazzi ที่ 11-11-2015 20:56:19

 :hao7: :hao7: :hao7:

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.37 กลืนกิน {P.40}{ุ11-11-58}
เริ่มหัวข้อโดย: honey_noii ที่ 11-11-2015 21:00:46

 :laugh: นานๆทีเค้าจะมุ้งมิ้งกันบ้างเนอะ พี่หมอกะน้ำฝนเนี่ย

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.37 กลืนกิน {P.40}{ุ11-11-58}
เริ่มหัวข้อโดย: painture ที่ 11-11-2015 21:02:31

โอเคตอนนี้น่ารักว่ะ พี่หมอ 555555555
มันน่ารักแบบดุๆแฮะ อิอิอิ ชอบบบบบบบบบบบ

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.37 กลืนกิน {P.40}{ุ11-11-58}
เริ่มหัวข้อโดย: mypink801 ที่ 11-11-2015 21:04:29

อิพี่หมอโง่!! น้ำฝนบอกความจริงแล้วก็ไม่เชื่อ เสียใจทีหลังแน่ๆ
แอบมุ้งมิ้งเบาๆ  :o8: รักกันสักทีเถิด เพี้ยงงงง

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.37 กลืนกิน {P.40}{ุ11-11-58}
เริ่มหัวข้อโดย: Ginny Jinny ที่ 11-11-2015 21:06:51

เมื่อไหร่จะเปิดใจซะทีนะพี่หมอแซม  :pigangry2:

สงสานฝนง่า  :ling3: อยากให้รักกันฟรุ้งฟริ้งกุ๊งกิ้งซะที

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.37 กลืนกิน {P.40}{ุ11-11-58}
เริ่มหัวข้อโดย: My_yunho ที่ 11-11-2015 21:10:21

การกระทำมันบอกทุกอย่างแล้ว นี่เกลียดกันใช่ไหม555

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.37 กลืนกิน {P.40}{ุ11-11-58}
เริ่มหัวข้อโดย: nammon_wk ที่ 11-11-2015 21:12:53

ค่ะ พี่หมอ....ไม่เชื่อก็ไม่เชื่อ แต่ห่างไม่ได้เลย เหอๆๆ :hao3:

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.37 กลืนกิน {P.40}{ุ11-11-58}
เริ่มหัวข้อโดย: lizzii ที่ 11-11-2015 21:14:02

น้องฝนน่ารักอ้ะะะ มีการส่งรูปมากู้ดไนท์ 5555

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.37 กลืนกิน {P.40}{ุ11-11-58}
เริ่มหัวข้อโดย: nevergoodbye ที่ 11-11-2015 21:18:05

โอ๊ย พี่หมอจะเข้าใจฝนตอนไหนคะเนี่ย ไม่มีวี่แววเลยจริงๆ

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.37 กลืนกิน {P.40}{ุ11-11-58}
เริ่มหัวข้อโดย: veeveevivien ที่ 11-11-2015 21:27:07

 :hao6: :hao6: :hao6:

เชื่อจร้าาา ว่าสองคนนี้เค้าเกลียดกัน ดูดิ ส่งข้อความหากันได้น่าเกลียดมาก

ฮาอีพี่หมอหัดเล่นไลน์เนี้ยแหละ จะกลับไปเป็นวัยรุ่นหรออออ :hao3: :hao3:

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.37 กลืนกิน {P.40}{ุ11-11-58}
เริ่มหัวข้อโดย: mukmaoY ที่ 11-11-2015 21:27:48

พี่หมอมันก็ช่างหลง ทั้งๆที่เขามีแฟนแล้ว(คิดเองเออเอง)
หลงโดยไม่นึกถึงอะไรเลย อะไรๆก็ฝน :laugh:

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.37 กลืนกิน {P.40}{ุ11-11-58}
เริ่มหัวข้อโดย: yaoionlyyes ที่ 11-11-2015 21:29:03

ว้อย เขินแทน ฮื่อ

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.37 กลืนกิน {P.40}{ุ11-11-58}
เริ่มหัวข้อโดย: smoking ที่ 11-11-2015 21:33:50

 :katai2-1: :katai2-1: :katai2-1: ชอบๆ พี่หมอโรคจิตทำตัวมุ้งมิ้งก็เป็น

ป.ล. มาต่อเร็วๆน่ะ ตั้งตารออยู่

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.37 กลืนกิน {P.40}{ุ11-11-58}
เริ่มหัวข้อโดย: Bellze12 ที่ 11-11-2015 21:47:14

เขาแอบน่ารัก มุ้งมิ้งกันอยู่นะจ๊ะ
อยากให้พี่หมอหลงฝนจนโงหัวไม่ขึ้นกว่านี้อีก
ชอบๆ

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.37 กลืนกิน {P.40}{ุ11-11-58}
เริ่มหัวข้อโดย: lipure ที่ 11-11-2015 21:48:32

เห้อ อยากให้พี่หมอรู้ความจริงซักที

ว่าไผ่กับฝน ไม่ได้เป็นอะไรกัน

 :hao5: :hao5: :hao5:

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.37 กลืนกิน {P.40}{ุ11-11-58}
เริ่มหัวข้อโดย: ดวงตะวัน ที่ 11-11-2015 21:50:13

น่ารักจังทั้งพี่หมอและน้องฝน ห่างกันไม่ได้เลยจริงๆ

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.37 กลืนกิน {P.40}{ุ11-11-58}
เริ่มหัวข้อโดย: Baitaew ที่ 11-11-2015 21:56:50

ทุกอย่างค่อยๆเป็นค่อยๆไป

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.37 กลืนกิน {P.40}{ุ11-11-58}
เริ่มหัวข้อโดย: pedchara ที่ 11-11-2015 22:01:27

แหมมมมมม หมั่นไส้นางหมอเต็มที่
ชอบก็บอกน้องมันไป

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.37 กลืนกิน {P.40}{ุ11-11-58}
เริ่มหัวข้อโดย: angelhani ที่ 11-11-2015 22:24:19

มุ้งมิ้ง

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.37 กลืนกิน {P.40}{ุ11-11-58}
เริ่มหัวข้อโดย: Nus@nT@R@ ที่ 11-11-2015 22:26:26

แหม...มุ้งมิ้งเชียวอิพี่หมอ

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.37 กลืนกิน {P.40}{ุ11-11-58}
เริ่มหัวข้อโดย: liza sarin ที่ 11-11-2015 22:42:24

 :impress2: :o8: :-[

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.37 กลืนกิน {P.40}{ุ11-11-58}
เริ่มหัวข้อโดย: SiHong ที่ 11-11-2015 22:48:29

บทนี้น่ารักมากๆ เชื่อเลยว่าเกลียดกัน :-[

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.37 กลืนกิน {P.40}{ุ11-11-58}
เริ่มหัวข้อโดย: Apple_matinie ที่ 11-11-2015 23:00:51

ตอนไหนฝนจะหลุดพ้น

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.37 กลืนกิน {P.40}{ุ11-11-58}
เริ่มหัวข้อโดย: ♠DekDoy♠ ที่ 11-11-2015 23:30:59

ไอ้ตอนส่งรูปผ่านไลน์นี่คืออัลไลลลลลลลลล ทำไมมันมุ๊งมิ๊งอย่างนี้ล่าาาาาาาา อิพี่หมอนี่ไม่เชื่อฝนเลยนะ ถ้าฝนกะไผ่เป็นแฟนกันจริง ๆ 5 ปีที่ผ่านมาฝนจะรอดมาเหลือแกมั้ยหล่ะ แหม่ถามไม่คิด

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.37 กลืนกิน {P.40}{ุ11-11-58}
เริ่มหัวข้อโดย: nutty ที่ 11-11-2015 23:38:37

น่าสงสารพี่หมอทึ่หลอกตัวเองว่าสนใจฟ้า
คนไม่รักไปเมืองนอก ไม่คิดถึงกันขนาดนี้

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.37 กลืนกิน {P.40}{ุ11-11-58}
เริ่มหัวข้อโดย: PHA_ ที่ 12-11-2015 00:05:49

งืออออ น่ารักแรงงง
นี่ไม่รักกันหรอเนี่ย คุณคะ คนปกติเค้าไม่มานั่งคุยกับเครื่องมือแก้แค้น ไม่มานั่งดูรูปทั้งวันหรอกนะคะ
แถมดูละยิ้มอีก เท่านั้นไม่พออยากให้เค้าเห็นหน้าตัวเองอีก
โอ้โห นี่รอวันรักกันเลยค่ะ มดคงมาทั้งรัง :hao7:

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.37 กลืนกิน {P.40}{ุ11-11-58}
เริ่มหัวข้อโดย: ่patsaporn ที่ 12-11-2015 00:19:35

ชอบอ่านมุมพี่หมอมากกกก คนฉลาดแต่กับเรื่องความรักนี่โคตรโง่เลย แต่บางทีก็ไม่ชอบที่แกขู่น้องออกมานอนด้วยเรื่อย
มันดูแบบอยากได้เซ็กส์ ถ้าวันไหนแกเรียกน้องมานอนกอดเฉยๆ เราคงเชื่อว่าแกรักจริง แหม หลงเด็กไหม ถามใจดูนะหมอ
เอารูปมาดูยิ้มน้อยยิ้มใหญ่ น้ำฝนนี่ถ้ารู้จักอ้อนดีๆ พี่หมอหลงตายเลย แต่คุยกันดีๆ ได้กี่คำ มัวแต่ทะเลาะกัน
หมออะไรโคตรกวน ไม่ต้องพูดเหตุผลไรทั้งนั้นล่ะ เมื่อยปาก แกไม่ฟัง

ขอบคุณค่ะ

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.37 กลืนกิน {P.40}{ุ11-11-58}
เริ่มหัวข้อโดย: Freja ที่ 12-11-2015 01:45:08

Oh Sam,  you are head over heels in love with Fon!
You just don't know yet.

มีใครได้ยินเสียงอะไรไหมคะ?

เสียงดัง  โครม    พี่หมอตกหลุมรักน้องฝนแค่นางซึนจนไม่รู้ตัวเท่านั้นเอง.

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.37 กลืนกิน {P.40}{ุ11-11-58}
เริ่มหัวข้อโดย: SOMCHAREE ที่ 12-11-2015 02:31:19

พี่หมอนี่ก็ฉลาดทุกเรื่องนะ แต่ทำไมเรื่องนี้ฉลาดน้อยจุง อุ๊ป!!!

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.37 กลืนกิน {P.40}{ุ11-11-58}
เริ่มหัวข้อโดย: tuek ที่ 12-11-2015 04:31:37

ไอ้พี่หมอคงยังไม่รู้หัวใจตัวเองละสิ

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.37 กลืนกิน {P.40}{ุ11-11-58}
เริ่มหัวข้อโดย: mystery Y ที่ 12-11-2015 07:02:47

เหมือนจะดีแล้วนะ

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.37 กลืนกิน {P.40}{ุ11-11-58}
เริ่มหัวข้อโดย: nokkkey ที่ 12-11-2015 08:54:45

พี่หมออออออ  :ling1: เชื่อฝนหน่อยส ซักนิ้ดดด  :hao5:
เหมื่อไหร่พี่หมอจะเข้าใจฝนนะ ฮือออ  :sad4:

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.37 กลืนกิน {P.40}{ุ11-11-58}
เริ่มหัวข้อโดย: khwanruen ที่ 12-11-2015 10:23:40

พี่หมอมุ้งมิ้งเนาะ  :hao3:
เชื่ิอละว่าคู่นี้เค้าเกลียดกัน  :-[

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.37 กลืนกิน {P.40}{ุ11-11-58}
เริ่มหัวข้อโดย: Mouse2U ที่ 12-11-2015 12:55:41

ก็ทุกครั้งที่เจอกันไผ่กับฝนแกล้งเป็นแฟนกันตลอด พอคราวนี้มาบอกว่าไม่ใช่็ก็ยากอยู่เหมือนกันนะคะที่พี่หมอจะเปลี่ยนความเชื่อ

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.37 กลืนกิน {P.40}{ุ11-11-58}
เริ่มหัวข้อโดย: MinKKniM ที่ 12-11-2015 14:13:41

โถ...อยากมีคนมาเกลียดกันแบบนี้บ้างจังเลย เกลี๊ยดเกลียด

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.37 กลืนกิน {P.40}{ุ11-11-58}
เริ่มหัวข้อโดย: awfsp ที่ 12-11-2015 18:39:45

ปากก็บอกว่าเกลียดน้าา  แต่ดูทำเข้า

ฟรุ้งฟริ้งไปอีกกก :hao7: :hao7:

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.37 กลืนกิน {P.40}{ุ11-11-58}
เริ่มหัวข้อโดย: ่jum ที่ 12-11-2015 18:50:31

แอร้ยยย  :-[ โมเม้นมุ้งมิ้งตอนท้ายนี่มันอะไรกันเนี่ยะ พาใจหวิวๆ

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.37 กลืนกิน {P.40}{ุ11-11-58}
เริ่มหัวข้อโดย: noozzz ที่ 12-11-2015 21:04:23

แล้วตอนนี้รูปน้ำฝนถูกลบไปกี่รูปแล้วล่ะ หรือไปๆมาๆลืมเรื่ิองนี้ไปแล้ว

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.37 กลืนกิน {P.40}{ุ11-11-58}
เริ่มหัวข้อโดย: naoai ที่ 12-11-2015 21:18:47

ไฝ่รู้ความจริง(ไม่ทั้งหมด)ก็ไม่เห็นจะมีอะไรเปลี่ยนแปลง อีหมอแซมบัคก็ยังเหมือนเดิม ฝนก็เหมือนเดิม เกลียดพี่หมอแต่ครางซะเต็มพิกัด พี่ฟ้าก็สวยไปวันๆ เหมือนเดิม ผู้แต่งครับ เมื่อไรจะถึงช่วงตื่นเต้นเร้าใจกว่านี้อะ

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.37 กลืนกิน {P.40}{ุ11-11-58}
เริ่มหัวข้อโดย: twinmonkey0311 ที่ 12-11-2015 21:39:01

เราก็จะพยายามเชื่อว่าตอนนี้พี่หมอกับน้ำฝนเค้าไม่ได้รู้สึกอะไรต่อกัน :laugh:

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.38 แรงเต้นของหัวใจ {P.42}{ุ14-11-58} 100%
เริ่มหัวข้อโดย: memew ที่ 13-11-2015 11:04:52

Chapter : 38: แรงเต้นของหัวใจ
(น้ำฝน...♡)

Up 100% :katai4:

ผมค้างนิ้วไว้เหนือปุ่ม ‘ลบ’ อยากกดลบภาพใบหน้านิ่ง ๆ ในชุดนอนนั้นทิ้งจริง ๆ

ไม่รู้ผมคิดอะไรอยู่ถึงได้ถ่ายรูปแล้วส่งไปแบบนั้น ผมแค่หมั่นไส้ครับ อยากได้ภาพผมดีนัก ส่งพร้อมคำสาปแช่งไปเลย

ตอนนี้เวลาที่ไทยตีหนึ่ง ที่นั่นก็น่าจะราว ๆ สองทุ่ม ไม่รู้พี่หมอเลิกงานรึยัง 
 
จริง ๆ ก่อนหน้าส่งภาพให้พี่หมอ ผมกำลังนั่งแชทอยู่กับไผ่ ผมทำภาพให้กำลังใจมันไป มันจะได้หายเร็ว ๆ แล้วก็ถ่ายอีกภาพ แล้วเขียนคำสาปแช่งไปถึงพี่หมอแทน
 
แล้วพี่หมอก็ตอบกลับมาชนิดทำเอาผมหน้าร้อนผ่าว ผมกลิ้งตัวอยู่บนเตียง จ้องหน้านิ่ง ๆ ของคนตัวสูงอีกรอบ ปลายนิ้วอยู่กึ่งกลางระหว่างคำสั่ง Keep และ ลบ  ใจหนึ่งก็เสียดาย แต่อีกใจก็ไม่อยากเก็บไว้ 
 
แต่ผมก็เลือกก็กดเซฟภาพนั้นเอาไว้ ผมต้องบ้าไปแล้วแน่ ๆ ทั้งที่เขาเลวขนาดนั้น กลับรู้สึกหัวใจเต้นแรงแค่กับบางการกระทำที่ได้รับ
 
ผมว่าผมต้องเร่งจัดการเรื่องทุกอย่างให้จบลงเร็วที่สุด เพื่อไผ่ เพื่อพี่ฟ้า

และเพื่อหัวใจที่กำลังเต้นไม่เป็นจังหวะตอนนี้ด้วย...
 
พี่หมอจะเป็นคนสุดท้ายที่ผมควรจะรู้สึกแบบนั้นด้วย
 
ผมเลื่อนมือไปที่กล่องแชทอีกครั้ง
 
‘พี่หมอ ลบภาพผมออกไปได้ไหม แล้วเลิกใช้เป็นข้ออ้างบังคับขู่เข็ญผมสักที เพื่อตัวพี่เอง’
ผมเขียนส่งไป มันถูกอ่านทันที แต่ไม่มีสิ่งใดตอบกลับมา ผมเม้มปากแน่น
 
คำตอบคงไม่สินะ
 
สักพักก็มีคำตอบกลับมา
 
‘ได้สิ’
ข้อความนั้นแทนที่ผมควรจะดีใจผมกลับใจหายวูบ ทุกอย่างจะสิ้นสุดลงแล้วใช่ไหม พี่หมอจะหยุดใช้ผมเป็นทาสแค้นของตัวเองแล้วใช่ไหม
 
‘ถ้านายยอมให้ฉันคบกับฟ้าโดยไม่มาขัดขวาง’
คำต่อมาทำเอาผมขมวดคิ้วฉับ ผมไม่มีทางเอาตัวรอดแล้วปล่อยให้พี่สาวรับเคราะห์แทนแน่ ๆ
 
‘ไม่มีทาง’
ผมตอบกลับ
 
‘งั้นนั่นก็คือคำตอบที่แท้จริงของฉัน’
 
ผมวางมือถือลง ไม่รู้มันจะเป็นแบบนี้ไปยาวนานแค่ไหน ถ้าไผ่มันจีบพี่ฟ้าได้ ตกลงเป็นแฟนกัน อาจง่ายกว่านี้ แต่สองคนนั้นก็ยังรับกันไม่ได้เรื่องอายุที่ห่างกันเกินไป
 
ผมถอนหายใจแรง คิดหาหนทางต่อไป
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
‘พรุ่งนี้จะกลับไปกอด’
นั่นคือข้อความล่าสุดที่ผมเพิ่งได้รับ หัวใจผมไหวแรง
 
ไอ้หัวใจบ้าเอ้ย แกจะดีใจไปทำไม
 
นั่นปีศาจนะ
 
เป็นคนเลวด้วย
 
โรคจิตอีกต่างหาก ไม่มีค่าอะไรคู่ควรให้ไปคิดถึงเลยสักนิด
 
แต่ทำไม ผมถึงได้ตื่นเต้นและรู้สึกดีใจขนาดนี้
 
“แน่ แอบมีแฟนไม่บอกกันใช่ไหม”
พี่ฟ้าชี้หน้า จะเข้ามาแย่งมือถือผมดู ผมรีบกดปิดทันที
 
“หวงงงงง ใครอ่ะ ขอดูหน่อย”
 
“ไม่เอา ไม่ใช่แฟนสักหน่อย”
 
“แล้วทำไมต้องทำหน้าแบบนั้น แถมยังไม่ยอมให้ดูอีก”
 
“ไม่ใช่แฟนหรอกน่า”
 
“ไม่ใช่ก็ขอดูหน่อย”
 
“ไม่เอา”
 
“งั้นก็แฟน”
พี่ฟ้าไม่ยอม
 
“ไม่ใช่แฟนหรอก แต่ เอ่อ..อาจเป็นคนพิเศษนิดหน่อย”
 
พี่ฟ้าตาโต
 
“เห็นไหม เดาแล้วไม่มีผิด ขอดูหน้าหน่อยไม่ได้เหรอ”
 
ผมรีบเบี่ยงตัวหนี
 
“อย่าเพิ่งเลย รอให้ฝนแน่ใจก่อน รับรองจะรีบแนะนำให้รู้จักเป็นคนแรกเลย”
 
ซึ่งคงไม่มีวันนั้นหรอก
 
 
 
 
 
 






 
 
“ของฝากจากเยอรมันครับ”
พี่หมอยื่นกล่องของขวัญให้พี่ฟ้า พี่ฟ้ารับไปถือ
 
“ส่วนนี่ของฝน หวังว่าคงจะชอบ”
ก่อนยื่นอีกถุงให้ผม ผมรับมาถือไว้ตามมารยาท มีของพ่อแม่แล้วก็ป้าแม่บ้านด้วย แต่ป้าแม่บ้านกลับไปแล้ว
 
ผมมองร่างสูงตั้งแต่หัวจรดเท้า พี่หมอตอนนี้อยู่ในชุดเดียวกับภาพที่เขาส่งมาให้ผมดูล่าสุด ไม่ได้บอกว่าอยู่ที่ไหน แต่เห็นเก้าอี้ เดาได้ว่าน่าจะอยู่สนามบิน
 
“เชิญนั่งก่อนเลยค่ะ ฟ้าไปเอาน้ำมาให้”
พี่ฟ้าเชิญ พี่หมอพยักหน้า จังหวะที่พี่ฟ้าหันหลังเดินเข้าครัว พี่หมอเขยิบเข้ามาชิด จับท้ายทอยผมไว้ ก้มจูบผมเบา ๆ ผมยืนตะลึงอยู่กับที่ ไม่คิดว่าพี่หมอจะกล้าทำแบบนี้ทั้งที่พี่ฟ้าอยู่ใกล้
 
แต่ผมก็ลืมไปว่าพี่หมอเคยทำมามากกว่านี้ สมัยผมไม่สบาย ผมแทบหลงลืมวิธีขยับร่างกาย ได้ยินเสียงหัวเราะหึ ๆ ของคนทำ พี่ฟ้ารินน้ำเสร็จ ยกถือมาให้พี่หมอ
 
ผมกลืนน้ำลายลงคอ พี่หมอคงจงใจแกล้งผมแน่ ๆ พี่ฟ้าหันไปสนใจของขวัญตามประสาผู้หญิง ในขณะที่พี่หมอยกน้ำขึ้นจิบ แต่สายตาเขามองตรงมาที่ผม ทำสายตาแพรวพราวใส่นิด ๆ ผมรีบเบือนหน้าหนี
 
เพราะสายตาแบบนั้นแทบเผาไหม้ผมให้ละลายลงพื้นแล้ว
 
ไม่รู้จะแกล้งกันไปถึงไหน
 
เย็นนั้นพี่หมออยู่ทานข้าวด้วยกัน พ่อกับแม่ก็อยู่ เป็นครั้งแรกเลยมั้งที่พี่หมอได้กินอาหารร่วมกับครอบครัวเรา พ่อแม่รู้เจตนาของพี่หมอดีเพราะพี่ฟ้าเล่าให้ฟังแล้ว และรู้ว่าพี่ฟ้าไม่ได้มีใจให้ ผมแอบกระซิบบอกท่านไว้แล้วว่าผมแอบเชียร์ไผ่ แถมพี่ฟ้ายังมีใจให้หน่อย ๆ ด้วย แต่ไม่มากเพราะความแตกต่างด้านอายุ
 
พ่อเห็นด้วยกับผม เพราะเห็นว่าแบล็คกราวน์ครอบครัวไผ่ดี แถมตัวมันเองก็ดูเอาการเอางานอยู่ อนาคตดูแลพี่ฟ้าได้ แต่แม่เห็นด้วยกับพี่ฟ้าเรื่องอายุตามสไตล์ผู้หญิงนั่นแหละ
 
ตอนนี้เลยต้องขึ้นอยู่กับพี่ฟ้าแล้ว แม่ดูท่าจะถูกใจพี่หมออยู่ไม่น้อย ซึ่งทางนั้นก็วางตัวดีตอนอยู่ต่อหน้าผู้ใหญ่เหมือน ๆ กับตอนอยู่ต่อหน้าพ่อแม่ตัวเองนั่นแหละ
 
สิ่งนี้แหละที่ทำให้ผมสงสัยในตัวพี่หมอ ถ้าพี่เขาเลวจริง จะรักและแคร์พ่อแม่ขนาดนั้นเลยเหรอ ผมมีความเชื่ออยู่อย่างว่าคนที่กตัญญูไม่มีทางเป็นคนไม่ดี
 
ทั้งที่พี่หมอกตัญญูขนาดนั้น แต่ทำไมถึงได้กล้าทำเรื่องเลว ๆ ได้ลงคอ หรือว่าจริง ๆ แล้ว สิ่งที่ผมเชื่อมันผิด…
 
 
 
 
 
 
 
 

 
“ถอนหายใจอะไร”
ผมสะดุ้งเฮือกหันไปมองคนพูด ผมออกมาเดินเล่นในสวน ปล่อยให้พ่อแม่พี่ฟ้ากับพี่หมอคุยกันอยู่ในบ้าน ผมไม่อยากอยู่เพราะเดี๋ยวเผลอตัวพูดอะไรเพื่อขัดขวางพี่ฟ้าต่อหน้าพ่อแม่ดูจะไม่เหมาะ
 
“กำลังคิดหาวิธีกำจัดปีศาจออกไปจากชีวิตอยู่”
 
พี่หมอหัวเราะหึ ๆ
 
“คงยาก”
พี่หมอเดินเลยไปที่ต้นดอกจำปี โน้มเด็ดมาดอกหนึ่ง หันมาเหน็บไว้ที่หูผม ผมรีบหยิบออก
 
“ทำอะไรแต๋วแตกไปได้ เหน็บตัวเองสิ ได้ข่าวว่าชอบ”
ผมขยับไปเสียบหูอีกคนไว้ พี่หมอไม่คิดจะปัดออก คลี่ส่งยิ้มหล่อเหลามาใส่
 
ผมกัดปากแน่น ไม่รู้ว่าจะนิยามว่ามันทุเรศหรือดูดีดี เพราะความหล่อของพี่หมอทำให้ทำอะไรก็ดูไม่น่าเกลียด แต่มันก็ดูไม่เหมาะกับผู้ชายเท่าไหร่
 
“ทุเรศ”
ทำเองบ่นเอง ผมรีบเอื้อมจะดึงสิ่งนั้นออก แต่พี่หมอจับข้อมือผมไว้ จ้องลึกเข้ามาในดวงตา ผมเริ่มอึดอัดกับสายตาแบบนั้น
 
นี่พี่หมอจะแกล้งอะไรผมอีก
 
“ปล่อย”
ผมกระซิบห้ามเสียงแผ่ว พี่หมอไม่ปล่อย ดึงดอกจำปีออกจากหูตัวเองช้า ๆ มาเหน็บหูผมไว้อีกรอบ
 
“มันเหมาะกับนายมากกว่านะ”
ผมกลืนน้ำลายลงคอกับสายตาแบบนั้น
 
ให้พี่หมอมองผมด้วยสายตาโรคจิต ๆ ยังไม่ทำให้หัวใจผมเต้นในจังหวะทรมานแบบนี้เลย
 
ผมรีบเบือนสายตาหลบหนี
 
“ผมว่าพี่รีบกลับดีกว่า”
 
“ยังไม่ได้ทำตามสัญญาเลย”
 
“สัญญาอะไร”
ผมถามงง ๆ
 
“บอกไว้แล้วไงว่าจะกลับมากอด”
 
“สัญญาฝ่ายเดียวถือเป็นโมฆะ กลับไปได้แล้ว”
 
“บังเอิญฉันเป็นพวกรักษาสัญญาเสมอ”
แล้วเขาก็ดึงผมเข้าไปกอด ถึงมุมนี้คนในบ้านจะมองไม่เห็น แต่เผื่อใครเดินมาเห็นเข้าจะทำไง
 
“พี่หมอ!!”
ผมท้วงห้าม พี่หมอกอดผมแน่นขึ้น ตอนนี้ความกลัวว่าคนในบ้านมาเห็นมีไม่มากเท่ากับกลัวว่าอีกฝ่ายจะได้ยินเสียงเต้นของหัวใจผมแล้ว
 
และก่อนที่หัวใจผมจะวายตาย คนตรงหน้าก็คลายอ้อมแขนออกก่อน 
 
“เสาร์นี้ทำตัวให้ว่าง จะมารับ”
 
“ไม่ไป”
ผมปฏิเสธทันที เรียวปากได้รูปกระตุกยิ้ม ก้มกระซิบข้างหู
 
“แล้วเจอกัน”
พี่หมอยกหน้าขึ้น หันหลัง ก้าวเดินเข้าบ้านไปอีกรอบ ผมเม้มปากแน่น ไม่ได้ขยับเท้าก้าวไปไหน ดูเหมือนทุกสิ่งจะถูกสั่งให้หยุดนิ่ง

ยกเว้นอย่างเดียว
 
เสียงหัวใจผมเอง




...50%... :katai4:



 
วันนี้ผมมีภารกิจแห่งชาติต้องทำครับ พาไอ้ไผ่ไปเอาเฝือกออก มันนี่แทบจะบินไปโรงพยาบาล ทั้งที่เกลียดโรงพยาบาลนั้นจะตาย จะย้ายไปที่อื่นก็ไม่ได้ เพราะเดี๋ยวพ่อแม่สงสัยเอาอีก เรานั่งแท็กซี่จากโรงเรียนตรงดิ่งมาที่แผนกกระดูก คุณหมอตรวจเช็กอาการอีกนิด ก่อนเอาเลื่อยมาผ่าเอาเฝือกออก เสียงเลื่อยนี่เสียววูบไปถึงไส้ติ่ง ผมเข้ามายืนให้กำลังใจมันถึงในห้อง(ตามคำเรียกร้องของไอ้ไผ่มัน) ตอนคุณหมอเห็นเฝือก คุณหมอแทบรับไม่ได้กับสภาพที่เห็น
 
“ทิ้งหรือเก็บไว้”
คุณหมอถามหลังเลื่อยเสร็จ
 
“ขอเก็บครับ”
มันรีบตอบทันที ถึงจะเน่าจะเละขนาดไหน แต่มันก็เต็มเปี่ยมไปด้วยความทรงจำดี ๆ ถึงจะเจ็บตัว แต่มันก็เจ็บตัวเพราะลูกหมาตัวหนึ่ง ได้เห็นถึงมิตรภาพระหว่างผมกับมัน ระหว่างที่ผมดูแลมัน เห็นความห่วงใยระหว่างเจ็บที่เพื่อน ๆ มีให้กับมัน
 
บนเฝือกขาว ๆ ในตอนแรก สภาพตอนนี้ไม่ต่างอะไรกับซากอริยธรรมงานแอ๊บสแตร็กอันเลอค่า พวกเพื่อน ๆ ผมก็มีความพยายามสูงดี ขนาดว่าเขียนเมจิกไม่ติด มันยังไปหาสติกเกอร์มาติด เอากระดาษทากาวมาติด แล้วเขียนบ้าบอคอแตก วาดรูป และอะไรต่อมิอะไรใส่ลงไป บางอย่างถูกน้ำเปื่อยยุ่ยเลอะเทอะจนอ่านไม่ออกว่าอะไร แต่มันก็คือความทรงจำ ว่าครั้งหนึ่งมันเคยเกิดอะไรขึ้น
 
วันนี้มันใส่กางเกงขาสามส่วนมา พอถอดเฝือกออก ขาข้างนั้นของมันซีดเป็นไก่ต้มเลย หมอให้มันทดลองเดินดู
 
“เป็นไง” หมอถาม
 
“มีเสียว ๆ นิดหน่อย”
 
“พยายามอย่าใช้แรงมาก”
มันรับปาก ผมเอารองเท้าออกจากถุงที่แบกติดตัวมาด้วยวางไว้ให้มันที่พื้น
 
“โอ้ ไม่ได้เจอกันตั้งนานเลยลูกพ่อ”
มันพูดกับรองเท้ามันเอง ทั้งนางพยาบาลทั้งหมอพากันหัวเราะตาม หมอนัดดูอาการมันอีกรอบ หรือถ้ามีอะไรผิดปกติก็ให้รีบกลับมาเช็ก แล้วพวกเราก็ออกจากห้องเพื่อไปจ่ายเงิน พี่นางพยาบาลหิ้วถุงเฝือกมาให้ มันรับมาถือ
 
พอจ่ายเงินเสร็จ เราก็พากันเดินออกมาจากแผนกกระดูกเพื่อกลับบ้าน ผมก้มมองเท้ามัน
 
“ขามึงดูดีว่ะไผ่ ทูโทนมาก”
 
มันโบกหัวผมที
 
“ดีที่หายทันก่อนสงกรานต์ ไม่งั้นกูต้องอดเล่นน้ำแน่ ๆ”
 
ใกล้สอบไฟนอลมิดเทอมแล้วครับ ปีนี้ยังไม่ได้นัดกันเลยว่าจะไปเล่นน้ำกันที่ไหน ถ้าพ่อแม่อยู่ก็ไปบ้านตาบ้านยาย ถ้าไม่อยู่ก็เล่นกันที่กรุงเทพนี่แหละ ต้องรอดูใกล้ ๆ ว่าจะเอาไงอีกที
 
“ว่าแต่มึง ปีนี้แพลนไปไหน”
 
“ไม่รู้ ดูพ่อกับแม่ก่อน”
 
มันทำท่าคิด
 
“ไปไหนบอกละกัน กูจะติดไปด้วย จะได้นัดเพื่อน ๆ ไว้ตั้งแต่เนิ่น ๆ”
 
ผมพยักหน้า จริง ๆ ไผ่มันก็มีญาติพี่น้องครับ แต่มันไม่ได้สนิทมากเท่าไหร่เลยไม่ค่อยไปไหนมาไหนกับทางญาติ ในขณะที่ผมก็ตามเทศกาลครับ ญาติผมส่วนใหญ่อยู่ในกรุงเทพนี่แหละ แต่ต่างคนต่างมีครอบครัว ตอนแรกตากับยายก็อยู่กรุงเทพ แต่พออายุเยอะขึ้นก็ตัดสินใจไปซื้อที่ที่เขาใหญ่ แล้วอยู่กันที่นั่นกับป้าผมอีกที ถ้าพ่อแม่อยู่ หน้าเทศกาลจะพากันไปเยี่ยมสักครั้ง
 
“ไหน ๆ ก็ไหน ๆ ปาร์ตี้ฉลองกูถอดเฝือกกัน”
 
ผมโบกหัวมันไปที
 
“หาเรื่องกินล่ะไม่ว่า”
 
“อุ้ย น้ำฝนแสนรู้”
มันชี้หน้าล้อ ๆ
 
“ว่าแล้วก็คิดถึงลูกชายกูว่ะ มึงแน่ใจนะว่าเลี้ยงไหว”
 
“ไหว ลูกมึงเรียบร้อยจะตาย ดี วันเวย์จะได้มีเพื่อน ไม่เหงาเที่ยวไปเลียหน้าเลียตาชาวบ้าน”
 
มันหัวเราะร่า
 
“พ่อแม่มึงอยู่บ้านใช่ไหม”
มันถาม ผมพยักหน้า
 
“อยากจัดปาร์ตี้บ้านมึง พี่ฟ้าจะได้สนุกด้วย แต่ก็เกรงใจพ่อแม่ งั้นไปจัดบ้านกูละกัน ชวนพี่ฟ้ามาด้วย”
 
“เหมาะหรือวะ กูผู้ชายค้างบ้านมึงได้ไม่มีปัญหาหรอก แต่พี่ฟ้าเป็นผู้หญิง อีกอย่าง อย่าลืมเรื่องพี่หมอ”

มันชะงักไปนิดหนึ่ง ทำหน้าหงุดหงิดอย่างเห็นได้ชัด
 
“ยังไงปาร์ตี้ครั้งนี้ต้องมีพี่ฟ้า เพราะพี่ฟ้าดูแลกูมาตลอด อยากตอบแทนพี่เขาบ้าง”
 
“โดยการเอาเขาไปมองพวกเรากินเนี่ยนะ มึงก็รู้พี่กูไม่ดื่ม”
 
มันทำหน้าหงุดหงิดกว่าเดิม
 
“งั้นกูถามความเห็นพี่ฟ้าก่อน”
แล้วมันก็ล้วงหยิบมือถือขึ้นมากดโทรออก คุยอะไรกันสักพักมันก็วางสาย
 
“ว่าไง”
 
“ไป เพราะไงในกลุ่มเราก็มีเพื่อนผู้หญิงอยู่ด้วย”
ผมนิ่งคิด
 
ก็จริง พี่ฟ้าจะได้สนุกบ้าง
จริง ๆ พี่ฟ้ามีเพื่อนเหมือนกัน แต่ออกแนวเรียบร้อยกันทั้งกลุ่ม รวมตัวกันทีก็มีแค่ทำอะไรกินกันง่าย ๆ แค่นั้นแหละ
 
“ก็ดี กูไม่อยากทิ้งพี่กูไว้คนเดียวเหมือนกัน”
 
“ใช่มะ เราจะได้มีคนทำอะไรอร่อย ๆ ให้เราทานด้วย ทั้งมึง ตัน แล้วก็พี่ฟ้า”
 
“ห่า เอาพี่กูไปเป็นเบ๊”
 
มันหัวเราะร่า ผมพอเข้าใจอยู่หรอก มันคงอยากให้พี่ฟ้ามีส่วนร่วมในชีวิตตัวเอง ดีเลวยังไงก็คงอยากให้พี่ฟ้าเห็น ตัวมันเองก็คงจะคิดหนักอยู่เหมือนกันถ้าคิดจะสานต่อความสัมพันธ์ ก่อนที่จะอะไรก็ให้พี่ฟ้าเห็นมุมเลว ๆ ของมันควบคู่ไปกับมุมดี ๆ ที่มันพอมีบ้าง(อย่าบอกให้มันรู้ว่าผมคิดงี้นะครับ)
 
พอตกลงกันได้ มันรีบโทรหาพรรคพวกทันที ไม่มีใครปฏิเสธกันสักคน คงเพราะเป็นวันหยุดด้วย หาเรื่องเที่ยวกันด้วย ก่อนจะเข้าสู่ช่วงไฟนอลก่อนปิดเทอม
 
เรากลับบ้านไปรับพี่ฟ้า แล้วแวะหาซื้อข้าวของสำหรับทำอาหาร รวมถึงเครื่องดื่มต่าง ๆ แล้วค่อยไปเก็บเงินกับพวกนั้นอีกที
 
เป็นครั้งแรกที่พี่ฟ้ามาบ้านไผ่มันครับ พี่ฟ้ามองไปรอบ ๆ ด้วยความตื่นตาตื่นใจ บ้านมันก็ไม่ได้ใหญ่โตอะไร เพราะพ่อแม่เน้นกินอยู่แบบพอเพียง ไม่งั้นคงไม่ขายบ้านใหญ่ของครอบครัวพี่หมอแล้วมาอยู่กันบ้านแบบเล็กนี้หรอก ไม่ใหญ่ แต่อบอุ่นดี(ยกเว้นปัญหาระหว่างพี่น้องนะ )

ผมรีบตรงดิ่งเข้าครัวไปช่วยพี่ฟ้าทำอาหาร ในขณะที่ไผ่มันเตรียมพื้นที่สำหรับฉลองกันทันที สิบนาทีหลังจากนั้น พวกไอ้หิน ตัน บีมก็พากันเข้ามา ตามติดด้วยเพื่อนผู้หญิง แต่คนที่เข้ามาช่วยทำครัวกลับเป็นตันที่เป็นพ่อครัวหัวป่าก์ประจำกลุ่มเรา ตันมันทำอาหารอร่อยครับ ฝีมือกินกันไม่ลงกับพี่ฟ้าเลย แต่ตันมันบอกของพี่ฟ้าอร่อยกว่าของมัน ซึ่งผมไม่รู้ว่ามันพูดจริงหรือว่าแค่แกล้งชมกันแน่
 
แต่เพื่อน ๆ ผมบอกว่าพี่ฟ้าอร่อยกว่าของตันจริง ๆ (ไอ้ผมก็หน้าบานสิครับ) แต่ละคนพากันแยกย้ายไปตระเตรียมพื้นที่ ไผ่มันใช้ให้เพื่อนมันขึ้นไปขนโซฟาและเก้าอี้นวมแบบนั่งคนเดียวรูปผลไม้จากห้องแม่และห้องมันเองมารวมกันไว้ที่ห้องรับแขก เอาโต๊ะจากห้องแม่เรียงต่อกัน ยกเครื่องเสียงจากห้องไผ่ลงมา ไผ่นั่งเซต ดึงไอพอดมันมาเสียบ เลือกเพลง ผมล้างผักยังไม่ทันเสร็จ เสียงดนตรีก็กระหึ่มขึ้นแล้ว
 
พวกเพื่อน ๆ ผมพากันส่งเสียงเฮลั่นขับไล่ความเงียบจนตะเลิดเปิดเปิง ไอ้พวกที่บ้าได้ยินเสียงดนตรีไม่ได้เส้นกระตุกก็ลุกขึ้นดิ้นทันที คนนั้นไม่ใช่ใครที่ไหน ไอ้หินนั่นเอง จะว่าเต้นก็ไม่ถูก เรียกว่าเลื้อยจะถูกกว่า มันเลื้อยตามจังหวะเสียงเพลง พี่ฟ้าขำจนแทบทำอะไรต่อไม่ได้ ผมกระซิบบอก
 
“มีทุเรศกว่านี้อีกพี่ รอให้พวกมันเมาได้ที่กันก่อน”
 
“โห อย่านินทาเพื่อนครับคุณน้ำฝน ได้ข่าวว่าคุณก็ขาเลื้อยเหมือนกัน”
 
ผมไม่เถียง เพราะกูก็รั่วเหมือนกัน
 
ผมหยิบผักมาล้าง พวกมันพากันพรากขวดเหล้าจากลังวางแถวเรียงหนึ่งกะให้หยิบได้ง่าย ๆ ถังน้ำแข็ง ของกินบางส่วนที่มันแวะซื้อจากข้างทางก็เอามาเทใส่จานวางเรียงไว้ให้พวกกระสือสอยเข้าปาก
 
ได้ยินเสียงก๊องแก๊ง น้ำทั้งใสทั้งไม่ใสเริ่มลงไปคลุกกับน้ำแข็งในแก้วแล้ว ผมนี่น้ำลายลั่นเปรี้ยะ อยากสไลด์ไปซิวมาสักแก้ว
 
“เอ้ากูรู้ว่ามึงอยาก มองมาตาละห้อยเชียวหมาฝน”
 
ไผ่มันก็ช่างรู้ใจ เอาเหล้าแก้วหนึ่งมาเสิร์ฟถึงมือ ผมรีบยกจิบ วางไว้บนเคาน์เตอร์ ล้างผักไป พี่ฟ้าเตรียมอุปกรณ์ ตันเอาหมูในตู้เย็นมาล้าง ลงมือหั่นชิ้นแล้วสับโป๊ก ๆ เพื่อทำลาบ
 
มันยังใจดีเอามาให้ตันอีกแก้ว พ่อครัวเราเลยทำอาหารกันได้อย่างสุนทรีย์มากขึ้น ผมกับตันชนแก้วกันเบา ๆ ไผ่มันยังใจดีเอาน้ำส้มคั้นมาให้พี่ฟ้าด้วยแก้วหนึ่ง พี่ฟ้าโขลกพริกกับกระเทียมเตรียมทำผัดกระเพรา
 
ผมทำหน้าที่เป็นพลล้าง ล้างทั้งผักและเนื้อสัตว์ที่ซื้อมา มีมะม่วงพริกเกลือแกล้มเหล้าด้วย
 
ไม่รู้ว่าวันนี้พี่หมอจะกลับบ้านเร็วหรืออยู่เวรดึก ถ้ามาเจอพวกเราจะว่าไหม แอบกังวลครับ ถามไผ่คงไม่รู้เรื่อง ให้เมสเสจไปถามยิ่งแล้วใหญ่
 
ผมก็ได้แต่ภาวนาขอให้พี่หมอเข้าเวรดึกเท่านั้น
 
“เฮ้ย ฉลองให้วันเป็นอิสระของเพื่อนเราหน่อยโว้ย”
หินมันยกแก้วเหล้ามาชนแก้วไผ่ที่มายืนวนรอบตัวผมกับพี่ฟ้า ไม่ได้มาช่วยหรอกครับ มาเกะกะเฉย ๆ มาให้ผมกับพี่ฟ้าด่า ไม่รู้มันจะมีความสุขอะไรนักหนากับการแกล้งผมกับพี่ฟ้าเนี่ย
 
เพราะหินมันห่วงเต้นด้วยชนแก้วกับไผ่ด้วย ไม่ทันระวัง เหล้าที่อยู่ในแก้วหินกระฉอกรดตัวผมเต็ม ๆ
 
“ไอ้เวร!!”
ผมด่า

“ห่า เปียกหมด”
ผมยังใส่เสื้อนักเรียนอยู่ มันเปียกจนถึงหัวนมเลย
 
“อุ้ย หัวนมไอ้ฝนโคตรใหญ่ ดูสิ แข็งตั้งเต้าเลยมึง”
มันไม่พูดเปล่ายังบิดหัวนมผมไปที ผมรีบเบี่ยงตัวหลบหนี
 
มันไม่รู้สึกอะไรหรอกครับ เพื่อนกัน เราแกล้งกันแบบนี้บ่อย ๆ ผมก็เคย เป็นการเล่นสัปดนตามประสาเด็กผู้ชายธรรมดา
 
“เชี่ย!! ปล่อยกู”
มันไม่บิดเล่นธรรมดา กอดผมไว้จากด้านหลัง ทั้งบีบทั้งขยำ ผมหัวเราะฮ่า ๆ เพราะความจั๊กจี้มากกว่าอย่างอื่น
 
“เชี่ยหิน อย่ามายุ่งกับนมกู ฮ่า ๆ ปล่อย”
 
มันเปลี่ยนจากบีบนมมาจี้เอว ผมหัวเราะพยายามเบี่ยงตัวหนี แต่มันกอดผมไว้จากด้านหลัง ตัวมันใหญ่กว่าผม แรงก็เยอะกว่า พี่ฟ้ายืนขำ ผมรู้สึกจั๊กจี้จริง ๆ ครับ ผมดิ้นแรงขึ้น พยายามเคลื่อนตัวหนี
 
ไผ่มันตบโต๊ะหัวเราะด้วยความสะใจ
 
มึง ไม่คิดจะช่วยกูเลยนะ!
ผมหัวเราะจนแทบขาดใจ เชี่ยหินมันเล่นพิเรนทร์เอาเหล้ามากรอกปากผมจนมันไหลเลอะเสื้อยิ่งกว่าเดิม
 
เสียงแหกปากร้องขอชีวิตผมดังก้องไปทั่วบ้าน แทนที่พวกมันจะเห็นใจ กลับเชียร์ให้หินมันทำร้ายข่มเหงผมกันมากขึ้น
 
พวกมึงนี่ซาดิสม์กันซะจริง เห็นใจกูกันบ้าง ผมดิ้นรนหาทางรอดจนล้มลงไปนอนราบกับพื้น โดยมีหินคร่อมอยู่ด้านบน มันยังจี้ไม่หยุด ผมก็บิดตัวปกป้องทั้งเอวทั้งหน้าอก แม่มมันทั้งตามจี้คอ จี้หน้าอก จี้เอว ซ้ำยังบีบหัวนมผมอีกต่างหาก
 
“ฮ่า ๆ ไอ้เชี่ยหิน กูจะฆ่ามึง”
 
“งั้นเอาตัวรอดมาฆ่ากูให้ได้ก่อน”
แล้วมันก็จี้หนักขึ้น ผมหอบแฮก หายใจหายคอแทบไม่ทัน
 
“เฮ้ย ๆ พอแล้ว เดี๋ยวมันก็ขาดใจตายหรอก”
 
ตาที่รัก ขอบใจมากที่มึงมาช่วยชีวิตกูในนาทีที่กูเกือบขาดใจตาย หินมันไม่ค่อยฟังใครนอกจากตา มันหยุดลง ผมยังหัวเราะอยู่ มือหนึ่งกั้นหน้าอกมันที่คร่อมผมไว้ด้านบน อีกมือหยุดมือมันที่ล้วงมือผ่านเสื้อเข้ามาจั๊กจี้เอวผม สายตาไม่ไว้วางใจมองไปที่มัน หอบแฮกจนอกกระเพื่อม มันก็แกล้งผมจนเหนื่อยหอบไม่ต่าง
 
“หอบแดกแล้วมึง”
มันแซวแบบยิ้มกริ่ม ผมยึดจับมือมันไว้แน่น เพราะไม่ไว้ใจว่ามันจะหยุดจริงหรืออาศัยตอนผมเผลอจี้เอวผมเข้าให้อีก เล่นเกมจ้องตา พยายามกอบโกยเอาอากาศเข้าปอด
 
“อ้าวคุณหมอ สวัสดีค่ะ”

To Be Con

ไว้อาลัยให้น้ำฝนอย่างด่วน หึ ๆ 

::ตัวอย่างตอนต่อไป :: ทาสแค้น {พี่หมอน้ำฝน} 39 ฉันเป็นใคร! [พี่หมอ]

“ฉันเป็นใคร น้ำฝน คนที่กอดนายอยู่ตรงนี้เป็นใคร”
 
มันมองหน้าผมด้วยดวงตาปรือปรอย มันพูดอะไรสักอย่างผมฟังไม่รู้เรื่อง
 
“ฉันเป็นใคร น้ำฝน”
ผมถามย้ำอีกที
 
“…ศาจ”
 
“ศาสตร์มันเป็นใคร!!”
บางสิ่งขาดผึ่งในหัวผมอีกรอบ มันเป็นใครอีก เป็นหนึ่งในคู่ขามันใช่ไหม
 
“ศาจ..ปีศาจ อื้อ ปีศาจ..พี่หมอ”

ปล้ำน้ำฝน : เด็กนี่เมาแล้วยั่ว -,.-
ปล้ำพี่หมอ : เคยได้ยินคำโบราณนี้กันไหมคะ เกลียดสิ่งไหนมักได้สิ่งนั้น หึ ๆ
ปล้ำคนอ่าน : เตรียมหมอนไว้จิกกันคนละใบ - ,. -
ปล้ำคนอ่าน : เจอคำผิดสะกิดด้วยน้าาา

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.38 แรงเต้นของหัวใจ {P.42}{ุ13-11-58} 50%
เริ่มหัวข้อโดย: liza sarin ที่ 13-11-2015 12:03:42

โอยยยยยยยยย พี่หมอจะรู้ไหมว่าตัวเองหวานขึ้นทุกวัน

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.38 แรงเต้นของหัวใจ {P.42}{ุ13-11-58} 50%
เริ่มหัวข้อโดย: บูมเบส ที่ 13-11-2015 12:08:16

โอ้ยทำไมเราเขินเราไม่ชอบพี่หมอหนิ

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.38 แรงเต้นของหัวใจ {P.42}{ุ13-11-58} 50%
เริ่มหัวข้อโดย: mukmaoY ที่ 13-11-2015 12:35:31

พี่หมอมันเป็นคนเอาจริงเอาจังเนาะ  :-[

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.38 แรงเต้นของหัวใจ {P.42}{ุ13-11-58} 50%
เริ่มหัวข้อโดย: Chi~Tao ♥ ที่ 13-11-2015 12:38:33

โอยยยยยยย พี่หมอ~  :hao7:
นี่ไม่รักกันเลยยยยยย ไม่รักเลยซักนิ๊ดดดดดดดดด คนไม่รักเค้าพูดกันแบบนี้ เค้าทำกันแบบนี้ สินะ

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.38 แรงเต้นของหัวใจ {P.42}{ุ13-11-58} 50%
เริ่มหัวข้อโดย: SOMCHAREE ที่ 13-11-2015 12:58:51

ถ้าจะเป็นแบบนี้ พี่หมอบอกให้พ่อกับแม่มาสู่ขอน้องฝนเหอะ 5555 รออีก 50% ที่เหลือนะค่ะ^^

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.38 แรงเต้นของหัวใจ {P.42}{ุ13-11-58} 50%
เริ่มหัวข้อโดย: HISY ที่ 13-11-2015 13:05:37

ไม่ค่อยจะหวานเลยยย ไม่ได้รักกันจริงๆ

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.38 แรงเต้นของหัวใจ {P.42}{ุ13-11-58} 50%
เริ่มหัวข้อโดย: Mouse2U ที่ 13-11-2015 13:07:53

ถึงไม่มีสัญญาพี่หมอก็กอดฝนอยู่ดีนั่นล่ะค่ะ เรารู้นะ~ :-[

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.38 แรงเต้นของหัวใจ {P.42}{ุ13-11-58} 50%
เริ่มหัวข้อโดย: Bellze12 ที่ 13-11-2015 13:21:44

ตอนนี้พี่หมอมาแบบน่ารักกรุบกริบ

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.38 แรงเต้นของหัวใจ {P.42}{ุ13-11-58} 50%
เริ่มหัวข้อโดย: Pa'veaw ที่ 13-11-2015 13:33:03

อยากให้พี่หมอรู้ความจริงซักทีจะเป็นยังไงนะ

รอตอนต่อไปค่ะ

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.38 แรงเต้นของหัวใจ {P.42}{ุ13-11-58} 50%
เริ่มหัวข้อโดย: pangdek ที่ 13-11-2015 13:35:09

- เขินแทนเลย ...

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.38 แรงเต้นของหัวใจ {P.42}{ุ13-11-58} 50%
เริ่มหัวข้อโดย: Apple_matinie ที่ 13-11-2015 13:39:02

เฮ้อออออออออออออออออออออออออ :hao5: เซงพี่หมอออ
จะมีใครมาช่วยเตือนสติ พี่หมอมั้ยน้าา
คนมาจีบน้ำฝนนอกจากไผ่อารายอย่างนี้ :hao6:

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.38 แรงเต้นของหัวใจ {P.42}{ุ13-11-58} 50%
เริ่มหัวข้อโดย: mystery Y ที่ 13-11-2015 14:13:44

หมั่นไส้อิหมอ!!

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.38 แรงเต้นของหัวใจ {P.42}{ุ13-11-58} 50%
เริ่มหัวข้อโดย: lizzii ที่ 13-11-2015 14:59:22

หยอกกันเบาๆ เเบบเนี้ยอ่ะโอเค ถ้าพี่หมอหนักมือกับฝนตลอด น้องคงช้ำในตายก่อนจะรักกัน 5555

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.38 แรงเต้นของหัวใจ {P.42}{ุ13-11-58} 50%
เริ่มหัวข้อโดย: Ginny Jinny ที่ 13-11-2015 15:17:18

เขินแทนน้ำฝน  :-[

พี่หมอหวานกว่านี้ป้าตายแน่  :ling1:

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.38 แรงเต้นของหัวใจ {P.42}{ุ13-11-58} 50%
เริ่มหัวข้อโดย: PetitDragon ที่ 13-11-2015 15:27:51

พี่หมอว่าไปก็กวนเหมือนกันนะ

 :katai1:

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.38 แรงเต้นของหัวใจ {P.42}{ุ13-11-58} 50%
เริ่มหัวข้อโดย: painture ที่ 13-11-2015 15:42:35

ยังอ่านอยู่นะค้าาา รักฝนนน รักพี่หมอ(นิดนึง) ส่งพลังไปให้ฝน :mew1:
แต่ก็ยังอยากให้พี่หมอรับกรรม ที่ทำผิดไว้บ้าง ไม่เอาแบบรู้เรื่อง จบให้อภัยกันง่ายๆนะคะ  :เฮ้อ: :เฮ้อ: :เฮ้อ:
เพราะเรื่องนี้เราชอบอ่านซ้ำ(แบบเริ่มอ่านตั้งแต่ต้นสนุกดี55555 บางที่อ่านแค่ตอนที่อัพแล้วไม่อิน)มันมีความหมั้นไส้อิพี่หมอ
ไผ่แล้วก็พี่ฟ้าอยู่มากๆๆ ยังคงเกลียดตัวละครฟ้ากับไผ่ที่สุดในเรื่องอยู่ดี 55555 โธ่ขำๆนะ
ตอนนี้ฝนเริ่มจะอ่อนลงแล้ว ก็เข้าใจว่าอิพี่หมอเริ่มอ่อนลงจากตอนแรก ดีค่ะ น่ารักดี งึกๆๆ

เกือบลืมไปแล้วว่าพี่หมอชื่อแซม(ใช่มั้ยหรือจำผิดอีก)
สุดท้ายขอบคุณคุณคนเขียนนะค้า  :pig4:

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.38 แรงเต้นของหัวใจ {P.42}{ุ13-11-58} 50%
เริ่มหัวข้อโดย: nevergoodbye ที่ 13-11-2015 15:50:45

เขินพี่หมอ  :-[

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.38 แรงเต้นของหัวใจ {P.42}{ุ13-11-58} 50%
เริ่มหัวข้อโดย: evilheart ที่ 13-11-2015 16:19:48

นี่ขนาดเกลียดกัน ยังไม่รักกันเลยนะ ถ้ารักกันจะขนาดไหนเนี่ย
มดคงจะเดินเต็มไปหมด ผึ้งคงจะบินหาน้ำหวานจากเรื่องนี้แน่ๆ

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.38 แรงเต้นของหัวใจ {P.42}{ุ13-11-58} 50%
เริ่มหัวข้อโดย: Nus@nT@R@ ที่ 13-11-2015 17:29:56

อิพี่หมอแซม....เหมือนๆจะจีบฝนนะ

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.38 แรงเต้นของหัวใจ {P.42}{ุ13-11-58} 50%
เริ่มหัวข้อโดย: ่jum ที่ 13-11-2015 18:08:57

OMG  o22  นี่เขาจีบกันแล้วช่ายม้ายยยยยยยยยยย

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.38 แรงเต้นของหัวใจ {P.42}{ุ13-11-58} 50%
เริ่มหัวข้อโดย: veeveevivien ที่ 13-11-2015 18:39:28

 :-[ :-[

ให้ตายเหอะ นี่เค้าเกลียดกันจริง ๆ ใช่ไหมมมม :a5:

อ่านไปแล้วดูเหมือนเค้าจีบกันเลยยยย

เค้าเขินแทน น้ำฝน จุง

ปล.แต่จริง ๆ เค้าเกลียดอีพี่หมออยู่นะ แต่ใจเต้นไปพร้อมกับน้ำฝนเลยย :mew3: :mew3:

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.38 แรงเต้นของหัวใจ {P.42}{ุ13-11-58} 50%
เริ่มหัวข้อโดย: Aomoto ที่ 13-11-2015 18:42:09

ชอบคะ เขินแทนเลย

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.38 แรงเต้นของหัวใจ {P.42}{ุ13-11-58} 50%
เริ่มหัวข้อโดย: khwanruen ที่ 13-11-2015 19:25:08

พี่หมอ ชอบก็บอกชอบ หึงก็บอกหึงไปสิ จะไปยากอะไร ขัดใจจริงๆ

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.38 แรงเต้นของหัวใจ {P.42}{ุ13-11-58} 50%
เริ่มหัวข้อโดย: SiHong ที่ 13-11-2015 19:57:13

รู้สึกว่าจะหวานขึ้นเรื่อยๆ :hao3:

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.38 แรงเต้นของหัวใจ {P.42}{ุ13-11-58} 50%
เริ่มหัวข้อโดย: neno.jann ที่ 13-11-2015 19:59:25

สว.สวัสดีค่ะคุณคนแต่ง
เพิ่งจะได้เข้ามาอ่านเรื่องนี้ ก็อ่านมันรวดเดียวต้นยันล่าสุดเลยค่ะ หุหุ  :z3:

รู้สึกอัดอัดตันใจ อยากจิระบายม๊ากมากกกก ว่าอ่านตอนแรกๆเราไม่เกลียดพี่หมอเลย แต่เกลียดไผ่มากกกก เพราะอ่านจากที่พี่หมอแซมบอก นางก็ไม่ได้เกลียดทิวไผ่มาตั้งแต่แรกอยู่แล้ว มีแต่ตาเด็กไม่รู้จักโต ตั้งแง่อยู่คนเดียว อ่านตอนแรกๆคือพี่หมอแซมพยายามอดทนอยู่นะ แต่อีตาไผ่ก็ยังไม่เลิกติงต๊องสักที คือเอาจริงถ้าไม่ชอบกันก็ต่างคนต่างอยู่ไปสิจะมาลากคนอื่นไปยุ่งไปลำบากด้วยทำไมหนอ  :m16: น้ำฝนก็พูดจนปากเปียกปากแฉะ ปากห้อยปากย้อยแล้ว ว่าไม่เอาๆๆ โว่ะ

ส่วนพี่หมอแซมนี่เขาว่าคนเป็นหมอมักจะเก็บกด อีโก้สูง แบบ ไอแอมอะเซอเตอร์ ทุกอย่างหมุนรอบตัวกูไรงี้  แหม แต่เอาจริงๆนะ พี่หมอไม่รู้หรอว่าเอาจิ้นน้องหนูน้ำฝนมาน่ะ หือออ หรือเพราะตอนนั้นเมาหรอคะพ่อคุณ  o2 แล้วยังจะไปจีบพี่ฟ้าคนสวยอีก แหม ได้น้องเขามาแล้วก็ดูแลหน่อยสิยะ เดี๋ยวจะเจ็บหนักนะ  :z6:

คงได้แต่บอกให้น้ำฝนทนไปอีกหน่อยนะหนู เดี๋ยวอีพี่หมอก็(คง)คิดได้เองแหละเนอะ แต่ถึงยังไงเราก็ #ทีมพี่หมอ อยู่ดีแหละ หุหุ

รอตอนต่อๆไปค่า  :call:

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.38 แรงเต้นของหัวใจ {P.42}{ุ13-11-58} 50%
เริ่มหัวข้อโดย: nammon_wk ที่ 13-11-2015 20:24:21

เฮ๊ยยยยยแกๆๆๆๆๆๆๆๆ พี่หมอทำไมเป็นคนแบบนี้ล่ะ
ทำให้น้องน้ำฝน เราใจสั่น แล้วนี่ถ้าน้ำฝนเจ็บขึ้นมานะ หึๆ  :hao3: :hao3:

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.38 แรงเต้นของหัวใจ {P.42}{ุ13-11-58} 50%
เริ่มหัวข้อโดย: awfsp ที่ 13-11-2015 20:27:53

น้ำฝน ปากบอกว่าไม่ แต่ใจมันคิดไปแล้ว  :hao7:

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.38 แรงเต้นของหัวใจ {P.42}{ุ13-11-58} 50%
เริ่มหัวข้อโดย: amoureaux ที่ 13-11-2015 20:42:51

 :pig4: :pig4: :L1: :L1:

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.38 แรงเต้นของหัวใจ {P.42}{ุ13-11-58} 50%
เริ่มหัวข้อโดย: naruxiah ที่ 13-11-2015 20:51:55

นี่เค๊ายังไม่หวานกันอีกหรอคะ??? พี่หมอเอาพี่ฟ้าไปไว้ไหน อะไีๆกฌฝนนะตอนนี้ แหมๆๆ

 ปีศาจ(ทำไมดูคำนี้น่ารักเหมือนคนเป็นแฟนกันเรียกชื่อเฉพาะใส่กัน?) :mew3:

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.38 แรงเต้นของหัวใจ {P.42}{ุ13-11-58} 50%
เริ่มหัวข้อโดย: i c u ที่ 13-11-2015 21:01:23

หมั่นไส้อิพี่หมอทุกตอนเลยอ่า นี่มันตัวร้ายชัดๆ

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.38 แรงเต้นของหัวใจ {P.42}{ุ13-11-58} 50%
เริ่มหัวข้อโดย: yaoionlyyes ที่ 13-11-2015 21:34:39

โอยย ไม่ได้รักไม่ได้คิดถึงน้องเลยมั้งงง อิแซมมม กลับมาถึงก็ทั้งจุ๊บทั้งกอดเค้าเลยนะ แหมมม แหมมมมม

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.38 แรงเต้นของหัวใจ {P.42}{ุ13-11-58} 50%
เริ่มหัวข้อโดย: ▶August5th◀ ที่ 13-11-2015 21:50:08

มาต่ออีก 50%  ด่วนๆๆ
อ่านไปเขินไป ผมนี่...ใจสั่นแทนน้ำฝนเลยอะ 55555+

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.38 แรงเต้นของหัวใจ {P.42}{ุ13-11-58} 50%
เริ่มหัวข้อโดย: MayMaMee ที่ 13-11-2015 22:04:43

ละลาย

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.38 แรงเต้นของหัวใจ {P.42}{ุ13-11-58} 50%
เริ่มหัวข้อโดย: kysuperlove ที่ 13-11-2015 22:39:00

ม้วนตัวรอบห้องร้อยแปดตลบ! เขินแรงงงงงงงง
*เคี้ยวดอกจำปี*
โง้ยยยยยยยยย พี่หมอ ถ้าจะหลงขนาดนี้แล้วล่ะก็
จีบเลยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย
ไม่ต้องเอาพี่ฟ้ามาอ้างแล้ว

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.38 แรงเต้นของหัวใจ {P.42}{ุ13-11-58} 50%
เริ่มหัวข้อโดย: Jeyibee ที่ 13-11-2015 22:56:44

เราเข้าใจนะรูปแบบความสัมพันธ์ของน้ำฝนกับหมอ การที่ฝ่ายถูกกระทำจะเผลอใจอ่อนให้กับผู้กระทำมันก็ไม่แปลก จริงๆมันก็เป็นความสัมพันธ์รูปแบบหนึ่ง เราเชื่อว่าถ้าหมอมันลองไม่ทำท่าอ่อนโยนใส่ฝนแต่ทำแบบโหดๆอย่างที่เคยทำตั้งแต่แรกมาเรื่อยๆให้ตายฝนก็ไม่เผลอใจหรอก  แต่เพราะฝนเองก็รับรู้ได้ว่าอีกฝ่ายซอฟลงไงมันเลยเผลอใจไปง่ายๆแบบนี้ ประเด็นคือเวลาอ่านมันมีหลายจุดที่ทำให้รู้สึกขัดแย้งน่ะค่ะ ไม่ใช่เรื่องที่ว่าทำไมน้ำฝนรักหมอแต่เป็นบุคลิกและการกระทำ ความคิดต่างๆของตัวละครมากกว่าที่อ่านแล้วทำให้ตะหงิดๆ อย่างหมอ ตัวเอกแสนจิตของเรา คือยอมรับว่าคนเป็นหมอทุกคนไม่ใช่จะดีหมด ตราบใดที่หมอเป็นมนุษย์มันก็มีดีมีเลวปะปนกันแหละ แต่ที่เราขัดคือทำไมเราไม่เห็นความฉลาดในตัวหมอบ้างเลย ไหวพริบ หรือ ความนึกคิดไรงี้  คนเรียนหมอเราว่ามันต้องผ่านหลักสูตรที่ขัดเกลากระบวนการคิดบ้างแหละ แต่ทำไมหมอไม่เคยสงสัยเลยว่าทุกครั้งที่มีอะไรกับน้ำฝน ร่างกายของฝนเหมือนคนที่มีอะไรกับใครบ่อยๆเหรอ หรือเวลาที่หมอทิ้งรอยไว้ถ้าฝนไปมีอะไรกับไผ่ ไผ่จะไม่รู้อะไรบ้างเลยเหรอ ถ้าไผ่กับฝนเป็นแฟนกัน ไผ่คงเอะใจอะไรไปแล้วรึเปล่า หรือปฏิกริยาจากร่างกายของน้ำฝนมันไม่มีอะไรที่บ่งบอกได้เลยเหรอว่าฝนมีอะไรกับใครนอกจากตัวเองรึเปล่าน่ะ ไม่นับเรื่องจรรยาบรรณความเป็นแพทย์อะไรด้วยนะคะ  ส่วนไผ่คือถ้าเราเป็นไผ่แล้วรู้ว่าฝนไปมีอะไรกับใครแบบไม่เต็มใจเราคงเดาได้แล้วอ่ะว่าเป็นหมอเพราะคนรอบตัวฝนที่มีความน่าจะเป็นมันก็มีอยู่คนเดียว  ตอนนั้นที่แม่บ้านบอกว่าหมอแวะมาหาฝนเรานึกว่าไผ่จะจับได้แล้วแต่ปรากฎว่ายังคงไม่รู้เรื่อง แถมตอนที่ตื่นมารู้ว่าฝนเสร็จหมอก็ด้วย ทำไมยังโยงเรื่องไม่ออก หรือรู้แล้วแต่แกล้งไม่รู้ก็ไม่น่าใช่ ประมาณนี้แหละค่ะ บางการกระทำของตัวละครมันไม่ค่อยสมเหตุสมผลเลยไม่ค่อยสมจริง แต่ถ้าจะเขียนแบบเอาเนียนๆให้สนุกพอก็โอเคแต่อ่านๆไปมันก็แอบขัดๆนิดหน่อยน่ะค่ะ ถ้าคนเขียนหาเหตุผลมารองรับด้วยจะโอเคมาก

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.38 แรงเต้นของหัวใจ {P.42}{ุ13-11-58} 50%
เริ่มหัวข้อโดย: ดวงตะวัน ที่ 13-11-2015 23:17:09

พี่หมอกำลังรุกน้องอย่างหนัก!! สงสารฝนรับมือกับพี่หมอไม่ไหวแล้ว

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.38 แรงเต้นของหัวใจ {P.42}{ุ13-11-58} 50%
เริ่มหัวข้อโดย: bb_b ที่ 13-11-2015 23:44:37

กลิ้นหลุน ๆ แปลว่าไรอ่ะ

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.38 แรงเต้นของหัวใจ {P.42}{ุ13-11-58} 50%
เริ่มหัวข้อโดย: GipHxyz ที่ 13-11-2015 23:46:52

เมื่อไหร่จะรู้ว่าตัวรักกัน งือเขิล

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.38 แรงเต้นของหัวใจ {P.42}{ุ13-11-58} 50%
เริ่มหัวข้อโดย: ่patsaporn ที่ 13-11-2015 23:48:32

จะกลับมากอด ฮึ่ย คนขี้อ่อย ตอนที่จูบน้องนี่น่ากลัวนะ กลัวคนเห็นจัง
ใจเต้นตึ้กตั้ก รักเขาใช่ไหม

ขอบคุณค่ะ

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.38 แรงเต้นของหัวใจ {P.42}{ุ13-11-58} 50%
เริ่มหัวข้อโดย: twinmonkey0311 ที่ 14-11-2015 02:49:55

รอพี่หมอมารับน้องฝนวันเสาร์ :z1:

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.38 แรงเต้นของหัวใจ {P.42}{ุ13-11-58} 50%
เริ่มหัวข้อโดย: ณ ที่เดิม™ ที่ 14-11-2015 08:13:51

รู้สึกเพลียแทน  :เฮ้อ:

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.38 แรงเต้นของหัวใจ {P.42}{ุ13-11-58} 50%
เริ่มหัวข้อโดย: naoai ที่ 14-11-2015 09:51:20

ก่อนจะรักกมากกว่านี้ช่วยให้พี่หมอสำนึกในสิ่งที่เคยทำสักหน่อยเถอะ จะมีตอนนั้นให้อ่านไหมผู้แต่ง (แอบรู้สึกว่าเรื่องมันเดินอย่างช้าๆ )

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.38 แรงเต้นของหัวใจ {P.42}{ุ13-11-58} 50%
เริ่มหัวข้อโดย: boonpa ที่ 14-11-2015 11:40:21

 :L2: หมั่นไส้พี่หมอ

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.38 แรงเต้นของหัวใจ {P.42}{ุ14-11-58} 100%
เริ่มหัวข้อโดย: ben ที่ 14-11-2015 11:51:49

น้ำฝนโดนจัดหนักแน่ๆ

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.38 แรงเต้นของหัวใจ {P.42}{ุ14-11-58} 100%
เริ่มหัวข้อโดย: Apple_matinie ที่ 14-11-2015 11:57:33

อ๊ายยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย
ค้างงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงง
 :katai1: :katai1: :katai1: :katai1: :katai1: :katai1: :katai1:

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.38 แรงเต้นของหัวใจ {P.42}{ุ14-11-58} 100%
เริ่มหัวข้อโดย: yangpah ที่ 14-11-2015 12:44:23

พี่หมอหวงน้ำฝนจนเริ่มตีรวนแล้วค่ะ

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.38 แรงเต้นของหัวใจ {P.42}{ุ14-11-58} 100%
เริ่มหัวข้อโดย: tiew93 ที่ 14-11-2015 12:56:10

อูยยย ฉากล่อแหลม ตอนหน้าน้ำฝนอ่วมแน่ คึคึ

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.38 แรงเต้นของหัวใจ {P.42}{ุ14-11-58} 100%
เริ่มหัวข้อโดย: veeveevivien ที่ 14-11-2015 13:29:42

 o22 o22

อุ๊ยยยย น้ำฝน โดนแน่ ๆ

รอออออออย่างใจจดใจจ่อ :hao7: :hao7:

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.38 แรงเต้นของหัวใจ {P.42}{ุ14-11-58} 100%
เริ่มหัวข้อโดย: naruxiah ที่ 14-11-2015 14:08:37

พี่หมอ จะหึงอีกแล้วหรอ? พี่หมอยังคงหึงอย่างต่อเนื่อง คึคึ

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.38 แรงเต้นของหัวใจ {P.42}{ุ14-11-58} 100%
เริ่มหัวข้อโดย: evilheart ที่ 14-11-2015 14:58:37

หึงแน่ๆ เตรียมจิกหมอนเลย

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.38 แรงเต้นของหัวใจ {P.42}{ุ14-11-58} 100%
เริ่มหัวข้อโดย: lizzii ที่ 14-11-2015 15:14:26

เตรียมจิกหมอนรอ 5555

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.38 แรงเต้นของหัวใจ {P.42}{ุ14-11-58} 100%
เริ่มหัวข้อโดย: บูมเบส ที่ 14-11-2015 15:23:51

เตรียมหมอนมาจิกอยู่ มาต่อเร็วๆนะครับ

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.38 แรงเต้นของหัวใจ {P.42}{ุ14-11-58} 100%
เริ่มหัวข้อโดย: Nus@nT@R@ ที่ 14-11-2015 15:57:15

หุหุ กลับบ้านมาเจอช็อตเด็ดจนได้
น้ำฝนจะเจออะไรอีกล่ะเนี่ย

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.38 แรงเต้นของหัวใจ {P.42}{ุ14-11-58} 100%
เริ่มหัวข้อโดย: mypink801 ที่ 14-11-2015 16:01:41

หึงแน่ๆแต่อย่ารุนแรงกับน้องนะ

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.38 แรงเต้นของหัวใจ {P.42}{ุ14-11-58} 100%
เริ่มหัวข้อโดย: ่jum ที่ 14-11-2015 16:19:37

งานเข้าเพื่อให้เราได้ฟิน :hao7:

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.38 แรงเต้นของหัวใจ {P.42}{ุ14-11-58} 100%
เริ่มหัวข้อโดย: mukmaoY ที่ 14-11-2015 17:27:01

คนขี้หึงตายแน่ๆ

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.38 แรงเต้นของหัวใจ {P.42}{ุ14-11-58} 100%
เริ่มหัวข้อโดย: em1979 ที่ 14-11-2015 18:49:50

พี่หมอจังหวะนรก... มาเจอช็อตเด็ดตลอด
ขอยืนไว้อาลัยให้น้ำฝน 1 นาที

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.38 แรงเต้นของหัวใจ {P.42}{ุ14-11-58} 100%
เริ่มหัวข้อโดย: nevergoodbye ที่ 14-11-2015 20:19:25

ตอนต่อไปพี่หมอหึงโหดอีกแล้ว  :hao6:

ฝนนี่ก้ขยันทำพี่หมอหึงจัง โถ พี่หมอ จะแสดงความเจ้าของก็ไม่ได้ ต้องรีบเปิดตัวแล้วนะคะ  o18

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.38 แรงเต้นของหัวใจ {P.42}{ุ14-11-58} 100%
เริ่มหัวข้อโดย: ♥♥ดอกช่อบานสะพรั่ง♥♥ ที่ 14-11-2015 21:43:43

 :mc4:

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.38 แรงเต้นของหัวใจ {P.42}{ุ14-11-58} 100%
เริ่มหัวข้อโดย: SiHong ที่ 14-11-2015 22:09:51

อ๊ากกกกกกกกกกกก

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.38 แรงเต้นของหัวใจ {P.42}{ุ14-11-58} 100%
เริ่มหัวข้อโดย: ่patsaporn ที่ 14-11-2015 22:48:07

อยากอ่านตอนหน้าละ คนอะไรหึงได้กระทั่งตัวเอง 5555
พี่หมอแกจังหวะดีเสมอ ดีต่อการเจ็บตัวของฝนเสมอ เดี๋ยวก็ว่าน้องร่านอีก น่าตบปากให้

ขอบคุณค่ะ

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.38 แรงเต้นของหัวใจ {P.42}{ุ14-11-58} 100%
เริ่มหัวข้อโดย: bun ที่ 14-11-2015 23:04:14

งานงอกแล้วฝนเอ้ย ภาพบาดตาพี่หมอมาก
คงเจอจัดหนัก จัดเต็มแน่ ยิ่งหึงโหดอยู่ด้วย

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.38 แรงเต้นของหัวใจ {P.42}{ุ14-11-58} 100%
เริ่มหัวข้อโดย: ดวงตะวัน ที่ 15-11-2015 00:02:51

พี่หมอเห็นเต็มๆตาแบบนี้ ฝนเอ๋ยไม่น่ารอดอิอิอิ

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.38 แรงเต้นของหัวใจ {P.42}{ุ14-11-58} 100%
เริ่มหัวข้อโดย: Lovelyjess ที่ 15-11-2015 00:11:20

ค้าง!!
พี่หมอกลับมาบ้านพอดี. แล้วไงต่อหละทีนี้

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.38 แรงเต้นของหัวใจ {P.42}{ุ14-11-58} 100%
เริ่มหัวข้อโดย: tuek ที่ 15-11-2015 03:59:55

พี่หมอต้องเห็นฉากที่ฝนเล่นกับหินแน่ๆ

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.38 แรงเต้นของหัวใจ {P.42}{ุ14-11-58} 100%
เริ่มหัวข้อโดย: mystery Y ที่ 15-11-2015 07:46:56

งานเข้านำ้ฝนแล้ว!?

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.38 แรงเต้นของหัวใจ {P.42}{ุ14-11-58} 100%
เริ่มหัวข้อโดย: naoai ที่ 15-11-2015 10:55:18

แนะนำให้ฝนไปปลูกกระดู ฟิตร่างกายเล่นกล้าม และจับอีตาแซมกดบ้าง ถ้าจะฟิน หุหุ

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.38 แรงเต้นของหัวใจ {P.42}{ุ14-11-58} 100%
เริ่มหัวข้อโดย: Mouse2U ที่ 15-11-2015 11:32:06

หึงฝนเสียจนหูเหออื้อไปหมดแล้วนะคะพี่หมอ :m20:

ปล. คำผิดจ้า.. น้ำทั้งใส่(ใส)ทั้งไม่ใสเริ่มลงไปคลุกกับน้ำแข็งในแก้วแล้ว

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.38 แรงเต้นของหัวใจ {P.42}{ุ14-11-58} 100%
เริ่มหัวข้อโดย: threetanz ที่ 15-11-2015 15:18:57

หนูน้ำฝนเอาแล้วววววว

พี่หมอมาเห็นภาพเด็ดพอดี

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.38 แรงเต้นของหัวใจ {P.42}{ุ14-11-58} 100%
เริ่มหัวข้อโดย: Bellze12 ที่ 15-11-2015 15:51:34

อยากอ่านตอนต่อไปใจจะขาด :hao6:

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.39 ฉันเป็นใคร!! {P.44}{ุ17-11-58} 100%
เริ่มหัวข้อโดย: memew ที่ 16-11-2015 19:41:59

Chapter : 39 : ฉันเป็นใคร!!
[พี่หมอ...♡]
♡
♡
ี :katai4: up 100%

ผมขับรถตรงกลับบ้านทันทีที่เลิกงาน ตอนแรกว่าจะไปแฮ้งค์เอ้าท์กับเพื่อนสักหน่อย แต่มันดันติดนัดสาว ผมไม่อยากไปพรากมันจากอ้อมแขนของสาว ๆ เท่าไหร่ เลยตัดสินใจกลับบ้านแทน ปกติวันศุกร์ ไผ่มันไม่ได้กลับบ้านเร็วหรอก วันแรดของมัน ตอนมันเดินได้ มันจะไปแว้นจนกลับดึก หรือไม่ก็ไม่กลับเลย ขนาดขาเจ็บมันก็ยังไม่อยู่บ้าน
 
ผมขมวดคิ้วด้วยความแปลกใจ เพราะหน้าบ้านมีรถยนต์มาจอด พอเปิดประตูอัตโนมัติเข้าไปก็เห็นมอเตอร์ไซค์จำนวนหลายคันจอดไว้ เดาได้ไม่ยากเลยว่าไผ่มันต้องลากเพื่อนมาปาร์ตี้กวนประสาทผมอีกแน่ ๆ
 
ผมเอารถจอดประจำตำแหน่ง ดีว่าพวกมันรู้หน้าที่ไม่จอดตรงจุดที่ผมต้องเอารถเข้ามาจอดประจำ ได้ยินเสียงเพลงเบา ๆ ดังมาจากภายในบ้าน ผมคว้ากระเป๋า พอเปิดประตูรถออก เสียงเพลงนั้นดังยิ่งกว่าเดิมอีก คงไม่มีใครได้ยินเสียงรถผมหรอก ได้ยินเสียงเย้ว ๆ เหมือนเสียงเชียร์ เสียงหัวเราะ เสียงโวยวาย และเสียงร้องโหยหวนห้ามปรามอะไรสักอย่างดังเคล้ากับเสียงเพลง
 
ผมปิดประตู กดล็อกรถ เดินตรงไปทางหน้าบ้าน ที่หน้าประตูมีรองเท้ามากมายจอดไว้ระเกะระกะ ดูจากจำนวนคร่าว ๆ ก็น่าจะมากันยกกลุ่ม

ผมก้าวช้า ๆ เข้าประตูไป เพราะพวกนั้นเปิดประตูหน้าบ้านไว้ ผมจึงเห็นภาพภายในได้ชัดเจน ทุกคนไม่รับรู้การมาของผม เพราะทุกสายตาพุ่งตรงไปยังสองชีวิตที่กำลังกอดรัดฟัดเหวี่ยงกันอยู่ที่พื้น
 
เหมือนมีอะไรสักอย่างในสมองผมขาดดังผึ่ง ภาพตรงหน้าพาเอาความร้อนทั้งหมดที่มีในตัวผมโหมไปที่หัวใจ ผมไม่รู้ว่าคนในห้องมีใครบ้าง รู้แต่เพียงสายตาผมหยุดนิ่งอยู่ยังร่างที่นอนอยู่ใต้ร่างของหิน มันหอบหายใจแรง ปากสีเรื่อนั้นเผยออ้านิด ๆ หอบแฮก ท่าทางมันเซ็กซี่น่าดูถ้ามันมาอยู่ภายใต้เรือนร่างของผมไม่ใช่เรือนร่างของคนอื่นแบบนี้
 
ผมไม่ได้ยินว่าพวกมันพูดคุยอะไรกันบ้าง มีเพียงสายตาเท่านั้นที่มองเห็น มีใครสักคนทักผมขึ้น จนคนสองคนบนพื้นหันมามองพร้อมกัน
 
“พี่หมอ...” กลีบปากหอบ ๆ นั้นขยับเรียก
 
ครางเรียกชื่อผมภายใต้อ้อมแขนของผู้ชายคนอื่นเนี่ยนะ ผมเผลอกัดกรามแน่น มันรีบดันตัวลุกพอ ๆ กับหินที่รีบขยับลุกเช่นกัน 
 
“กลับมาแล้วเหรอคะคุณหมอ/ สวัสดีครับ/ดีค่ะพี่หมอ”
แล้วก็มีหลากหลายเสียงพากันทักทายผม บ้างก็ยกมือไหว้ ผมละสายตาจากภาพสองคนนั้นไปหาเจ้าของเสียงทักทั้งหลาย ตอนนี้สมองผมกำลังโล่ง ทั้งที่เคยนับตัวเลขเก่ง ตอนนี้ผมแทบนับหนึ่งไม่ถึงสิบ พยายามสั่งใจให้เย็น ไม่ให้วิ่งไปกระชากคอเสื้อหินมาต่อย หรือไม่ก็ระงับไม่ให้วิ่งไปกระชากเด็กร่านนั่นมาตีตราให้หลาบจำ
 
“พวกฟ้าขอรบกวนหน่อยนะคะ วันนี้อยากฉลองที่ไผ่เขาถอดเฝือกออก”

ผมสั่งใจให้พยักหน้ารับไปนิด ๆ ตาจ้องไปยังคนสองคนที่ลุกขึ้นยืน
 
“เฮ้ย พี่ฟ้าควันขึ้นกระทะแล้ว”

ฟ้ารีบวี้ดว้ายเข้าไปดูกระทะที่มีควันคลุ้ง ทุกคนหันไปมองด้วยความสนใจไม่เว้นแม้แต่น้ำฝนและหิน แต่ผมไม่ได้มองตาม เพราะสายตาผมหยุดไว้ยังเรือนร่างของคนที่ตัวเปียก ผมไม่รู้ว่ามันเปียกได้ยังไง แต่ตอนนี้ชุดนักเรียนมันหลุดลุ่ย ชายเสื้อหลุดออกมานอกกางเกง เสื้อเปียกจนเห็นหัวนมสีเรื่อแดงนั้น กระดุมหลุดออกจากรังไปสองเม็ด บนเม็ดหนึ่ง ล่างอีกเม็ด
 
“เอ้าพี่หมอครับ มาฉลองกันหน่อย เรียกขวัญไอ้ไผ่มัน”
พีมรีบวิ่งเอาเครื่องดื่มที่ชงเรียบร้อยมาให้ ผมมองอึ้ง ๆ แต่ก็รับมาถือไว้
 
“เอ้าพี่หมอ ดื่มเลย ดื่มเลย ดื่มเลย”
มันเชียร์ตามติดด้วยเพื่อน ๆ มันที่เชียร์บ้าง ผมจำต้องยกดื่ม ไม่ใช่ดื่มตามแรงเชียร์ แต่ผมต้องการดับความร้อนที่คุกรุ่นอยู่ในหัวผมตอนนี้ต่างหาก
 
กลิ่นเหล้าติดตรึงจมูกผม ผมกินไปเกือบครึ่งแก้ว พวกมันเฮลั่นด้วยความดีใจที่ผมกิน ฝนเดินเข้าครัวไปช่วยฟ้าทำอาหาร ในขณะที่ผมขอตัวขึ้นห้องเพื่อเอาของไปเก็บแล้วจะลงมาอีกรอบ
 
ผมเดินขึ้นห้อง วางกระเป๋าไว้บนโต๊ะ เสียงเฮดังลั่นด้านล่าง ผมเดินไปหยุดยืนอยู่หน้ากระจก มองตัวเองในนั้น คลายปลดเนกไท แกะกระดุมเสื้อออกเม็ดหนึ่งเพื่อคลายความร้อน พับแขนเสื้อไปไว้ที่ศอก ไม่อยากลงไปร่วมวงแต่ก็อยากตามไปดูใครบางคนข้างล่าง
 
ห่างหูห่างตานิดเดียวเที่ยวร่านไปอ้าขาให้คนอื่นกกกอด คิดว่าแค่กับไผ่คนเดียว ไม่คิดว่ากับเพื่อนคนอื่น ๆ ในกลุ่มด้วย ผมขมวดคิ้ว
 
ทำยังไงถึงจะทำให้ฝนเป็นของผมเพียงคนเดียว
 
“ฝน นายเป็นของฉันนะ ของฉันคนเดียวเท่านั้น!”
 
ผมเดินลงไปข้างล่าง เพื่อนผู้หญิงมันคว้าไมค์มาตีปีกลุกขึ้นเต้นกันแล้ว เพลงออกแนวฮา ๆ มีคนอยู่ในครัวแค่ 4 คนเท่านั้น คือฟ้าที่กำลังผัดอะไรสักอย่างในกระทะ ตันที่กำลังสวมถุงก๊อบแก๊บไว้ที่มือคลุกอะไรสักอย่างอยู่กะละมังสแตนเลสขนาดย่อม น้ำฝนหั่นผัก และไผ่ที่ยืนคลอเคลียคู่ขามันอยู่โดยไม่ช่วยอะไรนอกจากทำตัวเกะกะ
 
“มึงไปนั่งกินกับคนอื่นดิ๊ อย่ามาเกะกะ เดี๋ยวจับหั่นแทนผักซะหรอก”
ฝนไล่คู่ขามันออก ไผ่หัวเราะร่าแต่ไม่ยอมขยับหนีไปไหน ผมหันไปมองหินที่กำลังดิ้นไร้กระดูกอยู่
 
ผมเลือกที่จะเดินเข้าไปในครัวแทน เพราะต้องการอยู่ใกล้ชิดฟ้า
 
ไม่ใช่สิ
 
เพื่อต้องการอยู่ใกล้เด็กร่านนั่นมากกว่า
 
ทุกคนหันมามองทันทีที่ผมเดินเข้าไปใกล้ ฝนหลบตาวูบไปสนใจผักตรงหน้าต่อ ไผ่ทำหน้าไม่พอใจใส่ ฟ้ากับตันยิ้มให้ปกติ ตันกำลังทำลาบอยู่ ฟ้าผัดกะเพรา พอเรียบร้อยก็เทใส่จานสามใบเท่า ๆ กัน
 
“เอ้าเด็ก ๆ กะเพราเรียบร้อยแล้ว มายกกันไปได้เลย”
แล้วพวกที่นั่งกันอยู่ก็ลุกขึ้น กรูกันเข้ามาช่วยกันยกกะเพราไป ผมไปหยุดยืนอยู่ข้าง ๆ ตันที่กำลังชิมลาบ มันหยิบช้อนมาตักลาบขึ้น ยกให้ผม
 
“ชิมหน่อยพี่”
 
“กินเป็นด้วยรึ”
ได้ยินเสียงแขวะจากไผ่ ผมไม่สนใจ รับช้อนลาบนั้นมายัดใส่ปาก รสชาติถูกใจคนไทยแน่ครับ
 
“อร่อยดี” ผมชม
 
“พี่ฟ้าชิมหน่อย พวกมึงด้วย”
ตันมันบอกฟ้า ตามด้วยเพื่อนมันอีกสองในครัว ฟ้าหันมามอง หยิบช้อนอันใหม่ตักขึ้นชิม

“อร่อย”

ไผ่มันไม่ตักชิมเองแต่สั่งให้ฟ้าตักไปป้อนมันแทน ฟ้าใช้ช้อนอันเดียวกันตักลาบประมาณครึ่งช้อนพูน ๆ รองด้วยมือยื่นไปใส่ปากคนที่น่าจะเป็นง่อย มันเคี้ยวตุ้ย ๆ ทำหน้าเคลิบเคลิ้มหันไปทางตัน
 
“อร่อยว่ะมึง”
 
“เอ้าฝนตามึงชิมบ้างแล้ว”
ตันมันหยิบช้อนอันใหม่มาตักรองด้วยมือยื่นไปใส่ปากคนที่มือไม่ว่างเพราะกำลังหั่นผักอยู่ ฝนยิ้มหวานให้นิดหนึ่ง อ้าปากรับ ผมหรี่ตามอง เผลอกำมือแน่นกับสิ่งที่เกิดขึ้น
 
ฝนขยับปากเคี้ยวเบา ๆ
 
“อร่อยแล้ว รีบเอาไปเสิร์ฟเถอะ”
 
ตันพยักหน้า รีบถอดถุงมือ หยิบทัพพีว่างมาตักแบ่งใส่จานสามใบ ยกมือละจานไปเสิร์ฟแทนที่จะเรียกเพื่อน ๆ มาเอาเหมือนกะเพรา
 
“คุณหมอไปนั่งกินก่อนก็ได้นะคะ เดี๋ยวทางนี้พวกฟ้าจัดการเอง”
 
“ไม่เป็นไรครับ ผมชอบดูคุณฟ้าทำ”
 
ฟ้าหน้าแดงก่ำ ไผ่ทำท่าอ้วก ฝนนิ่ง ๆ ตันเดินกลับมาอีกรอบ มาพร้อมถั่วฝักยาวที่เห็นพวกนั้นเอาไว้กินแกล้มเหล้า มันยาวประมาณหนึ่งคืบ ตันกัดกินอีกกรวบแล้วยัดส่วนที่เหลือใส่ปากน้ำฝน รายนั้นก็อ้าปากรับไปกินง่าย ๆ ผมเผลอกัดกรามเบา ๆ

ตันยกจานลาบที่เหลือออกไปสวนทางกับพีมที่วิ่งเอาเหล้าที่ผมดื่มค้างไว้มาให้ ผมรับมาถือ ยกดื่มนิด ๆ ยืนมองผู้คนที่อยู่ในครัวนิ่ง ๆ จริง ๆ ผมต้องโฟกัสที่ฟ้า แต่สายตาผมกลับหยุดนิ่งอยู่ที่น้ำฝนแทน
 
และดูเหมือนเจ้าตัวจะรู้ เพราะเห็นมันเหลือบมามองผมบ่อย ๆ
 
ตันวิ่งกลับมาอีกรอบ คว้าเอาถุงซี่โครงมาสับเสียงดัง ฟ้าตั้งหม้อ ใส่ข่าตะไคร้เครื่องเคียง น่าจะทำต้มยำนะ ผมทำได้แค่ยืนมอง ฝนทำหน้าที่เด็ดและหั่นผัก ไผ่ไม่ได้ช่วยอะไรเหมือนเดิม
 
ผมดื่มไปลอบมองน้ำฝนไป
 
“หนาววะ กูขอไปอาบน้ำก่อนนะ เหม็นด้วย แม่งไอ้หินมันแกล้งมาได้ ตา ๆ มาช่วยพี่ฟ้าหั่นผักดิ”
ฝนตะโกนเรียกเพื่อนมัน ตาหันมามอง รีบลุกมาช่วยอย่างไม่อิดออด ผมลอบมองตามมัน แต่มันไม่สนใจ ยื่นมีดให้เพื่อน ฝนเดินกึ่งวิ่งออกจากห้องครัวตรงลิ่วขึ้นห้องไผ่ไป ผมมองตามจนแผ่นหลังนั้นลับหายเข้าไปในห้อง ก่อนประตูบานนั้นจะปิดสนิท ดวงตาของเราทั้งคู่สบกัน

ผมมองตามสายตานั้น กระทั่งประตูบานนั้นปิดลงแนบสนิท
 
...50%.....

แล้วความสนใจของผมก็หมดไป พอ ๆ กับคู่ขามัน พอฝนไม่อยู่ไผ่มันก็กลับไปนั่งรวมกับเพื่อนมันในวงเหล้าต่อ ผมยังอยู่ในครัวเหมือนเดิม ตันชวนผมคุยให้หายเบื่อได้บ้าง ผมลอบมองประตูห้องไผ่เป็นพัก ๆ เฝ้ารอเวลาให้คนในห้องนั้นลงมา ไม่นานต้มยำหม้อใหญ่ก็เสร็จ ฟ้ารีบยกไปเสิร์ฟ
 
รู้สึกของกินจะมีแค่นี้ ผมจำต้องเดินตามตันไปยังโซฟาตัวเดียวกันเพื่อกินกับคนอื่น ๆ หินยังเต้นรั่วไม่หยุด แล้วคนที่หายเข้าไปในห้องนานสองนานก็ลงมา มันอาบน้ำเรียบร้อยแล้ว หัวเปียกนิด ๆ มาในชุดเสื้อยืดสีขาวกางเกงขาสั้นลายการ์ตูนวอลดิสนี่
 
มันเดินไปหยิบแก้วมันที่วางไว้ในครัวมาทิ้งตัวลงนั่ง มันเลือกนั่งห่างผมไปคนละฟาก เลือกเอามุมที่ลับตาผมที่สุด ซึ่งผมก็พอจะรู้เจตนามันอยู่
 
พวกมันนั่งคุยกันด้วยเรื่องสัพเพเหระ ส่วนมากจะเอาเรื่องของพวกมันเองนั่นแหละมาเม้าท์ เผากันไปเผากันมา เสียงหัวเราะแทบไม่ขาดหายไปจากวงเหล้า
 
ฝนมันก็ดื่มก็กิน บ้างก็เม้าท์เพื่อนตัวเอง จริง ๆ มันก็เป็นเด็กวัยรุ่นธรรมดาทั่วไป ไม่มีอะไรน่าพิศวาสเลยสำหรับผม แต่ทำไมทุกการกระทำของมันถึงได้ติดตาตรึงใจผมขนาดนี้ก็ไม่รู้
 
ปริมาณแอลกอฮอล์ในขวดพร่องลงเรื่อย ๆ สลับกับจำนวนขวดเปล่าที่เพิ่มขึ้น เพลงที่ฟังเพราะ ๆ ช่วงแรก เริ่มหาร่องลงไม่เจอ เพลงไปทาง เสียงไปทาง จังหวะช้ามันร้องเร็ว จังหวะเร็วมันร้องช้า มีคนยื่นไมค์มาให้ผม แต่ผมปฏิเสธไปบอกร้องไม่เป็น
 
ผมนั่งมึน ฝนเริ่มเอียง ซบไหล่หิน เพราะแต่ละคนสลับกันลุกขึ้นเต้นบ้างร้องเพลงบ้าง บางทีกลับมาก็ไม่ได้นั่งประจำที่แล้ว จากตอนแรกที่มันนั่งคู่กับเพื่อนผู้หญิง ตอนนี้คนที่คู่มันเป็นหินไป ฝนมันขึ้นร้องเหมือนกัน ฟังเสียงมันแล้วก็แอบฮา วิ่งตามคีย์ไม่ทันพอกัน
 
เพิ่งเคยเห็นมันเวอร์ชั่นรั่วแบบนี้ครั้งแรก แม้บางจังหวะมันจะหันมามองผมบ้าง แต่เราก็ไม่มีคำพูดอะไรต่อกัน
 
“ง่วงแล้ว พี่ขึ้นนอนก่อนนะ”
ฟ้าสละบัลลังก์เป็นคนแรก ทุกคนไม่มีใครห้าม
 
“ป่ะ เดี๋ยวพาขึ้นห้อง”
ไผ่มันลุกขึ้นยืนเซ ๆ จับมือฟ้า เดินเป๋ ๆ พากันเดินขึ้นบันไดไป มันเมาหนักแล้วเหมือนกัน ผมมองตามเพียงนิดก่อนละสายตากลับมามองคนที่ผมนั่งมองมาตลอดต่อ
 
หินยังนั่งอยู่ที่เดิม แต่ครองไมค์แหกปากร้องไม่ทันคีย์ แบ่งไมค์ให้ฝนร้องคู่กัน ผมเผลอกำมือแน่น เพื่อนผู้หญิงของมันเริ่มไม่ไหว เลื้อยสลบกัน ตามมาติด ๆ ด้วยพีม และคนที่ผมเฝ้ามองก็ตามไปติด ๆ มันฟุบหัวเกยตักหินที่ยังครองไมค์วิ่งตามคีย์ไป เพลงจบไปแล้ว มันยังโหยตามไม่หยุด
 
“คอแข็งจังเลยนะพี่”
ตันชมเสียงยาน ไม่ได้แข็งอะไรขนาดนั้น แต่ผมกินน้อยต่างหาก ผมไม่อยากเมา เพราะต้องการเฝ้ามองใครบางคน ตันพยายามเสวนากับผม ช่วงแรก ๆ ก็ภาษาคน สักพักก็ภาษาอะไรสักอย่างที่มนุษย์ปกติอย่างผมฟังไม่ออก ไม่นานหินก็ฟุบ ตามไปติด ๆ ด้วยตันที่นั่งอยู่ข้างผม
 
ไผ่มันยังไม่ลงมา แต่ผมไม่สนใจ ไม่ลงมาก็ดี เพราะมันจะได้ห่างจากคนที่กำลังหลับไม่ได้สติตอนนี้ ผมวางแก้วเหล้าลง ลุกขึ้นยืน มึนเหมือนกัน ผมก้าวตรงไปยังฝน ช้อนอุ้มมันไว้ในอ้อมแขน มันหัวอ่อนซบอกผมไว้ ผมไม่สนใจคนอื่น มุ่งตรงขึ้นห้อง ปิดประตู วางมันลงบนเตียง
 
“น้ำฝน”
ผมเรียกคนที่ยังหลับไม่รู้เรื่อง ภาพมันที่หอบแฮกภายใต้เรือนร่างของหินวิ่งปราดเข้ามาในโสต ผมกัดกรามแน่น
 
“เลิกร่านสักทีฝน นายต้องเป็นของฉันเท่านั้น”
ผมสั่งคนไม่ได้สติ ก้มงับซอกคอ แนวหู ผิวเนื้อเนียนนุ่มใต้คาง กลิ่นเหล้าเคล้ากลิ่นสบู่ ผมสอดมือเข้าไปใต้ชายเสื้อลูบไล้ผิวเนื้อที่ถูกหินลูบไล้ไปวันนี้ เคลื่อนไปยังเมล็ดทับทิมขนาดเล็กนั้น คนด้านล่างยังหลับไม่รู้เรื่อง
 
ผมกระชากเสื้อมันออกจากตัวเพื่อมองหาร่องรอยว่ามีใครมาฝากไว้ไหม ดีที่มันไม่มี ก่อนผมจะก้มลงทำรอยไว้แทน เป็นตราประทับจากผม ผมก้มสร้างรอยแทบจะทุกจุดในร่างกาย ต้นคอ แผงอก แม้กระทั่งซอกขาอ่อนที่ผมเฝ้ามอง ผมอยากสร้างตราประทับ และตอนนี้ผมก็สมใจแล้ว
 
“น้ำฝน”
ผมเรียก คนที่หลับอยู่ปรือตามอง ดวงตาหยาดเยิ้มนั้นมองผม มันไม่ได้ผลักไสอย่างที่เคยทำ แต่กลับคล้องสองแขนไว้รอบลำคอผม ครางอื้ออ๊าในลำคออย่างวาบหวิว
 
นี่มันรู้หรือเปล่าว่าใครที่กอดมันอยู่ มันรู้ตัวไหม
 
“ฉันเป็นใคร น้ำฝน คนที่กอดนายอยู่ตรงนี้เป็นใคร”
 
มันมองหน้าผมด้วยดวงตาปรือปรอย มันพูดอะไรสักอย่างที่ผมเองก็ฟังไม่รู้เรื่อง
 
“ฉันเป็นใคร น้ำฝน!”
ผมถามย้ำอีกที
 
“…ศาจ”
 
“ศาสตร์มันเป็นใคร!!”
บางสิ่งขาดผึ่งในหัวผมอีกรอบ มันเป็นใครอีก เป็นหนึ่งในคู่ขามันใช่ไหม!
 
“ศาจ..ปีศาจ...อื้อ ปีศาจ...พี่หมอ”
 
ผมชะงักกึกกับคำต่อมาของมัน ความโกรธที่คุกรุ่นก่อนหน้ามลายหายไป มันกระชับกอดผมแน่นขึ้น บดเบียดสะโพกเข้าหา ผมรู้ว่ามันกำลังต้องการให้ผมกอด อาจเพราะความเมา
 
แต่ชื่อที่มันพูดเมื่อกี้ทำให้ผมรู้สึกดีจริง ๆ ผมยิ้ม เกลี่ยแก้มมันแผ่วเบา
 
“ใช่ ฉันคือปีศาจ และปีศาจตัวนี้จะกอดนายคืนนี้”
แล้วผมก็ก้มลงครอบครองปากมันทันที รสชาติของเครื่องดื่มแอลกอฮอล์ผสมเข้ากับกลิ่นกายหอม ๆ ประจำตัวของน้ำฝน เสื้อมันผมพรากหายไปนานแล้ว ผมพรากกางเกงของมันออกจากตัวตามไปบ้าง เวลาฝนเมาฝนจะเร่าร้อนมากกว่าปกติ และไม่ปฏิเสธทุกการสัมผัสจากผมเหมือนช่วงเวลาปกติด้วย

สองแขนมันโอบรอบลำคอผมไว้ สองมือนวดคลึงหัวผมให้รู้สึกผ่อนคลายและหวิวไหวในอารมณ์ ร่างกายผมพร้อมตั้งแต่ได้ครอบครองกลีบปากมันแล้ว ยิ่งน้ำฝนขยับกดร่างเข้าหา ยิ่งรู้ว่าตัวมันเองก็พร้อม ผมนี่แทบจะระเบิดอยู่รอมร่อ

ผมรีบพรากเสื้อผ้าออกจากตัวบ้าง เชื่อมร่างกับมันทันที ผมคำรามผ่านลำคอเบา ๆ เมื่อร่างกายผมที่จมลึกถูกความร้อนในตัวน้ำฝนเผาไหม้

ผมไม่แปลกใจเลยว่าทำไมคนอื่นถึงได้ติดใจร่างกายของมัน ฝนร้อน ร้อนจนแทบละลายจริง ๆ ผมเดาไม่ถูกเลยจริง ๆ ว่าถ้าคืนนี้มันไม่ถูกผมครอบครอง มันจะไปนอนครางใต้ร่างของใคร 

อาจเป็นไผ่หรือไม่ก็หิน

ยิ่งคิดถึงฉากที่ผมเห็นเมื่อเย็นนี้ผมยิ่งรู้สึกโมโห ผมก้มงับซอกคอมันเบา ๆ

“นายเป็นของฉันนะน้ำฝน ของฉัน”

มันตอบรับด้วยการกดหัวผมให้แนบชิดกับซอกคอมันมากขึ้น ขยับบดเบียดร่างที่เชื่อมกันอยู่เข้าหาผมมากขึ้น

“แรง พี่หมอ แรง ๆ”
มันกระซิบบอก ผมกัดกรามแน่น

“เด็กร่าน”
แล้วขยับร่างกายตามที่มันร้องขออย่างเอาใจ 








 
 
 
เสียงนาฬิกาปลุกที่ผมตั้งไว้ทุกวันดังเบา ๆ ผมวาดมือไปปิด สะลึมสะลือลืมตามอง ปวดหัวจี้ดจนต้องกุมมันไว้ ภาพเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นวิ่งกลับมา ผมรีบหันไปมองที่นอนข้าง ๆ ดีใจที่มันเกิดขึ้นจริง ๆ ไม่ใช่ความฝัน ฝนยังนอนไม่ได้สติอยู่ข้าง ๆ ผ้าห่มคลุมมันไว้จนถึงต้นคอ ผมขยับลุก ผ้าห่มคลี่ออก ผมขมวดคิ้วกับจำนวนร่องรอยที่เต็มไปทั่วทั้งคอและเนื้อตัวมันแบบนั้น
 
ผมลูบหน้าตัวเอง นี่ผมทำรอยไว้มากขนาดนี้เลยเหรอ
 
ผมลุกเข้าห้องน้ำไป ก่อนเดินออกมาในชุดคลุม สภาพแบบนี้คนคงสงสัยแน่ ๆ ผมนิ่งคิด กำลังคิดอยู่ว่าจะทำยังไงกับสิ่งที่เกิดขึ้นดี
 
ได้ยินเสียงเคาะประตูหนัก ๆ จังหวะแบบนี้ มีอยู่คนเดียวแหละ ผมเดินไปเปิดประตู แต่ไม่ได้เปิดกว้างมาก เผื่อเป็นคนอื่นที่ไม่ใช่ไผ่
 
“ฝนอยู่ที่นี่รึเปล่า”
มันกำหมัดจ้องหน้าผมเขม็ง

ผมมองไปทางด้านหลังมัน พอเห็นว่าไม่มีใครตามมาก็เปิดประตูให้มันก้าวเข้ามาด้านใน มันมองไปที่เตียง สภาพของฝนตอนนี้มันคงเดาออกว่าคงรับศึกหนักจากผมไม่ใช่น้อย
 
“มึง!!”
มันหันมาจับคอเสื้อคลุมผมด้วยแววตาเอาเรื่อง ผมยักไหล่
 
“เมา”
ผมให้เหตุผลสั้น ๆ มันจะต่อยแต่เบรกตัวเองกึก เพราะเสียงขยับตัวของฝน ทั้งผมและมันหันไปมองพร้อมกัน ฝนขยับขดตัวเพราะความหนาว
 
มันเลิ่กลั่กมองหน้าผม
 
“ฝนอาจจำเรื่องเมื่อคืนไม่ได้ ถ้าฝนรู้ตัวและถามถึงร่องรอยเชี่ย ๆ ที่มึงทำไว้ ให้บอกว่ากูเป็นคนทำตอนเมา เข้าใจไหม”
ไผ่กระซิบบอกผมเสียงเบา ผมซ่อนยิ้มไว้ภายใน
 
ห่วงความรู้สึกกันเสียจริงนะ
 
“แล้วถ้าฝนจำได้ล่ะ”
 
“กูจะมานอนอยู่ข้าง ๆ มันเอง ตอนตื่นจะได้คิดว่ากูทำ มึงรูดซิปปากไปเลย”
มันขู่แค่นั้นเดินคว้าเสื้อผ้าฝนมาสวมให้คนที่ยังไม่ได้สติ มันทำอย่างเบามือเพื่อไม่ให้ฝนตื่น ดึงผ้าห่มมาห่มให้จนถึงคอ
 
“จะไปบอกพี่ฟ้าก่อนว่าฝนอยู่ที่นี่ จะได้ไม่ต้องเป็นห่วงว่าฝนหายไปไหน รีบจัดการตัวเองไปเลย”
มันบอกแค่นั้นเดินออกจากห้องไป
 
ผมมองทุกการกระทำนั้นด้วยรอยยิ้มสะใจ ตอนแรกกลุ้มอยู่ว่าจะแก้ยังไง มีไผ่มันมาช่วยหาทางออกให้แบบนี้ก็ดีเหมือนกันแฮะ ผมเดินไปแต่งตัว พอเรียบร้อยก็กลับมาเกลี่ยแก้มของคนที่ยังหลับไม่รู้เรื่องเบา ๆ ยิ้มให้มันนิด ๆ เดินออกจากห้องไป 



To be Con...

#ย่องเงียบมาลง ยืนหลบมุมเสา รอคอยอ่านเม้นท์
ชริ้ง!!!

**พูดคุยถึงนิยายเรื่องกันทางทวิตติดแท็ก #ทาสแค้น #พี่หมอน้ำฝน เน้อ*
**เจอคำผิดสะกิดด้วยน้าาา

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.39 ฉันเป็นใคร!! {P.44}{ุ16-11-58} 50%
เริ่มหัวข้อโดย: fammi50 ที่ 16-11-2015 19:48:48

จิ้มมมมมมมมมมม

----------------------------------------------------------

ขอเลือกข้อ ข. กับ ค. แล้วกันค่ะ 555555
หึงหวงขนาดนี้น่าจะรู้ตัวได้แล้วนะพี่หมอ อย่าได้โง่เหมือนพี่กายเชียว (อ้าว)

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.39 ฉันเป็นใคร!! {P.44}{ุ16-11-58} 50%
เริ่มหัวข้อโดย: nammon_wk ที่ 16-11-2015 20:20:03

จร้า เอาที่พี่หมอสบายใจเลยนะ ชักช้าหมาคาบไป.... อายหมานะ หึหึ  :laugh:
เหมือนจะรู้ใจตัวเอง แต่ก็ไม่ยอมรับ ทิฐิเยอะจริงๆ  :mew5:

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.39 ฉันเป็นใคร!! {P.44}{ุ16-11-58} 50%
เริ่มหัวข้อโดย: SOMCHAREE ที่ 16-11-2015 20:38:39

พี่หมอโครตขี้หึงอ่ะ น้องฝนนี่แค่หายใจใส่หน้าใครก็หึงแล้วมั้ง //พรุ่งนี้เจอกันค่ะ

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.39 ฉันเป็นใคร!! {P.44}{ุ16-11-58} 50%
เริ่มหัวข้อโดย: MinKKniM ที่ 16-11-2015 20:40:12

พี่ค้างแรงมาก...ถ้าพรุ่งนี้หกโมงไม่มาพี่จะมาตอบ ค. 5555

พี่หมอคะเกลียดน้องขนาดนี้ ให้แม่มาขอน้องเถอะค่ะ

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.39 ฉันเป็นใคร!! {P.44}{ุ16-11-58} 50%
เริ่มหัวข้อโดย: naoai ที่ 16-11-2015 20:42:54

คนทั่วไปเขาเรียกอาการพวกนี้ว่าหึงนะ ตาหมอแซม จับหัวโขกกำแพงสักสิบคอมโบ เผื่อจะหายซึน

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.39 ฉันเป็นใคร!! {P.44}{ุ16-11-58} 50%
เริ่มหัวข้อโดย: twinmonkey0311 ที่ 16-11-2015 20:48:51

เลือกข้อ ข กับข้อ ค ด้วยคน นักเขียนใจร้ายมาทำให้อยาก(อ่าน)แล้วก็จากไป :ling1:

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.39 ฉันเป็นใคร!! {P.44}{ุ16-11-58} 50%
เริ่มหัวข้อโดย: HISY ที่ 16-11-2015 20:50:10

จ้า พี่หมอไม่ได้ชอบเด็กยั่วเลย
เอาที่สบายใจเลยจ้า

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.39 ฉันเป็นใคร!! {P.44}{ุ16-11-58} 50%
เริ่มหัวข้อโดย: Nus@nT@R@ ที่ 16-11-2015 20:53:14

หึงๆๆๆ หาทางจัดการน้ำฝนอยู่ล่ะสิ

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.39 ฉันเป็นใคร!! {P.44}{ุ16-11-58} 50%
เริ่มหัวข้อโดย: Bellze12 ที่ 16-11-2015 21:00:59

โอ้ว  อยากอ่านต่อแล้ว
ฝนยั่วพี่หมอยังงัย
อยากรู้แล้ว

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.39 ฉันเป็นใคร!! {P.44}{ุ16-11-58} 50%
เริ่มหัวข้อโดย: liza sarin ที่ 16-11-2015 21:11:12

 :katai4:

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.39 ฉันเป็นใคร!! {P.44}{ุ16-11-58} 50%
เริ่มหัวข้อโดย: ่patsaporn ที่ 16-11-2015 21:19:34

ตามองเขาตลอดดดดดด ยังบอกว่าไม่รักไม่ชอบ จริ๊ๆๆๆ หึงทุกคน หวงทุกตรง
น้ำฝนยิ่งน่ารักๆ ไม่รีบอ่อพี่หมอ

ขอบคุณค่ะ

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.39 ฉันเป็นใคร!! {P.44}{ุ16-11-58} 50%
เริ่มหัวข้อโดย: mukmaoY ที่ 16-11-2015 22:11:48

เมื่อไหร่อิพี่หมอจะล้มเลิกความคิดว่าฝนมีหลายผัวสักที
ตัวเองก็หนึ่งในผัวป่ะวะ
 :m20:

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.39 ฉันเป็นใคร!! {P.44}{ุ16-11-58} 50%
เริ่มหัวข้อโดย: Paparazzi ที่ 16-11-2015 22:22:10

รอเด็กยั่ว  :laugh:

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.39 ฉันเป็นใคร!! {P.44}{ุ16-11-58} 50%
เริ่มหัวข้อโดย: lizzii ที่ 16-11-2015 22:25:54

เห้อออออ

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.39 ฉันเป็นใคร!! {P.44}{ุ16-11-58} 50%
เริ่มหัวข้อโดย: naumi ที่ 16-11-2015 22:29:38

ค.ค่ะ คำตอบสุดท้าย เอิ่กๆ

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.39 ฉันเป็นใคร!! {P.44}{ุ16-11-58} 50%
เริ่มหัวข้อโดย: PetitDragon ที่ 16-11-2015 22:33:06

 :hao6:

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.39 ฉันเป็นใคร!! {P.44}{ุ16-11-58} 50%
เริ่มหัวข้อโดย: mypink801 ที่ 16-11-2015 23:02:14

พี่หมอรู้ใจตัวเองซักทีสิ วุ้ยยย

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.39 ฉันเป็นใคร!! {P.44}{ุ16-11-58} 50%
เริ่มหัวข้อโดย: Pa'veaw ที่ 16-11-2015 23:12:47

อ๊อยยยยยยยย อีก50% อยู่หนายยยย

แงๆๆเราอยากอ่านน

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.39 ฉันเป็นใคร!! {P.44}{ุ16-11-58} 50%
เริ่มหัวข้อโดย: nevergoodbye ที่ 16-11-2015 23:22:21

พี่หมอหึงทุกอย่างที่ฝนทำจริงๆ
เรารู้สึกว่าฝนแอบยั่วพี่หมอเบาๆเหมือนกัน มีการสบตาก่อนปิดประตู มันคือการอ่อยทางอ้อมสินะ  :laugh:

รอนะคะ :katai4:

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.39 ฉันเป็นใคร!! {P.44}{ุ16-11-58} 50%
เริ่มหัวข้อโดย: mild-dy ที่ 16-11-2015 23:32:00

 :pig4: :pig4:

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.39 ฉันเป็นใคร!! {P.44}{ุ16-11-58} 50%
เริ่มหัวข้อโดย: Apple_matinie ที่ 17-11-2015 00:09:08

เลือ กก ค :laugh:

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.39 ฉันเป็นใคร!! {P.44}{ุ16-11-58} 50%
เริ่มหัวข้อโดย: painture ที่ 17-11-2015 00:14:36

อ้างจาก: memew ที่ 16-11-2015 19:41:59  

“ฉันเป็นใคร น้ำฝน!”
ผมถามย้ำอีกที

“…ศาจ”

“ศาสตร์มันเป็นใคร!!”
บางสิ่งขาดผึ่งในหัวผมอีกรอบ มันเป็นใครอีก เป็นหนึ่งในคู่ขามันใช่ไหม

ตลกมากกก พี่หมอน่ารักมาก จะหึงตัวเองทำไม บ้าาาา
 :hao7: :hao7:

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.39 ฉันเป็นใคร!! {P.44}{ุ16-11-58} 50%
เริ่มหัวข้อโดย: ดวงตะวัน ที่ 17-11-2015 00:16:18

เลือกข้อ ค ละกันเพราะว่ามันค้างงงงงง

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.39 ฉันเป็นใคร!! {P.44}{ุ16-11-58} 50%
เริ่มหัวข้อโดย: SiHong ที่ 17-11-2015 00:47:32

กด ค. ค่ะ เอ้ยไม่ใช่
รออีก 50% อยู่นะ จุ๊บๆ :katai2-1:

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.39 ฉันเป็นใคร!! {P.44}{ุ16-11-58} 50%
เริ่มหัวข้อโดย: tuek ที่ 17-11-2015 01:06:24

เอาละโว้ยพี่หมอหึงจนน่ามืดแน่ๆคราวนี้

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.39 ฉันเป็นใคร!! {P.44}{ุ16-11-58} 50%
เริ่มหัวข้อโดย: mystery Y ที่ 17-11-2015 06:55:37

หึงมากล่ะสิพี่หมอ!!

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.39 ฉันเป็นใคร!! {P.44}{ุ16-11-58} 50%
เริ่มหัวข้อโดย: ♥♥ดอกช่อบานสะพรั่ง♥♥ ที่ 17-11-2015 08:30:04

กด ก.

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.39 ฉันเป็นใคร!! {P.44}{ุ16-11-58} 50%
เริ่มหัวข้อโดย: Ginny Jinny ที่ 17-11-2015 08:44:12

อ้างจาก: memew ที่ 16-11-2015 19:41:59  

Chapter : 39 : ฉันเป็นใคร!!
[พี่หมอ...♡]

“น้ำฝน”
ผมเรียก คนที่หลับอยู่ปรือตามอง ดวงตาหยาดเยิ้มนั้นมองผม มันไม่ได้ผลักไสอย่างที่เคยทำ แต่กลับคล้องสองแขนไว้รอบลำคอผม ครางอื้ออ๊าในลำคออย่างวาบหวิว

นี่มันรู้หรือเปล่าว่าใครที่กอดมันอยู่ มันรู้ตัวไหม

“ฉันเป็นใคร น้ำฝน คนที่กอดนายอยู่ตรงนี้เป็นใคร”

มันมองหน้าผมด้วยดวงตาปรือปรอย มันพูดอะไรสักอย่างที่ผมฟังไม่รู้เรื่อง

“ฉันเป็นใคร น้ำฝน!”
ผมถามย้ำอีกที

ตะโกนดังว่า พระเอกจั๊ดง่าววววว :angry2: :angry2:

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.39 ฉันเป็นใคร!! {P.44}{ุ16-11-58} 50%
เริ่มหัวข้อโดย: evilheart ที่ 17-11-2015 13:17:51

ง. กระโดด :z6: พี่หมอ ข้อหา ซึน อีน มึน เกินไป ไฟอยู่ในใจยังไม่รู้อีกว่ากำลังหึง

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.39 ฉันเป็นใคร!! {P.44}{ุ16-11-58} 50%
เริ่มหัวข้อโดย: noozzz ที่ 17-11-2015 17:52:43

คนเขียนบ้าที่สุด บ้าๆๆๆๆๆ ไปจิ้นต่อเองก็ด้ะ

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.39 ฉันเป็นใคร!! {P.44}{ุ16-11-58} 50%
เริ่มหัวข้อโดย: บูมเบส ที่ 17-11-2015 19:34:36

ช้ามากหมาาคาบไปแดกจะรู้สึก

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.39 ฉันเป็นใคร!! {P.44}{ุ17-11-58} 100%
เริ่มหัวข้อโดย: em1979 ที่ 17-11-2015 20:13:00

พี่หมอทำไมเป็นคนแบบนี้

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.39 ฉันเป็นใคร!! {P.44}{ุ17-11-58} 100%
เริ่มหัวข้อโดย: ♠DekDoy♠ ที่ 17-11-2015 20:21:18

เมื่อไหร่จะหลุดพ้นอ่ะ อยู่ในวังวนเดิม ๆ

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.39 ฉันเป็นใคร!! {P.44}{ุ17-11-58} 100%
เริ่มหัวข้อโดย: tiew93 ที่ 17-11-2015 20:24:32

รอสมน้ำหน้าพี่หมอ หึหึ

แต่สงสารฝนว่ะ ตราบใดที่อิพี่หมอยังไม่รู้ใจตัวเอง เจ็บทั้งคู่อ่ะ ก็ขอแค่พี่หมออย่าดึงดันเรื่องฟ้าละกัน ไม่งั้นดราม่ายาววว

ปล.รักคนเขียน จุ๊บ <3

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.39 ฉันเป็นใคร!! {P.44}{ุ17-11-58} 100%
เริ่มหัวข้อโดย: fuku ที่ 17-11-2015 20:29:29

ยิ่งอ่านยิ่งเกลียดไผ่

จะสร้างเรื่องทำไมฟระ บางจุดไม่สมเหตุสมผลเกินไป
กลบเกลื่อนว่าละเมอ ฝัน แบบนี้มันหลอกตัวเองนะ
ทำให้เนื้อเรื่องวนเวียนไม่ไปไหนด้วย

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.39 ฉันเป็นใคร!! {P.44}{ุ17-11-58} 100%
เริ่มหัวข้อโดย: yaoionlyyes ที่ 17-11-2015 20:31:21

มาแล้ววว

งุ้ยย น้ำฝนยั่วง่ะะ หลงแรง ตื่นมาจะจำได้ไหมน้อว่าตัวเองทำอะไรไปบ้าง ฮริ้งง><~

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.39 ฉันเป็นใคร!! {P.44}{ุ17-11-58} 100%
เริ่มหัวข้อโดย: mypink801 ที่ 17-11-2015 20:40:47

อิพี่หมอ!! น้ำฝนไม่ได้ร่าน น้องมีแกคนเดียวย่ะะ โง่จริงๆ
น้ำฝนมียั่วด้วย  :-[

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.39 ฉันเป็นใคร!! {P.44}{ุ17-11-58} 100%
เริ่มหัวข้อโดย: yangpah ที่ 17-11-2015 20:44:56

ไม่เข้าใจความคิดของพี่หมอค่ะ ทำไมชอบว่าให้น้ำฝนจัง
ไม่รู้เลยหรอว่าเขาไม่ได้มีคนอื่นเลย ความเป็นหมอไม่ได้ช่วย
อะไรเลยหรอ????  :hao4:

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.39 ฉันเป็นใคร!! {P.44}{ุ16-11-58} 50%
เริ่มหัวข้อโดย: ่jum ที่ 17-11-2015 20:49:04

อ้างจาก: Ginny  Jinny ที่ 17-11-2015 08:44:12  

อ้างจาก: memew ที่ 16-11-2015 19:41:59  

Chapter : 39 : ฉันเป็นใคร!!
[พี่หมอ...♡]

“น้ำฝน”
ผมเรียก คนที่หลับอยู่ปรือตามอง ดวงตาหยาดเยิ้มนั้นมองผม มันไม่ได้ผลักไสอย่างที่เคยทำ แต่กลับคล้องสองแขนไว้รอบลำคอผม ครางอื้ออ๊าในลำคออย่างวาบหวิว

นี่มันรู้หรือเปล่าว่าใครที่กอดมันอยู่ มันรู้ตัวไหม

“ฉันเป็นใคร น้ำฝน คนที่กอดนายอยู่ตรงนี้เป็นใคร”

มันมองหน้าผมด้วยดวงตาปรือปรอย มันพูดอะไรสักอย่างที่ผมฟังไม่รู้เรื่อง

“ฉันเป็นใคร น้ำฝน!”
ผมถามย้ำอีกที

ตะโกนดังว่า พระเอกจั๊ดง่าววววว :angry2: :angry2:

 :katai2-1:  ปรบมือดัง ๆ

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.39 ฉันเป็นใคร!! {P.44}{ุ17-11-58} 100%
เริ่มหัวข้อโดย: MIkz_hotaru ที่ 17-11-2015 20:52:13

รู้สักที่เถอะว่าน้ำฝนไม่ได้มีใคร
มีปีศาจพี่หมอคนเดียวแหละ
 :o8:

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.39 ฉันเป็นใคร!! {P.44}{ุ17-11-58} 100%
เริ่มหัวข้อโดย: smoking ที่ 17-11-2015 21:02:08

โอ๊ย พี่หม้อซึงจัง บอกเลยว่าคนอ่านคนนี้อกจะแตกตายแล้วค่ะ

อัดอั้นใจสุดๆ แบบพี่หมอก็ไม่ยอมรับความรู้สึกตัวเอง  น้ำฝนก็เหมือนจะไม่รู้ตัว  ไฝ่นี้ก็ทำไรไม่ได้

                 :serius2:         :serius2:         :serius2:

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.39 ฉันเป็นใคร!! {P.44}{ุ17-11-58} 100%
เริ่มหัวข้อโดย: Nus@nT@R@ ที่ 17-11-2015 21:08:01

อิพี่หมอหื่น....ชอบเขาก็เก็กอยู่นั่นแหละ

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.39 ฉันเป็นใคร!! {P.44}{ุ17-11-58} 100%
เริ่มหัวข้อโดย: painture ที่ 17-11-2015 21:35:35

เฮ้อ  :เฮ้อ:

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.39 ฉันเป็นใคร!! {P.44}{ุ17-11-58} 100%
เริ่มหัวข้อโดย: Bellze12 ที่ 17-11-2015 21:36:11

พี่หมอ  หึงฝนขนาดนี้
น่าจะรู้ตัวได้ละมั้ง
ว่ารักฝนนะ

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.39 ฉันเป็นใคร!! {P.44}{ุ17-11-58} 100%
เริ่มหัวข้อโดย: nevergoodbye ที่ 17-11-2015 21:43:34

ตอนนี้ก็ชอบพี่หมออีกแล้ว  :-[

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.39 ฉันเป็นใคร!! {P.44}{ุ17-11-58} 100%
เริ่มหัวข้อโดย: leefever ที่ 17-11-2015 21:50:44

 :katai3:โอ้ยย พี่หมอ นี่ขนาดไม่ชอบน้องนะ หึงแรงซะขนาดนี้

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.39 ฉันเป็นใคร!! {P.44}{ุ17-11-58} 100%
เริ่มหัวข้อโดย: naoai ที่ 17-11-2015 22:24:42

ตาแซมนี่นามสกุลมโนแจ่มรึเปล่า คิดเองเออเองตลอด ส่วนฝนนี่ยังไงก็รู้อยู่แล้วว่าใครทำรอยไว้บนตัว ว่าแต่ตอนนี้ฝนยังหาทางออกของปัญหาที่เกิดจากพี่หมออยู่รึเปล่า (ไม่ค่อยกล่าวถึงเลย เรายังไม่ลืมนะ)

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.39 ฉันเป็นใคร!! {P.44}{ุ17-11-58} 100%
เริ่มหัวข้อโดย: ดวงตะวัน ที่ 17-11-2015 23:15:30

พี่หมอก็เข้าอิหรอบเดิมอีกนั่นแหละ  อยากให้นึกถึงใจฝนบ้างเพราะฝนรักพี่หมอไปแล้ว แต่พี่หมอเอาแต่ได้อยู่ฝ่ายเดียวแถมยังหาข้ออ้างสารพัดเพื้อเข้าข้างการกระทำของตัวเอง  อยากให้ฝนต่อสู้เพื่อตัวเองหรือทำอะไรให้พี่หมอรู้ตัวเองซะที

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.39 ฉันเป็นใคร!! {P.44}{ุ17-11-58} 100%
เริ่มหัวข้อโดย: twinmonkey0311 ที่ 17-11-2015 23:28:34

อีพี่หมอกินน้ำฝนจนอิ่มเลยดิ น้ำฝนตัวลายพร้อยเป็นตุ๊กแกเลยมั้งเนี่ย

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.39 ฉันเป็นใคร!! {P.44}{ุ17-11-58} 100%
เริ่มหัวข้อโดย: yoghurtz ที่ 17-11-2015 23:41:52

ขนาดนี้แล้วพี่หมอยังซึนอยู่ได้
เกลียดการเยาะเย้ยของพี่หมอจริงๆ
ไผ่ก็นะ หันหน้ามายอมรับความจริงเถ้อะะะ
น้ำฝนตื่นมาจะว่าไง จะทำเป็นจำไม่ได้เหมือนคราวที่แล้วหรออออ

ป.ล. "ศาสตร์คือใคร!!" พี่หมอคะ...พี่หมอดึงสตินะ 555555555555

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.39 ฉันเป็นใคร!! {P.44}{ุ17-11-58} 100%
เริ่มหัวข้อโดย: mukmaoY ที่ 18-11-2015 00:34:18

ดีใจล่ะซี่

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.39 ฉันเป็นใคร!! {P.44}{ุ17-11-58} 100%
เริ่มหัวข้อโดย: PHA_ ที่ 18-11-2015 00:59:27

ไผ่เหมือนเด็กสุดในเรื่อง วิ่งตามอะไรไม่รู้ที่เอาเพื่อนมาเอี่ยวมาเดือดร้อนด้วย
แถมโง่จริงไม่ติงนัง โดนขนาดนั้นยีงคิดว่าจะหลอกเพื่อนตัวเองได้อีก
ฝนไม่โง่นะแก
พี่หมอก็เห้อะ รู้ตัวซะที อยากลองเสียไปก่อนหรือไง
เอาใจช่วยฝนให้พ้นๆจากเพื่อนอย่างไผ่กะพี่หมอไปให้ได้
เราว่าทั้งคู่ต้องได้รับบทเรียนสำหรับการกระทำของตัวเองบ้าง
ไม่ใช่เอาตัวรอดไปวันๆ
แค่ยอมรับสารภาพความจริงแล้วขอโทษเพื่อน ไผ่ยังทำไม่ได้เลยคนเรา

กอดน้ำฝนแรงๆ หนูต้องรอด คนเก่งของพี่
กอดคนเขียนด้วยยย

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.39 ฉันเป็นใคร!! {P.44}{ุ17-11-58} 100%
เริ่มหัวข้อโดย: Apple_matinie ที่ 18-11-2015 01:03:53

เพื่อ!??? What!???  :mew5:

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.39 ฉันเป็นใคร!! {P.44}{ุ17-11-58} 100%
เริ่มหัวข้อโดย: Mouse2U ที่ 18-11-2015 09:10:35

ถ้าพี่หมอได้รู้ว่าตัวเองเป็นคนแรกและคนเดียวที่ได้กอดฝนคงจะยิ่งหน้าบานกว่าตอนได้ยินคำตอบจากฝนในวันนี้อีกนะคะ ^^

ปล. คำผิดจ้า.. ความโกรธที่คุกรุ่นก่อนหน้ามะลาย(มลาย)หายไป

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.39 ฉันเป็นใคร!! {P.44}{ุ17-11-58} 100%
เริ่มหัวข้อโดย: ♥♥ดอกช่อบานสะพรั่ง♥♥ ที่ 18-11-2015 12:48:49

นี่พี่หมอไม่รู้เลยไง พี่เป็นผัวคนแรกของน้ำฝน.ตอนนี้แอบเขิลพี่หมอ    :o8:

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.39 ฉันเป็นใคร!! {P.44}{ุ17-11-58} 100%
เริ่มหัวข้อโดย: mystery Y ที่ 18-11-2015 13:21:48

มาถึงขั้นนี่แล้วยังจะโกหกต่ออีกนะไผ่ เฮ้อ~

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.39 ฉันเป็นใคร!! {P.44}{ุ17-11-58} 100%
เริ่มหัวข้อโดย: pedchara ที่ 18-11-2015 16:32:19

พี่หมอนี่ยังไงกันแน่  หึงชัดๆ พี่แกยังซึนไม่ยอมรับ
จะยุให้เด็กยั่วมันมีกิ๊กมีหลายคนเลย :hao3:

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.39 ฉันเป็นใคร!! {P.44}{ุ17-11-58} 100%
เริ่มหัวข้อโดย: awfsp ที่ 19-11-2015 01:54:00

ถ้าพี่หมอจะเลิกอคติชีวิตจะดี๊ดีเลยแหละ

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.39 ฉันเป็นใคร!! {P.44}{ุ17-11-58} 100%
เริ่มหัวข้อโดย: Ra_rena~* ที่ 19-11-2015 02:57:14

“ศาสตร์มันเป็นใคร!!”  ขำพี่หมอหนักมาก หึงฝนขนาดนั้นเลย  :o8:

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.40 รอยจูบ..จ้องมอง..กวนโมโห {P.46}{ุ19-11-58}
เริ่มหัวข้อโดย: memew ที่ 19-11-2015 19:49:09

Chapter : 40 : รอย...จ้องมอง...กวนโมโห
(น้ำฝน...♥)
**แก้ไขตอนที่แล้วเล็กน้อยนะคะ พี่หมอไม่ได้ไปทำงานนะ แค่ออกจากห้องเฉย ๆ

..............................................
ผมปรือตาขึ้นมองแสงสว่าง ปวดหัวชะมัด ผมมองภาพตรงหน้า เบิกตากว้างเมื่อรู้ว่าเป็นที่ไหน
 
ห้องพี่หมอ!!
กำลังจะเด้งตัวลุกถ้าไม่เห็นวงแขนของใครบางคนโอบกอดผมไว้ด้านหลัง ตอนแรกคิดว่าเป็นพี่หมอ แต่พี่หมอไม่ได้ใส่กำไลเงินลายมังกรแบบนี้ ผมพลิกหันหน้าไปมอง
 
“ไผ่...”
ผมครางเรียก มันหลับสนิทกรนฟี้ ๆ

มาได้ไง...
ผมพยายามทบทวนสิ่งที่เกิดขึ้น เมื่อคืนผมเมามาก

และฝัน...
ฝันว่าถูกปีศาจพี่หมอกอด
 
‘ฉันเป็นใคร น้ำฝน คนที่กอดนายอยู่ตรงนี้เป็นใคร’
 
ผมขมวดคิ้ว นี่ผมฝันหรือว่าเป็นเรื่องจริงกันแน่ ก้มมองตัวเอง เนื้อตัวผมสะอาดสะอ้าน หนำซ้ำยังใส่ชุดอยู่ ผมลองขยับร่างกายดู เวลาเมาดูไม่ค่อยออกหรอกว่าได้ทำหรือไม่ได้ทำ
 
“ตื่นแล้วเหรอมึง”

ผมหันไปมองคนถาม ไผ่ขยับลุกนั่ง ผมลุกตาม
 
“เรามาอยู่ห้องพี่หมอกันได้ยังไง แล้วพี่หมอล่ะ”
 
“จำอะไรได้บ้าง”
มันไม่ตอบ แต่ถามผมกลับ ผมส่ายหน้าไปมา
 
“มันเบลอ ๆ ว่ะ ฝันอะไรก็ไม่รู้เลอะเลือนไปหมด”
 
“ฝันว่าอะไร”
มันถามหน้าเครียด ผมหน้าร้อนผ่าว ไม่ได้ตอบอะไรกลับไป มันกลืนน้ำลาย แววตาเปลี่ยนแสงนิดหน่อย ก่อนทำสายตากรุ้มกริ่มตามมา
 
“ฝันเปียกรึไงจ๊ะน้องน้ำฝน โดนพี่ไผ่แกล้งกระตุ้นนิด ๆ หน่อย ๆ ถึงกับเอาไปฝันเลยเหรอ”
 
“แกล้งอะไร”
ผมถามมันงง ๆ
 
“อ้าว ก็เมื่อคืนกูแกล้งจี้เอวมึง จี้ไปจี้มากูเลยแกล้งทำรอยไว้บนตัวมึง ตื่นมากูยังตกใจเลยคิดว่าหอยเชอรี่ที่ไหนมาไต่ตัวมึง นึกขึ้นได้ว่าอ้าว กูเป็นคนทำเองนี่หว่า”
 
ผมรีบก้มมองหน้าอกตัวเอง เบิกตากว้าง
 
“ไอ้เชี่ย!! เล่นไรทุเรศว่ะ”
ผมรีบลุกพรวดไปที่กระจก ตาโตเป็นสองเท่าเพราะรอยแดงเต็มคอเลย ผมรีบเลิกเสื้อก้มสำรวจเนื้อตัว
 
“ไอ้บ้า แม้แต่ซอกขากูก็ไม่เว้น ไอ้โรคจิต!!” ผมหันไปด่า ตอนแรกคิดว่าพี่หมอเป็นคนทำ ไม่คิดว่าจะเป็นไผ่ “พวกเพื่อน ๆ เห็นไม่คิดว่ากูเป็นเอดส์เหรอวะ พ่อแม่กูเห็นจะว่าไง เล่นอะไรทุเรศจริง ๆ”
 
มันยักไหล่
 
“ก็กูเมา”
 
ผมถูต้นคอแรง
 
“ทำไงดีเนี่ย”
 
“เดี๋ยวกูรับผิดชอบแต่งงานกับมึงก็ได้ กูเข้าใจ จะเรียกค่าสินสอดเท่าไหร่ก็บอกมา”
มันว่าอย่างสำนึกผิด ผมเดินไปโบกหัวมันที
 
“บ้า ลงไปพวกนั้นต้องล้อกูแน่ ๆ”
 
“กูรับผิดชอบเอง”
 
“พูดมาก รีบออกไปกันเถอะ พี่หมอไม่ฆ่าเราสองคนที่เมาแล้วมานอนเตียงเขาก็บุญแล้ว แล้วนี่พี่หมอไปไหน”
 
มันยักไหล่ ลุกเดินตามผมออกจากห้อง เจอพี่หมอหน้าห้องพอดี ผมยืนตะลึง ไผ่มันไม่พูดอะไร คว้าจับข้อมือผมลากหนีมา ผมหันกลับไปมองเจ้าของห้อง รายนั้นมองตามผมมาเหมือนกัน
 
แล้วตกลงเมื่อคืนมันคือความจริงหรือความฝันกันแน่







 
“เฮ้ย! ไปทำอะไรมาวะหมาฝน ทำไมคอมึงโดนดูดซะลายพร้อยขนาดนั้น”

ผมหน้าบึ้งใส่คนถาม หินมันไม่ถามเปล่า ยังเดินมาดึงคอเสื้อผมดูอีกต่างหาก

“โห มึง เป็นเอดส์ภายในคืนเดียวรึไง”
 
“ไอ้ไผ่ดิ มันแกล้งกู”
 
“ฮ่าๆ  แกล้งได้ทุเรศมาก”
 
“ก็กูเมา”
ไผ่มันสารภาพเสียงอ่อน ผมหน้าบูดยิ่งกว่าเดิม
 
“พี่ฟ้ายังไม่ตื่นเหรอ”
 
“ตื่นแล้ว กลับไปแล้วด้วย ตั้งแต่เช้า แกรีบกลับไปหาลูก ๆ”
 
ผมพยักหน้า ก็ดี เพราะผมไม่อยากให้พี่ฟ้ามาเห็นสภาพคออันลายพร้อยของผมเหมือนกัน
 
“ทำไงดีวะ แม่ง ไอ้ไผ่ ไม่น่ามาวางยากูเลย สาว ๆ เห็นคงคิดว่ากูสำส่อน”
 
“กูบอกว่าจะรับผิดชอบส่งพ่อแม่ไปสู่ขอก็ไม่ยอม”
 
“ห่า พูดเป็นเล่น กูไม่เล่นด้วยนะ แต่ขอห้าล้าน ทองสิบบาท รีบมาขอเร็ว ๆ เลย”
 
พวกเพื่อน ๆ ผมพากันฮาก๊าก
 
“ต่อเหลือห้าร้อยได้ไหมมึง กูพอหาไปสู่ขอได้ ห้าล้านเยอะไป”
 
“เอ้ากูเห็นแก่มึง เป็นเพื่อนกันมานาน ลดเหลือห้าแสน”
 
“ห้าพันก็ได้”
 
“ห้าหมื่น”
 
“ห้าพันห้า”

“งั้นขาดตัว” ผมหันไปค้ำสะเอวใส่มัน “ลดเหลือห้าบาท”
 
ไอ้พวกนั้นพากันหัวเราะงอหาย
 
“กูว่าห้าบาทแพงไปว่ะไผ่ ขอมันแค่ห้าสตางค์พอ”
ไอ้หินมันแนะ
 
“ไผ่ กูว่ามึงได้เมียดีนะ มันทำกับข้าวเก่ง ถึงอย่างอื่นจะไม่ได้เรื่องก็เถอะ”
ตาแซว
 
“อ้าว ๆ กูมีดีรอบทิศนะครับคุณตา ลองมาอยู่ก่อนแต่งกับพี่สักปีไหม แล้วจะอยากอยู่ด้วยกันไปอีกตลอดชีวิต”

ตามันโบกมือไหว ๆ
 
“กูอยากให้ลูกกูตัวสูง ๆ ว่ะ ดูจากพ่อพันธุ์แล้ว แววว่าลูกกูอาจต้องสอยมะเขือกิน”
 
“อ้าวไอ้เชี่ย”
ผมด่าไม่เกรงใจว่ามันเป็นเพศแม่
 
“ต่ำกว่ามาตรฐานชายไทยแค่ 2 เซ็น ถือว่าส่วนที่เหลือกูบริจาคให้สภากาชาติไทยไป”
 
“เขารับบริจาคความสูงกันด้วยเหรอ กูจะได้ไปขอรับบ้าง” พีมมันรีบถาม เพราะในกลุ่ม มันสูงเหนือผมไปแค่สี่ห้าเซ็น แต่ก็ถือว่าสูงเกินมาตรฐานชายไทยไปล่ะ
 
“มีดิ พรุ่งนี้มึงไปที่สภากาชาติเลยนะ บอกเขาว่ามึงป่วยเป็นโรคเตี้ย ขอรับบริจาคส่วนสูงหน่อย รับรองเขาจะรีบเซ็นเอกสารให้มึงทันทีเลย”
 
“เอกสารอะไร”
 
“ใบรับรองว่าสติมึงไม่สมประกอบ”
 
เอ้า ฮากันไป ผมหัวเราะลืมรอยที่คอหลังแกล้งพีมมันได้ มันดูจะนอยด์เรื่องส่วนสูงมากกว่าผมซะอีก เพราะมันอยากสูง แต่ขุนไม่ไป ส่วนเพื่อน ๆ ผมในกลุ่มนี้ยกเว้นผมกับพีม สูงกันทุกคนครับ เกิน 180 ยังไม่เกินยี่สิบมีสิทธิ์สูงกันได้กว่านี้อีก 
 
ตันเดินมาลูบหัวพีม
 
“ช่วงนี้แดกกับออกกำลังเยอะ ๆ มีสิทธิ์สูงได้อีก เชื่อกู”
 
“แต่แดกอย่างมึงก็ไม่ไหวนะตัน มึงแทบจะกลิ้งได้แล้ว”
 
“อย่างกูเขาเรียกแค่อวบ กำลังน่ากอด หุ่นตุ๊กตาหมี สาว ๆ บางคนชอบไม่รู้รึไง”
 
“เอาเลย กูกลัวมึงละเมอทับเมียตายตอนกลางดึก”
มหกรรมแซวเรื่องส่วนสูงยังมีต่อไปอีก น้ำหวานเดินไปคว้ากระเป๋าหิ้วของมันเองที่วางไว้ข้างโซฟามาถือ คุ้ยหาอะไรบางอย่างภายใน ก่อนหยิบหลอดอะไรสักอย่าง ใหญ่ไม่เกินสองนิ้วยื่นมาให้
 
“เอ้า เอาไอ้นี่ใช้ไปพลาง ๆ ก่อน”
 
“อะไร”
ผมถามงง ๆ มองแต่ไม่แตะ
 
“รองพื้น ผิวมึงใกล้เคียงกู น่าจะใช้ด้วยกันได้”
อ๋อ เคยเห็นพวกมันทากันอยู่ สิวทั้งก้อนยังเสกให้หายไปได้ ของเขาดีจริง ๆ
 
“กูทาไม่เป็น”
 
“งั้นมานี่ เดี๋ยวกูสอน”
มันเรียกให้ผมไปนั่งที่โซฟา เปิดฝาบีบครีมลงบนหลังมือแถว ๆ นิ้วโป้งตัวเอง เกลี่ยทาให้เบามือ เฉพาะแถว ๆ ลำคอเท่านั้นครับ ส่วนที่อยู่ในเสื้อไม่ต้อง
 
ห่า โดนเพื่อนมาดูด ไม่น่าพิศวาสเลยสักนิด
 
“ทาง่าย ๆ แค่นี้แหละ กูยกให้ใกล้หมดแล้ว รอยแบบนี้ไม่กี่วันก็หาย”

ผมพยักหน้ารับมายัดใส่กระเป๋ากางเกง
 
“งั้นพวกกูกลับกันก่อนล่ะ”
พวกเพื่อนผู้หญิงผมขอตัวกันก่อน
 
“กินข้าวกันแล้วเหรอพวกมึง”
 
“ไม่ล่ะ พวกกูได้บัตรฟรีร้านอาหาร ว่าจะชวนกันไปกินอยู่ ไม่ได้ชวนนะ พอดีได้มาแค่คนละใบ”
พวกไอ้หินพากันโห่ท้วงโวยวาย แล้วพวกผู้หญิงก็พากันออกไปก่อน
 
“พวกมึงอ่ะ”
ผมถามคนที่เหลือ
 
“กูกินแล้ว ตั้งแต่พวกมึงยังไม่ตื่น กินพร้อมพี่ฟ้า” ตันมันออกตัวก่อน 

“กูยังไม่หิวเท่าไหร่ จะอ้วกว่ะ เดี๋ยวกลับไปกินที่บ้านทีเดียว”
พีมสละสิทธิ์
 
“อยากอยู่กินด้วยเหมือนกัน แต่หญิงแม่โทรตามล่ะ งั้นแยกย้ายแค่นี้ละกัน เจอกันที่โรงเรียนมึง”
หินมันสละต่อ โบกมือเดินออกไปพร้อมพีมกับตัน
 
ผมหันกลับมามองไผ่ ซากเน่า ๆ เมื่อคืนถูกเก็บเรียบร้อยแล้ว ไม่รู้ว่าเป็นฝีมือพี่ฟ้า หรือว่าพวกเพื่อน ๆ ผมที่ตื่นกันก่อนหน้า
 
“งั้นกูจะไปดูว่ามีอะไรกินบ้างนะ” ผมบอกไผ่มัน
 
“งั้นกูขอไปอาบน้ำก่อน เหม็นเน่าตัวเองชิบ”
ไผ่มันขอ ผมพยักหน้าเดินแยกกับมันเข้าครัวไป พี่ฟ้าทำกับข้าวไว้ให้แล้ว บางส่วนก็เป็นของเหลือจากเมื่อคืน เย็นหมดแล้วครับ แต่ข้าวยังอุ่นอยู่
 
ผมยกหม้อต้มยำมาตั้งบนเตาแก๊ส หมุนเปิดไฟอ่อน ๆ เพื่ออุ่น หยิบทัพพีมาคนทีหนึ่ง ก่อนสะดุ้งเฮือกเพราะถูกจับก้น หนำซ้ำยังถูกซุกซอกคออีกต่างหาก
 
“ไผ่ มึงเลิกเล่นบ้า ๆ แบบนี้ได้แล้ว!”
ผมรีบหดคอหนี หันไปปราม ก่อนเบรกกึก เพราะมันไม่ใช่ไผ่ แต่เป็น…
 
“พี่หมอ…”
ผมครางเรียกอย่างตกตะลึง มองไปทางประตูห้องนอนของไผ่ ผมรีบเขยิบออกห่างจากคนตัวสูง

“เดี๋ยวไผ่เห็น”

พี่หมอยกยิ้ม ไม่พูดอะไร เขยิบห่างผมไปอีกนิด สอดมือไว้ในกระเป๋ากางเกงทั้งสองข้าง ยืนมอง
 
แล้วพี่แกก็ยืนมองผมจริง ๆ จัง ๆ ไม่พูดอะไร ใช้แค่สายตามองเท่านั้น ผมพยายามไม่สนใจ พอต้มยำอุ่นได้ที่ก็ยกลง หันไปเอากับข้าวอย่างอื่นอุ่นต่อ
 
และตลอดระยะเวลาที่ทำ พี่หมอก็ยังไม่หยุดมองผม อึดอัดครับ แค่รู้ว่ามีคนมองก็ทำเอาหายใจแทบไม่ทั่วท้องแล้ว ยิ่งเป็นพี่หมอ ยิ่งแล้วใหญ่
 
“เลิกมองผมแบบนี้สักที” ผมทนไม่ไหว หันไปปราม
 
“มองแบบไหน”
พี่หมอถามกลับหน้านิ่ง
 
“มองแบบที่มองอยู่”
 
“แล้วมันทำไม”

ผมกลืนน้ำลายลงคอ
 
“มองเหมือนพวกโรคจิตมอง”
 
“ก็ฉันเป็นโรคจิตไม่ใช่รึไง โรคจิตทำอะไรก็ไม่ผิด”
 
“โรคจิต”
ผมด่าออกไปอีกรอบ
 
“นั่นแหละฉันเลย”

ผมเม้มปากแน่น เลิกต่อปากต่อคำ พูดอะไรไปก็เอาชนะคนคนนี้ไม่ได้อยู่ดี หันไปหยิบจานชามมาวางไว้บนโต๊ะ
 
“พี่กินข้าวรึยัง”
ผมถามโดยไม่หันไปมอง แต่คนด้านหลังไม่ตอบ ผมหันไปมองอีกรอบ

“ถามไม่ได้ยินรึไง”
 
“ถามโดยไม่มองหน้า ถือว่าไม่ได้ถาม”
พี่แกรวนกลับ ผมหันไปเผชิญหน้าตรง ๆ
 
“คุณหมอแซมครับ ไม่ทราบว่าเช้านี้ คุณได้กินข้าวรึยังครับ”
ผมถามช้า ๆ ชัด ๆ อีกรอบ
 
“ยัง”
แล้วพี่หมอก็ตอบกลับมาสั้น ๆ ผมมองค้อน
 
“ก็แค่นี้”
ผมหันกลับมาเตรียมช้อนชามเพิ่ม ได้ยินเสียงเปิดประตูเบา ๆ ผมหันไปมองต้นเสียง เห็นไผ่มันยืนชะงักอยู่หน้าประตูห้องมันเอง มือยังจับลูกบิดอยู่เลย ตามองตรงมายังพี่หมอ มันรีบงับปิดประตู สับขาวิ่งลงบันไดมาอย่างรวดเร็ว
 
“เบามึง ถึงจะถอดเฝือกออก แต่ขายังไม่หายดีนะ”
ผมปรามด้วยความเป็นห่วง

“ก็กูหิว”
มันให้เหตุผลสั้น ๆ ผมพยักหน้า มันมองหน้าพี่หมอ ขยับปากทำท่าจะพูดอะไรสักอย่าง แต่เงียบเสียงลง ทิ้งตัวลงนั่ง พี่หมอนั่งตามบ้าง ฝั่งตรงข้ามไผ่มันเลย ผมทำหน้าที่ตักข้าวให้คนทั้งคู่ ตบท้ายด้วยของตัวเอง ทิ้งตัวลงนั่งข้าง ๆ ไผ่

ทุกคนนั่งกินกันอย่างเงียบกริบ สำหรับไผ่ มันคงไม่อยากพูดมากเพราะมีพี่หมออยู่ รายนั้นก็คงเหมือนกัน ส่วนผมมีพี่หมออยู่ที่ไหนก็เหมือนมีน้ำท่วมอยู่เหนือปาก จะขยับจะพูดอะไรก็ดูอึดอัดไปหมด

เรานั่งเงียบกันอยู่นานมาก กระทั่ง...
 
“ซู้ดดด”
ไผ่มันตักน้ำต้มยำซดเสียงดัง ผมกับพี่หมอสะดุ้งเฮือก ผมหันไปโบกหัวมันที
 
“ห่า กินได้ทุเรศมาก”
 
“โทษที อร่อยจัด”

ผมหัวเราะ ความอึดอัดเมื่อกี้หายไปเลย
 
“วันหน้าจะลองทำให้กิน ฝีมืออาจไม่ดีเท่าพี่ฟ้า แต่จะลอง ๆ เอาสูตรมาทำละกัน”

มันพยักหน้า ยิ้มน่ารักใส่
 
หลังจากอิ่ม ผมก็ทำหน้าที่ล้างจานชาม จริง ๆ ผมพยายามให้เจ้าของบ้านล้าง แต่มันไม่ยอมทำ อ้างว่ายังเจ็บขาอยู่ โรคตอแหลกำเริบขึ้นมาทันที
 
วันนี้พี่หมอคงหยุด หลังอิ่มก็ไปนั่งดูทีวีในห้องรับแขกในขณะที่ไผ่ก็วนเวียนอยู่รอบ ๆ ตัวผม รู้สึกปวดหน่วง ๆ ที่ด้านหลัง ภาพบางอย่างวิ่งเข้ามาในหัว ผมชักไม่แน่ใจซะแล้วว่าผมฝันหรือว่ามันเกิดขึ้นจริง ๆ กันแน่
 
หลังจากกินข้าวอิ่มมันก็ขับรถมาส่งผมที่บ้านแล้วออกไปแว๊นให้หายอยาก หลังจากนี้งดปาร์ตี้และเที่ยวครับ เพราะอีกสองอาทิตย์ก็จะสอบไฟนอลแล้ว 
 








 
กลับถึงบ้าน ผมก็ทิ้งตัวลงนอน สลบไปอีกรอบ ตื่นอีกทีก็เย็น กินข้าวร่วมกับพ่อแม่ หลังจากนั้นก็ทำตัวเป็นลูกที่ดี อยู่กับครอบครัว ก้มหัวให้แม่ลูบเล่น บางทีแม่ก็เบลอ ๆ ระหว่างหัวผมกับหัววันเวย์หรือทูเวย์ ลูบผิดลูบถูก บางทีลูบหัวผมแต่เรียกวันเวย์ หรือลูบหัววันเวย์แต่เรียกชื่อผมไรงี้ = = ;
 
ช่วงหลัง ๆ นี้ลูกรักของแม่กับพ่อไม่ใช่ผมกับพี่ฟ้าแล้ว แต่เป็นวันเวย์กับทูเวย์มากกว่า ทูเวย์นี่ยิ่งมาแรง เพราะมันน่ารักเรียบร้อย แถมยังแสนรู้กว่าวันเวย์เยอะ เรียกให้มาก็มา เรียกให้ไปก็ไป(ไปคาบของมาให้) ดีใจไม่เลียหน้า รักไม่แสดงออกมากเหมือนวันเวย์ที่รักใครต้องเลียหน้าเลียตาไว้ก่อน
 
พอสามทุ่มทุกคนก็แยกย้ายกลับห้อง ผมเดินขึ้นห้อง เดินไปที่โต๊ะ หยิบมือถือขึ้นมาดู ไม่ได้แตะมันเลยทั้งวัน มีเตือนข้อความไลน์เข้ามา ผมกดเข้าไปดู มีทั้งของเพื่อน ๆ และใครบางคนด้วย ผมเลือกตอบกลับของเพื่อน ๆ ก่อน บอกทักทายแล้วก็ราตรีสวัสดิ์มันเลยทีเดียว
 
ก่อนค้างนิ้วไว้ที่ข้อความของพี่หมอ จะอ่านหรือไม่อ่านดี กลัวว่าพี่หมอจะเรียกให้ออกไปหาอีก แต่ผมก็เลือกที่จะเปิดข้อความขึ้นมาอ่าน
 
‘เจ็บสะโพกไหม’
ผมขมวดคิ้วงุนงง กดส่งข้อความกลับไปถาม
 
‘หมายความว่าไง’
 แล้วผมก็นั่งเฝ้าหน้าจอไลน์ ใช้เวลาไม่นานก็ขึ้นข้อความว่าถูกอ่านแล้ว
 
‘จำเรื่องเมื่อคืนไม่ได้รึไง’
 ผมกลืนน้ำลายลงคอ
 
นะ นี่อย่าบอกนะว่าที่ผมฝันเมื่อคืนนี้..
 
‘จำอะไร’
ผมไกด์ถามไป
 
‘ครางหวานเรียกร้องให้ฉันทำแรง ๆ ตั้งหลายครั้งจำไม่ได้เลยรึไง’
 ผมแทบทำมือถือร่วงพื้น กลืนน้ำลายลงคอ เป็นพี่หมอจริง ๆ สินะ งั้นที่รู้สึกหน่วง ๆ ที่ด้านหลัง(ที่ตอนแรกคิดว่าแฮ้งค์) กับร่องรอยบนตัวนี่…
 
‘งั้นรอยที่อยู่บนตัวผม พี่เป็นคนทำใช่ไหม’
 
‘เอ๋ ฉันหรือเปล่าน้า’ 
 
‘ไผ่บอกว่ามันเป็นคนทำ’
 
‘อื้อ งั้นก็คงเป็นไผ่มั้ง’
ผมเม้มปากแน่น ส่งสติกเกอร์ใบหน้าโกรธจัดไปหา ให้รู้ว่าหัวผมจะพ่นไฟได้แล้วตอนนี้
 
‘ไผ่มันรู้แล้วใช่ไหม’
 
‘หึ แล้วทำไมไม่ถามมันเองล่ะ’
ผมเม้มปากอีกรอบ แปลว่าไผ่มันรู้แล้ว และมันคิดว่าผมไม่รู้ว่ามันรู้
 
‘ผมจะแกล้งทำเป็นไม่รู้ว่าไผ่รู้ต่อไป พี่เลิกทำแบบนี้ซะเถอะ ให้มันจบอยู่แค่นี้ ผมไม่อยากให้พี่กับไผ่มีเรื่องกัน’
 
‘แต่บังเอิญฉันชอบมีเรื่อง’
ผมเม้มปากแน่น ออกจากหน้าไลน์นั้น คิดไปถึงหน้าไผ่
 
ไผ่มันพยายามปกป้องผมสินะ มันรู้แต่ก็แกล้งทำเป็นไม่รู้เพื่อปกป้องผม ผมเลื่อนมือไปที่กล่องไลน์ เขียนข้อความไปหาเพื่อนสนิท
 
‘นอนยังมึง’
 
‘กูเพิ่งอาบน้ำเสร็จ’
 
‘ขอบคุณนะ’
 
‘ขอบคุณเรื่องอะไร’
มันถาม ส่งสติกเกอร์งง ๆ มาประกอบ
 
‘ขอบคุณที่รักและดูแลกูอย่างดี’
 
‘พูดไรขนลุกว่ะ รีบนอนได้แล้ว ตัวจะได้สูง ๆ’
 
‘ควาย เอ้อ งั้นแค่นี้แหละ ราตรีสวัสดิ์’
มันส่งสติกเกอร์คำว่า ฝันดีมาให้คำเดียว ผมยิ้ม วางมือถือลง บอกตามตรง ถ้าผมเป็นผู้หญิงและไม่ใช่เพื่อนมัน มันจะเป็นผู้ชายที่ผมอยากได้เป็นแฟนที่สุด แต่บังเอิญผมไม่ใช่ผู้หญิง เพราะงั้นผู้หญิงที่เหมาะสมกับมัน น่าจะเป็นพี่ฟ้า
 
แต่ก็นั่นแหละ เรื่องของความรัก เราอาจดูแค่ความเหมาะสมไม่ได้ บางครั้งความไม่เหมาะสมอาจทำให้ชีวิตรักลงตัวมากกว่าก็ได้
 
ถ้าพี่ฟ้าเหมาะกับไผ่ แล้วผมล่ะ เหมาะกับใคร…


To Be Con...

นั่นน่ะสิ แล้วน้ำฝนเหมาะกับใคร มาลงร้อยเปอร์เซ็นเตอร์ให้แล้วน้าาาาาาา เขาเป็นเด็กดี ลูบหัวหน่อยเร็ว (ลิ้นห้อย แฮะ ๆ)

ตัวอย่างตอนต่อไป :: ทาสแค้น {พี่หมอน้ำฝน} มันไม่ใช่ความรักหรอก (พี่หมอ)

“ฉันว่าตอนนี้ แกไม่ได้รักฟ้า แต่แกกำลังรักหรืออาจเริ่มชอบน้ำฝนแล้ว”
 
ผมส่ายหัวไปมา
 
“ไม่ใช่หรอก ฉันชอบฟ้านะ อาจจะยังไม่ถึงกับรัก”
 
“งั้นฉันถามงี้ละกัน ตื่นนอนมาใครคือคนแรกที่แกคิดถึง”
 
หลังตื่นนอน ก็ฝนน่ะสิ
 
“แล้วก่อนนอน ใครคือคนสุดท้ายที่แกคิดถึง”
 
ก็น้ำฝนอีกนั่นแหละ
 
ผมมองมันอึ้ง ๆ จริง ๆ น้ำฝนแทบจะอยู่ในความคิดของผมแทบจะตลอดเวลา จนแทบจะไม่มีพื้นที่ให้ฟ้ายืนด้วยซ้ำ

#พี่หมอจั๊ดง่าววววว
...............................................................
*ติดแท็ก #พี่หมอน้ำฝน กับ #ทาสแค้น* ในทวิตเตอร์เพื่อพูดคุยกับเกี่ยวนิยายเรื่องนี้กันได้ค่าา

เจอคำผิดสะกิดด้วยน้าาา

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.40 รอยจูบ..จ้องมอง..กวนโมโห {P.46}{ุ19-11-58}
เริ่มหัวข้อโดย: boboman ที่ 19-11-2015 19:58:05

จิ้มจึกๆ

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.40 รอยจูบ..จ้องมอง..กวนโมโห {P.46}{ุ19-11-58}
เริ่มหัวข้อโดย: fammi50 ที่ 19-11-2015 20:04:18

อีพี่หมอโง่ววววววววววว  :z3:

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.40 รอยจูบ..จ้องมอง..กวนโมโห {P.46}{ุ19-11-58}
เริ่มหัวข้อโดย: mukmaoY ที่ 19-11-2015 20:05:57

กว่าจะรู้   :ling2:

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.40 รอยจูบ..จ้องมอง..กวนโมโห {P.46}{ุ19-11-58}
เริ่มหัวข้อโดย: nevergoodbye ที่ 19-11-2015 20:13:10

ไม่รู้ว่ามันเป็นความรักมั้ย แต่ที่แน่ๆพี่หมอหลงฝนเต็มๆแล้วล่ะค่ะ   :hao7:

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.40 รอยจูบ..จ้องมอง..กวนโมโห {P.46}{ุ19-11-58}
เริ่มหัวข้อโดย: mild-dy ที่ 19-11-2015 20:16:52

 :pig4: :pig4:

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.40 รอยจูบ..จ้องมอง..กวนโมโห {P.46}{ุ19-11-58}
เริ่มหัวข้อโดย: nammon_wk ที่ 19-11-2015 20:33:16

โอ๊ยยยย หมอแซม ทำไมเป็นแบบนี้ เอาสมองไปรักษาคนไข้หมดหรือไงเนี่ย
ขนาดหัวใจตัวถึงยังไม่รู้ว่าชอบหรือรักใคร  :katai1:

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.40 รอยจูบ..จ้องมอง..กวนโมโห {P.46}{ุ19-11-58}
เริ่มหัวข้อโดย: Ginny Jinny ที่ 19-11-2015 20:39:59

พี่หมอยอมรับความจริงสักทีเถอะ  :z3: :z3:

รักฝนๆ ทุกลมหายใจเข้าออกซะขนาดนี้  :hao7:

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.40 รอยจูบ..จ้องมอง..กวนโมโห {P.46}{ุ19-11-58}
เริ่มหัวข้อโดย: PetitDragon ที่ 19-11-2015 20:40:17

 :katai1:

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.40 รอยจูบ..จ้องมอง..กวนโมโห {P.46}{ุ19-11-58}
เริ่มหัวข้อโดย: ่patsaporn ที่ 19-11-2015 21:13:44

จ๊าดง่าวจริงๆ คำนี้เหมาะมาก ชีวิตมาวนเวียนกับน้องตลอด แต่ก็ปากแข็งตลอด
อยากให้หมาคาบไปแด๊กซะจริงๆ หมั่นไส้

ขอบคุณค่ะ

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.40 รอยจูบ..จ้องมอง..กวนโมโห {P.46}{ุ19-11-58}
เริ่มหัวข้อโดย: evilheart ที่ 19-11-2015 21:17:24

ฉลาดเกือบทุกเรื่อง ยกเว้นเรื่องหัวใจและความรู้สึก

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.40 รอยจูบ..จ้องมอง..กวนโมโห {P.46}{ุ19-11-58}
เริ่มหัวข้อโดย: MIkz_hotaru ที่ 19-11-2015 21:22:01

ช่วยอิพี่หมอให้หายง่าวซักทีเถอะ
หลงเค้าขนาดนี้แล้ว
 :katai1:

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.40 รอยจูบ..จ้องมอง..กวนโมโห {P.46}{ุ19-11-58}
เริ่มหัวข้อโดย: mam.nalok ที่ 19-11-2015 21:22:50

รออีพี่หมอเมื่อไหร่จะรู้ใจตัวเอง :o12: :o12: :o12:

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.40 รอยจูบ..จ้องมอง..กวนโมโห {P.46}{ุ19-11-58}
เริ่มหัวข้อโดย: smoking ที่ 19-11-2015 21:36:51

เปลี่ยนชื่อเถอะ จากพี่หมอแซม เป็นพี่หมอซึน   :เฮ้อ: :เฮ้อ: :เฮ้อ:

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.40 รอยจูบ..จ้องมอง..กวนโมโห {P.46}{ุ19-11-58}
เริ่มหัวข้อโดย: PHA_ ที่ 19-11-2015 21:58:33

รำไผ่มาก ทำไงดี งึ้ง

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.40 รอยจูบ..จ้องมอง..กวนโมโห {P.46}{ุ19-11-58}
เริ่มหัวข้อโดย: hpimmc ที่ 19-11-2015 22:01:51

รู้ตัวสักทีอิพี่หมอ ไปๆ ไปรุกจีบน้องได้ละ

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.40 รอยจูบ..จ้องมอง..กวนโมโห {P.46}{ุ19-11-58}
เริ่มหัวข้อโดย: Bellze12 ที่ 19-11-2015 22:02:34

พี่หมอหื่น จับก้นน้องฝนเฉยเลย
 :hao6: :hao6:
ตอนหน้า ขอให้หมอแซมรู้ใจตัวเองทีเถอะ

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.40 รอยจูบ..จ้องมอง..กวนโมโห {P.46}{ุ19-11-58}
เริ่มหัวข้อโดย: leefever ที่ 19-11-2015 22:07:41

ตอนหน้าพี่หมอจะเลิกไม่ไม่ชอบฝน แล้วสินะ

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.40 รอยจูบ..จ้องมอง..กวนโมโห {P.46}{ุ19-11-58}
เริ่มหัวข้อโดย: SiHong ที่ 19-11-2015 22:19:09

#พี่หมอจั๊ดง่าววววว ด้วยคน

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.40 รอยจูบ..จ้องมอง..กวนโมโห {P.46}{ุ19-11-58}
เริ่มหัวข้อโดย: Paparazzi ที่ 19-11-2015 22:21:12

พี่หมอรู้ตัวได้แล้วววว

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.40 รอยจูบ..จ้องมอง..กวนโมโห {P.46}{ุ19-11-58}
เริ่มหัวข้อโดย: ujen ที่ 19-11-2015 22:29:24

 :mew1: :mew1:

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.40 รอยจูบ..จ้องมอง..กวนโมโห {P.46}{ุ19-11-58}
เริ่มหัวข้อโดย: Ra_rena~* ที่ 19-11-2015 22:38:05

พี่หมอออออออ ง่าวจัง ซึนอีกตังหาก :o8:

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.40 รอยจูบ..จ้องมอง..กวนโมโห {P.46}{ุ19-11-58}
เริ่มหัวข้อโดย: fuku ที่ 19-11-2015 22:39:37

อืม สิ่งเดียวที่หมอกับไผ่เหมือนกันคือ ความง่าวนี่เอง


เราว่าทุกคนในเรื่องนี้แกล้งโง่กันหมดเลย
ทำเป็นไม่รู้ความจริงเพื่อให้ตัวเองสบายใจ หรืออยู่เหนือกว่า
หรือจะได้ไม่ต้องเสียใจกับเรื่องที่เกิดขึ้น ซึ่งภาวะนี้ไม่ควรนานไปนะ เพราะอ่านไปจะเปลี่ยนจากลุ้นเป็นรำคาญแล้วเนี่ย

กลับมาเป็นคนปกติเถอะนะ  เราอยากให้เรื่องมันไปต่อซักที ไม่งั้นก็แกล้งโง่กันอยู่แบบเนี้ย

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.40 รอยจูบ..จ้องมอง..กวนโมโห {P.46}{ุ19-11-58}
เริ่มหัวข้อโดย: ่jum ที่ 19-11-2015 22:43:19

ตอนหน้าหมอจะเลิกโง่แล้วใช่ไหม  :katai2-1:

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.40 รอยจูบ..จ้องมอง..กวนโมโห {P.46}{ุ19-11-58}
เริ่มหัวข้อโดย: lizzii ที่ 19-11-2015 23:10:14

ใกล้ฉลาดรึยังพี่หมอ

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.40 รอยจูบ..จ้องมอง..กวนโมโห {P.46}{ุ19-11-58}
เริ่มหัวข้อโดย: Mouse2U ที่ 19-11-2015 23:12:21

ตอนหน้าพี่หมอรู้ตัวแล้ว เหลือก็แค่ว่าจะยอมรับความรู้สึกของตัวเองไหมเท่านั้นนะคะ

ปล. คำผิดจ้า.. ไอ้หินมันแน่ะ(แนะ)

ดูจากพ่อพันธุ์แล้ว แว่ว(แวว)ว่าลูกกูอาจต้องสอยมะเขือกิน

พวกไอ้หินพากันโห(โห่)ท้วงโวยวาย

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.40 รอยจูบ..จ้องมอง..กวนโมโห {P.46}{ุ19-11-58}
เริ่มหัวข้อโดย: Baitaew ที่ 19-11-2015 23:26:48

ทำไมรู้สึกตอนมันสั้นๆ ลง


รอนะคร๊าาาาา

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.40 รอยจูบ..จ้องมอง..กวนโมโห {P.46}{ุ19-11-58}
เริ่มหัวข้อโดย: Apple_matinie ที่ 19-11-2015 23:42:20

พี่หมอ :hao4:

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.40 รอยจูบ..จ้องมอง..กวนโมโห {P.46}{ุ19-11-58}
เริ่มหัวข้อโดย: Freja ที่ 20-11-2015 00:03:51

ที่จริงเราว่ามันแปลกๆนะ ร่างกายคนเราต่อให้เชี่ยวให้ชินแค่ไหน เมื่อคืนโดนอึ๊บมาก็ต้องรู้ตัวตั้งแต่ตื่นนอนแล้วค่ะ  ไม่ใช่มารู้สึกทีหลังแบบที่ฝนรู้สึกว่าอยู่ๆเอ๊ะ  รู้สึกหน่วงๆ  ยกเว้นว่าหูรูดฝนเสื่อมเพราะใช้งานเยอะ   

คำว่าผู้ชายที่ดีของฝนนี่ได้แค่ไผ่เหรอ?    เรามองไม่เห็นความเลิศเลอที่ว่าเลยนะ    อยุ่กับไผ่แค่สนุก   ไผ่ดูแลคนอื่นเก่งเท่านั้น แต่คะแนนอันนั้นมาติดลบกับนิสับที่ชอบหาเรื่องของไผ่หมดเลย       ไม่อยากให้ไผ่ได้กับฟ้า    ฟ้าสมควรได้คนที่ปกป้องและดูแลฟ้าได้ คนที่เป็นหลักไม่ใช่แค่คนที่ดูแล   ไผ่ขาดอย่างหลังนะโดยเฉพาะการขาดความยับยั้งชั่งใจ  ฟ้าอยากได้แฟนนะ  ไม่ใช่น้องชายหรือลูก  ไผ่ก็สมควรโดนกดค่ะ

อิพี่หมอก็สมควรค่ะ    หลักสูตรแพทย์ไม่ได้สอนวิชาทำความเข้าใจกับนิยามของคำว่าหัวใจกับความรักมังคะ   เพื่อนพี่หมอเปิดตัวเร็วๆนี้หรือเปล่าคะ? 

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.40 รอยจูบ..จ้องมอง..กวนโมโห {P.46}{ุ19-11-58}
เริ่มหัวข้อโดย: yymomo ที่ 20-11-2015 00:49:04

 :katai1:  ไม่รู้สินะ เรารู้สึกว่า ไผ่คือต้นเรื่องทั้งหมด คำว่าผู้ชายที่ดีของฝนไม่ควรจะเป็นไผ่อ่ะ ถามว่าไผ่ดีมั้ย อืมมมม

ตอบยากมากเลย ทำไมเรารู้สึกว่าเฉยๆค่อนไปทางไม่ดีด้วยซ้ำ จะบอกว่าดูแลดีหลอ ใช่จริงๆหลอ ไม่ใช่ว่าไผ่ดูแลฝนดีเพราะ

ว่าไผ่รู้สึกผิดรึเปล่า เราว่าสิ่งหนึ่งที่สองพี่น้องสุดแค้นคู่นี้มีเหมือนกัน คือคำว่า ไม่รู้ใจตัวเอง สำหรับเราแล้ว ไผ่และแซม ต่างยังสับสันอยู่เลยว่า

จริงๆแล้วตัวเองนั้นชอบใครกันแน่  ไผ่ทำเหมือนชอบฝน แต่ใจจริงๆอาจจะชอบฟ้าก็ได้ ส่วนอิหมอแซม ทำเหมือนชอบฟ้าแต่ใจแล้วมันชอบฝนชัวๆ

ก็ไม่เข้าใจเหมือนกันว่าไผ่กับแซม จะทำแบบนี้ไปเพื่ออะไร ทำเหมือนหมาหยอกไก่ทั้งพี่ทั้งน้องแบบนี้  เรารู้สึกว่าสำหรับฟ้าและฝนแล้วแม่งไม่ดีเลย

ทั้งคู่น่ะแหละทั้งไผ่ทั้งแซม แย่พอๆกัน ไม่เอาสักคนได้ป่ะ  :hao3:

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.40 รอยจูบ..จ้องมอง..กวนโมโห {P.46}{ุ19-11-58}
เริ่มหัวข้อโดย: SOMCHAREE ที่ 20-11-2015 00:56:28

พี่หมอกวนทีนเนอะ

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.40 รอยจูบ..จ้องมอง..กวนโมโห {P.46}{ุ19-11-58}
เริ่มหัวข้อโดย: painture ที่ 20-11-2015 02:43:13

เรื่งนี้มันเหมาะกับแท้ก #พี่หมอจั๊ดง่าวจริงๆ 555555555
ตอนต่อไป หึยยยยยอยากอ่าน

ขอบคุณค่า

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.40 รอยจูบ..จ้องมอง..กวนโมโห {P.46}{ุ19-11-58}
เริ่มหัวข้อโดย: twinmonkey0311 ที่ 20-11-2015 02:53:35

เพื่อนกลุ่มฝนกับไผ่ฮาดีจริงๆ :m20:

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.40 รอยจูบ..จ้องมอง..กวนโมโห {P.46}{ุ19-11-58}
เริ่มหัวข้อโดย: liza sarin ที่ 20-11-2015 07:26:22

พี่หมอซึนมาก

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.40 รอยจูบ..จ้องมอง..กวนโมโห {P.46}{ุ19-11-58}
เริ่มหัวข้อโดย: mystery Y ที่ 20-11-2015 07:38:56

รอตอนต่อไป~

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.40 รอยจูบ..จ้องมอง..กวนโมโห {P.46}{ุ19-11-58}
เริ่มหัวข้อโดย: tuek ที่ 20-11-2015 07:56:22

อีพี่หมอนี่มึนๆงงๆนะอึนด้วยไม่ยอมรับใจตัวเองนะ

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.40 รอยจูบ..จ้องมอง..กวนโมโห {P.46}{ุ19-11-58}
เริ่มหัวข้อโดย: ♥♥ดอกช่อบานสะพรั่ง♥♥ ที่ 20-11-2015 08:38:22

หมอซึนไปป่ะ หมั่นใส้  :hao3:

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.40 รอยจูบ..จ้องมอง..กวนโมโห {P.46}{ุ19-11-58}
เริ่มหัวข้อโดย: naoai ที่ 20-11-2015 10:32:31

รำคาญฝนละ วิธีแก้ปัญหาของฝนคือร้องครางดังๆ เท่านั้น ส่วนตาแซมนี่ควายยังรู้ว่าอะไรเป็นอะไรมากกว่า มืดบอดทางความคิดจริงๆ

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.40 รอยจูบ..จ้องมอง..กวนโมโห {P.46}{ุ19-11-58}
เริ่มหัวข้อโดย: ณ ที่เดิม™ ที่ 20-11-2015 12:53:22

จะรู้ใจตัวเองแล้วเหรอ จะได้เริ่มสมน้ำหน้า  :z6:

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.40 รอยจูบ..จ้องมอง..กวนโมโห {P.46}{ุ19-11-58}
เริ่มหัวข้อโดย: mypink801 ที่ 20-11-2015 14:28:36

พี่หมอรู้ใจตัวเองซักที ซื่อบื้อขัดใจจริ๊ง! เอาพระเอกตัวจริงมานะ 5555

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.40 รอยจูบ..จ้องมอง..กวนโมโห {P.46}{ุ19-11-58}
เริ่มหัวข้อโดย: Jibbubu ที่ 20-11-2015 15:00:19

หึ ในที่สุดก็เริ่มจะรู้ตัวจนได้นะพี่หมอ หลังจากโง่ และ ทำเลวมาตั้งนานในที่สุดก็เริ่มจะตรัสรู้ได้แล้ว

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.40 รอยจูบ..จ้องมอง..กวนโมโห {P.46}{ุ19-11-58}
เริ่มหัวข้อโดย: aimjungna ที่ 20-11-2015 21:31:44

เพิ่งเข้ามาอ่านคะ เนื้อเรื่องสนุกมาก
พระเอกโคตรซึน น้ฉงน้ำฝนน่ารักมากๆคะ เป็นกำลังใจให้นะคะ *0*

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.40 รอยจูบ..จ้องมอง..กวนโมโห {P.46}{ุ19-11-58}
เริ่มหัวข้อโดย: You MakeMe ที่ 21-11-2015 04:19:53

อย่างอีไผ่ไม่เหมาะกับชะนีค่ะ ต้องมีผัวอย่างเดียว ชะนีฟ้าคงไม่โง่เอาคนอย่างอีไผ่มาทำพันธุ์หรอกนะค่ะ

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.40 รอยจูบ..จ้องมอง..กวนโมโห {P.46}{ุ19-11-58}
เริ่มหัวข้อโดย: MinKKniM ที่ 21-11-2015 09:30:08

อุ้ย...ตอนหน้า ความฉลาดของพี่หมอกำลังจะตามความหื่นมาอย่างห่างๆ รอตัดริบบิ้นงานพี่หมอรู้ใจตัวเองเลย

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} 41 มันไม่ใช่ความรัก แต่เป็นแค่ความแค้น {P.47}{ุ21-11-58}
เริ่มหัวข้อโดย: memew ที่ 21-11-2015 20:13:32

Chapter : 41 : มันไม่ใช่ความรัก..แต่เป็นแค่ความแค้น
[พี่หมอ...♡]
♡
♡


ผมยิ้มใส่มือถือ เหมือนมีสองชีวิตกำลังทุรนทุรายอยู่บนฝ่ามือตัวเอง ไผ่มันคงรักฝนมากจริง ๆ ถึงได้ปกป้องดูแลกันขนาดนั้น
 
แต่ฝนนี่ผมยังไม่แน่ใจ นอกจากผมที่บังคับมีอะไรกับมันแล้ว มันยังมีอะไรกับคนอื่นอีกไหม แล้วทำยังไง มันถึงจะไม่ทำ
 
ตลอดสองอาทิตย์มานี่เท่าที่ผมรู้มาคือเป็นช่วงก่อนสอบไฟนอล บางวันไผ่มันจะลากเพื่อน ๆ มานั่งติวเครียดกันที่บ้าน ไม่มีการจัดปาร์ตี้ ไม่มีการส่งเสียงดัง แต่ติวกันจริง ๆ จัง ๆ จนผมยังคิดไม่ถึงว่ามันจะใส่ใจกับการเรียนขนาดนี้
 
ผมไม่ได้เรียกเด็กร่านนั้นออกมาหา แต่ใช้วิธีส่งข้อความคุยกัน ไม่ได้มากมาย แต่ก็พอให้รู้สึกกระฉับกระเฉงกับการได้แกล้งมันเล่น
 
คำสั่งสั้น ๆ จากผมมีเพียงคำเดียว ‘ส่งรูปมา’ ไม่นานก็จะมีรูปจากมันส่งมา เป็นภาพ ณ ปัจจุบันที่สุด ดูจะก้าวก่ายความเป็นส่วนตัวของมัน แต่ผมไม่คิดจะทำตัวแบบให้เกียรติหรือปกติกับมันอยู่แล้ว อะไรที่ทำให้มันอึดอัด ลำบากใจ หรือทุรนทุราย นั่นแหละคือสิ่งที่ผมจะทำ
 
‘อยู่ไหน’
 คำถามนี้ถ้าผมโดนผู้หญิงถามจะรู้สึกหงุดหงิดมาก และผมก็อยากให้มันรู้สึกหงุดหงิดไม่แพ้ที่ผมเคยเป็น
 
‘บ้าน กำลังอ่านหนังสือ’
ผมอยากเรียกมันมากอดจริง ๆ แต่ก็ไม่อยากรบกวนเวลาอ่านหนังสือมัน
 
‘รูป’
ผมเตือนมันไปสั้น ๆ สักพักก็มีข้อความภาพส่งมา เป็นภาพมันที่ใส่ที่คาดผม ไม่ได้ทำหน้าบูดอย่างทุกที แต่เป็นสีหน้าเหมือนคนกำลังง่วงนอน
 
‘ง่วงรึไง’
ผมทักกลับ จะสี่ทุ่มแล้ว วันนี้ผมอยู่เวรดึก
 
‘อื้อ’
มันตอบกลับสั้น ๆ ผมยิ้ม
 
‘งีบเบรกสมองสัก 15 นาที จะทำให้ความจำดีขึ้น’
 
‘กลัวมันจะไม่อยากได้แค่ 15 นาทีน่ะสิ’
ผมยกยิ้ม
 
‘งั้นฉันส่งภาพตอนเรามีอะไรกันไปให้ไผ่ดูดีกว่า’
 
‘อย่านะ!!”
 
‘จะส่งละนะ’
พอจบคำไม่กี่วิ เสียงมือถือผมก็ดังขึ้น ผมยกยิ้ม กดรับแนบหู
 
“อย่าส่งนะพี่หมอ!!”
มันห้ามด้วยน้ำเสียงร้อนรน ผมหัวเราะ
 
“หายง่วงเป็นปลิดทิ้งเลยใช่ไหม”
 
ปลายสายนิ่งเงียบไป ก่อนได้ยินเสียงอ้อมแอ้มด่ากลับมา
 
“โรคจิต”
 
ผมควรจะโกรธนะ แต่คำนั้นกลับทำให้ปากผมค่อย ๆ แย้มออกจากกันช้า ๆ
 
“รีบไปอ่านต่อเถอะ สอบเสร็จเมื่อไหร่ โรคจิตคนนี้จะได้ไปกอดให้หนำใจ”
แล้วมันก็กดตัดสายทันที ผมหัวเราะหึ ๆ ยิ้มไปกับสิ่งที่เกิดขึ้น
…
…
…
…
…
“นี่!”
นนท์มันตบโต๊ะตรงหน้าดังปั้ง วันนี้มันนัดผมออกมากินข้าวเย็นด้วยกัน ผมเงยหน้ามอง
 
“เห็นแกยิ้มกับมือถือนานล่ะ บอกได้รึยังว่าคบกับใครอยู่ ปกติไม่เคยเห็นแกปิดบังขนาดนี้ ทำไมคนนี้พิเศษตรงไหน ถึงแนะนำกันไม่ได้”
 
ทำไมมันต้องอยากรู้ขนาดนั้นด้วย
 
“ก็ไม่ใช่แฟน ไม่ได้คบกันด้วย”
มันหรี่ตามองผม
 
“เกี่ยวกับเด็กคนนั้นหรือเปล่า”
 
“เด็กไหน”
 
“ก็เด็กที่แกเคยเอ่อ…เอ้อ คนที่แกพามาคลีนิคฉันตอนนั้นนั่นแหละ”
 
ผมมองตามัน มันจ้องตาผมกลับ ผมไม่ตอบแต่ยิ้มในดวงตาให้มันแทน
 
“นี่แกเปลี่ยนรสนิยมตั้งแต่เมื่อไหร่”
 
“ไม่ได้เปลี่ยนนี่ แค่เล่นอะไรสนุก ๆ”
มันขมวดคิ้วมอง ผมเลยตัดสินใจเล่าเรื่องทุกอย่างที่เกิดขึ้นให้มันฟัง มันเป็นเพื่อนสนิทสุดของผม ดีชั่วก็มีมันนี่แหละที่รับรู้
 
“ไม่คิดว่ามันจะเสี่ยงไปรึไง”

ผมยักไหล่
 
“ฉันรู้ ตั้งรับไว้แล้ว”
 
“แกนี่น้า…ระวังจะขุดหลุมแล้วพลาดตกลงไปเองล่ะ”
 
“ยังไง”
 
“อาการแก เหมือนคนกำลังมีความรัก”

ผมเลิกคิ้วมอง
 
“มั้ง ฟ้าน่ารักออก”
 
“ฉันไม่ได้หมายถึงฟ้า”
 
“แล้วใคร”
 
“น้ำฝน”
 
ผมมองมันอึ้ง ๆ
 
“ฉันว่าตอนนี้แกไม่ได้รักฟ้า แต่แกกำลังรักหรืออาจเริ่มชอบน้ำฝนแล้ว”
 
ผมส่ายหัวไปมา
 
“ไม่ใช่หรอก ฉันชอบฟ้านะ อาจจะยังไม่ถึงกับรัก”
 
“งั้นฉันถามงี้ละกัน ตื่นนอนมาใครคือคนแรกที่แกคิดถึง”
 
หลังตื่นนอน ก็ฝนน่ะสิ
 
“แล้วก่อนนอน ใครคือคนสุดท้ายที่แกคิดถึง”
 
ก็น้ำฝนอีกนั่นแหละ
 
ผมมองมันอึ้ง ๆ จริง ๆ น้ำฝนแทบจะอยู่ในความคิดของผมแทบจะตลอดเวลา จนแทบจะไม่มีพื้นที่ให้ฟ้ายืนด้วยซ้ำ
 
ผมลูบหน้าตัวเองเบา ๆ
 
“คำตอบคือใคร”
มันพยักหน้าเป็นคำถามใส่ผม
 
“น้ำฝนใช่ไหม”

ผมไม่ตอบ แต่มันคงรู้
 
“ฉันถึงบอกว่าระวังแกจะตกหลุมที่แกขุดไว้เอง แล้วจะถอนตัวไม่ขึ้น ถ้าสิ่งที่แกพูดเป็นจริง สองคนนั้นเขาเป็นแฟนกัน แกจะไปแย่งของของเขามารึไง คิดให้รอบคอบ คิดถึงพ่อ คิดถึงหน้าที่การงาน แล้วก็อนาคตอีกไกล ๆ แกอยากมีลูกมีหลานสืบสกุลไม่ใช่รึไง แกเคยเกลียดคนประเภทนี้ แต่ตอนนี้แกกำลังทำแบบนั้นอยู่นะ”
 
ผมชะงักไปกับคำมัน
 
จริงสิ ผมคือคนที่เคยประณามหยามเหยียดคนพวกนี้ ที่ผมเป็นอยู่ทุกวันนี้กับไผ่เพราะเกลียดการกระทำแบบนี้ของมันนั่นแหละ
 
“แต่ที่ฉันทำไป เพราะฉันเกลียดนะ”
 
นนท์ส่ายหัว
 
“ตอนแรกอาจใช่ แต่ตอนนี้อาจไม่”
 
ผมกลืนน้ำลายลงคอ มองหน้ามัน มันตบไหล่ผมเบา ๆ
 
“ก่อนจะถอนตัวไม่ออก เลิกเหอะว่ะ เชื่อฉัน ปล่อยพวกเขาไป แกได้แก้แค้นสมใจแล้ว”

ผมนิ่งคิด พยักหน้าตามช้า ๆ
 
“ก็ได้”
 









วันนี้ผมไม่ได้กลับบ้าน แต่กลับคอนโดแทน ผมกลับมาทบทวนสิ่งที่คุยกับเพื่อนไปวันนี้
 
“รัก งั้นเหรอ”
ผมพูดกับตัวเองแผ่ว ๆ ผมยังไม่ยอมรับหรอกนะ ว่าผมรู้สึกรักฝนอย่างที่เพื่อนผมบอก บางทีอาจแค่ความสนุกเพราะได้แกล้งคนก็ได้ สนุกจนต้องคิดถึงหลังตื่นนอนว่าจะทำอะไรให้มันลำบากใจดีวันนี้ หรือสนุกที่ได้แกล้งให้มันร้อนใจก่อนนอน
 
มันก็แค่นั้น
 
มันไม่ใช่ความรัก… แต่เป็นแค่ความแค้น

To B Con...

#พี่หมอจั๊ดง้าว #พี่หมอยังคงรักษาความโง่ประหนึ่งเกลือรักษาความเค็ม หึ ๆ
#เจอคำผิดสะกิดเลยนะคะ
#ห้ามบ่นว่าสั้น (เพราะมันสั้นจริง ๆ TT) นิยายเรื่องนี้บางตอนก็สั้นมาก บางตอนก็ยาวมาก เอาแน่เอานอนไม่ได้ พอ ๆ กับอารมณ์พี่หมอนั่นแหละ 
#พี่หมอนนท์โผล่มาแล้ววววววว หึ ๆ ตอนที่ 43 ทุกคนก็น่าจะรู้ได้เลา ๆ แล้ว ว่าใครคือคู่ของพี่หมอนนท์

....
ปล. ฝากนิยายเรื่อง Feel คนเจ้าอารมณ์ ด้วยค่ะ ไม่ได้ลงที่นี่นะ ลงที่เด็กดี Google เลยนะคะ เอ็นซีก็เสิร์ซ คนเจ้าอารมณ์NC เลย ว่าจะเอามาลงที่เล้าหลายรอบแล้ว จะ จะ จะ จน มันจะจบอยู่รอมร่อก็ยังไม่ได้ลง T^T
คู่อื่นไม่เท่าไหร่ คู่สแตนลีย์xเชิดวุธ กับ หนานอินxอนุชา คนในเล้าน่าจะชอบ ^^

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} 41 มันไม่ใช่ความรัก แต่เป็นแค่ความแค้น {P.47}{ุ21-11-
เริ่มหัวข้อโดย: boboman ที่ 21-11-2015 20:14:59

จิ้มจึกๆ

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} 41 มันไม่ใช่ความรัก แต่เป็นแค่ความแค้น {P.47}{ุ21-11-58}
เริ่มหัวข้อโดย: gatenutcha ที่ 21-11-2015 20:21:41

 :o12:
สงสาร น้ำฝน  อยากให้น้ำฝนหนีไปไกลๆจากคนคนนี้มากๆ

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} 41 มันไม่ใช่ความรัก แต่เป็นแค่ความแค้น {P.47}{ุ21-11-58}
เริ่มหัวข้อโดย: ่jum ที่ 21-11-2015 20:36:01

#พี่หมอจั๊ดง้าว #พี่หมอยังคงรักษาความโง่ประหนึ่งเกลือรักษาความเค็ม

ถูกใจจริงๆ  :katai2-1:

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} 41 มันไม่ใช่ความรัก แต่เป็นแค่ความแค้น {P.47}{ุ21-11-58}
เริ่มหัวข้อโดย: veeveevivien ที่ 21-11-2015 20:39:05

 :katai1: :katai1: :katai1:

อีกไม่นานแล้วสินะ เดวเถ๊อะอีพี่หมอออออ

คราวนี้ได้ทุรนทุรายแน่ ๆๆๆๆ ฮึ่มมมมม

อยากให้พี่หมอได้ห่างจากน้ำฝนไปเลย  ถ้าไม่คิดถึงน้ำฝนก็ให้มันรู้ไป

ว่าแต่น้องพีมเค้าจะมีบทบาทขึ้นมาแล้วใช่ไหมมมมม

คู่ พีมกะพี่หมอนนท์ นี่จะเป็นยังไงน้าาาา

ขอแบบกุ๊กกิ๊กได้ป่าวววว  :mew1: :mew1:

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} 41 มันไม่ใช่ความรัก แต่เป็นแค่ความแค้น {P.47}{ุ21-11-58}
เริ่มหัวข้อโดย: Nus@nT@R@ ที่ 21-11-2015 21:08:31

อิพี่หมอไม่ยอมรับความจริงล่ะสิ

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} 41 มันไม่ใช่ความรัก แต่เป็นแค่ความแค้น {P.47}{ุ21-11-58}
เริ่มหัวข้อโดย: yangpah ที่ 21-11-2015 21:17:59

พี่หมอค่ะ ถ้าบอกว่าไม่ได้ชอบปล่อยฝนไปได้ป่ะล่ะ?? :hao4:

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} 41 มันไม่ใช่ความรัก แต่เป็นแค่ความแค้น {P.47}{ุ21-11-58}
เริ่มหัวข้อโดย: tiew93 ที่ 21-11-2015 21:22:41

ไม่มีอะไรจะพูดนอกจาก...
.
.
.
.
.
พี่หมอจั๊ดง่าวววววว   :z6:

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} 41 มันไม่ใช่ความรัก แต่เป็นแค่ความแค้น {P.47}{ุ21-11-58}
เริ่มหัวข้อโดย: fammi50 ที่ 21-11-2015 21:23:31

พี่หมอง่าวววววววววววว โอ๊ยยยยยยยยยย ขัดใจกับพี่หมอจริงๆ  :katai1:

ป.ล.อ่านคนเจ้าอารมณ์แล้วค่า ชอบความหื่นแบบเอสเอ็มของพี่ชายมากกว่า  :hao6:

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} 41 มันไม่ใช่ความรัก แต่เป็นแค่ความแค้น {P.47}{ุ21-11-58}
เริ่มหัวข้อโดย: liza sarin ที่ 21-11-2015 21:45:16

 o22 o22 o22

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} 41 มันไม่ใช่ความรัก แต่เป็นแค่ความแค้น {P.47}{ุ21-11-58}
เริ่มหัวข้อโดย: SiHong ที่ 21-11-2015 21:59:46

ขออีกๆๆๆๆๆ ได้ไหม

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} 41 มันไม่ใช่ความรัก แต่เป็นแค่ความแค้น {P.47}{ุ21-11-58}
เริ่มหัวข้อโดย: threetanz ที่ 21-11-2015 22:04:00

น้องฝนของพี่

พี่หมอคนโง่

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} 41 มันไม่ใช่ความรัก แต่เป็นแค่ความแค้น {P.47}{ุ21-11-58}
เริ่มหัวข้อโดย: mukmaoY ที่ 21-11-2015 22:17:52

อิพี่หมอนี่มันซึนได้โล่
ไม่น่าใช่คำว่ากระฉับกระเฉงนะ  เพ้อแบบพี่มันต้องเรียกว่า กระชุ่มกระชวยเว้ย
อยากตบอิหมอ
เริ่มไม่อยากเรียกพี่ละ

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} 41 มันไม่ใช่ความรัก แต่เป็นแค่ความแค้น {P.47}{ุ21-11-58}
เริ่มหัวข้อโดย: ่patsaporn ที่ 21-11-2015 22:31:15

มีคำที่หนักกว่าโง่ไหมล่ะ จะได้เอามาใช้ จ้าดง่าววววจริงๆๆๆ
เดี๋ยวนี้ไลน์หาตลอด ยังดีจิตสำนึกมีบ้างว่าน้องสอบ

ขอบคุณค่ะ

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} 41 มันไม่ใช่ความรัก แต่เป็นแค่ความแค้น {P.47}{ุ21-11-58}
เริ่มหัวข้อโดย: PetitDragon ที่ 21-11-2015 22:38:42

เหอะๆ

 :m16:

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} 41 มันไม่ใช่ความรัก แต่เป็นแค่ความแค้น {P.47}{ุ21-11-58}
เริ่มหัวข้อโดย: mypink801 ที่ 21-11-2015 22:43:42

อิพี่หมอคนโง่!!!!
 ทีเรื่องอื่นล่ะฉลาดนัก  :serius2: :serius2: :serius2: :serius2: :serius2:  :z6: :z6: :ling1: :ling1: :katai1: :katai1: :katai1:

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} 41 มันไม่ใช่ความรัก แต่เป็นแค่ความแค้น {P.47}{ุ21-11-58}
เริ่มหัวข้อโดย: Apple_matinie ที่ 21-11-2015 22:53:36

พูดกับพี่หมอว่า จร้าาาาาา

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} 41 มันไม่ใช่ความรัก แต่เป็นแค่ความแค้น {P.47}{ุ21-11-58}
เริ่มหัวข้อโดย: Bellze12 ที่ 21-11-2015 22:58:23

พี่หมอนี่ซึนคงที่คงวามากๆ  เฮ้อ....

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} 41 มันไม่ใช่ความรัก แต่เป็นแค่ความแค้น {P.47}{ุ21-11-58}
เริ่มหัวข้อโดย: nevergoodbye ที่ 21-11-2015 23:03:36

โอ๊ย ค้างงง มาแค่นี้ พรุ่งนี้ต้องต่ออีกตอนนะ  :serius2:

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} 41 มันไม่ใช่ความรัก แต่เป็นแค่ความแค้น {P.47}{ุ21-11-58}
เริ่มหัวข้อโดย: evilheart ที่ 21-11-2015 23:15:28

ฉลาดทุกเรื่องยกเว้นเรื่องความรัก #ไว้อาลัยให้คนไม่รู้ใจตัวเอง

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} 41 มันไม่ใช่ความรัก แต่เป็นแค่ความแค้น {P.47}{ุ21-11-58}
เริ่มหัวข้อโดย: ดวงตะวัน ที่ 21-11-2015 23:29:53

ชอบความทุรนทุรายของคนอื่น อีกไม่นานพี่หมอจะต้องโดนเองบ้าง#ทีมฝน#

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} 41 มันไม่ใช่ความรัก แต่เป็นแค่ความแค้น {P.47}{ุ21-11-58}
เริ่มหัวข้อโดย: Ra_rena~* ที่ 22-11-2015 00:19:57

หมอนนท์พูดถูก พี่หมออย่าซึน  :o8:

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} 41 มันไม่ใช่ความรัก แต่เป็นแค่ความแค้น {P.47}{ุ21-11-58}
เริ่มหัวข้อโดย: Baitaew ที่ 22-11-2015 01:10:39

มันสั้นถึงกับร้อง ห๊ะ!!


แหมพี่หมอไม่น่าเป็นหมอนะ ถ้าจะจั๊ดง่าวขนาดนี้ สงสัยโง่เฉพาะทาง-.-

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} 41 มันไ
เริ่มหัวข้อโดย: mystery Y ที่ 22-11-2015 07:12:44

ใช่!ต้องเลิกได้แล้วนะพี่หมอ!!

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} 41 มันไม่ใช่ความรัก แต่เป็นแค่ความแค้น {P.47}{ุ21-11-58}
เริ่มหัวข้อโดย: MIkz_hotaru ที่ 22-11-2015 11:18:47

ส่งหมอนนท์มาเบิกเนตรพี่หมอแล้ว
ตาสว่างซักที
แค้นเคิ้นอะไรกันเล่าาาาา
 :m16:

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} 41 มันไม่ใช่ความรัก แต่เป็นแค่ความแค้น {P.47}{ุ21-11-58}
เริ่มหัวข้อโดย: Ginny Jinny ที่ 22-11-2015 11:41:41

พี่หมอรักเขาแต่ก็ยังหาข้อแก้ต่างให้ตัวเองได้เนอะ  :onion_asleep: :onion_asleep:

น้ำฝนหายไปไหนไกลๆเลย พี่หมอหาไม่เจอคงได้รู้ใจตัวเอง

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} 41 มันไม่ใช่ความรัก แต่เป็นแค่ความแค้น {P.47}{ุ21-11-58}
เริ่มหัวข้อโดย: lizzii ที่ 22-11-2015 15:15:47

ค่ะพี่หมอ เอาที่สบายใจละกัน !!!

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} 41 มันไม่ใช่ความรัก แต่เป็นแค่ความแค้น {P.47}{ุ21-11-58}
เริ่มหัวข้อโดย: twinmonkey0311 ที่ 22-11-2015 16:32:39

พี่หมอไม่ยอมรับใจของตัวเองเข้าไปเถอะ

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} 41 มันไม่ใช่ความรัก แต่เป็นแค่ความแค้น {P.47}{ุ21-11-58}
เริ่มหัวข้อโดย: shoi_toei ที่ 23-11-2015 10:25:44

เพิ่งเข้ามาอ่านนนนน ฝนน่ารัก

ส่วนพี่หมอ เขางอกยาวเฟื้อยยย

หัวข้อ: Re: ทาสแคม่ใช่ความรัก แต่เป็นแค่ความแค้น {P.47}{ุ21-11-58}
เริ่มหัวข้อโดย: naoai ที่ 23-11-2015 12:01:28

ครับ มันไม่ใช่ความรักครับ เอาที่สบายใจเลยจ้า

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} 41 มันไม่ใช่ความรัก แต่เป็นแค่ความแค้น {P.47}{ุ21-11-58}
เริ่มหัวข้อโดย: ujen ที่ 23-11-2015 12:42:47

 :mew1: :mew1:

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} 41 มันไม่ใช่ความรัก แต่เป็นแค่ความแค้น {P.47}{ุ21-11-58}
เริ่มหัวข้อโดย: ♥♥ดอกช่อบานสะพรั่ง♥♥ ที่ 23-11-2015 12:56:44

จร๊ะ ความแค้น มันเป็นอย่างนี้นี่เอง

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} 41 มันไม่ใช่ความรัก แต่เป็นแค่ความแค้น {P.47}{ุ21-11-58}
เริ่มหัวข้อโดย: ♥♥ดอกช่อบานสะพรั่ง♥♥ ที่ 23-11-2015 12:58:45

จร๊ะ ความแค้น มันเป็นอย่างนี้นี่เอง

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} 41 มันไม่ใช่ความรัก แต่เป็นแค่ความแค้น {P.47}{ุ21-11-58}
เริ่มหัวข้อโดย: kimjuy_o ที่ 23-11-2015 13:25:03

เพิ่งเข้ามาอ่านค่ะ ตามอ่านสามวันกว่าจะทัน อิอิ
พี่หมอขา นี่แค้นหรอคะ? ถ้ารักนี่จะขนาดไหนคะ นึกไม่ออกเลยจริงๆ
น้ำฝนก็น่าสงสาร เหมือนของเล่นที่เต็มใจให้พี่หมอ
คู่นี้จะยังไงน่าคิดจริงๆ
จะติดตามตอนต่อไปนะคะ
เป็นกำลังใจให้ค่ะ

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} 41 มันไม่ใช่ความรัก แต่เป็นแค่ความแค้น {P.47}{ุ21-11-58}
เริ่มหัวข้อโดย: Mouse2U ที่ 23-11-2015 13:52:48

ไม่เชื่อที่หมอนนท์บอกบ้าง ระวังจะเจ็บหนักนะคะพี่หมอ

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} 41 มันไม่ใช่ความรัก แต่เป็นแค่ความแค้น {P.47}{ุ21-11-58}
เริ่มหัวข้อโดย: hoshinokoe ที่ 23-11-2015 17:23:01

อื้ม หมอซึน

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} 41 มันไม่ใช่ความรัก แต่เป็นแค่ความแค้น {P.47}{ุ21-11-
เริ่มหัวข้อโดย: ben ที่ 23-11-2015 17:59:44

หมอโง่!!! พี่หมอนนท์คู่ใคร ไผ่หรอ

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} 41 มันไม่ใช่ความรัก แต่เป็นแค่ความแค้น {P.47}{ุ21-11-58}
เริ่มหัวข้อโดย: misaki takahashi ที่ 23-11-2015 19:05:30

พี่หมอนี่ยังคงโดนด่าเยอะทุกตอนไม่มีตกเลย 555
รีบมาต่อนะครับ :กอด1:

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} 41 มันไม่ใช่ความรัก แต่เป็นแค่ความแค้น {P.47}{ุ21-11-58}
เริ่มหัวข้อโดย: ณ ที่เดิม™ ที่ 24-11-2015 09:02:46

นึกว่าจะฉลาดขึ้น โง่เหมือนเดิม ไม่รู้ใจตัวเองซักที  :z6:

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} 41 มันไม่ใช่ความรัก แต่เป็นแค่ความแค้น {P.47}{ุ21-11-58}
เริ่มหัวข้อโดย: pangdek ที่ 25-11-2015 19:33:08

 :-[  มารอพี่หมอ ..

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} 41 มันไม่ใช่ความรัก แต่เป็นแค่ความแค้น {P.47}{ุ21-11-58}
เริ่มหัวข้อโดย: painture ที่ 25-11-2015 22:15:57

ยังคงตามแท้กพี่หมอจั๊ดง่าว ชอบ 55555555
หูยยยยย ตอนนี้สั้นจริงๆอุ้บ ไม่เอาไม่พูด แต่เข้าใจนะเหมือนมันลงตัวกับการตัดจบตอนแบบนี้ 555
ติดตามค่า

ปล
อยากอ่านคนเจ้าอารมณ์มากๆ มาลงที่นี่เถอะค่ะ พลีสสสส
เคยตามไปในเด็กดีแล้วสนูกกกกกแต่บางตอน(nc)มันเหมือนตับฉับต้องไปหาต่อไรงี้
ยุ่งยากกกกงะ ความจริงคือขี้เกียจ ไว้จะไปตามใหม่ นะคะ

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.42 สอบเสร็จแล้ว {P.49}{ุ26-11-58}
เริ่มหัวข้อโดย: memew ที่ 26-11-2015 19:14:10

 +CHAPTER+
: 42 :
สอบเสร็จแล้ววว
(น้ำฝน...♥)


 
อาทิตย์นี้เป็นอาทิตย์มหาโหดครับ พวกเรากำลังสอบ
 
โฮกกกกกก เหนื่อยมากกก บางครั้งต้องหน้าดำคร่ำเครียด ผมกับเพื่อนแทบจะพากันทำพิธีต้มหนังสือกินแทนข้าว เพราะวัน ๆ อยู่แต่หน้ากระดาษกับปากกาเมจิกต่าง ๆ

วันนี้ผมกับเพื่อน ๆ ยกโขยงมาอ่านหนังสือกันที่บ้านของผม การติวด้วยกันจะทำให้สมรรถภาพในการสอบดีขึ้น พวกเราจะช่วยกันเก็งข้อสอบ แล้วช่วยกันทำแบบทดสอบ ตอนนี้เหลืออีกแค่สองวิชาเท่านั้น พวกเรานั่งติวเครียด มีข้อความไลน์เด้งขึ้นมา ไม่มีใครสนใจเงยหน้ามอง ผมรีบกดเปิดอ่าน
 
‘อ่านหนังสืออยู่ใช่ไหม’
 
‘ใช่’
 
‘ที่ไหน’
 
‘บ้าน’
 
‘รูป’
ผมจำต้องถ่ายรูปผมกับเพื่อน ๆ ที่กำลังสุมหัวติวกันหนึ่งแชะ
 
“ถ่ายเชี่ยไรฝน”
 
“กูขอเก็บภาพนิด อีกสิบปีมันจะมีค่ามาก พวกมึงไม่รู้ไง”
ผมแหลหลอกเพื่อนไป
 
“เอ้อว่ะ งั้นถ่ายดี ๆ ดิ แชร์มาด้วย”

ผมจำต้องกดถ่ายอีกรอบ คราวนี้ทุกคนมองกล้อง ผมเลือกเอาภาพที่ดูดีที่สุดไปแชร์ลงเฟซบุ๊ค แท็กชื่อเพื่อนที่มาด้วยกันจนครบทุกคน เขียนข้อความไปสั้น ๆ
 
‘ติวเข้ม ณ คฤหาสน์น้ำฝน’

บางคนก็รีบหยิบมือถือมาดู บางคนก็ยังไม่สนใจ สักพักพวกมันก็เลิกสนใจมือถือแล้วอ่านหนังสือกันต่อ
 
ผมออกจากเฟซไปที่ไลน์ต่อ กดส่งภาพไปให้พี่หมอสองภาพเลย ภาพแรกเป็นภาพที่ทุกคนกำลังอ่านหนังสือและถูกถ่ายแบบไม่รู้ตัว กับภาพที่ทุกคนมองกล้อง มันคงเป็นภาพแรกที่ผมยิ้มใส่กล้องให้พี่หมอเห็น
 
ข้อความถูกอ่านทันที แต่ไม่มีอะไรตอบกลับ ผมเก็บมือถือ กลับมานั่งอ่านหนังสือต่อ ผ่านไปประมาณสี่สิบนาทีก็มีเสียงกริ่งดังหน้าบ้าน ผมเงยหน้ามอง ป้าแม่บ้านคงเปิดให้แล้ว สักพักเสียงหนึ่งก็ดังขึ้นที่หน้าประตู พวกเราทั้งหมดเงยหน้ามอง
 
“เอาพิซซ่ามาส่งครับ”

ผมมองคนส่งพิซซ่างง ๆ หันกลับมามองหน้าเพื่อน ๆ 
 
“ใครสั่ง”
พวกเรามองหน้ากันไปมา ส่ายหัวกันทุกคน พี่ฟ้าก็ไม่อยู่บ้าน ไปบ้านเพื่อน ป้าแม่บ้านยิ่งไม่ต้องพูดถึง คงไม่ใจดีและมีตังค์มาเลี้ยงพวกเราแบบนี้หรอก
 
“ส่งผิดบ้านหรือเปล่าครับ”
 
“ถึงคุณน้ำฝน บ้านเลขที่ 5…”
ข้อมูลครบถ้วนเลย
 
“แต่ผมไม่ได้สั่ง”
 
“มีคนสั่งออนไลน์ให้ครับ จ่ายเงินแล้วเรียบร้อย”
 
ผมกับเพื่อน ๆ หันไปมองหน้ากันเองอีกรอบ
 
“ใครสั่งไม่รู้ละ แต่ลาภปากเว้ยย”
ตันรีบวิ่งขึ้นไปรับก่อนเพื่อน ผมจึงลุกไปบ้าง ห้าถาดเลยครับ ไซส์ใหญ่สุดด้วย พร้อมของกินเล่นและเครื่องดื่มครบถ้วนเลย

โห เยอะมาก
 
“มีชื่อคนสั่งไหม”
 
“ไม่มีครับ”
 
“ขอบคุณมาก”
ผมบอก พนักงานส่งพิซซ่าเดินออกไป ผมหันกลับมามองพิซซ่าห้ากล่องใหญ่ ๆ ตรงหน้า พวกนั้นรุมทึ้งกันเสมือนไม่เคยกินกันมาก่อน”
 
“ใครสั่ง”
ไผ่มันเข้ามาถาม
 
“ไม่รู้ดิ พี่ฟ้า หรือไม่ก็พ่อกับแม่มั้ง”
ผมกลับไปนั่งประจำที่ ไผ่มันลงไปรุมทึ้งกับเพื่อน ๆ หยิบใส่จานส่งมาให้ผมชิ้นหนึ่ง ผมฉีกเครื่องปรุงทุกอย่างลงบนพิซซ่า งับกินอย่างเอร็ดอร่อย
 
ผ่านไปประมาณครึ่งชั่วโมง พิซซ่าห้าถาดใหญ่ น่องไก่ เบรดสติ๊กแม้แต่พาสต้าก็ไม่เหลือหรอ โห ควายกันมากเลยเหอะ มือถือขึ้นสัญญาณเตือนข้อความไลน์อีกครั้ง ผมเลื่อนเปิดอ่าน
 
‘อร่อยไหม’
ข้อความจากพี่หมอครับ ผมขมวดคิ้ว
 
‘อะไรอร่อย’
 
‘พิซซ่า’
 
ผมตาโต
 
‘พี่ใช่ไหมเป็นคนสั่ง?’
 
‘มั้ง’
ผมนิ่งไปพัก คิดไม่ถึงจริง ๆ ว่าพี่หมอจะทำแบบนี้ ผมมองซากอารยธรรมที่เรากินกันไว้เกลื่อนกลาด อยากตีรวนเขาอยู่หรอก แต่ผมก็เลือกที่จะเขียนกลับไปอีกแบบ
 
‘ขอบคุณ’
 แอบดีใจอยู่ลึก ๆ ครับที่พี่หมอทำอะไรแบบนี้ให้ ไม่อยากคิดเข้าข้างตัวเองนะ แต่พี่หมอรู้สึกอะไรพิเศษกับผมหรือเปล่า
 
‘ไม่ต้องขอบคุณหรอก ฉันไม่ได้สั่งให้กินฟรี ๆ นายต้องมาทำงานใช้หนี้ค่าพิซซ่าทีหลัง รวมค่าใช้จ่ายทั้งหมดสามพันกว่าบาท’
 
ผมฉุนกึก
 
‘พูดเป็นเล่น’
 
‘ฉันพูดจริง’
 
‘งั้นครั้งหน้าไม่ต้อง แล้วผมจะคืนเงินให้’
 
‘ฉันไม่รับเงิน นายต้องมาทำงานใช้หนี้เท่านั้น‘

‘ไม่ไป’

‘นายไม่มีสิทธิ์เถียง’

ผมเม้มปากแน่น จริง ๆ ไผ่มันรู้ความจริงแล้ว น่าจะเลิกทำตามคำสั่งพี่หมอได้แล้ว แต่พี่หมอยังมีภาพผมไว้เป็นตัวประกัน เพราะงั้นมันคงไม่จบ ถ้าพี่หมอไม่ลบภาพผมทิ้งไป
 
‘สารเลว’
ผมเขียนด่ากลับไป
 
‘หึ ๆ’
พี่หมอตอบกลับแค่นั้น ผมปิดหน้าจอมือถือทันที
 
“เป็นไร”
ไผ่หันมาถาม
 
“เปล่า แค่อิ่มเกิน อยากคายทิ้งว่ะ”
 
“เสียดายของมึง ของฟรีกิน ๆ ไปเถอะ”

พวกมึงกินฟรี แต่กูนี่ต้องไปทำงานใช้หนี้ ผมกระฟัดกระเฟียดอยู่ในใจ
 
เวรกรรมอะไรของผมนักหนาให้มาเจอคนแบบนี้






















สอบเสร็จแล้วครับ
 
“เย้ อย่างนี้ต้องฉลองงงงงง”
ชีวิตพวกมึงเฝ้ารอแค่เวลานี้กันใช่ไหม
 
“เห็นด้วยยยยย”
ผมแหกปากประสานเสียงกับเพื่อน ๆ ฮ่า ๆ พูดดีไปงั้น มันต้องปลดปล่อยครับวัยรุ่น มีเวลาให้แดรกก็แดรกอย่าให้เหลือ
 
“ที่ไหนดี”
พีมมันถามต่อ
 
“บ้านไผ่ไหม สะดวกดี”
ตันเสนอ
 
“ไม่เอา!”
ไผ่รีบออกตัวทันที ทุกคนหันพรึบไปมองพร้อมกัน เพราะปกติมันชอบต้อนเพื่อน ๆ ไปกินบ้านตัวเองจะตาย
 
“ไปบ้านใครก็ได้ แต่งวดนี้ต้องไม่ใช่บ้านกู”
 
“ไมวะ”
หินมันถามตามความเสี้ยนและเสือกอยากรู้ในสมอง
 
“คะ คือ พ่อแม่กูบอกว่าจะกลับมาว่ะ พวกท่านอยู่ กูไม่อยากกวน”
 
“ทีครั้งที่แล้ว ท่านยังอนุญาตเลย”
พีมมันแย้ง ไผ่ทำหน้าหงุดหงิด
 
“ไม่เอา ครั้งนี้ไม่ให้ไปแล้ว ไปที่อื่น”
 
“งั้นกูเสนอสองที่ ระหว่างร้าน Brother ซอย 9 กับบ้านน้ำฝน โหวตมาจะเอาที่ไหน”
 
“บ้านฝน/บ้านฝน!!!”
ทุกคนพูดเป็นเสียงเดียวกัน มติเป็นเอกฉันท์มาก = =
 
“มึงถามความเห็นเจ้าของบ้านยัง”
ผมถามกราด
 
“บ้านพวกกูมันได้ที่ไหน พื้นที่ก็ไม่มี ญาติก็เยอะ บ้านมึงแหละสะดวกดี พี่ฟ้าก็ทำอาหารอร่อย พ่อแม่มึงก็เพิ่งเดินทางด้วยนี่ ห้ามปฏิเสธ”
เอ่อ เถียงไม่ออกครับ เพราะพ่อกับแม่เพิ่งบินกันจริง ๆ
 
“เพราะงั้น บ้านฝนนนนน”
แล้วพวกมันก็พากันฮิ้วววว เฮลั่นกอดคอกันแบกกระเป๋านักเรียนมุ่งตรงไปทางบ้านผม ผมรีบโทรบอกพี่ฟ้าก่อนทันที รายนั้นไม่ได้ว่าครับ ดีใจซะอีก เพราะจะได้สนุกสนานกับเพื่อนกลุ่มผมอีก พวกเราในชุดนักเรียน ซื้อเหล้าในห้างเขาไม่ให้หรอก ต้องไปร้านขายของชำใกล้บ้านถึงซื้อได้
 
เรี่ยไรเงินกันมาคนละร้อยสองร้อย แล้วพากันเฮโลไปซื้อของ ตลาดแทบแตก เพราะเราพากันไปเดินซื้อของในตลาดสดแทน นัยว่าประหยัดกว่าซื้อในห้าง ผักบางอย่างกำละห้าบาทสิบบาท พวกเรายกโขยงกันไปเป็นกลุ่มนี่แหละ ไม่อยากผลักภาระนี้ให้พี่ฟ้า ให้พี่แกทำก็พอ
 
“ผักนี่เท่าไหร่ลุง”
 
“กำละสิบบาททุกอย่างหนู”
ผมหยิบผักที่ต้องการยื่นให้พ่อค้าเอาไปคิดเงิน พวกห่านั่นวิ่งป่วนไปทั่วทั้งตลาด หยิบของค้าของขายเขามาดูเล่น หินมันหยิบหน่อไม้สั้น ๆ ยาวประมาณสามนิ้ว ฐานกว้างปลายแหลมโง้งขึ้นนิด ๆ มันเอาไปแปะไว้ตรงจมูกของไอ้ตา แล้วชี้ชวนให้เพื่อน ๆ ดู
 
“เฮ้ย ๆ ดูดิ กลุ่มเรามีแรดด้วย”

ทุกคนหัวเราะร่วน ตาตีแขนมันผัวะ
 
พอป่วนตลาดกันได้ที่พวกเราก็พากันกลับ พี่ฟ้ารออยู่แล้ว เตรียมพื้นที่ไว้ให้พร้อม แหมพี่สาวใครเนี่ยน่ารักจัง
 
พอไปถึงพวกเรารีบช่วยกันทำ หิวและเสี้ยนกันมาก แต่ไม่มีใครนั่งกินก่อนเลย ลงมาช่วยกันในครัวหมด เพื่อนผู้หญิงผมบางคนถ่ายรูปลงเฟซแชร์กันเรียบร้อย หินมันอัดคลิปเลย
 
“เอาล่ะครับ ตอนนี้พวกเรากำลังทำภารกิจยิ่งใหญ่ ทลายห้องครัวบ้านน้ำฝน”
แล้วมันก็กราดกล้องไปทั่วให้ทุกคนชูสองนิ้วหรือบางคนก็นิ้วเดียวตรงกลางเลย สั้น ๆ ครับ แล้วมันก็อัพลงเฟซอีกรอบ กลับมาช่วยกันต่อ ใครล้างก็ล้าง ใครหั่นก็หั่น เป็นการผสมผสานผักที่ไม่ลงตัวเลย บางคนก็หั่นเล็ก บางคนก็หั่นใหญ่
 
“พีม กูว่ามึงไปหัดเรียนวิธีหั่นผักกับตันมันหน่อยนะ ห่วยฉิบหาย”
หินมันแซวเพื่อนมันเอง พวกผู้หญิงหัวเราะร่วน
 
“ดูดิ หั่นแบบนั้นหมูมองน้ำลายเยิ้มแน่”
พวกผมขำก๊าก
 
“ใครว่ามันหั่น”
พ่อครัวตันยกมีดชี้หน้าใส่หิน
 
“มันสับต่างหาก พีมมันเคยเลี้ยงหมูมาก่อน ไม่รู้รึไง”
 
คนถูกว่าอมลม
 
“งั้นมึงมาหั่นกันเองเลย กูไม่หงไม่หั่นมันแล้ว”
แล้วมันก็วางมีดหันไปทำอย่างอื่นแทน สองคู่หูตันหินพากันแท็กมือใส่กันอย่างสะใจ แล้วหันมาแท็กมือใส่ผมกับไผ่อีกคนละที แกล้งใครได้ต้องสะใจร่วมกันครับ
 
“ว่าแต่คืนนี้มึงเมาแล้วอย่าเสือกดูดคอไอ้ฝนมันอีกล่ะ”
 
ผมแทบสำลักน้ำลายตัวเองตอนไอ้หินมันบอกไผ่ ดีพี่ฟ้าไม่ได้ยิน ไผ่เอาเศษผักเขวี้ยงใส่หน้าไอ้หินแรง
 
“เดี๋ยวพี่ฟ้าได้ยิน”
 
“โทษที ๆ”
มันรีบกระซิบขอโทษ แล้วพวกเราก็พากันเปลี่ยนเรื่อง วันนี้เราจะทำอาหารกันประมาณเจ็ดอย่าง ที่เพิ่มมาคือส้มตำกับไก่ย่าง เปลี่ยนจากต้มยำมาเป็นต้มโคล้ง ลาบกับยำนี่ของตาย ขาดไม่ได้เด็ดขาด ดีว่ากินเผ็ดกันได้ทั้งกลุ่ม
 
พอเรียบร้อยพวกเราก็ตั้งวง นั่งกินกับพื้นเลยครับ กินกันไปได้แค่แก้วเดียวก็มีเมสเสจข้อความไลน์ดังขึ้น ผมยกขึ้นดู
 
‘สอบเสร็จรึยัง’
 
‘เสร็จแล้ว’
 ผมตอบกลับแทบจะทันที เมื่อเช้าพี่หมอส่งข้อความมาอวยพรได้กวนตีนมาก ‘ถ้าสอบไม่ได้แปลว่าโง่ ถ้าอยากฉลาดก็ต้องทำให้ได้คะแนนเต็ม’
 ดูพี่มันดิ กวนมาก
 
‘ทำอะไรอยู่’
จริง ๆ ข้อความแบบนี้ ถ้าแฟนสาวถาม บางคนอาจไม่ชอบ เพราะรู้สึกถูกก้าวก่ายมากไป แต่ผมกลับรู้สึกดีนิด ๆ(นิดเดียวจริง ๆ ครับ)
 
‘ฉลองปิดเทอมที่บ้าน’
 
‘รูป’
ครับ คำสั่งสั้น ๆ แต่มีอานุภาพรุนแรง ผมยกกล้องขึ้น
 
“พวกมึง เก็บภาพไว้เป็นที่ระลึกหน่อย”

พวกมันหันพรึบมามอง ฉีกยิ้มยกแก้วชูกันสลอน เราถ่ายกันประมาณสิบกว่าภาพ ผมกดเลือกภาพที่ผมหล่อที่สุดส่งไปให้

ยิ้มอีกแล้วครับท่าน
 
‘น่ารักดี’
ผมอึ้งกับคำชมนั้น ส่งข้อความถามกลับไป
 
‘ใคร’
ผมเม้มปากเบา ๆ รู้สึกร้อนผ่าวที่สองข้างแก้ม
 
พี่หมอชมผมใช่ไหม
 
‘ฟ้า น่ารักดี’
ผมแทบหมดอารมณ์ กดดูภาพอีกรอบ มีพี่ฟ้าติดเข้ามาในเฟรมจริง ๆ ด้วย นิดเดียวเอง เบลอด้วย แต่พี่หมอก็ยังเห็น
 
เอ้อเนอะคนเรา ผมชักหงุดหงิด ส่งข้อความกลับไป
 
‘แค่นี้แหละ จะกินแล้ว’
 
‘ไม่คิดจะชวนหน่อยรึ’
 ข้อความนั้นถามกลับมาทันที
 
‘ไม่’
 
‘ฉันจะแปลว่าใช่’
 
‘ไม่ต้องมาเลย’
 
‘ฉันจะไป’
 
‘หน้าด้าน’
 
‘หึ ๆ’
เขาส่งมาแค่นั้น ผมปิดหน้าจอ ทั้งหงุดหงิดและตื่นเต้น หงุดหงิดที่ไม่เคยเอาชนะผู้ชายคนนี้ได้เลย แต่ก็ตื่นเต้นที่เขาจะมา
 
ถึงจะรู้ว่าพี่แกจะมาเพื่อหาพี่ฟ้าหรือเพื่อกลั่นแกล้งผมก็เถอะ
 
แต่ผมก็ยังดีใจ
 
บ้าไปแล้วน้ำฝน

To Be Con...
หึ ๆ อาการเบื้องต้นของพวกมาโซ
ตัวอย่างตอนถัดไป #ทาสแค้น {พี่หมอน้ำฝน} 43 ยั่วแบบไร้สติ [พี่หมอ]

“เอาฝนคืนมา”
มันพยุงตัวลุกจะรั้งน้ำฝนคืน แต่ผมใช้มือดันอกมันไว้
 
“แค่ยืนยังจะไม่ไหว ไม่เป็นไร ฉันจะใจดีเอาไปส่งถึงห้องเอง ฉันรู้ว่าห้องฝนอยู่ไหน”
 
“เสือก”
มันด่าทันที ผมหัวเราะหึ ๆ คนในอ้อมแขนผมสะลึมสะลือลืมตามอง
 
“พี่หมอ”
 
“ครับ”

ครับ...
ครับ...
ครับ...
ครับ...
พี่หมอพูดครับกับน้ำฝนด้วยยย
โลกแตกแน่ ๆ =[ ]=
หึ ๆ ตอนหน้าแซ่บหลายยยย มี NC โต่ยเน้อ

...............................................................

*ติดแท็ก #พี่หมอน้ำฝน กับ #ทาสแค้น* ในทวิตเตอร์เพื่อพูดคุยกับเกี่ยวนิยายเรื่องนี้กันได้ค่าา

***เจอคำผิดสะกิดแรง ๆ

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.41 สอบเสร็จแล้ว {P.49}{ุ26-11-58}
เริ่มหัวข้อโดย: fammi50 ที่ 26-11-2015 19:17:35

จิ้มมมมมมมมมมมมมมม มาแล้วๆๆๆๆ

----------------------------------------------------

แหมๆๆๆๆ จะชมน้ำฝนทั้งทีบอกกันตรงๆก็ได้นะเนี่ย สีข้างถลอกแล้วพี่หมอ
ป.ล.รอตอนต่อไปอย่างใจจดใจจ่อเลยทีเดียว  :hao7:

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.41 สอบเสร็จแล้ว {P.49}{ุ26-11-58}
เริ่มหัวข้อโดย: ่patsaporn ที่ 26-11-2015 19:32:27

ชมฝนนั่นแหละ แหมมมม พี่หมอปากแข็งน่าตบปาก พักนี้ดูแลดีมีเลี้ยงพิซซ่า ไลน์หากันตลอด
รายงานตัวยิ่งกว่าคนเป็นแฟนกันอ่ะค่ะ เฮ้อ หนูน้ำฝนก็น่ารักไม่หยุดหย่อน หมอหลงแย่

ขอบคุณค่ะ

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.41 สอบเสร็จแล้ว {P.49}{ุ26-11-58}
เริ่มหัวข้อโดย: veeveevivien ที่ 26-11-2015 19:43:09

 :m31: :m31: :m31:

อยากว้าปปป ไปตอนหน้าเลยได้ไหมมมม

 :heaven :heaven

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.41 สอบเสร็จแล้ว {P.49}{ุ26-11-58}
เริ่มหัวข้อโดย: My_yunho ที่ 26-11-2015 19:44:06

อยากอ่านตอนหน้าแว๊วๆๆๆๆๆ 

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.41 สอบเสร็จแล้ว {P.49}{ุ26-11-58}
เริ่มหัวข้อโดย: mukmaoY ที่ 26-11-2015 19:45:23

พี่หมอติดโซเชียลเพราะใครน้า กิ๊วๆ

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.41 สอบเสร็จแล้ว {P.49}{ุ26-11-58}
เริ่มหัวข้อโดย: Mouse2U ที่ 26-11-2015 19:59:50

พ่อคนปากแข็ง ชมฝนแท้ๆ แต่ก็ยังแถไปเป็นอื่นอีกจนได้นะคะ

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.41 สอบเสร็จแล้ว {P.49}{ุ26-11-58}
เริ่มหัวข้อโดย: painture ที่ 26-11-2015 20:01:20

โอย น่ารักแล่ว น่ารักแล่ว แล่วว แล่วววว


555555555555555 :hao7: :hao7: :hao7: :hao7:
 :pig4:

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.41 สอบเสร็จแล้ว {P.49}{ุ26-11-58}
เริ่มหัวข้อโดย: mypink801 ที่ 26-11-2015 20:01:41

พี่หมออ่าาาา จะชมน้องก็บอกไปตรงๆสิ เดี๋ยวน้องก็น้อยใจหรอก โด่วววว ปากแข็งจริงๆ
น้ำฝนต้องสตรองนะ! ตอนหน้าพี่หมอพูดครับ กรี๊ดดดดด รอแทบไม่ไหวแล้ววว

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.41 สอบเสร็จแล้ว {P.49}{ุ26-11-58}
เริ่มหัวข้อโดย: SiHong ที่ 26-11-2015 20:12:10

รู้สึกหวานๆยังไงก็ไม่รู้ :katai2-1:

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.41 สอบเสร็จแล้ว {P.49}{ุ26-11-58}
เริ่มหัวข้อโดย: fuku ที่ 26-11-2015 20:24:04

พอเหอะ ความลับมันควรจะแตกได้แล้ว
เชี่ยพี่หมอผีหื่นสิงร่างมาก ตามไปทุกที่เพื่อจะปล้ำฝน แล้วไม่มีใครยอมรับความจริงซักที

ส่วนฝนนี่เราว่า สต๊อกโฮมซินโดรมแล้วนะ
ปรับจิตไปว่าชอบอิพี่หมอหนีความจริงว่าโดนข่มขืน

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.41 สอบเสร็จแล้ว {P.49}{ุ26-11-58}
เริ่มหัวข้อโดย: uknowvry ที่ 26-11-2015 20:27:08

อิพี่หมอนี่......ไม่มีพัฒนาการเล้ยยยย หึๆ

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.41 สอบเสร็จแล้ว {P.49}{ุ26-11-58}
เริ่มหัวข้อโดย: mild-dy ที่ 26-11-2015 20:31:32

อีพี่หมอจะชมน้อนฝนก็ชม
อย่ามาบอกว่าชมฟ้า

เดี๋ยวตบปากแตกเลยยยย

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.41 สอบเสร็จแล้ว {P.49}{ุ26-11-58}
เริ่มหัวข้อโดย: nammon_wk ที่ 26-11-2015 20:36:37

ง่อวววววว
เมื่อไหร่จะเลิกปากแข็ง ทิฐิเยอะซักทีนะพี่หมอ
อึดอัดมั้ย หึ๊....ฟอร์มเยอะ มาดเยอะ
ลดๆ ลงมาบ้าง คิดว่าน่าจะแฮปปี้กว่านี้นะ  :katai3:

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.41 สอบเสร็จแล้ว {P.49}{ุ26-11-58}
เริ่มหัวข้อโดย: PetitDragon ที่ 26-11-2015 20:42:26

 :katai5:


ห๊ะ ?

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.41 สอบเสร็จแล้ว {P.49}{ุ26-11-58}
เริ่มหัวข้อโดย: HISY ที่ 26-11-2015 20:47:10

น้ำฝนพรุนฉลองหลังสอบเสร็จ

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.41 สอบเสร็จแล้ว {P.49}{ุ26-11-58}
เริ่มหัวข้อโดย: SOMCHAREE ที่ 26-11-2015 21:06:05

ไหนว่าจะไม่ยุ่งกับน้องฝนแล้วงัยยยยยย

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.41 สอบเสร็จแล้ว {P.49}{ุ26-11-58}
เริ่มหัวข้อโดย: becrazie ที่ 26-11-2015 21:14:51

เที่ยวนี้ดูหายไปนาน ตามน้ำฝนไปสอบใช่มั้ย!!!

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.41 สอบเสร็จแล้ว {P.49}{ุ26-11-58}
เริ่มหัวข้อโดย: amoureaux ที่ 26-11-2015 21:33:55

พี่หมอนี่ก็นะ เมื่อไหร่จะรู้ตัวว่ารักฝนแล้ว

 :pig4: :pig4:

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.41 สอบเสร็จแล้ว {P.49}{ุ26-11-58}
เริ่มหัวข้อโดย: ่jum ที่ 26-11-2015 21:49:04

 :a5: ห๊ะ พี่หมอตามไปลากน้ำฝนถึงไหนนี่ งานนี้ต้องรอติดขอบจอ

มีพูด "ครับ" อีก อกอีแป้นจะแตก  :katai1:

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.41 สอบเสร็จแล้ว {P.49}{ุ26-11-58}
เริ่มหัวข้อโดย: ดวงตะวัน ที่ 26-11-2015 21:52:44

ทำตัวเหมือนเป็นแฟนกันเข้าไปทุกวันแล้วนะฝน&พี่หมอ

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.41 สอบเสร็จแล้ว {P.49}{ุ26-11-58}
เริ่มหัวข้อโดย: Apple_matinie ที่ 26-11-2015 21:56:04

 :katai5:พี่หมอนี่หวังอะไรได้บ้างมั้ย
สงสารฝน สงสารไผ่
พี่หมอนี้ตกลงรักน้ำฝนบ้างมั้ยเนี้ยยยยย

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.41 สอบเสร็จแล้ว {P.49}{ุ26-11-58}
เริ่มหัวข้อโดย: twinmonkey0311 ที่ 26-11-2015 22:17:48

อิพี่หมอมันหวงน้องฝนใช่มั้ย ถึงต้องคอยสั่งให้ฝนถ่ายรูปไปให้ดูตลอดว่าทำอะไรอยู่ ทำจริงมั้ย

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.41 สอบเสร็จแล้ว {P.49}{ุ26-11-58}
เริ่มหัวข้อโดย: yaoionlyyes ที่ 26-11-2015 22:48:37

ฮื้ออออ วาร์ปไปตอนหน้าาาาา

ครับ.. ครับ... โอ๊ย แพ้ แพ้ แพ้

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.41 สอบเสร็จแล้ว {P.49}{ุ26-11-58}
เริ่มหัวข้อโดย: liza sarin ที่ 26-11-2015 23:11:05

จัดให้พี่หมอหึงโหดสักรอบ

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.41 สอบเสร็จแล้ว {P.49}{ุ26-11-58}
เริ่มหัวข้อโดย: nevergoodbye ที่ 26-11-2015 23:25:03

 :katai4:

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.41 สอบเสร็จแล้ว {P.49}{ุ26-11-58}
เริ่มหัวข้อโดย: MIkz_hotaru ที่ 26-11-2015 23:36:44

หมั่นไส้พี่หมอมาก
เหมือนเหนือกว่าตลอดเวลา
 :m16:

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.41 สอบเสร็จแล้ว {P.49}{ุ26-11-58}
เริ่มหัวข้อโดย: Ra_rena~* ที่ 26-11-2015 23:40:44

ตอนนี้ไม่มีไรมาก แต่ตอนหน้า "ครับ"  :ruready
อยากอ่านแล้วจ้า~

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.41 สอบเสร็จแล้ว {P.49}{ุ26-11-58}
เริ่มหัวข้อโดย: TheWanFah ที่ 27-11-2015 00:16:59

ชมฝนก็บอกว่าชมฝน ทำไมต้องโกหกว่าชมฟ้าคะพี่หมอ
วิถีมาโซกำลังจะเริ่มปะ 55

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.41 สอบเสร็จแล้ว {P.49}{ุ26-11-58}
เริ่มหัวข้อโดย: shoi_toei ที่ 27-11-2015 00:49:23

หมอค่ะ หยุดเล็ม เอ้ย หยุดอึนค่ะ

เดี๋ยว มคปด น้ะ ฝนน่ารักอยู่ด้วยย

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.41 สอบเสร็จแล้ว {P.49}{ุ26-11-58}
เริ่มหัวข้อโดย: ka[ze]na ที่ 27-11-2015 06:20:53

รออย่างเครียด....

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.41 สอบเสร็จแล้ว {P.49}{ุ26-11-58}
เริ่มหัวข้อโดย: evilheart ที่ 27-11-2015 06:55:13

 :z6: อยากทำแบบนี้กับพี่หมอ

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.41 สอบเสร็จแล้ว {P.49}{ุ26-11-58}
เริ่มหัวข้อโดย: mystery Y ที่ 27-11-2015 07:54:50

คือฝนกินเหล้าเมาแล้วโดนพี่หมอเอาตลอดๆเลย! จะเป็นแบบนี้อีกนานป่ะ เริ่มเบื่อล่ะ

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.41 สอบเสร็จแล้ว {P.49}{ุ26-11-58}
เริ่มหัวข้อโดย: ♥♥ดอกช่อบานสะพรั่ง♥♥ ที่ 27-11-2015 10:11:56

รอตอนนต่อไป

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.41 สอบเสร็จแล้ว {P.49}{ุ26-11-58}
เริ่มหัวข้อโดย: lizzii ที่ 27-11-2015 11:09:29

รอตอนหน้าแทบไม่ไหว 5555

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.41 สอบเสร็จแล้ว {P.49}{ุ26-11-58}
เริ่มหัวข้อโดย: Ginny Jinny ที่ 27-11-2015 11:53:59

ฝนริ่มชอบพี่หมอแล้วววววววววว :hao7:

พี่หมอเป็นหว่งเป็นใยมีสั่งพิชซ่งพิชซ่ามาให้อีก อ๊ายยยยยย  :angellaugh2: :angellaugh2:

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.41 สอบเสร็จแล้ว {P.49}{ุ26-11-58}
เริ่มหัวข้อโดย: Bellze12 ที่ 27-11-2015 12:25:33

พี่หมอ ไม่เคยหลุดคอนเซ็ป พระเอกซึน
ปากแข็งตลอด แต่การกระทำนี่เข้าขั้นหลงรัก
อดใจรอตอนต่อไปจะไม่ไหวแล้ว อิอิ :hao6:

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.41 สอบเสร็จแล้ว {P.49}{ุ26-11-58}
เริ่มหัวข้อโดย: naoai ที่ 27-11-2015 12:33:24

หมอก็ซึน ฝนก็แอบร่าน ดี๊ดี

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.41 สอบเสร็จแล้ว {P.49}{ุ26-11-58}
เริ่มหัวข้อโดย: tuek ที่ 27-11-2015 16:27:11

รอตอนหน้าไม่ไหวแล้วมีคงมีครับด้วย

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.41 สอบเสร็จแล้ว {P.49}{ุ26-11-58}
เริ่มหัวข้อโดย: MinKKniM ที่ 28-11-2015 11:27:30

พี่หมอคะ ซึนมากไปมันไม่ดีนะคะ

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.41 สอบเสร็จแล้ว {P.49}{ุ26-11-58}
เริ่มหัวข้อโดย: บูมเบส ที่ 28-11-2015 11:49:12

ขออีกตอนเลยได้ป่ะมันสั้นเกินไปอยากอ่านอีก :ling1: :ling1: :ling1:

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.41 สอบเสร็จแล้ว {P.49}{ุ26-11-58}
เริ่มหัวข้อโดย: kimjuy_o ที่ 28-11-2015 13:56:37

อีพี่หมอเอ้ย รักก็บอกสิ จะซึนไปถึงไหน
อ้างฟ้าตลอด เหอๆ
รอฉากจึ๊กๆตอนหน้านะ อิอิ

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.41 สอบเสร็จแล้ว {P.49}{ุ26-11-58}
เริ่มหัวข้อโดย: Naeon ที่ 29-11-2015 16:37:01

ตามทันแล้ว หนุกมากมาต่อไวๆนะ ไม่น่ารีบอ่านไวเลย 5555

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.41 สอบเสร็จแล้ว {P.49}{ุ26-11-58}
เริ่มหัวข้อโดย: threetanz ที่ 29-11-2015 18:51:39

รอฟันเอ็นซีนะคะ พี่หมอเริ่มจีบน้ำฝนทีละนิดแล้วๆๆๆ

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.41 สอบเสร็จแล้ว {P.49}{ุ26-11-58}
เริ่มหัวข้อโดย: ▶August5th◀ ที่ 29-11-2015 21:32:29

พี่หมอซึนโคตรๆ5555

จะชมฝนก็บอกไปแหม่ๆ 555

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.41 สอบเสร็จแล้ว {P.49}{ุ26-11-58}
เริ่มหัวข้อโดย: neno.jann ที่ 29-11-2015 22:23:44

รอสิจ๊ะ!!! พี่หมอจั๊ดง่าววววว ขุดหลุมไว้ซะลึก พี่หมอคงปีนกลับขึ้นมาไม่ได้แล้วล่ะค้ะหมอนนท์ รอน้ำฝนเอาคืนก่อนเถอะ ขอติดแท็ก #พ่อบ้านใจกล้า ให้อิพี่หมอในอนาคตเลยยย  :laugh:

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.41 สอบเสร็จแล้ว {P.49}{ุ26-11-58}
เริ่มหัวข้อโดย: matame ที่ 29-11-2015 22:28:38

ชัดเจนเหอะพี่หมอ

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.41 สอบเสร็จแล้ว {P.49}{ุ26-11-58}
เริ่มหัวข้อโดย: am_am ที่ 30-11-2015 02:15:23

ตามมาอ่านที่เล้าเป็ดจร้าาา

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.41 สอบเสร็จแล้ว {P.49}{ุ26-11-58}
เริ่มหัวข้อโดย: Chichi Yuki ที่ 30-11-2015 13:43:09

อ่านมาถึงตอนที่15 รู้สึกว่าจะดีมาเลยค่ะถ้าเรื่องนี้ไม่มีพระเอก ไม่เอาทั้งพี่หมอไม่เอาทั้งไผ่ไม่มีใครคู่ควรกันจริงๆ
มีหมอที่ไหนทำกับคนอื่นอย่างนี้ยิ่งกับคนที่ไม่มีทางสู้ด้วยแล้วมันสมควรเหรอ จรรยาบรรณในวิชาชีพหมอน่ะมีอยู่ในตัวหรือเพราะกมลสันดานเป็นอย่างนี้อยู่แล้ว
ไม่ไหวกับพระเอกนี่มันอย่างกับโจรข่มขืนนะคะ บางทีโจรข่มขืนอาจจะยังมีสามัญสำนึกยิ่งกว่านี้
คนอะไรทำปิดซ้ำแล้วซ้ำอีกถ้าเป็นหมอผ่าตัดนะคงฆ่าผู้ป่วยไปหลายแล้ว
ยิ่งอ่านยิ่งหงุดหงิด ยิ่งหงุดหงิดยิ่งอยากให้ไม่มีพระเอก ยิ่งอยากให้แซมตาย (ไม่อยากให้เรียกหมอเพราะคนๆ นี้ไม่เหมาะจะเป็นหมอเลยสักนิด ความเห็นอกเห็นใจผู้อื่นอยู่ในเกณฑ์ติดลบ)

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.41 สอบเสร็จแล้ว {P.49}{ุ26-11-58}
เริ่มหัวข้อโดย: sazzy_pee ที่ 01-12-2015 10:51:44

อ่านแล้วอยากบอกว่าเกลียดน้ำฝนมากกกกกก

เกลียดดดดดดด

เด็กอะไรน่ารักกกกกกน่าแกล้งน่าเอ็นดู เกลียดที่ทำให้เราตะบี้ตะบันอ่านคืนเดียว (หลังจากดองไปหลายเดือน) ได้นอนตีสอง นี่ต้องกลับมาอ่านต่อที่ทำงาน -*-
ถ้าโดนไล่ออกพี่หมอจะรับผิดชอบเรามั๊ย

ปล.ชอบตอนไปหัวหินมาก น่ารักสุดๆ เด่วแอบหัวหน้าอ่านต่อแพพ

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.41 สอบเสร็จแล้ว {P.49}{ุ26-11-58}
เริ่มหัวข้อโดย: sazzy_pee ที่ 01-12-2015 19:33:05

อ่านจบแล้วววว
อยากถามว่า ตอนหน้าอยู่ไหนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนน
พี่หมอพูดครับ โอ้ยยย จะเป็นลมแทนหนูฝน

ชอบเวลาไลน์แล้วให้ส่งรูปอะ น่ารักมากกก เขินแทน

ปล.ข้อความอวยพรอิคุณพี่หมอกวนตรีนมากค่ะ แหม่

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.43 ยั่วแบบไร้สติ {P.51}{ุ4-12-58}
เริ่มหัวข้อโดย: memew ที่ 02-12-2015 18:24:35

Chapter : 43 : ยั่วแบบไร้สติ
[พี่หมอ...♡]
♡
♡
 
ผมหัวเราะหึ ๆ ป่านนี้คงนั่งเดือดปุด ๆ ไปแล้วล่ะมั้งที่ถูกผมรวนแบบนั้น นายไม่มีทางเอาชนะฉันได้หรอกน้ำฝน
 
“น้ำฝนอีกแล้วล่ะสิ”
เพื่อนผมมันแซว วันนี้ผมมาช่วยมันที่คลีนิค ลูกค้าที่นัดไว้หมดแล้ว ที่เหลือคือรอเวลาให้ร้านปิดเท่านั้น ผมเข้ามานั่งเล่นกับมันในห้องตรวจ 
 
“ยังไม่หยุดอีกรึไง”
 
ผมยักไหล่
 
“ช่วงนี้เด็กมอปลายสอบกันอยู่นี่ แล้วฝนล่ะ เป็นไงบ้าง”
 
“สอบเสร็จแล้ว วันนี้มีเลี้ยงฉลองที่บ้านมันนั่นแหละ ว่าจะไปอยู่นี่”
 
“ไปหาฟ้าหรือหาฝน”
มันถาม
 
“ฟ้าสิ”
 
เพื่อนผมยกยิ้ม
 
“ฉันว่าไม่น่าจะใช่”
 
ผมทำหน้าหงุดหงิดใส่
 
“จะไปเลี้ยงฉลองใช่ไหม”
 
ผมพยักหน้า
 
“ฉันไปด้วย อยากไปทำความรู้จักว่าคุณฟ้ามีดียังไงถึงทำให้เพื่อนตามจีบได้ บอกตามตรงนะ หน้าตาอย่างแก คิดจะจีบใครจีบไม่ยากหรอก แต่ผู้หญิงคนนี้ใจแข็งน่าดู หรือไม่..”
มันหยุดคำไป ผมมองหน้ามัน
 
“ทำไม’
 
“แกไม่ได้ตั้งใจจีบเขาไง เพราะมัวแต่เอาเวลาไปจีบคนอื่นแบบไม่รู้ตัวอยู่”
 
ถีบเพื่อนสนิทนี่จะผิดจรรยาบรรณแพทย์ไหม
 
มันหัวเราะหึ ๆ
 
“ฉันไปด้วยละกัน อยากลองสนุกแบบเด็ก ๆ ดูบ้าง”
 
ผมถอนหายใจแรง แต่ก็ไม่คิดจะห้าม
 
“บอกไว้ก่อน งานนี้ไม่มีใครชวน ฉันหน้าด้านไปเอง”
 
“ฮ่า ๆ ฉันก็ว่าละ แต่ไม่ต้องห่วง ฉันเองก็ด้านไม่แพ้กัน”
มีคนไข้เพิ่มมาอีกสองราย ผมรีบกลับไปประจำตำแหน่งทันที พอสองทุ่มก็ปิดคลินิก ขับรถเวลานี้ไม่ดึกมาก แต่กว่าจะไปถึงก็เกือบ ๆ สามทุ่ม ไม่รู้พวกนั้นจะเลิกไปยัง ผมจอดรถไว้นอกบ้าน แม่บ้านรีบวิ่งออกมาต้อนรับ
 
“เขาเลิกกันรึยังครับ”
ผมถามนำร่องก่อน เธอยิ้ม
 
“ยังค่ะคุณหมอ”
จริง ๆ ไม่ต้องถามก็รู้ เพราะได้ยินเสียงหินวิ่งตามคีย์อยู่ แต่ก็น่าจะเมากันมากแล้ว
 
“เชิญค่ะ”
เธอเชิญ ผมเดินนำเข้าไปก่อน ตามติดด้วยเพื่อน หิ้วเหล้ามียี่ห้อมาด้วยขวดหนึ่ง
 
ฟ้าออกมารับ ยกมือสวัสดีทั้งผมและเพื่อน ฟ้าน่าจะจำได้เพราะเคยเจอกันแล้วที่คลีนิคตอนพาฝนไปรักษาตัว
 
“คิดว่ามาไม่ทันซะแล้ว”
 
“คุณหมอรู้ได้ยังไงคะ”
ฟ้าถาม
 
“ฝนเขาชวนผมมาน่ะ”
 
ฟ้าเลิกคิ้วแปลกใจ แต่ไม่ถามอะไร พาเดินเข้าไป เพื่อนมันบางคนกำลังลุกขึ้นสะบัดหัวตามจังหวะเพลงมัน ตอนนี้หินวางไมค์แล้ว เปิดเพลงฟังแทน ดีแล้วครับ ดีต่อสุขภาพหูผมดี
 
ผมกวาดมองไปรอบ ๆ เพื่อดูสภาพ มันดื่มกันมาได้พักใหญ่แล้ว แต่ยังตั้งตัวได้ ตันหันมาเห็นผมก่อน รีบลุกเซ ๆ มาหา
 
“โอ้ พี่ใหญ่กูมา มาเลยพี่สุดหล่อ โหย พระเจ้า มีของฝากด้วย ลาภปากโว้ยยยยย”
มันยกขวดเหล้าเหนือหัว พวกนั้นส่งเสียงเย้ ๆ ผมหัวเราะ แต่ละคนยังใส่ชุดนักเรียนกันอยู่เลย ผมพุ่งเป้าไปที่ฝน ไม่ต่างกับนนท์ที่มองภาพเดียวกับผมอยู่ ตาน้ำฝนหวานเชื่อมแล้วล่ะครับ ปรือตามองผม มันนั่งอยู่ข้าง ๆ ไผ่ ชี้มือมาทางผม ไผ่มันมองผมตาขวางตบมือเพื่อนมันลง
 
“วิ้วว แฟนขี้หวงด้วย”
นนท์มันเอียงหน้ามาพูดให้ได้ยินกันสองคน พอผมมา ไผ่มันก็รวบเพื่อนมันไปใกล้ขึ้น รายนั้นจะผลักออก แต่เมาแล้วครับ เลยไม่มีแรงมากเท่าไหร่หรอก
 
“จะดื่มด้วยไหมคะ”
 
“นิดหน่อยก็ได้ครับ เพราะพรุ่งนี้ผมมีเวรเช้า”
 
ฟ้าพยักหน้าเข้าใจ
 
“มาพี่หมอมา ๆ เพื่อนพี่หมอมา”
 
“เรียกพี่นนท์ละกัน”
นนท์มันแนะนำตัว
 
ฝนมันชี้นิ้วมาทางผม
“ปีศาจ”
 
ผมกระตุกยิ้ม ไผ่มันก้มมองคนในอ้อมแขนมัน ขมวดคิ้วยุ่ง
 
“เอ้า ไผ่มันจะฟิสเจอริ่งกับฝนแล้ว เอ้าชูแก้วเชียร์หน่อย”
พวกเพื่อน ๆ มันชูแก้ว ไผ่ชี้หน้าทุกคน ฝนหัวเราะเอิ้ก ๆ
 
“น่ารักตรงไหนวะ”
นนท์มันเอียงคอมาถาม
 
“ก็ไม่น่ารักไง”
 
มันหันมามองงง ๆ รับแก้วเครื่องดื่มที่ตันชงให้คนละแก้ว วันนี้ดื่มดิบครับ ทุกคนนั่งพื้นไม่ได้นั่งโซฟาแบบที่บ้านผม
 
ทุกคนนั่งล้อมวง มีส้มตำด้วยมื้อนี้ ฟ้ายกอาหารเซตใหม่มาให้ เกรงใจฟ้าอยู่เหมือนกัน แต่ก็อยากให้เพื่อนได้ลอง พอมันกินออกปากชมใหญ่ว่าอร่อย ฟ้าก็เขินหน้าแดงไป
 
“คุณฟ้าไม่ดื่มเหรอ”
 
“ไม่ค่ะ”
แล้วเธอก็ละไปทำอย่างอื่น ไผ่มันกอดเอวฝนไว้หลวม ๆ ประคองร่างที่กำลังอ่อนเปลี้ยไว้ในอ้อมแขนตัวเอง ฝนยังไม่เลิกชี้หน้าผมปากบ่นเรียกปีศาจ ๆ ไม่หยุด
 
ไผ่มันจ้องหน้าผมเขม็ง จ้องแบบจ้องจริง ๆ จัง ๆ สายตาแวววาว มือกำแก้วเหล้าแน่น นนท์มันเอียงคอมามอง
 
“น้องแกแทบจะยิงเลเซอร์ใส่แกแล้ว”
 
ผมหัวเราะหึ ๆ นนท์มันเคยเห็นน้องผมแล้ว แต่คงจะไม่เคยเห็นเวอร์ชั่นปล่อยแสงเลเซอร์ร้อนแรงแบบนี้มาก่อน
 
“เอาไหม ฉันยกให้ ดุนะ เฝ้าบ้านได้สบาย”
 
“คนนะไม่ใช่หมา”
 
ผมหัวเราะร่า ไผ่มันยังจ้องผมอยู่ แต่ผมไม่สนใจ ฝนหลับไปแล้ว ไผ่มันก้มมองนิดหนึ่ง ก่อนค่อย ๆ ประคองฝนหนุนตัก
 
“ให้พี่พาฝนขึ้นห้องก่อนไหม”
ฟ้าถามไผ่
 
“ไม่ต้องหรอก พี่ขึ้นนอนก่อนเถอะ ดึกแล้ว เดี๋ยวทางนี้ดูแลแทน”
 
ฟ้าคงง่วงแล้ว ถึงได้รับปากง่าย ๆ บอกลาผมและนนท์ จริง ๆ ฟ้าเป็นคนนอนเร็ว ผมบอกราตรีสวัสดิ์นิดหน่อย
 
“มาได้ไง”
ไผ่มันถามผม
 
“ฝนชวนมา”
 
“ไม่มีทาง”
 
“ไม่เชื่อก็ลองปลุกฝนมาถามดูสิ”
 
มันก้มมองคนบนตักมัน หรี่ตามองผม จะพูดอะไรสักอย่าง แต่มองทางนนท์แล้วเงียบเสียงไป ยกแก้วเหล้าขึ้นดื่ม
 
“พวกมึงกินกันไปนะ กูพอละ จะพาฝนขึ้นห้อง”
 
“เฮ้ย ได้งายยยย”
หินมันโหยหวน แต่ไผ่มันไม่ฟัง พยุงฝนลุกยืน แต่แรงคนเมาหนักครับ ยืนยังแทบจะไม่รอด มันเซจะล้ม ผมรีบลุกไปรับร่างของฝนแล้วปล่อยให้ร่างของมันร่วงพื้นทันที พวกที่เหลือพากันหัวเราะไม่รู้สติ
 
“เอาฝนคืนมา”
มันพยุงตัวลุกจะรั้งน้ำฝนคืน แต่ผมใช้มือดันอกมันไว้
 
“แค่ยืนยังจะไม่ไหว ไม่เป็นไร ฉันจะใจดีเอาไปส่งถึงห้องเอง ฉันรู้ว่าห้องฝนอยู่ไหน”
 
“เสือก”
มันด่าทันที ผมหัวเราะหึ ๆ คนในอ้อมแขนผมสะลึมสะลือลืมตามอง
 
“พี่หมอ”
 
“ครับ”
ผมก้มกระซิบตอบรับข้างหูคนเมา มันครางอื้ม คล้องสองมือมาโอบรอบลำคอผมไว้ มันคงทำไปด้วยความเคยชินมากกว่าที่จะรู้สึกตัว แต่ก็ทำให้รู้ว่าเวลามันเมา มันจะเชื่องและเรียกร้องผมมากขึ้น มันซุกหน้ากับอกผม ปิดดวงตาลง ไผ่มองตาขวาง
 
“เอามา!!”
 
ผมเบี่ยงน้ำฝนหลบ พวกเพื่อน ๆ มันเฮลั่น
 
“วู้ ไผ่สู้ ๆ”
 
“มึง!!”
มันจะเหวี่ยงหมัดใส่ผม แต่ผมเบี่ยงหลบอีกรอบจนมันถลาแถด ๆ ไปทางไอ้หมอนนท์ รายนั้นนั่งดูอยู่เพลิน ๆ ร้องเฮ้ยผวารับแทบไม่ทัน
 
ไผ่รีบผลักไอ้นนท์ออก จะลุกมาเอาตัวฝนอีก แต่ผมไม่สน ช้อนอุ้มฝนไว้ในอ้อมแขน
 
“มึง!!”
ไผ่มันร้องตามหลัง ผมหันไปมองนิดหนึ่ง เห็นนนท์มันคว้าสองข้อมือไผ่ไว้ ล็อคไว้ด้านหลัง ไผ่มันเลยลุกมาไม่ได้
 
“ปล่อย!!”
ได้ยินเสียงไผ่ดังมาแค่นั้น ผมไม่สนใจ ได้ยินเสียงพวกนั้นเฮลั่นตามหลัง ผมก้มมองคนในอ้อมแขน ยิ้มนิด ๆ ใส่ เปิดประตูเดินเข้าห้องไป ผมไม่คิดจะทำอะไรมันหรอก เพราะฟ้าอยู่ เพื่อนมันก็เยอะ ที่สำคัญเพื่อนผมมาด้วย ผมวางมันลงบนเตียง ลากผ้าห่มมาคลุมดี ๆ กำลังจะลุก แต่ถูกดึงชายเสื้อไว้ ผมหันไปมอง ฝนมองผมตาเชื่อม
 
“มีอะไร”
ผมถาม มันกระซิบพูดอะไรสักอย่าง ผมก้มลงไปฟังใกล้ ๆ
 
“ปีศาจ”
 
ผมมองหน้ามัน มันไม่พูดอะไรอีก วาดมือคล้องคอผมไว้ ดึงเอาผมลงไปจูบ ผมเบิกตานิด ๆ เพราะไม่คิดว่ามันจะกล้าเริ่มเองแบบนี้
 
ผมรู้ว่าเวลามันเมา มันจะขัดขืนน้อย หนำซ้ำยังออดอ้อน แต่ให้เริ่มก่อนนี่ผมคาดไม่ถึงจริง ๆ มันจูบผมแบบสะเปะสะปะจนผมต้องเป็นฝ่ายนำเกม รสจูบนั้นถึงดูเป็นผู้เป็นคนขึ้น จากที่ว่าจะจูบนิดเดียวแล้วผละปล่อย รสจูบของเราสองคนยิ่งร้อนแรงขึ้น
 
“ฝน”
ผมถอนปากหวังหยุดมัน แต่มันมองผมตาเชื่อม
 
“พี่หมอ…”
มานาทีนี้สติผมก็ดับไปทันที ผมมองเห็นตัวเองกลายร่างเป็นปีศาจอย่างที่เจ้าตัวประณามผมไว้ ตัวดีพยายามทึ้งร่างผมออก แต่ตัวร้ายกลับผลักไสผมให้เข้าหาเจ้าของเรือนร่างและดวงตาแสนยั่วนั้น

[..50%]
ปากมันครางหวานใส่ผม เนื้อตัวมันเบียดชิด สองแขนมันโอบประคอง เรียกร้องอย่างโหยหา ตัวดีหลุดปลิวหายไป ผมคร่อมร่างมันไว้ บดจูบรุนแรงกว่าเดิม เลื่อนต่ำลงไปที่ซอกคอ ชายเสื้อนักเรียนมันหลุดลุ่ยออกจากเอวนานแล้ว ผมรีบล้วงมือแทรกเข้าไปลูบไล้หน้าท้องสะกิดยอดเม็ดเล็ก ๆ นั้น มันครางสะท้านบีบขยำหัวผมแรง
 
เวลามันเมามันจะยั่วมาก ๆ ทำอะไรไม่อายด้วย ผมรีบคลี่ปลดเข็มขัดมันออก รูดซิปดึงเอาทั้งกางเกงและชั้นในมันออกในเวลาเดียวกันโยนทิ้งไปไกล มันลูบไล้หน้าท้องผมเบา ๆ ให้รู้สึกสยิวหนักเข้าไปใหญ่ ผมรีบปลดเข็มขัด ปลดกระดุม รูดซิป รั้งเอาน้องที่คับแน่นออกมาสูดอากาศภายนอก แต่มันดูจะอยากเข้าถ้ำไร้อากาศอีกรอบ แต่ไม่ใช่ภายในกางเกงนะ แต่เป็นถ้ำของคนด้านล่างต่างหาก มือซุกซนลูบไล้เรียกร้อง มันจับ ๆ ป้าย ๆ มาบนน้องผม ผมครางทุ้มตอนมือน้อยสัมผัสกับแท่งเนื้อแสนร้อนของผม
 
ผมรีบปลดกระดุมเสื้อนักเรียนมันออก พยายามจะคลี่ปลดออกจากหัวไหล่ ดูมันจะไม่ทันใจเท่าไหร่ ผมเลยกระชากไปคล้องไว้ที่แขนมันแทน
 
ผมจับมันเหวี่ยงขึ้นไปด้านบน ควานหากระเป๋าเงินเพื่อหยิบถุงยาง มันเบียดชิดช่องน้อยกับน้องผมเหมือนกำลังเรียกร้องให้ผมกินมันเร็ว ๆ ผมได้ถุงยางมาแล้ว แต่ความเสียวซ่านที่บังเกิดทำเอามือไม้ผมสั่นไปหมด ผมเหวี่ยงถุงยางทิ้งไปไกล จับมันกลืนกินน้องน้อย ผมครางเสียงพร่า มันแหงนหน้าครางผสานได้อย่างน่ารัก มันคงอึดอัด ปากครางเรียกแต่ชื่อผม
 
“พี่หมอ”
 
ผมจับสะโพกมันเคลื่อนไหว แต่พักเดียวเด็กยั่วด้านบนก็เริ่มเคลื่อนไหวสะโพกเอง มันไม่ได้ทำเก่งอะไรหรอก จับจังหวะแทบไม่ถูกด้วยซ้ำ
 
แต่พระเจ้าช่วยลูกด้วยเถอะ! ท่าทางเงอะงะของมันแทบฆ่าผมทั้งเป็นเลยทีเดียวเชียว
 
“ฝน”
ผมแหงนหน้าครางเบา ๆ ฝนควบบรรเลงเอง ผมจับต้นขามันไว้ทั้งสองข้าง ท่าที่ฝนทำได้ดีที่สุด น่าจะเป็นท่าโยกบดสะโพก มันทำเนิบ ๆ แต่ยั่วยวน เสียงมันดังก้องไปทั่วทั้งห้อง
 
ประตูห้องนอนเปิดออกดังผัวะ ผมหอบแฮก เสียวแปล็บเมื่อส่วนนั้นของฝนบีบรัดน้องผมแน่นเป็นจังหวะ ผมเผลอครางออกมาในลำคอ รวบรวมสติหันไปมองคนที่เปิดประตูเข้ามา ตอนนี้ผมหยุดน้ำฝนไม่ได้แล้ว ฝนกำลังล่องลอยไปกับโลกแห่งความเร่าร้อน
 
ภาพที่ผมเห็นมันเลือนรางเต็มที แต่เท่าที่สติผมจะเดาได้ คนที่เข้ามาน่าจะเป็นไผ่
 
“มึง! อื้อ!”
ไผ่มันพูดได้แค่นั้น ก่อนจะถูกเพื่อนผมปิดปากลากแถก ๆ ออกไป นนท์มันยังใจดีกดล็อกและปิดประตูให้ด้วย ผมหันกลับมามองคนที่ยังขี่ผมตรงหน้าไม่รู้เรื่องรู้ราว มันเคลื่อนไหวเร็วขึ้นบีบรัดน้องผมแรงขึ้นจนผมแทบทนไม่ไหว
 
“อย่าเร่งฝน”
ผมรีบครางห้าม มันไม่ได้ทำตามเลยสักนิด ผมรีบพลิกมันลงไปด้านล่าง ขืนให้มันคุมเกมเอง สงสัยผมต้องพุ่งแน่ ๆ
 
“เร็ว พี่หมอ”
มันร้องขออย่างน่ารัก สองขารัดเอวผมไว้ อยากให้ตอนไม่เมามันอ้อนผมแบบนี้บ้างจัง
 
“เร็ว”
มันไม่เร่งเปล่า ขยับร่างเข้าหาผมอีก ผมเลิกถอดเสื้อตัวเองออก กระชากดึงเสื้อออกจากตัวมันด้วย
 
“ไม่ได้นอนทั้งคืนอย่าว่ากันนะฝน”
ผมกดหนักลงไป ฝนผวาเฮือก ครางเสียงดัง ฟ้าอยู่ห้องข้าง ๆ ผมรีบเอามืออุดปากมันไว้ เคลื่อนไหวร่างให้สอดประสาน
 
แม้ปากจะถูกปิดสนิท แต่ดวงตาไม่ได้ถูกปิดไปด้วย ฝนมองผมด้วยดวงตาเชื่อมหวาน สายตาที่เต็มเปี่ยมไปด้วยความเร่าร้อน วิงวอน ร้องขอ ผมจำต้องทำตามความต้องการมัน เร่งจังหวะ นำพามันไปสู่ปลายทาง
 
 
 



 
ผมตื่นนอนแต่เช้า หันไปมองคนที่นอนข้าง ๆ ฝนหลับไม่ได้สติอยู่เหมือนเดิม ผมลุกขึ้นไปอาบน้ำแต่งตัวด้วยชุดเดิม เมื่อคืนปล่อยข้างในหมดเลย ผมหยิบทิชชู่เปียกมาเช็ดทำความสะอาดรอบ ๆ ตัวมัน หยิบเสื้อผ้าในตู้มาสวมให้อีกชุด ยิ้มให้มันนิดหนึ่งลูบแก้มมันแผ่วเบาอย่างที่เคยทำ ลุกขึ้นเดินไปหมุนเปิดประตู

พลั่ก!!
หน้าผมหันไปตามแรงหมัดจากใครสักคนทันทีที่ประตูถูกเปิดออกกว้าง ยังไม่ทันได้ดูว่าใครเป็นคนทำ มันก็ก้าวเข้ามาภายใน ปิดประตูเสียงดัง จับคอเสื้อผม ง้างหมัดต่อยผมอีกรอบ แต่คนละด้าน มันไม่เปิดโอกาสให้ผมได้หายใจหายคอ ง้างหมัดที่สามต่อยมาอีกจนผมรู้สึกมึน มันกำลังจะต่อยหมัดที่สี่ แต่ผมตั้งสติได้ก่อนรั้งจับหมัดมันไว้ ต่อยกลับบ้างสุดแรงที่มี หน้ามันหันไปตามแรงหมัด ตัวเซนิด ๆ มันรีบประคองตัว ถลาเข้าหาผมอีกรอบ
 
“เฮ้ย! ใจเย็น ๆ”
หมอนนท์รีบเปิดประตูเข้ามา รวบจับหมัดไผ่ไว้ อีกข้างก็จับแขน ล็อคในท่ายิวยิสซู ต่อให้แข็งแรงขนาดไหน เจอท่านี้เข้าไปก็หมดฤทธิ์ หมอนนท์มันเก่งเรื่องนี้
 
“ปล่อยกู มึงมันก็เหี้ยเหมือนกันหมด มึงทำแบบนี้กับฝนทำไม!!”
มันดิ้นรนให้หลุดรอด ผมจ้องหน้ามันสักพัก ก่อนยกยิ้ม
 
“เมื่อคืนคนที่เรียกร้องคือฝนนะ”
ผมพูดตามจริง
 
“มึง!”
มันจะเข้ามาต่อยผมอีก แต่นนท์มันก็ดีแสนดีล็อคไว้แน่น
 
“ใจเย็น คุยกันดี ๆ”
 
“ปล่อยเลยมึง กูจะแจ้งความจับพวกมึงเข้าคุก”
 
“ถ้าเหยื่อยินยอม ข้อหาก็โมฆะใช่ไหม”
 
“มึงคือไอ้ปีศาจใช่ไหม คนที่คอยข่มเหงฝน คนที่รับโทรศัพท์กูตอนนั้น”
 
ผมเลิกคิ้วสูง
 
“ฉลาดขึ้นบ้างแล้วนี่”
 
“มึง!!”
 
มันจะถลามาหาผมอีกรอบ แต่ถูกเพื่อนผมยึดจับไว้
 
“มึง ปล่อยกู!!” มันหันไปตะคอกใส่หน้าไปไอ้หมอนนท์ แล้วหันกลับมาทางผมต่อ สีหน้าท่าทางเกรี้ยวกราดยิ่งกว่าเดิม “มึงเลวมาก ทำเพื่อนกูได้ลงคอ จะคิดจะแค้นอะไรมาทำกับกูไม่ใช่ไปทำกับฝนแบบนั้น ไอ้สารเลว!!”
มันสะบัดตัวแรง แรงมันเยอะน่าดู หมอนนท์แทบจะเอาไม่อยู่
 
“โอ๊ย!!”
มันร้องด้วยความเจ็บปวด เมื่อเพื่อนผมบิดแขนมันแรงขึ้นเป็นการตัดกำลัง นนท์มันเตะข้อพับจนไผ่ต้องย่อตัวลงไปนั่งคุกเข่าที่พื้น สีหน้าเจ็บปวดยิ่งกว่าเดิม แต่สายตาไม่ละไปจากดวงตาผม นัยน์ตามันขวางระยับ ผมยกยิ้มพอใจอีกรอบ
 
“จะแจ้งความก็ได้นะ แต่รับรองได้ว่าฝนคงไม่เอาความ ไม่เชื่อลองดู”
 
“มึงขู่อะไรฝนไว้ ไม่มีทางที่ฝนจะยินยอมด้วยตัวเอง”
 
“ขู่อะไร เมื่อคืนนี้ก็เห็นกับตาแล้วไม่ใช่เหรอ”
 
มันอึ้งไปนิดหนึ่ง
 
“ฝนเรียกหาฉัน เข้ามากอดฉัน ออดอ้อนฉัน แล้วเมื่อคืนนี้ก็บรรเลงเองเลยนะ ฉันแทบไม่ได้ทำอะไรเลย”
ที่พูดไปเมื่อกี้ มีความเท็จแฝงอยู่ครับ ฝนเป็นคนออดอ้อนก็จริง แต่คนที่สานต่อคือผมเอง
 
“กูไม่เชื่อ!!”
 
“งั้นก็ลองดู ฉันพร้อมเสมอ”
ผมผายมือออกให้รู้ว่าผมไม่กลัว
 
“แต่เตือนไว้ก่อนนะว่าฉันเตรียมรับผลมันไว้แล้ว อย่างมากก็แค่ติดคุก ไม่กี่ปีก็ได้ออก หรือไม่ก็ใช้อำนาจเงินซื้ออิสระให้ตัวเอง หนีไปอยู่ต่างประเทศ มันก็ไม่มีอะไรกับชีวิตแล้ว ฉันวางแผนหาทางรอดให้ตัวเองไว้เรียบร้อยแล้ว จะทางไหนฉันก็มีอิสระ แต่…”
 
ผมพูดเนิบ ๆ
 
“ฝนคือผู้เสียหาย ฉันทนสายตาดูถูกคนอื่นได้ แต่ฝนทนได้ไหม ฉันไม่มีญาติพี่น้องให้แคร์ ฝนมีไหม หรือจะให้ฝนหนีไปอยู่ต่างประเทศแบบฉันเพื่อหนีสายตาผู้คน จมอยู่กับความทุกข์ เลือกเอาละกัน ยังไงก่อนจะแจ้งความถามฝนก่อนดีกว่า ถ้าฝนเอาความก็มาจับฉันได้ตลอดเวลา ฉันไม่หนีหรอก แต่ถ้าไม่… นายก็เลิกยุ่งกับฝนได้แล้ว…เพราะฝนเป็นของฉัน”






















“แก แกแน่ใจเหรอว่าฝนจะไม่แจ้งจับแก”
เพื่อนผมถามหลังออกมาจากบ้านฝนได้ ผมปล่อยให้ฝนนอนอยู่บนเตียงกับไผ่มัน ส่วนมันจะรอถามความเห็นของฝนอีกทีว่าจะแจ้งความจับผมหรือเปล่า
 
“แน่ใจ”
 
“อะไรทำให้แกแน่ใจขนาดนั้น”
มันทำสีหน้าเป็นห่วง ต้องขอบใจมันแหละ ถ้าไม่ได้มันช่วยผมคงงอมมากกว่านี้ ดีกว่าพ่อกับแม่ไม่อยู่ ไม่งั้นคงเห็นความเยินของผม
 
ผมโดนต่อยหน้าทั้งสองข้าง ลงไปพวกฟ้าพากันตกใจใหญ่ เพื่อนมันบางคนด้วย แต่ผมไม่พูดไม่ตอบอะไร ไม่สนด้วยว่าไผ่จะพูดจะตอบอะไร
 
ผมเพิ่งแน่ใจเมื่อคืนนี้เองว่าผมควรจะเลือกอะไร เมื่อเลือกแล้วก็ต้องหาหนทางคว้ามันมาไว้กับตัวให้ได้
 
“แกว่าฉันชอบฝนมากกว่าฟ้าใช่ไหม”
ผมถามความเห็นเพื่อน มันพยักหน้ารับ
 
“แล้วเคยคิดไหมว่าฝนคิดยังไงกับฉัน”
 
มันมองผมอึ้ง ๆ
 
“ฉันไม่แน่ใจว่ะ ถ้าดูจากประวัติที่ผ่าน ๆ มา ฉันว่าเขาคงชอบแกยาก แต่จากท่าทางที่เห็น เอ่อ..เมื่อคืน ก็อาจจะ ไม่รู้โว้ย! เรื่องของแก แค่อยากรู้อยากเห็นนิดเดียวเป็นเรื่องเลยฉัน เมื่อคืนกว่าจะเอาเด็กนั่นอยู่ ฉันนี่แทบไม่ได้นอน มันก็เก่งนะ เฝ้าแกไม่หลับไม่นอนอยู่หน้าห้อง ในระหว่างที่แกเริงร่ากับน้ำฝนข้างใน เด็กนั่นยืนเฝ้าเป็นหุ่นไล่กาเลย ฉันพยายามเกลี้ยกล่อมให้ไปหลับไปนอนก็ไม่ทำ เสนอให้ลองเคาะประตูเรียกแกออกมาคุยกันดี ๆ ก็ไม่ทำอีก มันไม่ทำอะไรเลยสักอย่าง นอกจากยืนเฝ้าอยู่หน้าห้องเฉย ๆ ท่าทางมันแค้นแกน่าดู ฉันเป็นห่วงว่ามันจะฆ่าแกเลยต้องนั่งเฝ้ามันไปด้วย ไม่ได้หลับไม่ได้นอนพอกัน”
 
ผมหัวเราะ
 
“ขอบใจนะเพื่อน โทษทีที่พามาลำบาก”
 
“ไม่เป็นไร แต่เป็นห่วงแกจริง ๆ”
 
“ไม่ต้องห่วงหรอก อย่างที่บอกนั่นแหละ ฉันวางแผนไว้แล้วว่ายังไงฝนก็ไม่มีทางแจ้งความแน่ ถ้าจะทำ ทำไปตั้งแต่ฉันทำรุนแรงกับฝนไปแรก ๆ แล้ว ช่วงนี้ฉันอ่อนโยนกับเด็กนั่นตั้งเยอะ”
 
“มั่นใจจริงนะ”
 
ผมหัวเราะหึ ๆ ซี้ดปากเพราะความเจ็บ
 
“ทำแผลก่อนไปทำงานละกัน”
 
ผมพยักหน้า กลับบ้านไปเปลี่ยนชุดแล้วขับรถตรงไปโรงพยาบาลต่อ
 
ทุกคนตกใจใหญ่ที่เห็นหน้าผมช้ำมาแบบนี้ มุมปากสองข้างเลย ดีว่ากรามไม่หัก ผมกรอกยาใส่ปาก ทั้งยาแก้อักเสบยาแก้ปวด
 
“หน้าคุณหมอไปโดนอะไรมาครับ”
คนไข้ถาม ผมยิ้ม
 
“ต่อยมวย แต่พลาดท่าเสียทีให้คู่ต่อสู้”
 
“โห คุณหมอต่อยมวยด้วย เก่งจัง”
ผมหัวเราะ
 
ใช่ คู่ต่อสู้หัวแข็งซะด้วย

To Be Con..
ผิดพลาดตรงไหน แปะโป้งไว้ก่อนนะคะ สถานที่ เวลา และอินเตอร์เน็ตไม่เอื้อจริง ๆ 

.................................................................
อ่านต่อตอนต่อไป :: ทาสแค้น {พี่หมอน้ำฝน} 44 เปิดเผยความจริง [น้ำฝน]: http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=47105.msg3250621#msg3250621 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=47105.msg3250621#msg3250621)

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.43 ยั่วแบบไร้สติ {P.51}{ุ2-12-58} 50%
เริ่มหัวข้อโดย: leefever ที่ 02-12-2015 18:34:52

ต่ออีกๆๆ ความจะแตกแล้วมั้งง

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.43 ยั่วแบบไร้สติ {P.51}{ุ2-12-58} 50%
เริ่มหัวข้อโดย: Ginny Jinny ที่ 02-12-2015 18:40:21

ยั่วแบบนี้จัดหนักเลยพี่หมอ   :z1: :hao6:

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.43 ยั่วแบบไร้สติ {P.51}{ุ2-12-58} 50%
เริ่มหัวข้อโดย: MIkz_hotaru ที่ 02-12-2015 19:02:09

ความแตกวันนี้แหละ55555

ว่าแต่คู่ใหม่มาแล้วเนอะ
นนท์ไผ่ งานปราบพยศนี่ชอบนักล่ะ
 :katai2-1:

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.43 ยั่วแบบไร้สติ {P.51}{ุ2-12-58} 50%
เริ่มหัวข้อโดย: nevergoodbye ที่ 02-12-2015 19:21:13

อุ๊ย พี่หมอ ทำไมยกน้อง(สุดที่รัก) ให้เพื่อนง่ายจังคะ  :laugh:
สรุปแล้วไผ่จะคู่กับพี่หมอนนท์หรอเนี่ยย  :impress2:

โง้ยยย รีบท่อีกเร็วๆเลยยยยยยยยยยยยย  :katai4: :katai4:

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.43 ยั่วแบบไร้สติ {P.51}{ุ2-12-58} 50%
เริ่มหัวข้อโดย: lizzii ที่ 02-12-2015 19:32:07

น้องฝนนนนนนนนนนน
เมาแล้วยั่วมากอ่ะะะะะ

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.43 ยั่วแบบไร้สติ {P.51}{ุ2-12-58} 50%
เริ่มหัวข้อโดย: sazzy_pee ที่ 02-12-2015 19:49:56

ค้างอย่างรุนแรง รุนแรงมากๆพอกับคำว่าครับจากพี่หมอ

ฝนยั่ววว น่ารัก และน่านัก น่าโดนทำโทษจริงๆ

ไผ่จะเสร็จหมอนนท์ไหมเนี่ย ปีศาจพี่หมอกับเพื่อนปีศาจพี่หมอ แต่แอบเชียร์ไผ่กับพี่ฟ้ามากกว่าอะ ดูเหมาะ ดูเรียล แบบ เอ้อ ไม่ต้องชอบผู้ชายกันหมดก็ได้มั้ง เดี๋ยวหาคู่ใหม่ให้หมอนนท์ (ยกมือสมัครใจ 5555)

ชอบประโยคนี้ เขินแรงงง
“แกไม่ได้ตั้งใจจีบเขาไง เพราะมัวแต่เอาเวลาไปจีบคนอื่นแบบไม่รู้ตัวอยู่”

พี่หมออย่าแดร๊กเหล้าเยอะค่ะ มันทำให้สมรรถภาพสมองพี่ลดลง นี่ชอบเขายังไม่รู้ตัวอี๊กก


ปล. อีก 50% ล่ะ

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.43 ยั่วแบบไร้สติ {P.51}{ุ2-12-58} 50%
เริ่มหัวข้อโดย: mukmaoY ที่ 02-12-2015 19:55:35

 :hao7:  ยั่วเองแล้วจะแก้ตัวไงดีหว่า

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.43 ยั่วแบบไร้สติ {P.51}{ุ2-12-58} 50%
เริ่มหัวข้อโดย: ♠DekDoy♠ ที่ 02-12-2015 19:58:39

ฝนเอ้ยยยยยยยยย ตลอดเลยหมอ เด็กกินเหล้ากับเพื่อนหมอก็เสนอหน้ามา ฝนก็นะสงสัยชินกินเหล้าแล้วเสียตัวตลอดคือตามหลักแล้วก็น่าจะระวังตัวมากกว่านี้มั้ย??

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.43 ยั่วแบบไร้สติ {P.51}{ุ2-12-58} 50%
เริ่มหัวข้อโดย: PetitDragon ที่ 02-12-2015 20:03:59

เสร็จพี่หมอเลย

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.43 ยั่วแบบไร้สติ {P.51}{ุ2-12-58} 50%
เริ่มหัวข้อโดย: Bellze12 ที่ 02-12-2015 20:11:27

ชอบๆ  ฝนยั่วๆแบบนี้ :impress2:

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.43 ยั่วแบบไร้สติ {P.51}{ุ2-12-58} 50%
เริ่มหัวข้อโดย: ่jum ที่ 02-12-2015 20:24:19

ตอนที่ 42 ไปไหน หรือเราตาฝาด

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.43 ยั่วแบบไร้สติ {P.51}{ุ2-12-58} 50%
เริ่มหัวข้อโดย: veeveevivien ที่ 02-12-2015 20:33:11

อ๊ะๆๆๆๆๆ

เดี๋ยวนะะ

พี่นนท์จะคู่กับไผ่หรอ

ไม่น้าาาา เก็บไผ่ไว้ให้พี่ฟ้าเถอะ เค้าขออออ

 :ling3: :ling3: :ling3:

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.43 ยั่วแบบไร้สติ {P.51}{ุ2-12-58} 50%
เริ่มหัวข้อโดย: Mouse2U ที่ 02-12-2015 20:37:20

น้ำฝนทำพี่หมอตบะแตก :hao7:

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.43 ยั่วแบบไร้สติ {P.51}{ุ2-12-58} 50%
เริ่มหัวข้อโดย: SOMCHAREE ที่ 02-12-2015 20:39:40

น้องฝนช่างยั่วจริงงงงง

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.43 ยั่วแบบไร้สติ {P.51}{ุ2-12-58} 50%
เริ่มหัวข้อโดย: twinmonkey0311 ที่ 02-12-2015 20:49:33

รอตอนต่อไปด้วยใจจดจ่อ :katai5:

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.43 ยั่วแบบไร้สติ {P.51}{ุ2-12-58} 50%
เริ่มหัวข้อโดย: SiHong ที่ 02-12-2015 21:31:35

นนท์ไผ่  :katai2-1:

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.43 ยั่วแบบไร้สติ {P.51}{ุ2-12-58} 50%
เริ่มหัวข้อโดย: ่patsaporn ที่ 02-12-2015 21:35:30

น้ำฝนเวลาเมาน่ารักน่าปล้ำมากค่ะ พี่หมอหลงน้องจะแย่แล้วเหอะ

ขอบคุณค่ะ

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.43 ยั่วแบบไร้สติ {P.51}{ุ2-12-58} 50%
เริ่มหัวข้อโดย: THiiCHA ที่ 02-12-2015 21:51:04

นี่ถ้าไม่ติดว่ามีพี่ฟ้า จะจิ้นไผ่กับหมอนนท์ 
 :hao6: :hao6: :hao6:

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.43 ยั่วแบบไร้สติ {P.51}{ุ2-12-58} 50%
เริ่มหัวข้อโดย: Ra_rena~* ที่ 02-12-2015 22:02:03

ฝนเมาแล้วยั่วพี่หมอซะงั้น  :o8: รออีกครึ่งต่อจ้า~

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.43 ยั่วแบบไร้สติ {P.51}{ุ2-12-58} 50%
เริ่มหัวข้อโดย: ka[ze]na ที่ 02-12-2015 22:06:08

ทิ้งกันไว้กลางทางซะงั้น~~~

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.43 ยั่วแบบไร้สติ {P.51}{ุ2-12-58} 50%
เริ่มหัวข้อโดย: Apple_matinie ที่ 02-12-2015 22:19:17

จุด

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.43 ยั่วแบบไร้สติ {P.51}{ุ2-12-58} 50%
เริ่มหัวข้อโดย: shoi_toei ที่ 02-12-2015 22:21:08

มาต่อเถ้ออออ ค้างงงง  555

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.43 ยั่วแบบไร้สติ {P.51}{ุ2-12-58} 50%
เริ่มหัวข้อโดย: Naeon ที่ 02-12-2015 22:44:50

_กรี๊ดดดดดดด ค้างงงงงงง

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.43 ยั่วแบบไร้สติ {P.51}{ุ2-12-58} 50%
เริ่มหัวข้อโดย: Freja ที่ 02-12-2015 22:59:00

 :katai2-1: เชียร์หมอนนท์จับไผ่กดอย่างรุนแรง

เอาน่าพี่หมอฝนยั่วขนาดนี้แล้วจะเหลือเรอะ?

ฟ้าหาคนใหม่ให้เถอะ  คนที่ดีกว่าตัวเลือกที่มีอยู่นี้

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.43 ยั่วแบบไร้สติ {P.51}{ุ2-12-58} 50%
เริ่มหัวข้อโดย: liza sarin ที่ 02-12-2015 23:31:19

 :katai4:

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.43 ยั่วแบบไร้สติ {P.51}{ุ2-12-58} 50%
เริ่มหัวข้อโดย: natsikijang ที่ 02-12-2015 23:43:20

พี่หมอกับน้ำฝนรักกันแล้วล่ะ แต่เมื่อไรน้าจะรู้ใจตัวเองกันเสียที รอจนจะแก่อยู่แล้ว 5555

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.43 ยั่วแบบไร้สติ {P.51}{ุ2-12-58} 50%
เริ่มหัวข้อโดย: Paparazzi ที่ 03-12-2015 00:49:40

เค้ารักกันแบบไม่รู้ตัวน้าาาา :hao7:

ไผ่คู่กะใครหว่า แอบเชียร์ให้คู่กับพี่ฟ้า แต่มีหมอนนท์มาแบบนี้ยังไง o22

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.43 ยั่วแบบไร้สติ {P.51}{ุ2-12-58} 50%
เริ่มหัวข้อโดย: tuek ที่ 03-12-2015 04:41:37

เมาแล้วยั่งแบบนี้ก็เสร็จอิพี่หมอสิ
คู่ใหม่นี่ นนท์ไผ่ใช่มั้ย หมอนนท์ปราบไผ่อยู่แน่ๆ

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.43 ยั่วแบบไร้สติ {P.51}{ุ2-12-58} 50%
เริ่มหัวข้อโดย: mypink801 ที่ 03-12-2015 06:43:56

ทำไมอิพี่หมอว่าน้องไม่น่ารักล่ะะะ น้องออกจะน่ารัก  :fire:

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.43 ยั่วแบบไร้สติ {P.51}{ุ2-12-58} 50%
เริ่มหัวข้อโดย: shiroinu ที่ 03-12-2015 08:01:56

ตามอ่านเรื่องนี้มาสักพักแล้วค่ะ สนุกดี
หลังๆเริ่มรู้สึกว่าเรื่องมันอืดๆ ไม่ไปไหนยังวนอยู่ที่เดิม  พี่หมอก็ไม่รู้สักทีว่าน้ำฝนไม่ได้คบกะไผ่ ไผ่ก็รู้ไม่หมดซักที ช่วยก็ไม่ช่วยอะไร

ติดตามตอนต่อไปนะคะ อยากให้มันเร็วขึ้นอีกซักนิดค่อยๆมาทีละขั้นก็ดีค่ะ  :hao5:

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.43 ยั่วแบบไร้สติ {P.51}{ุ2-12-58} 50%
เริ่มหัวข้อโดย: My_yunho ที่ 03-12-2015 08:33:28

เมาแล้วได้เรื่องเลย

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.43 ยั่วแบบไร้สติ {P.51}{ุ2-12-58} 50%
เริ่มหัวข้อโดย: khwanruen ที่ 03-12-2015 10:30:40

ค้างงงงงงงอย่างรุนแรง  ปีศาจพี่หมอจัดการน้ำฝนจอมยั่วเลย คึคึ

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.43 ยั่วแบบไร้สติ {P.51}{ุ2-12-58} 50%
เริ่มหัวข้อโดย: ♥♥ดอกช่อบานสะพรั่ง♥♥ ที่ 03-12-2015 12:51:26

ครึ่งหลังจงมา  :laugh: :z1:

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.43 ยั่วแบบไร้สติ {P.51}{ุ2-12-58} 50%
เริ่มหัวข้อโดย: pangdek ที่ 03-12-2015 16:49:03

 :o8: มารอพี่หมอ ..

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.43 ยั่วแบบไร้สติ {P.51}{ุ2-12-58} 50%
เริ่มหัวข้อโดย: mystery Y ที่ 03-12-2015 17:54:10

ยังไงล่ะไผ่!?

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.43 ยั่วแบบไร้สติ {P.51}{ุ2-12-58} 50%
เริ่มหัวข้อโดย: Rafael ที่ 03-12-2015 20:28:04

ตามมาติดตามด้วยคนนะคะ
อิพี่หมอคนซึน อิอิ

ขอบคุณคนเขียนค่า

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.43 ยั่วแบบไร้สติ {P.51}{ุ2-12-58} 50%
เริ่มหัวข้อโดย: NOPKAN ที่ 04-12-2015 09:42:34

เรื่องนี้เรายังไม่ได้เริ่มอ่านเลย

แต่เข้ามาเม้น เพราะอยากให้ไปต่อเรื่อง kiss love  T^T

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.43 ยั่วแบบไร้สติ {P.51}{ุ4-12-58} 100%
เริ่มหัวข้อโดย: SiHong ที่ 04-12-2015 22:25:59

ฝนแบบ :-[

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.43 ยั่วแบบไร้สติ {P.51}{ุ4-12-58} 100%
เริ่มหัวข้อโดย: kysuperlove ที่ 04-12-2015 22:40:39

แอบสงสารไผ่อ่ะ ตอนนี้เหมือนผู้ใหญ่รังแกเด็กเลย
พี่หมอนนท์ก็เพื่อนที่แสนดีเหลือเกิน ช่วยพี่หมอตลอด แอบเห็นด้วยกับที่ไผ่ด่าอ่ะ -*-
สงสารน้ำฝนด้วย คือ.... พี่หมอดูมั่นใจมาก ว่าฝนจะไม่เอาเรื่อง ซึ่งก็น่าจะแบบนั้น
แต่ที่พี่แกดูจะมั่นใจว่าฝนก็ชอบพี่แกนี่แบ่บ เหยยยยยย ไม่เอานะ ㅠㅠ
คือพี่หมอยังไม่ได้รับความเจ็บปวด รู้สึกผิดอะไรเลยอ่ะ จะให้ฝนชอบพี่หมอแบบนี้ไม่ได้นะ
คือที่พี่หมอบอกไผ่ว่าฉลาดขึ้นมาบ้างแล้วนี่ นี่อยากจะสวนกลับพี่หมอมากว่า "อย่าโง่" (ทำเสียงพี่ลูกเกด)
คือพี่หมอควรเลิกโง่ได้แล้วค่ะ และก็เตรียมตัวรับผลของการกระทำด้วย ซึ่งเราหวังว่ามันน่าจะมีนะคะ
และน่าจะต้องสมน้ำสมเนื้อด้วย เพราะพี่หมอนี่ได้มาเยอะแล้วนะ  ㅠㅠ

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.43 ยั่วแบบไร้สติ {P.51}{ุ4-12-58} 100%
เริ่มหัวข้อโดย: mypink801 ที่ 04-12-2015 22:46:49

ฝนทั้งยั่วทั้งอ้อนแบบนี้พี่หมอจะไปไหนรอด
เลิกโง่ได้แล้วนะพี่หมอ รักฝนก็รีบทำอะไรซักอย่าง
ฝนอย่าเพิ่งไปหลงรักปีศาจนะ ต้องให้ปีศาจมารักฝนก่อนนะ
เรายังไม่ได้เอาคืนเลย สตรอง!!

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.43 ยั่วแบบไร้สติ {P.51}{ุ4-12-58} 100%
เริ่มหัวข้อโดย: My_yunho ที่ 04-12-2015 22:50:19

รู้ตัวเองสักทีพี่หมอ

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.43 ยั่วแบบไร้สติ {P.51}{ุ4-12-58} 100%
เริ่มหัวข้อโดย: mukmaoY ที่ 04-12-2015 22:54:35

 :z6:

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.43 ยั่วแบบไร้สติ {P.51}{ุ4-12-58} 100%
เริ่มหัวข้อโดย: veeveevivien ที่ 04-12-2015 23:06:31

นี่ตกลงอีพี่หมอยังไม่รุ้ว่ารักฝนใช่ไหม

ที่จะเอามาเปนของตัวเองคือเอาชนะป่ะ

รายจ่าย  :katai1: :katai1:

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.43 ยั่วแบบไร้สติ {P.51}{ุ4-12-58} 100%
เริ่มหัวข้อโดย: ่jum ที่ 04-12-2015 23:10:41

ไผ่ก็รู้เรื่องเสียที   :เฮ้อ:

พี่หมอ เอาจริงดิ!  รู้แล้วใช่ไหมว่าต้องการใคร  o3

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.43 ยั่วแบบไร้สติ {P.51}{ุ4-12-58} 100%
เริ่มหัวข้อโดย: nevergoodbye ที่ 04-12-2015 23:47:20

ผิดหวังกับพี่หมอนิดนึงตอนนี้  :o12:

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.43 ยั่วแบบไร้สติ {P.51}{ุ4-12-58} 100%
เริ่มหัวข้อโดย: mild-dy ที่ 04-12-2015 23:52:59

 :pig4:  :pig4:

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.43 ยั่วแบบไร้สติ {P.51}{ุ4-12-58} 100%
เริ่มหัวข้อโดย: pangdek ที่ 05-12-2015 00:11:45

 :sad4:  แอบสงสารไผ่เหมือนกัน ...

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.43 ยั่วแบบไร้สติ {P.51}{ุ4-12-58} 100%
เริ่มหัวข้อโดย: Apple_matinie ที่ 05-12-2015 00:18:29

โอเค เริ่ม!!! ศึกชิงนาง!

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.43 ยั่วแบบไร้สติ {P.51}{ุ4-12-58} 100%
เริ่มหัวข้อโดย: Ra_rena~* ที่ 05-12-2015 00:46:43

ไผ่เปิดประตูมาเห็นฉาก...พอดี แอบสงสาร เกลียดพี่หมอมากกก :hao5:

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.43 ยั่วแบบไร้สติ {P.51}{ุ4-12-58} 100%
เริ่มหัวข้อโดย: THiiCHA ที่ 05-12-2015 00:59:25

เรื่องมันอิรุงตุงนังพันกันไปหมด
 
เรียนผูกก็ต้องเรียนแก้กันเองนะจ้ะ 55555555
 

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.43 ยั่วแบบไร้สติ {P.51}{ุ4-12-58} 100%
เริ่มหัวข้อโดย: Freja ที่ 05-12-2015 01:07:03

ตอนนี้มันข้ามความรู้สึกที่ว่าฝนไม่ได้คบกับไผ่แล้วนะ
พี่หมอมันไม่แคร์แล้ว
เหลือแต่ฝนว่าจะเอาโทษพี่หมอยังไง
แซมน่าจะรู้ใจตัวเองแล้ว
ฝนน่าจะปฏิเสธแซมแล้วแซมก็อาจจะไปอยู่ต่างประเทศ(เรียนต่อ)

ยังไงเราก็ไม่สงสารไผ่  ฝนน่าสงสารกว่าไผ่เยอะ
เพราะว่าเป็นฝนที่รับเละอยู่คนเดียวจนเริ่มมารุกพี่หมอเองบ้างแล้ว
สมควรแล้วพี่ว่าไผ่ต้องรู้สึกผิดมากๆ
แต่เรากลับรู้สึกว่าไผ่น่าจะคิดอะไรกับฝนด้วยนะ
เห็นเล่นเป็นหมาหยอกไก่หลายครั้งแล้ว

แต่ยังไงเราก็ว่าพี่หมอนนท์แซ่บมากค่ะ  นางเอาไผ่อยู่แน่ๆ

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.43 ยั่วแบบไร้สติ {P.51}{ุ4-12-58} 100%
เริ่มหัวข้อโดย: sosobo21 ที่ 05-12-2015 01:10:41

หมอนนท์ เริ่มมีบทบาทแล้ว เย้ๆ

555 พี่หมอรู้ใจตัวเองได้แล้ว ช้ากว่านี้ไม่ได้แล้วนะ

ไผ่นี่จะคู่กับหมอนนท์ใช่ไหมคะ

 :katai2-1: :katai2-1:

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.43 ยั่วแบบไร้สติ {P.51}{ุ4-12-58} 100%
เริ่มหัวข้อโดย: twinmonkey0311 ที่ 05-12-2015 04:20:07

ถ้าฝนตื่นขึ้นมาเรื่องจะเป็นยังไงต่อ

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.43 ยั่วแบบไร้สติ {P.51}{ุ4-12-58} 100%
เริ่มหัวข้อโดย: Paparazzi ที่ 05-12-2015 07:44:08

ตอนนี้แอบสงสารไผ่วุ้ย

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.43 ยั่วแบบไร้สติ {P.51}{ุ4-12-58} 100%
เริ่มหัวข้อโดย: leefever ที่ 05-12-2015 08:12:15

กรี้ด ความแตกจนได้ ถือว่าคืบหน้า อยากรู้ว่าฝนจะทำไง

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.43 ยั่วแบบไร้สติ {P.51}{ุ4-12-58} 100%
เริ่มหัวข้อโดย: mystery Y ที่ 05-12-2015 08:38:03

มั่นใจจริงนะอิพี่หมอ!!

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.43 ยั่วแบบไร้สติ {P.51}{ุ4-12-58} 100%
เริ่มหัวข้อโดย: Mouse2U ที่ 05-12-2015 09:04:48

ไผ่ว่าแรงแล้วเจอพี่หมอนนท์เข้าไปแรงกว่าอีกนะคะเนี่ย แบบนี้สิคะถึงจะเอาไผ่อยู่

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.43 ยั่วแบบไร้สติ {P.51}{ุ4-12-58} 100%
เริ่มหัวข้อโดย: Bellze12 ที่ 05-12-2015 09:39:22

พี่หมอเลือกแล้วใช่ไหม
รอดูว่าพี่หมอจะจัดการยังงัย

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.43 ยั่วแบบไร้สติ {P.51}{ุ4-12-58} 100%
เริ่มหัวข้อโดย: Rafael ที่ 05-12-2015 10:54:37

 :hao3:

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.43 ยั่วแบบไร้สติ {P.51}{ุ4-12-58} 100%
เริ่มหัวข้อโดย: lizzii ที่ 05-12-2015 11:06:39

ไผ่ๆ มีแฟนเป็นหมอก็ดีนะ 5555

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.43 ยั่วแบบไร้สติ {P.51}{ุ4-12-58} 100%
เริ่มหัวข้อโดย: natsikijang ที่ 05-12-2015 11:43:58

พี่หมอติดน้องขนาดนี้ยังจะหลอกตัวเองอีก ไม่ไหวจะเคลียร์ ชอบหมอนนท์นะ มองสถานการณ์ออก แถมแนะนำดีด้วย ไม่อยนกให้ได้กับไผ่ อยากให้ได้กับคนอื่น

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.43 ยั่วแบบไร้สติ {P.51}{ุ4-12-58} 100%
เริ่มหัวข้อโดย: maykiz ที่ 05-12-2015 12:05:54

ฉลาดบ้างนะหมอ จะได้รู้ว่าเป็นคนแรกของฝน หัดมองรอบๆตัวซะบ้าง สังเกตซะบ้างสิเฟร้ยยยยยยย!!!!  ฝนแคร์แก แกแคร์ฝน พอละปะ จบละปะ!!

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.43 ยั่วแบบไร้สติ {P.51}{ุ4-12-58} 100%
เริ่มหัวข้อโดย: ♥♥ดอกช่อบานสะพรั่ง♥♥ ที่ 05-12-2015 13:48:09

เหนื่อยใจกับอิพี่หมอ  :z10:

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.43 ยั่วแบบไร้สติ {P.51}{ุ4-12-58} 100%
เริ่มหัวข้อโดย: liza sarin ที่ 05-12-2015 15:24:50

 :jul1: :jul1:

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.43 ยั่วแบบไร้สติ {P.51}{ุ4-12-58} 100%
เริ่มหัวข้อโดย: neno.jann ที่ 05-12-2015 15:58:35

พี่หมอเริ่มจะยอมรับตัวเองรึยังงงงงง  :z3:

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.43 ยั่วแบบไร้สติ {P.51}{ุ4-12-58} 100%
เริ่มหัวข้อโดย: Guill ที่ 05-12-2015 23:06:13

มาติดตามค่าาา

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.43 ยั่วแบบไร้สติ {P.51}{ุ4-12-58} 100%
เริ่มหัวข้อโดย: threetanz ที่ 05-12-2015 23:40:26

เหมือนจะเห็นคู่ของไผ่เลาๆ เอ๊ะ ยังไงนะ

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.43 ยั่วแบบไร้สติ {P.51}{ุ4-12-58} 100%
เริ่มหัวข้อโดย: sazzy_pee ที่ 06-12-2015 10:33:20

โอ๊ะ  มีแนวโน้มว่าพี่หมอจะฉลาดขึ้นมาแล้ววว 0.0001% ใช่มั๊ย

ฝนตอนยั่วน่ารักมากจริงอะไรจริง แต่ว่านะพี่หมอ แกเคยมีตัวดีอยู่ในตัวด้วยเรอะ อยากจะกินฝนมันอยู่แล้วน่ะซิ!!

ไผ่กับหมอนนท์เข้ามาเห็นหลักฐานคาเตียง เอ้ย คาตาเลย เอ้อ อยากเชียร์พี่ฟ้าไผ่มากกว่าอ่ะ

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.43 ยั่วแบบไร้สติ {P.51}{ุ4-12-58} 100%
เริ่มหัวข้อโดย: nutty ที่ 06-12-2015 11:18:57

มาอ่านอีก แต่รอบนี้นอกจากจะเห็นใจจริงพี่หมอแล้ว
อยากให้หมอนนท์คู่ไผ่จัง นิสัยแรงๆแบบนี้เริ่มเชียร์ให้เป็นรับ 555

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.43 ยั่วแบบไร้สติ {P.51}{ุ4-12-58} 100%
เริ่มหัวข้อโดย: บูมเบส ที่ 06-12-2015 12:53:45

ยังยืนยันคำเดิมว่าเกลียดอีพี่หมอรอมันไม่เหลือใคร

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.43 ยั่วแบบไร้สติ {P.51}{ุ4-12-58} 100%
เริ่มหัวข้อโดย: ดวงตะวัน ที่ 06-12-2015 12:57:25

เมื่อไหร่พี่หมอกับไผ่จะคุยกันดีดีหนอ เพราะฝนตอนนี้ไม่ใช่เหยื่อแต่กำลังจะเป็นเจ้าของหัวใจพี่หมอ

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.43 ยั่วแบบไร้สติ {P.51}{ุ4-12-58} 100%
เริ่มหัวข้อโดย: moonred ที่ 06-12-2015 18:15:49

รอคะรอ

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.43 ยั่วแบบไร้สติ {P.51}{ุ4-12-58} 100%
เริ่มหัวข้อโดย: yingmin ที่ 06-12-2015 20:46:45

ฝนจะทำไงหละทีนี้...สงสารน้อง

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.43 ยั่วแบบไร้สติ {P.51}{ุ4-12-58} 100%
เริ่มหัวข้อโดย: klaew ที่ 07-12-2015 10:14:01

ในที่สุดพี่หมอก็ตัดสินใจเลือกน้ำฝน
แหมะเจอท่านั้นเข้าไปไม่เลือกก็ไง อยู่นะ อิอิ

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.43 ยั่วแบบไร้สติ {P.51}{ุ4-12-58} 100%
เริ่มหัวข้อโดย: shoi_toei ที่ 07-12-2015 12:11:20

ฝนน่ารักกก

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.44 เปิดเผยความจริง {P.53}{ุ7-12-58}
เริ่มหัวข้อโดย: memew ที่ 07-12-2015 15:09:50

Chapter : 44 : เปิดเผยความจริง
(น้ำฝน...♥)


 
ผมตื่นอีกทีตอนแสงที่พาดผ่านหน้าต่างวิ่งเป็นแนวเกือบตั้ง ไม่ต้องเป็นนายรพินทร์ในเพชรพระอุมาผมก็พอเดาได้ว่านี่มันกี่โมงแล้ว
 
ท้องผมพากันร้องจ็อก ๆ ผมพยุงตัวลุกนั่ง กุมหัวไว้ ตอนกินก็ดีอยู่หรอก หลังกินนี่ไม่ไหวแฮะ ผมนั่งนิ่ง ๆ พยุงตัวก้าวลงจากเตียง แค่ลุกยืน บางสิ่งที่อยู่ภายในก็ไหลลงมาอาบขา ผมอ้าปากค้าง ทบทวนสิ่งที่เกิดขึ้นอีกที ผมรีบก้มสำรวจตัวเอง ตอนนี้ผมใส่เสื้อยืดกางเกงขาสั้นของตัวเอง
 
แล้วทำไม…
 
ภาพของพี่หมอที่เดินเข้ามาในบ้านฉายแวบเข้ามา มาพร้อมเพื่อน แล้วหลังจากนั้น จำได้เลือนรางว่าผมกับพี่มัน..
 
“พี่หมอ แรง ๆ” ผมอ้าปากค้าง
 
เมื่อคืน..
 
‘ฉันจะไป’
 
‘ไม่ต้องมา’
แปลว่าเมื่อคืนพี่หมอมาจริง ๆ  แถมยังมาทำเรื่องแบบนั้นกับผมที่บ้านด้วย
 
ไอ้คนฉวยโอกาส! อาศัยตอนผมเมามาทำเรื่องแบบนี้ตลอด

ผมหันมองไปรอบ ๆ งวดนี้ไม่มีไผ่อยู่ด้วย และก่อนจะอะไร ผมรีบเดินเข้าไปอาบน้ำ ออกมาเปลี่ยนเสื้อผ้า เดินลงไปข้างล่าง ซากต่าง ๆ ถูกเก็บหมดแล้ว พี่ฟ้านั่งอยู่หน้าทีวี พอเห็นผมเดินลงไปก็รีบกดปิดเครื่อง เข้ามาหาทันที
 
“ฝน รู้เรื่องที่เกิดขึ้นเมื่อคืนหรือเปล่า”
 
“เรื่องอะไร”
ผมถามงง ๆ พี่ฟ้ามองหน้าผม
 
“คุณหมอกับไผ่ทะเลาะกัน” 

ผมตาโต มือเท้าเย็นเฉียบ
 
“มะ หมายความว่ายังไง”
ผมถามกุกกัก อย่าบอกนะว่าเรื่องผม ผมยังไม่พร้อมที่จะให้ใครรู้ความจริง โดยเฉพาะพี่ฟ้า ไหนจะพ่อและแม่อีก
 
“พี่ก็ไม่รู้ว่าสองคนนั้นเขาทะเลาะกันเรื่องอะไร ได้ยินเสียงโวยวายดังมาจากห้องฝน ยังไม่ทันที่พวกพี่จะเข้าไปดู คุณหมอก็เดินออกจากห้องฝนแล้ว มีรอยเหมือนถูกต่อยที่หน้าด้วย พี่ถามคุณหมอก็ไม่ตอบ เดินออกไปพร้อมหมอนนท์ แล้วไผ่ก็เดินลงมา หน้ามีรอยพอกัน พี่เลยรู้ว่าสองคนนี้น่าจะทะเลาะกัน ไผ่สั่งห้ามไม่ให้ใครเข้าไปในห้องของฝนจนกว่าฝนจะตื่นและออกมาเอง พี่จะเข้าไปหาไผ่ยังไม่ยอมเลย พี่ถามอะไรก็ไม่ตอบเลยรอให้ฝนตื่นแล้วมาถามเองว่าเกิดอะไรขึ้นนี่แหละ”
 
ผมกลืนน้ำลายลงคอ พี่หมอกอดผม แล้วไผ่มันคง…
 
ผมยืนตัวเย็นอยู่ที่เดิม ผมไม่อยากให้ไผ่รู้ และสิ่งที่ผมกลัวก็เป็นจริง
 
“ฝน เกิดอะไรขึ้น เล่าให้พี่ฟังสิ”
 
“ผมไม่รู้...”
ผมบอกเสียงแหบ
 
“ผมเมา หลับไม่รู้เรื่องเลย เพิ่งตื่นขึ้นมาฟังเรื่องทั้งหมดจากพี่ฟ้านี่แหละ”

พี่ฟ้ามีสีหน้ายุ่งยาก ผมเองก็คงไม่ต่าง แต่ตอนนี้คนที่ผมเป็นห่วงสุดคือไผ่ ผมเบิกตากว้าง
 
“ไผ่ ไผ่อยู่ไหนพี่ฟ้า ถ้าไม่รีบห้ามไว้ล่ะก็ มันฆ่าพี่หมอแน่!!”
ผมรีบละล่ำละลักถาม
 
“ทำไมต้องฆ่ากันด้วย มีเรื่องอะไรร้ายแรงขนาดต้องฆ่าแกงกันเชียว”
 
“ไผ่ ผมต้องไปหาไผ่”
ผมรีบวิ่งขึ้นห้องเพื่อจะไปหยิบมือถือ แต่พี่ฟ้าคว้าจับข้อมือผมไว้
 
“ใจเย็นฝน ไม่มีใครฆ่าใครทั้งนั้น”
 
“ไม่ พี่ฟ้า ไผ่มันคงไม่อยู่เฉยแน่ ถ้ารู้ความจริง”
 
“ความจริงอะไร!”
 
“ผมจะไปหาเพื่อน”
ผมไม่ตอบ สลัดแขนพี่ฟ้าออก
 
“ฝน ไผ่ยังอยู่ที่นี่ อยู่บ้านเรา”
 
ผมเบรกตัวเองลงกึก หันไปมองพี่ฟ้า
 
“จริงเหรอ มันอยู่ไหน”
 
“ในสวน”
 
ผมหันไปทางทิศนั้น
 
“ผมจะไปหามัน พี่อย่าเพิ่งเข้าไปหาเราตอนนี้นะ พร้อมเมื่อไหร่ ผมจะออกมาเล่าให้ฟังเอง”
 
พี่ฟ้าพยักหน้า ปล่อยแขนผมออก ผมวิ่งเข้าไปในสวนอย่างเร่งรีบ ก่อนผ่อนจังหวะเป็นก้าวเดินตอนเห็นแผ่นหลังกว้าง ๆ ของมัน ไผ่นั่งกอดเข่าอยู่กับพื้นหญ้า แหงนหน้าขึ้นมองต้นลีลาวดีที่กำลังพัดพลิ้ว สายลมโกรกแรงจนผมมันปลิวนิด ๆ ไม่ต่างกับกิ่งไม้ไหวตอนนี้ ผมก้าวช้า ๆ เหยียบใบไม้แห้งดังแซกซาก มันไม่สนใจหันมามอง ผมเดินใกล้เข้าไปเรื่อย ๆ ถึงเห็นว่ามันฟังเพลงจากไอพอดอยู่ ผมไปหยุดยืนอยู่ด้านหลัง เอื้อมแตะไหล่ช้า ๆ มันสะดุ้งหลุดจากภวังค์หันมามอง
 
“ฝน...”
มันเรียกเสียงเบา ถอดหูฟังออก กำหมัดบดกรามแน่น มุมปากมันขึ้นสีช้ำ มีรอยแตกนิด ๆ ด้วย หมัดพี่หมอหนักเอาเรื่องแฮะ ผมขยับไปทิ้งตัวลงนั่งข้าง ๆ แตะตรงมุมปากมันเบา ๆ ดวงตามันแดงเรื่อ สั่นริกอย่างคนที่พยายามอดทนที่จะไม่ร้องไห้
 
“กูมันเหี้ยจริง ๆ”
มันพูดเสียงเครือ ผมละมือจากปากไปรวบหัวมันเข้ามาซบไหล่ คนที่พยายามกลั้นน้ำตาไว้สะอื้นฮักทันที
 
“กูขอโทษ”

ผมกอดมันแน่นขึ้น ไม่พูดอะไร
 
“เพราะกูคนเดียว”
 
ผมยังนั่งนิ่ง ลูบหลังมันปลอบใจ
 
“เพราะกูถึงทำให้มึงต้องเดือดร้อน”
มันพูดไปสะอื้นไป มันกอดผมแน่น จริง ๆ คนที่ควรร้องไห้เพราะเจอเหตุการณ์ร้าย ๆ มาคือผมมากกว่า แต่ทำไมผมต้องมาคอยปลอบใจมันด้วยวะ
 
“ห่า คนที่ต้องร้องคือกูไม่ใช่มึง มึงจะร้องไปทำไม”
 
มันไม่ได้เงยหน้าขึ้นมาหัวเราะ หรือรู้สึกดีขึ้นอย่างที่ผมอยากให้เป็น ผมลูบหลังมันเบา ๆ
 
“มึงรู้มากแค่ไหน”
ผมถามหยั่งเชิง มันสะอื้นแรง น้ำตาร่วงเปียกบ่า
 
“กูรู้ว่ามันข่มเหงมึง.. คือคนเดียวกับไอ้ปีศาจ”
 
ผมหลับตาลงเบา ๆ เนื้อตัวเย็นเฉียบขึ้นมาอีกระลอก ผมค่อย ๆ ดันมันให้เผชิญหน้า นี่เป็นครั้งที่สองที่ผมเห็นมันร้องไห้ มันไม่เคยร้องไห้ให้กับเรื่องอะไรเลย ไม่ว่าจะเจ็บปวดแค่ไหนก็ตาม ยกเว้นเรื่องของผม มันร้องไห้ราวกับเด็กน้อย เพียงเพราะรู้สึกผิดกับเพื่อนอย่างผม
 
“กูไม่เป็นไรนะไผ่ อย่าโทษตัวเองอีก”
 
“เพราะกู”
สีหน้ามันเจ็บปวดน่าดู
 
“ก็เอ้อเดะ กูก็เตือนหลายครั้งแล้ว มึงไม่ฟังกูสักที เป็นไงกูเดือดร้อนเลย คราวนี้มึงจะหยุดยัง”
มันจ้องตาผมด้วยดวงตาที่รู้สึกผิดกว่าเดิม
“ให้เหตุการณ์ครั้งนี้เป็นบทเรียนนะไผ่ ความแค้นไม่เคยทำให้อะไรดีขึ้น มึงสะใจที่ได้แกล้งพี่หมอ พี่หมอสะใจที่ได้แกล้งมึงกลับ แต่ท่ามกลางสงครามระหว่างการแกล้งกันเองของพวกมึงสองพี่น้อง คิดดูเอาละกันว่าใครบ้างที่ต้องเดือดร้อน”
ได้ทีขอเทศน์เสียหน่อย มันสะอื้นหนักกว่าเดิม
 
“แต่ไผ่…”
ผมลูบหลังมันเบา ๆ
“กูเป็นเพื่อนมึงนะ ต่อให้ต้องเจอเรื่องที่เลวร้ายแค่ไหน ถ้าเพื่อปกป้องมึง กูยอม”
 
“มันขู่อะไรมึง บอกกูมา”
มันผลักตัวออกถามด้วยน้ำเสียงจริงจัง ผมมองตามัน
 
“ถ้ามึงรู้ความจริง มึงจะฆ่าพี่หมอไหม”
 
“ใช่กูจะฆ่ามันแน่ ๆ”
 
“นั่นคือเหตุผลที่กูยอมเขา เพราะถ้ามึงรู้ มึงจะฆ่าหรือทำร้ายเขา กูไม่ได้ห่วงเขา แต่กูห่วงมึง กูกลัวเสียเพื่อนดี ๆ อย่างมึงไป ไม่ว่าจะไปนอนอยู่ในคุกหรืออาจพลาดพลั้งฆ่ากันตายเอง กูยังไม่อยากให้มึงเป็นฆาตกร การฆ่ากันให้ตายเป็นเรื่องง่ายนะ แต่กูไม่ยอมให้มันเกิดขึ้นกับมึงแน่ ๆ”

มันจ้องตาผมเขม็ง
 
“กูขอโทษ”
 
“อื้อ กูยกโทษให้”
 
“มีอะไรที่มันใช้ขู่มึงอีก”
 
ผมกลืนน้ำลาย นึกไปถึงภาพที่พี่หมอมี แต่ถ้าผมพูดไปพี่หมอคงเอามาประจานแน่ ผมส่ายหน้าไปมา มันจ้องตาเพื่อจับผิด
 
“มึงอย่าโกหกกูฝน กูว่าคงไม่ใช่แค่นี้ มันถ่ายภาพแบล็กเมล์มึงหรือเปล่า”
 
ผมโบกหัวมันไปที ผมแอบเห็นน้ำตามันกระเด็นไปไกลด้วย(เวอร์ละ = =)
 
“ดูหนังมากไปหรือเปล่า เวร คิดได้เนอะ”
 
“มันไม่ได้ใช้ภาพอะไรวิตถารมาขู่มึงใช่ไหม”
 
“ไม่มี”
 
มันจ้องตาผมเพื่อหาค้นคำตอบที่แท้จริง ผมไม่หลบตามัน ทำตาให้ใสซื่อที่สุด
 
“กูจะแจ้งความจับมัน กูจะเอามันเข้าคุก”
มันบอกตาวาว
 
“ไผ่”
ผมเบรกมันไว้
“กูขอร้องล่ะ เห็นแก่หน้ากูบ้าง กูคือผู้เสียหาย ถ้ามีข่าว กูจะเอาหน้าไปไว้ไหน พ่อแม่กูล่ะ พี่กูล่ะ ญาติ ๆ กูล่ะ พ่อแม่มึงอีก”
 
มันกัดกรามทำหน้าเจ็บใจ
 
“กูไม่อยากเอาเรื่องใครทั้งนั้น กูจะถือว่ามันเป็นเวรเป็นกรรมที่กูเคยก่อร่วมกับพี่มันมา กูอยู่เพื่อใช้กรรมกับเขา เมื่อสิ้นสุด เราก็จบ”
 
“แต่กู…”
 
“ถ้ามึงยังดื้อดึงแค้นพี่หมออีก บางทีเรื่องมันอาจไม่ได้จบที่แค่กูถูกข่มเหง”
ผมเบรกมันไว้ ดึงมันมากอดอีกรอบเบา ๆ
 
“กูขอร้องล่ะ ไม่ต้องทำอะไรทั้งนั้น กูเชื่อว่าพี่หมอไม่ได้เลวร้ายอะไรมากมายขนาดนั้น เขาทำไปเพราะความโกรธที่มึงไปกระตุ้นเขาก่อน มึงเกลียดเขา แกล้งเขา เขาก็แค่ตอกกลับ ถ้าจะโทษให้โทษตัวเอง และถ้าจะหยุดก็ให้หยุดที่ตัวเอง ต่อให้มึงจับเขาเข้าคุก ถ้ามึงยังไม่หยุดความแค้น สิ่งเลวร้ายอาจหวนกลับคืนมาอีก กูไม่รู้ว่าต่อไปใครจะเป็นผู้รับเคราะห์ อาจเป็นกู เป็นตัวมึงเอง หรืออาจเป็นพ่อกับแม่”
 
มันนั่งนิ่ง ผมดึงมือมันมากุม
 
“ให้อภัยเขาดีกว่านะ กูขอร้อง”
 
“มึงรักมัน”
 
ผมมองเพื่อนตาโต คำนั้นทำเอาหัวใจผมไหวแรงเลย ผมไม่ได้เตรียมใจรับกับคำนี้มา ไม่แม้กระทั่งจะบอกกับตัวเอง
 
“กูไม่ได้รักหรือเกลียดใครทั้งนั้น กูอยู่ทางสายกลาง”
 
“อย่ามาตลก”
 
ผมหัวเราะหึ ๆ
 
“กูไม่ได้รักเขาแล้วก็ไม่ได้เกลียดด้วย กูถือว่าเขาคือพี่ชายมึง ต่อให้มึงไม่เห็นว่าเขาเป็นพี่ แต่กูเห็นว่าเขาเป็นพี่มึง เป็นพี่ชายของเพื่อนสนิทกู มันขึ้นอยู่กับมึงแล้วว่าจะมองว่าเขาเป็นพี่มึงหรือเปล่า ลดทิฐิลงมาสักหน่อย กูไม่รู้ว่าชาติที่แล้วมึงไปเหยียบตาปลาหรือแย่งหัวปลาทูกันจนแค้นมาจนถึงชาตินี้นะ”
 
มันโบกหัวผม หัวเราะทั้งน้ำตา
 
“แต่มาชาตินี้ปล่อยวางเถอะ”
ผมพูดต่อ
 
“ไปบวชเถอะว่ะหมาฝน เทศซะกูแทบจะนิพพาน”
มันเช็ดน้ำตามันออกลวก ๆ จับมือผมไว้ สูดลมหายใจเข้าปอดลึก
 
“กูไม่รับปากนะ แต่กูไม่อยากให้คนที่กูรักเดือดร้อน โดยเฉพาะมึง”
มันซบหน้ากับไหล่ผมอีกรอบ
 
“มันผ่านไปแล้ว ตอนนี้เขาก็ไม่ได้ทำอะไรกูรุนแรงเหมือนเมื่อก่อนแล้วด้วย”

มันรวบผมไปกอดแน่น
 
“ช่วงนั้น ที่มึงเข้าโรงบาลบ่อย ๆ เป็นเพราะมันใช่ไหม”
มันถามเสียงแหบ อยากโกหกนะ จะได้ไม่เป็นการเพิ่มความแค้นให้มัน แต่ผมก็เลือกที่จะครางรับแทน มันกอดผมแน่นขึ้น ผมตบหลังมันเบา ๆ
 
“มันผ่านมาแล้ว”
 
มันถอนตัวออกช้า ๆ มาจับมือผม รอยแผลเป็นที่เกิดจากแก้วบาดยังอยู่
 
“รอยนี้…”
 
“อ๋อ ไม่เกี่ยวกับพี่หมอหรอก อันนี้กูซุ่มซ่ามทำแก้วแตกบาดมือเอง”
 
“คืนนั้น ที่มึงหายไป…”
มันกลืนน้ำลาย
“เป็นคืนแรกที่มันเริ่มข่มเหงมึงใช่ไหม”

ผมมองตามัน พยักหน้ารับเบา ๆ มันบีบมือผมแน่นกัดกรามกรอด
 
“เป็นความผิดของกูเอง”
มันร้องไห้อีกรอบ
“กูรู้ว่าอาการมึงแย่มาก ทั้งบาดแผล ทั้งเสียเลือด เพราะกู…”

ผมตบไหล่ปลอบใจ นึกไปถึงเหตุการณ์วันนั้น วันที่เต็มไปด้วยความเจ็บปวดจนหมดสติ
 
“มึงไม่รู้หรอกว่ากูเลวขนาดไหน กูเคยวางยานอนหลับขนานอ่อนให้มึง แล้วแกล้งกอดมึงเพื่อให้ไอ้นั่นเห็น แล้วหลังจากนั้น…”
 
ผมกลืนน้ำลายลงคอ เพราะงี้สินะ พี่หมอถึงได้เข้าใจผิดใหญ่โตมโหฬารขนาดนั้น
 
“เพราะกู”
 
“เรื่องมันผ่านไปแล้ว”
 
“มึงเจ็บมากไหม”
 
“กูจำความเจ็บไม่ได้แล้วนะไผ่ มันนานมาแล้ว นานจนกูลืม มึงก็อย่าไปนึกถึงมันเลย”
 
“มึงพูดถูกฝน กูด่าว่าพี่หมอเลว เพราะใช้มึงที่ไม่เกี่ยวข้องเป็นเหยื่อ แต่กูก็ลืมไปว่าเลวกว่าเพราะเอาคนที่ไม่เกี่ยวอย่างมึงมาเป็นเหยื่อเพื่อทำให้มันโกรธ กูได้แก้แค้นสมใจ โดยลืมไปว่ามึงอาจจะเดือดร้อนไปด้วย มันเข้าใจตามที่กูต้องการว่าเรามีอะไรกัน มันถึงได้ทำแบบนั้นกับมึงเพื่อแก้แค้นกูกลับบ้าง เพราะกู”
 
“กูว่าเปลี่ยนชื่อมึงเป็นนายเพราะกูดีไหม”
 
“ห่า กูจะดราม่า”
 
“พอยัง”
 
มันกัดกรามแน่น มองผมด้วยสายตาว่ายังไม่พอ ขอโทษตัวเองให้มากกว่านี้หน่อย
 
“กูขี้เกียจฟัง ไปทำรายงานแล้วใส่กระดูกงูมาให้กูอ่านดีกว่าป่ะมึง”
 
มันผลักหน้าผากผมจนหน้าผมหงายเงิบไปด้านหลัง ปาดน้ำตาอีกรอบ
 
“กูบอกมันว่ากูจะเอามันเข้าคุก มันก็บอกกูว่ามึงไม่มีทางยอมแน่ ๆ กูเลยมั่นใจว่ามันต้องมีอะไรที่ทำให้มันถือไพ่เหนือกว่า ถ้าไม่ใช่เพราะมันมีอะไรเอาไว้แบล็คเมล์มึง ก็แปลว่า มึงต้องรู้สึกอะไรกับมัน”
 
ผมร้อนผ่าวไปทั่วทั้งหน้า ถูกทั้งสองข้อเลยมึง แต่เรื่องไรจะยอมรับวะ
 
“มึงลืมอีกข้อไปแล้วรึไง”
 
“อะไร”
 
“เขาไม่ได้แบล็คเมล์อะไรกูทั้งนั้น และกูก็ไม่ได้รู้สึกอะไรกับพี่หมอด้วย แต่กูหน้าบาง กูไม่อยากถูกสังคมตราหน้าว่าถูกผู้ชายด้วยกันข่มขืนหรอกนะ กูห่วงพ่อห่วงแม่ พี่สาว ญาติ ๆ กูอีก พี่หมอรู้ถึงข้อนี้แหละถึงได้มั่นอกมั่นใจว่ากูไม่เอาเรื่องแน่ ๆ”
 
มันจ้องตาผมเขม็ง
 
“จริง ๆ มันก็พูดเหมือนกัน แต่กูคิดว่ามันไม่มีน้ำหนักมากพอ”
 
ผมถอนหายใจแรง
 
“สำหรับมึงอาจไม่ แต่สำหรับกูไม่ใช่ อีกอย่างนะไผ่ พี่สาวกูป่วย จิตใจเขาไม่ได้แข็งแกร่งเหมือนมึง แค่ความรู้สึกของพี่สาว ต่อให้โดนอีกกี่สิบพี่หมอข่มขืน แต่ถ้ามันทำให้พี่กูไม่ต้องเจอกับเรื่องเลวร้าย กูก็ยอม”
 
“กูขอโทษ”
 
“พอล่ะ กูอิ่มคำขอโทษมึงฉิบหาย มึงป้อนมาม่าให้กูแดกจนเต็มกระเพาะอิ่มไปยันชาติหน้า”
 
มันหัวเราะหึ ๆ รวมผมเข้าไปกอดอีก
 
“มึงพูดคำว่าขอโทษอีกคำกูถีบ”
ผมรีบเบรกมันไว้ก่อน
 
“ขอบคุณนะ”
แต่สิ่งที่มันพูด ทำเอาผมกระพริบตาปริบ ๆ เลย
 
“มึงคือเพื่อนที่แสนดีที่สุดที่กูเคยเจอในชีวิต”
 
“นั่นเพราะมึงมันวาสนาน้อย เพื่อนเลยไม่อยากคบ”
 
มันกอดผมแน่นจนผมร้องแอร๊ก
 
“จำไว้เลยนะฝน ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้น กูจะรักและปกป้องมึงจนมึงตาย แล้วจะตายแทนมึงด้วยคอยดู”
 
ผมโบกหัวมันไปที
 
“น้ำเน่าล่ะมึง ดูหนังจีนมากไปป่ะ”
 
“กูพูดจริง”
 
ผมมองตามัน
 
“งั้นกูจะรับความหวังดีนั้นไว้”
 
มันจับมือผมไว้ จ้องลึกเข้ามาในดวงตา
 
“กูขอ..”
ผมจะง้างเท้าใส่มัน มันยิ้มนิด ๆ เหล่มองเท้าผม
 
“ขอ…” ผมง้างสูงขึ้นอีก
 
“ขอหอมแก้มมึงสักฟอด มึงโคตรเป็นเพื่อนที่น่ารักของกูเลย”
แล้วมันก็หอมแก้มลงมาฟอดใหญ่
 
“แหยะแหยงไอ้เชี่ยไผ่ ปล่อยกูว์วววว”
พอมันมีสติก็กลับมาเป็นไอ้ไผ่ของผมคนเดิม
























“อยู่ค้างกับกูก่อนไหม กูยังไม่อยากให้มึงกลับบ้านตอนนี้ กูกลัวมึงเห็นหน้าพี่หมอแล้วทนไม่ไหว หยิบมีดมาเสียบพุงกันเองแล้วไม่มีใครรู้เห็น”
 
มันโบกหัวผมรอบหนึ่งเบา ๆ
 
ทำไมชอบโบกหัวกูจัง(ได้ข่าวว่ามึงก็ชอบทำ = =)
 
“กูไม่ทำหรอก กูบอกแล้วไงว่าจะไม่ทำให้มึงเดือดร้อนอีก”
 
“สัญญาแล้วนะ”
 
“อื้ม”
 
ผมยิ้ม แต่ผมก็ยังยืนยันไม่ให้มันกลับบ้านอยู่ดี ผมเป็นห่วงมันครับไอ้นี่ยิ่งรักแรงหวงแรง ฆ่าได้หยามไม่ได้ จนในที่สุด มันก็ยอมทำตามคำขอร้องของผมนอนด้วยกันอีกคืน
 
พี่ฟ้าพยายามถามเรื่องที่เกิดขึ้น พวกเราก็บอกว่าไม่มีอะไร แค่พี่น้องทะเลาะกันธรรมดา พี่ฟ้าดูจะกังขาไม่น้อย แต่ถามกี่รอบ ๆ พวกผมก็ยืนยันว่าพี่น้องทะเลาะกันจริง ๆ(เรื่องธรรมดามากสำหรับผู้ชาย) พี่ฟ้าเลยยอมแพ้ไม่ถามต่อ
 
เราสองคนนอนกอดกันบนเตียง อย่าคิดลึกครับ กอดกันในฐานะเพื่อนเฉย ๆ สำหรับผมมีมันอยู่ ผมรู้สึกอบอุ่น ส่วนมันก็อยากทำหน้าที่ปกป้องในสิ่งที่มันเคยทำผิดพลาดมาแล้ว มันลูบหัวผมเบา ๆ
 
“มันเรียกมึงออกไปบ่อยแค่ไหน”

ผมนิ่งไปกับคำถามนั้น
 
“ลำบากใจก็ไม่ต้องตอบก็ได้ กูขอโทษถ้าทำให้มึงรู้สึกไม่ดี”
มันกระชับกอดผมแน่นขึ้น ผมส่ายหัวไปมา
 
“ไม่บ่อยหรอก ส่วนมากจะหลังจากมึงปีนเกลียวพี่มันหนัก ๆ มากกว่า มีเรื่องกับมึงทีไรมาลงกับกูทุกที”
 
มันกระชับกอดผมแน่นขึ้น
 
“ขอโทษ/ขอโทษ”
ผมพูดพร้อมมันอย่างรู้ทัน
 
“กูเบื่อนะ ใช้คำอื่นบ้าง อย่างซอรี่อะไรอย่างเนี่ย หรือเปลี่ยนเป็นบ้านพร้อมที่ดินเป็นค่าทำขวัญกูก็ได้”
 
มันหัวเราะหึ ๆ เกยคางไว้กับหัวผม กดเบา ๆ จนผมต้องย่นหัวลงไปตามแรงกดนั้น ผมโหม่งคางมัน จนหน้ามันแหงน มันหัวเราะ กดลงมาในตำแหน่งเดิม
 
ผมนอนนิ่ง ดมกลิ่มหน้าอกมัน ความใกล้ชิดติดเนื้อติดหนังระดับนี้ ไม่ได้ทำให้ผมรู้สึกตื่นเต้นหรือซู่ซ่าอะไรเลย มันไม่เหมือนกับตอนอยู่กับพี่หมอ แค่รู้ว่าอยู่ใกล้ ๆ คนนั้นแม้จะแค่ไม่กี่เมตร ก็ทำให้ผมตื่นเต้นแล้ว ยิ่งได้ใกล้ชิดสัมผัสผิวเนื้อกัน ผมยิ่งรู้สึกร้อนเหมือนร่างกายจะละลายให้ได้ หัวใจก็เต้นแรงอีกต่างหาก
 
“กูไม่รู้ว่ากูจะเข้าหน้ามันติดไหม แต่กูจะพยายาม”
 
“แค่นั้นก็พอ”
 
“แน่ใจนะว่ามึงไม่รู้สึกอะไรกับเขา”
มันขยับหัวออกให้เห็นหน้าผมชัด ๆ เพื่อถาม ผมส่ายหน้าไปมา
 
“ไม่หรอก”
 
“มึงจะรักใครก็ได้ แต่ขอร้องล่ะ อย่ารักมันเลย”
 
“ทำไม”
ผมจ้องตาถาม
 
“เพราะมันเคยทำแบบนั้นกับมึงมาก่อน”
 
ผมพยักหน้าเข้าใจ แต่ไม่ได้รับปากอะไรมันไป มันลูบหัวผมแผ่วเบา
 
อย่าว่าแต่มึงจะห้ามกูเลยไผ่ แม้แต่กูเองยังพยายามห้ามใจตัวเองเลย…


To Be Con...

ห้ามอะไรก็ห้ามได้ แต่การหักห้ามใจไม่ให้รักหรือรักใครสักคน มันไม่ใช่เรื่องง่ายเลย

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.44 เปิดเผยความจริง {P.53}{ุ7-12-58}
เริ่มหัวข้อโดย: alt1991 ที่ 07-12-2015 15:26:59

 :เฮ้อ: :เฮ้อ: :เฮ้อ:

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.44 เปิดเผยความจริง {P.53}{ุ7-12-58}
เริ่มหัวข้อโดย: MIkz_hotaru ที่ 07-12-2015 15:27:29

เพื่อนเข้าใจกันก็ดีแล้ว
เหลือตัวปัญหายังไม่รู้เป็นไง
จะใคร ก็ปีศาจไง
 :katai1:

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.44 เปิดเผยความจริง {P.53}{ุ7-12-58}
เริ่มหัวข้อโดย: Naeon ที่ 07-12-2015 15:32:41

พี่หมอจะรู้ความจริงเมื่อไหร่หนออออ

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.44 เปิดเผยความจริง {P.53}{ุ7-12-58}
เริ่มหัวข้อโดย: evilheart ที่ 07-12-2015 15:33:06

ไผ่...เพื่อนเลือกทางเดินเองได้

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.44 เปิดเผยความจริง {P.53}{ุ7-12-58}
เริ่มหัวข้อโดย: neno.jann ที่ 07-12-2015 15:36:46

เกลียดคำว่า 'ทูบีคอน' จังเลยค่ะ 5555 ในที่สุดไผ่ก็เข้าใจสักที  :katai1: ต่อไปก็เหลือแต่อิพี่หมดกับหนูน้ำฝน ขอให้เข้าใจกันเร็วๆสักที เฮ้อออออ คงต้องรอให้ไผ่ระเบิดอารมณ์เล่าความจริง น้ำฝนหนีไปสุดขอบโลก อิพี่หมอถึงจะหายง่าวเนอะ  :hao3: รักคนแต่ง สู้ๆค่า  :กอด1:

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.44 เปิดเผยความจริง {P.53}{ุ7-12-58}
เริ่มหัวข้อโดย: บูมเบส ที่ 07-12-2015 15:39:14

ฟิได้เวลากลับมาใช้ชีวิตให้คุ้มค่าเถอะอดีตช่างมันไปเถอะเริ่มต้นก้บคนอื่นที่ดีกว่านะ

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.44 เปิดเผยความจริง {P.53}{ุ7-12-58}
เริ่มหัวข้อโดย: veeveevivien ที่ 07-12-2015 15:42:17

รักน้ำฝนก็เพราะอย่างนี้แหละ

น้ำฝน แสนดีมากกกกก

เวรย่อมระงับด้วยการไม่จองเวร

คอยดูนะ พี่หมอมันจะร้อนรนของมันเอง  :hao6: :hao6: :hao6:

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.44 เปิดเผยความจริง {P.53}{ุ7-12-58}
เริ่มหัวข้อโดย: My_yunho ที่ 07-12-2015 15:43:28

เพื่อนกับเพื่อนเคลียร์แล้ว

รอพี่หมอมาเคลียร์บ้าง

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.44 เปิดเผยความจริง {P.53}{ุ7-12-58}
เริ่มหัวข้อโดย: lizzii ที่ 07-12-2015 15:55:04

ไผ่ยอมเข้าใจดีๆ ใช่ไหม กลัวจะไปหาเรื่องพี่หมออีกจริงๆ

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.44 เปิดเผยความจริง {P.53}{ุ7-12-58}
เริ่มหัวข้อโดย: Rafael ที่ 07-12-2015 15:59:28

ที่เหลือก็แค่พี่หมอคนซึน

ขอบคุณคนเขียนนะคะ

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.44 เปิดเผยความจริง {P.53}{ุ7-12-58}
เริ่มหัวข้อโดย: Seilong2 ที่ 07-12-2015 16:10:48

รอวันพี่หมอรับกรรม  :z6: :z6:

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.44 เปิดเผยความจริง {P.53}{ุ7-12-58}
เริ่มหัวข้อโดย: ornthetime ที่ 07-12-2015 16:27:05

เอาใจช่วย พี่หมอกับน้ำฝน ต่างเริ่มรู้ใจตัวเองแล้ว 
:m25:

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.44 เปิดเผยความจริง {P.53}{ุ7-12-58}
เริ่มหัวข้อโดย: klaew ที่ 07-12-2015 16:32:11

ช้าไปละ


รักเข้าเต็มๆอ่ะ

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.44 เปิดเผยความจริง {P.53}{ุ7-12-58}
เริ่มหัวข้อโดย: maru ที่ 07-12-2015 16:51:14

ไผ่คือก่อเรื่องไม่พอ ยังไปห้ามความรู้สึกคนอื่นอีก

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.44 เปิดเผยความจริง {P.53}{ุ7-12-58}
เริ่มหัวข้อโดย: athena_tiew ที่ 07-12-2015 16:56:25

อยากให้น้ำฝนหายตัวไปจากพี่หมอสักพักจังค่ะ อยากเห็นพี่หมอคลั่ง หมอกำลังจะยอมรับใจตัวเองแล้ว ถ้าอยู่ๆน้ำฝนหายไปจะทำยังไง

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.44 เปิดเผยความจริง {P.53}{ุ7-12-58}
เริ่มหัวข้อโดย: mild-dy ที่ 07-12-2015 16:56:44

 :pig4: :pig4:

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.44 เปิดเผยความจริง {P.53}{ุ7-12-58}
เริ่มหัวข้อโดย: painture ที่ 07-12-2015 16:58:15

รักน้ำฝน เมนฝน
ชิ อิพี่หมอ

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.44 เปิดเผยความจริง {P.53}{ุ7-12-58}
เริ่มหัวข้อโดย: mypink801 ที่ 07-12-2015 17:42:29

ชอบโมเม้นท์เพื่อนเพื่อนนี้จัง ในที่สุดก็เข้าใจกันแล้วว
เหลือแต่อิพี่หมอ ชิ

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.44 เปิดเผยความจริง {P.53}{ุ7-12-58}
เริ่มหัวข้อโดย: mukmaoY ที่ 07-12-2015 17:46:45

ถ้าไม่มีไผ่ ไม่มีไอ้หมอ ทุกอย่างในชีวิตฝนคงดีอ่ะค่ะ  :z3:

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.44 เปิดเผยความจริง {P.53}{ุ7-12-58}
เริ่มหัวข้อโดย: threetanz ที่ 07-12-2015 17:54:43

ทางน้ำฝนหลงพี่หมอเรียบร้อย
ก็เหลือแต่พี่หมอเนี่ยละ เมื่อไหร่จะยอมรับใจตัวเองน้อ

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.44 เปิดเผยความจริง {P.53}{ุ7-12-58}
เริ่มหัวข้อโดย: shoi_toei ที่ 07-12-2015 18:28:49

รอดูตอนพี่หมอเงิบบบ

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.44 เปิดเผยความจริง {P.53}{ุ7-12-58}
เริ่มหัวข้อโดย: PetitDragon ที่ 07-12-2015 18:56:20

คราวพี่หมอแล้วล่ะ  :m16:

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.44 เปิดเผยความจริง {P.53}{ุ7-12-58}
เริ่มหัวข้อโดย: ่jum ที่ 07-12-2015 18:57:06

ไผ่มันเข้าใจได้ก็ดี เรื่องราวความขัดแย้งระหว่างพี่น้องจะได้เบาลง

อย่างน้อยไผ่มันจะได้เลิกอ้อนตีนพี่หมอมัน

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.44 เปิดเผยความจริง {P.53}{ุ7-12-58}
เริ่มหัวข้อโดย: Bellze12 ที่ 07-12-2015 20:11:32

น่าจะห้ามไม่ทันแล้วนะ

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.44 เปิดเผยความจริง {P.53}{ุ7-12-58}
เริ่มหัวข้อโดย: ▶August5th◀ ที่ 07-12-2015 20:26:54

ฝนอย่าพยายามห้ามใจตัวเองเลย ในเมื่อรู้สึกไปแล้ว

อ๊ากกกกก เขิล 5555+



รอตอนหน้าๆ มาไวๆนะ อยากรู้ทางฝั่งพี่หมอบ้าง

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.44 เปิดเผยความจริง {P.53}{ุ7-12-58}
เริ่มหัวข้อโดย: ่patsaporn ที่ 07-12-2015 20:53:07

น้ำฝนก็เหมือนสายฝนเย็นๆ อย่างที่คนเขียนเคยบอก ทำให้ทุกคนสบายใจ ฝนเป็นที่เสียหายสุดกลับบอกให้ไผ่หายโมโห
นายเอกแสนดีมาก ถ้าพี่หมอจะคิดสักนิดตัวเองก็ทำเวรทำกรรมกับฝนไว้มากนะ หันมาทำดีได้แล้วค่ะ พูดให้เข้าใจค่ะพี่
ต่อไปพี่หมอจะเหลือไรขู่ รูปสินะ เฮ้อ เลิกทำทีเหอะตาคนปากแข็ง ไผ่ก็อย่าไปบังคับใจฝนเลย ปล่อยฝนคิดเอง

ขอบคุณค่ะ

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.44 เปิดเผยความจริง {P.53}{ุ7-12-58}
เริ่มหัวข้อโดย: natsikijang ที่ 07-12-2015 21:20:01

ฝนนี่โคตรนายเอ๊กนายเอกเลยอ่ะ ใจดีให้อภัย แล้วยังเผลอไปหลงรักซาตานอย่างพี่หมอมันด้วย

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.44 เปิดเผยความจริง {P.53}{ุ7-12-58}
เริ่มหัวข้อโดย: twinmonkey0311 ที่ 07-12-2015 21:30:00

ก็รักไปแล้วอ่ะเนอะจะให้ทำงัยล่ะ

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.44 เปิดเผยความจริง {P.53}{ุ7-12-58}
เริ่มหัวข้อโดย: bun ที่ 07-12-2015 21:55:11

ถึงฝนจะยอมรับว่าหวั่นไหวในตัวพี่หมอ
แต่อยากให้ฝน ลองคิดจะแก้แค้นพี่หมอ ให้พี่หมอลองเจ็บดูบ้าง
ไม่ใช่ทำให้แต่คนอื่นเจ็บฝ่ายเดียว

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.44 เปิดเผยความจริง {P.53}{ุ7-12-58}
เริ่มหัวข้อโดย: Freja ที่ 07-12-2015 22:39:09

นรกมาจากภายในตัวเองนะ
นรกของพี่หมอก็เหมือนกัน
ไม่น่าจะมาจากคนอื่น แต่มาจากภายในใจตัวเอง
ไม่รู้ว่าไผ่จะหยุดได้หรือเปล่า?
เพราะเหมือนที่ฝนว่าต้องหยุดที่ตัวเองก่อน
เรายังไม่คิดว่าไผ่จะหยุดหรือสำนึกเลย 100 เปอร์เซ็นต์
เพราะว่ามันไม่ใช่นิสัยไผ่
ขนาดเห็นปัญหาของฝนก็ยังไม่เห็นเหตุ
เห็นแต่ว่าแซมเป็นต้นเรื่อง
ทั้งๆที่ตัวเองเป็นเหตุ แซมเป็นผู้กระทำ  แล้วฝนเป็นผู้ถูกกระทำ

ถ้าแซมรู้ว่าฝนบริสุทธุิ์ เราไม่แน่ใจว่าแซมจะละอายหรือเปล่า
ถ้าละอายใจจริงก็คงต้องปล่อยฝน
ได้แต่มองแต่จับต้องไม่ได้
ฝนให้อภัยไผ่ แต่ไม่น่าที่จะอภัยให้แซม
อีก 60 กว่าตอน สินะ

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.44 เปิดเผยความจริง {P.53}{ุ7-12-58}
เริ่มหัวข้อโดย: Ra_rena~* ที่ 07-12-2015 23:02:32

น้ำฝนดี๊ดี :katai2-1: รออ่านของพี่หมอค่า~

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.44 เปิดเผยความจริง {P.53}{ุ7-12-58}
เริ่มหัวข้อโดย: liza sarin ที่ 07-12-2015 23:11:44

รักไปแล้ว

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.44 เปิดเผยความจริง {P.53}{ุ7-12-58}
เริ่มหัวข้อโดย: ดวงตะวัน ที่ 07-12-2015 23:33:08

ไผ่ทำถูกแล้ว แก้แค้นกันไปมาคนที่เจ็บปวดก็คือฝน ฝนเข้มแข็งกว่าที่ไผ่คิดไว้มาก พี่หมอจะหาทางออกยังไงในเมื่อฝนเองก็ยังไม่กล้ายอมรับทั้งๆที่รู้ใจตัวเองดี

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.44 เปิดเผยความจริง {P.53}{ุ7-12-58}
เริ่มหัวข้อโดย: Apple_matinie ที่ 08-12-2015 00:02:16

พี่หมอเอ่ยยยย
จะเแาไงต่อล่ะที่นี้

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.44 เปิดเผยความจริง {P.53}{ุ7-12-58}
เริ่มหัวข้อโดย: Baitaew ที่ 08-12-2015 01:03:43

ทั้งฝน ทั้งพี่หมอ ห้ามตัวเองไม่ทันแล้ววววววว

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.44 เปิดเผยความจริง {P.53}{ุ7-12-58}
เริ่มหัวข้อโดย: PHA_ ที่ 08-12-2015 01:49:29

ไผ่นี่วันนาบีแรงมาก
รำมาก รำไผ่ที่สุดในเรื่อง
อิพี่หมอจะโง่จะไม่เข้าใจตัวเองยังพอทน
มันเป็นพระเอกซึนๆที่ทำเพราะแก้แค้น
แต่อิไผ่นี่เข้าขั้นนิสัยเสียแรงๆ
จะเอานู่นเอานี่จากคนอื่น
ก่อนทำล่ะไม่คิด พอผิดก็มาร้องไห้ๆขอโทษๆ
ละมันเอาคืนมาได้มั้ย
ละเห็นแววเบาๆว่านี่ไม่ได้ดีขึ้นเลย
พอเกิดเรื่องไรอีกก็จะทำแบบเดิม
ไม่มีความเป็นผู้ใหญ่เลย
เราเป็นฟ้าต่อให้ชอบแค่ไหนเราก็ไม่เอา
คนแบบนี้ดูแลใครไม่ได้ เอาแต่ตัวเอง
สงสารฝน ฝนนี่คนแกร่งของจริง
แต่ทำอะไรยาก อยู่ตรงกลางระหว่างสองคนบ้า กะพี่สาวที่ไม่รู้ไรเลย
ฝนจะต้องสู้  วันนึงหนูจะชนะ ละพี่หมอจะต้องายบแทบเท้าหนู
รอวันอิพี่หมอดิ้นพล่าน
หึหึ
กอดคนเขียน ขอบคุณมากนะคะมาบ่อยๆน้าาา

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.44 เปิดเผยความจริง {P.53}{ุ7-12-58}
เริ่มหัวข้อโดย: Mouse2U ที่ 08-12-2015 02:02:58

ไม่ใช่แค่พยายามนะคะไผ่ แต่ไผ่ต้องทำให้ได้ด้วยค่ะ เพื่อฝน เพื่อคุณพ่อคุณแม่ ท่องไว้นะคะ

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.44 เปิดเผยความจริง {P.53}{ุ7-12-58}
เริ่มหัวข้อโดย: sosi ที่ 08-12-2015 11:21:34

ฝนหลบไปพักใจสักพักนะ
พี่หมอให้ทรมานบ้างนะ.

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.44 เปิดเผยความจริง {P.53}{ุ7-12-58}
เริ่มหัวข้อโดย: sosi ที่ 08-12-2015 12:42:54

ฝนหลบไปพักใจสักพักนะ :mew2:
พี่หมอให้ทรมานบ้างนะ.

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.44 เปิดเผยความจริง {P.53}{ุ7-12-58}
เริ่มหัวข้อโดย: ♥♥ดอกช่อบานสะพรั่ง♥♥ ที่ 08-12-2015 13:09:40

เฮ้อ สู้ต่อไป

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.44 เปิดเผยความจริง {P.53}{ุ7-12-58}
เริ่มหัวข้อโดย: SOMCHAREE ที่ 08-12-2015 15:09:14

เป็นเพื่อนที่น่ารักมากอ่ะ ไผ่ฝน นี่ถ้าไม่มีพี่หมอเค้าเชียร์ไผ่จริงๆนะ 555

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.44 เปิดเผยความจริง {P.53}{ุ7-12-58}
เริ่มหัวข้อโดย: Ginny Jinny ที่ 08-12-2015 15:42:00

ฝนรู้ตัวแล้วว่ารักพี่หมอ แล้วพี่หมอละ.. :เฮ้อ: เมื่อไหร่จะรู้ใจตัวเอง

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.44 เปิดเผยความจริง {P.53}{ุ7-12-58}
เริ่มหัวข้อโดย: GBlk ที่ 08-12-2015 18:22:33

ติดตาม

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.44 เปิดเผยความจริง {P.53}{ุ7-12-58}
เริ่มหัวข้อโดย: SiHong ที่ 08-12-2015 20:03:12

แล้วพี่หมอจะเอาไงนะ

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.44 เปิดเผยความจริง {P.53}{ุ7-12-58}
เริ่มหัวข้อโดย: mystery Y ที่ 08-12-2015 23:11:33

จะห้ามได้เหร๊อ~

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.45 จบ..แต่ไม่จบ {P.55}{ุ9-12-58}
เริ่มหัวข้อโดย: memew ที่ 09-12-2015 19:22:24

Chapter : 45 : จบ...แต่ไม่จบ
[พี่หมอ...♡]
♡
♡

 
วันนี้ไผ่มันไม่กลับบ้าน ถึงจะมั่นใจขนาดไหน ผมก็แอบหวั่น ๆ อยู่เหมือนกันว่าบางทีน้ำฝนอาจเปลี่ยนใจเอาเรื่องผมก็ได้ ผ่านไปหนึ่งคืนโดยที่ผมไม่ได้ส่งเมสเสจหรือโทรหามันเลย นนท์มันแทบจะโทรหาทุกสองชั่วโมงเพื่อเช็กความเป็นไป
 
วันอาทิตย์ผมเข้าเวรเช้าเหมือนเดิม เลิกงานก็กลับบ้าน ผมเลี้ยวรถเข้าบ้าน ปิดประตูก้าวลงจากรถ ชะงักเท้ามองรถมอเตอร์ไซค์ของไผ่
 
มันคงกลับมาแล้ว…
 
ผมสูดลมหายใจเข้าปอดลึก เพราะไม่รู้ว่ามันจะดักต่อยผมอีกรอบหรือเปล่า พอเข้าไปก็เห็นมันนั่งอยู่ตรงบันไดขั้นที่สอง ขวางทางเป็นจระเข้เลย มันนั่งกางขาประสานมือค้ำศอกไว้บนเข่า สายตาวาวโรจน์จนเห็นได้ชัด
 
ถ้ามันซ่อนปืนหรือมีดมาจิ้มพุงผม ผมก็เชื่อว่ามันทำได้ตอนนี้ ผมถอดรองเท้าเก็บ ก้าวเข้าไปภายในบ้าน เดินช้า ๆ ตรงไปเผชิญหน้ากับมัน มันยังนั่งนิ่งอยู่ที่เดิม สายตาไม่ละไปจากดวงตาผม
 
“กูมีเรื่องจะคุยกับมึง”
 
“ไงฉันก็เป็นพี่นะไผ่ เรียกให้เกียรติกันหน่อย”
 
“กูอยากให้มึงเลิกยุ่งกับน้ำฝนในทุกกรณี”
มันไม่ฟังสิ่งที่ผมพูดเลย ผมก็ไม่ว่าอะไร ขี้เกียจจะต่อล้อต่อเถียงด้วย
 
“อย่ามาบังคับขู่เข็ญอะไรฝนอีก ฝนมันไม่เอาเรื่องอย่างที่มึงคาดเดาไว้ ไม่ใช่กูไม่อยากทำ แต่แค่ต้องการทำตามสิ่งที่ฝนต้องการเท่านั้น มันไม่มีส่วนเกี่ยวข้องอะไรกับเรื่องของเรา ห้ามเอามันมาเกี่ยวข้องอีก”
 
“ก็ได้”
ผมตอบรับง่าย ๆ มันอึ้งไป คงไม่คิดว่าผมจะตอบรับง่าย ๆ แบบนี้ แน่ละ ผมเตรียมคำตอบไว้ก่อนล่วงหน้าแล้วนี่
 
มันลุกขึ้นยืนเผชิญหน้า
 
“มึงสัญญากับกูไหม ว่าจะไม่เอาฝนมาแก้แค้นกันอีก”
 
“ได้ ฉันสัญญา”
 
ดวงตามันฉายแววยินดี
 
“แล้วก็สัญญาด้วยว่าจะไม่ยุ่งกับฝนอีก”
 
ผมคลี่ยิ้มเยือกเย็น
 
“ฉันสัญญาว่าจะไม่เอาฝนมาเกี่ยวข้องกับเรื่องความบาดหมางของเราอีก แต่ไม่สัญญาเรื่องยุ่งเกี่ยวกับฝนเป็นการส่วนตัว”
 
“มึง!!”
 มันกระชากจับคอเสื้อผมไว้
 
“อย่ามายุ่งกับเพื่อนกู!!”
 
“คงไม่ได้หรอก”
ผมค่อย ๆ ดึงเสื้อตัวเองออก
 
“เพราะฉันถูกใจน้ำฝนเป็นการส่วนตัว และอยากได้เขามาครอบครอง ต่อให้ต้องแย่งมาจากนายก็ตาม”
ผมมองมันตาวาว มันมองผมกลับด้วยสายตาแบบเดียวกัน
 
“ถ้ากูปล่อยให้มึงคบกับฝนได้ แปลว่ากูมีแต่ร่างที่ไร้วิญญาณเท่านั้น ฝนจะคบกับใครได้ทั้งโลก ยกเว้นมึง”
มันประกาศก้อง ผมยกยิ้ม
 
“ก็ลองดูสิ”
ผมผลักมันออกห่าง ก้าวขึ้นบันไดไป พอถึงขั้นสุดท้าย ผมหันกลับไปมอง มันยังยืนนิ่งอยู่ที่เดิม กำหมัดแน่น มองผมตาวาว
 
ผมยังยืนยันคำเดิมว่าชาตินี้ทั้งชาติ ผมกับมันไม่มีทางญาติดีกันได้แน่ ๆ

























“อย่าลีลา เล่ามาเร็ว ๆ แซม”
เพื่อนผมเร่ง ผมหัวเราะหึ ๆ ผ่านโทรศัพท์
 
“เพื่อนแกยังไม่ตาย พวกมันยอมความ ฝนไม่เอาเรื่อง ไผ่มันก็ไม่เอาเรื่องอะไร และสัญญากันแล้วว่าจะไม่เอาฝนมาเกี่ยวข้องในความขัดแย้งของเราสองคน”
 
“แปลว่าแกจะเลิกยุ่งกับน้ำฝน”
 
“เปล่า”
 
“อ้าว”
 
“ฉันจะไม่เอาน้ำฝนมาเป็นเรื่องบาดหมางระหว่างฉันกับไผ่ แต่จะแย่งน้ำฝนมาเป็นของตัวเองเป็นการส่วนตัว”
 
“เฮ้ย เอาจริงเหรอวะ”
 
“อื้อ”
มันนิ่งไป คงกำลังช็อก
 
“แล้วเมื่อไหร่ปัญหาระหว่างแกกับน้องแกจะคลี่คลายว้า จบจากเรื่องส่วนตัวมาเป็นแย่งคนรักกันอีก ไงแกก็ผิด เพราะคิดแย่งของของเขา”
 
“ฉันยอมผิด”
 
“แกนี่น้า ยอมรับแล้วใช่ไหมว่าแกรักเด็กนั่น”
 
“ไม่”
 
“อ้าว”
 
“ให้เรียกว่ารักคงไม่ใช่ แต่ถูกใจล่ะก็ยอมรับ”
 
“ไอ้ปากแข็ง”
 
ผมไม่พูดอะไรต่อ
 
“เอ้อ ๆ เอาไงก็ตามใจแกละกัน แต่ระวังเอาไว้หน่อย กลัวไผ่มันจะโกรธจัดจนเอาปืนมาไล่ยิงแกล่ะยุ่งแน่”
ผมหัวเราะหึ ๆ
 
“มันไม่กล้าหรอก”
 
“อย่าเพิ่งชะล่าใจไป ดูจากที่เคยเจอแล้ว สำหรับเด็กนั่นเพื่อคนรักล่ะก็ มันทุ่มเทสุด ๆ ไปเลย ถ้าแกไม่คิดจะรักอย่าไปพรากเขาออกจากกันดีกว่า มันไม่ดี อย่างน้อยถ้าไม่สงสารไผ่ ก็สงสารคนที่ไม่รู้อิโหน่อิเหน่อย่างฝนดีกว่า” 
 
ผมนิ่งคิด
 
“ฉันไม่คิดจะเล่นบทพระเอกนะนนท์ ฉันเล่นบทผู้ร้าย คนเห็นแก่ตัว โรคจิต ปีศาจ ถ้าจะให้คำนิยามอะไรฉันอีกสำหรับเรื่องนี้ฉันก็ยอม”
 
“ยอมแพ้แกเลย แล้วฟ้าล่ะ ถ้าแกคิดจะแย่งฝนมาจากไผ่ แล้วฟ้าล่ะ”
 
ผมนิ่งงันไปกับคำถามนี้
 
“ไม่รู้”
 
“แค่นี้แกน่าจะตอบคำถามที่ฉันเคยถามไปได้แล้วนะ”
 
“อะไร”
 
“แกรักน้ำฝนเข้าให้แล้ว การที่แกตัดสินใจแย่งน้ำฝนมาจากไผ่ นั่นหมายถึงแกพร้อมใจจะเสียฟ้าไปแล้วเหมือนกัน”
 
ผมยืนนิ่งรับฟัง
 
จริงสินะ ตั้งแต่เหตุการณ์ครั้งนั้น ในหัวผมแทบจะไม่มีฟ้าเข้ามาให้วุ่นวายใจเลย มีแต่เรื่องของฝนกับไผ่เท่านั้น
 
โดยเฉพาะฝน…
 
“ให้เวลาเป็นเครื่องตัดสินดีกว่า”
 
มันถอนหายใจแรง
 
“ตามใจแกละกัน ขี้เกียจยุ่งด้วยแล้ว”
 
ผมหัวเราะหึ ๆ วางสายจากมันไป
 
 
เมื่อวานไม่ได้ติดต่อฝนเลย ผมยืนนิ่ง คิดอยู่ว่าจะโทรไปหามันหรือว่าคุยกับมันทางไลน์ดี สุดท้ายผมก็เลือกไลน์
 
‘หลับรึยัง’
ผมกดส่งไป
 
‘ยัง’
มันตอบกลับมาสั้น ๆ หลังจากนั้นไม่กี่วินาที
 
‘อยู่กับใคร’
 
‘กับตัวเอง’
มันรวนกลับ ถ้าเป็นไผ่ผมคงเท้ากระตุก แต่สำหรับฝนกลับทำให้ผมยิ้มได้มากกว่า
 
‘พี่หมอ ผมมีเรื่องจะถาม’
 
‘ว่า…’
 
‘พี่สัญญาว่าจะเลิกมีเรื่องกับไผ่แล้วใช่ไหม’
หึ ไผ่คงเล่าให้ฟัง
 
‘ไผ่เล่าให้ฟังแค่ไหน’
 ผมถามกลับบ้าง
 
‘มันบอกว่าพี่จะเลิกเอาผมมาเป็นเครื่องมือระหว่างพี่กับมันแล้ว’
 
‘แค่นั้น?’
 
‘ใช่ หรือว่ามีอะไรมากกว่านี้’
มันถามกลับ ผมยกยิ้ม
 
‘ไม่มีอะไร คิดว่ามันจะใส่ร้ายอะไรฉันอีก ฉันไม่เคยหาเรื่องไผ่ก่อนนะ ถ้าทางนู้นไม่รวนมา ฉันก็จะไม่ยุ่ง’
 
‘ถ้างั้น แปลว่าพี่จะเลิกเอาผมเป็นเครื่องมือแก้แค้นไผ่แล้ว’
 
‘ใช่’
 
‘ขอบคุณ งั้นผมขอภาพถ่ายที่พี่มีทั้งหมด รวมถึงลบทุกภาพที่พี่มีในคอมด้วย’
 
‘อันนั้นคงไม่ได้’
 
‘ก็ไหนพี่สัญญาแล้ว’
 
‘ฉันสัญญาว่าจะไม่ใช้นายเป็นเครื่องมือแก้แค้นระหว่างฉันกับไผ่ แต่เรื่องรูปถ่ายมันคนกรณี’
 
‘พี่จะเก็บไว้ทำไม ก็ในเมื่อพี่จะเลิกยุ่งกับผมแล้ว ขอผมเถอะ ผมต้องการทำลายทิ้ง’
 
‘ฉันจะไม่ใช้ภาพถ่ายนั้นมาเป็นเครื่องมือแก้แค้นระหว่างฉันกับไผ่ แต่จะใช้ภาพถ่ายนั้นบังคับให้นายทำตามที่ฉันสั่งต่อไป’
 
‘พี่หมอ!!!’
 
‘พี่มันโรคจิตที่สุด’
 
‘ใช่ เพราะงั้นนายต้องทำตามสิ่งที่ฉันต้องการทุกอย่าง’
 
‘สารเลว’
 
‘ขอบคุณที่ชม’
ผมหัวเราะหึ ๆ นึกภาพออกเลยว่าฝนจะกระฟัดกระเฟียดขนาดไหน
 
‘อื้มว่าแต่คิดถึงนายจัง คืนก่อนนายน่ารักมาก เรียกหาฉัน กอดฉันก่อน แถมยังเรียกร้องให้ฉันกอดแรง ๆ อีกต่างหาก’
ผมยั่วมันต่อ
 
‘ผมเมา’
 
‘เขาบอกคนเมาจะทำในสิ่งที่ในเวลาปกติอยากทำแต่ไม่ทำ งั้นก็แปลว่า..’
 
‘ผมเกลียดพี่’
 
ผมหัวเราะหึ ๆ
 
‘นอนหลับฝันดี ฝันถึงฉันด้วย’
 
‘ไม่มีทาง’
ผมไม่ได้ตอบกลับอะไรพอ ๆ กับฝั่งตรงข้ามที่เงียบไป ผมวางมือถือลง ยิ้มอย่างสุขใจ
 
ทำไมการแกล้งคน ถึงทำให้รู้สึกมีความสุขขนาดนี้นะ
 
 
To be Con..
#พี่หมอโรคจิต = = ; ด่าไปก็เท่านั้น ไม่สำนึกหรอกคนนี้ โธ่น้ำฝนของมี๊ มามะ มาซบอกแบน ๆ ของมี๊ดีกว่า กางแขนกว้าง ห่อปากเตรียมจูบรับขวัญ
ตัวอย่างตอนต่อไป ทาสแค้น {พี่หมอน้ำฝน} 46 : วีดีโอคอล [น้ำฝน]
“พอยังหนาวแล้ว”
พี่หมอหัวเราะหึ ๆ พยักหน้ามาทางผมอีกรอบ
“ขึ้นไปบนที่นอน เอากล้องไปวางไว้แถว ๆ ปลายเท้า แล้วช่วยตัวเองให้ฉันดูหน่อย”
“โรคจิตน่าพี่!!”
“ทำตามนั้น”
“ไม่!”
“เลือกเอาว่าจะทำให้ฉันดูตอนนี้หรือจะให้ฉันไปรับมาทำด้วยตัวเองที่บ้าน”
#หมอโรคจิต -,.- ตอนหน้า NC เบา ๆ

อย่าลืมติดแท็ก #พี่หมอน้ำฝน หรือ #ทาสแค้น เมื่อพูดคุยถึงเรื่องนี้ในทวิตนะค่าา >///<


เจอคำผิดสะกิดด้วยน้าาา

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.45 จบ..แต่ไม่จบ {P.55}{ุ9-12-58}
เริ่มหัวข้อโดย: ่jum ที่ 09-12-2015 19:32:39

 :z13: จิ้ม จิ้ม

กรี๊ดดดดดด พี่หมอโรคจิต // ด่าแต่แอบเขิน  :o8:

NC ไม่ต้องเบาก็ได้ คนอ่านสายหื่น  :hao7:

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.45 จบ..แต่ไม่จบ {P.55}{ุ9-12-58}
เริ่มหัวข้อโดย: My_yunho ที่ 09-12-2015 19:43:33

พี่หมอจิตมากๆๆๆ :ling1:

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.45 จบ..แต่ไม่จบ {P.55}{ุ9-12-58}
เริ่มหัวข้อโดย: lizzii ที่ 09-12-2015 19:53:27

หมอยังไม่รู้อีกหรอว่าฝนกะไผ่เป็นเพื่อนกันเฉยๆ อ่ะ

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.45 จบ..แต่ไม่จบ {P.55}{ุ9-12-58}
เริ่มหัวข้อโดย: ♠DekDoy♠ ที่ 09-12-2015 20:05:00

ถ้าหมอจะโง่และซึนขนาดนี้นะ

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.45 จบ..แต่ไม่จบ {P.55}{ุ9-12-58}
เริ่มหัวข้อโดย: painture ที่ 09-12-2015 20:08:14

อิพี่หมอ

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.45 จบ..แต่ไม่จบ {P.55}{ุ9-12-58}
เริ่มหัวข้อโดย: SiHong ที่ 09-12-2015 20:12:02

ตอนต่อไป แบบ......... :hao6:

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.45 จบ..แต่ไม่จบ {P.55}{ุ9-12-58}
เริ่มหัวข้อโดย: Bellze12 ที่ 09-12-2015 20:13:35

อดใจรอตอนต่อไป

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.45 จบ..แต่ไม่จบ {P.55}{ุ9-12-58}
เริ่มหัวข้อโดย: evilheart ที่ 09-12-2015 20:13:41

 :z6: ถีบพี่หมอสักที

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.45 จบ..แต่ไม่จบ {P.55}{ุ9-12-58}
เริ่มหัวข้อโดย: Mouse2U ที่ 09-12-2015 20:40:07

เจ้าเล่ห์แสนกลที่สุดเลยค่ะพี่หมอ

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.45 จบ..แต่ไม่จบ {P.55}{ุ9-12-58}
เริ่มหัวข้อโดย: mypink801 ที่ 09-12-2015 20:48:08

อิพี่หมอรู้ตัวก็ดีว่าพี่น่ะเป็นปีศาจไม่ใช่พระเอก! ชิ
โรคจิตจริงๆ รักฝนก็รีบบอกเถอะ

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.45 จบ..แต่ไม่จบ {P.55}{ุ9-12-58}
เริ่มหัวข้อโดย: PetitDragon ที่ 09-12-2015 20:54:13

 :z1:

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.45 จบ..แต่ไม่จบ {P.55}{ุ9-12-58}
เริ่มหัวข้อโดย: tuek ที่ 09-12-2015 20:58:54

อีพี่หมอนี่โรคจิตสุดๆๆ

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.45 จบ..แต่ไม่จบ {P.55}{ุ9-12-58}
เริ่มหัวข้อโดย: Rafael ที่ 09-12-2015 21:29:30

 :hao6:

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.45 จบ..แต่ไม่จบ {P.55}{ุ9-12-58}
เริ่มหัวข้อโดย: ▶August5th◀ ที่ 09-12-2015 21:31:00

อ๊ากกกกกกกก ทำไมมันสั้น 5555+

รอตอนหน้า ไอ่พี่หมอจิตดี ชอบ 5555

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.45 จบ..แต่ไม่จบ {P.55}{ุ9-12-58}
เริ่มหัวข้อโดย: Seilong2 ที่ 09-12-2015 21:49:26

พี่หมออาการหนัก :hao6:

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.45 จบ..แต่ไม่จบ {P.55}{ุ9-12-58}
เริ่มหัวข้อโดย: about ที่ 09-12-2015 21:53:16

 :pig4: :pig4:

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.45 จบ..แต่ไม่จบ {P.55}{ุ9-12-58}
เริ่มหัวข้อโดย: kysuperlove ที่ 09-12-2015 22:13:09

พี่หมอชักจะเกินเยียวยาแล้วอ่ะ
หงุดหงิด ทำไมแค่นี้ยังไม่เข้าใจอีกอ่ะ นี่จะไม่สำนึกอะไรเลยใช่ป่าว
อ่านแล้วเพลียใจ เหนื่อยใจแทนฝน สงสารฝนอ่ะ
ไม่ชอบพี่หมอแบบนี้เลย ดูพูดไม่รู้เรื่อง ไม่รู้อ่ะ รำคาญพี่หมอมาก.... -*-

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.45 จบ..แต่ไม่จบ {P.55}{ุ9-12-58}
เริ่มหัวข้อโดย: liza sarin ที่ 09-12-2015 22:17:17

พี่หมอโรคจิตรจริงๆ

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.45 จบ..แต่ไม่จบ {P.55}{ุ9-12-58}
เริ่มหัวข้อโดย: twinmonkey0311 ที่ 09-12-2015 22:22:05

รอตอนต่อไปด้วยใจจดจ่อ :z1:

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.45 จบ..แต่ไม่จบ {P.55}{ุ9-12-58}
เริ่มหัวข้อโดย: shoi_toei ที่ 09-12-2015 22:23:01

หมอโว้ยยยยย เข้าขั้นจิตแล้ววว เหอ เหอ

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.45 จบ..แต่ไม่จบ {P.55}{ุ9-12-58}
เริ่มหัวข้อโดย: Paparazzi ที่ 09-12-2015 22:36:44

ตอนต่อไป...อีหมอหื่นนนน

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.45 จบ..แต่ไม่จบ {P.55}{ุ9-12-58}
เริ่มหัวข้อโดย: mukmaoY ที่ 09-12-2015 22:38:56

พูดว่าฉันสนใจแก หรือไรทำนองนี้ให้ใจชื้นสักหน่อยเด้!!!

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.45 จบ..แต่ไม่จบ {P.55}{ุ9-12-58}
เริ่มหัวข้อโดย: ่patsaporn ที่ 09-12-2015 23:04:51

อย่างพี่หมอเขาเรียกกวน... อีบ้า แกล้งน้องไม่เลิก ชอบก็บอกว่าชอบดิ
อึดอัดแทนน้ำฝน

ขอบคุณค่ะ

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.45 จบ..แต่ไม่จบ {P.55}{ุ9-12-58}
เริ่มหัวข้อโดย: maykiz ที่ 09-12-2015 23:27:34

รักก็บอกดิว่ารัก

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.45 จบ..แต่ไม่จบ {P.55}{ุ9-12-58}
เริ่มหัวข้อโดย: HISY ที่ 09-12-2015 23:43:36

อิพี่หมอรักษาความโรคจิตไว้ดีเยี่ยมจริงๆ

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.45 จบ..แต่ไม่จบ {P.55}{ุ9-12-58}
เริ่มหัวข้อโดย: Ra_rena~* ที่ 09-12-2015 23:54:57

พี่หมอ ปากแข็ง แถมโรคจิตอีกตังหาก สงสารฝน  :เฮ้อ:

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.45 จบ..แต่ไม่จบ {P.55}{ุ9-12-58}
เริ่มหัวข้อโดย: yoghurtz ที่ 10-12-2015 00:47:20

ชอบก็บอกว่าชอบนะพี่หมอ
ทำเป็นรบเร้า ยาอกจีบเขาต่อก็บอก
สรุปอิพี่หมอมันไม่สะทกสะท้านเลยจริงๆ
เห้อออ
เพลียใจ
ด่ามันค่ะ ด่ามานนนนน

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.45 จบ..แต่ไม่จบ {P.55}{ุ9-12-58}
เริ่มหัวข้อโดย: ka[ze]na ที่ 10-12-2015 00:58:24

สายแข็งค่ะ....ขอแรงๆ

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.45 จบ..แต่ไม่จบ {P.55}{ุ9-12-58}
เริ่มหัวข้อโดย: JaaJaaJaaJaa ที่ 10-12-2015 01:12:47

 :z3: :z3: :z3:ขะขะขอ46ด่วน!!!!!!!!

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.45 จบ..แต่ไม่จบ {P.55}{ุ9-12-58}
เริ่มหัวข้อโดย: honey_noii ที่ 10-12-2015 01:13:25

 :laugh:อิพี่หมอ โคตรโรคจิตเลย สงสารหนูฝน

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.45 จบ..แต่ไม่จบ {P.55}{ุ9-12-58}
เริ่มหัวข้อโดย: neno.jann ที่ 10-12-2015 01:30:03

อีพี่หมอโรคจิต แต่ทำไมเราชอบ ฮาาาาา  :hao6: หันหน้าคุยกันเหอะ ทั้งไผ่ทั้งพี่หมอ บอกไปเลยว่าเป็นเพื่อนกันให้อีไผ่ยืนยัน นั่งยัน นอนยัน อีพี่หมอต้องเชื่อสักอันน่ะแหละ ตาจะได้สว่างสักที  :z3:

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.45 จบ..แต่ไม่จบ {P.55}{ุ9-12-58}
เริ่มหัวข้อโดย: SOMCHAREE ที่ 10-12-2015 02:59:18

พี่หมอโรคจิตอย่างที่ฝนว่าเลยยยยยยย  :ling1:

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.45 จบ..แต่ไม่จบ {P.55}{ุ9-12-58}
เริ่มหัวข้อโดย: MIkz_hotaru ที่ 10-12-2015 10:45:01

พี่หมอโรคจิตแค่ไหน
แต่เรารู้ฝนก็ชอบ
 :laugh:

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.45 จบ..แต่ไม่จบ {P.55}{ุ9-12-58}
เริ่มหัวข้อโดย: ben ที่ 10-12-2015 11:18:05

ไม่รู้สิ แต่รู้สึกเกลียดนิสัยดื้อด้านของพี่หมอนะ เห็นแก่ตัวอะ ยังคิดจะใช้เรื่องภาพมาขู่ รักก็บอกรัก ปากแข็งแล้วยังนิสัยแบบนี้ บอกเลยไม่ถูกโฉลก เหมาะล่ะพี่ไม่ใช่พระเอก พี่มันตัวร้าย #เลวโรคจิต ฝนก็เหมือนกัน อ่อนแอจัง รู้แหละมีใจให้ แต่ขัดขืนแบบจิงๆจังๆบ้างได้ป้ะ นี่ถูกจูบนิดเดียวก็ยอมล่ะ ฮึ๋ย!! ขัดใจทั้งพี่หมอ ทั้งฝน

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.45 จบ..แต่ไม่จบ {P.55}{ุ9-12-58}
เริ่มหัวข้อโดย: mam.nalok ที่ 10-12-2015 11:19:18

ไม่รู้อะเค้าเชียร์พี่หมออออออ(เค้าปล่าวจิตรตามอีพี่หมอนะ55555555) :z1: :z1:

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.45 จบ..แต่ไม่จบ {P.55}{ุ9-12-58}
เริ่มหัวข้อโดย: Min*Jee ที่ 10-12-2015 11:23:24

เดี๋ยวๆ แบบนี้แล้วเมื่อไหร่ฝนจะเป็นอิสระซะที
ไม่ไหวนะคะ ต้องตกเป็นเบี้ยล่างอีกนานเท่าไหร่

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.45 จบ..แต่ไม่จบ {P.55}{ุ9-12-58}
เริ่มหัวข้อโดย: mystery Y ที่ 10-12-2015 12:18:42

อิหมอโรคจิต!!

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.45 จบ..แต่ไม่จบ {P.55}{ุ9-12-58}
เริ่มหัวข้อโดย: Apple_matinie ที่ 10-12-2015 21:44:29

พี่หมอออ
เอาจิงๆจีบเป็นมั้ยยยยยย

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.45 จบ..แต่ไม่จบ {P.55}{ุ9-12-58}
เริ่มหัวข้อโดย: funnyvix ที่ 10-12-2015 22:53:23

ทำไมพี่หมอโรคจิตขนาดนี้เนี่ย   :z10: :z10:

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.45 จบ..แต่ไม่จบ {P.55}{ุ9-12-58}
เริ่มหัวข้อโดย: GBlk ที่ 10-12-2015 23:02:03

หมอจิตจริงๆ

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.45 จบ..แต่ไม่จบ {P.55}{ุ9-12-58}
เริ่มหัวข้อโดย: TheWanFah ที่ 11-12-2015 16:31:48

พี่หมอปากแข็งจริงๆ

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.45 จบ..แต่ไม่จบ {P.55}{ุ9-12-58}
เริ่มหัวข้อโดย: klaew ที่ 11-12-2015 18:12:07

เหนื่อยเลย
พี่หมอนี่จิตได้อีก!

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.45 จบ..แต่ไม่จบ {P.55}{ุ9-12-58}
เริ่มหัวข้อโดย: Naeon ที่ 11-12-2015 21:27:05

ปากแข็งแถมโรคจิตอีก เหอะๆๆๆๆแต่ชอบ

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.45 จบ..แต่ไม่จบ {P.55}{ุ9-12-58}
เริ่มหัวข้อโดย: shiroinu ที่ 11-12-2015 22:53:53

ไอน้ำฝนนนนนน ทำอะไรซะมั่งงงง ให้เค้าข่มเหงจนพรุนแล้วไอ้หนูวววววววววววว  :katai1:

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.45 จบ..แต่ไม่จบ {P.55}{ุ9-12-58}
เริ่มหัวข้อโดย: ♥♥ดอกช่อบานสะพรั่ง♥♥ ที่ 12-12-2015 09:03:17

โรคจิตชิบ หมอ  :hao4:

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.46 วีดีโอคอล {P.56}{ุ15-12-58} 100%
เริ่มหัวข้อโดย: memew ที่ 12-12-2015 09:43:14

Chapter : 46 : วีดีโอคอล
(น้ำฝน...♥)

“โธ่เว้ย!!” ผมโยนมือถือลงบนเตียง(ใจจริงอยากเขวี้ยงลงพื้นแรง ๆ ให้สาสมกับความหงุดหงิดตอนนี้มากกว่า แต่กลัวมือถือพังครับ แหะ ๆ) ผมกุมหัวแน่น อุตส่าห์ดีใจที่พี่หมอกับไผ่จะเลิกกินแง่กันสักทีไม่คิดว่าพี่หมอจะยังร้ายไม่เลิก
 
ทำยังไงผมถึงจะหลุดพ้นจากพี่หมอได้นะ 




ผมกับเพื่อน ๆ ตกลงกันได้แล้วครับว่าปีนี้เราจะไปเล่นสงกรานต์กันที่บ้านยายผมที่วังน้ำเขียว พอดีป้าผมเพิ่งเปิดรีสอร์ทที่นู่น เล็ก ๆ ครับ เป็นธุรกิจในครอบครัว มีห้องพักไม่เกิน 20 ห้องในพื้นที่ 7 ไร่ พ่อกับแม่เลยอยากพากันไปดู ผมเลยถือโอกาสนี้ชวนเพื่อน ๆ ไปด้วย อย่างน้อยจะได้ให้พวกมันช่วยกันโปรโมตธุรกิจในครัวเรือนของผม ฮ่า ๆ
 
ปิดเทอมใหญ่นี้เพื่อน ๆ ในกลุ่มผมต่างมีภาระหน้าที่กันหมด ตันไปทำงานเป็นผู้ช่วยเซฟที่ร้านอาหารเพื่อนอาจารย์มัน อายุมันน้อยก็จริง แต่ฝีมือมันดีครับ ตอนนี้ถูกโรงแรมหลายแห่งจองตัวไว้แล้ว อนาคตรุ่งแน่ ติดตรงที่ครอบครัวมันจะยอมไหมแค่นั้นแหละ
 
ส่วนพีมถูกพี่สาวมันบังคับให้ไปขายเครื่องสำอางช่วย คือพีมมันเป็นหนุ่มหน้าใสไง ใสแบบธรรมชาติสร้าง เนียนขาวยิ่งกว่าตูดของเด็ก พี่สาวมันถึงได้ชอบใช้น้องตัวเองเป็นพรีเซ็นเตอร์ขายเครื่องสำอางประจำ(มีหน้าร้านครับ) แต่มันโคตรจะไม่ชอบเลย เพราะถูกเข้าใจผิดว่าเป็นตุ๊ดบ่อย ๆ ฮ่า ๆ
 
ส่วนหินมันไปรับจ้างนอนหลับครับ อันนี้ผมพูดจริง ๆ พอดีอามันเป็นเจ้าของโรงเรียนกวดวิชา มันเลยต้องไปช่วย ชั่วโมงไหนไม่มีสอนก็นอน ทำงานแบบสบาย ๆ เห็นมันติ๊งต๊องแบบนั้นแต่สอนเก่งนะครับ เด็ก ๆ ติดมันกันมาก(อาจเพราะความต๊องเป็นการส่วนตัว)
 
ส่วนเพื่อนผู้หญิงผม บ้านน้ำหวานมันเปิดร้านเสริมสวย(ที่ราคาค่าตัดต่อหัว ผมสามารถตัดร้านลุงแอ๊ดหน้าปากซอยได้เป็นปี) มันตัดเก่งนะ แต่ไม่ชอบ(ผมยังเคยให้มันตัดให้เลย มันบอกครั้งแรกตัดให้ฟรี แต่ครั้งต่อไปคิดเงิน ผมเลยเกรงใจยังไม่เคยให้มันตัดรอบสองอีกเลยจนถึงเดี๋ยวนี้)
 
บ้านน้ำตาลขายก๋วยเตียวครับ(ลูกค้าแน่นมากกก) ส่วนตาพ่อมันเป็นวิศวกรโยธา นัยว่ามันจะเจริญตามพ่อมันนะ มันมุ่งมั่นที่จะเข้าวิศวะมาก
 
ไผ่กับผมตีตั๋วนอนอยู่บ้านครับ เรียนมาเหนื่อย ๆ ปิดเทอมขออยู่บ้านดีกว่า(เจริญมากกู) จริง ๆ แม่ไผ่อยากให้ไผ่เรียนแพทย์ แต่ก่อนมันก็ดี๊ด๊าจะสอบเข้าแพทย์ตามรอยแม่มันอยู่หรอก แต่พอมีพี่ชายเป็นหมอ มันเลยพาลเกลียดอาชีพนี้ไปด้วย ตอนนี้ก็ยังหาไม่เจอว่าจะเรียนอะไรดี
 
ส่วนผมไม่มีอาชีพในฝันครับ ชีวิตนี้อยากทำอะไร หรือชอบอะไรยังไม่รู้เลย
 
หรือจะไปเป็นหมอดีน้า
 
ผมรีบสลัดหัวแรง คิดอะไรบ้า ๆ
 
ผมนั่งกลิ้งนอนกลิ้ง ใช้ชีวิตหมดไปวัน ๆ กับเกม การ์ตูน แล้วก็หนัง บางทีก็เข้าครัวไปทำกับข้าวกินกับพี่ฟ้า บางวันพี่ฟ้าก็พาตระเวนกินข้าวนอกบ้าน อาการพี่ฟ้าดีขึ้นมากแล้ว คาดว่าอีกไม่นาน พี่ฟ้าคงเริ่มทำงานได้ พี่แกจะได้ไม่เบื่อ
 
“ฝน พี่ว่าเรามาเปิดร้านอาหารกันดีกว่าไหม”

ผมละสายตาจากเค้กแสนอร่อยมองคนพูด ตอนนี้เราอยู่ในร้าน Coffee Hug ครับ อาหารกับเค้กที่นี่อร่อยดี พี่ฟ้านั่งไขว่ห้าง ค้ำคางมองไปทางยังพนักงานในชุดสีแดงเลือดหมูที่กำลังยืนรับออเดอร์ลูกค้าไม่ห่าง พนักงานที่นี่หน้าตาหล่อมาก ได้ข่าวว่าลงนิตยสารบ่อยมาก(ทั้งตัวพนักงานเองและตัวร้าน) เรามากินร้านนี้กันค่อนข้างบ่อย(พี่ฟ้าชอบ) พี่แกเลยอยากเปิดร้านสไตล์ Home made ดูบ้าง พี่ฟ้าใช้ช้อนเค้กชี้หน้าผม
 
“เราก็ใช้บ้านเราเป็นร้านเพราะกว้างขวาง ที่จอดรถก็พอหาได้ตามข้างทาง ใกล้ตลาด หาวัตถุดิบไม่ยาก อาจต้องโปรโมตผ่านป้ายและสื่อหน่อย พี่เห็นร้านแนวนี้เยอะเลยนะ ขนาดเข้าซอยลำบากคนยังดั้นด้นไปกินกัน ฝีมือทำอาหารของเราก็ใช่จะแย่ ทำกันแบบสบาย ๆ สองคน ว่าไงสนไหม”
 
ผมนิ่งคิด “เอาจริงเหรอพี่”
 
“ก็ไม่มีอะไรจะทำอยู่แล้วนี่ ให้ทำอย่างอื่นก็ต้องรอหายดีก่อน ระหว่างรักษาตัวลองทำกันดู สำเร็จเราก็ยิงยาว ไม่สำเร็จก็ถือว่าเรียนรู้ ธุรกิจของตัวเอง อิสระจะตาย อยากปิดร้านวันไหนก็ได้ ไม่ต้องเดินทางเพราะอยู่บ้าน ผู้ช่วยเราก็มี ช่วงแรกถ้าไม่อยากลงทุนเยอะ เราไปหาซื้อพวกของมือสองที่เขาขายทอดกิจการ หรือทำกันเองก็ได้ แต่พี่ว่าทำกันเองดีกว่า DIY” พี่ฟ้าบอกอย่างนึกสนุก ผมยิ้ม
 
“ก็น่าสนใจนะ พวกโต๊ะเก้าอี้ เราก็หาซื้อไม้มานั่งทำกันเองก็ได้ วาดรูปลงไปเก๋ ๆ รูปบ้านเรามีเยอะมาเอามาตกแต่งร้าน บางทีอาจมีคนตาถั่วมาซื้อภาพแอบแทรกแผ่นดินหนีของพี่ฟ้าก็ได้”
 
“แอ็บสแตรกยะ ไม่ใช่แอบแทรกแผ่นดินหนี” พี่ว่าแก้มาแก้มบวม ๆ ผมหัวเราะ

“นั่นแหละ”

“ไม่ขายหรอกภาพพวกนั้น ความทรงจำของพวกเรา” 
 
“ถ้ามีคนเห็นแล้วขอซื้อสัก 30 ล้านล่ะ”
 
“รีบห่อใส่กล่องยื่นให้ทันที บัตรเครดิตก็รับค่ะ”

ผมขำก๊าก โธ่คิดว่าจะใจแข็ง
 
“บ้า พี่ไม่ขายหรอก ความทรงจำของพวกเราทั้งนั้น”
 
“ความทรงจำอันบูดเบี้ยวและเลอะเทอะเปรอะเปื้อนน่ะเหรอ”
 
“ไม่เห็นคุณค่าของงานศิลปะเลยฝนนี่”
พี่แกตีไหล่ผมเบา ๆ ผมหัวเราะ
 
“ก็น่าสนนะ ลองติดราคาไว้ดู สักใบละสามแสน เผื่อฟลุ๊คมีคนมาขอซื้อ”
 
“บ้า”
 
“ไงก็ลองปรึกษาพ่อกับแม่ดูก่อนละกัน”
ผมสรุปให้ พี่ฟ้าพยักหน้าเห็นด้วย ก้มตักเค้กกินต่อ กลับถึงบ้านพี่ฟ้านำความไปปรึกษาพ่อกับแม่ พ่อไม่ว่าอะไรตามสไตล์ไม่คิดอะไรมาก แต่แม่แอบกลัวความไม่ปลอดภัยเพราะผู้คนมากหน้าหลายตาเข้าออก
 
ต้องคุยกันยาวครับเรื่องนี้ แต่พ่อจะลองขอคำแนะนำจากเพื่อนที่เป็นเจ้าของร้านอาหารแนว ๆ นี้ดู




 
ผมขึ้นห้องหลังดูละครหลังข่าวกับแม่จบ หยิบมือถือมากดเช็กดู มีสัญญาณเตือนไลน์ ผมกดดู
 
ข้อความจากพี่หมอ
 
‘ทำอะไรอยู่’
คำถามน่าหมั่นไส้มาก
 
‘ครั้งหน้าติดกล้องไว้เลยนะ จะได้ตามดูผมได้ตลอด 24 ชั่วโมง’
 
‘ก็ว่าอยู่ แต่กลัวจะหาว่าก้าวก่ายเรื่องส่วนตัวมากไป’
 
‘ที่ทำอยู่ทุกวันนี่ไม่เลยเนอะ’
ผมประชดกลับ
 
‘รูป’
แล้วพี่มันก็บอกกลับมาสั้น ๆ ผมกดถ่ายตัวเองดังแชะ กดส่งไป
 
‘เคยมีใครบอกไหมว่าขี้เหร่’
 
‘ไม่มี’
 
‘หึ เด็กขี้เหร่’
 
ผมฉุนกึก
‘งั้นก็อย่ามายุ่ง’
 
พี่มันส่งสติกเกอร์คนหันหลังไม่สนใจอะไรมาให้
 
‘ไม่มีอะไรก็แค่นี้นะจะอาบน้ำนอนแล้ว’
 
‘อาบน้ำ…’
ใช่ กูจะอาบน้ำ ง่วงแล้ว
 
ผมสะดุ้งแทบทำมือถือร่วงเพราะอยู่ ๆ สัญญาณวีดีโอคอลจากไลน์ก็ดังขึ้น คนที่โทรมาคือพี่หมอครับ ผมชั่งใจว่าจะกดรับดีหรือเปล่า
 
ผมปล่อยให้มันดังไปพักหนึ่ง ก่อนตัดสินใจกดรับ ไม่นานใบหน้าของทั้งตัวเองและคนที่ผมเกลียดก็ปรากฏในหน้าจอเล็ก ๆ ของ oppo น้อยกลอยใจ ผมทำหน้าแทบไม่ถูก คือไม่เคยวีดีโอคอลกับพี่หมอมาก่อน แอบเขินจริง ๆ 
 
ว่าแต่…กูหล่อยังวะ
 
“มะ มีอะไร”
ผมถามกลับกุกกัก ไอ้ฝนบ้า ตอนเขียนตอบเขาละกล้าเอา ๆ พอเห็นหน้ากลับพูดไม่ถูกซะงั้น พี่หมอยกยิ้มน่าหมั่นไส้ ตอนนี้พี่หมออยู่บนเตียง ใส่ชุดนอนเรียบร้อย สีฟ้าพาสเทลตามสไตล์ทั้งเสื้อทั้งกางเกง
 
“เอามือถือตั้งไว้แล้วแก้ผ้าออก”
 
ผมตาโต

“บ้ารึไง ทำอะไรโรคจิต!”
 
“แล้วแต่นะ ถ้าไม่ทำฉันจะส่ง…”
 
“หยุดขู่แบบนั้นสักที!”
ผมรีบตัดบท จ้องพี่มันตาขวาง จำต้องเอามือถือไปวางไว้บนโต๊ะ ตั้งพิงหนังสือไว้ ขยับหนีออกไปจากหน้าจอ 
 
“ให้ฉันมองเห็นสิ ไปถอดที่อื่นจะเห็นได้ไง”
 
“จะมามองทำไม ร่างกายตัวเองก็มี ส่องกระจกแล้วดูเองดิ”
ผมตอกกลับ
 
“ทำ!”
พี่มันสั่งเสียงเฉียบคำเดียวสั้น ๆ ผมขมุบขมิบปากด่า ‘ไอ้โรคจิต’ พี่หมอแค่ยิ้ม ขยับมือถือพี่หมอเองไปวาง ให้เดาน่าจะโต๊ะข้างเตียงนั่นแหละ แล้วก็นอนทับสีข้าง ค้ำมือยันหัวขึ้นมองดี ๆ ผมกลืนน้ำลาย จำต้องขยับมาให้อีกคนเห็นตัวให้ชัดที่สุด
 
“เขยิบห่าง ๆ หน่อย จะได้เห็นได้ทั้งตัว”
 
“โรคจิต”
ผมด่าไปอีกรอบ ขยับไปยืนให้เห็นได้ทั้งตัว เก้ ๆ กัง ๆ จับชายเสื้อไว้ จริง ๆ ผมก็เคยโป๊ต่อหน้าพี่หมอมาหลายรอบแล้ว แต่มันก็อดตื่นเต้นไม่ได้จริง ๆ
 
เอาน่า อย่างน้อยพี่หมอก็อยู่ไกล เห็นได้แต่ตามือแตะต้องไม่ได้หรอก ผมตัดสินใจ เลิกถอดเสื้อออกจากหัว
 
“ทำช้า ๆ หน่อย ไม่เซ็กซี่เลย”
 
“ถ้าอยากได้เซ็กซี่ขนาดนั้นไปดูหนังโป๊แล้วช่วยตัวเองเลยไป!!” ผมไล่ฉุน ๆ
 
“อืม เป็นคำแนะนำที่ดี”
 
“งั้นแค่นี้นะ”
 
“หยุดอยู่แค่นั้นเลย!” พี่มันเบรกมือผมที่กำลังจะปิดมือถือไว้กึก “ฉันจะดูหนังโป๊ แต่นักแสดงเป็นนายนะ”

ผมตาโต “ทุเรศน่า”
 
“นายแนะนำเองนะ”
 
ผมเม้มปากแน่น มีความรู้สึกเหมือนเพิ่งขุดหลุมแล้วพลาดตกลงไปเอง พี่หมอพยักหน้ามาทางผม
 
“เอ้า แสดงไป ถอดช้า ๆ ทำท่าให้มันเซ็กซี่หน่อย”
 
“ผมไม่ใช่ดาราหนังโป๊”
 
“แต่ตอนนี้นายเป็นแล้ว ทำ”
ผมกำหมัดแน่น อายก็อาย โกรธก็โกรธ ผมค่อย ๆ ก้มปลดกระดุมกางเกงยีน รูดซิป บอกตามตรงตอนทำเร็ว ๆ ยังไม่เขินเท่ากับให้ทำช้า ๆ แบบนี้เลย ผมร้อนผ่าวไปทั่วทั้งหน้า ค่อย ๆ ถอดกางเกงออกจากตัวจนเหลือไว้เพียงกางเกงชั้นใน
 
“ถอดออกให้หมด”
พี่มันสั่งต่อ ผมกลืนน้ำลาย ค่อย ๆ ก้มถอด บอกตามตรงว่าโคตรของโคตรอายเลย “รีบไปอาบน้ำแล้วกลับมาโดยยังไม่ต้องใส่เสื้อผ้า ห้ามปิดกล้องด้วย”
 
“พี่หมอ”
 
“รีบไปสิ”

ผมจำต้องเดินเข้าไปอาบน้ำ ผมอาบให้ช้าที่สุด เผื่อพี่หมอจะเบื่อแล้วเลิกไปเอง แต่พอออกไปก็เห็นพี่หมอกำลังก้มหน้าอ่านหนังสืออยู่ ผมจิ๊ปาก เขาเงยหน้ามอง ตอนนี้ผมพันผ้าเช็ดตัวไว้ที่เอวหลวม ๆ 
 
“ถอดผ้าเช็ดตัวออก...ช้า ๆ นะ”

ผมทำตาม ความรู้สึกตอนนี้เหมือนพี่หมอเป็นตาแก่ในเอวีญี่ปุ่น ส่วนผมเป็นสาวน้อยที่ถูกสั่งให้ทำนู้นทำนี่ ผมยืนตัวร้อนผ่าวทั้งที่เพิ่งผ่านการอาบน้ำเย็นมาหยก ๆ พี่หมอมองผมตั้งแต่หัวจรดเท้า ค้ำมือมองไม่ละสายตาไปไหน
 
“พอยัง หนาวแล้ว”
 
พี่หมอหัวเราะหึ ๆ พยักหน้ามาทางผมอีกรอบ
 
“ขึ้นไปบนที่นอน เอากล้องไปวางไว้แถว ๆ ปลายเท้า แล้วช่วยตัวเองให้ฉันดูหน่อย”
 
“โรคจิตน่าพี่!!”
 
“ทำตามนั้น”
 
“ไม่!”
 
“เลือกเอาว่าจะทำให้ฉันดูตอนนี้หรือจะให้ฉันไปรับมาทำด้วยตัวเองที่บ้าน”
 
ผมอ้าปากค้าง ถ้าให้เลือก ผมขอเลือกอย่างแรกอยู่แล้ว
 
ผมจำต้องเอามือถือไปวางปลายเตียง ให้เห็นตัวเองชัดที่สุด แล้วก้าวขึ้นเตียงไป
 
ตื่นเต้นจริง ๆ ครับ
 
แต่เอาน่า ทำเหมือนกับที่เคยช่วยตัวเองปกติละกัน ผมกำมือแน่น มองคนในกล้องนิดหนึ่ง ก่อนเลื่อนสายตาลงไปที่น้องตัวเอง มันฟุบหลับไม่รู้เรื่อง ผมกอบกุมมันไว้อย่างทะนุถนอม ขยับกระตุ้นปลุกมันเบา ๆ
 
“มองฉันฝน”
พี่หมอสั่ง ผมจำต้องเงยหน้ามองตามคำสั่ง พี่หมอจ้องผมกลับเขม็ง ทำหน้าเซ็กซี่นิด ๆ แบบที่ผมเคยเห็น พอเห็นหน้าเซ็กซี่แบบนั้นแล้วอารมณ์ที่หลับใหลถูกกระตุ้นขึ้นมาแบบไม่รู้ตัว ผมครางฮือ เผลอหลับตาลงเบา ๆ
 
“อย่างนั้นฝน ลืมตา มองมาที่ฉัน คิดว่ามือที่สัมผัสนั้นเป็นมือของฉัน คนที่กอดนายไว้ตอนนี้คือฉัน”
ผมคิดตามคำแนะนำของพี่หมอ แค่คิดว่ามือที่กำลังสัมผัสคือมือของพี่หมอ ร่างกายมันก็ร้อนผ่าวขึ้นมาทันทีแล้ว ผมเผลอครางออกมาเบา ๆ แต่ก่อนเวลาช่วยตัวเองบอกตามตรงว่าไม่เคยครางอะไรน่าอายแบบนี้หรอก รีบทำให้มันเสร็จ ๆ ก็จบ แต่ครั้งนี้มันเหมือนผมไม่ได้ทำด้วยตัวเอง แต่มีพี่หมอเป็นคนทำให้
 
“นี่ของนายนะฝน”
แล้วพี่มันก็ทำเรื่องน่าอายกว่านั้นด้วยการโชว์น้องของตัวเองให้ดู
 
แม่เจ้า! พี่มันด้านได้ใจ
ผมมองสิ่งนั้นตาเชื่อม ไม่น่าเชื่อว่ามันจะเข้ามาอยู่ในร่างกายผมได้นับครั้งไม่ถ้วน พี่หมอขยับเคลื่อนไหวด้วยมือช้า ๆ
 
“อ้าขาหน่อย ให้ฉันเห็นของนายชัด ๆ”
 
ผมทำตามราวกับคนโดนมนต์สะกด ค่อย ๆ กางขาออกกว้าง เผยช่องทางเร้นลับให้พี่หมอมอง
 
“อืม…”
แล้วพี่หมอก็ครางออกมาเสียงทุ้ม เสียงนั้นมีอำนาจฆ่าผมได้ทั้งเป็นเลยทีเดียวเชียว ไม่คิดว่าเสียงผู้ชายจะเซ็กซี่ขนาดนี้ ภาพที่เห็นในหน้าจอสี่เหลี่ยมนั้นเล็กไปซะแล้ว ความรู้สึกของผมตอนนี้ ผมอยากให้พี่หมอมากอดผมจริง ๆ
 
“พี่หมอ…”
ผมเผลอครางออกมาอย่างห้ามไม่อยู่
 
“ฝน…”
พี่หมอครางกลับบ้าง เร่งจังหวะให้น้องตัวเอง ผมกำที่นอนแน่นอีกข้างเร่งจังหวะ จิกปลายเท้า หลับตาลง ส่งเสียงน่าอายออกไป แม้จะหลับตาไม่เห็นภาพ แต่เสียงครางกระเส่าของพี่หมอดังมากระทบโสต ไม่ต้องบิลท์ให้นานผมก็พุ่ง

ผมหอบแฮก ค่อย ๆ รีดเอาความอัดอั้นออกมาภายนอก ผมไม่รู้ว่าพี่หมอไปถึงรึยังเพราะตอนนี้ผมกำลังหูอื้อตาลาย ค่อย ๆ หุบขาลง มองไปยังฝั่งตรงข้าม รายนั้นก็เรียบร้อยไปแล้วครับ น้ำขาว ๆ ไหลเป็นทางผ่านแท่งร้อนล้นลงมือ เห็นแล้วนึกถึงหนังเอวีฝรั่ง ผมหน้าร้อนผ่าว ไอ้นั่นก็หน้าด้านว่ะ มารีดนมวัวให้คนอื่นดูหน้าตาเฉย

“เด็กร่าน”
พี่มันพูดกลับหอบ ๆ ผมรีบตวัดผ้าห่มมาคลุมจนมือถือล้ม ผมรีบหยิบมันมาส่องหน้าเหมือนเดิม

 
“พอแค่นี้แหละ คนโรคจิต”
 
พี่หมอหยิบกล้องมาส่องหน้าเหมือนกัน
 
“หลับฝันดีเด็กน้อย วันไหนงานไม่เยอะจะไปกอด”
 
“ไม่ต้องมาเลย”
ผมตอกกลับไป พี่หมอยกยิ้ม
 
“ราตรีสวัสดิ์”
แล้วสายก็ตัดไปแค่นั้น ผมกำมือถือแน่น กลิ้งตัวไปมากับที่นอน
 
“กูทำบ้าอะไรลงไปว้า รู้ถึงไหนอายถึงนั่น โรคจิตจริง ๆ”
 

[อ่านต่อครึ่งหลังที่นี่ ::>> http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=47105.msg3258035#msg3258035 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=47105.msg3258035#msg3258035)



 
 
 

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.46 วีดีโอคอล {P.56}{ุ12-12-58} 50%
เริ่มหัวข้อโดย: ่patsaporn ที่ 12-12-2015 10:18:59

ดูๆๆ ดูพี่หมอทำ ชวนเด็กน้อยเซ็กซ์โฟนจนได้ น้องฝนของพี่ แต่หนูก็เซ็กซี่ดีจริงๆ

ขอบคุณค่ะ

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.46 วีดีโอคอล {P.56}{ุ12-12-58} 50%
เริ่มหัวข้อโดย: mild-dy ที่ 12-12-2015 10:23:04

 :pig4: :pig4:

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.46 วีดีโอคอล {P.56}{ุ12-12-58} 50%
เริ่มหัวข้อโดย: khwanruen ที่ 12-12-2015 10:34:07

พี่หมอลามกอ่ะ  :-[

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.46 วีดีโอคอล {P.56}{ุ12-12-58} 50%
เริ่มหัวข้อโดย: mypink801 ที่ 12-12-2015 10:56:51

พี่หมอคนลามกกก โรคจิตจริงๆ ถึงจะระทวยประโยคสุดท้ายของพี่หมอก็เห๊อะะะ อยู่ทีมน้ำฝนเหมือนเดิม

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.46 วีดีโอคอล {P.56}{ุ12-12-58} 50%
เริ่มหัวข้อโดย: nevergoodbye ที่ 12-12-2015 11:03:05

เหมือนเค้าจะเริ่มมีใจให้กันแล้วนะ

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.46 วีดีโอคอล {P.56}{ุ12-12-58} 50%
เริ่มหัวข้อโดย: mystery Y ที่ 12-12-2015 11:46:00

ฝนทำทุกอย่างที่อิหมอโรคจิตสั่งเลย!?

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.46 วีดีโอคอล {P.56}{ุ12-12-58} 50%
เริ่มหัวข้อโดย: Paparazzi ที่ 12-12-2015 11:49:27

สรุปจิตทั้งคู่555555

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.46 วีดีโอคอล {P.56}{ุ12-12-58} 50%
เริ่มหัวข้อโดย: liza sarin ที่ 12-12-2015 11:59:06

 :pighaun:

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.46 วีดีโอคอล {P.56}{ุ12-12-58} 50%
เริ่มหัวข้อโดย: twinmonkey0311 ที่ 12-12-2015 12:20:10

พี่หมอโรคจิตแต่เราคนอ่านโรคจิตกว่า อ่านไปก็ฟินไป เสมือนไปนั่งอยู่ขอบเตียงของพี่หมอกับน้ำฝน

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.46 วีดีโอคอล {P.56}{ุ12-12-58} 50%
เริ่มหัวข้อโดย: lizzii ที่ 12-12-2015 12:38:17

เหมือนแฟนกันหยอกกันแรงๆ อ่ะ คึคึ

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.46 วีดีโอคอล {P.56}{ุ12-12-58} 50%
เริ่มหัวข้อโดย: HISY ที่ 12-12-2015 12:58:39

ตัวไม่อยู่ยังมาทำให้น้ำฝนใจแตกได้อีกนะ

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.46 วีดีโอคอล {P.56}{ุ12-12-58} 50%
เริ่มหัวข้อโดย: kimjuy_o ที่ 12-12-2015 13:06:21

อร๊ายยย อีพี่หมอ แกจะหื่นอะไรขนาดนั้น
พาน้องน้ำฝนของชั้น(?) พลอยหื่นไปด้วยเลย
อิอิ รอที่เหลือนะคะ

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.46 วีดีโอคอล {P.56}{ุ12-12-58} 50%
เริ่มหัวข้อโดย: Naeon ที่ 12-12-2015 13:19:53

 :ling1: พี่หมอหื่น

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.46 วีดีโอคอล {P.56}{ุ12-12-58} 50%
เริ่มหัวข้อโดย: PiiNaffe ที่ 12-12-2015 13:49:24

ทำไมพี่หมอหื่นนนน
แต่ชอบจังเลย  :haun4: :hao7:

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.46 วีดีโอคอล {P.56}{ุ12-12-58} 50%
เริ่มหัวข้อโดย: บูมเบส ที่ 12-12-2015 15:16:54

ตอนนี้จิตมากเลย

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.46 วีดีโอคอล {P.56}{ุ12-12-58} 50%
เริ่มหัวข้อโดย: ▶August5th◀ ที่ 12-12-2015 15:46:05

ฝนก็ยอมทำตามเนอะ 5555+
คงรู้สึกอะไรด้วยแหละ.

แหมๆๆ เล่นกันแบบนี้ เป็นแฟนกันเลยมั้ย..

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.46 วีดีโอคอล {P.56}{ุ12-12-58} 50%
เริ่มหัวข้อโดย: mukmaoY ที่ 12-12-2015 17:08:35

เป็นลมแป้บ  :sad4:

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.46 วีดีโอคอล {P.56}{ุ12-12-58} 50%
เริ่มหัวข้อโดย: Apple_matinie ที่ 12-12-2015 17:51:37

อ้ากกกกกกกกก
ความฟินกะลังมาใช่มั้ยยยย :o8:

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.46 วีดีโอคอล {P.56}{ุ12-12-58} 50%
เริ่มหัวข้อโดย: klaew ที่ 12-12-2015 18:20:05

อุ๊บ!!

ทิชชู่ๆๆๆๆ

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.46 วีดีโอคอล {P.56}{ุ12-12-58} 50%
เริ่มหัวข้อโดย: Rafael ที่ 12-12-2015 19:00:39

อิพี่หมอโรคจิตจริงๆๆๆ

ขอบคุณคนเขียนนะคะ

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.46 วีดีโอคอล {P.56}{ุ12-12-58} 50%
เริ่มหัวข้อโดย: automaton ที่ 12-12-2015 22:09:17

มันมาก อ่าน 2 วัน ถึงตอนปัจจุบันแล้ว
อยากให้ฝนยั่วพี่หมอมาก ๆ จนหัวปั่นไปเลย เลวมาเยอะแล้ว
อีกคู่ที่ลุ้นว่าไผ่จะได้คู่กับหมอนนท์ ?

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.46 วีดีโอคอล {P.56}{ุ12-12-58} 50%
เริ่มหัวข้อโดย: PetitDragon ที่ 12-12-2015 22:22:16

พี่มันยิ่งได้ใจใหญ่เลย

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.46 วีดีโอคอล {P.56}{ุ12-12-58} 50%
เริ่มหัวข้อโดย: neno.jann ที่ 12-12-2015 22:27:11

ทำอย่างนี้ คนอ่านก็ตายสิคะ  :jul1: โหยยย วีดีโอคอลมันจะไปพออะไร พี่หมดไปฉุดน้องด่วน  :z13:

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.46 วีดีโอคอล {P.56}{ุ12-12-58} 50%
เริ่มหัวข้อโดย: ดวงตะวัน ที่ 13-12-2015 00:52:40

ฝนจ๋าน่าจะแกล้งยั่วพี่หมอให้หนักๆกว่านี้

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.46 วีดีโอคอล {P.56}{ุ12-12-58} 50%
เริ่มหัวข้อโดย: Ra_rena~* ที่ 13-12-2015 01:38:28

พี่หมอโรคจิตมว๊ากกกก :m25:

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.46 วีดีโอคอล {P.56}{ุ12-12-58} 50%
เริ่มหัวข้อโดย: SOMCHAREE ที่ 13-12-2015 06:20:35

 :o8: :-[ :impress2: :pighaun: :z1: หวายยยย เดี๋ยวนี้เค้าพัฒนามา วิดีโอคอลกันแบ้ววววว

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.46 วีดีโอคอล {P.56}{ุ12-12-58} 50%
เริ่มหัวข้อโดย: ่jum ที่ 13-12-2015 19:16:03

 :z1: วีดีโอคอล มันยังไม่ค่อยพอสำหรับคนอ่านนะ

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.46 วีดีโอคอล {P.56}{ุ12-12-58} 50%
เริ่มหัวข้อโดย: GBlk ที่ 13-12-2015 23:39:19

เรียกเลือดแท้ๆ

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.46 วีดีโอคอล {P.56}{ุ12-12-58} 50%
เริ่มหัวข้อโดย: ♥♥ดอกช่อบานสะพรั่ง♥♥ ที่ 14-12-2015 08:44:29

 :z1:

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.46 วีดีโอคอล {P.56}{ุ12-12-58} 50%
เริ่มหัวข้อโดย: SiHong ที่ 14-12-2015 21:30:51

ขอบคุณมากค่ะ :pig4:

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.46 วีดีโอคอล {P.56}{ุ15-12-58} 100%
เริ่มหัวข้อโดย: memew ที่ 15-12-2015 13:16:53

เนื้อหาครึ่งแรก ทาสแค้น {พี่หมอน้ำฝน} 46 วีดีโอคอล :: http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=47105.msg3255232#msg3255232 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=47105.msg3255232#msg3255232)

ร้อนครับ...
ร้อนมาก...
ร้อนตับแตก...
ทำไมเมืองไทยมันถึงได้ร้อนขนาดนี้!!

ผมนอนเป็นหมาหอบแดด ลิ้นห้อยไม่ต่างกับวันเวย์ทูเวย์บนโซฟาในห้องรับแขก(ส่วนพวกมันสองตัวนอนลิ้นห้อยอยู่ที่พื้นข้าง ๆ นี่แหละ)
 
“ทุเรศอ่ะฝน”
พี่ฟ้าเดินผ่านประตูเข้ามาทัก สองตัวที่นอนลิ้นห้อยอยู่รีบเด้งลุกวิ่งไปคลอเคลียทันที 

“ก็มันร้อน”
ผมกระพืออกเสื้อแรง แอร์ในบ้านแรงขนาดไหนก็เอาไม่อยู่ครับ วันนี้วันแดดเผาจริง ๆ ไม่รู้พี่ฟ้าไปไหนมา เหงื่อแตกพลั่กพอกัน พี่ฟ้านิ่งคิด ก่อนทำหน้าวิ้งขึ้นมา
 
“เล่นน้ำกันไหม”
ผมมองหน้าพี่ฟ้า

“ที่ไหน”
 
“สระลมสมัยเด็กของเราไง น่าจะยังใช้ได้อยู่”
ผมตาวาวขึ้นมาทันที เด้งตัวลุกนั่ง อารมณ์นี้ต้องการน้ำจริง ๆ ครับ ผมกับพี่ฟ้ารีบวิ่งไปที่ห้องเก็บของ ช่วยกันรื้อหา จนเจอกล่องสระเด็กที่เราเคยมี ถึงจะบอกว่าสระเด็ก แต่มันก็ใหญ่พอควร กว้างสองเมตรกว่า ๆ เกือบสามเมตรได้ สูงประมาณห้าสิบเซ็น สีฟ้าสลับขาว วาดลวดลายด้วยต้นมะพร้าวกับลูกบอลชายหาดสีน้ำเงิน ผมกับพี่ฟ้ารีบเอามาเช็ดทำความสะอาด ลากไปไว้กลางสวนใต้ต้นลีลาวดีเจ้าเดิม
 
“รั่วรึเปล่าก็ไม่รู้” ผมลองจับ ๆ ดู
 
“เป่าลมใส่เดี๋ยวก็รู้เอง”

ผมรีบวิ่งไปเอาเครื่องสูบลมจักรยานของพ่อมาปั๊มลมใส่ สมัยเด็กพ่อทำให้ โตแล้วต้องทำเอง นานมากแล้ว ไม่รู้เสียรึเปล่า ผมสูบลมไปลุ้นไป
 
“ทำอะไรกันอยู่สองพี่น้อง”
เสียงทักดังมาจากทางหน้าบ้าน ผมกับพี่ฟ้าหันไปมอง เห็นไผ่มันเดินหน้าหล่อเข้ามา
 
“มาได้ไง”
เพราะไม่ได้ยินเสียงรถเลย เหลือบมองออกไปนอกรั้วก็ไม่เห็นรถมันจอดอยู่(เพราะปกติเวลามันมา มันต้องจูงรถมันเข้ามาด้วย) 
 
“มาแท็กซี่ พอดีไปทำธุระเลยแวะมาหา”
ผมพยักหน้าเข้าใจ

“แล้วทำอะไรกันอยู่”
มันถามอีกรอบเพราะผมยังไม่หยุดสูบลมใส่สระยาง ตอนนี้มันยังแฟบอยู่ครับ
 
“ร้อน อยากเล่นน้ำ ลองเอาสระยางสมัยเด็กมาสูบลมดู ถ้าไม่รั่วจะได้เล่นกัน”
มันตาวาวขึ้นมาทันที รีบเดินเข้ามาใกล้คว้าที่สูบไปจากมือผม
 
“แรงตามไซส์จริง ๆ สูบแบบนี้ชาตินี้ทั้งชาติก็ไม่ได้เล่น มานี่เดี๋ยวกูทำเอง”
มันตั้งที่สูบลมตรงหว่างขา ออกแรงสูบเสียงดังพรืด ๆ แรงมันเยอะกว่าผมมากจริง ๆ สระยางที่แทบไม่กระดิกตอนแรกพองเอาพองเอา ผมกับพี่ฟ้ายืนลุ้น กระทั่งมันแข็งได้ที่
 
“เอาละ ทดลองก่อนว่ามันจะรั่วรึเปล่า”
ผมรีบสลัดรองเท้าจนปลิวไปไกลกระโดดลงไปในสระ วิ่งวนไปรอบ ๆ เพื่อตรวจสอบความแข็งแรง

“น่าจะใช้ได้แล้วนะ พี่ฟ้ารีบไปเอาน้ำมาใส่เร็ว”
ผมเร่ง โดดออกไปยืนอยู่ข้างนอกเหมือนเดิม พี่ฟ้าวิ่งเร็วจี๋ไปหยิบสายยาง หมุนเปิดก๊อก น้ำจากสายยางพุ่งแรงออกมาเป็นทาง พี่ฟ้ารีบลากเอามาหย่อนใส่สระยางของเราทันที

พวกเรายืนลุ้นกันรอบสระ ตอนนี้รู้สึกว่าน้ำมันไหลแรงไม่ทันใจเอาซะเลย

“รั่วไหม”
พี่ฟ้าถามความเห็น ผมกับไผ่รีบพากันเดินวนไปรอบ ๆ เพื่อเช็กดูว่ามีน้ำไหลซึมออกมารึเปล่า

“ไม่น่าจะนะ” ผมเดินวนไปทางซ้าย 

“ไม่รั่วหรอก” ไผ่เดินวนไปทางขวา
 
“ถ้าเราเล่น ๆ ไปแล้วมันเกิดแตกโผละขึ้นมาล่ะ”
พี่ฟ้าถาม
 
“จะยากอะไร ก็หาเข็มมาเย็บดิ”
ไผ่มันตอบกลับเรียบ ๆ พี่ฟ้าฟาดแขนมันแรง
 
“พลาสติกนะไม่ใช่ผ้าจะได้เย็บได้ง่าย ๆ”

“อ้าวเหรอ” มันหัวเราะร่วน ก้มดูน้ำต่อ   
 
“รอไม่ไหวแล้วโว้ยยย”
ผมไม่รอให้น้ำเต็ม รีบก้าวลงไปในสระอีกรอบ ตอนนี้น้ำมันสูงประมาณข้อเท้าผมแล้ว ผมทิ้งตัวลงนั่ง เอาตูดแช่น้ำ เย็นวาบทะลุทะลวงเข้าไปถึงกางเกงในเลย 
 
“อ๊า...สบาย”
ผมทำหน้าเคลิบเคลิ้ม พี่ฟ้ากับไผ่โวยลั่น ไผ่มันโบกหัวผมทีส่วนพี่ฟ้าฉีดน้ำใส่ตัวผมแรง   

เย็นน่ะสิครับพี่น้อง
แทนที่ผมจะสำนึกกลับกางแขนรับน้ำดี ๆ พี่ฟ้าหัวเราะใส่เคือง ๆ บีบน้ำใส่หน้าใส่ตัวผมแรงขึ้น

“กูลงชุดนี้ไม่ได้นะ ขอยืมกางเกงมึงตัวดิ”
ไผ่มันร้องขอ ผมพยักหน้าเข้าไปในบ้าน

“ในตู้ อยากได้ตัวไหนก็เลือกเอา”
ผมให้สิทธิ์ เอนตัวไปด้านหลังนิด ๆ หวังให้เปียกมากขึ้น มันหันหลังวิ่งลิ่ว ๆ เข้าไปในบ้าน

“ไม่ไหวแล้วเหมือนกัน”
พี่ฟ้ารีบทิ้งรองเท้า ก้าวเข้ามานั่งทั้งชุด(พี่แกใส่เสื้อยืดกางเกงขาสั้นเหมือนผมจึงไม่จำเป็นต้องเปลี่ยน) นั่งลงฝั่งตรงข้าม มือยังจับสายยางไว้อยู่ ปลายสายจมหายลงไปในน้ำจนเกิดฟองเดือดบุ๋ง ๆ

ไม่นานไผ่มันก็วิ่งลิ่วตีนเปล่าออกจากบ้านมา มันลอกคราบตัวเองเรียบร้อยแล้วครับ โยนชุดเท่ ๆ ของมันทิ้งไป เหลือไว้เพียงกางเกงเจเจสีแดงแสบทรวงตัวเดียว ตัวนี้พี่ฟ้าซื้อให้ผมนานแล้ว แต่ผมไม่เคยหยิบใส่สักทีเพราะสีอันแสบจัดของมันนี่แหละ
 
“เหมาะกับมึงดีว่ะไผ่”
ผมแซวยิ้ม ๆ มันยักคิ้วให้ผมสองที ดึงสายยางไปล้างตีนตัวเองนิดหนึ่ง ก่อนก้าวลงมานั่งข้าง ๆ พอมันลงมาน้ำก็สูงขึ้นอีกจนเกือบถึงเอวผม 

“เหมาะจริง ๆ”
พี่ฟ้าแซวกลั้วหัวเราะ ไผ่หันไปยักคิ้วให้คนสวยอีกรอบ

“คนหล่อ ใส่อะไรก็หล่อครับพี่น้อง”
พี่ฟ้าเบ้หน้า ไผ่มันหัวเราะหึ ๆ

“แล้วมึงใส่กางเกงในมาด้วยป่ะเนี่ย”
กลัวไข่มันโผล่ครับ ขากางเกงค่อนข้างบาน

“ใส่มากางเกงในกูก็เปียกหมดดิ”
 
“ทุเรศว่ะ/ทุเรศมาก”
ผมด่ามันตาโตพร้อมพี่ฟ้า แต่พี่ฟ้ามือไวกว่าฟาดแขนมันด้วย ไผ่หัวเราะร่วน
 
“ล้อเล่นน่าพี่ฟ้า ไม่ใส่ไข่ไผ่ก็ออกน่ะสิ”

“ลามก”
พี่ฟ้าหน้าแดงก่ำ อ้อมแอ้มด่ามันอีกรอบ ไผ่มันหัวเราะอารมณ์ดี สระมันกว้างจนเราสามคนนั่งแช่นอนแช่กันได้สบาย ๆ น้ำสูงขึ้นเรื่อย ๆ จนถึงอกผมแล้ว
 
“สมัยเด็กเรายืนกันถึงอก โตมาต้องนั่ง”
ผมคว่ำหน้าตีขาต๋อมแต๋ม ไผ่มันเอามือประกบกันบีบน้ำใส่หน้าพี่ฟ้าแรง พี่ฟ้าโวยลั่น ฉีดน้ำจากสายยางใส่มันแก้แค้น มันสู้ไม่ได้แน่ ๆ ปัดป้องใหญ่ ผมหัวเราะสมน้ำหน้ามันไป
 
“เล่นอะไรกันอยู่คะเนี่ย”
ป้าแม่บ้านหิ้วของพะรุงพะรังเดินเข้ามาทัก แกออกไปซื้อของตั้งแต่เช้าแล้ว คงเพิ่งกลับ
 
“หาเรื่องคลายร้อน สนใจลงมาเล่นด้วยกันไหม”
ผมชวนยิ้ม ๆ ป้าแม่บ้านส่ายหัวร่อน
 
“ไม่เอาดีกว่าค่ะ แก่แล้ว เดี๋ยวตะคริวกิน งั้นเดี๋ยวป้าไปทำของว่างมาให้ทานกันนะคะ”
พวกเราพากันรับปากพร้อมเพรียง พี่ฟ้าบอกให้แกช่วยปิดน้ำให้ด้วย เพราะน้ำสูงมากแล้ว ป้าแม่บ้านเดินไปปิดให้ ก่อนเดินเข้าบ้านไปตามเดิม
 
ผมมุดหัวลงไปในน้ำ ดึงหน้าขึ้นมาใหม่
 
“อ๊า เย็นสบาย”
ผมขยับไปนั่งพิงหลังกับพี่ฟ้า ไผ่มันอยู่ตรงข้ามพวกเรา มองมาทางเราทั้งคู่
 
“พี่ฟ้ากับฝนนี่หน้าตาคล้ายกันเนอะ”

ผมหันไปมองหน้ามัน
 
“ปากแมวนะมึง ถ้าไม่คล้ายแปลว่าแม่กูเล่นชู้ละ”
 
“เปล่า ปกติต่อให้เป็นพี่น้องกัน ผู้ชายผู้หญิงมันต้องมีส่วนต่างกันบ้าง อย่างส่วนสูง สีผิวอะไรงี้”
 
“จะว่ากูเตี้ยใช่ไหม กูสูงกว่าพี่ฟ้าตั้งหกเซ็น”
 
“แค่หกเซ็นทำเป็นคุย กูเห็นเวลาพี่ฟ้าไปไหนมาไหนกับมึง ตัวเท่ากันเลย”
 
“พี่แกใส่ส้นสูงหรอก”
ผมเถียงกลับ มันพยักหน้าเข้าใจ
 
“ถ้ามึงเป็นผู้หญิง กูว่ามึงก็สวยนะฝน”

ผมปัดน้ำใส่หน้ามันแรง
 
“พูดไรขนลุก”
 
พี่ฟ้าหัวเราะร่วน
 
“ไผ่รู้ไหม พี่เคยจับฝนแต่งตัวเป็นผู้หญิงด้วยนะ”
 
ไผ่ตาโต “เมื่อไหร่”
 
“ฮ่า ๆ นานมาแล้ว ช่วงที่พี่ป่วยใหม่ ๆ เบื่อ ๆ เลยแต่งตัวเล่น แต่งตัวเองไม่พอแต่งให้ฝนด้วย”
 
“อยากเห็นว่ะ”
 
ผมโบกมือไหว ๆ “อย่าเลย อุบาทว์”
 
“กูไม่ได้อยากเห็นความสวยของมึง แต่อยากเห็นความอุบาทว์มากกว่า”
ผมถีบมันไปทีจนมันเซชนผนังสระ มันหัวเราะร่วนจนน่าถีบอีกสักรอบ

ป้าแม่บ้านยกโต๊ะญี่ปุ่นมาวางไว้ข้าง ๆ บนนั้นเต็มพรืดไปด้วยของกินเล่นอย่างพวกสแน็คคละยี่ห้อ มะม่วงกับฝรั่งเฉาะพริกเกลือ เครื่องดื่มเป็นน้ำผลไม้คั้นสด ๆ ในแก้วอย่างสวย เรานั่งกินกันไปเม้าท์ไป

ผ่านไปประมาณชั่วโมงหน่อย ๆ พี่ฟ้าก็ขอตัวขึ้นเพราะเริ่มหนาว ตอนนี้จึงเหลือผมกับไผ่นั่งเล่นกันเพียงสองคน เรานั่งกันคนละฟาก หันหน้าเข้าหากัน ของกินหมดแล้วครับ ตอนนี้นั่งแช่น้ำเล่นอย่างเดียว แดดยามบ่ายยังคงร้อนแรงอยู่ แต่ไม่มีผลกับเราเพราะอยู่ใต้ร่มไม้

ลีลาวดีดอกหนึ่งร่วงหล่นจากต้นลงมานอนแหมะอยู่บนผิวน้ำไม่ห่าง ไผ่ไม่ใส่ใจ แต่ผมเอื้อมหยิบมาลอยน้ำเล่น ไผ่มันนั่งมองผมเล่นเฉย ๆ
 
“มึง...”
มันเรียกเสียงเบา ผมละสายตาจากดอกลีลาวดีขึ้นมอง
 
“หือ?”
ผมครางเป็นคำถามกระตุ้น เพราะมันยังไม่พูดอะไรสักที มันทำหน้าล่อกแล่ก
 
“มีอะไร” ผมถามอีกรอบ มันยังเงียบอยู่
 
“อะไร อยากถามอะไรก็ถามมาดิ”
ผมให้โอกาส มันมองหน้าผม เม้มปากแน่น แต่ยังไม่พูดอะไรเหมือนเดิม เสหลบสายตา ก่อนหันกลับมามองอีกครั้ง จ้องหน้าผม แล้วเลื่อนสายตาต่ำลงไปแถว ๆ หน้าอก

ผมก้มมองตามเผื่อมีอะไรผิดปกติเกิดขึ้น 

ไม่มีอะไรหรอกครับ
ยกเว้น...

หัวนมผมที่กำลังตั้งชันขึ้นมาชนเสื้อจนเห็นได้ชัด

หน้าผมร้อนผ่าวขึ้นมาทันที สงสัยเพราะหนาว เสื้อมันขาว แถมยังบางเอามาก ๆ ด้วย(ก็มันร้อน) ผมแกล้งทำเป็นไม่รู้ไม่เห็นเสีย เพราะไงมันก็เพื่อนสนิทไม่คิดอะไรอยู่แล้ว

“ฝน กูถามอะไรอย่างสิ”
มันถามหลังเงียบไปนาน

“อะ อืม” ผมรับปาก

“ไอ้พี่หมอมันยังเรียกมึงไปหาอยู่ไหม”

ผมนิ่งไปกับคำถามนั้น ก่อนอ้อมแอ้มตอบ 
“ไม่นี่”
แต่ไม่ได้บอกว่าพี่มันให้ผมว่าวผ่านวีดีโอคอล

มันถอนหายใจออกมาเบา ๆ

“ดีแล้วล่ะ กูก็กลัว ๆ ว่ามันจะยังไม่เลิกยุ่งกับมึง”
มันลูบหัวผมเบา ๆ ผมยิ้มจริงใจใส่มัน
 
“เลิกยิ้มแบบนี้ไปเลย”

ผมขมวดคิ้วมองงง ๆ
 
“ขนลุก ยิ้มหวานจนหยาดเยิ้ม”
 
“ห่ากูยิ้มจากใจจริงยังไม่ชอบอีก”
 
“ไอ้ชอบมันก็ชอบ แต่มันหวานเกิน มองแล้วสยิวว่ะ”
ผมถีบท้องมันไปที มันจับข้อเท้าผมไว้ดึงเบา ๆ เข้าหาตัวจนผมหงายหลังเกือบจมน้ำ ดีว่าค้ำมือรองเอาไว้ก่อน ผมรีบชักเท้ากลับทันที ถีบแก้แค้นมันไปอีกรอบ มันหัวเราะร่วน
 
“อะ เอ่อ… อันนี้ส่วนตัวนะ เป็นความอยากรู้อยากเห็นของกูเอง มึงไม่สะดวกใจก็ไม่ต้องตอบก็ได้”
 
“อะไร”
 
“มะ มันเคย เอ่อ…” มันเสหน้าไปทางอื่น
 
“อะไร”
ผมกระตุ้น มันหันหน้ามาอีกครั้ง หูแดงนิด ๆ
 
มึงจะมาเขินไรกับกูวะ
 
“มะ มันเคยแตะนมมึงไหม”

ความร้อนที่ผมมีตอนนี้คงทำให้น้ำในสระเดือดได้แน่ ๆ
 
“ทะ โทษที กูแค่อยากรู้ กูไม่คิดว่านมผู้ชายมันน่าพิศวาส จนมาเห็นนมมึงวันนี้ ปกติกูไม่อะไรกับมึงนะ แต่วันนี้มึงโคตรเอ็กซ์ คือกูไม่รู้ว่ามึงเป็นแบบนี้มานาน แล้วกูเพิ่งเห็น หรือเป็นเพราะว่า...”
มันเงียบเสียงลง ผมกัดปากเบา ๆ ดึงเสื้อไม่ให้มันแนบเนื้อ แต่มันเป็นเสื้อยืดครับ พอปล่อยออกมันก็แนบเนื้อเหมือนเดิม
 
“ดูจากหน้ามึงตอนนี้แล้ว กูว่ามันละเลงนมมึงไม่ยั้งแน่”
 
“อะ อะไรทำให้มึงมั่นใจขนาดนั้น”
 
“มึงไม่รู้หรอกว่าหน้ามึงตอนเขินกับเปียกน้ำเอ็กซ์ขนาดไหนนะฝน แล้วอีกอย่าง ถ้ากูพูดมึงห้ามโกรธกูนะ”
 
“อะ อื้อ”
 
“วันที่กูมีเรื่องกับพี่หมอ”
 
ผมกลั้นใจฟัง
 
“กูเข้าไปเห็นมึงตอนมีอะไรกับพี่หมอ”
รู้สึกเหมือนมีใครมาทิ้งระเบิดลงบนหน้าผมดังตู้ม ควันร้อนลอยคลุ้งขึ้นไปกลางอากาศ ผมอ้าปากพะงาบ ๆ ไม่คิดว่าเพื่อนจะมาเห็นฉากอะไรน่าอายแบบนั้น
 
“กูตามมันขึ้นไป วันนั้นบอกตามตรงว่าถ้าไม่เห็นกับตากูไม่เชื่อเด็ดขาดว่านั่นคือมึง”
 
“มะ มึงเห็นอะไร กะ กูจำไม่ได้จริง ๆ”
อันนี้ผมพูดจริงครับ ทั้งหน้าทั้งหูมันแดงไปหมด
 
“มึงออนท็อปมัน แถมยังควบเอง ทั้งหุ่นมึง เสียงมึง โคตรเซ็กซี่ ตอนนั้นกูโกรธ กูไม่ได้ใส่ใจหรอก แต่มาเห็นมึงวันนี้ทำให้กูนึกขึ้นมาได้ วันนั้นกูก็อยากจะโกหกตัวเองว่ามึงถูกไอ้พี่หมอข่มเหง แต่ดูจากท่าทาง คะ คือ...”
 
ผมรีบก้มหน้าหลบสายตามันอีกรอบ
 
“โทษ ๆ กูไม่พูดต่อแล้ว”
 
ผมไม่ตอบอะไรมัน ตอนนี้มันมีแค่ความอาย อาย แล้วก็อายครับ ชีวิตนี้ไม่เคยอายแบบนี้มาก่อนจริง ๆ
 
“กูถึงกลัวไงฝน”
มันพูดหลังผ่านไปสักพัก
 
“กะ กลัวว่า…”
ผมถามกลับกุกกัก มันจ้องลึกเข้ามาในดวงตาผม
 
“กลัวว่ามึงจะรักมัน”
 
ผมมองมันอึ้ง ๆ
 
“ไม่หรอก พี่มันเลวขนาดนั้น”
 
“กูก็หวังให้เป็นแบบนั้น เพราะกูไม่มีทางยกมึงให้มันแน่ ๆ”
แล้วมันก็ล็อกคอผมให้หันหลังแนบอกมันเอง กอดแน่น ผมบีบแขนมันไว้เบา ๆ ก้มมองคลื่นน้ำที่เกิดจากการเคลื่อนไหวของเราสองคน 
 
ใช่ ถ้าพี่หมอเลวจริง ผมคงไม่มีทางชอบได้แน่ ๆ
ผมก็หวังให้พี่เขาเลวไปได้ให้ตลอด ผมจะได้ไม่รู้สึกอะไรมากไปกว่านี้
 
To be con...
ไม่ทันแล้วล่ะฝน = =
รักเขาไปตั้งขนาดนั้นแล้ว = =

ช่วงนี้รู้สึกตื่นเต้นมากเวลาจะลงมือเขียนนิยาย ใจมันสั่น ๆ หวิว ๆ คึกคัก ๆ ยังไงบอกไม่ถูก มันให้อารมณ์เหมือนเราได้ออกเดท ได้ท่องเที่ยว ได้ทำในสิ่งที่เรารัก ความรู้สึกนี้หายไปพักใหญ่ เพิ่งกลับมาก็ช่วงนี้แหละ

มือสั่นมาก ตอนนี้มีนิยายจ่อลงให้อ่านกันหลายเรื่องเลย ซินซ่าเวอร์ชั่นไทย, พี่ชายตัวร้ายกับนายเจี๋ยมเจี้ยม, ซี้ด(สำหรับคอหื่น) และเจ้าสมิงพราย(นิยายแฟนตาซี-ฟิคเพชรพระอุมาอีกเรื่อง/เค้ากรี๊ดเรื่องนี้อยู่ >///<), เดี๋ยวรอให้คนเจ้าอารมณ์คู่หนานอินอนุชาจบก่อน ค่อยทยอยลง เพราะไม่อยากลงหลาย ๆ เรื่องพร้อมกัน(กลัวดูแลไม่ทั่วถึง ^^)

ขอบคุณที่เข้ามาอ่าน ขอบคุณสำหรับทุกคอมเม้นท์ ขอบคุณทุกการโหวต ดีใจที่ได้อยู่ตรงนี้
 :กอด1:
**อย่าลืมติดแท็ก #พี่หมอน้ำฝน หรือ #ทาสแค้น เมื่อพูดคุยถึงเรื่องนี้ในทวิตนะค่าา >///<**

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.46 วีดีโอคอล {P.56}{ุ15-12-58} 100%
เริ่มหัวข้อโดย: GBlk ที่ 15-12-2015 14:24:51

ติดตามอย่างหน่อเตื้อง

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.46 วีดีโอคอล {P.56}{ุ15-12-58} 100%
เริ่มหัวข้อโดย: tuek ที่ 15-12-2015 14:29:24

ไม่ทันแล้วแหละก็น้องฝนรักอิพี่หมอไปซะแล้วนี่สิ

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.46 วีดีโอคอล {P.56}{ุ15-12-58} 100%
เริ่มหัวข้อโดย: mukmaoY ที่ 15-12-2015 14:43:38

อ่าวไผ่ อย่าคิดกับฝนนะเว้ย

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.46 วีดีโอคอล {P.56}{ุ15-12-58} 100%
เริ่มหัวข้อโดย: ดวงตะวัน ที่ 15-12-2015 14:46:42

ฝนเป็นของพี่หมอนะไผ่ ห้ามๆๆๆๆ

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.46 วีดีโอคอล {P.56}{ุ15-12-58} 100%
เริ่มหัวข้อโดย: veeveevivien ที่ 15-12-2015 15:37:54

สงสารน้ำฝนมากกกอ่ะ

โถน้องน้ำฝนของพี่ /โดนพี่หมอถีบ

เมื่อไหร่พี่หมอจะรู้สึกตัวเสียทีน้าาาาา

 :mew2: :mew2:

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.46 วีดีโอคอล {P.56}{ุ15-12-58} 100%
เริ่มหัวข้อโดย: sosobo21 ที่ 15-12-2015 16:27:02

ไม่ทันแล้วฝนเอ๊ยยยยยย

ไผ่มาแปลก อย่าคิดอะไรกับน้ำฝนนะ นี่ของพี่หมออออ

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.46 วีดีโอคอล {P.56}{ุ15-12-58} 100%
เริ่มหัวข้อโดย: shoucream ที่ 15-12-2015 16:28:23

อ่านรวดเดียว ฝนหัวอ่อนมาก

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.46 วีดีโอคอล {P.56}{ุ15-12-58} 100%
เริ่มหัวข้อโดย: nevergoodbye ที่ 15-12-2015 16:46:01

พี่หมอไม่ค่อยมาเลย คิดถึงงง  :hao7:

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.46 วีดีโอคอล {P.56}{ุ15-12-58} 100%
เริ่มหัวข้อโดย: Mouse2U ที่ 15-12-2015 16:53:48

รู้สึกหวงน้ำฝนแทนพี่หมอมากเลยค่ะตอนนี้

ปล. คำผิดจ้า.. อุบาศว์=อุบาทว์ , ลองคลุ้ง=ลอยคลุ้ง

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.46 วีดีโอคอล {P.56}{ุ15-12-58} 100%
เริ่มหัวข้อโดย: PetitDragon ที่ 15-12-2015 18:19:05

ไม่ถ่ายรูปตอนเล่นน้ำไปให้พี่หมอหรอ

 :z1:

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.46 วีดีโอคอล {P.56}{ุ15-12-58} 100%
เริ่มหัวข้อโดย: Rafael ที่ 15-12-2015 19:01:17

แอร๊ยยย
เขินแทนน้ำฝนตอนไผ่พูด 5555

ขอบคุณคนเขียนค่ะ

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.46 วีดีโอคอล {P.56}{ุ15-12-58} 100%
เริ่มหัวข้อโดย: HISY ที่ 15-12-2015 19:16:49

ส่งรูปตอนเล่นน้ำไปขี้คร้านพี่หมอจะเหาะมา

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.46 วีดีโอคอล {P.56}{ุ15-12-58} 100%
เริ่มหัวข้อโดย: maykiz ที่ 15-12-2015 20:14:15

เขินแทนฝนอะ คือแบบคำพูดของไผ่แม่มขวานผ่านซาก

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.46 วีดีโอคอล {P.56}{ุ15-12-58} 100%
เริ่มหัวข้อโดย: twinmonkey0311 ที่ 15-12-2015 20:45:01

น้ำฝนรักพี่หมอแล้วล่ะ ใช่มั้ย :katai2-1:

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.46 วีดีโอคอล {P.56}{ุ15-12-58} 100%
เริ่มหัวข้อโดย: Naeon ที่ 15-12-2015 21:09:01

อยากให้พี่หมอมาเห็นจะได้หึง :hao6:

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.46 วีดีโอคอล {P.56}{ุ15-12-58} 100%
เริ่มหัวข้อโดย: Nus@nT@R@ ที่ 15-12-2015 21:16:07

คิดถึงพี่หมอ 55555

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.46 วีดีโอคอล {P.56}{ุ15-12-58} 100%
เริ่มหัวข้อโดย: ่jum ที่ 15-12-2015 21:17:00

ไผ่ มาคิดอะไรตอนนี้  o22 ห้ามเลยห้าม 

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.46 วีดีโอคอล {P.56}{ุ15-12-58} 100%
เริ่มหัวข้อโดย: leefever ที่ 15-12-2015 21:26:27

เสียดายพี่หมอไม่โผล่มาเลยย.  ไผ่ไม่ใช่ว่าแอบคิดอะไรกะฝนนะ

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.46 วีดีโอคอล {P.56}{ุ15-12-58} 100%
เริ่มหัวข้อโดย: ka[ze]na ที่ 15-12-2015 21:41:10

รักไปแล้ว...ถอยคงลำบาก...

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.46 วีดีโอคอล {P.56}{ุ15-12-58} 100%
เริ่มหัวข้อโดย: ่patsaporn ที่ 15-12-2015 21:44:42

ไผ่จะหลงรักฝนไหมนี่ พักนี้มองพิศแบบแปลกๆ ขอให้ไม่แล้วกันเดี๋ยวมันจะยุ่งกันใหญ่
ไผ่อย่าไปบังคับใจใครเล้ย ให้ฝนมีความสุขบ้างเถอะ

ขอบคุณค่ะ

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.46 วีดีโอคอล {P.56}{ุ15-12-58} 100%
เริ่มหัวข้อโดย: kanunPang ที่ 15-12-2015 22:17:08

ไผ่สารภาพว่าเห็นน้ำฝนกับพี่หมอฟิชเจอริ่งกันแล้ว
ต่อไปไม่ต้องกลัวคำขู่พี่หมอละน๊าาา

สู้นะฝน เอาให้พี่หมอคลั่งไปเลย หมั่นไส้พี่หมอปากแข็ง 5555

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.46 วีดีโอคอล {P.56}{ุ15-12-58} 100%
เริ่มหัวข้อโดย: neno.jann ที่ 15-12-2015 22:36:11

โถถ อีหนูฝน ให้เขาไปทั้งใจแล้วนั่น

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.46 วีดีโอคอล {P.56}{ุ15-12-58} 100%
เริ่มหัวข้อโดย: liza sarin ที่ 15-12-2015 22:39:09

 :katai1: :katai1:

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.46 วีดีโอคอล {P.56}{ุ15-12-58} 100%
เริ่มหัวข้อโดย: Ra_rena~* ที่ 16-12-2015 00:33:17

อยากให้พี่หมอมาเห็นฝนตอนนี้จัง  :ruready

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.46 วีดีโอคอล {P.56}{ุ15-12-58} 100%
เริ่มหัวข้อโดย: Paparazzi ที่ 16-12-2015 01:04:43

รักเค้าไปนานแล้วนิหนูฝน :hao7:

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.46 วีดีโอคอล {P.56}{ุ15-12-58} 100%
เริ่มหัวข้อโดย: บูมเบส ที่ 16-12-2015 07:31:40

ยกป้ายไฟให้ไผ่ครับเขาเหมาะกับฝนมาก

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.46 วีดีโอคอล {P.56}{ุ15-12-58} 100%
เริ่มหัวข้อโดย: SiHong ที่ 16-12-2015 20:32:59

ฝน...เซ็กชี่จริงๆเลยนะเรา

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.46 วีดีโอคอล {P.56}{ุ15-12-58} 100%
เริ่มหัวข้อโดย: Apple_matinie ที่ 16-12-2015 21:55:42

หรือว่าาาาไผ่เริ่มชอบฝน

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.46 วีดีโอคอล {P.56}{ุ15-12-58} 100%
เริ่มหัวข้อโดย: shoi_toei ที่ 17-12-2015 00:23:40

ไผ่ค่ะ นี่ฝนไงจำไม่ได้หราาา

อย่า นะ นี่ของพี่หมอออ

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.46 วีดีโอคอล {P.56}{ุ15-12-58} 100%
เริ่มหัวข้อโดย: automaton ที่ 17-12-2015 08:55:15

อ่านตอนนี้แล้วรู้สึกเอ็กซ์ตาม
อยากให้พี่หมอมาเห็นตอนนี้จัง ควันคงออกหูทั้งโกรธทั้ง หึงและสยิว :z1:

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.46 วีดีโอคอล {P.56}{ุ15-12-58} 100%
เริ่มหัวข้อโดย: mystery Y ที่ 17-12-2015 18:23:48

รอตอนต่อไป~

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.46 วีดีโอคอล {P.56}{ุ15-12-58} 100%
เริ่มหัวข้อโดย: mypink801 ที่ 17-12-2015 18:49:03

หูวววววววววน้ำฝนของเราเซ็กซี่ใช่ย่อย ไผ่อธิบายซะหวงแทนพี่หมอเลย ชิ!

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.46 วีดีโอคอล {P.56}{ุ15-12-58} 100%
เริ่มหัวข้อโดย: คุณเอ ที่ 17-12-2015 20:37:47

     แปะ แปะ แปะ ชอบ ชอบ จะรอออออนะ
   
    :ling1: ห้ามอย่างอื่นก็พอไหว ห้ามหัวใจไม่ให้รักนี่ ถ้าจะยากกก ก๊าากกก

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.47 ห้ำหั่น {P.58}{ุ18-12-58}
เริ่มหัวข้อโดย: memew ที่ 18-12-2015 15:38:36

Chapter : 47 : ห้ำหั่น
[พี่หมอ...♡]
♡
♡


“ยิ้ม ยิ้ม ยิ้มนะแก ฉันว่าช่วงนี้ดูแกจะยิ้มเยอะกว่าที่แกเคยยิ้มมาตลอดตั้งแต่คบกันมาเลยนะ”
 
ผมเลิกคิ้วมองคนพูด มันยกกาแฟร้อนขึ้นจิบ ชี้หน้าผม ผมไม่ตอบ ก้มมองภาพจากมือถืออีกที
 
“ขอดูหน่อย น้ำฝนส่งอะไรมาให้” มันกระดิกนิ้วขอ
 
“ทำไมต้องเป็นน้ำฝน ไม่คิดว่าจะเป็นคนอื่นบ้างรึไง”
 
“ไม่ว่ะ ฉันว่าต้องเป็นน้ำฝนแน่ ๆ ร้อยเปอร์เซ็น เอามาให้ดูหน่อย”
มันกระดิกนิ้วขออีกรอบ ผมหัวเราะ ยื่นมือถือไปให้เพื่อน มันรับเอาไปก้มดู 

เป็นภาพน้ำฝนจริง ๆ ครับ คงกำลังเดินเล่นอยู่ มันเป็นภาพที่มีข้อความเขียนไว้บนนั้น ‘ส่งให้สัมภเวสี’ มันไม่ได้ยิ้มแต่แลบลิ้นใส่ผม หมอนนท์เหลือบมองผมนิดหนึ่ง ส่ายหน้าไปมา
 
“เป็นเอามากนะแก”
 
“น่ารักดีออก”
 
“มั้ง โทษทีว่ะ พอดีมองไม่เห็นความน่ารักในตัวเด็กผู้ชายแบบแก”
มันก้มมองภาพนั้นอีกที ขมวดคิ้วคิด
“สงสัยจะมาเดินเล่นกับไผ่”
 
ผมขมวดคิ้วตามบ้าง
 
“รู้ได้ไง”
 
“นี่ไง”
มันวางมือถือลงบนโต๊ะ จิ้มให้ดูแผ่นหลังของใครสักคนที่มองยังไงก็ไม่มีทางรู้ได้เด็ดขาดว่าเป็นไผ่
 
“รู้ได้ไง”
ผมถามคำเดิม มันทำหน้าประหนึ่งว่าผมโง่เต็มที ชี้ให้ดูที่มือของไอ้หนุ่มนั่น
 
“แค่มือ”
 
“ก็มือไง ไผ่มันใส่กำไลลายมังกร รูปร่างเป็นเอกลักษณ์แบบนี้ฉันจำได้”
 
“โทษทีนะ ขนาดหน้ายังไม่อยากจะจำ นับประสาอะไรกับของเล็ก ๆ น้อย ๆ ที่มันใส่”
 
“เออ นั่นแหละ เด็กนั่นก็กล้าเนอะ แอบถ่ายแล้วส่งมาให้แกได้นี่”
 
ผมยกยิ้ม
 
“เด็กร่าน”
 
“แกก็พูดดูถูกน้องเขาเกินไป เขาคบกันอยู่ดี ๆ แกนั่นแหละ ไปฉุดน้องเขามาข่มขืน”
เพื่อนผมมันต่อว่า ผมยักไหล่
 
“และถ้าให้เดา…” มันขยับเลื่อนภาพไปมาแหวกขยายดู “เหมือนจะเดินกันอยู่ที่นี่เลย”
 
ผมชะงัก มองหน้ามัน
 
“เนี่ย ร้านเนี่ย อยู่สยาม”
มันจิ้มให้ผมดู ผมรีบมองออกไปนอกร้านผ่านกระจก ผมรู้ครับว่าในห้างใหญ่ขนาดนี้ โอกาสเจอกันนั้นน้อยนิด แต่ผมก็ยังมอง ผมรีบหยิบมือถือมากดไลน์หา
 
‘อยู่ไหน’
 
‘อยู่ไหนก็เรื่องของผม’
มันตอบกลับทันที

‘อย่ารวน อยู่ไหน’
 
‘เดินเล่นสยาม’

ผมเหลือบมองหน้าเพื่อน
 
“แกน่าจะไปเป็นนักสืบหรือตำรวจมากกว่าหมอนะนนท์”
 
มันเลิกคิ้วแปลกใจ
 
‘ตอนนี้เดินอยู่ไหนของสยาม เอาให้ละเอียด’
 
‘ชั้น 2 สยามเซ็น กำลังจะเดินจากร้าน…ไปร้าน…”
ผมเงยหน้าถามเพื่อน
 
“จากร้าน...ไปร้าน...นี่ผ่านทางนี้ไหม”
 
“ผ่าน”
เพื่อนผมตอบกลับสั้น ๆ ผมยกยิ้ม
 
‘มีอะไร’ มันไลน์กลับมาถาม
 
‘ไม่มีอะไร แค่ถามดู’
 
‘ประสาท’
มันด่ากลับ ผมหัวเราะจนหมอนนท์มันมองหน้า ผมพยักหน้าให้มันมองออกไปนอกร้าน กระดิกเท้านั่งรอ ไม่เกินห้านาทีก็เห็นคนสองคนเดินมาแต่ไกล ผมสะกิดให้เพื่อนมองตาม
 
“แกเดาถูก มันมากับไผ่”
ผมหยิบมือถือขึ้นมาอีกครั้ง ผมไม่ไลน์แล้ว แต่กดโทรออกแทน มันล้วงหยิบขึ้นมามองเบอร์ หน้าเปลี่ยนสี ไผ่มันหยุดตาม มองหน้าฝน ผมเห็นพวกมันชัดเจน แต่พวกนั้นไม่เห็นเราหรอก มันพูดอะไรกันสักพัก แล้วไผ่ก็แย่งมือถือเอาไปกดรับแนบหู
 
“บอกว่าอย่ามายุ่งกับเพื่อนกู”
 
“อะไร เพื่อนฉันแค่อยากเลี้ยงขอโทษที่ทำนายเจ็บตัววันนั้น”

มันทำหน้าแปลกใจ ฝนทำหน้าร้อนรน
 
“ไม่จำเป็น”
 
“จำเป็นสิ หันหลังมาสิ”
มันหันพรึบมาทางผมทันที ผมโบกมือให้นิดหนึ่ง ฝนมองตาม หน้าเหวออย่างเห็นได้ชัด

“อย่าเสียมารยาทเดินหนีล่ะ”
ผมท้วงดักทาง ไผ่ทำหน้าเหมือนผมไปเหยียบตาปลามันเข้า มันกดตัดสาย มองผมตาวาว เพื่อนผมหน้าเหวอเหมือนกัน
 
“แก เรียกมาทำไม เดี๋ยวได้มีเรื่องกันอีกรอบหรอก”
 
“ไม่หรอก”
ผมจ้องตาไผ่ มันก็จ้องตาผมกลับ ตอนนี้เรากำลังเล่นเกมจ้องตากันอยู่ ดูว่ามันจะกล้ามาเผชิญหน้ากับผมรึเปล่า ฝนพยายามจะรั้งแขนมันหนี แต่ไผ่เลือกที่จะเดินเข้ามาในร้านแทน
 
“ใจเย็นนะไอ้หมอ”
เพื่อนผมพยายามปราม ผมก็ไม่คิดจะมีเรื่องกับไผ่มันในร้านอยู่แล้ว มันเดินหน้านิ่งเข้ามาตามติดด้วยฝน
 
เด็กนั่นปากมากเวลาส่งข้อความถึงผม แต่เวลาเจอหน้าปากไม่ค่อยออกหรอก
 
“มีไร”
มันมายืมค้ำหัวทัก มองเพื่อนผมแวบหนึ่งด้วยสายตาจะเขมือบพอกัน

แน่ล่ะ เคยจะหักแขนมันมาแล้วนี่
 
“เพื่อนฉันจะเลี้ยงขอโทษที่เคยทำให้นายเจ็บตัว”
 
“ไม่จำเป็น”
มันพูดกับผมแต่ปลายตามองเพื่อนผม นนท์มันถีบขาผมใต้โต๊ะแรง
 
“ฝนมานั่งนี่” ผมสั่ง
 
“ฝนไม่ต้องนั่ง” ไผ่มันสั่งค้าน
 
“ฝนมานั่งนี่”
ผมสั่งอีกรอบ ฝนทำท่าจะขยับ
 
“ฝนไม่ต้อง”
มันสั่งค้านอีกทีเหมือนกัน มันมองผมด้วยสายตาแปลบปลาบ กรามเริ่มบด มือกำหมัดแน่น ดวงตาค่อย ๆ ฉายแววบางอย่าง ถ้ามันเป็นระเบิดเวลา ผมว่าตอนนี้ เวลาในตัวมันกำลังเริ่มนับถอยหลังลงเรื่อย ๆ 
 
“นั่งก่อนดีกว่า พี่เลี้ยง วันนั้นพี่ทำรุนแรงไปหน่อยขอโทษด้วย”
เพื่อนผมรีบทำตัวเป็นเจ้าหน้าที่กู้ระเบิดทันที มันไม่พูดเปล่า ยังขยับไปดึงไผ่ไปนั่งข้าง ๆ ไอ้นั่นจะขยับลุก แต่นนท์มันดึงแขนไว้ ไอ้นี่ข้อแข็ง ไผ่ที่ตัวใหญ่ ๆ ยังทานแรงมันไว้ไม่ได้
 
“ปล่อย ถ้าไม่อยากดั้งหัก”
ไผ่มันหันไปขู่ไอ้หมอนนท์
 
“ใจเย็นน่า นี่มันข้างนอก คนเยอะ ถ้าจะต่อยกันไปต่อยกันที่บ้าน”
เพื่อนผมมันแนะ ผมละสายตากลับไปมองคนที่ยังยืนมองเพื่อนตัวเองสลับกับผมตาปริบ ๆ
 
“นั่งสิ”
ผมสั่ง มันจำต้องนั่งลงข้าง ๆ ผมเพราะเก้าอี้ที่นี่มันนั่งได้ที่ละสองคนเท่านั้น ไผ่ละสายตาจากเพื่อนผมมามองผมอีกรอบ
 
“ฝนมานั่งนี่”
ฝนทำท่าจะลุก แต่ผมยึดต้นแขนมันไว้ มองตาไผ่ว่าไม่มีทางที่ผมจะปล่อยฝนไปให้มันแน่ ๆ
 
“ปล่อยเพื่อนกู”
มันพูดเสียงเย็น จ้องตาผมเขม็ง หรี่ตาพร้อมจะลุกขึ้นมาต่อยได้ทุกเมื่อ ฝนนั่งร้อนรน
 
“เอ้า อยากได้ไรสั่งเลย พี่เลี้ยงไม่อั้น”
หมอนนท์รีบกู้ระเบิดอีกรอบ มันเอาเมนูมาบังหน้าเราสองคนไว้ ไผ่ปัดออกดังขวับ หันไปมองไอ้หมอนนท์ด้วยแววตาแบบเดียวกับที่มองผมเมื่อกี้
 
“ชะอุ้ย!” หมอนนท์สะดุ้งโหยง แต่ก็ยื่นเมนูไว้ที่เดิม กะให้บังตาผมกับไผ่มากที่สุด ผมละสายตาจากไผ่มาที่คนข้าง ๆ
 
“กินอะไรมารึยัง”
 
“กินแล้ว”
มันตอบกลับหน้าบูด
 
“เมื่อกี้เรียกฉันว่าอะไรนะ สัมภเวสีใช่ไหม”
 
มันทำหน้าเลิ่กลั่ก คงไม่อยากให้ไผ่รู้ว่าแอบคุยกับผมทางไลน์หรือส่งภาพมาให้ผมดู ผมไม่สนใจว่าไผ่มันจะรู้หรือไม่รู้ รู้ได้ก็ดี มันเม้มปากแน่น มองผมด้วยสายตาไม่ต่างจากที่ไผ่มองผมเมื่อกี้ ผมหัวเราะหึ ๆ
 
“สัมภเวสีมันอยากได้ส่วนบุญบ้าง ส่งให้บ้างสิ”
 
“อยากได้วัดไหน จะได้ไปทำให้”
มันตอกกลับ ผมหัวเราะหึ ๆ พยักหน้าไปทางคุ๊กกี้ที่เขาเอามาเสิร์ฟให้ฟรีกินคู่กับกาแฟแก้วราคาเหยียบสองร้อย
 
“นั่นไง อยากกินไอ้นั่น ป้อนหน่อย”
 
ฝนหน้าเหวอ
 
“ไม่ต้องไปป้อนมันฝน!”
ไผ่รีบค้าน ฝนทำหน้าลำบากใจ
 
“พี่กินเองละกัน ส่วนส่วนบุญ ผมจะไปทำให้ทีหลัง”
 
“อยากได้เดี๋ยวนี้”
ผมค้ำคางกับโต๊ะมองหน้ามัน อ้าปากรอ แก้มมันแดงปลั่ง จีบแฟนคนอื่นต่อหน้าแฟนเขานี่มันก็ได้ฟิลไปอีกแบบแฮะ
 
“มึง!!”
ไผ่มันขยับลุกง้างหมัดจะต่อยผม แต่เพื่อนผมเร็วกว่า คว้าจับหมัดมันไว้หมับ กดไหล่มันนั่งอีกรอบ
 
“ปล่อย!!”
มันหันไปตะคอกใส่หมอนนท์เสียงดัง คนพากันหันมามองทั้งร้าน
 
“ใจเย็นน่า คนมองกันใหญ่แล้ว ฉัน นาย หรือไอ้หมอมีเรื่องเราไม่แคร์หรอก แต่ไม่สงสารฝนรึไง จะร้องไห้แล้วนั่น”
เพื่อนผมรีบอ้างเอาฝนบังหน้า ซึ่งมันก็ได้ผล ไผ่รีบหันมามองฝน ซึ่งนนท์มันพูดถูก เพราะผม เพื่อนผมหรือไผ่ดูจะไม่อาทรร้อนใจกับสายตาชาวบ้านแม้แต่น้อย แต่ฝนนั่งแก้มแดงก่ำ ทำหน้าเหมือนจะร้องไห้จริง ๆ คงอายแล้วก็กลัวผมกับไผ่จะต่อยกันจริง ๆ
 
“โทษ”
ไผ่มันอ่อนลงจนเห็นได้ชัด
 
แหมไอ้หมอ แกน่าจะไปเป็นหมอจิตวิทยามากกว่าหมออายุรกรรมนะ
 
“ขอร้องล่ะไผ่ ใจเย็น ๆ ก่อน ส่วนพี่หมอ ผมว่าพี่กินเองดีกว่า คนมองกันเยอะ”
 
“อะไร น้องชายป้อนขนมพี่ชาย มันลำบากมากนักรึไง”
 
“ผมไม่ใช่น้องพี่ซะหน่อย”
 
“นายเรียกพ่อฉันกับแม่ไผ่ว่าอะไร”
 
“พ่อกับแม่”
 
“งั้นก็แปลว่านับถือท่านเสมือนพ่อแม่จริง ๆ งั้นก็ต้องนับถือฉันกับไผ่เสมือนพี่ชายเหมือนกันสิ”
 
มันอ้าปากค้าง ผมหัวเราะหึ ๆ
 
“เร็วสิครับ ป้อนพี่ชายคนนี้หน่อย”
ผมอ้อนนิด ๆ จงใจทำใส่ไผ่มากกว่า เหลือบมองไผ่ มันแทบจะพ่นไฟใส่ผมแล้ว ฝนทำหน้าอึดอัด คงรู้เจตนาผมดี มันหยิบคุ๊กกี้มาป้อน ผมงับเอาเข้าปาก มองมันกลับด้วยดวงตาแพรวพราว แก้มมันแดงเถือกยิ่งกว่าเดิม
 
“กะ กินไหมมึง กูป้อน”
มันหันไปถามเพื่อนมันเอง
 
“ไม่ กูไม่อยากกินของร่วมกับมัน”
 
“งะ งั้นสั่งใหม่ก็ได้ กูสั่งให้”
 
“ไม่ต้อง ไอ้นี่จะเลี้ยงไม่ใช่รึไง”
ไผ่มันหันไปทางไอ้หมอนนท์ที่มองกลับเหรอหรา
 
“ชะ ใช่”
นนท์มันมองตาผม บ่นในดวงตาว่า ‘จำไว้นะแก’ ผมหัวเราะหึ ๆ หยิบเมนูมายื่นให้ฝน
 
“อิ่มแล้ว”
 
“ขนมหรือเครื่องดื่มก็ได้ นนท์มันเลี้ยง”
ผมโบ้ยไปทางเพื่อน มันเตะขาผมแรงใต้โต๊ะ ผมหัวเราะหึ ๆ ฝนก้มมองเมนู ไผ่มันกวักมือเรียกพนักงาน
 
“อะไรราคาแพงสุดของร้านนี้ครับ”
 
“เอ่อ เป็นสเต็กเนื้อค่ะ”
 
“งั้นขอที่หนึ่งนะครับ ส่วนเครื่องดื่ม ขอที่แพงที่สุด เอาไรมึง”
 
“กะ กูไม่หิวนะไผ่”
ฝนบอกอย่างเกรงใจ ผมรู้ได้เลยว่าไผ่มันจงใจแกล้งเพื่อนผมแน่ ๆ ไอ้หมอนนท์เตะขาผมแรงใต้โต๊ะอีกรอบ ผมไม่พูดอะไร ฝนมองเมนูก่อนสั่งแค่ชาเขียวมัจฉะมากินแก้วเดียว
 
To Be Con..
อ้าว...กำลังอ่านเพลิน ๆ หมดตอนซะงั้น  = [ ] = อ้ากกกกก ทำไมมันสั้นขนาดนี้ (กรี๊ดร้อโหยหวน) เข้าใจความรู้สึกของคนอ่านขึ้นมาทันที (ข่วนกำแพงดังแกรก ๆ) รีบวิ่งไปรีไรท์ตอนใหม่อย่างเขวี้ยง

มีหลายคนที่รู้อนาคตไผ่ว่าจะเดินไปในเส้นทางไหน แต่ก็ยังมีคนอ่านอีกหลายคนที่ยังไม่รู้ และยังคาดกันไม่ถึง หึ ๆ (หัวเราะอย่างมีเลศนัย)

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.47 ห้ำหั่น {P.58}{ุ18-12-58}
เริ่มหัวข้อโดย: ♠DekDoy♠ ที่ 18-12-2015 15:52:20

ไผ่กะหมอนนท์ดูมีอะไรนะ แต่หวังว่าคงไม่ใช่ ให้ไผ่คู่กะพี่ฟ้านะ
พี่กะเพื่อนได้กันไปแล้ว ไผ่ไม่จำเป็นต้องรักชายตามนะ

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.47 ห้ำหั่น {P.58}{ุ18-12-58}
เริ่มหัวข้อโดย: Freja ที่ 18-12-2015 15:58:53

อิไผ่ต้องโดนหมอนนท์กดเท่านั้น  ทันกันดี   หมอนนท์คุมอิไผ่ได้   แอบรักเพื่อนไม่ดีนะไผ่    แต่คิดเอาจริงๆเราว่าที่ไผ่สนใจฝนหวงฝนก็อาจจะเป็นเพราะนอกจากจะไปเจอ+ได้ยินในคืนที่ฝนออนท็อปให้แซมแล้ว   ก็อาจจะเพราะว่าฝนเป็นของแซมคนที่ไผ่เกลียดมากๆ  คืนนั้นทำให้ไผ่มองฝนในสายตาใหม่  อยากแย่งอยากขวางแซมด้วยมั๊ง

แต่ตอนนี้ชอบหมอนนท์จริงๆ   นาง*มอง* เห็นอะไรๆนะ   รู้จักสังเกตุ  เอาไผ่อยูตรงนี้แหละถูกใจเรา  อยากให้ไผ่โดนปราบพยศค่ะ

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.47 ห้ำหั่น {P.58}{ุ18-12-58}
เริ่มหัวข้อโดย: Rafael ที่ 18-12-2015 16:29:48

 :hao6:

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.47 ห้ำหั่น {P.58}{ุ18-12-58}
เริ่มหัวข้อโดย: mukmaoY ที่ 18-12-2015 16:35:57

เป็นคนไม่ชอบให้คนที่นับถือกันเป็นแฟนกัน ฉะนั้นไผ่ต้องเจอนนท์ถึงจะเหมาะ555
ให้พี่ฟเาเจอคนอื่นเถอะ  ไผ่อาจดูแลได้ก็จริง แต่น่าปวดหัวนะถ้าได้เป็นแฟน มันจะอีกอารมณ์
ไม่เหมาะกับพี่ฟ้าเลยไผ่ คะแนนแกลดฮวบหลายตอน

ฝนตอนนี้น่ารัก ถ้าไม่มีไผ่คอยขวาง ฝนจะยิ่งเขินอย่างมีความสุขมากกว่านี้
อิหมอมันอุตส่าห์อ้อนทั้งที

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.47 ห้ำหั่น {P.58}{ุ18-12-58}
เริ่มหัวข้อโดย: Nus@nT@R@ ที่ 18-12-2015 17:02:30

หมอแซมกวนประสาท

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.47 ห้ำหั่น {P.58}{ุ18-12-58}
เริ่มหัวข้อโดย: kimjuy_o ที่ 18-12-2015 17:26:20

อีพี่หมอกวนเป็นบ้า
รู้อยู่ว่าไผ่แหย่แล้วขึ้น ยังจะทำ
ส่วนหมอนนท์ ไม่รู้สินะ จะยังไงก็ได้
แต่คิดว่าไผ่เหมาะกับพี่ฟ้ามากกว่า
แต่ไม่เป็นไรค่ะ แล้วแต่ความคิดคนแต่งเลย
ยังไงก็ได้

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.47 ห้ำหั่น {P.58}{ุ18-12-58}
เริ่มหัวข้อโดย: ่jum ที่ 18-12-2015 18:04:52

 o22 พูดให้คิดตามอ่ะ  ไผ่จะเดินเส้นทางไหนล่ะ  ตามเพื่อนไปดีไหม  :hao6:

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.47 ห้ำหั่น {P.58}{ุ18-12-58}
เริ่มหัวข้อโดย: nutty ที่ 18-12-2015 18:08:35

อย่างที่จิ้นมาหลายตอน
ไผ่ต้องเจอคนกำราบ
พี่สาวฝนซอฟเกิน 555

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.47 ห้ำหั่น {P.58}{ุ18-12-58}
เริ่มหัวข้อโดย: บูมเบส ที่ 18-12-2015 18:19:28

เราว่าเรื่องมันยืดไปอ่ะคือมันควรลงตัวได้แล้วแต่
เหมือนมันจะวนกลับมาที่เดิมอีก โทษนะครับ

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.47 ห้ำหั่น {P.58}{ุ18-12-58}
เริ่มหัวข้อโดย: lizzii ที่ 18-12-2015 18:31:54

ไผ่เลือกทางเดินได้รึยัง ฮ่าๆๆๆๆ

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.47 ห้ำหั่น {P.58}{ุ18-12-58}
เริ่มหัวข้อโดย: P_Ple ที่ 18-12-2015 19:28:37

เหมือนว่าจะมีคู่จิ้นคู่ใหม่นะ

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.47 ห้ำหั่น {P.58}{ุ18-12-58}
เริ่มหัวข้อโดย: minneemint ที่ 18-12-2015 20:34:04

เดินตามรอยเพื่อน

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.47 ห้ำหั่น {P.58}{ุ18-12-58}
เริ่มหัวข้อโดย: mystery Y ที่ 18-12-2015 20:48:53

รอตอนต่อไป~

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.47 ห้ำหั่น {P.58}{ุ18-12-58}
เริ่มหัวข้อโดย: liza sarin ที่ 18-12-2015 21:13:27

หมอนนท์จะคุมไผ่อยู่ไหม

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.47 ห้ำหั่น {P.58}{ุ18-12-58}
เริ่มหัวข้อโดย: Paparazzi ที่ 18-12-2015 21:35:54

หมอนนท์มาแรงน้าาาาา :laugh:

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.47 ห้ำหั่น {P.58}{ุ18-12-58}
เริ่มหัวข้อโดย: twinmonkey0311 ที่ 18-12-2015 21:53:09

หมอนนท์เอาไผ่อยู่จริงๆ

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.47 ห้ำหั่น {P.58}{ุ18-12-58}
เริ่มหัวข้อโดย: tiew93 ที่ 18-12-2015 22:03:44

เบื่อพี่หมอจังเลยค่ะะะ อยากเห็นนางเจ็บ!!!  :katai1:

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.47 ห้ำหั่น {P.58}{ุ18-12-58}
เริ่มหัวข้อโดย: mild-dy ที่ 18-12-2015 22:14:22

 :pig4: :pig4:

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.47 ห้ำหั่น {P.58}{ุ18-12-58}
เริ่มหัวข้อโดย: PetitDragon ที่ 18-12-2015 22:26:48

คนกลางซวยตลอด

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.47 ห้ำหั่น {P.58}{ุ18-12-58}
เริ่มหัวข้อโดย: hpimmc ที่ 18-12-2015 22:39:03

คู่หลักนิเมื่อไรจะเคลียร์คะเนี่ย? ดีๆล่มๆ อยู่นั้นละ

 :z3:

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.47 ห้ำหั่น {P.58}{ุ18-12-58}
เริ่มหัวข้อโดย: klaew ที่ 18-12-2015 22:46:10

ความคิดนึงแวบเข้ามาในหัวหลังจากอ่านทอร์คพี่มิว
"ไผ่ได้เสียกับหมอนนท์"  o22
อ๊ากกกกกก   คิดออกมาได้งายยยยยยย
 :sad4: :sad4: :sad4:

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.47 ห้ำหั่น {P.58}{ุ18-12-58}
เริ่มหัวข้อโดย: SOMCHAREE ที่ 18-12-2015 23:04:20

พี่หมอนี่ชอบหาเรื่องไผ่ว่ะ ฝนน่าสงสารสุดอ่ะ

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.47 ห้ำหั่น {P.58}{ุ18-12-58}
เริ่มหัวข้อโดย: sosobo21 ที่ 18-12-2015 23:22:29

ขอบทให้หมอนนท์เยอะๆด้วยค่ะ 555

คือนางเอาไผ่อยู่อ่ะ คนเขียนอย่าหักมุมเซอร์ไพรส์เรานะคะ

พี่หมอมัวแต่เล่นแง่ จริงจังกว่านี้ได้แล้ววว

ปล FC หมอนนท์ค่าาาา

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.47 ห้ำหั่น {P.58}{ุ18-12-58}
เริ่มหัวข้อโดย: Ra_rena~* ที่ 18-12-2015 23:25:37

เลิฟหมอนนท์  :กอด1:

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.47 ห้ำหั่น {P.58}{ุ18-12-58}
เริ่มหัวข้อโดย: lipure ที่ 19-12-2015 00:00:42

ให้ไผ่คู่พี่ฟ้าเหอะ
สงสารพี่ฟ้า อยากให้เจ้แกแฮปปี้เอนดิ้งกะเขาบ้าง :mew2:

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.47 ห้ำหั่น {P.58}{ุ18-12-58}
เริ่มหัวข้อโดย: DalbitDef ที่ 19-12-2015 01:05:06

นี่ยกป้ายเชียร์ไผ่กับพี่ฟ้าสุดใจมาโดยตลอด
แต่............ทำไมทำกับเราแบบนี้ล่ะ ไม่เอานะ แงงงง้
สงสารอ่า ถ้าไผ่จะได้คู่หมอนนท์ ก็ขอให้พี่ฟ้าเจอคนดีๆที่คู่ควรกับนางนะ
พอเป็นเรื่องของไผ่มันต้องมาม่าสุดๆแน่เลยอ่ะ อกหักจากรักที่ไม่อาจเป็นไปได้ ทั้งๆที่รักกัน

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.47 ห้ำหั่น {P.58}{ุ18-12-58}
เริ่มหัวข้อโดย: Petalkiss ที่ 19-12-2015 02:11:55

เชียร์ไผ่ให้หมอนนท์ค่ะ อันนี้ไม่ได้มาจากความวายอะไรทั้งนั้น (เหรอ?555)
แต่เราคิดว่าไผ่ไม่เหมาะกับฟ้า เวลาอยู่ด้วยกันอาจจะดูแฮปปี้ มีเคมีที่น่าจะเข้ากันได้ก็จริง แต่ด้วยบุคลิกแล้วเราว่าไผ่ยังเด็กเกินไป จากการกระทำหลายๆอย่างเหมือนคนยังไม่โตอ่ะค่ะ ทำอะไรเอาแต่ใจตัวเอง บางทีก็สงสารฟ้า ไม่อยากให้คู่กับเด็กแบบนี้ อยากให้ฟ้าเจอคนดีๆ เป็นผู้ใหญ่ ปกป้องดูแลฟ้าได้มากกว่า

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.47 ห้ำหั่น {P.58}{ุ18-12-58}
เริ่มหัวข้อโดย: THiiCHA ที่ 19-12-2015 04:31:48

จริง เราว่าพี่ฟ้าไม่ใช่สำหรับไผ่หรอก   ตามใจกันซะทุกเรื่อง
พื้นฐานบ้านฝนฟ้าคือใจดีและรักสงบทั้งบ้านไง 

แสบอย่างไผ่นี่ต้องเจอหมอนนท์โลดดถึงจะเอาอยู่   
จัดให้หนัก เด็กดื้อต้องโดนกำราบ 5555555   

 

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.47 ห้ำหั่น {P.58}{ุ18-12-58}
เริ่มหัวข้อโดย: tuek ที่ 19-12-2015 06:52:17

ไผ่กับหมอนนท์เหมาะกันที่สุดแล้ว
ทันกันที่สุดแล้ว

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.47 ห้ำหั่น {P.58}{ุ18-12-58}
เริ่มหัวข้อโดย: Mouse2U ที่ 19-12-2015 10:02:05

ไผ่ก็ยุขึ้นง่าย เลยสนุกพี่หมอเขาเลยนะคะ

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.47 ห้ำหั่น {P.58}{ุ18-12-58}
เริ่มหัวข้อโดย: shoi_toei ที่ 19-12-2015 10:19:58

รอดูว่าไผ่คู่ใคร หึหึหึ

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.47 ห้ำหั่น {P.58}{ุ18-12-58}
เริ่มหัวข้อโดย: Naeon ที่ 19-12-2015 13:01:53

พี่หมอกวนอ่ะ5555

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.47 ห้ำหั่น {P.58}{ุ18-12-58}
เริ่มหัวข้อโดย: mypink801 ที่ 19-12-2015 16:30:40

หมอนนท์ปราบไผ่  :z1:

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.47 ห้ำหั่น {P.58}{ุ18-12-58}
เริ่มหัวข้อโดย: SiHong ที่ 19-12-2015 20:04:02

พี่หมออ่า

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.47 ห้ำหั่น {P.58}{ุ18-12-58}
เริ่มหัวข้อโดย: Bellze12 ที่ 19-12-2015 21:52:11

มันส์มากพะยะคะ

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.47 ห้ำหั่น {P.58}{ุ18-12-58}
เริ่มหัวข้อโดย: i c u ที่ 20-12-2015 01:29:58

เบื่ออิพี่หมอ เมื่อไหร่น้ำฝนจะเอาคืนคะลูกกกกกกกกกกกกกกกก

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.47 ห้ำหั่น {P.58}{ุ18-12-58}
เริ่มหัวข้อโดย: fida ที่ 20-12-2015 02:07:59

อ่านทันแล้ววว

ชอบน้ำฝนค่ะ น่ารัก เป็นธรรมชาติดี

พี่หมอสอนอะไรๆ ให้น้องเยอะ จนกลายเป็นหนุ่มน่ารักแต่แอบเซ็กซี่ไปซะแล้ว  :impress2:

ถึงจะไม่ชอบใจที่พี่หมอข่มเหงน้องฝนตอนต้นเรื่อง

เพราะถือหลักว่าหากถึงขั้นข่มขืนกันแล้วคงยากที่จะรักกันได้

แต่หากดูจากน้องน้ำฝนในตอนนี้แล้ว สงสัยน้องจะชอบคนเลวค่ะ

พี่หมอแกก็ทำตัวดีขึ้นด้วย แกล้งกันนิดๆ ด่ากันหน่อยๆ เร้าใจดีค่ะ

จากนี้ขออย่าให้มีเรื่องบาดหมางกันอีกเลยนะคะพี่หมอกับน้องไผ่

ปล.แอบเทใจให้น้องไผ่กับพี่ฟ้าไปแล้วค่ะ เสียดายจัง

ปล.2 สารภาพค่ะว่าเกือบลืมไปแล้วว่าพี่หมอชื่อแซม

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.47 ห้ำหั่น {P.58}{ุ18-12-58}
เริ่มหัวข้อโดย: เก้าแต้ม ที่ 20-12-2015 09:45:08

เพิ่งตามอ่านสนุกมาก.  :mew1:

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.47 ห้ำหั่น {P.58}{ุ18-12-58}
เริ่มหัวข้อโดย: automaton ที่ 20-12-2015 17:51:44

อิหมอนี่กวนจริง ๆ เดี๋ยวยุให้ฝนมีกิ๊กซะเลย
หรือไม่ก็ให้ไผ่ชอบฝนอีกคน เอ๊ะหรือจะเก็บไผ่ให้หมอนนท์ดี
คู่นี้อยากลุ้น

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.47 ห้ำหั่น {P.58}{ุ18-12-58}
เริ่มหัวข้อโดย: neno.jann ที่ 20-12-2015 22:47:38

รู้สึกตอนนี้หมอนนท์จะ(กด)ไผ่เอาๆ กดให้นั่งพออ!!!   :hao6:

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.47 ห้ำหั่น {P.58}{ุ18-12-58}
เริ่มหัวข้อโดย: Ginny Jinny ที่ 22-12-2015 12:16:28

หมอนนท์ๆ  :-[ :-[

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.47 ห้ำหั่น {P.58}{ุ18-12-58}
เริ่มหัวข้อโดย: ♥♥ดอกช่อบานสะพรั่ง♥♥ ที่ 22-12-2015 12:30:40

 :hao3:

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.48 อย่ารักเขา... {P.60}{ุ22-12-58}
เริ่มหัวข้อโดย: memew ที่ 22-12-2015 17:01:49

Chapter : 48 : อย่ารักเขา...
(น้ำฝน...♥)

 
ผมนั่งอึดอัด ไม่นานพนักงานก็เอาของมาเสิร์ฟ ไผ่มันเล่นสั่งของที่แพงที่สุดในร้านมากิน เห็นราคาแล้วผมแทบลมจับ แต่พี่หมอนนท์ก็ดูนิ่ง ๆ
 
ไผ่มันแทบจะกินหัวพี่หมอ ยังไม่พอตอนนี้มันยังจะกินหัวพี่หมอนนท์ด้วย ผมไม่รู้ว่าพี่หมอนนท์เคยจะทำร้ายอะไรไผ่ แต่เหมือนเคยมีเรื่องกันมาก่อนจริง ๆ
 
มันไม่กินครับ นั่งมองเฉย ๆ
 
“อ้าว ไม่กินล่ะไผ่”
ผมถาม
 
“กูไมได้อยากกิน แต่สั่งมาให้สัมภเวสีแถวนี้กิน ได้ข่าวว่าหิว รู้สึกจะมีสองตัว”
มันมองพี่หมอ ก่อนปรายตามองไปทางพี่หมอนนท์นิดหนึ่ง รายนั้นนั่งกลืนน้ำลายอึก ๆ
 
มึง ยังไงเขาก็เป็นเพื่อนกันนะ รุมต่อยมึงขึ้นมากูไม่ช่วยนะเอ้อ
 
“ก็ดี กำลังหิว”
พี่หมอดึงจานสเต็กเข้ามาใกล้ แต่ไผ่ดึงกลับ ตอนนี้มือของคนทั้งคู่จึงจับอยู่บนจานคนละด้าน
 
“สัมภเวสีมันไม่กินของหยาบ มันกินอาหารทิพย์นะ”
มันมองพี่หมอตาขวาง
 
“ถ้างั้น…”
พี่หมอพูดเนิบ ๆ หันมองมาทางผม

“ป้อนพี่หน่อยสิน้ำฝน”
พี่มันมาเนิบ ๆ ครับ เขินมากกับคำว่า 'พี่' ที่ใช้แทนตัว ถึงจะรู้ว่าแกล้งพูดก็เถอะ ฟังแล้วมันคันหูยังไงพิลึก ไผ่มองพี่หมอตาขวางยิ่งกว่าเดิม

และก่อนที่คนทั้งคู่จะก่อสงครามกลางร้าน ผมรีบเบรกไว้ก่อนทันที ยกจานสเต็กมาไว้ตรงหน้า ซึ่งทั้งคู่ก็ยอมให้ผมดี ๆ ผมหั่นแบบพอดีคำ จิ้มด้วยส้อมยกขึ้น มองพี่หมอกับไผ่สลับกันไปมา
 
แล้วผมจะป้อนใครก่อนดี
 
ป้อนไผ่ พี่หมอคงไม่ยอม ป้อนพี่หมอ ไผ่มันคงไม่ยอม ยังไม่ทันที่ผมจะตัดสินใจอะไรได้ พี่หมอก็ก้มลงมางับเอาสเต็กชิ้นนั้นเข้าปากเอง ผมหน้าร้อนผ่าว พี่หมอมองผมตาเชื่อม ผมทำหน้าแทบไม่ถูก
 
“ของกูฝน”
ไผ่มันท้วง ผมรีบหั่นอีกชิ้นเอาไปจ่อไว้ใกล้ปากมัน
 
“เอ้า”
มันรับเข้าปาก แต่ตาจ้องเป๋งไปที่พี่หมอ

คงอร่อยหรอกนะ กินกันไปกัดกันไปเนี่ย ผมจำต้องหั่นแล้วเอาไปป้อนพี่หมอคำไผ่คำ พวกมันกินกันไม่สนเลยสักนิดว่ากินอาหารจานเดียวกัน ใช้ส้อมอันเดียวกันอยู่ด้วย จ้องตากันจนจะท้องอยู่รอมร่อ
 
ไม่นานสเต็กจานเล็กก็หมด(แพงมาก แต่ได้นิดเดียวเอง) ผมรวบมีดกับส้อม ยกน้ำจิบ อิ่มแทนพวกมันเลย
 
“แล้วพี่หมอนนท์ไม่กินเหรอครับ”
 
“เห็นสองคนนี่กินแล้วพี่อิ่มแทน”
พี่มันพูดหน้าจืด คงรับรังสีสังหารจากสองคนนี้ได้
 
“แน่ดิ ส่งกระแสจิตไปเรียกให้กินตั้งแต่ต้นแล้วนี่”
ไผ่มันเชือดนิ่ม ๆ หน้าพี่หมอนนท์จืดยิ่งกว่าเดิม ไม่รู้ความซวยอะไรที่พี่หมอนนท์ต้องมาตกอยู่ในสภาพเดียวกับผม กลืนไม่เข้าคายไม่ออกพอกัน
 
“ขอบคุณที่เลี้ยง ไปกันเถอะ”
ไผ่มันบอกห้วน ๆ พยักหน้าเรียกผม ขยับลุกยืนก่อน ผมรีบพยักหน้ารับขยับจะลุกตามแต่พี่หมอคว้าจับต้นแขนไว้
 
“มากันยังไง”
 
“มอ’ไซค์ไผ่”
ผมตอบ พี่หมอพยักหน้าเข้าใจ หันไปมองไผ่ ก่อนดึงผมขึ้นไปนั่งบนตัก ผมหน้าเหวอ ยังไม่ทันจะได้ปรามอะไร พี่หมอก็ก้มลงมาใช้ปากปิดปากผมไว้ ผมตาโตยิ่งกว่าเดิม
 
มึง! นี่มันกลางสยามนะ!
อยู่ในร้านอาหารด้วย!
กระจกก็ใส คนในร้านก็เยอะ!
 
ได้ยินเสียงไผ่พูดคำว่า'มึง'คำเดียวที่เหลือก็ได้ยินแต่เสียงอึกอัก ๆ แต่ตอนนี้อย่าเพิ่งห่วงเพื่อนเลย ห่วงตัวเองก่อนดีกว่า ไม่คิดจริง ๆ ว่าพี่หมอจะกล้าทำ พี่หมอไม่ได้ล่วงล้ำเข้ามาภายใน บดขยี้ภายนอกเท่านั้นก่อนค่อย ๆ ถอนปากออก
 
“แล้วคืนนี้จะโทรหา”
 
ผมรีบผลักตัวเองออกไปยืนนอกโต๊ะ หันมองไปทางไผ่ ตอนนี้เห็นแค่ตามันเท่านั้น เพราะปากมันถูกปิดแน่นด้วยมือพี่หมอนนท์ สองมือถูกจับไพล่หลังเรียบร้อย
 
โห ทำงานกันเป็นทีมดีจัง
 
พี่หมอนนท์รีบปล่อยเพื่อนผมออก มันหันไปง้างหมัดต่อยทันที แต่รายนั้นรับไว้ได้ รวบจับล็อกไพล่หลังอีกรอบ ไผ่มันกัดฟันเบ้หน้าครางเจ็บ ท่าล็อกแบบนี้เคยเห็นในหนังเกี่ยวกับพวกหน่วยรบพิเศษมาก่อน
 
“ปล่อยกู!!”
 
“พูดเพราะ ๆ ครับ นี่มันในร้านอาหารนะ”
พี่หมอนนท์สอน ไผ่มันตาลุกวาว เข้าโหมดพร้อมสังหารแล้วครับ
 
เอ่อ พี่หมอนนท์ครับ ผมว่าปล่อยมันดีกว่า ผมกลัวว่าพี่จะถูกมันฆ่าจริง ๆ นะ
 
“ปล่อยกู”
มันบอกเสียงเย็น
 
“สัญญาก่อนว่าจะไม่ทำร้ายกัน”
 
“ไม่ทำร้ายหรอก แต่จะฆ่าแม่งเลย”
 
“หยาบคายจัง”
พี่หมอนนท์ส่ายหัว ไผ่กัดฟันพยายามจะขยับดิ้น แต่คิดว่าน่าจะเจ็บนะถ้าขยับ
 
“สัญญาก่อนว่าจะไม่ใจร้อนทำร้ายกันอีก”
 
“ได้ สัญญา”
แต่พอพี่หมอนนท์ปล่อยปุ๊บ มันก็หันไปออกหมัดปั๊บ แต่นับถือพี่หมอนนท์จริง ๆ รับมันได้ทุกหมัดเลย
 
“ไผ่” ผมรีบเข้าไปจับแขนมันไว้ “เรากลับกันเถอะนะ กูอายเขา” ผมหน้าร้อนผ่าว เพราะตอนนี้คนพากันมองมาทั้งร้านแล้ว พนักงานส่วนใหญ่เป็นผู้หญิงทำหน้าหวาด ๆ กล้า ๆ กลัว ๆ ดีไม่ดีอีกไม่นานอาจมีคนเรียกยามมาลากตัวพวกเราออกไปก็ได้

ไผ่หันมามอง ก่อนหันกลับไปยิงแสงเลเซอร์ใส่พี่หมอนนท์อีกรอบ กระชากดึงหมัดตัวเองจากมือพี่หมอนนท์ ลุกมาหาผม
 
พี่หมอขยิบตาให้ผมนิดหนึ่ง เอามือทำสัญลักษณ์แทนท่าโทรศัพท์ ไผ่รีบกระชากดึงผมออกจากร้านไป ผมหน้าร้อนแล้วร้อนอีก โดนพี่หมอจับจูบต่อหน้าเพื่อนยังไม่พอยังต่อหน้าสาธารณะอีก ไม่รู้พี่มันกล้าทำไปได้ยังไง
 
ถึงไผ่จะเคยเห็นมากกว่านี้ แต่แบบนี้ก็ไม่ไหวครับ เขินตับแตก
 
“ไหนมึงบอกว่ามันเลิกยุ่งกับมึงแล้วไง”
พอพ้นหูพ้นตาจากพวกพี่หมอ มันรีบจับผมหันไปเผชิญหน้าทันที
 
“กะ ก็พี่เขาไม่ได้เรียกตัวกูออกไป ตะ แต่มีส่งข้อความมาหาตลอด”
 
“มึงโกหกกู!”
 
“กูเปล่าโกหก แต่ไม่ได้บอก”
 
“มีอะไรที่มึงยังบอกไม่หมดอีกฝน” มันมองผมตาวาว “ระหว่างบอกกูตรงนี้กับให้กูไปถามมันด้วยตัวเองแล้วต่อยกันตายไปข้าง มึงเลือกเอาว่าจะให้กูทำอย่างไหน”

ผมก้มหน้ากัดปากแน่น
 
“ตอบคำถามกูมา ถ้าแค่มันสั่งธรรมดากูว่ามึงไม่มีทางทำตามมันเหมือนหมาแบบนั้นหรอก”
ผมเงยหน้างอน ๆ ใส่ มาว่ากูเป็นหมา ห่า แต่สายตามันตอนนี้ ด่าไปคงโดนมันฆ่าผมหมกสยามมากกว่า
 
“มันแบล็กเมล์อะไรมึงใช่ไหม”

ผมเม้มปาก ไม่ได้ตอบอะไร
 
“กูว่าแล้ว”
มันกัดกรามกรอด
 
ใจเย็นเพื่อน สงสารฟันมึงบ้าง กูกลัวมันจะแตก(ผิดประเด็นละ = =)
 
“ใจมันเหี้ย”
มันด่าต่อ ทำท่าจะเดินกลับไปที่เดิม แต่ผมยึดแขนมันไว้
 
“พอเถอะไผ่ กูขอร้อง เห็นใจกูบ้าง”
ผมพูดเสียงเครือ ตอนนี้ความรู้สึกมันผสมปนเปกันไปหมด กลัวพี่หมอรู้ว่าไผ่รู้แล้วเอาภาพไปเผยแพร่ กลัวไผ่กับพี่หมอจะมีเรื่องกัน

และกลัวที่จะต้องกลับไปเผชิญหน้ากับคนที่ทำให้หัวใจผมเต้นแรงจนแทบหายใจไม่ออกตอนนี้ เมื่อกี้ถ้าไผ่มันไม่ดึงผมออกมา ผมก็เดาไม่ออกเหมือนกันว่าจะหาวิธีก้าวออกจากร้านได้ยังไง
 
“กูขอโทษ” มันโอบไหล่ผมเข้าไปกอด ตบหลังเบา ๆ ปลอบใจ

“กลับกันก่อนก็ได้”
 
ผมพยักหน้า พากันเดินไปที่ลานจอดรถ
 
ผมนั่งซ้อนมัน นิ่งเงียบมาตลอดทั้งเส้นทาง ผมไม่ได้ปิดหน้ากากลง เปิดให้ลมโกรกผ่านหน้า จับปากตัวเองเบา ๆ นึกไปถึงรสสัมผัสอุ่น ๆ นั้น
 
ทั้งที่พี่หมอทำแบบนั้น ผมต้องคัดค้าน ต่อยพี่หมอไปสักหมัดเหมือนที่ไผ่จะทำ แต่สิ่งที่ผมทำกลับเกือบจะตอบสนอง เกือบกอดพี่หมอกลับ
 
ผมเลื่อนมือไปยังตำแหน่งหัวใจตัวเอง
 
อย่านะน้ำฝน
 
อย่า…
 
อย่ารักพี่หมอเด็ดขาด

To be Con..
ห้ามอะไรก็ห้ามได้ แต่ห้ามหัวใจไม่ให้รักหรือรักใครสักคน คงไม่ใช่เรื่องง่าย จับน้ำฝนใส่พานถวายปีศาจพี่หมอ ฝากดูแลน้องด้วยอ้อมกอดและแส้เฆี่ยน (ออกแนว sm = =)

คุยกับคนเขียนสักนิด : ว่าด้วยเรื่องไผ่ พี่ฟ้าและพี่หมอนนท์
หลายคนช็อกที่ไผ่ต้องคู่กับพี่หมอนนท์ ออกตัวไว้ก่อนว่าตอนแต่งคนเขียนก็ไม่รู้หรอกว่าใครจะคู่กับใคร(ยกเว้นพี่หมอกับน้ำฝน) ตอนที่แต่งคนเขียนกะให้มีคู่หลักแค่คู่เดียว ผองเพื่อนก็ไม่อยากให้เด่นอะไรมาก จะได้โฟกัสไปที่คู่หลักคู่เดียว เขียนไปสักพัก บทบาทไผ่เริ่มเยอะขึ้น แต่ก็ยังไม่คิดจะจับคู่กับใคร เรื่องดำเนินไปเรื่อย ๆ จนมีตัวละครหนึ่งโผล่เข้ามา นั่นก็คือพี่หมอนนท์
แค่เอ่ยชื่อท่าน ขนคนเขียนก็ลุกเกลียวก มีลางสังหรณ์ว่าเรื่องนี้ไม่น่าจะมีแค่คู่เดียวแน่ ๆ ยิ่งตอนที่บุคลิกพี่หมอนนท์กระจ่างชัด คนเขียนรู้ได้เลยว่าไผ่เอ้ย มึงเสร็จพี่หมอนนท์แน่ ๆ
#ขอเวลาพิมพ์การ์ดแจกงานศพไผ่ก่อน

แต่เนื่องด้วยคนเขียนไม่อยากให้นิยายเรื่องนี้มันยาวและมีหลายคู่ จึงเดินไปพูดกับพี่หมอนนท์ตรง ๆ ว่า ไม่ให้บทพระเอกนะ อยากให้พี่หมอแซมเป็นพระเอกคนเดียว ซึ่งพี่หมอนนท์ก็ยิ้มหล่อไม่ว่าอะไร หลังจากนั้นคนเขียนก็โอ้หลั่นล้า กะปั้นให้ไผ่คู่กับพี่ฟ้า(ตามเนื้อเรื่องที่ทุกคนอ่านมาแล้วฟินฟ้าไผ่กันนั่นแหละ วาดภาพไว้ซะสวยหรูว่าคู่นี้ได้กันแน่ ๆ)

แต่แล้วไม่รู้ว่านรกชังหรือสวรรค์แกล้ง อยู่ ๆ พี่มาหมอนนท์ก็เดินมาสะกิดไหล่คนเขียนแล้วบอกว่าจะเป็นพระเอก อยากได้บทนี้ ขอไผ่คืน คนเขียนอ้าปากค้าง ส่ายหัวร่อน แต่พี่หมอนนท์ยืนยันว่ายังไงก็จะเป็น คนเขียนพยายามยื้อไม่ให้บท

แต่สุดท้าย...

คนเขียนก็แพ้ราบคาบ...

บทพระเอกคนที่สองตกเป็นของพี่หมอนนท์โดยไม่ต้องสงกะสัย TT

และนี่คือที่มาว่าทำไม มาช่วงแรก ๆ น่าจะเป็นไผ่ฟ้าแล้วมาเป็นนนท์ไผ่แทน

คนเขียนขัดพี่หมอนนท์ไม่ได้จริง ๆ ค่ะ ทั้งคนเขียนทั้งไผ่นั่นแหละ ไม่มีใครอยากให้เรื่องนี้เกิดขึ้นจริง ๆ เพราะตัวไผ่เองก็เมะทั้งแท่ง ตั้งแต่ต้นยันจบเรื่อง ไม่ใช่เคะให้เมะนนท์กดนะคะ แต่เข้าใจไหม หมอนนท์ก็เหมือนพี่อาร์ตคิสเลิฟ 'เมะเหนือเมะ' ถ้าใครฝันหวานจะเห็นภาพไผ่ออดอ้อน อ่อนแอยอมให้หมอนนท์กด คงจะไม่ได้เห็นแน่ ๆ สำหรับพี่หมอนนท์กว่าจะได้ไผ่คือห้องเละ

ฮ่า ๆ พี่เชนคิสเลิฟว่ากดยากแล้ว ไผ่ยากเสียยิ่งกว่า

เอาละ คนเขียนไม่ได้จงใจจะเขียนให้ทุกคนได้กันเองหมด แต่แต่ละคู่ที่โผล่ขึ้นมาก็มาแบบไม่รู้เนื้อรู้ตัว แม้แต่ตัวคนเขียนเองก็ยังไม่รู้เลยว่าใครจะได้คู่กับใคร จนวาระและเวลามาถึง อย่างคู่ของหิน เนื้อคู่จะโผล่ก็นู่น กลาง ๆ เรื่องนู่น ตอนที่โผล่ คนเขียนก็ยังไม่รู้เลยว่าเป็นเนื้อคู่ของหิน เข้าใจว่าเป็นของอีกคน เพราะบทน่าจะได้มากกว่า(คนเขียนหมายมั่นปั้นมือจะให้พวกเขาคู่กันมาก) แต่แล้วอยู่ ๆ ก็ได้กันเองเฉยเลย ไปแอบคบกันตอนไหนก็ไม่รู้ด้วย ไม่บอกคนเขียนเลย T^T

คนเขียนนั่งเฟ้งฟ้างและหว่าเหว้อยู่สักพัก แล้วถามหิน แล้วคนนั้นของคนเขียนล่ะ เขาจะคู่กับใคร ซึ่ง ณ ตอนนี้ คนที่คนเขียนกะจะให้มุ้งมิ้งกับแฟนหินยังไม่มีคู่ ตอนแรกจะจับคู่กับพีม แต่พีมส่ายหัว บอกไม่เอา เฮียแกเลวเกินไป TT

คนเขียนเดินร้องไห้ พี่หล่อแสนเลวของคนเขียนในอนาคตจะคู่กับใครดี T^T

ปล. ส่วนพี่ฟ้ามิเคว้งนะเคอะ แต่จะคู่กับใคร ในอนาคตรู้กัน -,.-

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.48 อย่ารักเขา... {P.60}{ุ22-12-58}
เริ่มหัวข้อโดย: angelhani ที่ 22-12-2015 17:19:36

หมอนนท์ปราบไผ่

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.48 อย่ารักเขา... {P.60}{ุ22-12-58}
เริ่มหัวข้อโดย: mukmaoY ที่ 22-12-2015 17:50:05

 :hao5:  ฝนตอนนี้ หนูหวานมากลูก

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.48 อย่ารักเขา... {P.60}{ุ22-12-58}
เริ่มหัวข้อโดย: Nus@nT@R@ ที่ 22-12-2015 17:55:50

อิพี่หมอแซมประเจิดประเจ้อมาก
น้ำฝนเอ้ย....ตกหลุมอิพี่หมอแล้วอ่ะ

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.48 อย่ารักเขา... {P.60}{ุ22-12-58}
เริ่มหัวข้อโดย: DKTime ที่ 22-12-2015 18:05:53

หมออออ ถ้าจะหน้าด้านงี้นะ!!!

ผมนี่ยอมใจครับ!!

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.48 อย่ารักเขา... {P.60}{ุ22-12-58}
เริ่มหัวข้อโดย: ▶August5th◀ ที่ 22-12-2015 18:28:20

ชอบพี่หมอนนท์ อิอิ น่าจะเอาไผ่อยู่นะ 555


ส่วนน้ำฝน คงห้ามใจไม่ให้รักไม่ทันละมััง อิอิ

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.48 อย่ารักเขา... {P.60}{ุ22-12-58}
เริ่มหัวข้อโดย: ่jum ที่ 22-12-2015 18:36:09

เตรียมโบกมือลาซิงของไผ่  :laugh:

ฝนหวั่นไหวซะแล้วซิ โถน้องเอ๋ย ยอมพี่หมอไปเถอะ

รู้สึกระยะเวลาในเรื่องจะห่างหายฉากหื่นไปนาน (หรือเปล่า)  :hao6:

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.48 อย่ารักเขา... {P.60}{ุ22-12-58}
เริ่มหัวข้อโดย: PetitDragon ที่ 22-12-2015 18:37:33

ใช่ๆ อย่าไปยอมๆ

 :laugh3:

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.48 อย่ารักเขา... {P.60}{ุ22-12-58}
เริ่มหัวข้อโดย: kimjuy_o ที่ 22-12-2015 18:47:01

ตบหัวเข่าฉาด!!!!
กะแล้ว ว่าคู่นี้ต้องมา ฮ่าๆ
เอาน่า อยากรู้เหมือนกันว่าใครจะปราบใคร
ใช้กำลังกันหน่อยนะพี่หมอนนท์
งานนี้หินซะแล้ว
รอตอนต่อไปค่า

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.48 อย่ารักเขา... {P.60}{ุ22-12-58}
เริ่มหัวข้อโดย: mypink801 ที่ 22-12-2015 18:56:03

ฝนน่ารักกกก พี่หมอกล้ามากกกกกนะจูบน้องในที่สาธรณะแล้วก็ต่อหน้าเพื่อนน้องกับเพื่อนตัวเองเนี่ยยย
ในที่สุด ไผ่ก็จะเป็นของพี่หมอนนท์ วะฮ่าฮ่า  :hao7:

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.48 อย่ารักเขา... {P.60}{ุ22-12-58}
เริ่มหัวข้อโดย: Rafael ที่ 22-12-2015 19:31:54

ต้อนรับน้องไผ่สู่สมาคมเคะแห่งประเทศไทยค่ะลูก 555

ขอบคุณคนเขียนนะคะ

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.48 อย่ารักเขา... {P.60}{ุ22-12-58}
เริ่มหัวข้อโดย: hpimmc ที่ 22-12-2015 19:38:11

รำคาญไผ่ ไปว่าพี่หมอใจเหี้ย มึงนั้นอะเหี้ยที่สุดในเรื่องละ --
ตัวเองเป็นคนผูกปมเองแท้ๆ สร้างปัญหาให้เพื่อนแท้ๆ ยังจะไปหาเรื่องพี่เขาเพิ่มอีก
 :fire: :fire:

อิพี่หมอนิก็นะ ฝนนิก็นะ
ชอบก็ชอบ บอกไป
โวะ

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.48 อย่ารักเขา... {P.60}{ุ22-12-58}
เริ่มหัวข้อโดย: ่patsaporn ที่ 22-12-2015 19:47:56

ให้ป้อนยังกับเด็กๆ หมั่นไส้ทั้งพี่หมอทั้งไผ่เลย จับจูบกลางร้านนี่มัน.... สุดค่ะพี่หมอสุดมาก
น้ำฝนหนูรักเขาแล้วลูกเอ๊ย

ขอบคุณค่ะ

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.48 อย่ารักเขา... {P.60}{ุ22-12-58}
เริ่มหัวข้อโดย: HISY ที่ 22-12-2015 20:46:21

พี่หมอนนท์เอาซะอยู่หมัดเลย
แอบเลิฟคู่รักฮาร์ดคอร์

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.48 อย่ารักเขา... {P.60}{ุ22-12-58}
เริ่มหัวข้อโดย: lizzii ที่ 22-12-2015 20:50:06

เหมือนฝนเป็นแม่นกป้อนลูกนกเลย 5555555
รอดูพี่หมอนนท์ว่าจะปราบไผ่ยังไง คึคึ

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.48 อย่ารักเขา... {P.60}{ุ22-12-58}
เริ่มหัวข้อโดย: shoi_toei ที่ 22-12-2015 20:52:52

อิพี่หมออออออ ด้านไปน้ะ !!!!!

กลางสยามมม แม่เจ้าโว้ยยยยย อยากไปนั่งร้านนั้น !!!

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.48 อย่ารักเขา... {P.60}{ุ22-12-58}
เริ่มหัวข้อโดย: Bellze12 ที่ 22-12-2015 21:15:37

พี่หมอแซมคนจริง
จูบกลางร้านอาหารเลย :o8:

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.48 อย่ารักเขา... {P.60}{ุ22-12-58}
เริ่มหัวข้อโดย: uknowvry ที่ 22-12-2015 21:38:35

คู่หมอนนท์น่าลุ้นสุด

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.48 อย่ารักเขา... {P.60}{ุ22-12-58}
เริ่มหัวข้อโดย: twinmonkey0311 ที่ 22-12-2015 21:46:35

พี่หมอแกด้านมากกกก จูบน้องกลางสยามได้ยังงายยย บอกเลยความรู้สึกนี้อิเจ๊อยากโดนแบบไผ่บ้างงงงงง  :laugh:

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.48 อย่ารักเขา... {P.60}{ุ22-12-58}
เริ่มหัวข้อโดย: mystery Y ที่ 22-12-2015 22:22:40

หวั่นไหวขนาดนี้นะฝน

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.48 อย่ารักเขา... {P.60}{ุ22-12-58}
เริ่มหัวข้อโดย: ♠DekDoy♠ ที่ 22-12-2015 22:35:57

ถ้าไผ่คู่หมอนนท์จริง ไม่เป็นไร ๆ อ่านข้าม ๆ เอาก็ได้ค่ะ
ไผ่เปิดตัวมาว่ารักพี่ฟ้าแต่เปลี่ยนไปได้กับพี่หมอนนท์นี่ดูนะ ไม่รู้สิก็แล้วแต่คนเขียนอ่ะค่ะ แต่สำหรับเรามันไม่ใช่ มันไม่ใช่เลย เพื่อนกันไม่จำเป็นต้องเป็นเกย์เหมือนกันป่ะ ไม่เป็นไรข้าม ๆ ไปก็ได้ รอดูแค่ว่าพี่หมอจะแก้ไขปรับปรุงตัวยังไงเพราะทำร้ายฝนมาตลอด แม้หลัง ๆ จะดูหวาน?ขึ้น

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.48 อย่ารักเขา... {P.60}{ุ22-12-58}
เริ่มหัวข้อโดย: lipure ที่ 22-12-2015 22:39:29

อ่าว สรุปไผ่คู่พี่หมอนนท์

คือ คือสงสารพี่ฟ้าง่ะ.  :mew6:

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.48 อย่ารักเขา... {P.60}{ุ22-12-58}
เริ่มหัวข้อโดย: SiHong ที่ 22-12-2015 22:50:51

ตอนแรกนึกว่าจะไผ่ฟ้าวะอีก ที่ไหนได้ไปๆมาๆนนท์ไผ่  :-[น่ารัก ชอบ

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.48 อย่ารักเขา... {P.60}{ุ22-12-58}
เริ่มหัวข้อโดย: ka[ze]na ที่ 22-12-2015 22:56:18

ยากเกินคาดเดา

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.48 อย่ารักเขา... {P.60}{ุ22-12-58}
เริ่มหัวข้อโดย: ดวงตะวัน ที่ 22-12-2015 23:49:18

ไผ่กับพี่หมอนนท์ก็เข้าท่าดีนะ มีสีสันดี

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.48 อย่ารักเขา... {P.60}{ุ22-12-58}
เริ่มหัวข้อโดย: fida ที่ 23-12-2015 00:38:24

น้องฝน พี่ไม่ห้ามหนูรักพี่หมอนะลูก

แต่พี่อยากให้พี่หมอได้รับบทเรียนหลังจากที่เคยทำอะไรไว้กับหนูให้สาสมเสียก่อน :m16:

ถึงจะคู่ควรกับความรักของหนูนะ

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.48 อย่ารักเขา... {P.60}{ุ22-12-58}
เริ่มหัวข้อโดย: pedchara ที่ 23-12-2015 01:11:59

หวั่นไหวแบบนี้ไม่รอดแล้วน้ำฝนของเจ้ :z3:

ไผ่ในความรู้สึกที่คนเขียนเริ่มๆบอก เราก็ว่าเขาน่าจะมีคนมาปราบนะ 5555

พี่หมอก็นะตลอดๆ

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.48 อย่ารักเขา... {P.60}{ุ22-12-58}
เริ่มหัวข้อโดย: SOMCHAREE ที่ 23-12-2015 04:37:50

หมอนนท์น่าจะให้คู่ไผ่นะค่ะ เอาอยู่เลยยยยยย

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.48 อย่ารักเขา... {P.60}{ุ22-12-58}
เริ่มหัวข้อโดย: mild-dy ที่ 23-12-2015 07:25:19

 :pig4: :pig4:

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.48 อย่ารักเขา... {P.60}{ุ22-12-58}
เริ่มหัวข้อโดย: tuek ที่ 23-12-2015 07:39:42

หมอนนท์คู่กับไผ่จริงๆเหรอเนี่ย

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.48 อย่ารักเขา... {P.60}{ุ22-12-58}
เริ่มหัวข้อโดย: บูมเบส ที่ 23-12-2015 07:52:14

อยากอ่านคู่หมอนนท์คงตลกพิลึก

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.48 อย่ารักเขา... {P.60}{ุ22-12-58}
เริ่มหัวข้อโดย: i c u ที่ 23-12-2015 08:19:43

ใช่ๆน้ำฝนอย่ารักมันนะ ไอ้หมอโรคจิต

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.48 อย่ารักเขา... {P.60}{ุ22-12-58}
เริ่มหัวข้อโดย: liza sarin ที่ 23-12-2015 08:31:25

พี่หมอกล้ามาก

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.48 อย่ารักเขา... {P.60}{ุ22-12-58}
เริ่มหัวข้อโดย: moonred ที่ 23-12-2015 09:35:27

 :katai2-1: :katai2-1: :katai2-1: :katai2-1: :katai2-1:  ต่อคะต่อ  กำลังสนุก  ว้ายๆๆ ได้คู่จิ้นเพิ่ม   

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.48 อย่ารักเขา... {P.60}{ุ22-12-58}
เริ่มหัวข้อโดย: klaew ที่ 23-12-2015 09:37:16

อ่ะนะ
ยังไงไผ่ก็หนีไม่พ้นหรอก เขาเรียกว่ามวยถูกคู่ คึคี

จิ้นตั้งกะฉากพี่หมอนนท์รับหมัดไผ่แบบสบายๆ แล้วสวนคืนได้อีกนั่นแหละ
แถมยังสาย SM อีกหุหุ

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.48 อย่ารักเขา... {P.60}{ุ22-12-58}
เริ่มหัวข้อโดย: ♥♥ดอกช่อบานสะพรั่ง♥♥ ที่ 23-12-2015 09:43:44

 :hao4:

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.48 อย่ารักเขา... {P.60}{ุ22-12-58}
เริ่มหัวข้อโดย: noinha31 ที่ 23-12-2015 09:56:20

รอชมพี่หมอนนท์กับไฝ่รักกันข้าวของพังกระจาย555
 :hao7: :hao7: :hao7:

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.48 อย่ารักเขา... {P.60}{ุ22-12-58}
เริ่มหัวข้อโดย: Jibbubu ที่ 23-12-2015 10:14:15

รู้สึกสงสารไผ่อ่ะ สู้แรงหมอนนท์ไม่ได้เลย คงไม่ใช่จะถูกหมอนนท์โกรธแล้วจับข่มขืนหรอกนะ

ไม่อยากสนับสนุนให้มีฉากนี้เลย แต่ก็นะตามเนื้อเรื่อง(เรื่องยังไม่เกิดแต่มโนไปไกลแล้วเจ้าค่ะ)

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.48 อย่ารักเขา... {P.60}{ุ22-12-58}
เริ่มหัวข้อโดย: Seilong2 ที่ 23-12-2015 13:13:26

 :z13:  หมั่นไส้อิพี่หมอ

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.48 อย่ารักเขา... {P.60}{ุ22-12-58}
เริ่มหัวข้อโดย: automaton ที่ 23-12-2015 16:24:58

พี่หมอนายแน่มาก จับจูบกลางมวลหมู่มนุษยชาติเลย แต่เราชอบจัง  :z1:
และที่ชอบใจอีกอย่างคือไผ่จะได้เป็นฝั่งเป็นฝากับหมอนนท์นี่สิ
อารมณ์เหมือนส่งลูกเข้าห้องหอ หมดห่วงซะที

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.49 รุก... {P.61}{ุ23-12-58}
เริ่มหัวข้อโดย: memew ที่ 23-12-2015 17:55:36

Chapter : 49 : รุก...
[พี่หมอ...♡]
♡
♡




“สะใจรึยัง”
เพื่อนผมถามกลับฉุน ๆ หลังสองคนนั้นเดินหายไป ผู้คนก็เริ่มพากันเลิกสนใจพวกเราแล้วเหมือนกัน
 
“มาก”
 
“สะใจอะไร สะใจที่ได้แกล้งไผ่หรือสะใจที่ได้แกล้งฝน”
 
“ทั้งคู่”
 
มันส่ายหัวไปมา
 
“ฉันว่าพอเหอะ เขารักกันออกขนาดนั้น แกไปจูบแฟนเขาต่อหน้าคนอื่น เขาไม่กระทืบเอาก็บุญแล้ว”
 
“ฉันรู้ว่าแกจะช่วยฉันไง”
 
“ครั้งหน้าไม่ช่วยแล้ว”
 
ผมส่ายหัวไปมา
 
“แกอดใจไม่ไหวหรอก”
 
มันจิ๊ปากที่ผมรู้นิสัยมันดี มันเลื่อนจานสเต็กเปล่า ๆ มาตรงหน้า
 
“ออกเองนะ”
 
ผมหัวเราะ
 
“ไม่คิดจะให้แกออกตั้งแต่แรกอยู่แล้ว”














ผมกับหมอนนท์แยกย้ายกันกลับบ้าน ดึก ๆ หน่อยผมก็หยิบมือถือขึ้นมากด เสี่ยงเหมือนกันว่าโทรแล้วไผ่จะเป็นฝ่ายรับสาย แต่ผมสัญญาไว้แล้ว รอไม่นานปลายทางก็กดรับ
 
“ฝนหรือไผ่”
ผมหยั่งเสียงไป
 
“ถ้าเป็นไผ่พี่จะทำไง”
คนตอบกลับเป็นน้ำฝน ผมยิ้มใส่มือถือทันที
 
“ก็ไม่ไง แค่จะทักทายว่าไฮ คิดถึงนะ น้องชายที่รัก”
 
“ตะวันขึ้นทางทิศตะวันตกก่อนเถอะพี่ถึงจะทำแบบนั้น”
 
“มั้ง” ผมหัวเราะหึ ๆ “แล้วไผ่ล่ะ”
 
“กลับไปแล้ว”
 
ผมขมวดคิ้ว
 
“ไม่เห็นได้ยินเสียงรถ”
 
“มันกลับไปนานแล้ว ส่วนว่าจะเข้าบ้านหรือว่าไปไหนต่อ อันนี้ผมไม่รู้แล้ว แล้วพี่เป็นบ้าอะไรมาทำเรื่องแบบนั้นในที่สาธารณะ เกิดเพื่อน ๆ ที่โรงเรียนมาเห็นทำไง”
มันได้ทีด่ากลับ ผมแกล้งทำเป็นหูทวนลม
 
“พี่หมอ!!”
มันตะคอกเมื่อผมเงียบ
 
“ก็แค่อยากจูบ”
 
มันเงียบเสียงไป ผมไม่รู้อารมณ์มันแล้วตอนนี้ รอฟังเสียงที่จะต่อว่าต่อขานกลับมา
 
“มะ ไม่มีอะไรใช่ไหม จะนอนแล้ว”
แต่มันไม่ด่าครับ ถามกลับกุกกัก
 
“อาบน้ำรึยัง”
 
“อาบแล้ว”
มันรีบรัวลิ้นตอบ สงสัยจะกลัวโดนผมให้ทำอะไรคนเดียวบนเตียงอีก ผมหัวเราะหึ ๆ ที่ถามไปเมื่อกี้นี้ไม่ได้คิดอะไรเลยจริง ๆ 
 
“นอนเถอะ ราตรีสวัสดิ์”
แล้วผมก็ตัดสายไป
















“สงกรานต์แกหยุดไหม”
นนท์มันโทรมาถาม ผมนิ่งคิด
 
“ไม่รู้แฮะ ยังไม่ได้วางแพลน พ่อกับแม่ติดเดินทางด้วย”
 
“งั้นเราหาที่แฮ้งค์เอาท์กันไหม ตามประสาชายโฉด เอ้ย โสด”
ไอ้นี่มันแกล้งพูดผิดแน่ ๆ
 
“เอาสิ”
 
“ไม่ถามเด็กแกดูล่ะว่าไปไหน”
ผมนิ่งคิด นั่นน่ะสิ ลืมไปเลย
 
“ลืม”

มันหัวเราะหึ ๆ พอวางสายจากเพื่อน ผมส่งข้อความไลน์ไปหาฝน
 
‘สงกรานต์นี้ไปไหน’
 
‘ไปในโลกที่ไม่มีพี่ไง’
 ดูมันตอบ
 
‘ที่ไหนล่ะ’
 
‘ไปหาตากับยายที่วังน้ำเขียว’
 
‘ไปกับใคร’
 
‘พ่อแม่ พี่ฟ้า แล้วก็พวกเพื่อน ๆ ในกลุ่ม’
 
‘ไปกันหมดเลยเหรอ’
 
‘อืม’
 
ผมนิ่งคิด ยกยิ้ม
 
‘ฉันจะไปด้วย’
 
‘ไม่ให้ไป’
 
‘อะไร จะทิ้งให้พี่ชายเหงาอยู่บ้านเหรอครับ’
 
‘ผมไม่มีพี่ชาย’
 มันใช้ประโยคเดียวกับที่ไผ่เคยใช้
 
‘แล้วเจอกัน’
 
‘พี่หมอ!!’
แล้วผมก็ออกมาจากหน้าแชท ถึงมันจะตอบว่าไม่ ผมก็จะไปกับมันอยู่ดี ผมรีบโทรบอกไอ้หมอนนท์ มันดี๊ด๊าใหญ่เพราะบ่นว่าอยากไปมานาน
 
ผมรีบทำเรื่องลาไว้ล่วงหน้า ซึ่งตามประวัติผมไม่ค่อยจะหยุดกับเขาเท่าไหร่เลยมีวันหยุดสะสมเยอะ ลาได้ยาวช่วงนั้น ส่วนไอ้หมอคลีนิคมันเองไม่มีปัญหา
 
ได้ยินเสียงอะไรดังตุบตับอยู่ในสวนหน้าบ้าน ผมเปิดประตูออกจากห้องก้าวออกไปมอง
 
ไผ่ครับ กำลังซ้อมกระสอบทรายอยู่หน้าบ้าน ผมเลิกคิ้วแปลกใจเพราะไม่ได้ยินเสียงรถวิ่งเข้ามาจอด แต่ก็นั่นแหละ บางครั้งมันก็จูงเข้ามา ตอนนี้มันใส่กางเกงมวยเพียงตัวเดียว สองมือใส่นวมสีแดงสดไม่ต่างกระสอบทรายขนาดใหญ่ตรงหน้ามัน เพิ่งเคยเห็นครับ สงสัยมันเพิ่งซื้อมาใหม่ แขวนไว้ใต้ต้นมะม่วงหน้าบ้าน

มันออกหมัดต่อยปั๊ก ๆ สายตามันดูมุ่งมั่นมาก ไม่รู้ว่าจะซ้อมไว้ต่อยผมกับเพื่อนผมหรือเปล่า
 
จริง ๆ ผมก็แย่นะ เอาเพื่อนมาเกี่ยวข้องด้วย แต่เห็นมันอยากรู้อยากเห็นดีนัก ได้รู้เห็นสมใจอยากล่ะทีนี้ ผมกลับขึ้นห้อง มานั่งทบทวนถึงสิ่งที่เกิดขึ้น สรุปแล้วผมเลือกฝนแทนฟ้าใช่ไหม
 
ผมพยายามนึกภาพฟ้า แต่สิ่งที่เห็นมีเพียงภาพของฝนเท่านั้น













วันนี้ผมแต่งตัวหล่อมากกว่าปกติ ในมือถือดอกไม้ช่อโต แต่แอบมีดอกไม้ที่ทำจากช็อคโกแลตไว้ในกระเป๋าอีกเซต
 
ดอกไม้จริงให้ฟ้า ดอกไม้ช็อคโกแลตให้ฝน ผมขับรถมุ่งตรงออกจากบ้าน วันนี้ผมไม่ได้เข้าเวร จะไปหาสองพี่น้องนั้น ถามไลน์แล้วสองคนนั้นอยู่บ้าน พอไปถึงก็จอดรถไว้นอกรั้วบ้าน กดกริ่ง แอบเซ็งนิดหน่อยที่เห็นรถไผ่อยู่ด้วย
 
วันนี้คงไม่ใช่การมาหาสองพี่น้องที่ปกติสุขแน่ ๆ
 
ผมนึกถึงหน้าไอ้หมอนนท์ขึ้นมาทันที วันนี้คลีนิคมันหยุดด้วย ผมรีบไลน์หาเพื่อน ชวนมันมาบ้านฟ้า บอกช่วยมาเป็นไม้กันหมาให้หน่อย หมาพันธุ์โดเบอร์แมนซะด้วย มันตอบกลับมาคำเดียว…
 
‘ไม่ไป’
ซึ้งมากครับเพื่อน
 
ผมเก็บมือถือ แม่บ้านเป็นคนเดินมาเปิด นำไปที่สวนหลังบ้าน นั่นหมายถึงทุกคนคงไปรวมตัวกันอยู่ที่นั่น ผมหอบดอกไม้ช่อโตเดินตามไปช้า ๆ แม่บ้านส่งถึงครึ่งทางแค่นั้นก่อนขอตัวแยกไปทำหน้าที่ของตัวเอง ผมเดินเข้าไปแบบไม่ให้เสียง ได้ยินเสียงตอกตะปูโป๊ก ๆ พอ ๆ กับเสียงเลื่อยไม้ดังมาแต่ไกล พอเข้าไปได้ระยะถึงเห็นว่าสามคนนั้นกำลังขะมักเขม้นทำอะไรกันอยู่
 
เสียงตอกตะปูดังมาจากฝนที่คล้าย ๆ กับกำลังตอกไม้ต่อกัน ผมเหลือบมองเก้าอี้ที่ถูกทำเสร็จไว้ก่อนหน้า ให้เดาสิ่งที่ฝนทำอยู่น่าจะเป็นเก้าอี้เหมือนกัน ส่วนไผ่กำลังตัดไม้ด้วยเลื่อยไฟฟ้า ฟ้ากำลังก้มหน้าก้มตาวาดอะไรสักอย่างด้วยพูกันบนโต๊ะที่ทำเสร็จแล้ว ฟ้าใส่ฟ้ากันเปื้อนไม่ต่างกับฝน ไผ่มันใส่แจ็คเก็ตแนวเท่ของมัน สวมแว่นครอบขนาดใหญ่ป้องกันของกระเด็นเข้าตา
 
“ทำอะไรกันอยู่ครับ”
ผมถามไปในจังหวะที่ไผ่มันหยุดเลื่อยไม้ ทุกคนหยุดงานที่กำลังทำอยู่หันพรึบมามอง ไผ่มองผมตาวาว ฝนมองอึ้ง ๆ ส่วนฟ้าฉีกยิ้มหวานตามสไตล์
 
“สวัสดีค่ะคุณหมอ”
ตั้งแต่ผมแนะนำชื่อตัวเองไป ดูจะไม่มีใครสนใจเรียกเลยด้วยซ้ำ เรียกแต่คุณหมอพี่หมอกันหมด
 
ผมเดินตรงไปทางฟ้า ยื่นดอกไม้ช่อโตให้ ฟ้าตาโต วางพู่กันไว้บนแท่น รับดอกไม้ไปจากมือผม
 
“สวยจัง”
 
“แต่คุณฟ้าสวยกว่าอีก”
ฟ้าฉีกยิ้มหวาน ผมมองตาฟ้า ก่อนเหลือบมองใครบางคนที่มองผมอยู่ มันหลบสายตาทันทีก้มตอกตะปูต่อ
 
“ว่าแต่ทำอะไรกัน”
ผมถามอีกรอบ ฟ้าหันไปมองฝนที่กำลังตอกขาเก้าอี้อยู่
 
“อ๋อ ฟ้ากับฝนว่าจะเปิดร้านอาหารกันในบ้านน่ะค่ะ เลยทำพวกโต๊ะเก้าอี้ไว้ใช้กันเอง ”

ผมเลิกคิ้วด้วยความแปลกใจ

“ทำระหว่างรักษาตัว”
ฟ้าบอกยิ้ม ๆ
 
“ก็ดีนะ คุณฟ้าจะได้ไม่เหงา”
 
ฟ้าพยักหน้าเห็นด้วย
 
“มีอะไรให้ผมช่วยไหม วันนี้ว่างสุด ๆ”
ผมออกตัว ฟ้าหันไปมองฝนกับไผ่
 
“มีอะไรให้คุณหมอช่วยกันไหม”
ฟ้าถาม
 
“มี”
ไผ่มันตอบกลับทันที
 
“ช่วยไปให้ไกล ๆ เลย”
 
ฟ้าหน้าเหวอ ก่อนหัวเราะร่าไม่ใส่ใจอาการนั้นของไผ่ ฟ้าคงรู้เรื่องราวความขัดแย้งระหว่างผมกับไผ่แล้ว แต่เรื่องอื่น ๆ น่าจะยังไม่รู้ ผมยักไหล่
 
“ให้ผมช่วยนะ อะไรก็ได้”
ผมไม่สนใจไผ่ หันมาเสนอตัวกับเจ้าของบ้าน
 
“แล้วคุณหมอทำเป็นไหมคะ งานพวกนี้”
 
ผมพยักหน้า
 
“งั้นไปช่วยฝนหรือไผ่ก็ได้ค่ะ”
ฟ้าพยักหน้าไปทางฝน ผมรับคำ ฟ้าขอตัวเอาดอกไม้ไปเก็บในบ้าน ผมหันกลับมามองไผ่ ขืนไปช่วยมัน เลื่อยในมืออาจหั่นผิดหั่นถูกมาหั่นมือผมขาดแทนก็ได้ ผมเลยเลือกเดินไปทางฝนแทน ไผ่รีบเดินเข้ามากระชากแขนฝนออกห่างจากตัวผมทันที ผมมองตาไผ่
 
“ไปไกล ๆ เลย”
 
“มีอะไรให้ทำบ้าง”
ผมไม่สนใจไผ่ ก้มมองฝนที่ทำหน้าลำบากใจอยู่ตรงกลาง ไผ่ทำท่าจะเข้ามาต่อยผม แต่ฝนกั้นไว้ มันยืนระหว่างเราทั้งคู่ หันหน้าเข้าหาไผ่ มือหนึ่งดันอก อีกมือดันไหล่
 
“ใจเย็น ๆ ไผ่”
ก่อนหันกลับมาทางผม ใช้หลังดันตัวเพื่อนมันไว้
“ผมว่าพี่หมอกลับไปก่อนดีกว่า”
 
“กลับไปก่อน แปลว่าจะให้กลับมาอีกรอบใช่ไหม”
 
“เสือก ไม่ต้องมาเลย!!”
ไผ่มันดุใส่ ฝนทำหน้าลำบากใจ
 
“งั้นเลือกเอา ว่าระหว่างให้ฉันอยู่นี่เพื่อช่วยงานเฉย ๆ กับให้ฉันกลับมาอีกรอบแล้วกอดนาย จะเลือกเอาอย่างไหน”
ไผ่มันรีบถลาอ้อมตัวฝนจะเข้ามาต่อยผมอีกรอบ แต่ฝนรีบหันไปขวางไว้
 
“มึงหน้าด้านมาก จะมาจีบพี่สาวเพื่อนกูยังเสือกมายุ่งกับเพื่อนกูอีก”
 
ผมยักไหล่
 
“อ้าว ๆ สองพี่น้องนี้จะต่อยกันอีกแล้วเหรอ”
ฟ้ารีบส่งเสียงทักมาแต่ไกล
 
“ไล่มันไปเลยพี่ฟ้า”
ไผ่แนะ
 
“งั้นขอโทษที่ทำให้ลำบากใจนะครับ ผมกลับก่อนก็ได้ แล้วจะกลับมาอีกครั้งตอนไผ่ไม่อยู่…”
ผมจงใจหันไปพูดให้ฝนรู้ความหมาย
 
“มึง!”
ไผ่มันจะถลาเข้ามาหาผมอีกรอบ แต่ฝนรีบห้ามทัพไว้ มันใช้ตัวเล็ก ๆ ของมันล็อกกึ่ง ๆ กอดไผ่ไว้ ฟ้ารีบเข้ามาช่วยห้ามด้วยอีกคน
 
“มึง ให้เขาอยู่ช่วยเถอะ นะ”
ฝนขอร้องมัน
 
“ฝน!”
ไผ่ทำหน้าไม่อยากจะเชื่อ มันกัดกรามกรอด ตวัดสายตาด่าทอมาทางผม ผมยักไหล่ มันคงทำอะไรมากไม่ได้เพราะมีฟ้าอยู่ ฮึดฮัดกลับไปหยิบเลื่อยหันหลังไปทำหน้าที่ตัวเองต่อ ฝนมองตาผม พยักหน้าไปทางกล่องเครื่องมือ ผมก็เดินเข้าไปดู ถามว่าต้องทำอะไรยังไงบ้าง
 
ผมแทบจะไม่ห่างตัวฝนเลย รู้ครับว่ามันอึดอัด แต่ผมตั้งใจให้มันรู้สึกแบบนั้นอยู่แล้ว ไผ่มันก็พยายามดึงฝนออกห่าง แต่ทำมากก็ไม่ได้ เพราะเดี๋ยวต่อยกัน ฝนมันเลยไล่เพื่อนมันให้ไปทำอยู่ไกล ๆ กัน


To be Con...

วันนี้มาเร็ว  :z2:

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.49 รุก... {P.61}{ุ23-12-58}
เริ่มหัวข้อโดย: mukmaoY ที่ 23-12-2015 18:12:11

 :ling1:

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.49 รุก... {P.61}{ุ23-12-58}
เริ่มหัวข้อโดย: veeveevivien ที่ 23-12-2015 18:17:25

พี่หมออออ นี่ถ้าจะอายุไม่ยืน


วอนหา  :z6: :z6: กินตลอดดดดด

 :เฮ้อ: :เฮ้อ:

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.49 รุก... {P.61}{ุ23-12-58}
เริ่มหัวข้อโดย: PetitDragon ที่ 23-12-2015 18:40:01

ชัดเจนหน่อยดิพี่หมอ

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.49 รุก... {P.61}{ุ23-12-58}
เริ่มหัวข้อโดย: ่jum ที่ 23-12-2015 18:50:55

หลังๆ มานี่ ไม่เจออีพี่หมอใช้ความโหดเลย  ใช้แต่ความเจ้าเล่ห์ตลอด

ทำแบบนี้ คนอ่านใจหวิวๆ นะเนี่ยะ  :-[  กลัวจะยกโทษให้ซักวัน  :hao7:

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.49 รุก... {P.61}{ุ23-12-58}
เริ่มหัวข้อโดย: painture ที่ 23-12-2015 19:05:38

 :m31:

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.49 รุก... {P.61}{ุ23-12-58}
เริ่มหัวข้อโดย: twinmonkey0311 ที่ 23-12-2015 19:29:38

อิพี่หมอแม่งกวนตรีน  :m16:

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.49 รุก... {P.61}{ุ23-12-58}
เริ่มหัวข้อโดย: Bellze12 ที่ 23-12-2015 20:09:27

เหมือนพี่หมอกำลังเล่นสงครามประสาทกับไผ่อยู่เลย

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.49 รุก... {P.61}{ุ23-12-58}
เริ่มหัวข้อโดย: Freja ที่ 23-12-2015 20:17:37

เราอยากให้ไผ่น็อตหลุดแล้วเข้าทำร้ายแซมนะ  ใจหนึ่งก็เพราะอยากให้แซมโดนบ้าง
อีกใจหนึ่งก็คืออยากให้ไผ่รับผิดชอบในสิ่งที่เกิดขึ้นบ้าง   เรามองไม่เห็นว่าทุกวันนี้ไผ้รับผิดชอบอะไร  นอกจากแสดงความเกลียดแซม + พยายามขวางระหว่างแซมกับฝน  นี่อาจจะเป็นการพยายามไถ่โทษของไผ่ แต่เราว่ามันยังไม่พอ

ท่าไผ่จะโดนหมอนนท์กดก็ตรงเพราะนิสัยที่ไม่ยอมคนนี่แหละมั๊ง

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.49 รุก... {P.61}{ุ23-12-58}
เริ่มหัวข้อโดย: ka[ze]na ที่ 23-12-2015 20:52:33

พี่หมอว่าง......อยากเล่นด้วย ฝนจัดซักหมัดดิ๊

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.49 รุก... {P.61}{ุ23-12-58}
เริ่มหัวข้อโดย: neno.jann ที่ 23-12-2015 21:36:11

ไม่รู้จะเข้าข้างใครดีเลย แต่เราก็ไม่เข้าข้างไผ่แต่แรกอยู่แล้ว ตัวต้นเรื่องเลย น่าโดนหมอนนท์จับดัดนิสัยซะให้เข็ด  :z6:-

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.49 รุก... {P.61}{ุ23-12-58}
เริ่มหัวข้อโดย: shoi_toei ที่ 23-12-2015 21:42:19

หมอ ถือคตินี้ช่ะ ?

ด้านได้ อายอด =_=

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.49 รุก... {P.61}{ุ23-12-58}
เริ่มหัวข้อโดย: บูมเบส ที่ 23-12-2015 21:56:28

เรื่องเยอะจริงๆเลย

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.49 รุก... {P.61}{ุ23-12-58}
เริ่มหัวข้อโดย: fida ที่ 23-12-2015 22:14:53

ยังไม่มีอะไรคืบหน้า

พี่หมอก็มัวจะใช้แต่เล่ห์

ไผ่ก็มุ่งจะใช้แต่แรง

คนที่ลำบากใจก็คงมีแต่ฝน :เฮ้อ:

ปล.มาต่อเร็วจังค่ะ ดีใจ

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.49 รุก... {P.61}{ุ23-12-58}
เริ่มหัวข้อโดย: Apple_matinie ที่ 23-12-2015 22:19:18

พี่หมออ

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.49 รุก... {P.61}{ุ23-12-58}
เริ่มหัวข้อโดย: bun ที่ 23-12-2015 22:22:18

พี่หมอน่าจะทำให้มันชัดเจน ซักที ไม่ใช่ทำตัวครึ่ง ๆ กลาง ๆ อยู่อย่างนี้
รักฝน ชอบฝน แต่ก็ยังจะจีบฟ้าอยู่อย่างนี้ ก็ไม่ดีนะ

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.49 รุก... {P.61}{ุ23-12-58}
เริ่มหัวข้อโดย: ่patsaporn ที่ 23-12-2015 22:34:58

เอาดอกไม้ไปให้คนอื่นคิดว่าฝนจะเสียใจไหม ถึงจะมีดอกไม้ชอคโกแลตอยู่ก็เถอะ ชอบเด็กต้องเอาหนมหวานล่อ แหม ฉลาด
ด้านได้อายอดคือคติพี่หมอ สุดๆ อ่ะค่ะเรื่องหน้าทน ไม่ได้ด่านะคะ ชม

ขอบคุณค่ะ

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.49 รุก... {P.61}{ุ23-12-58}
เริ่มหัวข้อโดย: lizzii ที่ 23-12-2015 23:06:38

อแล้วยังไงพี่หมอ จะเอาให้ฝนตอนไหน ทำแบบนี้สงสารน้องนะเนี่ย

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.49 รุก... {P.61}{ุ23-12-58}
เริ่มหัวข้อโดย: SiHong ที่ 23-12-2015 23:14:36

 :pig4:

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.49 รุก... {P.61}{ุ23-12-58}
เริ่มหัวข้อโดย: uknowvry ที่ 23-12-2015 23:19:00

แพ้ตลอดดดดด

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.49 รุก... {P.61}{ุ23-12-58}
เริ่มหัวข้อโดย: ดวงตะวัน ที่ 23-12-2015 23:32:54

อ่านตอนนนี้แล้วหงุดหงิดหัวใจจังเลย พี่หมอนะพี่หมอ อยากให้ฝนเป็นคนคุมเกมส์บ้างจัง จะสมน้ำหน้าพี่หมอให้

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.49 รุก... {P.61}{ุ23-12-58}
เริ่มหัวข้อโดย: mypink801 ที่ 24-12-2015 00:08:12

ย้ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกพ่นไฟใส่พี่หมอ!!!  :m31: :m31: :m31: :m31: :m31: :m31: :fire: :fire: :fire: :fire: :fire: :m16: :m16: :m16: :m16: :m16:

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.49 รุก... {P.61}{ุ23-12-58}
เริ่มหัวข้อโดย: Ra_rena~* ที่ 24-12-2015 00:19:13

ง่ะ หมอนนท์ไม่มา  :serius2:

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.49 รุก... {P.61}{ุ23-12-58}
เริ่มหัวข้อโดย: tuek ที่ 24-12-2015 06:07:31

คนที่ทำอะไรไม่ได้เลยก็มีแค่คนฝนนี่แหละ

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.49 รุก... {P.61}{ุ23-12-58}
เริ่มหัวข้อโดย: P_Ple ที่ 24-12-2015 07:15:04

เมื่อไหร่พี่หมอจะโดนเอาคืนแบบจัดหนัก จะได้เลิกปากแข็งสักที

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.49 รุก... {P.61}{ุ23-12-58}
เริ่มหัวข้อโดย: Seilong2 ที่ 24-12-2015 07:25:10

 :z13: จิ้มพี่หมอ หมั่นไส้คอยแกล้งน้องตลอดเลยยยย

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.49 รุก... {P.61}{ุ23-12-58}
เริ่มหัวข้อโดย: baby_lion ที่ 24-12-2015 08:04:28

 :katai5: ฝนสู้เขาบ้างดิลูกสาว

ถ้าให้พี่หมอมันรู้สึกเจ็บ เจียนตายบ้าง
ชื่อตอน ชวนคิดลึกมาก หรือ เราคิดไปเองหว่า 5555  :hao6:

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.49 รุก... {P.61}{ุ23-12-58}
เริ่มหัวข้อโดย: automaton ที่ 24-12-2015 08:53:25

อยากอ่านอีก รู้สึกอ่านแป๊บเดียว อ้าวหมดซะแล้ว
อยากต่อยอีพี่หมอเหมือนไผ่เลย มาทำให้ฝนเจ็บช้ำน้ำใจ
อย่าผ่านหน้าบ้านนะจะเอาหนังสติ๊กยิงให้พรุนเลย  :m16:

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.49 รุก... {P.61}{ุ23-12-58}
เริ่มหัวข้อโดย: kimjuy_o ที่ 24-12-2015 09:24:33

พี่หมอเอ้ย หาเรื่องชวนตีกับไผ่จริงๆ
ส่วนหมอนนท์คงจะขยาดไผ่ซะแล้ว ฮ่าๆ
รอตอนต่อไปนะคะ

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.49 รุก... {P.61}{ุ23-12-58}
เริ่มหัวข้อโดย: Rafael ที่ 24-12-2015 11:55:25

อิพี่หมอบ้า
ทำตัวเป็นคนโรคจิตอยู่ได้ 555
จะรักจะชอบอะไรก็เอาดีๆดิ

ขอบคุณคนเขียนนะคะ

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.49 รุก... {P.61}{ุ23-12-58}
เริ่มหัวข้อโดย: ♥♥ดอกช่อบานสะพรั่ง♥♥ ที่ 24-12-2015 12:34:25

 :hao4:

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.49 รุก... {P.61}{ุ23-12-58}
เริ่มหัวข้อโดย: THiiCHA ที่ 24-12-2015 14:53:13

อ้างจาก: memew ที่ 23-12-2015 17:55:36  

จริง ๆ ผมก็แย่นะ เอาเพื่อนมาเกี่ยวข้องด้วย

รู้ตัวด้วยแหนะว่าแย่
ไม่บอกไม่รู้ว่าพี่น้องคนละท้องกับไผ่
นิสัยเหมือนกันอย่างกะแกะ
 :laugh: :laugh: :laugh:

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.49 รุก... {P.61}{ุ23-12-58}
เริ่มหัวข้อโดย: Shonteen ที่ 24-12-2015 14:55:36

ปลื้มเรื่องนี้มากกก

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.49 รุก... {P.61}{ุ23-12-58}
เริ่มหัวข้อโดย: klaew ที่ 24-12-2015 16:20:29

พี่หมอๆๆๆๆ
สงสาร ฝนอ่ะ

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.49 รุก... {P.61}{ุ23-12-58}
เริ่มหัวข้อโดย: DomeOhmForever ที่ 24-12-2015 16:46:20

ทนอ่านไม่ไหวจริงๆค่ะ สงสารฝนจนร้องไห้มาแล้วคือความรู้สึกมันส่งผ่าน อย่างไงก็เกลียดหมออยู่ดี (ทั้งสองเลย) รับไม่ได้จริงๆ ขออนุญาต ลาก่อนค่ะ
ฝนอ่อนแอตามคาแลคเตอร์
ไผ่ทำไรไม่ได้
หมอก็เข้าขั้นโรคจิตจนไม่สนใจถึงคำพูดของฝน
ฝนก็ยอมเขาซะหมดเลย (แกยังเป็นผู้ชายป้ะวะ)
ยิ่งนักเขียนบอกว่าไผ่จะเป็นไปอีกคนเป็นจุดที่รับไม่ได้อีก
คืออยากให้ไผ่ลงตัวกับพี่ฟ้ามาก หมอนนท์ก็ทำในสิ่งที่รับไม่ได้
ขอโทษจริงๆเขียนดีมาก แต่รับไม่ได้จริงๆ

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.49 รุก... {P.61}{ุ23-12-58}
เริ่มหัวข้อโดย: sunipum ที่ 24-12-2015 19:02:51

อิพี่หมอเนี่ยกวนประสาทเก่งจริงๆ  ขอบคุณนะค่ะ ^^

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.49 รุก... {P.61}{ุ23-12-58}
เริ่มหัวข้อโดย: mystery Y ที่ 24-12-2015 21:54:24

รอตอนต่อไป~

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.49 รุก... {P.61}{ุ23-12-58}
เริ่มหัวข้อโดย: automaton ที่ 26-12-2015 10:46:05

น้ำฝนอยู่ไหน เค้าคิดถึงตัวนะ   :z12:

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.50 สงครามเล็ก ๆ {P.62}{ุ26-12-58}
เริ่มหัวข้อโดย: memew ที่ 26-12-2015 10:49:08

Chapter : 50 : สงครามเล็ก ๆ
(น้ำฝน...♥)

 
วันนี้ต้องเป็นวันโลกแตกแน่ ๆ ที่พี่หมอกับไผ่ทำงานร่วมกัน แน่นอนสงครามเล็ก ๆ เลยละ ผมก็ทำไปห้ามทัพระหว่างสองขุนพล หนึ่งขุนพลแรกดุเดือดเลือดพล่าน อีกหนึ่งขุนพลนิ่งสงบแต่เชือดนิ่ม ๆ
 
ไม่เกินชั่วโมงก็ได้ยินเสียงกริ่งอีกรอบ พวกผมไม่เขยื้อนเพราะรู้ว่าไงป้าแม่บ้านก็เป็นคนทำหน้าที่นี้ สักพักก็เห็นใครบางคนเดินหน้าหล่อเข้ามา
 
เป็นพี่หมอนนท์ครับ มาในชุดเสื้อยืดคอกลมสบาย ๆ หัวตั้งมาแต่ไกลเลย
 
“อ้าวสวัสดีค่ะคุณหมอนนท์” พี่ฟ้ารีบทัก “ตัดผมทรงใหม่หรือคะ หล่อจัง”
 
พี่หมอนนท์ยิ้มหล่อเรี่ยราด
 
“ใช่ หล่อจนไอ้ตัวกินไก่เห็นแล้วอยากลากลงไปกินในน้ำ”
ไผ่มันโกยตีนหมาเข้าไปกัดก่อนทันที ตอนนี้ขุนศึกผู้เยือกเย็นมีกองกำลังหนุนแล้วครับ แล้วเจ้าหญิง เอ้ย! คนกลางอย่างผมจะทำยังไง
 
“พอดีวันนี้ผมหยุด ไอ้หมอมันชวนมา ไม่ทราบว่ากำลังอะไรกันอยู่ครับ”
 
“พอดีฟ้าจะเปิดร้านอาหารค่ะ เลยกำลังทำอุปกรณ์พวกโต๊ะเก้าอี้ไว้ใช้ในร้าน”
 
พี่หมอนนท์ตาวาว
 
“งั้นผมขอจองโต๊ะล่วงหน้าไว้ก่อนเลย จะต้อนเพื่อน ๆ ศิษย์อาจารย์ลูกค้ามาอุดหนุนจนคุณฟ้าทำไม่ทันเลย”
โห พูดซะพี่ฟ้าตัวลอย แต่ดีเลยครับ กิจการจะได้รุ่ง ๆ
 
“ยินดีค่ะ”
 
“ที่นี่เป็นร้านอาหารสำหรับให้คนกิน พวกตัวเหี้ยตัวห่าเชิญไปกินได้ที่ลำคลองข้าง ๆ”
ไผ่มันยังไม่หยุดกัดพี่หมอนนท์ รายนั้นหน้าเสียเลย 
 
“ไผ่”
พี่ฟ้าปราม มันก้มทำหน้าที่ของตัวเองต่อ พอพี่หมอนนท์มา พี่หมอก็เข้าประชิดตัวผมมากขึ้น
 
นี่มึง มึงจงใจเรียกหน่วยเสริมมาเพื่อการนี้ใช่ไหม ไอ้ไผ่หันมาเห็น กำลังจะเข้ามาชาร์จตัวผมกลับ แต่ถูกขวางทางด้วยร่างหนา ๆ ของพี่หมอนนท์
 
“มีอะไรให้ช่วยไหม”
 
“ช่วยไปไกล ๆ ตีนกูเลย”
ไผ่มันไม่ไว้หน้าพี่หมอนนท์แม้แต่น้อย พี่หมอนนท์ก้มมองเท้ามัน ขยับออกห่างก้าวหนึ่ง
 
นี่พี่กวนตีนหรือพาซื่อกันแน่ = _ =;
 
“ให้พี่ช่วยดีกว่า พี่เก่งเรื่องพวกนี้”
 
“กูไม่มีพี่ชาย”
แหม กระทบคนแถวนี้นะไผ่
 
“งั้นให้ผมช่วยคุณดีกว่า ผมเก่งเรื่องพวกนี้”
คนนี้ก็เก่งรับมือไผ่มันเอาเรื่อง
 
“เสือก”
มันด่ากลับ แต่พี่หมอนนท์ไม่ฟัง ตรงเข้าไปแย่งเลื่อยจากมือมันมาถือเอง แต่ผมว่าดีแล้วครับ ตอนนี้ให้มันถือ อาจมีคนได้รับบาดเจ็บได้
 
พี่หมอนนท์ไม่ได้โม้จริง ๆ ที่ว่าเก่งในเรื่องพวกนี้ เพราะพี่แกทำงานเนี๊ยบมาก เก่งกว่าพี่หมออีก แถมยังช่วยในเรื่องของการออกแบบอีกต่างหาก
 
เบื้องต้นเราจะทำกันประมาณ 15 โต๊ะ 5 ตัวแรกเป็นโต๊ะขนาดใหญ่สำหรับคนที่มากันเป็นกลุ่มใหญ่ ๆ (เพราะแถวนี้มีออฟฟิศเยอะครับ) อีก 5 โต๊ะเป็นแบบสี่คนนั่ง และอีก 5 สำหรับสองที่ เน้นจัดวางให้กลมกลืนไปกับตัวบ้าน ทำจากไม้จริงเป็นหลัก บางจุดจะทำซุ้มด้วย พ่อสละโรงรถ+โรงเก็บของให้ทำเป็นส่วนของร้านในร่ม(ไม่มีแอร์นะครับ) ซึ่งจุดนี้พี่ฟ้าจะเอาพวกภาพแอบแทรกแผ่นดินหนีมาตกแต่ง ทำจุดไว้ให้ถ่ายรูป ร้านเราเดินทางไม่สะดวก ถ้าจะให้ดึงคนได้ก็ต้องรสชาติและของดึงดูดพวกนี้แหละ บ้านเรามีรถแค่คันเดียว พ่อเอาไปไว้ใต้เพิงเก๋ ๆ ที่ทำขึ้นมาใหม่อีกที 
 
เราวางแผนกันไว้ว่าจะทำอาหารเป็นหลัก ส่วนของหวานจะเป็นขนมไทย ๆ ก่อน ที่เหลือดูการตอบรับของลูกค้าก่อน ถ้าดีแล้วค่อยว่ากัน
 
 
เหนื่อยครับ เหงื่อไคลของแต่ละคนไหลย้อย นี่ขนาดทำกันในร่มนะ พี่ฟ้าขอตัวเข้าไปช่วยป้าแม่บ้านทำมื้อเที่ยง พี่หมอขอตัวเข้าห้องน้ำ เดินเคียงพี่ฟ้าไปติด ๆ ในขณะที่หมอนนท์ยังติดพันวัดไม้ทำซุ้มศาลาอยู่ รายนั้นก็ตั้งอกตั้งใจทำจริง ๆ
 
ผมเบรกเดินไปตักน้ำจากกระติกขึ้นกิน ไผ่มันเดินเข้ามาใกล้
 
“ป้อนหน่อย”
 
ผมยกป้อนมันจนอิ่ม มันเช็ดปากด้วยหลังมือ ผมวางแก้วไว้ที่เดิม มองเข้าไปภายในบ้าน พี่หมอหายเข้าไปนานแล้วนะ หรือว่าจะเข้าไปอ้อร้อพี่ฟ้า
 
“มึง กูว่าพี่หมอต้องเข้าไปหาพี่ฟ้าแน่นอนเลย กูเข้าไปดูก่อนดีกว่า”
 
ไผ่รีบคว้าจับข้อมือผมไว้
 
“กูว่าเลิกห่วงพี่ฟ้าไปได้เลย ไอ้นั่นมันไม่สนพี่ฟ้าหรอก”
 
“ไม่สนได้ไง เขาจีบพี่ฟ้าอยู่”
 
ไผ่มองตาผม
 
“ฝน ถ้ามึงจะห่วง ห่วงตัวเองก่อนดีกว่า”
 
ผมขมวดคิ้วมอง กูรู้ แต่กูก็ห่วงพี่กูเหมือนกัน
 
“มันทำอะไรกูตอนนี้ไม่ได้หรอก มึงอยู่ทั้งคน แต่พี่ฟ้า…”
 
มันถอนหายใจแรง กางนิ้วจับกบาลผมไว้ กดเบา ๆ ไม่ให้หัวผมเคลื่อนไปไหน จ้องตาเขม็ง
 
“ไอ้บ้านั่นมันไม่ได้จ้องจะงาบพี่ฟ้านะฝน มันจ้องจะงาบมึง”
 
ผมอ้าปากค้าง
 
“กะ ก็…”
 
“ตอนนี้มันแค่ใช้พี่ฟ้าเป็นข้ออ้างมาหามึง ถ้ามันคิดจะจีบพี่ฟ้าจริงมันคงไม่เปิดตัวต่อสาธารณะแบบนั้นหรอก”
 
ผมอ้าปากค้างอีกรอบ
 
“นินทาอะไรเพื่อนผมกันอยู่หรือเปล่า”
พี่หมอนนท์เดินเข้ายืนอยู่ไม่ห่าง ไอ้ไผ่รีบละสายตาไปมอง เปลี่ยนสายตาเรียบ ๆ เป็นปล่อยแสงเลเซอร์ใส่พี่หมอนนท์ทันที
 
สงสัยรายนั้นจะชินแล้วครับ ยืนมองไม่สะทกสะท้านเลย
 
“แบบมึงแถวบ้านกูเรียกเสือก”
 
พี่หมอนนท์ส่ายหัว
 
“ผมแค่หวังดีครับ อยากให้เกิดความปรองดองกันระหว่างพี่น้อง”
 
ไผ่หันไปเผชิญหน้าตรง ๆ
 
“โดยการช่วยเพื่อนให้ทำเรื่องเหี้ย ๆ กับฝนเนี่ยนะ”
 
“ผมไม่ได้สนับสนุนนะ พยายามปราม ๆ มันอยู่เหมือนกัน แต่ไอ้นั่นมันดื้อ”
 
“ไม่สนับสนุนแล้วช่วยมันทำไม”
ไผ่ถามต่อ
 
“ไม่ได้ช่วย แต่อยากห้ามไม่ให้ทะเลาะกันเฉย ๆ”
 
“กูว่าทางที่ดีนะ…” ไผ่มันเดินเข้าไปชิดพี่หมอนนท์ “ลากคอไอ้ห่านั่น แล้วพากันไสหัวไปไกล ๆ จะดีที่สุด”
 
พี่หมอนนท์ไม่ได้ขยับท่อนล่างไปไหน แต่เอนท่อนบนหลบไปด้านหลัง
 
“เฮ้ย!!”
ผมร้องเสียงดังเมื่ออยู่ ๆ ก็ถูกรวบจับเอวไว้ แถมยังถูกหอมแก้มแรง ๆ จากปากปริศนาอีกต่างหาก ผมรีบหันไปมองคนทำ
 
พี่หมอครับ ยืนยิ้มหล่อไม่เขยื้อนไปไหน ผมรีบดันตัวออก แต่พี่หมอไม่ปล่อย
 
“ปล่อยพี่หมอ เดี๋ยวพี่ฟ้าก็เข้ามาเห็นหรอก”
 
“ไม่เห็นหรอก ทำกับข้าวอยู่”
 
“สารเลว ตัวเองคิดจะจีบพี่ฟ้าแล้วมายุ่งอะไรกับผม”
ผมหันไปเผชิญหน้า พี่หมอทำสายตากรุ้มกริ่ม
 
“นั่นน่ะสิ เพราะอะไรน้า”
ได้ยินเสียงอื้อ ๆ สักอย่างจากไผ่ กำลังจะหันไปมอง แต่พี่หมอจับคางผมไว้ ล็อกให้อยู่นิ่ง เหลือบตามองผ่านหัวผมไปทางด้านหลังที่มีพวกไผ่อยู่ แล้วก้มลงมา ผมตาโตเพราะคิดว่าจะถูกจูบอีก
 
แต่ไม่ใช่ครับ = =
 
แค่โดนหอมแก้ม...

ฟอดใหญ่จนแก้มบี้เลย
 
“พี่หมอ!”
ผมพยายามจะดันหน้าพี่หมอออก ได้เสียงโวยวายอึกอักด้านหลัง ให้เดาไผ่มันต้องถูกสกัดดาวรุ่งจากพี่หมอนนท์แน่ ๆ
 
“เอาล่ะ ระหว่างรอมื้อเที่ยง เรามาทำโต๊ะกันต่อดีกว่า”
พี่หมอปล่อยผมออก ผมรีบหันไปมองทางไผ่ เป็นไปตามคาด พี่หมอนนท์อุดปากเพื่อนผมไว้ด้วยมือ สองแขนถูกล็อกไพล่ไว้ด้านหลัง
 
เห็นนิ่ม ๆ ไม่คิดว่าจะข้อแข็งขนาดนั้น
 
“เอ่อ ผมว่าปล่อยเพื่อนผมดีกว่าครับพี่หมอนนท์”
 
พี่หมอนนท์พยักหน้า ปล่อยเพื่อนผมออก ไผ่มันแว้งตัวหันขวับไปยกเท้าหมายถีบพี่หมอนนท์ แต่รายนั้นก็ไวทายาทคว้าจับข้อเท้ามันไว้ ดันจนไผ่เซแถด ๆ ถอยหลังเสียหลักล้มก้นจ้ำเบ้า มันรีบลุกอย่างรวดเร็ว กำหมัดแน่นถลาจะเข้าไปต่อย(ผมเคยบอกรึยังว่าไผ่มันชอบต่อยมวย) แต่พี่หมอนนท์รู้ทันรับได้อยู่ดี รับได้อย่างสบาย ๆ ด้วย
 
พี่หมอยืนเอามือล้วงกระเป๋ากางเกงมองนิ่ง ๆ ประหนึ่งดูการแสดงมหรสพกลางงานวัด
 
“อย่าคิดสู้กับไอ้นนท์ดีกว่า ถ้ามันไม่ได้เป็นหมอป่านนี้คงเป็นหน่วยสืบราชการลับประจำแอลเอไปแล้ว”
 
ผมอ้าปากค้างกับสิ่งที่ได้ยิน
 
“ถ้าวันนี้กูเอาเลือดหัวมึงออกไม่ได้ก็อย่าเรียกกูว่าผู้ชายเลย”
ไผ่ปล่อยหมัดหวืด พี่หมอนนท์หลบวูบคว้าจับแขนมันมาล็อกท่าเดิมอีกรอบ มันอ้าปากครางเจ็บ พี่หมอนนท์ดึงมันเข้าประชิดตัวจนหลังมันแนบติดกับหน้าอกตัวเอง
 
“ใจเย็น ๆ สิคุณ”
 
“ใจเย็นกับพ่อมึงสิ ลองมาเป็นกูดูไหม เพื่อนมึงทำเรื่องสารเลวกับเพื่อนกู”
 
พี่หมอนนท์ถอนหายใจแรง
 
“ไม่เถียง แต่นายต้องสู้ไอ้หมอด้วยสติสิ ไม่งั้นน้ำฝนของนายถูกไอ้หมอแย่งไปแน่ ๆ”
 
“ถ้ามึงไม่ห้ามกู กูหยุดมันได้แล้ว”
 
“ใครว่าล่ะ ถ้าผมไม่ห้าม ทั้งคุณทั้งไอ้หมอ คงกลายเป็นวิญญาณไปแล้ว แล้วคราวนี้ฝนจะอยู่กับใคร”
 
ไผ่มันชะงัก หันมองมาทางผม
 
แหมจะรู้สึกภูมิใจดีไหม พี่หมอนนท์อ้างผมทีไร หยุดความบ้าของไผ่มันได้ทุกที
 
“ปล่อย!”
ไผ่มันสงบลง พยายามสะบัดตัว พี่หมอนนท์คงเห็นว่ามันเย็นลงแล้วถึงได้คลายปล่อย มันรีบเดินมาคว้าผมออกห่างจากพี่หมออีกรอบ ดึงไปทำงานด้วยกัน ปล่อยให้พี่หมอนนท์กับพี่หมอทำด้วยกัน ผมยังรู้สึกร้อนผ่าวที่หน้าไม่หายเลย
 

สักพักป้าแม่บ้านก็เข้ามาตามให้เข้าไปกินข้าว พี่หมอนนท์นี่กินไปเคลิ้มไปเลย
 
“ฝนก็ทำอร่อยนะคะ วันหน้าลองมาชิมดู”
 
“ครับ”
 
“ครั้งหน้าไม่ต้องทำหรอกพี่ฟ้า”
ไผ่มันตักกินไป พูดไป
 
“ซื้อไก่สด ๆ มาวางไว้ที่พื้น เดี๋ยวพวกสัตว์ไม่ได้รับเชิญแถว ๆ นี้ก็ลากลงไปกินในน้ำเอง”
 
พี่ฟ้าตีแขนมันปุ๊ พี่หมอนั่งนิ่งไม่สะทกสะท้านกับคำด่านั้น ส่วนพี่หมอนนท์หัวเราะหึ ๆ พออิ่ม พวกเราก็ออกมานั่งเล่นกันปล่อยให้ป้าแม่บ้านเป็นคนเก็บกวาด พี่หมอนนท์ตีพุงปุ๊ ๆ ท่าเดียวกับไผ่เลย เราใช้บริการเก้าอี้ที่ทำเสร็จแล้วเรียบร้อยนั่ง คนละมุมครับ พอพักจนหนำใจผมก็เดินไปคว้าค้อนมาถือก่อนเพื่อน ลงมือต่อโต๊ะ พี่หมอลุกเดินเข้ามาช่วย ไผ่กำลังจะลุกแต่พี่หมอนนท์จับแขนมันไว้ ลากให้เดินไปช่วยทำโต๊ะอีกตัวอีกด้าน
 
“กูจะไปช่วยเพื่อนกู”
 
“รับปากหรือเปล่าว่าจะไม่มีเรื่องกับไอ้หมอ”
 
“กูไม่รับ”
 
“งั้นก็มาช่วยกันตรงนี้”
 
พี่ฟ้าหัวเราะ พี่แกออกแนวเป็นห่วงช่วงแรก แต่หลัง ๆ ชักหัวเราะกับสิ่งที่เห็น บอกตลกดี
 
“เสื้อเปื้อนหมดแล้ว”
ผมบอกคนตรงหน้า พี่หมอก้มมองเสื้อตัวเอง
 
“แค่เสื้อ”
แล้วผมก็ไม่พูดไม่ถามอะไรต่อ พี่ฟ้าไปเพ้นท์รูปบนโต๊ะที่ตอกเสร็จแล้วต่อ จังหวะที่ผมจับไม้จะลงค้อนก็มีอีกมือมาช่วยจับ แต่ไม่ได้จับไม้
 
จับมือผมนี่แหละ
 
ผมจะชักมือกลับ แต่ไม่หลุด พี่หมอยึดจับแน่น
 
“ปล่อย”
ผมกระซิบห้ามเสียงเบา เหลือบมองไผ่ รายนั้นไม่เห็นหรอก เพราะพี่หมอนนท์เอาตัวใหญ่ ๆ ของพี่แกบังไว้อยู่ พี่หมอยกยิ้ม มองตาผม เกลี่ยหลังมือผมเบา ๆ หัวใจผมไหวแรง ผิวหน้าร้อนผ่าว ก่อนพี่มันจะละมือออก ล้วงหยิบอะไรบางอย่างออกมาจากกระเป๋าเสื้อ กำไว้ในมือ ยื่นมาไว้ตรงหน้าผม
 
“อะไร”
ผมถามแบบไม่ไว้ใจ
 
“ดอกไม้”
 
ผมมองคนพูดอึ้ง ๆ
 
“โทษที ผมไม่ใช่แต๋ว เก็บไว้เองเถอะ”
 
“แบมือ”
 
“ไม่”
 
“แบ!”
พี่มันสั่งเสียงเข้ม ผมมองตาขวาง จำต้องแบมือออก พี่หมอวางบางสิ่งนั้นไว้บนมือผม ผมมองมันงง ๆ ก่อนมองหน้าคนให้
 
มันน่าจะเป็นช็อกโกแลตครับ รูปดอกไม้ ห่อด้วยฟอยล์สีทอง เขียนตัวหนังสือเป็นภาษาอังกฤษด้วยสีแดงสด
 
“ลองกินดูสิ”
 
ผมมองแบบไม่ไว้ใจ
 
“ไม่ได้ใส่อะไรแปลก ๆ ไว้หรอกน่า คนไข้เอามาฝาก เลยแบ่งมาให้”
 
ผมจิ๊ปาก โด่ คิดว่าจะลงทุน
 
“เอาไปให้พี่ฟ้าสิ เอามาให้ผมทำไม”
ไม่รู้ทำไมต้องพูดแบบนี้ ทั้งที่ใจจริงดีแล้วที่พี่หมอจะเลิกจีบพี่ฟ้าได้
 
“ฟ้าได้แล้วเมื่อเช้าช่อเบ้อเร่อ”
 
ผมแอบอมลมกับคำนั้น พี่ฟ้าได้ช่อใหญ่ ผมได้ดอกเดียว ผมคลี่แกะออก มองแบบไม่ไว้ใจอีกที
 
“จะกินเอง หรือจะให้ฉันป้อนด้วยปาก”
 
ผมรีบยัดใส่ปากทันทีไม่มีลีลา พี่หมอหัวเราะหึ ๆ
 
อื้อหื้อ อร่อยมาก
 
“อร่อยใช่ไหม”
 
“ก็งั้น ๆ”
เรื่องไรจะยอมรับตรง ๆ พี่หมอยกยิ้ม ก้มมากระซิบข้างหู
 
“ที่ห้องฉันยังมีอีกหลายอัน ถ้าอยากได้ก็ไปเอาด้วยตัวเองสิ”
บ้าหรือเปล่า กูไม่ใช่เด็กนะ จะได้มาหลอกล่อด้วยขนม
 
“ไม่มีทาง”
ผมตอบกลับ
 
“ออกห่างจากเพื่อนกูหน่อย ใช้ลมหายใจร่วมกันมาก ๆ เดี๋ยวเพื่อนกูผื่นขึ้น”
ไผ่มันมาหาเรื่องด้วยตัวเองไม่ได้แต่ส่งหมาในปากมันมาได้ ตอนนี้พี่หมอนนท์ขวางทางเป็นยักษ์วัดแจ้งอยู่
 
“ก็เรื่องปกตินี่ เพราะเราใช้ลมหายใจร่วมกันออกบ่อย ยิ่งเยอะ ผื่นยิ่งขึ้น แดงเป็นจ้ำ ๆ เชียว”
 
“มึง!!”
ไผ่มันจะถลาเข้ามาหาพี่หมออีกรอบ แต่พี่หมอนนท์ก็เบรกไว้ ไม่ได้ล็อกหรอกครับ ใช้ตัวบังไว้เฉย ๆ ซึ่งไผ่มันคงเรียนรู้ว่าถ้าโดนล็อกเมื่อไหร่ เจ็บตัวแน่
 
พี่หมอหัวเราะ ช่วยผมทำโต๊ะดี ๆ อีกที สงสัยในช็อคโกแลตจะมียาชูกำลังผสมอยู่แน่ ๆ ผมถึงได้รู้สึกซู่ซ่าและหัวใจเต้นแรงขนาดนี้

To be con...
Mery Christmas - ได้ข่าวว่าเมื่อวาน = =; - สวัสดีวันเสาร์ - พี่หมอหลอกเด็กน้อยเข้าห้องตัวเอง - ,. -

**ติดแท็ก #พี่หมอน้ำฝน หรือ #ทาสแค้น เมื่อพูดคุยถึงเรื่องนี้ในทวิตเตอร์และเฟซ >///<

**เจอคำผิดสะกิดด้วยน้าาา

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.50 สงครามเล็ก ๆ {P.62}{ุ26-12-58}
เริ่มหัวข้อโดย: shoi_toei ที่ 26-12-2015 11:44:25

เอิ่มพี่หมอค่ะ !!! :hao4:

หลอกน้องเข้าห้องตล๊อดดด

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.50 สงครามเล็ก ๆ {P.62}{ุ26-12-58}
เริ่มหัวข้อโดย: Naeon ที่ 26-12-2015 11:45:09

สงสารไผ่5555

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.50 สงครามเล็ก ๆ {P.62}{ุ26-12-58}
เริ่มหัวข้อโดย: hpimmc ที่ 26-12-2015 12:11:43

“ใจเย็นกับพ่อมึงสิ ลองมาเป็นกูดูไหม เพื่อนมึงทำเรื่องสารเลวกับเพื่อนกู”

ได้ข่าวว่าเป็นเพราะมึงนิไผ่ ได้ข่าวว่าเธอเป็นคนไปแหย่เขาก่อนนิ เขาถึงเข้าใจผิดมาทำเพื่อนเธออะ
ใจร่มๆ ได้แล้ว
นิรู้ตัวเองจริงๆ หรือเปล่าว่าตัวเองผิด อยากให้เพื่อนรอดจริงๆ ก็ยอมๆ พี่หมอไปซะนะ

สองคนนั้นก็นะ :katai1:

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.50 สงครามเล็ก ๆ {P.62}{ุ26-12-58}
เริ่มหัวข้อโดย: rmlab ที่ 26-12-2015 13:14:48

หมอเจ้าเล่ห์

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.50 สงครามเล็ก ๆ {P.62}{ุ26-12-58}
เริ่มหัวข้อโดย: ่jum ที่ 26-12-2015 13:14:54

วางแผนหลอกฝนเข้าห้องไปกินตับเหรอพี่หมอ 

น้องไม่ใช่เด็กน้อยเน้อ จะได้หลงกลง่ายๆ  :hao7:

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.50 สงครามเล็ก ๆ {P.62}{ุ26-12-58}
เริ่มหัวข้อโดย: orangesmooty ที่ 26-12-2015 13:42:49

อ่านเรื่องนี้ทีไรมักจะรู้สึกว่า เสียดายเกือบจะสนุกแล้วเชียว
น่าจะเพราะเหตุผลมันอ่อนไป อย่างตอนพี่หมอนนท์อ้างเหตุผลกับไผ่
ฟังแล้วก็ได้แค่แค่นเสียงเฮอะ! ออกมา 
มันก็สนุกแบบเอื่อยๆ และอึดอัดนะ ตอนอ่านคิสเลิฟ อิพี่เอกได้ขึ้นแท่นพระเอกในใจเราเป็นที่หนึ่ง
พอกลางเรื่องไปก็ได้อยู่ยั้งยืนยงในตำแหน่ง พระเอกโคตรแย่ลำดับที่หนึ่ง ตอนนี้พี่หมอก็ตามมาติดๆ
ดูสะท้อนจิตในคนเราได้ดีเรื่องความรักมันลดๆเพิ่มๆ เห็นแก่ตัวได้ตลอดเวลา
แต่นายเอกมักจะปักใจรักผิดกับพระเอกตลอดเลย - -

ไม่ว่ายังไงก็รู้สึกขัดใจอิพี่หมอตั้งแต่เริ่มจนถึงตอนนี้
ไม่มีความสำนึก ไม่คิดจะแก้ไข แค่คนเอาแต่ใจที่อยากได้ก็ต้องได้
ไผ่อาจจะผิดนะแรกที่ๆ ที่เอาแต่คอยสร้างเรื่องทะเลาะ
แต่ตอนนี้คือหยุดแล้วแต่อิพี่หมอไม่หยุดแทน
หมอนนท์ก็ปกป้องเพื่อน ปากบอกไม่ช่วยแต่ก็ช่วย
เอาฝนขึ้นมาอ้างให้ไผ่หยุด จริงๆไผ่ควรจะยิ่งเลือดขึ้นหน้ากว่าเก่าด้วยซ้ำ
ต้องเห็นเพื่อนโดนข่มเหงอยู่ตำตา ก็เหมือนตอนที่ตะโกนด่าออกมา
แล้วไงไหงเจอเหตุผลข้างๆคูๆ แล้วยอมหยุดเฉยเลย
จริงๆ ต้องเอาเลือดหัวอิพี่หมอออกซะบ้าง

 

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.50 สงครามเล็ก ๆ {P.62}{ุ26-12-58}
เริ่มหัวข้อโดย: HISY ที่ 26-12-2015 14:06:27

หลอกน้องเข้าห้องอึกแล้วนะ

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.50 สงครามเล็ก ๆ {P.62}{ุ26-12-58}
เริ่มหัวข้อโดย: Ginny Jinny ที่ 26-12-2015 14:08:53

หมอแซมรู้ใจตัวเองซะทีเถอะ  :angry2: :angry2:

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.50 สงครามเล็ก ๆ {P.62}{ุ26-12-58}
เริ่มหัวข้อโดย: neno.jann ที่ 26-12-2015 14:09:53

กัดกันไปกัดกันมา  :เฮ้อ: พี่หมอนนท์จับดัดนิสัยซะให้เข็ด ส่วนหมอแซมนี่ต้องทำอะไรๆให้ชัดเจนสักทีน้า  :z3:

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.50 สงครามเล็ก ๆ {P.62}{ุ26-12-58}
เริ่มหัวข้อโดย: Bellze12 ที่ 26-12-2015 14:14:14

พี่หมอสุดยอดจริงๆ
พอรุกจีบฝนนี่เล่นใหญ่มาก
แบบคนนี้ต้องได้ มีแฟนก็ไม่สน
ไม่เหมือนตอนจีบฟ้า
ดูไม่ได้จริงจังเท่าไหร่
ได้ก็ได้ ไม่ได้ก็ไม่เป็นไร

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.50 สงครามเล็ก ๆ {P.62}{ุ26-12-58}
เริ่มหัวข้อโดย: mukmaoY ที่ 26-12-2015 14:22:15

พี่หมอมุกหลอกเด็กเชยมาก

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.50 สงครามเล็ก ๆ {P.62}{ุ26-12-58}
เริ่มหัวข้อโดย: naruxiah ที่ 26-12-2015 14:55:27

พี่หมอ รักเต็มๆแล้ว จีบเค๊าโต้งๆก็ไม่ได้ มาแบบกวนๆตลอดๆ

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.50 สงครามเล็ก ๆ {P.62}{ุ26-12-58}
เริ่มหัวข้อโดย: nevergoodbye ที่ 26-12-2015 14:56:35

พี่หมอลองใหม่นะคะ ชวนฝนไปดูปลาว่ายน้ำถอยหลังที่ห้องแทน  :laugh: :laugh: :laugh:

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.50 สงครามเล็ก ๆ {P.62}{ุ26-12-58}
เริ่มหัวข้อโดย: minneemint ที่ 26-12-2015 15:07:16

 :L2:

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.50 สงครามเล็ก ๆ {P.62}{ุ26-12-58}
เริ่มหัวข้อโดย: duckool ที่ 26-12-2015 15:10:30

จิ้นมาตลอดว่าไผ่กับพี่ฟ้า
อยู่ๆหมอนนท์ก็เดินเข้ามา
แล้วพี่ฟ้าล่ะ...น่าสงสารนะ
คบกันแบบ 3 คนเลยไม่ได้เหรอ

3P 3P 3P
ปู้น ปู๊นนน

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.50 สงครามเล็ก ๆ {P.62}{ุ26-12-58}
เริ่มหัวข้อโดย: บูมเบส ที่ 26-12-2015 15:23:56

เราว่าหมอมันซึนเกินไปอ่ะแบบมันกลายเป็นหน้าเบื่อ เราว่าคนเขียนขมวดปมได้แล้ว

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.50 สงครามเล็ก ๆ {P.62}{ุ26-12-58}
เริ่มหัวข้อโดย: twinmonkey0311 ที่ 26-12-2015 15:26:40

ไผ่แพ้ทางพี่หมอนนท์ตลอดเลย

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.50 สงครามเล็ก ๆ {P.62}{ุ26-12-58}
เริ่มหัวข้อโดย: ka[ze]na ที่ 26-12-2015 15:58:04

หมอร้ายกาจ~~~

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.50 สงครามเล็ก ๆ {P.62}{ุ26-12-58}
เริ่มหัวข้อโดย: klaew ที่ 26-12-2015 16:14:44

ศึกครั้งนี้...พี่หมอนนท์ชนะเลิศ!!!!

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.50 สงครามเล็ก ๆ {P.62}{ุ26-12-58}
เริ่มหัวข้อโดย: kimjuy_o ที่ 26-12-2015 16:22:07

ฟังจากดีกรีของหมอนนท์ที่หมอแซมบอก
ไม่ธรรมดา ศึกนี้ไผ่มีอ่วม ฮ่าๆ
แล้วนี่อะไรคะอีหมอแซม ล่อเด็กด้วยขนม
โถ่ ยุคไหนแล้วพ่อคุณ ยังจะทำ ฮ่าๆ
มาต่อไวๆ นะค เป็นกำลังใจให้ค่า

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.50 สงครามเล็ก ๆ {P.62}{ุ26-12-58}
เริ่มหัวข้อโดย: Ra_rena~* ที่ 26-12-2015 16:32:16

หมอนนท์มาแล้ววว เก่งอ่ะ ทำได้ทุกอย่าง ไผ่โชคดีอ่ะ :impress2:

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.50 สงครามเล็ก ๆ {P.62}{ุ26-12-58}
เริ่มหัวข้อโดย: PetitDragon ที่ 26-12-2015 17:31:47

แกล้งน้ำฝนจัง

//รอวันเอาคืน

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.50 สงครามเล็ก ๆ {P.62}{ุ26-12-58}
เริ่มหัวข้อโดย: GBlk ที่ 26-12-2015 17:52:51

หวานนนนนน

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.50 สงครามเล็ก ๆ {P.62}{ุ26-12-58}
เริ่มหัวข้อโดย: mypink801 ที่ 26-12-2015 18:06:07

น้ำฝนน่ารัก
พี่หมออย่าคิดว่าจะหลอกเด็กได้ง่ายๆนะ

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.50 สงครามเล็ก ๆ {P.62}{ุ26-12-58}
เริ่มหัวข้อโดย: THiiCHA ที่ 26-12-2015 18:53:20

ทำไมคุณหมอๆทั้งสองถึงดูกันไม่ออกนะว่าไผ่กับฝนนี่ไม่มีเคมีอะไรตรงกันเลย
 
ไผ่นี่ดุอย่างกะพ่อกับลูก  - -"   
 
ดูยังไงก็เพื่อนชัดๆ
 

 

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.50 สงครามเล็ก ๆ {P.62}{ุ26-12-58}
เริ่มหัวข้อโดย: Rafael ที่ 26-12-2015 20:25:00

อิพี่หมอคนซึนนนน โถถถ

ขอบคุณคยเขียนนะคะ

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.50 สงครามเล็ก ๆ {P.62}{ุ26-12-58}
เริ่มหัวข้อโดย: tuek ที่ 26-12-2015 21:38:38

ไผ่สู้หมอนนท์ไม่ได้จริงๆเลยนะเนี่ย

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.50 สงครามเล็ก ๆ {P.62}{ุ26-12-58}
เริ่มหัวข้อโดย: threetanz ที่ 26-12-2015 22:57:09

เต๊าะเด็กต้องหมั่นหา ของกินมาล่อนะคะ พี่หมอ อิอิ

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.50 สงครามเล็ก ๆ {P.62}{ุ26-12-58}
เริ่มหัวข้อโดย: Freja ที่ 26-12-2015 23:25:29

ไผ่มีแต่เห่า  วางมวย  คือตัวเองชอบต่อยมวยก็คิดว่าทำคนอื่นเขาได้
มานั่งพร่ำรำพันเรื่องแซมตามฝน  แต่ไม่คิดว่าทุกอย่างที่เกิดขึ้นก็เพราะตัวแกเองแหละที่เป็นคนเริ่มทุกอย่าง   มาตอนนี้แล้วความเสียหายเกิดขึ้นไปแล้ว แกมีปัญญารับผิดชอบหรือ? ก็เปล่า   แถมยังไม่รู้จักคิดอีก พอๆกันทั้งไผ่ทั้งแซม

เอาจริงๆเราว่าแซมมันไม่สนฟ้าแล้วแหละ   เต๊าะตามฝนก็ไม่น่าใช่เพราะเรื่องเซ็กส์อย่างเดียวหรอก

ไผ่-ฟ้าน่ารักจริง แต่ไผ่เป็นที่พึ่งให้ฟ้าไม่ได้หรอก  เลือดร้อนปานนั้น รังแต่จะมาเป็นภาระให้ฟ้ามากกว่า   ตอนที่ไผ่อยุ่กับฟ้าหรือฝน  เราว่าก็คล้ายๆกัน สนุกๆเหมือนเพื่อน   จะคิดซื่อหรือไม่ซื่อก็ไม่รู้ได้ แต่ก็คือแค่นั้น

เราชอบพี่หมอนนท์นะ  บุคลิกดีมากๆ  ใจเย็น เก่งแต่ไม่อวด  เป็นผู้ใหญ่ดี

ฟ้านั้นเราหวังว่าจะเจอคนที่ดี คนที่ใช่สำหรับพี่ฟ้าในไม่ช้า  ที่มีอยู่ตอนนี้มันยังไม่โอค่ะ  ยกเว้นหมอนนท์ แต่นั่นก็ยกให้คุมไผ่แล้วกัน

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.50 สงครามเล็ก ๆ {P.62}{ุ26-12-58}
เริ่มหัวข้อโดย: mystery Y ที่ 27-12-2015 07:49:16

อิพี่หมอได้กำไรสุดๆ

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.50 สงครามเล็ก ๆ {P.62}{ุ26-12-58}
เริ่มหัวข้อโดย: liza sarin ที่ 27-12-2015 08:03:14

 :pig4:

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.50 สงครามเล็ก ๆ {P.62}{ุ26-12-58}
เริ่มหัวข้อโดย: titansyui ที่ 27-12-2015 12:11:29

 :pig4: :pig4:

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.50 สงครามเล็ก ๆ {P.62}{ุ26-12-58}
เริ่มหัวข้อโดย: automaton ที่ 27-12-2015 17:10:16

พี่หมอนี่ช่างตอดเล็กตอดน้อยตลอด ฝนเปลืองตัวแย่ แต่ขอบอก แม่ยกชอบ :katai2-1:
ระหว่างไผ่กับหมอนนท์นี่เปรียบมวยได้สมน้ำสมเนื้อมาก
แล้วปากของไผ่น่าเชียร์ให้หมอนนท์จับจุ๊บให้เข็ด หมาออกมาเมื่อไรจุ๊บเมื่อนั้น  :m20:

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.50 สงครามเล็ก ๆ {P.62}{ุ26-12-58}
เริ่มหัวข้อโดย: fida ที่ 27-12-2015 19:36:30

“ไอ้บ้านั่นมันไม่ได้จ้องจะงาบพี่ฟ้านะฝน มันจ้องจะงาบมึง”
ชอบประโยคนี้มากค่ะ  :m20: ตรงใจอย่างแรง

น้องฝนต้องใจแข็งนะคะ

พี่หมอยังไม่ได้รับบทเรียนอะไรดีๆ เลยอ่ะ

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.50 สงครามเล็ก ๆ {P.62}{ุ26-12-58}
เริ่มหัวข้อโดย: LadySaiKim ที่ 27-12-2015 19:59:05

 :katai3: :katai3: :katai3: :katai3: :katai3: :katai3:

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.50 สงครามเล็ก ๆ {P.62}{ุ26-12-58}
เริ่มหัวข้อโดย: naoai ที่ 27-12-2015 21:02:11

ไม่ได้เข้ามาอ่านเกือบเดือน (มาอ่านต่อนล่าสุดเลย) เนื้อเรื่องก็ยังไม่ไปไหน ยืดให้ได้อะไร อีกสอง สามเดือนจะมาอ่านใหม่ คนแต่งดีนะ แต่เพลียจิต

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.50 สงครามเล็ก ๆ {P.62}{ุ26-12-58}
เริ่มหัวข้อโดย: MYYAOI ที่ 29-12-2015 14:57:38

สวัสสดีคร้าบ คุณ m-e-mew เราตามผลงานคุณมาตั้งแต่ ซินซ่าแล้วมั้งถ้าจำไม่ผิด อ่านมาเกือบทุกเรื่อง แต่ก็หยุดไปนานแล้วเหมือนกัน ด้วยภาระหน้าที่อ่ะเนอะ แล้วก็กลับมาอีกครั้งกับ kiss love พี่เอกน้องกาย แบบว่าเรื่องนั้นชอบมากกก ก.ไก่ล้านตัว แล้วก็กลับมาอีกครั้งกับเรื่องนี้ hate love ทาสในเรือนเบี้ย เอ้ยยยย :z6: ทาสแค้น แบบว่า อ่านรวดเดียวเบย และก็ต้องขออำภัยที่ไม่ได้เม้นทุกตอน และจะบวกเป็ดให้เฉพาะตอนหลังๆ เพราะตอนแรกๆอีพี่หมอแม่งเล๊วเลว (แต่ก็อ่านเค้ามาจน 50ตอนนะ) ขอติดแท็คนี้ให้กับตอนล่าสึด #คนแก่หลอกเด็ก ให้แก่พี่หมอด้วย ชอบๆค่ะเรื่องนี้ อยากให้ฟ้ารู้ความจริงว่าพี่หมอทำอะไรไว้มั้งแล้วก็แบบออกมาขัดขวางซะหน่อย อยากให้พี่หมอมันรู้ใจตัวเองและก็หลงน้องจนหัวทิ่มเลย แล้วก็ให้โดนขัดขวางให้อีพี่หมอมันทรมานซะมั้ง หมั่นมานานและ  :katai1: :katai1: แต่ก็นะน้องฝนของช้านก็ดันมาทำท่าจะหลงคนแก่ซะก่อน กลัวน้องฝนของช้านจิเสียใจถ้าโดนขัดขวาง   :z3: :z3: :z3: ชอบพี่นนท์กะไผ่ แบบมวยถูกคู่  :hao7: :hao7: เอาหล่ะท้ายนี้ก็สู้สู้นะค่ะ เป็นกำลังใจให้ค่าาา

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.50 สงครามเล็ก ๆ {P.62}{ุ26-12-58}
เริ่มหัวข้อโดย: ♥♥ดอกช่อบานสะพรั่ง♥♥ ที่ 29-12-2015 15:28:02

หมอนี่เจ้าเล่ห์จริงๆ  :hao7:

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.51 กุมมือ {P.64}{ุ30-12-58} 100%
เริ่มหัวข้อโดย: memew ที่ 29-12-2015 17:38:30

CHAPTER : 51 : กุมมือ
[พี่หมอ...♡]




เพื่อนผมมันก็ดีแสนดี ตอนแรกมันบอกจะไม่มา แต่อยู่ ๆ ก็โผล่เข้ามา แถมยังมาช่วยกันหมาออกให้ด้วย ผมกับหมอนนท์ช่วยกันทำทั้งโต๊ะและเก้าอี้ พอมีหลายมือมาช่วยมันก็เดินหน้าเร็ว อุปกรณ์ค่อนข้างพร้อมเพราะพ่อฝนมีของพวกนี้ครบ

ตอนนี้หมอนนท์กับไผ่ช่วยกันตอกไม้ประกอบโต๊ะ ผมตามฝนมาช่วยกันทาแล็กเกอร์ ลงน้ำยารักษาเนื้อไม้กับลงสี เน้นทั้งสีสันสดใสสำหรับวัยรุ่น และสีขาวเรียบ ๆ สำหรับผู้ใหญ่ บางตัวก็เพ้นท์รูปน่ารัก ๆ ลงไป(ซึ่งฟ้ากำลังเพ้นท์อยู่)
 
ฟ้าเอาผ้ากันเปื้อนมาให้ผมใส่ เล็กไปนิด แต่ก็พอกันสีเปรอะเปื้อนได้ ตอนนี้เราละเลงสีเขียวอ่อนกันอยู่ ผมทาอยู่มุม ฝนทาอีกมุม สีกระเด็นใส่หน้าฝน ผมขยับเข้าไปใกล้ ใช้นิ้วโป้งเกลี่ยเช็ดให้เบามือ มันชะงักมองหน้าผม
 
แก้มนั้นเจื่อสีเลือดอ่อน ๆ ผมว่ามันไม่ใช่หนุ่มขี้อาย แต่ก็เห็นมันอายออกบ่อยเมื่ออยู่ต่อหน้าผม
 
“ทาเก้าอี้สิ อย่าทาหน้าตัวเอง”
 
“มันดีด”
 
ผมยกยิ้ม เปลี่ยนจากเช็ดแก้มมาเป็นลูบไล้ผิวแก้มเนียนนั้นเบา ๆ ถ้าไม่อยากให้มันขัดขืน ต้องทำอย่างอ่อนโยน ทฤษฏีนี้ใช้ได้ในทุกกรณีที่เกี่ยวกับฝน มันนั่งนิ่งให้ผมเกลี่ยแก้มอยู่อย่างนั้น ก่อนผมจะรีบถอนมือออกเพราะสายตามันมองเลยไปทางด้านหลังผม ให้เดาน่าจะมีใครสักคนเดินใกล้เข้ามา ผมหันไปมองตามก็เห็นฟ้าเดินใกล้เข้ามาจริง ๆ
 
“ทำอะไรกันอยู่เอ่ย”
 
ฝนหน้าตื่นนิด ๆ ผมยิ้ม
 
“ฝนเขาอยากทาสีที่หน้าตัวเองบ้าง ผมเลยช่วยละเลงให้”
ผมโชว์รอยสีที่แต้มออกจากหน้าฝนเมื่อกี้นี้ให้ฟ้าดู ฝนค้อนผมขวับ ฟ้าหัวเราะร่วน
 
ผมกับเพื่อนอยู่ช่วยกันจนเย็น พ่อกับแม่ฝนกลับมาถึงแปลกใจไม่น้อยที่เห็นอาสาสมัครมากมายขนาดนี้ พวกท่านเชิญให้เราอยู่ทานข้าวเย็นพร้อมกันซึ่งพวกผมก็รับปาก
 
ฟ้าไปทำอาหารกับแม่และแม่บ้าน ปล่อยให้พวกเราผู้ชาย รวมถึงพ่อด้วยช่วยกันอยู่ข้างนอก ต่อหน้าพ่อแม่ผมไม่กล้าเล่นอะไรอยู่แล้ว ตอนนี้พวกเรากำลังทำซุ้มไม้กันอยู่ เป็นไม้ตีห่าง ๆ สลับกันเป็นลายหมากรุก เดี๋ยวฟ้าจะเอาม่านบาหลีหรือต้นพวงแสดมาปลูกอีกที(เราเน้นใช้ไม้แท้แทนไม้เทียมเพราะอยากได้อารมณ์ที่ดิบจริง ๆ)
 
ฝนต้องขึ้นไปตอกตะปูยึดไม้ที่มันดีดตัวออก มันไต่บันไดลิงขึ้นไป ตอนแรกไผ่จะเข้ามาช่วยมันจับบันไดลิง แต่ผมผลักไผ่ไปทางเพื่อนแล้วเข้าเสียบแทนที่ ไผ่แทบจะกระโดดเตะผมดีว่าหมอนนท์ยึดไหล่มันไว้ ลากออกไปห่าง ๆ อีกอย่างมันไม่กล้าโวยวายมากเพราะพ่อฝนอยู่ไม่ไกล ฝนยังไม่รู้เรื่องรู้ราวอะไรยืนตอกไม้โป๊ก ๆ อยู่ด้านบน ผมจับบันไดลิงไว้ พอเสร็จมันก็ไต่กลับลงมา ฟ้าวิ่งเข้ามาพร้อมกระถางไม้เลื้อยแบบแขวน ยื่นให้ฝน
 
“ลองแขวนดูฝน ไม่รู้สวยไหม”
ฝนพยักหน้า ไต่กลับขึ้นไปลองเทียบให้ฟ้าดูตำแหน่ง(กระถางเป็นแบบห่วงไม่ใช่แบบตะขอ) ตอนแรกมันเทียบให้ดูมุมสูงของซุ้ม แต่ฟ้าบอกสูงไป กลัวรดน้ำลำบากเลยลดระดับต่ำลงมาอีกนิด พอได้ระดับฟ้าก็วิ่งไปเอาตะปูมาให้มันตอกทำที่แขวน

“ว้าว สวยสุด ๆ เดี๋ยวพี่ไปเอามาเพิ่มนะ จะได้ครบทั้งสี่เสา”
พูดจบฟ้าก็วิ่งจู๊ดไปยังมุมที่เก็บพันธุ์ไม้ทันที ฝนใช้ค้อนปรับแต่งตะปูให้มันเฉียงเป็นมุม 45 องศา โดยมีผมยืนจับบันไดไว้เหมือนเดิม พอเรียบร้อยมันก็ไต่กลับลงมาในลักษณะหันหลังให้ จริง ๆ ผมต้องเขยิบออกเพราะมันอยู่ในระยะต่ำมากแล้ว แต่ผมเลือกที่จะยืนอยู่ที่เดิม พอฝนไต่ลงมา มันก็มาอยู่ในอ้อมแขนผมพอดี คนอื่นคงไม่รู้ว่าผมจงใจ มันหันมามอง สองมือยังจับขั้นบันได เท้าหนึ่งเหยียบพื้น อีกข้างเหยียบอยู่บนขั้นสุดท้าย
 
“ปล่อยได้แล้ว”
มันบอกเสียงเบา ผมเลิกคิ้วสูง ยกยิ้มเจ้าเล่ห์ใส่นิด ๆ ปล่อยมือจากบันไดมากอดเอวมันไว้หลวม ๆ แล้วปล่อยออก มันสะดุ้งอย่างเห็นได้ชัด ผมหัวเราะหึ ๆ ขยับออกห่าง ย้ายบันไดลิงไปเสาถัดไป ฟ้าวิ่งกลับมาพร้อมกระถางไม้เลื้อยอีก 3 อัน รูปแบบเดียวกันทั้งหมด ต้นที่สองและสามฟ้ายืนมองฝนทำจนเสร็จ แล้วขอตัวไปทำอย่างอื่นต่อ ผมยกบันไดไปยังเสาต้นที่สี่ ฝนหิ้วกระถ่างต้นไม้ตามมาวางไว้ที่พื้น มันไต่ขึ้นไปตอกตะปูกับเสา ในขณะที่ผมทำหน้าที่จับบันไดอย่างเดิม พอตอกเรียบร้อย มันยื่นมือมาเพื่อขอกระถ่าง แต่ผมจับมือมันไว้แทน มันก้มมองงง ๆ รีบดึงมือออก 

“ผมขอต้นไม้”

“อ้าวเหรอ เห็นยื่นมือมาคิดว่าอยากจับมือซะอีก”
มันค้อนผมนิด ๆ ผมก้มหยิบกระถางไปใส่มือมัน พอแขวนเสร็จมันก็ไต่ลงมา ผมยังไม่เขยื้อนไปไหนเหมือนเดิม มันหันมามอง

“ถอยไปได้แล้ว” .
ผมขยับถอยห่างตามคำขอ พอเท้ามันแตะพื้นได้ครบผมก็ตบก้นมันเบา ๆ ที มันสะดุ้งอีกรอบหันขวับมามอง ผมเลิกคิ้วเป็นเชิงถามว่าเกิดอะไรขึ้น มันเม้มปากแน่น นัยน์ตาตำหนิ ขยับปากแบบไม่มีเสียง
 
“ลามก”
 
ผมหัวเราะหึ ๆ แสร้งเลียริมฝีปากตัวเอง ทำตาเซ็กซี่ใส่ มองปากมันไล่ต่ำลงไปยังตำแหน่งหน้าอก มองเหมือนจะให้เห็นทะลุไปถึงไหนต่อไหน วกกลับมามองหน้ามันใหม่ แก้มมันเปลี่ยนสีอย่างเห็นได้ชัด ปากบางเม้มแน่น
 
“หรือใจจริงอยากให้ฉันทำเรื่องลามกด้วย”
 
“ไม่” มันปฏิเสธแข็ง เดินลิ่ว ๆ ไปทางพ่อมันเอง
 
มันฉลาดครับ เพราะต่อหน้าผู้ใหญ่ ผมไม่กล้าทำอะไรมันอยู่แล้ว พอเห็นฝนเดินไปหาพ่อ ไผ่ที่กำลังทำไม้กับหมอนนท์อยู่ก็รีบวางมือแล้วเดินไปสมทบเพื่อนมันทันที ผมเดินไปช่วยเพื่อนบ้าง
 
“อิ่มเลยล่ะสิ”

ผมมองคนพูดงง ๆ

“ยังไม่ได้กินอะไร จะอิ่มได้ไง”
 
“หมายถึงเด็กนั่น เห็นเผลอเป็นไม่ได้ แอบแทะแอบเล็มตลอด ไม่สนเลยเนอะว่าเพื่อนแกจะพรุนเพราะเด็กไผ่นั่นยิงเลเซอร์ใส่ขนาดไหน”
 
ผมหัวเราะกับคำเปรียบมัน
 
“ขอบใจที่ช่วย” ผมบอกมันเสียงเบา มันพยักหน้าหงึก ๆ
 
“แต่ทำแบบนี้แล้วนึกถึงสมัยเรียนเลยเนอะ”

ผมไม่สนใจคำเพื่อน มองฝนที่กำลังหัวเราะเสียงใสอยู่กับพ่อและไผ่ ผมเผลอยิ้มตาม นนท์กำหมัดชกอกผมเบา ๆ
 
“เป็นเอามากนะแก”

ผมเลิกคิ้วมอง
 
“อะไร”
 
“เปล๊า น้ำฝนน่ารักดี ยิ่งเห็นยิ่งน่ารัก”
 
ผมมองมันตาขวางทันที
 
“อย่าแม้แต่จะคิด นนท์”
 
“คิดอะไร”
มันทำหน้าเหรอหราไม่จริงจังใส่
 
“อย่ายุ่งกับฝน”
 
“ยุ่งอะไร ฉันแค่ชม”
มันบอกผมยิ้ม ๆ เห็นแล้วอยากซัดสักเปรี้ยง ผมหันกลับไปมองน้ำฝนอีกรอบ จังหวะหนึ่งมันหันมาสบตาพอดี ชะงักนิดเมื่อรู้ว่าผมมองอยู่ มันรีบเสหน้าหลบ ผมยิ้มไปกับกิริยานั้น
 
“ฉันรู้อยู่อย่างนะแซม”
เพื่อนผมพูดเสียงเบา ผมหันไปมอง

“เด็กฝนนั่นต้องคิดอะไรกับแกแน่ ๆ”
 
“รู้ได้ไง”
 
“สัญชาตญาณ”
 
ผมไม่ถามอะไรมันต่อ หันไปมองน้ำฝนอีกรอบ มันเงยหน้าขึ้นมาสบตาผมเหมือนกัน ก่อนก้มหลบเมื่อเห็นว่าผมยังมองอยู่ ผมอมยิ้ม แก้มมันเรื่อสีด้วยพิษอาย ไผ่มันคงสังเกตเห็น หันมองมาทางผม หน้ามันตึงขึ้นมาทันที ขยับมาบังน้ำฝนไว้ ตอนนี้ผมจึงเห็นแค่แผ่นหลังของไผ่เท่านั้น
 
“ดุฉิบ”
เพื่อนผมบ่น ผมหัวเราะหึ ๆ
 
“ขโมยถึงไม่กล้าขึ้นบ้าน”
นนท์หัวเราะร่วนกับมุกผม พักใหญ่ ฟ้าก็มาตามให้ทุกคนไปกินข้าว


 
“ขอบคุณนะ ได้พวกคุณช่วย งานเดินเร็วขึ้นเยอะ”
คุณพ่อออกตัว แม่ฝนดูแลผมดีเป็นพิเศษ ผมรู้ว่าท่านถูกใจผมไม่น้อย
 
“สนุกดีครับ” ผมยิ้มสุภาพให้ท่าน “ได้ข่าวว่ามีธุรกิจเปิดใหม่ที่วังน้ำเขียวเหรอครับ”
ผมได้ทีหยอด
 
“ใช่ แต่เป็นของพี่สาวเขา” พ่อพยักหน้ามาทางแม่ “ธุรกิจเล็ก ๆ เพิ่งเปิดมาได้ไม่กี่เดือน เนี่ยสงกรานต์ปีนี้จะพาเด็ก ๆ ขนกันไปเยี่ยมอยู่”
 
“งั้นจะรังเกียจไหม ถ้าผมจะไปด้วย ไม่รู้ที่พักเต็มรึยัง”
 
“โอ๊ยได้เลยครับ แต่เรื่องที่พักต้องขอโทษด้วยจริง ๆ เต็มหมด แต่เดี๋ยวจะลองหาที่พักใกล้ ๆ แถวนั้นดูให้ หรือไม่ก็ไปพักกับพวกเราที่บ้านยายของเด็กสองคนนี้ก็ได้ แต่คงไม่สะดวกสบายเท่าที่โรงแรมเท่าไหร่”
 
“ขอบคุณครับ ถ้าไม่เป็นการรบกวนจนเกินไป”
 
คุณพ่อหัวเราะ ผมมองตาเพื่อน หมอนนท์ยกยิ้มอย่างรู้ทัน
 




ผมกับเพื่อนแยกย้ายกันกลับบ้าน วันนี้ถือว่าได้เห็นหลากหลายแง่มุมของน้ำฝนดี ผมกลับบ้านอาบน้ำล้างคราบเหงื่อไคลแล้วมานั่งอ่านหนังบนเตียง พิงหลังอิงหมอนกับกำแพง ไม่นานก็ได้ยินเสียงรถมอเตอร์ไซค์ของไผ่วิ่งเข้ามาจอด ผมไม่สนใจอะไร นั่งอ่านหนังสือต่อไปเงียบ ๆ

กระทั่งได้ยินเสียงเคาะประตูห้อง ผมเงยหน้ามอง วางหนังสือลง ลุกจากเตียงเดินไปเปิดประตู ต้องหูตาไวนิดครับ เผื่อมันสวนหมัดมาจะได้ตั้งรับไว้ทัน มันยืนนิ่งเป็นเสาหิน จ้องตาผมเขม็ง
 
“เอารูปถ่ายที่มึงแบล็กเมล์ฝนคืนมา แล้วไม่ต้องเสือกไปวังน้ำเขียวด้วย”
 
“ฉันขอพ่อฝนเขาแล้ว นายไม่มีสิทธิ์ ส่วนภาพให้ฝนเขามาเอาเองสิ”
 
“อย่ามาเล่นลิ้น ฝนขอมึงคงไม่ยอมให้ดี ๆ ไหนว่าเกลียดเกย์นักหนา ทำไมมึงทำแบบนี้”
 
“ใช่ ฉันเคยเกลียดมาก จนวันหนึ่งนายบอกให้ฉันลอง ฉันก็ลองแล้วไง นี่คือผลที่ฉันได้ลอง ฉันติดใจจนหยุดไม่ได้”
ผมตอบกลับเสียงแข็งพอกัน มันอึ้งไป นัยน์ตารู้สึกผิดขึ้นมาอย่างเห็นได้ชัด ก่อนกลับมาแข็งกร้าวเหมือนเดิม
 
“ทำไมมึงไม่ไปลองกับคนอื่น มายุ่งกับฝนทำไม”
 
“ก็นายเป็นฝ่ายยั่วฝนให้ฉันเห็นก่อนเอง บอกตามตรงนะไผ่ ฉันไม่มีอารมณ์กับคนอื่นหรอก แต่เห็นฝนทีไร…”
ผมหยุดคำไว้ มันเม้มปากแน่น กัดกรามกรอด
 
“แต่ฝนเป็นแฟนกู”
 
“ฉันรู้”
 
ดวงตามันวาวโรจน์
 
“แต่ฉันจะแย่งฝนมาจากนาย”
 
“ไอ้ชั่ว!”
 
ผมคลี่ยิ้มเย็น
 
“แล้วแต่จะให้สมญานาม”
ผมน้อมรับ มันกำหมัดแน่น เตรียมจะง้างใส่ผม แต่เสียงมือถือมันดังขึ้นมาก่อน เป็นเสียงเพลง มันเบรกตัวเองลง ล้วงหยิบจากกระเป๋ากางเกงขึ้นกดรับ หน้าบอกบุญไม่รับเดินตรงไปทางห้องมันเอง 
 
“อื้อ กูถึงบ้านแล้ว”
 
“ไม่รู้ กูไม่ใช่พ่อมัน!!”
ผมได้ยินแค่นั้นก่อนจะได้ยินเสียงปิดประตูดังปัง ให้เดาคนที่โทรมาน่าจะเป็นฝน

...50%










ภารกิจช่วงนี้ของผมถ้าไม่ติดเวรดึกมากก็จะไปช่วยฟ้าทำร้าน ฟ้าเกรงใจอยู่เหมือนกัน แต่ผมก็ยังยืนยัน พอพ่อแม่ฝนกลับมาก็มาช่วยกัน โดยมีขาประจำคือไผ่ บางทีก็มีเพื่อน ๆ ของฝนมาแจมบ้าง ช่วยกันคนละไม้คนละมือ เห็นบอกว่าจะเริ่มเปิดจริง ๆ จัง ๆ หลังสงกรานต์
 
ผมกับไผ่ยังคงกัดกันไม่เลิก โดยมีฝนกับฟ้าทำหน้าที่กรรมการคอยไกล่เกลี่ย
 
ตราบจนวันเดินทางเพื่อไปบ้านยายฝนมาถึง ผมนัดกับเพื่อนไว้แล้ว เราจะเอารถไปกันแค่คันเดียวคือคันของผม ไผ่มันไปนอนค้างบ้านฝนตั้งแต่เมื่อคืนแล้ว ผมขยับปรับชุดที่ใส่อยู่เล็กน้อยให้เข้าที่เข้าทาง คว้าเป้มาพาดบ่า เดินออกจากห้องลงบันไดไป บ้านเราในช่วงที่ไม่มีพ่อแม่อยู่มันเงียบเหงาอย่างนี้เสมอ ผมล็อกประตูบ้าน เดินไปที่รถ กดเปิดฝากระโปรงท้ายโยนกระเป๋าเข้าไป

และไม่เกินครึ่งชั่วโมง ผมก็วนรถมาถึงคอนโดเพื่อนสนิท มันลงมายืนเท่รออยู่ตรงจุดรับส่งผู้โดยสารของทางคอนโดแล้ว แต่งตัวซะหล่อเชียว กางเกงยีนรองเท้าหนังแจ็คเก็ตสีดำ ด้านหลังเป็นลายมังกร จะว่าไปเพื่อนผมมันชอบอะไรที่เกี่ยวกับมังกรนะ ไม่แปลกใจที่มันจะสังเกตเห็นกำไลลายมังกรที่ข้อมือไผ่

ผมกดปุ่มล็อกฝากระโปรง หมอนนท์เดินไปแง้มยกขึ้น ยัดกระเป๋าลงไป กดปิดเบา ๆ เดินอ้อมมาเปิดประตูลงนั่งข้าง ๆ

“จะไปเดินแบบรึไง” ผมแซวมันยิ้ม ๆ
 
“หูย พูดนี่ไม่ดูตัวเองเลยเนอะ”
มันว่ากลับ ผมหัวเราะร่วน พอไปถึงพวกเพื่อน ๆ ของฝนพากันมาครบแล้ว เพื่อนฝนเอารถไปสองคัน พีม ตัน และหินไปรถคันเดียวกัน ส่วนตา น้ำตาลกับน้ำหวานไปอีกคัน ไผ่ไปกับครอบครัวฝน ส่วนผมกับเพื่อนอีกคันรวมกันเป็นสี่คัน
 
“ตันกับตาเคยไปบ้านยายกันแล้วใช่ไหมลูก”
พ่อฝนถามเพื่อนมันที่จะทำหน้าที่เป็นคนขับรถ พวกนั้นรับคำ
 
“งั้นพ่อว่าฝนกับไผ่ไปนั่งเป็นเพื่อนคุณหมอเขาดีกว่านะ เกิดอะไรขึ้นจะได้บอกทางถูก”
 
ไผ่ทำท่าจะค้าน แต่เงียบเสียงไว้ เพราะขืนพูดอะไรออกไปผู้ใหญ่คงรู้ว่าไม่กินรอยกันอยู่ ฝนทำหน้าอึดอัด ผมซ่อนยิ้มอยู่ในใจ แต่เพื่อนผมทำหน้าเหมือนอยู่ ๆ สึนามิก็ถล่มกรุงเทพแบบไม่ทันตั้งตัว
 
สึนามิลูกใหญ่ด้วย
 
“งั้นพ่อล่วงหน้าไปก่อนนะลูก”
พ่อตบบ่าน้ำฝนเบา ๆ เดินไปนั่งหลังพวงมาลัย แม่นั่งเป็นตุ๊กตาหน้ารถ ฟ้าหันมาส่งยิ้มให้ผมกับไผ่แล้วเปิดประตูก้าวขึ้นรถไป เสียงเครื่องยนต์ดังกระหึ่ม แล้วรถคันนั้นก็ขับนำไปก่อน
 
“เค งั้นเจอกันที่บ้านยายนะ”
ตันขึ้นประจำตำแหน่ง หินนั่งหน้า พีมเบาะหลัง แล้วขับตามไป รถอีกคันคือของตา ซึ่งตาทำหน้าที่สารถี น้ำตาลนั่งหน้าน้ำหวานนั่งหลัง ขับตามไปติด ๆ เหลือพวกเราให้ยืนมองหน้ากันเอง
 
ไผ่มันทำหน้าเหมือนจะงาบผมกับหมอนนท์ให้ได้
 
“เอาล่ะ ขึ้นรถได้แล้ว”
ผมพยักหน้าให้ทุกคนขึ้นรถ ไผ่เปิดประตูขึ้นไปนั่งก่อน เบาะหลัง แต่คนละฝั่งกับที่นั่งคนขับ ซึ่งผมว่าก็ดีแล้ว เผื่อมันโมโหไก่กามาไม่บีบคอผม เดี๋ยวพากันรถล้มเสียเปล่า ๆ มันปิดประตูดังโครมจนรถผมสะเทือน นนท์กำลังจะไปนั่งหน้าตำแหน่งเดิม แต่ผมดึงไหล่เพื่อนไว้
 
“ไปนั่งกับไผ่เลย เผื่อมันเกิดเฮี้ยนจะบีบคอฉันแกจะได้ห้ามได้”
 
หมอนนท์หน้าเหวอ แต่ก็ยอมเดินอ้อมไปนั่ง ไผ่มันมองงง ๆ ทำท่าจะเปิดประตูอีกด้านเพื่อลงแต่เพื่อนผมรั้งไว้ ผมหันมามองคนที่ยืนทำหน้าบอกไม่ถูกตรงหน้า ผมเปิดประตูฝั่งคนนั่งข้าง ๆ ให้
 
“เชิญครับเจ้าหญิง อย่าให้ถึงกับต้องอุ้ม”
 
มันอมลม รีบแทรกตัวเข้าไปนั่ง ผมหัวเราะหึ ๆ ปิดประตูให้เบามือ เดินอ้อมไปฝั่งคนขับ มองกระจกหลัง ไผ่มันยิงเลเซอร์ใส่ผมอยู่
 
ผมสตาร์ทเครื่อง ขับเคลื่อนตรงไปตามเส้นทางเพื่อมุ่งสู่จังหวัดนครราชสีมา ผมเปิดเพลงเบา ๆ ฝนหันหน้าออกนอกหน้าต่าง ไม่ต่างกับไผ่ที่นั่งกางขากว้างชมวิวข้างทางไป
 
“หิวน้ำจัง”
ผมแกล้งบ่น ฝนหันมามอง แต่ก็แค่มองครับ คงไม่รู้ความหมาย
 
“ป้อนหน่อยสิ”
 
มันอ้าปากเหวอ ผมพยักหน้าไปยังถุงเสบียงตรงเท้ามันด้านใน มันก้มมอง ก่อนหยิบขวดน้ำมาเปิดฝาออก เสียบหลอด ยื่นให้ผมทั้งขวด
 
“ป้อนหน่อยสิ”
 
“มีปากก็งับเอา อย่าเรื่องมาก”
ไม่ใช่ฝนหรอกที่พูด ไผ่ต่างหาก ฝนตัดปัญหาด้วยการจับหลอดจ่อไว้กับปากผม ผมดูดไปเรื่อย ๆ จนอิ่ม มันปิดฝาเก็บไว้ที่เดิม
 
“มึงไม่ต้องไปป้อนมันอีกฝน แดกไม่ได้ก็ให้มันอดตายไปเลย”
 
“เอาน่า นิดเดียวเอง”
ฝนค้านเพื่อนมันเอง เพื่อนผมปลีกวิเวกไปแล้วครับ
 
เจริญมากเพื่อน = =
 
ไผ่มันนั่งนิ่ง สักพักก็เงียบเสียงไป ผมมองผ่านกระจก มันหลับตามเพื่อนผมไปแล้วครับ พิงกระจกรถไว้คนละด้าน ฝนหันไปมอง
 
“เมื่อคืนมันเล่มเกมดึกไปหน่อย”
 
“เล่นเกมหรือทำอย่างอื่นกัน”
 
“คนที่คิดได้แต่เรื่องอกุศลก็มีแค่พี่นี่แหละ”
มันต่อว่ามาเสียงเบา เราไม่ได้คุยดังมากเพราะไม่อยากรบกวนคนหลับ หรืออีกนัยคือผมไม่อยากให้เสียงเราปลุกไผ่ขึ้นมาโวยวายอีก ผมจับมือมันมาวางไว้บนกระปุกเกียร์ แล้วผมก็กุมหลังมือมันไว้อีกที มันจะชักมือกลับแต่ผมยึดไว้แน่น
 
“ปล่อย”
ผมไม่ปล่อย กุมมือมันไว้แบบนั้น แก้มมันเรื่อสีขึ้นมานิด ๆ ผมไม่ได้ขับเร็วมาก เพราะอยากฟังเพลงเพราะ ๆ และกุมมือมันไว้แบบนี้นาน ๆ
 
มือมันนุ่มดีนะ
To be con...
 :katai1:สั้นจัง อนุญาตให้บ่นได้ TT

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.51 กุมมือ {P.64}{ุ29-12-58} 50%
เริ่มหัวข้อโดย: veeveevivien ที่ 29-12-2015 18:12:44

ต้องแก้บนด้วยอะไรเนี้ย

ถึงจะให้อีพี่หมอยอมรับซะทีว่ารักน้ำฝนนะห๊ะ

 :mew5:

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.51 กุมมือ {P.64}{ุ29-12-58} 50%
เริ่มหัวข้อโดย: บูมเบส ที่ 29-12-2015 18:17:28

มาต่อเร็วๆนะครับ พี่หมอหน้าด้านตลอด

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.51 กุมมือ {P.64}{ุ29-12-58} 50%
เริ่มหัวข้อโดย: Rafael ที่ 29-12-2015 18:26:42

ขอแบบชัดเจนด่วนๆค่ะอิพี่หมอ

ขอบคุณคนเขียนค่ะ

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.51 กุมมือ {P.64}{ุ29-12-58} 50%
เริ่มหัวข้อโดย: mypink801 ที่ 29-12-2015 18:44:43

พี่หมอเร็วๆสิ โฮ้ยยยยยยยย มือไปไวแต่รีบๆรู้ใจตัวอีกสักที

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.51 กุมมือ {P.64}{ุ29-12-58} 50%
เริ่มหัวข้อโดย: mukmaoY ที่ 29-12-2015 18:55:42

 :katai5:

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.51 กุมมือ {P.64}{ุ29-12-58} 50%
เริ่มหัวข้อโดย: ่jum ที่ 29-12-2015 19:06:25

พี่หมอหึงแรงงงงง

นิสัยค่อยกลับมาเป็นผู้เป็นคนบ้างแล้ว ดีแล้ว ดีแล้ว

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.51 กุมมือ {P.64}{ุ29-12-58} 50%
เริ่มหัวข้อโดย: PetitDragon ที่ 29-12-2015 19:38:22

ฝนก็อย่าไปยอมสิ

 :laugh3:

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.51 กุมมือ {P.64}{ุ29-12-58} 50%
เริ่มหัวข้อโดย: painture ที่ 29-12-2015 19:44:21

อยู่ตรงนี้นานแล้ว เคลื่อนไหวสักที 5555555555
อยากให้ฟ้ารู้จังว่าน้องตัวเองโดนทำอะไรบ้าง ดูซิ ยังจะใจดีกับอิพี่แซมอยู่มั้ย
ตอนนี้เหมือนพี่หมอเริ่มมีความรู้สึกนึกคิดบ้างแล้วค่ะ เริ่มหึง เริ่มใช้หมองบ้าง เห็นทุกครั้งใช้แต่อารม แอบดีใจ
ส่วนฝนอารมณืลึกๆก็คล้อยตามไปแล้วประมาณ เก้าสิบเก้าเปอเซน 55555

เฮ้อ


 :undecided:

ขอบคุณค่ะ

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.51 กุมมือ {P.64}{ุ29-12-58} 50%
เริ่มหัวข้อโดย: bylakkhana ที่ 29-12-2015 20:11:49

หมอออออออออออออออออออออออออ คือแบบบ เริ่มรู้ตัวแล้วใช่มั้ย ถ้ายังไม่รู้จะจับฟาดเสาไฟ555555555555555555555 หึงแรง หวงแรง มองแรง เต๊าะแรง หยอดแรง มากจร้าาาาาาาาาาาาาาาาา  :katai1:

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.51 กุมมือ {P.64}{ุ29-12-58} 50%
เริ่มหัวข้อโดย: shoi_toei ที่ 29-12-2015 20:18:26

หมอออออ หึงแรงขนาดเน้ บอกชอบน้องมันไปเท้อออ

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.51 กุมมือ {P.64}{ุ29-12-58} 50%
เริ่มหัวข้อโดย: twinmonkey0311 ที่ 29-12-2015 20:45:01

นิดๆหน่อยๆก็ขอให้ได้ลวนลามฝนนะพี่หมอ

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.51 กุมมือ {P.64}{ุ29-12-58} 50%
เริ่มหัวข้อโดย: Bellze12 ที่ 29-12-2015 21:50:20

พี่หมอแซมหื่นได้ใจ
มีหึงฝนด้วยแหนะ
ชอบๆ รอตอนไปวังน้ำเขียว :hao6:

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.51 กุมมือ {P.64}{ุ29-12-58} 50%
เริ่มหัวข้อโดย: liza sarin ที่ 29-12-2015 22:16:54

 :pig4:

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.51 กุมมือ {P.64}{ุ29-12-58} 50%
เริ่มหัวข้อโดย: mystery Y ที่ 29-12-2015 22:49:50

ขยันแกล้งฝนจริงๆนะพี่หมอ!!

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.51 กุมมือ {P.64}{ุ29-12-58} 50%
เริ่มหัวข้อโดย: ่patsaporn ที่ 29-12-2015 23:01:04

ตลกตอนตาขวางหวงน้ำฝนกับหมอนนท์ ตานี่มองตลอด หลงเด็กว่ะหมอ
คนแก่มาจีบมันดีอย่างนี้ แยบยล ขอไปเที่ยวด้วยเรียบร้อยทางสะดวก

ขอบคุณค่ะ

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.51 กุมมือ {P.64}{ุ29-12-58} 50%
เริ่มหัวข้อโดย: Ra_rena~* ที่ 30-12-2015 00:21:50

พี่หมอออออออ ตอดเล็กตอดน้อย ตามนิสัยคนโรคจิต ฝนนี้โดนตลอด  :-[

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.51 กุมมือ {P.64}{ุ29-12-58} 50%
เริ่มหัวข้อโดย: klaew ที่ 30-12-2015 09:36:01

แทะนิดเล็มหน่อยจนฝนเขินไม่รู้จะเขินยังไงแล้ว

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.51 กุมมือ {P.64}{ุ29-12-58} 50%
เริ่มหัวข้อโดย: automaton ที่ 30-12-2015 10:40:01

ความลามกของหมอคือเสน่ห์
รอตอนไปวังน้ำเขียว  :110011:

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.51 กุมมือ {P.64}{ุ29-12-58} 50%
เริ่มหัวข้อโดย: Jibbubu ที่ 30-12-2015 11:32:17

อ่านเรื่องนี้แล้วอึดอัด ไม่ชอบอิพี่หมอยังไงก็ยังไม่ชอบอยู่อย่างงั้นออกแนวว่าจะเกลียดด้วยซ้ำ

ไม่เห็นจะมีอะไรดีขึ้นเลยอิพี่หมอเนี่ย ไม่รู้ว่าฝนแม่งจะไปหวั่นไหวกับคนที่ข่มขืนตัวเองได้ยังไง

ถึงแม้ว่าตอนนี้มันจะไม่ได้ใช้ความรุนแรงแล้วก็เถอะ แต่ก็ยังมีบังคับหรือลวนลามบ้างกลายๆ

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.51 กุมมือ {P.64}{ุ29-12-58} 50%
เริ่มหัวข้อโดย: TachibanaRain ที่ 30-12-2015 12:54:28

บางทีก็รำคาญฝนที่ยอมไปหมดทุกอย่าง บางทีก็หมั่นไส้หมอแซมที่ทำตัวกวนส้นซะเหลือเกิน บางทีก็หงุดหงิดกับความอารมณ์ร้อนของไผ่ถ้าไผ่เย็นกว่านี้เราว่าไผ่เหนือหมอแซมได้สบายๆอะ ส่วนหมอนนท์นี่ไอเทมใหม่เหมือนพี่ท่านจะหงอๆแต่จริงๆก็ไม่ ถ้าคู่ไผ่จริงนี่คงเหนื่อยน่าดูถึงแม้จะแอบเชียร์นอร์มอลแบบไผ่ฟ้าก็เถอะ

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.51 กุมมือ {P.64}{ุ29-12-58} 50%
เริ่มหัวข้อโดย: tuek ที่ 30-12-2015 18:07:59

คนเขียนเขียนให้ฝนสู้อีพี่หมอมันบ้างสิ
ยอมอีพี่หมออยู่นั้นแหละ

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.51 กุมมือ {P.64}{ุ30-12-58} 100%
เริ่มหัวข้อโดย: ▶August5th◀ ที่ 30-12-2015 20:24:01

อ๊ากกกกกก จับมือบนรถ ตอนท้ายนี่เขิลมากๆๆ 5555
พี่หมอดูอบอุ่นอีกละ 55555

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.51 กุมมือ {P.64}{ุ30-12-58} 100%
เริ่มหัวข้อโดย: Nus@nT@R@ ที่ 30-12-2015 20:33:10

โหย....อิพี่หมอแซม

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.51 กุมมือ {P.64}{ุ30-12-58} 100%
เริ่มหัวข้อโดย: mystery Y ที่ 30-12-2015 21:04:27

ชัดเจนขนาดนี้นะอิพี่หมอ!!

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.51 กุมมือ {P.64}{ุ30-12-58} 100%
เริ่มหัวข้อโดย: veeveevivien ที่ 30-12-2015 21:38:46

ให้ตายเถอะอีพี่หมอแซมมมม

ทำขนาดนี้แล้วยังไม่รู้อีกหรอว่ารักน้ำฝนอ่ะนะ

อยากเบิ๊ดกะโหลกหมอแซมสักทีเหะ

 :beat: :beat:

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.51 กุมมือ {P.64}{ุ30-12-58} 100%
เริ่มหัวข้อโดย: SiHong ที่ 30-12-2015 21:44:06

เป็นหวานๆยังไงก็ไม่รู้

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.51 กุมมือ {P.64}{ุ30-12-58} 100%
เริ่มหัวข้อโดย: Naeon ที่ 30-12-2015 21:54:20

สงสารไผ่55555

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.51 กุมมือ {P.64}{ุ30-12-58} 100%
เริ่มหัวข้อโดย: klaew ที่ 30-12-2015 21:58:56

อย่างอื่นก็นุ่มนะพี่หมอ
เหอๆ

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.51 กุมมือ {P.64}{ุ30-12-58} 100%
เริ่มหัวข้อโดย: lizzii ที่ 30-12-2015 22:09:15

พี่หมอนี่ก็ตอดนิดตอดหน่อยตลอด
แล้วยังมาบอกว่าไม่ได้คิดอะไรอิ๊กกกก

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.51 กุมมือ {P.64}{ุ30-12-58} 100%
เริ่มหัวข้อโดย: TachibanaRain ที่ 30-12-2015 23:03:12

อิพี่หมอนี่ต้องทำให้กระอักก่อนสินะถึงจะรู้ตัวสักทีว่าชอบฝนอะ ไม่ชอบเลยจริงๆว่ะที่จะมาจีบทั้งพี่ทั้งน้อง อยากให้ฝนทำอะไรก็ได้ที่ทำให้พี่หมอมันเจ็บบ้าง ฝนเลิกใจอ่อนยอมความสักทีเถอะ

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.51 กุมมือ {P.64}{ุ30-12-58} 100%
เริ่มหัวข้อโดย: mukmaoY ที่ 30-12-2015 23:12:07

อ้อร้อมาก

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.51 กุมมือ {P.64}{ุ30-12-58} 100%
เริ่มหัวข้อโดย: shoi_toei ที่ 30-12-2015 23:18:16

อิพี่หมออออ ซึนเอาโล่

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.51 กุมมือ {P.64}{ุ30-12-58} 100%
เริ่มหัวข้อโดย: ka[ze]na ที่ 31-12-2015 00:19:55

ยังหลงทางอยู่...

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.51 กุมมือ {P.64}{ุ30-12-58} 100%
เริ่มหัวข้อโดย: THiiCHA ที่ 31-12-2015 02:37:59

ลุ้นไผ่กับหมอนนท์มากๆ ณ จุดนี้

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.51 กุมมือ {P.64}{ุ30-12-58} 100%
เริ่มหัวข้อโดย: twinmonkey0311 ที่ 31-12-2015 03:18:00

พี่หมอเสพติดน้ำฝนไปแล้ว ตามติดน้องตลอด

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.51 กุมมือ {P.64}{ุ30-12-58} 100%
เริ่มหัวข้อโดย: SOMCHAREE ที่ 31-12-2015 07:35:45

ปากไผ่นี่ฝุดๆ แต่อิพี่หมอนี่ฉวยโอกาสตลอดๆ

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.51 กุมมือ {P.64}{ุ30-12-58} 100%
เริ่มหัวข้อโดย: เก้าแต้ม ที่ 31-12-2015 08:24:44

สงสารฝนเปลืองตัวอีกแหล่ะ

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.51 กุมมือ {P.64}{ุ30-12-58} 100%
เริ่มหัวข้อโดย: Baitaew ที่ 31-12-2015 08:45:42

หูยยยยยย แน่ใจนะว่ามาครบ 50% ยังไม่หายใจเข้าออกครบสิบครั้งเลยยยย(เว่อร์จริง)

แบบนี้ตอนต่อไปต้องมาเร็วๆ นะคะ อิอิ ^^

สู้ๆ ค่า

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.51 กุมมือ {P.64}{ุ30-12-58} 100%
เริ่มหัวข้อโดย: PetitDragon ที่ 31-12-2015 09:36:20

ชัดเจนซักทีได้มั้ยพี่หมอ?  :katai5:

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.51 กุมมือ {P.64}{ุ30-12-58} 100%
เริ่มหัวข้อโดย: automaton ที่ 31-12-2015 09:52:43

ยังไม่เห็นแววความน่ารักของไผ่สักที แล้วอย่างนี้หมอนนท์จะปิ้งได้ไง
ไม่เหมือนฝนเขาน่ารักอยู่แล้ว

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.51 กุมมือ {P.64}{ุ30-12-58} 100%
เริ่มหัวข้อโดย: Ginny Jinny ที่ 31-12-2015 10:00:05

เมื่อไหร่จะบอกรักกันซักทีนะ  :เฮ้อ:

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.51 กุมมือ {P.64}{ุ30-12-58} 100%
เริ่มหัวข้อโดย: neno.jann ที่ 01-01-2016 19:25:25

ชอบก็จีบเขาสิคะอีพี่หมอออ มันขัดใจจจ  :hao7:

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.51 กุมมือ {P.64}{ุ30-12-58} 100%
เริ่มหัวข้อโดย: ♥♥ดอกช่อบานสะพรั่ง♥♥ ที่ 01-01-2016 21:51:11

อิพี่หมอคนซึน

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.51 กุมมือ {P.64}{ุ30-12-58} 100%
เริ่มหัวข้อโดย: threetanz ที่ 02-01-2016 11:38:57

พี่หมอคนจริงมาแล้วววว

กล้าฟาดฟันกับไผ่เต็มที่

สนุกมากค่ะ

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.51 กุมมือ {P.64}{ุ30-12-58} 100%
เริ่มหัวข้อโดย: fida ที่ 02-01-2016 14:20:12

นี่ถ้าพี่หมอรู้ว่าฝนไม่ได้เป้นแฟนกับไผ่

จะทำตัวแบบนี้อยู่อีกป่ะ แกล้งหยอกอยู่นั่นแหละ

เมื่อไหร่จะทำจริงสักที :z1:

ฝนนี่ก็ยอมตลอดเลย  :m16:

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.52 คิดถึง คำเดียว สั้น ๆ {P.65}{ุ2-1-59}
เริ่มหัวข้อโดย: memew ที่ 02-01-2016 19:53:10

Chapter : 52 : 'คิดถึง' คำเดียว สั้น ๆ
[น้ำฝน...♥]

ผมนั่งหน้าร้อนผ่าว จิตใจเป็นของผม ทุกส่วนในร่างกายเป็นของผม ยกเว้นมือผมเองที่อยู่บนกระปุกเกียร์นั้น เพราะตอนนี้มันถูกขุมขังไว้ด้วยมือของใครบางคน ใจหนึ่งผมก็อยากให้ไผ่ลุกขึ้นมาเห็นแล้วโวยวายหยุดสิ่งนี้ลง แต่อีกใจก็อยากให้เวลานี้มียาวนานขึ้น 
 
ผมสะดุ้งรีบชักมือกลับพอ ๆ กับสองคนที่นอนด้านหลังสะดุ้งตื่นเพราะเสียงมือถือผมที่แผดจ้าขึ้นท่ามกลางเสียงเพลงจังหวะแจ๊สเบา ๆ ผมรีบตาหลีตาเหลือกควานหามากดรับแนบหู
 
“ถึงไหนกันแล้วลูก”
 
“แถว ๆ…ครับ”
 
“พ่ออยู่ปั๊มปตท แวะจอดแล้วเจอกันได้ หรือจะเลยไปก่อนก็ได้ แม่เขาเข้าห้องน้ำ เพื่อน ๆ ลูกก็อยู่นี่กันหมด”
 
“อ๋อ ครับ” ผมรับปาก วางสายหันไปทางคนขับ “แวะปั๊มหน้านะพี่ พ่อกับเพื่อน ๆ ผมจอดเข้าห้องน้ำ” ผมพูดกับพี่หมอ ก่อนหันไปทางไผ่ที่ยังงัวเงียอยู่ด้านหลัง “เข้าห้องน้ำไหมมึง”
 
“เข้า”
แต่คนตอบเป็นพี่หมอนนท์ครับ
 
“พี่ปวดฉี่”
 
ผมหัวเราะ
 
“เห็นหลับคิดว่าไม่รู้สึกอะไร”
ผมแซว พี่หมอนนท์หัวเราะ ไม่นานก็เห็นป้ายปั๊มปตท พี่หมอหมุนพวงมาลัยพารถเข้าไปจอดใกล้ ๆ รถของพ่อ พี่หมอนนท์รีบลงรถเดินเข้าห้องน้ำนำไปก่อน สงสัยจะปวดจัด ผมไผ่แล้วก็พี่หมอเดินตามไปทีหลัง แล้วออกไปหาพ่อ พ่อถือแก้วกาแฟของอเมซอนไว้ในมือ เพื่อนผมก็ถือกันคนละแก้ว
 
“ดื่มอะไรกันก่อนสิคุณหมอ”
พ่อพยักหน้าไปทางกาแฟร้านนั้น พี่หมอรับปาก เดินนำเข้าไปก่อน ผมตามเข้าไปติด ๆ เพราะอยากกินอะไรเย็น ๆ อร่อย ๆ เหมือนกัน ตามติดด้วยไผ่และพี่หมอนนท์ พวกเราสี่คนสั่งเหมือนกันเลยครับ เอสเปรสโซ่เย็นคนละแก้ว ไผ่มันจะหยิบเงินจ่าย แต่พี่หมอกั้นมือไว้
 
“เป็นหน้าที่ของพี่ชาย”
 
ไผ่เบ้ปาก
 
“บังเอิญกูไม่มีพี่ชาย”
ตั้งแต่มันจับได้ว่าพี่หมอคือปีศาจที่มาข่มเหงผม มันก็เปลี่ยนสรรพนามเรียกพี่หมอใหม่แบบนี้มาตลอด ยกเว้นอยู่ต่อหน้าพ่อแม่
 
“ขอบใจเพื่อน งั้นจ่ายให้ฉันด้วย”
แต่พี่หมอนนท์น้อมรับทันที ไผ่กำลังจะอ้าปากด่า แต่พี่หมอนนท์เอามือจุ๊ปาก ชี้ไปทางลูกค้าคนอื่น ๆ รอบร้าน มันหุบปากลง พี่หมอเลยจ่ายเองคนเดียวหมดทั้งสี่แก้ว
 
แหมลาภปากผมจริง ๆ
 
เรายืนรอให้พนักงานทำ ไผ่เท้าแขนไว้บนไหล่ผมแบบที่มันชอบทำประจำ
 
“กูหนักไหม ตัวก็ใช่จะเบา ๆ”
ผมบ่นไปตามเรื่อง
 
“โทษที กูคิดว่าเป็นที่พักแขน”
 
“ห่า”
ผมถองมันไปที มันหัวเราะ พี่หมอกับพี่หมอนนท์ยืนอยู่อีกด้านคุยอะไรกันสองคน
 
“เอสเปรสโซ่เย็นสี่แก้วได้แล้วค่ะ”
พนักงานบอก ผมรีบเดินเข้าไปรับเพราะอยู่ใกล้สุด เอามาแจกให้สามหน่อด้านหลัง ผมบอกขอบคุณพนักงาน พากันเดินออกไปสมทบพ่อแม่ 
 
“งั้นพ่อไปก่อนนะ”
แล้วพ่อผมก็เดินขึ้นรถไปก่อน ขับนำขบวน ไม่ต่างกับพวกเพื่อน ๆ ผม พวกเรารีบขึ้นกันบ้าง คราวนี้ขับตามกันไม่ห่างแบบตอนแรกแล้ว 
 
“อนาคตอยากเป็นอะไร”
พี่หมอนนท์ถามขึ้นท่ามกลางความเงียบ ผมหันไปมองว่าพี่หมอนนท์ถามใคร แต่น่าจะถามไผ่ครับ เพราะมองไปทางไผ่
 
“ทุกอาชีพยกเว้นหมอ”
 
“ทำไมล่ะ”
 
“แต่ก่อนเคยชอบ แต่ตอนนี้โคตรเกลียด โดยเฉพาะคนเป็นหมอ”
คราวนี้มันหันไปมองคนถามเต็ม ๆ ผมหน้าจืด พี่หมอนนท์เฉยสนิท พยักหน้ารับครางอื้อเข้าใจ
 
“แล้วฝนล่ะ เลือกได้รึยังว่าจะเข้ามหา’ลัยไหนคณะอะไร ชอบอะไร”
 
“ไม่รู้เลยพี่หมอนนท์ แต่ว่าน่าจะบริหารแบบพ่อ ว่าแต่เห็นพี่หมอบอกว่าถ้าไม่เป็นหมอก็ไปเป็นนักสืบ ทำไมเลือกเป็นหมอล่ะ” ผมถามอย่างอยากรู้
 
“แม่พี่เป็นหมอ พ่อเป็นตำรวจนักสืบ พี่เลยต้องเลือกเอาว่าจะเรียนอะไร สุดท้ายก็เลือกหมอตามแม่ เพราะแม่กลัวจะตายเร็ว
 
“ใกล้แล้วล่ะ”
ไผ่มันขมุบขมิบ พี่หมอนนท์หัวเราะอารมณ์ดี
 
เอ่อ… พวกพี่เป็นโรคจิตเหมือนกันใช่ไหม โดนด่าแล้วมีความสุขเนี่ย = = ;
 
ผมเหลือบมองพี่หมอ เข้าใจเลยว่าทำไมเป็นเพื่อนกันได้
 
“มองอะไร”
แน่ะ ตาไวอีกต่างหาก
 
“เปล๊า มองป้ายข้างทางต่างหาก”
 
พี่หมอยิ้ม
 
“ถ้าอยากมองไม่ต้องแอบมองหรอก มองตรง ๆ ก็ได้ หรือไปถึงที่หมาย จะนั่งเฉย ๆ ให้มองเลย”
 
“อย่าป้อ”
ไผ่มันขัด ผมที่นั่งหน้าร้อนอยู่เงิบเลย ผมหันไปมองหน้ารถดี ๆ อีกที
 
นั่งไปสักพัก ชักหิว เมื่อกี้นี้พี่ฟ้าแอบยื่นขนมมาให้ ผมหยิบมาฉีกออก ยื่นไปให้สองคนด้านหลัง
 
“ขนม”
ไผ่รีบจกกินเหมือนห่าตามประสา พี่หมอนนท์เอาบ้าง แต่ถูกไผ่ปัดมือออก
 
“ไผ่”
ผมปราม มันทำหน้าหงุดหงิด พี่หมอนนท์หยิบกินเหมือนเดิม ผมยื่นไปให้พี่หมอบ้าง คนตัวสูงหันมามอง แต่ไม่หยิบกิน
 
“มือไม่ว่าง”
 
“ขับรถมือเดียวก็ได้”
 
“เดี๋ยวรถคว่ำ”
 
ผมมองเคือง ๆ
 
“งั้นก็อย่าแดก” ไผ่มันขัด “เอามานี่กูจะกิน” ไผ่มันยื่นมือขอ
 
“ป้อนหน่อยสิ”
พี่หมอไม่สนใจกิริยาของไผ่หันมาร้องขออีกที ผมทำอะไรแทบไม่ถูก ก่อนยื่นไปให้ไผ่หยิบ แล้วหยิบบ้างมาป้อนพี่หมอ
 
“ป้อนมันทำไม มีมือให้มันกินเองดิ”
 
“เอาน่า พี่เขาขับรถอยู่”
ผมปราม มันนั่งฟึดฟัด ผมเลยหยิบมาชิ้นหนึ่ง หันไปยื่นให้มัน
 
“อะ อ้าปาก”
มันรีบอ้าปากมางับเอา
 
“เก่งจังเลย มา มาให้ลูบคางหน่อย”
 
มันก็รับมุกยื่นคางมาให้ลูบ อยู่ ๆ รถก็เป๋ไปนิดหนึ่ง ทุกคนร้องเหวอ ก่อนรถจะกลับมาวิ่งตรง ๆ เหมือนเดิม
 
“เกิดอะไรขึ้น”
ผมหันไปถามคนขับ
 
“ไม่มีอะไร แค่ส้นเท้ากระตุก”
นี่พูดจริงหรือกวนบาทากันแน่ ผมหันไปมองด้านหลัง แรงเหวี่ยงเมื่อกี้ทำเอาสองคนด้านหลังหัวชนกันดังโป๊กเลย
 
“ขับไม่ได้เรื่อง!!”
ไผ่มันกุมหัวตรงจุดที่โขกกับพี่หมอนนท์ พี่หมอนนท์เองก็กุมหัวตัวเองอยู่ป้อย ๆ เหมือนกัน คงเจ็บกันน่าดู พี่หมอไม่ตอบอะไร ฮัมปากตามเพลงที่เปิดไว้เบา ๆ
 
ผมว่าเมื่อกี้พี่หมอต้องจงใจแน่ ๆ
 
“เจ็บมากไหมมึง” ผมถามเพื่อนด้วยความเป็นห่วง มันไม่ตอบ ยิงแสงเลเซอร์ใส่คนขับไม่หยุด ผมยื่นขนมไปให้มันทั้งห่อ “อะ กินเองนะ” 

ตัดปัญหาครับ กลัวพี่หมอจะเป๋พารถเข้าข้างทางไปเยี่ยมยมบาล

 
 
 
 
 
 
 
ไม่นานรถก็ขับมาถึง ผมมาหายายผมทุกปี แต่ปีนี้แปลกไป เพราะพื้นที่ถัดจากบ้านถูกสร้างเป็นรีสอร์ทขึ้นมา ผมตาวาวเลย เพราะมันสวยมากจริง ๆ พวกเพื่อน ๆ ผมพากันออกมายืนชื่นชม กดถ่ายรูปกันยกใหญ่ สมกับเป็นแหล่งท่องเที่ยวกลมกลืนกับธรรมชาติดี
 
พ่อกับแม่ยืนอยู่กับยายข้าง ๆ รถ พวกท่านคงออกมารอก่อนหน้าที่รถเราจะมาถึง รถคันที่ผมนั่งวิ่งมาถึงคันสุดท้าย ผมรีบลงจากรถวิ่งเข้าไปยกมือไหว้ กอดยายแน่นผลัดไปที่ตา
 
“คิดถึง”
 
“กรุงเทพใกล้แค่นี้ ไม่เทศกาลไม่มีทางมาเยี่ยมกันหรอก”
แน่ะมีบ่น ผมหัวเราะหึ ๆ
 
“หลานตาโตเป็นหนุ่มหล่อเชียว ไหนพาแฟนมาด้วยไหม”
ตาแซวมองไปด้านหลัง ซึ่งมีพี่หมอ พี่หมอนนท์แล้วก็ไผ่ตามมาติด ๆ ยกมือไหว้ผู้ใหญ่กันตามมารยาท ผมยิ้มแฮะ ๆ
 
“หล่อเลือกได้ เลือกเยอะไปหน่อยเลยยังไม่มีเป็นตัวเป็นตน” ผมตอบกลับ “แล้วป้าล่ะ” ผมถามหาผู้อาวุโสผู้มีศักดิ์เป็นพี่สาวแม่ผม
 
“อยู่ที่รีสอร์ท เดี๋ยวคงมา มะเข้าบ้านกันก่อนเร็ว แดดร้อน เตรียมห้องหับไว้ให้แล้ว” ตารีบเรียก พี่หมอกับพี่หมอนนท์เดินกลับไปที่รถเพื่อเอากระเป๋า ส่วนผมกับไผ่ไปแบกของของตัวเองและครอบครัว ช่วงนี้ชุลมุนนิดหนึ่งครับ เพราะหลายคน
 
เราทั้งหมดจะพักกันอยู่ที่บ้านยายนั่นแหละ เรือนชั้นเดียวแต่กว้าง มีหลายห้อง โล่งโปร่งสบาย มีเรือนรับรองเล็ก ๆ หลังบ้านยายอีกหลัง ซึ่งถ้ามากันน้อย เราจะพักกันที่นั่น
 
“คุณหมอแซมกับคุณหมอนนท์ไปพักที่บ้านรับรองด้านหลังดีกว่าครับ สะดวกสะบายกว่า ให้เด็ก ๆ นอนพื้นก็ได้” พ่อแนะ ผมว่าก็ดีแล้ว เพราะไม่งั้นไผ่มันคงกัดกับพี่หมอตายแน่ ๆ
 
“ที่ทางคับแคบหน่อยนะ ว่าแต่ใครล่ะนี่ หล่อจังไม่เคยพบเคยเห็นมาก่อน” ยายมองมาทางพี่หมอกับพี่หมอนนท์
 
“อ้อ” พ่อผมพูดเหมือนนึกขึ้นได้ “คนนี้คือหมอแซม เป็นหมอรักษาฟ้าเขาน่ะ ส่วนนั่นเพื่อนเขาชื่อหมอนนท์ ตอนฝนเข้าโรงบาลหนักพักหนึ่งก็ได้สองคนนี้แหละช่วย”
พี่หมอกับพี่หมอนนท์ยกมือไหว้อีกรอบอย่างเป็นทางการ
 
“เหรอ ขอบคุณนะพ่อหนุ่ม แหม หล่อกันจริงจัง”
ชิ ไม่ต้องไปชมหรอกยาย เพราะพี่หมอนั่นแหละ ผมถึงได้เข้าโรงพยาบาล แล้วยายก็ซักไซ้อย่างอยากรู้อยากเห็น คนในครอบครัวเราไม่มีใครเป็นหมอเลย ตายายเลยแอบตื่นเต้นนิด ๆ
 
“เอ้าฝน ดูแลแขกหน่อยลูก พาพี่หมอไปบ้านพักก่อน จะได้มากินข้าวเที่ยงกัน”
 
“ครับ”
ผมรับปาก ลุกขึ้นยืน ไผ่ตามประกบทันที พี่ฟ้ามองด้วยความเป็นห่วง ตั้งแต่ไผ่รู้ความจริงเรื่องพี่หมอกับผม ไผ่มันดูจะติดผมแจจนไม่มีเวลาไปสานต่อความสัมพันธ์กับพี่ฟ้าเลย ผมก็ห่วง ๆ พยายามกระตุ้นให้มันรุกจีบพี่ฟ้าต่อ แต่ตอนนี้มันไม่มีอารมณ์จีบพี่ฟ้าหรอกครับ มันห่วงผมยิ่งกว่าห่วงตัวเองเสียอีก
 
พี่หมอกับพี่หมอนนท์แบกเป้คนละใบเดินตามมา ไผ่มันกอดคอผมไว้ บ้านพักอยู่ไม่ห่างหรอกครับ แค่ห้าสิบเมตรเท่านั้น แต่ก็มีความเป็นส่วนตัวร่มรื่น ตอนไม่มีใครอยู่ป้าปล่อยให้แขกมาพักบ้างบางครั้งบางคราว เพราะเหตุนี้แหละ ป้าเลยทำรีสอร์ทจริง ๆ จัง ๆ ซะเลย
 
ตัวบ้านน่ารักดีครับ ไทยกึ่งโมเดิร์น ทำจากไม้ล้อมกระจก มีม่านกั้นแสง มีระเบียงยื่นยาวไปชมวิวต้นไม้หน้าบ้าน มีโต๊ะเก้าอี้ไว้นั่งจิบชา ลมโกรกเย็นสบาย ต้นไม้โอบล้อม ยายชอบปลูกต้นไม้ บ้านถึงได้ร่มรื่นขนาดนี้
 
“ตามสะบายนะครับ เรียบร้อยแล้วตามไปทานข้าวได้เลย”
พอเปิดห้องให้ดูสภาพภายในเสร็จผมกับไผ่ก็เตรียมจะเดินออก แต่พี่หมอยึดเอวผมไว้จากทางด้านหลัง ไผ่จะหันมาดึงตัวผมกลับ
 
ช้าไปแล้วมึง...
พี่หมอนนท์เร็วกว่าชาร์จมันด้วยการจับมือมันไพล่หลังผลักให้เดินออกจากห้องไป
 
“เฮ้ยมึง ปล่อยกู!”
 
“เงียบน่า พาชมรอบ ๆ บ้านหน่อย”
แล้วเสียงของสองคนนั้นก็เงียบหายไป ผมหันกลับมาดิ้นด๊อกแด๊กให้หลุดพ้นจากอ้อมแขนแกร่งของคนด้านหลัง
 
“ปล่อยพี่หมอ ทำอะไรประเจิดประเจ้อ”
 
“คิดถึง”
คำนั้นทำเอาผมอ้าปากพะงาบ ๆ
 
“บะ บ้ารึเปล่า นั่งรถมาด้วยกันตลอดทาง พะ พูดไรบ้า ๆ”
ผมพยายามดิ้นรน แต่พี่หมอไม่ปล่อย ก้มหอมแก้มผมรัว ๆ สองฟอด
 
“ปล่อย”
ผมรีบเบี่ยงหน้าหนี พี่หมอหยุดหอมแรง ๆ เปลี่ยนมาเป็นก้มไซ้อย่างอ่อนโยนแทน
 
คะ คือ..อะ..เอิ่ม..ดิ้นไงวะ
ผมเผลอหยุดการดิ้นรนลง เผลอหลับตา เผลอเอียงหน้ารับปากที่กดหนักขึ้นไล้ไปตามแนวคาง เผลอจับแขนพี่หมอไว้ พอเขาเลื่อนปากลงไปถึงลำคอ ผมก็เผลอครางออกมาเบา ๆ
 
ทั้งหมดทั้งมวล ผมเผลอจริง ๆ ครับ TT
 
“บนรถทำแบบนี้ไม่ได้เพราะคนอื่นอยู่ อยากทำแบบนี้แทบตายรู้ไหม”
 
มะ มึงเป็นอะไรกับกู ถึงได้มาพูดอะไรแบบนี้
 
อะ ไอ้ อื้อ..ต้องด่าว่าไงนะ
 
“พี่หมอ…”
 
พี่หมอจับผมพลิกหันไปเผชิญหน้า กดจูบลงมา ไร้การขัดขืนจากผมโดยสิ้นเชิง ถ้าพี่หมอนนท์เก่งในเรื่องการจับผู้ต้องหาด้วยพละกำลัง พี่หมอก็คงเก่งในการจับผู้ต้องหาโดยการกุมจุดอ่อนไว้
 
นานแค่ไหนแล้วที่ผมไม่ได้จูบพี่หมอ...
นานแค่ไหนแล้วที่เราไม่ได้สัมผัสกันแบบล้ำลึกแบบนี้...
นานจนผมรู้สึกโหยหา...
นานจนผมไม่อยากให้รสจูบนี้หยุดลง
 
แต่มันก็หยุด
 
พี่หมอเกลี่ยปากไว้บนริมฝีปากผมแผ่วเบา
 
“ป่ะ ไปกินข้าวกัน”
 
ผมเดินมึน ๆ ตามพี่หมอออกมา ตอนนี้เหมือนโดนน็อก ทำอะไรไม่ถูกแล้ว
 
พี่หมอจูบผมทำไม..
 
จูบในฐานะอะไร…
 
แค่ต้องการแก้แค้นไผ่…
 
แค่ต้องการแกล้งผม…
 
หรืออยากจูบผมจริง ๆ
 
แล้วคำว่าคิดถึงของพี่หมอ มันออกมาจากใจจริง หรือว่าแกล้งพูดเพื่อให้ผมหัวใจเต้นแรงกันแน่
 
 
 
 
 
 
 
 
พอออกไป ก็เห็นพี่หมอนนท์ยืนพาดไหล่ไผ่อยู่ในกลุ่มเพื่อนผมแล้ว ไผ่หน้าบูดเป็นตูดลิง ผิดกับพี่หมอนนท์ที่หน้าบานเป็นจานดาวเทียม
 
ไผ่มันยอมได้ไงวะ
 
ป้าผมมาแล้วครับ ผมรีบเดินไปทักทายท่าน แนะนำพี่หมอให้ท่านรู้จัก ก่อนป้าผมจะเข้าไปช่วยแม่กับพี่ฟ้าทำอาหารมาให้พวกผมทาน ผมต้องทำหน้าที่รับแขกบ้านแขกเรือนทั้งที่ก็เป็นแขกเหมือนกัน
 
คืนนี้ผมจะนอนร่วมกับเพื่อน ๆ ผู้ชาย ส่วนผู้หญิงได้หนึ่งห้องแยกต่างหาก พ่อแม่พี่ฟ้านอนห้องเดียวกัน ส่วนป้ากับลูกป้ามีห้องส่วนตัวของตัวเองอยู่แล้ว
 
พี่หมอกับพี่หมอนนท์เข้ากันได้กับเพื่อนในกลุ่มผมเป็นอย่างดี โดยเฉพาะพี่หมอนนท์ที่จะคุยสนุกกว่าพี่หมอที่จะออกแนวนิ่ง ๆ เรียบ ๆ เฉียบ ๆ แต่เพื่อนผมหาได้แคร์ไม่หาทางตีชี้กับพี่มันได้ตลอด เรามากันอาทิตย์หนึ่งครับ มา 11 กลับ 17 จะได้ไม่ไปแย่งถนนกับคนอื่น
 
To be Con...
สวัสดีปีลิงจักจัก  :mc4: ขอให้แฟน ๆ พี่หมอน้ำฝนทุกคนมีความสุข คิดสิ่งไหนก็ขอให้สมปรารถนา ร่ำรวยเงินทองพร้อมความสุขอันมหาศาล ปัง ปัง ปังในทุกเรื่องนะคะ  :mew1:

#พี่หมอน้ำฝน #ทาสแค้น

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.52 คิดถึง คำเดียว สั้น ๆ {P.65}{ุ2-1-59}
เริ่มหัวข้อโดย: uknowvry ที่ 02-01-2016 20:15:23

เผลอใจแล้วเด็กน้อย

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.52 คิดถึง คำเดียว สั้น ๆ {P.65}{ุ2-1-59}
เริ่มหัวข้อโดย: painture ที่ 02-01-2016 20:16:58

ถือโอกาสเริ่มใหม่ จริงจังกับความรู้สุกซะทีนะคุณแซมม 5555555555

สวัสดีปีใหม่ค่า
 :pig4:

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.52 คิดถึง คำเดียว สั้น ๆ {P.65}{ุ2-1-59}
เริ่มหัวข้อโดย: tuek ที่ 02-01-2016 20:17:16

คิดถึงจริงหรือเปล่า#ดูท่าไผ่จะสู้หมอนนท์ไม่เคยได้เลยนะเนี่ย

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.52 คิดถึง คำเดียว สั้น ๆ {P.65}{ุ2-1-59}
เริ่มหัวข้อโดย: mukmaoY ที่ 02-01-2016 20:19:19

 :impress2:
หนูยอมเขาเองลูก

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.52 คิดถึง คำเดียว สั้น ๆ {P.65}{ุ2-1-59}
เริ่มหัวข้อโดย: บูมเบส ที่ 02-01-2016 20:26:55

 o13 o13 o13

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.52 คิดถึง คำเดียว สั้น ๆ {P.65}{ุ2-1-59}
เริ่มหัวข้อโดย: twinmonkey0311 ที่ 02-01-2016 20:57:29

น้ำฝนก็ระทวยกับความอ่อนโยนของพี่หมอเหมือนเดิม

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.52 คิดถึง คำเดียว สั้น ๆ {P.65}{ุ2-1-59}
เริ่มหัวข้อโดย: threetanz ที่ 02-01-2016 21:06:26

โอ้ยๆ พี่หมอรุกหนัก น้องน้ำฝนต้องยอมพลีกายแล้วแหละ

ไผ่แพ้ทางหมอนนท์ตลอด ยอม"รับ" เถอะ เรื่องจะได้จบ อิอิ

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.52 คิดถึง คำเดียว สั้น ๆ {P.65}{ุ2-1-59}
เริ่มหัวข้อโดย: yaoionlyyes ที่ 02-01-2016 21:12:23

คงลุ้นอีกยาวๆกว่าจะได้คบกันใช่มะ

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.52 คิดถึง คำเดียว สั้น ๆ {P.65}{ุ2-1-59}
เริ่มหัวข้อโดย: SOMCHAREE ที่ 02-01-2016 21:36:53

พี่หมอแม่งอ่อยอ่ะ

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.52 คิดถึง คำเดียว สั้น ๆ {P.65}{ุ2-1-59}
เริ่มหัวข้อโดย: Nus@nT@R@ ที่ 02-01-2016 21:50:33

เอ้าๆๆ คู่นี้อารายยังไง มึนๆ อึนๆ ทั้งคู่

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.52 คิดถึง คำเดียว สั้น ๆ {P.65}{ุ2-1-59}
เริ่มหัวข้อโดย: Rafael ที่ 02-01-2016 21:52:37

สวัสดีปีใหม่ค่ะคนเขียน

ขอบคุณที่มาต่อค่ะ

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.52 คิดถึง คำเดียว สั้น ๆ {P.65}{ุ2-1-59}
เริ่มหัวข้อโดย: minneemint ที่ 02-01-2016 21:53:28

หมอนนท์ไผ่

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.52 คิดถึง คำเดียว สั้น ๆ {P.65}{ุ2-1-59}
เริ่มหัวข้อโดย: shoi_toei ที่ 02-01-2016 22:05:57

พี่หมอค่ะ รู้ใจตัวเองยังงงง

ส่วนคู่หมอนนท์ หึหึ

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.52 คิดถึง คำเดียว สั้น ๆ {P.65}{ุ2-1-59}
เริ่มหัวข้อโดย: TachibanaRain ที่ 02-01-2016 22:22:24

สวัสดีปีใหม่ค่ะเมื่อไหร่อิพี่หมอมันจะชัดเจนสักที

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.52 คิดถึง คำเดียว สั้น ๆ {P.65}{ุ2-1-59}
เริ่มหัวข้อโดย: pangdek ที่ 02-01-2016 22:25:05

 :-[ o18  รู้สึกถึงความรัก ..
 :mc4: :mc4:สวัสดีปีใหม่น่ะครับ ..

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.52 คิดถึง คำเดียว สั้น ๆ {P.65}{ุ2-1-59}
เริ่มหัวข้อโดย: Bellze12 ที่ 02-01-2016 22:59:39

โดนให้แยกนอนแบบนี้ 
พี่หมออดฟินเลยดิ 555
แต่ก็ยังหาโอกาสเตาะน้องฝนได้ตลอดนะ


สวัสดีปีใหม่จ๊า :mc4:

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.52 คิดถึง คำเดียว สั้น ๆ {P.65}{ุ2-1-59}
เริ่มหัวข้อโดย: THiiCHA ที่ 02-01-2016 23:20:42

พี่หมอกับน้ำฝน
มาลุ้นกันว่า 2 คนนี้ใครจะรู้ใจตัวเองก่อนกัน
 :hao7: :hao7: :hao7:

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.52 คิดถึง คำเดียว สั้น ๆ {P.65}{ุ2-1-59}
เริ่มหัวข้อโดย: ดวงตะวัน ที่ 02-01-2016 23:24:09

สวัสดีปีใหม่นะคะ ฝนโหยหาพี่หมอ!!น่าตีจริงๆเลย

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.52 คิดถึง คำเดียว สั้น ๆ {P.65}{ุ2-1-59}
เริ่มหัวข้อโดย: Ra_rena~* ที่ 03-01-2016 00:08:28

"คิดถึง" รู้สึกอบอุ่นดีจัง  :-[

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.52 คิดถึง คำเดียว สั้น ๆ {P.65}{ุ2-1-59}
เริ่มหัวข้อโดย: ่patsaporn ที่ 03-01-2016 00:47:02

พอบอกคิดถึงน้องก็ไม่เชื่อ สมน้ำหน้า แหม่ หอมซะหุ้มเชียวพี่หมอ ฝนเคลิ้มตลอด

ขอบคุณค่ะ

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.52 คิดถึง คำเดียว สั้น ๆ {P.65}{ุ2-1-59}
เริ่มหัวข้อโดย: Aomoto ที่ 03-01-2016 03:37:23

สวัสดีปีใหม่คะ
พี่หมอเอาไงเนี่ย อย่าทำให้น้ำฝนสับสนหนักขนาดนี้สิ รีบๆรู้ตัวแล้วเอาจริงไปเลย
ชอบหมอนนท์ จัดการไผ่ไปเลย อิ อิ

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.52 คิดถึง คำเดียว สั้น ๆ {P.65}{ุ2-1-59}
เริ่มหัวข้อโดย: klaew ที่ 03-01-2016 07:30:34

คิดถึงแบบนี้ เราก็คิดถึง จริงๆนะ
อิอิ

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.52 คิดถึง คำเดียว สั้น ๆ {P.65}{ุ2-1-59}
เริ่มหัวข้อโดย: mypink801 ที่ 03-01-2016 08:35:07

ปีใหม่แล้วนะพี่หมอ รีบๆรู้ใจตัวเองเลย

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.52 คิดถึง คำเดียว สั้น ๆ {P.65}{ุ2-1-59}
เริ่มหัวข้อโดย: lizzii ที่ 03-01-2016 09:25:27

ไผ่เหมื่อนพ่อตาที่หวงลูกสาวอ่ะ ฮ่าๆๆๆ

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.52 คิดถึง คำเดียว สั้น ๆ {P.65}{ุ2-1-59}
เริ่มหัวข้อโดย: rmlab ที่ 03-01-2016 09:45:43

เอาใจช่วยคู่นี้

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.52 คิดถึง คำเดียว สั้น ๆ {P.65}{ุ2-1-59}
เริ่มหัวข้อโดย: neno.jann ที่ 03-01-2016 10:43:27

รอต่อๆๆๆๆ

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.52 คิดถึง คำเดียว สั้น ๆ {P.65}{ุ2-1-59}
เริ่มหัวข้อโดย: HISY ที่ 03-01-2016 12:23:50

น้ำฝนเด็กน้อยเผลอใจตลอด

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.52 'คิดถึง' คำเดียว สั้น ๆ {P.65}{ุ2-1-59}
เริ่มหัวข้อโดย: automaton ที่ 03-01-2016 17:29:52

ตอนนี้มีเคลิ้ม บรรยากาศดี ๆ จับปล้ำเลยพี่หมอ  :z1:

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.52 'คิดถึง' คำเดียว สั้น ๆ {P.65}{ุ2-1-59}
เริ่มหัวข้อโดย: Naeon ที่ 03-01-2016 18:15:29

จะคบแบบอึนๆใช่มั้ยพี่หมอ

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.52 'คิดถึง' คำเดียว สั้น ๆ {P.65}{ุ2-1-59}
เริ่มหัวข้อโดย: mystery Y ที่ 03-01-2016 18:23:27

ฝนอ่อนระทวยเมื่อพี่หมออ่อนโยน??

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.52 'คิดถึง' คำเดียว สั้น ๆ {P.65}{ุ2-1-59}
เริ่มหัวข้อโดย: ่jum ที่ 03-01-2016 18:32:54

เริ่มจะโหยหาบ้างเหมือนกันแล้วนิ ลางดี ลางดี  :mc4:

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.52 'คิดถึง' คำเดียว สั้น ๆ {P.65}{ุ2-1-59}
เริ่มหัวข้อโดย: PetitDragon ที่ 03-01-2016 20:15:28

ฝนอย่าไปยอมๆๆ

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.52 'คิดถึง' คำเดียว สั้น ๆ {P.65}{ุ2-1-59}
เริ่มหัวข้อโดย: ka[ze]na ที่ 03-01-2016 21:49:11

รีบๆรู้ตัวทีเหอะ อย่าปล่อยเวลาให้สายไป~~~~

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.52 'คิดถึง' คำเดียว สั้น ๆ {P.65}{ุ2-1-59}
เริ่มหัวข้อโดย: SiHong ที่ 03-01-2016 23:55:06

เขิลอ่ะ :-[

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.52 'คิดถึง' คำเดียว สั้น ๆ {P.65}{ุ2-1-59}
เริ่มหัวข้อโดย: liza sarin ที่ 04-01-2016 08:03:51

 :o12: :-[ :impress2:

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.52 'คิดถึง' คำเดียว สั้น ๆ {P.65}{ุ2-1-59}
เริ่มหัวข้อโดย: evilheart ที่ 04-01-2016 08:14:28

น่าจะทำตัวดีแบบนี้ตั้งนานแล้ว

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.52 'คิดถึง' คำเดียว สั้น ๆ {P.65}{ุ2-1-59}
เริ่มหัวข้อโดย: mam.nalok ที่ 04-01-2016 10:56:11

มันหวานอ่ะ หวานมา๊กกกกกกกกกกกกก :ling1: :ling1: :ling1:

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.52 'คิดถึง' คำเดียว สั้น ๆ {P.65}{ุ2-1-59}
เริ่มหัวข้อโดย: ♥♥ดอกช่อบานสะพรั่ง♥♥ ที่ 04-01-2016 14:53:24

 o18

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.52 'คิดถึง' คำเดียว สั้น ๆ {P.65}{ุ2-1-59}
เริ่มหัวข้อโดย: Ginny Jinny ที่ 04-01-2016 17:42:34

เริ่มหวานแล้วใช่เปล่าเนี่ย  :z1: :z1:

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.53 อยากกินหญ้าอ่อน {P.66}{ุ5-1-59}
เริ่มหัวข้อโดย: memew ที่ 05-01-2016 19:03:12

Chapter : 53 : อยากกินหญ้าอ่อน
[พี่หมอ...♡]


 
ผมนั่งคุยนั่งกับพวกน้อง ๆ จนอาหารเสร็จ เพราะจำนวนคนเยอะมั้งทำให้อาหารมื้อนี้อร่อยมากเป็นพิเศษ ผมนั่งซดต้มยำน้ำใสในถ้วยเล็กตรงหน้า
 
“เอาอีกไหม”
ผมเงยหน้ามองคนถาม ฝนครับ มันพยักหน้ามาทางถ้วยน้ำชุปต้มยำผม สงสัยจะเห็นผมอร่อยจัด ผมยื่นไปให้ มันรับถ้วยไปยื่นให้ฟ้าช่วยตักอีกที
 
“อร่อยใช่ไหมคะ”
 
“มากครับ” ผมตอบยิ้ม ๆ
 
“งั้นต้องมากินที่ร้านบ่อย ๆ หลังจากฟ้าเปิดร้านแล้ว”
 
“ไม่พลาดแน่นอน”
ผมตอบก่อนเสสายตามองฝน ให้รู้ว่าผมจะไปเพราะอะไรและเพราะใคร ไผ่กระแอมไอคล้ายจะสำลัก
 
“แม่ง ตีนติดคอ” มันแกล้งบ่น
 
“มีที่ไหนเล่า มีแต่น้องไก่” ฟ้าว่าใส่ไผ่
 
“แล้วน่องมันติดกับอะไร”
 
“ตีน”
 
“แล้วไผ่เรียกผิดตรงไหน”
 
“น่องก็น่อง ตีนก็ตีนสิ”
ฟ้าเถียง ทุกคนฮาก๊าก หม้อต้มยำหม้อใหญ่ ๆ แทบไม่เหลือซาก มีลูกพี่ลูกน้องของฝนอยู่ด้วยครับสองคน ชายทั้งคู่ เรียนอยู่มหา’ลัยแล้ว
 
หลังจากนั้นผู้หญิงก็ไปช่วยกันเก็บจานชามล้าง ปล่อยให้พวกผู้ชายอย่างเรา ๆ เดินเล่นสำรวจกันไปรอบ ๆ ผู้ใหญ่เล่าให้ฟังคร่าว ๆ ว่าพื้นที่ที่ยายฝนซื้อไว้มีประมาณ 7 ไร่ ซึ่งพื้นที่รีสอร์ททั้งหมดก็อยู่ในจำนวนนี้แหละ มีเพื่อนบ้านบ้างที่เหลือก็ต้นไม้ใหญ่ ๆ
 
“มึงกูอยากไป A Cup Of Love กับผาเก็บตะวัน”
เพื่อนผู้หญิงฝนเริ่มแง๊ว ๆ เห็นบ่นกันว่าอยากเที่ยวเลย เพราะเดี๋ยวคนจะเยอะจนพื้นที่ว่าง ๆ และมุมถ่ายรูปดี ๆ จะไม่เหลือ ยืนถกกันประมาณสิบนาทีมติเป็นเอกฉันท์ที่ทุกคนจะไปกันที่ร้านกาแฟ  A Cup Of Love ร้านกาแฟมีชื่อของวังน้ำเขียว เราใช้รถสี่คันเท่าเดิมในการเดินทาง แต่จำนวนคนเยอะกว่าเดิมเพราะติดสอยห้อยตามด้วยลูกพี่ลูกน้องของฝน
 
พ่อแม่ตายายป้าแล้วก็ฟ้านั่งรถของพ่อน้ำฝนไป รถที่มีตันเป็นคนขับอัดเพื่อนมันไปกันครบทุกคน ตันบีม หิน ตา น้ำตาลและน้ำหวาน ในขณะที่รถของผมก็ไม่น้อยหน้า นอกจากผมสี่คน ผม หมอนนท์ ไผ่และน้ำฝนแล้ว ยังเพิ่มลูกพี่ลูกน้องมันมาด้วยอีกสองรวมกันเป็นคนละหกคนเต็มอัตราศึก ซึ่งครั้งนี้นนท์ต้องมานั่งข้างผมให้เด็ก ๆ นั่งด้วยกันข้างหลัง
 
รถนำขบวนโดยคุณพ่อเหมือนเดิมเพราะมีคุณป้าผู้รู้เส้นทาง ขับนำไปก่อน ข้างหลังผมคุยกันอย่างออกรส
 
“ไม่สูงขึ้นเลยนี่หว่า”
แฮ็คลูกพี่ลูกน้องฝนทัก จับหัวฝนโยกเบา ๆ ฝนอมยิ้มมอง
 
“สูง” ฝนมันเถียง
 
“กี่เซ็น” แฮ็คขมวดคิ้วมอง
 
“สูงเท่าเดิม”
แล้วมันก็ถูกจับโยกหัวแรง ๆ สองที
 
“อึดอัดว่ะฝน มานั่งนี่มา”
ไผ่มันไม่พูดเปล่ายกเพื่อนมันลอยหวือขึ้นนั่งบนตัก จนตอนนี้มันหันหน้ามองหน้าต่างรถแทน
 
“เอ้อ น่าจะทำตั้งนานละ อึดอัดฉิบ”
ทุกคนขยายที่นั่งให้ดี ๆ เหมือนรอเวลานี้มานาน ผมอมยิ้มมอง
 
“พวกพี่นั่งสบายแต่ตักไผ่มันนิ่มไหม แม่ง แข็งเป็นหิน”
 
“อ้าวเหรอ”
ไผ่มันแกล้งเขย่าขาจนตัวฝนสะเทือน พวกนั้นหัวเราะร่วน
 
“หยุด เดี๊ยะถีบตกรถเลย” ฝนขู่
 
“พี่แซมกับพี่นนท์นี่เก่งเนอะ ผมสอบเข้าแพทย์ไม่ผ่านตั้งแต่ยังไม่ไปสอบเลย”
 
“ยังไง”
นนท์มันถาม
 
“ปีแรกรถล้มพี่ แทนที่จะได้เป็นหมอ กลับไปนอนให้หมอทำแผลอยู่เป็นเดือน ปีถัดมามุ่งมั่นว่าจะสอบอีก ดั๊นป่วยวันสอบ อย่าว่าแต่นึกข้อสอบออกเลย ชื่อตัวเองยังจำไม่ได้”
ทุกคนฮาครื้นถึงแม้ว่ามันไม่น่าจะฮาก็เถอะ
 
“ดวงกุดเรื่องการเป็นหมอป่าวพี่ หาแฟนเป็นหมอง่ายกว่ามั้ง”
ฝนมันแซวขำ ๆ
 
“ดีแล้วไม่เป็น”
ไผ่มันโพล่งขึ้นมาแล้วก็ไม่พูดอะไรอีก ฝนชกไหล่มันเบา ๆ
 
“ปีหน้าผมจะลองพยายามอีกรอบ ถ้าสอบไม่ผ่านจริง ๆ เพราะมีอะไรมาขวางจะหาเมียเป็นหมอแทนแล้ว”
 
ขับรถกันไม่นานก็มาถึงร้านกาแฟ A Cup of Love ผมวนหาที่ว่าง เพราะรถจอดเต็มไปหมดทุกพื้นที่จนต้องไปจอดไว้ข้างทางแทน คนที่นั่งเบาะหลังพากันก้าวลงทีละคนจนหมดพอ ๆ กับหมอนนท์ ผมลงเป็นคนสุดท้าย กดล็อกรถ
 
“อากาศโคตรดี”
ฝนมันสูดลมหายใจเข้าปอด วิวสวยจริง ๆ
 
“ไปเร็วมึงฝนไผ่ไปถ่ายรูปกัน”
พวกตาตะโกนชวน ไผ่รีบคว้าข้อมือฝนวิ่งตามไปติด ๆ ไม่ชวนลูกพี่ลูกน้องมันด้วยซ้ำ แฮ็คกับฮัทไปหาผู้ใหญ่ ผมกับหมอนนท์มองหน้ากัน ตอนนี้เราต้องเลือกแล้วว่าจะเดินกันเองสองคน ตามพวกฝนไป หรือจะไปนั่งคุยกับผู้ใหญ่ พวกคุณพ่อของฝนพากันเดินไปสั่งเครื่องดื่ม
 
“เอาไงแก จะตามเด็กแกไป หรือจะไปเดินเล่นกันเอง”
ผมมองตามฝนที่ไปยืนกอดคอเพื่อนถ่ายรูป พวกนั้นเขาเอาขาตั้งกล้องมาครับ มันเซตตั้งไว้ แล้ววิ่งไปแอ็คท่า น่าจะทำกันบ่อย ไม่ต้องง้อให้ใครมาถายให้ บางทีก็ถ่ายกันเอง บางทีก็แยกชายแยกหญิง มีบางภาพไผ่มันถ่ายคู่กับฝน สองคนนั้นกอดคอกันแน่น
 
จริง ๆ ก็ว่าจะให้เวลาเด็ก ๆ แหละนะ แต่เห็นแบบนี้แล้วหมั่นไส้ครับ
 
“ตีนกระตุกอีกแล้วล่ะสิ”
เพื่อนผมพูดอย่างรู้ทัน
 
“งั้นเราตามห่าง ๆ ละกัน เดินเที่ยวไปในตัว ให้พวกนั้นได้สนุกกับเพื่อนไปก่อน เวลานี้ปล่อยให้เขามีประสบการณ์ร่วมกับเพื่อนจะดีกว่า”
 
ผมพยักหน้า พวกนั้นวิ่งรอกถ่ายรูป ผมกับนนท์เดินเคียงกันไปห่าง ๆ มันหยิบมือถือมาถ่ายบ้าง เข้ากล้องกันสองคนครับ มันยกมือถือขึ้นสูง ผมฉีกยิ้มใส่กล้องตาม มันลดกล้องลงดู เราถ่ายคู่กับป้าย  A Cup of Love ไกล ๆ
 
“เหมือนคู่เกย์”
มันถ่ายเอง บ่นเอง ผมหัวเราะ พอถ่ายรอบ ๆ กันจนหมด พวกนั้นก็พากันจ่ายเงินเพื่อเข้าไปดูแกะ มาถึงตรงนี้ตันหันมาเห็นผมกับเพื่อนแล้ว
 
“อ้าวเฮ้ยพี่หมอ มาเลย ๆ”
มันรีบวิ่งเข้ามาลากผมกับเพื่อนเข้าไปในเลนส์ด้วยกัน ไผ่หน้าบูด ฝนทำหน้าอึดอัด ผมยืนเก็กหล่อใส่กล้องตามปกติ นนท์ฉีกยิ้มกว้าง เราได้ตั๋วมากันคนละใบ ใบละ 50 บาท เพื่อเข้าไปดูแกะในบ้านแกะ  เราต้องไต่สะพานข้ามน้ำไป มันโยก ๆ พวกนั้นบ้างก็เดินเฉย ๆ บ้างก็เดินเร็ว ๆ หวังแกล้งเพื่อน ผมหัวเราะจนไปถึงบ้านแกะ พวกนั้นซื้อหญ้าคนละยี่สิบบาทเพื่อไปป้อนแกะ ไม่ได้กะจะใจดีเลี้ยงแกะกันหรอก เน้นป้อนเพื่อถ่ายรูปมากกว่า
 
ผมมองฝนที่ก้มป้อนหญ้าแกะ พอแกะจะกินมันก็ดึงออก ผมเดินเข้าไปใกล้ ปลอดไผ่ครับ เพราะมันกำลังนั่งถ่ายรูปกับแกะตรงลานหญ้าด้านนอก
 
“แกล้งมัน”
 
มันหันมามองผม ยื่นหญ้ามาใกล้หน้าจนผมต้องเอนตัวไปด้านหลัง มองหญ้าอันนั้นงง ๆ
 
หรือมันจะให้ผมป้อนแกะ?
 
“คิดว่าอยากกินซะอีก”
 
ผมยกยิ้ม
 
“ฉันไม่กินหญ้าแก่หรอก แต่ชอบกินหญ้าอ่อน โดยเฉพาะหญ้ามอปลาย”
แก้มมันแต้มสีขึ้นนิด ๆ รีบหันไปป้อนหญ้าแกะต่อ
 
“อ้าวไม่ป้อนแล้วเหรอ ฉันกำลังอยากกิน”
 
“บ้า เชิญพี่หากินแถว ๆ นี้เองละกัน ผมขอตัว จะไปป้อนนมแกะ”
มันรีบเดินหนีผมไปทางที่เขาขายนมแกะ ผมเดินเคียงไปกับมัน
 
“ฉันเองก็อยากกินนมบ้างเหมือนกัน”
 
“ซื้อเอาสิ”
 
“นมพวกนั้นไม่อร่อยหรอก”
 
“หรือว่าอยากกินนมแกะ ที่นี่ไม่มีหรอกนะ”
 
“ใครว่า” ผมยกยิ้ม “นมจากเต้าต่างหาก” ผมมองมันด้วยสายตากรุ้มกริ่ม
 
แดงเถือกเลยครับ ไม่ใช่อะไร แต่หน้าคนฟังนั่นแหละ แดงเถือกเลย
 
“คิดอะไรบ้า ๆ”
 
“แล้วคิดอะไรอยู่” ผมยวนกลับ มันอ้าปากค้าง ทำท่าจะพูด ผมเลิกคิ้วเป็นเชิงถาม “ฉันไม่ได้กินมานานแล้วนะ อดอยากมาก ๆ เดี๋ยวก็ลงแดงตายหรอก”
 
“เรื่องของพี่”
มันรีบวิ่งไปที่เขาขายนม ผมหัวเราะหึ ๆ เดินตามมันไป เพื่อน ๆ มันกำลังซื้ออยู่ มันได้มาขวดหนึ่ง
 
“เอาไหมพี่หมอ”
หินหันมาถาม ผมมองหน้าฝน พยักหน้า
 
“พี่ขอนมสองเต้า”
 
“ฮ่า ๆ ผมคิดลึกว่ะพี่ ว่าแต่เอาเต้าเล็กหรือเต้าใหญ่”
มันคงหมายถึงจะเอาขวดเล็กหรือขวดใหญ่ ผมเหลือบมองฝนนิดหนึ่ง
 
“ช่วงนี้พี่กำลังพิศวาสไซ้ส์มินิ ขอเต้าเล็ก ๆ ก็พอ” แก้มคนฟังแดงเถือก หินมันหยิบมาให้ผมสองขวดเล็ก ๆ ผมรับมาถือด้วยมือเดียว
 
เราพากันเดินไปที่แกะ ผมพยายามมองหาไผ่ เพราะปกติถ้าผมเข้าใกล้ฝนระดับนี้มันต้องชาร์จผมแล้ว ปรากฏว่านู่น… มันถูกหมอนนท์สะกัดดาวรุ่งอยู่แถว ๆ แกะฝูงใหญ่ แน่นอนมันเห็นผมแล้ว แต่มาหาไม่ได้ เพราะเพื่อนผมไม่ปล่อยมา นนท์มันขยิบตาให้ผมนิดหนึ่งอย่างรู้งาน
 
แน่นอน ผมคงไม่ปล่อยให้โอกาสนี้หลุดมือแน่นอน
 
ผมขยับเข้าไปใกล้ฝน มันก้มป้อนนมแกะผ่านรั้ว ผมเดินไปหยุดอยู่ข้างมัน แกะรีบเดินเข้ามาหาอย่างรวดเร็ว นมของมันหมดขวดพอดี ผมจึงยื่นของผมอีกอันให้
 
“ช่วยกันป้อนหน่อย”
มันรับไปถือ สงสัยจะยังสนุกอยู่ ก้มป้อนอีกรอบ มือผมถือขวดนมป้อนแกะก็จริง แต่ตามองคนข้าง ๆ แทน
 
ตอนแรกมันก็ยิ้มแย้มกับแกะอยู่หรอก สงสัยจะรู้ว่าผมมองอยู่ รอยยิ้มมันค่อย ๆ จางลง เลียริมฝีปากเบา ๆ แก้มเรื่อสีนิด ๆ ผมยังไม่หยุดมอง มันเริ่มกลืนน้ำลาย ทำหน้าลำบากใจ
 
“มองหน้าผมทำไม มองแกะสิ”
มันพูดโดยไม่หันมามอง
 
“อ้าวเหรอ คิดว่าเป็นแกะซะอีก เห็นขาว ๆ เหมือนกัน”
 
“อะไรขาว”
มันหันมาถามตรง ๆ
 
“ผิว” แล้วสีแก้มมันก็เปลี่ยนนิด ๆ “กลิ่นเหมือนนม” แดงขึ้นอีกแล้ว “เนียนและนุ่มยิ่งกว่าขนแกะ” มันทำหน้าอึดอัด
 
เพราะผมไม่ได้มอง เลยไม่เห็นว่าผมยกขวดหนีแกะ แกะมันร้องเรียกใหญ่เพราะอยากกิน ผมหันไปมองนิดหนึ่ง ก่อนหันกลับมามองฝน
 
“แต่เสียงนายร้องเพราะกว่าแกะพวกนี้เยอะ”
 
“บ้า”
นมมันหมดขวดพอดี มันรีบเดินหนีไป ผมหัวเราะหึ ๆ เดินตามไป มีมุมให้ถ่ายรูปเยอะจริง ๆ เราย้ายกันไปถ่ายกับกังหันลมบ้าง ดาดฟ้าบ้าง เสียอย่างเดียวคนเยอะ บางครั้งต้องรอจังหวะคนปลอด ๆ ถึงจะได้ภาพสวย ๆ 
 
“ตันถ่ายให้พี่หน่อย”
ผมเรียก ตันหันมามอง
 
“ได้พี่”
ผมลากฝนมายืนอยู่ตรงจุดที่ผมเล็งไว้ แล้วผมก็เลือกเดินไปหยุดอยู่ตรงคำว่า A Cup of Love แต่ตัวผมเลือกยืนบังคำว่า A Cup of เหลือแค่คำว่า ‘Love’ ตรงกลางระหว่างเรา ผมยิ้มให้กล้องเมื่อตันนับหนึ่งถึงสาม
 
“ทำหน้าให้มันมัน ๆ หน่อยฝน”
 
“โทษทีกูไม่ได้พกน้ำมันมา”
ฝนมันแย้ง
 
“เอ้อ ยิ้มหน่อย”
 
ผมไม่ได้หันไปมอง แต่ฉีกยิ้มนิด ๆ ใส่กล้อง
 
“ว้าย มุมนี้สวย”
แล้วพวกสาว ๆ ก็เวียนกันมาถ่าย คราวนี้ผมเริ่มสนุกถ่ายรูปแล้วล่ะครับ แต่เน้นลากฝนมาถ่ายด้วย อีกมุมที่ผมชอบคือบ่อน้ำ ตันให้แต่ละคนลงไปแล้วแอ็คท่า ผมลากฝนมายืนอยู่ข้าง ๆ บ่อ แล้วผมลงไปในนั้น มองหน้ามัน
 
“พี่ ทำไมต้องถ่ายกับฝนด้วยเนี่ย คิดไรกับมันเปล่า”
พีมเริ่มจับสังเกตได้
 
“จริง ๆ พี่อยากถ่ายกับฟ้า แต่ฟ้าดูแลตายายอยู่ ลากน้องมาถ่ายด้วยน่าจะทดแทนกันได้”
ผมปดไป ทุกคนโห่ฮิ้ววว ฝนหน้าบูดทันที ผมหัวเราะหึ ๆ
 
“จริง ๆ ที่นี่มันต้องถ่ายแบบคู่รัก งั้นติ๊ต่างว่าฝนเป็นพี่ฟ้าละกัน มะผมถ่ายให้”
แล้วตันมันก็สนุกถ่าย พวกมันดูจะฮา ๆ กันมากกว่าทำซีเรียส อีกอย่างเหมือนได้แกล้งฝนไปในตัว หินแกล้งถ่ายแอ๊บหญิงกับตัน เล่นเป็นคู่เกย์ที่มาถ่ายคู่กัน เพื่อน ๆ มันขำก๊ากไม่เว้นผม เพราะมันดูทุเรศมากจริง ๆ ตันยืนพุงพลุ้ยด้วยท่าที่คิดว่าเท่ที่สุด หินยืนหันหน้าเข้าหาตัน วางมือไว้บนไหล่ ดีดขาหนึ่งขึ้นข้างหนึ่ง แอ่นก้นนิด แอ็คท่า ทุกคนขำกันจนท้องคัดท้องแข็ง
 
ในที่สุด ไผ่มันก็สลัดหลุดจากเพื่อนผมกลับมาเข้ากลุ่ม แน่นอนพอมันกลับมาก็เข้าชาร์จฝนทันที ดึงให้ออกห่างจากผม นนท์มันกลับมาเดินเคียงผมอีกครั้ง
 
พวกมันอยากถ่ายรูปที่กำลังกระโดด ท่าฮิตของคนที่มากันเป็นกลุ่ม นนท์อาสาเป็นมือกล้อง ผมยืนมองเฉย ๆ พวกมันเรียงกันเป็นแถว แล้วนับสาม(นับสามครับไม่มีหนึ่งกับสอง) กระโดดสูงเหนือดิน แรก ๆ โดดไม่พร้อมกัน หลัง ๆ ก็ได้ภาพที่ออกมาสวยจนถูกใจ แล้วพวกมันก็พากันไปถ่ายกับแกะอีก
 
แกะที่นี่เชื่องมาก กอดเพื่อถ่ายรูปได้สบาย
ภาพหนึ่งที่ผมชอบมากจนต้องยกมือถือมากดถ่ายคือภาพฝนที่นั่งอยู่กับพื้น ฉีกยิ้มกว้างท่ามกลางแกะนับสิบ มันยิ้มร่าจนโลกทั้งใบดูสว่างไสวไปหมด สักพักพวกฟ้า ลูกพี่ลูกน้องฟ้าแล้วก็ผู้ใหญ่ก็ตามเข้ามาให้อาหารแกะ การถ่ายแบบครอบครัวจึงเริ่มขึ้นอีกครั้ง มีภาพหนึ่งที่พวกเราทุกคนต้องถ่ายพร้อมกันหมด
 
ผมเหลือบมองฝนนิดหนึ่ง อยากให้มันมายืนอยู่เคียงผมมากกว่ายืนห่างไกลกันแบบนั้น

to be Con..
#1คอมเม้นท์1กำลังใจ

Tag #พี่หมอน้ำฝน #ทาสแค้น

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.53 อยากกินหญ้าอ่อน {P.66}{ุ5-1-59}
เริ่มหัวข้อโดย: Rafael ที่ 05-01-2016 19:29:16

 :pig4: :pig4:

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.53 อยากกินหญ้าอ่อน {P.66}{ุ5-1-59}
เริ่มหัวข้อโดย: mukmaoY ที่ 05-01-2016 19:34:28

 :mew1:

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.53 อยากกินหญ้าอ่อน {P.66}{ุ5-1-59}
เริ่มหัวข้อโดย: ่jum ที่ 05-01-2016 19:40:21

ตอนนี้พี่หมอทำตัวน่ารักนะ มีโอกาสเป็นหยอด  o13

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.53 อยากกินหญ้าอ่อน {P.66}{ุ5-1-59}
เริ่มหัวข้อโดย: lizzii ที่ 05-01-2016 20:27:38

ถ้าเราเป็นฝน เราคงเขินตัวแตกไปละ อิพี่หมอนี่ช่างหยอดจริงๆ 555

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.53 อยากกินหญ้าอ่อน {P.66}{ุ5-1-59}
เริ่มหัวข้อโดย: automaton ที่ 05-01-2016 21:31:50

ขนาดคนเยอะพี่หมอมันยังกระแซะฝนได้ นับถือจริง ๆ
รอครึ่งหลังต่อไป  :katai5:

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.53 อยากกินหญ้าอ่อน {P.66}{ุ5-1-59}
เริ่มหัวข้อโดย: painture ที่ 05-01-2016 21:37:16

คุณแซมคะะะะะะะ !

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.53 อยากกินหญ้าอ่อน {P.66}{ุ5-1-59}
เริ่มหัวข้อโดย: liza sarin ที่ 05-01-2016 22:08:27

พี่หมอจะลงแดงแล้ว

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.53 อยากกินหญ้าอ่อน {P.66}{ุ5-1-59}
เริ่มหัวข้อโดย: ka[ze]na ที่ 05-01-2016 22:30:34

กรี๊ด~~~ นมไซส์มินิ~~~

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.53 อยากกินหญ้าอ่อน {P.66}{ุ5-1-59}
เริ่มหัวข้อโดย: love AJ ที่ 05-01-2016 22:39:09

 :pig4: :L1:

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.53 อยากกินหญ้าอ่อน {P.66}{ุ5-1-59}
เริ่มหัวข้อโดย: PetitDragon ที่ 05-01-2016 22:46:09

ปลอดไผ่ครับ


 :m20:

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.53 อยากกินหญ้าอ่อน {P.66}{ุ5-1-59}
เริ่มหัวข้อโดย: nevergoodbye ที่ 05-01-2016 22:46:23

ถ้าเราเป็นฝน เราคงงอนมากกว่าอะ
อะไรๆก็พี่ฟ้า พูดเหมือนเห็นเราเป็นตัวแทนตลอด
งอนนน งอนนนนนนนนนนนนน

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.53 อยากกินหญ้าอ่อน {P.66}{ุ5-1-59}
เริ่มหัวข้อโดย: ่patsaporn ที่ 05-01-2016 22:55:37

หลงเด็กว่ะ จ้องจะกินน้องตลอดเวลา แต่พอเขาถามไม่รับ แล้วถ้าน้องมันไม่รับเป็นแฟนก็อย่ามาสงสัย จิ๊ๆๆ

ขอบคุณค่ะ

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.53 อยากกินหญ้าอ่อน {P.66}{ุ5-1-59}
เริ่มหัวข้อโดย: jajomjun ที่ 05-01-2016 23:25:45

หวานละมุน :-[

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.53 อยากกินหญ้าอ่อน {P.66}{ุ5-1-59}
เริ่มหัวข้อโดย: TachibanaRain ที่ 05-01-2016 23:28:12

ขนาดนี้แล้วพี่หมอแม่_ไม่รู้ใจตัวเองจริงดิ

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.53 อยากกินหญ้าอ่อน {P.66}{ุ5-1-59}
เริ่มหัวข้อโดย: Paparazzi ที่ 05-01-2016 23:29:46

 :L1:

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.53 อยากกินหญ้าอ่อน {P.66}{ุ5-1-59}
เริ่มหัวข้อโดย: yingmin ที่ 06-01-2016 00:14:41

 :mew1:พี่หมออารมณ์ดีเชียวนะ..ฝนก็ยังน่ารักเหมือนเดิมเลย

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.53 อยากกินหญ้าอ่อน {P.66}{ุ5-1-59}
เริ่มหัวข้อโดย: ♠DekDoy♠ ที่ 06-01-2016 00:27:11

อาการหนักขนาดนี้แล้วนะหมอ

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.53 อยากกินหญ้าอ่อน {P.66}{ุ5-1-59}
เริ่มหัวข้อโดย: shoi_toei ที่ 06-01-2016 00:31:45

หมอ เต๊าะเด็กตลอด ถ้ามีช่อง 555

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.53 อยากกินหญ้าอ่อน {P.66}{ุ5-1-59}
เริ่มหัวข้อโดย: ดวงตะวัน ที่ 06-01-2016 00:34:03

ใกล้คลั่งแล้วสินะพี่หมอแซม :z2:

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.53 อยากกินหญ้าอ่อน {P.66}{ุ5-1-59}
เริ่มหัวข้อโดย: twinmonkey0311 ที่ 06-01-2016 00:53:46

อยากอ่านฉากพี่หมอกินนมจากเต้าเล็กๆแล้วน้าาาาาา

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.53 อยากกินหญ้าอ่อน {P.66}{ุ5-1-59}
เริ่มหัวข้อโดย: Ra_rena~* ที่ 06-01-2016 01:25:29

 :L1:

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.53 อยากกินหญ้าอ่อน {P.66}{ุ5-1-59}
เริ่มหัวข้อโดย: balea ที่ 06-01-2016 05:01:48

 o13พี่หมอทำตัวดีขึ้นเยอะ ลุ้นให้รักกันไวๆๆ

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.53 อยากกินหญ้าอ่อน {P.66}{ุ5-1-59}
เริ่มหัวข้อโดย: เก้าแต้ม ที่ 06-01-2016 06:38:15

ทริปกำลังจะหวานคงไมีมีเรื่องอะไรมาเปนเหตุอีกนะ

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.53 อยากกินหญ้าอ่อน {P.66}{ุ5-1-59}
เริ่มหัวข้อโดย: mild-dy ที่ 06-01-2016 06:46:42

 :pig4: :pig4:

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.53 อยากกินหญ้าอ่อน {P.66}{ุ5-1-59}
เริ่มหัวข้อโดย: evilheart ที่ 06-01-2016 07:10:58

เดินหน้าท้าลุย

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.53 อยากกินหญ้าอ่อน {P.66}{ุ5-1-59}
เริ่มหัวข้อโดย: บูมเบส ที่ 06-01-2016 07:15:20

ตอนนี้หวานอยู่นะ

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.53 อยากกินหญ้าอ่อน {P.66}{ุ5-1-59}
เริ่มหัวข้อโดย: mypink801 ที่ 06-01-2016 08:39:11

ฟินนิดนึงง พี่หมอชอบเอาฟ้ามาอ้างอีกแล้ว สงสารน้ำฝนง่าา  :mew4:
น้ำฝนน่ารัก

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.53 อยากกินหญ้าอ่อน {P.66}{ุ5-1-59}
เริ่มหัวข้อโดย: mystery Y ที่ 06-01-2016 09:05:09

รอตอนต่อไปน้า~

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.53 อยากกินหญ้าอ่อน {P.66}{ุ5-1-59}
เริ่มหัวข้อโดย: Ginny Jinny ที่ 06-01-2016 09:20:44

พี่หมอออร่าชมพูอมม่วงกระจายเชียวน๊า  :hao7: :hao7:

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.53 อยากกินหญ้าอ่อน {P.66}{ุ5-1-59}
เริ่มหัวข้อโดย: mam.nalok ที่ 06-01-2016 10:10:05

 :-[ :-[

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.53 อยากกินหญ้าอ่อน {P.66}{ุ5-1-59}
เริ่มหัวข้อโดย: neno.jann ที่ 06-01-2016 10:55:51

พี่หมออออออ จีบสิคะ จีบดีดี จีบเลยยยยย (ทั้งๆที่เขาข้ามขั้นกันไปนานแล้ว  :เฮ้อ: ) หมอนนท์เอาไผ่ไปเก็บด่วนน

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.53 อยากกินหญ้าอ่อน {P.66}{ุ5-1-59}
เริ่มหัวข้อโดย: maykiz ที่ 06-01-2016 15:01:45

คิดยังไงก็พูดสิ ทำให้ฝนเข้าใจผิดอยู่ได้ว่าเป้าหมายคือพี่ฟ้า ปัดโถ่

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.53 อยากกินหญ้าอ่อน {P.66}{ุ5-1-59}
เริ่มหัวข้อโดย: pawara123 ที่ 06-01-2016 16:02:06

รอฉากหื่นๆ ของพี่หมอ  :z10: :z10:

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.53 อยากกินหญ้าอ่อน {P.66}{ุ5-1-59}
เริ่มหัวข้อโดย: tuek ที่ 06-01-2016 16:03:41

อีพี่หมอทำตัวดีขึ้นนะเนี่ย
หยอดฝนด้วยอะ

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.53 อยากกินหญ้าอ่อน {P.66}{ุ5-1-59}
เริ่มหัวข้อโดย: Bellze12 ที่ 06-01-2016 20:09:19

พี่หมอไม่ได้ใจเลย
คิดว่าจะยอมรับกับเพื่อนฝน
ว่าคิดอะไรกับฝน
ดันเอาฟ้ามาบังหน้าอีก

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.53 อยากกินหญ้าอ่อน {P.66}{ุ5-1-59}
เริ่มหัวข้อโดย: SiHong ที่ 06-01-2016 20:16:41

ขอบคุณค่ะ  :pig4:

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.53 อยากกินหญ้าอ่อน {P.66}{ุ5-1-59}
เริ่มหัวข้อโดย: fida ที่ 06-01-2016 21:47:48

แหม...พี่หมอคะ ทำตัวเป็นวัยรุ่นแอลชอบเพื่อนไปได้ 

โตแล้ว ใช้วิธีแบบผู้ใหญ่ไปเลยค่ะ  : :impress2:

เห้อ...รู้สึกว่าจะเชียร์ให้น้องฝนดัดหลังพี่หมอท่าจะยากแฮะ

เล่นโอนอ่อนตามเขาไปซะขนาดนั้น แต่ก็ดีค่ะ ชอบ  :z1:

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.53 อยากกินหญ้าอ่อน {P.66}{ุ5-1-59}
เริ่มหัวข้อโดย: namngern ที่ 06-01-2016 21:57:51

นี่หมอแซม ขอซื้อมุขเสี่ยวๆพวกนั้นได้มะ
นี่ขนลุกแทนฝน55555
เบื่อพวกคนบ้า ปากบอกไม่ๆ แต่ตัวนี่อย่างกับหมากฝรั่ง
ทำตัวติดหนึบกับเขาอยู่นั่น

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.53 อยากกินหญ้าอ่อน {P.66}{ุ5-1-59}
เริ่มหัวข้อโดย: oaw_eang ที่ 07-01-2016 00:51:09

ไม่อยากให้ฝนชอบหมอแซม

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.54 ทดสอบ {P.68}{ุุ9-1-59} 100%
เริ่มหัวข้อโดย: memew ที่ 07-01-2016 14:41:54

CHAPTER : 54 :
ทดสอบ
[น้ำฝน...♥]
up 100% :katai4:


หลังจากหนำใจจาก  A Cup of Love พวกเราก็นั่งรถมาต่อกันที่ผาเก็บตะวันเพื่อไปชมพระอาทิตย์ตกกัน ไปถึงก็เหมือนเดิมครับ พวกเราพากันวิ่งร่อนเพื่อถ่ายรูป จนหนำใจถึงได้พากันวิ่งไปซื้อเม็ดมะค่ากับลูกลานเพื่อมาปลูกป่ากัน ที่นี่เขาให้ยืมหนังสติ๊กครับ ยิงแบบโบราณ หรือจะไปเอาอันที่เขาปักเรียงกันไว้เป็นทางบนรั้วกั้นผาก็ได้ พวกผมรีบถ่ายรูปคู่กับหนังสติ๊ก ก่อนยืนเรียงกันเป็นแถว ถ่ายฉากที่เราทุกคนยืนยิงพร้อมกัน
 
สนุกดีครับ เราซื้อกันมาเยอะมาก กะว่ายิงกันให้สะใจไปเลย ผมได้มาห้าถุง หยิบลูกใส่หนังสติ๊ก ดีดมันไปไกล ดูไม่ออกเลยว่าลูกใครจะโด่งไปไกลกว่ากัน
 
ทริปนี้จะสนุกกว่านี้ ถ้าไม่มีคนมาทำให้ผมรู้สึกเหมือนเป็นไข้อย่างพี่หมอ เขาไม่ได้ทำอะไรประเจิดประเจ้อหรอก มาแบบนิ่ม ๆ แต่ก็ทำเอาผมแทบหลอมละลายลงกับพื้น
 
สองคนนั้นก็เอาบ้างเหมือนกันครับ
 
“เฮ้ย ๆ พี่หมอจะยิงเว้ย”
ตันมันทักให้ทุกคนหันไปมองสองคนที่กำลังจะยิงหนังสติ๊กบ้าง มันรีบยกมือถือขึ้นเตรียมถ่าย ผมว่ามันดูน่ารักปนตลกดี พี่หมอกับพี่หมอนนท์ที่แต่งตัวโคตรหล่อถือหนังสติ๊กที่ทำจากไม้รูปร่างแคระแกรนคนละอัน ดีดผึง ลูกลานลอยละล่องไปไกลลิบ
 
แน่นอน เพื่อนผมจะจบพิธีนี้ไม่ได้ ถ้าไม่มีการโดดถ่าย เมื่อยฉิบหาย แต่ก็ต้องตามน้ำ โดดกันจนน่องโป่ง เราก็ได้ภาพโดดกลางอากาศแบล็กกราวน์หลังคือท้องฟ้าและขุนเขาแสนกว้าง
 
มันสวยมากจริง ๆ แล้วพวกเราก็เดินเล่นรีแล็คเพื่อรอพระอาทิตย์ตก ไม่นานแล้วครับ แสงกำลังสวย ใกล้สงกรานต์แบบนี้คนเยอะมาก บางจุดมีเต็นท์วางไว้ หลายคนมากับคู่รัก ยืนเคียงกันมองพระอาทิตย์ที่กำลังเคลื่อนต่ำลงเรื่อย ๆ เพื่อน ๆ ผมเริ่มจับพระอาทิตย์กันแล้ว ผมรีบวิ่งไปจับบ้าง
 
พวกเรารีบถ่ายทั้งพระอาทิตย์และตัวเอง พี่ฟ้าก็มาถ่าย พ่อกับแม่ก็มา ยืนเคียงกันหนุงหนิง ตากับยายด้วย ผมรีบวิ่งเข้าไปถ่ายกับพวกท่าน เรียกได้ว่าต้องรีบครับ เพราะพระอาทิตย์ไม่คอยท่า ผมกับเพื่อน ผมกับพี่ฟ้า ผมกับพ่อแม่ ผมกับตายาย ผมกับไผ่สองคน
 
มันเกือบจะจบแล้ว ถ้าพี่หมอไม่ดึงผมไปยืนแล้วเรียกให้พี่หมอนนท์มาถ่ายให้ รายนั้นก็ไม่เคยขัดใจอะไรเพื่อนเล้ย กดถ่ายจากกล้องมือถือ ผมทำหน้าลำบากใจ เขินก็เขิน พี่หมอไม่ได้ทำอะไรมากหรอก แค่ยืนข้าง ๆ เอาแขนเกยไหล่ผมเหมือนที่เพื่อนผมทำ
 
พี่หมอคงไม่รู้สึกอะไร แต่ตอนนี้เหมือนผมเป็นไข้ระยะใกล้ตายแล้ว
 
พระอาทิตย์ลาลับ เราถ่ายรูปกันก่อนหันไปดูพระอาทิตย์กันดี ๆ มันสวยมากจริง ๆ ครับ ไข่ดาวกลางท้องฟ้ากำลังจะหายลับไปกับขุนเขา รอเวลาให้ตกอีกรอบในวันถัดไป
 









เส้นทางกลับเราต้องเปิดไฟกลับ ไผ่จับผมนั่งตักเหมือนเดิม ผมเหลือบมองพี่หมอบ่อย ๆ จนไผ่มันต้องจับหน้าผมหันไปมองมันตรง ๆ
 
“อะไร”
ผมถามงง ๆ มันจ้องตาผม ล็อกคอผมลงไปกระซิบให้ได้ยินกันสองคน
 
“เลิกมองมันด้วยสายตาแบบนั้นสักที”
 
“แบบไหน”
มันเหลือบมองพี่หมอก่อนมองตาผม ไม่พูดอะไร ทำสีหน้าหงุดหงิด รวบกอดผมแน่น
 
“ปล่อย อึดอัดโว้ย”
 
“ไม่ว่ะ ตัวมึงนิ่มดี”
 
“บ้ารึไง ขนลุก”
 
พี่แฮ็คหัวเราะร่วนไม่ต่างกับพี่ฮัท
 
“นิ่มจริงเปล่า” พี่มันจิ้มแขนผมจึก ๆ “จริงด้วย เอาขึ้นย่างได้แล้ว เนื้อกำลังพอดีกิน”
 
“ผมไม่ใช่แกะ”
 
“อ้าวเหรอ พี่คิดว่าใช่”
พี่ฮัทสมทบ พี่หมอเหลือบมองผมผ่านกระจก ผมรีบละสายตาหลบหนีทันที
 













มื้อเย็นเราทำอาหารกินกันที่บ้าน เสียงเฮมีมาไม่ขาดสาย แน่นอนมันมาพร้อมกับแอลกอฮอลล์แบบขาดไม่ได้ จิ๊บๆ ครับ ประมาณสองลัง(จิ๊บตรงไหน = =) สงสัยเพราะอาหารที่พี่ฟ้าทำอร่อย ผมเป็นเด็กดี กินเหมือนกัน ฮ่า ๆ
 
งานนี้พระเอกของงานดูจะเป็นพี่หมอนนท์กับพี่หมอเพราะความหล่อแบบผู้ดีนั้นทำให้แต่ละคนถูกผู้ใหญ่พูดคุยสอบถาม ตายายรู้แล้วล่ะครับว่าพี่หมอมาที่นี่ด้วยเพราะต้องการจีบพี่ฟ้า

แต่เท่าที่ผมเห็นทริปนี้พี่หมออยู่กับพี่ฟ้าน้อยมาก ทำให้นึกถึงคำพูดของไผ่ขึ้นมาทันที
 
'มันจ้องจะงาบมึง'
 
เอิ่ม… ผมควรจะดีใจดีไหม
 
เราไม่ได้เปิดเพลง แต่เป็นการกินเน้นพูดคุยกันในครอบครัวและกลุ่มเพื่อน ผู้ใหญ่วงหนึ่ง เด็กวงหนึ่ง พี่หมอนนท์กับพี่หมออยู่วงนู้น สักพักสองคนนั้นก็เดินตรงมาที่วงเรา ปฏิกิริยาอัตโนมัติของไผ่คือมันรีบลากผมไปนั่งจนชิดข้างตัวมันทันที (ตอนแรกนั่งกันห่าง ๆ)
 
“แม่งกูจะคิดว่ามึงเป็นผัวเมียกันแล้วนะ”
หินมันแซว
 
“ก็ใช่ไง ใช่ไหมเมียจ๋า”
ไผ่แกล้งทำปากจู๋ใส่ ผมตีปากมันเบา ๆ
 
“ห่า มือเค็มว่ะ”
 
“เอ้อเดะ ไปเยี่ยวมายังไม่ล้างเลย”
 
“ถุย!!”
 
ผมหัวเราะฮ่า ๆ เหลือบมองคนมาใหม่ พี่หมอทิ้งตัวลงนั่งข้าง ๆ ผม ในขณะที่พี่หมอนนท์นั่งข้างไผ่ มันรีบหันไปมองทันที สงสัยจะกลัวโดนล็อกอีก
 
“กิน ๆ พี่”
ตันรีบชงให้พี่หมอนนท์กับพระเจ้ามันทันที สองคนนั้นรับไปดื่ม สักพักของผมก็หมด กำลังจะยื่นแก้วเปล่าที่เหลือแต่น้ำแข็งไปให้ตันเติม แต่ไผ่มันแย่งไว้
 
“มึงกินแค่นี้พอ”
 
“ทำไม” ผมถามงง ๆ
 
“เดี๋ยวเมา”
 
“เอ้า กินไม่ให้เมาแล้วจะกินไปทำไม”
 
“ถ้าเมาแล้วเป็นตัวของตัวเองกูจะไม่ว่าเลยฝน”
มันพูดด้วยน้ำเสียงจริงจัง ผมมองหน้ามันงง ๆ กว่าเดิม ได้ยินเสียงหัวเราะหึ ๆ จากพี่หมอ ผมหันไปมองนิดหนึ่ง ก่อนหันกลับมามองไผ่ เริ่มสำนึกได้แล้วครับว่าไผ่มันกลัวอะไร
 
ก็จริงของมัน เพราะพอผมเมาทีไร ตื่นมาถูกพี่หมอกอดทุกที
 
“มะ มึงก็อย่าห่างกูสิ กูอยากกิน”
 
“กูคนเดียวคงช่วยมึงได้ ถ้ามันไม่เรียกเหี้ยอีกตัวมาช่วยด้วย”
มันเหลือบมองไปทางพี่หมอนนท์ แน่นอนการสนทนาระหว่างเราเพื่อน ๆ ไม่ได้รู้เห็นด้วย เพราะมัวเฮคุยเล่นกันอยู่
 
ผมนั่งอึดอัด อยากกินก็อยากกิน แต่ก็เข้าใจ ผมวางแก้วลง พี่หมอหยิบแก้วผมไปเติมเอง(ข้างพี่หมอเป็นตันที่มักทำหน้าที่เป็นมือชง แต่ตอนนี้มันกำลังก้มหน้ามองอะไรสักอย่างในมือถือที่หินมันโชว์ให้ดูอยู่) พี่หมอยื่นแก้วนั้นมาให้ผม
 
“อยากกินก็กินเถอะ รับรองได้ว่าคืนนี้ไม่มีอะไรเกิดขึ้น”
 
ผมมองอย่างไม่ไว้ใจ
 
“ให้ฝนกินเถอะ” พี่หมอนนท์เสริมมาอีกคน “สัญญาว่าจะไม่มีอะไรเกิดขึ้นจริง ๆ”
 
“สัญญาแล้วนะ”
ไผ่มันขอคำยืนยันจากพี่หมอนนท์ แล้วทำไมต้องไปทำสัญญากับพี่หมอนนท์ด้วยวะ ทำไมไม่ทำกับพี่หมอแทน?
 
“สัญญา”
พอพี่หมอนนท์รับปาก ไผ่มันก็พยักหน้าให้ผมรับเครื่องดื่มได้ ผมยิ้มร่ารีบรับแก้วเหล้าจากพี่หมอมากรอกปากทันที
 





ไม่ดึกมากครับ เพราะพรุ่งนี้ยายอยากให้พวกเราตื่นขึ้นใส่บาตรกันทุกคนแต่เช้า พวกเราต่างพากันแยกย้ายไปอาบน้ำอาบท่าเข้านอน ผมในฐานะแขกที่เป็นเจ้าบ้านอีกทีได้อาบเป็นคนสุดท้าย คล้องผ้าเช็ดตัวบนหัว เดินเช็ดหูออกมา ได้ยินเสียงกีตาร์ดังเบา ๆ มาจากทางหน้าบ้าน ผมเดินตามเสียงนั้นไป
 
ตอนนี้บริเวณหน้าบ้าน ตรงชานพักมีใครคนหนึ่งมานั่งหันหลังเกาตีตาร์อยู่ ผมยิ้ม คิดว่าใครที่ไหนมาทำมิวสิคแถวนี้ซะอีก ผมเดินไปหย่อนตัวลงนั่งข้าง ๆ มันหันมามองผมแวบหนึ่งแล้วก้มเกากีตาร์ต่อ ไม่ใช่กีตาร์ของมันหรอก ของพี่แฮ็คเขาน่ะ ผมนั่งเคียงมันฟังเพลงรักหวาน ๆ กระทั่งเพลงที่มันกำลังร้องอยู่จบลง
 
“ขอเพลงคำถามซึ่งไร้คนตอบได้ไหม”
ผมร้องขอ มันพยักหน้า เริ่มต้นเกาเบา ๆ ผมแหงนหน้ามองดูหมู่ดาวดวงเล็ก ๆ ด้านบน นอกจากหน้าตามันจะดีแล้ว เสียงมันยังดีอีกต่างหาก
 
“ไม่ได้ยินมึงเล่นมานานแล้วนะ” ผมพูดหลังจากเพลงที่ผมขอไปจบลง
 
“เจ็บมือ”
 
“ขี้เกียจแกะเพลงก็ว่ามาเหอะ”
ผมแอบต่อว่า มันหัวเราะ จริง ๆ ไผ่มันมีกีตาร์อยู่ แต่ตอนนี้ฝุ่นคงเกาะแล้วมั้ง
 
“กูชอบฟังมึงเล่นนะ”
 
“วันหน้าจะเล่นให้ฟังบ่อย ๆ”
 
ผมหัวเราะ

“จะรอฟัง”
ผมนั่งเงียบลงอีกรอบ ฟังเสียงเพราะ ๆ ของมันที่กำลังผสานเข้ากับเสียงกีตาร์ ผมยิ้มให้กับดวงดาว แกว่งขาไปมาเล่นลม

“ถ้ามึงเล่นแบบนี้ให้พี่ฟ้าฟัง พี่ฟ้าคงชอบ”
อยู่ ๆ ไผ่มันก็หยุดเล่น ตอนนี้เสียงที่ได้ยินจึงเป็นเสียงของแมลงตัวเล็ก ๆ บนต้นไม้แทน ผมหันไปมอง
 
“หยุดทำไม”

มันไม่ตอบ มองหน้าผมนิ่ง ๆ
 
“ฝน”
 
“หือ?” ผมเลิกคิ้ว ครางรับในลำคอ จะเรียกทำไม อยู่ใกล้กันแค่นี้
 
“เรามาคบกันไหม”

[ต่อ 50% ]


“หา!!”
ผมรีบพลิกหันไปมองหน้ามัน มันมองผมกลับจริงจัง
 
“กูบอกว่า เรามาคบกันไหม”
 
“อย่ามุกน่า”
ผมถีบมันเบา ๆ
 
“กูไม่รู้ว่าจะทำยังไงถึงจะปกป้องมึงจากพี่หมอได้”
 
“อย่าบ้าไผ่ มึงมีฟ้าอยู่แล้วทั้งคน”
 
มันส่ายหัวไปมา
 
“ฝน ตอนนี้ในหัวกูไม่มีพี่ฟ้าอยู่เลยนะ มีแต่ภาพมึง กูห่วงมึง”
 
ผมอ้าปากค้าง
 
“มะ มึงชอบกูเหรอ”
 
“กูบอกไม่ถูกว่ะ กูรู้สึกแค่ว่าอยากปกป้องมึง อยากให้มึงปลอดภัย กูไม่รู้ว่านี่คือความชอบไหม”
 
ผมจ้องหน้ามัน
 
“ไผ่ มึงรู้สึกกับกูอย่างเพื่อน หรือมากกว่าเพื่อน อย่าสับสนคิดให้ดี ๆ”
 
“กูไม่รู้”
 
“งั้นขอถาม” ผมหลุกหลิกสายตาไปมา “มองตากู แล้วบอกกูว่ามึงรู้สึกยังไง” ผมขยับหันหน้าเข้าหามัน มองตามันดี ๆ เราจ้องกันอยู่นานมาก จนเป็นผมเองที่หลุบสายตาหนี
 
เขินครับ บังเอิญมันหล่อ
 
“มะ มึงรู้สึกยังไง”
 
“ไม่รู้สึกอะไรเลย”
 
“งั้นลองกอดกูดู”
ผมเสนอ มันมองอึ้ง ๆ ค่อย ๆ รั้งผมเข้าไปกอดแน่น กอดเหมือนที่เราเคยกอดกันมา นานร่วมนาทีก่อนผมจะเป็นฝ่ายดันตัวออก
 
“รู้สึกยังไง”
 
“อบอุ่น สบายใจเหมือนที่ผ่าน ๆ มา”
 
ผมนิ่งคิด มันเป็นความคิดที่บ้าและเสี่ยงมาก ๆ ผมมองซ้ายมองขวา พอเห็นว่าไม่มีใครรอบ ๆ ผมก็มองตามันอีกรอบ
 
“งั้นลองจูบกูดู”
 
มันตาโต
 
“ถ้ามึงทำได้ แล้วรู้สึกดี กูจะยอมคบกับมึง แต่ถ้าทำไม่ได้ ก็อย่าใช้วิธีนี้ในการช่วยกู เพราะปัญหามันอาจมากกว่าที่แล้ว ๆ มา อีกอย่างคือกูยังอยากให้มึงคบกับพี่กูอยู่ ลองดู แค่ครั้งเดียวเท่านั้น”
 
มันกัดริมฝีปาก
 
“คะ คือ กูไม่เคยจูบผู้ชายมาก่อน”
 
“งั้นมึงอยู่เฉย ๆ เดี๋ยวกูทำเอง”
 
“กูว่าเวลามึงเมานี่หน้ามึงหนาฉิบหาย กูเข้าใจละว่าทำไมมึงถึงกล้าออนท็อปไอ้บ้านั่น”
ผมต่อยแขนมันปั๊ก
 
“จะไม่ลองใช่ไหม”
ผมดีดตัวลุก แต่มันจับข้อมือผมไว้
 
“โทษที กูไม่คิดว่ามึงจะกล้า”
 
ผมพยักหน้า มันมองตาผม ผมก็มองตามัน
 
“หลับตาดิ กูเขิน”
 
มันหลับตาลงตามคำร้องขอของผม ผมค่อย ๆ ยื่นหน้าเข้าไปใกล้ แล้วฝากริมฝีปากผมไว้บนริมฝีปากมัน
 
ทำไมผมถึงกล้าจูบเพื่อนหน้าบ้านยายแบบนี้ สงสัยเพราะผมเมาจริง ๆ ผมไม่ได้ขยับปาก แค่แนบปากไว้เฉย ๆ แล้วคลายปล่อยออก
 
“รู้สึกยังไง”
ผมถามอย่างใคร่รู้ ตื่นเต้นกับคำตอบเหมือนกันครับ
 
“นุ่มดี มิน่าไอ้บ้านั่นถึงได้ชอบจูบมึง”
 
“กูไม่ได้หมายถึงเรื่องนั้น!”
ผมตบไหล่มัน มันยิ้ม ลูบหัวผมเบา ๆ
 
“ขอบใจที่ให้กูทดสอบก่อน จูบมึงแล้วเหมือนโดนวันเวย์เลียปากว่ะ”
 
ผมหัวเราะพรืด ถีบมันไปเบา ๆ ที
 
“ดีแล้ว อย่ารู้สึกอะไรกับกูเลย”
 
“กูรู้ว่าทำไม”
มันลากผมไปนั่งบนตัก แนบหลังผมกับอกมัน
 
อื้อหือ ท่าเหมือนคู่รักกันเลยไผ่
 
“ทำไม”
 
มันเงยหน้าขึ้นมองท้องฟ้า
 
“เพราะมึงเผลอมอบหัวใจให้ใครบางคนไปแล้วไง”
 
ผมหันไปมองมัน ทำหน้าประหนึ่งโลกแหว่งไปครึ่ง
 
“ใคร”
ผมกลืนน้ำลายลงคอทั้งที่พอจะรู้อยู่แล้ว
 
“ถามใจตัวเองสิ กูไม่อยากพูด กูอยากลากหัวใจมึงกลับ แต่ดูเหมือนตอนนี้มันกู่ไม่กลับแล้ว ฉุดร่างกายนั้นฉุดง่าย แต่ฉุดหัวใจ กูไม่รู้ว่ากูจะทำได้ไหมฝน”
 
ผมมองมันอึ้ง ๆ บีบแขนมัน
 
“กูก็ไม่อยากรู้สึกอย่างนี้กับเขานะไผ่ เขาคือคนที่กูไม่อยากรู้สึกที่สุด แต่กูไม่รู้ว่าทำไม…”
ผมหยุดคำไว้แค่นั้น มันกระชับกอดผมแน่น
 
“ทั้งหมดทั้งปวงเป็นเพราะกูเอง ถ้ากูไม่เริ่มก่อน ร่างกายมึงจะไม่เจ็บ ถ้ากูไม่เริ่มก่อน หัวใจมึงจะไม่รู้สึกแบบนี้ ถ้ามันเป็นคนดี เป็นคนอื่น กูจะไม่ว่า แต่ต้องไม่ใช่มัน คนที่กูเกลียด คนที่ทำร้ายมึงปางตายขนาดนั้น กูยกมึงให้มันไม่ได้จริง ๆ”
 
“อื้อ กูรู้”
ผมครางรับในลำคอ
 
ผมรู้ แต่ทำไม ขนาดหัวใจผมเอง ผมยังดึงมันกลับมาเป็นของผมเองไม่ได้ ทุกวันนี้ผมรู้สึกเหมือนหัวใจตัวเองเต้นอยู่ฝ่ามือของพี่หมอเลย
 
“เอาเถอะ ในเมื่อพลาดไปแล้วเรามาช่วยแก้ไขทีละจุดละกัน”
มันดันตัวผมออก ยิ้มให้กำลังใจ ผมยิ้มให้มันที
 
“นอนกันเถอะ พรุ่งนี้ต้องตื่นไปทำบุญอีก เผื่อทำแล้วเจ้ากรรมนายเวรจะหลุดเร็ว”
 
ผมพยักหน้า มันลุกยืน กำลังจะก้มหยิบกีตาร์ แต่ถูกใครบางคนปิดปากไว้ รวบจับสองมือไพล่หลัง ยังไม่ทันได้หันไปมองผู้ร้าย ผมก็ถูกปิดปากปิดตาเหมือนกัน ลากแถก ๆ ออกไปจากจุดนั้น


To be con..
ทิ้งระเบิดลูกที่สองลงพื้น!!

Tag #พี่หมอน้ำฝน #ทาสแค้น

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.54 ทดสอบ {P.68}{ุุ7-1-59} 50%
เริ่มหัวข้อโดย: namngern ที่ 07-01-2016 15:04:28

ไม่ขอเดา  แต่อยากให้คบกันจริงๆ
เผื่อพวกปากแข็งจะรู้ตัว

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.54 ทดสอบ {P.68}{ุุ7-1-59} 50%
เริ่มหัวข้อโดย: maykiz ที่ 07-01-2016 15:09:42

เดี๋ยวๆๆ ตื่นสิคะรออะไร ไม่มีทางค่ะ. ห้ามคบจบนะ ฝนเป็นทาสรักหมอแซมคนเดียวววววว

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.54 ทดสอบ {P.68}{ุุ7-1-59} 50%
เริ่มหัวข้อโดย: fuku ที่ 07-01-2016 15:46:40

อยากเลือก ข.มาก
โปรดเขียนเป็นภาคแยกได้ไหมค่ะ

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.54 ทดสอบ {P.68}{ุุ7-1-59} 50%
เริ่มหัวข้อโดย: nevergoodbye ที่ 07-01-2016 15:51:41

ข้อ ข. ดูน่าสนนะคะ
แล้วอย่างนั้นระหว่างพี่หมอ กับพี่หมอนนท์ ใครเป็นฝ่ายโดนกอด  :hao7:

เดี๋ยวๆ เลอะเทอะละ รักพี่หมอคนเดียวว  o18

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.54 ทดสอบ {P.68}{ุุ7-1-59} 50%
เริ่มหัวข้อโดย: lizzii ที่ 07-01-2016 15:53:39

ไผ่คะ อย่าสร้างเรื่องให้ฝนสิคะ

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.54 ทดสอบ {P.68}{ุุ7-1-59} 50%
เริ่มหัวข้อโดย: minneemint ที่ 07-01-2016 16:19:52

 :hao3:

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.54 ทดสอบ {P.68}{ุุ7-1-59} 50%
เริ่มหัวข้อโดย: mild-dy ที่ 07-01-2016 16:23:54

 :pig4: :pig4:

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.54 ทดสอบ {P.68}{ุุ7-1-59} 50%
เริ่มหัวข้อโดย: Freja ที่ 07-01-2016 16:37:45

ก็ลองคบดูสิ   ท่าจะได้เป็นจำเลยรัก ภาคหมอแซมกับหมอนนท์โหดหรือเปล่า?

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.54 ทดสอบ {P.68}{ุุ7-1-59} 50%
เริ่มหัวข้อโดย: mypink801 ที่ 07-01-2016 16:47:14

เดี๋ยวนะๆๆๆ ไผ่จะชวนฝนเบี้ยนเหรออออ  :laugh:

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.54 ทดสอบ {P.68}{ุุ7-1-59} 50%
เริ่มหัวข้อโดย: TachibanaRain ที่ 07-01-2016 17:01:40

นอกจากอารมณ์ร้อนแล้ว จริงๆไผ่มันก็ไม่ได้เลวร้ายอะไรนะคบกันก็ดี

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.54 ทดสอบ {P.68}{ุุ7-1-59} 50%
เริ่มหัวข้อโดย: ♥♥ดอกช่อบานสะพรั่ง♥♥ ที่ 07-01-2016 17:04:52

ข.ก็น่าสนนะนั้น  :katai3:

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.54 ทดสอบ {P.68}{ุุ7-1-59} 50%
เริ่มหัวข้อโดย: Naeon ที่ 07-01-2016 17:31:31

ไม่นะ หมอนนมาจับไผ่ไปปู้ยี่ปู้ย่ำเลยนะ  :ling1:

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.54 ทดสอบ {P.68}{ุุ7-1-59} 50%
เริ่มหัวข้อโดย: Ginny Jinny ที่ 07-01-2016 17:39:33

ถ้าฝนยอมละก็  :z6: :z6:

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.54 ทดสอบ {P.68}{ุุ7-1-59} 50%
เริ่มหัวข้อโดย: Nus@nT@R@ ที่ 07-01-2016 18:05:23

ไผ่สับสนป่าว ไผ่ต้องไปขอคบหมอนนท์ต่างหาก 5555

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.54 ทดสอบ {P.68}{ุุ7-1-59} 50%
เริ่มหัวข้อโดย: MIkz_hotaru ที่ 07-01-2016 18:06:30

คบเลย หมั่นไส้พี่หมอ
 :m16:

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.54 ทดสอบ {P.68}{ุุ7-1-59} 50%
เริ่มหัวข้อโดย: ่jum ที่ 07-01-2016 18:25:38

 o22  งานจะเข้ายังไม่รู้ตัวอีกนะ ไผ่

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.54 ทดสอบ {P.68}{ุุ7-1-59} 50%
เริ่มหัวข้อโดย: veeveevivien ที่ 07-01-2016 19:03:22

้เค้าเชียร์ให้ไผ่คบกับฝนนนน

ทีนี้แหละ คนบางคนได้เดือดเป็นหมาโดนน้ำร้อนแน่ ๆๆๆๆ

 o13 o13 o13

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.54 ทดสอบ {P.68}{ุุ7-1-59} 50%
เริ่มหัวข้อโดย: osehun ที่ 07-01-2016 19:07:29

อยากอ่านเรื่องพี่หมอนนท์ กับ ไผ่ อ่ะ ไรท์แต่งแยกได้มั้ย

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.54 ทดสอบ {P.68}{ุุ7-1-59} 50%
เริ่มหัวข้อโดย: PetitDragon ที่ 07-01-2016 19:49:43

เดี๋ยวก็ซวยกันทั้งคู่

 :katai5:

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.54 ทดสอบ {P.68}{ุุ7-1-59} 50%
เริ่มหัวข้อโดย: pangdek ที่ 07-01-2016 20:05:06

 :serius2:  แบบว่า ค้าง ..

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.54 ทดสอบ {P.68}{ุุ7-1-59} 50%
เริ่มหัวข้อโดย: mukmaoY ที่ 07-01-2016 20:38:45

มันจะอิรุงตุงนังมากกว่าเดิมนะ

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.54 ทดสอบ {P.68}{ุุ7-1-59} 50%
เริ่มหัวข้อโดย: hpimmc ที่ 07-01-2016 21:02:23

ไผ่นิก็คอยจะสร้างแต่เรื่องเนอะ ปมเก่ายังไม่ทันคลายปมใหม่มาอีกละ

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.54 ทดสอบ {P.68}{ุุ7-1-59} 50%
เริ่มหัวข้อโดย: iammilk ที่ 07-01-2016 21:07:01

เดี๋ยวๆไม่นะะะะะะะะะะะะะะะะะะะะะะะะะะะะ  :a5: o22
แต่ถ้าคบแล้วทำให้พี่หมอสำนึกรักบ้านเกิดได้ซักทีก็ควรทำ เอาให้กระอักเลือดตายยยยยยยยยยยยยยยย อิอิ :ruready :katai3: :katai2-1:

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.54 ทดสอบ {P.68}{ุุ7-1-59} 50%
เริ่มหัวข้อโดย: SiHong ที่ 07-01-2016 21:20:00

ไผ่คิดอะไรอยู่ ชอบฝนจริงๆ หรืออยากกันท่าพี่หมอกันแน่
แต่ถ้าให้เดา ฝนไม่ตอบตกลงหรอก เพราะฝนม่ไน่าจะคิดอะไรเกินเพื่อนกับไผ่

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.54 ทดสอบ {P.68}{ุุ7-1-59} 50%
เริ่มหัวข้อโดย: ่patsaporn ที่ 07-01-2016 21:26:56

เลือกข้อ 2 ค่ะ 5555 แฮปปี้เอนดิ้งแน่ๆ ทีนี้ พักนี้พี่หมอไม่ค่อยร้ายเท่าไร อยู่ในช่วงจีบน้องชิป่ะ

ขอบคุณค่ะ

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.54 ทดสอบ {P.68}{ุุ7-1-59} 50%
เริ่มหัวข้อโดย: Bellze12 ที่ 07-01-2016 22:04:46

ขอ2ให้น้องฝนได้ป่าว

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.54 ทดสอบ {P.68}{ุุ7-1-59} 50%
เริ่มหัวข้อโดย: liza sarin ที่ 07-01-2016 22:05:30

 :katai4: :katai4: :katai4:

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.54 ทดสอบ {P.68}{ุุ7-1-59} 50%
เริ่มหัวข้อโดย: tuek ที่ 07-01-2016 22:11:02

อีพี่หมอเขายังคิดว่าไผ่กับฝนคบกันอยู่นะ
ถึงไผ่จะขอฝนคบกันจริงๆอิพี่หมอก็ไม่สะทกสะท้านอยู่แล้ว

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.54 ทดสอบ {P.68}{ุุ7-1-59} 50%
เริ่มหัวข้อโดย: threetanz ที่ 07-01-2016 22:27:37

น้ำฝนดูไม่รู้ตัวว่าโดนจีบแล้วเต็มๆ ><

พี่หมอรุกให้หนักกว่านี้เร็ว

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.54 ทดสอบ {P.68}{ุุ7-1-59} 50%
เริ่มหัวข้อโดย: ดวงตะวัน ที่ 08-01-2016 00:05:49

เลือกข้อ ข ก็ดีนะ แบบหักมุมไปเลย555

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.54 ทดสอบ {P.68}{ุุ7-1-59} 50%
เริ่มหัวข้อโดย: SOMCHAREE ที่ 08-01-2016 06:15:46

ค้างสิครัชชชชชช

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.54 ทดสอบ {P.68}{ุุ7-1-59} 50%
เริ่มหัวข้อโดย: yingmin ที่ 08-01-2016 07:52:54

ข้อ ข.ฟังดูแปลกๆนะ555

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.54 ทดสอบ {P.68}{ุุ7-1-59} 50%
เริ่มหัวข้อโดย: yingmin ที่ 08-01-2016 07:57:27

 ข้อ ข.ฟังดูแปลกๆนะ555
 :laugh:

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.54 ทดสอบ {P.68}{ุุ7-1-59} 50%
เริ่มหัวข้อโดย: Seilong2 ที่ 08-01-2016 08:31:33

ค้างมากมาย  :hao6:

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.54 ทดสอบ {P.68}{ุุ7-1-59} 50%
เริ่มหัวข้อโดย: บูมเบส ที่ 08-01-2016 13:18:27

คบเลย

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.54 ทดสอบ {P.68}{ุุ7-1-59} 50%
เริ่มหัวข้อโดย: sosi ที่ 08-01-2016 13:34:36

อยากเลือกข้อ ข. นะ ลงโทษอิพี่หมอชะบ้างรังแกน้อง.  แล้วคบกันแบบให้ผู้ใหญ่รับรู้ด้วยนะทั้งพ่อแม่แล้วก็ฟ้า พ่อแม่ไผ่ด้วยอิพี่หมอจะได้รู้สึกเจ็บบ้าง. สงสารน้ำฝน โดนมาเยอะละ

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.54 ทดสอบ {P.68}{ุุ7-1-59} 50%
เริ่มหัวข้อโดย: mystery Y ที่ 08-01-2016 16:06:38

เอาจริงเหรอไผ่!?

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.54 ทดสอบ {P.68}{ุุ7-1-59} 50%
เริ่มหัวข้อโดย: fida ที่ 08-01-2016 19:51:40

เอาล่ะซิ

ความจริงถ้าคบกันก็ดีนะ

เพราะพี่หมอยังทำตัวไม่ได้เรื่องอยู่เลย

แต่ถ้าเกิดคบกัน สิ่งที่ทำต่อกันเมื่อครั้งยังเป็นเพื่อนก็จะทำไม่ได้อีก

แล้วถ้าในที่สุดมันไปไม่รอด ทั้งสองคนจะกลับมาเป็นเพื่อนเหมือนเดิมได้หรือเปล่า

และถ้าไม่ ฝนจะเหลือใครเป็นเพื่อนที่ไว้ใจกันได้อีก  :เฮ้อ:

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.54 ทดสอบ {P.68}{ุุ7-1-59} 50%
เริ่มหัวข้อโดย: automaton ที่ 09-01-2016 15:49:12

เรื่องอะไรจะยอม ไผ่นะเหมาะเป็นแม่ฝนมากกว่า ห่วงอย่างกับหมาหวงก้าง
แล้วอีกอย่างไผ่นะมีคนจองไว้แล้ว น้ำฝนก็มีคนตีตราจองไปเรียบร้อยแล้ว
นายเอกฉันผัวเดียวเมียเดียวเท่านั้น 

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.54 ทดสอบ {P.68}{ุุ9-1-59} 100%
เริ่มหัวข้อโดย: SiHong ที่ 09-01-2016 21:33:05

หมอนนท์กับหมอแซมแน่ๆ เล่นงี้เลยหรอ ร้ายๆ

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.54 ทดสอบ {P.68}{ุุ9-1-59} 100%
เริ่มหัวข้อโดย: Naeon ที่ 09-01-2016 21:44:19

ใครมาลากนะ

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.54 ทดสอบ {P.68}{ุุ9-1-59} 100%
เริ่มหัวข้อโดย: Ra_rena~* ที่ 09-01-2016 22:31:16

ค้างงงงงงงงง  :serius2:

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.54 ทดสอบ {P.68}{ุุ9-1-59} 100%
เริ่มหัวข้อโดย: neno.jann ที่ 09-01-2016 22:32:09

 :a5: :a5: :a5: :a5: :a5: ว้ากกกก คนเขียนฆ่ากันมากๆ อีพี่หมอใช่มั้ย อย่าเข้าใจน้องผิดนะๆ จะได้ดีกันสักที  :serius2:

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.54 ทดสอบ {P.68}{ุุ9-1-59} 100%
เริ่มหัวข้อโดย: PetitDragon ที่ 09-01-2016 22:33:45

นั่นไง

 :katai5:

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.54 ทดสอบ {P.68}{ุุ9-1-59} 100%
เริ่มหัวข้อโดย: mypink801 ที่ 09-01-2016 22:36:18

โถถถถถหนูฝนน จ้องตาไผ่นานไม่ได้เพราะไผ่หล่อ ขำ 5555  :laugh:
ไผ่บอกจูบฝนเหมือนโดนวันเย์เลียปาก พูดแล้วคิดถึงวันเวย์เลยย
พี่หมอใช่มั้ยเห็นฉากจุ๊บ! มาลากน้องออกไปใช่ม้ายยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย
กลัวพี่หมอทำน้องรุนแรง ไม่น้าาาาาาาาาาา  :serius2:

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.54 ทดสอบ {P.68}{ุุ9-1-59} 100%
เริ่มหัวข้อโดย: kamaji ที่ 10-01-2016 00:06:00

โดนจัดหนักแน่น้ำฝน

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.54 ทดสอบ {P.68}{ุุ9-1-59} 100%
เริ่มหัวข้อโดย: veeveevivien ที่ 10-01-2016 01:41:10

งานนี้

ฝน กะ ไผ่ มีเจ็บคู่

 :a5: :a5: :a5:

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.54 ทดสอบ {P.68}{ุุ9-1-59} 100%
เริ่มหัวข้อโดย: twinmonkey0311 ที่ 10-01-2016 02:00:14

คิดว่าพี่หมอทั้งสองคนเป็นคนลากไผ่กับฝนไปแน่ๆ รอตอนต่อไปนะคะ :pig4:

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.54 ทดสอบ {P.68}{ุุ9-1-59} 100%
เริ่มหัวข้อโดย: tuek ที่ 10-01-2016 06:45:07

ฝนไม่รอดอีกตามเคยปีศาจหมอโมโหแล้วแน่ๆ

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.54 ทดสอบ {P.68}{ุุ9-1-59} 100%
เริ่มหัวข้อโดย: automaton ที่ 10-01-2016 09:54:59

มีโจรมาลากไปทั้งคู่
งานนี้มีเฮ อะจ๊ากกกก  :haun4:

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.54 ทดสอบ {P.68}{ุุ9-1-59} 100%
เริ่มหัวข้อโดย: ่jum ที่ 10-01-2016 10:05:54

พี่หมอแน่ๆ คืนนี้สงสัยไม่รอดอีกตามเคย  :hao6:

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.54 ทดสอบ {P.68}{ุุ9-1-59} 100%
เริ่มหัวข้อโดย: mystery Y ที่ 10-01-2016 10:20:44

รอตอนต่อไป~

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.54 ทดสอบ {P.68}{ุุ9-1-59} 100%
เริ่มหัวข้อโดย: Rafael ที่ 10-01-2016 11:28:57

 :hao7:

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.54 ทดสอบ {P.68}{ุุ9-1-59} 100%
เริ่มหัวข้อโดย: threetanz ที่ 10-01-2016 12:19:19

เอาแล้ววววว

สองคุณหมอจอมเจ้าเล่ห์

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.54 ทดสอบ {P.68}{ุุ9-1-59} 100%
เริ่มหัวข้อโดย: dorazombie ที่ 10-01-2016 14:16:51

ตามมาจากเด็กดี ชอบเรื่องนี้สนุกค่ะ ...เอาเข้าจริง ณ ตอนนี้ถ้าฝนรู้จักใช้มารยากับพี่หมอนะ พี่หมอไปไหนไม่รอดแน่  :laugh: :laugh:

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.54 ทดสอบ {P.68}{ุุ9-1-59} 100%
เริ่มหัวข้อโดย: Baitaew ที่ 10-01-2016 17:57:27

 :a5:

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.54 ทดสอบ {P.68}{ุุ9-1-59} 100%
เริ่มหัวข้อโดย: painture ที่ 10-01-2016 22:10:06

50% ที่มาต่อ ก็สั้นเลยเกินค่ะ งอแง
ใครๆๆๆๆ


เบื่อไผ่ อิซื้อบื้อ ลากแล้วเหวี่ยงไปให้หมอนนซะ!
ฝนนี่ซวยแบบซวย อยู่เฉยๆก็ซวย สงสารจนขี้เกียจจะสงสารละ
นี่มีความคิดว่าถ้าเรื่อง เนิบๆ ไปเรื่อยๆแบบนี้ จะเว้นไว้ค่อยมาอ่านทีเดียวละ  มาทีก็หงุดหงิด เดี๋ยวไผ่ เดี๋ยวฟ้า เดี๋ยวฝน เดี๋ยวแซม
 :a6:
(ติดตามตอนต่อไปนะคะอิอิ บ่นไปงั้นแน่ะ อิน!)

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.54 ทดสอบ {P.68}{ุุ9-1-59} 100%
เริ่มหัวข้อโดย: however_pat ที่ 10-01-2016 23:21:37

เรารู้สึกว่าเนื้อเรื่องมันยืดมาก ยืดเกินไป เหมือนเอาเรื่องสั้น มายืดเป็นซีรี่ย์ฉายทั้งปี เราเคยเห็นคนเขียนอธิบายว่ามันเป็นการพูดถึงรายละเอียดความรู้สึกตัวละคร แต่เราไม่รู้สึกอย่างนั้นเลย เรารู้สึกว่าเราอ่านข้ามไปซัก 10 ตอน มันก็ยังอยู่จุดเดิม เราเคยอ่านนิยายที่มันยาวยาวนะ แต่มันไม่เคยทำให้เรารู้สึกแบบนี้ แบบที่ว่าเหมือนวนอยู่ที่เดิม

เนื้อเรื่องก็จะแบบว่าส่งแมสเสจโทรศัพท์ไปมา ลงท้ายด้วยประโยคว่าสาระเลว แล้วนายเอกก็จะคิดว่าทำไมต้องมาเจอคนพรรค์นี้ด้วย แล้วก็จะวนไปที่พระเอกรู้สึกหวง ส่งแมสเสจตามมามีอะไรกัน เอาจริงๆนะ เราแอบรู้สึกว่ามันเหมือนแค่เปลี่ยนที่มีเซ็กส์กันแค่นั้นเอง ไม่ได้รู้สึกถึงความรู้สึกตัวละครหรือพัฒนาของเนื้อเรื่องเลย สักพักก็จะเริ่มต้นด้วยพยาบาลถามหมอว่าวันนี้อารมณ์ดีจัง อีกซักตอน 2 ตอนก็ถามว่าช่วงนี้อารมณ์ไม่ค่อยดีจัง วนไปวนมาอยู่อย่างนี้บ่อยมาก จนเดาได้หมดแล้ว เราไม่บอกว่าคนเขียนต้องทำตามที่คนอ่านบอก แต่เราก็อยากจะเป็นแค่คนอ่านคนนึงที่ส่งฟิตแบคกลับไปให้คนเขียนได้พัฒนาตัวเอง เพราะงานเขียนจะพัฒนาได้ก็จากคำวิจารณ์ ที่มีเหตุผลและไม่หยาบคาย

แล้วเรื่องที่คนเขียนบอกว่าไม่ถนัดเขียนให้แก้แค้น นางเอกไม่ได้มีนิสัยแบบนั้น เรากลับรู้สึกว่ามันไปเหมือนนิยายที่คุณเขียนเคยเขียนเอาไว้ ตอนนั้นคนเขียนก็เคยให้เหตุผลแบบนี้ สุดท้ายในความรู้สึกเรามันกลายเป็นตัวละครเดียวกัน ยอมถูกทำร้าย ในที่นี้คือถูก "ข่มขืน" นะ แต่บอกว่า เขียนให้นางเอกแก้แค้นไม่เป็น (แต่เขียนให้พระเอกข่มขืนได้ หลายรอบมากๆ ย้ำว่าข่มขืนจนเลือดตกยางออก) เราเลยงง กับประโยคที่ว่าคนเขียนถนัดเขียนเรื่องราวแบบใสใสอยู่มากเหมือนกัน เพราะในความรู้สึกเราการข่มขืนไม่ได้เข้าใกล้กับคำว่าใสใสเลย

เราคิดว่าการเริ่มต้นด้วยการข่มขืนแบบโหดเหี้ยมแบบนั้น มันไม่ควรจะนำมาซึ่งความรู้สึกเป็นนิยายแจ่มใสแบบนี้ ในนิยายเรื่องที่แล้ว ก็มีประเด็นนี้ของนางเอกที่คนค่อนข้างตั้งข้อสงสัยในพฤติกรรมมาทีนึง และครั้งนี้เราแยกตัวละครของนางเอกเรื่องที่แล้วกับเรื่องนี้แทบไม่ออกเลย เหมือนกันเหมือนซีรอกซ์มา

บางทีคนอ่านไม่ได้ต้องการให้นางเอกแก้แค้นอะไรขนาดนั้น แต่อยากให้แสดงให้สังคมเห็นว่าเรื่องแบบนี้ เรื่องร้ายแรงอย่างการข่มขืนมันควรมีผลกรรม ที่ชัดเจนอย่างน้อยก็ไม่ใช่ในอารมณ์นิยายแจ่มใสแบบนี้ แบบที่สุดท้ายนางเอกยอมให้อภัยทุกอย่างเพราะรัก พระเอกก็ไม่ทำอะไรเลยไม่ได้รับผลกรรมอะไรเลย (แค่มีเซ็กซ์กันไปวันวันเปลี่ยนแค่สถานที่แค่นั้นเอง) คำว่ารักมันไม่ใช่คำตอบของทุกอย่างหรอกนะ คนที่ยอมทุกอย่างเพราะความรักโดยไม่ได้ดูเหตุผลและบริบทรอบข้างว่ามันเกิดอะไรขึ้นมาบ้าง ก็จะทำให้เป็นคนที่ถูกหลอกแบบนี้ตลอดไป ถูกทำให้เจ็บปวด แล้วก็หลอกตัวเองว่าเป็นเพราะความรัก บางทีการเป็นผู้สงสารอยากนักเขียน การใส่ศิลธรรมลงไปในเนื้อหาก็คงไม่เสียหายอะไรนัก เพราะการข่มขืนที่มีอยู่จริงในทุกวันนี้มันก็มาจากบทเขียนบทละครที่ให้พระเอกข่มขืนแล้วสุดท้ายก็แถมได้รับผลกรรมอะไรเลย มันถึงเกิดขึ้นทุกเมื่อเชื่อวัน กลายเป็นเรื่องปกติในสังคมไปแล้ว

อย่างน้อยให้พระเอกได้รับผลกรรมอะไรบ้างเถอะ นางเอกอาจจะโลกสวยแต่ผลกรรมมันไม่โลกสวยด้วยหรอกนะ :)

ปล. พระเอกเรื่องนี้จะไม่นอกใจนายเอกทีหลังเหมือนkissloveใช่มั้ยยยยยยย TT

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.55 ยอมรับ {P.70}{ุุ12-1-59}
เริ่มหัวข้อโดย: memew ที่ 12-01-2016 17:28:35

CHAPTER
: 55 :
ยอมรับ
[พี่หมอ...♥]

ผมมองคนสองคนที่กำลังนั่งพรอดรักกันอยู่ โดยมีเพื่อนสนิทยืนตบยุงเปาะแปะอยู่ข้าง ๆ
 
“แกจะมาแอบมองเขาพรอดรักกันทำไม นอนกันเถอะ พรุ่งนี้ต้องตื่นแต่เช้า”
 
ผมยังยืนนิ่งไม่สนใจคำชวนของเพื่อน มองภาพทุกอย่างอย่างใจเย็น แต่จริง ๆ ภายในไม่ได้เย็นอย่างที่เห็นหรอก มันกำลังเดือดปุด ๆ จนแทบจะระเบิดแล้ว
 
“ไปกัน”
มันแตะหลังผมเบา ๆ แต่ผมไม่เขยื้อน จ้องเขม็งไปยังสองคนนั้น
 
“นนท์ ช่วยอะไรหน่อยได้ไหม”
 
“อะไร”
 
“ขอเวลาชั่วโมงหนึ่ง”
 
“เพื่อ?”
 
“ให้ฉันได้อยู่กับฝน… เพียงลำพัง”
 
“แซม ฉันว่ามันมากไปแล้วนะ เราสัญญากับพวกนั้นแล้ว”
 
ผมหันไปมอง ทำสายตาเว้าวอนใส่ มันไม่ใช่สายตาอยากเอาชนะ แต่เป็นสายตาขอร้องจริง ๆ
 
“ฉันรู้ว่าสิ่งที่ทำมันเลวนะ แต่ฉันกำลังจะขาดเด็กนั่นไม่ได้”
 
มันมองผมอึ้ง ๆ ก่อนถอนหายใจแรง
 
“มาถึงขั้นนี้แล้วนี่”
 
เราสองคนรอจังหวะ พอพวกนั้นลุกขึ้นหันหลังให้ นนท์มันชาร์จไผ่ก่อนทันทีกันการโวยวาย ฝนกำลังจะหันมามอง ผมเข้าชาร์จบ้าง ปิดปากล็อกตัวมันไว้ จับมันพาดบ่า เดินตรงดิ่งกลับห้องพัก
 
ผมกดล็อกประตู วางคนที่กำลังโวยวายลงพื้น
 
“ทำบ้าอะไรของพี่! ไหนสัญญาว่าจะไม่ทำอะไรไง!”
มันรัวลิ้นต่อว่าหน้าแดงก่ำ แต่คงไม่ใช่เพราะความอายแบบที่เคยเจอหรอก
 
“ตอนแรกว่าจะไม่ทำ แต่พอเห็นพวกนายสองคนสวีทกันแล้วมันกระตุ้นต่อมอยากทำขึ้นมากะทันหัน”
 
“ไอ้คนสับปรับ”
มันด่าจะเดินออกจากห้อง แต่ผมจับแขนมันไว้ รั้งมาจูบทันทีไม่มีลีลา บดเบียดนวดคลึงด้วยริมฝีปากจนตัวมันสั่นนิด ๆ ผมถึงได้คลายออก
 
“อย่า.. ที่นี่..ไม่ได้..”
มันห้ามหอบ ๆ
 
“ทำไม ทีทำกับไผ่ยังทำกันหน้าบ้านเลย”
 
“ผมไม่ได้ทำอะไรกับไผ่ทั้งนั้น”
 
“แล้วที่ฉันเห็นคืออะไร”
 
มันอึ้งไป
 
“พะ พี่เห็นอะไร”
 
“ต้องให้บรรยายทีละฉากไหม”
 
มันกลืนน้ำลาย
 
“ไม่มีอะไรทั้งนั้น พวกเราแค่ทดลองอะไรกันเล่น ๆ ปล่อย!”
 
“ทดลองเล่น ๆ?” ผมยกยิ้ม “ด้วยการจูบเนี่ยนะ”
 
“ใช่”
 
“ตอบสมกับเป็นเด็กร่านจริง ๆ”
ผมหัวเราะ
 
“ไม่ใช่ในความหมายนั้น”
 
“จะแหลยังไงความหมายมันก็เหมือนเดิม ฉันเคยบอกแล้วไง ว่าถ้าอยากจริง ๆ ให้ใช้บริการฉัน พร้อมตอบสนองได้ทุกเมื่อ แต่ก็ลืมไปว่านายชอบที่ที่มันตื่นเต้น เสียดายห้องนี้มิดชิดไปหน่อย”
 
“ไม่นะพี่หมอ!”

มันรีบร้องค้าน ดันตัวผมไว้ ผมดึงมันเข้ามาชิด ก้มซุกซอกคอ เลื่อนมือผ่านชายเสื้อเข้าไปเกลี่ยไล้หัวนมเม็ดเล็ก สะกิดมันเบา ๆ มันครางหวิวตอบรับ
 
“อย่า พี่หมอ ที่นี่ไม่ได้”
 
“ฉันรู้ว่านายอยากได้ที่ที่มันตื่นเต้นกว่านี้ แต่ทำไปก่อนละกัน”
 
“ไม่ใช่!!”
มันค้านอีก ผมไม่ฟัง ลากมันไปโยนไว้บนเตียง รวบจับสองมือมันตรึงไว้เหนือหัว
 
“พี่หมอ!!”
ผมใช้อีกมือเลิกชายเสื้อมันยกสูงจนโชว์หัวนม บีบบี้สิ่งนั้นด้วยหลังนิ้วชี้และนิ้วกลาง กึ่งรุกรานกึ่งอ่อนโยนเพราะไม่อยากให้มันขัดขืนมาก มันแอ่นอกครางใส่ผมเบา ๆ
 
ผมละมือไปเกลี่ยริมฝีปากมัน ริมฝีปากที่มันจูบไผ่ ผมก้มจูบเบา ๆ อย่างถือสิทธิ์ ละออกมามองคนที่หอบนิด ๆ มันใส่กางเกงบอลธรรมดา ขากว้างนิด พอมันดิ้นถึงได้เห็นต้นขาขาว ๆ ผมวางมือไว้บนนั้น เกลี่ยนวดเบามือ มันครางมากขึ้น จิกเท้ากับพื้น ผมค่อย ๆ ล้วงมือผ่านเข้าไปภายใน บีบแก้มก้นมันเบา ๆ หัวใจผมไหวแรง ยิ่งเรือนร่างมันเคลื่อนไหวด้วยความวาบหวิวเท่าไหร่ หัวใจผมยิ่งถูกกระชากมากขึ้นเท่านั้น ผมค่อย ๆ ดึงกางเกงมันลงช้า ๆ จนกางเกงตัวน้อยหลุดออกจากขา
 
“อย่าพี่หมอ”
ผมรู้ว่ามันเมา และเวลาเมา ฝนจะขัดขืนน้อยลง ครั้งนี้ก็เหมือนกัน เพียงการนวดคลึงแก้มก้นจากผมเบา ๆ มันก็เริ่มขยับเรือนร่างเข้าหามือผมแล้ว
 
“เด็กร่าน”
ผมว่า มันมองผมตาเชื่อม มือผมยังตรึงสองข้อมือมันไว้เหนือหัว อีกมือค่อย ๆ ปลดกางเกงมันออกจากตัววางไว้ที่พื้น มันหนีบเข่าเข้าหากันเพื่อบดบังบางส่วนที่เริ่มตื่นตัว ผมหัวเราะหึ ๆ นวดคลึงน้องมันจนตื่นตัวเต็มที่ แทรกนิ้วเข้าไปด้านหลัง
 
ผนังนุ่มรัดนิ้วผมแน่น ก่อนคลายออกแล้วรัดใหม่ ผมไม่แน่ใจว่าถูกรัดเพราะอีกคนต้องการต่อต้านหรือว่าเป็นปฏิกิริยาตอบรับกันแน่ ผมยกยิ้มเมื่อคนข้างใต้เครือครางออกมาเบา ๆ อย่างวาบหวิว ขยับแยกขาออกกว้าง ท่าทางทรมานกึ่งต้องการกึ่งต่อต้านนั้นทำให้รู้ว่าฝนน่าจะพร้อมระดับหนึ่งแล้ว ผมค่อย ๆ ถอนนิ้วออก ยกขาหนึ่งมันพาดบ่า ยกสะโพกมันขึ้นนิด ๆ ดึงน้องออกมาจากกางเกงแล้วค่อย ๆ กดแทรกเชื่อมร่างของเราทันที
 
“พี่หมอ…”
มันครางพร่า ฝืดนิดหนึ่งครับ ผมพยายามทำอย่างเบามือเพราะไม่อยากให้มันเจ็บ ค่อย ๆ ทำอยู่อย่างนั้น จนของผมหายเข้าไปในตัวมันจนหมด มาถึงตรงนี้ไม่จำเป็นต้องตรึงมือมันแล้ว ผมปล่อยออกมาจับยกสองขามันพาดบ่า
 
ผมผิดสัญญาที่จะไม่แตะต้องมันวันนี้ แต่เพราะมันนั่นแหละ ทำให้ผมต้องเป็นแบบนี้ ผมขยับเขยื้อนร่างกายเบา ๆ จนมันเริ่มแหงนหน้า ครางด้วยน้ำเสียงหวานหยด มาถึงตรงนี้มันคงไม่คิดจะห้ามให้ผมหยุดแล้วล่ะ
 
ผมบดขยี้ร่างกายมันเบา ๆ เมื่อร่างกายมันปรับสภาพได้ มีเวลาไม่มาก เพราะไม่รู้ว่าหมอนนท์จะทานไผ่ไว้นานแค่ไหน ผมรีบเร่งตีตราประทับให้มันจดจำรสสัมผัสจากผม ผมก้มจูบมัน ทำให้อ่อนโยนที่สุด ลูบไล้ผิวเนื้อมัน กอดมันไว้ในอ้อมแขน
 
“ฝน...”
ผมครางเรียก มันมองผมตาเชื่อม รัดของผมแรงขึ้นจนผมแทบพุ่ง ผมตวัดอุ้มมันขึ้นไปออนท๊อป ฝนมองผมด้วยดวงตาเชื่อมหวาน ดวงตาที่เหมือนกับดวงตาในคืนนั้น
 
“จัดการฉันสิน้ำฝน ช่วงเวลานี้เท่านั้น ที่ฉันจะให้นายเหนือกว่า”
ผมกระตุ้น และมันก็ทำตาม เป็นผู้คุมเกมด้วยตัวเอง มันไหวสะโพกไปมา เสื้อตัวนั้นเกะกะเสียจริง ผมรีบถลกถอดออก เกลี่ยยอดอกสีชมพูเม็ดเล็กอย่างโหยหา เวลาฝนร้อน ฝนจะไม่ใช่น้ำฝน แต่ฝนจะเป็นเหมือนน้ำมันที่ราดลงมาบนตัวผม มันพร้อมที่จะเผาไหม้ผมให้กลายเป็นจุณทุกเวลา
 
ผมกอดมันไว้ได้แค่ชั่วโมงเดียวเท่านั้น แต่ก็มากพอแล้วสำหรับหัวใจที่ร้อนรุ่มอิจฉาริษยาในใจผม มันหอบแฮก นอนอยู่ภายใต้เรือนร่างผม
 
“สารเลว”
พอแรงมันกลับคืน มันก็เหวี่ยงหมัดใส่ผม แต่ผมรับมันไว้ได้ มันจะง้างอีกหมัดต่อย 
 
“ต่อยหนึ่งครั้ง ต่ออีกหนึ่งยก”
ผมขู่ มันชะงัก ผมยิ้ม ก้มคลอเคลียซอกคอมันเบา ๆ
 
“ปล่อย”
มันเปลี่ยนจากต่อยมาผลักผมออกแทน
 
“อีกนิดน่า”
อันนี้ผมพูดจากใจจริง ไม่อยากหยุดกอดมันเลยจริง ๆ
 
“พี่หมอ” มันพยายามดันอกผมออกมามองหน้าจริงจัง “อย่าทำแบบนี้อีกได้ไหม ผมขอร้อง”
 
“ไม่ได้”
ผมจ้องตากลับตอบกลับชัดถ้อยชัดคำ มันมองผมเหวี่ยง ๆ ผมหัวเราะหึ ๆ ชอบกิริยานี้ของมันดี ผมก้มซุกซอกคออีกรอบ บดจูบอีกนิดหน่อย และหยุดไว้ก่อนจะห้ามตัวเองไม่ได้อีก พามันลุกไปทำความสะอาดแต่งตัวเดินออกจากห้อง
 
 
“พี่หมอนนท์พาไผ่ไปไว้ไหน”
 
“ไม่รู้สิ”
 
มันหันมาเผชิญหน้ากับผมตรง ๆ
 
“พี่หมอ ผมขอถามพี่หน่อย”
 
“ว่า…”
 
“พี่ทำแบบนี้กับผมทำไม เอ่อ.. เรื่องที่เราเพิ่งทำกันเมื่อกี้ เพราะแก้แค้นไผ่ เพราะต้องการแกล้งผม หรือเหตุผลอื่น”
มันมองตาผมนิ่ง
 
“ไม่รู้สิ แค่อยากทำ”
นั่นคือคำตอบหนึ่งเดียวจากผม มันเม้มปากแน่น
 
“งั้นอีกคำถาม”
 
“ว่า…”
 
“พี่ยังชอบพี่ฟ้าอยู่ไหม”
มันจ้องลึกเข้ามาในดวงตาผม ผมยกยิ้ม
 
“ชอบสิ”

มันอึ้งไป ยืนนิ่ง กลืนน้ำลาย
 
“งั้นก็เลิกยุ่งกับผม”
 
“ทำไม ถ้าฉันทำแบบนั้นจะให้ฉันจีบฟ้าได้โดยไม่ขัดขวางรึไง”
 
“ไม่มีทาง ผมไม่รู้ว่าพี่วางแผนอะไรไว้ แต่นั่นเป็นสิ่งเดียวที่ผมจะไม่ยอมให้มันเกิดขึ้นแน่ ๆ”
 
ผมยกยิ้ม
 
“งั้นฉันมีข้อเสนอ”
 
“อะไร”
 
“เลิกกับไผ่” มันมองผมนิ่งค้าง “ถ้านายเลิกกับไผ่ ฉันจะเลิกจีบฟ้า” มันยืนนิ่ง หลุกหลิกสายตาไปมา
 
“ก็ได้”
แล้วมันก็รับปากง่าย ๆ
 
“อย่าลูกไม้นะ คำว่าเลิกไม่ใช่แค่ลมปาก ต้องเลิกให้มันแตะเนื้อต้องตัว สัมผัสเกินกว่าคนเป็นเพื่อน” มันตวัดสายตามอง อ้าปากจะพูดอะไรสักอย่าง แต่เงียบไป
 
“งั้นพี่ก็ต้องเลิกจีบพี่ฟ้าถาวร”
 
ผมกระตุกยิ้ม
 
“ได้สิ”
 
“ถ้าตกลงกันได้ผมก็ขอตัว” มันหันหลัง ผมฉุดข้อมือมันไว้ทันที ยิ้มเย็น ส่ายหน้าไปมา “แค่ลมปากเชื่อได้แค่ไหน ฉันอยากได้รับการยืนยันจากไผ่ว่าเลิกกันแล้วจริง ๆ หรือไม่ก็ต้องเห็นกับตา”
 
“พี่หมอ มันจะบังคับกันเกินไปแล้วนะ”
 
“งั้นฉันจะกลับไปจีบฟ้าต่อ”
 
“พี่หมอ” มันรีบรั้งข้อมือผมไว้ทันที นิ่งคิด “ได้ แต่ผมขอเวลาหน่อย อย่างน้อยจะได้พูดคุยปรึกษากับมันได้”
 
“อย่าเล่นแง่”
ผมขู่ มันถอนหายใจแรง

ผมพามันเดินหาสองคนที่ไม่รู้ไปอยู่ที่ไหน ผมเลือกหยิบมือถือมากดโทรหาเพื่อน มันอยู่ไม่ห่างเท่าไหร่ ผมกับฝนเดินเข้าไปใกล้ นนท์มันยืนกอดอกพิงต้นไม้รอ ส่วนไผ่นั่งกอดเข่าฟังเพลงจากไอพอดของมันอยู่บนพื้นหญ้า
 
“แกทำให้ฉันรู้สึกผิดเลยว่ะแซม”
มันเดินเข้ามาพูดใกล้ ๆ ฝนเดินเลยเข้าไปหาคู่ขามัน แตะไหล่ไผ่เบา ๆ รายนั้นหันมามอง ไม่สนใจว่าผมหรือใครอยู่ด้านหลัง รวบฝนเข้าไปกอดแน่น ซบหน้ากับอกฝน หมอนนท์มองภาพนั้นอย่างกระอักกระอ่วน ผมรู้ว่ามันคงรู้สึกไม่ดีเท่าไหร่ที่ทำแบบนี้ แต่เมื่อลงเรือมากับโจรแล้ว ถ้าไม่เป็นเหยื่อก็ต้องกลายร่างเป็นผู้ร้ายซะเองแบบนี้แหละ
 
“ผมขอเวลาอยู่กับไผ่หน่อย”
ฝนร้องขอ ใจผมไม่อยากให้เลย แต่ก็รู้ว่าต้องให้เวลามันได้พูดคุยกันบ้าง ผมรู้ว่าผมชั่ว ผมรู้ว่าผมเป็นคนเห็นแก่ตัว
 
แต่ผมอยากได้ฝนมาเป็นของตัวเองจริง ๆ
 







 
“ฉันเลวมากไหมนนท์”
 
“ยังกล้าถามเนอะ สมแล้วที่เด็กนั่นเรียกแกว่าปีศาจ บางครั้งฉันก็คิดว่าแกเลือดเย็นจริง ๆ”
 
ผมนั่งกอดเข่าคุยกับเพื่อนอยู่หน้าห้องพัก รู้ว่าดึกแล้วครับ แต่บางทีหน้าที่การงานก็ทำให้เรานอนกันแค่สองชั่วโมงต่อวันหรืออาจไม่ได้นอน ทำให้เรื่องแค่นี้ไม่ใช่ปัญหาใหญ่
 
“แกอาจพูดถูก”
 
“เรื่อง?”
 
“ฉันอาจชอบฝน”
 
“เปล่าแกไม่ได้ชอบฝน” มันส่ายหัวไปมา ผมหันไปมอง ขมวดคิ้วงุนงง “แกไม่ได้ชอบ แต่แกรักเด็กนั่นเลยล่ะ”
 
ผมมองเพื่อนนิ่งค้าง
 
“เหรอ” ผมถามมันเหมือนเป็นการถามตัวเองอีกรอบ “ได้ไง ทั้งที่ฉันเกลียดคนประเภทนี้จะตาย”
 
“ถามหัวใจแกสิ แกรักเขาที่เขาเป็นเพศเดียวกับแก หรือแกรักเขาที่เขาเป็นเขา” มันให้ช้อยท์ “ฉันให้เวลาแกได้คิดนะแซม นอนเถอะ พรุ่งนี้ต้องตื่นไปใส่บาตร”
 
“อือ”
ผมรับปาก เดินเข้าห้อง ก้าวขึ้นเตียง เตียงที่ผมเพิ่งใช้กอดเด็กนั่นไปเมื่อกี้
 
“กลิ่นหอมจัง กลิ่นฝนล่ะสิ” มันถามขณะทิ้งตัวลงนอน ผมครางรับในลำคอ “รู้สึกยังไงที่ได้กอดเด็กนั่น”
 
“ดี”
 
“ดีขนาดไหน”
 
“ดีมาก ๆ”
ผมตอบเพื่อนตามตรง
 
“ทั้งที่ฝนเขาเป็นผู้ชายและเคยผ่านมือคนอื่นมาก่อน”

ผมนิ่งไปกับคำถามนั้น ผมรู้ว่ามันกำลังพยายามจี้ผมให้ผมหาคำตอบของคำถามมัน แต่ผมก็ยังไม่แน่ใจขนาดจะยอมรับได้ขนาดนั้น ความรักเป็นสิ่งยิ่งใหญ่เกินไป และถ้าจะให้ยอมรับ ผมต้องแน่ใจว่าผมพร้อมกับมันจริง ๆ หรือเปล่า ถ้ายังไม่พร้อม สำหรับผมมันก็แค่ความชอบ หรือเป็นเพียงความหลงใหลต้องการเพียงชั่วครั้งชั่วคราวเท่านั้น


To be Con....
เดินตัวเอียง ๆ มาอัพ (จะเอียงทำเพื่อ?) = =
ขอบคุณทุกเม้นท์ ทุกจิ้มโหวต เดี๋ยวเขาเต้นให้ดู  :z2: (ลองเต้นจริง ๆ ในห้องแล้ว ทุเรศฉิบ... = =)

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.55 ยอมรับ {P.70}{ุุ12-1-59}
เริ่มหัวข้อโดย: mypink801 ที่ 12-01-2016 17:34:27

อยากเห็นหวานๆแล้ว พี่หมอร้ายมาก ให้ฝนเป็นใหญ่ตอนอยู่บนเตียง  ยอมใจ

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.55 ยอมรับ {P.70}{ุุ12-1-59}
เริ่มหัวข้อโดย: iceman555 ที่ 12-01-2016 18:26:25

เมื่อไหร่จะรักกันจริงๆซะที. สงสารฝนเหลือเกิน  :monkeysad: :monkeysad: :monkeysad:

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.55 ยอมรับ {P.70}{ุุ12-1-59}
เริ่มหัวข้อโดย: lizzii ที่ 12-01-2016 18:48:46

อยากเห็นคนแต่งเต้น 55555 #ผิดดดดด

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.55 ยอมรับ {P.70}{ุุ12-1-59}
เริ่มหัวข้อโดย: Freja ที่ 12-01-2016 19:02:41

@ however_pat

พอคุณเอ่ยถึงเรื่อง Kiss love เราก็ตบหน้าผากตัวเองเลย เป๊ะ   ตามสไตล์นี้ก็น่าจะเป็น signature ของคนแต่งค่ะ  เราได้อ่าน Kiss love แล้วก็อีกเรื่องที่เป็นช-ญ ธรรมดาก็พอจะมองออกแล้วค่ะ   มันเป็นเรื่องเศร้าแต่จริงในเรื่องของมุมมองการข่มขืนในนิยายประโลมโลกของไทย  ถ้าหากว่าคนที่ข่มขืนไม่หล่อ ไม่รวย จะกลายเป็นอีกเรื่องหนึ่งทันที  การที่ทำให้นายเอกหรือนางเอกกลับมาได้กับคนที่ข่มขืนตัวเอง(พระเอก) ตรรกะอันหนึ่งก็ยังผูกไว้กับค่านิยมแบบไทยๆที่ว่านางเอกของเรื่องไม่ควรที่จะมีผัวมากกว่าหนึ่ง   นิยายช-ญมากมายก่ายกองที่ไม่ว่าจะเมื่อไหร่ก็ขายได้ที่ผุกกับพล็อตพระเอกเลวนอกใจนางเอกที่ท้องไม่ได้บอกแล้วหนีไป   ทีหลังพระเอกรู้ก็ต้องซมซานกลับไปง้อลูกกับเมีย ยอมให้นางเอกเอาคืนเจ็บๆแสบ  นี่คือการซื้อความฝันและความสุขชัวคราวค่ะ  เพราะชีวิตจริง99.5 เปอร์เซ็นต์ไม่เป็นไปตามนั้น

ในเรื่องของรสนิยมการอ่านไม่ว่ากัน  ลางเนื้อชอบลางยา  สำหรับหลายๆคนอาจจะเป็น Guilty Pleasure ไป   คำติชมจากคนอ่านก็เป็นเรื่องที่ดี  คนเขียนชอบเขียนสไตล์แบบนี้ก็ Respect ในแง่มุมนั้นค่ะ  ส่วนเรื่องนายเอกที่คล้ายๆกันเราเห็นนักเขียนหลายๆคนจะมี พิมพ์นายเอกที่เป็น Ideal อยู่ทำให้บ่อยครั้งหลุดเข้ามาในพิมพ์เดิมโดยไม่ได้ตั้งใจ   คหสตทั้งนั้นค่ะ

กลับมาที่นิยายแซมในตอนนี้หมดสภาพความเป็นหมอเลยค่ะ   ผงในตาตัวเองเขี่ยไม่ออก  ต้องให้เพื่อนมาเขี่ยออกให้   ที่จริงน่าจะรู้มานานแล้วด้วยซ้ำ ถ้าหากว่าตายังไม่มืดบอดกับอคติ    ประโยคที่หมอนนท์ทิ้งท้ายถ้าหากว่าแซมรับได้ก็คือแซมต้องทิ้งอคตืออกไปให้หมดแล้ว เพราะว่าตัวเองรู้และยอมรับด้วยตนเองแล้ว

ป.ล ฟ้าเปลี่ยนหมอเถอะ

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.55 ยอมรับ {P.70}{ุุ12-1-59}
เริ่มหัวข้อโดย: Ginny Jinny ที่ 12-01-2016 19:21:10

ทำอะไรสักอย่างทีเถอะฝน อย่าให้พี่หมอได้ใจกับการกรัทำของตัวเองมากไปกว่านี้เลย

ตอบแทนให้สาสมกับที่ทำมา เอาคืนบ้างอะไบ้างอย่าปล่อยให้ลอยคอไปมาแบบนี้   :z6:

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.55 ยอมรับ {P.70}{ุุ12-1-59}
เริ่มหัวข้อโดย: ่jum ที่ 12-01-2016 19:30:20

ไอ้คุณพี่หมอ ก็ยังไม่ค่อยฉลาดเรื่องหัวใจอยู่เหมือนเดิม  :mew5:

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.55 ยอมรับ {P.70}{ุุ12-1-59}
เริ่มหัวข้อโดย: minneemint ที่ 12-01-2016 19:43:47

 :mew1:

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.55 ยอมรับ {P.70}{ุุ12-1-59}
เริ่มหัวข้อโดย: SOMCHAREE ที่ 12-01-2016 19:47:49

พี่หมอนี่น่าจะโดนเอาคืนสักทีนะ^^

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.55 ยอมรับ {P.70}{ุุ12-1-59}
เริ่มหัวข้อโดย: nevergoodbye ที่ 12-01-2016 20:11:37

เริ่มงงๆกับฝนละ
คือ ฝนนอกจากจะรู้สึกหวั่นไหวกับพี่หมอ ก็ไม่มีความรู้สึกอย่างอื่นเลยจริงๆ
หึง หวง ไม่มีเลย

ส่วนพี่หมอ น้องอยากจะตีแรงๆค่ะ
ไม่ชัดเจนซักอย่าง

แล้วจะยังไงต่อ  :katai1:

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.55 ยอมรับ {P.70}{ุุ12-1-59}
เริ่มหัวข้อโดย: บูมเบส ที่ 12-01-2016 21:07:56

จะเอาไงอ่ะอีพี่หมอไม่พูดซะที

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.55 ยอมรับ {P.70}{ุุ12-1-59}
เริ่มหัวข้อโดย: PetitDragon ที่ 12-01-2016 21:11:00

 สุดท้ายฝนก็ยอม


 :เฮ้อ:

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.55 ยอมรับ {P.70}{ุุ12-1-59}
เริ่มหัวข้อโดย: mild-dy ที่ 12-01-2016 21:17:47

 :pig4:   :pig4:

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.55 ยอมรับ {P.70}{ุุ12-1-59}
เริ่มหัวข้อโดย: Rafael ที่ 12-01-2016 21:31:45

อิพี่หมอเอ๊ย
ขนาดนี้แล้วยังไม่รู้ตัว

ขอบคุณคนเขียนค่ะ

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.55 ยอมรับ {P.70}{ุุ12-1-59}
เริ่มหัวข้อโดย: Ra_rena~* ที่ 12-01-2016 22:11:09

อยากอ่านตอนรักกันแล้วอ่า แบบนี้มันเหนื่อยใจ  :เฮ้อ:

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.55 ยอมรับ {P.70}{ุุ12-1-59}
เริ่มหัวข้อโดย: mystery Y ที่ 12-01-2016 22:11:58

รอตอนต่อไป~

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.55 ยอมรับ {P.70}{ุุ12-1-59}
เริ่มหัวข้อโดย: PUN ที่ 12-01-2016 22:34:36

พี่หมอร้ายกาจจ รอตอนต่อไปค่ะ :o8:

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.55 ยอมรับ {P.70}{ุุ12-1-59}
เริ่มหัวข้อโดย: meanmena ที่ 12-01-2016 23:27:16

มาเต้น...ให้กำลังใจคนเขียนตอนต่อไปคร้า

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.55 ยอมรับ {P.70}{ุุ12-1-59}
เริ่มหัวข้อโดย: tararatart ที่ 12-01-2016 23:27:33

ดูท่าทีกว่าจะรักกันได้คงอีกนาน

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.55 ยอมรับ {P.70}{ุุ12-1-59}
เริ่มหัวข้อโดย: ่patsaporn ที่ 12-01-2016 23:47:50

น่ามคานพี่หมอ อยากเอาคีมง้างปาก ไม่ชอบเลยเวลาลากฝนไปปล้ำ มันเหมือนคนต้องการแต่เรื่องพวกนั้น
นอนจับมือกันเป็นไหม งี้แหละ หลงเด็ก สงสารไผ่ฝน

ขอบคุณค่ะ

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.55 ยอมรับ {P.70}{ุุ12-1-59}
เริ่มหัวข้อโดย: mukmaoY ที่ 12-01-2016 23:58:51

 :mew6:

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.55 ยอมรับ {P.70}{ุุ12-1-59}
เริ่มหัวข้อโดย: bun ที่ 13-01-2016 00:14:55

รู้สึกเหมือนพี่หมอไม่มีความรู้สึกผิดในใจเลยซักนิดกับการกระทำของตัวเอง
ทำทุกอย่างเพื่อให้ตัวเองมีความสุข โดยที่ไม่สนใจใครว่าจะเป็นอย่างไร
อยากให้พี่หมอได้รับบทเรียนในการกระทำของตัวเองบ้าง ไม่ใช่เป็นผู้ชนะในทุก ๆ เรื่อง

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.55 ยอมรับ {P.70}{ุุ12-1-59}
เริ่มหัวข้อโดย: น้องแมว ที่ 13-01-2016 00:16:52

เซ็งอิพี่หมอแซม  :katai1: :katai1: :katai1: :katai1:

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.55 ยอมรับ {P.70}{ุุ12-1-59}
เริ่มหัวข้อโดย: twinmonkey0311 ที่ 13-01-2016 03:01:50

พี่หมอไม่รู้จริงๆหรอว่าฝนไม่เคยผ่านใครมาก่อน

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.55 ยอมรับ {P.70}{ุุ12-1-59}
เริ่มหัวข้อโดย: liza sarin ที่ 13-01-2016 05:38:48

 :pig4:

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.55 ยอมรับ {P.70}{ุุ12-1-59}
เริ่มหัวข้อโดย: tuek ที่ 13-01-2016 06:11:18

อยากให้ฝนสู้อีพี่หมอได้บ้างสักหน่อยก็ยังดี
ยอมตลอดๆเลย

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.55 ยอมรับ {P.70}{ุุ12-1-59}
เริ่มหัวข้อโดย: ♥♥ดอกช่อบานสะพรั่ง♥♥ ที่ 13-01-2016 10:15:39

 :กอด1:

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.55 ยอมรับ {P.70}{ุุ12-1-59}
เริ่มหัวข้อโดย: Bellze12 ที่ 13-01-2016 11:38:50

พี่หมอท่าเยอะ
รักก็ยอมรับว่ารักดิ
ถ้าไม่รักก็ปล่อยฝนให้ไผ่ไป
ชักอยากให้ฝนคู่กับไผ่ละ
เบื่อคนซึน

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.55 ยอมรับ {P.70}{ุุ12-1-59}
เริ่มหัวข้อโดย: shoi_toei ที่ 13-01-2016 12:18:56

หมอยังคงเป็นเหมือนเดิมมมม

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.55 ยอมรับ {P.70}{ุุ12-1-59}
เริ่มหัวข้อโดย: maykiz ที่ 14-01-2016 07:44:09

ยังไม่รู้อีกว่าเป็นคนแรก ตื่นซักทีสิโว้ยยยยยยยยยยย อีหมอเลววววว

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.55 ยอมรับ {P.70}{ุุ12-1-59}
เริ่มหัวข้อโดย: automaton ที่ 14-01-2016 08:59:30

ฝนแพ้ทางอิพี่หมอทุกทีที่ประชิดตัว
อยากให้ฝนทนไม่ไหว ตัดใจให้ได้สักที
จะดูว่าอิพี่หมอจะเป็นไง
สงสารฝนกับไผ่จัง  :m15:

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.55 ยอมรับ {P.70}{ุุ12-1-59}
เริ่มหัวข้อโดย: meanmena ที่ 15-01-2016 16:17:01

เราอยากอ่านต่อล่ะ

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.56 ใส่บาตรร่วมขัน & มอง {P.71}{ุุ15-1-59}
เริ่มหัวข้อโดย: memew ที่ 15-01-2016 19:57:24

CHAPTER
: 56 :
ใส่บาตรร่วมขัน & มอง
[น้ำฝน...♥]



ผมมองตามแผ่นหลังกว้างของคนสองคนที่กำลังลับหายไป ก่อนหันกลับมามองคนที่กำลังซบหน้ากับอกผม ดีใจที่มันไม่ลุกขึ้นมาโวยวายหรือจะหาเรื่องต่อยตีกับพี่หมออีก ไม่รู้เพราะมันทำใจได้ หรือว่าเพราะรู้ว่าจะถูกสะกัดดาวรุ่งจากพี่หมอนนท์กันแน่
 
“ขอโทษนะ กูมันอ่อนแอ แค่จะปกป้องมึงจากไอ้เชี่ยนั่น กูยังทำไม่ได้”
มันพูดอู้อี้กับอกผม ผมไม่พูดอะไรกลับ ลูบหัวปลอบใจมันเบา ๆ มันค่อย ๆ เงยหน้ามอง
 
“มันรุนแรงกับมึงหรือเปล่า”
 
ผมหลุบตาลงต่ำ ส่ายหน้าไปมา
 
“ไอ้เ..ย” มันกระซิบด่า “ก้นนิ่ม ๆ ของเพื่อนกู”
มันวางมือลงบนก้นผมลูบเบา ๆ ผมตบหลังมันไปป้าบหนึ่ง
 
ห่า กำลังเขิน หลุดเขินเลยมึง
มันหัวเราะหึ ๆ
 
รู้ครับว่ามันคงอยากให้ผมรู้สึกดีกับเรื่องที่เพิ่งเกิดขึ้น
 
“ขอโทษนะ”
มันกระซิบบอกอีกรอบ ผมก็ตอบมันได้แค่คำเดียว
 
“ไม่เป็นไร”
ผมกอดปลอบใจมันอยู่แบบนั้น จนไม่รู้ว่าใครกันแน่ที่เพิ่งผ่านการโดนขืนใจมา
 
“ไผ่”
ผมเรียก มันครางอื้อรับ ลมหายใจอุ่น ๆ เป่ารดแผงอกผมไป มันไม่ได้ทำให้ผมรู้สึกร้อนรุ่มได้เท่ากับลมหายใจอุ่น ๆ ของพี่หมอเลยสักนิด สำหรับพี่หมอ ลมหายใจที่รดริน มันร้อนผ่าวราวกับลาวาที่พร้อมจะหลอมละลายผมได้ทุกเมื่อที่สัมผัสเลย
 
“พี่หมอเขายื่นข้อเสนออะไรกับกูบางอย่างว่ะ”
มันเงยหน้ามอง ทำหน้าเป็นคำถาม
 
“พี่เขาบอกว่าถ้าเราเลิกคบกัน กูหมายถึงอย่างแฟน พี่มันจะเลิกจีบพี่ฟ้า”
มันหัวเราะขึ้นจมูก
 
“แล้วมึงก็รับปาก”
 
ผมพยักหน้า
 
“โง่วะฝน”
อ้าว มาด่ากูอีก กูก็อุตส่าห์หาหนทางช่วยพี่ฟ้า ยังมาหาเรื่องอีก
 
“มันเลิกจีบพี่ฟ้าก่อนจะยื่นข้อเสนอกับมึงอีก มันแค่ต้องการกันเราออกจากกันเพราะเข้าใจว่ากูกับมึงเป็นแฟนกัน”
ผมถอนหายใจแรงกับสิ่งที่ได้ยิน
 
“อย่างน้อยมันก็รับปากกู”
 
“เชื่อได้รึไง ขนาดวันนี้มันสัญญาว่าจะไม่ทำอะไรมึง มันยังมาลากมึงไปต่อหน้าต่อตากู”
มันกำหมัด กัดกรามกรอด สงสัยจะเจ็บใจหนัก ก่อนจะซบหน้าลงมากับอกผมอีกรอบ
 
“แต่ทั้งหมดทั้งมวลก็เพราะกู แต่ก่อนกูทำเพราะอยากยั่วให้มันโกรธ แต่ตอนหลังกูจงใจบอกว่ามึงเป็นแฟนกูเพราะต้องการกันมึงออกจากมัน”
ผมรีบผลักมันออกมามอง
 
“มึงพูดจริงหรือเปล่า!”
มันพยักหน้าอย่างสำนึกผิด ผมอ้าปากค้าง ต่อยมันไปปั๊กใหญ่
 
“ไอ้บ้า หาเรื่องให้กูเดือดร้อนไม่มีหยุดหย่อน”
 
“กูรู้ แต่สมองบื้อ ๆ ของกูคิดได้แค่วิธีนี้นี่หว่า ไม่รู้จะทำยังไงถึงจะเอามันออกไปจากชีวิตมึงได้ กูกลัวมันแย่งมึงไปจากกู”
 
“ตกลงมึงเป็นเพื่อนหรือเป็นแฟนกู”
 
“เป็นแพน”
 
“อะไรวะแพน กระทะเหรอ”
 
“ก็เพื่อนบวกแฟนไง เลยออกมาเป็นแพน”
 
“ห่า” ผมโบกหัวมันไปที “แล้วเราจะเอาไง บอกความจริงพี่หมอก็คงไม่ยอมเชื่ออยู่ดี หาว่ากูโกหกตลอด”
 
“กูเคยบอกมันเหมือนกัน แต่มันก็คิดว่ากูโกหก”
 
“สงสัยเราจะเหมือนเด็กเลี้ยงแกะ”
 
“ยังไง”
 
“ก็โกหกจนคนไม่เชื่อกันแล้วไง” เรามองตากัน ก่อนพากันถอนหายใจแรง 
 
“โทษทีละกัน ความผิดทั้งหมดเพราะกูคนเดียว”
 
ผมพยักหน้า
 
“ถ้าสิ่งที่มึงพูดเรื่องพี่ฟ้าเป็นความจริง อย่างน้อยกูก็สบายใจเรื่องพี่ฟ้า”
 
“แต่กูไม่สบายใจเรื่องมึง”
 
“แก้ไปทีละจุดละกัน อีกไม่นานพี่หมอคงเบื่อ”
ผมตบไหล่มันเบา ๆ มันจ้องหน้าผม
 
“แล้วหัวใจมึงล่ะฝน กว่าจะถึงเวลานั้น มันจะเป็นยังไง…”
 
ผมเม้มปากแน่น
 
นั่นน่ะสิ…
 
จนกว่าจะถึงเวลาที่ผมหลุดพ้นจากพี่หมอ หัวใจผมล่ะ จะเป็นยังไง…
 
“กูจะพยายามไม่ให้รู้สึกแบบนั้น”
 
“แม่ง ห้ามอะไรห้ามได้ แต่ห้ามเรื่องหัวใจนี่ กูยอมแพ้จริง ๆ ว่ะ”
 
 
 




รุ่งขึ้นทุกคนถูกปลุกให้ตื่นขึ้นมาล้างหน้าอาบน้ำกันแต่เช้าตรู่เพราะพระจะเดินผ่านหน้าบ้านราว ๆ เจ็ดโมงยี่สิบ พระเดินกันวันสุดท้ายแล้ว เพราะที่เหลือต้องไปทำกันที่วัด วันนี้เราจะพากันไปเที่ยวตามแหล่งท่องเที่ยวหลัก ๆ ของวังน้ำเขียวกันอีกสองสามที่ พวกเราทั้งหมดมายืนรวมกันอยู่หน้าบ้าน ยกเว้นพวกพี่หมอที่ยังไม่โผล่
 
“อ้าวเฮ้ย เฮียกูอ่ะ ยังไม่ออกมาเลย ตื่นกันรึยังก็ไม่รู้ ฝนมึงรีบไปตามดิ”
ตันมันโบ้ยงานมาให้
 
“มึงก็ไปตามเองดิ”
 
“ไปตามพี่เขาหน่อยป่ะฝน เผื่อยังไม่ตื่น อากาศที่นี่ดี อาจนอนกันเพลิน”
พ่อเร่งมาเป็นการสมทบ ผมทำหน้าลำบากใจ เราทุกคนพักอยู่หลังเดียวกัน พอคนหนึ่งตื่นก็ตื่นกันหมด แต่พวกพี่หมออยู่อีกหลังอาจหลับสบายอย่างที่พ่อบอกก็ได้ ผมหันไปทางไผ่ มันกรอกตาขึ้นฟ้า คงรู้ความหมายที่ผมมองมันดี
 
มันพยักหน้าทีเดียวให้เดินนำ ผมก้าวนำไปก่อน ลัดเลาะไปทางหลังบ้านจนมาหยุดอยู่หน้าประตูบ้านหลังเล็กขนาดกระทัดรัดนั้น ผมมองตาไผ่ ตัดสินใจเคาะห้องแรง ๆ ที
 
“พี่หมอ” ผมเรียก ไผ่มันยืนทำหน้าถมึงทึงกอดอกเป็นพ่อกำนันคุมลูกสาวอยู่ข้างหลัง ผมว่าอนาคตถ้ามันไว้หนวดเพื่อผม ผมคงไม่แปลกใจเท่าไหร่
 
ผมเคาะแรง ๆ อีกรอบ ประตูห้องเปิดออกผัวะ ตอนแรกคิดว่าเป็นพี่หมอ
 
แต่ไม่ใช่ครับ…
 
เป็นพี่หมอนนท์ หัวเปียกมะล่อกยืนหล่ออยู่ตรงหน้า พันท่อนล่างด้วยผ้าเช็ดตัวผืนเดียว เม็ดน้ำบางส่วนยังเกาะพร่างพราว สงสัยเพิ่งอาบน้ำเสร็จ
 
“โทษที พระมารึยัง พี่เผลอตบนาฬิกาปลุกเพราะเห็นว่าเป็นวันหยุด ไอ้หมอเลยพลอยตื่นสายไปด้วย”
 
“เป็นหมอแต่เสือกตื่นสาย เกิดคนไข้จะตายขึ้นมาคงไปรักษาไม่ทันเพราะตื่นสายนี่แหละ”
ไผ่มันวิ่งไปกัดพี่หมอนนท์ก่อนทันที
 
“ตอนทำงานผมไม่เคยสายครับคุณไผ่ ขอเวลาพี่ไปแต่งตัวก่อนนะฝน เข้ามาก่อนสิ”
พี่หมอนนท์พูดโคตรเรียบร้อยกับมัน ก่อนก้มหน้าพูดแบบปกติกับผม ไม่รู้จงใจทำตามคำสั่งมันหรือต้องการกวนตีนมันกันแน่ พี่หมอนนท์ไม่ชวนเปล่ายังดึงตัวผมเข้าไปด้วย ไผ่มันรีบถลาตามผมเข้ามาทันที พี่หมอออกมาจากห้องน้ำพอดี สภาพรีบร้อนไม่ต่าง ผมรีบเบือนหน้าหนีเจ้าของแผงอกล่ำ ๆ นั้น
 
“พระมายัง”
 
“ยัง แต่ใกล้แล้ว” ผมอ้อมแอ้มตอบ 
 
“งั้นรอแป๊บ”
พี่หมอรีบตรงดิ่งไปเปิดตู้เสื้อผ้า ผมละสายตาหนีอีกรอบจนไปเจอะพี่หมอนนท์ที่กำลังรูดซิปกางเกงยีนอยู่แถว ๆ ปลายเตียง พี่แกดึงผ้าขนหนูทิ้ง กล้ามแผงอกเป็นมัด ๆ เลย ผมว่าพี่หมอนนท์น่าจะไปเป็นตำรวจมากกว่าหมอนะ เพราะหุ่นบึกมาก ผมมองตามอย่างชื่นชม พี่แกสวมเสื้อเข้าทางหัวดึง ๆ ตรงชายลงมาให้เรียบร้อย ขยี้หัวแรงด้วยผ้าเช็ดตัวหนึ่งทีโยนลงบนเตียง
 
โห เท่จัง ขนาดท่าเช็ดหัวกับโยนผ้าเช็ดตัวลงบนเตียงยังเท่เลย   
 
“มองพี่แบบนั้น เดี๋ยวไอ้นั่นก็หึงหรอก”
พี่หมอนนท์พูดยิ้ม ๆ ผมสะดุ้งโหยงเพราะไม่คิดว่าตัวเองจะเผลอมองจนโดนสังเกตได้แบบนี้ ผมรีบหันไปมองไอ้นั่นที่พี่หมอนนท์ว่า ตอนแรกคิดว่าเป็นไผ่ แต่คนที่พี่หมอนนท์บุ้ยปากไปหาเป็นพี่หมอครับ ใส่กางเกงยีนเสร็จพอดี พี่หมอหันมามองหน้าผม ก่อนมองเพื่อนตัวเองอีกที คงรู้ว่าเพื่อนกำลังพูดถึงอะไร
 
“อย่าคิดมาอ่อยเหยื่อเพื่อนฉันแถวนี้”
 
ผมสะอึก ไอ้ไผ่ถลาบินจากตัวผมไปทางพี่หมอทันที แต่ถูกบังไว้จากพี่หมอนนท์ เอาตัวบังไว้เฉย ๆ ครับ อกชนอก ปากแทบจะจูบกันรอมร่อ ผมว่าไผ่ตัวใหญ่แล้ว มาเจอพี่หมอนนท์นี่ไผ่ดูตัวบางไปเลย ดีว่าความสูงไล่เลี่ยกัน(แต่พี่หมอนนท์สูงกว่านิดหน่อย)
 
“พูดอะไรระวังปากไว้หน่อย ฝนมันไม่หลงเสน่ห์พวกตัวเหี้ยหรอก”
มันพูดกับพี่หมอก่อนหันมาจ้องตาพี่หมอนนท์เขม็ง จ้องกันอยู่แบบนั้นจนผมกลัวว่าจะมีการวางมวยกันเกิดขึ้นอีกรอบ 
 
พี่หมอนนท์ยกยิ้มนิดหนึ่ง
 
“ชอบว่าผมเหี้ยจัง แต่ระวังไว้หน่อยนะครับ เดี๋ยวจะโดนเหี้ยตัวนี้เลียปากเอา”
พี่หมอนนท์แกล้งแลบลิ้นออกมาแผล็บ ๆ เหมือนตัวเหี้ยจริง ๆ = = ไผ่มันถอยกรูด พี่หมอนนท์หัวเราะลั่น
 
ปกติไผ่มันเคยถอยเสียเมื่อไหร่ล่ะ คงกลัวโดนเหี้ยพี่หมอนนท์เลียปากเอาจริง ๆ
 
“ไปกันได้แล้ว”
พี่หมอเดินมาจับต้นแขนผมลากออกจากห้อง ไผ่จะตามมาดึงผมกลับแต่ถูกพี่หมอนนท์ดึงแขนไว้
 
“ห่าง ๆ กันไว้ดีกว่า ไว้หลังทำบุญค่อยทะเลาะกัน”
 
ผมไม่ได้หันกลับไปมองอีกว่าเกิดอะไรขึ้น พอถึงระดับที่สายคนอื่นเห็นพี่หมอก็ปล่อยแขนผมออก ดันผมเบา ๆ ให้เดินนำ
 
“เร็ว ๆ พระมาแล้ว!!”
ไอ้ตาตะโกนเร่งมาแต่ไกล ผมเร่งความเร็วตาม ทุกคนจัดขบวนแล้ว ตากับยายอยู่หัวแถว ตามด้วยพ่อกับแม่ พี่ฟ้า พี่ฮัทกับพี่แฮ็คโดยมีกลุ่มคนแปลกหน้ายืนแทรกอยู่ข้าง ๆ น่าจะเป็นเพื่อน ๆ ของพวกพี่แก ต่อด้วยเพื่อน ๆ ผมเรียงยาวจนมาจบที่ไอ้น้ำตาล บนโต๊ะมีถาดเครื่องถวายเหลืออยู่แค่สองชุด ผมรีบคว้ามาชุดหนึ่งเหลืออีกชุดไว้ให้พวกพี่หมอ เดินไปต่อแถวเพื่อน ๆ ทันที ชะโงกหน้ามอง พระเดินมาใกล้แล้วครับ หันกลับมาอีกทีเพื่อดูว่าไผ่มายืนอยู่ข้าง ๆ รึยัง
 
แต่แทนที่คนข้าง ๆ ผมจะเป็นร่างสูงใหญ่ของไผ่กลับกลายเป็นพี่หมอแทน ผมมองหน้าพี่หมอตาปริบ ๆ ข้างพี่หมอเป็นพี่หมอนนท์ ส่วนเพื่อนผมยืนอยู่หลังสุดเลย พี่หมอนนท์เป็นคนถือถาดถวาย
 
“ผมจะไปใส่กับไผ่”
ยังไม่ทันที่ผมจะได้ก้าวเดินพี่หมอก็รั้งจับข้อมือผมไว้
 
“พระมาแล้ว”
พี่มันพยักหน้าไปทางต้นแถว พระมาถึงแล้วจริง ๆ ครับ ยายกับตาพากันถอดรองเท้าออก ทุกคนทำตาม ผมจึงจำยอมต้องยืนอยู่กับที่ สลัดรองเท้าออกเขี่ยไปไว้ด้านหลังเบา ๆ พี่หมอที่ใส่รองเท้ารัดส้นสีดำมาก็ทำตาม ยายยกถาดเหนือหัวเพื่อตั้งจิตอธิษฐาน ผมทำตาม
 
“อธิษฐานอะไร” พี่หมอกระซิบถาม
 
“ขอให้พี่ไปสู่สุขคติ”
 
พี่มันหัวเราะหึ ๆ ก้มกระซิบข้างหู
 
“ไม่ต้องขอ ฉันก็ไปสู่สุขติกับนายบนเตียงอยู่แล้ว”
 
ผมหน้าร้อนผ่าวกับคำนั้น ใช้ศอกจิ้มอกพี่หมอไปทีเบา ๆ เป็นการปรามไม่ให้คิดเรื่องอกุศลต่อหน้าพระสงฆ์องค์เจ้า
 
ห้ามไปไม่รู้จะสำนึกไหม ผมไม่สนใจคนตัวสูงอีก มองพระสงฆ์ที่เดินเรียงกันมายืนอยู่บนเสื่อที่ยายปูเตรียมไว้ ตากับยายเริ่มขบวนตักบาตรก่อนทันที มีพระสี่รูปครับ ตากับยายเดินตักข้าวและอาหารใส่ทีละรูป ขยับตักไปเรื่อย ๆ ต่อด้วยพ่อแม่พี่ฟ้าพี่ฮัทพี่แฮ็คและเพื่อน ๆ ของพี่แก เพื่อนผมเป็นลำดับ ผมเดินเท้าเปล่าตามไปติด ๆ โดยมีพี่หมอเดินตาม พี่หมอรั้งเอาถาดไปถือเอง ผมจับทัพพีพี่หมอจับถุงอาหาร เราทำเป็นชุดเล็ก ๆ ครับ แต่ครบทุกอย่าง ผมตักข้าวใส่บาตรหนึ่งทัพพี พี่หมอหยิบถุงกับข้าวใส่ ผมหยิบถุงขนม พี่หมอหยิบขวบน้ำใส่ก้มหัวสำหรับรูปแรก แล้วต่อด้วยรูปอื่น ๆ จนครบ ผมยกจบ หันไปมองไผ่ พี่หมอนนท์เป็นคนตักข้าว ไผ่เป็นคนหยิบกับข้าว ขนมและน้ำใส่จนครบ
 
ทุกคนขยับไปยืนคอยด้านหลังแล้ว แต่ไม่ได้เป็นระเบียบแบบตอนแรก ผมขยับไปด้านหลัง ๆ เพื่อให้ผู้ใหญ่อยู่หน้าสุด พอพวกเรานั่งคุกเข่ากันจนครบท่านก็ให้พร
 
“ลูกหลานมากันเยอะเชียวนะโยม”
 
“ครับ/ค่ะหลวงพ่อ” ตากับยายผมตอบยิ้ม ๆ แล้วท่านก็เดินสำรวมนำขบวนจากไปบ้านอื่นต่อ พวกเราหันกลับมาคุยกันจอกแจกจอแจ
 
พี่แฮ็คกวักมือเรียกผมให้เข้าไปใกล้ พอได้ระยะพี่แกพาดแขนไว้บนไหล่ผมเบา ๆ
 
“นี่น้องกูเอง น้ำฝน ขี้เหร่ป่ะล่ะ”
 
“โหย ถ้าหน้าอย่างน้องมึงขี้เหร่ พวกกูจะเหลือไรวะแฮ็ค”
 
“เหลือแต่ซากไง”
แล้วพวกพี่มันก็หัวเราะ วันนี้พี่แกชวนเพื่อนมาเที่ยวรวมพลกับแก๊งผม คนเยอะ ๆ จะได้สนุก ซึ่งผมก็ว่าเป็นไอดีที่ดี
 
ไม่นานพรรคผมกับพรรคพวกของพี่แฮ็คก็กลายเป็นหนึ่งเดียวกัน รวมกับพวกผู้ใหญ่ด้วย คนแทบล้นบ้าน หลังจากใส่บาตรพวกเราก็พากันร่วมวงกินข้าว เพื่อนผมเพื่อนพี่แฮ็คนั่งแทรก ๆ กัน ผู้ใหญ่วง เด็กวง พี่หมอกับพี่หมอนนท์ไปนั่งทานร่วมกับผู้ใหญ่ซึ่งมีพี่ฟ้านั่งกินอยู่ด้วย
 
ผมกินข้าวไปชะเง้อคอมองด้วยความเป็นห่วงไป เพราะไม่รู้ว่าพี่หมอจะแอบจีบพี่ฟ้าหรือเปล่า
 
“เลิกมองตามมันสักที”
ไผ่มันจับคางผมพลิกหันกลับไปมองตามัน
 
“กูไม่ได้มองเขา กูแค่จะดูว่าพี่มันแอบจีบพี่ฟ้าหรือเปล่า”
ผมกระซิบกลับท่ามกลางเสียงโวยวายในการแย่งของกินของคนในวงข้าว
 
“เลิกมองเลิกสนใจ”
มันกดหัวผมให้สนใจข้าวที่อยู่ตรงหน้ามากกว่าใครอีกคนที่กำลังยิ้มหล่อเรี่ยราดใส่ตากับยายผมรวมถึงพี่ฟ้าด้วย
 
ผมอดใจไม่ไหวละสายตาขึ้นมองนิดหนึ่ง เป็นจังหวะเดียวกับที่สายตาของพี่หมอมองกลับมาเช่นเดียวกัน เป็นผมเองที่รีบละสายตาหลบหนี ไผ่มันโบกหัวผมเบา ๆ ที ผมรีบก้มหน้าก้มตากิน
 
ผมว่าไผ่พูดถูก ผมไม่ควรมองคนคนนั้นอีก เพราะยิ่งมองมาก หัวใจผมยิ่งเต้นผิดจังหวะเข้าไปทุกที
 
จนกว่าจะถึงเวลาที่ผมหลุดพ้นจากพี่หมอ หัวใจผมล่ะ จะเป็นยังไง…

To be Con....
เมื่อเช้านั่งอ่านหนังสือผิดท่าไปหน่อย ปวดต้นคอมาก ตอนนี้หันซ้ายหันขวาแทบไม่ได้ TT ลงเสร็จจะรีบไปอาบน้ำนอน ว่ากันใหม่พรุ่งนี้

น้ำจิ้มต่อต่อไป : ทาสแค้น {พี่หมอน้ำฝน} 57 ถามเมียก่อน (พี่หมอ)
......................................................
“ฝน!!”
ผมตะโกนเรียก ฝนหันขวับมามอง ก้มหลบน้ำที่เด็ก ๆ บนรถสาดกลับนิดหนึ่ง เอามือกวาดน้ำบนหน้าออกมองผมดี ๆ อีกที ผมกวักมือเรียก สาว ๆ พากันมองงง ๆ เพื่อน ๆ ของหล่อนยังพากันสาดน้ำใส่กลุ่มพวกเราไม่หยุด ฝนทำหน้าแปลกใจ แต่ก็ยอมวิ่งเข้ามาหา ผมจับมือคนตัวเล็กดึงเข้ามายืนชิดอยู่ด้านหน้าทันที กอดเอวมันไว้หลวม ๆ(มือที่ล้วงผมอยู่พลอยหลุดไปด้วย)
 
“พี่หมอ!”
มันค้านหน้าตื่น สาว ๆ มองกันงง ๆ ผมยกยิ้ม
 
“งั้นต้องถามเมียพี่ก่อนนะว่าเขาจะยอมให้พี่มีเมียน้อยหรือกิ๊กหรือเปล่า”
 
สาว ๆ พากันอ้าปากค้าง ส่วนคนในอ้อมแขนผมยืนอึ้ง
 
“ละ ล้อเล่นใช่ม้า”
สาว ๆ ยิ้มหน้าเจื่อน ผมยกยิ้ม เลื่อนมือไปแถว ๆ หน้าท้องฝน มันรีบคว้ามือผมไว้หมับ แก้มแดงเรื่อ
 
“จะให้จูบโชว์ไหม กำลังอยากจูบเมียอยู่พอดี”
................................
- ,. -

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.56 ใส่บาตรร่วมขัน & มอง {P.71}{ุุ15-1-59}
เริ่มหัวข้อโดย: Rafael ที่ 15-01-2016 20:08:40

ขอบคุณคนเขียนนะคะ

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.56 ใส่บาตรร่วมขัน & มอง {P.71}{ุุ15-1-59}
เริ่มหัวข้อโดย: orangesmooty ที่ 15-01-2016 20:28:22

ไม่มีสัจจะในหมู่โจรจริงๆ
ไม่เข้าใจว่าอยากจะสื่ออะไร
อย่างพี่หมอนนท์ การทำดีครึ่งๆ กลางๆ มันดูน่าสมเพชมากๆยังไงไม่รู้
โดยเฉพาะทำไปแล้ว ก็มาเทศน์คนอื่นทั้งที่ตัวเองก็ทำ

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.56 ใส่บาตรร่วมขัน & มอง {P.71}{ุุ15-1-59}
เริ่มหัวข้อโดย: mukmaoY ที่ 15-01-2016 20:32:55

ประเจิดประเจ้อตลอดอีตานี่

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.56 ใส่บาตรร่วมขัน & มอง {P.71}{ุุ15-1-59}
เริ่มหัวข้อโดย: Nus@nT@R@ ที่ 15-01-2016 20:37:05

ว้าว...ทำบุญร่วมชาติ

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.56 ใส่บาตรร่วมขัน & มอง {P.71}{ุุ15-1-59}
เริ่มหัวข้อโดย: painture ที่ 15-01-2016 20:41:01

ได้ข่าวว่ายังไม่ถึงครึ่งเรื่องเลยหรอคะ  TT


อุยเผลอมาเม้นจนได้ ตั้งใจว่า เรื่องเดินค่อยมาเม้นแต่ก็อดใจไม่ไหวจริงๆ
เฮ้อ สนุก แต่ไม่อยากมีความรู้สึกแค่ว่า แต่ละตอนแค่เปลี่ยนที่มีเซ็กซ์เลย รู้สึกตลอด อยากให้ไผ่ทำไรได้บ้าง ดูไร้ค่าจัง
จากที่ปกติก็ไร้ค่าอยู่แล้ว พอมีหมอนน ยิ่งไร้ค่าเลย ทำอะไรไม่ได้ นี่พี่แซมเป็นใครหรอคะ พระเจ้าหรอ
อยากทำไรทำ คอนโทรลทุกอย่าง ผิดคำพูด ข่มขืน บลาๆๆเหอะ

ก็บอกตัวเองแล้วนะว่าอย่าเม้น

 :pig4:

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.56 ใส่บาตรร่วมขัน & มอง {P.71}{ุุ15-1-59}
เริ่มหัวข้อโดย: ่jum ที่ 15-01-2016 20:42:52

 ตอนหน้าท่าจะได้ฟินขนานใหญ่ :heaven

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.56 ใส่บาตรร่วมขัน & มอง {P.71}{ุุ15-1-59}
เริ่มหัวข้อโดย: veeveevivien ที่ 15-01-2016 20:44:09

 :katai1: :katai1:

อ่านสปอยตอนหน้ายิ่งอยากอ่านเข้าไปใหญ่

ยอมรับฝนเป็นเมียแล้วหรออออ

 :hao6: :hao6:

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.56 ใส่บาตรร่วมขัน & มอง {P.71}{ุุ15-1-59}
เริ่มหัวข้อโดย: bpyt ที่ 15-01-2016 20:57:20

ตัดบาตรร่วมขันกันขนาดนี้ จะหนีพี่หมอไปไหนพ้นล่ะน้ำฝน หึหึ

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.56 ใส่บาตรร่วมขัน & มอง {P.71}{ุุ15-1-59}
เริ่มหัวข้อโดย: Ra_rena~* ที่ 15-01-2016 21:35:29

แอบอยากให้ฝนเป็นแพนกับไผ่  :-[

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.56 ใส่บาตรร่วมขัน & มอง {P.71}{ุุ15-1-59}
เริ่มหัวข้อโดย: nutty ที่ 15-01-2016 21:43:05

เหมือนพี่หมอแซมทำไรไม่เคยผิด ส่วนฝนก้อรักไปแล้ว
ช่วงนี้อยากลุ้นคู่ไผ่กับพี่หมอนนท์ มากกว่าว่าจะรักกันไง

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.56 ใส่บาตรร่วมขัน & มอง {P.71}{ุุ15-1-59}
เริ่มหัวข้อโดย: iammilk ที่ 15-01-2016 21:46:32

 o18 o18 o18 o18 o18 o18 o18 o18 o18 o18

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.56 ใส่บาตรร่วมขัน & มอง {P.71}{ุุ15-1-59}
เริ่มหัวข้อโดย: ณ ที่เดิม™ ที่ 15-01-2016 21:50:35

เฮ้อ  :เฮ้อ: มันจะเป็นไงต่อละเนี่ย ดันหลงรักเค้าไปแล้ว ฝนน้อฝน

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.56 ใส่บาตรร่วมขัน & มอง {P.71}{ุุ15-1-59}
เริ่มหัวข้อโดย: iceman555 ที่ 15-01-2016 21:56:06

อีพี่หมอนี้ปากจะใจไม่ตรงกันเลย ยิ่งการกระทำนี้ยิ่งแล้ววใหญ่

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.56 ใส่บาตรร่วมขัน & มอง {P.71}{ุุ15-1-59}
เริ่มหัวข้อโดย: PiiNaffe ที่ 15-01-2016 22:23:11

อยากอ่านตอนต่อไปล้าวววว กรี๊ดดด

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.56 ใส่บาตรร่วมขัน & มอง {P.71}{ุุ15-1-59}
เริ่มหัวข้อโดย: Naeon ที่ 15-01-2016 22:26:14

กรี๊ดดดด พี่หมอ

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.56 ใส่บาตรร่วมขัน & มอง {P.71}{ุุ15-1-59}
เริ่มหัวข้อโดย: mypink801 ที่ 15-01-2016 23:09:30

รอตอนต่อไปมากกกกก

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.56 ใส่บาตรร่วมขัน & มอง {P.71}{ุุ15-1-59}
เริ่มหัวข้อโดย: ่patsaporn ที่ 15-01-2016 23:13:05

พักนี้ไผ่ดูมุ้งมิงขึ้นนะ โหย มีทำบุญร่วมกันด้วย คู่กันแน่ๆ

ขอบคุณค่ะ

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.56 ใส่บาตรร่วมขัน & มอง {P.71}{ุุ15-1-59}
เริ่มหัวข้อโดย: SiHong ที่ 15-01-2016 23:24:08

ตอนต่อไป อร้ายยยยยยยยยยยยยยย

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.56 ใส่บาตรร่วมขัน & มอง {P.71}{ุุ15-1-59}
เริ่มหัวข้อโดย: oaw_eang ที่ 15-01-2016 23:45:48

เกลียดอีพี่หมอ

หล่อจัญไร

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.56 ใส่บาตรร่วมขัน & มอง {P.71}{ุุ15-1-59}
เริ่มหัวข้อโดย: twinmonkey0311 ที่ 16-01-2016 00:06:03

รอตอนต่อไปนะคะ :pig4:

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.56 ใส่บาตรร่วมขัน & มอง {P.71}{ุุ15-1-59}
เริ่มหัวข้อโดย: yingmin ที่ 16-01-2016 01:00:33

อยากให้ถึงตอนหน้าเร็วๆจัง^^

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.56 ใส่บาตรร่วมขัน & มอง {P.71}{ุุ15-1-59}
เริ่มหัวข้อโดย: meanmena ที่ 16-01-2016 02:50:42

ตอนหน้าหวานอ่ะ

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.56 ใส่บาตรร่วมขัน & มอง {P.71}{ุุ15-1-59}
เริ่มหัวข้อโดย: liza sarin ที่ 16-01-2016 08:11:28

รอตอนต่อไป

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.56 ใส่บาตรร่วมขัน & มอง {P.71}{ุุ15-1-59}
เริ่มหัวข้อโดย: SOMCHAREE ที่ 16-01-2016 09:17:55

พี่หมดนี่เอาแต่ได้เน้ออออ เมือนฝนเป็นลูกไก่ในกำมือเลยอ่ะ

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.56 ใส่บาตรร่วมขัน & มอง {P.71}{ุุ15-1-59}
เริ่มหัวข้อโดย: rmlab ที่ 16-01-2016 10:30:58

พี่หมอปากแข็ง

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.56 ใส่บาตรร่วมขัน & มอง {P.71}{ุุ15-1-59}
เริ่มหัวข้อโดย: mystery Y ที่ 16-01-2016 11:52:05

จะทำได้เหรอฝน!?

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.56 ใส่บาตรร่วมขัน & มอง {P.71}{ุุ15-1-59}
เริ่มหัวข้อโดย: Aomoto ที่ 16-01-2016 13:32:52

สนุกทุกตอนเลยคะ ลุ้นรอตอนต่อไป ขอบคุณคนเขียนคะ

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.56 ใส่บาตรร่วมขัน & มอง {P.71}{ุุ15-1-59}
เริ่มหัวข้อโดย: Ginny Jinny ที่ 16-01-2016 14:07:27

รอตอนต่อไป  :hao3: :hao3:

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.56 ใส่บาตรร่วมขัน & มอง {P.71}{ุุ15-1-59}
เริ่มหัวข้อโดย: HISY ที่ 16-01-2016 17:54:41

ประเจิดประเจ้อตลอดอิพี่หมอ

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.56 ใส่บาตรร่วมขัน & มอง {P.71}{ุุ15-1-59}
เริ่มหัวข้อโดย: lizzii ที่ 16-01-2016 18:36:11

อิพี่หมอนี่ตลอดอ่ะ

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.56 ใส่บาตรร่วมขัน & มอง {P.71}{ุุ15-1-59}
เริ่มหัวข้อโดย: tuek ที่ 16-01-2016 21:15:51

มาสปอยตอนหน้าอยากอ่านขึ้นมาเลยอะ

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.56 ใส่บาตรร่วมขัน & มอง {P.71}{ุุ15-1-59}
เริ่มหัวข้อโดย: shoi_toei ที่ 17-01-2016 00:17:24

รังสีเมีย มาใกล้ไผ่มากพูดเลยยยย 555

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.56 ใส่บาตรร่วมขัน & มอง {P.71}{ุุ15-1-59}
เริ่มหัวข้อโดย: threetanz ที่ 17-01-2016 11:53:00

ชอบตอนใส่บาตรอะ น่ารักกกกกกกกกกกก

ตัวอย่างตอนหน้านี่รออ่านเลยนะคะ ฮ่าๆ

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.56 ใส่บาตรร่วมขัน & มอง {P.71}{ุุ15-1-59}
เริ่มหัวข้อโดย: automaton ที่ 17-01-2016 12:55:06

ดีนะที่ตอนใส่บาตรอีกคนใส่ข้าว อีกคนใส่กับ ถ้าจับมือกันใส่ละก้อ มีเฮ
โปรยตอนหน้ามาอย่างนี้ ขอเวลาสลบหน่อย  :m25:

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.56 ใส่บาตรร่วมขัน & มอง {P.71}{ุุ15-1-59}
เริ่มหัวข้อโดย: Bellze12 ที่ 17-01-2016 13:12:13

อยากอ่านตอนต่อไปใจจะขาดแล้วอ่า

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.56 ใส่บาตรร่วมขัน & มอง {P.71}{ุุ15-1-59}
เริ่มหัวข้อโดย: Duangjai ที่ 17-01-2016 16:25:56

มาดันนะจ๊ะ

 :mew6: :mew3: :mew4:

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.56 ใส่บาตรร่วมขัน & มอง {P.71}{ุุ15-1-59}
เริ่มหัวข้อโดย: klaew ที่ 17-01-2016 16:38:42

ทำบุญร่วมกันแบบนี้
ดูท่าชาติหน้าก็เจอกันอ่ะจ้ะ

กรี้ด!!! ตอนหน้าพี่หมอหักหน้าสาวได้แสบทรวงมากเจ้าค่ะ

#ทีมคุณหมอสุดหล่อ

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.56 ใส่บาตรร่วมขัน & มอง {P.71}{ุุ15-1-59}
เริ่มหัวข้อโดย: minneemint ที่ 17-01-2016 20:21:42

 :mew2:

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.57 ถามเมียก่อน {P.72}{ุุ20-1-59}
เริ่มหัวข้อโดย: memew ที่ 17-01-2016 20:27:36

CHAPTER
: 57 :

[พี่หมอ...♥]
 :katai4: up 100%

 
ผมจ้องมองคนที่หลบสายตาผมวูบ ผมรู้ว่ามันแอบมองผมอยู่บ่อย ๆ คงกำลังระแวงว่าผมจะจีบฟ้าหรือเปล่า ฟ้าไม่ได้สนใจอะไรผมมากนักหรอกเพราะกำลังพูดคุยอยู่กับญาติผู้ใหญ่ ผมเงยหน้ามองฝนอีกรอบ เป็นจังหวะเดียวกับที่มันก็เงยหน้ามาสบตาผมเช่นเดียวกัน ผมตรึงสายตามันไว้กับที่ ก่อนมันจะถูกไผ่ชนไหล่แรงเรียกสติ ผมละสายตาจากฝนไปมองไผ่ มันจ้องหน้าเอาเรื่อง ผมหัวเราะหึ ๆ ก้มลงไปกินข้าวต่อ หมอนนท์เตะเท้าผมเบา ๆ ใต้โต๊ะ(ผู้ใหญ่นั่งโต๊ะ เด็กนั่งพื้น) ผมหันไปมองมันนิดหนึ่ง มันยังนั่งกินด้วยสีหน้าปกติ ผมหัวเราะหึ ๆ ก้มลงไปกินข้าวต่ออีกที
 
ผู้คนคึกคักยิ่งกว่าเมื่อวาน มีเสียงเพลงจังหวะสนุก ๆ ดังแว่วมาให้ได้ยินจากหลาย ๆ บ้าน ผู้คนพากันโบกมือทักทาย เด็กไหว้ผู้ใหญ่ ผู้ใหญ่รับไหว้เด็ก
 
วันนี้มีคนเพิ่มมาอีก เป็นเพื่อนของลูกพี่ลูกน้องมันนั่นแหละ คนเลยวุ่นวายกว่าเดิม วันนี้คุย ๆ กันไว้ว่าจะไปเที่ยวตามแหล่งท่องเที่ยวหลัก ๆ ของวังน้ำเขียวอีกสองสามที่ สาย ๆ ทุกคนก็ขนขบวนกันไปขึ้นรถ วันนี้ลูกพี่ลูกน้องมันขึ้นรถไปกับเพื่อน ๆ ของตัวเอง รถผมจึงเหลือกันแค่สี่คนเหมือนเดิม 
 
หน้าไผ่แทบจะเป็นม้าหมากรุก มันนั่งชิดประตูอีกด้าน ในขณะที่เพื่อนผมนั่งกางขาสบาย ๆ อยู่ด้านหลังผม ผมขับรถปิดท้ายขบวนมุ่งตรงไปยังวังน้ำเขียวฟาร์มหรือฟาร์มเห็ดขนาดใหญ่ของที่นี่ รถเปียกมาเป็นระยะจากกลุ่มเด็กที่เล่นก่อนเทศกาล ซ้ำยังโดนสาดแป้งใส่อีกจนผมต้องฉีดน้ำเช็ดบ่อย ๆ 
 
พอมาถึงผมก็วนหาที่จอดรถ คนเยอะมาก ที่นี่มีเห็ดหลายชนิดส่งขายไปทั่วประเทศ ตกแต่งรอบ ๆ พื้นที่ไว้ต้อนรับนักท่องเที่ยวที่ชอบถ่ายรูปกันโดยเฉพาะ เดินทางมากันได้ตลอดทั้งปี ผมกับเพื่อนก้าวลงจากรถไปรวมกลุ่มกับคนอื่น ๆ แล้วพากันเริ่มต้นทัวร์ฟาร์มเห็ด เพื่อนผมดูตื่นตาตื่นใจมากเป็นพิเศษ หยิบกล้องขึ้นมากดถ่าย ตากับยายแม้จะอายุเยอะแล้วแต่ก็ยังกระฉับกระเฉง มีฟ้ากับแม่ฟ้าคอยประคองดูแลอย่างใกล้ชิด ผู้ใหญ่ใช้เวลาแต่ละจุดนานนิด ในขณะที่เด็ก ๆ สนใจเรื่องการถ่ายรูปกันมากกว่า กลุ่มใหญ่ ๆ จึงเริ่มแตกกระจายกลายเป็นกลุ่มเล็ก ๆ แยกกันออกไปตามจุดที่ตัวเองสนใจ
 
ผมเดินเลี่ยงตามฝนไปแบบไม่ต้องคิดอะไรให้เปลืองสมองโดยมีเพื่อนผมเกาะเป็นเห็บตามมา มือก็กดถ่ายรูปไปเรื่อย ๆ
 
“เห็ดนี่เหมือนไอ้นั่นของกูเลยเนอะ”
หินมันชี้ให้ดูเห็ดออเรนจิต้นหนึ่งที่ดูคล้ายของผู้ชายจริง ๆ พวกผู้หญิงพากันหน้าแดง ตบหัวตบหลังมันใหญ่
 
“ของมึงอ่ะ เล็กกว่านี้ อย่ามาโม้”
ตันมันตอกกลับ
 
“เฮ้ย มึงรู้ได้ไง” หินทำหน้าตื่น
 
“จริงเหรอ” พีมถามอย่างสงสัย
 
“จริงพีม ของกูเล็กกว่านี้เยอะเลย แต่ตอนยังไม่ตื่นนะ”
แล้วมันก็หัวเราะอย่างสะใจ
 
“อย่าเสื่อมมึง เกรงใจพี่หมอกับพี่หมอนนท์บ้าง”
 
“พี่ไม่ซีเรียสครับ” เพื่อนผมโบกมือไหว ๆ “แค่อวัยวะเพศของผู้ชายมันประกอบไปด้วยกล้ามเนื้อกับเส้นเลือดเท่านั้น”
มันก็มาซะวิชาการ พวกเพื่อน ๆ ฝนพากันโห่ฮิ้ว ไผ่มันทำสีหน้ารำคาญเต็มแก่
 
“พวกมึงตามสบายนะ กูจะไปเดินเล่นทางนู้นหน่อย”
ไผ่มันลากฝนก้าวฉับ ๆ ไปทางอื่น ผมรีบก้าวตามไปติด ๆ โดยมีหมอนนท์ก้าวตามมาด้วย
 
“นี่พวกมึงสองคนจะตามมาทำเชี่ยไรกันนักหนา ไม่รู้รึไงว่าพวกกูจงใจเดินหนี”
 
“รู้”
ผมตอบหน้าตาย
 
“แล้วเสือกตามมาทำไม”
 
“ได้ข่าวว่าคุณอาฝากฝังให้นายดูแลฉันกับเพื่อน ไม่ให้ตามพวกนายมาแล้วจะให้ตามใคร”
 
“อย่ามาตอแหล โตเป็นควายแล้ว มึงคงไม่หลงในดงเห็ดหรอก จะไปไหนก็ไป”
 
ผมทำเป็นไม่ใส่ใจ
 
“มึง!”
 
“ไผ่”
ฝนมันปรามเสียงเบา ดึงแขนเพื่อนมันไว้เป็นนัยว่าให้เบาเสียงลง ไผ่เหลือบมองไปทางเพื่อน ๆ มันเอง ก่อนเม้มปากแน่น หันไปทางเพื่อนผม
 
“พาเพื่อนมึงไปไกล ๆ ตีนกูเลย”
หมอนนท์มันทำตามจริง ๆ ครับ ก้มมองตีนไผ่ก่อนจับแขนผมขยับออกห่างก้าวหนึ่ง แล้วเงยหน้าขึ้นมายิ้มแฉ่ง
 
กวนมากเพื่อน = =
 
แล้วก็เป็นไปตามคาด ไผ่เต้นผางเหวี่ยงหมัดเข้าหาเพื่อนผมทันที ผมเขยิบหนีรัศมีหมัดนั้นนิด ๆ พอ ๆ กับหมอนนท์ที่ทำแบบเดียวกันบ้าง หมัดแรกพลาดมันก็ออกหมัดสองต่อ แต่เหมือนเพื่อนผมจะอ่านเกมออกรับหมัดนั้นไว้ได้ด้วยมือเดียวแบบสบาย ๆ 
 
“ใจเย็นสิคุณ คุณบอกให้ไปไกลตีนผมก็ทำตามแล้ว มาโมโหไก่กาอะไรผมเนี่ย”
 
“มึง กวนตีนกู”
ไผ่มันชี้หน้าอย่างเหลืออด ยกเท้าถีบ แต่เพื่อนผมรู้ทันคว้าจับข้อเท้ามันไว้ มันพยายามจะกระชากออก แต่เพื่อนผมไม่ปล่อย มันเปลี่ยนจากกระชากมาเป็นจะถีบซ้ำ หมอนนท์เลยจับฝ่าเท้ามันไว้ทั้งรองเท้านั่นแหละ งัดขึ้นเบา ๆ เหมือนจะหัก ไผ่มันเบ้หน้าเพราะความเจ็บ
 
“ดิ้นนิดหนึ่ง ข้อเท้าหักนะคุณ”
 
“ปล่อยกูสิวะ!!”
 
“เลิกโวยวายสิ คนมองกันใหญ่แล้ว”
เพื่อน ๆ มันไม่เห็น แต่นักท่องเที่ยวคนอื่นมองกันใหญ่
 
“กูไม่สน ถ้าไม่ได้กระถืบมึงให้ตายคาตีนกู กูไม่สบายใจ”
เพื่อนผมถอนหายใจแรง
 
“ดื้อจริง งั้นตามมานี่”
แล้วเพื่อนผมก็ลากไผ่ให้เดินเลี่ยงไปกันสองคน ฝนถลาจะก้าวตามไปด้วยแต่ผมรั้งแขนมันไว้
 
“พี่หมอปล่อย!”
 
“ไม่ต้องห่วงหรอกน่า สองคนนั้นเขาเอาตัวรอดได้”
 
“พี่หมอใจเย็นอยู่ได้ยังไง เขาจะต่อยกันตายอยู่แล้ว”
มันพยายามจะดึงแขนออก ผมยกยิ้ม ก้มกระซิบข้างหู
 
“ไม่ต้องห่วง ถ้าไผ่มันตายจริง ฉันรับปากว่าจะดูนายแทนมันเอง”
มันหันมามองผมเขวี้ยง ๆ ยื้อจะไปหาเพื่อนมันอีกรอบ แต่ผมยึดไว้ ลากมันให้เดินไปยังฝั่งตรงข้าม
 
“ปล่อย หรือพี่ต้องการจะต่อยกับผมอีกคน” มันพูดฉุน ๆ
ผมมองดวงตาขวาง ๆ ของมัน ยิ้มกลับตาวาว
 
“เอาสิ แต่เตือนไว้ก่อนว่าถ้าต่อยกลับหนึ่งที จะปล้ำกลับหนึ่งยก”
มันอ้าปากค้าง แก้มเรื่อสีนิด ๆ ขบเคี้ยวเขี้ยวฟันใส่
 
“เอาสิ”
ผมก้มหน้านิด ๆ ยื่นแก้มไปให้มันต่อย มันกัดฟันมองผมตาวาวยิ่งกว่าเดิม
 
“ถ้าไม่ต่อย ก็ไปเดินเที่ยวต่อเถอะ เพื่อนนายเดินมานู่นแล้ว”
 
มันหันไปมองตาม กลุ่มเพื่อนมันพากันวิ่งโร่เข้ามาหา มันรีบชักแขนออก ซึ่งผมก็ยอมปล่อยดี ๆ
 
“มาจับมือถือแขนอะไรกันที่นี่พี่หมอ พวกตาคิดลึกนะ”
 
ผมหัวเราะเบา ๆ พยักหน้าไปทางฝน
 
“ไม่รู้อะไรกัดฝน พี่เลยช่วยดูให้”
 
“อะไร ไหนดูดิ”
ตาถามด้วยความเป็นห่วงตามประสาผู้หญิง
 
“อยู่ในร่มผ้า แถว ๆ หน้าอก พี่ขอดูแต่เขาไม่ยอม สงสัยจะอายหมอ”
 
มันหันมามองผม ผมมองมันด้วยสายตาแฝงความหมาย รอยน่ะมีแน่ แต่ไม่ใช่แมลงอะไรหรอก เป็นรอยที่ผมทำไว้เมื่อคืน
 
“ไหน ให้กูดูดิ”
หินมันเขยิบจะเข้ามาดูให้ ฝนรีบรั้งจับชายเสื้อตัวเองแน่น เขยิบหนีเพื่อน
 
“มะ ไม่ต้อง ห่า อายเขา”
 
“มิน่า ถึงได้มายืนจับมือถือแขนกันให้คนแถวนี้เข้าใจผิด”
น้ำตาลว่าต่อ
 
“เอ้อ เข้าใจกันแล้วก็ดี ไปเที่ยวกันต่อเถอะ” ฝนตัดบท
 
“อ้าว แล้วไผ่กับพี่หมอนนท์ล่ะ”
พีมหันซ้ายหันขวามองหาอีกสองชีวิต
 
“ไปห้องน้ำ”
ฝนอ้อมแอ้มตอบ พวกนั้นไม่ได้สนใจ พากันไปดูเห็ดและถ่ายรูปกันต่อ ไม่นานไผ่กับเพื่อนผมก็พากันกลับมาร่วมกลุ่ม สภาพไม่ได้เยินอย่างที่ผมคิด เพื่อนผมเดินยิ้มมาเหมือนไม่ทุกข์ร้อน แต่ไผ่นี่ทำหน้าเหมือนคนถ่ายไม่ออก
 
“เป็นไรไผ่ ขี้ไม่ออกเหรอ”
เพื่อนมันทัก
 
“อื้ม”
มันตอบรับแค่นั้น เดินลิ่วมาพาดแขนไว้บนไหล่ฝน ผมถอยร่นลงมาเดินข้างเพื่อน
 
“คิดว่าต่อยกันจนดั้งหัก”
 
“คิดว่าเด็กนั่นทำได้เหรอ”
มันพูดยิ้ม ๆ ผมหัวเราะหึ ๆ
 
“เหมือนแกจะสนุกที่ได้ปราบเด็กนั่นนะ”
 
“ตอนแรกก็รำคาญ แต่ตอนนี้ชักสนุก”
 
ผมหัวเราะพากันเดินไปร่วมกับคนอื่น ๆ จบจากดูเห็ดก็ไปต่อกันที่วังดอกไม้ ไร่ลุงไกร และตบท้ายด้วยน้ำตกม่านฟ้า ตอนแรกพวกเด็ก ๆ ก็ดี้ด๊าอยากเล่นน้ำกันอยู่หรอก แต่เห็นจำนวนคนเหมือนมดปลวกที่พร้อมใจกันมาคลายร้อนที่น้ำตก แต่ละคนเลยต้องพับเก็บความอยากเปียกกันไป ทำได้แค่เดินดูนิด ๆ หน่อย ๆ ก็พากันกลับ
 
ถึงจะเที่ยวจนเหนื่อยล้า แต่พอลงรถปุ๊บพวกน้อง ๆ ก็ชวนกันทำอะไรกิน (แน่นอนว่าเพื่อเสพสุราเมรัย) ซึ่งผู้ใหญ่ก็ไม่ว่าอะไรเพราะยังไงก็ยังอยู่ในสายตา ผมกับหมอนนท์ถูกเด็ก ๆ ต้อนให้ไปกินด้วยกันอย่างเลี่ยงไม่ได้
 
“เอาล่ะพี่สุดหล่อ ดื่มอีกแก้ว”
ตันเติมเครื่องดื่มให้ ผมดื่มช้า ๆ ชิลล์ ๆ มองใครบางคนที่กำลังเฮฮาดื่มคู่กับเพื่อนมันไป มันรับปากว่าจะเลิกกัน ซึ่งผมไม่รู้ว่าตอนนี้มันเลิกกันแล้วหรือยัง แต่มันยังทำตัวสนิทสนมกันเหมือนเดิม ผมกำแก้วเครื่องดื่มแน่น ดูคนที่กำลังทำสีหน้าร่าเริงตรงหน้า
 
“ว่าแต่ฝนล่ะ มีแฟนรึยัง”
เพื่อนแฮ็คมันถาม
 
“หน้างี้หมาที่ไหนจะมาชอบ”
ไผ่มันยกแก้วที่มีเหล้าชี้ใส่เพื่อนมัน
 
“มีเมียงมองอยู่เหมือนกันพี่ แต่แดกแห้วเพราะโดนคนอื่นสอยไปก่อน”
 
“ชักช้าก็งี้แหละ ถูกใจใครให้รีบวิ่งไปขอเบอร์เลย เขาให้ไม่ให้ว่ากันอีกที”
ทุกคนหัวเราะครื่น
 
ผมยกยิ้มเยาะ จะให้ไปมีได้ไงก็ในเมื่อมันคบอยู่กับไผ่
 
แล้วตอนนี้ล่ะ…
ตกลงพวกมันเลิกกันแล้วหรือยัง
 
“เฮ้ยพี่หมอ มีไรกะฝนป่ะ จ้องจนฝนมันจะพรุนอยู่แล้ว”
ใครสักคนทัก ผมหันไปมองช้า ๆ ไม่ได้สะดุ้งสะเทือนอะไร คนถามคือตาคนเดิม
 
“กำลังคิดถึงคนไข้คนหนึ่งที่กำลังรักษาอยู่ พอดีหน้าตาคล้ายกัน”
 
“ทำไมเหรอคะ”
ตาถามต่ออย่างอยากรู้ ผมกระตุกยิ้มมองต้นเหตุ
 
“พอดีกำลังหาวิธีรักษาอยู่ เป็นโรคที่ต้องใช้เวลา”
 
“โรคอะไร”
 
“เกี่ยวกับการติดเชื้อที่หัวใจ ตอนนี้เหมือนมีเชื้ออะไรเกาะติดอยู่ พยายามหาทางรักษาอยู่”
 
ฝนทำท่าอึดอัด ไผ่มองผมตาขวาง ผมกระตุกยิ้ม เพราะพวกมันคงรู้ความหมาย
 
“พอมองฝนแล้วทำให้รู้สึกว่าจะคิดวิธีรักษาออกบ้าง”
 
“โห” พวกนั้นพากันครางทึ่ง ๆ “คนเป็นหมอนี่ทำอะไรก็คิดถึงแต่เรื่องการรักษาเนอะ”
ได้ยินเสียงหัวเราะหึ ๆ จากเพื่อนผมที่นั่งอยู่ข้าง ๆ ไผ่มันทำท่าจะขยับ ฝนจับแขนปรามไว้
 
คืนนั้นผมเข้านอนด้วยความคิดหลากหลาย รอยยิ้มของมันหมุนเวียนอยู่ในความทรงจำผม อยากให้มันยิ้มให้ผมอีกเยอะ ๆ





[อ่านต่อ...50%]






วันสงกรานต์แล้วครับ
 
ผมตื่นขึ้นมายืดเส้นยืดสายไม่ต่างกับคนอื่น ๆ หลังอาหารเช้าพวกน้อง ๆ ก็เตรียมตัวเล่นน้ำกันเต็มที่ แต่ละคนใส่เสื้อลายแสบสันกันมาก ผมใส่เสื้อยืดสีดำส่วนเพื่อนผมสีน้ำเงินเข้ม 
 
“หูย พวกพี่นี่จะแข่งกันหล่อไปไหนครับ ผมเป็นผู้ชายเห็นแล้วยังใจเต้น หล่อฟัดโลกจริง ๆ รับรองวันนี้สาว ๆ เล่นพวกพี่กันพรุนแน่ ๆ”
 
ผมกับนนท์หัวเราะร่วนกับคำของตัน ผมมองคนตัวเล็ก ฝนใส่เสื้อยืดพอดีตัวสีเดียวกับหมอนนท์ กางเกงขายาวไม่ต่างกับพวกเพื่อน ๆ มัน มีอาวุธประจำตัวคือปืน ถังใบใหญ่หลายใบถูกกลิ้งมาวางไว้ใกล้ถนนหน้าบ้าน (บ้านติดถนน) ถึงไม่ใช่ถนนหลัก แต่ก็มีรถราวิ่งผ่าน รถหลายคันพากันขับผ่านไปด้วยความสนุกสนาน
 
เพื่อนมันไปประจำตำแหน่ง พอมีรถผ่านมาก็ตักน้ำในถังสาด น้ำในถังเต็มไปด้วยแป้ง น้ำอบไทยและดอกไม้อย่างพวกดอกคูณและดอกไม้สวย ๆ ที่ยายฝนปลูกไว้หน้าบ้าน ลูกพี่ลูกน้องมันเปิดเพลงจังหวะเร้า ๆ ประกอบ เสียงเฮลั่นรับเสียงเพลงจึงเกิดขึ้น ผมถูกชักชวนให้ไปเล่นน้ำร่วมกับทุกคน ไม่ต้องใช้เวลาชวนนาน เพราะพอตัวเปียกหน้าเลอะ ผมก็ต้องตามน้ำเล่นไปกับเด็ก ๆ
 
บอกตามตรงว่าผมทิ้งชีวิตแบบนี้ไปนานมากแล้ว เพื่อนผมนี่เหมือนปล่อยผี มันเต็มที่กับชีวิตมาก ๆ ผมยังเก้ ๆ กัง ๆ เพราะยังวางตัวไม่ถูก แต่พอเห็นเพื่อนเต็มที่ผมก็เลยพลอยเต็มที่ไปด้วย
 
ผมยืนอยู่นิ่ง ๆ หลับตาให้สาว ๆ กลุ่มใหญ่ปะแป้ง รู้สึกว่าผมจะโดนละเลงหนักสุดนะ
 
“หล่อจังเลยค่ะพี่ ขอเบอร์หน่อยได้ไหม” สาว ๆ สมัยนี้เนอะ
 
“เอ่อ…”
 
“นะคะ”
น้องทำตาหวานใส่ผม น้องสวยดีครับ แต่..
 
“ขอโทษครับ พี่มีเมียแล้ว”
 
“แหม ไม่อยากได้เมียน้อยหรือกิ๊กเพิ่มสักคนเหรอคะ” น้องยังไม่ยอมแพ้ ผมโดนรุกหนักมากขึ้น แถมยังโดนล้วงด้วย ผมรีบจับมือน้องคนหนึ่งไว้ พยายามดันออก ยิ้มให้นิด ๆ น้องยังไม่ยอมแพ้ ตื้อหนัก ผมมองหาทางแก้ ก่อนเหลือบไปเห็นใครบางคนที่กำลังหัวเราะร่าสาดน้ำใส่เด็กที่อยู่บนรถโครม ๆ
 
“ฝน!!”
ผมตะโกนเรียก ฝนหันขวับมามอง ก้มหลบน้ำที่เด็ก ๆ บนรถสาดกลับนิดหนึ่ง เอามือกวาดน้ำบนหน้าออกมองผมดี ๆ อีกที ผมกวักมือเรียก สาว ๆ พากันมองงง ๆ เพื่อน ๆ ของหล่อนยังพากันสาดน้ำใส่กลุ่มพวกเราไม่หยุด ฝนทำหน้าแปลกใจ แต่ก็ยอมวิ่งเข้ามาหา ผมจับมือคนตัวเล็กดึงเข้ามายืนชิดอยู่ด้านหน้าทันที กอดเอวมันไว้หลวม ๆ (มือที่ล้วงผมอยู่พลอยหลุดไปด้วย)
 
“พี่หมอ!”
มันค้านหน้าตื่น สาว ๆ มองกันงง ๆ ผมยกยิ้ม
 
“งั้นต้องถามเมียพี่ก่อนนะว่าเขาจะยอมให้พี่มีเมียน้อยหรือกิ๊กหรือเปล่า”
 
สาว ๆ พากันอ้าปากค้าง ส่วนคนในอ้อมแขนผมยืนอึ้ง
 
“ละ ล้อเล่นใช่ม้า”
สาว ๆ ยิ้มหน้าเจื่อน ผมยกยิ้ม เลื่อนมือไปแถว ๆ หน้าท้องฝน มันรีบคว้ามือผมไว้หมับ แก้มแดงเรื่อ
 
“จะให้จูบโชว์ไหม กำลังอยากจูบเมียอยู่พอดี”
ไม่พูดเปล่า ผมยังหันปากไปชิดหูมัน เลื่อนมือเข้าไปใต้ชายเสื้อเลื่อนสูงขึ้นอีกนิดจนผิวเนื้อขาว ๆ โผล่ ฝนรีบหดหัวทันทีอัตโนมัติ
 
สาว ๆ ตรงหน้าพากันกรี๊ด วิ่งกลับไปที่รถ ตันที่เห็นเหตุการณ์รีบวิ่งเข้ามาหา
 
“ไอเดียดีนี่หว่าพี่ ไม่งั้นก็โดนตื้อไม่เลิก นี่ผมโดนล้วงจนไข่จะเขียวหมดแล้ว สาว ๆ สมัยนี้น่ากลัวกันจัง”
 
“ไอเดียดีบ้าบออะไร กูเสียหาย”
ฝนรีบดีดตัวออกจากอ้อมแขนผม
 
“นิดหน่อยน่า มึงไม่หล่อมึงไม่เข้าใจหรอก สงสารพี่หมอแก เห็นโดนล้วงมาพักละ จะช่วยก็ไม่รู้จะช่วยยังไง เพราะโดนล้วงอยู่เหมือนกัน”
 
“กูไปเล่นน้ำก่อนล่ะ”
ฝนรีบละตัวไปหยิบขันมาสาดน้ำเล่นต่อ ใบหูเรื่อแดงจนเห็นได้ชัด 
 
ผมเล่นได้ไม่นานก็ขอบาย ตัวซีดหมดแล้วครับ เดินเข้าที่พักไปอาบน้ำแต่งตัวออกมาด้วยชุดใหม่ บ่ายกว่าแล้ว แต่ไม่มีใครหิวหรอก ในเมื่อเล่นไปกินไป อาหารเวียนมาเสิร์ฟไม่ขาดสาย เน้นของกินกับแกล้มเครื่องดื่มมึนเมาและของประเภทลาบเผ็ด ๆ ยำ ๆ โดยมีฟ้าและแม่รวมทั้งยายช่วยกันทำลำเลียงออกมาดูแล
 
หลังจากอาบน้ำแต่งตัวเสร็จ ผมก็เดินออกจากห้อง หวังไปนั่งดูพวกน้อง ๆ เล่นน้ำ ระหว่างทางที่เดินออกมาก็เห็นใครบางคนมายืนกอดอกปากซีดตัวสั่นหงึก ๆ อยู่ข้างกำแพง ผมเบรกเท้าลงกึกมอง ขยับก้าวช้า ๆ ไปหยุดยืนอยู่ด้านหลังมัน
 
“มาทำอะไรอยู่แถวนี้”
 
มันสะดุ้งโหยงหันมามอง ผมก้มมองใบหน้าซีด ๆ ของมัน หัวเต็มไปด้วยแป้ง
 
“รอคิวอาบน้ำ”
มันบอกด้วยน้ำเสียงอึดอัด ผมมองไปทางห้องน้ำ
 
“ไปอาบที่เรือนเล็กสิ ห้องน้ำยังว่าง”
 
“ไม่เป็นไร ผมรอได้”
 
ผมยกยิ้มอย่างรู้ทัน
 
“หรือว่ากลัวฉันจะทำอะไร”
 
“เปล่า”
 
“ถ้าไม่กลัวก็ไปสิ”
 
“ผมอยากอาบที่นี่”
 
“ถ้าไม่อยากถูกฉันจับจูบตรงนี้ก็ไปอาบที่เรือนเล็ก” ผมสั่งด้วยน้ำเสียงจริงจัง
 
“ไม่”
ผมขยับสืบเท้าเข้าไปใกล้ มันรีบก้าวถอย
 
“ผะ ผมจะไปเล่นน้ำต่อ”
มันจะวิ่งหนีไปแต่ผมคว้าแขนมันไว้ก่อน
 
“ตัวซีดหมดแล้ว เดี๋ยวก็ไม่สบาย อย่าให้ต้องพูดซ้ำ ไม่งั้นฉันจะไปหาฟ้า”
 
มันหยุดกึกกับคำขู่ผมทันที
 
“ก็ไหนพี่สัญญาแล้ว”
 
“ฉันยังมีสิทธิ์ เพราะยังไม่รู้เลยว่าพวกนายสองคนเลิกกันแล้วจริง ๆ หรือเปล่า”
 
“พวกเราเลิกกันแล้ว”
 
“เอาไว้ให้ฉันแน่ใจก่อน ไปหยิบเสื้อผ้าแล้วไปอาบที่เรือนเล็ก”
ผมสั่งต่อ มันมองผมตาขวาง แต่ก็ยอมเดินไปหยิบเสื้อผ้า เดินตามผมเข้าเรือนเล็กไป
 
ผมฟังเสียงน้ำตกกระทบพื้นรอ ไม่นานมันก็แต่งตัวเรียบร้อยออกมา ผมเดินไปหยิบยามาวางไว้บนมือมันสองเม็ดพร้อมน้ำหนึ่งแก้ว มันมองหน้าผมสลับกับยาในมือ
 
“อะไร” มันถามแบบไม่ไว้ใจ
 
“ยาแก้ไข้ กินยาดักไว้ก่อน แดดร้อน ๆ เจอน้ำเย็น ๆ จะไม่สบายเอา”
 
“ผมหัวแข็ง”
 
“อย่าดื้อ”
 
“ผมเปล่า”
 
“งั้นก็กิน”
มันมองผมตาขวาง มองยานั้นแบบไม่ไว้ใจอีกที
 
“ไม่ใช่ยาเบื่อหรอกน่า”
มันจำต้องรับไปใส่ปาก ดื่มน้ำตาม สีหน้ายังไม่ไว้ใจเหมือนเดิม
 
“ขอบคุณ ผมขอตัว”
มันทำท่าจะเดินออกไป ผมรั้งข้อมือมันไว้
 
“ปะ ปล่อยพี่หมอ”
มันแกะมือผมออกเบา ๆ
 
“ง่วงแล้ว งีบกันสักหน่อยเถอะ”
 
“ผมยังไม่ง่วง ปล่อย”
 
“ฉันไม่ทำอะไรหรอกน่า คนเยอะแยะ”
 
“งั้นก็ปล่อย ผมไม่อยากนอน”
 
“แต่ฉันอยาก”
ผมพูดแค่นั้น ลากมันขึ้นเตียง
 
“พี่หมอ!”
 
“ถ้าดิ้น ฉันปล้ำ” มันหยุดดิ้นลงกึก “นอนเถอะ เล่นน้ำมาก เพลีย อยากนอนจริง ๆ” มันทำท่าจะพูดอะไรสักอย่าง ก่อนเงียบเสียงลง
 
ผมนอนกอดมันไว้ เสียงเพลงข้างนอกยังดังกระหึ่มผสมเสียงเฮและเสียงของความสนุกสนานของผู้คน ผมนอนฟังมันอยู่พักก่อนตัดเสียงทุกเสียงออกไปเหลือไว้เพียงเสียงลมหายใจของคนที่อยู่ในอ้อมแขน ผมก้มมองก็เห็นว่าอีกคนหลับไปแล้ว
 
ผมเกลี่ยผิวแก้มมันเบา ๆ ก้มฝังปากไว้บนเรือนผมสีน้ำตาลนั้นแผ่วเบา กระชับกอดแน่นขึ้นแล้วหลับใหลตามไปติด ๆ


To be Con
ขอบคุณทุกเม้นท์ทุกโหวตค่า ^^

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.57 ถามเมียก่อน {P.72}{ุุ17-1-59} 50%
เริ่มหัวข้อโดย: twinmonkey0311 ที่ 17-01-2016 20:38:45

ตานี่ก็ช่างจับสังเกตุพี่หมอเนาะ

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.57 ถามเมียก่อน {P.72}{ุุ17-1-59} 50%
เริ่มหัวข้อโดย: veeveevivien ที่ 17-01-2016 20:39:44

อยากให้มีหมามาคาบฝนไปแดกจังเลยยยยย

 o22 o22

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.57 ถามเมียก่อน {P.72}{ุุ17-1-59} 50%
เริ่มหัวข้อโดย: Naeon ที่ 17-01-2016 21:29:59

 :mew3:

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.57 ถามเมียก่อน {P.72}{ุุ17-1-59} 50%
เริ่มหัวข้อโดย: rmlab ที่ 17-01-2016 21:41:18

หมอกำกวมนะ

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.57 ถามเมียก่อน {P.72}{ุุ17-1-59} 50%
เริ่มหัวข้อโดย: ่jum ที่ 17-01-2016 21:49:57

 :katai1: เอามาล่อให้อยากอ่านต่อ  :ling1:

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.57 ถามเมียก่อน {P.72}{ุุ17-1-59} 50%
เริ่มหัวข้อโดย: iammilk ที่ 17-01-2016 21:55:01

 :pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4:

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.57 ถามเมียก่อน {P.72}{ุุ17-1-59} 50%
เริ่มหัวข้อโดย: nevergoodbye ที่ 17-01-2016 22:05:52

มารออีก 50%

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.57 ถามเมียก่อน {P.72}{ุุ17-1-59} 50%
เริ่มหัวข้อโดย: liza sarin ที่ 17-01-2016 22:06:53

 :katai4:

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.57 ถามเมียก่อน {P.72}{ุุ17-1-59} 50%
เริ่มหัวข้อโดย: mystery Y ที่ 17-01-2016 22:16:42

เรื่อยๆดี...

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.57 ถามเมียก่อน {P.72}{ุุ17-1-59} 50%
เริ่มหัวข้อโดย: cheezett ที่ 17-01-2016 22:21:25

แหมๆพี่หมอออ  :hao6:
ขอบคุณคนเขียนค่า มาต่อบ่อยๆน้าา  :mew1:

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.57 ถามเมียก่อน {P.72}{ุุ17-1-59} 50%
เริ่มหัวข้อโดย: shoi_toei ที่ 17-01-2016 23:08:32

ส่งคนไปกระตุ้นหมอที แค่ไ๋ผ่คงไม่พอให้หมอคิดออก

ว่า รัก น้องแล้ว

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.57 ถามเมียก่อน {P.72}{ุุ17-1-59} 50%
เริ่มหัวข้อโดย: mypink801 ที่ 17-01-2016 23:10:08

โหยพี่หมออ ชักช้าอ่าาา เดี๋ยวก็มีคนแย่งฝนไปหรอก
รอที่เหลืออ กรี๊ดหนักมากก

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.57 ถามเมียก่อน {P.72}{ุุ17-1-59} 50%
เริ่มหัวข้อโดย: klaew ที่ 17-01-2016 23:19:25

อยากทำให้สนุกกว่านี้ต้องอ่อนโยนนิด แกล้งบ่อยๆ
เดี๋ยวได้สนุกกว่านี้แน่พี่หมอนนท์

แต่ที่แน่ๆ คนอ่านฟิน

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.57 ถามเมียก่อน {P.72}{ุุ17-1-59} 50%
เริ่มหัวข้อโดย: Toon_TK ที่ 17-01-2016 23:30:17

ฝนอย่าใจอ่อนนะลูก....แค่นี้พี่หมอก็ได้ใจจะแย่แล้ว

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.57 ถามเมียก่อน {P.72}{ุุ17-1-59} 50%
เริ่มหัวข้อโดย: mukmaoY ที่ 17-01-2016 23:41:16

เหนื่อยแทนไผ่  วู่วาม ใจร้อน น่ารำคาญ เป็นอย่างงี้คนเงียบๆถึงเอาไปกินก่อน
แกมัวแต่ยกมือต่อย แต่เขากอดฝ่ายนั้นไปแล้วล่ะ
เบื่อไผ่มาก  เบื่อตั้งแต่ต้นยันปัจจุบัน

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.57 ถามเมียก่อน {P.72}{ุุ17-1-59} 50%
เริ่มหัวข้อโดย: ่patsaporn ที่ 18-01-2016 01:21:02

เดินตามต้อยๆ มองตลอด ยังจะมาปากแข็ง อยากตบหัวสักที อุ้ย ลืมตัว นั่นพระเอก

ขอบคุณค่ะ

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.57 ถามเมียก่อน {P.72}{ุุ17-1-59} 50%
เริ่มหัวข้อโดย: minneemint ที่ 18-01-2016 07:14:34

 :hao3:

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.57 ถามเมียก่อน {P.72}{ุุ17-1-59} 50%
เริ่มหัวข้อโดย: Ginny Jinny ที่ 18-01-2016 08:04:25

ทำยังไงพี่หมอจะเลิกเข้าใจอะไรๆผิดสักที  :เฮ้อ: :เฮ้อ:

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.57 ถามเมียก่อน {P.72}{ุุ17-1-59} 50%
เริ่มหัวข้อโดย: PetitDragon ที่ 18-01-2016 08:36:24

ตลอดดดดดดดดดดดดด

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.57 ถามเมียก่อน {P.72}{ุุ17-1-59} 50%
เริ่มหัวข้อโดย: tuek ที่ 18-01-2016 09:43:50

หมอนนท์กับไผ่ที่หายไปนี่
ไม่ใช่ว่าหมอนนท์ไปปราบผยศไผ่ละซิ
อาการแบบนี้หลงน้องฝนไปเต็มๆๆ

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.57 ถามเมียก่อน {P.72}{ุุ17-1-59} 50%
เริ่มหัวข้อโดย: Apple_matinie ที่ 18-01-2016 10:55:12

 :hao3:

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.57 ถามเมียก่อน {P.72}{ุุ17-1-59} 50%
เริ่มหัวข้อโดย: automaton ที่ 18-01-2016 11:29:05

มองท่าเพื่อนผู้หญิงจะเริ่มสังเกตเห็นแล้ว
คู่ของหมอนนท์กับไผ่ยังไม่มีอะไรแย้มพรายออกมาเลย
อยากรู้หมอนนท์เอาอยู่ด้วยวิธีไหน
เต้นรอครึ่งหลังนะ   :110011:

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.57 ถามเมียก่อน {P.72}{ุุ17-1-59} 50%
เริ่มหัวข้อโดย: ♥♥ดอกช่อบานสะพรั่ง♥♥ ที่ 18-01-2016 13:25:03

 :hao4:

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.57 ถามเมียก่อน {P.72}{ุุ17-1-59} 50%
เริ่มหัวข้อโดย: osehun ที่ 18-01-2016 13:54:21

อยากอ่านของพี่หมอนนท์กับไผ่แล้วอ่ะ

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.57 ถามเมียก่อน {P.72}{ุุ17-1-59} 50%
เริ่มหัวข้อโดย: meanmena ที่ 18-01-2016 18:37:20

เอา 50% มานะ...ขู่

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.57 ถามเมียก่อน {P.72}{ุุ17-1-59} 50%
เริ่มหัวข้อโดย: naoai ที่ 18-01-2016 21:07:29

 :z3: :z3: :z3: เรื่อยๆ มาชิลๆ ช่วงดราม่ากำลังจะมาใช่ไหม หึหึหึ

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.57 ถามเมียก่อน {P.72}{ุุ17-1-59} 50%
เริ่มหัวข้อโดย: tae1234 ที่ 20-01-2016 00:58:24

พี่หมอโรคจิตดี..555

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.57 ถามเมียก่อน {P.72}{ุุ20-1-59} 100%
เริ่มหัวข้อโดย: tuek ที่ 20-01-2016 16:55:36

ฝนอย่ายอมอิพี่หมอนักสิ
ขัดใจมากไม่ได้ไม่ดีก็ยอมๆๆๆ

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.57 ถามเมียก่อน {P.72}{ุุ20-1-59} 100%
เริ่มหัวข้อโดย: mukmaoY ที่ 20-01-2016 17:21:14

หวานซะ

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.57 ถามเมียก่อน {P.72}{ุุ20-1-59} 100%
เริ่มหัวข้อโดย: PetitDragon ที่ 20-01-2016 17:54:51

หวานใช้ได้นะ  :impress2:

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.57 ถามเมียก่อน {P.72}{ุุ20-1-59} 100%
เริ่มหัวข้อโดย: liza sarin ที่ 20-01-2016 17:58:51

 :pig4:

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.57 ถามเมียก่อน {P.72}{ุุ20-1-59} 100%
เริ่มหัวข้อโดย: klaew ที่ 20-01-2016 18:08:21

พี่หมอทำขนาดนี้นี่ สงสารใจกันบ้างเหอะ ฟินจนเหนื่อยอ่ะ

พูดออกปากว่าเมีย แบบนี้อ่ะขอเป็นแฟนไปเลยป่ะ

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.57 ถามเมียก่อน {P.72}{ุุ20-1-59} 100%
เริ่มหัวข้อโดย: iceman555 ที่ 20-01-2016 19:12:04

อร๊ายยย อีพี่หมอนี้คือหวานนุดแล้วปะ

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.57 ถามเมียก่อน {P.72}{ุุ20-1-59} 100%
เริ่มหัวข้อโดย: Nus@nT@R@ ที่ 20-01-2016 19:35:30

แหม่ๆๆๆ นอนกอดน้องฝน

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.57 ถามเมียก่อน {P.72}{ุุ20-1-59} 100%
เริ่มหัวข้อโดย: veeveevivien ที่ 20-01-2016 19:55:04

มีความสุขใช่ไหมพี่หมอ

ถ้าแค่พี่หมอยอมรับและฟังหัวใจตัวเองบ้าง

พี่หมอคงมีความสุขมากกว่านี้ค่ะ

รีบเร็ว ๆ ด้วย คนอ่านลุ้นกันจะแย่อยู่แล้วววว

 :hao3: :hao3:

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.57 ถามเมียก่อน {P.72}{ุุ20-1-59} 100%
เริ่มหัวข้อโดย: Bellze12 ที่ 20-01-2016 21:04:17

 :3123: :pig4:

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.57 ถามเมียก่อน {P.72}{ุุ20-1-59} 100%
เริ่มหัวข้อโดย: meanmena ที่ 20-01-2016 21:11:57

มดดดด อี๊!!! เราเกลียดมด

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.57 ถามเมียก่อน {P.72}{ุุ20-1-59} 100%
เริ่มหัวข้อโดย: boworange ที่ 20-01-2016 21:28:18

 :pig4: :pig4: :pig4:  มาลงชื่อรอฝน

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.57 ถามเมียก่อน {P.72}{ุุ20-1-59} 100%
เริ่มหัวข้อโดย: Naeon ที่ 20-01-2016 21:47:24

เริ่มหลงรักพี่หมอ อิอิ

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.57 ถามเมียก่อน {P.72}{ุุ20-1-59} 100%
เริ่มหัวข้อโดย: shoi_toei ที่ 20-01-2016 21:49:12

หมอ ทำไรสักอย่างเหอะ ว่อง ๆ ไม่งั้นจะเชียร์ฝนให้คนอื่นล่ะ !!!

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.57 ถามเมียก่อน {P.72}{ุุ20-1-59} 100%
เริ่มหัวข้อโดย: khwanruen ที่ 20-01-2016 21:51:56

พี่หมอ จริงจังสักทีสิ  มัวเล่นๆ อยุ่ได้  :hao7:

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.57 ถามเมียก่อน {P.72}{ุุ20-1-59} 100%
เริ่มหัวข้อโดย: yingmin ที่ 20-01-2016 22:08:02

พี่หมอเอาให้มันชัดเจนกว่านี้ได้ไหม...
 :katai1: :katai1:

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.57 ถามเมียก่อน {P.72}{ุุ20-1-59} 100%
เริ่มหัวข้อโดย: twinmonkey0311 ที่ 20-01-2016 22:39:44

และแล้วน้องฝนก็หลับไปก่อนพี่หมอซะงั้น

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.57 ถามเมียก่อน {P.72}{ุุ20-1-59} 100%
เริ่มหัวข้อโดย: ่patsaporn ที่ 20-01-2016 22:43:09

มุมอ่อนโยนก็มีนะคะ ประมาณสามแสนปีมาที 5555 ปกติกวนน้องตลอด

ขอบคุณค่ะ

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.57 ถามเมียก่อน {P.72}{ุุ20-1-59} 100%
เริ่มหัวข้อโดย: ka[ze]na ที่ 20-01-2016 22:58:10

กรี๊ดมาก

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.57 ถามเมียก่อน {P.72}{ุุ20-1-59} 100%
เริ่มหัวข้อโดย: Ra_rena~* ที่ 20-01-2016 23:21:00

 :man1:

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.57 ถามเมียก่อน {P.72}{ุุ20-1-59} 100%
เริ่มหัวข้อโดย: mystery Y ที่ 21-01-2016 07:54:29

ยังไม่มีอะไรคืบหน้า...

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.57 ถามเมียก่อน {P.72}{ุุ20-1-59} 100%
เริ่มหัวข้อโดย: naoai ที่ 21-01-2016 11:14:14

ดราม่าได้ละมั้งครับ ถึงเวลาที่พี่หมอควรเป็นผู้ถูกกระทำได้ละ

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.57 ถามเมียก่อน {P.72}{ุุ20-1-59} 100%
เริ่มหัวข้อโดย: automaton ที่ 21-01-2016 17:44:57

อยากให้ความลับแตก จะได้เฮสักที เปิดตัวที่นี่เลยครบญาติพี่น้อง  o13

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.57 ถามเมียก่อน {P.72}{ุุ20-1-59} 100%
เริ่มหัวข้อโดย: SiHong ที่ 22-01-2016 00:43:33

หวานๆ :katai2-1:

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.57 ถามเมียก่อน {P.72}{ุุ20-1-59} 100%
เริ่มหัวข้อโดย: maykiz ที่ 22-01-2016 11:11:25

จ๊าดง่าวขนาด

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.57 ถามเมียก่อน {P.72}{ุุ20-1-59} 100%
เริ่มหัวข้อโดย: yin ที่ 22-01-2016 11:22:17

ตามอ่านมาหลายเรื่อง ยังสนุกทุกเรื่องเหมือนเดิม เป็นกำลังใจให้เสมอ

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.58 โดนลวนลาม {P.74}{ุุ25-1-59} 100%
เริ่มหัวข้อโดย: memew ที่ 22-01-2016 20:07:46

CHAPTER : 58 : โดนลวนลาม
[น้ำฝน...♥]

ผมนอนหัวใจเต้นแรง สองมือกั้นตัวเองไว้จากเจ้าของวงแขนแกร่งที่กอดก่ายผมไว้อยู่ กลัวว่าพี่มันจะอุตริจับผมปล้ำเอาอีก ถึงปากจะบอกว่าไม่ แต่ผมก็ยังไว้ใจไม่ได้อยู่ดี คนเยอะไม่เยอะพี่มันไม่สนใจอยู่แล้ว ผมนอนนิ่งเฝ้าฟังเสียงหัวใจตัวเองเต้น

กระทั่งความง่วงเริ่มแทรกซึมจนผมทานทนไว้ไม่ไหว ค่อย ๆ ปิดเปลือกตาลงช้า ๆ หลับใหลไป
 


ผมลืมตาตื่นอีกครั้ง พระอาทิตย์คลายความร้อนลงมากแล้ว แต่ก็ยังร้อนแรงอยู่ ผมกะพริบตาปริบ ๆ มองแผงอกกว้างของคนที่โอบกอดผมไว้ ข้างนอกเงียบแล้ว ผมค่อย ๆ เงยหน้ามอง ดวงตาคมยังคงปิดสนิท ลมหายใจเข้าออกสม่ำเสมอ วงแขนแกร่งยังคงตะกรองกอดผมไว้ ผมเม้มปาก พยายามบังคับไม่ให้หัวใจเต้นแรง ทดลองขยับตัวดู
 
“พี่หมอ” ผมกระซิบเรียก พยายามดันตัวออก แต่ไม่หลุด 
 
“พี่หมอ” ผมเรียกเสียงดังขึ้น พี่หมอขยับตัว ลืมตามอง
 
“ตื่นเถอะ ผมหิวแล้ว”
ผมอ้าง หวังว่าเขาจะใจดีปล่อยผมไป พี่หมอพยักหน้านิดหนึ่ง คลายอ้อมแขนออก ผมรีบดีดตัวลุกออกจากเตียงทันที กำลังจะก้าวหนีแต่ถูกรั้งจับข้อมือไว้ลากถลากลับไปที่เดิม พี่หมอขยับมานั่งข้างเตียง ดึงผมลงไปนั่งบนตักหันหน้าไปในทิศทางเดียวกัน สองแขนโอบกอดผมไว้ ผมหน้าร้อนผ่าว
 
“ปล่อย ผมหิว”
 
“จูบก่อนสิ”
 
“ระ เรื่องอะไร”
ผมตอบกลับกุกกัก พยายามจะยกตัวหนี
 
“จูบ ไม่จูบไม่ปล่อย”
 
“ไม่”
ผมยืนยันคำเดิม พี่มันกอดผมไว้นิ่ง ๆ
 
“แล้วแต่นะ ไม่จูบก็จะกอดไว้งี้แหละ”
 
ผมเม้มปากแน่น จำต้องยื่นหน้าขึ้นไปจูบคนด้านหลังเบา ๆ ที ปากที่สัมผัสกันนิด ๆ นั้นร้อนผ่าวราวกับเปลวเพลิง ผมพยายามจะดันตัวลุก แต่พี่หมอยึดไว้ ก้มจูบลงมาอีกครั้ง เปิดแยกกลีบปากผมเข้ามากวาดต้อนเรียวลิ้นผมไว้ ผมครางอื้อในลำคอ สองมือจิกแขนแกร่งแน่น มวลบางอย่างไหลวนไปทั่วท้องน้อย
 
ไม่นานพี่หมอก็ค่อย ๆ ถอนปากออก
 
“ไปเถอะ หิวอยู่ไม่ใช่รึไง”
 
ผมรีบเรียกสติตัวเองกลับคืนดีดตัวลุกยืน เดินลิ่ว ๆ ออกจากห้องไปทันที ข้างนอกเงียบมาก พอออกไปถึงเห็นว่าทุกคนหลับกันหมดแล้ว น้ำยังเปียกไหลนองอยู่หน้าถนน ถังน้ำยังตั้งอยู่ที่เดิม แต่พวกเพื่อน ๆ ผมพากันนอนเกลือกกลิ้งอยู่ในบ้าน ไม่เว้นแม้แต่พี่หมอนนท์กับไผ่ ผมขมวดคิ้วมองด้วยความแปลกใจ
 
เพราะตอนนี้ไผ่มันนอนราบหลับสนิทหัวหนุนอยู่บนตักของพี่หมอนนท์ที่นั่งเหยียดขาใช้หลังนั่งพิงกำแพงอยู่
 
มันยอมได้ไง
 
ผมกวาดมองไปรอบ ๆ ตายาย พ่อแม่พี่ฟ้าแล้วก็พวกพี่แฮ็คกับเพื่อน ๆ หายไป ผมเดินเข้าไปในครัว หยิบมือถือมากดโทรออก
 
“พี่ฟ้า อยู่ไหนเนี่ย”
 
“พาตากับยายมาเที่ยวบ้านยายหวาน พี่ตามหาฝนไม่เจอไม่รู้อยู่ไหน”
 
“ฝนงีบ กลับกันตอนไหน”
 
“น่าจะดึก ฝนดูแลเรื่องอาหารการกินให้เพื่อน ๆ ละกัน ไม่ต้องรอ”
 
ผมรับปาก กดวางสายไป หันไปมองพี่หมอที่มายืนอยู่ข้าง ๆ
 
“พี่อยากกินอะไร”
 
“อะไรก็ได้”
 
ผมพยักหน้ารับ หันไปหยิบผักออกจากตู้เย็นมาวางไว้บนเคาน์เตอร์ เปิดตู้หยิบผ้ากันเปื้อนออกมาสวม
 
“ออกไปรอข้างนอกก่อนก็ได้ เสร็จแล้วเดี๋ยวผมเรียก”
 
“เดี๋ยวช่วย”
 
“ไม่เป็นไร”
 
“เดี๋ยวช่วย”
พี่มันบอกด้วยน้ำเสียงจริงจัง ผมเม้มปากแน่น
 
“ตามใจ”
แล้วก็หันไปหยิบผักมาล้าง เอาตามจริงผมก็ไม่ได้ให้พี่หมอช่วยอะไรหรอก ปล่อยให้พี่แกยืนกอดอกมองเฉย ๆ เขินเหมือนกันครับ มีคนมายืนมองแบบนี้

ผมล้างผัก หั่นไก่ด้วยความรวดเร็ว หิวแล้ว ทำแค่กะเพราไก่ไข่ดาวกินง่าย ๆ
 
ไม่นานก็เรียบร้อย เอาไปเสิร์ฟ นั่งกินกันในครัวนั่นแหละ
 
ผมนั่งกินเงียบ ๆ นี่เป็นครั้งสองแล้วที่เรานั่งกินข้าวด้วยกันสองคนแบบนี้ ไม่นานผมกับพี่หมอก็พากันเขี่ยจานเปล่า ผมนำจานไปล้างพากันเดินออกไปข้างนอก เพื่อน ๆ ผมยังนอนอยู่ท่าเดิมที่เดิม
 
ผมตัดสินใจออกไปเดินเล่น เพราะไม่อยากรบกวนคนอื่น ๆ ผมเดินไปทางหลังบ้าน เพราะขืนออกไปนอกถนนตอนนี้ก็เปียกเปล่า ๆ
 
ผมเดินเคียงไปกับคนตัวสูง หัวใจก็พากันไหวแรง จนไปถึงหนองน้ำไม่กว้างมากที่หนึ่ง ลมพัดกิ่งไผ่ให้ไหวเอน สายลมเย็นฉ่ำ ผมเดินไปทิ้งตัวลงนั่งที่พื้นหญ้า พี่หมอทิ้งตัวลงมานั่งตาม
 
พื้นที่ด้านล่างเป็นทุ่งหญ้าและนาข้าวในขณะที่พื้นที่ติดถนนเป็นบ้านเรือนทั้งหมด ยายจะซื้อที่เหล่านี้เก็บไว้ เพราะอยากให้เป็นพื้นที่ธรรมชาติ ตอนนี้กำลังดำเนินการอยู่ ซึ่งผมว่าดีนะ ต้นไม้โอบล้อมรอบสวน เพราะยายเป็นคนชอบปลูกต้นไม้มาก
 
“พี่หมอ” เรานั่งเงียบกันอยู่นานจนเป็นผมเองที่ทำลายความเงียบขึ้น ผมหันไปเผชิญหน้า “ผมอยากให้พี่เลิกทำเรื่องแบบนั้นกับผม เลิกยุ่งกับพี่ฟ้า ต่างคนต่างอยู่ แล้วก็คืนภาพถ่ายที่พี่ถ่ายคืนผมมาด้วย นะ ผมขอร้อง”
 
พี่หมอยังคงนั่งเงียบเหมือนไม่ได้ยินสิ่งที่ผมพูด
 
“พี่หมอ”
ผมเรียกอีกที อีกคนยังคงเงียบอยู่ 
 
“พี่หมอ ได้ยินหรือเปล่า”
ผมเรียกอีกครั้ง พี่หมอไม่ตอบทิ้งตัวลงไปนอนหนุนหัว หลับตาลง ด้วยความโมโหผสมหมั่นไส้ ผมทุบอกกว้างไปทีจนพี่หมอร้องโอ๊ย ลืมตาคว้าจับข้อมือผมไว้ ผมใช้มืออีกข้างทุบอีก พี่หมอรวบมันไว้ทั้งสองข้าง
 
“หูหนวกรึไง เรียกไม่ได้ยิน”
 
“ได้ยิน แต่ไม่ตอบ”
 
“ผมบอกว่าเลิกยุ่งกับพี่ฟ้าและผมได้แล้ว เอาภาพที่พี่ถ่ายแบล็คเมล์คืนมาด้วย”
ผมพูดด้วยน้ำเสียงฉุน ๆ พยายามจะชักมือกลับ
 
“ไม่”
พี่มันตอบกลับคำเดียวง่าย ๆ
 
“สารเลว”
พี่มันหัวเราะหึ ๆ ดึงตัวผมขึ้นไปนอนทับบนตัว ผมตาโต พยายามจะยื้อหนี
 
“ปล่อย” ผมกวาดมองไปรอบ ๆ อย่างหวาดระแวง กลัวคนมาเห็นครับ “ปล่อย พี่หมอ”
 
“งั้นพูดคำหนึ่งก่อน”
 
“อะไร”
ผมจ้องตาพี่มัน พี่หมอยกยิ้ม
 
“ผมเป็นเมียพี่หมอ”
 
ผมอ้าปากค้าง
 
“ไม่มีทาง”
ผมขยับดิ้นอีกที 
 
ประสาท ให้มาพูดอะไรทุเรศ ๆ แบบนั้น
 
“ตามใจนะ ไม่พูดก็นอนมันอยู่แบบนี้แหละ เดี๋ยวสักพักคงมีคนเดินมาเห็นเอง”
ผมกวาดมองไปรอบ ๆ อีกทีอย่างหวาดระแวง พยายามจะดันตัวลุก พี่มันโอบรัดผมแน่นด้วยวงแขน
 
“พูดสิ ผมเป็นเมียพี่หมอ”
 
“ไม่!” ผมยืนยัน
พี่หมอขยับใช้ขาเกี่ยวขาผมไว้ไม่ให้ดิ้นรน เลื่อนมือต่ำลงไปลูบเนินเนื้อผมด้านล่าง ผมผวาเฮือก
 
“พูดสิ”
 
“ก็ได้ ๆ”
ผมรีบรับปาก ขืนไม่พูด มีหวังโดนปล้ำกลางสวนแน่ ๆ พี่หมอคลายมือที่กำลังรุกไล้ลง ผมกัดปากแน่น มองอีกคนตาขวาง ก้มหน้ากระซิบพูดอู้อี้
 
“ผมเป็นเมียพี่หมอ”
 
“อะไรนะ ไม่ได้ยิน พูดดัง ๆ หน่อย”
 
ผมเงยหน้าขึ้นมามองฉุน ๆ
 
“ผมเป็นเมียพี่หมอ!!”
ผมพูดเสียงดังห้วน ๆ พี่หมอคลี่ยิ้มด้วยความพอใจ คลายปล่อยผมออก ผมรีบเด้งตัวลุกทันที เดินลิ่ว ๆ หนีมา พี่หมอไม่ได้ลุกตามมาด้วย เอามือหนุนหัวนอนอยู่ที่เดิม ผมเดินหน้าร้อนผ่าวกลับเข้าบ้านไป
 
เข้าไปถึงก็เห็นไผ่มันยืนจ้องหน้าพี่หมอนนท์เขม็ง หัวคิ้วขมวดมุ่น ทำหน้ากระอักกระอ่วน พี่หมอนนท์ยังนั่งหลับอยู่ท่าเดิม ผมเดินเข้าไปใกล้ มันหันมามอง รีบตรงดิ่งมาลากผมไปทางห้องน้ำ
 
“มันทำอะไรมึงหรือเปล่า”
 
“ทำอะไร”
 
“กูเห็นมึงหายไป หารอบบ้านไม่เจอ เห็นมันหายไปด้วย เลยรู้ว่ามันต้องลากมึงไปแน่ ๆ แต่ไอ้เวรนั่นเข้ามาขวางทางไว้” มันบุ้ยปากไปทางคนที่กำลังนั่งหลับสนิทอยู่ “จะเข้าไปหามึงก็หาไม่ได้ แล้วมันได้ทำอะไรมึงหรือเปล่า” มันถามด้วยความเป็นห่วง สำรวจเนื้อตัวผม ผมส่ายหัวไปมา
 
“ไม่ได้ทำอะไรหรอก กูหลับ”
 
“แค่หลับ”
 
“อื้อ”
ผมรับปากหน้าร้อนผ่าว
 
“ดีแล้ว กูก็เป็นห่วง เชี่ย เล่นน้ำกันอยู่ดี ๆ มาลากเพื่อนกูไปกกอีก”
 
“หิวยัง”
ผมถามเพื่อตัดปัญหา
 
“หิว มีไรกินบ้าง”
 
“ไม่มีหรอก แต่เดี๋ยวทำให้กิน ทำให้พวกนั้นด้วยเพราะเย็นแล้ว”
 
มันพยักหน้า ผมลงมือทำอาหาร สักพักพวกเพื่อน ๆ ผมก็ทยอยกันตื่น ตันกับเพื่อนผู้หญิงรีบเข้ามาช่วยผมทำ พอเสร็จก็ทยอยนำอาหารไปเสิร์ฟ พี่หมอเดินเข้ามาพอดี ผมมองพี่แกนิดหนึ่ง ก่อนหันไปเอาอาหารยกมาให้เพื่อน ๆ กินกันต่อ พี่หมอนนท์เดินออกมาจากบ้านพักพอดี อาบน้ำแต่งตัวเรียบร้อยมาทิ้งตัวลงนั่ง ผมตักข้าวให้
 
“อ้าว ไม่กินเหรอแซม”
 
“กินแล้ว”
 
พี่หมอนนท์พยักหน้า ตักข้าวกินตุ้ย ๆ เพื่อน ๆ ผมนี่กินกันเหมือนห่าลงมาก สงสัยจะหิวกันจัด ผมเดินไปตักข้าวเติมให้ไผ่อีกจาน มันตักกับข้าวมาราด งัดเข้าปาก
 
“เมียกูทำกับข้าวอร่อยจริง ๆ”
มันไม่พูดเปล่ายังรวบเอวผมไปกอดไว้เบา ๆ ผมตบหน้าผากมันไปที 
 
“เล่นอะไร”
 
“ก็...”
มันทำท่าจะพูดอะไรต่อ ผมมองตาให้รู้ความหมาย มันมองไปทางพี่หมอที่มองมาตาขวาง จิ๊ปากก้มตักข้าวกินต่อ
 
“ฝน มึงนี่นะ จะเอาคนพี่หรือคนน้องเลือกเอาสักคน ขยันทำให้พวกกูเข้าใจผิดกันอยู่เรื่อย”
น้ำตาลมันว่า
 
“พวกมึงก็บ้าตามมัน รู้ ๆ นิสัยมันอยู่”
เพื่อนผมพากันหัวเราะร่วน ไม่ได้คิดอะไรมาก ผมเหลือบมองใครบางคนที่มองมาด้วยสายตาอ่านไม่ออก















[อ่านต่อ..50%]

รุ่งขึ้นพวกเราตื่นกันแต่เช้าไปทำบุญที่วัด กลับมาเล่นน้ำกันต่อ ตกบ่ายก็อาบน้ำให้ตากับยาย เราปล่อยให้ผู้ใหญ่อาบก่อน ผมต่อจากพี่ฟ้า หยิบขันตักน้ำที่โรยด้วยน้ำอบไทยและดอกไม้ต่าง ๆ มาคนกันเบา ๆ ย่อตัวลงไปคุกเข่าที่พื้น กึ่งกลางระหว่างตากับยาย ทั้งคู่ก้มลงมาหาผม ผมล้างเท้าให้ตาก่อน สลับกับยาย ตักน้ำมาเพิ่มอีกขัน รดลงบนมือที่ท่านแบชนกันไว้หลวม ๆ รองรับน้ำจากผม ผมอวยพรให้คนทั้งคู่มีสุขภาพร่างกายแข็งแรง อายุยืน ๆ อยู่กับลูกหลานไปนาน ๆ
 
สิ่งนี้แหละที่เหล่าลูกหลานปรารถนาที่สุด
 
ผมตักน้ำอีกขัน ราดลงบนหัวไหล่ของคนทั้งคู่ ยกมือจบทำความเคารพ ตากับยายพากันลูบหัวผม อวยพรยาวยืด ต่อจากผมก็เป็นเพื่อน ๆ ผมที่ทยอยกันมาทำแบบผมไม่เว้นแม้แต่พี่หมอ ผมยืนดูอยู่ไม่ห่าง พี่หมอไม่ได้ล้างเท้าหรอกครับ แค่เอาน้ำรดมือคนทั้งคู่เท่านั้น
 
“ขอบใจนะพ่อหนุ่ม ขอให้สุขภาพแข็งแรง ประสบความสำเร็จในหน้าที่การงาน และหวังว่าจะได้หลานมาเป็นหลานเขยนะ”
 
พี่หมอยิ้ม พี่ฟ้าที่ยืนอยู่ไม่ห่างหัวเราะ ผมยืนเม้มปากแน่น
 
อย่าเลยดีกว่า…
คนคนนั้นไม่ได้ดีอย่างที่ตากับยายคิดหรอก
 
หลังจากอาบน้ำให้ตากับยายเรียบร้อย พวกเราก็มารวมตัวกันอีกครั้ง เพราะเราจะตะลอนกัน พ่อเป็นคนขับโดยมีแม่นั่งเป็นตุ๊กตาหน้ารถ วันนี้ผมใส่เสื้อยืดสีไข่ไก่มา จริง ๆ มันเก่ามากแล้วล่ะ ใส่มาหลายปีจนสีมันกลาย ยืดจนย้วย แต่จะทิ้งก็เสียดาย ปกติผมใส่นอน แต่วันนี้ใส่มาเล่นน้ำเพราะมันซักง่ายดี เปื้อนเปรอะเลอะเทอะอะไรมาเอาน้ำราดนิดเดียวก็ออก เสื้อตัวนี้พี่ฟ้าซื้อให้ บังคับให้ผมทิ้งตั้งหลายรอบ แต่ผมไม่ทิ้งสักที กางเกงเป็นกางเกงขายาว
 
ถังน้ำถูกขนขึ้นรถ วางไว้ตรงกลาง พวกเราขึ้นไปยืนล้อมตัวถังอีกที ทันทีที่รถขยับออกจากบ้านพวกเราก็เปียกมะล่อก สนุกดีครับ โดนเขาสาดบ้าง สาดเขากลับบ้าง เจอด่านไหนคนเยอะพ่อก็จอดเลย แล้วพวกเราก็ลงไปแจม พี่หมอกับพี่หมอนนท์นี่โดนหนักสุด ทั้งโดนสาด โดนแต๊ะอั๋ง โดนปะแป้ง หัวเหอหน้าเน้อมอมแมมแทบดูไม่ได้ แต่พอล้างแป้งออก หน้าหล่อ ๆ ก็โผล่เหมือนเดิม
 
วิ่งมาได้สักพัก น้ำหมดถัง เราจึงจอดเพื่อขอน้ำข้างทาง พีมมันยืนจับสายยางอยู่บนรถ พวกเราก็ลงมาเล่นน้ำร่วมกับเจ้าบ้านระหว่างรอ มีรถหลายคันมาจอดเล่นร่วมด้วย
 
“น้องครับ พี่ขอปะแป้งหน่อย”
ได้ยินเสียงขออนุญาต คงเป็นเสียงของใครสักคนขอผู้หญิงที่อยู่ใกล้ผม ผมหันไปมองด้วยความอยากรู้อยากเห็น (หรือจะเรียกว่า'เสือก'ก็ได้ = =) ก่อนมือที่เต็มไปด้วยแป้งจะแปะมาที่แก้มผมจากซ้ายไปขวา
 
ผมมองอึ้ง ๆ
 
เขาแตะแป้งในขันพลาสติกของตัวเอง เอามาแปะเพิ่ม ผมกะพริบตามองปริบ ๆ
เป็นผู้ชายครับ ตัวสูงชะลูด หน้าตาดีใช้ได้ แต่เทียบกับพี่หมอหรือไผ่ไม่ติด คนตรงหน้ายิ้มใสซื่อ แต่คิดไปคิดมา นี่มันเป็นเทศกาลสงกรานต์นี่หว่า ไม่จำเป็นที่ผู้ชายจะต้องแปะแก้มผู้หญิงเท่านั้น ผมเลยยิ้มตอบบ้าง ควักแป้งจากขันเขาเองนั่นแหละมาแปะกลับคืน เพราะผมเล่นแค่น้ำไม่ได้เล่นแป้ง
 
ใครสักคนจากรถคันหนึ่งตะโกนเรียก คนตรงหน้าผมตะโกนรับปาก ทำท่ารี ๆ รอ ๆ แล้วเดินกึ่งวิ่งไปขึ้นรถคันนั้น ผมหันกลับมาสนใจสาดน้ำกับคนอื่นต่อ รถคันที่วิ่งจากไปเมื่อกี้เบรกกึก คนที่ปะแป้งผมกระโดดลงมาจากกระบะท้าย วิ่งไปที่หน้ารถ ก้มทำอะไรสักอย่าง แล้ววิ่งตรงมาทางผม
 
ทำอะไรหล่นแถวนี้รึไง เขาวิ่งมาหยุดยืนอยู่ตรงหน้า หอบนิด ๆ จากแรงวิ่ง
 
“พี่ชื่อต้าร์นะ ยินดีที่ได้รู้จัก พี่ขอเบอร์หน่อยได้ไหม อยากเป็นเพื่อน”
ผมมองคนตรงหน้าอึ้ง ๆ ก้มมองปากกากับกระดาษชื้นน้ำที่ยื่นมาตรงหน้า ผมพยายามประมวลสิ่งที่เกิดขึ้นอยู่ ระหว่างนี้ก็ได้ยินเสียงโห่แซวกันดังระงมรอบด้าน
 
“นะครับ พี่อยากเป็นเพื่อนจริง ๆ”
 
ผมกะพริบตาปริบ ๆ มอง เขาทำหน้าเขิน ท่าทางประหม่าน่าดู
 
นะ นี่ผมกำลังโดนจีบอยู่ใช่ไหม
 
โดนผู้ชายจีบด้วย!!
 
“โหย เพื่อนกูโดนจีบโว้ย”
ไอ้หินวิ่งมาหยุดยืนอยู่ข้าง ๆ แย่งปากกากับกระดาษไปถือเอง ก้มจดยิก ๆ
 
“เอาเฟซมันไปก่อนละกันพี่”
 
พี่มันรับไปก้มอ่าน
 
“น้ำฝน” คนตรงหน้าอ่านทวนชื่อเฟซ ผมพยักหน้า เขายิ้มแป้น “แล้วพี่จะแอดหา รับเฟรนด์พี่ด้วยนะ” แล้วเขาก็วิ่งตุบตับกลับขึ้นรถไป คนบนรถพากันโห่แซว พอ ๆ กับคนรอบตัวผม
 
“เชี่ย เพื่อนกูขายออกแล้ว”
 
“หิน มึงเล่นอะไร แล้วให้เขาไปทำไม”
 
“อ้าว เขาอยากได้มึงเป็นเพื่อนไม่ใช่เหรอ คิดอะไรมาก รับ ๆ ไปเถอะ ไม่เล่นด้วยก็ไม่มีอะไรแล้ว”
 
ผมทำหน้าอึดอัด มองไปยังใครบางคนที่มองหน้าผมอยู่ ผมรีบละสายตาหนี เกิดมาเป็นตัวเป็นตนเพิ่งเคยโดนผู้ชายจีบก็วันนี้แหละ
 
ไผ่เดินออกมาจากห้องน้ำ ตรงมาทางผม
 
“ไผ่ เมื่อกี้มีคนมาขอเบอร์ไอ้ฝนมันด้วยว่ะ”
 
“เหรอ สาวไหน ตาต่ำชะมัด”
 
“ไม่ใช่สาว แต่เป็นหนุ่ม หล่อด้วยมึง กูเลยให้เฟซฝนมันไป”
 
“ห่า ให้ไปทำไม” ไผ่มันตบหัวไอ้หินไปฉาดใหญ่ รายนั้นลูบหัวตัวเองป้อย ๆ “หาเรื่องให้ฝนมัน เกิดเป็นพวกเกย์ตื้อ ฝนมันจะเดือดร้อนแค่ไหน”
 
“เอ้อจริงด้วย กูคิดไม่ถึง โทษที ๆ ส่วนมึง ถ้ามันแอดมาก็อย่ารับละกัน” มันหันมาพูด ผมพยักหน้ารับ น้ำเต็มถังพอดี พีมตะโกนเรียกให้ทุกคนขึ้นรถ พวกเราขึ้นประจำตำแหน่ง ยิ่งเย็นคนยิ่งออกมาเล่นกันเยอะขึ้น ด่านก็เยอะขึ้น บางด่านก็เล่นกันเรียบร้อย บางด่านก็รุนแรง
 
ไม่รู้ผมคิดไปเองหรือเปล่า แต่ดูเหมือนผมจะโดนผู้ชายปะแป้งเยอะขึ้น หนำซ้ำยังถูกจับเนื้อจับตัวอีกต่างหาก แต่คิดไปคิดมา อาจจะเพราะคนมันเยอะเลยเผลอถูกเนื้อต้องตัวก็ได้
 
“ฝนมานี่”
ไผ่มันลากผมเข้าไปยืนใกล้มันด้านใน ๆ ก่อนใครสักคนจะสอดมือเข้ามาใต้เอวผมแล้วลากพรืดไปยืนชิด ผมหันไปมองก็เห็นเป็นพี่หมอที่ก้มมองผมอยู่
 
“อย่าเสือก”
ไผ่มันด่า ยังไม่ทันที่สองคนจะได้โต้เถียงอะไรกันต่อก็มีเสียงตะโกนว่ามีน้ำถังใหญ่เตรียมตัวหลบ 
 
ผมหัวหดตามคำสั่ง ได้ยินเสียงโครม น้ำจำนวนมหาศาลไหลรินไปทั่วทั้งรถเรา แต่ผมถูกน้ำนิดเดียว เพราะน้ำทั้งหมดไปอยู่บนตัวของคนสองคนที่โอบกอดผมไว้เสียหมด ผมเงยหน้ามอง ไผ่มันกวาดน้ำออกจากหน้า เอียงหูเขย่า ๆ
 
“น้ำเข้าหูเหรอมึง”
 
“อื้อ” มันเขย่าแรงขึ้น
 
“ออกยัง” ผมถามด้วยความเป็นห่วง
 
“ออกแล้ว” มันสะบัดหัวไปมาเพื่อเช็ก ผมหันไปทางพี่หมอ รายนั้นแค่ลูบน้ำออกจากหน้าเฉย ๆ
 
“น้ำไม่เข้าหูนะ”
พี่มันส่ายหัว ผมค่อย ๆ แกะมือพี่หมอที่โอบผมไว้ออก กลัวคนอื่นเห็นครับ ถึงไผ่มันจะบังไว้ก็เถอะ
 
ข้างหน้าเป็นด่านใหญ่ครับ ดูจะเป็นด่านที่ดิบและห่ามหน่อย ๆ ปกติเจอด่านประเภทนี้พ่อจะไม่จอดให้เราเล่น แต่พวกนั้นเล่นปิดถนน ทำให้พ่อต้องจอดอย่างช่วยไม่ได้ พวกเราก็ตามน้ำ โดดลงไปสาดตู้มสาดตู้ม
 
“ว้าย!!”
เสียงน้ำตาลแหกปากร้องลั่น ผมหันไปมองก็เห็นผู้ชายคนหนึ่งพยายามจับนมน้ำตาลที่กำลังดิ้นหนี ผมฉุนกึก ไผ่มันถลาเข้าไปหาทันที แต่โดนพี่หมอนนท์เบรกไว้ก่อนจะถึงตัว
 
“โทษที ๆ น้อง พี่มาว”
มันคงเมาจริง แต่ใช้ความเมาของตัวเองทำเรื่องแบบนี้คงไม่ใช่เรื่องดี น้ำตาลทำหน้าโมโหไม่ต่างกับเพื่อน ๆ ผม โดยเฉพาะไผ่ จนพี่หมอนนท์ต้องล็อกไว้แน่นยิ่งกว่าเดิม
 
“เลิกทำแบบนี้ดีกว่านะ ถ้าไม่อยากมีเรื่อง”
พี่หมอนนท์เตือน
 
“โทษที ๆ”
มันยกมือขึ้น แต่สีหน้าไม่สำนึกเท่าไหร่ เดินเลี่ยงไปอีกทาง ไผ่มันขยับเป็นเชิงเตือนให้พี่หมอนนท์ปล่อยตัว ซึ่งพี่หมอนนท์ก็ยอมปล่อยมันดี ๆ เหมือนกัน

ผมถอนหายใจแรงเมื่อเห็นทุกอย่างผ่านไปด้วยดี ก่อนยืนอึ้ง หันมามองสิ่งที่เกิดขึ้นกับตัวเองบ้าง
 
มีผู้ชายคนหนึ่ง ใบหน้ามีเครานิด ๆ ท่าทางเมาระดับหนึ่ง ยืนบีบนมผมแรง ผมอ้าปากค้าง เพราะไม่คิดว่าจะถูกผู้ชายด้วยกันลวนลามแบบนี้ ผมยืนอึ้ง
 
“พลั่ก!!/พลั่ก!!”
เสียงหนึ่งดังขึ้นพร้อมกัน แล้วผู้ชายคนนั้นก็หงายหลังล้มตึงลงไปนอนสลบเหมือดเลือดกบปากอยู่ที่พื้น เสียงวี้ดว้ายดังไปทั่ว ทุกคนหยุดเล่น ผมหันไปมองคนทำ
 
เห็นคนสองคนยืนทำหน้าถะมึงทึงอยู่ด้านหลัง 
 
เดาสิครับ ว่าใคร...
 

To be Con...

พี่เดาไม่ออกจริง ๆ น้ำฝน ว่าเป็นใคร = =
ปล. หึ ๆ มีตัวละครเพิ่มมาอีกหนึ่ง ซึ่งเขาคนนี้จะนำตัวปัญหาเข้ามาด้วย พี่หมอจะมีคู่แข่งอย่างเป็นทางการแล้ววว เดี๋ยวน้ำฝนเล่าพาร์ทหน้าจะมาเผยโฉมหน้าตัวละครใหม่ให้ดู เห็นปุ๊บ คิดว่าหลายคนคงพอเดาออกว่าเขาคนนั้นน่าจะคู่กับใคร



:: ทอล์กไร้สาระ - , . -::
(http://upic.me/i/o4/12625661_943301322384348_1299204524_nr.jpg)


เมื่อคืนควานหาการ์ตูนมานั่งอ่าน หยิบได้เล่มนี้มาอ่านอีกรอบ(อ่านไปเป็นรอบที่ 999 แล้ว = = ) จำชื่อตัวละครไม่ได้ เอาเป็นว่าพระเอกเป็นเด็กห้องพิเศษ เป็นเด็กหัวกระทิ ตัวสูงใหญ่ หน้าตาหล่อเหลา เป็นตัวแทนนักเรียน ส่วนนายเอกเป็นเด็กห้องสถาปัตถ์ ซึ่งสองห้องนี้เขาไม่ค่อยถูกกัน

ตอนเช้าก่อนมาโรงเรียน นายเอกเรากินอาหารบูดเข้าไป (ช่างกล้า  = =) ระหว่างขึ้นรถไฟนางเลยเกิดอาการคลื่นเหียนอยากอาเจียน ทรุดตัวลงไปนั่งกุมท้องกุมปาก ไม่มีชาวบ้านคนไหนสนใจเลย พระเอกเดินผ่านมาพอดีเห็นเข้า ด้วยความที่เห็นว่าเป็นเด็กนักเรียนโรงเรียนเดียวกันจึงเดินเข้าไปทัก นายเอกที่นั่งผะอืดผะอมอยู่เลยทักกลับด้วยการอ้วกใส่ซะเลย = = ;

ความประทับใจแรกเลอค่ามาก พระเอกเลยจับนายเอกลากกรรเชียงมานั่งเลียอ้วก ...เอ่อ หมายถึงมาพักทำความสะอาดกันที่ห้องพักที่แสนจะเงียบสงบ โดยมีนายสถานนีให้ความร่วมมือ นายสถานีขอตัวออกไปทำงานก่อน มีบอกทิ้งท้ายไว้ว่าที่นี่เงียบมาก ไม่มีคนเดินผ่านมาหรอก (จะบอกทำเพื่อ???) ให้พักกันได้ตามสบาย

หึ ๆ (คนเขียนหัวเราะอย่างมีเลศนัย)

นายเอกที่นอนสลบเหมือดมาพักหนึ่งก็ถึงคราวฟื้นคืนชีพ แวบแรกก็แอบสงสัยว่าไยตัวเองมานอนหมดสภาพเหมือนคนโดนข่มขืนแบบนี้ แถมยังมีเด็กห้องพิเศษในสภาพเสื้อผ้าหลุดลุ่ยอยู่ไม่ห่างตัวอีกต่างหาก พอระลึกชาติได้ถึงได้รู้ว่า อ๋อ กูอ้วก แถมยังอ้วกใส่เด็กห้องพิเศษด้วย

กำลังจะอ้าปากขอบคุณ เด็กห้องพิเศษที่ทุกคนเห็นว่าเป็นเทพบุตรสุดประเสริฐเลิศล้ำนั้นก็เผยธาตุแท้ออกมาเพราะความโมโหที่โดนเด็กไร้สมองมาอ้วกใส่ ใบหน้ายิ้มแย้มที่เคยเห็นประจำกลับกลายเป็นใบหน้าเหี้ยมโหดโกรธเกรี้ยว นายเอกช็อกพอประมาณ การห้ำหั่นกันทางคำพูดจึงเกิดขึ้น

ปากหาเรื่องแท้ ๆ สำหรับนายเอก บอกว่าจะเอาเรื่องที่พระเอกเป็นคนสองบุคลิคไปโพนทะนา พระเอกเลยต้องหาทางปิดปากนายเอกด้วยการจับนายเอกแก้ผ้า(บางส่วน) มัดข้อมือด้วยเนกไท แล้วบังคับให้นายเอกช่วยตัวเองเพื่อถ่ายรูปแบล็คเมล์(เหตุการณ์นี้คุ้น ๆ ไหม?) ด้วยความอ่อนไหว ถึงจะรู้ว่ากำลังถูกถ่ายอยู่ แต่มันห้ามความต้องการไม่ได้จริง ๆ นายเอกก็จัดการดุ๊ยดุ่ยตัวเองไป(ด้วยมือที่ถูกมัดนั่นแหละ) โดยมีพระเอกส่องกล้องเลียปากแผลบ ๆ มองอยู่ด้วยความพอใจ(เฮียเป็นญาติกับตัวเชี่ยใช่ไหม = = )

หึ  ๆ ถ่ายคลิปเขาเก็บไว้ยังไม่พอ ยังมาเรียกร้องค่าเสียหายจากเด็กที่ถือว่าจนที่สุดในห้องเรียนอย่างนายเอกอีกต่างหาก นายเอกเราก็พาซื่อ แม้จะจนแต่ก็จริงใจ จะจ่ายก็ได้ แต่ขอจ่ายแบบผ่อนจ่ายนะ

พอพระเอกมาเห็นสภาพความยากจนจนเข้าขั้นวิกฤติของนายเอกก็เกิดความสมเพชปนเวทนา เพื่อให้นายเอกมีเรี่ยวแรงทำงานจ่ายค่าชุดคืนตัวเอง เลยหาอาหารมาประเคนให้ทุกเที่ยง โดยการเมสเสจไปเรียกนายเอกออกมากิน (เดาเอาว่าค่าอาหารที่ซื้อมาประเคนน่าจะแพงกว่าค่าชุดที่ต้องชดใช้ / แต่บอกแล้วไง เพื่อค่าชุด ต้องเลี้ยงมันไว้ก่อน - - ซึนเหมือนใครวะ - - )

ความจนทำให้คนมองข้ามทุกสิ่งทุกอย่าง มีอาหารร่วงหล่นมาจากฟากฟ้ามีหรือนายเอกจะไม่รีบคว้าไว้ แล้วยัดใส่ปากเคี้ยวตุ้ย ๆ

ฉากหนึ่งที่ชอบมากกกก คือนายเอกเห็นว่าพระเอกขี้ซีเรียส(??) จึงยัดลูกอมจูปาจุ๊บรสโปรดใส่ปากพระเอก แต่พระเอกไม่ชอบของหวานเอามาก ๆ จึงรีบดึงจูปาจุ๊บออกมา พยายามแหวะความหวานที่อยู่ในปากทิ้ง

นายเอกเกิดอาการเสียดายเลยบอกไปว่า "เอ้า ถ้าไม่ชอบก็เอามา กินเองก็ได้" แล้วนางก็คุกเข่าต่อหน้าพระเอก เงยหน้าขึ้น หลับตาลง(เพื่อ??) อ้าปากค้างไว้จนเห็นเรียวลิ้นสีแดงสุดเซ็กซี่ เพื่อรอคอยให้พระเอกป้อนจูปาจุ๊บคืน

แอร๊ยยยยยยยยยยย >/////<
ใครไม่หลงเสน่ห์นี่รีบไปโรงพยาบาลเพื่อตรวจเช็คสมรรถภาพได้เลย

เดาแทบพุ่ง พระเอกนี่นั่งตะละลึงตึง ๆ ไปหลายวิ นายเอกยังไม่หุบปาก หรี่ตามอง รีบเร่งให้อีกคนป้อนคืน พระเอกมีสติ ยัดจูปาจุ๊บแท่งนั้นใส่ปากนายเอกไป

แล้วคืนนั้นพระเอกก็กลับไปช่วยตัวเองจากฉากหื่นที่เห็น แถมยังเอาภาพที่ตัวเองเคยถ่ายแบล็กเมล์ไว้มาดูควบคู่ด้วย 

หึ หลงเสน่ห์นายเอกเราอย่างจัง 

แต่นั่นแหละ คนปากหนักยังไงก็คือคนปากหนักอยู่วันยังคำ(เหมือนใครวะ???) จนมีวันหนึ่งนายเอกบาดเจ็บ นอนพักอยู่บ้าน พระเอกไปตามหานายเอกที่ห้องเรียน เพื่อนนายเอกที่พอจะรู้ว่าเพื่อนกับพระเอกน่าจะมีซัมติงกันอยู่เลยใส่ไฟว่านายเอกนั้นกำลังบาดเจ็บสาหัส(ทั้งที่จริง ๆ แล้วเจ็บแค่มือนิดเดียว = = ) พระเอกรีบห้อแนบไปหานายเอกที่ห้องทันที 

หึ ๆ นายเอกเราเผลอพูดจาน่ารักจนพระเอกเราทนไม่ไหวจับนายเอกปล้ำซะเลย

แอร๊ยยยยย ฉากเร้าดำเนินไปอย่างวาบหวิว เรท18+ อลังการงานสร้างมาก งานเขาสร้างมานิดเดียว แต่คนเขียนนี่แหละที่จินตนาการต่อไปไกลกว่าฉากที่เห็น -,. -

นายเอกก็เข้าใจว่าพระเอกปล้ำเพราะโกรธตัวเอง หึ ๆ ตั๊ลลักป่ะล่ะ

พระเอกปล้ำนายเอกเพราะทนเสน่ห์ไม่ไหว ส่วนนายเอกเข้าใจว่าโดนปล้ำเพราะอีกคนโกรธและทำโทษตัวเอง (ซึนมหาซึน) = =

หลังจากนั้นนายเอกก็พยายามตามหาตัวพระเอกให้วุ่นเพื่อลากมาคุยกันให้รู้เรื่อง อีกคนก็พยายามหลบเพราะไม่อยากรับความจริงว่าตัวเองนั้นรักนายเอกเข้าให้

แต่ก็แอบมาบอกรักตอนนายเอกหลับในห้องพยาบาล หึ ๆ แต่ก็ยังหลบหน้าหลบตาอยู่ สุดท้ายนายเอกเลยโทรหาเพื่อบังคับให้พระเอกมาคุยกันตรง ๆ แล้วกึ่ง ๆ สารภาพความในใจออกไป พระเอกแทบจะเหาะมาหานายเอก แน่นอน ฉากเสียตัวก็เกิดขึ้นอีกครั้ง

แล้วหลังจากนั้นพวกเขาก็คบกัน (เล่าผิดเล่าถูกก็ขออภัย = = คนเขียนเป็นญาติกับปลาทอง) 

พออ่านจบ มานั่งพิจารณา จะว่าไปแล้วคนเขียนชอบอ่านการ์ตูนหรือนิยายแนว ๆ นี้นะ แนวพระเอกเหนือกว่า เลวนิด โหดหน่อย ชอบแกล้งนายเอก พระเอกสายเอส โหด หื่น ตื่นง่าย ส่วนนายเอกก็สู้ไม่ได้ กูไม่ได้อ่อนแอนะ แต่กูสู้มันไม่ได้จริง ๆ มันเหนือกว่า(คร่อมอยู่ด้านบน = = )

สรุปแล้วคือ มันเขียนเพราะมันชอบนั่นเอง ....อาเมน

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.58 ผมเป็นเมียพี่หมอ {P.74}{ุุ22-1-59} 50%
เริ่มหัวข้อโดย: nammon_wk ที่ 22-01-2016 20:23:21

หมอนนท์ น้องไผ่ อร๊ายยยยยยย ฟินล่วงหน้าเลย  :katai2-1:

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.58 โดนลวนลาม {P.74}{ุุ22-1-59} 50%
เริ่มหัวข้อโดย: Ganymead ที่ 22-01-2016 20:29:04

 :o8: :o8:

เขิลแทน


 :ling1: มาต่ออีก 50 % ด้วยนะครับ ได้โปรด

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.58 โดนลวนลาม {P.74}{ุุ22-1-59} 50%
เริ่มหัวข้อโดย: Ginny Jinny ที่ 22-01-2016 20:34:08

 :เฮ้อ: :เฮ้อ: :เฮ้อ:

พี่หมอแซมเขาจับเมียเลยซัดเข้าให้เปล่า  :m28: :m28:

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.58 โดนลวนลาม {P.74}{ุุ22-1-59} 50%
เริ่มหัวข้อโดย: iceman555 ที่ 22-01-2016 20:37:45

พี่หมอจัดหนักฝนแน่ๆ อิอิ

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.58 โดนลวนลาม {P.74}{ุุ22-1-59} 50%
เริ่มหัวข้อโดย: Nus@nT@R@ ที่ 22-01-2016 20:48:18

อิพี่หมอ....อยากให้เขารู้ถึงสถานะของตัวเองใช่ไหม ถึงให้บอกว่าเป็น 'เมีย' น่ะ

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.58 โดนลวนลาม {P.74}{ุุ22-1-59} 50%
เริ่มหัวข้อโดย: Naeon ที่ 22-01-2016 21:38:58

รอหมอนนจัดการไผ่5555

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.58 โดนลวนลาม {P.74}{ุุ22-1-59} 50%
เริ่มหัวข้อโดย: meanmena ที่ 22-01-2016 21:43:48

 :hao7:50% ท้าย จัดมา

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.58 โดนลวนลาม {P.74}{ุุ22-1-59} 50%
เริ่มหัวข้อโดย: threetanz ที่ 22-01-2016 21:45:44

พี่หมอหึงโหดมากดูท่าแล้ว บอกเลยน้องน้ำฝนต้องระวังตัว

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.58 โดนลวนลาม {P.74}{ุุ22-1-59} 50%
เริ่มหัวข้อโดย: rmlab ที่ 22-01-2016 22:38:18

มาแล้ว

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.58 โดนลวนลาม {P.74}{ุุ22-1-59} 50%
เริ่มหัวข้อโดย: shoi_toei ที่ 22-01-2016 22:47:48

บางทีไผ่ขยันหาเรื่องให้ฝนน้ะ

แต่ไม่เป็นไร ป้าฟินนนน 555

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.58 โดนลวนลาม {P.74}{ุุ22-1-59} 50%
เริ่มหัวข้อโดย: บูมเบส ที่ 22-01-2016 22:48:41

งานนี้ฝนต้องสู้บ้างนะลูก

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.58 โดนลวนลาม {P.74}{ุุ22-1-59} 50%
เริ่มหัวข้อโดย: mystery Y ที่ 22-01-2016 22:58:36

ฝนยอมตลอดๆๆ

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.58 โดนลวนลาม {P.74}{ุุ22-1-59} 50%
เริ่มหัวข้อโดย: twinmonkey0311 ที่ 23-01-2016 00:02:20

เมื่อไหร่พี่หมอกับฝนจะคบกันสักที :z3:

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.58 โดนลวนลาม {P.74}{ุุ22-1-59} 50%
เริ่มหัวข้อโดย: khwanruen ที่ 23-01-2016 00:07:33

หนาชาเลยสิพี่หมอ ไผ่บอกน้ำฝนเป็นเมียมันอ่ะ ฮิฮิ หึงออกนนอกหน้าบ้างก็ได้ อยากเห็น  :katai2-1:

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.58 โดนลวนลาม {P.74}{ุุ22-1-59} 50%
เริ่มหัวข้อโดย: ่patsaporn ที่ 23-01-2016 00:15:56

บางทีพี่หมอก็น่าจะฟังคำขอร้องของน้องบ้างนะ ทำดีๆ จีบดีๆ พี่ทำเป็นไหม
มีแต่ความไม่ชัดเน สงสารน้อง

ขอบคุณต่ะ

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.58 โดนลวนลาม {P.74}{ุุ22-1-59} 50%
เริ่มหัวข้อโดย: mam.nalok ที่ 23-01-2016 09:24:54

เมื่อไหร่ไผ่จะเลิกทำให้พี่หมอเข้าใจผิดสักที  เพราะความซวยมันมาตกที่น้ำฝนตลอด ยิ่งอ่านยิ่งรู้ว่าไผ่เห็นแก่ตัวมาก :katai1: :katai1:

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.58 โดนลวนลาม {P.74}{ุุ22-1-59} 50%
เริ่มหัวข้อโดย: minneemint ที่ 23-01-2016 10:11:27

หมอนนท์ไผ่

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.58 โดนลวนลาม {P.74}{ุุ22-1-59} 50%
เริ่มหัวข้อโดย: tuek ที่ 23-01-2016 10:17:02

อีพี่หมอเป็นไงละตกหลุมรักน้องมันเข้าให้แล้ว

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.58 โดนลวนลาม {P.74}{ุุ22-1-59} 50%
เริ่มหัวข้อโดย: Bellze12 ที่ 23-01-2016 11:44:32

ชอบอ่ะ พระเอกแบบพี่หมอ
5555 ได้ใจไปเลย
เหลือแต่ชอบปากแข็ง
แต่การกระทำนี่ล้ำหน้าไปมาก

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.58 โดนลวนลาม {P.74}{ุุ22-1-59} 50%
เริ่มหัวข้อโดย: bpyt ที่ 23-01-2016 12:23:53

หึหึ ไงล่ะทีนี้ พี่น้องแย่งกันบอกว่าฝนเป็นเมีย
งานนี้ไม่รู้พี่หมอจะตบะแตกหรือป่าว

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.58 โดนลวนลาม {P.74}{ุุ22-1-59} 50%
เริ่มหัวข้อโดย: Ganymead ที่ 23-01-2016 12:30:24

มาเฝ้ารอ กระเส่างอแง  :mew3:

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.58 โดนลวนลาม {P.74}{ุุ22-1-59} 50%
เริ่มหัวข้อโดย: PetitDragon ที่ 23-01-2016 13:12:09

อ้าว ไผ่ ? :z1:

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.58 โดนลวนลาม {P.74}{ุุ22-1-59} 50%
เริ่มหัวข้อโดย: ่jum ที่ 23-01-2016 14:51:01

อีไผ่ เมื่อไหร่แกจะเลิกหาเรื่องให้น้ำฝนงานเข้าซักที แม่โบกสลบ  :angry2:

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.58 โดนลวนลาม {P.74}{ุุ22-1-59} 50%
เริ่มหัวข้อโดย: ka[ze]na ที่ 23-01-2016 19:48:26

5555 จะสงสารหมอแซมดีไหม? แต่เราว่าไม่!!@ ตกไปอกเดาะ คันๆที่หัวใจเีไหมค่ะ?

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.58 โดนลวนลาม {P.74}{ุุ22-1-59} 50%
เริ่มหัวข้อโดย: Duangjai ที่ 23-01-2016 19:56:46

เข้ามาติดตามจ้า

 :hao3:  :hao3:  :hao3:  :hao3:

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.58 โดนลวนลาม {P.74}{ุุ22-1-59} 50%
เริ่มหัวข้อโดย: mukmaoY ที่ 23-01-2016 20:36:45

อ้าวอิไผ่ ไหนบอกจะเลิกกับฝนไง ถึงจะไม่ได้คบกันก็เถอะ
แต่รับปากไว้แล้วก็ทำสิ
เดี๋ยวก็วกมาเป็นเหมือนเดิม
ทำไมไม่เคยคิดอะไรเลยวะ งง

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.58 โดนลวนลาม {P.74}{ุุ22-1-59} 50%
เริ่มหัวข้อโดย: SiHong ที่ 24-01-2016 00:51:53

อยากมีโมเมนต์ หมอนนท์กับไผ่เยอะๆจังค่ะ

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.58 โดนลวนลาม {P.74}{ุุ25-1-59} 100%
เริ่มหัวข้อโดย: automaton ที่ 25-01-2016 20:07:54

ตัดจบอย่างนี้ ฆ่าฉัน ฆ่าฉัน ให้ตายดีกว่า  :ling1:

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.58 โดนลวนลาม {P.74}{ุุ25-1-59} 100%
เริ่มหัวข้อโดย: twinmonkey0311 ที่ 25-01-2016 20:48:42

หนึ่งคนที่ต่อยน่าจะเป็นพี่หมอแต่อีกคนใครนี่สิ รอตอนต่อไปนะคะ :pig4:

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.58 โดนลวนลาม {P.74}{ุุ25-1-59} 100%
เริ่มหัวข้อโดย: ่jum ที่ 25-01-2016 21:19:50

 :pig4:

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.58 โดนลวนลาม {P.74}{ุุ25-1-59} 100%
เริ่มหัวข้อโดย: Duangjai ที่ 25-01-2016 21:33:13

มือที่สาม อะ อ่ะ

 :teach:

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.58 โดนลวนลาม {P.74}{ุุ25-1-59} 100%
เริ่มหัวข้อโดย: Aomoto ที่ 25-01-2016 21:39:23

ชอบสายเดียวกับคนเขียนเลย เรื่องหน้าก็ขอแบบแนวนี้อีกนะ สนุกมาก แต่ช่วงต้นพี่หมอมันโหดไปหน่อย
ตอนนี้เดาว่าพี่หมอเป็นคนต่อย น่าจะต้องเริ่มหึงบ้างแระ อิ อิ ชัดเจนให้น้ำฝนใจเต้นมากกว่าเดิมได้แล้วพี่หมอ

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.58 โดนลวนลาม {P.74}{ุุ25-1-59} 100%
เริ่มหัวข้อโดย: PetitDragon ที่ 25-01-2016 21:54:05

ต่อหน้าพี่หมอเลย?

คงจะโดนหนักไม่ใช่น้อย

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.58 โดนลวนลาม {P.74}{ุุ25-1-59} 100%
เริ่มหัวข้อโดย: Naeon ที่ 25-01-2016 22:34:08

พี่หมอชัวร์ ความหึงทำได้ทุกอย่าง หุหุ

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.58 โดนลวนลาม {P.74}{ุุ25-1-59} 100%
เริ่มหัวข้อโดย: SiHong ที่ 25-01-2016 23:19:23

ฮือออ อยากอ่านการ์ตูนเล่มนั้นค่ะ อยากอ่านจริงๆ

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.58 โดนลวนลาม {P.74}{ุุ25-1-59} 100%
เริ่มหัวข้อโดย: Ganymead ที่ 25-01-2016 23:26:52

อยากให้ถึงตอนหน้าไว ๆ  จังเลยครับ ตั้งหน้าตั้งตารอเลย  :z2: :z2:

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.58 โดนลวนลาม {P.74}{ุุ25-1-59} 100%
เริ่มหัวข้อโดย: oaw_eang ที่ 26-01-2016 00:54:24

GOOD

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.58 โดนลวนลาม {P.74}{ุุ25-1-59} 100%
เริ่มหัวข้อโดย: Ra_rena~* ที่ 26-01-2016 01:10:58

ตอนหน้าของพี่หมอแล้วววว มาต่อเร็วๆน้า~  :katai5:

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.58 โดนลวนลาม {P.74}{ุุ25-1-59} 100%
เริ่มหัวข้อโดย: tuek ที่ 26-01-2016 05:52:37

อิพี่หมอมีคู่แข่งเพิ่มขึ้นแล้ว

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.58 โดนลวนลาม {P.74}{ุุ25-1-59} 100%
เริ่มหัวข้อโดย: meanmena ที่ 26-01-2016 06:03:11

เราก้อชอบ

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.58 โดนลวนลาม {P.74}{ุุ25-1-59} 100%
เริ่มหัวข้อโดย: liza sarin ที่ 26-01-2016 08:52:03

ไผ่คงไม่ทันพี่หมอหรอก

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.58 โดนลวนลาม {P.74}{ุุ25-1-59} 100%
เริ่มหัวข้อโดย: khwanruen ที่ 26-01-2016 09:34:47

หลงเสน่ห์น้ำฝนอย่างจังเลยพี่หมอ  ตัวละครใหม่ จะทำให้พี่หมอรู้ใจตัวเองมากขึ้น  :katai2-1:

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.58 โดนลวนลาม {P.74}{ุุ25-1-59} 100%
เริ่มหัวข้อโดย: ♥♥ดอกช่อบานสะพรั่ง♥♥ ที่ 26-01-2016 10:09:19

 :hao3:

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.58 โดนลวนลาม {P.74}{ุุ25-1-59} 100%
เริ่มหัวข้อโดย: บูมเบส ที่ 26-01-2016 11:02:57

ตัวเร่งปฏิกิริยามาแล้วชอบจัง

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.58 โดนลวนลาม {P.74}{ุุ25-1-59} 100%
เริ่มหัวข้อโดย: mystery Y ที่ 26-01-2016 11:05:54

รอตอนต่อไป~

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.58 โดนลวนลาม {P.74}{ุุ25-1-59} 100%
เริ่มหัวข้อโดย: SOMCHAREE ที่ 26-01-2016 12:21:28

พี่หมอ กับไผ่ค่ะ

ปล.เค้าก็ชอบอ่านแนวเดียวกับตัวเองน้า ประมาณพระเอกหนือกว่าหน่อยๆ

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.58 โดนลวนลาม {P.74}{ุุ25-1-59} 100%
เริ่มหัวข้อโดย: ณ ที่เดิม™ ที่ 26-01-2016 21:02:56

เรื่อยๆเลยเรื่องนี้ ไม่คืบหน้าสักที  :katai5:

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.58 โดนลวนลาม {P.74}{ุุ25-1-59} 100%
เริ่มหัวข้อโดย: klaew ที่ 27-01-2016 07:58:23

นั่นดิใครอ่ะเดาไม่ออกจริงจริ๊งงงงง
เดาว่าต้องเป็นเพราะชุดน้ำฝนแน่ที่เป็นชนวน

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.58 โดนลวนลาม {P.74}{ุุ25-1-59} 100%
เริ่มหัวข้อโดย: ที่ปรึกษาไอทีขั้นต้น ที่ 27-01-2016 16:29:47

พระเอกนี่เลวได้เสมอต้นเสมอปลาย นายเอกก็บื้อได้ใจ
อ่านไปแล้วแทบอยากจะทุบมือถือให้พัง คนเขียนบรรยายได้เข้าถึงความเลวของมนุษย์จริงๆ
ว่าคบเพื่อนเลว เจ้านนท์ก็เลยเลวไม่ต่างกัน มีความสุขที่จะได้เห็นเพื่อนทำเลวแล้วเข้าช่วยอย่างภูมิใจ
 :katai1: :katai1: :katai1:

อยากจะขอแนะนำสักหน่อยว่าเรื่องถ้ามีไดนามิก คือมีจุดพีค จุดเบา จุดรุนแรง โดยมีพล็อตวางไว้ให้เรื่องเดินทางจนถึงจบเรื่อง
จะน่าติดตามมากนะครับ

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.58 โดนลวนลาม {P.74}{ุุ25-1-59} 100%
เริ่มหัวข้อโดย: Poes ที่ 27-01-2016 16:44:09

หวังว่าไผ่จะไม่โดนเหมือนฝน  :katai5:

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.58 โดนลวนลาม {P.74}{ุุ25-1-59} 100%
เริ่มหัวข้อโดย: yingmin ที่ 27-01-2016 22:26:28

เสน่ห์ของน้ำฝนแผลงฤทธิ์แล้ววววววว
 :katai2-1: :katai2-1:

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.58 โดนลวนลาม {P.74}{ุุ25-1-59} 100%
เริ่มหัวข้อโดย: Duangjai ที่ 28-01-2016 21:21:35

 :3123:   :3123:   :3123:

ถูกใจให้เป็ด

รออ่ะ

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น(แสนรัก) {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.59 เพราะเด็กมันยั่ว {P.76}{ุุ31-1-59}
เริ่มหัวข้อโดย: memew ที่ 31-01-2016 10:43:23

Chapter : 59: เพราะเด็กมันยั่ว
[พี่หมอ...♥]


บอกตามตรงว่าผมหงุดหงิดมาก เมื่อเช้าก็ดี ๆ อยู่หรอก แต่รู้สึกว่าวันนี้ฝนมันจะใส่เสื้อสีสว่างมา ผมก็มองว่ามันน่ารักดี ยิ่งเปียกน้ำยิ่งเซ็กซี่ ตอนแรกคิดว่าผมคิดไปเองคนเดียวเพราะเคยนอนกับมันมาก่อน แต่ดูเหมือนจะไม่ใช่ผมเพียงคนเดียวที่เห็นว่ามันเซ็กซี่ เพราะวันนี้ผมเห็นคนมองมันบ่อยมาก ทั้งผู้หญิงและผู้ชาย ซ้ำยังถูกแอบลวนลามบ่อย ๆ ผมทำได้แค่ขมวดคิ้วมอง จะเข้าไปยุ่งมากก็ไม่ได้ ช่วงเทศกาล ไหนมันจะเป็นผู้ชาย ไหนคนอื่นจะมองสงสัยอีก
 
แต่หลังจากที่มันถูกขอเบอร์ ผมกับไผ่รีบประชิดเพื่อปกป้องมันมากขึ้น
 
มันก็เล่นน้ำเพลิน ๆ ไม่ได้คิดอะไร จนรถเราถูกกักไว้ด่านหนึ่ง ดูก็รู้ว่าเด็กกลุ่มนี้ลามปามแค่ไหน แล้วเพื่อนของฝนก็โดนลวนลาม ไผ่มันจะเข้าไปเอาเรื่อง แต่ไอ้หมอนนท์ห้ามเอาไว้ก่อน
 
แล้วภาพที่ผมเห็นแล้วหยุดไว้เพียงแค่มองไม่ได้คือฝนกำลังถูกจับหน้าอก เด็กนั่นก็ไม่รู้ว่ามันกำลังอ่อยเหยื่อหรือว่าตกตะลึงที่ถูกจับนมกันแน่ ถึงได้ยืนนิ่งให้เขาทำแบบนั้น
 
ผมไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้น รู้แค่ว่าตัวผมถลาไปซัดหน้ามันเปรี้ยงหนึ่งจนมันล้มหน้าหงายบนพื้นน้ำเปียก ๆ ผมหันไปมองคนที่ออกหมัดพร้อมผม
 
“ไผ่…พี่หมอ”
ฝนมันครางเรียกพวกเราทั้งคู่ ไผ่มันทำหน้าฟึดฟัด จะเข้าไปกระทืบซ้ำ ดีว่าไอ้หมอนนท์ห้ามไว้ ไผ่มันชี้หน้าคนอื่นๆ ที่ตั้งด่านด่ากราด
 
“ถ้าพวกมึงไม่หยุดด่านนี้ กูจะแจ้งความข้อหาลวนลามคน แม่ง ลวนลามเพื่อนผู้หญิงกูยังไม่พอ ยังมาลวนลามเพื่อนผู้ชายกูอีก”
 
พวกนั้นพากันหน้าซีด ก่อนจะมีผู้ใหญ่ออกมาขอโทษขอโพย ลากคนที่นอนสลบออกไป พ่อกับแม่ฝนพากันลงมาช่วยเคลียร์ด้วย ดูท่ากลุ่มเพื่อนฝนจะไม่ยอมความจนคนกลุ่มนี้ต้องพากันสลายตัวกันไป เคลียร์กันอยู่พักก็แยกย้าย พ่อวนขับรถพากลับ อารมณ์สนุกแบบแรกถูกแทรกด้วยความโมโห
 
“เป็นไงบ้าง พวกมึงสองคน น้ำตาลถูกจับนมกูไม่แปลกใจเท่าไหร่ เพราะนมมันใหญ่ แต่มึงอ่ะ ไปให้เขาจับได้ไง”
ตันมันถามงง ๆ
 
“กูจะไปรู้ไหมล่ะ ห่า หันมาอีกที มันคว้าหมับ แถมขยำมาซะแรง”
 
ผมกัดกรามกรอด คว้าตัวฝนหันมาเผชิญหน้า เลิกชายเสื้อมันขึ้นจนโชว์หัวนม มันอ้าปากค้าง ไม่ต่างกับคนอื่น ๆ ไผ่จะเข้ามากระชากมือผมออก แต่ถูกหมอนนท์ยึดไว้เหมือนเดิม
 
“มึงจะทำเชี่ยอะไร!!/พี่หมอจะทำอะไร”
ไผ่กับฝนถามพร้อมกัน แต่คนละอารมณ์
 
“ขอเช็กดูก่อน เจ็บตรงไหนหรือเปล่า”
ผมไม่รู้ว่ามันถูกขยำ คิดว่าแค่ถูกจับเฉย ๆ 
 
“โหย แดงเลยมึง”
เพื่อน ๆ มันพากันเข้ามามอง ไผ่หยุดดิ้นแล้ว จ้องมองนมเพื่อนมันเขม็ง ผมกัดกรามกรอด
 
“กูว่าแม่งเข้าใจผิดคิดว่ามึงเป็นผู้หญิงชัวร์ ๆ กะขยำเต็มที่”
 
ผมแตะนิ้วลงบนรอยแดง ฝนสะดุ้งเฮือก รีบคว้าจับมือผมไว้ แก้มมันแดงก่ำ
 
“นี่ด้วยหรือเปล่า”
หินมันชี้ให้ดูรอยแดง ๆ ไม่ห่างหัวนม ฝนก้มมอง แก้มแดงยิ่งกว่าเดิม เพราะรอยนั้นเป็นรอยที่ผมทำไว้ไม่ใช่รอยจากการถูกลวนลาม เมื่อคืนก่อน มันจางแล้ว แต่ก็ยังเห็นอยู่ มันรีบลดเสื้อลง
 
“ไม่เจ็บหรอก ขอบคุณที่ช่วย”
มันพูดอ้อมแอ้ม ไผ่มันสลัดจนหลุดจากไอ้หมอนนท์ เลิกถอดเสื้อตัวเองออกจากหัว ยื่นมาให้ฝน
 
“มึงใส่นี่ไว้เลยฝน”   
 
“โหย เพื่อนกูโคตรแมนเลยวะ”
พวกเพื่อน ๆ มันแซวกันใหญ่
 
“แล้วมึงอะ” ฝนถาม
 
“แค่นี้กูสบาย ใส่ไป”
มันบังคับ ฝนจำใจต้องใส่เสื้อไผ่ซ้อนอีกชั้นกระทั่งกลับถึงบ้าน ถ้าไม่เจอเรื่องถูกลวนลาม ผมว่าทริปนี้ถือว่าเป็นทริปที่สนุกดีครับ พรุ่งนี้สงกรานต์วันสุดท้าย เห็นว่าจะยืนสาดอยู่ที่บ้านไม่ออกไปไหนแล้ว
 
ฟ้าไม่ได้ไปด้วย เพราะอยากอยู่กับตาและยาย พวกเพื่อน ๆ มันรีบพากันรายงานสิ่งที่เกิดขึ้นใหญ่
 
“เพราะงี้แหละ ถึงอยากเล่นขนาดไหนพี่ก็ไม่อยากไป เสื้อตัวนั้นเก่าแล้ว ยังจะเอาไปใส่อีก”
ฟ้าหันไปบอกน้องชายตัวเอง
 
“ทิ้งได้ไงเสียดาย ใส่สบายจะตาย ไม่คิดว่าจะโดนนี่ ผมว่าเขาน่าจะเข้าใจผิดมากกว่า”
 
ผมนั่งจ้องหน้ามัน
 
จะโทษว่าเป็นเพราะชุดก็ถูก หรือไม่ก็เป็นเสน่ห์ส่วนตัวของมันที่มีไว้ดึงดูดผู้ชายเข้าหา ไม่ว่าจะเป็นไผ่ ผม หรือเด็กที่ขอเบอร์นั่น 
 
 
 
 
 
 
วันนี้ทุกคนสลบเร็วกว่าปกติคงเพราะเหนื่อยจัด ๆ ผมนอนพลิกไปพลิกมา ร่างกายเหนื่อยก็จริง แต่จิตใจมันร้อนรุ่มยังไงแปลก ๆ
 
“นอนสักทีน่าแซม”
ไอ้หมอนนท์มันเตือน คงเพราะผมไม่หลับสักทีรบกวนมัน ผมตัดสินใจคว้ามือถือมาเปิด ไปที่ข้อความไลน์
 
จริง ๆ มันไม่ใช่เวลา และอีกอย่างฝนคงหลับไปแล้ว แต่ให้นอนอยู่เฉย ๆ ผมนอนไม่หลับจริง ๆ
 
‘นอนรึยัง’ ผมถามไปสั้น ๆ แล้วนอนรอ ไม่คาดหวังอยู่แล้ว ผมลดมือถือลงเมื่อทุกอย่างยังคงเงียบสนิทไม่ต่างกับเพื่อนผมที่นอนหลับกรนฟี้ ๆ ไปแล้ว
 
สักพักผมก็ยกมือถือขึ้นมากดเปิดดู หัวใจไหวแรงที่เห็นมันกดเปิดอ่านข้อความ ผมรอให้มันตอบกลับ แต่มันยังเงียบเหมือนเดิม ผมกดพิมพ์ไปหาอีกรอบ
 
‘นอนรึยัง’
ข้อความนั้นถูกอ่านทันที นั่นหมายความว่ามันเปิดหน้าแชทผมไว้ แต่ไม่ตอบกลับ
 
‘อ่านแล้วก็ตอบด้วย’ ผมออกคำสั่ง
 
‘ยัง’ รอสักพักมันก็ตอบ ผมยกยิ้มอย่างพอใจ
 
‘ฉันนอนไม่หลับ’
 
‘เรื่องของพี่’ มันตอกกลับทันที ผมหัวเราะหึ ๆ เหลือบมองไอ้หมอนนท์นิดหนึ่ง ดูว่ามันจะตื่นไหม
 
‘ออกมาเจอกันหน่อยไหม’
 
‘ไม่ ผมง่วง อยากนอน’ ตอนแรกก็จะบังคับ แต่แค่มันตอบรับผมก็ดีใจแล้ว
 
‘งั้น นอนหลับฝันดี’ ผมส่งกลับไปแค่นั้น ได้คำกลับมาสั้น ๆ
 
‘บ้า’ ผมยิ้มใส่คำนั้นทันที วางมือถือไว้บนอก ผมว่าผมคงต้องเป็นบ้าไปแล้วแน่ ๆ ที่มาหลงเสน่ห์เด็กนั่น
 
ถ้าคำว่าบ้า ออกมาจากริมฝีปากเล็ก ๆ นั้นมันจะน่ารักขนาดไหน แล้วคำว่า‘บ้า’ก็วนเวียนอยู่ในสมองผมกระทั่งดำดิ่งลงสู่ห่วงนิทรา
 









 
 
ผมตื่นขึ้นมาสูดอากาศสดชื่นแต่เช้าตรู่ ไม่ต่างกับไอ้หมอนนท์ที่ตื่นขึ้นมาบิดขี้เกียจพอกัน
 
“อากาศดีเป็นบ้า”
เราสองคนพากันเดินเข้าบ้านใหญ่ไป เพื่อไปทานมื้อเช้าร่วมกับทุกคน ผมมองฝนที่กำลังวิ่งวุ่นนำอาหารเช้าออกมาจัดเรียง มันเงยหน้ามาสบตาผมแวบหนึ่ง เรามองตากันนิ่งค้าง จนเป็นมันเองที่เสหลบสายตาหนี เดินไปเตรียมของต่อ ผมประจำตำแหน่งที่โต๊ะสำหรับผู้ใหญ่ กินไปสบตาน้ำฝนไปเหมือนเดิม
 
ตราบจนผ่านพ้นมื้อเช้า เพราะวันนี้เป็นวันสุดท้าย พวกเด็ก ๆ ถึงลุกขึ้นมาตั้งด่านกันแต่วัน สนุกสลับกับเบรก ส่วนผมเล่นไปนิดเดียวแล้วเบรกมานั่งดู ฝนมันสนุกร่าเริงกับเพื่อน ๆ มัน ส่วนผมนั่งมองเท่านั้น ไอ้หมอนนท์เอาผ้าปิดหน้านอนหลับกรนครอกไปแล้ว มันเล่นหนักกว่าผมอีก
 
“ไม่เล่นต่อแล้วเหรอคะคุณหมอ”
ฟ้าเดินมายื่นน้ำเก็กฮวยให้ผมแก้วหนึ่ง ทิ้งตัวลงนั่งข้าง ๆ ผมส่งรอยยิ้มอ่อนโยนไปให้ บอกขอบคุณเบา ๆ ทั้งที่แต่ก่อน ผมจะตื่นเต้นทุกครั้งที่ฟ้าเข้าใกล้ แต่ตอนนี้ผมกลับรู้สึกเฉย ๆ
 
ฟ้ายังคงน่ารักเหมือนเดิม ยังอ่อนหวานเหมือนเดิม เป็นแม่บ้านแม่เรือนที่ดี ยังให้ความรู้สึกว่าเป็นเหมือนแม่ผมเหมือนเดิม แต่สิ่งนั้นกลับไม่ทำให้ใจผมรู้สึกโหยหาได้เท่ากับใครอีกคนที่กำลังหัวเราะร่าสาดน้ำเล่นหัวอยู่หน้าบ้าน
 
“ไม่ไปเล่นกับเขาล่ะครับ”
 
“ฟ้าไม่ถนัดเล่น กลัวโดนลวนลามด้วย ดูเขาเล่นสนุกกว่า”
ฟ้าบอกเสียงใส ผมหัวเราะเห็นด้วย เพราะฟ้าไม่ได้กร่างเหมือนเพื่อนฝน เป็นเป้านิ่งสำหรับพวกไม่ประสงค์ดีได้ง่าย ๆ ขนาดฝนยังโดนขนาดนั้น แล้วฟ้าล่ะ จะขนาดไหน  ผมยกน้ำขึ้นมาดื่มเบา ๆ อีกอึก จ้องมองกลีบปากซีดเซียวที่กำลังแย้มยิ้มกว้างนั้น
 
“คุณหมอชอบฝนใช่ไหม”
 
ผมพ่นน้ำเก็กฮวยที่อยู่ในปากลงพื้นทันที หันขวับไปมองคนถามที่ยังทำหน้ากึ่งยิ้มกึ่งหัวเราะมองภาพเดียวกับผมอยู่ ผมปาดเช็ดน้ำที่ไหลเลอะเมื่อกี้ออก มองคนพูดดี ๆ อีกที
 
“เมื่อกี้คุณฟ้าพูดว่าอะไรนะครับ”
ฟ้ายิ้ม
 
“ฟ้าถามว่า คุณหมอชอบน้ำฝนใช่ไหมคะ”
ผมขมวดคิ้ว พยายามแปลคำถามให้ดี ๆ อีกที
 
“น้ำฝนเป็นเพื่อนน้องชายผม เป็นน้องชายคุณฟ้าด้วย ผมก็ต้องชอบเป็นธรรมดา”
ผมตอบกลบเกลื่อน ฟ้าหันมามองหน้าผมตรง ๆ
 
“น่าจะมากกว่านั้นนะ ฟ้าสังเกตมาพักแล้ว ตั้งแต่ที่บ้าน จนมาแน่ใจก็หลังจากมาเที่ยวด้วยกัน คุณหมอคงไม่สังเกตว่าสายตาคุณหมอ ไล่ตามฝนแค่ไหน”
 
ผมมองฟ้าอึ้ง ๆ
 
“ฟ้ารู้ว่าคุณหมอมาเพื่อจีบฟ้าช่วงแรก ๆ แต่หลัง ๆ ไม่น่าใช่ และฟ้าก็พอจะเดาออกว่าคุณหมอกำลังใช้ฟ้าเชื่อมไปหาใครอยู่ สิ่งที่ฟ้าอยากรู้คือ คุณหมอจริงจังแค่ไหน”
 
ผมนั่งนิ่ง นึกถึงสิ่งที่ตัวเองทำมาตลอด
 
“ผมไม่รู้”
 
ฟ้านิ่ง ผมก็นิ่ง
 
“ฟ้าไม่อยากให้ฝนเจ็บ”
 
ผมนั่งนิ่งเหมือนเดิม ไม่ตอบอะไรทั้งนั้น
 
“แต่อย่างน้อย เรื่องเมื่อวานก็ทำให้ฟ้ารู้ว่าคุณหมอน่าจะชอบฝนมากระดับหนึ่ง ไม่งั้นคงไม่ซัดไอ้หมอนั่นที่ลวนลามฝนจนล้มคว่ำพอ ๆ กับไผ่หรอก”
 
“ผมขอโทษ”
ผมเอ่ยเสียงเบากับความผิดที่ตัวเองก่อ ไหนจะใช้ฟ้าเป็นตัวเชื่อมไปหาฝนด้วย
 
“ฟ้าไม่โกรธคุณหมอหรอก เพราะรู้ดีว่าเรื่องของหัวใจมันห้ามกันไม่ได้ เหมือนใครหลาย ๆ คนที่เข้ามาในชีวิตฟ้า”
ฟ้านั่งนิ่ง เหมือนกำลังทบทวนอะไรบางอย่าง
 
และผมก็เป็นหนึ่งในนั้น ผ่านเข้ามาแล้วผ่านเลยไป หนำซ้ำยังใช้ฟ้าเพื่อผลประโยชน์ของตัวเองอีกต่างหาก ผมเลวจริง ๆ อย่างที่ผมเคยบอกไว้นั่นแหละ ไม่ได้เลวธรรมดา เลวมาก ๆ ด้วย
 
เราสองคนพุ่งสายตาไปยังจุดเดียวกัน ฝนยังไม่รู้ตัวเพราะกำลังหัวเราะร่ากับเพื่อน
 
“ถ้าคุณหมอไม่คิดจะจริงจัง ฟ้าอยากให้คุณหมอเลิกสิ่งที่กำลังทำอยู่ ฟ้าไม่อยากให้ฝนเจ็บ”
 
ฝนหันมาเห็นเราสองคนพอดี มันหุบยิ้ม ขมวดคิ้วทำหน้าซีเรียส ฟ้าลุกขึ้นยืน
 
“ลองคิดดูให้ดีนะคะ”
 
ฝนรีบทิ้งขันน้ำ วิ่งตรงมาทางเราทันที
 
“เล่นจนปากซีดหมดแล้ว”
ฟ้าทักคนที่วิ่งเข้ามาใกล้
 
“หิวแล้ว ทำอะไรให้กินหน่อยดิพี่ฟ้า”
มันฉุดฟ้าเดินหนีผมทันที ผมหัวเราะหึ ๆ กับสิ่งที่มันทำ ค้ำมือไว้กับพื้นด้านหลัง มองคนอื่น ๆ เล่นน้ำกัน
 
ผมบอกไม่ได้หรอก ว่าผมควรจะจริงจังหรือไม่จริงจัง ขนาดผู้หญิง กว่าจะเจอคนถูกใจผมยังเลือกแล้วเลือกอีก แล้วการที่ผมมาเจอฝนในสภาพการณ์ที่ไม่มีอะไรทำให้เราลงตัวเลย มันจะผ่านไปได้ง่าย ๆ ยังไง แล้วฟ้ารู้ไหมว่าฝนมันเป็นเกย์ แถมยังมีแฟนแล้วคือเพื่อนสนิทอย่างไผ่ ผมค่อย ๆ ทิ้งตัวลงนอน หลับตาลง ปล่อยสติให้หายลับไปภายใต้เปลือกตานั้น
 
 
 
 
 
วันมะรืนพวกเราต้องเดินทางกลับแล้ว วันนี้พวกเด็ก ๆ ปล่อยผีกันอีกวัน ผมไม่ได้ลงไปสมทบด้วย เพราะโดนผู้ใหญ่ลากไปร่วมวงสนทนา ตราบจนผู้ใหญ่พากันเข้านอน พวกฝนยังคงนั่งรั่ว ดื่มกินกันเสียงดัง
 
ผมขอตัวเข้านอนก่อนไม่ต่างกับไอ้หมอนนท์ ผมหลับไปจนรู้สึกว่ามีใครมาเคาะประตู ผมค่อย ๆ ชันตัวลุกไม่ต่างกับหมอนนท์ที่ตื่นตาม
 
“ใคร”
มันครางถาม ผมสั่นหัว สลัดผ้าห่มลุกขึ้นยืน เที่ยงคืนแล้ว ยังได้ยินเสียงเย้กันอยู่ แต่แผ่วลงแล้ว พวกนั้นคงนั่งกินกันอยู่ พอเปิดประตูออก ผมก็ต้องเบิกตากว้าง รับร่างของคนที่แทบจะร่วงผล็อยลงกับพื้น
 
“น้ำฝน”
หมอนนท์มันครางเรียก คงตกใจไม่แพ้ผมที่เห็นฝนมายืนอยู่ตรงนี้
 
“ปีศาจ”
ฝนอ้อแอ้เรียก ยิ้มแหะ ๆ ชี้หน้าตาปรือ ๆ ใส่ผม
 
เรียกผมแบบนี้ เมาระดับพระกาฬเลยนี่
 
“เมาหนักเลย”
ไอ้หมอนนท์ทัก
 
“ปีศาจ ปีศาจ”
มันเรียกไม่หยุด ผมรับร่างมันเข้ามาไว้ในอ้อมแขนดี ๆ มันพยายามมุดหน้ากับอกผมมากขึ้นจนผมต้องโอบร่างมันเข้ามาในห้อง 
 
“เอาไง”
หมอนนท์มันถามพร้อมมองหน้าผมสลับกับคนเมา
 
“ให้เด็กนี่นอนด้วยละกัน”
มันพยักหน้า ผมลากคนเมาไปทิ้งลงบนเตียง 
 
“ฉันว่าฉันไปนอนโซฟาดีกว่า”
หมอนนท์ออกตัว
 
“ไม่ต้อง ฉันเองดีกว่า”
 
หมอนนท์โบกมือค้าน ยังไม่ทันที่มันหรือผมจะได้ลุก ฝนก็รั้งตัวผมลงไปนอน ลุกขึ้นมาคร่อม ผมมองคนตัวเล็กอึ้ง ๆ นึกถึงเหตุการณ์ที่เคยเกิดขึ้นมาก่อนหน้า
 
“เด็กนี่เมาแล้วยั่วดีแฮะ”
 
“หึ สันดานเด็กร่านก็งี้แหละ”
ผมว่า ทั้งโมโหทั้งพอใจในเวลาเดียวกัน
 
“แกก็พูดไป อย่างน้อยฝนก็เดินมาหาแก แทนที่จะไปหาไผ่หรือผู้ชายคนอื่น”
 
ผมอึ้งไปกับคำมัน
 
ก็จริง
 
“ปีศาจ..ปีศาจพี่หมอ”
มันกระซิบเรียกยั่ว ๆ
 
“น่ารักแฮะ”
เพื่อนผมมันพูดกึ่งอึ้ง
 
ผมถีบมันไปเบา ๆ ที มันหัวเราะหึ ๆ
 
“ดูท่าเด็กนี่คงอยากให้แกกอด งั้นคืนนี้ฉันไปนอนแทนที่เด็กนี่ก็แล้วกัน”
 
“เดี๋ยว”
ผมห้ามได้แค่นั้น เพราะบนร่างยังมีคนเมา มันปิดประตูล็อกกลอนให้เรียบร้อย
 
“มีสติหน่อยฝน”
ผมเตือน มันยิ้มยั่วใส่ บดเบียดท่อนล่างเข้าหาผมมากขึ้น
 
ผมอยากกอดมันมาตลอดทั้งวันอยู่แล้ว เกรงใจเพื่อนก็เกรงใจ แต่เด็กร่านตรงหน้ามันก็ยังยั่วผมไม่หยุด จนผมชักทนไม่ไหว รั้งคอมันลงมาซุก
 
“นายผิดเองนะน้ำฝนที่มายั่วฉันแบบนี้”
ผมบอกมันไปแค่นั้น พลิกมันลงไปนอนแทนที่

 


To be Con..
มาอัพอีกตึ๋ง :katai5:

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น(แสนรัก) {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.59 เพราะเด็กมันยั่ว {P.76}{ุุ31-1-59}
เริ่มหัวข้อโดย: Naeon ที่ 31-01-2016 11:03:54

 :ling1:

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น(แสนรัก) {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.59 เพราะเด็กมันยั่ว {P.76}{ุุ31-1-59}
เริ่มหัวข้อโดย: PetitDragon ที่ 31-01-2016 11:06:23

้เหยือมาถึงที่เลย  :z1:

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น(แสนรัก) {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.59 เพราะเด็กมันยั่ว {P.76}{ุุ31-1-59}
เริ่มหัวข้อโดย: threetanz ที่ 31-01-2016 11:09:03

น้ำฝนเนี่ยร้ายที่สุดแล้ววว

ทำให้หมอรักหมอหลง ฮ่าๆ

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น(แสนรัก) {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.59 เพราะเด็กมันยั่ว {P.76}{ุุ31-1-59}
เริ่มหัวข้อโดย: Ginny Jinny ที่ 31-01-2016 11:28:23

ฝนอยากโดนกิน แต่ต้องเมาก่อนถึงกล้ายั่วเนอะ  :hao6: :hao6:

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น(แสนรัก) {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.59 เพราะเด็กมันยั่ว {P.76}{ุุ31-1-59}
เริ่มหัวข้อโดย: cheezett ที่ 31-01-2016 11:54:28

กริ้ดด ค้างอ่ะะะ  :z3:

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น(แสนรัก) {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.59 เพราะเด็กมันยั่ว {P.76}{ุุ31-1-59}
เริ่มหัวข้อโดย: meanmena ที่ 31-01-2016 12:25:15

ตอนต่อไป

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น(แสนรัก) {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.59 เพราะเด็กมันยั่ว {P.76}{ุุ31-1-59}
เริ่มหัวข้อโดย: yingmin ที่ 31-01-2016 12:36:26

 :haun4: :haun4: :haun4:

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น(แสนรัก) {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.59 เพราะเด็กมันยั่ว {P.76}{ุุ31-1-59}
เริ่มหัวข้อโดย: Nus@nT@R@ ที่ 31-01-2016 13:11:58

หนูน้ำฝน เมาแล้วยั่วอีกแล้ว

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น(แสนรัก) {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.59 เพราะเด็กมันยั่ว {P.76}{ุุ31-1-59}
เริ่มหัวข้อโดย: nammon_wk ที่ 31-01-2016 13:12:47

คำพูดคำจาคุณหมอช่างร้ายกาจ
เด็กมันก็ยั่วแค่หมอคนเดียวเหอะ
จะหึงอะไรก็ดูดีๆ คำพูดมันทำร้ายเด็กน้อยนะแจ๊ะ  :katai3:

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น(แสนรัก) {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.59 เพราะเด็กมันยั่ว {P.76}{ุุ31-1-59}
เริ่มหัวข้อโดย: lizzii ที่ 31-01-2016 13:25:47

เราว่าเรื่องใกล้คลายปมแล้วรึป่าวเอ่ย
ดูพี่หมอซอฟขึ้นเยอะ ใกล้ฉลาดแล้วใช่ไหมพี่หมอออออ

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น(แสนรัก) {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.59 เพราะเด็กมันยั่ว {P.76}{ุุ31-1-59}
เริ่มหัวข้อโดย: iceman555 ที่ 31-01-2016 13:35:13

หาเรื่องเจ็บตัวอีกแระ น้ำฝน อิอิ

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น(แสนรัก) {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.59 เพราะเด็กมันยั่ว {P.76}{ุุ31-1-59}
เริ่มหัวข้อโดย: tutatoomtam ที่ 31-01-2016 13:41:49

ตอนต่ไปมาเถอะเราพร้อมอ่านแล้ว 55555555 :haun4:

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น(แสนรัก) {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.59 เพราะเด็กมันยั่ว {P.76}{ุุ31-1-59}
เริ่มหัวข้อโดย: ♥♥ดอกช่อบานสะพรั่ง♥♥ ที่ 31-01-2016 14:03:20

 :z1:

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น(แสนรัก) {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.59 เพราะเด็กมันยั่ว {P.76}{ุุ31-1-59}
เริ่มหัวข้อโดย: kamaji ที่ 31-01-2016 14:18:10

คือไร???โคตรค้างเลย......

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น(แสนรัก) {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.59 เพราะเด็กมันยั่ว {P.76}{ุุ31-1-59}
เริ่มหัวข้อโดย: ♠DekDoy♠ ที่ 31-01-2016 14:42:10

อีกแล้ว เมาแล้วก็มามีอะไรกันอีกแล้ว

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น(แสนรัก) {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.59 เพราะเด็กมันยั่ว {P.76}{ุุ31-1-59}
เริ่มหัวข้อโดย: klaew ที่ 31-01-2016 14:43:00

เนื้อกวางนุ่มๆ เดินมาถึงปาก ไม่กินก็เสียชื่อปีศาจพี่หมอหมดดิ เน้อะ

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น(แสนรัก) {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.59 เพราะเด็กมันยั่ว {P.76}{ุุ31-1-59}
เริ่มหัวข้อโดย: Seilong2 ที่ 31-01-2016 14:54:16

ค้างอ่ะ  :z2: :z2:

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น(แสนรัก) {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.59 เพราะเด็กมันยั่ว {P.76}{ุุ31-1-59}
เริ่มหัวข้อโดย: CelestialBeing ที่ 31-01-2016 16:41:39

แบบนี้ไผ่ก้อเจ็บตัวอีกแล้วสิ

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น(แสนรัก) {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.59 เพราะเด็กมันยั่ว {P.76}{ุุ31-1-59}
เริ่มหัวข้อโดย: Rafael ที่ 31-01-2016 18:05:12

โอ้โห
ปลาย่างมาหาแมวถึงที่เลย
งี้ก็เสร็จน่ะสิ อิอิ

ขอบคุณคนเขียนนะคะ

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น(แสนรัก) {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.59 เพราะเด็กมันยั่ว {P.76}{ุุ31-1-59}
เริ่มหัวข้อโดย: ่jum ที่ 31-01-2016 18:51:55

 :z3:  อยากอ่านต่อ  :z3:

เมาแล้วยั่วนะหนู  เสร็จพี่หมอแน่ เอ๊ะ! หรือพี่หมอจะเสร็จฝน  :hao7:

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น(แสนรัก) {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.59 เพราะเด็กมันยั่ว {P.76}{ุุ31-1-59}
เริ่มหัวข้อโดย: oaw_eang ที่ 31-01-2016 19:01:03

ผมค่อย ๆ ทิ้งตัวลงนอน หลับตาลง ปล่อยสติให้หายลับไปภายใต้เปลือกตานั้น

ชอบแหะ  ประโยคนี้

นานแค่ไหนแล้วที่ครเราหลงลืมไปว่า  แค่กินอิ่มนอนหลับก็นับว่าสุขสุดยอดแล้ว

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น(แสนรัก) {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.59 เพราะเด็กมันยั่ว {P.76}{ุุ31-1-59}
เริ่มหัวข้อโดย: twinmonkey0311 ที่ 31-01-2016 20:10:22

น้องฝนอยากให้พี่หมอกอด พี่หมอก็กอดน้องซักหลายยกแล้วกันนะ :z1: :z1:

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น(แสนรัก) {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.59 เพราะเด็กมันยั่ว {P.76}{ุุ31-1-59}
เริ่มหัวข้อโดย: Apple_matinie ที่ 31-01-2016 20:19:00

คนได้กำไรคือใครพี่หมอไงง

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น(แสนรัก) {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.59 เพราะเด็กมันยั่ว {P.76}{ุุ31-1-59}
เริ่มหัวข้อโดย: naruxiah ที่ 31-01-2016 20:31:01

ไปยั่วเค้าทำไมน้ำฝนนนนนน อุ้ยเสร็จแน่  :z1:

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น(แสนรัก) {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.59 เพราะเด็กมันยั่ว {P.76}{ุุ31-1-59}
เริ่มหัวข้อโดย: Ra_rena~* ที่ 31-01-2016 21:18:59

ฝนเมาอีกแล้ว ตอนหน้า  :z1:

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น(แสนรัก) {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.59 เพราะเด็กมันยั่ว {P.76}{ุุ31-1-59}
เริ่มหัวข้อโดย: fida ที่ 31-01-2016 21:50:05

ชอบน้ำฝนจังอ่า น่ารัก :-[

ฝนมีแฟนผู้หญิงไม่รอดอ่ะ นี่พูดเลย ต้องมีคนปกป้องอ่ะ

ปล.การ์ตูนเรื่องนั้นเราเคยอ่านค่ะ อ่านหลายรอบเหมือนกัน

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น(แสนรัก) {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.59 เพราะเด็กมันยั่ว {P.76}{ุุ31-1-59}
เริ่มหัวข้อโดย: SOMCHAREE ที่ 31-01-2016 22:25:03

ฝนท่าจะไม่รอดดดดนะ

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น(แสนรัก) {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.59 เพราะเด็กมันยั่ว {P.76}{ุุ31-1-59}
เริ่มหัวข้อโดย: automaton ที่ 31-01-2016 22:41:34

ทำไมฝนไปยั่วเขาอย่างงั้น ต้องรักนวลสงวนตัวซิ แต่เชียร์ :z1:

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น(แสนรัก) {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.59 เพราะเด็กมันยั่ว {P.76}{ุุ31-1-59}
เริ่มหัวข้อโดย: tuek ที่ 01-02-2016 08:23:09

ฝนมาให้อีพี่หมอกินถึงที่

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น(แสนรัก) {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.59 เพราะเด็กมันยั่ว {P.76}{ุุ31-1-59}
เริ่มหัวข้อโดย: mam.nalok ที่ 01-02-2016 11:18:06

พี่ท่านจะรู้ตัวเองมั้ยเนี้ยว่าพี่ท่านนะหลงรักน้ำฝนหมดหัวใจละ

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น(แสนรัก) {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.59 เพราะเด็กมันยั่ว {P.76}{ุุ31-1-59}
เริ่มหัวข้อโดย: shoi_toei ที่ 01-02-2016 12:49:16

เด็กน้อย ขยันยั่วววว

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น(แสนรัก) {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.59 เพราะเด็กมันยั่ว {P.76}{ุุ31-1-59}
เริ่มหัวข้อโดย: Bellze12 ที่ 01-02-2016 21:01:02

ผู้แต่งใจร้ายม้วกกก
ตัดจบตอนเสียอย่างนั้น
แง่ๆ  อยากอ่านต่อ

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น(แสนรัก) {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.59 เพราะเด็กมันยั่ว {P.76}{ุุ31-1-59}
เริ่มหัวข้อโดย: mystery Y ที่ 02-02-2016 07:34:02

พี่หมอควรคิดทบทวนเรื่องฝนซะที

หัวข้อ: ทาสแค้น(แสนรัก) {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.60 เพื่อนใหม่ & พี่ฟ้ารู้ {P.77}{ุุ4-2-59}100%
เริ่มหัวข้อโดย: memew ที่ 02-02-2016 19:35:05

CHAPTER 60 เพื่อนใหม่ & พี่ฟ้ารู้....
[น้ำฝน...♥]
 
ผมสะลึมสะลือลืมตามอง
 
อืม...
ภาพที่เห็นไม่ใช่ฝูงเพื่อนที่นอนเกยกันอยู่เหมือนเคย แต่เป็นหน้าต่างที่มีผ้าม่านทิ้งตัวลงมานิ่งสงบ แอร์เย็นฉ่ำตกกระทบผิว

ผมกะพริบตาอีกรอบ ทบทวนว่าที่นี่คือที่ไหน

เรือนเล็ก...
ผมมาอยู่ที่นี่ได้ไง?

จำได้ว่าเมื่อคืนก๊งหนักอยู่กับเพื่อน ๆ นี่
ตอนนี้ก็น่าจะนอนเกลือกกลิ้งอยู่ในบ้านหลังใหญ่ แล้วทำไมผมมานอนอยู่ที่นี่ได้
 
ผมก้มมองตัวเอง เบิกตากว้างเพราะมีวงแขนปริศนามากอดผมไว้จากทางด้านหลัง รู้สึกได้ถึงไออุ่นจากเรือนร่างนั้นด้วย กลิ่นกายก็คุ้นเคย

หัวใจผมไหวแรงนิด ๆ
 
อย่าบอกนะว่า…
 
ผมค่อย ๆ หันไปมองเจ้าของวงแขนนั้น
 
แล้วก็เป็นอย่างที่ผมคิดจริง ๆ T^T
 
พี่หมอ…
 
พี่มันนอนหลับสนิท หัวอยู่เหนือผมขึ้นไป วงแขนแกร่งโอบกอดผมไว้ หายใจเข้าออกสม่ำเสมอ เรือนร่างของเราสองคนเปลือยเปล่าด้วยกันทั้งคู่ ผมเม้มปากแน่น
 
เมาทีไรเป็นงี้ทุกที
 
ผมค่อย ๆ ขยับหวังออกไปจากวงแขนแกร่ง คนด้านหลังครางอื้อ กระชับกอดผมแน่นขึ้น ซุดหน้ากับหัวผม โอบร่างผมไว้ทั้งตัว ผมหน้าร้อนผ่าวเพราะเนื้อตัวของเราแนบชิดกันมากขึ้น ผมพยายามทบทวนความทรงจำ
 
แต่จำไม่ได้เลยครับ จำได้แค่ว่าผมกินหนัก ดื่มหนัก แล้วก็หลับไป

ผมค่อย ๆ ขยับลุก ไม่อยากให้พี่หมอตื่น พอลุกขึ้นยืนได้ก็ต้องร้องเหวอเพราะถูกรวบเอวลงไปนั่งก้นจ้ำเบ้าบนที่นอนอีกรอบ พี่มันซุกหน้ากับหลังผมเบา ๆ บดเบียดไปมาเหมือนเด็กน้อยบดเบียดหน้าท้องแม่
 
“ปล่อย ผมจะไปอาบน้ำ”
 
“อืม..” พี่มันงึมงำอะไรสักอย่างที่ผมฟังไม่รู้เรื่อง
 
“พี่หมอ”
 
“ขอนอนต่อก่อน เมื่อคืนเราใช้งานพี่หนัก”
ผมอ้าปากค้าง
 
ไม่จริง!! มึงโกหก กูไม่มีทางทำแบบนั้นแน่ ๆ
 
ดะ เดี๋ยวนะ เมื่อกี้พี่หมอแทนตัวเองว่าอะไรนะ ‘พี่’งั้นเหรอ

หรือว่าผมหูฝาด?
 
“ผมปวดฉี่”
ผมหาทางเลี่ยง พี่หมอทำท่าจะไม่ยอมแต่ก็ยอมปล่อยดี ๆ

ผมรีบลุกยืน แต่ยังไม่ทันจะขยับก้าวเดิน บางสิ่งของพี่หมอในตัวผมก็ไหลเยิ้มลงมาเป็นทางผ่านขาลงไปถึงข้อเท้า ผมชะงักกึก ก้มมอง เม้มปากแน่น ดูจากจำนวนแล้วไม่น่าจะใช่รอบเดียวแน่ ๆ ผมเงยหน้ามองคนทำ พี่หมอฟุบหน้าหลับอยู่ท่าเดิม ผมรีบเข้าห้องน้ำไปอาบน้ำอาบท่า พันผ้าเช็ดตัวเดินออกไปหยิบเสื้อผ้าที่กระจัดกระจายบนพื้นมาสวมใส่ ปล่อยให้พี่หมอฟุบหลับอยู่ท่าเดิม
 
ผมเดินสะโพกครากกลับเข้าบ้านใหญ่ไป กวาดมองไปยังพื้นที่ที่ผมควรจะนอนเมื่อคืน เพื่อนผมแต่ละคนยังนอนไม่ได้สติ(มีแต่เพื่อนผู้ชายครับ เพราะพวกผู้หญิงเข้าห้องกันไปหมดแล้ว) ผมไล่สายตาไปยังที่นอนตัวเอง ภาพที่เห็นทำเอาผมขมวดคิ้วงุนงง

เพราะตอนนี้พี่หมอนนท์มานอนอยู่แทนที่ โดยมีไผ่กอดพี่มันไว้หลวม ๆ กอดท่าเดียวกับที่มันชอบกอดผมนั่นแหละ
 
นี่มันรู้ตัวหรือเปล่า
 
พี่หมอนนท์นอนหงายเหยียดยาว สองมือประสานกันไว้ที่หน้าท้อง กรนฟี้เบา ๆ ไม่รู้เรื่องรู้ราวอะไร ผมละสายตาเดินเข้าครัวไป เห็นพี่ฟ้ายืนทำอาหารอยู่
 
“ไปนอนที่ไหนมา ทำไมคุณหมอนนท์มานอนแทนที่ได้ล่ะ”
พี่ฟ้าหันมาถาม ผมหลบตาพี่ฟ้าวูบ
 
“ฝนเมา ไปนอนที่เรือนเล็กได้ไงก็ไม่รู้”
 
พี่ฟ้ามองหน้าเหมือนค้นหาอะไรบางอย่าง แต่ไม่พูดอะไร ไล่ให้ผมไปช่วยหั่นผัก
 







วันนี้ฟรีสไตล์ครับ ไม่ได้เล่นน้ำ พวกเราเลยกระจัดกระจายไปนั่ง ๆ นอน ๆ เล่น บางคนก็จั่วไพ่ ส่วนผมกับพี่ฟ้าขอใช้เวลาที่เหลือเพื่ออยู่กับตาและยายให้นานที่สุด

แต่ถึงตัวผมจะอยู่กับพวกท่าน ใจกลับประหวัดคิดไปถึงใครบางคนที่กอดผมไว้เมื่อคืน ผมจำไม่ได้จริง ๆ ว่าไปอยู่กับพี่หมอได้ไง พี่หมอมาลากตัวผมไป หรือว่าผมไปหาเขาเองกันแน่
 
ผมนอนหนุนตักตาที่กำลังนั่งดูเกมโชว์อยู่ ในขณะที่พี่ฟ้าครองตักยาย ผมล้วงหยิบมือถือขึ้นมากดเล่น ตั้งแต่มายังไม่ได้เช็กเฟซบุ๊กเลย ผมกดดู เพื่อนแต่ละคนที่มาด้วยกันอัพรูปลงกันเพียบ
 
“ห่า ถ่ายกูหล่อ ๆ หน่อยก็ไม่ได้”
ผมพิมพ์ข้อความใส่ภาพที่ไอ้หินแท็กมา ในนั้นพวกเราทุกคนกำลังทำหน้าแป้นแล้น เดาแทบไม่ออกว่าใครเป็นใคร เพราะหน้าขาววอกกันทุกคน
 
“มึงเคยหล่อด้วยเหรอวะหมาฝน”
เพื่อนคนอื่นในห้องเรียนที่ไม่ได้มาด้วยกันเม้นท์กลับ 
 
“พระเอกหนังไทยดี ๆ นี่เอง”
แล้วก็มีคนเข้ามากดไลค์ข้อความผมพร้อมอ้วกเรี่ยราดใส่ ผมหัวเราะจนทั้งพี่ฟ้าและตากับยายหันมามอง
 
“หัวเราะอะไรลูก”
 
“เพื่อนมันถ่ายรูปฝนลงเฟซตา หลานตาออกจะหล่อ มันดันถ่ายมาซะทุเรศ ดูดิ”
ผมโชว์ให้ดู พอตาเห็นก็หัวเราะเอิ๊กอ๊าก ผมเลยรวบทั้งตายายแล้วก็พี่ฟ้ามากดถ่ายร่วมกันอัพลงเฟซ ขึ้นสถานะ
 
‘ครอบครัวสุขสันต์’
 
ผมฉีกยิ้มแป้น พอลงไปพวกเพื่อน ๆ ก็พากันเข้ามาชื่นชมแต่ความสวยของพี่ฟ้าและประณามหยามเหยียดในความขี้เหร่ของผม จนผมต้องด่ากราด

ในระหว่างไล่อ่านเม้นท์ของแต่ละคนผมกดเลื่อนขึ้นไปเช็กด้านบน เพิ่งสังเกตเห็นว่ามีคนขอแอดมาเป็นเพื่อนด้วย ผมกดดู

ใครวะ หน้าคุ้น ๆ??
มีข้อความจากคนอื่นที่ไม่ใช่เฟรนด์เข้ามาด้วย ผมกดเปิดอ่าน
 
'พี่ต้าร์เอง รับแอดพี่ด้วยนะ'
ผมนอนอ่านอึ้ง ๆ
 
นี่พี่แกเอาจริงหรือวะเนี่ย
ถ้ารับ แปลว่าผมยอมรับให้เขาเข้ามาจีบน่ะสิ แต่ถ้าไม่รับ มันจะเป็นการเสียมารยาทไปไหม เพราะเขาบอกว่าอยากขอเป็นเพื่อนไม่ใช่จะมาจีบสักหน่อย

ผมค้างนิ้วไว้กึ่งกลางระหว่างตอบรับกับปฏิเสธ แต่ยังไม่ทันได้ตัดสินใจอะไร แขนยายมาชนจนนิ้วผมเลื่อนไปกดรับเฉยเลย
 
“อ้าว”
ผมครางตกใจ แล้วข้อความใหม่ก็เด้งขึ้นมา
 
“ดีใจจังที่รับ คิดว่าจะไม่รับซะอีก พี่ต้าร์นะ ที่เจอกันวันสงกรานต์หวังว่าน้ำฝนจะจำได้”
 
“ครับ”
ผมตอบรับไปมึน ๆ เอาไงดีวะกู
 
“ฝนเรียนอยู่โรงเรียน…ใช่ไหม ไม่ไกลจากมหา’ลัยพี่เลย พี่เรียนอยู่…คณะบริหาร”
 
โห บังเอิญจริง ๆ
 
ผมพูดคุยกับเขาอยู่พักใหญ่ มันเป็นการสนทนากันแบบปกติ เหมือนเพื่อนใหม่ทักทายเพื่อนใหม่กันทั่วไป ไม่เห็นมีข้อความไหนเป็นเชิงจีบเลย

สงสัยผมจะคิดมากไปจริง ๆ ผมหัวเราะตัวเองอยู่ในใจ

มีข้อความไลน์เด้งขึ้นมา ผมกดเช็ก ก่อนเม้มปากแน่น มองออกไปด้านนอกที่เห็นใครบางคนก้มหน้ามองมือถือ แล้วเหลือบมองมาทางผม
 
‘ทำอะไรอยู่’
 
‘นอนหนุนตักตา’
ผมตอบกลับ เห็นแล้วยังจะถามอีก
 
‘ฉันหมายถึง เล่นอะไรบนมือถือ’
 
‘เรื่องของผม’
ตอบแล้วก็เหลือบมองคนที่มองกลับมา
 
‘หึ แต่นายเป็นเมียฉัน’
 
ผมหน้าร้อนผ่าว ข้อความเตือนจากพี่ต้าร์เด้งขึ้น แต่ผมไม่คิดจะกดอ่าน
 
‘ผมเป็นผู้ชาย และจำไม่เคยได้ว่าเป็นเมียพี่’
 
พี่หมอเลิกคิ้ว ยกยิ้มนิด ๆ มันดูร้ายนะ แต่ทำไมผมถึงรู้สึกตื่นเต้นที่ได้มองก็ไม่รู้
 
‘จำไม่ได้รึไง เมื่อคืนก็ออกจะร้อนแรง ฉันนอนของฉันกับนนท์อยู่ดี ๆ นายก็เข้ามาเคาะห้อง มาขี่ฉันจนนนท์ต้องออกไปนอนที่อื่น ออดอ้อนจนฉันแทบไม่มีแรงเหลือ’
 
ผมอ้าปากค้าง สิ่งที่ผมต้องการจะรู้ถูกเปิดเผยออกมาหมดเลย ผมเม้มปากแน่น รัวพิมพ์กลับไป
 
‘ผมเมา’
 
‘เมาแล้วร่าน’
 
ผมสะอึก กดปิดมือถือยัดลงกระเป๋ากางเกง มองพี่หมอตาเขียว ขยับหันหลังให้ ได้ยินเสียงข้อความไลน์ดังขึ้นอีก ผมไม่หันไปมอง แต่ค่อย ๆ ล้วงหยิบมือถือขึ้นมากดอ่านอีกรอบแบบไม่ให้ใครเห็น
 
‘แต่ไม่เป็นไร หมอคนนี้ชอบรักษาคนเป็นโรคร่าน’
 
ผมไม่ตอบอะไร กดปิดอีกครั้ง สักวันผมจะฆ่าพี่มันให้ได้
 




50% :katai5:









รุ่งขึ้นพวกเราทุกคนพากันมายืนกราบลาตากับยาย ผมทั้งกอดทั้งซบ ป้ากับพี่ฮัทและพี่แฮ็คก็มาส่งด้วย
 
“ไว้วันไหนว่าง ๆ พี่จะไปเยี่ยม”
ผมยิ้มแป้นใส่พี่ฮัท กอดพวกพี่มันเบา ๆ ก้าวขึ้นรถไป มายังไงก็กลับอย่างนั้นครับ พี่หมอบังคับให้ผมนั่งหน้าข้างตัวเองเหมือนเดิม ซึ่งผมต้องทำหน้าที่ป้อนทั้งน้ำและขนม โดยมีไผ่กัดกับพี่มันมาตลอดทางและมีตัวห้ามทัพคือพี่หมอนนท์
 
ความรู้สึกของผมตอนนี้มันบอกไม่ถูกครับ มันก้ำกึ่งระหว่างมีความสุขกับทุกข์นิด ๆ ตื่นเต้นที่พี่หมอทำเหมือนผมเป็นคนพิเศษ แต่ในความพิเศษนั้นมันดูจะไม่จริงจัง เพราะพี่หมอก็ยังคงเห็นผมเป็นแค่ทาสเอาไว้คอยใช้ตามสั่ง สั่งให้มาก็ต้องมา สั่งให้ไปก็ต้องไป จนผมไม่แน่ใจว่าผมควรจะรู้สึกยังไงกับพี่หมอกันแน่
 
ผมถูกปลุกให้ตื่นหลังจากรถมาจอดสนิทหน้าบ้าน ไผ่มันรีบลงจากรถไปขนของทั้งของผมและของมันเองลงจากรถ มันค้างกับผมแน่นอนคืนนี้
 
“ไว้เดี๋ยวว่าง ๆ จะมาช่วยทำร้าน” พี่หมอบอก
 
“ไม่ต้องเสือก พวกมึงไม่มาจะเป็นมงคลร้านมากกว่า”
ไผ่ดักคอ
 
“อะไรกันครับคุณไผ่ เมื่อคืนก็เห็นกอดผมแน่น”
 
ไผ่มันสะอึกอึ่ก เป็นความอัปยศของมันที่เผลอไปกอดพี่หมอนนท์เข้า
 
“นั่นเพราะกูคิดว่าเป็นฝน ไม่คิดว่าจะมีใครเสือกมานอนแทนพี่เพื่อนกู แถมเพื่อนมันยังมาลากเพื่อนกูไปกอดอีกต่างหาก”
ไม่มีใครพูดอะไรต่อ พวกพี่หมอพากันเดินเข้าไปไหว้ลาพ่อกับแม่ผม บอกลาพี่ฟ้าแล้วพากันขับรถออกไป

ไผ่หันมามองตาผม ทำหน้าถะมึงทึง
 
“กูว่ามึงห้ามดื่มอีกเด็ดขาด กินแล้วเอาตัวไปถวายให้มันกินถึงที่”
 
“กูไม่รู้”
 
“เอ้อ ๆ คงเป็นจิตใต้สำนึกลึก ๆ ของมึงนั่นแหละ แม่ง เพื่อนกู”
มันทำท่าฟึดฟัดแบกกระเป๋าทั้งของผมและตัวมันเองเดินลิ่ว ๆ เข้าบ้านไป
 
 
 
 
 
 
 
ผมนั่งเอกเขนก เล่นเกมกับเพื่อนสองคนบนพื้น พี่ฟ้าเคาะห้องเบา ๆ แล้วถือวิสาสะหมุนเปิดประตูเข้ามาเองเลย ถือจานขนมมาวางไว้ที่พื้นข้าง ๆ 
 
“แหมรู้ใจกันจัง”
ไผ่มันรีบคว้าหมับเข้าปาก พี่ฟ้าหัวเราะ ทิ้งตัวลงนั่งข้างเตียง ผมกับไผ่ไม่ได้สนใจพี่ฟ้า เพราะกำลังเร่งเพิ่มเลเว่ลยิก ๆ
 
“ไผ่ พี่ถามอะไรหน่อยสิ”

“ถามสิ” มันตอบรับโดยไม่หันไปมอง
 
“กดเกมค้างไว้ก่อน”
พี่ฟ้าสั่ง มันจำต้องกดเกมค้าง หันไปมองพี่ฟ้า ผมหยิบขนมกินคำหนึ่ง หันไปมองหน้าพี่ฟ้าเหมือนกัน
 
“กับคุณหมอ ไปถึงไหน ยังทะเลาะกันอยู่ไหม”
 
ไผ่มันวางจอยลงทันที
 
“ถามทำไมให้เสียอารมณ์ การได้หายใจร่วมกับมันคือความวิบัติของชีวิต” ดูมันพูดเข้า พี่ฟ้าหัวเราะ ไม่ถามอะไรต่อ ลุกขึ้นยืน เดินไปหยุดอยู่ที่หน้าประตู
 
“ฝน”
 
“หือ?”
ผมหันไปครางรับ พี่ฟ้าพยักหน้ามาทางผมนิดหนึ่ง ชี้ไปแถว ๆ ต้นคอตัวเอง พอกลับมาถึง ผมกับเพื่อนก็พากันอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าเรียบร้อย ผมลูบคอตัวเองเบา ๆ ในจุดเดียวกัน

สงสัยจะมีอะไรติดอยู่ ไผ่หันมามองตามบ้าง พี่ฟ้ายิ้ม
 
“รอยคิสมาร์คโผล่แน่ะ”
พี่ฟ้าพูดแค่นั้น ก้าวเดินออกจากห้อง ปิดประตูให้เบามือ ผมนั่งนิ่งตัวแข็งทื่อ
 
“ฝน”
ไผ่มันรีบขยับมาจับสองไหล่ผมไว้ เขย่าเรียกเบา ๆ
 
“มะ มึง พี่ฟ้าหมายความว่ายังไง พี่ฟ้าพูดเล่นใช่ไหม ระหรือว่า…”
ผมกุมคอตัวเองตรงจุดที่คิดว่าน่าจะมีรอยอย่างว่าอยู่
 
“ไม่มีรอยอะไรใช่ไหมไผ่”
ผมถามมันเสียงเบา ไผ่หน้าเสีย คนที่ผมไม่อยากให้รับรู้คือคนในครอบครัว ไม่ว่าจะเป็นพ่อแม่หรือพี่ฟ้า
 
“ใจเย็นฝน บอกพี่ฟ้าไปว่าโดนแมลงกัดหรือโดนกูแกล้งเอาตอนเมาก็ได้ อย่าเพิ่งคิดมาก”
ผมพยักหน้า มันรวบผมเข้าไปซบอก ผมตัวสั่นขึ้นมาด้วยความหวาดกลัว หวังว่าทุกอย่างจะไม่เลวร้ายอย่างที่ผมคิดนะ
 
 
 
 
 
เกมกลายเป็นหมัน หลังจากนั่งคิดไม่ตกอยู่พักผมก็ผล็อยหลับไป ตื่นมาอีกทีไผ่ก็ไม่อยู่ในห้องแล้ว ผมอยากไปหาพี่ฟ้า แต่ก็ไม่กล้าเผชิญหน้า ผมลุกขึ้นส่องกระจก รอยคิสมาร์คเด่นหราอยู่ตรงต้นคอจริง ๆ ด้านล่าง ๆ ถ้าเสื้อตัวอื่นคงไม่เห็น แต่เสื้อตัวนี้เห็น ผมเม้มปากแน่น เลิกถอดเสื้อออก หยิบตัวใหม่ที่มิดชิดกว่ามาใส่
 
ผมเดินไปทิ้งตัวลงนั่งบนเตียง กอดเข่าแน่น เหม่อมองออกไปนอกหน้าต่าง ก่อนสะดุ้งเพราะฝ่ามือที่วางไว้บนหัวไหล่ ผมหันไปมอง
 
“ตื่นแล้วเหรอ ข้าวเย็นเสร็จแล้ว ลงไปกินกันเถอะ”
 
“ไผ่ กูไม่กล้าเจอหน้าพี่ฟ้า”
ผมหันไปเผชิญหน้า มันรวบผมเข้าไปกอด ก่อนดันผมออกเบา ๆ มามองหน้า
 
“กูเล่าเรื่องทั้งหมดให้พี่ฟ้าฟังแล้ว”
 
ผมตาโต หัวใจร่วงไปอยู่ตาตุ่ม
 
“มึงเล่าทำไม แล้วพี่ฟ้า…”
 
“ใจเย็นมึง พี่ฟ้าเขาเข้มแข็งกว่าที่มึงคิดนะฝน พี่เขาตกใจกับสิ่งที่เกิดขึ้น แต่ก็เข้าใจ”
 
ผมมองตามันหวั่น ๆ
 
“มึงเล่าเรื่องอะไรให้พี่ฟ้าฟังบ้าง”
ผมถามเสียงพร่า
 
“ทั้งหมด ทั้งเรื่องที่กูมีปัญหากับมัน ใช้มึงหลอกว่าเป็นแฟนกูจนมันเข้าใจผิดคิดว่าเราเป็นแฟนกันจริง ๆ เรื่องที่มันใช้มึงเพื่อแก้แค้นกู ทุกเรื่อง”
 
มือไม้ผมร่วงผล็อยอย่างหมดแรง น้ำตารินอย่างห้ามไม่อยู่ มันกอดผมไว้อีกรอบ
 
“รวมถึงเรื่องที่พี่หมอถ่ายรูปมึงเพื่อแบล็กเมล์ด้วย”
ผมใจแป้วลงไปอีก ถ้าพี่ฟ้ารู้ แล้วพี่ฟ้าเอาเรื่องล่ะ พี่หมอจะติดคุกไหม
 
“แล้วพี่ฟ้าว่าไง”
 
“พี่ฟ้าก็บอกว่าทุกอย่างให้มึงเป็นคนตัดสินใจเอง”
ผมเม้มปากแน่น ใจชื้นขึ้นมานิดหนึ่งที่พี่ฟ้าไม่แจ้งตำรวจจับพี่หมอมัน อย่างน้อยก็เพื่อตัวผมเองและลึก ๆ ผมก็ไม่อยากให้เขาคนนั้นถูกจับด้วย
 
“ไปกินข้าวเถอะ ทำตัวเหมือนเดิมนั่นแหละ”
 
“กะ กูไม่หิว”
 
“ไปเถอะ อย่าให้พี่ฟ้าคิดมาก และอีกอย่าง…” มันนิ่งเงียบไป “พี่ฟ้าเขารู้ความรู้สึกลึก ๆ ที่มึงมีต่อพี่หมอนะ และบอกกูด้วยว่าพี่หมอเองก็อาจจะรู้สึกแบบเดียวกับมึงด้วย”
 
ผมมองมันอย่างไม่เชื่อหู
 
“พี่ฟ้าแอบสังเกตมาพักใหญ่แล้ว แต่ถึงมันจะรู้สึกยังไงกับมึง กูไม่สน มันจะเป็นคนเดียวที่กูจะไม่ยอมให้มึงคบด้วยเด็ดขาด” มันบอกอย่างมุ่งมั่น
 
ใช้เวลาอยู่นานกว่าไผ่มันจะลากผมออกจากห้องได้ พอลงไป ผมแทบไม่กล้าสบตาพี่ฟ้า แต่รายนั้นยังทำสีหน้าปกติจนผมผ่อนคลาย พี่ฟ้าเดินมาลูบหัวผมเบา ๆ ส่งสายตาว่าให้ผมไว้วางใจ ผมกอดพี่ฟ้าแน่นจนพ่อแม่ที่พากันเดินลงมาจากชั้นบนพากันแซว ผมถึงได้ผละปล่อย
 
อย่างน้อยตอนนี้ผมก็เบาใจเรื่องพี่ฟ้า และหวังแค่ว่า เรื่องทุกอย่างจะจบลงเร็ววัน   



To be con....
หึ ๆ หัวเราะอย่างมีเลศนัย

อย่างเร็วคนเขียนอาจมาวันเสาร์นะคะ แต่ถ้าติดธุระด่วน ก็เจอกันอีกทีวันที่ 11 เลย เพราะวันที่ 7-10 มันไปถือศิลที่ลำปาง ซียูนะคะ ^^

ตัวอย่างตอนต่อไปค่ะ : ตอนที่ 61 หน้าที่ของเมีย (พี่หมอ พาร์ท)
“ใครเป็นเมียพี่”
 
“ต้องให้ย้ำตรงนี้ไหม”
ผมขยับเข้าไปใกล้ มันรีบถอยกรูด
 
“มะ ไม่ต้อง”
แต่ผมยังคืบคลานไม่หยุด
 
“บอกสิ ใครเป็นผัวนาย”


ตัวคนเขียนระเบิดตู้มในทุ่งข้าวสาลี "บอกสิ ใครเป็นผัวนายยยยยยยย" ข้าขอตายอย่างสงบ ลาก่อนทุกคน >//<


::ทอล์ก ตะละล็อกต๊อก ๆ::

(http://upic.me/i/dz/flz2s.png)
*ขอบคุณอย่างยิ่งสำหรับคอมเม้นท์นี้**

นี่เป็นกรณีที่ติดค้างอยู่ในใจในฐานะคนเขียนที่ชื่นชอบแนวพระเอกข่มขืนนายเอกมากระดับหนึ่ง (สายมาโซ =.,= )

โดยเฉพาะเรื่องนี้
อธิบายไว้ก่อนว่าน้ำฝนไม่ได้ชอบพี่หมอเพราะถูกข่มขืนนะคะ (ไม่ใช่โดนข่มขืนปุ๊บรักปั๊บ อันนั้นก็เวอร์ไป = =)
แต่รักเพราะพฤติกรรมที่พี่หมอทำหลังจากข่มขืนแล้วต่างหาก

หลังจากถูกข่มขืน ถูกทำร้ายร่างกาย น้ำฝนก็หวาดกลัว ตื่นตระหนก และเกลียดชังพี่หมอมาก นี่คือภาวะปกติ ไม่มีคำว่ารักหรือถูกใจอะไรในตัวพี่หมอทั้งนั้น

แต่พี่หมอต่างหาก ที่"ติดใจ"คนที่ตัวเองข่มขืนอย่างน้ำฝน จนเปลี่ยนพฤติกรรมอย่างไม่รู้ตัว ซึ่งการเปลี่ยนแปลงพฤติกรรมของพี่หมอนี่แหละ ที่ทำให้น้ำฝนพลิกจากความเกลียดชังมากมาเป็นความเกลียดชังน้อยลง(แต่ก็ยังไม่รักค่ะ) และจากความเกลียดน้อยลงมาเป็นความเข้าใจ(แต่ก็ยังไม่รักอยู่ดี) และจากความเข้าใจมาเป็นความรักทีละนิด ๆ(ซึ่งมาตอนนี้ก็ฉุดน้ำฝนกลับไม่ได้แล้ว)

หลังจากพี่หมอเริ่มชอบพอน้องฝนโดยไม่รู้ตัว ก็เปลี่ยนพฤติกรรมจากทำให้เจ็บ มาเป็นพฤติกรรมทำให้พอใจ(แบบที่อิพี่หมอเองก็ไม่รู้ตัวว่าตัวเองทำ เช่นอุ้มน้องน้ำฝนแบบเจ้าหญิง รักษาเบามือขึ้น กอดหรือจูบน้องแบบอ่อนโยนขึ้น) ซึ่งสิ่งเหล่านี้แหละที่ทำให้คนที่ถูกปฏิบัติอย่างน้ำฝน รับรู้ได้ถึงความเปลี่ยนแปลงด้วยตัวเอง(พี่หมอมันฉลาดจับจุดอ่อนน้องถูกด้วย)

สิ่งที่ทำให้น้ำฝนชอบพี่หมอคือความอ่อนโยนที่พี่หมอแสดงออกต่อน้ำฝน แม้จะเพียงเล็กน้อย แต่มันก็มากพอสำหรับน้ำฝน (หรือคนที่เคยถูกทำร้ายหนัก ๆ มาก่อน)


พี่หมอค่อย ๆ แสดงความอ่อนโยนใส่น้ำฝนทีละนิด(พี่หมอก็ไม่รู้ตัว) และยิ่งพอพี่หมอรู้ตัวก็แสดงออกมากขึ้นเรื่อย ๆ ต่อให้น้ำฝนใจแข็งเป็นหิน โดนน้ำหยดใส่ทุกวัน หินมันต้องกร่อนบ้างละ พี่หมอไม่ได้หยดน้ำธรรมดาด้วย น้ำหวานนะคะน้ำหวาน มดแห่กันมาช่วยกัดอีก = =

เพราะงั้น อย่าเพิ่งสรุปว่านายเอกชอบพระเอกเพราะถูกขืนใจ แต่เพราะถูกพฤติกรรมที่พี่หมอแสดงออกอย่างอ่อนโยนทำให้ชอบต่างหาก

บางคนเจ็บแล้วจำ
บางคนเจ็บแล้วไม่จำ
บางคนเจ็บแล้วไม่เอามาใส่ใจ

ในกรณีของน้ำฝน เจ็บแล้วจำเหมือนกัน แต่ก็เลือกที่จะไม่เอามาใส่ใจหรือแก้แค้นคืน และอีกอย่างต้องดูพื้นนิสัยน้ำฝนด้วย ตามความเชื่อของน้ำฝน คนที่กตัญญู=คนดี
เพราะงั้นถึงน้ำฝนจะถูกพี่หมอกระทำรุนแรงใส่ แต่ความเชื่อลึก ๆ ของน้ำฝนก็ยังเชื่อว่าพี่หมอเป็นคนดีอยู่ดี แต่ทำตัวเลวเพราะถูกไผ่กระตุ้นเท่านั้น

จุดเริ่มต้นที่ทำให้น้ำฝนชอบพี่หมอคือปีศาจพี่หมอในวันที่ฝนป่วย (วันที่พี่หมอขอมานอนค้างที่บ้านด้วยนั่นแหละ จำได้ไหม) น้ำฝนเกลียดชังและหวาดกลัวพี่หมอมาตลอด แต่อยู่ ๆ วันหนึ่งพี่หมอดันแปลงร่างเป็นปีศาจพี่หมอมากอดน้ำฝนตอนสติไม่สมประกอบ

ถึงสติไม่สมบูรณ์ แต่จิตใต้สำนึกของน้ำฝนยังทำงานดีอยู่ (ช่วงเวลากึ่งหลับกึ่งตื่น เป็นสภาพที่จิตใต้สำนึกทำงานได้ดีที่สุด สภาวะคล้ายถูกสะกดจิต) จิตใต้สำนึกน้ำฝนรู้สึกดีและมีความสุขมากที่ปีศาจพี่หมออ่อนโยนด้วย (โยโย่เอฟเฟคหลังจากถูกทำร้าย ยิ่งน้ำฝนเกลียดพี่หมอตัวจริงที่ทำเลวมากเท่าไหร่ น้ำฝนจะยิ่งชอบปีศาจพี่หมอที่แสนอ่อนโยนในจินตนาการมากขึ้นเท่านั้น) 

พอตื่นขึ้นมา น้ำฝนก็ยังเกลียดและหวาดกลัวพี่หมออยู่เหมือนเดิม แต่จิตใต้สำนึกของน้ำฝนชอบปีศาจพี่หมอไปแล้ว(อย่างไม่ตั้งใจ) และจิตใต้สำนึกของคนเรามีอำนาจมากกว่าจิตสำนึกอีก น้ำฝนจึงเกิดอาการตีกันเองเบา ๆ ว่าทำไมตัวเองคิดแบบนั้น

มันทั้งชอบและไม่ชอบพี่หมอในเวลาเดียวกัน(ใจสั่งให้ไม่ชอบ แต่จิตใต้สำนึกมันชอบ) เพราะงั้นเวลาพี่หมอทำตัวไม่ดี น้ำฝนจะไม่ชอบ แต่ถ้าพี่หมอเผลอทำตัวอ่อนโยนขึ้นมาเมื่อไหร่ มันจะไปกระตุ้นต่อมถูกใจน้ำฝนขึ้นมาทันที และที่น้ำฝนเผลอตัวมองตามพี่หมอ หรือย่องเงียบมาหาตอนเมาหนัก ก็เพราะจิตใต้สำนึกสั่งมานี่แหละค่าาา

เพราะงั้นตัวละครเรื่องนี้ไม่ใช่ปุ๊บปั๊บรักกัน แต่เริ่มจากเกลียดก่อน แล้วค่อย ๆ กลับกลายเป็นรักนะคะ และจะรักมากขึ้นเรื่อย ๆ จนกลายเป็นขาดกันไม่ได้เลยละ -,.-


ซียูค่าาาา


Tag #พี่หมอน้ำฝน #ทาสแค้น #ทาสแค้นแสนรัก #Hatelove

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น..แสนรัก {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.60 เพื่อนใหม่ & พี่ฟ้ารู้ {P.77}{ุุ2-2-59} 50%
เริ่มหัวข้อโดย: fammi50 ที่ 02-02-2016 19:50:32

รอส่วนที่เหลือค่า อยากให้มาบ่อยกว่านี้จัง
ฉันรอพี่ที่ท่าน้ำทุกวันเลย~

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น..แสนรัก {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.60 เพื่อนใหม่ & พี่ฟ้ารู้ {P.77}{ุุ2-2-59} 50%
เริ่มหัวข้อโดย: minneemint ที่ 02-02-2016 20:16:16

 :hao3:

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น..แสนรัก {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.60 เพื่อนใหม่ & พี่ฟ้ารู้ {P.77}{ุุ2-2-59} 50%
เริ่มหัวข้อโดย: iforgive ที่ 02-02-2016 20:28:39

ปากเสียสม่ำเสมอจริงๆ ... พี่หมอปากหมา

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น..แสนรัก {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.60 เพื่อนใหม่ & พี่ฟ้ารู้ {P.77}{ุุ2-2-59} 50%
เริ่มหัวข้อโดย: cheezett ที่ 02-02-2016 20:29:45

ฝนก็ไม่ธรรมดานะจ้าาา แบบนี้เรียกแรดเงียบได้ไหมอ่ะ5555  o18

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น..แสนรัก {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.60 เพื่อนใหม่ & พี่ฟ้ารู้ {P.77}{ุุ2-2-59} 50%
เริ่มหัวข้อโดย: tuek ที่ 02-02-2016 20:35:40

 อยากให้อีพี่หมอหึงฝนจังเลยเอาแบบหึงแบบสุดๆอะ

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น..แสนรัก {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.60 เพื่อนใหม่ & พี่ฟ้ารู้ {P.77}{ุุ2-2-59} 50%
เริ่มหัวข้อโดย: Paparazzi ที่ 02-02-2016 21:00:08

 :mew1:

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น..แสนรัก {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.60 เพื่อนใหม่ & พี่ฟ้ารู้ {P.77}{ุุ2-2-59} 50%
เริ่มหัวข้อโดย: SiHong ที่ 02-02-2016 21:03:46

รออ่านทุกวันเลยนะ

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น..แสนรัก {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.60 เพื่อนใหม่ & พี่ฟ้ารู้ {P.77}{ุุ2-2-59} 50%
เริ่มหัวข้อโดย: sunshine2513 ที่ 02-02-2016 21:13:39

จนบัดนี้แล้วยังไม่เห็นหมอจะสำนึก   ยังไม่เห็นความดีของหมอที่จะทำไห้ฝนรักเลย 

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น..แสนรัก {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.60 เพื่อนใหม่ & พี่ฟ้ารู้ {P.77}{ุุ2-2-59} 50%
เริ่มหัวข้อโดย: p^tarn ที่ 02-02-2016 21:19:29

ชอบที่คุณตอบคำถามมากๆเลยคะเคลียร์มากคือมันมีเหตุมีผลและคุณก็ยังหนักแน่นในพล็อตนิยายของตัวเอง ติดตามผลงานมาตั้งแต่ในเด็กดีจนตอนนี้. สนุกทุกเรื่อง ฟินจิกหมอนตลอด แต่ก็เสียน้ำตาให้ทุกเรื่องเช่นกัน เป็นกำลังใจและติดตามนะคะ

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น..แสนรัก {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.60 เพื่อนใหม่ & พี่ฟ้ารู้ {P.77}{ุุ2-2-59} 50%
เริ่มหัวข้อโดย: Duangjai ที่ 02-02-2016 22:03:28

อ่านตอนทอล์คแล้วเข้าใจฝนขึ้นเยอะเลยอ่ะ

 :pig4:  :pig4:  :pig4:

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น..แสนรัก {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.60 เพื่อนใหม่ & พี่ฟ้ารู้ {P.77}{ุุ2-2-59} 50%
เริ่มหัวข้อโดย: twinmonkey0311 ที่ 02-02-2016 22:11:55

พี่หมอก็เรียกน้ำฝนว่าเมียเต็มปากเต็มคำเลยนะ

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น..แสนรัก {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.60 เพื่อนใหม่ & พี่ฟ้ารู้ {P.77}{ุุ2-2-59} 50%
เริ่มหัวข้อโดย: fida ที่ 02-02-2016 22:18:55

หมอแซม ชอบว่าน้ำฝนอ้ะ :m16: :call:
ทำทำไมนะ ทั้งๆ ที่ตัวเองก็ได้เปรียบแท้ๆ

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น..แสนรัก {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.60 เพื่อนใหม่ & พี่ฟ้ารู้ {P.77}{ุุ2-2-59} 50%
เริ่มหัวข้อโดย: nevergoodbye ที่ 02-02-2016 22:20:13

ถ้าพี่หมอรู้ว่าฝนแอบคุยกับพี่ตาร์ (แบบไม่มีอะไร)
อยากรู้ว่าพี่หมอจะหึงมะ
พี่หมอไม่ค่อยแสดงออก (หมายถึงความรู้สึกอื่นนอกจากความหื่น)

รอตอนต่อไป  :hao7:

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น..แสนรัก {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.60 เพื่อนใหม่ & พี่ฟ้ารู้ {P.77}{ุุ2-2-59} 50%
เริ่มหัวข้อโดย: mypink801 ที่ 02-02-2016 22:37:27

เรียกน้องว่าเมียแต่ก็ยังว่าน้องร่าน จะเอายังไงกันแน่ห้ะพี่หมอ
งานนี้ได้เจอคนหึงแน่ๆ หึหึ

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น..แสนรัก {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.60 เพื่อนใหม่ & พี่ฟ้ารู้ {P.77}{ุุ2-2-59} 50%
เริ่มหัวข้อโดย: ่patsaporn ที่ 02-02-2016 22:42:22

มีผู้ชายมาแอดมาแอ๊วด้วยเว้ยยย หมันไส้พี่หมอที่ได้ไรมาง่ายๆ น้ำฝนหนูเมาเข้าไปหาเขาทำไมลูกกกก จับตีก้น

ขอบคุณค่ะ

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น..แสนรัก {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.60 เพื่อนใหม่ & พี่ฟ้ารู้ {P.77}{ุุ2-2-59} 50%
เริ่มหัวข้อโดย: iceman555 ที่ 02-02-2016 22:43:23

อีหมอนี้ตกลงจะจีบหรือด่า  :katai1: :katai1: :katai1:

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น..แสนรัก {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.60 เพื่อนใหม่ & พี่ฟ้ารู้ {P.77}{ุุ2-2-59} 50%
เริ่มหัวข้อโดย: mukmaoY ที่ 02-02-2016 22:57:52

 :ling2:

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น..แสนรัก {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.60 เพื่อนใหม่ & พี่ฟ้ารู้ {P.77}{ุุ2-2-59} 50%
เริ่มหัวข้อโดย: boworange ที่ 02-02-2016 23:23:12

ปักเป็ด...พี่หมอปากหมาอ่ะ.  :katai5:

รอจร้า :pig4:

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น..แสนรัก {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.60 เพื่อนใหม่ & พี่ฟ้ารู้ {P.77}{ุุ2-2-59} 50%
เริ่มหัวข้อโดย: shoi_toei ที่ 03-02-2016 08:45:26

พี่หมอ น่าให้หมอนนท์ห่าหมาออกจากปาก

จีบน่าถีบมากพูดเลย

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น..แสนรัก {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.60 เพื่อนใหม่ & พี่ฟ้ารู้ {P.77}{ุุ2-2-59} 50%
เริ่มหัวข้อโดย: วัวพันปี ที่ 03-02-2016 10:11:48

 :ling1:พี่หมอนนท์ นอนกรนก็ยังหล่อ

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น..แสนรัก {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.60 เพื่อนใหม่ & พี่ฟ้ารู้ {P.77}{ุุ2-2-59} 50%
เริ่มหัวข้อโดย: SOMCHAREE ที่ 03-02-2016 10:49:16

ถ้าน้องฝนร่าน อิพี่หมอก็มหาเลวแระ อย่าคิดว่าจะลืมจุดเริ่มต้นนะพี่หมอ ทำกับน้องฝนไว้เยอะนะจ้ะ

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น..แสนรัก {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.60 เพื่อนใหม่ & พี่ฟ้ารู้ {P.77}{ุุ2-2-59} 50%
เริ่มหัวข้อโดย: →Yakuza★ ที่ 03-02-2016 12:14:06

เอาจริงๆนะ เราโครตไม่ชอบเลย เวลาหมอด่าฝนว่า ร่านอะ

คือทุกๆตอนที่ผ่านมาไม่มีอะไรเลยที่แสดงออกว่าฝนร่านนะ ต่อให้หมอรุกไงก็แล้วแต่คือมันก็เหมือนไม่ได้เต็มใจร้อยเปอร์เซ็น

แล้วเอาแต่ด่าคนที่ชอบว่า ร่านๆๆๆๆ เราไม่รู้สึกว่าทุกครั้งที่หมอด่าคือล้อเล่น และเราไม่เห็นว่ามันจะเป็นเรื่องดีๆ ที่คนที่ชอบใครสักคนจะทำกัน

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น..แสนรัก {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.60 เพื่อนใหม่ & พี่ฟ้ารู้ {P.77}{ุุ2-2-59} 50%
เริ่มหัวข้อโดย: ♥♥ดอกช่อบานสะพรั่ง♥♥ ที่ 03-02-2016 12:50:37

 :hao3:

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น..แสนรัก {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.60 เพื่อนใหม่ & พี่ฟ้ารู้ {P.77}{ุุ2-2-59} 50%
เริ่มหัวข้อโดย: automaton ที่ 03-02-2016 13:52:14

มีคนเข้ามาหาฝนแล้ว อยากให้จีบฝนด้วย จะได้สมน้ำหน้าอิพี่หมอ
แค้นมันหนักทั้งที่รักเขาแล้วแต่ปากร้ายว่าฝน  :m16:
ฝากถามไผ่ ทำไมตัวเองไปนอนกอดเขาอย่างนั้น ลูกเขามีพ่อมีแม่นะ  :-[

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น..แสนรัก {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.60 เพื่อนใหม่ & พี่ฟ้ารู้ {P.77}{ุุ2-2-59} 50%
เริ่มหัวข้อโดย: bb_b ที่ 03-02-2016 14:00:22

 :haun4:  :haun4: ต่อให้น้ำฝนใจแข็งเป็นหิน โดนน้ำหยดใส่ทุกวัน หินมันต้องกร่อนบ้างละ พี่หมอไม่ได้หยดน้ำธรรมดาด้วย น้ำหวานนะคะน้ำหวาน มดแห่กันมาช่วยกัดอีก = =  :haun4:  :haun4:  :jul3:  :jul3:

 o22  o22 โยโย่เอฟเฟคหลังจากถูกทำร้าย ยิ่งน้ำฝนเกลียดพี่หมอตัวจริงที่ทำเลวมากเท่าไหร่ น้ำฝนจะยิ่งชอบปีศาจพี่หมอที่แสนอ่อนโยนในจินตนาการมากขึ้นเท่านั้น  o22  o22  :laugh:  :laugh:

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น..แสนรัก {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.60 เพื่อนใหม่ & พี่ฟ้ารู้ {P.77}{ุุ2-2-59} 50%
เริ่มหัวข้อโดย: mam.nalok ที่ 03-02-2016 17:55:48

อีพี่หมอ!คุณลืมไปแล้วหรือเปล่าว่าฝนหน้าตาดี น่ารัก มีสิทธิ์เลือกใครก็ได้ที่เข้ามาจีบบบบบบบบ ถ้าหากว่าคุณยังเพาะพันธ์ุสุนัขทั้งฟาร์มไว้ในปากแบบนี้ ระวังจะโดนคนอื่นจัดหน้าไปนะคร้าาาาาา (ปล.เค้าอยู่ทีมอีพี่หมอนะ 555555)

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น..แสนรัก {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.60 เพื่อนใหม่ & พี่ฟ้ารู้ {P.77}{ุุ2-2-59} 50%
เริ่มหัวข้อโดย: PetitDragon ที่ 03-02-2016 18:42:05

ไม่อยากจะนึกถ้าพี่หมอรู้

 :sad4:

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น..แสนรัก {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.60 เพื่อนใหม่ & พี่ฟ้ารู้ {P.77}{ุุ2-2-59} 50%
เริ่มหัวข้อโดย: ่jum ที่ 03-02-2016 19:15:20

รอครึ่งหลัง พี่ฟ้ารู้ น่าตื่นเต้นดีเนอะ  :hao7:

พูดถึงช่วงทอล์ก คำถามนี้คนเขียนเคยอธิบายมาหลายครั้งแล้ว แต่ก็ยังมีนักอ่านเปรยถึงอยู่เสมอ
จนบางครั้งเราก็สงสัยว่า นักอ่านก่อนจะโพสต์ขึ้นมาได้อ่านทุกตัวอักษรในเนื้อเรื่องไหม อ่านแล้วได้ตีความบ้างไหม
นิยายเรื่องอื่นๆ เราไม่พูดถึงนะ แต่เรื่องนี้เนื้อหาค่อนข้างจะเคลียร์ ความรู้สึกของตัวละครมันก็ค่อยเป็นค่อยไป 
ไม่ได้ปุบปับจะมารักกัน   :เฮ้อ:

ในฐานะคนตามอ่านก็ขอให้คนเขียนพยายามต่อไปนะ  :กอด1:

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น..แสนรัก {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.60 เพื่อนใหม่ & พี่ฟ้ารู้ {P.77}{ุุ2-2-59} 50%
เริ่มหัวข้อโดย: Bellze12 ที่ 03-02-2016 19:41:12

เอ๊ะ  เรื่องเมื่อคืนของฝนกับพี่หมอ
รายละเอียดเปนไงนะ อยากรู้จัง
พี่หมอย้อนความให้อีกรอบได้ป่ะ

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น..แสนรัก {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.60 เพื่อนใหม่ & พี่ฟ้ารู้ {P.77}{ุุ2-2-59} 50%
เริ่มหัวข้อโดย: nutty ที่ 03-02-2016 23:13:13

ตอบได้ชัดเจนดีค่ะสำหรับประเด็นข่มขืน
แต่อ่านมานาน ลุ้นจนเหงือกแห้ง
อิพี่หมอยังไม่ชัดเจนกับน้องซะที (ตอบพี่ฟ้าแบบนี้ไม่โอ)
ส่งหมอนนท์กับไผ่มาคั่นน่าจะมีเฮกว่า

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น(แสนรัก) {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.60 เพื่อนใหม่ & พี่ฟ้ารู้ {P.77}{ุุ4-2-59}100%
เริ่มหัวข้อโดย: meanmena ที่ 04-02-2016 20:21:50

"ใครเป็น........" ตอนต่อไป อ๊ากกกกก

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น(แสนรัก) {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.60 เพื่อนใหม่ & พี่ฟ้ารู้ {P.77}{ุุ4-2-59}100%
เริ่มหัวข้อโดย: SOMCHAREE ที่ 04-02-2016 20:24:28

เราก็เชียร์ไผ่ฝน หมั่นไส้พี่หมอ

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น(แสนรัก) {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.60 เพื่อนใหม่ & พี่ฟ้ารู้ {P.77}{ุุ4-2-59}100%
เริ่มหัวข้อโดย: Naeon ที่ 04-02-2016 21:13:15

 :mew1:

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น(แสนรัก) {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.60 เพื่อนใหม่ & พี่ฟ้ารู้ {P.77}{ุุ4-2-59}100%
เริ่มหัวข้อโดย: ่jum ที่ 04-02-2016 21:34:15

แค่ชื่อตอนต่อไปก็ชวนฟินแล้ว  :z1:

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น(แสนรัก) {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.60 เพื่อนใหม่ & พี่ฟ้ารู้ {P.77}{ุุ4-2-59}100%
เริ่มหัวข้อโดย: Bellze12 ที่ 04-02-2016 21:34:28

 :pig4:

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น(แสนรัก) {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.60 เพื่อนใหม่ & พี่ฟ้ารู้ {P.77}{ุุ4-2-59}100%
เริ่มหัวข้อโดย: minneemint ที่ 04-02-2016 21:38:04

 :monkeysad:

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น(แสนรัก) {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.60 เพื่อนใหม่ & พี่ฟ้ารู้ {P.77}{ุุ4-2-59}100%
เริ่มหัวข้อโดย: minneemint ที่ 04-02-2016 21:45:53

 :hao5:

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น(แสนรัก) {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.60 เพื่อนใหม่ & พี่ฟ้ารู้ {P.77}{ุุ4-2-59}100%
เริ่มหัวข้อโดย: shoi_toei ที่ 04-02-2016 21:53:36

สปอย แรงมากกกก อยากอ่านเลยยย

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น(แสนรัก) {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.60 เพื่อนใหม่ & พี่ฟ้ารู้ {P.77}{ุุ4-2-59}100%
เริ่มหัวข้อโดย: leefever ที่ 04-02-2016 21:55:43

 :katai3:พี่หมอกว่าจะมาถึงตอนรู้ใจตัวเองงง :ruready :pig4:

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น(แสนรัก) {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.60 เพื่อนใหม่ & พี่ฟ้ารู้ {P.77}{ุุ4-2-59}100%
เริ่มหัวข้อโดย: Nus@nT@R@ ที่ 04-02-2016 22:04:11

เมื่อไรคู่นี้เขาจะคุยกันแบบดีๆบ้างไหมเนี่ย

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น(แสนรัก) {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.60 เพื่อนใหม่ & พี่ฟ้ารู้ {P.77}{ุุ4-2-59}100%
เริ่มหัวข้อโดย: nammon_wk ที่ 04-02-2016 23:02:12

ปากพี่หมอนี่น่าเลาะเอาฟันออกให้เหลือแต่เหงือกดีมั้ย ฮึ  :m31:
ปล.เม้นท์ไม่เกี่ยวกับตอนนี้ แต่เกี่ยวกับสปอยของตอนหน้า

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น(แสนรัก) {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.60 เพื่อนใหม่ & พี่ฟ้ารู้ {P.77}{ุุ4-2-59}100%
เริ่มหัวข้อโดย: Ra_rena~* ที่ 05-02-2016 00:17:00

 :mew3:

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น(แสนรัก) {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.60 เพื่อนใหม่ & พี่ฟ้ารู้ {P.77}{ุุ4-2-59}100%
เริ่มหัวข้อโดย: Duangjai ที่ 05-02-2016 07:21:47

พี่ฟ้ารู้ แล้วโลกจะรู้ด้วยไหมเนี่ย

ฝนฝนจะทำไงดี.

พี่หมอพี่หมอจะทำไงดี

 :impress3:  :impress3:  :impress3:  :impress3:

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น(แสนรัก) {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.60 เพื่อนใหม่ & พี่ฟ้ารู้ {P.77}{ุุ4-2-59}100%
เริ่มหัวข้อโดย: Ginny Jinny ที่ 05-02-2016 07:39:59

ฝนสู้ๆนะ เอาคืนพี่หมอหนักๆเลย  :m16:

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น(แสนรัก) {พี่หมอ-น้ำฝ
เริ่มหัวข้อโดย: mystery Y ที่ 05-02-2016 09:36:35

รอตอนต่อไป~

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น(แสนรัก) {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.60 เพื่อนใหม่ & พี่ฟ้ารู้ {P.77}{ุุ4-2-59}100%
เริ่มหัวข้อโดย: naoai ที่ 05-02-2016 12:00:42

น้ำฝนเด็ก(ร่าน)ดี

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น(แสนรัก) {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.60 เพื่อนใหม่ & พี่ฟ้ารู้ {P.77}{ุุ4-2-59}100%
เริ่มหัวข้อโดย: Rafael ที่ 05-02-2016 12:02:24

 :3123:

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น(แสนรัก) {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.60 เพื่อนใหม่ & พี่ฟ้ารู้ {P.77}{ุุ4-2-59}100%
เริ่มหัวข้อโดย: automaton ที่ 05-02-2016 16:23:33

อยากให้ไผ่กับพี่ฟ้าช่วยกันกีดกันหมอออกจากฝน ให้มันอกแตกตายไปเลย  :z6:

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น(แสนรัก) {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.60 เพื่อนใหม่ & พี่ฟ้ารู้ {P.77}{ุุ4-2-59}100%
เริ่มหัวข้อโดย: klaew ที่ 06-02-2016 09:13:15

หยุดซึนเดี๋ยวนี้นะทั้งสองคนเลย
รักก็รักสิโธ่

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น(แสนรัก) {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.60 เพื่อนใหม่ & พี่ฟ้ารู้ {P.77}{ุุ4-2-59}100%
เริ่มหัวข้อโดย: automaton ที่ 06-02-2016 18:43:29

วันนี้จะมาหรือเปล่าจ๊ะ  :z12:

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น(แสนรัก) {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.60 เพื่อนใหม่ & พี่ฟ้ารู้ {P.77}{ุุ4-2-59}100%
เริ่มหัวข้อโดย: Dee^daY ที่ 06-02-2016 19:50:04

ตามต่อ ..

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น(แสนรัก) {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.60 เพื่อนใหม่ & พี่ฟ้ารู้ {P.77}{ุุ4-2-59}100%
เริ่มหัวข้อโดย: noozzz ที่ 06-02-2016 22:33:49

ตอนนี้สงสัยเรื่องแบล็คเมล์อ่ะไรต์ ตอนไผ่รู้ฝนก็ยังไม่ทำอะไร แต่ตอนนี้พี่ฟ้ารู้แล้ว ฝนยังจะไม่ทำอะไรอีกหรอ

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น(แสนรัก) {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.60 เพื่อนใหม่ & พี่ฟ้ารู้ {P.77}{ุุ4-2-59}100%
เริ่มหัวข้อโดย: mam.nalok ที่ 09-02-2016 20:08:53

รอแล้วรอเล่า เมื่อไหร่จะมาต่อคะคิดถึงพี่หมออย่างแรง :z10: :z10:

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น(แสนรัก) {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.60 เพื่อนใหม่ & พี่ฟ้ารู้ {P.77}{ุุ4-2-59}100%
เริ่มหัวข้อโดย: lipure ที่ 11-02-2016 05:58:15

เริ่มหวานแล้วอ่ะ

ฟิน ฟิน  :o8: :-[

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น(แสนรัก) {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.60 เพื่อนใหม่ & พี่ฟ้ารู้ {P.77}{ุุ4-2-59}100%
เริ่มหัวข้อโดย: Duangjai ที่ 12-02-2016 22:17:00

รอ..ร๊อ..รอ...

 :katai5:  :katai5:  :katai5:   :katai5:

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.61 หน้าที่ของเมีย {P.79}{ุุ12-2-59}
เริ่มหัวข้อโดย: memew ที่ 13-02-2016 15:29:40

Chapter : 61: หน้าที่ของเมีย
[พี่หมอ...♥]


ผมกลับมาใช้ชีวิตเหมือนเดิม เข้าโรงพยาบาลตามเวรที่ได้รับ ว่าง ๆ ก็ไปช่วยหมอนนท์ที่คลีนิค ใช้ชีวิตทุกอย่างเหมือนเดิม จะมีแปลกใหม่ขึ้นมาหน่อยก็คือ..
 
ผมยกยิ้มเมื่อข้อความที่ผมส่งไปก่อนหน้าได้รับการตอบรับ ผมหยิบมือถือมากดเปิดดู
 
‘ทำกระดานเมนู’
คำตอบจากคำถามที่ผมถามไว้เมื่อครึ่งชั่วโมงที่แล้ว ช่วงนี้ผมอยู่เวรดึกเลยไม่ได้ไปช่วยน้ำฝนทำร้าน ผมรู้แค่ว่าร้านใกล้เปิดแล้ว ซึ่งเพื่อนผมมันเตรียมตัวไปเป็นลูกค้ารายแรกเพราะติดใจในฝีมือการทำอาหารของทั้งฝนและฟ้า
 
ผมคิดอะไรได้ กดส่งข้อความไป
 
‘วันเสาร์มาทำอาหารให้กินที่คอนโดหน่อย’
 
‘ผมไม่ใช่เบ๊พี่นะ’
 
‘นายไม่มีสิทธิ์ปฏิเสธ’
ไม่รู้ว่าปลายทางกำลังอยู่ในอารมณ์ไหน ผมยิ้มกริ่ม กลับมาทำงานเหมือนเดิม
 
 






กระทั่งวันเสาร์ ผมนั่งคอยจนได้ยินเสียงกริ่งหน้าห้อง ผมเดินไปเปิด ฝนยืนหน้ามุ่ยอยู่หน้าประตู
 
“กะว่าถ้ามาช้าอีกนิดจะไปลากมาจากบ้าน”
ผมเปิดประตูกว้างขึ้นให้มันเข้ามา
 
“อยากกินอะไร โทษทีผมลืมซื้ออาหารหมามาฝาก”
ผมกระชากมันเข้ามาจนชิด จับท้ายทอยมันตรึงให้แหงนหน้า มันมองผมหน้าตื่น สองมือกั้นอกผมไว้
 
“อย่ายั่วน่า”
 
“ผมไม่ได้ยั่ว” มันรีบผลักผมออก “แล้วตกลงอยากกินอะไร”
 
“ไปดูเอาเองสิ”
ผมพยักหน้าไปทางห้องครัว มันเดินตรงดิ่งเข้าไป เปิดตู้เย็นออก ก่อนเงยหน้าขึ้นมามองหน้าผม คิ้วเรียวขมวดมุ่น

ผมหัวเราะหึ ๆ
จะไม่ให้มันขมวดคิ้วได้ไงก็ในเมื่อตู้เย็นผมไม่มีของสดอะไรสักอย่างนอกจากเครื่องดื่มเย็น ๆ
 
“ไม่เห็นมีอะไรสักอย่าง แล้วจะให้ผมทำอะไร”
 
“อ้าวเหรอ คิดว่าของเต็มตู้ซะอีก งั้นเราคงต้องไปซื้อกันสินะ”
ผมเดินไปหยิบกุญแจ
 
“มาสิ”
 
“ผมว่าพี่สั่งซื้อกินเองก็ได้”
 
“ป่ะ”
ผมตีมึน จับข้อมือมันเดินออกจากห้อง เราเดินเคียงไปด้วยกัน มันไม่มองหน้าผม แก้มขึ้นสีฝาดนิด ๆ ผมหัวเราะหึ ๆ กับกิริยานั้น
 
ผมขับรถพามันมาซูเปอร์มาร์เก็ตใกล้บ้าน เลือกหาซื้อเฉพาะผักปลอดสารพิษและเครื่องดื่มพวกผลไม้ไปเก็บไว้ในตู้เย็น ตอนแรกมันจะไม่ยอมมาเดินเลือกกับผม แต่ก็ถูกบังคับจนต้องทำตาม ผมเข็นรถเข็น เลือกหยิบไม่ต่างกับมัน

บอกตามตรงว่าคอนโดผมมีครัว แต่ผมไม่เคยแตะอุปกรณ์ทำครัวสักอย่าง เพราะงั้น พอมันถามว่ามีอะไรบ้าง ผมก็บอกไปเท่าที่มี ทำให้ต้องซื้อของเพิ่มกันหลายอย่าง
 
มันมองสิ่งที่อยู่ในรถเข็นอึ้ง ๆ ผมยื่นบัตรให้พนักงาน ลากรถเข็นไปช่วยกันขนของขึ้นรถ พอกลับถึงคอนโดก็ช่วยมันแกะข้าวของออกมาจัดเรียง สภาพไม่ต่างกับผัวเมียซื้อของเข้าบ้านแม้แต่น้อย
 
“เหมือนผัวเมียซื้อของเข้าบ้านเลยแฮะ”
ผมพูดขึ้นมาลอย ๆ มันทำกล่องทิชชู่ที่ถืออยู่ตกพื้น เงยหน้ามอง
 
“ใครผัวเมียกัน”
 
“ต้องให้ย้ำตรงนี้ไหม”
ผมขยับเข้าไปใกล้ มันรีบถอยกรูด
 
“มะ ไม่ต้อง”
แต่ผมยังคืบคลานไม่หยุด
 
“บอกสิ ใครเป็นผัวนาย”
 
“มะ..ไม่”
ผมจ้องตามันเขม็ง มันก้มหน้าลงต่ำอ้อมแอ้มบอก
 
“พะ พี่หมอ”
ผมไม่เห็นหน้า แต่หูมันแดงอย่างเห็นได้ชัด ผมหัวเราะชิดใบหูนั้นงับเบา ๆ จนมันหดหน้าหนี
 
“ปล่อย ผมจะรีบทำอาหารให้กิน”
มันผลักผมออกเบา ๆ และผมก็ยอมโดยดี มารื้อเอาของที่เหลือออกจากถุง ส่วนมันเดินไปหยิบหม้อหุงข้าวมาเทข้าวใส่แล้วหุง หยิบผักไปล้างต่อ ทำทุกอย่างคล่องแคล่วไม่ต่างกับเวลาที่มันอยู่บ้านตัวเองนั่นแหละ พอจัดของเสร็จผมก็มายืนกอดอกมองเฉย ๆ
 
“ลืมซื้ออะไรไปอย่าง”
ผมพูดขึ้นมาลอย ๆ มันหันมามอง


“อะไร”
 
“ผ้ากันเปื้อน”
 
มันอ้าปากค้าง
 
“ไม่จำเป็น”
 
“นายดูดีตอนใส่ผ้ากันเปื้อน”

มันไม่โต้ตอบอะไร หันกลับไปก้มหน้าล้างผักต่อ ผมไม่กวนอะไรอีก ยืนมองมันทำกับข้าวไปเงียบ ๆ หลังจากเตรียมเครื่องเสร็จ มันก็ลงมือทำ แค่สามอย่างครับ กลิ่นอาหารที่ทำเสร็จแล้วลอยคลุ้งกระตุ้นท้องผมให้ร้องจ๊อก ๆ ได้ยินเสียงหม้อหุงข้าวดีด ผมเดินไปเปิดดู ข้าวฟูขึ้นมาอย่างสวยงาม ผมปิดไว้อย่างเดิมทิ้งไว้อีกสักพักให้มันขึ้นหม้อ เดินไปหยิบแก้วน้ำช้อนชามมาเตรียมไว้ เพราะหิวมากแล้ว

มันยังไม่หยุดอยู่แค่อาหาร หันไปหยิบผลไม้มาล้างจนสะอาด ปอกเปลือก หั่นสวยเรียงใส่จาน ผมยืนมองทุกการกระทำนั้นนิ่ง ๆ
 
บอกตามตรงว่านี่ออกจะนอกเหนือไปจากสิ่งที่ผมเคยวางแผนไว้
 
ครั้งแรก ผมมั่นใจแน่ ๆ ว่าคนที่ยืนอยู่ตรงนี้เป็นฟ้า ผู้หญิงที่มีทรวดทรงองค์เอว เป็นเพศที่ให้กำเนิดลูกผมได้ แต่ตอนนี้ คนที่ยืนเก็บถุงผลไม้เข้าตู้เย็น กลับกลายเป็นฝน น้องชายของคนที่ผมเคยชอบ เพื่อนสนิท ไม่สิ คู่ขาของน้องชายตัวเอง

มาถึงตอนนี้ ผมรู้สึกฉุนนิด ๆ เพราะยังไม่รู้ว่าสองคนนี้เลิกกันจริง ๆ แล้วรึยัง เพราะยังเห็นพวกมันทำตัวสนิทสนมกันเหมือนเดิม
 
“ทานได้แล้ว” มันวางจานผลไม้ไว้บนโต๊ะ พูดเรียบ ๆ เช็ดมือ “แค่นี้ใช่ไหม งั้นผมกลับล่ะ”
ผมจับข้อมือมันไว้
 
“ใครให้กลับ”
 
“ก็พี่บอกมาทำอาหารให้กิน ผมก็ทำแล้ว”
 
“นั่งกินด้วยกัน ฉันไม่ใจร้ายปล่อยนายท้องร้องหรอก”
 
“ผมจะกลับไปกินที่บ้าน”
 
“แล้วใครจะให้นายกลับบ้าน”
 
“พี่หมอ”
 
“นั่ง”
ผมสั่ง มันเม้มปาก ทิ้งตัวลงนั่ง ผมหัวเราะ จับช้อนขึ้นมาตักข้าวกิน อาหารรสดีมาก ผมกินจนเกลี้ยงจานทุกเมนู กวาดไม่เหลือแม้แต่เศษกระเทียมเจียว
 
“เลียเลยก็ได้นะ”
มันแซวยิ้ม ๆ ก่อนตีสีหน้าบึ้งตึง ผมไม่โต้กลับอะไร หยิบน้ำมาดื่ม มันเลื่อนจานผลไม้มาให้อย่างรู้งาน ผมจิ้มกินไปคำเดียวแล้วยื่นส้อมไปให้มันแทน
 
“ผมอิ่มแล้ว”
 
“ใครว่าให้นายกินเอง ให้ป้อนฉันต่างหาก”
 
“กินเองสิ”
 
“ป้อน”
ผมออกคำสั่ง มันรับส้อมไปจิ้มแอ๊ปเปิ้ลแรงจนปลายส้อมทะลุถึงจาน ยื่นมาตรงหน้าตาขวาง ผมยกยิ้ม อ้าปากรับ ผมให้มันป้อนทุกคำจนหมดจานเหมือนกัน มันลุกขึ้นเก็บจานชามไปล้าง ส่วนผมนั่งมองอารมณ์ดี
 
“อยากดูหนังเรื่องอะไร”
ผมถามคนที่ยืนหันหลังอยู่
 
“ไม่ดู”
 
“อ๋อ อยากทำหน้าที่เมียเร็ว ๆ”
ผมรวน มันหันขวับมามอง
 
“ผมไม่อยากดูกับพี่”
 
“เลือกเอา ดูหนังหรือขึ้นเตียง”
มันเม้มปากแน่น สะบัดมือเช็ดผ้าลวก ๆ
 
“มีเรื่องอะไรบ้าง”
มันถามเหวี่ยง ๆ ผมหัวเราะ พยักหน้าให้มันเดินตามไปที่ห้องรับแขก
 
“กองนี้ฉันยังไม่ได้ดู กองนี้ดูแล้ว แต่ถ้าอยากดูอีกก็ดูด้วยได้”
ผมให้ทางเลือก มันเลือกหยิบกองที่ผมยังไม่ได้ดู ผมนั่งเท้าแขนบนพนักโซฟา ปล่อยให้มันเลือก มันเลือกได้หนังแอ็คชั่นมาเรื่องหนึ่ง ผมเดินไปเปิดแล้วกลับมาทิ้งตัวลงนั่งข้าง ๆ มันเขยิบจนชิดโซฟาอีกด้าน แต่ผมลากมันมานั่งข้าง ๆ มันยื้อจะขยับหนี ผมเลยรวบตัวมันมานั่งพิงอก มันทำท่าจะลุกหนีอีก
 
“ดิ้นปล้ำนะ”
คำขู่นี้ได้ผลเสมอ มันนั่งนิ่งตัวแข็งทื่อ ผมหัวเราะเบา ๆ ในลำคออย่างพอใจ คล้องมือกอดเอวมันไว้หลวม ๆ มันไม่พูดไม่ดิ้นรนขัดขืนอะไรอีก นั่งดูหนังกับผมไปเงียบ ๆ กระทั่งหนังจบเรื่อง
 
“ผมกลับก่อนล่ะ”
มันยังไม่คิดจะยอมแพ้ต่อโชคชะตาตัวเอง ดันตัวลุก ผมจับข้อมือมันไว้ หยิบรีโมตมากดปิดทีวี
 
“ไปอาบน้ำ”
 
“ผมจะกลับบ้าน ไม่ได้บอกใครว่าจะค้างข้างนอก”
 
“งั้นโทรบอกซะ”
 
“พี่หมอ”
 
“โทรสิ หรือจะให้ฉันโทรให้”
มันเม้มปากแน่น ล้วงหยิบมือถือตัวเองมากดโทรออก มันโทรหาฟ้า ผมยืนคอยกระทั่งมันวางสาย
 
“จะนอนได้ไง ผมไม่มีเสื้อผ้า”
 
“ใส่ของฉันไปก่อน”
มันหลุกหลิกสายตาไปมา ผมพยักหน้าไปทางห้องน้ำ มันเดินหน้าบึ้งเข้าไป ในขณะที่ผมเดินไปเปิดตู้เสื้อผ้าเพื่อหาเสื้อผ้าเหมาะ ๆ มาให้ กางเกงหมดสิทธิ์ คงได้แต่เสื้อ แต่ไม่เดือดร้อนอยู่แล้ว เพราะผมอาจไม่ให้มันใส่อะไรเลยตลอดทั้งคืน
 
เสียงประตูห้องน้ำเปิดออกเบา ๆ มันเยี่ยมแค่หน้าออกมามอง

“เสื้อผ้าผมล่ะ”
ผมหยิบเสื้อยืดที่เตรียมไว้เดินไปให้มัน
 
“แล้วกางเกงล่ะ”
 
“ไม่มี”
มันมองหน้าผม แววตาไม่พอใจ แต่ไม่พูดอะไร ปิดประตูลง ประมาณสองนาทีมันก็เดินออกมาเผชิญหน้าผมพร้อมเสื้อยืดของผมกับกางเกงตัวเดิมของมันเอง
 
“ถอดกางเกงตัวนั้นออก” ผมยืนกอดอกสั่ง
 
“พี่หมอ”
 
“ถอด ชั้นในด้วย”
มันเม้มปากแน่น ก้มถอดกางเกงพร้อมชั้นในออกจนเหลือไว้เพียงแค่เสื้อยืดตัวเดียว ผมดึงเสื้อผ้าจากมือมันเดินเข้าห้องน้ำไป ใช้เวลาไม่นานผมก็อาบน้ำเสร็จ เดินออกจากห้องน้ำในสภาพผ้าขนหนูพันเอว ฝนที่กำลังนั่งดูทีวีอยู่หันมามอง ก่อนหันกลับไปมองทีวีตรงหน้าต่อ มันไม่กล้าหนีหรอก เพราะชุดมันอยู่กับผมหมด ผมเดินเอาเสื้อผ้ามันไปแขวน หยิบชุดนอนมาใส่ เป็นเสื้อยืดไม่ต่างกับมัน กางเกงขาสั้นใส่สบาย เดินไปทิ้งตัวลงนั่งข้าง ๆ
 
“หอมจัง” ผมก้มดมหัวมันเบา ๆ มันรีบก้มหลบหนี
 
“ก็สบู่อันเดียวกัน”
 
“เหรอ”
มันเขยิบหนีอีก ผมลากมันเข้ามาชิด ยกขาขวามันพาดสะโพกจนมันร้องเหวอตัวเอนหงายหลัง เสื้อยืดร่นสูงจนเกือบเห็นท่อนล่าง แต่มันมือไวรีบยึดชายเสื้อไว้ดึงปิด พยายามจะชักขากลับ
 
“ปล่อย!”
ผมหัวเราะหึ ๆ มองใบหน้าแดง ๆ ของคนด้านล่าง จับปลายเท้ามันยกสูงขึ้นมากดจูบเบา ๆ ไล่ต่ำลงไปที่เรียวขา หัวเข่า กระทั่งถึงปลีน่องที่เต็มไปด้วยกล้ามเนื้ออย่างผู้ชาย ต่ำกว่านั้นคือมือมันที่ยังยึดชายเสื้อไว้อยู่ ผมเลื่อนปากกลับมาจูบปลายเท้ามันอีกรอบ มองตาคนด้านล่าง 
 
“ทำหน้าที่เมียได้แล้ว น้ำฝน”
 
“ผมไม่ใช่เมียพี่” มันยืนยัน
 
“งั้นฉันคงต้องทำให้นายรู้สินะ ว่าใครเป็นเมียฉัน”

ผมยกขามันสูงขึ้น อีกข้างถูกเบียดจนชิดพนักโซฟา เลื่อนมือผ่านชายเสื้อไปสัมผัสยอดเม็ดเล็กที่แสนขัดอกขัดใจ มันรีบตะครุบจับมือผมไว้ทันทีพยายามดันออก แต่พลังมันหยุดมือผมไว้ไม่ได้หรอก ผมรุกคืบ สะกิดติ่งเล็ก มือมันที่จับผมไว้สั่นขึ้นมานิด ๆ ครางออกมาเบา ๆ

“พี่หมอ...” ดวงตามันเริ่มเชื่อมหวาน ปากนั้นดูยั่วยวนจนผมต้องก้มลงไปทักทาย สองมือผมยังทำงานประสานกัน ข้างหนึ่งบดคลึงหัวนม อีกข้างลูบไล้อยู่แถว ๆ ต้นขาลามมาถึงสะโพกกลมกลึง มือมันที่ยึดมือผมไว้เปลี่ยนเป็นคลึงเบา ๆ ก่อนเลื่อนขึ้นมาจับต้นแขนผมไว้
 
ผมละปากมัน เลื่อนต่ำลงไปที่ลำคอ ทั้งที่รูปร่างมันก็เป็นผู้ชาย แต่ทำไมผมถึงได้รู้สึกว่ามันหอมหวานน่าลิ้มรสขนาดนี้ ใบหน้าของคนด้านล่างแหงนนิด ๆ ตอบรับ ลมหายใจของเราสองคนเริ่มผสานเป็นเสียงเดียวกัน ผมเลิกชายเสื้อมันขึ้นสูงจนโชว์หัวนม ก้มลงไปงับทันที 
 
บางส่วนของมันตื่นตัวขึ้นมาชนผมแล้ว ผมว่าฝนเป็นผู้ชายที่ตื่นง่ายระดับหนึ่งเหมือนกัน ปากมันครางสะท้าน เลื่อนสองมือขึ้นมาบดคลึงหัวผมอย่างเคยชิน ขยับเรือนร่างให้รู้ว่ากำลังทรมานผสมสุขสมขนาดไหน หลังจากดอมดมมันจนสาแก่ใจผมถึงได้เคลื่อนปลายนิ้วลงไปด้านล่างเพื่อเบิกทาง มันรัดนิ้วผมแน่น จนผมแทบจะขาดใจแทนมัน คาดเดาได้ไม่ยากเลยว่าถ้าเปลี่ยนจากนิ้วเป็นของผมมันจะบีบรัดรุนแรงขนาดไหน

ผมไม่รอให้เป็นเพียงความคิด ถอนนิ้วออก ดึงความพร้อมออกมาภายนอก ยกขามันพาดบ่า จับร่างของมันเชื่อมประสานเป็นหนึ่งเดียวกับผมทันที
 
ฝนรัดผมแน่นอย่างที่คิดไว้ไม่ผิด ภายในร้อนผ่าว ผมครางในลำคออย่างพอใจ จ้องประสานดวงตามันที่มองมา ดวงตามันฉ่ำเยิ้มยิ่งกว่าเดิม กลีบปากได้รูปเผยอคล้ายจะเรียกร้องให้ผมจูบ

ให้ตาย เด็กนี่มันยั่วได้ใจจริง ๆ ผมจับมันพลิกขึ้นมานั่งพร้อมกันบนตัก ตัวผมนั่งพิงพนักโซฟาไว้ ยอดอกมันถูกบังมิดด้วยเสื้อยืดที่ตกลงมา แต่มันก็ดูเร้าใจให้ผมคาดเดาเอาว่ามันอยู่ตรงไหน ผมก้มงับหน้าอกมันผ่านเสื้อ ใช้ลิ้นควานหาเหมือนนักล่าหาเหยื่อ ฝนแอ่นอกเข้าหาผมอย่างเคยชิน สองมือแทรกผสานไว้กับเส้นผมผม นวดคลึงให้รู้สึกผ่อนคลาย

ผมไม่ได้รีบร้อนที่จะกินมัน เคลื่อนไหวด้วยความอ่อนโยนแบบที่มันชื่นชอบ มันโอบสองแขนรอบลำคอผมไว้ ในขณะที่ผมเลื่อนมือจากสะโพกมาโอบกอดมันไว้เหมือนกัน รัดแน่นราวกับจะหลอมละลายสองร่างเอาไว้ด้วยกัน

“อืม...พี่หมอ” น้ำเสียงหวาน ๆ นั้นครางเรียกแต่ชื่อผม ร่างกายมันกลืนกินแค่ผม

สิ่งนี้เท่านั้นแหละ ที่ผมต้องการ 

 
 
 
 

ผมนอนอยู่บนโซฟาที่เดิม โดยมีร่างไร้เรี่ยวแรงของน้ำฝนก่ายเกยอยู่ด้านบน หลับไปแล้วล่ะครับ หลังจากผมบรรเลงมันไปสามยก คนตัวเล็กหลับสนิทเหมือนเด็กน้อยนอนอยู่บนอ้อมกอดของแม่ ผมอุ้มมันแผ่วเบาเดินไปที่เตียง วางมันลง คลี่ดึงผ้าห่มมาห่ม สอดกายเข้าไปนอนเคียงข้าง โอบกอดมันไว้
 
ผมก้มจูบหน้าผากมันเบา ๆ ทีแล้วหลับใหลไป
 
 
To be Con
พี่หมอนี่บังคับน้องตลอดเลย >//< ดีนะที่น้ำฝนเราสายมาโซ -,. -
หายหัวไปนานเพราะเดินทางไปลำปางมา หวัดกินด้วย
#ลำปางหนาวมาก #จริง ๆ

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.61 หน้าที่ของเมีย {P.79}{ุุ12-2-59}
เริ่มหัวข้อโดย: tiew93 ที่ 13-02-2016 16:03:58

อิพี่หมออออ ถึงรักเค้าแล้วแต่ก็ยังไม่ฉลาดขึ้นเลย  :ruready

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.61 หน้าที่ของเมีย {P.79}{ุุ12-2-59}
เริ่มหัวข้อโดย: nammon_wk ที่ 13-02-2016 16:24:02

ละมุนมากกกกกกกก  :katai2-1:
ปล.เมื่อไหร่พี่หมอจะหวานกับน้ำฝนโดยไม่มีจิกกัดบ้างนะ

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.61 หน้าที่ของเมีย {P.79}{ุุ12-2-59}
เริ่มหัวข้อโดย: meanmena ที่ 13-02-2016 16:41:27

ตอนต่อไปจร้าาา ส่งสายตาปิ๊งๆ

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.61 หน้าที่ของเมีย {P.79}{ุุ12-2-59}
เริ่มหัวข้อโดย: evilheart ที่ 13-02-2016 17:23:09

อ่อนหวานแต่แรกก็คงจะดีกว่านี้

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.61 หน้าที่ของเมีย {P.79}{ุุ12-2-59}
เริ่มหัวข้อโดย: PetitDragon ที่ 13-02-2016 17:53:47

ไม่มีใครชัดเจนกันซักคน

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.61 หน้าที่ของเมีย {P.79}{ุุ12-2-59}
เริ่มหัวข้อโดย: rmlab ที่ 13-02-2016 18:09:39

เหมาะกันจริงๆ คู่นี้

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.61 หน้าที่ของเมีย {P.79}{ุุ12-2-59}
เริ่มหัวข้อโดย: Nus@nT@R@ ที่ 13-02-2016 18:12:22

พี่หมอชอบบังคับน้องตลอดๆๆ

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.61 หน้าที่ของเมีย {P.79}{ุุ12-2-59}
เริ่มหัวข้อโดย: automaton ที่ 13-02-2016 18:34:44

ตอนนี้อิหมอเผด็จการแต่นุ่มนวลกับฝน ให้อภัย
ฝนยอมมันทุกอย่าง ลองแข็งข้อบ้างซิ อยากรู้พี่หมอจะทำอย่างไง

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.61 หน้าที่ของเมีย {P.79}{ุุ12-2-59}
เริ่มหัวข้อโดย: tuek ที่ 13-02-2016 19:21:41

ฝนก็ยอมอีพี่หมอตลอดๆ
อยากให้ฝนแข็งข้อบ้างไม่ยอมบ้างจะได้ป่าว
อยากให้อีพี่หมอแบบมาง้อน้องยอมน้องบ้าง
ขัดใจจริงๆเลยน้องฝน

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.61 หน้าที่ของเมีย {P.79}{ุุ12-2-59}
เริ่มหัวข้อโดย: SiHong ที่ 13-02-2016 19:23:04

ขอบคุณมากค่ะ

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.61 หน้าที่ของเมีย {P.79}{ุุ12-2-59}
เริ่มหัวข้อโดย: ่jum ที่ 13-02-2016 19:43:47

 :m25:  :o8: ทำหน้าที่เมียได้อย่างสมบูรณ์แบบจริงๆ

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.61 หน้าที่ของเมีย {P.79}{ุุ12-2-59}
เริ่มหัวข้อโดย: Naeon ที่ 13-02-2016 20:04:27

เหอะๆๆๆๆๆ

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.61 หน้าที่ของเมีย {P.79}{ุุ12-2-59}
เริ่มหัวข้อโดย: naoai ที่ 13-02-2016 20:14:20

เมื่อไรฝนจะข่มพี่หมอบ้างเนี่ย  สักทีเถอะ

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.61 หน้าที่ของเมีย {P.79}{ุุ12-2-59}
เริ่มหัวข้อโดย: twinmonkey0311 ที่ 13-02-2016 20:46:18

รอตอนต่อไปนะคะ :กอด1:

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.61 หน้าที่ของเมีย {P.79}{ุุ12-2-59}
เริ่มหัวข้อโดย: fida ที่ 13-02-2016 20:46:30

น้องน้ำฝน พี่ว่าน้องไปเป็นสามีหรือแม้กระทั่งเมียใครไม่ได้แล้วล่ะค่ะ

ถ้าน้องจะยินยอม รู้งาน รู้หน้าที่ เข้าจังหวะกันได้ดีกับอีพี่หมอขนาดนี้

เหลือแต่อีพี่หมอที่พี่ยังกลัวใจ

โถถถ น้องน้ำฝนคนน่ารักสายเอ็มของพี่ :sad11:

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.61 หน้าที่ของเมีย {P.79}{ุุ12-2-59}
เริ่มหัวข้อโดย: minneemint ที่ 13-02-2016 20:50:25

 :กอด1:

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.61 หน้าที่ของเมีย {P.79}{ุุ12-2-59}
เริ่มหัวข้อโดย: mukmaoY ที่ 13-02-2016 20:52:56

ฝนยอมก็เพราะใจมันยอมแหละน้า  :impress3:

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.61 หน้าที่ของเมีย {P.79}{ุุ12-2-59}
เริ่มหัวข้อโดย: khwanruen ที่ 13-02-2016 21:23:22

พี่่หมอช่วงนี้น่ารักจัง ฝนน่าจะบอกความจริงได้แล้วนะ จะได้หวานชื่นกันซะที  :mew2:

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.61 หน้าที่ของเมีย {P.79}{ุุ12-2-59}
เริ่มหัวข้อโดย: Ginny Jinny ที่ 13-02-2016 21:25:00

ยงอึนๆซึนๆเหมือนเดิม  :เฮ้อ: :เฮ้อ:

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.61 หน้าที่ของเมีย {P.79}{ุุ12-2-59}
เริ่มหัวข้อโดย: Ra_rena~* ที่ 13-02-2016 22:24:45

 :-[

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.61 หน้าที่ของเมีย {P.79}{ุุ12-2-59}
เริ่มหัวข้อโดย: titansyui ที่ 13-02-2016 23:00:28

 :pig4: :pig4:

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.61 หน้าที่ของเมีย {P.79}{ุุ12-2-59}
เริ่มหัวข้อโดย: iceman555 ที่ 13-02-2016 23:22:14

 :z1: :z1: :z1: :z1:

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.61 หน้าที่ของเมีย {P.79}{ุุ12-2-59}
เริ่มหัวข้อโดย: →Yakuza★ ที่ 13-02-2016 23:59:39

ฝนโครตง่าย อยากเอาก็เรียกมาเอา แค่บอกเอาคลิปขู่ จะให้ทำXอะไรก็มาทำ

พี่หมอชั่วเสมอต้นเสมอปลาย และไม่เห็นว่าเฮียแกจะดูสำนึก รู้สึกผิด อยากอธิบายหรือแก้ไขตัวเอง

การให้ดอกไม้มุ้งมิ้ง แต่ก็ยังข่มขู่เรียกมาเอา ไม่ทำให้รู้สึกแกดูซอฟดูพระเอกมุ้งมิ้งขึ้นนะ

แค่อยากเอาก็เรียกมา อยากให้ทำไรก็ขู่ คือ นี้เริ่มรัก?  ไม่เคยเห็นความจริงใจของหมอนะ ตั้งแต่อ่านมามีแต่ความเงี่ยน

เราอยากเห็นพัฒนาการของตัวละครไม่ก็เนื้อเรื่องบ้าง ฝนอ่อนไงก็อ่อนงั้น หมอชั่วไงก็ชั่วงั้น แต่ทำให้ดูเหมือนจะมุ้งมิ้งใสๆ

แต่เราไม่เคยอินเลยว่ามันจะสำนึกมากขึ้นไหม นี้ลุ้นทุกตอนให้หมอมันรู้สึกผิดบ้าง แต่ก็ไม่เห็นมี มีแต่ลวนลามไม่ก็ลากไปเอาอย่างเดียว


ปล. ขออภัยถ้าเม้นเราทำให้ใครสะเทือนใจ เราตามมาหลายตอนแล้ว เราแค่รู้สึกรำคาญในความกากของฝน กับความเงี่ยนพี่หมอจริงๆ .... เลิฟ 

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.61 หน้าที่ของเมีย {P.79}{ุุ12-2-59}
เริ่มหัวข้อโดย: mystery Y ที่ 14-02-2016 00:01:29

แหม หน้าที่เมีย!?หมั่นไส้อิพี่หมอ!!

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.61 หน้าที่ของเมีย {P.79}{ุุ12-2-59}
เริ่มหัวข้อโดย: ่patsaporn ที่ 14-02-2016 00:19:54

แม่บ้านแม่เรือน่าเอามาทำเมียจริงๆ แหละ แกก็มองของแกไปด้วยความปลื้มเมีย
ไปขอพ่อแม่เขาสิหมอ จะรอไร

ขอบคุณค่ะ

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.61 หน้าที่ของเมีย {P.79}{ุุ12-2-59}
เริ่มหัวข้อโดย: neno.jann ที่ 14-02-2016 00:23:11

คือถ้าตัดเรื่องพี่หมอจั๊ดง่าวออกไปนี่ก็สวีทกันมากเลยนะ ฮืออออ  :jul1:

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.61 หน้าที่ของเมีย {P.79}{ุุ12-2-59}
เริ่มหัวข้อโดย: mypink801 ที่ 14-02-2016 01:02:39

ชอบตอนนี้ พี่หมอเหมือนจะทาสเมียทีละเล็กทีละน้อย  :hao6:

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.61 หน้าที่ของเมีย {P.79}{ุุ12-2-59}
เริ่มหัวข้อโดย: liza sarin ที่ 14-02-2016 03:02:35

เกลียดไผ่

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.61 หน้าที่ของเมีย {P.79}{ุุ12-2-59}
เริ่มหัวข้อโดย: ณ ที่เดิม™ ที่ 14-02-2016 08:38:04

ดูกวนกันไปกวนกันมา สถานะไม่ชัดเจนกันเลยแฮะ  :เฮ้อ:

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.61 หน้าที่ของเมีย {P.79}{ุุ12-2-59}
เริ่มหัวข้อโดย: Bellze12 ที่ 14-02-2016 11:05:28

 :jul1: :haun4:

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.61 หน้าที่ของเมีย {P.79}{ุุ12-2-59}
เริ่มหัวข้อโดย: Apple_matinie ที่ 14-02-2016 11:17:25

โรงเรียที่หมอ :katai2-1:

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.61 หน้าที่ของเมีย {P.79}{ุุ12-2-59}
เริ่มหัวข้อโดย: oaw_eang ที่ 14-02-2016 12:38:09

ถ้าฝนไม่ได้รักหมอ  ก็คงจะดี

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.61 หน้าที่ของเมีย {P.79}{ุุ12-2-59}
เริ่มหัวข้อโดย: SOMCHAREE ที่ 14-02-2016 17:24:17

น้องฝนนนนนนนนนนนนนนนนนน ทำมายยยยย ไปตามคำสั่งพี่หมอทำมายยยยยยยยยยยย เจ้รมณ์เสียยย

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.61 หน้าที่ของเมีย {P.79}{ุุ12-2-59}
เริ่มหัวข้อโดย: threetanz ที่ 14-02-2016 18:14:39

พี่หมออออ รุกเร็วๆๆๆๆ

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.61 หน้าที่ของเมีย {P.79}{ุุ12-2-59}
เริ่มหัวข้อโดย: painture ที่ 14-02-2016 18:36:48

สักทีเถอะ  :เฮ้อ:

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.61 หน้าที่ของเมีย {P.79}{ุุ12-2-59}
เริ่มหัวข้อโดย: shoi_toei ที่ 15-02-2016 00:35:28

หมอยังคงรักการกินหญ้า อย่างเหนียวแน่น !

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.62 เปิดร้าน {P.80}{ุุ16-2-59}
เริ่มหัวข้อโดย: memew ที่ 16-02-2016 19:07:21

Chapter 62 เปิดร้าน
[น้ำฝน...♥]



ผมเคยจินตนาการวาดฝันการเป็นสามี แต่ไม่เคยวาดฝันว่าตัวเองจะเป็นเมียใครมาก่อน และเพราะผมไม่เคยวาดฝันมาก่อน ผมจึงทำตัวไม่ถูก
 
ผมลืมตามองสามี(ที่เจ้าตัวยัดเยียดมาให้) เขายังนอนหลับสนิทกอดผมแน่น เรายังอยู่ในชุดเดิม ขาเหนอะหนะเพราะคราบความใคร่ที่ไม่ได้ถูกทำความสะอาดก่อนนอน ผมค่อย ๆ ขยับตัวลุกเพราะอยากหนีออกไปเงียบ ๆ แต่ถูกอีกคนลากกลับมานอนที่เดิม
 
“มอร์นิ่งคิสหน่อยสิ”
 
“มอร์นิ่งมอร์เนิ่งอะไรเล่า ปล่อย”
 
“ไผ่มันไม่เคยสอนรึไง”
 
“ไม่เคย”
เพราะเราไม่เคยมีความสัมพันธ์กันลึกซึ้งขนาดนั้น
 
“หึ งั้นฉันจะสอนให้”
แล้วพี่มันก็สอนภาคปฏิบัติกับผมด้วยการก้มลงมาคิสเบา ๆ แบบไม่ล้วงล้ำ
 
“อยากกินข้าวต้มกุ้ง”
 
นี่กูต้องทำมื้อเช้าให้มึงกินด้วยใช่ไหม
พูดไปก็ไม่ได้อะไรขึ้นมา อยู่บนเตียงก็เสี่ยงต่อการโดนจับปล้ำเอาได้ง่าย ๆ ผมขยับลุก เดินเข้าห้องน้ำไปทำความสะอาด ผมร้องขอเสื้อผ้าคืน แต่พี่หมอไม่ให้จนกว่าจะกลับ ผมจึงต้องเดินโตงเตงออกมาจากห้องน้ำ ร้องขอชั้นในไปอีกรอบ ยังดีที่รอบนี้พี่หมอยอมให้เพราะกลัวผมเป็นไส้เลื่อนเหมือนกัน
 
ผมเดินตัวเบาหวิวไปทำข้าวต้มกุ้งให้พี่หมอกิน ดีว่ามื้อเช้าง่ายหน่อย ผมกับพี่หมอนั่งกินกันเงียบ ๆ ที่เดิม หลังจากนั้นเขาก็ปล่อยให้ผมอาบน้ำ แต่งตัว แล้วไปส่งที่บ้าน




 
พี่ฟ้ามองผมด้วยสายตากรุ้มกริ่มทันทีที่เดินเข้าบ้าน วันเวย์ทูเวย์วิ่งลัดหน้าลัดหลัง
 
“ตัวหอมฉุยมาเชียว”
 
ผมหน้าร้อนผ่าวกับคำแซวนั้น
 
“กินอะไรมารึยัง”
 
“กินแล้ว”
 
พี่ฟ้าหัวเราะหึ ๆ ไม่พูดอะไร และผมก็ไม่กล้าพูดอะไรเหมือนกัน
 
เราได้ฤกษ์เปิดร้านกันวันที่ 15 พฤษภาคม พี่ฟ้าทดลองให้เพื่อน ๆ ตัวเอง เพื่อนผม และเพื่อน ๆ ของพ่อแม่มาสั่งอาหาร ทำเสิร์ฟทำแจก โดยมีผมคอยเป็นผู้ช่วยเสิร์ฟ ป้าแม่บ้านรับผิดชอบเรื่องการทำความสะอาดทั้งหมด โดยพี่ฟ้าเพิ่มเงินให้ตามหน้าที่ ซึ่งป้าแม่บ้านก็บอกว่าสนุกดี
 
ลูกค้าที่แทบไม่ต้องร้องขอ แต่มากินทุกวัน(ช่วงทดลอง พี่ฟ้าให้กินฟรี) คือพวกพี่หมอครับ มากันสองคนบ้าง มากันเองบ้าง กินแล้วต้องวิจารณ์ด้วย ซึ่งพวกพี่มันก็ให้คะแนนเต็มเกือบทุกครั้ง
 
กระทั่งวันเปิดร้าน เพราะเราโปรโมตร้านไปก่อนหน้านั้นหลายอาทิตย์ วันนี้จึงมีลูกค้าแน่นขนัด โปรโมชั่นมาหลายคนลดหลายเปอร์เซ็นที่พี่ฟ้าตั้งขึ้นเรียกลูกค้าได้เยอะเลย เราไม่ได้หวังผลกำไรอะไรกันมากช่วงแรก ๆ เพราะต้องการให้คนมากันเยอะ ๆ มากกว่า พี่หมอนนท์ไม่มีพลาด ลากเพื่อนฝูงและลูกค้ามาอุดหนุน เพื่อนผมก็ลากครอบครัวมากินเหมือนกัน
 
รากเลือดมากครับ ทั้งผม พี่ฟ้า ป้าแม่บ้านรวมถึงไผ่ที่มาเป็นผู้ช่วยเสิร์ฟ ทำกันให้วุ่น เพราะยังไม่อยากจ้างคนอื่น หวิดมีเรื่องกันด้วย ต้นเหตุก็มาจากพนักงานเสิร์ฟกิตติมศักดิ์อย่างไผ่กับลูกค้าอย่างพี่หมอนนท์นั่นแหละ ดีว่ามันยั้งมือยั้งตีนได้ทัน พี่หมอนนท์ก็ขยันกวนมันหน้ามึน ๆ เหมือนกัน
 
ไผ่มันหมดแรงข้าวต้มนอนสลบอยู่บนโซฟาในห้องรับแขก ผมกับพี่ฟ้าช่วยกันตรวจเช็กความเรียบร้อยรอบร้านกันนิดหน่อยก่อนพากันเดินขึ้นห้อง ปล่อยให้ผู้ช่วยรับเชิญอย่างไผ่หลับสบายอยู่ที่เดิม 
 
หลังจากอาบน้ำ ผมเดินลงจากห้องไปตรวจดูความเรียบร้อยรอบบ้านอีกที พี่ฟ้าตามมาติด ๆ ช่วยผมสอดส่องมองหา ก่อนเราสองคนจะพากันเดินไปหยุดอยู่ใต้ต้นลีลาวดีขนาดใหญ่ประจำบ้าน ผมแหงนหน้าขึ้นมองลีลาวดีต้นนั้น ตอนนี้มันสว่างไสวสวยงามไปหมดเพราะพ่อเอาหลอดไฟดวงเล็ก ๆ มาประดับให้
 
“ยินดีด้วยนะพี่ฟ้า”
 
“ยินดีกับพี่ทำไม นี่มันธุรกิจของครอบครัวเรานะ”
 
“งั้นก็ยินดีให้กับเราสองคน” ผมว่ายิ้ม ๆ
 
“นี่แค่วันแรก พรุ่งนี้เราอาจต้องนั่งตบยุงก็ได้”
 
“ไว้ดูกันอีกที”
แล้วเราสองคนก็พากันหัวเราะร่วน
 
“เมื่อยไปหมดทั้งตัวเลย” ผมบ่น
 
“มีหมอประจำตัวไม่ใช่เหรอ ไม่เรียกเขามาช่วยรักษาล่ะ”
 
“บ้าหรือเปล่าพี่ฟ้า ก็รู้ ๆ อยู่ว่าพี่มันเลว”
 
“เลวแล้วไปรักเขาทำไม”
 
“ผมเปล่า”
 
พี่ฟ้าชี้หน้า
 
“แน่ใจ๊”
 
“แน่ใจ เลวขนาดนั้น ใครอยากได้เป็นแฟน”
 
พี่ฟ้ามองตาผมกรุ้มกริ่ม
 
“พวกปากไม่ตรงกับใจ พี่รู้ว่าคุณหมอทำไม่ถูกที่ทำแบบนั้นกับฝน แต่ทั้งหมดทั้งมวลก็เพราะอารมณ์พาไปนั่นแหละ พี่ว่าลึก ๆ เขาคงไม่ใช่คนเลวอะไรนักหรอก”
 
“ถึงยังไง ผมก็จะไม่รักเขาเด็ดขาด ใจร้ายขนาดนั้น”
 
“แล้วถ้ารักไปแล้วล่ะ” พี่ฟ้าถามต่อบ้าง
 
“ผมก็จะพยายามตัดใจ”
 
พี่ฟ้ามองตาผมนิ่งค้าง
 
“ตามใจ หัวใจฝน พี่ห้ามปรามอะไรไม่ได้หรอก ว่าแต่ฝนง่า พี่เมื่อย นวดให้หน่อย”
 
“ฝนเมื่อยเหมือนกัน พี่ฟ้านั่นแหละ นวด ๆ”
ผมงอแงกลับ พ่อกับแม่โทรทางไกลมาถามข่าวคราว ตอนแรกคิดว่าท่านจะอยู่ช่วย แต่ติดเดินทางด่วนซะนี่ เลยต้องลุยกันเอง แต่แม่โทรมาอวยพรแต่เช้าแล้ว
 
เข้าวันที่สองที่สามคนก็ยังเยอะอยู่ให้ชื่นใจ พวกเพื่อน ๆ ผมก็ยังไม่หยุดพาครอบครัวมากิน พี่หมอนนท์มาไม่เคยขาด ไม่รู้ว่ามาเพราะต้องการเอาใจหรือว่าอาหารพี่ฟ้าอร่อยจัดจริง ๆ
 
พอเข้าวันที่สี่ ผมกับพี่ฟ้าก็เริ่มอยู่ตัว ผู้ช่วยเสิร์ฟของเราก็เก่งขึ้น พี่ฟ้าเย็บผ้ากันเปื้อนแบบครึ่งตัวให้มันผืนหนึ่งด้วย เท่ไม่หยอก ผมออกมาช่วยมันดูแลนอกร้าน ถ้าคนเยอะ ๆ ถึงจะเข้าไปหลังร้านช่วยพี่ฟ้า ป้าแม่บ้านเป็นผู้ช่วยในครัว
 
ผมยิ้มรับลูกค้าโต๊ะ 7 ก่อนหันไปเห็นคนกลุ่มหนึ่งเดินเข้ามา คนอื่นไม่เท่าไหร่ แต่คนที่เดินอยู่ซ้ายสุดทำให้หัวใจผมไหวแรงทันทีที่เห็น เราสบตากันเพียงนิด ก่อนผมจะเสหลบ ก้มยิ้มรับลูกค้าโต๊ะเจ็ดเหมือนเดิม
 
ไผ่มันเดินหน้าบูด ๆ ไปยังกลุ่มนั้น พี่หมอนนท์พาทุกคนมานั่งยังโต๊ะ 8 ข้างโต๊ะ 7 ที่ผมรับออเดอร์อยู่
 
“เท่ดีนี่” พี่หมอนนท์ชมไผ่ มันก็พยายามระงับปากไม่ให้พูดอะไรไม่ดีต่อหน้าลูกค้าคนอื่น ทั้งที่ใจจริงมันคงอยากงาบหัวพี่หมอนนท์แทบตาย โต๊ะนั้นสั่งสิ่งที่ต้องการ มันเดินเอาออเดอร์ไปเสียบไว้ ผมเห็นออเดอร์เยอะขึ้นถึงได้เข้าไปช่วยพี่ฟ้าทำ
 
“ข้าวผัด ลูกค้าสั่งว่าขอให้มึงเป็นคนทำ”
ไผ่มันเดินหน้าหงิกมาบอกอีกรอบ ผมมองหน้ามันงง ๆ
 
“ใคร”
 
“ไอ้ห่านั่นแหละ”
 
“คุณหมอแซมเหรอ”
พี่ฟ้าหันมาถาม เหงื่อซกเลย สงสารเหมือนกัน ถึงพี่ฟ้าจะสนุกก็เถอะ กะว่าให้ร้านอยู่ตัวสักพักค่อยหาผู้ช่วยแม่ครัวดี ๆ อีกที
 
ผมจำต้องทำตาม ทำข้าวผัดให้พี่หมอโดยเฉพาะ พี่ฟ้ายิ้มล้อ แต่ผมทำเป็นไม่สนใจ
 
“ห่านั่นมันให้มึงไปเสิร์ฟด้วยตัวเอง ไม่งั้นมันจะคอมเพลนว่าร้านเราบริการไม่ดี หาเรื่องให้กูอยากกระทืบตลอด” ไผ่มันบ่นกระปอดกระแปด ผมส่ายหัวไปมา ถืออาหารออกไปเสิร์ฟตามคำสั่ง พี่หมอนนท์ยิ้มหล่อ ส่วนพี่หมอทำหน้านิ่ง ๆ
 
“ข้าวผัดครับ”
ผมเสิร์ฟตามมารยาท พี่หมอไม่พูดอะไร หยิบช้อนตักกิน ก่อนเงยหน้าขึ้นมาพูด
 
“อร่อย”
 
ผมหน้าร้อนผ่าว บอกขอบคุณเดินกลับหลังร้านไป
 
เราเปิดร้านกัน 11 โมงถึงหนึ่งทุ่ม หยุดเฉพาะวันอาทิตย์ หลัง ๆ พี่ฟ้าเริ่มไม่ไหวเพราะเหนื่อย ร่างกายยังไม่เต็มร้อยด้วย เราจึงจำกัดจำนวนลูกค้า ใครต้องการมากินก็ให้สำรองโต๊ะไว้ก่อน กลับกลายเป็นว่ามีคนต้องการมากินเยอะกว่าเดิมอีก จองคิวกันยาวเป็นอาทิตย์เลย
 
ยกเว้นลูกค้าวีไอพีครับ ไม่ต้องจองก็สามารถมากินได้เลยคือพวกพี่หมอ ไม่รู้พี่ฟ้าจะให้สิทธิ์มากไปหรือเปล่า
 
เดือนแรกผ่านพ้นไปด้วยดี ถือว่าประสบความสำเร็จดีมาก พี่หมอไม่งี่เง่าเรียกผมไปปล้ำ ไม่รู้ว่าต้องการให้เวลาผมกับพี่ฟ้าทำร้าน หรือพี่แกจะเลิกทำเรื่องแบบนั้นแล้วกันแน่
 
แต่ก็ดีแล้วครับ
 
เพราะผมไม่อยากให้หัวใจผมถลำลึกมากกว่านี้
 
ทำงานสนุกมาก ได้เงินด้วย มีอะไรทำช่วงปิดเทอมด้วย รายได้ทั้งหมด เราให้แม่หมดเลย เพราะไงเราก็กินอยู่กันที่บ้าน เงินทองก็มีใช้ไม่ขาดมือ เงินเดือนจากแม่เราก็ได้ เงินที่หาได้ พวกผมถึงยกให้ท่านทั้งหมด
 
วันนี้ไผ่มันบอกว่าคุณพ่อคุณแม่มันจะมาเป็นลูกค้า ท่านดีใจใหญ่ที่รู้ว่าไผ่มันทำอะไรเป็นชิ้นเป็นอันบ้าง หรือรู้จักหาเงินหาทองใช้เองบ้าง ดีกว่าที่วัน ๆ จะแว้น ๆ ให้เป็นห่วง
 
ผมตื่นเต้นนิด ๆ เพราะไม่เพียงพ่อกับแม่เท่านั้นที่จะมา แต่ใครบางคนจะตามมาด้วย เย็น ๆ ก็เห็นคนทั้งหมดโผล่มา ผมกับไผ่ออกไปรับด้วยตัวเอง เพราะพี่ฟ้าติดคิวทำอาหาร
 
“เชิญครับ”
ผมเชิญพ่อกับแม่ รวมถึงพี่หมอให้นั่ง เอาจุดที่วิวดีที่สุด ยื่นเมนูให้
 
“ฝนดูดีมากเลยลูก ลูกด้วย”
แม่ชมผมแล้วหันไปชมไผ่
 
“แน่นอน คนมันหล่อ”
 
“ไม่เกี่ยวกับหน้าตาซะหน่อย ตาไผ่นี่ หลงตัวเองแบบนี้เมื่อไหร่จะมีแฟน”
 
“อยากมีเมื่อไหร่ก็มีเองแหละน่า สั่งมาเลยแม่ พี่ฟ้ารอทำให้อยู่”
แล้วพวกท่านก็สั่งกันมาหนึ่งเซต เมนูขึ้นชื่อที่ไผ่มันไปโม้ไว้นั่นแหละ แน่นอน ในใบรายการ มีโน้ตพิเศษว่าของพี่หมอต้องฝีมือผมเท่านั้น ผมแสร้งทำหน้าหงิกใส่ ก็เพิ่งรู้ว่าก่อนหน้านี้พี่หมอติดเดินทางไปดูงานต่างประเทศหลายอาทิตย์ 
 
มิน่า ถึงไม่โผล่มาให้เห็นเสียนาน คิดว่าตัดใจแล้วซะอีก
 
ไผ่มันทำหน้าที่เสิร์ฟให้พ่อกับแม่เองกับมือ สองคนนั้นชื่นชมมันใหญ่
 
เดือนหน้าก็เปิดเทอมแล้ว พี่ฟ้าทำคนเดียวไม่ทันอย่างที่คาดการณ์ไว้จริง ๆ เราจึงเฟ้นหาแม่ครัวสำรอง หาได้ไม่ใกล้ไม่ไกลหรอกครับ ลูกสาวป้าแม่บ้านนั่นแหละ สองคนเลย คนพี่ตกงาน เลยชวนคนน้องที่เงินเดือนไม่มากมาทำงานกับแม่ เพราะที่พักฟรี สกิลความอดทนยอดเยี่ยม ที่เหลือคือฝึกฝนประสบการณ์เอา
 
หลังจากช่วยเก็บร้าน ผมเดินอารมณ์ดีขึ้นห้อง เบรกกึกเพราะเสียงมือถือดัง ผมหยิบขึ้นมามองเบอร์ ใจเต้นตึกตักเมื่อเห็นว่าเป็นเบอร์ใคร
 
ลังเลอยู่ชั่วครู่ก็เอามากดรับแนบหู หมุนเปิดประตูเข้าห้อง
 
“เก็บร้านรึยัง”
 
“เก็บแล้ว” ผมตอบกลับไปสั้น ๆ
 
“ตอนนี้อยู่ไหน”
 
ผมเม้มปากแน่น
 
“เพิ่งเข้าห้อง กำลังจะอาบน้ำ”
ปลายสายเงียบไป หัวใจผมไหวแรง
 
“พรุ่งนี้ร้านหยุดใช่ไหม จะไปรับ”
 
“ผมอยากพักผ่อน”
 
ปลายสายหัวเราะหึ ๆ
 
“งั้นก็มาพักในอ้อมแขนฉันสิ”
พี่หมอพูดแค่นั้นแล้วกดตัดสายไป ผมย่อตัวลงไปนั่งยอง ๆ ที่พื้น เหมือนมีควันจำนวนมากลอยคลุ้งออกมาจากหัว
 
“ตาบ้าเอ้ย”


To be con..
"งั้นก็มาพักในอ้อมแขนฉันสิ" >//////<  :ling1:

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.62 เปิดร้าน {P.80}{ุุ16-2-59}
เริ่มหัวข้อโดย: tiew93 ที่ 16-02-2016 19:14:19

เห็นใจฝนนะ ที่เราก็ใจอ่อนกับพี่หมอไปแล้วเหมือนกันนนน  :hao5:

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.62 เปิดร้าน {P.80}{ุุ16-2-59}
เริ่มหัวข้อโดย: ่jum ที่ 16-02-2016 19:17:02

เขินซะแล้วเหรอ  o18 

พักในอ้อมแขนพี่หมอ  :-[

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.62 เปิดร้าน {P.80}{ุุ16-2-59}
เริ่มหัวข้อโดย: titansyui ที่ 16-02-2016 19:28:25

 :pig4: :pig4:

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.62 เปิดร้าน {P.80}{ุุ16-2-59}
เริ่มหัวข้อโดย: Ginny Jinny ที่ 16-02-2016 19:34:48

"งั้นก็มาพักในอ้อมแขนฉันสิ" กริ๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด รีบห่อน้องฝนไปส่ง  :mc1: :mc1:

+1 เป็ดให้พี่หมอจ้า

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.62 เปิดร้าน {P.80}{ุุ16-2-59}
เริ่มหัวข้อโดย: khwanruen ที่ 16-02-2016 19:52:00

พี่หมอรุกหนักแล้ว เขินแทนน้ำฝน

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.62 เปิดร้าน {P.80}{ุุ16-2-59}
เริ่มหัวข้อโดย: meanmena ที่ 16-02-2016 19:56:35

อันนี้เค้าเรียกว่า--->จีบ

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.62 เปิดร้าน {P.80}{ุุ16-2-59}
เริ่มหัวข้อโดย: automaton ที่ 16-02-2016 19:59:09

อิพี่หมอทำหวาน  :-[
อยากรู้จะหวานได้แค่ไหน

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.62 เปิดร้าน {P.80}{ุุ16-2-59}
เริ่มหัวข้อโดย: SiHong ที่ 16-02-2016 20:49:06

เขินๆ

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.62 เปิดร้าน {P.80}{ุุ16-2-59}
เริ่มหัวข้อโดย: Naeon ที่ 16-02-2016 21:44:55

พี่หมอหยอดตลอด

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.62 เปิดร้าน {P.80}{ุุ16-2-59}
เริ่มหัวข้อโดย: SOMCHAREE ที่ 16-02-2016 21:52:34

อูยยยยยน หวานนนนนปายยยยย

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.62 เปิดร้าน {P.80}{ุุ16-2-59}
เริ่มหัวข้อโดย: mam.nalok ที่ 16-02-2016 22:10:42

ใครก็ได้ขอยาฆ่ามดที  :hao7: ไม่ไหวหวานเกิ้น

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.62 เปิดร้าน {P.80}{ุุ16-2-59}
เริ่มหัวข้อโดย: maykiz ที่ 16-02-2016 22:25:23

มองบน เหอะ

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.62 เปิดร้าน {P.80}{ุุ16-2-59}
เริ่มหัวข้อโดย: Bellze12 ที่ 16-02-2016 23:08:07

พี่หมอเสี่ยวมากกกก

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.62 เปิดร้าน {P.80}{ุุ16-2-59}
เริ่มหัวข้อโดย: mypink801 ที่ 16-02-2016 23:29:43

เขินพี่หมออออออ คนบ้าาาา  :o8:

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.62 เปิดร้าน {P.80}{ุุ16-2-59}
เริ่มหัวข้อโดย: fida ที่ 16-02-2016 23:43:24

พี่หมอคะ

ขอให้ดีอย่างนี้ให้ได้ตลอดนะคะ

จะได้วางใจยกน้องน้ำฝนให้ซักที :hao3:

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.62 เปิดร้าน {P.80}{ุุ16-2-59}
เริ่มหัวข้อโดย: iceman555 ที่ 17-02-2016 00:45:05

 :katai2-1: :katai2-1: :katai2-1:

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.62 เปิดร้าน {P.80}{ุุ16-2-59}
เริ่มหัวข้อโดย: Ra_rena~* ที่ 17-02-2016 00:45:34

อยากกินข้าวต้มกุ้งกับข้าวผัดเบย~  :o8:

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.62 เปิดร้าน {P.80}{ุุ16-2-59}
เริ่มหัวข้อโดย: TheWanFah ที่ 17-02-2016 00:55:24

เขินแทนฝนเลย 55

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.62 เปิดร้าน {P.80}{ุุ16-2-59}
เริ่มหัวข้อโดย: mukmaoY ที่ 17-02-2016 02:24:52

จีบอย่างงี้ค่อยดูดีหน่อย

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.62 เปิดร้าน {P.80}{ุุ16-2-59}
เริ่มหัวข้อโดย: twinmonkey0311 ที่ 17-02-2016 02:48:12

รอตอนต่อไปนะคะ :L2:

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.62 เปิดร้าน {P.80}{ุุ16-2-59}
เริ่มหัวข้อโดย: minneemint ที่ 17-02-2016 08:21:10

 :กอด1:

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.62 เปิดร้าน {P.80}{ุุ16-2-59}
เริ่มหัวข้อโดย: shoi_toei ที่ 17-02-2016 08:58:45

ตอนนี้ปรบมือให้พี่หมอค่ะ 555

 :katai2-1:

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.62 เปิดร้าน {P.80}{ุุ16-2-59}
เริ่มหัวข้อโดย: sinjang ที่ 17-02-2016 09:32:37

เมื่อไหร่จะได้อ่านคู่ของไผ่บ้าง

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.62 เปิดร้าน {P.80}{ุุ16-2-59}
เริ่มหัวข้อโดย: natsikijang ที่ 17-02-2016 12:20:50

พี่หมอเลิกสับขาหลอกว่าจีบพี่ฟ้าแล้ว เดินหน้าจีบฝนสักที ซึนอยู่ได้ตั้งนาน

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.62 เปิดร้าน {P.80}{ุุ16-2-59}
เริ่มหัวข้อโดย: ssipra ที่ 17-02-2016 12:29:42

จีบดีๆนะพี่หมอ

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.62 เปิดร้าน {P.80}{ุุ16-2-59}
เริ่มหัวข้อโดย: Antisa ที่ 17-02-2016 15:24:25

น้ำฝนต้องใจอ่อนแน่ๆเลยค่ะ คำพูดของพี่หมอนี่จัดว่าเด็ด^^

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.62 เปิดร้าน {P.80}{ุุ16-2-59}
เริ่มหัวข้อโดย: mystery Y ที่ 17-02-2016 15:41:14

หยอดเก่งจริงนะอิพี่หมอ!!

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.62 เปิดร้าน {P.80}{ุุ16-2-59}
เริ่มหัวข้อโดย: yingmin ที่ 17-02-2016 19:12:39

อิพี่หมอขี้อ่อยอ่ะ
 :katai2-1: :katai2-1: :katai2-1:

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.62 เปิดร้าน {P.80}{ุุ16-2-59}
เริ่มหัวข้อโดย: ดวงตะวัน ที่ 17-02-2016 20:01:16

พี่หมอปากหวานนะ น้องฝนไปใหนไม่รอดแล้ว

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.62 เปิดร้าน {P.80}{ุุ16-2-59}
เริ่มหัวข้อโดย: tuek ที่ 17-02-2016 21:25:27

ไม่ให้น้องมันพักบ้างเลยเหรออีพี่หมอ

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.63 เกลียดแบบไหน ได้แบบนั้น {P.81}{ุุ18-2-59}
เริ่มหัวข้อโดย: memew ที่ 18-02-2016 20:09:02

Chapter 63 เกลียดแบบไหน ได้แบบนั้น
[พี่หมอ...♥]

 
“จะอ้วกว่ะไอ้หมอ นับวันเลเว่ลความเสี่ยวแกยิ่งเยอะนะ”
 
ผมหัวเราะใส่เพื่อน ตอนนี้ผมนั่งอยู่ในคลีนิคของหมอนนท์มัน ช่วงหลัง ๆ ผมไม่ได้โทรหรือไลน์ไปรบกวนน้ำฝนเท่าไหร่ เพราะอยากให้เวลามันกับงาน แล้วอีกอย่างตัวเองก็ติดเคสหนักและต้องเดินทางไปดูงานต่างประเทศเสียหลายอาทิตย์
 
แต่ถึงผมไม่ได้ไป ผมก็มีหน่วยสืบราชการไม่ลับคอยไปสังเกตุการณ์เสมอ หรือบางทีมันอาจอยากไปของมันเองก็ได้
 
จะว่าเพราะติดใจฝีมือฟ้า หรือเพราะต้องการไปกวนประสาทใครบางคนก็ใช่
 
“ว่าแต่ฉัน แกก็ไปบ่อยนี่ ตกลงไปเพราะติดใจอาหารฝีมือฟ้า หรือต้องการไปกวนประสาทใครเล่นกันแน่”
 
มันเลิกคิ้วมอง
 
“หมายถึงใคร”
 
“ไผ่”
ผมตอบสั้น ๆ มันหัวเราะร่า
 
“แกคิดได้ไง ฉันชอบอาหารฝีมือฟ้าจริง ๆ ถ้าแกไม่ชอบฟ้า ฉันว่าจะจีบคุณฟ้าแทน แกไม่ว่านะ”
 
ผมโบกมือให้ทีหนึ่ง
 
“คุณฟ้าเธอน่ารักจริง ๆ ถ้าเด็กจอมยั่วนั่นไม่เล่นไสยศาสตร์กับฉันเสียก่อน ฉันก็คงเลือกฟ้าไปแล้ว”
 
มันหัวเราะกับคำพูดผม “งั้นฉันขอจีบละกัน”
 
ผมหัวเราะ
 
“ระวังไว้ละกัน ฝนกับไผ่น่าจะไม่ยอมง่าย ๆ โดยเฉพาะไผ่”
 
“ฉันจะลองดู”
มันบอกอย่างมุ่งมั่น กัดแอปเปิ้ลที่ผู้ช่วยเอามาฝากดังกรวบ
 
ผมไม่ได้กอดฝนมานานมากแล้ว คิดถึงจริง ๆ ไม่รู้ว่ามันจะคิดถึงผมบ้างไหม แล้วในระหว่างที่ผมไม่ได้กอดมัน มันจะกลับไปหาไผ่หรือเปล่า
 
พรุ่งนี้แหละได้รู้กัน
 







วันรุ่งขึ้น...
ผมรู้ว่าฟ้าคงรู้ความรู้สึกของผมบ้างแล้ว และดีไม่ดี อาจจะรู้เรื่องราวทั้งหมดแล้วด้วย แต่ก็ยังไม่มีใครเอาเรื่องผม วันนี้ผมเลยตัดสินใจไปรับน้ำฝนที่บ้านด้วยตัวเอง คนที่วิ่งออกมารับเป็นคนแรก ไม่ใช่สิ ตัวแรกคือวันเวย์ ตามมาติด ๆ ด้วยทูเวย์ พวกมันส่ายหางดิก วันเวย์ไม่เคยลืมผมเลย ผมลูบหัวมันเบา ๆ ที แล้วไม่สนใจมันอีก เดินนิ่ง ๆ เข้าไปภายใน(แต่สองตัวนั้นพยายามเกาะแข้งเกาะขาผมมาตลอดทาง โดยเฉพาะวันเวย์ที่ดูจะดีใจมากเป็นพิเศษที่ได้เห็นผม ส่วนทูเวย์น่าจะทำตามพี่ชายมากกว่า)
 
“สวัสดีค่ะคุณหมอ” ฟ้าเดินยิ้มออกมารับ ออกปากไล่ให้สองตัวที่เกาะกวนผมอยู่ออกห่าง พวกมันสองตัวยิ้มแหะ ๆ พากันวิ่งไปทางอื่น
 
อืม ฉลาดแสนรู้เหมือนกันแฮะ

ฟ้ามองหน้าผม ยิ้มให้
 
“วันนี้ตั้งใจมาหาฟ้าหรือหาน้ำฝนคะ” คำถามของฟ้าทำเอาผมต้องกระแอมไอเบา ๆ ไปหนึ่งที
 
“ฝน” ผมตอบสั้น ๆ ฟ้ายิ้มรับ ความหวั่นใจว่าเธอจะโกรธอันตรธานหายไปเล็กน้อย “หวังว่าคุณฟ้าจะไม่โกรธและหวงนะครับ”
 
“โกรธค่ะ หวงด้วย” เธอบอก แต่ดวงตาเธอไม่ได้มีความหมายแบบนั้น “ฟ้าถึงต้องมาดักคอยตรงนี้ และขอคำตอบที่ฟ้าเคยถามคุณไปตอนสงกรานต์ คุณจริงใจแค่ไหน ถ้าแค่ต้องการแก้แค้นไผ่ เชิญคุณหันหลัง แล้วกลับไปได้เลย แต่ถ้าคิดจริงจัง ฟ้าจะให้คุณผ่านเข้าไปได้”
 
“ไม่ยักกะรู้ว่าธรณีประตูบ้านหลังนี้จะสวยงามเหมือนนางฟ้าขนาดนี้”
 
ฟ้าหัวเราะเสียงใส
 
“คุณหมอปากหวานจัง”
 
“แต่ก็ไม่ทำให้คุณฟ้าหลงรักผมได้เลยสักนิด”
 
“ไม่รู้ซิคะ คุณหมอเหมือนมีเกราะป้องกันตัวเอาไว้ระดับหนึ่ง เกราะที่ฟ้ากะเทาะไม่ได้หรือเข้าไม่ถึง”
ผมจ้องตาคนพูด ฟ้าไม่ละสายตาไปไหนเหมือนกัน

“คุณหมอระวังตัวมากกับการที่จะให้ใครสักคนเข้าไปนั่งอยู่ในหัวใจคุณหมอ”
ผมยิ้มใส่คนตรงหน้า ถามตัวเองในใจว่าทำไมผมถึงไม่รักผู้หญิงคนนี้ ทั้งที่เธอก็มีคุณสมบัติครบถ้วน ทั้งทางด้านหน้าตา จิตใจและความคิด
 
“ถ้ามั่นใจว่าเลือกถูกแล้ว ก็เชิญคุณหมอข้างในค่ะ ด่านของฟ้าไม่มีอะไรมาก แต่ไผ่ พ่อแม่หรือสังคมภายนอกเป็นอีกเรื่อง คิดให้เยอะนะคะ ฟ้าเตือนได้แค่นี้”
 
“ฝนเขารู้ไหมว่าคุณฟ้าเป็นผู้หญิงที่ใจกว้างและเข้มแข็งขนาดนี้”
 
ฟ้ายู่หน้าเหมือนเวลาที่ใช้งอนพ่อแม่หรือน้องชาย
 
“ถึงเวลาเข้มแข็งก็ต้องเข้มแข็งสิคะ”
 
ผมหัวเราะร่วน ฟ้าจ้องหน้าผม
 
“ถ้าคุณหมอผ่อนคลายแบบนี้กับฟ้าตั้งแต่มาจีบฟ้าแรก ๆ ฟ้าอาจชอบคุณหมอก็ได้”
 
“ผมขอโทษ”
ผมตอบไปได้แค่นี้
 
“พี่ฟ้า!!”
ฝนโผล่พรวดพราดออกมาจากประตูบ้าน วิ่งลิ่ว ๆ มายืนขวางหน้าฟ้ากับผมไว้ มันจ้องผมตาขวาง ผมเลิกคิ้วสูง ก่อนยิ้มกริ่มใส่
 
“ไหนว่าจะเลิกยุ่งกับพี่ฟ้า”
ฝนพูดกับผมตรง ๆ เปิดเผยขนาดนี้แปลว่าฟ้ารู้เรื่องหมดแล้วจริง ๆ
 
“เคยพูดด้วยเหรอ”
 
“คนสับปรับ เห็นไหมพี่ฟ้า เขารับปากว่าจะไม่ยุ่งกับพี่ฟ้ายังมาทำแบบนี้อีก เลวมหาเลวเลย อย่าไปยุ่งด้วยดีกว่า”
 
“นายมีนัดกับฉันนะฝน”
ผมทวง ฟ้ากลั้นขำ
 
“ไม่ไป”
 
“ภาพ” ผมขู่คำเดียวสั้น ๆ มันเม้มปากแน่น มองผมตาขวางยิ่งกว่าเดิม “ผมขอตัวฝนไปนะคุณฟ้า วันนี้คงไม่นำกลับ”
 
“ตามสบายค่ะ”
 
“พี่ฟ้า!!”
มันหันไปมองหน้าฟ้าอย่างไม่เชื่อสายตาตัวเอง
 
“ฮัลโหลวววววว”
ยังไม่ทันจะขยับก้าวเดินก็ได้ยินเสียงทักทายอย่างร่าเริงดังมาจากทางประตูรั้ว หันไปมองก็เห็นไผ่เดินจูงมอเตอร์ไซค์เข้ามาภายใน(มันถือวิสาสะเปิดรั้วเข้ามาเองเลย) พอเห็นหน้าผมมันก็เบรกกึกเปลี่ยนสีหน้าเป็นบูดบึ้งทันที เตะขาหยั่งลงพื้น จอดมอ’ไซค์ไว้ตรงนั้นแหละ เดินตรงดิ่งเข้ามาหา ผมถอนหายใจแรง
 
“มาเสือกอะไรแถวนี้”
 
“พูดกับพี่ชายดี ๆ หน่อย”
เมื่อฟ้ารู้ความจริงแล้วก็ไม่จำเป็นที่ผมจะต้องปิดบังอีก
 
“เรื่องของมึง กลับไปได้แล้ว ป่ะฝน ไปแว้นกันมึง” มันบอกกับผมแล้วหันไปพูดกับเพื่อนมันเอง ฝนทำหน้าอึดอัด ไผ่ขมวดคิ้ว คงพอเดาออก “มึงจะไปกับมัน”
 
“ใช่” ผมตอบให้แทนน้ำฝน
 
“ไม่ให้ไป” มันดึงแขนฝนเข้าหาตัวเอง
 
“ถามฝนก่อนสิ ฝนเขารับปากฉันแล้ว”
 
“ไม่ต้องมาอ้าง มึงแบล็คเมล์เพื่อนกู”
 
ผมยักไหล่ ได้ยินเสียงกริ่งประตูรั้วดังเบา ๆ แม่บ้านวัยรุ่นวิ่งออกไปเปิด สักพักก็เห็นใครบางคนเดินเข้ามา หอบดอกไม้ช่อโตเข้ามาด้วย
 
“อ้าวแซม คิดว่าพาฝนไปแล้วซะอีก หวัดดีครับคุณฟ้า คุณไผ่ ฝน”
มันทักทายเรียงตัว ไผ่หน้าหงิกยิ่งกว่าเดิม นนท์มันเดินมาหยุดอยู่ตรงหน้าฟ้า ยิ้มหล่อ ยื่นดอกไม้ช่อนั้นไปให้
 
“สำหรับผู้หญิงที่ทำอาหารเก่งที่สุดในโลก”
 
ฟ้าเลิกคิ้วสูง ผมหัวเราะหึ ๆ เพื่อนผมเอาจริงแน่ ๆ ฟ้ารับดอกไม้ไปถือ แต่ไม่ถึงสิบวินาทีดอกไม้ช่อนั้นก็ปลิวหวือไปนอนแหมะอยู่บนพื้นหญ้าไม่ห่าง
 
“อย่ามายุ่งกับพี่กู” ไผ่มันมองเพื่อนผมตาขวาง
 
“ไผ่” ฟ้าปราม จับต้นแขนมันไว้
 
“โทษทีพี่ฟ้า มีน้ำมนต์ไหม จะเอามาราดเสนียดแถวนี้หน่อย”
มันพูดต่อ ฟ้าหัวเราะ
 
“งั้นเราไปกันเถอะ”
ผมถือโอกาสที่ไผ่มันห่วงฟ้า จับมือฝนลากให้เดินตาม แต่ไปได้ไม่กี่ก้าวไผ่มันก็ตามมาจับข้อมือฝนอีกข้างไว้ ดึงเข้าไปกอด เท้าผมกระตุกทันที มองมันหน้าบึ้ง
 
“อย่ายุ่ง” ผมบอกมันเสียงเครียด
 
“มึงนั่นแหละ ปล่อยฝนของกู”

ผมมองหน้าฝน บอกทางสายตาให้มันจัดการ
 
“ไผ่ ปล่อยกูก่อน กูจะไปกับพี่หมอ”
 
ไผ่มันมองฝนอึ้ง ๆ
 
“มันเอาอะไรมาขู่มึงอีก”
 
ฝนอ้ำอึ้ง
 
“โทษที แต่กูต้องไปกับเขา”
 
“มึง” ไผ่มันเรียกเพื่อนมันฉุน ๆ “ก็ได้ แต่กูจะไปด้วย”

ผมกัดกราม ก่อนยกยิ้ม
 
“ตามใจนะ จะตามมาด้วยก็ได้ จะได้มีเวลาให้หมอนนท์จีบคุณฟ้า” ผมเอาเพื่อนมาบังหน้า ซึ่งหมอนนท์มันยิ้มรับอารมณ์ดี รายนี้เป็นพวกตรง ๆ อยู่แล้ว
 
“ครับ เชิญตามสบาย”
มันทำท่าเชิญ ฟ้าหัวเราะเหมือนกำลังสนุก ไผ่ทำหน้าลำบากใจ ใจหนึ่งมันคงห่วงฟ้า อีกใจก็ห่วงฝน
 
“งั้นมึงมาด้วยกันเลย” แล้วมันก็ฉุดแขนเพื่อนผมไว้ “เอาสิ มึงจะไปไหนก็ไป แต่กูจะตามไปเป็นเจ้ากรรมนายเวร ขวางทางสวาทมึง”
มันบอก มือหนึ่งจับแขนฝนไว้อีกมือจับแขนเพื่อนผม
 
“อย่าดีกว่ามั้ง เขาไปสวีทกันคุณ”
 
“มึงไม่ต้องพูดมาก” มันหันไปว่าใส่เพื่อนผม ก่อนหันมาทางผม พยักหน้านิด ๆ “จะพาฝนไปไหนก็ไปสิ”

ผมนิ่งคิด ดูท่ามันจะไม่ยอมปล่อยฝนไปง่าย ๆ แน่
 
“ไผ่ กูว่า…” ฝนกำลังจะค้าน แต่ไผ่ก้มกระซิบอะไรบางอย่างกับหูฝน ความใกล้ชิดระดับริมฝีปากชิดใบหูนั้นทำเอาผมแทบลมออก ผมกัดกราม กำมือแน่น ฝนหน้าแดงนิด ๆ พยักหน้าเข้าใจ
 
“พี่หมอ ผมขอให้ไผ่ไปด้วยนะ ผมนัดกับมันไว้ก่อนหน้าที่พี่หมอจะโทรหา เราไม่ได้ไปเที่ยวด้วยกันนานแล้ว วันหยุดมีแค่วันเดียว นี่ก็ใกล้จะเปิดเทอมแล้วด้วย”
มันร้องขอ ผมทำหน้าหงุดหงิด ตวัดสายตามองไผ่ที่มองมาด้วยสายตาอย่างผู้มีชัย เหลือบมองหมอนนท์ มันถอนหายใจแรง พยักหน้าให้ผมทีเป็นเชิงว่า เอาเถอะ เดี๋ยวมันจะช่วยด้วยอีกแรง
 
ผมจึงตอบตกลง พวกเราทั้งสี่จึงพากันมุ่งหน้าขึ้นรถ แน่นอนว่าสี่คนบนรถคันเดียวเหมือนตอนที่เราไปเที่ยวต่างจังหวัดกันนั่นแหละ แต่จุดมุ่งหมายต่างกันลิบลับ
 
ตอนแรกว่าจะพาฝนไปนั่งทำอะไรกินกันง่าย ๆ ที่คอนโด ดูหนังสักเรื่อง แล้วฟัดมันให้หนำใจเป็นอันพับเก็บเข้ากรุ
 
ไผ่มันนั่งเป็นเจ้าที่ พาดเท้าข้างหนึ่งไว้บนเข่าอีกข้างดูกร่างนิด ๆ ในขณะที่เพื่อนผมเป็นพวกไม่ซีเรียสกับชีวิต พอแผนจีบฟ้าล่มมันก็คิดแผนใหม่เที่ยวกับพวกผมทันที มันเสนอให้ไปดูหนัง กินข้าวที่ร้านนฤมล ร้านอาหารของเพื่อนเราเอง เป็นการไปเยี่ยมเยียนเพื่อนไปในตัว ซึ่งผมก็เห็นด้วย สองคนนั้นไม่ออกความคิดเห็นอะไร
 
พอลงจากรถ ไผ่ก็จับมือฝนไว้ทันทีอย่างถือสิทธิ์ ผมแย่งกลับคืน ไผ่มันจะแย่งคืนบ้าง หมอนนท์เลยต้องเข้ามาช่วย
 
“สงสารฝนบ้าง ทำเหมือนฝนเป็นของเล่นไปได้” มันปรามไผ่
 
“แล้วมึงมาปรามกูคนเดียวทำไม เพื่อนมึงก็ทำ”
 
“อ้าวเหรอ”
 
“มึง!”
ไผ่มันทำท่าจะต่อยหมอนนท์ แต่น้ำฝนฉุดไว้
 
“ใจเย็นไผ่”
 
ไผ่มันทำท่าฟึดฟัด ผมยิ้ม จับมือฝนเดินเข้าไปซื้อตั๋ว
 
“อยากนั่งตรงไหน”
ผมถาม ฝนก้มเลือกมาสี่ที่เรียงกันเป็นแถว ไม่ต้องรอนานเพราะได้เวลาหนังฉายพอดี แวะซื้อของกินเล่นกันอีกนิดหน่อย ผมนั่งก่อน ฝนนั่งข้าง ๆ ต่อด้วยไผ่และหมอนนท์ หนังที่มันเลือกเป็นหนังคอมเมดี้ครับ ฝนอยากดู ฮาใช้ได้เลย ฝนกับไผ่หัวเราะกันเสียงดังไม่ต่างกับผู้คนในโรงรวมถึงผมกับเพื่อนสนิทด้วย
 
ฝนมันหยิบป็อบคอร์นกิน ผมกระซิบข้างหูให้มันป้อนผมบ้าง ซึ่งมันก็ทำตาม แน่นอน มันต้องป้อนไผ่ด้วยเพื่อไม่ให้เกิดความน้อยเนื้อต่ำใจ
 
ผมสอดมือไว้บนเอวเล็กดึงเบา ๆ เข้าหาตัว มันขัดขืนนิดหนึ่ง แล้วก็หยุด คงห่วงดูหนังมากกว่าหรือไม่ก็คงรู้ว่าสู้กับผมไปก็ไม่ชนะ พอหนังจบเราก็ออกจากโรงหนัง ตลอดระยะเวลา ผมจับมือมันไว้ตลอด จะว่าเพราะต้องการกันมันออกจากไผ่ หรือว่าเพราะใจเรียกร้องก็ถูก
 
“พี่หมอ ปล่อยก่อน อายเขา”
 
“ระหว่างให้ฉันจับมือเฉย ๆ กับเดินโอบเอว จะเอาอย่างไหน”
 
“ไอ้หน้าด้าน”
ไผ่ต่อว่ามา
 
“อิจฉาหรือคุณ เดี๋ยวผมแกล้งเป็นแฟนให้เอาไหม” เพื่อนผมเสนอ
 
“เสือก”
มันหันไปด่า
 
“ปากจัดจริง ๆ ไม่ต้องอายหรอกน่า ผมรู้ว่าคุณเสียดายฝน แต่ยกฝนให้เพื่อนผมไปเถอะ เดี๋ยวผมหาแฟนใหม่ให้ ผมพอรู้จักคนประเภทนี้บ้าง”
 
“กูไม่ใช่เกย์”
ไผ่มันหันไปจับคอเสื้อหมอนนท์ยกสูง พูดเสียงเย็น
 
“อ้าว แล้วที่คบกับฝนล่ะ เขาเรียกว่าอะไร”
เพื่อนผมถามกลับ ไผ่ชะงัก
 
“กูไม่ได้..โธ่เว้ย!!”
แล้วมันก็สะบัดคอเสื้อเพื่อนผมออกอย่างหัวเสีย
 
“กูบอกไว้ก่อน กูไม่ใช่เกย์ และไม่คิดจะเป็นด้วย”
 
“ครับ ๆ ผมจะได้จำไว้ว่าถ้าผู้ชายคบกับผู้ชาย ไม่ใช่เกย์”
หมอนนท์ยกสองมือเสมอหน้า พวกมันคงเป็นประเภทไม่ชอบเปิดเผย
 
เราหันหัวเรือไปที่ร้านเพื่อนผม สำรองที่นั่งไว้แล้ว
 
“ไง มากันแล้วเหรอ”
มลเดินออกจากหลังเคาน์เตอร์มารับทันทีที่ผมเปิดประตูร้านเข้าไปภายใน มลเป็นเพื่อนสมัยเรียนมัธยมของผมกับหมอนนท์มัน เรียนแพทย์ไปได้แค่สองปีก็ลาออกเพราะไม่ใช่แนวทาง(เรียนตามสั่งของพ่อแม่) ปัจจุบันมาเปิดร้านอาหารที่นี่ ถึงรายได้จะไม่มากเท่ากับการเป็นหมอ แต่เพื่อนผมก็มีความสุขดี
 
“คนนี้ใช่ไหม”
ปากมันถามผม แต่ตาจ้องน้ำฝนเขม็ง รายนั้นยืนหน้าแดงก่ำ
“น่ารักดีแฮะ”
ฝนหน้าแดงยิ่งกว่าเดิม ผมหัวเราะหึ ๆ ไม่โต้ตอบอะไร มลหันไปมองไผ่ต่อ
“แล้วคนนี้ล่ะ เด็กแกเหรอนนท์” 
 
ไผ่ชักสีหน้าทันที หมอนนท์หัวเราะเสียงดัง ไม่ตอบอะไร มลรีบต้อนพวกเราให้ไปนั่งยังโต๊ะที่จับจองเอาไว้ก่อนหน้า ในมุมที่ค่อนข้างสงบและเป็นกันเองสุด

มันจะมีความสุขกว่านี้ ถ้าผมมากับฝนแค่สองคน แต่ก็เอาเถอะ เย็น ๆ ค่อยหาทางแยกตัวมันออกอีกที มื้อนั้นกลายเป็นมื้อสังสรรค์เบา ๆ เพราะนฤมลมาร่วมด้วยตลอด
 
ผมว่านนท์มันไอเดียดีนะ เพราะไผ่มันเกรงใจมลที่เป็นผู้หญิง เลยไม่กล้าออกลายอะไรมาก พอมันสงบ ผมเลยพลอยสงบไปด้วย
 
“บ้านฝนเปิดร้านอาหารใช่ไหม วันหน้าพี่จะไปอุดหนุน”
 
ฝนฉีกยิ้มกว้าง ดูจะเข้ากับเพื่อนผมได้ดีเกินคาด ไผ่มันนั่งกินเงียบ ๆ มอง
 
 
 
หลังจากสังสรรค์กับเพื่อนจนอิ่มหนำสำราญ(ทั้งท้องและความรู้สึก) ผมก็บอกลาเพื่อน พากันเดินออกจากร้าน
 
“เอาละ หลังจากนี้เป็นเรื่องของผัวเมีย คิดว่านายคงไม่คิดจะตามไปดูถึงข้างเตียงหรอกนะ”
ผมหันไปพูดกับไผ่
 
“กูไม่ให้ไป”
 
ผมถอนหายใจแรง พยักหน้าไปทางหมอนนท์ รายนั้นก็รู้งาน รีบขยับไปจับแขนไผ่ล็อกไว้ด้านหลัง รายนั้นโวยวายเสียงดัง ผมยิ้มพอใจ ลากฝนไปขึ้นรถ ปล่อยให้สองคนนั้น หาทางกลับกันเอาเอง
 
ขืนขอมันดี ๆ มันคงไม่ยอม และผมก็คงไม่อยากเสียโอกาสที่จะได้อยู่กับฝนเช่นกัน
 


“พี่หมอ”
ฝนเรียกขณะนั่งอยู่ในรถด้วยกันกลางท้องถนนรถติด ๆ ในเมืองกรุง
 
“อาหารสดที่บ้านหมดแล้ว คงต้องแวะซื้อที่ชูเปอร์”
 
“พี่หมอ”
มันเรียกอีกที ผมครางรับ ตามองรถราบนท้องถนนตรงหน้า
“ผมถามพี่หมอจริง ๆ”
มันหันมามองหน้า รถจอดติดไฟแดงพอดี ผมดึงเบรกมือ หันไปมองมันตอบบ้าง
 
“พี่...”
มันอ้ำอึ้ง หลุกหลิกสายตาไปมา แล้วก็เงียบไป รถมาถึงซูเปอร์มาร์เก็ตพอดี ผมจอดรถเข้าซอง เปิดประตูรถก้าวลงไป แต่ฝนไม่ได้เปิดประตูก้าวตามลงมาด้วย ผมเดินอ้อมไปเปิดประตูให้
 
“ลงมาสิ”
 
“ผมมีเรื่องจะถาม” มันไม่ขยับ แต่เงยหน้าขึ้นมาถาม
 
ผมนิ่งฟัง
 
“พี่คิดยังไงกับผมกันแน่”
 
ผมนิ่งไปกับคำถามนั้น จับขอบประตูรถด้านบน โน้มหน้าลงไปแทบชิดหน้ามัน
 
“เทอมที่แล้วได้เกรดเฉลี่ยเท่าไหร่”
 
มันมองผมงง ๆ
 
“3.00”
 
“ก็ฉลาดดีนี่ แล้วทำไมเดาไม่ออกว่าฉันคิดยังไงกับนาย”
 
มันหลุกหลิกสายตาไปมา คงสับสนกับสิ่งที่ผมทำ เพราะถ้าคนรักคนชอบกันจริง ก็น่าจะทำดี ๆ กับมันหน่อย ไม่ออกคำสั่ง ไม่บังคับ และไม่แบล็คเมล์มันแบบผม แต่ถ้าไม่ชอบ หลาย ๆ สิ่งที่ผมทำที่ดูเป็นพิเศษกับมันก็เหมือนจะค้าน
 
ซึ่งผมจงใจให้เป็นแบบนั้น
 
กับคนอื่น ผมคงไม่ทำแบบนี้ นี่คือความพิเศษที่ผมมอบให้มันคนเดียว
 
“พี่คิดยังไงกับผมกันแน่ เกลียดหรือ...”
มันกลืนน้ำลายลงคอ ผมยกยิ้ม เคลื่อนหน้าเข้าไปชิดมันมากขึ้นจนมันเอนตัวไปด้านหลัง

“แล้วนายล่ะ คิดยังไงกับฉัน”
 
“ผมเกลียดพี่”
มันตอบกลับทันควัน ผมหัวเราะหึ ๆ
 
“เอาเป็นว่า นายรู้สึกยังไง ฉันก็รู้สึกแบบเดียวกัน ถ้านายเกลียดฉัน ฉันก็เกลียดนาย แต่ถ้านาย...” ผมจงใจเว้นคำพูดไว้ “รู้สึกอย่างอื่นฉันก็รู้สึกด้วย” ผมงับใบหูมันเบา ๆ
 
ผมรู้ว่าใจมันคงรู้สึกอะไรกับผมบ้าง แต่ตัวมันเองจะยอมรับไหม ส่วนผม ผมยังสนุกที่ได้กลั่นแกล้งมันแบบนี้ สนุกที่ได้บงการชีวิตมัน ชีวิตบนความเสี่ยง ชีวิตที่ได้คอนโทรลใครสักคน ผมไม่เคยสัมผัสมาก่อน และผมก็ชื่นชอบมันซะแล้ว
 
เขาบอกคนเรามีความโรคจิตอยู่ในตัว แล้วแต่ว่ามันเป็นเรื่องไหน สำหรับผม อาจเป็นเรื่องนี้ก็ได้
 
“เกลียดฉันมากใช่ไหม” ผมกระซิบถามข้างติ่งหู มันหลับตาลงเบา ๆ คงรู้สึกวาบหวิวไปกับสิ่งที่ผมทำ “เคยได้ยินคำโบราณนี้ไหม”
 
ผมขยับออกมามองหน้ามันตรง ๆ ยกยิ้มนิด ๆ
 
“เกลียดแบบไหน มักได้แบบนั้น”
 
มันมองผมนิ่งค้าง ผมหัวเราะหึ ๆ ยืดตัวตรง ฉุดมันลงจากรถ




To be Con...
เกลียดแบบไหนได้แบบนั้น กรี๊ดดด งั้นเค้าขอเกลียด แดเนียลโอ ฮ่า ๆ (ไปโลกพระจันทร์แล้ว  = = )

#หนึ่งเม้นท์หนึ่งกำลังใจน้าาา

#เค้าเปิดจองนิยายเรื่องนี้แล้ว ต้องไปแจ้งกับทางเล้าใช่ไหม ยังไม่รู้วิธีทำเลย เดี๋ยวไปศึกษาอีกที ช่วงนี้หัวหมุน TT

...............................................................................................
#วันเวย์ทูเวย์
"พี่วันเวย์ฮะ ผมปวดฉี่"
"ปวดฉี่ก็ไปฉี่สิ"
"ผมไม่กล้า นะพาผมไปหน่อย"
"บ๊ะ แค่นี้ก็ต้องให้พาไป มานี่"
เจ้าโตกว่าเดินนำ โดยมีเจ้าตัวเล็กส่ายหางดิก ๆ เดินตาม
"เอ้า ต้องให้สอนยกขาฉี่ด้วยไหม"
"ไม่ฮะ ผมยกเป็น"
แล้วเจ้าตัวน้อยก็จัดการพ่นน้ำพุใส่โคนต้นไม้ใหญ่ กระทั่งเบาตัว
"พี่วันเวย์ ผมหิว"
ฉี่ยังไม่ทันจะเสร็จดีเจ้าตัวยุ่งก็พูดขึ้นมาอีก
"อาหารเจ้านายก็วางไว้ให้แล้ว ไปกินเองสิ"
"ไม่เอา กินตัวเดียวไม่อร่อย ไปกินด้วยกัน นะนะ"
"บ๊ะ น่ารำคาญจริง ๆ จะกินก็รีบตามมา"
ว่าแล้วก็เดินนำไปที่ชามอาหารเม็ดที่มีอาหารเม็ดสูตรบำรุงขนใส่อยู่เกินครึ่งชาม อ้าปากงับกิน เจ้าตัวเล็กเดินไปที่ชามตัวเอง อ้าปากงับกินบ้างอย่างแช่มชื่น
กินยังไม่ทันจะอิ่ม สมูกที่จุ่มอาหารเม็ดอยู่ก็ได้กลิ่นคุ้นเคย วันเวย์รีบเงยหน้ามองไปทางที่มา ก่อนวิ่งลิ่ว ๆ ไปทางหน้าบ้านโดยไม่บอกกล่าวอะไร เจ้าตัวเล็กที่ตั้งหน้าตั้งตากินอยู่เงยหน้ามองตาม
"พี่วันเวย์จะไปไหน" ปากถาม สองขาตะกุยพื้นกวดตามไปติด ๆ
"นายหมอ นายหมอมา นายหมอ ผมคิดถึงนายหมอจัง คิดถึง ๆ ๆ ลูบหัวผมหน่อย รักมาก คิดถึงมาก"
วันเวย์กระดิกหาง แลบลิ้นแสดงความดีใจ เกาะแข้งเกาะขาคนตัวสูงที่เดินหน้านิ่งเข้ามา
"นายฝนอยู่ในบ้าน มาหานายฝนใช่ไหม วันนี้จะอยู่นานไหม มะ มา มาเล่นกัน มากอดกัน"
มนุษย์ตัวสูงลูบหัวมันทีเดียวแล้วเดินเข้าไปภายใน
"นายหมอ ๆ"
เจ้าตัวเล็กที่ส่วนใหญ่จะชอบทำตามพี่ชายเกาะแข้งเกาะขาตามบ้าง พี่ชายทำอะไรก็เลียนแบบไปหมดทุกอย่าง แต่ดูมุนษย์จะไม่สนใจแม้แต่น้อย กระทั่งถูกไล่ให้หนีไปด้วยนายหญิงแสนสวย สองตัวถึงได้วิ่งดุ๊ก ๆ เข้าไปในบ้าน แต่ไม่ได้ไปไหนไกลหรอก นั่งมองนายหมออยู่ห่าง ๆ นั่นแหละ
นายฝนออกมาแล้วด้วย ใจอยากเข้าไปหา แต่รู้ว่าไม่ควร ไม่เป็นไร ไว้เดี๋ยวนายฝนกลับมาค่อยอ้อนนายฝนใหม่
"พี่วันเวย์ มาเล่นไอ้นี่กัน"
เจ้าตัวที่นั่งจ้องนายหมออยู่หันขวับไปมอง พอเห็นของเล่น ต่อมรักสนุกทำงานทันที วิ่งเข้าไปคลุกรองเท้าเก่า ๆ เน่า ๆ ที่ทูเวย์คาบอยู่ กัดกันอย่างเมามัน ลืมบรรดาเจ้านายทั้งหลายไปเลย
.....
"พี่วันเวย์ นายหมอกับนายฝนนี่เป็นแฟนกันใช่ไหม"
"ใช่มั้ง กลิ่นมันบอกว่าพวกเขารักกัน"
"พวกเขาเป็นผู้ชายเหมือนกันไม่ใช่เหรอ"
"แล้วไง รักซะอย่าง ชายชายหมาแมวไม่เกี่ยว"
ทูเวย์ยิ้มแฉ่ง
"งั้นผมรักก็พี่วันเวย์แบบนายฝนรักนายหมอได้ใช่ม้า"
"ง๊ะ! เฮ้ย แต่เราเป็นหมานะ"
"ก็พี่บอกเองว่าชายชายหมาแมวไม่เกี่ยวไง ผมรักพี่วันเวย์นะฮะ มามะ มาให้ผมเลียปากหน่อย"


หึ ๆ  :hao7:



Tag #พี่หมอน้ำฝน

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.63 เกลียดแบบไหน ได้แบบนั้น {P.81}{ุุ18-2-59}
เริ่มหัวข้อโดย: twinmonkey0311 ที่ 18-02-2016 21:02:15

รอตอนต่อไปนะคะ :L2:

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.63 เกลียดแบบไหน ได้แบบนั้น {P.81}{ุุ18-2-59}
เริ่มหัวข้อโดย: mild-dy ที่ 18-02-2016 21:15:59

 :pig4: :pig4:

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.63 เกลียดแบบไหน ได้แบบนั้น {P.81}{ุุ18-2-59}
เริ่มหัวข้อโดย: Naeon ที่ 18-02-2016 21:35:14

หมอจีบน่ารักอ่ะ

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.63 เกลียดแบบไหน ได้แบบนั้น {P.81}{ุุ18-2-59}
เริ่มหัวข้อโดย: veeveevivien ที่ 18-02-2016 21:35:29

วันเวย์ กะ ทูเวย์ น่ารักกกกก

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.63 เกลียดแบบไหน ได้แบบนั้น {P.81}{ุุ18-2-59}
เริ่มหัวข้อโดย: fammi50 ที่ 18-02-2016 22:01:14

ทั้งสองเวย์น่ารักจริงๆ  :กอด1:

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.63 เกลียดแบบไหน ได้แบบนั้น {P.81}{ุุ18-2-59}
เริ่มหัวข้อโดย: bb_b ที่ 18-02-2016 22:26:21

แม้แต่หมา ก็ยังจิ้นได้ นับถือๆ

 :a5:  :a5:  :a5:  :a5:  :a5:
 :hao3:  :hao3:  :hao3:

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.63 เกลียดแบบไหน ได้แบบนั้น {P.81}{ุุ18-2-59}
เริ่มหัวข้อโดย: minneemint ที่ 18-02-2016 22:45:59

 :pig4:

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.63 เกลียดแบบไหน ได้แบบนั้น {P.81}{ุุ18-2-59}
เริ่มหัวข้อโดย: Thanthic ที่ 18-02-2016 23:05:24

ชอบเรื่องนี้นะคะ

จะติดตามต่อไปคะ

 :katai2-1: :katai2-1:

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.63 เกลียดแบบไหน ได้แบบนั้น {P.81}{ุุ18-2-59}
เริ่มหัวข้อโดย: Ra_rena~* ที่ 18-02-2016 23:15:59

 :mew3:

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.63 เกลียดแบบไหน ได้แบบนั้น {P.81}{ุุ18-2-59}
เริ่มหัวข้อโดย: iceman555 ที่ 19-02-2016 00:02:48

5555. อีวันเวย์กะทูเวย์ หมาเป็นเกย์  :katai2-1: :katai2-1: :katai2-1:

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.63 เกลียดแบบไหน ได้แบบนั้น {P.81}{ุุ18-2-59}
เริ่มหัวข้อโดย: painture ที่ 19-02-2016 00:18:58

ดีอะ รู้ว่าน้องโดนข่มขืนแต่ไม่โวยวายเลย จ้าาา

ฝนกับอีพิหมอก็.. จ้าา
จ้า

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.63 เกลียดแบบไหน ได้แบบนั้น {P.81}{ุุ18-2-59}
เริ่มหัวข้อโดย: oaw_eang ที่ 19-02-2016 00:29:15

ก้ยังไม่อยากให้ฝนชอบหมออยุ่ดี

เพราะดูไม่ออกว่าหมอชอบฝน  หรือ กำลังสนุกในชัยชนะของผู้ล่า กันแน่

ซึ่งจากตอนล่าสุด  อ่านแล้วเหมือนน่าจะเป็นอย่างหลังมากกว่า

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.63 เกลียดแบบไหน ได้แบบนั้น {P.81}{ุุ18-2-59}
เริ่มหัวข้อโดย: ♠DekDoy♠ ที่ 19-02-2016 00:34:40

เวลาไผ่พูดรู้สึกเหมือนตะโกนตลอดเวลาถ้าทำอะไรไม่ได้ไม่ต้องออกมาก็ได้นะ ส่วนฝนเห็นผัวดีกว่าเพื่อนนะอ่อนแอยังไงอ่อนแออย่างนั้น ส่วนฟ้าน้องโดนข่มขืนนะแล้ว?? ส่วนหมอจนจะจบเรื่องแล้วมั้งยังไม่เห็นข้อดีที่มันมี อ่อ ฉลาดสินะเพราะเป็นหมอนี่ รักษาคนไข้ได้มั้ยอ่ะหมอสามัญสำนึกไม่มีแบบนี้อ่ะ

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.63 เกลียดแบบไหน ได้แบบนั้น {P.81}{ุุ18-2-59}
เริ่มหัวข้อโดย: SOMCHAREE ที่ 19-02-2016 07:05:38

ถถถถถ หมั่นไส้อิพี่หมอว่ะ มั่นใจเกิ๊นนนน

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.63 เกลียดแบบไหน ได้แบบนั้น {P.81}{ุุ18-2-59}
เริ่มหัวข้อโดย: ♥♥ดอกช่อบานสะพรั่ง♥♥ ที่ 19-02-2016 08:58:16

 :z10:

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.63 เกลียดแบบไหน ได้แบบนั้น {P.81}{ุุ18-2-59}
เริ่มหัวข้อโดย: PetitDragon ที่ 19-02-2016 09:08:16

หมาน่ารัก

 :m20:

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.63 เกลียดแบบไหน ได้แบบนั้น {P.81}{ุุ18-2-59}
เริ่มหัวข้อโดย: mystery Y ที่ 19-02-2016 09:21:36

รอตอนต่อไป~

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.63 เกลียดแบบไหน ได้แบบนั้น {P.81}{ุุ18-2-59}
เริ่มหัวข้อโดย: shoi_toei ที่ 19-02-2016 09:57:40

หมอเลิกกินหญ้าแล้วววววววว

หมอเป็นพวกชอบแกล้งคนที่ชอบใช่มะตอบบบ

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.63 เกลียดแบบไหน ได้แบบนั้น {P.81}{ุุ18-2-59}
เริ่มหัวข้อโดย: TORORO-PD ที่ 19-02-2016 10:48:43

อึดอัด หวานหรอ ไม่รุสึกจีบหรอไม่รุสึก รุสึกอึดอัด กะความอ่อนแอน้ำฝน ความงี่เง่าของไผ่ ความhere ของอิหมอ ไม่เหนความรัก ความสดใสอะไรเรย นี่จริงๆนะ

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.63 เกลียดแบบไหน ได้แบบนั้น {P.81}{ุุ18-2-59}
เริ่มหัวข้อโดย: Ginny Jinny ที่ 19-02-2016 12:59:44

พี่หมอเลิกปากหนักแล้วพูดตรงๆกับน้ำฝนเถอะ  :เฮ้อ: :เฮ้อ:

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.63 เกลียดแบบไหน ได้แบบนั้น {P.81}{ุุ18-2-59}
เริ่มหัวข้อโดย: mukmaoY ที่ 19-02-2016 13:37:34

ฟ้าแปลกอ่ะ น้องทะเลาะกัน แย่งฝนกัน  สถานการณ์ตึงเครียดขนาดนั้น ยังจะหัวเราะ

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.63 เกลียดแบบไหน ได้แบบนั้น {P.81}{ุุ18-2-59}
เริ่มหัวข้อโดย: Nus@nT@R@ ที่ 19-02-2016 15:31:00

ัวันเวย์ทูเวย์แย่งซีนอะ 5555

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.63 เกลียดแบบไหน ได้แบบนั้น {P.81}{ุุ18-2-59}
เริ่มหัวข้อโดย: SiHong ที่ 19-02-2016 17:38:32

ให้ทูเวย์เป็นเมะได้ไหม

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.63 เกลียดแบบไหน ได้แบบนั้น {P.81}{ุุ18-2-59}
เริ่มหัวข้อโดย: ่jum ที่ 19-02-2016 18:39:12

วันเวย์กับทูเวย์ น่ารักอ่ะ

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.63 เกลียดแบบไหน ได้แบบนั้น {P.81}{ุุ18-2-59}
เริ่มหัวข้อโดย: fida ที่ 19-02-2016 20:03:34

เมื่อไหร่จะรู้กันซักทีนะว่าฝนไม่ได้มีอะไรกับไผ่

บรรยากาศกำลังดีแล้วค่ะ  o13

ถ้าคิดจะจริงจังกันแล้ว

ก็ขอให้เรื่องที่ผ่านมาเป็นเพียงอดีตที่ไม่ควรให้เกิดขึ้นอีก

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.63 เกลียดแบบไหน ได้แบบนั้น {P.81}{ุุ18-2-59}
เริ่มหัวข้อโดย: Bellze12 ที่ 19-02-2016 20:41:18

จะบอกว่ารักตรงๆก็ไม่ใช่พี่หมอสินะ

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.63 เกลียดแบบไหน ได้แบบนั้น {P.81}{ุุ18-2-59}
เริ่มหัวข้อโดย: ka[ze]na ที่ 19-02-2016 21:17:25

นะ...นานาจิตตัง

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.63 เกลียดแบบไหน ได้แบบนั้น {P.81}{ุุ18-2-59}
เริ่มหัวข้อโดย: drasil ที่ 20-02-2016 04:51:06

สนุกดีค่ะ แต่ขัดใจอ้ะ พี่หมอทำอะไรร้ายๆกับฝนไว้ตั้งเยอะ ฝนจะยอมง่ายๆแบบนี้ทุกครั้งเลยเหรอ มันเหมือนฝนกับไผ่ไม่เคยสู้ได้เลย อ่านแล้วอึดอัดใจแทนเนอะ
กะเรื่องพี่ฟ้า อันนี้งงนิดนึง คือจะไม่โกรธไม่เคืองอะไรหน่อยเหรอ พี่หมอเขาแบลคเมล์น้องชายตัวเองอยู่นะเฮ้ย มันดูขัดๆกับคาแรกเตอร์รักน้องมาก ห่วงน้องมากของพี่ฟ้ายังไงไม่รู้
ถ้าพูดไปแล้วอันไหนคนเขียนไม่ชอบใจก็ขอโทษน้า แต่คนเขียนเขียนสำนวนได้ถูกใจเรามากเลย อ่านแล้วอินมาก ก็เลยแอบขัดใจมากตามไปด้วยน่ะค่ะ

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.63 เกลียดแบบไหน ได้แบบนั้น {P.81}{ุุ18-2-59}
เริ่มหัวข้อโดย: automaton ที่ 20-02-2016 16:25:32

ฝนยอมอิพี่หมอทำไม มันขู่อย่างนั้นแหละ มันไม่กล้าเอารูปไปแบล็คเมล์หรอก
เพราะมันเริ่มรักฝนแล้ว แล้วมันก็ต้องนึกถึงพ่อแม่แล้วก็พี่ฟ้าด้วย แข็งข้อพี่มันบ้าง
อิพี่หมอจะได้ทำอะไรให้ชัดเจนสักที ฝนต้องทนเสียสุขภาพจิต สงสารน้ำฝน
แล้วไผ่ทำไมแพ้หมอนนท์ง่ายนัก ฝนเลยไม่มีไม้กันหมาเลย
หมาน้อย 2 ตัว ก็ช่วยไม่ได้ แต่มันน่ารักมาก มันออกมาฮาปิดท้าย

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.63 เกลียดแบบไหน ได้แบบนั้น {P.81}{ุุ18-2-59}
เริ่มหัวข้อโดย: threetanz ที่ 21-02-2016 07:22:36

พี่หมอ ไม่ยอมพูดให้ชัดเจนกับน้ำฝนนะ น้ำฝนอุตส่าห์ทำใจกล้าถามแล้ว

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.63 เกลียดแบบไหน ได้แบบนั้น {P.81}{ุุ18-2-59}
เริ่มหัวข้อโดย: ณ ที่เดิม™ ที่ 21-02-2016 13:37:57

ก็ยังเพลียกับสองคนนี้เหมือนเดิม :เฮ้อ:

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน}Ch.64 ไม่ใช่แฟนแต่เป็นเมีย&เพื่อนๆรู้{P.82}{ุุ23-2-59}
เริ่มหัวข้อโดย: memew ที่ 21-02-2016 19:50:12

Chapter : 64 ไม่ใช่แฟนแต่เป็นเมีย & เพื่อน ๆ รับรู้
[น้ำฝน...♥]






‘เกลียดแบบไหนมักได้แบบนั้น’
 
คำนั้นวนเวียนอยู่ในหัวผม ตกลงพี่หมอชอบผมหรือไม่ชอบกันแน่ ท่าทีหลาย ๆ อย่างของพี่หมอชวนให้เข้าใจผิด แต่พี่มันก็ไม่ยอมรับตรง ๆ ซ้ำยังแกล้งผม บังคับผม ทรมานใจผม
 
ผมเกลียดพี่หมอ อันนี้คือความรู้สึกจริง ๆ ที่ผมมี แต่ในความเกลียดนั้น กลับมีบางความรู้สึกที่ตรงกันข้าม หล่อหลอมกลมกลืนจนแทบแยกไม่ออกว่าความรู้สึกไหนคือเกลียด ความรู้สึกไหนคือรัก
 
พี่หมอเลว เรื่องนั้นผมรู้ แต่ในความเลวก็ยังมีส่วนที่เป็นสีขาวทับซ้อนอยู่ จนผมแยกไม่ออก เขาดูแลผมในขณะเดียวกันก็บังคับขู่เข็นผม
 
อึดอัดครับ อยากกระชากคอถามให้มันชัด ๆ แต่ก็ไม่กล้า กลัวหน้าแตก อีกอย่างคือกลัวว่าพี่หมอจะไม่ยอมรับและแกล้งผมแบบนี้ต่อไปเรื่อย ๆ ด้วย
 
วันนี้ไม่ต้องซื้อเครื่องครัวเพราะมีครบหมดแล้ว ซื้อแค่ของสดกับผลไม้เท่านั้น
 
‘เหมือนผัวเมียซื้อของเข้าบ้าน’ คำนี้วนเวียนอยู่ในหัวผม ผมกวาดมองไปรอบ ๆ ก็เห็นคนมองมากันยิ้ม ๆ ผมรู้ว่าบางส่วนมองเพราะความหล่อของคนข้างกาย แต่บางส่วนมองเพราะสิ่งที่พี่หมอทำแน่ ๆ
 
“นี่กับนี่ จะเอาอันไหน”
ผมหน้าร้อนขึ้นมาอีกรอบ เพราะแทนที่พี่หมอจะมายืนตรงหน้าแล้วถามผมดี ๆ กลับมายืนขนาบอยู่ด้านหลัง แล้วยื่นปลากระป๋องผ่านตัวผมมาด้านหน้าในลักษณะโอบผมไว้นิด ๆ ให้ผมเลือก ในมือถือปลากระป๋องไว้ข้างละยี่ห้อ โชว์ฉลากให้ดูชัด ๆ แก้มแทบชิดกัน
 
ผมว่าพี่หมอจงใจแกล้งผมให้อายชาวบ้านชาวช่องเขาแน่ ๆ
 
“พี่หมอ อายเขา”
ผมอ้อมแอ้มบอก ใช้ศอกดันอกพี่หมอออกเบา ๆ
 
“อายใคร”
พี่มันถามกลับหน้าตาย
 
“คนอื่น ผมไม่หน้าด้านแบบพี่นะ”
 
“หึ ทีกับไผ่ไม่เห็นอาย ทีกับฉันทำเป็นเหนียม”
 
“เพราะผมกับไผ่เป็นเพื่อนกัน กอดกันด้วยความบริสุทธิ์ใจ”
 
“ฉันก็บริสุทธิ์ใจ ไม่ได้คิดอะไรสักหน่อย หรือว่านายคิด”
พี่มันถามกลับ ผมทำหน้าแทบไม่ถูก
 
“ผมไม่ได้คิด”
 
“หึ งั้นจะอายคนอื่นทำไม เอ้า เลือกได้รึยังว่าอันไหน”
เขายกปลากระป๋องให้ดูอีกรอบ ผมชี้ไปที่ตราสามแม่ครัว
 
“โอเค”
พี่หมอขยับออก ขยับไม่ขยับเปล่ายังแกล้งเฉียดปากแตะแก้มผมไปอีกต่างหาก ผมรีบเอียงหน้าหลบ พี่หมอหัวเราะหึ ๆ เดินไปวางปลากระป๋องอันที่ผมไม่ได้เลือกลงช่องเดิมของมัน แล้วหยิบอันที่ผมเลือกอีกครึ่งโหลใส่ไปในรถเข็น เสร็จแล้วก็หันมายกยิ้มเจ้าเล่ห์ให้ผมนิดหนึ่ง
 
ผมกัดปากแน่น
ไอ้มนุษย์ขี้แกล้ง
 
เมนูเย็นนี้คือยำปลากระป๋อง ยำผักรวมมิตร และฉู่ฉี่ปลาทับทิม พี่หมอซื้อเหล้ามาด้วย แอบเลียปากเบา ๆ แต่คิดไปคิดมา อย่ากินอย่างที่ไผ่มันบอกจะดีกว่า ไม่งั้นเดี๋ยวตื่นมารับรู้ว่าตัวเองขี่พี่หมออีกแน่ ๆ
 
พี่หมอเป็นผู้ช่วยแทบจะทุกขั้นตอนวันนี้ ยกเว้นตอนปรุง แต่จริง ๆ แล้วไม่ช่วยจะดีกว่านะ เพราะช่วยไปพี่หมอก็แทะก็เล็มผมตลอด
 
“นี่เขาเรียกว่าอะไรนะ”
พี่หมอขยับเข้ามาโอบเอวผมไว้ด้วยมือเดียว อีกมือหยิบรากผักชีมาชูแล้วถาม ผมว่าเขารู้จัก แต่แกล้งถามแน่ ๆ
 
“รากผักชี” ผมพยายามเบี่ยงตัวหนี แต่พี่หมอล็อกผมไว้กับเคาน์เตอร์
 
“หอมดี” พี่หมอยกขึ้นดม แล้ววางไว้ “เหมือนนาย” ไม่พูดเปล่ายังหันมางับหูผมเบา ๆ อีก ผมรีบจับหูตัวเองไว้ รู้สึกว่าวันนี้ตัวผมจะพรุนมาก โดนแทะตลอด
 
“กินเถอะ ผมหิวแล้ว”
พี่หมอยกตัวขึ้น เดินกลับไปที่ห้องรับแขก วันนี้เรากินข้าวกันที่นี่ครับ เพราะจะกินพร้อมเครื่องดื่ม จะดูหนังด้วย ผมเลือกมาเรื่องหนึ่ง เห็นครั้งที่แล้วผมพอจำได้เลยเปิดเอง พี่หมอทิ้งตัวลงนั่ง ชงเครื่องดื่ม ผมลงไปนั่งตาม พี่หมอเลื่อนเหล้าที่ชงสำเร็จมาให้
 
“เมาได้ตามสบาย”
ผมมองตาคนพูด
 
“พี่กินคนเดียวเถอะ ผมไม่ดื่ม”
 
“ถ้าไม่ดื่ม ฉันปล้ำ”
 
ผมเม้มปากแน่น ยกเหล้ากรอกปาก พี่หมอหัวเราะหึ ๆ ในลำคออย่างพอใจ ผมตักอาหารกิน หนังเริ่มเล่น เหล้ารสอร่อย อาหารถูกปาก ส่วนคนข้าง ๆ ถึงจะขี้แกล้งไปบ้าง แต่อ้อมแขนอุ่น ๆ ที่กอดผมไว้ ทำให้ผมรู้สึกดีอย่างบอกไม่ถูก
 
ผมบอกแล้ว พี่หมอขยันทำให้ผมทั้งชอบและเกลียดจริง ๆ พับผ่า
 
“ป้อนไอ้นั่นหน่อย”
พี่หมอพยักหน้าไปยังปลา ผมใช้ช้อนและส้อมค่อย ๆ แกะ เลาะเอาก้างออก ยกมาป้อน สภาพไม่ต่างกับแฟนหรือผัวเมียกันจริง ๆ
 
พี่หมอกระชับกอดผมแน่นขึ้น ผมตักกินเป็นพัก ๆ บอกตามตรงว่าไปดูหนังที่โรงกับดูหนังที่บ้านกับพี่หมอ ทั้งที่โรงหนังมีไผ่อยู่ แต่ผมว่าผมรู้สึกดีที่ได้ดูหนังกับพี่หมออย่างนี้มากกว่า
 
พี่หมออิ่มแล้ว สองแขนยังกระชับกอดผมไว้อยู่ ในขณะที่ผม ยังไม่หยุดแทะก้างปลา
 
“อิ่มหรือเปล่า” พี่มันถาม ผมอู้อี้ตอบ
 
“อิ่ม” แล้วหยิบเหล้าขึ้นมากรอกปาก มึนนิด ๆ ครับ แต่ไม่เมาเพราะมีอาหารหนักรองท้อง
 
อาหารตรงหน้าไม่เหลือเหมือนเดิม ผมยกแก้วดื่ม กระทั่งหนังจบ
 
ผมรวบเก็บจานชามไปล้าง ในระหว่างนี้ก็คิดหาวิธีเอาตัวรอดจากปากเสือปากจระเข้ ผมคว่ำจานลงบนที่วาง ล้างมือ ถอดผ้ากันเปื้อนออก ยังไม่ทันจะหันหลังก็ถูกรวบจากด้านหลังยกลอยขึ้นเหนือพื้น 
 
“จะทำอะไรพี่หมอ!” 
 
“อาบน้ำ”
 
“ดะ เดี๋ยว! ผมจะกลับไปอาบที่บ้าน”
 
พี่มันไม่ฟัง ลากผมเดินเข้าห้องน้ำไป ปิดประตูลงกลอน
 
“ปล่อย”
 
“อาบด้วยกันนี่แหละ”
 
“ไม่อายรึไง” ผมด่ากลับ
 
“อายทำไม ก็เห็นมาหมดทุกส่วนแล้ว”
 
“ขอโทษ ผมไม่หน้าหนาอย่างพี่ ปล่อย ผมจะอาบคนเดียว”
 
พี่หมอไม่ฟัง จับเสื้อผ้าถอดออกจากตัวผมจนหมด ไม่ต่างกับของตัวเอง แล้วโยนผมลงอ่างน้ำที่เขาเปิดทิ้งไว้ตอนเดินเข้ามา ผมจะลุกหนี อีกคนรั้งไว้ ดึงให้ไปนั่งบนตัก ผมหน้าร้อนผ่าวกับสัมผัสเนื้อแนบเนื้อนั้น
 
“หน้าด้าน”
ผมด่า ได้ยินเสียงหัวเราะเบา ๆ กลับเท่านั้น
 
ผมนั่งนิ่ง ไม่กระดุกกระดิก คนด้านหลังก็ไม่พูดไม่จา นั่งนิ่ง ๆ คล้าย ๆ กับจะผ่อนคลาย
 
“พี่หมอเคยคบใครมาก่อนหรือเปล่า”
ผมถามออกไป ใจหนึ่งอยากรู้ อีกใจคือหาเรื่องอะไรคุยดีกว่าอยู่กันเงียบ ๆ ให้รู้สึกประหม่าแบบนี้
 
“เคย”
 
“แล้วทำไมเลิก”
 
“แล้วแต่ หลากหลายสาเหตุกันไป”
 
“กี่คนมาแล้ว”
 
“ไม่รู้ไม่เคยนับ”
 
“สิบ”
 
“เกือบ ๆ”
ผมเม้มปากแน่น รู้ได้เลยว่าผู้ชายคนนี้ใจโลเล รักง่ายหน่ายเร็วขนาดไหน ถ้าเผลอมอบใจให้ รับรองอกหักดังเป๊าะแน่ ๆ
 
ผมกลืนน้ำลายลงคอ
 
“แล้วเคยอาบน้ำกับแฟนเก่าแบบนี้ทุกคนหรือเปล่า”
 
“เปล่า”
คำตอบนั้นทำเอาผมเผลออมยิ้มพอใจ อย่างน้อยผมก็พิเศษละวะ
 
ไม่ได้ ๆ
ผมสะบัดหัวไปมา อย่าดีใจไปน้ำฝน แค่เขาทำแบบนี้ด้วย มันยืนยันไม่ได้หรอกว่าพี่มันจะรู้สึกดีด้วย หรือรู้สึกพิเศษไปกว่าคนอื่น ๆ
 
“แล้วพี่บังคับแฟนทุกคนแบบที่ทำกับผมหรือเปล่า”
 
“เปล่า”
หัวใจผมไหวแรงกับคำนั้น
 
“เพราะนายไม่ใช่แฟนฉัน”
แต่คำตอบต่อมาทำเอาผมรู้สึกสลดวูบ
 
นั่นน่ะสิ ไอ้น้ำฝนบ้าเอ้ย ไปดีใจอะไรกับสิ่งที่เขาทำ ที่พี่มันทำไม่เหมือนคนอื่น ก็เพราะผมไม่ใช่แฟนยังไงล่ะ ผมนั่งเงียบไม่พูดอะไร กระทั่งได้ยินเสียงกระซิบข้างหูเบา ๆ
 
“แต่นายคือเมีย”
 
ผมรีบก้มหน้าเอามืออุดหู ถ้ามุดน้ำได้ ผมมุดไปแล้ว
 
แล้วสรุปผมเป็นคนพิเศษของพี่หมอ หรือว่าแค่เมียบำเรอกันแน่
 
ไม่ต้องคาดเดาว่าคืนนั้นผมโดนจัดหนักขนาดไหน เอาเป็นว่าตื่นได้ก็บุญนักหนาแล้ว พี่หมอปลุกผมให้ตื่นตั้งแต่เช้า เพราะพี่แกต้องเข้าเวรเช้า ไล่ผมไปอาบน้ำ แล้วเอามาหย่อนไว้หน้าบ้าน ผมเดินเข้าบ้านเพลีย ๆ เห็นพี่ฟ้ากำลังรดน้ำต้นไม้อยู่ นี่เพิ่งเจ็ดโมงนิด ๆ เอง
 
“กลับมาแล้วเหรอ เอาสปอนเซอร์สักขวดไหม”
 
ผมหน้าร้อนผ่าว ค้อนพี่ฟ้าไปเบา ๆ ที ตอนแรกว่าจะไปนอน แต่คุยกับพี่ฟ้าหน่อยดีกว่า
 
“พี่ฟ้าคิดยังไงกับพี่หมอนนท์ เหมือนเขาจะจีบพี่เลย”
 
“ไม่ไง อยากจีบก็จีบ”
 
ผมมองตาพี่ฟ้า ไม่เห็นสิ่งผิดปกติอะไรในนั้น แต่จริง ๆ ผมก็ไม่น่าจะแปลกใจ เพราะตั้งแต่เปิดร้านมา ก็มีผู้ชายเวียนเข้ามาขายขนมจีบพี่ฟ้าบ่อย ๆ ทั้งคนไทยคนต่างชาติ
 
“ฝนไม่ไหวแล้ว ขอตัวไปนอนก่อน เดี๋ยวร้านเปิดก็ให้พี่นุ่นไปเคาะห้องปลุกนะ”
 
“ตามสบายยะ”
พี่ฟ้าพูดหน้าแดงนิด ๆ











[...50% ]

เปิดเทอมแล้วครับ ผมขึ้นมอหกแล้ว สูงขึ้นตั้ง 2 เซ็นต์แน่ะ
       
“ห่าฝน มึงทำผมทรงไรมาวะ ทุเรศชิบ แหลมเฟี้ยวเป็นปิรามิทเลย”
 
“ฮ่า ๆ มันทำให้กูดูสูงขึ้นไง” ผมเอามือลูบหัวให้ตั้ง ๆ เปิดเทอมใหม่ทุกคนต้องตัดผมสั้น ไผ่นี่สกินเฮดมาเลย เกรียนจนติดหนังหัว แต่เท่สุด ๆ สาว ๆ เห็นพากันกรี๊ดแตก
 
ผมนี่สูงพยายามครับ ส่วนสูงไม่ขึ้นหรอก(แต่ไผ่มันสูงขึ้น) ตัดผมใหม่ ใส่เจลตั้ง ๆ เอา แหลมเฟี้ยวมาเชียว ไผ่มันแว้นรถมารับตั้งแต่เช้า เจลแน่นมาก ใส่หมวกมายังไม่บุบสลาย เพื่อน ๆ ผู้ชายตัดมากันทุกคน ผู้หญิงมัดเหมือนเดิม
 
“เอาล่ะฝน มึงมีคดี”
 
“อะไร” ผมกวาดมองเพื่อน ๆ เพราะพวกมันหันมามองผมเป็นตาเดียว ระบบที่โรงเรียนเราเลือกห้องตั้งแต่มอสี่ถึงมอหกก็ไม่ต้องเปลี่ยนห้อง
 
“ปิดเทอมกูเห็นนะ”
 
“เห็นอะไร”
ผมมองเพื่อนงง ๆ พวกผมเลือกนั่งหลังห้องกันเหมือนเดิม
 
“กูเห็นมึงเดินสวีทหวานแหววกับพี่หมอ”
 
ผมอ้าปากค้าง
 
“มั้ง” แล้วมันก็ยื่นมือถือที่มีภาพของผมกับพี่หมอยืนอยู่ด้วยกัน ตอนพี่มันโอบผมจากทางด้านหลังเพื่อเลือกปลากระป๋อง

หลักฐานคาตา ผู้ต้องหาดิ้นไม่หลุด
พวกมันทำหน้าตารอคอยคำตอบเต็มที่ ผมมองไผ่อย่างขอความช่วยเหลือ
 
“พวกมึง”
 
“หยุดไปเลยไผ่ กูรู้ว่ามึงก็รู้เรื่อง มึงช่วยฝนมันปิดบัง ห่า กูก็สงสัยตั้งแต่สงกรานต์ สรุปเรื่องเป็นไง”
 
“คะ คือ…”
ผมเม้มปากแน่น ไม่รู้จะเล่ายังไงให้พวกมันฟังดี
 
“มึงกับพี่หมอคบกัน”
หินมันโยนตัวมันเองถามทางก่อน
 
ผมส่ายหัวไปมา
 
“อ้าว แล้วที่พวกมึงไปยืนกอดกันในชูเปอร์นี่คืออะไร เพื่อนกันทำไมต้องปิดบังด้วยวะ”
มันถามฉุน ๆ ผมกวาดมองทุกคน ก่อนมองไปทางไผ่
 
“พวกมึงอย่าไปถามฝนมัน ไว้เดี๋ยวเย็นนี้กูจะเล่าทุกอย่างให้ฟังเอง”
 
“มึงรู้เรื่องทุกอย่าง”
 
“ใช่ รู้ เพราะงั้น กูจะเล่าให้ฟังเอง”
 
พวกมันไม่ทู่ชี้ จารย์เข้าโฮมรูมพอดี
 
ผมอยากหนีจากสถานการณ์นี้มาก แต่พอตกเย็น ความมาคุก็บังเกิด พวกเรารวมตัวกันอยู่ใต้ต้นไม้ในสวนหลังโรงเรียน เพื่อน ๆ บางส่วนกำลังเล่นบาสกันเสียงดัง
 
“เอาล่ะ เล่ามา”
น้ำตาลมันถามเสียงเครียด ไผ่มันเลยเริ่มต้นเล่าทุกอย่างตั้งแต่ต้นจนจบ ตั้งแต่เหตุการณ์ที่มันวางยานอนหลับอ่อน ๆ ให้ผมทาน วันที่ถูกพี่หมอทำร้าย สิ่งที่พี่หมอทำ สิ่งที่เราพยายามแก้ไข พวกมันพากันนิ่งอึ้งมอง
 
“สรุปตอนนี้ พี่หมอมันชอบฝน แต่มึงไม่ยอมเพราะมันเคยทำแบบนั้นกับฝนมาก่อน”
 
“แล้วมึงยอมรึไง ต่อให้มันทำดีกับฝนแค่ไหน ก็ไม่อาจลบล้างความเลวที่มันเคยทำได้หรอก”
 
“กูยังเชื่อและศรัทธาพี่หมอกูอยู่นะ” ไอ้ตันมันแก้ให้ “กูว่าพี่เขาอาจไม่ได้เลวอย่างที่คิด แต่เพราะความแค้นนั่นแหละ ขนาดมึงยังฆ่าคนได้ง่าย ๆ เพราะความโกรธเลย ทำให้กูนึกถึงตอนที่พี่หมอกับมึงต่อยไอ้เหี้ยที่มาจับนมฝนเลย กูจำหน้าพี่มันได้ เพิ่งเคยเห็นแกโกรธก็วันนั้นแหละ”
 
“กูเข้าข้างพี่หมอด้วยคน”
หินมันยกมือ แต่พวกผู้หญิงรับไม่ได้ตามประสาแหละครับ มาทำเรื่องแบบนี้
 
“แล้วที่ไปยืนสวีทกันในห้างเพราะมึงยินยอมหรือโดนบังคับ”
ตามันหันมาถาม
 
ผมก้มหน้า
 
“โดนบังคับ แต่..” ผมตอบอึกอัก “กูไม่รู้เว้ย แม่ม กูก็เครียด ๆ อยู่เนี่ย ทั้งที่พี่มันเลวขนาดนั้น แต่ทำไม…” ผมเม้มปากแน่น น้ำตาคลอขึ้นมานิด ๆ
 
“แม่งฝน มึงรู้ไหมว่ามึงโคตรเซ็กซี่” ผมยังไม่คลายปากที่เม้ม ขมวดคิ้วมองมันงง ๆ “แต่ก่อนมึงโคตรดูไม่ได้ ขี้เหร่ที่สุดในกลุ่มละ”
ขอบใจเพื่อน =*=
 
“แต่หลัง ๆ มานี่ ไม่รู้ทำไมมึงดูดีขึ้น สงสัยออร่าเมียจะออก”
แล้วมันก็หัวเราะกลายเป็นเรื่องขบขันไป
 
“เอ้อ แล้วไอ้ผู้ชายที่มาจีบมึงอ่ะ ไปถึงไหนแล้ว”
ผมมองหน้าไอ้ตาคนถามตาปริบ ๆ ยิ้มไม่เต็มปากใส่
 
“ผู้ชายคนไหน”
 ไผ่มันถาม สงสัยมันจะลืมไปแล้ว มันไม่ค่อยเล่นเฟซด้วยเลยไม่รู้
 
“ก็คนที่ขอเบอร์ฝนแล้วกูให้เฟซมันไง มึงรับหรือเปล่า”
 
“คือ กูไม่ได้ตั้งใจรับเฟรนด์ แต่มือมันไปโดน คือ กูไม่รู้ว่ะ เหมือนจะจีบ แต่ไม่เหมือนจีบ กูบอกไม่ถูก”
 
“อะไรวะ”
 
“เขาเคยมาเจอมึงไหม”
 
“เคย”
 
“เมื่อไหร่”
 
“ที่ร้าน มากินข้าว คือ กูลงเฟซว่าบ้านกูเปิดร้าน เขาก็มา แต่ก็ไม่เห็นจะอะไร ยิ้มพูดจาทักทายเฉย ๆ”
พวกนั้นพากันขมวดคิ้วงุนงง
 
ไผ่มันดึงผมไปนั่งบนตัก
 
“มันมีท่ามีแปลก ๆ อะไรกับมึงหรือเปล่า”
 
ผมส่ายหัวไปมา มันขมวดคิ้ว
 
“กูไปช่วยมึงทุกวัน ทำไมกูไม่เห็น”
 
“ก็อยู่นั่นแหละ เพียงแต่กูไม่ได้แนะนำให้มึงรู้จัก อีกอย่าง เราก็วุ่น ๆ กันด้วย ทักทายกันนิดหน่อย กูก็ทำงานในครัว”

มันพยักหน้ารับ “กูไม่ไว้ใจผู้ชายที่เข้าหามึงสักคน”
 
“กูว่ามึงนั่นแหละตัวดีไผ่ สนิทสนมดูแลไอ้ฝนจนกูคิดว่ามึงสองคนกิ๊กกันอยู่”
 
ไผ่กับผมมองหน้าเพื่อน ๆ
 
“เพื่อนผู้ชายที่ไหนจะลากเพื่อนผู้ชายมานั่งตัก เพื่อนผู้ชายที่ไหนจะยอมนั่งตักเพื่อนโดยไม่คิดอะไร เพื่อนผู้ชายที่ไหนจะนอนกอดกันกลมขนาดนั้น”
 
ผมมองหน้าคนพูดก่อนมองหน้าไผ่
 
“ก็ไม่ได้คิดอะไรนี่”
ผมยังไม่ได้ลุกจากตักมัน และมันก็ยังไม่ได้เอามือออกจากเอวผม แต่ผมไม่ได้รู้สึกอะไรกับมันจริง ๆ
 
“งั้นกูถามหน่อย” น้ำตาลทำท่าคิด มองผมด้วยสีหน้าจริงจัง ยิ้มนิด ๆ มอง “ถ้าบังเอิญ คนที่มึงนั่งตักตอนนี้เป็นพี่หมอล่ะ”
ผมคิดตาม ก่อนรีบเด้งตัวออกจากตักไผ่แทบจะทันที ยืนหน้าร้อนฉ่า
 
พวกมันพากันหัวเราะร่วน
 
“เชี่ย นี่แค่สมมุตินะ หน้ามึงนี่แดงอย่างกับถ่านไฟ น่ารักว่ะหมาฝน”
 
“พวกมึง” ผมชี้หน้าด่า
 
“เอาเป็นว่า มึงรักพี่หมอ” ตันมันถาม ผมทำหน้าอึกอัก ไม่อยากยอมรับเลยจริง ๆ ผมเม้มปากแน่น ไม่ตอบอะไรมัน
 
“น่ารักว่ะหมาฝน ทำไมกูไม่เห็นความน่ารักของมึงแบบนี้ก่อนมึงรักพี่หมอวะ มานี่ พี่หินปลอบใจเอง ตัดใจจากพี่มันแล้วมารักกูเถอะ ป๋าหินยินดีรับไปใส่ตะกร้าล้างน้ำเอามาเลี้ยงเอง”
ผมเตะมันไปเบา ๆ ที พยายามร้องอู้อี้กับอกดันมันออก
 
“อย่าแกล้งมัน”
ไผ่ดึงตัวผมออกไปนั่งบนตักมันเหมือนเดิม
 
“แล้วมึงเอาไง จะตัดใจหรือว่ารักต่อไป” น้ำตาลถามต่อ
 
“ตัดใจ”
ผมบอกโดยไม่ต้องคิดอะไรมาก ให้รักคนคนนั้นผมว่าไม่ใช่ทางออกทีดีแน่ ๆ
 
“กูชักอยากเห็นภาพที่มันใช้แบล็คเมล์มึงซะแล้ว มันจะทุเรศขนาดไหน”
พวกมันทำท่าคิด ก่อนมองมาทางผมเป็นตาเดียว
 
“ภาพนั้นมึงอยู่ในชุดไหน”
 
ผมส่ายหน้าไปมา
 
“มึงโป๊”
 
ผมพยักหน้ารับอาย ๆ
 
“เอ่อ แล้วอยู่ท่าไหน”
 
ผมหน้าร้อนฉ่า นึกถึงภาพที่พี่มันส่งมาให้ผมดูหลาย ๆ แบบ
 
“ไม่ต้องพูดก็ได้ กูเข้าใจ เฮ้ย พวกมึงเลิกถามมันได้แล้ว หน้ามันจะไหม้แล้ว”
เอ้อ ขอบใจที่เข้าใจวะหิน
 
ผมเบาใจได้อย่างหนึ่งที่พี่ฟ้าและเพื่อน ๆ ผมรับได้และเข้าใจ แต่เรื่องทุกอย่างคงยังไม่จบ ถ้าผมไม่จบความสัมพันธ์นี้กับพี่หมอ หรือพี่หมอทำเรื่องทุกอย่างให้มันจริงจังกว่านี้


To be con....







ว่าด้วยเรื่องพี่ฟ้า
ขออธิบายกรณีพี่ฟ้าสักนิ้ดดดดดด หลายคนสงสัยว่าทำไมพี่ฟ้าถึงได้ยอมรับง่าย ๆ ขนาดนี้
เอาเป็นว่านิยายเรื่องนี้ เราใช้ตัวละครเล่าเพียงสองคนคือพี่หมอกับน้องฝน เราถึงไม่รู้ความคิดของพี่ฟ้า

เอาตามจริงแล้วตอนแรกพี่หมอมาเพื่อจีบพี่ฟ้า แต่ก็อย่างที่พี่ฟ้าเคยบอกนั่นแหละ การกระทำและคำพูดจีบพี่ฟ้าก็จริง แต่พี่หมอมาพร้อมเกราะกำบัง ไม่เปิดใจอย่างแท้จริง อาจจะเพราะความเคยชินเพราะไม่เคยรักใครจริง ๆ มาก่อนของตัวพี่หมอเอง หรือว่าเพราะเรื่องของน้ำฝนที่แอบทำไว้ระหว่างจีบพี่ฟ้าก็ถูก

ซึ่งสิ่งนี้แหละที่พี่ฟ้ารู้สึกว่าผู้ชายคนนี้มีอะไรปิดบังซ่อนเร้นอยู่แน่ ๆ และภายใต้สีหน้ายิ้มแย้มของพี่ฟ้า สายตาก็พยายามเฝ้ามองทุกการกระทำของพี่หมออยู่เงียบ ๆ กระทั่งเห็นสิ่งผิดปกติ เพราะสายตาพี่หมอ พุ่งไปที่น้ำฝน พี่หมอคงไม่รู้หรอกว่าเวลาตัวเองมองน้ำฝน มันแตกต่างกับมองตัวคนอื่นหรือพี่ฟ้าขนาดไหน

และในขณะเดียวกัน พี่ฟ้าก็แอบเห็นสายตาน้ำฝน ที่ลอบมองพี่หมออยู่เป็นพัก ๆ มันทำให้พี่ฟ้าถึงบางอ้อ ว่า อ๋อ สองคนนี้มีอะไรลึก ๆ กันอยู่

แวบแรกไม่พอใจแน่นอน เพราะมาจีบตัวเองแต่ไหงมางุ้งงิ้งกับน้องชาย แต่ที่ยังไม่โวยวายขึ้นมาเพราะรับรู้ได้ว่าน้องชายตัวเองก็มีสายตาแบบเดียวกับพี่หมอ

ซึ่งพี่ฟ้าก็วิเคราะห์ไปเองว่าที่พี่หมอมาจีบตัวเองเพื่อบังหน้าเท่านั้น ใจจริงคงตั้งใจมาจีบน้ำฝนมากกว่า(แต่หลังจากไผ่สารภาพ พี่ฟ้าก็เข้าใจว่าพี่หมอไม่ได้มาจีบตัวเองบังหน้า แต่เป็นเรื่องโอละพ่อ เพราะต้องการจีบคนพี่แต่ดันไปหลงรักคนน้องแทน)

และยิ่งมองยิ่งเห็นสายตาของคนสองคนมองกันมากขึ้น ความเข้าใจก็มีมากขึ้น แต่ก็ยังไม่เต็มร้อย กระทั่งวันสงกรานต์ถึงได้เอ่ยปากถามเพราะได้โอกาส

และพี่หมอก็เหมือนจะยอมรับออกมาตรง ๆ เสริมสิ่งที่ตัวเองเข้าใจ

ขนาดไผ่ยังมองออกเลยว่าพี่หมอรักฝน แต่เพราะไผ่มันเกลียดพี่หมอมากไง ถึงไม่ยอมรับความจริงข้อนี้และพยายามกีดกันตลอด

คราวนี้ เราต้องไม่ลืมว่าคนที่บอกความจริงเรื่องนี้กับพี่ฟ้าคือไผ่ ซึ่งก่อนคุยไผ่มันต้องคิดแล้วว่าพี่ฟ้าจะรับได้หรือไม่ได้ และใช้วิธีคุยแบบไหน ที่จะทำให้พี่ฟ้าเข้าใจและไม่โวยวายเอาเรื่อง(ไผ่มันก็แอบปกป้องฝนไว้ระดับหนึ่งเหมือนกัน)

ขนาดคนขี้โวยวายอย่างไผ่ยังไม่ยอมเอาเรื่องพี่หมอ คนใจเย็นกว่าอย่างพี่ฟ้าย่อมต้องระงับสติได้ดีกว่าอยู่แล้ว

ถามว่ารู้แย่ไหมที่พี่หมอทำแบบนี้ รู้สึกแย่แน่ ๆ โกรธไหม โกรธแน่ ๆ

แต่ก็เข้าใจ

ถ้าน้ำฝนไม่ได้รักพี่หมอ พี่ฟ้าจะแค่เข้าใจ และไล่ตะเพิ้ดพี่หมอ ดีไม่ดีเอาเรื่องแน่ ๆ แต่ความเข้าใจของพี่ฟ้า มันมาพร้อมกับคำว่า เพราะน้องเรารักเขาไปแล้ว และเขาก็ดูจะรักน้องเรามากด้วย และเรื่องทุกอย่างที่พี่หมอทำไป มันเป็นเรื่องเข้าใจผิด สาเหตุทั้งหมดก็มาจากไผ่ที่มานั่งสารภาพด้วยปากตัวเองตรงหน้า และน้ำฝนเป็นเพียงเหยื่อ โดยมีคนกระทำ ที่ทำไปเพราะความเข้าใจผิดอย่างพี่หมอ - เรื่องนี้พี่หมอผิดก็จริง แต่ไม่ถึง 100%

ถ้าพี่ฟ้าเอาเรื่อง ใครล่ะ คือคนที่เดือดร้อนที่สุด ถ้าไม่ใช่น้ำฝน ไม่ใช่แค่เสียชื่อ เสียหน้า อับอาย แต่หัวใจน้ำฝนที่เผลอมอบให้พี่หมอไปแล้วล่ะ จะเป็นยังไง ถ้ามองจากมุมคนนอก(ที่ไม่ใช่ไผ่) จะมองว่าพี่หมอถูกกระตุ้นโดยไผ่ให้ต้องทำแบบนี้ ความโกรธตรงนั้นก็จะน้อยลง (มุมมองการเขียนของแต่ละคนไม่เหมือนกันนะคะ คนเขียนคงเขียนในมุมมองของคนที่ชอบมองคนลึก ๆ เข้าใจความรู้สึกของคน และให้อภัยง่าย ๆ - ไม่ชอบโกรธใครนาน ๆ มันเหนื่อย บาปด้วย ฮ่า ๆ) 

และอีกอย่าง ฟ้าเคยอกหักเพราะคนรักทิ้งไปมาก่อน ความรู้สึกนี้มันทำให้พี่ฟ้าแอบชื่นชมคนสองคนอยู่เงียบ ๆ เพราะขนาดเป็นผู้ชายเหมือนกัน(เปิดเผยมากไม่ได้ จีบกันตรง ๆ ก็ไม่ได้) เคยเกลียดมากมาก่อน(อย่างพี่หมอ) เคยเจ็บช้ำเพราะถูกทำร้ายจนเกือบตายมาก่อน(อย่างน้ำฝน) แต่เขาสองคนก็ยังเผลอมอบหัวใจให้แก่กันและกัน

แล้วดูตัวเองสิ ทั้งที่รักกันได้เต็มที่ ปากพร่ำบอกรัก แต่สุดท้ายก็มาทิ้งกันไปได้ง่าย ๆ ด้วยเหตุผลว่าแค่ตัวเองป่วย(หรืออาจมีมากกว่านั้น)

พี่ฟ้านิ่งคิด (และไผ่เอง มันก็พยายามจ้องตาพี่ฟ้าไม่ให้เอาเรื่องพี่หมอเหมือนกันเพราะกลัวฝนมีปัญหา) สุดท้ายจึงบอกมาว่า เรื่องทุกอย่างให้ฝนเป็นคนตัดสินใจเอง

ปล. พี่ฟ้าดูออกว่าพี่หมอเป็นคนน่ารัก หลาย ๆ อย่างก็ทำให้พี่ฟ้าชอบพี่หมอนะ เพียงแต่เวลาพวกนั้น พี่หมอไม่เคยแสดงต่อหน้าตัวเอง แต่ไปแสดงกับฝนซะหมด และนี่แหละคือสิ่งที่ทำให้ฟ้าบอกว่าพี่หมอใส่เกราะตลอดเวลาที่เข้ามาจีบ ^^

เอวังด้วยประกาละฉะนี้แล

 
Tag #พี่หมอน้ำฝน #ทาสแค้น #สนุกบอกต่อ

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.64 ไม่ใช่แฟนแต่เป็นเมีย&เพื่อนๆรู้{P.82}{ุุ21-2-59}50%
เริ่มหัวข้อโดย: ่jum ที่ 21-02-2016 20:09:47

 o13 ไม่ใช่แฟนแต่เป็นเมีย ชอบประโยคนี้ของพี่หมอ ตรงแท้

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.64 ไม่ใช่แฟนแต่เป็นเมีย&เพื่อนๆรู้{P.82}{ุุ21-2-59}50%
เริ่มหัวข้อโดย: meanmena ที่ 21-02-2016 20:12:05

50% ที่เหลือค่ะ อิอิอิ

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.64 ไม่ใช่แฟนแต่เป็นเมีย&เพื่อนๆรู้{P.82}{ุุ21-2-59}50%
เริ่มหัวข้อโดย: PetitDragon ที่ 21-02-2016 20:18:36

ยังดีที่มีเข้าเวรเลยปล่อยกลับบ้าน

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.64 ไม่ใช่แฟนแต่เป็นเมีย&เพื่อนๆรู้{P.82}{ุุ21-2-59}50%
เริ่มหัวข้อโดย: mukmaoY ที่ 21-02-2016 20:18:41

 :ling2:

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.64 ไม่ใช่แฟนแต่เป็นเมีย&เพื่อนๆรู้{P.82}{ุุ21-2-59}50%
เริ่มหัวข้อโดย: twinmonkey0311 ที่ 21-02-2016 20:37:43

ชอบที่พี่หมอยอมรับว่าน้ำฝนเป็นเมีย

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.64 ไม่ใช่แฟนแต่เป็นเมีย&เพื่อนๆรู้{P.82}{ุุ21-2-59}50%
เริ่มหัวข้อโดย: iceman555 ที่ 21-02-2016 21:12:26

 :katai2-1: :katai2-1: :katai2-1:

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.64 ไม่ใช่แฟนแต่เป็นเมีย&เพื่อนๆรู้{P.82}{ุุ21-2-59}50%
เริ่มหัวข้อโดย: บูมเบส ที่ 21-02-2016 21:30:22

อยากรูจังถ้าน้ำฝนเกิดมีคนใหม่จะทำไง

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.64 ไม่ใช่แฟนแต่เป็นเมีย&เพื่อนๆรู้{P.82}{ุุ21-2-59}50%
เริ่มหัวข้อโดย: shoi_toei ที่ 21-02-2016 22:39:39

ยกเค้าเป็นเมียยย แต่ยังไม่พูดความรู้สึกกันเลย

หมออออ บอกน้องไปเท้อออออ

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.64 ไม่ใช่แฟนแต่เป็นเมีย&เพื่อนๆรู้{P.82}{ุุ21-2-59}50%
เริ่มหัวข้อโดย: Duangjai ที่ 21-02-2016 22:56:22

สงสารน้ำฝนเหมือนลูกไก่อยู่ในกำมือ

ดูๆแล้วทั้งพี่ฟ้าและไผ่จะยอมรับความสัมพันธ์ตามที่ไรท์เขียนตอนท้าย

อยากมีบทดัดหลังพี่หมอบ้างอ่ะ

ให้พี่หมอมาเกาะแขน เกาะขา เกาะหลัง งอนง้อนน้องฝน.

เอาแบบหน่วงๆ. จิกๆ ชิชะ. 5555

 :hao6:  :hao6:  :hao6:  :hao6:

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.64 ไม่ใช่แฟนแต่เป็นเมีย&เพื่อนๆรู้{P.82}{ุุ21-2-59}50%
เริ่มหัวข้อโดย: minneemint ที่ 21-02-2016 23:19:32

สนุกนะ อยากอ่ายอีกจัง

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.64 ไม่ใช่แฟนแต่เป็นเมีย&เพื่อนๆรู้{P.82}{ุุ21-2-59}50%
เริ่มหัวข้อโดย: jillongame ที่ 22-02-2016 04:56:39

สนุกนะชอบมากอ่านรวดเดียวเลยกำ ต้องรอ เห็นว่าร้อยกว่าตอนกลัวใจว่าต้องเจอมาม่า ก่อนใหญ่ก่อนจบจุง

เห็นหลายคนวิจารณ์ตัวละครแล้วแอบคิดตามนิดว่า ถ้าพี่หมอ ไผ่ น้ำฝน และพี่ฟ้า ไม่มีนิสัยและการตัดสินใจแบบนี้ เรื่องนี้ก็จะกลายเป็นนิยายผลิตซ้ำ น่ะ คือเคยมีคนแต่งแล้วไรพวกนี้ แถมคนแต่งพยายามดำเนินเรื่องแบบ ค่อยๆเดินเรื่องเพื่อให้เราเก็บความรู้สึกและพัฒนาการตัวละครน่ะ และ nc เรื่องนี้ไม่ได้ใส่มาเพื่อเอาเลือดน่ะแต่ใส่มาให้เห็นพัฒนาการทางอารมณ์ที่อยู่เหนือเหตุผล ได้ดีน่ะ ว่าครั้งแรกที่ขืนใจและครั้งต่อๆไปทั้งสองคนเปลียนไปอย่างไร จนเกินกว่าคำว่าสมยอม

อีกอย่างระดับของผลลัพธ์ หลังจากการถูกข่มขืน นั้นแตกต่างกันในหลายลักษณะน่ะผมว่า ต้องดูว่าเกิดกับใคร เป็นสำคัญน่ะ ชาย_หญิงน่าจะรุนแรงกว่าแน่ๆ ชายๆ น่าจะรองๆมาแต่ไม่มาก ดูง่าย เรื่องจริงบางคนเจอเหตุการณ์ข่มขืน แล้วเสียสติ บางคนเจ็บป่วยทางจิต บางคนโกรธเคียดแค้น บางคนพยายามให้เป็นปรกติ บางคนอยู่รอดได้ บางคนไม่ให้อภัย บางคนให้อภัย แล้วทำไมเมื่อมีคนให้อภัยเพื่อชีวิตเค้าจะได้เดินต่อไปได้ จึงกลายเป็นว่าเค้าผิดด้วย และความรักผิดมากไหมถ้าเค้าจะรักคนที่ทำร้ายเค้า ความรักมันบังคับกันไม่ได้ทุกคนหลอกน่า

และสำัญที่สุดการ่มขืนทำร้ายกันคือสิ่งเลวร้ายและไม่ควรมีใครต้องพบเจอ กับการให้อภัยคนที่ทำร้ายตัวเอง คนที่ทำร้ายคนที่เรารัก และความรักที่เกิดผิดที่ผิดเวลา เกิดแบบไม่สมควรตามคนคิดคนส่วนมาก                มันคนละเรื่องกันน่ะ

ยังไงก็ให้กำลังใจกับคนเขียนสุดๆไปเลยน่ะ มีแนวทางและเหตุผลของตัวเองและผลิตผลงานหลากหลายขึ้นๆไปอีกน่ะคราบบบ

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.64 ไม่ใช่แฟนแต่เป็นเมีย&เพื่อนๆรู้{P.82}{ุุ21-2-59}50%
เริ่มหัวข้อโดย: tuek ที่ 22-02-2016 07:01:43

เมื่อไหร่อีพี่หมอจะบอกความรู้สึกที่มีต่อฝนสักที

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.64 ไม่ใช่แฟนแต่เป็นเมีย&เพื่อนๆรู้{P.82}{ุุ21-2-59}50%
เริ่มหัวข้อโดย: ♥♥ดอกช่อบานสะพรั่ง♥♥ ที่ 22-02-2016 08:39:11

 o22

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.64 ไม่ใช่แฟนแต่เป็นเมีย&เพื่อนๆรู้{P.82}{ุุ21-2-59}50%
เริ่มหัวข้อโดย: Ginny Jinny ที่ 22-02-2016 08:52:29

เพราะนายคือเมีย  :o8: :o8:

เขินไปกับน้ำฝน  :-[ :-[

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.64 ไม่ใช่แฟนแต่เป็นเมีย&เพื่อนๆรู้{P.82}{ุุ21-2-59}50%
เริ่มหัวข้อโดย: lizzii ที่ 22-02-2016 09:16:08

พี่ฟ้าน่ารักจริงๆ

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.64 ไม่ใช่แฟนแต่เป็นเมีย&เพื่อนๆรู้{P.82}{ุุ21-2-59}50%
เริ่มหัวข้อโดย: mystery Y ที่ 22-02-2016 09:39:47

ปากแข็งจริงนะพี่หมอ!

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.64 ไม่ใช่แฟนแต่เป็นเมีย&เพื่อนๆรู้{P.82}{ุุ21-2-59}50%
เริ่มหัวข้อโดย: automaton ที่ 22-02-2016 10:16:31

อิพี่หมอเริ่มแย้มพรายความในใจแล้ว ให้อภัยก็ได้
เขารักฝนหรอกนะเลยใจดียอม ๆ ไป  :a14:

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.64 ไม่ใช่แฟนแต่เป็นเมีย&เพื่อนๆรู้{P.82}{ุุ21-2-59}50%
เริ่มหัวข้อโดย: Dee^daY ที่ 22-02-2016 18:11:14

ใช้เวลา มาเพื่ออ่านให้ทัน แล้วก็ทันซักที ..

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.64 ไม่ใช่แฟนแต่เป็นเมีย&เพื่อนๆรู้{P.82}{ุุ23-2-59}
เริ่มหัวข้อโดย: meanmena ที่ 23-02-2016 20:31:48

สั้นจังค่ะ...ไม่จุใจ

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.64 ไม่ใช่แฟนแต่เป็นเมีย&เพื่อนๆรู้{P.82}{ุุ23-2-59}
เริ่มหัวข้อโดย: automaton ที่ 23-02-2016 20:56:52

ฝนอยู่กับเพื่อนน่ารักจริง ๆ เหมือนน้องเล็กคนสุดท้องที่พี่ๆ ช่วยกันปกป้อง
แถมไผ่ยังดูแลและรักเหมือนพ่อหวงลูกสาวอีก
เมื่อเพื่อน ๆ รู้แล้วก็ช่วยกันกีดกันแกล้งอิพี่หมอให้มันอกแตกตายไปเลย
เออ..ครั้งที่แล้วเรายังให้อภัยตอนพี่มันหวานกับฝนนี่หว่า  :ruready

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.64 ไม่ใช่แฟนแต่เป็นเมีย&เพื่อนๆรู้{P.82}{ุุ23-2-59}
เริ่มหัวข้อโดย: Bellze12 ที่ 23-02-2016 21:18:38

เอ้า พี่หมอ
รีบจริงจังด่วน
ก่อนฝนจะตัดใจ

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.64 ไม่ใช่แฟนแต่เป็นเมีย&เพื่อนๆรู้{P.82}{ุุ23-2-59}
เริ่มหัวข้อโดย: SiHong ที่ 23-02-2016 21:24:31

ฝนน่ารัก

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.64 ไม่ใช่แฟนแต่เป็นเมีย&เพื่อนๆรู้{P.82}{ุุ23-2-59}
เริ่มหัวข้อโดย: fida ที่ 23-02-2016 21:50:10

ยิ่งอ่านยิ่งชอบน้องน้ำฝน

น่ารัก เซ็กซี่ ตรงใจสุดๆ  :-[

อ่านจบแต่ละตอน นึกถึงท่าทางและนิสัยของน้องแล้วอดยิ้มไม่ได้

ตั้งแต่เริ่มอ่านมาก็เห็นพัฒนาการของตัวละครทุกตัวมาตลอด

ยอมรับว่าไม่เห็นด้วยเรื่องการข่มขืน แต่พอถึงจุดที่อ่านแล้วคิดว่า

ในเมื่อมันกลับไปแก้ไขจุดนั้นไม่ได้ ก็ให้รักกันไปเลยเสียดีกว่า

ดีกว่ามานั่งตัดใจแล้วต่างฝ่ายต่างทนไม่ได้และเจ็บปวด

ในเมื่อมันเกิดเป็นความผูกพันที่ยากเกินกว่าจะแยกกันได้แล้ว

สู้ต่อไปค่ะ ชีวิตยังอีกยาวไกล จะว่าไปน้องก็เพิ่งอยู่ ม.6 ยังมีอะไรที่ต้องทำอีกมากมาย

ขอเพียงพี่หมออย่าทำร้ายน้องฝนอีกก็พอค่ะ เพราะถ้ามีอีกแล้วละก็ อย่าหวังว่าเราจะให้อภัย

555 อินจัด

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.64 ไม่ใช่แฟนแต่เป็นเมีย&เพื่อนๆรู้{P.82}{ุุ23-2-59}
เริ่มหัวข้อโดย: minneemint ที่ 23-02-2016 23:10:07

 :hao3:

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.64 ไม่ใช่แฟนแต่เป็นเมีย&เพื่อนๆรู้{P.82}{ุุ23-2-59}
เริ่มหัวข้อโดย: shoi_toei ที่ 24-02-2016 11:38:14

หุหุ รู้ครบแก๊งล่ะ เอาคืนพี่หมอหน่อยยย

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.64 ไม่ใช่แฟนแต่เป็นเมีย&เพื่อนๆรู้{P.82}{ุุ23-2-59}
เริ่มหัวข้อโดย: ณ ที่เดิม™ ที่ 24-02-2016 13:29:54

ถึงเวลาเอาคืน ถึงเวลาแก้แค้นพี่หมอ  :katai2-1:

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.64 ไม่ใช่แฟนแต่เป็นเมีย&เพื่อนๆรู้{P.82}{ุุ23-2-59}
เริ่มหัวข้อโดย: mystery Y ที่ 24-02-2016 13:59:57

พี่หมอทำเรื่องเลวร้ายมากอย่างการ"ข่มขืน" แต่ทุกคนกลับให้อภัยง่ายๆ

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.64 ไม่ใช่แฟนแต่เป็นเมีย&เพื่อนๆรู้{P.82}{ุุ23-2-59}
เริ่มหัวข้อโดย: analyze ที่ 24-02-2016 14:31:38

เพิ่งได้มาอ่านค่ะ ตะลุยจนตอนนี้ตามทันละ
ปกติไม่ค่อยชอบแนวนี้เลย เหมือนมันเริ่มจากความเข้าใจผิด แล้วเรื่องมันก็ไปใหญ่โต ไม่ยอมเข้าใจถูกกันสักที
โดยเฉพาะพระเอกนายเอกก็ไม่ยอมเข้าใจกันซักที

แต่...ไม่รู้ทำไมเรื่องนี้กลับทำเราฟิน...5555
ถามว่าอ่านไปมีหงุดหงิดบ้างไหม
หงุดหงิดนะ แต่มันกลับหงุดหงิดไม่สุด

มันเหมือน ใกล้จะหงุดหงิดละ
แต่กลับมามีช็อตฟินขั้น(ลืมหงุดหงิดไปซะงั้น)

สรุปนะ เป็นเรื่องที่สนุกมากๆค่ะ
รอตอนต่อไปอย่างใจจดใจจ่อเลยน้าาา  :katai2-1:

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.64 ไม่ใช่แฟนแต่เป็นเมีย&เพื่อนๆรู้{P.82}{ุุ23-2-59}
เริ่มหัวข้อโดย: ▶August5th◀ ที่ 24-02-2016 21:53:06

อ๊ากกกกกกกก ไม่ได้เข้าเล้ามาอ่านหลายวันมาก
มาอ่านทีเดียว 5 ตอนรวดเลย 555+

ทุกคนรู้เรื่องหมดแล้ว ความสัมพันธ์ของพี่หมอกับฝนพัฒนาไปเยอะเลย
ถึงพี่มันยังไม่ยอมรับแบบตรงๆ จากปาก แต่การกระทำนี่ชัดมากครับ ฮาๆ
มีหลายโมเม้นแอบเขินแทนฝน ขนาดเป็นผู้ชายอ่านยังแอบยิ้มเลย5555+


รอตอนต่อไปครับ

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.65 เกมยี่สิบคำถาม{P.83}{ุุ27-2-59}
เริ่มหัวข้อโดย: memew ที่ 27-02-2016 18:43:52

Chapter : 65 เกมยี่สิบคำถาม
[พี่หมอ...♥]



ผมกระชับเสื้อกราวน์ให้เข้าที่เข้าทาง เดินออกจากห้องพักแพทย์ไปยังห้องตรวจ
 
“คุณหมอดูอารมณ์ดีจังเลยนะคะ ช่วงนี้มีอะไรดี ๆ หรือเปล่า เอ๊ะ หรือว่าจะมีข่าวดีเรื่องคุณฟ้า”
ผมหัวเราะหึ ๆ ใส่คนทัก
 
“เปล่าครับ เรื่องอื่น”
 
“เห็นคุณหมอยิ้มบ่อยก็ดีใจแล้วละคะ นี่ค่ะ คนไข้คนแรก”
เธอยื่นแฟ้มมาไว้ตรงหน้า ผมรับมาเปิด พอ ๆ กับที่คนไข้คนแรกเปิดประตูเดินเข้ามา ผมให้คนไข้นั่ง แล้วเริ่มต้นการรักษา
 
ลูกค้าคนล่าสุดกระตุกหัวใจผมเบา ๆ ไม่ใช่เพราะผมรู้จัก แต่เพราะเด็กนั่นใส่ชุดนักเรียนปักชื่อโรงเรียนเดียวกับน้ำฝน
 
“เรียนอยู่ชั้นไหน” ผมถาม
 
“มอหกครับ”
 
“รู้จักคนชื่อน้ำฝนไหม”
 
“ผู้หญิงหรือผู้ชาย”
 
“ผู้ชาย”
 
เด็กนั่นทำท่าคิด
 
“มีอยู่สองคนนะ ห้องบีกับห้องซี ถ้าตัวเล็ก ๆ ผิวขาว ๆ ห้องบี ถ้าตัวสูง ๆ ผิวคล้ำหน่อย ห้องซี” ผมพยักหน้ารับ “ทำไมครับ คุณหมอรู้จักหรอก”
 
“ถามดูเฉย ๆ พอดีเคยเป็นคนไข้หมอมาก่อน”
 
“อ๋อ…”
ผมไม่ได้ถามอะไรต่อ ไม่รู้คิดอะไรอยู่ถึงได้ถามไปแบบนั้น สงสัยผมอยากรู้เรื่องของเด็กคนนั้นมากขึ้นล่ะมั้ง
 
หลังจากหมดเวร ผมเลือกที่จะกลับบ้าน ไผ่มันคงกลับมาแล้ว เพราะเห็นไฟเปิดอยู่ ผมเดินเข้าบ้าน เห็นมันนั่งอยู่ในห้องรับแขก เหลือบมองผมนิดหนึ่ง ผมไม่สนใจทักทาย ในขณะที่มันเองก็ไม่ต่าง
 
หรือว่าผมควรจะลงให้มันก่อนดี กำลังจะทำอย่างใจคิด แต่เปลี่ยนใจกะทันหัน 
 
ผมยังไม่อยากญาติดีกับมันจริง ๆ
 
ผมเดินขึ้นห้อง วางกระเป๋า อาบน้ำ แต่งตัว หยิบหนังสือมาเปิดอ่าน ช่วงหลัง ๆ ไม่มีเวลาว่างอ่านเลย ผมอ่านไปได้ครึ่งเล่มก็วางหนังสือลง เหลือบมองโทรศัพท์ ก่อนตัดสินใจ เดินไปหยิบมันขึ้นมาเปิดไลน์
 
‘อยู่ไหน’
คำถามเดิม ๆ จากผม ผมเปิดหน้าจอทิ้งไว้เพื่อจะได้เห็นทันทีที่มันเปิดอ่าน นั่งอ่านหนังสือต่อรอ ไม่เกินสิบนาทีมันก็เปิดอ่าน
 
‘อยู่ในห้อง’
 
‘ทำอะไรอยู่’
 
‘อ่านหนังสือ’
 
ผมยิ้ม เพราะมันทำแบบเดียวกับผมอยู่ ผมวางหนังสือลง เดินไปทิ้งตัวลงนั่งบนเตียง พิงหลังไว้กับพนักพิงเหยียบขาราบไปกับพื้น เปลี่ยนจากพิมพ์เป็นกดโทรออก ฝนรับสายทันที
 
“อยู่กับใคร”
 
“คนเดียว” มันตอบกลับมาสั้น ๆ เสียงมันกึ่งฉุนกึ่งกวน ผมอมยิ้ม
 
“อ่านอะไร”
 
“การ์ตูน”
 
“ชอบอ่านเรื่องไหน”
 
“ดราก้อนบอล”
ผมหัวเราะหึ ๆ
 
“เด็ก”
 
“ก็เด็กน่ะสิ” แล้วก็บ่นหงุมหงิมอะไรสักอย่างผมได้ยินไม่ชัด
 
“ชอบกินอะไร”
 
“จะเล่นเกมยี่สิบคำถามรึไง”
 
“ก็น่าเล่นดี เล่นยังไง”
 
มันนิ่งไป
 
“ก็ถามสิ่งที่อยากรู้มาคนละยี่สิบคำถาม แต่ต้องตอบความจริงทั้งหมด”
 
“เอาสิ”
 
มันนิ่งไปพัก ก่อนถามกลับมา “เกลียดอะไร”
 
“หลายอย่าง”
 
“เช่น”
 
“เกย์ พวกวุ่นวาย เสียงดัง หมา คนร่าน ๆ” มันเงียบไป “ตาฉันถามกลับแล้วใช่ไหม”
 
ปลายสายรับปาก
 
“มีแฟนมากี่คนแล้ว” ผมถามตรงเป้า
 
“ไม่เคย”
 
“ตอบตามความจริงมา” ผมย้ำ
 
“ไม่เคย” มันยืนยันกลับ
 
“แล้วไผ่ล่ะ”
 
“ไผ่เป็นเพื่อนผม”
 
“หึ เพื่อนที่ไหนมีอะไรกัน”
ปลายสายเงียบไปพัก ก่อนมันจะตอบกลับด้วยน้ำเสียงแผ่วลง
 
“พี่หมอ…ผมไม่เคยมีอะไรกับไผ่นะ”
 
ผมนิ่งฟัง ประมวลสิ่งที่ฝนพูด
 
“อย่ามาโกหก”
 
“ผมไม่ได้โกหก”
 
“หึ แล้วที่ฉันเห็นล่ะ ไผ่มันยอมรับว่าเป็นแฟนนายด้วย ก่อนฉันจะบังคับให้เลิกกัน”
 
“ผมกับไผ่ไม่เคยมีอะไรกัน เราเป็นเพื่อนสนิทกัน มันให้ผมแกล้งทำเหมือนเป็นแฟนกันเพราะอยากให้พี่โกรธ มันรู้ว่าพี่ไม่ชอบคนประเภทนี้ มันแค่อยากให้พี่หมอรำคาญและออกจากบ้านไป”
 
ผมรู้สึกเย็นเฉียบไปทั่วทั้งร่าง
 
“และช่วงหลัง ๆ ที่ไผ่มันบอกว่าเป็นแฟนผม เพราะมันอยากให้พี่หมอเลิกยุ่งกับผม เรื่องทุกอย่างเกิดขึ้นเพราะความเข้าใจผิด”
 
หัวใจผมแทบหยุดเต้น นึกไปถึงวันที่ผมมีอะไรกับมันครั้งแรก เสียงร้องด้วยความเจ็บปวด และ…
 
เลือด…
 
“โกหก”
 
“ผมพูดจริง ๆ”
 
ผมกลืนน้ำลายลงคออึกใหญ่
 
“งั้น..” เสียงผมฟังดูแปร่งพร่าอย่างเห็นได้ชัด “วันนั้น ครั้งแรกของนาย”
 
“ใช่”

ผมหลับตาลงเบา ๆ กำหมัดแน่น ผมควรจะโกรธใครดี โกรธไผ่ที่หลอกผม โกรธฝนที่ยอมร่วมมือกับไผ่ โกรธตัวเองที่ไม่ระงับอารมณ์และตรวจสอบให้ดีจนทำร้ายคนบริสุทธิ์เข้า
 
“พี่หมอ” ปลายสายเรียกมาเบา ๆ เมื่อผมเงียบไปนาน
 
“จำคำถามที่ผมถามเมื่อกี้ได้ไหม ผมถามว่าอะไรคือสิ่งที่พี่หมอเกลียด ทั้งที่ผมให้โอกาส พี่หมอก็ยังไม่ยอมเอ่ยชื่อไผ่ออกมา เพราะงั้น พี่ไม่ได้เกลียดไผ่จริง ๆ ใช่ไหม แค่เข้ากันไม่ได้เพราะทิฐิ ผมขอร้องล่ะ คืนภาพที่พี่ใช้แบล็คเมล์ผมมาเถอะ แล้วเลิกทำแบบนั้นสักที”
 
“ฉันเป็นคนแรกของนายใช่ไหม”
ผมไม่สนใจเรื่องไผ่ ถามย้ำอีกครั้งในสิ่งที่ผมอยากรู้
 
“ใช่”
 
ผมหลับตาลง กำมือถือแน่น ใจหนึ่งดีใจที่ได้เป็นคนแรกของมัน แต่อีกใจก็รู้สึกเสียใจ เพราะครั้งแรกผมทำรุนแรงกับมันสุด ๆ ผมเมา ผมไม่รู้ว่ามันยังบริสุทธิ์ เลือดที่เห็นผมก็เข้าใจว่ามาจากแผลที่แขนมัน ช่องทางที่ฉีกขาด ผมก็เข้าใจแค่ว่าวันนั้นผมคงรุนแรงกับมันสุด ๆ รุนแรงใส่คนที่เคยผ่านการมีอะไรกันมาแล้ว กับรุนแรงกับคนบริสุทธิ์ อย่างหลังนั้นเจ็บปวดกว่าเยอะ
 
“พี่หมอ” มันเรียกเตือนสติ
 
“เจ็บไหม วันนั้น”
ผมถามกลับด้วยน้ำเสียงเบาหวิว เป็นครั้งแรกที่รู้สึกเหมือนทำอะไรบางอย่างผิดพลาดที่สุดในชีวิตไป
 
“เจ็บ เจ็บมาก”
แน่สิ ผมหลับตาลงเบา ๆ ภาพใบหน้าที่เต็มไปด้วยน้ำตา เลือดที่เลอะบนที่นอน ลมหายใจที่แทบจะแผ่วหาย
 
“รออยู่นั่น ฉันจะไปหา เดี๋ยวนี้แหละ”
 
“พี่หมอ”
 
ผมไม่รอให้อีกคนตอบปฏิเสธ กดวางสาย ลุกจากเตียง คว้ากุญแจรถกับกระเป๋าเงินออกจากห้อง ไผ่ยังนั่งเอกเขนกดูหนังอยู่ที่เดิม ผมเบรกตัวลง มองหน้ามัน มันมองหน้าผมกลับเหมือนกัน
 
หลากหลายสิ่งที่ผมอยากจะถาม แต่คนที่ผมอยากเจอหน้ามากที่สุดตอนนี้ไม่ใช่ไผ่ ผมไม่สนใจทักมัน วิ่งออกจากบ้านไปขึ้นรถ สตาร์ทเครื่องตรงดิ่งไปยังบ้านฝนทันที
 
ผมขับรถอย่างร้อนใจกระทั่งรถมาจอดสนิทหน้าบ้าน ผมไม่ได้คิดไว้เลยว่าถ้าพ่อแม่ฝนถามผมจะตอบว่าไง มาหาลูกชายเขาดึก ๆ ดื่น ๆ ผมรู้แค่ว่าผมต้องมา ผมกดกริ่ง ประตูรั้วเล็กเปิดออก คนที่เปิดคือฝน ผมจ้องหน้ามัน และมันก็มองหน้าผม
 
“จะให้คุยกันที่นี่ หรือจะไปห้องฉัน”
 
มันเม้มปากแน่น
 
“ที่นี่ก็ได้”
แล้วเดินนำผมเข้าบ้าน ก้าวตรงขึ้นห้องมันไป ผมกวาดมองไปรอบ ๆ
 
“คนอื่น ๆ ล่ะ”
 
“พ่อแม่ยังไม่กลับ พี่ฟ้าอยู่ในห้อง”
 
“ใครมาฝน”
ฟ้าเปิดประตูออกมาถาม พอเห็นผมก็ทำหน้าตกใจ ฟ้าอยู่ในชุดนอนเรียบร้อย “สวัสดีค่ะคุณหมอ บุกถึงห้องนอนเลยเหรอ ตามสบายนะคะ ฟ้าดูหนังอยู่” แล้วฟ้าก็ผลุบหายเข้าไปภายใน ฝนทำหน้าอึดอัด เปิดประตูนำผมเข้าไปในห้อง
 
ผมจับมันหันมาเผชิญหน้าทันที
 
“บอกฉันอีกที ตามตรง ห้ามโกหก”
ผมขอคำยืนยันจากมัน มันพยักหน้ารับ
 
“เคยมีแฟนมาก่อนไหม”
มันส่ายหัวไปมา
 
“กับไผ่ พวกนายเป็นอะไรกัน”
 
“เพื่อนสนิท”
 
“ใครคือคนแรกของนาย” มันก้มหน้า ผมรีบเสยคางมันเงยหน้ามอง “มองตาฉันน้ำฝน แล้วตอบ”
แก้มมันแดงเถือก
 
“พะ พี่หมอ” แล้วมันก็หลุบตาหลบหนี หัวใจผมไหวแรง
 
“แล้วทำไมต้องแกล้งไปเป็นแฟนกับมัน”
 
“มันขอร้องมา แค่รอบเดียวเท่านั้นแหละ ที่เหลือมันเล่นของมันเองคนเดียว ถ้าผมรู้ว่ามันจะมีเรื่องแบบนี้ ผมไม่มีทางร่วมมือกับมันเด็ดขาด” มันตอบผมด้วยน้ำเสียงจริงจัง ภาพร้องขอมันฉายเข้ามาแทนที่ น้ำตา เสียงร้องด้วยความเจ็บปวด เลือด ทุกอย่างฉายเข้ามาแทนที่หมด
 
ผมรั้งมันมากอดแน่น ผมบอกความรู้สึกของตัวเองตอนนี้ไม่ถูก มันทั้งโล่งใจที่ไผ่กับฝนไม่มีอะไรกัน เจ็บใจที่ตัวเองทำฝนเจ็บขนาดนั้น
 
“เด็กบ้าเอ้ย”
ผมด่ามันไปเบา ๆ รั้งหน้ามันขึ้นมากดจูบ ผมบอกไม่ถูก แต่ผมอยากได้คำยืนยันอีกครั้ง ว่าร่างกายของคนที่ผมคิดว่าใช้ร่วมกับใครมากมาย แต่จริง ๆ แล้วเป็นของผมคนเดียว มันพยายามขัดขืน แต่ไม่นานก็โอนอ่อน ผมผลักมันลงไปนอนบนเตียง ซุกไซ้ไปทั่วซอกคอ มันผลักหัวไหล่ผมออก ผมไม่หยุด เลิกถอดเสื้อมันทิ้งลงมาถึงกางเกง
 
“พี่หมอ”
มันครางแผ่วเรียก เชิดหน้าขึ้นตามความร้อนแรงของผม ร่างกายนี้ จิตใจดวงนี้ ทุกอย่างเป็นของผมคนเดียวใช่ไหม ผมเลื่อนหน้าขึ้นไปกดจูบมันอีกครั้ง เนิ่นนานราวกับจะสำรวจว่าสิ่งที่เกิดขึ้นเป็นเรื่องจริง ผมเคยบอกหมอนนท์ว่าไม่สนเรื่องมันเคยผ่านมือใครมาก่อน แต่มาตอนนี้ ผมกำลังดีใจสุด ๆ ผมขยับตัวเลิกถอดเสื้อรวมถึงกางเกงตัวเองโยนทิ้งไปไม่ใยดี
 
ตอนนี้ผมต้องการเพียงเรือนร่างเปลือยเปล่า เพื่อสำรวจเนื้อตัวมัน สอดประสานร่างผมแนบสนิท แอร์เย็น ๆ ไม่อาจดับความร้อนรุ่มภายใน ผมเกี่ยวสองขามันแนบชิดสะโพก เคลื่อนไหวลึกซึ้ง
 
ฝนเป็นของผม ฝนเป็นของผมคนเดียว
 
“อ๊า พี่หมอ”
 
ผมหอบหายใจแรง โอบกอดมันไว้ขณะปลดปล่อยลูกนับล้านผ่านท่อลำเลียงไปยึดร่างของฝนไว้ คนด้านล่างตัวสั่นเทา ปากแดงเรื่อ ดวงตาหวานฉ่ำ ทั้งหมดนี้ฝนแสดงกับผมคนเดียว ไม่มีใครได้เห็น แม้แต่ไผ่
 
ผมซบหน้ากับอกฝน รั้งลมหายใจตัวเองกลับคืน
 
“ฉันขอโทษ”
และนั่นคือความรู้สึกจากใจผมจริง ๆ ผมกอดมันแน่นแนบอก
 
“ปล่อยผมก่อน” มันร้องขอ ผมค่อย ๆ ถอนร่างออกมามอง “พี่จะยกเลิกเรื่องที่ทำใช่ไหม เอาภาพที่ถ่ายผมไว้คืนมา ลบทุกภาพ แล้วก็เลิกทำแบบนี้กับผมสักที”
 
ผมก้มจูบหน้าผากมันเบา ๆ ที ยิ้มนิดหนึ่งส่ายหน้าไปมา
 
“พี่หมอ” มันหน้าตื่นลุกขึ้นไปนั่งขมวดคิ้วมอง “ในเมื่อเข้าใจแล้วก็คืนภาพผมมาสิ” ผมยิ้มให้มันอีกที พลิกมันลงไปนอนหงาย
 
“ฉันรู้ว่างานนี้ฉันก็มีส่วนผิด ฉันก็จะยอมรับผิด แต่ฉันจะรับผิดชอบในส่วนของฉันเท่านั้น”
 
“ยังไง”
 
“ฉันพรากพรหมจรรย์นายไป ฉันก็ต้องรับผิดชอบดูแลนาย ฉันจะเป็นสามีนายเอง”
 
มันอ้าปากค้าง
 
“ไม่ต้อง ผมไม่ใช่ผู้หญิง ไม่ต้องมารับผิดชอบอะไรทั้งนั้น คืนภาพถ่ายพวกนั้นมา ผมไม่อยากให้มันหลุดไปอยู่ในมือคนอื่น ผมไม่อยากหมดอนาคตเพราะภาพพวกนั้น” มันทุบอกผมด้วยความโมโห
 
ผมยิ้ม รวบจับข้อมือมันไว้
 
“ฉันทำลายภาพพวกนั้นไปตั้งนานแล้ว”
 
มันอ้าปากค้างอีกรอบ ก่อนรัวทุบอกผมแรงขึ้น
 
“สารเลว แล้วมาหลอกกัน เลวมาก”
 
ผมรวบจับมือที่รัวต่อยนั้นรั้งไปด้านบน จ้องตามันกลับ หน้ามันแดงก่ำด้วยฤทธิ์โมโห
 
“ปล่อย!!”
 
“จะปล่อยก็ได้ แต่ต้องพูดคำคำหนึ่งก่อน”
 
“ไม่พูดอะไรทั้งนั้น ไอ้คนสับปรับ สารเลว โลเล ปีศาจ”
 
“พูดมา ถ้าไม่พูด ก็อยู่แบบนี้แหละ จะลวนลามจนกว่าจะพูด”
มันดิ้นแรงขึ้น ก่อนหมดแรง หยุดนิ่ง มองผมตาขวาง
 
“อะไร”
ผมยิ้ม มองคนสิ้นฤทธิ์ตรงหน้า
 
“ผมเป็นเมียพี่หมอ และจะยอมเป็นของพี่หมอคนเดียว”
 
มันอ้าปากค้างอีกรอบ
 
“ไม่มีทาง”
 
“งั้นก็อยู่แบบนี้แหละ” ผมกดสองข้อมือมันจมเตียง “พูดสิ”
 
“ภูมิใจรึไง คอนโทรลชีวิตคนอื่นแบบนี้”
 
“ใช่ แต่เฉพาะกับนายคนเดียว เพราะงั้น พูดสิ”
 
มันก้มหน้า
 
“พูดสิฝน” ผมกระซิบเตือนเสียงพร่า
 
มันเม้มปากแน่น ก่อนอ้อมแอ้มพูด
 
“ผมเป็นเมียพี่หมอ”
 
“เอาให้จบ”
 
“และจะยอมเป็นของพี่หมอคนเดียว”
 
“ดีมาก” แล้วผมก็จุ๊บมันไปเบา ๆ คลายปล่อยมันออก พอมือเป็นอิสระ มันก็รัวทุบอกผมแรง
 
“ฉันเคยบอกว่าไง ต่อยหนึ่งที ต่อหนึ่งยก”
 
มันชะงักกึก
 
“เมื่อกี้รัวมาเป็นชุดเลย เพราะงั้น…โต้รุ่งแน่ ๆ”
แล้วผมก็จัดการสำเร็จโทษจนมันหมดแรง

To be Con..
หึ ๆ ในที่สุด พี่หมอก็รู้ความจริงแล้ว จริง ๆ น้ำฝนบอกพี่หมอมาหลายรอบแล้ว แต่พี่หมอไม่เชื่อ จนมีครั้งนี้แหละที่พี่หมอยอมเชื่อ (ยกความดีให้เกมยี่สิบคำถามเลย) หึ ๆ เอ็นซีเบา ๆ ค่ะ เน้นเป็นซีนเฉลยความจริง เลยไม่บรรยายมาก -,.-
.....................

ปล. สงสัยไหมว่าทำไมครั้งนี้พี่หมอยอมเชื่อ ทั้งที่ตลอดมา บอกเท่าไหร่ก็ไม่ยอมฟังสักที
เหตุผลง่าย ๆ เลยคือ 'รัก' แต่ก่อนพี่หมอไม่เชื่อ เพราะพี่หมอไม่ได้คิดอะไรกับน้ำฝนและไม่ได้รับรู้ความรู้สึกของน้ำฝน แต่พอเริ่มรักก็เริ่มที่จะมองอีกคนในแง่ดีขึ้น ยิ่งรู้ว่าอีกคนรักตัวเองตอบด้วย สิ่งที่จะตามมาระหว่างคนที่รักกันคือความเชื่อใจ  คนรักกัน ย่อมจะไม่ปิดบังอะไรกันอยู่แล้ว สิ่งที่อีกคนพูดย่อมน่าเชื่อถือเสมอ ครั้งก่อน ๆ น้ำฝนพูดไป มันไม่มีน้ำหนักหรอก พอรักมาก น้ำหนักคำพูดก็ย่อมมากตามไปด้วย พี่หมอจึงเชื่อด้วยเหตุนี้แล ^^

Tag #พี่หมอน้ำฝน #ทาสแค้น #สนุกบอกต่อ

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.65 เกมยี่สิบคำถาม{P.83}{ุุ27-2-59}
เริ่มหัวข้อโดย: meanmena ที่ 27-02-2016 18:52:45

โต้รุ่งค่ะ...เช้ามาจะไหวไหมพี่หมอ

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.65 เกมยี่สิบคำถาม{P.83}{ุุ27-2-59}
เริ่มหัวข้อโดย: twinmonkey0311 ที่ 27-02-2016 18:59:45

ดีจายยย ที่พี่หมอรู้ความจริงสักที :katai2-1:

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.65 เกมยี่สิบคำถาม{P.83}{ุุ27-2-59}
เริ่มหัวข้อโดย: tuek ที่ 27-02-2016 19:19:52

กว่าจะยอมเชื่อฝนนะอีพี่หมอแต่ก็ดีมี nc เบาๆ :z1:

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.65 เกมยี่สิบคำถาม{P.83}{ุุ27-2-59}
เริ่มหัวข้อโดย: Ginny Jinny ที่ 27-02-2016 19:22:49

กริ๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด
ต่อไปเขาจะหวานจนมดขึ้นใช่มั๊ยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย  :-[ :-[
รอมานานมากก

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.65 เกมยี่สิบคำถาม{P.83}{ุุ27-2-59}
เริ่มหัวข้อโดย: iceman555 ที่ 27-02-2016 20:03:26

เฮ้อออ. กว่าจะหายโง่นะอีหมอ.

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.65 เกมยี่สิบคำถาม{P.83}{ุุ27-2-59}
เริ่มหัวข้อโดย: Nus@nT@R@ ที่ 27-02-2016 20:34:44

กว่าจะรู้ความจริง กว่าจะฉลาด ทำน้ำฝนเสียน้ำตาไปหลายโอ่ง หลังจากนี้ชดเชยให้น้องด้วยนะพี่หมอ

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.65 เกมยี่สิบคำถาม{P.83}{ุุ27-2-59}
เริ่มหัวข้อโดย: PetitDragon ที่ 27-02-2016 20:51:12

ในที่สุด ... :katai5:

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.65 เกมยี่สิบคำถาม{P.83}{ุุ27-2-59}
เริ่มหัวข้อโดย: automaton ที่ 27-02-2016 20:51:37

ปิดซอยฉลองอิพี่หมอรู้ความจริงแล้ว  :mc4:

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.65 เกมยี่สิบคำถาม{P.83}{ุุ27-2-59}
เริ่มหัวข้อโดย: threetanz ที่ 27-02-2016 20:55:08

ชอบประโยคสุดท้ายอะ โต้รุ่งแน่ๆ ฮ่าๆ

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.65 เกมยี่สิบคำถาม{P.83}{ุุ27-2-59}
เริ่มหัวข้อโดย: uknowvry ที่ 27-02-2016 21:01:44

ทำไมพี่หมอเป็นหมอที่ดูมีเวลาว่างจังนะ 555555

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.65 เกมยี่สิบคำถาม{P.83}{ุุ27-2-59}
เริ่มหัวข้อโดย: analyze ที่ 27-02-2016 21:10:45

 :hao7:ในที่สุดดดดด พี่หมอก็ยอมเชื่อแล้วเว้ยยย
จุดพลุฉลองงงง  :z2:

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.65 เกมยี่สิบคำถาม{P.83}{ุุ27-2-59}
เริ่มหัวข้อโดย: บูมเบส ที่ 27-02-2016 21:25:03

สนุกเวอร์เวลาแห่งการแก้แค้นมาถึงแล้วน้ำฝน

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.65 เกมยี่สิบคำถาม{P.83}{ุุ27-2-59}
เริ่มหัวข้อโดย: ่jum ที่ 27-02-2016 23:18:13

โต้รุ่ง :m25:  แค่ได้ยินก็..... :jul1:

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.65 เกมยี่สิบคำถาม{P.83}{ุุ27-2-59}
เริ่มหัวข้อโดย: oaw_eang ที่ 27-02-2016 23:20:58

ยังไม่เห็นความดีของหมอ

ไง?  ถ้าฝนไม่ซิง จะไม่รัก

เฮงซวยว่ะ

โหวตเป็นยอดเห้... แห่งปีล่วงหน้าเลยได้ปะ?

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.65 เกมยี่สิบคำถาม{P.83}{ุุ27-2-59}
เริ่มหัวข้อโดย: GBlk ที่ 27-02-2016 23:25:36

รู้สักที

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.65 เกมยี่สิบคำถาม{P.83}{ุุ27-2-59}
เริ่มหัวข้อโดย: SiHong ที่ 27-02-2016 23:38:27

อย่าลืมเอาแม่มาขอน้ำฝนด้วยนะพี่หมอ

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.65 เกมยี่สิบคำถาม{P.83}{ุุ27-2-59}
เริ่มหัวข้อโดย: SOMCHAREE ที่ 27-02-2016 23:54:32

ถถถถ พี่หมอ

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.65 เกมยี่สิบคำถาม{P.83}{ุุ27-2-59}
เริ่มหัวข้อโดย: Apple_matinie ที่ 28-02-2016 00:00:22

อร๊ายยย

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.65 เกมยี่สิบคำถาม{P.83}{ุุ27-2-59}
เริ่มหัวข้อโดย: Ra_rena~* ที่ 28-02-2016 00:19:51

และแล้วพี่หมอก็รู้ความจริง  :กอด1:
ไผ่คง งง มองหน้าทำไม 555+

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.65 เกมยี่สิบคำถาม{P.83}{ุุ27-2-59}
เริ่มหัวข้อโดย: mukmaoY ที่ 28-02-2016 00:21:25

อิพี่หมอ เกรงใจคนอื่นมั่ง

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.65 เกมยี่สิบคำถาม{P.83}{ุุ27-2-59}
เริ่มหัวข้อโดย: fida ที่ 28-02-2016 00:59:03

ในที่สุด ในที่สุด ในที่สุด

พี่หมอก็ได้รู้ความจริงสักที

พอเข้าใจนะที่พี่หมอดูไม่ออกว่าฝนผ่านมือใครมาป่าว

ก็ผู้ชายนี่นะจะให้ไปเสียพรหมจรรย์แบบผู้หญิงก็คงไม่ใช่

แต่พอนึกถึงวันนั้นแล้วก็...น้องฝนของพี่ จากนี้ไปขอให้เจอแต่สิ่งดีๆ นะจ้ะ

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.65 เกมยี่สิบคำถาม{P.83}{ุุ27-2-59}
เริ่มหัวข้อโดย: mystery Y ที่ 28-02-2016 08:18:22

กว่าจะเชื่อได้นะพี่หมอ!

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.65 เกมยี่สิบคำถาม{P.83}{ุุ27-2-59}
เริ่มหัวข้อโดย: Bellze12 ที่ 28-02-2016 10:38:42

พี่หมอหื่นดีไม่มีตก

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.65 เกมยี่สิบคำถาม{P.83}{ุุ27-2-59}
เริ่มหัวข้อโดย: Dee^daY ที่ 28-02-2016 15:15:29

รัก รัก รัก เพราะรัก ..

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.65 เกมยี่สิบคำถาม{P.83}{ุุ27-2-59}
เริ่มหัวข้อโดย: natsikijang ที่ 28-02-2016 17:11:43

ดีใจจังอพี่หมอตาสว่าง รู้ความจริงซะที แต่แหวอยากอ่านฉากน้องฝนโดนจับโต้รุ่งอย่างละเอียดจัง55555

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.65 เกมยี่สิบคำถาม{P.83}{ุุ27-2-59}
เริ่มหัวข้อโดย: HISY ที่ 28-02-2016 18:29:31

 :mc4: :mc4: :haun4:

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.65 เกมยี่สิบคำถาม{P.83}{ุุ27-2-59}
เริ่มหัวข้อโดย: however_pat ที่ 28-02-2016 21:36:08

เป็นนิยายที่มีแต่ฉากเซ็กส์พร่ำเพรื่อแบบเฝือมากๆ

ทำให้นิยายวายดูแบบ.....  เอ่อ. มีสักร้อยตอน. ฉากเซ็กส์ก็90ตอนละ. จนไม่มีความรู้สึกอะไรแล้ว

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.65 เกมยี่สิบคำถาม{P.83}{ุุ27-2-59}
เริ่มหัวข้อโดย: minneemint ที่ 28-02-2016 22:13:50

ดีจังพี่หมอรู้ความจริงแล้ว
หมอฝน

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.65 เกมยี่สิบคำถาม{P.83}{ุุ27-2-59}
เริ่มหัวข้อโดย: Thanthic ที่ 29-02-2016 00:58:13

ในที่สุดก็มีวันนี้


ว๊าวววววว

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.65 เกมยี่สิบคำถาม{P.83}{ุุ27-2-59}
เริ่มหัวข้อโดย: shoi_toei ที่ 29-02-2016 11:43:21

โต้รุ่งแน่ ๆ ชอบบบบบคำนี้ 555

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.65 เกมยี่สิบคำถาม{P.83}{ุุ27-2-59}
เริ่มหัวข้อโดย: MIkz_hotaru ที่ 29-02-2016 13:02:35

ในที่สุดก็มีโมเม้นนี้
พี่หมอบทจะเชื่อก็เชื่อง่ายๆ
ฝนบอกความจริงมาตลอด หาว่าโกหก
 :เฮ้อ:

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.65 เกมยี่สิบคำถาม{P.83}{ุุ27-2-59}
เริ่มหัวข้อโดย: khwanruen ที่ 29-02-2016 15:12:10

กว่าจะยอมเชื่อนะพี่หมอ ตอนนี้เราจะเป็น FCพี่หมอให้นะ  :mew1:

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.65 เกมยี่สิบคำถาม{P.83}{ุุ27-2-59}
เริ่มหัวข้อโดย: therappizdrum ที่ 29-02-2016 15:20:58

โอ๊ยยยย อิพี่หมอหื่นแตกตลอดดดดดด

สงสารน้องฝนด้วยค่ะ คอนโทรลน้องฝนตลอดจนน่าหมั่นไส้

อยากเห็นอิพี่หมอตรอมใจเพราะน้องฝนโกรธบ้าง

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.65 เกมยี่สิบคำถาม{P.83}{ุุ27-2-59}
เริ่มหัวข้อโดย: ณ ที่เดิม™ ที่ 29-02-2016 19:51:51

เลือดพุ่งเบาๆ  :-[

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.65 เกมยี่สิบคำถาม{P.83}{ุุ27-2-59}
เริ่มหัวข้อโดย: mypink801 ที่ 01-03-2016 12:46:57

โต้รุ่ง!! ร้ายนักนะพี่หมอ อิจฉาพี่หมอได้เมียเด็กและดี

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.66 ทดสอบ{P.84}{ุุ4-3-59} 100%
เริ่มหัวข้อโดย: memew ที่ 02-03-2016 19:53:40

Chapter : 66 ทดสอบ
[น้ำฝน...♥]


 
ในที่สุดพี่หมอก็เชื่อในสิ่งที่ผมพูดสักที ตอนแรกคิดว่าเรื่องทุกอย่างจะจบ ผมจะเป็นอิสระ แต่ดูเหมือนพี่หมอจะไม่ยอมปล่อยผมไปง่าย ๆ
 
แม้ไม่มีอะไรมายึดเหนี่ยวผมไว้ แต่คำสั่งพี่มันก็ยังมีอิทธิพลสำหรับผมอยู่
 
ผมฟื้นขึ้นมาอีกทีพี่หมอก็ไม่อยู่แล้ว ไม่รู้ออกไปตอนไหน ผมรีบอาบน้ำแต่งตัวเตรียมไปโรงเรียน เพราะเดี๋ยวไผ่จะขับรถมารับ ผมเดินหมดแรงลงไปข้างล่าง พี่ฟ้าเตรียมมื้อเช้าไว้ให้แล้ว ผมเดินสะโพกครากไปทิ้งตัวลงนั่ง
 
“ไหวรึเปล่า หยุดเรียนได้นะ” พี่ฟ้าแซวยิ้ม ๆ
 
“ไม่เป็นไร” ผมอ้อมแอ้มตอบ หน้าร้อนผ่าว
 
“แล้วคุณหมอมาเรื่องอะไร”
 
“พี่หมอรู้ความจริงหมดแล้ว”
 
พี่ฟ้าหันมามองตาโต  “แล้ว…”
 
“พี่เขาบอกว่าทำลายภาพผมที่ใช้แบล็คเมล์ทิ้งไปตั้งนานแล้ว”
 
พี่ฟ้ามองอึ้ง ก่อนหัวเราะออกมาเสียงดัง ผมเม้มปากแน่น รู้สึกเหมือนตัวเองเป็นไอ้งั้งยังไงบอกไม่ถูก
 
“ไม่รู้แกล้งพูดให้ผมวางใจหรือเปล่า เชื่อได้ที่ไหน”
 
“นั่นน่ะสิ คงต้องใช้เวลาในการพิสูจน์”
 
ผมรีบกินเพราะสายแล้ว นั่งรอไม่ถึงห้านาทีก็ได้ยินเสียงรถมอเตอร์ไซค์วิ่งมาจอดหน้าบ้าน ผมรีบพาร่างเดี้ยง ๆ เดินออกไปหาทันที อยากบอกพี่หมอเหลือเกินว่าผมปวดสะโพกขนาดไหน ทำกันแต่ละทีไม่บันยะบันยังเลย ปวดระบมไปหมด ปวดหลังด้วย
 
ไผ่นั่งคร่อมคอยอยู่บนรถ เครื่องยังติดอยู่ หมวกกันน็อคก็ยังไม่ถอด แต่ง้างหน้ากากออกไว้ พอเห็นผมเดินเข้าไปใกล้มันก็ดับเครื่อง ถอดหมวกกันน็อกออก ขมวดคิ้วมอง
 
“เป็นไรมึง ทำไมเดินแบบนั้น”
 
ผมหลบสายตามันวูบ
 
“ไอ้นั่น มันมาหามึงใช่ไหม เชี่ย! เมื่อคืนเห็นมันพรวดพราดออกจากบ้านไปทั้งชุดนอน กูไม่คิดว่ามันจะมาหามึง รู้งี้หยุดมันไว้ก็ดี” มันทำหน้าโมโห เดาะขาหยั่งตั้งพื้น ก้าวลงมายืนข้างรถ ผมเม้มปากมองตามัน
 
“ไผ่ พี่หมอรู้ความจริงหมดแล้วนะ”
 
“เรื่องอะไร”
 
“เรื่องที่เราไม่ใช่แฟนกันจริง ๆ”
ไผ่มันยืนอึ้งอยู่กับที่
 
“แล้วมันเชื่อมึงรึไง”
 
“อื้อ” ผมพยักหน้ารับ มันขมวดคิ้วทำท่าคิดนิดหนึ่ง
 
“แล้วมันว่ายังไงต่อ”
 
ผมทำหน้าอึดอัด เม้มปากแน่น ร้อนผ่าวไปทั่วทั้งหูทั้งหน้า
 
“เขาบอกว่าจริง ๆ แล้วเขาลบภาพที่ใช้ขู่กูมาตลอดทิ้งไปตั้งนานแล้ว”
 
มันขมวดคิ้ว “เชื่อได้รึไง”
 
“กูไม่รู้ เขาบอกมางี้ และบอกว่าจะขอรับผิดชอบในสิ่งที่เขาทำผิดพลาดไปด้วย”
 
“ยังไง”
 
“กะ ก็ เห็นบอกว่าจะดูแลกู เอ่อ…ในฐานะ…” ผมหยุดคำไว้ รู้สึกกระดากที่จะพูดยังไงพิกล
 
“ฐานะอะไร” มันถามมาเสียงเข้ม ผมก้มหน้าอ้อมแอ้มบอก
 
“สามี”
อยากมุดดินหนีครับ อายมันจริง ๆ ต่อให้มันเป็นเพื่อนสนิทที่ผมสามารถเปิดเผยได้ทุกเรื่องก็เถอะ แต่เรื่องนี้มันทำใจลำบากจริง ๆ
 
“บอกมันไปว่าไม่ต้อง” มันตอกกลับฉุน ๆ
 
“กูบอกแล้ว แต่นิสัยเขาเป็นไงมึงก็น่าจะรู้ดี ยอมที่ไหน”
 
“แล้วมึงจะไปกลัวอะไร ภาพมันก็ไม่มีให้แบล็คเมล์แล้ว”
 
“กูไม่ได้ยอมเขานะไผ่ แต่กูสู้เขาไม่ได้ กูทั้งหนี ทั้งขัดขืน แต่เขาก็ยัง…”
 
“ไอ้เหี้..ๆ” มันกำหมัดต่อยอากาศรัว ๆ คงเจ็บใจหนัก
 
“แต่ว่าไผ่” ผมขยับเข้าไปจับข้อมือมันไว้ “เท่าที่กูรู้มา พี่หมอเขาไม่ได้เกลียดมึงนะ กูว่ามึงลองพูดดี ๆ กับพี่เขา อาจทำให้สถานการณ์ต่าง ๆ ดีขึ้นก็ได้”
 
“กูไม่ญาติดีกับมันเด็ดขาด ฝน ไอ้นั่นมันรักมึงนะ แม่ม ถ้ามันเกลียดมึงแบบที่เกลียดกู มันจะไม่ยุ่งยากขนาดนี้เลย แต่นี่มันรักมึงแล้ว มันต้องทำทุกวิถีทางเพื่อแย่งมึงไปจากกูแน่ ๆ”
 
ผมใจเต้นไปกับสิ่งที่ไผ่บอก พี่หมอรักผมจริง ๆ งั้นเหรอ
 
“ไม่มั้งมึง กูว่าเขาไม่ได้รักกูหรอก”
 
“ฝน กูเป็นผู้ชาย”
กูก็ผู้ชายนะไผ่ = * =
 
“ผู้ชายด้วยกันมองตากันออก”
ไผ่ ย้ำอีกที กูก็ผู้ชาย ถึงจะตกเป็นเมียคนอื่นเพราะถูกบังคับก็เถอะ
 
…เอ่อ..ยกเว้นตอนเมา แต่กูก็ยังเป็นผู้ชาย
 
“มันชอบมึง มันเองก็รู้ว่ามึงเองก็ชอบมันเหมือนกัน ถึงได้ย่ามใจทำอะไรตามใจตัวเองแบบนี้ มันเป็นไอ้เชี่ยที่ชอบแกล้งคนที่ตัวเองรักแน่ ๆ มันสนุกที่ได้ควบคุมมึง บังคับมึง สั่งมึง เห็นมึงเป็นลูกไก่ตัวเล็ก ๆ ในกำมือ”
 
“กูไม่ใช่ลูกไก่” ผมเถียงกลับ
 
“กูบอกอะไรให้นะน้ำฝน” มันทำหน้าจริงจังใส่
 
มึงสนใจคำพูดกูบ้างสิไผ่ =*=
 
“มึงเคยสังเกตไหม ทั้งที่ในกลุ่มเรามีเพื่อนผู้ชายที่สนิทกันมากตั้งหลายคน แต่ทำไมถึงมีแค่มึงที่กูสนิทมากเป็นพิเศษ เป็นคนที่กูอยากปกป้อง อยากดูแล ถึงไม่ใช่ในฐานะคนรัก แต่ก็มากกว่าเพื่อนปกติเขาทำกัน กูหวงมึงยิ่งกว่าแฟนกูซะอีก กูสามารถใช้ชีวิตกูปกป้องมึงด้วยซ้ำ เพราะอะไร ตัวกูเองก็ยังบอกไม่ถูกเลย กูว่าบางที อะไรสักอย่างในตัวมึงดึงดูดให้ไอ้นั่นรู้สึกอยากแกล้ง เหมือนที่กูรู้สึกอยากปกป้องมึงนั่นแหละ”
 
“รู้สึกดีจังว่ะไผ่”
 
“เชี่ย กูซีเรียส” มันตบหัวผมเบา ๆ ที ผมลูบหัวตัวเองป้อย ๆ
 
“แล้วกูต้องทำยังไงไม่ให้เขาแกล้งกูได้อีก”
ผมถามมันด้วยน้ำเสียงจริงจัง
 
“ยากว่ะหมาฝน นิสัยมึงเหมือนหมา ใจดี น่ารัก บางครั้งขี้อ้อน บางครั้งเข้มแข็ง กูเลยไม่รู้ว่าจะแนะนำมึงยังไงดี ยังไงก็อย่ารักมันมากละกัน และกูก็หวังแค่ว่ามันจะไม่รักมึงมากไปกว่านี้ รีบ ๆ เบื่อมึงเร็ว ๆ ได้ยิ่งดี มึงจะได้ไม่ถลำลึก รักมากก็เจ็บมาก”
 
ผมกำหมัดกัดฟันแน่น
 
“อย่าคิดมากเลย ไปเรียนกันเถอะ” มันยิ้มปลอบใจ หยิบหมวกที่เตรียมไว้มาสวมหัวให้ ผมยิ้มขอบคุณมันไปที
 
“ห่.า อย่ามายิ้มหวานแบบนี้ใส่กูอีก กูสยิว”
ผมเตะขามันไปป้าบหนึ่ง มันหัวเราะร่วน หยิบหมวกสวมหัวตัวเองบ้าง แต่ยังไม่ปิดหน้ากากลง ผมมองตามันผ่านช่องเล็ก ๆ นั้น หมวกใบนี้ทำให้มันดูเท่ขึ้นเป็นกอง
 
“ทั้งที่มึงทั้งหล่อทั้งนิสัยดีขนาดนี้ ทำไมนะ กูถึงไม่รักมึง”
 
มันขยับหันมาเผชิญหน้ากับผมตรง ๆ
 
“มึงว่าเหล้ามันดีต่อสุขภาพหรือเปล่า”
ผมยืนงง กูถามมึงเรื่องรัก ๆ ใคร่ ๆ มาเกี่ยวไรกับเหล้าวะ ผมส่ายหัวไปมา
 
“แต่มึงก็ชอบกินใช่ไหม”
 
ผมพยักหน้ารับ
 
“นั่นแหละคือเหตุผล บางครั้งของดีมีประโยชน์ก็ใช่จะทำให้คนเรารักและติดใจได้เท่ากับของไม่ดีและไม่มีประโยชน์ หนำซ้ำยังเป็นโทษต่อร่างกายอีกต่างหาก พี่หมอก็เหมือนเหล้าสำหรับมึง ยิ่งกินยิ่งเมา ทั้งที่ตื่นมาแฮ้งค์แทบตาย แต่ก็ยังอยากกิน เสพจนติด แค่ได้กลิ่น แค่พูดถึงน้ำลายก็ไหลแล้ว”
 
มึงพูดซะกูอยากแดกเหล้าขึ้นมาทันทีเลยว่ะไผ่ = =
 
“กูพยายามห้ามไม่ให้มึงกินเหล้า มึงก็ยังทำไม่ได้ แล้วนับประสาอะไรกับห้ามไม่ให้รักไอ้พี่หมอ มึงคิดว่ามึงหนักแน่นแค่ไหนที่จะไม่รักมัน”
 
“มึงพูดซะกูอยากกินเหล้าขึ้นมาทันที เนี่ยน้ำลายแตกเปรี้ยะ ๆ”
 
“ไอ้หมาฝน!” มันผลักหัวผมแรงจนผมเซไปสองสามก้าว ผมขยับกลับมายืนดี ๆ อีกที “ซีเรียสหน่อย”

              ผมย่นจมูกใส่มันไปที
 
“กูจะพยายามตัดใจ”
 
“จากอะไร เหล้าหรือพี่หมอ”
 
“เหล้า เอ้ย พี่หมอ”
 
มันจ้องตาผมเขม็ง
 
“เอ้อ ๆ ทั้งคู่นั่นแหละ” ผมรับปากอย่างเสียไม่ได้ ไม่ได้เสียดายพี่หมอหรอกครับ แต่เสียดายเหล้ามากกว่า ฮ่า ๆ
 
มันกดหน้ากากผมลงดับกรึบ
 
“ขึ้นรถได้แล้ว เข้าโฮมเจ้โหดสายแน่ ๆ”
มันวาดขาขึ้นรถนำไปก่อน ผมรีบก้าวตามไปติด ๆ แต่ลืมไปว่าตัวเองยังไม่สมประกอบ พอขึ้นคร่อมได้ผมก็ต้องร้องโอ๊ยออกมาเบา ๆ ไผ่หันมามอง
 
“เจ็บก้นเหรอมึง”
ผมต่อยหลังมันไปที มึงไม่ต้องมาพูดตรง ๆ ก็ได้นะไผ่ กูอาย
 
“แม่ม!” มันด่าอากาศ สตาร์ทเครื่อง บิดคันเร่งทั้งที่ยังกำเบรกอยู่ “จับแน่น ๆ ล่ะ ตกกูไม่เก็บ” ผมจำต้องกอดเอวมันแน่นตามสั่ง โน้มตัวไปด้านหน้าเพื่อให้ด้านหลังไม่ต้องใช้งานหนักมาก ไผ่พาตัวรถเคลื่อนออกจากหน้าบ้านไป มันไม่ได้ขับเร็วมาก ซ้ำยังระวังหลุมบ่อให้ผมด้วย
 
ผมยิ้มใส่แผ่นหลังกว้างของมัน
 
เพื่อนดี ๆ ขนาดนี้ ผมจะหาได้ที่ไหนอีก
 




[อ่านต่อ 50%]





แน่นอนว่าเรื่องที่พี่หมอรู้ความจริงถูกแชร์ต่อให้เพื่อน ๆ ในกลุ่มผมรู้ ((เพราะถูกบังคับ) ผมต้องมานั่งอัพเดทให้พวกมันฟังรายวันว่ามีอะไรคืบหน้าถอยหลังบ้าง ไม่รู้ว่าพวกมันเป็นห่วงผมจริง ๆ หรือแค่อยากเสือกกันแน่
 
“ฝนมันมีเสน่ห์ตรงไหนพี่หมอถึงได้มารักมาหลงมันขนาดนี้”
ผมถีบไอ้หินไปเบา ๆ ที
 
“เขายังไม่บอกสักคำว่ารักกู”
 
“คุณสัตว์หมาฝนครับ” มึงด่าได้จัดเต็มมากครับคุณเพื่อน = =
 
“เขายกคุณมึงใส่พานข้ามขั้นจากแฟนไปเป็นเมียขนาดนี้ถือว่าโคตรของโคตรพิเศษแล้วครับ ขนาดนี้คุณมึงยังไม่ยอมรับอีกเหรอครับ”
ผมถีบมันอีกรอบกับคำเรียกกวน ๆ นั้น
 
“ให้กูยอมรับได้ไง เขาไม่แสดงออกตรง ๆ ว่ารู้สึกดี ๆ กับกู แกล้งกู บังคับกู มึงรู้สึกดีรึไงที่ถูกบังคับให้เป็นเมียทั้งที่เราไม่รู้ความรู้สึกของคนคนนั้น มันก็นางบำเรอดี ๆ นี่แหละ ซึ่งกูไม่ภูมิใจ”
 
“ก็จริงของฝนมันนะ พี่หมอทำไม่ถูก อย่างน้อยก็น่าจะพูดกับมันตรง ๆ บอกรักมันบ้าง” เพื่อนผู้หญิงผมออกความคิดเห็น
 
“แต่กูว่า แค่พี่เขาเรียกมึงไปทำอาหารกินด้วยกัน ดูหนังด้วยกัน อาบน้ำด้วยกัน ยกให้มึงเป็นเมีย กูว่ามันก็แสดงออกเห็น ๆ แล้วนะ มึง กูเป็นผู้ชาย”
กูก็ผู้ชายว่ะหิน =*=
 
“การที่ผู้ชายสักคนจะยอมรับผู้หญิงหรือใครสักคนมาเป็นเมียมันไม่ใช่เรื่องง่ายนะ มันคือการยอมรับว่าเขาพร้อมจะเสียสละชีวิตโสดเพื่อดูแลใครสักคนแล้ว มึงก็รู้ว่าผู้ชายเสียดายชีวิตโสดขนาดไหน พี่มันกล้าแสดงออกประเจิดประเจ้อในชูเปอร์มาร์เก็ตขนาดนั้น ก็น่าจะทำใจยอมรับสภาพว่าคนจะมองยังไงแล้ว ก็ถือว่าเขายอมรับแล้ว”
 
“เขาอาจแค่อยากแกล้งฝนจริง ๆ อย่างเดียวก็ได้”
เพื่อนผู้หญิงผมค้าน ตอนนี้เริ่มมีคนแบ่งออกเป็นสองพวก ผู้หญิงนี่ไม่พอใจพี่หมอแน่ ๆ ส่วนผู้ชายเข้าข้างพี่หมอเต็ม ๆ ยกเว้นไผ่ที่ยังคงจงเกลียดจงชังพี่หมอไม่เสื่อมคลาย
 
“มึงลองถามเขาดูตรง ๆ ดิ”
 
“เรื่องอะไร” ผมสวนกลับทันที “ศักดิ์ศรีกูมีไหม อีกอย่างเขาเป็นผู้ชายหิน ต่อให้กูรู้สึกดี ๆ กับเขาแค่ไหน มันก็ไม่เหมาะสม พี่ฟ้าอาจยอมรับได้ แต่พ่อแม่กูล่ะ ตายายกูล่ะ ญาติติโกโหติกากูอีกล่ะ จะมองกูยังไง”
 
ตันมันหันมาเผชิญหน้ากับผมตรง ๆ ทำหน้าจริงจังใส่
 
“ถ้ามึงรักกันจริง คนเหล่านั้นจะไม่มีผลกับชีวิตมึงเลย ขึ้นอยู่กับมึงแล้วตอนนี้ ว่าพร้อมจะเดินเคียงไปกับพี่หมอแค่ไหน”
 
“กูไม่พร้อม และไม่คิดจะพร้อมด้วย”
ผมปฏิเสธทันที แต่โกหก ถึงปากผมจะพูดอย่างนั้น แต่ลึก ๆ แล้วผมก็อยากให้คนคนนั้นมาอยู่เคียงข้าง แต่มันไม่ใช่ความต้องการเต็มร้อย มันเป็นแค่ความรู้สึกลึก ๆ
 
ลึกมากจริง ๆ
 
เพราะผมรู้ว่าพี่หมอไม่ใช่คนที่จะฝากชีวิตไว้ได้ จากหลาย ๆ สิ่งที่พี่มันเคยทำไว้ แต่อีกใจ(ลึก ๆ) ผมก็ค้าน ผมเลยทำอะไรไม่ถูก
 
เหมือนที่ไผ่มันบอก พี่หมอเป็นเหมือนเหล้า ผมไม่มีทางดื่มพี่หมอได้ทุกวัน ไม่สามารถเอามากินแทนข้าวได้ แต่ก็ยังโหยหาอยากจะกิน ตื่นมาอาจระบมบ้าง แต่ระหว่างดื่มก็มีความสุขดี ผมชอบอ้อมแขนพี่หมอ ชอบน้ำเสียงพี่หมอ แต่ในขณะเดียวกัน ผมก็ไม่ชอบที่พี่หมอมาบังคับ มาออกคำสั่ง แต่พอรู้ว่าพี่หมอบังคับและออกคำสั่งแบบนี้กับผมคนเดียว ผมกลับรู้สึกดีซะงั้น เหมือนเขาเป็นเจ้าชีวิตผม
 
มันทำให้ผมรู้สึกทั้งรักและเกลียดเขาจริง ๆ
 
“ฝน มึงเป็นสายเอ็มใช่ไหม”
 
“หะ อะไรนะ” ผมถามตางง ๆ ตาหันไปมองหน้าน้ำตาล
 
“สายเอ็ม”
 
“อะไรคือสายเอ็ม” ผมถามมันงง ๆ ยิ่งกว่าเดิม
 
“ก็พวกมาโซคิสม์ไง พวกมีความสุขที่ถูกทำร้าย”
 
ผมอ้าปากค้าง เขวี้ยงปากกาใส่มัน
 
“บ้ารึไง!”
 
“งั้นพิสูจน์ไหม”
 
“อะไร” ผมถามอย่างหวาดระแวง พวกเพื่อน ๆ ผมมองตากัน ไผ่มันนั่งมองเงียบ ๆ คงกำลังรอว่าเพื่อนในกลุ่มจะทำอะไรเหมือนกัน
 
หินยกยิ้มอย่างเจ้าเล่ห์
 
“มึง อย่าแกล้งมัน” อัศวินม้าขาวของผมออกตัวทันที
 
“มึงอยู่เฉย ๆ ไผ่ ทดลองไง เผื่อเราจะได้วิธีทำให้ฝนตัดใจจากพี่หมอได้เร็ว ๆ”
 
ไผ่ขมวดคิ้ว ทำท่าคิด
 
“ถ้ามึงไม่อยากลอง มึงนั่งดูเฉย ๆ ห้ามยุ่ง”
 
“แล้วมึงจะทำอะไรมัน”
 
หินยักไหล่ใส่ไผ่ เดินตรงมาทางผมที่นั่งอยู่บนเก้าอี้
 
“ก่อนอื่น ต้องดูก่อนว่ามึงรู้สึกดีตอนถูกบังคับไหม ถ้าใช่ แปลว่ามึงสายเอ็ม ถ้ามึงสายเอ็มจริง ยิ่งพี่หมอบังคับ มึงจะยิ่งหลงรักพี่มันมากขึ้น ถ้าไม่ใช่ เรื่องตัดใจก็จะง่ายอยู่”
 
ทฤษฏีไหนของมันวะ
 
“ทดลองไง”
ผมถาม หินเกาคางทำท่าคิด เดินกลับไปซุบซิบกับเพื่อน ๆ ในกลุ่ม ไผ่ก็เข้าร่วมด้วย สักพัก วงที่กำลังสุมอยู่ก็คลายออก
 
“เอาล่ะก่อนอื่น เราต้องสร้างสถานการณ์ให้เหมือนจริงก่อน”
 
ผมมองหน้าพวกมันทุกคน
 
“หลับตาลง”
 
ผมมองหินอย่างหวาดระแวง แต่ก็ยอมหลับตาลง ประสาทสัมผัสของผมหายไปหนึ่งอย่างแล้ว รอบด้านมืดสนิทเลย
 
“เดี๋ยวมันเผลอลืมตา กูว่าวิธีนี้ดีกว่า”
เสียงของน้ำตาลครับ มันเดินมาหยุดยืนอยู่ด้านหลัง ใช้อะไรสักอย่างมัดตาผมไว้ ผมสะดุ้งเฮือกจะรั้งออก แต่มันค้านไว้ น่าจะเป็นผ้าเช็ดหน้านะ ผมลองจับ ๆ ดู เป็นผ้าเช็ดหน้าของมันจริง ๆ ครับ เพราะมันชอบใช้ผ้าเช็ดหน้าผืนใหญ่ ๆ
 
“หิน ถอดเข็มขัดมาดิ” น้ำตาลสั่งต่อ
 
“เฮ้ย!” ไอ้หินร้องเฮ้ยเสียงดัง ไม่ต่างกับคนอื่น ๆ ในกลุ่ม
 
“กูแค่ยืมเอามามัดข้อมือมัน ไอ้นี่ก็คิดลึกไปไกล”
 
“อ้าว แหะ ๆ กูคิดว่ามึงจะให้กูมีอะไรกับมันซะอีก”
 
“ทุเรศ”
น้ำตาลต่อว่ามันเสียงเขียว ผมพยายามเงี่ยหูฟัง ได้ยินเสียงแกร๊ก ๆ หินคงกำลังถอดเข็มขัดอยู่ ความตื่นเต้นโหมกระหน่ำ ไม่รู้ว่าพวกมันจะผมช่วยผมจริงหรือตั้งใจแกล้งผมกันแน่ ใครสักคนเอาเข็มขัดมารวบข้อมือผมรัดไว้ด้วยกันด้านหน้า ผมลองขยับดู แน่นมากครับ
 
“พวกมึงเล่นอะไรกัน ช่วยอธิบายให้กูเข้าใจหน่อย กูชักกลัวแล้วนะ”
 
“ไม่ได้ทำอะไรน่ากลัวหรอกน่า ไม่ได้ทำเล่น ๆ ด้วย แต่เราต้องการทดลองว่ามึงสายเอ็มจริงไหมแค่นั้น”
 
“นั่นแหละ ที่กูอยากรู้ ทดลองยังไง”
 
“บอกการทดสอบก็ไม่ได้ผลน่ะสิ ทำตามที่สั่งก็พอ”
น้ำตาลมันสั่ง ผมนั่งเงียบตามคำสั่ง
 
“เหมาะกับมึงดีว่ะฝน เห็นแล้วตื่นเต้นขึ้นมานิด ๆ แฮะ”
 
“เห็นแค่นี้มึงก็ตื่นเต้นแล้ว แปลว่ามึงสายเอส”
ตามันพูดกับหิน ผมชักใจไม่ดี
 
“กูว่าเลิกทดสอบเถอะ กูไม่อยากรู้แล้ว นะ”
ผมขอร้อง พยายามบิดข้อมือออก หัวใจเริ่มเต้นแรงเพราะความหวาดกลัว ผมไม่ได้กลัวความมืด แต่หวาดกลัวสิ่งที่คาดเดาไม่ได้
 
“ปล่อย!” ผมเริ่มเสียงดังมากขึ้น
 
“อยู่เฉย ๆ ฝน เดี๋ยวก็เจ็บมือหรอก”
 
“งั้นก็ปล่อยกูสิ!” ผมโวยวายเสียงดัง
 
“ใจเย็น ๆ ฝน อยู่นิ่ง ๆ” หินมันเข้ามาจับข้อมือผมไว้ พูดด้วยน้ำเสียงปลอบประโลม “มึงลองจินตนาการนะว่าตอนนี้ คนที่อยู่ตรงหน้ามึงคือพี่หมอ” มันพูดด้วยน้ำเสียงทุ้มต่ำ คล้ายจะสะกดจิต “ลองคิดดู ภาพตรงหน้าคือพี่หมอ” มันพูดต่อด้วยน้ำเสียงต่ำลงไปอีก ผมหยุดดิ้นเพราะภาพพี่หมอลอยเข้ามาในโสตประสาทจริง ๆ
 
“ฝน”
ผมสะดุ้งเฮือกเพราะเสียงเรียกนั้น มันเป็นเสียงของพี่หมอ แต่ไม่ใช่พี่หมอแน่นอน คนพูดน่าจะเป็นไผ่ มันเกลียดพี่หมอก็จริง แต่เรื่องเลียนแบบพี่หมอมันทำได้เนียนจนผมยังอึ้ง มันไม่ได้เลียนแบบเพราะชอบ แต่เลียนแบบเพราะเอามานินทาแบบใส่อารมณ์ให้พวกเราฟังมากกว่า
 
ห้องวิทย์ที่พวกเราอยู่เงียบสนิท เงียบจนผมไม่แน่ใจว่าพวกมันยังอยู่กันหรือเปล่า
 
“ฝน” เสียงไผ่เวอร์ชั่นพี่หมอเรียกอีกที ทำให้ผมรู้ว่าผมไม่ได้อยู่เพียงคนเดียวภายในห้อง ผมคาดเดาไม่ออกจริง ๆ ว่ามันจะทำอะไร เสียงมันคราวนี้ทุ้มต่ำยิ่งกว่าเดิม ต่ำจนเหมือนพี่หมอจริง ๆ
 
“ฝน…”
มันเรียกอีกครั้ง ผมค่อย ๆ เงยหน้ามองไปทางต้นเสียง
 
“ฝน…”
 
“พี่หมอ…”
ผมเผลอตัวครางเรียกเบาหวิว ผมไม่ได้ตั้งใจ แต่เหมือนร่างกายผมถูกโปรแกรมไว้ ร่างกายร้อนขึ้นแบบไม่ทราบสาเหตุ ไม่รู้ว่าเพราะถูกปิดตาด้วยหรือเปล่า
 
“ลุกขึ้นแล้วก้าวช้า ๆ มาหาฉัน”
 
ผมส่ายหัวไปมา
 
“ทำ!!” น้ำเสียงออกคำสั่งนั้นทำเอาผมสะดุ้งเฮือก
 
“ไม่” ผมตอบปฏิเสธเหมือนเคย ขยับก้าวถอยไปด้านหลัง
 
“ทำ”
 
“ไม่ พี่ไม่มีภาพผมแล้ว พี่บังคับผมไม่ได้” ผมตอบกลับราวกับเรื่องที่เกิดขึ้นเป็นเรื่องจริง
 
“หึ เชื่อสิ่งที่ฉันพูดรึไง ฉันแกล้งพูดว่าทิ้งไปแล้ว แต่จริง ๆ แล้วเก็บไว้ทุกภาพ ภาพเปลือยเปล่าของนาย ภาพที่มีฉันเชื่อมประสานอยู่ในร่างของนาย อยากให้คนในครอบครัวรู้ อยากให้เพื่อน ๆ นายรู้ ก็ลองขัดคำสั่งฉันดูสิ”
 
ผมส่ายหัวไปมา น้ำตารินออกมาอย่างช่วยไม่ได้
 
“อย่านะ”
 
“งั้นทำตามที่ฉันสั่ง ขยับเข้ามาหาฉัน”
 
ผมกัดฟัน ทำตาม เขยิบก้าวช้า ๆ เข้าไปใกล้ มือใหญ่ขยุ้มท้ายทอยผม รั้งขึ้นเบา ๆ จนผมหน้าแหงน ผมตัวสั่นขึ้นมาอย่างห้ามไม่อยู่ ผมรู้ว่ากลิ่นที่อยู่ตรงหน้าเป็นไผ่ ผมจำกลิ่นมันได้ แต่น้ำเสียงของพี่หมอ ภาพพี่หมอที่อยู่ในจินตนาการผม มันดูชัดเจนเกินไป
 
“อย่า...” ผมครางห้าม ก่อนสะดุ้งเฮือกครางออกมาเบา ๆ เมื่อปากร้อนของคนตรงหน้า ซุกลงมางับต้นคอ
 
“พี่หมอ ยะ อย่า” ผมร้องค้านห้ามอีกทีด้วยน้ำเสียงเบาหวิว มือแกร่งนั้นเลื่อนลงมาจับสะโพกผมไว้ รั้งเบา ๆ เข้าหาตัว “อย่า…”
           
“หยุด! พอแค่นั้นแหละ!”
หินตะโกนห้ามเสียงดัง คนที่จับผมอยู่เด้งตัวออกห่าง ผมเซทันทีเพราะก่อนหน้านั้นถูกรั้งจับทั้งสะโพกและท้ายทอยไว้
 
ใครสักคนรีบเข้ามาแก้มัดที่มือกับตาผมออก ผมกะพริบตาปริบ ๆ มอง เมื่อกี้เผลอร้องไห้จนขนตาเปียกไปหมด ผมกะพริบอีกรอบ เรียกทั้งสติและพัดน้ำตาให้แห้ง
 
ตอนแรกคิดว่าอยู่กับไผ่แค่สองคนซะอีก แต่ทุกคนยังอยู่ครบ ยืนเงียบกันมาก พวกผู้หญิงพากันหน้าแดงก่ำ ส่วนพวกผู้ชาย จ้องผมกันตาเขม็ง
 
ความอายวิ่งชนผมดังโครม เพราะเผลอแสดงความอ่อนแอออกมาให้เพื่อน ๆ เห็น
 
“เอาล่ะ สรุปผลการทดสอบ” หินมันกระแอมไอเบา ๆ ที เสียงมันพร่าแปร่งยังไงพิกล
 
“น้องมึงตั้งแน่ะหิน” ไอ้ตันมันทัก หินหันไปถีบมันแรง
 
“มึงเองก็ขึ้นเหมือนกัน”
 
“ก็เสียงของไอ้เชี่ยฝนโคตรเร้าอารมณ์”
ผมหันไปมองหน้าตัน ก่อนหันกลับมาที่ไผ่ อดไม่ได้ที่จะก้มมองบางส่วนของมัน มันรีบเสหน้าหนี เพราะร่างกายมันตื่นเหมือนกัน มันกระแอมไอเบา ๆ ที
 
“แม่มพวกมึง ยกเว้นพีมแล้ว พวกมึง หื่นกันทุกคน”
พวกเพื่อนผู้หญิงผมด่ากราด
 
“ใครว่ากูไม่ขึ้น” พีมค้าน ทุกคนมองเป้ามันไม่เว้นแม้แต่ผม ไม่เห็นขึ้นเหมือนคนอื่น ๆ “คือพอดีกูใส่กางเกงรัดไข่มา กูปวดตั้งแต่เห็นฝนมันเรียกพี่หมอแล้ว เสียงโคตรเซ็กซี่”
 
“พวกมึงทุเรศว่ะ” ผมด่า “แล้วผลการทดสอบล่ะ” แล้วตัดบท เพราะไม่อยากให้พวกมันพุ่งความสนใจไปที่เรื่องนั้น ทุกคนหันมามองหน้าผมกันหมด
 
“มึงเป็นสายเอ็มพันเปอร์”
 
ผมอ้าปากพะงาบ ๆ
 
“กูไม่ได้ชอบความเจ็บปวดนะ” ผมรีบปฏิเสธ
 
“คือ มึงฟังกูนะฝน เอ็มมันมีหลายระดับ แล้วแต่จริตของใครของมัน” น้ำตาลมันตบไหล่ผม พูดเหมือนผู้เชี่ยวชาญ “อย่างมึงเนี่ย อาจไม่มีอารมณ์เพราะความเจ็บปวดประเภทโซ่หวด แส้ฟาด น้ำตาเทียนหยด แต่จะมีอารมณ์ตอนถูกควบคุม ถูกบังคับ หรือออกคำสั่ง หรือระดับเบาะ ๆ คือโดนแกล้งให้อึดอัด แค่นั้นแหละ”
 
ผมสะอึกกับสิ่งที่มันพูด ก็ยังดีที่ผมไม่โรคจิตขนาดมีความสุขเพราะความเจ็บปวด เพราะผมไม่ชอบความเจ็บปวด
 
“เข้าทางพี่หมอเลย” ใครสักคนบอก
 
ผมเม้มปากแน่น แล้วผมจะทำไงให้ตัดใจจากคนคนนั้นได้ดีล่ะ
 
“กูมีไอเดียดี ๆ เสนอ”
พวกเราทุกคนหันไปมองหน้าน้ำหวาน หญิงสาวอีกคนที่แทบจะไม่มีบทบาทในกลุ่ม น้ำหวานยกยิ้ม
 
“ถ้าเขาผ่านบททดสอบนี้ของกู กูจะยอมยกมึงให้พี่หมอก็ได้ แต่ถ้าไม่ ..มึงเตรียมเป็นม้ายได้เลยฝน”

To be Con...
คำเตือน : การดื่มเหล้า มีผลทำให้เมา = =  :katai5:

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.66 ทดสอบ{P.84}{ุุ2-3-59} 50%
เริ่มหัวข้อโดย: Naeon ที่ 02-03-2016 20:18:20

 :mew1:

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.66 ทดสอบ{P.84}{ุุ2-3-59} 50%
เริ่มหัวข้อโดย: Ginny Jinny ที่ 02-03-2016 20:29:17

รออ่านตอนหวานๆ  :o8: :o8:

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.66 ทดสอบ{P.84}{ุุ2-3-59} 50%
เริ่มหัวข้อโดย: twinmonkey0311 ที่ 02-03-2016 20:38:19

เลิกรักไม่ได้หรอกเพราะมันซึมเข้ากระแสเลือดไปแล้ว

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.66 ทดสอบ{P.84}{ุุ2-3-59} 50%
เริ่มหัวข้อโดย: ่jum ที่ 02-03-2016 20:40:15

พี่หมอ = เหล้า   งานนี้ฝนเลิกยากแน่ แค่พูดถึงยังอยาก  :hao7:

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.66 ทดสอบ{P.84}{ุุ2-3-59} 50%
เริ่มหัวข้อโดย: PetitDragon ที่ 02-03-2016 20:59:00

ติดอะไรกันแน่

พี่หมอหรือเหล้า?

 :laugh:

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.66 ทดสอบ{P.84}{ุุ2-3-59} 50%
เริ่มหัวข้อโดย: mild-dy ที่ 02-03-2016 21:17:23

 :pig4: :pig4:

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.66 ทดสอบ{P.84}{ุุ2-3-59} 50%
เริ่มหัวข้อโดย: automaton ที่ 02-03-2016 21:18:06

ชอบโมเมนไผ่กับน้ำฝนอย่างนี้จัง  :mew1:

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.66 ทดสอบ{P.84}{ุุ2-3-59} 50%
เริ่มหัวข้อโดย: Yumyumsdoll ที่ 03-03-2016 00:12:55

รออออ :ling3:

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.66 ทดสอบ{P.84}{ุุ2-3-59} 50%
เริ่มหัวข้อโดย: mukmaoY ที่ 03-03-2016 00:24:03

น่ารักดี

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.66 ทดสอบ{P.84}{ุุ2-3-59} 50%
เริ่มหัวข้อโดย: Acacha ที่ 03-03-2016 01:14:05

บางทีก็รู้สึกว่าไผ่เอาแต่ใจ ตัดสินใจแทนฝนตลอดเลย หวงเพื่อนอีก เด็กประถมรึไงเนี่ย
 :laugh:

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.66 ทดสอบ{P.84}{ุุ2-3-59} 50%
เริ่มหัวข้อโดย: iceman555 ที่ 03-03-2016 01:35:58

 :katai5: :katai5: :katai5:

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.65 เกมยี่สิบคำถาม{P.83}{ุุ27-2-59}
เริ่มหัวข้อโดย: บูมเบส ที่ 03-03-2016 07:14:42

อ้างจาก: oaw_eang ที่ 27-02-2016 23:20:58  

ยังไม่เห็นความดีของหมอ

ไง?  ถ้าฝนไม่ซิง จะไม่รัก

เฮงซวยว่ะ

โหวตเป็นยอดเห้... แห่งปีล่วงหน้าเลยได้ปะ?

เห็นด้วยสุดๆเลยยังไม่เห็นว่าอีพีหมอดีตรงไหน

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.66 ทดสอบ{P.84}{ุุ2-3-59} 50%
เริ่มหัวข้อโดย: tuek ที่ 03-03-2016 07:35:11

ไม่มีทางที่ฝนจะเลิกรักอีพี่หมอได้หรอก

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.66 ทดสอบ{P.84}{ุุ2-3-59} 50%
เริ่มหัวข้อโดย: shoi_toei ที่ 03-03-2016 08:59:30

เลิกยากนะฝนถ้าติดไปแล้ว 5555

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.66 ทดสอบ{P.84}{ุุ2-3-59} 50%
เริ่มหัวข้อโดย: mystery Y ที่ 03-03-2016 11:03:08

จะตัดใจได้จริงเหรอฝน!?

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.66 ทดสอบ{P.84}{ุุ2-3-59} 50%
เริ่มหัวข้อโดย: SiHong ที่ 03-03-2016 11:11:08

 :pig4:

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.66 ทดสอบ{P.84}{ุุ2-3-59} 50%
เริ่มหัวข้อโดย: ♥♥ดอกช่อบานสะพรั่ง♥♥ ที่ 03-03-2016 15:26:51

 :z13:

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.66 ทดสอบ{P.84}{ุุ2-3-59} 50%
เริ่มหัวข้อโดย: Dee^daY ที่ 03-03-2016 18:50:36

เพื่อนแท้ ..

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.66 ทดสอบ{P.84}{ุุ2-3-59} 50%
เริ่มหัวข้อโดย: Bellze12 ที่ 03-03-2016 20:46:50

อยากให้น้องฝนเมาอีกจัง
เมาแล้วยั่ว น่ารัก :-[

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.66 ทดสอบ{P.84}{ุุ2-3-59} 50%
เริ่มหัวข้อโดย: minneemint ที่ 03-03-2016 23:21:44

 :L1:

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.66 ทดสอบ {P.84}{ุุ4-3-59} 100%
เริ่มหัวข้อโดย: hpimmc ที่ 04-03-2016 21:33:13

เป็นเพื่อนแบบแปลกๆนะว่าไหม?
คือ อาจจะสนิทกันมาก มากพอที่เล่าทุกอย่างให้ฟัง รู้ทุกเรื่องของกันและกัน
แต่เรื่องแบบนี้คุยกันเงียบๆ ปรึกษากันเงียบๆก็พอมั้ง
มันจำเป็นที่จะต้องมาทำอะไรแบบนี้ด้วย? ตลกอะ

เรื่องพี่ฟ้าเหมือนกัน คือรู้ว่าน้องโดนอะไร แต่ก็ทำแค่นั้นอะ แค่นั้น?
ไผ่ก็เหมือนจะคิดได้ แต่สำหรับเราก็เหมือนเดิม สร้างแต่เรื่องเหมือนเดิม
ไปขอโทษไปคุยกับพี่หมอซะก็สิ้นเรื่อง ถืออะไรไว้อยู่ก็ไม่รู้ แล้วมาทำหวงมาห่วงเพื่อน

ส่วนพี่หมอกับน้ำฝน เอาจริงๆ นิก็ไม่รู้ว่ามันรักกันตอนไหน -_-

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.66 ทดสอบ {P.84}{ุุ4-3-59} 100%
เริ่มหัวข้อโดย: cheezett ที่ 04-03-2016 22:01:35

คือเล่นไรกันอ่าคะ งง เป็นเพื่อนกันต้องขนาดนี้เลยหรอ อ่านตอนนี้ละแบบ อะไรวะ ตลกอ่ะ ดูทุกคนชิวเนอะ

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.66 ทดสอบ {P.84}{ุุ4-3-59} 100%
เริ่มหัวข้อโดย: ssipra ที่ 04-03-2016 22:02:22

เมื่อไหร่จะหวานกันน

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.66 ทดสอบ {P.84}{ุุ4-3-59} 100%
เริ่มหัวข้อโดย: Freja ที่ 04-03-2016 22:05:31

เล่นอะไรกัน?
แต่ละคนนี่ความคิดติดลบกันทั้งนั้นเลย
เหมือนกับว่าตอนนี้พยายามยัดเยียดความเป็น M ให้ฝนกัน

นี่เพื่อนนะ  สรุปในกลุ่มฝนนี่ผู้ชายเป็นเกย์ทุกคนหรือไง?
ได้ยินเสียงฝนครางแล้วถึงได้มีอาการ*ขึ้น*ทุกคน
ที่ให้ไผ่หยุดเพราะว่าผู้ชายกำลังมีอาการ
ไม่ใช่เพราะว่าไผ่กำลังลวนลามฝน
แล้วยิ่งมาตอนนี้ยังพยายามจะมาทำบ้าบออะไรกันอีก?
เหมือนเด็ก 15-16 มารวมกลุ่มกันเลย
ที่บอกฝนว่าเตรียมตัวเป็นม่ายนั้นอยากถามค่ะว่าพวกมันมีปัญญาทำอะไรกันได้?
ที่เพื่อนเจอมายังไม่มีแม้แต่จะเห็นความผิดปกติของเพื่อน
อย่าว่าแต่ช่วยเลย  แถมพวกผู้ชายยังพากันเข้าข้างอิแซมอีก
มาตอนนี้ไผ่ทำอะไรกับฝนเกินคำว่าเพื่อนมากโขแล้วค่ะ

เห็นย้ำหลายครั้งแล้วเรื่องที่ว่าฝนก็เป็นผู้ชายนะ
ตั้งแต่อ่านมารู้สึกเลยว่าฝนนี่ออกสาวมาหน่อยๆ
ไม่ได้กระตุ้งกระติ้งแต่ลักษณะความคิด การกระทำมันสาวน้อยมากๆค่ะ
ฝนกับฟ้าไม่ได้ให้ความรู้สึกที่ต่างกันมากเท่าไหร่เลยค่ะ
ฝนไม่จำเป็นต้องออกไปเตะบอล 
แต่อยู่ที่การคิดอ่านและการแสดงออกค่ะ

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.66 ทดสอบ {P.84}{ุุ4-3-59} 100%
เริ่มหัวข้อโดย: automaton ที่ 04-03-2016 22:59:24

เด็กพวกนี้เล่นอะไรกัน
เมื่อไรจะถึงช่วงเวลาหวาน ๆ  อยากรู้จะสักแค่ไหน

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.66 ทดสอบ {P.84}{ุุ4-3-59} 100%
เริ่มหัวข้อโดย: Naeon ที่ 04-03-2016 23:10:49

จะทำไรพี่หมอ ลุ้นๆๆๆๆฝนจะเจอไร

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.66 ทดสอบ {P.84}{ุุ4-3-59} 100%
เริ่มหัวข้อโดย: บูมเบส ที่ 04-03-2016 23:48:40

เอาเลยๆแก้แค้น

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.66 ทดสอบ {P.84}{ุุ4-3-59} 100%
เริ่มหัวข้อโดย: mukmaoY ที่ 04-03-2016 23:55:45

ทดสอบอะไรกัน

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.66 ทดสอบ {P.84}{ุุ4-3-59} 100%
เริ่มหัวข้อโดย: TheWanFah ที่ 05-03-2016 00:08:13

พี่หมอจะเจออะไรนะ

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.66 ทดสอบ {P.84}{ุุ4-3-59} 100%
เริ่มหัวข้อโดย: Ra_rena~* ที่ 05-03-2016 00:14:41

 :ruready

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.66 ทดสอบ {P.84}{ุุ4-3-59} 100%
เริ่มหัวข้อโดย: ka[ze]na ที่ 05-03-2016 01:24:59

แต่ถ้ายกให้ ถึงขั้นลากเลือดเลยนะ....#หึหึ

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.66 ทดสอบ {P.84}{ุุ4-3-59} 100%
เริ่มหัวข้อโดย: tuek ที่ 05-03-2016 07:16:18

อยากรู้บททดสอบแล้วว่าจะเอาอะไรมาทดสอบพี่หมอ

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.66 ทดสอบ {P.84}{ุุ4-3-59} 100%
เริ่มหัวข้อโดย: mystery Y ที่ 05-03-2016 08:19:41

ฝนสายเอ็ม คิกๆ

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.66 ทดสอบ {P.84}{ุุ4-3-59} 100%
เริ่มหัวข้อโดย: Apple_matinie ที่ 05-03-2016 09:49:03

ทดสอบอารายย

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.66 ทดสอบ {P.84}{ุุ4-3-59} 100%
เริ่มหัวข้อโดย: fida ที่ 05-03-2016 10:23:15

น้องฝนน่ารักนะ

ชอบคาแรกเตอร์แบบนี้อ่ะ

ถ้าได้เจอกับพี่หมอแบบไม่มีเรื่องร้ายๆ มาเกี่ยวข้องก็คงจะดี :mew2:

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.66 ทดสอบ {P.84}{ุุ4-3-59} 100%
เริ่มหัวข้อโดย: minneemint ที่ 05-03-2016 11:17:46

 :laugh:
จัดไป

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.66 ทดสอบ {P.84}{ุุ4-3-59} 100%
เริ่มหัวข้อโดย: threetanz ที่ 05-03-2016 14:26:38

555555

พี่หมอสู้ๆ ไม่รู้่าเด็กๆ จะแกล้งอะไรพี่หมออีก

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.66 ทดสอบ {P.84}{ุุ4-3-59} 100%
เริ่มหัวข้อโดย: Bellze12 ที่ 05-03-2016 15:46:57

เพราะฝนเซกซี่ ไร้เดียงสาแบบนี้
พี่หมอเลยไปไหนไม่รอด

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.66 ทดสอบ {P.84}{ุุ4-3-59} 100%
เริ่มหัวข้อโดย: Dee^daY ที่ 05-03-2016 17:11:25

บททดสอบ ..

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.66 ทดสอบ {P.84}{ุุ4-3-59} 100%
เริ่มหัวข้อโดย: klaew ที่ 05-03-2016 18:12:46

ถ้าพี่หมอ=เหล้า
ตอนนี้ฝนก็ติดขั้นเข้าเส้นแล้วล่ะ

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.66 ทดสอบ {P.84}{ุุ4-3-59} 100%
เริ่มหัวข้อโดย: twinmonkey0311 ที่ 05-03-2016 20:28:55

อยากรู้ว่าพี่หมอจะผ่านการทดสอบรึเปล่า รอตอนต่อไปนะคะ :L2:

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.66 ทดสอบ {P.84}{ุุ4-3-59} 100%
เริ่มหัวข้อโดย: nammon_wk ที่ 05-03-2016 23:09:44

นี่ นั่งฟังเพลง ปลิว ของพลอยชมพู ที่มีต่อ (ไผ่ ฮอร์โมน) เล่นเป็นพระเอกเอ็มวี แล้วมานั่งอ่านเรื่องนี้ แบบคุณพี่คะ  ชั้นนั่งฟินมาก คือแบบดีงาม จินตนาการกว้างไกล เสียงน้องต่อเวลาพูดน่ารักมากอ่ะ มโนเวลาไผ่ทะเลาะกับหมอนนท์ >< อร๊ายยยย.......
ปล.ไม่เคยดูซีรี่ส์ฮอร์โมนเลยจริงๆ นะ แต่พออ่านเรื่องนี่ก็หาผลงานของน้องต่อ เสียงน้องต่อน่ารักมากอ่ะ ><  :katai2-1:

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.66 ทดสอบ {P.84}{ุุ4-3-59} 100%
เริ่มหัวข้อโดย: mypink801 ที่ 05-03-2016 23:33:40

น้ำฝนน่ารัก "กูก็ผู้ชาย" น่าเอ็นดูแรงง

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.66 ทดสอบ {P.84}{ุุ4-3-59} 100%
เริ่มหัวข้อโดย: boworange ที่ 06-03-2016 00:37:55

 :z2: หาอะไรมาเล่นกันอีก. รอบนี้เดี้ยวโดนพี่หมอยำใหญ่เอาหรอก   :mew5:

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.66 ทดสอบ {P.84}{ุุ4-3-59} 100%
เริ่มหัวข้อโดย: SiHong ที่ 06-03-2016 00:55:12

ฝนเซ็กซี่มากกก

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.66 ทดสอบ {P.84}{ุุ4-3-59} 100%
เริ่มหัวข้อโดย: shoi_toei ที่ 06-03-2016 10:12:16

คือมันใช่เรื่องเล่นมั้ยเนี่ยยยยย =_=

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.67 เรียกค่าไถ่ {P.86}{ุุ9-3-59}
เริ่มหัวข้อโดย: memew ที่ 07-03-2016 20:30:42

(http://upic.me/i/80/g5q33.jpg)

Chapter : 67 เรียกค่าไถ่
[พี่หมอ...♥]


ผมนั่งคลึงปากกาหมึกซึมไปมา เผลอหัวเราะออกมาเบา ๆ ตอนนึกถึงใบหน้าของฝนเมื่อรู้ว่าผมลบภาพพวกนั้นไปแล้ว ตั้งแต่ผมรู้ว่าผมเริ่มชอบฝน ผมก็ทำลายสิ่งนั้นไปแล้ว เหลือไว้แค่ไม่กี่ภาพที่จะไม่สร้างความเดือดร้อนให้มันทีหลัง หากภาพพวกนั้นหลุดออกไป (จงใจเอาไว้ดูต่างหน้าครับ) แต่ก็ยังคงใช้เป็นข้ออ้างในการบังคับฝนได้
 
ได้ยินเสียงข้อความดังเบา ๆ ผมเหลือบมอง เป็นข้อความไลน์ครับ มีคนส่งข้อความภาพมาให้สองใบ ผมมองด้วยความสงสัย เพราะจำไม่ได้ว่าเคยแจกไลน์ให้ใครนอกจากหมอนนท์กับเพื่อนสนิทบางคนเท่านั้น ผมยังไม่ได้กดรับเป็นเพื่อนแต่จิ้มเปิดภาพนั้นให้ขยายใหญ่ขึ้น สิ่งที่เห็นทำเอาผมรีบเด้งตัวลุกยืนทันที
 
เป็นภาพของฝนในสภาพที่ถูกมัดมือและปิดตาไว้ ภาพแรกฝนดูเซ็กซี่สุด ๆ กลีบปากแดงฉ่ำ ท่าทางดูยั่วหน่อย ๆ ส่วนภาพที่สอง ฝนกำลังหวาดกลัว

ฝนไปทำแบบนี้ได้ไง หรือใครทำฝน ผมรีบส่งข้อความไปยังบุคคลปริศนานั้นทันที
 
‘นายเป็นใคร ฝนอยู่ไหน ทำไมสภาพเป็นแบบนั้น’
 
‘ใจเย็นคุณหมอแซม ไม่ต้องถามว่าเราเป็นใคร แต่ตอนนี้เราจับน้ำฝนไว้เป็นตัวประกัน ถ้าอยากได้ตัว ให้นำเงินจำนวนสองแสนมาเจอกันพิกัดที่…จะเป็นโกดังร้าง พรุ่งนี้เวลาห้าโมงเย็น มาคนเดียว ห้ามแจ้งตำรวจหรือคนอื่นให้รับรู้ เพราะถ้าแจ้ง เราไม่รับรองความปลอดภัยของน้ำฝน’
 
หัวใจผมร่วงไปอยู่แทบเท้า ใบหน้าที่กำลังหวาดกลัวนั้นไม่ใช่สิ่งเสแสร้ง น้ำฝนถูกจับตัวไว้จริง ๆ แน่
 
พอผมจะกดเข้าไปเช็กประวัติว่าคนที่ส่งมาเป็นใคร ไอดีนั้นก็ถูกลบไปเรียบร้อยแล้ว ผมรีบโทรเข้าเครื่องน้ำฝนเพื่อเช็ก แต่มีเพียงเสียงฝากข้อความเท่านั้น ผมกระหน่ำไปอีกหลายสิบสายมันยังฝากข้อความเหมือนเดิม ผมเลื่อนหาเบอร์ฟ้า
 
“คุณฟ้า ฝนกลับถึงบ้านรึยัง”

“ยังเลยค่ะ”

ผมกำลังจะบอกสิ่งที่ผมได้รับจากไลน์ แต่นึกถึงคำเตือนของมันแล้วก็ทำให้ผมต้องเบรกสิ่งที่คิดไว้

“ผมโทรหาฝนไม่ติด”

ฟ้าหัวเราะ

“แบตอาจหมดก็ได้ค่ะคุณหมอ มีธุระอะไรเร่งด่วนหรือเปล่าคะ”

ผมนิ่งคิด บอกไปตอนนี้ฝนอาจไม่ปลอดภัยก็ได้

“นิดหน่อยครับ ถ้าฝนกลับมาแล้ว รบกวนให้เขาโทรหาผมด้วย”

“ได้ค่ะ” พอวางสายจากฟ้า ผมรีบลาด่วนจนถึงพรุ่งนี้ วิ่งลิ่วออกจากโรงพยาบาลไป หยิบมือถือขึ้นมากดโทรหาเพื่อนสนิท แต่นึกถึงคำขู่ของมันแล้วก็ทำให้ผมต้องวางมือถือลง

เรื่องจับผู้ร้าย ผมปล่อยให้เป็นหน้าที่ของหมอนนท์ แต่ตอนนี้ผมเป็นห่วงน้ำฝนมากกว่า ผมขับรถตรงดิ่งกลับคอนโด หยิบบุ๊คแบงค์วิ่งไปธนาคารในห้างเพื่อถอนเงินสดตามที่มันต้องการใส่ซองสีน้ำตาล แล้วนั่งคอยเวลาอย่างร้อนรน กระทั่งผ่านไปถึงสี่ทุ่ม

ฟ้ายังไม่โทรกลับ ไม่มีสัญญาณแจ้งว่าฝนเปิดมือถือ ผมหยิบมือถือมาโทรหาฟ้าอีกที

“ฝนกลับรึยังครับ”

“ยังค่ะ ฟ้าก็โทรไม่ติด ไม่รู้เกิดอะไรขึ้น”

ผมเม้มปากแน่น ฟ้ามีน้ำเสียงไม่สบายใจไม่ต่าง ผมกลับมานั่งคิด

นี่ผมลืมนึกถึงใครบางคนไปหรือเปล่า ผมรีบล้วงหยิบมือถือมากดโทรหาไผ่ทันที มันทิ้งให้ผมรอสายประมาณห้ารอบถึงได้กดรับ

“…” มันไม่ทักกลับสักคำ แต่ผมรู้ว่ามันรับแล้ว

“ไผ่” ผมเรียก มันไม่ตอบรับเหมือนเดิม

“รู้ไหม ฝนอยู่ไหน”

“อยู่ไหนมันก็เรื่องของฝน” มันตอบกลับกวน ๆ ผมพยายามข่มใจให้เย็น

“ตอนนี้ฝนอยู่กับนายหรือเปล่า”

“เรื่องอะไรกูจะบอก”

“ไผ่ ฉันถามดี ๆ ตอนนี้ฝนอยู่กับนายไหม”

“ไม่อยู่”

ผมใจแป้วไป ตลอดเวลาที่ผ่านมา ผมจะรู้สึกไม่ดีทุกครั้งที่ฝนมันอยู่กับไผ่ แต่วันนี้ผมอยากให้มันบอกว่าฝนอยู่กับมันมากกว่า อย่างน้อยผมก็ยังรู้ว่าฝนจะปลอดภัยเมื่ออยู่กับไผ่

“เจอกันครั้งสุดท้ายเมื่อไหร่” ผมพยายามถามอย่างใจเย็น

“ทำไมกูต้องเล่าให้มึงฟังด้วยวะ”

“ไผ่ ฉันถามดี ๆ บอกมาว่าเจอกันครั้งสุดท้ายเมื่อไหร่”

“ทำไม”

“ฉันติดต่อฝนไม่ได้”

“เหอะ แค่ติดต่อไม่ได้แค่นี้ทำมาเป็นร้อน มันเป็นผู้ชาย นอกจากมึงแล้วคงไม่มีหมาตัวไหนคิดอยากเอามันทำเมียหรอก”

ผมค้านในใจ ถ้าใครได้เห็นรูปที่ถูกส่งมา ต่อให้เป็นไผ่เอง ก็อาจจะอดใจไว้ไม่ไหวก็ได้

“ไผ่ ตอบฉันมาเถอะ เจอฝนครั้งสุดท้ายเมื่อไหร่”

“ทำไมกูต้องบอก”

“ฉันเป็นห่วงฝนนะไผ่” ผมยอมรับตรง ๆ มันนิ่งไป

“กูแยกกับฝนตั้งแต่เลิกเรียนแล้ว มันอยากกลับบ้านเองวันนี้”

ผมกัดกรามเบา ๆ คิดหาหนทางติดต่อฝนเพิ่ม

“ฉันขอเบอร์เพื่อนแต่ละคนของนายหน่อย”

“กูไม่ให้”

“ไผ่ ฉันขอร้อง” ผมพยายามลดทิฐิตัวเองลงมาอย่างที่ฝนเคยบอก “ฉันแค่จะโทรไปถามพวกนั้นเรื่องฝน”

“ไม่ให้”

“ไผ่!!” ผมปราบเสียงดังอย่างเหลืออด “นี่ไม่ใช่เวลามาตั้งแง่นะ ฉันติดต่อฝนไม่ได้ ฉันเป็นห่วงฝน ถ้าจะทะเลาะหาเรื่อง เอาไว้ทีหลัง แต่ตอนนี้ฉันต้องการติดต่อฝนให้ได้ก่อน ถ้านายมีเบอร์เพื่อน ๆ แต่ละคน ฉันขอ!!” มันเงียบไปกับเสียงตวาดของผม

“มึงจะให้อะไรกูตอบแทน”

“อยากได้อะไร” ผมถามกลับเสียงห้วนไม่ต่าง

“ออกไปจากบ้าน”

ผมนิ่งอึ้ง กำหมัดแน่น แต่การอยู่บ้านหลังนั้นกับความปลอดภัยของฝน ผมขอเลือกอย่างหลังมากกว่า

“ได้” ผมตอบรับง่าย ๆ มันเงียบไปนาน ก่อนไล่บอกเบอร์เพื่อนมันแต่ละคน ผมรีบกดโทรหา สอบถามก็ไม่ได้ความสักคน ไม่มีใครรู้เลยว่าฝนอยู่ไหน บอกแค่ว่าแยกทางกันตอนเลิกเรียนเท่านั้น ผมโทรหาฟ้าอีกรอบ ฝนก็ยังไม่กลับ

นี่แปลว่ามันถูกจับตัวไปจริง ๆ ใช่ไหม

ผมนั่งคอยเวลาแทบไม่ได้หลับไม่ได้นอน อยากติดต่อบอกใครสักคนให้ทราบ แต่ก็กลัวว่าฝนจะไม่ปลอดภัย ผมนั่งคอยต่อจากเช้าไปจนถึงใกล้เวลานัดหมายถึงได้ออกจากคอนโดขับรถตรงดิ่งไปยังที่นัดหมาย พร้อมเงินสองแสนบาทตามที่มันเรียกร้อง

มันส่งข้อความมาอีกรอบ พร้อมภาพถ่ายอีกใบในอีกหนึ่งอิริบถที่น่าสงสารของฝน ผมร้อนใจยิ่งกว่าเดิม ผมมายืนเคว้งหัวใจเต้นแรงอยู่กลางโกดังร้างแห่งหนึ่ง ได้ยินเสียงเตือนข้อความไลน์ ผมหยิบขึ้นมาเปิดอ่านอีกครั้ง

‘วางเงินไว้ตรงนั้น แล้วนอนคว่ำหน้าเอามือประสานไว้ที่หัว’

‘ฉันขอเจอฝนก่อน’ ผมต่อรอง

‘ทำตาม ไม่งั้นเราไม่รับรองความปลอดภัยของฝน’

ผมกัดกรามแน่น วางซองเงินลงบนพื้น ทิ้งตัวลงไปนอนคว่ำหน้า ประสานมือไว้หลังท้ายทอย ได้ยินเสียงฝีเท้าเดินมาจากทางด้านหลัง แล้วสองมือผมก็ถูกรวบไปมัดไพล่รวมกันไว้ด้านหลัง

“ฝนอยู่ไหน”
ผมถามมันเสียงเครียด มันไม่ตอบ กระชับข้อมือผมแน่นเพื่อดูว่ามันแน่นแล้วหรือยัง มันจับผมลุกขึ้นยืน ผลักผมออกห่าง ก้มหยิบซองสีน้ำตาลอันนั้น ก้าวถอยไปด้านหลังสองสามก้าวเพื่อรักษาระยะห่าง ผมมองมันตั้งแต่หัวจรดเท้า เป็นผู้ชายครับ รูปร่างสูงใหญ่ไปทางท้วมหน่อย ๆ มันสวมหมวกโม่งคลุมยาวจรดคอ แว่นตาสีดำสนิท เสื้อแจ็คเก็ตสีเดียวกับแว่น 

“ฝนอยู่ไหน” ผมถามอีกรอบ “ฉันเอาเงินมาให้แล้ว คืนฝนมา” ผมทวงคนของผมคืน มันไม่ตอบ มองไปอีกทาง ผมมองตามก็เห็นผู้ชายคนหนึ่งเดินออกมา ตัวใหญ่พอ ๆ กับคนที่จับผมมัดนี่แหละ ท่าทางดูคุ้นมาก มันแต่งตัวคล้ายกัน เดินช้า ๆ มายืนอยู่ห่างจากผมประมาณหนึ่งเมตร หยิบกระดานไวน์บอร์ดสีขาวมาเขียนด้วยเมจิกดำแล้วโชว์ให้ผมดู

‘เด็กนี่เป็นอะไรกับแก’

ผมกัดกราม คิดอยู่ในใจว่าทำไมมันถึงได้จับฝนมาเรียกค่าไถ่กับผมแทนที่จะเรียกกับครอบครัว มันคงรู้อยู่ก่อนแล้วว่าผมกับฝนมีอะไรพิเศษต่อกัน

ถ้าผมยอมรับตรง ๆ ว่าเป็นคนพิเศษ ฝนจะเดือดร้อนหรือเปล่า แต่ถ้าไม่ยอมรับผลมันจะเป็นยังไง ผมขมวดคิ้วชั่งใจ

‘เป็นอะไร’
มันเขียนถามย้ำมาอีกรอบ

“คนพิเศษ”
ผมเลือกใช้คำนี้ เพราะมันเหมาะกับฝนที่สุดแล้ว

‘หมายถึงกิ๊ก คนรัก หรือแค่คู่นอน’

ผมฉุนขึ้นมาทันที ถึงตอนแรกผมจะทำไม่ดีกับฝน แต่ตอนนี้ผมไม่ต้องการให้ใครมาดูถูกฝนทั้งนั้น คนที่จะทำได้มีผมเพียงคนเดียวเท่านั้น

“คนพิเศษ” ผมย้ำมันไปอีกรอบ “ได้เงินแล้วก็ส่งฝนมา ฉันรับปากว่าจะไม่เอาเรื่องพวกแกเด็ดขาด” ผมให้คำมั่นทั้งที่ในใจนึกถึงหน้าหมอนนท์ ผมไม่ปล่อยให้พวกมันลอยนวลแน่ ๆ

‘แกเป็นเกย์?’

“นั่นไม่ใช่เรื่องที่พวกนายต้องรู้”
ผมตอกกลับ ชักโมโหที่ถูกพวกมันปั่นประสาท ตกลงพวกมันต้องการเงินหรืออะไรกันแน่ จนป่านนี้ก็ผมยังไม่เห็นฝนเลย หรือผมจะโดนหลอกทั้งที่จริง ๆ แล้วฝนไม่ได้ถูกจับมา

แต่ภาพล่ะ

“ฝนอยู่ไหน” ผมกัดกรามกรอดถามกลับ

‘อยู่นี่แหละ ถ้าแกไม่ตอบ ก็อย่าหวังว่าจะได้เจอตัวประกันเลย แกเป็นเกย์’

ผมขมวดคิ้ว

“ถ้าเกย์ในความหมายของแกคือคบกับผู้ชายคนไหนไม่เลือก ฉันคงไมใช่ แต่ถ้าหมายถึงกับฝนคนเดียวก็คงใช่” ผมตอบกลับหนักแน่น “ฝนอยู่ไหน” ผมถามย้ำอีกรอบ

‘คำถามสุดท้าย’

ผมรู้สึกตื่นเต้นเพราะจะได้เจอฝนสักที

‘แกรู้สึกยังไงกับเด็กนี่’


ผมยืนอึ้งกับสิ่งที่มันถาม
 
“พวกแกไม่จำเป็นต้องรู้ ส่งน้ำฝนคืนมาได้แล้ว” ผมสั่งพวกมันเสียงเข้ม ผมน่าจะโทรบอกหมอนนท์ไว้นะ อย่างน้อยมีอะไร มันจะได้ช่วยผมไว้ได้ทัน
 
‘แกรักเด็กนี่?’
 
ผมจ้องหน้าถามคนเขียนคำถามเขม็ง แค่โจรเรียกค่าไถ่ มันจะอยากรู้ความรู้สึกของผมไปทำไมกัน
 
“ใช่” ผมตอบรับตามตรง “ปล่อยน้ำฝนมา” ผมสั่ง ปล่อยรังสีคุกคามออกมาเต็มที่ ถ้าขืนมันยังไม่หยุดถาม อาจเป็นผมเองที่ทนไม่ไหว
 
มันไม่ถามอะไรต่อ โบกมือให้สัญญาณ ผมมองตามก็เห็นฝนเดินออกมาในสภาพถูกมัดมือมัดปาก แม้กระทั่งดวงตาก็ถูกมัดไว้ด้วย ด้านหลังมีผู้ชายคนหนึ่งใช้มีดจี้บังคับอยู่ หัวใจผมไหวแรง สำรวจผาด ๆ ก็เบาใจได้ว่าฝนยังปลอดภัย ผมจะขยับเข้าไปหา แต่ไอ้คนที่เขียนโต้ตอบกับผมยกกระดานขึ้นมากั้นเป็นการเบรกทุกการกระทำผมไว้ ผมเบรกกึกมอง
 
‘ถ้าแกขยับอีกนิด มีดในมืออาจเผลอเฉือนผิวเนื้อขาว ๆ นั้นได้นะ’
 
ผมกำหมัดกัดกรามกรอด ยอมยืนอยู่นิ่ง ๆ ตามคำสั่ง
 
‘เอาล่ะ เราได้เงินแล้ว เด็กนี่ก็ไม่มีความจำเป็นสำหรับเราอีก’
มันพยักหน้าไปทางคนที่จี้ฝนอยู่ ไอ้คนนั้นผลักฝนจนล้มลงกับพื้น ผมจะถลาไปหามัน แต่มันใช้กระดานเบรกไว้อีกรอบ เขียนบอกต่อ
 
‘ให้พวกเราออกไปก่อนแกถึงเข้าใกล้ฝนได้ ไม่งั้นเราจะให้มือปืนที่ซุ่มดูอยู่ยิง’
 
ผมนิ่งตามคำบอก ไอ้คนที่เคยจับผมมัดเดินเข้ามาใกล้ ผมมองอย่างหวาดระแวง มันล้วงหยิบมีดออกมา หัวใจผมหล่นวูบไปอยู่แทบเท้า รู้สึกเสียดายชีวิตขึ้นมาตงิด ๆ เพราะยังไม่ได้ทำอะไรหลาย ๆ อย่างที่คิดอยากจะทำเลย คนใกล้ตายคงรู้สึกแบบนี้กันทุกคน แต่ผมก็ยังทำใจดีสู้เสือ ยืนนิ่ง ๆ มอง มันขยับไปด้านหลังผม ปาดเชือกให้ขาดออกจากกัน ผมรีบชักมือที่เป็นอิสระกลับ หันไปมองมันดี ๆ
 
สามต่อหนึ่งสำหรับผมคงไม่ใช่เรื่องยาก แต่สามคนพร้อมอาวุธและมีตัวประกันที่ช่วยเหลือตัวเองไม่ได้อย่างฝน ผมไม่อยากเสี่ยง
 
พวกมันค่อย ๆ พากันก้าวถอยออกไปทางประตูโกดังพร้อมเงิน พอเห็นว่าพวกมันออกไปกันหมดแล้วผมถึงได้วิ่งเข้าไปหาคนที่ยังนั่งอยู่ที่พื้น
 
“ฝน”
 
มันครางอู้อี้ผ่านผ้าตอบรับ ผมรีบปลดผ้าที่ปิดตามันออกก่อน ตามันแดงก่ำ ไม่รู้แดงเพราะเพิ่งผ่านการร้องไห้มา หรือว่าเพราะพวกนั้นรัดแรงไป มันมองผมด้วยสายตาอึ้ง ๆ ผมรีบแก้ผ้าที่ปากมันออกต่อ ตามด้วยมือ
 
“บาดเจ็บตรงไหนหรือเปล่า”
ผมถาม จับตัวมันพลิกเพื่อสำรวจ เบื้องต้นไม่มีอะไรเสียหาย มันยังไม่พูดไม่จากับผม
 
ฝนคงกำลังช็อก ผมไม่ถามอะไรต่ออีก ดึงฝนเข้ามากอดแน่น
 
“ไม่เป็นไร นายปลอดภัยแล้ว” 
ผมลูบหัวมันปลอบประโลม มันค่อย ๆ เลื่อนมือมาจับแขนผม ดันเบา ๆ ให้ผมคลายปล่อย
 
“ผมไม่เป็นไร”
 
“พวกมันได้ทำอะไรนายหรือเปล่า”
 
มันส่ายหัวไปมา ผมถอนหายใจอย่างโล่งอก หันซ้ายหันขวา ล้วงหยิบมือถือขึ้นมากด ฝนรีบตระครุบมือผมไว้ทันที
 
“พี่หมอจะทำอะไร”
 
“แจ้งความ”
 
ฝนตาโต ส่ายหน้าไปมา
 
“อย่า”
 
“ไม่ต้องกลัวหรอก รับรองจับพวกมันได้แน่ ๆ”
 
“อย่า ผมขอร้อง”
 
“ทำไม” ผมขมวดคิ้วถามด้วยความงุนงง
 
“เราออกไปจากที่นี่กันเถอะ” มันร้องขอ
 
“ขืนเราชักช้า พวกมันอาจจะหนีไปได้ก็ได้ ฉันไม่ได้เสียดายเงินนะฝน แต่ถ้าไม่จับพวกมัน พวกมันอาจทำแบบเดิมอีก ขืนชักช้า พวกมันอาจพากันแยกย้ายไปไกล”
 
“พวกนั้นไม่หนีหรอก”
 
ผมทำสีหน้างุนงงกับสิ่งที่ฝนพูด หรือว่าพวกนั้นวางแผนอะไรไว้อีก ผมมองฝนหน้าเครียด
 
“เราออกไปจากที่นี่กันเถอะ”
มันชวนอีกรอบ ผมจำต้องพยักหน้า หันซ้ายหันขวาอย่างหวาดระแวง พยุงมันลุก ก้าวออกจากโกดังไปด้านนอก ผมพยายามคาดเดาว่าพวกมันคิดวางแผนอะไรไว้กันแน่
 
พอออกไป หัวใจผมหล่นวูบไปอยู่แทบเท้า
 
ผมคิดผิดมากที่เหยียบย่างมาที่นี่คนเดียว ผมน่าจะเรียกหมอนนท์มาด้วย ผมไม่รอดจากเหตุการณ์นี้ไม่เป็นไร แต่ผมอยากให้ฝนปลอดภัย
 
…แต่มันสายไปซะแล้ว

To be Con...
อย่างน้อยสิ่งที่เปลี่ยนไปสำหรับพี่หมอคือ คิดถึงน้ำฝนมากขึ้น แค่นี้ก็ดีถมถืดสำหรับพระร้ายของเราแล้ว(มีคนบอกว่าพี่หมอไม่สมควรเป็นพระเอก เพราะงั้นให้เป็นพระร้ายไปละกัน) - ,. -
ตอนหน้าเผยโฉมหน้าผู้ร้ายค่ะ -,.-

Tag : #พี่หมอน้ำฝน #ทาสแค้น

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.67 เรียกค่าไถ่ {P.86}{ุุ7-3-59} 50%
เริ่มหัวข้อโดย: Supparang-k ที่ 07-03-2016 21:04:23

ลุ้นอะ

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.67 เรียกค่าไถ่ {P.86}{ุุ7-3-59} 50%
เริ่มหัวข้อโดย: Naeon ที่ 07-03-2016 21:06:24

อ้ากกกกกกก

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.67 เรียกค่าไถ่ {P.86}{ุุ7-3-59} 50%
เริ่มหัวข้อโดย: Nus@nT@R@ ที่ 07-03-2016 21:07:57

ลุ้นๆๆๆ พี่หมอจะปริปากไหม

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.67 เรียกค่าไถ่ {P.86}{ุุ7-3-59} 50%
เริ่มหัวข้อโดย: THiiCHA ที่ 07-03-2016 21:08:49

คือแผนเด็กมากกก   
แต่อิหมอก็ดันเชื่อเนอะ
สงสัยคงเป็นเพราะรักมันบังตา - -"

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.67 เรียกค่าไถ่ {P.86}{ุุ7-3-59} 50%
เริ่มหัวข้อโดย: Freja ที่ 07-03-2016 21:18:52

เสร็จแล้วก็อย่าได้ลืมกระทืบเรียงตัวเลยนะคะ
จะได้ไม่เอาความคิดห่ามๆอุบาทย์แบบนี้ไปทำกับคนอื่นอีก
ไผ่เองก็เลวจริงๆทั้งๆที่บ้านนั้นก็เป็นบ้านพ่อแซม
ตัวเองเข้ามาอยู่แต่ก็สร้างเรื่องงัดข้อมาตลอด
ส่วนแซมไม่ว่าจะเลวยังไงก็ตามคนที่มีสิทธิ์จัดการก็คือฝนคนเดียว
เพราะว่าฝนคือคนที่ถูกแซมกระทำ
ขัดใจที่ต้นเรื่องอย่างไผ่ไม่ได้รับผลการกระทำอะไรแถมยังงี่เง่าไม่เลิก
ส่วนเพื่อนๆนี่นะ ไม่เสือก(แบบนี้)ดีที่สุด
ในเวลาที่ควรเข้ามาช่วยกลับไม่ได้ทำ

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.67 เรียกค่าไถ่ {P.86}{ุุ7-3-59} 50%
เริ่มหัวข้อโดย: ▶August5th◀ ที่ 07-03-2016 21:34:25

คือแบบเอิ่ม.. เล่นอะไรกันไม่เข้าท่าเลยเพื่อนๆ ของฝน
เรื่องของหัวใจให้เขาจัดการกันเองดีกว่าไหม

บอกตรงอ่านมาถึงตอนนี้ก็ยังไม่ชอบไผ่ที่เป็นตัวเริ่มเรื่องทั้งหมด
เกลียด เด็กอะไรงี่เง่า ดูแย่ๆ เฮ้อ..

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.67 เรียกค่าไถ่ {P.86}{ุุ7-3-59} 50%
เริ่มหัวข้อโดย: sosi ที่ 07-03-2016 21:35:07

แผนของไผ่ชัว ที่หลอกอิพี่หมอเอาเงินไปให้....ใช่ป่าวนะ :mew5:

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.67 เรียกค่าไถ่ {P.86}{ุุ7-3-59} 50%
เริ่มหัวข้อโดย: Rafael ที่ 07-03-2016 21:48:48

ผู้ร้ายพวกนี้มันน่าจับมาตีจริงๆเลย 5555

ขอบคุณคยเขียนค่ะ

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.67 เรียกค่าไถ่ {P.86}{ุุ7-3-59} 50%
เริ่มหัวข้อโดย: PetitDragon ที่ 07-03-2016 21:54:13

โจรถามอย่างกับเป็นพ่อเจ้าสาวเลย

 :laugh:

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.67 เรียกค่าไถ่ {P.86}{ุุ7-3-59} 50%
เริ่มหัวข้อโดย: minneemint ที่ 07-03-2016 22:03:44

 o13

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.67 เรียกค่าไถ่ {P.86}{ุุ7-3-59} 50%
เริ่มหัวข้อโดย: Duangjai ที่ 07-03-2016 22:27:38

ลุ้น ลุ้น ว่าพี่หมอจะตอบตรงใจไหมเอ่ยยยย

 :katai5:  :katai5:  :katai5:  :katai5:

...

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.67 เรียกค่าไถ่ {P.86}{ุุ7-3-59} 50%
เริ่มหัวข้อโดย: mypink801 ที่ 07-03-2016 22:28:23

อ่านไปลุ้นไปแทนพี่หมอนะ แต่เจอคอมเม้นท์ว่าแผนเด็กมากแล้วขำ ก็จริงนะ 5555
พี่หมอความรักบังตาก็เงี้ยยยย รอรอรอออ บอกไปเลยพี่หมอออ

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.67 เรียกค่าไถ่ {P.86}{ุุ7-3-59} 50%
เริ่มหัวข้อโดย: ssipra ที่ 07-03-2016 22:32:44

พี่หมอตอบไปเลยค่ะ

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.67 เรียกค่าไถ่ {P.86}{ุุ7-3-59} 50%
เริ่มหัวข้อโดย: GBlk ที่ 07-03-2016 22:50:40

เพิ่ลของฝนนี่แรงส์อ่าาา

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.67 เรียกค่าไถ่ {P.86}{ุุ7-3-59} 50%
เริ่มหัวข้อโดย: mystery Y ที่ 07-03-2016 23:23:25

แหม เกมนี้สนุกไม่เบา
อิพี่หมอดิ้นพล่านเลย ฮ่าๆ

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.67 เรียกค่าไถ่ {P.86}{ุุ7-3-59} 50%
เริ่มหัวข้อโดย: บูมเบส ที่ 07-03-2016 23:46:41

ตอนนี้เราขำๆนะ

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.67 เรียกค่าไถ่ {P.86}{ุุ7-3-59} 50%
เริ่มหัวข้อโดย: iceman555 ที่ 08-03-2016 00:05:51

อิอิ สมน้ำหน้าอีพี่หมอ

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.67 เรียกค่าไถ่ {P.86}{ุุ7-3-59} 50%
เริ่มหัวข้อโดย: HISY ที่ 08-03-2016 00:40:46

สถานการณ์นี้จะง้างปากพี่หมอได้หรือไม่

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.67 เรียกค่าไถ่ {P.86}{ุุ7-3-59} 50%
เริ่มหัวข้อโดย: therappizdrum ที่ 08-03-2016 00:53:56

เส้นผมบังภูเขาหรอคะหมอ

หมอรักฝนมากจนเบลอไปหมดแล้วจ้าาา 5555

รอตอนหน้า พี่หมอจะว่าอย่างไร

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.67 เรียกค่าไถ่ {P.86}{ุุ7-3-59} 50%
เริ่มหัวข้อโดย: mukmaoY ที่ 08-03-2016 01:22:02

 :ling2:

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.67 เรียกค่าไถ่ {P.86}{ุุ7-3-59} 50%
เริ่มหัวข้อโดย: fammi50 ที่ 08-03-2016 01:42:28

อ้างจาก: Freja ที่ 07-03-2016 21:18:52  

เสร็จแล้วก็อย่าได้ลืมกระทืบเรียงตัวเลยนะคะ
จะได้ไม่เอาความคิดห่ามๆอุบาทย์แบบนี้ไปทำกับคนอื่นอีก
ไผ่เองก็เลวจริงๆทั้งๆที่บ้านนั้นก็เป็นบ้านพ่อแซม
ตัวเองเข้ามาอยู่แต่ก็สร้างเรื่องงัดข้อมาตลอด
ส่วนแซมไม่ว่าจะเลวยังไงก็ตามคนที่มีสิทธิ์จัดการก็คือฝนคนเดียว
เพราะว่าฝนคือคนที่ถูกแซมกระทำ
ขัดใจที่ต้นเรื่องอย่างไผ่ไม่ได้รับผลการกระทำอะไรแถมยังงี่เง่าไม่เลิก
ส่วนเพื่อนๆนี่นะ ไม่เสือก(แบบนี้)ดีที่สุด
ในเวลาที่ควรเข้ามาช่วยกลับไม่ได้ทำ

เห็นด้วยที่สุดเลยค่ะ เพื่อนฝนนี่เล่นบ้าอะไรกัน สมงสมองนี่ไปหมดแล้ว

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.67 เรียกค่าไถ่ {P.86}{ุุ7-3-59} 50%
เริ่มหัวข้อโดย: tuek ที่ 08-03-2016 03:46:53

พี่หมอจะตอบว่ายังไงเนี่ย

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.67 เรียกค่าไถ่ {P.86}{ุุ7-3-59} 50%
เริ่มหัวข้อโดย: ดวงตะวัน ที่ 08-03-2016 08:48:13

พี่หมอถือซะว่าโดนเอาคืนเล็กๆน้อยๆอิอิอิ

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.67 เรียกค่าไถ่ {P.86}{ุุ7-3-59} 50%
เริ่มหัวข้อโดย: automaton ที่ 08-03-2016 09:08:39

อิพี่หมอหลอกง่ายนะ สงสัยรักจริงหวังแต่ง
ฝนได้ยินคงอายหน้าแดงอยู่แน่ ๆ

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.67 เรียกค่าไถ่ {P.86}{ุุ7-3-59} 50%
เริ่มหัวข้อโดย: SOMCHAREE ที่ 08-03-2016 09:49:07

โอ้เล่นกันงี้เลยหราาาาา

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.67 เรียกค่าไถ่ {P.86}{ุุ7-3-59} 50%
เริ่มหัวข้อโดย: love boy ที่ 08-03-2016 10:13:24

เรียกค่าไถ่  :z1:

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.67 เรียกค่าไถ่ {P.86}{ุุ7-3-59} 50%
เริ่มหัวข้อโดย: bpyt ที่ 08-03-2016 11:55:30

จบงานนี้ พี่หมอได้ฝนมาเป็นเมียแบบเต็มใจจริงๆ ต้องตบรางวัลให้เหล่าเพื่อนๆ ของฝนนะเนี่ย หึหึ เล่นใหญ่มว๊ากกกก!!!

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.67 เรียกค่าไถ่ {P.86}{ุุ7-3-59} 50%
เริ่มหัวข้อโดย: CelestialBeing ที่ 08-03-2016 12:12:30

น้ำฝนต้องได้รับผลจากการกระทำครั้งนี้อย่างสาสมแน่นอน :o8: :o8: :-[ :-[ :-[

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.67 เรียกค่าไถ่ {P.86}{ุุ7-3-59} 50%
เริ่มหัวข้อโดย: Apple_matinie ที่ 08-03-2016 12:17:06

โหยยยย ลุ้นน

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.67 เรียกค่าไถ่ {P.86}{ุุ7-3-59} 50%
เริ่มหัวข้อโดย: nevergoodbye ที่ 08-03-2016 12:25:33

อ่า..
ถ้าคิดตามหลักควาจริงแล้วพี่หมอเอาเรื่อง
มันเรื่องใหญ่เลยนะคะ :hao4:

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.67 เรียกค่าไถ่ {P.86}{ุุ7-3-59} 50%
เริ่มหัวข้อโดย: Bellze12 ที่ 08-03-2016 12:41:40

เป็นโจร ที่ไม่เหมือนโจรเรียกค่าไถ่อ่ะ
กลัวพี่หมอจะเอะใจจับได้
จุดประสงค์โจรเรียกค่าไถ่ ได้เงินก็รีบไปละ
อันนี้มามั่วถามอยู่ได้ว่าเป็นไรกับอีกคน รู้สึกไงกับอีกคน
มันแปลกๆอ่ะ ก็ขอให้พี่หมอไม่ทันเอะใจ
แล้วยอมพูดความในใจสักที

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.67 เรียกค่าไถ่ {P.86}{ุุ7-3-59} 50%
เริ่มหัวข้อโดย: Al2iskiren ที่ 08-03-2016 16:01:10

โจรนี่จะเล่นยี่สิบคำถามช่ายมะนั่น อิพี่หมอมันไม่สงสัยเหรอ5555+

รออีกครึ่งจ้า

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.67 เรียกค่าไถ่ {P.86}{ุุ7-3-59} 50%
เริ่มหัวข้อโดย: ka[ze]na ที่ 08-03-2016 20:25:12

เพื่อนฝน...

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.67 เรียกค่าไถ่ {P.86}{ุุ7-3-59} 50%
เริ่มหัวข้อโดย: pajaree1202 ที่ 09-03-2016 12:27:48

กรี้ดดดดดดด ค้างค่ะค้าง มาต่อเลยน้า :katai1: :katai1: :katai1: :ling1: :ling1:

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.67 เรียกค่าไถ่ {P.86}{ุุ7-3-59} 50%
เริ่มหัวข้อโดย: love boy ที่ 09-03-2016 13:11:47

 :katai1: :katai1: :katai1:

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.67 เรียกค่าไถ่ {P.86}{ุุ7-3-59} 50%
เริ่มหัวข้อโดย: meanmena ที่ 09-03-2016 15:44:00

ตอนหน้าพี่หมอ กระโดดถีบเลย 555++

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.67 เรียกค่าไถ่ {P.86}{ุุ7-3-59} 50%
เริ่มหัวข้อโดย: fida ที่ 09-03-2016 15:49:32

จะเป็นไงต่อ

เราก็ไม่รู้เหมือนกัน...ว่าถ้าหากคนที่เรารักโดนจับตัวไปแล้วต้องทำยังไง

จะไปช่วยเอกหรือแจ้งคนอื่นให้ช่วย  :hao4:

รอต่อไป

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.67 เรียกค่าไถ่ {P.86}{ุุ9-3-59} 100%
เริ่มหัวข้อโดย: leefever ที่ 09-03-2016 18:58:00

อ่านละรำคาญเพื่อนฝน ตั้งแต่ตอนที่แล้วละ ยุ่งไม่เข้าเรื่องเลย เรื่องของคนสองคน จะช่วยมันก้ได้นะ
แต่ช่วยแบบนี้คือไม่ใช่อ่ะ ก่อนทำนี่คิดถึงผลที่จะตามมามั้ยเนี่ยย

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.67 เรียกค่าไถ่ {P.86}{ุุ9-3-59} 100%
เริ่มหัวข้อโดย: Bellze12 ที่ 09-03-2016 19:46:51

เอาละเผยโฉมหน้าจอมโจร
จะดูว่าพี่หมอจะจัดการยังงัย

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.67 เรียกค่าไถ่ {P.86}{ุุ9-3-59} 100%
เริ่มหัวข้อโดย: PetitDragon ที่ 09-03-2016 19:47:44

ไม่ใช่ว่าผู้ร้ายคือเพื่อนสนิทตัวเองนะพี่หมอ 5555

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.67 เรียกค่าไถ่ {P.86}{ุุ9-3-59} 100%
เริ่มหัวข้อโดย: Ginny Jinny ที่ 09-03-2016 20:10:22

 :z3: :z3: :z3: ค้างงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงง

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.67 เรียกค่าไถ่ {P.86}{ุุ9-3-59} 100%
เริ่มหัวข้อโดย: Acacha ที่ 09-03-2016 20:15:17

ถือเป็นค่าสินสอดไปละกันนะ  :laugh:

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.67 เรียกค่าไถ่ {P.86}{ุุ9-3-59} 100%
เริ่มหัวข้อโดย: Naeon ที่ 09-03-2016 20:15:46

พี่หมอสู้ๆๆๆๆ เพื่อน้ำฝนนะ

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.67 เรียกค่าไถ่ {P.86}{ุุ9-3-59} 100%
เริ่มหัวข้อโดย: meanmena ที่ 09-03-2016 20:31:30

พระเอ๊ก พระเอก

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.67 เรียกค่าไถ่ {P.86}{ุุ9-3-59} 100%
เริ่มหัวข้อโดย: twinmonkey0311 ที่ 09-03-2016 20:57:04

จริงๆเพื่อนฝนก็เรียนอยู่ชั้นม.6กันแล้วนะ ไม่น่าจะคิดแผนเรียกค่าไถ่แบบนี้ออกมาได้  เพราะถ้าเกิดพี่หมอไม่ได้มาคนเดียวยกตำรวจมาเป็นโขยงคราวนี้จะได้หมดอนาคตติดคุกกันบ้างล่ะ

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.67 เรียกค่าไถ่ {P.86}{ุุ9-3-59} 100%
เริ่มหัวข้อโดย: oaw_eang ที่ 09-03-2016 21:23:58

ลุ้น

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.67 เรียกค่าไถ่ {P.86}{ุุ9-3-59} 100%
เริ่มหัวข้อโดย: ่jum ที่ 09-03-2016 21:28:54

พระร้ายก็เหมาะดี 555

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.67 เรียกค่าไถ่ {P.86}{ุุ9-3-59} 100%
เริ่มหัวข้อโดย: ka[ze]na ที่ 09-03-2016 21:40:29

จะโดนเรียงตัวหรือไม่~~~

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.67 เรียกค่าไถ่ {P.86}{ุุ9-3-59} 100%
เริ่มหัวข้อโดย: Ra_rena~* ที่ 09-03-2016 22:13:54

เพื่อนฝนแต่ละคน  :laugh:

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.67 เรียกค่าไถ่ {P.86}{ุุ9-3-59} 100%
เริ่มหัวข้อโดย: Apple_matinie ที่ 09-03-2016 22:26:51

 :เฮ้อ: :hao7:

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.67 เรียกค่าไถ่ {P.86}{ุุ9-3-59} 100%
เริ่มหัวข้อโดย: neno.jann ที่ 09-03-2016 23:01:06

พี่หมอรู้ความจริงล่ะก็ฝนไม่ได้ลุกจากเตียงแน่ๆ  เหอๆ  :katai1:

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.67 เรียกค่าไถ่ {P.86}{ุุ9-3-59} 100%
เริ่มหัวข้อโดย: SiHong ที่ 09-03-2016 23:11:13

อือ เกิดอะไรต่ออ้ะ ค้างๆ

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.67 เรียกค่าไถ่ {P.86}{ุุ9-3-59} 100%
เริ่มหัวข้อโดย: minneemint ที่ 09-03-2016 23:23:09

 :z3:

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.67 เรียกค่าไถ่ {P.86}{ุุ9-3-59} 100%
เริ่มหัวข้อโดย: Al2iskiren ที่ 09-03-2016 23:26:02

ตอนต่อไปไม่ใช่ว่าผู้ร้าย และผู้สมรู้ร่วมคิดเปิดหน้ายืนเรียงแถวเซอร์ไพร์สนอกโกดังนะคะ  :laugh:

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.67 เรียกค่าไถ่ {P.86}{ุุ9-3-59} 100%
เริ่มหัวข้อโดย: automaton ที่ 10-03-2016 08:53:32

มีชุดใหญ่กว่านี้รออยู่ข้างนอกอีกรึ  :ling1:

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.67 เรียกค่าไถ่ {P.86}{ุุ9-3-59} 100%
เริ่มหัวข้อโดย: ดวงตะวัน ที่ 10-03-2016 09:20:05

พี่หมอจะเจออะไรน่ะ ลุ้นๆๆๆๆ

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.67 เรียกค่าไถ่ {P.86}{ุุ9-3-59} 100%
เริ่มหัวข้อโดย: mystery Y ที่ 10-03-2016 12:21:58

แผนยังไม่จบสินะ!?

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.67 เรียกค่าไถ่ {P.86}{ุุ9-3-59} 100%
เริ่มหัวข้อโดย: Dee^daY ที่ 10-03-2016 13:13:57

ไม่สงสัยสำหรับ คำถาม ..

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.67 เรียกค่าไถ่ {P.86}{ุุ9-3-59} 100%
เริ่มหัวข้อโดย: ♥♥ดอกช่อบานสะพรั่ง♥♥ ที่ 10-03-2016 18:21:43

 o22

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.67 เรียกค่าไถ่ {P.86}{ุุ9-3-59} 100%
เริ่มหัวข้อโดย: Thanthic ที่ 10-03-2016 19:31:18

 :a5: :a5: o22 :a5: :a5:

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.67 เรียกค่าไถ่ {P.86}{ุุ9-3-59} 100%
เริ่มหัวข้อโดย: mana_ai ที่ 10-03-2016 19:54:42

เราว่าเป็นแผน
แต่พี่หมอกำลังเอ๋อ เลยโดนหลอกเต็มๆ 555+

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.67 เรียกค่าไถ่ {P.86}{ุุ9-3-59} 100%
เริ่มหัวข้อโดย: shoi_toei ที่ 10-03-2016 22:26:42

เอางี้เลย ?? หมอนี่เชื่อคนง่าย ถ้าเป็นเรื่องความปลอดภัยของฝน

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.67 เรียกค่าไถ่ {P.86}{ุุ9-3-59} 100%
เริ่มหัวข้อโดย: ณ ที่เดิม™ ที่ 10-03-2016 23:07:35

งง เกิดอะไรขึ้นพวกแกเล่นอะไรกัน  :ling2:

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.67 เรียกค่าไถ่ {P.86}{ุุ9-3-59} 100%
เริ่มหัวข้อโดย: threetanz ที่ 11-03-2016 19:36:41

ไผ่นี่ร้ายกาจจริงๆ

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.67 เรียกค่าไถ่ {P.86}{ุุ9-3-59} 100%
เริ่มหัวข้อโดย: mypink801 ที่ 11-03-2016 22:48:39

เอ๊ะยังไงงงง คนร้ายจริงๆเหรอเนี่ยยย

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.68 โฉมหน้าผู้ร้าย&หมั้นหมาย {P.88}{ุุ14-3-59}
เริ่มหัวข้อโดย: memew ที่ 12-03-2016 20:48:58

Chapter : 68 โฉมหน้าผู้ร้าย & หมั้นหมาย
[น้ำฝน...♥]



ผมยืนตื่นเต้น จ้องมองผู้ร้ายลักพาตัวจำนวนเจ็ดชีวิตที่ยืนเรียงแถวกันอยู่ด้านหน้า พวกมันทั้งหมดใส่แจ็คเก็ตหนัง สวมโม่งคลุมหน้าใส่แว่นตาดำ ดูน่ากลัวจนผมรู้สึกขนลุก
 
พี่หมอรั้งผมไปไว้ด้านหลังในลักษณะปกป้อง รังสีคุกคามแผ่กระจายไปทั่ว ผมจับชายเสื้อคนตัวสูงไว้
 
“พวกนายต้องการอะไร เงินก็ได้ไปแล้ว หลีกทางให้พวกเราออกไป”
พี่หมอต่อรอง ผู้ร้ายทั้งเจ็ดยืนกอดอกด้วยท่าทีเอาเรื่อง
 
คนที่ยืนอยู่ตรงกลางสุด ดูจะตัวสูงสุดด้วย แบมือไปหาคนที่ถือซองเงินอยู่ รายนั้นยื่นซองเงินมาให้ มันรับมาถือ แล้วโยนซองเงินนั้นมาไว้ตรงหน้าพี่หมอดังตุบ ห่างจากเท้าพี่หมอประมาณสามฟุต
 
พี่หมอก้มมอง ก่อนเงยหน้ามองพวกนั้นเรียงตัว
 
“มีปัญหาอะไร ฉันมั่นใจว่าเงินทั้งหมดเป็นของจริงและครบตามจำนวนด้วย”
พี่หมอถามเสียงเครียด

พวกมันไม่ตอบ คนกลางสุดขยับถอดแว่นตาดำออก คนอื่น ๆ ทำตามบ้าง ตามติดด้วยหมวกโม่ง จนเผยให้เห็นใบหน้าของผู้ร้ายครบทุกคน
 
พี่หมอยืนนิ่งไป
 
“พวกเธอ…” พี่มันครางอย่างไม่เชื่อในสิ่งที่เห็น ส่วนผมยืนตื่นเต้นอยู่ด้านหลัง รู้สึกร้อน ๆ หนาว ๆ ยังไงพิกล
 
แน่นอนว่าผู้ร้ายที่ยืนเด่นอยู่ตรงหน้า เป็นกลุ่มคนที่พี่หมอรู้จักเป็นอย่างดี รวมถึงผมเองด้วย ผมยืนจ้องภาพตรงหน้าแทบตาไม่กะพริบ กลืนน้ำลายลงคออึกใหญ่
 
“พวกนายทำบ้าอะไรกัน!!”
พี่หมอตะคอกถามเสียงดัง คนกลางสุดยักไหล่
 
“ก็ไม่ไง แค่ต้องการพิสูจน์ว่ามึงจริงจังกับเพื่อนกูแค่ไหน อยากแก้เผ็ดที่มึงเคยทำไว้กับน้ำฝนด้วย”
 
เดากันสิครับ คนตอบเป็นใคร
 
“พวกนาย...”
พี่หมอกัดฟันกรอด หันมองมาทางผม ผมรีบถอยร่นไปด้านหลังเพราะกลัวลูกหลง ผมไม่ได้เป็นคนต้นคิดนะ และไม่คิดจะเป็นผู้ร่วมมือด้วย เหตุการณ์ครั้งนี้ผมถูกจับมัดของจริงไม่อิงนิยาย
 
“นายสมคบคิดกับคนพวกนี้”
พี่หมอถามเสียงเย็น ผมส่ายหัวไปมาแรง
 
“อย่ามาหาเรื่องเพื่อนกู ฝนมันไม่ได้เต็มใจหรอก มันห่วงพวกกูโดนตำรวจชิวเพราะมึงคิดไม่ซื่อแจ้งตำรวจจับแทบตาย แต่กูมั่นใจว่ามึงไม่ทำ” ไผ่มันบอก ยืนกอดอกอยู่ท่าเดิม
 
“เอาเงินของมึงคืนไป พวกกูไม่ต้องการ”
มันพยักหน้ามาทางกระเป๋าเงินตรงหน้าพี่หมอ
 
“ขอโทษทีนะพี่ ผมโคตรรักและนับถือพี่มากเลย พี่คือเทวดาของผม แต่ผมขัดพวกมันไม่ได้จริง ๆ” ตันรีบออกตัว ยกมือไหว้พี่หมอปลก ๆ และมันเองนั่นแหละที่เป็นคนจับพี่หมอมัด
 
ซึ่งตันมันพูดจริงครับ มันไม่ได้อยากทำเลย เพราะกลัวเทวดาจะโกรธมัน แต่มันต้องเลือก ระหว่างคนอื่นอย่างพี่หมอกับเพื่อนสนิทในกลุ่มอย่างพวกผม
 
“ไม่เป็นไร พี่เข้าใจ” พี่หมอปรับโหมดให้ใจเย็นขึ้น
 
“เอาละ” น้ำหวานก้าวมาด้านหน้า “คนที่คิดแผนการทั้งหมดคือหวานเอง” หวานออกตัว “ส่วนพวกนี้คือผู้สมรู้ร่วมคิด ถ้าพี่หมอยังแค้นไม่หาย แนะนำให้แจ้งตำตรวจมาจับหวานได้เลย แต่หลังจากนี้ ห้ามมายุ่งกับน้ำฝนอีกตลอดชีวิตนะ”
น้ำหวานออกตัวอย่างมาดแมน
 
พี่หมอนิ่งอึ้ง ก่อนถอนหายใจยาว มองหน้าเพื่อนผมเรียงตัว ขยับเข้าไปใกล้ซองเงินนั้น ก้มหยิบ เดินไปหยุดยืนอยู่ตรงหน้าไผ่ ยื่นซองเงินไปให้
 
“ฉันจะไม่เอาความอะไรทั้งนั้น เพราะเข้าใจว่าพวกนายทำไปเพราะอะไร พวกนายคงแค้นฉันมากที่เคยทำไม่ดีกับน้ำฝนไว้ ขอโทษ คงเป็นคำเดียวที่ฉันบอกได้ตรงนี้ และฉันก็พร้อมที่จะรับผิดชอบทุกอย่าง เพราะงั้น รับนี่ไป” พี่หมอขยับเตือนให้ไผ่รับเงิน
 
“ไม่ต้องมาซื้อฝนกับพวกกู” ไผ่มันตอบกลับเสียงห้วน สีหน้าเอาเรื่อง
 
“ไม่ได้ซื้อ แต่กำลังสู่ขอฝนกับเพื่อนอย่างพวกนายต่างหาก”
 
ผมยืนอึ้งอยู่กับที่ หน้าร้อนผ่าว ไม่คิดว่าพี่หมอจะกล้าพูดแบบนี้ เพื่อนผมแต่ละคนยืนอึ้งไม่ต่างกัน ไผ่มันกัดกรามกรอด ใจมันคงกำลังคัดค้านเต็มที่ แต่อีกใจก็คงรู้ว่าพี่หมอรู้สึกยังไงกับผมจริง ๆ ผมไม่กล้าเปิดปากพูดอะไรตอนนี้ ความดีใจมันล้นอกมาก
 
“พวกกูเป็นแค่เพื่อนไม่มีสิทธิ์รับเงินจำนวนนี้หรอก ถ้าจะสู่ขอ ให้ไปขอกับพ่อแม่ฝนนู้น”
ไผ่มันพูดห้วน ๆ ไม่รับเงินจำนวนนั้น พี่หมอลดมือลง เดินเอาเงินซองนั้นมาแปะอกผม ผมรีบโอบกอดเอาไว้ในอ้อมแขนงง ๆ
 
“งั้นฉันจะถือว่านี่เป็นเงินค่าแหวนหมั้นละกัน”
 
ผมอ้าปากค้างไปกับสิ่งที่พี่หมอพูด ไผ่มันเดินตรงมาหยุดยืนอยู่ตรงหน้าพี่หมอ ห่างกันแค่ศอกเดียวเท่านั้น ทำหน้าขึงขังใส่
 
“ถึงกูจะยอมให้มึงคบกับฝนได้ แต่กูก็ไม่คิดจะยอมรับในตัวมึงหรอกนะ วันไหนมึงทำฝนเจ็บขึ้นมา มึงไม่ได้ตายดีแน่”
ไผ่มันจ้องตาพี่หมอเอาเรื่อง
 
“ฉันไม่รับปากว่าจะดูแลฝนได้เหมือนที่นายดูแลหรอกนะไผ่ เพราะฉันไม่ใช่คนดี”
 
ไผ่มันหัวเราะหึ ๆ
 
“ถ้าฝนมันรักคนดีแบบกูจริง ป่านนี้กูกับมันคงคบกับไปนานแล้ว ไม่ปล่อยให้หมาแบบมึงมาคาบไปแดกหรอก ทะนุถนอมเพื่อนกูหน่อย มันบอบบางมากกว่าที่มึงคิด มึงจำไว้เลยนะ เวลาที่ฝนเจ็บ มันไม่ได้เจ็บเพียงคนเดียว”

แล้วคนสองคนก็จ้องหน้ากันเขม็ง ผมเหงื่อแตกพลั่ก กลัวต่อยกันครับ ผมกอดซองเงินแน่นขึ้น ลุ้นให้พวกนั้นใจเย็น
 
“หิวว่ะ กลับเว้ยพวกมึง!”
เป็นไผ่เองที่เลือกตัดความเงียบทิ้งไป พูดขึ้นมาดื้อ ๆ หันหลัง กลุ่มเพื่อนผมทั้งหมดพากันหันตาม สลายคลายตัวออกจากบรรยากาศอึดอัดเมื่อกี้เหมือนไม่เคยมีเหตุการณ์อะไรเกิดขึ้นมาก่อน แต่เดินไปได้ไม่กี่ก้าวไผ่มันก็เบรกกึก หันกลับมามองหน้าผม เพื่อน ๆ ทุกคนหยุดตาม
 
มันมองผมด้วยสายตาที่อ่านไม่ออก เหมือนจะอาลัยอาวรณ์หรือเป็นห่วงผมสุด ๆ มันเดินเข้ามาหาผม ผมยังไม่ได้ขยับไปไหน ยืนกอดซองเงินแน่นอยู่ที่เดิม มันรั้งผมเข้าไปกอด ผมยืนอึ้งเพราะไม่เข้าใจความหมาย ได้ยินเสียงกระซิบเบา ๆ ให้ได้ยินกันสองคน
 
“รู้สึกเหมือนลูกสาวกำลังจะออกเรือนเลย พ่อแม่ทุกคนคงรู้สึกแบบนี้”
 
“ไอ้บ้า!” ผมเตะมันไปที

มันดันผมออก ลูบหัวผมเบา ๆ ที จับข้อมือผมยกขึ้นดู มันแดงนิด ๆ เพราะแรงรัดจากเชือก มันลูบรอยแดงนั้นเบา ๆ
 
“ขอโทษนะ เจ็บมากหรือเปล่า”

“ไม่หรอก” ผมปฏิเสธ มันยิ้มให้ผมอีกที ลูบหัวเบา ๆ แล้วหันหลังเดินผ่านพี่หมอไปเหมือนพี่หมอเป็นแค่อากาศธาตุ เข้าไปรวมกลุ่มกับเพื่อน ๆ ที่ยืนคอยกันอยู่ ทุกคนมองมาที่ผมเป็นตาเดียว ก่อนพากันหันหลัง เดินจากไป
 
แล้วความเงียบก็เข้าปกคลุมทุกพื้นที่
 
ผมกอดซองเงินแน่นขึ้น ทำเหมือนมันคือผ้าห่มที่ให้ความอบอุ่นกับสภาพหนาวเยือกอย่างหาสาเหตุไม่ได้ หรือคล้ายกับจะเอาไว้เป็นเกราะกำบัง หากอยู่ ๆ จะมีระเบิดปรมาณูลงที่กรุงเทพ
 
พี่หมอไม่พูดอะไร มองหน้าผมนิ่ง ๆ เท่านั้น ผมกลืนน้ำลายลงคออึดใหญ่ คาดเดาไม่ออกว่าพี่หมอจะโมโหผมขนาดไหน
 
แต่ความหวาดกลัวที่มี มันไม่ได้เยอะเท่ากับตอนแรก ๆ ที่เจอกัน คงเพราะผมรับรู้ความรู้สึกของพี่หมอมากขึ้นละมั้ง ถึงพี่หมอไม่พูดโดยตรง แต่ก็ยอมรับแล้ว สายตานิ่ง ๆ นั้น ทำเอาผมเผลอตัวก้าวถอยไปด้านหลัง พี่หมอก้าวตามมาติด ๆ
 
“หึ เข้าใจวางแผนให้ฉันหัวหมุนนี่ แก้แค้นกันรึไง”
 
“ผมเปล่า” ผมส่ายหัวไปมา “แต่ยอมรับว่ารู้แผนการพวกมันทั้งหมด แต่ไม่เห็นด้วย และไม่ได้ร่วมมือด้วย” ผมตอบตามจริง พี่หมอยกยิ้ม รังสีคุกคามแผ่กระจาย
 
“เอาเงินพี่คืนไป”
ผมดันซองเงินคืน เตรียมจะวิ่งหนี แต่ถูกรวบจับเอวไว้
 
“จะหนีไปไหน นายต้องถูกจับข้อหาร่วมมือกันเรียกค่าไถ่”
 
“ผมบอกแล้วไงว่าไม่ได้ทำ แล้วเราก็ไม่ได้เอาเงินพี่ด้วย ได้เงินแล้วก็ปล่อย”
ผมดิ้นขลุกขลัก
 
“ปล่อย!!”
พี่หมอรัดแน่นขึ้น ก่อนยกผมแบกพาดบ่า พาเดินออกไปนอกโกดัง ผมแหกปากโวยวายดิ้นรนหวังให้หลุดพ้นจากบ่าอีกคน กระทั่งพี่หมอแบกผมไปโยนตุบไว้บนเบาะหลังของรถ คร่อมทับลงมา ผมหน้าตื่น พยายามดิ้นรนผลักคนตัวสูงออก พี่หมอไม่พูดอะไร ก้มจูบลงมา ผมพยายามประท้วงห้าม แต่ยิ่งห้าม พี่หมอยิ่งจูบผมแรงขึ้น ลักษณะการจูบแบบนี้ เหมือนต้องการทำโทษผมมากกว่าจะเกิดอารมณ์จริง ๆ สักพักพี่หมอก็ละปากออก รู้สึกชาไปทั่วทั้งปาก พี่หมอยกตัวขึ้น มองผมตาวาว
 
ให้ตายสิ ทั้งที่เขาจูบรุนแรงเพื่อต้องการทำโทษ
 
แต่ผมทำไมผมถึง..
 
พี่หมอหัวเราะหึ ๆ จ้องต่ำลงไปเบื้องล่างของผมที่มันตื่นตัวขึ้นมาเพราะแรงจูบหนักเมื่อกี้
 
“เด็กร่าน จูบแค่นี้ก็มีอารมณ์แล้วเหรอ”
 
“ผมเปล่า”
ผมโกหกคำโต หนีบขาตัวเองไว้เพื่อปกปิดหลักฐาน
 
“นายต้องถูกทำโทษแน่ ๆ”
พี่หมอทำท่าคุกคาม ก้มลงมาจูบอีกครั้ง แต่คราวนี้ไม่ได้บังคับหรือรุนแรงด้วย พี่หมอจูบด้วยความอ่อนโยน อ่อนโยนจนผมเผลอตัวเลื่อนสองมือขึ้นไปโอบรอบลำคอแกร่งไว้ จูบตอบอย่างโหยหา
 
“แต่ไม่ใช่เวลานี้”
พี่หมอละปากออกมากระซิบบอกเสียงเบา จ้องตาผม ดวงตานั้นสื่อชัดถึงความรู้สึกที่ผมอยากรู้ว่าพี่หมอรู้สึกยังไงกับผมมาตลอด พี่หมอไม่ได้พูดด้วยปาก แต่บอกความรู้สึกให้ผมรู้ผ่านดวงตา มันดูหวานมากจนเป็นผมเองที่ต้องหลุบตาหลบหนี
 
กลัวละลายครับ
 
“ปล่อย…”
ผมกระซิบบอก เสียงผมอาจเบากว่าเสียงกระซิบของพี่หมอเมื่อกี้นี้ก็ได้ พี่หมอก้มหอมแก้มผมเบา ๆ ที ผมหน้าร้อนผ่าว พี่หมอจับผมลุกออกจากรถ เปิดประตูให้นั่งหน้าเหมือนเดิม แล้วเดินกลับไปประจำตำแหน่งเดิมของตัวเอง ผมดึงเข็มขัดมารัดแนบอก นั่งก้มหน้าด้วยความอับอาย

อายที่ถูกจูบ อายที่เผลอตื่นตัว และอายที่ถูกอีกคนบอกรักผ่านดวงตาเมื่อกี้นี้ด้วย พี่หมอสตาร์ทเครื่อง นำตัวรถเคลื่อนออกไปจากจุดวางแผน
 
โกดังแห่งนี้เป็นของครอบครัวของน้ำหวานมัน คนต้นคิดนั่นแหละ ผมหันกลับไปมอง นึกถึงเหตุการณ์ที่เกิดแล้วก็อดอมยิ้มไม่ได้ ผมไม่ได้เห็นภาพหรอกว่าเกิดอะไรขึ้นเพราะถูกมัดตา แต่ได้ยินสิ่งที่เกิดขึ้นตลอด ผมไม่ได้ยินเสียงไผ่ เพราะมันเขียนข้อความถามพี่หมอจากไวท์บอร์ด แต่เสียงพี่หมอที่ยอมรับว่าผมเป็นใครนั้นทำเอาผมรู้สึกหัวใจพองโต
 
แต่สงสัยงานนี้ ผมต้องโดนทำโทษหนักแน่ ๆ T^T







ตอนแรกคิดว่าพี่หมอจะพาผมกลับคอนโดไปทำโทษ แต่พี่หมอพารถมาจอดในย่านใจกลางเมืองแทน ผมมองงง ๆ
 
“พาผมมาที่นี่ทำไม”

พี่หมอไม่ตอบ หันไปหยิบซองเงินจากเบาะหลัง ก้าวลงจากรถ ผมรีบก้าวตามลงไปติด ๆ
 
หรือว่าเขาจะเอาเงินมาใส่คืนแบงค์ ทำไมไม่เอาไปฝากในห้างแถวบ้านแทน แบงค์ก็มีออกเยอะแยะ พี่หมอกดล็อกรถ เดินอ้อมมาโอบเอวผมไว้หลวม ๆ เดินตรงเข้าตึกสินค้าแบรนด์นั้นไป
 
ผมหันซ้ายหันขวามองงง ๆ จนเขาพามาจบที่ร้านขายจิวเวลรี่มีชื่อแห่งหนึ่ง ผมเคยเห็นร้านนี้ออกทีวีด้วย เพราะสินค้ามีคุณภาพและเน้นส่งออกเป็นหลัก
 
ผมมองหน้าพี่หมองง ๆ จะมาทำอะไรแถวนี้
 
พี่หมอพาผมเดินเข้าไปภายใน วางเงินซองนั้นไว้บนเคาน์เตอร์ดังตุบ
 
“มีแหวนลักษณะเรียบ ๆ วงไหนที่ราคาสองแสนบ้าง”
พนักงานในร้านพากันหน้าเหวอ ก่อนรีบกุลีกุจอนำออกมาโชว์ ผมมองพี่หมองง ๆ ยิ่งกว่าเดิม
 
“ไม่ทราบว่าจะเอาไซส์ไหนคะ”
พนักงานถาม พี่หมอไม่ตอบ จับมือซ้ายผมไปวางไว้บนเคาน์เตอร์ข้างซองเงิน เคาะนิ้วลงบนนิ้วนางข้างซ้ายของผมเบา ๆ
 
“เอาไซส์นี้”

ผมอ้าปากเหวอหน้าร้อนผ่าว
 
“พี่หมอ” ผมรีบชักมือกลับ “พี่จะทำอะไร”
 
“หาแหวนหมั้นไง”
โอ๊ย จะเป็นลม อยู่ ๆ บุญก็หล่นทับ
 
ไม่ใช่สิ…
 
นี่มันใช่เรื่องไหม ผมร้อนไปทั้งหัวทั้งหูทั้งหน้า จะปฏิเสธก็ทำไม่ได้ จะตอบรับก็ยังไงอยู่ พนักงานมองผมเป็นตาเดียว ผมอายจนไม่รู้ว่าจะอายยังไงแล้ว รีบก้มหน้าหลบ พนักงานประคองจับมือผมไปวัดหาไซส์

ไม่คิดว่าพี่หมอจะกล้าทำอะไรประเจิดประเจ้อแบบนี้
 
“วงนี้เลยค่ะ เหมาะกับผู้ชาย เรียบแต่แข็งแรง”
เธอแนะนำ บอกตามตรง ต่อให้ราคาเป็นล้านก็อายครับ พี่หมอหยิบขึ้นไปเช็กดู ดูแบบอื่นอีกสองสามอัน ก่อนเลื่อนมาให้ผมเลือกบ้าง ผมส่ายหัวไปมา
 
“งั้นเอาแบบนี้”
พี่หมอเลือกด้วยตัวเองเลย หันไปบอกพนักงาน พนักงานรับไปใส่กล่อง พี่หมอดันเงินซองนั้นไปทางพนักงาน พวกนั้นรีบรับไปเปิด รวมพลช่วยกันนับเงิน
 
“เรียบร้อย ครบถ้วนนะคะ นี่ค่ะใบเสร็จพร้อมใบรับรองและใบรับประกันค่ะ”
พนักงานยื่นใบเสร็จพร้อมใบรับรองและใบรับประกันมาให้ ยกมือไหว้ประดับรอยยิ้ม

พี่หมอเดินคล้องเอวผมออกจากร้านกลับไปที่รถ แล้วผมก็มานั่งตื่นเต้นอยู่ในรถอีกรอบ
 
พี่หมอต้องล้อผมเล่นแน่ ๆ ใช่ พี่หมอล้อเล่นแน่ ๆ
 
“ฝน”
พี่หมอเรียก ผมหันไปมอง พี่หมอล้วงหยิบกล่องแหวนออกมาจากกระเป๋าเสื้อ เปิดฝา หยิบแหวนวงนั้นขึ้นมาถือไว้ในมือ ดึงมือผมไปจับไว้อีกข้าง ผมมองอย่างตื่นเต้น
 
“หมั้นไว้ก่อน แล้วจะส่งพ่อไปสู่ขออีกที”
 
ผมอ้าปากค้าง ยังไม่ทันที่ผมจะได้ตอบรับหรือปฏิเสธ แหวนวงนั้นก็มาอยู่บนนิ้วนางข้างซ้ายผมแล้ว มือผมสั่นเทาขึ้นมานิด ๆ ตอนนี้มันมีมูลค่าสองแสนแล้ว
 
มึง เกิดกูเดิน ๆ ไปแล้วเขารู้ ไม่โดนปล้นเอารึไง
 
“ผะ ผมว่า”
 
“นายไม่มีสิทธิ์ปฏิเสธ”
 
ผมหน้าง้ำ
“จะขอใครสักคนแต่งงานไม่ถามความสมัครใจของเขาก่อน บังคับกันแบบนี้คิดว่าผมจะชอบหรือไง”
 
พี่หมอขยับโน้มตัวเข้ามาใกล้
 
“ชอบสิ” พี่หมอมองตาผมอย่างพอจะรู้ความรู้สึกของผม โน้มหน้าเข้ามาใกล้มากขึ้น “บอกแล้วไง นายไม่มีสิทธิ์ปฏิเสธ”
ผมหน้าร้อนผ่าว ดันอกพี่หมอออก พี่หมอหัวเราะหึ ๆ กลับไปนั่งดี ๆ เหมือนเดิม
 









ผมยังไม่ถึงบ้านครับ ไม่ว่าจะบ้านผมหรือบ้านพี่หมอเอง ตอนนี้เรามาอยู่กันที่ร้านอาหาร ร้านนฤมลเพื่อนพี่หมอนั่นแหละ พี่มลดีใจใหญ่รีบเข้ามาต้อนรับ ผมมองพี่มลอย่างอึดอัด ส่วนพี่หมอยังนั่งชิลล์ พี่แกให้ผมรับผิดชอบสั่งอาหารเหมือนเดิม ผมก็สั่งแต่ของที่พี่หมอชอบทั้งนั้นแหละ
 
“ไม่น่าเชื่อนะว่าไอ้หมอจะมาคบกับน้ำฝนได้ ปากมันบอกเกลียดคนประเภทนี้ สุดท้ายก็เป็นเอง นี่แหละน้าเขาบอกเกลียดแบบไหนมักได้แบบนั้น สงสัยฉันต้องเกลียดผู้ชายแบบแบรด พีตต์เยอะ ๆ ซะแล้ว”
 
“ฉันจะบอกไอ้อู๋” พี่หมอขู่ พี่มลย่นจมูกใส่ พี่หมอหัวเราะหึ ๆ กับท่าทางแบบนั้นของพี่มล

“ถึงอู๋มันจะไม่หล่อไม่เท่เท่าแบรด พีตต์ แต่มันนิสัยดีนะ” พี่หมอบอกต่อ พี่มลย่นจมูกใส่อีกที
 
“รู้แล้วล่ะน่า ถึงได้คบมาจนถึงทุกวันนี้ไง”
 
ผมหัวเราะ รู้สึกผ่อนคลายขึ้นเยอะ
 
“แล้วนี่ แค่แวบมากินข้าวเฉย ๆ หรือมาฉลองอะไรกัน” พี่มลถาม
 
“แค่กินข้าวเฉย ๆ ครับ” ผมตอบกลับทันที ยกน้ำขึ้นจิบแก้เขิน
 
“ฉลองหมั้น”
แต่พี่หมอกลับตอบไปอีกแบบหน้าตาย ผมแทบสำลักน้ำที่กินไป พี่มลตาโต พี่หมอไม่พูดอะไรอีก จับมือซ้ายผมที่อยู่ข้างกันยกโชว์ให้ดูแหวน ผมรีบชักกลับแต่ไม่หลุด พี่มลตาโตยิ่งกว่าเดิม เอามือป้องปากแบบคนไม่เชื่อสายตาตัวเอง
 
“เอาจริงเหรอแซม”
 
พี่หมอพยักหน้า พี่มลหัวเราะร่วน ผมหน้าร้อนยิ่งกว่าเดิม พยายามจะดึงมือกลับ
 
“นนท์รู้แล้วใช่ไหม”
 
“ยัง เธอรู้เป็นคนแรก เพราะเพิ่งไปซื้อแหวนกันมาเมื่อกี้ หิวเลยพากันมาหาข้าวกินก่อน”
 
“โห ภูมิใจจัง งานนี้ต้องประกาศ หมอแซมจะสละโสดแล้ว”
แล้วพี่มลก็หยิบมือถือมากดโทรหาเพื่อนรายตัว คนแรกก็พี่หมอนนท์ครับ ทันทีที่วางสายพี่หมอนนท์ เสียงมือถือของพี่หมอก็ดังขึ้น พี่หมอหยิบมากดรับ กรอกเสียงลงไป
 
“เฮ้ย ได้ไงวะ”
ได้ยินเสียงพี่หมอนนท์ดังแว่วออกมา
 
“เดี๋ยวเล่ารายละเอียดให้ฟังทีหลัง”
แล้วพี่หมอก็วางสายไป พี่มลยังไม่หยุดโทรหาเพื่อน ๆ อีกหลายคน เพิ่งรู้นะเนี่ย ว่าพี่หมอมีเพื่อนเยอะ เห็นคบแต่กับพี่หมอนนท์คิดว่ามีเพื่อนคนเดียวซะอีก(อ้อ อีกคนก็พี่มล) พี่หมอหัวเราะหึ ๆ ฟังพี่มลที่กำลังกระจายข่าวอย่างเมามันตามประสาผู้หญิง
 
ผมนั่งน้ำลายท่วมปาก เหมือนตกกระไดพลอยโจนยังไงบอกไม่ถูก ผมมองหน้าพี่หมอ มาถึงตอนนี้ผมคงต้องโบกมือลาชีวิตการเป็นสามีแล้วตบเท้าเข้ารับตำแหน่งภรรยาของพี่หมอจริง ๆ แน่ ๆ
 
แล้วผมจะมองหน้าทุกคนในครอบครัวยังไงดี
 
ไม่ถึงชั่วโมงพี่มลก็กระจายข่าวจนครบ พี่แกดูอารมณ์ดีอย่างกับตัวเองได้เป็นเจ้าสาวซะเอง
 
“วางแผนไว้ไง”
 
“ยังไม่ได้คิดอะไรทั้งนั้น ฉุกละหุก คงต้องทำตามขั้นตอนล่ะมั้ง ได้ลูกเขาแล้ว ก็ต้องยกขันหมากไปสู่ขอ”
 
“พี่หมอ”
ผมค้าน รายนั้นหันมามองหน้าผมนิ่ง ๆ ผมหุบปากลงฉับ พี่มลหัวเราะ
 
“เอาน่า ไอ้หมอมันก็ไม่ได้เป็นผู้ชายเลวร้ายอะไร อาจดูแข็งกระด้างไปบ้าง แต่ถ้ามันได้ยอมรับใครเป็นครอบครัวแล้วล่ะก็ มันจะรักและดูแลครอบครัวดีสุด ๆ”
 
ผมมองตาพี่หมอ
 
ไม่ปฏิเสธในข้อนี้ครับ ดูจากการที่พี่หมอเคารพรักพ่อแม่ ยอมทนอยู่ที่บ้านทั้งที่เกลียดแสนเกลียดไอ้ไผ่ เพราะพ่อชอบให้คนในครอบครัวอยู่กันอย่างพร้อมหน้าพร้อมตา
 
แต่พี่หมอคิดดีแล้วเหรอ ที่เลือกผมแทนผู้หญิง เพราะผมให้กำเนิดทายาทให้พี่หมอไม่ได้ ไหนจะเรื่องสังคมภายนอกอีก
             


To be Con...
นั่นน่ะสิ พี่หมอคิดดีแล้วใช่ไหม
............................
เคยได้ยินคำนี้กันไหม
'ชั่วเจ็ดทีดีเจ็ดหน'
'สถานการณ์เลวร้ายสร้างวีระบุรุษ'
'จากร้ายกลายเป็นดี'
เหตุการณ์ร้าย ๆ หลาย ๆ อย่างนำมาซึ่งสิ่งดี ๆ บางอย่างเสมอ ถ้าเราอดทนรอคอยให้มากพอ และมองหาให้เจอ คนเขียนเชื่อเช่นนี้เสมอ เพราะงั้นเวลาเจอเหตุการณ์อะไรไม่ดี สิ่งแรกที่ทำคือมองหาว่าอะไรคือสิ่งดีที่จะตามมา เวลาเจอเหตุการณ์แย่ ๆ คนเขียนให้เวลาเสียความรู้สึกหรือไรท์ชอบเรียกมันสั้น ๆ ว่า 'ช่วงเวลาขาเป๋'(เหมือนเดินสะดุดจะล้ม) เพียงเดี๋ยวเดียว แล้วรีบประคองตัวให้ดี ๆ มองหาไปรอบ ๆ ว่าสิ่งดี ๆ อะไรกำลังจะเกิดขึ้นตามมา แล้วมันก็มีทุกครั้งด้วย
เราแก้ไขอดีตไม่ได้ แต่ทำปัจจุบันให้ดีได้ เพื่ออนาคตที่ดีกว่าเดิมด้วย ^^
#1คอมเม้นท์ 1 กำลังใจ #พี่หมอน้ำฝน #ทาสแค้น

ปล. เจอคำผิดสะกิดด้วยคร้าบบ

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.68 โฉมหน้าผู้ร้าย&หมั้นหมาย {P.88}{ุุ12-3-59} 50%
เริ่มหัวข้อโดย: evilheart ที่ 12-03-2016 21:02:30

รออ่านบทลงโทษ

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.68 โฉมหน้าผู้ร้าย&หมั้นหมาย {P.88}{ุุ12-3-59} 50%
เริ่มหัวข้อโดย: ka[ze]na ที่ 12-03-2016 21:11:07

โดน!!!~~~

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.68 โฉมหน้าผู้ร้าย&หมั้นหมาย {P.88}{ุุ12-3-59} 50%
เริ่มหัวข้อโดย: Duangjai ที่ 12-03-2016 21:20:28

พี่หมอ: รักจริงหวังแต่งนะคร้าบบบบบ

น้ำฝน: ชอบก้อให้แม่มาขอ อย่ารอให้นานเกินแรง

 :z2:  :z2:  :z2:  :z2:

คนอ่าน: ไรท์อย่าแกล้งให้น้องรอนาน
              มาต่อ50%ที่เหลือด้วยน้าาาาา

 :hao3:  :hao3:  :hao3:  :hao3:

...

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.68 โฉมหน้าผู้ร้าย&หมั้นหมาย {P.88}{ุุ12-3-59} 50%
เริ่มหัวข้อโดย: smileWang ที่ 12-03-2016 21:26:08

 :z1: รอบทลงโทษ อิอิ

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.68 โฉมหน้าผู้ร้าย&หมั้นหมาย {P.88}{ุุ12-3-59} 50%
เริ่มหัวข้อโดย: iceman555 ที่ 12-03-2016 21:53:21

 :katai2-1: :katai2-1: :katai2-1:

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.68 โฉมหน้าผู้ร้าย&หมั้นหมาย {P.88}{ุุ12-3-59} 50%
เริ่มหัวข้อโดย: mypink801 ที่ 12-03-2016 22:20:56

ชอบตอนไผ่พูดว่าเหมือนลูกสาวออกเรือนง่าา ชอบเพื่อนคู่นี้แรงงง
รอดูบทลงโทษ หุหุ

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.68 โฉมหน้าผู้ร้าย&หมั้นหมาย {P.88}{ุุ12-3-59} 50%
เริ่มหัวข้อโดย: Nus@nT@R@ ที่ 12-03-2016 22:27:28

นี่คือประกาศคบกันอย่างเป็นทางการแล้วใช่ป่าว

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.68 โฉมหน้าผู้ร้าย&หมั้นหมาย {P.88}{ุุ12-3-59} 50%
เริ่มหัวข้อโดย: PiiNaffe ที่ 12-03-2016 22:32:41

พี่หมกจะลงโทษทั้งที่ก็เต็มที่ไปเลยละกันเนาะ  :katai2-1: :z1:

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.68 โฉมหน้าผู้ร้าย&หมั้นหมาย {P.88}{ุุ12-3-59} 50%
เริ่มหัวข้อโดย: PetitDragon ที่ 12-03-2016 22:51:41

 o13

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.68 โฉมหน้าผู้ร้าย&หมั้นหมาย {P.88}{ุุ12-3-59} 50%
เริ่มหัวข้อโดย: dragon123 ที่ 12-03-2016 23:06:22

รอบทลงโทษ แอร๊ยยยยยยยยยยยยยยย  :hao7: :hao7:

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.68 โฉมหน้าผู้ร้าย&หมั้นหมาย {P.88}{ุุ12-3-59} 50%
เริ่มหัวข้อโดย: natsikijang ที่ 12-03-2016 23:09:36

แผนเด็กมากอ่ะ ไม่น่าเชื่อว่าพี่หมอจะเชื่อ แต่ก็นิยายนี่เนอะ อย่าคิดมาก ตอนนี้หวานเลยทีเดียว ฝนคงจะมีความสุขมาก

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.68 โฉมหน้าผู้ร้าย&หมั้นหมาย {P.88}{ุุ12-3-59} 50%
เริ่มหัวข้อโดย: Apple_matinie ที่ 12-03-2016 23:10:04

อร๊ายยย ขุ่นพี่หมออ กริ๊ดเเรงก้อตอนนี้ :hao7:

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.68 โฉมหน้าผู้ร้าย&หมั้นหมาย {P.88}{ุุ12-3-59} 50%
เริ่มหัวข้อโดย: Naeon ที่ 12-03-2016 23:28:10

จะละลายแล้ววววพี่หมอขาาาา

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.68 โฉมหน้าผู้ร้าย&หมั้นหมาย {P.88}{ุุ12-3-59} 50%
เริ่มหัวข้อโดย: bb_b ที่ 12-03-2016 23:29:21

แจ้งตำตรวจ
รังสีคุมคาม

 :katai4:  :katai4:  :katai4:

ค่อยๆ พิมพ์ ไม่ต้องรีบ

 :pig4:  :pig4:  :pig4:  :pig4:  :pig4:

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.68 โฉมหน้าผู้ร้าย&หมั้นหมาย {P.88}{ุุ12-3-59} 50%
เริ่มหัวข้อโดย: mukmaoY ที่ 12-03-2016 23:52:39

ไปคุยให้เป็นเรื่องเป็นราวก็ดี

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.68 โฉมหน้าผู้ร้าย&หมั้นหมาย {P.88}{ุุ12-3-59} 50%
เริ่มหัวข้อโดย: tuek ที่ 12-03-2016 23:53:45

ฝนโดนทำโทษหนักแน่ๆ

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.68 โฉมหน้าผู้ร้าย&หมั้นหมาย {P.88}{ุุ12-3-59} 50%
เริ่มหัวข้อโดย: mystery Y ที่ 13-03-2016 00:03:39

ไผ่เท่มาก!

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.68 โฉมหน้าผู้ร้าย&หมั้นหมาย {P.88}{ุุ12-3-59} 50%
เริ่มหัวข้อโดย: Jay_laddawan ที่ 13-03-2016 00:08:59

ไม่ชอบพี่หมอเท่าไร ชอบพี่เอกมากกว่าแถมนิสัยดีกว่าพี่หมอเยอะ พี่หมอยังไม่เคยทำอะไรให้ฝนรู้สึกว่าดีจังที่ชอบผชคนนี้หรือยังไม่มาถึง

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.68 โฉมหน้าผู้ร้าย&หมั้นหมาย {P.88}{ุุ12-3-59} 50%
เริ่มหัวข้อโดย: TheWanFah ที่ 13-03-2016 00:14:37

รอชมบทลงโทษ

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.68 โฉมหน้าผู้ร้าย&หมั้นหมาย {P.88}{ุุ12-3-59} 50%
เริ่มหัวข้อโดย: minneemint ที่ 13-03-2016 01:03:47

 :laugh:

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.68 โฉมหน้าผู้ร้าย&หมั้นหมาย {P.88}{ุุ12-3-59} 50%
เริ่มหัวข้อโดย: twinmonkey0311 ที่ 13-03-2016 01:08:07

ลูกสาวของพี่ไผ่ออกเรือนแล้วนะ

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.68 โฉมหน้าผู้ร้าย&หมั้นหมาย {P.88}{ุุ12-3-59} 50%
เริ่มหัวข้อโดย: Al2iskiren ที่ 13-03-2016 01:59:56

รอบทลงโทษค่ะ อิอิ
 :m25:

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.68 โฉมหน้าผู้ร้าย&หมั้นหมาย {P.88}{ุุ12-3-59} 50%
เริ่มหัวข้อโดย: meanmena ที่ 13-03-2016 04:00:36

อุ๊ย!! บี้มดไม่ทัน

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.68 โฉมหน้าผู้ร้าย&หมั้นหมาย {P.88}{ุุ12-3-59} 50%
เริ่มหัวข้อโดย: ณ ที่เดิม™ ที่ 13-03-2016 08:26:47

มันดูไม่ค่อยสมเหตุสมผลเท่าไหร่แต่ก็ :เฮ้อ: เอาไงเอากัน
ไหนๆก็อ่านมาถึงขนาดนี้ละ สู้ๆนะครับ  :katai2-1:

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.68 โฉมหน้าผู้ร้าย&หมั้นหมาย {P.88}{ุุ12-3-59} 50%
เริ่มหัวข้อโดย: aornarak ที่ 13-03-2016 09:26:47

 :hao7:พี่หมอทำโทษเลยๆ. อิอิ แผนนี่ง่ายมาก ไม่ซับซ้อน แต่โดนใจแฮะ
รออีก 50% ค่า

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.68 โฉมหน้าผู้ร้าย&หมั้นหมาย {P.88}{ุุ12-3-59} 50%
เริ่มหัวข้อโดย: threetanz ที่ 13-03-2016 12:31:02

ไผ่เนี่ย ปากร้าย ใจดีเหมือนกันนะ

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.68 โฉมหน้าผู้ร้าย&หมั้นหมาย {P.88}{ุุ12-3-59} 50%
เริ่มหัวข้อโดย: บูมเบส ที่ 13-03-2016 12:52:49

แอบละลาย

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.68 โฉมหน้าผู้ร้าย&หมั้นหมาย {P.88}{ุุ12-3-59} 50%
เริ่มหัวข้อโดย: automaton ที่ 13-03-2016 13:13:53

ผู้ร้ายมือใหม่เผยตัวแล้ว แต่ก็แอบฮาตอนกลัวไอดอลโกรธ
ต้องไผ่นี่ซิ โหดตลอด หวงลูกสาวจริง ๆ
พี่หมอก็ถนอมผู้สมรู้แต่ไม่ได้ร่วมคิดหน่อยนะ พ่อเขาหวง
ว่าแต่จะลงโทษอะไรเหรอ  :mew2:

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.68 โฉมหน้าผู้ร้าย&หมั้นหมาย {P.88}{ุุ12-3-59} 50%
เริ่มหัวข้อโดย: van16 ที่ 13-03-2016 14:13:58

 :hao6: มารอน้ำฝนโดนลงโทษ  :hao6:

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.68 โฉมหน้าผู้ร้าย&หมั้นหมาย {P.88}{ุุ12-3-59} 50%
เริ่มหัวข้อโดย: Dee^daY ที่ 13-03-2016 14:50:10

รอบทลงโทษ

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.68 โฉมหน้าผู้ร้าย&หมั้นหมาย {P.88}{ุุ12-3-59} 50%
เริ่มหัวข้อโดย: Ginny Jinny ที่ 13-03-2016 19:57:26

เขาเป็นแฟนกันแล้วๆ  :oni1: :oni1: :oni1:

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.68 โฉมหน้าผู้ร้าย&หมั้นหมาย {P.88}{ุุ12-3-59} 50%
เริ่มหัวข้อโดย: Bellze12 ที่ 13-03-2016 20:04:36

 :mew1: :mew1:

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.68 โฉมหน้าผู้ร้าย&หมั้นหมาย {P.88}{ุุ12-3-59} 50%
เริ่มหัวข้อโดย: ่jum ที่ 13-03-2016 21:30:52

เลือกข้อ ข.

แต่คงต้องร้องเพลงรอไปอีกซักพักน่ะแหล่ะ กว่าพี่หมอจะทำ  :hao3:

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.68 โฉมหน้าผู้ร้าย&หมั้นหมาย {P.88}{ุุ12-3-59} 50%
เริ่มหัวข้อโดย: noozzz ที่ 13-03-2016 21:56:34

แต่งเลยๆ เอ้ย หมั้นเลยๆ

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.68 โฉมหน้าผู้ร้าย&หมั้นหมาย {P.88}{ุุ12-3-59} 50%
เริ่มหัวข้อโดย: fida ที่ 13-03-2016 22:27:46

ขอรอชมความน่ารักของน้องฝนนะคะ :-[

พี่หมอทำตัวดีขึ้น มีสติดีขึ้นนะคะ ขอชื่นชมในส่วนนี้

พี่หมอทำให้ได้ตลอดนะคะ เราไม่อยากเห็นน้องฝนผู้น่ารักของเราต้องเจ็บช้ำอีก

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.68 โฉมหน้าผู้ร้าย&หมั้นหมาย {P.88}{ุุ14-3-59} 100%
เริ่มหัวข้อโดย: Aueizii ที่ 14-03-2016 21:20:45

ติดตามค่าาา

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.68 โฉมหน้าผู้ร้าย&หมั้นหมาย {P.88}{ุุ14-3-59} 100%
เริ่มหัวข้อโดย: บูมเบส ที่ 14-03-2016 21:36:18

เราชอบประโยคจบของคนเขียนมากเลยอ่านแล้วได้คิดนะต้องอดทนแหละ
นิยายเรื่องนี้มีดีมากกว่าความบันเทิง ว่าแต่น่าจะเอานิยายเรื่องอื่มมาลงเล้าด้วยนะครับ
อ่านในเด็กดีไม่ถนัดเลย 5555

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.68 โฉมหน้าผู้ร้าย&หมั้นหมาย {P.88}{ุุ14-3-59} 100%
เริ่มหัวข้อโดย: tiew93 ที่ 14-03-2016 21:44:25

เขินอทนฝน เค้าจะเป็นฝั่งเป็นฝากันแล้วววว
แต่ร้องไผ่นี่สิ โตกว่านี้คงอ่อนกว่านี้ได้แหละนะ

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.68 โฉมหน้าผู้ร้าย&หมั้นหมาย {P.88}{ุุ14-3-59} 100%
เริ่มหัวข้อโดย: ่jum ที่ 14-03-2016 21:52:50

ตอบถูกด้วย การจะยกขบวนไปสู่ขอคงต้องรอกันอีกซักพัก

แต่มีบางอย่างอยากจะทักท้วงค่ะ เงินสดสองแสนนั้นไม่ได้หนามากมายอะไรนะคะ
เบิกจากธนาคารถ้าไม่ได้แจ้งว่าจะเอาแบงค์อะไร จำนวนเงินเท่าไหร่
ธนาคารจะให้เป็นแบงค์พันค่ะ สองแสนก็ปึกละร้อยใบสองปึก
หนาพอๆ กับกระเป๋าสตางค์ของผู้หญิงส่วนใหญ่คะ

ตอนอ่านในเนื้อเรื่องเหมือนจะหนามากใส่กระเป๋าใบใหญ่ แต่พอมานึกถึงความเป็นจริงก็ตามด้านบนนะค่ะ 

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.68 โฉมหน้าผู้ร้าย&หมั้นหมาย {P.88}{ุุ14-3-59} 100%
เริ่มหัวข้อโดย: oaw_eang ที่ 14-03-2016 21:58:51

ตั้งแต่อ่านมา  ก้พอจะชอบมาขึ้นบ้างก็ตอนนี้แหละ  ว่าแต่หมอมันไปชอบฝนตอนไหนกันนะ

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.68 โฉมหน้าผู้ร้าย&หมั้นหมาย {P.88}{ุุ14-3-59} 100%
เริ่มหัวข้อโดย: Ra_rena~* ที่ 14-03-2016 22:04:24

 :-[ :กอด1:

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.68 โฉมหน้าผู้ร้าย&หมั้นหมาย {P.88}{ุุ14-3-59} 100%
เริ่มหัวข้อโดย: Bellze12 ที่ 14-03-2016 22:40:33

จะบอกว่า แง่คิดจากผู้เขียนในตอนท้าย
คือมันดีมาก ตรงกับช่วงเวลาอันสับสนของเรา
 :pig4: :pig4:

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.68 โฉมหน้าผู้ร้าย&หมั้นหมาย {P.88}{ุุ14-3-59} 100%
เริ่มหัวข้อโดย: mukmaoY ที่ 14-03-2016 22:49:20

 :katai2-1: :katai2-1:

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.68 โฉมหน้าผู้ร้าย&หมั้นหมาย {P.88}{ุุ14-3-59} 100%
เริ่มหัวข้อโดย: Freja ที่ 14-03-2016 22:55:16

68 บท ไปถึงไหนกันสักที่แล้วสินะ
ถ้าคิดแบบที่คนเขียนบอกแล้วผลออกมาดีได้ก็โอเคค่ะ
กลัวแต่ว่าทนจนสุดที่จะทนต่อไปแล้วก็ยังหาความดีของคนๆนั้นต่อไปไม่ได้มากกว่า
ยังไงก็ขอเถอะอย่าให้แซมมันมาดีแตกทีหลังเลย
ทั้งๆที่ตอนนี้ก็มีความดีอันแสนจะน้อยนิด
เรายังไม่ชอบใจไผ่อยู่ดี  ยังไม่เห็นไผ่เจอ consequence ของสิ่งที่ไผ่ทำลงไปเลย
เราไม่เห็นว่าสิ่งที่ไผ่ทำไปตอนนี้เท่หรือดีงามเลยค่ะ

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.68 โฉมหน้าผู้ร้าย&หมั้นหมาย {P.88}{ุุ14-3-59} 100%
เริ่มหัวข้อโดย: Naeon ที่ 14-03-2016 23:22:27

 :katai2-1:

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.68 โฉมหน้าผู้ร้าย&หมั้นหมาย {P.88}{ุุ14-3-59} 100%
เริ่มหัวข้อโดย: twinmonkey0311 ที่ 15-03-2016 00:45:45

เค้าหมั้นกันแล้วววววว

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.68 โฉมหน้าผู้ร้าย&หมั้นหมาย {P.88}{ุุ14-3-59} 100%
เริ่มหัวข้อโดย: Al2iskiren ที่ 15-03-2016 01:42:13

หมั้นกันแล้ว
 :give2: :give2:

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.68 โฉมหน้าผู้ร้าย&หมั้นหมาย {P.88}{ุุ14-3-59} 100%
เริ่มหัวข้อโดย: SiHong ที่ 15-03-2016 01:53:45

เล่นงี้เลยหรอพี่หมอ

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.68 โฉมหน้าผู้ร้าย&หมั้นหมาย {P.88}{ุุ14-3-59} 100%
เริ่มหัวข้อโดย: mam.nalok ที่ 15-03-2016 08:33:39

อ้ายยยยยยยรีบยกขันหมากไปขอเร็วๆนะพี่หมอ  :hao7: :hao7:

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.68 โฉมหน้าผู้ร้าย&หมั้นหมาย {P.88}{ุุ14-3-59} 100%
เริ่มหัวข้อโดย: mystery Y ที่ 15-03-2016 08:34:49

อิพี่หมอมัดมือชกมาก!!

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.68 โฉมหน้าผู้ร้าย&หมั้นหมาย {P.88}{ุุ14-3-59} 100%
เริ่มหัวข้อโดย: shoi_toei ที่ 15-03-2016 08:45:50

ฉลองหมั้นนน อิหมอ บทแกซึน แกซึนได้โล่ 5555

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.68 โฉมหน้าผู้ร้าย&หมั้นหมาย {P.88}{ุุ14-3-59} 100%
เริ่มหัวข้อโดย: PetitDragon ที่ 15-03-2016 08:59:15

 o13

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.68 โฉมหน้าผู้ร้าย&หมั้นหมาย {P.88}{ุุ14-3-59} 100%
เริ่มหัวข้อโดย: automaton ที่ 15-03-2016 09:45:45

อิพี่หมอถึงว่าเวลาเด็ดเดียวก็ตัดสินใจได้รวดเร็วเฉียบขาดทันใจดี
ก่อนหน้านี้และทำยึกยักให้เราขัดใจ
น้ำฝนต้องไปเข้าคอร์สเจ้าสาวนะจ๊ะ เดี๋ยวผิวไม่ผ่อง  :-[

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.68 โฉมหน้าผู้ร้าย&หมั้นหมาย {P.88}{ุุ14-3-59} 100%
เริ่มหัวข้อโดย: smileWang ที่ 16-03-2016 21:06:04

รอต่อๆๆๆๆๆๆๆๆๆ :katai4:

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.69 โฉมหน้าผู้ร้าย&หมายหมั้น {P.90}{ุุ19-3-59}
เริ่มหัวข้อโดย: memew ที่ 19-03-2016 13:05:33

Chapter : 69 โฉมหน้าผู้ร้าย & หมายหมั้น
[พี่หมอ...♥]


เรื่องทุกอย่างมันกลับตาลปัตรไปหมด ตอนแรกผมคิดว่าผมไม่รอดแน่ ๆ ผมไม่ได้ห่วงตัวเอง แต่เป็นห่วงน้ำฝนมากกว่า ผมรั้งมันไปหลบด้านหลัง จ้องมองผู้ร้ายทั้งเจ็ดตรงหน้า มันยืนเรียงกันเป็นแถวหน้ากระดาน ทุกคนมองมาที่ผมด้วยท่าทีคุกคาม
 
“พวกนายต้องการอะไร เงินก็ได้ไปแล้ว หลีกทางแล้วให้พวกเราออกไป”
ผมบอกเสียงเครียด มองหน้าพวกมันแต่ละคน คนกลางสุดยื่นมือไปทางคนที่ยืนถือซองเงินอยู่ รายนั้นส่งซองเงินใส่มือให้ มันรับมาถือไว้ ก่อนโยนมาตรงหน้าผมไม่ห่าง ผมก้มมอง แล้วเงยหน้ามองพวกมันอีกที
 
“มีปัญหาอะไร ฉันมั่นใจว่าเงินทั้งหมดเป็นของจริงและครบตามจำนวนด้วย”
พวกมันไม่ตอบ คนที่โยนเงินมาให้ผมถอดแว่นตาดำออก คนอื่น ๆ ที่ยืนเรียงกันอยู่ทำตาม ก่อนพวกมันจะพากันดึงหมวกที่คลุมหน้าออก ผมยืนเบิกตากว้าง
 
“พวกเธอ…”
ผมครางเรียกอย่างไม่เชื่อสายตา เพราะคนร้ายที่ลักพาตัวฝนมาคือกลุ่มคนที่ผมรู้จักเป็นอย่างดี
 
ไผ่ และเพื่อน ๆ ของมันทั้งหมด
 
“พวกนายทำบ้าอะไรกัน!!”
ผมตะคอกถามเสียงดัง จ้องเขม็งไปทางไผ่ที่น่าจะเป็นหัวโจก ไผ่ยักไหล่
 
“ก็ไม่ไง แค่ต้องการพิสูจน์ว่ามึงจริงจังกับเพื่อนกูแค่ไหน อยากแก้เผ็ดที่มึงเคยทำไว้กับน้ำฝนด้วย”
 
“พวกนาย...”
ผมกัดกรามกรอด หันไปมองอีกหนึ่งชีวิตที่ยืนทำหน้าหวาดกลัวอยู่ด้านหลังผม มันรีบก้าวถอยไปด้านหลังทันที
 
“นายสมคบคิดกับคนพวกนี้”
ผมถามอย่างเอาเรื่อง ฝนส่ายหน้าไปมาแรง
 
“อย่ามาหาเรื่องเพื่อนกู ฝนมันไม่ได้เต็มใจหรอก มันห่วงพวกกูโดนตำรวจชิวเพราะมึงคิดไม่ซื่อแจ้งตำรวจจับแทบตาย แต่กูมั่นใจว่ามึงไม่ทำ”
ผมหันกลับไปจ้องหน้าไผ่ มันยืนกอดอกอยู่ท่าเดิม
 
มันเอาความมั่นใจแบบนั้นมาจากไหน
 
“เอาเงินของมึงคืนไป พวกกูไม่ต้องการ”
มันพยักหน้ามาทางซองเงินตรงหน้าผม
 
“ขอโทษทีนะพี่ ผมโคตรรักและนับถือพี่มากเลย พี่คือเทวดาของผม แต่ผมขัดพวกมันไม่ได้จริง ๆ”
ตันรีบออกตัว ยกมือไหว้ผมยกใหญ่ สีหน้ามันสำนึกผิดจริง ๆ ผมรู้ครับว่าเด็กนี่ปลื้มผมอยู่ แต่ก็เข้าใจว่ามันทำไปเพราะอะไร
 
ถ้าจำไม่ผิด มันคือคนที่จับผมมัดด้วย ทำไมตอนนั้นผมถึงจับพิรุธไม่ได้นะ
 
สงสัยจะเพราะห่วงน้ำฝนจัด
ดีแค่ไหนแล้วที่พวกมันไม่รุมกระทืบผมเพราะความแค้นที่ผมเคยทำไว้กับฝน
 
“ไม่เป็นไร พี่เข้าใจ” ผมตอบรับ
 
“เอาล่ะ” น้ำหวาน หญิงสาวที่ดูจะพูดน้อยที่สุดในกลุ่มก้าวออกมายืนอยู่ตรงหน้า “คนที่คิดแผนการทั้งหมดคือหวานเอง ส่วนพวกนี้คือผู้สมรู้ร่วมคิด ถ้าพี่หมอยังแค้นไม่หาย แนะนำให้แจ้งตำตรวจมาจับหวานได้เลย แต่หลังจากนี้ ห้ามมายุ่งกับน้ำฝนอีกตลอดชีวิตนะ”
 
ผมรู้ว่าเด็กนี่เป็นคนฉลาด เจ้าแผนการ พูดน้อยแต่ต่อยหนัก คำพูดเหมือนจะยอม แต่ไม่ได้ยอมอย่างที่ปากพูดแน่ ๆ เพราะถ้าผมเอาเรื่องจริง ผมคงโดนขุดอดีตที่ตัวเองเคยทำไว้กับน้ำฝน และแน่นอน คงเป็นผมเองนี่แหละที่ถูกจับเข้าซังเตแทนพวกมัน
 
ผมถอนหายใจแรง มองหน้าทุกคนเรียงตัว ผมขยับเข้าไปใกล้ซองเงิน ก้มหยิบขึ้นมาถือ เดินไปยื่นให้ไผ่
 
“ฉันจะไม่เอาความอะไรทั้ง เพราะเข้าใจว่าพวกนายทำไปเพราะอะไร พวกนายคงแค้นฉันมากที่เคยทำไม่ดีกับน้ำฝนไว้ ขอโทษ คงเป็นคำเดียวที่ฉันบอกได้ตรงนี้ และฉันก็พร้อมที่จะรับผิดชอบทุกอย่าง เพราะงั้น รับนี่ไป” ผมขยับยื่นเงินให้มันอีกรอบ
 
“ไม่ต้องมาซื้อฝนกับพวกกู”
ไผ่มันตอบกลับเสียงห้วน สีหน้าเอาเรื่องขึ้นมาทันที
 
“ไม่ได้ซื้อ แต่กำลังสู่ขอฝนกับเพื่อนอย่างพวกนายต่างหาก”
 
พวกนั้นพากันยืนอึ้ง ไผ่กำหมัดกัดกรามกรอด จ้องผมด้วยสีหน้าเครียดขึงยิ่งกว่าเดิม ผมไม่รู้ว่ามันอยู่ในอารมณ์ไหน ก่อนมันจะปรับสีหน้าให้สงบลง จ้องตาผม
 
“พวกกูเป็นแค่เพื่อนไม่มีสิทธิ์รับเงินจำนวนนี้หรอก ถ้าจะสู่ขอ ให้ไปขอกับพ่อแม่ฝนนู้น” มันตอบกลับห้วน ๆ ผมลดมือลง เดินกลับเอาไปแปะอกฝนที่มองเหตุการณ์ทุกอย่างด้วยสีหน้าตระหนก ฝนรีบโอบรับเอาไว้งง ๆ
 
ผมหันกลับไปมองพวกไผ่อีกที
 
“งั้นฉันจะถือว่านี่เป็นเงินค่าแหวนหมั้นละกัน”

พวกนั้นพากันอ้าปากค้างอีกรอบ ไผ่มันเดินเข้ามาหยุดยืนอยู่ตรงหน้าผม ทำหน้าถมึงทึง ดีไม่ดีผมว่าอาจมีการวางมวยกันเกิดขึ้นก็ได้
 
“ถึงกูจะยอมให้มึงคบกับฝนได้ แต่กูก็ไม่คิดจะยอมรับในตัวมึงหรอกนะ วันไหนมึงทำฝนเจ็บขึ้นมา มึงไม่ได้ตายดีแน่” ไผ่มันจ้องตาผมเอาเรื่อง
 
ยอมรับเลยว่าตั้งแต่เกิดมาร่วมสามสิบกว่าปี ไม่เคยคิดว่าจะมีเพื่อนผู้ชายคนไหน จะรักและปกป้องเพื่อนจนดูเหมือนไม่ห่วงแม้แต่ชีวิตตัวเองแบบไผ่
 
และนี่แหละ คงเป็นสาเหตุที่ทำให้ผมกับมันไม่กินเหลี่ยมกันมาตลอด
 
เพราะผมกับมันเป็นพวกต่างขั้วกัน
 
และผมรู้ว่ามันทำจริงตามพูดแน่ ๆ
 
“ฉันไม่รับปากว่าจะดูแลฝนได้เหมือนที่นายดูแลหรอกนะไผ่ เพราะฉันไม่ใช่คนดี” ผมตอบตามตรง
 
ไผ่มันหัวเราะหึ ๆ
 
“ถ้ามันรักคนดีแบบกูจริง ป่านนี้กูกับมันคงคบกันไปตั้งนานแล้ว ไม่ปล่อยให้หมาแบบมึงมาคาบไปแดกหรอก” มันว่ากระทบ “ทะนุถนอมเพื่อนกูหน่อย มันบอบบางมากกว่าที่มึงคิด มึงจำไว้เลยนะ เวลาที่ฝนเจ็บ มันไม่ได้เจ็บเพียงคนเดียว”
 
ผมกับมันไม่มีใครยอมละสายตาออกจากกัน เราสองคนตอนนี้ก็เหมือนเสือกับสิงห์ ใครขยับ อีกคนจ้องงับอีกฝ่ายได้ง่าย ๆ
 
“หิวว่ะ กลับเว้ยพวกมึง!”
แล้วอยู่ ๆ ก็เป็นไผ่เองที่ยอมละสายตาหนี หันไปตะโกนบอกเพื่อน ๆ พวกนั้นพากันสลายตัว ทำเหมือนไม่เคยมีเหตุการณ์อะไรเกิดขึ้น แต่ไปได้ไม่ไกล ไผ่มันก็เบรกกึกหันกลับมามอง เพื่อน ๆ ของมันทุกคนหยุดตาม
 
ไผ่มันไม่ได้มองผม แต่มองเลยไปที่ฝน มองมาด้วยสายตาที่ยากจะอ่านออก เหมือนจะห่วงใยและอาลัยอาวรณ์ในเวลาเดียวกัน จนผมชักไม่แน่ใจว่ามันคิดกับฝนแค่เพื่อนจริง ๆ หรือเปล่า ผมกำหมัดแน่นกับสายตานั้น ก่อนมันจะเดินผ่านผมตรงไปที่ฝน กอดฝนแน่น ผมเกือบจะเข้าไปกระชากมันออกแล้ว แต่ก็รู้ว่าไม่ควร มันกระซิบพูดอะไรกันอยู่สองคน ไม่รู้มันพูดอะไร ฝนถึงได้ต่อว่าและถีบมันเบา ๆ ทีหน้าแดงก่ำ
 
ไผ่จับข้อมือน้ำฝนขึ้นดู ลูบเบา ๆ เห็นอยู่ว่ามีรอยแดงเพราะเชือกรัด แต่ก็ไม่ได้แดงอะไรมากมาย มันพูดอะไรอีกคำ แล้วหันหลังกลับไปพร้อมเพื่อน ๆ อีกรอบ
 
รอบด้านเงียบลงถนัดตา ผมพอจะคาดเดาออกว่าที่นี่น่าจะถูกเซตไว้ ผมมองหน้าคนที่กอดซองเงินแน่นราวกับจะใช้มันเป็นเกราะกำบังจากผม สายตามันหวาดผวาแต่ใบหน้าแดงเรื่อสวนทาง
 
“หึ เข้าใจวางแผนให้ฉันหัวหมุนนี่ แก้แค้นกันรึไง”
 
“ผมเปล่า” มันส่ายหัวไปมา “แต่ยอมรับว่ารู้แผนการทั้งหมด แต่ไม่เห็นด้วย และไม่ได้ร่วมมือด้วย” ผมจ้องหน้ามันเขม็ง เพราะนิสัยมันเป็นแบบนี้แหละ ถึงโดนหลอกให้มาเล่นละครตบตาผมจนเดือดร้อน
 
ผมยกยิ้ม แผ่รังสีออกมาคุกคามให้มันหวาดกลัวมากขึ้น
 
“เอาเงินพี่คืนไป” มันรีบยัดซองเงินใส่มือผมแรง แล้วอาศัยจังหวะนั้นเตรียมจะวิ่งหนี แต่ผมไวกว่ารวบจับเอวมันไว้
 
“จะหนีไปไหน นายต้องถูกจับข้อหาร่วมมือกันเรียกค่าไถ่”
 
“ผมบอกแล้วไงว่าไม่ได้ทำ แล้วก็ไม่ได้เอาเงินพี่ไปด้วย ได้เงินแล้วก็ปล่อย”
มันดิ้นขลุกขลัก ผมรัดมันแน่นขึ้น จับมันยกพาดบ่า มันโวยวายดิ้นพล่านจะลง แต่ผมไม่ปล่อย ผมเดินออกจากโกดังตรงไปที่รถ ฝนยังไม่หยุดดิ้น ผมล้วงหยิบกุญแจรีโมตขึ้นมาปลดล็อกรถ เปิดประตูหลังออก โยนมันลงไปนอนหงายแอ้งแม้งบนเบาะหลัง คร่อมทับร่างเล็ก ๆ นั้นด้วยร่างของตัวเองอีกที ผมวางซองเงินไว้เหนือหัวมันขึ้นไป มันมองผมหน้าตื่นพยายามจะดันผมออก ผมไม่พูดอะไร ก้มหน้าบดจูบมันแรง ผมไม่อ่อนโยนกับมันเลยเพราะต้องการทำโทษมากกว่า
 
ผมรู้ว่ามันไม่ผิดเรื่องแผนการ แต่มันก็ผิดที่ไม่ปฏิเสธหรือขัดขืนจากอะไรสักอย่าง ทำให้ตกเป็นเหยื่ออยู่ตลอดเวลา มันพยายามท้วงห้ามในลำคอ แต่ยิ่งห้ามยิ่งดิ้นรนผมยิ่งจูบมันแรงขึ้น กระทั่งพอใจถึงได้ละปากออก ผมยกตัวขึ้นมามองคนที่นอนสิ้นฤทธิ์อยู่ด้านล่าง ผมมองด้วยความพอใจ
 
ร่างกายน้ำฝนคงจดจำสัมผัสจากผมได้ เพราะแทนที่มันจะแสดงท่าทางหวาดกลัวอย่างแต่ก่อน หรือขัดขืนจริง ๆ จัง ๆ แบบเดิม มันกลับนอนนิ่ง มองผมด้วยสายตาตระหนกแต่ก็แอบเชื่อมหวาน ปากมันเห่อแดงอย่างเห็นได้ชัด บอกตามตรงว่าสีหน้ามันตอนนี้เซ็กซี่สุด ๆ ผมก้มต่ำลงไปมองด้านล่าง ร่างกายมันมีปฏิกิริยาขึ้นมาแล้ว
 
“เด็กร่าน จูบแค่นี้ก็มีอารมณ์แล้วเหรอ”
 
“ผมเปล่า”
มันตอบกลับเสียงพร่า หนีบขาเข้าหากันบดบังหลักฐาน
 
“นายต้องถูกทำโทษแน่ ๆ”
ผมขู่ ก้มจูบมันอีกรอบ คราวนี้ไม่ได้บังคับ แต่จูบมันด้วยท่าทีอ่อนโยนแบบที่มันชื่นชอบ ผมยกยิ้มพอใจเมื่อมันคล้อยตาม ทั้งยังเลื่อนมือขึ้นมาคล้องคอผมไว้ จูบตอบอย่างน่ารัก
 
“แต่ไม่ใช่ตอนนี้”
ผมละปากออกมากระซิบเบา ๆ ทุกอย่างที่เป็นมันทำให้ผมมีความสุขจริง ๆ ผมมองตามัน มันจ้องกลับราวกับสยบยอมให้ผมเต็มที่ ผมมองตามันกลับให้ผมรู้ว่าผมรู้สึกยังไง มันจ้องอยู่พักก่อนหลุบตาหลบหนี มันท้วงให้ผมปล่อยอีกรอบ ผมยกยิ้ม ก้มหอมแก้มมันเบา ๆ ที จับมันลุกออกจากเบาะหลังมาเปิดประตูให้มันนั่งเบาะหน้าแทน แล้วตัวเองก็เดินอ้อมไปนั่งประจำที่ของตัวเอง มันก้มหน้างุดไม่พูดไม่จาอะไร
 
ผมขับรถออกจากโกดังร้างนั้นไป ไม่ได้พามันไปส่งหรือกลับคอนโดหรอก แต่ผมพามันมายังสถานที่ที่หนึ่ง มันมองไปรอบ ๆ งง ๆ หันมาถาม
 
“พาผมมาที่นี่ทำไม”
 
ผมไม่ตอบ หันไปหยิบซองเงินจากเบาะหลัง ก้าวลงจากรถ มันรีบก้าวตามลงมาติด ๆ ผมกดล็อกรถ เดินอ้อมไปโอบเอวมันไว้หลวม ๆ พากันเดินเข้าตึกขายสินค้าแบรนด์เนมนั้นไป ผมพามันมาหยุดยืนอยู่ที่ร้านจิวเวลรี่มีชื่อแห่งหนึ่ง ผมเคยมาแล้วรอบหนึ่ง ตอนพาพ่อมาเลือกแหวนแต่งงานให้คุณอาทับทิม และผมนี่แหละเป็นคนเลือกให้ท่านเอง ผมวางซองเงินลงบนเคาน์เตอร์ดังตุบ
 
“มีแหวนลักษณะเรียบ ๆ วงไหนที่ราคาสองแสนบ้าง”

พนักงานในร้านพากันหน้าเหวอไม่ต่างกับคนที่ยืนอยู่ข้างกายผม แล้วทุกคนก็รีบกุลีกุจอพากันไปหามาวางเรียงกันไว้ตรงหน้า
 
“ไม่ทราบว่าจะเอาไซส์ไหนคะ”
พนักงานถามต่อ ผมไม่ตอบ จับมือซ้ายฝนที่อยู่ข้างกันขึ้นมาวางข้าง ๆ ซองเงิน เคาะนิ้วลงบนนิ้วนางข้างซ้ายนั้นเบา ๆ
 
“เอาไซส์นี้”
 
ทั้งพนักงานทั้งน้ำฝน พากันอ้าปากค้างยิ่งกว่าเดิม
 
“พี่หมอ” มันท้วง “พี่จะทำอะไร” มันรีบชักมือกลับ ผมหันไปมองหน้ามัน
 
“หาแหวนหมั้นไง”
 
มันทำท่าเหมือนจะเป็นลม หูเหอหน้าเน้อแดงเถือกไปหมด ผมหัวเราะหึ ๆ พอได้สติ พนักงานรีบเอาเครื่องมือมาวัดไซส์นิ้วน้ำฝนทันที หยิบแหวนไซส์เดียวกันมายื่นให้ดู
 
“วงนี้เลยค่ะ เหมาะกับผู้ชาย เรียบแต่แข็งแรง”
ผมรับมาหมุนเช็กดู มองแบบอื่นที่ใกล้เคียงกันอีกสองสามแบบ แล้วเลื่อนทั้งหมดไปให้น้ำฝนเลือกบ้าง รายนั้นส่ายหัวร่อนปฏิเสธ
 
“งั้นเอาแบบนี้”
ผมถือวิสาสะเลือกให้เองเลย ดันซองเงินไปให้ พนักงานรีบแกะออกนับ(พนักงานดูเหวอกันนิด ๆ เพราะส่วนใหญ่ที่นี่เขาจะจ่ายบัตรกัน)
 
พอเงินครบ พนักงานก็หยิบแหวนวงนั้นใส่กล่อง เขียนใบเสร็จ ใบรับรองกับใบรับประกันยื่นมาให้ ผมรับมาถือ พนักงานยกมือไหว้ขอบคุณ ผมยิ้มให้คนเหล่านั้นนิดหนึ่ง คล้องเอวฝน พาคนที่ดูจะช็อกไม่หายเดินทื่อ ๆ ออกจากร้านไป กลับไปที่รถอีกที 
 
ผมเปิดประตูให้ฝนนั่งก่อน ตัวเองถึงเข้าประจำที่ตาม แล้วเราก็พากันนั่งนิ่งอยู่อย่างนั้น ผมนิ่งคิดอยู่หลังพวงมาลัย ทอดสายตาเหม่อมองออกไปไกล ทบทวนสิ่งที่กำลังทำอยู่ ผมถามตัวเองเงียบ ๆ ในใจว่าแน่ใจแล้วหรือที่จะรับน้ำฝนที่เป็นผู้ชายแท้ ๆ มาเป็นใครสักคนเคียงกาย เป็นคนที่จะอยู่ด้วยกันไปตลอดชีวิต และหมดสิทธิ์มีทายาทไว้สืบสกุล
 
‘ใช่’
เสียงตอบกลับมานั้นสั้นแต่ก็หนักแน่นจนผมยังแปลกใจ
 
เสียงจากใครสักคน ที่น่าจะเป็นตัวผมเอง
 
ผมหันกลับไปมองฝน ฝนยังนั่งนิ่ง ท่าทางยังดูช็อก ๆ อยู่ สองมือมันจับสายคาดนิรภัยตรงอกแน่น
 
“ฝน” ผมเอ่ยเรียกให้อีกคนหันมามอง ฝนหันมามองตาม ผมล้วงหยิบกล่องแหวนออกมาจากระเป๋าเสื้อ เปิดฝากล่องออก หยิบแหวนขึ้นมาถือไว้ในมือ ดึงมือซ้ายมันที่จับสายนิรภัยไว้มาถือ

“หมั้นไว้ก่อน แล้วจะส่งพ่อไปสู่ขออีกที”
มันอ้าปากค้าง คงไม่คิดว่าผมจะตัดสินใจแบบนี้
 
ผมเองก็เหมือนกัน
แต่ผมตัดสินใจแล้ว ผมไม่อยากเสียฝนให้ใคร ไม่ว่าจะเป็นผู้หญิงหรือผู้ชาย ผมต้องการครอบครองมันไว้คนเดียว ผมสวมแหวนใส่นิ้วนางข้างซ้ายของมันทันที มันก้มมองมือตัวเอง
 
“ผะ ผมว่า”
 
“นายไม่มีสิทธิ์ปฏิเสธ” ผมดักทาง มันหน้าง้ำทันที
 
“จะขอใครสักคนแต่งงานไม่ถามความสมัครใจของเขาก่อน บังคับกันแบบนี้คิดว่าผมจะชอบหรือไง”

ผมหัวเราะหึ ๆ ในลำคอ โน้มหน้าเข้าไปใกล้
 
“ชอบสิ” ผมมองตามัน มองให้รู้ว่าผมรู้ว่ามันรู้สึกยังไงกับผม ขยับใกล้เข้าไปอีก “บอกแล้วไง นายไม่มีสิทธิ์ปฏิเสธ” แก้มมันแดงเรื่อ พยายามดันอกผมออก ผมหัวเราะในลำคออีกรอบ กลับไปนั่งดี ๆ เหมือนเดิม
 
ถ้าผมจะขอสาวสักคนแต่งงาน ผมคงต้องวางแผนดี ๆ กว่านี้เพื่อให้ฝ่ายหญิงประทับใจ คงมีดอกไม้ คงพาไปขอในสถานที่ที่จะทำให้เธอประทับใจไปตลอดชีวิต แต่น้ำฝนไม่ใช่สาว ผมเลยไม่ได้วางแผนไว้ ทุกอย่างมันฉุกละหุก เหมือนตกกระไดพลอยโจน แต่ผมต้องยึดโอกาสนี้ไว้ ก่อนเพื่อนมันจะเปลี่ยนใจ และก่อนฝนจะถูกใครแย่งไป
 
โดยเฉพาะไผ่ ถึงมันจะเป็นเพื่อนกันมานาน แต่ไว้ใจได้ที่ไหนว่าสักวันหนึ่ง เพื่อนจะไม่กลายมาเป็นคนรู้ใจทีหลัง
 
ผมขอยึดมันไว้ก่อนดีกว่า
 


ผมยังไม่พามันกลับ แต่พาไปกินข้าวที่ร้านของนฤมล มลมันดีใจใหญ่ที่เห็นผมโผล่มาพร้อมกับน้ำฝน มันอยากรู้เรื่องราวของเราสองคนยิ่งกว่าใคร เพราะมันรู้ดีว่าผมไม่ชอบพวกไม้ป่าเดียวกัน ตอนที่นนท์บอกมันแรก ๆ มลมันหัวเราะงอหาย
 
มันถามพวกเราว่าแค่แวบมากินข้าวกันธรรมดาหรือว่ามาฉลองอะไร จริง ๆ ผมตั้งใจจะพาฝนมากินข้าวธรรมดาเพราะมันดึกมากแล้ว
 
“แค่กินข้าวเฉย ๆ ครับ”
ฝนตอบอย่างรวดเร็ว ยกน้ำขึ้นดื่ม ผมยกยิ้ม อารมณ์อยากแกล้งมันพุ่งขึ้นนิด ๆ
 
“ฉลองหมั้น”
ผมพูดชิลล์ ๆ ฝนสำลักน้ำที่กำลังกินอยู่ทันที เพื่อนผมตาโต ผมไม่พูดอะไร จับมือฝนขึ้นมาโชว์ให้ดูแหวนที่ผมเพิ่งถอยให้มันไปหยก ๆ
 
หลังจากนั้นมลก็เที่ยวโทรหาเพื่อนผมรายหัวเพื่อประกาศว่าผมจะสละโสด ผมหัวเราะหึ ๆ หมอนนท์กับเพื่อนผมบางคนโทรกลับมาขอคำยืนยัน ผมก็ตอบไปตรง ๆ ว่าตามนั้น ฝนนั่งทำหน้ากระอักกระอ่วนเหมือนคนจะจมน้ำตาย ผมนั่งหัวเราะเบา ๆ
 
บอกตามตรงว่าผมไม่รู้เหมือนกันว่าถ้าผมไปสู่ขอฝนกับพ่อแม่จริง ๆ พ่อแม่ฝนจะว่ายังไง พ่อผมอีกล่ะ
 
ผมควรจะทำยังไง
 
“วางแผนไว้ไง” มลถาม
 
“ยังไม่ได้คิดอะไรทั้งนั้น ฉุกละหุก คงต้องทำตามขั้นตอนละมั้ง ได้ลูกเขาแล้ว ต้องยกขันหมากไปสู่ขอ”
 
“พี่หมอ”
ฝนมันค้าน ผมมองหน้า มันเลยหุบปากลง มลหัวเราะร่วน มันเองก็แปลกใจเหมือนกันที่ผมเป็นแบบนี้ เพราะปกติผมคบกับใครผมจะให้เกียรติมาก อ่อนโยนสุภาพ ดูแลดีไม่ต่างกับที่ผมเคยทำกับฟ้านั่นแหละ ยกเว้นฝนที่ผมทำตรงกันข้ามกับคนที่ผมเคยคบมาด้วยทุกคน จากที่ไม่บังคับก็บังคับ จากที่ให้เกียรติก็ไม่ ถือสิทธิ์เอาตัวเองเป็นหลัก ทำร้ายให้มันเจ็บ แสดงด้านชั่วร้ายของตัวเองออกไป ถ้าเป็นผู้หญิงอื่นคงเกลียดผมไม่มองหน้า แต่ฝนมันคงก้าวข้ามคำว่าเกลียดไปไกลกว่านั้นแล้ว
 
“เอาน่า ไอ้หมอมันก็ไม่ได้เป็นผู้ชายเลวร้ายอะไร อาจแข็งกระด้างไปบ้าง แต่ถ้ามันได้ยอมรับใครเป็นคนในครอบครัวมันจะรักและดูแลครอบครัวดีสุด ๆ”
 
ฝนหันมามองหน้าผม ผมก็มองมันกลับ เพราะจากนี้ไป มันจะไม่ใช่เพียงคนพิเศษของผม แต่มันจะมาเป็นหนึ่งของคนในครอบครัวผม
 
ผมทอดมองอากาศ
 
รู้สึกผิดต่อพ่อไม่น้อยที่ไม่สามารถให้กำเนิดทายาทให้พ่อได้ตามที่พ่อต้องการ
 
ผมลอบถอนหายใจออกมาเบา ๆ
 
ผมเล่าเหตุการณ์ที่ฝนโดนลักพาตัวให้มลฟัง และฝนก็เปิดเผยให้ฟังว่าฟ้าเองก็เป็นหนึ่งในผู้สมรู้ร่วมคิดเหมือนกัน ผมนี่กลายเป็นไอ้งั้งให้เพื่อนหัวเราะ ซ้ำยังสมน้ำหน้าเพราะผมไปทำฝนไว้ก่อน
 
ผมพาฝนกลับคอนโดก่อนห้าทุ่มเล็กน้อย และแน่นอนว่าคืนนั้น ผมสำเร็จโทษมันข้อหาเป็นหนึ่งในผู้สมรู้ร่วมคิดกับเพื่อน ๆ แกล้งผม
 
ผมรู้ว่ามันไม่ผิด แต่ผมอยากจะแกล้ง เพราะงั้น มันต้องยอมอย่างช่วยไม่ได้
 
 

To be Con…
เรื่องนี้สอนให้รู้ว่า พี่หมอยังไงก็เป็นพี่หมออยู่วันยังค่ำ = = ฉากนี้จะเป็นฉากเดียวของเรื่องที่ทำให้เห็นมุมมองของคนทั้งคู่
แอบแก้ตรงกระเป๋าเงินสีดำมาเป็นซองเงินแทนนะคะ เพราะเงินจำนวนสองแสน มันไม่ได้เยอะขนาดใส่กระเป๋าได้
 
ปล. ตอนนี้อาจมีจุดผิดพลาดเยอะนิดนะคะ มีเวลาตรวจสอบน้อยจริง ๆ บ้านคนเขียนเพิ่งถูกโจรงัด(วันที่ 17 ที่ผ่านมา) คนร้ายขนของมีค่าไปเกลี้ยง ดีแต่ว่าคอมกับฮาร์ดไดร์ฟติดตัวคนเขียนไปด้วย ไม่งั้นมันก็เอาไปหมด อดอ่านนิยายเรื่องนี้กันแน่ ๆ T^T ช่วงนี้อยู่ระหว่างตรวจสอบลายนิ้วมือ ค้นบ้านผู้ต้องสงสัย กะวิ่งเต้นทำเอกสารที่สูญหายไปใหม่ โดยเฉพาะพาสปอร์ตเพราะมีกำหนดเดินทางออกนอกประเทศวันที่ 24-25 นี้ งานงอกมาก ๆ T^T

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.69 โฉมหน้าผู้ร้าย&หมายหมั้น {P.90}{ุุ19-3-59}
เริ่มหัวข้อโดย: บูมเบส ที่ 19-03-2016 13:28:36

สู้ๆนะคนเขียนขอให้จับคนร้ายได้

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.69 โฉมหน้าผู้ร้าย&หมายหมั้น {P.90}{ุุ19-3-59}
เริ่มหัวข้อโดย: Chattcha ที่ 19-03-2016 14:13:12

ขอให้จับคนร้ายได้นะคะ

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.69 โฉมหน้าผู้ร้าย&หมายหมั้น {P.90}{ุุ19-3-59}
เริ่มหัวข้อโดย: ่jum ที่ 19-03-2016 14:40:41

สู้ สู้ นะคนเขียน ขอให้ของหายได้คืน  :กอด1:

ดีใจที่แก้ไขเรื่องเงินตามคำแนะนำด้วย

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.69 โฉมหน้าผู้ร้าย&หมายหมั้น {P.90}{ุุ19-3-59}
เริ่มหัวข้อโดย: twinmonkey0311 ที่ 19-03-2016 15:34:49

ขอให้จับคนร้ายได้นะคะ คุณนักเขียนยุ่งๆอยู่แต่ก็ยังมาลงนิยายให้ได้อ่านกัน ขอบคุณและเป็นกำลังใจให้นะคะ :กอด1:

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.69 โฉมหน้าผู้ร้าย&หมายหมั้น {P.90}{ุุ19-3-59}
เริ่มหัวข้อโดย: mam.nalok ที่ 19-03-2016 15:37:04

ขอให้จังคนร้ายได้เร็วๆนะคะ สู้ๆ

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.69 โฉมหน้าผู้ร้าย&หมายหมั้น {P.90}{ุุ19-3-59}
เริ่มหัวข้อโดย: OoniceoO ที่ 19-03-2016 19:50:10

ขอบคุณคร้าบสนุกมากเลย อ่านตั้งแต่ตอนแรก-ตอนล่าสุดแค่2วันเอง สนุกมากๆเลย

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.69 โฉมหน้าผู้ร้าย&หมายหมั้น {P.90}{ุุ19-3-59}
เริ่มหัวข้อโดย: tuek ที่ 19-03-2016 19:51:24

ขอให้จับคนร้ายได้ไวๆนะคะ

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.69 โฉมหน้าผู้ร้าย&หมายหมั้น {P.90}{ุุ19-3-59}
เริ่มหัวข้อโดย: mild-dy ที่ 19-03-2016 20:05:09

 :pig4:   :pig4:

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.69 โฉมหน้าผู้ร้าย&หมายหมั้น {P.90}{ุุ19-3-59}
เริ่มหัวข้อโดย: klaew ที่ 19-03-2016 20:32:07

พ่อไผ่ได้อกแตกแน่ๆ
แต่เตรียมใจไว้บ้างแล้วคงไม่เป็นไร
ถึงจะเป็นหมอนนท์ก็สแตนด์บายอยู่นะ อิอิ

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.69 โฉมหน้าผู้ร้าย&หมายหมั้น {P.90}{ุุ19-3-59}
เริ่มหัวข้อโดย: minneemint ที่ 19-03-2016 20:41:22

 :กอด1:

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.69 โฉมหน้าผู้ร้าย&หมายหมั้น {P.90}{ุุ19-3-59}
เริ่มหัวข้อโดย: Ra_rena~* ที่ 19-03-2016 22:38:34

 :L2: :pig4:

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.69 โฉมหน้าผู้ร้าย&หมายหมั้น {P.90}{ุุ19-3-59}
เริ่มหัวข้อโดย: fammi50 ที่ 19-03-2016 22:46:35

ขอให้จับคนร้ายได้นะคะ เกลียดจริงๆพวกที่ขโมยเนี่ย

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.69 โฉมหน้าผู้ร้าย&หมายหมั้น {P.90}{ุุ19-3-59}
เริ่มหัวข้อโดย: P_Ple ที่ 20-03-2016 09:05:35

ขอให้จับคนร้ายได้เร็วๆนะคะ

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.69 โฉมหน้าผู้ร้าย&หมายหมั้น {P.90}{ุุ19-3-59}
เริ่มหัวข้อโดย: bigbeeboom ที่ 20-03-2016 10:26:38

อุ้ย ขอให้เจอของเร็วๆนะจ้ะ สู้ๆนะ
ส่วนพี่หมอเสมอต้นเสมอปลายดี ร้ายไงร้ายงั้น เป็นตัวของตัวเองที่สุด 555

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.69 โฉมหน้าผู้ร้าย&หมายหมั้น {P.90}{ุุ19-3-59}
เริ่มหัวข้อโดย: mystery Y ที่ 20-03-2016 12:25:18

สู้ๆนะคะ ขอให้จับคนร้ายได้เร็วๆ
เป็นกำลังใจให้จ้า~

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.69 โฉมหน้าผู้ร้าย&หมายหมั้น {P.90}{ุุ19-3-59}
เริ่มหัวข้อโดย: Al2iskiren ที่ 20-03-2016 12:29:45

สู้ๆค่าคนเขียน ขอให้จับคนร้ายได้นะคะ

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.69 โฉมหน้าผู้ร้าย&หมายหมั้น {P.90}{ุุ19-3-59}
เริ่มหัวข้อโดย: ดวงตะวัน ที่ 20-03-2016 12:52:29

เป็นกำลังใจ ให้คนเขียนด้วยนะคะ ขอให้จับคนร้ายได้เร็วๆ

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.69 โฉมหน้าผู้ร้าย&หมายหมั้น {P.90}{ุุ19-3-59}
เริ่มหัวข้อโดย: BABYBB ที่ 20-03-2016 14:25:39

ไรท์สู้ๆนะคะ  :sad4:

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.69 โฉมหน้าผู้ร้าย&หมายหมั้น {P.90}{ุุ19-3-59}
เริ่มหัวข้อโดย: Dee^daY ที่ 20-03-2016 14:26:12

เพราะรัก เพราะหึง ..

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.69 โฉมหน้าผู้ร้าย&หมายหมั้น {P.90}{ุุ19-3-59}
เริ่มหัวข้อโดย: benicezii ที่ 20-03-2016 14:46:34

ฟินมากกกกกกก   :-[ :-[

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.69 โฉมหน้าผู้ร้าย&หมายหมั้น {P.90}{ุุ19-3-59}
เริ่มหัวข้อโดย: automaton ที่ 20-03-2016 18:49:56

ขอให้จับคนร้ายได้ไว ๆ นะ
สู้ สู้ :กอด1:

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.69 โฉมหน้าผู้ร้าย&หมายหมั้น {P.90}{ุุ19-3-59}
เริ่มหัวข้อโดย: jillongame ที่ 21-03-2016 01:23:01

ชอบๆต่อไปเป็นไงต่อ ว่าแต่จะจัดงานที่ไหนอะอิอิ

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.69 โฉมหน้าผู้ร้าย&หมายหมั้น {P.90}{ุุ19-3-59}
เริ่มหัวข้อโดย: Ginny Jinny ที่ 22-03-2016 07:15:15

สุ้ๆนะค่ะ  :กอด1: :กอด1:

อยากให้พี่หมอหัวหมุนเพราะฝนเยอะๆ o18 o18

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.70 สัญญาณอันตราย {P.91}{ุุ25-3-59} 100%
เริ่มหัวข้อโดย: memew ที่ 23-03-2016 21:47:18

Chapter : 70 สัญญาณอันตราย
[น้ำฝน...♥]


ทุกอย่างผ่านพ้นไปได้ด้วยดี ผมว่าเรื่องนี้น่าจะจบได้แล้วเนอะ
 
ซะเมื่อไหร่ล่ะ
 
ผมนอนอยู่บนเตียงในสภาพเหมือนคนเป็นอัมพาตทั้งร่าง ปวดร้าวไปทั่วทั้งตัว ครึ่งคืนแรกพี่หมอทำโทษที่ผมร่วมมือกับเพื่อน ๆ แกล้งพี่มันทั้งที่ผมก็บอกไปแล้วว่าผมไม่ได้ทำก็ไม่เชื่อ ส่วนครึ่งคืนหลังพี่หมอบอกทำเพื่อฉลองการหมั้นหมายของเรา ซึ่งแน่นอนว่าผมต้องปฏิเสธเสียงแข็งเพราะผมยังไม่ได้ตอบตกลง
 
พอใกล้รุ่งผมก็ต้องตอบรับ ไม่งั้นคงไม่ได้หลับไม่ได้นอน
 
นั่นแหละ ผมจึงมีคู่หมั้นไปด้วยประการละฉะนี้แล
 
ได้ยินเสียงมือถือดังเบา ๆ ผมกระดิกไปหาโทรศัพท์ไม่ไหว พี่หมอเดินออกมาจากห้องน้ำในสภาพผ้าขนหนูพันเอวไว้หลวม ๆ หัวเปียกมะลอก หยิบมือผมยกดูเบอร์ ทำหน้าไม่สบอารมณ์ก่อนกดรับให้ เอามาวางแนบไว้กับหูผม
 
“ไง” ผมตอบรับเสียงพร่า
 
“โดนไปกี่ยกล่ะมึง” ไผ่มันถามกลับ
 
“ไอ้เพื่อนเลว เพราะพวกมึง โดยเฉพาะไอ้น้ำหวาน ไอ้ตัวต้นคิด เดินได้เมื่อไหร่ กูจะเตะตูดเรียงตัว”
มันหัวเราะร่วน ไม่ต่างกับคนที่ทำร้ายผมเมื่อคืน ผมตวัดสายตามองมนุษย์กึ่งชีเปลือยตรงหน้า พี่หมอมองผมกลับอย่างไม่สะทกสะท้านกับความผิดตัวเอง ยกผ้าเช็ดตัวเช็ดผมเปียก ๆ ไปมา
 
จ้องนานไม่ได้ครับ เดี๋ยวต่อมหื่นที่ผมแอบซ่อนไว้มันจะแตกเอา ผมรีบละสายตาหนีทันที
 
“กูแค่จะโทรมาถามว่ามึงยังมีชีวิตอยู่หรือเปล่าเท่านั้นแหละ กรรมของมึงเองที่มารักคนอย่างไอ้นั่น มึงก็ต้องรับกรรมไป พักผ่อนให้เต็มที่ละกัน เดี๋ยววันนี้กูจะต้อนพวกเพื่อน ๆ ผู้สมรู้ร่วมคิดไปช่วยงานที่ร้านเป็นการไถ่โทษ”
 
“ดี สภาพนี้กูช่วยพี่ฟ้าไม่ได้แน่ ๆ ฝากหน่อยละกัน”
มันรับปาก ผมถอนลมหายใจแรง กดปิดมือถือ มุดหน้ากับเตียงอีกรอบ พี่หมอคร่อมร่างผมไว้ด้านหลัง ก้มจูบต้นคอผมเบา ๆ ผมสะดุ้งเฮือก
 
ผมเหวี่ยงมือไปตีแขนแรง พี่หมอหัวเราะหึ ๆ
 
“เดี๋ยวฉันจะออกไปสั่งอาหารให้ จะได้กินยาแก้อักเสบ”
 
“ตอนทำไม่คิด”
ผมบ่นหงุมหงิม พอรู้ว่าเขารักชักเหลิงนะผมนี่
 
“ทำโทษให้หลาบจำไง นายจะได้ไม่ทำอีก”
 
ผมรีบพลิกหันไปเผชิญหน้า
 
“ก็บอกไปตั้งหลายรอบแล้วว่าผมไม่ได้เป็นคนต้นคิด ไม่ได้ยินยอมด้วย แต่ถูกพวกมันบังคับต่างหาก”
 
“ยังไงนายก็ผิดที่ไม่ขัดขืนให้มากพอ”

ผมอ้าปากค้าง ตีแผงอกคนตัวสูงไปหลายที
 
“พี่มันก็ไอ้สารเลวที่คิดแต่จะข่มเหงผมเท่านั้นแหละ”
ผมด่าฉุน ๆ พี่หมอรวบจับมือผมไว้ จ้องตาเขม็ง ก่อนเปลี่ยนเป็นแพรวพราว ผมชักเหงื่อตก มองมือตัวเอง
 
ขอกรอเทปย้อนกลับแผล็บ
 
เมื่อกี้มึงทำอะไรพี่หมอไป…
 
อ๋อ..ทุบอกพี่มัน
 
แล้วทุบไปกี่ที
 
จะ จำไม่ได้แฮะ
 
งะ งั้นก็หมายความว่า…
 
ผมกลืนน้ำลายลงคอ
 
หนึ่งหมัดต่อหนึ่งยก
 
เหงื่อในจิตนาการผมผุดขึ้นมาบนขมับทั้งที่แอร์กำลังเย็นฉ่ำ พี่หมอยกยิ้ม ก้มลงมาทำโทษผมตามจำนวนหมัดที่ผมต่อยไปทันที
 
เกิดมาเป็นไอ้น้ำฝน โดนทั้งขึ้นทั้งร่อง T^T
 
 

พี่หมอทิ้งผมไว้ที่ห้องคนเดียวให้นอนพักฟื้นเพราะตัวเองต้องไปเข้าเวรต่อ ผมหลับต่อตื่นอีกทีก็เที่ยง ลุกขึ้นอาบน้ำ เดินสะโพกครากมาทำอาหาร ได้ยินเสียงมือถือดังเบา ๆ ผมเดินไปหยิบมาดูเบอร์
 
พี่หมอครับ
 
“ครับ”
ผมกดรับ รู้สึกเขินกับสถานะใหม่ของตัวเองยังไงชอบกล
 
“ตื่นแล้วเหรอ ทำอะไรอยู่”
 
“มื้อเที่ยง”
 
“กินรึยัง”
 
“ยัง เพิ่งทำเสร็จ”
พี่หมอเงียบไปพัก
 
“งั้นห่อใส่กล่อง แล้วเอามาทานด้วยกันที่นี่”
 
“ระ เรื่องอะไร พี่ก็หากินเองคนเดียวสิ”
 
“อย่าดื้อน่า เอาแพ็คใส่กล่อง ไม่มีกล่องก็แรปใส่จานแล้วมา”
 
“หาซื้อเอาที่นู่นไม่ได้เหรอ”
 
“ฉันอยากกินฝีมือนาย”
ผมหน้าร้อนผ่าว กัดปากตัวเองเบา ๆ ด้วยความเขิน
 
ไอ้พี่หมอบ้า ขยันทำให้ผมอายจริง ๆ
 
“งั้นรอหน่อยละกัน ผมจะทำเพิ่มอีกสักอย่าง แล้วไปหา”
 
“จะรอ”
 
ผมกดวางมือถือ คำว่าจะรอลอยคลุ้งอยู่ในหัว เพิ่งรู้ว่าการเป็นเมียใครสักคนจะทำให้เขินได้สุดใจขาดดิ้นขนาดนี้
 
ผมรีบทำอาหารเพิ่มอีกอย่าง กล่องไม่มีหรอกครับ ผมแพ็คใส่จานและชามขนาดเท่า ๆ กัน แรปด้วยพลาสติกห่ออาหาร เอาใส่ถุงพลาสติก เดินออกจากห้อง พี่หมอทิ้งคีย์การ์ดให้ผมอันหนึ่ง
 
ทำแบบนี้ยิ่งเหมือนเมียเข้าไปใหญ่
 
ผมเดินออกจากคอนโด โบกรถแท็กซี่ตรงไปที่โรงพยาบาลทันที ตื่นเต้นครับ ผมเดินไปที่เคาน์เตอร์ พี่นางพยาบาลคนเดิมหันมาทัก
 
“อ้าว คุณน้ำฝน ไม่ได้เจอกันซะนาน พาพี่สาวมารักษาเหรอ แต่เอ๊ะ วันนี้ยังไม่เห็นคิวเลยนี่” พี่นางพยาบาลรัวมาเป็นชุด ผมทำหน้าอึดอัด
 
“เปล่าครับไม่ได้พาพี่ฟ้ามารักษา แต่เอ่อ… คุณหมอแซมอยู่ห้องไหนครับ”
พี่นางพยาบาลเลิกคิ้ว ยังไม่ทันที่เธอจะตอบ พี่หมอก็โผล่หน้าออกมาจากห้องตรวจ มองผมแวบหนึ่ง
 
“ผมขอเบรกทานข้าวสักครู่ ยกเคสฝากคุณหมอเจมส์ดูแลก่อน”
 
“ได้ค่ะ”
พี่นางพยาบาลรับงง ๆ พี่หมอขยับมาหยุดอยู่ตรงหน้าผมท่ามกลางสายตางุนงงของทุกคนที่คงงงว่าผมมาทำไม
 
“ไปกินที่ห้องพักแพทย์ละกัน หิวจะแย่แล้ว”
 
“แล้วทำไมไม่หาอะไรกินก่อน หิ้วท้องรอทำไม”
ผมบ่นหงุมหงิม พี่หมอดันหลังผมเบา ๆ ให้เดินไปข้างหน้า
 
“ก็บอกแล้วไงว่าอยากกินอาหารฝีมือนาย”
 
ผมหันกลับไปมองพี่นางพยาบาลคนนั้นเพื่อบอกขอตัวตามมารยาท เธอทำหน้าเหวอ แต่ยังไม่ทันที่ผมจะได้พูดอะไร พี่หมอก็รั้งผมให้เดินห่างมาไกลแล้ว
 
“ไม่อายเขารึไง”
ผมถามคนตัวสูง พี่หมอก้มมองหน้า
 
“อายอะไร”
พี่มันถามกลับหน้าตาย ผมเงยหน้ามอง
 
นี่หรือคือคนที่เคยเกลียดเกย์มาก่อน สภาพเหมือนไม่ใช่เลย
 


ผมฉีกอาหารออกมาจัดวาง พี่หมอคงหิวจริง เพราะทันทีที่ผมยื่นช้อนให้ พี่หมอก็รีบตักข้าวกินทันที ดีว่าเตรียมข้าวมาให้เยอะ ผมก็ตักกินบ้าง
 
“เลอะหมดแล้ว”
ผมใช้นิ้วโป้งแต้มคราบมันเลอะ ๆ ออกจากมุมปากพี่หมอ มันไม่ได้เห็นชัดจนน่าเกลียดหรอก แต่คนเนี๊ยบแบบพี่หมอ ผมไม่อยากให้พี่มันหลุดเนี๊ยบจริง ๆ
 
พี่หมอจ้องตาผม ผมรีบหลบตาวูบ
 
ไม่ต้องมามองกูด้วยสายตาแวววาวแบบนั้นก็ได้
ผมก้มหน้าก้มตากิน พี่หมอหัวเราะหึ ๆ
 
ผ่านไปประมาณสิบห้านาทีพี่หมอก็เขี่ยจานเปล่า ผมหยิบจานผลไม้ออกมาแกะแรปพลาสติกออก วางไว้ตรงหน้า พี่หมอจิ้มกินเงียบ ๆ
 
พออิ่มผมก็ยกน้ำเปล่ามาให้พี่หมอกินล้างปาก ผมรวบเก็บจานชาม ลุกขึ้นยืน
 
“ผมกลับก่อนละ”
 
“ยังไม่ได้ให้รางวัลสำหรับอาหารมื้อนี้เลย”
พี่มันรวบผมไปกอดเบา ๆ
 
“ไม่ต้อง เพราะผมก็กินเอง”
 
“จะให้”
แล้วพี่มันก็บังคับจูบผมมาเบา ๆ ที
 
เสียทั้งขึ้นทั้งล่องจริง ๆ พี่หมอปล่อยให้ผมเป็นอิสระ กระชับเสื้อกาวน์ จ้องตาผม
 
“ไปหาเงินเก็บไว้แต่งเมียก่อน”
ผมหน้าร้อนผ่าวกับคำนั้น พี่หมอหัวเราะหึ ๆ ดันหลังผมเบา ๆ ให้เดินออกไปพร้อมกัน พี่นางพยาบาลคนเดิมรออยู่แล้ว ยื่นแฟ้มมาให้ พี่หมอรับมาถือ หันมาทางผม
 
“จะไปรออยู่ที่คอนโดหรือกลับบ้านก่อน”
 
“กลับบ้านสิ จะไปช่วยพี่ฟ้าทำงาน”
 
“ไหวรึ”
 
ผมมองตาพี่นางพยาบาล พยักหน้ารับอาย ๆ
 
“ผมขอตัวก่อนนะครับ”
ผมก้มหัวให้พี่นางพยาบาลนิดหนึ่ง หันหลังเดินออกจากโรงพยาบาลมา
 

 
 
ผมมาถึงร้านตอนบ่ายสอง เพราะมีผู้ช่วยแม่ครัวอย่างพี่นุ่น งานนี้เราเลยสามารถรับลูกค้าเพิ่มได้ บ่ายสองกว่าคนเลยยังแน่นร้านเหมือนเดิม ผมรีบเดินเข้าบ้าน เอาถุงจานอาหารที่เอาไปส่งพี่หมอเข้าไปไว้ในครัวในบ้าน ผมกวาดมองไปรอบ ๆ เพื่อน ๆ ผมมาช่วยกันครบทุกคนเลย
 
“โผล่มาได้ไงหมาฝน เห็นไผ่ว่ามึงลุกไม่ขึ้นวันนี้”
 
“บ้า กูไม่ได้อ่อนแอขนาดนั้น”
ผมรีบคว้าผ้ากันเปื้อนแบบครึ่งเอวมามัดเอว พี่ฟ้าทำไว้เยอะเพราะกะเอาไว้ซักเปลี่ยน แต่วันนี้เพื่อนผมได้ใส่กันทุกคน
 
“หนุกกว่าที่คิดแฮะ ว่าแต่มึงเดินไหวได้ไงฝน”
น้ำหวานตัวต้นเหตุเดินเข้ามาถาม
 
“เพราะมึงเลยหวาน กว่ากูจะฟื้นได้ก็ตั้งเที่ยง”
มันหัวเราะ แก้มแดงนิด ๆ
 
“สมน้ำหน้า คิดอยากมีผัวแทนมีเมียเองนี่”
 
ไผ่เดินตรงมาทางผม มองผมตั้งแต่หัวจรดเท้า ยิ้มให้นิด ๆ ผมยิ้มตอบ
 
“เป็นฝั่งเป็นฝาสักทีนะหมาฝน”
 
“เชี่ย!”
ผมเตะขามันเบา ๆ ที มันกอดคอผม รั้งเอาไปกอดแน่น ผมหัวเราะ มันคงสังเกตเห็นอะไรผิดแผกไปจากมือผม รีบยกมือผมขึ้นดู
 
“อะไร”
หินกับตันรีบวิ่งเข้ามาดูด้วย ผมอ้ำอึ้งบอก
 
“แหวนหมั้น” มันมองผมอึ้ง ๆ “เมื่อวาน พอแยกทางกับพวกมึง พี่หมอก็ทำตามที่พูด เอาเงินสองแสนที่เราร้องขอไปซื้อนี่เป็นของหมั้น”
 
“กูว่าพี่มันเอาจริงแน่ ทองคำขาวเนื้ออย่างดี ราคาโคตรแพง”
หินมันยกนิ้วผมขึ้นดูอึ้ง ๆ
 
“บุญหล่นทับนะมึง”
 
“ทับพ่อมึงสิ มันเล่นเอากูลุกไม่ได้ไปครึ่งวัน กูไม่ภูมิใจหรอกนะ”
 
“เอานะ บริการดี ๆ ผัวจะได้รักได้หลง”
 
ผมถีบตันไปเบา ๆ ที มีลูกค้ากลุ่มใหม่เดินเข้ามา ตันรีบเดินเข้าไปรับ วันนี้มันลงครัวด้วยครับ เพราะคนเยอะ พอเห็นกลุ่มคนที่เดินมาใหม่ผมมองอึ้ง ๆ ทันที
 
“พี่ต้าร์”
(อ่านต่อ 50%)

พี่ต้าร์ที่เดินมากับฝูงเพื่อนมองมาทางผม จริง ๆ ผมก็ไม่ได้สนิทกับพี่แกเท่าไหร่หรอกครับ ทักทายกันทางเฟซบ้าง
 
“ฝากท้องสักวันนะฝน พี่พาเพื่อนมาเลี้ยงวันเกิด”
 
“ตามสบายครับ”
 
ไผ่มันยืนรับออเดอร์ข้าง ๆ ผม ไผ่มันคงจำไม่ได้
 
“ไผ่ นี่ไงพี่ต้าร์”
ผมบอกมันสั้น ๆ ไผ่มองพี่ต้าร์ทำท่าคิด ก่อนทำท่านึกขึ้นได้ ทำหน้าถมึงทึงใส่
 
ออร่าพ่อหวงลูกสาวมึงนี่เนอะ ขนาดกูมีผัวเป็นตัวเป็นตนยังไม่วายหวงกูอีก
 
“ส่วนนี่ไผ่ เพื่อนสนิทผมเองครับ”
ผมแนะนำ พี่ต้าร์มองหน้าไผ่ มองด้วยสายตาแปลก ๆ ยังไงพิกล
 
“เป็นเพื่อนเหรอ” พี่ต้าร์งึมงำอะไรสักอย่าง “พี่คิดว่าเป็น...”
 
“ครับ?”
 
“เปล่าหรอก พี่อยากทานอาหารฝีมือฝนจัง พี่ไปโม้ไว้เยอะ ฝนลงมือหน่อยได้ไหม ที่ร้านดื่มได้ใช่ไหม”
 
“ได้ครับ แต่เครื่องดื่มเรามีจำกัดนะ”
 
“ไม่เป็นไร”
 
ผมรับปาก รับออเดอร์ในขณะที่ไผ่วิ่งไปรับออเดอร์โต๊ะอื่นที่เข้ามาใหม่ เพื่อนพี่ต้าร์พากันส่งซิกอะไรกันสักอย่างแล้วตบหัวกันเบา ๆ ผมเดินเข้าครัวเพื่อไปทำเมนูพิเศษให้พี่ต้าร์
 
“กลับมาแล้วเหรอ คิดว่าจะลุกไม่ขึ้นซะอีก” พี่ฟ้าทัก
 
“ก็เกือบ ๆ” พี่ฟ้าหัวเราะ
 
“อะไร” พี่ฟ้าถาม คิดว่าผมจะยื่นเมนูให้
 
“ลูกค้าอยากให้ฝนทำ”
 
พี่ฟ้าเลิกคิ้วสูง
 
“คนไหน”
 
“โต๊ะ 9”
 
พี่ฟ้าโผล่หน้าไปมอง ยิ้มนิด ๆ แล้วหันกลับมาทำต่อ
 
“ยิ้มอะไร” ผมถามงง ๆ
 
“เพิ่งรู้ว่าฝนมีเสน่ห์ต่อเพศเดียวกัน คนนี้เขามาบ่อยนี่ ตอนฝนอยู่เขาก็มองหาแต่ฝน พอไม่อยู่ก็ถามหา”
 
ผมมองพี่ฟ้าอึ้ง ๆ
 
“ไม่มั้ง”
 
“อาจจะ”
 
“แต่คนนี้คือคนที่ขอเบอร์ฝนที่วังน้ำเขียว” ผมอ้อมแอ้มบอก พี่ฟ้าหันมามองตาโต
 
“งั้นชัวร์เลย”
 
ผมทำหน้าอึดอัด
 
“รีบ ๆ ทำเข้าเถอะ ลูกค้ารอนาน”
พี่ฟ้ารุนหลัง ผมรีบสวมผ้ากันเปื้อนแบบเต็มตัว ยกเครื่องมาเตรียม สิ่งสำคัญสำหรับการทำร้านอาหารนอกจากรสชาติแล้ว ความเร็วก็เป็นสิ่งสำคัญไม่แพ้กัน
 
“นี่อะไร”
พี่ฟ้าทักทันทีที่เห็นแหวนบนนิ้วผม หน้าผมทำท่าอึกอัก อ้อมแอ้มบอก
 
“แหวนหมั้น พี่หมอซื้อให้เมื่อวาน”
 
พี่ฟ้าตาโต
 
“คุณหมอเอาจริงเหรอเนี่ย”
 
ผมพยักหน้า ถ้าเอาหม้อมาตั้งไว้บนหัวผมแทนไฟตอนนี้ข้าวคงสุก
 
“แล้วฝนยอมใส่ได้ไง”
 
ผมหน้าง้ำ
 
“ไม่ยอมได้ไง บังคับกันตลอด”
 
พี่ฟ้าหัวเราะ เร่งให้ผมไปทำอาหารต่อ พอเรียบร้อย ผมก็ยกไปเสิร์ฟ ลำเลียงมาเป็นแถว ไผ่เข้ามาช่วยด้วย
 
แต่ผมว่ามันจงใจมามองหน้าพี่ต้าร์มากกว่า รายนั้นหน้าเจื่อนไปถนัดตาตอนเห็นสายตาราวกับจงอางหวงไข่ของไผ่มัน
 
“ทำหน้าแบบนั้นกับลูกค้าได้ไงไผ่” ผมติง
 
“มันชอบมึง”
 
“ชอบก็ปล่อยเขาชอบไปสิ กูมีพี่หมออยู่แล้ว มึงอย่าลืมสิ”
 
“ใครกูก็ไม่ชอบทั้งนั้น พวกนี้หวังแย่งมึงไปจากกู”
ผมหัวเราะหึ ๆ เกี่ยวคอมันลงมาต่ำ ๆ (ส่วนสูงต่างกันครับ)
 
“มึงอาจไม่ใช่แฟนอันดับหนึ่งของกูนะไผ่ แต่มึงคือเพื่อนอันดับหนึ่งของกู สำคัญและยั่งยืนกว่าอีก”
มันทำท่าคิด ก่อนยิ้ม กอดคอผมกลับ
 
“เอ้อ ๆ รีบไปทำงานเถอะ”
 
ผมกับมันพากันหัวเราะ
 
โต๊ะของพี่ต้าร์ขอดื่มมากเป็นพิเศษ สั่งอาหารลำเลียงมาไม่ขาดระยะ พร้อมเครื่องดื่ม ผมไปแสดงความยินดีในฐานะคนรู้จักพี่ต้าร์
 
“น้ำฝนน่ารักดีนะ มีแฟนรึยังครับ”
หนึ่งในเพื่อนพี่ต้าร์ถาม ผมทำท่าอึกอัก พี่ต้าร์ปราม ผมแค่ยิ้มแต่ไม่ได้ตอบอะไร ไม่ถือสาคนเมาด้วย
 
 
 
 
 
 
 
“ขอโทษนะ ไม่รู้พี่พาเพื่อนมาสร้างความรำคาญให้ร้านหรือเปล่า”
พี่ต้าร์เดินมาทักผมหลังจากแวบมาเข้าห้องน้ำ ผมยิ้มให้
 
“ไม่นี่ครับ ร้านนี้ไม่ได้ซีเรียสเรื่องกฎระเบียบอะไรอยู่แล้ว ทำกันเองในครอบครัว ถ้ามาแล้วมีความสุขก็เอาเถอะครับ”
พี่ต้าร์มองผมด้วยแววตาบางอย่าง เกาท้ายทอย เกาแก้ม
 
“ฝน พี่ถามอะไรหน่อย จริง ๆ ว่าจะถามตั้งหลายรอบ แต่ไม่กล้า”
 
“ครับ”
 
“คะ คือฝนกับไผ่ คนนั้นน่ะเป็นแฟนกันหรือเปล่า”
หน้าผมเห่อร้อนไปกับสิ่งที่ได้ยิน หัวเราะออกมาเบา ๆ สงสัยพี่ต้าร์จะเข้าใจผิดผมกับไผ่เข้าเต็ม ๆ
 
“เปล่าครับ แค่เพื่อนสนิทกัน อาจใกล้ชิดกันมากไปหน่อยจนคนอื่นพลอยคิดว่าเป็นแฟนกัน”
พอตอบออกไปแล้วก็เพิ่งนึกได้
 
อ้าว เขามาจีบนี่หว่า ที่พี่มันไม่รุกสงสัยจะเข้าใจผิดคิดว่าผมกับไผ่เป็นแฟนกันแน่ ๆ ไปบอกเขาแบบนั้น จะไม่ซวยแย่เหรอ พี่ต้าร์มองผมด้วยสายตาที่มีความหวังขึ้น
 
“เอ่อ ผมขอตัวก่อนนะครับ เพื่อนเรียกแล้ว”
 
พี่ต้าร์พยักหน้ารับ คนเรียกก็ไม่ใช่ใครที่ไหน ไผ่นั่นแหละ มันทำหน้าเหมือนยักษ์วัดแจ้ง
 
“ไปคุยไรกับมัน”
 
“คุยไร เจอกันทักทายกันธรรมดา มึงนี่ขี้ระแวงจัง”
 
“เพราะกูไม่ระแวงนั่นแหละ มึงถึงได้โดนไอ้เ…นั่นซิวไป ตอนนี้ใครเข้าใกล้มึงเกินหนึ่งเมตร กูสงสัยไว้ก่อนแหละ”
 
“มึงนี่นะ แล้วงี้เมื่อไหร่จะหาแฟนได้”
 
“รีบไปทำอาหารเลย พี่ฟ้าทำไม่ทันแล้ว”
มันไม่สนใจสิ่งที่ผมพูด เร่งตัดบทมา ผมเลยต้องเดินเข้าครัวไปช่วยพี่ฟ้า พี่นุ่นมาช่วยแล้ว แต่ผมก็ไปเป็นมือหนุนอีกราย
 
พอใกล้หกโมงพี่หมอนนท์ก็โผล่ มาคนเดียวครับ หอบดอกไม้ช่อโตมาด้วย คงจะเอามาฝากพี่ฟ้า พี่หมอนนท์เดินยิ้มเดินมาทางผม ไผ่มันยกของไปหลังร้าน เลยไม่เห็น ไม่งั้นพี่หมอนนท์คงโดนสะกัดดาวรุ่งไปแล้ว
 
“มาแต่วันเลย ทิ้งคลีนิคมาเหรอครับ”
ผมรีบเข้าไปรับ
 
“ใครว่า พี่ตื่นเต้นกับข่าวดี เลยรีบปิดคลีนิคเร็วแล้วมาหานี่แหละ”
 
“ข่าวดีอะไร”
 
“เพื่อนพี่มันจะสละโสด” พูดจบ พี่หมอนนท์ก็ยื่นดอกไม้ช่อโตในมือมาให้ ผมมองตาปริบ ๆ “ยินดีด้วยนะ” พี่มันบอกต่อยิ้ม ๆ
 
รู้สึกว่าหัวหูผมมันร้อนไปหมด ผมเม้มปากแน่น ก้มหน้ารับดอกไม้มาอุ้มแนบอก
 
“ไอ้หมอมันโชคดีที่ได้คนน่ารัก ๆ อย่างน้ำฝนมาเป็นแฟน”
 
“แต่ผมเป็นผู้ชายนะ”
ผมเงยหน้าขึ้นค้านเบา ๆ พี่หมอนนท์ยิ้ม
 
“หญิงชายไม่สำคัญเท่ากับเรามีความสุขกับคนที่เรารักหรือเปล่าหรอก เอ่อ.. อาจจะสุขได้ไม่เต็มที่เพราะเพื่อนพี่มันเอาแน่เอานอนไม่ได้ แต่รับรองได้ว่าถ้ามันออกปากว่าจะรับฝนเข้าไปเป็นหนึ่งในครอบครัวมันเมื่อไหร่ ฝนจะกลายเป็นคนที่โชคดีที่สุดแน่ ๆ”
 
ครับ โชคดีมาก สะโพกครากอยู่นี่ = = ;
 
“มายินดีกับฝนคือข้ออ้าง จริง ๆ แล้วพี่จะมาจีบฟ้าพี่สาวฝนต่างหาก”
พี่หมอนนท์ก้มกระซิบข้างหู ผมหัวเราะหึ ๆ
 
แต่แล้วอยู่ ๆ พี่หมอนนท์ก็ต้องตัวปลิวไปไกลเพราะถูกใครสักคนผลัก
 
แน่นอนคนผลักจะเป็นใครไปไม่ได้นอกจาก…
 
“มาเสือกอะไรแถวนี้!”
 
“ไม่ได้มาเสือกครับคุณไผ่ มากินข้าว มาจีบคนด้วย”
 
“ไม่มีใครว่างให้จีบแถวนี้”
 
“ไม่เอาน่า อย่าทำตัวเป็นหมาหวงก้างสิครับ ของตัวเองก็ไม่ใช่”
สองคนเริ่มเปิดศักราช ผมถอนหายใจแรง ปล่อยให้คนสองคนทะเลาะกันไป เดินอุ้มดอกไม้ช่อโตเดินอารมณ์ดีไปทางหลังร้าน
 
“เสน่ห์แรงจังเลยนะ”
 
ผมสะดุ้ง หันไปมองคนทัก
 
ใคร?
ผมถามตัวเองในใจ เพราะไม่คุ้นหน้าเลย ก่อนนึกขึ้นได้ว่าเป็นหนึ่งในกลุ่มเพื่อนพี่ต้าร์ สงสัยจะเมามา
 
“รับอะไรเพิ่มหรือเปล่าครับ”
ผมยิ้มให้ ต่อให้เมาแค่ไหนลูกค้าก็คือลูกค้า ต้องบริการให้ดีเท่าเทียมกันครับ
 
“เพราะน่ารักแบบนี้สินะ ต้าร์ถึงได้เพ้อหาตลอด”
 
ผมมองคนตรงหน้างง ๆ
 
“เห็นติ๋ม ๆ เงียบ ๆ แต่เป็นประเภทฟาดเรียบสินะ”
 
ผมขมวดคิ้วงุนงงหนัก ไม่รู้ความหมายที่อีกคนพูด
 
“ผมว่าพี่เมาแล้วนะ ให้ผมช่วยพากลับไปที่โต๊ะไหม”
ผมยิ้มหวานการค้าอีกรอบ พี่มันจ้องตา ก่อนพยักหน้า
 
“ก็ดี”
ผมหันไปมองพี่นิ่มที่เดินผ่านมาพอดีให้เอาดอกไม้ไปเก็บ จับแขนของคนตรงหน้าไว้ พอผมจับเขาก็โถมตัวมาทางผม ตัวใหญ่ให้ตาย
 
“เดินดี ๆ นะครับ”
หรือว่าเราจะคิดผิดที่ให้มีเครื่องดื่มแอลกอฮอล์ในร้าน ผมค่อย ๆ ประคองจากห้องน้ำ แต่เดินไปได้แค่ไม่กี่ก้าว พี่มันก็เซล้ม พลอยพาผมล้มไปด้วย
 
ผมรีบพยุงตัวคนเมาลุกขอโทษขอโพย มองไปรอบ ๆ เพื่อหาความช่วยเหลือ มือคนเมาคล้องหมับมาที่เอวผม พยายามยันตัวลุก รู้สึกเหมือนปากพี่แกจะซบ ๆ ลงแถว ๆ ต้นคอผมด้วย ผมประคองจนพามาถึงระดับที่เพื่อน ๆ ผมเห็นเลยออกมาช่วยกันหิ้วกลับไปที่โต๊ะพี่มัน
 
“ปกติรับแขกแบบนี้ประจำเหรอ” ตามันถาม
 
“เปล่า ปกติจะมีแต่คนมากินข้าว แต่วันนี้พี่ต้าร์...” ผมพยักหน้าไปยังพี่ต้าร์ที่กำลังดูแลเพื่อนอยู่ “ขอพามาเลี้ยงฉลองวันเกิดมากเป็นพิเศษ”
ตามันพยักหน้า
 
 
 
 
 
 
ทุ่มหนึ่งร้านปิด กลุ่มของพี่ต้าร์เป็นลูกค้ากลุ่มสุดท้าย ดีว่าพวกเพื่อน ๆ ผมมาช่วย เลยช่วยกันพยุงคนเมาไปขึ้นรถแท็กซี่
 
“แล้วพี่จะมาอุดหนุนใหม่นะฝน ขอโทษด้วยที่ทำให้ต้องลำบาก”
 
“ไม่เป็นไรครับ กลับบ้านปลอดภัยนะ”
ผมบอกลา พี่ต้าร์ยิ้มอ่อนโยนเดินจากไป ผมเดินกลับเข้าไปช่วยเพื่อน ๆ เก็บร้านต่อ

“อันตรายนะหมาฝน”
 
“อันตรายยังไง” ผมเงยหน้ามองน้ำตาลคนพูด
 
“ก็ไอ้ผู้ชายคนนั้น ที่มึงพยุงกลับมาที่โต๊ะ”
 
ผมพยักหน้ารับรู้
 
แล้วยังไง
 
“สายตามันเหมือนนายพรานจ้องจะตะครุบเหยื่อ”
 
ผมหัวเราะร่วนกับคำมัน
 
“กูว่าช่วงนี้มึงอาการหนักนะตาล คิดอะไรมากไปรึเปล่า”
 
“แล้วกูคิดผิดไหมล่ะ กูคิดว่ามึงกับพี่หมอมีอะไรเกินเลย มันก็มีจริง ๆ”
 
มันก็จริง
 
“มึง เขาเพิ่งเจอกูครั้งแรก ผู้ชายด้วย ดูไม่ใช่ตุ๊ดใช่แต๋วซะหน่อย”
 
“เกย์มึงเกย์”
 
ผมโบกมือไหว ๆ
 
“คิดมากน่า รีบ ๆ เก็บเถอะ หิวจะตายอยู่แล้ว”
พรุ่งนี้หยุดครับ วันนี้พวกเรานัดกันไว้ว่าจะดื่มกัน หินวิ่งเข้ามากอดคอผมแรงจนตัวเซ
 
“นั่นดิ ฉลองเพื่อนสละโสด”
ผมตบหลังมันไปทีเบา ๆ รีบช่วยกันคนละไม้คนละมือเคลียร์พื้นที่

To be Con..
หึ ๆ วางยาไว้สองต่อ พี่ต้าร์น่ะไม่อันตรายเท่ากับใครอีกคนหรอก
เขาคนนั้นเป็นใคร โผล่มาจากไหน ติดตามกันต่อไป -,. -
ว่าแต่...
คืนนี้ฝนเมา ..คิดว่างานนี้พี่หมอคงไม่พลาด -,.-

ตัวอย่างตอนถัดไป  #เมื่อพี่หมอหลอกถามคนเมา ทาสแค้น 71 #รักเท่าโอ่งมังกร & คุยกับผู้ใหญ่ (พี่หมอ)
“นายรักฉันหรือเปล่าน้ำฝน” ผมถามตรงจุดฉุน ๆ หรือว่าจริง ๆ แล้วมันไม่ได้รักผมอย่างที่ผมคิด มันฉีกยิ้มหวานหยาดเยิ้ม
“รักสิ”
ผมยิ้มออกมาทันทีกับคำมัน
“รักแค่ไหน” เขาบอกคนเรามักไม่รู้จักพอ ผมว่าผมก็เป็นหนึ่งในนั้นนะ
“รักมากกกกก” มันกางมือออกกว้าง ผมหัวเราะ “รักเท่าโอ่งมังกรเลย”

#รักเท่าโองมังกรเลย จะน่ารักไปไหนน้ำฝน >////<
#เม้นท์นะคนดี -,.-
 
 
 

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.70 สัญญาณอันตราย {P.91}{ุุ23-3-59} 50%
เริ่มหัวข้อโดย: ujen ที่ 23-03-2016 21:56:05

 :mew1: :mew1:

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.70 สัญญาณอันตราย {P.91}{ุุ23-3-59} 50%
เริ่มหัวข้อโดย: mukmaoY ที่ 23-03-2016 22:14:46

ใครกัน

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.70 สัญญาณอันตราย {P.91}{ุุ23-3-59} 50%
เริ่มหัวข้อโดย: PetitDragon ที่ 23-03-2016 22:18:43

พี่หมอนี่เป็นเอามากนะ

 :laugh3:

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.70 สัญญาณอันตราย {P.91}{ุุ23-3-59} 50%
เริ่มหัวข้อโดย: littlegift ที่ 23-03-2016 22:34:49

พี่ต้าคือใคร??

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.70 สัญญาณอันตราย {P.91}{ุุ23-3-59} 50%
เริ่มหัวข้อโดย: บูมเบส ที่ 23-03-2016 22:46:08

สุขสันต์วันเกิดล่วงหน้าครับ

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.70 สัญญาณอันตราย {P.91}{ุุ23-3-59} 50%
เริ่มหัวข้อโดย: Apple_matinie ที่ 23-03-2016 22:50:18

ปูเสื่อรอตอนต่อไปเลยค้าาาาาาา

อยากเห็นพี่หมอหึงงงง :oo1:

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.70 สัญญาณอันตราย {P.91}{ุุ23-3-59} 50%
เริ่มหัวข้อโดย: iceman555 ที่ 23-03-2016 22:52:01

 :L2: :L2: :L2: :L2:  สุนสันต์วันเกิดครับ

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.70 สัญญาณอันตราย {P.91}{ุุ23-3-59} 50%
เริ่มหัวข้อโดย: Duangjai ที่ 23-03-2016 23:17:57

น่านดิ ใครคือพี่ต้าร์. พี่ต้าร์คือใคร

HBD na. Writer@Memew

 :HBD2: :HBD4: :HBD1: :HBD3: :b:

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.70 สัญญาณอันตราย {P.91}{ุุ23-3-59} 50%
เริ่มหัวข้อโดย: Acacha ที่ 23-03-2016 23:33:25

นึกไม่ออกไป3วิว่าพี่ตาร์คือใคร 555
 :laugh:

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.70 สัญญาณอันตราย {P.91}{ุุ23-3-59} 50%
เริ่มหัวข้อโดย: ดวงตะวัน ที่ 23-03-2016 23:45:53

พี่ต้าร์คือใครน้อ หวาดๆแทนฝนแล้ว

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.70 สัญญาณอันตราย {P.91}{ุุ23-3-59} 50%
เริ่มหัวข้อโดย: twinmonkey0311 ที่ 24-03-2016 03:42:45

พี่ต้าร์นี่ใช่คนที่เจอตอนฝนไปเล่นสงกรานต์ที่บ้านยายรึเปล่า :katai5:

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.70 สัญญาณอันตราย {P.91}{ุุ23-3-59} 50%
เริ่มหัวข้อโดย: Ginny Jinny ที่ 24-03-2016 04:19:24

 :b:

ออกมาแล้ว  :hao3: คู่ใครหนอ

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.70 สัญญาณอันตราย {P.91}{ุุ23-3-59} 50%
เริ่มหัวข้อโดย: fida ที่ 24-03-2016 09:44:12

มาติดตามความน่ารักของน้ำฝนต่อ :-[

ปัญหาเรื่องพี่ต้าจัดการได้ง่ายนิดเดียว

แค่บอกเขาไปว่า...หนูมีผัวแล้ว...จบ

ไม่ต้องต่อความยาวสาวความยืด

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.70 สัญญาณอันตราย {P.91}{ุุ23-3-59} 50%
เริ่มหัวข้อโดย: automaton ที่ 24-03-2016 09:45:24

HBD  :L2:

วันนี้วันเกิดเราไม่ทวงนิยายก็ได้ เราเป็นคนดี
 :110011: :z7:
แถมเต้นให้วันเกิดอีกด้วย

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.70 สัญญาณอันตราย {P.91}{ุุ23-3-59} 50%
เริ่มหัวข้อโดย: shoi_toei ที่ 24-03-2016 10:24:16

HBD จ้ะคนเขียนน

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.70 สัญญาณอันตราย {P.91}{ุุ23-3-59} 50%
เริ่มหัวข้อโดย: tuek ที่ 24-03-2016 10:26:45

ต้าร์มาแล้วถ้าพี่หมอหึงจึ้นมาฝนคงไม่รอดแน่(จากที่ไม่เคยรอดอยู่แล้ว)
อวยพรวันเกิดลวงหน้านะคะ

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.70 สัญญาณอันตราย {P.91}{ุุ23-3-59} 50%
เริ่มหัวข้อโดย: Al2iskiren ที่ 24-03-2016 11:11:01

บรรยากาศข้าวใหม่ปลามันชัดๆ
ว่าแต่ต้าร์คือใคร เคยออกมารึยังคะ นึกมะออก

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.70 สัญญาณอันตราย {P.91}{ุุ23-3-59} 50%
เริ่มหัวข้อโดย: Rafael ที่ 24-03-2016 11:25:22

อิพี่หมอโคตรหลงเมีย 555555

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.70 สัญญาณอันตราย {P.91}{ุุ23-3-59} 50%
เริ่มหัวข้อโดย: Dee^daY ที่ 24-03-2016 12:44:37

ใครหว่า ..

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.70 สัญญาณอันตราย {P.91}{ุุ23-3-59} 50%
เริ่มหัวข้อโดย: ♥♥ดอกช่อบานสะพรั่ง♥♥ ที่ 24-03-2016 13:00:54

พี้ต้าร์มาแล้ว  :katai3: HBD ล่วงหน้า Mewmew  :L2:

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.70 สัญญาณอันตราย {P.91}{ุุ23-3-59} 50%
เริ่มหัวข้อโดย: SiHong ที่ 24-03-2016 17:59:54

ถ้าพี่หมแเจอพี่ต้าร์ ฝนจะโดนทำโทษไหมน้า

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.70 สัญญาณอันตราย {P.91}{ุุ23-3-59} 50%
เริ่มหัวข้อโดย: ่jum ที่ 24-03-2016 19:23:36

พี่ต้าเป็นใคร  :confuse: แฟนเก่าน้ำฟ้าหรือเปล่า

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.70 สัญญาณอันตราย {P.91}{ุุ23-3-59} 50%
เริ่มหัวข้อโดย: TheWanFah ที่ 25-03-2016 01:03:36

ขอให้พี่ต้ามาอย่างสงบเสงี่ยม

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.70 สัญญาณอันตราย {P.91}{ุุ23-3-59} 50%
เริ่มหัวข้อโดย: mystery Y ที่ 25-03-2016 07:44:45

อะไรจะหลงเมียขนาดนั้นพี่หมอ!?

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.70 สัญญาณอันตราย {P.91}{ุุ23-3-59} 50%
เริ่มหัวข้อโดย: mam.nalok ที่ 25-03-2016 08:07:53

HBD ด้วยคนนะคะ

อีพี่ต้าร์ออกโรงแล้ว คราวนี้ละจะเกิดอะไรขึ้น อยากเห็นอีพี่หมอหึงโหดอะ

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.70 สัญญาณอันตราย {P.91}{ุุ25-3-59} 100%
เริ่มหัวข้อโดย: Duangjai ที่ 25-03-2016 18:55:52

โอ้ว ม่ายนะ
คนเขียนเตรียมมาม่าจะมาเสริฟ์อีกละหรือ
ถดโถ..น้ำฝนของฉ้านนนน

 :ling1:  :ling1:  :ling1:  :ling1:

...

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.70 สัญญาณอันตราย {P.91}{ุุ25-3-59} 100%
เริ่มหัวข้อโดย: PetitDragon ที่ 25-03-2016 20:39:23

รอตอนเมาๆๆ

 :m10:

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.70 สัญญาณอันตราย {P.91}{ุุ25-3-59} 100%
เริ่มหัวข้อโดย: tuek ที่ 25-03-2016 21:06:07

ต้าร์คงไม่อันตรายเท่าเพื่อนหรอก
ฝนคงไม่รอดน้ำมืออีพี่หมอแน่ๆบวกกับเมาด้วยนะ

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.70 สัญญาณอันตราย {P.91}{ุุ25-3-59} 100%
เริ่มหัวข้อโดย: ♠DekDoy♠ ที่ 25-03-2016 21:42:01

ฝนนี่มองโลกสวยไปจนจะโง่แล้วมั้ยอ่ะ

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.70 สัญญาณอันตราย {P.91}{ุุ25-3-59} 100%
เริ่มหัวข้อโดย: iceman555 ที่ 25-03-2016 22:07:01

 :katai2-1: :katai2-1: :katai2-1:

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.70 สัญญาณอันตราย {P.91}{ุุ25-3-59} 100%
เริ่มหัวข้อโดย: mukmaoY ที่ 25-03-2016 22:15:09

 :mew4:

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.70 สัญญาณอันตราย {P.91}{ุุ25-3-59} 100%
เริ่มหัวข้อโดย: ่jum ที่ 25-03-2016 22:16:34

ตัวอันตรายที่ว่าคือเพื่อนต้าที่ฝนประคองไปใช่ไหม แน่ๆ อ่ะ  :hao3:

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.70 สัญญาณอันตราย {P.91}{ุุ25-3-59} 100%
เริ่มหัวข้อโดย: mild-dy ที่ 25-03-2016 22:40:27

 :pig4: :pig4:

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.70 สัญญาณอันตราย {P.91}{ุุ25-3-59} 100%
เริ่มหัวข้อโดย: Nus@nT@R@ ที่ 25-03-2016 22:53:07

เพื่อนพี่ต้าไม่น่าไว้ใจ

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.70 สัญญาณอันตราย {P.91}{ุุ25-3-59} 100%
เริ่มหัวข้อโดย: PiiNaffe ที่ 25-03-2016 23:36:31

บางทีฝนดูเป็นคนที่น่ารำคาณมากอ่ะ คือใครๆก็รู้ว่าคนที่เข้าหาไม่หวังดี
แต่นางกลับคิดว่าคนอื่นคิดมากไปหรือเปล่าไม่มีอะไรหรอก จ้าาาา เหมือนฝนเกิดมาพร้อมม้ายูนิคอร์นที่เดินบนทุ่งลาเวนเดอร์
อ่านล่ะหงุดหงิดฝน --"

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.70 สัญญาณอันตราย {P.91}{ุุ25-3-59} 100%
เริ่มหัวข้อโดย: orangesmooty ที่ 26-03-2016 01:27:09

ไม่แปลกใจว่าทำไมถึงโดนเพื่อนต้าร์เล็ง
ฝนขี้อ่อยไปหน่อยนะ  ดูไม่ค่อยมีสมองมากกว่าใสซื่อ บอกก็แล้วเตือนก็อีก รู้ว่าเขาชอบอยู่ก็ปฏิเสธไม้กันหมาอย่างไผ่ซะเป็นประโยคสวยๆชัดเจนยืดยาว แล้วค่อยมาตกใจว่าอ้าวเขาจีบนี่หว่า แต่ก็ไม่พูดต่อว่ามีคู่หมั่นแล้ว - -*
วิเคราะห์ตามความเป็นจริง สำหรับเราฝนดูเป็นพวกใสๆไม่ค่อยขึ้น เหมือนพวกเงียบฟาดเรียบมากกว่า   

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.70 สัญญาณอันตราย {P.91}{ุุ25-3-59} 100%
เริ่มหัวข้อโดย: shoi_toei ที่ 26-03-2016 01:27:59

เพื่อนอิตาพี่ต้า นี่ล่ะตัวจุดชนวน

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.70 สัญญาณอันตราย {P.91}{ุุ25-3-59} 100%
เริ่มหัวข้อโดย: SiHong ที่ 26-03-2016 01:39:57

 เสน่ห์แรงจริงๆนะน้องฝน

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.70 สัญญาณอันตราย {P.91}{ุุ25-3-59} 100%
เริ่มหัวข้อโดย: Ginny Jinny ที่ 26-03-2016 08:04:12

อ้างจาก: memew ที่ 23-03-2016 21:47:18  

“นายรักฉันหรือเปล่าน้ำฝน” ผมถามตรงจุดฉุน ๆ หรือว่าจริง ๆ แล้วมันไม่ได้รักผมอย่างที่ผมคิด มันฉีกยิ้มหวานหยาดเยิ้ม
“รักสิ”
ผมยิ้มออกมาทันทีกับคำมัน
“รักแค่ไหน” เขาบอกคนเรามักไม่รู้จักพอ ผมว่าผมก็เป็นหนึ่งในนั้นนะ
“รักมากกกกก” มันกางมือออกกว้าง ผมหัวเราะ “รักเท่าโอ่งมังกรเลย”

น่ารักแบบนี้ พี่หมอแซมไม่รักไม่หลงได้ยังไงไหว  :กอด1: :กอด1:

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.70 สัญญาณอันตราย {P.91}{ุุ25-3-59} 100%
เริ่มหัวข้อโดย: mystery Y ที่ 26-03-2016 09:07:02

พี่ต้าพาเพื่อนมาสร้างความวุ่นวายให้ฝนซะแล้ว!

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.70 สัญญาณอันตราย {P.91}{ุุ25-3-59} 100%
เริ่มหัวข้อโดย: bpyt ที่ 26-03-2016 09:22:52

ชักรำคาญฝนที่เอาแต่คิดว่าไม่มีอะไร ทั้งๆ ที่ก็รู้แก่ใจว่าแต่ละคนที่เข้ามามีจุดประสงค์อะไร
มันเหมือนเปิดช่องพร้อมให้โอกาสไปในตัว แอบหงุดหงิดแทนพี่หมอ

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.70 สัญญาณอันตราย {P.91}{ุุ25-3-59} 100%
เริ่มหัวข้อโดย: benicezii ที่ 26-03-2016 09:34:49

ฮึ่ยยยย สปอยทำเขินน :ling1: :ling1:

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.70 สัญญาณอันตราย {P.91}{ุุ25-3-59} 100%
เริ่มหัวข้อโดย: automaton ที่ 26-03-2016 09:39:56

เพื่อนตาร์นิสัยไม่ดี ถ้ายังไม่ให้เกียรติฝนอีก
ขอให้ไผ่กับอิพี่หมอเห็นสักที แล้วโดนอัดให้หน่วมไปเลย   :z6:

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.70 สัญญาณอันตราย {P.91}{ุุ25-3-59} 100%
เริ่มหัวข้อโดย: Dee^daY ที่ 26-03-2016 12:35:04

ตัวป่วน เพิ่มมาอีกแล้ว ..

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.70 สัญญาณอันตราย {P.91}{ุุ25-3-59} 100%
เริ่มหัวข้อโดย: OoniceoO ที่ 26-03-2016 12:41:10

น่าร้าก รักเท่าโอ่งมังกร

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.70 สัญญาณอันตราย {P.91}{ุุ25-3-59} 100%
เริ่มหัวข้อโดย: Bellze12 ที่ 26-03-2016 13:13:33

ตอนหน้าได้เขินแน่

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.70 สัญญาณอันตราย {P.91}{ุุ25-3-59} 100%
เริ่มหัวข้อโดย: pimthacha ที่ 26-03-2016 18:17:20

อยากให้ น้ำฝน ฉลาดขึ้นมากกก ทำไมคิดแต่ว่าไม่มีอะไร เห้อออ เมื่อไหร่จะฉลาดขึ้น!!!!

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.70 สัญญาณอันตราย {P.91}{ุุ25-3-59} 100%
เริ่มหัวข้อโดย: minneemint ที่ 27-03-2016 10:34:39

ใครนะดูแล้วอันตราย
รอติดตามตอนต่อไป

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.70 สัญญาณอันตราย {P.91}{ุุ25-3-59} 100%
เริ่มหัวข้อโดย: neno.jann ที่ 27-03-2016 17:32:15

พี่หมออออ เคลียด่วนนนนนนน

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.70 สัญญาณอันตราย {P.91}{ุุ25-3-59} 100%
เริ่มหัวข้อโดย: pajaree1202 ที่ 27-03-2016 21:45:03

นายเอกโลกสวย ต่อไปอาจจะมีว่า ขายพี่ไหมน้องอีกซะล่ะ
 :katai5: :katai5:

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.70 สัญญาณอันตราย {P.91}{ุุ25-3-59} 100%
เริ่มหัวข้อโดย: MYYAOI ที่ 28-03-2016 13:42:19

มาอ่านรวดเดียวจบ แบบว่าพี่หมอสุดท้าย ก็แพ้ภัยตัวเอง ปากบอกเกลียดเค้าอย่างงั้นอย่างงี้ แก้แค้น สุดท้าย รักฝนหลงฝนจนโงหัวไม่ขึ้น ส่วนนุ้งฝน ตอนนี้ออร่าความเป็นเมียเริ่มฟุ้ง เริ่มมีแมงวี่ แมงวันมายุ่งวุ่นวายและ  เพื่อนอีพี่ต้านี่แหละที่น่ากลัว มาแบบเนียนเชียวนะทำเป็นเมาแล้วแต๊ะอั๋งเค้า งานนี้อยากให้พี่หมอเป็นบ้าเพราะหึงมั้งจัง ส่วนพี่หมอนนท์กับนุ้งไผ่ เราว่ากว่าจะได้กิน พี่หมอมีหวังช้ำไปทั้งตัวแน่ๆ นอกจากนี้ ก็อยากรู้คู่หิน มั้งจังว่าจะเป็นใคร พี่ฟ้าอีกคน ชอบค่ะ มากกกก (เราชอบมาตั้งแต่kiss loveและแบบเกลียดพี่เอกมาก หมั้นไส้ใจโลเล ขี้หวงก้าง) lovelove memew น่ะค่ะ  o13 o13

หัวข้อ: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.71 รักเท่าโอ่งมังกร&คุยกับผู้ใหญ่{P.92}{ุุ29-3-59}100%
เริ่มหัวข้อโดย: memew ที่ 28-03-2016 19:23:11

Chapter : 71 รักเท่าโอ่งมังกร & คุยกับผู้ใหญ่
[พี่หมอ...♥]


“คุณหมอ หมายความว่ายังไงคะ บอกมาเดี๋ยวนี้เลย ทำไมคนส่งส่วยคุณหมอถึงกลายเป็นน้องน้ำฝนไปแล้ว แล้ว…แล้ว…”
 
ผมหัวเราะ มองพี่ณีย์นางพยาบาลคนสนิท คนฉลาดและมองคนเก่งอย่างเธอคงเดาออกว่าผมกับฝนคงไม่ได้อยู่ในฐานะญาติคนไข้และคุณหมอกันธรรมดา
 
“พี่ณีย์เห็นว่าไง”
 
“คะ คุณหมอเป็น..” เธอกลืนน้ำลายลงคอ ผมส่ายหัวไปมา
 
“ไม่ได้เป็นครับ แต่น้ำฝนเป็นคนพิเศษสำหรับผม”
 
“โอ๊ย พี่จะเป็นลม” เธอทำท่าจะเป็นลมจริง ๆ “แล้วคุณฟ้าของพี่ล่ะ คุณหมอเอาไปไว้ไหน”
 
“อยู่ที่เดิมครับ ผมใช้เวลาจีบคุณฟ้าอยู่นาน แต่คุณฟ้าเธอไม่รับรักผมสักที เลยมาสอยคนน้องแทน”
พี่ณีย์ตีแขนผมเบา ๆ ที
 
“นี่ พี่ถามจริง ๆ คบกันจริง ๆ หรือเปล่าคะ”
 
ผมส่งยิ้มอ่อนโยนไปให้
 
“ครับ กำลังจะปรึกษาอยู่พอดีว่าไปสู่ขอคนนี่เขาต้องทำกันยังไงบ้าง ไม่เคยสู่ขอใครสักที”
 
พี่ณีย์เบิกตากว้างทำท่าจะเป็นลมอีกรอบ พอได้สติเธอก็แนะนำผมหลายอย่าง
 
เมื่อผมตัดสินใจแล้วยังไงก็ต้องทำ
 
ผมโทรทางไกลไปคุยกับคุณพ่อตั้งแต่เมื่อวานหลังจากซื้อแหวนให้ฝนว่าผมเจอคนถูกใจที่พร้อมจะเอามาเป็นคู่ชีวิต พ่อดีใจใหญ่ แอบต่อว่านิดหน่อยเพราะผมไม่ยอมเอามาเปิดตัว ผมได้แต่หัวเราะ รอให้พวกท่านพร้อมแล้วจะพาไปแนะนำให้รู้จัก และแน่นอน เพราะพ่อต้องไปสู่ขอฝนให้กับผม ผิดไปบ้างที่ฝนเป็นผู้ชาย แต่พ่อผมทำกับอาทับทิมแบบไหน ผมก็อยากจะทำกับฝนแบบเดียวกันบ้าง
 
ผิดกันก็ตรงที่ผมทำร้ายฝนมาก่อน
 
ตอนแรกพ่อแพลนจะกลับไทยเดือนหน้า แต่พอผมเล่าให้ฟังท่านก็บอกว่าจะรีบหาตั๋วกลับให้เร็วที่สุดเพื่อกลับไทยมาดูว่าที่ลูกสะใภ้ ผมบอกไม่ต้องรีบร้อน ได้ความคืบหน้ายังไง พ่อจะโทรมาแจ้งอีกที
 
ฝนไลน์มาบอกว่าวันนี้พวกเพื่อน ๆ จะเลี้ยงฉลองกันที่บ้าน ผมเดาได้เลยว่าพวกนั้นต้องใช้ข้ออ้างว่าฉลองสละโสดให้กับฝนทั้งที่จริง ๆ ก็อยากกินกันเอง หมอนนท์มันไลน์มาบอกว่ามันก็อยู่ดื่มด้วย
 
แล้วผมจะพลาดได้ยังไงกัน ในฐานะเจ้าภาพ (หรือเปล่า)
 
ผมเข้าเวรจนถึงสามทุ่ม มองนาฬิกา ดึกขนาดนี้เด็กร่านผมต้องเมาหัวทิ่มแล้วแน่ ๆ แต่พอไปถึง ผิดคาดครับ เพราะฝนมันนั่งหน้ามุ่ยอยู่ในอ้อมแขนไผ่ รายนั้นเมาแล้ว ในขณะที่เพื่อนผมนั่งแทรกอยู่ระหว่างหินและตัน กลมกลืนไปเนียน ๆ
 
“คิดว่าเมาหัวทิ่มไปแล้วซะอีก”
 
“หึ แอบดีใจล่ะสิ ว่าฝนจะถวายตัวให้กินอีก” ไผ่มันกัด ผมยกยิ้ม
 
“ไม่จำเป็น เพราะไงฝนก็เป็นของฉันทั้งตัวและหัวใจ”
พวกนั้นพากันโห่ฮิ้ว ฟ้าหยิบแก้วเปล่ามาให้ยื่นให้ ตันทำหน้าที่ชงให้ผมเหมือนเดิม ฝนมันจะออกจากอ้อมแขนไผ่ แต่รายนั้นไม่ยอม
 
“ตัวจริงเขามาแล้วคุณ ปล่อยน้ำฝนเถอะ” เพื่อนผมบอกไผ่
 
“ไม่ นี่เด็กกู” ไผ่มันค้าน กอดน้ำฝนแน่นกว่าเดิม ถ้าเป็นแต่ก่อน ผมคงหึงตาลุก แต่ก็รู้ว่ามันไม่ได้เป็นอะไรกัน
 
พวกนั้นตีเกราะเคาะกีตาร์ (เอามาเคาะจริง ๆ ครับ ไม่มีใครดีดสักคน) ด้วยความสนุกสนาน พ่อแม่มันยังไม่กลับเลยเฮฮากันได้เต็มที่
 
“สรุปคุณหมอเอาเงินสองแสนไปซื้อแหวนให้ฝนจริง ๆ เหรอคะ”
 
“ตามสัญญา” ผมพยักหน้าไปทางไผ่ ไผ่มันหัวเราะหึ ๆ
 
“รู้งี้กูน่าจะเรียกเงินค่าไถ่สักล้าน”
 
“เยอะขนาดนั้น กูว่าพี่หมอคงไม่ยอมซื้อไอ้ฝนหรอก สองแสนนี่กูว่าพี่หมอก็คงคิดแล้วคิดอีกใช่ไหมพี่หมอ คิดไงเอาเงินสองแสนมาแลกกับหมาขี้เรื้อนตัวหนึ่ง”
ตันมันถาม ฝนที่ไม่ได้ดื่มวันนี้ถีบมันเบา ๆ ที
 
“ไม่ได้คิดนะ เงินแค่นี้เอง”
 
“หูยครับ มึงนี่หนูตกถังข้าวสารนะฝน พี่หมอทั้งหล่อทั้งรวย มึงทำผู้หญิงหลายคนร้องไห้นะ”
 
“โอ๊ย พวกมึง กูจะลงแดงตายอยู่แล้ว พวกมึงนั่งกินกันมาตั้งหลายชั่วโมง ในขณะที่กูได้กินแค่น้ำอัดลม กูจะลงแดงแล้ว เอามานี่เลย”
เด็กร่านผมไม่สนใจคำแซวจากเพื่อน ตบะแตก กระโดดขึ้นคร่อมไผ่ คว้าเอาแก้วเหล้าที่ไผ่กินอยู่มาถือไว้ กรอกเข้าปากตัวเองอึก ๆ
 
ผมมองอึ้ง ๆ ฟ้าหัวเราะร่วน
 
ตอนแรกผมไม่คิดอะไรนะ แต่มาตอนนี้ต่อมหึงผมกระตุกนิด ๆ เพราะไผ่มันยังไม่ได้ลุก นอนงอขานิด ๆ โดยมีฝนนั่งคร่อมอยู่แถว ๆ เป้ากางเกง มือหนึ่งฝนจับมือเพื่อนมันไว้กั้นไม่ให้ขัดขืน อีกมือพยายามไขว่คว้าแก้วเหล้าคืน (ไผ่แย่งกลับ)
 
“มึงห้ามแดกเลยฝน”
 
“กูจะกิน มึง กูไม่ได้กิน กูต้องตายแน่ ๆ เอามา”
 
ทุกคนหัวเราะเสียงดัง ฝนมันแย่งแก้วมาได้อีกรอบ รีบเอากรอกปาก ดื่มอึก ๆ จนหมดแก้ว มันทำเสียงอ๊าด้วยความชื่นใจ รั้งเอาเสื้อขึ้นมาเช็ดปากจนพุงขาว ๆ โผล่
 
“กูว่าชงให้มันสักแก้วเหอะสงสารมัน”
หินมันว่า หันไปชงให้ ฝนหันขวับไปมอง ฉีกยิ้มหวานหยดให้ ถลาไปนั่งข้าง ๆ หินทันที ผมคิ้วกระตุก หินยื่นแก้วเหล้าให้มัน มันรับไปกรอกปาก
 
“เอ้าพี่หมอ ดื่ม ๆ อย่าเอาแต่มองเมียครับ มันไม่ทำให้พี่หมอเมาได้เท่ากับไอ้นี่หรอก”
ตันมันกระตุ้น ผมยกจิบตามคำแนะ ฟ้าขอตัวขึ้นนอนเพราะดึกมากแล้ว ผมนั่งกินเงียบ ๆ หมอนนท์ลุกขึ้นมานั่งข้าง ๆ พิงไหล่กับไหล่ผม
 
“อย่าหึงน่า เด็กเขาไม่มีไรในก่อไผ่หรอก มีแต่แกนี่แหละ”
มันกระซิบบอกผมอย่างรู้ใจ แล้วไผ่ก็ดึงฝนกลับไปนั่งข้าง ๆ กอดเอวเล็กไว้หลวม ๆ ซึ่งฝนมันก็ไม่คัดค้าน พอได้เหล้าแล้วมันก็เปลี่ยนจากหน้ามุ่ยเป็นหน้าชื่นมื่นทันที เฮฮาร่าเริงของมันไป
 
เหล้าขวดแล้วขวดเล่ายุบลง พอ ๆ กับสติของแต่ละคน เพื่อนผมก็แทบจะพยุงตัวไม่ไหว สงสัยคืนนี้ต้องฝากร่างไว้ที่นี่แน่ ๆ
 
ฝนที่นั่งอยู่ในอ้อมแขนไผ่เริ่มไม่อยู่สุข เคลื่อนที่จากไผ่มาทางผม ผมมองมันอึ้ง ๆ เพราะคิดว่ามันจะไม่สนใจผมตลอดการฉลองครั้งนี้ซะอีก
 
“ปีศาจพี่หมอ”
 
“เอาละเว้ย เด็กแกเมาเต็มขั้นแล้ว” นนท์มันว่า
 
ผมก็พอจะเดาออกว่าถ้าฝนเรียกผมปีศาจเมื่อไหร่ นั่นคือสัญญาณว่าสติดั้งเดิมของฝนไม่มีเหลือแล้ว ทำอะไรพูดอะไรไปตอนนี้ตื่นขึ้นมาเด็กนี่ก็จำไม่ได้หรอก ที่เข้าหาผมนี่จิตใต้สำนึกล้วน ๆ
 
แต่ผมก็ดีใจนะที่มันคลานมาหาผมถูก เพราะในนี้มีผู้ชายอยู่ตั้งหลายคน มันขยับขึ้นมานั่งบนตักผม โอบรอบลำคอผมไว้ ซุกหน้ากับอกผม ผมโอบมันกลับหลวม ๆ กันไม่ให้คนเมาเสียหลักหล่นจากตักเท่านั้น 
 
“หมาฝน กินทีหลังแต่เมากว่าคนอื่น”
 
“เล่นกรอกเอา ๆ ไม่เมาก็ให้มันรู้ไป”
 
“เมาแล้วยั่ว”
หินมันว่ามาเมา ๆ ผมหัวเราะหึ ๆ กระชับกอดเอวฝนแน่นขึ้น  ไผ่มองมาตาขวาง สภาพไม่ต่างกับหมาที่กำลังนั่งมองเจ้าของกำลังถูกทำร้าย
 
“หมามันดุแฮะ” หมอนนท์กระซิบบอก
 
“แต่ก็ทำอะไรไม่ได้หรอก”
ผมตอกกลับ ผมไม่ได้ดื่มเยอะเหมือนคนอื่น ๆ เพราะยังห่วงสุขภาพร่างกาย
 
“พี่หมอ” ฝนกระซิบเรียก
 
แก้วผมพร่อง ตันรับไปชง ยังไม่ทันได้ยื่นมือออกไปรับก็ต้องชะงักเพราะฝนมันยื่นหน้าขึ้นมาจูบผมต่อหน้าเพื่อนมันเองเลย
 
ผมรู้ว่ามันเมา และเวลามันเมา มันจะต้องการผมมากเป็นพิเศษ
 
“พี่หมอ…” มันกระซิบเรียก บดเบียดปากหนักขึ้น พอผมไม่ตอบสนองเพราะเห็นว่าเพื่อน ๆ มันเยอะ มันก็ละปากออกมาไซ้ซอกคอผมเอง ผมเหลือบมองเพื่อนมันแต่ละคนที่กำลังอึ้งกับสิ่งที่เห็น ผมยกยิ้ม ตันยังถือแก้วค้างไว้กลางอากาศ
 
“เอ่อ… ผมว่าพี่คงไม่ต้องการเหล้าแก้วนี้แล้วมั้ง”
 
“พี่ก็ว่างั้น งั้นพี่ขอตัวก่อน”
ผมบอกแค่นั้น และไม่มีใครคิดจะค้านแม้แต่ไผ่ มันทำได้แค่นั่งกำแก้วเหล้าแน่น สายตาแทบจะยิงแสงเลเซอร์ใส่ผม แน่นอนว่าผมไม่ได้เป็นคนเข้าหาฝน แต่ทั้งหมด อนุสติของฝนเป็นฝ่ายเรียกร้องเอง
 
ผมช้อนอุ้มฝนไว้ในอ้อมแขน ลุกขึ้น เดินออกจากกลุ่มขึ้นชั้นสองไป ได้ยินเสียงโห่ฮิ้วคล้ายคนจะส่งตัวเจ้าสาวเข้าหอ ผมหัวเราะ เดินเข้าห้องฝนไป ผมวางเด็กน้อยของผมลงบนเตียง ดวงตามันฉ่ำหวาน มองผมยั่ว ๆ
 
“พี่หมอ…” มันส่งเสียงเรียกร้อง ทำเอาร่างกายผมร้อนผ่าว
 
“ฝน บอกฉันมาสิ นายรู้สึกยังไงกับฉัน” ผมถาม ผมรู้ว่าถามตอนมีสติจะดีกว่า แต่อนุสติของมันก็น่าฟังไม่น้อย
 
“พี่หมอหล่อ”
มันเกลี่ยมือกับแก้มผม ดวงตามันชื่นชมจากใจจริง
 
“นอกนั้นล่ะ”
ผมชักจะทนไม่ไหวซะเองกับเด็กยั่วข้างล่าง
 
“พี่หมอเท่”
 
“นายรู้สึกยังไงกับฉันกันแน่”
ผมถามตรงจุดเพราะดูท่าคนเมาจะยังประมวลผลไม่ถูก
 
“รู้สึก…ดี”
ผมพ่นลมหายใจแรง หรี่ตามองคนเมา
 
“นายรักฉันหรือเปล่าน้ำฝน”
ผมถามตรงจุดฉุน ๆ หรือว่าจริง ๆ แล้วมันไม่ได้รักผมอย่างที่ผมคิด มันฉีกยิ้มหวานหยาดเยิ้ม
 
“รักสิ”
ผมยิ้มออกมาทันทีกับคำมัน
 
“รักแค่ไหน”
เขาบอกคนเรามักไม่รู้จักพอ ผมว่าผมก็เป็นหนึ่งในนั้นนะ
 
“รักมากกกกก” มันกางมือออกกว้าง ผมหัวเราะ “รักเท่าโอ่งมังกรเลย” ผมขำออกมาหนักยิ่งกว่าเดิม
 
“จะยอมเป็นของฉันคนเดียวใช่ไหม”
มันทำหน้ายุ่งยากคล้ายกับคำถามผมคงยากไปสำหรับคนเมา หรือยังประมวลผลไม่เสร็จ แล้วส่ายหัวไปมา ผมขมวดคิ้วไม่พอใจ หรือว่ามันจะเป็นเด็กร่านอย่างที่ผมคิดไว้แต่แรก
 
“ไม่ได้ ๆ” มันบอกอ้อแอ้ “ผมเป็นของพี่หมอ” มันยกนิ้วขึ้นมานับ “ของพ่อ ของแม่ ของพี่ฟ้า ของตา ของยาย ของป้า พี่ฮัท พี่แฮ็ค ของไผ่ ของเพื่อน ๆ” มันนับจนนิ้วไม่พอ ผมที่กำลังฉุนอยู่หายฉุนทันที
 
“ฉันเป็นอะไรของนาย”
 
มันมองหน้าผม ขยับนิดหนึ่งคล้ายจะอึดอัด
 
“เป็นปีศาจ”
 
“นอกจากปีศาจแล้วคืออะไร”
 
“เป็นหมอ”
 
“แล้วนอกจากหมอล่ะ” ผมไล่ต้อนคนเมา
 
มันทำท่านึก
 
“เป็นอะไร” ผมกระซิบกระตุ้น มันเอียงคอ ก่อนยิ้มออกมา
 
“เป็นสามี ปีศาจพี่หมอเป็นสามีผม”
ผมหัวเราะหึ ๆ ด้วยความพอใจ
 
“ดีมาก แล้วอยากให้ปีศาจพี่หมอคนนี้ทำอะไรให้ครับ”
ผมเกลี่ยมือไปมาบนพวงแก้มขาวนั้นเบา ๆ
 
“กอดผม”
 
ผมคลี่ยิ้มด้วยความพอใจ ก้มหน้าลงไปหาคนเมา
 
“ได้เลย”
แล้วผมก็จัดการตีตรามันไปรอบหนึ่ง แค่รอบเดียวก็พอครับเป็นห่วงมัน เพราะเมื่อคืนก็โดนหนักแล้ว โดนคืนนี้หนักอีกมีหวังลุกไม่ขึ้นแน่ ๆ
 





พ่อโทรมาปลุกผมตั้งแต่ตะวันยังไม่ขึ้นบอกว่าได้ตั๋ววันนี้ น่าจะบินมาถึงบ่าย ๆ ผมแอบตื่นเต้นนิดหนึ่ง เพราะไม่คิดว่ามันจะเร็วขนาดนี้ ผมไม่รู้ว่าพ่อกับอาทับทิมจะรับได้แค่ไหนกับเรื่องของผมกับฝน พ่อรู้มาตลอดว่าผมชอบผู้หญิง และรู้ลึกว่าผมไม่ชอบคนประเภทนี้ด้วย แต่อยู่ ๆ ก็หาสะใภ้ผู้ชายไปให้ พ่อจะช็อกขนาดไหน
 
ผมขยับตัวลุก ฝนยังหลับไม่ได้สติ และผมก็ไม่คิดจะปลุก อยากให้ฝนหลับให้เต็มที่ ผมรีบอาบน้ำแต่งตัวลงไปข้างล่าง เห็นฟ้าตื่นแล้ว ฟ้ามองผมมาด้วยสายตาแซว ๆ
 
“ฝนยังไม่ตื่นเหรอคะ”
 
“สาย ๆ ก็ตื่นครับ”
 
“ฟ้าทำข้าวต้มไว้ เชิญก่อนได้เลยค่ะ”
 
ผมรับคำ นั่งลงบนโต๊ะตักกิน
 
“เห็นพวกนั้นบอกว่าคุณหมอคิดจะมาสู่ขอฝนจริง ๆ นี่พูดจริงหรือแค่เรื่องเล่าในวงเหล้า”
ฟ้าถาม ผมยิ้มอ่อนโยนไปให้
 
“ผมโทรบอกคุณพ่อ วันนี้ท่านเลยเดินทางด่วนเพื่อกลับมาคุยกับผมเรื่องนี้โดยเฉพาะ ไม่รู้ว่าจะออกหัวหรือออกก้อย ท่านคาดหวังกับผมไว้มาก ลูกชายคนเดียว อยากเห็นหน้าหลานแทบตาย”
 
“มีตั้งหลายวิธีให้ได้ลูก หรือรับเด็กสักคนมาเลี้ยงก็ได้ ถือเป็นการช่วยเหลือสังคม คุณลุงคุณป้าน่ารัก ฟ้าว่าถ้าคุยดี ๆ น่าจะรับฟังได้ไม่ยาก ฟ้าว่าถ้าจะกลุ้มเรื่องพ่อแม่คุณหมอ กลุ้มเรื่องพ่อแม่ฟ้าดีกว่าค่ะ เพราะน่าจะหัวโบราณมากกว่าทางคุณหมอเยอะ”
 
ผมนิ่งคิด
 
ก็ใช่
 
“คงต้องใช้เวลา”
 
“ฟ้าช็อกน่าดูตอนสงสัยแรก ๆ ฟ้าคิดว่าคุณหมอไม่ใช่คนเลวร้ายอย่างที่คิด ฟ้าไม่ขออะไรมาก แค่อยากฝากฝนไว้ให้คุณหมอดูแล”
 
“ผมรับปาก”
 
ฟ้ายิ้ม
 
“งั้นเชิญคุณหมอตามสบายนะคะ ฟ้าติดนัด”
 
ผมพยักหน้ารับปาก ฟ้ามองนาฬิกา เดินออกจากบ้านไป พอกินอิ่ม ผมก็ยกชามไปล้าง หันไปมองคนอื่น ๆ ที่ยังเกลือกกลิ้งอยู่ที่พื้น ผมเดินตรงไปยังไผ่ที่นอนไม่ได้สติ ก้มลงเขย่าปลุกเบา ๆ ไผ่มันสะลึมสะลือลืมตามอง พอเห็นหน้าผมก็คิ้วขมวดทันที
 
ไม่รู้ว่าจะจงเกลียดจงชังผมไปถึงไหน
 
“มีอะไร”
มันถามเสียงแหบ สภาพยังแฮ้งค์หนัก
 
“พ่อกับแม่จะบินมาถึงบ้านตอนบ่ายโมง” มันพยักหน้ารับรู้เกาพุงแกรก ๆ “ฉันจะคุยกับพ่อแม่เรื่องฝนวันนี้”
มันหยุดเกาพุงลงกึก หันมามองหน้าผมทันทีอึ้ง ๆ
 
“มึงเอาจริง”
 
“ช่วยเรียกพี่สักคำจะได้ไหม”
ผมขอกลับเสียงขุ่น มันทำหน้าหงุดหงิด
 
“ต่อหน้าพ่อแม่ละกัน กูยังไม่พร้อมจะญาติดีกับมึง”
ผมไม่ต่อล้อต่อเถียงอะไรกับมันอีก
 
“ว่าแต่มึงเอาจริง”
มันถามย้ำอีกรอบ ผมพยักหน้า
 
“จริง ๆ พ่อจะกลับเดือนหน้า แต่เลื่อนมาเร็วขึ้นเพราะอยากเห็นว่าที่ลูกสะใภ้เร็ว ๆ บอกตามตรงว่าฉันยังไม่รู้เลยว่าจะออกหัวหรือออกก้อย”
 
มันจ้องหน้าผมเขม็ง
 
“แล้วมึงอยากให้มันออกหัวหรือออกก้อยล่ะ”
 
“หัว ฉันอยากได้ฝนมาเป็นคนในครอบครัว”
 
มันมองผมอึ้ง ๆ หลุกหลิกสายตาไปมา ก่อนขยี้หัวที่ไม่มีเส้นผมของตัวเองแรง
 
“เอ้อ ๆ เดี๋ยวกูช่วย แต่จำไว้นะว่ากูไม่ได้ช่วยมึง แต่กูช่วยเพื่อนกู เพราะถ้าพ่อกับแม่ไม่ยอม ฝนมันก็ต้องอกหัก”
 
ผมมองมันนิ่งค้าง บอกตามตรงที่ผมพูดนี่ไม่ใช่ว่าจะให้มันช่วย แต่แค่อยากบอกเฉย ๆ
 
ก็ดี ถ้าได้มันมาช่วยก็น่าจะง่ายขึ้น
 
“จะกลับพร้อมกันเลยหรือเปล่า”
 
มันส่ายหัวไปมา
 
“กูเอารถมา ขอหลับอีกสักงีบ เที่ยง ๆ จะกลับไปอาบน้ำแต่งตัวรอ”
 
ผมพยักหน้ารับไม่เซ้าซี้อะไรมันอีก ลุกเดินไปปลุกเพื่อน
 
หมอนนท์ลุกขึ้นมานั่งเกาหัว ผมทิ้งตัวลงนั่งข้างมัน
 
“ตื่นแต่เช้าเชียว”
 
“พ่อโทรมาปลุก”
 
“ไม”
 
“บอกพ่อไปเรื่องว่าที่เจ้าสาว พ่อตื่นเต้นรีบกลับมาเร็ว วันนี้ว่าจะลองคุยกับท่านดู”
 
มันตาโต
 
“เอาจริงเหรอ”
 
ผมพยักหน้า มันขมวดคิ้วคิด
 
“ไงก็ขอให้โชคดีละกัน”
 
“ไผ่บอกว่าจะช่วย”
 
มันทำหน้าเหมือนหมาถูกบี้ไข่
 
“แน่ใจนะ ไม่ใช่ว่าไปพูดให้แกกับฝนเลิกกันเร็ว ๆ นะ”
 
ผมส่ายหัว
 
“ถ้าแค่ฉันคนเดียว มันคงฆ่าไม่เลี้ยง แต่มันรักฝนยิ่งกว่าตัวเองเสียอีก รับรองว่ามันไม่ทำแน่ ๆ”
 
หมอนนท์ขมวดคิ้วคิด
 
“ถามจริง แกรักฉันขนาดยอมทำทุกอย่างเพื่อฉันหรือเปล่า”
 
ผมมองหน้าเพื่อน ส่ายหน้าไปมา
 
“ไม่ แกไม่น่าปกป้องขนาดนั้น”
 
“นั่นน่ะสิ ฉันก็ไม่ แต่ทำไมไผ่มันถึงได้รักและปกป้องฝนขนาดนั้น จะว่ามันแอบรักฝนข้างเดียวก็ไม่ใช่ เหมือนเป็นความรักที่ไม่หวังผลตอบแทนมากกว่า”
 
“ฉันบอกไม่ได้นะนนท์ ฉันกลับไปอาบน้ำแต่งตัวก่อนดีกว่า”
 
มันโบกมือให้ ทิ้งตัวลงไปนอนต่อ ผมส่ายหัวไปมา เดินขึ้นไปเอากุญแจรถ ฝนพลิกตัวนอนหงาย แผงอกขาวนวลเชิญชวนสายตาไม่น้อย
 
“อย่ายั่วให้มากน้ำฝน”
ผมว่าใส่คนหลับ น้ำฝนครางอื้อ ผมยกยิ้ม เดินออกจากห้องลงไปข้างล่าง ผ่านผู้คนที่ยังนอนเกลื่อนกลาด ขึ้นรถขับตรงกลับบ้าน
 
บอกตามตรงว่าตื่นเต้นกับสิ่งที่กำลังจะเกิดขึ้นมาก

(อ่านต่อ 50% หลัง ) >>http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=47105.msg3346104#msg3346104 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=47105.msg3346104#msg3346104)

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.71 รักเท่าโอ่งมังกร&คุยกับผู้ใหญ่{P.92}{ุุ28-3-59} 50%
เริ่มหัวข้อโดย: twinmonkey0311 ที่ 28-03-2016 19:52:38

เอาใจช่วยพี่หมอ :กอด1:

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.71 รักเท่าโอ่งมังกร&คุยกับผู้ใหญ่{P.92}{ุุ28-3-59} 50%
เริ่มหัวข้อโดย: ่jum ที่ 28-03-2016 19:56:39

ปูเสื่อรอลุ้นด้วยคน เผื่อจะได้ไปขันหมาก  :hao7:

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.71 รักเท่าโอ่งมังกร&คุยกับผู้ใหญ่{P.92}{ุุ28-3-59} 50%
เริ่มหัวข้อโดย: leefever ที่ 28-03-2016 19:59:33

โหยย คือรอตอนต่อไปใจจดใจจ่อเลยค่ะ มาต่อเร็วๆนะคะ สู้ๆๆ

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.71 รักเท่าโอ่งมังกร&คุยกับผู้ใหญ่{P.92}{ุุ28-3-59} 50%
เริ่มหัวข้อโดย: iceman555 ที่ 28-03-2016 20:01:40

 :katai1: :katai1: :katai1:

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.71 รักเท่าโอ่งมังกร&คุยกับผู้ใหญ่{P.92}{ุุ28-3-59} 50%
เริ่มหัวข้อโดย: ujen ที่ 28-03-2016 20:02:46

พี่หมอสู้ๆ

 :mew1: :mew1:

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.71 รักเท่าโอ่งมังกร&คุยกับผู้ใหญ่{P.92}{ุุ28-3-59} 50%
เริ่มหัวข้อโดย: mukmaoY ที่ 28-03-2016 20:37:21

 :katai3: ชอบให้เขาร่วมมือกัน

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.71 รักเท่าโอ่งมังกร&คุยกับผู้ใหญ่{P.92}{ุุ28-3-59} 50%
เริ่มหัวข้อโดย: automaton ที่ 28-03-2016 20:38:02

ฝนเมาแล้วยั่วจริง ๆ พอหายเมาแล้วต้องเอาปีีบคลุมหัวแน่ เพื่อน ๆ คงล้อไม่เลิก
พ่อจะช็อคตาตั้งไหมหนอ
เชียร์ให้ฝนเป็นลูกรักของพ่อแม่สามี  :katai2-1:

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.71 รักเท่าโอ่งมังกร&คุยกับผู้ใหญ่{P.92}{ุุ28-3-59} 50%
เริ่มหัวข้อโดย: ♥♥ดอกช่อบานสะพรั่ง♥♥ ที่ 28-03-2016 21:02:49

 :z1: มารอ50% :z1:

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.71 รักเท่าโอ่งมังกร&คุยกับผู้ใหญ่{P.92}{ุุ28-3-59} 50%
เริ่มหัวข้อโดย: Ginny Jinny ที่ 28-03-2016 21:59:09

ขอตัวไปตัดชุดรองานแต่พี่หมอกับน้ำฝน  :o12: :o12: :o12:

ขออย่าได้มีใครมาขวางทางรักเลย  :m5: :m5: o1 o1

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.71 รักเท่าโอ่งมังกร&คุยกับผู้ใหญ่{P.92}{ุุ28-3-59} 50%
เริ่มหัวข้อโดย: Nus@nT@R@ ที่ 28-03-2016 22:09:45

เมียบอกรักเท่าโอ่ง ดีใจไหม 555

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.71 รักเท่าโอ่งมังกร&คุยกับผู้ใหญ่{P.92}{ุุ28-3-59} 50%
เริ่มหัวข้อโดย: mypink801 ที่ 28-03-2016 23:02:13

ตอนนี้น้ำฝนน่าร้ากกก รักพี่หมอเท่าโอ่งมังกรเลยเชียว  :mew1:
เอาใจช่วยพี่หมอนะ สู้ๆ

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.71 รักเท่าโอ่งมังกร&คุยกับผู้ใหญ่{P.92}{ุุ28-3-59} 50%
เริ่มหัวข้อโดย: minneemint ที่ 28-03-2016 23:07:06

พี่หมอสู้สู้
รักเท่าโอ่งมังกร

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.71 รักเท่าโอ่งมังกร&คุยกับผู้ใหญ่{P.92}{ุุ28-3-59} 50%
เริ่มหัวข้อโดย: MYYAOI ที่ 28-03-2016 23:12:03

ชั้นโทรจองร้านตัดชุดไว้แล้วนะค่ะ พี่หมอต้องทำให้สำเร็จนะ เข้าใจ๋ เด็กยั่วเก่งขนาดนี้ ปล่อยไปเสียดายแย่นะค่ะพี่หมด

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.71 รักเท่าโอ่งมังกร&คุยกับผู้ใหญ่{P.92}{ุุ28-3-59} 50%
เริ่มหัวข้อโดย: ดวงตะวัน ที่ 28-03-2016 23:19:48

ขอให้ฉลุยนะพี่หมอ

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.71 รักเท่าโอ่งมังกร&คุยกับผู้ใหญ่{P.92}{ุุ28-3-59} 50%
เริ่มหัวข้อโดย: bpyt ที่ 28-03-2016 23:27:43

ขอกั้นประตูเงินประตูทอง เอ๊ะ!! หรือจะรอขโมยรองเท้าเจ้าบ่าว(พี่หมอ)ดี จะได้เรียกค่าไถ่หนักๆ

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.71 รักเท่าโอ่งมังกร&คุยกับผู้ใหญ่{P.92}{ุุ28-3-59} 50%
เริ่มหัวข้อโดย: shoi_toei ที่ 28-03-2016 23:42:28

รออีกครึ่งที่เหลือ

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.71 รักเท่าโอ่งมังกร&คุยกับผู้ใหญ่{P.92}{ุุ28-3-59} 50%
เริ่มหัวข้อโดย: ▶August5th◀ ที่ 28-03-2016 23:59:08

ลุ้นแทนพี่หมอแฮะ ว่าพ่อแม่จะว่าไง

มาต่อไวๆนะครับ

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.71 รักเท่าโอ่งมังกร&คุยกับผู้ใหญ่{P.92}{ุุ28-3-59} 50%
เริ่มหัวข้อโดย: GBlk ที่ 29-03-2016 00:05:25

ลุ้น

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.71 รักเท่าโอ่งมังกร&คุยกับผู้ใหญ่{P.92}{ุุ28-3-59} 50%
เริ่มหัวข้อโดย: Chattcha ที่ 29-03-2016 00:10:21

ลุ้นๆมากกก...อยากให้ออกหัวเหมือนที่พี่หมอคิด..มาต่อเร็วๆนะคะ

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.71 รักเท่าโอ่งมังกร&คุยกับผู้ใหญ่{P.92}{ุุ28-3-59} 50%
เริ่มหัวข้อโดย: HISY ที่ 29-03-2016 00:23:20

จะมาม่าอ่ะเปล่า

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.71 รักเท่าโอ่งมังกร&คุยกับผู้ใหญ่{P.92}{ุุ28-3-59} 50%
เริ่มหัวข้อโดย: PetitDragon ที่ 29-03-2016 00:36:04

ค้างได้ที่เลย

 :katai5:

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.71 รักเท่าโอ่งมังกร&คุยกับผู้ใหญ่{P.92}{ุุ28-3-59} 50%
เริ่มหัวข้อโดย: Acacha ที่ 29-03-2016 02:22:48

5555 พ่อแม่คงช็อคน่าดู แต่น่าจะรับได้นะ  :t2:

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.71 รักเท่าโอ่งมังกร&คุยกับผู้ใหญ่{P.92}{ุุ28-3-59} 50%
เริ่มหัวข้อโดย: tuek ที่ 29-03-2016 02:23:22

น้องฝนขี้ยั่ว
หวานๆกันไป
เอาใจช่วยพี่หมอ

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.71 รักเท่าโอ่งมังกร&คุยกับผู้ใหญ่{P.92}{ุุ28-3-59} 50%
เริ่มหัวข้อโดย: Duangjai ที่ 29-03-2016 07:52:18

เชียร์คนรักจริงหวังแต่งจ้าาา

 :ped149: :ped149: :ped149: :ped149:

...

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.71 รักเท่าโอ่งมังกร&คุยกับผู้ใหญ่{P.92}{ุุ28-3-59} 50%
เริ่มหัวข้อโดย: Al2iskiren ที่ 29-03-2016 08:51:16

รอครึ่งหลังค่า

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.71 รักเท่าโอ่งมังกร&คุยกับผู้ใหญ่{P.92}{ุุ28-3-59} 50%
เริ่มหัวข้อโดย: mystery Y ที่ 29-03-2016 09:55:11

ขอให้สำเร็จนะพี่หมอ สู้ๆ

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.71 รักเท่าโอ่งมังกร&คุยกับผู้ใหญ่{P.92}{ุุ28-3-59} 50%
เริ่มหัวข้อโดย: Dee^daY ที่ 29-03-2016 13:31:46

รอลุ้น วันทาบทาม ..

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.71 รักเท่าโอ่งมังกร&คุยกับผู้ใหญ่{P.92}{ุุ29-3-59}100%
เริ่มหัวข้อโดย: memew ที่ 29-03-2016 20:13:46

(อ่านต่อ 50% หลังค่ะ) ครึ่งแรก >>http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=47105.msg3345161#msg3345161 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=47105.msg3345161#msg3345161)

เที่ยง ๆ ไผ่มันก็กลับมาอาบน้ำอาบท่า บ่ายสองพ่อกับแม่ก็ก้าวลงจากแท็กซี่เข้าบ้าน
 
“คิดถึงจังเลยลูก”
 
“คุณพ่อดีใจจนเนื้อเต้น พอตาแซมวางสายปุ๊บก็รีบหาตั๋ว ทำเอาทุกคนหัวหมุนเลย”
 
“พ่ออยากอุ้มหลานเร็ว ๆ”
 
ผมกับไผ่มองหน้ากัน มาถึงตรงนี้ผมรู้สึกผิดขึ้นมาจริง ๆ แต่พ่อกับแม่ไม่ทันสังเกต
 
“ว่าแต่ อยู่ไหน พามาด้วยหรือเปล่า”
พ่อผมดูท่าจะอยากเจอว่าที่ลูกสะใภ้จริง ๆ
 
“ยังครับ ผมต้องคุยกับคุณพ่อก่อน”
 
“ได้ ๆ งั้นขอพ่อกับแม่ไปอาบน้ำก่อนนะ”
 
ผมกับไผ่นั่งรอกันอยู่ที่ห้องรับแขก เป็นครั้งแรกที่เราอยู่ร่วมห้องกันโดยไม่มีใครลุกหนีไปก่อน
 
ทั้งหมดทั้งมวลก็เพราะฝนนั่นแหละ
 
พ่อกับแม่เดินอารมณ์ดีลงมา ผมนั่งเหงื่อชื้นไปทั่วทั้งมือ หัวใจเต้นแรง แต่พยายามข่มลงให้สงบที่สุด
 
“เอาละ ว่ามา เมื่อไหร่แกจะพาว่าที่ลูกสะใภ้พ่อมาให้เห็นสักที ขนาดแกขอให้พ่อไปสู่ขอ แปลว่าเลือกดีแล้ว ฟ้าหรือเปล่าลูก”
 
ผมมองหน้าไผ่
 
“ขอโทษครับพ่อ กับฟ้าผมพยายามแล้ว แต่ดูเหมือนเราสองคนจะไม่คลิกกันเท่าไหร่”
 
พ่อกับแม่ทำหน้าผิดหวัง ผมสูดลมหายใจเข้าปอดลึก
 
“คนที่ผมอยากให้พ่อไปสู่ขอให้ ไม่ใช่ฟ้า แต่เป็นฝน น้องชายของฟ้า”
 
พ่อกับแม่พากันอ้าปากค้าง กะพริบตาปริบ ๆ
 
“อะ อะไรนะ” พ่อถามกลับกุกกัก
 
“ผมบอกว่า คนที่ผมต้องการแต่งงานด้วยคือน้ำฝน ไม่ใช่ท้องฟ้า”
 
“ตะ แต่ฝนเขาเป็นผู้ชายนะลูก ก็ไหนแก…”
 
“ครับ ผมรู้ว่าผมไม่ชอบพวกไม้ป่าเดียวกัน แต่มีหลาย ๆ อย่างทำให้ผม…” ผมหันไปมองไผ่ “...รักฝน ผมหมั้นฝนไปแล้ว ที่เหลือคือมาคุยกับพ่อแม่นี่แหละ”
 
“นี่มันเกิดอะไรขึ้น” พ่อถามอึ้ง ๆ
 
“พ่อครับแม่ครับ” ไผ่มันตัดบททุกคนขึ้น “ผมในฐานะน้องชายพี่หมอและเพื่อนสนิทของฝน ผมขอสารภาพผิดอะไรบางอย่าง แล้วให้พ่อพิจารณาเอาละกันว่าควรจะทำยังไง พวกเรามีความผิดร่วมกัน ถ้าพ่อจะโกรธพี่หมอเรื่องมาชอบฝน ก็คงต้องโกรธผมด้วย เพราะเรื่องทั้งหมดทั้งมวล เกิดขึ้นเพราะผมเป็นเหตุ”
 
“ไผ่” ผมปราบ เพราะไม่คิดจะให้มันมาพูดเรื่องพวกนี้ให้มันเสีย
 
“ถึงเวลาแล้วว่ะ กูอึดอัด”
 
คุณพ่อกับอาทับทิมพากันหน้าเหวอ ไผ่มันหันไปมองพ่อกับแม่ที่นั่งช็อกอยู่ พูดด้วยน้ำเสียงจริงจัง
 
“ตลอดห้าปีที่ผ่านมา ครอบครัวเราดูเหมือนจะสมบูรณ์แบบใช่ไหมครับ แต่จริง ๆ แล้วไม่เลย ผมกับพี่หมอเกลียดกันมาก เรียกได้ว่าเกลียดกันตั้งแต่แรกพบ เกลียดกันสุด ๆ จนแทบมองหน้ากันไม่ติด แต่เพราะผมรักแม่และพี่หมอก็รักพ่อ เราเลยญาติดีกันเฉพาะต่อหน้าพ่อกับแม่ แต่เวลาอื่นเราก็คือศัตรูกันดี ๆ นี่เอง ตอนพ่อไม่อยู่ พี่หมอก็ไปอยู่คอนโดเป็นหลัก แต่ก็ไม่มากเพราะพ่อชอบโผล่มาแบบไม่ให้สุ้มให้เสียง ทำให้เราต้องอยู่กันแบบเขม่นกัน”
 
“ผมเกลียดพี่หมอ ผมเลยทำทุกวีถีทางเพื่อกวนประสาทพี่มัน ทั้งต่อหน้าและลับหลัง กลั่นแกล้งพี่หมอสารพัดเพื่อให้พี่หมอออกจากบ้านไป แต่พี่หมอก็อดทนเพราะอยากให้พ่อกับแม่มีความสุข อยู่กันเป็นครอบครัว”
 
มาถึงตอนนี้ พ่อกับแม่พากันบีบมือกันแน่น
 
“ถึงตอนนี้ผมก็ยังไม่ชอบหน้าพี่หมอ ส่วนสาเหตุอย่าถาม ชาติที่แล้วเราคงเคยเป็นศัตรูคู่อาฆาตกันมาก่อน ฝนรู้เห็นทุกอย่าง และรู้ว่าผมแกล้งพี่หมอมาตลอด จนมีอยู่ครั้งหนึ่ง ผมขอให้ฝนมาช่วยเล่นละครเป็นคู่ขากันเพื่อให้พี่หมอเห็น แต่แค่ไซ้ซอกคอเท่านั้น เพื่อให้พี่หมอเห็น รังเกียจและออกจากบ้านไป ผมเห็นสีหน้าพี่หมอตอนนั้นแล้วบอกตามตรงว่าสะใจมาก หลังจากนั้นผมก็ย่ามใจ ฝนให้ความร่วมมือแค่รอบเดียว เพราะมันไม่อยากเดือดร้อน ที่เหลือ ผมก็แกล้งชวนฝนมาบ้าน แล้วกอดฝนบ้าง ทำเหมือนเราเป็นแฟนกันบ้าง แกล้งมีอะไรกันบ้าง เพื่อให้พี่หมอเดือด ให้พี่หมอทนไม่ไหว”
 
อาทับทิมตาคลอ ผมก็เพิ่งรู้นี่แหละ งั้นที่ฝนพูดก็เป็นความจริงทั้งหมดน่ะสิ
 
“และครั้งที่หนักที่สุด ที่ทำให้พี่หมอตัดสินใจทำบางเรื่องไม่สมควรไป เพราะผมเรียกฝนมานอนค้างที่บ้าน ให้ฝนใส่ชุดเซ็กซี่ แล้ววางยานอนหลับฝนอ่อน ๆ ฝนไม่ได้สติ ผมรู้เวลากลับพี่หมอ ผมเลยแกล้งทำเป็นว่าผมกำลังจะมีอะไรกับฝนที่ห้องรับแขก”
 
“แล้วหลังจากนั้น...”
มันตัวสั่น ตาแดงก่ำอย่างเห็นได้ชัด ผมรู้ว่ามันเองก็รู้สึกผิดที่เป็นต้นเหตุของเรื่องทั้งหมด ถ้ามันกล้ายอมรับ ผมก็พร้อมที่จะร่วมรับผิดกับมันด้วยเหมือนกัน ผมวางมือไว้บนหน้าขามัน บีบเบา ๆ เบรกให้หยุดพูด เพราะน้ำตามันจะไหลอยู่รอมร่อแล้ว
 
“จากเหตุการณ์วันนั้น…” ผมเล่าต่อ “ผมก็คิดมาตลอดว่าไผ่เป็นเกย์ ฝนด้วย คืนนั้นผมดื่มไวน์ที่เพื่อนเอามาฝากจากนอก เห็นฝนลงมาจากห้องไผ่เพื่อลงมาดื่มน้ำ ผมนั่งอยู่ในห้องรับแขก ฝนตกใจที่เห็นผมเลยทำแก้วน้ำที่กำลังดื่มตกแตกจนมือบาดเจ็บ ผมอาสาทำแผลให้ ในระหว่างนั้น ผมไม่รู้ว่าเพราะความเมาหรือว่าเพราะอะไรกันแน่ ผมถึงได้จับฝนข่มขืน”
 
แม่เอามือทาบอก ไผ่กำมือแน่น สีหน้ามันเหมือนพยายามระงับความรู้สึกทั้งโกรธ ทั้งผิดหวังและรู้สึกเสียใจไว้ ผมกลืนน้ำลาย จำใจต้องเล่าต่อ
 
“ผมเข้าใจว่าฝนมีอะไรกับไผ่แล้ว ผมเลยรุนแรงกับฝนมาก กระทั่งเช้า ผมรีบพาฝนไปโรงพยาบาลเพราะฝนเสียเลือดมาก เลือดที่ผมเห็น ผมเข้าใจครั้งแรกว่าเกิดจากบาดแผลที่ข้อมือทั้งหมด แต่ผมมารู้ทีหลังว่าไม่ใช่ บางส่วนจากข้อมือ อีกส่วนเป็นเพราะผม…” ผมกลืนน้ำลายลงคอเมื่อนึกมาถึงจุดนี้ “ฝนไม่เคยนอนกับใครเลย คนแรกของฝนคือผม ผมที่เมาและทำอะไรไปไม่รู้ตัว”
 
พ่อหลับตาลง คงกำลังผิดหวังจากลูกชายคนนี้อยู่
 
“หลังจากนั้น ผมก็ใช้ฝนเป็นสื่อกลางในการแก้แค้นไผ่ ทำให้ไผ่เต้น ทำให้ไผ่ร้อนรนตั้งแต่ฝนหายออกจากบ้านไป ฝนล้มป่วยบ่อย ๆ สาเหตุหลักก็มาจากผมนี่แหละ เพราะผมทำให้ฝนเครียด ลอบไปข่มขืนบ่อย ๆ ไม่เว้นแม้กระทั่งในบ้านที่มีพ่อแม่อยู่ บ้านฝนเอง ยิ่งผมแค้นไผ่มากเท่าไหร่ ผมก็เอาไปลงที่ฝนมากเท่านั้น ฝนบาดเจ็บ ฝนหวาดกลัว ทุกอย่างทำให้ผมสะใจคล้ายโรคจิตที่ได้ควบคุมคน”
 
พ่อตาคลอ คงนึกสงสารฝนไม่แพ้อาทับทิม
 
“ผมเรียกฝนมานอนด้วย ในสถานการณ์ที่ฝนต้องลำบากใจ ต้องทรมาน ไม่ว่าจะวันที่ฝนมาทำรายงานกับเพื่อน ๆ ที่ห้องไผ่” ผมมองหน้าไผ่ มันมองหน้าผมอึ้ง ๆ มันคงพอจำได้บ้าง “หรือเรียกมาจากโรงเรียน ผมทำร้ายฝนบ่อยมาก แถมยังถ่ายรูปแบล็คเมล์ฝนอีกต่างหาก ฝนกลัวฟ้าไม่สบายใจเลยปิดเงียบ ฝนกลัวผมกับไผ่ฆ่ากันตาย เลยปิดบังไผ่ว่าถูกผมบังคับมีอะไรด้วย”
 
“ไผ่รู้ความจริงว่าฝนถูกใครสักคนรังแก แต่ไม่รู้ว่าเป็นผม จนความจริงเรื่องทุกอย่างเปิดเผยช่วงหลัง ๆ แต่เป็นช่วงที่ผมรู้ตัวว่าผมชอบฝนแล้ว ผมหึงไผ่ หึงทุกคนที่เข้าใกล้ฝน จนในที่สุดก็ต้องยอมรับว่าผมรักฝนจริง ๆ แต่ผมก็ยังเข้าใจว่าฝนกับไผ่เป็นแฟนกัน ผมเลยบังคับให้คนทั้งคู่เลิกกันโดยเอาฟ้ามาเป็นข้ออ้าง”
 
“พอผมกับเพื่อน ๆ รู้ว่าฝนเองก็รักพี่หมอ” ไผ่แทรก “และพี่หมอก็รักฝน ตอนที่รู้ พวกเราพยายามทำทุกวิถีทางเพื่อให้ฝนตัดใจและแยกสองคนนี้ให้หลุดจากกัน ผมเลยบอกพี่หมอไปว่า ฝนเป็นแฟนผมเพื่อให้พี่หมอเลิกตอแย แต่พี่หมอไม่ยอมแพ้ บังคับให้ฝนเลิกกับผมจนได้”
 
“ผมมารู้ความจริงทีหลังว่าเรื่องทั้งหมดเกิดขึ้นเพราะความเข้าใจผิด ไผ่ไม่ได้เป็นอะไรกับฝน”
 
“ผมรู้ว่าพี่หมอชอบฝน แต่ไม่ยอมบอกฝนสักที และอีกใจ พวกเราอยากรู้ว่าพี่หมอคิดยังไงกับฝนจริง ๆ กันแน่ บวกความแค้นที่พี่หมอเคยทำกับฝน พวกเราเลยวางแผนจับฝนเรียกค่าไถ่ ฝนมันไม่ให้ความร่วมมือหรอกเพราะกลัวพี่หมอแจ้งความจริงแล้วจับพวกเราเข้าคุก แต่ผมมั่นใจว่าพี่หมอไม่ทำแน่ ๆ เพราะความห่วงฝน เราเรียกร้องให้พี่หมอเอาเงินมาให้สองแสน แลกกับอิสระฝน เราจับฝนมัด นัดเจอกันที่โกดังร้างของครอบครัวน้ำหวาน พวกเราไม่คิดว่าพี่หมอจะมา แต่ก็มา มาพร้อมเงินสองแสน”
 
“เราบังคับให้พี่หมอพูดบอกความรู้สึก จนพี่หมอยอมรับ พวกเราถึงได้ปล่อยตัวไป และเฉลยทุกอย่างหลังจากนั้น พี่หมอไม่รับเงินคืนและบอกว่าขอเอาเงินก้อนนั้นให้พวกผมเพื่อสู่ขอฝนมาเป็นของตัวเอง ผมเลยบอกไปว่าถ้าจะสู่ขอให้ไปขอพ่อกับแม่ฝนไม่ใช่ผม”
 
“วันนั้นผมเลยตัดสินใจทำตามสัญญา พาฝนไปซื้อแหวนหมั้น และโทรติดต่อพ่อจนมาถึงวันนี้แหละ” ผมสรุป พ่อกับแม่พากันมองหน้าพวกเราแทบตาไม่กะพริบ คุณอาทับทิมน้ำตาร่วงเป็นทาง
 
“โธ่ ตาน้ำฝน”
 
“ทำไมแกกล้าทำน้องแบบนั้น”
พ่อพูดเสียงเครือ สีหน้าทั้งเจ็บปวด ผิดหวังและคงสงสารไปถึงน้ำฝน
 
“ขอโทษครับ ผมจะไม่แก้ตัวใด ๆ ทั้งสิ้น เพราะผมผิดเอง ผมถึงต้องรับผิดชอบในสิ่งที่ผมทำ นั่นเป็นอีกเหตุผล อีกเหตุผลคือผมรักฝนเขาจริง ๆ”
 
“และฝนก็รักพี่หมอมากด้วย ผมยังไม่ได้ญาติดีกับพี่หมอนะพ่อกับแม่ แต่ที่ผมมานั่งข้างพี่มันได้วันนี้เพราะผมรักฝน แต่รักในฐานะเพื่อนสนิท ผมเคยสัญญาว่าจะรักและปกป้องมัน แต่ผมกลับกลายเป็นคนทำร้ายมัน อะไรที่ทำให้มันมีความสุขได้หลังจากนี้ ผมจะทำ เราแค่มาร่วมกันรับผิดชอบในสิ่งที่ทำผิดพลาดไปแล้วเท่านั้น”
 
“งั้นความผิดครั้งนี้ก็เป็นเพราะพ่อกับแม่ด้วย ที่ไม่เคยเอะใจว่าลูก ๆ ไม่ถูกกัน เราเข้าใจมาได้ไงร่วมห้าหกปีว่าเราเป็นครอบครัวที่สมบูรณ์ที่สุด”
แม่น้ำตาร่วงหนัก ผมรู้สึกผิดจริง ๆ
 
“ผมขอโทษ”
ผมบอกคนทั้งคู่จากใจจริง
 
“ผมด้วย ผมขอโทษ”
แล้วไผ่มันก็ก้มลงไปนั่งคุกเข่าที่พื้น กราบแทบเท้าพ่อกับแม่ ผมก้มลงทำตามบ้าง เคียงข้างกัน
 
“พ่อดีใจนะที่ลูก ๆ กล้ามาสารภาพตามตรง” พ่อผมน้ำตาร่วง ปาดเช็ดด้วยหลังมือ “เอาละ ในเมื่อลูกมั่นใจว่ารักและพร้อมจะรับผิดชอบจริง พ่อจะไปสู่ขอน้ำฝนให้”
 
“พ่อแม่ทางนู้นรู้เรื่องรึยัง” พ่อถามต่อ
 
“ยังครับ” ผมตอบ
 
“ไม่ต้องไปเล่าให้เขาฟังนะลูก ให้รับรู้แค่ว่าครอบครัวเรายินดีต้อนรับฝนมาอยู่ด้วยในฐานะลูกชายอีกคน เรื่องนั้นพ่อจะจัดการให้ ไม่อยากให้ทางนั้นเสียความรู้สึก เพราะเป็นความผิดของครอบครัวเราเต็ม ๆ เดี๋ยวพาลไม่ยกน้ำฝนให้เปล่า ๆ”
 
“ครับ” ผมรับปาก
 
“ทำไมถึงได้เกลียดพี่เขาขนาดนั้นเล่าไผ่” แม่ถาม
 
“ผมบอกไม่ได้แม่ ถ้าภายนอกพี่มันก็เนี๊ยบ เกลียดพวกเกย์ หยิ่ง แต่ผมเห็นคนที่ว่ามาคนอื่นผมก็ยังไม่เกลียด มันเป็นความรู้สึกเห็นปุ๊บ เกลียดปั๊บ เกลียดแบบแรกพบเลย แล้วความรู้สึกนี้มันก็มีมาตลอด ซึ่งฝนรู้เรื่องดี”
 
“แล้วฝนเขาว่าไง”
 
“ฝนมันไม่อยากให้พี่หมอรับผิดชอบหรอก แต่มันก็รักพี่หมอมาก”
 
“ผมบังคับให้เขาตอบตกลงเอง” ผมสารภาพ
 
“ไปบังคับน้องเขาทำไมลูก” พ่อปราม
 
“เพราะผมรักฝน และผมก็รู้ว่าฝนเองก็รักผมเหมือนกัน”
 
“พ่อไม่อยากบังคับน้ำฝนเขานะลูก วันไหนว่าง เรียกน้องมาคุยกันหน่อย ถามน้องให้แน่ใจว่าเต็มใจไหม เราทำร้ายน้องเขามาเยอะแล้วนะ อย่าให้ต้องบังคับกันอีก นี่คือตลอดชีวิตเขานะลูก”
พ่อให้เหตุผล ผมพยักหน้าเข้าใจ
 
หลังจากนั้นพ่อกับแม่ก็พากันไต่สวน ผมก็ตอบเท่าที่จะตอบได้ไม่ต่างกับไผ่ ทำให้ผมรู้อะไรที่ผมไม่รู้มากขึ้น และไผ่มันก็คงจะรู้อะไรมากขึ้นจากผมเหมือนกัน
 
 
 
 
 
หลังจากแยกทางกับพ่อแม่ ผมออกไปเดินเล่นหลังบ้าน รู้สึกสบายใจไปอีกเปาะที่พ่อกับแม่ยอมรับ ผมบอกตามตรงว่าถ้าวันนี้ไผ่ไม่มาช่วยพูด พ่ออาจไม่ให้อภัยผม พ่ออาจโกรธมาก และไม่ยอมรับผม รวมถึงไม่ยอมให้ผมคบกับน้ำฝนต่อด้วย
 
“มาทำมิวสิกอะไรแถวนี้ให้รกตา”
เสียงแขวะดังมาจากด้านหลัง ปกติถ้าพ่อแม่อยู่ ไม่มีทางที่มันจะมาเจอผมแบบนี้หรอก คงอดที่จะกระทบกระทั่งกันไม่ได้ แต่หลังจากเปิดเผยความจริงทุกอย่าง เราก็แสดงตัวตนของตัวเองออกมามากขึ้น
 
“คิดถึงเรื่องราวที่ผ่านมา”
 
“เรื่องชั่ว ๆ ที่ตัวเองก่อล่ะสิ”
 
“ใช่” ผมยอมรับตรง ๆ
 
“งั้นกูเองก็ชั่วเหมือนกัน เพราะเรื่องทั้งหมดเกิดจากกู”
 
“ฉันขอโทษ”
ผมออกปากหลังจากเงียบกันอยู่นาน นึกถึงคำพูดของฝนที่บอกว่าให้ลดทิฐิลงบ้าง
 
“วางไว้ตรงนั้นแหละ กูไม่รับ กูจะรอดูต่อไปว่ามึงจะดูแลฝนได้ดีแค่ไหน”
 
“ฉันจะย้ายออกจากบ้านตามคำสัญญาที่เคยให้ไว้กับนาย”
 
“ไม่ต้องเสือกออกไปอยู่ที่ไหนเลย”
 
ผมหันไปมองหน้ามันงง ๆ
 
“สัญญาครั้งนั้นถือเป็นโมฆะ กูแค่อยากพิสูจน์ว่ามึงรักฝนมากแค่ไหน อีกอย่างถ้ามึงไปอยู่ที่อื่น มันไกลหูไกลตากู มึงอยู่นี่ ฝนก็อยู่นี่ กูอาจเกลียดขี้หน้ามึง แต่เทียบกับให้ฝนอยู่ด้วย กูขอเลือกอย่างหลังดีกว่า มีอะไร กูจะได้ช่วยฝนได้ทัน ถ้ามึงคิดจะออกไปอยู่คนเดียว มึงก็เลิกหวังเรื่องฝนได้เลย อีกอย่างพ่อแม่ก็คงอยากให้เราอยู่กันพร้อมหน้าพร้อมตามากกว่า เพิ่มฝนมาอีกคนน่าดีกว่าหายไปกันถึงสองคน”
 
“ขอบใจ” ผมบอกเสียงแผ่ว
 
“วางไว้ตรงนั้น”
ผมหัวเราะหึ ๆ ไม่แปลกใจว่าทำไมเพื่อนผมถึงชอบมายวนไผ่นัก
 
“ฉันรักฝนนะไผ่”
 
มันนิ่งไปนาน
 
“กูก็รักมัน อาจรักมากกว่ามึงด้วย รักมาก่อนมึงอีกต่างหาก”
 
ผมขมวดคิ้ว
 
“นี่ ถามจริงเถอะ นายรักฝนแบบไหน ไม่ใช่ว่าแอบชอบฝนอยู่หรอกนะ”
ผมถามอย่างไม่ไว้ใจ มันมองหน้าผมคิ้วขมวด ทำหน้าประหนึ่งมันเป็นผู้ใหญ่ยิ่งกว่าผมอีก
 
“ความรักมันมีหลายแบบนะ กูรักมันแบบเพื่อน มันอธิบายความรักแบบนี้ยาก เอาเป็นว่า มึงรักมันมาก แล้วก็มีอารมณ์กับมัน แต่ของกูมันไม่ใช่ ยกเว้นตอนมันยั่วมาก ๆ”
 
ผมขมวดคิ้วยิ่งกว่าเดิม
 
“เวลาปกติ ก็เฉย ๆ ไม่ได้ตื่นเต้น ไม่ได้อยากเมคเลิฟกับมัน”
 
ผมจ้องหน้ามันเขม็ง
 
“ฝนไปยั่วนายตอนไหน”
 
“ไม่ต้องมาหึง เวลามันเมาหรือไม่ก็ทำอะไรแบบไม่รู้ตัว มันก็เอ็กซ์เซ็กส์แตกของมันเป็นเรื่องปกติ ตบะแก่กล้าขนาดไหน เจอมันยั่วมากก็เกินจะทานทน  แต่แค่ตื่นไม่ได้คิดหื่นจะฟัดมันเหมือนที่มึงทำหรอก มันก็แค่ปฏิกิริยาของร่างกายวัยรุ่นทั่วไป พอ ๆ กับได้ดูหนังเอ็กซ์นั่นแหละ”
 
ผมพยักหน้าเข้าใจ เพราะฝนมันยั่วได้ใจจริง ๆ
 
“เด็กนั่นชอบยั่วจริง ๆ”
ผมนึกไปถึงใบหน้าตอนยั่วของฝน
 
“กูขอต่อยมึงทีหนึ่งได้ไหม” อยู่ ๆ ไผ่มันก็ร้องขอขึ้น
 
“เพื่อ?”
 
“เอาคืนที่มึงข่มขืนเพื่อนกู”
 
“งั้นฉันขอต่อยนายกลับหนึ่งที”
 
“เพื่อ?”
 
“ใช้ฝนเป็นเหยื่อ”
 
“ได้” มันรับปากง่าย ๆ
 
“งั้นฉันก็ได้”
ผมก็รับปากมันง่าย ๆ เหมือนกัน
 
เรายืนประจันหน้ากัน แล้วมันก็ต่อยผมมาสุดแรงเกิด ไม่มียั้งเลยครับ ผมเซไปตามแรงต่อยนั้น มึนไปเลย ผมกุมแก้มตัวเองตรงจุดที่โดนต่อย มันเองก็กุมมือตัวเองแน่นเหมือนกัน
 
“เชี่ย!! หน้าคนหรือกำแพงปูนวะ เจ็บชิบหาย” มันแยกเขี้ยวบ่นมา
 
“เอาละ ตาฉันบ้าง”
มันขยับมายืนตระหง่านรอดี ๆ ผมกำหมัดขยับเข้าไปซัดมันสุดแรงเกิดเหมือนกัน ตัวมันเซแถก ๆ ไปไม่ต่างกับสภาพผมเมื่อกี้ ผมสลัดมือตัวเองไปมา เบ้หน้าเจ็บ อย่าว่าแต่หน้าผมเลยที่แข็ง ผมว่าหน้ามันเองก็ไม่ต่าง มันกุมแก้มตัวเองข้างนั้นไว้ สลัดหัวเบา ๆ คล้ายกับคนมึน ดีไม่น็อกคู่
 
พอตั้งสติได้เรามองตากัน ก่อนจะต่างคนต่างพากันหัวเราะหึ ๆ
 
“กูง่วงล่ะ เห็นหน้ามึงมาก ๆ กลัวจะนอนไม่หลับ”
มันหันหลังเดินจากไป ผมมองตามกระทั่งมันลับสายตา ล้วงหยิบมือถือขึ้นมากดโทรหาน้ำฝน
 
“พี่หมอ”
มันเรียกทันทีที่กดรับ
 
“ฉันโดนไผ่ต่อย” ผมบอกมันอย่างไม่มีที่มาที่ไป
 
“อะไรนะ!” ฝนถามเสียงตื่น
 
“ฉันโดนไผ่ต่อย พรุ่งนี้มาทำแผลให้ที่บ้านหน่อยนะ”
 
“ทำไม”
 
“แค่นี้แหละ นอนหลับฝันดี ราตรีสวัสดิ์”
ผมไม่รอให้มันตอบรับหรือปฏิเสธ กดปิดมือถือ ยัดสิ่งนั้นใส่กระเป๋ากางเกง ผมแหงนหน้าขึ้นมองท้องฟ้าสลัวรางด้านบน เห็นดาวแค่ดวงสองดวงเท่านั้น
 
ตอนนี้ผมยืนดูคนเดียวไปก่อน แต่อีกไม่นาน ผมจะมีใครอีกคนมายืนเคียงดูด้วยกันแล้ว

To Be con..

เป็นอีกตอนที่ชอบมาก ๆ ตั้งแต่ตอนที่น้ำฝนเมาแล้วบอกรักพี่หมอ 'รักมาก รักเท่าโอ่งมังกรเลย' ชอบตอนพี่หมอกับไผ่ช่วยกันคุยกับพ่อแม่ มันเป็นความรู้สึกที่บอกไม่ถูก มันไม่ใช่เรื่องง่าย ๆ เลยนะ ที่คนเกลียดกันมาก ๆ จะมาร่วมมือกันได้
ต่อจากนี้ก็รอลุ้นว่าพ่อแม่พี่หมอจะไปเจรจากับพ่อแม่น้ำฝนได้สำเร็จหรือเปล่า มาลุ้นกันต่อไปค่ะ 

#เม้นท์นะคะคนดี -,.-
#ถ้าการเจรจาสู่ขอครั้งนี้ผ่าน เตรียมตัดชุดไทยไปร่วมแห่ขบวนขันหมากได้เลย = ., =

ปล. กระซิบถามผู้รู้ คือคนเขียนรวมเล่มนิยายเรื่องนี้แล้ว(ในเด็กดี) แต่ยังไม่ได้ประกาศให้คนในเล้ารู้อย่างเป็นทางการเพราะต้องทำตามกฏคือเมลไปแจ้งเลขที่บัญชีกับบัตรประชาชนให้ทางเล้าตรวจสอบก่อน ปกติเขาใช้เวลาตรวจสอบกันนานแค่ไหน คนเขียนส่งไปจะเป็นเดือนละ ยังไม่เห็นมีอะไรตอบกลับ หรือต้องรอนานกว่านั้น? (คือมันนานจนจะปิดจองอยู่รอมร่อแล้วไม่ใช่อะไรหรอก = =)

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.71 รักเท่าโอ่งมังกร&คุยกับผู้ใหญ่{P.92}{ุุ29-3-59}100%
เริ่มหัวข้อโดย: littlegift ที่ 29-03-2016 20:34:12

เอ้ยยยย อยากอ่านฉากพี่หมอไปสู่ขอฝนจังงงงงง  :pig4:  :katai2-1:

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.71 รักเท่าโอ่งมังกร&คุยกับผู้ใหญ่{P.92}{ุุ29-3-59}100%
เริ่มหัวข้อโดย: twinmonkey0311 ที่ 29-03-2016 20:34:55

สำเร็จไปแล้วกับด่านพ่อแม่ของพี่หมอ ทีนี้ก็เหลือแต่พ่อแม่น้ำฝนล่ะนะว่าจะผ่านมั้ย

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.71 รักเท่าโอ่งมังกร&คุยกับผู้ใหญ่{P.92}{ุุ29-3-59}100%
เริ่มหัวข้อโดย: PetitDragon ที่ 29-03-2016 20:57:00

 :a1:

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.71 รักเท่าโอ่งมังกร&คุยกับผู้ใหญ่{P.92}{ุุ29-3-59}100%
เริ่มหัวข้อโดย: ujen ที่ 29-03-2016 21:03:30

พี่หมอ กับ ไผ่  o13

 :mew1: :mew1:

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.71 รักเท่าโอ่งมังกร&คุยกับผู้ใหญ่{P.92}{ุุ29-3-59}100%
เริ่มหัวข้อโดย: Rafael ที่ 29-03-2016 21:13:48

เรื่องทุกอย่างกำลังจะเป็นไปได้ด้วยดีอิอิ

ขอบคุณคนเขียนนะคะ

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.71 รักเท่าโอ่งมังกร&คุยกับผู้ใหญ่{P.92}{ุุ29-3-59}100%
เริ่มหัวข้อโดย: Freja ที่ 29-03-2016 21:32:31

wine - ไวน์ - เหล้าที่ทำจากองุ่น  white - ไวท์ - สีขาว

เรื่องที่ติดต่อกับแอดมิน  ถ้าไม่ได้รับคำตอบก็ติดต่อกลับไปอีกทีค่ะ  เพราะแอดมินก็ไม่ได้เข้าเล้าทุกวัน   ถ้ายังไม่ได้คำตอบก็ลองติดต่ออีกท่านดูค่ะ

โอเคค่ะ  มาตอนนี้เคลียร์กับพ่อแม่ได้แล้ว   ไม่รู้สิ ถ้าลูกเราไปทำกับคนอื่นแบบที่สองคนนี้ทำนะ เราคงเฮิร์ทนานมากๆเลยค่ะ  ไม่จบแค่นี้หรอก ยิ่งโดยเฉพาะลูกตัวเองเป็นคนทำคนอื่นด้วย

จากนี้ไปแซมก็ไม่มีสิทธิ์ทำอะไรติดลบแล้วนะ  กลัวใจคนเขียนว่าจะออกมาเหมือน Kiss Love  อันนั้นคือความเฟลแบบพระเอกตกม้าตายก่อนเข้าเส้นชัยเลยทีเดียว

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.71 รักเท่าโอ่งมังกร&คุยกับผู้ใหญ่{P.92}{ุุ29-3-59}100%
เริ่มหัวข้อโดย: mypink801 ที่ 29-03-2016 21:47:53

เหมือนความเห็นข้างบนค่ะ พี่หมอทำเลวกับน้ำฝนมาทั้งเรื่องละ ต่อไปนี้ทำดีกับน้องแล้วก็อย่าตกม้าตายเหมือนคิสเลิฟเป็นพอ
รักกก

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.71 รักเท่าโอ่งมังกร&คุยกับผู้ใหญ่{P.92}{ุุ29-3-59}100%
เริ่มหัวข้อโดย: mukmaoY ที่ 29-03-2016 22:03:57

 :mew1:

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.71 รักเท่าโอ่งมังกร&คุยกับผู้ใหญ่{P.92}{ุุ29-3-59}100%
เริ่มหัวข้อโดย: minneemint ที่ 29-03-2016 22:13:08

 :กอด1:

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.71 รักเท่าโอ่งมังกร&คุยกับผู้ใหญ่{P.92}{ุุ29-3-59}100%
เริ่มหัวข้อโดย: MYYAOI ที่ 29-03-2016 22:17:31

ฉากนี้ "รักเท่าโอ่งมังกร" เรียกเมียเด็กขี้ยั่ว
ฉากนี้ "ฉันโดนไผ่ต่อย พรุ่งนี้มาทำแผลให้ที่บ้านหน่อยนะ" เรียกผัวขี้เรียกร้องความสนใจจากเมียเด็กจ๊ะ  :hao3: :hao3: :hao3:

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.71 รักเท่าโอ่งมังกร&คุยกับผู้ใหญ่{P.92}{ุุ29-3-59}100%
เริ่มหัวข้อโดย: natsikijang ที่ 29-03-2016 22:28:15

ปัญหาทุกอย่างคลี่คลายไปในทางที่ดี  เยี่ยม พ่อแม่เข้าใจ พี่หมอมีโทรไปอ้อนให้น้องฝนมาทำแผลให้ด้วย  แล้วไผ่ก็ดูเป็นผู้เป็นคนขึ้นเยอะเลย ขอบคุณนะคะที่แต่งตอนน่ารัก ชวนโล่งใจมาให้อ่านกัน

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.71 รักเท่าโอ่งมังกร&คุยกับผู้ใหญ่{P.92}{ุุ29-3-59}100%
เริ่มหัวข้อโดย: khwanruen ที่ 29-03-2016 22:31:14

พี่หมอกับไผ่โคตรแมนเลยที่ยอมรับความผิดของตัวเอง ขอให้ต่อไปมีแต่เรื่องดีดี ฝนจะได้มีความสุขจริงๆซะที   :mew1:

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.71 รักเท่าโอ่งมังกร&คุยกับผู้ใหญ่{P.92}{ุุ29-3-59}100%
เริ่มหัวข้อโดย: Baitaew ที่ 29-03-2016 22:41:05

อยากรู้ความรู้สึกฝนแล้วอ่ะ หลังสร่างเมาแล้วจะเป็นไง 55555

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.71 รักเท่าโอ่งมังกร&คุยกับผู้ใหญ่{P.92}{ุุ29-3-59}100%
เริ่มหัวข้อโดย: บูมเบส ที่ 29-03-2016 22:58:40

จะมีออะไรมาแทรกซ้อนอีกไหมเนี่ย

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.71 รักเท่าโอ่งมังกร&คุยกับผู้ใหญ่{P.92}{ุุ29-3-59}100%
เริ่มหัวข้อโดย: ka[ze]na ที่ 29-03-2016 23:04:42

สู่ขอ!!!!!!

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.71 รักเท่าโอ่งมังกร&คุยกับผู้ใหญ่{P.92}{ุุ29-3-59}100%
เริ่มหัวข้อโดย: mox2224 ที่ 30-03-2016 00:04:45

ฮึ่ยยยใกล้จบละเหรอ เสียใจ
อยากอ่านหมอนนท์ไผ่มากกกกเลยยยย รออยู่เสมอ

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.71 รักเท่าโอ่งมังกร&คุยกับผู้ใหญ่{P.92}{ุุ29-3-59}100%
เริ่มหัวข้อโดย: tuek ที่ 30-03-2016 06:59:10

รอลุ้นว่าพ่อกับแม่ฝนจะว่ายังไง

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.71 รักเท่าโอ่งมังกร&คุยกับผู้ใหญ่{P.92}{ุุ29-3-59}100%
เริ่มหัวข้อโดย: shoi_toei ที่ 30-03-2016 08:48:20

เออดี ๆ แมน ๆ คุยกัน 555

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.71 รักเท่าโอ่งมังกร&คุยกับผู้ใหญ่{P.92}{ุุ29-3-59}100%
เริ่มหัวข้อโดย: mystery Y ที่ 30-03-2016 09:18:19

จะได้ไปงานแต่งไหมน้อ~ ลุ้นๆ

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.71 รักเท่าโอ่งมังกร&คุยกับผู้ใหญ่{P.92}{ุุ29-3-59}100%
เริ่มหัวข้อโดย: Ginny Jinny ที่ 30-03-2016 13:03:07

 :-[ :-[ :-[

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.71 รักเท่าโอ่งมังกร&คุยกับผู้ใหญ่{P.92}{ุุ29-3-59}100%
เริ่มหัวข้อโดย: automaton ที่ 30-03-2016 18:20:54

ชอบฉากพี่น้องคู่นี้ เขาซื่อตรงต่อความรู้สึกดี  แมนดี
แต่พ่อแม่คงคิดหนักฉันสอนลูกอย่างไง มันถึงโฉดขนาดนี้

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.71 รักเท่าโอ่งมังกร&คุยกับผู้ใหญ่{P.92}{ุุ29-3-59}100%
เริ่มหัวข้อโดย: Dee^daY ที่ 31-03-2016 12:49:18

ผ่านไปได้ด้วย ความจริง ..

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.72 ทาบทาม {P.94}{ุุ3-4-59}100%
เริ่มหัวข้อโดย: memew ที่ 31-03-2016 22:07:13

Chapter : 72 ทาบทาม
[น้ำฝน...♥]


ผมกดโทรศัพท์หาพี่หมออีกครั้งเพื่อถามว่าเกิดอะไรขึ้น แต่อีกคนกลับปิดมือถือเฉยเลย ทำให้ผมร้อนใจเล่น ผมรีบโทรหาไผ่ทันที
 
“ไผ่” ผมรีบถาม “เมื่อกี้พี่หมอโทรมาบอกว่ามึงต่อยพี่เขา เกิดอะไรขึ้น”
 
“โหย โทรมาฟ้องเมีย แล้วมึงก็เข้าข้างมัน” มันตอบกลับด้วยน้ำเสียงน้อยใจ
 
“เปล่า กูแค่อยากรู้ว่าเกิดอะไรขึ้น”
 
“ก็ อูยย..” อยู่ ๆ มันก็ครางเหมือนคนกำลังเจ็บ
 
“เป็นไร” ผมขมวดคิ้วถาม
 
“โดนผัวมึงต่อยไง”
 
ผมตาโต “นี่พวกมึงต่อยกันเหรอ”
 
“เรียกว่าแลกหมัดกันดีกว่า คนละหมัด หน้ามันแข็งอย่างกับหิน หมัดหนักชิบ มันโทรไปฟ้องว่าไง”
 
“ไม่ได้ฟ้อง แค่บอกว่าโดนมึงต่อย พรุ่งนี้ให้ไปทำแผลที่บ้าน แล้วมึงเป็นไงบ้าง”
มันหัวเราะหึ ๆ อย่างเจ้าเล่ห์
 
“ดี พรุ่งนี้มาทำแผลให้กูด้วย กูหน้าเขียวหมดแล้ว หน้าหล่อ ๆ กูเสียโฉมหมด ไม่น่าไปท้าต่อยมันเลย”
 
“แล้วมึงไปท้าต่อยเขาทำไม”
 
“แค้นไงมึง เอาให้สาสม แลกกัน คนละหมัด”
 
“ทำอะไรกันไร้สาระ”
 
“เรื่องของลูกผู้ชาย ฆ่าได้ หยามไม่ได้”
 
“เอ้อ แล้วเป็นไง หมดหล่อไปอีกหลายวัน พรุ่งนี้แก้มตุ่ยไปโรงเรียนแน่ ๆ”
 
“เพราะงั้นพรุ่งนี้มึงต้องมาทำแผลให้กูกับผัวมึงเลย” ผมจะค้าน แต่ก็ยอมรับปากเพราะชักเป็นห่วง หุ่นแต่ละคนก็ใช่จะเล็ก ๆ
 
 
 
ไผ่มันขับรถมารับผมแต่เช้า พอเห็นหน้ามันนี่ผมแทบตาแหก เพราะหน้ามันบวมมาก ๆ
 
“พ่อแม่ไม่ตกใจไง กินยายัง”
 
“ตกใจดิ กินแล้ว”
 
“แล้วพี่หมอ”
 
“สภาพไม่ต่างกับกูนี่แหละ” ผมชักเป็นห่วงพี่หมอจริง ๆ “ไปกันได้แล้ว กูหิว” ผมพยักหน้า ก้าวขึ้นรถไปกับมัน
 
เพื่อน ๆ ที่โรงเรียนพากันตกใจใหญ่ แต่มันเชิดหน้าบอกว่าศักดิ์ศรีลูกผู้ชาย แต่มันก็เท่จริง ๆ ครับ ขนาดหน้าเยินสาว ๆ ยังมองมันตรึม
 
“เกิดเป็นไอ้ไผ่นี่ก็ดีเนอะ หน้าเยินยังไงคนก็ยังกรี๊ด”
 
ไผ่มันหัวเราะหึ ๆ อย่างหล่อ ผมหมั่นไส้เลยแกล้งจับแก้มมันเบา ๆ มันร้องโอ๊ยหมดมาด ผมหัวเราะ มันรวบจับเอวผมไว้ จั๊กจี้จนผมตัวงอดิ้นไปดิ้นมาอยู่ในอ้อมแขนมัน
 
“มึงสองคนนี่เล่นอะไรกันเป็นเด็ก ๆ ไปได้ สาว ๆ เขาเข้าใจผิดกันหมดว่ามึงสองคนเป็นแฟนกัน”
 
ไผ่ยักไหล่ “ไม่สน”
 



ตกเย็นผมซ้อนมอ’ไซค์กลับกับไผ่ เป็นห่วงพี่หมอครับ พี่แกไลน์มาย้ำแค่ว่าให้ไปบ้านให้ได้ ถ้าไม่ไปจะมารับด้วยตัวเองเลย ผมถึงได้ไลน์ไปบอกว่ากลับพร้อมไผ่
 
พี่หมอยังไม่กลับ แต่พ่อกับแม่กลับมากันแล้ว พวกท่านพากันมองผม สายตาดูเศร้า ๆ ยังไงพิกล เหมือนมองลูกหมาลูกแมวบาดเจ็บ พ่อเดินเข้ามากอดผมก่อน ตามด้วยแม่ ผมมองพวกท่านอึ้ง ๆ
 
“มีอะไรกันครับนี่ คิดถึงฝนกันมากขนาดนี้เลยเหรอ” ผมแซวยิ้ม ๆ พ่อลูบหัวผมเบา ๆ
 
“หิวรึยังลูก ถ้าหิวแม่จะหาอะไรมารองท้องให้ก่อน อีกสักชั่วโมงพี่หมอก็กลับแล้ว”
 
“ผมรอได้ครับ”
 
“งั้นไปนั่งเล่นกันก่อนป่ะ พี่เขามาแล้วแม่จะเรียก”
ผมกับไผ่พากันพยักหน้า พอขึ้นห้องได้ ผมก็ทำหน้าที่พยาบาล จริง ๆ แม่จะทำเอง แต่ไผ่มันอ้อนให้ผมทำให้ แม่กับพ่อเลยพากันส่ายหัว
 
ผมทายาให้มันเบามือ แล้วนั่งเล่นนั่งคุยกันจนได้ยินเสียงรถ ผมหันขวับไปมอง ไผ่ทำหน้าหน่าย พาผมออกจากห้อง
 
สภาพหน้าพี่หมอตอนนี้ไม่ต่างกับไผ่เลย บวมโย้ แต่พี่หมอเขามีออฟชั่นเสริมเป็นแผ่นลดบวมที่แก้ม
 
“ทำแผลให้หน่อย”
พูดจบพี่หมอก็ฉุดมือผมเดินขึ้นห้องตัวเองไป ผมหันไปมองทุกคนตื่น ๆ ไม่คิดว่าพี่หมอจะกล้าจูงมือผมต่อหน้าพ่อแม่แบบนี้
 
“พี่หมอ”
ผมปราม พี่หมอไม่ฟังกระทั่งมาถึงห้อง พี่หมอจับผมจูบเบา ๆ ที แล้วยื่นแผ่นลดบวมและยามาให้ผมทาให้ ผมจำใจต้องทำ ให้พี่หมอนั่งลงตรงขอบเตียง ส่วนผมยืนอยู่ข้างเตียงทำให้ ลอกแผ่นเก่าออก แปะแผ่นใหม่
 
“บวมหมดแล้ว”
 
“เพื่อนนายหมัดหนัก”
 
“แล้วไปยอมให้เขาต่อยทำไม”
 
“จะได้หายติดค้างกันไง”
 
“แล้วเจ็บตัวไหมล่ะ” ผมว่ากลับ พี่หมอยิ้ม รวบกอดผมไว้
 
“ถ้าเจ็บแล้วมีเมียมาดูแลให้แบบนี้ ก็ถือว่าคุ้ม”
 
ผมอ้าปากพะงาบ ๆ ตั้งแต่ยอมรับว่ารักผมนี่ เสี่ยวแดกจริง ๆ
 
“บ้า” ผมตอบกลับได้แค่นั้น เขยิบหนี
 
ได้ยินเสียงเคาะห้องหนัก ๆ สองสามที
 
“ทำแผลเสร็จแล้วก็รีบลงไป พ่อกับแม่รอกินข้าว ไม่ต้องแดกไอ้ฝนมันตอนนี้นะ” ไผ่มันตะโกนบอกผ่านประตูเข้ามา ผมอ้าปากพะงาบ ๆ รีบเดินไปเปิดประตูออกมองหน้ามัน
 
 “พูดอะไรหัดเบาเสียงหน่อยไผ่ พ่อแม่อยู่ เดี๋ยวพวกท่านก็ได้ยินหรอก”
 
“กูหิว” มันตัดบทสั้น ๆ ผมหันไปมองพี่หมอ พี่มันพยักหน้าทีหนึ่งเป็นสัญญาณว่าให้ลงไปกันได้แล้ว
 
พวกผมพากันก้าวลงไป พ่อแม่พร้อมอยู่บนโต๊ะอาหาร มื้อนั้นผ่านไปได้ด้วยดี พวกท่านดูจะใจดีกับผมมากเป็นพิเศษ พออิ่มก็ไล่ให้ผมไปนั่งบนโซฟา แต่เกรงใจครับ ผมเลยเข้าครัวไปหวังช่วยแม่ล้างจาน แม่หันมามองตอนผมกำลังสวมผ้ากันเปื้อน
 
“ร้านอาหารเป็นไงบ้างลูก”
 
“สนุกดีครับ เราได้แม่ครัวมือดีมาช่วย เลยไม่เหนื่อยมาก”
ผมอาสาล้างจานแทนที่ แม่ละออกง่าย ๆ ไปยืนมองห่าง ๆ แต่สายตาแม่ชักจะทำให้ผมรู้สึกแปลก ๆ ผมหันไปมองขณะไล้ฟองฟอดบนจาน
 
“มีอะไรหรือเปล่าครับ”
 
“เปล่าหรอก แม่แค่รู้สึกดี เหมือนมีลูกชายเพิ่มอีกคน”
 
“หูย คิดว่าอะไร ผมเคยบอกแล้วไงว่าจะเฉดหัวไผ่ทิ้งแล้วขึ้นแท่นเป็นลูกรักแทน เป็นไง ผมพูดจริงใช่ไหมล่ะ”
แม่หัวเราะกับมุกผม แม่ช่วยนำจานที่ผมล้างเสร็จขึ้นเรียง ก่อนพากันเดินออกจากห้องครัวไป
 
“เอาล่ะ ฝนมานั่งตรงนี้ลูก พ่อมีเรื่องจะคุยด้วย”
 
ผมมองพ่อที่ทำหน้าซีเรียสงง ๆ มองไปทางไผ่ ถามด้วยสายตา มันพยักหน้าให้มานั่งตามสั่ง พ่อนั่งอยู่บนโซฟาตัวใหญ่ แม่เดินมาทิ้งตัวลงนั่งข้าง ๆ พ่อ ส่วนผม ไผ่มันดึงให้นั่งลงตรงกลางระหว่างมันเองกับพี่หมอ
 
“ครับ ทำหน้าซีเรียสเชียว หรือจะยกมรดกของไผ่ให้ผม” ผมพูดติดตลก ไผ่มันโบกหัวผมเบา ๆ ที
 
“เอาละ พ่อขอพูดเข้าเรื่องเลยนะ”
 
ผมครางรับ ชักจะตลกไม่ออก เพราะทุกคนดูซีเรียสกันมาก พ่อมองตาพี่หมอ
 
“พ่อจะขอให้ฝนมาเป็นลูกชายด้วยอีกคน”
 
ผมขมวดคิ้วมองงง ๆ
 
“ตอนนี้ก็เป็นอยู่แล้วนี่ครับ”
 
“ไม่ใช่ในฐานะเพื่อนลูกชาย แต่ในฐานะลูกสะใภ้”

ผมอ้าปากค้าง กะพริบตาปริบ ๆ หันไปทางไผ่
 
“พ่อมุกใช่ไหมมึง”
 
“มั้ง” มันรับคำ
 
“พ่อพูดจริง ๆ ลูก ตาแซมกับตาไผ่เล่าเรื่องทุกอย่างให้พ่อฟังหมดแล้ว พ่อเลยจะมาคุยกับเราว่าเรารู้สึกยังไงกับตาแซม ถ้ารักชอบพอกันจริง พ่อจะได้ทำให้มันถูกต้อง พ่อต้องขอโทษแทนลูก ๆ แต่ละคนด้วยที่เคยทำให้เดือดเนื้อร้อนใจ ครอบครัวเราจะรับผิดชอบร่วมกัน อยากขอให้ฝนมาเป็นหนึ่งในครอบครัวเรา”
 
ผมนั่งฟังอึ้ง ๆ คือบอกตามตรง ไม่คิดว่าพี่หมอจะพูดจริงเรื่องส่งผู้ใหญ่มาสู่ขอ คิดว่ามันคงจบที่พี่หมอให้แหวนคล้าย ๆ กับของปลอบใจไรงี้
 
เพราะเรื่องผู้ใหญ่เป็นเรื่องใหญ่มาก คงต้องใช้เวลา ไม่คิดว่าพี่มันพูดปุ๊บจะทำปั๊บแบบนี้
 
“พ่อกับแม่ไม่ได้รังเกียจฝนนะลูก แต่แค่อยากรู้ว่าฝนรักตาแซมจริงไหม ถ้ารับหมั้นเพราะถูกบังคับพ่อจะได้ยกเลิกให้ แต่ถ้ารักกันจริง พ่อจะได้ไปคุยกับผู้ใหญ่ให้”
 
“ผะ ผมว่า…” ผมกลืนน้ำลายลงคออึกใหญ่ ทำไมเรื่องราวมันดูใหญ่โตขนาดนี้
 
“รักพี่เขาหรือเปล่าลูก” แม่ถาม ผมก้มหน้า แก้มร้อนผ่าว พี่หมอเลื่อนมากุมมือผมไว้เบา ๆ คล้ายกับจะให้กำลังใจ
 
“รักหรือเปล่าลูก” พ่อถามอีกรอบ ผมเงยหน้ามอง ทุกคนดูลุ้นมาก ไม่เว้นแม้แต่ไผ่กับพี่หมอ ผมก้มหน้าอีกรอบ พยักหน้าขึ้นลงเบา ๆ
 
“งั้นดีเลย พ่อจะไปคุยกับผู้ใหญ่ให้”
 
“ผะ ผมว่า…”
 
“ไม่ต้องกลัวนะ ให้พ่อกับแม่รับผิดชอบตรงจุดนี้เถอะ เราทำผิดต่อลูกและฝนมามากแล้ว ให้เราได้ทำอะไรเพื่อลูก ๆ บ้าง นะ”
 
ผมกลืนคำปฏิเสธลงไป
 
สักวันพ่อกับแม่ก็ต้องรู้อยู่ดี แต่ไม่คิดว่ามันจะมาถึงในสภาพนี้
 
 
 
คืนนั้นผมอยู่บ้านไผ่กระทั่งดึก เพราะถูกพ่อกับแม่สอบถามเรื่องราวหลาย ๆ อย่าง คล้าย ๆ กับจะประติดประต่อเรื่องราว ผมก็เล่าตามจริง บางเรื่องก็ทำให้พี่หมอกัดกราม ไผ่หันหน้าหนี แม่ร้องไห้
 
แต่มันก็เป็นความจริงที่หนีไม่พ้น
 
พี่หมอรับหน้าที่ขับรถมาส่งผม ผมนั่งบีบมือตัวเองแน่นกับคนที่ได้ชื่อว่าเป็นสามี(?)ข้างกาย
 
“พี่กล้าเล่าให้พ่อกับแม่ฟังได้ไง”
 
“ก็แค่เล่า แต่การเจรจาครั้งนี้จะสำเร็จลงไม่ได้ถ้าไม่มีไผ่ช่วย”
 
ผมขมวดคิ้ว
 
“นี่พวกพี่คุยกับพ่อแม่กันสองคนเลยเหรอ”
 
พี่หมอครางอื้อรับปาก ผมเหวอกินไป เพราะไม่คิดว่าไผ่มันจะยอมร่วมมือกับพี่หมอแบบนี้
 
“ไผ่มันรักนายมาก ในฐานะเพื่อนสนิท มากจนฉันอาจเทียบไม่ติด”
 
“บ้ารึไง เพื่อนกับคน...” ผมหยุดคำไป เพราะอายและกระดากถ้าต้องใช้คำนี้ “มันต่างกัน”
 
“แล้วนายล่ะ ระหว่างฉันกับไผ่ รักใครมากกว่ากัน”
 
“ไผ่สิ” ผมตอบโดยไม่ต้องคิด
 
“แน่ใจ”
 
“งั้นทำไมเวลาเมา ถึงได้เลือกมาหาฉันมากกว่าไผ่ล่ะ ไผ่มันงอนนะรู้ไหม”
 
“มั่วแล้ว ใครไปหาพี่กันแน่”
ผมเถียงข้าง ๆ คู ๆ ทั้ง ๆ ที่รู้อยู่ว่าเมาแล้วแรดเอาตัวไปให้พี่หมอกินขนาดไหน พวกเพื่อน ๆ ผมมันยำกันเละเลยครับ เล่ากันละเอียดยิบชนิดแทบแทรกแผ่นดินหนี เพราะวันนั้นทุกคนยืนยันเป็นเสียงเดียวกันว่าผมปล้ำจูบพี่หมอจริง ๆ
 
อับอายขายขี้หน้ามาก ๆ
 
“แล้วรักฉันไหม”
 
ผมยักไหล่ไม่ตอบ
 
“ฉันรู้ว่านายรักฉันมากกกก รักเท่าโอ่งมังกรเลย”
 
“หูย พูดเองเออเองเหอะ”
 
“ฉันมีหลักฐาน” พี่มันล้วงหยิบมือถือมากด
 
‘นายรักฉันหรือเปล่าน้ำฝน’
นั่นเสียงพี่หมอนี่ ได้ยินเสียงหายใจตัวเองด้วย
 
‘รักสิ’
ส่วนนี่เสียงผมแน่ ๆ ผมอ้าปากค้าง ไม่คิดว่าจะมาได้ยินอะไรแบบนี้
 
‘รักแค่ไหน’
 
เสียงพี่หมอยังคงไล่ต้อนไม่หยุด
 
‘รักมากกกกก’
 
ได้ยินเสียงพี่หมอหัวเราะหึ ๆ ถูกใจ
 
‘รักเท่าโอ่งมังกรเลย’
 
แล้วพี่หมอก็หัวเราะผมเสียงดังกว่าเดิม ในมือถือด้วย ข้างนอกด้วย พี่หมอขำชนิดที่ผมไม่เคยเห็นพี่มันขำแบบนี้มาก่อน
 
“นายต้องเห็นตอนนั้นนะฝน นายกางมือประกอบด้วย ทำเอาฉันเกือบหมดอารมณ์แน่ะ”
ผมหน้าง้ำ ร้อนไปทั่วทั้งหู
 
“ผมเมา” ผมยืนยันคำเดิม
 
“หึ แต่เมาแล้วน่ารักแบบนี้ ฉันยอมให้นายเมาทุกวันเลย”
 
ผมรีบเสหน้าหลบ มุบมิบด่าพี่มันเบา ๆ
 
ผมกลับมาเล่าให้พี่ฟ้าฟังเรื่องที่พ่อกับแม่ไผ่รู้เรื่องและพูดเรื่องสู่ขอ พี่ฟ้ายังอึ้งเลยที่พี่หมอทำจริงตามพูด
 
“แปลว่าเขารักฝนมากจริง ๆ”
 
“ไม่รู้ ไม่รู้ทำไปเพราะตกกระไดพลอยโจนหรือว่าเขารักมากจริง ๆ”
 
“คิดอย่างหลังไว้ก่อนละกัน”
 
“แต่ผมห่วงเรื่องพ่อกับแม่มากกว่า ถ้าพ่อกับแม่ไผ่มาคุยจริง ผมไม่รู้ว่าจะออกหัวออกก้อย ดีไม่ดีอาจสั่งให้ผมกับพี่หมอเลิกคบกันก็ได้”
 
“แล้วถ้าเป็นงั้นจริงล่ะ”
 
“ไม่รู้สิ ผมบอกไม่ถูก เอาตามตรงคือผมคิดถึงความรู้สึกพ่อแม่และครอบครัว ผมไม่อยากให้ท่านเป็นทุกข์”
 
พี่ฟ้ายิ้ม ลูบหัวผมเบา ๆ
 
“พี่ว่าพ่อกับแม่ต้องเข้าใจ”
 
ผมอยู่คุยกับพี่ฟ้าอีกนิดหน่อยก็แยกย้ายกันเข้านอน ก่อนนอนยังไม่วายถูกมือดีไลน์มากวนประสาทให้หัวใจหวั่นไหวเล่น
 
‘ต่อไปนี้ นอนหลับฝันถึงฉันด้วยล่ะ’
 
‘ไม่’ ผมตอบกลับ อมยิ้มนิด ๆ กับข้อความนั้น
 
แล้วคืนนั้น ผมก็ฝันเห็นพี่หมอจริง ๆ
 
ตามมากวนได้แม้กระทั่งในความฝันนะคนเรา

....................
 :hao5:
แฮชแท็ก >> #พี่หมอน้ำฝน #ทาสแค้น

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.72 ทาบทาม {P.92}{ุุ31-3-59}50%
เริ่มหัวข้อโดย: Rafael ที่ 31-03-2016 22:29:08

 :-[

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.72 ทาบทาม {P.92}{ุุ31-3-59}50%
เริ่มหัวข้อโดย: Duangjai ที่ 31-03-2016 22:32:14

อร้ายยยย รับลูกสะใภ้เข้าบ้านละ

  :oni1: :oni2: :haun5: :give2:

...

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.72 ทาบทาม {P.92}{ุุ31-3-59}50%
เริ่มหัวข้อโดย: ่jum ที่ 31-03-2016 22:56:57

 :a5: ตัดฉับอย่างโหดร้าย  :hao5:

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.72 ทาบทาม {P.92}{ุุ31-3-59}50%
เริ่มหัวข้อโดย: ดวงตะวัน ที่ 31-03-2016 23:20:54

โอ้ย!!!ลุ้นไปกับฝนด้วยเลย :ling1:

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.72 ทาบทาม {P.92}{ุุ31-3-59}50%
เริ่มหัวข้อโดย: iceman555 ที่ 31-03-2016 23:41:55

 :katai2-1: :katai2-1: :katai2-1:

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.72 ทาบทาม {P.92}{ุุ31-3-59}50%
เริ่มหัวข้อโดย: mukmaoY ที่ 01-04-2016 00:25:26

ต้องให้ผู้ใหญ่ไปสู่ขออย่างเป็นทางการเลย

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.72 ทาบทาม {P.92}{ุุ31-3-59}50%
เริ่มหัวข้อโดย: SiHong ที่ 01-04-2016 02:54:01

ขอบคุณค่ะ :pig4:

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.72 ทาบทาม {P.92}{ุุ31-3-59}50%
เริ่มหัวข้อโดย: Chattcha ที่ 01-04-2016 06:23:06

ตัดแบบค้างคามากๆๆ  โปรดมาต่อด่วนจ้า

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.72 ทาบทาม {P.92}{ุุ31-3-59}50%
เริ่มหัวข้อโดย: PetitDragon ที่ 01-04-2016 06:53:03

ตรงๆเลย

 :laugh:

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.72 ทาบทาม {P.92}{ุุ31-3-59}50%
เริ่มหัวข้อโดย: บูมเบส ที่ 01-04-2016 07:50:21

ผลจะออกมาเป็นไงน่ะ

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.72 ทาบทาม {P.92}{ุุ31-3-59}50%
เริ่มหัวข้อโดย: mystery Y ที่ 01-04-2016 08:29:32

ทาบทามลูกสะใภ้

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.72 ทาบทาม {P.92}{ุุ31-3-59}50%
เริ่มหัวข้อโดย: shoi_toei ที่ 01-04-2016 08:35:11

มาต่อไวๆ น้าา

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.72 ทาบทาม {P.92}{ุุ31-3-59}50%
เริ่มหัวข้อโดย: mam.nalok ที่ 01-04-2016 08:48:26

มันฉึบมาก 55555

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.72 ทาบทาม {P.92}{ุุ31-3-59}50%
เริ่มหัวข้อโดย: TheWanFah ที่ 01-04-2016 10:27:54

ตัดตอนได้ทำร้ายจิตใจมาก

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.72 ทาบทาม {P.92}{ุุ31-3-59}50%
เริ่มหัวข้อโดย: automaton ที่ 01-04-2016 11:53:30

ตัดจบอย่างนี้ ตบเราให้หัวทิ่มดีกว่า  :z3:

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.72 ทาบทาม {P.92}{ุุ31-3-59}50%
เริ่มหัวข้อโดย: Ginny Jinny ที่ 01-04-2016 14:49:48

 :ling1: :ling1: :ling1:

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.72 ทาบทาม {P.92}{ุุ31-3-59}50%
เริ่มหัวข้อโดย: ♥♥ดอกช่อบานสะพรั่ง♥♥ ที่ 01-04-2016 19:27:37

 :katai4: ค้าง

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.72 ทาบทาม {P.92}{ุุ31-3-59}50%
เริ่มหัวข้อโดย: tuek ที่ 01-04-2016 19:59:19

เอาละสิๆทาบทามลูกสะใภ้ซะแล้ว

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.72 ทาบทาม {P.92}{ุุ31-3-59}50%
เริ่มหัวข้อโดย: Acacha ที่ 01-04-2016 22:14:39

ผู้ใหญ่สนับสนุนละ  :katai2-1:

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.72 ทาบทาม {P.92}{ุุ31-3-59}50%
เริ่มหัวข้อโดย: minneemint ที่ 02-04-2016 00:27:56

 :monkeysad:

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.72 ทาบทาม {P.92}{ุุ31-3-59}50%
เริ่มหัวข้อโดย: Bellze12 ที่ 03-04-2016 13:06:47

พี่หมอและไผ่แมนมาก ยืดอกรับ
ต่อจากนี้ดูแลน้องฝนดีๆนะคะ

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.72 ทาบทาม {P.92}{ุุ31-3-59}50%
เริ่มหัวข้อโดย: mypink801 ที่ 03-04-2016 14:31:12

กรี๊ดกร๊าดดดดดดดดดด ในฐานะลูกสะใภ้ ฮิ้วววว
ชอบพี่หมอตอนเรียกน้องว่าเมีย น่าร้ากกก  :-[ :impress2: :impress2: :impress2: :-[ :-[

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.72 ทาบทาม {P.94}{ุุ3-4-59} 100%
เริ่มหัวข้อโดย: shoi_toei ที่ 03-04-2016 21:39:17

เหล่อแค่ฝั่งบ้านฝนสินะ

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.72 ทาบทาม {P.94}{ุุ3-4-59} 100%
เริ่มหัวข้อโดย: ujen ที่ 03-04-2016 21:46:52

 :serius2: :serius2:

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.72 ทาบทาม {P.94}{ุุ3-4-59} 100%
เริ่มหัวข้อโดย: บูมเบส ที่ 03-04-2016 21:51:09

ใกล้จะจบแล้ว

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.72 ทาบทาม {P.94}{ุุ3-4-59} 100%
เริ่มหัวข้อโดย: mypink801 ที่ 03-04-2016 22:13:39

เขินง่าาาาาาาาาาาา ขอหวานๆน้าาามาม่าพอแล้ววว  :-[ :impress2:

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.72 ทาบทาม {P.94}{ุุ3-4-59} 100%
เริ่มหัวข้อโดย: ▶August5th◀ ที่ 03-04-2016 22:20:49

น่ารักมาก พี่หมอน่ารักอะ


ขอให้ผ่านไปด้วยดี ทั้งสองครอบครัวยอมรับกันและกัน


 :-[

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.72 ทาบทาม {P.94}{ุุ3-4-59} 100%
เริ่มหัวข้อโดย: minneemint ที่ 03-04-2016 22:27:02

 :hao3:

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.72 ทาบทาม {P.94}{ุุ3-4-59} 100%
เริ่มหัวข้อโดย: twinmonkey0311 ที่ 03-04-2016 22:28:40

อย่างนี้เจ๊ต้องไปรีบตัดชุดเตรียมรอรับขันมากจากพี่หมอด้วยคนแล้ววววว

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.72 ทาบทาม {P.94}{ุุ3-4-59} 100%
เริ่มหัวข้อโดย: ka[ze]na ที่ 03-04-2016 22:33:25

น่ารักอ่ะ..^^

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.72 ทาบทาม {P.94}{ุุ3-4-59} 100%
เริ่มหัวข้อโดย: Ra_rena~* ที่ 03-04-2016 22:48:11

 :-[ :กอด1:

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.72 ทาบทาม {P.94}{ุุ3-4-59} 100%
เริ่มหัวข้อโดย: iceman555 ที่ 04-04-2016 01:22:14

 :katai2-1: :katai2-1: :katai2-1:

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.72 ทาบทาม {P.94}{ุุ3-4-59} 100%
เริ่มหัวข้อโดย: Ginny Jinny ที่ 04-04-2016 04:23:14

 :o8: :o8: :o8:

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.72 ทาบทาม {P.94}{ุุ3-4-59} 100%
เริ่มหัวข้อโดย: tuek ที่ 04-04-2016 05:36:31

 :impress2: :o8:

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.72 ทาบทาม {P.94}{ุุ3-4-59} 100%
เริ่มหัวข้อโดย: automaton ที่ 04-04-2016 08:59:57

อัดคลิปอย่างนี้ค่อยน่ารักหน่อยอิพี่หมอ
ว่าที่เจ้าสาวเตรียมไปขัดตัว อาบน้ำแร่แช่น้ำนมได้แล้วนะ
แล้วเราก็รอฉากส่งตัวบ่าวสาวเข้าห้องหอ
เราจะแอบเป็นไรฝุ่นอยู่หัวเตียง  :z1: :m25:

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.72 ทาบทาม {P.94}{ุุ3-4-59} 100%
เริ่มหัวข้อโดย: i_Tipz ที่ 04-04-2016 12:59:34

 :impress2: เขิลลลแทนตลอดอะ

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.72 ทาบทาม {P.94}{ุุ3-4-59} 100%
เริ่มหัวข้อโดย: fahsida ที่ 04-04-2016 13:25:43

"รักเท่าโอ่งมังกร" นี่อ่านประโยคนี้กี่ทีก็ฟินปนฮาทุกรอบเลย

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.72 ทาบทาม {P.94}{ุุ3-4-59} 100%
เริ่มหัวข้อโดย: mystery Y ที่ 04-04-2016 14:29:40

เหลือด่านพ่อแม่ฝนนะพี่หมอ สู้ๆ

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.72 ทาบทาม {P.94}{ุุ3-4-59} 100%
เริ่มหัวข้อโดย: SiHong ที่ 04-04-2016 15:37:15

ขอให้พ่อแม่ฝนเข้าใจด้วยเถอะ กลัวดราม่า :hao5:

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.72 ทาบทาม {P.94}{ุุ3-4-59} 100%
เริ่มหัวข้อโดย: Dee^daY ที่ 04-04-2016 16:27:11

น่ารัก ถึงในฝัน ..

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.72 ทาบทาม {P.94}{ุุ3-4-59} 100%
เริ่มหัวข้อโดย: Chattcha ที่ 04-04-2016 19:22:16

น่รัก :impress2:

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.72 ทาบทาม {P.94}{ุุ3-4-59} 100%
เริ่มหัวข้อโดย: evilheart ที่ 04-04-2016 20:16:35

พี่หมอตอนปัจจุบันชัดเจนมาก ทีแต่ก่อนทำเป็นยึกๆยัก น่าจะชัดเจนมาตั้งนานแล้ว

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.72 ทาบทาม {P.94}{ุุ3-4-59} 100%
เริ่มหัวข้อโดย: PYonG ที่ 04-04-2016 20:36:13

 :-[ :-[

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.73 สู่ขอ {P.96}{ุุ8-4-59} 100%
เริ่มหัวข้อโดย: memew ที่ 06-04-2016 06:05:34

Chapter : 73 สู่ขอ
[พี่หมอ...♥]

ผมขำกับท่าทางมันตอนถูกพ่อกับแม่ผมสู่ขอ บอกตามตรงตั้งแต่เกิดมา ไม่เคยคิดว่าจะต้องมาสู่ขอผู้ชายมาเป็นเมียแบบนี้ ผมเดินอารมณ์ดีไปเข้าห้องตรวจ พี่ณีย์มองหน้า
 
“อารมณ์ดีเชียวนะคะ คุณหมอ”
 
“ครับ” ผมตอบรับยิ้ม ๆ
 
“บอกพี่มา ว่ามีเรื่องอะไรดี ๆ หรือว่าเรื่องที่มาปรึกษาพี่”
 
“ครับ พ่อกับแม่ผมยอมรับและรับปากจะไปสู่ขอฝนให้”
 
“น้องน้ำฝนนี่จริง ๆ เป็นม้ามืด ทำเอาคนรักคนหลงไปทั่ว”
 
ผมไม่ใส่ใจคำแซวนั้น เริ่มต้นรักษาคนไข้
 
ตั้งแต่ยอมรับว่าไม่ถูกกันวันนั้น ดูเหมือนผมกับไผ่จะผ่อนคลายกันขึ้น เวลาอยู่บ้านก็ไม่ต้องอึดอัด ทะเลาะกันก็ให้พ่อกับแม่เห็นไปเลย ผมไม่เท่าไหร่หรอก ส่วนมากจะเป็นไผ่มากกว่า ซึ่งจะโดนอาทับทิมด่าเอาประจำ
 
“อาทิตย์หน้าแล้วใช่ไหมคะคุณ”
พ่อพยักหน้า อาทิตย์หน้าที่ว่าคือเราจะขนขบวนไปสู่ขอฝนกับคนบ้านนู้น ผมตื่นเต้นสุดเพราะกลัวเขาจะไม่ยกลูกชายให้
 
“ทำให้ได้นะพ่อ ฝนจะได้มาอยู่กับเรา มาทำอาหารให้เรากิน”
 
“นี่เราพูดเพื่อตัวเองหรือเพื่อพี่เรากันแน่”
 
“เพื่อตัวเองดิ เพื่อมันทำไม ฝนทำกับข้าวอร่อย แม่ก็รู้”
 
“เรานี่นะ” แม่ตีแขนมันเบา ๆ “แล้วพี่สาวเขาว่าไง ต่อว่าลูกไหม” แม่หันมาถามผม
 
“ไม่ครับ ฟ้าเข้าใจ จริง ๆ เขาแอบสงสัยมาตั้งนานแล้ว”
 
“ก็ยังดี เพื่อน ๆ เราก็รับกันได้หมด ที่เหลือก็คือพ่อแม่ละนะ”
ผมบอกให้ฝนรู้ล่วงหน้าและนัดวันเวลากับผู้ใหญ่ของทางฝน โดยมีฟ้าช่วยประสานงานด้วย เรียกได้ว่าตื่นเต้นไปตาม ๆ กัน ทุกคนรู้เรื่องหมด ทั้งเพื่อนผม เพื่อนไผ่ และดูเหมือนวันนั้น เพื่อน ๆ มันและเพื่อนผมบางส่วนจะมาช่วยเป็นกำลังใจและเป็นแรงสนับสนุน และบ้างก็จะมาช่วยพูด
 
พอถึงวันนัด พ่อกับแม่ฝนดูจะแปลกใจไม่น้อยที่เห็นคนเต็มบ้านไปหมด หน่วยสนับสนุนมาถึงก่อนหน้านั้นสักพักแล้ว ฝั่งของฝนมีไผ่ และเพื่อน ๆ ของมัน ฝั่งของผมมีพ่อแม่ผม หมอนนท์และมลที่ขอมาเป็นสักขีพยาน และรับอาสาเก็บศพถ้าเกิดเขาไม่ให้ฝนขึ้นมา หรือยำบาทาใส่ผม
 
“ชักตื่นเต้นซะแล้วที่มีคนมากันเยอะแยะเต็มบ้านขนาดนี้” พ่อฝนบอกทึ่ง ๆ เชิญทุกคนเข้าบ้าน ผู้ใหญ่พากันนั่งบนโซฟา ในขณะที่เด็ก ๆ พื้นที่ไม่ว่างครับ พากันนั่งบนพื้นกันหมด
 
“ผมจะขอพูดตรงประเด็นเลยเพื่อไม่ให้เป็นการเสียเวลาทางคุณวิชัยกับภรรยา” พ่อฝนเปิดประเด็น “ผมจะมาสู่ขอลูกคุณมาเป็นลูกสะใภ้ครอบครัวผม”
 
พ่อแม่ฝนพากันตื่นเต้น โดยเฉพาะแม่ฝนที่แสดงความยินดีอย่างเห็นได้ชัด
 
พ่อกับแม่ฝนมองหน้ากัน ยิ้มอ่อนโยนส่งมาให้
 
“จริง ๆ เราไม่เคยบังคับให้ลูกรักหรือไม่รักใคร ถ้าเด็กชอบพอทางนี้ก็ไม่มีปัญหาค่ะ ว่าไงล่ะฟ้า ตกลงกับพี่เขาหรือเปล่าลูก” แม่หันไปถามฟ้า ทุกคนพุ่งเป้าไปยังทิศทางเดียวกันหมด ฟ้ายิ้มเจื่อน ผมทำท่าอึกอักไม่ต่างกับพ่อแม่ผม
 
“มีค่ะ”
 
แม่ฝนขมวดคิ้วทำหน้าแปลกใจ
 
“ทำไมล่ะลูก”
 
ฟ้ายิ้มเจื่อนอีกที
 
“เพราะคนที่คุณหมอมาสู่ขอไม่ใช่ฟ้า แต่เป็นลูกอีกคนของพ่อกับแม่ต่างหาก”
 
พ่อกับแม่ฝนมองหน้ากัน ก่อนหันไปมองลูกชายคนเดียวที่นั่งอยู่ข้าง ๆ ฟ้า ฝนกระแอมไอหนึ่งทีหน้าแดงก่ำ สีหน้าไม่สู้จะดีนัก
 
“หมายความว่ายังไง” แม่ฝนดูช็อก
 
“ขอโทษนะครับ แต่คนที่ผมมาสู่ขอให้ลูกชายคือน้ำฝนครับไม่ใช่น้องฟ้า”
 
แม่ฝนทำท่าจะเป็นลม พ่อนั่งช็อก พ่อผมรีบรุกต่อทันที
 
“ถ้าเรามองข้ามเรื่องเพศไป ผมถือว่าฝนเป็นเด็กที่ดีมากคนหนึ่ง ตาฝนกับตาแซมรักกันมาก พวกเขาต้องฝ่าฟันอะไรหลาย ๆ อย่างมาด้วยกันจนตาแซมมาเอ่ยปากขอให้ผมเป็นธุระปะปังให้ ถือว่าผมขอร้อง เรื่องสินสอดทองหมั้นผมไม่ขัดถ้าคุณจะเรียกร้อง คุณก็รู้ว่าฝนเขาเป็นเพื่อนสนิทไผ่มานานแค่ไหน น่าจะพอรู้นิสัยไผ่ดี ครอบครัวเราอยากเป็นดองกับครอบครัวของคุณจริง ๆ ตอนแรกตาแซมชอบน้องฟ้า พยายามจีบอยู่นาน เสียแต่เด็กสองคนไม่สามารถเดินไปบนเส้นทางเดียวกันได้ แต่กับน้ำฝน ถึงแม้จะเพศเดียวกัน แต่อะไรหลาย ๆ อย่างของพวกเขาเข้ากันได้ดี ผมกับภรรยาก็รักน้ำฝนเหมือนลูก หวังว่าคุณจะเข้าใจ”
 
“แต่น้ำฝนเป็นผู้ชาย”
 
“ครับ ผมเข้าใจข้อนั้นดี แต่เรื่องความรัก มันไม่ได้จำกัดแค่เพศ แซมเขาเป็นหมอ อยู่ในสังคมที่ถูกเพ่งมอง แต่เขาก็เลือกที่จะยอมรับ เพราะฝนคือคนที่เขารัก ผมกับภรรยาเป็นพยานได้ และไม่เพียงแค่ผม น้องฟ้า เพื่อน ๆ น้ำฝนและเพื่อน ๆ ของลูกชายผมเองก็รับรู้กันหมด และไม่มีใครคัดค้าน”
 
พวกเพื่อน ๆ ฝนทุกคน รวมถึงหมอนนท์และนฤมลเพื่อนผมเป็นลูกคู่ พ่อกับแม่ฝนเหมือนโดนฝูงชนถล่ม เพราะตัวเองเพียงสองคน แต่โดนกองทัพพลพรรคเห็นด้วยขวางกั้น
 
“ลูกรู้ด้วยเหรอฟ้า”
 
“ค่ะ จริง ๆ ฟ้าว่าจะโทรไปเล่าให้ฟังหลายรอบแล้ว แต่กลัวพ่อกับแม่รับไม่ได้ และอยากให้เวลาเป็นตัวพิสูจน์ ถ้าคุณหมอกล้าพาพ่อแม่มาสู่ขอแปลว่าเขาพร้อมแล้วสำหรับอนาคต คนทั่วไป แค่ชอบพอแล้วพาไปอยู่ด้วยกันไม่สนใจพ่อแม่ แต่คุณหมอเขารักครอบครัวมาก คนแบบนี้ถ้าได้มาเป็นคนในครอบครัวเดียวกันจะดีมาก ๆ เสียแต่ฟ้ากับเขาไม่สปาร์คกันสักที แต่ไปสปาร์คกับน้ำฝนแทน” ฟ้าพูดติดตลกตบท้าย
 
“เพื่อนผมอาจดูเย็นชาไปบ้าง แต่เบื้องลึกแล้วมันก็เป็นคนดี จุดที่จะทำให้คุณอาพอใจน่าจะความรักครอบครัวของเขานี่แหละ ผมว่าคุณอาคลุกคลีกับเขามาสักพักน่าจะพอรู้”
 
“แล้วทำไมคุณไม่เคยบอกเราเรื่องคุณกับฝน” พ่อต้อน
 
“เรื่องนี้เป็นเรื่องละเอียดอ่อนครับ ระหว่างที่เราปิดบังทุกคนเป็นระยะเวลาที่เราเรียนรู้กันและกัน ทั้งผมและฝน ไม่มีใครเป็นเกย์ แต่มีเหตุผลและบางเหตุการณ์ชักจูงให้เรามาเดินบนเส้นทางเดียวกัน รู้ตัวอีกทีผมก็รักน้องเขาไปแล้ว และฝนก็รักผมด้วย” ผมตอบกลับไม่หลบสายตาผู้ใหญ่
 
“ไผ่” แม่ฝนครางเรียก
 
“ผมรู้นานแล้วล่ะครับ แต่ก็อย่างที่พี่หมอบอก พวกเราจะพูดอะไรไม่ได้ เพราะเป็นเรื่องของคนสองคน จนพี่หมอยอมรับว่าชอบฝนมากแล้วนั่นแหละ ผมรักฝน และอยากให้ฝนมีความสุข พี่หมอก็เป็นพี่ชายผม ถ้าฝนแต่งงานกับพี่ชายผมก็ได้มาอยู่กับผม บอกตามตรง ผมอยากมีพี่น้องแบบฝน ผมยืนยันว่าฝนกับพี่หมอรักกันจริง ๆ ครับ”
 
“พวกเราขอยืนยันด้วย” เพื่อน ๆ ฝนพากันพูดเป็นเสียงเดียวกัน
 
พ่อกับแม่ไล่สายตามายังคนที่ไม่พูดไม่จาฟังคนอื่นพูดอย่างเดียว
 
“ฝน” แม่เรียก ฝนเงยหน้ามอง มือสั่นจนเห็นได้ชัด ดวงตาแดงก่ำ ฝนกำลังประหม่าและอาจกำลังหวาดกลัวกับสถานการณ์ปัจจุบัน
 
“ฝน” ผมเรียกเสียงนุ่ม “มานี่” แล้วออกคำสั่งเบา ๆ ตามันแดงยิ่งกว่าเดิม ก่อนน้ำตาจะไหลรินลงมา ฝนยังไม่ขยับ ผมจึงเป็นฝ่ายลุกไปประคองมันมานั่งข้าง ๆ แทน โดยมีไผ่ช่วยกันโอบปลอบเอาไว้ ผมกอดมันไว้หลวม ๆ
 
“ใจเย็น” ผมกระซิบบอก
 
“บอกแม่สิลูก เรื่องทุกอย่างเป็นความจริงเหรอ” แม่พูดเหมือนจะไม่เชื่อ มันกำมือแน่น ก่อนก้มหน้าพยักหน้ารับนิด ๆ แม่แทบลมจับ หันไปซบอกพ่อ
 
“ไม่กลัวคนข้างนอกเขาประณามรึไง มารักชอบเพศเดียวกันแบบนี้”
 
“ถ้าคนภายนอกหมายถึงพ่อแม่ เพื่อนสนิท รวมถึงเพื่อนร่วมงาน ทุกคนรับรู้หมดแล้วครับ ไม่มีใครต่อว่า มีแต่จะยินดีกับคนทั้งคู่” พ่อผมตอบให้แทน
 
“ทำไมไม่เล่าให้แม่ฟังบ้าง น้ำฝน”
 
“อย่าโทษน้องเลยค่ะแม่ เรื่องแบบนี้มันเป็นเรื่องละเอียดอ่อน ฝนเองก็ไม่ได้เล่าให้ฟ้าฟังเหมือนกัน แต่ฟ้าจับสังเกตเอา จนจับได้ น้องถึงได้สารภาพ”
 
“ตอนแรกแม่ก็คิดว่าคุณหมอกับฟ้า”
 
“ครับ ตอนแรกผมก็พยายามให้เป็นแบบนั้น แต่เรื่องหัวใจ มันเป็นสิ่งที่ห้ามยาก หวังว่าคุณอาคงเข้าใจ”
 
พ่อกับแม่มองตากัน ก่อนหันมาทางฝน
 
“เรารักพี่เขาจริง ๆ ใช่ไหมลูก” แม่ถามย้ำอีกรอบ ฝนพยักหน้า
 
“แล้วคุณหมอล่ะ”
 
“รักครับ” ผมบอกพร้อมกระชับกอดฝนที่กำลังร้องไห้แน่นขึ้น ผมรู้ว่าฝนหวาดกลัวพ่อแม่จะรังเกียจตัวเองขนาดไหน
 
“เรื่องนี้เป็นเรื่องที่ทำใจยากนะ ขอเวลาให้เราสักนิด”
 
“ได้ครับ ผมไม่ได้กะจะมาเพื่อขอคำตอบ แต่มาเพื่อขอร้องให้เห็นใจเด็กทั้งสอง หน้าตาชื่อเสียงหรือคำพูดของคนภายนอก กับความสุขของลูก อยากให้คุณพิจารณาตรงนี้ให้ดี”
 
“ค่ะ”
 
“งั้นพวกเราขอตัว เพื่อให้เวลาทางคุณได้ปรึกษาหารือกัน” พ่อผมลุกขึ้นยืน ประคองแม่ลุกตาม
 
“มันจะง่ายกว่านี้ถ้าน้ำฝนเป็นผู้หญิง เราเปลี่ยนเพศน้ำฝนไม่ได้ แต่เปลี่ยนใจของเราให้ยอมรับพวกเขาได้ ช่วยพิจารณาเพื่อให้ลูกของพวกเรามีความสุขด้วยนะครับ เพราะยังมีอีกหลายชีวิต รอดูพวกเขามีความสุขกันอยู่ ผมเลี้ยงลูกให้รักครอบครัวเสมอ ถ้าวันใดวันหนึ่ง ฝนมาเป็นหนึ่งในครอบครัวเรา ผมมั่นใจว่าพวกเราจะมีความสุขร่วมกัน”
 
ผมก้มมองคนที่ยังซบอกผมอยู่
 
“ฉันจะกลับไปก่อน พูดกับพ่อแม่ดี ๆ ฉันจะรอฟังข่าว” ผมบอกแผ่วเบา มันเงยหน้าทั้งน้ำตามอง ผมยิ้มให้มันนิดหนึ่ง เกลี่ยเช็ดน้ำตามันออกให้ จูบซับไปเบา ๆ ที
 
“เข้มแข็งหน่อย” แล้วลูบหัวมันเบา ๆ ที มันพยักหน้า ผมลุกขึ้น บอกลาพ่อกับแม่ฝน รวมถึงเพื่อน ๆ ผมและเพื่อน ๆ ไผ่ และตัวไผ่เอง หลงเหลือไว้แค่คนในครอบให้พูดคุยปรึกษากันเอง




“หน้าที่ของพ่อจบลงแล้ว คราวนี้เราทำได้แค่รอฟังข่าว”
 
“เพิ่งรู้ว่าการขอสาว มันอึดอัดขนาดนี้เลยเหรอ”
 
“ถ้าพี่หมอมาขอพี่ฟ้า เรื่องมันจะง่ายกว่านี้ แต่นี่ผ่ามาขอน้ำฝน เขาจะช็อกก็ไม่แปลก” พวกเพื่อนฝนพูดคุย
 
“กูยังไม่อยากกลับบ้านว่ะ ไปบ้านมึงได้ไหม” เพื่อน ๆ ไผ่มันขอ
 
“ไหน ๆ ก็มาช่วยตาแซมกันขนาดนี้ ไปทานข้าวที่บ้านกันก่อนซิลูก แม่จะทำเลี้ยง ไปกันทั้งหมดนี่แหละ” แม่ใจดีอาสา ทั้งเพื่อนผมและเพื่อนไผ่จึงพากันมุ่งตรงไปยังบ้านผม
 
ตัวผมกลับถึงบ้านแล้ว แต่ใจผมวางไว้บนมือฝน ไม่รู้ว่าฝนจะรู้ไหม และใช้ให้มันเป็นประโยชน์เพื่อทำให้ตัวเองเข้มแข็งขึ้นหรือเปล่า
 
 
“เครียดเหรอ”
 
“อื้อ” ผมตอบรับคนทัก หมอนนท์มาทิ้งตัวลงนั่งข้าง ๆ ในขณะที่เพื่อนไผ่ นั่งรวมกันอยู่ในห้องรับแขกพร้อมพ่อกับแม่ เล่าวีรกรรมของผมกับฝนเพิ่มเติมในส่วนที่ตัวเองรู้ โดยเฉพราะเรื่องที่ผมแอบไปสวีทกันสองคนที่ชูเปอร์มาร์เก็ต โดยมีมลนั่งฟังตาแป่ว
 
ชอบนัก เรื่องของชาวบ้านเนี่ย
 
ผมออกมานั่งรับลมหน้าบ้าน เฝ้ารอเวลาให้ใครบางคนตอบข้อความไลน์ของผม มันเงียบมานานแล้ว ผมไม่รู้ว่าพ่อแม่ฝนจะสั่งห้าม หรืออนุญาต ไม่รู้ทั้งนั้น ตอนนี้ทำได้แค่นั่งคอยเท่านั้น
 
“ถ้าเขาไม่ยกลูกชายเขาให้ล่ะ” เพื่อนผมถาม
 
“ตื้อสิ หน้าด้านข่มเหงลูกเขามาตั้งนาน แค่พ่อแม่เขาค้านก็ยอมแพ้ ขี้ทุ้ยนี่หว่า” คนตอบไม่ใช่ผมครับ แต่เป็นน้องชายต่างสายเลือดของผมเอง
 
“โห เดี๋ยวนี้กล้าพูดปกป้องพี่ชายแล้วเหรอครับ” เพื่อนผมหันไปคุยด้วย
 
“มึงฟังไงเป็นปกป้อง กูประชด”
 
“ผมแปลได้ว่าคุณกำลังช่วยเหลือ สนับสนุน และปกป้องพี่ชายคุณอยู่”
 
“กูไม่เคยคิดช่วยมัน ทั้งหมดที่กูทำไป เพื่อฝนเท่านั้น มันตาต่ำมารักมาชอบตัวเหี้ยแถวนี้ก็ทำให้ชีวิตมันบัดซบพอแล้ว ก็อยากให้มันมีความสุขบ้างเล็ก ๆ น้อย ๆ ตามสถานะ” มันโต้เถียงกันไปมา สักพักเสียงของสองคนนั้นก็ไม่ได้เข้ามาในประสาทหูผมอีก ยกเว้นเสียงสะอื้นของน้ำฝน และใบหน้าเปื้อนน้ำตานั้น
 
ผมเป็นห่วงเด็กนั่นจริง ๆ
 
‘คิดถึง’
ผมส่งข้อความไปหาฝนสั้น ๆ ฝนยังไม่ได้เปิดอ่าน ผมร้อนใจ เพราะปกติฝนจะเปิดอ่านภายในวันเดียว
 
อย่าบอกนะว่า เขาไม่ได้เอาฝนไปซ้อนจากผมที่ไหนไกล ๆ ผมยังไม่ได้วางแผนรับมือไว้กับสถานการณ์นี้จริง ๆ


 







ตราบจนตีสามที่ผมนั่งมองข้อความไลน์ ทั้งที่รู้ว่าฝนไม่มีทางตื่นขึ้นมาอ่านตอนนี้ จนข้อความถูกอ่านผมรีบกดโทรออกทันที
 
“ฝน”
 
“ทำไมยังไม่นอนอีก” มันถามกลับเสียงเรียบ
 
“แล้วนายล่ะ”
 
“ผมเพิ่งคุยกับพ่อแม่เสร็จ”
 
ผมเหลือบมองเวลา นี่คุยกันยาวนานขนาดนี้เลยเหรอ ผมนั่งนิ่งไม่ถามถึงผลที่ได้รับ
 
“พี่หมอรักผมจริง ๆ ใช่ไหม” อยู่ ๆ ฝนก็ถามขึ้น ผมอึ้งไปกับคำนั้น ถ้าเป็นแต่ก่อน ผมคงเล่นแง่ แต่ผมรู้ว่าเสียงของน้ำฝนตอนนี้ไม่ค่อยจะสู้ดีนัก
 
“ใช่ แล้วพวกท่านว่ายังไง”
 
มันนิ่งเงียบไป ผมนั่งลุ้นระทึก
 
“แม่บอกว่าผมยังเด็ก” ผมแทบหยุดหายใจแล้วตอนนี้ “ให้เราคบกันไปแบบนี้เรื่อย ๆ จนกว่าผมจะเรียนจบ ถ้าความรักของเราหนักแน่นและมั่นคงพอ ถึงเวลานั้นพ่อกับแม่จะทบทวนอีกที”
 
“หมายถึง ท่านยอมให้เราคบกัน”
 
“ใช่ แต่ยังไม่อนุญาตให้แต่งงานและต้องอยู่ในสายตาผู้ใหญ่เท่านั้น” ผมยิ้มออกมาทันที รู้สึกโล่งใจยังไงบอกไม่ถูก อย่างน้อยพวกเราก็ไม่พรากจากกัน
 
“แค่พวกท่านยอมให้เราคบกันก็ดีแล้ว ที่เหลือเป็นเรื่องของอนาคต ทุกคนคงดีใจ ยังกลัวอยู่ไหม” ผมถามมันด้วยน้ำเสียงอ่อนโยนแบบที่มันชอบ
 
“กลัว กลัวว่าพ่อแม่จะสั่งห้ามไม่ให้เราคบกัน แต่ก็ดีใจที่ท่านไม่ห้าม”
 
“แล้วนายล่ะ ถ้าไม่ถูกฉันบังคับ จะยอมคบด้วยไหม”
 
มันเงียบเสียงไป
 
“ฝน” ผมเรียก “หลับแล้วเหรอ ได้ยินที่ถามหรือเปล่า”
 
“ถ้าผมบอกพี่ว่าไม่คบล่ะ” มันอ้อมแอ้มตอบกลับ ผมนิ่งไปชั่วอึดใจ ยกยิ้มบาง ๆ
 
“งั้นฉันก็จะบังคับให้นายรักฉันมากขึ้น รักจนโงหัวไม่ขึ้น เอาละ รออีกแค่สี่ซ้าห้าปีสำหรับฉันไม่ใช่เรื่องใหญ่หรอก แต่ไผ่มันคงใกล้ลงแดงตายเพราะอยากได้นายมาเป็นพี่สะใภ้ทำอาหารให้กิน”
 
“มันก็ห่วงแต่เรื่องกิน”
 
“ฉันก็ห่วงแต่เรื่องกินเหมือนกัน”
 
“อยากกินอะไร” มันถามกลับ คงคิดว่าผมถามเรื่องของกินจริง ๆ เหมือนไผ่ ผมยิ้ม
 
“กินนายไง”
 
ปลายสายเงียบไป ก่อนจะตอบกลับมาเบา ๆ ว่า “บ้า”

ผมยิ้ม นึกภาพกลีบปากเล็ก ๆ ที่ขยับเปล่งคำนั้นออกมาได้เลย ผมทิ้งตัวลงนอน ลูบพื้นที่ว่างด้านข้างไปมา

“เตียงฉันมันกว้างมากนะน้ำฝน อยากให้นายมาทำให้มันแคบลง”
 
“ผมก็อยู่กับพี่แล้วนี่ ตอนนี้”
 
ผมไม่ได้พูดอะไรกับมันอีก พอ ๆ กับปลายสายที่เงียบเสียงไป ผมหลับตาลงอย่างผ่อนคลาย
 
ขอให้พรุ่งนี้ ผมยังมีฝนอยู่เคียงข้าง

TBC....
ขอให้พรุ่งนี้มีคนอ่านที่น่ารักอยู่เคียงข้าง
#นิยายยังไม่จบ อย่าเพิ่งเก็บศพทหาร ตอนนี้แฟน ๆ ของนนท์ไผ่ออกแนวกรี๊ดกันเบา ๆ คู่นี้มาน้อยแต่มาทีแซงพี่หมอน้ำฝนตัวหลักมาก -,.- #ละมุน

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.73 สู่ขอ {P.96}{ุุ6-4-59} 50%
เริ่มหัวข้อโดย: Ginny Jinny ที่ 06-04-2016 06:26:53

จากนี้ขอหวานๆนะพี่หมอ  :man1: :man1: :man1:

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.73 สู่ขอ {P.96}{ุุ6-4-59} 50%
เริ่มหัวข้อโดย: Nus@nT@R@ ที่ 06-04-2016 06:36:19

พ่อแม่ฝนคงเข้าใจแหละเนอะ ^^

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.73 สู่ขอ {P.96}{ุุ6-4-59} 50%
เริ่มหัวข้อโดย: ♥♥ดอกช่อบานสะพรั่ง♥♥ ที่ 06-04-2016 07:36:09

 :really2:

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.73 สู่ขอ {P.96}{ุุ6-4-59} 50%
เริ่มหัวข้อโดย: mystery Y ที่ 06-04-2016 07:51:31

ลุ้นๆๆ

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.73 สู่ขอ {P.96}{ุุ6-4-59} 50%
เริ่มหัวข้อโดย: HISY ที่ 06-04-2016 08:24:52

ลุ้นตามมม

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.73 สู่ขอ {P.96}{ุุ6-4-59} 50%
เริ่มหัวข้อโดย: PetitDragon ที่ 06-04-2016 08:44:28

 :katai5:

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.73 สู่ขอ {P.96}{ุุ6-4-59} 50%
เริ่มหัวข้อโดย: Apple_matinie ที่ 06-04-2016 10:48:26

หมอก็คือหมออออ

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.73 สู่ขอ {P.96}{ุุ6-4-59} 50%
เริ่มหัวข้อโดย: Dee^daY ที่ 06-04-2016 11:03:26

รอลุ้นกับคำตอบ ..

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.73 สู่ขอ {P.96}{ุุ6-4-59} 50%
เริ่มหัวข้อโดย: Dee^daY ที่ 06-04-2016 11:04:28

รอลุ้นกับคำตอบ ..

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.73 สู่ขอ {P.96}{ุุ6-4-59} 50%
เริ่มหัวข้อโดย: Rafael ที่ 06-04-2016 12:06:13

ลุ้นฝั่งพ่อแม่น้ำฝนมากก

ขอบคุณคนเขียนนะคะ

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.73 สู่ขอ {P.96}{ุุ6-4-59} 50%
เริ่มหัวข้อโดย: meanmena ที่ 06-04-2016 12:12:52

ช่วงนี้หวานไม่มีลิมิตคร้า

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.73 สู่ขอ {P.96}{ุุ6-4-59} 50%
เริ่มหัวข้อโดย: mukmaoY ที่ 06-04-2016 13:39:47

ฝนขี้แย

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.73 สู่ขอ {P.96}{ุุ6-4-59} 50%
เริ่มหัวข้อโดย: tuek ที่ 06-04-2016 14:01:12

รอลุ้นพ่อแม่ของฝนจะยกฝนให้ป่าว

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.73 สู่ขอ {P.96}{ุุ6-4-59} 50%
เริ่มหัวข้อโดย: rmlab ที่ 06-04-2016 15:21:57

ลุ้บคำตอบมาก

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.73 สู่ขอ {P.96}{ุุ6-4-59} 50%
เริ่มหัวข้อโดย: automaton ที่ 06-04-2016 15:23:32

ลุ้น
ฝนร้องไห้เพราะกลัวหม้ายขันหมากหรือเปล่าจ๊ะ  :z1:

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.73 สู่ขอ {P.96}{ุุ6-4-59} 50%
เริ่มหัวข้อโดย: twinmonkey0311 ที่ 06-04-2016 18:30:38

คุณพ่อพี่หมอพูดดีมากๆอ่ะ เปลี่ยนเพศไม่ได้แต่เปลี่ยนใจของเราให้ยอมรับได้

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.73 สู่ขอ {P.96}{ุุ6-4-59} 50%
เริ่มหัวข้อโดย: ▶August5th◀ ที่ 06-04-2016 18:57:56

ลุ้นมาก หวังว่าจะยกน้ำฝนให้พี่หมอนะ อิอิ

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.73 สู่ขอ {P.96}{ุุ6-4-59} 50%
เริ่มหัวข้อโดย: Acacha ที่ 06-04-2016 19:22:22

คุณพ่อเริ่ดอ่ะ  :katai2-1:

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.73 สู่ขอ {P.96}{ุุ6-4-59} 50%
เริ่มหัวข้อโดย: jepei ที่ 06-04-2016 19:33:01

เขาทำงานกันเป็นทีมมม!!

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.73 สู่ขอ {P.96}{ุุ6-4-59} 50%
เริ่มหัวข้อโดย: iceman555 ที่ 06-04-2016 20:17:10

 :katai2-1: :katai2-1: :katai2-1:

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.73 สู่ขอ {P.96}{ุุ6-4-59} 50%
เริ่มหัวข้อโดย: Chattcha ที่ 06-04-2016 20:41:28

พ่อแม่ฝนต้องยอมแน่ๆ กองเชียร์มาเต็มขนาดนี้ .. และแล้วก็รอลุ้นตอนต่อไป o18

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.73 สู่ขอ {P.96}{ุุ6-4-59} 50%
เริ่มหัวข้อโดย: leefever ที่ 06-04-2016 21:27:51

โอ้ย อ่านละน้ำตาคลอ มาต่อเร็วๆน้า

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.73 สู่ขอ {P.96}{ุุ6-4-59} 50%
เริ่มหัวข้อโดย: mild-dy ที่ 06-04-2016 21:37:30

 :pig4: :pig4:

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.73 สู่ขอ {P.96}{ุุ6-4-59} 50%
เริ่มหัวข้อโดย: ่jum ที่ 06-04-2016 21:37:44

ลุ้นมาก และต้องลุ้นต่อไป  :katai1:

จะให้ ไม่ให้ ยังไม่ชัดเจน  :mew5:

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.73 สู่ขอ {P.96}{ุุ6-4-59} 50%
เริ่มหัวข้อโดย: shoi_toei ที่ 06-04-2016 21:47:49

เหลือแค่รอสินะ

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.73 สู่ขอ {P.96}{ุุ6-4-59} 50%
เริ่มหัวข้อโดย: liza sarin ที่ 06-04-2016 21:49:07

กองเชียร์เยอะมาก

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.73 สู่ขอ {P.96}{ุุ6-4-59} 50%
เริ่มหัวข้อโดย: BABYBB ที่ 06-04-2016 22:07:00

พอเค้ารักกันแบบเปิดเผยนี่คือไม่ชินจริงๆ 555555
หวังว่าพ่อแม่น้ำฝนจะยอมรับนะ  :hao5:

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.73 สู่ขอ {P.96}{ุุ8-4-59} 100%
เริ่มหัวข้อโดย: ujen ที่ 08-04-2016 14:58:06

 :mew1: :mew1:

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.73 สู่ขอ {P.96}{ุุ8-4-59} 100%
เริ่มหัวข้อโดย: Natsuki-ChaN ที่ 08-04-2016 15:18:50

แอบกรี๊ด คู่ นนท์ ไผ่ เบาๆ  :-[

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.73 สู่ขอ {P.96}{ุุ8-4-59} 100%
เริ่มหัวข้อโดย: iceman555 ที่ 08-04-2016 15:22:57

 :katai2-1: :katai2-1: :katai2-1:

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.73 สู่ขอ {P.96}{ุุ8-4-59} 100%
เริ่มหัวข้อโดย: SiHong ที่ 08-04-2016 15:29:02

ขอลคุณค่ะ :pig4:

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.73 สู่ขอ {P.96}{ุุ8-4-59} 100%
เริ่มหัวข้อโดย: ดวงตะวัน ที่ 08-04-2016 15:33:55

รักฝน หลงฝนให้มากๆนะพี่หมอ

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.73 สู่ขอ {P.96}{ุุ8-4-59} 100%
เริ่มหัวข้อโดย: Dee^daY ที่ 08-04-2016 16:08:17

อยากเห็นที่นอนแคบ ..

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.73 สู่ขอ {P.96}{ุุ8-4-59} 100%
เริ่มหัวข้อโดย: twinmonkey0311 ที่ 08-04-2016 16:11:44

แค่พ่อแม่ฝนให้คบกันก็ดีแล้ว  :กอด1:

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.73 สู่ขอ {P.96}{ุุ8-4-59} 100%
เริ่มหัวข้อโดย: love boy ที่ 08-04-2016 16:41:42

แหมมมม ถ้าจะหวานจนมดตอมขนาดนี้นะ :haun4:

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.73 สู่ขอ {P.96}{ุุ8-4-59} 100%
เริ่มหัวข้อโดย: mystery Y ที่ 08-04-2016 16:45:34

พี่หมอรอได้อยู่แล้ว สู้ๆ

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.73 สู่ขอ {P.96}{ุุ8-4-59} 100%
เริ่มหัวข้อโดย: jillongame ที่ 08-04-2016 17:06:40

อืม ว่าแต่จะมีพาร์ส หมอนนท์มะ อยากอ่าน เมะเหนือเมะ สุดๆ

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.73 สู่ขอ {P.96}{ุุ8-4-59} 100%
เริ่มหัวข้อโดย: Bellze12 ที่ 08-04-2016 18:03:58

“เตียงฉันมันกว้างมากนะน้ำฝน อยากให้นายมาทำให้มันแคบลง”
 
ประโยคนี้ของพี่หมอ โรแมนติกมากคะ
ในขณะเดียวกันก็เสี่ยวมากคะ

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.73 สู่ขอ {P.96}{ุุ8-4-59} 100%
เริ่มหัวข้อโดย: rmlab ที่ 08-04-2016 18:39:30

แอบหวานอ่ะ

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.73 สู่ขอ {P.96}{ุุ8-4-59} 100%
เริ่มหัวข้อโดย: Al2iskiren ที่ 08-04-2016 19:00:09

คู่พี่หมอน้ำฝนหมดห่วงและ
ทีนี้ก็มาลุ้นหมอนนท์กับไผ่ >////<

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.73 สู่ขอ {P.96}{ุุ8-4-59} 100%
เริ่มหัวข้อโดย: บูมเบส ที่ 08-04-2016 19:15:38

ดีแล้วที่ทุกอย่างเป็นไปด้วยดี

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.73 สู่ขอ {P.96}{ุุ8-4-59} 100%
เริ่มหัวข้อโดย: Duangjai ที่ 08-04-2016 21:28:40

พ่อกับแม่ให้คบ แต่ไม่ให้กินนะพี่หมอ...น้ำฝนกล่าว

กระโดดถีบหน้าพี่เถอะ พี่ทนไม่ได้...พี่หมอขอ

 :z6:  :z6:  :z6:  :z6:

.... :katai5:  :katai5: :katai5:   :katai5:


..

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.73 สู่ขอ {P.96}{ุุ8-4-59} 100%
เริ่มหัวข้อโดย: ♥♥ดอกช่อบานสะพรั่ง♥♥ ที่ 08-04-2016 21:32:06

 :-[ :mew3:

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.73 สู่ขอ {P.96}{ุุ8-4-59} 100%
เริ่มหัวข้อโดย: fammi50 ที่ 08-04-2016 21:36:04

ตอนท้าย หว้านหวานละมุนละไมมากๆ คนละอารมณ์กับเนื้อเรื่องช่วงแรกเลย แต่ชอบ5555

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.73 สู่ขอ {P.96}{ุุ8-4-59} 100%
เริ่มหัวข้อโดย: evilheart ที่ 08-04-2016 21:44:06

 ฉลองๆ  :-[

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.73 สู่ขอ {P.96}{ุุ8-4-59} 100%
เริ่มหัวข้อโดย: shoi_toei ที่ 08-04-2016 22:04:27

คบต่อได้ ปรบมืออออ

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.73 สู่ขอ {P.96}{ุุ8-4-59} 100%
เริ่มหัวข้อโดย: PetitDragon ที่ 08-04-2016 22:06:28

ก็ยังดี

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.73 สู่ขอ {P.96}{ุุ8-4-59} 100%
เริ่มหัวข้อโดย: Ginny Jinny ที่ 08-04-2016 22:11:08

พี่หมอเริ่มน่ารักขึ้นแล้ว  :katai2-1: :katai2-1:

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.73 สู่ขอ {P.96}{ุุ8-4-59} 100%
เริ่มหัวข้อโดย: Chattcha ที่ 08-04-2016 22:21:27

“เตียงฉันมันกว้างมากนะน้ำฝน อยากให้นายมาทำให้มันแคบลง”   ประโยคนี้ ฟินนนเลย  :impress2: 

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.73 สู่ขอ {P.96}{ุุ8-4-59} 100%
เริ่มหัวข้อโดย: Ra_rena~* ที่ 08-04-2016 22:34:53

:กอด1: :L1:

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.73 สู่ขอ {P.96}{ุุ8-4-59} 100%
เริ่มหัวข้อโดย: mukmaoY ที่ 09-04-2016 00:00:30

 :hao7:

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.73 สู่ขอ {P.96}{ุุ8-4-59} 100%
เริ่มหัวข้อโดย: jimmyjimmy ที่ 09-04-2016 06:31:25

หมอกินเด็ก หมอต้องแทนตัวเองว่าพี่ซิ น่ารักดี เหมือนฝนเรียกไง " พี่หมอ "

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.73 สู่ขอ {P.96}{ุุ8-4-59} 100%
เริ่มหัวข้อโดย: minneemint ที่ 09-04-2016 07:03:26

 :mc4:

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.73 สู่ขอ {P.96}{ุุ8-4-59} 100%
เริ่มหัวข้อโดย: automaton ที่ 09-04-2016 08:52:38

พ่อแม่ตัดสินใจได้เยี่ยมมาก
ไผ่ก็กัดอิพี่หมอกับหมอนนท์ได้คงเส้นคงวา ช่างมีสีสันจริง ๆ
ส่วนอิพี่หมอแอบหื่น แต่...เขาชอบ :-[  :oo1:

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.73 สู่ขอ {P.96}{ุุ8-4-59} 100%
เริ่มหัวข้อโดย: MYYAOI ที่ 09-04-2016 21:28:43

ตอนแรกสงสารน้ำฝนมากอ่ะ พี่หมอแม่งนิสัย แต่ตอนนี้โล่งใจที่ทั้งคู่ได้คบกัน อยากอ่านฉากสวีทแล้วสิ  :impress2: :impress2:

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.73 สู่ขอ {P.96}{ุุ8-4-59} 100%
เริ่มหัวข้อโดย: mypink801 ที่ 10-04-2016 11:08:57

พี่หมอรอได้อยู่แล้วว ขอหวานๆน้าา

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.73 สู่ขอ {P.96}{ุุ8-4-59} 100%
เริ่มหัวข้อโดย: SOMCHAREE ที่ 10-04-2016 18:50:28

โอ๊ยลุ้นนนนนน หนทางอีกยาวไกล รอการพิสูจน์จากพี่หมอนะข่ะ

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.73 สู่ขอ {P.96}{ุุ8-4-59} 100%
เริ่มหัวข้อโดย: threetanz ที่ 10-04-2016 20:30:40

ดีใจที่พ่อแม่น้ำฝนเข้าใจ อิอิ

ลุ้นคู่พี่หมอกับน้องไผ่ ฮ่าๆ

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.74 เด็กส่งอาหาร {P.98}{ุุ12-4-59} 150%
เริ่มหัวข้อโดย: memew ที่ 10-04-2016 21:24:05

ทาสแค้น 74 เด็กส่งอาหาร [น้ำฝน] 150%


พ่อกับแม่ยอมยกผมให้กับพี่หมอแล้ว แต่ก็มีเงื่อนไขว่าต้องคบหาดูใจกันไปอีกสักสี่ห้าปี ถ้าตอนนั้นยังปรองดองกันอยู่ก็จะยอมให้มีพิธีแต่งงานเกิดขึ้น
 
บอกตามตรงว่าดีแล้ว เพราะผมยังไม่พร้อมเข้าพิธีแต่งงานกับใครจริง ๆ

โดยเฉพาะกับผู้ชาย 0///0 หน้าผมยังไม่หนาพอครับ

รุ่งขึ้น เพื่อน ๆ ผมพากันกระหน่ำโทรหาเพื่อขอผลการเจรจา พอทุกคนได้ฟังก็พากันโล่งใจ ถือว่าแฟร์ด้วยกันทั้งสองฝ่าย เพราะถึงยังไงผมก็ยังเรียนอยู่ เรื่องรัก ๆ ใคร่ ๆ ไม่ใช่เรื่องใหญ่ของชีวิต

ผมกลับมาใช้ชีวิตเหมือนเดิม เช้าไปโรงเรียน เย็นกลับมาช่วยงานพี่ฟ้า แรดบ้างตามสมควรกับฝูงเพื่อน ซึ่งก็ไม่ค่อยมีใครจะว่างนักหรอกเพราะเตรียมสอบกันหมด

ตอนนี้เพื่อน ๆ ผมแต่ละคนต้องรีบหาเส้นทางของตัวเองให้เจอเพื่อเตรียมเลือกมหา’ลัยและคณะ เพื่อน ๆ ผู้หญิงเลือกกันได้หมดแล้ว อย่างตาเลือกคณะวิศวะลากน้ำตาลเข้าไปด้วย ส่วนน้ำหวานเลือกบริหาร

ผม หิน และพีมเลือกบริหารธุรกิจเหมือนหวาน ในขณะที่ตันเลือกการโรงแรมควบคู่ไปกับการเรียนเชฟ ที่ทำทุกคนช็อกมากสุดคงเป็นไผ่ เพราะตอนแรกมันจะเรียนวิศวะหรือไม่ก็บริหารแบบผม แต่เนื่องว่าดูจากสายงานที่จบไปแล้ว มันบอกไม่มีอะไรให้มันอยากทำสักอย่าง สุดท้ายมันเลยเลือกสิ่งที่มันใฝ่ฝันอยากทำมาตั้งแต่เด็ก แต่สร้างเกราะป้องกันและไม่อยากเป็นตอนเจอกับพี่หมอ

มันจะเลือกเรียนแพทย์ ซึ่งบอกตามตรงว่าผมก็หวิวเหมือนกันว่าถ้าพวกผมแต่ละคนเรียนจบกันไป เราจะยังเป็นเพื่อนกันอยู่หรือเปล่า ผมกับไผ่นี่คงแยกกันยาก เพราะมันมาเป็นปลิงที่บ้านผมบ่อยเสียยิ่งกว่าผมไปบ้านมัน

แต่ละคนก็ต้องมีเส้นทางของตัวเอง ซึ่งช่วงนี้พี่ฟ้าไม่ได้ให้ผมช่วยงานที่ร้านอะไรมากมาย เพราะอยากให้เต็มที่กับการเตรียมสอบ

“หาคนติวกันไหมมึง” ใครสักคนเสนอ พวกเรานั่งคิด พวกตายืนยันจะติวกันเอง เพราะไม่อยากเสียเงินให้คนอื่น ส่วนหินมันไม่ห่วงครับ เพราะอามันเป็นติวเตอร์ สอนกันเป็นการส่วนตัวได้ ตันไม่ห่วง เพราะมันฉลาด คณะที่มันเลือกก็ไม่ต้องการอะไรมากมายยกเว้นสกิลการทำอาหาร

พีมให้พี่ชายช่วยติวให้ สุดท้ายจึงเหลือแค่ผมกับไผ่ที่ยังเฟ้งฟ้างและหว่าเว้

“เอาไงดีไผ่”

“มีสองอย่าง หาที่เรียนพิเศษกับหาคนมาสอน”

“หาทำไมลูก ให้พี่ชายเราสอนสิ ทำได้ไหมตาแซม” พ่อหันไปถามพี่ชายคนโตของบ้าน ตาแซมของพ่อ หรือพี่หมอของผม(ชักเขินแฮะ 0//0) หันมามองหน้าพ่อ ก่อนหันไปมองไผ่

“ถ้าเขายอมให้ผมสอนนะ”

“ไม่ต้องมาเสือก”

“เอ๊ะ ตาไผ่นี่ บอกให้เรียบร้อยกับพี่เขาหน่อย เรานี่เป็นเด็กไม่รู้จักโตจริง ๆ”

ไผ่ทำหน้าระอา

“คุณพี่ชายสุดที่รักครับ” มันทำท่าอ้วกทีหนึ่ง “กรุณาอย่าส.ใส่เกือกมาสอนนะครับ ฝ่าพระตีนกูจะกระตุกแล้วได้ทะเลาะกันตายก่อนได้เข้ามหา’ลัย ไม่เอาแม่”

พี่หมอหัวเราะหึ ๆ “ให้ผมสอน เราคงได้ต่อยกันตายก่อนจริง ๆ นั่นแหละ แต่ผมแนะนำเพื่อนผมให้คนหนึ่งครับ มันเคยเป็นติวเตอร์มาก่อนสมัยเรียน เกรดนิยมอันดับหนึ่ง ทั้งบู๊และบุ๋นนี่ที่หนึ่งมาตลอด แถมยังเป็นคนเดียวที่เอาไผ่อยู่ด้วย”

“ใคร/ใคร” ทั้งพ่อและแม่หันมามองหน้าพี่หมอพร้อมกัน คือหายากครับที่จะมีใครเอาไผ่อยู่ ขนาดแม่ปากเปียกปากแฉะ มันก็ยังเถียงแถด ๆ ให้บาปกินหัว

“ไม่ต้องเสือกพูดชื่อมันเลยนะ” ไผ่มันชี้หน้าพี่หมอ

พูดมาตั้งนาน คงงงว่าผมเล่าถึงเพื่อนอยู่ดี ๆ ถึงได้มาโผล่ที่บ้านพี่หมอได้ เพราะเรื่องเรียนต่อนี่แหละ ผมกับไผ่เลยพากันมาบ้านเพื่อปรึกษาพ่อกับแม่เผื่อท่านจะให้คำแนะนำอะไรดี ๆ แม่เลยโทรบอกพี่หมอให้กลับบ้านเร็วนิดเพราะผมมา

คือบอกตามตรงว่ามาบ้านไผ่นี่ผมไม่อยากให้พี่หมอรู้ ถึงจะอยู่บ้านเดียวกันก็เถอะ เขินครับ มีพี่มันอยู่ด้วยทีไรผมทำอะไรไม่ถูกทุกที

“ใครเหรอลูก” พ่อถามอย่างอยากรู้

“หมอนนท์ไงครับ”

“อ๋อ ตานนท์ เอ้อจริงสิ พ่อก็ลืมไป ถ้าเป็นตานนท์พ่อไว้ใจว่าไผ่ต้องผ่านแน่ ๆ”

“ไผ่ไม่เรียนกับมัน” ไผ่หันไปค้านกับพ่อเสียงเครียด นรกสำหรับมันเลยละนั่น

“เรียนนั่นแหละลูก นนท์เขาสอนเก่ง อันนี้พ่อรับรองได้ สายตรงด้วย ส่วนฝนพ่อรู้จักติวเตอร์ดี ๆ หลายแห่ง เดี๋ยวพ่อจัดการให้”
ผมยิ้มรับ ก่อนร้องเหวอเพราะพี่หมอขยับมาช้อนผมขึ้นไปนั่งบนตัก

“บ้าไงพี่หมอ หัดอายพ่ออายแม่บ้าง” ผมต่อยพี่มันไปปั๊กใหญ่

“อายทำไม คนในครอบครัว”

ผมอ้าปากพะงาบ ๆ

“อย่างน้อยก็รักษามารยาท นั่งข้างกันแบบพ่อกับแม่ก็ได้ ไม่ต้องยกผมมานั่งบนตักแบบนี้”

“ได้สิ” แล้วพี่มันก็ปล่อยผมลงไปนั่งข้าง ๆ โอบไว้หลวม ๆ ผมหน้าร้อนฉ่าเพราะพ่อกับแม่มองอยู่

“กูเลี่ยนว่ะฝน สั่งให้ผัวมึงเลิกสวีทสักทีดิ๊”

“กูไม่ได้ทำ สั่งพี่มึงเองสิ”

“บอกผัวมึงว่ากูเลี่ยน”

“บอกพี่มึงสิว่ากูอาย”

พ่อกับแม่พากันหัวเราะร่วน ส่วนพี่หมอนั่งหัวเราะหึ ๆ

มีสิ่งหนึ่งที่เปลี่ยนแปลงไปสำหรับไผ่ ปกติถ้าเรียกว่าพี่หมอเป็นพี่มันจะโกรธมาก และจะพูดว่า กูไม่มีพี่ชาย ตอนนี้ก็พอรับได้บ้าง ถึงจะไม่ตรง ๆ ก็เถอะ

ได้ยินเสียงมือถือดัง ผมรีบหยิบมากดรับ

“อยู่ไหนลูก” ช่วงนี้แม่กับพ่อจะโทรหาผมบ่อยมาก ให้อารมณ์ว่า สงสัยกลัวผมจะเหงาที่พ่อแม่ทำงานหนักเลยมารักชอบเพศเดียวกัน ซึ่งคงต้องให้เวลาพวกท่านสักหน่อย พี่ฟ้าบอกว่า แสดงออกว่าตัวเองมีความสุขมาก ๆ สิ รับรองว่าพ่อกับแม่จะไม่ค้าน

เพราะพ่อกับแม่จะมีความสุขที่สุด ตอนลูกมีความสุขนี่แหละ

“อยู่บ้านไผ่แม่ มาปรึกษาคุณพ่อคุณแม่เรื่องมหา’ลัย” ผมแกะมือพี่หมอออก เดินออกไปจากตรงนั้นเพื่อไม่ให้รบกวนคนอื่น ๆ “ครับ พวกเราเลือกมหา’ลัยกับคณะกันได้แล้ว ตอนนี้ทุกคนมีติวเตอร์กันหมดยกเว้นผมกับไผ่ พ่อเลยจะหาให้ จะกลับมาเมื่อไหร่ครับ”

“เสาร์อาทิตย์นี้แหละลูก”

ผมยิ้มดีใจ ตั้งแต่พ่อกับแม่พี่หมอไปสู่ขอผม พ่อกับแม่ก็กลับบ้านบ่อยขึ้น เรียกได้ว่าเสาร์อาทิตย์นี่ต้องตีตั๋วกลับมาอยู่บ้านเลย แล้วค่อยบินกลับถ้ามีงาน

จริง ๆ ผมอยู่กับพี่ฟ้าสองคนก็ใช่จะเงียบเหงาอะไร แต่ท่านคงกลัว ซึ่งผมว่าเป็นผลดีมากกว่า







วันนี้ผมเลิกเรียนเร็ว ไม่มีอะไรทำเลยรีบกลับมาช่วยงานที่ร้าน พอมาถึงก็เห็นกลุ่มนักศึกษามหา’ลัยข้าง ๆ กันมานั่งกลุ่มใหญ่ ผมยิ้มใส่คนในกลุ่มทันทีเพราะชักจะเจอหน้ากันบ่อยจนสนิทแล้ว

“หวัดดีครับพี่ต้าร์” ผมยกมือไหว้

“ไม่ต้องไหว้หรอก เจอกันโบกมือทักก็พอ รู้สึกห่างไกลกันเกิน” พี่ต้าร์ว่า ผมยิ้มพยักหน้ารับ “เพิ่งกลับเหรอ”

“ครับ งั้นเดี๋ยวผมขอไปเปลี่ยนเสื้อผ้าก่อน เดี๋ยวลงมา” ผมว่าก่อนเดินเข้าบ้าน ได้ยินเสียงพูดแว่ว ๆ มาตามหลัง

“ใส่ชุดนักเรียนก็น่ารัก”
ใครน่ารักวะ สงสัยจะพูดถึงเด็กผู้หญิงสักคนล่ะมั้ง ผมเปลี่ยนเป็นชุดลำลอง ใส่ผ้ากันเปื้อนครึ่งตัวของทางร้านลงมาช่วยพี่ฟ้าดูในครัว งานไม่ยุ่งมาก ผมเลยออกมาดูแลนอกร้าน เก็บกวาด ทำความสะอาดรอบ ๆ ไป

“ขยันจัง”

ผมสะดุ้งเฮือก หันไปมองคนทัก

“โธ่ พี่ต้าร์ ตกใจหมด หัวใจผมหล่นไปอยู่ตาตุ่มแล้วเห็นไหม” ผมชี้ไปที่ตาตุ่มตัวเองให้ดู พี่ต้าร์หัวเราะ

“มะ เดี๋ยวพี่เก็บให้” แล้วพี่แกก็ก้มลงไปเก็บจริง ๆ ทำท่ากำไว้ในมือ

“เอ้า คืนหัวใจผมมาได้แล้ว” ผมแบมือขอ แหม แกล้งชงมาแบบนี้ ขอเล่นกลับบ้างเถอะ

“ไม่คืน พี่เก็บได้ก็ต้องเป็นของพี่สิ”

“เฮ้ย นั่นหัวใจผมนะ”

“ครับ หัวใจฝนนั่นแหละ พี่เก็บได้แล้ว ขอพี่ได้ไหม”
[50%]
ผมอ้าปากค้างกับสิ่งที่ได้ยิน พี่ต้าร์มองตาผม มองเห็นแววมุ่งมั่นและจริงจังในนั้น
 
“เอ่อ ฮ่า ๆ เล่นไรพี่” ผมชักขำไม่ออก
 
“พี่ชอบฝนนะ ชอบมาตั้งแต่เห็นกันครั้งแรกที่เล่นน้ำสงกรานต์แล้ว แต่พี่เข้าใจผิดคิดว่าฝนกับไผ่เป็นแฟนกันเลยได้แต่แอบมองอยู่เงียบ ๆ จนเพื่อนพี่มันบอกว่าจริง ๆ แล้วฝนกับไผ่ไม่ได้เป็นอะไรกันจริง ๆ พี่เลยอยากขอโอกาส”
 
ผมอ้าปากพะงาบ ๆ
 
เอ่อ..ทำไมเพื่อนพี่ไม่สืบให้มากขึ้นอีกนิดล่ะครับ ว่าพี่ชายของไผ่ต่างหากคือแฟนผม
 
ผมยืนเหมือนคนกำลังสำลักน้ำ
 
“ไม่ต้องรีบให้คำตอบพี่ก็ได้ พี่อึดอัด เลยอยากบอก ให้โอกาสพี่สักนิดนะ”
 
“คะ คือ...” จะบอกว่าผมไม่ได้เป็นเกย์ แต่มีผัวเป็นตัวเป็นตนแล้วก็ตบเท้าเข้าสถาบันเกย์ละวะ
 
“ผะ ผมว่าเราเป็นเพื่อนเป็นพี่เป็นน้องกันแบบนี้ดีกว่า คบกันได้ยาวนานกว่าเยอะ”
 
พี่ต้าร์หน้าสลด ก่อนช้อนตามองขึ้นมาใหม่
 
“พี่จะเก็บหัวใจฝนไว้ จะทะนุถนอม ดูแลไปเรื่อย ๆ จนกว่าเจ้าของจะยินดีมอบมันให้พี่จริง ๆ”
 
โห เสี่ยวได้อีก
 
ผมอ้ำอึ้ง พี่ต้าร์ไม่ได้ตื้ออะไรมาก เดินกลับไปที่กลุ่ม ผมมองตาม สบตาพี่ต้าร์ที่ทำหน้าเศร้านิด ๆ ให้เพื่อนตบหลัง ก่อนสายตาจะไปสบเข้ากับใครบางคนที่มองมาแบบอ่านไม่ออก
 
ผมชักกลัวสายตาพี่คนนั้นแฮะ
 
 
 
 
 
 
 
“มึง กูถูกสารภาพรัก” ผมรีบโทรแจ้งไผ่ทันที แน่นอนมันเต้นเป็นเจ้าเข้า ก่อนจะเตรียมไว้หนวดไว้เคราทำตัวเป็นคุณพ่อหวงลูกสาว
 
พี่หมอไลน์มาบอกสั้น ๆ
 
‘หิว’
แน่นอนว่ามันคือคีย์เวิร์ดว่าผมต้องทำตัวเป็นพ่อครัวจำเป็นและเด็กส่งอาหาร ข้าวปลาอาหารที่โรงพยาบาลก็ออกจะเยอะ แต่ต้องจำกัดจำเขี่ยว่าให้ผมทำและนำส่งไปป้อนด้วยตัวเองเท่านั้น ไม่งั้นจะกินไม่ได้ ผมเข้าครัวไปทำอาหาร พี่ฟ้าหันมาถามว่าทำให้โต๊ะไหน
 
“ของพี่หมอ”
 
พี่ฟ้ามองมาด้วยสายตากรุ้มกริ่ม
 
“ชักอิจฉาฝนแล้วสิ รู้งี้พี่รักคุณหมอก็ดี”
 
“เอาสิ ยกให้พร้อมข้าวสารสองกระสอบ คนอะไรก็ไม่รู้ ชอบแกล้งชอบสั่ง พี่ชอบรึไง ต้องเอาไปส่งเอาไปป้อนถึงที่อีก”
 
“ไม่ต้องมาพูดให้อิจฉาเลย”
 
“เอ้าเปล่าพูดให้อิจฉา นี่กำลังบ่นนะบ่น”
ผมพูดจริง ๆ หน้าง้ำ พี่ฟ้าอมลมให้นิดหนึ่ง ผมรีบทำ รีบแพ็คใส่กล่อง ดึกมากแล้ว จริง ๆ ผมไม่ชอบเดินทางด้วยแท็กซี่เพราะเคยมีประวัติไม่ดีมาก่อน แต่ก็จำต้องทำเพราะถูกสั่งมา ผมออกมายืนรอรถหน้าปากซอย ก่อนจะมีบิ๊กไบค์วิ่งมาจอดตรงหน้า ผมถอยหลังนิดหนึ่งด้วยความหวาดระแวง
 
คนคนนั้นจอดรถ เท่ดีครับ ตัวสูงใหญ่ ใส่แจ็คเก็ตดำ สวมหมวกแบบเต็มหัวคล้ายพวกนักแข่งรถ สีดำสนิท ออร่าอย่างกับดาราเลย
 
เขาหยั่งขาไว้ที่พื้น ดับเครื่อง ถอดหมวกออกผมถึงได้รู้ว่าเป็นใคร
 
“พี่ดีน” เพื่อนของพี่ต้าร์ที่ผมรู้สึกว่าสายตาแกดูน่ากลัวนั่นแหละครับ
 
“หวัดดีพี่” ถามทักอย่างพยายามทำตัวให้สนิทที่สุด
 
“จะไปไหน” พี่มันถามเรียบ ๆ
 
“เอ่อ เอาอาหารไปส่งที่โรงพยาบาลครับ”
 
“มีบริการรับส่งด้วยเหรอ”
 
“เปล่า พอดี เอ่อ..พี่ชายทำงานอยู่ที่นั่นเลยจะเอาอาหารไปส่ง”
 
“พี่ชาย…” พี่มันเลิกคิ้วสูง ก่อนจะยกยิ้มเหมือนยิ้มเยาะอะไรสักอย่าง
 
“พี่ชายจริง ๆ หรือพี่น้องท้องติดกัน”
 
“หะ?” ผมถามเพราะเมื่อกี้ได้ยินไม่ถนัด
 
“เปล่า ไม่มีอะไร พี่ว่างจะขับไปส่ง”
 
“เอ่อ อย่าดีกว่าครับ ผมเกรงใจ นั่งแท็กซี่แผล็บเดียวก็ถึง”
 
พี่ดีนไม่ฟังก้าวลงมาจากรถ เปิดเบาะหยิบหมวกกันน็อกมายื่นให้ ผมอึกอัก แต่เขามีน้ำใจขนาดนี้ ผมเลยต้องรับมาสวมหัว พี่ดีนก้าวขึ้นไปนั่งก่อน ผมก้าวขึ้นไปนั่งคร่อมติด ๆ
 
ผมซิ่งมอ’ไซค์กับไผ่บ่อย แต่เพื่อนผมมันยังขับไม่น่ากลัวเท่าคนคนนี้เลย เขาขับออกแนวเอียงซ้ายเอียงขวาแบบนักแข่ง ผมแทบจะลงมายืนขาสั่นพั่บ ๆ
 
“ผมว่าครั้งหน้า ผมนั่งแท็กซี่ดีกว่า พี่ดีนขับน่ากลัวจัง”
 
“พี่ชอบไปแข่งรถบ่อย ๆ”
 
ผมถึงบางอ้อ
 
“ขอบคุณที่มาส่งครับ” ผมยื่นหมวกคืน แต่พี่มันจอดรถ เก็บหมวก ก้าวลงมาตาม
 
ผมมองงง ๆ
 
“ปวดฉี่”
 
“อ๋อ” ผมพยักหน้า เดินเคียงไปด้วยกัน พอถึงทางแยกก็ชี้บอก
 
“ห้องน้ำทางนั้นครับ ขอบคุณที่มาส่งอีกครั้ง”
พี่มันพยักหน้า ผมหันหลัง เดินตรงขึ้นบันไดไปยังชั้นสองที่ห้องตรวจพี่หมอ

[100%]




“แหม ส่งส่วยเหรอคะน้องฝน”
 
“อ่า ครับ” ผมตอบรับเขิน ๆ ดูเหมือนคนที่นี่จะรู้กันหมดแล้วว่าผมกับพี่หมอเป็นอะไรกัน นางพยาบาลพากันหันมามอง ซุบซิบบ้าง กรี๊ดกันบ้าง ผมก็เริ่ม ๆ ทำใจได้บ้างแล้ว พี่หมอเดินออกมาหลังจากพี่ณีย์เข้าไปแจ้ง
 
“ผมขอเวลาครึ่งชั่วโมง”
 
“ให้ชั่วโมงหนึ่งเลยค่ะ คนส่งส่วยจะได้ชื่นใจ” พี่ณีย์แซว ผมหน้าร้อนซ่า พี่หมอเดินมาคล้องเอวผมเข้าห้องพักไป
 
ผมเตรียมของให้พี่หมอเหมือนเดิม อาหารคราวนี้ใช้ตะเกียบน่าจะสะดวกสุด ผมเลยยื่นตะเกียบให้ แต่พี่หมอส่ายหน้า
 
อะไรวะ
 
พี่หมอเลิกคิ้ว
 
เอ้อ ๆ กูจะได้รู้ไว้ว่าผัวกูเป็นง่อย
 
ผมใช้ตะเกียบคีบอาหารไปยัดใส่ปากคนตัวสูง มีใครสักคนโผล่หน้าเข้ามา เป็นแพทย์เหมือนกันนั่นแหละ หิ้วถ้วยกาแฟมาด้วย คงจะเบรก อายุดูเยอะมากแล้ว
 
“โอ้ว ผมรบกวนเวลาหมอแซมสวีทกันหรือเปล่า”
 
“เปล่าหรอกครับ เชิญอาจารย์ทานด้วยกันสิครับ” พี่หมอรีบลุกขึ้นยืนอย่างเคารพ ผมรีบลุกตามก้มหัวยกมือไหว้
 
“คนนี้ใช่ไหมที่เขาลือกัน น่ารักดี”
 
“ครับ เพราะอาจารย์หมอด้วยแหละ ผมกับเขาถึงได้คบกัน”
 
“ผมเกี่ยวไรด้วยนี่”
พอรู้ว่าเป็นคนที่พี่หมอเคารพ ผมเลยอาสาชงกาแฟให้ ซึ่งอาจารย์คนนั้นก็ยอมโดยดี
 
“หึ ไม่แปลกใจเลยว่าทำไมหมอแซมที่ขึ้นชื่อว่าเกลียดเกย์นักหนาถึงได้รักได้หลงขนาดนี้”
ผมหน้าร้อนผ่าวไปกับคำชมนั้น
 
“ฝน นี่อาจารย์หมอไพศาล จริง ๆ อาจารย์คนนี้แหละที่ต้องรักษาฟ้า แต่อาจารย์เขาเดินทางไปดูงานต่างประเทศกะทันหันเลยส่งต่อมาให้ฉัน คนนี้คือน้ำฝนนะครับเป็นแฟนผมเอง ฟ้าคือพี่สาวเขา”
 
“อ๋อ…” อาจารย์หมอไพศาลอ๋อเสียงยาว “อย่างนี้นี่เอง” เขาหันมาสำรวจผมด้วยสายตาเอ็นดูมากขึ้น ผมหน้าร้อนผ่าว เพราะเป็นครั้งแรกที่พี่หมอแนะนำคนอื่นว่าผมเป็นแฟน
 
“ได้ข่าวว่าพาพ่อแม่ไปสู่ขอแล้ว”
 
“ครับ แต่อีกหลายปีกว่าจะได้แต่ง”
 
อาจารย์หมอหัวเราะร่วน
 
“ถ้าลูกชายลุงน่ารักน่าทะนุถนอมแบบนี้ก็คงจะดี ตอนเด็ก ๆ ก็น่ารักขี้อ้อนดีอยู่หรอก พอส่งไปอยู่โรงเรียนประจำที่อังกฤษ กลับมาอีกทีคิดว่าส่งลูกชายไปอยู่หน่วยรบ จากตัวเล็ก ๆ แค่เนี่ย” อาจารย์หมอวางมือให้ดูแค่เสมอเอวตัวเอง “กลับมาอีกที ตัวเท่านี่” แล้วก็ยืดมือสูงขึ้นเหนือหัวตัวเองไปไกล “สูงพอฟัดพอเหวี่ยงกับหมอแซมนั่นแหละ นิสัยก็กลับตาลปัตรจนคิดว่าอาจมีใครมาแอบเปลี่ยนตัว จากเด็กขี้อ้อนก็กลายเป็นเด็กเฉยชาบ้าเลือด ไม่รู้ว่าลุงคิดผิดหรือเปล่าที่ส่งเขาอยู่ต่างบ้านต่างเมืองคนเดียวแบบนั้น และที่สำคัญ..” อาจาร์ยหมอกำลังจะแพล่มต่อ แต่พี่หมอกระแอมไอเตือนไว้ก่อน
 
“กาแฟจะเย็นหมดก่อนแล้วครับ”
 
“แหม ดีนะที่เตือน ได้ฝอยแล้วหยุดลำบาก ขอบใจสำหรับกาแฟนะ อร่อยมาก เปิดร้านอาหารใช่ไหม ไว้วันไหนว่าง ๆ ลุงจะพาลูกชายไปกินข้าว”
 
“ยินดีครับ”
พออาจารย์หมอไปผมก็กลับมานั่งป้อนอาหารพี่หมอต่อ
 
“กินเองดีกว่ามั้ง เดี๋ยวใครมาเจอ อายเขา”
 
“ไม่ป้อนก็จะอิ่มตอนนี้แหละ”
ดูเขาทำ ผมเลยจำต้องป้อนพี่หมอ เพราะกลัวเขาจะขาดสารอาหาร(หึ ๆ) พออิ่มผมก็เก็บปิ่นโตลงถุง ลุกขึ้นยืน
 
“ฝน” พี่หมอเรียก ผมเงยหน้ามอง พี่หมอจับมือผมดึงไปนั่งบนตักแก
 
“ขอบใจนะ”
 
“เรื่องอะไร”
 
“ทุกอย่าง”
 
ผมนั่งเงียบ หัวใจเต้นแรง
 
“ถ้าซึ้งใจก็ช่วยทำดีกับผมหน่อย ไม่ใช่บังคับเอาบังคับเอาแบบนี้”
 
“ตอนเอาฉันไม่เคยบังคับนะ นายเต็มใจไม่ใช่รึไง”

ผมอ้าปากค้างกับคำอีกคน ตีเพี้ยะไปเบา ๆ ที
 
“ผมหมายถึงบังคับให้ทำตามคำสั่ง ไม่ใช่เอาแบบนั้น” พี่หมอหัวเราะหึ ๆ หอมแก้มผมฟอดใหญ่ ดันตัวผมลุก
 
“ฉันต้องอยู่เวรดึก กลัวขาดใจตายก่อนถ้าไม่ได้เห็นหน้านาย”
 
“บ้า” ผมต่อว่าเบา ๆ ขยันพูดให้อาย หน้าด้านจริง ๆ
 
“กลับดี ๆ นะ ให้ทางยามเรียกแท็กซี่ให้อย่าเรียกเอง หรือไม่ก็เรียกจากทางศูนย์เอา” พี่หมอเตือน เพราะรู้ว่าผมเคยมีประวัติไม่ดีกับแท็กซี่มาก่อน ผมพยักหน้ารับ ก้าวออกจากห้องพัก
 
“พักเบรกเหรอคะคุณหมอแซม” หมอหญิงคนหนึ่งทัก หน้าตาน่ารักมากเลย คล้าย ๆ พี่ฟ้าเลย
 
“ครับ หมออร”
คนที่ชื่อหมออรมองหน้าผมแวบหนึ่งเหมือนไม่ใส่ใจ ก่อนยิ้มหวานให้พี่หมออีกที ผมรู้สึกหัวใจกระตุกยังไงพิกล
 
“อรจะขอปรึกษาเรื่องบทความค่ะ”
 
“ได้ครับ” พี่หมอรับปาก หันมาทางผม “กลับดี ๆ นะ เดี๋ยวว่าง ๆ จะไลน์หา”
 
ผมพยักหน้ารับ
 
“คุณหมอมีไลน์ด้วยเหรอคะ ขออรบ้างสิ”
 
ผมหันไปมองขณะก้าวเดินจากมา
 
“ผมไม่ค่อยชอบคุยเท่าไหร่ครับ มีไว้ให้คนสำคัญและคนในครอบครัวตามตัวเท่านั้น”
 
ผมเดินจากมาด้วยรอยยิ้มบนแก้ม
 
ผมรู้ว่าไลน์พี่หมอมีเพียงไม่กี่คนเท่านั้น และคนแรกที่พี่หมอรับแอ็ดคือผม
 
แน่นอนเพราะจะได้เอาไว้บังคับผมด้วย =*=
 
ผมเดินยิ้มลงไปข้างล่าง กำลังจะเดินไปหาพี่ยามเพื่อให้เรียกแท็กซี่ให้ แต่ถูกเบรกไว้ด้วยกระป๋องน้ำอัดลมที่ยื่นมาแทบชิดปลายจมูก ผมเบรกกึก รีบหันไปมองคนทำ ตาโตที่เห็นว่าเป็นใคร
 
“พี่ดีน”
 
“ดื่มไหม”
 
“คิดว่าพี่กลับไปแล้วซะอีก”
 
“นั่งเพลินไปหน่อย จะกลับแล้วใช่ไหม ป่ะ เดี๋ยวพี่ไปส่ง”
 
“เอ่อ ไม่เป็นไรครับ ผมกลับเองได้”
 
“พี่ว่าง”
 
แต่กูไม่อยากแว้นไปกับมึง ขับรถอย่างกับจะพาไปลงนรก ยังไม่ทันได้ปฏิเสธ พี่มันก็จับมือผมจูงไปที่รถตัวเอง มันปฏิเสธลำบากแล้วละครับ ผมจำต้องตามไปอย่างช่วยไม่ได้ ผมเกาะคนด้านหน้าแน่น ขาไปว่าน่ากลัว ขากลับน่ากลัวกว่าอีก ผมนั่งสวดนะโมมาตลอดทาง กอดเอวคนตรงหน้าแน่น กระทั่งถึงบ้าน ผมรีบก้าวลงไปยืนมึนที่พื้นทันที
 
“ขอบคุณที่ขับมาส่งครับ”
 
พี่ดีนก้าวลงจากรถ รับหมวกไปเก็บไว้ใต้เบาะ
 
“เดินทางปลอดภัยนะพี่”
ผมยิ้มให้ หันหลังเตรียมจะเดินเข้าบ้าน แต่ถูกจับข้อมือไว้ ผมหันไปมอง
 
“มีอะไรครับ”
 
“ค่ารถล่ะ”
 
ผมเลิกคิ้วมอง อ้าว คิดว่าส่งฟรี โด้เอ้ย พวกทำอะไรหวังค่าตอบแทนนี่หว่า
 
ผมเก็บความไม่พอใจเอาไว้ในอก
 
“เท่าไหร่ครับ” 
 
พี่มันยิ้ม ดึงผมเข้าไปชิด รวบจับเอวผมไว้ ผมตาโตมอง และยังไม่ทันจะได้ประมวลผลอะไรได้ทัน คนตรงหน้าก็โน้มลงมาปิดปากผมแล้ว ผมตาโตยิ่งกว่าเดิม ปฏิกิริยาแรกคือดิ้นรน ยิ่งดิ้นแรงรัดยิ่งแน่นขึ้น เขาไม่ได้จูบแบบธรรมดาแต่ยังแทรกลิ้นเข้ามาด้วย
 
“อื้ม หวานแฮะ ไม่แปลกใจเลยว่าทำไมต้าร์มันหลงนักหลงหนา แถมยังมีหมอนั่นด้วยอีกคน”
เขาพูดอะไรสักอย่างที่ผมไม่เข้าใจ
 
“ปล่อย!! ทำบ้าอะไรของพี่”
 
พี่มันยกยิ้มนิด ๆ ก้าวขึ้นรถ สวมหมวกกันน็อคหันมามองเปิดหน้ากากออก
 
“เจอกันวันหลัง”
แล้วก็ปิดหมวกลงดังกรึบ สตาร์ทเครื่อง บิดแรงจากไป ผมยืนตื่นเต้นอยู่กับที่ ไม่คิดว่าจะมาเจอเหตุการณ์อะไรแบบนี้ 
 
To be Con..
หลบหลังบังเกอร์ #พี่หมอน้ำฝน

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.74 เด็กส่งอาหาร {P.98}{ุุ10-4-59} 50%
เริ่มหัวข้อโดย: Nus@nT@R@ ที่ 10-04-2016 21:56:04

แน่ะ...ถ้าพี่หมอรู้เด่วก็องค์ลงหรอก
พี่ต้าร์คะ...น้องน้ำฝนเขามีเจ้าของแล้วจ้ะ

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.74 เด็กส่งอาหาร {P.98}{ุุ10-4-59} 50%
เริ่มหัวข้อโดย: mur@s@ki ที่ 10-04-2016 22:00:16

เจ้าของหัวใจกัดมั้ยไม่รู้ แต่ดุมากนะต้าร์

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.74 เด็กส่งอาหาร {P.98}{ุุ10-4-59} 50%
เริ่มหัวข้อโดย: PetitDragon ที่ 10-04-2016 22:02:47

หาเรื่องซะแล้ว  o18

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.74 เด็กส่งอาหาร {P.98}{ุุ10-4-59} 50%
เริ่มหัวข้อโดย: Supparang-k ที่ 10-04-2016 22:09:36

เอ๊ะๆๆๆ  เหมือนว่าจะมีใครโดนหมอฆ่าหั่นศพแน่งานนี้ 555

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.74 เด็กส่งอาหาร {P.98}{ุุ10-4-59} 50%
เริ่มหัวข้อโดย: Al2iskiren ที่ 10-04-2016 22:13:13

อิพี่ตาร์ วอนโดนพี่หมอจับฝังซะแล้ว

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.74 เด็กส่งอาหาร {P.98}{ุุ10-4-59} 50%
เริ่มหัวข้อโดย: ่jum ที่ 10-04-2016 22:23:11

ตัวโชคร้ายมาแล้ว

ฝน อย่าอ่อยเขาไปทั่วแบบนี้ซิลูก มันไม่งาม  :เฮ้อ:

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.74 เด็กส่งอาหาร {P.98}{ุุ10-4-59} 50%
เริ่มหัวข้อโดย: Ra_rena~* ที่ 10-04-2016 22:29:28

พี่ต้าร์ระวังเจ้าของหัวใจตัวจริงเค้ามาเห็นนะ  หึหึ

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.74 เด็กส่งอาหาร {P.98}{ุุ10-4-59} 50%
เริ่มหัวข้อโดย: minneemint ที่ 10-04-2016 22:43:02

ฝนก็หยอดนะ
ต้าร์รวังตัวไว้
พี่หมอมาจัดการเลย

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.74 เด็กส่งอาหาร {P.98}{ุุ10-4-59} 50%
เริ่มหัวข้อโดย: บูมเบส ที่ 10-04-2016 22:44:26

ช่างอีพี่หมอมันสนุกเลยฝนปั่นหัวมันเหมือนที่มันชอบทำเรา

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.74 เด็กส่งอาหาร {P.98}{ุุ10-4-59} 50%
เริ่มหัวข้อโดย: iceman555 ที่ 10-04-2016 23:16:45

อีพี่ตาร์เนียนนะเนี่ยะ. เด้ยวให้พี่หมอจัดหารเลยยย

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.74 เด็กส่งอาหาร {P.98}{ุุ10-4-59} 50%
เริ่มหัวข้อโดย: PiiNaffe ที่ 10-04-2016 23:28:37

พี่หมอรู้ ฝนตายแน่

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.74 เด็กส่งอาหาร {P.98}{ุุ10-4-59} 50%
เริ่มหัวข้อโดย: ka[ze]na ที่ 10-04-2016 23:37:25

เดี๋ยวเจอหมอผ่าตัด เดี๊ยะๆๆๆ

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.74 เด็กส่งอาหาร {P.98}{ุุ10-4-59} 50%
เริ่มหัวข้อโดย: ▶August5th◀ ที่ 10-04-2016 23:51:49

แหมๆ อยากให้พี่หมอมาเห็นจังเลย


 o18

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.74 เด็กส่งอาหาร {P.98}{ุุ10-4-59} 50%
เริ่มหัวข้อโดย: mukmaoY ที่ 11-04-2016 00:19:13

ไม่ชอบนิสัยไผ่เลย อยู่กับพ่อกับแม่ ช่วยปากดีๆหน่อยได้ป่ะ มันดูไร้การศึกษา ไร้สกุลรุนชาติมากๆ พ่อแม่ก็เงียบกริบ ให้มันพูดอยู่นั่น ไม่ตักเตือนกันบ้างเลย
ฝนก็เตือนแค่ผลัว แต่เพื่อนไม่เตือนซะงั้น
ถ้ามีคนแบบนี้จริงๆ ไม่รู้จักกาลเทศะแบบนี้นะ มันสยึยพิกลถ้าได้นั่งร่วมวงด้วย
ยิ่งเรียกหมอนนท์ว่า 'มัน' ต่อหน้าพ่อแม่ ...คือแบบ...มันเกินไปเบอร์ไปอ่ะ
ส่วนด่าพี่หมอยิ่งไม่ต้องพูดถึง  :mew5:

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.74 เด็กส่งอาหาร {P.98}{ุุ10-4-59} 50%
เริ่มหัวข้อโดย: twinmonkey0311 ที่ 11-04-2016 02:05:26

พี่หมออยู่ไหน มีหนุ่มมาแอ๊วเมียพี่แล้ววววว :katai5:

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.74 เด็กส่งอาหาร {P.98}{ุุ10-4-59} 50%
เริ่มหัวข้อโดย: HISY ที่ 11-04-2016 02:34:59

ถ้าพี่หมอมาเห็นพี่ต้าร์จะไม่ได้ตายดีนะจ๊ะ

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.74 เด็กส่งอาหาร {P.98}{ุุ10-4-59} 50%
เริ่มหัวข้อโดย: SOMCHAREE ที่ 11-04-2016 06:44:54

ระวังพี่หมอนะค่ะน้องฝน^^

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.74 เด็กส่งอาหาร {P.98}{ุุ10-4-59} 50%
เริ่มหัวข้อโดย: mystery Y ที่ 11-04-2016 09:05:00

พี่ต้าร์เดี๋ยวจะโดนไม่ใช่น้อย!

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.74 เด็กส่งอาหาร {P.98}{ุุ10-4-59} 50%
เริ่มหัวข้อโดย: bpyt ที่ 11-04-2016 09:10:56

งานงอกแน่ฝน พี่หมอจะกลับไปเล่นบทโหดก็งานนี้แหละ เมียข้าใครอย่าแตะ!!!

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.74 เด็กส่งอาหาร {P.98}{ุุ10-4-59} 50%
เริ่มหัวข้อโดย: shoi_toei ที่ 11-04-2016 10:05:05

ฝนค่ะงานจะเข้าเอาน้ะ

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.74 เด็กส่งอาหาร {P.98}{ุุ10-4-59} 50%
เริ่มหัวข้อโดย: Apple_matinie ที่ 11-04-2016 10:09:48

อีพี่ต้าาาา
ฮ่าๆๆๆๆๆ

อยากโดนตีนหมอเหรอออ

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.74 เด็กส่งอาหาร {P.98}{ุุ10-4-59} 50%
เริ่มหัวข้อโดย: BABYBB ที่ 11-04-2016 10:23:10

ฝนลูกกกก อย่าไปเล้นกะพี่ตาร์เค้าแบบน้านนน
พี่หมอรู้ หนูอาจจะเดินไม่ได้นะ 5555555555 :katai2-1:

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.74 เด็กส่งอาหาร {P.98}{ุุ10-4-59} 50%
เริ่มหัวข้อโดย: DalbitDef ที่ 11-04-2016 11:51:00

นี่ถ้าฝนยังไม่มีพี่หมอ ก็จะเชียร์พี่ต้าร์นะ แอ๊วน้องซะน่ารักเชียว ❤️ นางดูเป็นโรแมนติกหวานๆละมุนอยู่นะ หาคู่ให้นางเป็นคนเซี้ยวๆน่าจะเหมาะ 55555555 จริงๆใจยังชอบไผ่กับพี่ฟ้าอยู่เลย แต่ไปๆมาๆไผ่ยังนิสัยเด็กๆ พี่ฟ้าแกเหมาะกับคู่ผู้ใหญ่ นี่เชียร์ให้แตกย่อยเป็นเรื่องตัวเองซะทุกคู่ 555555

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.74 เด็กส่งอาหาร {P.98}{ุุ10-4-59} 50%
เริ่มหัวข้อโดย: ♥♥ดอกช่อบานสะพรั่ง♥♥ ที่ 11-04-2016 13:47:56

หาคู่ให้พี่ต้าร์ด่วนค่ะ  o13

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.74 เด็กส่งอาหาร {P.98}{ุุ10-4-59} 50%
เริ่มหัวข้อโดย: Bellze12 ที่ 11-04-2016 14:16:00

ฝนเสน่ห์แรงมาก

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.74 เด็กส่งอาหาร {P.98}{ุุ10-4-59} 50%
เริ่มหัวข้อโดย: tuek ที่ 11-04-2016 14:52:48

อยากให้พี่หมอมาเห็นจริงๆอยากเห็นพี่หมอหึงอะ

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.74 เด็กส่งอาหาร {P.98}{ุุ10-4-59} 50%
เริ่มหัวข้อโดย: Ginny Jinny ที่ 11-04-2016 15:48:59

พี่แซมรีบมาเร็วๆมีคนมาจีบเมียแล้ว  :hao7: :hao7: :hao7:

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.74 เด็กส่งอาหาร {P.98}{ุุ10-4-59} 50%
เริ่มหัวข้อโดย: jimmyjimmy ที่ 11-04-2016 16:11:12

พี่ต้า ขอหัวใจฝน ระวัง ตีน พี่หมอแซม นะค่ะ

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.74 เด็กส่งอาหาร {P.98}{ุุ10-4-59} 50%
เริ่มหัวข้อโดย: Dee^daY ที่ 11-04-2016 16:59:34

คงไม่รู้จัก หมอดุ ..

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.74 เด็กส่งอาหาร {P.98}{ุุ10-4-59} 50%
เริ่มหัวข้อโดย: automaton ที่ 11-04-2016 17:42:36

อิพี่ตาร์คงยังไม่เคยเฉียดตาย  :m16:

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.74 เด็กส่งอาหาร {P.98}{ุุ11-4-59} 100%
เริ่มหัวข้อโดย: fahsida ที่ 11-04-2016 21:00:45

ฝนระวังตัวไว้หน่อยก็ดีนะ อย่าไปเชื่อใครง่ายๆ ซิ ว่าแต่พี่ดีนนี่น่าสงสัยนะ

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.74 เด็กส่งอาหาร {P.98}{ุุ11-4-59} 100%
เริ่มหัวข้อโดย: shoi_toei ที่ 11-04-2016 21:02:37

ต้าร์ ค่ะ เอาดีนไปเก็บค่ะ

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.74 เด็กส่งอาหาร {P.98}{ุุ11-4-59} 100%
เริ่มหัวข้อโดย: Nus@nT@R@ ที่ 11-04-2016 21:10:15

พี่ดีนต้องการอะไร

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.74 เด็กส่งอาหาร {P.98}{ุุ11-4-59} 100%
เริ่มหัวข้อโดย: PetitDragon ที่ 11-04-2016 21:15:29

ไม่รู้เข้ากี่ทางเลยเนี่ย

 :katai5:

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.74 เด็กส่งอาหาร {P.98}{ุุ11-4-59} 100%
เริ่มหัวข้อโดย: jimmyjimmy ที่ 11-04-2016 21:16:17

ฝน เอ๋ย ระวังตัวด้วย ถ้าพี่หมอหื่นเห็น จะโดนกินแทน ข้าว นะ

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.74 เด็กส่งอาหาร {P.98}{ุุ11-4-59} 100%
เริ่มหัวข้อโดย: iceman555 ที่ 11-04-2016 21:16:55

 :katai1: :katai1:

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.74 เด็กส่งอาหาร {P.98}{ุุ11-4-59} 100%
เริ่มหัวข้อโดย: bpyt ที่ 11-04-2016 21:22:47

พี่ดีนแอบชอบพี่ตาร์แน่เลย หึหึ

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.74 เด็กส่งอาหาร {P.98}{ุุ11-4-59} 100%
เริ่มหัวข้อโดย: ♥♥ดอกช่อบานสะพรั่ง♥♥ ที่ 11-04-2016 21:34:52

มีงานเข้า  :katai3:

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.74 เด็กส่งอาหาร {P.98}{ุุ11-4-59} 100%
เริ่มหัวข้อโดย: ่jum ที่ 11-04-2016 21:36:18

โดดถีบขาคู่ใส่ดีน  :z6: แล้วเตะโด่งออกจากเรื่องไปโดยไม่ฟังเหตุผล  :beat:

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.74 เด็กส่งอาหาร {P.98}{ุุ11-4-59} 100%
เริ่มหัวข้อโดย: twinmonkey0311 ที่ 11-04-2016 21:58:27

พี่ต้าร์ไม่น่ากลัวเหมือนพี่ดีน ส่วนน้ำฝนทำไมไม่บอกพี่ต้าร์ไปเลยว่ามีแฟนแล้ว เอาอาหารมาส่งพี่หมอก็ดันบอกเอาอาหารมาส่งพี่ชายอีก ขัดใจจริงๆเลย

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.74 เด็กส่งอาหาร {P.98}{ุุ11-4-59} 100%
เริ่มหัวข้อโดย: leefever ที่ 11-04-2016 21:59:50

พี่ดีนนี่ยังไง อย่าสร้างความร้าวฉานให้คู่รักนะ  :katai1: :serius2:

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.74 เด็กส่งอาหาร {P.98}{ุุ11-4-59} 100%
เริ่มหัวข้อโดย: ♠DekDoy♠ ที่ 11-04-2016 22:10:54

หมอไม่ควรให้แฟนตัวเองไปหานะไม่ห่วงบ้างรึไงอันตรายทั้งนั้นเป็นคนที่ห่วยได้ตลอดเวลาเลยนะ

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.74 เด็กส่งอาหาร {P.98}{ุุ11-4-59} 100%
เริ่มหัวข้อโดย: rmlab ที่ 11-04-2016 22:27:52

พี่ดีนจะทำอะไรเนี่ย

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.74 เด็กส่งอาหาร {P.98}{ุุ11-4-59} 100%
เริ่มหัวข้อโดย: Bellze12 ที่ 11-04-2016 22:57:04

อยากให้พี่ดีน ลองมายั่วให้พี่หมอหึงฝน
อยากเห็นพี่หมอหึงหนักๆ

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.74 เด็กส่งอาหาร {P.98}{ุุ11-4-59} 100%
เริ่มหัวข้อโดย: HISY ที่ 11-04-2016 23:07:39

อิพี่ดีนนี่ยังไง

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.74 เด็กส่งอาหาร {P.98}{ุุ11-4-59} 100%
เริ่มหัวข้อโดย: SOMCHAREE ที่ 11-04-2016 23:17:10

ระวังพี่หมอจับทำโทษนะจ้ะน้องฝน

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.74 เด็กส่งอาหาร {P.98}{ุุ11-4-59} 100%
เริ่มหัวข้อโดย: neno.jann ที่ 11-04-2016 23:51:38

อีพี่ดีนนี่น่ากลัว กว่าพี่ต้าร์อีก  :katai1: พี่หมอออกโรงด่วน  :katai4:

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.74 เด็กส่งอาหาร {P.98}{ุุ11-4-59} 100%
เริ่มหัวข้อโดย: Duangjai ที่ 12-04-2016 00:26:27

อ่ะ. เปิดตัวมือที่สาม กะ มือที่สี่

 :katai1:  :katai1:  :katai1:  :katai1:

...

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.74 เด็กส่งอาหาร {P.98}{ุุ11-4-59} 100%
เริ่มหัวข้อโดย: Freja ที่ 12-04-2016 02:44:08

ไม่ชัดเจนเดี๋ยวก็โดนด่าว่าอ่อย

ฝนควรบอกไปเลยว่ามีแฟนแล้ว 
เจอคนมาอ้อยให้แบบนี้แล้วยังไม่ทำตัวให้ชัดเจนอีก
เดี๋ยวก็โดนทั้งต้าร์ทั้งดีน
ต้าร์นี่อาจจะแค่ลองจีบ
แต่ดีนที่น่ากลัว ขนาดเพื่อนตัวเองแสดงท่าทีว่าชอบก็ยังเข้าไปคลุกคลี
หลอกตัวเองว่าฝนให้ท่าล่ะสิ
เดี๋ยวพอเกิดอะไรขึ้นก็โทษว่าเป็นความผิดของฝนสินะ

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.74 เด็กส่งอาหาร {P.98}{ุุ11-4-59} 100%
เริ่มหัวข้อโดย: mystery Y ที่ 12-04-2016 08:00:26

อิพี่ดีนต้องการอะไร!?

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.74 เด็กส่งอาหาร {P.98}{ุุ11-4-59} 100%
เริ่มหัวข้อโดย: Al2iskiren ที่ 12-04-2016 11:29:03

เราขอให้พี่ตาร์เสร็จพี่ดีน
 :haun5: :haun5:

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.74 เด็กส่งอาหาร {P.98}{ุุ11-4-59} 100%
เริ่มหัวข้อโดย: automaton ที่ 12-04-2016 11:51:32

อิพี่ดีนพูดไม่กี่ประโยค แต่บอกตรง ตูเกลียดมึง  :z6:

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.74 เด็กส่งอาหาร {P.98}{ุุ11-4-59} 100%
เริ่มหัวข้อโดย: Ginny Jinny ที่ 12-04-2016 12:25:29

พี่ดีน

ตัวป่วน?... :hao4: :hao4:

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.74 เด็กส่งอาหาร {P.98}{ุุ11-4-59} 100%
เริ่มหัวข้อโดย: Dee^daY ที่ 12-04-2016 14:19:47

งานเข้า เด็กส่งอาหาร ..

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.74 เด็กส่งอาหาร {P.98}{ุุ11-4-59} 100%
เริ่มหัวข้อโดย: Ra_rena~* ที่ 12-04-2016 14:34:53

ค้างงงง อยากรู้ต่อ  :serius2:
พี่หมอดูแลน้องด้วย แอบกลัวพี่ดีน

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.74 เด็กส่งอาหาร {P.98}{ุุ12-4-59} 150%
เริ่มหัวข้อโดย: SiHong ที่ 13-04-2016 01:48:41

ไอ้ดีน!!!!

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.74 เด็กส่งอาหาร {P.98}{ุุ12-4-59} 150%
เริ่มหัวข้อโดย: ▶August5th◀ ที่ 13-04-2016 02:41:21

จริงๆ ฝนควรบอกตรงๆ ว่ามีแฟนแล้ว
ต้าจะได้ตัดใจ ไม่บอกให้ชัดเจนแบบนี้เหมือนทำให้อีกฝ่ายยังมีหวัง


ส่วนไอ้พี่ดีน  แม่ม ร้ายมากๆ
ถึงบอกอะไรไป พี่มันคงไม่สนแน่ๆ ดูจากคำพูดและการกระทำ

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.74 เด็กส่งอาหาร {P.98}{ุุ12-4-59} 150%
เริ่มหัวข้อโดย: coldcream ที่ 13-04-2016 02:58:26

ไม่ชอบใจฝนค่ะ ไม่รู้จักระวังตัว อยากเป็นเด็กร่านอย่างที่หมอว่ารึไง ปากก็พูดว่านายดีนน่ากลัว แต่ก็ดันซ้อนท้ายไปกับเขา  ขากลับเจอเขาก็ยังมากับเขาอีก แทนที่จะกลับไปหาพี่หมอ เล่าให้หมอฟังว่ามีคนมายุ่งด้วย กลับซ้อนท้ายเขามาอีก มันกลัวเขาตรงไหนกัน  เหมือนให้ท่าเขาเลย มีแฟนแล้วก็ไม่บอกเขา แถมเขาลากเข้าไปจูบก็ทำงง เขาสอดลิ้นเข้ามาได้เพราะตัวเองอ้าปากรับรึ มันดูสมยอมชอบกล ถ้าหมอโกรธแล้วเลิกไปจะหัวเราะให้เลย ไม่ชอบฝนตอนนี้เลย เหมือนเคยมือผู้ชายแล้ว ใครลวนลามก็อ้างงง ซื่อ คิดแต่แง่ดี ไม่ใช่แล้วน้อง นี่มันจะเป็นร่านแล้ว

อิพี่หมอก็เหมือนกัน ชอบให้เมียเอาอาหารมาให้ตอนมืดๆรู้ว่าเคยมีปัญหากับแท๊กซี่ ก้อยังให้มา แล้วถ้าน้องมันถูกใครลากไปข่มขืนซะ จะโทษใครดี เพราะออกมาหาแก รึ อยากออกมาล่อเป้ามืดๆ โดนปล้ำซะก็สมแล้วรึไง

ดูแล้วไม่มีความคิดกันสักคน มันไม่สมเหตุสมผลเลย

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.74 เด็กส่งอาหาร {P.98}{ุุ12-4-59} 150%
เริ่มหัวข้อโดย: somelove ที่ 13-04-2016 06:56:00

น้ำฝนนี้เห็นเงียบๆๆฟาดเรียบสะแล้ว...กลายเป็นเด็กร่านของจริง...ตั้งแต่ต้าจีบแล้ว :hao3:

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.74 เด็กส่งอาหาร {P.98}{ุุ12-4-59} 150%
เริ่มหัวข้อโดย: mystery Y ที่ 13-04-2016 07:52:22

แว่วๆว่าดราม่าจะมา...

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.74 เด็กส่งอาหาร {P.98}{ุุ12-4-59} 150%
เริ่มหัวข้อโดย: SOMCHAREE ที่ 13-04-2016 08:02:57

หมออรกับดีนจะมาสร้างมาม่ามั้ยค่ะะะ

ดีนเป็นลูกจารย์หมอป่าวเนี่ย

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.74 เด็กส่งอาหาร {P.98}{ุุ12-4-59} 150%
เริ่มหัวข้อโดย: PetitDragon ที่ 13-04-2016 08:29:43

เดี๋ยวได้มีคนโดนตีนหมอ

 :laugh:

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.74 เด็กส่งอาหาร {P.98}{ุุ12-4-59} 150%
เริ่มหัวข้อโดย: ่jum ที่ 13-04-2016 08:38:49

ดราม่าจะหนักก็เพราะดีนนี่แหล่ะ ถ้าให้เดาดีนเป็นลูกอาจารย์หมอไพศาลด้วยแน่ๆ  :katai1:

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.74 เด็กส่งอาหาร {P.98}{ุุ12-4-59} 150%
เริ่มหัวข้อโดย: HISY ที่ 13-04-2016 08:53:29

กรี๊ดดด ทำไมเค้าชอบดีนอ่ะ >.<
หาเมียให้นางสักคนสิ๊

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.74 เด็กส่งอาหาร {P.98}{ุุ12-4-59} 150%
เริ่มหัวข้อโดย: gatenutcha ที่ 13-04-2016 09:23:18

 o18
น้องฝน น่ารัก มีแต่คนมาชอบ  เอาไงละ  อีตาหมอแซม  แกเหนื่อยหึงหวงแน่  :a5:

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.74 เด็กส่งอาหาร {P.98}{ุุ12-4-59} 150%
เริ่มหัวข้อโดย: Ginny Jinny ที่ 13-04-2016 09:38:46

พี่หมอรู้องค์ลง   :serius2: :serius2:

น้ำฝนตายแน่ๆ :hao6: :hao6:

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.74 เด็กส่งอาหาร {P.98}{ุุ12-4-59} 150%
เริ่มหัวข้อโดย: Nus@nT@R@ ที่ 13-04-2016 09:48:01

เอ๊า....อิพี่ดีน

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.74 เด็กส่งอาหาร {P.98}{ุุ12-4-59} 150%
เริ่มหัวข้อโดย: ujen ที่ 13-04-2016 09:52:05

 :mew1: :mew1:

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.74 เด็กส่งอาหาร {P.98}{ุุ12-4-59} 150%
เริ่มหัวข้อโดย: tuek ที่ 13-04-2016 10:08:43

ดีลแกอย่ามาทำให้ครอบครัวเขาร้าวฉานนะ

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.74 เด็กส่งอาหาร {P.98}{ุุ12-4-59} 150%
เริ่มหัวข้อโดย: mamacub ที่ 13-04-2016 10:55:36

ทำซื่ออีกแล้วน้ำฝน ตัวเองมีสามีแล้วนะระวังตัวกับผู้ชายคนอื่นไว้ก็ดี น่าตบจริงๆ :beat: :beat:

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.74 เด็กส่งอาหาร {P.98}{ุุ12-4-59} 150%
เริ่มหัวข้อโดย: Rafael ที่ 13-04-2016 12:06:36

อิพี่ดีนนี่วอนตาย
ลูกชายหมอนี่อิตานี่ใช่ไหม

ขอบคุณคนเขียนนะคะ

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.74 เด็กส่งอาหาร {P.98}{ุุ12-4-59} 150%
เริ่มหัวข้อโดย: shoi_toei ที่ 13-04-2016 12:34:19

ดีน นี่ลูกชาย อาจารย์หมอปะเนี่ยยยยย

โอยยย ยังไม่ทันหวานยุ่งอีกล่ะ

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.74 เด็กส่งอาหาร {P.98}{ุุ12-4-59} 150%
เริ่มหัวข้อโดย: Acacha ที่ 13-04-2016 12:58:51

พี่หมอต้องพาฝนไปตั้งโต๊ะแถลงข่าวหมั้นละ  :hao3:

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.74 เด็กส่งอาหาร {P.98}{ุุ12-4-59} 150%
เริ่มหัวข้อโดย: twinmonkey0311 ที่ 13-04-2016 13:11:01

น้ำฝนก็รู้ว่าพี่ดีนมันน่ากลัว ดูไว้ใจไม่ได้ ก็ยังจะไปด้วยอีก โดนปล้ำจูบขนาดนี้ถ้าพี่หมอรู้นี่มีองค์ลงกันบ้างล่ะ :m16:

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.74 เด็กส่งอาหาร {P.98}{ุุ12-4-59} 150%
เริ่มหัวข้อโดย: leefever ที่ 13-04-2016 16:14:55

พี่ดีนคิดจะทำอะไร??!!?? หยุดเดี๋ยวนี้เลยน้า

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.74 เด็กส่งอาหาร {P.98}{ุุ12-4-59} 150%
เริ่มหัวข้อโดย: MYYAOI ที่ 13-04-2016 16:30:27

บอกได้คำเดียว น้ำฝนงานงอกค่ะ งอกแบบใหญ่มาก งอกใหญ่กว่าโอ่งมังกรอีก แอบเดาว่าพี่ดีนนี่ลูกคุณอาจารย์หมอหรือเปล่าเน้อ  ออร่าความเคะมันฟุ้ง พี่หมอคงจะหึงโหด และน้ำฝนคงต้องรับศึกหนักน่าดู :z3: :z3:

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.74 เด็กส่งอาหาร {P.98}{ุุ12-4-59} 150%
เริ่มหัวข้อโดย: mukmaoY ที่ 13-04-2016 20:02:33

นิสัยแย่มากดีน

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.74 เด็กส่งอาหาร {P.98}{ุุ12-4-59} 150%
เริ่มหัวข้อโดย: threetanz ที่ 13-04-2016 22:03:13

มีสามีหล่อจะให้ภรรยาป้อนข้าวยังไงก็ได้

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.74 เด็กส่งอาหาร {P.98}{ุุ12-4-59} 150%
เริ่มหัวข้อโดย: Al2iskiren ที่ 13-04-2016 22:41:24

น้ำฝน หัดปฏิเสธอิพี่ดีนให้มันจริงจังหน่อยเหอะ เดี๋ยวอิพี่หมอมันฟิวส์ขาดจะยุ่ง

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.74 เด็กส่งอาหาร {P.98}{ุุ12-4-59} 150%
เริ่มหัวข้อโดย: minneemint ที่ 14-04-2016 08:22:26

ทำไหมฝนไม้บอกว่ามีแฟนแล้ว
ดีลน่าจะเป็นลูกชายลุงหมแ

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.74 เด็กส่งอาหาร {P.98}{ุุ12-4-59} 150%
เริ่มหัวข้อโดย: Dee^daY ที่ 14-04-2016 13:52:01

พี่หมอ มี คนไข้ เพิ่มอีกแล้ว ..

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.74 เด็กส่งอาหาร {P.98}{ุุ12-4-59} 150%
เริ่มหัวข้อโดย: mypink801 ที่ 14-04-2016 14:53:33

น้ำฝนเสน่ห์แรงจริงๆตั้งแต่มีสามีเป็นตัวเป็นตน
พี่หมอรู้เข้าองค์ลงแน่ๆ  :hao6:

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.75 น้องชายคนใหม่ {P.100}{ุุ17-4-59} 150%
เริ่มหัวข้อโดย: memew ที่ 14-04-2016 22:18:33

ทาสแค้น : 75 : น้องชายคนใหม่ (พี่หมอ...♥) 150%

 
“น้องคนเมื่อกี้ ใช่คนที่เขาลือกันหรือเปล่าคะ” หมออรถามเสียงหวาน ผมเงยหน้ามองคนที่มาให้ผมช่วยดูบทความให้
 
“ครับ” ผมยอมรับตรง ๆ
 
“คุณหมอเป็นเกย์เหรอคะ ขอโทษที่อรถามตรง ๆ เพราะเท่าที่รู้มา คุณหมอไม่น่าจะใช่”

ผมหัวเราะ “ถ้าโดยพื้นฐานก็ไม่ใช่ แต่ถ้ากับคนที่คบอยู่ก็ใช่”
 
“แล้วเขาพิเศษตรงไหนคะ”
 
ผมนิ่งคิด
 
“ไม่รู้สิ เยอะจนเกินบรรยาย”
 
หมออรเกลี่ยเส้นผมขึ้นไปทัดหูอย่างอ่อนหวาน น้ำหอมกลิ่นละมุนลอยมาปะทะจมูก ถ้าเป็นสมัยก่อน หมออรคงเป็นผู้หญิงที่ผมสนใจ เพราะเป็นหมอด้วย เป็นคนน่ารักอ่อนหวานด้วย แต่บางครั้งผมก็ยังรู้สึกว่าหมออรไม่ได้อ่อนหวานอย่างเดียว แต่แอบซ่อนความเซ็กซี่ยั่วยวนเอาไว้ภายใน แม้กระทั่งตอนนี้ สายตาอ่อนหวานที่ชม้ายมองมาอย่างมีจริตนั้นก็ทำให้ผมรู้ว่ากำลังถูกทอดสะพานให้อยู่
 
ผมก้มลงอ่านบทความตรงหน้าต่อ ชี้ให้ดูจุดที่ควรจะแก้ไข พอเรียบร้อยผมก็ส่งบทความคืน หมออรบอกลาก้าวเดินจากไป พี่ณีย์เข้ามาแทนที่ วางแฟ้มไว้ตรงหน้า ก้มกระซิบเสียงเบา 
 
“ถ้าให้พี่ณีย์เลือกระหว่างน้องฝนกับคุณหมออร พี่ขอเลือกน้องฝนดีกว่านะคะ”
เธอพูดแค่นั้น เดินออกไปเรียกคนไข้มาให้ ผมหัวเราะหึ ๆ ไม่ติดใจอะไร
 







เพิ่งรู้ว่าวันนี้เป็นวันนัดพบหมอของคุณฟ้า
 
“สวัสดีค่ะคุณหมอ” ฟ้ายิ้มทักทาย ผมเลิกคิ้วมองไปรอบ ๆ ดูว่ามีใครตามมาด้วยไหม
 
“มาคนเดียวเหรอครับ”
 
“ค่ะ ไม่มีใครว่างมาด้วยเลย แต่ไม่เป็นไร ฟ้าไม่กลัวแล้ว ได้คุณหมอรักษาดีก็งี้แหละ”
 
ผมหัวเราะ

ฟ้ากวาดมองไปรอบ ๆ ห้องตรวจของผม “ไม่น่าเชื่อเนอะ ว่าฟ้าจะมาที่นี่บ่อยกระทั่งเสียน้องชายให้คุณหมอเจ้าของไข้ไป”
 
ผมหัวเราะ “ฝนยังเป็นของคุณเสมอ ผมแค่ยืมมากอดได้ชั่วครั้งชั่วคราวเท่านั้นจนกว่าฝนจะเรียนจบ”
 
“ห้าปีเอง” ฟ้าหน้าง้ำ “ฟ้ามีโอกาสได้อยู่กับน้องอีกแค่ห้าปี ส่วนคุณหมอได้อยู่ตลอดชีวิต ถ้าประคับประคองกันไปได้”
 
ผมมองตาฟ้า
 
“นั่นน่ะสิครับ ขอบคุณสำหรับคำแนะนำ”
 
ฟ้ายิ้มอ่อนโยน เริ่มต้นให้ผมตรวจรักษา พอเรียบร้อยผมก็ขอเบรกคนไข้รายอื่นเพื่อไปส่งฟ้าขึ้นรถด้วยตัวเอง

เหตุผลข้อแรก เพราะผมเป็นห่วงความปลอดภัยของฟ้า และอีกอย่างผมอยากให้เกียรติคนในครอบครัวฝนด้วย
 
“อ้าว คุณหมอ จะไปไหนคะ” หมออรเดินเข้ามาทักเสียงหวาน มองหน้าฟ้าแวบหนึ่ง
 
“ไปส่งคุณฟ้าครับ ผมขอตัว”
ผมไม่ได้ทักทายอะไรมาก เพราะไม่อยากเสียเวลานาน คนไข้ยังมีอีกหลายคนรอตรวจอยู่ ฟ้ายิ้มให้หมออรนิดหนึ่ง เดินเคียงมากับผม
 
“ถ้าไม่ติดว่าเลิกงานดึก ผมจะไปส่งด้วยตัวเองเลย”
 
“แค่เดินมาส่งนี่ฟ้าก็เกรงใจแล้วล่ะค่ะ”

ผมยิ้ม สั่งให้ยามช่วยเรียกรถให้ จดเลขทะเบียนไว้ด้วย พอส่งฟ้าขึ้นรถเสร็จผมก็เดินกลับ เจอหมออรระหว่างทางอีกรอบ คล้าย ๆ กับเธอเพิ่งจะออกมาจากห้องน้ำ
 
“สวยจังเลยนะคะคุณฟ้า”
 
“ครับ” ผมตอบรับ ยกนาฬิกามอง ล้วงหยิบมือถือจากกระเป๋ากางเกงขึ้นมาถือ “ผมขอตัวสักครู่นะครับ” ผมขออีกคนอย่างรักษามารยาท กดเขียนข้อความผ่านไลน์
 
‘ทำอะไรอยู่’
ข้อความเดิมครับ ต่อให้รักแค่ไหนก็อดไม่ได้ที่จะแกล้งมันจริง ๆ ยิ่งเวลานึกภาพว่ามันหน้าง้ำปากบ่นเอาแต่บังคับ แต่ก็ทำตามที่ผมสั่งนี่มันน่ารักจริง ๆ ไม่ได้คาดหวังว่ามันจะตอบทันทีอยู่แล้วเพราะฝนเรียนอยู่

แต่ยังไม่ทันที่ผมจะลดมือถือลงเพื่อคุยกับหมออร ข้อความที่ผมส่งไปเมื่อกี้ก็ขึ้นสถานะว่า อ่านแล้ว ผมยิ้ม
 
‘เรียน’
ไม่กี่อึดใจมันก็ตอบกลับมาคำเดียวสั้น ๆ
 
‘แล้วทำไมตอบได้’
 
‘แล้วถามมาทำไมตอนนี้’
 
‘คำถามส่งไปเมื่อไหร่ก็ได้ คนตอบไม่จำเป็นต้องรีบตอบนี่ ยกเว้นรออยู่ และอยากตอบ’
 
ผมนึกสีหน้าตอนมันอ้าปากพะงาบ ๆ ได้เลย ผมหัวเราะหึ ๆ มันส่งสติกเกอร์โมโหควันออกหูมาให้ ผมหัวเราะหนักยิ่งกว่าเดิม
 
‘ไม่ได้รอ แค่นี้นะ จะเรียน!!’
 
‘หึ ๆ แล้วเย็นนี้ฉันจะกลับไปสอนวิชาหน้าที่การเป็นเมียที่ดีให้’
 
‘ลามก’
ผมหัวเราะออกมาอีกรอบ ออกจากห้องแชท
 
“ดูคุณหมออารมณ์ดีจังเลยนะคะ คุยกับแฟนเหรอ” หมออรถาม ผมหันไปมอง ดึงสีหน้ากลับมาราบเรียบเหมือนเดิม
 
“ครับ”
 
“เย็นนี้คุณหมอพอว่างไหมคะ อรอยากปรึกษาเกี่ยวกับบทความเพิ่มเติม ถือโอกาสเลี้ยงตอบแทนไปด้วยในตัว”
 
“พอดีผมติดนัดแล้วล่ะครับ”
เราเดินมาถึงห้องตรวจกันพอดี ผมบอกขอตัว เดินกลับเข้าห้องไปทำงานต่อ


[50%]


จริง ๆ ผมว่าที่พ่อแม่ฝนให้เวลาเราได้ศึกษาเรียนรู้กันและกันแบบนี้ก็เป็นวิธีที่ดีเหมือนกัน มันทำให้ผมรู้ว่าชีวิตแบบนี้มันก็ไม่ได้แย่อย่างที่ผมคิด ผมนึกไม่ออกเลยจริง ๆ ว่าทำไมผมถึงจงเกลียดจงชังคนประเภทนี้นัก คงเพราะผมเห็นมาเยอะมั้ง ว่ามันไม่ได้ยั่งยืนและอยู่บนความหลอกลวงขนาดไหน แต่ผมก็ลืมนึกไปว่าแม้แต่คู่ชายหญิงปกติก็มีให้เห็นกันดาษดื่น รัก โลภ โกรธ หลง หลอกลวง

สงสัยผมคงต้องเปิดใจให้กว้าง ๆ กว่านี้ซะแล้ว
 
“หมอแซม”
 
ผมหันไปมองคนเรียก อาจารย์หมอนี่เอง
 
“เย็นนี้ว่างไหม จะชวนไปทานข้าว”
 
“ขอโทษครับ พอดีผมติดนัดแล้ว”
 
อาจารย์หมอเลิกคิ้วสูง เพราะปกติ ต่อให้ผมติดธุระที่ไหน ผมเลือกจะยกเลิกนัดคนอื่นเพื่ออยู่พูดคุยหรือศึกษาดูงานกับท่านมากกว่า ท่านมองตาผม ก่อนยิ้มนิดหนึ่ง
 
“น้ำฝน”
 
ผมมองตาท่าน ให้รู้ว่าท่านคิดไม่ผิด ท่านเดินเข้ามาชิด ตบหลังผมเบา ๆ
 
“ทำให้ผมนึกถึงตัวเองสมัยหนุ่ม ๆ ตอนจีบเมียใหม่ ๆ เลย ผมแทบจะกางเสื่อหน้าบ้านเธอด้วยซ้ำ ผู้หญิงอะไรใจแข็งชะมัด หัวแข็งอีกต่างหาก แต่ผมก็รัก เพราะความอดทนตอนนั้น ทำให้ตอนนี้ผมกลายเป็นผู้ชายที่โชคดีที่สุดในโลก แถมเธอยังมอบลูกชายที่น่ารักที่สุดมาให้ผมด้วย” ท่านพูดอยากภาคภูมิใจ ก่อนหน้าสลดลง “เมื่อไหร่ลูกชายผมจะหมดช่วงต่อต้านพ่อแม่ก็ไม่รู้ เมียผมหัวแข็งขนาดไหน มาเจอลูกชายหนักเสียยิ่งกว่าอีก” ถึงปากจะพูดไป แต่สีหน้าท่านก็ยังคงภาคภูมิใจที่ได้พูดถึง
 
ผมรู้ว่าท่านรักลูกชายของท่านมาก ช่วงที่ส่งลูกชายไปเรียนโรงเรียนประจำหวังฝึกให้เด็กมีความรับผิดชอบและโตเป็นผู้ใหญ่เร็ว ๆ ตามคำแนะนำของภรรยา ท่านก็เหงามาก พอมาเป็นอาจารย์หมอและฝึกผม ผมก็เคารพรักท่านเหมือนบิดาคนหนึ่ง ท่านเลยเอ็นดูผมไม่ต่างกับลูกชายท่านเอง เคยเอ่ยปากขอผมไปเป็นพี่ชายลูกชายตัวเองด้วยซ้ำ
 
ผมไม่ตอบรับเพราะชักไม่ชื่นชอบการเป็นพี่ชายเท่าไหร่ แค่เป็นพี่ชายไผ่ก็ปวดหัวพอควรแล้ว อย่าให้ไปเป็นพี่ชายใครให้ปวดหัวหนักกว่าเดิมเลย
 
“แต่เขาก็กลับมาอยู่ด้วยแล้วนี่ครับ”
 
“ไม่เอากลับมาไม่ได้หรอก อยู่ที่นู่นเกเรหนัก อยู่นี่ทำอะไรยังอยู่ใกล้หูใกล้ตา ผมน่าจะคัดค้านภรรยาเรื่องส่งลูกไปเรียน แต่ตอนนี้เราแก้ไขอะไรไม่ได้แล้ว ทำได้แค่ให้ความรักแกให้มากที่สุด นั่นน่าจะเป็นสิ่งที่ทดแทนได้”
 
“ผมมั่นใจว่าใครได้เป็นลูกท่าน ต้องโชคดีสุด ๆ แน่ครับ”
 
“ฮ่า ๆ เพราะคุณปากหวานแบบนี้แหละ ผมถึงได้รัก เอางี้ดีกว่าผมมีเวลาไม่มาก อยากกินข้าวกับคุณจริง ๆ ชวนน้ำฝนมาด้วย ผมรู้สึกเอ็นดูเด็กคนนั้นจริง ๆ ไปทานข้าวด้วยกันที่บ้าน นะ ครั้งนี้ถือว่าผมขอ”
 
ผมนิ่งคิด จะว่าไปแล้ว ฝนก็ถือว่าเป็นว่าที่ภรรยาผม การพาภรรยาไปพบผู้หลักผู้ใหญ่ที่ให้การสนับสนุนหน้าที่การงานถือว่าเป็นสิ่งที่ควรทำ อีกอย่าง ท่านก็เหมือนเป็นพ่อผมอีกคน การพาฝนไปกินข้าวที่บ้าน ถือว่าเป็นสิ่งที่ผมควรทำ
 
ผมรับปาก ไลน์หาฝน
 
‘เย็นนี้กลับบ้านไปอาบน้ำแต่งตัวน่ารัก ๆ นะ จะพาไปกินข้าวบ้านอาจารย์หมอไพศาล’
 
‘ผมจำเป็นต้องไปด้วยเหรอ’
มันตอบกลับหลังจากผ่านไปร่วมครึ่งชั่วโมง
 
‘คิดซะว่าไปเจอพ่อคนที่สองของฉันละกัน ท่านเป็นผู้มีพระคุณกับฉันเรื่องงาน’
 
‘ก็ได้’
มันตอบรับในที่สุด ผมเย้ากลับ
 
‘แต่ไม่ต้องน่ารักจนเกินเหตุนะ กลัวคนอื่นจะหลงเสน่ห์นายเพิ่ม’
 
‘มีแต่คนบ้าเท่านั้นแหละ ที่มาชอบผม’
 
‘เดี๋ยวคนปากดีจะโดนทำโทษ’
 
‘ไม่กลัว’
 
‘หึ ๆ’ ผมส่งกลับไปแค่นั้นให้มันแปลความเอาเอง กลับเข้าห้องตรวจ
 
 
 

ผมออกเวรตีรถกลับบ้าน อาบน้ำแต่งตัว โทรถามฝนรายนั้นเรียบร้อยแล้ว นั่งคอยอยู่ในห้อง ผมขับรถมาจอดหน้าบ้านฝน เดินเข้าไปภายใน ผมไม่จำเป็นต้องกดกริ่ง เพราะประตูร้านเปิดอยู่ พนักงานเสิร์ฟที่ฟ้าจ้างเด็กนักเรียนมาทำเดินออกมาต้อนรับ พอรู้ว่าผมเป็นใครก็รีบยกมือไหว้
 
“พี่ฝนแต่งตัวน่ารักรอแล้วล่ะค่ะ”
 
ผมพยักหน้ารับเดินเข้าไปภายใน เห็นพ่อกำลังตอกไม้ซ่อมซุ้มที่มันเสีย ผมเดินเข้าไปยกมือไหว้
 
“มีอะไรให้ช่วยไหมครับ”
 
“อ้าว คุณหมอมารับฝนเหรอ”
 
“ครับ มีอะไรให้ผมช่วยไหม” ผมถามอีกรอบ
 
“ฮ่า ๆ ไม่ต้อง เดี๋ยวต้องไปทานข้าวกับผู้ใหญ่ไม่ใช่เหรอ เดี๋ยวเลอะ มันเสียนิดหน่อย”
ผมรู้ว่าตั้งแต่ผมมาสู่ขอฝน คุณพ่อคุณแม่ก็พากันกลับบ้านบ่อยขึ้น เดินทางต่างประเทศน้อยลง กลัวเหมือนกันว่าท่านจะอยู่เพื่อขัดขวางไม่ให้เราคบกัน แต่ผมก็แค่ทำใจดีสู้เสือ ใช้ความจริงใจเข้าแลกเท่านั้นแหละ การอยู่เป็นครอบครัวยังไงก็ดีกว่าอยู่แล้ว
 
“พากลับหรือเปล่าคืนนี้”
 
“กลับครับ พรุ่งนี้ฝนมีเรียน”
 
คุณพ่อพยักหน้า
 
“ผู้ใหญ่ที่จะพาฝนไปหา เขารู้จักฝนไหม”
 
“ครับ ท่านนั่นแหละที่ชวนเพราะรู้สึกเอ็นดูน้ำฝน”
 
ท่านพยักหน้า ผมรู้ว่าพ่อยังห่วงว่าสังคมจะมองยังไงกับเรื่องราวระหว่างผมกับน้ำฝน ผมก็ทำให้ดีที่สุดในแบบของผมที่มีต่อฝน
 
ฝนเดินออกมาพอดี แต่งตัวมาซะน่ารักเลย ชุดนี้ผมจำได้ว่าแม่ผม (หรืออาทับทิมนั่นแหละ) เป็นคนซื้อให้
 
“พ่อฝากสวัสดีผู้ใหญ่ด้วยนะลูก” พ่อบอกฝน ฝนพยักหน้ารับ หันมามองผม ผมเลยบอกลาพ่อ พาฝนเดินออกจากบ้านไป
 
ผมขยับไปโอบเอวเล็กไว้ มันดิ้นหนีทันทีตามปกติ
 
“มากอดทำไมเนี่ย คนเยอะแยะ”
 
“อ้าวคิดว่าอยากให้กอด”
 
“ผมบอกตอนไหน”
 
“ไม่ได้บอกเป็นคำพูด แต่เป็นความรู้สึก”
 
มันหน้าแดงก่ำ ผมหัวเราะหึ ๆ จริง ๆ ผมก็มั่วไปเอง แต่ดูจากท่าทาง ฝนน่าจะคิดจริง ๆ
 




ไม่นานผมก็พาฝนมาถึงบ้านอาจารย์หมอ อาจารย์ออกมาต้อนรับด้วยตัวเอง โดยมีภรรยาเดินออกมาต้อนรับด้วย ผมยกมือไหว้คนทั้งคู่ แนะนำทั้งสองฝ่ายให้รู้จักกัน ผมมาทานข้าวบ้านนี้บ่อย ๆ ช่วงที่ลูกชายอาจารย์หมอไม่อยู่ เปรียบไม่ผิดกับลูกชายคนหนึ่งนั่นแหละ จนลูกชายอาจารย์กลับมาผมถึงไม่ค่อยได้มาเท่าไหร่
 
“น่ารักจัง” คุณช่อผกาชมฝน รายนั้นหน้าแดงก่ำ
 
“เอาละเชิญด้านใน เดี๋ยวจะแนะนำให้รู้จักลูกชายผมด้วย”
 
ผมแตะหลังน้ำฝนนิด ๆ ให้เดินเคียงไปด้วยกัน
 
พอเข้าไปด้านใน ก็เห็นผู้ชายคนหนึ่ง ตัวสูงใหญ่คล้ายฝรั่ง หน้าตาหล่อเหลาคมเข้ม ผิวคร้ามแดดอย่างคนชอบเล่นกีฬากลางแจ้ง ใบหน้ามีริ้วรอยแสดงว่าผ่านการต่อยตีมาแล้วนับไม่ถ้วนอย่างที่อาจารย์หมอบอก ดวงตาคมกร้าวดุดื้อ มันมองสบตาผม
 
สายตาที่ผมจำได้ชัดเจน
 
สายตาที่เหมือนเด็กผู้ชายคนหนึ่ง ตอนพ่อพาอาทับทิมมาแนะนำให้ผมรู้จักครั้งแรก
 
สายตาของเด็กผู้ชายที่อายุน้อยกว่าผมเกือบสิบปี
 
สายตาของไผ่
 
“พี่ดีน...”
เสียงคนข้างตัวผมครางเรียกเบา ๆ
[100%]

“อ้าว น้ำฝนรู้จักพี่เขาด้วยเหรอลูก แหมดีเลย นี่ดีนลูกชายผมเอง อย่างที่ผมเคยเล่าให้ฟังนั่นแหละคุณหมอ ตอนไปตัวเล็กกว่าฝนเยอะ กลับมาอีกทีตัวสูงชะลูดเชียว” แล้วท่านก็หัวเราะ แต่เด็กนั่นไม่ได้หัวเราะตามไปด้วย มันเลื่อนสายตาจากผมไปหาฝน
 
“นี่ดีน หมอแซมไงลูก เรียกเขาว่าพี่แซมก็ได้ คนนี้ไงที่พ่ออยากให้มาเป็นพี่ชายลูก มีอะไรก็อ้อนพี่เขาได้นะ”
 
สายตาแบบนั้น ผมว่าเขาคงไม่อยากได้พี่ชายหรอก ผมถอนหายใจแรง สงสัยดวงผมจะกุดเรื่องการเป็นพี่ชายคนจริง ๆ
 
“ส่วนนี่น้ำฝน แฟนหมอแซมเขา น่ารักใช่ไหมลูก”
 
หมอนั่นไม่ตอบ ยืนทำหน้าถมึงทึง ผมเจอมาดแบบนี้มาเยอะกับไผ่ เลยค่อนข้างจะชาชิน
 
อาการของเด็กหวงพ่อแม่
 
ผมว่าที่ดีนเกเรตอนไปอยู่โรงเรียนประจำ เพราะต้องการประชดพ่อแม่ที่ส่งห่างจากอกมากกว่า เด็กเรียนหอ บางคนส่งไปแล้วก็เป็นผู้เป็นคน แต่บางคนก็ตรงกันข้าม
 
อาหารถูกเตรียมไว้พร้อมหมดแล้ว ทั้งอาจารย์หมอทั้งคุณช่อผการีบเชื้อเชิญให้เราสองคนไปนั่งร่วมโต๊ะ โดยมีดีนตามมาเงียบ ๆ

น้ำฝนดูจะไม่สดใสเหมือนอย่างเคย เหมือนคนกำลังหวาดกลัวอะไรสักอย่างอยู่ ดีนมันก็จ้องแต่น้ำฝนเขม็ง ผมไม่รู้ว่ามันสองคนรู้จักกันได้ยังไง เอาไว้หลังจากงานนี้ค่อยถามอีกที

“อยากกินขนม” พออาหารหมดจาน อยู่ ๆ ดีนก็พูดขึ้น เหมือนไม่มีอะไร แต่สำหรับพ่อแม่ นั่นคือคำสั่งที่พ่อแม่ต้องทำตาม คุณช่อผกาเตรียมลุก
 
“ฝีมือฝน”
 
ทุกคนชะงัก หันมองน้ำฝนเป็นตาเดียว
 
“จะให้แขกทำได้ไงละลูก”
 
“จะกินฝีมือฝน” มันย้ำคำเดิมเหมือนเครื่องจักรไร้ชีวิต ผมว่าเลเว่ลความเอาแต่ใจของเด็กคนนี้น่าจะไปไกลกว่าไผ่มากโข คุณช่อผกาหน้าเจื่อนลงถนัดตา
 
“ให้ผมทำก็ได้ครับ ผมชอบทำ” ฝนออกตัวอย่างรักษาน้ำใจ คงพอจะคาดเดาเหตุการณ์อะไรออก
 
“ถนัดทำอะไรมากสุดล่ะลูก” คุณช่อผกาเคลมเมียผมไปเป็นลูกเรียบร้อย
 
ฝนมองตาผม แก้มแต้มสีนิด ๆ
 
“บัวลอยไข่”
 
ผมยิ้มทันที เพราะจำได้แม่นว่าเป็นของกินที่เต็มไปด้วยประสบการณ์ที่ผ่านมาของพวกเรา
 
“งั้นทำบัวลอยไข่เนอะ” แล้วคุณช่อผกาก็เดินนำเข้าไปในครัว ในขณะที่อาจารย์หมอก็ขออนุญาตเดินเข้าห้องน้ำไป
 
ดีนไม่ได้สนใจว่าพ่อจะเดินไปทางไหน เพราะสายตามันมองตามน้ำฝนเข้าไปในครัว
 
สายตาแบบนั้น
 
สายตาของสัตว์ป่าพร้อมล่าเหยื่อ
 
และเหยื่อที่มันหมายปองคือน้ำฝน
 
มันหันกลับมาสบตาผม พลันสายตาก็เปลี่ยนเป็นรังเกียจเดียดฉันท์ทันที เมื่อมันประกาศสงครามมา ผมก็พร้อมจะตอบรับ ผมปลดปล่อยรังสีเหมือนเสือหวงเหยื่อ
 
มันยกยิ้ม “ฝนน่ารักดีนะ”
 
ผมจ้องหน้าคนพูด มันยิ้มพราย เลียริมฝีปากตัวเองเบา ๆ
 
“ปากนี่หว้านหวาน”
 
ขมับผมเขม็งเครียด
 
“หมายความว่ายังไง” ผมพยายามตีความ มันยกยิ้มยั่ว
 
“ริมฝีปากฝน ตอนจูบ หวาน”
 
ผมจ้องมันหน้าเครียดกว่าเดิม คำถามมากมายผุดขึ้นในหัว มันไปจูบกันตอนไหน จูบในฐานะอะไร คนเคยคบกัน คู่ขา หรือ....
 
ถูกบังคับ
 
ผมนึกถึงสีหน้าของฝนตอนเห็นดีน สีหน้าแบบนั้นมันคล้าย ๆ กับสีหน้าตอนที่ผมบังคับขู่เข็นฝนช่วงแรก ๆ
 
ฝนไม่ได้เต็มใจแน่ ๆ
 
ผมกัดกรามกรอด
 
“นายทำอะไรน้ำฝน”
 
มันเลิกคิ้ว ยกยิ้มเจ้าเล่ห์ ขยับยื่นหน้าเข้ามาใกล้
 
“ฉลาดจริง แกคงจะรักเด็กนั่นมากสินะ”
 
ผมจ้องตามันเขม็ง ราวกับมันคือศัตรูคู่อาฆาต
 
“ตลอดเวลาหลายปีที่ฉันต้องอยู่กับความเหงา คนที่ได้รับความรักในฐานะลูกชายจากพ่อกลับเป็นแก”
มันทำหน้าเคียดแค้น ก่อนยกยิ้มอีกรอบ
 
“งั้นลองลิ้มรสความรู้สึกที่ถูกแย่งของรักไปหน่อยเป็นไง”
 
“ดีน!” ผมเรียกมันเสียงเครียดหวังปรามอารมณ์เด็กไม่รู้จักโตของมัน
 
“มาแล้ว ๆ ขอโทษ ๆ เอาของเก่าออกเพื่อรอกินขนม นี่ไงหมอแซม ภาพที่ผมอยากให้คุณดูตั้งหลายรอบแล้วแต่หาไม่เจอสักที” เสียงอาจารย์หมอนำโด่งมาก่อน ตามมาติด ๆ ด้วยเจ้าตัวที่วิ่งลงบันไดมาด้วยสีหน้าดีใจ แทนที่แกจะนั่งลงบนเก้าอี้ตัวเดิม กลับลากเก้าอี้อีกตัวมานั่งข้าง ๆ ผมแทนอย่างสนิทสนม
 
อาจารย์หมอ ถ้าไม่ได้เข้าสอน แกก็เหมือนคุณลุงช่างพูดช่างคุยคนหนึ่ง สดใสร่าเริง เต็มเปี่ยมไปด้วยน้ำใจ แต่ถ้าใส่เสื้อกาวน์ ถือเอกสาร แม้แต่ผมเองก็ยังขนลุก
 
“น่ารักไหม”
ท่านเปิดภาพลูกชายวัยเด็กให้ดู ผมก้มมองตาม ก่อนเหลือบตามองดีนที่นั่งอยู่ฝั่งตรงข้าม มันจ้องผมตาวาวคล้ายเด็กกำลังถูกแย่งของเล่น
 
ผมชักหวั่นใจกับเด็กนี่ซะแล้ว หวังว่ามันคงจะไม่สร้างปัญหาให้ทีหลังนะ
[To be Con]
แต่ก่อนมีอาชีพเสริมคือขายเปลือกทุเรียน ตอนนี้ว่าจะหันมาขายมาม่าแทน น่าจะขายดี

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.75 น้องชายคนใหม่ {P.100}{ุุ14-4-59} 50%
เริ่มหัวข้อโดย: twinmonkey0311 ที่ 14-04-2016 22:27:20

หมออรนี่ก็นะ รู้ว่าเค้ามีแฟนแล้วก็ยังจะอ่อยอีก

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.75 น้องชายคนใหม่ {P.100}{ุุ14-4-59} 50%
เริ่มหัวข้อโดย: Acacha ที่ 14-04-2016 22:59:40

หมออรยังไม่ละความพยายาม แต่พี่หมอก็ระวังตัวใช้ได้  o13

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.75 น้องชายคนใหม่ {P.100}{ุุ14-4-59} 50%
เริ่มหัวข้อโดย: BChampa ที่ 14-04-2016 23:05:22

ในตัวเลือกก็ พี่ดีนน่ากลัวสุด แต่ถ้านอกตัวเลือก น้ำฝนน่ากลัวยิ่งกว่า จิตใจมั่นคง แต่การกระทำไม่ชัดเจน แบบนี้มันเป็นปัญหาใหญ่ได้ง่ายๆถ้าคนเขียนไม่ดันทุรังเขียนให้ฝนรอดตัวไปเรื่อยๆกับพฤติกรรมแบบนี้ พี่หมอโกรธ สุดท้ายก็ยอม เพราะเขียนให้ฝนโดนกระทำทุกอย่าง
แต่พฤติกรรมแบบน้ำฝนนี่มันสมควรให้ได้รับบทเรียนราคาแพงบ้าง
ตั้งแต่ไผ่ละ เพื่อน"ผู้ชาย"เค้านอนกอดกัน นั่งตักกัน โอบเอวกัน เป็นเศษเสี้ยวของกันและกันในชีวิตขนาดนี้มั้ย ตอบได้เลยว่า"ไม่" ถ้าฝนกับไผ่ยืนยันว่าตัวเองเป็นผู้ชาย แต่ด้วยความที่นี่เป็นนิยายเกย์มันเลยต้องเขียนให้ส่อนิดนึงก็หยวนไป แต่!!!
เราไม่ชอบน้ำฝนเลยคือ ตัวเองไม่ชัดเจนใดๆสักเรื่อง แม้กระทั่งความรู้สึกของตัวเอง พี่หมอบังคับก็จริง แต่ในการบังคับพี่แกก็โอนอ่อนผ่อนตามบ้าง ซึ่ง ฝนก็ยอมไป"ทุกครั้ง"ไง ยอมไปเอง คนเราถ้ามันจะดิ้นหนี ถ้าไม่รักไม่ชอบจริงมันจะทำทุกอย่างให้หนีจากคนๆนั้น แต่นี่ฝนยอมไปกับเขา แต่กลับมาบอกไผ่ทุกทีว่า "เขาบังคับกูอ่ะ" "กูไม่ไปกับเค้าไม่ได้" "กูจะตัดใจ มึงให้เวลากูหน่อยนะ" เฮลโล๊วววววว เพื่ออะไร????? ฝนเป็นอะไรกับไผ่ ไผ่เป็นอะไรกับฝน


แต่อ่านมาถึงปัจจุบันประเด็นไผ่ก็เป็นอันจบกันไป แต่ยังไม่ชอบนิสัยแบบนี้ของน้ำฝนอยู่ดี ไม่แปลกที่จะได้รับฉายาจากพี่หมอว่า"เด็กร่าน"
...............................................................................................

มาถึงคนปัจจุบัน พี่ตาร์ >>> พี่ดีน
คือรู้ทั้งรู้ว่าเค้ามาจีบ ถึงขั้นสารภาพรักยังทำได้แค่โทรไปเล่าให้เพื่อนฟัง "กูโดนสารภาพรัก" ????? แค่นี้ ?????
เอาอาหารไปส่ง"พี่ชาย" พี่ดีนมันก็อุตส่าห์ถามแล้ว"พี่ชายแท้ๆหรือพี่น้องท้องชนกัน" ดึงสติหน่อยค่ะหนู มีผัวแล้วนะคะ 

ไม่รู้ว่าพี่ดีนคนนี้จะมาในโหมดไหน แต่50%แรกก็จูบแทรกลิ้นกันไปละ  ประเด็นที่ควรจะจบมันก็ไม่จบเสียที จากไผ่กลายเป็นพี่ดีน แล้วก็จะวนเข้าลูปเดิมๆ เพราะฝนยังไม่ได้รักพี่หมอเต็ม100%
เมื่อเทียบกับประโยคสุดท้ายแสดงความชัดเจนของพี่หมอที่ปฏิเสธหมออรไป

ถ้าคนแต่งยังดันทุรังแต่งให้ฝนเป็นแบบนี้ ฝนเวลาอยู่กับพี่หมอที่มีแค่ บังคับให้ไปหา บังคับทำอาหาร กินข้าว กอด Have sex โดยที่พี่หมอมันมีความสุขมากอยู่คนเดียว ยิ้มอยู่คนเดียว เพราะมันรักอยู่คนเดียว ฟินที่เวลาเมาแล้วเรียกหาแต่"ปีศาจพี่หมอ"กับคนอื่นที่ได้หาเศษหาเลยกับตัวฝนเช่นกัน ความฟินเวลาอยู่กับพี่หมอก็ช่วยอะไรไม่ได้ คนเราก็ไม่ได้เมากันได้ทุกวันน่ะนะ

อันนี้เม้นของ50%แรก จะรอดูทิศทางการแต่งของคุณว่าคุณจะให้น้ำฝนรีแอคยังไง ถ้ายังแค่อือๆอาๆงงๆ สุดท้ายพี่ดีนบอกแค่ขำๆ หรือขี่รถออกไปไม่พูดอะไรเลย น้ำฝนไม่โกรธอะไรสักอย่าง ไม่นึกถึงสามีตัวเองที่อยู่ในโรงบาลคงลดความน่าอ่านลงไปเยอะ เราคงลดความชอบที่มีในตัวน้ำฝนลงไปอีก

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.75 น้องชายคนใหม่ {P.100}{ุุ14-4-59} 50%
เริ่มหัวข้อโดย: minneemint ที่ 14-04-2016 23:41:29

น้ำฝนไม่ชัดเจน

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.75 น้องชายคนใหม่ {P.100}{ุุ14-4-59} 50%
เริ่มหัวข้อโดย: mukmaoY ที่ 14-04-2016 23:51:50

หมออรจ้ะ ผู้หญิงด้วยกันดูออกนะ

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.75 น้องชายคนใหม่ {P.100}{ุุ14-4-59} 50%
เริ่มหัวข้อโดย: ka[ze]na ที่ 15-04-2016 00:06:50

ทุกคน...อาเมนแต่พออ่านครบร้อย

คนที่น่ากลัวคือน้ำฝนค่ะ
ความไม่คิดอะไรมากเป็นสิ่งที่น่ากลัวค่ะ

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.75 น้องชายคนใหม่ {P.100}{ุุ14-4-59} 50%
เริ่มหัวข้อโดย: jimmyFG ที่ 15-04-2016 00:24:43

ง.คนแต่ง

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.75 น้องชายคนใหม่ {P.100}{ุุ14-4-59} 50%
เริ่มหัวข้อโดย: Duangjai ที่ 15-04-2016 00:29:02

มือที่สามอันตรายทุกคนละ
แต่น่ากลัวยิ่งนักก้อมารยาหญิง

 :hao5:  :hao5:  :hao5:  :hao5:

...

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.75 น้องชายคนใหม่ {P.100}{ุุ14-4-59} 50%
เริ่มหัวข้อโดย: mystery Y ที่ 15-04-2016 06:59:42

แต่ละคน!

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.75 น้องชายคนใหม่ {P.100}{ุุ14-4-59} 50%
เริ่มหัวข้อโดย: SOMCHAREE ที่ 15-04-2016 07:11:31

ช่วยเอาหมออรไปไกลๆได้มั้ยค่ะ

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.75 น้องชายคนใหม่ {P.100}{ุุ14-4-59} 50%
เริ่มหัวข้อโดย: evilheart ที่ 15-04-2016 08:34:10

ง.คนแต่งน่ากลัวที่สุด

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.75 น้องชายคนใหม่ {P.100}{ุุ14-4-59} 50%
เริ่มหัวข้อโดย: snoopy ที่ 15-04-2016 08:41:15

ดีน  ดูมาแรงกว่าคนอื่น  มาแรงอาจไปแบบแรงๆ ( พี่หมอไม่ได้กล่าว)

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.75 น้องชายคนใหม่ {P.100}{ุุ14-4-59} 50%
เริ่มหัวข้อโดย: shoi_toei ที่ 15-04-2016 08:52:58

โนเม้น เหอ ๆ

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.75 น้องชายคนใหม่ {P.100}{ุุ14-4-59} 50%
เริ่มหัวข้อโดย: ่jum ที่ 15-04-2016 09:32:56

ในตัวเลือก ดีนกับหมออร อันตรายพอกัน

ดีนไปทางฝน หมออรไปทางหมอแซม

ในขณะที่หมอแซมชัดเจน แต่ฝนอ่อยไปเรื่อย  :katai1:

ในตัวละครตอนนี้ ฝนคงน่ากลัวที่สุด  :เฮ้อ:

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.75 น้องชายคนใหม่ {P.100}{ุุ14-4-59} 50%
เริ่มหัวข้อโดย: Rafael ที่ 15-04-2016 12:27:29

อิพี่ดีนนน
ฟันธงงง 55555

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.75 น้องชายคนใหม่ {P.100}{ุุ14-4-59} 50%
เริ่มหัวข้อโดย: Dee^daY ที่ 15-04-2016 14:34:43

ความไม่ชัดเจน เป็นบ่อเกิดแห่งอันตราย ..

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.75 น้องชายคนใหม่ {P.100}{ุุ14-4-59} 50%
เริ่มหัวข้อโดย: Ra_rena~* ที่ 15-04-2016 21:15:07

พี่ดีนกับหมออรแท็กทีมกันมารึไง  :serius2:

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.75 น้องชายคนใหม่ {P.100}{ุุ14-4-59} 50%
เริ่มหัวข้อโดย: Ginny Jinny ที่ 15-04-2016 21:56:23

น้ำฝนเข้มแข็งไม่พอกับเรื่องรัก :เฮ้อ: :เฮ้อ:

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.75 น้องชายคนใหม่ {P.100}{ุุ15-4-59} 100%
เริ่มหัวข้อโดย: ujen ที่ 15-04-2016 22:33:07

พี่ตีน น่ากลัวสุด

 :mew1: :mew1:

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.75 น้องชายคนใหม่ {P.100}{ุุ15-4-59} 100%
เริ่มหัวข้อโดย: ▶August5th◀ ที่ 15-04-2016 22:41:25

ทำไมรู้สึกมันสั้นๆ 555+
มาเจอพี่ดีนแบบนี้ อยากรู้จะทำยังไงกัน.

มาต่อไวๆ นะ

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.75 น้องชายคนใหม่ {P.100}{ุุ15-4-59} 100%
เริ่มหัวข้อโดย: บูมเบส ที่ 15-04-2016 23:17:45

กลัวทุกคนเลย

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.75 น้องชายคนใหม่ {P.100}{ุุ15-4-59} 100%
เริ่มหัวข้อโดย: rmlab ที่ 15-04-2016 23:18:19

ยึ้ย ระวังพี่หมอหึงนะ

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.75 น้องชายคนใหม่ {P.100}{ุุ15-4-59} 100%
เริ่มหัวข้อโดย: mypink801 ที่ 15-04-2016 23:29:26

น้ำฝนอย่าาาาาาาาาาาาเด็ดขาด มั่นคงกับพี่หมอนะะ
กลัวมากๆมือที่สาม

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.75 น้องชายคนใหม่ {P.100}{ุุ15-4-59} 100%
เริ่มหัวข้อโดย: leefever ที่ 15-04-2016 23:49:33

เราว่าหมออรนะ แลดูมุ่งมั่นและแอบร้าย พี่ดีนคงไม่อะไรมากมั้ง
จะยังไงก้เถอะ โนดราม่ายักษ์นะคะ

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.75 น้องชายคนใหม่ {P.100}{ุุ15-4-59} 100%
เริ่มหัวข้อโดย: jimmyjimmy ที่ 15-04-2016 23:51:13

ข้อ ง. คนแต่ง ... อิอิ

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.75 น้องชายคนใหม่ {P.100}{ุุ15-4-59} 100%
เริ่มหัวข้อโดย: twinmonkey0311 ที่ 15-04-2016 23:54:58

รอตอนต่อไปนะคะ :L2:

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.75 น้องชายคนใหม่ {P.100}{ุุ15-4-59} 100%
เริ่มหัวข้อโดย: Duangjai ที่ 15-04-2016 23:59:08

อ่ะ...นักเขียนมาให้โอกาสเปลี่ยนคำตอบ

เปลี่ยนก้อได้ ขอเป็นดีนละกัน

ถูกต้องไหมคร้าบบบบ

  :katai4:   :katai4:  :katai4:  :katai4:

...

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.75 น้องชายคนใหม่ {P.100}{ุุ15-4-59} 100%
เริ่มหัวข้อโดย: Acacha ที่ 16-04-2016 00:09:20

ที่จริงตาดีนนี่ก็เหมือนวัยต่อต้าน (อายุเท่าไหร่เนี่ย) ถ้าฝนเปิดตัวให้ชัดเจนไปเลย ก็น่าจะฟังรู้เรื่องนะ
 :katai5:

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.75 น้องชายคนใหม่ {P.100}{ุุ15-4-59} 100%
เริ่มหัวข้อโดย: mamacub ที่ 16-04-2016 00:20:51

ไม่ใช่ว่าอิพี่ดีนจะเป็นเหมือนพี่หมอตอนแรกๆนะ
น้ำฝนสู้คนบ้างนะเปลี่ยนแปลงตัวเองหน่อย :katai3:

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.75 น้องชายคนใหม่ {P.100}{ุุ15-4-59} 100%
เริ่มหัวข้อโดย: tuek ที่ 16-04-2016 07:51:25

จุดใต้ตำตอจริงๆดีลเป็นลูกอาจารย์หมอ

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.75 น้องชายคนใหม่ {P.100}{ุุ15-4-59} 100%
เริ่มหัวข้อโดย: SOMCHAREE ที่ 16-04-2016 09:00:45

เราว่าคนเงียบๆดู/ม่มีอะไรน่ากลัวที่สุดอ่ะ>>>>>เราเลือกพี่ตาร์

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.75 น้องชายคนใหม่ {P.100}{ุุ15-4-59} 100%
เริ่มหัวข้อโดย: BChampa ที่ 16-04-2016 09:41:16

อ่านครับ100% มันกำลังจะเข้าลูปเดิมจริงๆสินะ สายตาเหมือนไผ่ เป็นลูกอาจารย์หมอ อยู่ในวัยต่อต้าน ที่สำคัญ"จูบน้ำฝนไปแล้วด้วย"
เราว่าต่อให้ใครจะมาแบบไหนพี่หมอก็เอาอยู่ แต่พี่หมอจะเอาไม่อยู่ถ้าน้ำฝนยังไม่ให้พี่หมอเต็ม100 เพราะคนนี้น่าจะแรงกว่าไผ่ ถ้าพี่หมอเอาไม่อยู่เดี๋ยวส่งไผ่ไปเป็นทัพหลังให้

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.75 น้องชายคนใหม่ {P.100}{ุุ15-4-59} 100%
เริ่มหัวข้อโดย: Bellze12 ที่ 16-04-2016 09:49:24

คิดว่าหมออร
เพราะส่วนตัวไม่ชอบนาง ฮ่าาาทา

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.75 น้องชายคนใหม่ {P.100}{ุุ15-4-59} 100%
เริ่มหัวข้อโดย: Apple_matinie ที่ 16-04-2016 10:34:55

อ้ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก
 :ling1: :ling1: :ling1:

ไม่จบไม่สิ้น

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.75 น้องชายคนใหม่ {P.100}{ุุ15-4-59} 100%
เริ่มหัวข้อโดย: Dee^daY ที่ 16-04-2016 11:18:16

ศึกชิงนาง อีกมั๊ย ..

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.75 น้องชายคนใหม่ {P.100}{ุุ15-4-59} 100%
เริ่มหัวข้อโดย: mystery Y ที่ 16-04-2016 11:23:57

พี่ดีนรู้สึกจะบทเยอะ สังหรณ์ว่าจะมีดราม่า

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.75 น้องชายคนใหม่ {P.100}{ุุ15-4-59} 100%
เริ่มหัวข้อโดย: hoshinokoe ที่ 16-04-2016 11:24:47

หืออะไรยังไงหว่า

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.75 น้องชายคนใหม่ {P.100}{ุุ15-4-59} 100%
เริ่มหัวข้อโดย: minneemint ที่ 16-04-2016 15:34:01

น้ำฝนน่ากลัวที่สุด

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.75 น้องชายคนใหม่ {P.100}{ุุ15-4-59} 100%
เริ่มหัวข้อโดย: Chattcha ที่ 16-04-2016 20:06:40

 :ruready :ruready

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.75 น้องชายคนใหม่ {P.100}{ุุ15-4-59} 100%
เริ่มหัวข้อโดย: Ginny Jinny ที่ 16-04-2016 20:10:53

จะมีมาม่าเกิดขึ้นเปล่าเนี่ย  :hao4: :hao4:

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.75 น้องชายคนใหม่ {P.100}{ุุ15-4-59} 100%
เริ่มหัวข้อโดย: mukmaoY ที่ 17-04-2016 01:32:02

ฝนจะคิดอะไรได้ยัง มึนๆตลอด

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.75 น้องชายคนใหม่ {P.100}{ุุ17-4-59} 150%
เริ่มหัวข้อโดย: rmlab ที่ 17-04-2016 07:39:01

พี่หมอแซมสู้ๆ นะ

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.75 น้องชายคนใหม่ {P.100}{ุุ17-4-59} 150%
เริ่มหัวข้อโดย: Dee^daY ที่ 17-04-2016 10:05:10

ศึกชิงนาง มาอีกแล้ว ..

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.75 น้องชายคนใหม่ {P.100}{ุุ17-4-59} 150%
เริ่มหัวข้อโดย: Chattcha ที่ 17-04-2016 10:47:35

มาม่าจะมาอีกแล้วหรอ  :เฮ้อ:

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.75 น้องชายคนใหม่ {P.100}{ุุ17-4-59} 150%
เริ่มหัวข้อโดย: ่jum ที่ 17-04-2016 11:59:08

ศึกชิงนางเหรอ  เรื่องยืดเยื้อมากมันจะไม่ค่อยฟินนะ

เพราะหลายๆ ประเด็นจากต้นเรื่องมันจบแล้ว เรื่องราวในช่วงนี้เราหวังจะได้ฟินกับความหวานระหว่างหมอแซมกับน้ำฝน
แล้วหลังจากนั้นก็จบเรื่องได้  70 กว่าตอนนี่ก็ยาวมากแล้ว

แต่ก็มีตัวละครใหม่โผล่มา ชอบบังคับแนวเดียวกับหมอแซม ขณะที่น้ำฝนยังแบบ อ่อยไปทั่ว ไม่รู้จักระวังตัว ฝนก็จะเอียงไปทางดีน มันคงจะกลายเป็นดราม่าหนัก ถ้าฝนยังไม่ปรับปรุงตัว คงจะได้เลิกกัน

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.75 น้องชายคนใหม่ {P.100}{ุุ17-4-59} 150%
เริ่มหัวข้อโดย: automaton ที่ 17-04-2016 12:17:59

มีคนใหม่เข้ามาเพื่อทดสอบความมั่นคงของทั้งคู่ใช่ไหม ?
ก็ของให้ทั้งคู่แน่วแน่ต่อกันนะเราเชียร์  :กอด1:

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.75 น้องชายคนใหม่ {P.100}{ุุ17-4-59} 150%
เริ่มหัวข้อโดย: Bellze12 ที่ 17-04-2016 12:44:23

ตั้งแต่ต้นมา
ลักษณะนิสัยของฝนก็ชัดเจนอยู่แล้ว
หัวอ่อน ใจดี ปฏิเสธคนไม่เป็น ยอมคน
แต่ละคน ทั้งไผ่ ทั้งพี่หมอ
ก็ใช้ประโยชน์ของลักษณะนิสัยฝนตรงนี้ทั้งนั้น
เพราะงั้นเราว่าฝนไม่ผิด
คนที่คิดหาประโยชน์จากฝนนั้นละผิด
แล้วฝนไม่ชัดเจน ก็ใช่
ลองนึกว่าเป็นตัวเอง เป็นผู้ชาย ไม่ได้แต๋วอยากมีสามีตั้งแต่เกิด
แล้วพอเหตุการณ์มันพาไปให้มีสามีเป็นผู้ชาย
จะให้ชัดเจนยังงัย เที่ยวไปบอกใครว่า
ผู้ชายคนนั้นสามีผมเอง ผมมีสามีแล้วอย่ามายุ่ง
เป็นเราเราก็กระดากใจ ให้เที่ยวบอกกับใครต่อใครแบบนั้น
หลายคนมองว่าฝนน่ากลัว
แต่เรามองว่าฝนเป็นเหยื่ออ่ะ
คนที่น่ากลัวคือคนรอบข้างฝนนั้นละ

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.75 น้องชายคนใหม่ {P.100}{ุุ17-4-59} 150%
เริ่มหัวข้อโดย: twinmonkey0311 ที่ 17-04-2016 13:14:35

มันมาอีหรอบนี้อีกแล้ว แก้แค้นแย่งของรักเพราะคิดว่าพี่หมอมาแย่งความรักจากพ่อแม่ของต้วเองไป

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.75 น้องชายคนใหม่ {P.100}{ุุ17-4-59} 150%
เริ่มหัวข้อโดย: mystery Y ที่ 17-04-2016 14:29:58

มือที่สามเยอะจริงๆ

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.75 น้องชายคนใหม่ {P.100}{ุุ17-4-59} 150%
เริ่มหัวข้อโดย: iceman555 ที่ 17-04-2016 15:05:40

 :katai2-1: :katai2-1: :katai2-1: :katai2-1:

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.75 น้องชายคนใหม่ {P.100}{ุุ17-4-59} 150%
เริ่มหัวข้อโดย: tuek ที่ 17-04-2016 15:38:38

ดีลมันเป็นตัวที่ไม่ปลอดภัยแล้วแหละ
อยากให้ฝนอยู่ห่างดีลเอาไว้พี่หมอดูแลฝนด้วยนะ

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.75 น้องชายคนใหม่ {P.100}{ุุ17-4-59} 150%
เริ่มหัวข้อโดย: ▶August5th◀ ที่ 17-04-2016 18:16:22

อ่านอีก50% แล้วรู้สึกว่า..ดีนน่ากลัวอ่ะ 

พอๆ มาลองคิดอีกที ตอนนี้ฝนเป็นแค่เด็กม.ปลายคงยังไม่คิดอะไรมาก 
หมายถึงยังไม่คิดหน้าหลังให้รอบคอบว่าคนที่เข้ามาหาตัวเองต้องการอะไร
และควรจะทำอะไรยังไง

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.75 น้องชายคนใหม่ {P.100}{ุุ17-4-59} 150%
เริ่มหัวข้อโดย: Freja ที่ 17-04-2016 19:32:28

อ้างถึง

มาแล้ว ๆ ขอโทษ ๆ เอาของเก่าออกเพื่อรอกินขนม

เจอประโยคนี้ของคุณหมอนี่แบบว่า สะอึกค่ะ  มารยาทไม่งามไม่ว่าจะกรณีไหนก็ตาม

ไม่ห่วงเรื่องหมออรนะ   นางจะดื้อด้านอะไรก็ได้ที่ไม่ห่วงก็เพราะว่าแซมชัดเจนมาก

เรื่องต้าร์ยังไม่รู้อะไรมากเพราะออกมาแค่นิดหน่อย   ส่วนดีลนั้นมองดูแล้วร้ายตรงๆน่ากระทืบ โตแล้วแต่ทำตัวยังกะเด็ก 13   เรางงค่ะว่าพ่อดีลนั้นเป็นหมอรักษาอะไร? ที่จะมารักษาฟ้าแสดงว่าน่าจะเป็นจิตแพทย์หรือเปล่า?  ทำไมถึงอ่านลูกตัวเองไม่ออก   คำพูดที่หมอพูดกับดีลนั้นยังกับดีลอายุสัก 10 ขวบ   ทั้งหมอกับเมียปล่อยให้ดีลเป็นคน*ควบคุม*ในบ้าน   เราว่าไม่สมเหตุสมผลค่ะ

เรากลัวใจฝนเพราะฝนเองยังไม่รู้ตัวจริงๆจังๆเรื่องแซม   นอกจากรู้สึกดีตอนเมาแล้วนอนกับแซม เรามองไม่เห็นว่ามีอะไรอีก   ฝนเหมือนกับไหลตามน้ำ ตกกระไดพลอยโจนไปกับสถาณการณ์  ฝนใกล้ชิดแซมแต่ก็ไม่ได้มากในระดับที่ว่าเปิดใจกัน   แซมเปิดใจกับฝน  แต่ยังมีอะไรๆติดอยุ่ในใจ เช่นพอได้ยินดีลพูด  อคติบังเกิดในทันที *คู่ขา?*  แล้วก็มาเปลี่ยนใจเมื่อมองเห็นหน้าฝน  นี่เมิงยังไม่เชื่ออีกหรือว่าฝนมันไม่ใช่เกย์ก่อนที่แกขืนใจเขาน่ะ อิแซมเอ๊ย?

แซม - ฝน กำลังดูใจกัน   เรากลัวตรงนี้ว่าถ้าหากว่าฝนไปเจอคนที่เข้ามาจีบ มาพัวพัน คนที่โน้มน้าวใจฝนให้รู้สึกดีได้  คนที่ไม่ได้มาเพื่อฝืนใจ ขู่เข็ญ บังคับ  เราว่าฝนมีสิทธิ์ไปนะ   ดีลกับแซมมาแบบคล้ายๆกันเลย   ต้าร์เริ่มด้วยการจีบก่อน   ในขณะที่แซมข้ามตรงนี้ไปเริ่มที่ข่มขืน ขู่เข็ญ    ดีลเริ่มแบบบุกแนวกองโจรคาดคั้น  ฉกจูบ   ฝนไม่เขวบ้างก็ให้มันรู้ไป

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.75 น้องชายคนใหม่ {P.100}{ุุ17-4-59} 150%
เริ่มหัวข้อโดย: จุ๊บจิ๊บจ๊ะจ๋า ที่ 17-04-2016 19:52:42

อย่าให้น้องฝนเจอเรื่องร้ายๆอีกเลยเถอะค่ะ ขอแต่เรื่องหวานๆเถอะค่ะ

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.75 น้องชายคนใหม่ {P.100}{ุุ17-4-59} 150%
เริ่มหัวข้อโดย: jimmyjimmy ที่ 17-04-2016 20:49:48

น้ำฝน....เรื่องเก่าเพิ่งเคลียร์ เรื่องใหม่กำลังมา

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.75 น้องชายคนใหม่ {P.100}{ุุ17-4-59} 150%
เริ่มหัวข้อโดย: SOMCHAREE ที่ 17-04-2016 21:09:56

ทุกคนดูเป็นเด็กมีปัญหาอ่ะ แต่งฝนน่าสงสารสุดถูกกระทำตลอด

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.75 น้องชายคนใหม่ {P.100}{ุุ17-4-59} 150%
เริ่มหัวข้อโดย: PetitDragon ที่ 17-04-2016 23:27:59

ศึก 2 ด้านเลย  :katai5:

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.75 น้องชายคนใหม่ {P.100}{ุุ17-4-59} 150%
เริ่มหัวข้อโดย: BChampa ที่ 18-04-2016 07:52:45

จบจากไผ่นึกว่าเรื่องราวหลักๆจะจบแล้ว ที่จริงมันเดินเรื่องไปโฟกัสที่ตัวหมอแซมกับน้ำฝนว่าจะเข้าใจกันได้ยังไง หมอแซมอ่อนลง ฝนเข้มแข็งขึ้นอะไรอย่างนั้นก็น่าจะพอแล้ว เพราะถึงขนาดครอบครัวทั้งสองรู้แล้ว สู่ขอหมั้นหมายกันแล้ว เรียนจบสามารถแต่งได้เลย จบ แฮปปี้
แต่นี่ไผ่ไปคนใหม่มา ตัวละครหมอไฟศาลจากมาแค่ชื่อก็ไปขุดเอาขึ้นมาอีก ให้มีลูกชายมาวุ่นอีก ลูกชายดันมาทางเดียวกับหมอแซม คิดจะแก้แค้นโดยการแย่งน้ำฝนมา “งั้นลองลิ้มรสความรู้สึกที่ถูกแย่งของรักไปหน่อยเป็นไง” คือถ้ามันยังเป็นแบบนี้กว่าฝนจะเรียนจบมหาลัย4ปีมันต้องมีคนเข้ามาอีกกี่คนเหรอ นี่ยังไม่เข้ามหาลัยด้วยซ้ำนะ
ถ้าเข้าไปแล้วไปเจอหนุ่มในมหาลัยอีกล่ะ คณะเดียวกัน คณะอื่น บลาๆๆ ก็ไม่จบซะที ก็ให้พี่หมอมันหึงแล้วตะคอก ใช้กำลัง แบบนี้เมื่อไหร่ฝนมันจะรักพี่หมอแล้วมองมันในแง่ดีสักที ขนาดตอนพี่ดีนยั่วพี่หมอว่าจูบกับน้ำฝนแล้ว ในสมองพี่หมอยังไม่ปรับความคิดนอกจากคู่ขาเลย อย่างนี้มันจะไปกันรอดมั้ยเนี่ย กว่าน้ำฝนจะเรียนจบ คู่นี้ต้องมีเลิกกันสักรอบแน่

อ่านถึงTBC พี่ดีนนี่น่าจะไปเป็นน้องน้ำฝนได้เลยนะ นิสัยเด็กมาก แบบนี้จะไม่น่าห่วงเท่าไหร่ถ้าน้ำฝนแค่เป็นคนใจดี แต่เข้มแข็ง และรักพี่หมอ แต่......มันไม่ใช่อย่างนั้นนะสิ แค่คราง "พี่ดีน" และยอมทำบัวลอยให้ทั้งๆที่เพิ่งมาเจอครอบครัวของดีนครั้งแรกโดยไม่มีหันมามองมาถามความเห็นพี่หมอสักคำ อันนี้มันมากกว่าใจดีละ กลัวใจน้ำฝน กลัวใจคนเขียน

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.75 น้องชายคนใหม่ {P.100}{ุุ17-4-59} 150%
เริ่มหัวข้อโดย: MYYAOI ที่ 18-04-2016 18:45:05

พายุละลอก 2 มาอีกแล้ว ทีนี้ทั้งหมออร ดีน โอ๊ย เอาไงดี ถ้าน้องฝนยังไม่เข้มแข็ง และชัดเจนในการปฏิเสธหรือยังขี้สงสารอยู่หล่ะก็งานนี้ มาม่ารสเข้มข้นแน่ๆ ส่วนอีพี่หมอเนี้ยะ เชื่ออยู่ว่าเด็ดขาด แต่กลัวว่าความหึงจะทำเหตุอีกอ่ะดิ สู้ๆน่า :katai1:

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.76 ติวเตอร์ {P.102}{ุุ19-4-59} 100%
เริ่มหัวข้อโดย: memew ที่ 18-04-2016 20:29:21

(http://upic.me/i/qc/otm13.jpg)

Chapter 76 ติวเตอร์ (น้ำฝน) 150%


พอออกจากบ้านหลังนั้นมา พี่หมอดูจะขรึมลงถนัดตา ไม่รู้ว่ากำลังคิดเรื่องงานหรือเรื่องอะไรอยู่ ผมไม่ได้ถาม เพราะตัวผมเองก็มีเรื่องไม่สบายใจอยู่เหมือนกัน
 
เรื่องพี่ดีน...

เรื่องที่เขาจูบผม....

มันเหมือนเป็นชนักปักหลังชิ้นใหญ่ ผมควรจะเล่าให้พี่หมอฟัง แต่ผมไม่อยากให้มีเรื่อง ผมอยากให้เรื่องทุกอย่างจบลงตรงที่เขาคนนั้นแค่เล่นพิเรนทร์แล้วเลิกแล้วต่อกันแค่นั้น
 
ไม่คิดว่าวันนี้จะมาเจอกันในสภาพนี้
 
พี่หมอค่อย ๆ ชะลอจอดรถเทียบไว้หน้าประตูรั้ว แต่ยังไม่ดับเครื่อง ผมกดปลดสายเบลท์ออกเบา ๆ พี่หมอยังคงนั่งนิ่ง ความนิ่งนั้นทำเอาผมไม่กล้าขยับทำอะไรต่อ

“ฝน”
เสียงเรียกของพี่หมอเย็นเฉียบ มันเย็นไปถึงขั้วหัวใจเลย ผมหันไปมอง พี่หมอนิ่งมาก แต่เป็นความนิ่งเหมือนก่อนพายุจะเกิด
 
“มีอะไรที่ยังไม่ได้เล่าให้ฉันฟังหรือเปล่า” พี่แกถามโดยไม่หันมามอง
 
“เรื่องอะไร”
 
“เรื่องที่ควรจะเล่า แต่ยังไม่เล่า”
พี่หมอหันมาสบตาตรง ๆ
 
“ไม่มี”
ผมกลืนน้ำลายลงคอ ตอบกลับเสียงพร่า
 
“รู้จักดีนได้ยังไง”
 
“พี่ดีนเป็นเพื่อนพี่ต้าร์ เอ่อ…เพื่อนรุ่นพี่ผมอีกที”
ผมไม่ได้บอกพี่หมอว่าพี่ต้าร์คือคนที่มาขอเบอร์ ขืนรู้คงจบไม่ดีแน่
 
“ต้าร์คือใคร ไม่เคยเห็นในกลุ่ม” นั่นไงล่ะ ความซวยคืบคลานเข้ามาแล้ว
 
“แค่เพื่อนรุ่นพี่”
 
“แค่เพื่อนรุ่นพี่? เพื่อนระดับไหน พวกไผ่กับตันรู้จักหรือเปล่า”
 
“ไม่รู้”
 
“คนกลุ่มไหน ฉันเคยเห็นหรือเปล่า”
พี่หมอจี้ ผมเหงื่อตก กัดปากแน่น ขืนเล่ามากกว่านี้ พี่หมอต้องรู้แน่ ๆ
 
“เล่าให้ละเอียดฝน อย่าให้ฉันต้องสืบเอาเอง”
 
ผมกลืนน้ำลายลงคอ จำใจต้องเปิดปาก
 
“พี่ต้าร์ คือคนที่วิ่งมาขอเบอร์ผมตอนเล่นน้ำสงกรานต์”
 
พี่หมอทำท่าคิด หรี่ตามองผม ผมค่อย ๆ ถอยร่นไปติดประตูรถ
 
“นายแอบติดต่อกัน”
 
“ผมเปล่าแอบ พี่ก็รู้ว่าวันนั้นผมไม่ได้ให้เบอร์เขาไป แต่หินมันให้เฟซ แล้วผมเผลอกดรับเพราะยายชนแขน ผมเลยเลยตามเลย เราพูดคุยกันบ้างผ่านเฟซ แต่ก็ไม่ได้อะไรมากมาย เขามากินอาหารที่ร้านบ้าง อะ เอ่อ และดูเหมือนเขาจะชอบผมอยู่ แต่เข้าใจผิดคิดว่าผมเป็นแฟนไผ่เลยไม่กล้ารุกต่อ”
 
“ทำไมไม่เล่าให้ฉันฟัง”
 
“ก็กลัวพี่หมอโกรธ”
 
“ใช่ โกรธแน่ มีคนมาจีบเมียตัวเองใครจะไม่โกรธ แล้วที่โกรธมากคือนายไม่ยอมเล่าให้ฉันฟัง”
 
ผมเม้มปากแน่น
 
“แล้วดีนล่ะ รู้จักกันลึกซึ้งแค่ไหน”
 
“ไม่ลึกซึ้งอะไร เป็นคนในกลุ่มพี่ต้าร์”
 
พี่หมอโน้มหน้าเข้ามาใกล้ ปล่อยรังสีคุกคามเต็มที่
 
“ไม่ลึกซึ้ง แล้วปล่อยให้มันมาจูบได้ยังไง”
 
ผมอ้าปากค้าง ไม่คิดว่าพี่หมอจะรู้
 
“พะ พี่รู้ได้ไง”
 
“หึ ยังไม่ทันได้แต่งก็คิดจะสวมเขาให้ฉันแล้วรึไง”
 
“ผมเปล่า” ผมบอกเสียงเครือ “วันที่พี่ให้ผมทำอาหารไปส่ง ผมออกไปยืนรอแท็กซี่ พี่ดีนขับรถผ่านมาพอดีเลยจอดรับและอาสามาส่ง ขากลับก็ยังอาสารับกลับ เขาขอค่ารถ แล้วก็จูบผม”
ผมกัดปากเบา ๆ ความกลัวที่เคยหายไปย้อนกลับมาอีกครั้ง พี่หมอวันนี้ เหมือนพี่หมอช่วงแรก ๆ ที่ผมรู้จักเลย
 
“เต็มใจหรือถูกบังคับ”
 
“ถูกบังคับ”
ผมน้ำตาร่วงเผาะ ตัวสั่นขึ้นมานิด ๆ
 
“ตอนไปส่งที่โรงพยาบาล มันบอกหรือเปล่าว่าจะรอ”
 
ผมส่ายหัวไปมา
 
“ผมไม่คิดว่าเขาจะยังอยู่ แต่ถ้าเขาเป็นลูกชายของอาจารย์หมอจริงก็น่าจะมาหาพ่อ” ผมคาดเดาเอา
 
“ก่อนหน้านี้ มันมีท่าทีอะไรหรือเปล่า”
 
“ไม่มี ยกเว้น…”
 
“อะไร”
 
“สายตา เวลามองผม รู้สึกไม่น่าไว้วางใจ”
 
พี่หมอกัดกรามกรอด น้ำตาผมร่วงหนักกว่าเดิม หลังแนบติดประตูรถแน่นขึ้น พี่หมอปลดสายเบลท์ออก ขยับมารวมผมเข้าไปกอดแน่น
 
“ครั้งหน้ามีอะไรเล่าให้ฟังอย่าปิดบัง เข้าใจไหม”
 
ผมพยักหน้ารับกับอกกว้าง
 
“จำไว้นะ ไปไหนมาไหนอย่าให้ห่างไผ่”
 
ผมขมวดคิ้วเงยหน้ามองพี่หมองง ๆ
 
“ทำไม”
 
พี่หมอทำท่าจะพูด ก่อนเงียบเสียงลง นิ่งคิดอีกรอบมองตาผม
 
“ดีน เด็กนั่น”
ผมนิ่งฟัง พี่หมอมีสีหน้าลังเล

“มันไม่ชอบหน้าฉัน เพราะฉันได้รับความรักในฐานะลูกชายในระหว่างที่ลูกชายตัวจริงอย่างมันถูกส่งไปเรียนต่างประเทศเพียงลำพัง เด็กที่เคยถูกพะเน้าพะนอด้วยความรักมาตลอด วันหนึ่งถูกส่งให้ไปยืนบนลำแข้งตัวเอง บางคนก็สำเร็จเป็นผู้เป็นคนกลับมา บางส่วนก็ตรงกันข้าม ซึ่งดีน น่าจะเป็นอย่างหลัง ดีนเกเรมาก จนอาจารย์หมอต้องเรียกกลับมาดูแลเอง”
 
“แล้วผมเกี่ยวอะไรด้วย”
ผมถามงง ๆ โกรธพี่หมอก็ไปแก้แค้นพี่หมอสิ มายุ่งอะไรกับผม พี่หมอยกยิ้ม
 
“ใครคือคนที่ฉันรักที่สุดตอนนี้”
พี่หมอถาม ผมนิ่งคิด พยายามเรียบเรียงว่ามีใครบ้าง แต่สายตาพี่หมอที่มองมานั้นบ่งบอกว่าคนนั้นเป็นใคร

ผมชี้หน้าตัวเอง
 
“ใช่ การแก้แค้นน่ะ ทำกับคนที่แค้นโดยตรงไม่ทำให้เจ็บปวดได้เท่ากับทำให้คนรักของคนคนนั้นเจ็บปวดหรอกนะ เหมือนที่ฉันเคยทำกับไผ่ และดีนกำลังจะใช้นายเป็นเหยื่อด้วยอีกคน”
 
ผมขนลุกเกรียว ทำไมชีวิตผมต้องมาเจอเรื่องแบบนี้ด้วย





พี่หมอให้ผมกลับเข้าบ้าน ผมมานอนเอามือก่ายหน้าผาก คิดถึงสิ่งที่พี่หมอพูด ผมอยากให้สิ่งที่พี่หมอพูดไม่ใช่เรื่องจริง แต่พอนึกถึงสายตาพี่ดีน นึกถึงเหตุการณ์ที่ผ่านมา ตั้งแต่ในร้าน และตอนไปส่งผมที่โรงพยาบาล มันก็ดูน่าเชื่อถือไม่น้อย
 
ผมนอนพลิกตัวไปมา ทั้งหวาดกลัวว่าจะโดนทำอะไร และเป็นห่วงพี่หมอด้วย ถ้าพี่ดีนเกิดเล่นไม่ซื่อขึ้นมาจะทำไง ผมเด้งตัวลุก คว้ามือถือมากดโทรออกทันที ปลายสายตอบรับงัวเงีย
 
“หลับแล้วเหรอมึง”
 
“มีอะไร”
 
“กูมีเรื่องไม่สบายใจ”
 
“ว่ามา”
น้ำเสียงมันเปลี่ยนจากงัวเงียเป็นขึงขังทันที ดูเหมือนมันจะคอยตื่นตัวเรื่องผมเสมอ และอีกอย่าง ไม่บ่อยที่ผมจะเล่าเรื่องไม่สบายใจให้มันฟัง ผมเล่าเรื่องทุกอย่างที่เกิดขึ้นวันนี้ให้มันฟัง
 
“ชักเห็นเงาสะท้อนตัวเองแฮะ”
 
“ยังไง” ผมถามงง ๆ
 
“ไอ้ห่าดีนนั่น มันเหมือนกู แต่อาการน่าจะหนักกว่า เพราะกูยังมีแม่ แต่เพิ่มพ่อและพี่ชายมา แต่มันถูกส่งไปอยู่ห่างไกล ในขณะที่คนอื่นมาทำหน้าที่ลูกชาย มันอาการหนักกว่ากูแน่ ๆ โรคหวงพ่อแม่”
 
ผมนั่งอึ้งฟัง
 
“แล้วกูควรทำไง”
 
“ไม่ต้องทำอะไรทั้งนั้น ทำตามที่ผัวมึงบอกก็พอคืออยู่ใกล้ ๆ กูไว้ ถ้าพวกนั้นมาที่ร้านก็หลีกเลี่ยงการเผชิญหน้า อย่าไปไหนมาไหนเพียงลำพัง เจตนามันต้องการแก้แค้นพี่หมอแน่ ๆ กูเป็นเพื่อนมึง แค่แกล้งหลอกว่าเป็นแฟน แต่มัน กูคิดว่ามันน่าจะเอาจริง”
 
ผมขนลุกเกรียว
 
“ไผ่...”
 
“นอนหลับไหม ไม่หลับ กูจะขับรถไปนอนด้วย”
 
“ไม่ต้องหรอก ดึกแล้ว มึงเองก็เพิ่งตื่น เดี๋ยวรถคว่ำ กูปั๊มให้พ่อแม่ไม่ได้นะ”
 
“มึงโดนพี่หมอปั๊มแทบตายยังไม่ท้อง ไม่ต้องมาพูดมาก” ถ้ามันอยู่ตรงนี้ ผมคงถีบมันไปแล้ว “อยู่นั่นแหละ ไม่เกินครึ่งชั่วโมงถึง”
 
แล้วครึ่งชั่วโมงต่อมา มันก็มานอนข้าง ๆ ผม เอาชุดกับกระเป๋านักเรียนมาด้วย
 
“มึงไม่สบายใจขนาดนี้ ทำไมไอ้เชี่ยนั่นถึงปล่อยมึงไว้คนเดียวแบบนี้ได้”
 
“เขากลัวอดใจไม่ไหว พรุ่งนี้กูจะไปโรงเรียนไม่ได้น่ะสิ”
 
“ไอ้…” มันจบคำพูดไว้แค่นั้น พลิกหันมากอดผมไว้หลวม ๆ “นอนเถอะ ดึกแล้ว” แล้วมันก็หลับตาลง
 
ผมขยับเข้าไปใกล้มันมากขึ้น ซุกหน้าเข้ากับแผงอกกว้าง สูดกลิ่นตัวมันเข้าปอด ผมว่าตัวไผ่ต้องมีสารอะไรอยู่แน่ ๆ ถึงทำให้ผมรู้สึกสบายใจเมื่ออยู่ใกล้แบบนี้ จากที่นอนไม่หลับก่อนหน้า เปลือกตาผมก็หนักอึ้งลงเรื่อย ๆ จนในที่สุดมันก็ปิดลง สำนึกสุดท้ายก่อนสติจะเลือนหาย มีเสียงหนึ่งล่องลอยมาแต่ไกลคล้าย ๆ กับความฝัน
 
เสียงนั้นผ่อนคลาย เป็นน้ำเสียงที่ทำให้ผมรู้สึกสบายใจ
 
เสียงของทิวไผ่...
 
“ยกเว้นพี่หมอแล้ว กูไม่ยอมให้มึงตกเป็นเมียใครอีกแล้วนะฝน”
 
 
 
 
ชีวิตนี้ดี๊ดี มีสารถีคอยรับคอยส่ง
 
“อ้าว ไผ่ โผล่มาตอนไหนลูก”
พ่อทักทันทีที่เห็นผมกับไผ่เดินลงบันไดไปด้วยกัน เพราะตอนที่ไผ่มา ทุกคนเข้านอนกันหมดแล้ว
 
“เออแน่ะ กลางคืนอยู่กับคนพี่ตื่นมากลายร่างเป็นคนน้อง”
พ่อแซว
 
“หมาฝนมันนอนไม่หลับพ่อ ผมเลยต้องบิดแมง’ไซค์มานอนกอดมันเมื่อคืน”
มันเดินไปนั่งยังเก้าอี้ประจำตัว ทำเสมือนเป็นลูกบ้านนี้ไปอย่างเนียน ๆ ผมว่าบางทีมันก็ตีเนียนเสียยิ่งกว่าพี่หมออีก
 
“เป็นไรลูก” แม่ถามด้วยความเป็นห่วง “ทะเลาะกับพี่หมอเหรอ”
 
ผมส่ายหัวไปมา
 
“ไม่ใช่เรื่องพี่หมอหรอก เรื่องอื่น”
 
“เล่าให้พ่อกับแม่ฟังได้ไหม”
แม่เสนอเสียงนุ่ม ผมยิ้มให้ท่านทั้งคู่
 
“อย่าดีกว่าครับ ได้พูดคุยกับไผ่ผมก็สบายใจแล้ว”
 
“มันหาเรื่องอ้อนผมไปงั้นเองแม่ อย่าคิดมากเลย พี่ฟ้า เพิ่มข้าวอีกหน่อย แค่นี้ไม่พอหรอก ผมกินเยอะอย่าลืมดิ”
ดูมันสั่ง กูเป็นน้องยังไม่กล้าสั่งพี่กูแบบนี้เลย = =
 
“ปกติเวลาผมไม่สบายใจพอมีไผ่ ผมหลับง่ายขึ้นเยอะ”
ผมบอกพ่อกับแม่ พวกท่านพากันมองยิ้ม ๆ
 
เราซิ่งไปโรงเรียนด้วยกัน พอเจอแก๊ง ไผ่มันก็เล่าให้เพื่อน ๆ ในโขลงฟัง หินนี่โดนเพื่อนโบกหัวแรงครบทุกคน
 
“เป็นไง ส.ใส่เกือกให้เฟซไอ้ฝนกับคนอื่นดีนัก เป็นไง ผิดคำไอ้ไผ่มันพูดไหม ถึงพี่ต้าร์จะไม่ได้เป็นโรคจิตโดยตรง แต่ไอ้คนที่ชื่อพี่ดีนคนนั้นดูหนักกว่าอีก กูก็สังเกตเห็นตั้งแต่ร้านอาหารแล้ว กูเคยเตือนฝนมันด้วย”
น้ำตาลมันบอกด้วยน้ำเสียงซีเรียส มันสังเกตเห็นและเตือนผมก่อนใครจริง ๆ
 
“แล้วเอาไง”
 
“ไม่ไง พวกมึงก็ช่วยกันเป็นหูเป็นตาหน่อย จำไว้นะว่ามันเหมือนกู แต่อาการหนักกว่ากู โรคหวงพ่อแม่รักษายาก ต้องได้รับความรักสุด ๆ”
 
พวกนั้นพากันพยักหน้าเข้าใจ
 
“แม่มหมาฝน เสนียดเอ้ย เสน่ห์แรงนะมึง”
 
“กูไม่ได้ทำ”
 
“กูว่าไม่ใช่แค่ฝนนะที่อยู่ในอันตราย พี่หมอด้วย”
 
ผมเห็นด้วย
 
“พี่หมอน่ะกูไม่ห่วงหรอก มั่นใจว่าเอาตัวรอดได้ กูห่วงแต่ฝน มันเป็นเหยื่อให้กูมาครั้งหนึ่งแล้ว กูไม่อยากให้มันเป็นอีก ครั้งก่อนแค่เหยื่อล่อ แต่ครั้งนี้ เป็นเหยื่อที่ไอ้ห่าดีนนั่นมันจ้องจะตะครุบจริง ๆ ถ้ามันกล้าจูบฝนได้ง่าย ๆ แบบนั้นโดยไม่คิดอะไร แปลว่ามันต้องเป็นพวกไบ หรือไม่ก็เกย์”
 
ผมเครียดหนักกว่าเดิม ผมไม่อยากตกเป็นเมียใครพร่ำเพรื่อ โดยเฉพาะเป็นเมียเพื่อความแค้นของคนอื่น
 
ผมจำเหตุการณ์ก่อนที่พี่หมอจะรักผมได้ดี ทั้งสีหน้า ทั้งความรุนแรงที่ได้รับ ผมไม่อยากเจอแบบนั้นอีกแล้ว
 
“ฝน” ไผ่มันดึงผมเข้าไปหา “อย่าคิดมากน่า มันอาจแค่ขู่ ไม่ได้คิดทำอะไรเลว ๆ เหมือนพี่หมอก็ได้” มันกอดผมแน่น ผมเพิ่งรู้ว่าตัวเองกำลังสั่นอยู่ “ไม่มีอะไรมาทำร้ายมึงได้หรอก กูอยู่ทั้งคน พวกนี้ก็อยู่” มันปลอบใจ ทุกคนเข้ามารุมปลอบใจ

พวกมันรู้ดีครับว่าก่อนหน้านี้ผมเจออะไรมาบ้าง หนักหนาสาหัสแค่ไหน และไม่มีใครอยากให้ผมต้องเจอเหตุการณ์แบบเดียวกันซ้ำ ๆ อีก
 
“มึงอยากไม่ตกเป็นเหยื่อไหมล่ะ”
ไผ่มันดันผมออกมาพูด ผมมองหน้ามัน รอดูว่ามีวิธีไหนไม่ให้ตกเป็นเหยื่อได้บ้าง
 
“เลิกรักพี่หมอสิ”
 
ผมขมวดคิ้ว
 
“บ้า ทำได้ ทำไปนานแล้ว”
 
“งั้นก็รักมันให้มาก ๆ เอาชนิดที่ว่า ต่อให้มีอะไรพยายามมาพรากพวกมึงทั้งสองออกจากกันก็ไม่มีทางทำได้”

บางทีมึงก็สุดขั้วไปนะไผ่ = =

[100%]

พวกเราปรึกษาหารือเพื่อหาทางหนีทีไล่ ในสถานการณ์ต่าง ๆ ซึ่งคนเจ้าวางแผนอย่างน้ำหวานก็เก่งในการสร้างสถานการณ์และหาทางแก้ไขไว้ในทุกกรณี
 
อย่างน้อยเตรียมไว้ดีกว่าต้องสูญเสียทีหลัง
 
พอจบจากเรื่องซีเรียสของผม ไผ่มันก็โอดใหญ่เพราะพี่หมอนนท์ตอบตกลงเรื่องสอนหนังสือให้มันแล้ว มันบอกอยากฆ่าตัวตาย เชื่อได้เลยว่าคงเป็นการสอนที่น่าดูชมทีเดียวเชียว ส่วนผม พ่อพี่หมอนัดให้เริ่มสอนอาทิตย์หน้า โดยพ่อจะเป็นคนออกค่าสอนพิเศษให้ทั้งหมด แต่พ่อแม่ผมบอกจะรับผิดชอบเอง ยื้อกันไปมาเลยได้ข้อสรุปว่าคนละครึ่งทาง ออกสองบ้านเลย
 


ในที่สุด วันนรกสำหรับไผ่ก็มาถึง มันได้เรียนพิเศษก่อนผมเพราะพี่หมอนนท์ตีตารางได้ก่อน พี่หมอนนท์เต็มใจสอนสุด ๆ วันแรกไผ่มันลากให้ผมมาอยู่เป็นเพื่อน ซึ่งผมก็มา
 
ผิดคาดไปหน่อยก็ตรงที่พี่หมอนนท์ดันลากเพื่อนตัวเองมาด้วย ไผ่มันเดือดใหญ่ เพราะแทนที่ผมจะมาช่วย กลับกลายเป็นเอาผมมาให้พี่หมอเสียเฉย
 
ผมนั่งหัวเราะ มองไผ่ที่นั่งเรียนหน้าหงิก โดยมีพี่หมอนนท์ยืนสอนเหมือนนายทหารฝึกหน่วยรบ
 
“นายเริ่มเรียนวันไหน” พี่หมอถาม
 
“วันจันทร์”
ผมตอบกลับสั้น ๆ ตอนนี้ผมนั่งอ่านหนังสือการ์ตูนพิงแผงอกกว้างของพี่หมออยู่ ส่วนพี่หมอ มือหนึ่งโอบผมไว้ อีกมือถือหนังสือพลิกอ่านด้วยนิ้ว หนังสือที่แกอ่าน คงทำเอาผมสลบตั้งแต่สามบรรทัดแรก เพราะเป็นหนังสือวิชาการแพทย์ ตัวหนังสือเล็กเท่าตีนเห็บ พี่หมอต้องใส่แว่นอ่าน
 
ผมแอบลอบมอง เวลาใส่แว่นก็หล่อแบบผู้ใหญ่ดี แต่ไม่ใส่หน้าจะอ่อนกว่า
 
“เพิ่งรู้ว่าหน้าฉันเหมือนหนังสือการ์ตูน”
พี่หมอพูดโดยไม่ละสายตาไปจากหนังสือ
 
“ใครว่า กำลังหาตีนกาคนแก่อยู่ต่างหาก”
 
“ระวังจะลุกไม่ขึ้นเพราะคนแก่ล่ะ ยิ่งชอบกินหญ้าอ่อนอยู่ด้วย”
ไม่พูดเปล่า โคแก่ยังสาธิตเสมือนจริงด้วยการจับหน้าผมแหงนขึ้นเบา ๆ แล้วกดจูบลงมา ผมดิ้นขลุกขลัก แต่สักพักก็ต้องสมยอม
 
“อะแฮ้ม อย่ามาสวีทกันให้ส้นตีนกูกระตุกแถวนี้”
 
พี่หมอถอนปากออก ผมรีบก้มหน้า
 
“ขัดขวางคนอื่นเขาสวีทกันมันบาปนะไผ่”
พี่หมอติง
 
“กูไม่เห็นคนว่ะ เห็นแต่ตัวเหี้ยเลียปากกัน”
 
“ไอ้ไผ่!!”
ผมรีบลุกขึ้นไล่เตะมันทันที มันรีบถอยร่น รับทั้งลูกหมัดและลูกเตะจากผม มันไม่สู้ผมคืนหรอกครับ หัวเราะร่วนรับมือรับเท้าผมไป มันถอยหลังร่นไปเรื่อย ๆ จนชนพี่หมอนนท์เข้า รายนั้นรับมันไว้ มันรีบเด้งตัวออกทันทีเหมือนหนอนถูกน้ำร้อนลวก
 
“อย่ามาแตะเนื้อต้องตัวกู”
 
“ทำเป็นหวงตัวไปได้ ผู้หญิงก็ไม่ใช่”
 
“กูกลัวเสนียดตกใส่”
 
“ปากแบบนี้น่าจูบสั่งสอน”
 
“กล้าทำก็ลองดู”

“จุ๊ ๆ ๆ ๆ” พี่หมอนนท์ส่ายนิ้วชี้ไปมาใกล้ปาก “อย่าท้าครับ มันไม่ดี”
 
ไผ่มันย่างสามขุมเข้าไปใกล้
 
“กูบอกว่าถ้ามึงกล้าก็ลองดู เพราะมึงจะได้ตายก่อนถึงตัวกู”
 
“แน่ใจ”
แล้วสองสายตาก็สบกันนิ่งค้างแบบนั้นคล้ายกำลังวัดความอึดทางสายตากันอยู่
 
ผมเลิกสนใจคนทั้งคู่ กลับไปนั่งอ่านหนังสือบนตักพี่หมอต่อ รายนั้นนั่งอ่านเงียบ ๆ คล้ายกับจะไม่ใส่ใจหรือเห็นจนชินตาแล้ว
 




 
 
วันนี้ครูสอนพิเศษจะมาสอนวันแรกครับ ผมรีบกลับจากโรงเรียนมารอข้างล่าง แต่เสียงค่อนข้างดัง ผมเลยขึ้นไปรออยู่บนห้องแทน บอกป้าแม่บ้านไว้แล้วว่าถ้าครูมาให้ตรงขึ้นห้องได้เลย รอไม่นานก็ได้ยินเสียงเคาะประตูเบา ๆ
 
“น้องฝน ครูสอนพิเศษมาแล้วค่ะ”
 
“ครับ”
ผมรับปาก เดินไปเปิดประตู ก่อนเบิกตาค้างไว้แบบนั้น
 
“พี่ต้าร์”
 
“บังเอิญจัง”
 
“ครับ”
ผมอ้ำอึ้ง ไม่รู้ว่าบังเอิญจริง หรือพี่มันจงใจ ผมรีบเชิญพี่ต้าร์เข้ามา บอกให้พี่นุ่นนำของกินมาเสิร์ฟด้วย
 
“ห้องเรียบง่ายกว่าที่คิด”
 
“พี่ต้าร์สอนพิเศษประจำเหรอ”
 
“ครับ พี่เป็นครูสอนพิเศษที่สถาบันติวเตอร์ เขาหาคนมาสอนตามบ้านคนหนึ่ง พอดีพี่อยู่ใกล้ พอเห็นว่าเป็นใครพี่ก็เลยรีบรับปาก”
พี่ต้าร์มองผมอย่างมีความหมาย ผมนั่งอึดอัด
 
“ผมว่าเราเริ่มเรียนกันเลยดีกว่าครับ”
เหมือนชักศึกเข้าบ้านแฮะ
 
ถ้าตัดเรื่องพี่มันคิดมาจีบผม ผมว่าพี่ต้าร์สอนดีนะ สอนเป็นขั้นเป็นตอน สอนเข้าใจง่าย แถมยังใจดีอีกต่างหาก แผลบ ๆ ก็ผ่านไปสองชั่วโมง ค่าตัวพี่ต้าร์แพงมาก พ่อผมกับพ่อพี่หมอทุ่มกันน่าดู ผมเลยต้องตั้งใจเรียนนิด
 
“ให้สอนนักเรียนน่ารักแบบนี้ พี่อยากสอนให้ทุกวันเลย”
 
ผมยิ้มแหะ ๆ ตอบรับ
 
“พี่ต้าร์” ผมเม้มปากแน่น หรือว่าจะบอกพี่ต้าร์ไปตรง ๆ ดีว่ามีแฟนแล้ว พี่แกจะได้ตัดใจ “คือ…ผมไม่รู้ว่าอะไรทำให้พี่ต้าร์ชอบผมนะ แต่ว่า ผมมีแฟนแล้ว”
 
พี่ต้าร์นั่งนิ่ง
 
“ไผ่...คนนั้นเหรอ”
 
ผมส่ายหัวไปมา
 
“ไม่ใช่ไผ่ แต่เป็นพี่ของไผ่”
 
“เหรอ” พี่ต้าร์ยิ้มเจื่อน
 
“ผู้หญิงหรือผู้ชาย”
 
ผมหน้าร้อนผ่าวกับคำถามนั้น
 
“ผู้ชายครับ”
 
พี่ต้าร์ยิ้มไม่เต็มปากนัก
 
“พี่ก็ว่างั้นแหละ ฝนเหมาะกับผู้ชายมากกว่าผู้หญิงอีก”
 
ผมขมวดคิ้วมอง
 
“ตรงไหน”
 
“ก็ตรงน่ารัก”
 
“ผมออกจะหล่อ”
ยอมไม่ได้ครับเรื่องนี้ ต้องเอาให้ถึงที่สุด
 
“ครับ หล่อ คำว่าน่ารักของพี่ไม่ใช่หน้าตา แต่เป็นนิสัยและความรู้สึกเวลาอยู่ด้วย เวลาได้มองตา หน้าตาเป็นแค่เปลือกนอกเท่านั้น”
พี่ต้าร์มองตาผม จนเป็นผมเองที่หลุบตาหลบหนี
 
“อกหักซะแล้วพี่”
 
“ขอโทษครับ”
ผมบอกอย่างรู้สึกผิด
 
“ไม่ใช่ความผิดของฝนซะหน่อย อย่าคิดมากเลย ถึงไม่ได้เป็นแฟนงั้นพี่ขอสมัครเป็นพี่ชายสักคนได้ไหม ได้น้องน่ารัก ๆ แบบฝน พี่ว่าพี่คงเป็นพี่ชายที่โชคดีที่สุดในโลกแน่ ๆ”
 
ผมมองหน้าคนพูด
 
“จะดีเหรอครับ แล้วความรู้สึกของพี่ล่ะ”
 
“พี่โอเค ไม่ได้คาดหวังไว้แต่แรกอยู่แล้ว”
 
ผมยิ้มให้คนตรงหน้า ยิ้มเหมือนที่ผมเคยยิ้มให้ไผ่ ต้อนรับพี่ชายคนใหม่เข้าบ้าน
 
“แต่ถ้าเราขืนยิ้มแบบนี้ให้พี่บ่อย ๆ พี่อาจแย่งฝนมาจากแฟนฝนก็ได้นะ”
 
ผมหุบยิ้มลงฉับ ชักจะเชื่อสิ่งที่ไผ่พูดละ เรื่องรอยยิ้มผมเนี่ย ผมยิ้มแหะ ๆ ใส่ ชวนพี่ต้าร์อยู่ทานข้าวด้วยกันซึ่งพี่แกก็ตอบรับโดยดี พี่ฟ้าแซวใหญ่ ว่าลูกชายบ้านนี้ก็ทำเอาหัวกระไดบ้านไม่เคยแห้งเหมือนกัน
 
“เดินทางดี ๆ นะครับ”
ผมบอก หลังเดินออกมาส่งคนตัวสูงนอกประตูรั้ว แกเอารถยนต์ส่วนตัวมา จอดไว้หน้าบ้านพอดี มิน่าค่าตัวแพง พี่ต้าร์มองผมด้วยสายตาอ่อนโยน ลูบหัวผมเบา ๆ ที
 
“เจอกันพรุ่งนี้นะ”

“ครับ” ผมพยักหน้า ยิ้มส่ง พี่ต้าร์เดินอ้อมไปเปิดประตูรถ โบกมือให้อีกครั้ง ผมโบกกลับนิด ๆ แล้วประตูบานนั้นก็ปิดตัวลง ผมยืนมองจนรถคันนั้นเคลื่อนที่หายไป

พอหันกลับมาอีกทีก็เห็นใครบางคนมายืนอยู่ตรงหน้าแล้ว ผมอ้าปากค้าง ขนลุกเกรียวขึ้นมาทันที
 

[To Be Con...]
เดาสิ ใครเอ่ยยย
ก. พี่หมอ ข.พี่ดีน  #เม้นท์นะคะคนดี ^^
ปล. เจอคำผิดสะกิดได้นะคะ ^^

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.76 ติวเตอร์ {P.102}{ุุ18-4-59} 50%
เริ่มหัวข้อโดย: Rafael ที่ 18-04-2016 20:40:58

หูยยย แค้นกันไปแค้นกันมา
แล้วเมื่อไหร่จะหยุดแค้นได้ล่ะเนี่ย 555
สรุปนี่น้องฝนจะรู้มั้ยว่าตัวเองเป็นหมากของความแค้นทุกคน

ขอบคุณคนเขียนนะคะ

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.76 ติวเตอร์ {P.102}{ุุ18-4-59} 50%
เริ่มหัวข้อโดย: Ginny Jinny ที่ 18-04-2016 20:41:21

น้ำฝน  :เฮ้อ: :เฮ้อ:

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.76 ติวเตอร์ {P.102}{ุุ18-4-59} 50%
เริ่มหัวข้อโดย: iceman555 ที่ 18-04-2016 20:51:22

 :katai1: :katai1: :katai1:

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.76 ติวเตอร์ {P.102}{ุุ18-4-59} 50%
เริ่มหัวข้อโดย: Acacha ที่ 18-04-2016 20:52:10

ฝนควรถูกดุแล้ว คิดมาตั้งแต่ตอนก่อนละว่าจะอมพะนำทำเพื่อ!?  :ling1:

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.76 ติวเตอร์ {P.102}{ุุ18-4-59} 50%
เริ่มหัวข้อโดย: Ra_rena~* ที่ 18-04-2016 20:53:48

สงสารน้ำฝน :mew6:

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.76 ติวเตอร์ {P.102}{ุุ18-4-59} 50%
เริ่มหัวข้อโดย: cakecoco-boom ที่ 18-04-2016 21:21:02

ทาสแค้นจริงๆ เกิดเป็นน้ำฝนนี่ซวยมั้กๆ :z3:

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.76 ติวเตอร์ {P.102}{ุุ18-4-59} 50%
เริ่มหัวข้อโดย: gatenutcha ที่ 18-04-2016 21:28:44

เรื่องนี้ให้ลุ้นตลอด  ติดตามมาก  เข้ามาอ่านเพื่อรอตอนใหม่  เสพติดมากกก   :m31:

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.76 ติวเตอร์ {P.102}{ุุ18-4-59} 50%
เริ่มหัวข้อโดย: Naeon ที่ 18-04-2016 21:34:15

พี่หมอสู้ๆ

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.76 ติวเตอร์ {P.102}{ุุ18-4-59} 50%
เริ่มหัวข้อโดย: rmlab ที่ 18-04-2016 22:11:30

ห่วงฝนอ่ะ

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.76 ติวเตอร์ {P.102}{ุุ18-4-59} 50%
เริ่มหัวข้อโดย: Bellze12 ที่ 18-04-2016 22:14:52

ขอให้พี่หมอปกป้องฝนได้
รอดพ้นจากการเป็นเหยื่อของดีน

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.76 ติวเตอร์ {P.102}{ุุ18-4-59} 50%
เริ่มหัวข้อโดย: SOMCHAREE ที่ 18-04-2016 22:17:34

ชอบพี่หมอตอนนี้ รู้สึกว่าใช้ความรักมากกว่า อารมณ์

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.76 ติวเตอร์ {P.102}{ุุ18-4-59} 50%
เริ่มหัวข้อโดย: minneemint ที่ 18-04-2016 22:40:42

อะไรกันหนักหนานี่ ไผ่ไปคยแล้ว ยังจะมีดีลอีก เซ็ง
เป็นกำลังใจให้ฝนนะ พี่หมอดูแลฝนดีดีนะ

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.76 ติวเตอร์ {P.102}{ุุ18-4-59} 50%
เริ่มหัวข้อโดย: twinmonkey0311 ที่ 18-04-2016 22:46:32

รอตอนต่อไปนะคะ :L2:

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.76 ติวเตอร์ {P.102}{ุุ18-4-59} 50%
เริ่มหัวข้อโดย: automaton ที่ 19-04-2016 11:12:49

ฝน พี่ขอแนะนำ หนูหอบผ้าหอบผ่อนไปอยู่กับพี่หมอเลย ให้ตัวติดกันตลอดซะ
ป้องกันหมาลอบกัด   :z1:

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.76 ติวเตอร์ {P.102}{ุุ18-4-59} 50%
เริ่มหัวข้อโดย: ♥♥ดอกช่อบานสะพรั่ง♥♥ ที่ 19-04-2016 11:14:54

 :hao3:

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.76 ติวเตอร์ {P.102}{ุุ18-4-59} 50%
เริ่มหัวข้อโดย: Dee^daY ที่ 19-04-2016 13:35:29

ดูการแก้แค้นต่อไป ..

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.76 ติวเตอร์ {P.102}{ุุ18-4-59} 50%
เริ่มหัวข้อโดย: BChampa ที่ 19-04-2016 14:07:04

เลือก ข. กับ ง.
คู่พี่ตาร์ไม่น่าจะมีแวว ดูเป็นเพื่อนๆกัน
ตอนแรกจะให้คู่ไผ่ เอาแบบซัดกันนัวเลย แต่ไผ่มีหมอนนท์แล้วก็อดไป หุหุ
ภายหลังน่าจะเข้ามาเป็นส่วนนึงในแก๊งหลักน่าจะคู่กับน้องพีม(อันที่จริงลืมไปแล้วว่าพีมมีบทพูดตรงไหนบ้าง เหอๆๆๆ)
ไม่งั้นก็สร้างตัวละครเพิ่มมาอีกตัว

ดีนถ้าเป็นน้องพี่หมอคงตีกันตายไปข้างนึงเหมือนไผ่ แต่ถ้าให้อายุน้อยกว่าฝนละเข้าล๊อค นิสัยแบบนี้เป็นน้องฝนได้เลย น้องชายเอาแต่ใจ

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.76 ติวเตอร์ {P.102}{ุุ18-4-59} 50%
เริ่มหัวข้อโดย: mystery Y ที่ 19-04-2016 14:45:26

เหมือนวนๆมาที่เดิม เรื่องไผ่จบไปแต่ดีนมาแทน เฮ้อๆ

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.75 น้องชายคนใหม่ {P.100}{ุุ17-4-59} 150%
เริ่มหัวข้อโดย: Supak-davil ที่ 19-04-2016 15:45:36

อ้างจาก: Bellze12 ที่ 17-04-2016 12:44:23  

ตั้งแต่ต้นมา
ลักษณะนิสัยของฝนก็ชัดเจนอยู่แล้ว
หัวอ่อน ใจดี ปฏิเสธคนไม่เป็น ยอมคน
แต่ละคน ทั้งไผ่ ทั้งพี่หมอ
ก็ใช้ประโยชน์ของลักษณะนิสัยฝนตรงนี้ทั้งนั้น
เพราะงั้นเราว่าฝนไม่ผิด
คนที่คิดหาประโยชน์จากฝนนั้นละผิด
แล้วฝนไม่ชัดเจน ก็ใช่
ลองนึกว่าเป็นตัวเอง เป็นผู้ชาย ไม่ได้แต๋วอยากมีสามีตั้งแต่เกิด
แล้วพอเหตุการณ์มันพาไปให้มีสามีเป็นผู้ชาย
จะให้ชัดเจนยังงัย เที่ยวไปบอกใครว่า
ผู้ชายคนนั้นสามีผมเอง ผมมีสามีแล้วอย่ามายุ่ง
เป็นเราเราก็กระดากใจ ให้เที่ยวบอกกับใครต่อใครแบบนั้น
หลายคนมองว่าฝนน่ากลัว
แต่เรามองว่าฝนเป็นเหยื่ออ่ะ
คนที่น่ากลัวคือคนรอบข้างฝนนั้นละ

บรรยายความคิดตัวเองไม่เป็น แต่คิดเหมือนเมนท์นี้เลยจริงๆ

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.76 ติวเตอร์ {P.102}{ุุ19-4-59 T.20.30 น.} 100%
เริ่มหัวข้อโดย: Duangjai ที่ 19-04-2016 20:37:41

เอาละ ถึงคราวพี่หมอพิสูจน์รักแท้

พร้อมองครักษ์พิทักษ์น้ำฝนทั้งหลาย

 :hao3:  :hao3:  :hao3:  :hao3:

...

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.76 ติวเตอร์ {P.102}{ุุ19-4-59 T.20.30 น.} 100%
เริ่มหัวข้อโดย: ujen ที่ 19-04-2016 20:55:05

 :mew1: :mew1:

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.76 ติวเตอร์ {P.102}{ุุ19-4-59 T.20.30 น.} 100%
เริ่มหัวข้อโดย: tuek ที่ 19-04-2016 21:05:33

 พี่หมอไผ่แล้วก็เพื่อนๆช่วนดูแลฝนให้ดีๆนะอย่าให้ดีลมันทำอะไรฝนนะ

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.76 ติวเตอร์ {P.102}{ุุ19-4-59 T.20.30 น.} 100%
เริ่มหัวข้อโดย: iceman555 ที่ 19-04-2016 21:41:11

 :katai1: :katai1: :katai1:

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.76 ติวเตอร์ {P.102}{ุุ19-4-59 T.20.30 น.} 100%
เริ่มหัวข้อโดย: SOMCHAREE ที่ 19-04-2016 22:53:45

ชอบไผ่อ่ะ

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.76 ติวเตอร์ {P.102}{ุุ19-4-59 T.20.30 น.} 100%
เริ่มหัวข้อโดย: mukmaoY ที่ 20-04-2016 00:25:43

 :ling2:

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.76 ติวเตอร์ {P.102}{ุุ19-4-59 T.20.30 น.} 100%
เริ่มหัวข้อโดย: Baitaew ที่ 20-04-2016 02:56:13

หมั่นไส้ฝน  :mew5:

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.76 ติวเตอร์ {P.102}{ุุ19-4-59 T.20.30 น.} 100%
เริ่มหัวข้อโดย: mystery Y ที่ 20-04-2016 07:16:54

รอตอนต่อไป

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.76 ติวเตอร์ {P.102}{ุุ19-4-59 T.20.30 น.} 100%
เริ่มหัวข้อโดย: ka[ze]na ที่ 20-04-2016 07:59:51

เฮ้อ...

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.76 ติวเตอร์ {P.102}{ุุ19-4-59 T.20.30 น.} 100%
เริ่มหัวข้อโดย: nanazaa002 ที่ 20-04-2016 10:15:56

อยากเห็นไผ่โดนกดค่ะ :o8:  ยกมือออออออออออออ

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.76 ติวเตอร์ {P.102}{ุุ19-4-59 T.20.30 น.} 100%
เริ่มหัวข้อโดย: jimmyjimmy ที่ 20-04-2016 10:56:21

น้องฝน มีงาน อีกแล้ว ระวังตัวด้วยนะ

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.76 ติวเตอร์ {P.102}{ุุ19-4-59 T.20.30 น.} 100%
เริ่มหัวข้อโดย: i_Tipz ที่ 20-04-2016 11:01:48

 :angry2: :angry2: เอิ่มมม ลุ้นต่ออ สิคะ อิอิ

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.76 ติวเตอร์ {P.102}{ุุ19-4-59 T.20.30 น.} 100%
เริ่มหัวข้อโดย: Dee^daY ที่ 20-04-2016 12:28:17

ระวังตัวกันต่อไป ..

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.76 ติวเตอร์ {P.102}{ุุ19-4-59 T.20.30 น.} 100%
เริ่มหัวข้อโดย: jajomjun ที่ 20-04-2016 13:16:21

 :katai2-1:

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.76 ติวเตอร์ {P.102}{ุุ19-4-59 T.20.30 น.} 100%
เริ่มหัวข้อโดย: EARTHYSS :) ที่ 20-04-2016 15:47:34

คำพูดไม่สำคัญหรอกการกระทำสำคัญกว่า ฝนไมน่าจะโง่ขนาดมองไม่ออกว่าใครเข้ามาเพื่อจุดประสงค์อะไร ถ้าเลี่ยงได้ก็ควรเลี่ยงไม่ใช่หรอ
เรารู้สึกว่าฝนไม่ได้รักพี่หมอเต็มร้อย อาจจะเพราะว่ายังเด็ก ถามว่าผิดไหมมันก็ไม่ผิด แต่ถ้าคนนึงให้เต็มกับอีกคนที่ให้แค่ส่วนนึง มันก็ไปกันไม่รอด

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.76 ติวเตอร์ {P.102}{ุุ19-4-59 T.20.30 น.} 100%
เริ่มหัวข้อโดย: mild-dy ที่ 20-04-2016 15:56:39

 :pig4: :pig4:

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.76 ติวเตอร์ {P.102}{ุุ19-4-59 T.20.30 น.} 100%
เริ่มหัวข้อโดย: automaton ที่ 20-04-2016 16:59:46

ไผ่พูดได้ถูกใจมาก เอาไป 1 จ๊วบ :mew1:

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.76 ติวเตอร์ {P.102}{ุุ19-4-59 T.20.30 น.} 100%
เริ่มหัวข้อโดย: Ginny Jinny ที่ 20-04-2016 17:55:59

เห็นด้วยกับไผ่  :z2: :z2:

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.76 ติวเตอร์ {P.102}{ุุ19-4-59 T.20.30 น.} 100%
เริ่มหัวข้อโดย: Bellze12 ที่ 20-04-2016 21:54:33

ตอนท้ายไผ่พูดดีนะ
ฝนควรเชื่อและทำตามที่ไผ่บอก
รักพี่หมอให้มากๆ

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.76 ติวเตอร์ {P.102}{ุุ19-4-59 T.20.30 น.} 100%
เริ่มหัวข้อโดย: Naeon ที่ 20-04-2016 22:14:22

ฆ่าดีนสะ

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.76 ติวเตอร์ {P.102}{ุุ19-4-59 T.20.30 น.} 100%
เริ่มหัวข้อโดย: rmlab ที่ 20-04-2016 22:39:57

สู้ ๆน้องฝน

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.76 ติวเตอร์ {P.102}{ุุ19-4-59 T.20.30 น.} 100%
เริ่มหัวข้อโดย: shoi_toei ที่ 20-04-2016 23:53:30

ทำไมมันวนลูปล่ะ เกิดเป็นฝนลำบากเกิ๊น

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.76 ติวเตอร์ {P.102}{ุุ21-4-59} 150%
เริ่มหัวข้อโดย: mystery Y ที่ 21-04-2016 11:44:49

ขอให้เป็นพี่หมอ สาธุ!

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.76 ติวเตอร์ {P.102}{ุุ21-4-59} 150%
เริ่มหัวข้อโดย: Dee^daY ที่ 21-04-2016 11:52:22

น่าจะเป็น ดีน ..

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.76 ติวเตอร์ {P.102}{ุุ21-4-59} 150%
เริ่มหัวข้อโดย: iceman555 ที่ 21-04-2016 12:28:11

อีดีนแน่ๆเลย

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.76 ติวเตอร์ {P.102}{ุุ21-4-59} 150%
เริ่มหัวข้อโดย: Nus@nT@R@ ที่ 21-04-2016 13:08:26

พี่ดีนชัวร์

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.76 ติวเตอร์ {P.102}{ุุ21-4-59} 150%
เริ่มหัวข้อโดย: twinmonkey0311 ที่ 21-04-2016 14:22:37

ข.พี่ดีนค่ะ :L1:

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.76 ติวเตอร์ {P.102}{ุุ21-4-59} 150%
เริ่มหัวข้อโดย: tuek ที่ 21-04-2016 14:28:26

ดีลแน่ๆที่มา

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.76 ติวเตอร์ {P.102}{ุุ21-4-59} 150%
เริ่มหัวข้อโดย: Ginny Jinny ที่ 21-04-2016 14:49:12

หันมาเจอพี่หมอแน่ๆ  :m20: :m20:

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.76 ติวเตอร์ {P.102}{ุุ21-4-59} 150%
เริ่มหัวข้อโดย: rmlab ที่ 21-04-2016 16:37:11

พี่หมอแน่เลย

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.76 ติวเตอร์ {P.102}{ุุ21-4-59} 150%
เริ่มหัวข้อโดย: leefever ที่ 21-04-2016 17:54:06

ขนาดขนลุกเกรียวเลยนี่พี่ดีนป่าว

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.76 ติวเตอร์ {P.102}{ุุ21-4-59} 150%
เริ่มหัวข้อโดย: poonnana2533 ที่ 21-04-2016 18:11:40

เม้นนะคะคนดี   :hao7:  คนดีก็จะเม้น คนอ่านบ้ายอ  รีบมาต่อ ขอ อย่ามาม่าแบบพระเอกหักอกนายเอกเลยนะมันทนมะได้ :katai1:
จะมาม่าแบบไหนจัดมา พร้อม   :katai4:

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.76 ติวเตอร์ {P.102}{ุุ21-4-59} 150%
เริ่มหัวข้อโดย: Rafael ที่ 21-04-2016 18:15:05

เดาว่าพี่หมอละกัน 5555

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.76 ติวเตอร์ {P.102}{ุุ21-4-59} 150%
เริ่มหัวข้อโดย: jajomjun ที่ 21-04-2016 18:56:30

ข.พี่ดีน :ling3:

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.76 ติวเตอร์ {P.102}{ุุ21-4-59} 150%
เริ่มหัวข้อโดย: PYonG ที่ 21-04-2016 19:22:14

 :hao7: :hao7:

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.76 ติวเตอร์ {P.102}{ุุ21-4-59} 150%
เริ่มหัวข้อโดย: ่jum ที่ 21-04-2016 19:36:08

 :เฮ้อ: ฝนเอ้ย ไม่เปลี่ยนนิสัยนี่จบแน่

รู้สึกว่าดีนไม่น่าไว้วางใจ แต่กล้านั่งรถไปด้วยกัน 
พูดไม่ออกบอกไม่ถูกเลย สัญชาตญาณในการเอาตัวรอดไม่มีเลยซินะ ถึงได้ตกเป็นเหยื่อตลอด  :mew5:

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.76 ติวเตอร์ {P.102}{ุุ21-4-59} 150%
เริ่มหัวข้อโดย: Bellze12 ที่ 21-04-2016 20:48:19

ใครอ่ะ ขอให้เป็นพี่หมอละกัน
ทันมาเห็น ฉากลูบหัว
ฝนจะได้โดนทำโทษ อิอิ

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.76 ติวเตอร์ {P.102}{ุุ21-4-59} 150%
เริ่มหัวข้อโดย: automaton ที่ 21-04-2016 21:00:48

ข.พี่ดีน แน่เลย
ถ้ามันทำอะไรฝน เราจะฆ่ามัน ฆ่ามัน  :z6:
ฆ่ามันไม่ได้หรอก เพราะมันตัวใหญ่  :m22:

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.76 ติวเตอร์ {P.102}{ุุ21-4-59} 150%
เริ่มหัวข้อโดย: Ra_rena~* ที่ 21-04-2016 21:15:14

พี่ดีน มั้ง แต่ถ้าเป็นพี่หมอจะดีมาก  :serius2:

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.76 ติวเตอร์ {P.102}{ุุ21-4-59} 150%
เริ่มหัวข้อโดย: BChampa ที่ 21-04-2016 22:04:46

นาทีนี้ถ้าพี่ดีนจะทำอะไรน้ำฝนละก็ บอกเลยเจอสามทหารเสือ พี่หมอ ไผ่ หมอนนท์ แน่ๆ ยิ่งไผ่รู้เรื่องแล้วด้วย ถ้าน้ำฝนไม่ประมาท อยู่คนเดียว หรือยอมโอนอ่อนไปกับพี่ดีนเองเหมือนครั้งแล้วๆมา รับรองได้เลยดีนทำอะไรน้ำฝนไม่ได้หรอก แบ็คหนามาก!!! ดูจากพร้อมใจกันดับเบิ้ลคิกคนที่มาแต๊ะอั๋งน้ำฝนตอนสงกรานต์ก็หนาวละ

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.76 ติวเตอร์ {P.102}{ุุ21-4-59} 150%
เริ่มหัวข้อโดย: waza ที่ 21-04-2016 22:25:52

พี่หมอๆๆๆ

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.76 ติวเตอร์ {P.102}{ุุ21-4-59} 150%
เริ่มหัวข้อโดย: ka[ze]na ที่ 21-04-2016 23:14:29

รุ่นนี้ต้องพี่หมอแซมซิค่ะ สะกิดคำคุณฟ้าตรงหัวกระไดบ้านไม่แห้งซะแทบล้ม..

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.76 ติวเตอร์ {P.102}{ุุ21-4-59} 150%
เริ่มหัวข้อโดย: SOMCHAREE ที่ 21-04-2016 23:14:49

ทายว่าดีน

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.76 ติวเตอร์ {P.102}{ุุ21-4-59} 150%
เริ่มหัวข้อโดย: diduek ที่ 22-04-2016 03:43:43

ตามอ่านตั้งแต่ตอนแรก รวดเดียวจบ สนุกมากค่าาาาาาา ชอบตอนแรกๆมากอ่ะ พี่หมอโหด โรคจิต >////////////< ติดตามนะคะ

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.76 ติวเตอร์ {P.102}{ุุ21-4-59} 150%
เริ่มหัวข้อโดย: minneemint ที่ 22-04-2016 07:45:16

ดีล

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.76 ติวเตอร์ {P.102}{ุุ21-4-59} 150%
เริ่มหัวข้อโดย: MYYAOI ที่ 22-04-2016 18:23:50

เออ เราว่า งานนี้ ฝนมีแต่เสียกับเสียนะ เฮ้อ เกิดมาฮอตต้องทำใจจริงๆ ก็ขอให้มันไม่มีอะไร ทุกอย่างแก้ไขได้ก็แล้วกันนะ ส่วนท้ายเรื่องนี้เราว่า สงสัยจะพี่หมอหรือป่าว เอ๊ะหรือจะอีพี่ดีน เพราะฉะนั้น ไรท์ต้องมาอย่างไวนะกันคนอ่านคาดเดา อิอิอิ :hao7: :hao7: :hao7:

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.77 หึง&เด็กยั่ว {P.104}{ุุ26-4-59} 150% (แก้ไข)
เริ่มหัวข้อโดย: memew ที่ 23-04-2016 18:32:10

*ขออภัยนะคะ เนื้อหาหายไปครึ่งหนึ่ง เอามาลงให้เต็มแล้ว [26-1-2016]

ทาสแค้น {พี่หมอน้ำฝน} 77 : หึง & เด็กยั่ว [พี่หมอ...♥] 150%



“มึงนี่ขยันสร้างความเดือดร้อนให้เพื่อนกูจัง”
แค่ผมก้าวเท้าเข้าบ้าน คนที่นั่งอยู่ในห้องรับแขกก็พูดกระแทกใส่ผมทันที
 
อย่างน้อยเราสองคนก็มีพัฒนาการที่ดีขึ้นอย่างหนึ่ง คือไม่เดินหนีกันระหว่างเจอกันที่ห้องรับแขกแล้ว
 
“เรื่องอะไร”
 
“ไอ้เหี้ยดีน”
เวลามันไม่ชอบหน้าใครมันจะเรียกแบบนี้เสมอ สงสัยฝนจะเล่าเรื่องทุกอย่างให้มันฟังหมดแล้ว
 
“ฉันไม่ได้ตั้งใจ แต่ยังไงก็ฝากฝนหน่อยละกัน ฉันไม่ไว้ใจเด็กนั่นเลย”
 
“เพื่อนกูเป็นอะไรขึ้นมา กูเอามึงตาย”
 
“เพื่อนนายก็เมียฉันนะอย่าลืม”
 
มันยกยิ้ม
 
“ทำไมวันนี้กลับเร็วได้ ไหนว่าช่วงนี้เข้าเวรดึก”
 
“วันนี้เปลี่ยนมาเป็นเวรกลางวัน”

มันพยักหน้า ไม่สนใจพูดกับผมต่อ หันไปดูหนัง ล้วงหยิบขนมกิน
 
“วันนี้ไม่มีติวรึไง”
 
“แม่ง แดกขนมไม่ลงเลย” มันทำหน้าหน่าย ลดห่อขนมลง “ไม่รู้มันจะรับปากมาเป็นครูสอนกูทำไม เงินก็ได้น้อยนิดถ้าเทียบกับการหลอกเอาเงินคนไข้”
 
ผมส่ายหัวไปมา
 
“หมอไม่เคยหลอกเอาเงินคนไข้นะ หมอก็มีจรรยาบรรณของหมอ ที่นนท์เขาทำเขาเรียกน้ำใจ มันอยากให้มีหมอดี ๆ เพิ่มขึ้นในโลกอีกคน อีกอย่างมันก็เพื่อนสนิทฉัน นับถือคุณพ่อเหมือนพ่อคนหนึ่งเหมือนกัน มันเองก็ถือว่านายเป็นน้องชายคนหนึ่ง”
 
มันเบ้ปาก
 
“ไม่อยากมีพี่ชายเพิ่มว่ะ แค่มึงคนเดียวกูก็จะอ้วกอยู่แล้ว” ผมหัวเราะหึ ๆ คล้ายจะชาชินกับการถูกต่อว่าเสียดสีแบบนี้แล้ว “พ่อไม่อยากให้มันลำบากเดินทาง เลยให้กูไปเรียนกับมันที่คลินิกแทน”
 
ผมพยักหน้าเข้าใจ
 
“วันนี้ฝนเรียนวันแรกนี่ ป่านนี้ติวเตอร์คงมาแล้วมั้ง” ผมทิ้งตัวลงนั่งบนโซฟาฝั่งตรงข้าม มันยกนาฬิกามอง
 
“น่าจะมาแล้ว ทางนั้นได้เรียนเร็ว กูนี่ต้องรอไอ้นั่นเลิกงาน” มันขมวดคิ้วคิด “เหลือเวลาอีกตั้งหลายชั่วโมง กูไปนอนก่อนละ เก็บแรงเอาไว้ไปสู้กับไอ้เหี้ยนั่นอีก”
 
ผมหัวเราะหึ ๆ มันลุกขึ้น เดินขึ้นบันไดไป
 
“ไผ่” ผมเรียก มันชะงักเท้าบนบันไดขั้นที่สี่ หันมามอง “ช่วยแทนตัวเองว่าผมหรือไผ่ แล้วเรียกฉันว่าพี่หน่อยได้ไหม”
 
มันยกยิ้ม
 
“ไว้รอให้กูมีผัวก่อนละกัน” แล้วมันก็หันหลังวิ่งลิ่ว ๆ ขึ้นห้องไป
 
ผมแหงนหน้าขึ้นมองเพดาน

งั้นคงไม่มีวันนั้นแน่ ๆ
 
ผมหยิบรีโมตขึ้นมากดเปลี่ยนช่อง นั่งดูรายการทางทรูวิชั่น กระทั่งเวลาผ่านไปเกือบสองชั่วโมง คิดถึงฝนแฮะ ผมชั่งใจ หยิบมือถือขึ้นมากดเปิดไลน์ แต่เปลี่ยนใจ
 
แวบไปหามันที่บ้านหน่อยดีกว่า
 
ใช้เวลาไม่นานผมก็ขับรถมาถึงที่หมาย ผมจอดรถไว้ค่อนข้างห่างจากตัวบ้าน เพราะรถลูกค้าเยอะ ผมเดินหวังเข้าไปหามันในบ้าน ก่อนชะงัก มองใครบางคนที่เดินออกมาพอดีพร้อมผู้ชายคนหนึ่ง ฝนยังใส่ชุดนักเรียนอยู่ ส่วนคนที่ออกมาด้วยใส่ชุดนักศึกษา
 
ใคร…
คำถามแรกผุดขึ้นมาในหัว ก่อนนึกได้ว่าน่าจะเป็นติวเตอร์ของมัน ผมก้าวเข้าไปหาหวังทักทาย แต่พอเห็นหน้าผู้ชายคนนั้นชัด ๆ ก็ชะงักทันที
 
ทำไมผมจะจำไม่ได้
เด็กนั่น...
คนที่วิ่งเข้ามาขอเบอร์น้ำฝนในวันสงกรานต์
 
ผมยืนนิ่ง หรี่ตามอง มันบอกว่ารู้จักกันเพียงผิวเผิน พูดจาทักทายกันบ้างผ่านเฟซ และทางนั้นก็แวะเวียนมาทานอาหารที่ร้านบ้างเป็นบางที แต่ท่าทีที่ผมเห็นตอนนี้ ผมว่ามันดูสนิทสนมกันจนเกินกว่าคำว่าคนรู้จักกันธรรมดาแล้ว
 
น้ำฝนยิ้มหวาน ในขณะที่ผู้ชายคนนั้นมองมันด้วยสายตาไม่ปิดบังความรู้สึกว่าคิดยังไงกับมัน
 
ทั้งที่มันก็รู้ว่าเขามารักมาชอบ มันก็ยังยิ้มยั่วแบบนั้นใส่ผู้ชายคนนั้นอีก
 
ผมกัดกราม มองภาพเหล่านั้นไม่เคลื่อนไปไหน เด็กนั่นลูบหัวน้ำฝนเบา ๆ เดินไปขึ้นรถ ก่อนจากยังมีโบกไม้โบกมือให้กันอีก ผมกัดกรามแน่นกว่าเดิม ขยับก้าวช้า ๆ ไปหยุดยืนอยู่ด้านหลังมัน มันไม่รู้หรอก เพราะมัวแต่มองตามรถคันนั้นอยู่
 
กระทั่งรถคันนั้นวิ่งลับหายไป มันขยับ หันกลับมาเผชิญหน้ากับผมตรง ๆ มันชะงัก ตาโตอ้าปากค้างมอง   

“พะ พี่หมอ...”

ผมมองหน้ามัน ก่อนมองเลยไปยังท้องถนนที่รถคันนั้นเพิ่งขับจากไป หันกลับมามองหน้ามันอีกที ใช้สายตาแทนคำถาม น้ำฝนอ้ำอึ้ง ทำท่าเหมือนคนจมน้ำ ผมปลดปล่อยรังสีคุกคามมากขึ้น

“ไหน อธิบายมาสิ”

“อธิบายเรื่องอะไร”
 
“เรื่องไอ้หมอนั่น”
ผมพยักหน้าไปทางรถที่ขับจากไป แผ่รังสีคุมคามมากขึ้นจนมันก้าวถอยไปด้านหลัง
 
“เขาคือพี่ต้าร์ที่ผมเคยเล่าให้ฟังนั่นแหละ และเอ่อ..เขาเป็นติวเตอร์ของผมด้วย”
 
“เป็นติวเตอร์ของนาย” ผมทวนประโยค “บังเอิญหรือตั้งใจกันแน่ ทั้งที่รู้ว่าเขามาจีบจะรับมาเป็นติวเตอร์ทำไม”
 
“ผมเปล่ารับนะ ผมไม่รู้มาก่อนด้วยซ้ำว่าใครคือติวเตอร์ของผม เพราะคนที่หาคือคุณพ่อพี่หมอไม่ใช่ผม”
 
ผมจ้องตามันเพื่อค้นหาความจริง ซึ่งมันพูดถูก คนที่เป็นธุระจัดหาติวเตอร์ให้คือพ่อผมเอง แต่บังเอิญเหลือเกินนะที่คนสอนกลับกลายเป็นเด็กนั่นไปได้
 
“ทั้งที่รู้ว่าเขามาจีบ แล้วทำไมต้องไปหว่านเสน่ห์ใส่เขา” ผมพูดเสียงเย็น มันทำหน้างง
 
“ผมหว่านตอนไหน”
 
“ก่อนหน้านั้นฉันไม่รู้ แต่ตอนก่อนหมอนั่นขึ้นรถ ฉันเห็นนายยิ้มหวานหว่านเสน่ห์ใส่หมอนั่น ไม่ได้คิดอะไรแล้วไปยิ้มแบบนั้นให้มันทำไม”
 
มันอ้าปากพะงาบ ๆ คงกำลังจะหาข้อแก้ตัวอยู่
 
“ผมเปล่า ผมยิ้มธรรมดานะพี่หมอ พี่นั่นแหละคิดไปเอง”
 
“ฉันคงคิดไปเอง ถ้าไม่เห็นว่าสายตาหมอนั่น มันบ่งบอกว่าชอบนายหลงนายขนาดไหน”
มันทำหน้าอึดอัดจำนนต่อคำกล่าวหาของผม
 
“นายมันชอบยั่ว”
 
“ผมเปล่า” มันปฏิเสธด้วยน้ำเสียงเบาหวิว
 
“ยั่วให้ทุกคนหลง”
 
“ผมเปล่า” มันก้าวถอยไปด้านหลัง
 
“ยั่วไปหมด” ผมรู้ว่าผมกำลังพาโล แต่ผมหยุดตัวเองไม่ได้เลยจริง ๆ

“ยั่วแม้กระทั่งฉัน”
 
“ผมเปล่า”
น้ำเสียงมันแทบจมลึกลงไปในลำคอ ผมคว้าจับมือมัน เดินเข้าบ้าน ผ่านโซนที่ไม่ใช่ร้านอาหารขึ้นห้องมันไป ผมโยนมันเข้าห้อง ปิดประตูเสียงดัง มันรีบหันมามอง ผมยืนนิ่งอยู่หน้าประตู คลายเนกไท มองมันตาขวาง 
 
“สักกี่ยกดี”
 
“มะ ไม่เอาสักยก ผมต้องตื่นไปเรียนแต่เช้านะ”
มันรีบท้วง ขยับก้าวถอยหลัง หันซ้ายหันขวาราวกับกำลังหาทางหนีทีไล่ ผมปลดเนกไทออก จ้องเขม็งไปยังคนที่เตรียมพร้อมจะหนี ผมเป็นเหมือนนายพรานจ้องตะครุบเหยื่อ มันก้าวถอยมากขึ้นเมื่อผมไล่มือต่ำลงไปยังกระดุมเสื้อ มือผมทำไป สายตาก็สะกดเหยื่อไว้กับที่
 
“พี่หมอ ผมไม่ผิดนะ ผมไม่ได้ยั่ว”
ตัวมันชิดโต๊ะเขียนหนังสือไปแล้ว ผมกระชากดึงชายเสื้อออกจากกางเกง ถอดเสื้อออกจากตัวโยนทั้งเสื้อและเนกไทพาดไว้บนพนักเก้าอี้
 
“พี่หมอ”
มันยังไม่ยอมแพ้ ผมย่างสามขุมเข้าไปหา มันส่ายหัวแรง แต่ผมก็ไม่คิดจะหยุด
 
“นายต้องถูกทำโทษนะฝน”
 
“ผมไม่ได้ทำอะไรผิด”
 
“ความผิดของนายคือยั่วคนเขาไปทั่ว”
 
“ผมเปล่ายั่ว”
มันยืนยันเสียงแข็ง ยกสองมือขึ้นมาดันอกและต้นแขนผมไว้
 
“ยั่วสิ ยั่วมาก” ผมคุกคามมันหนัก “ถ้าไม่ยั่ว แล้วนี่คืออะไร”

 ผมจับมือมันที่อกตัวเอง เลื่อนลงไปกุมบางส่วนของผมด้านล่าง มันนิ่งอึ้ง กะพริบตาปริบ ๆ มอง
 
“ผมเปล่า”
มันตอบกลับเบาหวิว จะยื้อดึงมือออก แต่ผมบีบมือเล็กนั้นไว้แน่น เลื่อนมือหนึ่งไปคลี่ปลดกระดุมเสื้อมันออกจากกัน
 
“พี่หมอ.. พรุ่งนี้… โรงเรียน”
สมองมันเริ่มเรียบเรียงคำพูดไม่ถูกแล้ว ผมจับมือมันเลื่อนสูงขึ้นมาที่กล้ามท้องตัวเอง ฝ่ามือนุ่ม ๆ นั้นทำเอาผมรู้สึกมวลท้องอย่างหนัก ผมเลื่อนปากไปซุกข้างหูมันเลื่อนต่ำลงไปที่ลำคอ
 
“พี่หมอ…”
มันหดหัวนิด ๆ หนี ผมรู้ว่ามันเริ่มคล้อยตามแล้ว ผมค้ำมือหนึ่งคร่อมร่างมันไว้กับโต๊ะ ป้องกันมันดิ้นหนี อีกมือพรากชุดออกจากตัวมัน ในขณะที่ปากก็ทำหน้าที่จุดเพลิงสวาทให้มันทีละนิด ๆ
 
มันครางอื้อตอนผมซุกหน้ากับซอกคอมันรุนแรงขึ้น เลื่อนมือที่พรากชุดมันสำเร็จขึ้นมาช่วยกันเติมเชื้อสวาทมากขึ้น ยอดอกเม็ดเล็กโบกมือทักทายเรียกร้องให้ผมสัมผัส ผิวเนื้อนุ่ม ๆ อยากให้ผมลูบไล้ อุณหภูมิในร่างกายมันพุ่งสูงขึ้น พอ ๆ กับเสียงครางหวาน ๆ ที่มีมากขึ้นเรื่อย ๆ
 
ผมรู้ว่ามันไม่เคยนอนกับใครมาก่อน ท่ายั่วพวกนี้คือธรรมชาติของมัน
 
ผมคลี่ปลดเข็มขัด กระชากดึงออกจากเอวโยนลงไปกองรวมกันไว้กับเสื้อ ปลดกระดุม รูดซิป เลื่อนปากไปกระซิบข้างหูมัน
 
“เอามันออกมาสิ เด็กยั่ว นั่นของนาย”

มันไม่ได้ทำตาม ซ้ำยังส่ายหัวไปมา ผมรู้ว่าฝนไม่กล้า ผมรู้ว่ามันอายและกระดากที่ต้องทำแบบนี้
 
แต่ผมก็อยากให้มันทำ
 
“เอาออกมาสิ”
ผมกระซิบยั่วบ้าง เลื่อนปากไปจูบมันสอดแทรกปลายลิ้นเข้าไปภายใน เกี่ยวต้อน จาบจ้วงในขณะเดียวกันก็แทรกความอ่อนโยนและโหยหา
 
“ฝน เอามันออกมาสิ ฉันจะทนไม่ไหวแล้วนะ”
เด็กมันไม่ยอมทำตามสักที จนเป็นผมเองที่เริ่มจะทนไม่ไหว คำสั่งผมดูจะปนไปกับคำขอร้องนิด ๆ
 
และมันก็ได้ผล ฝนเลื่อนมือสั่น ๆ มาจับน้องผมไว้ ผมครางฮือ มันค่อย ๆ คลี่ดึงชั้นในผมลง ความร้อนในตัวผมออกมาผงาดต่อหน้ามันทันที
 
“จับมัน”
ผมร้องขอ และมันก็ทำตาม กำไว้ในมือแน่น ผมครางออกมาทันทีเมื่อมือร้อนนั้นสัมผัสและกำแน่น รูดรั้งขึ้นลง ผมจับหัวฝนไว้ กดเบา ๆ ให้ร่างนั้นย่อตัวลงไปนั่งที่พื้น
 
“ทำให้ฉันหน่อย”
ผมสั่งด้วยน้ำเสียงสั่นพร่า มันมองตาผมเหมือนจะไม่อยากทำ แต่คงรู้ว่าผมอยากขนาดไหน ถึงได้อ้าปากรับเอาความแข็งขืนผมเข้าปากไป ผมแทบจะหมดความอดทน
 
ฝนไม่ใช่น้ำฝน แต่กำลังเป็นน้ำมันราดลงบนตัวผม ลิ้นและปากเล็ก ๆ นั้นพยายามปรนเปรอแม้จะไม่เก่งกาจแต่ก็ทำให้ผมรู้สึกดี
 
ผมรีบดึงมันขึ้น ก่อนที่ผมจะหมดความอดทน จับมันกลับมาชิดโต๊ะเรียน ยกขามันขึ้นข้างหนึ่ง เลื่อนปลายนิ้วแตะลงบนผนังนุ่มนั้น
 
“พี่หมอ”
ฝนครางพร่าทันที รัดนิ้วผมแน่นต่อต้าน ผมไม่ยอมแพ้ ลูบไล้จูบซับซุกไซ้จนร่างน้อยผ่อนคลาย ความอดทนผมไม่มีมาก ผมจับฝนพลิกหันหลัง ฝนแนบหน้ากับโต๊ะเรียนอัตโนมัติ ผมแหวกช่องน้อยแล้วเชื่อมร่างของเราทันที
 
ฝนครางเรียกแต่ชื่อผม ขยับสะโพกเข้าหาเมื่อร่างของเราแนบสนิท ผมก็เริ่มต้นบรรเลงทันที
 
ผมไม่ใช่พวกมีความต้องการสูงจนล้น ผมคนธรรมดา และเด็กยั่วตรงหน้า กำลังทำให้ผมตบะแตก ผมบีบสะโพกมันแน่น เคลื่อนไหวรุนแรงสลับกับเชื่องช้าและอ่อนโยน ผมจับมันพลิกหันมาเผชิญหน้า ใบหน้าสุดยั่วเมื่ออารมณ์ถูกจุดนั้นน่าดูยิ่งกว่าหนักเอ็กซ์เรื่องไหน ๆ ที่ผมเคยเห็น
 
ฝนราดน้ำมันอีกแกลลอนใหญ่ใส่ตัวผม และตอนนี้มันกำลังเผาไหม้รุกรานผมรุนแรง ผมยกขามันพาดสะโพก มันโอบรอบลำคอผมไว้ ครางสะท้านกับคอผม
 
“อย่ายั่วฝน”
ผมครางเสียงต่ำห้าม แต่ดูเหมือนมันจะชอบขัดคำสั่งผม ทั้งครางหวาน ทั้งขยับเรือนร่างยั่ว ๆ นั้นบีบรัดผมแน่นจนความอดทนผมหมด ผมจับมันเหวี่ยงลงบนเตียง โถมทับฝังร่างเป็นหนึ่งเดียวกับมันแนบแน่น ฝนกรีดร้อง ปากหวานร้องขอให้ผมรุนแรงเมื่ออารมณ์พุ่งสูง คำว่าลึกขึ้นของฝนคือระเบิดที่เขวี้ยงมาใส่หัวผม ระเบิดผมเป็นจุณ
 
ฝนกำลังฆ่าผมด้วยบทรักอันร้อนแรงบนเตียง
 
เหมือนผ่านสมรภูมิรบระหว่างทหารเวียดนามกับทหารอเมริกัน เวียดนามเพลี้ยงพล้ำนอนหายใจรวยรินเลือดนองเจิงพื้น ในขณะที่ผู้บุกรุกอย่างผมก็เสียเลือดไม่ต่าง หมดแรงแทบขาดใจตาย ผมจ้องมองศัตรูตัวฉกาจที่พรากพลังงานผมไป ดวงตาคู่สวยมองผม ก่อนดวงตานั้นจะค่อย ๆ ปรือปิดลงอย่างที่เคย
 
ผมจ้องกระทั่งฝนนิ่งสงบลง
 
ฝนตายอย่างสงบในอ้อมแขนผมอย่างสมบูรณ์แบบ ผมค่อย ๆ ถอนร่างออก ทิ้งตัวลงไปกอดมันไว้แนบอก

 
อยากให้เวลาห้าปีผ่านไปเร็ว ๆ ผมจะได้ครอบครองคนคนนี้ไว้ในอ้อมแขนทุกวัน แต่วันนี้ผมทำได้แค่จูบซับ ทำความสะอาดให้อีกนิดเพื่อให้ฝนหลับสบายขึ้น ดึงผ้าห่มมาห่มให้ ฝนยังไม่ได้อาบน้ำ แต่ผมก็ไม่คิดจะปลุกคนหลับ ให้โอกาสฝนได้พักผ่อน ร่างกายจะได้ไม่ล้ามาก สำหรับพรุ่งนี้
 
ผมขับรถกลับบ้านทั้งที่หัวใจวางทิ้งไว้ข้าง ๆ คนหลับ พอเลี้ยวรถเข้าบ้านได้ ก็เห็นไผ่ขับรถเข้ามาจอดไว้ยังจุดจอดเหมือนกัน ผมก้าวลงจากรถ
 
“ไปไหนมา” มันถามงง ๆ

“ไปหาฝน”
 
“ไอ้เชี่ย ดอดไปกอดเพื่อนกูอีกแล้วสิมึง มึงนี่เป็นพวกมักมากรึไง”
 
“ตอนแรกไปหาเพราะคิดถึงไม่คิดจะกอดหรอก แต่พอเห็นอะไรตำตาแล้วอดทำโทษเด็กยั่วคนนั้นไม่ได้”
 
“มันทำอะไร” มันถามเสียงเครียด “แล้วเพื่อนกูไปยั่วมึงตอนไหน”
 
ผมไม่ได้ตอบกลับเรื่องยั่ว แต่ทำสีหน้าจริงจังให้มันรู้ว่าเป็นเรื่องอื่น
 
“อะไร”
มันถามกลับด้วยน้ำเสียงซีเรียส ผมชักจะรู้สึกว่าไผ่มันมีเรดาร์รับรู้อันตรายเกี่ยวกับเรื่องของฝนซะแล้ว
 
“เด็กต้าร์นั่นเป็นติวเตอร์ของฝน”

มันขมวดคิ้วฉับ ไอ้ที่จะมีคนมาจีบเพิ่มไม่ได้ทำให้ผมคิดมากได้เท่ากับต้าร์คือเพื่อนของดีน ซึ่งผมไม่รู้ว่าต้าร์มาชอบฝนจริง หรือว่าเป็นแผนการอะไรจากดีนกันแน่
 
“มึงคิดว่าจะมีอะไรเบื้องลึกเบื้องหลังใช่ไหม”
 
ผมพยักหน้า มันนิ่งคิด ก่อนยกมือเกาเกรียนตัวเอง
 
“วุ่นจริงวุ้ย จะไปตามติดมันตลอดก็ทำไม่ได้ ปล่อยไว้พวกนั้นก็ไม่รู้จะอะไรยังไงบ้าง” มันรีบล้วงหยิบมือถือขึ้นมากด
 
“ถ้าจะโทรหาฝน คอยพรุ่งนี้ดีกว่า ฝนหลับไปนานแล้ว”
 
มันชะงัก ทำหน้าหงุดหงิดใส่ผม
 
“ใครเป็นเมียมึงนี่โคตรซวย”
 
ผมไม่ถือสาอะไร เดินกลับขึ้นห้องไป ถึงมันจะคอยตามด่าผม แต่อย่างน้อยผมก็ยังรู้สึกสบายใจที่มีอีกหูอีกตาคอยช่วยเหลือดูแลในเวลาที่ผมไม่สามารถดูแลฝนได้
 
 




“หมอแซม”
อาจารย์หมอทักผมด้วยน้ำเสียงร่าเริงตามสไตล์แก

“ผมคิดถูกจริง ๆ ที่ให้คุณมาเป็นพี่ชายตาดีน ปกติเด็กนั่นไม่เอาใครเลย แต่นี่เรียกร้องให้ผมชวนคุณกับน้ำฝนไปเที่ยวที่บ้านอีก สงสัยจะดีใจที่มีพี่ชายกับพี่สะใภ้เพิ่ม เอ๊ะ หรือว่าพี่ชายกับน้องชายเพิ่ม” อาจารย์หมอท่าทางดีใจสุด
 
ผมอยากสะกิดบอกแกเหลือเกินว่าเด็กดีนนั่นไม่ได้คิดแบบนั้นแน่ ๆ แต่ถ้าทำแบบนั้น อาจารย์คงรู้สึกเสียใจกับสิ่งที่ลูกชายตัวเองคิด และที่สำคัญอาจเสียมาถึงหน้าที่การงานผมด้วย
 
“วันศุกร์นี้ ถ้าคุณยังไม่มีนัดที่ไหน เชิญที่บ้านนะครับ แม่ตาดีนจะทำอาหารเลี้ยง”

ผมนิ่งคิด

“ผมมีเรื่องงานจะคุยกับคุณด้วย”
จากที่ว่าจะปฏิเสธ ผมจำต้องเปลี่ยนใจมาเป็นรับปากแทน
 
บางทีผมอาจต้องคุยกับเด็กนั่นตรง ๆ ว่าผมไม่ได้คิดแย่งพ่อแม่มาจากมัน หวังให้มันเลิกคิดเรื่องแบบนี้สักที


[To be Con]

ขออภัยค่ะ เนื้อหาหายยกยวง รีบเซฟไปหน่อย T^T

ปล. เจอกันงานตลาดฟิค#7 ที่โรงบาลเซ็นหลุยส์นะคะ มาทักทายกันได้ที่บูธA7 พี่หมอพร้อมยื่นใส่มือท่านหากท่านพร้อมยื่นมันนี่มา (ฮาาา)

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.77 หึง&เด็กยั่ว {P.104}{ุุ23-4-59} 50%
เริ่มหัวข้อโดย: iceman555 ที่ 23-04-2016 18:40:32

 :katai1: :katai1: :katai1:

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.77 หึง&เด็กยั่ว {P.104}{ุุ23-4-59} 50%
เริ่มหัวข้อโดย: minneemint ที่ 23-04-2016 19:07:31

 :hao3:

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.77 หึง&เด็กยั่ว {P.104}{ุุ23-4-59} 50%
เริ่มหัวข้อโดย: automaton ที่ 23-04-2016 19:20:02

โล่งอก เป็นพี่หมอก็ดีไป ถ้าหากเป็นพี่ดีนหละปวดยันตับ
รอ Next Station  :m25:

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.77 หึง&เด็กยั่ว {P.104}{ุุ23-4-59} 50%
เริ่มหัวข้อโดย: Rafael ที่ 23-04-2016 20:00:36

น้ำฝนงานเข้าอีกแล้วค่ะ 55555

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.77 หึง&เด็กยั่ว {P.104}{ุุ23-4-59} 50%
เริ่มหัวข้อโดย: ka[ze]na ที่ 23-04-2016 20:41:50

รอ~~~~~!!!

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.77 หึง&เด็กยั่ว {P.104}{ุุ23-4-59} 50%
เริ่มหัวข้อโดย: benicezii ที่ 23-04-2016 20:51:22

โดนแน่  :-[

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.77 หึง&เด็กยั่ว {P.104}{ุุ23-4-59} 50%
เริ่มหัวข้อโดย: leefever ที่ 23-04-2016 21:07:37

เดาผิด แต่ดีละ รอสถานีต่อไป อิอิ

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.77 หึง&เด็กยั่ว {P.104}{ุุ23-4-59} 50%
เริ่มหัวข้อโดย: jimmyjimmy ที่ 23-04-2016 23:37:36

จัดไปพี่หมอ เมียมันดื้อ

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.77 หึง&เด็กยั่ว {P.104}{ุุ23-4-59} 50%
เริ่มหัวข้อโดย: SOMCHAREE ที่ 23-04-2016 23:37:49

ทายดีนกันกว่าครึ่ง 555

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.77 หึง&เด็กยั่ว {P.104}{ุุ23-4-59} 50%
เริ่มหัวข้อโดย: mystery Y ที่ 23-04-2016 23:47:04

เป็นพี่หมอจริงด้วย!

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.77 หึง&เด็กยั่ว {P.104}{ุุ23-4-59} 50%
เริ่มหัวข้อโดย: twinmonkey0311 ที่ 24-04-2016 03:37:32

รอตอนต่อไปนะคะ :z1:

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.77 หึง&เด็กยั่ว {P.104}{ุุ23-4-59} 50%
เริ่มหัวข้อโดย: Ginny Jinny ที่ 24-04-2016 07:01:44

น้ำฝน....ตายแน่  :m20: :m20:

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.77 หึง&เด็กยั่ว {P.104}{ุุ23-4-59} 50%
เริ่มหัวข้อโดย: rmlab ที่ 24-04-2016 07:52:03

พี่หมอหึงอ่ะ ฝนตายแน่ อิอิ

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.77 หึง&เด็กยั่ว {P.104}{ุุ23-4-59} 50%
เริ่มหัวข้อโดย: tuek ที่ 24-04-2016 08:07:36

พี่หมอหึงแล้ว

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.77 หึง&เด็กยั่ว {P.104}{ุุ23-4-59} 50%
เริ่มหัวข้อโดย: บูมเบส ที่ 24-04-2016 08:27:34

ฝนมันบ้างทีก็แปลกๆ

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.77 หึง&เด็กยั่ว {P.104}{ุุ23-4-59} 50%
เริ่มหัวข้อโดย: ♥♥ดอกช่อบานสะพรั่ง♥♥ ที่ 24-04-2016 08:43:55

พี่หมอหึง !!! :hao6:

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.77 หึง&เด็กยั่ว {P.104}{ุุ23-4-59} 50%
เริ่มหัวข้อโดย: BABYBB ที่ 24-04-2016 09:14:40

ค่ะ แม่น้ำฝน แม่เสน่ห์แรง อ่านละปวดก.บ.
ไม่เคยปฏิเสธใครอย่างเด็ดเดี่ยวเลยค่ะ
มันหงุดหงิด :katai4:

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.77 หึง&เด็กยั่ว {P.104}{ุุ23-4-59} 50%
เริ่มหัวข้อโดย: Bellze12 ที่ 24-04-2016 10:34:10

ตอนหน้า :haun4: :haun4:

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.77 หึง&เด็กยั่ว {P.104}{ุุ24-4-59} 100%
เริ่มหัวข้อโดย: nammon_wk ที่ 24-04-2016 16:42:22

พรุ่งนี้ฝนจะไปเรียนไหวมั้ย  :katai3: อิอิ
อีพี่ตินนี่ต้องหาคู่ให้แล้วล่ะมั้ง
ปล.หมอนนท์กับน้องไผ่จะมีซัมติงอะไรกันป่าวอ่ะ บอกกงๆ อยากให้มีนะ อิอิ :katai3: :hao3: :ruready

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.77 หึง&เด็กยั่ว {P.104}{ุุ24-4-59} 100%
เริ่มหัวข้อโดย: mamacub ที่ 24-04-2016 17:07:16

แล้วฝนไม่คิดที่จะปกป้องตัวเองบ้างหรอ  :mew5: :mew5:
ทำอะไรเพื่อความรักบ้าง

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.77 หึง&เด็กยั่ว {P.104}{ุุ24-4-59} 100%
เริ่มหัวข้อโดย: PetitDragon ที่ 24-04-2016 17:12:37

พี่หมอกำไรสุดๆ

 :z1:

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.77 หึง&เด็กยั่ว {P.104}{ุุ24-4-59} 100%
เริ่มหัวข้อโดย: Ginny Jinny ที่ 24-04-2016 18:56:21

 :m25: :m25: :m25:

ฝนตายอย่างเร่าร้อน  :hao6: :hao6:

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.77 หึง&เด็กยั่ว {P.104}{ุุ24-4-59} 100%
เริ่มหัวข้อโดย: jimmyjimmy ที่ 24-04-2016 19:08:43

จนได้นะพี่หมอ

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.77 หึง&เด็กยั่ว {P.104}{ุุ24-4-59} 100%
เริ่มหัวข้อโดย: Thanthic ที่ 24-04-2016 19:48:24

 :hao6: :katai1: :hao6: :katai1:

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.77 หึง&เด็กยั่ว {P.104}{ุุ24-4-59} 100%
เริ่มหัวข้อโดย: rmlab ที่ 24-04-2016 20:06:39

พี่หมอกล่าวหาน้อง อิอิ

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.77 หึง&เด็กยั่ว {P.104}{ุุ24-4-59} 100%
เริ่มหัวข้อโดย: Jessiebier ที่ 24-04-2016 20:14:24

พี่หมอหึงแรง น้ำฝนน่าสงสาร ฮือๆ

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.77 หึง&เด็กยั่ว {P.104}{ุุ24-4-59} 100%
เริ่มหัวข้อโดย: automaton ที่ 24-04-2016 20:25:35

เจอบทลงโทษ นอนตายตามฝนไปติด ๆ  :jul1:

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.77 หึง&เด็กยั่ว {P.104}{ุุ24-4-59} 100%
เริ่มหัวข้อโดย: Cloudnine ที่ 24-04-2016 20:57:27

เปิดผ่านเรื่องนี้มาตั้งนาน วันนี้เพิ่งลองอ่าน
อ่านได้3ตอนละ
เห้ยยย ชอบอ้ะ!

ขอติดตามด้วยคนๆๆ

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.77 หึง&เด็กยั่ว {P.104}{ุุ24-4-59} 100%
เริ่มหัวข้อโดย: iceman555 ที่ 24-04-2016 21:49:20

 :-[ :-[ :-[

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.77 หึง&เด็กยั่ว {P.104}{ุุ24-4-59} 100%
เริ่มหัวข้อโดย: Bellze12 ที่ 24-04-2016 21:49:59

เลือดหมดตัวกันเลยที่เดียว :jul1:

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.77 หึง&เด็กยั่ว {P.104}{ุุ24-4-59} 100%
เริ่มหัวข้อโดย: minneemint ที่ 24-04-2016 21:59:31

 o13

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.77 หึง&เด็กยั่ว {P.104}{ุุ24-4-59} 100%
เริ่มหัวข้อโดย: บูมเบส ที่ 24-04-2016 22:00:50

รอดูๆ

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.77 หึง&เด็กยั่ว {P.104}{ุุ24-4-59} 100%
เริ่มหัวข้อโดย: Ra_rena~* ที่ 24-04-2016 22:08:40

 :m25: :impress2:

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.77 หึง&เด็กยั่ว {P.104}{ุุ24-4-59} 100%
เริ่มหัวข้อโดย: ｡Atlas ที่ 24-04-2016 22:59:19

สนุกล่ะทีนี้ รู้สึกเจ้มจ้นมากขึ้นเรื่อย ๆ

ว่าแต่ พี่ต้าร์คะ ..พี่ไม่เหมาะจะมีเมียหรอก เชื่อเรา 555555555+

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.77 หึง&เด็กยั่ว {P.104}{ุุ24-4-59} 100%
เริ่มหัวข้อโดย: mild-dy ที่ 25-04-2016 07:31:57

 :pig4: :pig4:

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.77 หึง&เด็กยั่ว {P.104}{ุุ24-4-59} 100%
เริ่มหัวข้อโดย: BChampa ที่ 25-04-2016 08:16:45

พี่หมอหึงเด็กยั่ว 55555555555
แฮปปี้มาก

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.77 หึง&เด็กยั่ว {P.104}{ุุ24-4-59} 100%
เริ่มหัวข้อโดย: mystery Y ที่ 25-04-2016 08:27:57

หาเรื่องลงโทษฝนมากกว่านะพี่หมอ!

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.77 หึง&เด็กยั่ว {P.104}{ุุ24-4-59} 100%
เริ่มหัวข้อโดย: diduek ที่ 25-04-2016 12:35:27

ฝนนี่โดนตลอดดดด  :hao6:

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.77 หึง&เด็กยั่ว {P.104}{ุุ24-4-59} 100%
เริ่มหัวข้อโดย: shoi_toei ที่ 25-04-2016 12:43:14

รวมพลเฉพาะกิจสินะ ไผ่ พี่หมอ


**** ปูลู เค้าว่า ๆ พี่หมอแซม คงรออีกไม่นานไป่จะเรียก "พี่" และแทนตัว ว่า "ไผ่" 5555

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.77 หึง&เด็กยั่ว {P.104}{ุุ24-4-59} 100%
เริ่มหัวข้อโดย: Dee^daY ที่ 25-04-2016 14:30:13

คิดแผน ..

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.77 หึง&เด็กยั่ว {P.104}{ุุ24-4-59} 100%
เริ่มหัวข้อโดย: neno.jann ที่ 25-04-2016 16:28:10

 :jul1: พี่หมอร้อนแรง น้ำฝนเด็กขี้ยั่วววว เยร์ให้ไผ่ได้ผัวเป็นพี่หมอนนท์  :hao6:

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.77 หึง&เด็กยั่ว {P.104}{ุุ24-4-59} 100%
เริ่มหัวข้อโดย: SOMCHAREE ที่ 25-04-2016 20:18:58

เด็กมันยั่วจริงๆด้วยยยยย

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.77 หึง&เด็กยั่ว {P.104}{ุุ25-4-59} 150%
เริ่มหัวข้อโดย: bb_b ที่ 25-04-2016 22:07:09

เนื้อหาหายไปไหนอ่ะครับ ตอนที่ 77 น่ะ
 :a5:  :a5:  :a5:  :a5:
:confuse:  :confuse:  :confuse:  :confuse:

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.77 หึง&เด็กยั่ว {P.104}{ุุ25-4-59} 150%
เริ่มหัวข้อโดย: duckduckk3 ที่ 25-04-2016 22:49:25

เนื้อเรื่องหายไปไหนอะคะะะ  :m15:

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.77 หึง&เด็กยั่ว {P.104}{ุุ25-4-59} 150%
เริ่มหัวข้อโดย: minneemint ที่ 25-04-2016 22:54:58

ดีที่เป็นพี่หมอไม่ใช่ดีล ไม่กินมาม่าอะ

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.77 หึง&เด็กยั่ว {P.104}{ุุ25-4-59} 150%
เริ่มหัวข้อโดย: ka[ze]na ที่ 26-04-2016 00:31:53

150% ขาดตอนเหมือนตัวอักษรเยอะไป

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.77 หึง&เด็กยั่ว {P.104}{ุุ25-4-59} 150%
เริ่มหัวข้อโดย: bpyt ที่ 26-04-2016 06:18:32

ข้อความเนื้อหามันขาดไปไหนอ่าาาา ค้างเชียว

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.77 หึง&เด็กยั่ว {P.104}{ุุ25-4-59} 150%
เริ่มหัวข้อโดย: mox2224 ที่ 26-04-2016 07:49:16

โถ่ฝนนนนนน พี่หมอเตรียมหื่น

นี่ ทีมรอพี่หมอนนท์กับนุ้งไผ่นะ55555

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.78 สายสืบ {P.106}{ุุ29-4-59} 150%
เริ่มหัวข้อโดย: memew ที่ 26-04-2016 18:11:24

CHAPTER : 79 : สายสืบ [น้ำฝน...♡] 150%


ผมลืมตาตื่นแต่เช้าเพราะไผ่มันโทรมาปลุก
 
“ฟื้นยังมึง”
 
“อื้อ”
ผมครางรับ มันรู้ด้วยเหรอว่าผมโดนอะไรไปเมื่อคืน
 
“รีบลุกอาบน้ำแต่งตัวเลย กูจะไปรับ เรามีเรื่องต้องคุยกันด้วย”
 
ผมมองโทรศัพท์งง ๆ ก่อนรับปาก ลุกขึ้นอาบน้ำแต่งตัว เมื่อคืนผมนอนเน่าตลอดทั้งคืนเลย เช้านี้เลยต้องขอขัดสีฉวีวรรณมากเป็นพิเศษหน่อย อาบเสร็จไม่กี่นาทีไผ่มันก็เอารถมาจอดหน้าบ้านแล้ว เดินมาทิ้งตัวลงนั่งบนโต๊ะอาหาร เพราะมันต้องมารับผมไปโรงเรียนทุกเช้า มันเลยมากินข้าวมื้อแรกที่บ้านผมประจำ วันนี้พ่อกับแม่อยู่ด้วย
 
“ไม่เหนื่อยเหรอลูก มารับน้ำฝนทุกวัน ให้น้ำฝนไปเองก็ได้นะ โตแล้ว”
 
“ช่วงนี้ฝนมันเสน่ห์แรงครับพ่อ กลัวคนมาจีบ พี่หมอเลยฝากผมให้ดูแลมากเป็นพิเศษ อีกอย่าง ได้กินอาหารฝีมือพี่ฟ้าทุกเช้า คุ้มเสียยิ่งกว่าคุ้ม”
 
พ่อกับแม่พากันหัวเราะ ผมรู้ว่าตัวไผ่เองก็พยายามสร้างความไว้วางใจเรื่องผมกับพี่หมอเช่นกัน เรากินข้าวกันอย่างรวดเร็ว ก่อนพากันออกจากบ้านมุ่งตรงไปโรงเรียน พอลงจากรถ เก็บหมวกกันน็อคเรียบร้อย มันก็หันมามองผมด้วยสีหน้าซีเรียส
 
“เอาล่ะ กูมีเรื่องจะคุยกับมึง”
 
“อะไร”
 
“เรื่องพี่ต้าร์ที่มาเป็นติวเตอร์ให้มึง”
 
“มึงรู้ได้ไง”
ผมถามอึ้ง ๆ จริง ๆ วันนี้ผมกะจะหาโอกาสเล่าให้มันฟังอยู่แล้ว ไม่คิดว่ามันจะรู้ก่อน
 
“พี่หมอ”
 
ผมเลิกคิ้วสงสัยไม่คิดว่าสองคนนี้จะญาติดีคุยกันได้
 
“แล้วพี่ต้าร์ก็เป็นเพื่อนกับพี่ดีน”
 
ผมชะงัก ลืมนึกถึงความจริงข้อนี้ไปเลย
 
“กูไม่รู้ว่าอะไรมาก่อนกันนะ ระหว่างพี่ต้าร์เจอมึงก่อนแล้วบังเอิญเป็นเพื่อนกับพี่ดีน หรือพวกมันรู้กันก่อนแล้ว แล้ววางแผนว่ามาชอบมึง กูไม่อยากให้มึงคิดมากนะ แต่ก็คิดให้มันมาก ๆ หน่อย”
 
ตกลงมึงต้องการให้กูคิดหรือไม่คิดกันแน่ไผ่ = =
 
ผมเม้มปากแน่น นึกทบทวนสายตาที่พี่ต้าร์ส่งมาให้
 
“กูไม่รู้ว่ะไผ่ กูไม่กล้าเข้าข้างตัวเองมาก แต่ก็ไม่กล้าดูถูกความรู้สึกของคนอื่นด้วย เพราะเขาบอกชอบกู และเวลาเขามองกู เอ่อ มันแสดงออกถึงความรักที่เขามีต่อกูจริง ๆ มันคล้าย ๆ กับมึงหรือพี่หมอเวลามอง แต่พี่ดีน ไม่มีเลย มีแต่ความน่ากลัว”
 
มันขมวดคิ้วคิด
 
“เอาไว้ให้กูกับคนในกลุ่มช่วยกันสอดส่องอีกทีดีกว่า ว่าพี่ต้าร์เขามาชอบมึงของจริงหรือเป็นแผนการกันแน่ ยังไงตอนนี้ถ้ามันชวนมึงไปไหนก็อย่าไป เวลาเรียนก็ให้ลงมาเรียนข้างล่าง อย่าอยู่กันลำพังสองคนในห้อง มันอันตราย”
 
“เมื่อวานกูบอกพี่เขาไปแล้ว ว่ากูเป็นแฟนพี่หมอ เขาก็ทำหน้าเศร้า ๆ แล้วบอกว่างั้นขอเป็นพี่ชายแทนก็ได้ กูรู้สึกว่าเขาพูดจริงนะ”
ถ้าไม่ติดใจเรื่องเขาเป็นเพื่อนพี่ดีนและเป็นคนเข้ามาจีบ ผมยอมรับเลยว่าผมชอบพี่ต้าร์นะ อ่อนโยนดี ดูเป็นพี่ชายใจดี ความรู้สึกคล้าย ๆ พี่ฟ้าเวอร์ชั่นผู้ชาย
 
“เอาเป็นว่า อย่าเชื่อใจพวกนั้นให้มาก จนกว่าพี่ดีนเหี้ยห่าซาตานอะไรนั่นจะเลิกยุ่งกับมึง ถึงเวลานั้นค่อยมาดูใจพี่ต้าร์กันอีกทีว่าไว้ใจให้เป็นพี่ชายมึงได้หรือเปล่า”
 
ผมพยักหน้ารับ 
 
แน่นอนเหตุการณ์คืบหน้าเรื่องนี้ถูกถ่ายทอดสู่เพื่อน ๆ ผมให้รู้กันทั่วหน้า พวกผู้ชายเข้าข้างทางไผ่ คือไม่มีใครกล้าไว้ใจพี่ต้าร์ ในขณะที่พวกผู้หญิง โดยเฉพาะน้ำตาลยืนยันว่าพี่ต้าร์น่าจะชอบผมจริง ส่วนเรื่องว่ารู้แผนการหรือความคิดของพี่ดีนหรือเปล่านั้น ยังไม่มีใครเดาได้
 
“มึงลองแย้ม ๆ ถามดูสิ เผื่อพี่เขาจะไขอะไรออกมา แต่อย่าให้ผู้ร้ายตื่นตัวล่ะ เดี๋ยวมันจะไม่ปลอดภัย”
 
ผมพยักหน้าเข้าใจ
 
“ทำไมมึงไม่ยกเลิกให้พี่ต้าร์มาสอนแล้วให้คนอื่นมาสอนแทน ให้พ่อมึงหาใหม่ก็ได้” ตันมันถาม
 
“กูไม่อยากให้พ่อกับแม่ถามว่าทำไมถึงเปลี่ยน เพราะถ้าเรื่องความสามารถในการสอน ฝนบอกว่าพี่เขาสอนได้ดี เกิดท่านรู้เรื่องที่ฝนอยู่ในอันตรายพวกท่านจะพาลเป็นห่วงกันเปล่า ๆ และอีกอย่าง กูอยากรู้ด้วยว่าเขามาเพราะจริงใจหรือมีเจตนาอื่นแอบแฝงกันแน่”
 
“มันจะไม่เสี่ยงไปหน่อยเหรอ”
พีมถามด้วยความเป็นห่วง
 
“เอาน่า อย่างน้อยฝนมันก็เรียนอยู่ที่บ้าน ช่วงที่มันเรียนกูจะไปอยู่เฝ้ามันก่อน เพราะไงก็ต้องรอเพื่อไปเรียนกับไอ้เหี้ยหมอหมานั่น ถ้ามันคิดไม่ดีจริง รับรองกูจับได้อยู่แล้ว มึงอ่ะน้ำตาลวันนี้ไปกับกูด้วยเลย ไปช่วยกูส่องดิ๊ กูเชื่อเซ้นส์เรื่องคนของมึง กูกลัวจะทิฐิจนมองข้ามอะไรบางอย่างไป”
 
“แหม รู้สึกมึงนี่เป็นผู้เป็นคนขึ้นมาเชียวนะ งี้ค่อยน่าคบหน่อย”
น้ำตาลมันเดินมากระแทกไหล่ไผ่
 
ได้ข่าวว่าพวกมึงเป็นเพื่อนกันมาตั้งแต่เด็ก ๆ = =
 
“งั้นเริ่มตั้งแต่วันนี้เลย”
ไผ่มันวางแผน ทุกคนพยักหน้ารับ
 
ผมซึ้งน้ำใจพวกมันจริง ๆ มีอะไรก็ช่วยเหลือกันตลอด ไม่ว่าจะเรื่องเรียนหรือชีวิตส่วนตัว เราพากันเข้าเรียน พอเลิกเรียนก็แยกย้ายกันกลับบ้าน หินอาสาไปส่งน้ำตาลให้ที่บ้านผม (มันเอามอ’ไซค์มาเหมือนกัน) ส่วนผมกลับกับสารถีคนเดิม
 
ทันทีที่จอดรถ ผมขมวดคิ้วมองความวุ่นวายภายในร้านทันที เพราะลูกค้าดูจะเยอะผิดปกติ พวกผมพากันเดินเข้าไปภายใน น้องฟางวิ่งทะเล่อทะล่าเหงื่อแตกพลั่กเข้ามาหา
 
“กลับมาพอดีเลยพี่ฝน ช่วยฟางด้วย เมื่อวานมีคนเอาร้านเราไปรีวิว วันนี้คนเลยมากันตรึม ฟางไม่ไหวแล้ว วิ่งขาขวิดตั้งแต่เข้าร้าน มะ เดี๋ยวฟางจะเอากระเป๋าไปเก็บแล้วหยิบผ้ากันเปื้อนให้ พี่ฝนรับหน้าที”
แล้วฟางก็รวบเอากระเป๋าของพวกผมทุกคนไปเก็บ พวกเรามองหน้ากันเพียงแวบเดียว ไม่มีเวลาพูดจาอะไรแล้วครับ ลูกค้ามากันแล้ว ผมรีบออกไปต้อนรับ
 
ลูกค้าดูงงนิด ๆ ที่เห็นเด็กนักเรียนที่ไม่มีผ้ากันเปื้อนออกมาต้อนรับ ผมนำลูกค้ากลุ่มแรกไปที่โต๊ะ ไผ่กลุ่มที่สองส่วนหินกับน้ำตาล วิ่งไปรับอาหารมาเสิร์ฟแทนฟาง มีเพื่อนฟางอีกคนอยู่รอบเย็นด้วย ชื่อปอ
 
ฟางวิ่งกลับมาอีกครั้งพร้อมผ้ากันเปื้อน แจกจ่ายให้แต่ละคน ผมแต่งมันต่อหน้าลูกค้านั่นแหละ ไม่มีเวลาแยกตัวไปแล้ว อีกอย่าง มันเป็นแค่ผ้ากันเปื้อนติดโลโก้ร้านที่ด้านหน้า ผูกเอวนิดเดียวก็จบ
 
ลูกค้าพากันยิ้มเอ็นดู
 
“ขยันจังเลยนะ ภูมิใจแทนพ่อกับแม่จัง”
 
ผมยิ้มรับ จดออร์เดอร์ (ในผ้าคาดเอวของแต่ละคนมี่ช่องสมุดออร์เดอร์และปากกาครับ) เสิร์ฟน้ำก่อนเป็นอันดับแรก แล้วให้ลูกค้านั่งรออาหาร ผมหันไปมองรอบ ๆ ลูกค้าเยอะจริง ๆ ยืนออกันเต็มหน้าร้านเลย
 
น้ำตาลมันก็พูดเก่งนะ ลูกค้าที่มาถึงไม่มีที่นั่ง มันก็บอกไปว่าให้สั่งกลับบ้านแทนได้ไหม เพราะคิวนั่งน่าจะนาน บางส่วนรอ บางส่วนก็ขอรับกลับ พี่ฟ้ากับพี่นุ่นมือเป็นระวิง ผมไม่ได้เข้าไปช่วยในครัวเพราะป้าแม่บ้านมาช่วยด้วยอีกแรง สามคนในครัวก็ไม่มีที่จะยืนแล้ว ผมรับออร์เดอร์ เก็บโต๊ะเช็ดโต๊ะ
 
ก่อนสะดุ้งเพราะใครสักคนทัก ผมหันไปมอง
 
“พี่ต้าร์”
 
“ดูท่ายุ่ง ๆ นะ”
 
“ครับ พอดีมีคนเอาร้านไปรีวิวคนเลยล้นร้าน”
 
พี่ต้าร์มองไปรอบ ๆ
 
“ร้านปิดหนึ่งทุ่มใช่ไหม”
 
ผมพยักหน้ารับ
 
“งั้นเอางี้ดีกว่า เราเลื่อนการสอนไปจนถึงเวลาปิดร้านก็ได้ พี่จะอยู่ช่วย ปิดร้านค่อยเรียนกันต่อ”
 
“อย่าเลยครับ เสียเวลาพี่เปล่า ๆ”
 
“อย่าปฏิเสธน้ำใจพี่เลย พี่ว่างอยู่แล้ว ถ้าเกรงใจ คิดค่าแรงพี่เหมือนพนักงานเสิร์ฟทั่วไปละกัน บวกอาหารเย็นสักมื้อ”
 
“พี่เขามาช่วยใช่ไหมพี่ฝน” ฟางรีบวิ่งเหงื่อแตกพลั่กมาหา
 
“ครับ” พี่ต้าร์ตอบรับก่อนที่ผมจะปฏิเสธ
 
“ดีเลยค่ะ เดี๋ยวฟางวิ่งไปเอาผ้ากันเปื้อนมาให้ โอ๊ย ไม่ไหว เหนื่อย”
ถึงปากจะบ่น แต่ฟางก็ทำงานดี แล้วฟางก็แย่งของจากมือพี่ต้าร์วิ่งเข้าบ้านไป ก่อนวิ่งกลับมาอีกครั้งพร้อมผ้ากันเปื้อนแบบผม ผมทำหน้าอึดอัด
 
“เอ่อ พี่ไม่ต้องทำก็ได้นะ เสียเวลาค่าสอนพี่เปล่า ๆ ชั่วโมงหนึ่งตั้งหลายร้อยบาท มาเสิร์ฟชั่วโมงละไม่ถึงห้าสิบบาท”
 
“แต่เสิร์ฟไม่ต้องใช้ความรู้มากมายเหมือนสอนนี่ เอาล่ะ เลิกพูดเถอะ ลูกค้ามากันแล้ว”
แล้วพี่ต้าร์ก็ดันหลังผมให้ไปรับลูกค้า โดยมีพี่แกเดินตามมาช่วย
 
“มาได้ไง”
ไผ่มันขู่ฟ่อทันทีที่เห็นพี่ต้าร์
 
“พี่อาสาอยู่ช่วยเอง เห็นคนเยอะ เดี๋ยวเราค่อยคุยกัน ตอนนี้ลูกค้าเยอะ”
 
แล้วพี่ต้าร์ก็ออกไปรับลูกค้า อินเนอร์เฟรนด์ลี่มาจัดเต็มมาก เพิ่งเห็นชัด ๆ ว่าพี่ต้าร์ก็หล่อเหมือนกัน ตัวสูง ผิวขาวผู้ดี บุคลิกอ่อนโยน ดูเป็นพี่ชายใจดี ยิ้มทีหัวใจแทบละลาย โดยเฉพาะท่ายิ้มเขินอายหรือตกประหม่าของพี่แก
 
 
[อ่านต่อ 50%]
 
พวกเราหัวยุ่งหัวหมุนจนแทบไม่มีเวลาพูดคุยกัน เพราะตาลมันออกไอเดียเรื่องห่อกลับ เวลาลูกค้าเข้ามา แทนที่เราจะบอกลูกค้าว่าที่นั่งเต็มค่ะ แล้วให้ลูกค้ากลับหรือรอ เราก็ถามใหม่เป็นรับกลับหรือนั่งรอคะ นั่งรอนานนะ พอช่วงใกล้ปิดร้าน เราก็บอกลูกค้าอย่างเดียวว่ารับกลับเท่านั้น เพราะคิวเต็มหมด ซึ่งลูกค้าก็ไม่อยากมาเสียเที่ยว ก็พากันสั่งกลับบ้านเป็นทิวแถว
 
ผมกับพรรคพวกแทบเดินขาขวิดกัน นี่ดีนะ ที่พวกไผ่กับพี่ต้าร์มาช่วย ลำพังฟางกับปอสองคนตายหยังเขียด หรือไม่ก็ต้องปฏิเสธลูกค้าให้เสียใจไปหลายคน
 
เราพลิกป้ายหน้าร้านเป็น ‘Closed’ พวกผมแทบจะพากันนั่งหมดแรง พี่ต้าร์นี่นั่งเหงื่อแตกพลั่กเป็นน้ำประปารั่ว
 
“เพิ่งเคยทำงานหนักแบบนี้เป็นครั้งแรก”
พี่ต้าร์ว่าปนหอบ
 
“แล้วปกติพี่ทำงานอะไร”
หินถาม ไม่รู้มันถามเพราะอยากรู้จริง ๆ หรือว่าต้องการสืบข่าวอะไร
 
“พี่รับสอนอย่างเดียวเพราะได้เงินเยอะดี ที่เหลือก็ช่วยงานป๊าที่บริษัท”
อื้อหือ น่าจะเป็นลูกคนรวยนะ
 
“อย่าหาว่าผมสอดรู้เลย ไหน ๆ พี่ก็เป็นเพื่อนรุ่นพี่ของพวกเราแล้ว บริษัทป๊าที่ว่าทำอะไรครับ”
หินถามต่อ
 
“อุปกรณ์ก่อสร้าง”
 
“โห ไม่เข้ากับหน้าเลย”
 
“ฮ่า ๆ พี่ทำส่วนออฟฟิศ งานไม่หนักหรอก อยู่แต่ในห้อง ดูแลเรื่องเอกสารการจัดซื้อ น่าเบื่อจะตาย พี่ถึงได้ขอป๊ามาสอน หาประสบการณ์ชีวิต”
 
ผมมองทึ่ง ๆ
 
“แล้วเพื่อนพี่ทุกคนทำงานพิเศษกันหมดไหม ในกลุ่ม ผมเห็นแต่คนหล่อ ๆ ทั้งนั้น”
 
“ก็มีทำบ้างบางคน ส่วนเรื่องหน้าตา พี่ว่าธรรมดานะ กลุ่มฝนยังหล่อกว่าอีก”
แหมปากหวาน งั้นผมก็หล่อด้วยน่ะสิ ผมฉีกยิ้มกว้าง รู้สึกภูมิใจสุด ๆ
 
“ยกเว้นฝน”
 
“อ้าว เฮ้ย!”
ผมยิ้มค้างทันที เผลอตัวร้องออกมาเสียงดัง เพื่อน ๆ ผมพากันหัวเราะร่วน ไอ้ไผ่นี่ตบโต๊ะเสียงดัง
 
“สะใจว่ะหมาฝน เห็นไหม พวกกูพยายามบอกมึงตั้งหลายครั้งแล้วว่ามึงอะขี้เหร่ มัวหลงเพ้อว่าตัวเองดูดีอยู่ได้ คราวนี้มึงเชื่อพวกกูรึยัง มึงอะขี้เหร่ยิ่งกว่าหมาขี้เรื้อนซะอีก พี่หมออะตาต่ำมารักมาหลงคนอย่างมึง”
ได้ทีไอ้หินรีบขี่อูฐไล่
 
“ยอมรับเถอะหมาฝน มึงน่ะขี้เหร่”
น้ำตาลมันกรีดน้ำตาออกจากหางตา
 
“ไม่เป็นไรนะฝน ถึงมึงจะขี้เหร่ กูก็ยังเป็นเพื่อนมึงเสมอ กูคบไม่เลือก”
ไผ่มันตบท้าย ผมหน้าบึ้ง พี่ต้าร์หัวเราะตาม ผมตวัดสายตามองเคือง ๆ
 
“พี่พูดจริง ๆ นะฝนไม่หล่อหรอก”
เอ้า ย้ำกันเข้าไป ผมหน้าบึ้งยิ่งกว่าเดิม พี่ต้าร์ยิ้ม
 
“แต่ฝนอ่ะ น่ารัก”
 
ฉ่าาา
 
รู้สึกมีควันร้อน ๆ ลอยออกมาจากรูหู
 
“อย่าไปหลอกมันเลยพี่ต้าร์ เดี๋ยวมันเหลิง พูดให้มันยอมรับความจริงในชีวิตให้ได้ดีกว่า มันจะได้ไม่ไปพองหางข้างนอก ไอ้หมาขี้เรื้อนเอ๊ย”
หินมันออกความเห็น ผมเลยประเคนทีนใส่มันไปรอบ ผมทำได้แค่ฟาดหัวฟาดหาง ในขณะที่ทุกคนนั่งหัวเราะ
 
“งั้นผมขอถามตรง ๆ นะ พอดีพวกผมในกลุ่มไม่เคยมีอะไรปิดบังกัน พี่ชอบฝนมันจริง ๆ เหรอ”
 
พี่ต้าร์หยุดหัวเราะทันที ทำหน้าเขินหน่อย ๆ ส่ายหัวไปมา
 
“อ้าว”
ทุกคนทำหน้าฉงน ผมนี่หนักกว่าเพื่อน
 
วันนี้กูเหวอไปสองรอบแล้วนะ
 
ก็ไหนว่าชอบกู พี่หลอกผม พี่ต้าร์ยิ้มอ่อนโยน มองตาผมเพื่อบอกความหมาย
 
“พี่ไม่ได้ชอบ แต่หลงรักเลย หลงรักตั้งแต่แรกพบ”
 
ผมแทบจะเอาหน้ามุดดิน
 
คุณครับ อยู่ ๆ ก็มีคนมาบอกรัก ใครไม่อาย ผมอายนะ
 
“ฮ่า ๆ ฟังดูตลกนะ แต่พี่รู้สึกแบบนั้นจริง ๆ วันนั้นพี่เล่นน้ำอยู่บนรถ หันไปเห็นฝนกำลังตักน้ำสาด พี่ชอบรอยยิ้มและเสียงหัวเราะของฝน เห็นแค่นั้นพี่ก็ใจเต้นแล้ว ยืนมองอยู่นาน รู้ตัวอีกทีพี่ก็เดินไปขอปะแป้งฝนแล้ว”
 
ผมอึ้งฟังไม่ต่างกับเพื่อน
 
“ตอนแรกจะขอแค่ปะแป้งก็แยกทาง แต่พี่อยากรู้จัก เลยทำใจกล้าขอเบอร์ ขอสารภาพว่าไม่เคยขอเบอร์ผู้ชายมาก่อน กลัวจะโดนต่อยเหมือนกัน แต่ขอไปเป็นเพื่อน น่าจะได้ จนเพื่อนฝนให้เฟซพี่ พี่จำไม่ได้ว่าใคร”
 
หินมันยกมือเสมอขมับ
 
“ผมเองแหละพี่”
 
พี่ต้าร์ยิ้ม ดวงตาแสดงความขอบคุณ
 
“ขอบคุณนะ ถ้าไม่ได้หินวันนั้น สงสัยพี่คงไม่มีโอกาสได้พูดคุยกับฝนแน่ ๆ” แล้วพี่ต้าร์ก็เล่าต่อ “พี่รีบกลับบ้านไปแอดเฟรนด์ นั่งรอเวลาอย่างใจจดใจจ่อ รอชนิดที่วันรุ่งขึ้นไม่ไปเล่นน้ำกับเพื่อน ๆ เลย โดนเพื่อน ๆ มันประณามหยามเหยียดใหญ่ว่าทั้งบ้าทั้งเพ้อ พอฝนรับแอดพี่ดีใจมาก เข้าไปดูข้อมูลฝน ลอง ๆ สืบข่าว รวมถึงมานั่งกินอาหารที่ร้านหลังจากรู้ว่าบ้านฝนเปิดร้าน”
 
“พี่พยายามคุยกับฝนให้เหมือนเพื่อนมากที่สุด ทั้งที่ใจจริงอยากเป็นมากกว่านั้น เพื่อน ๆ ในกลุ่มพี่ทุกคนรู้ว่าพี่ชอบฝน วันนั้นที่พี่ขอเบอร์พวกมันก็อยู่กันครบ พวกมันพากันแปลกใจใหญ่ที่เห็นพี่จีบผู้ชาย”
 
“คนที่ชื่อพี่ดีนด้วยเหรอพี่”
หินมันถามแทรก พี่ต้าร์พยักหน้าไม่ติดใจอะไรเล่าต่อ
 
“พี่คิดว่าพี่อกหักแน่ ๆ ก็ตอนเห็นฝนกับไผ่แล้วคิดว่าเป็นแฟนกัน จนเพื่อนมันสงสารเลยช่วยสืบให้ เพราะน้องมันเรียนอยู่ที่เดียวกับฝน จนรู้ว่าฝนกับไผ่เป็นแค่เพื่อนที่สนิทกันมาก ไม่ใช่แฟน และมาแน่ใจอีกทีตอนฝนยืนยันกับพี่ว่าเป็นแค่เพื่อนสนิทกันจริง ๆ
 พี่เลยมาบอกความในใจให้ฝนฟัง แต่ก็มาอกหักเพราะฝนบอกว่ามีแฟนแล้ว เป็นพี่ชายของไผ่”
 
ทุกคนเงียบฟัง
 
“เป็นแฟนไม่ได้ ขอเป็นพี่ชายก็ยังดี”
 
“มันมีจริงเหรอพี่ไอ้รักแรกพบเนี่ย”
หินมันถามอย่างอยากรู้อยากเห็น
 
หิน กูว่ามึงสงสัยผิดประเด็นละ ได้ข่าวว่ามึงจะช่วยกูสืบราชการลับ = =;
 
“คนอื่นพี่ไม่รู้ แต่สำหรับพี่ ฝนคือรักแรกพบของพี่ ตอนนี้พี่จะขอเป็นพี่ชาย ทำตัวเป็นมดแดงแฝงมะม่วงไปก่อน เผื่อพี่ชายไผ่เปลี่ยนใจพี่จะได้ขอดูแลฝนต่อ”
 
“ฝน ชาติที่แล้วมึงทำบุญด้วยเหี้ยกี่ตัวถึงได้มีแต่คนรักคนหลงคนอยากปกป้องดูแลมึงจัง ไอ้ไผ่ก็เป็นอภิชาติเพื่อน พี่หมอก็อภิชาติผัว นี่ยังมาพี่ต้าร์ มึงก็ยังเอาเขามาร่วมอีก มึงนี่มันเสนียดแรงจริง ๆ”
 
ผมตบหัวหินไปแรง ๆ ที พี่ต้าร์หัวเราะ
 
“พี่ไม่สงสัยหรอก ฝนน่ารักออก”
เอ่อ มาชมกันตรง ๆ แบบนี้ ผมเขินนะ
 
“แอบหยอดไปเรื่อย ๆ เผื่อฝนเปลี่ยนใจ”
 
อ้าว..
 
“อย่าดีกว่า ผมหวงไว้ให้พี่ผมคนเดียว”
ไผ่มันกอดอกบอก พวกเราทุกคนหันพรึ่บไปมอง ผมพวกนี่เหวอกินเลย เพราะไม่คิดว่าไผ่มันจะยอมให้พี่หมอเป็นพี่
 
พี่ต้าร์ยิ้มหล่อ
 
“ครับ พี่เข้าใจ พี่ไม่ได้จะแย่งนี่ พี่กลัวบาปเหมือนกัน แต่พี่แค่อยู่ตรงนี้ให้ฝนรู้ว่า ถ้าผิดหวังจากคนแรก ยังมีคนที่สองรอคอยเสมอ และอีกอย่าง เป็นการดีกับฝนไม่ใช่เหรอ พี่ชายไผ่จะได้รักฝนให้มาก ๆ เพราะถ้าละเลยเพียงนิด นั่นหมายถึงจะเสียฝนให้พี่ทันที”
 
ฟังดูเหมือนจะเป็นคนดีนะ = =
 
 
 
พี่ฟ้า พี่นุ่นแล้วก็ฟางช่วยกันลำเลียงอาหารออกมา พวกเราทุกคนหยุดเรื่องที่กำลังพูดคุยกันอยู่วิ่งเข้าไปช่วยทันที หิวกันจัด ๆ แล้วครับ พออาหารครบก็ลงมือกินกันทันที กินกันชนิดไม่รักษามารยาทกันเลย ไผ่นี่กินเหมือนช้างลง พี่ฟ้านั่งร่วมวงกับเราด้วย แต่พวกพี่นุ่นกับฟางแยกไปกินกันอีกโต๊ะหลังบ้าน
 
 
“เอ้า กินเยอะ ๆ นี่ของโปรดมึง”
ผมตักอาหารที่เป็นของโปรดให้ไผ่ มันพูดขอบใจอู้อี้ในปาก
 
“ใครได้เป็นแฟนฝนนี่โชคดีเนอะ”
 
“ต่อให้ไม่ต้องเป็นแฟนก็โชคดีได้” น้ำตาลพูดอย่างมีความหมาย “ฝนมันดูแลทุกคนดีหมด ถ้ามันทำได้ การจะรักใครสักคนไม่จำเป็นว่าต้องครอบครองเป็นแฟน ดูอย่างไอ้ไผ่สิ พี่หมอที่เป็นแฟนฝนยังอิจฉาเลย เพราะมันดูแลดีไม่ต่างกับแฟน”
 
พี่ต้าร์มองหน้าน้ำตาล ก่อนหันมามองหน้าผม ยิ้มอ่อนโยนส่งมาให้
 
“ก็จริง”
 
 
หลังจากมื้อเย็น พี่ต้าร์ก็เริ่มต้นสอนผมทันทีโดยมีเพื่อนผมนั่งเรียนกันด้วยหน้าสลอน โดยอ้างว่าจะขอดูการสอนหน่อยเผื่อจะได้ไปเรียนด้วย แน่นอนว่าพี่ต้าร์ยินดีเป็นอย่างยิ่งทั้งที่จริง ๆ แล้วพวกเพื่อนผมกำลังสืบความลับกันอยู่ต่างหาก ไผ่มันอยู่ได้ไม่นานก็ต้องรีบซิ่งมอ’ไซค์ไปคลินิกพี่หมอนนท์เพื่อเรียนพิเศษกับพี่หมอนนท์ มันทั้งบ่นทั้งทำหน้าเหมือนคนปวดขี้ออกจากบ้านไป
 
เพื่อน ๆ ผมนั่งเรียนด้วยกันแค่ชั่วโมงเดียวมันก็ละไปนั่ง ๆ นอน ๆ เกาพุงเล่น ปล่อยให้ผมนั่งเรียนคนเดียวกระทั่งครบ 2 ชั่วโมง
 
ผมกับเพื่อนพากันเดินออกไปส่งพี่ต้าร์หน้าบ้าน พี่ต้าร์ยิ้ม ลูบหัวผมเบา ๆ อย่างที่เคยทำ ก้าวขึ้นรถขับจากไป
 
“ว่าไง” ผมหันไปถามน้ำตาล
 
“ถ้าเป็นผู้ร้ายจริงก็จับพิรุธไม่ได้จริง ๆ แต่ถ้าเชื่อเรดาร์กู กูว่าพี่ต้าร์เขาชอบมึงจริง ๆ เกิน 80% เลย”
 
“กูก็เห็นด้วย กูว่าบางทีเรื่องที่พี่ดีนต้องการแก้แค้นคนอื่นในกลุ่มอาจไม่รู้ตัวก็ได้ แต่ยังไงก็อย่าเพิ่งไว้ใจร้อยเปอร์เซ็นต์ละกัน”
หินปิดท้าย
 
ไผ่โทรมาพอดีเพื่อถามผลจากน้ำตาล พอคุยกับน้ำตาลเสร็จมันก็ยื่นมือถือมาคุยกับผม
 
“มึงล่ะเป็นไงบ้าง” ผมถาม
 
“นรกว่ะ อยากเลิกเรียนเร็ว ๆ”
มันว่า แล้ววางสายไป เพื่อน ๆ ผมพากันบอกลา หินอาสาไปส่งน้ำตาลที่บ้าน ผมกลับเข้าบ้านไปอาบน้ำอาบท่า เหนื่อยแทบขาดใจจริง ๆ
 
ถามว่าผมรู้สึกยังไงกับพี่ต้าร์ ต้องรู้สึกดีที่มีคนมารักมาชอบอยู่แล้ว ถ้าผมไม่มอบหัวใจให้พี่หมอก่อน ป่านนี้ผมคงยอมรับรักพี่ต้าร์ไปแล้ว
 
 
ผมทิ้งตัวนอนหงาย วันนี้ขอนอนเร็วเพื่อเรียกพลังคืนก่อน ยังไม่ทันได้ปิดไฟ เสียงมือถือก็ดังขึ้น ผมคว้ามามองเบอร์ หัวใจไหวแรงนิด ๆ เพราะเจ้าของชื่อที่โทรมา
 
ผมไม่เคยเปลี่ยนชื่อเลย แม้ตอนนี้จะเป็นแฟนกันแล้วก็ตาม
 
‘ปีศาจ’
 
ผมกดรับ เอามาแนบหู
 
“ทำอะไรอยู่” ทักทีก็แบบนี้ตลอด
 
“นอน หมดแรง วันนี้ลูกค้าเยอะมาก ดีว่าได้หิน ไผ่ น้ำตาลแล้วก็พี่ต้าร์มาช่วย”
อ้าวกู คนสุดท้ายนี่ไม่น่าพูดเลย
 
“ต้าร์” พี่มันเปลี่ยนน้ำเสียงทันที ผมขนลุกซู่ จากที่นอนอยู่ก็รีบเด้งตัวขึ้นมานั่งทันที
 
“เอ่อ..คืองี้” ผมพยายามเรียบเรียงอธิบาย “พอดีพวกไผ่จะมาอยู่เป็นเพื่อนเพื่อสังเกตสังกาพี่ต้าร์ว่ามาแนวไหนกันแน่ แต่พอดีลูกค้าเยอะมากเพราะมีคนเอาร้านไปรีวิว พี่ต้าร์เลยเลื่อนการสอนและอยู่ช่วยทำงาน”
แล้วผมก็นิ่งไป รอให้อีกฝ่ายซักต่อ
 
“ไผ่อยู่ด้วยตลอดหรือเปล่า”
 
“อยู่ด้วย จนถึงเวลาไปเรียน แต่หินกับน้ำตาลก็อยู่ต่อหลังจากนั้นจนจบการสอน เพิ่งแยกกันเมื่อตะกี้ ไม่เชื่อโทรถามพวกมันกันได้”
 
“เด็กนั่นมีท่าทีอะไรกับนายไหม”
 
“ไม่มี แต่สารภาพต่อหน้าเพื่อนผมว่าชอบผมมาก แต่ก็เข้าใจว่าผมมีแฟนแล้ว ไม่คิดจะแย่ง แต่ขอเป็นพี่ชายแบบนี้ต่อไปเรื่อย ๆ เผื่อถ้าวันไหนพี่หมอทิ้งผมไป พี่ต้าร์จะได้เข้ามาแทนที่”
อันหลังนี่เติมไข่ใส่สีนิด ๆ ครับ
 
ขู่พี่มันไว้ก่อน พี่มันจะได้ทำดีกับผมกว่านี้หน่อย ไม่ใช่มานั่งขู่เอา ๆ
 
“หึ เข้าใจพูดดีนี่ แต่อย่าหวังว่าฉันจะปล่อยนายไปเสพสุขกับคนอื่นง่าย ๆ เลยนะฝน”
 
ผมเผลอตัวอมยิ้ม
 
“หึงเหรอ” ผมถาม
 
“ใช่”
พี่หมอตอบกลับชัดเจน ผมกลั้นยิ้มแทบไม่อยู่แล้วครับ กลิ้งลงไปคลุกกับหมอน ดึงผ้าห่มมาปิดหน้าบดบังความเขินจากจิ้งจกในห้อง
 
เขินวุ้ย
 
“อย่าทำให้ฉันหึงมากฝน เพราะคนที่ลำบากคือนาย”
 
อะ เอ่อ..กูก็ว่างั้นแหละ เพราะหึงทีไร กูซวยทุกที = =
 
“พี่หมอ”
ผมเด้งขึ้นมานั่งต่อ พี่หมอไม่ได้ตอบรับ แต่ผมรู้ว่าพี่หมอได้ยิน
 
“พี่หมอเริ่มรักผมตั้งแต่เมื่อไหร่”
ผมกลั้นใจถาม แล้วนิ่งเงียบ รอคอยคำตอบ ปลายสายนิ่งไปเหมือนกัน ไม่รู้ว่ากำลังคิดทบทวนหรือว่าอะไร
 
ผมชักใจคอไม่ดี หรือว่าจริง ๆ แล้ว พี่หมอไม่ได้รักผมกันแน่ถึงตอบไม่ได้ ผมเผลอตัวกำผ้าห่มแน่น คอยอย่างลุ้นระทึก
 
“อยากรู้เหรอ”
 
“ใช่” ผมตอบรับตามจริง
 
“ถ้าอยากรู้ก็มาฟังฉันกระซิบบอกที่ข้างหูสิ”
แล้วปลายสายก็ตัดไปดื้อ ๆ แบบนั้น ผมอ้าปากค้าง กะพริบตาปริบ ๆ
 
“อะ ไอ้พี่หมอบ้า!!”
ผมตะโกนด่าผ่านมือถือ ถึงมันจะมีแต่เสียงตื้ด ๆ ก็เถอะ
 
to be con..

#เจอกันงานตลาดฟิค#7 #บูธA7

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.78 สายสืบ {P.106}{ุุ26-4-59} 50%
เริ่มหัวข้อโดย: Cloudnine ที่ 26-04-2016 18:29:18

มาอัพแล้วววววว เย่ๆ :katai2-1:

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.78 สายสืบ {P.106}{ุุ26-4-59} 50%
เริ่มหัวข้อโดย: Bellze12 ที่ 26-04-2016 21:01:27

พี่ต้าร์มาเต็ม
อ่อนโยน ใจดี
สุภาพบุรุษในฝันชัดๆ

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.78 สายสืบ {P.106}{ุุ26-4-59} 50%
เริ่มหัวข้อโดย: twinmonkey0311 ที่ 26-04-2016 21:23:39

พี่ต้าร์น่ารักขนาดนี้ หาคู่ให้พี่ต้าร์เลยดีมั้ย คนใจดีจะได้ไม่ต้องอกหัก

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.78 สายสืบ {P.106}{ุุ26-4-59} 50%
เริ่มหัวข้อโดย: iceman555 ที่ 26-04-2016 21:35:33

 :katai1: :katai1: :katai1: :katai1:

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.78 สายสืบ {P.106}{ุุ26-4-59} 50%
เริ่มหัวข้อโดย: PetitDragon ที่ 26-04-2016 22:14:47

พี่หมอมาร้านแตกแน่

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.78 สายสืบ {P.106}{ุุ26-4-59} 50%
เริ่มหัวข้อโดย: บูมเบส ที่ 26-04-2016 23:16:59

ตาร์คู่ดีนใช่ไหม

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.78 สายสืบ {P.106}{ุุ26-4-59} 50%
เริ่มหัวข้อโดย: Al2iskiren ที่ 27-04-2016 00:25:00

อยากให้พี่ตาร์คู่กับพี่ดีน :katai2-1:

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.78 สายสืบ {P.106}{ุุ26-4-59} 50%
เริ่มหัวข้อโดย: mystery Y ที่ 27-04-2016 00:28:07

พี่ต้าร์ไม่มีอะไรแอบแฝงแน่นะ!?

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.78 สายสืบ {P.106}{ุุ26-4-59} 50%
เริ่มหัวข้อโดย: automaton ที่ 28-04-2016 10:01:42

น้ำฝนเนื้อห๊อมหอม
บ้านนี้มีลูกชายทำให้หัวกระไดไม่แห้ง ดีจริง  :katai2-1:
รอครึ่งหลังจ้า

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.78 สายสืบ {P.106}{ุุ26-4-59} 50%
เริ่มหัวข้อโดย: Dee^daY ที่ 28-04-2016 13:38:12

ลุ้นกันไป ..

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.78 สายสืบ {P.106}{ุุ26-4-59} 50%
เริ่มหัวข้อโดย: SOMCHAREE ที่ 28-04-2016 20:21:09

รอดูพี่ตาร์ยาวๆค่ะ

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.78 สายสืบ {P.106}{ุุ26-4-59} 50%
เริ่มหัวข้อโดย: rmlab ที่ 28-04-2016 20:40:16

เรา FC ฝนน้า

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.78 สายสืบ {P.106}{ุุ26-4-59} 50%
เริ่มหัวข้อโดย: fida ที่ 28-04-2016 23:14:47

หวังว่าพี่ตาร์จะมาดี พี่หมออย่าให้คลาดสายตานะคะ ถ้าไม่ว่างก็ต้องส่งตัวแทนไปค่ะ

ส่วนเด็กๆ ดีแล้วค่ะ ช่วยเหลือเพื่อน แต่ก็ระวังตัวกันด้วยนะจ้ะ o13

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.78 สายสืบ {P.106}{ุุ26-4-59} 50%
เริ่มหัวข้อโดย: ♥♥ดอกช่อบานสะพรั่ง♥♥ ที่ 29-04-2016 08:07:16

 :z2:

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.78 สายสืบ {P.106}{ุุ29-4-59} 150%
เริ่มหัวข้อโดย: automaton ที่ 29-04-2016 20:26:59

พี่ต้าร์น่ารัก จะคู่ใครดีหนอ หินแล้วกัน กวนตีนดี
พี่หมอทิ้งท้ายอย่างนี้ ตาย ตายสนิท :m25:

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.78 สายสืบ {P.106}{ุุ29-4-59} 150%
เริ่มหัวข้อโดย: Freja ที่ 29-04-2016 20:43:16

ว่าแล้วเชียว   เทียบกับแซมต้าร์มาแบบน่าหวั่นมากกว่า  ดีแต่ว่าฝนรักแซมแล้วเท่านั้นเอง    พลิกล็อคต้าร์เป็นพระเอกนี่ถ้าพนันกันก็เป็นได้หมดตัวเลยนะ    เราถึงว่าต้าร์น่ากลัวกว่าดีนเยอะ  เพราะตอนนี้แซมเป็นพระเอกได้ก็แค่เพราะว่าฝนรักเท่านั้นเอง

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.78 สายสืบ {P.106}{ุุ29-4-59} 150%
เริ่มหัวข้อโดย: gatenutcha ที่ 29-04-2016 21:01:44

ทำไม อ่านไปอ่านมา  รู้สึกพี่หมอ  แกหวานใส่มาก   ชั้นกลัวเลี่ยน แต่ก็ชอบ  :o8: :o8: :o8:

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.78 สายสืบ {P.106}{ุุ29-4-59} 150%
เริ่มหัวข้อโดย: Ra_rena~* ที่ 29-04-2016 21:30:31

พี่ต้าร์ก็โอนะน้ำฝน  :hao3:

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.78 สายสืบ {P.106}{ุุ29-4-59} 150%
เริ่มหัวข้อโดย: Ginny Jinny ที่ 29-04-2016 22:10:58

พี่หมอน่ารัก  :กอด1: :กอด1:

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.78 สายสืบ {P.106}{ุุ29-4-59} 150%
เริ่มหัวข้อโดย: Bellze12 ที่ 29-04-2016 22:57:05

พี่หมอเจ้าเล่ห์มาก
น่ารักอ่ะคู่นี้

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.78 สายสืบ {P.106}{ุุ29-4-59} 150%
เริ่มหัวข้อโดย: PetitDragon ที่ 29-04-2016 23:05:58

สงสัยจะไม่ได้ไปฟังอย่างเดียว  :z1:

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.78 สายสืบ {P.106}{ุุ29-4-59} 150%
เริ่มหัวข้อโดย: mystery Y ที่ 30-04-2016 00:22:07

พี่ต้าร์นี่พระรองเกาหลีจริงๆ

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.78 สายสืบ {P.106}{ุุ29-4-59} 150%
เริ่มหัวข้อโดย: rmlab ที่ 30-04-2016 00:47:41

พี่หมอบ้าๆ อิอิ

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.78 สายสืบ {P.106}{ุุ29-4-59} 150%
เริ่มหัวข้อโดย: twinmonkey0311 ที่ 30-04-2016 02:53:27

พี่ต้าร์คนดีของเจ๊  :กอด1:

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.78 สายสืบ {P.106}{ุุ29-4-59} 150%
เริ่มหัวข้อโดย: mukmaoY ที่ 30-04-2016 03:14:53

พี่หมอใจกว้างขึ้นนะ

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.78 สายสืบ {P.106}{ุุ29-4-59} 150%
เริ่มหัวข้อโดย: Dee^daY ที่ 30-04-2016 12:36:31

กระซิบ กระซาบ ..

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.78 สายสืบ {P.106}{ุุ29-4-59} 150%
เริ่มหัวข้อโดย: ดึงดาว ที่ 30-04-2016 15:23:27

 :really2: ตามอ่านอยู่ ทาสแค้นจริงๆ

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.79 พนักงานเสิร์ฟสุดหล่อ {P.107}{ุุ5-5-59} 150%
เริ่มหัวข้อโดย: memew ที่ 02-05-2016 07:13:14

HATE LOVE : 79 : พนักงานเสิร์ฟสุดหล่อ (พี่หมอ) 150%



ผมหัวเราะหึๆ ใส่มือถือ คาดเดาได้เลยว่าฝนจะโวยวายขนาดไหนที่ผมตัดบทไปดื้อๆ แบบนั้น วันนี้ผมอยู่ทำงานดึกนิด กว่าจะว่างโทรหาฝนได้ก็ดึกแล้ว ผมรีบกลับบ้าน พอไปถึงก็เห็นร่างกึ่งดวงวิญญาณของไผ่นอนแหมะคว่ำหน้าอยู่บนโซฟา ผมเดินไปเขย่าปลุก กลัวมันจะเป็นลมล้มพับไป
 
“เป็นไร” ผมถามน้องชายต่างสายเลือด
 
“หมดแรง แม่งช่วยงานฝนก็หนัก ยังไปท้าไอ้ห่านั่นออกกำลังกลางดึกอีก เมื่อยไปหมดทั้งตัวแล้ว”
ผมหัวเราะ เดินไปที่กล่องยา หยิบยาแก้ปวดที่มีส่วนผสมของยาแก้อักเสบรวมถึงยาทาคลายกล้ามเนื้อมายื่นให้มันกินสองเม็ด
 
“อาบน้ำเสร็จแล้วก็ทาไอ้นี่ พรุ่งนี้จะได้ไม่ล้ามาก”
 
มันเหลือบตามอง ตอนแรกผมคิดว่ามันจะปัดความหวังดีผมทิ้ง แต่มันรับไปยัดใส่ปาก ลุกเดินเนือยๆ ไปรินน้ำกรอกปาก
 
“โทรหาฝนยัง” มันถาม ผมพยักหน้า
 
“มันเล่าให้ฟังแล้ว?”
 
ผมพยักหน้าอีกที
 
“ก็ตามนั้น น้ำตาลบอกว่าไว้ใจได้ 80% ที่เหลือดูกันต่อไป กูก็รู้สึกโอเคกับมันอยู่ ไม่ได้รู้สึกต่อต้านเหมือนที่รู้สึกกับมึง”
 
ผมพยักหน้าเข้าใจ ยังไม่ทันได้อาบน้ำมันก็เอายาบีบใส่มือนวดๆ กล้ามเนื้อ
 
“ไม่อาบน้ำก่อน” ผมติง
 
“อาบแล้วค่อยทาอีกรอบ”
 
ผมส่ายหัวไปมา พ่อกับแม่กลับมาพอดี
 
“เป็นไรไผ่ ทำไมท่าทางเหนื่อยๆ ลูก”
 
“ไปช่วยลูกสะใภ้พ่อทำงานมาดิ ไม่รู้ใครเอาร้านฝนไปรีวิว ลูกค้าแน่น ผม หิน น้ำตาล รวมทั้งครูสอนพิเศษพ่อ ต้องกลายร่างเป็นพนักงานเสิร์ฟกันไปหมด”
 
พ่อเลิกคิ้วมอง
 
“ครูสอนพิเศษพ่อ?”
 
“ครับ พี่ต้าร์ ครูสอนพิเศษพ่อนั่นแหละ พอดีแกเห็นว่าลูกค้าเยอะ เลยอยู่ช่วยเสิร์ฟ เอ้อ ผมว่าจะถาม ติวเตอร์พ่อนี่ไว้ใจได้กันทุกคนไหม”
 
“ลูกสาวเพื่อนพ่อเป็นเจ้าของ ประวัติติวเตอร์ทุกคนก็ไว้ใจได้ ทำไม สอนไม่ดีเหรอ” พ่อถามซีเรียส
 
“เปล่า ฝนมันบอกว่าสอนดี ผมไปลองนั่งเรียนดูก็ดี แค่ถามเท่านั้น”
 
“ไว้ใจได้ ใครเรียนที่นี่สอบติดกันทุกคน แต่ค่าเรียนแพงนิดแค่นั้นเอง”
 
ไผ่มันหันมามองหน้าผม
 
“ถ้าพ่อบอกว่าโอเค ก็โอเค ผมขอเบอร์ไว้นิดนะ เผื่อเอาไปแนะนำให้เพื่อนๆ รู้จัก”
ไผ่มันขอ พ่อยิ้มดีใจทันที รีบวานให้แม่ไปหาเบอร์ที่ห้องมาให้
 
“ขอบใจนะ”
ผมพูดกับมัน หลังจากพ่อแม่พากันเดินขึ้นห้องไปอาบน้ำพักผ่อน มันหันมามอง
 
“กูไม่ได้ช่วยมึง แต่กูช่วยเพื่อนกู”
 
“นั่นแหละ ฉันขอบใจให้เพื่อนนายด้วย”
ผมกวนกลับนิดๆ มันทำหน้าหงุดหงิด คงจะเหนื่อยจริง ถึงได้ไม่มีแรงต่อล้อต่อเถียงมาก ผมบอกให้ไผ่ขึ้นไปพักผ่อน ซึ่งมันก็ทำตามง่ายๆ ผมกดมือถือโทรหาเพื่อน
 
“เล่นไรกับไผ่ มันถึงได้หมดแรงมาแบบนี้”
 
“ประลองกำลังกันนิดหน่อย สู้ไม่ได้ก็ยังอยากจะสู้” มันหัวเราะหึๆ คุยอะไรกันนิดหน่อยผมก็กดวางสาย
 
ผมยังไม่ได้บอกฝนเลยว่าวันศุกร์นี้มีนัด ผมไลน์ไปหา ไม่มีข้อความตอบกลับคาดว่าฝนคงหลับไป ผมยิ้มใส่มือถือ อาบน้ำแต่งตัวนอน
 
 
 
 
วันนี้ผมไม่มีงานอะไรต้องทำหลังออกเวร กะว่าจะไปหาฝนสักหน่อย
 
“หมอแซมคะ”
หมออรเรียกทันทีที่ผมเดินออกมาจากห้องตรวจ กลิ่นน้ำหอมหวานๆ ที่ผมชอบลอยคลุ้ง กลิ่นนั้นผ่อนคลายน่าดู
 
“ครับ”
 
“ติดนัดที่ไหนไหมคะ พอดีอรอยากให้คุณหมอช่วยวิจารณ์บทความอรหน่อย”
 
ผมนิ่งคิด
 
“เยอะหรือเปล่าครับ”
 
“ประมาณสองหน้ากระดาษค่ะ”
 
ผมพยักหน้ารับ มันก็ไม่ได้เยอะอะไร
 
“งั้นเชิญคุณหมอที่ร้านกาแฟข้างๆ โรงพยาบาลได้ไหมคะ ถือว่าอรเลี้ยงตอบแทน”
 
ผมยกนาฬิกามอง ยังพอมีเวลา ผมพยักหน้า เดินเคียงไปกับหมออร
 
ผมช่วยดูสิ่งที่หมออรเขียน หมออรถือว่าเป็นผู้หญิงที่เก่ง เขียนบทความดีๆ ส่งนิตยสารการแพทย์มาหลายฉบับ ผมยังเคยอ่านบทความของเธอบ่อยๆ
 
“ขออรไปห้องน้ำสักครู่นะคะ” หมอรพูดเสียงหวาน ผมพยักหน้ารับ ไล่อ่าน แนะสิ่งที่ควรแก้ไข ผมว่าช่วงหลังๆ บทความของหมออรมีจุดผิดพลาดเยอะนะ ไม่รู้เขียนมานานจนหมดมุก หรือมีปัญหาอะไรรบกวนจิตใจกันแน่
 
“หึ เพิ่งรู้ว่าลับหลังแฟนก็มามีกิ๊กเป็นผู้หญิง”
 
ผมเงยหน้ามองคนพูด ก่อนสบเข้ากับดวงตาของใครบางคน
 
“ดีน”
 
มันนั่งหันหลังให้ผม ตอนเดินเข้ามาก็ไม่ได้สังเกตมอง แก้วกาแฟมันพร่องลงไปนิดเดียว เหมือนมานั่งคอยใครมากกว่า
 
“มาทำอะไรแถวนี้” ผมถามตามมารยาท
 
“รอพ่อ”
 
ผมอยากเจอกับมันอยู่แล้ว แต่เวลานี้คงไม่ใช่เวลาเหมาะที่จะมาคุยอะไรกันซีเรียส กำลังจะเอ่ยปากนัดมัน แต่หมออรเดินออกมาก่อน ผมจำต้องเงียบเสียงลง หมออรวิ่งเหยาะๆ เข้ามานั่ง ทั้งผมและมันเลยต่างพากันเงียบเหมือนไม่รู้จักกันอีกครั้ง
 
ผมเร่งเวลาหมออร กะว่าส่งหมออรเสร็จจะกลับมาเพื่อนัดคุยกับมันให้เป็นเรื่องเป็นราว พอผมกับหมออรลุกขึ้นยืนเป็นเวลาเดียวกับที่เสียงมือถือมันดัง มันกดรับสายตอบรับเนือยๆ แล้ววางสายไป ผมกับหมออรก้าวออกจากที่นั่ง มันลุกขึ้นยืน เดินกระแทกไหล่ผมออกจากร้านไป หมออรที่เห็นเหตุการณ์หลุดมองเหวี่ยงๆ
 
“ไร้มารยาท ชนแล้วไม่มีขอโทษ”
 
ผมมองตาม หัวเราะหึๆ มันยังทำเรื่องไร้มารยาทได้มากกว่านี้เยอะ



50%


ผมเดินทางมาถึงเลทกว่าที่ตั้งใจไว้ร่วมชั่วโมง ซึ่งร้านอยู่ในช่วงก่อนปิดร้าน คนเยอะอย่างที่พวกนั้นเล่าไว้จริงๆ ผมเดินเข้าไปภายใน ลูกค้านั่งไม่เท่าไหร่ ลูกค้าที่ยืนถือบัตรคิวเพื่อรับอาหารกลับนั้นยาวเป็นวา
 
“หวัดดีค่ะพี่หมอ”
ฟางยกมือไหว้แค่นั้น วิ่งลิ่วหายไป ผมกวาดมองไปรอบๆ จนเห็นเด็กต้าร์กำลังถืออาหารเสิร์ฟ ผมหรี่ตามอง แล้วมองหาน้ำฝน ซึ่งคนตัวเล็กของผมกำลังวิ่งวุ่นรับออร์เดอร์อยู่ ไม่ต่างกับไผ่ที่รับออร์เดอร์อีกด้าน ทั้งฝนและไผ่ยังไม่เห็นผม แต่เด็กต้าร์ที่น่าจะเป็นติวเตอร์อย่างเดียวกลับมายืนเสิร์ฟด้วยหันมามอง มันเดินยิ้มเข้ามาหา
 
“ที่นั่งเต็มแล้ว รับกลับอย่างเดียวนะครับ”
มันบอกอย่างนอบน้อม คงไม่รู้ว่าผมเป็นใคร
 
“พี่หมอ”
แล้วคนตัวเล็กของผมก็เดินเข้ามาทัก ต้าร์หันไปมอง ก่อนหันมามองหน้าผม ฝนทำหน้าอึดอัด
 
“คนเยอะ เลยเลื่อนเวลาเรียนออกไป”
ฝนบอกโดยที่ผมไม่ต้องถาม ผมไม่พูดอะไร มองหน้าต้าร์ ทางนั้นมองหน้าผม ก่อนยิ้ม แต่รอยยิ้มนั้นดูเจื่อนลงกว่าตอนแรกที่ยิ้มให้แบบลูกค้า
 
“พี่หมอ แฟนฝนใช่ไหม” ต้าร์หันไปถาม ฝนพยักหน้ารับ
 
“สวัสดีครับ ผมต้าร์ อยู่ปีสาม บริหาร มอ A ตอนนี้เป็นติวเตอร์ให้น้ำฝน”
ต้าร์แนะนำตัว ผมพยักหน้า ไม่ได้แนะนำอะไรกลับ เพราะอีกฝ่ายน่าจะรู้ดีอยู่แล้ว
 
“ผมไม่ว่างคุยด้วย เชิญพี่ไปรอที่ห้องผมก่อนก็ได้” ฝนออกตัว
 
“ไม่เป็นไร แค่แวะมาหา”
ฝนหน้าแดงก่ำ ก่อนนุ่นจะเรียกให้ไปเอาของมาเสิร์ฟ ฝนถึงได้รีบวิ่งไปพร้อมต้าร์ ผมมองตาม ถ้าจากสายตาของไผ่และเพื่อนๆ มองก็น่าจะพอใจ แต่ผมก็อยากได้รับคำยืนยันด้วยสายตาตัวเองอีกรอบเหมือนกัน ผมเดินไปหาฟาง ร้องขอผ้ากันเปื้อน ฟางนี่แทบร้องไห้เพราะทำแทบไม่ไหวแล้ว เพื่อนฟางที่ดูคล่องแคล่วน้อยกว่าก็วิ่งวุ่นไม่ต่าง
 
ทุกคนดูตกใจไม่น้อยที่เห็นผมในชุดพนักงานเสิร์ฟ
 
ก็นะ ทุกคนใส่ชุดนักเรียนกันหมด มีผมคนเดียว ใส่สูทผูกไท (เสื้อสีฟ้าเข้มพาสเทล) มองกลายๆ คล้ายผู้จัดการร้าน ไม่ใช่คล้ายอย่างเดียว ลูกค้ายังเรียกตัวไปชื่นชมว่าอาหารอร่อยบริการดี บางคนก็ขอเบอร์ผู้จัดการร้านเลย ผมไม่ได้ให้ใครสักคน ช่วงแรกๆ บอกว่าไม่ใช่ผู้จัดการก็ไม่มีใครเชื่อ
 
สงสัยจะเพราะผมใส่สูทผูกไทล่ะมั้ง ผมรีบเดินเลี่ยงไปถอดเนกไทใส่กระเป๋า คลายกระดุมเสื้อออกสามเม็ด ให้ดูไม่เป็นทางการ พับแขนเสื้อขึ้นมาถึงศอก ยีผมที่เคยปล่อยธรรมชาติให้ดูยุ่งนิดๆ บอกตามตรง ผมไม่กล้าแต่งตัวแบบนี้ไปโรงพยาบาลเด็ดขาด เพราะดูไร้ระเบียบมาก
 
แต่สำหรับที่นี่ ผมอยากให้ดูยังไงคนก็ไม่น่าจะเอาผมไปเป็นผู้จัดการร้านได้ ผมส่องกระจกดูความเรียบร้อย หันซ้ายหันขวา
 
เอาละ น่าจะพอได้
 
ผมก้าวออกจากห้องน้ำไป
 
ได้ผลครับ ไม่มีใครคิดว่าผมเป็นผู้จัดการร้าน แต่คิดว่าผมเป็นเจ้าของร้านกันหมดเลย = =
แถมคนยังมองมากกว่าเดิมอีก ผมหน้าหงิก
 
นี่มันอะไรกัน
 
แต่เอาเถอะ อยากมองก็มอง ผมไม่สนใจแล้ว มาช่วยแค่วันเดียวเท่านั้น ผมตัดสินใจไม่สนใจใคร เดินหน้าเรียบไปรับอาหารจานละมือแล้วเอาไปเสิร์ฟ   
 
“มึง ไม่ต้องหล่อมาก”
ไผ่มันเดินมารับอาหารด้วยกันแซวหน้าหน่าย ผมหันไปมอง
 
“หล่อตรงไหน นี่พยายามทำให้ดูลุ่ยๆ แล้วนะ”
ผมหันไปพูดกับมันตามจริง มันหันมามอง ทำสีหน้าเหมือนคนปวดท้อง จิ๊ปากหมั่นไส้
 
“เอ้อ มึงมันหล่อ ทำอะไรก็หล่อ ไอ้ฝนมันน้ำลายหกไปหลายหยดแล้ว”
 
ผมหันไปมองเป้าหมายที่ไผ่ว่า ก่อนสบกับดวงตาฝนที่มองมา พอผมมอง มันก็หลบสายตาวูบ ผมเผลออมยิ้มออกมาบางๆ
 
“ฉันดูดีจริงๆ รึเปล่า”
ผมเดินเคียงไปกับไผ่เพื่อถามให้แน่ใจอีกรอบ
 
“มึงหาเรื่อง?”
 
“เปล่า ถามจริงๆ”
 
“ไปถามเมียมึงดูเอาดิ ปาดน้ำลายให้มันด้วย หยดลงอาหารหมดแล้ว”
แล้วมันก็ฉีกเดินแยกไปอีกทาง ผมอมยิ้ม พอเสิร์ฟอาหารเสร็จก็เดินเลี่ยงไปทางฝน ปกติเวลาผมทำงาน ผมจะให้ความสำคัญกับงานที่ทำ ไม่วอกแวกคิดเรื่องอื่น แต่คำสะกิดของไผ่ทำให้ผมต้องทิ้งหน้าที่(แม้จะทำฟรีก็ตาม) ไปหาฝน ฝนกำลังเก็บโต๊ะอยู่ ผมเดินเข้าไปชิด ก้มเก็บด้วย แต่จงใจคร่อมร่างเล็กไว้ ปากเฉียดแก้มขาวไปเบาๆ ฝนหันขวับมามอง ผิวแก้มแดงก่ำ ผมหัวเราะหึๆ กระซิบพูดใส่หูที่กำลังเปลี่ยนสีนั้นเบาๆ
 
“คิดถึงนะ”
แล้วก็เดินหนีมา ผมแอบมอง ฝนแทบจะหยิบของใส่ถาดผิดที่ผิดทาง ผมหัวเราะหึๆ โดนเข้าใจผิดคิดว่าเป็นเจ้าของร้านแล้วได้แกล้งแฟนแบบนี้ก็ดีเหมือนกัน
 
“มึงนี่ชอบแกล้งเพื่อนกูจัง มันน่าแกล้งตรงไหน”
ไผ่มันเดินเข้ามาชิดแล้วถามบ้าง ผมหันไปมองคนที่เดินหูแดงเข้าไปทางหลังบ้าน
 
“ก็ชอบเวลาเห็นแก้มฝนแดงๆ ทำอะไรผิดๆ ถูก เถียงทั้งๆ ที่เถียงไปก็ไม่ชนะ แล้วก็ชอบสีหน้าเวลาอึดอัด เวลาทำท่าจะร้องไห้ หรือเวลา…”
ผมละไว้ในฐานที่เข้าใจ

“อืม นี่คือเคล็ดลับที่ทำให้พี่หมอชนะใจน้ำฝนได้สินะครับ”
 
ผมกับไผ่พากันหันไปมองคนพูดด้านหลัง
 
ต้าร์…
 
“แล้วนายล่ะ ชอบฝนตรงไหน” ต้าร์หันมาถามไผ่บ้าง ไผ่เลิกคิ้ว
 
“ตรงข้ามกับหมอนี่เลย ผมชอบเห็นฝนยิ้ม เห็นมันหัวเราะ แต่ก็ชอบตอนมันโกรธด้วยนิดๆ หน่อยๆ เพราะเวลาโกรธ หน้ามันจะบวมๆ ดี”
มันพูดแล้วก็หัวเราะ
 
“แล้วพี่ล่ะ”
ไผ่ถามต้าร์กลับบ้าง
 
“ทุกอย่างที่เป็นฝน”
มันยิ้มอย่างอ่อนโยน รอยยิ้มแบบนั้น ผมรู้ว่าเป็นรอยยิ้มที่แท้จริง ไม่ได้เสแสร้งแน่ๆ

“แต่ชอบแค่ไหนก็เป็นได้แค่พี่ชายร่วมโลก เพราะเขามีแฟนตัวจริงอยู่แล้ว”
มันมองมาทางผม แล้วผมก็มองตอบ มองด้วยสายตาที่ว่า ผมจะไม่ยอมให้ใครมาแย่งเหยื่อของผมได้เด็ดขาด

“ไม่ต้องห่วงครับ ผมบอกแล้วว่าผมไม่คิดจะแย่งของของใคร ผมรักษาสัญญาเสมอ แต่อย่างที่ผมเคยบอกฝนไปแล้ว ถ้าวันไหนคุณดูแลฝนไม่ดีขึ้นมา หรือไม่อยากดูแลแล้ว ผมจะขอรับหน้าที่นั้นต่อเองทันที”
 
ผมหันไปเผชิญหน้ากับมันตรงๆ
 
แล้วไผ่มันก็เอาแก้วสองใบมาชนกันคล้ายระฆังตรงหน้าของเราสองคน
 
“เอ้าๆ เลิกคุยกันแล้วไปทำงาน อู้มาก เดี๋ยวเจ้าของร้านก็ตัดเงินเดือนหรอก”
 
พวกเราจึงต้องพากันแยกย้ายไปกันคนละทิศละทาง ช่วงนี้เป็นช่วงเคลียร์ลูกค้าออกแล้ว เราทยอยเก็บโต๊ะไปเรื่อยๆ ต้าร์เดินไปช่วยฝนยกของ ในขณะที่ผมยังติดพันกับลูกค้าที่สอบถามว่ามีความคิดยังไงถึงได้เปิดร้านในบ้านแบบนี้
 
จะให้ตอบว่าไงดี ลูกค้ารอคอยคำตอบจากผมอย่างตั้งใจ ผมยิ้มนิดๆ
 
“เพราะเราอยากให้ลูกค้าทุกคนเป็นคนในครอบครัวเรา”
สั้นๆ ครับ แล้วผมก็บอกขอตัวไปเก็บโต๊ะต่อ ไผ่มันหัวเราะหึๆ เดินเข้ามาช่วยเก็บโต๊ะเดียวกัน 
 
“ทำงานวันเดียวได้เป็นเจ้าของร้านแล้วเหรอ”
 
“ไม่ใช่ก็ใกล้เคียง เพราะฝนเป็นเมียฉัน ร้านเมียก็เหมือนร้านฉัน”
มันรวบเก็บแก้วลงถาดแก้ว ในขณะที่ผมรวบเก็บจานและช้อนแยกถาด
 
“ได้ข่าวว่าเป็นแค่ว่าที่”
 
ผมยกยิ้ม
 
“ถ้าทางนิตินัยน่ะใช่ แต่ทางพฤตินัยฉันคือสามีฝนแน่ๆ”
 
ผมกับมันจ้องตากันไฟแลบ

100%

พอเก็บร้านเสร็จฟ้าก็เอาอาหารมาเสิร์ฟ ทุกคนพูดคุยกันสนุกสนาน ผมนั่งอยู่ตรงกลางขนาบข้างด้วยฝนและไผ่ ในขณะที่ตรงกันข้ามคือต้าร์และฟ้าที่นั่งอยู่ข้างต้าร์อีกที
 
หลังจากทานอาหารไผ่ก็รีบตรงดิ่งไปคลินิกเพื่อนผมในขณะที่ฝนอยู่เรียนหนังสือและมีผมนั่งอ่านหนังสือเป็นกำลังใจให้
 
เท่าที่ดูถือว่าต้าร์สอนหนังสือเก่งมาก ระดับโปรเลย ในขณะที่ฝนก็ตั้งใจเรียนดี ผมไม่ก่อกวนอะไร กระทั่งการสอนจบลง ต้าร์ลากลับบ้านในขณะที่ผมนั่งคอยอยู่ในห้องรอ
 
ฝนเปิดประตูกลับเข้ามาอีกครั้ง มันมองหน้าผม แล้วเสหน้าไปทางอื่น
 
“ขอบคุณที่มาช่วยนะครับ”
 
“ไม่ได้ช่วยฟรีๆ นี่ ขอค่าเสิร์ฟด้วย”
 
“ได้ไม่เยอะนะ”
มันบอกพาซื่อ ผมหรี่ตาตอบมันด้วยสายตาว่าไม่ใช่ด้วยจำนวนเงิน
 
“ถ้าจะมาช่วยแล้วหวังผลตอบแทนแบบนี้ก็ไม่ต้องมา พี่ต้าร์ยังเอาค่าชั่วโมงแบบพนักงานปกติเลย”
 
“เอาผัวไปเปรียบเทียบกับชู้เหรอ”
ผมดึงมันลงมานอนทับบนตัว มันดิ้นขลุกขลัก
 
“ผมเปล่า แค่บอกว่าพี่น่ะเจ้าเล่ห์ ทำอะไรหวังผลตอบแทน น้ำใจน่ะมีไหม”
มันดิ้นไม่หยุด
“ปล่อยพี่หมอ ตัวผมมีแต่เหงื่อ เหม็น”
 
“ไหนขอฉันพิสูจน์หน่อย” ผมก้มดมซอกคอมัน “อื้มเหม็นจริงๆ” แล้วเลื่อนลงไปแถวๆ หน้าอก ดมฟอดใหญ่ “อื้ม เหม็น”
 
“เหม็นก็ปล่อยสิ” มันดิ้นแรงขึ้น
 
“ขอพิสูจน์ความเค็มก่อน”
แล้วผมก็แกล้งงับต้นคอมันเบาๆ ไล่ต่ำลงไปถึงยอดอก งับผ่านเสื้อ ฝนมันครางเบาๆ
 
“มันไม่เค็มแฮะ แต่หวาน”
ผมเย้า หน้ามันแดงเรื่อ ผมหัวเราะหึๆ ปล่อยให้มันเดินเข้าห้องน้ำไป ออกจะเสียมารยาทไปบ้าง แต่ผมว่าคืนนี้ผมจะนอนค้างที่นี่แหละ พอฝนอาบน้ำแต่งตัวเสร็จก็ออกมาข้างนอก
 
“พี่หมอจะกลับกี่โมง”
 
ผมแกล้งยกนาฬิกามอง หรี่ตาทำท่าคิด
 
“หกโมงเช้า”
 
มันอ้าปากพะงาบๆ แก้มแดง
 
“จะค้างเหรอ”
 
“ใช่ ใช้งานฉันหนักขนาดนี้ คงไม่คิดไล่กลับหรอกนะ”
 
“ตะ แต่พ่อกับแม่”
 
“ถ้าคุณพ่อกับแม่มาจะออกไปขอเอง ฉันอาบน้ำก่อนล่ะ มีอะไรให้ใส่บ้าง”
 
“มีแต่ของไผ่ที่พี่พอจะใส่ได้”
 
“ถ้าไผ่ไม่ว่า”
 
“มันไม่รู้หรอก”
 
มันบอกหน้าแดง ผมพยักหน้าเดินเข้าห้องน้ำไป ผมเดินออกมาพร้อมผ้าเช็ดตัวผืนเดียว ฝนยื่นเสื้อยืดกางเกงบอลนอนสบายมาให้ บอกตามตรงว่าไม่ใช่แนวผมหรอก แนวไผ่มัน แต่ตอนนี้จะเลือกมากก็ไม่ได้ ผมรับมาสวม เสื้อค่อนข้างพอดีตัว กางเกงบอลสั้นเหนือเข่า ฝนมองหน้าแดงๆ ได้ยินเสียงรถวิ่งเข้ามาจอดในบ้าน แน่นอนพ่อกับแม่มา และผมเป็นว่าที่ลูกเขยก็ต้องลงไปต้อนรับ
 
แอบเขินเหมือนกันครับ ทั้งชุดที่ใส่แล้วก็แบบว่า ยังไม่ได้แต่ง แต่มานอนค้างบ้านผู้หญิงอะไรอย่างนี้
 
“อ้าว คุณหมอ”
 
ผมยกมือไหว้คนทั้งคู่ ท่านเลิกคิ้วเมื่อเห็นผมใส่ชุดไผ่
 
“จะค้างเหรอ”
 
ผมมองหน้าฝน
 
“ครับ พี่หมอมาช่วยเสิร์ฟ พอดีคนไม่พอ เอ่อ ผมเลยให้ค้าง”
 
ผมหัวเราะอยู่ในใจ เพราะคนขอค้างคือผม ไม่ใช่ฝน
 
แม่หน้าแดงนิดๆ
 
“ผมขออนุญาตค้างนะครับ”
ถ้าท่านบอกว่าไม่ ผมก็พร้อมจะกลับขึ้นไปแต่งตัวแล้วเดินออกไป
 
“ครับ”
แต่พ่อก็อนุญาต บรรดาลูกๆ ของคนทั้งคู่ก็เข้าไปพะเน้าพะนอเอาใจ กระทั่งคนทั้งสองเดินขึ้นห้องไป ฟ้าหันมามอง หัวเราะหึๆ มองผมตั้งแต่หัวจรดเท้า
 
“ทุเรศเหรอครับ”
 
“ใส่ชุดขอทานคุณหมอยังหล่อเลย ชุดนี้ทำให้หน้าเด็กลงไปได้หลายปี”
 
ผมยกยิ้ม หันไปมองฝน
 
“บางทีอาจจำเป็นครับ เพราะเผลอชอบเด็กไปแล้ว”
 
“พี่ฟ้า ฝนง่วง ไปนอนก่อนละ”
มันหาทางเลี่ยงความอายที่ฟ้ากับผมช่วยกันก่อ ซึ่งผมว่ามันคิดผิดนะ เพราะถ้าเข้าห้อง คิดว่ามันจะได้นอนรึไง
 
“แน่นอน”
 
ไม่มีทาง
 
“อืม พี่หมอ…”
 
To be Con..
สปอยด์ ตอนหน้า พี่ดีนโผล่ & ไผ่เสร็จพี่หมอนนท์ -,. - #คนละเม้นท์ให้กำลังใจคนเขียนหน่อยคร้าบบ 

ปล. ไม่มีใครบอกว่าเขาใส่ชื่อตอนผิด TT
ปล2. จองหนังสือได้ทางเพจนะฮับ

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.78 สายสืบ {P.107}{ุุ2-5-59} 50%
เริ่มหัวข้อโดย: Duangjai ที่ 02-05-2016 07:53:47

 :katai5:  :katai5:  :katai5:  :katai5:

รออออออออ

....

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.78 สายสืบ {P.107}{ุุ2-5-59} 50%
เริ่มหัวข้อโดย: klaew ที่ 02-05-2016 08:14:39

หมออรนี่ยังไงนะ เฮ้อ..
พี่หมอลดความหล่อลงหน่อยดิ๊

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.78 สายสืบ {P.107}{ุุ2-5-59} 50%
เริ่มหัวข้อโดย: Bellze12 ที่ 02-05-2016 09:05:11

ดีนนิสัยเด็กชะมัด
 :beat:

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.78 สายสืบ {P.107}{ุุ2-5-59} 50%
เริ่มหัวข้อโดย: PetitDragon ที่ 02-05-2016 09:59:24

จัดการเลย  o18

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.78 สายสืบ {P.107}{ุุ2-5-59} 50%
เริ่มหัวข้อโดย: Acacha ที่ 02-05-2016 11:27:15

เดี๋ยวนี้พี่น้องรักกันดี  :katai2-1:

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.78 สายสืบ {P.107}{ุุ2-5-59} 50%
เริ่มหัวข้อโดย: iceman555 ที่ 02-05-2016 13:36:43

 :katai1: :katai1: :katai1:

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.78 สายสืบ {P.107}{ุุ2-5-59} 50%
เริ่มหัวข้อโดย: rmlab ที่ 02-05-2016 16:01:22

พี่หมอห้ามยอมนะ

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.78 สายสืบ {P.107}{ุุ2-5-59} 50%
เริ่มหัวข้อโดย: Dee^daY ที่ 02-05-2016 16:11:51

ข้าศึกรุม ทั้ง 2 ฝ่าย ..

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.78 สายสืบ {P.107}{ุุ2-5-59} 50%
เริ่มหัวข้อโดย: automaton ที่ 02-05-2016 17:06:13

หมออรมีแผนหรือเปล่า ไม่ชอบนางเลย
ถ้ามายุ่งกับฝนหรือพี่หมอละก้อ จะฟ้องแก๊งพิทักษ์ฝนจัดการให้ราบ  :z6:

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.78 สายสืบ {P.107}{ุุ2-5-59} 50%
เริ่มหัวข้อโดย: diduek ที่ 02-05-2016 17:07:13

ปัญหารุมเร้าจริงๆ ปวดหัวแทนฝน สุ้ๆนะรอดูพี่ตาร์ กับดีนว่าจะมาไม้ไหน

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.78 สายสืบ {P.107}{ุุ3-5-59} 100%
เริ่มหัวข้อโดย: twinmonkey0311 ที่ 03-05-2016 21:12:33

พี่หมอแก่สุดงัย ลูกค้าเลยนึกว่าเจ้าของร้าน

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.78 สายสืบ {P.107}{ุุ3-5-59} 100%
เริ่มหัวข้อโดย: ywy1693 ที่ 03-05-2016 21:24:23

แจ้งพิกัดร้านด่วนค่าาาาา  :o8:

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.78 สายสืบ {P.107}{ุุ3-5-59} 100%
เริ่มหัวข้อโดย: Ginny Jinny ที่ 03-05-2016 22:36:20

ชอบพี่หมอกับน้ำฝนจริงๆ  :กอด1: :กอด1:

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.78 สายสืบ {P.107}{ุุ3-5-59} 100%
เริ่มหัวข้อโดย: iceman555 ที่ 03-05-2016 22:55:47

 :katai2-1: :katai2-1: :katai2-1:

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.78 สายสืบ {P.107}{ุุ3-5-59} 100%
เริ่มหัวข้อโดย: Duangjai ที่ 03-05-2016 23:26:36

Q. ชอบฝนตรงไหน
A. ชอบทุกตรงอ่ะ

ปลื้มแทนฝน

 :o8:  :-[  :o8:  :-[

....



..

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.78 สายสืบ {P.107}{ุุ3-5-59} 100%
เริ่มหัวข้อโดย: Freja ที่ 04-05-2016 05:28:22

ถ้าต้าร์นิสัยดีก็จับคู่ให้ฟ้าเถอะนะ  เสียดายนาง
แต่ขออย่างเดียวว่าอย่าไปแบบง่ายเหมือนคู่นกกับน้องเอกใน Kiss Love เลย
ดูสะดวกดายเกินไป  เพลาๆกับฮาเร็มหนุ่มที่มาหลงรักฝนบ้าง  นางทั้งได้ทั้งมีเยอะเกิน  คนอื่นหรือก็แทบจะไม่มีเลย   ให้เหลือแค่สิงห์เหนือกับเสือใต้อย่างแซมกับดีลก็พอแล้วกระมังคะ   แค่นี้ฝนก็เป็นที่อิจฉาริษยาแบบสุดๆแล้วค่ะ

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.78 สายสืบ {P.107}{ุุ3-5-59} 100%
เริ่มหัวข้อโดย: rmlab ที่ 04-05-2016 07:56:46

พี่หมอสุดยอด

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.78 สายสืบ {P.107}{ุุ3-5-59} 100%
เริ่มหัวข้อโดย: Rafael ที่ 04-05-2016 11:16:53

เด็กเสิร์ฟหล่อบอกด้วย 5555555

ขอบคุณคนเขียนนะคะ

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.78 สายสืบ {P.107}{ุุ3-5-59} 100%
เริ่มหัวข้อโดย: mystery Y ที่ 04-05-2016 13:33:55

พี่หมอดูมีความเท่ ทำเอาฝนน้ำลายหก>///<

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.78 สายสืบ {P.107}{ุุ3-5-59} 100%
เริ่มหัวข้อโดย: PetitDragon ที่ 04-05-2016 20:48:58

 :impress2:

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.78 สายสืบ {P.107}{ุุ3-5-59} 100%
เริ่มหัวข้อโดย: Jupaeindy ที่ 04-05-2016 22:37:26

อุตส่าห์สมัคร login มาคอมเม้นต์เลยนะเนี่ย
เรื่องทาสแค้น พี่หมอ-น้ำฝน สนุกมากค่ะ
คือทำให้รู้สึกอินตามเนื้อเรื่องจริงๆ
พี่หมอพอรักน้ำฝนแล้วก็ทำตัวน่ารัก
ฝนก็น่ารักเสมอต้นเสมอปลาย
แต่บางทีก็คิดว่าอายุพี่หมอไม่เหมาะกับ 32 เท่าไหร่
เพราะยังดูหนุ่ม วัยรุ่นใจร้อน อยากเอาชนะ ยังตีกะไผ่อยู่เลย
พี่หมอน่าจะประมาณ 26-27 มากกว่า
เราอายุ 33 แระอยากบอกว่าคนวัยนี้ไม่คิดเรื่องนี้แล้วอ่ะ
ชีวิตมันเริ่มมั่นคง ประสบความเร็จทุกด้าน มันนิ่งแล้ว
แต่ถ้าวัย 25-28 เนี่ย ยังอยากเอาชนะ อยากพิสูจน์ตัวเองอยู่
เท่านี้แหล่ะค่ะ ที่อยากเสริม แต่บรรยากาศของเรื่องดีนะ
ทำเอายิ้มตามได้ตลอด เป็นกำลังใจให้นะคะ

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.78 สายสืบ {P.107}{ุุ3-5-59} 100%
เริ่มหัวข้อโดย: diduek ที่ 05-05-2016 03:34:42

เอาแหล่วๆ พี่หมอ ปะทะ พี่ตาร์

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.78 สายสืบ {P.107}{ุุ5-5-59} 150%
เริ่มหัวข้อโดย: ดึงดาว ที่ 05-05-2016 08:13:01

อ่านทันสักที :katai2-1:

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.78 สายสืบ {P.107}{ุุ5-5-59} 150%
เริ่มหัวข้อโดย: mystery Y ที่ 05-05-2016 08:51:25

ว่าจะทักเรื่องชื่อตอนอยู่ ว่าทำไมไม่เปลี่ยน ฮ่ะๆ

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.78 สายสืบ {P.107}{ุุ5-5-59} 150%
เริ่มหัวข้อโดย: Walitya ที่ 05-05-2016 09:12:23

รอๆ ไผ่เสร็จพี่หมอนนท์ ><

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.78 สายสืบ {P.107}{ุุ5-5-59} 150%
เริ่มหัวข้อโดย: automaton ที่ 05-05-2016 09:37:13

พี่หมอเจ้าเลห์แต่ชอบ
แล้วทิ้งท้ายไว้อย่างนี้
ซื้อทุเรียน 1 ลูก เก็บเปลือกให้อีพี่ดีน  :z6:
ซื้อลาบไว้ 1 ถุง รอเลือดจากหมอนนท์และไผ่  :m25:

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.78 สายสืบ {P.107}{ุุ5-5-59} 150%
เริ่มหัวข้อโดย: rmlab ที่ 05-05-2016 10:30:37

สนุกมากบอกเลย

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.78 สายสืบ {P.107}{ุุ5-5-59} 150%
เริ่มหัวข้อโดย: bpyt ที่ 05-05-2016 11:10:52

ช่วงนี้พี่หมอแอ๊บเด็กบ่อยนะ 55
ตอนต่อไปคงจะแซ่บถึงทรวงแน่ๆ อยากรู้พี่หมอนนท์จะอ่วมแค่ไหนหลังจากกินไผ่เสร็จ

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.78 สายสืบ {P.107}{ุุ5-5-59} 150%
เริ่มหัวข้อโดย: twinmonkey0311 ที่ 05-05-2016 12:18:42

ตอนหน้าไผ่เสร็จอะไรพี่หมอนนท์ อยากรู้มากกกกกก

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.78 สายสืบ {P.107}{ุุ5-5-59} 150%
เริ่มหัวข้อโดย: Dee^daY ที่ 05-05-2016 13:44:11

โดน โดน โดน

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.78 สายสืบ {P.107}{ุุ5-5-59} 150%
เริ่มหัวข้อโดย: Ginny Jinny ที่ 05-05-2016 18:09:22

ไผ่เสร็จพี่หมอนนท์ รอๆๆๆ :impress2: :impress2:

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.78 สายสืบ {P.107}{ุุ5-5-59} 150%
เริ่มหัวข้อโดย: mukmaoY ที่ 05-05-2016 20:10:33

 :ling2:

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.78 สายสืบ {P.107}{ุุ5-5-59} 150%
เริ่มหัวข้อโดย: Ra_rena~* ที่ 05-05-2016 23:08:41

ตอนหน้า ไผ่ อะไร ยังไง  o22

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.78 สายสืบ {P.107}{ุุ5-5-59} 150%
เริ่มหัวข้อโดย: PetitDragon ที่ 05-05-2016 23:26:01

ไผ่เสร็จพี่หมอนนท์


ชอบตรงนี้แหละ  :z1:

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.78 สายสืบ {P.107}{ุุ5-5-59} 150%
เริ่มหัวข้อโดย: iceman555 ที่ 05-05-2016 23:48:17

 :katai2-1: :katai2-1: :katai2-1:

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.78 สายสืบ {P.107}{ุุ5-5-59} 150%
เริ่มหัวข้อโดย: fida ที่ 06-05-2016 09:11:36

น้องฝนน่ารัก อันนี้คือเรื่องจริงที่คงอยู่มานานแล้ว 555

พี่หมอถือว่าทำตัวดีขึ้นมากกก แต่เรื่องหึงโหดยังมีอยู่ เพิ่มความเลี่ยนมาอีกหน่อย

พี่ต้านี่รุกแรงแท้ เหมือนจะสุภาพแต่เล่นเอาพี่หมอหนวดกระตุกอ่ะ

ดีนนี่เด็กชัดๆ แกว่งปากหาเท้าได้ตลอดจริงๆ แต่พอเจอเหยี่อนี่สไตล์หล่อเลวเลย

ส่วนคนสุดท้าย เจ้อร ฉันรู้นะว่าเจตนาของเธอมันไม่บริสุทธิ์

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.78 สายสืบ {P.107}{ุุ5-5-59} 150%
เริ่มหัวข้อโดย: Naeon ที่ 06-05-2016 22:22:16

กรี๊ดดดดด รอตอนหน้า

หัวข้อ: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.80 งอน ง้อ น้อยใจ อะไรนะ {P.108}{ุุ9-5-59}Part 1 150%
เริ่มหัวข้อโดย: memew ที่ 07-05-2016 18:38:59

(http://upic.me/i/uu/mynameisdean.jpg)

HATE LOVE
:80:
งอน ง้อ น้อยใจ อะไรนะ?
[น้ำฝน...♡]

ใครเป็นเจ้าของกิจการร้านอาหาร ผมขอแนะนำเลยนะครับ ว่าอย่าเอาหมอมาเป็นพนักงานเสิร์ฟเด็ดขาด ค่าตัวแพงมากกก(ก++)
                     
ผมกับพี่หมอตื่นแต่เช้าเพื่อลงไปทานข้าวกับพ่อแม่ พี่หมอใส่ชุดเดิม แต่ซักรีดแล้วเรียบร้อยจากฝีมือป้าแม่บ้านมือฉมังของเรา สงสัยพี่หมอจะติดใจแนวเดิมเมื่อวาน ถึงได้ปลดกระดุมเสื้อ เซตหัวยุ่ง และพับแขนเสื้อถึงศอก บอกตามตรงว่าผมไม่อยากให้พี่หมอแต่งตัวแบบนี้เลย
 
เพราะมันหล่อเกินไป
 
เห็นแผงอกล่ำๆ ด้วย เห็นแล้วใจละลาย เพลย์บอยก็เพลย์บอยเถอะ ไม่สู้พี่หมอของผมเด็ดขาด
 
“คุณหมอหล่อจัง”
แม่ผมชม พี่หมอยิ้มหล่อหว่านเสน่ห์ จริงๆ แม่ผมชอบพี่หมอเป็นพื้นอยู่แล้ว ผิดแต่ดันมาเป็นแฟนลูกชายไม่ใช่ลูกสาวอย่างที่ควรจะเป็น ท่านเลยกึ่งรับกึ่งสู้กับเรื่องที่เกิดขึ้น
 
ตอนนี้เพื่อนบ้านบางคนก็พอจะรู้เลาๆ ซึ่งทุกคนก็ได้แต่พากันแปลกใจ แต่พอเห็นความหล่อของพี่หมอก็ไม่มีใครพูดจาต่อว่าอะไร มีแต่พูดชมให้พ่อแม่หน้าบานเล่นเท่านั้นที่ได้ลูกเขยหล่อ แถมยังเป็นหมออีกต่างหาก
 
วันนี้พี่หมอจะไปส่งผมที่โรงเรียน ไผ่จึงไม่ต้องวนรถมารับ
 
“ตั้งใจเรียนนะลูก”
พ่อกับแม่ให้พร ผมยกมือไหว้คนทั้งคู่ ก้าวขึ้นรถไป พี่หมอเปิดเพลงให้ฟังเบาๆ ผมนั่งเขินมาตลอดทั้งเส้นทาง จนมาถึงโรงเรียน
 
“คงไม่ได้มาหาอีกหลายวัน เจอกันวันศุกร์นะ”
พี่หมอหันมาบอก ผมพยักหน้าเข้าใจ ก้าวลงจากรถ ปิดประตูลงเบาๆ แล้วตัวรถก็ค่อยๆ เคลื่อนที่ออกไปอยู่ๆ ผมก็โดนตบหัวดังป้าบ ผมกุมหัวรีบหันไปมองคนทำ
 
“โห พัฒนานะมึง ให้ผัวมาส่งถึงโรงเรียน”
 
“พูดไรระวังปากไว้หน่อย เดี๋ยวคนอื่นได้ยิน”
 
“หรือไม่จริง”
 
“จริงไม่จริงไม่ใช่เรื่องเอามาพูดให้เสีย”
ผมปรามเพื่อนๆ แต่พวกมันหาแคร์ไม่ แซวจนผมหน้าเห่อร้อนไปหมด
 
ผมพยายามโทรหาไผ่ แต่ไม่ติด เมื่อวานมันก็ไม่โทรหาผม มาเช้านี้ก็โทรไม่ติด ผมชักเป็นห่วง หรือว่ามันจะขับรถไปล้มที่ไหนอีก พอเที่ยงผมรีบโทรหาพี่หมอเพื่อให้พี่หมอโทรเช็กกับพี่หมอนนท์ ก็สรุปได้ความว่าสองคนนั้นดวลเหล้ากันแล้วน็อคยาว จนพี่หมอโทรไปนั่นแหละพี่หมอนนท์ถึงรู้สึกตัว คลินิกก็ปิดด่วนหนึ่งวัน ส่วนไผ่ยังไม่ตื่น แต่ปลอดภัยดี แค่นี้ผมก็สบายใจแล้ว
 
แต่มันไปเรียนกันอีท่าไหน ถึงได้ขยันดวลกับพี่หมอนนท์จัง แล้วก็แพ้กลับมาทุกครั้งก็ยังไม่เข็ดอีกคนเรา
 
เพราะไผ่แฮงค์หนักพักอยู่กับพี่หมอนนท์ พี่หมอก็ติดงานดึก เจอกันอีกทีก็วันศุกร์ วันนี้ผมจึงอยู่ช่วยร้านกับพี่ต้าร์ วันนี้ฟางลากเพื่อนมาทำงานพิเศษเพิ่มอีกสอง เฉพาะช่วงคนเยอะ สัญญาจ้างหนึ่งเดือน ถ้าคนน้อยก็ไม่ต่อสัญญา เพราะกลัวพนักงานจะเยอะเกิน ผมกับพี่ต้าร์เลยไม่ต้องเหนื่อยกันมาก ทำกันชิลล์ๆ พี่ต้าร์ดูจะสนุกกับงานมาก ปกติก็เป็นคนเฟรนด์ลี่อยู่แล้วด้วย
 
“เป็นไงล่ะเพื่อนกู เปลี่ยนอาชีพแล้ว”
เพื่อนพี่ต้าร์ยกโขยงกันมาที่ร้าน
 
แน่นอน พี่ดีนต้องมาด้วย ผมมองตาพี่ดีนก่อนเสมองไปทางอื่น ผมยังจำไม่ลืมกับจูบวันนั้น ซ้ำยังเรื่องที่พี่หมอเล่าให้ฟังอีก
 
คนคนนี้ไว้ใจไม่ได้
 
วันนี้พวกพี่มันไม่ได้เรียกร้องให้ผมทำอาหาร แต่เรียกร้องให้เอาไปเสิร์ฟด้วยตัวเอง พี่ดีนตอนอยู่ในกลุ่มเพื่อนจะเงียบมาก พี่ต้าร์โดนเพื่อนแซวขนาดหนัก
 
“น้องฝนเปลี่ยนใจเลิกกับแฟนแล้วมาคบกับเพื่อนพี่ดีกว่า เพื่อนพี่นิสัยดี บ้านก็รวยนะครับ สบายไปทั้งชาติ”
 
ผมหัวเราะกับคำแซวนั้น พวกพี่แกเล่นแซวกันไม่ปิดบังเลย
 
แปลว่าเป็นพวกรับเรื่องพวกนี้กันได้
 
“บาปนะมึง ยุให้คนเขาเลิกกัน” พี่ต้าร์โบกหัวเพื่อนหันไปทางพี่ดีน “ไม่กินล่ะดีน ไม่ถูกปากเหรอ”
 
พี่ดีนพยักหน้า
 
ไม่รักษามารยาทเลย
 
“อยากกินฝีมือฝน”
 
“โห” พวกเพื่อนๆ พี่ดีนแซว ผมหน้าเจื่อน คิดว่าจะไม่เรื่องมากซะอีก
 
“ทำให้มันหน่อยน้ำฝน ไอ้นี่มันกินยาก”
ใครสักคนในกลุ่มบอก ผมพยักหน้า เดินเข้าไปทำในครัว
 
“คราวนี้ใครให้ทำอีกล่ะ”
พี่ฟ้าแซวกลับ ผมพยักหน้าไปทางคนหน้าเหี้ยม พี่ฟ้าแอบมอง
 
“คนที่สายตาดุๆ นั่นน่ะเหรอ”
 
“อือ”
 
พี่ฟ้ายี้หน้า สงสัยจะไม่ชอบหน้าเหมือนกัน เร่งให้ผมทำ ผมทำตามออร์เดอร์เดินเอาไปเสิร์ฟ แล้วเขาคนนั้นก็นั่งกินเงียบๆ จนหมดจาน พี่แกไม่มีท่าทีอะไรเพิ่มเติม ผมก็หวั่นๆ แต่ทุกอย่างก็จบแค่นั้น จนพวกพี่มันพากันเดินออกจากร้านไป พี่ต้าร์ออกไปส่งเพื่อนๆ ผมส่งแค่พักเดียวก็เดินไปทำหน้าที่ของตัวเองต่อ
 
พอหันกลับไปอีกทีก็เห็นพี่ดีนเดินตรงมาทางผมแล้ว ผมเกร็งตัวอัตโนมัติ แล้วพี่มันก็จับผมลากไปพิงกำแพงตรงจุดที่ปลอดคน บดจูบลงมา
 
หัวใจผมร่วงไปอยู่ตาตุ่ม พี่ดีนบดจูบรุนแรงรุกราน จูบที่ทำให้ผมต้องสมยอม ถ้าพี่หมอเคยเป็นปีศาจ คนตรงหน้านี้ก็คือซาตาน พี่ดีนถอนปากออกช้าๆ มามอง ผมมองกลับตาลายนิดๆ ยกมือขึ้นหวังฟาด แต่พี่ดีนรับไว้ กดข้อมือข้างนั้นติดกำแพง ซุกปากกับซอกคอ งับเบาๆ จนผมหน้าแหงน
 
แม้หัวใจจะต่อต้าน แต่ร่างกายผมถูกกระตุ้นจนไร้เรี่ยวแรง หน้าพี่หมอลอยเอื่อยเข้ามา  ภาพเก่าๆ ซ้อนทับ
 
“พี่หมอ”
ผมครางเรียก พี่ดีนดึงหน้าออกไปมองตาขวางทันที
 
“พี่ดีน ไม่ใช่พี่หมอ!”
เสียงนั้นทำเอาเรี่ยวแรงผมถูกตีกลับ ผมกระชากมือออก ตบคนตรงหน้า แม้แรงจะไม่มาก แต่ก็ทำให้เขาหน้าหันไปตามแรงมือได้ พี่ดีนหันกลับมาช้าๆ แววตาบ่งบอกว่ากำลังพอใจ เขาเลียริมฝีปากตัวเองเบาๆ
 
ได้ยินเสียงคนเดินอยู่ไม่ห่าง พี่ดีนถอนตัวออก ก้าวเดินจากไป ผมทรุดลงไปนั่งหมดแรงที่พื้น เนื้อตัวสั่นเทา ผมรีบล้วงหยิบมือถือขึ้นมากดผิดๆ ถูกๆ โทรหาพี่หมอ สายเรียกเข้าดังจนดับไป ผมพยายามโทรหาอยู่อย่างนั้นทั้งที่มือยังสั่นอยู่ กดออกไปอีกเป็นสิบๆ สายพี่หมอก็ยังไม่รับสาย ผมเปลี่ยนไปโทรหาไผ่แทน มันก็ยังไม่รับสายอีก ผมก็ลืมไปว่ามันแฮงค์ ผมกดหาอีกรอบมันก็ยังเงียบ น้ำตาผมร่วงหล่นพื้น 
 
“ฝน”
เสียงใครสักคนเรียก ผมหันไปมอง พี่ต้าร์รีบวิ่งเข้ามาประคองผมลุกยืน
 
“เกิดอะไรขึ้น ทำไมเป็นแบบนี้”
พี่ต้าร์รีบปลอบใจ ตอนนี้ผมรู้สึกหวาดกลัวไปหมด กลัวสิ่งที่พี่ดีนทำ เพราะมันเหมือนเมื่อครั้งที่พี่หมอเคยทำ
 
ผมไม่อยากเป็นทาสแค้นของพี่ดีนเหมือนพี่หมออีกแล้ว ครั้งพี่หมอผมสูญเสียแค่ร่างกาย เพราะไม่ได้เป็นแฟนไผ่จริงๆ แต่ครั้งนี้ไม่ใช่ ผมเป็นแฟนพี่หมอ เป็นคนรักกันจริงๆ ถ้าเกิดอะไรขึ้น คงไม่ใช่แค่ร่างกายแน่ๆ
 
ผมยังตัวสั่นไม่หยุด พี่ต้าร์กอดแน่น ลูบหัวลูบหางปลอบใจ ตอนนี้ผมต้องการพี่หมอ ต้องการไผ่ ต้องการให้สองคนนั้นมากอดปลอบ ผมกอดรอบตัวพี่ต้าร์แน่น ราวกับจะให้พี่ต้าร์เป็นหลักแทนคนสองคนที่ไม่ได้อยู่ตรงนี้



50%


“เกิดอะไรขึ้น”
พี่ต้าร์ถามอีกรอบเสียงนุ่ม ผมมองหน้าพี่ต้าร์ ใจอยากคิดว่าพี่ต้าร์คือผู้สมรู้ร่วมคิด แต่จากแววตาที่เป็นห่วงจริงจัง ผมรู้ว่าพี่ต้าร์ไม่รู้เรื่องแน่ๆ ผมส่ายหัวไปมา
 
“ไม่มีอะไร”
 
พี่ต้าร์มองตา คงรู้ว่าผมโกหก
 
“ไม่เป็นไร ไม่ต้องกลัว พี่อยู่ตรงนี้แล้ว”
แล้วพี่ต้าร์ก็เลือกกอดผมแทนการซักไซ้หาคำตอบที่แท้จริง นุ่นตามมาเห็นอาการ เอ่ยถามด้วยความตกใจ ผมกลัวคนอื่นเป็นห่วงเลยชวนพี่ต้าร์ขึ้นห้องไป บอกทุกคนว่าผมต้องไปเรียนแล้ว
 
“แน่ใจเหรอว่าจะเรียนไหว”
พี่ต้าร์ถามด้วยความเป็นห่วง หลังจากผมยืนยันว่าเรียนต่อ ไม่อยากให้พี่ต้าร์เป็นห่วงมาก
 
“ไหวครับ ผมโอเคแล้ว”
ผมรีบดึงขวัญและกำลังใจกลับคืน นั่งเรียนด้วยสติที่ไม่ค่อยสมประกอบนัก อาการของผมตอนนี้มันเหมือนตอนที่โดนพี่หมอบังคับแรกๆ ตอนนั้นผมไม่สามารถบอกใครได้ แต่ตอนนี้ผมมีคนรู้จักให้บอกได้ แต่สองคนที่ผมไว้ใจและอยากให้รู้ที่สุดกลับไม่ตอบรับมือถือผม
 
ผมนั่งเรียนกระทั่งครบ 2 ชั่วโมงตามเวลา
 
“ฝน” พี่ต้าร์เรียก “บอกพี่ตามตรงได้ไหม เป็นอะไร ถ้าคิดว่าพี่เป็นพี่ชาย บอกพี่เถอะ ทุกอย่างที่ฝนบอก พี่รับรองได้ว่าจะเป็นความลับระหว่างเราสองคน”
 
ผมนิ่งคิด มองตาพี่ต้าร์ ดวงตานั้นสื่อความจริงใจออกมา ผมเม้มปากแน่น
 
“พี่ต้าร์รู้จักพี่ดีนดีแค่ไหน”
 
พี่ต้าร์ทำหน้าฉงน
 
“เรื่องนี้เกี่ยวกับดีนเหรอ”
พี่ต้าร์ทำหน้าซีเรียส นิ่งคิด ก่อนขมวดคิ้วหนัก
 
“พี่กับดีนเป็นเพื่อนกันตอนเข้ามหา’ลัยนี่แหละ ดีนเป็นพวกเอาแน่เอานอนกับอารมณ์ไม่ได้ เพราะถูกพ่อส่งไปอยู่โรงเรียนประจำเลยทำตัวเกเรประชด หลักๆ ก็เหมือนเด็กไม่รู้จักโตคนหนึ่ง”
พี่ต้าร์พูดแค่นั้น นิ่งขรึมลง มองตาผม
 
“ดีนทำอะไรฝน”
 
ผมไม่ตอบกัดฟันแน่น พี่ต้าร์เปลี่ยนสายตาเป็นคมเฉียบแบบที่ผมไม่เคยเห็นมาก่อน กัดกรามแน่น
 
“บอกพี่ได้ไหม มันทำอะไรฝน”
 
ผมกำมือแน่น ตัวสั่นขึ้นมานิดๆ
 
“เขาจูบผม”
 
พี่ต้าร์ตาโต กัดกรามกำมือแน่น แล้วความเงียบก็เข้าปกคลุมไปทั่วทุกพื้นที่
 
“พี่ขอโทษ”
อยู่ๆ พี่ต้าร์ก็พูดขึ้น ผมมองคนพูดงงๆ
 
“พี่ต้าร์ไม่ได้ทำอะไรผิดนี่”
 
“ผิดสิ เพราะถ้าพี่ไม่มารู้จักฝน คงไม่ดึงดีนมาสร้างความยุ่งยากให้ ดีนเป็นพวกถ้าอยากได้อะไรก็ต้องเอาให้ได้ และแค้นฝังหุ่น พี่ไม่รู้ว่าดีนทำแบบนี้กับฝนเพื่ออะไร จะว่าชอบก็ไม่น่าจะใช่ เพราะดีนไม่ใช่เกย์ และไม่ได้มีท่าทีบ่งบอกว่าชอบฝนแบบพี่”
 
ผมกลืนน้ำลายลงคอ
 
“ผมรู้ว่าทำไม”
 
พี่ต้าร์มองตา
 
“เพราะพี่หมอ”
 
พี่ต้าร์เบิกตาขึ้น
 
“คุณพ่อของพี่ดีนเป็นอาจารย์หมออยู่ที่โรงพยาบาลพี่หมอ ช่วงเวลาที่อาจารย์หมอส่งพี่ดีนไปเรียนต่อ เป็นช่วงที่อาจารย์หมอดูแลพี่หมอในฐานะลูกศิษย์ อาจารย์หมอเอ็นดูพี่หมอเหมือนลูก เอ็นดูแม้กระทั่งเคยเอ่ยชวนให้ไปเป็นลูกชายอีกคน พี่ดีนรู้เลยค่อนข้างจะไม่พอใจ”
ผมพูดแค่นั้น พี่ต้าร์นิ่งฟังเงียบๆ
 
“ดีนมันแค้นพี่หมอ เลยหวังแย่งฝนไปจากพี่หมอเพื่อให้พี่หมอรู้สึกแบบเดียวกับมัน”
พี่ต้าร์สรุปให้อย่างชาญฉลาด พี่ต้าร์ถอนหายใจแรง มองตาผม
 
“ยังไงพี่ก็มีส่วนผิด หรืออย่างน้อยมันก็เป็นเพื่อนพี่ เดี๋ยวพี่จะช่วยเตือนๆ ปรามๆ มันให้”
พี่ต้าร์ยิ้ม ลูบหัวผมเบาๆ
 
“พี่หมอรู้เรื่องนี้รึยัง”
 
“รู้แล้วครับ ตอนนี้ไผ่กับเพื่อนๆ ช่วยกันเป็นหูเป็นตาให้อยู่”
 
พี่ต้าร์นิ่งคิด ก่อนหัวเราะหึๆ
 
“งั้นก่อนหน้านี้ พี่ก็กลายเป็นผู้ต้องสงสัยว่าเป็นพวกเดียวกับดีนล่ะสิ”
 
ผมยิ้มเจื่อน
 
“บางครั้งผมก็ว่าพี่นี่ฉลาดเกินไปนะ”
 
พี่ต้าร์หัวเราะเสียงดัง
 
“แล้วตอนนี้ไว้ใจพี่รึยัง”
 
“90% แล้วครับ อีก 10 ขอผมไว้เผื่อโดนหักหลังละกัน”
 
พี่ต้าร์ยิ้ม
 
“ดีแล้วล่ะ พี่ได้ตั้ง 90% แค่นี้พี่ก็ดีใจแล้ว”
 
ผมส่งพี่ต้าร์ไปขึ้นรถ เดินกลับเข้าบ้าน พอได้ระบายแล้วทำให้ผมรู้สึกสบายใจขึ้นเยอะ อย่างน้อยผมก็รู้แล้วว่าตอนนี้ ผมมีคนที่คอยห่วงใยในฐานะพี่ชายเพิ่มขึ้นอีกคน
 
ผมชักเป็นห่วงไผ่แฮะ โทรยังไงก็โทรไม่ติดสักที ผมไม่มีเบอร์พี่หมอนนท์ แต่สามารถหาเบอร์ที่คลินิกพี่หมอนนท์ได้ ผมรีบต่อสายถึงพี่หมอนนท์ทันที
 
“โทษที พอดีแบตไผ่หมด ไผ่กลับบ้านไปแล้ว เอ่อ..ยังไงพี่ฝากดูแลไผ่ที”
 
ผมขมวดคิ้ว
 
“ไผ่เป็นไรครับ”
 
“นิดหน่อย ไงก็ฝากดูแลด้วย”
 
ผมโทรเข้าบ้านไผ่อีกรอบ โทรกี่รอบๆ มันก็ไม่ยอมรับ โทรหาพี่หมอก็พร้อมใจกันไม่รับสายอีก ผมชักโมโห วิ่งลงไปข้างล่าง พ่อกลับมาแล้ว
 
“พ่อ ไปส่งฝนที่บ้านไผ่หน่อย”
 
“จะไปทำไมลูก ดึกแล้ว”
 
“ผมโทรติดต่อทั้งพี่หมอและไผ่ไม่ได้ รู้แค่ว่าไผ่มันไม่สบาย โทรเข้าบ้านก็ไม่มีคนรับ โทรเข้ามือถือก็ไม่ติด จะไปดูมันหน่อย”
 
“อ้าว เหรอ มาสิ”
พ่อรีบกุลีกุจอไปถอยรถออกทันที ปกติเวลาผมไม่สบายก็มีไผ่นี่แหละคอยดูแล เพราะงั้น ถ้ามันเป็นไรขึ้นมา ไม่มีทางที่ผมจะทิ้งขว้างมันแน่ๆ
 
 
 
 
“ขอบคุณครับ”
ผมบอกลาพ่อ ให้ท่านกลับก่อน เพราะผมจะค้างกับไผ่ที่นี่เลย พอรถพ่อลับตา ผมถึงได้กดกริ่งหน้าบ้าน แต่กดยังไงไผ่มันก็ยังไม่ลงมาเปิดให้ ผมเลยตัดสินใจเดินไปเปิดประตูเล็กออก ถือวิสาสะเข้าบ้านเองเลย ผมเดินตรงขึ้นห้องนอนไผ่ไป
 
“ไผ่”
ผมเคาะเรียก มันเงียบจนผมร้อนใจ หมุนเปิดประตูเข้าไป ดีว่ามันเป็นพวกไม่ชอบล็อกห้อง ผมรีบถลาไปหาคนที่นอนหลับอยู่บนเตียง มันยังอยู่ในชุดนักเรียนเหมือนเดิม แม้กระทั่งแจ็กเก็ตก็ไม่ยอมถอด ผมจับแขนมัน รีบชักกลับเพราะตัวร้อนจี๋
 
“ห่าเอ๊ย”
ผมสบถ อังหน้าผาก ผมเขย่าปลุกมันอยู่นานก็ไม่ตื่น ไม่รู้ว่ามันกินข้าวกินน้ำบ้างรึยัง ผมรีบโทรกลับไปหาพี่หมอนนท์
 
“พี่หมอนนท์ ไผ่มันไม่สบาย มันกลับมาตั้งแต่กี่โมง กินข้าวมื้อสุดท้ายเมื่อไหร่”
 
“กลับตอนเย็นๆ นี่แหละ พี่ให้กินข้าวเที่ยงแล้ว แต่เย็นน่าจะยัง อาการเป็นยังไง” พี่หมอนนท์ถามด้วยน้ำเสียงแหบๆ “พี่พยายามให้เขาอยู่ต่อแต่เขาก็ไม่ยอม ยืนยันจะกลับให้ได้”
 
“ตัวร้อนเป็นไฟ เรียกยังไงก็ไม่ตื่น หายใจขัดๆ”
 
“ฝนเช็ดตัวให้ไผ่ไปก่อนนะ พี่จะรีบไปดูอาการให้เดี๋ยวนี้”
แล้วพี่หมอนนท์ก็วางสายไป ผมไม่ได้สนใจอะไรอีก รีบคลี่ถอดเสื้อผ้าไผ่ออก มันทำท่าอึดอัด ผมเช็ดตัวให้ตั้งแต่หน้าจรดเท้า มันดูผ่อนคลายขึ้น ดีว่าบ้านนี้มีอุปกรณ์และยารักษาโรคประจำบ้านตลอด ผมเอาแผ่นคูลเจลโปะไว้บนหน้าผากมัน จับมือมันไว้
 
“หายเร็วๆ นะมึง กูอยากมีคนปกป้อง”
 
มันปรือตามอง
 
“น้ำฝน...”
มันครางเรียกเสียงแหบ กุมมือผมแน่น แล้วเปลือกตาคู่นั้นก็ค่อยๆ ปิดลงไปเหมือนเดิม ผมยิ้ม นั่งรอไม่นานพี่หมอนนท์ก็โผล่ มาพร้อมกระเป๋าแพทย์ มาถึงก็ตรวจเช็กอาการ ฉีดยาให้ไปสองเข็ม
 
“ก่อนออกมาไข้ยังไม่หนักขนาดนี้เลย”
 
“ไผ่ไปโดนอะไร จะว่าตากฝนคนหัวแข็งอย่างมันต่อให้จับเข้าช่องฟรีซห้าวันก็ไม่มีทางป่วย”
ผมขมวดคิ้วคิด
 
“สงสัยร่างกายจะอ่อนแอ บวกกับดื่มหนักด้วย ภูมิต้านทานต่ำ”
 
ผมพยักหน้าเข้าใจ
 
“พรุ่งนี้ถ้าไหวก็ให้ไปโรงเรียน ไม่ไหวก็ให้นอนอยู่บ้าน โทรบอกพี่ด้วย”
แล้วพี่หมอนนท์ก็ยื่นนามบัตรที่เป็นเบอร์โทรตรงของแกให้
 
“มีอะไรให้รีบโทรหา พี่จะมาดูแลให้”
 
“เอ่อ..ผมว่าไม่ต้องก็ได้ครับ เกรงใจ”
 
“ไม่เป็นไร ยังไงก็ถือว่าเป็นความผิดของพี่ด้วย นอนเถอะดึกแล้ว”
 
ผมพยักหน้า ส่งพี่หมอนนท์ออกจากบ้าน สีหน้าพี่แกไม่สู้จะสบายใจนัก สงสัยจะเป็นห่วงไผ่จริงๆ

ก็นะ ถึงปากจะกัด แต่ก็อยู่ด้วยกันมานาน มันต้องรู้สึกถึงความเป็นพี่เป็นน้องบ้างล่ะ ผมกลับขึ้นห้อง หยิบมือถือมันมาชาร์จ มีสายเรียกเข้าเพียบ หลายสิบสายเป็นของผม ที่เหลือเป็นของใครสักคนที่ไผ่เมมเอาไว้ว่า
 
‘ไอ้เหี้ยเบอร์ 2’
ผมขมวดคิ้ว ทดลองเดาดูว่าใคร ก่อนยกนามบัตรในมือขึ้นดู เทียบเบอร์เรียงตัว
 
เบอร์เดียวกันเลย
 
พี่หมอนนท์คงโทรเข้าเครื่องหลังจากมันออกจากบ้านมา
 
จำเป็นต้องโทรเยอะขนาดนี้ด้วยเหรอ?
ผมทิ้งข้อสงสัยไป หยิบมือถือมากดโทรหาพี่หมอรอบสุดท้าย ปลายสายก็ยังไม่รับ ผมพ่นลมหายใจออกแรง ผมรู้ว่าพี่หมอจะงานยุ่งสุดๆ สองวันนี้ แต่ยุ่งขนาดไม่มีเวลาแม้กระทั่งรับสายหรือโทรหาผมเลยเหรอ
 
ความน้อยใจวิ่งชนผมเบาๆ
 
แล้วถ้าสองวันนี้ผมโดนพี่ดีนทำอะไรขึ้นมาจริงๆ พี่หมอจะรับรู้ไหม ผมเม้มปากแน่น ตบหน้าตัวเองเบาๆ ตอนนี้สิ่งสำคัญที่สุดไม่ใช่พี่หมอ ชีวิตใครชีวิตมัน แต่ละคนก็ต้องมีโลกของตัวเองให้จัดการ ขืนผมยังมามัวคิดเล็กคิดน้อย มีหวังไม่ได้เข้าพิธีแต่งงานกับพี่หมอในอีกห้าปีข้างหน้าแน่ๆ
 
ผมตัดสินใจกดปิดมือถือ เหตุผลหลักคือไม่ต้องการให้เสียงรบกวนไผ่ แต่เหตุผลรองคืองอนครับ โทรหาหลายรอบ โทรกลับไม่ติดก็ให้คิดเอาเองละกันว่าเกิดอะไรขึ้น
 
ไม่สนแล้ว
 
งอนจริงๆ นะเว้ยยยย




 
100%




รุ่งขึ้นผมตื่นขึ้นมา ไข้ไผ่ลดลงบ้างแล้ว สงสัยจะได้ยาดีจากพี่หมอนนท์ ผมปล่อยให้มันนอนต่อ รีบอาบน้ำแต่งตัวด้วยชุดนักเรียนที่เตรียมมาเดินลงไปข้างล่าง ทั้งพ่อแม่แล้วก็พี่หมอพากันมองหน้าผมงงๆ พี่หมอทำท่าดีใจอย่างเห็นได้ชัด ผมไม่มองสบตา
 
กูยังงอนอยู่ รู้ไว้เลยมึง
 
ผมรีบยกมือไหว้พ่อกับแม่ แต่ไม่ได้ไหว้ผัวครับ เมินมันเห็นๆ
 
“โผล่มาได้ไงลูก” พ่อถาม
 
“ไผ่ไม่สบาย ผมมาหามันตั้งแต่เมื่อคืน”
 
พี่หมอขมวดคิ้ว ผมยังไม่ได้เปิดมือถือ เลยไม่รู้ว่าพี่หมอได้เช็กมือถือแล้วโทรกลับบ้างไหม
 
“ไผ่เป็นไรมากหรือเปล่าลูก”
แม่รีบลุกจากเก้าอี้ทันที
 
“เป็นไข้แม่ พี่หมอนนท์มาฉีดยาให้ตั้งแต่เมื่อคืน ตอนนี้มันยังไม่ตื่น ไงฝนขอไปทำข้าวต้มให้มันก่อน จะได้ปลุกมากินยา”
แม่กับพ่อรีบพากันเดินขึ้นบันได ในขณะที่ผมไม่พูดกับพี่หมอสักคำเดินเข้าครัวไป
 
พอผมจับหม้อได้ พี่หมอก็จับเอวผมพลิกหันไปเผชิญหน้า ผมมองพี่หมอเหวี่ยงๆ
 
งอนเต็มพิกัดแล้วครับผม
 
“ทำไมปิดมือถือ”
 
“แล้วทำไมไม่รับสาย”
 
“ฉันติดงาน”
 
“ครับ ผมติดนอนเหมือนกัน”
ผมดึงตัวออก เดินไปตักข้าวเทใส่หม้อ พี่หมอเดินตามมา
 
“ฝน”
พี่หมอกระชากผมเข้าไปชิด ผมกัดฟัน มองพี่หมอตาคลอ พี่หมอทำหน้าอึ้งๆ
 
“ฉันขอโทษที่ไม่ได้รับสาย ฉันติดเคสผ่าตัดยาวร่วม 7 ชั่วโมง ออกมาอีกทีนายก็ปิดเครื่องไปแล้ว มีเรื่องอะไรเกิดขึ้น เรื่องไผ่หรือเปล่า”
พี่หมอพยายามพูดอย่างใจเย็น
 
ผมรู้ว่าพี่หมอติดงาน
 
แต่ความน้อยใจมันไม่ได้เข้าใครออกใคร มันไม่ได้เข้าใจตามไปด้วย ตอนนี้ผมรู้สึกเหมือนถูกอีกคนละเลย ตอนที่พี่หมอบังคับ ขู่เข็ญ หรือกลั่นแกล้ง ยังไม่เคยทำให้ผมรู้สึกแบบนี้ได้เลย
 
แต่นี่แค่พี่หมอไม่รับสาย พี่หมอมีเหตุผลให้น่าเข้าใจ
 
แต่ผมก็ยัง..
 
ผมยังเอาชนะอารมณ์ตัวเองไม่ได้ ผมเข้าใจแล้วว่าทำไมเพื่อนๆ ผมแต่ละคนถึงได้ชอบบ่นว่าแฟนตัวเองงี่เง่า งอนด้วยเรื่องไม่เป็นเรื่อง บางทีก็งอนด้วยเรื่องเล็กๆ น้อยๆ ทั้งที่มันไม่ควรจะงอน ผมรู้ว่ามันไม่ใช่เหตุผล แต่มันคือความรู้สึก
 
“บอกมาฝน เรื่องอะไร”
 
ผมเงยหน้ามอง น้ำตาร่วงเผาะทันที
 
ผมไม่ได้อ่อนแอ ไม่ได้อ่อนแอจริงๆ ผมสะอื้นฮักทั้งที่ยังถือหม้อที่ใช้สำหรับต้มข้าวอยู่ พี่หมอดึงหม้อออกจากมือผมไปวางไว้ข้างๆ รวบกอดผมเบาๆ
 
“ฉันขอโทษ”
มือใหญ่ลูบหัวปลอบผมเบาๆ รับรู้ถึงแรงจูบซับที่หน้าผาก แทนที่จะทำให้ผมสงบใจมากกว่าเดิม การกระทำที่แสนจะอ่อนโยนนั้นดึงน้ำตาผมให้ร่วงหล่นยิ่งกว่าเดิม
 
“เป็นอะไรไปฝนลูก” แม่รีบเดินเข้ามาทัก “น้องเป็นไรลูก”
 
“ไม่มีอะไรครับ ฝนแค่งอนที่ผมไม่รับสายเมื่อคืน”
 
“โธ่” แม่หัวเราะ “ไปๆ พาน้องไปง้อกันข้างนอก เดี๋ยวแม่ทำข้าวต้มให้ตาไผ่เอง”
 
พี่หมอลากผมออกไปข้างนอก เจอพ่อพ่อก็ทักเหมือนเดิม พี่หมอก็บอกเหมือนเดิม พ่อหัวเราะ พี่หมอเลยพาผมออกไปง้อกันที่สวนหน้าบ้าน
 
“เอาล่ะ บอกได้ยังว่าเกิดอะไรขึ้น”
พี่หมอถามอีกรอบหลังจากกรีดน้ำตาออกจากหน้าให้
 
“เมื่อวานตอนผมอยู่ที่ร้าน” ผมเริ่มต้นเล่า “ผมถูกพี่ดีนจับจูบและเกือบถูก…” ผมกลืนน้ำลายลงคอ พี่หมอตาวาวขึ้นมาทันที กัดกรามกรอด เส้นเลือดตรงขมับนูนขึ้นอย่างเห็นได้ชัด
 
“มันทำมากแค่ไหน”
 
“จูบ แล้วก็ซุกซอกคอ”
 
พี่หมอขยับ ทำท่าจะพรวดพราดก้าวเดิน ผมรีบรั้งไว้ทันที
 
“พี่หมอจะไปไหน”
 
“ไปฆ่าไอ้หมอนั่น”
 
“ใจเย็นหน่อย แทนที่จะแก้ไขปัญหา พี่จะยิ่งทำให้ปัญหามันเยอะกว่าเดิม”
ผมเบรกพี่หมอไว้ พี่หมอสงบใจลง รวบผมไปกอดแน่น
 
พี่หมอไม่พูดอะไร แต่แรงรัดมากมายนั้นบ่งบอกได้ดีว่าพี่หมอพยายามระงับอารมณ์ตัวเองมากแค่ไหน ผมเล่าให้พี่หมอฟังเรื่องพี่ต้าร์ และได้บอกพี่ต้าร์แล้วว่าพี่ดีนคิดยังไง แล้วพี่ต้าร์จะลองพูดดูให้ พี่หมอไม่อยากให้ไว้ใจพี่ต้าร์มาก ซึ่งผมก็เข้าใจว่าทำไม
 
พวกเราเดินกลับเข้าบ้าน พ่อลดหนังสือพิมพ์มองยิ้มๆ
 
“เออแน่ะ คิดว่าผู้ชายกับผู้ชายจะไม่มีการงอนกันเหมือนพ่อกับแม่ซะอีก”
 
ผมหน้าร้อนผ่าว รู้สึกตัวเองงี่เง่ายังไงพิกล
 
“แหม ความรู้สึกพวกนี้มันอธิบายยากนะคะ เพราะรักหรอกถึงได้งอน”
แม่แทรกเข้าข้าง แม่คงไม่คิดมากกับประโยคนั้น แต่คำแม่ทำเอาผมหน้าร้อนกว่าเดิม เพราะนั่นหมายความว่าผมคงรักพี่หมอมากจริงๆ ถึงได้หาเรื่องงอนได้ไร้สาระแบบนั้น
 
แม่ลุกไปดูหม้อข้าวต้มอีกรอบ ในขณะที่ผมกับพี่หมอและพ่อลงมือทานข้าวกันก่อน พอข้าวต้มสุก ผมก็รับอาสาเอาข้าวต้มขึ้นไปให้ไผ่พร้อมแม่ แม่อังหน้าผากมันเบาๆ
 
“ไข้ลดแล้ว”
 
“แม่เตรียมตัวไปทำงานกับคุณพ่อได้เลยครับ ผมดูแลมันเองได้”
 
“แม่ว่าแม่ดูแลเองดีกว่ามั้ง ฝนจะได้ไปโรงเรียน”
 
ยังไม่ทันที่เราจะได้ตกลงว่าใครจะได้อยู่ต่อหรือไป คนที่หลับมาตลอดทั้งคืนก็ลืมตาตื่น มันกะพริบตาปริบๆ มอง
 
“เป็นไงบ้างลูกตาไผ่/เป็นไงบ้างมึง”
ผมกับแม่ถามมันแทบจะพร้อมกัน
 
 “ฝน”
แต่แทนที่มันจะเรียกแม่เป็นคนแรกกลับเรียกผมก่อนเสียงแหบ ขยับมือนิดๆ คล้ายกับจะควานหา
 
“กูอยู่นี่มึง มึงไม่สบายนะไผ่ ไข้ขึ้นสูง ตอนนี้โอเคขึ้นแล้ว”
 
มันพยักหน้ารับนิดๆ หันไปมองแม่
 
“แม่”
 
“เป็นไงบ้างลูก”
 
“ไผ่โอเค”
มันตอบเสียงแหบเหมือนเดิม ดึงเอามือผมไปกุมหน้า
 
“มึงลุกขึ้นมากินข้าวก่อนจะได้กินยานะ”
 
มันพยักหน้ารับอย่างว่าง่าย ขยับลุกขึ้น เบ้หน้าเหมือนเจ็บ ผมรีบเข้าประคอง
 
“ใจเย็นมึง ขยับช้าๆ ไข้หนัก อาจเคล็ดขัดยอกไปทั่วทั้งตัว”
ผมพูดอย่างคนเชี่ยวไข้
 
มันพยักหน้ารับ พอนั่งได้ผมก็จัดการขยับยกข้าวไปนั่งข้างๆ ป้อนมันทีละคำ โดยมีแม่นั่งคอยช่วยเหลืออยู่ข้างๆ ผมตักข้าวต้ม ปาดหลังช้อนกับปากชามข้าว เป่าให้มันเย็น ป้อนใส่ปาก หยิบทิชชู่มาเช็ดปากให้มันนิดๆ แล้วป้อนมันใหม่ ผมว่าสมองมันถูกรุมด้วยพิษไข้หนักแน่ๆ ถึงได้ว่านอนสอนง่ายขนาดนี้
 
แม่นั่งยิ้มอยู่ข้างๆ
 
“ยิ้มไรครับแม่”
หรือสะใจที่คนหัวแข็งแบบไผ่ไม่สบาย?
 
“ครอบครัวเราโชคดีจังที่ได้ฝนมาเป็นลูกสะใภ้ แม่มั่นใจว่าฝากผีฝากไข้ได้แน่ๆ”
 
ผมหน้าร้อนผ่าว ไผ่มันครางฮือเหมือนคนละเมอ
 
“มันเพื่อนฝนนี่แม่”
ผมหันไปป้อนมันต่อ พอเรียบร้อยก็เอายามาป้อน ขยับมันให้นอนดีๆ แม่เข้ามาช่วยประคองเพราะตัวมันใหญ่
 
ผมพ่นลมหายใจแรง โทรบอกพี่หมอนนท์ว่าไผ่ตื่นขึ้นมากินยาแล้ว พี่หมอนนท์รีบแจ้นมาหาเหมือนรอเวลาอยู่แล้ว มาฉีดยาลดไข้ให้
 
“เดี๋ยวตอนเที่ยงพี่จะมาหาข้าวเที่ยงให้ไผ่เอง ฝนกับแม่ไม่ต้องเป็นห่วง”
 
“รบกวนคุณหมอเปล่าๆ”
แม่บอกอย่างเกรงใจ
 
“อย่าคิดมากเลยครับ ไผ่มันน้องชายเพื่อนสนิทผมก็เหมือนน้องชายผมนั่นแหละ ให้หมอเฉพาะทางดูแลดีกว่า”
 
แม่เห็นด้วย ฝากฝังให้กุญแจบ้านสำรองไว้ ผมมองดูไผ่ด้วยความเป็นห่วง มันหลับไม่ได้สติไปอีกรอบด้วยฤทธิ์ยา ในขณะที่สีหน้าพี่หมอนนท์ตอนมองไผ่นั้นมันดูแปลกๆ ยังไงพิกล
 
ดูเหมือนกำลังหนักใจอะไรสักอย่างอยู่เลย 

To be Con...
:z10:
หนึ่งเม้นท์หนึ่งกำลังใจนะขอรับ

ปล. ใครต้องการรวมเล่มหนังสือเรื่องนี้ ไปหาส่องรายละเอียดได้ทางเพจนะคะ อ้อเรื่องนี้มีเป็นอีบุ๊กแล้วด้วย ที่เมพ เสิร์ซหาอ่านกันได้เลยเหมือนกัน

ส่วนในนี้ก็จะทยอยลงเรื่อยๆ จนจบค่ะ(อัพสองเรื่องคือคิสเลิฟกับทาสแค้น คนเจ้าอารมณ์ไม่ได้อัพนะคะ อ่านทางเด็กดีเอาละกัน^^)
 
แฮชแท็กเรื่องนี้ #พี่หมอน้ำฝน #ทาสแค้น 

#ปราบเด็กดื้อ
(http://upic.me/i/50/bymemewyaoi3.jpg)

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.80 งอน ง้อ น้อยใจ อะไรนะ {P.108}{ุุ7-5-59} 50%
เริ่มหัวข้อโดย: BABYBB ที่ 07-05-2016 18:51:20

โอ๊ย น้ำฝนนนน สู้เค้ามั่งก็ได้
คือเป็นเมียพี่หมอแล้วความแมนมันลดลงหรอ
เอาจริงๆคืออ่อนแอจนเหมือนผู้หญิงไปแล้วอะ

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.80 งอน ง้อ น้อยใจ อะไรนะ {P.108}{ุุ7-5-59} 50%
เริ่มหัวข้อโดย: rmlab ที่ 07-05-2016 18:56:25

พี่หมอมาช่วยด่วน

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.80 งอน ง้อ น้อยใจ อะไรนะ {P.108}{ุุ7-5-59} 50%
เริ่มหัวข้อโดย: PetitDragon ที่ 07-05-2016 19:12:21

นิสัยแย่โคตร

 :เฮ้อ:

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.80 งอน ง้อ น้อยใจ อะไรนะ {P.108}{ุุ7-5-59} 50%
เริ่มหัวข้อโดย: Ginny Jinny ที่ 07-05-2016 19:16:55

จะกับมาดร่าม่าอีกแล้วเหรอ  :ling3: :ling3:

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.80 งอน ง้อ น้อยใจ อะไรนะ {P.108}{ุุ7-5-59} 50%
เริ่มหัวข้อโดย: klaew ที่ 07-05-2016 21:43:33

>w<
ดีนแซ่บอ่ะ
กี๊ดดดดดด

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.80 งอน ง้อ น้อยใจ อะไรนะ {P.108}{ุุ7-5-59} 50%
เริ่มหัวข้อโดย: automaton ที่ 07-05-2016 21:54:18

เกลียดอีพี่ดีน  :z6:
ตูจะฆ่ามัน  :pigangry2:

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.80 งอน ง้อ น้อยใจ อะไรนะ {P.108}{ุุ7-5-59} 50%
เริ่มหัวข้อโดย: iceman555 ที่ 07-05-2016 22:01:53

 :katai1: :katai1: :katai1:

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.80 งอน ง้อ น้อยใจ อะไรนะ {P.108}{ุุ7-5-59} 50%
เริ่มหัวข้อโดย: Nus@nT@R@ ที่ 07-05-2016 23:20:35

ขัดใจฝนเล็กน้อยถึงปานกลาง จะไปยอมมันทำไมเนี่ย

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.80 งอน ง้อ น้อยใจ อะไรนะ {P.108}{ุุ7-5-59} 50%
เริ่มหัวข้อโดย: Thanthic ที่ 08-05-2016 00:39:32

อ๊าคคคคคคค

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.80 งอน ง้อ น้อยใจ อะไรนะ {P.108}{ุุ7-5-59} 50%
เริ่มหัวข้อโดย: mukmaoY ที่ 08-05-2016 02:53:56

 :z6:

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.80 งอน ง้อ น้อยใจ อะไรนะ {P.108}{ุุ7-5-59} 50%
เริ่มหัวข้อโดย: tuek ที่ 08-05-2016 04:37:32

เกลียดดีนจริงๆคนเขียนหาคู่ให้ดีนโดยด่วย

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.80 งอน ง้อ น้อยใจ อะไรนะ {P.108}{ุุ7-5-59} 50%
เริ่มหัวข้อโดย: ดึงดาว ที่ 08-05-2016 07:45:02

 :fire: ดีนๆ

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.80 งอน ง้อ น้อยใจ อะไรนะ {P.108}{ุุ7-5-59} 50%
เริ่มหัวข้อโดย: mystery Y ที่ 08-05-2016 08:41:21

ยี๋~อิพี่ดีน!

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.80 งอน ง้อ น้อยใจ อะไรนะ {P.108}{ุุ7-5-59} 50%
เริ่มหัวข้อโดย: BChampa ที่ 08-05-2016 08:53:36

อ้าวเฮ้ย!!! ถ้าพี่หมอเห็นรอยงับที่คอละน้ำฝนเอ๊ยยยย ไม่อยากจะนึกภาพ กระทืบให้ตายเลยพี่หมอ

แต่ก็ยังดีนะ ถือว่าพัฒนา มีเรื่องปุ๊บ โทรหาพี่หมอเลย ดีๆๆ

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.80 งอน ง้อ น้อยใจ อะไรนะ {P.108}{ุุ7-5-59} 50%
เริ่มหัวข้อโดย: Bellze12 ที่ 08-05-2016 11:36:06

สงสารฝน
ตกเป็นเครื่องมือคนเลวๆอีกแล้ว
อยากให้พี่หมอจัดการดีนให้หน้าหงายไปเลย
จะได้เลิกมายุ่งกับฝน

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.80 งอน ง้อ น้อยใจ อะไรนะ {P.108}{ุุ7-5-59} 50%
เริ่มหัวข้อโดย: Rafael ที่ 08-05-2016 11:49:48

อูยย
น้ำฝน ถ้ายังยอมอย่างนี้เรื่อยๆ อาจจะเสร็จอิพี่ดีนได้นะ


ขอบคุณคนเขียนค่ะ

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.80 งอน ง้อ น้อยใจ อะไรนะ {P.108}{ุุ7-5-59} 50%
เริ่มหัวข้อโดย: ｡Atlas ที่ 08-05-2016 14:00:48

อิพี่ดีน โผล่มากี่ที ๆ แกรขโมยจูบฝนตลอด  :katai1:

รอพาร์ทหลังอย่างใจจดใจจ่อ บอกเลย 555555555 o18

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.80 งอน ง้อ น้อยใจ อะไรนะ {P.108}{ุุ7-5-59} 50%
เริ่มหัวข้อโดย: Dee^daY ที่ 08-05-2016 15:08:34

ดีน มาแล้ว ..

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.80 งอน ง้อ น้อยใจ อะไรนะ {P.108}{ุุ7-5-59} 50%
เริ่มหัวข้อโดย: ดวงตะวัน ที่ 08-05-2016 22:18:41

ใครจะจัดการดีนหล่ะทีนี้

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.80 งอน ง้อ น้อยใจ อะไรนะ {P.108}{ุุ9-5-59} 100%
เริ่มหัวข้อโดย: Ginny Jinny ที่ 09-05-2016 12:57:16

งอนจริงๆ นะเว้ยยยย  :m20: :m20:

พี่หมอเมียงอนแย้ววววว รีบมาง้อด่วนๆ  :hao7: :hao7:

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.80 งอน ง้อ น้อยใจ อะไรนะ {P.108}{ุุ9-5-59} 100%
เริ่มหัวข้อโดย: Natsuki-ChaN ที่ 09-05-2016 13:15:48

กรี๊ดดดด นนท์ไผ่  :-[
พี่นนท์ทำอะไรน้องไผ่ค๊าาาา :m25:

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.80 งอน ง้อ น้อยใจ อะไรนะ {P.108}{ุุ9-5-59} 100%
เริ่มหัวข้อโดย: VitamiN ที่ 09-05-2016 15:11:03

 :ruready ว่าแล้ว ไผ่กับหมอนนท์
แต่ก่อนเชียร์พี่ฟ้านะ แต่พี่ฟ้าบทชักจะน้อย เอนเอียงมาทางหมอนนท์และ :hao7:

จะปิดจองหนังสือแล้วใช่ไหมคะ.......โอย มองตังในกระเป๋าแล้วเครียด :z10:

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.80 งอน ง้อ น้อยใจ อะไรนะ {P.108}{ุุ9-5-59} 100%
เริ่มหัวข้อโดย: rmlab ที่ 09-05-2016 16:12:02

ง้อฝนด่วน

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.80 งอน ง้อ น้อยใจ อะไรนะ {P.108}{ุุ9-5-59} 100%
เริ่มหัวข้อโดย: Cloudnine ที่ 09-05-2016 16:30:19

พี่หมอหายไปไหน ไม่จับตามองฝนดีๆ ระวังหมาคาบไปนะ  :m16:
รอคู่หมอนนท์กับไผ่นะ อะไรเป็นอะไรรีบมาไขด่วน อยากรู้แล้วว่าหมอนนท์ทำอะไร :hao7:

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.80 งอน ง้อ น้อยใจ อะไรนะ {P.108}{ุุ9-5-59} 100%
เริ่มหัวข้อโดย: jajomjun ที่ 09-05-2016 17:15:01

หมอนะหมอ!!ถ้าน้องโดนคาบไปจะสมน้ำหน้าเลยคอยดู
#งานงอนต้องมา

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.80 งอน ง้อ น้อยใจ อะไรนะ {P.108}{ุุ9-5-59} 100%
เริ่มหัวข้อโดย: nanazaa002 ที่ 09-05-2016 18:23:22

ขอตอนหมอนนกับไผ่ด้วยค่ะ :katai4:

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.80 งอน ง้อ น้อยใจ อะไรนะ {P.108}{ุุ9-5-59} 100%
เริ่มหัวข้อโดย: Dee^daY ที่ 09-05-2016 18:45:25

ใจอ่อน รูปนนท์นที

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.80 งอน ง้อ น้อยใจ อะไรนะ {P.108}{ุุ9-5-59} 100%
เริ่มหัวข้อโดย: minneemint ที่ 09-05-2016 19:24:52

รอมือปราบเด็กดื้อ

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.80 งอน ง้อ น้อยใจ อะไรนะ {P.108}{ุุ9-5-59} 100%
เริ่มหัวข้อโดย: mam.nalok ที่ 09-05-2016 19:36:56

อีพี่หมอเค้าอยู่ทีมแกนะ แต่ตอนนี้แกหายไปไหนนนนนนนนนนน ทำไมไม่มาช่วยฝน งอนนานๆเลยน้ำฝน (ย้านทีมแป๊ปนึง)

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.80 งอน ง้อ น้อยใจ อะไรนะ {P.108}{ุุ9-5-59} 100%
เริ่มหัวข้อโดย: mystery Y ที่ 09-05-2016 19:55:53

ฝนงอนไปแล้วอ่ะพี่หมอ

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.80 งอน ง้อ น้อยใจ อะไรนะ {P.108}{ุุ9-5-59} 100%
เริ่มหัวข้อโดย: automaton ที่ 09-05-2016 20:43:00

พี่ต้าร์เขารักตัวเองนะ ผู้ชายอบอุ่น
ส่วนหมอนนท์ แกทำอะไรไผ่ของฉัน มาเฉลยซะดี ๆ
ส่วนอิพี่หมอฉันไม่แยแสแกแล้ว ไม่ยอมรับสายฝน
ระวังจะถูกลดระดับเป็นตัวโกงนะ นิสัยไม่ดี เชอะ  :a14:

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.80 งอน ง้อ น้อยใจ อะไรนะ {P.108}{ุุ9-5-59} 100%
เริ่มหัวข้อโดย: Freja ที่ 09-05-2016 21:02:46

มันอยู่ที่จังหวะ
แซมหาย  ดีนรุก  ต้าร์เสียบ
ต้าร์สามารถให้ความอบอุ่นทางใจกับน้ำฝนได้ดี 
แซมก็ระวังเถอะ เป็นแฟนแต่ไม่ได้อยู่ตรงนั้นในช่วงที่แฟนนายจำเป็นต้องมีนาย
ท่าแซมจะพลาดท่าให้อิหมอชะนีกระมัง

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.80 งอน ง้อ น้อยใจ อะไรนะ {P.108}{ุุ9-5-59} 100%
เริ่มหัวข้อโดย: PetitDragon ที่ 09-05-2016 22:16:26

งอนไปเลย

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.80 งอน ง้อ น้อยใจ อะไรนะ {P.108}{ุุ9-5-59} 100%
เริ่มหัวข้อโดย: Naeon ที่ 09-05-2016 22:30:04

_หมอบ้าหายไปไหนนี่

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.80 งอน ง้อ น้อยใจ อะไรนะ {P.108}{ุุ9-5-59} 100%
เริ่มหัวข้อโดย: klaew ที่ 09-05-2016 23:08:26

คืออะไรอ่ะ พี่หมอนนแซ่บน้องไผ่แล้วเหรอ

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.80 งอน ง้อ น้อยใจ อะไรนะ {P.108}{ุุ9-5-59} 100%
เริ่มหัวข้อโดย: SOMCHAREE ที่ 09-05-2016 23:11:43

พี่หมอนนท์กับน้องไผ่

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.80 งอน ง้อ น้อยใจ อะไรนะ {P.108}{ุุ11-5-59}Part 1 150%
เริ่มหัวข้อโดย: Ra_rena~* ที่ 11-05-2016 21:24:36

หมอนนท์กับไผ่...มีซัมติิงแน่ๆ :hao3:

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.80 งอน ง้อ น้อยใจ อะไรนะ {P.108}{ุุ11-5-59}Part 1 150%
เริ่มหัวข้อโดย: neno.jann ที่ 11-05-2016 22:07:31

พี่หมอนนท์แซ่บไผ่แล้วววว อ้ายยยย รับผิดชอบด่วนค่ะ! หาคู่ให้พี่ดีนมั้ยคะ อยากให้พี่ดีนมีคู่อ่ะะะ

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.80 งอน ง้อ น้อยใจ อะไรนะ {P.108}{ุุ11-5-59}Part 1 150%
เริ่มหัวข้อโดย: twinmonkey0311 ที่ 11-05-2016 22:25:13

รอตอนต่อไปนะคะ :pig4:

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.80 งอน ง้อ น้อยใจ อะไรนะ {P.108}{ุุ11-5-59}Part 1 150%
เริ่มหัวข้อโดย: mystery Y ที่ 11-05-2016 23:11:15

พี่หมอนนท์ทำอะไรไผ่!?

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.80 งอน ง้อ น้อยใจ อะไรนะ {P.108}{ุุ11-5-59}Part 1 150%
เริ่มหัวข้อโดย: Ginny Jinny ที่ 12-05-2016 07:50:18

ฝนเริ่มสาวแหละ  :hao7: :hao7:

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.80 งอน ง้อ น้อยใจ อะไรนะ {P.108}{ุุ11-5-59}Part 1 150%
เริ่มหัวข้อโดย: PetitDragon ที่ 12-05-2016 07:55:30

ฆ่ามันเลยพี่หมอ  o18

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.80 งอน ง้อ น้อยใจ อะไรนะ {P.108}{ุุ11-5-59}Part 1 150%
เริ่มหัวข้อโดย: Naeon ที่ 12-05-2016 17:33:14

หมอนนต้องทำไรแน่ๆๆๆ

หัวข้อ: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.80 งอน ง้อ น้อยใจ อะไรนะ {P.110}{ุุ16-5-59}Part2 120%
เริ่มหัวข้อโดย: memew ที่ 12-05-2016 20:37:14

HATE LOVE
:80:
งอน ง้อ น้อยใจ อะไรนะ?
[น้ำฝน...♡] Part 2

 
พี่หมอขับรถมาส่งผมเหมือนเดิม พอรถจอดสนิท พี่หมอก็หันมามอง
 
“เย็นนี้ฉันติดงาน แต่จะพยายามโทรหาเมื่อว่าง พยายามอย่ากลับเอง เย็นนี้ให้หินมาส่งก่อน”
 
ผมพยักหน้ารับ ก้าวลงจากรถ เดินตรงเข้าห้องเรียนไป
 
ตอนเที่ยงผมโทรเข้าเครื่องพี่หมอนนท์เพื่อเช็กว่าพี่แกได้ไปหาไผ่รึยัง ปรากฏว่าแกไปถึงตั้งแต่สิบเอ็ดโมงแล้วครับ ไผ่ตื่นแล้วด้วย ผมรีบขอสายคุยกับมัน
 
“เป็นไงบ้างมึง”
 
“เลวร้ายมาก”
 
ผมขมวดคิ้ว
 
“อาการแย่ขนาดนั้นเลยเหรอ”
 
“เปล่า อาการกูดีขึ้น แต่มันเลวร้ายมากตรงที่ตื่นขึ้นมาแล้วต้องมาเจอกับไอ้เหี้ยตัวหนึ่งนี่แหละ”
 
ผมส่ายหน้าไปมา
 
“เขาอุตส่าห์มาดูแล เมื่อคืนก็มาฉีดยาให้ พักผ่อนเยอะๆ ไผ่ เรื่องไม่กินเส้นกันเอาไว้ก่อน รีบๆ หาย กูมีเรื่องจะคุยกับมึงเรื่องพี่ดีน”
 
“อะไร” มันรีบถามด้วยน้ำเสียงซีเรียส
 
“รอให้มึงหายก่อน”
 
“เล่ามา ไม่งั้นกูไม่นอนนะ”
ไอ้นี่ เสือกมาขู่กูอีก ผมจำต้องเล่าเรื่องทุกอย่างให้มันฟังอย่างละเอียด ไม่รู้มันรู้เรื่องมากแค่ไหน
 
“มึงเข้าใจทั้งหมดไหม” ผมถามเพื่อสอบอาการ มันครางรับ
 
“เย็นนี้กูจะไปรับ” มันบอกเสียงเข้ม
 
“ไม่ต้องเลย สภาพเหมือนซอมบี้”
 
“แล้วมึงกลับยังไง”
 
“กูจะให้หินไปส่ง”
 
มันครางอือรับรู้
 
“พอแค่นี้แหละ นอนได้แล้ว” แล้วเสียงของไผ่ก็กลายเป็นเสียงของพี่หมอนนท์ไป ได้ยินเสียงมันก่นด่าพี่หมอนนท์ที่พี่มันมาแย่งมือถือจากมันไป “ฝนมีอะไรให้พี่ช่วยไหม”
 
“ไม่มีครับ ฝากดูแลไผ่ด้วย”
 
“อืม ไม่ต้องห่วงทางนี้ เดี๋ยวพี่ดูแลเอง”
 
“มึงไม่ต้องมายุ่งกับกู!”
 
“ไม่ยุ่งได้ไงก็ในเมื่อคุณกับผมเป็น…”
แล้วเสียงก็ตัดไปแค่นั้น ผมยกโทรศัพท์มามอง
 
อะไรของพวกนั้น
 
ตกเย็นหินแว้นมอ’ไซค์มาส่งผมที่บ้าน พี่ต้าร์มาก่อนผมอีก เดินเสิร์ฟเสมือนพนักงานพาร์ทไทม์ ผมหัวเราะเดินตรงเข้าไปทัก พี่ต้าร์หันมามองยิ้มๆ ผมไม่รอช้ารีบเดินเข้าไปเสิร์ฟ หินเห็นท่าน่าสนุกรีบเข้ามาช่วย ดูหินกับพี่ต้าร์จะเข้ากันได้ดีผิดคาด สงสัยจะสายติวเตอร์เหมือนกัน
 
พี่หมอโทรหาผมแล้วรอบหนึ่ง ก่อนจะไม่มีเวลาโทรหาอีกจนกว่าจะกลับบ้าน แค่นี้ผมก็พอใจแล้ว พี่หมอให้เบอร์พี่ณีย์พี่นางพยาบาลคนสนิทไว้ ถ้าเกิดเหตุฉุกเฉินอะไรให้โทรหาเธอโดยตรง ต่อให้พี่แกอยู่ในห้องผ่าตัดก็จะออกมาหา แค่นี้ผมก็รู้แล้วว่าพี่หมอรักผมแค่ไหน
 
ผมเดินเสิร์ฟด้วยความชื่นมื่น ก่อนชะงักเพราะเห็นคนกลุ่มหนึ่งเดินเข้ามาในร้าน
 
เพื่อนของพี่ต้าร์
 
มากันครบทุกคน ไม่เว้นแม้กระทั่งพี่ดีน พี่มันเดินมาด้วยสีหน้านิ่งเรียบ กวาดตาไปรอบๆ ก่อนมาหยุดอยู่ที่ผม ยังไม่ทันได้อะไร พี่ต้าร์ก็เดินไปเผชิญหน้าพี่ดีน ผลักอกพี่ดีนจนคนตัวโตเซถอยหลัง
 
“อะไรของมึงต้าร์”
เพื่อนๆ พากันถามด้วยความสงสัย พี่ต้าร์ไม่ได้ตอบใคร จ้องหน้าพี่ดีนไม่เคลื่อนไปไหน ขืนปล่อยไว้แบบนี้ ดีไม่ดีอาจมีการต่อยกันในร้านขึ้นก็ได้ ผมรีบวิ่งเข้าไปหาพี่ต้าร์
 
“พี่ต้าร์”
ผมเรียกเพื่อปราม แต่พี่ต้าร์ไม่สนใจมองผม จ้องตาพี่ดีนเขม็ง รายนั้นยังมีสีหน้านิ่งเรียบในขณะที่พี่ต้าร์ดูเดือดดาล
 
“กูบอกแล้วไงว่าไม่ให้มาที่นี่อีก”
 
“ต้าร์ นี่มันเรื่องอะไรกัน”
เพื่อนพี่ต้าร์ถามอย่างฉงน พี่ต้าร์ไม่ตอบอะไรทั้งนั้น ตายังจ้องประสานอยู่ที่พี่ดีน พี่ดีนยกยิ้มเจ้าเล่ห์ เหลือบมองมาทางผม แสยะยิ้มจนผมขนลุก กระชากจับข้อมือผม ดึงเข้าไปชิด ดันคางผมขึ้นแล้วกดจูบลงมาท่ามกลางสายตาผู้คน
 
ผมยืนตาโต ร่างกายหยุดทำงานไปชั่วขณะ
 
“ดีน!!”
พี่ต้าร์กระชากจับคอเสื้อพี่ดีนดึงออกห่างจากผมแล้วซัดหมัดใส่หน้าสุดแรง กำลังจะซัดหมัดที่สอง แต่พวกเพื่อนๆ พี่มันรีบถลาเข้ามาช่วยกันดึงเอาตัวพี่ต้าร์ออก อีกส่วนวิ่งไปจับตัวพี่ดีนไว้คุมเชิง แต่ทางนั้นไม่มีทีท่าว่าจะต่อยกลับอะไร ยืนนิ่ง ริมฝีปากยิ้มพราย

ไอ้หมัดที่ซัดใส่หน้าพี่แกไปเมื่อกี้ก็ดูจะไม่สะทกสะท้านเลยด้วยซ้ำ
 
“มึงใจเย็นๆ ดิต้าร์ ลูกค้าฝนเขาตกใจกันหมดแล้ว ขอโทษด้วยนะฝน พวกพี่ขอตัวกลับก่อน”
แล้วคนพวกนั้นก็ช่วยกันลากพี่ดีนออกไปเหลือไว้แค่พี่ต้าร์และเพื่อนอีกคน พี่ต้าร์รีบจูงมือผมเข้าไปในบ้านโดยมีเพื่อนพี่ต้าร์ตามมาติดๆ
 
“นี่มันเรื่องอะไรกัน แล้วทำไมดีนไปจูบฝน มันชอบฝนด้วยเหรอ กูคิดว่ามีแค่มึงที่ชอบซะอีก”
 
พี่ต้าร์ไม่ได้ตอบอะไรเพื่อน มองมาทางผม สีหน้าสำนึกผิด
 
“พี่ขอโทษ ถ้าพี่ไม่ไปห้าม ฝนอาจไม่ถูกจูบแบบนั้นให้อายลูกค้า พี่ขอโทษจริงๆ”
 
“ไม่เป็นไรครับ ผมเป็นห่วงพี่มากกว่า เพราะผมพี่ต้าร์กับพี่ดีนถึง...”
ผมหยุดคำไว้
 
“นี่ บอกกูได้รึยัง ดีนมันชอบฝน?”
 
“มันไม่ได้ชอบ แต่มันคิดจะแย่งฝนไปจากแฟนฝนอีกที ไอ้เหี้ยนั่น…” พี่ต้าร์สบถด่าเพื่อนตัวเอง เพื่อนพี่แกทำหน้างง
 
ผมว่ามันชักจะอิรุงตุงนังแล้ว
 
พี่ต้าร์ชอบผม
 
พี่ดีนไม่ได้ชอบ แต่พยายามจะล่วงเกินผม
 
พี่ดีนเกลียดพี่หมอ และกำลังใช้ผมเป็นเหยื่อ
 
เรื่องนี้จะสิ้นสุดลงตรงไหน เพราะดูท่าพี่ดีนจะทำทุกอย่างโดยไม่สนใจความรู้สึกของใครเลย
 
คนแบบนี้แหละที่น่ากลัว
 





เรากลับไปทำงานกันต่อ ถึงจะผ่านเรื่องชกต่อยมา แต่พี่ต้าร์ก็สามารถยิ้มแย้มให้กับลูกค้าได้ ผมโทรสอบถามข่าวไผ่อีกเล็กน้อย อาการมันดีขึ้นแล้ว ผมเล่าความคืบหน้าทุกอย่างให้มันฟัง มันแทบจะลากสังขารมาหาผม ดีแต่ว่าผมปรามไว้ก่อน

หลังติวผมก็ไปเยี่ยมมัน โดยมีพ่อขับรถไปส่งเหมือนเดิม มันไม่ยอมให้เพื่อนคนไหนมาเยี่ยมนอกจากผม เหตุผลคือมันอยากพักผ่อน ทุกคนก็เห็นว่ามันแค่เป็นไข้ เลยไม่ห่วงอะไรมากมาย พอไปถึงบ้านก็เห็นมันลงมานั่งที่ห้องรับแขกเรียบร้อยพร้อมพ่อกับแม่ที่กลับมาอยู่เป็นเพื่อนมัน สีหน้าดีขึ้นเยอะ ทุกคนไม่ยอมกินอะไร บอกรอกินอาหารฝีมือผม
 
โห ให้มันได้อย่างนี้สิ
พ่อผมยังอึ้งเลย คุณพ่อพี่หมอรีบเชื้อเชิญให้พ่อผมอยู่ต่อเพื่อทานอะไรด้วยกัน พ่อบอกทานแล้ว ผมบอกท่านว่า เดี๋ยวผมจะทำอะไรง่ายๆ ให้ทาน ต่อให้กินมาแล้วก็ไม่หนักท้องมาก พ่อผมถึงยอม เอาเข้าจริง ท่านยังไม่เคยมาบ้านพี่หมอเลย (นอกจากมาส่งเมื่อวาน) มีแต่พ่อแม่พี่หมอที่เคยไปบ้านนู้น
 
ผมอยู่ทำกับข้าวโดยมีแม่เข้ามาช่วย พ่อผมคุยถูกคอกับพ่อพี่หมอ ได้ยินเสียงหัวเราะดังเข้ามาถึงในครัว
 
“แม่ว่าดีไม่ดี ฝนอาจได้ย้ายมาอยู่นี่เร็วกว่า 5 ปีนะ”
 
ผมหันไปมองแม่ แม่พยักหน้าไปทางสองหนุ่มใหญ่ในห้องรับแขก ผมหัวเราะ พอเสร็จก็ยกอาหารออกไปเสิร์ฟ พ่อผมที่กินมาแล้ว เจอข้าวต้มผมไปก็ซัดไปสองชามเต็ม ผมล่ะปลื้ม พี่หมอนนท์โผล่มาพอดี โดยมีเสียงด่าทอของไอ้ไผ่ดังอยู่ไม่ขาด ต่อหน้าพ่อแม่ก็ไม่เว้น
 
ตอนแรกผมว่าจะแค่มาเยี่ยมแล้วกลับพร้อมพ่อ แต่ไผ่มันร้องขอไว้ มันอยากให้ผมนอนด้วยคืนนี้ วันนี้ปลอดพี่หมอครับ เพราะค้างโรงพยาบาลเนื่องจากติดเคสผ่าตัดยาว
 
พออิ่ม ผมกับพ่อและแม่พากันเดินออกไปส่งพ่อที่รถ
 
“คิดว่าจะครึกครื้นแค่ที่บ้านผมซะอีก บ้านนี้ก็เหมือนกัน” พ่อผมบอกกลั้วหัวเราะ
 
“ปกติครับ ไผ่เขาดื้อ”
 
“นี่ก็น้อยซะเมื่อไหร่” พ่อพยักหน้ามาทางผม
 
“อ้าวๆ อย่ามานินทาลูกต่อหน้ากันแบบนี้สิครับ” ผมแย้งกลับ พวกท่านพากันหัวเราะร่วน
 
“วันหน้าชวนคุณโสมมาด้วยนะคะ จะได้ทานข้าวด้วยกัน” แม่ชวน พ่อผมรับปาก
 
“ขับรถดีๆ นะพ่อ”
ผมยกมือไหว้ พ่อลูบหัวผมเบาๆ ก้าวขึ้นรถไป พอรถพ่อขับพ้นประตูบ้าน พ่อพี่หมอก็พาดแขนบนไหล่ผมทันที
 
“ชวนมาบ่อยๆ นะ พ่อเราจะได้ใจอ่อนยกฝนมาอยู่บ้านเราเร็วๆ” แน่ะ พ่อแอบมีแผน แม่รีบสนับสนุน ผมหัวเราะ พากันก้าวเข้าไปในบ้าน
 
พี่หมอนนท์กับไผ่นั่งอยู่ด้วยกันสองคน ไผ่นั่งทำหน้าถมึงทึง จ้องหน้าพี่หมอนนท์ราวกับเห็นศัตรูคู่อาฆาต ในขณะที่พี่หมอนนท์ทำสีหน้าลำบากใจ ถือเข็มฉีดยาค้างเติ่งไว้ในมือ
 
“เป็นไร” ผมถาม
 
“พี่จะฉีดยาบำรุง แต่ไผ่ไม่ยอม”
 
“กูไม่อยากให้เหี้ยมารักษา กูแดกยาไปแล้ว มึงจะไปไหนก็ไป”
 
“ตาไผ่!”
แม่ปรามเสียงดุ พี่หมอนนท์ทำสีหน้าลำบากใจกว่าเดิม ไม่รู้เสียดายยาในเข็ม หรือว่าเป็นห่วงอยากให้มันแข็งแรงเร็วๆ กันแน่ ผมเดินไปทิ้งตัวลงนั่งข้างมัน จับต้นขามันไว้

“ฉีดเถอะไผ่ ตอนนี้กูกำลังต้องการมึงนะ”
ผมมองตามันให้รู้ว่าผมหมายความว่ายังไง มันเม้มปากแน่น ไม่ตอบตกลง แต่ขยับหันต้นแขนไปทางพี่หมอนนท์แทน ผมยิ้ม ช่วยพี่หมอนนท์จับสำลีกดให้เบามือ
 
“เจ็บนิดเดียวเอง ทำเป็นกลัวไปได้”
 
“กูไม่ได้กลัวเข็ม”
 
“งั้นก็อย่าดื้อดิ ถ้าหมอจะฉีดยา”
 
“กูไม่อยากให้มันรักษา”
 
“เอาน่า ได้คนรักษาให้ฟรีๆ ก็ดีถมแล้ว”
มันไม่ตอบอะไรผม หันไปยิงแสงเลเซอร์ใส่พี่หมอนนท์ ทางนั้นดูจะไม่สะท้านกับกิริยานั้นของมันเท่าไหร่ แม่ชวนพี่หมอนนท์กินข้าวต้มฝีมือผม แน่นอนพี่หมอนนท์แทบจะบินไปหาหม้อข้าวต้ม ถึงจะนั่งกินคนเดียวพี่แกก็ยอม พออิ่มก็กลับ
 
สงสัยไข้ไผ่ครั้งนี้จะหนัก เห็นมันเดินเป๋ๆ ผมก็ได้แต่ส่ายหัว งี้แหละนะที่เขาว่า คนแข็งแรง เวลาล้มทีจะหนัก

[80%]

รุ่งขึ้นมันก็พร้อมจะไปโรงเรียน ที่แปลกใจสุดคือพี่หมอนนท์ เล่นมาดักตรวจคนไข้แต่เช้าตรู่ แน่นอนว่าเป้าหมายรองคืออาหารเช้าฝีมือผม ไผ่มันยอมให้พี่หมอนนท์ฉีดยาบำรุงก็จริงแต่ก็จิกกัดจนโดนแม่ต่อว่าต่อขาน ส่วนพี่หมอนนท์นี่ภูมิต้านทานระดับกำแพงเมืองจีน ขนาดว่าโดนไผ่มันยึดจานข้าวก็ยังขโมยจานของไผ่มาเป็นของตัวเองได้หน้าหนาๆ (ไม่กล้าว่าด้านครับ เกรงใจ) แม่ด่าจนขี้เกียจด่า หลังๆ เลยหัวเราะแทน คล้ายจะชิน เหมือนเด็กคนหนึ่งที่พยายามจะเอาชนะพี่ชาย แต่สู้พี่ชายไม่ได้ เพราะพี่หมอนนท์เอาชนะได้ทุกอย่าง
 
เพราะมันไม่สบาย พี่หมอนนท์อาสาไปส่งทั้งผมและไผ่ แน่นอนหัวเด็ดตีนขาดมันก็ไม่ยอม มันจะไปแท็กซี่ให้ได้ พอมันปฏิเสธหนักเข้าพี่หมอนนท์ก็หันไปทางพ่อกับแม่
 
“ผมขอเสียมารยาทหน่อยนะครับ”
 
ทุกคนทำหน้างง
 
“ฝน ขึ้นรถก่อน”
พี่หมอนนท์หันมาสั่ง ผมทำตามอย่างว่าง่าย ไผ่มันจะตามมาฉุดมือ แต่พี่หมอนนท์ล็อกแขนมันไว้ ล็อกไพล่หลังในท่าประจำนั่นแหละ ดันเข้ามาในรถ
 
“ไอ้เห…!!”
มันด่าเสียงดัง พี่หมอนนท์ปิดประตู กดล็อกดังกรึบ หันไปยกมือไว้พ่อกับแม่ เดินอ้อมมาประจำที่
 
“เสือก!”
ไผ่ด่าเสียงดัง พี่หมอนนท์ทำหน้าหน่ายหันมามอง
 
“ด่าผมอีกคำผมบอกฝนแน่”
 
ไผ่มันตั้งท่าจะง้างปาก มองมาทางผม แล้วเงียบเสียงลง
 
เฮ้ยๆ มีความลับอะไรกัน
 
“อะไร” 
ผมคันปากเอ่ยถามทันที พี่หมอนนท์หัวเราะหึๆ
 
“ฝนอย่ารู้เลย มันเป็นความลับที่พี่จะเอาไว้ควบคุมเด็กดื้อ”
 
ผมเลิกคิ้วมอง โห พี่มีด้วยเหรอ สอนผมหน่อยดิ เวลามันดื้อ ผมจะได้ปรามมันได้ แล้วทำไมก่อนหน้านี้ไม่ใช้วะ ปล่อยให้ไผ่มันกัดอยู่ได้ตั้งนานสองนาน
 
แปลว่าเรื่องนั้นต้องเป็นเรื่องที่น่าอับอายขายขี้หน้า หรือร้ายแรงสุดๆ จนไผ่มันสมยอมขนาดนี้
 
พี่หมอนนท์ขับรถฝ่ารถติดไฟแดงมุ่งตรงไปยังโรงเรียนผม ฮัมเพลงอย่างอารมณ์ดี ผิดกับไผ่ที่ถ้าผมถอดจุกออก ควันมันคงพวยพุ่งออกมาจากหู
 
“มึงจะหอนอีกนานไหม กูรำคาญ”
 
“อ้าว คิดว่าชอบซะอีก งั้นเปลี่ยนจากฮัมเป็นร้องก็ได้”
แล้วพี่หมอนนท์ก็ร้องขึ้นมาจริงๆ
 
“โอ๊ย!! ถ้ามึงยังไม่หยุดหอน กูจะเชือดคอมึง”
ไผ่มันว่าอย่างเหลืออด พี่หมอนนท์เงียบเสียงลง แล้วฮัมเพลงกวนประสาทมันไปเรื่อยๆ ผมชักเบื่อกับสองคนนี้เลยปล่อยให้พวกเขาทะเลาะกันไป หันมองออกไปนอกหน้าต่าง ดูรถที่วิ่งสวนกันไปมา
 
ทันทีที่พี่หมอนนท์จอดรถและกดอันล็อก ไผ่รีบลากผมลงจากรถโดยไม่พูดจาอะไร ผมทำได้แค่ก้มหัวให้พี่หมอนนท์ทีหนึ่งเป็นการขอบคุณ
 
“นี่กูถามจริงเหอะไผ่ ทำไมมึงถึงได้จงเกลียดจงชังพี่หมอนนท์นัก กับพี่หมอช่วงหลังๆ มานี่มึงก็เริ่มมีพัฒนาการที่ดีแล้วนะ แต่ไหงกับพี่หมอนนท์ถึงได้แย่ลง”
 
“กูเตือนไว้เลยนะฝน” มันเบรกกึก มองผมด้วยสีหน้าจริงจัง
 
“ต่อให้ตาย กูก็ไม่มีทางญาติดีกับไอ้เหี้ยนั่น ส่วนผัวมึง กูก็ยังเกลียดมันอยู่ แต่กูให้เกียรติมึง กูถึงได้พูดจาภาษามนุษย์กับมันบ้าง มึงเข้าใจไหม”
 
ผมทำได้แค่ส่ายหน้า พูดไปก็เท่านั้น ถ้าลองว่ามันได้เกลียด ยากที่จะหาอะไรมาเปลี่ยนใจ 
 
ตกเย็นคนที่ขับรถมารับผมกับไผ่คือพี่หมอ พาเข้าบ้านพี่แกก่อนเพื่อส่งไผ่และอาบน้ำ ส่วนผมต้องกลับไปอาบที่บ้านตัวเองครับ ระหว่างรอสองหนุ่มอาบน้ำ ผมก็ถือโอกาสทำอาหารไว้ให้ไผ่มันกิน วันนี้ไม่มีใครอยู่เป็นเพื่อนไผ่ พ่อกับแม่ติดงานสังคมต่างจังหวัด พอพี่หมอลงมาอาหารแบบเร่งด่วนของผมก็ใกล้เสร็จ ส่งกลิ่นหอมฟุ้ง
 
พี่หมอสวมกอดเอวผมไว้เบาๆ จากด้านหลัง ก้มหอมแก้มฟอดใหญ่ ผมหน้าร้อนผ่าวกับสิ่งที่พี่หมอทำ
 
“อยากอยู่บ้านกินอาหารฝีมือเมียมากกว่า”
 
“เมียเมออะไรกันเล่า พูดมาไม่อายปาก”
 
“อย่าให้ฉันต้องย้ำสถานะนายในครัวนะฝน” พี่มันขู่
 
เออ! เมียก็เมีย
 
ผมทำอาหารไปในขณะที่พี่หมอก็ยังไม่ยอมปล่อยมือจากเอว เกาะติดเป็นปลิง หนำซ้ำมือไม้ยังซนลูบๆ ให้รู้สึกสยิวกิ้วอีกต่างหาก
 
ผมต้องทำเป็นไม่รู้สึกอะไร เดี๋ยวเกิดอารมณ์อยากย้ำสถานะตัวเองขึ้นมาจะยุ่ง
 
“อย่ามาผสมพันธุ์กันแถวนี้”
เสียงไอ้ไผ่ดังมากัด ผมหยิบเศษผักเหวี่ยงไปใส่ มันเบนหัวหลบ
 
“กูพูดผิดตรงไหนวะ”
 
“เชี่ย ผสมพันธุ์มันใช้กับสัตว์ กูเป็นคน”
 
“กูไม่เคยเห็นมึงเป็นคนนะฝน เห็นเป็นหมา”
แล้วมันก็หัวเราะร่วน เดินเข้ามาเกะกะในครัวเพิ่ม
 
“ออกไปกันเลยทั้งสองคน เกะกะ!”
ผมพยายามแกะมือใหญ่ที่เอวออกพอๆ กับตีมือไผ่ที่กำลังทำมิดีมิร้ายอาหารที่ผมกำลังทำให้มันอยู่ มันใช้นิ้วคีบหยิบชิมด้วยมือ
 
“อืม อร่อย”
 
“ไหน” พี่หมอเอาอย่างบ้าง ใช้นิ้วหยิบ บอกตามตรงว่าไม่เคยเห็น เพราะพี่หมอจะเนี้ยบตลอด เรื่องใช้มือหยิบอาหารกินนี่ลืมไปได้เลย
 
“อืม อร่อยจริงๆ อร่อยเหมือนคนทำเลย”
 
ผมหน้าร้อนผ่าว ไผ่มันทำหน้าหน่าย
 
“จะไปไหนก็รีบๆ ไปกันเลยไป กูหิวจนจะแดกช้างแล้ว ที่เหลือกูจัดการเอง”
แล้วมันก็เดินไปหยิบจานข้าวมาตักเอง ผมถึงได้เดินออกมาจากห้องครัวโดยมีปลิงยักษ์ตัวหนึ่งเกาะติดมาด้วย
 
“อายไผ่มันบ้างไหม” ผมต่อว่า
 
“อายทำไม” ยอมแพ้เขาเลย
 
พี่หมอขับรถพาผมกลับบ้าน ผมโทรบอกพี่ต้าร์แล้วว่าจะต้องไปธุระกับพี่หมอให้สอนตามเวลาเดิม วันนี้จึงไม่เห็นพี่ต้าร์ในชุดผ้ากันเปื้อนเหมือนเดิม ผมไม่ได้บอกพี่ต้าร์ว่าจะไปบ้านพี่ดีน กลัวพี่แกเป็นห่วงครับ ถึงยังไงก็มีพี่หมอไปด้วย น่าจะปลอดภัย
 
หลังจากเลิกเรียนผมก็อาบน้ำแต่งตัว แล้วเราก็ขับรถมุ่งตรงไปบ้านพี่ดีน ยิ่งใกล้ผมยิ่งใจเต้นแรง ไม่รู้ว่าจะโดนพี่ดีนทำอะไรอีกบ้าง 
 
ผมเล่าให้พี่หมอฟังเรื่องพี่ต้าร์ต่อยกับพี่ดีนเพราะผม(รวมถึงเรื่องโดนจูบอีกครั้งด้วย) พี่หมอไม่พูดอะไร แต่กรามคมบดแน่นอย่างคนพยายามระงับความโกรธ
 
อาจารย์หมอออกรับมารับด้วยตัวเอง เข้าไปก็เห็นพี่ดีนกับคุณแม่คอยอยู่ภายใน อาหารทำไว้เรียบร้อยแล้ว
 
“เชิญๆ คุณหมอ”
 
ผมไปนั่งข้างพี่หมอ แล้วลงมือกิน การพูดคุยเป็นไปตามปกติ แทบไม่มีอะไรให้น่าวิตกกังวล พี่ดีนแทบจะไม่พูดอะไรนอกจากถูกถาม ดูๆ แล้วจะเป็นการพูดคุยกันระหว่างอาจารย์หมอกับพี่หมอมากกว่า และเรื่องส่วนใหญ่ก็เป็นเรื่องการรักษาเป็นหลัก
 
มันไม่ใช่ว่าอาจารย์หมอจะเอ็นดูพี่หมอเพราะห่างลูกอย่างเดียว แต่เพราะพี่หมอคุยกับอาจารย์หมอด้วยภาษาเดียวกัน คนเราคุยกันถูกคอ ถ้ารุ่นเดียวกันก็ต้องตบบ่ายกเป็นเพื่อน แต่นี่อาจารย์หมอแก่กว่าพี่หมอมาก แกเลยยกให้เป็นลูกแทน
 
และหวังว่าพี่ดีนจะรับรู้สิ่งนี้ได้
 
“มองน้องใหญ่เลยตาดีนนี่ อย่าไปหลงเสน่ห์น้องเชียวนะ แฟนพี่แซมเขา”
เพราะมัวแต่สนใจอาหารและสิ่งที่สองแพทย์เขาคุยกันผมเลยไม่ได้สังเกตว่าถูกมองอยู่ พี่ดีนยกยิ้ม
 
“แฟนพี่ชาย ผมไม่ยุ่งหรอก”
 
ตอแหล…
ผมแอบด่าอยู่ในใจ
 
“ดีมาก ลูกชาย” อาจารย์หมอตบหลังพี่ดีนเบาๆ หันไปคุยกับพี่หมอต่ออย่างออกรส ดูท่าอาจารย์หมอจะติดลมบนคุยปรึกษาพี่หมอเรื่องงานวิจัยตัวใหม่ ไม่ได้คุยกันธรรมดา แต่มีการเอาเอกสารชิ้นงานต่างๆ มากางประกอบด้วย ในระหว่างนี้ผมจึงถูกเตะโด่งมานั่งแหมะอยู่ข้างๆ พี่ดีน แน่นอนพี่หมอมองมาด้วยความเป็นห่วงตลอดจนโดนอาจารย์หมอแซว
 
คุณช่อผกาบอกให้พี่ดีนชวนผมไปเดินเล่นรอบบ้าน ผมปฏิเสธทันทีบอกเกรงใจ แต่ท่านก็ยังคะยั้นคะยอ อยากปฏิเสธครับ แต่ถ้าแสดงออกมากไป ดีไม่ดีความอาจแตก
 
ผมจำต้องเดินออกจากห้องรับแขก พี่หมอทำสีหน้าเป็นห่วงขึ้นมามากขึ้น แต่โดนปรามไว้ด้วยอาจารย์หมอเลยต้องสงบนิ่งลง
 
ผมกลัวที่ต้องออกมาเดินกับพี่ดีนแบบนี้ แต่พ่อแม่พี่ดีนอยู่ ผมคิดว่าพี่ดีนคงไม่กล้าทำอะไรหรอก อีกอย่างพี่หมอก็อยู่ พี่หมอคงไม่ปล่อยให้ผมต้องเผชิญกับเรื่องเลวร้ายเพียงลำพัง

“กล้าดีนี่ ไม่กลัวพี่ทำอะไรรึไง”
 
“กลัว แต่เชื่อว่าพี่ไม่กล้าทำเพราะพ่อแม่อยู่ และอีกอย่าง พี่หมอก็อยู่ใกล้ๆ”
 
“หึ รักและเชื่อใจกันดีจังนะ”
 
“ถ้าพี่ได้เจอใครสักคนที่ใช่ พี่จะรู้สึกแบบเดียวกัน”
 
“แล้วถ้าเจอแบบนี้ล่ะ ยังจะเชื่อใจกันอยู่ไหม”
พี่ดีนยื่นมือถือมาให้ดู ในนั้นเป็นภาพถ่ายของพี่หมอกับหมอผู้หญิงคนหนึ่ง ซึ่งถ้าผมจำไม่ผิด น่าจะชื่อหมออร เป็นภาพแอบถ่าย หน้าของคนสองคนชิดกันมากคล้ายจูบ
 
หัวใจผมหล่นวูบไปอยู่แทบเท้า
 
นี่พี่หมอ…

ผมเม้มปากแน่น

ก่อนนึกขึ้นได้

คนที่อยู่ตรงนี้คือใคร

...ผมใช่ไหม

คนที่พี่หมอพามาแนะนำให้ผู้หลักผู้ใหญ่ในโรงพยาบาลรู้จักในฐานะแฟนคือใคร

...ผมใช่ไหม

ใครที่พี่หมอหอบพ่อแม่บากหน้าไปสู่ขอกับพ่อแม่ผมทั้งที่จริงๆ แค่ได้ผมก็น่าจะจบ แต่พี่หมอก็ทำ

เพราะใคร

....ผมใช่ไหม

จากหัวใจที่หล่นไปอยู่แทบเท้า มันค่อยๆ ไต่สูงขึ้นมาเรื่อยๆ กระทั่งมานั่งประจำอยู่ที่เดิมของมัน

ผมเงยหน้ามองตาพี่ดีน

“ครับ แล้วไง”

พี่ดีนเลิกคิ้ว

“พี่เห็นแฟนนายแอบนัดสาวไปสวีทกันที่ร้านกาแฟนะ”

“แค่เพื่อนร่วมงานกันน่ะครับ ไม่มีอะไรหรอก”

“แน่ใจได้ไง”

“ผมเชื่อใจพี่หมอ”

พี่ดีนยกยิ้ม หัวเราะเยาะหึๆ

“พี่ดีน” ผมเหันไปเผชิญหน้าตรงๆ “ผมรู้ว่าพี่ไม่พอใจพี่หมอเรื่องคุณพ่อ แต่พี่ก็น่าจะเข้าใจว่าทำไม ท่านทำเพราะท่านรักพี่ดีน ถึงแม้วิธีนั้นจะทำร้ายจิตใจพี่ดีนก็ตาม และพี่หมอเองก็ไม่คิดจะเข้ามาแทนที่พี่ดีน และต่อให้อยากมาแทนที่จริง ก็ไม่มีทางทำได้ เพราะลูกชายที่แท้จริงคือพี่”

พี่มันมองตาผม ยกยิ้ม เหลือบมองไปทางด้านหลังนิดหนึ่ง ผมหันไปมองตามเพราะคิดว่าใครตามมา แต่อยู่ๆ ก็ถูกกระชากไปตรึงติดไว้หลังกำแพง แล้วผมก็ถูกขยี้จูบอีกรอบ

ผมใจหายวูบ ไม่คิดว่าพี่ดีนจะกล้า แต่พอนึกถึงเหตุการณ์ที่พี่หมอเคยทำ ผมว่าแค่นี้จิ๊บๆ ผมพยายามดันคนตรงหน้าออก อู้อี้ร้องค้าน ลิ้นร้อนจาบจ้วงรุกราน ยิ่งรุนแรงผมยิ่งดิ้นรน ก่อนลิ้นนั้นจะพลิกแพลงแปรเปลี่ยนเป็นอ่อนโยน ผมหยุดแรงดิ้นรนลง

ร่างกายผมกำลังจะสมยอม ยอมแพ้ให้แก่ความอ่อนโยน

ผมไม่อยากตกเป็นของพี่ดีน ไม่ว่าจะแค่จูบ สัมผัส หรือมากกว่านั้น

พี่หมอช่วยผมด้วย!!



“พลั่ก!!”
นั่นคือเสียงที่ผมได้ยินหลังจากยืนสมองกลวงโบ๋ไปพัก ผมกะพริบตาปริบๆ มองสิ่งที่เกิดขึ้น พี่หมอกระชากจับคอเสื้อพี่ดีนไว้ อีกมือง้างต่อยจนพี่ดีนล้มลงไปนั่งที่พื้น เลือดกบปาก

ผมเคยเห็นพี่หมอเวอร์ชั่นนี้รอบหนึ่ง ตอนผมโดนลวนลามในวันสงกรานต์ และผมก็ได้เห็นมันอีกครั้งวันนี้

“ดีน!!”
เสียงคุณช่อผกาอุทานลั่น รีบวิ่งเข้ามาพยุงพี่ดีนลุก แต่รายนั้นปัดแขนแม่ตัวเองออกอย่างไม่ไยดี จ้องตาพี่หมอเขม็ง อาจารย์หมอวิ่งตามออกมาติดๆ

“นี่มันเกิดอะไรขึ้นคุณหมอ”
ท่านถาม มองหน้าพี่หมอสลับกับลูกชายตัวเอง แล้วหันมามองผมเพื่อขอคำตอบ

“น้ำฝน”

ผมไม่ได้พูดอะไร เพราะยังตกใจกับสิ่งที่เกิดขึ้นไม่หาย ส่วนพี่หมอกับพี่ดีน ก็ไม่มีใครพูด จ้องตากันและกันเขม็ง

“ตาดีน แกทำอะไรให้พี่หมอโกรธ”
อาจารย์หมอหันไปถามลูกชายตัวเอง พี่ดีนยกยิ้ม ไม่พูดอะไร หันหลังเดินไปคว้ามอเตอร์ไซค์แล้วบิดออกไป ทั้งคุณช่อผกาและอาจารย์หมอต่างพากันร้องเรียก

“นี่มันเกิดอะไรขึ้นคุณหมอ”

“ไม่มีอะไรครับ ขอโทษด้วยที่ผมมือไวไปหน่อย ผมกับฝนขอตัว” แล้วพี่หมอก็บอกลาคนทั้งคู่ ลากผมขึ้นรถ ขับกลับคอนโด

พอเข้าห้องได้ พี่หมอก็บดจูบผมรุนแรงไม่ต่างกับพี่ดีน

ทั้งที่กักขฬะพอกัน แต่ทำไมผมถึงรู้สึกดีแบบนี้…

ผมรู้สึกช้ำไปทั่วทั้งปาก มองภาพคนตรงหน้าพร่ามัว พี่หมอวันนี้กลายร่างเป็นปีศาจไปแล้ว แล้วปีศาจพี่หมอก็กระชากทึ้งเสื้อผ้าผมออกจากตัว คำรามขู่ข้างหูผม ตราประทับทั้งฝ่ามือ ริมฝีปาก เรียวลิ้น รวมถึงฟันคมมาทั่วทั้งตัว

ปีศาจวันนี้ไม่มีความอ่อนโยนเลย

แต่แทนที่ผมจะต่อต้าน กลับมีอารมณ์ร่วมด้วยอย่างน่าใจหาย คล้ายๆ มันจะโหยหาพี่หมอเวอร์ชั่นนี้ด้วย

“อย่ายั่วมากฝน ฉันขอร้อง ฉันขอร้อง” พี่หมอพูดอะไรสักอย่างในช่วงที่สมองผมกำลังเบลอๆ ผมมองตาคนตรงหน้า พยายามมองเพื่อปลุกปลอบใจให้พี่หมอใจเย็น ถึงแม้ภาพพี่หมอตรงหน้าจะพร่ามัวอย่างหนักก็เถอะ พี่หมอคำรามยิ่งกว่าเดิม ผมรีบยกมืออันระโหยโรยแรง กะว่าจะจับใบหน้านั้นไว้ ส่งความรู้สึกรักและห่วงใยจากหัวใจไปหา แต่เรี่ยวแรงมียกถึงแค่หน้าท้องแกร่ง แล้วหยุดลูบไล้มันแค่ตรงนั้น

“ฝน!” พี่หมอขู่

“พี่หมอ…”
ผมครางเรียกเมื่ออารมณ์มาถึงจุดแตกดับ รู้สึกอุ่นวาบไปทั่วทั้งภายใน ร่างแกร่งด้านบนกระตุกเกร็ง ผมบีบรัดของพี่หมอแน่น ใบหน้าหล่อเหลาบิดเบี้ยว คำรามก้อง แล้วปีศาจตนเดิมก็ยังไม่หยุดอาละวาด



To be con..ตัวอย่างตอนต่อไป >>
ไม่มี...มีแต่ชื่อตอน ทาสแค้น : 81 น้ำฝนหายไป (พี่หมอ) 

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.80 งอน ง้อ น้อยใจ อะไรนะ {P.110}{ุุ12-5-59}Part 2 40%
เริ่มหัวข้อโดย: Faifull ที่ 12-05-2016 20:47:14

ค้างมากกกกก อยากกัดคนเขียนเลยยย :m31:

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.80 งอน ง้อ น้อยใจ อะไรนะ {P.110}{ุุ12-5-59}Part 2 40%
เริ่มหัวข้อโดย: tuek ที่ 12-05-2016 20:49:16

น้องฝนดูไม่ออกเหรอว่าไผ่มันเคยเป็นแบบที่ฝนเคยเป็นไง

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.80 งอน ง้อ น้อยใจ อะไรนะ {P.110}{ุุ12-5-59}Part 2 40%
เริ่มหัวข้อโดย: MYYAOI ที่ 12-05-2016 20:56:48

แบบว่า ไข้ไผ่นี่สงสัยจะลงช่วงล่าง 555+++ เล่นซะเป๋เลย :oo1: :hao7:

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.80 งอน ง้อ น้อยใจ อะไรนะ {P.110}{ุุ12-5-59}Part 2 40%
เริ่มหัวข้อโดย: mamacub ที่ 12-05-2016 20:59:41

ปล่อยให้เขาจับจูบง่ายเกิน หลายรอบแล้วนะฝน
ถ้าเป็นเรานะ จับจู๋บีบให้แหลกคามือเลย :z6:

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.80 งอน ง้อ น้อยใจ อะไรนะ {P.110}{ุุ12-5-59}Part 2 40%
เริ่มหัวข้อโดย: fammi50 ที่ 12-05-2016 21:02:08

ได้กันตอนเมาสินะ คึคึคึ

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.80 งอน ง้อ น้อยใจ อะไรนะ {P.110}{ุุ12-5-59}Part 2 40%
เริ่มหัวข้อโดย: Jupaeindy ที่ 12-05-2016 21:10:30

น่ารักอ่ะ

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.80 งอน ง้อ น้อยใจ อะไรนะ {P.110}{ุุ12-5-59}Part 2 40%
เริ่มหัวข้อโดย: mukmaoY ที่ 12-05-2016 21:17:07

ฝนเลิกซื่อได้แล้วลูก

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.80 งอน ง้อ น้อยใจ อะไรนะ {P.110}{ุุ12-5-59}Part 2 40%
เริ่มหัวข้อโดย: Nus@nT@R@ ที่ 12-05-2016 21:19:47

แอบขัดใจฝนอีกแระ ขัดขืนไม่เป็นรึไง 5555
ดีนก็เลวเกิ๊น รอพี่หมอแซมมมาจัดการดีนให้เด็ดขาด

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.80 งอน ง้อ น้อยใจ อะไรนะ {P.110}{ุุ12-5-59}Part 2 40%
เริ่มหัวข้อโดย: comkacom ที่ 12-05-2016 21:42:34

อืม....ถ้าไผ่โดนกดจริง ทำไมตอนฝนเช็ดตัวให้ถึงไม่เห็นรอยแต่บ้างล่ะ
อิดีนนี่ยกให้ต้าไปดีมั๊ย ไปกินกันเองเลยเป็นไง คริคริ

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.80 งอน ง้อ น้อยใจ อะไรนะ {P.110}{ุุ12-5-59}Part 2 40%
เริ่มหัวข้อโดย: A.aum ที่ 12-05-2016 21:51:09

ทำไมชอบพี่ดีน 5555  :hao6:

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.80 งอน ง้อ น้อยใจ อะไรนะ {P.110}{ุุ12-5-59}Part 2 40%
เริ่มหัวข้อโดย: mam.nalok ที่ 12-05-2016 21:54:01

ทำไมดีนถึงเลวแบบนี้ เลวสุดๆ เลวเกินไปละ ตอนแรกว่าพี่หมอเลวแล้านะแต่อย่างน้อยก็ไม่เคยทำให้ฝนอับอายต่อหน้าคนอื่น  เล่นจูบฝนต่อหน้าประชาชีแบบนี้ ฝนจะอายขนาดไหน  อีพี่หมอหาระเบิด หรือไม่ก็ขว้างมีดผ่าตัดใส่หัวมันไปเลยจะได้ไม่มายุ่งกะฝนอีก 555555555

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.80 งอน ง้อ น้อยใจ อะไรนะ {P.110}{ุุ12-5-59}Part 2 40%
เริ่มหัวข้อโดย: Acacha ที่ 12-05-2016 21:58:03

คุณหมอกับไผ่ก็เคมีเข้ากันดีนะเนี่ย  :laugh:
ส่วนฝน ต้องไปฝึกวิทยายุทธบ้างแล้ว เปิดช่องว่างจนคนจู่โจมตลอดเลย  :ling3:

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.80 งอน ง้อ น้อยใจ อะไรนะ {P.110}{ุุ12-5-59}Part 2 40%
เริ่มหัวข้อโดย: jajomjun ที่ 12-05-2016 22:07:53

 :hao6:แหล่วๆแล้ว  โปรดติดตามตอนต่อไป

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.80 งอน ง้อ น้อยใจ อะไรนะ {P.110}{ุุ12-5-59}Part 2 40%
เริ่มหัวข้อโดย: Freja ที่ 12-05-2016 22:17:32

เหมือนดีนจะผลักให้ต้าร์ออกตัว  เป็นตัวมาคุกคามทำให้ฝนต้องหันหน้าไปพึ่งพาคนอื่น
แซมก็ยุ่งจนไม่สามารถเป็นที่พึ่งทางใจให้ฝนได้   ดีนอาจจะคาดว่าไม่ช้าก็เร็วฝนต้องหันไปหาต้าร์   พ่อดีนเป็นหมอดีนเองก็รู้ว่าคนเป็นหมอยุ่งขนาดไหน   
ถ้าสำเร็จก็ได้ 2 - 3 ต่อ 
1. แก้แค้นแซม (ซึ่งในทีก็คล้ายกับแก้แค้นพ่อตัวเองด้วย ยิ่งถ้าหากว่าพ่อนางรู้นะ)
2. ช่วยเพื่อนคือต้าร์
3. ถ้าดีนชอบฝนแต่ตัดใจก็คือได้หาเศษหาเลยกับฝน

มโนค่ะ

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.80 งอน ง้อ น้อยใจ อะไรนะ {P.110}{ุุ12-5-59}Part 2 40%
เริ่มหัวข้อโดย: PetitDragon ที่ 12-05-2016 22:18:29

โดนจูบหลายทีแล้ว ทำอะไรไม่ได้เลยหรอ?


 o12

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.80 งอน ง้อ น้อยใจ อะไรนะ {P.110}{ุุ12-5-59}Part 2 40%
เริ่มหัวข้อโดย: tawanna ที่ 12-05-2016 22:19:27

พี่ดีนแอบชอบฝนแล้วแกล้งอำพรางหรือเปล่า

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.80 งอน ง้อ น้อยใจ อะไรนะ {P.110}{ุุ12-5-59}Part 2 40%
เริ่มหัวข้อโดย: twinmonkey0311 ที่ 12-05-2016 22:25:32

หึหึหึ คิดว่าไผ่น่าจะมีปั๋วเป็นพี่หมอนนท์แล้วล่ะนะ คราวนี้จะได้เรียกหมอแซมว่าพี่สักที :laugh:

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.80 งอน ง้อ น้อยใจ อะไรนะ {P.110}{ุุ12-5-59}Part 2 40%
เริ่มหัวข้อโดย: mystery Y ที่ 12-05-2016 22:33:25

ฝนโดนอิพี่ดีนจูบบ่อยมาก!

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.80 งอน ง้อ น้อยใจ อะไรนะ {P.110}{ุุ12-5-59}Part 2 40%
เริ่มหัวข้อโดย: Ginny Jinny ที่ 13-05-2016 09:09:58

สงสัยไข้ไผ่ครั้งนี้จะหนัก เห็นมันเดินเป๋ๆ ผมก็ได้แต่ส่ายหัว งี้แหละนะที่เขาว่า คนแข็งแรง เวลาล้มทีจะหนัก :m20: :m20:

ฝนคิดได้ไง  :hao7: :hao7:

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.80 งอน ง้อ น้อยใจ อะไรนะ {P.110}{ุุ12-5-59}Part 2 40%
เริ่มหัวข้อโดย: automaton ที่ 13-05-2016 10:07:54

จะจ้างมือปืนไปเป่าหัวอิพี่ดีน แต่ก็อยากให้มันตกหลุมรักฝนจริง ๆ ด้วย จะรอสมน้ำหน้า
แต่ที่ค้างคาใจ มันเกิดอะไรในกอไผ่ระหว่างหมอนนท์กับไผ่นะ  :ling1:

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.80 งอน ง้อ น้อยใจ อะไรนะ {P.110}{ุุ12-5-59}Part 2 40%
เริ่มหัวข้อโดย: rmlab ที่ 13-05-2016 10:54:03

ไฝ่ป่วยเหรอเนี่ย

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.80 งอน ง้อ น้อยใจ อะไรนะ {P.110}{ุุ12-5-59}Part 2 40%
เริ่มหัวข้อโดย: Bellze12 ที่ 13-05-2016 22:13:36

ดูจากอาการไผ่ สงสัยจะเสร็จพี่หมอไปละ

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.80 งอน ง้อ น้อยใจ อะไรนะ {P.110}{ุุ12-5-59}Part 2 40%
เริ่มหัวข้อโดย: mox2224 ที่ 13-05-2016 23:05:12

ดีนต้าร์ไปเลยค่ะ

เชียร์ค่ะ55555555 ไม่ต้องมาแย่งฝนกัน ได้กันเองไปเลย
ส่วนพี่หมอนนท์กับไผ่ก็ดีกับใจมากกก เห็นงี้อยากรู้ตอนไผ่หวั่นไหว หึงพี่หมอนนท์จะเป็นไง
น้องไผ่คนซึน อยากอ่านเรื่องนนท์ไผ่มากกว่านี้จัง

ฝนนี่ซื่อหรือซื่อคะ555555 ควนได้ความฉลาดและหัวไวตามพี่หมอบ้าง
แต่ตอนแรกๆพี่หมอก็โง่เหมือนกันอะเนอะ ใส่ร้ายฝนขนาดนั้น

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.80 งอน ง้อ น้อยใจ อะไรนะ {P.110}{ุุ14-5-59}Part 2 80%
เริ่มหัวข้อโดย: PetitDragon ที่ 14-05-2016 11:17:01

ค้างเลย  :ling1:

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.80 งอน ง้อ น้อยใจ อะไรนะ {P.110}{ุุ14-5-59}Part 2 80%
เริ่มหัวข้อโดย: Natsuki-ChaN ที่ 14-05-2016 11:40:23

อ๊ายยย มือปราบเด็กดื้ออ อยากอ่านคุ่นี้จัง ไม่มีซีนพิเศษแยกออกมาเหรอค้า :hao5:

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.80 งอน ง้อ น้อยใจ อะไรนะ {P.110}{ุุ14-5-59}Part 2 80%
เริ่มหัวข้อโดย: Ginny Jinny ที่ 14-05-2016 13:40:28

น้ำฝนเข้มแข็งไว้นะ  :กอด1:

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.80 งอน ง้อ น้อยใจ อะไรนะ {P.110}{ุุ14-5-59}Part 2 80%
เริ่มหัวข้อโดย: Dee^daY ที่ 14-05-2016 14:48:27

ต้องมีอะไรมากกว่านั้น ..

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.80 งอน ง้อ น้อยใจ อะไรนะ {P.110}{ุุ14-5-59}Part 2 80%
เริ่มหัวข้อโดย: mystery Y ที่ 14-05-2016 14:59:53

อิพี่ดีนจะทำอะไรอีก!?

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.80 งอน ง้อ น้อยใจ อะไรนะ {P.110}{ุุ14-5-59}Part 2 80%
เริ่มหัวข้อโดย: rmlab ที่ 14-05-2016 16:14:17

โอ๊ย ตายแล้วพี่หมอ

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.80 งอน ง้อ น้อยใจ อะไรนะ {P.110}{ุุ14-5-59}Part 2 80%
เริ่มหัวข้อโดย: OoniceoO ที่ 14-05-2016 16:30:31

ตายๆ เอาเลยๆ จัดหนักเลยๆ

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.80 งอน ง้อ น้อยใจ อะไรนะ {P.110}{ุุ14-5-59}Part 2 80%
เริ่มหัวข้อโดย: Jupaeindy ที่ 14-05-2016 16:32:46

ใส่ไฟธรรมดาก็พอ อย่าถึงเนื้อถึงตัวนะดีน คริคริ

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.80 งอน ง้อ น้อยใจ อะไรนะ {P.110}{ุุ14-5-59}Part 2 80%
เริ่มหัวข้อโดย: twinmonkey0311 ที่ 14-05-2016 17:01:03

ฝนถามพี่หมอเรื่องรูปก่อนนะ อย่าพึ่งคิดไปเอง

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.80 งอน ง้อ น้อยใจ อะไรนะ {P.110}{ุุ14-5-59}Part 2 80%
เริ่มหัวข้อโดย: tuek ที่ 14-05-2016 17:09:58

ดีนอย่ามาทำให้ครอบครัวเขาร้าวฉานนะ

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.80 งอน ง้อ น้อยใจ อะไรนะ {P.110}{ุุ14-5-59}Part 2 80%
เริ่มหัวข้อโดย: บูมเบส ที่ 14-05-2016 17:44:14

สุดยอดมาก ดราม่าเริ่มบังเกิด

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.80 งอน ง้อ น้อยใจ อะไรนะ {P.110}{ุุ14-5-59}Part 2 80%
เริ่มหัวข้อโดย: iceman555 ที่ 14-05-2016 20:19:44

 :katai1: :katai1: :katai1: :katai1:

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.80 งอน ง้อ น้อยใจ อะไรนะ {P.110}{ุุ14-5-59}Part 2 80%
เริ่มหัวข้อโดย: gaby ที่ 15-05-2016 03:54:07

ขอตอนพิเศษ ไผ่นนท์ด่วนนนนนนนนนนน

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.80 งอน ง้อ น้อยใจ อะไรนะ {P.110}{ุุ14-5-59}Part 2 80%
เริ่มหัวข้อโดย: Bellze12 ที่ 15-05-2016 07:29:46

ดีนชั่วร้ายมาก
เริ่มแผนการแล้วซินะ

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.80 งอน ง้อ น้อยใจ อะไรนะ {P.110}{ุุ14-5-59}Part 2 80%
เริ่มหัวข้อโดย: ka[ze]na ที่ 15-05-2016 08:44:57

ผู้ช่วยหมอเปล่า ใจร่มๆค่อยถามทีเดียว

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.80 งอน ง้อ น้อยใจ อะไรนะ {P.110}{ุุ14-5-59}Part 2 80%
เริ่มหัวข้อโดย: automaton ที่ 15-05-2016 11:27:26

อิพี่ดีนเริ่มชั่วร้ายอีกระลอก อยาก  :z6:
ฝนเข้มแข็งไว้นะเพราะเรื่องหมออรก็เคยเจอมาแล้ว

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.80 งอน ง้อ น้อยใจ อะไรนะ {P.110}{ุุ14-5-59}Part 2 80%
เริ่มหัวข้อโดย: ดึงดาว ที่ 15-05-2016 12:42:07

 :z10:

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.80 งอน ง้อ น้อยใจ อะไรนะ {P.110}{ุุ14-5-59}Part 2 80%
เริ่มหัวข้อโดย: MYYAOI ที่ 15-05-2016 18:39:34

เราเชื่อว่า อีพี่ดีนเนี้ยะ ตอนนี้อยากแก้แค้นพี่หมอ แต่ซักพักจะหลงรักฝนแน่ๆ งานนี้ฝนน่าสงสารจริงๆ พี่ดีนร้ายนะเริ่มเซี้ยมน้องฝนกูหล่ะ (เราว่าคู่พี่หมอนนท์กะไผ่น่าจะมันส์ดี)

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.80 งอน ง้อ น้อยใจ อะไรนะ {P.110}{ุุ16-5-59}Part 2 120%
เริ่มหัวข้อโดย: Dee^daY ที่ 16-05-2016 16:24:58

กลับมาโมโหหึงอีกแล้ว ..

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.80 งอน ง้อ น้อยใจ อะไรนะ {P.110}{ุุ16-5-59}Part 2 120%
เริ่มหัวข้อโดย: tuek ที่ 16-05-2016 16:26:41

ฝนน่าจะขัดขืนดีนให้มากกว่านี้นะอยากให้ฝนสู้ดีนได้บ้างอ่ะ

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.80 งอน ง้อ น้อยใจ อะไรนะ {P.110}{ุุ16-5-59}Part 2 120%
เริ่มหัวข้อโดย: mamacub ที่ 16-05-2016 18:20:03

 o16 กะคือเก่าหล่ะน้ำฝนนะ

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.80 งอน ง้อ น้อยใจ อะไรนะ {P.110}{ุุ16-5-59}Part 2 120%
เริ่มหัวข้อโดย: Ra_rena~* ที่ 16-05-2016 18:47:01

 :ling1: :katai5:

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.80 งอน ง้อ น้อยใจ อะไรนะ {P.110}{ุุ16-5-59}Part 2 120%
เริ่มหัวข้อโดย: MYYAOI ที่ 16-05-2016 19:31:19

 :m31: :m31: อยากพ่นไฟใส่หัวอีดีนมาก ส่วนอีหนูฝน ทำไมหนูยอมง่ายอย่างนั้นหล่ะลูก ปีศาจเลยอาละวาดหนักเลยทีนี้ิ ส่วนสปอยหัวตอน ตอนต่อไปก็ทำต่อมเผือกทำงานแบบตั้งตาแทบไม่ไหว อยากกรีดฝาบ้านให้ไรท์มาต่อเร็วๆ

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.80 งอน ง้อ น้อยใจ อะไรนะ {P.110}{ุุ16-5-59}Part 2 120%
เริ่มหัวข้อโดย: PetitDragon ที่ 16-05-2016 20:02:36

น่าจะโดนตีนพี่หมอด้วย


สมน้ำหน้า

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.80 งอน ง้อ น้อยใจ อะไรนะ {P.110}{ุุ16-5-59}Part 2 120%
เริ่มหัวข้อโดย: Bellze12 ที่ 16-05-2016 22:03:17

ฝนน่าจะมาร์โซนะ
นิยมความรุนแรง 5555
 :hao6:

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.80 งอน ง้อ น้อยใจ อะไรนะ {P.110}{ุุ16-5-59}Part 2 120%
เริ่มหัวข้อโดย: rmlab ที่ 16-05-2016 23:08:56

อุปสรรคมันเยอะนัก

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.80 งอน ง้อ น้อยใจ อะไรนะ {P.110}{ุุ16-5-59}Part 2 120%
เริ่มหัวข้อโดย: Acacha ที่ 17-05-2016 00:06:25

น้ำฝนเป็น M!!!!!! :ped144:

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.80 งอน ง้อ น้อยใจ อะไรนะ {P.110}{ุุ16-5-59}Part 2 120%
เริ่มหัวข้อโดย: ka[ze]na ที่ 17-05-2016 06:11:05

โอ๊ย!!! ขยักแท้ ค้างบนยอดหญ้า....
#ดีนส้นตรีนเถอะ..

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.80 งอน ง้อ น้อยใจ อะไรนะ {P.110}{ุุ16-5-59}Part 2 120%
เริ่มหัวข้อโดย: Ginny Jinny ที่ 17-05-2016 06:20:12

ค้างงงงง  :z3: :z3:

น้ำฝนหาย? หานไปไหน  :confuse: :confuse:

ดีนนี่ยังไง?แปลกๆ

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.80 งอน ง้อ น้อยใจ อะไรนะ {P.110}{ุุ16-5-59}Part 2 120%
เริ่มหัวข้อโดย: automaton ที่ 17-05-2016 09:57:55

อิพี่ดีนอาจหาญนัก แต่มีอ่อนโยนตอนท้าย เริ่มติดใจฝนแล้วละซิ
น่าสงสารฝนต้องทน ? รองรับอารมณ์โกรธพี่หมอ โหดสุด ๆ เลือดกระฉูด  :haun4:
แต่ทิ้งท้ายว่าน้ำฝนหายนี่ มันฆ่ากันชัด ๆ  :z3:

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.80 งอน ง้อ น้อยใจ อะไรนะ {P.110}{ุุ16-5-59}Part 2 120%
เริ่มหัวข้อโดย: shoi_toei ที่ 17-05-2016 11:18:06

 :เฮ้อ:

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.80 งอน ง้อ น้อยใจ อะไรนะ {P.110}{ุุ16-5-59}Part 2 120%
เริ่มหัวข้อโดย: mystery Y ที่ 17-05-2016 11:45:35

อิพี่ดีนยังไม่เลิกอีก!!

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.80 งอน ง้อ น้อยใจ อะไรนะ {P.110}{ุุ16-5-59}Part 2 120%
เริ่มหัวข้อโดย: Jupaeindy ที่ 17-05-2016 20:50:16

ค้างมากค่ะฟ

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.81 น้ำฝนหายไป {P.112}{ุุ20-5-59} 100%
เริ่มหัวข้อโดย: memew ที่ 18-05-2016 19:53:27

81 : น้ำฝนหายไป [พี่หมอ...♡]


ผมนั่งพิงหัวเตียง ท่อนบนเปลือยเปล่า ท่อนล่างสวมกางเกงนอน เหยียดขาราบไปกับพื้นเตียง โดยมีร่างขาวโพลนของน้ำฝนนอนคว่ำหน้าเปลือยเปล่าอยู่ข้างๆ ปกปิดเนินเนื้อน่าขยำไว้ด้วยผ้าห่มผืนหนาหมิ่นเหม่ เจ้าตัวหลับสนิทหายใจเข้าออกสม่ำเสมอไปแล้ว
 
ผมนั่งกุมขมับกับสิ่งที่เกิดขึ้น ผมน่าจะพูดคัดค้านอะไรบ้างเพื่อไม่ให้น้ำฝนออกไปข้างนอกกับดีน ผมชะล่าใจเอง ไม่คิดว่าดีนจะกล้าทำอะไรที่บ้านตัวเองทั้งที่มีผมและพ่อแม่อยู่ด้วย
 
แต่ผมก็ลืมนึกไปว่าเมื่อก่อน ตอนที่ผมใช้น้ำฝนเป็นเหยื่อ ยิ่งล่อแหลมมากเท่าไหร่ ยิ่งทำให้น้ำฝนทรมานได้มากเท่านั้น และยิ่งน้ำฝนทรมานมากเท่าไหร่ คนที่รักน้ำฝนจะทรมานยิ่
งกว่า ผมเองยังเคยลวนลามมันตอนมีผู้คนอยู่ด้วยบ่อยๆ
 
หลากหลายความกังวลเกิดขึ้นกับผม ทั้งความรู้สึกของฝนที่ถูกดีนลวนลาม และความรู้สึกของอาจารย์หมอที่ผมไปต่อยลูกชายเขาให้ ผมควรจะเล่าเรื่องทุกอย่างให้ท่านฟัง หรือว่าปกปิดต่อไปดี ซึ่งแน่นอนไม่ว่าจะทางไหน อาจมีผลกระทบต่อหน้าที่การงานผมแน่ๆ
 
ที่ผมทำกับฝนหนักหน่วงเมื่อคืน ไม่ใช่เพราะผมโกรธฝน แต่ผมกำลังโกรธดีน และความโกรธนั้นมีมากขนาดฆ่าดีนได้ง่ายๆ ผมเลือกที่จะเอาความโกรธมาลงที่ฝนแทน
 
ฟังดูเป็นผู้ชายที่เลวสิ้นดี แล้วผมก็ยอมรับด้วย
 
ผมหันไปมองเหยื่อน้อยข้างตัว แผ่นหลังมันกระเพื่อมเบาๆ ตามจังหวะหายใจ มีรอยแดงเคล้าไปทั่วผิวเนื้อขาวๆ ริ้วรอยที่เกิดจากน้ำมือผมเอง ผมก้มลงไปจูบซับหัวไหล่ขาวเบาๆ ค่อยๆ ช้อนยกตัวฝนขึ้นมานั่งบนตัก แนบหน้ามันไว้กับอก ให้คนหลับฟังเสียงหัวใจที่กำลังเต้นอยู่ของผม ให้มันรู้ว่าถึงผมจะทำรุนแรงกับมันแค่ไหน แต่หัวใจดวงนี้ก็ยังเป็นของมัน
 
ผมกระชับกอดมันไว้ มันยังไม่รู้สึกตัว คงเหนื่อยจัดที่ต้องมารองรับอารมณ์ราวกับปีศาจของผม ผมกระชับกอดมันแน่นขึ้น จูบซับแก้มขาวแผ่วเบา
 
“รัก”
ผมกระซิบคำนี้กับหูมัน หวังให้คำคำนี้ ดำดิ่งลงสู่ขั้วหัวใจมัน ผมปิดเปลือกตาช้าๆ พรุ่งนี้ยังต้องตื่นไปสู้กับอะไรหลายๆ อย่าง ขอแค่วันนี้เท่านั้น ที่ผมขอมีฝนอยู่เคียงข้างแบบใกล้ชิดติดหัวใจแบบนี้
 
 
ผมลืมตาตื่นอีกรอบเพราะคนในอ้อมแขนผมขยับ บดหน้ากับอกผมไปมา ผมก้มมอง เรายังนั่งกันอยู่ท่าเดิม ผมยิ้มนิดๆ มันค่อยๆ ลืมตามอง กะพริบตาปริบๆ ทำหน้างงๆ มองไปรอบๆ ก่อนก้มมองตัวเอง
 
คงงงว่าทำไมถึงได้ขึ้นมานั่งหลับบนตักผมได้
 
“ผมมาได้ไง” มันขยับทำท่าจะลุก แต่ผมรัดมันไว้
 
“นายละเมอขึ้นมาเอง” ผมปด
 
“ไม่มีทาง ปล่อย” มันขยับจะลุก แต่ผมยึดไว้แน่น “แล้วนั่งหลับแบบนี้มากันตั้งแต่เมื่อไหร่”
 
“เมื่อคืน”
 
มันตาโต
 
“ไม่เมื่อยรึไง”
 
“เมื่อยสิ รับผิดชอบด้วย”
 
มันอ้าปากพะงาบๆ
 
“มันไม่ใช่ความผิดของผมนะ ผมเมื่อยกว่าอีก ทั้งเมื่อยทั้งปวด…” มันเม้มปากแน่นไม่พูดอะไรต่อ แก้มขาวแต้มสีนิดๆ
 
“ปวดตรงไหน” ผมถามเย้าๆ
 
“ตรงไหนก็เรื่องของผม ปล่อย”
 
“ไม่บอกก็ไม่ปล่อย”
 
มันมองผมเหวี่ยงๆ ผมหัวเราะหึๆ
 
“ปวดเอว! พี่เป็นบ้าอะไรถึงได้รุนแรงแบบนั้น ผมไม่ได้ทำอะไรผิดซะหน่อย ที่ผิดคือ..” มันหยุดเสียงไว้ เม้มปากแน่น
 
“ใช่ มันผิด ฉันถึงต้องมาลงที่นายไง”
มันขมวดคิ้วงุนงง ผมลูบบั้นเอวมันเบาๆ ผมรุนแรงกับมันมากจริงๆ เอวเล็กๆ แบบนี้จะเจ็บก็ไม่แปลก
 
แต่น้ำฝนเมื่อคืนก็เร่าร้อนจริงๆ
 
ร้อนจนผมรู้สึกอยากกอดมันอีกรอบเช้านี้
 
แต่สงสารมันครับ ร่างระบมหมดแล้ว
 
“สารเลว พี่มันเลว”
มันต่อยผมที่หน้าอกแรง ผมไม่สะทกสะท้านกับแรงเท่ามดนั้น
 
“เมื่อวานถ้าฉันไม่เอาความโกรธมาลงที่นาย มีหวังฉันได้ฆ่าดีนแน่ๆ”
มันต่อยผมตบท้ายอีกรอบ รอบนี้แรงขึ้นจนผมชักเจ็บจริงๆ
 
“แล้วไม่คิดสงสารผมบ้างรึไง แรงเหมือนกระทิง เกิดผมตายคาเตียงขึ้นมาจะว่าไง” มันต่อว่าหน้าแดงก่ำ ผมยกยิ้ม
 
“ฉันเป็นหมอนะ รู้ว่าร่างกายของคนมีความอดทนได้ขนาดไหน สำหรับเมื่อคืน ถึงฉันจะรุนแรง แต่ดูเหมือนจะถึงอกถึงใจนายดีนี่ ครางเสียงดัง ร่างกายก็ตอบสนองฉันเป็นอย่างดี หรือจะเถียง”

แก้มมันแดงจนล้นออกมาถึงใบหู
 
“ไม่จริง!” มันค้านเสียงดัง
 
“อยากให้พิสูจน์อีกรอบไหม”
 
“ไม่ต้องๆ”
มันรีบรัวค้าน ผมหัวเราะหึๆ ปล่อยมันลงจากอ้อมแขนเดินเข้าห้องน้ำไป
 
 
ผมขับรถไปส่งฝนที่บ้าน แล้วมุ่งตรงสู่ที่ทำงาน เพื่อไปเผชิญหน้ากับความจริง พอไปถึงก็เห็นอาจารย์หมอยืนรออยู่ก่อนด้วยท่าทางร้อนรน ผมถอนหายใจแรง เดินตรงเข้าไปหาท่าน คนที่ผมเคารพรักไม่ต่างจากพ่ออีกคนของผม
 
“บอกผมได้ไหม เมื่อวานเกิดอะไรขึ้น ผมร้อนใจไปหมด ตาดีนไม่ยอมกลับบ้าน โทรหาก็ไม่ติด เมื่อวานคุณต่อยตาดีนเรื่องอะไร เด็กนั่นไปทำอะไรให้คุณ”
 
ผมมองตาท่าน ก่อนเอ่ยชวนเข้าไปในห้องพักพิเศษของท่านเอง
 
“ผมรักท่านเหมือนพ่อของผมคนหนึ่ง ท่านรู้ใช่ไหมครับ” อาจารย์หมอพยักหน้า “และท่านเองก็คงจะรักและเอ็นดูผมไม่ต่างกับลูกชายคนหนึ่งเหมือนกัน” ท่านขมวดคิ้ว พยักหน้ารับเช่นกัน
 
“และสิ่งนี้ทำให้ดีนไม่พอใจ” ผมฮุกตรงเป้า ท่านนิ่งไป
 
“ผมเดาว่าที่เขาทำตัวเกเร เพราะประชดที่ถูกส่งไปอยู่คนเดียว อยู่กับความเงียบเหงา ในขณะที่พ่อแม่ไม่รู้สึกอะไรเพราะมีลูกชายคนใหม่อย่างผมอยู่”
 
อาจารย์หมอกลืนน้ำลาย
 
“นั่นไม่จริงเลย”
 
“แต่เด็กเขาไม่รู้นี่ครับ เด็กบางคนเราส่งไปเขาจะโตเป็นผู้ใหญ่ แต่ก็มีบางส่วนที่แตกต่าง”
 
ดวงตาของอาจารย์หมอมีแววเศร้าสลดไป
 
ใช่ท่านรู้ และท่านกำลังแก้ไขสิ่งนั้นอยู่
 
“แล้วคุณหมอรู้ความรู้สึกของเขาได้ยังไง เขาบอกคุณเหรอ”
ผมพยักหน้ารับ อาจารย์หมอทำสีหน้าเจ็บปวด
 
“เพราะผม คุณถึงต้องมาเดือดร้อนด้วยแบบนี้”
 
ผมส่ายหน้าไปมา
 
“ผมกลัวอาจารย์จะโกรธมากกว่า เพราะผมต่อยเขาไปซะแรง ถ้าเมื่อวานผมไม่รีบออกมาก่อน มีหวังผมฆ่าลูกชายท่านแน่ๆ”
ผมบอกด้วยน้ำเสียงจริงจัง
 
“แล้วอะไรคือสาเหตุที่ทำให้คุณโกรธจนฟิลส์ขาดแบบนั้น”
 
ผมมองตาท่าน ท่านหรี่ตามอง
 
“น้ำฝน”
ดูเหมือนท่านจะได้ข้อสรุปด้วยตัวเอง เอ่ยชื่อฝนเสียงแหบ
“ตาดีนทำอะไรฝนเมื่อวานใช่ไหม เพราะคุณรู้อยู่แล้วใช่ไหมถึงได้มีท่าทีเป็นห่วงฝนขนาดนั้น”
 
ผมทำได้เพียงพยักหน้า
 
“ตาดีนทำอะไรฝน บอกผมเถอะ ผมรับรองได้ว่าจะไม่เอาเรื่องทั้งคุณและน้ำฝนแน่นอน”
 
ผมเผลอกำหมัด กัดกรามแน่น
 
“ดีนลวนลามน้ำฝน ที่ผมไปเห็นคือฝนกำลังถูกรุกจูบอยู่”
 
ท่านเบิกตากว้าง ทำท่าไม่เชื่อสายตา
 
“และนี่ไม่ใช่ครั้งแรกที่ดีนทำแบบนั้น”
 
“คุณหมอ..”
เสียงเรียกของท่านเบาหวิวราวกับเสียงของสายลม
 
“แล้วทำไมคุณไม่บอกผม เห็นตาดีนอยากมีพี่ชาย ผมก็คิดว่า…” ท่านทำสีหน้าเจ็บปวด ผมไม่พูดอะไรต่ออีก
 
“ผมไม่คิดเลยว่าเด็กนั่นจะกล้า ผมไม่คิดเลยจริงๆ”
 
“ผมเสียใจด้วยครับ”
ผมบอกอย่างเคารพ ดีว่าท่านไม่เอาความอะไร ซ้ำยังขอโทษขอโพยแทนลูกชายเกเรของตัวเองและฝากขอโทษน้ำฝนด้วย
 
หวังว่าการที่อาจารย์หมอรู้ จะทำให้ดีนสงบใจไม่คิดแก้แค้นผมอีก
 
คุณช่อผกาโทรมาขอโทษผมด้วยตัวเอง เมื่อวานเธอนึกตำหนิผมที่ไปต่อยลูกชายเธอ แต่พออาจารย์หมอเล่าให้ฟังเธอก็รีบโทรมาขอโทษทันที และรับปากว่าจะปรามลูกชายไม่ให้ทำอะไรนอกลู่นอกทางอีก
 
ผมก็เบาใจไปได้อีกเปลาะ
 
แล้วผมก็มารับรู้ในสิ่งที่ทำให้หัวใจของผมร่วงหายไปอยู่ตาตุ่ม
 
น้ำฝนหายไป…


ผมไปส่งฝนที่บ้านตั้งแต่เช้า แล้วมาทำงาน ผมส่งไลน์ไปหาฝน ฝนตอบรับกลับมา หลังจากนั้นผมไลน์ไปหาอีกรอบตอนบ่าย แต่ฝนไม่อ่านกระทั่งเย็น ผมถึงได้ลองโทรเข้าเครื่องดู

แต่โทรไม่ติด ผมกระหน่ำโทรแล้วโทรอีกอย่างร้อนใจ การติดต่อฝนไม่ได้ เป็นเรื่องที่ผมควรร้อนใจในตอนนี้

ผมรีบกดโทรหาฟ้า ฟ้าบอกว่าฝนอยู่ที่ห้อง แต่พอลองไปเคาะดู ไม่มีเสียงตอบรับ พอเปิดเข้าไปดูภายใน เตียงนั้นว่างเปล่า ทั้งคนทั้งมือถือหายไป ปกติเวลาฝนจะออกไปไหนจะบอกให้ทุกคนรับรู้เสมอ แต่หลังจากกลับมา ก็ไม่มีใครเห็นฝนอีกเลยแม้แต่คนเดียว

ราวกับฝนจะอันตรธานหายไปกับอากาศ

ผมร้อนใจยิ่งกว่าเดิม รีบโทรหาพ่อกับแม่ คนทั้งคู่ก็ไม่รู้ว่าฝนไปไหน ผมรีบโทรหาไผ่ รายนั้นก็ไม่รู้เรื่อง ผมโทรเช็กเพื่อนๆ มันแต่ละคน ก็ไม่มีใครรู้เห็นอีก

ผมควรใจเย็นเพราะยังไม่ครบ 24 ชั่วโมง แต่เพียงแค่ชั่วโมงเดียวมันก็อันตรายแล้วสำหรับฝน ผมนึกถึงครูสอนพิเศษฝน ผมรีบโทรไปขอเบอร์พ่อ จนได้เบอร์ต้าร์มา ผมรีบโทรหาทันทีก็ไม่ได้ความเหมือนกัน

“ได้โทรหาดีนรึยัง”           

ผมเม้มปากแน่น

“ยัง กำลังไล่เช็กคนรู้จักของฝนให้หมดก่อน ถ้าไม่ได้ความ จะโทรหาดีนอีกที” ปลายสายนิ่งไป แล้ววางสาย ผมมั่นใจว่าโทรเช็กทุกคนที่ฝนรู้จักแล้ว

ผมกลืนน้ำลายลงคอ ฝนไม่เคยหายออกจากบ้านไปเองแบบนี้มาก่อน

นอกเสียจาก…

ผมไม่อยากจะนึกเลยจริงๆ ผมรีบวิ่งไปที่ห้องพักอาจารย์หมอ ท่านลุกขึ้นยืนมองตอบผมทันที

“อาจารย์ ฝนหายตัวไป” ท่านเบิกตาขึ้นนิดหนึ่ง “ผมไม่ได้อยากจะสงสัยดีน แต่ผมต้องการให้แน่ใจว่าดีนไม่ได้เอาตัวฝนไป”

ท่านมีสีหน้าเคร่งเครียดขึ้น ท่านอาจต่อว่าว่าผมใส่ร้ายดีนก็ได้ แต่สิ่งที่ท่านทำคือล้วงหยิบมือถือมาโทรออก แต่ไม่ติด ท่านพยายามโทรติดต่อไปอีกหลายรอบก็ไม่ติดอีก ผมรีบโทรหาต้าร์อีกรอบเพื่อให้เช็กว่าดีนอยู่ไหน เพราะทางครอบครัวติดต่อไม่ได้มาตั้งแต่เมื่อวาน และวันนี้ฝนหายตัวไป

ผมรู้สึกเหมือนตัวเองเป็นโรคหัวใจ มันหวิวคล้ายจะหายใจไม่ออก ความรู้สึกของการเสียคนรักมันเป็นแบบนี้ใช่ไหม

ถ้าตอนนี้ฝนอยู่ในมือดีน น้ำฝนของผมจะเป็นยังไง จะถูกข่มเหงมากมายแค่ไหน จะหวาดกลัวจะร้องไห้มากมายแค่ไหน

กรรมตามสนองผมแล้วใช่ไหม ตามมาตอบแทนในวิธีที่ผมเคยทำไว้กับไผ่ด้วย
 

ตราบจนวันอาทิตย์ ก็ยังติดต่อฝนไม่ได้ ทั้งพ่อแม่ผมและพ่อแม่ฝนรู้ข่าวหมดแล้ว และตอนนี้นนท์มันก็ยืมมือตำรวจที่เป็นอามันให้มาช่วยสืบ แต่ตอนนี้ทุกคนกำลังมืดแปดด้าน

ฝนของผมไปไหน

เรายังไม่อาจโทษว่าดีนเอาตัวฝนไปร้อยเปอร์เซ็นต์ แต่พุ่งเป้าไปที่ดีนเป็นหลัก เพราะมีคดีกันอยู่ ตำรวจค้นไม่พบรถของดีน ราวกับทั้งรถและคนอันตรธานหายไป

แม่ฝนร้องไห้แทบขาดใจ พ่อผมร้อนเป็นไฟ มีเพื่อนเรียกเพื่อน มีใครรู้จักที่เป็นตำรวจเรียกมาช่วยสืบหมด


สามวันแล้ว สามวันที่ผมกินไม่ได้นอนไม่หลับ จมจ่ออยู่กับมือถือ เฝ้าโทรถามว่ามีใครรู้ข่าวฝนและดีนบ้าง แต่ทุกอย่างเงียบหาย ราวกับสองคนนั้นหายไปกับกลีบเมฆ

“ผมไม่รู้จริงๆ ว่าตาดีนเอาน้ำฝนไปไว้ไหน”
อาจารย์หมอพูดอย่างหมดแรง
“ผมเช็กทุกที่ที่เขารู้จัก ไม่มีที่ไหนเลย ไม่มีประวัติการใช้บัตรเครดิตที่ผมให้ แต่ดีนเขามีบัญชีใช้จ่ายส่วนตัวที่ผมไม่รู้อยู่ แต่สอบถามแล้ว เขาไม่ได้ใช้ชื่อตัวเอง ส่วนชื่ออะไรนั้นพวกเราก็ไม่รู้ ผม… ผม…”
ท่านนั่งกุมขมับ

 
ผมกลับบ้านมานั่งเหม่ออยู่ริมหน้าต่างในห้องนอน ทอดมองผืนฟ้ากว้างใหญ่

น้ำฝน นายอยู่ไหน…


 

To be con
ทอดกายลงนอนบนพื้นพรม เชิญกระทืบคนเขียนได้ตามใจชอบ

ข่าวดี เดี๋ยวเอาคนเจ้าอารมณ์มาลงที่เล้า แต่เฉพาะคู่ที่สี่นะคะ (นาคินทร์อนุชา) จะลงไปพร้อมๆ กับเว็บเด็กดี ^^
สรุปตอนนี้ที่ลงมีเรื่อง Kiss Love , ทาสแค้น , แล้วก็คนเจ้าอารมณ์ นาคินทร์อนุชา ฝากอ่านกันด้วยน้าาา

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.81 น้ำฝนหายไป {P.112}{ุุ18-5-59} 50%
เริ่มหัวข้อโดย: Walitya ที่ 18-05-2016 20:04:09

ค้าง งื้อออ ดีนต้องเป็นคนพาตัวฝนไปแน่ๆ  :hao5:

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.81 น้ำฝนหายไป {P.112}{ุุ18-5-59} 50%
เริ่มหัวข้อโดย: Rafael ที่ 18-05-2016 20:43:08

อูยยย ดราม่าๆ

ขอบคุณคนเขียนนะคะ

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.81 น้ำฝนหายไป {P.112}{ุุ18-5-59} 50%
เริ่มหัวข้อโดย: automaton ที่ 18-05-2016 21:09:47

สงสารฝนจัง เจอแต่เรื่องร้าย ๆ
อิพี่ดีนลักตัวฝนไปแน่เลย
ค้างงงงงงงงงง

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.81 น้ำฝนหายไป {P.112}{ุุ18-5-59} 50%
เริ่มหัวข้อโดย: comkacom ที่ 18-05-2016 21:32:52

ยังไงค่ะ พลาดกันยังไง ทำให้ฝนหายไปได้อ่ะ สงสารฝนจริงๆ

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.81 น้ำฝนหายไป {P.112}{ุุ18-5-59} 50%
เริ่มหัวข้อโดย: PetitDragon ที่ 18-05-2016 21:34:53

เอาให้หนักๆสักทีเถอะ

 :เฮ้อ:

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.81 น้ำฝนหายไป {P.112}{ุุ18-5-59} 50%
เริ่มหัวข้อโดย: Jupaeindy ที่ 18-05-2016 21:35:46

ค้าง และสนุกมากค่ะ

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.81 น้ำฝนหายไป {P.112}{ุุ18-5-59} 50%
เริ่มหัวข้อโดย: rmlab ที่ 18-05-2016 21:42:02

พี่หมอช่วยน้ำฝนด่วน

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.81 น้ำฝนหายไป {P.112}{ุุ18-5-59} 50%
เริ่มหัวข้อโดย: Bellze12 ที่ 18-05-2016 21:53:23

ดีนลักพาตัวน้ำฝนไปแน่ๆช

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.81 น้ำฝนหายไป {P.112}{ุุ18-5-59} 50%
เริ่มหัวข้อโดย: mukmaoY ที่ 18-05-2016 22:08:29

ไอ้ดีนนี่มันเลวจริงๆ ไม่น่าปลื้มอ่ะ เลวแบบกรี๊ดไม่ลง555

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.81 น้ำฝนหายไป {P.112}{ุุ18-5-59} 50%
เริ่มหัวข้อโดย: leefever ที่ 18-05-2016 22:27:49

วิบากกรรมระดับล้านจริงๆน้ำฝน

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.81 น้ำฝนหายไป {P.112}{ุุ18-5-59} 50%
เริ่มหัวข้อโดย: iceman555 ที่ 18-05-2016 22:52:29

 :katai1: :katai1: :katai1:

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.81 น้ำฝนหายไป {P.112}{ุุ18-5-59} 50%
เริ่มหัวข้อโดย: จุ๊บจิ๊บจ๊ะจ๋า ที่ 18-05-2016 22:53:05

ดีนเหี้ยเหอะ
น้ำฝนต้องเป็นของพี่หมอคนเดียวเท่านั้นค่ะ

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.81 น้ำฝนหายไป {P.112}{ุุ18-5-59} 50%
เริ่มหัวข้อโดย: Freja ที่ 18-05-2016 23:11:12

ขอโทษนะคะ  ขอติงตรงๆนะคะ
ตรงนี้เราว่าไม่ค่อยสมเหตุสมผลเท่าไหร่
ถ้าหากว่าคนเขียนแต่งให้พ่อดีนเป็นหมออะไรอย่างอื่นแทนที่จะเป็นหมอพิเศษด้านจิตนี่เราคงพอจะโอเคได้    แต่นี่พ่อดีนเป็นหมอพิเศษที่มีชื่อเสียงมากพอที่มีคนไข้ตามมารักษาจิตแบบฟ้านะคะ   จะตาบอดขนาดมองลุกตัวเองที่ไม่ได้เสแสร้งแกล้งทำอะไรตอนอยุ่ในบ้านเลยหรือ?   ลูกนางอายุเท่าไหร่คะ?   ไม่ใช่เด็ก 7 ขวบที่อยากได้พี่ชายนะคะ   ที่จริงหมอทั้งหลายก็ต้องเรียนพื้นฐานทางจิตวิทยากันมาอยุ่แล้ว  อาจจะไม่ชำนาญแต่ก็ไม่น่าถึงกับขนาดว่ามองไม่ออก   ถ้าหากว่าดีนนางอยู่บ้านแล้วเสแสร้งต่อหน้าพ่อแม่ตลอดเวลาเราก็โอเคค่ะ พอเข้าใจอยู่

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.81 น้ำฝนหายไป {P.112}{ุุ18-5-59} 50%
เริ่มหัวข้อโดย: twinmonkey0311 ที่ 19-05-2016 01:18:53

รอตอนต่อไปนะคะ :pig4:

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.81 น้ำฝนหายไป {P.112}{ุุ18-5-59} 50%
เริ่มหัวข้อโดย: mystery Y ที่ 19-05-2016 08:00:20

ฝนหายไปไหน!?

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.81 น้ำฝนหายไป {P.112}{ุุ18-5-59} 50%
เริ่มหัวข้อโดย: mam.nalok ที่ 19-05-2016 09:43:42

ดีน แกเลวมากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.81 น้ำฝนหายไป {P.112}{ุุ18-5-59} 50%
เริ่มหัวข้อโดย: tuek ที่ 19-05-2016 10:44:26

ค้างมากๆไม่ใช่ว่าอีดีลจะพาฝนไปนะ

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.81 น้ำฝนหายไป {P.112}{ุุ18-5-59} 50%
เริ่มหัวข้อโดย: Dee^daY ที่ 19-05-2016 11:00:28

ใครพาไป ไปไหน ..

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.81 น้ำฝนหายไป {P.112}{ุุ18-5-59} 50%
เริ่มหัวข้อโดย: ka[ze]na ที่ 19-05-2016 12:35:45

เฮ้อ...

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.81 น้ำฝนหายไป {P.112}{ุุ18-5-59} 50%
เริ่มหัวข้อโดย: Ginny Jinny ที่ 19-05-2016 19:37:54

เฮ้อ...น้ำฝน

 :เฮ้อ: :เฮ้อ:

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.81 น้ำฝนหายไป {P.112}{ุุ20-5-59} 100%
เริ่มหัวข้อโดย: Bellze12 ที่ 20-05-2016 20:25:08

ฝนไปไหน
แล้วจะเปนไงบ้าง
อยากรู้ๆๆๆ

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.81 น้ำฝนหายไป {P.112}{ุุ20-5-59} 100%
เริ่มหัวข้อโดย: Jupaeindy ที่ 20-05-2016 21:11:36

หายไปตั้ง 3 วัน. ไรท์โหดร้ายกับพี่หมอกับฝนไปแล้วนะ

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.81 น้ำฝนหายไป {P.112}{ุุ20-5-59} 100%
เริ่มหัวข้อโดย: mystery Y ที่ 20-05-2016 22:11:58

พี่หมอหาฝนให้เจอนะ!

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.81 น้ำฝนหายไป {P.112}{ุุ20-5-59} 100%
เริ่มหัวข้อโดย: iceman555 ที่ 20-05-2016 22:18:51

ถ้าอีดีนเอาตัวฝนไปจริงๆ ไม่อยากจะคิดเลย 3 วันละนั้น เฮ้อออออ

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.81 น้ำฝนหายไป {P.112}{ุุ20-5-59} 100%
เริ่มหัวข้อโดย: PetitDragon ที่ 20-05-2016 23:44:53

 :เฮ้อ:

คงไม่มีงานให้อภัยนะ ???

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.81 น้ำฝนหายไป {P.112}{ุุ20-5-59} 100%
เริ่มหัวข้อโดย: ｡Atlas ที่ 21-05-2016 02:50:15

เวรกรรมจริง ๆ ขออย่าให้ฝนเป็นอะไรเล๊ยยยย

ถ้าหาตัวเจอนี่ควรพาน้ำฝนไปสะเดาะเคราะห์รัว ๆ เลยนะ  :mew5:

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.81 น้ำฝนหายไป {P.112}{ุุ20-5-59} 100%
เริ่มหัวข้อโดย: twinmonkey0311 ที่ 21-05-2016 02:59:44

 เรื่องถึงตำรวจขนาดนี้ ถ้าดีนเอาตัวน้ำฝนไปจริง ก็ต้องจัดการขั้นเด็ดขาดนะ  :m16:

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.81 น้ำฝนหายไป {P.112}{ุุ20-5-59} 100%
เริ่มหัวข้อโดย: tuek ที่ 21-05-2016 03:16:20

ฝนอย่าเป็นอะไรนะดีลจะทำอะไรฝนมี่ยเนี่ย

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.81 น้ำฝนหายไป {P.112}{ุุ20-5-59} 100%
เริ่มหัวข้อโดย: Ginny Jinny ที่ 21-05-2016 06:28:34

ในที่สุดพี่หมอก็ได้รับโทษที่เคยทำไว้กับน้ำฝน  :mc4: :mc4:

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.81 น้ำฝนหายไป {P.112}{ุุ20-5-59} 100%
เริ่มหัวข้อโดย: Nus@nT@R@ ที่ 21-05-2016 07:01:06

โห....หายไป 3วันเลยเหรอ แล้วฝนจะเป็นไงบ้างล่ะเนี่ยะ

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.81 น้ำฝนหายไป {P.112}{ุุ20-5-59} 100%
เริ่มหัวข้อโดย: rmlab ที่ 21-05-2016 07:39:31

น้ำฝนอย่าเป็นไรนะ เป็นห่วง

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.81 น้ำฝนหายไป {P.112}{ุุ20-5-59} 100%
เริ่มหัวข้อโดย: บูมเบส ที่ 21-05-2016 09:46:45

สงสารฝนอ่ะเจอแบบนี้

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.81 น้ำฝนหายไป {P.112}{ุุ20-5-59} 100%
เริ่มหัวข้อโดย: automaton ที่ 21-05-2016 10:05:45

สงสารฝนจัง ต้องมารับการกระทำของคนอื่นตลอด
กลับมาต้องแผ่เมตตา อย่าจองเวรกรรมกัน จะได้หมดทุกข์สักที
และเชื่อว่าจิตใจที่ดีของฝนจะผ่านเรื่องร้ายไปได้
แต่ที่อยากจะทำตอนนี้คือ นอนลงข้างคนเขียนแล้วจี้เอวรัว ๆ
มันค้างอย่างแรง  :ling1:

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.81 น้ำฝนหายไป {P.112}{ุุ20-5-59} 100%
เริ่มหัวข้อโดย: OoniceoO ที่ 21-05-2016 12:04:50

น้ำฝนหายไป น่าสงสาร สู้ต่อไปทาเคชิ

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.82 ล่องลอย {P.113}{ุุ22-5-59} 100%
เริ่มหัวข้อโดย: memew ที่ 21-05-2016 20:02:55

82 : ล่องลอย (น้ำฝน)


ผมนอนอยู่บนเตียงชิงช้า ทอดมองผืนน้ำสีฟ้ากว้างใหญ่ เสียงคลื่นซัดเข้าหาฝั่งดังซ่าเป็นระลอก นกกาบนฟากฟ้าโผบินเป็นกลุ่มก้อน ดำขาวสลับกันไป กลิ่นไอทะเลหอมสดชื่น บรรยากาศมันน่าผ่อนคลายและทำให้ผมมีความสุขได้
 
...แต่ไม่ใช่ตอนนี้
 
“พี่หมอ…”
ผมเอ่ยเรียกชื่อคนที่ผมรักหมดหัวใจ แต่เรียกเท่าไหร่ พี่หมอก็คงมาช่วยผมไม่ได้เหมือนครั้งที่แล้ว ผมหลับตาลง มองเห็นพี่หมอนั่งลงข้างๆ ลูบหัวผมเบาๆ เกลี่ยไล้มาที่แก้ม ก่อนก้มจูบซับที่ขมับอย่างที่พี่หมอเคยทำ ผมขยับมือหวังไขว่คว้ามือใหญ่นั้นไว้ แต่ภาพตรงหน้าพร่าเลือน พี่หมอค่อยๆ จางหายไป
 
“พี่หมอ…”
ผมเรียกอีกรอบ ได้ยินเสียงฝีเท้าเดินเข้ามาใกล้ ผมเหลือบมองเพียงนิด เจ้าของฝีเท้าย่างสามขุมเข้ามาหา ในมือถือจานข้าวผัดเอามาวางไว้ข้างๆ เดินไปรินน้ำเปล่ามาวางไว้ให้
 
“เอ้า รีบๆ กินซะ จะได้มีแรงมาครางใต้ร่างพี่ดังๆ หน่อย”
 
ผมหลับตาลง ไม่ได้ขยับร่างกายไปไหน ร่างกายที่ผมควรจะเก็บไว้ให้พี่หมอเพียงคนเดียว ตอนนี้มันแปดเปื้อนแล้ว แปดเปื้อนด้วยน้ำมือของคนไร้สมอง ทำเพื่อตอบสนองความแค้นตัวเอง
 
“ลุก!”
 
ผมไม่ได้ทำตาม เหม่อมองออกไปไกล อยากกลายร่างเป็นนกโผบินไปหาพี่หมอ อยากแปลงร่างเป็นปลา แหวกว่ายไปสู่ท้องทะเล ขึ้นฝั่งไปหาพี่หมอ
 
“หึ ตามใจ ไม่มีแรงก็อย่าว่ากันละกัน”
แล้วพี่มันก็ยกจานข้าวไปวางไว้ที่อื่น ดึงม่านบังตาลง แล้วร่างนั้นก็มาคร่อมทับร่างผมไว้ ผมไม่ได้ตอบสนอง ไม่ร้องขอความเห็นใจ ไม่ก่นด่า ไม่ต่อสู้
ไม่ใช่ผมไม่อยากทำ แต่ที่ผมว่ามาทั้งหมดนั้น ผมทำมาหมดแล้ว
 
เป็นเวรเป็นกรรมอะไรของผมกันแน่ ถึงต้องมาเจอกับเรื่องแบบนี้อยู่ร่ำไป
 
ผมกำมือแน่น ตอนเรือนร่างสูงใหญ่นั้นทาบทับลงมา มันไม่มีความรู้สึกอะไรนอกจากความใคร่ตามธรรมชาติ ปราศจากความรัก ผมหลับตาลง กรีดน้ำตาให้ไหลริน
 
“พี่หมอ”
ผมครางเรียกคนที่ผมรักเมื่อร่างกายถูกชักนำไปตามกระแสอารมณ์
 
“พี่ดีน ไม่ใช่พี่หมอ!!”
คนตรงหน้าดุตะคอกใส่ผมแรง ผมไม่ได้หวาดกลัวกับสิ่งนั้น เพราะผมกลัวจนเลิกกลัวแล้ว ผ่านมานานแค่ไหนแล้ว ที่ผมต้องมารองรับอารมณ์ของพี่ดีนแบบนี้ ผมไม่รู้ว่าที่นี่คือที่ไหน รอบด้านมีเพียงผืนทะเลกว้างใหญ่ อิสระของผมมีเพียงเตียงชิงช้านี้กับห้องนอนเท่านั้น
 
สภาพไม่ต่างกับสัตว์เลี้ยงตัวหนึ่ง ถึงเวลาก็ต้องกินข้าว อาบน้ำ เวลาที่เขาต้องการก็แค่นอนรอ
 
สภาพผมตอนนี้คงเหมือนมนุษย์ที่มีแต่ร่างหากไร้วิญญาณ
 
“พี่หมอ”
ผมยังครางเรียกไม่หยุด พี่ดีนกระชากดึงผมลุกขึ้นนั่ง เขย่าแรงจ้องเขม็ง
 
“พี่บอกกี่ครั้งแล้วว่าพี่ดีนไม่ใช่พี่หมอ!! ทำไมต้องรักมันด้วย ทำไมถึงมีแต่คนรักมัน!!”
 
ผมไม่ได้โต้ตอบอะไร น้ำตาผมร่วง ผมไม่ได้กินข้าวมาสองมื้อแล้ว พลังงานที่สะสมไว้น้อยลงทุกที
 
ถ้าต้องอยู่แบบนี้ต่อไปเรื่อยๆ กับคนที่ไม่ได้รัก สู้ผมอดข้าวตายเสียดีกว่า
 
ผมผล็อยหลับไปเพราะหมดแรง ก่อนตื่นอีกครั้งท่ามกลางท้องฟ้าผืนเดิม ท้องพากันร้องเพราะความหิวโหย แต่ผมไม่อยากกิน ผมอยากหลุดพ้นจากสถานการณ์นี้เร็วๆ แม้ว่าการหลุดพ้นนั้น จะนำไปสู่ความตายก็ตาม
 
ได้ยินเสียงเปิดประตู พี่ดีนเดินเข้ามาพร้อมถาดอาหารเซตใหญ่ ดูจะเป็นเซตที่ใหญ่กว่าปกติด้วย น้ำลายผมแตกพลั่ก ท้องพากันร้องโหยหาพลังงานมาเติม แต่จิตใจผมกลับต่อต้าน ผมมองเมิน พี่ดีนวางถาดอาหารไว้ข้างตัว
 
“กินเถอะ แล้วพี่จะพากลับไปส่งที่บ้าน”
 
ผมหันขวับไปมองทันที
 
“พี่พูดจริงๆ ใช่ไหม”
 
พี่ดีนพยักหน้า ผมยิ้มดีใจ รีบขยับไปตักอาหารกินอย่างว่าง่าย พี่ดีนยืนมองนิ่งๆ ไม่พูดไม่จาอะไร เพราะความหิว ผมเลยซัดแหลกจนหมดถาด หลังจากดื่มน้ำเสร็จ พี่ดีนยกถาดขึ้น เตรียมเดินออกไป
 
“พี่จะพาผมกลับเมื่อไหร่”
ผมรีบก้าวลงจากเตียงลุกไปหา พี่ดีนหันมามอง ยกยิ้ม

เป็นยิ้มที่ผมบอกได้คำเดียวว่าผมโดนหลอกเข้าให้แล้ว
 
“พี่หลอกผม!”
ผมทุบอีกคนไปแรงๆ หลายที พี่ดีนไม่พูดอะไร ก้าวออกจากห้องไป ได้ยินเสียงล็อกกุญแจจากด้านนอก ผมทิ้งตัวลงนั่งอย่างหมดแรงกับพื้น กอดเข่าซบหน้าร้องไห้
……………
………
…
.

..50%
พระอาทิตย์ค่อยๆ ทิ้งตัวลงทางฝั่งตะวันตก พระจันทร์ที่ฉายแสงอ่อนๆ เริ่มสุกสกาวท่ามกลางแสงดาวนับล้านด้านบน
 
“พี่หมอ”
ผมได้แต่ครางเรียกชื่อของพี่หมอ เรียกราวกับจะย้ำไม่ให้ตัวเองหลงลืม เรียกเพื่อให้กระแสจิตที่แสนคิดถึงส่งตรงไปถึงเขา
 
ผมนอนหงาย เหม่อมองเพดานด้านบน แล้วน้ำตาผมก็ร่วงรินลงมาอีกรอบ
 
“พ่อครับ แม่ครับ พี่ฟ้า พี่หมอ ไผ่”
ผมคิดถึงทุกคนเหลือเกิน ป่านนี้ทุกคนคงกำลังตามหาผมกันให้วุ่น พี่หมอจะร้อนใจขนาดไหน แม่จะร้องไห้หนักแค่ไหน ไผ่จะเต้นขนาดไหน
……………
…….
…
.
“แต่งตัว จะพาไปเดินเล่นที่ตลาด”
พี่ดีนเดินเข้ามายื่นเสื้อผ้าให้ ผมหันไปมองแบบเลื่อนลอย ไม่ได้ตอบรับอะไร นั่งเหม่ออยู่อย่างเดิม
 
“ฝน!!”
ผมไม่ตอบรับต่อคำตะคอกนั้น พี่ดีนเดินเข้ามาใกล้ จับผมแก้ผ้า ใส่ชุดใหม่ให้ทั้งตัว ผมปล่อยให้พี่ดีนทำราวกับเป็นตุ๊กตาตัวหนึ่ง
 
พี่ดีนจะได้ทุกอย่างจากผม แต่สิ่งหนึ่งที่พี่ดีนไม่ได้คือหัวใจผมที่มีให้แก่พี่หมอเท่านั้น
 
“ฝน” พี่ดีนจ้องตาผม นัยน์ตานั้นพยายามร้องเรียกบางสิ่งจากผม “พี่รักฝนนะ” ผมไม่ได้รู้สึกอะไรกับคำรักนั้นแม้แต่น้อย
 
ความรักที่เห็นแก่ตัว
 
พี่ดีนพาผมขึ้นเรือ ขับออกจากเกาะไปขึ้นฝั่ง ขับรถจากฝั่งมุ่งตรงไปที่ตลาด ภาพตรงหน้าไม่ได้สร้างความตื่นตาตื่นใจให้ผมนัก พี่ดีนลากให้เดินไปทางไหน ผมก็แค่เดินตาม พี่ดีนให้กินอะไร ผมก็แค่กินตาม ทำตามคำสั่งราวกับตุ๊กตาตัวหนึ่งจริงๆ
 
และตอนนี้ผมกำลังนั่งกินสายไหมเงียบๆ มันละลายจนมือเหนียวเหนอะหนะ ผมใช้ลิ้นเลียทำความสะอาด กินหวังให้มันหมดๆ ไปตามคำสั่งเท่านั้น รสชาติของความอร่อยมันเป็นยังไง ผมไม่รู้ ต่อมรับของรสผมไม่ทำงานมานานแล้ว ทุกอย่างจืดชืดไปหมด
 
“ฝน…”
พี่ดีนทิ้งตัวลงมานั่งคุกเข่าตรงหน้า เงยหน้ามองผม ผมเสหลบ มองเมินไปที่อื่น พี่ดีนใช้มือแข็งแรงราวกับคีมเหล็ก บีบแรงดึงให้หันไปเผชิญหน้า บังคับให้จ้องตา
 
ผมทำตาม แต่ดวงตาผมมันมองทะลุลูกแก้วสีดำไปถึงใครบางคนที่ผมคิดถึง
 
“พี่หมอ”
 
พี่ดีนสะบัดหน้าผมออก ดันตัวลุกยืน คว้าแขนผม ลากลิ่วๆ ให้เดินตาม
……………
……..
…
.
เสียงเพลงดังมาจากวิทยุ ดีเจสาวส่งเสียงทักทายแบบเป็นกันเอง เพลงไหนที่ผมร้องได้ ผมก็ร้องคลอตามเบาๆ เพลงไหนร้องไม่ได้ก็นิ่งฟัง เหม่อมองท้องฟ้าสีคราม
 
แล้วท้องฟ้าสีครามของผมก็กลับกลายเป็นใบหน้าของคนที่พรากผมมาจากอกพี่หมอ ผมเลี่ยงหลบไปมองท้องฟ้าด้านอื่น แต่พี่ดีนก็ตามมาบดบัง ราวกับจะบังคับให้ผมมองแต่ตัวเอง ผมมองอย่างที่พี่แกต้องการ แต่มองทะลุไปถึงคนที่ผมรักอย่างเคย
 
“ทำยังไงฝนถึงจะรักพี่”
พี่ดีนซบหน้าผากลงมากับอกผม ผมไม่ได้ตอบอะไร เพลงใหม่ดังขึ้น เพลงนี้ผมรู้จัก ผมเคยร้องกับเพื่อนๆ มาก่อน ผมขยับปาก เปล่งเสียงออกมาจากลำคอแผ่วเบา ทอดดวงตาขึ้นมองท้องฟ้า จ้องมองปุยเมฆ อยากฝากมันไปหาพี่หมอเหลือเกิน ฝากไปบอกว่า
 
ผมรักพี่หมอมากครับ

To be con...
ทุกอย่างมีเหตุผลของมันเสมอ อาจทำใจยากกันนิด ถ้าไม่ไหวจริงๆ รอสักสองสามตอนค่อยกลับมาอ่านอีกรอบก็ได้ค่ะ ดิ่งแค่ตอนนี้แหละ หลังจากนี้ก็ยิ้มแก้มปริอย่างมีความสุขกันแล้ว คนเขียนปรับบทไม่ได้จริงๆ เพราะมันเกี่ยวโยงกับความสุขที่จะตามมาทีหลัง ฟ้าหลังฝนย่อมสดใสเสมอ เพียงแต่ต้องผ่านมันไปให้ได้เท่านั้น
ตอนหน้า พี่หมอก็ตามมาช่วยน้ำฝนได้แล้ว มาเป็นกำลังใจให้น้ำฝนเข้มแข็งดีกว่า เพื่อเฝ้ารอเวลาให้พี่หมอมาพบ ^^

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.82 ล่องลอย {P.113}{ุุ21-5-59} 50%
เริ่มหัวข้อโดย: minneemint ที่ 21-05-2016 20:09:40

พี่หมอไปไหนมาเร็วๆเลยช่วยฝนด้วย

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.82 ล่องลอย {P.113}{ุุ21-5-59} 50%
เริ่มหัวข้อโดย: leefever ที่ 21-05-2016 20:14:32

คือดีนก้เลวไปนะ

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.82 ล่องลอย {P.113}{ุุ21-5-59} 50%
เริ่มหัวข้อโดย: CelestialBeing ที่ 21-05-2016 20:15:29

ไม่นะน้ามฝน :ling1: :ling1:

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.82 ล่องลอย {P.113}{ุุ21-5-59} 50%
เริ่มหัวข้อโดย: cakecoco-boom ที่ 21-05-2016 20:22:20

ชีวิตน้ำฝนนี่ช่างบัดซบเสียจริง :เฮ้อ:

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.82 ล่องลอย {P.113}{ุุ21-5-59} 50%
เริ่มหัวข้อโดย: miikii ที่ 21-05-2016 20:30:40

เอิ่ม มันดูไม่ค่อยสมเหตุสมผลเท่าไหร่

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.82 ล่องลอย {P.113}{ุุ21-5-59} 50%
เริ่มหัวข้อโดย: tuek ที่ 21-05-2016 20:53:11

ที่คิดไว้มันถูกใช่มั้นฝนโดนดีนมัน....แล้วไม่น่าเลย
พี่หมอมาช่วยน้องมันไวๆหน่อยพี่หมอไม่เอาแกไว้แน่ไอ้ดีล

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.82 ล่องลอย {P.113}{ุุ21-5-59} 50%
เริ่มหัวข้อโดย: PetitDragon ที่ 21-05-2016 20:57:08

ถ้าจริง ก็ขอเถอะพวก ขอโทษ อะไรทำนองนี้อ่ะ

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.82 ล่องลอย {P.113}{ุุ21-5-59} 50%
เริ่มหัวข้อโดย: mystery Y ที่ 21-05-2016 21:19:30

โถ~น้ำฝนของพี่หมอ T^T

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.82 ล่องลอย {P.113}{ุุ21-5-59} 50%
เริ่มหัวข้อโดย: iceman555 ที่ 21-05-2016 21:37:02

 :m15: :m15: :m15:

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.82 ล่องลอย {P.113}{ุุ21-5-59} 50%
เริ่มหัวข้อโดย: Jupaeindy ที่ 21-05-2016 21:53:09

ดีน!!! แกมันชั่ว ทำไมพ่อไม่รักไม่ไปแย่งพ่อคืนเล่า มาลงกับคนอื่นทำไม เลววววววว

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.82 ล่องลอย {P.113}{ุุ21-5-59} 50%
เริ่มหัวข้อโดย: Jupaeindy ที่ 21-05-2016 21:56:41

ไรท์ ทำไมใจร้ายกะน้ำฝนขนาดนี้อ่ะ แง้... สงสารฝนอ่ะ

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.82 ล่องลอย {P.113}{ุุ21-5-59} 50%
เริ่มหัวข้อโดย: Rafael ที่ 21-05-2016 21:59:04

เอิ่ม น้ำฝนเสร็จอิพี่ดีนซะงั้น

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.82 ล่องลอย {P.113}{ุุ21-5-59} 50%
เริ่มหัวข้อโดย: SOMCHAREE ที่ 21-05-2016 22:00:24

แล้วฝนจะรับได้มั้ย สงสารฝน จะยังงัยต่อไปเนี่ย

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.82 ล่องลอย {P.113}{ุุ21-5-59} 50%
เริ่มหัวข้อโดย: somelove ที่ 21-05-2016 22:01:16

ถ้าดีนข่มขืนน้ำฝนแล้ว...ดีนก็ควรติดคุก...และตกเป็นเมียคนที่อยู่ในคุกดีมมันน่าจะมีผัวมากกว่า.
.ละนะคนเขียน...ต่อให้เป็นนิยายที่แต่งกตาม

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.82 ล่องลอย {P.113}{ุุ21-5-59} 50%
เริ่มหัวข้อโดย: Acacha ที่ 21-05-2016 22:04:54

ดีนมีปัญหาทางจิต (ชัดเจน)
แต่น้ำฝนก็ไม่ค่อยมีสัญชาตญาณระแวงภัยด้วย ทั้งที่เคยโดนดีนรังแกมาหลายรอบแล้ว

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.82 ล่องลอย {P.113}{ุุ21-5-59} 50%
เริ่มหัวข้อโดย: HerBerry ที่ 21-05-2016 22:07:40

ไม่อยากอ่านต่อละ

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.82 ล่องลอย {P.113}{ุุ21-5-59} 50%
เริ่มหัวข้อโดย: บูมเบส ที่ 21-05-2016 22:25:47

เหี้ยเกินไปแล้ว

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.82 ล่องลอย {P.113}{ุุ21-5-59} 50%
เริ่มหัวข้อโดย: จุ๊บจิ๊บจ๊ะจ๋า ที่ 21-05-2016 22:26:29

เราผิดหวังอ่ะ คือตอนพี่หมอก็โดนเยอะแล้วอ่ะ พอได้คบกันจริงจัง ฝนยังต้องไปเป็นของคนอื่นอีก คือฝนไม่ควรโดนอะไรแบบนี้ซ้ำซ้อนไหมคะ แล้วอย่างงี้จะให้ดีนรักแล้วไปขอฝนอีกไหมคะ

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.82 ล่องลอย {P.113}{ุุ21-5-59} 50%
เริ่มหัวข้อโดย: mukmaoY ที่ 21-05-2016 23:06:03

ยังเรียกมันว่าพี่อีกเหรอ!!!!

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.82 ล่องลอย {P.113}{ุุ21-5-59} 50%
เริ่มหัวข้อโดย: Alinrat ที่ 21-05-2016 23:45:35

 :sad4: :sad4: 50% นี้ สงสารน้ำฝนจับใจ หวืดรุนแรงงงงงงงงงงงง ><  :mew2: :mew2:

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.82 ล่องลอย {P.113}{ุุ21-5-59} 50%
เริ่มหัวข้อโดย: rmlab ที่ 22-05-2016 00:09:37

สงสารน้ำฝนจริงๆ

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.82 ล่องลอย {P.113}{ุุ21-5-59} 50%
เริ่มหัวข้อโดย: Duangjai ที่ 22-05-2016 00:18:14

ไม่จริงใช่ไหม โปรดรีไรท์เถิด

สงสารน้ำฝนอ่ะ

แล้วดีนก้อไม่ควรจะเลวขนาดนั้น

 :ling1:  :ling1:  :ling1:   :hao5:

..

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.82 ล่องลอย {P.113}{ุุ21-5-59} 50%
เริ่มหัวข้อโดย: twinmonkey0311 ที่ 22-05-2016 00:23:57

ทำไมน้ำฝนต้องมาเจออะไรแบบนี้บ่อยๆด้วยนะ

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.82 ล่องลอย {P.113}{ุุ21-5-59} 50%
เริ่มหัวข้อโดย: BABYBB ที่ 22-05-2016 00:31:59

แล้วแต่ไรท์เลย เอาที่ไรท์สบายใจ
อยากให้อ่านแบบไหนก็แบบนั้นแหละ 55555555

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.82 ล่องลอย {P.113}{ุุ21-5-59} 50%
เริ่มหัวข้อโดย: HISY ที่ 22-05-2016 01:32:04

ทำใจไม่ได้น้ำฝนของแม่ :o12: :sad4:

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.82 ล่องลอย {P.113}{ุุ21-5-59} 50%
เริ่มหัวข้อโดย: Freja ที่ 22-05-2016 02:26:16

เราก็เกลียดนะที่น้ำฝนต้องมาตกเป็นของดีน  แต่อยากจะฝากนิดว่าการที่ฝนถูกฝืนใจนั้นมันไม่ได้ทำให้ฝนด้อยค่าอะไร  เพราะฝนเป็นผู้ถูกกระทำ   อีกอย่างแซมเองก็ไม่มีสิทธิ์ที่จะคิดถึงฝนในแง่ที่ว่าฝนไปเสียตัวให้คนอื่นมา  สิ่งเกิดขึ้นเพราะแซมกับดีน  ฝนเป็นเหยื่อ   อีกอย่างแซมเองก็ควรรู้สึกว่าที่ตัวเองได้ทำกับฝนนั้นมันเจ็บปวดขนาดไหน   สิ่งที่เกิดขึ้นกับฝนคือสิ่งที่แซมต้องใช้เวลาทั้งชีวิตเพื่อทดแทนให้ฝน  คุณค่าของฝนไมไ่ด้ด้อยลงไปเพียงเพราะไอ้สารเลวชาติชั่วคนหนึ่งตัดสินใจที่จะขืนใจฝนนะ

เรารอดูว่าคนเขียนจะเพลย์ออกมาในมุมไหน   เราขอนะอย่าได้ปล่อยดีนไปเพราะว่าดีนจะเป็นตัวเอกในเรื่องต่อไปเลย   

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.82 ล่องลอย {P.113}{ุุ21-5-59} 50%
เริ่มหัวข้อโดย: Ginny Jinny ที่ 22-05-2016 08:16:30

น้ำฝนทำไมๆเป็นแบบนี้  :z3: :z3:

มองดีนแล้วเหมือนกับมองพี่หมอตอนแรกเลย  :hao5: :hao5:

สงสารน้ำฝน  :mew6: :mew6:

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.82 ล่องลอย {P.113}{ุุ21-5-59} 50%
เริ่มหัวข้อโดย: Bellze12 ที่ 22-05-2016 09:18:32

ไม่นะ มันโหดร้ายเกินไปสำหรับฝน
นอกจากพี่หมอ ก็มาโดนดีนขมขืน
เศร้าอ่ะ สงสารฝน
 :z3:

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.82 ล่องลอย {P.113}{ุุ22-5-59} 100%
เริ่มหัวข้อโดย: PetitDragon ที่ 22-05-2016 10:49:42

รอดูว่า ดีน จะชดใช้อย่างไร

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.82 ล่องลอย {P.113}{ุุ22-5-59} 100%
เริ่มหัวข้อโดย: P★RiTŸ ที่ 22-05-2016 11:23:22

เฮ้อออ ไม่รู้ฝนมันไปทำเวรทำกรรมอะไรไว้ เจอแต่เหี้ยอะไรแบบนี้...และสิ่งที่เราอยากจะรู้ก็คือ ไอ้ดีนจะได้รับโทษยังไง นี่ไม่ใช่เรื่องเล็กๆนะคะ คนเป็นพ่อเป็นแม่เค้าจะรู้สึกยังไง ถ้าลูกถูกกระทำแบบนี้ ตั้งแต่เรื่องไอ้พี่หมอแล้ว ถ้าเค้ารู้ คงไม่ได้สุขสมหวังแบบนี้หรอก แต่เรื่องไอ้ดีนตอนนี้ใหญ่กว่าซะอีก คือถ้ามันไม่ติดคุก มันจะผิดเพี้ยนมากเลย ในความรู้สึกของเรา...ถึงจะมีปมเหี้ยอะไรก็แล้วแต่ แต่คือมึงก็ไม่มีสิทธิ มาทำกับคนอื่นแบบนี้ป่ะ ยิ่งกับฝนด้วย มันไม่มีส่วนเกี่ยวข้องกับปัญหานี้มาตั้งแต่แรกด้วยซ้ำ นี่โดนทั้งกักขังหน่วงเหนี่ยว โดนข่มขื่นกระทำชำเรา แถมยังเป็นผู้เยาว์ด้วยซ้ำ เราอยากรู้จริงๆว่าสุดท้ายไอ้ดีนจะได้รับโทษยังไง??
คนที่น่าสงสารที่สุดคือน้ำฝนค่ะ ตกเป็นเหยื่อและถูกกระทำทั้งเรื่อง

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.82 ล่องลอย {P.113}{ุุ22-5-59} 100%
เริ่มหัวข้อโดย: comkacom ที่ 22-05-2016 11:25:57

เราสัญญา เราจะมีสติ เราจะมีสติ เราจะรอต่อไปก่อน ยังไม่คิดอะไรทั้งนั้น *กำมือเเน่นมาก :m15:

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.82 ล่องลอย {P.113}{ุุ22-5-59} 100%
เริ่มหัวข้อโดย: บูมเบส ที่ 22-05-2016 11:34:45

มันแย่มากอ่ะรับไม่ไหวเลย

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.82 ล่องลอย {P.113}{ุุ22-5-59} 100%
เริ่มหัวข้อโดย: เอมมี่ ที่ 22-05-2016 12:06:05

หมดกัน รับไม่ไหว

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.82 ล่องลอย {P.113}{ุุ22-5-59} 100%
เริ่มหัวข้อโดย: rmlab ที่ 22-05-2016 13:06:45

อยากให้พี่หมอเจอน้ำฝนแล้วอ่ะ สงสาร

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.82 ล่องลอย {P.113}{ุุ22-5-59} 100%
เริ่มหัวข้อโดย: mukmaoY ที่ 22-05-2016 13:13:32

ฝนคงต้องไปบำบัดละ

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.82 ล่องลอย {P.113}{ุุ22-5-59} 100%
เริ่มหัวข้อโดย: BABYBB ที่ 22-05-2016 14:12:08

ดีนทำงี้น้องไม่รักหรอก
หัวใจน้องมีแต่พี่หมอ เพ้อซะน่าสงสารเลย  :hao5:

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.82 ล่องลอย {P.113}{ุุ22-5-59} 100%
เริ่มหัวข้อโดย: Acacha ที่ 22-05-2016 14:27:36

ดีนเป็นเด็กมีปัญหา---อันนี้ชัดเจน
เรื่องที่อิจฉาพี่หมอ อยากแย่งความรักความสนใจมาเป็นของตัวเอง---อันนี้ก็ชัดเจน
แต่ไม่ค่อยเข้าใจเหตุผลที่มาที่ไปเท่าไหร่ว่าทำไมตอนนี้ดีนมารัก/ชอบน้ำฝนได้
คิดว่าดีนป่วย

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.82 ล่องลอย {P.113}{ุุ22-5-59} 100%
เริ่มหัวข้อโดย: Ginny Jinny ที่ 22-05-2016 14:30:36

ร้องไห้ไปกับฝน  :o12: :o12:

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.82 ล่องลอย {P.113}{ุุ22-5-59} 100%
เริ่มหัวข้อโดย: mystery Y ที่ 22-05-2016 14:49:19

สู้ๆน้ำฝน รอพี่หมอนะ

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.82 ล่องลอย {P.113}{ุุ22-5-59} 100%
เริ่มหัวข้อโดย: ka[ze]na ที่ 22-05-2016 15:24:42

อย่าเพิ่งบ้าก่อนเป็นอันใช้ได้

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.82 ล่องลอย {P.113}{ุุ22-5-59} 100%
เริ่มหัวข้อโดย: mox2224 ที่ 22-05-2016 16:30:19

เอิ่ม ความไม่สมเหตุสมผลทำให้รู้สึกผิดหวังที่อ่านมาตั้งไกล
แต่ก็จะอ่านต่อไป
คือไม่เข้าใจว่าจะลักพาตัวง่ายอะไรขนาดนี้ แล้วฝนจะเคราะห์ซ้ำกรรมซัดอะไรเพียงนี้
ละอิดีนนี่อิจฉาหมอหรือรักฝนหรืออะไร โรคจิตไปละ
เริ่มเบื่อฝนที่อ่อนแอเกินไป แต่ก็รออ่านตอนที่พี่หมอมาช่วยนะ
ขอหมอนนท์กับไผ่เยียวยาใจที

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.82 ล่องลอย {P.113}{ุุ22-5-59} 100%
เริ่มหัวข้อโดย: automaton ที่ 22-05-2016 16:47:53

อ่านตอนนี้แล้วเศร้า หดหู่ สงสารฝนจับใจ
ฝนต้องปฏิวัติตัวใหม่ให้แมนอย่างหมอนนท์ไปเลย
แล้วทำไมอีพี่ดีนเลวอย่างนี้ จะว่าตกหลุมรักฝนหัวปักหัวปำก็ไม่น่าใช่
จะรอฟังเหตุผล
อยากอ่านอีก   :ling1:

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.82 ล่องลอย {P.113}{ุุ22-5-59} 100%
เริ่มหัวข้อโดย: Bellze12 ที่ 22-05-2016 18:15:51

ดีนเอ๋ย ทำตัวเองทั้งนั้น
ก็เหมือนจะน่าสงสารอ่ะ
แต่รักเขาจริงก็ไม่ควรทำแบบนี้ป่ะ

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.82 ล่องลอย {P.113}{ุุ22-5-59} 100%
เริ่มหัวข้อโดย: nutty ที่ 22-05-2016 19:30:07

รู้ว่าสุดท้ายพี่หมอก้อช่วยได้
แต่สงสัยว่าฝนถูกจับได้ไงมากกว่า

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.82 ล่องลอย {P.113}{ุุ22-5-59} 100%
เริ่มหัวข้อโดย: Naeon ที่ 22-05-2016 19:45:22

บ้าอ่ะ

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.82 ล่องลอย {P.113}{ุุ22-5-59} 100%
เริ่มหัวข้อโดย: Tanthira ที่ 22-05-2016 19:47:34

ตอนแรกมีความรู้สึกดีมากกับนิยายเรื่องนี้...แต่พอตอนล่าสุดก็ขอบอกตรงๆว่าผิดหวังอ่า
ขอลาไม่อ่านต่อเพราะไม่ชอบจริงๆค่ะ แต่จะติดตามผลงานเรื่องอื่นต่อไปนะคะ T_T

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.82 ล่องลอย {P.113}{ุุ22-5-59} 100%
เริ่มหัวข้อโดย: ดวงตะวัน ที่ 22-05-2016 19:58:10

ถึงจะเป็นเรื่องแต่งแต่ก็คาดหวังนะ  ไม่อยากให้นำ้ฝนต้องเจออะไรแบบนี้ ร่างกายอาจไม่เป็นไรแต่จิตใจจะต้องเยียวยาแค่ใหน อายุก็แค่นี้เอง

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.82 ล่องลอย {P.113}{ุุ22-5-59} 100%
เริ่มหัวข้อโดย: mamacub ที่ 22-05-2016 20:16:10

การที่คนเราจะมีความสุขมันต้องผ่านความทุกข์มากมายแค่ไหนกัน!!

 :katai3: :katai3:

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.83 ช่วยเหลือ {P.115}{ุุ23-5-59} 100%
เริ่มหัวข้อโดย: memew ที่ 22-05-2016 20:27:18

83 : ช่วยเหลือ (พี่หมอ)

 
หนึ่งเดือนเต็ม…
 
หนึ่งเดือนที่ผมไม่ได้เห็นหน้า…
 
หนึ่งเดือนที่หัวใจผมเว้าแหว่งหายไป…
 
หนึ่งเดือนที่ผมแทบจะเป็นจะตายเพราะสูญเสียคนรัก สภาพผมไม่ต่างกับไผ่หรือแม้แต่พ่อกับแม่ฝน ทุกคนทำทุกวิถีทางเพื่อตามหาฝน ผมไม่สนแล้วว่าฝนจะถูกย่ำยีร่างกายมากน้อยเพียงใด ตอนนี้ผมขอแค่ชีวิตของน้ำฝนคืนมาเท่านั้น
 
ผมสัญญาไว้เลยว่าหากได้ตัวน้ำฝนคืน ผมจะรักและดูแลเขาเป็นอย่างดี ไม่บังคับ ไม่ขืนใจ และจะให้ทุกอย่างที่ฝนต้องการ ตอนนี้ผมขอแค่ให้ฝนมีชีวิตกลับมาอยู่ในอ้อมแขนของผมเท่านั้น
 
ผมนั่งเหม่อทอดสายตามองหน้าจอสี่เหลี่ยมสีดำตรงหน้า ภาพที่เคลื่อนไหว เป็นภาพของฝนในจิตใต้สำนึกผม ได้ยินเสียงยวบข้างๆ ผมหันไปมองคนที่ทิ้งตัวลงนั่งบนโซฟาเดียวกับผม สีหน้ามันไม่ต่างกับผม สภาพมันก็ไม่ต่างกับผม ผมมองหน้ามัน ก่อนหันกลับมามองหน้าจอสีดำอีกครั้ง
 
“หมอนนท์ว่าไง” ผมถามขึ้นมาลอยๆ
 
“ยังไม่ได้เบาะแสเหมือนเดิม”
 
ผมหลับตาลง คำตอบเดิมๆ ทั้งที่เพื่อนผมเก่งขนาดนั้น มันไปซ่อนอยู่ที่ไหน มันพาน้ำฝนของผมไปหลบซ่อนไว้ที่ไหน
 
ผมไม่อยากคิดเลยว่าฝนของผมจะลาโลกนี้ไปแล้ว
 
“ได้ข่าวกันบ้างไหมลูก”
เสียงพ่อถามขึ้นมาเบาๆ ผมกับไผ่หันไปมอง เหม่อจนไม่รู้ว่าพ่อกับแม่กลับมากันแล้ว
 
“ยังเลยครับ”
ผมตอบรับ พ่อมีสีหน้าสลดไม่ต่างกับทุกวันที่กลับมาและถามคำเดิม ตลอดหนึ่งเดือนที่ผ่านมา เราแทบไม่มีใครมีรอยยิ้มกันเลย พ่อกับแม่ฝนหนักสุด โดยเฉพาะแม่ที่ฟ้าบอกว่าร้องไห้แทบทุกวัน
 
ร้านยังคงดำเนินการต่อไป พวกต้าร์เองก็พยายามสืบค้นหาตัวดีนไม่ต่างกับผม ต้าร์มาที่ร้านฝนทุกวัน มาเพื่อรอคอยข่าวฝน
 
แม้จะกลับไปแบบคว้าน้ำเหลวก็ตาม
 
ได้ยินเสียงมือถือดังเบาๆ ผมมองมันอย่างไร้อารมณ์ ปล่อยให้มันดังรอบหนึ่ง ก่อนจะเอื้อมไปหยิบมากดรับเมื่อมันดังขึ้นเป็นครั้งที่สอง
 
“ไอ้หมอ ฉันได้ข่าวดีนแล้ว”
 
จากที่นั่งหมดแรงอยู่ ผมรีบเด้งตัวขึ้นนั่งดีๆ ทันที
 
“แล้วฝนล่ะ”
 
“ยังไม่รู้ข่าว แต่มีสายสืบแจ้งมาว่าดีนไปอยู่ที่เกาะส่วนตัวแห่งหนึ่ง เจ้าของชื่อไพโรจน์ แต่เจ้าของที่แท้จริงเป็นฝรั่งทำสัญญากันไว้ รู้สึกว่าลูกของฝรั่งคนนั้นจะเป็นเพื่อนที่เรียนมาด้วยกันของดีน
 
สิ่งที่ได้ยินทำให้ผมรู้สึกมีความหวังมากขึ้น ถึงจะไม่รู้ว่าฝนอยู่ที่ไหน แต่อย่างน้อย จากระยะเวลาที่ฝนและดีนหายไป น่าจะเชื่อมโยงกันได้ไม่ยากว่าดีนน่าจะเอาตัวฝนไป
 
แต่ตอนนี้มันขึ้นอยู่ที่ว่า ฝนยังมีลมหายใจอยู่หรือเปล่าแค่นั้น
 
ผมรอฟังข่าวเพิ่มเติม กระทั่งเพื่อนผมได้พิกัดแน่นอนของเกาะแห่งนั้น ผมรีบแจ้งข่าวให้ทุกคนทราบ ตอนแรกทุกคนจะขอติดตามไปด้วย แต่หมอนนท์ห้ามไว้ บอกยิ่งเยอะจะยิ่งทำให้ผู้ร้ายตื่นตัว เลยให้ไปแค่ตำรวจ เพื่อนผม ผมและไผ่ที่หัวเด็ดตีนขาดยังไง มันก็จะขอตามมาด้วย ซึ่งนนท์ก็ยอมให้มันไปง่ายๆ
 
เพื่อนผมมาค้างที่บ้านด้วยเพื่อวันรุ่งขึ้นจะได้ออกเดินทางไปด้วยกัน แต่แทนที่มันจะนอนห้องรับแขกหรือนอนห้องผมตามประสาเพื่อนสนิท มันกลับขอไปนอนห้องไผ่แทน ซึ่งโดยปกติไผ่แทบจะงาบหัวมัน แต่ครั้งนี้กลับยอมง่ายๆ
 
คงเพราะเป็นเรื่องของฝน
 
เราตื่นกันแต่เช้าตรู่ ลุกขึ้นมาเตรียมตัว เพื่อนผมหน้าตาสดใสดี แต่ไผ่ดูสะโหลสะเหลยังไงพิกล คล้ายคนพักผ่อนไม่เพียงพอ ผมไม่ได้ใส่ใจอาการของไผ่ คาดเดาเอาว่ามันน่าจะตื่นเต้นจนนอนไม่หลับ หรือไม่ก็ทะเลาะกับหมอนนท์จนไม่หลับไม่นอน
 
ได้ยินเสียงกริ่งดังขึ้นที่หน้าบ้าน ไผ่รีบเดินออกไปเปิดก่อนเดินเข้ามาพร้อมหินและต้าร์ ผมเลิกคิ้วมองพอๆ กับหมอนนท์
 
“เป็นตายร้ายดียังไง ผมก็ต้องไปด้วย ถึงไงดีนก็เป็นเพื่อนผม”
 
“จะไปเพื่อช่วยดีนหรือน้ำฝน” ผมถาม
 
“น้ำฝน” ได้รับคำยืนยันแบบนั้นผมก็พยักหน้า
 
ต้าร์เอารถตัวเองไป โดยมีหินเป็นสารถี พวกเรามุ่งตรงไปยังท่าเรือ จอดรถทิ้งไว้ รอตำรวจมาสมทบ เมื่อพร้อมก็มีเจ้าหน้าที่ขับเรือมุ่งตรงไปที่เกาะนั้นทันที
 
น้ำทะเลเย็นๆ ไม่ได้ช่วยอะไรแม้แต่น้อย เพราะตอนนี้จิตใจผมกำลังร้อนรุ่มด้วยความเป็นห่วงฝน เส้นทางที่เราขับเต็มไปด้วยหมู่เกาะน้อยใหญ่ ส่วนใหญ่จะเป็นเกาะที่มีผู้คนจับจองไว้แล้ว กระทั่งเจ้าหน้าที่คนหนึ่งชี้บอกว่าใกล้ถึงที่หมายแล้ว
 
“เกาะนั้นแหละครับ”
 
ผมมองตาม เป็นเกาะเล็กๆ มีกลุ่มก้อนภูเขาหิน ต้นไม้บังตา และมีสิ่งก่อสร้างสไตล์โมเดิร์นรีสอร์ตสีขาวตั้งอยู่ ระยะที่เราเห็นมันใหญ่เท่าหัวไม้ขีดเท่านั้น
 
ยิ่งใกล้ผมยิ่งรู้สึกตื่นเต้น เรือที่วิ่งเร็วในตอนแรก ค่อยๆ ผ่อนแรงลงเมื่อใกล้เทียบท่า และ ณ ท่าเรือนั้น ก็มีใครคนหนึ่ง ออกมายืนจังก้ามอง
 
“ดีน…”
คนที่ครางเรียกไม่ใช่ผม แต่เป็นต้าร์ เพื่อนของดีนเอง มันกำหมัดแน่น ใจผมร้อนยิ่งกว่าเปลวไฟ ห่วงไปถึงร่างน้อยของผม ผมภาวนาขอให้ฝนอยู่ที่นี่
 
เรือค่อยๆ จอดเทียบท่า มันไม่หนี ไม่มีท่าทีตกใจหรือหวาดกลัว ราวกับรู้อยู่แล้วว่าวันนี้จะมาถึง ผมยืนอยู่ตรงหัวเรือจ้องตามัน มันก็จ้องตาผมกลับเช่นกัน กรามมันบดแน่น ดวงตายังคงคมกล้าเหมือนเดิม
 
“คุณดีน คุณคือผู้ต้องสงสัยลักพาตัวคุณน้ำฝน เราขอตรวจค้นทุกพื้นที่”
ตำรวจรีบลงไปพูดด้วย พวกผมก้าวตามลงไปติดๆ
 
ดีนไม่พูดโต้ตอบอะไร มองมาที่ผมนิ่งๆ ซึ่งผมเองก็มองหน้ามันไม่เคลื่อนไปไหนเหมือนกัน ตำรวจเข้าไปตรวจภายในแผลบเดียวก็ออกมาแล้วแจ้งว่ามีห้องหนึ่งถูกล็อกด้วยกุญแจแน่นหนาอยู่ ร้องขอกุญแจจากมัน มันล้วงหยิบกุญแจออกมาจากกระเป๋ากางเกง แต่แทนที่จะยื่นกุญแจให้เจ้าหน้าที่ กลับเขวี้ยงกุญแจอันนั้นลงน้ำไปไกล ผมไม่รอช้ารีบวิ่งไปกระโจนลงน้ำ ดำลงไปควานหากุญแจดอกนั้น และคนที่ตามมาติดๆ คือไผ่และต้าร์ รวมถึงหินและหมอนนท์ พวกเราใช้เวลาดำผุดดำไหว้กันอยู่พัก จนในที่สุด ผมก็ได้กุญแจดอกนั้นมา
 
ผมไม่รอช้า ไม่ยื่นกุญแจให้ใครทั้งนั้น วิ่งตรงเข้าไปในบ้าน เจ้าหน้าที่วิ่งนำผมไปที่ห้องนั้น ผมไม่รู้ว่าดีนมีแผนการร้ายอะไรรออยู่ แต่ผมอยากรู้ว่าภายในห้องสี่เหลี่ยมนั้น จะมีร่างของคนที่ผมตามหามาตลอดหนึ่งเดือนหรือเปล่า
 
ผมรีบไขกุญแจผิดๆ ถูกๆ มันถูกปลดออกดังแกรก ผมรีบเปิดออก กวาดมองเข้าไปภายใน ก่อนยืนตัวแข็งทื่อไปกับสภาพที่เห็น

50%

ผมแทบเข่าอ่อน เพราะบนเตียงขาว มีเรือนร่างบอบบางของน้ำฝนนอนหลับสนิท ร่างมันผอมลงอย่างเห็นได้ชัด ท่อนบนเปลือยเปล่ามีริ้วรอยที่เกิดจากการถูกข่มเหงย่ำยีแทบทุกอณูเนื้อ ท่อนล่างกลืนหายไปกับผ้าห่ม
 
ผมน้ำตาร่วงไปกับภาพที่เห็น เท้าตรึงอยู่กับที่ ได้ยินเสียงครางเบาๆ จากหมอนนท์ แล้วมันก็ช่วยกันคนอื่นๆ ที่ไม่ใช่คนในกลุ่มเราให้ออกไปรอข้างนอกก่อน คงไม่อยากให้เข้ามาเห็นสภาพของน้ำฝนตอนนี้ ผมฝืนใจก้าวช้าๆ เข้าไปหา อย่างน้อยฝนก็ยังมีชีวิตอยู่ ลมหายใจยังเป็นของฝนอยู่
 
ร่างน้อยของผมต้องทนทุกข์อยู่ในห้องสี่เหลี่ยมนี้มานานแค่ไหน
 
จะถูกทำร้ายรุนแรงแค่ไหน
 
จะร้องไห้มากแค่ไหน
 
“น้ำฝน”
ผมครางเรียก พาร่างอันเปียกโชกและสั่นเทาเข้าไปชิดขอบเตียง ทิ้งตัวลงนั่งข้างๆ ค่อยๆ ช้อนอุ้มร่างอันไร้สติขึ้นมากอดแนบอก
 
คนในอ้อมแขนผมขยับนิด ๆ ปรือตามอง
 
“ฝน”
ร่างน้อยคลี่ยิ้มหวานหยดให้ผม ขยับเลื่อนมือมาจับแก้มผมไว้ น้ำตาผมร่วงหล่นมากกว่าเดิม
 
“พี่หมอ พี่หมอมาช่วยผมแล้วใช่ไหม”
 
“ฉันมาช่วยแล้วน้ำฝน ฉันมาแล้ว”
ผมจับมือมันไว้แน่น ดึงมาจูบซับ
 
“แล้วพี่ก็จะหายไปอีกใช่ไหม อย่าทิ้งผมไว้ที่นี่คนเดียวนะพี่หมอ ผมอยากเจอพี่หมอ ผมคิดถึงพี่หมอ คิดถึงพ่อ คิดถึงแม่ คิดถึงไผ่ ผมอยากกลับบ้าน”
 
ผมกอดคนในอ้อมแขนแน่นขึ้น
 
“กลับบ้าน ฉันมาพากลับบ้านแล้ว กลับบ้านกัน”
ผมจูบซับหน้าผากของคนที่ยังไม่ได้สติดี มันค่อยๆ ปิดเปลือกตาลง
 
“น้ำฝน!”
ผมเขย่าเรียก ฝนนิ่งสงบลง ผมรีบหันไปทางหมอนนท์
“เอาชุดเครื่องมือแพทย์มานนท์”
มันไม่พูดพร่ำทำเพลง รีบวิ่งลิ่วหายไป และกลับมาอีกครั้งพร้อมเครื่องมือแพทย์เบื้องต้น ผมร้องขอให้ทุกคนออกไป เพราะอยากตรวจฝนให้ละเอียดที่สุด ไม่นานทั้งห้องก็เหลือเพียงผมกับฝนสองคน
 
ผมคลี่ดึงผ้าห่มที่คลุมร่างน้อยไว้ออก หลับตาแน่นเมื่อเห็นคราบความใคร่ที่ไม่ใช่ของตัวเอง ช่องทางที่ถูกย่ำยี เนื้อตัวถูกตีตราไปทั่วแทบจะทุกจุด ผมช้อนอุ้มร่างน้อยไปชำระล้างร่างกาย ฝนยังไม่ได้สติ ผมล้างจนสะอาดเอี่ยมไม่เว้นแม้แต่ภายใน
 
ผมโอบร่างที่ยังไม่ได้สติไว้ในอ้อมแขน พากลับมาทิ้งลงบนเตียง ร่างกายฝนอ่อนเพลียอย่างหนัก ร่างกายไม่มีบาดแผลหนักๆ แต่อย่างใด ผมเดินไปเลือกเสื้อผ้ามาให้ฝนหนึ่งชุด สวมใส่ให้ร่างน้อย โฉบอุ้มไว้ในอ้อมแขน แล้วพาฝนเดินออกจากห้องไป
 
ดีนถูกใส่กุญแจมือไว้ท่ามกลางตำรวจ ผมเดินตรงเข้าไปหา
 
“คงสะใจนายแล้วสินะ ที่ได้ทำร้ายชีวิตของคนคนหนึ่งได้ลง”
 
มันไม่ได้มองหน้าผม แต่มองคนในอ้อมแขนผม สายตานั้นเต็มไปด้วยความอาลัยอาวรณ์ ผมอุ้มพาฝนเดินเลยไปขึ้นเรือ เจ้าหน้าที่ปูเตียงแพทย์ให้ แต่ผมไม่ได้วางน้ำฝนลง โอบอุ้มน้ำฝนไว้ในอ้อมแขน
 
ไผ่และต้าร์ รวมถึงหินเพื่อนมันเดินมาลูบหัวคนหลับอย่างสมเพช ไม่มีใครพูดเรื่องที่ฝนถูกข่มเหง ไม่มีใครพูดอะไรนอกจากความเงียบ
 
พอถึงท่าเรือ เจ้าหน้าที่ถามว่าจะส่งฝนเข้าโรงพยาบาลใกล้ๆ ก่อนไหม ผมปฏิเสธ เพราะฝนไม่ได้บาดเจ็บอะไร ผมต้องการพาฝนออกไปให้พ้นๆ จากที่นี่ให้เร็วที่สุด ผมให้หมอนนท์ขับรถ โดยมีไผ่นั่งหน้าแล้วผมนั่งหลัง โอบอุ้มน้ำฝนไว้แนบอก
 
“หนักไหมนั่น วางมันลงก่อนก็ได้”
ไผ่มันทักมาด้วยความเป็นห่วง
 
“ไม่เป็นไร แค่นี้สบายมาก”
ผมพูดเสียงเบา ลูบหัวน้ำฝนปลอบประโลม จูบซับแก้มขาวของคนหลับครั้งแล้วครั้งเล่า
 
“พี่หมอ”
ฝนละเมอออกมาเป็นชื่อผมหลายครั้ง ทำให้ผมรู้ว่าฝนเฝ้าเรียกร้อง และรอเวลาให้ผมมาช่วยแค่ไหน ผมทิ้งสายตาไว้กับวิวข้างทาง กระทั่งวิวนั้นลับหายไป ผมสะดุ้งตื่นอีกทีเพราะหมอนนท์มันปลุก
 
“ดึกแล้ว เราต้องค้างกันที่นี่”
 
ผมพยักหน้ารับ ก้มมองคนที่ยังหลับสนิทในอ้อมแขน
 
“ทำไมฝนยังไม่ตื่น”
 
“ระยะเวลานี้อาจเป็นช่วงเวลาหลับประจำของฝน เพราะดูแล้ว มันคงไม่ได้ปล่อยฝนไปไหนมาก นอกจากกินนอนอยู่ในห้องนั้นนานนับเดือน”
 
ผมพยักหน้าเข้าใจ ก้าวลงจากรถที่เพื่อนผมเปิดให้ ผมอุ้มมันในท่าเจ้าหญิง หน้ามันยังซบอยู่กับอกผม เดินตรงไปเช็กอิน
 
เราจองกันสามห้อง ห้องหนึ่งของผมกับน้ำฝน อีกห้องของนนท์และไผ่ ส่วนหินกับต้าร์นอนพักด้วยกัน นนท์เปิดประตูให้ ทั้งหมดพากันมองมายังคนที่หลับไม่ได้สติ ไผ่พยายามเขย่าปลุก แต่ดูท่าฝนจะไม่ตื่นเอาง่ายๆ ผมไล่ให้ทุกคนออกจากห้องไป ถ้าฝนฟื้นเมื่อไหร่ จะรีบโทรไปปลุก ไผ่อิดออดไม่ยอม จนเพื่อนผมต้องลากมันออกไปแทน ตอนนี้ทั้งห้อง จึงเหลือแค่ผมและน้ำฝนที่ยังคงหลับสนิท
 
ผมเข้าไปอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าล้างคราบน้ำทะเลออก เดินไปทิ้งตัวลงนอนเคียงข้างร่างน้อย ดึงมันมาซบไว้กับแผงอก จูบหน้าผากมันเบาๆ
 
ผมสัญญา ว่าผมจะอยู่เคียงข้างมันตลอดไป ผมจะไม่ยอมทอดทิ้งให้มันต้องโดดเดี่ยวอีกแล้ว   

To Be Con.

ตอนหน้าน้ำฝนฟื้นแล้ว มาให้กำลังใจน้ำฝนให้ก้าวผ่านเหตุการณ์นี้ไปให้ได้ดีกว่าค่ะ

คุยกันนิด : 
โดนด่าหนักมาก จริงๆ ทำใจไว้ตั้งแต่เขียนเสร็จแล้วว่าตอนนี้จะต้องเกิดดราม่าหนักมาก และมีหลายคนไม่พอใจแน่ๆ ก่อนลงนี่มือไม้สั่นไปหมดทำใจนานมาก เพราะรู้ว่าลงไปยังไงๆ ก็ต้องโดนด่า แต่ก็ยังยืนยันที่จะลง เพราะมันเปลี่ยนไม่ได้จริงๆ ถ้าเปลี่ยน เนื้อเรื่องจะกลายเป็นแบบอื่นไปเลย หลากหลายประสบการณ์ที่จะเกิดขึ้นตามมาจะไม่มีตามไปด้วย

คนเขียนยอมให้ตัวเองโดนด่า เพื่อให้ทุกคนได้เห็นสิ่งที่จะตามมาทีหลัง(ถ้าใครอดทนอ่านจนผ่านพ้นช่วงนี้ไปได้นะคะ ถ้าเลิกอ่านกลางคันเหมือนใครหลายๆ คน เขาคนนั้นก็จะจมอยู่กับความรู้สึกผิดหวัง เสียใจ และเสียความรู้สึกที่มีต่อนิยายและคนเขียนไปเลย)

ชีวิตของคนเรามันไม่ได้โรยด้วยกลีบกุหลาบ คนเขียนแค่หยิบเรื่องจริง(ที่ใครหลายคนอาจรับไม่ได้มาใส่นิยาย)
ชีวิตของคนบางคน ผ่านเรื่องแย่มาเยอะ บางครั้งก็ทำให้ชีวิตพังไม่เป็นท่า แต่สำหรับเรื่องนี้ คนเขียนให้มันเป็นเหตุการณ์ที่เป็นเหมือนฐานสีดำก้าวขึ้นไปสู่ฐานสีอื่นๆ ในชีวิต
ขึ้นอยู่กับคนอ่านแล้วว่าจะเลือกมองแค่จุดดำนี้จุดเดียว หรือมองให้กว้างๆ แล้วมีความสุขกับชีวิตที่เหลือ
บางคนก็ปล่อยให้เรื่องเศร้า เสียใจ หรือผิดหวังเป็นตราบาปของชีวิตไปจนตาย(หรือบางครั้งก็คิดสั้นฆ่าตัวตายไปเลย) แต่บางคนก็พลิกวิกฤติให้เป็นโอกาส ใช้ข้อผิดพลาด ผิดหวังให้เป็นกำลังใจและสู้ชีวิตต่อไป

แม้กระทั่งตัวคนเขียนเองก็เคยผ่านเหตุการณ์ที่'แย่'ยิ่งกว่าน้ำฝนมามาก แน่นอนเราลบเหตุการณ์ร้ายๆ ทิ้งไปไม่ได้ แต่ใช้มันเป็นเครื่องเตือนใจว่าเราจะไม่ทำเรื่องเลวร้ายแบบนี้กับใครอีก และใช้ชีวิตที่เหลือให้คุ้มที่สุด

คำถามก็คือ ถ้าให้ย้อนกลับไปแก้ไขอดีตอันเลวร้าย จะกลับไปแก้ไหม คนเขียนขอตอบว่าไม่ เพราะอดีตสร้างให้มีปัจจุบัน แม้มันจะเลวร้าย แต่เรื่องมันก็ผ่านไปแล้ว และเพราะอดีตอันเลวร้ายนั้นทำให้มีปัจจุบันที่ดีสุดยอด มีคนรักที่ดี มีครอบครัวที่ดี ยิ่งคนที่เรารักรู้ว่าเราเคยเจอเรื่องเลวร้ายมามากแค่ไหน เขาจะยิ่งให้ความสำคัญและรักเรามากขึ้นเท่านั้นทดแทนในสิ่งที่เราได้ประสบพบเจอมา

Keep Walking ค่ะ
คนเขียนจะไม่บอกว่าเรื่องนี้เป็นแค่นิยาย เพราะคนเขียนชอบสร้างตัวละครให้ดูมีชีวิตจริง แต่ชีวิตจริงของคนบางคนอาจทำให้ใครหลายคนทนดูไม่ไหว

อดทนนะคะ เดี๋ยวมันก็ผ่านพ้นไป หลังความทุกข์มีความสุขอยู่เสมอ และเมื่อมีความสุขก็อย่าประมาทว่าทุกข์จะไม่เวียนมาทดสอบใจ แต่ถ้าไม่ไหวจริงๆ รออีกหลายๆ ตอนค่ะ แล้วค่อยกลับมาอ่านใหม่ ^^
รักทุกคน

ปล. ยังยืนยันเหมือนเดิมว่าถ้าผ่านดราม่าช่วงนี้ไป ทุกคนจะมีแต่รอยยิ้มแน่นอน ^^
ทุกปลายทางของอุโมงค์ย่อมมีแสงสว่างอยู่เสมอ

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.83 ช่วยเหลือ {P.115}{ุุ22-5-59} 50%
เริ่มหัวข้อโดย: gatenutcha ที่ 22-05-2016 20:38:09

 :m16:
คือไร  ค้างอะ  รอค่ะ ลุ้นมาก  สงสารน้องฝน

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.83 ช่วยเหลือ {P.115}{ุุ22-5-59} 50%
เริ่มหัวข้อโดย: angelhani ที่ 22-05-2016 20:42:49

 :ling1:

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.83 ช่วยเหลือ {P.115}{ุุ22-5-59} 50%
เริ่มหัวข้อโดย: Duangjai ที่ 22-05-2016 20:54:05

หนึ่งเดือน มันนานเลยนะ กักขังน้ำฝนไว้อย่างนั้น

ขอให้ดีนแพ้ความรัก ความมั่นคงของน้ำฝน

โอ๊ย โอ๊ย

 :hao5:  :hao5:   :hao5:  :hao5:

....

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.83 ช่วยเหลือ {P.115}{ุุ22-5-59} 50%
เริ่มหัวข้อโดย: sosi ที่ 22-05-2016 20:54:56

ค้าง :katai1:

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.83 ช่วยเหลือ {P.115}{ุุ22-5-59} 50%
เริ่มหัวข้อโดย: klaew ที่ 22-05-2016 21:06:21

อ้ากกกกกกก
น้ำฝน
T[]T

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.83 ช่วยเหลือ {P.115}{ุุ22-5-59} 50%
เริ่มหัวข้อโดย: comkacom ที่ 22-05-2016 21:09:00

โอ๊ยๆๆๆๆ สติฉันนนนนนนนนนน จงสถิตย์

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.83 ช่วยเหลือ {P.115}{ุุ22-5-59} 50%
เริ่มหัวข้อโดย: Walitya ที่ 22-05-2016 21:16:56

ค้าง น้ำฝนจะเป็นยังไงบ้าง งื้อออ  :katai1:

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.83 ช่วยเหลือ {P.115}{ุุ22-5-59} 50%
เริ่มหัวข้อโดย: mam.nalok ที่ 22-05-2016 21:33:54

อย่าทำร้ายจิตรใจกันไปมากกว่านี้เลย :m15: :m15: :m15:

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.83 ช่วยเหลือ {P.115}{ุุ22-5-59} 50%
เริ่มหัวข้อโดย: บูมเบส ที่ 22-05-2016 21:40:27

ฆ่าแม่งเลย

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.83 ช่วยเหลือ {P.115}{ุุ22-5-59} 50%
เริ่มหัวข้อโดย: gunghan ที่ 22-05-2016 21:48:06

ค้างมากมาย
อ่านแค่นี้ยังรู้สึกจุก แน่หน้าอก หายใจไม่ออกเลย เฮ้อออออ
 :เฮ้อ: :เฮ้อ:

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.83 ช่วยเหลือ {P.115}{ุุ22-5-59} 50%
เริ่มหัวข้อโดย: PetitDragon ที่ 22-05-2016 21:49:45

ยังแอบหวังว่า ดีนแกล้งนะ


ค้างสุดๆ

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.83 ช่วยเหลือ {P.115}{ุุ22-5-59} 50%
เริ่มหัวข้อโดย: twinmonkey0311 ที่ 22-05-2016 21:55:08

ใช้เวลาเดือนนึงตามหาน้ำฝนนี่มันนานไปมั้ย ตอนนี้น้ำฝนจะเป็นยังไงบ้างล่ะ  :katai1: ส่วนใอ้เหี้ยดีนนี่ต้องกระทืบมันเสร็จแล้วต้องจับมันเข้าคุกให้ได้นะ :m16:

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.83 ช่วยเหลือ {P.115}{ุุ22-5-59} 50%
เริ่มหัวข้อโดย: leefever ที่ 22-05-2016 21:56:16

คนเขียนได้โปรดเมตตาคนอ่านมาต่อเถอะค่ะ
ปล่อยไว้แบบนี้มันอึดอัดคับอกคับใจนะคะ

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.83 ช่วยเหลือ {P.115}{ุุ22-5-59} 50%
เริ่มหัวข้อโดย: Apple_matinie ที่ 22-05-2016 21:56:41

โคตรรรรรร ของ โคตรรรรร สงสารน้ำฝน

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.83 ช่วยเหลือ {P.115}{ุุ22-5-59} 50%
เริ่มหัวข้อโดย: HISY ที่ 22-05-2016 23:44:28

หนึ่งเดือน สภาพจิตใจของน้ำฝนคงไม่เหลืออ่ะ

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.83 ช่วยเหลือ {P.115}{ุุ22-5-59} 50%
เริ่มหัวข้อโดย: mukmaoY ที่ 23-05-2016 00:38:13

มันบ้าแล้วล่ะ กลัวจะไม่โดนเข้าคุก แต่เอาไปบำบัดแทน

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.83 ช่วยเหลือ {P.115}{ุุ22-5-59} 50%
เริ่มหัวข้อโดย: iceman555 ที่ 23-05-2016 00:54:10

 :katai1: :katai1: :katai1:

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.83 ช่วยเหลือ {P.115}{ุุ22-5-59} 50%
เริ่มหัวข้อโดย: ka[ze]na ที่ 23-05-2016 06:39:36

กระทืบให้ตายค่ะ

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.83 ช่วยเหลือ {P.115}{ุุ22-5-59} 50%
เริ่มหัวข้อโดย: Ginny Jinny ที่ 23-05-2016 06:56:49

ค้างอย่างแรง  :z3: :z3:

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.83 ช่วยเหลือ {P.115}{ุุ22-5-59} 50%
เริ่มหัวข้อโดย: rmlab ที่ 23-05-2016 07:30:17

ดีนจะเลวมากไปแล้ว

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.83 ช่วยเหลือ {P.115}{ุุ22-5-59} 50%
เริ่มหัวข้อโดย: tuek ที่ 23-05-2016 07:37:41

อยากฆ่าดีลจริงๆ

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.83 ช่วยเหลือ {P.115}{ุุ22-5-59} 50%
เริ่มหัวข้อโดย: automaton ที่ 23-05-2016 09:14:09

อยากได้อะไรบอกมาเลย แต่คนแต่งโปรดช่วยมาต่อทีเถอะ จะลงแดง
ฝากบอกอิพี่ดีน ฉันจะฆ่าแก  :pigangry2:

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.83 ช่วยเหลือ {P.115}{ุุ22-5-59} 50%
เริ่มหัวข้อโดย: mox2224 ที่ 23-05-2016 09:21:15

เห็นอะไร ฝนเป็นยะงไงบ้าง ค้างแรงงงง
แต่พี่หมอนนท์กับไผ่เขาดีกันแล้วเหรอ
ทำไมไปนอนห้องไผ่แล้วหมอนนท์สดใส ไผ่โทรมได้น้า
หรือแลกกะที่หาตัวน้ำฝนเจอ

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.83 ช่วยเหลือ {P.115}{ุุ22-5-59} 50%
เริ่มหัวข้อโดย: mystery Y ที่ 23-05-2016 13:24:35

พี่หมอมาแล้ว เตรียมตัวตายซะไอ้ดีน!!

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.83 ช่วยเหลือ {P.115}{ุุ22-5-59} 50%
เริ่มหัวข้อโดย: Dee^daY ที่ 23-05-2016 17:43:11

โหวววววว ค้างงงง

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.83 ช่วยเหลือ {P.115}{ุุ22-5-59} 50%
เริ่มหัวข้อโดย: Bellze12 ที่ 23-05-2016 21:30:15

เฮ้ยลุ้นอ่ะ
ฝนจะมีสภาพยังงัย
แล้วพี่หมอเจอฝนในห้องหรือป่าว
โอ๊ยเครียด

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.83 ช่วยเหลือ {P.115}{ุุ22-5-59} 50%
เริ่มหัวข้อโดย: OoniceoO ที่ 23-05-2016 23:15:52

คนเขีบนอยู่คิดมากเลยคับ ผมรู้คุณเขียนออกมาเพื่อให้คนอ่านได้รู้ได่อะไรจากที่เขียนมา ขอบคุณครับที่เขียนให้พวกเราอ่าน เขียนต่อไปนะครับ คนไม่อ่านก็ปล่อยไปเถอะครับ

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.83 ช่วยเหลือ {P.115}{ุุ22-5-59} 50%
เริ่มหัวข้อโดย: miikii ที่ 24-05-2016 00:31:35

ต้องถึงขนาดนี้เลยเหรอ

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.83 ช่วยเหลือ {P.115}{ุุ22-5-59} 50%
เริ่มหัวข้อโดย: twinmonkey0311 ที่ 24-05-2016 01:52:37

ดีใจที่พี่หมอมาช่วยน้องได้แล้ว  :mew2:

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.83 ช่วยเหลือ {P.115}{ุุ22-5-59} 50%
เริ่มหัวข้อโดย: MYYAOI ที่ 24-05-2016 06:59:41

ฝนน่าสงสารจริงๆ เราว่าอีพี่ดีนเนี้ยะ มันน่าจะรักฝนจริงๆแล้วแหละ แต่แสดงออกดีดีไม่เป็น แล้วฝนดั้นมาเป็นแฟนคนที่ตัวเองเกลียดอีก ก็เลยทำแบบนี้เลย โดนคิดว่าถ้าอยู่ด้วยกันทุกวันฝนจะหันมารักตัวเองบ้างไง แต่มันไม่ใช่ โธ่สงสารฝนจัง แต่เราว่าหลังจากที่ฝนฟื้นนี่สิ เรื่องใหญ่กว่าแน่นอน  :m15: :m15: :m15:

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.83 ช่วยเหลือ {P.115}{ุุ22-5-59} 50%
เริ่มหัวข้อโดย: BChampa ที่ 24-05-2016 07:33:26

อ่านไปก็ใจสั่น ไอ้สัสเอ๊ย ข่มขืนนานนับเดือน ขนลุก ตื่นมาถ้าไม้รักก็เป็นบ้าไปเลย สภาพจิตใจใครจะทนไหววะ มันต้องอยู่กับความรู้สึกผิดแค่ไหน จำได้ว่าคุณเคยเขียนให้น้ำฝนคิด ตอนเสียตัวให้พี่หมอยังเสียแค่ร่างกาย แต่ถ้าเสียให้พี่ดีนตอนนี้จะเสียทั้งกายเสียทั้งใจ ไม่อยากจะคิด ไม่อยากจะเดาเรื่องเลยว่ามันจะออกมาแนวไหน ถ้าไม่ฝืนธรรมชาติมากไปอย่างน้อยก็ซึมไปหลายเดือน รู้สึกผิดไปตลอดชีวิต ยิ่งดูตามนิสัยน้ำฝนด้วยแล้วต่อให้พี่หมอยังรักเหมือนเดิมฝนมันก็คิดว่าตัวเองสกปรกไปแล้ว โดนคนอื่นข่มขืนเป็นเดือนๆขนาดนั้นดูจากร่องรอย อาภัพว่ะสำหรับชีวิตคนๆนึง มันเลวร้ายได้อีกแค่ไหนวะ แต่ถ้าคนแต่งฝืนธรรมชาติบังคับทิศทางเรื่องไม่ให้น้ำฝนรู้สึกผิดได้ อันนั้นก็แล้วแต่คุณเลย แต่อยากบอกว่าคนอ่านเองที่สภาพจิตใจย่ำแย่กับสิ่งที่อ่าน อ่านแล้วยังหดหู่เลย ไม่รู้ว่าชีวิตจะเดินต่อไปในเส้นทางไหน
ไม่ใช่แค่เด็กเรียกร้องความสนใจจากพ่ออย่างที่ใครๆบอก อย่างที่พี่หมอบอก หรืออย่างที่คนแต่งอยากให้คนมองพี่ดีนในจุดนั้น มันคิดแบบนั้นไม่ได้แล้ว อย่างนี้มันโรคจิต อย่าเข้าสถานบำบัดเลยมันเบาไป เอาเข้าคุกเถอะ ลักพาตัว กักขังหน่วงเหนี่ยว ข่มขืน อย่าเขียนให้พี่หมอหรือน้ำฝนให้อภัยมันนะ ต่อให้พ่อมันหรือแม่มันขอร้องก็ไม่ให้อภัย ถ้ามันยังอยู่ในสังคมต่อไปไม่อยากจะคิดถึงชีวิตน้ำฝนเลย ไอ้สัตว์นรกเอ๊ย

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.83 ช่วยเหลือ {P.115}{ุุ22-5-59} 50%
เริ่มหัวข้อโดย: mam.nalok ที่ 24-05-2016 08:27:10

ทำไมเราต้องตื่นมาเพื่อร้องไห้แต่เช้าด้วย  ฮืออออออออออสงสารฝน อีพี่หมอต้องรักฝนมากๆนะรักมากกว่าเดิมอย่าให้เกิดเหตุการณ์แบบนี้อีก  ใจจะสลาย

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.83 ช่วยเหลือ {P.115}{ุุ22-5-59} 50%
เริ่มหัวข้อโดย: booboos ที่ 24-05-2016 11:29:15

สงสารน้ำฝนนะ  และเป็นกำลังใจให้คนแต่งด้วยจ้า 
รอติดตามตอนต่อไปจ้า   

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.83 ช่วยเหลือ {P.115}{ุุ22-5-59} 50%
เริ่มหัวข้อโดย: i_Tipz ที่ 24-05-2016 11:47:41

 :m15:  :m15:  :m15: จับมันเข้าไปอยู่ในกรงซะ

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.83 ช่วยเหลือ {P.115}{ุุ22-5-59} 50%
เริ่มหัวข้อโดย: sasi ที่ 24-05-2016 16:03:19

ตามอ่านจนทัน ณ วินาทีแรกที่อ่านถึงตอนฝนโดนลักพาตัว ไม่คิดว่าผู้แต่งจะใจร้ายให้น้ำฝนโดนข่มขืนด้วย ตอนนั้นคือแบบ เฮ๊ย จริงเหรอ เอาแบบนี้จริงๆ เหรอ เชื่อไม๊ว่าทำเอาเราเครียดไปเป็นวันสองวัน จนตอนนี้เริ่มโอเคแล้ว ถึงได้กลับมาคอมเม้นท์

จริงๆก็เข้าใจนะ ว่าชีวิตคนเราแต่ละคน มันไม่ได้โรยด้วยกลีบกุหลาบทุกคนไป เอาเถอะ มาขนาดนี้แล้ว จะรื้อเขียนใหม่ก็ใช่ที่ แต่จะรอดูว่าจะกลับมายังไง เพราะจากที่อ่านมา โดยนิสัยฝนแล้ว คงรับไม่ได้อย่างแรง และรู้สึกว่าตัวเองไม่คู่ควรกะพี่หมออีกต่อไปแล้ว ถึงแม้พี่หมอจะไม่รังเกียจก็ตาม จะรอดูว่า ผู้แต่ง จะทำยังไงให้เรื่องมันกลับมามีความสุขได้ เพราะถ้าเป็นเราเอง ก็คงไม่สามารถจะบอกได้ว่าจะกลับมามีความสุขในชีวิตได้อีกแล้วอย่างแน่นอน มันไม่มีอะไรเหมือนเดิมอีกต่อไปแล้ว ถ้าเป็นคนโสดที่โดนข่มขืน มันจะมีความรู้สึกแบบนึง หวาดกลัว นั่นนี่นู่น แต่ถ้าเป็นคนที่มีแฟน (สามี) แล้ว และเป็นคนที่คิดแบบฝน เอาจริงๆ นี่มองไม่ออกเลยว่ามันจะกลับมาดีไดยังไง ถ้าเราเป็นฝน ณ ตอนที่โดนข่มขืนแรกๆ เราคิดว่าเราคงฆ่าตัวตายไปแล้วอย่างแน่นอน เพราะความรู้สึกคือ เราไม่มีหน้ากลับไปพบสามีเราได้แน่ๆ ต่อให้เค้าให้อภัยเรา แต่ตัวเราเองนี่แหละที่รังเกียจตัวเอง และรู้สึกขยะแขยงตัวเองมากจนทนไม่ไหวแล้ว

แต่เอาเถอะ เราเข้าใจคนแต่งนะ ว่าวางเรื่องมาแล้ว ไม่อยากให้มาเขวเพราะคำติของผู้อ่าน ยังไงก็สู้ๆ นะคับ เรารอติดตามตอไป ถึงแ้มันจะสะเทือนใจ สะเทือนอารมณ์เราแค่ไหนก็ตาม

ขอบคุณที่เขียนเรื่องนี้ให้เราอ่าน ^ ^

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.83 ช่วยเหลือ {P.115}{ุุ22-5-59} 50%
เริ่มหัวข้อโดย: คนอ่าน ที่ 24-05-2016 18:53:45

อ่านแล้วจิตตก  หดหู่แต่เราชอบมากๆ
ให้อารมณ์แบบหนังฮ่องกงดี ที่นางเอกโดนตัวร้ายข่มขืน แล้วพระเอกเข้ามาช่วยไม่ทัน
ไม่ใช่แบบละครไทยที่ยังไงพระเอกก็มาช่วยทัน
ขออนุญาตละลาบละล้วงหน่อยน่ะคะ ถ้าไม่อยากตอบก็ไม่เป็นไร
ที่คนเขียนบอกว่าเจอหนักกว่าน้ำฝน คือถูกล่วงละเมิดทางเพศหรอค่ะ???

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.83 ช่วยเหลือ {P.115}{ุุ22-5-59} 50%
เริ่มหัวข้อโดย: Jupaeindy ที่ 24-05-2016 19:38:44

อยากรู้ตอนต่อไปค่ะ

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.83 ช่วยเหลือ {P.115}{ุุ22-5-59} 50%
เริ่มหัวข้อโดย: shoi_toei ที่ 24-05-2016 21:36:34

เราว่า หลัง ๆ มันวนลูป มาที่เดิมอ่ะ คือ ฝนถูกทำร้ายซ้ำ ๆ

เราไม่ได้โลกสวยนะเพราะถ้าเอาจิง ๆ สังคมปัจจุบันมันก้อเงี้ย

 ไหน ๆ แบดมาขนาดนี้ล่ะ ตอนจบเอาแบบฝนเป็นบ้าเลยดิพีคดี เหอ ๆ

อย่าโกรธ เรานะ ยังไงก้ออ่านต่อ ส่วนตอนนี้ข้าม ๆ มันไปล่ะกัน =_=

ปูลู เราว่าตอนฝนหายไป กะ ล่องลอย ดูรวบรัดไปมันเลยดูขาด ๆ อ้ะอ่านล่ะตะหงิด ๆ

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.83 ช่วยเหลือ {P.115}{ุุ22-5-59} 50%
เริ่มหัวข้อโดย: Newtun_td ที่ 25-05-2016 01:14:51

ดีนหลงรักฝนหรือปล่าวนะ!!เสียใจ น้องฝนสู้ๆ :sad4:
รักคนเขียนด้วยยยยย :katai2-1:  :katai3:

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.83 ช่วยเหลือ {P.115}{ุุ23-5-59} 100%
เริ่มหัวข้อโดย: bpyt ที่ 25-05-2016 11:45:53

บทพิสูจน์รักที่ใหญ่หลวง ผ่านมันไปให้ได้นะพี่หมอและน้ำฝน

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.83 ช่วยเหลือ {P.115}{ุุ23-5-59} 100%
เริ่มหัวข้อโดย: คนอ่าน ที่ 25-05-2016 11:52:43

อ้างจาก: shoi_toei ที่ 24-05-2016 21:36:34  

เราว่า หลัง ๆ มันวนลูป มาที่เดิมอ่ะ คือ ฝนถูกทำร้ายซ้ำ ๆ

เราไม่ได้โลกสวยนะเพราะถ้าเอาจิง ๆ สังคมปัจจุบันมันก้อเงี้ย

 ไหน ๆ แบดมาขนาดนี้ล่ะ ตอนจบเอาแบบฝนเป็นบ้าเลยดิพีคดี เหอ ๆ

อย่าโกรธ เรานะ ยังไงก้ออ่านต่อ ส่วนตอนนี้ข้าม ๆ มันไปล่ะกัน =_=

ปูลู เราว่าตอนฝนหายไป กะ ล่องลอย ดูรวบรัดไปมันเลยดูขาด ๆ อ้ะอ่านล่ะตะหงิด ๆ

ตอนจบเป็นบ้าไปเลยก็ดีน่ะ รับรองเรื่องนี้คงดังไปเลย
เพราะตราตรึงคนอ่านไปอีกนาน. จบหักมุมทำร้ายจิตใจแบบนี้
เราแล้วแต่คนเขียนอยู่แล้วจะจบแย่ยังไงก็ได้เราไม่ซีเรียส
เราชอบแบบดาร์กๆ

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.83 ช่วยเหลือ {P.115}{ุุ23-5-59} 100%
เริ่มหัวข้อโดย: pooinfinity ที่ 25-05-2016 11:58:46

ถ้าไอ้ดีนไม่เป็นบ้าเพราะการกระทำครั้งนี้ ก็ขอให้มันตายทั้งเป็นเพราะไม่หลงเหลือใครเคียงข้างมัน

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.83 ช่วยเหลือ {P.115}{ุุ23-5-59} 100%
เริ่มหัวข้อโดย: HISY ที่ 25-05-2016 12:08:52

น้ำฝนของแม่ :sad4: รอวันฟ้าสดใส

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.83 ช่วยเหลือ {P.115}{ุุ23-5-59} 100%
เริ่มหัวข้อโดย: automaton ที่ 25-05-2016 12:15:24

รอลุ้นว่าฝน พี่หมอ ไผ่ พ่อแม่ พี่ฟ้าและเพื่อน ๆ จะมีมุมมองกับเรื่องนี้อย่างไร
ที่สำคัญอิพี่ดีนจะทำอย่างไงต่อไป ยังอาจารย์หมอและแม่ของดีนด้วย
เราว่าจะมีข้อคิดดี ๆ ในตอนต่อไปแน่ และก็ชอบและเห็นด้วยกับความคิดเห็นของคนแต่งตอนท้ายด้วย
รอและเป็นกำลังให้คนแต่งต่อไป จะออกมาแบบไหนก็อ่าน หลากหลายมุมมองดี
 :pig4:

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.83 ช่วยเหลือ {P.115}{ุุ23-5-59} 100%
เริ่มหัวข้อโดย: Naeon ที่ 25-05-2016 12:24:17

แค่อย่าให้ไอ้ดีนเป็นพระเอกอีกคนพอ ถ้าเป็นก้อเลวเกินไปแล้ว

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.83 ช่วยเหลือ {P.115}{ุุ23-5-59} 100%
เริ่มหัวข้อโดย: PetitDragon ที่ 25-05-2016 12:33:48

พายุลูกนี้ทิ้งอะไรไว้มากมาย ทุกครั้งที่มองฟ้า ยังไงก็มีเศษซากจากพายุอยู่ในสายตาอยู่ดี คงยากที่มันจะสดใส



เป็นนิยายที่เศร้ามาก

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.83 ช่วยเหลือ {P.115}{ุุ23-5-59} 100%
เริ่มหัวข้อโดย: Rafael ที่ 25-05-2016 12:46:32

 :L2:

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.83 ช่วยเหลือ {P.115}{ุุ23-5-59} 100%
เริ่มหัวข้อโดย: angelhani ที่ 25-05-2016 13:11:05

แต่งตามที่ผู้แต่งคิดไว้แต่แรกเลยค่ะ เราไม่มีปัญหา ขอแค่แฮปปี้เอนดิ้งพอ 55

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.83 ช่วยเหลือ {P.115}{ุุ23-5-59} 100%
เริ่มหัวข้อโดย: mystery Y ที่ 25-05-2016 13:49:27

รีบฟื้นขึ้นมานะฝน...

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.83 ช่วยเหลือ {P.115}{ุุ23-5-59} 100%
เริ่มหัวข้อโดย: cakecoco-boom ที่ 25-05-2016 14:26:11

คนเขียนสู้ๆนะคะ เป็นกำลังใจให้ :mc4: :mc4: :mc4:

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.83 ช่วยเหลือ {P.115}{ุุ23-5-59} 100%
เริ่มหัวข้อโดย: iceman555 ที่ 25-05-2016 14:35:05

อีดีนแมร่งเลวมาก  :fire: :fire: :fire:

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.83 ช่วยเหลือ {P.115}{ุุ23-5-59} 100%
เริ่มหัวข้อโดย: minneemint ที่ 25-05-2016 15:15:48

เห็นด้วยกับไรท์นะชีวิตไม่ได้โรยด้วยกลีบกุหลาบ
ในชีวิตของคนอาจจะต้องผ่านเหตุการณ์ทั้งดีและร้าย
กว่าจะมาถึงวันนี้ได้
เราต้องเลือกว่าจะทำยังไงกับปัจจุบัน
จะเลือกที่จะทิ้งอดีตหรือเจ็บตลอดชีวิต
ชีวิตคนเหมือนเส้นกราฟมีขึ้นมีลง
อยู่ที่ใครจะยอมรับความจริงได้
นิยายเรื่องนี้เป็น real จริงๆ
ขอบคุณที่แต่งนิยายให้อ่าน
ชีวิตจริงกับนิยายแตกต่างกันมาก
ตอนอ่านคอมเม้นตอนแรกกลัวที่จะอ่านเลย
แต่ก็ตัดสิ้นใจอ่าน
พออ่านจบเข้าใจคนเขียนเลย
รอวันฟ้าหลังฝนของน้ำฝนนะ
เป็นกำลังให้ไรท์ น้ำฝน หมอนะ
 :กอด1: :L2: :pig4:

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.83 ช่วยเหลือ {P.115}{ุุ23-5-59} 100%
เริ่มหัวข้อโดย: jajomjun ที่ 25-05-2016 17:03:57

พูดไม่ออก..น้ำฝน :hao5:

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.84 ฝันที่เป็นจริง {P.116}{ุุ26-5-59} 100%
เริ่มหัวข้อโดย: memew ที่ 25-05-2016 17:38:59

84 : ฝันที่เป็นจริง (น้ำฝน)



ผมฝันอีกแล้ว ฝันว่าพี่หมอมาหา มาช่วยผมจากน้ำมือของพี่ดีน แต่มันคงเป็นแค่ความฝัน เพราะหลังจากนั้นไม่นาน พี่หมอก็จะจางหายไป เหลือไว้แค่ผมให้อยู่ในห้องคนเดียว รอคอยเวลาให้พี่ดีนมาเสพสมร่างกายนี้
 
ผมปรือเปลือกตามอง ภาพตรงหน้าคือแผงอกกว้างของใครบางคนที่โอบกอดผมไว้แน่น ตอนแรกผมเข้าใจว่าเป็นพี่ดีน
 
แต่พี่ดีนไม่ได้ใช้น้ำหอมกลิ่นนี้
 
พี่ดีนไม่ได้ผิวขาวแบบนี้
 
และพี่ดีนไม่ได้ใส่เสื้อเชิ้ตสไตล์นี้
 
หัวใจผมเต้นระทึก
 
หรือว่าผมมองเห็นภาพพี่หมอในจินตนาการอีกแล้ว ผมค่อยๆ เงยหน้ามอง พี่หมอนอนหลับอยู่ตรงหน้า ลมหายใจเข้าออกสม่ำเสมอ แม้จะหลับสนิท แต่สองมือตระกองกอดผมไว้แน่น ลมหายใจที่พ่นมาถูกหน้าผาก
 มันเหมือนจริงมากกว่าความฝัน ผมค่อยๆ เลื่อนมือที่กำลังสั่นเทาขึ้นสัมผัสผิวแก้มของคนตรงหน้า ถ้าเป็นความฝันจริง ภาพนี้จะต้องเลือนหายไป
 
ทันทีที่มือผมสัมผัสผิวแก้มพี่หมอ พี่หมอไม่ได้มลายหายไป ผมจับเต็มมือมากขึ้น
 
“พี่หมอ”
พี่หมอจริงๆ ด้วย น้ำตาผมร่วงลงมาอาบแก้ม เจ้าของดวงหน้าที่กำลังหลับสนิทค่อยๆ ปรือเปิดตาขึ้นมอง
 
“น้ำฝน”
 
“พี่หมอ พี่หมอจริงๆ ใช่ไหม”
 
พี่หมอรีบเด้งตัวลุก ดึงผมเข้าไปกอดแน่น ผมกอดตอบ สะอื้นฮักหนักหน่วงกว่าเดิม
 
“ฉันอยู่ตรงนี้ พี่อยู่ตรงนี้แล้วน้ำฝน”
 
“พี่หมอ พี่หมอ พี่หมอ”
ไม่มีคำไหนออกจากปากผมได้อีกยกเว้นชื่อที่ผมพร่ำเรียกมาตลอด ตอนนี้พี่หมอมาอยู่ตรงหน้าผมแล้ว
 
พี่หมอปล่อยให้ผมร้องไห้จนเหนื่อยอ่อน จูบซับปลอบประโลม กระทั่งผมมั่นใจว่าผมไม่ได้ฝันไปถึงได้คลายปล่อย
 
ผมเริ่มกวาดมองไปรอบๆ ที่นี่น่าจะเป็นโรงแรมสักแห่ง
 
“ที่นี่ที่ไหน แล้วผม…”
ผมหยุดคำไป กัดปากแน่น รู้สึกรังเกียจร่างกายตัวเองขึ้นมาตงิดๆ พี่หมอจูบปากผมเบาๆ ลูบหัวผมไปมา
 
“พวกเราตามไปเอาตัวนายออกมาจากเกาะ”
 
“พี่ดีน”
ผมถามได้แค่นั้น เพราะไม่รู้จะพูดอะไรได้อีก สิ่งที่พี่ดีนทำมันเลวร้ายจนเกินไป ผมรู้ว่าพี่ดีนรักผม ไม่รู้ว่ารักเพราะรักจริงๆ หรือเป็นความรักที่อยากเอาชนะพี่หมอกันแน่
 
พี่หมอกอดผมแน่นขึ้น
 
“ดีนจะถูกจับดำเนินคดีตามกฎหมาย”
 
ผมซุกหน้ากับหน้าอกพี่หมอ อยากมุดเข้าไปนั่งอยู่ในหัวใจดวงนี้จริงๆ
 
“พี่หมอมาช่วยผมช้า” ผมตัดพ้อ น้ำตาพากันร่วงหล่นอีกรอบ พี่หมอกอดผมแน่นขึ้น โยกเบาๆ คล้ายจะปลอบใจ “เพราะพี่หมอมาช้า ผมถึงถูกพี่ดีน…”

พี่หมอรีบก้มปิดปากผมไว้ด้วยปากตัวเอง บดแน่นคล้ายกับจะห้ามไม่ให้ผมพูดอะไรอีก
 
“ไม่มีอะไรเกิดขึ้นทั้งนั้นฝน ตลอดหนึ่งเดือนที่ผ่านมา ไม่ว่านายจะเจอมาแบบไหน ให้ลืมมันซะ ลืมมันให้หมด”
 
ผมสะอื้น
 
“ผมแปดเปื้อนแล้ว”
 
“ไม่ นายยังใสสะอาดสำหรับฉันเสมอ”
พี่หมอลูบหัวผมราวกับจะย้ำว่าสิ่งที่พี่หมอพูดนั้นคือความจริง พี่หมอก้มจูบผมอีกรอบ แทรกลิ้นเข้ามา มันไม่ใช่รสจูบแห่งความใคร่ แต่เป็นรสจูบที่เต็มไปด้วยการปลุกปลอบ ความรัก ความห่วงใย ผมจูบตอบในลักษณะเดียวกัน
 
เราค่อยๆ ถอนปากออกจากกัน
 
“หิวรึยัง” พี่หมอถาม ผมส่ายหน้าไปมา “ไผ่มันคงเป็นห่วงแย่แล้ว นนท์ ต้าร์หินก็ตามมาด้วย”
 
ผมพยักหน้าเข้าใจ พี่หมอประคองผมไปอาบน้ำล้างหน้าแปรงฟัน แต่งตัวออกมาด้วยชุดเดิม กดมือถือโทรบอกพี่หมอนนท์ว่าผมฟื้นแล้ว ไม่เกินสามสิบวินาทีประตูห้องก็ถูกเคาะแรง พี่หมอรีบเดินไปเปิด ไผ่มันถลาราวกับพายุผ่านพี่หมอมากอดผมแน่น ผมกอดตอบ กอดแน่นอย่างโหยหา
 
“กูขอโทษ” มันกระซิบบอก เสียงมันเครืออย่างฟังได้ชัด “ทั้งที่กูสัญญาว่าจะปกป้องดูแลมึง แต่กู…” แล้วมันก็เงียบไป เพราะขืนพูดอีก น้ำตามันคงร่วงแน่ๆ
 
“กูไม่เป็นไร”
ผมปลอบมันเหมือนอย่างทุกครั้งที่ผมเคยทำ ไผ่มันสะอื้น รู้สึกชื้นไปทั่วทั้งหัวไหล่ แต่ผมก็ไม่คิดจะปล่อยมันเพื่อมาปลอบใดๆ ทั้งสิ้น และรู้ว่ามันเองก็คงต้องการเวลานี้เพื่อทำใจในเรื่องของผมเหมือนกัน
 
ผมกับมันกอดกันแน่น กระทั่งมันหยุดร้องไห้ มันดึงตัวขึ้นมามอง ตามันแดงก่ำ กรามคมบดแน่น
 
“มึงปลอดภัยแล้วนะ”
มันปลุกปลอบ ผมพยักหน้ารับ มันลูบหัวผมแผ่วเบา แล้วพี่หมอนนท์ก็เข้ามาลูบหัวปลอบใจบ้าง ผมยิ้มผ่านดวงตาให้คนตัวสูง
 
หินกับพี่ต้าร์นอนห้องเดียวกัน พอพี่หมอแจ้งข่าวไปก็รีบมาหาไม่ต่าง หินกอดผมแน่นไม่ต่างกับพี่ต้าร์ ผมดีใจที่พวกเขาเป็นห่วงผมกันขนาดนี้ ไผ่มันโทรแจ้งบอกทุกคนเรียบร้อยแล้วว่าผมปลอดภัย รอแค่ให้ผมฟื้นแล้วจะโทรแจ้งอีกที มันบอกแม่นี่ปล่อยโฮใส่มือถือเลย
 
สายตาที่ทุกคนมองมา เต็มไปด้วยความเห็นอกเห็นใจเป็นห่วงระคนสงสาร ผมอยากทำร่าเริงแบบที่เคยทำ แต่สภาพจิตใจผมตอนนี้ร่าเริงไม่ออกจริงๆ
 
พี่หมอแทบจะไม่ห่างจากตัวผม โอบกอดผมไว้ ไม่สนด้วยซ้ำว่าใครจะมองหรือไม่มอง ในขณะที่ผมก็มีสภาพไม่ต่าง ยอมให้พี่หมอโอบกอด ยอมให้พี่หมอดูแล ยอมให้พี่หมอเทคแคร์ประหนึ่งทารกน้อยเพิ่งหัดตั้งไข่
 
ตอนแรกพี่หมอจะพาผมกลับกรุงเทพให้ได้ภายในวันนี้ แต่ก็ไม่อยากให้ผมโหมมาก อยากให้พักผ่อนปรับสภาพจิตใจเพื่อไปพบเจอกับครอบครัว และอาจต้องไปโรงพักเพื่อดำเนินคดีกับพี่ดีน
 
หลังมื้อเช้า สติผมเริ่มกลับคืนมา ผมก็เริ่มโทรไปหาคนที่เป็นห่วงผมแทบทุกคน แม่ปล่อยโฮเสียงดัง แทบจะไม่ยอมวางสาย บอกให้ผมรีบกลับบ้าน พ่อเห็นด้วยกับพี่หมออยากให้ผมปรับสภาพจิตใจให้ดีเสียก่อน ในขณะที่เพื่อนๆ ก็ต่างให้กำลังใจ เพื่อนผมไม่มีอะไรต้องพูดมาก เพราะหินมันรายงานตลอด มาจบที่พ่อกับแม่พี่หมอ ซึ่งไผ่มันก็โทรรายงานตลอดเช่นกัน
 
“ไหวไหมลูก ให้พ่อไปรับไหม”
คุณพ่อพี่หมออาสา ผมตอบปฏิเสธไปเพราะไงก็มีทั้งพี่หมอและพี่หมอนนท์อยู่แล้ว พอวางสายจากทุกคน ผมก็ง่วง ชีวิตตลอดหนึ่งเดือนที่ผ่านมา ผมจะหลับเสียเกือบทั้งวัน ตอนนี้ร่างกายมันยังชินอยู่
 
พี่หมอพาผมกลับเข้าห้องหลังจากไปนั่งผ่อนคลายที่ชั้นลอยเพื่อโทรหาทุกคน ตอนแรกพี่หมอจะให้ทิ้งตัวลงนอนธรรมดา แต่ผมอยากใกล้ชิดพี่หมอ
 
“ผมขอนอนบนตักพี่ได้ไหม”
ผมร้องขออ้อนๆ เชื่อเถอะ ก่อนหน้านี้ผมไม่มีทางร้องขอแบบนี้กับพี่หมอเด็ดขาด พี่หมอไม่ว่าอะไร ดึงหมอนมารองหลัง นั่งเหยียดขายาวแบบที่เคยทำ ผมขึ้นไปทิ้งตัวลงนั่งบนตัก ซบหน้ากับแผ่นอก ฟังเสียงหัวใจที่กำลังเต้นของพี่หมอ ผมทาบมือไว้เคียงกับหู อยากฟังให้มันชัดขึ้น
 
“พี่หมอ”
ผมครางเรียกอย่างเผลอไผล พี่หมอก้มมอง ไม่พูดอะไร โอบกอดผมไว้ จูบซับหน้าผาก
“ผมรักพี่หมอนะ”
ผมสารภาพตรงๆ
“รักมาก” ผมเผลอปลดปล่อยน้ำตาออกมาอีกรอบ
 
เหตุการณ์ครั้งนี้สอนให้ผมรู้ว่า ช่วงเวลาที่มีชีวิตอยู่ ผมควรทำสิ่งที่ตรงกับหัวใจให้มากที่สุด 
 
“ฉันก็รักนาย…พี่ก็รักนาย”
 
ผมเงยหน้ามองตาคนตัวสูง พี่หมอมองตากลับ สรรพนามที่พี่หมอใช้แทนตัวเอง เป็นเหมือนเครื่องยืนยันว่าพี่หมอจะอ่อนโยนกับผมมากขึ้น
 
“ผมชอบให้พี่หมอแทนตัวเองแบบนี้นะ”
 
พี่หมอไม่พูดอะไร จูบขมับผมเบาๆ โอบกอดผมแน่นให้รู้ว่าพี่แกพร้อมที่จะดูแลและปกป้องผมเสมอ
 
“ผมง่วงแล้ว”
 
“หลับสิ รับรองว่าตื่นขึ้นมา นายจะยังอยู่ในอ้อมแขนพี่เหมือนเดิม”
พี่หมอบอกเสียงนุ่ม ผมค่อยๆ ปิดเปลือกตาลง ปล่อยให้สติด่ำดิ่งลงสู่ความมืด

[40%]








ผมตื่นอีกทีหลังจากนั้นสองชั่วโมงจากการปลุกของพี่หมอ ผมเงยหน้ามองเก้าอี้มีชีวิตที่ยังคงตระกองกอดผมอยู่ท่าเดิม พี่หมอเก๊กหน้าหล่อ ก่อนเบ้หน้านิดๆ ตอนขยับขา
 
“ตะคริวกิน”
 
ผมหลุดหัวเราะออกมา
 
โธ่ นึกว่าจะแน่
 
“ตอนนั้นไม่เห็นกิน ทำไมตอนนี้กิน” ผมท้วงบ้าง
 
“ตอนนั้นพี่หลับตลอดไม่รู้สึกตัว แต่วันนี้ตื่นตลอด”
 
“แล้วทำไมไม่หลับ ผมคิดว่าพี่จะหลับด้วยซะอีก”
ผมถามอย่างฉงน
 
“ไม่ใช่เวลานอนพี่”
ผมพยักหน้าเข้าใจ งั้นจะตะคริวกินก็ไม่แปลก เพราะเล่นนั่งอยู่ท่าเดิมตลอด พี่หมอเบ้หน้าหนักขึ้น ผมรีบขยับลุกไปช่วยบีบๆ นวดๆ ขาคนสูงวัยกว่าทันที
 
“เมียพี่ตัวหนัก”
 
ผมอมลม
 
“กินข้าวแค่วันละมื้อ จะไปหนักได้ไง”
 
พี่หมอชะงัก มองตาผม
 
“ดีนมันไม่ยอมให้กินข้าวเหรอ”
 
ผมส่ายหัวไปมา
 
“ผมไม่หิว กินไม่ลง ผมเคยไม่กินอาหารติดต่อกันเป็นวันด้วยซ้ำ หวังให้ตายไปให้พ้นๆ แต่พี่ดีนก็หลอกล่อให้ผมกินข้าวจนได้”
 
พี่หมอกำหมัดแน่น รั้งเอาผมไปกอดอีก
 
“กลับไปพี่จะขุนเยอะๆ”
 
“คนไม่ใช่วัว”
ผมชกอกพี่มันไปที พี่หมอหัวเราะหึๆ
 
เสียงมือถือพี่หมอดังขึ้น เขาหยิบมากดรับแนบหู ตอบรับอือๆ แล้วกดวางสาย ผมยังไม่ได้เคลื่อนหนีไปจากอ้อมแขนใหญ่อันอบอุ่นนั้น
 
“หินให้ลองถามดู ถ้าไหวจะชวนไปเดินเล่นที่ตลาดในเมือง ไหนๆ ก็พักแล้ว”
ใจจริงผมไม่อยากไปไหนเลย อยากอยู่ตรงนี้ อยู่ในอ้อมแขนพี่หมอ พี่หมอจับมือผมไว้
 
“พี่สัญญาว่าวันนี้จะไม่ยอมปล่อยมือจากฝนเด็ดขาด”
ราวกับพี่หมอจะอ่านใจผมได้ ผมจ้องมองดวงตาแฝงไปด้วยความห่วงใยนั้น ยิ้มให้นิดหนึ่ง พยักหน้ารับ
 
เราเดินออกจากห้อง เห็นทุกคนออกมายืนกันตรงทางเดินแล้ว ทุกคนหันมามอง
 
“ไหวไหมมึง หรือจะอยู่ที่ห้อง พวกกูจะไปเดินเล่น”
หินมันถามมาก่อนด้วยความเป็นห่วง
 
“ถ้าไม่ไหว กูจะขี่คอไผ่”
 
“อ้าว” ไผ่มันร้องอ้าว “ผัวมึงก็มี ขี่ผัวมึงดิ” มันตอกกลับทำเอาผมหน้าร้อนผ่าว
 
“มึงก็ไปว่ามันไผ่ มันไม่ถนัดขี่คอหรอก ถนัดแต่ขี่อย่างอื่น”
หินมันรับมุก ผมรีบวิ่งไปถีบไอ้หินทันที มันหัวเราะร่วน รีบวิ่งหนีอุ้งตีนผม ไม่รู้ว่าพวกมันจงใจพูดจาให้ผมหัวเราะ หรือว่าเป็นเพราะสันดานเลวๆ กันแน่
 
ผมเดินกลับมาจับมือพี่หมออีกครั้ง พากันเดินจากทางเดินลงลิฟท์ กระทั่งมาถึงที่จอดรถ ตลอดทางพี่หมอไม่เคยปล่อยมือผมอย่างที่พูดไว้เลย
 
รถสองคัน ขับตรงไปยังตลาดในเมือง อากาศช่วงเที่ยงนั้นร้อนระอุ ผมเหงื่อซึม พี่หมอหันมาเช็ดให้เบามือ ผมยิ้มให้ไปที พี่หมอมองหน้าผมนิ่งๆ คล้ายจะอึ้ง ก่อนส่งยิ้มอ่อนโยนมาให้ ลูบหัวผมเบาๆ
 
เรื่องกินสำคัญที่สุด พวกเราเลือกร้านที่มีแอร์เย็นฉ่ำ พี่หมอนั่งก่อน ดึงผมไปนั่งบนตัก ผมไม่ค้านสักคำ สั่งอาหารมากมายมาเต็มโต๊ะ หลายคนพากันมองมาแล้วพูดจาซุบซิบ แต่ผมเลือกที่จะไม่สนใจ ผมไม่รู้ว่าอีกชั่วโมงต่อจากนี้ หรือพรุ่งนี้ ผมจะโดนใครลักพาตัวไปทำอะไรบ้าง วันนี้ผมขออยู่และทำสิ่งนี้กับพี่หมอให้มากที่สุด อย่างน้อยสิ่งนี้ก็เป็นสิ่งที่ผมต้องการมาตลอดหนึ่งเดือนที่ผ่านมา
 
“เอานี่เพิ่มอีกไหม ฝนชอบนี่”
พี่หมอชี้ให้ผมดูยำไข่ดาวหน้าตาน่าทาน ตอนนี้มีพนักงานสาวคนหนึ่งยืนจดอยู่ ผมส่ายหน้า
 
“เยอะแล้วนะ”
 
“กินเยอะๆ จะได้ตัวอ้วนๆ หน่อย”
 
“อยากให้กลิ้งทับรึไง วันนี้แค่สองชั่วโมงก็ตะคริวกินแล้วนี่”
 
“นั่นเพราะพี่ตื่นอยู่ตลอดหรอก เอานี่เพิ่มด้วย”
แล้วพี่หมอก็หันไปสั่งพนักงานหญิงคนนั้น เธอแก้มแดงปลั่งก้มจดยิกๆ
 
“พี่ต้าร์ เคยกินอะไรแปลกๆ บ้างรึเปล่า”
หินมันหันไปถาม พี่ต้าร์ที่กำลังกวาดไล่ดูเมนูเล่นเงยหน้ามอง
 
“เคยสิ”
 
“เช่น?”
 
“ลาบ ก้อย น้ำตก” นั่นมันแปลกตรงไหนวะ = =
 
หินทำหน้าหน่าย
 
“เอาที่มันแปลกๆ กว่านี้หน่อย อย่างพวกตั๊กแตนทอด”
 
พี่ต้าร์ตาโต ก่อนหัวเราะ
 
“เคยสิ เพื่อนๆ ชอบลากพาไปเดินเล่นถนนข้าวสารบ่อยๆ ที่นั่นเยอะ”
 
“ทำอะไรผิดลุคนะพี่”
 
พี่ต้าร์ยิ้มเขิน ท่าทางพี่แกดูเป็นคุณชาย เป็นลูกผู้ดีมีตังค์ แต่ตัวจริงติดดินน่าดู
 
“เราลองมาแข่งกินเร็วกันไหมล่ะ รับรองได้ว่าหินแพ้พี่ราบคาบ”
 
หินมันเลิกคิ้วสูง
 
“อย่าท้ามันดีกว่าพี่ต้าร์ ในกลุ่มหินถือว่ามีหลุมอากาศรองๆ จากตันเลยนะ”
ผมเตือน พี่ต้าร์หันมายิ้ม
 
“ลองดูไหม”
พี่ต้าร์ยักคิ้วท้า หินรับคำแบบไม่ให้เสียเวลา แล้วสองคนนั้นก็หันไปสั่งข้าวผัดมาเพิ่มคนละ 3 จาน ไม่ได้เอาเยอะกว่านี้เพราะต้องไปเดินกันต่อ เดี๋ยวจุก แต่จะแข่งกินเร็วกันแทน
 
“สั่งได้รึยังครับคุณไผ่ น้องเขาจะกลายเป็นหินแล้ว”
 
“เสือก มึงก็สั่งดิ สั่งเผื่อกูด้วย”
 
ผมเลิกคิ้วใส่ไผ่กับพี่หมอนนท์ มึงคิดได้ไงวะ ด่าแล้วยังให้เขาสั่งข้าวให้มึงอีก พี่หมอนนท์ร่ายรายการอาหารที่ไผ่มันชอบโดยไม่ต้องมองเมนู พอน้องพนักงานจากไปเราก็กลับมาพูดคุยกันต่อ ไม่มีใครพูดพาดพิงไปถึงเรื่องที่เกิดขึ้นกับผม แต่ต่างพากันเล่าให้ฟังถึงเรื่องอื่นๆ โดยเฉพาะหินที่มีเรื่องเม้าท์ในโรงเรียนเยอะ
 
“หมาฝนหายไปคนเดียว งานกลุ่มแทบล่ม”
 
“ไผ่ก็อยู่”
 
“มันเป็นไข้ใจ ไม่ยอมช่วยอะไรสักอย่าง ไม่เห็นว่าเป็นเพื่อนกัน กูบอกได้คำเดียว ถีบออกจากงานกลุ่มไปแล้ว”
 
ผมหัวเราะหึๆ เพิ่งรู้ว่าพี่ต้าร์ไปช่วยงานที่ร้านผมทุกวัน ส่วนหนึ่งก็ไปรอข่าวคราวจากผม พี่ต้าร์น่ะไม่แปลกใจเท่าไหร่ที่มาช่วย แต่หินนี่สิ เสือกตามมาช่วยด้วย โดยให้เหตุผมว่ารอข่าวผมเหมือนกัน คนขี้เกียจอย่างมันช่วยงานผมได้ทุกวันนี่ก็เก่งแล้วนะ
 
ส่วนไผ่ ใช้เวลาส่วนใหญ่ตามหาผม โดยลากพี่หมอนนท์ไปด้วย เพราะมีความรู้ความสามารถและเส้นสายทางนี้มากกว่า
 
ผมนั่งฟังทุกคนพูดคุยกันอย่างสนุกสนานทั้งที่ผมยังนั่งอยู่บนตักพี่หมอ
 
“หนักไหม”
ผมถามคนตัวสูง พี่หมอยิ้ม กระชับกอดผมแน่นแทนคำตอบ
 
ไม่นานอาหารก็พากันลำเลียงมาบนโต๊ะ แน่นอนพี่ต้าร์กับหินรีบแข่งกินเร็วกันทันที ไม่เชื่อก็ต้องเชื่อครับ เห็นดูคุณชายผู้เรียบร้อย พอสัญญาณเริ่ม หินยังตามไม่ทัน เผลอแผลบเดียวเกลี้ยงสามจาน หินมันอ้าปากค้าง เพราะมันเพิ่งเริ่มกินจานที่สามเอง
 
พี่ต้าร์ยิ้มในชัยชนะตัวเอง ยักคิ้วที ถึงจะช้า แต่หินก็กินครบทั้งสามจาน นั่งพุงยื่น พี่ต้าร์ยังนั่งชิลล์ๆ
 
“เอาไปไว้ตรงไหนหมดเนี่ย”
หินมันมองแถวๆ ท้องพี่ต้าร์แล้วถาม พี่ต้าร์หัวเราะ ดึงมือหินไปวางไว้บนหน้าท้องตัวเอง
 
“อยู่นี่ไง”
 
หินหน้าเหวอ หูแดงนิดๆ รีบชักมือกลับ
 
สงสัยวันนี้จะมีพี่หมอกับเพื่อนสนิทอยู่กันครบ ผมถึงได้รู้สึกว่าอาหารอร่อยกว่าทุกวัน ยำไข่ดาวที่พี่หมอสั่งมาให้ ผมแทบเลียจานกิน
 
ส่วนพี่หมอ
 
ไม่แดกเองครับ = =
 
พี่แกให้เหตุผลว่ากินไม่ถนัด ต้องอุ้มผม พอผมจะลงจากตักก็ไม่ยอม มือหนึ่งเราจับกันไว้แน่นไม่ปล่อย อีกมือโอบกอดผมไว้ ตอนนี้ผมเลยมีมือเดียวในการตักอาหารกินเองและตักป้อนพี่หมอ
 
“พอเหอะว่ะฝน มดกัดกูตัวจะพรุนแล้ว” ไผ่มันทัก “แต่ก่อนกูว่าพวกมึงเลี่ยนแล้ว กลับมาครั้งนี้เลี่ยนยิ่งกว่าเดิมอีก คนมองกันใหญ่ ตาร้อนเป็นไฟกันหมดแล้ว”
 
ผมหันไปมองหน้าไผ่ มือยังเขี่ยตักยำมาป้อนพี่หมอไม่หยุด
 
“อิจฉา” ผมเลิกคิ้วถาม
 
“ไม่ว่ะ แค่เลี่ยน”
 
“อิจฉาก็บอกมาเถอะ ฮ่าๆ หาผัวดิ”
ผมแซวมันกลับบ้าง
 
“รับหน้าชื่นเลยนะมึง”
 
ผมไม่พูดอะไร ตักเนื้อไก่ป้อนพี่หมอ
 
“พอแล้ว ขืนมากกว่านี้พี่คงเดินไม่ไหว นายกินบ้างสิ”
 
“ผมอิ่มแล้ว”
 
พี่หมอพยักหน้าไม่บังคับอะไร
 
“พี่คะๆ หนูขอโทษนะคะ แต่หนูขอถ่ายรูปพี่สองคนได้ไหมคะ”
มีน้องสองคนวิ่งมาขอถ่ายรูป ผมกับพี่หมอพากันมองงงๆ
 
“พี่เป็นแฟนกันใช่ไหมคะ”
 
ผมอ้ำอึ้ง พี่หมอก็ไม่พูดอะไร
 
“พวกพี่น่ารักจังเลย ขอถ่ายรูปหน่อยนะคะ รับรองว่าไม่เอาไปเผยแพร่ในทางที่เสียหาย พอดีหนูบอกเพื่อนๆ ไปว่าเจอพี่สองคนกำลังนั่งสวีทกันอยู่ น่ารักมากๆ พวกนั้นอยากเห็น นะคะๆ”
ไหนบอกไม่เผยแพร่ แต่ที่ขอถ่ายเนี่ย ขอไปเผยแพร่ไม่ใช่เหรอ
 
พี่หมอไม่พูดอะไร คล้ายกับจะยกหน้าที่การตัดสินใจทั้งหมดให้กับผม ผมหน้าร้อนผ่าว
 
“กะ ก็ได้..มั้ง”
ผมพูดไม่เต็มเสียง แค่นั้นแหละ น้องก็รัวถ่ายชนิดนับภาพกันไม่ทัน ก่อนพากันกรี๊ดๆ วิ่งจากไป ผมมองตามตาปริบๆ ก่อนหันกลับมามองหน้าทุกคนบนโต๊ะ แต่ละคนยักไหล่ หันกลับมาคุยกันต่อ
 
[ต่อค่ะ]


หลังจากมื้อเที่ยง พวกเราก็พากันไปเดินย่อย แน่นอนว่ามือผมยังคงสอดแทรกตรึงแน่นอยู่กับมือพี่หมอ แม้มันจะเปียกเหงื่อในบางครั้ง เกะกะคนอื่นในบางที แต่สิ่งนั้นไมได้เป็นอุปสรรคให้ผมกับพี่หมอต้องแยกจากกันเลย
 
“เสื้อกล้ามไหมครับ เสื้อกล้ามเท่ๆ”
ได้ยินคำว่าเสื้อกล้ามหูไผ่ก็ผึ่ง มันรีบถลาไปร้านนั้นทันที ร้านนี้เจ้าของออกแบบและตัดเย็บเอง งานฝีมือล้วนๆ ผมเดินเข้าไปเลือก หยิบมาได้ตัวหนึ่งยื่นให้ไผ่มัน
 
“ตัวนี้ไผ่ เหมาะกับมึงดี”
มันรับไปรวบไว้กับอันที่มันเลือกเองทันที
 
“ตัวอื่นเห็นเลือกตั้งนานสองนาน ทำไมอันที่ฝนเลือกให้ไม่คิดจะตรวจสอบดูก่อนว่าถูกใจจริงๆ ไหม”
พี่หมอนนท์ถามงงๆ
 
“อะไรที่ฝนเลือกให้ เหมาะกับกูเสมอ มันรู้ใจกูที่สุด”
 
“แต่คงไม่รู้ไปหมดทุกเรื่องหรอกมั้ง”
พี่หมอนนท์พูดแล้วมองตามัน
 
“ถ้ามึงไม่อยากกินตีนกูหยุดพูดไปเลย”
 
พี่หมอนนท์ยกยิ้ม
 
“ทำได้ก็ลองดู”
 
ไผ่มันจ้องตาคนท้า แล้วหันหลังให้อย่างไม่คิดจะต่อล้อต่อเถียงอะไรอีก
 
โถ่ไผ่ กูก็คิดว่ามึงจะแน่ = =
 
ผมหันไปมองพี่หมอบ้าง ตั้งแต่รู้จักกันมา ผมไม่เคยเห็นพี่หมอใส่เสื้อกล้ามเลย
 
“พี่มีเสื้อกล้ามบ้างไหม”
 
พี่หมอเลิกคิ้ว ส่ายหน้าไปมา ผมหันมองไปรอบๆ ก่อนสะดุดเข้ากับเสื้อตัวหนึ่ง เป็นเสื้อกล้ามที่ดูเรียบร้อย ดูเป็นผู้ใหญ่สไตล์เนี้ยบเรียบหรูแบบพี่หมอ ผมหยิบมาพลิกดูซ้ายขวาหน้าหลัง แล้วเอามาเทียบกับอกพี่หมอ พี่หมอมองงงๆ ผมยิ้มให้พี่แกที
 
“เวลาอยู่บ้านใส่แล้วสบายตัวดีนะ เอาไว้ใส่หน้าร้อนก็ได้”
 
พี่หมอมองหน้า ผมรู้ว่าเสื้อผ้าส่วนใหญ่ของพี่หมอจะแบรนด์ทั้งนั้น คนตัวสูงพยักหน้าไม่ว่าอะไร ผมยิ้ม รีบยื่นให้พนักงาน พี่หมอล้วงหยิบกระเป๋าเงินมาง้างเปิดตรงหน้า เพราะมืออีกข้างยังกุมกันอยู่ ผมเลยทำหน้าที่หยิบจ่ายให้ พี่หมอกระซิบข้างหู
 
“ซื้อแล้วใส่ให้พี่ด้วยนะ”
 
ผมหน้าร้อนผ่าว กระแทกไหล่ใส่แขนพี่มันทีปรามไม่ให้ทำอะไรให้ผมอายกลางที่สาธารณะ
 
ผมเลือกซื้อเสื้อผ้าสำหรับใส่วันพรุ่งนี้อีกชุด ชุดที่ผมใส่อยู่ปัจจุบันนี้เป็นชุดที่พี่ดีนซื้อมาให้ ผมได้เสื้อยืดสีขาวตัวละ 299 กับกางเกงยีนเซอร์ๆ ตัวละ 690 มาอีกตัวหนึ่ง
 
“หินกับพี่ต้าร์ไปไหน”
ผมกับไผ่พากันมองหา จนหันไปเจอสองคนนั้นกำลังทำตัวกลมกลืนนั่งอยู่ในร้านเพ้นท์ตุ๊กตาสำหรับเด็กๆ มีเด็กๆ นั่งเรียงกันเป็นแถว ไม่ได้ตั้งหน้าตั้งตาวาด แต่กำลังมองสองหนุ่มตัวสูงใหญ่สองคนที่นั่งหัวชนกันบนตั่งตัวเล็กๆ สำหรับเด็ก
 
ผมหัวเราะจนตัวงอ พวกนั้นเลือกตุ๊กตากันคนละตัว ผมเห็นท่าน่าสนุก จูงมือพี่หมอชวนไผ่เข้าไปนั่งวาดด้วย พี่หมอไม่เล่นด้วยครับ อายเด็ก แต่ผมอยาก พี่แกเลยยอม เราสองคนนั่งชิดกันบนตั่งตัวน้อย เลือกตุ๊กตามาเพียงตัวเดียว ช่วยกันละเลง สวยงามไม่เอาเน้นฮาล้วนๆ
 
ชักมันมือ ตัวเดียวไม่หนำใจ ผมกับพี่หมอเลยขอมาเพิ่มอีกคนละตัว ละเลงทั้งที่มือเราสองคนยังกุมกันไว้ มีคนเดินมาถ่ายรูปพวกเราขำๆ บางคนมายืนดูเลย ตอนแรกอายครับ หลังๆ ก็เลิกคิด เน้นเอาสนุกดีกว่า
 
ตุ๊กตาพี่ต้าร์หน้าตาดูดีสุด รองมาก็ของผม พี่หมอ พี่หมอนนท์ หิน ทุเรศสุดคือไผ่
 
“ไผ่ มึงคิดผิดคิดใหม่ได้นะ งานฝีมือมึงโคตรทุเรศเลย มึงจะเป็นหมออะไรได้วะ”
ผมถามมันด้วยน้ำเสียงจริงจัง
 
“หมอนวด”
พี่หมอนนท์แนะนำมา ไผ่หันขวับไปมอง
 
“อยากโดนนวดด้วยตีนรึไง”
 
“หึ อยากโดนนวดด้วยอย่างอื่นมากกว่า”
พี่มันพูดแค่นั้น ก้มหน้าลงไปวาดต่อ ไผ่มันพาล ปัดตุ๊กตาพี่หมอนนท์ล้มกลิ้งไปไกลจนน้องๆ ที่นั่งวาดกันอยู่ริมๆ ตกใจ ไผ่มันหัวเราะแหะๆ ใส่เด็ก เด็กคนหนึ่งหยิบตุ๊กตาตัวนั้นกล้าๆ กลัวๆ ส่งคืนมาให้ พี่หมอนนท์จับวางไว้ที่เดิม แล้ววาดต่อหน้าตาเฉย
 
ผมละมึนกับคนคู่นี้จริงๆ ผมกับพี่หมอหิ้วตุ๊กตาตาสามตัวที่ละเลงกันไว้เมื่อกี้ติดมือมาด้วย ตอนแรกพี่หมอบอกให้ทิ้งไว้ เพราะมันทุเรศ แต่ผมอยากเก็บเพราะเป็นความทรงจำของเราสองคนจริงๆ

To Be con...

กำลังใจลดลงเรื่อยๆ (จนอยากยอมแพ้ )แต่จะสู้ต่อไป (เพื่อคนที่ยังตามอยู่)

ตอบเม้นท์: 'ทำไมน้ำฝนถึงฟื้นตัวเร็ว
ตอบ : เพราะน้องฝนมีความหวังและกำลังใจและได้กำลังใจจากคนรอบข้าง
     
ออกตัวก่อนว่าคนเขียนเขียนไม่เก่งนะคะ บางอย่างก็อาจผิดพลาดตกหล่นไปบ้างก็ขออภัย(เขียนเพราะชอบล้วนๆ อาจไม่ถูกต้องทั้งหมด)


ตามความเข้าใจของคนเขียนตอนที่เขียนพาร์ทนี้ไม่ได้ให้น้องหลอนหนัก หรือจิตตกหนักๆ เพราะน้องไม่ได้โดนข่มขืนครั้งแรก และไม่ได้ถูกทารุนหนักเหมือนครั้งที่โดนพี่หมอขืนใจ (แต่มีปัญหาทางจิตแน่ๆ ซึ่งอ่านไปเรื่อยๆ จะเจอเองค่ะ)

ตอนโดนพี่หมอขืนใจครั้งแรก พี่หมอโหดร้ายกับน้องสารพัด ทั้งเซ็กส์ครั้งแรกที่รุนแรง(จนน้องเกือบตาย) และเซ็กส์ครั้งต่อๆ มาที่เน้นสร้างความเจ็บปวดและทุกข์ทรมานให้กับน้องมากกว่า บังคับฝืนใจและทำให้อึดอัด ทำให้รู้สึกกดดัน วิตกกังวลและหวาดผวา ทุกอย่างที่พี่หมอทำ ทำไปเพราะความเกลียดและเคียดแค้นล้วนๆ จริงๆ   

ในขณะที่พี่ดีนทำไปเพราะความแค้นเหมือนกัน แต่มีความรักผสมปนเปอยู่(ซึ่งพี่ดีนไปรักน้ำฝนตอนไหน อ่านไปเรื่อยๆ จะเข้าใจเองค่ะ เพราะเรื่องนี้ใช้ตัวละครสองคนเล่า ตัวปริศนาอื่นๆ จึงจะถูกเล่าให้คลายไปทีละจุด)

เพราะงั้นพี่ดีนจึงไม่ได้รุนแรงกับน้องเหมือนรุ่นพี่หมอ สิ่งที่ทำคือบังคับมีอะไรกับน้องและไม่ให้อิสระน้องเท่านั้นเอง (ซึ่งรายละเอียดเหล่านี้ มันจะค่อยๆ คลายออกมาเอง จากการดำเนินเรื่องไปเรื่อยๆ ค่ะ) 

อ่านต่อไปเรื่อยๆ แล้วจะเข้าใจเอง
#เป็นกำลังใจให้คนเขียนด้วย

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.84 ฝันที่เป็นจริง {P.116}{ุุ25-5-59} 40%
เริ่มหัวข้อโดย: gatenutcha ที่ 25-05-2016 17:55:33

 :hao5:
ตามอ่านมาตลอด ลุ้นไปด้วย ร้องไปด้วย
ขอบคุณที่แต่งบทได้ใจแบบสุดๆ ถึงไม่อยากให้น้ำฝนโดนแบบนี้เลย
แต่ฟ้าหลังฝนคงจะมีเรื่องดีๆเกิดขึ้นบ้างละนะ
รับรองเรื่องนี้ไปพลาด เก็บเงินแปปนะ  ไม่เกินสิ้นเดือนนี้  จะเอามากอดเลย
 o13 o13 o13

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.84 ฝันที่เป็นจริง {P.116}{ุุ25-5-59} 40%
เริ่มหัวข้อโดย: twinmonkey0311 ที่ 25-05-2016 18:07:46

ร้องไห้เลย ฮือออออ :hao5:

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.84 ฝันที่เป็นจริง {P.116}{ุุ25-5-59} 40%
เริ่มหัวข้อโดย: OoniceoO ที่ 25-05-2016 18:40:42

น้ำตาจิไหล น่าสงสารน้อแต่เพราะเกิดเหตุการณ์แบบนี่ต้องเข้มแข็ง

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.84 ฝันที่เป็นจริง {P.116}{ุุ25-5-59} 40%
เริ่มหัวข้อโดย: ka[ze]na ที่ 25-05-2016 18:57:18

รักกันนะ...มันเป็นสิ่งที่ดี...

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.84 ฝันที่เป็นจริง {P.116}{ุุ25-5-59} 40%
เริ่มหัวข้อโดย: gunghan ที่ 25-05-2016 19:00:08

อ้างจาก: memew ที่ 25-05-2016 17:38:59  

เหตุการณ์ครั้งนี้สอนให้ผมรู้ว่า ช่วงเวลาที่มีชีวิตอยู่ ผมควรทำสิ่งที่ตรงกับหัวใจให้มากที่สุด 

อ่านตรงนี้แล้ว...คำพูดโอปอล์มาเลย
"ชีวิตคนเรามันสั้น...อย่าทำตัวเองให้ซับซ้อน
รักให้ "บอก" เกลียดให้ "ถาม"
มีปัญหาให้ "เคลียร์"

เฮ้อออออออ สงสารน้ำฝนจัง :ling2: :ling2:

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.84 ฝันที่เป็นจริง {P.116}{ุุ25-5-59} 40%
เริ่มหัวข้อโดย: iceman555 ที่ 25-05-2016 19:22:43

 :katai2-1: :katai2-1: :katai2-1:

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.84 ฝันที่เป็นจริง {P.116}{ุุ25-5-59} 40%
เริ่มหัวข้อโดย: leefever ที่ 25-05-2016 19:40:22

ขอบคุณคนเขียนนะคะที่ทำให้'ช่วงอึดอัด'จบไปแบบเร็วๆ ไม่เยอะ

เวลาอ่านนิยายแล้วเจอช่วงแบบนี้คือต้องรีบๆอ่านค่ะ อ่านแบบข้ามๆ ไม่ต้องไปอะไรมาก
ทำแบบนี้ละช่วยได้เยอะ เพราะช่วงอึดอัดนี้มันจะไม่ได้รับการจดจำ ตราตรึงเข้าไปในใจน้อยๆของคนอ่านค่ะ

โล่งงงง

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.84 ฝันที่เป็นจริง {P.116}{ุุ25-5-59} 40%
เริ่มหัวข้อโดย: Nus@nT@R@ ที่ 25-05-2016 19:47:53

น้ำฝนน่าสงสาร

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.84 ฝันที่เป็นจริง {P.116}{ุุ25-5-59} 40%
เริ่มหัวข้อโดย: บูมเบส ที่ 25-05-2016 19:56:10

สรุปไอ้สวะนั้นโดนแต่ตำรวจจับติดคุกแค่นั้น
เวรกรรมจริงๆคนดีโดนทำร้ายแค่นั้นมันมควรถูกตัดทิ้งจริงๆจะได้ไม่แพร่พันธุ์เชื้อสายชั่วๆของมันต่อไปเกียจมีนจริงๆ

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.84 ฝันที่เป็นจริง {P.116}{ุุ25-5-59} 40%
เริ่มหัวข้อโดย: Duangjai ที่ 25-05-2016 19:58:35

ฮือออออ.  :hao5:  :hao5: :hao5:

ขอตอนปลอบใจมาติดๆกันนะ

เราจะอดทนและคาดหวังกับรักอันยิ่งใหญ่ของพี่หมอกับน้ำฝน

สู้ สู้ นะน้ำฝน Fighto Fighto

  o7 o7 o7 o7

....

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.84 ฝันที่เป็นจริง {P.116}{ุุ25-5-59} 40%
เริ่มหัวข้อโดย: mukmaoY ที่ 25-05-2016 20:01:41

น้ำฝนนนนนนนน  :mew4:

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.84 ฝันที่เป็นจริง {P.116}{ุุ25-5-59} 40%
เริ่มหัวข้อโดย: Cloudnine ที่ 25-05-2016 20:10:25

 :sad4: :sad4: :sad4:

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.84 ฝันที่เป็นจริง {P.116}{ุุ25-5-59} 40%
เริ่มหัวข้อโดย: Bellze12 ที่ 25-05-2016 20:16:13

ฟ้าหลังฝนย่อมสวยงาม

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.84 ฝันที่เป็นจริง {P.116}{ุุ25-5-59} 40%
เริ่มหัวข้อโดย: BABYBB ที่ 25-05-2016 20:22:07

ฮือออออ สงสารฝน สงสารพี่หมอ สงสารคนรอบตัวฝน
 :sad4:  :sad4:  :sad4:

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.84 ฝันที่เป็นจริง {P.116}{ุุ25-5-59} 40%
เริ่มหัวข้อโดย: Acacha ที่ 25-05-2016 21:08:47

สงสารพี่หมอกับครอบครัวของน้ำฝน

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.84 ฝันที่เป็นจริง {P.116}{ุุ25-5-59} 40%
เริ่มหัวข้อโดย: Naeon ที่ 25-05-2016 21:18:32

ให้มันติดคุกหัวโตเลยนะ อย่าให้เป็นแบบที่คิดนะ

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.84 ฝันที่เป็นจริง {P.116}{ุุ25-5-59} 40%
เริ่มหัวข้อโดย: minneemint ที่ 25-05-2016 21:33:11

 :กอด1:
รักทั้งสองคนเลย
เดี๋ยวมันก็ผ่านไป
เวลา ความรัก ความเอาใจใส่
จะช่วยให้ทุกอย่างผ่านไปได้ด้วยดี
สู้ๆนะหมอ น้ำฝน

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.84 ฝันที่เป็นจริง {P.116}{ุุ25-5-59} 40%
เริ่มหัวข้อโดย: HISY ที่ 25-05-2016 21:57:08

แงงง้ น้ำฝนสู้ๆ

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.84 ฝันที่เป็นจริง {P.116}{ุุ25-5-59} 40%
เริ่มหัวข้อโดย: Apple_matinie ที่ 25-05-2016 22:01:54

ขอบคุณพี่หมอ :mew4: :mew4: :mew4: :mew4: :mew4: :mew4: :mew4: :mew4:

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.84 ฝันที่เป็นจริง {P.116}{ุุ25-5-59} 40%
เริ่มหัวข้อโดย: PetitDragon ที่ 25-05-2016 22:05:04

พี่หมอยอดมาก

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.84 ฝันที่เป็นจริง {P.116}{ุุ25-5-59} 40%
เริ่มหัวข้อโดย: mystery Y ที่ 26-05-2016 00:29:40

สู้ๆนะฝน!!

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.84 ฝันที่เป็นจริง {P.116}{ุุ25-5-59} 40%
เริ่มหัวข้อโดย: tuang tuang ที่ 26-05-2016 00:33:29

คืออ่านตอนล่าสุดแล้วน้ำตาไหลเลยค่ะ คนเขียน ทั้งดีใจที่พี่หมอช่วยฝนได้และสงสารฝนที่ต้องมาเจอเรื่องแบบนี้ซ้ำแล้วซ้ำเล่าทั้งที่จะมีความสุขอยู่แล้ว แต่ดีนก็มาทำตัวร้ายซะ ตอนแรกก็คิดว่าคงจับมาให้พี่หมอทรมานใจเล่นแล้วจะปล่อยฝนไปแต่ดีนทำแบบนี้สะเทือนใจมากค่ะ ขอให้ฝนกับพีหมอรักกันและหลังจากนี้มีแต่ความสุขนะคะ อ่านไปน้ำตาไหลสงสารฝนมากค่ะและขอบคุณคนเขียนนะคะที่นำเสนอเนื้อเรื่องที่สะท้อนอารมณ์ได้มากขนาดนี้ จะติดตามอ่านต่อไปนะคะ รักเรื่องนี้มากๆคะ "ทาสแค้น"

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.84 ฝันที่เป็นจริง {P.116}{ุุ25-5-59} 40%
เริ่มหัวข้อโดย: ｡Atlas ที่ 26-05-2016 04:15:51

โอ้โห มาอ่านรวดเดียวตอนที่น้ำฝนโดนจับไปจนตอนล่าสุด แปร๊บนะ ขอปรับมู้ดก่อน เดี๋ยวมาคอมเม้นท์ ยังช็อคอยู่  :a5:

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.84 ฝันที่เป็นจริง {P.116}{ุุ25-5-59} 40%
เริ่มหัวข้อโดย: armize ที่ 26-05-2016 06:45:33

อ่านไปน้ำตาไหลไป

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.84 ฝันที่เป็นจริง {P.116}{ุุ25-5-59} 40%
เริ่มหัวข้อโดย: Freja ที่ 26-05-2016 07:13:07

สำหรับเราเห็นด้วยว่าชีวิตคนเราไม่ได้เจอแค่เรื่องดีๆเท่านั้น   เรื่องเลวร้ายสารพัดก็สามารถเกิดขึ้นได้แล้วเราก็ต้องพยายามพยุงตัวให้ก้าวข้ามจุดนั้นไปให้ได้

เราอยากยกเรื่องที่น้ำฝนโดนข่มขืนโดยคน 2 คนขึ้นมาเปรียบเทียบกันว่ามันต่างกันยังไง?  คนแรกกับคนที่ 2?   ทั้งแซมกับดีนทำน้ำฝนเพื่อกระทบคนที่เกลียด   ทั้งแซมกับดีนหลงรักน้ำฝนทั้งคู่ แม้ว่าในตัวดีนเรามองไม่ออกว่าทำไมดีนถึงมาหลงรักน้ำฝนได้ เพราะมองไม่เห็นที่มาที่ไปเลย เหมือนอยู่ๆดีนก็หลงรักฝนหลังจากอยู่ด้วยกัน 1 เดือนแล้ว  อาจจะเป็นเพราะว่าเรื่องราวช่วงนั้นมันไม่ได้มีการถ่ายทอดมากนัก  การกระทำของดีนจะว่าเหมือนเด็กที่ไม่เคยได้ความรักเลยไม่รู้จักถนอม  เด็กที่เล่นของที่แย่งมาจนพังงั้นหรือ?   ประโยคที่แซมถามดีนนั้นเราว่าแซมควรกลับมาถามถามตัวเอง     สำหรับเราแซมกับดีนไม่ต่างกันในช่วงเริ่มต้น   ที่คนยอมรับแซมได้ก็เพราะว่าแซมเป็นพระเอกงั้นหรือเพราะว่าน้ำฝนรักแซม  เพราะฉะนั้นการข่มขืนของแซมก็เลยโอเค?
น้ำฝนไม่เต็มใจกับทั้งสองคนนะ

ที่เรายกมานั้นอาจจะไม่เกี่ยวกับเนื้อเรื่องโดย 100 เปอร์เซ็นต์ แต่เราอยากจะหยิบขึ้นมาให้คนอ่านคนเขียนลองคิดกันสักหน่อย   การข่มขืนก็คือการข่มขืน  คือการล่วงละเมิดไม่ว่าจะทำโดยพระเอกที่หล่อ รวย ค--ใหญ่  แสนดี รักล้นเหลือ หรือตัวเลวยังไงก็ช่าง   มันไม่สามารถเปลี่ยนการกระทำได้ค่ะ

สิ่งที่ทำร้ายความรู้สึกของฝนที่สุดก็คือสายตาของคนรอบข้างที่มองฝนอย่างสงสารเสียใจ เห็นใจนั่นแหละ  เพราะมันตอกย้ำฝนถึงสิ่งที่ดีนทำกับฝน  ที่ฝนต้องการก็คือกำลังใจ   การพาฝนเข้าสู่ชีวิตปกติ   ที่ฝนยังสามารถจูบและกอดกับแซมได้เราว่าไม่น่าจะส่งผลให้ฝนคิดว่าตัวเองสกปรกมากนัก    ถ้าหากว่าฝนไม่อยากโดนแตะต้องสิน่าจะเป็น  แต่นี่ฝนอ้อนแซมมากๆ  น่าจะเป็นการ compensation กับสิ่งที่เกิดขึ้นมากกว่า
ฝนยังสามารถถามหาดีน  เรียก พี่ดีน ได้นี่   อาจจะไม่เป็นผลกระทบอะไรมาก ณ ตอนนี้ ก็ได้   อันนี้เอาจากปสกส่วนตัว เราเคยทำงานที่เกี่ยวพันกับผู้เสียหายกรณีแบบนี้มา

ส่วนดีนนั้น นางไม่สามารถหนีพ้นจากการรับโทษได้หรอกค่ะ   นางไม่ได้ป่วยขนาดนั้น
อาจจะมี issue อยุ่บ้าง  แต่ก็คือกรณีเด็กที่ไม่โต ไม่อยากเสียอะไรให้ใคร  เด็กที่อยากแย่งอยากได้โดยไม่มองความถูกต้อง   นางเป็นแค่ เ-ี้ยซินโดรมค่ะ

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.84 ฝันที่เป็นจริง {P.116}{ุุ25-5-59} 40%
เริ่มหัวข้อโดย: kajeaw ที่ 26-05-2016 07:26:20

แวะมาบอกว่า...

ผมเลิกอ่านและติดตามเรื่องนี้แล้วล่ะครับ
การทำร้ายตัวละครโดยไม่มีเหตุอันสมควร....
ผมก็โลกสวยเกินกว่าที่จะยอมรับได้
.
.
ขอบคุณผู้เขียน
ที่มอบความสุขให้.... ในตอนก่อนๆ มา

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.84 ฝันที่เป็นจริง {P.116}{ุุ25-5-59} 40%
เริ่มหัวข้อโดย: automaton ที่ 26-05-2016 08:42:55

รอตอนต่อไป
หวังให้น้ำฝนพ้นเรื่องร้าย ๆ ไปซะที

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.84 ฝันที่เป็นจริง {P.116}{ุุ25-5-59} 40%
เริ่มหัวข้อโดย: เอมมี่ ที่ 26-05-2016 10:49:55

อ่านแล้วเครียดรับไม่ได้. ขอเลิกอ่านดีกว่า :m15:

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.84 ฝันที่เป็นจริง {P.116}{ุุ25-5-59} 40%
เริ่มหัวข้อโดย: NOO~KUNG ที่ 26-05-2016 12:47:16

เห็นด้วยกับคุณ Freja ค่ะ...น้ำฝนใจดีไปมั้ย

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.84 ฝันที่เป็นจริง {P.116}{ุุ25-5-59} 40%
เริ่มหัวข้อโดย: BChampa ที่ 26-05-2016 15:05:42

ขอแยกการวิจารณ์เป็นส่วนๆไปนะ ก่อนอื่นก็ขอเรียกขวัญน้ำฝนก่อน ขวัญเอ๊ยขวัญมานะลูกนะ

มันอาจจะไม่เป็นไปตามธรรมชาติหรือธรรมชาติของน้ำฝนเป็นแบบนี้ก็ไม่ทราบนะ แต่เมื่อคนแต่งเลือกที่จะคุมเนื้อเรื่องให้เป็นแบบนี้ ไม่ให้เสียใจ ไม่ให้ซึม อะก็แล้วแต่ ถือเป็นแนวทางของคนแต่งไป แต่มันก็กระทบมาถึงมุมมองที่มีต่อตัวละครน้ำฝนว่าเป็นคนยังไงกันแน่ ชีวิตพอได้รับสิ่งกระตุ้นอย่างนึงมันจะทำให้อารมณ์เปลี่ยนไปอีกสเตป ไม่ว่าจะเป็นดับเบิ้ลขึ้นหรือดาวน์ลง
ชิวิตน้ำฝนได้รับสิ่งกระตุ้นสเตป1คือพี่หมอ ซึ่งก็ทำให้เรื่องดำเนินมา มีพระเอก พระรองครบละ ชีวิตตั้งแต่มีปัญหา น้ำฝนไม่พูด ถูกบังคับ(หรือสมยอม) จนสุดท้ายก็หมั้นแบบงงๆว่าตกลงรักหรือไม่รัก ก็น่าจะรักล่ะนะ เหมือนไทม์ไลน์ชีวิตครบละรอแต่งงานอย่างเดียว
แต่ทีนี้มันมีสิ่งกระทบตัวที่2 คือไอ้เหี้ยพี่ดีน ทำการลักพาตัว "และข่มขืนนานนับเดือน!!" ชีวิตหรือปฏิกิริยาของคนมันต้องเปลี่ยนไปอีกสเตปละ แต่หลังจากน้ำฝนฟื้น เรายังไม่เห็นถึงความเปลี่ยนแปลงนั้นเลย 2ตอนที่ผ่านมาคนแต่งออกจะต้องการให้เรื่องมันเหมือนในชีวิตจริงที่มันมีสีเทาๆ ชีวิตไม่ได้โรยด้วยกลีบกุหลาบ บลาๆ ด้วยการคุมเนื้อเรื่องให้เป็นสีเทาขมุกขะมัว ดาร์กขึ้นเรื่อยๆ คนอ่านก็รอว่าต่อไปมันจะเทากว่านี้มั้ย พี่หมอจะเยียวยาหัวใจน้ำฝนยังไง ระหว่างรออัพ นึกถึงเรื่องนี้ทีไรก็มีแต่อารมณ์หน่วง สงสารน้ำฝน ตอนโดนปล้ำก็เรียกหาพี่หมอ พี่หมอ ชีวิตต่อไปของน้องจะเป็นไง แต่............พออัพตอนล่าสุดปุ๊ป ทุกอย่างกลับมาเป็นสีโทนขาวเฉยเลย โทนสว่าง คำบรรยายของน้ำฝนที่เรียกดีนยังเป็น พี่ดีนทำเพราะรักผม ผมไม่รู้ว่ารักจริงหรือเอาชนะพี่หมอ...มันมีแค่เนี้ยะ ในความคิดเราคือ "นี่หรือที่กูหน่วงมาหลายวัน นี่หรือที่กูรอ" น้องอ้อนพี่หมอ ขอนอนหนุนตัก สารภาพรัก ถึงจะมีรู้สึกว่าตัวเองสกปรกบ้างแต่ก็แค่เล็กๆ เล็กๆจริงๆที่เราสัมผัสได้ โอเคนั่นเป็นสิ่งที่ใครหลายคนอาจจะดีใจอาจจะคาดหวังให้จิตใจน้ำฝนเป็นปกติ แต่ถ้ามันเป็นไปตามสเตปของเรื่องคือมันเร็วไปมั้ย คนอ่านที่ติดตามยังเดากันเลยว่า เฮ้ย ถ้าตอนสุดท้ายเป็นบ้าไปเลยจะพีคมาก หรืออีกความเห็นนึงที่บอกว่ามันต้องมีซึมเศร้าคิดจะฆ่าตัวตายกันบ้างแหละ นั่นคือมุมมองที่เราวิเคราะห็กันจากนิสัยน้ำฝน ก็ไม่ว่ากันถ้าคนแต่งจะคุมทิศทางเนื้อเรื่องออกมาเป็นแบบนี้

อย่างที่บอกว่ามันส่งผลกระทบต่อมุมมองที่มีต่อตัวละครน้ำฝน ตอนนี้เราสงสัยว่าตกลงฝนเป็นคนยังไง ใสซื่อ หรือเฉยชาต่อเรื่องเซ็กส์ไปแล้ว ซื่อเกินไปหรือไม่ยี่หระต่อร่างกายตัวเอง ถ้าน้ำฝนยังอ้อนหมอได้ บอกรักหมอได้ เรียกพี่ดีนได้ หรือจะติดสัมผัสแบบนี้ ตอนไผ่กอดจูบ มองว่าเป็นเรื่องธรรมดา / ตอนพี่หมอข่มขืนจนหลังๆโอนอ่อนผ่อนตามก็ไม่ว่าไร / ตอนพี่ดีนปล้ำจูบถึงสองครั้งก็แค่บอกพี่หมอแต่ไม่เกลียดพี่ดีน ไม่อยู่ให้ห่างมากกว่าเดิม / โดนข่มขืนหลายเดือนแต่ก็ได้กลับมาแค่คิดว่าพี่ดีนมาเสพสมร่างกายตัวเองอย่างเคยชิน(มันอาจจะอ่านแล้วดูเลวร้ายแต่นี่เป็นความคิดแรกของน้ำฝนหลังฟื้น)

สงสารในสิ่งที่น้ำฝนโดนนะ มันโหดร้ายไป แต่มุมมองน้ำฝนทำความสงสารลดลง ถ้าเป็นผู้หญิงหรือเกย์รับ คนที่ชินชาไม่มีปฏิกิริยาตอบสนองต่อการมีเซ็กส์ตลอดหลายเดือนแบบนี้ ถ้าไม่ชอบมีก็ปลงตก เฉยชา กร้านโลกไปแล้ว I can have sex with anyone but my heart just only for you งี้เหรอ

รออ่านตอนต่อไปอยู่นะคะ ไม่รู้จะออกมาฝั่งขาวหรือดำ ถ้าฝนยังให้อภัยและมีมุมมองที่ดีต่อพี่ดีนเหมือนเดิมเราควรพิจารณานายเอกคนนี้ใหม่อีกที

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.84 ฝันที่เป็นจริง {P.116}{ุุ25-5-59} 40%
เริ่มหัวข้อโดย: Dee^daY ที่ 26-05-2016 15:37:26

นอนหลับ ในอ้อมกอด ..

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.84 ฝันที่เป็นจริง {P.116}{ุุ25-5-59} 40%
เริ่มหัวข้อโดย: mam.nalok ที่ 26-05-2016 18:22:26

        เห็นด้วยกับคุณ BChampa คะ ตอนที่ฝนยังไม่พื้นเราเดาทางไปหลายทิศทางมาก เรื่องนี่ต้องดาร์คสุดๆ คือคิดไว้ว่าฝนต้องซึมเศร้า รู้สึกว่าตัวเอกสกปรกมาก อาจถึงขั้นคิดฆ่าตัวตายไปเลยก็ได้ เพราะตอนที่โดนข่มขืนทั้ง 2 ครั้งต่างกันมากคือ ครั้งแรกฝนยังไม่ได้รักใคร แต่ครั้งนี่ฝนมีคนรัก ฝนรักพี่หมอ รักมาก ความรู้สึกมันต้องมากกว่านี้ แต่ตอนนี้ทุกอย่างเหมือนมันเป็นสีขาวสีสว่าง สีแห่งความสุขไปแล้ว แต่ก็อาจเป็นแนวทางของคนเขียนก็ได้ ว่าต้องการให้เรื่องดำเนินไปแบบไหน ไปทางไหน
       ยังไงก็รออ่านต่อไปคะ

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.84 ฝันที่เป็นจริง {P.116}{ุุ26-5-59} 100%
เริ่มหัวข้อโดย: iceman555 ที่ 26-05-2016 20:23:14

 :katai2-1: :katai2-1: :katai2-1: :katai2-1:

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.84 ฝันที่เป็นจริง {P.116}{ุุ26-5-59} 100%
เริ่มหัวข้อโดย: BABYBB ที่ 26-05-2016 21:07:54

พอได้มาอ่านทอล์คละก็เข้าใจในจุดที่เคยสงสัยมากขึ้น
มาอัพต่อเร็วๆนะ 5555555555 :impress2:

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.84 ฝันที่เป็นจริง {P.116}{ุุ26-5-59} 100%
เริ่มหัวข้อโดย: BChampa ที่ 26-05-2016 21:17:31

แอบอึ้งไปเล็กๆ บรรยายเหตุผลของคนแต่งยาวพอๆกับนิยาย
เป็นอันว่า เมฆหมอกสีเทาๆเงาสีจางๆเหล่านั้นก็ลอยหายไปสักพัก จะกลับมาตอนไหนเราก็ติดตามไปเรื่อยๆ ซึ่งการอธิบายของคนแต่งถือว่าเข้าใจได้ มีเหตุผล
อาจจะเป็นการผิดพลาดหรือตกหล่นในการอ่านว่าตอนเต็มๆก่อนข้ามไปเริ่มตอนใหม่มันถึงตรงไหน อัพเพิ่มก็อาจจะอ่านไม่ครบ อย่างที่คนแต่งบอกว่าฝนพยายามฆ่าตัวตายด้วยการอดข้าว/เพื่อนๆเฮฮาดี นั่นก็งงว่า เอ๊ะ มันอยู่ตรงไหนไม่เห็นมี ต้องย้อนไปอ่านหน้า116อีกรอบถึงรู้ว่า อ๋อออ อัพเพิ่ม บางทีมี100 เพิ่ม150ทั้งที่TBCไปแล้วจึงอาจจะตกหล่นไปบ้าง อ่านเต็มๆถือว่าเข้าใจได้ (ถึงแม้ว่าเราจะยังแค้นไอ้พี่ดีนฝังหุ่นและไม่ยอมรับคำอธิบายความน่าเห็นใจของมันก็ตาม)
เพื่อนๆที่อยู่รอบตัวไม่พูดถึงเหตุการณ์ที่ผ่านมาถือว่าก็ช่วยได้เยอะ ตัวฝนถือว่าโชคดีกว่าใครหลายๆคนนะ ที่เพื่อนรอบข้างเป็นแบบนี้ และคนก็รู้ไม่เยอะด้วย เลยไม่น่าจะมีปัญหากับสายตาคนอื่น
สรุปว่าฟ้าหลังฝนสวยงามตามทิศทางนั้น แฮปปี้กันไป

อ่านไปก็แอบคิด บางทีฝนก็คล้ายเรา อึนๆ จะว่าดูออกง่ายก็ง่าย หัวอ่อน ทำให้คนเข้าถึงตัวง่าย แต่ก็มีมุมซับซ้อนในนิสัยที่ทำให้มองไม่ออกว่าสรุปเป็นยังไงกันแน่ เป็นมนุษย์ทั่วไป...........มั้ย

ถึงจะติแต่ก็ตามนะจ๊ะ

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.84 ฝันที่เป็นจริง {P.116}{ุุ26-5-59} 100%
เริ่มหัวข้อโดย: fuku ที่ 26-05-2016 21:51:50

เราว่ามันเหมือนข้ามจุดที่ให้เหตุผลมากไป

คือ ต่อให้คนรอบข้างพยายามมองบวกไม่แสดงอาการเห็นใจมากเกินไป จะเป็นเรื่องที่ถูก
แต่ไม่ใส่เหตุผลตรงนี้ลงไปให้คนอ่านรับรู้มันทำให้คนอ่านรู้สึกค้านกับเหตุการณ์ในเรื่อง

ฝนนี่เข้าขั้นด้านชา จะไม่รู้สึกอะไรที่ดีทำ แต่ตอนไปเจอสภาพมันไม่ใช่อ่ะ คุณบรรยายสภาพตอนไปเจอคือ จิตหลอนหน่อยๆ นอนร้องไห้บนเตียง เหม่อๆ
มันคืออาการของคนปิดกั้นความรู้สึกของตัวเอง

ถ้าเจอคนมาช่วยแล้วก็มีสองแบบ ปิดต่อไปแล้วค่อยๆ อาศัยเวลาละลายความร้สึกที่ได้รับ
ค่อยๆรับรู้โลก

ส่วนอีกแบบคือ เปิดตอนที่มีคนมาช่วยเลย ก็จะอีกแบบอาจจะฟููมฟาย เศร้าซึม โกรธ อาละวาด

คือมันผิดปกติ เข้าขั้นแหวกตำราจิตเวช

แต่ก็ตามใจคนแต่งค่ะ จะตีหัวเข้าบ้านว่าจะให้เป็นแบบนี้ก็ต้องตามนั้น

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.84 ฝันที่เป็นจริง {P.116}{ุุ26-5-59} 100%
เริ่มหัวข้อโดย: minneemint ที่ 26-05-2016 21:55:08

 :กอด1:

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.84 ฝันที่เป็นจริง {P.116}{ุุ26-5-59} 100%
เริ่มหัวข้อโดย: somelove ที่ 26-05-2016 22:05:49

งง ขึ้นเรื่อย ๆ เพราะ อยู่ๆๆน้ำฝนก็ถูกข่มขืน จากคนที่เข้ามารักและคนเขียน ตั้งใจแต่ง ให้รู้ว่า โลกความเป็นจริงๆๆไม่ได้โรยด้วยดอกกุหลาบ
แล้วคือ อยากให้รู้ว่าดีนข่มขืนน้ำฝนได้เพราะรักเหมือนพระเอกใช่ป่ะ แล้วิยากให้คนอ่านเข้าใจและยอมรับ
เหมือนตอนที่หมอแซมข่มขืนน้ำฝนใช่ไหม แล้วครอบครัวน้ำฝนต้องเห็นดีเห็นงามที่น้ำฝนถูกข่มขืนและให้อภัย
ดีนใช่ไหม ที่จริงเรื่องนี้ น้ำฝน เป็นตัวเอกไม่ควรมีพระเอกนะเพราะ น้ำฝน และครอบครัว ยอมรับได้ที่ถูกข่มขืนจากคนที่รัก
น้ำฝน เพราะกว่าจะจบมัธยมปลายแช้วขึ้นมหาลัยคงมีคนมารักแล้วข่มขืนน้ำฝนได้อีก ใช่ไหม ... :mew5:

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.84 ฝันที่เป็นจริง {P.116}{ุุ26-5-59} 100%
เริ่มหัวข้อโดย: SOMCHAREE ที่ 26-05-2016 22:09:19

หินตาร์อีกคู่ใช่มะ

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.84 ฝันที่เป็นจริง {P.116}{ุุ26-5-59} 100%
เริ่มหัวข้อโดย: ka[ze]na ที่ 26-05-2016 22:19:36

ตามอ่านต่อไป....

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.84 ฝันที่เป็นจริง {P.116}{ุุ26-5-59} 100%
เริ่มหัวข้อโดย: mox2224 ที่ 26-05-2016 22:50:10

ต้าร์หินสินะ :mew3:

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.84 ฝันที่เป็นจริง {P.116}{ุุ26-5-59} 100%
เริ่มหัวข้อโดย: Naeon ที่ 26-05-2016 22:51:55

กำลังจะบอกว่าดีนเป็นพระเอกอีกคนใช่มั้ย. ถ้าใช่นะเราคงเลิกอ่านจริงๆแล้ว

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.84 ฝันที่เป็นจริง {P.116}{ุุ26-5-59} 100%
เริ่มหัวข้อโดย: บูมเบส ที่ 26-05-2016 23:09:47

เราอยากเห็นจุดจบของไอ้ดีนขอหนักๆ

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.84 ฝันที่เป็นจริง {P.116}{ุุ26-5-59} 100%
เริ่มหัวข้อโดย: mystery Y ที่ 26-05-2016 23:21:29

เป็นกำลังใจให้ฝนน้า~

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.84 ฝันที่เป็นจริง {P.116}{ุุ26-5-59} 100%
เริ่มหัวข้อโดย: mam.nalok ที่ 26-05-2016 23:24:25

      อันดับแรกต้องขอบคุณคนเขียนเลยคะที่เขียนนิยายดีๆมาให้เราได้อ่าน ช่วงที่ยังไม่มาต่อเราไม่เข้าใจมากๆความรู้สึกแบบว่ามันไม่ใช่นะ ฝนต้องอาการหนักกว่านี้  แต่พอได้อ่านคำอธิบายก็พยายามนึกตอนเก่าๆที่พี่หมอเคยทำกับฝนเอาไว้ ซึ่งเลวมากเรายอมรับ (แต่เราชอบ)ช่วงนั้นฝนจิตตกจริง กลัวจริงและหลอนจริงๆ ครั้งนี้เราก็เลยคิดว่าฝนน่าจะหนักกว่าครั้งที่แล้ว แต่พอมาอ่านคำอธิบาย เราก็เริ่มขอจะเข้าใจในตัวฝนมากขึ้น อาจเป็นด้วยที่คนเขียนไม่ค่อยลงรายละเอียดทั้งหมดถึงบุคคลรอบข้างในเรื่องของการให้กำลังใจฝน ห่วงฝน ไม่ซ้ำเติมและอีกหลายๆอย่างที่ทำให้ฝนมีกำลังใจดีขึ้น ตรงนี่ก็เลยทำให้เรามองข้ามไป และเกิดสงสัยว่าทำไมฝนทำใจได้เร็วและฟื้นตัวได้เร็วขนาดนี้ แต่ถ้าดีนมาเล่าถึงที่มาที่ไปและความรู้สึกของดีนที่มีต่อฝน สิ่งที่เค้ากระทำกับฝนมันมากน้อยแค่ไหน ฝนเข้าใจดีนได้มากน้อยอย่างไร มันจะทำให้เรามองอะไรได้กว่้างขึ้น และรู้ว่าทำไมฝนถึงฟื้นขึ้นขนาดนี้ ขอบคุณคนเขียนนะคะที่เข้ามาอธิบายให้เข้าใจ 

     ตามอ่านต่อไปคะ เพราะเป็นนิยายเรื่องที่เราชอบมากๆเรืองนึงเลยคะ

ปล.อย่าลืมมาลงkiss love รักวุ่ยวายของนายสุดหล่อนะคะ เรื่องนี้เราอินมากๆพอกับพี่หมอเลยคะ

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.84 ฝันที่เป็นจริง {P.116}{ุุ26-5-59} 100%
เริ่มหัวข้อโดย: Rafael ที่ 27-05-2016 12:04:46

 :L2:

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.84 ฝันที่เป็นจริง {P.116}{ุุ26-5-59} 100%
เริ่มหัวข้อโดย: Dee^daY ที่ 27-05-2016 12:25:57

ให้กำลังใจ คนเขียน สู้ๆๆๆ ..

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.84 ฝันที่เป็นจริง {P.116}{ุุ26-5-59} 100%
เริ่มหัวข้อโดย: Apple_matinie ที่ 27-05-2016 12:48:02

 :mew3:

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.84 ฝันที่เป็นจริง {P.116}{ุุ26-5-59} 100%
เริ่มหัวข้อโดย: i_Tipz ที่ 27-05-2016 13:27:29

 :monkeysad: น้ำตาปริ่มมม  ...แอบเขิลด้วยอะ  :o8:

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.84 ฝันที่เป็นจริง {P.116}{ุุ26-5-59} 100%
เริ่มหัวข้อโดย: mukmaoY ที่ 27-05-2016 13:51:47

ลงให้จบเถอะคะ  สู้ๆ

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.85 ปรับสภาพ {P.118}{ุุ29-5-59} 100%
เริ่มหัวข้อโดย: memew ที่ 27-05-2016 20:26:17

ทาสแค้น 85 ปรับสภาพ [พี่หมอ]

แม้อากาศจะร้อนแสนร้อน เหงื่อไคลจะไหลย้อยจนย้อมเสื้อด้านหลังผมเปียก มือชื้นไปด้วยเหงื่อ แต่ผมก็ไม่คิดจะปล่อยมือจากฝนอย่างที่ผมเคยสัญญากับมันไว้ วันนี้ผมจะเป็นของมัน ปกป้องและดูแลมัน
 
ฝนยิ้มและหัวเราะได้บ้างแล้ว เหงื่อชื้นไปทั่วทั้งขมับ เราแวะเข้าร้านกาแฟเล็กๆ ร้านหนึ่งเพื่อหาซื้อน้ำดื่ม ฝนได้น้ำผลไม้ปั่นมานั่งดูด
 
“โครกกก!!!”
เสียงหินใช้หลอดดูดน้ำแข็งเปล่าในแก้วเสียงดัง
 
“มีมารยาทหน่อยหิน ทุเรศว่ะมึง”
ฝนถีบหินไปเบาๆ ใต้โต๊ะ
 
“ฮ่าๆ น่ารักดี”
แล้วต้าร์ก็ทำแบบเดียวกันบ้าง ดูดเสียงดังไม่ต่าง ฝนส่ายหัว
 
“ผมว่าพี่อย่าอยู่ใกล้หินมากดีกว่า มันเพี้ยนๆ กลัวพี่จะติดความเพี้ยนจากมัน” ต้าร์เอียงคอมอง
 
“เพี้ยนยังไง ถ้าหมายถึงบางวันลืมใส่กางเกงในก่อนออกจากบ้าน ยืนแคะขี้มูกในที่สาธารณะ พี่ก็ทำบ่อยนะ”
 
ผมย่นคิ้ว สรุป รอบๆ ตัวฝน มีแต่คนโรคจิตใช่ไหม
 
ผมกับฝนโดนคนมองกันบ่อยมาก แต่ก็ยังดีที่มีคนอื่นๆ ในกลุ่ม มาช่วยกันดึงสายตา  ไม่งั้นผมก็บอกไม่ถูกเหมือนกันว่าจะกล้าอดทนต่อสายตาชาวบ้านได้มากแค่ไหน แต่พอมองตาฝนที่เต็มเปี่ยมไปด้วยความสุข ผมก็ยิ้มออกมาได้ ต่อให้คนมองมากันเยอะกว่านี้ ผมก็ยอม
 
ผมกระชับมือฝนแน่นขึ้น ฝนหันมามอง ส่งยิ้มหวานหยดมาให้
 
รอยยิ้มที่ผมอยากเห็น
 
ผมยิ้มตอบรอยยิ้มนั้น ไม่สนสายตาคนอื่น ก้มจูบขมับมันเบาๆ แบบที่ผมชอบทำ หน้าฝนเรื่อแดงอย่างเห็นได้ชัด ผมหัวเราะหึๆ ตอนนี้สองมือผมไม่ว่างแล้ว เพราะมือหนึ่งต้องกุมมือฝน อีกมือถือถุงเสื้อที่ฝนซื้อให้(ด้วยเงินผมเอง)และตุ๊กตาที่เรานั่งวาดด้วยกันสองคน มันบอกจะเก็บไว้เป็นที่ระลึกระหว่างเราสองคน
 
ผมมองไปทางไผ่ที่มีหมอนนท์เดินตาม เพื่อนผมเดินตามก็จริง แต่ดูเหมือนจะเป็นผู้บังคับเส้นทางมากกว่า ผมว่าเพื่อนผมมันก็เก่งนะ ปราบไผ่ให้เชื่องลงได้ ถึงจะมีง้องแง้งกันบ้างก็เถอะ
 
เราพากันเดินเล่นจนดึก ถึงได้พากันไปหาร้านอาหารแบบผับดีๆ นั่งผ่อนคลายอารมณ์ เราสั่งอาหารมากินกันก่อน ต่อด้วยเครื่องดื่มมึนเมา ฝนนี่ตาวาว เลียปากแผลบๆ
 
“เก็บน้ำลายหน่อยหมาฝน เห็นเหล้าแล้วลิ้นห้อยนะมึง”
ไผ่มันแซวเพื่อนตัวเอง แต่ฝนน้ำลายหกจริงๆ
 
“ก็กูอยากกิน” มันพูดอย่างตื่นเต้น
 
“นิดๆ หน่อยๆ นะ พี่ไม่อยากให้เมา”
ผมบอก ฝนพยักหน้ารับ
 
“เอาช้างมาฉุดเอาละกันนะพี่ ถ้าได้กินหนึ่งแก้ว อย่าหวังว่ามันจะหยุดง่ายๆ”
ดีว่าเราเลือกร้านที่อยู่ใกล้โรงแรม ระยะใกล้แค่นี้ ต่อให้เมาขนาดไหนผมก็ยังขับรถกลับได้ ผมเอาฝนนั่งไว้บนตักเหมือนเดิม ใช้มือที่เหลือยกดื่ม ฝนดื่มไป พิงหัวไว้กับอกผมไป บางจังหวะ หยดน้ำจากแก้วมันก็หล่นใส่เสื้อผม
 
“ผมว่าฝนโชคดีนะ” อยู่ๆ ต้าร์ก็พูดขึ้น ทุกคนจ้องไปทางต้าร์กันหมด ต้าร์ยิ้มอ่อนโยน “อย่างน้อยฝนก็น่าจะรู้ว่าพี่หมอรักฝนขนาดไหน ฝนรู้ไหมตลอดระยะหนึ่งเดือนที่ผ่านมา พี่หมอทำงานหนักแค่ไหนเพื่อตามหาฝน”
 
ฝนยกหน้าจากอกผมมองต้าร์ ก่อนหันหน้ามามองผม ไม่พูดอะไร ซบหน้าลงมาต่อ กอดผมไว้เบาๆ แทน
 
“เห็นแบบนี้แล้ว สงสัยพี่ต้องตัดใจจากฝนอย่างเดียวซะแล้ว”
มันยิ้ม แล้วกระดกเหล้าขึ้นดื่ม ไม่มีใครพูดอะไรตอบต้าร์เรื่องนี้สักคน
 
อยู่ๆ ก็มีพนักงานเสิร์ฟเดินถือถาดเครื่องดื่มจำนวน 6 แก้ว ต่างสีต่างแบบมาหยุดยืนอยู่ข้างๆ พร้อมหญิงสาวหน้าตาสวยเฉี่ยว แต่มองจากกิริยาท่าทางดูก็รู้ว่าเธอคือสาวประเภทสอง
 
“สวัสดีค่ะ ฉันซูซี่ เป็นเจ้าของร้านนี้” เธอพ้อยท์ท่า “แหม เป็นเกียรติอย่างยิ่งนะคะ ที่วันนี้มีโอกาสได้ต้อนรับหนุ่มๆ หน้าตาดี” เธอทำท่าเพ้อ “อุ้ย ไม่ต้องกลัวนะคะ ถ้ากลัวว่าซูซี่จะใช่เจ้าของร้านจริงไหม ดูนั่น” แล้วเธอก็ชี้ไปยังมุมหนึ่งของร้าน ที่มีภาพของเธอในชุดสวยหรูยืนโพสต์ท่าสง่างามอยู่ พวกเราพยักหน้ารับ
 
“จริงๆ แค่หนุ่มๆ หล่อๆ มาร้าน ซูซี่ก็อยากจะเลี้ยงให้เกลี้ยงร้านแล้ว แต่ซูซี่ก็ต้องกินต้องใช้ต้องเลี้ยงผัวน้อยๆ อีกหลายคน พยายามบังคับใจไม่ให้เหล้าฟรี แต่แบบว่า ซูซี่ทนไม่ไหวแล้ว ซูซี่ชอบเหลือเกิน ซูซี่เลยจะขอเลี้ยง”
 
“อะไรที่ทำให้คุณซูซี่สุดสวยอยากเลี้ยงครับ”
หินปากหวานถามในสิ่งที่ผมเองก็อยากรู้เหมือนกัน
 
“แหม ไม่บ่อยนะคะ ที่จะเห็นคนแสดงความรักกันได้น่ารักแบบนี้”
แล้วเธอก็แพนสายตามาทางผมกับฝนที่ยังนั่งอยู่บนตัก ผมก้มมองฝน ในขณะที่ฝนมองซูซี่ตาปริบๆ
 
“ตั้งแต่เปิดร้านมา ซูซี่ยังไม่เคยเห็นคู่ไหนที่ออร่าแห่งความรักฟุ้งกระจายเหมือนดอกไม้บานขนาดนี้”
แล้วซูซี่ก็ทำท่าคว้าดอกไม้กลางอากาศมาเก็บ
 
“ซูซี่เลยขอเลี้ยง”
แล้วเธอก็อธิบายว่าเครื่องดื่มแต่ละตัวคืออะไร เหมาะสมกับคนไหน ซึ่งเอาตามตรง ผมว่าซูซี่เธอเก่งเรื่องการมองคนนะ
 
ผมกับฝนได้ไวน์แดงเหมือนกัน
 
“ตามสบายนะคะ ซูซี่มาแค่นี้แหละ ถ้าต้องการเพิ่มก็นู่น ซูซี่มีเป็นแผง แต่จ่ายเองนะคะหนุ่มๆ” แล้วเธอก็ส่งจูบรอบทิศ เดินก้นบิดจากไปตามติดด้วยพนักงานเสิร์ฟสุดหล่อคนนั้น พวกเรามองตากันปริบๆ
 
หินหัวเราะ ไม่เกรงใจ คว้าแก้วยกจิบ
 
“สุดยอด อร่อยจริงๆ”
 
ผมลองยกจิบบ้าง ยอมรับเลยว่ารสชาติถูกปากจริงๆ บางทีผมอาจต้องขอซื้อกลับไปเก็บไว้กินที่บ้านสักหลายๆ ขวด
 
“อ๊า...”
ทุกคนหันไปมองต้นเสียงกันหมด ผมตะลึงนิดๆ เพราะไม่คิดว่าคนที่ทำเสียงนั้นจะเป็นคนบนตักผม ฝนปาดปากที่เลอะนิดๆ ออก ไวน์แดงจำนวนมากในแก้วใสใบใหญ่หายเกลี้ยงราวกับถูกเสก
 
“อร่อยจริงๆ”
เจ้าตัวยกแก้วเปล่าขึ้นเทเศษไวน์เหลือๆ เข้าปากราวกับจะให้มันกลับมาเต็มเหมือนเดิม
 
“ทุเรศว่ะหมาฝน” ไผ่โยนเศษทิชชู่ใส่หน้ามัน
 
“เขาให้จิบ นี่ซัดเป็นเบียร์ไปได้” หินสมทบ
 
“ก็มันอร่อย”
 
ผมหัวเราะหึๆ ยื่นแก้วไวน์ของผมเองไปให้ ฝนมองมาตาปริบๆ
 
“ก็ไหนไม่อยากให้ผมเมา”
 
“ชอบไม่ใช่รึไง กินเถอะ ถ้าเมาจะแบกกลับ”
 
ฝนก้มมองไวน์ในมือผมสลับกับมองหน้า ทำสีหน้าลังเล คงอยากดื่ม แต่ก็อยากให้ผมดื่มด้วย
 
“งั้นเอางี้ก็ได้”
ผมยกแก้วไวน์ขึ้นดื่ม แล้วก้มลงไปจับคางฝนไว้ ก้มจูบส่งผ่านไวน์รสสุดแสนอร่อยผ่านปาก ได้ยินเสียงโห่แซวดังแซ่สนั่น ไม่ได้มาจากกลุ่มผมเท่านั้น แต่มาจากรอบด้านด้วย ดังสุดก็ซูซี่ที่น่าจะมองดูอยู่
 
“ถ้าไม่กินเอง พี่จะป้อนแบบนี้จนหมดแก้วนะ”

[50%]

“ผะผมดื่มเองก็ได้”
มันรีบละล่ำละลักบอก รับแก้วไวน์ไปดื่มเอง ผมหัวเราะหึๆ ยกมือเรียกซูซี่ เธอรีบเดินเข้ามาหาราวกับรอเวลานี้อยู่แล้ว
 
“ติดใจล่ะสิ”
 
ผมเลิกคิ้ว หัวเราะใส่คนรู้ทัน ผมเคยไม่ชอบคนประเภทนี้จริงๆ แต่ซูซี่ที่ผมเห็นวันนี้ อาจเปลี่ยนทัศนคติผมไปอีกแบบก็ได้
 
“ผมขอแบบนี้อีก 2 แก้ว พอบอกได้ไหมว่ายี่ห้ออะไร ถ้าต้องการหลายขวด มีขายหรือเปล่า อยากได้กลับไปกินที่บ้าน ขอเบอร์ไว้ด้วยนะ”
 
“ต๊าย ตาย” เธอเอามือทาบอก ทำท่ากรีดน้ำตาอย่างมากท่า “อันแรกนี่ซูซี่คิดไว้แล้วว่าสุดหล่อต้องติดใจขอเบิ้ล แต่ถึงขนาดสั่งกลับและขอเบอร์ซูซี่นี่เกินความคาดหมายจริงๆ ว๊าย ซูซี่ขอเติมแป้งก่อนนะ” แล้วเจ้าหล่อนก็ล้วงหยิบแป้งพัฟจากหน้าอกไซส์ยักษ์ขึ้นมาเปิดตบๆ ไผ่กับหินหัวเราะไปกับสิ่งที่เห็น ผมทำหน้าปูเลี่ยน
 
“ที่ผมขอเบอร์ เพราะถ้าต้องการอีกแต่หาซื้อเองไม่ได้จะได้สั่งซื้อจากที่นี่ต่างหาก”
 
“อ้าว” ซูซี่ลดแป้งพัฟลง ทำหน้าเซ็ง เอามือข้างที่ถือแป้งพัฟค้ำสะเอว “โด่ คิดว่าหลงเสน่ห์ซูซี่ซะอีก อะๆ ก็ยังดี” แล้วซูซี่ก็เก็บแป้งพัฟยัดหน้าอกหน้าเซ็ง
 
“ส่วนยี่ห้ออะไร อย่าไปสนใจเลย” เธอสะบัดมือไปมาไม่ให้ใส่ใจมาก “แต่ซูซี่ให้ชื่อใหม่เป็น Love Forever” เธอกระดกลิ้นพูดภาษาอังกฤษอย่างมีจริต “กินๆ ไป ความรักจะได้เบ่งบานและยืนยง” เธอกางมือออกกว้าง แอ่นเอวประกอบ
 
ทำไมคนประเภทนี้ต้องโอเวอร์แอ็คติ้งเสมอนะ
 
“เอาเป็นว่า รับกลับบ้านกี่ขวดดีคะ”
 
ผมนิ่งคิด สอบถามราคา มันก็ไม่ได้แพงมาก ผมเลยขอซื้อไปยกลัง ซูซี่หยิบผ้าเช็ดหน้ามาซับน้ำตา นำเครื่องดื่มเซตเดิมมาแจกให้พวกเรากินฟรีอีกรอบ คนที่หน้าชื่นสุดก็ฝนนั่นแหละ เพราะได้กินคนเดียวสี่แก้วเลย ผมหัวเราะ
 
ฝนไม่ได้เมาหนัก ถ้าเมาระดับนี้ ฝนยังประคองสติได้ดี ถือว่าเป็นเด็กที่คอแข็งระดับหนึ่ง แต่คนที่เมาจนครองสติไม่ได้กลับกลายเป็นไผ่ไปแทน เมาชนิดเพื่อนผมต้องช่วยพยุง
 
“ไอ้ที่ซูซี่ให้ไผ่ดื่มมันแรงได้ใจ แค่แก้วเดียวก็น่าจะน็อคแล้ว นี่ล่อเข้าไปตั้งสองแก้ว” หมอนนท์บ่น ผมหันไปมองคู่หลัง หินกับต้าร์พากันกอดไหล่หัวเราะเอิ้กๆ ผมรู้ว่าหินเป็นเด็กอารมณ์ดี หัวเราะง่าย ออกจะรั่วนิดๆ แต่ผมว่าหินน่าจะมีคู่หูแล้วล่ะ
 
รั่วพอกัน
 
“ฝากดูแลหน่อยละกัน”
ผมฝากฝังไผ่กับเพื่อน มันพยักหน้ารับ ลากร่างที่เมาหนักของไผ่เข้าห้องไป ส่วนต้าร์กับหินก็พากันกอดคอเดินเข้าห้องตัวเองไปไม่ต่าง
 
ผมกับฝนพากันเดินเข้าห้องในสภาพปกติ
 
“พี่หมอ” อยู่ๆ มันก็หยุดกึก หันมามอง ทำตาแวววาวใส่ ผมชะงักมอง “พี่ซื้อไวน์นั่นมาจากพี่ซูซี่หลายขวดใช่ไหม” ผมพยักหน้า หรือว่ามันอยากขอกลับเอาไปกินที่บ้าน แต่ผมก็กะว่าจะแบ่งให้มันกินอยู่แล้ว
 
มันเลียปากตัวเองเบาๆ ส่งยิ้มหวานหยดพร้อมดวงตาแพรวพราวมาให้
 
“จะว่าอะไรไหม ถ้าเราเอามานั่งดื่มกันเองสักขวด”
มันพูดเสียงอ่อน ผมหรี่ตามอง แต่ดวงตาแวววาวนั้นก็ทำเอาผมต้องยอมจำนน ผมสัญญาว่าวันนี้จะรักและตามใจมันสุดๆ ด้วย เราสองคนเดินจูงมือกันลงไปที่รถ แกะกล่องหยิบเอามาขวดหนึ่งเดินขึ้นห้อง
 
“อาบน้ำก่อนดีกว่า เผื่อเมาแล้วหลับ”
ผมเตือน มันพยักหน้าเห็นด้วย ผมให้มันอาบก่อน ในระหว่างรอมันอาบ ผมก็โทรไปขอแก้วไวน์มาจากทางโรงแรมสองใบ ทางโรงแรมก็ใจดี ให้พนักงานมาจัดโต๊ะแบบสวีทให้ บนโต๊ะมีแก้วไวน์สวยๆ สองใบ เทียนในแก้วใสสีแดงสดที่ถูกจุดไฟไว้พร้อม ผ้ารองโต๊ะสีแดงดูหรูหรา
 
ผมหัวเราะ แต่ก็ดี
 
เสียงประตูห้องน้ำเปิดออก ผมหันไปมอง ฝนเดินออกมาในชุดคลุมอาบน้ำ ผมชื้นนิดๆ ผมลอบกลืนน้ำลายอึกใหญ่
 
ร่างกายของคนที่ผมโหยหาเดินตรงมาทางผมทันที หยิบแก้วไวน์ถือไว้ในมือ กลิ่นสบู่จากเรือนกายมันลอยมาเตะจมูกผมแรง มันหันแก้วมาทางผม ร้องขอทางสายตาว่าขอให้ผมรินให้ ผมข่มความรู้สึกบางอย่างลงไป เปิดขวดรินให้ มันรับไปดื่มอึกๆ
 
“ไม่เคยกินอะไรที่อร่อยขนาดนี้มาก่อนเลยจริงๆ”
 
ผมหัวเราะ ลูบหัวมันเบาๆ
 
“พี่ไปอาบน้ำก่อนนะ”
มันพยักหน้า ไม่ได้นั่งยังเก้าอี้ที่เขาจัดไว้ให้ แต่ถือแก้วเดินไปทิ้งตัวลงนั่งบนโซฟาภายในห้องแทน
 
ผมเดินเข้าห้องน้ำไป คว้าชุดคลุมแบบเดียวกับมันติดตัวเข้ามาด้วย ผมอยากกอดฝน นี่คือความรู้สึกที่ผมมี แต่ฝนเพิ่งผ่านเรื่องร้ายมา ผมไม่อยากซ้ำเติมฝนอีก ผมอยากให้ฝนได้พักและดูแลฝนในฐานะคนรักให้ดีที่สุด
 
แต่วันนี้ตบะผมอาจแตกก็ได้
 
ผมพยายามอาบน้ำให้นานที่สุด เพื่อกำจัดความร้อนในร่างกายออก ใส่ชุดคลุมแบบเดียวกับฝนเดินออกจากห้องน้ำไป น้ำฝนนั่งนิ่ง ทอดสายตาเหม่อมองแบบไร้จุดหมาย ในมือถือแก้วไวน์แดงไว้ ผมเดินลงไปนั่งข้างๆ มันหันมามอง วางแก้วไวน์ พลิกหันมาซบหน้ากับอกผม ผมโอบกอดมันไว้หลวมๆ ตอบรับ
 
“พี่หมอตัวหอมจัง”
 
ผมหัวเราะ
 
“ก็สบู่ก้อนเดียวกัน”
มันซุกหน้ากับอกผมมากขึ้น ราวกับจะยั่วให้ตบะที่มีเหลืออยู่น้อยนิดของผมพังทลายคงมา
 
“พอมันผสมกับตัวพี่หมอ มันหอมกว่าของผมอีก”
 
ผมก็อยากจะบอกมันเหลือเกินว่ากลิ่นสบู่จากตัวมันหอมฟุ้งเสียยิ่งกว่าอีก มาถึงตรงนี้ ผมพยายามไม่ขยับตัวตอบรับอะไรอีก เพียงโอบไหล่มันไว้หลวมๆ รินไวน์ใส่แก้วแล้วดื่ม
 
“พี่หมอ”
มันเรียกอีกครั้งเสียงเบา ผมครางรับ
 
“พี่รังเกียจผมไหม”
 
ผมชะงัก ก้มมอง วางแก้วไวน์ลง
 
“อะไรทำให้นายคิดแบบนั้น”
 
“พี่อ่อนโยนกับผมทุกอย่าง แต่ไม่แตะต้องผมทั้งที่มีโอกาส”
 
ผมจ้องหน้ามัน มองเห็นแววหวั่นไหวเต็มไปหมด ผมกระชับกอดมันแน่นขึ้น จูบซับขมับเบาๆ
 
“ฝน” ผมเรียก “นายเพิ่งผ่านเหตุการณ์ร้ายๆ มา และเหตุการณ์นั้นคือนายถูก…” ผมกลืนน้ำลายลงคอ “พี่อยากกอดนายแทบตาย แต่พี่ต้องระงับไว้เพราะกลัวนายจะผวาหวาด พี่ไม่ได้กอดนายมานาน ความคิดถึง ความโกรธ ความเก็บกดที่อยู่ในตัวพี่ อาจกลายร่างเป็นปีศาจร้ายของนายอีก ซึ่งนั่น อาจทำให้นายหวาดกลัว พี่แค่อยากทะนุถนอมทดแทนส่วนที่พี่เคยบังคับขู่เข็ญและทำร้ายนายมาก่อน ฝน พี่ทำร้ายนายมาเยอะแล้วนะ พี่ไม่อยากทำอีก”
 
ฝนขยับยกตัวมามองตาผมดีๆ
 
“แล้วถ้าสิ่งนั้น เป็นสิ่งที่ผมต้องการล่ะ”
 
ผมไม่ได้ตอบอะไรออกไป แล้วฝนก็ทำในสิ่งที่ทำให้ผมนิ่งอึ้ง
 
ฝนขยับลุกขึ้นยืนตรงหน้าผม ดึงเสื้อคลุมตรงหัวไหล่ให้คลายต่ำจนเห็นหัวไหล่ขาว ผมกลืนน้ำลาย
 
“ฝน นายเมาแล้วใช่ไหม”
 
ฝนส่ายหน้า
 
“ผมยังมีสติครบถ้วน”
 
“อย่ายั่วพี่”
ผมสั่ง ฝนไม่ได้ทำตาม ดึงเสื้อลงมามากขึ้นจนโชว์ต้นแขนขาวๆ
 
เสื้อคลุมเลื่อนต่ำลงมาเรื่อยๆ จากต้นแขนลงสู่แผงอกกระทั่งร่วงลงมาคล้องไว้ที่ข้อพับ เผยหัวนมสีชมพู ริ้วรอยที่เกิดจากน้ำมือของดีนยังคงหลงเหลือให้เห็นจางๆ ผมไม่ได้รังเกียจ แต่ตรงกันข้าม มันกลับดูยั่วยวนจนผมเผลอนึกภาพตาม
 
ผมเคยต่อว่าต่อขานว่าฝนเป็นเด็กร่าน แล้วเด็กร่านของผมมันจะแสดงสีหน้าแบบไหนต่อหน้าดีน ภาพตรงหน้าดูเซ็กซี่และยั่วมากจนผมตื่น รู้สึกลำคอแห้งผาก สมองหมุนติ้ว ผมค่อยๆ เอื้อมไปจับมือฝนไว้ ดึงเบาๆ ให้ฝนเข้ามาชิด ฝนยืนก้มหน้าสบตาผม ใบหน้านั้นอยู่เหนือผมไปไม่มาก ฝนยามนี้ดูสับสน แต่ก็ยั่วยวนไม่น้อย
 
“พี่อยากอ่อนโยนกับนายนะฝน พี่ไม่อยากทำร้ายนายอีก”
 
“แต่ผมชอบทุกอย่างที่เป็นพี่หมอ ไม่ว่าจะดีหรือร้าย จะเป็นพี่หมอตอนนี้ หรือปีศาจพี่หมอ ผมก็รักเหมือนกัน”
 
ผมตะปบมือเข้ากับท้ายทอยฝน กดหัวมันลงมาจูบ รุกเร้ารุนแรง แรงโหมกะทันหันทำเอามันต้องรีบทิ้งสองมือค้ำไหล่ผมไว้ไม่ให้ล้ม ผมประคองมันนั่งคร่อมบนตัก น้องผมตื่นเต็มที่แล้ว
 
มันก้มมอง
 
“นี่แหละคือสันดานจริงพี่ ถึงปากบอกจะอ่อนโยน แต่พี่อาจทำได้ไม่ดีนัก”


ฝนไม่พูดอะไร เลื่อนมือผ่านผ้าเข้ามาจับ ผมครางฮือ มือของฝนที่ผมจินตนาการทุกวัน ฝนเงยหน้ามองตาผม
 
ฝนยามนี้เซ็กซี่มากสำหรับผมจริงๆ
 
“ตอนที่พี่ดีนกอดผม” มันพูดพร้อมขยับนวดคลึงความร้อนด้านล่าง “บางครั้งผมจะจินตนาการว่าเขาคือพี่หมอ”
 
ผมนิ่งอึ้ง
 
ถึงผมอยากจะอ่อนโยนกับฝนแค่ไหน แต่ฝนยามนี้ยั่วเหลือเกิน ยั่วรุนแรงจนผมล่ามปีศาจร้ายในตัวไว้ไม่ได้ มันกระชากหลุด กัดกินเรือนร่างของน้ำฝนอย่างตะกรุมตะกราม เด็กยั่วของผมไม่ได้ลดดีกรีความร้อนแรงลงไปเลย แต่ตรงกันข้าม มันกลับเร่าร้อนเผาไหม้ไปทั้งร่างผม
 
แต่ถึงอย่างนั้น ฝนก็ยังมีสติบังคับให้ผมป้องกันไว้ด้วยการใส่ถุงยางเพราะยังไม่ได้ตรวจร่างกาย ผมทำตาม แม้จะมีเครื่องกั้น แต่สิ่งนั้นไม่ได้ทำให้ความอยากของผมหดหายไปเลย...

To be Con...

**แจ้งข่าวชาวเล้า คนเขียนเปิดจองหนังสือเรื่องทาสแค้นแล้วนะคะ ใครสนใจก็เข้าไปดูรายละเอียดได้ค่ะ ^^
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=54068 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=54068)
ปล. มีทั้งแบบหนังสือและอีบุ๊กนะคะ^^

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.85 ปรับสภาพ {P.118}{ุุ27-5-59} 50%
เริ่มหัวข้อโดย: MYYAOI ที่ 27-05-2016 20:41:46

ถึงตอนนี้จะหวาน แต่ลึกๆยังสงสารน้ำฝนอยู่ดี สู้สู้นะค่ะลูก น้ำฝน หนูต้องเข้มแข็งนะ

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.85 ปรับสภาพ {P.118}{ุุ27-5-59} 50%
เริ่มหัวข้อโดย: ka[ze]na ที่ 27-05-2016 20:46:20

กรี๊ด!!!@ วันนี้ต้องดีกว่าเมื่อวาน!!!!

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.85 ปรับสภาพ {P.118}{ุุ27-5-59} 50%
เริ่มหัวข้อโดย: iceman555 ที่ 27-05-2016 21:19:53

 :katai2-1: :katai2-1: :katai2-1: :katai2-1:

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.85 ปรับสภาพ {P.118}{ุุ27-5-59} 50%
เริ่มหัวข้อโดย: minneemint ที่ 27-05-2016 22:02:46

 :hao3:

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.85 ปรับสภาพ {P.118}{ุุ27-5-59} 50%
เริ่มหัวข้อโดย: HISY ที่ 27-05-2016 22:23:54

หวานกันไปเบาๆ

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.85 ปรับสภาพ {P.118}{ุุ27-5-59} 50%
เริ่มหัวข้อโดย: sosi ที่ 27-05-2016 22:55:39

หวานชะมดขึ้นเลยตอนนี้

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.85 ปรับสภาพ {P.118}{ุุ27-5-59} 50%
เริ่มหัวข้อโดย: mukmaoY ที่ 27-05-2016 22:58:08

 :mew1: แหมไม่ชวนเลยฝน

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.85 ปรับสภาพ {P.118}{ุุ27-5-59} 50%
เริ่มหัวข้อโดย: sasi ที่ 28-05-2016 00:56:52

อ๊ายยย จะมาหมดกำลังใจอะรายยย เค้าตามอยู่น๊า

อย่างที่บอกว่า ไม่ชอบที่ฝนโดนดีนลากไปแบบนั้น แต่เคารพการคิดของเจ้าของเรื่องคับ สู้ๆ นะ นี่ยังติดตามตลอดเน้อ ^ ^

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.85 ปรับสภาพ {P.118}{ุุ27-5-59} 50%
เริ่มหัวข้อโดย: twinmonkey0311 ที่ 28-05-2016 02:01:22

หวาน หวาน หวาน

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.85 ปรับสภาพ {P.118}{ุุ27-5-59} 50%
เริ่มหัวข้อโดย: Dolamon ที่ 28-05-2016 08:26:42

พี่หมอขาาาา อยากให้น้องฝนเมาใช่ไหม
ถึงกับต้องป้อนกับปาก. อิอิอิ เขิน
 :laugh: :laugh: :laugh:

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.85 ปรับสภาพ {P.118}{ุุ27-5-59} 50%
เริ่มหัวข้อโดย: tuek ที่ 28-05-2016 08:43:34

กรี๊ดๆๆๆๆๆๆไม่ไหวแล้วโว้ยหวานไม่แคร์ใครจริงๆๆๆ

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.85 ปรับสภาพ {P.118}{ุุ27-5-59} 50%
เริ่มหัวข้อโดย: บูมเบส ที่ 28-05-2016 09:48:07

อะไรจะเกิดต่อไป :haun4:

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.85 ปรับสภาพ {P.118}{ุุ27-5-59} 50%
เริ่มหัวข้อโดย: mystery Y ที่ 28-05-2016 14:27:07

หวานกันจริ๊งจริง!!

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.85 ปรับสภาพ {P.118}{ุุ27-5-59} 50%
เริ่มหัวข้อโดย: Apple_matinie ที่ 28-05-2016 14:34:14

อร๊ายยยยย
พี่หมอทำดีมากค่ะ

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.85 ปรับสภาพ {P.118}{ุุ27-5-59} 50%
เริ่มหัวข้อโดย: shoi_toei ที่ 28-05-2016 17:03:25

ไม่ต้องหมดกำลังใจค่ะ คนเขียน

ความคิดเห็นมีทั้งบวก และ ลบ ขึ้นอยู่กับเราที่เอา

มาตีความค่ะ คิดว่ามันคือการผลักดันให้เราเก่งขึ้นดีกว่านะ

เม้นที่แล้วเราก็ดุเดือดเล็ก ๆ เหมือนกัน แต่เราให้กำลังใจคุณเสมอนะ

รออ่านจนกระทั่งจบค่ะ สู้ ๆ นะ YY

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.85 ปรับสภาพ {P.118}{ุุ27-5-59} 50%
เริ่มหัวข้อโดย: Supparang-k ที่ 28-05-2016 17:30:49

นั่นไวน์หรือน้ำหวานเฮคลูบอย รู้สึกว่าหวานเวอร์

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.85 ปรับสภาพ {P.118}{ุุ27-5-59} 50%
เริ่มหัวข้อโดย: Bellze12 ที่ 29-05-2016 09:32:55

หวานมากเลยพี่หมอน้ำฝน
ชอบๆๆ น่ารัก

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.85 ปรับสภาพ {P.118}{ุุ27-5-59} 50%
เริ่มหัวข้อโดย: Dee^daY ที่ 29-05-2016 12:42:50

ป้อน(ด้วย)ปาก ..

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.85 ปรับสภาพ {P.118}{ุุ29-5-59} 100%
เริ่มหัวข้อโดย: nn~~NN ที่ 29-05-2016 23:41:59

 :hao6: :hao7:

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.85 ปรับสภาพ {P.118}{ุุ29-5-59} 100%
เริ่มหัวข้อโดย: iceman555 ที่ 30-05-2016 01:03:52

 :katai1: :katai1: :katai1:

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.85 ปรับสภาพ {P.118}{ุุ29-5-59} 100%
เริ่มหัวข้อโดย: twinmonkey0311 ที่ 30-05-2016 06:13:21

น้ำฝนร้อนแรงอีกแล้ว :z1:

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.85 ปรับสภาพ {P.118}{ุุ29-5-59} 100%
เริ่มหัวข้อโดย: minneemint ที่ 30-05-2016 07:13:27

 :กอด1:

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.85 ปรับสภาพ {P.118}{ุุ29-5-59} 100%
เริ่มหัวข้อโดย: Apple_matinie ที่ 30-05-2016 09:06:17

ฮิ้วววววววววว

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.85 ปรับสภาพ {P.118}{ุุ29-5-59} 100%
เริ่มหัวข้อโดย: mystery Y ที่ 30-05-2016 09:37:10

รอตอนต่อไป

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.85 ปรับสภาพ {P.118}{ุุ29-5-59} 100%
เริ่มหัวข้อโดย: automaton ที่ 30-05-2016 10:07:18

ใคร ๆ ก็ตบะแตกเจอยั่วอย่างนี้ อ่านแล้วยังรู้สึกว่าเซ็กซี่จริง ๆ
อยากรู้พาร์ทอีพี่ดีน  :ling1:

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.85 ปรับสภาพ {P.118}{ุุ29-5-59} 100%
เริ่มหัวข้อโดย: คนอ่าน ที่ 30-05-2016 11:08:46

จุกหน่วงๆตอนที่ฝนบอกว่าตอนที่ดีทำ
ฝนจินตนาการว่าเป็นพี่หมอ
มันทรมานน่ะร่างกายที่เราอบให้คนที่เรารักแต่กลับถูกคนอื่นย่ำยี
ทำได้เพียงจินตานาการว่ามีอะไรกับคนทีรัก
แต่ฝนก็อ่อนแอมากไปหน่อย เป็นผู้ชายไม่ใช่หรออย่างน้อยก็ต้องต่อยดีนสักตั้งเป้า"ม่ใช่ยอมให้เขาข่มขืนง่ายๆ
ไม่ได้โดนมอมเหล้าหรือตัวเล็กบางอะไรขนาดนั้นนี่นา
เซ็งน้ำฝน. แค่รอยข่วนดีนคงไม่มีโดนเลยั้ง

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.85 ปรับสภาพ {P.118}{ุุ29-5-59} 100%
เริ่มหัวข้อโดย: บูมเบส ที่ 30-05-2016 11:46:44

เรื่องร้ายๆผ่านไปเรื่องดีๆก็เข้ามาขอให้ผ่านไปได้ด้วยดี

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.85 ปรับสภาพ {P.118}{ุุ29-5-59} 100%
เริ่มหัวข้อโดย: SOMCHAREE ที่ 30-05-2016 12:19:29

ต้องพาน้ำฝนไปตรวจเลือดใช่มะ สงสารฝนจัง

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.85 ปรับสภาพ {P.118}{ุุ29-5-59} 100%
เริ่มหัวข้อโดย: rmlab ที่ 30-05-2016 15:04:00

ตายละ สุดยอดเลย

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.85 ปรับสภาพ {P.118}{ุุ29-5-59} 100%
เริ่มหัวข้อโดย: sanny ที่ 30-05-2016 15:14:14

อ่านเรื่องนี้เหมือนพายเรือในอ่างน้ำเลยค่ะ
วนเวียนอยู่ที่เดิม ไม่ไปไหนเลย เลยเลือกที่จะอ่านแบบข้าม
ตอน ขนาดอ่านข้ามตอนไปเยอะแล้วนะคะ ทุกตัวละครยังไม่
พัฒนาไปถึงไหน แม่น้ำฝนก็อ่อนหัดเหลือเกิน ใครจะลากไปทำ
อะไรเจ๊ยอมหมด อิพี่หมอก็หื่น ข่มขืนตลอด ไร้เหตุผล เป็นหมอได้ไงไม่รู้
แรกๆแม่ฝนขัดขืนๆพอเป็นพิธี สุดท้ายอ้าซ่าให้เขาเอาจนเสร็จไป3-4ครั้ง
สรุปแม่ฝนเป็นผู้ชายที่โดนผู้ชายข่มขืนทั้งเรื่องชิมิคะ
อิเพื่อนไผ่ก็น่ารำคาญ เอาแต่ตัวเองเป็นใหญ่ เหมือนเด็ก10ขวบ
สรุปอ่านเรื่องนี้ไม่ไหวแล้วค่ะ ขอเม้นต์แล้วลาขาดเลย

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.85 ปรับสภาพ {P.118}{ุุ29-5-59} 100%
เริ่มหัวข้อโดย: shoi_toei ที่ 30-05-2016 20:52:52

ฝนกำลังดีขึ้นใช่มั้ย

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.85 ปรับสภาพ {P.118}{ุุ29-5-59} 100%
เริ่มหัวข้อโดย: Dee^daY ที่ 31-05-2016 13:05:22

ต้องเข้มแข็ง และ แข็งแรง ..

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.86 กลับบ้าน {P.119}{ุุ31-5-59} 100%
เริ่มหัวข้อโดย: memew ที่ 31-05-2016 20:22:56

HATE LOVE
86 : กลับบ้าน (น้ำฝน)




ร่างกายของเราสองคนชุ่มโชกไปด้วยเหงื่อ พี่หมอเคยประณามอย่างเข้าใจผิดผมไว้ครั้งหนึ่งว่าเป็นเด็กร่าน แต่สภาพผมตอนนี้ก็ไม่แตกต่าง พี่หมอนอนหายใจหอบ เสียงครางต่ำๆ ดังเคล้าไปกับเสียงครางของผม โดยมีผมเคลื่อนไหวอยู่ด้านบน
 
ร่างกายนี้เป็นของพี่หมอ ไม่ว่ามันจะเคยแปดเปื้อนแค่ไหน มันก็เป็นของพี่หมอ ตลอดระยะเวลาที่ผมถูกบังคับขืนใจ ผมพยายามต่อต้าน แต่เมื่อการต่อต้านไร้ผล ผมจึงปลดปล่อยร่างกายให้เป็นไปตามธรรมชาติ บางครั้งไร้ความรู้สึก แต่บางครั้ง ผมก็เผลอจินตนาการว่าคนที่กอดผมคือ พี่หมอ
 
และครั้งนั้น จะเป็นครั้งที่ผมรู้สึกมีความสุขที่สุด
 
“ใจเย็นฝน”
พี่หมอปรามเมื่อผมเร่งเครื่อง แต่เมื่อผมเป็นผู้คุมเกมแล้วก็ยากที่พี่หมอจะหยุดได้
 
ยกเว้นวิธีเดียว…
 
พี่หมอจับผมพลิกลงไปนอนแทนที่ หยุดการเคลื่อนไหวผมลง ผมหอบราวกับจะตายเอาให้ได้ ไม่ต่างกับคนด้านบน ผมพยายามบดเบียดท่อนล่างเข้าหา ใช้ภาษาร่างกายเรียกร้องให้พี่หมอกอดผมมากขึ้น รุนแรงยิ่งขึ้น
 
“ใจเย็นฝน เดี๋ยวพรุ่งนี้ก็เดินไม่ไหวหรอก”
พี่หมอลูบหัวผมเพื่อปราม ผมมองพี่หมอตาปรอย ส่วนอื่นขยับไม่ได้ แต่ภายในผมทำได้ ผมรัดของพี่หมอแรงขึ้น พี่หมอเบ้หน้า
 
“ฝน” พี่หมอกัดกรามกรอด
 
ผมรู้ว่าพี่หมอพยายามบังคับตัวเองไม่ให้รุนแรงกับผมอยู่ แต่ตอนนี้ผมอยากให้เขารุนแรงกับผมจริงๆ เพื่อตอกย้ำว่าผมคือของใคร
 
“งั้นจะไม่ห้ามแล้วนะ”
แล้วพี่หมอก็จับผมพลิกขึ้นไปอยู่ด้านบนเหมือนเดิม ผมไม่รอช้า เมื่อขึ้นควบได้ ก็บรรเลงเพลงศึกทันที
 

แล้วผลที่ตามมาก็คือ…
 
ปวดเอวฉิบหาย…T^T
 
ผมครางโอ๊ย นอนเดี้ยงคว่ำหน้าปวดบั้นเอวอยู่บนเตียง โดยมีพี่หมอนวดยาให้อยู่ พี่หมอจิ๊ปากส่ายหัวไปมา
 
“พี่ก็เตือนแล้ว ยั่วกันอยู่ได้”
ผมมุดหน้ากับหมอน
 
“ก็ผมเมา”
อ้างไปก่อนครับ ยอมรับว่าเมาจริง แต่ไม่มาก เพราะจำได้หมดเลย ได้ยินเสียงหัวเราะหึๆ
 
ข้าวเช้าผมต้องสั่งมากินที่ห้องอย่างช่วยไม่ได้ และดูเหมือนในกลุ่มเพื่อนๆ ผมจะพากันแฮงค์ตื่นสายไปตามๆ กัน
 
พี่หมอดูแลประคบประหงมผมดีมาก มากจนน่าออเซาะให้มากขึ้น พอเที่ยงพวกเราก็เช็คเอาท์ ได้ข่าวจากพี่หมอว่าไผ่มันเมาหนักกว่าผมอีกเมื่อวาน เจอกันอีกที เห็นมันเดินเป๋ท่าเดียวกับผม ส่วนพี่ต้าร์กับหินร่าเริงตามเคย
 
ผมว่าสองคนนี้เข้ากันได้ดีพิลึก สรุปพี่ต้าร์เพี้ยนแบบนี้ตั้งแต่แรก หรือว่าเพิ่งมาเพี้ยนเพราะคบหากับหินกันแน่
 
ผมต้องกลับบ้าน ไปเผชิญหน้ากับความจริงหลายอย่าง ต้องเจอพ่อแม่ ต้องไปโรงเรียน ผมขาดเรียนมาร่วมเดือน ไม่รู้จะต้องกลับไปเรียนซ้ำชั้นใหม่ปีหน้า หรือว่ามีข้อยกเว้นสำหรับกรณีผม ไหนจะเรื่องการดำเนินคดีกับพี่ดีนอีก ซึ่งบอกตามตรงว่าผมไม่อยากทำ
 
ไม่ใช่เห็นใจ แต่ผมไม่อยากยุ่งด้วยแค่นั้น
 
ไผ่กับพี่หมอรายงานตัวเป็นระยะว่าถึงไหน พอกลับถึงบ้านทุกคนถึงได้มารวมตัวกันหมด ทั้งคนจากครอบครัวผมและครอบครัวพี่หมอ รวมถึงเพื่อนๆ ที่พร้อมใจกันมานั่งคอยด้วย ผมได้รับการต้อนรับเป็นอย่างดี แม่ผมเดินร้องไห้โฮเข้ามากอด พ่อเองก็น้ำตาร่วง กอดผมแน่น พี่ฟ้าตาแดงก่ำ คงร้องไห้หนักมาก่อนหน้า
 
พ่อแม่พี่หมอรีบเข้ามากอดแน่น ตามติดด้วยเพื่อนๆ ผม และมีกลุ่มคนที่ผมไม่คาดคิดว่าจะมาอยู่ตรงนี้ด้วย คือเพื่อนๆ  ของพี่ต้าร์
 
“ไม่ต้องกลัวหรอก พวกนี้ช่วยกันตามหาฝนกับดีนด้วยเหมือนกัน”
พี่ต้าร์ออกตัวแทนเพื่อนๆ ทุกคนเข้ามาขอโทษแทนพี่ดีน ไม่มีใครอยากให้เกิดเหตุการณ์แบบนี้ขึ้นเลยแม้แต่น้อย
 
สิ่งที่ทุกคนอยากรู้จากปากผมมากที่สุดก็คือผมหายไปได้ยังไงกัน ผมเลยต้องเล่าให้ทุกคนฟัง
 
มันไม่ได้สลับซับซ้อนอะไรหรอก หลังจากพี่หมอกลับมาส่งผมที่บ้าน ผมก็ขึ้นห้องก่อนกลับลงมาอีกครั้งเพื่อช่วยพี่ฟ้าเตรียมร้าน ผมเดินอยู่โซนหน้าบ้าน ตราบจนได้ยินเสียงเรียก ผมไม่แน่ใจว่าใครเลยเดินออกไปดู แล้วผมก็ถูกอะไรบางอย่างโปะมาที่จมูก หลังจากนั้นผมก็ไปตื่นอีกทีที่เกาะนั่นแหละ
 
ทุกคนอึ้งฟัง
 
“เขาทำอะไรลูกบ้าง” แม่ถามเสียงสั่น ผมตัวสั่นขึ้นมาจนพี่หมอต้องกุมมือไว้ “เขาทำร้ายอะไรหรือเปล่าลูก”
 
ผมไม่ได้ตอบ ซุกหน้ากับอกพี่หมอ
 
“ดีนบังคับขืนใจฝน” คนตอบให้แทนคือพี่หมอ
 
“คุณพระ…”
เสียงแม่อุทาน ผมไม่อยากมอง ไม่อยากให้ทุกคนมารับรู้สิ่งที่เกิดขึ้นจริงๆ ผมกอดพี่หมอแน่นขึ้น อยากสาปให้ตัวเองหายไปจากโลกนี้ ความรู้สึกของคนที่ถูกข่มขืนทุกคนเป็นแบบนี้ใช่ไหม
 
“ใจเย็นๆ คุณ สงสารลูกบ้าง”
ได้ยินเสียงปลอบใจจากพ่อ แล้วพ่อกับแม่ก็เข้ามาโอบกอดผมไว้ คล้ายกับจะบอกว่าไม่ว่าผมจะผ่านอะไรมา มันก็เป็นแค่คราวเคราะห์เท่านั้น
 
“แล้วทำไมเขาต้องทำแบบนั้นด้วย” แม่ถามเสียงเครือ
 
“ดีนเขาแค้นผม อาจารย์หมอพ่อของเขารักและเอ็นดูผมเหมือนลูกชายแท้ๆ คนหนึ่งในระหว่างที่เขาถูกส่งไปอยู่โรงเรียนประจำที่ต่างประเทศ เขาประท้วงด้วยการทำตัวเกเร และต้องการแก้แค้นผมโดยการใช้ฝนเป็นสื่อกลางเพื่อทำให้ผมรู้สึกเจ็บ” พี่หมออธิบาย
 
“ผมขอโทษ” แล้วบอกต่ออย่างสำนึกผิด
 
“ทั้งที่รู้ ทำไมไม่หาทางป้องกัน ทำไมไม่บอกพวกเรา!!” แม่ตะคอก
 
“ผมไม่ได้บอกท่าน เพราะกลัวจะกังวลกันจนเกินไป และในระหว่างนี้ ผมก็พยายามจะพูดคุยกับเขา และให้เพื่อนๆ ฝนแต่ละคนเวียนกันมาดูแล แต่ไม่คิดว่า…” พี่หมอหยุดคำไว้
 
“เพราะคุณ!”
แม่ขยับเข้ามารัวตีพี่หมอแรงอย่างแค้นเคือง พี่หมอก็ยอมให้ตีดีๆ ผมรีบเข้าไปรั้งรองรับมือแม่ไว้ ตัวสั่นน้ำตาไหลพราก
 
“แม่ ฝนขอร้อง อย่าทำอะไรพี่หมอเลย” ผมค่อยๆ ย่อตัวลงไปก้มกราบแทบเท้า “ฝนขอโทษที่ทำให้แม่ผิดหวังเรื่องพี่หมอ ขอโทษแทนพี่หมอ และขอโทษที่ไม่ระมัดระวังตัวจนทำให้แม่กับพ่อต้องเสียชื่อเสียงแบบนี้”
 
“โธ่ น้ำฝนลูกแม่ แม่ไม่ได้ห่วงเรื่องชื่อเสียงนะฝน แต่แม่ห่วงฝน”
แม่รีบย่อตัวลงมาโอบผมลุกขึ้น
 
ทุกคนพยายามปลุกปลอบผม ให้กำลังใจผม แม้แต่แม่ที่เสียใจก็รู้สึกทำใจได้มากขึ้น พี่หมอไม่ห่างจากผมเลยแม้แต่น้อย โอบกอดและกุมมือผมไว้ บอกด้วยภาษาร่างกาย ว่าไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้น ก็จะอยู่เคียงข้างเสมอ
 
หนึ่งในเพื่อนพี่ต้าร์เดินมาหยุดยืนอยู่ตรงหน้าผม ย่อตัวลงมาเสมอหน้า
 
“เมื่อวานพี่ไปหาดีนที่โรงพักมา”
ผมจ้องหน้าคนพูดอึ้งๆ
 
“พี่ไม่ได้อยากมาพูดเพื่อเข้าข้างเพื่อนหรอกนะ เพราะไงมันก็ผิดที่ทำแบบนี้กับฝน”
ผมมองตาคนพูด พี่วุฒิทำหน้าเศร้า
 
“แต่ฝนรู้ดีใช่ไหมว่าดีนมันรักฝน”
ผมเม้มปากแน่น
 
“ผมไม่รู้พี่วุฒิ ผมไม่รู้ว่าพี่ดีนเขารักผมจริงๆ หรือว่าแค่ต้องการเอาชนะพี่หมอเท่านั้น”
 
“ดีนมันรักฝนจริงๆ รักตั้งแต่แรกพบ พี่ไม่แน่ใจเหมือนกันว่าระหว่างต้าร์กับดีน ใครเห็นฝนก่อนกัน แต่คนที่หลงรักฝนไม่ได้มีแค่คนเดียว ดีนมันก็รักฝนด้วย แต่มันไม่ได้แสดงออก ที่พี่รู้เพราะพี่เฝ้ามองพฤติกรรมมันอยู่ตามคำขอร้องของคุณลุง พ่อของดีนเขา มันไม่เคยบอกใครว่าชอบฝน แต่มันไม่ปฏิเสธตอนพี่ถาม”
 
“พี่เคยถามมันว่าชอบฝนใช่ไหม มันยอมรับ แล้วพี่ถามมันว่าจะทำยังไง มันไม่ตอบ พี่เลยเข้าใจเอาเองว่ามันคงไม่ทำอะไร ปล่อยให้ต้าร์แสดงออกอยู่คนเดียว”
 
“พี่เข้าใจว่าดีนมันแค้นพี่หมอมากแต่อีกใจมันก็ชอบฝนมากด้วยเหมือนกัน ที่มันตัดสินใจใช้ฝนเป็นเครื่องมือเพราะแบบนี้แหละ มันก็เป็นแค่ไอ้เด็กน้อยที่ไม่รู้จักโตคนหนึ่ง เพราะความน้อยใจที่พ่อแม่ส่งไปอยู่อย่างโดดเดี่ยว เลยกลายเป็นคนเกเรแบบนี้”
 
“ถ้าจะมาพูดเพื่อให้ฝนยอมความ ผมไม่ยอม” ไผ่มันพูดขึ้นหลังจากฟังจบ
 
“เปล่า พี่ไม่ได้มาพูดเพื่อให้ฝนยอมความ แต่แค่ต้องการบอกว่าสิ่งที่ดีนมันพร่ำบอกฝนตลอดหนึ่งเดือนคือความจริง พี่อยากบอกแค่นี้แหละ”
ผมนิ่งอึ้ง
 
“แต่ผมรักพี่หมอ” ผมบอกเสียงเบา พี่วุฒิยิ้ม
 
“พี่รู้ สิ่งที่ดีนต้องการตอนนี้ไม่ใช่การให้อภัย แต่มันอยากให้ฝนรับรู้ความรู้สึกของมันบ้าง”

ผมพยักหน้ารับ “แต่ผมรักพี่หมอ” แล้วยืนยันคำเดิม พี่วุฒิไม่พูดอะไรต่อ เดินกลับเข้ากลุ่มไปตามเดิม
 
 เพื่อนพี่ต้าร์กลับก่อนเป็นกลุ่มแรก ตามด้วยเพื่อนๆ ผม พ่อกับแม่พี่หมอพากันเข้ามาหา
 
“พ่อกับแม่กลับก่อนละ พักผ่อนเยอะๆ นะลูก จำไว้เลย ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้น ครอบครัวเราก็ยังรักฝน เข้าใจข้อนี้ดีใช่ไหมลูก” พ่อลูบหัวผมเบาๆ ผมพยักหน้ารับ ท่านกอดผมแน่นทีหนึ่ง คลายปล่อย แม่เดินเข้ามาแทนที่
 
“หมดเคราะห์หมดโศกเสียทีนะลูก” ผมยกมือไหว้รับพรอันนั้น ความรู้สึกอบอุ่นแผ่ซ่านไปทั่วทั้งหัวใจ
 
ไผ่มันเดินเข้ามาหา กอดผมไว้ ตบไหล่เบาๆ
 
“จริงๆ กูอยากอยู่เป็นเพื่อนมึงคืนนี้นะ แต่กูรู้ว่ากูไม่ใช่คนที่มึงต้องการที่สุดตอนนี้ เพราะงั้น…” แล้วมันก็หันไปทางพี่หมอ “ฝากมันด้วย”
 
พี่หมอมองตาไผ่ พยักหน้ารับ แล้วมันก็เดินเข้าไปสมทบพ่อกับแม่ ทั้งสามคนบอกลาพ่อแม่ผม เตรียมจะเดินหันหลัง อยู่ๆ พี่หมอนนท์ก็จับท่อนแขนไผ่ไว้ ผมขมวดคิ้วมอง
 
“ของๆ นายอยู่ในรถไอ้หมอแน่ะ”
 
“ความจำเสื่อมรึไงมึง พี่หมอเป็นพี่กู มันอยู่บ้านเดียวกับกู มันกลับบ้านวันไหนค่อยเอาก็ได้”
พี่หมอนนท์ทำท่านึกได้ คลายปล่อย เกาท้ายทอยเก้อๆ ไผ่ทำหน้ารำคาญ เดินตามพ่อแม่ไป ตอนแรกพวกเราจะไปส่งที่รถ แต่ท่านบอกไม่ต้อง
 
ตอนนี้ภายในบ้านเหลือคนในครอบครัวผม พี่หมอและพี่หมอนนท์
 
“งั้นพี่กลับก่อนนะ ดึกแล้ว ฝนจะได้พักผ่อน” พี่หมอนนท์บอกลา “เดี๋ยวฉันไปแท็กซี่เองไม่ต้องห่วง อยู่เป็นเพื่อนฝนไปเถอะ น้องเขาต้องการแก” พี่หมอนนท์บอกเพื่อน พี่หมอพยักหน้า ลาพ่อแม่ พี่ฟ้า ก้าวเดินจากไป
 
ใจจริงผมก็อยากนอนกับไผ่นะ อยู่กับมันแล้วผ่อนคลายดี แต่มาตอนนี้ คนที่ผมอยากอยู่ใกล้ที่สุดกลับไม่ใช่ไผ่ แต่เป็นพี่หมอ
 
“พี่ต้องขออนุญาตพ่อกับแม่ก่อน” พี่หมอบอกผม หันไปมองพ่อกับแม่ แม่ยังมีสีหน้าก้ำกึ่งระหว่างไม่พอใจและเข้าใจ
 
“ท่านจะอนุญาตให้ผมอยู่เป็นเพื่อนฝนไหม” พี่หมอถาม ผมลุ้นไปกับสิ่งที่พ่อแม่กำลังจะพูด เผลอกระชับมือที่กุมไว้กับพี่หมอแน่น
 
“ฉันไม่ยอม” แม่ค้าน หัวใจผมหล่นวูบไปอยู่แทบเท้า ผมรู้ว่าเหตุการณ์ครั้งนี้ ถ้าทุกคนรู้ ต้องมีคนคัดค้านไม่ยอมให้ผมคบกับพี่หมอต่อแน่ๆ เพราะพี่หมอเป็นต้นเหตุหลัก ผมน้ำตาคลอ
 
แต่ก็เข้าใจหัวอกของคนเป็นแม่
 
“ผมเข้าใจครับ” พี่หมอพูด หันมาเผชิญหน้ากับผม
 
“จะให้เรียกไผ่กลับมาไหม”
 
ผมมองตาพี่หมอ เม้มปาก ส่ายหน้าไปมา
 
“ไม่เป็นไร ผมอยู่คนเดียวได้”
 
พี่หมอขมวดคิ้วมอง รวบผมไปกอดเบาๆ ที
 
“ถ้าฝันร้ายให้โทรหาพี่นะ”
 
ผมพยักหน้ากับอกกว้าง พี่หมอหันไปเผชิญหน้าพ่อกับแม่
 
“งั้นผมขอตัว”
พี่หมอยกมือไหว้ ก้าวเดินจากไป น้ำตาผมร่วงลงมาเบาๆ บอกตามตรงว่าผมไม่อยากพรากจากเจ้าของแผ่นหลังกว้างนั้น เพราะไม่รู้ว่าวันรุ่งขึ้นหรืออีกชั่วโมงต่อจากนี้ ผมจะหายไปจากพี่หมออีกหรือเปล่า ตัวพี่หมอเดินห่างออกไปเรื่อยๆ
 
ผมกำมือแน่น ขยับสองขาวิ่งตรงเข้าไปสวมกอดเอวใหญ่แน่น พี่หมอชะงักกึก พลิกหันมาเผชิญหน้า
 
“เข้มแข็งหน่อยฝน นายยังมีพ่อกับแม่และพี่สาวนะ”
 
ผมไม่พูดอะไร ส่ายหัวไปมา กอดเอวใหญ่แน่นขึ้นราวกับจะบอกให้รู้ว่าผมไม่ต้องการใครจริงๆ ผมไม่ได้อกตัญญูไม่เห็นค่าพ่อกับแม่ แต่ตอนนี้ผมต้องการพี่หมอ
 
พี่หมอเพียงคนเดียวเท่านั้น
 
“พรุ่งนี้พี่จะรีบมาหา”
 
ผมไม่รับฟังอะไรทั้งนั้น ส่ายหน้ากับอกกว้างแรง ยึดร่างใหญ่โตไว้แน่น
 
“ฝน ปล่อยพี่หมอไปลูก”
แม่บอกเสียงสั่น ผมไม่ยอมคลายปล่อย ร้องไห้ออกมาเสียงดัง พี่หมอโอบกอดผมไว้ ได้ยินเสียงแม่ร้องไห้สะอื้นหนัก
 
พี่หมอก้มจูบขมับผมเบาๆ ที
 
“พรุ่งนี้พี่จะมาหา”
แล้วพี่หมอก็กอดผมแน่นขึ้น ค่อยๆ ดันตัวผมออก
 
“พี่หมอ”
ผมเรียกอย่างอาลัยอาวรณ์ ใช้สายตาบ่งบอกว่าผมอยากให้พี่หมอเปลี่ยนใจจริงๆ พี่หมอจูบปากผมทีเบาๆ แล้วหันหลังเดินจากไป
 
“พี่หมอ…”

To be Con...

สั้นนิด แต่มาเต็ม ^^

....................
เปิดจองหนังสือค่ะ
ดูรายละเอียด http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=54068

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.86 กลับบ้าน {P.119}{ุุ31-5-59} 100%
เริ่มหัวข้อโดย: Duangjai ที่ 31-05-2016 21:02:13

แม่ไม่เข้าใจฝน ฝนอยากได้ที่พักใจอ่ะ

 :ling1: :ling1: :ling1: :ling1: :ling1:

...

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.86 กลับบ้าน {P.119}{ุุ31-5-59} 100%
เริ่มหัวข้อโดย: mukmaoY ที่ 31-05-2016 21:21:39

 :z10:

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.86 กลับบ้าน {P.119}{ุุ31-5-59} 100%
เริ่มหัวข้อโดย: Natsuki-ChaN ที่ 31-05-2016 21:31:20

ไผ่เดินท่าแปลกอีกแล้วใช่ไหมฝน ว้ายยยย  :hao6:
อยากให้ไรท์ แยกเรื่องคุ่ไผ่ออกมาจังเลยค่ะ  :hao5:
อยากอ่านคุ่ไผ่มากก

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.86 กลับบ้าน {P.119}{ุุ31-5-59} 100%
เริ่มหัวข้อโดย: twinmonkey0311 ที่ 31-05-2016 21:43:10

คุณแม่ใจร้าย :serius2:

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.86 กลับบ้าน {P.119}{ุุ31-5-59} 100%
เริ่มหัวข้อโดย: klaew ที่ 31-05-2016 21:55:02

 :hao5: :hao5:
เข้มแข็งเข้าไว้...เดี๋ยวมันก็ดีขึ้น
อยากบอกคำนี้ทั้งน้ำฝนและคนเขียนเลย
ทุกอย่างคือการเรียนรู้ค่ะ

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.86 กลับบ้าน {P.119}{ุุ31-5-59} 100%
เริ่มหัวข้อโดย: minneemint ที่ 31-05-2016 22:15:58

อย่าไปพี่หมอ

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.86 กลับบ้าน {P.119}{ุุ31-5-59} 100%
เริ่มหัวข้อโดย: บูมเบส ที่ 31-05-2016 23:08:38

เข้มแข็งไว้นะฝนแกต้องผ่านมันไปให้ได้นะ

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.86 กลับบ้าน {P.119}{ุุ31-5-59} 100%
เริ่มหัวข้อโดย: Nus@nT@R@ ที่ 31-05-2016 23:21:02

คุณแม่...สงสารน้ำฝนเถอะนะคะ

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.86 กลับบ้าน {P.119}{ุุ31-5-59} 100%
เริ่มหัวข้อโดย: ka[ze]na ที่ 31-05-2016 23:31:54

ใจเย็นๆลูก.

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.86 กลับบ้าน {P.119}{ุุ31-5-59} 100%
เริ่มหัวข้อโดย: iceman555 ที่ 31-05-2016 23:39:19

 :katai1: :katai1: :katai1:

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.86 กลับบ้าน {P.119}{ุุ31-5-59} 100%
เริ่มหัวข้อโดย: zaturday ที่ 01-06-2016 09:53:21

หยุดอ่านไปตอนที่ดีนจับตัวฝนไป เพราะตาดีเลื่อนไปเจอคอมเม้น คิดเลย ดราม่าหนักแน่ รอดราม่าคลายสักสองสามตอนละกัน กลับมาอ่านอีกรอบยาวๆ สะใจมากกก  แต่! ยังต้องมาค้างอีก สงสารน้ำฝน พี่หมอ....

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.86 กลับบ้าน {P.119}{ุุ31-5-59} 100%
เริ่มหัวข้อโดย: Supak-davil ที่ 01-06-2016 10:27:02

อดทนหน่อยนะฝน
ช่วงนี้ฝนมันตกบ่อย
ฟ้าหลังฝนเลยยังมองไม่ค่อยเห็น
 :mew1: :mew1: :mew1:

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.86 กลับบ้าน {P.119}{ุุ31-5-59} 100%
เริ่มหัวข้อโดย: automaton ที่ 01-06-2016 11:00:44

และแล้วอิพี่ดีนก็รักฝนจริง ๆ
สงสารฝนจัง

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.86 กลับบ้าน {P.119}{ุุ31-5-59} 100%
เริ่มหัวข้อโดย: mystery Y ที่ 01-06-2016 11:56:14

สงสารฝน...

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.86 กลับบ้าน {P.119}{ุุ31-5-59} 100%
เริ่มหัวข้อโดย: Rafael ที่ 01-06-2016 12:38:07

 :เฮ้อ:

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.86 กลับบ้าน {P.119}{ุุ31-5-59} 100%
เริ่มหัวข้อโดย: MYYAOI ที่ 01-06-2016 14:16:23

คุณแม่ขรา อย่าขัดขวางเลย สงสารฝนนะ ถึงจะให้แยกเหมือนคราวก่อน แต่ตอนนี้เหตุการณ์ไม่เหมือนกัน สงสารฝน ดีนแม่งก็ไม่รู้จักเข้าหาอีก เฮ้อ สู้ต่อไป เพื่อวันที่สวยงาม

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.86 กลับบ้าน {P.119}{ุุ31-5-59} 100%
เริ่มหัวข้อโดย: tuek ที่ 01-06-2016 19:32:56

สงสารฝนจริงๆ

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.86 กลับบ้าน {P.119}{ุุ31-5-59} 100%
เริ่มหัวข้อโดย: BABYBB ที่ 01-06-2016 21:42:54

 :katai4: :katai4: :katai4:
แม่ฝนไม่เปิดใจเลยหรอ ฝนร้องไห้น่าสงสารมากตอนนี่ :hao5:

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.86 กลับบ้าน {P.119}{ุุ31-5-59} 100%
เริ่มหัวข้อโดย: Dee^daY ที่ 02-06-2016 17:44:01

แล้วทุกอย่างจะดีขึ้น ..

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.86 กลับบ้าน {P.119}{ุุ31-5-59} 100%
เริ่มหัวข้อโดย: Ginny Jinny ที่ 03-06-2016 19:51:08

ฝนอ้อนเก่งขึ้นเยอะ  :hao7: :hao7:

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.87 สงบศึก {P.120}{ุุ5-6-59} 100%
เริ่มหัวข้อโดย: memew ที่ 03-06-2016 20:28:04

Ch.87 : สงบศึก (พี่หมอ)





น้ำตาของฝน คือสิ่งที่ผมไม่อยากเห็นที่สุดตอนนี้ ผมจากมาพร้อมหยดน้ำตาที่ฝนฝากเอาไว้ที่แผงอก ผมเดินกลับมาที่รถ จับอกเสื้อตัวเองไว้ นึกถึงอ้อมแขนน้อยๆ ที่พยายามโอบรั้งผมไว้
 
ผมอยากอยู่ข้างๆ ฝน อยากกอดมันไว้คืนนี้ อยากให้กำลังใจมัน แต่ผมก็รู้ความรู้สึกของผู้ใหญ่ และฝนเองก็ต้องให้เวลากับครอบครัวด้วย
 
ฝนยังไม่ใช่ของผมร้อยเปอร์เซ็นต์ ผมไม่ควรเห็นแก่ตัวยึดฝนไว้คนเดียว ในขณะที่คนอื่นๆ ในครอบครัวก็ต้องการฝนเช่นเดียวกัน
 
ผมสูดลมหายใจเข้าปอดลึก สตาร์ทเครื่อง ขับออกมาจากบ้านหลังนั้น
 
ความผิดที่ผมเคยทำกับฝน มันมากมายก่ายกองเหลือเกิน และตอนนี้มันกำลังตอบสนองผมคืนทีละอย่าง
 
ผมกลับมาถึงบ้าน ในขณะที่ทุกคนในบ้านยังไม่มีใครนอน อยู่ข้างล่างกันหมด ไม่เว้นแม้แต่ไผ่
 
“ไม่ได้ค้างกับน้องหรือลูก” พ่อถามอย่างสงสัย
 
“คุณแม่ไม่ยอมครับ”
ผมบอกตามตรง พ่อพยักหน้าเข้าใจ ไผ่ทำท่าจะลุก แต่ผมกดไหล่มันไว้
 
“ให้เวลาเขากับครอบครัวดีกว่า”
ไผ่มองตาผม พยักหน้าเข้าใจยอมลงให้ง่ายๆ
 
“ไผ่เล่าให้พ่อกับแม่ฟัง สภาพฝนตอนที่เจอ…”
พ่อค้างคำไว้แค่นั้น
 
“ครับ ฝนถูกขืนใจ ไม่ใช่เพราะความแค้นที่ดีนมีต่อผมเท่านั้น แต่เพราะตัวดีนเองก็ชอบน้ำฝนด้วยเหมือนกัน”
 
“คราวเคราะห์จริงๆ ตาฝน” แม่ทำหน้าเศร้า “แค่โดนตาแซมทำร้ายก็น่าสงสารพออยู่แล้ว นี่ยัง…” แม่หยุดคำไว้แค่นั้น
 
“ทุกอย่างเป็นเพราะผม” ผมบอกอย่างรู้สึกผิด
 
“ผมด้วย” ไผ่พูดตามแผ่วเบา
 
“เอาเถอะ เรื่องมันแล้วไปแล้ว สิ่งสำคัญที่สุดตอนนี้ คือเราต้องเยียวยาจิตใจของน้ำฝนก่อน ฝนต้องการทั้งความรักและกำลังใจ พวกเราก็ทำให้เต็มที่ละกัน” พ่อบอก ผมพยักหน้าเห็นด้วย ลาทุกคนขึ้นไปอาบน้ำแต่งตัว ผมทิ้งตัวลงบนเตียง คิดถึงมันจับหัวใจ
 
ผมไม่เคยเป็นแบบนี้มาก่อน ไม่เคยรักใครจนรู้สึกขาดไม่ได้ขนาดนี้จริงๆ
 
ผมนอนพลิกตัวไปมาอยู่นานร่วมชั่วโมง แต่ก็ข่มใจให้หลับไม่ได้ ได้ยินเสียงเคาะห้องเบาๆ ที ผมขยับลุก เปิดไฟหัวเตียง ก้าวเดินไปเปิดประตู
 
ไผ่…
 
ผมยืนงงที่เห็นมันมายืนอยู่ตรงหน้าแบบนี้
 
“กูนอนไม่หลับ”
 
ผมเลิกคิ้วแปลกใจ มันจ้องตาผม ผมก็จ้องตามันกลับ
 
“จะให้ทำไง”
 
“นอนด้วยคน”
 
ผมเบิกตากว้าง ไม่คิดว่ามันจะกล้าพูดแบบนี้ ผมขมวดคิ้วมองอย่างไม่ไว้ใจ
 
“ไม่สบายรึเปล่า”
 
“มั้ง จะให้นอนด้วยหรือไม่ให้นอน บอกมาคำเดียว”
มันพูดกึ่งฉุนกึ่งพยายามควบคุมอารมณ์ตัวเอง ผมมองตามัน แต่ก็เลือกที่จะพยักหน้ารับ เปิดประตูออกกว้างให้มันก้าวเข้ามา มันเดินขึ้นไปบนเตียงอย่างถือสิทธิ์ เลือกนอนด้านใน
 
“กูชอบนอนด้านนี้ มึงนอนด้านนอกไปละกัน”
 
ผมไม่ซีเรียสเรื่องฝั่งนอนอยู่แล้ว ปิดประตู เดินกลับไปยืนข้างเตียง มันนอนเรียบร้อย ดึงผ้าห่มมาห่มอีกต่างหาก ผมยืนกอดอกมอง
 
“แน่ใจนะ” ผมถามอย่างไม่ไว้ใจ “หรือมีแผนการอะไร”
 
“ไม่มีอะไรทั้งนั้น รีบมานอนเถอะน่า”
มันเร่ง ผมยืนหวาดระแวงอยู่พัก แต่ก็จำต้องทิ้งตัวลงนอน เพราะจะไล่ก็ไม่ได้ ยืนมองแบบนี้ไปตลอดทั้งคืนก็ไม่ได้อีก
 
“ถ้าจะฆ่ากันก็เห็นใจเพื่อนนายจะเป็นหม้ายด้วย”
 
“หึ กูไม่กล้าฆ่าหัวใจไอ้ฝนมันหรอก”
 
ผมดึงผ้าห่มมาคลุมถึงหน้าท้อง ผ้าห่มผืนเดียวกันนั่นแหละ
 
มันน่าประหลาดดีไหม คนที่เคยเกลียดกันแทบตาย ตอนนี้มานอนอยู่บนเตียงเดียวกัน ภายใต้ผ้าห่มผืนเดียวกัน

บอกใคร.. ใครเขาจะเชื่อ
 
“พี่หมอ” อยู่ๆ มันก็เรียก แถมเรียกด้วยสมญานามที่ผมไม่คิดว่าจะได้ยินด้วยซ้ำ ผมหันไปมองงง ๆ มันไม่ได้หันมามองตอบ
 
“กู เอ่อ..ผม”
 
ผมยิ่งอึ้งเข้าไปใหญ่กับสิ่งที่มันใช้แทนตัวเอง
 
“เออเว้ย!!” แล้วมันก็โวยวายเสียงดัง “มาขอเจรจาสงบศึก ไม่ต้องหันมามองหน้า มองเพดานไป!” มันสั่ง “ทำเด้!!” แล้วกระแทกเสียงใส่ “กู เอ้ย ผมอาย”
 
ผมที่กำลังจะหันไปมองหน้ามันจำต้องหันกลับมามองเพดานด้านบนแทน
 
“เรื่องทุกอย่างที่เกิดขึ้นกับฝน ต้นเหตุหลักๆ มาจากกู เอ่อ..ผม แม่งกระดากปากฉิบ” ประโยคหลังมันน่าจะพูดกับตัวเองมากกว่า “เรื่องนี้จะไม่เกิดขึ้นเลยถ้าผมไม่เกลียดพี่มาก่อน”
 
ผมนิ่งฟัง ไม่พูดอะไร เพราะมันเกลียดผมจริงๆ จนผมต้องเกลียดตอบ
 
“แล้วทำไมต้องเกลียด” ผมมองเพดานแทนหน้ามัน หน้ามันแป้นๆ เกลี้ยงๆ ดีแฮะ มีหลอดไฟกลมๆ สองดวงประดับด้วย
 
“ไม่รู้ คงอาการเดียวกับคนที่บอกว่ารักแรกพบล่ะมั้ง แต่ของผมมันเกลียดแรกพบ”
 
“แล้วตอนนี้ล่ะ”
 
“ก็ยังเกลียดอยู่”
 
ผมเลิกคิ้วใส่เพดาน
 
“พยายามตัดใจไม่เกลียดไม่ได้เหรอ”
 
“แล้วมึงคิดว่าคนที่รักใครสักคนแรกพบ เขาใช้เวลาตัดใจยากหรือง่ายล่ะ เอ่อ.. หมายถึงพี่คิดว่าคนที่รักใครสักคนแรกพบใช้เวลาตัดใจยากหรือง่ายล่ะ”
มันทวนใหม่ทั้งประโยค
 
ผมนิ่งคิด
 
นั่นน่ะสิ…
 
“ของพวกนี้มันต้องให้เวลาในการตัดใจหน่อย”
 
“ตัดใจเกลียดไม่ได้ ก็ลองรักในฐานะพี่ชายหน่อย”
 
“อึ๋ย!! ขนลุก!!”
มันรีบเด้งตัวขึ้นไปนั่งจนผ้าห่มร่นหนี ลูบแขนตัวเองแรง ขนมันลุกจริงๆ ครับ
 
“แค่ลองแนะนำดู”
 
มันโบกมือไหวๆ
 
“ให้รักเลยคงยาก แต่จะพยายามเกลียดให้น้อยลง”
แล้วมันก็ล้มตัวลงไปนอนต่อ ผมไม่ได้ถามอะไรมันอีก นอนมองเพดานไม่ต่างกับคนข้างๆ
 
ท่ามกลางกลิ่นห้องที่ผมคุ้นเคย ได้กลิ่นหอมสบายๆ จากตัวไผ่ มันเป็นกลิ่นที่ผ่อนคลายอย่างน่าประหลาด
 
“ฉันรักฝนนะไผ่”
 
“อืม เหมือนกัน” แล้วเสียงของเราก็ต่างเงียบกันไปอีกรอบ ผมค่อยๆ ปิดเปลือกตาลง แล้วสติผมก็จางหายไป

[ 50%]
 







มันเป็นเช้าที่น่าจะสดใส ถ้าผมไม่ตื่นขึ้นมาแล้วเจอกับใครสักคนที่เคยเกลียดผมนักหนากำลังนอนหลับสนิท ตะแคงข้าง ขาหนึ่งก่ายบนขาผมส่วนมือก็กอดผมไว้หลวมๆ ซบหน้ากับต้นแขน
 
บอกตามตรง…
 
ขนลุก
 
ผมนอนกระอักกระอ่วน ค่อยๆ ขยับจับแขนที่กอดตัวไว้หวังยกขึ้น มันกระชับกอดผมแน่นขึ้น
 
“อืม.. อย่าดิ้นน่า หมาฝน” มันละเมอเสียงเบา ผมขมวดคิ้ว นี่ปกตินอนด้วยกัน มันกอดกันแบบนี้ตลอดเลยเหรอ
 
ผมชักสงสัยว่ามันนอนด้วยกันแบบเพื่อน หรือมีอะไรเกินเลยกว่านั้น ผมค่อยๆ จับแขนมันออก ดันมันพลิกไปนอนหงาย
 
มันครางอะไรอื้อๆ ในลำคอคล้ายจะรำคาญ ผมค่อยๆ วางมือมันลงแถวๆ หน้าอกมันเอง มันขมวดคิ้วแรง
 
“กูบอกว่าอย่ามายุ่งกับหน้าอกกูไอ้เหี้ยนนท์!!” มันตะคอกเสียงดัง ลืมตาทำหน้าฉุน ผมชะงักมือไว้กับที่ตรงหน้าอกมันเอง มันลืมตาโตมอง ก้มมองมือตัวเองที่ถูกผมจับไว้ รีบเด้งตัวพรวดพราดขึ้นไปที่หัวเตียง
 
“เฮ้ย!! มึงเข้ามาได้ไงวะ!!”
 
“ได้ข่าวว่านี่ห้องฉัน” ผมทวนความทรงจำ มันนิ่ง กวาดมองไปรอบๆ
 
“เออ ลืม” แล้วมันก็เกาหัว หาวหวอด เกาพุงแกรกๆ ผมส่ายหัวไปมากับน้องชายต่างส่ายเลือด
 
“ไปโรงเรียนหรือเปล่า”
 
“ไป ขาดมาหลายวันแล้ว” มันพูดไปหาวไป ผมพยักหน้า ลุกจากเตียง มันก็ลุกด้วย หันมามอง ไม่ได้พูดอะไร ก้าวออกจากห้องไป
 
 
 
พอลงไปข้างล่าง ผมต้องขมวดคิ้วหนัก เพราะมีใครบางคนมานั่งเป็นแขกไม่ได้รับเชิญอยู่บนเก้าอี้กินข้าวข้างๆ ไผ่ที่แทบจะควันออกหู
 
“มาได้ไง” ผมถามเพื่อนสนิทตัวเอง
 
“ขับรถมา”
 
ผมหัวเราะหึๆ กวนได้อีกเพื่อนผม
 
“แต่กูได้ข่าวว่ามึงคลานมา”
ไผ่มันแอบกัด หมอนนท์หัวเราะ ไม่สนใจตักข้าวกิน ปากก็พูดชมว่าแม่ทำอาหารอร่อย แต่ก่อนนนท์มันมาบ้านผมบ่อย แต่ตั้งแต่ย้ายมาอยู่บ้านหลังนี้และมีน้องชายคนใหม่ มันก็ไม่ค่อยได้มาเพราะรู้ว่าผมไม่สะดวกใจเท่าไหร่
 
แม่จิ๊ปาก
 
“ไผ่นี่นะ ทำไมชอบรวนพี่เขาอยู่เรื่อย นิสัยไม่ดีเลย”
 
ไผ่มันก็ทำหูทวนลมกับแม่เหมือนกัน
 
“แล้วมาทำไมแต่เช้า” ผมถามเพื่อนอีกคำถาม
 
“มาหาเพื่อนสนิท มาหาพ่อกับแม่ที่นับถือ แล้วก็มาหา…”
 
“ปึ้ก!”
ได้ยินเสียงอะไรบางอย่างดังมาจากใต้โต๊ะ เพื่อนผมเบ้หน้า ผม พ่อกับแม่รีบก้มหาที่มาของเสียง
 
“เป็นอะไรหรือเปล่าตานนท์” พ่อถาม
 
“เผลอเตะขาโต๊ะ”
 
พ่อหัวเราะ ส่ายหัวไปมา
 
“ว่าแต่ทำไมแกถึงมานอนที่นี่ คิดว่าจะนอนกับฝนซะอีก”
 
ผมถอนหายใจเบาๆ
 
“แม่ฝนไม่ยอมให้ค้าง ให้เวลาฝนกับครอบครัวสักครึ่งวัน กะว่าบ่ายๆ ค่อยไปคุยเรื่องดีน”
 
มันพยักหน้าเข้าใจ เพราะคนที่ดูแลและแจ้งความเรื่องฝนหายคือผม โดยใช้เส้นสายของหมอนนท์กับพ่อช่วย
 
“เปิดคลินิกวันนี้เหรอ”
 
“เปล่า กะว่าจะมาดูเรื่องฝนอีกสักวัน พรุ่งนี้ค่อยเปิด” แล้วเพื่อนผมก็หันไปทางพ่อกับแม่ “ไหนๆ ไผ่ก็จะเรียนหมอแล้ว ไหนจะเรียนพิเศษกับผมอีก ผมอยากขอไผ่กับพ่อแม่ไปทำงานพิเศษที่คลินิกช่วยผมหน่อย ช่วงเย็นๆ คนเยอะ ไม่อยากจ้างพนักงานประจำเพิ่ม ถือเป็นการฝึกเด็กไปในตัว”
 
“เฮ้ย! กูไม่ไป!!”
 
นนท์มันไม่สนท่าทีไผ่ มองหน้าพ่อแม่อย่างมีความหวัง พ่อกับแม่มองหน้ากันเอง
 
“พ่อกับแม่ไม่เคยบังคับลูกนะ ต้องขึ้นอยู่กับความเห็นของไผ่นะลูก”
 
“ครับ ถ้าพ่อกับแม่อนุญาต ไผ่ก็ไม่มีปัญหา”
 
“มี!!” ไผ่มันค้านเสียงดัง
 
“ถ้าพ่อกับแม่ไม่มีปัญหาอะไร ก็ยกไผ่ให้ผมอบรมดูแลเลยละกัน” เพื่อนผมมันขอกันดื้อๆ
 
“ไอ้!! ไอ้!!” ไผ่มันทำหน้าโมโหสุดฤทธิ์ ในขณะที่เพื่อนผมยิ้มรื่น พ่อกับแม่รวมถึงผมทำหน้างงๆ
 
“ได้สิจ้ะ ตามสบาย ตาไผ่จะได้เป็นผู้เป็นคนกับเขาบ้าง ไม่ใช่เที่ยวซิ่งแต่มอเตอร์ไซค์ให้แม่เป็นห่วง”
 
“แม่ ยกให้ไอ้เหี้ยนี่มันไปทำไม”
 
“อย่าดื้อน่าตาไผ่ เชื่อฟังพี่เขาด้วย เจ็บป่วยมาพี่เขาก็ดูแลรักษา”
 
มันอ้าปากพยายามจะพูดอะไรสักอย่าง แต่พูดไม่ออก
 
“โธ่เว้ย!! แม่ง กรรมตามสนอง อยากทำอะไรก็ทำ แต่อย่าหวังว่าชีวิตมึงจะมีความสุขที่มีกู” แทนที่คนฟังอย่างเพื่อนผมจะหวาดกลัว กลับยิ้มรื่นดีใจ ชูนิ้วชี้และนิ้วกลางชิดกันจรดหัวคิ้วสะบัดออกในท่ารับทราบ
 
ผมใช้เข่าสะกิดเข่าเพื่อน มันหันมามอง เลิกคิ้วเป็นคำถาม
 
คืออยากรู้ว่ามันคิดอะไรอยู่ถึงได้อยากดูแลไผ่แบบนี้ แต่เอาเถอะ เรื่องมันไม่น่าสนใจเท่ากับเรื่องของฝนตอนนี้หรอก
 
ไผ่มันจะซิ่งไปโรงเรียนตามเดิม แต่หมอนนท์บังคับไปส่ง โดยให้เหตุผลว่าจะคุยเรื่องงาน มันยืนเถียงกันอยู่พัก สุดท้ายเพื่อนผมก็ชนะไปตามระเบียบ ไผ่เดินไปขึ้นรถ ปิดประตูตามเสียงดังจนรถแทบพัง
 
“ตาไผ่นี่” แม่จิ๊ปากต่อว่าตามหลัง ผมหัวเราะหึๆ ชักเห็นความน่ารักในตัวมันนิดๆ เสน่ห์มันคือความดื้อนี่แหละ มิน่าเพื่อนผมถึงชอบ
 
ชอบ..
 
ผมขมวดคิ้ว มองหน้าคนที่หันมายกมือให้ผมทีเบาๆ เดินไปขึ้นรถด้านคนขับ
 
ผมพยายามนึกทบทวนสิ่งที่ไผ่ละเมอเมื่อเช้านี้
 
มันละเมอว่าอะไรนะ…
 
ผมจำไม่ได้แฮะ

To be Con..

#นนท์ไผ่ #ดื้อนักต้องปราบให้เรียบ -,.-
#จองหนังสือทางนี้ค่า : http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=54068 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=54068)

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.87 สงบศึก {P.120}{ุุ3-6-59} 50%
เริ่มหัวข้อโดย: sosi ที่ 03-06-2016 20:34:48

ไผ่น่ารัก   
 :mew1:

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.87 สงบศึก {P.120}{ุุ3-6-59} 50%
เริ่มหัวข้อโดย: rmlab ที่ 03-06-2016 20:39:15

ยังไงไผ่

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.87 สงบศึก {P.120}{ุุ3-6-59} 50%
เริ่มหัวข้อโดย: mukmaoY ที่ 03-06-2016 21:12:44

จิ้นกันเอง

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.87 สงบศึก {P.120}{ุุ3-6-59} 50%
เริ่มหัวข้อโดย: twinmonkey0311 ที่ 03-06-2016 21:18:55

กอดน้ำฝนแน่นๆ  :กอด1:

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.87 สงบศึก {P.120}{ุุ3-6-59} 50%
เริ่มหัวข้อโดย: iceman555 ที่ 03-06-2016 21:33:27

 :katai2-1: :katai2-1: :katai2-1:

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.87 สงบศึก {P.120}{ุุ3-6-59} 50%
เริ่มหัวข้อโดย: บูมเบส ที่ 03-06-2016 21:52:31

 :man1:

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.87 สงบศึก {P.120}{ุุ3-6-59} 50%
เริ่มหัวข้อโดย: ka[ze]na ที่ 03-06-2016 21:54:10

พรุ่งนี้ลงๆๆๆๆ!!!!! โอม~~~~~!!!!@@@@****///;;;%%%$$$$$~~@@!!^^&&$$##!!

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.87 สงบศึก {P.120}{ุุ3-6-59} 50%
เริ่มหัวข้อโดย: Supparang-k ที่ 03-06-2016 22:07:49

น้องอ้อนหนักมาก

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.87 สงบศึก {P.120}{ุุ3-6-59} 50%
เริ่มหัวข้อโดย: comkacom ที่ 03-06-2016 22:11:35

โอ๊ยไผ่.............................งือน่ารักนะเรา
..........ฝนเอ้ย..หมดเคราะห์ได้เเล้วนะ

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.87 สงบศึก {P.120}{ุุ3-6-59} 50%
เริ่มหัวข้อโดย: Duangjai ที่ 03-06-2016 22:15:21

ฝนเป็นที่รักของทุกๆคนนะ

แต่โชคร้ายที่แต่ละคนมีวิธีแสดงความรักต่อฝนที่ทำร้ายฝนทั้งน้านนน

Oh my boy ...

เอาน่ะนะ ไผ่ก้อมาญาติดีกับพี่หมอละ พี่หมอก้อรู้ตัวละว่ารักฝนมากกกกอย่างไม่มีเงื่อนไข

เราก้อตามอ่านกันต่อไป 

 :katai5:  :katai5:   :katai5:  :katai5:  :katai5:

......

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.87 สงบศึก {P.120}{ุุ3-6-59} 50%
เริ่มหัวข้อโดย: mystery Y ที่ 03-06-2016 23:49:43

ยังไงก็พี่น้องกันนี่เนาะ

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.87 สงบศึก {P.120}{ุุ3-6-59} 50%
เริ่มหัวข้อโดย: bb_b ที่ 03-06-2016 23:53:47

ผมไม่เคยเป็นแบบนี้ไม่ก่อน

 :a5:  :a5:  :a5:  :a5:

 :hao4:  :hao4:  :hao4:

ค่อยๆ พิมพ์ก็ได้ ไม่ต้องรีบ

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.87 สงบศึก {P.120}{ุุ3-6-59} 50%
เริ่มหัวข้อโดย: missjira ที่ 03-06-2016 23:55:50

 :a5: :a5: :katai2-1:

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.87 สงบศึก {P.120}{ุุ3-6-59} 50%
เริ่มหัวข้อโดย: Ginny Jinny ที่ 04-06-2016 08:07:43

 :hao7: :hao7: :hao7:

ไผ่ตลกว่ะ สุ้หมอนนท์ไม่เคยชนะ

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.87 สงบศึก {P.120}{ุุ3-6-59} 50%
เริ่มหัวข้อโดย: angelhani ที่ 04-06-2016 13:00:09

ไผ่มุ้งมิ้ง

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.86 กลับบ้าน {P.119}{ุุ31-5-59} 100%
เริ่มหัวข้อโดย: OoniceoO ที่ 04-06-2016 19:06:00

น่าสงสารก็มา ทำไมเป็นงี้น้อ

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.87 สงบศึก {P.120}{ุุ3-6-59} 50%
เริ่มหัวข้อโดย: neno.jann ที่ 04-06-2016 20:12:32

แล้วมันจะดีขึ้นนะพี่หมอน้ำฝน  :กอด1: คือตอนแรกเกลียดไผ่มากเลยนะ แต่ทำไมตอนนี้ไผ่น่ารัก หรือเพราะมาสามีเป็นตัวเป็นตนแล้วนะ หุหุ  :hao6: อย่าอ่านตอนหมอนนท์ไผ่บ้าง  :z3:

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.87 สงบศึก {P.120}{ุุ3-6-59} 50%
เริ่มหัวข้อโดย: Apple_matinie ที่ 04-06-2016 21:29:55

สู้ๆ

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.87 สงบศึก {P.120}{ุุ3-6-59} 50%
เริ่มหัวข้อโดย: mox2224 ที่ 04-06-2016 23:31:06

พี่หมอแซมไผ่ กรี๊ด :katai2-1:
นี่ว่าคุณสามีต้องมีส่วนทำให้ไผ่มาเจรจาขอสงบศึก
ปรือเพราะมีความรักกะพี่หมอนนท์ ไผ่เลยดูอ่อนโยนขึ้น น่าร้าก
อยากอ่านหมอนนท์ไผ่

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.87 สงบศึก {P.120}{ุุ5-6-59} 100%
เริ่มหัวข้อโดย: Dee^daY ที่ 05-06-2016 18:26:20

ยอมเขาจนได้ ..

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.87 สงบศึก {P.120}{ุุ5-6-59} 100%
เริ่มหัวข้อโดย: ka[ze]na ที่ 05-06-2016 19:09:13

เอาแล้วๆๆๆๆ อิอิ ไผ่vsนนท์  สนุกแน่

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.87 สงบศึก {P.120}{ุุ5-6-59} 100%
เริ่มหัวข้อโดย: iceman555 ที่ 05-06-2016 19:39:48

 :katai2-1: :katai2-1: :katai2-1: :katai2-1:

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.87 สงบศึก {P.120}{ุุ5-6-59} 100%
เริ่มหัวข้อโดย: rmlab ที่ 05-06-2016 19:57:09

แงๆ คิดถึงน้องฝนอ่ะ

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.87 สงบศึก {P.120}{ุุ5-6-59} 100%
เริ่มหัวข้อโดย: บูมเบส ที่ 05-06-2016 20:29:58

ต้องเอาใจช่วยให้ฝนกลับมา ok ให้ได้

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.87 สงบศึก {P.120}{ุุ5-6-59} 100%
เริ่มหัวข้อโดย: mystery Y ที่ 05-06-2016 21:36:47

นนท์-ไผ่ก็มา...>///<

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.87 สงบศึก {P.120}{ุุ5-6-59} 100%
เริ่มหัวข้อโดย: Jupaeindy ที่ 06-06-2016 00:26:41

เอาล่ะ สามีก็มีแล้วนะไผ่ ได้เวลาเรียกพี่หมอว่า พี่ชาย แระล่ัะ (ไผ่เคยบอกว่า รอให้มีผั.. ก่อนถึงจะเรียก)

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.87 สงบศึก {P.120}{ุุ5-6-59} 100%
เริ่มหัวข้อโดย: twinmonkey0311 ที่ 06-06-2016 10:38:21

 :pig4: :pig4:

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.87 สงบศึก {P.120}{ุุ5-6-59} 100%
เริ่มหัวข้อโดย: automaton ที่ 06-06-2016 12:13:39

ไผ่พอมีสามีแล้ว น่ารัก อ่อนโยนขึ้นนะเรา
หมอนนท์มีไม้เด็ดกำหราบไผ่ได้ชะงัก
แหม อยากรู้ตอนที่เขากำหราบกันสองต่อสองจัง  :z1:

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.87 สงบศึก {P.120}{ุุ5-6-59} 100%
เริ่มหัวข้อโดย: klaew ที่ 06-06-2016 16:14:10

พี่หมอนนท์-ไผ่ เธอได้เสียกันแล้ว
ใช่-หรือ-ไม่ ตอบ!!!
 :mew4: :mew4: :mew4:

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.87 สงบศึก {P.120}{ุุ5-6-59} 100%
เริ่มหัวข้อโดย: tuek ที่ 06-06-2016 18:06:45

อยากอ่านนนท์ไผ่แล้วละสิ

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.87 สงบศึก {P.120}{ุุ5-6-59} 100%
เริ่มหัวข้อโดย: MYYAOI ที่ 06-06-2016 19:35:28

พี่หมอขรา ไปหาฝนเร็วๆนะ สงสารน้องจริงๆ ส่วนโมเม้นคุณพี่ชายน้องชายนี่ น่ารักอยู่นะ ส่วนคุณหมอนนท์รุกคืบดีมากกกกค่ะ

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.88 ไข้ใจ {P.121}{ุุ10-6-59} 150%
เริ่มหัวข้อโดย: memew ที่ 07-06-2016 20:48:10

88 : ไข้ใจ (น้ำฝน)



“กินข้าวได้แล้วลูกฝน”
เสียงแม่เรียกมาเบาๆ ช่วงนี้พ่อกับแม่ลางานมาอยู่เป็นเพื่อนผม แต่พี่ฟ้ายังเปิดร้านอยู่เหมือนเดิม และตอนนี้พี่ฟ้าก็กำลังทำอาหารอยู่กับคนอื่นๆ ผมนั่งมองลูกค้าที่พากันเดินยิ้มแย้มเข้ามาทางระเบียง บ้างมากันเป็นคู่ บ้างมากันเป็นกลุ่มเพื่อน
 
ผมมองชายหญิงคู่หนึ่งที่นั่งกินนั่งหัวเราะด้วยกันสองคน ไม่สนใจว่าใครจะมองแบบไหน บางครั้งผู้ชายก็กุมมือผู้หญิงบ้าง ผมจับแหวนตัวเองคลึงเบาๆ ดีแค่ไหนแล้วที่พี่ดีนไม่โยนแหวนหมั้นของผมทิ้งไป
 
“ฝน”

ผมจับแหวนไว้ หมุนกลิ้งมันไปรอบๆ นิ้ว สัมผัสนั้นอบอุ่นจนถึงหัวใจ
 
“ฝน ลูกแม่”

อยากให้พี่หมอมาอยู่ตรงนี้ โอบกอดผมไว้จัง เมื่อไหร่พี่หมอจะมาหาผมนะ
 
“พี่หมอ…”
ผมเรียกคนตัวสูงเสียงแผ่ว เหม่อมองออกไปไกล
 
“ฝน..ลูก”
ผมสะดุ้งเฮือก เพราะมีคนมาจับไหล่ไว้ ผมเงยหน้ามอง เห็นพ่อมายืนอยู่ข้างๆ สองมือจับไหล่ผมไว้ สีหน้ากังวลนิดๆ หันไปมองอีกด้าน แม่ยืนน้ำตารินอยู่
 
“แม่ แม่ร้องไห้ทำไม”
ผมรีบลุกเข้าไปหา โอบกอดแม่ไว้ แม่สะอื้นฮัก เมื่อคืนแม่กับพ่อมานอนอยู่เป็นเพื่อนผม แม่กอดผมไว้ตลอดทั้งคืนเลย
 
แต่แทนที่จะทำให้ผมหลับสบาย ผมกลับรู้สึกกระสับกระส่ายหลับๆ ตื่นๆ ตลอดทั้งคืน มันรู้สึกอบอุ่นนะ แต่เหมือนมันขาดอะไรไปสักอย่าง มันไม่เหมือนกับคืนที่นอนกอดพี่หมอ ไม่รู้ว่าเพราะใช้แรงร่างกายหนักไปผสมกับฤทธิ์แอลกอฮอล์ หรือเพราะสาเหตุอื่นกันแน่
 
“ฝนรักพี่หมอมากเลยเหรอลูก”
แม่ถาม ผมอึ้งฟัง
 
รักมากไหม
 
“ครับ รักมาก”
ผมตอบรับตามตรง
 
“แล้วถ้าแม่จะให้ฝนเลิกกับพี่หมอล่ะ”
ผมมองแม่ตาค้าง
 
“คุณ!”
พ่อท้วง แม่ใช้หลังมือปาดพ่อออกห่าง คล้ายจะบอกว่าห้ามเข้ามายุ่งกับเรื่องนี้
 
“แม่อยากให้ฝนเลิกกับพี่หมอนะลูก เพื่อตัวลูกเอง”
สมองผมกลวงโบ๋ น้ำตาริน ยืนนิ่งอยู่แบบนั้น
 
“ฝน”
พ่อเข้ามาจับแขนผมไว้
 
แม่ให้ผมเลิกกับพี่หมอ…
 
“น้ำฝนลูก!”
พ่อเขย่าตัวผมแรงขึ้น
 
“คุณ!!”
เสียงแม่ตะโกนเรียก
 
แม่ให้ผม..
 
เลิกกับพี่หมอ
 
เหมือนมีมือที่มองไม่เห็นมาบีบก้อนเนื้อข้างซ้ายเอาไว้จนแน่น ผมมองไม่เห็นใครเพราะน้ำตามันกลบภาพตรงหน้าจนหมดสิ้น
 
จะไม่มีพี่หมออยู่ในชีวิตผมอีกแล้ว
 
“คุณ!! รีบช่วยลูกที คุณ!!”
เสียงแม่หวีดร้องแหลม
 
อึดอัด…
 
“คุณคะ!!”
 
หายใจไม่ออก
 
“ฝน!!! หายใจลูก หายใจ!!”
 
“พี่หมอ…”
ผมหายใจไม่ออก
 
พี่หมอมาปรากฏตัวอยู่ตรงหน้าอีกรอบ แต่ภาพนั้นกำลังเลือนรางหายไป ผมพยายามไขว่คว้าเอาไว้
 
“พี่หมอ…”
 
“น้ำฝน ลูก!!”
 
“พี่หมอ…”
ผมเรียกพี่มันเป็นครั้งสุดท้าย ก่อนพี่หมอจะจางหายไปกับอากาศ พอๆ กับเรี่ยวแรงที่ผมมี มือผมร่วงตกแนบลำตัว เสียงสุดท้ายที่ได้ยินเป็นเสียงเรียกชื่อผมของแม่ที่ดังทะลุไปทั้งแก้วหู
 
“น้ำฝน!!!!”








ผมค่อยๆ ปรือเปิดเปลือกตาขึ้น ได้ยินเสียงเรียกแว่วๆ ดังมาแต่ไกล และแสงไฟที่สาดวับแวมผ่านม่านตาไปจนต้องรีบเมินหลบ
 
ผมค่อยๆ ปรือตามองภาพตรงหน้า กะพริบตาปรับโฟกัสให้ดี
 
“พี่หมอ…”
ผมครางเรียกเมื่อเห็นคนตรงหน้าชัดๆ แต่เสียงที่ออกมาเบาหวิว หนำซ้ำเหมือนจะถูกอะไรบางอย่างบดบังไว้ ผมพยายามจะยกมือไปหาคนตัวสูง แต่มันถ่วงหนักจนขยับได้แค่ปลายนิ้วเท่านั้น
 
“พี่หมอ”
ผมครางเรียกอีกที
 
“ใจเย็นฝน นายปลอดภัยแล้ว ใจเย็นที่รัก”
เสียงพี่หมอปลอบประโลม แต่เสียงคล้ายสายลม มันเบาหวิว แต่ก็อบอุ่น มือใหญ่ที่ผมคุ้นเคยลูบหัวผมเบาๆ ริมฝีปากอุ่นๆ ที่ผมเคยจูบมาแล้วนับครั้งไม่ถ้วนบรรจบลงมาบนหน้าผากผม
 
“พี่หมอ..”
ผมครางเรียกอีกครั้ง
 
“นายไม่เป็นไรแล้ว”
เสียงพี่หมอดูสั่นๆ ยังไงพิกล ก่อนจะรู้สึกเปียกๆ บนแก้ม
 
ฝนตกเหรอ…
 
“พี่หมอ…”
พี่หมอกดริมฝีปากบนหน้าผากผมแรงขึ้น ยิ่งจูบความอบอุ่นยิ่งโหมทวี มือใหญ่อีกข้างลูบหัวผมไว้ อีกข้างบีบแน่นมาที่ฝ่ามือ
 
แล้วหลังจากนั้นก็รู้สึกเหมือนได้ยินเสียงแม่ เสียงพ่อ เสียงพี่ฟ้าและผู้คนอีกมากมายที่ผมน่าจะรู้จักดี
 
“สติฝนยังกลับมาไม่เต็มร้อย แต่ก็ปลอดภัยดีแล้ว”
เสียงพี่หมอพูด รู้สึกเกะกะไอ้สิ่งที่ครอบอยู่บนจมูกกับปากนี่จัง
 
มันคืออะไร…
 
แล้วพี่หมอก็เข้ามาจับตัวผม มีแสงอะไรสว่างจ้าเข้าตา และบางสิ่งเย็นๆ แนบลงบนหน้าอก
 
ผมเป็นอะไร…
 
“ตาฝนเขาคงรักคุณมาก”
เสียงใครสักคนพูด จำได้รางๆ ว่าเป็นพ่อ
“ฝนละเมอหาคุณตลอดทั้งคืน ทั้งละเมอเรียก ละเมอร้องไห้ ละเมอกรีดร้องขอความช่วยเหลือ พวกเราสองคนแทบไม่ได้หลับไม่ได้นอนเพราะต้องตื่นขึ้นมาดูฝน”
เสียงของพ่อนี่ ผมปรือตา พยายามมองหาที่มาของเสียง
 
พ่ออยู่ไหน
 
หรือว่าจริงๆ แล้วผมฝัน
 
ผมคงฝันสินะ เพราะตอนนี้ผมมองไม่เห็นใครเลย นอกจากความเลือนรางของไฟบนเพดาน
 
“ตอนที่นอนกับผม ฝนเป็นปกติดีทุกอย่าง”
นั่นพี่หมอนี่ พี่หมอของผมนี่
 
พี่หมออยู่ไหน
 
“ที่ฝนเขาเกือบตายแบบนี้ก็เพราะแม่”
นั่นเสียงของแม่ แล้วแม่ก็สะอื้นฮัก
 
แม่ แม่ร้องไห้อีกแล้ว ฝนทำให้แม่ร้องไห้อีกแล้วใช่ไหม
 
ผมพยายามมองไปทางต้นเสียงจนเห็นคนกลุ่มหนึ่งยืนอยู่ตรงนั้น เห็นรางๆ ว่าเป็นแม่ยืนร้องไห้ มีพ่อโอบกอดไว้
 
“แม่พยายามจะพูดให้ฝนเลิกกับคุณหมอ” แล้วแม่ก็สะอื้นหนักกว่าเดิม “แล้วหลังจากนั้น…”
 
แม่จะให้ผมเลิกกับพี่หมอ
 
เลิกกับพี่หมอ
 
“ฝน!!!”
เสียงใครสักคนที่อยู่ใกล้ๆ ตะโกนเรียก ก่อนจะรู้สึกเหมือนมือพี่หมอจับหัวผมไว้
 
“ฝน ใจเย็น พี่อยู่ตรงนี้แล้ว”
เสียงของพี่หมอแว่วมาให้ได้ยิน ก่อนจะรู้สึกว่าถูกยกขึ้นไว้ในอ้อมแขน อ้อมแขนนั้นอบอุ่นมาก อบอุ่นมากจริงๆ ผมค่อยๆ เคลื่อนมือที่อ่อนแรงโอบกอดพี่หมอไว้
 
อยากกอดให้แรงกว่านี้ แต่เรี่ยวแรงผมมีแค่นี้ พี่หมอกอดผมไว้แน่น
 
ผมง่วงจังเลยพี่หมอ…
 
“ฝน!!!”





80%










“ฝน”
ได้ยินเสียงเรียกอีกครั้งเบาๆ เสียงนั้นผมจำได้ดี ดวงตาผมยังเปิดไม่ขึ้น

“พี่หมอ”
ผมครางเรียก ทั้งที่ผมเรียกมันด้วยเสียงทั้งหมดที่มี แต่ทำไมถึงได้แผ่วเบาแบบนี้ ผมค่อยๆ ปรือเปลือกตาอันหนักอึ้งขึ้นมอง ไอ้สิ่งที่เกะกะผมไว้ก่อนหลับหายไปแล้ว

ภาพที่อยู่ในจักษุคือพี่หมอจริงๆ ผมยิ้มให้ทั้งที่รู้สึกว่าริมฝีปากมันแห้งผาก

“พี่หมอ”

“นายปลอดภัยแล้ว”
มือใหญ่ลูบหน้าผากผมเบาๆ พร้อมริมฝีปากอันคุ้นเคย ผมรู้สึกอุ่นวาบไปทั่วทั้งหัวใจ

“ผมเป็นอะไร” ผมถาม สมองเบลอๆ “เป็นไข้เหรอ” ผมถามอีกรอบ หันไปมองอีกฟาก “พ่อ แม่ พี่ฟ้า” ผมยิ้มให้พวกท่าน ส่วนปลายๆ เตียงไผ่ก็ขยับเข้ามาใกล้ ผมยิ้มให้มันที “ไง ไอร่อนแมนเป็นไข้ว่ะ” ผมหัวเราะแหบแห้ง

ไม่มีใครพูดอะไร ต่างทำสีหน้าเป็นห่วง ผมกวาดมองไปรอบๆ ที่นี่ไม่ใช่บ้าน แต่เป็นโรงพยาบาล

“แค่เป็นไข้ พามาโรงพยาบาลทำไมเนี่ย”
ผมบอกเพลียๆ หรือว่าไข้ผมจะขึ้นสูงจัด

“รู้สึกยังไงบ้าง”
พี่หมอถามเสียงนุ่ม

“เพลีย ง่วง”
ผมยกมือ ก่อนขมวดคิ้วที่เห็นแขนตัวเองเต็มไปด้วยสายอะไรต่อมิอะไรเต็มไปหมด

“ไม่มีอะไรหรอก ไม่กี่วันก็ออกจากโรงพยาบาลได้แล้ว”
ผมมองตาพี่หมอ พยักหน้าเข้าใจ แม่ผมยืนเม้มปาก ดวงตาแดงก่ำ ปากสั่นคล้ายจะร้องไห้

“แม่ ฝนไม่เป็นไรแล้ว อย่าร้องไห้เลยนะ”
ผมปลอบ แม่รีบเดินเข้ามากอดผมไว้ ร้องไห้เสียงดัง ผมกอดแม่แม้แรงจะเหลือน้อยนิด

“แม่ขอโทษ แม่ขอโทษ”

ผมขมวดคิ้ว

“ขอโทษเรื่องอะไร”

“ก็เรื่องที่…”

“คุณ”
พ่อรีบจับไหล่แม่ไว้ แม่เบรกสิ่งที่กำลังจะพูดลงทันที

“ที่ดูแลฝนไม่ดีจนล้มป่วย”

“โธ่ เรื่องธรรมดา ฝนแค่เพลีย คงไม่ได้เป็นไข้เลือดออกหรือไข้หวัดใหญ่ H5N1หรอกใช่ไหม”
ผมถาม พี่หมอส่ายหน้า

“ไม่หรอก แค่ไข้ธรรมดา”






ผมนอนแบ็บอยู่ที่โรงพยาบาล โดยมีพี่หมอแวบมาดูบ่อยครั้ง ทุกครั้งจะมีพี่ณีย์ตามมาด้วย ช่วงเช้าพ่อแม่ผมจะอยู่เฝ้า แล้วไปทำงาน ตกบ่ายพ่อแม่พี่หมอ ส่วนตอนเย็นพวกเพื่อนๆ จะมาช่วยกันดูแล แทบจะเรียกได้ว่าห้องผมไม่เคยขาดคนเยี่ยมจนพี่นางพยาบาลต่อว่า แม้แต่พวกพี่ต้าร์และเพื่อนๆ พี่แกก็ยังมา ป้าก็หอบตากับยายและพวกพี่ฮัทมาเยี่ยมด้วย แต่แค่วันเดียวก็กลับเพราะเป็นห่วงรีสอร์ต อีกอย่างผมก็ไม่ได้เป็นอะไรหนักมากด้วย

ตลอดเวลาที่อยู่โรงพยาบาล ผมมีความสุขมาก เพราะมีพี่หมอนอนเคียงข้าง เตียงมันเล็กก็จริง แต่มันก็เพียงพอสำหรับเราสองคน 

“พี่หมอ”
ผมถามเจ้าของอ้อมแขนแกร่งที่ตระกองกอดผมไว้ พรุ่งนี้ผมก็ออกจากโรงพยาบาลแล้ว พี่หมอจะได้ไม่ต้องมานอนทรมานแบบนี้

“เรื่องพี่ดีนไปถึงไหนแล้ว”

พี่หมอก้มมอง

“พี่คิดว่าฝนลืมไปแล้วซะอีก”

“บ้า ใครจะลืม แค่ไม่อยากพูดถึง”

“ดีนถูกตัดสินใจจำคุก 2 ปีข้อหาลักพาตัว กักขังหน่วงเหนี่ยว และกระทำชำเรา”
ผมไม่พูดอะไร ภาพตลอดหนึ่งเดือนหวนคืน ผมตัวสั่นนิดๆ จนพี่หมอต้องโอบกอดไว้แน่น

“จริงๆ คดีแบบนี้ อาจารย์หมอสามารถยัดเงินเพื่อช่วยเหลือให้ดีนรอดพ้นจากการถูกจับ แต่อาจารย์หมอเลือกที่จะให้ดีนติดคุกแทน และดูเหมือนเจ้าตัวก็ไม่ได้เรียกร้องให้พ่อช่วยเหลือด้วย”

ผมมองพี่หมออึ้งๆ ใจหนึ่งก็สงสาร อีกใจก็หวาดกลัว

“แล้วพี่ดีนไม่โกรธแค้นพี่หมอหนักกว่าเดิมเหรอ”

พี่หมอส่ายหน้า

“พี่บอกไม่ได้”

ผมพยักหน้าเข้าใจ แล้วหลังจากสองปีนี้ล่ะ พี่ดีนจะทำยังไง

เราโอบกอดกันไว้และหลับไปอย่างง่ายๆ



รุ่งขึ้นผมต้องรอกลับพร้อมพี่หมอ ผมนั่งเล่นนอนเล่น รำคาญพวกสายน้ำเกลือและยาบำรุงต่างๆ ที่พี่หมอไม่ยอมให้ถอดจนกว่าพี่หมอจะกลับมาถอดให้เองกับมือ ตอนนี้คนที่อยู่เป็นเพื่อนผมรอบสุดท้ายคือคุณพ่อคุณแม่พี่หมอ

ผมนอนดูทีวีอยู่กับพวกท่าน กระทั่งได้ยินเสียงเคาะประตู ผมหันไปมอง ฉีกยิ้มดีใจเมื่อเห็นพี่หมอเดินเข้ามา ก่อนค่อยๆ หุบยิ้มลงเมื่อพี่หมอเปิดประตูออกกว้าง เพื่อต้อนรับคนสองคนให้เดินเข้ามาภายใน ผมรีบชันตัวนั่งมองคนทั้งสอง

“คุณลุงคุณป้า”
ผมเรียกนามอย่างสนิทของคนที่มีศักดิ์เป็นพ่อแม่พี่ดีน แค่รู้ว่าเป็นบิดามารดาของคนคนนั้นก็ทำเอาผมเผลอตัวสั่นขึ้นมาอย่างห้ามไม่อยู่ พี่หมอรีบเดินเข้ามาชิด โอบกอดผมไว้ ผมว่าผมไม่รู้สึกอะไรแล้วนะ

แต่ทำไม…

“พวกท่านมีเรื่องจะพูดกับฝน”
พี่หมออธิบาย หันไปแนะนำพ่อแม่ตัวเองให้พ่อแม่พี่ดีนรู้จัก

“งั้นพ่อกับแม่ออกไปนั่งเล่นรอข้างนอกนะลูก”
พ่อแม่พี่หมอขอตัวอย่างรักษามารยาท ภายในห้องจึงเหลือไว้แค่ 4 ชีวิตเท่านั้น

อาจารย์หมอขยับเข้ามาใกล้ ดวงตาคลอไม่ต่างกับคุณช่อผกา

“ป้าขอโทษแทนลูกชายป้าด้วย ความผิดทุกอย่างอยู่ที่ป้าเอง ถ้าป้าไม่คิดส่งเขาไปไกลแบบนั้น ไม่ทำให้เขารู้สึกโดดเดี่ยวแบบนั้น เรื่องแบบนี้ก็คงไม่เกิด”
คุณป้าร้องไห้ออกมาเสียงดัง อาจารย์หมอโอบกอดภรรยาไว้

“ลุงขอโทษนะน้ำฝน ขอโทษสำหรับทุกอย่าง แม้กระทั่งไม่รู้ว่าการชวนฝนไปที่บ้าน คือการสร้างปัญหาหนักให้กับพวกเธอสองคนจนกระทั่ง…”
ท่านกลืนน้ำลายลงคอ สีหน้าสำนึกผิด

ผมมองตาท่านอย่างสงสาร คนเป็นพ่อแม่แค่คาดหวังจะให้สิ่งที่ดีที่สุดสำหรับลูก แต่คงไม่คิดว่าสิ่งนั้นจะกลับกลายมาเป็นคมดาบเชือดเฉือนตัวเองแบบนี้

ท่านไม่ผิด

แม้แต่ตัวพี่ดีนเอง ถ้ามองตรงๆ ก็คงจะผิด แต่ถ้ามองอีกด้าน คงเพราะความเหงา ความอ้างว้าง ความที่เคยมีมาก่อน พอไม่มีสิ่งนั้นก็ทำให้ทำอะไรสิ้นคิดจนติดเป็นนิสัย

ถ้าผมยังเลิกดื่มเหล้าไม่ได้ ผมก็ไม่ควรจะไปคาดหวังให้ใครเลิกนิสัยแย่ๆ ใดนิสัยหนึ่งได้

ตัวที่สั่นเทาของผมค่อยๆ กลับมาเป็นปกติ

“ตาดีนสารภาพกับเราหมดทุกอย่าง ทั้งเรื่องที่เกลียดหมอแซม และเรื่องที่เขาชอบฝน ป้าไม่รู้มาก่อนจริงๆ ไม่รู้ว่าเขาจะกล้าทำขนาดนี้ ไม่คิดเลยจริงๆ”
แล้วคุณป้าก็ร้องไห้โฮ

ผมเจ็บแปลบในอก ผมเกลียดที่จะทำให้คนเป็นพ่อเป็นแม่ร้องไห้

“คุณป้าฮะ”
ผมเรียก ขยับยกตัวออกจากอกพี่หมอ ยกสองมือขึ้น ให้รู้ว่าผมต้องการให้ท่านเดินเข้ามาใกล้ ท่านทำหน้าแปลกใจ แต่ก็เดินเข้ามาหา

“ขอโทษนะครับ”
แล้วผมก็สวมกอดท่านไว้ ท่านชะงัก ตัวสั่นเทา ก่อนกอดตอบ ร้องไห้สะอื้นหนักกว่าเดิม ผมกอดท่านไว้แน่น ลูบแผ่นหลังเบาๆ ผมปลอบใจท่านเหมือนที่ผมปลอบใจแม่ผมบ่อยๆ

ไม่ใช่เพียงพ่อแม่ผมที่ทุกข์ใจกับเรื่องที่เกิดขึ้น พ่อแม่พี่หมอในฐานะพ่อแม่แฟนผม และพ่อแม่พี่ดีนในฐานะคนร้ายก็ทุกข์ใจไม่ต่าง อาจจะหนักกว่าด้วย

ไม่รู้ว่าระหว่างนี้ พวกท่านทั้งสองต้องเผชิญกับอะไรบ้าง 

“ผมเป็นห่วงคุณลุงคุณป้าเหมือนกัน เพราะเรื่องนี้ อาจทำให้พวกท่านเสื่อมเสียชื่อเสียง”

“มันไม่หนักหนาถ้าเทียบกับสิ่งที่ฝนเจอนะ ป้าเสียใจ ป้าเสียใจจริงๆ”
คุณช่อผกาบอกเคล้าน้ำตา

พอพวกท่านจากไป คุณพ่อคุณแม่พี่หมอก็พากันเข้ามาอีกรอบ พี่หมอค่อยๆ ดึงสายน้ำเกลือออกจากแขนผม มือเบาจนแทบไม่รู้สึกอะไร คุณพ่อกับคุณแม่ก็ช่วยกันคนละไม้ละมืออย่างชำนาญ

มีครอบครัวเป็นหมอนี่ก็ดีแบบนี้แหละ

ผมแปลกใจอยู่เหมือนกันที่พ่อแม่ผมยอมให้พ่อแม่พี่หมอกับพี่หมอมารับผมออกจากโรงพยาบาล และเอาไปไว้บ้านนู้นแทนที่จะกลับบ้านตัวเอง แต่ก็ดีแล้ว เพราะตอนนี้ผมอยากอยู่กับพี่หมอมากกว่าจริงๆ

พอผมแต่งตัวเสร็จ พ่อกับแม่ผมก็โผล่ มาพร้อมพี่ฟ้า พอพี่หมอออกไปเคลียร์ค่าใช้จ่าย (พี่หมอขอเป็นคนออกค่าใช้จ่ายเองทั้งหมด) ไผ่กับพี่หมอนนท์ก็โผล่

ผมทำหน้าแปลกใจ

“มึงโดดเรียน”
ผมต่อว่าเพื่อนสนิท

“กูไม่ได้โดด แต่ลากิจมาแบบไม่ได้บอกกล่าว”
มันก็อันเดียวกันนั่นแหละ

“มาด้วยกันได้ไง”

“เจอกันกลางทาง/ไปรับมาจากโรงเรียน”
สองคนตอบพร้อมกัน แต่คำตอบไม่เหมือนกัน ผมมองคนซ้ายทีคนขวาที ไผ่กระทืบเท้าพี่หมอนนท์แรง พี่หมอนนท์ร้องโอ๊ยเบาๆ หัวเราะราวกับมีความสุขที่โดนเหยียบ นี่ก็ทำให้ผมแปลกใจ เพราะปกติพี่หมอนนท์จะรับไผ่ได้ทุกกระบวนท่า แต่ไหงวันนี้กลับยอมให้ไผ่ทำร้ายร่างกายได้ง่ายๆ

หรือฝีมือพี่หมอนนท์จะตก?

“พี่ไปรับมาเอง ไผ่ไม่ได้บอกเหรอว่าหลังเลิกเรียนต้องไปช่วยพี่ทำงานที่คลินิก”

ผมทำหน้าเหรอหรา

“ทำไมไม่บอกกูบ้างไผ่”

มันยักไหล่

“มันไม่น่าภาคภูมิใจเลยไม่อยากบอก นรกซ้ำนรกซ้อน”

ผมรู้แล้วว่าเป้าหมายคือบ้านพี่หมอ เลยเลือกนั่งรถไปกับพ่อแม่แทนรถพี่หมอ ตอนนี้เลยมีรถสี่คันมุ่งตรงไปบ้านพี่หมอ รถพี่หมอ รถพ่อแม่พี่หมอ รถพ่อแม่ผมที่มีพี่ฟ้าและผมนั่งไปด้วย และรถพี่หมอนนท์ที่มีตุ๊กตาหน้ารถเป็นไผ่

พ่อผมทำหน้าที่ขับ พี่ฟ้านั่งหน้า แม่นั่งหลังกับผม

“ไปอยู่กับพี่เขา ทำตัวดีๆ นะลูก”

ผมมองหน้าแม่อย่างฉงน

“หมายความว่ายังไง”

แม่เม้มปากแน่น หันไปมองพ่อที่กำลังขับรถ แล้วหันมาลูบหัวผมเบาๆ

“แม่กับพ่อตัดสินใจยกฝนให้คุณหมอแล้ว”

ผมตาโต อ้าปากค้าง

“ทำไม อยู่ๆ…”

แม่ลูบหัวผมอีกรอบ ตาคลอ เสียงสั่น

“แม่รู้ว่าฝนรักพี่หมอมาก ลูกไม่รู้หรอกว่าตอนกลางคืนฝนละเมอเรียกหาแต่พี่หมอ ฝนหวาดกลัว ฝนต้องการความอบอุ่น ซึ่งพ่อกับแม่ให้ไม่ได้นอกจากพี่หมอของฝน”

“ผม…”

“แม่เข้าใจลูก และแม่ขอโทษด้วยที่พยายามพรากฝนกับพี่หมอ ลูกจะอยู่กับพี่หมอของฝนก็ได้ ออกไปจากอกแม่ก็ได้ แต่ขอให้มีสุขภาพแข็งแรง มีชีวิตอยู่กับแม่ไปนานๆ”

“แม่พูดอย่างกับผมป่วยหนัก ผมแค่เป็นไข้เอง ตอนนี้ก็หายแล้วด้วย”

แม่ลูบหัวผม 

“ไปเถอะ แม่รู้ว่าหัวใจฝนอยู่ที่ไหน อยู่ในที่ที่หัวใจฝนเรียกร้อง แข็งแรงและมีความสุขมากๆ ก็พอ”

จริงเหรอ แม่ยกผมให้พี่หมอแล้วจริง ๆ เหรอ

“ขอบคุณครับ”
ผมบอกเสียงเครือ ทั้งดีใจทั้งใจหาย แม่มีสีหน้าเศร้าเสียใจ หรือว่าจริงๆ แล้ว แม่ไม่อยากให้ไป 

“ถ้าแม่ไม่พร้อม ฝนจะอยู่บ้านต่อไปเรื่อยๆ ก็ได้”

แม่รีบส่ายหัว

“อยู่กับพี่หมอนั่นแหละดีแล้ว อยู่ใกล้มือหมอไว้ ตอนนี้แม่ไว้ใจให้ลูกอยู่กับพี่หมอมากกว่าตัวแม่เองเสียอีก”

ผมส่ายหัว

“แต่แม่คือแม่ผมนะ”

“ถ้ารักแม่จริงก็อยู่กับพี่หมอของลูกนะ”

ผมมองตาแม่ ไม่เข้าใจว่าทำไมแม่พูดแบบนี้ แต่เมื่อท่านยืนยันผมก็รับปาก

“ครับ”

“งั้นเอางี้ดีกว่า ผมมาช่วยงานที่บ้านตอนเย็น แล้วให้พี่หมอหรือไผ่มารับกลับไปนอนบ้านนู้น แค่นี้วินวินสองฝ่าย เพราะไงผมก็ยังต้องไปเรียนและยังอยากช่วยงานที่ร้านอยู่”
ผมให้ทางออก แม่พยักหน้า กอดผมไว้แน่น กระทั่งรถมาถึงบ้าน

To Be con...
จากร้ายก็กลายเป็นดีไปโน๊ะ เอาล่ะ นี่เป็นดราม่าสุดท้ายของเรื่องแล้ว(มั้ง) ตอนที่ 88 แล้ว เรื่องนี้มี 104 ตอนจบ ก็เหลืออีกแค่ 20% เปอร์เซ็นเราก็จะต้องแฟร์เวลกันแล้ว คนเขียนชอบเขียนนิยายยาวๆ เพราะมันทำให้เราได้อยู่ด้วยกันนานๆ แต่ไม่ชอบที่สุดคือเวลาต้องจากลานี่แหละ T^T ยังไงก็อยู่เคียงข้างกันไปนานๆ น้าาา

...................................................................
สั่งจองหนังสือ & E-Book เรื่องนี้ [ดูรายละเอียดที่นี่ค่ะ] (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=54068)

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.88 ไข้ใจ {P.121}{ุุ7-6-59} 40%
เริ่มหัวข้อโดย: ปๅงลีลๅ ที่ 07-06-2016 20:50:56

 :ling1: :ling1:

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.88 ไข้ใจ {P.121}{ุุ7-6-59} 40%
เริ่มหัวข้อโดย: Duangjai ที่ 07-06-2016 20:56:53

นำ้ฝนนนนนนน.

 :sad4:  :o12:  :sad4:  :o12:

...

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.88 ไข้ใจ {P.121}{ุุ7-6-59} 40%
เริ่มหัวข้อโดย: Ginny Jinny ที่ 07-06-2016 21:05:52

เกิดอะไรขึ้น  :ling3: :ling3:

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.88 ไข้ใจ {P.121}{ุุ7-6-59} 40%
เริ่มหัวข้อโดย: cakecoco-boom ที่ 07-06-2016 21:46:33

ต่อด่วนนนนนนนน :ling1: :ling1: :ling1:

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.88 ไข้ใจ {P.121}{ุุ7-6-59} 40%
เริ่มหัวข้อโดย: Chattcha ที่ 07-06-2016 22:31:48

ทิ้งระเบิดไว้ลูกใหญ่มากๆๆๆๆๆๆ ได้โปรดมาต่อเร็วๆด้วยเถิด

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.88 ไข้ใจ {P.121}{ุุ7-6-59} 40%
เริ่มหัวข้อโดย: Nus@nT@R@ ที่ 07-06-2016 22:43:00

เอ๊าาาาา
พี่หมอมาช่วยน้องด้วย

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.88 ไข้ใจ {P.121}{ุุ7-6-59} 40%
เริ่มหัวข้อโดย: BABYBB ที่ 07-06-2016 22:54:58

โอยยย ขุ่นแม่คะะะะ!!!!!  :katai1:
รู้สึกเหมือนตอนนี้น้ำฝนกลายเป็นคนที่มีปัญหาทางด้านจิตใจไปแล้วเลยอ่ะ สงสาร :hao5:

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.88 ไข้ใจ {P.121}{ุุ7-6-59} 40%
เริ่มหัวข้อโดย: Jupaeindy ที่ 07-06-2016 23:12:37

ฝนนนนนนน

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.88 ไข้ใจ {P.121}{ุุ7-6-59} 40%
เริ่มหัวข้อโดย: mukmaoY ที่ 07-06-2016 23:21:07

 :mew4: ยังเด็กอยู่แท้ๆ ไม่น่ามาเจองี้เลย

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.88 ไข้ใจ {P.121}{ุุ7-6-59} 40%
เริ่มหัวข้อโดย: iceman555 ที่ 07-06-2016 23:24:45

 :katai1: :katai1: :katai1:

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.88 ไข้ใจ {P.121}{ุุ7-6-59} 40%
เริ่มหัวข้อโดย: mystery Y ที่ 07-06-2016 23:34:13

ก็รู้ว่าฝนพึ่งผ่านอะไรมา แม่ไม่น่าพูดแบบนี้เลย!

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.88 ไข้ใจ {P.121}{ุุ7-6-59} 40%
เริ่มหัวข้อโดย: MYYAOI ที่ 07-06-2016 23:49:20

คุณแม่อย่าใจร้ายเลย แค่ที่ผ่านมา ฝนก็เจออะไรแย่ๆมาตลอดแล้ว เข้าใจว่าเพราะแม่คิดว่าเป็นเพราะพี่หมอที่ทำให้ฝนต้องเจอเรื่องร้ายๆ แต่เพราะพี่หมอนะฝนถึงได้มีกำลังใจอยู่ทุกวันนี้ เพราะความรักของเค้าทั้งสองที่มีให้กันนะ อยากให้พี่ดีนมาเห็นสภาพของฝน จะได้รับรู้ซะมั้งถึงการกระทำที่ผ่านมาว่า สุดท้ายที่บอกจะแก้แค้นพี่หมอ แต่ความจริงมันเป็นการทำร้ายฝน อย่างโหดร้ายที่สุด พี่ดีนนั่นแหละที่สมควรต้องเสียใจที่สุด ที่ทำร้ายคนที่ตัวเองบอกว่ารักให้ตายทั้งเป็น :m15: :m15:

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.88 ไข้ใจ {P.121}{ุุ7-6-59} 40%
เริ่มหัวข้อโดย: twinmonkey0311 ที่ 08-06-2016 02:51:04

โกรธคุณแม่ :serius2:

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.88 ไข้ใจ {P.121}{ุุ7-6-59} 40%
เริ่มหัวข้อโดย: ka[ze]na ที่ 08-06-2016 06:36:54

มาเร็วๆเลย..

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.88 ไข้ใจ {P.121}{ุุ7-6-59} 40%
เริ่มหัวข้อโดย: Supparang-k ที่ 08-06-2016 06:48:04

ก็เข้าใจนะว่าแม่คงโกรธพี่หมอที่ทำลายฝนทั้งทางตรงทางอ้อม แต่แม่ค่ะการเลิกกับพี่หมอมันไม่ได้ทำให้อะไรดีขึ้นมีแต่แย่ลง ตอนนี้ฝนค้องการการเยียวยาอย่างถูกต้องค่อยเป็นค่อยไปไม่ใช่หักดิบ!

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.88 ไข้ใจ {P.121}{ุุ7-6-59} 40%
เริ่มหัวข้อโดย: rmlab ที่ 08-06-2016 07:33:26

คือร แม่ฝนคิดอะไรอ่ะ

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.88 ไข้ใจ {P.121}{ุุ7-6-59} 40%
เริ่มหัวข้อโดย: Dee^daY ที่ 08-06-2016 09:50:02

อาการเครียด ..

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.88 ไข้ใจ {P.121}{ุุ7-6-59} 40%
เริ่มหัวข้อโดย: shoi_toei ที่ 08-06-2016 10:45:27

ตอนนี้คือดี เราชอบอารมณ์แบบนี้ ฝนโดนบีบมาเยอะ

ควรมีอารมณ์จิตวิทยาออกมาบ้าง ซึมเศร้า หรือ โวยวาย

แต่เราอยากอ่านคู่หมอนนท์ กะ ไผ่ แล้วอ้ะ

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.88 ไข้ใจ {P.121}{ุุ7-6-59} 40%
เริ่มหัวข้อโดย: automaton ที่ 08-06-2016 13:11:05

แม่จะให้ฝนเลิกกับพี่หมอทำไม เราไม่ยอม  :ling1:

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.88 ไข้ใจ {P.121}{ุุ7-6-59} 40%
เริ่มหัวข้อโดย: Apple_matinie ที่ 08-06-2016 13:26:51

เง้อออออออออออออออออออออออออออออออออออออออออออ

ก็เข้าใจแม่ของฝนนะ
แต่ก่อนที่จะพูด
ดูอาการลูกก่อนบ้างมั้ย
 :katai1:อิน หนัก มาก

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.88 ไข้ใจ {P.121}{ุุ7-6-59} 40%
เริ่มหัวข้อโดย: klaew ที่ 08-06-2016 17:04:51

 :serius2: :serius2:
พี่หมอๆๆๆๆ

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.87 สงบศึก {P.120}{ุุ3-6-59} 50%
เริ่มหัวข้อโดย: OoniceoO ที่ 08-06-2016 18:59:18

เกลียดให้น้อยลง55 ต่อๆ

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.88 ไข้ใจ {P.121}{ุุ8-6-59} 80%
เริ่มหัวข้อโดย: iceman555 ที่ 08-06-2016 19:30:39

 :katai1: :katai1: :katai1: :katai1:

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.88 ไข้ใจ {P.121}{ุุ8-6-59} 80%
เริ่มหัวข้อโดย: Supparang-k ที่ 08-06-2016 19:58:44

 :ling1: :ling1: :ling1:   


สงสารฝน

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.88 ไข้ใจ {P.121}{ุุ8-6-59} 80%
เริ่มหัวข้อโดย: BABYBB ที่ 08-06-2016 20:08:18

 :z3: :z3: :z3:
มาต่อเร็วๆเน้อออออ

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.88 ไข้ใจ {P.121}{ุุ8-6-59} 80%
เริ่มหัวข้อโดย: Duangjai ที่ 08-06-2016 20:26:02

น้ำฝนเป็นอะไรๆ 

โอ้ย..โอ้ย...

 :ling3:  :ling1:  :ling3:  :ling1:

....

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.88 ไข้ใจ {P.121}{ุุ8-6-59} 80%
เริ่มหัวข้อโดย: tuek ที่ 08-06-2016 20:32:19

ฝนจะเป็นอะไรมั้ยเนี่ยสงสารฝนจริงๆเลย

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.88 ไข้ใจ {P.121}{ุุ8-6-59} 80%
เริ่มหัวข้อโดย: comkacom ที่ 08-06-2016 21:11:10

อืม____คิดว่าตอนที่ฝนโดนจับ. ฝนคิดถึงแต่พี่หมอ ให้ตัวเองรอดมาหาพี่หมอ รอพี่หมอ พอพี่หมอมาจริงๆคือเป็นตามที่คิดไว้ตั้งใจ เลยไม่มีอาการอะไร แต่พอแม่มาบอกให้เลิกกับพี่หมอ. ความรู้สึกของฝนคือหมดเเล้ว หมดกำลัง หมดแรง หมดความพยายามที่ทนมามันไม่จำเป็นอีกแล้ว. อาการที่ควรหรือที่ใครๆคิดว่าฝนควรจะเป็นเลยระเบิดออกมา เพราะความคิดว่าไม่มีพี่หมออีกแล้ว_สงสารหนอ

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.88 ไข้ใจ {P.121}{ุุ8-6-59} 80%
เริ่มหัวข้อโดย: rmlab ที่ 08-06-2016 21:16:24

น้องฝนเป็นไร

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.88 ไข้ใจ {P.121}{ุุ8-6-59} 80%
เริ่มหัวข้อโดย: ka[ze]na ที่ 08-06-2016 22:43:39

ึคนเขียนค่ะ.....กระสุนซักลูกไหม? อย่าต้องให้เอาปืนไปจ่อบังคับเขียน.....-"-
#คนอ่านลุ้นใจหาย
#รอ!!!

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.88 ไข้ใจ {P.121}{ุุ8-6-59} 80%
เริ่มหัวข้อโดย: zaturday ที่ 08-06-2016 22:57:38

มีด!!
มีดอยู่ไหนคะ หนิบมาแทงเราทีค่ะ โอยย ลุ้น บีบหัวใจมากกก

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.88 ไข้ใจ {P.121}{ุุ8-6-59} 80%
เริ่มหัวข้อโดย: mystery Y ที่ 09-06-2016 08:35:32

เคราะห์ซ้ำกรรมซัดจริงๆเลยฝน...

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.88 ไข้ใจ {P.121}{ุุ8-6-59} 80%
เริ่มหัวข้อโดย: i_Tipz ที่ 09-06-2016 09:51:26

 :hao5: :hao5: :hao5:

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.88 ไข้ใจ {P.121}{ุุ8-6-59} 80%
เริ่มหัวข้อโดย: mam.nalok ที่ 09-06-2016 14:10:21

คือบอกตรงๆ นี่แหละคือสิ่งที่เราหวังและรอคอยจากเรื่องนี้ มันเป็นจุดที่พีคที่สุด เรารอตอนนี้มานานแล้ว แต่สิ่งที่เราไม่คาดคิดว่าคนที่ทำให้ถึงจุดพีคสุดๆนี้ได้คือแม่ของฝนเท่านั้นเอง มันสะเทือนใจมาก สงสารฝนมาก มันคือที่สุดแล้วอะ โอ้ยยยยยยน้ำตามันมาจากไหนเนี้ยยยยยยยย

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.88 ไข้ใจ {P.121}{ุุ8-6-59} 80%
เริ่มหัวข้อโดย: Dee^daY ที่ 09-06-2016 19:39:36

เป็นอะไรกันแน่ ..

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.88 ไข้ใจ {P.121}{ุุ8-6-59} 80%
เริ่มหัวข้อโดย: Bellze12 ที่ 09-06-2016 20:40:48

 :hao5: :o12:
มีบางส่วนของใจสงสารดีนอ่ะ
แต่ด้วยเหตุผลและศีลธรรม
ดีนทำไม่ถูกต้อง

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.88 ไข้ใจ {P.121}{ุุ8-6-59} 80%
เริ่มหัวข้อโดย: บูมเบส ที่ 09-06-2016 22:09:55

ดีนคือคนสร้างรอยแผลเป็นให้ฝนส่วนแม่ของฝนคือคนกดรอยแผลนั้นให้ยิ่งปริแตก อยากจะรู้แกทำมันไปทำไม ตอนนี้อยากฆ่าไอ้ดีนมากทุกอย่างเกิดเพราะมันตัวเดียว

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.88 ไข้ใจ {P.121}{ุุ10-6-59} 150%
เริ่มหัวข้อโดย: Jupaeindy ที่ 10-06-2016 21:42:54

ค่อยๆ ลงก็ได้ค่ะ อยากอ่านคู่หมอนนท์ด้วย หุหุ

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.88 ไข้ใจ {P.121}{ุุ10-6-59} 150%
เริ่มหัวข้อโดย: Apple_matinie ที่ 10-06-2016 21:54:49

น้ำฝนใกล้ตาย    :katai1: :katai1: :katai1:

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.88 ไข้ใจ {P.121}{ุุ10-6-59} 150%
เริ่มหัวข้อโดย: Supparang-k ที่ 10-06-2016 22:03:37

พี่หมอคือยาที่ดีที่สุดของฝนสิน่ะ

อ่ะๆ ส่งตัวเข้หอให้หมอฉีดยา~~~~

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.88 ไข้ใจ {P.121}{ุุ10-6-59} 150%
เริ่มหัวข้อโดย: mystery Y ที่ 10-06-2016 23:06:07

ขอให้ดราม่าหมดเพียงเท่านี้...

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.88 ไข้ใจ {P.121}{ุุ10-6-59} 150%
เริ่มหัวข้อโดย: บูมเบส ที่ 10-06-2016 23:27:39

 :pig4: :pig4: :pig4:

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.88 ไข้ใจ {P.121}{ุุ10-6-59} 150%
เริ่มหัวข้อโดย: tuek ที่ 10-06-2016 23:41:01

ฝนเป็นโรคอะไรอ่ะอยากรู้ซะแล้ว

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.88 ไข้ใจ {P.121}{ุุ10-6-59} 150%
เริ่มหัวข้อโดย: Bellze12 ที่ 11-06-2016 07:30:29

 :pig4:

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.88 ไข้ใจ {P.121}{ุุ10-6-59} 150%
เริ่มหัวข้อโดย: Ginny Jinny ที่ 11-06-2016 07:59:23

ฝนเป็นสะใภ้บ้านพี่หมอเต็มตัวแล้ว  :katai2-1: :katai2-1:

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.88 ไข้ใจ {P.121}{ุุ10-6-59} 150%
เริ่มหัวข้อโดย: twinmonkey0311 ที่ 11-06-2016 09:26:06

 :pig4: :pig4:

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.88 ไข้ใจ {P.121}{ุุ10-6-59} 150%
เริ่มหัวข้อโดย: BABYBB ที่ 11-06-2016 10:09:59

ถึงจะผ่านเรื่องที่ดราม่าหนักหน่วงมาแล้ว
แต่ที่คาใจอย่างแรงคือ น้ำฝนเป็นอะไร? ไม่น่าใช่ไข้หวัดธรรมดา :katai5:

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.88 ไข้ใจ {P.121}{ุุ10-6-59} 150%
เริ่มหัวข้อโดย: Rafael ที่ 11-06-2016 10:35:24

 :L2:

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.88 ไข้ใจ {P.121}{ุุ10-6-59} 150%
เริ่มหัวข้อโดย: iceman555 ที่ 11-06-2016 10:48:20

 :katai2-1: :katai2-1: :katai2-1:

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.88 ไข้ใจ {P.121}{ุุ10-6-59} 150%
เริ่มหัวข้อโดย: ka[ze]na ที่ 11-06-2016 11:35:42

ฝน!!!!

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.88 ไข้ใจ {P.121}{ุุ10-6-59} 150%
เริ่มหัวข้อโดย: SOMCHAREE ที่ 11-06-2016 17:19:40

สภาพจิตใจฝนไม่โอเคสินะ สงสารฝน

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.88 ไข้ใจ {P.121}{ุุ10-6-59} 150%
เริ่มหัวข้อโดย: MYYAOI ที่ 11-06-2016 20:16:46

 :monkeysad: :monkeysad: มันอธิบายไม่ได้ มันสงสารไปหมดทุกคนเลย สุดของที่สุดของความสงสารคือ ฝน ต่อจากนี้ก็อยากให้ฝนมีความสุขมากๆนะ

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.88 ไข้ใจ {P.121}{ุุ10-6-59} 150%
เริ่มหัวข้อโดย: Alinrat ที่ 11-06-2016 22:06:11

แค่กลัวว่า 'น้ำฝนจะเป็นอะไรที่มากกว่าไข้ใจ' :mew4:
หมอนนท์-ไผ่ เริ่มโผล่มาเรื่อยๆล่ะนะ มีไปรับกันที่โรงเรียน เอ๊ะ ละก่อนมาหาฝนนี่แวะที่ไหนมาก่อนป่ะเนี่ยยยยยย   :laugh:

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.88 ไข้ใจ {P.121}{ุุ10-6-59} 150%
เริ่มหัวข้อโดย: Puipapo ที่ 11-06-2016 22:47:11

อ่านมาตั้งนาน พึ่งจะได้ฤกษ์คอมเมนต์กราบคนเขียน ไม่เอาแบบจบไม่แฮปปี้นะ สงสารฝนอ่ะ  :sad4: :sad4: :sad4: :sad4: :sad4: :sad4: :sad4: :sad4: :sad4: :sad4: :sad4: :sad4: :sad4: :sad4: :sad4:

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.88 ไข้ใจ {P.121}{ุุ10-6-59} 150%
เริ่มหัวข้อโดย: Dee^daY ที่ 12-06-2016 12:51:22

อยู่กับคนรัก ..

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.89 ฝากบอกว่า...รัก {P.123}{ุุ15-6-59} 150%
เริ่มหัวข้อโดย: memew ที่ 12-06-2016 19:58:33

89 : ฝากบอกว่า...รัก (พี่หมอ)


บ้านผมมีโอกาสได้ต้อนรับแขกจำนวนมากอีกครั้ง ช่วงหลายวันมานี้ ไม่มีใครอยู่อย่างมีความสุขเพราะฝนอีกครั้ง
 
ทันทีที่เท้าผมแตะพื้นหน้าบ้านฝนก็ได้ยินเสียงกรีดร้องของแม่ฝน ผมรีบวิ่งตามเสียงนั้นไปทันที ภาพที่เห็นทำเอาผมแทบเข่าอ่อน ฝนในอ้อมแขนพ่อในสภาพแทบไม่หายใจ ผมรีบถลาเข้าไปปฐมพยาบาลเบื้องต้น แล้วอุ้มพาฝนส่งโรงพยาบาล
 
สภาพของฝนตอนนั้นเรียกได้ว่าอยู่ใกล้มือมัจจุราชเพียงเอื้อม ผมเป็นหมอ เคยช่วยชีวิตคนมาแล้วหลายคน ผมทำทุกอย่างตามหน้าที่ แต่มีชีวิตนี้เท่านั้น ที่ผมยอมตายเพื่อแลกเปลี่ยนกับมัจจุราช และท่านก็ใจดีมอบฝนคืนมาให้ผม ผมร้องไห้ออกมาทันทีที่ฝนฟื้น
 
อาการของฝนคือช็อกหนัก ถ้าในสภาพปกติ ฝนคงไม่ใช่คนขวัญอ่อนช็อกง่ายแบบนี้ แต่ฝนเพิ่งผ่านเรื่องร้ายมา สภาพจิตใจไม่คงที่ พอมาเจอเรื่องกระทบจิตใจ เลยทำให้ช็อก ฝนหยุดหายใจไปพักใหญ่ จนผมแทบหมดความหวังในการยื้อชีวิต แต่ผมก็พยายามจนถึงที่สุด
 
สิ่งที่ทำให้ฝนช็อก คือแม่ฝนต้องการให้เราเลิกกัน
 
ผมนั่งเฝ้าฝนแทบจะตลอดเวลา กระทั่งฝนฟื้น สภาพฝนยังไม่เต็มร้อย ยังต้องใกล้ชิด แล้วฝนก็ช็อกอีกครั้ง เพียงเพราะแม่พูดทวนเรื่องที่จะให้เลิกกับผม ผมพยายามปลอบใจฝน พอตื่นมาอีกรอบ เหมือนฝนจะจำเรื่องราวที่ทำให้ช็อกไม่ได้ ฝนลืมเรื่องนั้น แต่ไม่ได้ลืมเรื่องอื่นๆ เราพยายามไม่พูดจากระทบกระเทือนจิตใจฝนเรื่องนั้นอีก
 
อย่างน้อยก็ในระหว่างที่ฝนยังไม่หายดีจากเรื่องของดีน
 
เรื่องนี้ทำให้พ่อกับแม่ฝนรู้ว่าฝนรักผมมากแค่ไหน และผมก็รักฝนมากเช่นกัน ผมแวบมาหาฝนทุกครั้งที่มีโอกาส โดยมีพี่ณีย์ตามมาด้วยความเป็นห่วงเหมือนน้องเหมือนนุ่ง ฝนเป็นที่รักของทุกคน ทั้งพ่อแม่ผม พ่อแม่ฝน เพื่อนๆ มัน เพื่อนผม รวมถึงเพื่อนของต้าร์เองก็เวียนมาเฝ้า ไม่เว้นแม้แต่ตากับยายฝนที่ต่างจังหวัดก็หอบพากันมาเยี่ยม
 
ผมอยู่นอนกับฝนทุกคืน ตอนแรกผมก็นอนบนที่นอนสำหรับคนเฝ้าไข้ แต่ฝนละเมอเรียกผม ผมเลยต้องไปนอนข้างๆ ฝนแทน ถึงแม้เตียงจะแคบแสนแคบก็ตาม
 
ผมพาอาจารย์หมอกับภรรยามาเยี่ยมฝน เพราะพวกท่านต้องการมาขอโทษด้วยตัวเอง ท่านอยากมาตั้งนานแล้ว แต่ไม่กล้า เพราะรู้สึกผิดต่อฝนมาก และฝนก็ทำสิ่งที่ทำให้ผมรู้สึกว่าโชคดีมากๆ ที่เลือกฝนมาเป็นภรรยา
 
ถึงแม้ภรรยาของผมคนนี้จะเป็นผู้ชายก็ตาม
 
ภาพที่ฝนโอบกอดคุณช่อผกาไว้ ทำให้ผมรู้ดีว่าฝนเป็นคนอ่อนโยนขนาดไหน ไม่แปลกใจที่มันจะเป็นที่รักของผู้คน
 
พ่อกับแม่ฝนยอมยกฝนให้ผมดูแล พวกท่านรู้แล้วว่าการพรากพวกเราออกจากกันนั่นคือพรากลมหายใจฝนติดไปด้วย
 
ผมก้าวลงจากรถ ตามติดด้วยคนอื่นๆ ที่หาที่จอดรถในจุดที่สามารถจอดได้
 
“เอาละ ไหนๆ คุณจะยกตาฝนให้กับทางเราแล้ว ผมขอทำให้ถูกต้องตามประเพณี ขอพูดคุยเรื่องสินสอดทองหมั้นกันวันนี้เลย ถ้าคุณพร้อม แต่ถ้าไม่พร้อมสามารถกลับไปคิดและบอกเราวันหลังได้ ผมอยากสู่ขอฝนอีกครั้ง อาจเสียมารยาทไปนิดที่มาคุยบ้านเราแบบนี้ แต่คิดเสียว่าเป็นโอกาสที่ดีแล้วกัน”
พ่อผมตั้งต้นคุยทันที
 
พ่อฝนมองหน้าแม่ ก่อนหันมามองพ่อผม
 
“จริงๆ ทางผมคิดไว้แล้วล่ะ ว่าทางคุณต้องถือโอกาสนี้คุย เราเลยลองคุยๆ กันมาบ้างแล้ว”
พ่อฝนหยุดไป ฝนนั่งตื่นตัว คงไม่คิดว่าสิ่งนี้จะเกิดขึ้น
 
“ค่าสินสอด ผมขอ 1 ล้าน”
 
พ่อกับแม่ผมหันไปมองหน้ากัน
 
“ได้ครับ เราตกลง”
พ่อผมตกลงง่ายๆ เงินจำนวนเยอะอยู่ไม่น้อย แต่ถ้าเทียบกับสิ่งที่ผมเคยทำ และสิ่งที่ฝนต้องพบเจอ แค่นี้ถือว่าไม่มากสำหรับคนคนหนึ่ง และสิ่งที่ครอบครัวเราจะมอบให้พ่อแม่ผู้อุปการะเลี้ยงดูฝนมา ส่วนฤกษ์แต่งงาน ทางแม่ฝนจะหามาอีกที
 
ตลอดระยะเวลาที่คุยกัน ผมนั่งกุมมือฝนไว้ ผมไม่รู้เลยว่าตัวเองนั้นตื่นเต้นแค่ไหน จนฝนขยับมือ ถึงได้รู้ว่าเราบีบมือกันแน่น และเหงื่อไหลจนเปียกชุ่ม เราคลายมือจากกันเบาๆ เว้นพื้นที่ให้ลมเป่า แล้วกระชับกันใหม่ เพื่อให้รู้ว่าผมอยากแต่งงานกับมันแค่ไหน
 
 
 
 
 
 
 
 
 
“ยินดีด้วยนะหมาฝน ในที่สุดมึงก็ได้เป็นฝั่งเป็นฝาสักที”
 
“รู้สึกแปลกๆ กับคำอวยพรนะไผ่”
สองเพื่อนเขาคุยกันหลังจากผู้ใหญ่แยกออกไปคุยกันต่างหาก ตอนนี้เลยเหลือผม ฝน ไผ่ และหมอนนท์
 
“ยินดีด้วยนะ”
เพื่อนผมมาหยุดยืนอยู่ข้างๆ ผม ผมหันไปมอง พยักหน้ารับที
“ไม่น่าเชื่อนะ ว่าจากวันนั้นจะมาถึงวันนี้ จะว่าไปแล้วแกควรขอบคุณไผ่นะ เพราะถ้าไม่แค้นกันวันนั้น คงไม่มีวันนี้”
 
“ควรด้วยเหรอ”
 
มันพยักหน้า แล้วผมกับมันก็ไม่คุยอะไรกันอีก มองสองคนที่พูดคุยหยอกล้อกันไม่ห่าง ก่อนจะมีการตบหัว ไล่เตะ เสียงหัวเราะใสๆ ของฝนดังเคล้าไปกับเสียงหัวเราะของไผ่ สองคนนั้นลงไปคลุกกันกลิ้งที่พื้น เพราะฝนดึงเสื้อไผ่ไว้จนเสื้อมันยืดลงมา ฝนนิ่งชะงักมองบางสิ่งแถวๆ ต้นคอด้านล่าง
 
“มึง”
 
“อะไร” ไผ่มันถาม
 
“ระหว่างที่กูป่วย มึงแอบไปคั่วสาวที่ไหนมา รอยหราเลย มึงนอกใจกูเหรอ”
ไผ่มันรีบดึงเสื้อขึ้นมาปิด ฝนชี้หน้าทำท่าล้อ
 
“อะไร มีเขิน ทำท่าแบบนี้ แปลว่าเป็นคนพิเศษใช่ไหม ใครอ่ะ ทำไมไม่บอกกูบ้าง ไปแอบคบกันตอนไหน บอกกูมาๆ ๆ ๆ ๆ”
ฝนเร่งเร้า
 
“ไม่ได้คบ มึงไม่เห็นรึไง รอยมดกัด”
 
“กัดพ่องมึงเป็นจ้ำสีม่วงช้ำขนาดนี้ กูไม่ได้โง่นะไผ่ถึงได้แยกไม่ออก”
 
“เพราะมึงโง่ไงหมาฝน ถึงได้แยกไม่ออกว่าอันไหนรอยจูบอันไหนรอยมดกัด ไม่เชื่อถามไอ้เชี่ยหมอนนท์ดูดิ มึงรอยแบบนี้รอยมดกัดใช่ไหม”
ไผ่มันขยับมายืนหันหลังให้ผม แต่หันหน้าเข้าหาหมอนนท์
 
เพื่อนผมก้มมอง ยกยิ้มนิดๆ
 
“ใช่ รอยมดกัด น่าจะมดตัวโตด้วย ถึงได้เป็นรอยใหญ่ขนาดนี้”
 
“คราวนี้เชื่อยัง”
ไผ่หันไปทางฝน รายนั้นยิ้มแหะๆ
 
“อ้าวเหรอ คิดว่าใช่ รอยมันเหมือน”

[50%]







หลังจากทานข้าวเย็นร่วมกัน พ่อกับแม่ฝนก็พากันกลับ รวมถึงเพื่อนผมด้วย ก่อนกลับยังมีแอบเคร่งเครียด ขอติวไผ่มันเพราะแอบเกเรมาหลายวัน หายไปติวกันประมาณสองชั่วโมงก็ลงมา เพื่อนผมทำหน้าชื่นมื่น ฝนถามหาไผ่
 
“หมดแรงหลับไปแล้ว”
 
ฝนขมวดคิ้ว
 
“ติวหนักขนาดนั้นเลยเหรอ”
 
เพื่อนผมยิ้ม
 
“อื้อ”
แล้วมันก็บอกลาและจากไป ฝนขอขึ้นไปดูไผ่หน่อย แต่แผลบเดียวก็กลับลงมา
 
“พี่หมอนนท์ล็อกประตูไปแล้ว”
 
ผมพยักหน้าไม่ใส่ใจ
 
“ขอต้อนรับสู่บ้านวราโรจน์นะลูก”
พ่อลูบหัวฝนเบาๆ ขอตัวแยกขึ้นไปอาบน้ำก่อน ส่วนแม่หันมามองฝน ยิ้มอ่อนโยนให้
 
“ไม่คิดไม่ฝันว่าจะได้ลูกสะใภ้เป็นผู้ชายนะเนี่ย แต่แม่รู้สึกว่าโชคดีมาก จะหญิงหรือชาย ขอให้เป็นฝนแม่ก็ดีใจแล้ว ฝากทั้งพี่หมอแล้วก็ไผ่ด้วยนะลูก”
 
“ครับ”
แล้วแม่ก็เดินขึ้นห้องตามพ่อไปติดๆ ตอนนี้ในห้องรับแขกจึงเหลือกันอยู่แค่สองคน ผมเดินไปนั่งบนโซฟา ตบเบาะข้างตัวให้รู้ว่าผมต้องการให้มันมานั่งอยู่ข้างๆ มันทำตามอย่างว่าง่าย
 
“รู้สึกยังไงบ้าง”
 
“รู้สึกดี”
 
ผมลูบหัวมันเบาๆ โอบไหล่มันไว้
 
“สรุป เราจะจัดงานแต่งงานกันจริงๆ เหรอพี่หมอ” ฝนถามขึ้นแผ่วๆ “ไม่อายเหรอ คนรู้กันหมด”
 
“ถามว่าอายไหม บอกตรงๆ ว่าก็อาย และทุกคนที่อยู่รอบตัวเราก็คงอาย แต่พี่อยากทำให้ถูกต้องตามประเพณี มันเป็นการแสดงความเคารพต่อพ่อแม่พี่น้องฝน เป็นการให้เกียรติฝนระดับหนึ่งด้วย”
 
ฝนหันมามองหน้า
 
“แรกๆ ผมคิดว่าผมเป็นคนที่โชคร้ายที่สุด ที่มาเจอพี่หมอ แต่ตอนนี้ผมว่าผมเป็นคนที่โชคดีที่สุด”
 
“นี่ ตัวเรามีค่าตั้งล้าน พี่จะทำอะไรกับสินค้าชิ้นนี้ของพี่ดี”
ผมรวบมันขึ้นมานั่งบนตัก มันตาโตมอง
 
“อะไร นี่พี่เห็นผมเป็นสินค้าเหรอ งั้นยกเลิกการแต่งงานไปเลย”
 
“โทษที ตกลงทำสัญญาไปแล้ว ไม่ขายไม่ได้”
มันพยายามยื้อจะลงจากตัก ผมหัวเราะหึๆ รัดคนที่กำลังดิ้นรนแรง
 
“พี่รักฝนนะ จูบพี่หน่อย”
 
ฝนอ้าปากค้าง หยุดดิ้นลงกึก
 
“บ้ารึไง เดี๋ยวพ่อแม่ลงมาเห็น”
แก้มมันแดงเรื่ออย่างเห็นได้ชัด
 
“ไม่หรอก.. นะ”
ผมอ้อน แก้มมันแดงปลั่ง ทำหน้าอึดอัด ก่อนค่อยๆ โน้มหน้าลงมาจูบเบาๆ ผมจูบตอบ รสจูบของเราเป็นรสจูบแห่งความรัก เชื่องช้า อ่อนหวาน กลมกลืนและเนิบนาบ
 
“ทำไมผมถึงได้รู้สึกรักพี่มากขนาดนี้ด้วย”
มันซบหน้าลงกับอกผม ผมรวบกอดมันไว้ โยกตัวเบาๆ คล้ายมันเป็นเด็ก
 
“นั่นคือความรู้สึกที่พี่มีต่อฝนมากกว่า”
 
“ป่ะ ไปอาบน้ำนอนกันเถอะ”
ผมชวน มันพยักหน้ารับ เดินตาม
 
พ่อแม่ของฝนเตรียมชุดมาให้ฝนสองสามตัว ที่เหลือก็ให้ฝนกลับไปจัดเอาเองที่บ้าน ออกมาเห็นฝนในชุดเสื้อยืดใส่นอนย้วยๆ ตัวเก่งและกางเกงขาสั้นแล้ว มันนอนคว่ำบนเตียง เปิดเฟซบุ๊กเล่น ผมขยี้หัวด้วยผ้าเช็ดตัว ผึ่งไว้บนราว เดินไปทิ้งตัวลงนั่งข้างๆ มันหันมายิ้มให้ที แล้วหันกลับไปเม้นท์ขอบคุณเพื่อนๆ ที่แห่มาให้กำลังใจกันจนล้นเฟซบุ๊ก ผมหยิบมือถือของตัวเองบ้าง ก้าวขึ้นเตียงไปนอนเคียงข้าง ในท่านั่งกึ่งนอนท่าประจำเวลาผมจะอ่านหนังสือ เปิดไลน์ กดส่งข้อความ
 
‘ทำอะไรอยู่’
 
เสียงข้อความจากผมดังเตือน ฝนขมวดคิ้วมอง ออกจากหน้าเฟซไปที่ไลน์ทันที พอเห็นว่าใครส่งมาก็หันมามอง อมยิ้ม รัวนิ้วตอบ
 
‘เล่นเฟซบุ๊ก’
 
‘ระหว่างเฟซบุ๊กกับสามี ใครน่าสนใจกว่ากัน’
 
‘ได้ข่าวว่ายังไม่ได้แต่ง’
 
‘พ่อกับแม่ยกให้แล้วนี่’
 
‘ขอเล่นตัวหน่อยไม่ได้เหรอ’
 
ผมเลิกคิ้วสูง ฝนมองมาแล้วยิ้ม
 
‘เอาสิ อยากเล่นก็เล่น’
 
คราวนี้มันทำหน้างง มันมีอยู่สองความหมายครับ คือผมไม่ง้อ อยากเล่นตัวก็เล่นไป แต่ของผมมันอีกความหมายต่างหาก
 
‘เอ้า ยอมให้เล่นแล้ว มาเล่นสิ ขอเล่นตัวไม่ใช่รึไง’
 
คราวนี้มันอ้าปากเหวอ แล้วตอบกลับ
 
‘เสี่ยว’
 
ผมหัวเราะออกมาฮ่าๆ
 
‘สรุปจะเล่นเฟซบุ๊ก หรือจะเล่นตัว’
 
ผิวแก้มมันแดงก่ำอย่างเห็นได้ชัด
 
‘นอน ราตรีสวัสดิ์’
แล้วมันก็กดออก วางมือถือไว้บนหัวเตียงอย่างรวดเร็ว พลิกตะแคงข้างหันหลังให้ผม ดึงผ้าห่มมาคลุมจนถึงอก ผมหัวเราะ กดตอบข้อความอีกครั้ง สัญญาณเตือนดังขึ้น คนที่แกล้งหลับเอื้อมหยิบมากดอ่าน
 
‘งั้นเจอกันในฝัน’
 
มันวางมือถือไว้ ไม่ได้ตอบอะไร ผมกดออกจากไลน์ โน้มตัวไปวางมือถือไว้บนโต๊ะข้างหัวเตียง แล้วทิ้งตัวลงนอน ขยับตะแคงข้างในท่าเดียวกับฝน วางมือบนร่องเอวเล็ก ดึงมันมาซุกไว้ชิดอก
 
“ขอบคุณที่ยอมเป็นเมียพี่”
ผมกระซิบข้างหูมัน คนแกล้งหลับพลิกหันมามองตา
 
“ขอบคุณที่ยอมรับผมเป็น เอ่อ เมีย ทั้งที่ผม…”
 
“ฝน” ผมทำสีหน้าจริงจังขึ้น “ก่อนหน้าที่พี่จะรู้ความจริงว่านายบริสุทธิ์ พี่เคยเข้าใจว่านายมีอะไรกับไผ่และนอนกับผู้ชายไม่เลือกจนให้ฉายาว่าเด็กร่านมาแล้วนะ ถึงอย่างนั้นพี่ก็ยังรักนาย แล้วนายคิดว่าแค่พี่รู้ว่าดีนทำอะไรนายแบบนี้ จะทำให้พี่รักนายน้อยลงรึไง มันไม่มีผลนะ นอกจากความรู้สึกผิด เพราะพี่ทำให้นายต้องโดนเรื่องแบบนี้”
มันมองผมตาวาว คล้ายกับจะซาบซึ้งในสิ่งที่ผมพูด
 
“พี่รักนาย”
ผมย้ำให้มันฟังอีกรอบ มันสวมกอดมารอบอก ผมยิ้ม จูบซับที่หน้าผาก ต่ำลงมาที่ปลายจมูก ก่อนวางริมฝีปากอ้อยอิ่งไว้ยังบนริมฝีปากเล็กๆ นั้น แล้วผมก็บดริมฝีปากลงไป ขยับเบียดชิด ผมค่อยๆ ดึงผ้าห่มที่คลุมตัวมันอยู่ให้เคลื่อนต่ำลง สอดมือเข้าไปใต้ชายผ้า เคลื่อนสูงไปที่ยอดอก ในขณะที่ริมฝีปากบดเบียดแนบชิด ฝนตอบสนองด้วยการเลื่อนมือมาจับต้นแขนผม วันนี้จะมีเพียงความอ่อนโยนเท่านั้น ที่ผมจะมอบให้น้ำฝน
 
 
 
 
ฝนกับไผ่ตื่นมาในสภาพเดียวกัน ฝนน่ะพอเข้าใจ แต่ไผ่นี่ยังไง
 
“เพลาๆ กับน้องบ้างนะแซม น้องยิ่งตัวเล็กๆ อยู่”
พ่อหันมากระซิบ ผมกระแอมไออย่างกระดาก ไม่คิดว่าพ่อจะรู้
 
แต่ก็นะ..ท่าเดินฝนมันเห็นออกชัด
 
ผมอ่อนโยนจริงๆ ครับ
 
แต่แค่รอบแรกนะ เด็กยั่วนั่นพอเครื่องร้อนก็น้ำมันเบนซินดีๆ นี่เอง ผมเลยตบะแตกทำเอามันบ่นปวดเอวไปเลยหลังตื่นนอน
 
“น้ำฝนเวลาเครื่องร้อนจะกลายร่างเป็นน้ำมันครับ”
ผมกระซิบบอก พ่อเลิกคิ้วมองผมก่อนมองไปทางน้ำฝน
 
 
ไผ่มันแต่งตัวด้วยชุดนักเรียนเรียบร้อยแล้ว พ่อแม่ฝนรวมถึงพ่อแม่ผมติดต่อเรื่องโรงเรียนให้ฝนแล้ว ฝนขาดเรียนเยอะจนไม่มีสิทธิ์เรียนแล้ว แต่ด้วยเหตุผลที่แจ้งกับทางโรงเรียน ทั้งใบรับรองแพทย์และใบแจ้งความต่างๆ (รวมถึงเงินบริจาคที่เรามอบให้กับทางโรงเรียนจำนวนมาก) ฝนเลยได้สิทธิ์กลับเข้าไปเรียนอีกครั้ง แต่มีข้อแม้ว่าฝนต้องตามเพื่อนๆ ให้ทัน รวมถึงต้องทำรายงานทุกตัวส่งย้อนหลัง ซึ่งข้อนั้นเพื่อนๆ มันรับปากว่าจะช่วย
 
ทางพวกผมพากันปิดข่าวเต็มที่ ข่าวที่ทุกคนรู้ จะมีแค่ฝนถูกจับตัวไปกักขังหน่วงเหนี่ยวด้วยความแค้นส่วนตัว ส่วนเรื่องถูกขืนใจไม่มีใครรู้
 
“เงินค่าสินสอด ผมจะเป็นคนออกเองนะ”
ผมบอก พ่อส่ายหัวไปมา
 
“ส่วนนี้พ่อขอรับผิดชอบเองนะ แซมดูแลเรื่องอื่นๆ ไป พ่อกับแม่อยากได้ฝนมาเป็นลูกสะใภ้จริงๆ ถือว่าเป็นของขวัญจากพ่อกับแม่ละกัน”
 
ผมยิ้มพยักหน้ารับ

[100%]







วันนี้ผมตัดสินใจไปเยี่ยมคนคนหนึ่ง หวั่นใจอยู่เหมือนกันกับการเผชิญหน้า แต่ผมก็อยากเจอมันสักครั้ง ผมไปพร้อมบุพการีของมัน ไม่นานก็มาถึง และเราก็เผชิญหน้ากัน แม้จะมีช่องสี่เหลี่ยมกระจกใส และเราต้องคุยกันผ่านโทรศัพท์ก็ตาม
 
ผมที่เคยยาว ตอนนี้ถูกตัดสั้นเกรียน แต่ใบหน้าก็ยังหล่อเหลาคมเข้ม ใบหน้านั้นนิ่งสนิท ไม่มีแวววาวโรจน์หรือสำนึกผิดใดๆ ออกมา ผมยกโทรศัพท์แนบหู ไม่ต่างกับมัน แต่ก็ยังไม่มีใครเอ่ยอะไรกันสักคำ
 
“ฝนเป็นยังไงบ้าง”
ในที่สุดคนที่ถามขึ้นก่อนคือมัน
 
“ร่างกายไม่มีปัญหา แต่สภาพจิตใจ หากถูกกระตุ้นมากเกินไปจะเข้าสู่สภาวะช็อกจนหยุดหายใจได้ง่ายๆ”
 
มันทำสีหน้าเจ็บปวด กำหูโทรศัพท์แน่น
 
“ดีน” ผมเรียก มันช้อนตามอง แต่ไม่ตอบอะไร “นายชอบฝนจริงๆ ใช่ไหม ยืนยันกับฉันทีว่าที่ทำไปทั้งหมด เพราะความแค้น หรือเพราะชอบฝนกันแน่”
 
“ทั้งคู่”
 
“งั้นถามใหม่ ความรู้สึกอย่างไหนมีมากกว่ากัน”
 
“ตอนแรกอย่างแรก แต่หลังๆ อย่างสอง”
 
ผมพ่นลมหายใจแรง
 
“ดีน ฉันมีนิทานเรื่องหนึ่งจะเล่าให้ฟัง อยากให้นายฟัง ฟังแล้วพิจารณาเอาว่าควรจะให้ข้อสรุปยังไงกับตัวเอง”
 
มันมองตา
 
“ไม่อยากฟัง”
 
“ฟังเถอะ นี่ถือว่าเป็นคำขอร้องจากฉัน”
 
“มีครอบครัวหนึ่ง ประกอบไปด้วยพ่อและลูกชายวัยทำงาน แม่เสียไปแล้ว พ่อพบรักกับผู้หญิงคนใหม่ที่มีคุณสมบัติเพียบพร้อม แต่ผู้หญิงคนนั้นมีลูกติด และทันทีที่เขาได้รับการแนะนำตัวว่าจะมาเป็นครอบครัวเดียวกัน เด็กน้อยคนนั้นก็ตั้งหน้าตั้งตาเกลียดพี่ชายต่างสายเลือดคนใหม่ ความเกลียดของเด็กคนนั้นมีมากขนาดเรียกได้ว่า ‘เกลียดแรกพบ’ เด็กนั่นหาเรื่องเขาสารพัดเพื่อขับไล่เขาออกจากบ้าน กระทั่งทำเรื่องสิ้นคิดเข้า โดยการใช้เพื่อนผู้ชายให้แกล้งเป็นแฟนเพื่อยั่วให้พี่ชายโกรธ และเกลียดจนออกจากบ้านไป”
 
“ใช่ พี่ชายยอมรับว่าเกลียดคนประเภทนี้มาก แต่ก็ไม่ยอมไปไหน เพราะความห่วงพ่อ เด็กนั่นใช้เพื่อนเพื่อยั่วโทสะเขาไม่หยุด จนในที่สุด แทนที่เขาจะอยู่นิ่งเพื่อให้น้องต่างสายเลือดกลั่นแกล้งอยู่ฝ่ายเดียวก็แก้แค้นคืน”
 
“สิ่งที่เขาทำ คือเขาจับเพื่อนของน้องชายต่างสายเลือดคนนั้นมาข่มขืน เพราะคิดว่าเป็นแฟนกันจริงๆ กลั่นแกล้งเพื่อนน้องสารพัด ทำให้หวาดกลัว ทำให้หวั่นไหว ทำร้ายทุกอย่างเท่าที่จะทำได้ เพื่อนน้องชายรักน้องชายมากเลยยอมพี่ชายใจโฉด”
 
“แต่แล้ววันหนึ่ง พี่ชายคนนั้นก็หลงเสน่ห์เด็กนั่น และทำทุกวิถีทางเพื่อแย่งเด็กนั่นมาจากน้องชายเพื่อตัวเอง ไม่ว่าจะใช้วิธีเลวร้ายแค่ไหนก็ตาม กระทั่งมารู้ความจริงว่าเพื่อนน้องชายยังบริสุทธิ์ พี่น้องต่างสายเลือดต่างสำนึกผิด เพราะตนทำให้คนที่รักต้องทุกข์ทรมาน พี่ชายจึงร้องขอให้พ่อไปสู่ขอเพื่อนน้องชายมาเป็นเมีย และครอบครัวก็ทำตาม แม้จะเป็นเพศเดียวกัน แต่พ่อแม่ก็เข้าใจ แถมยังรักเพื่อนน้องชายมากเสียอีก”
 
“เรื่องมันน่าจะจบแฮปปี้เอ็นดิ้ง แต่เหมือนบาปกรรมที่เคยทำไว้ได้ตอบสนอง พี่ชายมีอาชีพเป็นหมอ ถูกรักและเอ็นดูจากชายคนหนึ่งประหนึ่งพ่อ ท่านเอ็นดูพี่ชายคนนั้นเพราะคิดถึงลูกชายตัวเองที่ถูกส่งไปเป็นผู้ใหญ่ที่ต่างแดน”
 
มาถึงตรงนี้ ตามันมีแววอึ้ง
 
“ชายคนนั้นทำตามคำร้องขอของภรรยา เพราะภรรยาอยากให้บุตรชายเข้มแข็ง กล้าหาญและช่วยเหลือตัวเองได้ดี แต่เด็กนั่นกลับคิดน้อยใจ เงียบเหงา และทำตัวเกเรเพื่อประท้วง เขาเข้าใจว่าพ่อไม่รักตนและไปรักคนอื่นที่ไม่ใช่ลูก ชายคนนั้นรับลูกกลับมา เพราะเห็นว่าลูกเกเรมาก ท่านอยากแก้ไขสิ่งที่ผิดพลาด พยายามทำให้ดีที่สุด แต่เด็กนั่นยังโกรธแค้นอยู่ ท่านเสียใจ ท่านพยายามแก้ไข แต่ดูเหมือนมันจะสายเกินไป เด็กนั่นถูกแนะนำให้รู้จักพี่ชายที่เข้าใจว่าแย่งความรักของเขาไป”
 
“คนเป็นพี่ชายไม่ได้ตั้งใจรับรู้ได้ถึงกระแสความไม่พอใจนั้น เด็กนั่นพูดไว้ว่าจะแก้แค้นโดยการแย่งของรักจากพี่ชายคนนั้นไป และเขาก็ทำได้ เด็กที่เคยเป็นเหยื่อมาแล้วครั้งหนึ่ง ถูกจับเป็นเหยื่ออีกครั้ง พี่ชายปวดร้าว ครอบครัวใจสลาย ฝูงเพื่อนแทบกินไม่ได้นอนไม่หลับ ทุกคนเร่งออกตามหา แต่คนที่ทรมานสุดคือบิดามารดาของชายผู้ลักพาตัวเหยื่อไปกักขัง ท่านร้องไห้ ท่านทุกข์ใจเป็นเท่าตัว”
 
“เหยื่อตกอยู่ในสภาพย่ำแย่ ทั้งจิตใจและร่างกาย ทุกคนรอบกายพยายามเยียวยา แม้กระนั้นเหยื่อก็ยังห่วงใยผู้ร้ายทุกคน ผู้ร้ายคนแรก เหยื่อหลงรัก ผู้ร้ายคนที่สองเหยื่อเห็นใจและรู้สึกสงสาร แต่คงมอบใจให้ไม่ได้เพราะมีคนแรกอยู่แล้ว”
 
“นิทานเรื่องนี้ จบลงตรงที่ผู้ร้ายคนที่สอง ถูกจับเข้าคุก และคนที่ทรมานมากสุดคือพ่อแม่ของผู้ร้ายคนนั้น”
 
มันอึ้งฟัง
 
“พี่ชายคนนั้นดวงกุดเรื่องการมีน้องชายเหลือเกิน เอาตามจริงแล้วเขาดีใจนะ ที่มีน้องชาย แต่อยู่ๆ ก็ถูกน้องชายตัวเองเกลียด มันก็ทำใจให้รักตอบไม่ได้ น้องชายคนแรกมาเจรจาขอสงบศึก เพราะรักและห่วงใยเหยื่อมาก อยากให้เหยื่อมีความสุข แต่ยังไม่รู้ว่าน้องชายคนที่สองจะรู้สึกยังไง”
 
มันมองตาผม
 
“ฉันไม่เคยคิดแย่งพ่อนายนะดีน พ่อนายเป็นของนายตลอด และตลอดระยะเวลาที่ท่านเอ็นดูฉันในฐานะเหมือนจะเป็นลูกชาย ท่านก็เฝ้าพูดถึงแต่เรื่องของลูกชายท่านเองอย่างภาคภูมิ ฉันทำผิดมาก่อน และตอนนี้ก็กำลังชดใช้ความผิดของตัวเองอยู่ ตัวนายเองก็เช่นเดียวกัน”
 
เราต่างคนต่างนิ่งไป
 
“มีอะไรอยากพูดไหม”
ผมให้โอกาส มันค่อยๆ ยกโทรศัพท์ออกห่างจากหู ผมถอนหายใจเบาๆ ทำถึงขนาดนี้ มันก็ยังไม่ยอมญาติดีอีก
 
มันหยุดมือไว้ ยกโทรศัพท์มาแนบหูใหม่
 
“ขอโทษ..” มันมองตาผม “และขอฝากคำคำหนึ่งไปถึงฝนด้วย”
 
ผมนิ่งฟังอย่างตั้งใจ
 
“รัก”
 
ผมกลืนน้ำลายลงคอ มันวางโทรศัพท์ลง ลุกขึ้นยืน หันหลังเดินออกไปสมทบกับผู้คุมที่เดินเข้ามาคุมตัวมันไว้ ผมวางโทรศัพท์ลงบ้าง
 
“รัก” งั้นเหรอ…
 
แล้วผมควรจะนำคำคำนี้ไปบอกฝนไหม

To be con...
คิดว่าพี่หมอจะบอกไหม? พาร์ทนี้แลดูคู่รองจะเด่นกว่าคู่รัก นี่โผล่มาแค่รอยมดกัดนะเนี่ย

#สักคำว่า'อ่านแล้ว' ก็ล้ำค่า ^^



...................................................................
จองหนังสือ & E-Book เรื่องนี้ [ดูรายละเอียดที่นี่ค่ะ] (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=54068)

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.89 ฝากบอกว่า...รัก {P.123}{ุุ13-6-59} 50%
เริ่มหัวข้อโดย: Supparang-k ที่ 12-06-2016 20:11:59

ฝนแกเชื่อจริงหรือเชื่อพอให้เพื่อนตายใจเนี๊ย! 5555

ปล.ทำไมกลัวน้องเป็นเอดส์อ่ะ ถูกอิดีนขืนใจแค่คนเดียว(ซึ่งมันก็ไม่ได้มีข้อบ่งบอกอันไหนที่บอกว่าดีมันมีแนวโน้มจะเป็นหนิ) ทพไมเขาคิดแบบนั้นละ เรางง

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.89 ฝากบอกว่า...รัก {P.123}{ุุ13-6-59} 50%
เริ่มหัวข้อโดย: bpyt ที่ 12-06-2016 20:32:16

เมื่อไหร่คู่ไผ่จะความแตก

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.89 ฝากบอกว่า...รัก {P.123}{ุุ13-6-59} 50%
เริ่มหัวข้อโดย: iceman555 ที่ 12-06-2016 22:48:26

 :katai2-1: :katai2-1: :katai2-1:

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.89 ฝากบอกว่า...รัก {P.123}{ุุ13-6-59} 50%
เริ่มหัวข้อโดย: mukmaoY ที่ 12-06-2016 22:57:00

 :katai5:

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.89 ฝากบอกว่า...รัก {P.123}{ุุ13-6-59} 50%
เริ่มหัวข้อโดย: rmlab ที่ 12-06-2016 23:30:45

รอน้องฝนจ้า

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.89 ฝากบอกว่า...รัก {P.123}{ุุ13-6-59} 50%
เริ่มหัวข้อโดย: mystery Y ที่ 12-06-2016 23:50:51

จะได้แต่งงานกันแล้วเนาะ

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.89 ฝากบอกว่า...รัก {P.123}{ุุ13-6-59} 50%
เริ่มหัวข้อโดย: Jupaeindy ที่ 13-06-2016 00:27:30

เป็นกำลังใจให้นะจ๊ะ

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.89 ฝากบอกว่า...รัก {P.123}{ุุ13-6-59} 50%
เริ่มหัวข้อโดย: BABYBB ที่ 13-06-2016 00:34:52

อ่านแล้ว

55555555 ล้อเล่นนนนน
นนท์ไผ่นะจ้าาาาา  :-[

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.89 ฝากบอกว่า...รัก {P.123}{ุุ13-6-59} 50%
เริ่มหัวข้อโดย: ka[ze]na ที่ 13-06-2016 07:47:37

แนะ...กล้านะกล้า

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.89 ฝากบอกว่า...รัก {P.123}{ุุ13-6-59} 50%
เริ่มหัวข้อโดย: Ginny Jinny ที่ 13-06-2016 08:37:30

ขำไผ่ มดนนท์กัด  :ling1: :ling1:

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.89 ฝากบอกว่า...รัก {P.123}{ุุ13-6-59} 50%
เริ่มหัวข้อโดย: Rafael ที่ 13-06-2016 11:47:00

 :3123:

เป็นกำลังใจให้คนเขียนค่ะ

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.89 ฝากบอกว่า...รัก {P.123}{ุุ13-6-59} 50%
เริ่มหัวข้อโดย: i_Tipz ที่ 13-06-2016 12:33:36

 :mew1: :mew1:

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.89 ฝากบอกว่า...รัก {P.123}{ุุ13-6-59} 50%
เริ่มหัวข้อโดย: zaturday ที่ 13-06-2016 13:05:52

ฝน เชื่อไผ่จริงๆเหรอ 555
อยากอ่านคู่ไผ่หมอนนท์ มีเรื่องแยกมั้ยพี่เมย์ ถ้าไม่มีก็ขอเป็นตอนพิเศษหน่อย มาแบบแว่บๆ แต่รักคู่นี้

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.89 ฝากบอกว่า...รัก {P.123}{ุุ13-6-59} 50%
เริ่มหัวข้อโดย: เอน ที่ 13-06-2016 14:29:57

เหยดดดดดไผ่ แบบนี้ก็ได้เหลอ 555555 รอยมดกันซะเปป็นจั้มๆเขียวม่วงเลยเหลออออออออออออ :hao3: :hao3: :hao3:

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.89 ฝากบอกว่า...รัก {P.123}{ุุ13-6-59} 50%
เริ่มหัวข้อโดย: twinmonkey0311 ที่ 13-06-2016 20:10:35

ฝนมีความสุขได้แล้วนะ

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.89 ฝากบอกว่า...รัก {P.123}{ุุ13-6-59} 100%
เริ่มหัวข้อโดย: SOMCHAREE ที่ 13-06-2016 21:17:39

พี่หมอนนท์เบาๆกับน้องไผ่หน่อยนะค่ะ

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.89 ฝากบอกว่า...รัก {P.123}{ุุ13-6-59} 100%
เริ่มหัวข้อโดย: BABYBB ที่ 13-06-2016 21:35:27

นนท์ไผ่นี่ไม่ใช่เล่นๆละนะครัช ขอสเปเชียลซักตอนให้ชื่นใจหน่อยได้มั้ยคะ 55555555 :katai2-1:

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.89 ฝากบอกว่า...รัก {P.123}{ุุ13-6-59} 100%
เริ่มหัวข้อโดย: Apple_matinie ที่ 13-06-2016 21:43:37

โถถถ ปลื้มปริ่ม

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.89 ฝากบอกว่า...รัก {P.123}{ุุ13-6-59} 100%
เริ่มหัวข้อโดย: Freja ที่ 13-06-2016 21:51:13

อ่านตอนนี้แล้วรู้สึกกับแซมดีขึ้นนะ   
ไม่อยากใช้คำว่า*รังเกียจ*กับฝน
ขอใช้คำว่าดีที่แซมรักฝนไม่เปลี่ยนก็แล้วกัน

ในโลกทั่วไปถ้าหากว่าเด็กผู้ชายโดนกักขังหรือไรนี่ส่วนใหญ่ยังไม่เอา 1 + 1แล้วเป็น 3 ทำนองว่าเด็กจะโดนละเมิดทางเพศหรอกค่ะ

เรื่องสินสอดเราเห็นต่างนะ  ที่พ่อแม่ขอ 1 ล้านนี่แล้วแซมเอามาล้อฝนเรื่องค่าตัวนี่เรารู้สึกไม่โอเคเท่าไหร่  แต่ก็นะเราไม่ได้คลุกคลีสังคมไทยมานานเลยรู้สึกแปลกๆกับเรื่องพวกนี้    จะให้ดีก็ขอให้พ่อแม่ฝนทบกลับให้ฝนอีก 1 ล้านเถอะนะ  ไหนๆก็จะไม่ได้ลูกสะใภ้แล้วก็ไม่ต้องเก็บค่าสินสอดไว้แล้ว   ส่วนเรื่องที่เราชอบที่สุดก็คือความสมจริงสมจังของฐานะของครอบครัวแซมค่ะ  ดูติดดิน จับต้องได้ มากกว่าพระเอกพันหรือหมื่นล้านซึ่งให้ความรู้สึกที่เป็นลูกกวาดมากๆค่ะ   คนธรรมดาก็ฝันได้

ไม่รู้เป็นไงคิดว่านนท์กับไผ่นี่ท่าจะ SM เล่นกันแรงๆทุกครั้งเลยค่ะ

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.89 ฝากบอกว่า...รัก {P.123}{ุุ13-6-59} 100%
เริ่มหัวข้อโดย: gaby ที่ 13-06-2016 22:03:56

ยังรอตอนพิเศษ ไผ่นน น้าาาาาาาาาาาาา

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.89 ฝากบอกว่า...รัก {P.123}{ุุ13-6-59} 100%
เริ่มหัวข้อโดย: bpyt ที่ 13-06-2016 22:12:46

รอคู่ไผ่ความแตก
เท่ากับบ้านพี่หมอไม่ขาดทุนนะ จ่ายสินสอดให้ฝน แต่จะได้ค่าสินสอดจากหมอนนท์

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.89 ฝากบอกว่า...รัก {P.123}{ุุ13-6-59} 100%
เริ่มหัวข้อโดย: ka[ze]na ที่ 13-06-2016 22:16:53

ไม่เศร้านะลูก..ยังไงแม่ก็รักฝนนะคะ จุ๊ป

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.89 ฝากบอกว่า...รัก {P.123}{ุุ13-6-59} 100%
เริ่มหัวข้อโดย: neno.jann ที่ 13-06-2016 22:31:55

อยากอ่าน หมอนนท์ไผ่  :hao6: :hao6:

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.89 ฝากบอกว่า...รัก {P.123}{ุุ13-6-59} 100%
เริ่มหัวข้อโดย: Rumraisin ที่ 13-06-2016 22:45:21

อ่านแล้วค่ะ รอเรื่องไผ่กับพี่หมอนนท์โป๊ะแตก
ขอบคุณมากนะคะ  :pig4:

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.89 ฝากบอกว่า...รัก {P.123}{ุุ13-6-59} 100%
เริ่มหัวข้อโดย: mukmaoY ที่ 13-06-2016 22:57:01

เก็บสินสอดให้ฝนกับหมอไว้ก่อร่างสร้างตัว

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.89 ฝากบอกว่า...รัก {P.123}{ุุ13-6-59} 100%
เริ่มหัวข้อโดย: rmlab ที่ 13-06-2016 23:02:44

อิจฉาเลยน้องฝน

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.89 ฝากบอกว่า...รัก {P.123}{ุุ13-6-59} 100%
เริ่มหัวข้อโดย: twinmonkey0311 ที่ 14-06-2016 01:30:26

 :pig4: :pig4:

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.89 ฝากบอกว่า...รัก {P.123}{ุุ13-6-59} 100%
เริ่มหัวข้อโดย: minneemint ที่ 14-06-2016 07:25:21

ความจริงดีลก็แอบน่าสงสารนิดหน่อยอาจทำไปเพราะรัก แต่ใช้วิธีที่ผิด

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.89 ฝากบอกว่า...รัก {P.123}{ุุ13-6-59} 100%
เริ่มหัวข้อโดย: zaturday ที่ 14-06-2016 08:28:08

ไผ่น่าร้ากก
ฝนขี้ยั่ว อรั้ยย เขิล น้ำมันเบนซิน

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.89 ฝากบอกว่า...รัก {P.123}{ุุ13-6-59} 100%
เริ่มหัวข้อโดย: Natsuki-ChaN ที่ 14-06-2016 11:33:48

ฝนนี้น้ำมันดีๆน่าเอง =. , =
ไผ่จ๋า น่าสงสารนอะ โดนมดกัดจนหมดแรงเลยนอะ  :hao6:
อยากอ่านเรื่องคู่หมอนนท์ไผ่มือปราบเด็กดื้อเพิ่มจังเลยค่ะ
รีเควสขอตอนพิเศษ หรือ เรื่องแยกกได้ไหมค๊า ฮืออ >___<

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.89 ฝากบอกว่า...รัก {P.123}{ุุ13-6-59} 100%
เริ่มหัวข้อโดย: Supparang-k ที่ 14-06-2016 11:49:05

เรื่องฝนลงตัวแล้ว  เหลือไผ่สิน่ะที่ยังเงียบอยู่

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.89 ฝากบอกว่า...รัก {P.123}{ุุ13-6-59} 100%
เริ่มหัวข้อโดย: mystery Y ที่ 14-06-2016 13:41:15

นนท์-ไผ่เริ่มชัดแล้ว~ ^^

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.89 ฝากบอกว่า...รัก {P.123}{ุุ13-6-59} 100%
เริ่มหัวข้อโดย: Ginny Jinny ที่ 14-06-2016 14:00:28

อยากอ่านไผ่กับหมอนนท์  :กอด1: :กอด1:

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.89 ฝากบอกว่า...รัก {P.123}{ุุ13-6-59} 100%
เริ่มหัวข้อโดย: Dee^daY ที่ 14-06-2016 17:16:33

เพราะความรัก ..

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.89 ฝากบอกว่า...รัก {P.123}{ุุ13-6-59} 100%
เริ่มหัวข้อโดย: Wanatsuda ที่ 14-06-2016 18:31:44

อยากอ่านพี่หมอนนท์ กับไผ่ เร็วๆ จังค่าาาาาาาาาาาาา  :monkeysad: :monkeysad: :monkeysad: :monkeysad:

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.89 ฝากบอกว่า...รัก {P.123}{ุุ13-6-59} 100%
เริ่มหัวข้อโดย: ่jum ที่ 14-06-2016 19:16:17

 :a5: ฝนยังจะเชื่อที่ไผ่มันแถอีกเหรอ  นี่ขนาดมีประสบการณ์ตรงด้วยนะ  :mew5:

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.89 ฝากบอกว่า...รัก {P.123}{ุุ13-6-59} 100%
เริ่มหัวข้อโดย: Bellze12 ที่ 14-06-2016 21:37:47

อยากฟังคำสารภาพจากทศกัณฐ์ดีน
รักหรือแค้น

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.89 ฝากบอกว่า...รัก {P.123}{ุุ13-6-59} 100%
เริ่มหัวข้อโดย: MYYAOI ที่ 14-06-2016 22:21:18

เรื่องร้ายกำลังจะผ่านไปแล้วนะน้ำฝน ขอให้มีความสุขมากๆนะ ส่วนไผ่ มดคงตัวใหญ่เท่าหมอนนท์เลยเนอะ หุหุหุ อยากอ่าน นนท์ไผ่มั้ง ฝนก็เชื่อไปได้

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.89 ฝากบอกว่า...รัก {P.123}{ุุ13-6-59} 100%
เริ่มหัวข้อโดย: OoniceoO ที่ 15-06-2016 18:00:04

มาต่ออีกครับๆสนุกๆ มันมีหลายอารมณ์อยู่ในเรื่องเดียว

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.89 ฝากบอกว่า...รัก {P.123}{ุุ15-6-59} 150%
เริ่มหัวข้อโดย: Duangjai ที่ 15-06-2016 20:50:28

อ่านแล้วน้าาาา

 :n1:  :n1:  :n1:  :n1:

....

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.89 ฝากบอกว่า...รัก {P.123}{ุุ15-6-59} 150%
เริ่มหัวข้อโดย: iceman555 ที่ 15-06-2016 20:56:29

 :katai1: :katai1: :katai1: :katai1:

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.89 ฝากบอกว่า...รัก {P.123}{ุุ15-6-59} 150%
เริ่มหัวข้อโดย: Chattcha ที่ 15-06-2016 22:24:34

ตามต่อไป.. อยากรู้คู่ไผ่ด้วยคนจ้า

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.89 ฝากบอกว่า...รัก {P.123}{ุุ15-6-59} 150%
เริ่มหัวข้อโดย: populijang ที่ 15-06-2016 22:51:35

อ่านนิทานเรื่องนี้แล้ว ร้องไห้ออกมาเลย ไม่รุ้จะเหนใจใครดี

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.89 ฝากบอกว่า...รัก {P.123}{ุุ15-6-59} 150%
เริ่มหัวข้อโดย: twinmonkey0311 ที่ 16-06-2016 01:31:04

ทั้งไผ่ ทั้งพี่หมอ และพี่ดีนด้วย ทุกคนรักฝนหมด แต่ก็ใช้ฝนในการทำร้ายซึ่งกันและกัน  :เฮ้อ:ฝนไม่น่าจะมารู้จักกับคนพวกนี้เลย

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.89 ฝากบอกว่า...รัก {P.123}{ุุ15-6-59} 150%
เริ่มหัวข้อโดย: mystery Y ที่ 16-06-2016 08:45:05

หวังว่าดีนคงสำนึกได้นะ

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.89 ฝากบอกว่า...รัก {P.123}{ุุ15-6-59} 150%
เริ่มหัวข้อโดย: i_Tipz ที่ 16-06-2016 09:09:07

 :hao5: :hao5:

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.89 ฝากบอกว่า...รัก {P.123}{ุุ15-6-59} 150%
เริ่มหัวข้อโดย: rmlab ที่ 16-06-2016 11:18:02

อิพี่ดีนนี่เอาจริงเว้ย

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.89 ฝากบอกว่า...รัก {P.123}{ุุ15-6-59} 150%
เริ่มหัวข้อโดย: Jupaeindy ที่ 16-06-2016 21:47:51

พี่หมอน้ำเน่ายุงชุมอ่ะ
นี่พูดขนาดนี้เป็นดีนอาจจะหลงพี่หมอแทนนะ

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.89 ฝากบอกว่า...รัก {P.123}{ุุ15-6-59} 150%
เริ่มหัวข้อโดย: Bellze12 ที่ 16-06-2016 22:26:47

เป็นคนขี้สงสารอ่ะ
สงสารดีน
3Pเลยได้ป่าว555

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.89 ฝากบอกว่า...รัก {P.123}{ุุ15-6-59} 150%
เริ่มหัวข้อโดย: shoi_toei ที่ 16-06-2016 22:26:57

รอนนท์ไผ่ !!!!

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.89 ฝากบอกว่า...รัก {P.123}{ุุ15-6-59} 150%
เริ่มหัวข้อโดย: MyMine104 ที่ 17-06-2016 11:02:45

ขอบคุณคนเขียนมากค่ะ :pig4: ที่เขียนนิยายมาให้อ่านกันเนื้อเรื่องยาวสะใจมากพึ่งได้มีโอกาสอ่าน เนื้อเรื่องสนุกดีค่ะอ่านเพลินๆขอบคุณอีกครั้งนะคะที่ตั้งใจเขียนเรื่องนี้ขึ้นมา
ป.ล.เป็นกำลังใจให้นะคะ :3123:

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.89 ฝากบอกว่า...รัก {P.123}{ุุ15-6-59} 150%
เริ่มหัวข้อโดย: Dee^daY ที่ 17-06-2016 12:58:12

บอกในฐานะ พี่บอกน้อง ..

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.90 ดื่ม {P.125}{ุุ21-6-59} 150%
เริ่มหัวข้อโดย: memew ที่ 18-06-2016 14:55:47

Chapter : 90 : ดื่ม
[น้ำฝน...♡]

หนึ่งล้าน ผมมีค่าตัวสำหรับพี่หมอตั้งล้านแน่ะ แม่เจ้า ทำไมพ่อพี่หมอถึงได้ยอมให้ผมเยอะขนาดนี้ด้วย
 
เอ๊ะ..
หรือว่าแค่นี้จะน้อยไป เรียกอีกสักสี่ซ้าห้าล้านดีไหม ฮ่าๆ คิดไปนู่น
 
ผมได้กลับมาเรียนหนังสือแล้วครับ ดีใจมาก
 
แต่…
 
พระเจ้าช่วยกล้วยทอด!!! ทำไมรายงาน การบ้าน ข้อสอบมันเยอะขนาดนี้ ผมเห็นลิสต์สิ่งที่ผมต้องทำแล้วใจหล่นไปอยู่ตาตุ่ม ไหนจะต้องเรียนพิเศษเพื่อสอบอีก เวลาก็เหลือน้อยเข้าไปทุกที  T^T
 
เพราะงั้นช่วงนี้ผมจึงเข้าสู่สภาวะงานยุ่งสุดๆ แม่ไม่ให้ผมช่วยงานที่ร้านอีกเพราะแค่การบ้านและสิ่งที่ต้องรับผิดชอบเรื่องโรงเรียนก็เยอะแล้ว เพื่อนๆ ก็ดีแสนดี ช่วยกันคนละไม้ละมือ พี่หมอก็ไม่มายุ่มย่ามอะไรกับผมมาก เพราะรู้ว่าการเรียนสำคัญสำหรับผมขนาดไหน
 
“กูขอเบรกนิดหนึ่งพวก กูจะอ้วกแล้ว” ผมร้องขอพวกมันเสียงอ่อน
 
“อ้าว เฮ้ย ไอ้หมาฝนแพ้ท้อง สงสัยน้ำยาพี่หมอจะได้ผลว่ะ”
ไอ้เชี่ยหินมันทักหน้าตื่น
 
“เอ้าเหรอๆ รีบโทรหาพี่หมอดิ๊ แจ้งไปว่าให้รีบกลับบ้านมาหาเมียด่วน เมียมันแพ้ท้องหนักมาก”
 
“กี่เดือนแล้ววะฝน ซาวด์ได้ยัง กูจะได้รู้ว่าหลานกูเป็นผู้หญิงหรือผู้ชาย ถ้าเป็นผู้ชายกูจะได้เตรียมตั้งชื่อหลานไว้ว่าหำน้อย ถ้าเป็นผู้หญิงจะให้ชื่อว่าหนูเล็ก”
พวกเชี่ย กูแค่โหมทำการบ้านหนัก ไม่ต้องมาพูดจาให้กูอ้วกเสียงพวกมึง
 
“ว่าแต่ พวกมึงได้กันมาตั้งนาน ไหงเพิ่งมาแพ้ท้อง นี่มึงคุมกำเนิดมาตลอดเลยเหรอ”
มันยังไม่หยุดเล่น จนผมต้องเอาพลังส่วนที่มีน้อยนิดลุกไปไล่เตะพวกมัน
 
“เล่นอะไรกันอยู่เนี่ย เสียงดังเอะอะไปถึงข้างนอกเชียว”
 
พวกเราหันพรึ่บไปมองทางต้นเสียง พี่ต้าร์ครับ เดินถือถุงอะไรบางอย่างตรงเข้ามา พอผมย้ายมาอยู่กับพี่หมอ พี่ต้าร์ก็ตามมาสอนถึงที่นี่เหมือนกัน แต่เลื่อนเวลาไปสอนช่วงดึกๆ แทน เพราะช่วงเย็นผมต้องทำงานที่ครูมอบหมาย (ให้ผมคนเดียว)
 
“ดีพี่ต้าร์ ไหงวันนี้มาเร็วจัง”
 
“พอดีหินเขาบ่นแง๊วๆ ว่าอยากกินไอ้นี่ เลยออกมาเร็วนิดก่อนร้านจะปิด”
แล้วพี่ต้าร์ก็ยื่นถุงขนมของร้านยี่ห้อดังไปวางไว้บนตักหิน มันรีบรับเอาไปเปิดดูหน้าชื่น
 
“ไปสนิทกันตอนไหนเนี่ย”
น้ำหวานถามเหมือนไม่ได้ต้องการคำตอบจริงจังแย่งจากมือมันมาชิ้นหนึ่ง พี่ต้าร์ซื้อมาเยอะมาก คงกะซื้อมาเผื่อพวกผมด้วย หินมันคงเห็นว่าน้ำลายผมจะไหลลงพื้นถึงได้โยนมาให้ผมชิ้นหนึ่ง
 
ลาภปากมาก
 
“อ้าว นี่หินยังไม่ได้บอกเพื่อนๆ เหรอ”
พี่ต้าร์ขมวดคิ้วถาม หินหันไปมองหน้าพี่ต้าร์
 
“เออ ลืมไปเลย พอดียุ่งๆ เรื่องของไอ้หมาฝนเลยลืมเสียสนิท”
ทุกคนเพ่งสายตาไปทางมัน หินมันยืดอกขึ้นจนกล้ามอกตั้งเต้า กระแอมไอเบาๆ
 
“กูลืมบอกพวกมึงไปว่า…”
 
“ว่า…”
เพื่อนๆ ถามเป็นเสียงเดียวกัน สีหน้าลุ้นระทึก
 
“กูกับพี่ต้าร์ตกลงเป็นแฟนกันแล้ว”
ทุกคนพากันอ้าปากค้าง ไม่เว้นแม้กระทั่งผมที่มีขนมเต็มอยู่ในปาก (แต่ไอ้ตันทุเรศสุด)

“ล้อเล่นน่า” น้ำตาลได้สติก่อนรีบทัก
 
“ไม่ได้ล้อเล่น พอดีเห็นทุกคนเครียดๆ เรื่องหมาฝนเลยไม่ได้บอก”
 
“ก็ไหนพี่ต้าร์บอกว่ารักฝนมันไง แล้วไหงมาคบกับหินมันได้”
เพื่อนผมเริ่มซัก
 
“พี่ยังรักฝนอยู่เหมือนเดิม แต่ตกลงคบกับหินเพื่อศึกษาดูใจกันไปเรื่อยๆ ถ้ารักเมื่อไหร่ ค่อยยกขันหมากไปสู่ขอกันอีกที”
 
“พูดจริงหรือแค่เรื่องล้อกันเล่นพี่ นี่พวกเราถามซีเรียสนะ”
 
“จริง” พี่ต้าร์ยืนยัน
 
“ผมไม่เชื่อว่ะ ไม่เห็นไอ้นี่จะมีท่าทีว่าชอบพอผู้ชายด้วยกันเอง ที่สำคัญ พวกพี่ไปจีบกันตอนไหน”
 
พี่ต้าร์ทำหน้าเขิน
 
“เอาตามตรงพี่ก็ไม่ได้ชอบผู้ชายมาตั้งแต่ต้นนะ ผู้ชายคนแรกที่พี่ชอบคือฝน ส่วนหิน กำลังอยู่ในช่วงศึกษาดูใจกัน ยังไม่ได้รักกันเลย ส่วนเรื่องจีบกันตอนไหน”
พี่ต้าร์ทำหน้าเขินอีกรอบ
 
“ไม่มีใครจีบใครเลย”
 
“อ้าว”
คราวนี้พวกเราทุกคนพากันงงงวย
 
“ไม่มีคนจีบ แล้วเป็นแฟนกันได้ไง”
 
“ก็.. พวกเราก็นั่งคุยกันด้วยเรื่องสัพเพเหระ แล้วหินก็ถามขึ้นมาว่าเรามาลองคบกันดูไหม หินเขาอยากรู้อยากลอง ส่วนพี่ก็คิดว่ามันไม่น่าจะเสียหายอะไรเลยลองคบดู คบกันแล้วก็สนุกดี”
 
“พี่ครับ การคบกันแบบแฟนไม่เหมือนแบบเพื่อนนะ มันมีความรู้สึกกับเรื่องอื่นเข้ามาเกี่ยวข้อง พี่เห็นเป็นเรื่องง่ายๆ ไปได้ยังไงกัน”
 
“ถ้าทำให้มันเป็นเรื่องง่าย เรื่องมันก็ง่าย ถ้าทำให้มันเป็นเรื่องยาก เรื่องมันก็ยาก ถ้าเราจะมอบความรู้สึกดีๆ ให้ใครสักคน ไม่จำเป็นต้องแบ่งแยก พี่คบกับหินในฐานะแฟน แต่ทุกอย่างก็ยังเหมือนเดิม เหมือนเพื่อนเหมือนพี่เหมือนน้องกันเหมือนเดิม แต่ดูแลเทคแคร์ใส่ใจกันมากขึ้นแค่นั้นเอง”
 
“ขอถามซีเรียสเลยนะ” น้ำตาลว่าเป็นงานเป็นการ “ตอนนี้ยังไม่มีใครรักใคร แต่ถ้าเกิดวันไหนวันหนึ่ง หินรักพี่แต่พี่ไม่ได้รักหิน หรือหินไม่ได้รักพี่แต่พี่รักหินล่ะ”
 
“ก็อกหักรอบสองน่ะสิ เวลาพี่จะรักจะชอบใคร พี่ไม่เคยคาดหวังนะ รักก็คือรัก ไม่งั้นพี่คงเข้าใกล้ฝนอีกไม่ได้หลังจากรู้ว่าฝนมีแฟนแล้ว ต่อให้ไม่ได้รักในฐานะแฟน แต่แทนที่ด้วยตำแหน่งพี่ชายได้ ถ้าเกิดวันไหนวันหนึ่ง เราสองคนไม่ได้รู้สึกแบบเดียวกัน เราก็คงจะกลับไปเป็นเพื่อนรุ่นพี่รุ่นน้องกันเหมือนเดิม”
 
“ทำได้ง่ายขนาดนั้นเลยเหรอ”
 
“พี่ก็ทำกับฝนอยู่นี่ไง”
แล้วพี่ต้าร์ก็หันมามองหน้าผม ผมเม้มปากแน่น พี่ต้าร์เป็นคนดี และเข้มแข็งกว่าที่ผมคิดมาก ภายนอกดูคุณชายภายในอาจเป็นนักรบก็ได้
 
“สุดยอดว่ะ มึงนี่ม้ามืดมากหิน อยู่ๆ ก็คว้าพี่ต้าร์ไปเป็นแฟน มึงคิดได้ไงวะ”
 
หินยักไหล่
 
“ไม่ได้คิดอะไรมาก นั่งคิดเรื่องหมาฝนกับพี่หมอเพลินๆ เลยลองชวนดู พี่ต้าร์ก็ตกลงง่ายๆ ก็เลยคบกัน”
 
“พวกนายสองคนเคยจริงจังอะไรกับชีวิตบ้างไหมเนี่ย”
 
“อาจเป็นพรหมลิขิตก็ได้นะ”
ใครสักคนพูดขึ้น พวกเราหันพรึ่บไปมอง
 
พีมครับ
 
“คิดดูดิ พี่ต้าร์วิ่งลงมาขอเบอร์ไอ้ฝน แต่คนให้เฟซมันคือหิน สุดท้ายพี่ต้าร์ก็ผิดหวังจากฝนกลับมาหามันในฐานะคนให้เฟซติดต่ออีกรอบ”
 
พวกเราทุกคนครางฮือเห็นด้วย
 
“น่าคิดเนอะ” พี่ต้าร์ยิ้มอารมณ์ดี “แต่อยู่กับหินแล้วสนุกดีนะ”
 
“มันเพี้ยนนะพี่”
ตานินทาเพื่อนต่อหน้า
 
“บังเอิญพี่ชอบความเพี้ยนของหินล่ะมั้ง”
 
“ว่าแต่... หินกับฝนต่างกันราวฟ้ากับเหว พี่คิดไงมาคบกันได้ เอ่อ ผมไม่คิดว่าหินจะไปเป็นเมียใครได้แบบไอ้ฝนหรอกนะ”
 
พี่ต้าร์ขมวดคิ้ว
 
“พี่เคยบอกแล้วไงว่าไม่เคยมองคนที่รูปร่างหน้าตา”
 
“อ้าว แล้วผมหน้าตาหล่อหรือเปล่า”
หินหันไปถามพี่ต้าร์ท่าทางซีเรียส
 
“แล้วคิดว่าตัวเองหล่อหรือเปล่าล่ะ”
 
“หล่อดิ”
 
“งั้นก็หล่อ”
 
“ขอบคุณมากคร้าบบบ”
แล้วมันก็ซบไหล่พี่ต้าร์อ้อนๆ พวกผมพากันทำท่าอ้วก
 
“หิน กูไม่คิดเลยนะ ว่ามึงจะมีรสนิยมแบบนี้ กูนึกภาพตอนมึงเป็นเมียพี่ต้าร์ไม่ออกจริงๆ”
 
“แล้วใครว่ากูเป็นเมีย”
 
ทุกคนทำหน้าเหรอหรา
 
“พี่ต้าร์เป็นเมียเว้ย กูอ่ะผัว”
 
“พี่ต้าร์ยอมได้ไง”
คราวนี้พวกเราพุ่งเป้าไปที่พี่ต้าร์ ถึงมองโดยบอดี้แล้ว พี่ต้าร์เป็นเมียได้ดีกว่าหินก็เถอะ
 
“ถ้ามาจีบฝน ก็น่าจะเป็นรุกมากกว่ารับ แล้วไหงมายอมเป็นรับให้หินได้ หรือว่าพี่ได้ทั้งสองแบบ”
 
“เอาตามตรงแล้วตอนพี่คบกับฝน พี่ไม่ได้คิดถึงเรื่องนั้นเลย รักด้วยความบริสุทธิ์ใจ”
 
ผมอ้าปากค้าง หน้าร้อนผ่าว
 
“แต่พอคบกับหิน หินเขาอยากลองเรื่องพวกนี้ด้วย รู้สึกเหมือนเราจะเป็นฝ่ายรุกด้วยกันทั้งคู่จึงต้องมีการเลือกว่าใครจะเป็นผู้เสียสละเป็นฝ่ายรับ”
 
“แล้วเลือกกันยังไง”
ทุกคนถามด้วยความอยากรู้ เพราะเรื่องนี้มันใหญ่มาก ไหนจะต้องรับศึกแห่งความเจ็บปวด ไหนจะศักดิ์ศรีอีก เพราะงั้นการเลือกต้องพิจารณาให้ดีๆ….

“เป่ายิงฉุบ”
 
“เฮ้ย!!!!”
พวกเราทุกคนอุทานลั่น ผมนี่ตาแหกเลย
 
“จริงเหรอพี่!” ตามันถาม
 
“อื้อ พอดีพี่เป่าแพ้ เลยยอมเป็นฝ่ายรับแทน เจ็บน่าดู แต่บ่อยๆ เข้าก็ชิน”
 
ผมแก้มร้อนผ่าว ไม่ได้ลามกนะครับ แต่ผมแอบจินตนาการว่าสองคนนี้กำลังอะจึ๋งๆ กันด้วย
 
“ชินจริงหรือเปล่าฝน”
ใครสักคนถามขึ้น
 
“มะไม่เห็นจริงเลย” ผมอ้อมแอ้มตอบ
 
“มึงยังเจ็บอยู่เหรอ”
 
ผมพยักหน้ารับอายๆ
 
“มิน่า บางวันพี่ถึงได้เห็นเราเดินเป๋ๆ”
ผมอยากมุดดินจริงๆ พี่ต้าร์กล้าพูดเรื่องพรรค์นี้ได้ไงหน้าตาเฉยนะ
 
“กูว่ากูพอเดาออกนะ ว่าทำไมฝนยังเจ็บอยู่”
ทุกคนเบี่ยงประเด็นหันพรึ่บมามองผม
 
มึง พวกมึง ไม่ต้องมาสอใส่เกือกเรื่องในมุ้งของกู คุยเรื่องของพี่ต้าร์ไป!
 
“อะไร” พีมถาม
 
“ขนาด”
อะ อะไอ้เชี่ยน้ำตาล นอกจากมึงจะเดานิสัยคนออก มึงยังเดาขนาดคนออกอีกเหรอ
 
“กูว่าของไอ้หินต้องเล็กเท่านิ้วก้อย เข้าไปแล้วพี่ต้าร์ถึงไม่ค่อยรู้สึกอะไร ฮ่าๆ ส่วนของพี่หมอ แหม ดูรูปร่างพี่แกเสียก่อน ตัวก็ขนาดนั้น ไอ้นั่นจะขนาดไหน ไซส์ฝรั่งเห็นๆ ที่สำคัญ คนเป็นหมอมึง…”
มันเริ่มเข้าทฤษฎี
 
กูว่ามึงจะด้านตามพวกผู้ชายแล้วนะตาล กูเป็นผู้ชาย กูยังอายแทน
 
“ของกูทั้งใหญ่ทั้งยาวเลยเหอะ ไม่เชื่อถามพี่ต้าร์ดู”
 
“บ้า ใครจะกล้าถาม แต่จริงไหมพี่”
แล้วน้ำตาลก็หันไปถามพี่ต้าร์หน้าซื่อๆ แล้วไอ้คำว่าจริงไหมพี่ของมึงนี่มันจริงไหมเรื่องไหนวะ เอาให้กระจ่าง
 
“พอตัวเลยล่ะ แต่พี่เตรียมตัวมาดี”
แต่พี่ต้าร์ก็ตอบ
“และอีกอย่าง…”
พี่ต้าร์ทำท่านึก หันมามองผม ยิ้มให้นิดหนึ่ง
 
“หินเขายังไม่โตเต็มวัย ไอ้อะไรๆ ก็ยังไม่โตเต็มที่” เออ มันก็จริง “และอีกอย่าง ฝนตัวเล็กนิดเดียว ถ้าเทียบกับความกำยำของพี่หมอ ส่วนพี่กับหินตัวไม่ต่างกันมากเท่าไหร่นัก”
 
“นั่นน่ะดิ”
ทุกคนพยักหน้าเข้าใจ
 
สรุป ผิดกูใช่ไหมที่เกิดมาไม่เปรตแบบพวกมึง =*=
 
“แล้วถ้าบังเอิญหินเป็นคนแพ้ล่ะ”
 
“หินก็เป็นเมียพี่”
 
ทุกคนทำหน้าเหยเก
 
“โชคดีแล้วพี่ที่พี่แพ้ ผมรับไม่ได้จริงๆ ถ้าให้หินเป็นฝ่ายรับ”
 
“มันทุเรศตรงไหน”
หินถามงงๆ มึงถามเพื่อนไม่ดูหนังหน้าและสรีระมึงเลยนะหิน
 
“ว่าแต่ทำไมมึงเงียบนักหะไผ่ ช่วงหลังๆ มานี่มึงพูดน้อยลงเยอะเลยนะ”
ตันหันไปทักคนที่นั่งฟังเงียบๆ ตัวแทบจะกลืนไปกับกำแพงห้อง
 
ผมก็ว่างั้น ฤทธิ์เดชมันน้อยลงเยอะ
 
“กูไม่ขอออกความเห็นเรื่องพรรค์นี้”
แล้วมันก็หันไปทำการบ้านต่อ
 
“เรียนหมอมันหนัก พวกมึงก็รู้ ไผ่จะซ่าไม่ออกก็ไม่แปลก ยิ่งได้ครูฝึกสุดโหดแบบพี่หมอนนท์….”
 
“ใครเอ่ยชื่อไอ้เชี่ยนั่นมาให้ได้ยินอีก กูเตะเรียงตัว!” ยังไม่ทันที่หินจะพูดจบประโยคไผ่มันก็โพล่งขึ้นมาก่อน
 
“อ้าว กินรังแตนมาจากไหน เออๆ กูเข้าใจ ก็ตั้งแต่มีพี่หมอนนท์มาควบคุมเพื่อนกูซ่าไม่ออกเลย มึงเก็บกดใช่ไหม เฮ้ย พวกเรา ไหนๆ ก็ไหนๆ แล้ว มาดื่มกันดีกว่า ฉลองไอ้ฝนกลับมา ฉลองไอ้หินกับพี่ต้าร์คบกัน แล้วก็ปล่อยผีไอ้ไผ่”
 
ทุกคนพร้อมใจกันพูด “เห็นด้วยยยย”

ทีเรื่องนี้ พวกมึงสามัคคีกันดีจริง แน่นอนว่าการฉลองจะต้องหลังจากทำงานกลุ่มเพื่อช่วยผมและรอให้ผมเรียนพิเศษเสร็จ จริงๆ ช่วงนี้ไผ่ต้องไปทำงานพิเศษกับพี่หมอนนท์ แต่เนื่องด้วยมันต้องช่วยผมทำรายงานหลายอย่าง พี่หมอนนท์เลยยอมปล่อยตัวมา วันนี้วันศุกร์ด้วย ไผ่มันรีบโทรไปหาพี่หมอนนท์เพื่อแจ้งว่าจะดื่มไม่ไปเรียน ในขณะที่ผมก็ต้องโทรไปขอพี่หมอและพ่อกับแม่ก่อน พวกท่านบอกตามสบาย เพราะติดงานสังคมเหมือนกัน ส่วนพี่หมอวันนี้ติดเคส เห็นบอกว่าจะแวบไปหาพี่หมอนนท์ก่อนกลับด้วย 
 
เพื่อนผมทำงานช่วยผมในขณะที่ผมนั่งเรียนกับพี่ต้าร์ พอเรียนครบชั่วโมงก็ลุกไปทำอาหารร่วมกับพวกตัน
 
“ไอ้ที่เรียนไปเมื่อกี้มันจะหายไปหมดไหม”
น้ำหวานมันถามกวนๆ
 
“ยิ่งกินกูยิ่งจำได้นะ”
 
“อยากแดกก็ว่ามาเถอะ”
 
ผมยิ้มรับ ลงมือทำอาหารอย่างเร็ว ถ้าเทียบสกิลความเร็วแล้ว ผมแพ้ตันครับ ช่วงนี้ออร่ามืออาชีพมันออกมาก
 
“พีม ชิมเดะ”
มันเรียกคู่หูมันมาชิม พีมพยักหน้าทีเดียวผ่าน แล้วมันก็เรียกเพื่อนๆ มาลำเลียง
 
อาหารยังไม่ทันเสร็จดีก็มีคนกลุ่มหนึ่งเดินเข้ามาภายใน
 
“อ้าว หวัดดีพี่”
พวกผมพากันหวัดดี เพื่อนๆ พี่ต้าร์ครับ ไม่ได้มามือเปล่า แบกทั้งเครื่องดื่มมีราคา ของกินอีกหลายอย่าง พวกผมนี่เหมือนแมลงหวี่รีบวิ่งเข้าไปตอมหึ่งๆ
 
พอวงเหล้าวางไว้เรียบร้อย ก็ได้ยินเสียงรถจอดสนิทที่หน้าบ้านสองคัน คันหนึ่งเป็นของพี่หมอ อีกคันคุ้นๆ ไผ่มันทำหน้าเครียดทันที สักพักก็เห็นพี่หมอนนท์เดินเข้ามา
 
“มีคนจุดธูปเรียกพี่หรือเปล่า”
พี่หมอนนท์เดินหน้ารื่นเข้ามา หันกลับมามองไผ่ มันทำหน้าเหมือนวันนี้คือวันโลกาวินาศของตัวเอง
 
“เสือกมาทำไม”
 
พี่หมอนนท์ยิ้มพราย
 
“มาเตรียมเก็บศพคน”
แล้วพี่หมอนนท์ก็รีบทิ้งตัวลงไปนั่งข้างไผ่ทันที ไอ้นั่นก็เตรียมจะลุกหนีแต่มีหรือพี่หมอนนท์จะยอม สุดท้ายมันก็ต้องนั่งหน้าเซ็งอยู่ข้างๆ
 
แล้วพี่หมอก็เดินเข้ามา ผมรีบลุกจากที่ออกไปหา พอผมเข้าไปใกล้ พี่หมอก็ก้มจูบเบาๆ อย่างเคยชิน ในขณะที่มือก็ส่งกระเป๋ามาให้ผมถืออย่างเคยชินเหมือนกัน แล้วเสียงหมาแมวรอบๆ วงเหล้าก็เห่าก็หอน
 
“อิจฉาโว้ยผัวเมียคู่นี้!!”
 
“พวกมึงแดกไป กูเอากระเป๋าพี่หมอไปเก็บแล้วจะลงมา”
 
“อิจฉาพี่หมออะ เมียดูแลโคตรดี”
เพื่อนพี่ต้าร์แซว พี่หมอหัวเราะ คลายเนกไทออก เดินเคียงผมขึ้นไปบนห้อง พอไปถึงผมก็วางกระเป๋าไว้บนโต๊ะ หันไปอีกทีพี่หมอก็ใช้เนกไทที่ถอดเมื่อกี้จับปลายมันไว้ทั้งสองด้านคล้องเอวผมดึงเข้าไปหา
 
“วันนี้จะเมาระดับไหน”
 
ผมอ้าปากค้างกับคำถาม
 
“เกี่ยวอะไรด้วยเล่า”
 
พี่หมอหัวเราะหึๆ
 
“ถ้าเมาระดับหนึ่งหรือสอง พี่จะได้ไม่ต้องเตรียมตัวอะไรมาก แต่ถ้าเมาระดับสามพี่อาจต้องซัดกระทิงแดงหลายๆ ขวดหน่อย”

ผมหน้าร้อนผ่าวไปกับคำนั้น กัดปากแน่น ก้มหน้า
 
“มะ ไม่ให้เมามากหรอกน่า”
 
“งั้นพี่จะได้ไม่ต้องโดฟ”
 
“ไม่เห็นจำเป็นว่าผมดื่มจะต้องมีอะไรกันนี่”
 
“วันนี้วันศุกร์นะ” พี่หมอท้วง “พี่อดทนมาตั้งหลายวัน” เอ่อ อดทนเรื่องอะไรคงรู้กันใช่ไหมครับ “แทนที่กลับมา พี่จะได้กอดฝนเลย นี่ต้องรอให้ฝนดื่มเสร็จอีก”
 
“ก็เว้นไปก่อนก็ได้ ผมอยากดื่ม”
 
“ไม่เป็นไร พี่จะกินนายหลังจากเมาแล้วก็ได้ ร้อนแรงดี”
 
ผมรีบผลักพี่หมอออก พี่หมอหัวเราะหึๆ
 
“ไหนๆ ก็ไหนๆ แล้ว อาบน้ำก่อนลงไปดีกว่า”
 
ผมขมวดคิ้วคิด ก็ดีเหมือนกัน เผื่อเมาน็อคไปจะได้ไม่เน่า
 
“งั้นพี่อาบก่อน”
 
พี่หมอส่ายหน้า
 
“เสียเวลา อาบด้วยกันนี่แหละ”
 
“ไม่เอา”
 
“ไม่ได้เอา จะอาบน้ำ”
ผมอ้าปากค้าง
 
“ผมไม่ไว้ใจพี่ พวกเราต้องรีบลงไปกินนะ”
 
“อะไร พี่อยากอาบน้ำด้วยจริงๆ ฝนนั่นแหละคิดลึก”
ผมอ้าปากพะงาบๆ หรือว่าจริงๆ แล้วผมจะคิดมากไป
 
“แค่อาบน้ำนะ”
 
“ครับ แค่อาบน้ำ”
 
ผมพยักหน้า กำลังจะก้าวเข้าห้องน้ำก่อน แต่พี่หมอรั้งไว้
 
“ถอดเสื้อผ้าให้พี่หน่อยสิ”
 
ผมหน้าร้อนผ่าว หันไปค่อยๆ ปลดกระดุมออกให้ทีละเม็ด จากบนลงล่าง ดึงออกจากตัว จนเผยให้เห็นแผงอกกว้างและกล้ามเนื้อที่เต็มไปด้วยมัดกล้าม ผมรู้ว่าที่โรงพยาบาลพี่หมอมีฟิตเนสอยู่ พี่หมอไปเล่นบ่อยๆ ด้วย ผมมองมันอย่างหลงใหล เผลอตัวลูบไล้มันเบาๆ จนหน้าท้องนั้นหดเกร็ง
 
“อย่ากระตุ้นพี่สิ”
 
ผมรีบเงยหน้ามอง
 
“กระตุ้นอะไร แค่ลูบเฉยๆ” พี่หมอหัวเราะหึๆ ผมเลื่อนมือลงไปปลดเข็มขัด ดึงออกมาจากรู ปลดกระดุม รูดซิป ผมถอยออก
 
“ผมว่าพี่ถอดเองดีกว่า”
 
“ทำให้ถึงที่สุดสิ หน้าที่ของเมียนะ” พี่หมอร้องขอ “ไม่งั้นพี่จะยืนอยู่งี้แหละ”
 
ผมค้อนคนตัวสูง ไหนบอกจะรักและตามใจเป็นอย่างดี มีโอกาสเป็นบังคับตลอด ผมจำต้องขยับไปคลี่ถอดกางเกงให้ จนโชว์ลิงน้อยสีขาวขอบแดงตัวเท่
 
“เอาให้หมดสิ”
 
“เอ่อ ผมว่า”
 
“ฝน”
พี่หมอกระซิบ จับมือผมไปไว้ที่ขอบกางเกง ผมจำต้องหลับหูหลับตาปลดลงไปที่ขาให้ พี่หมอหัวเราะในลำคอ ผมรีบผลักผ้าเช็ดตัวไปให้หวังให้คนตัวสูงใช้ปกปิดร่างกายตัวเอง ต่อให้เคยเห็นของกันและกันมามากแค่ไหน ผมก็ยังไม่ชินกับการต้องมาเจอพี่หมอน้อย(ที่ไม่น้อย) ตรงๆ แบบนี้สักที ผมรีบถอดเสื้อผ้าของตัวเองออกบ้าง ก้าวตามคนตัวสูงเข้าไปติดๆ
 
มันอันตรายต่อเอกราชชาติไทยจริงๆ แต่ไม่ทำพี่หมอไม่ยอมปล่อยไปง่ายๆ แน่
 
แล้วก็เป็นไปตามพี่ผมคาด
 
“มะ พี่จะช่วยถูสบู่ให้”
 
“ไม่ต้อง”
 
“งั้นฝนช่วยพี่ถูหน่อย”
ขืนผมถู พี่หมอมีหวังตื่นแน่ๆ ผมส่ายหัวพรืด “งั้นพี่ถูให้ฝนนั่นแหละ รีบๆ หน่อย เพื่อนรอแล้ว” พี่หมอเร่ง ขืนยืดเยื้อไม่จบง่ายๆ แน่ ผมจำต้องพยักหน้า ยืนหันหลังให้ พี่หมอคว้าสบู่มาถือ เปิดน้ำราดตัวแล้วก็ลงมือถูให้
 
ฝ่ามือที่ลูบไล้นั้นกำลังทำให้ผมรู้สึกร้อนขึ้นมาเรื่อยๆ ฟองขาวไปทั่วทั้งตัวผม บางส่วนตื่นขึ้นมานิดๆ จนน่าอาย
 
“พี่หมอ พอแล้ว” ผมร้องขอเสียงพร่า
 
“ยังไม่สะอาดเลย” พี่หมอกระซิบข้างหู
 
“คนเจ้าเล่ห์” ผมต่อว่า
 
“ถูให้พี่หน่อยสิครับ”
พี่หมอยื่นสบู่มาใส่มือผม แล้วเอามาแตะส่วนกลางลำตัวที่ตอนนี้มันตื่นจนเต็มที่ ผมมือไม้อ่อนทำสบู่ร่วงทันที ผมก้มมอง พี่หมอมองตาม ผมส่ายหัวพรืด
 
แต่พี่หมอก็ยังไม่ยอมแพ้ จับมือผมไว้ไปกุมเจ้าสิ่งนั้น
 
“พี่ขอนะ”
ผมเม้มปากแน่น พยักหน้ารับเบาๆ พี่หมอรีบจับผมหันหน้าเข้าหากำแพง สบู่ลื่นไปทั่วทั้งร่าง รวมทั้งส่วนนั้นด้วย พี่หมอใช้สูตรอ่อนโยน มันหอมและดึงดูดอารมณ์ไปอีกแบบ
 
ผมหลับตาลง เมื่อความร้อนของพี่หมอแทรกซึมเข้ามา เพียงเท่านั้นผมก็หลงลืมไปแล้วว่ามีผู้คนจำนวนมากนั่งดื่มกันอยู่ข้างล่าง ผมใช้กำแพงเป็นหลักยึด ขยับสะโพกเข้าหา ครางคลอไปกับเจ้าของน้ำเสียงทุ้มๆ ของคนด้านหลัง
 
อย่าว่าแต่พี่หมอเลยที่ต้องอดทน ผมเองก็เหมือนกัน อยากก็อยาก แต่จะให้เรียกร้องมันก็กระดาก อย่างน้อยก็ขอเหล้าย้อมใจสักหน่อย มีอะไรจะได้โทษว่าเพราะโดนน้ำเมาย้อม สองมือแกร่งของพี่หมอบีบสะโพกผมแน่น คำรามอย่างอดทนเมื่อผมเผลอรัดของพี่หมอแน่น
 
ไม่นานพี่หมอก็ลากผมไปสู่สรวงสวรรค์ในห้องน้ำ ผมหอบแฮกมองคนตัวสูง พี่หมอยิ้ม ค่อยๆ ถอนร่างออก
 
“คิดถึง”
แล้วพี่มันก็พูดคำที่ทำเอาผมหน้าร้อนผ่าวอีกรอบ เราสองคนรีบอาบน้ำล้างตัว แต่งตัวด้วยชุดนอนเรียบร้อย พากันเดินลงไปข้างล่าง
 
ผมพยายามตีสีหน้าให้นิ่งที่สุด
 
“อร่อยไหมพี่”
หินมันถามพี่หมอ ผมขมวดคิ้วงง พี่หมอไปอาบน้ำ ไม่ได้ไปกินข้าวซะหน่อย ผมหันไปมองพี่หมอ พี่แกทำหน้างงพอกัน
 
“ไอ้ฝนอ่ะ อร่อยไหม”
 
ผมหน้าร้อนผ่าวไปกับคำมัน ทุกคนโห่แซวเสียงดัง ผมเดินเข้าไปใกล้ ยกเท้าจะถีบมันสักป้าบ แต่มันคว้าจับข้อเท้าผมไว้ ดึงเบาๆ เข้าหาตัว ผมเผลอร้องออกมาเบาๆ เพราะเพิ่งผ่านการมีอะไรกับพี่หมอมา มันยังหน่วงๆ อยู่เลย
 
“นี่ไงหลักฐาน”
 
พี่หมอหัวเราะ รั้งผมกลับคืน ทิ้งตัวลงนั่งข้างๆ พี่หมอนนท์ที่ประกบไผ่ไว้อีกที ไผ่มันนั่งกินหน้าหงิก ปกติมันต้องเป็นองครักษ์พิทักษ์ผม แต่ช่วงหลังๆ มานี่มันยกหน้าที่นี้ให้พี่หมอคนเดียว
 
กลุ่มใหญ่ขึ้น ความสนุกก็มีมากขึ้น ความรั่วก็มีมากขึ้นเป็นเงาตามตัว ผมกับพี่หมอนี่โดนแซวไม่มีขาด รองลงมาก็พี่ต้าร์กับหิน คู่รักม้ามืด แต่คู่นั้นแซวไปก็ไม่สะทกสะท้านหรอก เพราะด้านด้วยกันทั้งคู่ ในขณะที่ผมหน้าแทบไหม้ มุดอกพี่หมอบ่อยมาก ประมาณห้าทุ่ม พ่อกับแม่ก็กลับ พวกท่านกล่าวทักทายนิดหน่อยก็เดินขึ้นห้องไปอาบน้ำนอน
 
“เสียดายที่ดีนไม่ได้อยู่ตรงนี้ด้วย”
เสียงใครสักคนในกลุ่มเพื่อนพี่ต้าร์พูดขึ้นมาลอยๆ ด้วยน้ำเสียงเสียดาย ก่อนเพื่อนๆ พี่มันจะปรามคล้ายๆ จะไม่ให้พูดถึง ผมยิ้ม
 
“ไม่เป็นไรหรอกครับ ผมโอเคแล้ว”
 
“พวกพี่ขอโทษนะ”
พี่วุฒิลูบหัวผมเบาๆ ผมพยักหน้ารับ
 
เกือบตีสองที่กองทัพของเราล่มสลาย เพื่อนผมกับเพื่อนพี่ต้าร์พากันล้มลงทีละคนสองคน เหลือแต่พวกคอแข็งๆ
 
“พอแล้ว ขึ้นห้องเถอะ” พี่หมอนนท์ชวนไผ่
 
“เรื่องของกู มึงจะไปไหนก็รีบไป”
 
“ก็ได้”
แล้วพี่หมอนนท์ก็ลุก ฉุดแขนไผ่ลากมันเดินขึ้นห้องไป ผมหัวเราะเอิ้กๆ สมน้ำหน้ามัน สงสัยพี่หมอนนท์จะเนียนนอนห้องมันแน่ๆ
 
“กูไม่ไหวแล้ว”
ผมบอกกลุ่มคนที่เหลือ พยักหน้าชวนพี่หมอขึ้น ซึ่งรายนั้นก็ว่าง่าย เดินตามต้อยๆ
 
ผมเดินหัวใจเต้นระส่ำ
 
พี่หมอจะฟัดผมอีกกี่ยกหนอ ผมคิดหื่นไปตลอดทั้งเส้นทาง กระทั่งขึ้นห้อง ผมรีบขอตัวเข้าห้องน้ำ ปวดฉี่ครับ จะเข้าไปเตรียมร่างกายอีกหน่อยด้วย
 
แต่พอออกไป แทนที่จะเจอพี่หมอยืนหรือนั่งรอ คนตัวสูงกลับนอนแผ่หลากรนครอกไปแล้ว
 
ผมอ้าปากค้าง
 
ไอ้พี่หมอบ้า! คนอุตส่าห์รอ 


To be Con..
#สักคำว่า'อ่านแล้ว' ก็ล้ำค่า ^^



...................................................................
จองหนังสือ & E-Book เรื่องนี้ [ดูรายละเอียดที่นี่ค่ะ] (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=54068)

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.90 ดื่ม {P.125}{ุุ18-6-59} 50%
เริ่มหัวข้อโดย: Ginny Jinny ที่ 18-06-2016 15:17:04

พี่ต้ากับหิน ว้าววววว  :mc4: :mc4:

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.90 ดื่ม {P.125}{ุุ18-6-59} 50%
เริ่มหัวข้อโดย: mystery Y ที่ 18-06-2016 15:48:45

คู้ม้ามืดเลยอ่ะ หิน-ต้าร์

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.90 ดื่ม {P.125}{ุุ18-6-59} 50%
เริ่มหัวข้อโดย: Supparang-k ที่ 18-06-2016 15:54:34

 :katai1: :katai1: :katai1:


ทำไมตัดจบตรงนี้ อยากรู้ด้วยยยยยยยย  5555

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.90 ดื่ม {P.125}{ุุ18-6-59} 50%
เริ่มหัวข้อโดย: question09 ที่ 18-06-2016 16:08:04

เป่ายิ้งฉุบ 555

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.90 ดื่ม {P.125}{ุุ18-6-59} 50%
เริ่มหัวข้อโดย: BABYBB ที่ 18-06-2016 16:25:13

น่านไงงงง แต่กลายเป็นหินตาร์ซะงั้น 55555

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.90 ดื่ม {P.125}{ุุ18-6-59} 50%
เริ่มหัวข้อโดย: iceman555 ที่ 18-06-2016 16:33:51

เป่ายิงฉุบ  :impress2: :impress2: :impress2:

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.90 ดื่ม {P.125}{ุุ18-6-59} 50%
เริ่มหัวข้อโดย: Nus@nT@R@ ที่ 18-06-2016 16:35:08

คู่นี้น่าจะ เป่า ยิ้ง ฉุบ นะ 555

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.90 ดื่ม {P.125}{ุุ18-6-59} 50%
เริ่มหัวข้อโดย: tuek ที่ 18-06-2016 16:35:34

นึกแล้วเชียวว่าสองคนนี้ต้องมีอะไนในกอไผ่แน่ๆ

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.90 ดื่ม {P.125}{ุุ18-6-59} 50%
เริ่มหัวข้อโดย: zaturday ที่ 18-06-2016 16:44:38

เลือกด้วยการ"วัดขนาด"รึเปล่าพี่ต้าร์
เขิลแรงงงงง

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.90 ดื่ม {P.125}{ุุ18-6-59} 50%
เริ่มหัวข้อโดย: bpyt ที่ 18-06-2016 16:48:13

อยากได้แบบพี่ตาร์สักคน
นั่นสิ!! แล้วเลือกยังไงล่ะ หรือผลัดกันลองก่อนแล้วค่อยมาถามใครชอบตำแหน่งไหน?? 555

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.90 ดื่ม {P.125}{ุุ18-6-59} 50%
เริ่มหัวข้อโดย: Rumraisin ที่ 18-06-2016 16:56:00

เลือกข้อค. ค่ะ  ฮ่าๆๆ  อ่านแล่วนะ
ยังรอไผ่ หึหึ ขอบคุณมากค่ะ  :pig4:

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.90 ดื่ม {P.125}{ุุ18-6-59} 50%
เริ่มหัวข้อโดย: AppleMeow ที่ 18-06-2016 17:05:19

เป็นกำลังใจให้นะคะ ^^

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.90 ดื่ม {P.125}{ุุ18-6-59} 50%
เริ่มหัวข้อโดย: uglydutchy ที่ 18-06-2016 18:14:08

อุต๊ะ!! พี่ต้ากับหินอ่ะๆ *0*

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.90 ดื่ม {P.125}{ุุ18-6-59} 50%
เริ่มหัวข้อโดย: ka[ze]na ที่ 18-06-2016 19:05:12

แหมะๆ หิน..หนูหินสมชื่อเลยค่ะ

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.90 ดื่ม {P.125}{ุุ18-6-59} 50%
เริ่มหัวข้อโดย: ่jum ที่ 18-06-2016 20:07:02

เป่ายิ้งฉุบแน่นอนคู่นี้

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.90 ดื่ม {P.125}{ุุ18-6-59} 50%
เริ่มหัวข้อโดย: Chattcha ที่ 18-06-2016 20:37:49

พี่ต้ากับหินเลือกเป่ายิงฉุบแน่ๆๆ 555  น่ารักๆจ้า

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.90 ดื่ม {P.125}{ุุ18-6-59} 50%
เริ่มหัวข้อโดย: Bellze12 ที่ 18-06-2016 20:56:13

โธ่ พี่ต้าร์ของฉัน
โดนซะละ เศร้า

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.90 ดื่ม {P.125}{ุุ18-6-59} 50%
เริ่มหัวข้อโดย: Alinrat ที่ 18-06-2016 21:11:10

 :hao7: :hao7: โอ๊ยยยย ต้าร์หินนนนน ยังไงเนี่ย ยังงายยยยย ใครรุก ใครรับ

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.90 ดื่ม {P.125}{ุุ18-6-59} 50%
เริ่มหัวข้อโดย: Rafael ที่ 18-06-2016 22:20:59

 :laugh:

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.90 ดื่ม {P.125}{ุุ18-6-59} 50%
เริ่มหัวข้อโดย: THiiCHA ที่ 18-06-2016 23:28:49

โห แกรนโอเพ่นนิ่งมาก
คู่นี้ฮาจริงอ่ะ เพี้ยนพอกัน ดูเข้ากันดีนะ
ถ้าวัดดูจากสติ(ที่แทบจะไม่มี)แล้ว 
ขอทายว่าสองคนนี้มันเป่ายิ้งฉุบเลือกตำแหน่งกันค่ะ 555555555555
 :laugh: :laugh: :laugh:

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.90 ดื่ม {P.125}{ุุ18-6-59} 50%
เริ่มหัวข้อโดย: mukmaoY ที่ 19-06-2016 01:24:42

เป่ายิ้งงงฉุบ

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.90 ดื่ม {P.125}{ุุ18-6-59} 50%
เริ่มหัวข้อโดย: บูมเบส ที่ 19-06-2016 08:12:57

เปายิงฉุบแน่ๆคู่นี้

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.90 ดื่ม {P.125}{ุุ18-6-59} 50%
เริ่มหัวข้อโดย: mox2224 ที่ 19-06-2016 09:58:08

นี่เชียร์ต้าร์หินนะ แต่ไหงกลายเป็นหินต้าร์ซะง้านนนน แง
รออ่านนนท์ไผ่เสมอ หุหิ

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.90 ดื่ม {P.125}{ุุ18-6-59} 50%
เริ่มหัวข้อโดย: neno.jann ที่ 19-06-2016 14:07:44

เป่า ยิง ฉุบ ชัววววๆๆๆ ฮ่าๆๆๆ คู่นี้ดูมีความเกรียนน

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.90 ดื่ม {P.125}{ุุ18-6-59} 50%
เริ่มหัวข้อโดย: shoi_toei ที่ 19-06-2016 14:47:03

จับไม้สั้นไม้ยาววว

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.90 ดื่ม {P.125}{ุุ18-6-59} 50%
เริ่มหัวข้อโดย: OoniceoO ที่ 19-06-2016 14:54:09

ไม่นะพี่ต้าไม่นะเสียดาย

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.90 ดื่ม {P.125}{ุุ18-6-59} 50%
เริ่มหัวข้อโดย: Dee^daY ที่ 19-06-2016 16:33:42

รอเฉลย ...

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.90 ดื่ม {P.125}{ุุ18-6-59} 50%
เริ่มหัวข้อโดย: MYYAOI ที่ 19-06-2016 19:46:12

ขอตอบแทนหินนะ เป่ายิ้งฉุบ แน่นอน  :laugh:

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.90 ดื่ม {P.125}{ุุ19-6-59} 100%
เริ่มหัวข้อโดย: zaturday ที่ 19-06-2016 21:46:16

เชียร์ทุกคู่ได้มั้ย?
 อยากเห็นฉากน้องฝนจอมยั่วอีกครั้ง
คู่รักม้ามืดนี่ก็อยากไปส่องใต้เตียง
หมอนนท์ไผ่นี่อยากเกาะแบบเรียลไทม์ ขอตั้งกล้องไว้ทุกห้องเลยละกัน

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.90 ดื่ม {P.125}{ุุ19-6-59} 100%
เริ่มหัวข้อโดย: Pam_ban ที่ 19-06-2016 21:48:46

เพิ่งเข้ามาอ่านค่ะ สนุกมากเลย เล่นเอาไม่หลับไม่นอนกันเลยทีเดียว ติดมาก ร้องไห้กับน้ำฝนก็เยอะ ต่อมน้ำตาตี้นจริงไรจริง รู้สึกว่าจะมีอีกคู่ที่ยังไม่เปิดตัวกัน หวังว่าจะอลังไม่แพ้คู่พี่ชายนะคะ  :mc4:  เป็นนิยายที่ละเอียดกับความรู้สึกมาก ทุกขั้นทุกตอน ไม่มีความลับต่อกันเลยในเด็ก ๆ กลุ่มนี้  ทำเรี่องได้น่าติดตาม ลำดับได้ดีมาก  และภาษาก็ไม่งง ขอบคุณที่เขียนนิยายดี ๆ แบบนี้มาให้อ่านนะคะ


รอตอนต่อไปนะคะ


 :katai3:

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.90 ดื่ม {P.125}{ุุ18-6-59} 50%
เริ่มหัวข้อโดย: klaew ที่ 19-06-2016 22:00:28

ดูจากที่ผ่านมา เป่ายิ้งฉุบ เปอร์เซ็นต์สูงมากสำหรับคู่นี้

รอพี่หมอนนท์มาเคลียร์น้องไผ่

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.90 ดื่ม {P.125}{ุุ19-6-59} 100%
เริ่มหัวข้อโดย: BABYBB ที่ 19-06-2016 22:23:20

เค้าเชียร์ #มือปราบเด็กดื้อ #นนท์ไผ่
อยากรู้ว่าคู่นี้ไปมีซัมติงกันเมื่อไหร่
แต่ คู่พี่หมอน้ำฝนก็น่ารักขึ้นทุกที อ่านละมีฟามสุข  :katai2-1:

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.90 ดื่ม {P.125}{ุุ19-6-59} 100%
เริ่มหัวข้อโดย: Chattcha ที่ 19-06-2016 22:33:40

เชียร์พี่หมอกับน้ำฝน แต่ก็อยากรู้เรื่องหมอนนท์กับไผ่ด้วยจ้า o18

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.90 ดื่ม {P.125}{ุุ19-6-59} 100%
เริ่มหัวข้อโดย: i_Tipz ที่ 19-06-2016 22:38:44

ข. #มือปราบเด็กดื้อ #นนท์ไผ่  ว้อนนนนอะ

อิอิ ติดตาม และ ตามติดคะ  o13 o13

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.90 ดื่ม {P.125}{ุุ19-6-59} 100%
เริ่มหัวข้อโดย: mox2224 ที่ 19-06-2016 23:34:33

ข. #มือปราบเด็กดื้อ #นนท์ไผ่ !!!!!
ขอทีมนี้เหอะ ไหนๆคู่อื่นก็สมหวังกันละ
อยากจะเห็นน้องไผ่คนซึนยอมรับสักที
หึงหวงพี่หมอนนท์บ้าง สนใจบ้าง
เห็นมีแต่พี่เขารุก เขาวอแวไผ่อยู่ฝ่ายเดียวแล้วสงสาร

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.90 ดื่ม {P.125}{ุุ19-6-59} 100%
เริ่มหัวข้อโดย: iceman555 ที่ 20-06-2016 00:45:29

ข. มือปราบเด็กดื้อ อยากเห็นไผ่หายดื้อ

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.90 ดื่ม {P.125}{ุุ19-6-59} 100%
เริ่มหัวข้อโดย: gatenutcha ที่ 20-06-2016 01:18:00

 :pighaun:
คู่ พี่ต้าร์ กะ หิน แนวมาก  :hao7:

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.90 ดื่ม {P.125}{ุุ19-6-59} 100%
เริ่มหัวข้อโดย: tuek ที่ 20-06-2016 01:20:55

เมาระดับ10ไปเลยฝน

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.90 ดื่ม {P.125}{ุุ19-6-59} 100%
เริ่มหัวข้อโดย: pandorads ที่ 20-06-2016 04:49:18

จอทั้งสองทีมเลย อยากอ่านทั้งคู่ 555

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.90 ดื่ม {P.125}{ุุ19-6-59} 100%
เริ่มหัวข้อโดย: cakecoco-boom ที่ 20-06-2016 06:40:47

ขอนอกใจไปทีม ข. แป๊ปน้าาาา  :hao7:

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.90 ดื่ม {P.125}{ุุ19-6-59} 100%
เริ่มหัวข้อโดย: Ginny Jinny ที่ 20-06-2016 07:24:34

พี่ต้าร์หินตลก  :m20: :m20:

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.90 ดื่ม {P.125}{ุุ19-6-59} 100%
เริ่มหัวข้อโดย: เอน ที่ 20-06-2016 09:42:31

วิสัชนา ขอเลือกทั้ง3ข้อเลยนะ 5555555 เชียร์ทุกคู้~~~~~~~~~
พี่หมอเตรียมกระทิงแดงเอ็มร้อยไว้เลย ฮ่า ฮ่า ฮ่า :hao6: :hao6:

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.90 ดื่ม {P.125}{ุุ19-6-59} 100%
เริ่มหัวข้อโดย: shoi_toei ที่ 20-06-2016 10:10:26

คู่หมอนนท์ ไผ่ ก่อน

แล้วค่อยคู่รักม้ามืด 555

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.90 ดื่ม {P.125}{ุุ19-6-59} 100%
เริ่มหัวข้อโดย: question09 ที่ 20-06-2016 10:36:06

คู่ไหนกะได้  :hao6: :hao6: :hao6: :hao6: :hao6: :hao6:

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.90 ดื่ม {P.125}{ุุ19-6-59} 100%
เริ่มหัวข้อโดย: rmlab ที่ 20-06-2016 13:05:22

อยากให้ฝนเมา อิอิ

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.90 ดื่ม {P.125}{ุุ19-6-59} 100%
เริ่มหัวข้อโดย: mystery Y ที่ 20-06-2016 16:05:24

เชียร์นนท์-ไผ่เบอร์แรงมาก!!

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.90 ดื่ม {P.125}{ุุ19-6-59} 100%
เริ่มหัวข้อโดย: Dolamon ที่ 20-06-2016 18:31:39

ข. มือปราบเด็กดื้อ อยากอ่านหมอนนท์ กับน้องไผ่
คู่นี้ท่าจะแซ่บบบบบบ
 :z1: :z1: :z1:

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.90 ดื่ม {P.125}{ุุ19-6-59} 100%
เริ่มหัวข้อโดย: ka[ze]na ที่ 20-06-2016 19:04:08

กรี๊ด!!!@ กระทิงแดง!!!!

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.90 ดื่ม {P.125}{ุุ19-6-59} 100%
เริ่มหัวข้อโดย: gaby ที่ 20-06-2016 20:53:00

ตอนพิเศษ!!  #มือปราบเด็กดื้อ #นนท์ไผ่

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.90 ดื่ม {P.125}{ุุ19-6-59} 100%
เริ่มหัวข้อโดย: Dee^daY ที่ 21-06-2016 14:07:42

มาเรื่อยๆ อ่านได้ทุกคู่ ..

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.90 ดื่ม {P.125}{ุุ21-6-59} 150%
เริ่มหัวข้อโดย: rmlab ที่ 21-06-2016 19:01:59

ฮาอะ สุดท้ายพี่หมอก็หลับก่อน

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.90 ดื่ม {P.125}{ุุ21-6-59} 150%
เริ่มหัวข้อโดย: iceman555 ที่ 21-06-2016 19:17:03

 :katai2-1: :katai2-1: :katai2-1:

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.90 ดื่ม {P.125}{ุุ21-6-59} 150%
เริ่มหัวข้อโดย: Ginny Jinny ที่ 21-06-2016 19:22:41

ตลกน้ำฝน

แต่พอออกไป แทนที่จะเจอพี่หมอยืนหรือนั่งรอ คนตัวสูงกลับนอนแผ่หรากรนครอกไปแล้ว
 
ผมอ้าปากค้าง
 
ไอ้พี่หมอบ้า! คนอุตส่าห์รอ 

 :jul3: :jul3: :jul3: :jul3:

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.90 ดื่ม {P.125}{ุุ21-6-59} 150%
เริ่มหัวข้อโดย: บูมเบส ที่ 21-06-2016 21:20:59

แบบอึ้งคู่ของหิน

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.90 ดื่ม {P.125}{ุุ21-6-59} 150%
เริ่มหัวข้อโดย: Nus@nT@R@ ที่ 21-06-2016 21:24:46

5555 ฝนรอเก้อ

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.90 ดื่ม {P.125}{ุุ21-6-59} 150%
เริ่มหัวข้อโดย: Jupaeindy ที่ 21-06-2016 21:50:39

ฝนเอ้ยยย น่าเอ็นดู ขำอ่ะ

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.90 ดื่ม {P.125}{ุุ21-6-59} 150%
เริ่มหัวข้อโดย: zaturday ที่ 21-06-2016 22:19:18

โอยยย พี่หมอ หลับได้ไง น้องฝนอุตส่าห์รอ คนอ่านก็รอ 5555

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.90 ดื่ม {P.125}{ุุ21-6-59} 150%
เริ่มหัวข้อโดย: ่jum ที่ 21-06-2016 22:24:24

 :angry2: ไอ้พี่หมอออออออ  :m31: คนอ่านตั้งตารอฉาก... ดันหลับซะนี่

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.90 ดื่ม {P.125}{ุุ21-6-59} 150%
เริ่มหัวข้อโดย: Bellze12 ที่ 21-06-2016 23:16:00

น่าสงสารฝน
อดเลย พี่หมอทำงานหนักก็งี้หละ

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.90 ดื่ม {P.125}{ุุ21-6-59} 150%
เริ่มหัวข้อโดย: mystery Y ที่ 21-06-2016 23:31:06

โธ่!พี่หมอน็อคไปแล้วอ่ะ
ฝนก็นกเลยสิ ฮ่าๆ

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.90 ดื่ม {P.125}{ุุ21-6-59} 150%
เริ่มหัวข้อโดย: ka[ze]na ที่ 21-06-2016 23:51:23

กรี๊ด!!! เป็นไงล่ะ อด!!!! 5555..

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.90 ดื่ม {P.125}{ุุ21-6-59} 150%
เริ่มหัวข้อโดย: twinmonkey0311 ที่ 22-06-2016 00:59:43

 :pig4: :pig4: :pig4:

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.90 ดื่ม {P.125}{ุุ21-6-59} 150%
เริ่มหัวข้อโดย: Dolamon ที่ 22-06-2016 04:51:21

 :katai1: :katai1:ฝนน่าสงสารจัง 555555555

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.90 ดื่ม {P.125}{ุุ21-6-59} 150%
เริ่มหัวข้อโดย: CelestialBeing ที่ 22-06-2016 09:17:39

ทำไมตอนนี้เริ่มรู้สึกอยากรู้เรื่องไผ่มากกว่าฝนอีก :katai2-1: :katai2-1:

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.90 ดื่ม {P.125}{ุุ21-6-59} 150%
เริ่มหัวข้อโดย: mypink801 ที่ 22-06-2016 14:48:15

หินกับพี่ต้า ขำอ่ะ 55555555 เกรียนมาก
สงสารน้ำฝน ขำด้วย 55555 เอาคืนพี่หมอเลยลูกก

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.91 แต่งงาน {P.127}{ุุ27-6-59} 100%
เริ่มหัวข้อโดย: memew ที่ 23-06-2016 07:16:57

91 : แต่งงาน (พี่หมอ)



ในที่สุด วันที่ผมรอคอยก็มาถึงสักที แม่ฝนส่งฤกษ์มาให้ ตอนแรกผมก็คิดว่าน่าจะได้หลังฝนเรียนจบมอปลายสักประมาณปีหน้า แต่ฤกษ์มาเร็วกว่าที่คิดเป็นปลายปี แม่บอกถ้าไม่ได้ฤกษ์นี้ก็ต้องรอไปอีก 6 ปีถึงจะได้ฤกษ์ดีที่สุด ให้ผมรอนานขนาดนั้นไม่ไหวหรอก ผมเลยรับปาก รีบจัดแจงดำเนินการกันเป็นพัลวัน ตั้งแต่พิมพ์การ์ด(แน่นอนเฉพาะคนสนิท คนที่นับถือ และคนที่รู้เรื่องราวของฝนกับผมเท่านั้น) ถึงอย่างนั้นก็มากมายเอาการ เพราะดูเหมือนจะมีแต่คนอยากได้การ์ดงานแต่งเรามาก
 
ที่โรงพยาบาลก็เกือบทั้งโรงพยาบาล อันนี้เกินคาดผมจริงๆ เพราะไม่คิดว่าจะมีคนรับได้ และอยากมางานของเรากันมากมายขนาดนี้ ถึงขนาดมีเพื่อนหมอ อาจารย์หมอท่านอื่นๆ มาขอให้ผมพิมพ์การ์ดให้ด้วย ผมเลยยกหน้าที่หาชื่อคนในโรงพยาบาลให้พี่ณีย์(ตัวกระจายข่าว) รวมถึงอาจารย์หมอและภรรยา คุณช่อผกา
 
หลังจากผมไปเยี่ยมดีนคราวนั้นและกลับมาบอกฝน ฝนก็ทำใจกล้าไปเยี่ยมดีนร่วมกับผม อาจารย์หมอและภรรยา ฝนให้อภัยดีนและรู้สึกสงสารกับสิ่งที่ดีนได้รับผลแบบนี้ แต่ดีนก็ยอมรับผลนั้นด้วยตัวเอง และแสดงความเสียใจด้วยที่ไม่ได้มางานด้วยตัวเอง แต่ฝากพ่อกับแม่มาแทน
 
เพื่อนๆ ผม เอากันตั้งแต่สมัยเรียนเลยซึ่งตัวกระจายข่าวไม่ใช่ผมแน่ๆ แต่เป็นนฤมล ผมก็ปรามๆ เพราะกลัวเพื่อนบางคนจะรับไม่ได้ แต่ในทางกลับกันมีแต่คนบอกว่า
 
‘เป็นไงแก เกลียดดีนัก ได้อย่างนั้นเลย’
 
เพื่อนๆ ฝนไม่ต้องพูดถึง มากันยกแผงยกครอบครัว คนในครอบครัวผม คนในครอบครัวฝน เพื่อนฝูง เพื่อนร่วมงาน คนรู้จักของทั้งพ่อแม่ผมและพ่อแม่ฝนก็ปาเข้าไปอีกตั้งเท่าไหร่
 
การ์ดกี่ใบถึงจะพอ?
 
และที่ทำให้ผมอึ้งสุดๆ คือ บรรดาลูกค้าขาประจำของร้านฝนที่รู้ข่าว ก็อยากมากันเป็นทิวแถว แม้แต่ซูซี่ (ที่หลังๆ กลายมาเป็นเพื่อนผมแล้ว) ก็ขอติดตามมาด้วย อันหลังนี่ผมก็ยังงงกับชีวิตอยู่ว่าเป็นเพื่อนกันไปได้ยังไง
 
รู้แค่ว่าไวน์หมด (เดาสิ ใครกิน = =) โทรไปสั่งเพิ่ม ซูซี่ขับรถมาส่งด้วยตัวเอง หลังจากนั้นก็กลายเป็นเพื่อนกันไปโดยปริยาย
 
แถมคุณเธอยังอาสามาช่วยเป็นแม่งานในการจัดแต่งพื้นที่ ซึ่งพวกผมยินดีมาก เพราะคงไม่มีใครทำได้ดีเท่ากลุ่มคนประเภทนี้ แถมคุณเธอยังอาสาทำให้ฟรีอีกด้วย(แต่มีข้อแม้ว่าผมต้องสั่งเครื่องดื่มจากร้านเธอ แต่ก็ได้ในราคาสุดพิเศษ) ผมกับฝนติดใจไวน์แดงด้วยกันทั้งคู่อยู่แล้วเลยตอบตกลง(เพิ่งรู้ตอนหลังครับว่าไวน์นั้นเป็นไวน์ที่ครอบครัวซูซี่เป็นคนผลิต ของคนไทยแท้ๆ แต่ส่งออกทั้งหมด มีขายในไทยก็แค่ร้านเธอร้านเดียว)
 
ผมค่อนข้างงานยุ่งนิด ช่วงนี้งานหลายๆ อย่างเลยถูกผู้ใหญ่และเพื่อนๆ ช่วยกันจัดเตรียม ส่วนฝนถูกส่งตัวไปขัดสีฉวีวรรณตามคำสั่งของซูซี่ที่อยากให้เจ้าบ่าวรอง(หรือเจ้าสาว) ของผมดูดีที่สุด เจ้าบ่าวเอกอย่างผมซูซี่บอกไม่ต้องทำอะไรมาก เพราะดูดีอยู่แล้ว
 
ยิ่งเวลาใกล้เข้ามาเท่าไหร่ พวกผมยิ่งตื่นเต้น สถานที่จัดงานคือบ้านของฝน จัดแบบไทยแท้ๆ อันนี้เป็นความประสงค์ของพ่อแม่ฝน เพราะหวังจะได้เห็นฟ้าแต่งงานแบบนี้ แต่พลาดมาเป็นฝนแทน ซึ่งผมไม่ซีเรียสอะไรอยู่แล้วแต่งแบบไหนก็ได้ ใกล้วันเข้ามาเท่าไหร่ ร้านยิ่งถูกประดับตกแต่งได้สวยงามยิ่งขึ้น(จากฝีมือซูซี่และผองเพื่อนซูซี่)
 
เจ้าสาวผมก็น่ารักวันน่ารักคืน น่ารักจนผมต่อมหื่นแตก พอใกล้ถึงวันงาน ผมก็ถูกจับแยกกับฝนเพื่อเตรียมตัว อาการฝนดีขึ้นจนเรื่องของดีนไม่มีผลกระทบต่อจิตใจฝนเหมือนช่วงแรกๆ แล้ว
 
อาทิตย์หนึ่งเต็มๆ ก่อนวันงานที่ผมถูกสั่งห้ามไม่ให้เจอน้ำฝนอีก ฝนต้องกลับไปนอนที่บ้านตัวเองเพื่อเตรียมตัวให้พร้อมสำหรับการเป็นเจ้าสาวผม
 
เพียงแค่อาทิตย์เดียว แต่เหมือนหัวใจผมแหว่งหายไปข้าง ทั้งซูซี่และนฤมลติวเข้มผมถึงพิธีการ ซูซี่เขียนขั้นตอนต่างๆ  แบบละเอียดลงบนการ์ดด้วย
 
กระทั่งวันงานมาถึง ฤกษ์ต่างๆ ถูกกำหนดไว้อย่างลงตัว ผมตื่นขึ้นมาอาบน้ำแต่งตัวแต่เช้ามืดไม่ต่างกับพ่อและแม่ ทุกคนสวมชุดไทยหมดเลย(ตามธีมที่ซูซี่ตั้งไว้) ผู้เข้าร่วมพิธีฝั่งผมพากันมารวมตัวที่บ้านผมกันหมด ก่อนขนขบวนเพื่อไปให้ทันฤกษ์ ผมนั่งตื่นเต้นไปตลอดทั้งเส้นทางกระทั่งถึงบ้านฝน
 
เราจอดรถไว้ในที่ที่จอดได้และเริ่มตั้งขบวน นฤมลอยู่คุมฝั่งผมในขณะที่ซูซี่อยู่คุมฝั่งฝน ผมมองไปด้านหลัง พ่อแม่ผมยืนอยู่ด้านหลัง ต่อด้วยเพื่อนๆ ผมทุกคน ทั้งเพื่อนสมัยเรียน เพื่อนร่วมงาน ไผ่ แม้แต่อาจารย์หมอกับคุณช่อผกาก็ให้เกียรติมาร่วมขบวนด้วย โดยมีต้าร์อาสามาเป็นตัวแทนดีนโดยลากเพื่อนๆ ในกลุ่มมันมาด้วย ทำให้ขบวนแห่ของผมยาวเหยียดคับคั่ง
 
ผมยิ้ม มองพานที่ถูกถือเรียงกันไว้ ทั้งพานขันหมาก 1 คู่ พานขันหมั้น 2 ขัน ขันแรกเต็มไปด้วยดอกไม้มงคลอย่างดอกรัก ใบเงิน ใบทอง ใบหยก ใบนาก แก้ว ข้าวเปลือกถั่วงา แล้วมีเงินจำนวนหนึ่งล้านกับอีกหนึ่งแสนไว้ด้านบน(ตามเคล็ดว่าต้องให้มีเงินเยอะกว่าจำนวนค่าสินสอดที่ขอไว้) อีกขันเป็นของหมั้นคือแหวนและทองคำอีก 9 บาท พานธูปเทียนแพ ที่มีกรวยสวยงามวางไว้ด้านบน ขันวางผ้าไหว้พ่อแม่ซึ่งเป็นผ้าขนหนูทั้งคู่ เครื่องขันหมาก ซึ่งประกอบไปด้วยขนมมงคล 9 อย่าง คือทองหยิบ ทองหยอด ฝอยทอง เม็ดขนุน ทองเอก จ่ามงกุฏ เสน่ห์จันทร์ ขนมชั้น ขนมถ้วยฟู และอาหารคาวอีก 9 อย่าง อย่างนอนตอง ไก่ต้ม ปลาช่อนนึ่งทั้งตัว ต้นกล้วยที่มีปลีกล้วยติดมาด้วยหนึ่งต้น อ้อยทั้งต้น มะพร้าว และกล้วยน้ำว้าทั้งเครือ ทุกคนกระจายกันถือ เพื่อนต้าร์นี่ถือกันครบทุกคน
 
พอขบวนเรียบร้อย หนึ่งในเพื่อนผมก็โห่ 3 ครั้งเรียกขวัญและกำลังใจ แล้วพากันเดินตรงไปที่หน้าร้าน ผู้คนพากันคอยเต็มไปหมด พอไปถึงเราก็โห่อีกรอบเพื่อเตือนว่าเราพร้อมจะเข้าประตูแล้ว เสียงโห่นั้นกระตุ้นความรู้สึกตื่นเต้นให้โหมขึ้น
 
มีเด็กผู้หญิงน่ารักๆ ถือพานหมากมาต้อนรับ ผมไม่รู้ว่าน้องพูดอะไรเพราะเสียงเบามาก แต่พ่อผมก็พูดโต้กลับไปในทำนองว่า ‘มาดีนะ ไม่ได้มาร้าย เอาแก้วแหวนเงินทองของดีมาขอเป็นทองแผ่นเดียวกัน ขอผ่านหน่อยนะ’ แล้วพ่อผมก็หยิบหมากอมไว้ในปากพอเป็นพิธีแล้วแจกซองเงินให้เด็กคนนั้น เด็กน้อยหัวเราะคิกคัก บรรยากาศเต็มไปด้วยความสนุกสนาน เดินผ่านประตูเข้าไปก็เจอด่านกั้นประตู ซึ่งฟ้าเป็นคนถือสายพร้อมซูซี่ที่โผล่มาจากไหนก็ไม่รู้
 
“ตอบชื่อประตูให้ถูกนะจ๊ะ ไม่ถูกไม่ให้ผ่าน”
ซูซี่จีบปากจีบคอบอก กระดิกนิ้วยิกๆ ประมาณว่า เรื่องบอกประตูถูกไม่ถูกไม่สำคัญเท่ากับซองที่ผมถือไว้ในมือนั้น
 
ผมหัวเราะ ไม่ต้องเดาครับ เพราะซูซี่เธอเตี๊ยมไว้ให้ตั้งแต่ต้นแล้ว
 
“ประตูชัย” ผมตอบ
 
ซูซี่ทำสีหน้าประหนึ่งผมเดาถูกได้ไง
 
“ต๊ายยย เขาตอบถูกแหละฟ้า เราให้ผ่านกันดีไหม”
 
“นั่นน่ะสิ ให้ผ่านดีไหมน้า”
 
“ให้พี่หมอผ่านเถอะนะ พี่สาวคนสวย นะนะ พี่นางฟ้าทั้งสอง” แล้วฝูงขบวนของผมก็พากันอ้อนวอนร้องขอ
 
“ต๊าย ตาย ให้ผ่านตั้งแต่เรียกว่าพี่สาวคนสวยแล้วล่ะค่ะ”
ซู่ซี่รีบตอบ แต่ก็ยังไม่วายกระดิกนิ้วมาทางผม
 
“รีบเอามาซิยะ”
 
ผมหัวเราะหยิบซองให้ซู่ซี่ก่อนให้ฟ้า ประตูชัยเปิดออก ไปต่อที่ประตูเงิน ซึ่งฮัทกับแฮ็คเป็นคนถือ
 
“หนักๆ หน่อยนะพี่ น้องคนนี้ผมหวง”
แฮ็คพูดกวนๆ ผมหัวเราะ หยิบให้ไปคนละสองซอง ประตูเปิดออกอย่างรวดเร็ว
 
ประตูสุดท้ายเป็นประตูทอง เป็นน้ำตาลกับน้ำหวาน ทั้งสองสวมชุดไทยสไตล์โบราณตามธีม ท่อนล่างเป็นโจงกระเบนสีน้ำตาลเข้ม ท่อนบนเป็นผ้าแถบรัดอกสีแดงเลือดหมู เกล้าผมไว้บนหัวดูน่ารักอ่อนหวานเหมือนนางในวังสมัยโบราณ สวมรองเท้าแตะแบบหูหนีบสีน้ำตาล มีกำไลเท้ากำไลมือพร้อม
 
“ด่านนี้ไม่ใจดีเหมือนสองด่านแรกนะเจ้าคะ เพื่อนของหนู พวกหนูหวง” สองสาวพูดพร้อมกันราวกับนัดกันไว้
 
“โอ้นางไม้ที่ไหนสวยงามขนาดนี้ จบจากงานนี้สนใจแต่งกับพี่ไหมจ๊ะ” เพื่อนต้าร์แซวเพื่อนฝนทันที
 
“เอาสิคะพี่โต ค่าสินสอดน้ำหวานขอแค่สองล้านก็พอ”
 
“ชะอุ้ย” โตเต้นหนีแทบจะทันที ทุกคนหัวเราะร่วน
 
“รักน้ำฝนมากแค่ไหน” น้ำหวานถามมา
 
“รักมาก” ผมตอบกลับ
 
“งั้น ตะโกนบอกเจ้าสาวทีว่าพี่หมอมารับแล้ว”
 
ผมหน้าเหวอกับคำน้ำตาล สองสาวหัวเราะคิกคักไม่ต่างกับคนอื่นๆ ผมหน้าร้อนผ่าว กวาดมองไปรอบๆ
 
“เอ้า เจ้าบ่าวเราปอดซะแล้ว เอ้าๆ ๆ ยกเลิกพิธีแต่งงานกันดีกว่า”
น้ำตาลตัดบทดื้อๆ ทำท่าจะรวบเก็บโซ่สีทองที่ใช้กั้นเป็นประตูทอง ผมรีบยั้งไว้ ต่อรองสองสาวให้คนละสามซองก็ไม่ยอม สุดท้ายผมก็สูดลมหายใจเข้าปอดลึก เอามือป้องปากตะโกนเข้าไปในบ้านเสียงดัง
 
“น้ำฝน พี่หมอมารับแล้ว!!”
 
แล้วก็ได้ยินเสียงโห่ฮิ้วดังสนั่น ได้ยินเสียงกรี๊ดกร๊าดดังออกมาจากในบ้านด้วย ผมอยากมุดแผ่นดินหนี แต่ก็จำต้องทำ สองสาวนางไม้หัวเราะคิกคัก ขอซองสามซองอย่างที่จะให้คราวแรก ผมให้ไป แล้วประตูทองก็เปิดออก
 
พวกเราทุกคนผ่านด่านข้างนอกเข้ามาภายใน ผู้ใหญ่ฝั่งผมถูกเชิญให้เข้าไปนั่งประจำที่ เพื่อส่งมอบพานขันหมากกัน
 
แล้วนาทีนั้น ผมก็ได้เห็นเจ้าสาวผมที่มาในชุดสูทแบบไทยๆ สีสันและรูปแบบเดียวกับผม ผมเซตธรรมชาติ ผมมองตาฝน และฝนก็มองตาผม แก้มนั้นเรื่อแดงอย่างเห็นได้ชัด ผมส่งยิ้มให้ฝนหนึ่งที ฝนยิ้มตอบอายๆ ก้มหน้างุด ก่อนจะเงยหน้าขึ้นมาใหม่
 
เมื่อผู้ใหญ่เข้านั่งประจำที่เรียบร้อยเพื่อตรวจนับสินสอดทองหมั้นกัน ผมกับฝนถูกเรียกให้ไปนั่งต่อหน้าพ่อแม่ของเราทั้งคู่ และก้มกราบพ่อแม่ของตนเองสามครั้งแบบแบมือ สินสอดทองหมั้นวางไว้ตรงหน้ากลางๆ ระหว่างเราสองคน
 
คนที่รับอาสาเป็นเถ้าแก่ฝ่ายผมคืออาจารย์หมอและคุณช่อผกา เถ้าแก่ฝ่ายฝนคือตากับยาย อาจารย์หมอเปิดกรวยดอกไม้ธูปเทียนออก เพื่อให้พ่อแม่น้ำฝนตรวจนับเงินสินสอด ขั้นตอนนี้ไม่ต้องนับจริงๆ หรอกครับ แค่ก้มคลี่ดูพอเป็นพิธีแล้วนำสินสอดทองหมั้นทั้งหมดวางลงบนผ้าสีทองที่ปักเป็นชื่อผมกับน้ำฝนไว้
 
จากนั้นก็โรยด้วยข้าวตอกดอกไม้อย่างดอกดาวเรืองและดอกบานไม่รู้โรย รวมถึงถั่วงาที่เตรียมไว้ลงบนสินสอดเพื่อเป็นสิริมงคล ความหมายคือให้ชีวิตคู่เจริญงอกงามเหมือนถั่วเหมือนงาและเจริญรุ่งเรืองเหมือนดอกดาวเรือง และมีความรักยืนยาวเช่นดอกบานไม่รู้โรย
 
มาถึงขั้นตอนที่ทำให้ผมตื่นเต้นสุดนั่นคือการสวมแหวน แหวนที่ผมใช้สวมฝนคือแหวนวงที่ผมซื้อให้ฝนนั่นแหละ และผมก็ซื้อแบบเดียวกันมาเตรียมไว้เพื่อให้ฝนสวมให้กับผม ทุกคนนั่งอยู่รายล้อม ในขณะที่ผมนั่งพับเพียบอยู่ที่พื้นท่าเดียวกับฝน เมื่อพิธีกรแจ้ง ผมก็เขยิบหันหน้าเข้าหาฝน แล้วบรรจงหยิบแหวนจากพานที่เตรียมไว้มาถือ จับมือฝนขึ้นมาถือ ผมมองตาของคนตรงหน้า ยิ้มให้นิด แล้วค่อยๆ บรรจงสวมแหวนลงบนเรียวนิ้วเนียนนุ่มนั้น
 
วันนี้มือฝนนุ่มมากเป็นพิเศษ นุ่มจนผมไม่อยากผละปล่อย ผมเงยหน้ามอง ฝนตาแดงก่ำ คงพยายามระงับตัวเองไม่ให้ร้องไห้อยู่ ผมยิ้มให้ฝนอีกที บีบมือนั้นกระชับแน่นเป็นกำลังใจ แม่ฝนก้มกระซิบบอกให้ฝนไหว้ผมตามประเพณี ซึ่งฝนก็ทำตาม จริงๆ ซูซี่คงเตี๊ยมไว้ให้แล้ว แต่ฝนคงลืม ผมรับไหว้อย่างผู้ใหญ่รับไหว้เด็ก
 
พิธีกรบอกให้ฝนทำแบบเดียวกันบ้าง ฝนมือสั่นอย่างเห็นได้ชัดจนถูกแซว
 
“ใจเย็นๆ”
ผมกระซิบบอก ฝนยิ้มแห้งแบบตกประหม่า ค่อยๆ บรรจงสวมแหวนลงบนนิ้วผม แบบเดียวกันแต่ราคาสูงกว่าของฝนนิด เพราะวงใหญ่กว่า

แม่ฝนห่อผ้าสินสอดแล้วแบกขึ้นไว้บนบ่า ทำท่าหนักนิดๆ แล้วบอกว่า
“หนักจริงๆ คงมีเงินทองออกมามากมายเต็มบ้านเต็มเรือน”
 
ทุกคนพากันหัวเราะกับท่าทางจริงจังของแม่ไม่เว้นแม้แต่ผมกับฝนที่น้ำตารินแล้ว ผมขยับหยิบผ้าเช็ดหน้าที่เตรียมไว้ซับให้เบามือ(ซูซี่บอกว่าร้อยทั้งร้อยเจ้าสาวร้องไห้แน่ๆ เตรียมไว้ก็ดี)
 
ฝนพยายามระงับการร้องไห้ลงเพื่อเริ่มพิธีในขั้นตอนต่อไป

[ ต่อ 50%]

 
ผมกับฝนยกพานธูปเทียนแพ และผ้าสำหรับไหว้ผู้ใหญ่ ค่อยๆ คลานคู่กันไปนั่งอยู่ตรงหน้าพ่อแม่ของเราทั้งคู่ แม่ฝนตาแดงอย่างเห็นได้ชัด ส่วนคุณพ่อกะพริบตาปริบๆ อย่างระงับอารมณ์ คงปลื้มไม่แพ้กัน มีหมอนสีเงินหนึ่งคู่หน้าพ่อแม่ผม และสีทองหนึ่งคู่หน้าพ่อแม่ฝน เป็นทรงกลมๆ คล้ายลูกฟักทองขนาดใหญ่ ผมกับฝนก้มลงกราบแบมือลงบนหมอนสามครั้ง โดยซูซี่ให้เหตุผลว่าพ่อแม่ก็เหมือนพระในบ้าน ให้แบมือไม่ต่างกับไหว้พระ
 
การกราบของเราคือการฝากเนื้อฝากตัวว่าขอเป็นลูกของพวกท่านอย่างเป็นทางการ พ่อกับแม่พากันเปิดกรวยดอกไม้ จากนั้นก็อวยพรให้เราสองคน พ่อผมหันไปหยิบซองอะไรบางอย่างออกมาวางไว้ให้ ยิ้มให้ผมกับฝน
 
“สำหรับลูกทั้งสอง”
 
ผมกับฝนพร้อมใจกันก้มกราบอีกครั้ง ผมรู้ว่าส่วนนี้คือทุนรอนสำหรับเราทั้งคู่เพื่อใช้ในอนาคตต่อไป แล้วพวกท่านก็ผูกสายสิญจน์ไว้บนข้อมือซ้ายฝนและผูกไว้บนข้อมือขวาของผม
 
เมื่อเรียบร้อยผมกับฝนช่วยกันประคองพานของไหว้เพื่อมอบให้กับพ่อแม่ ผมวางมือทาบลงบนมือของฝน หวังส่งความรักไปให้ด้วย ฝนยิ้มเขิน พอพวกท่านรับเราสองคนก็พากันก้มกราบพร้อมกันอีกครั้ง และเนื่องด้วยผมนับถืออาจารย์หมอและคุณช่อผกาไม่ต่างกับพ่อแม่อีกคนผมก็พาฝนเวียนไปกราบพวกท่านเช่นกัน แต่แค่ครั้งเดียวและไม่ได้แบมือแบบพ่อกับแม่ พอเสร็จจากอาจารย์หมอก็เป็นตากับยายของฝน คุณช่อผกาถึงกับน้ำตาซึม ตายายก็พากันยิ้มแก้มปริ
 
หลังจากนั้น เราก็ไปนั่งหน้าโต๊ะหมู่บูชาที่ถูกจัดเตรียมไว้อย่างอลังการจากฝีมือของซูซี่และนฤมล ผมนั่งขวาในฐานะเจ้าบ่าวหลักในขณะฝนรับฝั่งซ้ายที่ปกติต้องเป็นของผู้หญิงไป เรานิมนต์พระมา 9 รูป ซึ่งตอนนี้ท่านก็นั่งกันอยู่บนแท่นที่เราจัดเตรียมไว้ตั้งแต่แรกแล้ว พิธีกรจุดเทียนชนวนยื่นมาให้เราทั้งคู่ ผมกับฝนจับเทียนชนวนพร้อมกัน จุดจากซ้ายไปขวา ตามด้วยจุดธูป แล้วส่งชนวนคืนพิธีกร
 
ปกติผมไม่ใช่คนเข้าวัดเข้าวาอะไรมากมาย การสวดมนต์สำหรับผมก็ไม่ใช่เรื่องที่จำเป็นหรือทำประจำ แต่เพราะงานนี้เป็นแบบไทย ผมจึงจำต้องฝึกฝนมาพอควรเพื่อไม่ให้ขลุกขลัก ในขณะที่ฝนทำได้เป็นอย่างดีเพราะเข้าวัดเข้าวากับครอบครัวเป็นประจำ เรากล่าวคำบูชาและอธิษฐานขอพรจากพระพุทธรูปตรงหน้า
 
ผมขอเพียงให้คู่ของเราอยู่อย่างร่มเย็นเป็นสุข และรักกันยาวนานตราบสิ้นอายุขัย
 
พออธิษฐานเสร็จก็กราบลงบนหมอนคนละสามครั้ง แล้วกราบพระสงฆ์กันอีกคนละสามครั้ง(สิ่งนี้ซูซี่สอนมาแล้ว) และพิธีกรก็ทำหน้าที่แนะอีกทีตลอดทุกขั้นตอน เสร็จแล้วเราก็นั่งพับเพียบรับศีลฟังพระเจริญพระพุทธมนต์ต่อไป จนถึงเวลาจุดเทียนน้ำมนต์ ผมกับฝนคุกเข่าจับชนวนพร้อมกันอีกครั้งจุดเทียนน้ำมนต์ที่บาตรน้ำมนต์ แล้วส่งเทียนชนวนคืนพิธีกร ยกบาตรน้ำมนต์ประเคนพระที่นั่งอยู่องค์แรก แล้วผมกับฝนก็กลับมานั่งพับเพียบฟังพระเจริญพระพุทธมนต์ต่อจนถึงเวลาตักบาตร
 
ผมกับฝนลุกขึ้นพร้อมกัน คงเพราะผมมือใหญ่มั้ง ผมเลยให้ฝนจับก่อน แล้ววางมือบนหลังมือของฝนอีกที กุมมือฝนไว้อย่างนุ่มนวล จับทัพพีใส่บาตร ตามด้วยของอื่นๆ
 
เมื่อพระสงฆ์เจริญพระพุทธมนต์เสร็จ เราก็เดินคู่กันไปประเคนอาหาร พิธีกรกำชับว่าต้องทำคู่กันทุกอย่าง เสร็จแล้วก็ก้มกราบสามครั้ง แล้วลุกออกไปเพื่อรอให้พระสงฆ์ฉันเสร็จ ผมลุกขึ้นก่อน ประคองฝนลุกยืน แล้วออกไปพูดจาทักทายกับญาติผู้ใหญ่แขกเหรื่อที่มา
 
“ตื่นเต้นไปหมดแล้ว ไม่คิดว่าจะทำพิธีได้ละเอียดและยิ่งใหญ่ขนาดนี้ ตอนแรกก็คิดว่ามาแบบกันเอง”
 
“นี่กันเองแล้วครับ”
ผมตอบตามตรง เสียแต่ว่าคนรู้จักของพวกเราเยอะไปหน่อย
 
“เจ้าสาวคุณหมอน่ารักมาก มิน่าคุณหมอรักคุณหมอหลงจนต้องยอมยกขันหมากมาสู่ขอ”
เพื่อนร่วมงานผมแซว แก้มฝนแดงก่ำอย่างเห็นได้ชัด ผมกุมมือฝนไว้ตลอดเวลา พาเดินไปทักทายคนที่ผมรู้จักที่สุดก่อน ยังทักทายไม่ครบเลยพิธีกรก็เรียกเพราะพระฉันเสร็จแล้ว(เร็วมาก) เรากลับมาเพื่อประเคนเครื่องไทยธรรมจนครบทุกรูป แล้วกลับมานั่งพับเพียบคู่กันเพื่อกรวดน้ำ
 
ผมกับฝนถือโถกรวดสีเงินเดียวกัน ประคองไว้ให้เอนนิดๆ จนน้ำปริ่ม อันนี้ฝนนำเพราะผมไม่ถนัด เมื่อพระเริ่มกล่าว “ยถา…” ฝนก็ยกโถที่น้ำปริ่มอยู่ค่อยๆ เทให้น้ำไหลลงสู่ถ้วยรองเป็นสาย ผมขนลุกซู่ มลเคยเตือนไว้แล้วว่าขั้นตอนนี้ให้ผมอุทิศบุญกุศลให้เจ้ากรรมนายเวรทุกคน เพราะดูท่าผมจะมีเจ้ากรรมนายเวรเยอะเหลือเกิน ผมก็ทำตาม พอจบท่อนกรวดน้ำ ฝนก็ยกโถขึ้นวางไว้กับพื้น ยกมือพนม ผมทำตามกระทั่งได้รับพรจนครบ
 
ผมกับฝนเดินเข้าไปรับน้ำพระพุทธมนต์จากพระสงฆ์ทีละรูปจนครบทุกรูป แล้วกลับมานั่งพับเพียบเพื่อกราบสามครั้งอีกครั้ง และกราบพระพุทธรูปอีกคนละสามครั้งเป็นการกราบลา แล้วพากันลุกไปส่งพระสงฆ์เพื่อจบพิธีทางสงฆ์
 
หลังจากนั้น พิธีกรก็บอกให้เราไปนั่งอยู่ที่โต๊ะเพื่อรับน้ำสังข์ เป็นเก้าอี้ไม่มีพนัก ตรงหน้ามีหมอนรองมือสีครีมดิ้นสีเงินและทองสวยงาม ฉากหลังเป็นป้ายชื่อของเราสองคน ประดับตกแต่งไว้อย่างสวยงามด้วยซุ้มดอกไม้ทั้งด้านบนและด้านข้าง ผมกับฝนเดินเข้าไปนั่ง ผมนั่งขวามือของน้ำฝน ข้างๆ ผมมีโต๊ะสำหรับใส่น้ำสังข์และสังข์น้ำ พานใส่ด้ายมงคลแฝดความยาวสองศอก คนส่งสังข์จะอยู่ฝั่งผม คนรับจะอยู่ฝั่งฝน
 
เพื่อนเจ้าบ่าวผมคือหมอนนท์และต้าร์ ซึ่งเป็นการขอร้องจากอาจารย์หมอที่จะขอให้เอามาแทนดีน ส่วนเพื่อนเจ้าสาว ตอนแรกคิดว่าจะเอาน้ำตาลกับน้ำหวานมา แต่เนื่องจากงานแต่งเราเป็นชายชาย จึงกลายเป็นว่าไผ่รับหน้าที่เป็นเพื่อนเจ้าสาวและหินรีบมารับหน้าที่อีกคนเพราะอยากยืนคู่กับต้าร์แฟนตัวเอง
 
ตาของฝนเจิมหน้าผากให้ผมสามจุด แล้วจับมือผมไปแต้มแป้งเจิมแล้วเจิมหน้าผากฝนสามจุด ท่านหยิบมงคลแฝดสวมลงบนหัวของเราทั้งคู่ โดยมีเพื่อนเจ้าบ่าวเจ้าสาวทั้งหลายยืนให้กำลังใจอยู่ด้านหลัง
 
การรดน้ำสังข์เริ่มจากขวาไปซ้าย ซึ่งเริ่มจากทางผมก่อน ตากับยายในฐานะผู้อวุโสสุดนำขบวน ตามด้วยพ่อกับแม่ผมและพ่อกับแม่ฝน พวกท่านพากันให้พรยาวเหยียด ฝนบ่อน้ำตาแตกอีกรอบเมื่อแม่มารดน้ำสังข์ให้
 
“พ่อกับแม่ฝากผีฝากไข้น้องด้วยนะลูก มีอะไรค่อยๆ พูดค่อยๆ จากัน รักกันตราบชั่วอายุขัยนะ” แม่รดและอวยพรให้ผม แล้วหันไปทางฝน “เป็นเด็กดีนะลูก เชื่อฟังพี่เขา อย่าดื้อ อย่าซน ดูแลพี่เขาให้ดีๆ แม่รักลูกนะ” ฝนไหว้รับทั้งที่น้ำตายังไหลพราก ผมอยากซับน้ำตาออกให้นะ แต่ไม่ใช่หน้าที่ผม แต่เป็นหน้าที่ของเพื่อนเจ้าสาวอย่างไผ่ที่ต้องทำหน้าที่ซับน้ำตาให้
 
“ทำอย่างกับแต่งงานครั้งแรกหมาฝน” ไผ่แซว
 
“ก็ครั้งแรกของมันไม่ใช่เหรอ”
หินท้วง ทุกคนที่ได้ยินหัวเราะร่าไม่ต่างกับผม เจ้าสาวผมค้อนกะหลับกะเหลือก ก่อนผู้ใหญ่คนต่อไปจะมารดต่อ ซึ่งก็คืออาจารย์หมอ
 
“ดูแลน้องให้ดีๆ นะลูก รักกันให้นานๆ” แล้วก็หันมาทางฝน “แซมเป็นลูกลุง น้ำฝนก็เหมือนกัน มีอะไรให้ไปหาลุงนะ รักกันให้มากๆ”
 
ฝนไหว้รับ
 
นางไม้สองนางที่กั้นประตูทองผมแต่แรกมาทำหน้าที่แจกของชำร่วย เป็นของไทยๆ ครับ ผ้าเช็ดหน้าลายไทยสวยมาก ได้ข่าวว่าเพื่อนซูซี่เป็นคนออกแบบ ทำออกมาชนิดคนอยากใช้มากกว่าอยากเก็บ เพราะเรียบหรูดูดีสุดๆ
 
แต่ราคาไม่ถูกเลย(ฟันเราหนักจริงๆ ซูซี่)
 
เฉพาะคนที่อายุมากกว่าผมเท่านั้น ถึงจะได้มารดน้ำสังข์ให้เรา ตามคติโบราณ เพราะงั้น คิวจึงไม่ได้เยอะแยะมากมาย เพราะส่วนใหญ่จะเป็นเพื่อนหรือรุ่นน้องผมทั้งนั้น คนที่ปลดด้ายมงคลออกก็เป็นคุณตาเช่นเคย ปลดออกพร้อมกันวางไว้บนพานเดิม จับมือพวกเราเพื่อให้พวกเราลุกขึ้น
 
ขั้นตอนนี้ซูซี่บอกให้ผมลุกก่อนเพื่อจะได้เป็นผู้นำ ผมก็ลุกก่อน แล้วจับมือฝนลุกเดินออกมา
 
หลังเข้าพิธีรดน้ำสังข์ จะถือว่าเราคือผัวเมียกันจริงๆ ไม่ใช่ทางพฤตินัยอย่างที่แล้วๆ มา
 
เพื่อไม่ให้เป็นการเสียเวลาต่อแขกเหรื่อที่มา หลังพิธีรดน้ำสังข์เราก็เลี้ยงฉลองกันเลย(สถานที่อำนวยอยู่แล้วเพราะเป็นร้านอาหาร ส่วนอาหาร เราสั่งจากทางโรงแรมของเพื่อนพ่อผมอีกที) เป็นช่วงเวลาสบายๆ ของคนอื่น แต่เป็นช่วงหนักหนาสาหัสสำหรับผมกับฝน เรากุมมือกันแน่น เดินขาขวิดไปถ่ายรูปคู่กับทั้งผู้ใหญ่และเพื่อนๆ ของเรา จริงๆ เราจ้างช่างภาพมืออาชีพมาถ่ายให้แล้ว ทั้งภาพและวีดีโอ และตอนนี้ช่างภาพก็กำลังทำตามหน้าที่ของตัวเองอยู่เป็นระยะ ทั้งถ่ายคนในงานและถ่ายผมกับฝน
 
ผมต้องฉีกยิ้มจนเหงือกแห้ง ไม่ต่างกับน้ำฝน แม้จะเหนื่อยแสนเหนื่อย แต่เราสองคนก็ไม่ยอมปล่อยมือจากกันเด็ดขาด
 
“พี่หมอ”
ฝนเรียก ผมก้มมอง ฝนถือผ้าเช็ดหน้าไว้ ผมรู้ว่าฝนจะทำอะไรเลยก้มหน้าให้ ฝนซับเหงื่อให้เบามือ ได้ยินเสียงโห่แซวว่าอิจฉาบ้างล่ะ หวานกันบ้างล่ะ ผมยิ้มกว้าง ฝนยิ้มเขิน กำผ้าเช็ดหน้าแน่น ผมหัวเราะ เดินไปถ่ายรูปคู่กับคนอื่นๆ ต่อ
 
ผมพาฝนไปไหว้แนะนำตัวกับเหล่าผู้ใหญ่ในที่ทำงานผม ทุกคนมองฝนด้วยสายตาเอ็นดู ในขณะที่ผมก็เข้าไปไหว้ญาติผู้ใหญ่ฝนเช่นกัน พวกท่านเพิ่งรู้เรื่องความรักของเราไม่นาน แอบช็อกกันนิดๆ แต่เมื่อหลานเลือกแล้วก็ต้องทำใจ
 
“คนเป็นหมอเป็นงี้ทุกคนเปล่าพี่”
ฮัทถามซีเรียส ผมส่ายหน้า
 
“ไม่หรอก”
 
มันทำสีหน้าเบาใจ
 
เพื่อนฝนพากันเข้ามาแซว รั้งคอไปถ่ายรูป ถ่ายคู่บ้างเดี่ยวบ้าง เรียกได้ว่าวุ่นวายกันพอสมควร ไม่ต่างกับลูกค้าที่แทบไม่อยากเชื่อ แต่ก็แสดงความยินดีกับเราทุกคน ผมถูกบังคับให้ดื่มนิดๆ ผมก็ดื่ม เพราะเครื่องดื่มของงานนี้จากซูซี่ ฝนนี่รับมาอย่างยินดีเลย กระทั่งสองทุ่มผมกับฝนก็ถูกเรียกตัว เพราะได้เวลาส่งตัวเข้าหอแล้ว พวกเพื่อนๆ แซวกันเสียงดังอีกรอบ ใครสักคนตะโกนบอก
 
“สายไปแล้วลุง ฝนมันท้องมาได้สองเดือนแล้ว”
ทุกคนฮาครืนส่วนคนพูดโดนตบหัวยับ
 
เราใช้ห้องนอนของฝนเป็นหอเข้าพิธี ผมกับฝนยืนรอกันอยู่หน้าห้อง หน้าประตูถูกประดับด้วยดอกไม้และชื่อเล่นของเราสองคน ปักหัวใจด้วยศรรักสีแดง ของบางอย่างที่ใช้ในพิธี ถูกนำเข้ามาจัดเก็บไว้ในนี้ โดยวางไว้ยังมุมที่จัดที่ทางไว้แล้ว พอได้ฤกษ์ตากับยายก็มาปูที่นอนให้ ก่อนปูเห็นตาพูดว่า “นายอยู่นายยืนนายมั่นนายคงมาแล้วหรือยัง” แล้วยายก็ตอบว่า “มาแล้ว” แล้วก็ปู ปูเสร็จท่านก็ทิ้งตัวลงนอนคู่กับยายแล้วพูดว่า “แหม ที่นอนนี้ดีจริงๆ ใครได้นอนรับรองอยู่เย็นเป็นสุข” แล้วยายก็พูดต่อว่า “เราคงมีความสุขยิ่งๆ ขึ้นไปเนอะ”
 
ผมรู้ว่าเป็นเคล็ดของผู้ใหญ่ แล้วพวกท่านก็พรมน้ำมนต์ลงบนที่นอนจนทั่ว ให้พร แล้วโปรยข้าวตอกดอกไม้ลงไปอีกที ยายเอาใบเงินใบทอง ดอกรัก ดอกกุหลาบไปไว้ใต้ที่นอน เพื่อให้มีความหมายว่ารักเราหวานชื่น เงินทองสมบูรณ์
 
แล้วผู้ใหญ่ก็จูงมือผมกับฝนเข้าไปภายใน แม่ให้ฝนไหว้ผม แล้วผมก็มอบถุงใส่ทองคำแท่งอีก 9 บาทให้ฝนเป็นของขวัญตามพิธีโบราณ ผู้ใหญ่ทั้งหมดทั้งตายาย พ่อแม่ผม พ่อแม่ฝนพากันอวยพรให้เราอีกครั้ง หลังจากนั้นพวกท่านก็พากันก้าวออกจากห้องไป     
 
พอประตูปิดลงภายในห้องก็เงียบสนิท ผมเดินไปทิ้งตัวลงนั่งบนเตียง ตบตักตัวเองปุๆ ฝนหน้าแดงก่ำ เดินมานั่งบนตัก
 
“ดีใจจัง ในที่สุด ฝนก็เป็นเมียพี่ซะที”
 
“แล้วไอ้ที่ผ่านมาล่ะ” ฝนถามหน้าง้ำ
 
“อันนั้นไม่นับ วันนี้เริ่มนับหนึ่งใหม่ เพราะงั้น…” ผมจับมันพลิกลงไปนอนข้างใต้
 
“ดะ เดี๋ยว จะไม่ลงไปส่งผู้ใหญ่ก่อนรึไง”
 
“นี่มันฤกษ์ส่งตัวเข้าหอนะ ต้องทำตามพิธีสิ พี่คิดถึงฝนจะแย่แล้ว รอมาตั้งอาทิตย์”
 
“บ้า คนเยอะ”
 
“เขาอยู่กันข้างนอก”
 
“ผม อะ อาย” ฝนก้มหน้า ผมหัวเราะหึๆ
 
“งั้นพี่จะทำให้ฝนหายอายในสิบนาทีข้างหน้านี้”
 
แล้วผมก็ทำได้ตามนั้นจริงๆ
 
หึๆ

To be con...

เป็นอีกตอนที่ภาคภูมิใจสุดๆ เพราะหมายมั่นปั้นมือไว้แล้วว่าถ้านิยายเรื่องนี้มีฉากแต่งงาน จะขอแต่งแบบไทยแท้ ซึ่งคนเขียนก็ทำได้สำเร็จ ก่อนแต่งนั่งหาข้อมูลอยู่เป็นอาทิตย์ เพราะเคยไปงานแต่งมาแค่สามงาน คืองานแต่งของพ่อ ของน้องชาย และของพี่สาวตัวเอง (อ้าว เฮ้ย แล้วตัวเองอยู่ไหน!!!!!) เวลาไปก็ไปยืนเอ๋ออยู่ห่างๆ ไม่ค่อยรู้เรื่องรู้ราวอะไรกับเขาหรอก งานแต่งของพี่หมอกับน้องน้ำฝนคนเขียนจึงเก็บมาทุกรายละเอียดเลย (อาจแตกต่างกับบางพื้นที่เพราะวัฒนธรรมต่างกันนะคะ)

ยินดีกับพี่หมอและน้องน้ำฝนด้วย

ปล. เจอคำผิดสะกิดด้วยนะคะ ^^

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.91 แต่งงาน {P.127}{ุุ23-6-59} 50%
เริ่มหัวข้อโดย: klaew ที่ 23-06-2016 07:27:24

จิ้ม
  :z13: :z13:
ยินดีด้วยนะคร้า. เห็นเรามั้ยเราอยู่ในขบวนขันหมากด้วยน้า
 :mc4: :mc4: :mc4:

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.91 แต่งงาน {P.127}{ุุ23-6-59} 50%
เริ่มหัวข้อโดย: Nus@nT@R@ ที่ 23-06-2016 08:58:54

ดีใจกับน้ำฝน&พี่หมอแซม

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.91 แต่งงาน {P.127}{ุุ23-6-59} 50%
เริ่มหัวข้อโดย: mam.nalok ที่ 23-06-2016 09:01:22

โอ้ยยยยยยยยยยยเค้าแต่งกันแล้วนะ อิจฉามากมาย แล้วเมื่อไหร่คนอ่านจะได้แต่งเนี้ยยยยยยยย(ระบายแพรบบบ) คงต้องเกาะคานกันต่อไป  อิจฉาน้ำฝน

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.91 แต่งงาน {P.127}{ุุ23-6-59} 50%
เริ่มหัวข้อโดย: love boy ที่ 23-06-2016 09:38:53

 :-[ :-[ :-[
มะโนแป๊บ อิอิ

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.91 แต่งงาน {P.127}{ุุ23-6-59} 50%
เริ่มหัวข้อโดย: rmlab ที่ 23-06-2016 09:49:50

พี่หมอรักจริง แต่งจริงจ้า

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.91 แต่งงาน {P.127}{ุุ23-6-59} 50%
เริ่มหัวข้อโดย: booboos ที่ 23-06-2016 09:56:44

 :L2:

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.91 แต่งงาน {P.127}{ุุ23-6-59} 50%
เริ่มหัวข้อโดย: ka[ze]na ที่ 23-06-2016 10:06:06

อิอิ รอ!!!

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.91 แต่งงาน {P.127}{ุุ23-6-59} 50%
เริ่มหัวข้อโดย: bb_b ที่ 23-06-2016 10:33:08

ถั่วงาม ถนมถ้วยฟู หาขอมูล ไรท์ชื่อชอบความเป็นไทย
ไม่ต้องรีบ ค่อยๆ พิมพ์

 :hao3:  :hao3:  :hao3:
 :pig4:  :pig4:  :pig4:  :pig4:

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.91 แต่งงาน {P.127}{ุุ23-6-59} 50%
เริ่มหัวข้อโดย: BABYBB ที่ 23-06-2016 10:42:00

ปริ่มมาก คือทุกอย่างดูสวยงามมาก
ยินดีกับพี่หมอน้ำฝนมาก ผ่านอุปสรรคมามากมาย ในที่สุดก็ได้แต่งงานกัน แล้วทุกคนก็ไม่รังเกียจที่ผู้ชายกับผู้ชายแต่งด้วยกัน มีแต่คนยินดี
ฮือออออ จะร้องไห้ เหมือนส่งลูกเข้าเรือนหออ่ะ 555555

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.91 แต่งงาน {P.127}{ุุ23-6-59} 50%
เริ่มหัวข้อโดย: mystery Y ที่ 23-06-2016 10:48:27

แต่งงานกันแล้ว ยินดีด้วยนะพี่หมอ-น้ำฝน

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.91 แต่งงาน {P.127}{ุุ23-6-59} 50%
เริ่มหัวข้อโดย: iceman555 ที่ 23-06-2016 11:02:59

 :katai2-1: :katai2-1: :katai2-1: :katai2-1:

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.91 แต่งงาน {P.127}{ุุ23-6-59} 50%
เริ่มหัวข้อโดย: mukmaoY ที่ 23-06-2016 13:30:33

อยากร่วมงานแต่งเลย

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.91 แต่งงาน {P.127}{ุุ23-6-59} 50%
เริ่มหัวข้อโดย: Dee^daY ที่ 23-06-2016 14:34:35

เหมือนอยู่ในพิธี

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.91 แต่งงาน {P.127}{ุุ23-6-59} 50%
เริ่มหัวข้อโดย: Dolamon ที่ 23-06-2016 15:51:38

กว่าจะลงเอยกันได้. อุปสรรคเยอะยิ่งๆ แต่ก็ผ่านมาได้
ขอให้มีความสุขมากๆ นะ

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.91 แต่งงาน {P.127}{ุุ23-6-59} 50%
เริ่มหัวข้อโดย: tuek ที่ 23-06-2016 16:19:43

ได้แต่งกันแล้วนะ

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.91 แต่งงาน {P.127}{ุุ23-6-59} 50%
เริ่มหัวข้อโดย: Bellze12 ที่ 23-06-2016 17:49:23

เป็นฝั่งเป็นฝาแล้วนะน้ำฝน

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.91 แต่งงาน {P.127}{ุุ23-6-59} 50%
เริ่มหัวข้อโดย: shoi_toei ที่ 23-06-2016 21:57:54

ยินดีด้วยจ้าา

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.91 แต่งงาน {P.127}{ุุ23-6-59} 50%
เริ่มหัวข้อโดย: บูมเบส ที่ 23-06-2016 22:42:07

ดีใจด้วยนะในที่สุดบรรยากาศดีๆก็พัดเข้ามาหาแล้ว

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.91 แต่งงาน {P.127}{ุุ23-6-59} 50%
เริ่มหัวข้อโดย: Pam_ban ที่ 23-06-2016 22:45:57

ซาบซึ้งตรึงใจกับงานแต่งของพี่หมอกับน้ำฝนมากค่ะ. ยินดีด้วยนะคะ ละเอียดมากจริง ๆ  :L2: :L2:


 :กอด1:

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.91 แต่งงาน {P.127}{ุุ23-6-59} 50%
เริ่มหัวข้อโดย: OoniceoO ที่ 24-06-2016 19:15:56

เขิลแทนเลยอะ ☺️☺️

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.91 แต่งงาน {P.127}{ุุ23-6-59} 50%
เริ่มหัวข้อโดย: i_Tipz ที่ 26-06-2016 12:58:27

ปลืีมปริ่มมมม ~~~ :mew1: :mew1:

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.91 แต่งงาน {P.127}{ุุ23-6-59} 50%
เริ่มหัวข้อโดย: jimmyjimmy ที่ 26-06-2016 13:05:17

ได้แต่งแล้วนะ ฝน

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.91 แต่งงาน {P.127}{ุุ27-6-59} 100%
เริ่มหัวข้อโดย: MYYAOI ที่ 27-06-2016 18:56:34

ปลื้มปริ่ม ประหนึ่งร่วมพิธีกะเค้าด้วย รายละเอียดยิบมาก อ่านแล้ว  อยากให้มีคนมาขอมั้งจัง  :-[

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.91 แต่งงาน {P.127}{ุุ27-6-59} 100%
เริ่มหัวข้อโดย: iceman555 ที่ 27-06-2016 19:27:31

 :katai2-1: :katai2-1: :katai2-1: :katai2-1: :katai2-1:

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.91 แต่งงาน {P.127}{ุุ27-6-59} 100%
เริ่มหัวข้อโดย: i_Tipz ที่ 27-06-2016 19:48:43

น่ารัก และ รู้สึกอบอุ่นมากกก :mew1: :mew1:

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.91 แต่งงาน {P.127}{ุุ27-6-59} 100%
เริ่มหัวข้อโดย: BABYBB ที่ 27-06-2016 20:06:43

ไรท์เก่งมากอ่ะ เขียนงานแต่งออกมาสวยงามมากจริงๆ
อ่านแล้วภาพมันลอยมาเลย พวกพิธีก็ละเอียดมาก
อ่านแล้วเหมือนได้ไปอยู่ในงานด้วยเลย 5555555
อยากอ่านฉากเข้าหอนะบ่องตง 55555 มีความหื่นนนน :hao7:

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.91 แต่งงาน {P.127}{ุุ27-6-59} 100%
เริ่มหัวข้อโดย: zaturday ที่ 27-06-2016 20:17:46

ปริ่มมม เหมือนได้แต่งซะเอง เราได้มีโอกาศไปร่วมงานแต่งงานบ่อยมาก เป็นเพื่อนเจ้าสาวสี่ครั้ง ช่วยงาน ร่วมงานอีกนับไม่ถ้วน แต่ไม่เคยเห็นพิธีการที่เป็นไทยแท้ขนาดนี้มาก่อน

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.91 แต่งงาน {P.127}{ุุ27-6-59} 100%
เริ่มหัวข้อโดย: Dolamon ที่ 27-06-2016 20:31:37

เห็นนำ้ฝนกับพี่หมอแต่งงาน แล้ว
อยากแต่งมั่ง 5555555

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.91 แต่งงาน {P.127}{ุุ27-6-59} 100%
เริ่มหัวข้อโดย: rmlab ที่ 27-06-2016 22:12:55

ดีใจด้วยน้า

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.91 แต่งงาน {P.127}{ุุ27-6-59} 100%
เริ่มหัวข้อโดย: Duangjai ที่ 27-06-2016 23:50:18

เก็บรายละเอียดงานแต่งได้ดีจริงๆ

พี่หมอกับน้ำฝนก้อแฮปปี้เอนดิ้งละ แล้วหมอนนท์กับไผ่ละจะลงเอยยังไง

ยังรอตอนต่อไปจ้าาาา

 :mew1:  :mew3:  :mew4:  :mew1:   :mew2:  :mew3:

......


..

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.91 แต่งงาน {P.127}{ุุ27-6-59} 100%
เริ่มหัวข้อโดย: ka[ze]na ที่ 28-06-2016 00:07:42

ยินดีๆๆๆๆ

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.91 แต่งงาน {P.127}{ุุ27-6-59} 100%
เริ่มหัวข้อโดย: minneemint ที่ 28-06-2016 07:56:24

 :mc4:

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.91 แต่งงาน {P.127}{ุุ27-6-59} 100%
เริ่มหัวข้อโดย: mystery Y ที่ 28-06-2016 09:25:13

พอเข้าหอก็จัดหนักเลยนะพี่หมอ!

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.91 แต่งงาน {P.127}{ุุ27-6-59} 100%
เริ่มหัวข้อโดย: บูมเบส ที่ 28-06-2016 10:08:10

แอบเขินไปกลับคู่บ่าวสาวจริงๆ

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.91 แต่งงาน {P.127}{ุุ27-6-59} 100%
เริ่มหัวข้อโดย: โซดาหวาน ที่ 28-06-2016 15:44:15

ตามอ่านทันแล่ววววว อ่านตอนนี้จบอบอุ่นใจแทนทั้งสองมากกก
ผ่านอะไรด้วยกัมาเยอะกว่าจะถึงจุดนี้ ปลื้มแทนนนพี่หมอน้ำฝน

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.91 แต่งงาน {P.127}{ุุ27-6-59} 100%
เริ่มหัวข้อโดย: tuek ที่ 28-06-2016 15:45:59

อิจฉาฝนสุดๆ

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.91 แต่งงาน {P.127}{ุุ27-6-59} 100%
เริ่มหัวข้อโดย: Dee^daY ที่ 28-06-2016 19:23:58

เรียบร้อย เสร็จพิธี

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.91 แต่งงาน {P.127}{ุุ27-6-59} 100%
เริ่มหัวข้อโดย: mypink801 ที่ 28-06-2016 19:41:42

ยินดีด้วยนะทั้งสองคน ชอบมากๆ ดูอบอุ่น  :กอด1: :กอด1:

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.91 แต่งงาน {P.127}{ุุ27-6-59} 100%
เริ่มหัวข้อโดย: ่jum ที่ 28-06-2016 20:11:14

เก็บรายละเอียดงานแต่งไว้เยอะจัง :pig4:

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.91 แต่งงาน {P.127}{ุุ27-6-59} 100%
เริ่มหัวข้อโดย: Ginny Jinny ที่ 28-06-2016 20:44:59

 :-[ :-[ :-[

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.91 แต่งงาน {P.127}{ุุ27-6-59} 100%
เริ่มหัวข้อโดย: Bellze12 ที่ 28-06-2016 23:06:59

น่ารักจริงๆ ทุกคนรอบข้างพี่หมอกับฝน
ดีใจกับทั้งคู่

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.92 เรื่องของไผ่ พาร์ท 1 {P.128}{ุุ3-7-59} 150%
เริ่มหัวข้อโดย: memew ที่ 29-06-2016 07:26:46

ตอนที่ 92 เรื่องของไผ่ พาร์ท 1


ผมเคยเห็นข่าวอยู่บ่อยๆ ว่าผู้ชายกับผู้ชายแต่งงานกันด้วยพิธีไทยๆ เรานี่แหละ แต่เห็นแล้วก็เฉยๆ คิดว่าช่างกล้าเนอะ ไม่คิดไม่ฝันว่าวันนั้นจะเวียนมาถึงตัวเอง ผมนี่อายโคตรอาย คนมากันเยอะมากกกก ทั้งญาติผม ญาติพี่หมอ เพื่อนฝูง เพื่อนร่วมงานพ่อแม่ เพื่อนพ่อเพื่อนแม่ มากันอย่างเนืองแน่นชนิดที่ผมยังช็อกว่าเรารู้จักคนเยอะขนาดนี้เลยเหรอ
 
พ่อแม่พี่หมอนี่ดูท่าจะหน้าชื่นมาก แนะนำแขกเหรื่อว่าผมเป็นลูกสะใภ้ที่ดีขนาดไหน พ่อกับแม่ผมก็เช่นกัน ไม่คิดว่าช่วงเวลาไม่กี่เดือนหลังพ่อแม่เปิดใจ จะทำให้ท่านเปลี่ยนไปได้ขนาดนี้
 
“ทำหน้าที่ให้ดีนะลูก”
ตากับยายให้พร ตอนท่านรู้ ท่านช็อกสุด แต่ดีว่าพ่อกับแม่ช่วยกันอธิบาย และยายเองก็ชอบพี่หมอเป็นทุนอยู่แล้ว เลยทำใจกันได้เร็ว ยิ่งพอรู้ว่าผมได้ค่าสินสอดทองหมั้นเท่าไหร่ ตากับยายนี่ไม่พูดอะไรเลย บอกคำเดียวว่าบุญของผมแล้ว ฮ่าๆ ไม่งกกันเลยจริงๆ
 
ผมไม่รู้ว่าข้างนอกเงียบกันไปนานแค่ไหน เพราะผมกับพี่หมอใช้เวลาด้วยกันอยู่ในห้องยันเช้า ผมตื่นก่อนพี่หมอที่ยังนอนหลับสนิทอยู่บนเตียง ผมยิ้ม จูบแก้มพี่หมอไปเบา ๆ ทีเพราะกลัวสามีจะตื่น พี่หมอยิ้มทั้งที่ตายังหลับอยู่ ก่อนค่อยๆ ลืมตามอง คว้าผมลงไปกอดแน่น
 
“ทำแบบนี้กับพี่ทุกวันนะ”
 
ผมหัวเราะหึๆ
 
“ปล่อยได้แล้ว ผมจะลงไปช่วยเขาเก็บของ”
 
พี่หมอทำท่าอิดออดนิดหนึ่ง ร้องขอจูบ ผมจุ๊บไปเบาๆ ทีลุกขึ้นอาบน้ำก่อน พอผมออกมาพี่หมอก็เข้าไปอาบต่อ ผมเก็บของในห้องรอ พอพี่หมออาบน้ำแต่งตัวเสร็จ เราสองคนก็พากันเดินลงไปข้างล่าง
 
แอบเขินครับ เพราะเราสองคนเดินออกจากห้องในฐานะสามีภรรยากันจริงๆ แล้ว
 
เราหยุดร้านกันสามวัน คือวันเตรียมงาน วันงาน และวันเก็บงาน วันนี้คือวันเก็บงาน ทุกคนตื่นกันหมดแล้ว ทั้งพ่อแม่ พี่ฟ้า ตายาย ลุงป้าน้าอาลูกพี่ลูกน้อง
 
พี่ฮัทกับพี่แฮ็คเป็นตัวตั้งตัวตีเอ่ยแซวทันทีที่เห็นผมกับพี่หมอ ผมเดินหน้าร้อนผ่าวลงไปช่วยทุกคนเก็บของ ซากอารยธรรมต่างๆ ทิ้งเกลื่อนไปหมด
 
“คนเยอะจริงๆ ไม่คิดว่าคนจะเยอะขนาดนี้”
แม่พูดอย่างตื่นเต้น
 
“นั่นซิคะแม่ งานฟ้าไม่รู้คนจะถึงครึ่งของฝนไหม”
พี่ฟ้าพูดคล้ายน้อยใจ
 
“จะต้อนคนมาให้เยอะเป็นสองเท่าเลย แต่อย่าเลยพี่ฟ้า เดินถ่ายรูปเมื่อยมาก”
ผมบ่น พี่ฟ้าหัวเราะ
 
“ชิ อิจฉาๆ”
 
ผม แม่และพี่ฟ้าขอตัวไปทำมื้อเช้าให้ทุกคนกิน ผมยกหม้อแกงลงจากเตา ตักใส่จานวางเรียงไว้เตรียมเสิร์ฟ แม่หันมายิ้มให้ ลูบหัวผมเบาๆ ไม่ได้พูดอะไร แต่สายตาบ่งบอกว่ากำลังภูมิใจในตัวผมขนาดไหน
 
สิ่งหนึ่งที่ทำให้แม่มีความสุข เพราะจำนวนผู้คนที่มากันมากมายเมื่อคืนนี้ด้วยแหละ แม่คงไม่คิดว่าจะมีใครให้การยอมรับมากมายขนาดนี้
 
ไม่นานอาหารมื้อเช้าก็เสร็จ เราขนออกไปกินกันข้างนอกแทน เพราะโต๊ะในบ้านไม่พอ เอาโต๊ะลูกค้ามาวางต่อกัน แยกเป็นสองโต๊ะใหญ่ๆ โต๊ะหนึ่งคือผมพี่หมอ พ่อแม่พี่ฟ้า ตายาย ป้า พี่ฮัทพี่แฮ็ค ที่เหลือไปอีกโต๊ะ ทุกคนยอมรับพี่หมอมาเป็นสมาชิกในครอบครัวอย่างมีความสุข
 
ผมยิ้มไปกับสิ่งที่เห็น ไม่คิดเลยจริงๆ ว่าสิ่งนี้จะเกิดขึ้นกับครอบครัวเรา แทนที่ผมจะได้นั่งมองพี่เขยหล่อๆ กลับกลายมาเป็นได้แฟนหล่อๆ ไปแทน
 
หลังจากทานมื้อเช้าและส่งญาติผู้ใหญ่ทุกคนกลับ ผมกับพี่หมอช่วยกันขนข้าวของที่ได้มาจากงานแต่งงานและข้าวของบางส่วนของผมเพื่อย้ายไปบ้านพี่หมอ จริงๆ ไม่เยอะหรอก เพราะผมทยอยเอาไปบ้างบางส่วนตั้งแต่แม่ยกผมให้พี่หมอก่อนหน้านั้นแล้ว ที่เหลือก็ไว้ที่นี่แหละ เพราะไงก็ต้องกลับมานอนบ้างบางครั้ง (ห้องผมก็ยังคงไว้เหมือนเดิม)
 
พอจะกลับพ่อกับแม่ก็มอบเงินค่าสินสอดทั้งหมดให้ผมเก็บไว้ ผมตาโตเลย เพราะไม่คิดว่าแม่จะให้ พ่อกับแม่บอกให้เก็บไว้ทำทุน ที่ร้องขอเยอะขนาดนั้นเพื่อลองใจพี่หมอว่าจะยอมเสียเงินจำนวนเยอะขนาดนั้นให้ครอบครัวเราหรือเปล่า
 
ผมยิ้มแก้มปริ นั่งเป็นตุ๊กตาหน้ารถออกจากบ้านตัวเองมา แอบเสียใจครับที่ต้องห่างจากอ้อมอกพ่อแม่ (พวกผู้หญิงคงรู้สึกแบบเดียวกัน ไปสู่ครอบครัวใหม่ เพราะถ้าผมแต่งงานกับผู้หญิง ผมจะอยู่บ้านดูแลพ่อแม่) แต่อีกใจดีใจที่ได้ไปอยู่กับคนที่รัก โชคดีที่ครอบครัวใหม่ของผม รักผมไม่ต่างจากที่พ่อแม่บังเกิดเกล้ารักผม พรากจากพี่สาว แต่ก็เหมือนได้พี่ชายเพิ่มมาอีกสอง (ถ้านับอายุ ไผ่ต้องเป็นพี่ผม)
 
“ร้องไห้หรือเปล่า”
อยู่ๆ คนตัวสูงก็ถามขึ้น
 
“เปล่าซะหน่อย”
ผมรีบหันไปยื่นหน้าให้พี่หมอดูชัดๆ
 
“คิดว่าจะร้องไห้เหมือนเมื่อวาน”
 
“ก็มันดีใจนี่”
ผมอมลม พี่หมอหัวเราะหึ ๆ แล้วเราก็พากันขับรถเข้าไปจอดในบ้าน ผมกับพี่หมอช่วยกันขนของลงจากรถ หอบพะรุงพะรังเดินเข้าบ้าน ได้ยินเหมือนเสียงทีวีดังอยู่ในห้องรับแขก ไผ่คงกำลังดูหนังอยู่ เราพากันเดินเข้าไป ชะงักกึกเมื่อเห็นคนที่นั่งอยู่ในห้องรับแขก
 
ไผ่มันนั่งดูหนังอยู่ตามคาด แต่ที่เกินคาดคือคนที่นั่งเคียงมันอยู่ต่างหาก
 
พี่หมอนนท์ครับ
 
ที่ทำให้ผมแปลกใจคือไผ่มันยอมนั่งดูหนังกับพี่หมอนนท์ได้ไง ที่แปลกใจไปกว่านั้นคือพี่หมอนนท์วางสองแขนราบไปกับพนักพิงด้านหลังของมันซึ่งมองกลายๆ ก็คล้ายๆ กับพี่หมอนนท์โอบไหล่มันไว้หลวมๆ และที่ทำให้แปลกใจมากไปกว่านั้นอีกคือไผ่มันกำลังหยิบขนมในถุงป้อนพี่หมอนนท์อยู่
 
มันป้อนในลักษณะไม่ได้หันไปมอง รายนั้นก็ก้มงับเอาแบบไม่มองเหมือนกัน ลักษณะเหมือนป้อนกันจนรู้ระยะแล้วอะไรทำนองนั้น
 
ผมหันไปมองพี่หมอ พี่หมอก็มองหน้าผมเหมือนกัน คงงงว่ามาได้ไงเหมือนกัน
 
“เฮ้ย!”
พี่หมอเดินเอาถุงของไปฟาดไหล่เพื่อน พี่หมอนนท์สะดุ้งโหยงไม่ต่างกับไผ่ที่เด้งตัวลุกจากที่นั่ง
 
“กะ กลับมากันแล้วเหรอ”
มันถามละล่ำละลัก “ถือซะเยอะ มานี่กูช่วย” แล้วไผ่มันก็รีบเดินมาแย่งของออกจากมือผมไปถือเองซะหมด “เอาขึ้นไปไว้ในห้องใช่ไหม” มันถามต่อ ผมพยักหน้ารับ มันรีบหอบข้าวของเดินลิ่วๆ ขึ้นห้องผมกับพี่หมอไปทันที
 
พี่หมอนนท์รีบกดปิดทีวีลุกขึ้นยืนบ้าง
 
“มีไรให้ช่วยบ้าง”
 
“มี อยู่ในรถ เอาขึ้นห้องทั้งหมดเลย”
พี่หมอไม่ขัดศรัทธาเพื่อน พยักหน้าไปทางรถ พี่หมอนนท์รีบเดินจ้ำอ้าวไปทันที ผมมองหน้าพี่หมอ
 
“งั้นผมกลับไปเอาเพิ่มนะ”
พี่หมอพยักหน้า ผมเดินกลับไปขนเพิ่ม เห็นพี่หมอนนท์กำลังก้มหยิบของอยู่ ผมยืนรอ เพราะของเบาที่ผมอยากขนไปก่อนจะอยู่ตรงจุดที่พี่หมอนนท์หยิบพอดี
 
สายตาผมก็เร็วพอกันหันไปเห็นอะไรบางอย่างบนต้นคอของพี่หมอนนท์
 
“พี่หมอนนท์โดนอะไรกัดคอมาเนี่ย เป็นรอยฟันเลย”
 
พี่หมอนนท์รีบเด้งตัวขึ้นมากุมไว้
 
“เหรอ” พี่แกลูบๆ “มิน่าเจ็บๆ รู้สึกอยู่เหมือนกัน แต่ไม่คิดว่าเป็นรอย”
 
ผมชี้นิ้วกิ้วๆ ใส่หน้าพี่หมอนนท์
 
“ฮั่นแน่ สาวที่ไหนหนอ มาทำกับพี่ชายเราแบบนี้ ทำไมไม่เอามาแนะนำบ้าง”
 
“อยากอยู่เหมือนกัน แต่ทางนั้นไม่ยอม”
 
“อ้าว ทำไมล่ะครับ”
 
พี่หมอนนท์ไม่บอก ยักไหล่ทีก้มลงไปเก็บต่อ พอพี่หมอนนท์ไปผมก็ก้มหยิบของต่อ ไผ่มาสมทบพอดี
 
“มีเยอะไหมมึง”
 
“ก็เยอะอยู่”
ผมบอก กะว่าจะรอไปพร้อมมัน ยืนคอยในขณะที่มันก้มหยิบของที่หนักๆ ไว้ในอ้อมแขน ผมเผลอมองต้นคอเผื่อเจอรอยอะไรแบบพี่หมอนนท์บ้าง ไม่คิดว่าจะเจอหรอก กะมองขำๆ ไปงั้นเอง
 
แต่ผมก็เจอสิ่งเดียวกัน

[50%]

ผมมองตาค้าง
 
“เป็นไรมึง” มันถาม สีหน้างงๆ “เอ้า รีบๆ ไปได้แล้ว” มันเร่ง ผมเลยรีบเดินนำเข้าไปภายใน สมองพยายามคิดถึงสิ่งที่เห็นเมื่อกี้
 
พี่หมอนนท์มีรอยกัดที่คอ ไอ้ไผ่มีรอยกัดแบบเดียวกันที่คอ เมื่อวานยังไม่มีเลย มันเพิ่งเกิดขึ้นวันนี้แน่ๆ ส่วนพี่หมอนนท์ผมไม่รู้ ไม่ได้สังเกต แต่จากภาพที่เห็น เหมือนมันเพิ่งสดใหม่ ที่เดียว สีเดียวแบบเดียวกับไผ่
 
ผมกลืนน้ำลายลงคอ เดินคิดไปเรื่อยๆ ไผ่มันเบรกกึกเพราะพี่หมอเดินสวนออกจากประตูบ้านมาพอดี ผมเลยชนแผ่นหลังมันปั้ก เซแถกๆ ไปด้านหลัง มันก็มือเร็วรีบคว้าร่างผมไว้ก่อนจะล้มทั้งที่มือยังเต็มไปด้วยข้าวของ แล้วพี่หมอก็รีบเข้ามารับร่างผมไว้
 
“เหม่อไรนักหนา หรือว่าถูกใช้งานหนักไปเมื่อคืน”
ไผ่มันแซว
 
“ปะ เปล่า” ผมค้าน “รีบไปกันเถอะ”
ผมเร่ง ขึ้นไปถึงบันไดพี่หมอนนท์ก็เดินสวนลงมา ไผ่มันไม่สนใจพี่หมอนนท์ ในขณะที่พี่หมอนนท์ยิ้มให้ผมที
 
ผมพยายามใช้รอยหยักในสมองอันน้อยนิดคิด
 
ระ หรือหว่า…
 
ไผ่กับพี่หมอนนท์
 
ไม่จริง!!!
 
ไม่มีทางเป็นไปได้
 
เอาล่ะ ถ้าดูจากความเป็นจริงนะ ข้อแรกไผ่มันเกลียดพี่หมอนนท์มาก พี่หมอนนท์ก็ใช่จะชอบมันมากนัก ถ้าไม่ใช่เพราะถูกพ่อพี่หมอขอร้องคงไม่อยากดูแลมันหรอก
 
ข้อสอง มันเป็นผู้ชาย
 
เอ่อ.. ผมกับพี่หมอก็ผู้ชาย ตัดข้อนี้ออกไปก่อน
 
ข้อสอง มันกับพี่หมอนนท์ไม่ใช่เกย์
 
เอ่อ… ตัดข้อนี้ออกไปเหมือนกันเพราะผมกับพี่หมอก็ไม่ใช่เกย์ ยังแต่งงานกันได้
 
ข้อสองอีกรอบ
 
อ๊ากกกกก มันจะคบกันได้ยังไง พี่หมอนนท์เป็นรุกแน่ ๆ เพื่อนผมมันก็รุก แล้วใครรับ อย่างพี่ต้าร์กับหิน พี่ต้าร์รับก็ไม่แปลกเท่าไหร่ เพราะบอดี้ให้ แต่เพื่อนผมกับพี่หมอนนท์
 
ลองนึกภาพพี่หมอนนท์รับนะ
 
อ๊ากกกกกก
 
หรือภาพไผ่เป็นฝ่ายรับ
 
อ๊ากกกกกก
 
ผมทิ้งตัวลงไปนั่งกุมหัว
 
“น้ำฝน!/น้ำฝน!/น้ำฝน!”
สามเสียงตะโกนเรียกผมพร้อมกัน ทิ้งสิ่งที่ถืออยู่วิ่งเข้ามาหา ไผ่ถึงตัวผมก่อนเพราะอยู่ใกล้สุด ตามมาติดๆ ด้วยพี่หมอและพี่หมอนนท์
 
“เป็นไรหรือเปล่า”
ไผ่ถามสีหน้าตื่น พี่หมอรีบดันมันออกมาจับผมไว้
 
“เป็นอะไรไหมฝน รู้สึกผิดปกติตรงไหน”
 
ผมมองหน้าพี่หมอ ก่อนหันไปมองไผ่และพี่หมอนนท์
 
ส่ายหัวไปมา
 
เป็นไปไม่ได้…
 
เป็นไปไม่ได้…
 
เป็นไปไม่ได้…
 
เป็นไปไม่ได้…
 
ไผ่มันเกลียดพี่หมอนนท์ ไผ่ไม่ใช่เกย์ ไผ่มันเป็นรุก ไผ่ ไผ่ ไผ่มันเป็นเพื่อนผม…
 
“เป็นไรฝน” พี่หมอจับชีพจรผม “หัวใจเต้นแรงจัง ทำไมอยู่ๆ ถึงเป็นแบบนี้ หายใจออกไหมฝน ตาพร่าหรือเปล่า นนท์วิ่งไปหยิบกล่องตรวจมาให้ที”
 
พี่หมอนนท์ทำท่าจะลุก แต่ผมรั้งไว้
 
“ผมไม่เป็นไร”
 
“แล้วเป็นอะไร”
ไผ่ถาม ผมมองตามัน เบะหน้าเพราะไม่คิดว่าเรื่องนี้จะเกิดขึ้น
 
“ไผ่พากูเข้าไปในห้องมึงที”
ไผ่ทำหน้างง แต่ก็ยอมลุกขึ้น พยุงผมลุกตาม พี่หมอกับพี่หมอนนท์ทำท่าจะเดินตามมา
 
“ผมขอคุยกับไผ่สองคน”
พี่หมอกับพี่หมอนนท์เบรกกึก ไผ่ทำสีหน้าแปลกใจ
 
“พี่กับพี่หมอนนท์ช่วยกันขนของไปก่อนนะ ผมมีเรื่องจะปรึกษาไผ่หน่อย ในฐานะเพื่อน”
ผมร้องขอทางแววตากับพี่หมอ พี่หมอมีสีหน้าเป็นห่วง “ไม่ต้องห่วงหรอก ผมไม่เป็นอะไร”
 
พี่หมอมองแบบไม่ค่อยไว้ใจ แต่ก็จำต้องพยักหน้า ผมรีบลากไผ่เข้าไปในห้องของมันเองทันที
 
“มีไร”
 
“มึงนั่นแหละ มีอะไรทำไมไม่บอกกูตรงๆ!!”
ผมพูดใส่มันเสียงดัง มันมองหน้าผมอึ้งๆ เพราะตั้งแต่คบกันมา ผมไม่เคยตะคอกใส่มันแบบนี้เลย
 
“มีอะไร กูไม่มีอะไรปิดบังมึงนี่”
 
“แน่ใจนะ”
ผมส่งออร่ากดดัน เขยิบเข้าไปใกล้จนมันกระเถิบถอยหลัง เห็นมันกลืนน้ำลายลงคออึกใหญ่ด้วย
“ไผ่ มึงมีอะไรปิดบังกู พูดตรงๆ ก่อนที่กูจะโกรธ”
 
มันขมวดคิ้ว
 
“ไม่มีอะไรจริงๆ”
 
ผมผลักมันลงไปทิ้งตัวลงนอนบนเตียง ขึ้นคร่อมด้านบน
 
“เฮ้ย! ทำอะไรมึง”
 
ผมล็อกมันไว้ด้วยขา กระชากชายเสื้อมันขึ้นสูง
 
หราเต็มแผงอก ทั้งรอยฟัน รอยคิสมาร์ก และรอยแดงๆ คล้ายรอยบีบเค้น ผมมองอึ้งๆ มันรีบลดเสื้อตัวเองลงมองผมตาโต ผมมองหน้ามัน
 
“ทำไมมึงต้องปิดบังกูด้วย” ผมเม้มปากแน่น “มึงกับพี่หมอนนท์”
 
มันตาโตทันทีที่ผมเอ่ยจบ
 
“ฝน!”
 
“มึงกับพี่หมอนนท์”
 
“ฝน”
 
ผมกลืนน้ำลายลงคอ
 
“มึงจะบอกกูเมื่อไหร่ ก็ไหนสัญญาว่ามีไรจะเล่าให้ฟังทุกเรื่องไง ทำไมต้องปิดบัง กูเป็นเพื่อนที่ไม่ได้เรื่องขนาดนั้นเลยรึไง”
 
“เปล่า ฝน คือ กู แบบว่า..”
 
น้ำตาผมร่วงเผาะ ผมคิดว่าผมรู้ใจมันที่สุดแล้ว คิดว่ามันรู้ใจผมที่สุดด้วย มันช่วยเหลือผมหลายครั้ง มีอะไรก็บอกก็เล่า แต่ไม่คิดว่าเรื่องสำคัญแบบนี้มันจะไม่พูดอะไรเลย ผมพยายามคิดทบทวนเรื่องที่ผ่านมา ทั้งท่าทางที่มันเปลี่ยนไป มันไม่ใช่เพิ่งเกิด แต่เกิดมานานแล้ว แต่มันก็ไม่คิดจะบอกผมที่เป็นเพื่อนสนิท
 
“ฝน กูขอโทษ กูไม่ได้ตั้งใจจะโกหกมึง อย่าร้องเลยนะ”
มันรีบลุกขึ้นมาโอบกอดผมไว้แนบอก อกอุ่นๆ ที่ผมซบบ่อยๆ ตอนนี้พี่หมอนนท์แย่งไปแล้ว
 
ผมไม่รู้ว่าที่ร้องไห้นี่ร้องไห้เพราะเสียใจที่เพื่อนไม่ยอมเล่าความจริงเพียงอย่างเดียว หรือผมกำลังหวงเพื่อนกันแน่ ไผ่มันไม่เคยคบผู้หญิงจริงจังเลยสักคน ชีวิตนี้แทบจะมีแค่ผมคนเดียว ทำทุกอย่างเพื่อผม รักผม จนผมรู้สึกว่ามันเป็นมากกว่าเพื่อนแต่ก็เป็นเพื่อน แต่พอรู้ว่ามีใครสักคนจะมาแย่งมันไป จะในฐานะอะไรก็ตาม ผมก็รู้สึกแปลกๆ อยู่ดี
 
ผมไม่พร้อมจะสูญเสียไผ่ไปให้ใครทั้งนั้น ผมเห็นแก่ตัวเกินไปไหม
 
“อย่าร้องฝน กูยอมเล่าเรื่องทุกอย่างให้ฟัง ฟังแล้วมึงอย่าโกรธกูนะ เรื่องทุกอย่างมันไม่ได้เกิดจากความตั้งใจ”
มันดันผมออกมาพูด ผมยังนั่งน้ำตาริน มันทำสีหน้าลังเล ผมขยับจะลุก
 
“ไม่เต็มใจเล่าไม่ต้องเล่าก็ได้”
 
“เล่าๆ เดี๋ยวขอเวลากูเรียบเรียงก่อน”
 
ผมนั่งคอย มันกระแอมไอหนึ่งที
 
“มึงจำวันที่มึงถูกพี่ดีนจูบได้ไหม วันนั้นที่มึงพยายามโทรติดต่อกูแล้วโทรไม่ติด”
 
ผมพยักหน้า จำได้แน่อยู่แล้ว เพราะโทรหาใครก็ไม่มีใครรับ จนพี่ต้าร์ต้องเข้ามาปลอบใจ
 
“วันนั้นกูเมา ไอ้เหี้ยนนท์นั่นก็เมา กูไม่ขอเล่ารายละเอียดนะ แต่มันเริ่มมาจากตอนนั้น ด้วยความไม่ตั้งใจ”
 
เดี๋ยวนะ ถ้าพูดถึงตอนนั้น มันบอกมันแฮงค์ แล้วก็นอนเดี้ยงไปหลายวัน ตื่นมาก็เดินเป๋อีก
 
งั้นก็หมายความว่า…
 
ผมมองตามัน อ้าปากค้าง มันจ้องตาผมคล้ายกับไม่อยากให้เรื่องทั้งหมดเกิดขึ้นเหมือนกัน
 
“ใช่ กูกับไอ้เหี้ยนั่นมีอะไรกัน”


ไม่ต้องเดาเลยว่าใครเป็นฝ่ายรับ เพราะดูจากสภาพที่มันจับไข้ไปหลายวัน และท่าเดินเป๋ๆ นั้นมีสภาพเหมือนผมไม่มีผิด
 
“แล้วหลังจากนั้น มันก็ขอรับผิดชอบกูเหมือนที่พี่หมอรับผิดชอบมึง แต่เหี้..เอ๊ย กูไม่ต้องการ กูเป็นผู้ชาย เป็นรุกเต็มร้อย วันนั้นแค่ผิดพลาด กูพยายามหนีมัน แต่ไอ้เหี้..นั่นมันก็ตื๊อไม่หยุด”
มันเล่าต่ออย่างใส่อารมณ์
 
“พอกูไม่ยอมเข้า มันก็บังคับกู มึงเข้าใจไหม มันบังคับกู ความรู้สึกของกูตอนนั้นบอกได้เลย กูนึกถึงมึง กูคิดว่าเป็นกรรมของกูที่เคยใช้มึงเป็นเหยื่อให้พี่หมอทำรุนแรง ตอนที่โดนมันทำแต่ละที ในหัวกูมีแต่มึง กูรู้เลยว่ามึงต้องทนทุกข์ทรมานขนาดไหน”
 
“กูสู้มันไม่ได้ ไม่ว่าจะทางไหน มันทำทุกวิถีทางเพื่อให้กูยอมเป็นของมันไม่ว่าจะทางตรงหรือทางอ้อม ช่วงที่มึงหายไป กูก็ร้อนใจ มันขอข้อแลกเปลี่ยนเพื่อจะได้ข้อมูลในการตามหามึง หลังจากนั้นมันก็ขู่กู ถ้ากูไม่ยอมมันจะบอกมึง บอกคนอื่น แม่งโคตรทรมาน แต่มันคงไม่ได้เสี้ยวของที่มึงเป็น กูเลยสำนึก”
 
“ขอโทษนะ กูไม่รู้”
 
“อือ กูเข้าใจ แล้วมึงก็เข้าใจแล้วใช่ไหม ว่าทำไมกูไม่เล่าให้มึงฟัง”
 
ผมพยักหน้าเข้าใจ เรื่องแบบนี้มันไม่ใช่เรื่องที่บอกกันง่ายๆ ถ้ามันคบกับพี่หมอนนท์แบบคนรักกันทั่วไปแล้วไม่บอก ผมจะโกรธมันมากกว่านี้ แต่นี่มันถูกบังคับเหมือนกัน ทุกสิ่งที่เกิดขึ้น ก็เกิดจากความไม่ตั้งใจ
 
“แล้วตอนนี้มึงกับพี่หมอนนท์”
 
“มันเหี้ยยังไงก็ยังเหี้ยอยู่เหมือนเดิม กูจะอาฆาตมันจนตาย”
มันทำหน้าเหี้ยม ผมมองตามัน
 
“มึงรู้สึกอะไรกับพี่หมอนนท์ไหม”
 
“ไม่ ฝน อย่าถามอะไรที่มันน่าขยะแขยงขนาดนั้น”
 
“บางทีที่พี่หมอนนท์ทำแบบนี้ เพราะเขาชอบมึงก็ได้นะ”
 
“มันจะชอบไม่ชอบเหี้ยอะไรก็เรื่องของมัน กูไม่ใช่เกย์ ไม่ได้พิศวาสในตัวผู้ชายด้วยกันเอง เอ่อ ยกเว้นตอนมึงยั่ว”
อ้าว ไอ้นี่ ไหนบอกไม่พิศวาส
 
“และที่สำคัญ กู…เกลียด…มัน”
มันย้ำชัดเจน
 
“มึง เกลียดแบบไหนได้แบบนั้นนะ”
ผมเตือนสติ มันชะงัก มองหน้าผม
 
“เอาเป็นว่า กูเกลียดมัน มึงเข้าใจแค่นี้พอ แม่งศักดิ์ศรีกู รู้ถึงไหน อายถึงนั่น กูอยากเป็นผู้ชายที่เข้มแข็ง เป็นผู้นำ ตัวรุก แต่มัน…” มันกัดกรามกรอด “มันทำให้กูรู้สึกว่ากูอ่อนแอ มันทำให้กูเป็นรับ กูไม่ชอบ”
 
“ไม่ชอบหรือเจ็บใจที่เขาเหนือกว่า”
 
มันสะอึกไป
 
“ไม่ว่าจะยังไง กูก็เกลียดมัน”
มันย้ำชัดเจน ผมพยายามจ้องตามัน มันไม่พูดอะไร ถอนหายใจแรง ซบหน้าลงกับหัวไหล่ผม
 
“กูดีใจที่มึงไม่นึกรังเกียจกู”
 
“บ้า กูก็ทำกับพี่หมอ จะรังเกียจมึงทำไม”
 
“มันต่างกันนะฝน มึงน่ะ ถึงจะขี้เหร่ แต่ก็ยังเหมาะกับเป็นฝ่ายรับมากกว่า แต่กูไม่ใช่”
มันพูดด้วยน้ำเสียงซีเรียส
 
ควาย มาหาว่ากูขี้เหร่ =*=
 
“แต่มันบังคับให้กูเป็น” มันกัดกรามกรอด “มึงโกรธกูไหม”
 
ผมส่ายหน้าไปมา มันถอนหายใจอย่างโล่งอก
 
“งั้นที่มึงเงียบๆ ไปช่วงนี้”
 
“เพราะถ้ากูพูดอะไร มันจะเข้าตัวน่ะสิ ไอ้นั่นก็จ้องแต่จะกัดกูกลับ จะพูดจะแซวอะไรกับเพื่อนก็ลำบาก เหมือนคนมีชนักติดหลัง”
 
อ๋อ
 
ผมนิ่งคิด
 
“ว่าแต่ไผ่…” ผมทำท่าอึกอัก “มึงกับพี่หมอนนท์เป็นพวกชอบเล่นแรงเหรอ เห็นกัดกันเป็นรอยเลย”
 
มันโบกหัวผมที
 
“มันเสือกมากัดกูก่อน กูเลยแก้แค้นกลับแค่นั้นเอง”
แต่แค่นั้นเองของมึงทำเอากูคิดลึกนะ ผมหน้าร้อนผ่าวเมื่อนึกถึงฉากมันออกศึกกับพี่หมอนนท์
 
“มึงอย่าพยายามคิดฝน มันทุเรศ กูว่ามึงกับพี่หมอยังดูดีกว่าอีก”
 
แน่ะ รู้ใจกูอีก
 
“มึงคิดไรอยู่ กูรู้หมดแหละ”
แล้วมันก็ทิ้งตัวลงไปนอนหงาย
 
“กูเหนื่อยฉิบหาย ทำยังไงมันถึงจะปล่อยกูไปวะ”
 
ผมยิ้มให้มันที ขยับไปนั่งข้างๆ เอวมัน
 
“ลองพูดกับพี่เขาตรงๆ รึยัง”
 
“ให้กูพูดดีๆ กับมันเนี่ยนะ เอาตีนกูไปกินก่อน”
 
“กูว่าบางทีพี่เขาแค่อยากเอาชนะมึงก็ได้นะ”
 
“หึ ก็คอยดูว่าจะไม่มีวันที่มันแพ้”
 
ผมถอนหายใจแรง
 
“ความอยากเอาชนะของมึงจะทำให้มึงเจ็บตัวนะ”
 
มันขมวดคิ้วคิด
 
“แต่จะให้กูยอมแพ้มันอย่างเต็มใจก็ทำไม่ได้เหมือนกันนะฝน แต่ดีอย่างตรงที่มันเล่นกับกูตรงๆ ไม่เอาคนที่กูรักไปเป็นเหยื่อแบบไอ้พี่หมอ ไม่งั้น กูคงทรมานกว่านี้”
แล้วมันก็รวบผมไปกอดแน่นทั้งที่มันนอนอยู่นั่นแหละ
 
“ขอกูดูรอยมึงอีกรอบได้ไหม”
 
“มึงจะดูไปทำเชี่ยอะไร รอยตัวเองก็มี”
 
“ไม่เอา กูอยากเห็น นะนะ อยากรู้ว่าพี่หมอนนท์ทำยังไงมึงถึงยอมได้”
 
“กูไม่ได้ยอม แต่กูสู้มันไม่ได้”
 
“นั่นแหละ กูอยากเห็น นะนะ”
 
“พูดไม่รู้เรื่องละฝน ปล่อยกู”
 
ผมไม่ยอม รื้อเสื้อมันขึ้นสูง
 
“อย่านะหมาฝน”
 
“กูอยากเห็น”
 
“มะ งั้นให้กูดูของมึงก่อน ดูสิพี่หมอจะทำไว้เด็ดขนาดไหน”
 
“เฮ้ย! ไม่เอาไผ่”
ผมหัวเราะคิกตอนมันร่นเสื้อผมขึ้นสูง ในขณะที่มือผมก็ยังร่นเสื้อมันขึ้นสูงอยู่ ผมดิ้นตัวงอลงไปหัวเราะเอิ้กอยู่ด้านล่าง มันขึ้นคร่อม
 
“อยากรู้อยากเห็นเรื่องของคนอื่นดีนัก เอาของตัวเองมาโชว์ก่อนเลย”
แล้วมันก็เลิกถอดเสื้อออกจากหัวผม
 
“ไม่เอาไม่ถอดไผ่ ปล่อยกูไป!”
ผมร้องเสียงดัง มือพยายามจะถอดเสื้อมันบ้างเพื่อแก้แค้นคืน มันอาศัยแรงที่เยอะกว่ารวบจับสองข้อมือผมไปตรึงไว้เหนือหัว
 
“ไผ่ ปล่อยกู!!”
 
“แกรก!”
ได้ยินเหมือนเสียงเปิดประตู ก่อนตัวไผ่จะถลาหลุดหายไปจากตัวผม และตัวผมที่ถูกกระชากลงจากเตียงไปอยู่ในอ้อมแขนคนกระชาก
 
“ทำอะไรฝน!”
พี่หมอถามไผ่เสียงเข้ม ในขณะที่พี่หมอนนท์ก็จับแขนไผ่ไว้ บีบแน่นจนมันเบ้หน้า
 
“ทำอะไรฝน”
พี่หมอนนท์ทวนคำถามพี่หมอ ไผ่มันหันไปเผชิญหน้าพี่หมอนนท์
 
“ทำอะไร ไม่ได้ทำอะไรนี่”
 
“เมื่อกี้เห็นกับตา”
 
“เห็นอะไร”
กลายเป็นสองคนนั้นจ้องตากันเขม็ง
 
“อย่าท้าทายกันไผ่”
 
“กูเป็นของกูแบบนี้ มึงนั่นแหละออกไปจากชีวิตกูเลย”
 
พี่หมอนนท์ยกยิ้ม มองหน้าผมแบบน่ากลัวนิดๆ แล้วจับไผ่ดันติดกำแพง บดจูบมันต่อหน้าผมเลย ผมอ้าปากค้าง ไม่รู้อาการของพี่หมอตอนนี้เพราะตาผมยังตรึงอยู่ที่สองคนนั้น
 
ไผ่มันดิ้นขลุกขลัก ทั้งถีบทั้งถอง แต่พี่หมอนนท์นั้นมีวิชากล้าแกร่งกว่า บังคับขืนตัวมันไว้ จนมันถูกเบียดแน่นติดกำแพง
 
ข้าเข้าใจถ่องแท้แล้ว
 
ข้าไม่สงสัยอะไรแล้ว
 
ข้าขอลาก่อน
 
ผมค่อยๆ เงยหน้ามองพี่หมอที่ยืนช็อกอยู่ข้างๆ ค่อยๆ ใช้นิ้วสะกิด แต่ดูท่าพี่หมอจะไม่รู้ตัวเลย ผมค่อยๆ ดันคนตัวสูงให้เขยิบก้าวถอยไปด้านหลัง ออกจากห้องไป(ประตูเปิดอ้าไว้) ผมล็อกให้คนในห้องเบาๆ
 
ขอโทษนะไผ่ แต่สีหน้าพี่หมอนนท์ที่แสดงออกเมื่อกี้
 
มันหึงกันชัดๆ
 
ถ้าหึง…ก็แปลว่ารัก
 
ซึ่งถ้าพี่หมอนนท์รักไผ่จริง มันไม่มีวันดิ้นหลุดแน่ๆ
 
“เอ่อ พี่หมอ”
ผมพยายามเรียกสติของคนตัวสูงที่ยังช็อกค้างไม่หาย คงไม่คิดว่าเพื่อนตัวเองจะเป็น หรือไม่ก็ช็อกเรื่องไผ่
 
“พี่หมอ”
ผมเรียกอีกที
 
“ฝน เมื่อกี้นี้พี่ตาฝาดใช่ไหม ตาฝาดที่เห็นไผ่กับนนท์”
 
“ถ้าพี่หมอตาฝาด ผมก็คงตาฝาดด้วยเหมือนกัน”
 
“นี่มันเกิดอะไรขึ้น”
พี่หมอถามเสียงแหบ ลูบหน้าตัวเองเบาๆ ผมเลยเล่าเรื่องที่ไผ่เล่าให้ผมฟังเมื่อตะกี้ให้พี่หมอฟังอีกรอบ พี่หมอทำหน้ายุ่ง


[To be Con...]
หึๆ ตอนหน้าไม่ได้มาแค่จูบ!!!

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.92 เรื่องของไผ่ {P.128}{ุุ29-6-59} 50%
เริ่มหัวข้อโดย: BABYBB ที่ 29-06-2016 07:54:38

เอ้อออออ ฝนมันก็ช่างสังเกต
อยากรู้เรื่องของไผ่ล๊าววววว

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.92 เรื่องของไผ่ {P.128}{ุุ29-6-59} 50%
เริ่มหัวข้อโดย: mystery Y ที่ 29-06-2016 08:56:30

ฝนเริ่มสงสัยแล้ว เสร็จแน่ไผ่!!

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.92 เรื่องของไผ่ {P.128}{ุุ29-6-59} 50%
เริ่มหัวข้อโดย: Ginny Jinny ที่ 29-06-2016 09:47:59

เสร็จแน่ไผ่!!  :hao3: :hao3:

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.92 เรื่องของไผ่ {P.128}{ุุ29-6-59} 50%
เริ่มหัวข้อโดย: บูมเบส ที่ 29-06-2016 10:43:32

ขำหนักมากอีไผ่มีผัวแล้ว

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.92 เรื่องของไผ่ {P.128}{ุุ29-6-59} 50%
เริ่มหัวข้อโดย: Natsuki-ChaN ที่ 29-06-2016 10:51:54

ฝนทำอัลไลไผ่  :hao7:

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.92 เรื่องของไผ่ {P.128}{ุุ29-6-59} 50%
เริ่มหัวข้อโดย: rmlab ที่ 29-06-2016 14:12:08

กรี๊ดรอตอนหน้า

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.92 เรื่องของไผ่ {P.128}{ุุ29-6-59} 50%
เริ่มหัวข้อโดย: Alinrat ที่ 29-06-2016 17:13:59

 :a5: แอร๊ยยยยยยยยยยยยยยยยยย
คะ. . .คิสมาร์ค คิสมาร์ค ใช่ไหมคะไรท์ 5555555555555555555555555555  :hao7: :hao7:

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.92 เรื่องของไผ่ {P.128}{ุุ29-6-59} 50%
เริ่มหัวข้อโดย: Dolamon ที่ 29-06-2016 18:47:11

ไผ่โดนแน่. 5555
ความลับของไผ่ ยังจะเป็นความลับต่อไปไหม
เอาใจช่วย ให้มันแตกไวๆ อิอิอิอิ

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.92 เรื่องของไผ่ {P.128}{ุุ29-6-59} 50%
เริ่มหัวข้อโดย: iceman555 ที่ 29-06-2016 18:50:55

 :katai1: :katai1: :katai1:

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.92 เรื่องของไผ่ {P.128}{ุุ29-6-59} 50%
เริ่มหัวข้อโดย: tuek ที่ 29-06-2016 19:35:46

ไผ่แกโดนฝนสอบสวนแน่ๆ

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.92 เรื่องของไผ่ {P.128}{ุุ29-6-59} 50%
เริ่มหัวข้อโดย: i_Tipz ที่ 29-06-2016 20:29:12

งานสอบสวนต้องมาคะ งานนี้  :z1: :z1:

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.92 เรื่องของไผ่ {P.128}{ุุ29-6-59} 50%
เริ่มหัวข้อโดย: mukmaoY ที่ 29-06-2016 21:09:26

พี่หมอจะหึงไหมนี่

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.92 เรื่องของไผ่ {P.128}{ุุ29-6-59} 50%
เริ่มหัวข้อโดย: Chattcha ที่ 29-06-2016 22:03:03

คู่พี่หมอกับฝนหวานมาก
รอคู่ไผ่ด้วยจ้า o18

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.92 เรื่องของไผ่ {P.128}{ุุ29-6-59} 50%
เริ่มหัวข้อโดย: twinmonkey0311 ที่ 30-06-2016 00:06:50

รอตอนต่อไปนะคะ :L2:

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.92 เรื่องของไผ่ {P.128}{ุุ29-6-59} 50%
เริ่มหัวข้อโดย: neno.jann ที่ 30-06-2016 01:53:26

มีความกริ้ดเรื่องของไผ่ยิ่งกว่าพี่หมอกับน้ำฝน ฮาาาา  ล้อเล่นน้าาา รอค่า

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.92 เรื่องของไผ่ {P.128}{ุุ29-6-59} 50%
เริ่มหัวข้อโดย: ka[ze]na ที่ 30-06-2016 02:36:57

สัญชาตญาณพี่หมอเข้าสิง หึหึ

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.92 เรื่องของไผ่ {P.128}{ุุ29-6-59} 50%
เริ่มหัวข้อโดย: mox2224 ที่ 30-06-2016 11:48:20

เห็นชื่อตอนแล้วถึงกับรีบกดเข้ามาฮือออออ
ดีกับใจเหลือเกิน แปลว่าไผ่นี่ยอมพี่หมอนนท์มากขึ้นแล้วสินะ
แถมทำรอยที่คอพี่เขาอีก โอยๆๆๆ
ตอนต่อไปนี่ ฝนจะเลิกเสื้อไผ่ดูรอยรึเปล่า รอยเต็มตัวไรงี้
ไม่รอดแล้ววววไผ่เอ๋ย

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.92 เรื่องของไผ่ {P.128}{ุุ29-6-59} 50%
เริ่มหัวข้อโดย: Dee^daY ที่ 30-06-2016 18:00:46

โดนคร่อมอีกแล้ว ..

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.92 เรื่องของไผ่ {P.128}{ุุ29-6-59} 50%
เริ่มหัวข้อโดย: shoi_toei ที่ 30-06-2016 23:40:04

ไผ่มาเล่าาาาา ว่อง ๆ อย่าทำเหนียม

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.92 เรื่องของไผ่ พาร์ท 1 {P.128}{ุุ1-7-59} 100%
เริ่มหัวข้อโดย: neno.jann ที่ 01-07-2016 23:31:15

จะตีกันอีกแล้วววววว  :katai1:

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.92 เรื่องของไผ่ พาร์ท 1 {P.128}{ุุ1-7-59} 100%
เริ่มหัวข้อโดย: twinmonkey0311 ที่ 02-07-2016 02:27:13

รอตอนต่อไปนะคะ :L2:

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.92 เรื่องของไผ่ พาร์ท 1 {P.128}{ุุ1-7-59} 100%
เริ่มหัวข้อโดย: iceman555 ที่ 02-07-2016 02:31:49

 :katai1: :katai1: :katai1:

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.92 เรื่องของไผ่ พาร์ท 1 {P.128}{ุุ1-7-59} 100%
เริ่มหัวข้อโดย: mystery Y ที่ 02-07-2016 08:53:45

ฝนรู้แล้วจะเป็นยังไงต่อ!?

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.92 เรื่องของไผ่ พาร์ท 1 {P.128}{ุุ1-7-59} 100%
เริ่มหัวข้อโดย: บูมเบส ที่ 02-07-2016 10:32:28

โถ่ไผ่เอ้ยมีผัวจนได้ 555

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.92 เรื่องของไผ่ พาร์ท 1 {P.128}{ุุ1-7-59} 100%
เริ่มหัวข้อโดย: shoi_toei ที่ 02-07-2016 10:49:58

ตอนหน้าขอไผ่เล่าได้ มั้ยเนี่ย 5555

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.92 เรื่องของไผ่ พาร์ท 1 {P.128}{ุุ1-7-59} 100%
เริ่มหัวข้อโดย: Ginny Jinny ที่ 02-07-2016 11:28:54

ไผ่นนท์ ตกลงจะเป็นยังไงต่อ  :confuse: :confuse:

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.92 เรื่องของไผ่ พาร์ท 1 {P.128}{ุุ1-7-59} 100%
เริ่มหัวข้อโดย: CelestialBeing ที่ 02-07-2016 11:39:51

ตอนไผ่ถูกใจมาก  555+ o13 o13

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.92 เรื่องของไผ่ พาร์ท 1 {P.128}{ุุ1-7-59} 100%
เริ่มหัวข้อโดย: mox2224 ที่ 02-07-2016 17:15:43

เอิ้มฝนเริ่มงี่เง่า ไร้สาระอีกละ หวงเพื่อนคือไร
เข้าใจที่นะถ้าน้อยใจเรื่องไม่บอก
แต่ไผ่ก็มีเหตุผลปะ คนอย่างไผ่ เรื่องแบบนี้ไม่บอกหรอก
ก็เป็นเพื่อนรักก็น่าจะเข้าใจ รู้นิสัยเพื่อนอะ
ตัวเองก็สนแต่พี่หมอเหมือนกันปะ ไม่หันกลับไปมองตัวเอง
ไผ่มีอะไรกะพี่หมอนนท์ก็จริง แต่ไผ่ก็ไม่ได้เทคแคร์หรือสนใจแบบที่ทำกะฝนปะ
แล้วฝนนี่ก็ทำให้ไผ่ต่อต้านพี่หมอนนท์อีกละเนี่ย
มีคนรักเพื่อนตัวเองน่าจะดีใจ มีคนปราบไผ่ละเนี่ย
เมื่อไรคู่นี้จะรักกันดีๆ สมหวังสักทีเถ้อะะะะะ

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.92 เรื่องของไผ่ พาร์ท 1 {P.128}{ุุ3-7-59} 150%
เริ่มหัวข้อโดย: mox2224 ที่ 03-07-2016 11:06:51

อห พี่หมอนนท์หึงแรง หมอแซมเป็นไงบ้าง55555
อยากอ่านตอนหน้าแล้ว :katai5:
ไผ่ทำเป็นต่อต้าน เกลียดเขา
อยากรู้ว่าถ้าพี่หมอนนท์ไม่ตามตื๊อ เหนื่อยแล้ว
ไปหาคนอื่นแล้ว จะทำยังง้ายยย แกจะหึงไหมไผ่

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.92 เรื่องของไผ่ พาร์ท 1 {P.128}{ุุ3-7-59} 150%
เริ่มหัวข้อโดย: Dee^daY ที่ 03-07-2016 12:20:56

รุนแรง ..

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.92 เรื่องของไผ่ พาร์ท 1 {P.128}{ุุ3-7-59} 150%
เริ่มหัวข้อโดย: Alinrat ที่ 03-07-2016 13:03:45

ฮิ้วววววววววว คราวนี้มีจูบ คราวหน้ามามีซั่มแน่ๆ เตรียมขันหมากเลยพี่หมอนนท์  :hao7:

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.92 เรื่องของไผ่ พาร์ท 1 {P.128}{ุุ3-7-59} 150%
เริ่มหัวข้อโดย: BABYBB ที่ 03-07-2016 13:29:38

ไรท์มาประกาศกร้าวขนาดนี้ นั่งไม่ติดเก้าอี้แล้วครับสังค๊มมมมมมม :z3:

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.92 เรื่องของไผ่ พาร์ท 1 {P.128}{ุุ3-7-59} 150%
เริ่มหัวข้อโดย: MYYAOI ที่ 03-07-2016 14:31:25

ไผ่จ๋า หนีไม่พ้นหรอกค่ะลูก  :oo1: :oo1:

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.92 เรื่องของไผ่ พาร์ท 1 {P.128}{ุุ3-7-59} 150%
เริ่มหัวข้อโดย: mystery Y ที่ 03-07-2016 15:00:36

หมอนนท์หึงหนักมาก!

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.92 เรื่องของไผ่ พาร์ท 1 {P.128}{ุุ3-7-59} 150%
เริ่มหัวข้อโดย: neno.jann ที่ 03-07-2016 17:04:42

กริ๊ดดด รอตอนหน้าที่ไม่ได้มาแค่จูบ  :z3: :z3:

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.92 เรื่องของไผ่ พาร์ท 1 {P.128}{ุุ3-7-59} 150%
เริ่มหัวข้อโดย: ่jum ที่ 03-07-2016 18:23:40

 :katai1: ตอนต่อไป

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.92 เรื่องของไผ่ พาร์ท 1 {P.128}{ุุ3-7-59} 150%
เริ่มหัวข้อโดย: tuek ที่ 03-07-2016 20:33:15

รอตอนหน้า นนท์-ไผ่

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.92 เรื่องของไผ่ พาร์ท 1 {P.128}{ุุ3-7-59} 150%
เริ่มหัวข้อโดย: Chattcha ที่ 03-07-2016 22:06:14

ค้างคามาก..รอ รอ ตอนหน้า มาด่วนจ้า

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.92 เรื่องของไผ่ พาร์ท 1 {P.128}{ุุ3-7-59} 150%
เริ่มหัวข้อโดย: บูมเบส ที่ 03-07-2016 22:08:34

ลูกชายอีกคนเตรียมออกเรือนแล้ว

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.92 เรื่องของไผ่ พาร์ท 1 {P.128}{ุุ3-7-59} 150%
เริ่มหัวข้อโดย: Ginny Jinny ที่ 04-07-2016 13:52:19

บ้านนี้ได้ทั้งเขย ทั้งสะใภ้  :katai2-1: :katai2-1:

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.92 เรื่องของไผ่ พาร์ท 1 {P.128}{ุุ3-7-59} 150%
เริ่มหัวข้อโดย: ka[ze]na ที่ 04-07-2016 19:37:46

ตายแน่ๆ แลเวหลานคุณพ่อล่ะ? งานเข้ากันเลยทีเดียว

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.92 เรื่องของไผ่ พาร์ท 1 {P.128}{ุุ3-7-59} 150%
เริ่มหัวข้อโดย: mukmaoY ที่ 04-07-2016 19:54:52

ไผ่มันก็ดื้ออยู่วันยังค่ำ
55555ลำเอียงฝั่งเมะตลอดแหละเรา

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.92 เรื่องของไผ่ พาร์ท 1 {P.128}{ุุ3-7-59} 150%
เริ่มหัวข้อโดย: i_Tipz ที่ 04-07-2016 20:16:08

อุ้ยยย..... ตั้งตารอตอนต่อไปเรยยย เพราะประโยคทิ้งท้ายเนี่ยแหละ อิอิ  :man1: :hao6:

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.92 เรื่องของไผ่ พาร์ท 1 {P.128}{ุุ3-7-59} 150%
เริ่มหัวข้อโดย: Jupaeindy ที่ 04-07-2016 22:14:08

สงสารไผ่นะ แต่ก็เชียร์พี้หมอนนท์

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.92 เรื่องของไผ่ พาร์ท 1 {P.128}{ุุ3-7-59} 150%
เริ่มหัวข้อโดย: OoniceoO ที่ 05-07-2016 14:42:10

อึ้งกิมกี่55 ตายๆ.

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.92 เรื่องของไผ่ พาร์ท 1 {P.128}{ุุ3-7-59} 150%
เริ่มหัวข้อโดย: Apple_matinie ที่ 05-07-2016 15:35:17

 :o8:
ชูป้ายไฟพี่หมอนนท์

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.92 เรื่องของไผ่ พาร์ท 1 {P.128}{ุุ3-7-59} 150%
เริ่มหัวข้อโดย: ouiyyy ที่ 05-07-2016 19:37:02

ด่วนนนนนน :katai2-1: ไผ่เเละศึกหนัก5555555 :-[ :impress2:

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.92 เรื่องของไผ่ พาร์ท 1 {P.128}{ุุ3-7-59} 150%
เริ่มหัวข้อโดย: Jupaeindy ที่ 05-07-2016 21:35:09

รอไรท์มาต่อ.. ค้างมากค่ะ

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.93 เรื่องของไผ่ พาร์ท 2 {P.130}{ุุ9-7-59} 150%
เริ่มหัวข้อโดย: memew ที่ 06-07-2016 06:55:15

Chapter : 93 : เรื่องของไผ่ พาร์ท 2
[พี่หมอ...♡]

 
ยอมรับว่าผมช็อกมาก สำหรับเรื่องที่ฝนเล่าให้ฟัง มันช็อกเสียยิ่งกว่าอะไร ข้อแรกเพื่อนผมไม่ใช่เกย์ ข้อสองไผ่ก็ไม่ใช่ แต่ก็เข้าใจว่าน้ำเมาทำให้เกิดเรื่องแบบนี้(เหมือนฝนเวลาเมาจัดๆ)
 
แต่มันก็เกินจะเชื่ออยู่ดี เพราะไม่คิดว่าหมอนนท์มันจะกล้ามีอะไรกับไผ่
 
คือ…คนน่ารักๆ แบบฝนผมพอเข้าใจ แต่กับไผ่…
 
ผมลูบหน้าตัวเองอีกรอบ อยากให้ภาพทุกอย่างไม่ใช่เรื่องจริง ถ้าไม่เห็นว่าเพื่อนจูบไผ่ต่อหน้าต่อตา

กรรมตามสนองไผ่สินะ
 
เกิดขึ้นในรูปแบบเดียวกันอีกต่างหาก
 
ผมถอนหายใจเบาๆ ก่อนหันกลับมามองคนที่มองผมอยู่ ดวงตามันใสแจ๋ว คล้ายกำลังดูของแปลก ต่ำลงไปเบื้องล่าง มันกำลังเปลือยท่อนบนอยู่ เสื้อมันคงอยู่ในห้องไผ่
 
คำถามก็คือ…
 
ทำไมมันเปลือย และขอย้อนกลับไปอีกนิด สิ่งที่มันทำกับไผ่เมื่อตะกี้…
 
ผมปล่อยรังสีคุกคามใส่ มันหน้าเผือดลง ค่อยๆ ก้าวถอยไปด้านหลังจนชนประตูห้องผม ไม่สิ ห้องของเราสองคนต่างหาก
 
“เมื่อกี้ทำอะไรกับไผ่”
 
“ไม่ได้ทำอะไรสักหน่อย”
 
“แล้วสิ่งที่พี่เห็นล่ะ คืออะไร ถอดเสื้อกันทำไม มันคร่อมนายทำไม และสิ่งที่พี่ได้ยินเหมือนไผ่กำลังบังคับนายอีก”
 
“ไม่มีอะไรจริงๆ”
 
ผมเพ่งสายตาจ้องหน้ามัน
 
“หรือว่าจริงๆ แล้วแอบนอนกับไผ่”
 
มันอ้าปากพะงาบๆ
 
“เปล่า”
 
“ฝน บอกมาตามตรง!!” ผมตะคอก
 
“ผมเปล่า พอดีผมอยากเห็นรอยบนตัวมันผมเลยขอดู มันไม่ยอม ซ้ำยังจะแกล้งผมด้วยการดูกลับ แค่นั้นเอง”
 
“แล้วอยากไปดูของคนอื่นทำไม”
 
“ก็แค่อยากรู้”
 
ผมยกยิ้ม
 
“ไม่ต้องอยากรู้เรื่องของคนอื่นหรอก จะทำให้ดู เอาให้เยอะๆ เลย จะได้เลิกอยากรู้อยากเห็นเรื่องของชาวบ้านเขา” แล้วผมก็เปิดประตู ลากมันดันไปวางแหมะไว้บนที่นอน
 
“พี่หมอ อย่านะ นี่มันห้องหอจริง”
 
“แล้วไง”
 
“พี่ต้องอ่อนโยนกับผมสิ”
 
ผมยกยิ้ม
 
“แต่มันความผิดของนายที่ทำให้พี่โมโหก่อน” ผมหมายความอย่างที่พูดจริงๆ
 
“เดี๋ยวพี่หมอ! อ๊ะ…”

เพราะมันไม่มีเสื้อ ผมเลยก้มงับหัวนมมันได้ง่ายๆ จริงๆ เมื่อคืนก็กินอิ่มแล้ว กินอย่างเอร็ดอร่อยเชียว แต่วันนี้มันแตกต่าง ฝนทำให้ผมโกรธ
 
แทนที่มันจะสงวนร่างกายนี้ไว้ให้ผม กลับยอมให้คนอื่นจับแก้ผ้าง่ายๆ ยอมให้ไผ่สัมผัสเนื้อตัวง่ายๆ ไม่ว่ามันจะมีอะไรหรือไม่มีอะไรกันก็ตาม มันก็ไม่สมควร
 
“เด็กร่าน”
 
“มะ ไม่ใช่ อืม พี่หมอ อย่า”
มันครางสะท้านเมื่อผมรวบจับสองข้อมือมันตรึงไว้เหนือหัว ท่าเดียวกับที่ไผ่ทำเมื่อกี้ มันติดตาจนน่าโมโห ไม่ว่ามันจะทำกันเล่นๆ หรือทำกันจริงๆ แต่คนที่ต้องได้ครอบครองฝนคือผมเท่านั้น ผมละเลงลิ้นบนแผงอกมัน ฝนดิ้นเร่าราวกับจะขาดใจ ผมไม่ได้อ่อนโยนเลยสักนิด ผมต้องการทำโทษมันโทษฐานที่ทำให้ผมโกรธ โทษฐานที่ทำให้ปีศาจร้ายตัวเดิมต้องตื่นอีกครั้ง ผมกระชากดึงกางเกงมันออกด้วยมือเดียว มันร้องห้ามเสียงหลง ผมไม่ฟังเสียง จุ่มน้ำลาย แทรกนิ้วเข้าไปกระตุ้น
 
ฝนผวาเฮือก แยกขาอ้าออก ปฏิกิริยาเมื่อผมสัมผัสกับจุดไวสัมผัสอันแสนคุ้นเคย ผมเร่งเร้าอยู่ตรงจุดเดิม ฝนครวญครางราวกับจะขาดใจ ร่างกายเริ่มดิ้นพล่าน
 
“พี่หมอ พี่หมอ”
มันครางตามจังหวะกระตุ้นของผม ผมถอนนิ้วออกทั้งที่อีกมือยังตรึงข้อมือมันไว้ คลี่ถอดเสื้อตัวเองออกไม่ไยดีว่ามันจะย่นยับ นำมันมามัดข้อมือฝนไว้กันดิ้นรนขัดขืน
 
“พี่หมออย่า…”
 
ผมถอดกางเกงโยนทิ้งไปไกล นำความพร้อมที่สุมไปด้วยความโกรธและราคะออกมา
 
“พี่หมอ”
แล้วผมก็จัดการเชื่อมร่างของเราทันที รั้งสองขาฝนพาดแขน อกบางแอ่นขึ้น สะโพกกลมกลึงแนบติดกับต้นขาผม
 
ผมไม่สนใจเสียงร้องอันทรมานนั้น เบียดชิด กดย้ำให้มันรู้ว่ามันเป็นของผมแต่เพียงผู้เดียว ฝนครวญครางตามจังหวะรักที่ผมประเคนให้
 
น้ำตามันไหลพราก น้ำตาแห่งความเสียวซ่าน ภายในรัดผมแน่นจนผมแทบหลุดออกนอกโลก
 
“อย่าให้ใครเห็นร่างกายของนายง่ายๆ อีกน้ำฝน นายเป็นของพี่นะ”
ผมกระซิบบอก ฝนมองผมตาเชื่อม ดวงตานั้นกำลังเว้าวอน ผมไม่แน่ใจว่ามันเว้าวอนให้ผมหยุดหรือให้ผมทำรุนแรงมากขึ้นกันแน่
 
แต่ผมขอเห็นแก่ตัวคิดเป็นอย่างหลังก็แล้วกัน




 
ผมจูบแผ่นหลังเมียรักหลังจากสำเร็จโทษมันไปหลายรอบ ฝนหมดแรงนอนหลับสนิทไปบนเตียงของเรา ผมจูบซับหัวไหล่มันไปเบาๆ ที ดึงผ้าห่มมาปิด ก้าวเดินออกจากห้อง
 
บังเอิญเหลือเกินที่คนข้างห้องผมก็ทำแบบเดียวกัน มันมองตาผม ผมก็มองตามัน สีหน้าผมบ่งบอกมันได้อยู่แล้วว่าเรามีเรื่องต้องคุยกัน
 
มันไม่พูดอะไร เดินตรงมาทางผม ทำสีหน้าอึดอัดนิดหน่อย และผมก็เพิ่งสังเกตเห็นรอยกัดที่ต้นคอมัน รอยที่ฝนบอกไว้ ตอนแรกไม่ได้สังเกต

“มีไรจะสารภาพไหม”

[ต่อ 50%]

“ฉันไม่ได้ทำผิดนะ”
 
ผมเลิกคิ้วมอง
 
“เออๆ ทำผิดก็ได้ แล้วฝนกับแกรู้เรื่องถึงไหนแล้ว”
 
ผมเลยเล่าคร่าวๆ ว่ามีอะไรบ้างที่ผมรู้
 
“ก็ตามนั้นแหละ”
 
“ตกลงแกชอบเด็กนั่น”
 
มันทำสีหน้าอึดอัด อ้อมแอ้มตอบ
 
“อือ”
 
ผมทำหน้ายุ่ง
 
“คือ ตอนแรกฉันทำไปเพราะรู้สึกผิด เพราะเมาแล้วทำเรื่องแบบนี้ แต่หลังๆ มันไม่ใช่ เอ่อ บอกไม่ถูก ความรู้สึกมันค่อยๆ เพิ่มมากขึ้น ไม่ใช่อยู่ๆ ก็เกิด แต่ตอนนี้ฉันขาดเด็กนั่นไมได้จริงๆ”
 
“คำพูดคุ้นๆ นะ”
 
“ก๊อปมาจากแก”
 
ผมหัวเราะหึๆ พยักหน้าไปยังกองข้าวของที่วางไว้ที่พื้นก่อนฝนจะลากไผ่เข้าห้อง 
 
“ตั้งแต่วันที่ฝนถูกดีนจูบ”
 
มันพยักหน้ารับ นานพอควร นี่ผมก็เพิ่งมารู้ ถ้าไม่เห็นกับตาก็ไม่มีทางรู้เด็ดขาด
 
“แกจริงจังแค่ไหน”
 
“อาจยังไม่ขนาดแก เพราะของแก แกยังรู้ว่าเด็กนั่นรู้สึกดีๆ กับแก แต่สำหรับฉันมันต่างกัน เพราะไผ่เขาเกลียดฉันจริงๆ จังๆ ตอนนี้ฉันได้เขาเพราะบังคับเอานี่แหละ ไม่งั้นหมดสิทธิ์ เหมือนแกช่วงแรกๆ แต่ของแกน่าจะง่ายกว่าเพราะฝนหวั่นไหวง่าย แต่ไผ่ตรงกันข้ามเลย รักแรงเกลียดแรงด้วย”
 
ผมกับมันก้มเก็บของ เดินเข้าไปเก็บไว้ในห้องผม หมอนนท์มองฝนที่ถูกผมสำเร็จโทษ
 
“สลบเลยเหรอ”
 
“แค่หลับ ฝนหลับง่ายถ้าเหนื่อย ของแกล่ะ”
 
มันยักไหล่
 
“สลบ เล่นหนักไปหน่อย โมโห”
 
ผมถอนหายใจแรง
 
จะปรามก็ไม่ได้ เพราะผมก็เพิ่งทำแบบเดียวกับมันไป พอเสร็จเราก็มานั่งบนโซฟาตรงข้ามกันในห้องรับแขก
 
“แกจะทำยังไงต่อไปกับไผ่”
 
มันนิ่งคิด
 
“ตื๊อเท่านั้นที่ครองโลก บังคับไปแบบนี้แหละเรื่อยๆ”
 
ผมส่ายหัวไปมา
 
“เด็กนั่นดื้อ” มันบอกต่อ
 
“ก็มันสมควรไหม”
 
“อย่าสอนเพราะแกก็ทำแบบเดียวกับฉันตอนได้ฝนใหม่ๆ”
 
ผมเถียงมันไม่ออกจริงๆ
 
“จีบกันดีๆ ไผ่คงไม่ยอม ก็ต้องทำแบบนี้แหละ ทำให้เด็กนั่นขาดฉันไม่ได้ในทุกกรณี”
 
ผมส่ายหัวอีกที
 
“กรรมของไผ่”
 
“อย่าพูดแบบนี้ดิ รู้สึกผิด แต่ถ้าจะให้ปล่อยเด็กคนนั้นไป ฉันทำไม่ได้จริงๆ”
 
ผมพยักหน้าเข้าใจ เพราะผมเคยผ่านช่วงเวลาแบบนั้นมาก่อน ผมจึงทำได้แค่ตบไหล่มันเบาๆ
 
“เอาใจช่วยละกัน ไม่ขอออกความคิดเห็นละ”
 
“จริงๆ จะบอกนานแล้ว แต่ไม่รู้จะเริ่มยังไง” มันเกาหัว ผมพยักหน้าเข้าใจ
 
“คืนนี้เอาไง กลับหรือค้าง” ผมถามเพื่อน
 
“ค้าง ขอสะสางเด็กนั่นก่อน พรุ่งนี้ต้องเปิดคลินิก”
 
ผมพยักหน้าเข้าใจ กลับขึ้นไปอาบน้ำ ไม่ได้ปลุกฝนเพราะอยากให้ฝนได้พักผ่อน ระหว่างนี้ผมกับหมอนนท์ก็ช่วยกันจัดของให้เข้าที่เข้าทาง กระทั่งคนที่ตื่นแล้วเดินออกมาจากห้องก่อนคือไผ่
 
อึดใช้ได้ ขนาดสลบไปนะ มันอาบน้ำแต่งตัวเรียบร้อย พอเห็นว่าเพื่อนผมยังอยู่มันก็หันหลังเดินกลับห้องปิดประตูเสียงดัง
 
“ขึ้นไปหาก่อนนะ”
 
“ล็อกแล้วมั้ง”
 
มันยกยิ้มเจ้าเล่ห์ ล้วงหยิบกุญแจชิ้นหนึ่งจากกระเป๋ากางเกงให้ดู แล้วมันก็วิ่งพรวดๆ ขึ้นไป ไขกุญแจ แล้วก็ได้ยินเสียงไผ่โวยวายเสียงดัง ผมส่ายหน้าไปมา นึกหน้าพ่อกับแม่ไม่ออกจริงๆ ถ้ารู้ว่าไผ่ก็เป็นไปด้วยอีกคน
 
โดยเฉพาะแม่…
 
ผมนึกถึงคนของตัวเองขึ้นมา ไม่รู้ป่านนี้จะตื่นรึยัง ผมรีบวิ่งกลับขึ้นห้อง เปิดประตูออกก็เห็นฝนยังนอนหลับไม่ได้สติอยู่ ผมเดินไปทิ้งตัวลงนั่งข้างๆ มองริ้วรอยเต็มแผงอกมันที่ผมจงใจสร้างไว้วันนี้
 
ก่อนถอนหายใจออกมายาวๆ
 
ไม่รู้ใครจะลำบากกว่ากัน ระหว่างไผ่กับฝน เพราะต้องเป็นฝ่ายรองรับอารมณ์ผมกับเพื่อนด้วยกันทั้งคู่
 
มิน่า ไม่เห็นนนท์มันมาเล่าเรื่องสาวๆ ให้ฟังสักทีช่วงหลังๆ เพราะดันมาติดพันไผ่มันนี่เอง
 
“ฝน”
ผมเขย่าปลุกคนตัวเล็กเบาๆ เพราะใกล้จะเย็นเต็มทีแล้ว พ่อกับแม่กลับเร็วด้วยวันนี้ เพราะรับเจ้าสาวผมเข้าบ้าน ฝนสะลึมสะลือลืมตามอง กะพริบตาปริบๆ ก่อนเบ้หน้า
 
เดาไม่ยากว่าฝนจะเจ็บแค่ไหน ผมใส่ไม่ยั้งเลยนี่ ฝนมองผมตาคว่ำ สายตาที่ไม่ได้เห็นมานาน
 
“เนี่ยเหรอคนรักกัน”
มันตัดพ้อ ขยับลุกนั่ง รวบผ้าห่มมาปกปิดร่างกายจะลุกเดิน แต่ผมรวบอุ้มมันไว้ในอ้อมแขน
 
“จะทำอะไร ปล่อย คืนนี้นอนคนเดียวไปเลย ผมจะไปนอนกับไผ่”
มันว่างอนๆ ผมไม่พูดอะไร อุ้มมันเดินเข้าไปในห้องน้ำ
 
“อาบ จะเฝ้าอยู่ตรงนี้แหละ”
 
“ออกไป”
 
“ให้เวลาสิบห้านาที ช้ากว่านี้จะปล้ำในนี้แหละ”
 
มันตาโต ผมยกนาฬิกานับถอยหลัง มันรีบหันไปอาบน้ำทันที ผมหัวเราะหึๆ มองเรือนร่างเปลือยเปล่าภายใต้สายน้ำนั้น
 
ทั้งที่มันก็ไม่ได้มีรูปร่างดีเด่อะไร แต่ทำไมผมถึงได้หลงมันมากมายขนาดนี้นะ
 
“มองทำไม ออกไปรอข้างนอกสิ”
 
ผมยกนาฬิกาอีกรอบ แล้วบอกเวลาที่เหลือกับมัน มันรีบหันไปฟอกสบู่ต่อ
 
“อย่างน้อยก็หันไปหน่อย ผมอาย”
มันหันแค่หน้ามาพูด เสียงอ่อนลง ผมไม่ตอบอะไร ออกเสียงนับเวลาถอยหลัง มันทำหน้าฉุนกึก เขวี้ยงสบู่ใส่ผมอย่างหัวเสีย ผมก้มมองเสื้อตัวเองที่มีรอยสบู่เลอะๆ ก่อนก้มมองสบู่สีขาวที่กำลังหมุนเคว้งอยู่ที่พื้น แล้วมองคนทำที่ยืนทำหน้าไม่พอใจตรงหน้า ผมยกยิ้ม ค่อยๆ คลี่ปลดเสื้อออก ลามไปถึงเข็มขัด รูดซิปลง
 
“พี่จะทำอะไร”
มันถามด้วยน้ำเสียงหวาดๆ มองตามมือผมที่กำลังคลี่ถอดกางเกง
 
“นายทำเสื้อพี่เปื้อน ต้องอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าใหม่”
 
“แค่เปลี่ยนเสื้อก็พอ กางเกงไม่ได้เปื้อน ตัวก็ไม่เปื้อน”
มันเริ่มถอยหนีเมื่อผมเริ่มขยับเข้าไปใกล้
 
“เดี๋ยวได้เปื้อนแน่ๆ เพราะต้องทำโทษนายก่อน ข้อหาทำเสื้อพี่เปื้อน”
 
“อย่ามาคิดทำทุเรศแถวนี้นะ”
 
“งั้นก็ฝืนใจอย่าโอนอ่อนล่ะ”
ผมยั่ว แล้วจัดการทำโทษมันไปอีกหนึ่งยก
 
พอเรียบร้อยก็อุ้มมันออกมาจากห้องน้ำ สั่งให้มันแต่งตัว มันเดินปั้นปึงออกจากห้องไป ผมเดินตาม มันจะเดินไปทางห้องไผ่ แต่ผมรั้งมันไว้
 
“นนท์มันอยู่ในนั้นด้วย”
 
มันชะงัก หันมามอง
 
“เพื่อนพี่ก็เลว เลวพอกัน”
มันว่าด้วยดวงตาโมโห ดวงตาแบบนี้ โกรธจริงแน่นอนครับ ไม่ได้เห็นมานานแล้วนะ ผมยกยิ้ม สายตาแบบนั้น กระตุ้นอะไรบางอย่างในตัวผมพิลึก ทำให้หวนคิดถึงความรู้สึกเก่าๆ ตอนสมัยบังคับมันใหม่ๆ
 
“แล้วรักคนเลวคนนี้หรือเปล่าล่ะ”
ผมกระซิบถาม งับติ่งหูมันเบาๆ มันรีบกระถดถอยหนี สายตาไม่วายตัดพ้อ
 
สงสัยผมจะเล่นแรงไปแฮะ
 
“พี่ขอโทษ” ผมยอมลงให้ก่อน นัยน์ตามันคลออย่างน่ารัก ผมอมยิ้ม รวบเอวมันมากอด “พี่รักฝนนะ ไม่ว่าฝนจะอยู่ในอารมณ์ไหนพี่ก็ชอบ เมื่อกี้ที่ทำไปเพราะพี่…” ผมหยุดคำไว้ งับใบหูมันอีกรอบจนมันหดหัวหนี
 
“เพราะพี่หึง”
 
มันมองผมอึ้งๆ เสหน้าไปทางอื่น แก้มฝาดเลือดอย่างเห็นได้ชัด ผมหัวเราะหึๆ
 
“ถ้าไม่อยากให้พี่หึง ก็อย่าทำอีก เวลาหึง พี่ไม่มีเหตุผลนะ”
มันเม้มปากแน่น คงอยากตัดพ้อเพิ่มเติมแน่ๆ
 
“หึงมากเพราะรักมาก รู้ใช่ไหม”
ผมกระซิบบอก มันก้มหน้าไม่พูดอะไร
 
“แล้วฝนล่ะ รักพี่หรือเปล่า”
ผมกระซิบถาม มันก้มหน้ามากกว่าเดิม
 
“รักพี่หรือเปล่าครับที่รัก”
ผมกระซิบยั่ว ตอนนี้หูมันแดงก่ำแล้ว
 
“รักไหม ไม่บอกพี่ไม่รู้นะ”
ผมถามต่อ มันก้มหน้ายิ่งกว่าเดิม
 
“รัก”
แล้วมันก็กอดผมแน่น ผมกอดตอบ ก่อนจะได้ยินเสียงเพล้งดังมาจากห้องไผ่ ผมกับฝนหันไปมองทางต้นเสียง เราสองคนรีบวิ่งไปทางนั้นทันที ฝนไม่เคาะเพื่อรักษามารยาท แต่กระชากเปิดประตูออกทันที
 
เอ่อ.. ผมว่า ผมควรสั่งให้ฝนเคาะประตูก่อนนะ เพราะตอนนี้ภาพที่ผมเห็นก็คือ…

[ต่อ 100%]

ไผ่ในสภาพยืนคว่ำหน้ากับโต๊ะเรียน มีเพื่อนผมคร่อมอยู่ด้านหลัง มือมันข้างหนึ่งตรึงสองมือไผ่ไว้แนบติดกับโต๊ะ ส่วนมืออีกข้างจับสะโพกไผ่ไว้ กำลังบังคับไผ่บรรเลงเพลงอึดอัดกันอยู่
 
ภาพมันไม่ได้อุจาดอย่างที่ผมเคยจินตนาการ กลับดูดีมากกว่าที่คิดด้วยซ้ำ กับสภาพไผ่ที่หมดหนทางต่อสู้ และตกอยู่ภายใต้การควบคุมของเพื่อนผม เสื้อของทั้งคู่ยังอยู่ครบ แต่กางเกงไผ่ร่นตกไปอยู่ที่ขาเหนือเข่า ในขณะที่ของเพื่อนผม มันยังครองเอวไว้ที่เดิม แต่ดูหลวมๆ ให้เดา เพื่อนผมน่าจะปลดแค่อาวุธออกมาทำร้ายไผ่เฉยๆ
 
ที่มาของเสียงน่าจะเป็นโคมไฟที่ตกอยู่บนพื้น หลอดไฟแตกกระจายเต็มพื้น ได้ยินเสียงครางของไผ่ได้ถนัดชัดเจน แต่มันเป็นเสียงครางอย่างอึดอัดขัดใจ ไม่ได้ครางหวานๆ แบบฝน สองคนนั้นไม่สนใจการโผล่มาของผมกับฝนเลยสักนิด ไผ่ยังไม่หยุดที่จะขัดขืนขยับหนี แต่เพื่อนผมมันก็กดแน่น บังคับเอาจนได้
 
พอได้สติผมรีบโอบเอวดึงเอาตัวฝนค่อยๆ ก้าวถอยออกจากห้อง แล้วปิดประตูให้เบามือทันที ฝนยังช็อกไม่หาย สภาพไม่ต่างกับผมก่อนหน้านี้เลย
 
คงไม่คาดฝันว่าจะได้มาเจอฉากแบบนี้ระหว่างไผ่กับหมอนนท์(แต่พวกมันเคยเห็นผมกับฝนมาแล้ว)
 
“ชัดยัง”
 
“เต็มสองตา”
ฝนกลืนน้ำลายลงคอ ทำหน้าซีเรียส
 
“พี่หมอนนท์คิดยังไงกับเพื่อนผมกันแน่ ถ้าต้องการแค่ร่างกาย ผมอยากให้พี่หมอนนท์เลิก”
 
ผมถอนหายใจแรง ลูบหัวมันเบาๆ
 
“หมอนนท์มันรู้สึกแบบพี่ตอนข่มขืนฝนแรกๆ น่ะ”
 
ฝนอ้าปากค้าง
 
“งะ งั้นแปลว่า…”
 
ผมพยักหน้าไม่พูดอะไร ดึงแขนมันให้ออกห่าง เพราะเสียงครางของไผ่ดังเล็ดลอดออกมามากขึ้น คราวนี้มันไม่ได้ฟังดูอึดอัดขัดใจแบบตอนแรก แต่เป็นเสียงครางที่บ่งบอกว่าเพื่อนผมเป็นฝ่ายได้ชัยชนะแน่ๆ
 
ฝนยื้อไว้เมื่อเราออกห่างมาระดับหนึ่ง
 
“แล้วคุณพ่อกับแม่ล่ะ โดยเฉพาะคุณแม่”
 
ผมหันไปมอง
 
“พี่บอกไม่ได้นะ มันเรื่องของพวกเขาสองคน”
 
“ไผ่มันไม่ได้รู้สึกอะไรกับพี่หมอนนท์นะ”
 
“เรื่องของพวกเขาสองคน เราอย่าไปยุ่งดีกว่า”
 
“แต่ไผ่เพื่อนผม”
 
“นนท์มันก็เพื่อนพี่เหมือนกัน”
 
ฝนหน้างอขึ้นมาอีกรอบ
 
“ไม่เห็นใจกันเลย เห็นแก่ตัว”
 
ผมจ้องตามันตรงๆ
 
“เอาตามจริงแล้ว ถ้าตัดเรื่องที่เป็นเพศเดียวกันออก พี่ว่าเพื่อนพี่คือคนที่น่าคบคนหนึ่งเลยนะ”
 
ฝนมองผมอึ้งๆ คงเถียงเรื่องนี้ไม่ออก เพราะหมอนนท์มันก็ขยัน เห็นอกเห็นใจคนอื่น มีน้ำใจ อารมณ์ดี เป็นการเป็นงานทุกอย่าง ที่มันทำเรื่องที่ผ่านมา เพราะตกกระไดพลอยโจนกับผม และที่มันชอบไผ่ ก็เพราะความบังเอิญ บางสิ่งก็เกิดขึ้นเหนือการควบคุมเช่นกัน
 
“แต่…”
 
“ให้โอกาสเพื่อนพี่สักครั้งนะฝน ถ้าเทียบกันแล้ว พี่ว่านนท์มันนิสัยดีกว่าพี่อีก”
 
มันมองตาผม สีหน้ายังไม่คลายความวิตก
 
“ถ้าไม่สบายใจ พี่จะลองๆ พูดกับนนท์ดู แต่ที่คุยกันล่าสุดตอนที่ฝนหลับ นนท์มันบอกว่า มันขาดไผ่ไม่ได้”
 
มันมองผมอึ้งๆ
 
“มันเป็นคำพูดเดียวกับที่พี่เคยบอกมันไป แล้วร้องขอให้มันช่วยเหลือ เพื่อให้ได้ฝนมาครอบครอง และมันกำลังใช้คำเดียวกันนี้ขอร้องพี่ ถ้าพี่ใจร้ายไม่ยอมรับฟัง มันก็ดูทุเรศไป เพราะมันยังเคยกระโดดลงมาช่วยเหลือพี่ ทั้งที่สิ่งที่พี่ทำนั้นเลวกว่าเยอะ”
 
ฝนมีสีหน้าลังเล ผมดึงมันเข้ามาชิด
 
“รู้ใช่ไหมว่าไผ่เป็นคนใจแข็ง” ฝนพยักหน้ารับรู้ “รอเวลาให้หมอนนท์มันพิสูจน์ก่อน ถ้ามันทำไม่ได้ ค่อยจับพวกนั้นแยกออกจากกัน”
 
ฝนยอมพยักหน้ารับ

To be Con..
ฉากนี้ที่ทุกคนรอคอย  o13




จองหนังสือ>>http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=54068 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=54068)

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.92 เรื่องของไผ่ พาร์ท 2 {P.128}{ุุ6-7-59} 50%
เริ่มหัวข้อโดย: zaturday ที่ 06-07-2016 07:55:26

อยากให้พาร์ทน้ำฝนเล่าตอนเจอปีศาจพี่หมอจัง หุหุ แอบเขิล
พาร์ทหน้าพี่หมอจะคุยกับหมอนนท์ แล้วพาร์ทไหนจะเห็นไผ่โดนหมอนนท์กินตับ แอร้ยย

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.92 เรื่องของไผ่ พาร์ท 2 {P.128}{ุุ6-7-59} 50%
เริ่มหัวข้อโดย: mox2224 ที่ 06-07-2016 09:28:39

อยากเห็นทั้งไผ่โดนมดกัด พี่หมอนนท์โดนยุงกัด

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.92 เรื่องของไผ่ พาร์ท 2 {P.128}{ุุ6-7-59} 50%
เริ่มหัวข้อโดย: mystery Y ที่ 06-07-2016 09:37:02

ฝนโดนลงโทษซะแล้ว~

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.92 เรื่องของไผ่ พาร์ท 2 {P.128}{ุุ6-7-59} 50%
เริ่มหัวข้อโดย: saseum ที่ 06-07-2016 10:09:07

ตามอ่านทันแล้ว เย้ๆ

พี่หมอนี่ ขี้หึงมากจริงๆ นิดหน่อยก็โกรธฝนตลอดๆ แถมไม่เชื่อใจฝนเลยรึยังนะ

ฝนก็ยอมตลอดๆ สู้บ้างซิ น้ำฝน อย่าปล่อยให้หมอเป็นใหญ่

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.92 เรื่องของไผ่ พาร์ท 2 {P.128}{ุุ6-7-59} 50%
เริ่มหัวข้อโดย: Rafael ที่ 06-07-2016 11:11:13

 :man1: :man1: :man1:

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.92 เรื่องของไผ่ พาร์ท 2 {P.128}{ุุ6-7-59} 50%
เริ่มหัวข้อโดย: bb_b ที่ 06-07-2016 11:25:06

ลืมเปลี่ยนหน้าหรือเปล่า??

 :z1:  :z1:  :z1:  :z1:

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.92 เรื่องของไผ่ พาร์ท 2 {P.128}{ุุ6-7-59} 50%
เริ่มหัวข้อโดย: บูมเบส ที่ 06-07-2016 12:15:02

หาตั้งนานลืมเปลี่ยนหน้านี่เอง 555

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.92 เรื่องของไผ่ พาร์ท 2 {P.128}{ุุ6-7-59} 50%
เริ่มหัวข้อโดย: neno.jann ที่ 06-07-2016 12:33:00

พาร์ทนี้หมองกินฝน พาร์ทหน้าจะมีหมอกินไผ่มั้ยยยย

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.92 เรื่องของไผ่ พาร์ท 2 {P.130}{ุุ6-7-59} 50%
เริ่มหัวข้อโดย: Ginny Jinny ที่ 06-07-2016 15:17:26

พี่หมอแซมเอ็นดูน้องเขยหน่อยนะ  :hao7: :hao7:

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.92 เรื่องของไผ่ พาร์ท 2 {P.130}{ุุ6-7-59} 50%
เริ่มหัวข้อโดย: Jibbubu ที่ 06-07-2016 15:23:47

สงสารไผ่อ่ะ สู้หมอนนท์ไม่ได้เลย หมอนนท์ถนอมไผ่หน่อยซิ อย่ารุนแรงนัก

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.92 เรื่องของไผ่ พาร์ท 2 {P.130}{ุุ6-7-59} 50%
เริ่มหัวข้อโดย: Pam_ban ที่ 06-07-2016 15:24:39

พี่หมอนนท์คงแพ้เสน่ห์กล้ามเป็นมัดๆของหนูไผ่.  :-[   พี่หมอจะหวงน้องชายหรือเปล่าเนี่ย  :man1:


รอตอนต่อไปค่ะ


 :katai3:

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.92 เรื่องของไผ่ พาร์ท 2 {P.130}{ุุ6-7-59} 50%
เริ่มหัวข้อโดย: BABYBB ที่ 06-07-2016 15:51:09

 :hao7: :hao7: :hao7:
อยากอ่านตอนไผ่ แง่มๆๆๆๆ

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.92 เรื่องของไผ่ พาร์ท 2 {P.130}{ุุ6-7-59} 50%
เริ่มหัวข้อโดย: rmlab ที่ 06-07-2016 15:51:36

พี่หมอนนท์ ยังไงๆ

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.92 เรื่องของไผ่ พาร์ท 2 {P.128}{ุุ6-7-59} 50%
เริ่มหัวข้อโดย: shoi_toei ที่ 06-07-2016 15:55:43

รอดู มด กะ ยุง กัดกันนนน

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.92 เรื่องของไผ่ พาร์ท 2 {P.130}{ุุ6-7-59} 50%
เริ่มหัวข้อโดย: twinmonkey0311 ที่ 06-07-2016 17:33:05

 :pig4: :pig4:

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.92 เรื่องของไผ่ พาร์ท 2 {P.130}{ุุ6-7-59} 50%
เริ่มหัวข้อโดย: iceman555 ที่ 06-07-2016 19:08:54

 :katai2-1: :katai2-1: :katai2-1:

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.92 เรื่องของไผ่ พาร์ท 2 {P.130}{ุุ6-7-59} 50%
เริ่มหัวข้อโดย: ka[ze]na ที่ 06-07-2016 19:56:58

หึ๊ย~~~~

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.92 เรื่องของไผ่ พาร์ท 2 {P.130}{ุุ6-7-59} 50%
เริ่มหัวข้อโดย: Dee^daY ที่ 07-07-2016 14:02:59

โดนลงโทษจนได้ ..

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.92 เรื่องของไผ่ พาร์ท 2 {P.130}{ุุ6-7-59} 50%
เริ่มหัวข้อโดย: mukmaoY ที่ 07-07-2016 16:49:39

แมลงเดี๋ยวนี้มันร้ายนัก

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.93 เรื่องของไผ่ พาร์ท 2 {P.130}{ุุ8-7-59} 100%
เริ่มหัวข้อโดย: Jupaeindy ที่ 08-07-2016 20:02:09

ไผ่หมดอิสรภาพในอ้อมกอดของพี่หมอนนท์ +_+

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.93 เรื่องของไผ่ พาร์ท 2 {P.130}{ุุ8-7-59} 100%
เริ่มหัวข้อโดย: Jupaeindy ที่ 08-07-2016 20:03:30

ยังไงคู่หลัก พี่หมอกับน้ำฝนก็ยังน่ารักเนอะ

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.93 เรื่องของไผ่ พาร์ท 2 {P.130}{ุุ8-7-59} 100%
เริ่มหัวข้อโดย: beattalottae ที่ 08-07-2016 21:24:54

อั๊ยยะ    :pighaun:
ขอฉากไผ่โดนจัดหนักซักหน่อยค่า

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.93 เรื่องของไผ่ พาร์ท 2 {P.130}{ุุ8-7-59} 100%
เริ่มหัวข้อโดย: rmlab ที่ 08-07-2016 21:38:27

เห็นไรอ่ะ อิอิ

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.93 เรื่องของไผ่ พาร์ท 2 {P.130}{ุุ8-7-59} 100%
เริ่มหัวข้อโดย: Jibbubu ที่ 08-07-2016 22:00:43

ทำไมถึงต้องบังคับกันแบบนี้ เอาจริงๆ ถึงไผ่จะดื้อแต่เราว่ายิ่งบังคับกัน มันก็ยิ่งรู้สึกอยากต่อต้าน เราว่าหมอนนท์ต้องใช้ความดี ความอ่อนโยน และยอมๆ ไผ่บ้าง เราว่าน่าจะได้ผลมากกว่าการบังคับนะ ไผ่นะแพ้ทางคนแบบน้ำฝนต้องเอานิสัยแบบฝนมาใช้เราว่าได้ผลชัวร์ ยิ่งทำแบบนี้ไผ่แม่งยิ่งต่อต้านชัวร์เพราะถ้าเป็นเรา เราก็คงไม่ยอมให้ใครมาบังคับแบบนี้เหมือนกันแต่ถึงยอมเราก็คงให้แค่กายแต่ใจอย่าหวังว่าจะได้ไปเลย บอกตรงอินมากกกกรู้สึกเหมือนตัวเองเป็นไผ่เลย แบบถึงสู้ก็สู้ไม่ได้ แถมยังมาบังคับกันแบบนี้มันคงรู้สึกอึดอัดแทนที่จะมีความรู้สึกดีๆ ให้อ่ะ

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.93 เรื่องของไผ่ พาร์ท 2 {P.130}{ุุ8-7-59} 100%
เริ่มหัวข้อโดย: mystery Y ที่ 08-07-2016 22:16:41

เกิดอะไรขึ้น!?

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.93 เรื่องของไผ่ พาร์ท 2 {P.130}{ุุ8-7-59} 100%
เริ่มหัวข้อโดย: Jupaeindy ที่ 08-07-2016 22:41:49

เห็นด้วยอ่ะ ว่าหมอนนท์ควรเอาความดีเข้าสู้
อย่าเอาแต่บังคับไผ่ มีแต่ทำให้ไผ่เจ็บใจเสียเปล่า

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.93 เรื่องของไผ่ พาร์ท 2 {P.130}{ุุ8-7-59} 100%
เริ่มหัวข้อโดย: shoi_toei ที่ 08-07-2016 23:18:32

เอาไผ่ เอาพี่หมอนนท์มา เล่าเล้ยยยยย

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.93 เรื่องของไผ่ พาร์ท 2 {P.130}{ุุ8-7-59} 100%
เริ่มหัวข้อโดย: Nus@nT@R@ ที่ 08-07-2016 23:59:20

เจอหมอนนท์หัวแตก 5555

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.93 เรื่องของไผ่ พาร์ท 2 {P.130}{ุุ8-7-59} 100%
เริ่มหัวข้อโดย: ka[ze]na ที่ 09-07-2016 08:20:40

หึหึ....ไม่รู้จิเอ่ยอะไร

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.93 เรื่องของไผ่ พาร์ท 2 {P.130}{ุุ8-7-59} 100%
เริ่มหัวข้อโดย: twinmonkey0311 ที่ 09-07-2016 10:25:12

พี่หมอกับฝนเจอไผ่กำลังขี่ม้าอยู่แน่ๆเลย :z1:

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.93 เรื่องของไผ่ พาร์ท 2 {P.130}{ุุ8-7-59} 100%
เริ่มหัวข้อโดย: Rafael ที่ 09-07-2016 10:57:50

 :sad4:

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.93 เรื่องของไผ่ พาร์ท 2 {P.130}{ุุ8-7-59} 100%
เริ่มหัวข้อโดย: OoniceoO ที่ 09-07-2016 15:13:41

กูอยากโดนข่มเหง ข่มขืน55

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.93 เรื่องของไผ่ พาร์ท 2 {P.130}{ุุ8-7-59} 100%
เริ่มหัวข้อโดย: Dee^daY ที่ 09-07-2016 16:35:20

ตะลึง ตะลึง ..

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.93 เรื่องของไผ่ พาร์ท 2 {P.130}{ุุ8-7-59} 100%
เริ่มหัวข้อโดย: i_Tipz ที่ 09-07-2016 17:43:38

ค้างงง มากอะ  :hao6: :hao6:

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.93 เรื่องของไผ่ พาร์ท 2 {P.130}{ุุ9-7-59} 150%
เริ่มหัวข้อโดย: Dee^daY ที่ 09-07-2016 18:22:12

สรุปทุกอย่าง ..

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.93 เรื่องของไผ่ พาร์ท 2 {P.130}{ุุ9-7-59} 150%
เริ่มหัวข้อโดย: Ginny Jinny ที่ 09-07-2016 18:30:48

ไผ่จะใจอ่อนเมื่อไหร่หนอ  :call: :call:

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.93 เรื่องของไผ่ พาร์ท 2 {P.130}{ุุ9-7-59} 150%
เริ่มหัวข้อโดย: Pam_ban ที่ 09-07-2016 19:02:05

พี่หมอนนท์น่าเห็นใจ แต่วิธีการเอาชนะใจน้องไผ่ดูจะดุดันไปสักหน่อยนะคะ  ขอซอฟลงสักนิด แล้วเพิ่มความจริงใจสักหน่อย เชือว่าสำเร็จแน่ๆ


รอตอนต่อไปค่ะ


 :katai3:

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.93 เรื่องของไผ่ พาร์ท 2 {P.130}{ุุ9-7-59} 150%
เริ่มหัวข้อโดย: Alinrat ที่ 09-07-2016 19:14:55

ซั่มแน่ๆ ต่อไปต้องซั่มแน่ๆ  :m4: :m4: :m4: :m4: :m4:

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.93 เรื่องของไผ่ พาร์ท 2 {P.130}{ุุ9-7-59} 150%
เริ่มหัวข้อโดย: Jupaeindy ที่ 09-07-2016 19:20:11

เอ่อ​ออ ไผ่.... น่าสงสารอ่ะ
หมอนนท์เปลี่ยนแผนเหอะ
ถึฝไผ่จะดื้อจะชอบใช้กำลัง
แต่ที่หมอนนท์ทำมันก็คือการใช้กำลังบังคับอ่ะ
ยอมให้ไผ่ชนะบ้าง ได้ใจบ้าง ทำคะแนนด้านดีๆบ้างเหอะ

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.93 เรื่องของไผ่ พาร์ท 2 {P.130}{ุุ9-7-59} 150%
เริ่มหัวข้อโดย: บูมเบส ที่ 09-07-2016 20:05:07

สงสารคงอึดอัดน่าดูเลย

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.93 เรื่องของไผ่ พาร์ท 2 {P.130}{ุุ9-7-59} 150%
เริ่มหัวข้อโดย: mystery Y ที่ 09-07-2016 20:13:36

ไผ่สู้พี่หมอนนท์ไม่ได้จริงๆ

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.93 เรื่องของไผ่ พาร์ท 2 {P.130}{ุุ9-7-59} 150%
เริ่มหัวข้อโดย: rmlab ที่ 09-07-2016 20:41:40

หมอนนท์สู้ๆ นะ













ื

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.93 เรื่องของไผ่ พาร์ท 2 {P.130}{ุุ9-7-59} 150%
เริ่มหัวข้อโดย: iceman555 ที่ 09-07-2016 21:15:33

 :katai1: :katai1: :katai1:

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.93 เรื่องของไผ่ พาร์ท 2 {P.130}{ุุ9-7-59} 150%
เริ่มหัวข้อโดย: Jibbubu ที่ 09-07-2016 21:36:26

สงสารไผ่อ่ะ โดนบังคับฝืนใจแบบนี้ไม่มีทางหรอกที่จะรู้สึกดีด้วย ไรท์ขอเถอะ ขอให้ไผ่ใจแข็งนานๆ นานจนกว่าอิพี่หมอนนท์มันจะทนไม่ได้มาขอโทษ มาอ้อนวอน และมาคุกเข่าบอกรักไผ่ก่อน ให้ไผ่ได้เอาคืนบ้าง

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.93 เรื่องของไผ่ พาร์ท 2 {P.130}{ุุ9-7-59} 150%
เริ่มหัวข้อโดย: ่jum ที่ 09-07-2016 22:46:50

พี่หมอจะรีบพาฝนออกไปไหนล่า หนังสดดูฟรี นานทีจะมีซักหนนะ :hao7:

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.93 เรื่องของไผ่ พาร์ท 2 {P.130}{ุุ9-7-59} 150%
เริ่มหัวข้อโดย: mox2224 ที่ 09-07-2016 22:49:50

อยากอ่านแบบเป็นเรื่องของหมอนนท์กับไผ่ไปเลยอ่า
แบบพาร์ทไผ่ พาร์ทหมอนนท์ จะได้เข้าใจความรู้สึกจริงๆ

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.93 เรื่องของไผ่ พาร์ท 2 {P.130}{ุุ9-7-59} 150%
เริ่มหัวข้อโดย: threetanz ที่ 10-07-2016 14:50:16

น้องไผ่น่ารักน่าเอ็นดู ><

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.94 เป็นข่าว {P.131}{ุุ14-7-59} 150%
เริ่มหัวข้อโดย: memew ที่ 10-07-2016 15:29:45

ตอนที่ 94 เป็นข่าว (น้ำฝน)



เพราะคำขอร้องจากพี่หมอ ผมเลยจะให้เวลาพี่หมอนนท์จีบไผ่ บอกตามตรง กระดากมาก ตอนแรกคิดไม่ออกจริงๆ ว่าไผ่กับพี่หมอนนท์ เอ่อ..จะทำเรื่องพรรค์นั้นออกมาเป็นแบบไหน จนผมได้มาเห็นกับตา บอกได้คำเดียว ฮาร์ดคอร์มากกว่าที่ผมคิด แถมไผ่ยังทำเสียง…

“อึก อือ…”
เสียงครางของมันยังก้องอยู่ในหัวผมอยู่เลย ภาพมันที่กำลังถูกพี่หมอนนท์ขืนใจอีก(ถึงจะเห็นได้ไม่ชัดเพราะเห็นแค่ด้านหลังก็เถอะ)

อ๊ากกกกกกกก ผมไม่ใช่คนลามกนะ ไม่ใช่ๆ ๆ ๆ ๆ ๆ

ผมเอาหมอนอุดหู กลิ้งขลุกๆ อยู่บนเตียง พยายามลบภาพและเสียงที่เห็นทิ้งไป แต่มันก็ยังดังก้องอยู่ในหัวผมไม่หยุด

แต่จะว่าไปแล้วเสียงไผ่โคตรเซ็กซี่เลย พี่หมอนนท์จะหลงก็ไม่แปลก ถ้าผมลองเป็นพี่หมอนนท์ แล้วต้องมานั่งปราบเด็กดื้อแบบมันคงสนุกพิลึก

โว๊ะ สนุกตรงไหน!!

ไม่ได้ๆ ห้ามสนับสนุนสิ อย่านึกถึงด้วย ไม่นึกๆ ๆ ๆ ๆ ผมเอาหมอนอุดหูแน่นกว่าเดิม กลิ้งไปกลิ้งมาจนทั่วเตียง

“เป็นไร”
พี่หมอที่กำลังจัดของอยู่หันมาถาม

“ปะ เปล่า”
ผมรีบเอาหมอนวางลงที่เดิม พยายามปรับสีหน้าให้เป็นปกติที่สุด พี่หมอยกยิ้มอย่างรู้ทัน เดินมาคร่อมผมไว้

“ทำไม เห็นไผ่ถูกทำเมื่อกี้แล้วอยากเหรอ”

“บะ บ้า”
ผมค้าน วันนี้โดนไปตั้งหลายรอบ ขืนโดนอีก ช้ำกันพอดี

“คิดว่าอยากซะอีก พี่ยังมีแรงเหลือนะ”

“แต่ผมไม่มีแล้ว”

“จริงเหรอ”
พี่มันเกลี่ยริมฝีปากบนผิวแก้มผมคล้ายจะยั่ว

“จริง.. ผะ ผมว่าคุณพ่อคุณแม่คงใกล้กลับแล้ว เราลงไปรอกันข้างล่างดีกว่า”
ผมรีบผลักอกกว้างออกห่าง พี่หมอหัวเราะหึๆ อย่างรู้ทัน ก้มหอมแก้มผมฟอดใหญ่ พยุงตัวผมลุกพากันลงไปข้างล่าง

ประมาณชั่วโมงกว่าๆ พ่อกับแม่ก็พากลับ สงสัยสองคนในห้องจะได้ยินเสียงรถด้วยถึงได้พากันเดินลงมา พ่อยิ้มมาแต่ไกล กอดผมแน่น

“เป็นส่วนหนึ่งของบ้านเราจริงๆ แล้วนะ”

“ครับ”
ผมยิ้มรับ ทักทายกันพอประมาณพ่อกับแม่ก็ขอตัวไปอาบน้ำ ผมหันไปมองหน้าไผ่ ภาพที่เห็นกับเสียงครางของมันดังก้องเข้ามาในหัวผมอีกรอบ ผมรีบเสหน้าหลบ

เขินครับ

มันทำสีหน้าอึดอัดเหมือนกัน คงรู้สึกแย่ไม่น้อยที่ต้องมาให้ผมรู้เห็นฉากแบบนั้น ไม่รู้ว่ารอบสองนี่มันจะรู้ตัวหรือเปล่าว่าผมเข้าไปเห็น

“มึงโอเคใช่ไหม”
ผมถามเสียงเบาหวังให้ได้ยินกันสองคน พี่หมอกับพี่หมอนนท์เดินเข้าไปคุยกันเองแล้ว มันทำสีหน้ากระอักกระอ่วน

“กูไม่เคยโอเคเลยสักครั้ง”
มันตอบตามตรง ผมไม่รู้จะให้กำลังใจหรือช่วยเหลือมันยังไงดีเหมือนกัน เพราะรับปากพี่หมอไว้แล้ว แต่นี่ก็เพื่อนเหมือนกัน ผมมองหน้ามันอย่างเห็นใจ

“กูไม่ได้กำลังจะตาย ไม่ต้องมองเหมือนวันนี้เป็นวันสุดท้ายของชีวิตกู”

“ห่า กูแค่เป็นห่วงความรู้สึกมึง”

“ถ้าห่วงกูจริง ทำงี้ดีกว่า”
แล้วมันก็รวบผมเข้าไปกอด ผมหัวเราะหึๆ กอดให้กำลังใจมันกลับ เพราะตอนที่ผมแย่ ผมก็ได้อ้อมแขนมันนี่แหละ คอยเป็นกำลังใจให้

“ตาไผ่ ไปยืนกอดฝนแบบนั้นได้ไงลูก เดี๋ยวพี่ชายเราก็ได้หึงเอาหรอก”
แม่เดินลงบันไดมาทักเข้าพอดี ผมกับไผ่หันไปมอง

“อยากหึงก็หึงไปดิ”
มันปรายตามองไปทางพี่หมอ เลยไปถึงใครบางคนด้านหลังพี่หมออีกที สองคนนั้นจ้องมาที่เรากันเขม็ง ออร่าน่ากลัวพอกัน แต่พี่หมอนนท์ดูจะดุเดือดกว่า

เอ่อ ไผ่… กูว่ามึงเล่นแรงไปละ

ไผ่ยกยิ้ม หันมากระชับกอดผมแน่นขึ้น

“เพราะระหว่างผมกับพี่หมอ ผมมาก่อนพี่หมออีก เนอะมึงเนอะ”

ไม่ต้องมาเนอะมึงเนอะเลยมึง มึงเห็นไหม ว่าพี่หมอจะบินมาขย้ำคอกูกับมึงอยู่รอมร่อแล้ว กูยังไม่อยากถูกจับหั่นสดเหมือนเมื่อตอนก่อนเที่ยงนะ

แม่ส่ายหัว เดินกลับไปที่รถ สงสัยจะลืมของ ไผ่มันยังไม่คลายกอดผม มองพี่หมอนนท์ด้วยสายตาท้าทาย รายนั้นก็มองกลับด้วยสายตาน่ากลัวไม่ต่าง แล้วอยู่ๆ พี่หมอนนท์ก็เปลี่ยนเป็นยกยิ้ม มองมันด้วยสายตากรุ้มกริ่มแทน พอเห็นสายตาแบบนั้นแล้ว ผมพูดได้อย่างเดียวครับ

หื่นมาก

พี่เดินมาจับมันแก้ผ้าเลยก็ได้นะ

“ปล่อยไผ่ กูจะออกไปเดินเล่นรับลมหน่อย”
ผมรีบหาทางเลี่ยง ดันมันออกเบาๆ

“เอาดิ กูไปด้วย”
จะห้ามมันก็ไม่ได้เลยต้องพยักหน้ารับ เดินเคียงไปทางสวนหลังบ้านกับมัน

“โทษทีนะ”
มันพูดเสียงเบาเมื่อเราออกมาอยู่ด้วยกันเพียงลำพัง ผมหันไปมอง

“ทั้งที่รู้ก็ยังจะทำอีก”

“ก็ไอ้เหี้...นั่น..”
มันหยุดคำไว้ เม้มปากแน่น ผมรู้ครับว่าสำหรับมัน ศักดิ์ศรีลูกผู้ชายเป็นเรื่องใหญ่ ที่สำคัญ รายนั้นก็บังคับมันด้วย แต่ผมก็เข้าใจพี่หมอนนท์นะ ถ้าไม่บังคับ คงไม่มีหวังได้แอ้มมันแน่

“กูเกลียดมัน”

“เขาบอกว่ายิ่งเกลียดยิ่งรักมากนะครับ”
อยู่ๆ เสียงของพี่หมอนนท์ก็ดังขึ้น ผมกับไผ่หันไปมอง พี่หมอนนท์ยืนอยู่ไม่ห่าง เยื้องไปเป็นพี่หมอที่มองมาด้วยสายตาแบบว่า…

เอ่อ..

ผมกลืนน้ำลายลงคออึกใหญ่

“กูไม่ใจง่ายเหมือนไอ้ฝนมันหรอกนะ”
อ้าวๆ ไอ้เพื่อนเวร มาหาว่ากูใจง่าย

“แล้วผมจะพิสูจน์ให้คุณดู”
แล้วคนทั้งคู่ก็มองตากันแบบหาเรื่องอีกครั้ง

“กูไปเดินเล่นก่อนนะ”
ผมเตรียมจะชิ่งอีกรอบ ปล่อยให้คนสองคนทะเลาะกันตามสบาย

“เดี๋ยวฝน”
ไผ่มันรีบรั้งจับข้อมือผมไว้

“ปล่อยฝนไป”
แล้วพี่หมอนนท์ก็จับข้อมือมันไว้อีกทีดึงออกแรง

“มานี่”
ตามมาติดๆ ด้วยพี่หมอที่เดินมากระชากดึงตัวผมออกห่างจากคนทั้งคู่ เดินเร็วไปใต้ต้นมะม่วงที่มีกระสอบทรายของไผ่แขวนอยู่

ดูจากสภาพแล้ว คงผ่านการใช้งานมาแล้วอย่างหนักหน่วง

“บอกกี่ครั้งกี่หนแล้วว่าอย่าปล่อยเนื้อปล่อยตัวง่ายๆ”

ผมหน้าบึ้ง

“แล้วพี่ไม่เห็นรึไงว่าผมยินยอมหรือเปล่า ไผ่มันใช้ผมเป็นตัวล่อกัดกับพี่หมอนนท์ พี่ก็น่าจะดูออก ผมมันเกิดมาซวยเอง โดนใช้เป็นเหยื่อตลอด มีแฟนแฟนก็ไม่เข้าใจ”
แล้วผมก็หันหลังเดินปั้นปึงหนีไป

..50%

งอนแล้วครับ เอะอะอะไรก็เอาแต่ต่อว่า ก็น่าจะรู้ทั้งนิสัยของเพื่อนกับน้องตัวเองดี ผมก้าวเร็วขึ้น ขอบตาร้อนผ่าว ร่ำๆ เหมือนจะร้องไห้ แต่เดินไปได้ไม่กี่ก้าวผมก็โดนรวบกอดจากทางด้านหลัง สองแขนแนบติดไปกับลำตัว

“พี่ขอโทษ”
พี่หมอกระซิบแผ่ว ผมพยายามดิ้นหนี

“ถ้าขอโทษแล้วไม่คิดจะเข้าใจก็เก็บคำขอโทษไว้ดีกว่า ผมไม่อยากฟัง”     
พี่หมอกระชับวงแขนแน่นขึ้น แนบหน้าลงมาชิดหน้าผม

“พี่เข้าใจ แต่มันก็อดหึงไม่ได้นี่”
ผมหยุดขัดขืนลงเล็กน้อย
“พี่รู้ว่าฝนกับไผ่ไม่ได้เป็นอะไรกัน แต่มันก็อดคิดไม่ได้ ไผ่แสดงออกถึงขนาดนั้น ถ้ากลับกัน ฝนมาเห็นพี่ทำแบบนี้กับใครสักคน ฝนจะคิดไง”

ก็คิดว่าพี่หมอกำลังนอกใจไง

อะ อ้าว…

ผมยืนอึ้งกับความคิดตัวเอง

จริงๆ จะโทษว่าพี่หมออารมณ์ร้ายก็ไม่ได้ เพราะไผ่มันจงใจทำให้ใครก็ตามที่เห็นเข้าใจผิดจริงๆ

“พี่ขอโทษ”
พี่มันกระซิบอีกที ผมค่อยๆ คลายความรู้สึกน้อยอกน้อยใจที่มีลง พยักหน้านิดๆ รับ พี่หมอก้มหอมแก้มผมเบาๆ อย่างอ่อนโยน

ความร้อนจากทุกส่วนไหลไปกองรวมกันไว้ที่ใบหน้าผมอีกครั้ง ถึงคราวจะอ่อนโยนก็อ่อนโยนเกินไปจริงๆ
 







เย็นนั้นทุกคนร่วมกินอาหารเย็นด้วยกัน ไม่เว้นแม้แต่พี่หมอนนท์ที่ทู่ซี้อยู่กินข้าวด้วยทั้งที่ไผ่มันออกปากไล่แล้วไล่อีกจนแม่ต้องด่าปราม

“เออใช่ พ่อเกือบลืม จำลุงพิชิตเพื่อนพ่อที่แนะนำให้รู้จักเมื่อวานได้ไหมลูก”
พ่อถามพี่หมอ

“ครับ”
พี่หมอรับปาก ผมจำไม่ได้แล้วว่าคนไหน เพราะคนเยอะมากเมื่อวาน

“ลุงเขามีบ้านพักตากอากาศอยู่ที่หัวหิน ติดชายหาดเลย นานทีปีหนถึงจะไปพักสักครั้ง เขาอนุญาตให้พ่อพาครอบครัวไปพักได้ถ้าต้องการ พ่อลองคุยๆ กับแม่เขาไว้แล้ว เสาร์อาทิตย์หน้าพ่อกับแม่ว่างพอดีก่อนเดินทางไปต่างประเทศยาว เลยจะชวนลูกๆ ไปเที่ยวด้วยกัน พอว่างไปกันไหมลูก ไปด้วยกันทั้งหมดเลยนี่แหละ ตานนท์ด้วย ไปด้วยกันนะ”
พ่อหันไปชวนพี่หมอนนท์ พี่หมอนนท์ตาวาวทันที

“ได้ครับ ผมชอบหัวหิน”

“ดีเลย แล้วพวกลูกๆ ล่ะ”
พ่อหันมาถามพวกเราบ้าง

“ของผมน่าจะได้ เดี๋ยวแลกเวรกับหมอเจมส์เอา”
พี่หมอตอบหลังนิ่งคิดอยู่ชั่วอึดใจ ของผมไม่มีปัญหาอะไรอยู่แล้ว

“อยากไปนะ แต่ไม่เอาไอ้นี่ไปด้วยได้ไหม”
ไผ่พยักหน้าไปทางพี่หมอนนท์ แม่ตีแขนมันเพี้ยะ

“เสียมารยาทจังตาไผ่ พี่เขาก็เหมือนคนในครอบครัวเดียวกับเรานะ เจ็บไข้ได้ป่วยอะไรพี่เขาก็มาช่วยรักษา ไม่รู้จักสำนึกบุญคุณคนเลย”

ไผ่มันทำท่าจะพูดอะไรสักอย่าง ก่อนหุบปากแล้วเงียบเสียงลง

“ให้พี่เขาไปด้วยนั่นแหละดีแล้ว ไปกันหลายๆ คนจะได้สนุก คิดซะว่าไปฮันนีมูนละกันนะลูก”
พ่อจบประโยคด้วยการหันมาพูดกับผมยิ้มๆ ผมหน้าร้อนผ่าวไปกับประโยคนั้น

สองพ่อลูกนี่ขยันทำให้ผมรู้สึกอับอายจริงๆ









 
โชคดีว่างานแต่งของผมตรงกับวันเสาร์พอดีจึงไม่จำเป็นต้องหยุดเรียน(คนที่โรงเรียนไม่มีใครรู้ว่าผมแต่งงานครับ ยกเว้นคนในกลุ่ม) วันเสาร์แต่ง อาทิตย์ย้ายของและพักผ่อน ผมกับพี่หมอไม่ได้แตะต้องมือถือกันเลยแม้แต่นิดเดียว

คิดถึงสิ่งที่เกิดขึ้นวันเสาร์แล้วเหมือนฝันเลยแฮะ

ผมเป็นผู้ชาย แต่ได้แต่งงานกับผู้ชายด้วยกัน

ผมยังเรียนอยู่ ได้แต่งงานกับหมอสุดหล่อวัยทำงาน

เหมือนฝันจริงๆ

ผมใส่ชุดนักเรียนเรียบร้อย ในขณะที่พี่หมอก็แต่งตัวเรียบร้อยแล้วเหมือนกัน กำลังกลัดกระดุมเสื้ออยู่ อย่างหล่อเชียว

“แน่ใจนะว่าไม่ให้พี่ไปส่ง”
พี่หมอถามด้วยสีหน้าเป็นห่วง แน่ล่ะ ก่อนนอนพี่แกยังไม่เลิกคึกจับผมซั่มอีกรอบจนผมแทบลุกไม่ขึ้นเช้านี้

“แน่ใจ เสียเวลาพี่หมอเปล่าๆ เข้าเวรเช้าด้วยนี่ ขับรถย้อนไปย้อนมาเดี๋ยวก็สายหรอก รถในกรุงเทพยิ่งติดๆ อยู่”

พี่หมอยังมีสีหน้าเป็นห่วงอยู่ ผมขยับเข้าไปชิด กระชับเนกไทให้เข้าที่เข้าทางทั้งที่จริงๆ มันก็เข้าที่ดีอยู่แล้ว

“ให้ผมไปกับไผ่ตามปกตินั่นแหละดีแล้ว พี่รีบไปทำงานหาเงินเอาไว้เลี้ยงผมดีกว่า”

พี่หมอหัวเราะหึๆ ก้มหอมแก้มผมเบาๆ ที พอลงไปข้างล่าง พี่หมอนนท์กำลังนั่งจิบกาแฟชิลล์ๆ ทำเสมือนหนึ่งเป็นบ้านตัวเอง ส่วนไผ่นั่งหน้าหงิก งับขนมปังเข้าปาก พ่อซดข้าวต้มข้างๆ แม่

“เอาขนมปังหรือข้าวต้มลูก” แม่ถาม

“ข้าวต้มครับ” ผมบอก

“แซมล่ะลูก”

“เอาเหมือนฝนก็ได้ครับ”

แม่รีบกุลีกุจอตักข้าวต้มร้อนๆ ส่งควันหอมฉุยมาให้ผมกับพี่หมอคนละชาม ผมคว้าพริกไทยมาราด ตักกินแก้มตุ่ย เงยหน้ามองภาพที่อยู่ตรงหน้า

จะไปว่า ผมก็โชคดีนะ ที่ได้มาอยู่กับครอบครัวพี่หมอแบบนี้ ถึงจะผิดไปหน่อยตรงที่ผมอยู่ในฐานะภรรยาแทนที่จะเป็นสามีอย่างที่ควรจะเป็นก็เถอะ

และถ้าผมเป็นสามีจริง ผมจะได้รับการเอ็นดูขนาดนี้ไหม ก็ยังไม่รู้ ผมดีใจจริงๆ ที่ได้แต่งงานกับพี่หมอ ได้เป็นส่วนหนึ่งในครอบครัวพี่หมอ อย่างที่พี่หมอเคยพูดไว้

เหมือนจะได้ยินเสียงจ้อกแจ้กจอแจดังมาจากทางหน้าบ้าน แม่บ้านที่หลังๆ ย้ายมาอยู่ด้วยเพราะคนในบ้านเริ่มอยู่กันพร้อมหน้ารีบวิ่งกระหืดกระหอบเข้ามา

“นักข่าวมากันเต็มหน้าบ้านเลยค่ะ”

พวกเราพากันขมวดคิ้วทำหน้างุนงง ก่อนพวกเราจะพากันก้าวออกจากบ้านไปเพื่อดูว่าเกิดอะไรขึ้น แล้วกล้องจำนวนมากมายก็พากันถ่ายรูปผมกับพี่หมอกันพรึ่บพรั่บ ผมกะพริบตาปริบๆ ยืนงงเป็นไก่ตาแตก เรายังไม่ได้เปิดประตูรั้ว แต่ก็มีไมค์จำนวนมากมายยื่นลอดเข้ามา ต่างคนต่างแย่งกันพูดจนสับสนไปหมด

“ขอทราบที่มาที่ไปเกี่ยวกับความรักของคุณทั้งคู่ และคิดยังไงถึงได้จัดงานแต่งงานกันคะ”
ผมจับความได้คร่าวๆ ประมาณนี้

ตายละหว่า!!

นักข่าวรู้กันได้ยังไง แล้วงานแต่งของผมกับพี่หมอมันน่าสนใจมากมายขนาดต้องแห่มาทำข่าวกันขนาดนี้เลยเหรอ

“จากนิตยสาร…ค่ะ ขอสัมภาษณ์ชีวิตความเป็นมาและชีวิตรักของคุณทั้งคู่หน่อยนะคะ”

พวกเราทั้งหมดพากันยืนตะลึง ยังไม่มีใครมีโอกาสได้เปิดปากพูดอะไร ได้แต่กวาดมองไปรอบๆ พร้อมกับหลับตาหลบแสงที่กำลังวูบวาบใส่ตา พี่หมอเอามือปิดตาผมไว้ รั้งเข้าหาตัวเบาๆ

“อย่ามองมาก แสงแฟลชเป็นอันตรายต่อสายตา”
พี่หมอคงทำไปตามสัญชาตญาณหมอ ได้ยินเสียงกรี๊ดจากคนที่มาสัมภาษณ์ และเพิ่งสังเกตว่าบางส่วนไม่ใช่นักข่าว แต่เป็นเด็กผู้หญิงที่ยืนถือกล้องพยายามจะส่องเข้ามาถ่ายผมกับพี่หมอด้วย

“น่ารักจังเลย พี่หมอแซมน้องฝน ยิ้มหน่อยค่า”
และอีกหลากหลายเสียงที่ผมทำได้แค่งงๆ ว่าเกิดอะไรขึ้น พี่หมอพยายามจะกั้นตาผมจากแสงแฟลช แต่ผมอยากรู้อยากเห็นเลยดึงมือพี่หมอลง ตอนนี้เลยเหมือนพี่หมอยืนกอดผมไว้หลวมๆ ส่วนผมก็จับแขนพี่หมอไว้แถวๆ หน้าอกตัวเอง

เสียงกรี๊ดดังกระหึ่มยิ่งกว่าเดิม

“ขอโทษนะครับ พอดีเราไม่สะดวกจะให้ข่าวอะไรทั้งนั้น เพราะเด็กๆ ต้องไปทำงานกับเรียน ขออภัยครับ”
พ่อได้สติก่อนใครรีบปราม แต่นักข่าวดูจะไม่สนใจสิ่งที่พ่อพูด พยายามอย่างยิ่งยวดที่จะแหกประตูเข้ามาสัมภาษณ์ให้ได้ พวกเรามองหน้ากันเอง ขืนไม่ทำอะไรสักอย่าง มีหวังออกจากบ้านกันไม่ได้แน่ๆ

“สองวันมานี่มีการแชร์ภาพงานแต่งของคุณในโลกโซเชียลเป็นที่ฮือฮามากๆ จนติดแฮชแท็กอันดับหนึ่งในคืนเดียว คุณมีความรู้สึกยังไงคะ”
เสียงหนึ่งดังขึ้นมาถาม ผมกะพริบตาปริบๆ

มันไปแชร์ในโลกโซเชียลได้ไง ก็ในเมื่อผมหรือพี่หมอไม่มีใครแตะต้องมือถือกันเลยสักคน ก่อนผมจะนึกได้ จะว่าไป คนมางานแต่งเราเยอะแยะ ถ่ายรูปลงเน็ตลงเฟซก็เยอะ

จริงๆ มันก็งานแต่งธรรมดา แต่มันจะไม่ธรรมดาตรงที่ผมกับพี่หมอเป็นผู้ชายด้วยกันทั้งคู่นี่แหละ

ผมกับพี่หมอและคนในครอบครัวเริ่มมองหน้ากันอย่างสำนึกว่าเกิดอะไรขึ้นกับสิ่งที่อยู่ตรงหน้า

“ทางเราจะให้สัมภาษณ์นะครับ แต่ตอนนี้ขอตัวให้เด็กๆ ไปโรงเรียนและทำงานกันก่อน”
พ่อทำหน้าที่ไกล่เกลี่ย ไม่ต่างกับไผ่และพี่หมอนนท์ที่กรูกันเข้ามาช่วยเจรจา ปล่อยให้ผมกับพี่หมองงเป็นไก่ตาแตกคู่กันให้คนถ่ายรูปจนแสบตา

ในที่สุด พี่หมอก็ต้องทำหน้าที่ขับรถไปส่งผมที่โรงเรียน เพราะผมคงโดนรุมทึ้งแน่ๆ ถ้าซ้อนมอ’ไซค์ไปกับไผ่ พ่อทำหน้าที่ช่วยเหลือให้ข่าวกันคร่าวๆ ในขณะที่ผมกับไผ่ รีบพากันขึ้นรถของพี่หมอแล้วขับฝ่าฝูงนักข่าวออกไปบนท้องถนน

“อะไรกันวะ แค่คนจะซั่มกันต้องเป็นข่าวด้วย”
ไผ่มันบ่นๆ ผมนั่งจิตตก เพราะคิดไม่ถึงจริงๆ ว่ามันจะเป็นเรื่องขนาดนี้

“ไม่เป็นไรนะ”
ไผ่จับมือผมไว้ บีบแน่นคล้ายกับจะให้กำลังใจ ผมพยักหน้า ชักหวาดกลัวว่าจะถูกสังคมรังเกียจ หรือถูกต่อว่าซะแล้ว ถ้านักข่าวรู้กันขนาดนี้ แล้วที่โรงเรียนล่ะ ผมมองตาพี่หมอ สีหน้าพี่หมอมีแววกริ่งเกรงพอกัน

“ไม่ต้องห่วง ทางนี้เดี๋ยวดูแลให้เอง ตั้งใจทำงานไปละกัน”
ผมจะถือว่านี่คือความห่วงใยที่ไผ่มีต่อพี่หมอหรือเปล่า พี่หมอพยักหน้า

“มีอะไรรีบโทรหานะ”
พี่หมอบอก แล้วเราก็เพิ่งนึกกันได้ว่ายังไม่มีใครเปิดมือถือกันสักคนตั้งแต่วันงาน ผมรีบล้วงหยิบมือถือมาเปิดออก พี่หมอและไผ่เองก็เหมือนกัน ก่อนมือถือของพวกเราแต่ละคนจะพากันแผดเสียงเพราะข้อความต่างๆ ที่ประดังประเดกันเข้ามา พี่หมอไม่ได้เช็ก เพราะขับรถอยู่ แต่มันเด้งไม่หยุด ในขณะที่ผมไล่เปิดดู ตาโตไปกับสิ่งที่เห็น

แม่เจ้า!

ไทม์ไลน์หน้าเฟซผมเต็มไปด้วยภาพถ่ายงานแต่งงานของผมกับพี่หมอ จริงๆ เป็นภาพที่คนอื่นๆ ถ่าย แต่แท็กมาเข้าเฟซผม พอรถติดไฟแดงผมก็ยื่นภาพพวกนั้นไปให้พี่หมอดู พี่หมอนั่งอึ้งไปพอๆ กับไผ่

“เป็นเรื่องแล้วไหมล่ะ”
ไผ่พูดเสียงแผ่ว

พี่หมอลูบหน้าตัวเองเบาๆ ทำสีหน้ากังวล

ไผ่ก้มอ่าน พอๆ กับผมที่รีบอ่านข้อความทั้งหลายแหล่ในขณะที่พี่หมอขับรถไปด้วยสีหน้ากังวล

“ส่วนมากก็แสดงความยินดีนะ มีแต่คนกรี๊ดแล้วก็ชื่นชอบ”
ไผ่บอก ผมไม่ได้พูดอะไร ไล่อ่านไปเรื่อยๆ ยอดคนขอแอดเพื่อนเยอะมาก แต่ผมไม่กดรับใครสักคน ที่เหลือคือคนเข้ามาแสดงความยินดี เข้ามากรี๊ดอะไรทำนองนั้น

จะว่าไปบางภาพพี่หมอก็หล่อนะ

ไม่ใช่ละ..

มีภาพหนึ่งที่ทำเอาผมหน้าร้อนผ่าว เพราะตาแดงก่ำตอนถูกสวมแหวน

อายได้ใจ

“กูหล่อเหมือนกันนี่หว่า”
ไผ่มันพูดขึ้นมา ผมชะโงกหน้าเข้าไปดู มีคนแท็กภาพรวมๆ มาให้ ไผ่มันยืนคู่กับพี่หมอนนท์อยู่ด้านหลังพี่หมอ

มันดูหล่อมากจริงๆ

“แต่ดันมาถ่ายติดตัวเหี้ยนี่สิ เสียรมณ์หมด”
มันพูดอย่างหัวเสีย ไล่ดูภาพไปเรื่อยๆ เพราะบางส่วนเพื่อนแท็กมัน แล้วมันก็เปิดมาที่เฟซผมเพื่อดูว่ามีอะไรเพิ่มเติมบ้าง

“ส่วนใหญ่จะชื่นชมนะ ไม่ได้ต่อว่าอะไร” ไผ่มันสรุปอีกรอบ ผมก็เบาใจคิดว่าจะโดนกระแสสังคมต่อว่าซะอีก “สมัยนี้ก็งี้แหละ” ไผ่มันพูดชิลล์ๆ

ผมยังไม่หยุดไล่อ่าน เพื่อนๆ ในห้องคนอื่นๆ ที่ไม่ได้รู้ข่าวก็รู้กันหมดแล้ว ต่างต่อว่าต่อขานว่าทำไมผมไม่ยอมเชิญไปงานแต่ง ครูบางคนก็เข้ามาบ่นงอนๆ

“เจ้โหดเอามึงตายแน่”
มันเลื่อนหน้าจอมาให้ดูข้อความของเจ้โหดที่โพสต์ไว้บนหน้าไทม์ไลน์ผม

“ทำไมไม่เชิญครูไปบ้าง ตัดเกรดดีไหม”

ผมหน้าซีด รู้สึกถึงลางมรณะยังไงพิกล

“หยุดเรียนไหม” พี่หมอถาม

“อย่าเลย” ไผ่ห้าม “หยุดไปก็เท่านั้น ตอนนี้คนรู้กันทั้งโรงเรียนแล้วมั้ง มึงดังแล้วว่ะหมาฝน ดังชั่วข้ามคืนเลย”

ผมไม่รู้สึกดีใจเลยสักนิด ไม่นานพี่หมอก็ขับรถฝ่ารถติดมาจอดหน้าโรงเรียน พี่หมอหันมามอง ลูบหัวผมเบาๆ

“เย็นนี้พี่จะแวะมารับ”

“เวรยาวไม่ใช่เหรอ”

“พี่จะแวะมา”
พี่หมอยืนยันด้วยน้ำเสียงจริงจัง ผมพยักหน้ารับ เปิดประตูก้าวลงจากรถ พอผมลงไปยืนคู่กับไผ่ หลายคนก็พากันหันพรึ่บมามอง ผมชักประหม่าจับสีข้างไผ่ไว้

“อยู่ใกล้กูไว้ละกัน”
มันกระซิบบอก พี่หมอมองมาด้วยสีหน้ากังวลกว่าเดิม ผมพยักหน้าเบาๆ ทีให้รู้ว่าไม่ต้องห่วง พี่หมอถึงได้ค่อยๆ เคลื่อนตัวรถออกไป ไผ่มันจับแขนผมจูงให้เดินเข้าไปที่ตึกเรียน หินวิ่งถลาเข้ามาหา พร้อมๆ กับเพื่อนคนอื่นๆ ในกลุ่มราวกับรอกันอยู่แล้ว

“เรื่องใหญ่ว่ะหมาฝน มึงกับพี่หมอดังใหญ่แล้ว”

“เออ กูรู้ นักข่าวเต็มหน้าบ้าน”
ผมบอก พวกมันตาโต ไผ่เล่าคร่าวๆ ให้พวกมันรู้ คนมองกันใหญ่

“พี่ฝน ขอถ่ายรูปหน่อยค่ะ”
ยังไม่ทันที่ผมจะได้อนุญาต น้องมอสี่ก็ถ่ายรูปกันแชะ แล้วพากันกรี๊ดๆ วิ่งไป ผมหันกลับมามองเพื่อนๆ

“มองโลกในแง่ดีหน่อย มึงดังแล้ว”

“กูไม่ภูมิใจนะหิน”
ผมบอกอย่างไม่สบายใจ เดินเข้าห้อง เพื่อนๆ ในห้องกรูกันเข้ามารุมล้อม ประหนึ่งผมคือผู้พิชิตดาวอังคาร เพื่อนๆ ในห้องพากันถ่ายรูป ถามกันให้แซ่ดว่าผมเป็นเกย์ตั้งแต่เมื่อไหร่ ไปพบรักกับพี่หมอตอนไหน

ผมได้แต่อ้ำอึ้งเพราะไม่รู้ว่าจะเล่าประวัติชีวิตรักของตัวเองให้คนอื่นฟังได้ไง เพราะประวัติความรักของผมกับพี่หมอมันเกิดจากความแค้น ไหนจะข่าวที่ผมกับครอบครัวพยายามปกปิดเรื่องพี่ดีนอีก

“อย่าคิดมากน่าฝน ดังไม่นานมันก็ซา”
น้ำหวานปลอบใจ ผมพยักหน้าเข้าใจ ไผ่ดึงผมไปนั่งใกล้ๆ

“กูก็คิดว่ามึงจะได้กับไผ่ แต่ไหงไปได้กับพี่หมอพี่ของไผ่มันแทนได้ แล้วมึงสองคนก็ไปเป็นเพื่อนเจ้าสาว พวกมึงด้วย ไปกันไม่ชวน”
เพื่อนในห้องไม่ได้รุมสกรัมแค่ผม แต่รุมทุกคนในกลุ่มผม ผมไม่ได้พูดอะไร เพราะยังไม่รู้ว่าพูดอะไรออกไปแล้วใครจะคิดยังไง

เสียงเคาะโต๊ะหน้าห้องดังขึ้น เจ้โหดเดินเข้ามาไม่ให้สุ้มให้เสียง เจ้แกจับขาแว่นขยับเบาๆ เพ่งมองมาทางผม หัวใจผมหล่นวูบไปอยู่แทบเท้า เพื่อนๆ ผมพากันหัวหด

“จารย์เป็นผู้หญิง อายุก็ป่านนี้ยังไม่มีใครขอ เธอยังเรียนไม่จบ ซ้ำยังเป็นผู้ชายยังมีคนมาขอ จารย์ต้องไปตัดมดลูกออกไหม พูด!!”

“ใจเย็นครับ เจ้โหด ฝนมันรักของมัน”
หินรีบปลอบประโลม เจ้โหดมองมันแวบหนึ่ง ปล่อยแสงเลเซอร์ใส่มันจนพรุน

“เธอต้องถูกทำโทษ”

หัวใจผมร่วงไปอยู่ตาตุ่ม เพื่อนๆ ผมพากันลุกฮือ เพราะแค่แต่งงานก็ไม่น่าจะผิดมาก เพราะไงพ่อแม่ก็อนุญาตแล้ว

“ทำโทษข้อหาไม่เชิญจารย์ไปร่วมงานด้วย ฉันเป็นจารย์โฮมรูมเธอมาสามปี เธอกลับไม่นึกถึงฉัน”

ผมอ้าปาก มองหน้าจารย์ตาปริบๆ

“เลี้ยงข้าวจารย์เลยหนึ่งมื้อ”
จารย์พูดเชิดๆ เพื่อนๆ ในห้องพากันโห่ร้องด้วยความดีใจที่เจ้โหดแกพูดแบบนี้ ต่อให้แกดุเหมือนคนเมนส์มาเดือนละสามสิบวันขนาดไหน แกก็เป็นที่รักของพวกผมเพราะความโหดดิบของพี่แกแบบนี้แหละ

“ครับ”
ผมรับปาก ยิ้มแหะๆ เจ้โหดแสดงพาวเวอร์เคาะไม้เรียวบนโต๊ะอีกรอบ ก่อนเดินออกไป แต่แป๊บเดียวก็เดินกลับมาอีก เพราะออดเข้าโฮมรูมพอดี(แล้วเจ้จะออกไปทำไม ฮ่าๆ)

ผมรู้สึกผ่อนคลายขึ้นเยอะ เพราะเรื่องราวไม่ได้แย่อย่างที่ผมคิด เพื่อนๆ ผมมันรับได้กันตั้งนานแล้ว เพราะเข้าใจว่าผมกับไผ่คบกัน แต่ที่มาโวยวายนี่เพราะผมดันไปเลือกพี่หมอ ซ้ำยังจัดงานซะเอิกเกริกแบบไม่ชวนพวกมันไปร่วมด้วย

ก็จัดแบบธรรมดานะ แต่คนมากันเยอะเองต่างหาก

ผมชักเป็นห่วงพี่หมอซะแล้ว ไม่รู้ป่านนี้ที่โรงพยาบาลจะเป็นยังไงบ้าง กลัวว่าข่าวที่ออกมาจะกระทบต่องานของพี่หมอ

กำลังจะหยิบมือถือมาไลน์หาพี่หมอ แต่เจ้โหดแกจับตามองอยู่ ผมเลยทำไม่ได้

สาธุ ขออย่าให้มีอะไรเกิดขึ้นกับทางพี่หมอเลย



To be Con...
หึ ๆ หนึ่งในคนที่วิ่งไปกรี๊ดหน้าบ้านพี่หมอก็คนเขียนนี่แล กร๊ากกกกกก อัพลำบากนิดวันนี้ อยู่คลินิก นั่งรอหมอ (ซึ่งไม่ใช่พี่หมอนนท์หรือพี่หมอแซม) รอเวลารับความเจ็บปวด ในระหว่างรอคอย ก็อัพนิยายซะเลย
v
v
อัพเดทหลังหาหมอแล้ว : แม่บอกพยายามมองหาสิ่งดีๆ เวลาที่เกิดเหตุร้ายๆ กับเรา ระหว่างที่หมอกำลังปฏิบัติการทรมานร่างกายเราด้วยสองมือ น้ำตากำลังไหลรินเป็นทางผ่านหางตา เจ็บจนมือเท้าเกร็ง โนยาชา โนสแตนอิน โนสลิง เจ็บจริงไม่อิงนิยาย สิ่งที่สร้างความสุขให้ได้ในระหว่างกำลังปวดเกร็วงจนหัวใจแทบหยุดเต้นก็คือ...
คุณหมอหล่อมาก    :hao6:
เชิญทรมาณฉันได้ตามสบายเลยค่ะ คุณหมอ อูยยยยยยย

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.94 เป็นข่าว {P.131}{ุุ10-7-59} 50%
เริ่มหัวข้อโดย: Jupaeindy ที่ 10-07-2016 16:18:50

พี่หมอใจร่มๆนะ อย่าหึงเรี่ยราด เข้าใจน้อหน่อย

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.94 เป็นข่าว {P.131}{ุุ10-7-59} 50%
เริ่มหัวข้อโดย: Bellze12 ที่ 10-07-2016 16:33:49

พี่หมอใจร้าย
ชอบดุฝน

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.94 เป็นข่าว {P.131}{ุุ10-7-59} 50%
เริ่มหัวข้อโดย: Dolamon ที่ 10-07-2016 16:38:43

คู่นี้ร้อนแรงน่าดู ออกแนวขิงก็รา ข่าก็แรง
 :pighaun: :pighaun: :pighaun:

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.94 เป็นข่าว {P.131}{ุุ10-7-59} 50%
เริ่มหัวข้อโดย: rmlab ที่ 10-07-2016 16:57:59

งอนแล้วน่ารักตลอดอ่ะ

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.94 เป็นข่าว {P.131}{ุุ10-7-59} 50%
เริ่มหัวข้อโดย: Ginny Jinny ที่ 10-07-2016 17:50:51

พี่หมอง้อเมียด่วนเลย  :hao6: :hao6:

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.94 เป็นข่าว {P.131}{ุุ10-7-59} 50%
เริ่มหัวข้อโดย: Alinrat ที่ 10-07-2016 18:51:40

หนูฝนของมี๊ พูดสะน่าสงสารเลยลุก
แต่ก็จริงนะ นางเกิดมาเป็นเหยื่ออันโอชะให้เทพบุตรสุดหล่อตลอดเลย ก๊ากกกกกกก :m23:

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.94 เป็นข่าว {P.131}{ุุ10-7-59} 50%
เริ่มหัวข้อโดย: OoniceoO ที่ 10-07-2016 20:09:10

เอาแล้วไงๆ หึงเลยๆ

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.94 เป็นข่าว {P.131}{ุุ10-7-59} 50%
เริ่มหัวข้อโดย: ♠DekDoy♠ ที่ 10-07-2016 20:18:21

พระเอกก็ 1 คนแล้วที่ข่มขืน ยังมีอีกคู่เหรอ บางทีการรณรงค์เรื่องการข่มขืนนี่เป็นสิ่งดีมาก ๆ เลยนะ ในชีวิตจริงเราได้แต่สาบแช่งคนร้ายแต่ในละครหรือนิยายนี่มันคนละเรื่องเลย เพราะไม่ว่าจะพระเอกในละครหรือนิยายขอเวลาข่มขืนแล้วหรือเลวแค่ไหนสุดท้ายก็คือพระเอกอยู่ดี

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.94 เป็นข่าว {P.131}{ุุ10-7-59} 50%
เริ่มหัวข้อโดย: MYYAOI ที่ 10-07-2016 20:55:01

สงสารฝนจริงๆแหละ นี่ขนาดแต่งกันแล้วนะ ยังหึงไม่ดูอะไรเล๊ยยยยยย ฝนกลายเป็นเหยื่อตลอดตลอด  :m16: :m31: :fire: :angry2:

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.94 เป็นข่าว {P.131}{ุุ10-7-59} 50%
เริ่มหัวข้อโดย: บูมเบส ที่ 10-07-2016 21:44:43

ความสัมพันธ์แบบไผ่หมอนนท์มันคงอึดอัดใจนะสงสารแทน

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.94 เป็นข่าว {P.131}{ุุ10-7-59} 50%
เริ่มหัวข้อโดย: BABYBB ที่ 10-07-2016 22:03:46

เออออ เอาเด้ ฝนงอนแรงแล้วพี่หมอ
ปล.ต้องบอกว่า มีผัว ผัวก็ไม่เข้าใจ มั้ยฝย 55555

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.94 เป็นข่าว {P.131}{ุุ10-7-59} 50%
เริ่มหัวข้อโดย: iceman555 ที่ 10-07-2016 23:47:45

 :katai2-1: :katai2-1: :katai2-1: :katai2-1:

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.94 เป็นข่าว {P.131}{ุุ10-7-59} 50%
เริ่มหัวข้อโดย: mukmaoY ที่ 11-07-2016 02:27:22

งอนอี้ก

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.94 เป็นข่าว {P.131}{ุุ10-7-59} 50%
เริ่มหัวข้อโดย: shoi_toei ที่ 11-07-2016 13:35:18

เหอ ๆ

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.94 เป็นข่าว {P.131}{ุุ10-7-59} 50%
เริ่มหัวข้อโดย: Dee^daY ที่ 11-07-2016 14:42:21

งอนเว้ยเห้ย ..

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.94 เป็นข่าว {P.131}{ุุ10-7-59} 50%
เริ่มหัวข้อโดย: mystery Y ที่ 11-07-2016 15:48:38

แต่ล่ะคู่หึงกันไปหึงกันมา

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.94 เป็นข่าว {P.131}{ุุ10-7-59} 50%
เริ่มหัวข้อโดย: tuek ที่ 11-07-2016 16:53:01

ฝนงอนนานๆเลยนะ

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.94 เป็นข่าว {P.131}{ุุ10-7-59} 50%
เริ่มหัวข้อโดย: lovemongjang ที่ 11-07-2016 19:12:50

จัดว่า"เด็ด" ปราบเด็กดื้อ

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.94 เป็นข่าว {P.131}{ุุ10-7-59} 50%
เริ่มหัวข้อโดย: manami_01 ที่ 12-07-2016 17:44:26

อยากให้ไผ่อ่อนลงนิดนึงแล้วลองพิจารณาพี่หมอนินมันหน่อย ว่าพี่มันก็คนดีระดับหนึ่งนะอิอิ

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.94 เป็นข่าว {P.131}{ุุ10-7-59} 50%
เริ่มหัวข้อโดย: ♥►MAGNOLIA◄♥ ที่ 12-07-2016 18:28:54

พี่หมอนนท์ คงต้องใช้ความดี ความใจเย็น ใจดี ความนิ่ง  ยอมๆไผ่บ้าง สยบไผ่ละมั้ง
แต่ไผ่มาเล่นถึงเนื้อถึงตัวฝนนี่ ทำเอาสองพี่หมอหึงโหดขึ้นมาอีก
ก็ไม่เข้าใจทำไมต้องหึง ก็เขาเป็นเพื่อนกันแท้ๆ ถ้าจะมีอะไรกัน ก็มีไปก่อนนานแล้ว
รอ  :L1: :L1: :L1:
 :pig4: :pig4: :pig4: :pig4:

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.94 เป็นข่าว {P.131}{ุุ10-7-59} 50%
เริ่มหัวข้อโดย: twinmonkey0311 ที่ 12-07-2016 18:42:23

พี่หมอรีบไปง้อเมียเลยนะ

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.94 เป็นข่าว {P.131}{ุุ12-7-59} 100%
เริ่มหัวข้อโดย: Jibbubu ที่ 12-07-2016 19:20:42

เป็นไผ่เนี่ยน่าอึดอัดจังทำอะไรไม่ได้ซักอย่างเลย :เฮ้อ:

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.94 เป็นข่าว {P.131}{ุุ12-7-59} 100%
เริ่มหัวข้อโดย: ka[ze]na ที่ 12-07-2016 19:23:39

ป๊าด~~~~ ข่าวใหญ่ หึหึ

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.94 เป็นข่าว {P.131}{ุุ12-7-59} 100%
เริ่มหัวข้อโดย: Dolamon ที่ 12-07-2016 19:44:03

นำ้ฝนดังคราวนี้แหละ ลูก

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.94 เป็นข่าว {P.131}{ุุ12-7-59} 100%
เริ่มหัวข้อโดย: Pam_ban ที่ 12-07-2016 19:49:35

อยากดูข่าวนี้ ต้องเปิดช่องไหนคะ  :laugh:


ป.ล. รอไปหัวหิน


รอตอนต่อไปค่ะ


 :katai3:

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.94 เป็นข่าว {P.131}{ุุ12-7-59} 100%
เริ่มหัวข้อโดย: ่jum ที่ 12-07-2016 19:57:54

 :ling1: ข่าวอะไร อยากรู้  :ling1:

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.94 เป็นข่าว {P.131}{ุุ12-7-59} 100%
เริ่มหัวข้อโดย: mukmaoY ที่ 12-07-2016 21:14:35

ใครไปบอก !!
เบื่อข่าวแบบนี้นะ คือมักจะถ่ายรูป แล้วบอกชายแต่งงานกัน ที่ไหน เมื่อไหร่ แต่ไม่ได้ให้ข้อคิดตบท้าย หรือเตือนสติคนที่ไม่ชอบ ว่าเขาก็คือคนปกติ ถ้าไม่ชอบ ก็อย่าไปยุ่ง หรือไปทำให้เขาเดือดร้อน
ซึ่งข่าวที่มักเห็น คือ บอกเล่าเก้าสิบ แค่เนี้ย มันไม่มีไรอ่ะ(สำหรับคนที่รู้สึกว่ามันปกติม้ากมาก เช่น ดิฉัน)
มันก็สองคม ด้านไม่ดีคือทำให้มันดูใหญ่ทำไม คนที่ไม่ชอบจะหมั่นไส้เข้าไปใหญ่ กับด้านดีคือคนเห็นบ่อยๆ มันก็เริ่มปลูกฝังว่า อ่อ ปกตินี่ เห็นเยอะละ จะทำใจได้มากขึ้นถ้าคนที่รักชอบเพศเดียวกัน

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.94 เป็นข่าว {P.131}{ุุ12-7-59} 100%
เริ่มหัวข้อโดย: ♥►MAGNOLIA◄♥ ที่ 12-07-2016 21:45:52

ข่าวแบบนี้ ทำให้เห็นว่ามีคนมองกันไปหลายด้าน
คนที่เข้าใจ จะฟังแล้วนิ่ง
คนที่ไม่พอใจเรื่องชายรักชาย ออกมาว่าต่างๆนาๆ ไม่ยอมรับเรื่องรักเพศเดียวกัน
ถ้าไม่ชอบ ก็อย่าพูดถึงสิ นี่พูดกันแสดงความคิดเห็นกันอย่างเต็มที่ เอ๊ะ ไม่ชอบจะพูดถึงทำม้าย
บ้างก็พูดน่าเกลียดถามโจ๋งครึ่ม ถามอย่างกับว่ารู้ดี ใครรับ ใครรุก   :z6:
ประหลาด คิดเองไม่เป็น อยากดังเองหรือเปล่า ใช่เรื่อง  :m16:

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.94 เป็นข่าว {P.131}{ุุ12-7-59} 100%
เริ่มหัวข้อโดย: บูมเบส ที่ 12-07-2016 21:59:55

มาเพื่อ?

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.94 เป็นข่าว {P.131}{ุุ12-7-59} 100%
เริ่มหัวข้อโดย: Jupaeindy ที่ 12-07-2016 22:04:17

ไม่อยากให้เป็นข่าวเลย
เป็นครอบครัวก็พอแล้ว

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.94 เป็นข่าว {P.131}{ุุ12-7-59} 100%
เริ่มหัวข้อโดย: rmlab ที่ 12-07-2016 22:52:25

ข่าวไรน้อ

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.94 เป็นข่าว {P.131}{ุุ12-7-59} 100%
เริ่มหัวข้อโดย: Dee^daY ที่ 12-07-2016 23:03:35

เรื่องอะไร

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.94 เป็นข่าว {P.131}{ุุ12-7-59} 100%
เริ่มหัวข้อโดย: ปๅงลีลๅ ที่ 12-07-2016 23:18:06

 :pig4: :pig4: :pig4: :pig4:

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.94 เป็นข่าว {P.131}{ุุ12-7-59} 100%
เริ่มหัวข้อโดย: mystery Y ที่ 12-07-2016 23:26:06

นักข่าวมาทำไมอ่ะ!?

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.94 เป็นข่าว {P.131}{ุุ12-7-59} 100%
เริ่มหัวข้อโดย: twinmonkey0311 ที่ 13-07-2016 01:40:34

 :pig4: :pig4:

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.94 เป็นข่าว {P.131}{ุุ12-7-59} 100%
เริ่มหัวข้อโดย: Ginny Jinny ที่ 13-07-2016 06:27:12

โอ๊ะ..เป็นข่าว  :confuse:

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.94 เป็นข่าว {P.131}{ุุ12-7-59} 100%
เริ่มหัวข้อโดย: minneemint ที่ 13-07-2016 07:16:00

นักข่าวมาทำไหม

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.94 เป็นข่าว {P.131}{ุุ12-7-59} 100%
เริ่มหัวข้อโดย: shoi_toei ที่ 14-07-2016 08:38:50

ข่าว อิ ไร

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.94 เป็นข่าว {P.131}{ุุ12-7-59} 100%
เริ่มหัวข้อโดย: Jupaeindy ที่ 14-07-2016 14:54:54

รออัพ

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.94 เป็นข่าว {P.131}{ุุ14-7-59} 150%
เริ่มหัวข้อโดย: ka[ze]na ที่ 14-07-2016 22:08:34

โรงบาลไม่แตกก็ตลก

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.94 เป็นข่าว {P.131}{ุุ14-7-59} 150%
เริ่มหัวข้อโดย: ่jum ที่ 14-07-2016 22:33:16

 :laugh: :laugh:

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.94 เป็นข่าว {P.131}{ุุ14-7-59} 150%
เริ่มหัวข้อโดย: iceman555 ที่ 14-07-2016 22:48:17

 :katai2-1: :katai2-1: :katai2-1:

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.94 เป็นข่าว {P.131}{ุุ14-7-59} 150%
เริ่มหัวข้อโดย: mystery Y ที่ 15-07-2016 00:25:25

พี่หมอกับฝนดังใหญ่แล้ว

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.94 เป็นข่าว {P.131}{ุุ14-7-59} 150%
เริ่มหัวข้อโดย: Dolamon ที่ 15-07-2016 10:10:26

ฮากับเจ๊โหดจริงๆ โดนเด็กแซงหน้า 55555
       :ling2: :ling2: :ling2:

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.94 เป็นข่าว {P.131}{ุุ14-7-59} 150%
เริ่มหัวข้อโดย: rmlab ที่ 15-07-2016 10:52:15

ฝนสู้ๆ นะ

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.94 เป็นข่าว {P.131}{ุุ14-7-59} 150%
เริ่มหัวข้อโดย: Dee^daY ที่ 15-07-2016 14:15:29

ข่าวใหญ่โต ..

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.94 เป็นข่าว {P.131}{ุุ14-7-59} 150%
เริ่มหัวข้อโดย: Ginny Jinny ที่ 15-07-2016 18:02:13

 :pig4: :pig4:

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.94 เป็นข่าว {P.131}{ุุ14-7-59} 150%
เริ่มหัวข้อโดย: mypink801 ที่ 15-07-2016 19:06:45

ดังใหญ่แล้วววว

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.95 ความสุข 1 {P.133}{ุุ20-7-59} 150%
เริ่มหัวข้อโดย: memew ที่ 16-07-2016 10:47:45

ตอนที่ 95 ความสุข พาร์ท 1 (พี่หมอ) 




ผมนั่งเครียดมาตลอดทั้งเส้นทางกระทั่งถึงที่ทำงาน บอกตามตรงว่าผมไม่คิดว่าเรื่องที่ผมกับฝนแต่งงานกันมันจะกลายเป็นข่าวใหญ่ขนาดนี้ (คิดว่าอย่างมากก็เป็นที่พูดถึงในโรงพยาบาลหรือละแวกบ้าน) พอลงจากรถได้ ผมรีบหยิบมือถือมาเช็ก มีสายเรียกเข้าเพียบเลย พอๆ กับข้อความไลน์ ผมรีบกดอ่าน ส่วนมากจะเข้ามาแสดงความยินดีย้อนหลัง แล้วก็มีคนส่งภาพบรรยากาศงานแต่งมาให้ (มลกับซูซี่ส่งมาเยอะสุด) ผมเดินไปดูภาพในมือถือไป

“แหม ดังใหญ่เลยนะคะคุณหมอ” พี่ณีย์เดินยิ้มเข้ามาหา “เมื่อเช้าพี่เห็นเขาออกข่าวงานแต่งของคุณหมอกับน้องฝนด้วยค่ะ ในเฟซนี่ยอดไลค์กระจาย รายการบันเทิงเอามาออกกันเยอะเลย สงสัยจะเพราะคุณหมอหล่อ”

ผมยืนช็อกกับสิ่งที่ได้ยิน

ออกข่าวทีวีเลยเหรอ ผมชักกังวลกับสิ่งที่จะเกิดขึ้น กลัวมีผลกระทบกับฝน กับงาน แล้วไหนจะครอบครัวผมกับฝนอีก

ผมพยายามสูดลมหายใจเข้าปอดลึก เพื่อนหมอพากันเดินเข้ามาแสดงความยินดีเพิ่มเติม ไม่มีใครต่อว่าอะไรเพราะส่วนใหญ่จะรู้ว่าผมแต่งงานกับฝนอยู่แล้ว แต่ที่เข้ามาทัก เพราะแซวว่าผมกับฝนดังใหญ่แล้ว

ผมเข้าห้องตรวจทำงานตามปกติ ฝนเรียนอยู่โทรหาไม่ได้ ผมรีบโทรหาพ่อก่อนเพื่อสอบถามความเป็นไปหลังจากผมออกมาแล้ว พ่อก็บอกทางนั้นเรียบร้อยดี โทรหาฟ้า ทางนั้นก็กำลังรับมือกับผู้คนที่หลั่งไหลเข้ามาดักรอหน้าบ้านเหมือนกัน ฟ้ากับครอบครัวตกใจไม่แพ้ครอบครัวผม ผมเล่าให้รู้เรื่องคร่าวๆ ตอนนี้ทุกคนไม่ห่วงตัวเองเท่าไหร่ แต่พุ่งความสนใจไปที่ฝนกันหมด

ผมไลน์ไปหาฝน แต่ยังไม่ได้รับข้อความอะไรตอบกลับ คงต้องรออย่างเดียวเท่านั้น

อาจารย์หมอเดินเข้ามาแสดงความยินดีอีกรอบ ยื่นอัลบั้มภาพถ่ายตัวเองที่ไปงานมาให้ผมดู ส่วนมากก็ก๊อปๆ มาจากเน็ตนั่นแหละ เน้นให้มีภาพอาจาย์เอง ผมและฝนอยู่ เห็นบอกว่าจะเอาไปให้ดีนดู

“ขอโทษนะครับ ผมไม่คิดว่ามันจะเป็นเรื่องใหญ่โตขนาดนี้”

อาจารย์หมอยิ้มอ่อนโยนให้ ตบไหล่ผมเบาๆ

“ไม่ต้องกลุ้มใจไปหรอก หมอนางพยาบาลที่นี่ส่วนใหญ่รู้ข่าวคุณกับฝนหมดแล้ว ที่ฮือฮาน่าจะเพราะความดังของคุณมากกว่า มองในแง่ดี โรงพยาบาลเราจะได้มีชื่อเสียงมากขึ้น”

“ชื่อเสียงทางดีหรือทางร้ายครับ”
ผมถามอย่างกังวล

“แล้วคุณคิดว่าคุณรักฝนจากใจจริงหรือเปล่า”

“รักครับ”
ผมยืนยันหนักแน่น

“เมื่อรักก็จงมั่นใจว่าทุกอย่างจะออกมาดี จะหญิงหรือจะชาย ถ้าได้รักกันแล้วมันก็เป็นเรื่องดีหมดแหละ ผมจะช่วยปกป้องคุณเอง” ท่านยืนยันมา ผมรู้สึกปลื้มปริ่มยังไงบอกไม่ถูก “ทางฝนล่ะมีปัญหาอะไรไหม”

“ผมยังไม่รู้เลยครับ รอข่าวอยู่”

ท่านพยักหน้า บอกมาอย่างคนที่ชอบมองโลกในแง่ดี

“ผมว่าไม่มีอะไรหรอก เท่าที่ตามๆ ดู ส่วนมากคนจะชอบและกรี๊ดกันทั้งนั้น กระแสเรื่องหมอๆ กับเรื่องชายชายมาแรง”

ผมพยักหน้าเข้าใจ ทำงานต่อจนงานเลิก หมออรเดินเข้ามาแสดงความยินดีอีกครั้ง ผมทำได้แค่พยักหน้า ยิ้มรับ จริงๆ ผมต้องอยู่เวรยาว แต่ด้วยความเป็นห่วงฝน ผมเลยขอให้หมอเจมส์ที่จริง ๆ ต้องออกเวรแล้วอยู่ต่ออีกนิด บอกตามตรง ตอนนี้ไม่ไว้ใจให้ฝนอยู่ไกลตัว กลัวเป็นอันตราย ไม่รู้ว่าไผ่จะปกป้องได้มากน้อยแค่ไหนด้วย

หมอเจมส์รับอาสา (หมอเจมส์ไปงานแต่งผมด้วย) ผมรีบตีรถไปรอฝนที่หน้าโรงเรียนทันที นั่งรอในรถด้วยความกังวลใจ ฝนเดินหัวเราะร่ามากับเพื่อนๆ

รอยยิ้มแบบนั้น ทำให้ผมเบาใจไปได้แล้วว่าคงไม่มีอะไรร้ายแรงกับฝนที่โรงเรียนแน่ๆ แต่เห็นได้ชัดว่ามีคนมองฝนมากขึ้น บ้างก็ถ่ายรูปเลย

ผมก้าวลงจากรถไปรอฝน ซึ่งฝนเห็นผมแล้ว ฝนเร่งความเร็วมากขึ้นมุ่งตรงมาทางผม

“ทางนู้นโอเคไหม”
ฝนถามก่อนอย่างร้อนรน

“ไม่มีปัญหาอะไร โดนแซวนิดหน่อย”

“ทางผมก็ไม่มีอะไร แต่โดนแซวเยอะ โดนเจ้โหดงอนที่ไม่ได้เชิญแกไปด้วย”

ผมเลิกคิ้ว พยักหน้าเข้าใจ ได้ยินกิตติศัพท์คนนี้บ่อย

“พี่หมอแซมคะ” มีน้องเด็กผู้หญิงวิ่งเข้ามาหา ทำท่ากรี๊ดๆ ใส่กัน “ขอถ่ายรูปหน่อยค่ะ” แล้วเธอก็รัวถ่าย ก่อนเร่งให้ผมยืนคู่กับฝนเพื่อถ่ายด้วย คนเริ่มมุงจนผมชักอึดอัด

“ไปกันเถอะ พี่ต้องกลับไปทำงานต่อ ลามาได้แค่ชั่วโมงเดียว”
ผมบอก ฝนกับไผ่พยักหน้า พากันก้าวขึ้นรถหนีคนที่กำลังมองด้วย เพื่อนๆ ฝนพากันโบกมือลา ผมส่งคนทั้งคู่เข้าบ้าน พอเห็นว่าปลอดภัยถึงได้ขับรถกลับโรงพยาบาลไปทำงานต่อ

อย่างน้อยผมก็สบายใจไปได้อีกเปลาะ

เริ่มมีสายเข้าแปลกๆ จากนิตยสารนู่นนี่นั่น โทรเข้ามาเพื่อขอสัมภาษณ์ ผมทำได้แค่ปฏิเสธเพราะไม่ว่างและไม่อยากเปิดเผยตัวเองมาก พอเลิกงานก็รีบกลับบ้าน ซึ่งสองเพื่อนกำลังสุมหัวนั่งอ่านข่าว ผมเลยไปสุมหัวร่วมบ้าง ส่วนมากจะเป็นข่าวเรื่องงานแต่งผมนั่นแหละ ถูกแชร์กันเยอะมาก

ทั้งภาพผมที่กำลังสวมแหวนให้ฝน ภาพรดน้ำสังข์ ภาพที่เรากราบไหว้พ่อแม่ ภาพเราจูงมือกัน ภาพฝนซับเหงื่อให้ผม ภาพฝนยิ้มหวานให้ผม หรือผมยิ้มให้มัน

มองไปมองมาชักเพลินแฮะ

แล้วคนที่ถ่ายวิดีโอให้เราก็โทรมาบอกว่าทั้งภาพและวิดีโอที่ทำให้เรียบร้อยแล้ว ขออนุญาตเอาไปเผยแพร่ทางยูทูป เพราะต้องการโปรโมทผลงานตัวเอง ผมไม่ยอม แต่ถูกขอร้องจนผมต้องปรึกษาฝน สุดท้ายฝนก็ใจอ่อน แค่นั้นแหละ ภาพวิดีโองาน และภาพถ่ายแบบเป็นทางการที่ถูกตัดต่อมาอย่างดีก็ถูกเผยแพร่ลงยูทูป ผม ฝนและไผ่นั่งดู (เพราะช่างภาพโทรมาบอก)

ยอมรับว่าเขาทำได้ดีมาก ดีจนผมกับฝนเผลอบีบมือกันเบาๆ ส่งผ่านความรักที่มีไปให้กันและกัน

ผมดูจนเบื่อก็ขึ้นไปอาบน้ำ ฝนยังนั่งอ่านเม้นท์สลับกับนั่งทำการบ้านกับไผ่



 
ผมกับฝนเจอภารกิจเรื่องนักข่าวและคนจากนิตยสารต่างๆ ที่ติดต่อเข้ามาทำข่าว แต่ผมกับฝนยืนยันจะไม่ให้ข่าวกับสื่อใดทั้งสิ้น

ผมบอกไม่ถูกเหมือนกันว่าถ้าเขาถามว่าเรารักกันได้ยังไง ผมจะตอบยังไงดี 'เพราะผมข่มขืนน้องเขาก่อนครับ' งั้นเหรอ เพราะงั้น ทางที่ดีคือเงียบๆ ไว้ดีกว่า

นักข่าวเริ่มยอมแพ้หายไปกันทีละคนสองคน ที่เหลือก็ยังทู่ซี้ ไม่ได้บทสัมภาษณ์แต่ขอให้ได้ภาพก็ยังดี อะไรทำนองนั้น

ผมขับรถไปรับและส่งฝนกับไผ่ทุกวัน และทุกวันก็จะมีภาพผมกับฝนออกมาแชร์ในโซเชียลตลอด เห็นว่ามีคนติดตามจนกลายเป็นแฟนคลับทั้งผมและฝนไปแล้ว ผมก็ได้แต่งงกับความคิดของคนสมัยนี้ ถ้าเป็นแต่ก่อน คงแทบหาที่ยืนไม่ได้

โชคดีที่วันศุกร์โรงเรียนฝนปิดหนึ่งวันเพราะประชุมครู เราเลยได้วันหยุดเพิ่มอีกหนึ่งวัน แทนที่จะเป็นแค่เสาร์อาทิตย์ก็กลายเป็นศุกร์เสาร์อาทิตย์แทน แต่ก่อนวันเดินทางแค่วันเดียวพ่อกับแม่ดันต้องเลื่อนเวลาเดินทางไปต่างประเทศเร็วขึ้น ตอนแรกว่าจะยกเลิกการไปเที่ยว เพราะอยากไปกันแบบครอบครัว แต่พ่อกับแม่ยืนยันให้เราไปกันเอง

“พาน้องไปเที่ยวเถอะ หนีนักข่าวด้วย พักผ่อนกันให้สบายใจ”

ผมพยักหน้าเข้าใจ 

หมอนนท์หอบผ้าผ่อนมาค้างเพื่อให้สะดวกออกเดินทางกันแต่เช้า พ่อพาแม่ขึ้นเครื่องไปตั้งแต่เที่ยงวันพฤหัส กว่าจะกลับก็อีกสองอาทิตย์

ฝนทำหน้าที่แพ็คกระเป๋า ไปแค่สองคืนกระเป๋าใบเดียวก็เพียงพอแล้ว แน่นอนมันไม่วายลืมหยิบไวน์แดงของโปรดยัดใส่กระเป๋าไปด้วยสามขวด (เราซื้อไว้เต็มตู้โชว์เลยครับ) ฝนตื่นแต่เช้ามืดเพื่อลุกขึ้นมาทำอาหารเช้าและปิ่นโต มันทำไว้สองชุด สำหรับคนสี่คน ตอนแรกผมคิดว่าหมอนนท์จะนั่งรถไปคันเดียวกับผม แต่มันขอไปกับไผ่สองคน ซึ่งผมก็พอจะเข้าใจ

มันคงอยากใช้เวลาร่วมกับไผ่ให้มากที่สุด ฝนแอบเสียดายที่ไผ่ไม่ได้นั่งไปกับตัวเองด้วย แต่ฝนคงเข้าใจเพื่อนผมเหมือนกัน มันถึงได้ไม่งอแงอะไรมาก

“อ่ะ ไผ่” มันยื่นปิ่นโตที่ทำไว้อีกชุดหนึ่งไปให้ไผ่ เป็นกล่องสี่เหลี่ยมใหญ่ๆ เป็นชั้นๆ แบบปิ่นโตญี่ปุ่น ไผ่มองหน้าฝนงงๆ “เสบียง เอาไว้กินตอนเดินทาง กูทำไว้สองชุด”

ไผ่ฉีกยิ้มอย่างดีใจ รับไปถือไว้บอกขอบใจ

แล้วเราก็ได้ฤกษ์ออกเดินทาง หมอนนท์กับไผ่ขับรถนำออกจากบ้านไปก่อน (รู้พิกัดแล้ว) ผมขับตามไปติดๆ นึกถึงตอนไปหัวหินครั้งที่แล้ว นึกถึงเหตุการณ์ที่เคยเกิดขึ้นแล้วแทบไม่น่าเชื่อว่าจะมีวันนี้ได้ ผมกับฝนในวันนี้ เราได้เปลี่ยนสถานะกันไปเรียบร้อยแล้ว

ผมกดเปิดเพลงทันทีที่ตัวรถเคลื่อนที่ออกจากบ้าน ฝนหันมามอง เพลงนี้ฝนชอบพอดี ฝนยิ้มหวานให้นิดหนึ่ง นิ่งฟัง

นึกถึงคำที่พ่อพูดแซวฝนเล่นเลย ถือซะว่ามาฮันนีมูน

“ฝน”
ผมเรียกคนที่ยังนั่งเคลิ้มไปกับบทเพลงเพลินๆ ฝนหันมามอง

“ครับ”

ผมไม่พูดอะไร เอื้อมไปจับมือมันมาวางไว้บนเกียร์ แบบที่ผมเคยทำครั้งหนึ่งตอนเดินทางไปเที่ยววังน้ำเขียวกับฝน แก้มขาวซับสีเลือดนิดๆ ฝนมองมือตัวเองที่ถูกผมเกาะกุมไว้ ก่อนมองหน้าผม ผมยิ้มอ่อนโยนให้มันนิดหนึ่ง หันไปสนใจท้องถนนต่อ

มือฝนนุ่มมาก ผมเกลี่ยมันเบาๆ อย่างหลงใหล ทั้งนุ่ม ทั้งอบอุ่น มันอบอุ่นไปถึงหัวใจผมเลย

“ขับถนัดรึไง”
ฝนถามเสียงแผ่ว

“ถนัดสิ แต่แบบนี้น่าจะดีกว่า”
ผมเปลี่ยนจากกุมมือมันบนเกียร์มาเป็นกุมมือมันเพียงอย่างเดียว สอดประสานอย่างแนบชิด เมื่อกี้ว่ารู้สึกดีแล้ว ตอนนี้มันรู้สึกดีกว่าหลายร้อยเท่า


[ต่อค่ะ 50%]



ฝนมองมือตัวเองที่ถูกกอบกุมไว้ แล้วมองหน้าผมอีกที ผมเพียงแค่ยิ้มให้ บอกความรู้สึกภายในผ่านดวงตา ฝนนิ่งมอง แล้วทำในสิ่งที่ผมไม่คิดว่าฝนจะกล้าทำ

ฝนขยับยกตัวขึ้นมาหอมแก้มผมเบาๆ ที

เป็นครั้งแรกจริงๆ ที่ฝนทำแบบนี้ หลังจากนิ่งอึ้งไปหลายวิ ผมก็เผลอยิ้มออกมาด้วยความดีใจ

ไม่คิดว่าการโดนคนที่เรารักหอมแก้ม มันจะรู้สึกดีแบบนี้

ผมยิ้มค้างอยู่แบบนั้น จนฝนหันมาถาม

“ยิ้มไรนักหนา”

ผมหันไปมอง

“พี่ภูมิใจที่ได้แต่งงานกับฝนนะ”

“ครับ ผมก็ภูมิใจที่มีพี่เป็น เอ่อ…”
แล้วฝนก็นิ่งไป ปากบางเม้มแน่น ผมรู้ว่ามันอายที่จะพูดอะไรในทำนองนี้

“เป็นไร”
ผมเย้า ฝนเม้มปากแน่นกว่าเดิม

“เป็นแฟน”
ก่อนอ้อมแอ้มตอบ

“ว้า แค่แฟนเองเหรอ” ผมทำเสียงผิดหวัง “พี่ก็เข้าใจผิดคิดว่าเราเป็นผัวเมียกันซะอีก”

“ก็ได้ๆ เป็นผั..อะเอ่อ..สามี”
ฮ่าๆ คำว่าผัวคงแรงไปสำหรับฝน แต่ผมชอบเรียกฝนว่าเมียนะ

รถหลายคันชะลอตัวลงเมื่อมีด่านขนาดใหญ่กักอยู่ตรงหน้า ผมกับฝนปล่อยมือออกจากกัน รถของเพื่อนผมถูกกั้นให้จอด ใช้เวลาตรวจสอบสักพักก็เคลื่อนไปด้านหน้าเหมือนเดิม รถของผมเป็นคันถัดไป

ตำรวจที่อายุน่าจะน้อยกว่าผมก้มลงมาตะเบ๊ะที่ปลายคิ้วอย่างขออนุญาต ผมเลื่อนกระจกลง มีตำรวจหน้าตาดุดันนายหนึ่งจูงหมาขนาดใหญ่ดมไปรอบๆ ตัวรถ สงสัยจะดักค้นพวกยาเสพติด

“จะไปไหนกันครับ”
ปากถามตาก็กวาดมองเข้ามาภายในคล้ายจะหาอะไรบางอย่างที่น่าสงสัย

“ไปฮันนีมูนครับ”
ผมตอบเรียบๆ เพราะแอบหงุดหงิดนิดหน่อยที่ถูกขัดจังหวะการสวีทกันระหว่างผมกับฝน ตำรวจคนนั้นหน้าเหวอ มองหน้าผมแล้วหันไปมองฝน ยังไม่ทันได้พูดอะไร คนที่จูงหมาไว้ก็โบกมือให้สัญญาณว่าผ่าน คุณตำรวจที่อยู่ข้างผมหันไปพยักหน้ารับ

“งะ งั้นขอให้มีความสุขนะครับ”
ตำรวจตะเบ๊ะให้อีกรอบ อวยพรกุกกัก โบกมือให้ผ่าน ผมเลื่อนกระจกขึ้น หัวเราะหึๆ เคลื่อนตัวรถไปด้านหน้า ฝนหันมามองหน้าผม ก่อนเอี้ยวตัวกลับไปมองทางด้านหลัง คงกำลังมองตำรวจคนนั้นอยู่ ผมมองตำรวจคนนั้นผ่านกระจกข้าง หน้าเขายังเหวออยู่เลย ผมหัวเราะอีกรอบไม่ต่างกับฝน

“กล้าเนอะ”

ผมหันไปเลิกคิ้วเป็นคำถาม

“รึไม่จริง”

“ครับๆ จริงครับ”
ฝนรับปากอย่างเสียมิได้ ส่ายหน้าไปมา หันไปหยิบปิ่นโตมาเปิดออก ข้างในเป็นแซนด์วิชไส้ต่างๆ ที่ม้วนเป็นวงกลมแล้วหั่นพอดีคำ กันหลุดด้วยไม้จิ้มฟันเรียงเป็นแถวคล้ายซูชิ ผลไม้หั่นชิ้น ขนมหวาน ฝนหยิบมาป้อนผมก่อนคำแรกแล้วจิ้มกินเอง

น่ารักไหมล่ะ เมียผม หึๆ
 





และแล้วผมก็ขับรถมาถึงหัวหิน คนดูแลบ้านเปิดบ้านไว้รอก่อนหน้าแล้ว พอรถจอดสนิทคนดูแลก็เดินยิ้มเข้ามาหา

“สวัสดีครับผมเชิดหรือเรียกว่าลุงเชิดก็ได้ เป็นคนดูแลบ้านให้คุณท่านครับ” ลุงแกฉีกยิ้มกว้างด้วยไมตรี “มีอะไรให้ผมช่วยขนกันไหม “

“ไม่เป็นไรครับ เดี๋ยวพวกเราดูแลกันเอง” ผมบอก

“นี่กุญแจครับ ผมเตรียมของสดใส่ตู้เย็นไว้ให้แล้วในตู้เย็น ที่นี่มีทั้งครัวไทยและครัวฝรั่ง ส่วนห้องนอนเลือกเอาได้เลยว่าจะใช้ห้องไหน ขาดเหลืออะไรเรียกผมได้เสมอ ผมพักอยู่ซอยข้างๆ นี่แหละ อ้อ ถ้าต้องการคนทำความสะอาดบ้านระหว่างพักผ่อนโทรเรียกได้เลยครับ ผมกับเมียจะเข้ามาจัดการให้ อยากได้อะไรเพิ่มเติมโทรเรียกได้ตลอดเวลา เบอร์ผมวางไว้ข้างโทรศัพท์แล้ว”
ลุงแกบอกอย่างคล่องแคล่วรวดเดียวจบ ให้เดาลุงพิชิตคงอนุญาตให้คนอื่นมาพักบ้านหลังนี้ได้บ่อยๆ

บ้านหลังใหญ่มาก มีสองชั้น ชั้นล่างเป็นโซนรับแขก ชั้นบนเป็นโซนห้องนอน มีห้องหนังสือ ห้องดนตรี รอบตัวบ้านเต็มไปด้วยต้นไม้น้อยใหญ่ ทั้งเพิ่งปลูกใหม่และอยู่มานานแล้ว

แบบบ้านเป็นบ้านไม้สไตล์วินเทจ สีขาวแกมเขียวอ่อน น่าจะถูกปรับปรุงไว้ระดับหนึ่ง เพราะสีของบ้านใหม่มาก แต่ก็ดูสวยงามน่ามอง ด้านที่ติดชายหาดเป็นกระจกทั้งหมด มีระเบียงยื่นยาวพร้อมเก้าอี้ชายหาดวางเรียงกันไว้สำหรับนอนเล่น

“กลางคืนที่นี่เห็นดาวได้ชัดเลย สวยมากๆ ครับ”
ลุงชี้ขึ้นไปด้านบนให้ดู พวกผมแหงนหน้ามองตาม แต่ตอนนี้พระอาทิตย์อย่างเปรี้ยง

ผมเปิดกระเป๋าเงิน ล้วงหยิบเงินออกมายื่นให้แกร้อยหนึ่ง ถือเป็นค่าพาทัวร์บ้านและคอยเปิดประตูรับ ลุงแกยกมือไหว้ เดินอารมณ์ดีจากไป พวกเราพากันเดินสำรวจบ้านกันเองต่อ ฝนกับไผ่ดูจะอารมณ์ดีอย่างเด็กเห็นของใหม่ทั่วไป

“พี่หมอ เราเอาห้องนี้กันดีกว่า”
ฝนชี้ให้ผมดูห้องที่ติดกับชายหาด อยู่ชั้นสองครับ ระเบียงเป็นกระจก พอเปิดออกก็เห็นวิวทะเลได้ชัดเจน ต่อให้ยืนอยู่ในห้องก็เห็น กลางคืนก็ออกไปดูดาวได้ด้วย ผมมองไปรอบๆ ถูกใจผมอยู่ไม่น้อย ผมพยักหน้าเห็นด้วย

“งั้นฉันเอาห้องนี้ละกัน”
หมอนนท์ชี้ไปห้องข้างกัน มีรูปแบบไม่ต่างกันเลย แต่อยู่ฝั่งขวา ขั้นกลางระหว่างห้องเราด้วยทางเดินยาวเหยียด ประดับด้วยต้นไม้หลากชนิดในกระถาง ห้องผมกับมันต่างกันตรงที่ห้องฝั่งผมมีต้นไม้ขนาดใหญ่ขึ้นอยู่ชิดหน้าต่าง กิ่งของมันระหน้าต่างห้องไป ดูใกล้ชิดธรรมชาติดี ผมว่าฝนน่าจะเลือกเพราะเหตุนี้แหละ

“งั้นกูเอาชั้นล่าง”
อยู่ๆ ไผ่มันก็โพล่งขึ้นมา เพื่อนผมหันไปมอง ยกยิ้มนิดหนึ่งไม่ได้พูดอะไร ผมหัวเราะหึๆ อยู่ในลำคอ

อย่าหวังว่านายจะได้นอนชั้นล่างอย่างใจเลยไผ่

“เราไปช่วยกันขนของขึ้นมาดีกว่า”
ฝนชวนอย่างอารมณ์ดี ผมพยักหน้ารับเดินเคียงล่วงหน้ามากับฝนก่อน

“คุณ เขามาฮันนีมูนกันนะ”
เสียงเหมือนเพื่อนผมเบรกห้ามอะไรสักอย่าง ผมกับฝนหันกลับไปมอง เห็นไผ่ถูกรั้งคอเสื้อไว้แรงจากหมอนนท์ ผมงงอยู่เพียงเสี้ยว ก็เข้าใจได้ว่าไผ่อาจจะอยากมาเดินข้างๆ เพื่อนตัวเองแต่ถูกหมอนนท์เบรกไว้แบบนั้น

ไม่รู้ว่าหมอนนท์มันเบรกไผ่เพราะต้องการให้ผมได้ใช้เวลากับฝนจริงๆ ตามคำหรือว่าอยากเดินเคียงไปด้วยกันกับไผ่กันแน่

หรือไม่ก็ทั้งสองอย่าง

ผมหัวเราะในลำคอ ไม่สนใจคนด้านหลัง เพื่อนอุตส่าห์เปิดทางให้ขนาดนี้ ก็ต้องรีบคว้าโอกาสนั้นไว้ ผมขยับไปคล้องเอวฝนอย่างถือสิทธิ์ อย่างน้อยก็ถือว่าเป็นการช่วยเพื่อนผมระดับหนึ่ง ให้ไผ่ได้รู้ว่าผมต้องการใช้เวลานี้ร่วมกับฝนจริงๆ ไม่ให้มันเข้ามายุ่ง และอีกอย่างคือเป็นการดึงความสนใจเรื่องไผ่ของฝนกลับมาที่ผมด้วย

ผมเปิดฝากระโปรงรถ คว้าหยิบกระเป๋าเดินทาง ในขณะที่ฝนหิ้วพวกถุงของกินในรถ ไผ่หิ้วกระเป๋า เดินตรงหวังมุ่งไปห้องใดห้องหนึ่งชั้นล่าง แต่ถูกเพื่อนผมยึดกระเป๋าไว้

“ไอ้เหี้ย นั่นกระเป๋ากู”
ไผ่พยายามยึดกระเป๋าคืน เพื่อนผมไม่พูดอะไร เดินหิ้วทั้งกระเป๋าตัวเองและของไผ่ขึ้นบันไดไป

ผมหัวเราะอย่างรู้ทัน ส่วนฝนอ้าปากค้างกับสิ่งที่เห็น

สำหรับหมอนนท์ ถ้ามันได้สนใจอะไรแล้ว ต่อให้ยากขนาดไหน มันก็จะพยายามทำจนสำเร็จนั่นแหละ

ไผ่รีบตามไปแย่งคืน แต่มือเพื่อนผมเหนียวเป็นตุ๊กแก

“ไอ้เหี้ยนนท์ เอาของกูคืนมา”

“ตามมาเอาเองสิครับ”
แล้วมันก็เดินลิ่วๆ ขึ้นห้องตัวเองไปโดยมีไผ่ตามแย่งคืนจนถึงห้อง

ฝนหันมามองหน้าผม ก่อนหัวเราะไปกับสิ่งที่เห็น

ผมว่าฝนคงเห็นความน่ารักระหว่างพวกเขาทั้งคู่แล้วล่ะมั้ง

ผมวางของลงไม่ต่างกับฝน ฝนเดินสำรวจไปทั่วทั้งห้อง ก่อนมุดหายเข้าไปในห้องน้ำ

“ว้าว ห้องน้ำสวยจัง”
ได้ยินเสียงร้องออกมาอย่างลิงโลด ผมหันไปมองก้าวตามไปติดๆ ห้องน้ำสวยจริงๆ มีอ่างล้างหน้าสีขาวแกมเขียวไม่ต่างกับภายนอก ฝักบัวสีเงินทันสมัยแต่เข้ากันได้ดีกับห้องน้ำแนววินเทจแบบนี้ ฝนเดินออกไปสำรวจข้างนอกต่อ รีบเปิดหน้าต่างอีกคู่ออกกว้างรับแสง พอๆ กับเดินไปเปิดประตูระเบียงด้านที่ติดชายทะเล ลมทะเลพัดเข้ามาแรงจนม่านขาวปลิวไสว ร่างน้อยของผมยังยืนอยู่ตรงจุดนั้น สูดลมหายใจเข้าปอดลึก

ผมรู้ว่าอากาศมันสดชื่น แต่ภาพฝนตรงหน้าที่กำลังร่าเริงทำให้ผมสดชื่นยิ่งกว่า

ฝนยืดอกสูดลมหายใจเข้าปอดลึก ผมก้าวช้าๆ เข้าไปหา แล้วสวมกอดเอวมันอย่างอ่อนโยนจากทางด้านหลัง ก้มหอมแก้มฝนฟอดใหญ่ ใส่ความรู้สึกดีๆ ลงไปเยอะๆ เหมือนอย่างที่มันเคยหอมผมในรถนั้น

ผมรู้สึกดีที่ฝนหอมแก้มผม และอยากให้ฝนรู้สึกดีเช่นกันเดียว

“ชอบไหม”
ผมกระซิบถาม คืออยากถามฝนว่าชอบไหมที่ผมหอมแก้มแบบนี้ ฝนยิ้มร่าปากตอบ

“ชอบครับ สวยดี”

ผมหัวเราะหึๆ

“พี่หมายถึงชอบไหมที่พี่หอมแก้มแบบนี้”
ฝนใช้ศอกถองผมหนึ่งที ผมหัวเราะกระชับกอดมันแน่นขึ้น

“แล้วชอบหรือเปล่า”
ผมถามย้ำอีกที แก้มขาวแดงก่ำ อ้อมแอ้มตอบ

“ชอบ”

“เพราะอะไร” ผมถามเย้า

“อบอุ่นดี”

“พี่หมายถึงห้องต่างหาก”
คราวนี้ฝนหันมารัวทุบอกผมเบาๆ ผมหัวเราะรวบสองมือฝนไว้

[ ต่อ 100%]

“ไม่คิดว่าพี่หมอจะเป็นคนยวนแบบนี้”
ผมยิ้มใส่คนตรงหน้า มองมันให้รู้ว่าผมมีความสุขแค่ไหนที่ได้อยู่ตรงนี้กับมัน ผมขยับเข้าไปรวบกอดมันไว้อีกรอบหลวมๆ

“พี่จะเป็นแบบนี้เฉพาะตอนที่พี่มีความสุขสุดๆ เท่านั้นแหละ”

มันมองหน้าผมอึ้งๆ ผมจูบหน้าผากมันเบาๆ ขยับพลิกมันให้หันไปมองคลื่นน้ำตรงหน้าต่อ ฝนค่อยๆ เอียงหน้าซบลงมากับอกผม ทอดมองไปยังผืนน้ำผืนเดียวกัน สายลมพัดเอื่อยล้อกิ่งไม้รอบด้านให้ไหวเอน กลิ่นดอกไม้บางชนิดปลิวมาปะทะจมูก เสียงสายลมดังหวีดหวิว แต่ดังไม่สู้เสียงคลื่นที่ดังซู่ซ่าอยู่ตอนนี้

“ผมชอบที่นี่จัง ผ่อนคลายดี”
ฝนพูดอย่างผ่อนคลาย ผมก้มกระซิบใกล้ใบหู

“ไว้มีโอกาสพี่จะพามาบ่อยๆ”
แล้วมันก็นิ่งเงียบไป สูดลมหายใจเข้าปอดลึก

“รู้สึกดีจัง มิน่าคนถึงได้ชอบมาทะเลกันบ่อยๆ”

ผมกระชับกอดฝนแน่นขึ้น

“มันต้องดูด้วยว่ามากับใคร มากับคนอื่น ฝนอาจไม่รู้สึกดีแบบนี้ก็ได้”

ฝนหัวเราะ หันมามองค้อน

“หลงตัวเอง”

“รึไม่จริง”
ผมเย้ากลับ ฝนยิ้มกึ่งหัวเราะ ไม่ได้พูดอะไร ขยับเบียดหน้ากับอกผมมากขึ้นแทนคำตอบ

เรากลับเข้าไปช่วยกันจัดของออกจากกระเป๋า พอจัดของเสร็จ ฝนจะเอาไวน์ไปแช่ตู้เย็น ผมช่วยฝนถือ ฝนเหล่มองไปทางห้องเพื่อนผมนิดหนึ่ง ซึ่งตอนนี้ไผ่กับหมอนนท์ยังอยู่ภายใน สองคนนั้นไม่ได้เปิดระเบียงออกอย่างห้องผม ไม่มีเสียงอะไรดังออกมาข้างนอกให้รู้ว่าสองคนนั้นกำลังทำอะไรกันอยู่ด้วย

ความเงียบนั้นสามารถคาดเดาได้หลายอย่าง

อาจกำลังหลับกันอยู่

หรือกำลังดูหนัง

หรืออาจจะ…

ผมไม่ได้สนใจอะไรอีก ช่วยฝนหิ้วไวน์ลงไปแช่ตู้เย็น ฝนเลยถือโอกาสเช็กว่ามีของสดอะไร และลงมือทำมื้อเที่ยงโดยมีผมเป็นผู้ช่วย สักพักสองคนที่เงียบหายอยู่ในห้องเมื่อกี้ก็พากันเดินลงมา

ฝีมือฝนไม่เคยตกเลย อาหารที่เคยทำที่บ้านอร่อยขนาดไหนที่นี่ก็ไม่ต่าง พวกผมกินกันเยอะมาก โดยเฉพาะไผ่ที่เบิ้ลข้าวไปหลายจาน สงสัยเจริญอาหารเพราะอากาศดี

“ไปเล่นน้ำกันมึง” ไผ่ชวนฝน

“ควาย แดดตอนเที่ยงอย่างเปรี้ยง อยากเกรียมรึไง”

“อะไร แค่มีผัวทำเป็นสงวนตัวไปได้”

ผมเหลือบมองคนพูดนิดหนึ่ง มันไม่ได้สนใจผมหรอก คงพูดเพราะต้องการเย้าฝนมากกว่า

“กูร้อนเหอะ รอเย็นๆ หน่อยละกัน นั่งเล่นนอนเล่นไปก่อน”

ไผ่ทำหน้าเซ็ง

“งั้นตามสบาย กูไปเดินเล่นคนเดียวก็ได้”
มันลุกขึ้นยืน ฝนทำหน้าเป็นห่วง ลุกตามแต่เพื่อนผมกดไหล่ไว้

“เดี๋ยวพี่ไปเป็นเพื่อนไผ่เอง ฝนอยู่กับไอ้หมอเถอะ”

“ไม่ต้องเสือกตามมา!”
ไผ่หันมาตะคอก

“ป่ะ อยากเดินเล่นไม่ใช่เหรอ”
แล้วเพื่อนผมก็ใช้ความมึน ลากแขนไผ่เดินออกไป ฝนหันกลับมามองหน้าผม สายตานั้นมันบอกได้สองอย่าง ใจมันคงห่วงความรู้สึกของไผ่อยู่ กับอีกใจ อยากให้ผมไปด้วย แต่ลังเล

“พี่ไม่ชอบเดินตากแดดร้อนจัดๆ แต่เพื่อนพี่มันชอบ”
ผมให้เหตุผล

“เหมือนกัน แต่ไผ่ชอบแดด”

“งั้นก็ปล่อยพวกเขาไป”
ผมให้ข้อสรุป ฝนพยักหน้ารับ รวบเก็บจานชามล้าง โดยมีผมเป็นผู้ช่วยอยู่ไม่ห่าง

หลังจากนั้น ผมก็เดินกุมมือฝนไปนั่งเล่นกันที่ระเบียงติดชายทะเลชั้นล่าง ลมเย็นมากจนไม่จำเป็นต้องง้อแอร์หรือพัดลมเลย ผมกับฝนจองเก้าอี้ชายหาดกันคนละตัว

ฝนนั่งตาปรือ

“กินอิ่มใหม่ๆ อย่าเพิ่งหลับนะ ไม่ดี”
ผมเตือน แต่ตาฝนปรือลงจนเหมือนเด็กง่วงนอน ผมหัวเราะ

“งั้นพี่หยวนให้ก็ได้ แต่ต้องมานอนบนนี้นะ”
ผมตบตักตัวเองเบาๆ ฝนลุกเดินมาหาอย่างไม่อิดออด เก้าอี้ชายหาดที่นี่ค่อนข้างแข็งแรง ฝนทิ้งน้ำหนักตัวลงบนตักผม ซบหน้ากับอก ใช้ใบหูแนบลงตรงตำแหน่งหัวใจ

ผมกระชับกอดฝนไว้หลวมๆ เสียงหัวใจที่สะท้อนตัวน้ำฝนดังชัดเคล้าไปกับเสียงคลื่นน้ำและสายลมไหว

“แล้วพี่จะเมื่อยไหม”
ฝนกระซิบถาม

“ถ้าพี่เมื่อย ฝนก็ทำให้พี่หายเมื่อยสิ”

“ยังไง”
ฝนเงยหน้าขึ้นมาถามด้วยสายตาอยากรู้

“ก็…” ผมหยุดคำไว้ ทำท่านึก “ทำยังไงดีน้า…”
ผมแกล้งทอดเสียง ฝนมองผมอย่างรู้ทัน

“ลามก”
มันทุบอกผมเบาๆ ผมแกล้งร้องโอ๊ยเกินจริง

“อะไร ทำร้ายร่างกายพี่ทำไม พี่ยังไม่ได้พูดสักคำ พี่กำลังคิดอยู่ว่าถ้าเมื่อยจริงจะให้ฝนนวดให้ คิดไปถึงไหนเนี่ย”

ฝนอ้าปากพะงาบๆ ผมหัวเราะผ่านดวงตา ฝนทุบผมอีกรอบ คราวนี้แรงขึ้นจนผมชักเจ็บจริง

“คอยดู ผมจะนอนให้พี่เมื่อยหนักๆ เลย”
แล้วฝนก็แกล้งทิ้งน้ำหนักตัวลงมาเยอะๆ ทั้งกดตัว ทั้งขย่มจนก้นกลมๆ นั้นพลิกกล้ามเนื้อบนหน้าขาผมจนเจ็บ ผมร้องโอ๊ยเคล้าเสียงหัวเราะ

พอแก้แค้นสมใจฝนก็กลับมานั่งดีๆ ต่อ หยุดดิ้นรน เลื่อนมือมาวางไว้ตรงตำแหน่งหัวใจผมอีกรอบ แนบใบหูลงไปข้างๆ

ผมรู้ว่าฝนกำลังฟังเสียงหัวใจผมอยู่

ผมเลื่อนมือไปกุมมือมันไว้ ยึดไว้ตรงตำแหน่งหัวใจนั่นแหละ ให้รู้ว่าผมรู้สึกยังไงกับมัน

“ผมรักพี่หมอนะ”
ฝนสารภาพเสียงแผ่วไม่มองหน้า ผมก้มลงไปจูบหน้าผากมันเบาๆ ที แล้วกระซิบกลับ

“พี่ก็รักฝนเหมือนกัน”

ฝนไม่พูดอะไรต่อ เงียบเสียงลง ผ่านไปไม่ถึงนาที ผมก้มมอง ดวงตาฝนปิดสนิท ฝ่ามือฝนยังถูกมือผมเกาะกุมไว้ยังตำแหน่งหัวใจผมเอง

“พี่รักนายนะ รักมาก น้ำฝน”
ผมกระซิบติดใบหูคนหลับอีกครั้ง หวังให้คำใดๆ ที่ผมกล่าวไป ด่ำดิ่งลงสู่ห้วงนิทราของคนหลับเช่นกัน


To be Con...
เป็นไงละ ถึงคราวจะหวาน แกก็ทำได้อย่างไม่มีที่ติเลย แอร๊ยยย เขินตัวแตก >//////<
ตอนแรกแลดูน้ำฝนคือคนที่โชคร้ายที่สุดที่มาเจอพี่หมอ แต่ตอนนี้รู้สึกอิจฉา >///////<

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.95 ความสุข 1 {P.133}{ุุ16-7-59} 50%
เริ่มหัวข้อโดย: Supak-davil ที่ 16-07-2016 11:40:46

จิ้มมมมม คนเขียน
เป็นครั้งแรกที่ได้จิ้ม
หวาน หวานมาก หวานมากๆ หวานมากมากมาก ก ไก่ล้านตัว
อย่าบอกนะว่ามาถึงโค้งสุดท้ายแล้ว
ยังเพลินอยู่เลย

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.95 ความสุข 1 {P.133}{ุุ16-7-59} 50%
เริ่มหัวข้อโดย: Ginny Jinny ที่ 16-07-2016 12:33:29

อิจฉาคนมีความสุข  :hao3: :hao3:

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.95 ความสุข 1 {P.133}{ุุ16-7-59} 50%
เริ่มหัวข้อโดย: Jupaeindy ที่ 16-07-2016 12:51:11

โอ๊ยยย หวานหยด. ดีใจกะทั้งคู่นะ

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.95 ความสุข 1 {P.133}{ุุ16-7-59} 50%
เริ่มหัวข้อโดย: iceman555 ที่ 16-07-2016 13:11:07

 :katai2-1: :katai2-1: :katai2-1:

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.95 ความสุข 1 {P.133}{ุุ16-7-59} 50%
เริ่มหัวข้อโดย: tawanna ที่ 16-07-2016 13:19:10

 :L2: :กอด1:อิจฉาคนมีความสุข  :katai2-1:

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.95 ความสุข 1 {P.133}{ุุ16-7-59} 50%
เริ่มหัวข้อโดย: mystery Y ที่ 16-07-2016 14:13:36

ไปฮันนีมูนกัน~

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.95 ความสุข 1 {P.133}{ุุ16-7-59} 50%
เริ่มหัวข้อโดย: Dee^daY ที่ 16-07-2016 14:23:05

ความสุข ..

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.95 ความสุข 1 {P.133}{ุุ16-7-59} 50%
เริ่มหัวข้อโดย: บูมเบส ที่ 16-07-2016 16:48:17

ละลายไปกับตอนนี้

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.95 ความสุข 1 {P.133}{ุุ16-7-59} 50%
เริ่มหัวข้อโดย: twinmonkey0311 ที่ 16-07-2016 21:00:12

 :pig4: :pig4:

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.95 ความสุข 1 {P.133}{ุุ16-7-59} 50%
เริ่มหัวข้อโดย: Duangjai ที่ 16-07-2016 21:12:11

5555 มดเดินแถวมากันตรึมเลยพี่หมอกับน้ำฝน

 :mew1:  :mew3:  :mew1:  :mew3:

...

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.95 ความสุข 1 {P.133}{ุุ16-7-59} 50%
เริ่มหัวข้อโดย: BABYBB ที่ 16-07-2016 21:45:29

โอยยยย พี่หมออออ หวานนนนน  o18

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.95 ความสุข 1 {P.133}{ุุ16-7-59} 50%
เริ่มหัวข้อโดย: ujen ที่ 17-07-2016 00:06:59

 :mew1: :mew1:

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.95 ความสุข 1 {P.133}{ุุ16-7-59} 50%
เริ่มหัวข้อโดย: mukmaoY ที่ 17-07-2016 07:50:49

 :hao7:

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.95 ความสุข 1 {P.133}{ุุ16-7-59} 50%
เริ่มหัวข้อโดย: Dolamon ที่ 17-07-2016 12:26:04

อ่านไปยิ้มไป  น้องฝนน่ารักมาก
ไปเที่ยวหัวหินเที่ยวนี้ คาดว่าน้องฝนของเจ๊คงไม่ได้อออกจากห้อง 55555

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.95 ความสุข 1 {P.133}{ุุ18-7-59} 100%
เริ่มหัวข้อโดย: Caramel Syrup ที่ 18-07-2016 22:41:16

น้องฝนมีความสุขละ  แต่ไผ่ ยังสุกดิบอยู่เลย

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.95 ความสุข 1 {P.133}{ุุ18-7-59} 100%
เริ่มหัวข้อโดย: ♥►MAGNOLIA◄♥ ที่ 18-07-2016 23:09:47

 :katai2-1: :katai2-1: :katai2-1:
หวานชื่น มีความสุข พี่หมอ น้ำฝน :กอด1: :กอด1: :กอด1:
หมอนนท์ ได้ใจไผ่ ไวๆ นะ:mew1: :mew1: :mew1:
 :L1: :L1: :L1:
 :pig4: :pig4: :pig4: :pig4:

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.95 ความสุข 1 {P.133}{ุุ18-7-59} 100%
เริ่มหัวข้อโดย: iceman555 ที่ 18-07-2016 23:26:51

 :katai2-1: :katai2-1: :katai2-1:

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.95 ความสุข 1 {P.133}{ุุ18-7-59} 100%
เริ่มหัวข้อโดย: Ginny Jinny ที่ 19-07-2016 07:35:51

หวานๆฟินได้อีก  :กอด1: :กอด1:

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.95 ความสุข 1 {P.133}{ุุ18-7-59} 100%
เริ่มหัวข้อโดย: mystery Y ที่ 19-07-2016 08:54:56

น้ำทะเลคงหวานเจี๊ยบไปแล้ว~

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.95 ความสุข 1 {P.133}{ุุ18-7-59} 100%
เริ่มหัวข้อโดย: Dee^daY ที่ 19-07-2016 13:21:40

Honeymoon

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.95 ความสุข 1 {P.133}{ุุ18-7-59} 100%
เริ่มหัวข้อโดย: ่jum ที่ 19-07-2016 13:53:09

ไผ่เอ๋ย  :hao6:

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.95 ความสุข 1 {P.133}{ุุ18-7-59} 100%
เริ่มหัวข้อโดย: risanana ที่ 19-07-2016 21:03:41

ไหนหมอเป็นคาสโนว่า ผ่านสาวมาเยอะแยะแล้วหมอยังไม่รู้อีกหรอว่เปิดซิงฝน  แหม่ :z3:

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.95 ความสุข 1 {P.133}{ุุ18-7-59} 100%
เริ่มหัวข้อโดย: threetanz ที่ 19-07-2016 21:42:37

สวีทกันน่ารักมากเลยค่ะ :)

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.95 ความสุข 1 {P.133}{ุุ18-7-59} 100%
เริ่มหัวข้อโดย: risanana ที่ 20-07-2016 07:55:52

อย่าบอกว่าฝนจะเป็นเหมือนกายkiss loveกับฮยอกซินซ่านะ คือนางยอมๆและโง่ๆใจอ่อนอภัยง่ายๆยอมให้พระเอกทำร้ายได้ตลอดแต่ต้นจนจบเอาคืนไรไม่ได้เลย แต่เรื่องนี้ยังไม่จบขอคนเขียนน้องมิวรับพิจารณาหน่อย คือเราเข้าใจว่านิยายของมิวส่วนมากจะไม่เน้นการเอาคืนพระเอกแต่เรื่องนี้ขอเถอะจัดให้หนักๆซักหน่อยจะเป็นพระคุณอย่างสูงเลยค๊าา :ling1:

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.95 ความสุข 1 {P.133}{ุุ18-7-59} 100%
เริ่มหัวข้อโดย: Bellze12 ที่ 20-07-2016 09:35:57

น่ารักกันอีกแล้วฝนแซม

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.95 ความสุข 1 {P.133}{ุุ18-7-59} 100%
เริ่มหัวข้อโดย: risanana ที่ 20-07-2016 14:36:07

ไผ่น่าเบื่อไปมากๆละ ไร้เหตุผลทำตัวเป็นเด็กปัญญาอ่อน หาความเป็นผู้ใหญ่ไม่เจอเลยอ่ะ :katai1: ส่วนฝน เอิ่มมม ไม่มีพัฒณาการอะไรเลย อ่อนแอปวกเปียกยังไงก็อย่างนั้นฝนจะเกรงใจไรกะเพื่อนนักหนาชีวิตจริงไม่มีหรอกนะแบบนี้อ่ะที่เกรงใจเพื่อนยอมช่วยเพื่อนจนตัวเองต้องมาเจอเรื่องแบบนี้ หรือไม่ก็อาจมีแต่คงไม่มีใครทนโง่แบบฝน ตกลงที่นางยอมให้หมอมันเอาเพราะนางก็ชอบเวลาหมอเอาด้วยแหละ เห็นเวลาหมอเล้าโลมนิดๆหน่อยๆนางเคลิ้มทุกที ง่ายเกิ๊น ทำตัวให้มีคุณค่าสมเป็นนายเอกมั่งไรมั่งก็ได้นะ:เฮ้อ:

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.95 ความสุข 1 {P.133}{ุุ18-7-59} 100%
เริ่มหัวข้อโดย: tuek ที่ 20-07-2016 19:38:45

น่ารัก

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.95 ความสุข 1 {P.133}{ุุ20-7-59} 150%
เริ่มหัวข้อโดย: Chattcha ที่ 20-07-2016 22:09:54

  o18 หวานๆ

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.95 ความสุข 1 {P.133}{ุุ20-7-59} 150%
เริ่มหัวข้อโดย: iceman555 ที่ 20-07-2016 22:14:53

 :katai2-1: :katai2-1: :katai2-1:

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.95 ความสุข 1 {P.133}{ุุ20-7-59} 150%
เริ่มหัวข้อโดย: BABYBB ที่ 20-07-2016 22:57:38

ขอไบก้อนหน่อยค่ะสังคมมมมม 5555
คือดีอ่ะ หวานมาก น่ารัก
พี่หมอรักใครแล้วโคตรทุ่มเทเลย  o13

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.95 ความสุข 1 {P.133}{ุุ20-7-59} 150%
เริ่มหัวข้อโดย: Pam_ban ที่ 20-07-2016 23:03:22

อยากไปแอบอยู่บนต้นไม้ข้างห้องน้ำฝน  :laugh: สวีทกันดีนัก


รอตอนต่อไปค่ะ


 :katai3:

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.95 ความสุข 1 {P.133}{ุุ20-7-59} 150%
เริ่มหัวข้อโดย: twinmonkey0311 ที่ 20-07-2016 23:12:41

อิจฉาคนมีความสุข :katai2-1:

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.95 ความสุข 1 {P.133}{ุุ20-7-59} 150%
เริ่มหัวข้อโดย: i_Tipz ที่ 21-07-2016 09:02:44

อิฉัน อิจฉาคร่าาา ตาร้อนๆๆๆ :impress2: :impress2:

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.95 ความสุข 1 {P.133}{ุุ20-7-59} 150%
เริ่มหัวข้อโดย: Ginny Jinny ที่ 21-07-2016 09:48:05

 :o8: :o8:

หวานจนมดตอมไม่หยุด

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.95 ความสุข 1 {P.133}{ุุ20-7-59} 150%
เริ่มหัวข้อโดย: OoniceoO ที่ 21-07-2016 09:50:19

หวานเว่อหวานวังไปอีก อิจฉาๆ

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.95 ความสุข 1 {P.133}{ุุ20-7-59} 150%
เริ่มหัวข้อโดย: rmlab ที่ 21-07-2016 12:33:54

ฟินมากเลย

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.75 น้องชายคนใหม่ {P.100}{ุุ14-4-59} 50%
เริ่มหัวข้อโดย: risanana ที่ 21-07-2016 14:08:00

อ้างจาก: BChampa ที่ 14-04-2016 23:05:22  

ในตัวเลือกก็ พี่ดีนน่ากลัวสุด แต่ถ้านอกตัวเลือก น้ำฝนน่ากลัวยิ่งกว่า จิตใจมั่นคง แต่การกระทำไม่ชัดเจน แบบนี้มันเป็นปัญหาใหญ่ได้ง่ายๆถ้าคนเขียนไม่ดันทุรังเขียนให้ฝนรอดตัวไปเรื่อยๆกับพฤติกรรมแบบนี้ พี่หมอโกรธ สุดท้ายก็ยอม เพราะเขียนให้ฝนโดนกระทำทุกอย่าง
แต่พฤติกรรมแบบน้ำฝนนี่มันสมควรให้ได้รับบทเรียนราคาแพงบ้าง
ตั้งแต่ไผ่ละ เพื่อน"ผู้ชาย"เค้านอนกอดกัน นั่งตักกัน โอบเอวกัน เป็นเศษเสี้ยวของกันและกันในชีวิตขนาดนี้มั้ย ตอบได้เลยว่า"ไม่" ถ้าฝนกับไผ่ยืนยันว่าตัวเองเป็นผู้ชาย แต่ด้วยความที่นี่เป็นนิยายเกย์มันเลยต้องเขียนให้ส่อนิดนึงก็หยวนไป แต่!!!
เราไม่ชอบน้ำฝนเลยคือ ตัวเองไม่ชัดเจนใดๆสักเรื่อง แม้กระทั่งความรู้สึกของตัวเอง พี่หมอบังคับก็จริง แต่ในการบังคับพี่แกก็โอนอ่อนผ่อนตามบ้าง ซึ่ง ฝนก็ยอมไป"ทุกครั้ง"ไง ยอมไปเอง คนเราถ้ามันจะดิ้นหนี ถ้าไม่รักไม่ชอบจริงมันจะทำทุกอย่างให้หนีจากคนๆนั้น แต่นี่ฝนยอมไปกับเขา แต่กลับมาบอกไผ่ทุกทีว่า "เขาบังคับกูอ่ะ" "กูไม่ไปกับเค้าไม่ได้" "กูจะตัดใจ มึงให้เวลากูหน่อยนะ" เฮลโล๊วววววว เพื่ออะไร????? ฝนเป็นอะไรกับไผ่ ไผ่เป็นอะไรกับฝน


แต่อ่านมาถึงปัจจุบันประเด็นไผ่ก็เป็นอันจบกันไป แต่ยังไม่ชอบนิสัยแบบนี้ของน้ำฝนอยู่ดี ไม่แปลกที่จะได้รับฉายาจากพี่หมอว่า"เด็กร่าน"
...............................................................................................

มาถึงคนปัจจุบัน พี่ตาร์ >>> พี่ดีน
คือรู้ทั้งรู้ว่าเค้ามาจีบ ถึงขั้นสารภาพรักยังทำได้แค่โทรไปเล่าให้เพื่อนฟัง "กูโดนสารภาพรัก" ????? แค่นี้ ?????
เอาอาหารไปส่ง"พี่ชาย" พี่ดีนมันก็อุตส่าห์ถามแล้ว"พี่ชายแท้ๆหรือพี่น้องท้องชนกัน" ดึงสติหน่อยค่ะหนู มีผัวแล้วนะคะ 

ไม่รู้ว่าพี่ดีนคนนี้จะมาในโหมดไหน แต่50%แรกก็จูบแทรกลิ้นกันไปละ  ประเด็นที่ควรจะจบมันก็ไม่จบเสียที จากไผ่กลายเป็นพี่ดีน แล้วก็จะวนเข้าลูปเดิมๆ เพราะฝนยังไม่ได้รักพี่หมอเต็ม100%
เมื่อเทียบกับประโยคสุดท้ายแสดงความชัดเจนของพี่หมอที่ปฏิเสธหมออรไป

ถ้าคนแต่งยังดันทุรังแต่งให้ฝนเป็นแบบนี้ ฝนเวลาอยู่กับพี่หมอที่มีแค่ บังคับให้ไปหา บังคับทำอาหาร กินข้าว กอด Have sex โดยที่พี่หมอมันมีความสุขมากอยู่คนเดียว ยิ้มอยู่คนเดียว เพราะมันรักอยู่คนเดียว ฟินที่เวลาเมาแล้วเรียกหาแต่"ปีศาจพี่หมอ"กับคนอื่นที่ได้หาเศษหาเลยกับตัวฝนเช่นกัน ความฟินเวลาอยู่กับพี่หมอก็ช่วยอะไรไม่ได้ คนเราก็ไม่ได้เมากันได้ทุกวันน่ะนะ

อันนี้เม้นของ50%แรก จะรอดูทิศทางการแต่งของคุณว่าคุณจะให้น้ำฝนรีแอคยังไง ถ้ายังแค่อือๆอาๆงงๆ สุดท้ายพี่ดีนบอกแค่ขำๆ หรือขี่รถออกไปไม่พูดอะไรเลย น้ำฝนไม่โกรธอะไรสักอย่าง ไม่นึกถึงสามีตัวเองที่อยู่ในโรงบาลคงลดความน่าอ่านลงไปเยอะ เราคงลดความชอบที่มีในตัวน้ำฝนลงไปอีก

เป็นคอมเม้นที่เห็นด้วยอย่างแรง  :katai2-1: ฝนในความรู้สึกเรายิ่งอ่านตั้งแต่ตอนแรกจนปาเข้าไปตอนที่77ละนางเป็นแบบนี้จริงๆ นางไม่มีความชัดเจน อ่อนเกินไปเกรงใจได้กับทุกคนจนบางครั้งน่ารำคาญเรื่องราวตั้งแต่แรกๆจน77ตอนนี่เรายังไม่เคยเห็นนางขัดขืนใครเป็นจริงเป็นจังเลย อย่างไผ่นี่บอกว่าเพื่อน แต่ให้เพื่อนมากอดมาซุกมาไซ้ เอิ่มมม o22 นี่มาเจอดีนปล่อยให้ดีนมันจูบง่ายๆอีกถึงจะไม่เต็มใจก็เถอะมันไม่ใช่ป่ะงี้ใครจะบังคับจูบบังคับเอานางก็ได้หมดสินางแค่อ้างว่าไม่เต็มใจโดนบังคับก็จบคดีไปงี้หรอ? อะไรจะอ่อนแอปานนั้นจะว่าไม่ทันคนหรอ เอ่อ นางเป็นนายเอกแต่อ่านเท่าไหร่ก็ยังหาออร่าความเป็นนางเอกไม่เจอเลยอ่ะ  :z3:

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.95 ความสุข 1 {P.133}{ุุ20-7-59} 150%
เริ่มหัวข้อโดย: mystery Y ที่ 21-07-2016 15:22:27

หวานนนนน~

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.95 ความสุข 1 {P.133}{ุุ20-7-59} 150%
เริ่มหัวข้อโดย: ka[ze]na ที่ 21-07-2016 21:23:58

น่ารัก...

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.95 ความสุข 1 {P.133}{ุุ20-7-59} 150%
เริ่มหัวข้อโดย: Dee^daY ที่ 22-07-2016 14:08:13

คนรักกัน ..

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.95 ความสุข 2 {P.134}{ุุ27-7-59} 150%
เริ่มหัวข้อโดย: memew ที่ 22-07-2016 19:48:59

Chapter : 95 ความสุข พาร์ท 2
[พี่หมอ...♡]

ผมกระชับกอดฝนแน่นขึ้น ลมหายใจฝนเข้าออกสม่ำเสมอ ผมไม่กระดุกกระดิกร่างกายใดๆ เพราะอยากให้ฝนได้หลับนานๆ ได้พักผ่อนอย่างมีความสุขที่สุด

ผ่านไปหนึ่งชั่วโมงที่ผมนั่งนิ่งๆ มองวิวปล่อยให้ฝนหลับใหลอยู่แบบนั้น อยากนั่งต่อนะ แต่ตะคริวเริ่มกินขาผมแล้ว ผมค่อยๆ ช้อนอุ้มฝนอย่างเบามือลุกขึ้น เดินเบาๆ จากชั้นล่างขึ้นบันไดไปวางไว้บนเตียง ปล่อยให้สายลมเย็นๆ จากท้องทะเลพัดเข้ามา ผมไม่ชอบนอนกลางวัน ถ้าไม่ใช่การนอนเพื่อเก็บแรงไว้ทำงาน แต่เวลานี้สีหน้าผ่อนคลายของฝนทำให้ผมอยากฝังร่างลงบนเตียงเคียงข้างกับฝน ผมยิ้ม จูบซับหน้าผากกลมเกลี้ยงแผ่วเบา โอบมันไว้ในอ้อมแขน

เพราะผมไม่ได้ปิดประตูระเบียง จึงได้ยินเสียงคนเดินบนทางเดินระหว่างห้องผมกับห้องเพื่อน แต่ไม่คิดจะตื่นขึ้นไปมองเพราะรู้ว่าเป็นใคร

“หลับกันแล้ว” เสียงหมอนนท์พูดขึ้น ให้เดามันคงชะโงกหน้าจากประตูระเบียงมามอง “เราไปนอนกันบ้างดีกว่า”

“เรื่องของมึง”
ไผ่ตอบ แล้วหลังจากนั้น ผมก็ไม่รู้แล้วว่าเกิดอะไรขึ้นกับคนทั้งคู่ หลับใหลไปกับร่างน้อยในอ้อมแขน
 

ผมตื่นอีกทีเพราะคนในอ้อมแขนผมขยับ ผมก้มมอง ฝนลืมตามอง

“พี่หมอ”
ก่อนเรียกชื่อ ยิ้มหวาน

ถ้าฟ้าเป็นนางฟ้า ฝนก็คงเป็นเทวดาสำหรับผม ผมก้มจูบมันเบาๆ ที

“ทำอะไรกันต่อดี”
แล้วถาม ฝนนิ่งคิด

“มาทะเล ขอเดินเล่นริมทะเลหน่อยดีกว่า” แล้วมันก็หันไปมองด้านนอก “แดดไม่แรงแล้วด้วย” ผมพยักหน้า พยุงตัวมันลุก “ว่าแต่ เราจะไปกันเองหรือไปกับพวกพี่หมอนนท์”

“แล้วแต่ฝน ของพี่ยังไงก็ได้ ขอแค่มีฝนก็พอ”

ฝนยิ้มหวาน ยืดหน้าขึ้นมาจูบปลายคางผมเบาๆ

“สามีใครเนี่ย น่ารักจัง”

ผมจับมันลงไปนอนหงาย แกล้งเบียดหนวดเคราที่ยาวขึ้นมานิดๆ เพราะไม่ได้โกนตั้งแต่เมื่อวานก่อนไซ้ซอกคอ มันหัวเราะคิก บ่นจั๊กจี้ ดิ้นพล่านไปมา แต่ผมยังไม่หยุดแกล้ง ไซ้ต่ำลงไปที่พุง มันหัวเราะร่าจับหัวผมไว้

“พอแล้วๆ” มันรีบห้าม ผมยกหน้าขึ้นมามองขำๆ “หนวดพี่ยาวแล้วนะ”

“โกนให้พี่สิ”

“เกิดผมทำพลาด ทำพี่เป็นแผลล่ะ”

“พี่ก็จะทำโทษเราข้อหาทำให้พี่บาดเจ็บไง”

“ผมโดนทั้งขึ้นทั้งล่องเลยนะ”

ผมขยับขึ้นไปคร่อมมันไว้

“ก็เมียพี่น่ารักนี่นา”
แก้มขาวแดงซ่าน ผมหัวเราะหึๆ ดึงมันลุกจากเตียงอีกรอบ ก่อนอะไรๆ มันจะตื่นขึ้นมาเพราะร่างขาวๆ น่ากินของคนตรงหน้านี้

“ตอนนี้พี่ยอมไปก่อน แต่เย็นนี้ ห้ามปฏิเสธ”

“ผมจะแกล้งหลับ”

ผมหัวเราะ

“งั้นพี่จะปล้ำคนแกล้งหลับ”

ผมกับฝนพากันเดินออกจากห้อง ฝนอยากชวนไผ่กับหมอนนท์ไปด้วย บอกว่าน่าจะสนุกกว่า ผมก็เห็นด้วย ไหนๆ ก็มาด้วยกัน ให้แยกกันมันก็กระไรอยู่

เราพากันเดินตรงไปยังห้องของคนทั้งคู่ ชะโงกหน้าไปทางระเบียงที่อีกฝ่ายเปิดไว้กว้างไม่ต่างจากห้องผม ภาพที่เห็นภายใน ทำเอาผมกับฝนพากันมองหน้ากันเอง

ผมบอกความรู้สึกตัวเองไม่ถูก ส่วนฝนจะรู้สึกยังไง ผมไม่รู้ เพราะตอนนี้บนเตียงขาวนั้น ไผ่นอนตะแคงข้างหลับสนิททั้งที่อยู่ในชุดเดิม โดยมีเพื่อนผมนอนกอดมันไว้จากทางด้านหลัง

ผมรู้ว่าไผ่มันรุก แต่มาเข้าคู่กับเพื่อนผม ผมว่ามันก็ดูดีไปอีกแบบ ลมทะเลปลิวม่านขาวพลิ้วเป็นระลอก

“พี่ว่าเราไปเดินกันสองคนก็ได้”

“ผมก็ว่างั้น”
เราสองคนพากันย่องออกจากบ้าน ตรงไปที่ทะเล สี่โมงเย็นพระอาทิตย์ทอดตัวต่ำลง เราสองคนสอดประสานปลายนิ้วเข้าหากัน ไม่สนใจว่าจะมีใครมาเห็นไหม เพราะตอนนี้ชีวิตผมมีแค่ฝนแล้ว ฝนยิ้มให้คลื่นทะเล ผมสั้นๆ ของมันไหวลู่ ผมเคยถามว่าทำไมไม่ไว้ผมยาวกว่านี้ ฝนให้เหตุผลว่าทรงนี้ทำให้ดูตัวสูง

ผมขำไปกับความคิดนั้น

“พี่หมอ ขออะไรอย่างได้ไหม”
ผมหันไปมองเป็นคำถาม มันยิ้มน่ารัก

“ขอขี่หลังหน่อย จริงๆ ผมเคยคิดไว้ว่าถ้ามีแฟน จะให้แฟนขี่หลัง แต่ตอนนี้มันสลับกันนิดหน่อย จะให้พี่หมอขี่หลังผม ผมคงหลังหักเป็นสองท่อน”

ผมหัวเราะ ไม่ตอบ แต่หันหลังย่อตัวคุกเข่าต่อหน้ามัน มันรีบเกาะหลังผมทันที ผมขยับลุกยืน น้ำหนักฝนเบากว่าที่ผมคิดอีกนะ เสียงหัวใจฝนแนบติดอยู่กับหลังผม ผมคล้องมือไปโอบสะโพกมันไว้ ในขณะที่มันก็คล้องคอผมไว้หลวมๆ หน้าชิดหน้าผม ผมขยับปรับท่าให้มั่นคง เมื่อมั่นใจว่าฝนไม่ตกแน่ๆ ถึงได้เริ่มต้นก้าวเดิน

“นายเป็นคนแรกเลยนะ ที่พี่ยอมให้ทำแบบนี้”

“ไม่เชื่อ หน้าตาอย่างพี่ต้องผ่านผู้หญิงมาแล้วนับไม่ถ้วนแน่ๆ เรื่องแบบนี้น่าจะเคยทำ”

“ไม่เคยจริงๆ นายเป็นคนแรก”
มันนิ่งไปชั่วอึดใจ ก่อนขยับปากถามเสียงเบา

“รักแรกของพี่เป็นใคร”

ผมนิ่งตามบ้าง นึกทบทวนถึงช่วงชีวิตที่ผ่านมา ผมผ่านผู้หญิงมาเยอะ คบกับผู้หญิงมาก็เยอะเช่นกัน แล้วคนที่เป็นรักแรกของผมก็คือ…

“นายไง”

คนด้านหลังนิ่งไปอีก

“ผมไม่เชื่อหรอก พี่ฟ้าล่ะ พี่จีบ พี่ต้องชอบบ้างล่ะ”

“ใช่ พี่ชอบ แต่ไม่ถึงกับรัก ฟ้าไม่ใช่ผู้หญิงคนแรกที่พี่ชอบหรือจีบ แต่ไม่เคยมีใครทำให้พี่พูดได้เต็มปากว่ารักเหมือนนาย”

“พี่พูดจริงเหรอ เรื่องผม…”
มันถามเสียงแผ่ว

“จริง”
ผมตอบกลับเสียงเบาไม่ต่าง

“แล้วรักผมได้ยังไง รักตอนไหน”

“รักได้ไง พี่บอกไม่ถูกเหมือนกัน รักตอนไหนก็ไม่รู้อีกเหมือนกัน รู้ตัวอีกทีก็รักไปแล้ว รักแบบถอนตัวไม่ขึ้นด้วย”

“รักอีท่าไหนบังคับเอาบังคับเอา”
เสียงมันฟังดูเง้างอนนิดๆ ผมหัวเราะหึๆ

“รู้ไหม อะไรเป็นหนึ่งที่ทำให้พี่รักฝน”

มันส่ายหัว เคลื่อนหน้ามาชิดแก้มผมมากขึ้น เหมือนต้องการฟังอย่างตั้งใจ ผมก้าวเดินช้าๆ ไปบนผืนทราย ฝ่าเท้าเกลี่ยน้ำไปเป็นทาง

“ฝนเป็นคนแรกที่พี่ไม่ต้องเสแสร้งสร้างภาพ เป็นตัวของตัวเอง ดีฝนก็เห็น เลวฝนก็เห็น คนที่พี่แสดงด้านนี้ให้เห็น นอกจากหมอนนท์แล้วก็มีฝนนี่แหละ”

มันนิ่งไปอีกรอบ

“เพราะอยู่กับฝน พี่ถึงได้เป็นตัวของตัวเอง นั่นแหละคือสิ่งที่ทำให้พี่รักฝน”
รู้สึกถึงแรงรัดที่คอแน่นขึ้น ผมยิ้ม ก้าวเดินไปตามทางช้าๆ

“แล้วฝนล่ะ รักพี่เพราะอะไร แล้วรักตอนไหน”
ผมถามกลับบ้าง แต่ไม่มีเสียงตอบรับอะไรจากคนด้านหลัง ผมหยุดเท้าลงกึก เขย่าคนด้านหลังเบาๆ

“อ้าว…แล้วกัน ตกลงรักพี่ไหมเนี่ย”
คิดว่าหลับไปแล้ว แต่แรงรัดรอบคอที่มากขึ้น ทำให้ผมรู้ว่ามันยังไม่หลับ

“ผมไม่รู้ รู้ตัวอีกทีก็รักไปแล้ว มันเริ่มจากใจเต้นแรงเวลาที่ถูกพี่หมอสัมผัส รู้สึกดีเวลาที่พี่หมออ่อนโยน ถึงจะเกลียดบ้างบางการกระทำ แต่แปลกที่นับวัน ความเกลียดนั้นกลับกลายเป็นความชอบไปได้”

ผมเอี้ยวหน้าไปหวังมองหน้ามันให้ชัดๆ

“เช่นอะไรบ้าง”

ฝนกดหน้าตัวเองลงมาเป็นการบังคับให้ผมหันกลับไปมองทางตามเดิมแล้วก้าวเดินต่อ

“ก็..” มันทำเสียงอึกอักในลำคอ “พี่ชอบบังคับ ชอบออกคำสั่ง บางครั้งก็อารมณ์รุนแรง ขี้หึง ยอมรับว่าผมไม่ชอบ แต่ถ้าไม่ทำเลย ก็รู้สึกเหมือนไม่ใช่พี่หมอ”

ผมหัวเราะหึๆ

“บอกตามตรง พี่ก็ไม่รู้ว่าพี่เป็นคนแบบนี้หรอก เพราะไม่เคยแสดงกับใครมาก่อน กับผู้หญิงพี่จะใจดี อ่อนโยน เป็นสุภาพบุรุษสุดๆ”

“ตรงข้ามกับผมเลย”
มันพูดงอนๆ

“แล้วใครที่ได้หัวใจพี่ไปล่ะ”
ผมย้อนทันที มันนิ่งไป กระชับกอดคอผมแน่นขึ้น แล้วก็ได้ยินเสียงอ้อมแอ้มตอบกลับมา

“ใครก็ไม่รู้…”

ผมอมยิ้มทันทีที่ได้ยิน ตอนนี้แก้มมันต้องแดงอยู่แน่ๆ 

“เขาบอกว่าถ้าอีกฝ่ายสามารถรับด้านลบของเราได้ นั่นก็แปลว่าเขารักเรามากแล้วจริงๆ”

ฝนไม่พูดอะไร เพราะคงค้านสิ่งที่หัวใจตัวเองรู้สึกไม่ได้

เราเงียบกันอีกครั้ง ฟังเสียงคลื่นน้ำและคลื่นหัวใจที่กำลังเต้นเป็นจังหวะอยู่ตอนนี้

“เมื่อยรึยัง”
ฝนถามแผ่วเบา

“ยัง”
ผมตอบกลับแผ่วเบาไม่ต่าง ได้ยินเสียงนกทะเลแว่วร้องบินผ่านไป

“ถ้าเมื่อยบอกนะ ผมจะได้ลงเดินเอง”
จริงๆ ผมเมื่อยแล้ว ตัวฝนหนักขึ้นเรื่อยๆ ขาเริ่มล้า แขนเริ่มไร้แรง แต่แปลกที่หัวใจผมกลับรู้สึกเบาหวิวคล้ายกับกำลังโบยบินอยู่บนอากาศ นกทะเลโฉบบินผ่านหน้าเราไป เรามองตาม ฝนกระชับกอดคอผมแน่นขึ้น เหมือนจงใจให้ผมได้ยินเสียงหัวใจของมันได้อย่างชัดเจนยิ่งขึ้น

เสียงหัวใจที่ร้องเรียกเป็นชื่อผม

[ต่อ 50%]

ฝนชวนกลับเมื่อคิดว่าเดินมาไกลมากแล้ว ขากลับฝนขอเดินเอง นิ้วมือเรายังสอดประสาน ฝนอิงหัวติดต้นแขนผม เตะน้ำทะเลจนฟุ้งกระจาย พอเดินไปถึงหน้าที่พัก ก็เห็นหมอนนท์ออกมานั่งบนเก้าอี้ชายหาดหน้าที่พักแล้ว ข้างๆ กันเป็นไผ่ ตรงกลางระหว่างพวกนั้นมีโต๊ะสีขาวตัวเล็กๆ มีไวน์ของโปรดฝนวางไว้ในถังน้ำแข็ง

ด้านข้างของเพื่อนผมมีเก้าอี้ชายหาดว่างอีกคู่ คงเตรียมไว้ให้ผมกับฝน ฝนรีบโบกมือใส่สองคนนั้นทันที วิ่งเหยาะๆ เข้าไปหา

“ตื่นกันนานแล้วเหรอ เอาสักหน่อยสิ” เพื่อนผมยกแก้วไวน์ชวน

“ท้องว่าง เดี๋ยวก็เมาเร็ว”

มันพยักหน้าไปยังของกินบนโต๊ะ น่าจะพวกที่เขาหาบมาขาย

“กำลังหิวเลย”
ฝนไม่ได้ไปนั่งที่เก้าอี้ว่างของตัวเอง แต่ถลาไปหาไผ่ ซึ่งรายนั้นก็เหมือนจะรู้ใจกันดีตบแปะบนตักตัวเอง ฝนรีบถลาเข้าไปนั่ง จิ้มอะไรสักอย่างในถุงพลาสติกกิน ไผ่หยิบแก้วเปล่ามารินไวน์ส่งให้เพื่อนมันเอง ฝนรับไปดื่มอึกๆ เหมือนดื่มน้ำเปล่า 

“อื้ม ชื่นใจ”
ฝนปาดปาก ผมมองยิ้มๆ เพื่อนผมหยิบแก้วเปล่ามารินให้บ้าง ผมรับมาถือ ทิ้งตัวลงนั่งข้างเพื่อน

“ฝนมานี่”
ผมเรียก ฝนเงยหน้าจากถุงอาหารมอง คว้าแก้วไวน์ตัวเองลุกจากตักไผ่มานั่งตักผมแทน มีคนหาบของมาขายเพิ่ม ฝนรีบโบกมือเรียก แล้วเราก็ช่วยกันสั่ง เยอะเลย ทั้งหมึกย่าง กุ้งย่าง ผลไม้จิ้มพริกเกลืออีกสองสามอย่าง ฝนชอบกินกุ้งย่างมาก นั่งกินไปหลายตัวเลย แกะให้ผมกินด้วย

ไม่นานหน้าท้องเล็กๆ ของฝนก็ป่องขึ้น เจ้าตัวนอนแผ่หลาบนตัวผม

“อิ่มว่ะ” มันคุยกับเพื่อนมัน “ไปเล่นน้ำย่อยอาหารกันมึง” แล้วเด้งตัวลุกชวน ไผ่พยักหน้า ฝนหันมาทางผม

“ผมไปเล่นน้ำกับไผ่ก่อนนะ อยากตามมาเมื่อไหร่ก็มา” แล้วฝนก็จับข้อมือไผ่ ลากลงน้ำไปด้วยกัน

ผมมองตามตาปริบๆ

“วู้วววว”
ฝนแหกปาก วิ่งถลาลงน้ำเหมือนเด็กๆ ตามไปติดๆ ด้วยไผ่ คนทั้งคู่วิ่งแรงจนน้ำแตกกระจาย ลากขาผ่านลงไปในน้ำที่ลึกขึ้น โถมตัวดำผุดดำว่าย ฝนดูมีความสุขมากจนผมเผลอตัวอมยิ้มตาม ไผ่ก็มีสภาพไม่ต่าง ก่อนเจ้าตัวจะจับฝนยกขึ้นพาดบ่า เหวี่ยงไปรอบๆ ฝนแหกปากร้องลั่น ไผ่โยนฝนลงน้ำดังตูม แล้วสองเพื่อนก็เล่นน้ำกันอย่างสนุกสนาน

“ไม่ลงไปเล่นกับฝนล่ะ” เพื่อนผมถาม

“แค่ดูก็สนุกแล้ว”

มันหัวเราะหึๆ

ฝนกระโดดเกาะหลังไผ่ หน้าแต้มไปด้วยรอยยิ้มเคล้าเสียงหัวเราะ

“ฉันจริงจังกับไผ่นะแซม”
อยู่ๆ เพื่อนผมก็พูดขึ้น ผมหันไปมอง

“ฉันรักเด็กนั่น ไม่ใช่ความใคร่ แต่เป็นความรัก ฉันรักทุกอย่างที่เป็นไผ่ ถึงเขาจะไม่รู้สึกอะไรกับฉันเลยก็เถอะ”

ผมไม่ได้พูดอะไรออกไป เพราะผมก็ดูไม่ออกเหมือนกันว่าไผ่มันรู้สึกอะไรกับหมอนนท์หรือเปล่า

“ป่ะ เราลงไปเล่นกันบ้างดีกว่า ฉันชักอิจฉาฝนละ ได้รับความรักจากไผ่ตลอด”

“เขามาก่อนเรานะ”

“แกมาทีหลัง ฝนยังรักนักรักหนา”

ผมหัวเราะหึๆ

“แต่ฉันไม่ยอมแพ้หรอกนะ”
แล้วมันก็เดินดุ่มๆ ลงน้ำไป ผมก้าวตามไปติดๆ

พอฝนเห็นผมก็ละจากไผ่ วิ่งถลาเข้ามาหา ผมอ้าแขนออกกว้างรอรับ ฝนกระโดดสวมกอดผมแรง ผมหัวเราะ ยกสะโพกฝนขึ้นสูงจนเหนือน้ำ ฝนหัวเราะอารมณ์ดี ผมแกล้งหมุนฝนไปรอบๆ ฝนรวบกอดหัวผมแน่นเพราะกลัวตก

ไผ่ยืนมอง ทำหน้าเซ็ง ทำท่าจะเดินขึ้นจากน้ำ แต่เพื่อนผมรั้งไว้

“เล่นน้ำด้วยกันก่อน”

“กูเบื่อแล้ว”

“ผมยังไม่ได้เล่นเลย”

“เรื่องของมึง”
มันตอบแบบไม่ใส่ใจ จะเดินขึ้นจากน้ำ แต่เพื่อนผมไม่ปล่อยมือ ลากมันไปเล่นทางอื่น

ผมไม่สนใจคนทั้งคู่อีก หันมาเล่นน้ำกับฝนต่อ ผมรู้ว่าเวลาฝนเล่นน้ำ ฝนมักใช้คู่เล่นเป็นทุ่นลอยน้ำเคลื่อนที่ ตัวผมเองก็ไม่ต่าง ฝนว่ายมาเกาะหลังผมไว้ ร้องขอให้ผมเคลื่อนที่ไปด้านหน้า ผมทำตาม เราเล่นกันตั้งแต่น้ำตื้นเพียงข้อเท้าลงไปถึงน้ำลึกจนขาหยั่งไม่ถึง ก่อนมาจบลงตรงน้ำที่สูงเพียงเข่า ผมทิ้งตัวลงนั่งบนผืนทราย หันหน้าเข้าหาทะเล น้ำสูงขึ้นมาถึงอก ฝนนั่งอยู่ด้านหน้า ผมโอบฝนไว้หลวมๆ ปล่อยให้น้ำทะเลสาดซัดเนื้อตัว

พระอาทิตย์ลาลับไปแล้ว เราเฝ้ามองผืนฟ้าที่กำลังดำดิ่งลงสู่ความมืด ถึงจะไม่มากเพราะมีแสงสีจากตึกรามบ้านช่องมาประดับ แต่มันก็แตกต่างกับช่วงเวลาปกติ

ไผ่กับหมอนนท์นั่งอยู่ในน้ำท่าเดียวกับเรา โดยเพื่อนผมนั่งโอบเอาไผ่ที่นั่งหน้าหงิกไว้ตรงหน้า ผมไม่รู้ว่าหมอนนท์มันมีความสุขตรงไหน และอะไรในตัวไผ่ที่ทำให้เพื่อนผมรักได้ถึงขนาดนี้

มันเองก็ผ่านผู้หญิงมาหลายคน แต่แปลกไม่มีผู้หญิงคนไหนทำให้เพื่อนผมหวั่นไหวได้เท่ากับเด็กที่ทั้งดื้อและปราบยากแบบไผ่

“ผมชักสงสารพี่หมอนนท์แฮะ”
อยู่ๆ ฝนก็พูดขึ้นมา คงกำลังมองภาพเดียวกับผมอยู่

“แล้วไผ่ล่ะ”

“ผมบอกไม่ถูก”

ผมจับฝนพลิกมาเผชิญหน้า

“เรื่องของพวกเขา”
ผมทำได้แค่บอกมันไปอย่างนี้เท่านั้น ผมจะไม่ยุ่งเรื่องของเพื่อนเด็ดขาด ยกเว้นว่ามันจะมาขอความช่วยเหลือ ผมจะพิจารณาอีกครั้งว่าจะยอมช่วยหรือไม่


[ต่อ 80%]



พอความมืดเข้าครอบคลุมมากขึ้นผมก็ชวนทุกคนขึ้น อาบน้ำอาบท่า แล้วออกไปนั่งดูดาวกันตรงระเบียงหน้าห้องใครห้องมัน เสียงคลื่นทะเลยามค่ำคืนฟังเพราะกว่าช่วงเวลากลางวันมาก คงเพราะความเงียบล่ะมั้ง เก้าอี้สำหรับนั่งดูดาวถูกครอบครองไว้สองตัว แต่ตัวละสองชีวิต ผมนั่งอยู่ก่อนแล้วฝนนั่งบนตักผมอีกที ในขณะที่เพื่อนผมที่นั่งอยู่ก่อนแล้วบังคับให้ไผ่นั่งอยู่ตรงหน้า ไม่ได้นั่งตักแบบผมหรอก เพราะถ้านั่งตักจริง ขาเพื่อนผมคงหักเพราะน้ำหนักตัวที่มากของไผ่

แต่ถึงอย่างนั้น มองกลายๆ ก็คล้ายๆ กับไผ่นั่งตักเพื่อนผมเหมือนกัน สองมือมันโอบรอบตัวไผ่ไว้ ผมไม่สนใจคนทั้งคู่อีก โอบกอดฝนด้วยหัวใจรักใคร่

เครื่องดื่มสีแดงยามนี้รสอร่อยกว่าเมื่อตอนเย็น ผมนั่งคลึงมือเล็ก สูดกลิ่นหอมๆ จากตัวฝน

“ใช้น้ำหอมยี่ห้ออะไร”
ผมกระซิบถามเสียงเบา

“ไม่ได้ใช้ ใช้แค่โคโลญจ์”

“พี่ชอบ หอมดี”
ผมก้มซุกซอกคอฝนเบาๆ ฝนหัวเราะคิก

“หนวดทิ่ม”

“ก็ฝนไม่ยอมโกนให้พี่นี่”

“ไว้พรุ่งนี้ละกัน”
คำพูดของเราไม่ได้ดังไปถึงสองคนนั้นหรอก ผมแกล้งไซ้ซอกคอฝน ฝนหัวเราะพยายามเอียงคอหนี แล้วเราก็กลับมานั่งนิ่งๆ กันอีกครั้ง

ผมเกลี่ยมือเล็กไปมา ไม่รู้ว่าเป็นเพราะความมืด ความเงียบ หรือความเมากันแน่ ผมถึงได้รู้สึกว่าร่างกายมันร้อนๆ ขึ้นมา ผมเลื่อนมือลอดชายเสื้อสัมผัสหน้าท้องฝน ฝนไม่ได้ขัดขืน หรืออาจกำลังเพลิดเพลินกับการมองดาวด้านบนอยู่ ผมลิงโลด เลื่อนมือสูงขึ้นไปที่ยอดอกขนาดเล็ก

“พี่หมอ…”
ฝนเรียกเสียงพร่า ผมไม่หือไม่อือ จิบไวน์เหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น วางแก้วไวน์ลงก้มหอมแก้ม งับติ่งหูฝนเบาๆ อารมณ์ผมเพิ่มสูงขึ้นนิดๆ จูบซับแก้มขาว ไซ้เบาๆ ได้ยินเสียงครางเบาๆ จากคนในอ้อมแขน ผมว่าฝนคงรู้อารมณ์ผมแล้ว

“เข้าห้องกันเถอะ”
ผมชวน ฝนพยักหน้า ผมดันตัวฝนลุกขึ้น รวบเก็บแก้วสองใบไว้ในมือ อีกข้างหิ้วขวดไวน์ไว้ 

“ฉันกับฝนเข้านอนก่อนนะ”
ผมตะโกนบอกฝั่งนู้น เพื่อนผมหันมาพยักหน้า ผมกับฝนพากันเดินเข้าห้อง ผมวางไวน์ไว้บนโต๊ะ ฝนปิดประตูระเบียง เลื่อนม่านบังตาปิด เดินไปปิดหน้าต่าง

ผมเดินไปเปิดไฟหัวเตียง ดับไฟกลางห้องลง ห้องที่เคยสว่างไสวด้วยดวงไฟสองดวงเหลือไว้แค่แสงอ่อนๆ นวลตา ฝนยกไวน์ที่เหลือในแก้วขึ้นดื่ม ผมเดินไปประกบหลัง ก้มซุกซอกคอ ฝนไม่ได้ขัดขืนวางแก้วไวน์ลง ซ้ำยังเอียงคอนิดๆ ให้ผมทำได้ง่ายขึ้น ผมซุกซอกคอฝนมากขึ้น เลื่อนไล้ปากขบเม้ม งับติ่งหูไล่ลงมาถึงหัวไหล่

ได้ยินเสียงครางแผ่วๆ มาจากปากเล็ก ผมเลื่อนมือผ่านชายเสื้อด้านหน้า เกลี่ยสูงจากหน้าท้องไปที่หัวนม ผมเคยชินแล้วและรู้ว่ามันอยู่ตรงไหน เพราะงั้นไม่ใช่เรื่องยากอีกต่อไปในการครอบครองและบดคลึงเรียกเสียงหวานๆ ออกมาฟัง

เสียงของฝนกระตุ้นความกระหายอยากในตัวผมให้มีมากขึ้น แต่สำหรับคืนนี้ ผมอยากอ่อนโยนกับฝน อยากให้เป็นคืนที่เหมาะสมกับคำว่า’ฮันนีมูน’ที่สุด

“พี่รักฝนนะ”
ผมกระซิบคำหวานข้างใบหู ฝนไม่ได้ตอบกลับ ดวงตาคู่เล็กหลับพริ้มคล้ายจะซึมซับความรู้สึกดีๆ ที่โอบล้อม แอร์เย็นฉ่ำที่เปิดทิ้งไว้เริ่มทำงานเมื่ออากาศภายนอกถูกกางกั้น แต่ความเย็นนั้นกำลังสวนทางกับความร้อนที่ผมมี

ผมพลิกหันฝนมาเผชิญหน้า ก้มลงกดจูบแผ่วเบา ฝนเลื่อนมือมาโอบรอบลำคอผมทันที ตอบรับรสจูบที่ผมมอบให้

จูบของเรานั้นหวาน มันหวานเพราะจูบกันด้วยความรัก ผมถอนปากออกมอง ดวงตาฝนเชื่อมหวาน กลีบปากที่ผมบดขยี้ฉ่ำแดง ผมทาบทับอีกครั้งแล้วละออก ผมโฉบอุ้มฝนไว้ในอ้อมแขน พามันเดินตรงไปที่เตียง วางมันลงบนผืนที่นอนสีขาวเบามือ

ฝนมองตาผม และผมก็มองตาฝน สื่อถึงความรักให้กันและกันรับรู้ ก่อนผมจะก้มลงไปจูบอีกครั้ง ปลดปราการด้านบนฝนทิ้ง เมื่อไม่มีสิ่งไหนมาขวางกั้น ยอดอกเล็กๆ ก็พร้อมใจกันตั้งชันยั่วยวนให้ผมครอบครอง และผมก็พร้อมที่จะทำเช่นนั้น ผมก้มงับเบาๆ ฝนแอ่นอกรับทันที สองมือคลึงหัวผมไว้ ผมเลื่อนปากต่ำลงไปที่หน้าท้อง ฝนหดเกร็ง ผมค่อยๆ รั้งกางเกงฝนออกพร้อมชั้นในตัวน้อย

ผมอ้าปากครอบครองความพร้อมของฝนโดยไม่รังเกียจ ฝนผวาเฮือก บิดเร่า งอขา คลึงหัวผมแรงขึ้น ปากก็พร่ำเรียกแต่ชื่อผมให้รู้สึกสะท้านไปทั่วทั้งหัวใจ

ผมปรนเปรอฝนให้มากที่สุดและนานที่สุดเท่าที่จะทำได้ จนเป็นฝนเองที่ทนไม่ไหว ร้องขอให้ผมปลดปล่อย

ผมเลื่อนปากขึ้นไปจูบฝน รสจูบที่ฝนชื่นชอบ รสจูบที่เปี่ยมไปด้วยความอ่อนโยน ผมละปากออก เลิกถอดเสื้อออกจากหัว พอๆ กับปราการด้านล่าง ผมเตรียมความพร้อมฝนด้วยปลายนิ้ว เชื่อมร่างของเราสองคน

เสียงของฝนหวาน หวานจนแทบไม่น่าเชื่อว่านี่คือเสียงของผู้ชาย ฝนรู้จังหวะรักของผมมากขึ้น แต่ไม่ว่าจะท่าทีอ่อนประสบการณ์ หรือท่าทีเร่าร้อน จะแบบไหน ก็ทำให้ผมหลงได้เหมือนกัน

ฝนมองผมตาเชื่อม หญิงใดในโลกก็ไม่เซ็กซี่เท่ากับเมียผมคนนี้อีกแล้ว ผมกอดมันแน่นเมื่อเรากำลังจะไปถึงปลายทาง เหงื่อเราไหลย้อยย้อมกันและกันจนเปียกไปหมด

ผมรักฝน ผมบอกได้แค่ว่าผมรักฝนมาก

To be Con...
ยังไม่หมดนะ ยังมีความสุขพาร์ท 3 ต่อ >//< พาร์ทหน้าเป็นพาร์ทที่คนเขียนเคยทำตอนนั้นทั้งตอนหาย แซดมาก เกือบจะเลิกเขียนนิยายเรื่องนี้ไป ดีแต่ว่าแม่ให้กำลังใจ บอกว่า เดี๋ยวมันก็กลับมาได้ทั้งหมด เชื่อแม่สิ สุดท้าย มันก็กลับมาได้จริงๆ ครบถ้วนสมบูรณ์ด้วย เพราะงั้นขอให้มีความสุขกับทุกเนื้อหาที่เอามาฝากนะคะ ไม่ได้เขียนเก่งมาก แต่เขียนมาจากใจ
เลิฟยูว์
.
.
.
.
จองหนังสือ http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=54068

หัวข้อ: สารบัญ ทาสแค้น [ตอนที่ 21-70]
เริ่มหัวข้อโดย: memew ที่ 22-07-2016 19:58:18

สารบัญทาสแค้น ตอนที่ 21-70
Ch.21 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=47105.msg3170350#msg3170350), Ch.22 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=47105.msg3176251#msg3176251), Ch.23 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=47105.msg3180575#msg3180575), Ch.24 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=47105.msg3185428#msg3185428), Ch.25 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=47105.msg3188643#msg3188643), Ch.26 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=47105.msg3190168#msg3190168), Ch.27 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=47105.msg3193608#msg3193608),  Ch.28 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=47105.msg3196525#msg3196525), Ch.29 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=47105.msg3201636#msg3201636), Ch.30 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=47105.msg3205142#msg3205142), Ch.31 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=47105.msg3209585#msg3209585), Ch.32 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=47105.msg3211966#msg3211966), Ch.33 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=47105.msg3212811#msg3212811), Ch.34 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=47105.msg3217008#msg3217008), Ch.35 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=47105.msg3218809#msg3218809), Ch.36 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=47105.msg3224235#msg3224235), Ch.37 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=47105.msg3227651#msg3227651),Ch.38 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=47105.msg3228886#msg3228886), Ch.39 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=47105.msg3231835#msg3231835), Ch.40 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=47105.msg3234118#msg3234118), Ch.41 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=47105.msg3235914#msg3235914), Ch.42 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=47105.msg3240356#msg3240356), Ch.43 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=47105.msg3246071#msg3246071), Ch.44 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=47105.msg3250621#msg3250621), Ch.45 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=47105.msg3252738#msg3252738), Ch.46 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=47105.msg3255232#msg3255232), Ch.47 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=47105.msg3260672#msg3260672), Ch.48 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=47105.msg3263301#msg3263301), Ch.49 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=47105.msg3264212#msg3264212), Ch.50 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=47105.msg3266284#msg3266284), Ch.51 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=47105.msg3268837#msg3268837), Ch.52 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=47105.msg3272062#msg3272062), Ch.53 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=47105.msg3274872#msg3274872), Ch.54 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=47105.msg3276466#msg3276466), Ch.55 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=47105.msg3281126#msg3281126), Ch.56 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=47105.msg3283623#msg3283623), Ch.57 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=47105.msg3285467#msg3285467), Ch.58 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=47105.msg3289534#msg3289534), Ch.59 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=47105.msg3296384#msg3296384), Ch.60 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=47105.msg3298433#msg3298433), Ch.61 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=47105.msg3306913#msg3306913), Ch.62 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=47105.msg3309642#msg3309642), Ch.63 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=47105.msg3311280#msg3311280), Ch.64 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=47105.msg3313763#msg3313763), Ch.65 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=47105.msg3318561#msg3318561), Ch.66 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=47105.msg3321470#msg3321470), Ch.67 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=47105.msg3325507#msg3325507), Ch.68 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=47105.msg3329943#msg3329943), Ch.69 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=47105.msg3336772#msg3336772), Ch.70 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=47105.msg3341180#msg3341180),

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.95 ความสุข 2 {P.134}{ุุ22-7-59} 50%
เริ่มหัวข้อโดย: BABYBB ที่ 22-07-2016 20:06:52

โอ๊ย พอก่อนนนนนน จะสำลักความหวานตายแล้วจ้าาา 555555555  o18

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.95 ความสุข 2 {P.134}{ุุ22-7-59} 50%
เริ่มหัวข้อโดย: Jupaeindy ที่ 22-07-2016 20:09:23

โอ้  ระวังๆ ด้วยนะไรท์
ตอนนี้หวานมาก มีบอกรักกันด้วย

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.95 ความสุข 2 {P.134}{ุุ22-7-59} 50%
เริ่มหัวข้อโดย: rmlab ที่ 22-07-2016 21:05:01

หวาน ชอบๆๆๆ

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.95 ความสุข 2 {P.134}{ุุ22-7-59} 50%
เริ่มหัวข้อโดย: manami_01 ที่ 22-07-2016 21:23:33

หวานขนาดนี้ทะเลที่ว่าเค็มคงหวานหมดแล้วมั้งอิอิ

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.95 ความสุข 2 {P.134}{ุุ22-7-59} 50%
เริ่มหัวข้อโดย: mukmaoY ที่ 22-07-2016 21:33:41

มาเสียวเรื่องงูนี่แหละ

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.95 ความสุข 2 {P.134}{ุุ22-7-59} 50%
เริ่มหัวข้อโดย: Dee^daY ที่ 23-07-2016 14:34:36

หวานมากมาย ..

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.95 ความสุข 2 {P.134}{ุุ22-7-59} 50%
เริ่มหัวข้อโดย: mystery Y ที่ 23-07-2016 16:07:28

สวีทริมทะเล~

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.95 ความสุข 2 {P.134}{ุุ22-7-59} 50%
เริ่มหัวข้อโดย: twinmonkey0311 ที่ 24-07-2016 02:00:14

หวานนนนนนน

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.95 ความสุข 2 {P.134}{ุุ22-7-59} 50%
เริ่มหัวข้อโดย: Pam_ban ที่ 24-07-2016 18:38:21

ว๊าน หวาน !!!! :-[ พี่หมอยอมหลังหักไปเลยค่ะน้องฝน  :jul3:


รอตอนต่อไปนะคะ


 :katai3:

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.95 ความสุข 2 {P.134}{ุุ22-7-59} 50%
เริ่มหัวข้อโดย: บูมเบส ที่ 25-07-2016 10:41:39

ชอบมากเลยอ่ะแกดูมีความสุขของคู่รัก

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.95 ความสุข 2 {P.134}{ุุ22-7-59} 50%
เริ่มหัวข้อโดย: Dolamon ที่ 25-07-2016 15:31:46

คู่พี่หมอกับน้องฝนนี้ หว๊านหวานเนอะ  ส่วนอีกคู่
รอลุ้นคู่พี่หมอนนท์กับน้องไผ่ ว่าจะลงเอยยังไงเอาใจช่วยน๊าาาาาาา

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.95 ความสุข 2 {P.134}{ุุ25-7-59} 80%
เริ่มหัวข้อโดย: rmlab ที่ 25-07-2016 23:47:27

หมอนนท์สู้ ๆ นะ

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.95 ความสุข 2 {P.134}{ุุ25-7-59} 80%
เริ่มหัวข้อโดย: Ginny Jinny ที่ 26-07-2016 07:39:50

 :o8: :o8:

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.95 ความสุข 2 {P.134}{ุุ25-7-59} 80%
เริ่มหัวข้อโดย: Jupaeindy ที่ 26-07-2016 10:28:48

พี่หมอนี่ ทีตัวเองใช้พีืหมอนนท์แบบใช้เอาๆ
ทีเรื่ื่องพี่หมอนนท์บอกไม่ยุ่ง ทำงี้ได้ไง ต้องช่วยเพื่อนสมหวังสิ

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.95 ความสุข 2 {P.134}{ุุ25-7-59} 80%
เริ่มหัวข้อโดย: Dee^daY ที่ 26-07-2016 12:34:12

ทะเล ทะเล ..

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.95 ความสุข 2 {P.134}{ุุ25-7-59} 80%
เริ่มหัวข้อโดย: LoveYourLife ที่ 26-07-2016 23:18:58

สนุกดี เปิดเรื่องมาได้น่าสนใจมาก รอดูว่าฝนจะโดนจับกินเมื่อไร เดาว่าเร็วๆนี้  เปิดบทต่อไป

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.95 ความสุข 2 {P.134}{ุุ25-7-59} 80%
เริ่มหัวข้อโดย: klaew ที่ 27-07-2016 00:11:55

 :mew1: :mew1: :mew1: :mew1:
สำลักความสุขเจ้าค่ะ
นี่สินะฟ้าหลังฝน

#พี่หมอคนหล่อ
#น้ำฝนเมียหมอหล่อ
#น้องไผ่สายโหด

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.95 ความสุข 2 {P.134}{ุุ25-7-59} 80%
เริ่มหัวข้อโดย: mystery Y ที่ 27-07-2016 09:11:58

หวานกันมาก~

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.95 ความสุข 2 {P.134}{ุุ25-7-59} 80%
เริ่มหัวข้อโดย: OoniceoO ที่ 27-07-2016 16:15:54

มีความสุขที่สุดก็ตรงนี้อะน้อ

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.95 ความสุข 2 {P.134}{ุุ25-7-59} 80%
เริ่มหัวข้อโดย: twinmonkey0311 ที่ 27-07-2016 17:12:53

หมอนนท์ก็ยอมให้ไผ่จิ้มบ้างสิ เผื่อไผ่จะหายโกรธ

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.95 ความสุข 2 {P.134}{ุุ27-7-59} 150%
เริ่มหัวข้อโดย: Ginny Jinny ที่ 28-07-2016 09:13:14

 :กอด1: :กอด1:

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.95 ความสุข 2 {P.134}{ุุ27-7-59} 150%
เริ่มหัวข้อโดย: Dee^daY ที่ 28-07-2016 12:15:21

วี๊ดวิ้ว ..

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.95 ความสุข 2 {P.134}{ุุ27-7-59} 150%
เริ่มหัวข้อโดย: minneemint ที่ 28-07-2016 14:22:59

 :pig4:

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.95 ความสุข 2 {P.134}{ุุ27-7-59} 150%
เริ่มหัวข้อโดย: mukmaoY ที่ 28-07-2016 14:31:52

 :mew1:

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.95 ความสุข 2 {P.134}{ุุ27-7-59} 150%
เริ่มหัวข้อโดย: twinmonkey0311 ที่ 28-07-2016 16:43:24

รอตอนต่อไปนะคะ :L2:

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.95 ความสุข 2 {P.134}{ุุ27-7-59} 150%
เริ่มหัวข้อโดย: Dolamon ที่ 28-07-2016 18:33:39

อ๊ากกกกกก :jul1: :jul1: :jul1:
ขอบริจาคเลือดด่วน. 555555

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.95 ความสุข 2 {P.134}{ุุ27-7-59} 150%
เริ่มหัวข้อโดย: titansyui ที่ 28-07-2016 20:07:23

 :pig4: :pig4:

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.95 ความสุข 2 {P.134}{ุุ27-7-59} 150%
เริ่มหัวข้อโดย: ่jum ที่ 28-07-2016 20:35:27

 :pig4:

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.95 ความสุข 2 {P.134}{ุุ27-7-59} 150%
เริ่มหัวข้อโดย: LoveYourLife ที่ 28-07-2016 21:19:44

 :mew1: ขอบคุณค่ะ พึ่งเข้ามาอ่าน สนุกมาก

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.95 ความสุข 3 {P.135}{ุุ1-8-59} 100%
เริ่มหัวข้อโดย: memew ที่ 30-07-2016 11:16:29

Chapter : 95 ความสุข พาร์ท 3
[พี่หมอ...♡]

ผมตื่นอีกทีก็ไม่เห็นฝนแล้ว มองนาฬิกาเพิ่งจะหกโมงตรง ฝนคงลงไปทำอาหารเช้า ผมหลับต่อ กระทั่งได้กลิ่นอาหารหอมๆ ลอยมาแปะจมูก ผมค่อยๆ ลืมตามอง ม่านขาวจากประตูระเบียงที่ปิดสนิทไว้ตลอดทั้งคืนถูกคลี่เปิดออกไปชนผนัง มีร่างเล็กๆ ของใครสักคนยืนอยู่ตรงนั้น ผมกะพริบตามองอีกที จนเห็นได้ชัดว่าคนคนนั้นเป็นใคร

น้ำฝน..

ฝนหันมายิ้มให้

รอยยิ้มนั้นสว่างไสวราวกับแสงแรกของวัน ผมคลี่ยิ้มตอบรับ 

“ตื่นไปอาบน้ำมากินข้าวกันเถอะ”
ฝนเดินเข้ามาหา

“จูบอรุณสวัสดิ์พี่ล่ะ”
ผมทวงยิ้มๆ ฝนแก้มแดง ก้มจูบผมเบาๆ ที ผมแกล้งโยเยไม่ยอมลุก ฝนจับแขนผมไว้ ดึงเบาๆ

“ลุกเร็ว”

ผมแกล้งทิ้งน้ำหนักลงบนที่นอน ฝนออกแรงดึงมากขึ้น จนในที่สุดตัวคนปลุกเองก็ต้องถลาลงมานอนบนตัวผม ผมโอบกอดไว้ทันที ฝนดิ้นขลุกขลัก แต่ผมไม่ยอมคลายปล่อย

“ลุกได้แล้ว ไปอาบน้ำ หิวข้าวจะแย่”

“ยังเช้าอยู่เลย”
ผมท้วง

“แต่ผมหิวแล้ว”

ผมพยักหน้า ไม่รู้ว่าเป็นข้ออ้างหรือเปล่า ผมก้มจุ๊บมันเบาๆ ที ลุกจากเตียงเดินโทงๆ เข้าห้องน้ำไป ก่อนชะโงกหน้าออกไปหาคนที่กำลังจัดที่นอนอยู่

“ฝนสัญญาว่าจะโกนหนวดให้พี่ไม่ใช่เหรอ”

ฝนหันมามอง แก้มเรื่อสีนิดๆ

“งั้นพี่อาบน้ำก่อน อาบเสร็จจะโกนให้”
ฝนต่อรอง ผมทำตามอย่างว่าง่าย พออาบน้ำเสร็จก็พันท่อนล่างด้วยผ้าเช็ดตัวไว้หลวมๆ ชะโงกหน้าออกไปเรียกอีก

“อาบเสร็จแล้ว”
ฝนละตัวจากสิ่งที่ทำอยู่เดินเข้ามาภายใน 

“ผมทำหน้าพี่หมอมีแผลไม่รับผิดชอบนะ”

“เดี๋ยวจะโดนทำโทษ”
ผมขู่ ฝนย่นหน้า บีบโฟมที่ผมใช้ประจำลงบนฝ่ามือผสมน้ำ ขยี้จนเกิดฟอง แตะมาตามแนวกราม รอบคางและหนวดผมจนถ้วนทั่ว ฝนขยับออกไปยืนอยู่ห่างๆ มองมาแล้วหัวเราะ

“เหมือนซานตาคลอสเลย”

ผมแกล้งหัวเราะโฮะๆ ตามมุก ฝนหยิบที่โกนหนวดมาถือ ทำสีหน้าจริงจังขึ้น แล้วเริ่มต้นโกนหนวดให้อย่างเบามือ เริ่มจากแนวกรามข้างซ้ายเวียนไปทางขวา ผมจ้องตาคนทำ ยิ้มให้นิดๆ อย่างรู้สึกอบอุ่นในหัวใจ ฝนมองตาผมแวบหนึ่ง แล้วเสต่ำลงไปมองแนวกรามต่อ แก้มขาวซับสีเลือดจางๆ ผมอยากยิ้มให้มากกว่านี้ แต่ติดตรงที่กลัวยิ้มมากแล้วคมมีดจะเฉือนหน้าเอา

ฝนล้างที่โกนกับน้ำในก็อกที่เปิดรินไว้เบาๆ กลับมาโกนตามแนวลำคอด้านล่างต่อ ไต่สูงขึ้นมาที่ปลายคาง ล้างน้ำอีกรอบกลับมาโกนที่เหนือริมฝีปากต่อ

“เรียบร้อย”
ฝนล้างที่โกนวางไว้ที่เดิม ใช้หลังมือเกลี่ยเช็ด ผมจับมือฝนไว้ ก้มล้างหน้าด้วยมือเดียว

“โอเครึยัง”
ผมเงยหน้าขึ้นมาถาม

“โอเคแล้ว”

“งั้นขอพิสูจน์หน่อย”
แล้วผมก็ก้มไซ้แก้มฝนเบาๆ ฝนหัวเราะคิก ผมยังไม่หยุดไซ้ เปลี่ยนจากแก้มซ้ายไปแก้มขวา แล้วสลับกลับมาที่เดิม ทำอยู่อย่างนั้นจนฝนเริ่มดิ้นหนี

“พอแล้วพี่หมอ”

“ยังไม่พอ”
ผมเลื่อนปากต่ำลงไปที่ลำคอ ฝนรีบหดคอหนี ผมตามซุกไม่หยุด เป้าหมายคือต้องการกลั่นแกล้งให้จั๊กจี้มากกว่าอย่างอื่น ฝนหัวเราะดิ้นรนหลีกหนี จนในที่สุดก็สามารถดันตัวเองออกไปยืนอยู่หน้าห้องน้ำได้

“บอกให้พอแล้ว!”
ฝนหอบแฮกหน้าแดงก่ำ คงเพราะหัวเราะมากไป

ผมยืนอยู่ที่เดิม อ้าแขนออกกว้าง

“หนีพี่ทำไม กำลังพิสูจน์อยู่ว่าหน้าสะอาดรึยัง”

“สะอาดแล้ว”

“พี่ยังไม่มั่นใจเลย มามะ ขอพิสูจน์อีกรอบก่อน”
ผมกวักมือเรียกทั้งที่ยังกางแขนไว้ ฝนส่ายหัวพรืด ขยับก้าวถอยไปด้านหลัง ไม่หลงกลตกหลุมที่ผมขุดไว้ตื้นๆ

“ขอพี่พิสูจน์ก่อน”
ผมไม่ยอมแพ้ ขยับก้าวเข้าไปใกล้ กวักมือเรียก ฝนรีบก้าวถอย ก่อนหันหลังวิ่งปรู๊ดหนีไป ผมหัวเราะหึๆ หันมาเช็กความเรียบร้อยในกระจก เดินออกจากห้องน้ำไป

ฝนยืนคอยอยู่แถวๆ โต๊ะอาหารติดระเบียง ผมออกมายืนอยู่กลางห้อง ฝนหันมามอง ผมไม่พูดอะไร ดึงผ้าเช็ดตัวที่พันเอวไว้หลวมๆ ออก ยกขึ้นเช็ดหัวทั้งที่ยืนล่อนจ้อนอยู่นั่นแหละ ฝนเบิกตากว้าง

“ลามก!!”

“ลามกอะไร พี่กำลังเช็ดตัวอยู่”

“ก็เข้าไปเช็ดในห้องน้ำสิ ออกมายืนเช็ดอะไรกลางห้อง เดี๋ยวคนก็ผ่านมาเห็นหรอก”

“ใครจะเห็น”

“ประตูระเบียงไม่ได้ปิดนะ เกิดพวกพี่หมอนนท์หรือลุงเชิดเดินผ่านมาเห็นล่ะ”

“นนท์ขลุกตัวอยู่กับไผ่ในห้อง ส่วนลุงเชิดก็คงไม่โผล่หรอกถ้าไม่ได้โทรเรียก”

“งั้นก็คนที่เดินผ่านไปผ่านมาหน้าหาด”

“ห้องออกสูง ใครจะเห็น”

“แล้วคนที่นั่งเรือล่ะ เกิดเขากำลังใช้กล้องส่องทางไกลมองอยู่ ทำไง”

ผมหัวเราะหึๆ โคลงหัวไปมากับความคิดมัน ผมไม่ได้ขยับไปไหน ยืนเช็ดหัวอยู่ท่าเดิม ฝนเริ่มเลิ่กลั่ก มองซ้ายที(หน้าต่าง) ขวาที(ประตูห้อง) หน้าที(ผม) หลังที(ประตูระเบียง) ก่อนวิ่งตรงมาทางผม คงหวังเข้ามาปกปิดร่างกายผมด้วยตัวเอง

ผมรอจังหวะนั้นอยู่แล้ว พอเหยื่อวิ่งเข้ามาหา นายพรานก็รีบตะครุบตัวเหยื่อไว้ทันที น้ำฝนอ้าปากค้าง เงยหน้ามอง ผมหัวเราะหึๆ

ฝนคงรู้ตัวว่าพลาดท่าให้นายพรานคนนี้ซะแล้ว

แต่สายไปซะแล้วล่ะ แก้มขาวแดงปลั่ง เพราะอะไรๆ ในร่างกายผมแนบติดอยู่กับลำตัวมัน ถึงแม้จะมีเสื้อผ้ามันกั้นไว้ด่านหนึ่งก็เถอะ

มันทุบอกผมที ผมแกล้งร้องโอ๊ย เพราะเอาตามจริงมันไม่ได้เจ็บอะไรหรอก

“ทุบพี่ทำไม”

“หน้าด้าน ลามก” 

“อะไรกัน ยังไม่ชินอีกเหรอ เห็นกันออกบ่อย”

“ไม่ชิน ผมไม่หน้าด้านแบบพี่นี่”
มันดิ้นขลุกขลัก แต่ผมไม่คิดจะปล่อย รัดแรงขึ้น ยิ้มอย่างอารมณ์ดี

“หน้าด้านว่ะ”
แล้วก็มีอีกเสียง ดังมาจากทางประตูระเบียง ผมเงยหน้ามอง พอๆ กับฝนที่รีบพลิกตัวหันไปเผชิญหน้ากับผู้มาเยือน ใช้แผ่นหลังบดบังอะไรๆ ของผมเอาไว้

“หน้าด้านอะไร”
ผมยวนกลับ ถือผ้าเช็ดไว้ในมือเฉยๆ

คนพูดมองผมด้วยสายตานิ่งเรียบ มันคงไม่รู้สึกรู้สาอะไรกับเรือนร่างเปลือยเปล่าของผมแบบนี้หรอก ด้านหลังมันเป็นเพื่อนผมเองที่มองมาตาปริบๆ

“สงสารผีบ้านผีเรือนบ้างเถอะ จะพากันวิ่งหนีลงทะเลไปหมดแล้ว”

ผมยักไหล่ไม่ใส่ใจ

“ทำอย่างกับไม่เคยแก้ผ้าในบ้าน”

“ไอ้เคยมันก็เคย แต่มันอยู่ในห้องหับที่มิดชิด ไม่ใช่กลางแจ้งที่ใครต่อใครสามารถเดินผ่านมาเห็นได้แบบนี้ หน้าต่างประตูก็ไม่ปิด เกิดมีใครพายเรือผ่านมาเห็นเข้าทำไง”
สมแล้วที่เป็นเพื่อนกัน คิดได้เหมือนกันเด๊ะ

ผมยังยืนนิ่งอยู่ที่เดิม ปล่อยให้ผู้พิทักษ์ตัวน้อยยืนอารักษ์ขาผมต่อไป ผมไม่รู้สึกกระดากอายอะไรหรอก เพราะเคยชินกับการแก้ผ้าต่อหน้าผู้คนแล้ว ไม่ว่าจะไปซาวน่าที่เขาบังคับให้ใช้ผ้าขนหนูผืนเล็กๆ ปกปิดท่อนล่าง หรือตอนว่ายน้ำที่มีเพียงกางเกงว่ายน้ำตัวเดียวปกปิด มันแทบไม่ได้ช่วยอะไรเลย ผมกับเพื่อนเห็นกันจนชินตาแล้ว

แต่สำหรับสองคนนี้อาจไม่ใช่ โดยเฉพาะฝน

ฝนดูลุกลี้ลุกลน ใจคงอยากออกไปให้พ้นๆ ตัวผม แต่อีกใจก็คงกลัวคนอื่นจะมาเห็นเรือนร่างของผม ผมหัวเราะในลำคอ หันไปมองเพื่อนที่ยืนดูอยู่ข้างๆ

“มีอะไร”

“จะชวนไปขี่ม้า ไปด้วยกันหรือเปล่า อ้อ ขอบใจนะฝน อาหารเช้าอร่อยมาก”
ประโยคหลังมันพูดกับฝน ฝนพยักหน้ารับ

“ไปหรือเปล่า”
มันถามผมอีกที ผมก้มมองฝน

“อยากไปหรือเปล่า”

“อยากไป แต่ตอนนี้พี่รีบแต่งตัวก่อนเถอะ ผมอายเขา”
ฝนเร่ง ผมหัวเราะ เงยหน้ามองเพื่อนอีกรอบ

“ยังไม่ได้กินข้าวกันเลย ขอกินข้าวก่อนละกัน”

“ได้ งั้นเชิญตามสบายละกัน จะนั่งดูหนังรอ เสร็จก็ไปเรียกนะ”
มันบอกแค่นั้น คว้าจับแขนไผ่ที่ยืนกอดอกอยู่ลากหายไปด้วยกัน ฝนพลิกหันมาเผชิญหน้า กำหมัดทุบอกผมแรง คราวนี้ผมร้องโอ๊ยเพราะเจ็บจริง ไม่ได้เสแสร้งแบบตอนแรก

“หน้าด้าน ไม่อายเพื่อนกับไผ่บ้างรึไง”

“อายทำไม ร่างกายผู้ชายเหมือนกัน”
ผมถามแบบตีมึนกลับ ฝนอ้าปากพะงาบๆ ผมเลิกคิ้วรอคำตอบ

“รีบไปแต่งตัวได้แล้ว เดี๋ยวพวกนั้นรอนาน”
ฝนตัดบทดื้อๆ ผมหัวเราะหึๆ เดินไปแต่งตัว

ผมสวมกางเกงขาสามส่วนเสื้อเชิ้ตเล่นลายนิดหน่อยสำหรับใส่เล่นน้ำทะเล พอแต่งตัวเสร็จก็เดินไปทิ้งตัวนั่งข้างๆ ฝน บนโต๊ะมีกับข้าวอยู่สามอย่าง ข้าวเปล่าสอง โถใส่ข้าวอีกหนึ่ง เผื่อเติม กลิ่นหอมจนผมน้ำลายร่วง

ผมกับฝนนั่งคุยกันไปกินกันไป มองวิวจากท้องทะเลเพลินๆ แค่นี้ก็ทำให้ผมมีความสุขจนหลงลืมทุกอย่างแล้ว
 
พออิ่มผมกับฝนก็พากันเดินไปชะโงกหน้าเรียกสองคนที่กำลังนั่งดูทีวีกันอยู่ ขนขบวนกันลงไปข้างล่าง ตรงไปยังจุดที่เขาให้เช่าม้า ผม ไผ่และหมอนนท์เลือกม้าที่ตัวใหญ่หน่อย ส่วนฝนผมไม่ให้เลือกเพราะจะให้นั่งตัวเดียวกันไป

“ไหวเหรอพี่หมอ เราสองคนรวมกันหนักนะ”
ฝนท้วง มองดูม้าแบบไม่ไว้ใจ

“ไหวครับ” แต่คนที่ตอบเป็นลุงเจ้าของม้าเอง “ม้าของลุงแข็งแรง หรือถ้าไม่สะดวก จะเอาอีกตัวก็ได้” ลุงบอกอย่างใจดี

“ไม่เป็นไร เอาตัวนี้แหละ”
ผมตัดบท ยกตัวฝนขึ้นไปนั่ง ตามติดด้วยตัวเอง หมอนนท์กับไผ่ก็ขึ้นขี่เรียบร้อยแล้วเหมือนกัน เจ้าของม้ายื่นสายจูงมาให้

“พวกคุณใช่หมอแซมกับน้ำฝนหรือเปล่าครับ”

ผมมองหน้าคุณลุงงงๆ ยังไม่ทันได้ตอบรับหรือปฏิเสธ ลุงแกก็ล้วงหยิบมือถือขึ้นมากดไปที่หน้าเฟซเด็กผู้หญิงคนหนึ่ง ซึ่งหน้าวอลของเธอเต็มพรืดไปด้วยภาพผมกับฝน

จะปฏิเสธก็ไม่ได้แล้วล่ะครับ เพราะหน้ามันโชว์หราขนาดนั้น

“ลูกลุงเขาชอบพวกคุณมาก ทั้งปลื้มทั้งกรี๊ด เล่าให้ลุงฟังทุกวันเลย”

ผมกับฝนนิ่งฟังอึ้งๆ ไม่คิดว่าแค่การแต่งงานของพวกเรา จะทำให้กลายเป็นที่ชื่นชอบของคนได้ขนาดนี้ 

“ถ้าไม่เป็นการเสียมารยาท ลุงขอถ่ายรูปพวกคุณจะได้ไหม จะเอาไปให้ลูกสาว เห็นแล้วแกคงดีใจ” ลุงขอร้อง

ผมมองหน้าฝนอีกครั้งเพื่อขอความเห็น จริงๆ ผมกับฝนไม่อยากให้เป็นที่สนใจเท่าไหร่ แต่แววตาลุงที่หวังทำเพื่อลูกดูจริงจังมาก ผมจึงพยักหน้าตกลง ลุงรีบเซตมือถือ ผมขยับหันม้าไปหามุมกล้องดีๆ ยิ้มให้กล้องอย่างจริงใจ

และนี่คงเป็นภาพแรก ที่เราตั้งใจให้คนอื่นถ่ายแบบนี้

“ขอบคุณมากๆ ครับ ขอให้สนุกนะ เรียบร้อยก็เอาม้ามาส่งลุงที่นี่แหละ”
ผมพยักหน้ารับ บังคับให้ม้าเดินตรงไปตามทาง ตามมาติดๆ ด้วยไผ่กับหมอนนท์ แต่พักเดียวสองคนนั้นก็พาม้าเดินไปทางอื่น ปล่อยผมกับฝนนั่งเคียงไปด้วยกันสองคน 

“รู้สึกแปลกๆ แฮะ ที่มีคนมาชื่นชอบแบบนี้”
ฝนเปรยขึ้นมาเสียงเบา

“ดีใจหรือเสียใจ” ผมถาม

“ไม่รู้ มันรู้สึกแปลกๆ จะว่าดีใจก็ดีใจได้ไม่เต็มร้อย มันเหมือนกับสิ่งที่เราทำอยู่นี้มันผิด แล้วอยู่ๆ ก็มีคนมาชื่นชอบในสิ่งที่เราทำผิด เหมือนเป็นตัวอย่างที่ไม่ดียังไงพิกล”
ผมก้มมองคนในอ้อมแขน

“เพราะมีคนที่คิดแบบนี้อยู่ไงถึงได้มีปัญหา เหมือนพี่สมัยก่อน…”
ผมทอดมองทิวหาดเบื้องหน้า หวนคิดไปถึงความรู้สึกของตัวเองก่อนที่จะรักฝน

“เพราะพี่รู้สึกว่าความรักแบบนี้มันผิด คนประเภทนี้คือคนที่ผิดปกติ น่ารังเกียจ ไม่สมควรอยู่ในสังคม รังเกียจเดียดฉันท์จนกระทั่งเกิดการต่อต้านและนำมาซึ่งปัญหา สร้างความเดือดร้อนให้คนอื่น แม้แต่ตัวฝนเองก็ได้รับความเดือดร้อนจากความเกลียดชังนั้นไม่ใช่รึไง”

ฝนไม่ได้ตอบรับคำถามผม แต่ผมก็พอจะเดาได้ว่าฝนจะตอบว่ายังไง

“แต่สิ่งที่พี่คิดว่าผิดนักหนาสมัยก่อน ตอนนี้มันกำลังสร้างความสุขให้พี่อย่างหาค่าไม่ได้” ผมสรุปเสียงเบา

ฝนนิ่งไปชั่วอึดใจคล้ายกำลังใช้ความคิด

“แต่ถ้าพี่ได้แต่งงานกับผู้หญิงสักคน พี่จะมีทายาทได้ ออกงานสังคมได้ ผมสงสารคุณพ่อ ท่านอยากได้หลานมาก”

“ฝน” ผมเรียก “มีเพียงสิ่งเดียวเท่านั้นที่นายทำไม่ได้คือให้กำเนิดทายาทพี่ นอกนั้นนายสามารถทำได้ทุกอย่าง ทั้งออกงานสังคม แต่งงานหรือมีความสุขร่วมกับพี่”

มันไม่พูดอะไร สีหน้ายังเต็มไปด้วยความไม่มั่นใจ ผมบังคับให้ม้าหยุดเดิน ก้มมองดีๆ

“แล้วนายแน่ใจได้ยังไงว่าเกิดพี่คบกับผู้หญิงขึ้นมาจริงๆ ผู้หญิงคนนั้นจะสามารถให้กำเนิดลูกพี่ได้ เกิดพี่หรือเขาโชคร้ายเป็นหมันขึ้นมาล่ะ มีคู่รักชายหญิงธรรมดาตั้งมากมายหลายคู่ที่แต่งงานกันแล้ว แต่ค้นพบว่ามีลูกไม่ได้จนต้องวิ่งร่าไปหาหมอ หรือขอลูกคนอื่นเขามาเลี้ยง”

มันชะงักนิ่งไป

“การที่พี่คบกับนาย มันก็ไม่แตกต่างจากพี่คบกับผู้หญิงสักคนที่มีลูกไม่ได้หรอกนะ เราคบกันได้ แต่งงานกันได้ มีความสุขร่วมกันได้ และที่สำคัญ…” ผมจับหน้ามันหันมามอง “เราสามารถอยู่ดูแลกันจนตราบสิ้นอายุขัยได้”

นัยน์ตามันคลอขึ้นมานิดๆ ปากบางเม้มแน่น

“แต่…”

“ฝน” ผมเบรกมันไว้ “พี่รักนายนะ ไม่สนใจด้วยว่านายจะเป็นผู้หญิงหรือผู้ชาย ขอแค่เป็นนาย คนที่ทำให้พี่มีความสุข พี่ต้องการแค่นี้”
มันไม่พูดอะไร ซบหน้ากับอกผม สีหน้ามันตอนนี้ตอบแทนได้ทุกคำจากหัวใจ ผมกระชับกอดมันแน่นขึ้น จูบซับที่ขมับ กระตุกม้าเบาๆ ให้เดินต่อ

ผมทอดสายตาเหม่อมองออกไปไกล คลื่นน้ำซัดสาดผืนทราย ผู้คนกำลังเล่นน้ำกันอย่างสนุกสนาน คู่รักหลายคู่เดินกอดเกี่ยวเคียงกัน   

“แล้วฝนล่ะ รู้สึกเสียใจหรือเปล่าที่ได้แต่งงานกับพี่”
อยู่ๆ ผมก็ถามขึ้นมาตัดความเงียบระหว่างเราสองคน ไม่รู้เหมือนกันว่าจะถามไปทำไม เพราะคนที่บังคับให้ฝนแต่งงานด้วยคือตัวผมเอง

แต่เอาเข้าจริง ต่อให้ฝนเลิกรักผมลงวันนี้ วันพรุ่งนี้ผมจะทำทุกวิถีทางเพื่อให้ฝนกลับมารักผมเหมือนเดิม หรืออาจจะมากกว่าเดิมด้วยซ้ำ

ฝนหันมามอง แววตาฉายแววจริงจัง

“อย่างที่ผมเคยบอก ถึงตอนแรกผมจะรู้สึกว่าเกิดมาโชคร้ายที่เจอพี่ แต่ตอนนี้ผมกลายเป็นคนที่โชคดีที่สุดไปแล้ว ผมรักพี่หมอนะ”

ผมยิ้ม

“พี่ก็รักนายเหมือนกัน”
แล้วผมก็จูบซับหน้าผากมันไปอีกรอบ กระชับกอดแน่นขึ้น ปล่อยให้กีบเท้าสี่ข้างทำหน้าที่เคลื่อนย้ายตัวเราก้าวไปข้างหน้า เฝ้าฟังเสียงคลื่นน้ำซัดสาดเคล้าไปกับเสียงหัวใจของตัวผมเองที่เต้นอยู่บนแผ่นหลังของน้ำฝน
[100%]




หลังจากส่งม้า ฝนกับไผ่ก็ขอตัวลงน้ำอีกรอบ ส่วนผมกับหมอนนท์ขอนั่งกินลมสบาย ๆ อยู่บนเก้าอี้ชายหาด
 
ผมนั่งเอนหลัง ใช้แขนรองหัว ไม่ต่างกับเพื่อนที่อยู่ข้าง ๆ มองตามคนสองคนที่กำลังเล่นน้ำกันอย่างสนุกสนาน รู้สึกว่าวันนี้คนจะเยอะกว่าเมื่อวานมาก อาจเพราะเป็นวันเสาร์ด้วย
 
เหมือน ๆ ผมจะโดนแอบถ่ายรูปนะ หรือบางที ผมอาจคิดไปเอง 
 
สักพักฝนก็วิ่งร่าเข้ามาหา พร้อมบางสิ่งในมือ
 
“สวยไหมพี่หมอ”
ฝนยื่นเปลือกหอยสีสันสวยงามมาให้ดู ผมพยักหน้า
 
“แค่เปลือกหอย ทำเป็นตื่นเต้นไปได้”
ไผ่ที่เดินตามมาด้วยแซวเพื่อนมันเอง 
 
“มันแค่เปลือกหอยก็จริง แต่เห็นไหมว่ามันสวยขนาดไหน”
ฝนหันไปโชว์ให้เพื่อนดู
 
“เห็น งั้นก็เอากลับบ้านไปด้วยดิ”
 
“บ้ารึไง ของจากธรรมชาติ เขายิ่งรณรงค์ไม่ให้เอาอะไรกลับอยู่”
 
“งั้นก็เอาไปปล่อยลงทะเลเหมือนเดิม”
พูดจบ ไผ่ก็จับฝนยกพาดบ่าตามแนวขวาง วิ่งเร็วลงน้ำไป ฝนแหกปากร้องลั่น ตะโกนด่าไผ่แซด ไผ่โยนฝนลงน้ำ รายนั้นจมหายลงไป ก่อนทะลึ่งพรวดขึ้นมาสำลัก ปากด่ามือชี้หน้า ก่อนจะไล่เตะไผ่ไปรอบ ๆ ไผ่หัวเราะร่วน วิ่งหนีอุ้งเท้าเล็ก ๆ นั้น
 
ผมกับหมอนนท์พากันขำไปกับสิ่งที่เห็น มันเป็นภาพน่ารัก ๆ ที่น่าจดจำจริง ๆ 
 
ภาพ…
 
จริงสิ!!
ผมลุกพรวดขึ้นยืน
 
“อะไร”
เพื่อนผมรีบรีบหันมาถาม
 
“ตั้งแต่มาเรายังไม่ได้ถ่ายรูปกันเลย”
 
“เอ้อ นั่นดิ งั้นเอาลงมาให้ด้วย วางอยู่บนโต๊ะในห้องนั่นแหละ”
 
ผมพยักหน้า วิ่งลิ่วขึ้นไปเอามือถือในห้องตัวเอง แล้วแวบเข้าไปเอาในห้องเพื่อน วิ่งลิ่ว ๆ ลงมายื่นให้ ผมกดถ่ายตัวเองบ้าง ถ่ายเพื่อนบ้าง ถ่ายสองคนในน้ำบ้าง ถ่ายคู่กับเพื่อนบ้าง จนฝนกับไผ่หันมาเห็นถึงได้วิ่งแถ่ด ๆ เข้ามาหา 
 
“ถ่ายด้วย ๆ”
ฝนรีบลากแขนเพื่อนมาเข้าเลน ผมกดถ่ายให้ ช่วงแรก ๆ ฝนกับไผ่ถ่ายคู่กันก่อน แล้วหมอนนท์ก็รับอาสาถ่ายให้ผมกับฝนอีกที ผมลากฝนไปยืนคู่กันบนผืนทราย ฉากหลังคือท้องทะเลกว้างใหญ่ ผมยืนเคียงกับฝนนิ่ง ๆ ฉีกยิ้มกว้างใส่กล้อง
 
“ถ่ายให้บ้าง”
หมอนนท์ร้องขอ ยื่นมือถือตัวเองมาให้ผม คว้าคอไผ่ไปกอด ไผ่รีบสะบัดตัวหนีทันที
 
“จะถ่ายก็ถ่ายไป ไม่ต้องมายุ่งกับกู”
ปากยังดีเหมือนเดิม มันจะเดินหนี แต่ก็ไม่เร็วไปกว่าเพื่อนผมที่คว้าแขนลากมันมายืนเคียงข้างฉากเดียวกับที่ผมถ่ายกับน้ำฝนเมื่อกี้
 
“ปล่อย”
มันพยายามดึงแขนหมอนนท์ออก รายนั้นก็มือเหนียวได้ใจ ยึดแน่นไม่หลุดจากไหล่
 
“อย่าให้ต้องจูบโชว์ชาวบ้านแถวนี้นะ”
 
ไผ่ชะงักกึก ขมับนูนขึ้นอย่างเห็นได้ชัด สองมือกำหมัดแน่น นัยน์ตาเต็มไปด้วยความเครียดแค้นแต่สู้อะไรไม่ได้
 
“เอ้า ถ่ายได้เลย”
แล้วเพื่อนผมก็หันมาพยักหน้าบอก มันฉีกยิ้มสดใสใส่กล้อง ในขณะที่ดวงตาไผ่แทบเผาไหม้กล้องในมือผม พอได้รูปหนำใจมันก็รับมือถือไปนั่งเช็ก
 
“ขอเอาภาพแกกับฝนลงเฟสนะ” หมอนนท์มันขอ “อยากให้พ่อเห็น” ผมนั่งนึก มันก็ไม่ได้เสียหายอะไรนี่ ผมพยักหน้า
 
พอลงปุ๊บ ยอดไลค์แทบถล่มเฟสมันเอง หมอนนท์รีบเลื่อนภาพมาให้ผมดู คนไลค์กันเยอะจริง ๆ แล้วมันก็เลื่อนให้ดูภาพอื่น ๆ ที่แฮ็ทแท็คด้วยชื่อผมกับฝน มีภาพที่เรามาเที่ยวทริปนี้กันด้วย 
 
ภาพขี่ม้าผมพอเข้าใจ เพราะคุณลุงคงส่งให้ลูกสาว แล้วลูกสาวเอาลง แต่ภาพอื่น ๆ นี้มาจากไหน
ผมนั่งนึก
 
งั้นที่ผมรู้สึกว่าถูกแอบถ่ายก็น่าจะจริง   
 
“ส่วนใหญ่ก็มีแต่คนชอบนะ”
นนท์มันเลื่อนภาพไปพูดไป
 
ผมนิ่งคิด ความวิตกกังวลเริ่มเข้าครอบ ต่อให้คนชื่นชอบขนาดไหน แล้วจะมั่นใจได้ยังไงว่าจะไม่มีปัญหาต่อในอนาคต ผมมองหน้าฝน รายนั้นก็มีสีหน้าวิตกกังวลไม่ต่าง
 
ผมต้องตัดสินใจแล้วว่าจะทำยังไง ระหว่างอยู่ห่าง ๆ ฝนไว้เพื่อไม่ให้ใครเก็บภาพของเราสองคนได้ หรือว่าจะใช้ชีวิตแบบปกติแล้วมีความสุขกับฝนต่อไป
 
ผมใช้เวลาคิดไม่นานก็ตัดสินใจได้
 
ผมดึงฝนลงมานั่งบนตัก โอบกอดมันไว้ในอ้อมแขน ใครจะมองใครจะเพ่งเล็งอะไรยังไงก็ทำไป ผมขอใช้ชีวิตอย่างมีความสุขกับคนที่ผมรักก็พอ 
 
“ไม่ต้องคิดมากเลย เดี๋ยวก็ซา”
 
ฝนมองหน้าผม สายตายังไม่คลายหวาดวิตก ผมกระชับกอดมันแน่นขึ้น โยกเบา ๆ ให้คลายกังวล

[To be Con]
เป็นตอนที่โรแมนติกที่สุดในเรื่องนี้แล้ว น้ำทะเลกลายเป็นน้ำเชื่อมแล้วววว >////<




จองหนังสือ ดูรายละเอียดที่นี่ค่ะ http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=55039.0

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.95 ความสุข 3 {P.135}{ุุ30-7-59} 50%
เริ่มหัวข้อโดย: Ginny Jinny ที่ 30-07-2016 13:30:18

หวานกันจริงกันจังไม่อายใครเลยพี่หมอแซม  :กอด1:

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.95 ความสุข 3 {P.135}{ุุ30-7-59} 50%
เริ่มหัวข้อโดย: mukmaoY ที่ 30-07-2016 14:36:52

เป็นตากุ้งยิงละ

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.95 ความสุข 3 {P.135}{ุุ30-7-59} 50%
เริ่มหัวข้อโดย: mystery Y ที่ 30-07-2016 15:20:36

พี่หมอหน้าหนาจริง!!

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.95 ความสุข 3 {P.135}{ุุ30-7-59} 50%
เริ่มหัวข้อโดย: ka[ze]na ที่ 30-07-2016 16:18:49

อิอิ หมอแซมหนาแล้ว

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.95 ความสุข 3 {P.135}{ุุ30-7-59} 50%
เริ่มหัวข้อโดย: iceman555 ที่ 30-07-2016 18:06:18

 :katai2-1: :katai2-1: :katai2-1: :katai2-1: :katai2-1:

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.95 ความสุข 3 {P.135}{ุุ30-7-59} 50%
เริ่มหัวข้อโดย: Dee^daY ที่ 30-07-2016 18:25:06

ไม่อาย ไม่อาย ..

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.95 ความสุข 3 {P.135}{ุุ30-7-59} 50%
เริ่มหัวข้อโดย: rmlab ที่ 30-07-2016 18:32:10

พี่หมอขี้แกล้งอ่ะ

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.95 ความสุข 3 {P.135}{ุุ30-7-59} 50%
เริ่มหัวข้อโดย: BABYBB ที่ 30-07-2016 20:26:47

จินตนาการหุ่นพี่หมอแป้บ  :haun4:

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.95 ความสุข 3 {P.135}{ุุ30-7-59} 50%
เริ่มหัวข้อโดย: Dolamon ที่ 30-07-2016 20:45:42

คุณหมอแซมค่ะอะไรจะหวานปานน้ัน. ระวังเบาหวานจะถามหานะค่ะ 55555555

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.95 ความสุข 3 {P.135}{ุุ3-8-59} 150%
เริ่มหัวข้อโดย: ่jum ที่ 03-08-2016 22:34:24

มีความรู้สึก รถขนอ้อยล้มเทกระจาดความหวานท่วมตอน  :katai2-1:

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.95 ความสุข 3 {P.135}{ุุ3-8-59} 150%
เริ่มหัวข้อโดย: BABYBB ที่ 03-08-2016 22:38:50

อุปสรรคตอนนี้ก็คือต้องผ่านการยอมรับของสัมคมสินะ
ถึงคนจะชอบ ยินดีด้วย แต่ก็นะ ... เฮ้ออออ :เฮ้อ:

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.95 ความสุข 3 {P.135}{ุุ3-8-59} 150%
เริ่มหัวข้อโดย: mukmaoY ที่ 03-08-2016 23:33:16

ใช่ๆ เดี๋ยวคนก็ไปเห่อคู่ใหม่กันเอง

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.95 ความสุข 3 {P.135}{ุุ3-8-59} 150%
เริ่มหัวข้อโดย: mystery Y ที่ 04-08-2016 00:06:47

ดังใหญ่แล้วคู่รักทะเลหวาน~

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.95 ความสุข 3 {P.135}{ุุ3-8-59} 150%
เริ่มหัวข้อโดย: titansyui ที่ 04-08-2016 01:00:57

 :pig4: :pig4:

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.95 ความสุข 3 {P.135}{ุุ3-8-59} 150%
เริ่มหัวข้อโดย: twinmonkey0311 ที่ 04-08-2016 02:14:54

ทะเลหวาน :katai2-1:

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.95 ความสุข 3 {P.135}{ุุ3-8-59} 150%
เริ่มหัวข้อโดย: manami_01 ที่ 04-08-2016 06:37:50

แหมหวานออกสื่อจริง ๆ คู่นี้

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.95 ความสุข 3 {P.135}{ุุ3-8-59} 150%
เริ่มหัวข้อโดย: Ginny Jinny ที่ 04-08-2016 11:10:50

 :-[ :-[ :-[

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.95 ความสุข 3 {P.135}{ุุ3-8-59} 150%
เริ่มหัวข้อโดย: Dee^daY ที่ 04-08-2016 11:50:57

หวาน หวาน ..

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.95 ความสุข 3 {P.135}{ุุ3-8-59} 150%
เริ่มหัวข้อโดย: บูมเบส ที่ 04-08-2016 21:56:05

 :pig4:

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.95 ความสุข 3 {P.135}{ุุ3-8-59} 150%
เริ่มหัวข้อโดย: Pam_ban ที่ 05-08-2016 22:04:17

ทำเอาอยากเป็นตากล้องแอบถ่ายคู่พี่หมอกับน้ำฝนซะแล้ว  อยากแอบถ่ายพี่หมอนนท์กับไผ่ด้วย  :laugh:


รอตอนต่อไปนะคะ


 :katai3:

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.95 ความสุข 3 {P.135}{ุุ3-8-59} 150%
เริ่มหัวข้อโดย: rmlab ที่ 05-08-2016 22:35:48

มีความสุขมากๆ จ้าฝน

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.96 อยากรู้-หมาป่า-รับน้อง {P.136}{ุุุ11-8-59} 150%
เริ่มหัวข้อโดย: memew ที่ 06-08-2016 20:54:02

ตอนที่ 96 อยากรู้ & หมาป่า & รับน้อง พาร์ท 1 (น้ำฝน)


เพราะอ้อมกอดให้กำลังใจนั้น ผมถึงได้คลายความกังวลลง พี่หมอถามผมว่าระหว่างเราห่างกันเพราะแคร์สายตาคนอื่น กับอยู่ด้วยกันอย่างมีความสุขโดยไม่สนใจสายตาใครจะเลือกเอาอย่างไหน
 
แน่นอนผมเลือกอย่างหลังโดยไม่ต้องใช้เวลาคิดนาน
 
ผมลงเล่นน้ำกับไผ่อีกรอบ ก่อนพากันขึ้นห้องไปอาบน้ำ งีบหลับกันกระทั่งเย็น แน่นอนว่าพี่หมอเสียสละร่างกายตัวเองมาเป็นหมอนให้ผมหนุนตลอดการหลับใหล เราก็ไปเดินเล่นกันต่อที่ The Cicada market เพื่อหาดูของแปลก มือผมกับมือพี่หมอไม่เคยแยกห่างจากกันเลย ผู้คนพากันมอง บ้างก็พากันยกกล้องขึ้นมากดถ่าย ผมรู้ว่าปลายทางมันคงถูกแชร์ไปอยู่ในโลกโซเชียล หลายคนคงชื่นชอบ หลายคนคงต่อว่า ว่าผมกับพี่หมอเป็นพวกวิปริตผิดเพศ
 
ซึ่งผมไม่อยากจะยอมรับว่าผมเป็น แต่ถ้าสิ่งที่ทำอยู่เรียกว่าเป็น ผมก็จะยอมรับ พี่หมอบอกว่ามนุษย์เราทุกคนเกิดมามีความวิปริตและโรคจิตอยู่ในตัว เพียงแต่จะมากหรือน้อย แสดงออกหรือไม่แสดงออกเท่านั้น และที่สำคัญ สิ่งนั้นสังคมยกให้เป็นเรื่องหนักหนาสาหัสหรือเรื่องเล็กๆ น้อยๆ จนไม่น่าจะเก็บมาใส่ใจ 
 
ถ้าสิ่งที่พี่หมอกับผมเป็นอยู่ คืออาการของคนโรคจิตวิปริตผิดเพศจริง งั้นผมก็ขอตบเท้าเข้าไปนั่งอยู่ในกลุ่มของคนพวกนั้นอย่างเต็มใจ ถ้าสิ่งนั้นทำให้ผมมีความสุขและไม่สร้างความเดือดร้อนให้ใคร
 
ยิ่งเดินคนยิ่งมองพวกเรากันเยอะจนผมชักประหม่า มันคงไม่ใช่เพราะผมกับพี่หมอเดินจับมือกันเท่านั้นหรอก(เพราะผมเห็นมีคู่ผู้ชายบางคนเดินจับมือกันด้วย) แต่ผมว่าเป็นเพราะคนที่มากับผมหน้าตาดีกันมากกว่า ทั้งพี่หมอ ทั้งไผ่แล้วก็พี่หมอนนท์(อย่าเอาผมเหมารวมไปด้วยเลยครับ ผมเป็นพวกหน้าตาธรรมดามาก = =)
 
ไผ่เดินมากอดคอผม ชี้ชวนให้ดูของบนแผงที่แบกะดิน ในขณะที่มือผมยังกุมมือพี่หมอไว้อยู่ กาวตราช้าง สนใจเอาขี้ไคลเราไปทำวิจัยหาส่วนผสมของกาวรุ่นใหม่ไหมครับ เผื่อได้สูตรใหม่ที่ดีกว่าเดิม
 
“นี่เหมาะกับมึงดีว่ะฝน”
ไผ่หยิบที่คาดผมรูปเขาควายขนาดใหญ่มาใส่หัวให้ มันไม่ใช่ที่คาดแบบที่ผู้หญิงใส่น่ารักๆ นะครับ มันเป็นออฟชั่นของพวกที่เอาไว้แต่งคอสเพลย์
 
“กูว่าเหมาะกับมึงมากกว่านะไผ่”
ผมรีบถอดจากหัวตัวเองไปใส่ให้มัน มันรีบเบี่ยงตัวหลบเป็นพัลวัน พี่หมอกับพี่หมอนนท์หัวเราะร่วน
 
“เออ กูก็ลืมไปว่ามึงเป็นหมาขึ้นวอ”
มึงอย่าเอามาผสมกันไผ่ หมามันขึ้นวอไม่เป็น มีแต่คางคก
 
“มึงต้องหาหูหมาสินะ”
แล้วมันก็วางหูควายลง มองหาหูหมาแทน
 
“นี่เลยครับน้อง”
พี่เจ้าของร้านก็น่ารักเหลือเกินรีบหยิบมายื่นให้ ไผ่รีบรับมาสวมให้ทันที
 
“เฮ้ย เหมาะว่ะ”
แล้วมันก็หัวเราะ จับผมพลิกหันไปให้พี่หมอดู สองคนนั้นขำพรืด
 
แม่ง
 
หูหมาจริงๆ ครับ พันธุ์อะไรไม่รู้ หูตกข้างหนึ่งด้วย ผมหน้าบึ้ง พี่คนขายหัวเราะตามไปด้วย
 
“มีอีกอันนะครับ”
แล้วพี่แกก็หยิบหูหมาอีกอันส่งมาให้ ไผ่มันรีบรับมาสวมให้ แล้วรีบวางลง
 
“ทำไม ไม่เหมาะเหรอ”
ผมถามขำๆ
 
“เปล่า เหมาะไป ใจกูสั่น”
 
ผมถีบมันไปเบาๆ ที พี่หมอเดินมาหยิบไอ้ที่ไผ่วางลงเมื่อกี้มาพิจารณาดู ยกสวมใส่หัวผมอีกรอบ แล้วเพ่งมอง ผมมองหน้าพี่หมองงๆ
 
แล้วพี่หมอก็ดึงออกจากหัวผมไปยื่นให้คนขาย
 
“เอาอันนี้ครับ”
 
“จะซื้อไปทำไม”
ผมรีบถาม พี่หมอไม่ตอบ ยื่นเงินให้คนขาย รับมาถือไว้ในมือ
 
“จะซื้อไปฝากใครเหรอ”
ผมถามต่อ พี่หมอหันมามองหน้า ไม่ตอบอะไรเหมือนเดิม
 
มึง กูถามทำไมไม่ตอบ มึงอย่าทำให้ต่อมอยากรู้กูหวั่นไหวสิวะ พี่หมอเดินนำไปด้านหน้าเหมือนไม่ได้ยินสิ่งที่ผมถาม ผมรีบถลาตามไปทันที
 
“พี่หมอ ผมอยากรู้จริงๆ ซื้อไปให้ใคร”
พี่หมอไม่ตอบ เดินนำไปเรื่อยๆ
 
อะไรวะ!
 
เออ! ไม่บอกไม่ง้อก็ได้
 
ผมกระแทกไหล่ใส่ต้นแขนคนตัวสูงแรง เดินนำลิ่วไปก่อน พี่หมอคว้าจับมือผมไว้ ดึงเบาๆ ให้ลงมาเดินเคียงกัน สอดประสานปลายนิ้วเข้าหากัน ผมอมยิ้มนิดหนึ่ง
 
นี่คือวิธีง้อมึงใช่ไหม งั้นกูไม่อยากรู้แล้วก็ได้

................................(http://upic.me/i/1t/unnamed22.gif)50%.....................................

หันกลับไปเพื่อมองหาเพื่อน แต่ไผ่หายไปแล้วครับ พี่หมอนนท์ก็หายไปด้วย ผมกวาดมองไปรอบๆ เพื่อมองหา แต่ไม่เห็น
 
สงสัยพี่หมอนนท์จะลากไผ่หนีผมไปอีกแล้ว
 
“พี่หมอแซมกับน้ำฝนใช่ไหมคะ”
อยู่ๆ ก็มีผู้หญิงสองคนเดินมาหยุดอยู่ตรงหน้า อายุน่าจะรุ่นราวคราวเดียวกับผมนี่แหละ เธอย่อตัวกรี๊ดนิดหนึ่ง คล้ายคนดีใจหรือตื่นเต้น แต่ก็พยายามรักษาท่าทีไว้ มันเลยออกมาก้ำกึ่ง ซึ่งอาการพวกนี้ผมเคยเห็นบ่อยๆ ในพวกกรี๊ดดาราหรือไอดอล ผมกับพี่หมอยืนตะลึงมอง เพราะไม่คิดว่าจะถูกเบรกในระยะประชิดแบบนี้
 
“พวกเราเป็นแฟนคลับพี่หมอกับน้ำฝนนะคะ ขอลายเซ็นหน่อย”
 
ผมเบิกตากับสิ่งที่เกิดขึ้น พวกเธอมีสีหน้าขอร้อง ถ้าปฏิเสธเขาคงเสียความรู้สึก แต่ถ้าให้ มันจะเวอร์ไปไหม เพราะผมไม่ใช่ดารา
 
ผมมองหน้าพี่หมอ รายนั้นทำหน้านิ่งเฉย คล้ายกับจะยกหน้าที่การตัดสินใจทั้งหมดให้ผม ผมจึงพยักหน้า สองสาวทำท่าดีใจ คนหนึ่งรีบล้วงหยิบสมุดปากกาลายน่ารักออกมายื่นให้ อีกคนไม่มีสมุด รีบดึง S-pen ออกมาพร้อมกดเปิด แอพกระดาษเปล่าในมือถือ
 
โห เดี๋ยวนี้เขาขอลายเซ็นกันแบบนี้แล้วเหรอ ผมรับสมุดมาถือไว้เก้ๆ กังๆ
 
แล้วต้องเซ็นยังไงวะ
ผมนึกถึงลายเซ็นพวกดารา ส่วนมากเขาไม่ใช้ชื่อจริงกันหรอก ชื่อเล่นนี่แหละ ผมเลยตวัดปลายปากกาด้วยชื่อเล่นตัวเองที่ใช้เซ็นประจำเวลาวาดรูปกับพี่ฟ้า
 
‘น้ำฝน’
 
ง่ายๆ ครับ แล้วยื่นไปให้พี่หมอ รายนั้นรับไปเซ็นยิกๆ ผมลอบมอง พี่หมอเซ็นด้วยชื่อเล่นตัวเองง่ายๆ เหมือนผม
 
‘หมอแซม’
อ่านออกชัดเจนดี แต่มีประโยคอะไรยาวๆ ในแถวถัดมา ผมพยายามเพ่งมอง แต่อ่านไม่ออกครับ พี่หมอส่งคืนให้เจ้าของ เธอรับไปเปิดดู พยายามแกะอ่าน
 
“พี่หมอเขียนว่าอะไรคะ”
เธอเงยหน้าขึ้นมาถาม พี่หมอยกยิ้ม
 
“ไม่บอก ไปแกะกันเอาเอง”
 
พวกนั้นหน้าเหวอ พอๆ กับผม เธอพยายามรบเร้าขนาดไหนพี่หมอก็ไม่ยอมบอก บอกแค่ว่าให้ไว้เป็นการบ้าน ผมเซ็นใส่แอพในมือถือให้คนที่สอง ยื่นให้พี่หมอต่อ พี่หมอก็เซ็นแบบเดิมเหมือนกัน สองสาวพยายามแกะแล้วแกะอีกก็แกะไม่ออก
 
นั่นพี่เซ็นหรือพี่วาดลายแทงมหาสมบัติครับพี่
 
“ขอบคุณค่ะ ขอให้พวกพี่รักกันให้นานๆ นะคะ พวกเราจะเป็นกำลังใจให้”
 
หลังจากขอถ่ายรูปกันจนหนำใจ สองสาวก็บอกลาแล้วหายลับไป ผมหันกลับมามองหน้าพี่หมอด้วยอารมณ์ที่บอกไม่ถูก มันเป็นความรู้สึกดีใจ ปลาบปลื้มใจ ในขณะเดียวกันก็กริ่งเกรงกับอนาคตที่คาดเดาไม่ได้ พี่หมอลูบหัวผมเบาๆ ที คล้ายจะปลอบว่าอย่าใส่ใจเลย เราจึงเดินเคียงไปด้วยกันอีกครั้ง
 
“บอกผมได้ไหม ว่าพี่หมอเขียนอะไรต่อท้ายชื่อ” ผมหันไปถาม พี่หมอมองหน้า ก้มลงมาจนปากชิดใบหูให้รู้สึกสยิวกิ้วเล่น
 
“พี่เขียนว่า…”
แล้วเสียงที่เหลือก็แผ่วหายไปกลายเป็นเสียงกระซิบ
 
“อะไร ไม่ได้ยิน”
ผมถาม เพราะได้ยินไม่ถนัดจริงๆ พี่หมอกระซิบอีกที
 
“พี่เขียนว่า…”
แล้วเสียงที่เหลือก็เลือนหายไปอีกรอบ
 
“บอกดีๆ สิ ผมไม่ได้ยิน”
 
“บอกไปสองรอบแล้วนะ ไม่บอกแล้ว”
พี่หมอยกหน้าขึ้น ก้าวเดินต่อ
 
“ก็ผมไม่ได้ยิน อย่าล้อเล่นสิ ผมอยากรู้จริงๆ”
พี่หมอหัวเราะหึๆ ไม่ตอบอะไรทั้งนั้นกระตุ้นต่อมอยากรู้ของผมให้โหมกระหน่ำขึ้นไปอีก
 
อ๊ากกกกกกกกก อยากรู้ๆ

 
เวียนกันจนครบทุกร้าน ผมก็ชวนพี่หมอมานั่งแหมะข้างทางเพื่อพักขา บนพื้นว่างๆ นั่นแหละ มองผู้คนที่กำลังเดินผ่านไปผ่านมา ผมพิงหัวไว้กับต้นแขนพี่หมอ ทอดสายตามองไปยังกลุ่มคนเบื้องหน้า ปากดูดน้ำจากแก้วพลาสติก ก่อนสายตาจะเหลือบไปเห็นคนสองคนที่กำลังเดินเคียงคู่กันมา
 
พี่หมอนนท์กับไผ่
 
ผมเดาไม่ออกเลยจริงๆ ว่าตอนนี้ไผ่มันคิดยังไงกับพี่หมอนนท์ รักไปแล้วเหมือนที่ผมรักพี่หมอ หรือว่ายังคงเกลียดอยู่
 
แล้วถ้ารัก ความรักของทั้งสองคนจะเป็นยังไง 
 
“พี่ว่าพ่อกับแม่จะรับได้ไหม ถ้าบังเอิญสองคนนั้นเขารักกันขึ้นมาจริงๆ”
 
“พี่ไม่รู้” พี่หมอตอบโดยไม่หันมามอง “พี่ก็หวังว่าพวกท่านจะยอมรับได้ เหมือนที่ยอมรับเรา ถึงจะยากก็เถอะ” 
 
“ถ้าไผ่มันไม่รักพี่หมอนนท์เลยล่ะ พี่หมอนนท์จะเป็นไง”
พี่หมอนิ่งคิดไปนาน ตายังไม่เคลื่อนไปจากคนทั้งคู่
 
“พี่ภาวนาอยู่สองอย่าง ให้เพื่อนพี่เลิกรักไผ่ หรือไม่ก็ให้ไผ่รักเพื่อนพี่”
 
“พี่อยากให้สิ่งไหนเกิดขึ้นมากกว่ากัน”
 
พี่หมอนิ่งคิดอีกพัก
 
“อย่างแรก มันจะง่ายกับชีวิตของคนทั้งคู่มากกว่าในอนาคต”
ผมไม่ได้ถามอะไรต่ออีก เพราะถ้าถามผม ผมก็สนับสนุนอย่างแรกเหมือนกัน

................................(http://upic.me/i/1t/unnamed22.gif)50%.....................................

เรากลับเข้าที่พักหลังเดินกันจนขาล้า แน่นอนว่าคืนนั้นกว่าผมจะได้นอนก็ค่อนรุ่งเช่นเคย กว่าจะตื่นก็เกือบเที่ยง ยกยอดอาหารสองมื้อไปไว้มื้อเดียวเลย ห้องข้างๆ ตื่นสายไปตามๆ กัน ผมไม่เดาว่าทำไมตื่นสายละกัน หลังมื้อเที่ยง ผมนั่งๆ นอนๆ อย่างผ่อนคลายฟังเสียงคลื่นน้ำทะเลอยู่บนเก้าอี้ชายหาด บ่ายสามเราก็พากันขนกระเป๋าขึ้นรถเตรียมกลับกรุงเทพ แต่ก่อนกลับเราจะแวะไปไหว้หลวงปู่ทวดที่วัดห้วยมงคลกันก่อน
 
ไม่นานเราก็ขับรถมาถึงวัด พี่หมอเคลื่อนตัวรถช้าๆ ไปจอดไว้ยังลานจอดเคียงคู่กับรถพี่หมอนนท์ ผมปลดเบลท์ หันไปมองคนขับที่กำลังปลดเบลท์เช่นเดียวกัน
 
“พี่รู้ไหม โบราณเขาว่า ถ้าทำบุญด้วยกันชาตินี้ ชาติหน้าจะได้เกิดมาคู่กันอีกนะ”
 
พี่หมอเลิกคิ้วสูง
 
“แล้วฝนอยากเกิดมาคู่กับพี่อีกหรือเปล่าล่ะ”
 
“อยากสิ”
ผมตอบกลับทันที
 
“พี่ก็เหมือนกัน แต่ขอให้ฝนเป็นผู้หญิงนะ จะได้มีลูกได้”
 
ผมหน้าบึ้ง
 
“ทำไมไม่สลับกัน พี่นั่นแหละเป็นผู้หญิง แล้วให้ผมเป็นผู้ชาย”       
พี่หมอเลิกคิ้ว ยกยิ้มเจ้าเล่ห์นิดๆ
 
“พี่ว่าพี่น่าจะทำหน้าที่ผู้ชายได้ดีกว่าฝนนะ”
ผมหน้าร้อนผ่าวอ้าปากพะงาบๆ คืออยากจะเถียงครับ แต่คิดไม่ออกว่าจะเถียงยังไงดี พี่หมอหัวเราะหึๆ ก้าวลงจากรถไป ผมรีบก้าวตามไปติดๆ

เราพากันเดินตากแดดร้อนๆ ตรงไปซื้อดอกไม้ธูปเทียน เอามาจุด ควันไฟจากธูปในมือผมลอยคลุ้งขึ้นไปกลางอากาศ ผมแหงนหน้าขึ้นมององค์ท่าน กำลังคิดอยู่ว่าจะขอพรเรื่องอะไรดี ระหว่างเรื่องเรียนกับเรื่องความรัก ก็พอดีหันไปสบเข้ากับดวงตาของคนที่ก้มมองผมอยู่ ผมยิ้มให้พี่หมอนิดหนึ่ง รู้ได้ทันทีว่าควรจะขอเรื่องอะไร ผมหันไปมององค์ท่านอีกครั้ง
 
“ขอให้เรารักกันอย่างมีความสุขตราบชั่วอายุขัย และหากมีบุญจริง ชาติหน้าฉันใด ขอให้เราได้รักกันอย่างมีความสุขอย่างนี้ตลอดไปด้วยเทอด”
ผมขอพรออกเสียงให้พี่หมอได้ยิน พี่หมอหันมามอง สีหน้านั้นไม่บ่งบอกความรู้สึกใดๆ ก่อนพี่หมอจะยิ้ม หันไปเงยหน้ามองหลวงปู่ ตั้งจิตนิ่ง คงกำลังอธิษฐานอยู่ ผมนั่งคอย จนเสร็จถึงได้ลุกไปปักธูปเคียงกัน
 
“พี่อธิษฐานว่าอะไร”
ผมถามอย่างอยากรู้ พี่หมอก้มมากระซิบข้างหู
 
“พี่อธิษฐานว่า…”
ผมนิ่งฟังอย่างลุ้นระทึก พี่หมอต้องขอแบบเดียวกับผมแน่ ๆ
 
“ไม่บอก”

ผมอ้าปากค้าง พี่หมอหัวเราะ
 
อ๊ากกก ไอ้พี่หมอบ้า!!!
สามรอบแล้วนะ ทำไมมาทำให้อยากแล้วจากไปแบบนี้!!!!!
 
พี่หมอจับมือผม พากันก้าวลงจากบันไดลงไปข้างล่าง(ข้างบนแดดอย่างเปรี้ยง) ไผ่เดินเข้ามาสมทบ
 
“ขอพรเรื่องไรไผ่”
ผมถามอย่างเสือกรู้
 
“ขอให้กูหลุดพ้นจากไอ้เวรนั่นสักที”
มันชี้ไปทางพี่หมอนนท์ ซึ่งรายนั้นกำลังยิ้มแป้นมองมา
 
“งั้นหลวงปู่คงต้องคิดหนักแล้ว”
 
“ทำไมครับ” ผมถาม
 
“เพราะพี่ขอหลวงปู่ไปว่า ขอให้ไผ่รักไผ่หลงและอยู่กับพี่ไปนานๆ ตราบสิ้นอายุขัย ชาตินี้ยันชาติหน้าและชาติต่อๆ ไป”
โห เอากันขนาดนั้นเลยเหรอ แล้วนี่หลวงปู่จะทำให้พรใครสมหวังดีล่ะเนี่ย
 

ผมกลับบ้านมาพร้อมความสุขที่เต็มเปี่ยมอยู่ในหัวใจ ผมอัปภาพลงเฟซให้พ่อกับแม่และครอบครัวดู เขียนประโยคสั้นๆ ไว้บนหัวอัลบั้ม
 
‘ฮันนีมูน’
เขียนเอง เขินเอง ทุกคนเข้ามาแซวกันกระจุยกระจาย โดยเฉพาะเพื่อนๆ ที่แทบจะมุดคอมมาเบิ้ดหัวผมเบาๆ ไม่เยอะหรอกครับ เพราะเพิ่งมาถ่ายกันหลังๆ
 
ผมไล่ดูภาพที่มีคนแท็กและแชร์มาจากที่อื่นๆ มีภาพพวกเราอยู่เยอะเหมือนกัน ส่วนใหญ่จะแอบถ่าย ผมเซฟเก็บไว้แทบทุกภาพ มันเป็นครั้งหนึ่งของความทรงจำจริง ๆ ตั้งแต่ภาพบนหลังม้าที่คุณลุงขอถ่ายไปให้ลูกสาว ภาพที่ผมลงเล่นน้ำกับพี่หมอ(ภาพชัดมากราวกับคนถ่ายมายืนอยู่ใกล้ๆ) ภาพผมนั่งซบไหล่พี่หมอบนผืนหญ้าตอนไปเดินเล่นกัน ภาพที่เห็นเยอะสุด คือภาพที่ผมกับพี่หมอกุมมือกันไว้ มีคอมเม้นท์น่ารักๆ บนภาพ
 
‘จับมือ จับใจ’
 
และภาพที่ผมชอบสุดคือภาพตอนพี่หมอสวมหูหมาให้ผม เราหันข้างให้ร้าน หันหน้าเข้าหากันเอง ผมเงยหน้ามองพี่หมอและพี่หมอก็กำลังก้มมองผมอยู่ ริมฝีปากพี่แกมีรอยยิ้มนิดๆ ภาพถูกปรับให้โฟกัสแค่เราสองคน ในขณะที่อย่างอื่นเบลอหมด
 
คำถามคือ ใครถ่าย และถ่ายกันตอนไหน ผมได้แต่เก็บความสงสัยไว้ในใจ เดี๋ยวจะเอารูปนี้ไปอัดกรอบวางไว้ในห้อง
 
ถึงผมจะกลายร่างเป็นหมาไปแล้วก็เถอะ
 
สองสาวที่เข้ามาทักเรา เอาภาพมาแชร์ด้วย พร้อมลายเซ็นที่พวกผมแจกไป แน่นอนว่าสองคนนั้นอ่านไม่ออกจึงประกาศถามว่ามีใครพออ่านออกบ้าง หลายคนเข้ามาอ่านมาคาดเดากันไปต่างไปต่างๆ นานา จนกระทั่งมีพี่นางพยาบาลคนหนึ่งมาแกะอ่านให้ว่า..
 
‘หมอแซม
สุดที่รักของน้ำฝนตลอดกาล’
 
ผมแทบลงไปชักดิ้นชักงอที่พื้น ไม่คิดว่าพี่หมอจะกล้า
 
“หน้าด้าน” ผมอุบอิบใส่คนตัวสูง
 
“พี่พูดความจริง ผิดตรงไหน”
ผิดที่ตรงเกินไปนี่แหละพี่
 
“เสี่ยว”
 
“หะ เสียวเหรอ”
 
“เสี่ยวเว้ย ไม่ใช่เสียว ตาหูลามก”
 
“ปากจัด”
พี่หมอรวบผมไปนั่งบนตัก
 
“ผมพูดความจริง”
 
“ลามกตรงไหน”
พี่แกไม่ถามเปล่า ไซ้จมูกกับแก้มผมเบาๆ ไปมาให้จั๊กจี้เล่น
 
“นี่ แล้วบอกผมได้ยัง ว่าไอ้นั่นซื้อไปฝากใคร”
ผมหาทางเลี่ยงโดยการพยักหน้าไปทางหูหมาในถุงที่วางแหมะไว้บนโต๊ะ พี่หมอมองตาม ยกยิ้มเจ้าเล่ห์นิดๆ
 
“อยากรู้ขนาดนั้นเลยเหรอ”
 
ผมพยักหน้าหงึกๆ
 
“พี่จะซื้อไปให้…”
[To be Con..]
น้ำฝนเอ้ย ตามไม่เคยทันคนเจ้าเล่ห์ แต่สิ่งที่คุณคิดไว้ อาจผิดก็ได้ หึ ๆ



หนังสือ&ebook>>http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=54068

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.96 อยากรู้-หมาป่า-รับน้อง {P.136}{ุุุ6-8-59} 50%
เริ่มหัวข้อโดย: mukmaoY ที่ 06-08-2016 21:28:10

โถๆๆ ช่างซื่ออะไรเช่นนี้

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.96 อยากรู้-หมาป่า-รับน้อง {P.136}{ุุุ6-8-59} 50%
เริ่มหัวข้อโดย: ♥►MAGNOLIA◄♥ ที่ 06-08-2016 21:44:11

หูหมา พี่หมอซื้อให้ฝนใส่แต่งคอสเพลย์ :-[
ตอนอยู่ในห้องนอน ฝนใส่ แล้วยั่ว.....   :haun4:  :haun4: :haun4:
พี่หมอ หื่นตลอดแหละ :z1: :z1: :z1:
 :L1: :L1: :L1:
 :pig4: :pig4: :pig4: :pig4:

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.96 อยากรู้-หมาป่า-รับน้อง {P.136}{ุุุ6-8-59} 50%
เริ่มหัวข้อโดย: ka[ze]na ที่ 06-08-2016 22:37:09

ใจสั่นเหมือนกันล่ะซิค่ะคุณแซม อิอิ

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.96 อยากรู้-หมาป่า-รับน้อง {P.136}{ุุุ6-8-59} 50%
เริ่มหัวข้อโดย: Ginny Jinny ที่ 07-08-2016 07:54:53

พี่หมอคิดเหมือนกันใช่เปล่า  :hao6: :hao6:

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.96 อยากรู้-หมาป่า-รับน้อง {P.136}{ุุุ6-8-59} 50%
เริ่มหัวข้อโดย: tawanna ที่ 07-08-2016 08:32:20

เราคิดว่า อืม.....

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.96 อยากรู้-หมาป่า-รับน้อง {P.136}{ุุุ6-8-59} 50%
เริ่มหัวข้อโดย: Dolamon ที่ 07-08-2016 08:47:19

ฝนจ๊าาาา หนูทำไมช่างซื่อได้ใจป้าขนาดนี้
 :hao3: :hao3: :hao3:

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.96 อยากรู้-หมาป่า-รับน้อง {P.136}{ุุุ6-8-59} 50%
เริ่มหัวข้อโดย: manami_01 ที่ 07-08-2016 09:18:17

เจ๊ตอบให้น้องหนูน้ำ

พี่หมอซื้อฝากภรรยาสุดที่รักของพี่หมอมันนั้นแหละ


หึหึ คงเอาไปเป็นอุปกรณ์เสริมกิจกรรมบางอย่างล่ะสิ

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.96 อยากรู้-หมาป่า-รับน้อง {P.136}{ุุุ6-8-59} 50%
เริ่มหัวข้อโดย: rmlab ที่ 07-08-2016 09:52:34

โดนแกล้งอีกแล้วน้องฝน

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.96 อยากรู้-หมาป่า-รับน้อง {P.136}{ุุุ6-8-59} 50%
เริ่มหัวข้อโดย: ่jum ที่ 07-08-2016 10:03:39

อ้างจาก: manami_01 ที่ 07-08-2016 09:18:17  

เจ๊ตอบให้น้องหนูน้ำ

พี่หมอซื้อฝากภรรยาสุดที่รักของพี่หมอมันนั้นแหละ


หึหึ คงเอาไปเป็นอุปกรณ์เสริมกิจกรรมบางอย่างล่ะสิ

คิดว่าใช่ ต้องใช่แน่ๆ ค่ะ  o13

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.96 อยากรู้-หมาป่า-รับน้อง {P.136}{ุุุ6-8-59} 50%
เริ่มหัวข้อโดย: mystery Y ที่ 07-08-2016 11:33:57

พี่หมอคิดจะทำอะไร!?

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.96 อยากรู้-หมาป่า-รับน้อง {P.136}{ุุุ6-8-59} 50%
เริ่มหัวข้อโดย: Dee^daY ที่ 07-08-2016 13:07:57

ไม่รอด ..

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.96 อยากรู้-หมาป่า-รับน้อง {P.136}{ุุุ6-8-59} 50%
เริ่มหัวข้อโดย: Laliat ที่ 08-08-2016 03:36:46

 :laugh: ป้าดดดด หวานเกิ้น

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.96 อยากรู้-หมาป่า-รับน้อง {P.136}{ุุุ6-8-59} 50%
เริ่มหัวข้อโดย: คนอ่าน ที่ 08-08-2016 06:45:51

ตอนหลังๆที่หวานๆกัน อ่านแล้วสนุกมาก
ชีวิตคู่แบบนี้  เพื่อนแบบนี้ดีจริงๆ

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.96 อยากรู้-หมาป่า-รับน้อง {P.136}{ุุุ11-8-59} 150%
เริ่มหัวข้อโดย: Ginny Jinny ที่ 12-08-2016 17:48:23

‘จับมือ จับใจ’ :katai2-1: :katai2-1:

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.96 อยากรู้-หมาป่า-รับน้อง {P.136}{ุุุ11-8-59} 150%
เริ่มหัวข้อโดย: twinmonkey0311 ที่ 12-08-2016 19:21:33

 :pig4: :pig4:

หัวข้อ: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.96 อยากรู้-หมาป่า-รับน้อง 2{P.137}{ุุุ23-8-59} 150%
เริ่มหัวข้อโดย: memew ที่ 13-08-2016 10:47:25

Chapter : 96 : อยากรู้...หมาป่า...รับน้อง
[น้ำฝน...♡] พาร์ท 2


 
“พี่จะซื้อไปให้…”
พี่หมอค้างคำพูดไว้แค่นั้น คลายปล่อยผมออก

“ไปหยิบมันมาก่อนสิ แล้วพี่จะบอก”
ผมรีบลุกไปหยิบมาถือไว้ทันทีทั้งถุง

“แกะถุงออกก่อน”

ผมทำตามอย่างว่าง่าย แกะถุงวางไว้บนโต๊ะ

“ดึงป้ายยี่ห้อออกด้วย”

“หะ!”

“ดึง”
พี่หมอสั่งเสียงเฉียบขาด ผมดึงออกแรงดังปึด วางป้ายไว้บนโต๊ะ

“แล้วสวมมันลงบนหัว”

ผมอ้าปากค้าง รู้ได้ทันทีว่าพี่หมอซื้อมาให้ใคร ผมมันโง่เองที่เดาเกมไม่ออก

“ไม่เอา เล่นอะไรอุตริ”
ผมรีบหันไปโยนมันลงบนโต๊ะทันที ไม่คิดว่าพี่หมอจะเล่นอุตริแบบนี้

“พี่อุตส่าห์ซื้อให้”

“ผมไม่ใช่หมา”

พี่หมอลุกไปหยิบมาสวมลงบนหัวของผม ผมรีบดึงออกทันที

“อย่าดึงสิ”
พี่หมอรั้งมือผมไว้ ผมหน้าง้ำ

“เล่นอะไรพิเรนทร์”

“อยากให้พี่ชอบหมาไม่ใช่เหรอ เห็นฝนใส่แบบนี้บ่อยๆ พี่จะได้ชอบหมาไง”

ผมมองหน้าพี่หมอแบบไม่ไว้ใจ พี่หมอยิ้มนิดหนึ่ง ล้วงหยิบมือถือมากดถ่าย

“ไม่เอา อย่าถ่าย ทุเรศน่า”

“น่ารักดีออก”
ผมหน้าร้อนผ่าวไปกับคำบอกนั้น แล้วพี่หมอก็ยืนจิ้มๆ อะไรสักอย่างในมือถือ พี่หมอหัวเราะ ส่งสิ่งที่อยู่หน้าจอมาให้ผมดู ผมอ้าปากค้าง เพราะพี่แกเล่นเอาภาพผมลงเฟซ พี่หมอนนท์เพิ่งสมัครให้เพื่อนตัวเองตอนอยู่ชายหาด และภาพผมเป็นภาพแรกสุดของพี่หมอด้วย พี่แกขึ้นสถานะสั้นๆ ว่า

‘หมาน้อยของผม’
ทั้งเพื่อน ทั้งคนในครอบครัวและคนอื่นๆ พากันเข้ามากดไลค์เพียบ ผมหน้าร้อนผ่าว โวยวายลั่น พี่หมอแค่หัวเราะ ผมรีบหยิบหูหมานั้นไปสวมให้คนตัวสูง แล้วกดถ่ายบ้าง

เอาดิ แกล้งกูมา กูแกล้งกลับ

ผมรีบเอาลงเฟซทันทีโดยขึ้นสถานะว่า..

‘หมาเหมือนกัน’
หวังประจาน แท็กไปหาพี่หมอด้วย ทั้งเพื่อนผมเพื่อนพี่หมอ คนในครอบครัวพากันกดไลค์กระจุย ไม่ต่างกับคนอื่นๆ

หินผา : “พี่หมอหล่อ เหมือนไซบีเรียนหรือหมาป่าเลย แต่มึงอ่ะฝน เหมือนหมาวัดขี้เรื้อน”
หินมันเม้นท์มาเป็นคนแรก ผมหน้าบึ้ง ในขณะที่พี่หมอนั่งขำจนน่าเกลียด

อะไรวะ กูอุตส่าห์ลงหวังประจาน ไหงตัวเองโดนด่าได้

ตันตัน : “พี่หมอโคตรดูดี แต่มึงอ่ะฝน กูไม่อยากพูดว่ะ”

ทิวไผ่ พ่อน้องเท่ : “เอามันลงเฟซทำไมให้อัปมงคลเฟซ”
ก็ตามสไตล์มัน

นฤมล : “ฝนนี่เก่งนะ ทำเพื่อนพี่เชื่องได้”

ผมหน้าร้อนผ่าวกับคำพี่มล

ซูซี่ มามี๊รักหนุ่มๆ : “ต๊ายตาย น่าหม่ำนะหมาตัวนี้”

โทษครับพี่ หมาตัวนี้ของผม

พีม : “พี่หมอหล่ออ่ะ”

มีแต่คนชมมากกว่าด่า แล้วก็มีคนก๊อปเอาภาพผมตอนใส่หูหมาที่อยู่ในเฟซพี่หมอมาแปะไว้ในภาพเดียวกับพี่หมอ ก่อให้เกิดการเปรียบเทียบกันอย่างเห็นได้ชัด

คนอื่นชมว่าผมน่ารักแต่เพื่อนๆ ผมมันด่าว่าผมขี้เหร่ แต่พี่หมอหล่อ รู้ได้เลยว่ามันมองกันสองมาตรฐานขนาดไหน

พี่หมอยืนอ่านข้างผม ยังขำไม่หยุดทั้งที่หัวยังมีหูหมาอยู่ ผมชักโมโห รีบกดปิดผลักคนตัวสูงอย่างโมโหลงไปนั่งแหมะข้างเตียง พี่หมอหัวเราะร่า สีหน้าตอนนี้ดูแตกต่างอย่างสิ้นเชิงกับใบหน้าอันแสนดุดันอย่างช่วงแรกๆ ที่ผมเคยเจอ

“เออ ไม่เกิดมาหล่อบ้างให้มันรู้ไป”
ผมว่างอนๆ พี่หมอเลิกคิ้วสูง รั้งเอาตัวผมเข้าไปยืนอยู่ในอ้อมแขนทั้งที่ตัวเองยังนั่งอยู่ เงยหน้ามอง

“ฝนชอบหมาไม่ใช่เหรอ”

ผมพยักหน้ารับนิดๆ พี่หมอจ้องผมตาวาว

“ตอนนี้พี่เป็นหมาแล้วนะ น้ำฝนชอบไหม”
ผมอ้าปากค้าง ไม่คิดว่าพี่หมอจะมาเล่นมุกนี้

“ชอบไหม” พี่หมอถามยั่ว

“ผมชอบหมาตัวเล็กๆ ไม่ชอบหมาตัวโตๆ”
ผมอ้อมแอ้มบอก พี่หมอยิ้มในดวงตา โอบผมเหวี่ยงลงไปนอนแหมะบนเตียงขึ้นคร่อมด้านบน

ผมหน้าเห่อร้อน มองพี่หมอเวอร์ชั่นหมาป่า หัวใจผมไหวแรงนิดๆ กับภาพที่เห็น

หรือว่าผมจะเป็นโรคจิตจริงๆ

พี่หมอแกล้งเลียปากตัวเองนิดๆ ทำท่าหื่นกระหาย เลือดในกายผมวิ่งพล่าน

“อยากกินเนื้อสดแฮะ”
พี่หมอแกล้งเลียปากอีกรอบ ผมตัวแทบไหม้ จะละลายไปกับสายตาหื่นกระหายนั้น พี่หมอไม่ได้แตะต้องอะไรผมเลย เพียงแต่ใช้สายตาโลมเลีย แต่สายตานั้นทำเอาผมรู้สึกว่าตัวเองกำลังเปลือยเปล่าเลย

“จะให้พี่กินส่วนไหนในร่างกายก่อนดี”
พี่หมอจ้องหน้าผม เลื่อนสายตาต่ำลงไปที่ริมฝีปาก ลำคอ แผงอก และส่วนกลางลำตัว ผมเผลอเอามือกุมไว้ เพราะสายตานั้นทำเอาผมตื่นนิดๆ พี่หมอจับมือผมออก เลิกคิ้วนิดๆ เพราะปฏิกิริยานั้น

[50%]

“อยากให้กินส่วนไหนก่อนดี”
พี่หมอถามยั่วอีกรอบ

พับผ่าสิ!

ทั้งที่รู้ว่ามันเป็นเกมยั่วของอีกฝ่าย แต่ทำไมผมถึงได้รู้สึกหวิวไหวขนาดนี้ พี่หมอยังไม่ได้แตะเนื้อต้องตัว แต่ผมก็รู้สึกสั่นสะท้านขึ้นมานิดๆ พี่หมอยกยิ้ม

“ให้กินส่วนไหนก่อนดีครับ” พี่หมอถามอีกรอบเสียงพร่า “หมาตัวนี้อยากกินเหยื่อจะแย่แล้ว”
ไม่พูดเปล่า พี่แกยังจับมือผมไปกุมบางส่วนของตัวเองไว้ ผมอ้าปากค้าง เพราะไม่คิดว่าหมาป่าน้อยจะตื่น

“ให้กินตรงไหนดี”
พี่หมอถามเสียงยั่ว คลึงมือผมบดกับส่วนนั้น ผมบีบมันไว้เบาๆ อย่างหลงกลต้องมนต์

ผมไม่ตอบอะไร ดึงมือตัวเองมาโอบรอบลำคอแกร่งไว้ ดึงลงมากดจูบ ผมทนไม่ไหวแล้วครับ พี่มันยั่วเหลือเกิน ยั่วจนผมทนไม่ไหว เป็นฝ่ายยอมแพ้ซะเอง พี่หมอจูบตอบ ร่างกายร้อนผ่าวราวกับตัวจะไหม้ พี่หมอเคยบอกว่าปกติผมเป็นคนขี้อาย แต่อย่าให้ได้ร้อน ผมจะกลายร่างจากน้ำฝนเป็นน้ำมันทันที

ผมไม่รู้ว่าพี่หมอพูดจริงหรือแค่แซวเล่น แต่ผมก็ผู้ชายคนหนึ่ง ความต้องการก็มีปกติอย่างที่ผู้ชายทั่วไปเขามีกัน ที่ผมร้อนอย่างนี้ไม่ใช่เพราะผมหรอก แต่เป็นเพราะพี่หมอนั่นแหละ พี่หมอไม่รู้หรอกว่าเวลาที่ตัวเองมีอารมณ์ จะเซ็กซี่ขนาดไหน ทั้งเสียงทุ้มๆ ทั้งสีหน้าเซ็กซี่

พอผมเห็นมันก็อดไม่ได้ที่จะหลุดเข้าไปในโลกนั้นของพี่หมอ รู้ตัวอีกที ผมก็ทั้งเรียกร้องให้พี่หมอรุนแรง หรือไม่ก็เป็นฝ่ายเดินเกมเอง

ครั้งนี้หมาป่าตัวโตทำเอาผมรู้สึกเหมือนจะคลั่งตายเอาให้ได้ แม้เนื้อตัวจะเปลือยเปล่า แต่พี่หมอก็ยังไม่ยอมถอดหูหมาออก มันดูดีจนผมเผลอคิดไปจริงๆ ว่าพี่หมอเป็นมนุษย์หมาป่าจริงๆ และมนุษย์หมาป่าตัวนี้กำลังทำให้ผมคลั่งตาย




ช่วงเวลาสำคัญในชีวิตผมมาถึงแล้วครับ ช่วงสอบไฟนอลเพื่อจบ กระทั่งวันปัจฉิม ผมเดินตัวผ่องไปโรงเรียน แต่ทันทีที่พิธีปัจฉิมจบ เสื้อผมก็พรุนไปด้วยรอยปากกาที่มีทั้งสีแดง สีดำ สีชมพู ส้ม เขียว ฟ้า เอากันแทบทุกจุด ไม่เว้นแม้แต่ด้านใน ทุกคนมีสภาพไม่ต่างกันครับ ของผมจะเยอะหน่อย เพราะคนจากห้องอื่นๆ มาขอเขียนโดยที่ผมก็ไม่รู้จักมักจี่พวกเขา

ผมแทบร้องไห้กับสิ่งที่เกิดขึ้น เพราะต่อไปนี้ ผมจะไม่ได้มาโรงเรียนอีกแล้ว ไม่ได้พบครู ไม่ได้พบเพื่อนๆ แบบที่เคยพบ ความทรงจำดีๆ ที่ไม่อาจหวนคืน

“ที่ว่างสำหรับกูอยู่ตรงไหน”
น้ำหวานมันพูดไปน้ำตาไหลไป ถือปากกาไว้มองหาพื้นที่ว่างบนเสื้อผม

“ร้องไห้ทำไม” ผมถามเพื่อน

“แล้วมึงเสือกตาแดงทำไม”
ผมเม้มปากแน่น เถียงไม่ออก ด้านนอกเต็มหมดแล้ว มันเลยเลิกชายเสื้อขึ้นไปเขียนด้านในแทน เขียนยาวเป็นแพเลย

“มึงห้ามซักนะ เสื้อตัวนี้”

“กูไม่ซักหรอก จะอัดกรอบเก็บไว้ให้เหลนกูดูเล่น”

“มีลูกให้ได้ก่อนเถอะ”
มันจิ้มปากกาใส่แขนผมแรง ผมร้องโอ๊ย ชักแขนหนี แล้วผมก็เขียนใส่เสื้อมันบ้าง เขียนให้ผู้หญิงต้องระวังนิดหนึ่งครับ เดี๋ยวถูกส่วนที่ไม่ควรถูกเข้า ถึงมันจะไม่คิดมากก็เถอะ

ผมเดินไปให้อาจารย์ช่วยเซ็นให้ คนแรกสุดเลยคือเจ้โหด อาจารย์สุดที่รักของพวกเรา เจ้โหดยืนน้ำตาไหล เขียนไปเช็ดขี้มูกไป

“หาแฟนใหม่ให้ได้นะเจ้ อย่าอยู่บนคานนาน”

“จะมีผู้ชายคนไหนมาเอาฉันกันยะ”

“มันต้องมีน่า ว่างๆ ไปนั่งร้านผมก็ได้ ผู้ชายน่าหม่ำเยอะ”

“แหม เห็นฉันเป็นอะไร”

“เป็นอาจารย์ที่ผมรักที่สุดไง”
ผมยิ้มให้แก แกปล่อยโฮรวบกอดผมแน่น สะอื้นฮัก แล้วพวกผมในห้องก็เฮโลมากอดเจ้แกแน่น

“ตั้งแต่เจ้สอนมา เพิ่งมีพวกนายนี่แหละ ที่ทำให้เจ้ปวดหัวที่สุด แต่ก็รักที่สุดเหมือนกัน”
เจ้สารภาพ ผมหัวเราะ รีบปาดน้ำตาออก

เราไปให้อาจารย์คนอื่นช่วยเซ็นให้ ก่อนยกโขยงกันไปกินเลี้ยงกันที่ร้านผม เพราะเป็นแหล่งรวมที่ดีที่สุด ไปกันยกห้องเลยครับ อาจารย์ที่สนิทด้วย ซึ่งพี่ฟ้าเตรียมอาหารไว้ให้แล้ว พอไปถึงพวกเราก็ลงมือกินกันได้เลย มื้อนี้ฟรีครับ พ่อผมเลี้ยง

“เอาล่ะ ขอให้ทุกคนมีความสุข”
ใครสักคนชูแก้วน้ำแดงขึ้น(โนแอลกอฮอล์ครับ) พวกเราทุกคนยกตาม ผมยิ้ม กล้ำกลืนบางความรู้สึกลงคอ ไผ่มันรวบคอผมไปกอด ยิ้มให้ด้วยสีหน้าเข้มแข็ง

ผมอยากเข้มแข็งให้ได้อย่างมันบ้าง ยกเว้นเรื่องของผมแล้ว ผมไม่เคยเห็นมันร้องไห้เรื่องอะไรเลย
 
ทุกงานเลี้ยงต้องมีเลิกรา งานนี้ก็เหมือนกัน เพื่อนผมทยอยโบกมือลาเพื่อกลับบ้านใครบ้านมัน เดินทางไปสู่อนาคตของใครของมัน บางคนได้ไปเรียนต่อนอก ที่เหลือก็รอลุ้นว่าจะติดมหา’ลัยไหน บางคนก็รู้แล้ว

ใจผมหวิวแหว่งหายไปทีละนิด ตามจำนวนเพื่อนที่เดินห่างกันออกไปจนเหลือไว้เพียงกลุ่มเพื่อนสนิทที่ยังนั่งมองหน้ากันอยู่บนโต๊ะสุดท้าย

“ใจหายเนอะ” ตามันว่า

“แต่ต่อให้เรียนจบ พวกเราก็ยังไม่จบ”
มันยกแก้วน้ำหวานขึ้น พวกผมยกตาม

“สัญญา!!”
พวกเราตะโกนลั่นพร้อมกัน ผมปาดน้ำตาออกเบาๆ

“ร้องไห้ทำไมวะหมาฝน”
น้ำหวานมันด่า ทั้งที่มันก็ปาดน้ำตาเหมือนกัน

“ขี้ตีนไอ้ตันมันกระเด็นใส่ต่างหาก”
ผมโบ้ย ทุกคนหัวเราะ พีมกับหินก็ร้อง มีตัน ไผ่ แล้วก็ตาที่ใจแข็งเป็นหิน น้ำตาลแค่ตาคลอเท่านั้น

ก่อนจาก พวกผมลุกขึ้นยืน กอดคอกันล้อมเป็นวงกลม แล้วตะโกน “เพื่อนกันตลอดไป!!” เสียงนั้นกระหึ่มไปทั่วทั้งใจผมเลย

[ต่อ 100%]

แล้วพวกเราก็พากันแยกย้าย พวกผู้หญิงกลับใครกลับมันด้วยแท็กซี่ ตันกลับพร้อมพีมเพราะบ้านใกล้กัน หินซิ่งมอ’ไซค์กลับ ส่วนผมกับไผ่ตกลงกันว่าจะนอนค้างที่นี่เพื่ออยู่กับครอบครัว

“ใจหายเนอะ”
ผมพูดขึ้นมาลอยๆ หลังเห็นแผ่นหลังหินหายลับไปจากท้องถนน ไผ่ตบหลังผมเบาๆ

“ไม่ได้จากกันไปไหนนี่ เรายังเป็นเพื่อนกัน”
ผมหันไปมองคนพูด ยิ้มให้มันนิดๆ พากันเดินเข้าบ้าน

“ยินดีด้วยนะ ในที่สุดก็เรียนจบสักที” พี่ฟ้าแสดงความยินดี ผมยิ้มให้ “ไม่น่าเชื่อว่าไผ่จะตัดสินใจเรียนหมอ”

ไผ่ยักไหล่

“รวยเร็วดี”

พี่ฟ้าตีแขนมันเพี้ยะ ก่อนจ้องหน้ามันเขม็ง ตอนนี้พ่อกับแม่พากันขึ้นนอนกันหมดแล้วครับ เหลือแค่เราสามคน

ตั้งแต่ผมย้ายไปอยู่กับพี่หมอ ผมแทบไม่ได้กลับบ้านเลย เพราะเตรียมสอบหนัก พี่สาวของผมยังคงสวยงามน่ารักเหมือนเดิม ดูเข้มแข็งขึ้นกว่าแต่ก่อนด้วย รู้มาเลาๆ ว่ามีหนุ่มมาจีบพี่ฟ้าด้วย

“นี่ ได้ข่าวว่ามีหนุ่มลูกครึ่งมาจีบเหรอ”
ไผ่มันแซว พี่ฟ้ายู่หน้าน่ารัก

“ชิ ตอนแรกว่าจะไม่เปิดใจให้ใครจีบ เพราะคิดว่ามีใครบางคนกำลังจีบอยู่ แต่สงสัยเปลี่ยนใจไปหาคนอื่นแล้วล่ะมั้ง”

 ไผ่เลิกคิ้วสูง

“ใคร”

“เพื่อนสนิทน้องชาย”

ทั้งไผ่ทั้งผมพากันอึ้ง

“ดีนะที่ยังไม่ได้เผลอใจให้ไปมาก ไม่งั้นเจ็บแน่ๆ”
พี่ฟ้าบอกต่อเสียงแผ่ว ไผ่หลบตาพี่ฟ้าวูบ ผมเองก็พลอยรู้สึกผิดตามไปด้วย

“ทำไมนะ ผู้ชายที่เข้าหาพี่ ถึงได้หันไปกินกันเองจนหมด”

ผมกับไผ่พากันตกตะลึง

“คะ ใครกินใคร”
ไผ่ถามเสียงเบา พี่ฟ้าเลิกคิ้ว ก่อนอมลม ส่งสายตาตัดพ้อมาให้

“คุณหมอแซมมาจีบพี่ ก็หันไปสอยฝน คุณหมอนนท์มาจีบพี่ก็หันไปสอยไผ่แทน”

ทั้งผมทั้งไผ่พาเบิกตากว้าง

“พูดเรื่องอะไร!”
ไผ่มันถามต่อเสียงเหี้ยม

“ไม่ต้องมาปิดบังเลย” พี่ฟ้าชี้หน้าไผ่ “คนอื่นอาจไม่สังเกต แต่พี่เห็นว่าไผ่กับคุณหมอนนท์…”

“ไม่มีอะไรทั้งนั้น!!”
มันตะคอกใส่พี่ฟ้าเสียงดังจนพี่ฟ้ากับผมสะดุ้ง สีหน้ากรุ่นไปด้วยความโมโห ก่อนปรับสีหน้าให้เป็นปกติ

“โทษที ง่วง ขอขึ้นนอนก่อน”
แล้วมันก็หันหลังเดินลิ่วๆ ขึ้นห้องผมไป พี่ฟ้ามองตาม ก่อนหันกลับมามองหน้าผม

“รู้ถึงไหน รู้ได้ไง” ผมถาม

“ก็สังเกตเอาสิ หมอนนท์แสดงออกขนาดนั้น”

“เก่งเกินไปแล้ว ขนาดเพื่อนๆ ในกลุ่มยังไม่มีใครรู้เลย”

“ถ้ามองตามตลอดก็เห็น แล้วไปไงมาไง”

ผมชั่งใจชั่วครู่ ก่อนตัดสินใจเล่าเรื่องทุกอย่างให้พี่ฟ้าฟัง

“กรรมตามสนองสินะ”
พี่ฟ้าสรุปเสียงเบา

“ตอนแรกฝนเชียร์ไผ่กับพี่ฟ้านะ แต่ตอนนี้…”
ผมหยุดคำไว้แค่นั้น เม้มปากแน่น มันสายไปซะแล้ว เพราะพี่หมอนนท์คงไม่ยอมปล่อยให้ไผ่เป็นอิสระแน่ๆ และตัวไผ่เองก็คงไม่คิดจะสานต่อความสัมพันธ์กับพี่ฟ้า เพราะศักดิ์ศรีมันถูกพี่หมอนนท์ย่ำยีไปหมดแล้ว

“พี่ฟ้ายังชอบไผ่อยู่ไหม”
ผมถามต่อเสียงเบา พี่ฟ้านิ่งคิด

“ชอบสิ” และก่อนที่ผมจะเปิดปากพูดอะไร พี่ฟ้าก็บอกต่อ “แต่ชอบแบบน้องชายนะ”

“จริงๆ ก่อนหน้านี้ก็คิดอย่างน้องชายมาตลอด มันเกือบจะเปลี่ยนสถานะแล้ว ถ้าไม่มีเรื่องของฝนมาเบรกไว้ก่อน ตอนนี้มันก็ยังรู้สึกเหมือนเดิม ไผ่คือน้องชายพี่ไม่ต่างกับฝนนั่นแหละ”

ผมพยักหน้าเข้าใจ
 
ผมเดินกลับเข้าห้อง ไผ่มันอาบน้ำเรียบร้อยแล้ว นั่งเหยียดขายาวอยู่บนที่นอนหลังพิงกำแพงไว้

“พี่ฟ้ารู้แล้วใช่ไหม”
มันถามโดยไม่มองหน้า ผมครางอื้อตอบรับ มันค่อยๆ กระถดทิ้งตัวลงนอนหงาย หลับตา พ่นลมหายใจแรง “รีบไปอาบน้ำเถอะ” แล้วออกปากไล่ผมเสียงเบา ผมพยักหน้าคว้าผ้าเช็ดตัวเดินเข้าห้องน้ำไป

รู้สึกสงสารมันเหมือนกันครับ

ใช้เวลาไม่นานผมก็ออกมาข้างนอก มันนอนลืมตามองเพดาน พอผมขยับลงไปทิ้งตัวลงนอน มันก็พลิกมากอดผมไว้ทันที ผมก็นอนนิ่งให้มันกอด ก่อนขยับพลิกหันหน้าเข้าหามัน

ผมชอบกลิ่นตัวไผ่ มันเป็นกลิ่นที่ทำให้รู้สึกสบายใจ ผมเลื่อนมือไปวางไว้ยังตำแหน่งหัวใจมันเอง มันก้มมองแต่ไม่พูดอะไร

“ใจมึงแข็งมากเลยนะไผ่”
มันไม่พูดอะไร ผมฟังเสียงหัวใจมันเต้นไปเรื่อยๆ

พี่หมอนนท์จะเอาชนะหัวใจอันกร้าวแกร่งดวงนี้ได้ไหมนะ

“ตอนนั้นถ้ามึงตกลงปลงใจกับพี่ฟ้า เรื่องมันอาจไม่เป็นแบบนี้ก็ได้”

“หึ แต่กูว่าดีแล้ว เกิดกูได้คบกับพี่ฟ้า แล้วไอ้นั่นมาขืนใจกู แล้วบังคับให้กูเลิกกับพี่ฟ้าเหมือนที่พี่หมอเคยบังคับให้มึงเลิกกับกู คนที่เจ็บคงเป็นพี่ฟ้า”

ก็จริง

“แล้วตอนนี้ ในหัวใจมึงมีพี่หมอนนท์อยู่สักเศษเสี้ยวไหม”
ผมถามเสียงแผ่ว มันไม่ตอบ ผมนอนฟังเสียงหัวใจมันไปเรื่อยๆ เคลิ้มๆ กำลังจะหลับ หูแว่วได้ยินเสียงอะไรบางอย่าง

“กูจะไม่ยอมให้มันเกิดขึ้นเด็ดขาด หมาฝน”

_________________ทาสแค้น__________________

คุยกะคนเขียน: ข้อดีของการเขียนนิยายยาว ๆ คือได้ตามติดชีวิตตัวละครที่เราชื่นชอบ ไม่ว่าจะเป็นฮยอกแจจากซินซ่า น้องกายจากคิสเลิฟ พี่เชนคิสเลิฟ หนานอิน(เวอร์เก่า)คนเจ้าอารมณ์ แล้วก็มาน้องน้ำฝนนี่แหละ ทำดีต่อกันเข้าไว้ จะได้มีเรื่องดี ๆ เอาไว้เก็บเป็นความทรงจำ

ปล. ที่หายหัวคือไปปากช่องมาค่ะ สี่ทุ่มคืนนี้ต้องตีรถขึ้นเชียงใหม่อีก ไปประมาณสามสี่วันแล้วจะวกกลับมากรุงเทพเพื่อไปรับหนังสือเรื่องพี่ตัวร้ายกับนายตัวดีไปแพ็คต่อที่พิษณุโลก เดินสายอลังมาก ฮ่า ๆ แต่มิต้องห่วง งวดนี้หิ้วคอมไปด้วย (ตอนไปโคราชไม่ได้เอาคอมไป)
งานหลักไม่ให้ขาด งานอดิเรกก็อย่าให้พร่อง สาววายสตรอง!!!!

เม้นท์ให้กำลังใจคนเขียนด้วยน้าาาาา  :impress2:


#เปิดจองหนังสือ Memew >>http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=54068.msg3389162#msg3389162

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.96 อยากรู้-หมาป่า-รับน้อง 2{P.137}{ุุุ13-8-59} 50%
เริ่มหัวข้อโดย: Natsuki-ChaN ที่ 13-08-2016 11:29:03

อ้ายยยย ฮือออออ เขิลลลลลล

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.96 อยากรู้-หมาป่า-รับน้อง 2{P.137}{ุุุ13-8-59} 50%
เริ่มหัวข้อโดย: Ginny Jinny ที่ 13-08-2016 12:18:19

อ้ายยยย :m10: :m10:

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.96 อยากรู้-หมาป่า-รับน้อง 2{P.137}{ุุุ13-8-59} 50%
เริ่มหัวข้อโดย: Dee^daY ที่ 13-08-2016 16:20:31

โดนหมากิน

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.96 อยากรู้-หมาป่า-รับน้อง 2{P.137}{ุุุ13-8-59} 50%
เริ่มหัวข้อโดย: mystery Y ที่ 13-08-2016 16:55:19

เราก็ชอบหมานะ >///<

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.96 อยากรู้-หมาป่า-รับน้อง 2{P.137}{ุุุ13-8-59} 50%
เริ่มหัวข้อโดย: rmlab ที่ 13-08-2016 17:47:54

อยากแอบดูหมา อิอิ น่ารัก

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.96 อยากรู้-หมาป่า-รับน้อง 2{P.137}{ุุุ13-8-59} 50%
เริ่มหัวข้อโดย: Pam_ban ที่ 14-08-2016 15:09:32

น้ำฝนคงจะถูกคุณหมาใหญ่กินอย่างเอร็ดอร่อย   :oo1:


รอตอนต่อไปค่ะ


 :katai3:

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.96 อยากรู้-หมาป่า-รับน้อง 2{P.137}{ุุุ16-8-59} 100%
เริ่มหัวข้อโดย: Duangjai ที่ 22-08-2016 19:16:06

อ้าวเฮ้ย. ไม่เหมือนที่เคยโพสต์กันนี่หน่า.

ที่บอกว่าจะมาไม่หายไปไหน

หายไปนานเลย

 :hao7:  :hao7:  :hao7:  :hao7:

  :katai5:  :katai5:  :katai5:   :katai5:

....

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.96 อยากรู้-หมาป่า-รับน้อง 2{P.137}{ุุุ16-8-59} 100%
เริ่มหัวข้อโดย: คนอ่าน ที่ 22-08-2016 19:43:26

ตามอ่านอยู่น่ะ  ชอบนิยายเรื่องนี้น่ะ
อย่าทิ้งกันน่ะ
ถึงจะไม่ได้อ่านตั้งแต่แรก
มาอ่านตอนที่แฮปปี้เอนดิ้ง หวานชื่นกันแล้ว
แต่ก็ชอบ

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.96 อยากรู้-หมาป่า-รับน้อง 2{P.137}{ุุุ23-8-59} 150%
เริ่มหัวข้อโดย: Ginny Jinny ที่ 23-08-2016 20:03:33

เมื่อไหร่ไผ่จะใจอ่อน :monkeysad: :monkeysad:

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.96 อยากรู้-หมาป่า-รับน้อง 2{P.137}{ุุุ23-8-59} 150%
เริ่มหัวข้อโดย: titansyui ที่ 23-08-2016 20:58:54

 :pig4: :pig4:

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.96 อยากรู้-หมาป่า-รับน้อง 2{P.137}{ุุุ23-8-59} 150%
เริ่มหัวข้อโดย: twinmonkey0311 ที่ 24-08-2016 17:31:11

 :pig4: :pig4:

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.96 อยากรู้-หมาป่า-รับน้อง 2{P.137}{ุุุ23-8-59} 150%
เริ่มหัวข้อโดย: Jibbubu ที่ 24-08-2016 17:53:16

ดีค่ะไผ่ใจแข็งเข้าไว้ลูก เราไม่เข้าใจเลยทำไมหมอนนท์ต้องบังคับฝืนใจไผ่ด้วย ทำไมไม่ใช่ความใกล้ชิดตีสนิทแทน
ทำให้เกิดความผูกพันธ์แบบที่ถ้าหายไปซักวันก็คิดถึงแบบนั้นมันอาจจะดีว่าการบังคับฝืนใจก็ได้
เพียงแต่หมอนนท์ต้องอดทนหน่อยแค่นั้น ทำไม่ได้หรือไงกัน

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.96 อยากรู้-หมาป่า-รับน้อง 2{P.137}{ุุุ23-8-59} 150%
เริ่มหัวข้อโดย: ka[ze]na ที่ 25-08-2016 12:43:31

รอลุ้น

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.96 อยากรู้-หมาป่า-รับน้อง 2{P.137}{ุุุ23-8-59} 150%
เริ่มหัวข้อโดย: mystery Y ที่ 25-08-2016 14:41:00

รอตอนต่อไป~

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.96 อยากรู้-หมาป่า-รับน้อง 3{P.137}{ุุุ28-8-59}100%
เริ่มหัวข้อโดย: memew ที่ 25-08-2016 20:08:07

Chapter : 96 : อยากรู้...หมาป่า...รับน้อง
[น้ำฝน...♡] พาร์ท 3



เวลาผ่านไปไวเหมือนโกหก ผมได้เข้ามหา’ลัยที่มุ่งหวังไว้ได้สำเร็จ โดยมีเพื่อนๆ ในกลุ่มติดสอยห้อยตามกันมาด้วย
 
อันนี้ไม่ได้ติดเพื่อนจนจับมือกันเข้ามหา’ลัยเดียวกันหรอก บังเอิญคิดเหมือนกันหมด นั่นคือเน้นเลือกมหา’ลัยใกล้บ้าน จะได้ไม่ต้องเหน็ดเหนื่อยจากการเดินทางไกลหรือไปอยู่หอให้สิ้นเปลือง และอีกอย่างเด็กโรงเรียนผมเมื่อจบมาก็เข้าที่นี่กันซะส่วนใหญ่ มีครบทุกคณะและสาขาวิชา มหา’ลัยก็มีชื่อพอควร ซึ่งก็เป็นที่เดียวกับพี่ต้าร์นี่แหละ รายนั้นขึ้นปีสี่แล้วครับ
 
ผม ตัน พีม หินและน้ำหวานเลือกบริหารเหมือนกัน แต่แยกสาขากันเรียน น้ำตาลกับตาจับมือกันเข้าวิศวะ มีไผ่คนเดียวที่ไม่มีเพื่อนร่วมคณะเพราะมันเลือกเรียนแพทย์ เจริญรอยตามพ่อแม่มันไป
 
สำหรับไผ่ จริงๆ มันสอบติดจุฬาแล้ว(มหัศจรรย์มาก ไม่รู้พี่หมอนนท์เทรนมันอีท่าไหนถึงสอบได้ แต่ฉลาดๆ อย่างมันก็ไม่น่าแปลกใจเท่าไหร่) แต่มันดันเลือกเข้ามหา’ลัยอันดับสามในตัวเลือกอย่างมหา’ลัยนี้ด้วยเหตุผลว่ามันใกล้บ้านดีนี่แหละ
 
แต่ผมว่าเหตุผลจริงๆ มันน่าจะเลือกเพราะไม่อยากอยู่ห่างจากผมมากกว่าและเท่าที่สืบทราบมา ที่นี่เขาเรียนกันไม่หนักและหฤโหดเหมือนมหา’ลัยอื่นๆ เด็กบ้ากิจกรรมกับซิ่งรถแบบมันจะเลือกเรียนที่นี่ก็ไม่แปลก(พี่หมอนนท์กับอาจารย์หมอไพศาลจองตัวมันไว้ตั้งแต่ยังไม่ทันได้เข้าเรียนแล้ว เพราะงั้นต่อให้มันเรียนไม่จบรับรองมีงานทำแน่ๆ = = (และน่าจะมีผัวดีเลี้ยงด้วย อันหลังนี้อุบอิบไว้นะครับ อย่าไปพูดให้มันได้ยินเชียว)
 
สำหรับหิน มันเปลี่ยนเป้าหมายในชีวิตเพื่อหวานใจมันล้วนๆ ครับ เห็นคุยกันตอนแรกมันบอกว่าจะไปเรียนเชียงใหม่(สอบติดมช.แล้วด้วย) แต่หลังๆ มานี่เห็นบ่นๆ ว่าพี่ต้าร์เสน่ห์แรง ขืนอยู่ห่างกันคงโดนพวกปลาซิวปลาสร้อยสอยไปแดก มันเลยเลือกมหา’ลัยนี้แทน)
 
พวกผมก็ประณามหยามเหยียดว่ามันไม่มีหัวคิด มันบอกว่ามันคิดแล้ว คิดว่าพี่ต้าร์คือสิ่งสำคัญที่สุดในชีวิตมัน
 
พอลองไปคุยกับพี่ต้าร์เพื่อให้พี่ต้าร์ช่วยพูดอะไรให้สติมันหน่อย รายนั้นกลับบอกมาสั้นๆ ว่าให้หินเป็นคนตัดสินใจเอง เพราะนั่นคืออนาคตมัน และพี่ต้าร์เองก็อยากอยู่ใกล้หินด้วย
 
สรุป เป็นพวกไม่คิดมากกับชีวิตด้วยกันทั้งคู่ พวกเราก็ปล่อยมันไป
 
ผมเปลี่ยนจากกางเกงขาสั้นมาเป็นกางเกงขายาว เสื้อแขนสั้นเป็นเสื้อแขนยาว ผูกไท อย่างหล่อ
 
แต่มันจะหมดหล่อก็อีตอนมาถึงมหา’ลัยนี่แหละ = =
 
“เอ้า น้องน้ำฝนครับ จะผงกหัวขึ้นมาทำเตี่ยอะไรครับ ก้มลงไป!! ก้มลงไป!!”
 
ผมนอนเอาหน้าแนบพื้น มีสภาพไม่ต่างกับคนอื่นๆ เมื่อเจอพี่ว้ากเล่นงานเข้าให้ นรกดีแท้ สภาพผมตอนนี้คือมีต้นมะพร้าวนับสิบต้นแย่งกันขึ้นอยู่บนหัว ไม่ได้ปลูกเองครับ มีพี่ปีสองปีสามและปีสี่มาช่วยกันปลูกให้คนละต้นสองต้นจนตอนนี้มันเจริญเติบโตรอบหนังหัว ปลูกด้วยหนังยางรัดถุงกับข้าวนั่นแหละ ผิวหนังกลายเป็นพื้นที่สร้างสรรค์ของจิตกรรุ่นพี่ มีทั้งภาพเหมือนและไม่เหมือน ที่เยอะสุดคือแนวแอ็บสแตรก ตั้งแต่หน้าผากยันปลายตีน ของผมโดนสักยันต์กันตัวบูดบนหน้าผากด้วย เป็นริ้วๆ เลย
 
หมดกัน ความหล่อที่อุตส่าห์สั่งสมมาเพื่อเปิดเผยในมหา’ลัยนี้ ถึงจะมีผัวแล้ว แต่กูก็ยังอยากหล่อเอาไว้โชว์สาวๆ นะเฟ้ย!!
 
ดีว่าเด็กปีหนึ่งในคณะทุกคนมีสภาพไม่ต่างกันเท่าไหร่
 
แล้วนี่กูคิดถูกหรือคิดผิดที่ไว้ผมยาววะเนี่ย
 
จริงๆ ผมชอบไว้ผมสั้นแล้วเซตตั้งๆ ให้ดูตัวสูง แต่พอเรียนจบ เพื่อนๆ ต่างพากันประณามหยามเหยียดว่าผมควรจะเปลี่ยนทรงผมได้แล้ว เพราะทรงเดิมที่ผมคิดว่ามันน่าจะทำให้ผมดูสูงขึ้นมันไม่ได้ช่วยอะไรเลย ซึ่งไอ้น้ำหวานมันสั่งห้ามไม่ให้ผมตัดผมอีกจนกว่าจะเปิดเทอม พอใกล้ๆ เปิดเทอมมันก็มาลากพาผมไปตัดที่ร้านบ้านมันเอง ก็ได้ออกมาเป็นทรงนี้แหละ
 
ผมว่ามันดูจืดไปนะ ไม่เท่เหมือนทรงเก่า แต่มันบอกว่าทรงนี้แหละหล่อดี ผมก็เออ หล่อก็หล่อ กูเชื่อมึง แต่พอกลับบ้าน แทนที่ทุกคนจะชมว่าหล่อกลับพากันบอกว่าน่ารักกันหมด
 
ผมแทบจะวิ่งกลับไปตัดใหม่ถ้าพี่หมอไม่ห้ามไว้
 
‘พี่ชอบ น่ารักดี’
 
แอบเขินครับ
 
เออ ก็ได้ เพื่อพี่หมอนะเนี่ย
 
“อ๊ะ!”
ผมสะดุ้งโหยงเผลอครางออกมาเบาๆ หลุดจากภวังค์ที่กำลังนึกถึงพี่หมอเพราะใครบางคนบีบหัวนมผมแรง
 
“เหม่ออะไรครับน้องน้ำฝน”
 
ผมหน้าร้อนผ่าว จ้องหน้าคนพูดตาปริบๆ และน่าจะเป็นคนเดียวกับที่บีบนมผมเมื่อกี้นี้นะ พี่แกคุกเข่าข้างหนึ่งตรงหน้า
 
“ปะ เปล่า”
 
“งั้นก็ลุก ข้อหาเหม่อ วิดพื้น 50 ปฏิบัติ!!!”
 
ผมตาแหก รีบเด้งตัวนอนคว่ำ วิดพื้นตามคำสั่ง แต่ทำไปได้แค่ 20 ทีแขนก็สั่นพั่บ ผมฝืนทำไปได้อีกสิบครั้งแขนก็หมดแรงอ่อนล้าหน้าทิ่มลงไปจูบพื้น พี่คนเดิมจับคางผมเงยขึ้น
 
“ยังไม่ครบเลย ใครสั่งให้หยุด!! ถ้าไม่ทำ ผมจะสั่งให้เพื่อนๆ คนอื่นทำแทนคุณคนละร้อยทีนะครับ”
 
ผมตาโต รีบยกแขนสั่นๆ ขึ้นมากัดฟันวิดพื้นต่อทั้งที่หมดแรงข้าวต้มจนครบยี่สิบที แล้วลงไปนอนพังพาบ หายใจทางเหงือกมะเฮือกๆ เหงื่อไหลไคลย้อย
 
ผมรีบลากสังขารตัวสั่นๆ กลับไปนั่งที่เดิม หมดแรงตัวเอียงซบคนข้างๆ
 
“ไหวไหมมึง”
หินมันกระซิบถาม
 
“ไหวกับมึงสิ แขนกูสั่นพั่บขนาดนี้ พี่ว้ากแม่งโหด”
อย่าว่าแต่ผมเลย ทุกคนโดนรับน้องมหาโหดครบทุกคน ใครที่แข็งแรงก็ทำได้ผ่านแบบไม่มีอะไรให้คิดมากอย่างหินกับตัน แต่พวกเรี่ยวแรงน้อยๆ อย่างผมกับพีมหรือน้ำหวาน โดนสับแหลก
 
“แม่ง กูเกลียดพวกมัน โดยเฉพาะไอ้นั่น”
เสียงพูดลอดไรฟันดังออกมาจากใครสักคนด้านหลังผม มันพยายามทำตัวลีบๆ ไม่ให้เป็นที่สังเกต
 
พีมครับ จ้องเขม็งไปยังไอ้รุ่นพี่มหาโหดที่ยืนว้ากรุ่นน้องอยู่ตรงหน้า ถ้าจำไม่ผิดน่าจะชื่อพี่ทิม หนุ่มลูกครึ่ง หล่อดี แต่ไม่เท่าพี่หมอ(อวยคนของตัวเองเข้าไว้) พี่ทิมไว้เครานิดๆ หน้าปกติก็โหดอยู่แล้ว ไม่รู้จะไว้ทำไม(มันบางครับ ทำให้หน้าดูดุกว่าเดิมอีก)
 
พี่มันยังตะโกนสั่งให้พวกเราเหล่าเด็กหน้าใหม่ทั้งลุกทั้งนั่ง ทั้งร้องเพลงและเล่นเกมแปลกๆ โดยเฉพาะเพลงที่สื่อออกมาทางลามกอนาจาร เรียกเสียงกรี๊ดกร๊าดจากทั้งคนสั่งให้ทำและเพื่อนๆ ในกลุ่ม
 
เพลงที่ผมเกลียดสุดคือเพลงแมงมุมกับกล้วยทับ ตอนที่พี่แกประกาศ ผมพยายามทำตัวให้ลีบที่สุดเท่าที่จะทำได้ แต่ความโชคร้ายทั้งหลายทั้งปวงมันมักมองเห็นผมก่อนเป็นคนแรกเสมอ
 
“น้ำฝนกับพีม ออกมาเป็นแมงมุมตัวเมีย!”
 
ทั้งที่พยายามก้มหน้าก้มตาสุดฤทธิ์ เสียงดังๆ ของรุ่นพี่สักคนก็ตะโกนเรียก ผมทำหน้าเหยเกสภาพไม่ต่างกับพีมตอนนี้ ได้ยินเสียงโห่ร้องกึกก้องพร้อมเสียงปรบมือดังสนั่น
 
อ๊ากกก ผมเกลียดเพลงนี้
 
ผมกับพีมพากันเดินเหนียมๆ ออกไปยืนรับชะตากรรมด้านหน้า
 
“เอ้า ใครอยากออกมาเป็นแมงมุมตัวผู้คู่กับสองคนนี้ครับ”
แล้วก็มีคนยกมือพรึ่บ เกินครึ่งเป็นผู้ชาย
 
“มึงจะยกมือทำเตี่ยอะไรไอ้ชาร์จ กูถามน้องๆ ไม่ได้ถามมึง”
 
“อ้าว มึงไม่ได้บอกนี่ว่าแค่ปีหนึ่ง กูเห็นมึงถาม กูก็ยกมือดิ กูอยากเป็นแมงมุมตัวผู้คู่กับน้องน้ำฝน”
แล้วก็มีเสียงร้องโห่ฮิ้วกันแซ่สนั่น
 
“มึง น้องเขามีผัวแล้ว”
ใครสักคนในกลุ่มรุ่นพี่ต่อว่าต่อขาน ผมหน้าร้อนผ่าว
 
“กูถึงอยากพิสูจน์ไงว่าคนมีผัวเขาเป็นแมงมุมตัวเมียได้ยั่วขนาดไหน”
แล้วก็มีเสียงกรี๊ดกร๊าดดังแซ่สนั่นอีกรอบ
 
“เอ่อ เดี๋ยวผมเป็นแมงมุมตัวผู้คู่กับพีมเองก็ได้ครับ”
ผมรีบค้าน พี่คนนั้นจุ๊ปาก
 
“ไม่ได้ๆ น้องฝนต้องเป็นตัวเมียคู่กับพี่ชาร์จสุดหล่อ”
 
“มึงไม่ต้องเสือกชาร์จ” พี่ติ๊กหัวหน้าทีมว้ากปัดมือไล่พี่ชาร์จออกห่าง “เอ้าเร็ว ใครอยากเป็นแมงมุมตัวผู้ลุกยืน”
หลายคนพากันลุกยืน พี่ชาร์จไม่ยอมแพ้ เขยิบมายืนเสนอหน้า
 
มึง กูขอโทรเรียกให้พี่หมอมาช่วยได้ไหม
 
“โห เยอะว่ะ เอางี้ดีกว่า จับสองคนนี้หมุนลูกข่าง ถ้าหมุนไปหยุดอยู่ที่ใคร คนนั้นก็มาเป็นแมงมุมตัวผู้ละกัน
 
ได้ยินทั้งเสียงโห่และเสียงสนับสนุน
 
“เริ่มจากน้ำฝน”
 
ผมใจเต้นตึกตัก แล้วก็มีรุ่นพี่คนหนึ่ง เดินมาเอาผ้ามัดปิดตาผมไว้ รัดแรงจนเจ็บไปหมด จับผมให้ยืนตรงๆ
 
“หมุนละน้า”
พี่แกบอก แล้วจับหัวไหล่ผมผลักหมุนเป็นลูกข่าง
 
โธ่ ชีวิตกู จากคนกลายเป็นลูกข่างไปแล้ว โลกของผมหมุนติ้ว ก่อนเสียหลัก เซแถกๆ ถลาไปด้านหนึ่ง ใจคิดไปว่ายังไงๆ ก็ต้องหน้าคะมำฟาดพื้นแน่ๆ แต่อยู่ๆ ก็มีวงแขนของใครบางคนมาโอบรัดผมไว้
 
“เฮ้ย!!/หูย!!/โหยยย!!/ มาได้ไงวะ!!/ กรี๊ดดด/พี่…!!”
เสียงผู้คนกรีดร้องออกมาเคล้ากันจนฟังไม่ได้ศัพท์ เจ้าของอ้อมแขนแกร่งค่อยๆ ประคองผมให้ยืนดีๆ แต่ก็ยังไม่ได้คลายปล่อย
 
ใครวะ อ้อมแขนเหมือนของพี่หมอจัง ผมค่อยๆ คลายผ้าปิดตาออกมอง เจ้าของวงแขนนั้น

“พี่หมอ…”
ผมครางเรียก มาอยู่นี่ได้ไง

ผมกะพริบตามองอีกที

อ้าว ไม่ใช่นี่

ผมมองคนตรงหน้าอึ้งๆ ไม่ใช่แค่อ้อมแขนเท่านั้นที่เหมือน รูปร่างหน้าตาก็เหมือน แต่ขอย้อนเวลากลับไปอีกสักสิบปีนะ   

เขามองหน้าผมไม่เคลื่อนไปไหนเหมือนกัน

“มึง ไอ้ห่าภูมิ โผล่มาถึงก็มาลากของดีไปเลยนะ ปล่อยเด็กกู!”
พี่ชาร์จมาจับแขนผมออกจากอ้อมแขนนั้น ไม่รู้โผล่มาจากไหนเหมือนกันครับ เพราะก่อนหน้านี้ไม่เห็น

สาวแท้สาวเทียมพากันส่งเสียงกรี๊ดสนั่น เรียกพี่ภูมิๆ ไม่หยุด สงสัยจะเป็นคนดังของมหา’ลัย

“มึงไม่ต้องเสือกเลยชาร์จ ภูมิมันเก็บน้ำฝนได้ก็ให้มันไป”
พี่คนหนึ่งดึงผมออกมาจากมือพี่ชาร์จ โยนกลับไปให้พี่ภูมิเหมือนเดิม

เอ่อ ผมคนนะครับ ไม่ใช่ลูกบอล โยนกันไปโยนกันมาอยู่ได้

“เฮ้ย กูไม่ยอม หมุนน้องเขาใหม่เลยมึง กูไม่รู้นี่ว่าเข้าหาน้องเขาก่อนได้ พวกมึงหมุนน้องเขาใหม่เลย”
พี่ชาร์จไม่ยอมแพ้ จะเข้ามาหาผมอีกรอบ แต่โดนเพื่อนๆ สกัดดาวรุ่งไว้

ผมหันกลับมามองคนตรงหน้าให้ดีๆ อีกที เหมือนพี่หมอจริงๆ ทั้งรูปร่างหน้าตาส่วนสูง แม้กระทั่งดวงตาเวลาที่มองผม สายตาแบบนั้นทำเอาผมรู้สึกหายใจไม่ทั่วท้องยังไงพิกล

“สรุปมึงเป็นแมงมุมตัวผู้ให้น้ำฝนนะภูมิ มึงนี่มันโชคดีชะมัด คนอื่นเขาแย่งกันจะตาย มึงมาถึงก็ได้น้องเขาไปเลย”
จะมาแย่งผมกันทำไมครับ ผมไม่ใช่ขนม ไม่ต้องแย่ง

“เอาล่ะ ตาน้องพีมบ้าง”
แล้วเพื่อนผมก็ถูกจับปิดตาหมุนเป็นลูกข่างเหมือนกัน แต่มันทรงตัวได้ดีกว่าผมครับ ไม่มีเซ ไม่มีทีท่าว่าจะล้ม เบรกกึกอย่างมั่นคงด้วยเท้าตัวเอง พอหยุดได้มันก็รีบคลายผ้าปิดตาออกเอง

เขาบอกว่าอย่าเกลียดอะไรครับ เพราะถ้าเกลียดแล้วจะได้แบบนั้น ตอนนี้มันยืนจังก้าประจันหน้ากับพี่ทิมที่มันไม่ชอบขี้หน้าเอามากๆ รายนั้นยืนกอดอกทำหน้าดุอยู่

“เอาล่ะ ทิม มึงเป็นแมงมุมตัวผู้ไปเลย”

ได้ยินเสียงกรี๊ดสนับสนุนจากสาวๆ คงอยากเห็นแมงมุมสุดหล่อเดินมาขยุ้มๆ เพื่อนผมกันแน่ๆ เพื่อนผมทำหน้าเหมือนจะตาย ผมหันกลับมามองแมงมุมตัวเองบ้าง

อยากวาร์ปไปอยู่ขั้วโลกเหนือ

แล้วพวกรุ่นพี่ก็ตะโกนเสียงดังให้ผมกับพีมลงไปทำท่าแมงมุมตัวเมียด้านล่าง เดินสี่ขาแต่หงายท้องขึ้น ท่ามันทุเรศได้ใจ

สาธุ ขออย่าให้ใครถ่ายรูปแบบนี้ออกไปประจานเลย

พี่ภูมิกับพี่ทิมลงไปคว่ำหน้าพยุงตัวขึ้นด้วยสองมือสองเท้าทำท่าแมงมุมตัวผู้อยู่ห่างจากปลายเท้าประมาณหนึ่งเมตร เวลาที่เขาร้องท่อนขยุ้มๆ ผมต้องเด้งสะโพกขึ้นในขณะที่คนคว่ำหน้าต้องเด้งสะโพกลง และเคลื่อนที่เขาหากันในท่าขยุ้มๆ

ท่ามันลามกจกเปรตมาก ใครคือคนต้นคิด แล้วทำไมต้องทำสืบต่อกันมาด้วย ผมไม่เข้าใจ T^T

รุ่นพี่เริ่มนำร้องเพลง ผมนี่อายแสนอาย แต่ก็จำต้องเด้งสะโพกขึ้นตอนเพลงขึ้นท่อนขยุ้มๆ ได้ยินเสียงกรี๊ดดังสนั่น แล้วพี่ภูมิกับพี่ทิมก็คลานเป็นแมงมุมเข้าหาผมกับพีม พี่ทิมนี่น่าจะเป็นแมงมุมนักฆ่า เพราะหน้าพี่แกโหดได้ใจ พี่ภูมิมาหน้านิ่ง ผมหน้าร้อนผ่าว แอบนึกถึงอีตาพี่หมอขึ้นมาตงิดๆ

หน้าคล้ายไม่เท่าไหร่ แต่อย่ามาทำสายตาแบบนี้เวลามองกูสิฟระ

พี่ภูมิคืบคลานใกล้เข้ามาเรื่อยๆ หน้าผมร้อนแทบไหม้

เขินครับ

“แมงมุมขยุ้มๆ!!”
ในที่สุด พี่ภูมิก็มาขยุ้มอยู่บนตัวผม เสียงกรี๊ดดังลั่นไปทั่วกลบเสียงหัวใจที่กำลังเต้นแรงของผมตอนนี้

แง๊!! พี่หมอช่วยผมด้วย

จังหวะที่ผมเด้งสะโพกขึ้น คนด้านบนก็เด้งลงมาใส่ ทำให้เป้าผมกับเป้าพี่ภูมิกระทบกันเบาๆ คราวนี้ผมอยากวาร์ปไปอยู่ขั้วโลกใต้ ผมหน้าร้อนแทบไหม้ แต่จำใจต้องทำ

ทนกับความเขินก็แทบจะบ้าตายอยู่แล้ว นี่ยังต้องมาฝืนทนเพราะความเมื่อยล้าจากแขนที่เพิ่งผ่านการวิดพื้นมาราธอนมา แขนผมสั่นพั่บ ผมพยายามฝืนพยุงตัวไว้ แต่มันคงฝืนทนต่อไปไม่ไหว ผมตัดใจยอมแพ้ ตอนแรกจะทิ้งตัวลงเลย แต่มันไม่ถนัด ดีไม่ดีลงผิดท่ามีหวังแขนหัก ผมเลยตวัดวงแขนโอบรอบลำคอพี่ภูมิไว้ข้างหนึ่งเพื่อพยุงตัวเอง แรงฉุดจากผมโดยไม่ทันตั้งตัวพาเอาทั้งตัวผมและพี่ภูมิทรุดฮวบ หลังผมแนบพื้นทันทีโดยมีพี่ภูมิคร่อมทับลงมาด้านบน พี่ภูมิทำหน้าตกใจ

เสียงเพลงที่ร้องกันอยู่เมื่อกี้แปรเปลี่ยนเป็นเสียงกรี๊ดที่ดังกระหึ่ม เสียงกล้องถ่ายรูปดังพรึบพรับ แขนผมสั่นไปหมด

“กรี๊ดดดด พี่ภูมิ น้ำฝน!!”

“ขอโทษครับ” ผมรีบคลายวงแขนออกจากคนที่มองผมตาปริบๆ ด้านบน “แขนผมหมดแรงพอดีเพราะก่อนหน้านี้วิดพื้นไปหลายรอบ”

พี่ภูมิพยักหน้า หัวใจผมเต้นโครมคราม ความรู้สึกที่ผมกอดคอพี่ภูมิเมื่อกี้ คล้ายพี่หมอยังไงพิกล แต่พี่หมอไม่ได้ใช้น้ำหอมกลิ่นนี้

“มึง ลุกจากตัวน้ำฝนสักที จะปี้น้องเขากลางที่สาธารณะรึไง”
พี่ชาร์จรีบมากระชากดึงพี่ภูมิให้ลุกจากตัวผม ผมค่อยๆ ขยับลุก

“กอดเพื่อนพี่ทำไมฝน”
พี่มี่ถาม

“ขอโทษครับ แขนผมสั่น”

“เพื่อนพี่หล่ออะดี๊ สนใจเลิกกับแฟนแล้วมาแต่งกับเพื่อนพี่แทนไหม”

หน้าผมร้อนผ่าวไปกับคำชวนนั้น ส่ายหน้าไปมาปฏิเสธ ผมกับพีมถูกไล่ให้กลับไปนั่งที่เดิม เสร็จจากท่าแมงมุมก็ไปที่ท่ากล้วยทับ คนหนึ่งเป็นหนุ่มหล่อสูงยาวเข่าดี ส่วนอีกคนเป็นเพื่อนสาวแค่จิตใจ สภาพร่างกายไม่ต่างกับอีกคนเลย เต็มใจทับมาก เด้งเอาๆ เรียกเสียงกรี๊ดมากกว่าคู่ผมกับพี่ภูมิอีก

ผมลอบมองคนตัวสูงที่ไม่ได้สนใจอะไรใคร

เฮ้อ ถ้าพี่หมอรู้ว่าผมใจเต้นกับคนอื่น พี่หมอจะฆ่าผมไหม


“คนนั้นเหมือนพี่หมอเนอะ” ตันหันมาสะกิดกระซิบ ผมหันไปมองมัน “คนที่เป็นแมงมุมให้มึงเมื่อตะกี้ ถ้าจับพี่หมอย้อนเวลากลับ กูว่าใช่คนเดียวกันแน่ๆ ทั้งรูปร่างหน้า น้ำเสียง แล้วก็บุคลิก”

“คิดเหมือนกัน”
หินกระซิบเห็นด้วย

“เหมือนไม่เหมือนก็ทำเอากูตกใจแทบแย่ตอนเปิดตามาเจอ”

“เป็นกู กูก็ตกใจ คิดว่าพี่หมอแอบใส่เสื้อนักศึกษาแล้วมาหามึง”

“พี่หมอเขาไม่อุตริแบบนั้นหรอก”
ผมถองหินไปที

“เอ้า ว่าได้เหรอ เผื่อหวงเมียจัด”
มันแซว ผมหัวเราะหึๆ

“พี่ภูมิแกเป็นเดือนด้วยนะมึง”

กูไม่แปลกใจเลย หล่อขนาดนั้น

“มองมากมึง เดี๋ยวได้หลงเสน่ห์”
หินเอามือขยุ้มกลางกบาล จับเบนหัวหนี

ห่า กูแค่มองเพื่อพิจารณาถึงความเหมือน เพราะไงพี่หมอกูก็หล่อที่สุดในปฐพี(หึๆ)

ว่าแล้วก็รู้สึกคิดถึงพี่หมอแฮะ


To be Con..
หึ ๆ ตัวละครใหม่จ้าา ไม่เด่นมากแต่ก็ไม่ด้อยจนเกินไป เอาเป็นว่า เป็นคนที่ทำให้พี่หมอผู้มั่นอกมั่นใจของเรานั่งเก้าอี้ไม่ติดพื้นแน่ ๆ #FCพี่ภูมิเบาๆ>////< ตอนแรกจะจับมาคู่กับพี่ดีน แต่สายแข็งพอกันเลยต้องตัดใจ งื้อ


หนังสือ&ebook>>http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=54068.msg3389162#msg3389162

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.96 อยากรู้-หมาป่า-รับน้อง 3{P.137}{ุุุ25-8-59} 50%
เริ่มหัวข้อโดย: ka[ze]na ที่ 25-08-2016 20:17:36

รอลุ้น!!!!

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.96 อยากรู้-หมาป่า-รับน้อง 3{P.137}{ุุุ25-8-59} 50%
เริ่มหัวข้อโดย: นางฟ้าเชียงชุน ที่ 25-08-2016 21:39:18

เพลงแมงมุมนี่ช่างเรียกเลือดได้ดีจริงๆ แต่ใครบีบนมน้ำฝนอ่ะ เดี๋ยวสับนิ้วขาด

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.96 อยากรู้-หมาป่า-รับน้อง 3{P.137}{ุุุ25-8-59} 50%
เริ่มหัวข้อโดย: Nus@nT@R@ ที่ 25-08-2016 21:49:52

พี่หมอมารับกลับบ้าน

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.96 อยากรู้-หมาป่า-รับน้อง 3{P.137}{ุุุ25-8-59} 50%
เริ่มหัวข้อโดย: ♥►MAGNOLIA◄♥ ที่ 25-08-2016 22:22:34

พี่ว๊าก ถึงเนื้อถึงตัวน้องเกินไปหน่อยไหม
ถึงขั้นบีบนมเลย
ลุ้นระทึก เลย ใครน้อ.....
ตัวละครใหม่แน่เลย เป็นพวกพี่ว๊ากปะ
ใช่พี่ทิม ที่บีบนมน้ำฝน ปะ
      :L1: :L1: :L1:
 :pig4: :pig4: :pig4: :pig4:

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.96 อยากรู้-หมาป่า-รับน้อง 3{P.137}{ุุุ25-8-59} 50%
เริ่มหัวข้อโดย: Duangjai ที่ 25-08-2016 22:44:03

อ้อมกอดที่คุ้นเคย ก้อต้องเดาว่าพี่หมอซิ ม่ะ

 o13 o13 o13 o13

....
ล

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.96 อยากรู้-หมาป่า-รับน้อง 3{P.137}{ุุุ25-8-59} 50%
เริ่มหัวข้อโดย: mystery Y ที่ 25-08-2016 23:16:55

ก็ต้องเป็นพี่หมอสิเนอะ!

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.96 อยากรู้-หมาป่า-รับน้อง 3{P.137}{ุุุ28-8-59}100%
เริ่มหัวข้อโดย: นางฟ้าเชียงชุน ที่ 28-08-2016 21:13:33

แอบเสียวไส้แทนน้ำฝน ถ้าพี่หมอรู้ว่าน้ำฝนเป็นแมงมุมตัวเมียนะ หึหึ พี่หมอได้จับน้ำฝนขยุ้มๆทั้งคืนแน่

แอบหวั่นใจพี่ภูมินิดๆ กลัวมาม่า :ling2: :ling2:

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.96 อยากรู้-หมาป่า-รับน้อง 3{P.137}{ุุุ28-8-59}100%
เริ่มหัวข้อโดย: tuek ที่ 28-08-2016 22:03:23

ตอนรับน้องก็มีท่านี้เหมือนกันแต่รุ่นพี่เขาเล่นกันเองเขาไม่ได้ให่รุ่นน้องเล่น
ฝนแกอย่าหวั่นไหวกับคนอื่นสิ

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.96 อยากรู้-หมาป่า-รับน้อง 3{P.137}{ุุุ28-8-59}100%
เริ่มหัวข้อโดย: mystery Y ที่ 29-08-2016 00:15:05

ทำไมภูมิถึงเหมือนพี่หมอขนาดนั้นอ่ะ?

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.96 อยากรู้-หมาป่า-รับน้อง 3{P.137}{ุุุ28-8-59}100%
เริ่มหัวข้อโดย: Ginny Jinny ที่ 29-08-2016 09:51:31

ดีใจจังพี่หมอจะนั่งไม่ติดเก้าอี้  :jul3: :jul3:

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.96 อยากรู้-หมาป่า-รับน้อง 3{P.137}{ุุุ28-8-59}100%
เริ่มหัวข้อโดย: Dee^daY ที่ 29-08-2016 15:12:05

ภูมิ คู่ใคร ..

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.96 อยากรู้-หมาป่า-รับน้อง 3{P.137}{ุุุ28-8-59}100%
เริ่มหัวข้อโดย: คนอ่าน ที่ 29-08-2016 16:14:34

ถึงกับต้องค้น google
ดูท่าแมงมุมขยุ้มเมื่ออ่านเรื่องนี้555

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.96 อยากรู้-หมาป่า-รับน้อง 3{P.137}{ุุุ28-8-59}100%
เริ่มหัวข้อโดย: rmlab ที่ 29-08-2016 16:28:10

อร๊าย ฝนอย่านอกใจพี่หมอน้า

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.96 อยากรู้-หมาป่า-รับน้อง 3{P.137}{ุุุ28-8-59}100%
เริ่มหัวข้อโดย: Pam_ban ที่ 29-08-2016 20:17:50

พี่หมอปลอมตัวมาด่วนค่ะ น้องสับสนแล้ว มาเฝ้าน้ำฝน  :กอด1:


รอตอนต่อไปค่ะ


 :katai3:

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.96 อยากรู้-หมาป่า-รับน้อง 3{P.137}{ุุุ28-8-59}100%
เริ่มหัวข้อโดย: โซดาหวาน ที่ 29-08-2016 20:19:23

พี่ภูมิคือใครอะไรยังไง ทำไมคล้ายพี่หมอขนาดนี้?!

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.96 อยากรู้-หมาป่า-รับน้อง 3{P.137}{ุุุ28-8-59}100%
เริ่มหัวข้อโดย: Wanatsuda ที่ 30-08-2016 05:56:29

 :impress2: :L3:รอพี่ดีนกับภูมินาจาาาาาาาาาา
จัดหนักๆเลยข่าาาาา

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.96 อยากรู้-หมาป่า-รับน้อง 3{P.137}{ุุุ28-8-59}100%
เริ่มหัวข้อโดย: ป้ากิ่งkingkarn ที่ 30-08-2016 10:45:11

ป้าชอบมากๆเลยค่ะนิยายสนุกๆที่แต่งยาวๆ ชอบมาตั้งแต่kissloveแล้วค่ะ^^

ขอบคุณมากๆค่ะที่วันของน้ำฝนมาถึงซะที

รอดูพี่หมอนั่งไม่ติด อยากเห็นพี่หมอเป็นเบี้ยล่างบ้าง

หลังจากเห็นแต่ฝนเป็นมาเกือบทั้งเรื่องแล้ว  :hao3:

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.96 อยากรู้-หมาป่า-รับน้อง 3{P.137}{ุุุ28-8-59}100%
เริ่มหัวข้อโดย: ราตรีสีน้ำเงิน ที่ 31-08-2016 06:30:21

:a2: :a2: :a2:

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.96 อยากรู้-หมาป่า-รับน้อง 3{P.137}{ุุุ28-8-59}100%
เริ่มหัวข้อโดย: ka[ze]na ที่ 31-08-2016 12:39:31

ถ้าดีนอยู่ ไม่กันหมาจะเท่าฝาบ้าน~~~

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.97 คิดถึงเมีย {P.138}{ุุุ3-9-59} 100%
เริ่มหัวข้อโดย: memew ที่ 01-09-2016 20:02:47

Chapter : 97: คิดถึงเมีย
[พี่หมอ...♡]




อยู่ๆ ผมก็รู้สึกคิดถึงฝนขึ้นมากะทันหัน ผมรีบล้วงหยิบมือถือขึ้นมากดไลน์หาฝน ส่งไปแค่คำเดียวสั้นๆ ครับ

‘คิดถึง’

มันเป็นความรู้สึกเดียวที่ผมมีตอนนี้จริงๆ พอส่งแล้วก็นั่งจ้องโทรศัพท์ หวังให้ฝนได้อ่านแล้วตอบกลับ แต่ทุกอย่างเงียบกริบ

ผมถอนหายใจเบาๆ เวลานี้ฝนคงกำลังโดนรับน้องอยู่ ไม่ได้พกมือถือติดตัวแน่ๆ

ยิ่งโตเมียผมยิ่งน่ารัก น่ารักจนบางครั้งผมก็ยังหวั่นๆ ว่าจะมีคนมาแย่งฝนไปจากผมหรือเปล่า ถึงจะแต่งงานกันแล้วก็เถอะ

ไหนๆ ก็ไหนๆ แล้ว ผมเปิดเว็บจิ้มเข้าไปในเว็บแฟนคลับน้ำฝน เผื่อมีคนแอบถ่ายภาพอะไรของฝนมาลงอีก

ผมยิ้มทันทีที่เห็น เพราะวันนี้มีภาพฝนอัปเดตเยอะเลย เมื่อเช้าเจ้าตัวแต่งตัวไปอย่างหล่อ ตอนนี้ไม่เหลือสภาพนั้นแล้ว หัวถูกจับมัดเป็นต้นมะพร้าวนับสิบต้น หน้าถูกละเลง ผมเซฟภาพพวกนั้นเก็บ ไล่ดูไปเรื่อยๆ ส่วนมากเป็นอิริยาบถต่างๆ ท่าเต้นตลกๆ บ้าง ท่าทุเรศๆ บ้าง ผมนั่งขำจนตัวโยน คนไข้เข้าพอดี ผมวางมือถือลง ตรวจคนไข้ต่อ พอตรวจเสร็จก็หยิบมือถือมาจิ้มดูต่อ

ผมนั่งหัวเราะ มองฝนที่น่าจะถูกแกล้งมัดตาไว้ด้วยผ้า ภาพต่อไปเป็นฝนยืนตัวเอียงๆ เซๆ คนถ่ายก็ถ่ายเอาทุกช็อตจริงๆ กระทั่งฝนเซจะล้ม แล้วถูกโอบกอดเอาไว้ในอ้อมแขนของใครบางคน

ใครสักคนที่มีหน้าตาคล้ายผม
ผมไล่ภาพไปเรื่อยๆ กระทั่งฝนลงไปทำท่าแมงมุมที่พื้น เกมนี้ผมรู้จักดีเพราะสมัยรับน้องเคยโดนบังคับให้เล่นด้วย

เด็กนั่นคืบคลานเข้ามาหาฝน ผมเผลอกัดกรามกรอด กระทั่งร่างของคนคนนั้นมาอยู่เหนือตัวฝน หัวใจผมหล่นวูบไปอยู่แทบเท้า

ผมรู้ว่ามันเป็นแค่เกม ซึ่งใครจะถูกเลือกมาเล่นคู่กับฝนก็ได้ แต่เพราะอะไรบางอย่างในตัวเด็กคนนั้นทำให้ผมรู้สึกว่ามันไม่ธรรมดา จะว่าเพราะเด็กนั่นคล้ายผม หรือว่าแค่เป็นผู้ชาย แล้วภาพต่อมานั้นทำเอาผมหายใจแทบไม่ออก เพราะฝนตวัดมือโอบกอดผู้ชายคนนั้นไว้ แล้วล้มลงไปนอนทับกันอยู่ที่พื้น

“สวัสดีค่ะ”
คนไข้เดินเข้ามานั่งตรงหน้า ผมค่อยๆ วางมือถือลง ภาพน้ำฝนที่โอบกอดผู้ชายคนนั้นเปิดนิ่งอยู่ตรงหน้า

คนไข้อธิบายอาการ แต่เสียงนั้นแทบไม่เข้าหูผม ผมรีบสะบัดหน้า ดึงสติตัวเองกลับมาทำงานต่อ พอหมดคนไข้คนนี้ ผมรีบขอตัวไปเข้าห้องน้ำ เปิดไล่ดูภาพในมือถืออีกรอบ

ความโกรธกรุ่นขึ้นในอกเบาๆ ผมกดปิด ยัดมือถือลงกระเป๋า

ผมอยู่เวรจนดึก กว่าจะกลับถึงบ้านก็ปาเข้าไปห้าทุ่ม ซึ่งเด็กนั่นคงหลับไปแล้ว ผมเปิดประตูก้าวเข้าไปในห้องช้าๆ เปิดไฟขึ้น

ถ้าวันไหนฝนเหนื่อยจัดๆ ฝนจะไม่รู้สึกตัวเวลาผมกลับบ้าน วันนี้ก็คงเหมือนกัน ฝนยังคงนอนนิ่ง ได้ยินเสียงลมหายใจแผ่วๆ ผมก้าวช้าๆ เข้าไปหา ฝนใส่เสื้อยืดสีขาว กางเกงขาสั้นสีเดียวกัน ผมสีน้ำตาลเข้ม ล้อมกรอบใบหน้าขาวๆ นั้นไว้ ฝนเป็นหนุ่มเต็มตัวแล้ว ไม่ใช่เด็กกะโปโลอย่างที่ผมเห็นแรกๆ จะว่าเพราะทรงผม หรือเพราะโครงสร้างร่างกายของคนที่โตเต็มวัยก็ได้ ฝนถึงได้ดูมีเสน่ห์ขึ้น

กลีบปากแดงเผยอนิดๆ จนเห็นไรฟันขาว แค่เห็นมันก็กระตุ้นอารมณ์บางอย่างของผมให้ตื่นแล้ว

ผมค้ำมือไว้ข้างต้นแขนคนหลับ เกลี่ยหลังมือกับแก้มขาวแผ่วเบา มาหยุดอยู่ยังริมฝีปาก ผมเกลี่ยไล้มันเบาๆ เหมือนปากแดงๆ นั้นกำลังเชิญชวนผมยังไงพิกล

ผมละมือออก แทนที่ด้วยริมฝีปากตัวเอง ได้กลิ่นหอมอ่อนๆ จากตัวคนหลับ ฝนไม่มีปฏิกิริยาตอบสนอง ภาพที่ฝนกับใครบางคนทำท่าขยุ้มฉาดเข้ามาในความคิด ผมบดเบียดปากมันหนักขึ้น หวังลบภาพพวกนั้นทิ้งไป

ผมไม่อยากโกรธ ผมพยายามเข้าใจ แต่ผมกำลังควบคุมความหึงตัวเองไม่ได้ ผมเลื่อนปากลงไปยังซอกคอคนหลับ ก้มซุกสูดดมอย่างหื่นกระหาย ยิ่งสูดดม ยิ่งเหมือนคนที่เพิ่งได้พบลมหายใจหลังมันขาดหายไปนาน ผมก้มดม ก้มแตะ คนหลับแหงนหน้านิดๆ ไม่รู้ว่าเพราะรำคาญ หรือเพราะรู้สึกดีกันแน่ ผมไม่สนใจท่าทางแบบนั้น ล้วงมือผ่านชายเสื้อเข้าไปลูบไล้หน้าท้อง ไต่สูงขึ้นไปที่ยอดอกเม็ดเล็ก คนหลับผวาเฮือก เจ้าของอาจยังไม่ตื่น แต่หัวนมตื่นขึ้นมาท้าทายนิ้วมือผมแล้ว ได้ยินเสียงเครือครางแผ่วๆ จากคนหลับ


ผมละมือจากนมขวามุ่งหานมซ้าย ฝนขยับแนบแก้มกับที่นอน อ้าปากครางออกมาดังขึ้น ทั้งที่ดวงตายังปิดสนิท ร่างกายผมร้อนผ่าวราวกับถ่านที่กำลังถูกเผาไหม้

ผมเลิกชายเสื้อฝนขึ้นสูงจนหัวนมสองข้างโผล่ ยอดอกเม็ดเล็กตั้งชันท้าทายสายตา หัวใจผมไหวแรง รู้สึกตื่นเต้นอย่างบอกไม่ถูก

วันนี้มีคนแตะต้องหัวนมน้อยๆ ของผมนี้ไปรึยัง ฝนจะสงวนไว้ให้ผมคนเดียวไหม ผมใช้นิ้วบี้ ฝนขยับนิดๆ อย่างหวามไหว สองปลายเท้าเริ่มขยับสไลด์พื้นผมบีบบี้บดคลึงมันอยู่อย่างนั้น ตาก็เฝ้ามองปฏิกิริยาของคนที่กำลังหลับสนิท

ฝนดูยั่วยวนมาก ผมก้มใช้ปลายลิ้นตวัดรัดรึงยอดอกซ้ายมันในขณะที่ข้างขวาไร้อิสระด้วยมือผม คนหลับครางสะท้านออกมาเสียงดัง มือแปะป่ายขึ้นมาจับหัวผมไว้อัตโนมัติ

“พี่หมอ…”
ฝนครางเรียกชื่อผมออกมาเบาๆ ผมยกหน้ามอง ดวงตาที่ปิดสนิทเมื่อกี้ปรือเปิดขึ้นมามอง ผมไม่สนใจพูดอะไรอีก ก้มลงไปงับยอดอกมันต่อ ฝนแอ่นอกตอบรับ กุมหัวผมไว้ ครางเสียงดังและขยับขามากขึ้น

ทุกท่วงท่าที่ฝนทำมันดูยั่วยวนมากขึ้น

“พี่หมอ…”
ฝนครางเรียกเป็นชื่อผม แทรกปลายนิ้วเข้ากับเส้นผมผม ผมละมือข้างหนึ่งลงไปดึงกางเกงนอนมันลง น้องมันตื่นแล้ว ผมนวดคลึงวนมือไว้กับสิ่งนั้น ผมละปากจากหัวนม ต่ำลงไปปรนเปรอมันด้านล่าง ฝนครางหวานจนผมใช้เวลาอยู่กับสิ่งนั้นเนิ่นนาน

ผมรู้ว่าฝนชอบ และผมก็ชอบที่จะทำให้ฝนมีความสุข ผมไม่ทำให้ฝนปลดปล่อย เพราะถ้าจะไปถึงสวรรค์ เราจะต้องไปด้วยกันเท่านั้น ผมแค่ปรนเปรอเท่านั้น

ผมละปากออก ตัวฝนสั่นสะท้านอย่างเห็นได้ชัด มองผมตาเชื่อม ในแววตานั้นกำลังร้องขอให้ผมปรนเปรอต่อหรือไม่ก็ทำให้ตัวเองไปถึงปลายทางด้วยกันโดยเร็ว

ผมรีบปลดเปลื้องปราการตัวเองออก เชื่อมร่างอันเพียบพร้อมเข้าหาร่างที่กำลังดึงดูดอย่างเย้ายวนด้านล่าง

ผมยกสะโพกฝนขึ้นมาไว้บนหน้าขา ขยับเชื่องช้าหวังทำให้คนตัวเล็กมีความสุขกับสิ่งที่ผมทำให้

ฝนเรียกผมเสียงหวาน ครางรับตามการกระหน่ำของผม บีบรัดภายในแน่น ผมจับฝนพลิกขึ้นไปอยู่ด้านบน ฝนมองผมตาเชื่อม เสื้อที่ไม่ได้ถอดตกลงมา ผมรีบจับสิ่งนั้นถอดออกจากหัวฝน ร่างน้อยมองผมด้วยดวงตาแห่งความต้องการ ขยับสะโพกเป็นจังหวะ

น้ำฝนกลายร่างเป็นน้ำมันไปแล้ว ฝนกลืนกินผมอย่างเร่าร้อน ฆ่าผมด้วยเสียงหวานๆ ฝนเร่งจังหวะเมื่อจะไปถึงปลายทาง ผมเองก็แทบจะทนไม่ไหว จนในที่สุด ผู้คุมเกมด้านบนก็รีดเร้นหยาดน้ำในตัวผมออกมา ไม่ต่างกับเจ้าตัวเองที่ปลดปล่อยออกมาจนเลอะหน้าท้องผม ฝนหอบแฮกจนหน้าอกกระเพื่อม หัวใจผมเต้นแรงเพราะแรงบีบรัดเมื่อกี้


ฝนปรือตามอง ดวงตาคู่นั้นหรี่แสงลงเรื่อยๆ เหมือนเครื่องยนต์แบตหมด ค่อยๆ โน้มตัวมาซบอิงอกผมไว้ ผมกอดฝนไว้แน่น เสียงหัวใจผมเต้นแรงพอๆ กับลมหายใจ เพียงไม่นานเจ้าตัวก็กรนฟี้ไปอีกรอบ ผมก้มมอง โอบกอดร่างน้อยแน่น อยากหลับตามฝนไปทั้งอย่างนี้ แต่ผมยังไม่ได้อาบน้ำ ผมลุกหยิบทิชชู่เปียกมาเช็ดทำความสะอาดให้ สวมใส่เสื้อผ้าให้เหมือนเดิม เดินไปอาบน้ำ

อยากปลุกขึ้นมาถามเรื่องรับน้องวันนี้ แต่ผมก็ต้องท่องไว้

เชื่อใจ…

เชื่อใจ…

ผมเดินกลับมาทิ้งตัวลงนอนเคียงข้างคนหลับ ขยับไปโอบกอดมันไว้แผ่วเบา

“พี่จะเชื่อใจเรานะฝน เชื่อใจว่าฝนจะไม่เปลี่ยนใจไปรักคนอื่นนอกจากพี่”

[To be Con..50%][ต่อค่ะ 50%]


ผมตื่นขึ้นมาอีกที คนที่ผมนอนกอดไว้เมื่อคืนไม่อยู่บนที่นอนแล้ว ได้ยินเสียงฝักบัว เจ้าตัวคงกำลังอาบน้ำอยู่ ผมขยับตัวลุกนั่งข้างเตียง ฝนเดินออกมา แก้มขาวแดงซ่าน

“เมื่อคืนผมโดนลักหลับ”
มันพูดหน้าบึ้งนิดๆ ผมอมยิ้ม

“เหรอ ใครนะมาลักหลับนายได้”

ฝนอมยิ้ม

“บ้า อยู่ๆ ก็คึกขึ้นมากลางดึก”

“ฝนอยากน่ารักเอง พี่เห็นแล้วอดใจได้ที่ไหน”
ผมดึงมันเข้ามาไว้ในอ้อมแขนทั้งที่ยังนั่งอยู่ข้างเตียง ได้กลิ่นสบู่หอมจางๆ จากตัวมัน

“จูบอรุณสวัสดิ์พี่ล่ะ”

มันก้มลงมาจูบเบาๆ ตามคำร้องขอ ผมขยับจะบดเบียด แต่มันรีบดึงหน้าออกก่อน

“เดี๋ยวก็ยาวหรอก เช้าๆ ยิ่งเป็นช่วงอันตรายอยู่ด้วย”

ผมเบ้หน้าอย่างเสียดาย มันพูดไม่ผิดหรอก มันเป็นธรรมชาติยามเช้าของผู้ชาย(โดยเฉพาะผม) ผมปวดหนึบแถวท้องน้อย ส่งสายตาเว้าวอนไปหา มือไม้ยุบยับอยู่แถวๆ สะโพกมัน ฝนส่ายหัวพรืด

“ผมต้องรีบไปมหา’ลัยแต่เช้า พี่เข้าเวรเช้าเหมือนกันไม่ใช่เหรอ รีบไปอาบน้ำแต่งตัวได้แล้ว”
ฝนเบรกอย่างรู้ทัน ผมถอนหายใจแรงอย่างเสียดาย แต่ก็ยอมปล่อยฝนออก ลุกเดินเข้าห้องน้ำไป จัดการอะไรๆ ของตัวเองด้วยมือ ใช้เวลาอาบน้ำไม่นานก็เดินตัวหอมฉุยออกไปแต่งตัว

ฝนนั่งอ่านหนังสือรออยู่ข้างเตียง กระทั่งผมแต่งตัวเสร็จ ฝนเงยหน้ามองผมตั้งแต่หัวจรดเท้า ส่งรอยยิ้มน่ารักมาให้ รอยยิ้มที่ผมชื่นชอบ ผมขยับเดินเข้าไปใกล้ คร่อมร่างที่ยังนั่งอยู่ข้างเตียงไว้ในอ้อมแขน บดจูบมันไปเบาๆ ที มันยันสองมือไว้ด้านหลังกันล้ม รับจูบกะทันหันจากผม

มันครางอื้อประท้วง ยกมือข้างหนึ่งมาดันหน้าอกผมไว้ ผมค่อยๆ คลายจูบออก

“อย่าไปยิ้มแบบนี้ให้ใครเห็นนะ”

“ทำไม”
มันถามด้วยสีหน้างงๆ ปากฉ่ำแดงเพราะแรงเบียดจากผมเมื่อกี้

“กลัวคนมาหลงเสน่ห์เพิ่ม”

มันหน้าบูด

“ใครจะมาตาถั่วเหมือนพี่หมอกัน”
ดูมันพูดเข้า ผมก้มบดปากมันอีกรอบ ฉุดมันลุกยืน มันคว้าเป้ที่วางไว้ข้างๆ ขึ้นสะพาย ในขณะที่ผมเดินไปหยิบกระเป๋ามาถือไว้ กำลังจะออกจากประตู ผมเบรกกึกลงก่อน

“ฝน”

มันหันมามอง

“เมื่อวานรับน้องใช่ไหม”

“อือ รับทุกวันช่วงนี้”

ผมอยากถามเรื่องเกมที่มันเล่นกัน แต่คิดไปคิดมามันก็เป็นแค่เกมนี่

“สนุกไหม”
ผมถามไปเรื่องอื่นแทน

“หนุกที่ไหน เมื่อยจะตาย เมื่อวานโดนสั่งวิดพื้นจนแขนล้าไปหมด หัวจะล้านรึเปล่าก็ไม่รู้ เล่นเอาหนังยางรัดถุงแกงมารัดผม”
มันจิ้มหัวให้ดู ผมหัวเราะ

แม้ใจอยากถามขนาดไหน แต่ผมก็อดใจเอาไว้ อยากเชื่อใจฝนให้มากกว่านี้ ผมโอบเอวมันเบาๆ พากันเดินออกจากห้อง

ด้านล่างเห็นไผ่ในชุดนักศึกษาแบบเดียวกับฝนนั่งกึ่งนอนอยู่บนโซฟา กระดิกเท้ายิกๆ ฟังเพลงเพลินๆ มันเงยหน้าขึ้นมามองพวกผม ยักคิ้วใส่เพื่อนมันนิดหนึ่งแต่เมินผมไป ฝนเดินตรงดิ่งไปหามัน ในขณะที่ผมเดินเอากระเป๋าไปวางแล้วทิ้งตัวลงนั่งบนโต๊ะอาหาร หยิบหนังสือพิมพ์มานั่งอ่านรอพ่อกับแม่

“คณะมึงไหงรับน้องโหดนักวะฝน”

ผมหูผึ่งนิดหนึ่งฟังคนสองคนคุยกัน

“กูจะไปรู้ไหม แต่คณะวิศวะของพวกไอ้ตาโหดกว่า ของมึงนี่ชิลล์เลยดิ มีแต่คนอิจฉาคณะมึงกันเป็นทิวแถว”

“คนในคณะกูคือบุคคลล้ำค่า”

ผมหัวเราะหึๆ ไปกับคำพูดมัน ที่ล้ำค่าเพราะมหา’ลัยนี้คนเรียนคณะแพทย์กันน้อยมากต่างหาก

พ่อกับแม่พากันเดินลงมาพอดี แม่บ้านจึงตักข้าวออกมาแจก วันเกิดฝนที่ผ่านมา ผม พ่อผม พ่อฝนรวมถึงอาจารย์หมอที่ผันตัวเองมาเป็นพ่อฝนด้วยอีกคนหารเงินกันคนละส่วนซื้อรถเป็นของขวัญวันเกิดให้ฝนเพื่อขับไปเรียน จะให้ไปกลับกับไผ่เหมือนสมัยเรียนมอปลายไม่ได้ เพราะเรียนกันคนละคณะ ไผ่มันเรียนหนักกว่าฝนหลายเท่าด้วย แถมยังเป็นเด็กกิจกรรมอีกต่างหาก จริงๆ พ่อจะซื้อรถให้ไผ่ด้วย แต่มันไม่เอาเพราะชอบซิ่งมอเตอร์ไซค์มากกว่า หัวเกรียนไปเรียนเหมือนเดิม

ผมบอกลาทุกคนขับรถไปทำงาน ผมว่าชีวิตช่วงวัยเรียนเป็นวัยที่น่าจะมีความสุขที่สุดแล้ว นึกแล้วก็อยากกลับไปวันนั้นอีกรอบ




“สวัสดีค่ะคุณหมอแซม”
หมออรโบกมือใส่ผมไหวๆ ข้างรถที่จอดอยู่ ผมยกมือให้ตอบรับ เธอเดินยิ้มปากสีแดงฉ่ำเข้ามาหา ความมหัศจรรย์ในตัวผู้หญิงคือ เครื่องสำอางสามารถเนรมิตให้ผู้หญิงคนหนึ่งกลายเป็นผู้หญิงหลายๆ คนได้ วันนี้เธอมาแนวสวยเฉี่ยวแบบที่ไม่เคยเจอมาก่อน ไม่ได้หวานแหววแบบที่ผมเคยเจอ ไม่แน่ใจว่าเป็นแฟชั่นหรือว่าเป็นบุคลิกที่แท้จริงของเธอกันแน่

“เข้าเวรเช้าเหมือนกันเลย”

ผมยิ้มรับ เราเดินเคียงกันขึ้นตึกไป บอกตามตรงว่าหมออรเป็นหนึ่งในสิ่งอึดอัดสำหรับผม ผมไม่แน่ใจว่าหมออรจงใจ หรือว่าเป็นปฏิกิริยาอัตโนมัติของฮอร์โมนในร่างกายผู้ชายกันแน่ ผมพยายามรักษาตบะไม่ให้รู้สึกอะไรกับพลังดึงดูดทางเพศระดับพระกาฬของหมออรนั้น

ผมรู้ว่าหมอหนุ่มในโรงพยาบาลเราถูกเธอฟาดเรียบไปหลายคนแล้ว และพี่ณีย์ก็กระซิบว่าเธอกำลังจ้องจะตะครุบผมอยู่ จริงๆ เธอมีท่าทีมานานแล้ว แต่ผมไม่เล่นด้วยเพราะมีฝนอยู่

เธอเดินเคียงมากับผม คนไข้มองกันเป็นทิวแถว ไม่ต่างกับหมอหนุ่มบางคน ถ้าเป็นก่อนที่ผมจะมีฝน ผมคงกินเธอไปแล้วเหมือนกัน

เราเดินคุยกันมาตามทางตราบจนมาถึงห้องตรวจ เธอขอแยกทางเข้าห้องตรวจตัวเองในขณะที่ผมเข้าประจำที่ห้องตัวเองเช่นกัน พี่ณีย์รีบเดินตรงดิ่งเข้ามาหา

“อย่าหลงกลเชียวนะคะคุณหมอ จะหาว่าพี่ณีย์ไม่เตือน”

ผมยิ้มรับ

“ไม่หรอกครับ ผมรักฝน พี่ก็รู้”

“อันนั้นรู้ดีค่ะ แต่ระวังตัวไว้หน่อย เจ้าหล่อนจ้องเขมือบคุณหมออยู่ ช่วงนี้ฮีทหนักซะด้วย หนุ่มๆ ในโรงพยาบาลเราเหลือแค่คุณหมอคนเดียวแล้วที่ยังไม่เสร็จเจ้าหล่อน หมายหมั้นปั้นมืออย่างหนักเชียว”

“ผมว่าไม่มั้ง”

“จริงๆ ค่ะ”

ผมพยักหน้ารับ บอกให้เธอนำคนไข้มาให้

[To be Con..]
ความวัวไม่ทันหาย ความชะนีเข้ามาแทรก เจ้ยยยย พี่หมอโบราณเขาว่าไว้ "อย่าไว้ใจทางอย่าวางใจชะนีนะคะ" (มีใครสักคนตะโกนบอก "แรด" ต่างหาก)  โอเค แรดก็แรด = = ;
#เอาหมออรออกไป!!! แต่เก็บพี่ภูมิไว้นะ คนเขียนชอบ >////<

หนังสือ & ebook : http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=54068.msg3389162#msg3389162

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.97 คิดถึงเมีย {P.138}{ุุุ1-9-59}50%
เริ่มหัวข้อโดย: ่jum ที่ 01-09-2016 20:46:20

 :m1:

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.97 คิดถึงเมีย {P.138}{ุุุ1-9-59}50%
เริ่มหัวข้อโดย: dragon123 ที่ 01-09-2016 21:09:12

เราเชื่อว่าน้องฝนจะไม่ทำให้พี่หมอต้องเสียใจอย่างแน่นอน!!!  o13

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.97 คิดถึงเมีย {P.138}{ุุุ1-9-59}50%
เริ่มหัวข้อโดย: rmlab ที่ 01-09-2016 21:11:47

เข้าใจพ่หมอจ้า

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.97 คิดถึงเมีย {P.138}{ุุุ1-9-59}50%
เริ่มหัวข้อโดย: iceman555 ที่ 01-09-2016 21:31:49

 :katai2-1: :katai2-1: :katai2-1: :katai2-1:

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.97 คิดถึงเมีย {P.138}{ุุุ1-9-59}50%
เริ่มหัวข้อโดย: ราตรีสีน้ำเงิน ที่ 02-09-2016 01:34:58

:m3: :m3: :m3:

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.97 คิดถึงเมีย {P.138}{ุุุ1-9-59}50%
เริ่มหัวข้อโดย: mox2224 ที่ 02-09-2016 01:57:26

ดีนภูมิ :katai2-1:

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.97 คิดถึงเมีย {P.138}{ุุุ1-9-59}50%
เริ่มหัวข้อโดย: Ginny Jinny ที่ 02-09-2016 09:05:39

พี่หมอยังคงหื่นเสมอต้นเสมอปลาย  :m10: :m10:

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.97 คิดถึงเมีย {P.138}{ุุุ1-9-59}50%
เริ่มหัวข้อโดย: Dee^daY ที่ 02-09-2016 12:17:11

หึง หวง กันต่อไป ..

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.97 คิดถึงเมีย {P.138}{ุุุ1-9-59}50%
เริ่มหัวข้อโดย: ป้ากิ่งkingkarn ที่ 02-09-2016 13:09:49

จริงแท้ค่ะ ทุกสิ่งอย่างมี2ด้านเสมอ อยู่ที่เราต้องฝึกมอง

ในคำว่า"ไม่ดี" ก็ยังมีคำว่า"ดี" ในคำว่า"ไร้สาระ" ก็มีคำว่า"สาระ"เป็นส่วนประกอบ

ขออนุญาตยกquoteภาษาอังกฤษมาเป็นตัวอย่างอีกสักอัน "...you can't have a 'rain'bow, without a little rain. "

ชีวิตคู่ก็เช่นกัน เราต้องร่วมทั้งสุขและทุกข์ค่ะ ถ้าไม่เคยฝ่าฟัน ไม่เคยผ่านอุปสรรคร่วมกันยากที่จะเห็นคุณค่าที่ต้องรักษาไว้

ขอบคุณมากๆค่ะสำหรับคำว่า เชื่อใจ ของพี่หมอ  :กอด1:

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.97 คิดถึงเมีย {P.138}{ุุุ1-9-59}50%
เริ่มหัวข้อโดย: mystery Y ที่ 02-09-2016 15:38:55

เชื่อใจฝนได้ใช่ไหม!?

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.97 คิดถึงเมีย {P.138}{ุุุ1-9-59}50%
เริ่มหัวข้อโดย: OoniceoO ที่ 02-09-2016 20:56:30

น้าสงสารเชื่อใจฝนน้าครั

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.97 คิดถึงเมีย {P.138}{ุุุ3-9-59}100%
เริ่มหัวข้อโดย: Dee^daY ที่ 04-09-2016 10:56:14

ระวังตัว ..

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.97 คิดถึงเมีย {P.138}{ุุุ3-9-59}100%
เริ่มหัวข้อโดย: Ginny Jinny ที่ 04-09-2016 13:32:04

จะมีเรื่องอันใดเกิดขึ้นอีก  :z2: :z2:

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.97 คิดถึงเมีย {P.138}{ุุุ3-9-59}100%
เริ่มหัวข้อโดย: iceman555 ที่ 04-09-2016 14:08:48

 :katai2-1: :katai2-1: :katai2-1:

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.97 คิดถึงเมีย {P.138}{ุุุ3-9-59}100%
เริ่มหัวข้อโดย: ka[ze]na ที่ 04-09-2016 18:26:35

คนเรามักเจออะไรที่คาดไม่ถึงเสมอ...

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.97 คิดถึงเมีย {P.138}{ุุุ3-9-59}100%
เริ่มหัวข้อโดย: kiszy ที่ 04-09-2016 20:18:23

พี่หมอเริ่มจะโดนกรรมเอาคืนล่ะ หึๆ

แต่ถ้าหึงแล้วอย่ามาลงที่ฝนมากนักล่ะ

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.98 ว่าที่คู่แข่ง {P.138}{ุุุ10-9-59} 150%
เริ่มหัวข้อโดย: memew ที่ 05-09-2016 20:05:52

Chapter : 98 : ว่าที่คู่แข่ง [น้ำฝน...♡] 150%
 

เมื่อคืนผมโดนลักหลับครับ ดีว่าโดนไปแค่รอบเดียว ตานี่ไว้ใจไม่ได้จริงๆ ขนาดหลับไปแล้วยังปลุกขึ้นมาทำให้ผมต้องออกกำลังกายเรียกเหงื่อตอนดึกได้

“มึงรู้พี่รหัสมึงยังฝน”
หินกระซิบ มันบ่นเสียดายใหญ่ที่พี่ต้าร์ไม่มาเป็นพี่ว้ากกับเขาด้วยเพราะติดกิจหลายอย่าง แต่ผมว่าดีแล้วล่ะครับ ไม่งั้นคงมีมหกรรมแซวกันแหลกลาญเกิดขึ้นแน่ๆ

“ยังเลย บอกใบ้มาแค่สิงโตหัวเหลือง”

มันนิ่งคิด กวาดมองไปรอบๆ แล้วไปชะงักอยู่ที่ใครสักคน

“กูว่ากูรู้แล้ว”

ผมมองตามสายตามันไป จนไปเจอะใครบางคนที่กำลังนั่งกดมือถือเล่นยิกๆ ในกลุ่มพี่ว้ากด้านหน้า ตัวคนไม่ได้ทำให้ผมสนใจได้เท่ากับมือถือที่อยู่ในมือ กรอบเป็นสีดำ แต่สายห้อยโทรศัพท์เป็นตุ๊กตาสิงโตหัวเหลืองอ๋อย และตอนนี้ตุ๊กตาตัวนั้นกำลังดิ้นยุกยิกตามแรงกดของเจ้าของ ให้เดาน่าจะกำลังเล่นเกมอยู่(ช่วงนี้เบรกครับ)

“หมายความว่า…” ผมค้างคำไว้แค่นั้น

“น่าจะใช่นะ”

ผมกลืนน้ำลายลงคออึกใหญ่ พี่ปีสองในคณะมีตั้งเยอะตั้งแยะ ทำไมต้องมาเจาะจงให้พี่คนนี้มาเป็นพี่รหัสผมด้วยนะ

คนที่กำลังเล่นเกมอยู่คงรู้ว่ามีคนมองถึงได้เงยหน้าจากเกมมองตรงมาด้านหน้า พอเห็นว่าใครมองอยู่ก็คลี่ยิ้ม ขยิบตาให้ทีหนึ่ง

ผมกลืนน้ำลายฝืดๆ ลงคอ

“น่าดูชมเหมือนกันนะฝน ไม่รู้เอาจริงหรือล้อเล่น”
หินกระซิบต่อ

“กูว่าพี่เขาล้อเล่นมากกว่า”
ผมกระซิบกลับ พอเห็นว่าผมยังมองอยู่พี่แกก็กดปิดมือถือ ยัดใส่กระเป๋ากางเกง เดินตรงมาทางผมที่นั่งรวมกลุ่มกับเพื่อนๆ อยู่ที่พื้นคอนกรีต

“มองพี่แบบนี้ จะถือว่าให้ความหวังพี่นะ”

ผมอ้าปากค้าง

“ถอยไปไกลๆ เลยชาร์จ มึงนี่นะ เดี๋ยวได้ปีนต้นงิ้ว”
ใครสักคนมาลากคอพี่ชาร์จลุกห่างออกไป

“ระวังตัวไว้หน่อยละกัน”
หินตบบ่าผมเบาๆ เตือน ผมพยักหน้า

วันนี้พี่ว้ากว้ากพอเป็นพิธีเพราะจะให้เราซ้อมเชียร์

“เอาล่ะ ก่อนซ้อม เราจะหาผู้เข้าประกวดดาวเดือนคณะกัน รู้จักกันมาพักหนึ่งแล้วนี่ เลือกมากันได้เลยว่าคนไหนสวยหล่อดูดีมีสไตล์สะดุดตาเหมาะแก่การยกขึ้นหิ้งถีบออกไปเชิดหน้าชูตาให้คณะเราได้สำหรับปีนี้”
พี่มี่ผู้นำทีมว้ากวันนี้(ใครว่าคณะผมคุณหนู ดูใหม่นะครับ พี่มี่น่าจะเหมาะกับการไปเรียนวิศวะมากกว่า) พอสิ้นเสียงพี่มี่ ทั้งรุ่นพี่และเพื่อนๆ ร่วมรุ่นก็ต่างพากันเสนอชื่อผู้ที่เหมาะสมเข้ามา สวยหล่อกันจริงๆ นั่นแหละ

“น้ำฝนค่ะ”

หือ ผมสะดุ้ง หันซ้ายหันขวามองหา ชื่อเหมือนก็จริง แต่อาจไม่ใช่ผมก็ได้ แต่ทุกสายตาพุ่งตรงมาทางผมกันหมด

ผมชี้นิ้วใส่หน้าตัวเอง

ผมเนี่ยนะ

“โอเค”

“เฮ้ย ไม่โอเคนะพี่มี่!!”
ผมรีบค้าน

“ไหน ใครอีก”
แต่พี่มี่ไม่สนใจเสียงค้านของผมหันไปถามคนอื่นต่อ

“พี่มี่ ไม่เอา”
เสียงค้านของผมกลืนหายไปกับเสียงของผู้คนที่พากันเซ็งแซ่พูดจาแซวเพื่อหาผู้เข้าประกวดต่อ

ฟังกูบ้างสิครับทุกคน T^T

“หินกับพีมค่ะ”
มีคนเสนอเพื่อนผมอีกสองให้มารับชะตากรรม พีมรีบปฏิเสธหัวสั่นเหมือนผม ส่วนหินแค่หันไปมองคนโหวตเท่านั้น

พี่มี่ไม่สนใจเสียงปฏิเสธ ตีมึนจดชื่อเพื่อนผมไปเหมือนกัน

ฝ่ายหญิง น้ำหวานเพื่อนผมก็โดนหางเลขตามไปด้วย อันนี้ผมไม่เถียงครับ เพราะเพื่อนผมสวยจริงๆ

หลังซ้อมเชียร์ พวกที่ถูกคัดเลือกจะต้องอยู่พูดคุยเกี่ยวกับเรื่องการประกวดต่ออีก

อ๊ากกก แค่นี้กิจกรรมก็เยอะแล้ว ยังจะมาเพิ่มให้กันทำไมอี๊ก

..50%...



..50%...

ใช้เวลาในการพูดคุยเรื่องการประกวดไม่นาน เริ่มซ้อมเดินกันตั้งแต่พรุ่งนี้ ที่เหลือพี่มี่ก็ให้การบ้านว่าต้องหาอะไรขึ้นโชว์วันประกวด ผมพยายามไปขอสละสิทธิ์ แต่พี่มี่ไม่ยอม ผมก็ได้แต่ทอดถอนใจ

ได้ตำแหน่งคงดังยิ่งกว่าเดิม ไม่ได้ก็ขายขี้หน้า

ผมรีบโทรหาไผ่ เสียงรอสายดังอยู่ไม่นานปลายสายก็กดรับ

“ทำไรอยู่มึง กลับบ้านยัง”

“เล่นบาสอยู่”
มันตอบหอบๆ ผมยิ้ม กะจะบอกมันเรื่องโดนเลือกให้ไปประกวดเดือนคณะวันนี้ แต่สงสัยมันจะยังเล่นอยู่

“คณะเหรอ”
ผมถาม เพราะสนามบาสมีหลายจุด หน้าคณะมันละที่หนึ่ง มันรับปาก “งั้นเดี๋ยวกูไปหา” 

มันครางอื้อเดียวรับ

“กูจะไปหาไผ่ที่สนามบาสหน้าคณะมัน มีใครอยากไปกับกูบ้าง”

“เอาดิ”
พวกมันรับปาก พากันเฮโลเดินคุยกันโฉงเฉงไปยังสนามบาส ได้ยินเสียงลูกบาสเด้งพื้น พอๆ กับเสียงเอี๊ยดอ๊าด พอเดินใกล้เข้าไปมากขึ้นก็เห็นไผ่ในสภาพเสื้อนักศึกษาลุ่ยๆ พับแขนถึงศอก แบะอกจนเห็นซิกแพ็ก มันโดดเด่นมาก เพราะผู้เล่นคนอื่นเขาแต่งตัวกันเรียบร้อยมาก หนำซ้ำมันยังเป็นคนเดียวที่หัวเกรียนอีกต่างหาก

แต่เชื่อเหอะ เสียงกรี๊ดที่ดังอยู่รอบสนามตอนนี้ มีแต่เสียงเรียกชื่อมันทั้งนั้น

“ไผ่!!/น้องไผ่สู้ๆ!!/ ไผ่ ดังก์ไปเลย!!/กรี๊ดผัวไผ่ขา อยากจับไข่ผัวไผ่จังเลยค่า”
เอ่อ… อันหลังนี่เดาได้ใช่ไหมครับว่าจากคนประเภทไหน

“เพื่อนกูเสน่ห์โคตรแรง”
หินมันเปรยอย่างหมั่นไส้

มันดีดตัวขึ้นสูงยัดลูกลงห่วง พาคะแนนนำลิ่ว ใช้หลังมือเช็ดเหงื่อหันมาทางพวกเรา หันไปโบกมือขอตัวกับคนในทีม วิ่งลิ่วๆ เข้ามาหา มาถึงมันก็พุ่งตรงเข้าชาร์จผม มุดหน้าใช้เสื้อผมแทนผ้าขนหนูทันที

“ไผ่ เสื้อกูไม่ใช่ผ้าเช็ดตัว ปล่อย!!”

ผมรีบดันหัวมันออก แต่มันไม่ฟังโอบเอวผมไว้หลวมๆ กันหนี มุดหน้าไซ้ไปไซ้มาอยู่อย่างนั้นแหละ ได้ยินเสียงกรี๊ดสนั่นไปทั่วทั้งสนามบาส

“อายเขาไหม” ผมพยายามดันหน้ามันออก มันกอดแน่นขึ้น ซุกหน้าไปมาเหมือนเด็ก “เดี๋ยวคนก็เข้าใจผิดกันหรอก”

“ผิดตรงไหน กูกับมึงเป็นแพนกันไม่ใช่เหรอ”
มันพูดขึ้นมาหน้าตาเฉย ผมผลักหน้าผากดันมันออก

“เล่นอะไรไม่เข้าเรื่อง เสื้อกูเปื้อนหมดแล้ว”

“เดือดร้อนอะไร ไม่ได้ซักเองสักหน่อย”

“นี่พวกมึงสองตัวเลิกทำให้คนเขาเข้าใจผิดกันสักที ว่าแต่มึงอะไผ่ จะเล่นต่อหรือจะเลิกตอนนี้”
น้ำหวานมันถาม

“ขอเล่นต่ออีกสักยี่สิบนาทีนะ เพิ่งลงสนาม เหงื่อออกยังไม่เยอะเลย”
โหย นี่ขนาดออกไม่เยอะนะ เสื้อกูเปียกหมดแล้วเนี่ย

มันขอตัววิ่งลงสนามไป พวกผมรีบหามุมเหมาะๆ สิง มีคนเดินเข้ามาขอลายเซ็นกับถ่ายรูปผมด้วย ซึ่งผมก็ยอมดีๆ

ชินแล้วครับ 

มันเล่นต่อประมาณครึ่งชั่วโมง สนุกทั้งคนเล่นคนเชียร์ เพื่อนผมมันเป็นตัวทำคะแนนเลย ลงห่วงทีเสียงกรี๊ดก็ดังที

มันโบกมือเป็นสัญญาณขอเลิกเล่น เปิดโอกาสให้คนอื่นได้ลงเล่นต่อ มันวิ่งไปหยิบน้ำมากินจนหมดไปครึ่งขวด ราดส่วนที่เหลือใส่หัว หยิบผ้าเช็ดตัวบนเป้มาเช็ดตั้งแต่หน้าขึ้นไปหัวแล้วลงมาที่แผงคอและหน้าอกต่อ เสื้อนักศึกษามันเปียกจนเสื้อแนบเนื้อไปหมด มันคุยอะไรกับเพื่อนในคณะมันอีกนิดหน่อย ก่อนคว้าเป้มาแบก โบกมือลาคนในทีม เดินตรงมาทางพวกผมที่นั่งคอยกันอยู่

“ไปหาไรกินกัน โทรเรียกไอ้ตากับน้ำตาลมาด้วย”
มันหันไปบอกน้ำหวาน รายนั้นพยักหน้ารับ  ไผ่มันวางกระเป๋าลงกับพื้นข้างเท้า คลี่ปลดกระดุมเสื้อชุ่มเหงื่อออก โยนมาใส่หัวผม เสียงกรี๊ดดังกระหึ่ม มีเสียงสาวแท้สาวเทียมพูดกันแซ่สนั่น

“ไผ่ถอดเสื้อ/ กล้ามไผ่/ ว้ายลอนหกลูก/ หัวนมไผ่/ โอ๊ย ไผ่จ๋า ทำไมไผ่หล่อแบบนี้”
และอะไรอีกสารพัด ที่เจ้าตัวดูจะไม่สะทกสะท้านกับสิ่งที่ได้ยินแม้แต่น้อย

“ซกมก”
ผมแอบต่อว่า กลิ่นเหงื่อหึ่ง ดีว่าผมชอบกลิ่นตัวมันไม่งั้นไม่รับประทานเหมือนกัน ผมพับเสื้อให้มันดีๆ ม้วนเป็นแท่งกลมๆ ถือไว้ในมือ ส่วนมันก้มลงไปรื้อหยิบเสื้อที่แพ็กใส่ถุงพลาสติกอย่างดีออกจากเป้(มันจะเตรียมเสื้อนักศึกษามาวันละสองตัวเสมอ เพราะเล่นกีฬาบ่อย) หยิบเสื้อที่ผมม้วนให้อย่างดีไปยัดใส่ถุงพลาสติกใบนั้น โยนเข้าเป้ไป

“มึงนี่ขยันเรียกเรตติ้งนะ”
น้ำหวานมันกอดอกแซว

“ตรงไหน” มันตอบหน้าตาย สวมเสื้อ ขยับปรับตรงคอเสื้อให้เข้าที่เข้าทาง “ติดกระดุมให้หน่อยหมาฝน” แล้วหันมาสั่งผม

“กูว่ามึงติดนิสัยพี่มึงมาแล้วนะ”

มันเลิกคิ้วสูง พยุงหน้าที่หล่อลากของมันอยู่แล้วให้หล่อมากขึ้นไปอีก

“มันเคยสั่งแบบนี้ด้วยเหรอ กูคิดว่ามันจะสั่งให้มึงถอดให้อย่างเดียวซะอีก”

ผมขยับปากด่าด้วยคำหยาบท่อนล่าง แต่ไม่มีเสียง มันหัวเราะหึๆ เร่งมา ผมส่ายหัวไปมาอย่างระอา ขยับไปกลัดกระดุมให้

“รับน้องเป็นไงบ้างวันนี้”
มันยืนให้ผมติดกระดุมเสื้อให้ ส่วนตัวมันเองพับแขนเสื้อขึ้นไปที่ศอกหันไปถามเพื่อนคนอื่น

“เหมือนเดิม” น้ำหวานบอกเบื่อๆ “แต่กู หิน พีม แล้วก็น้ำฝนถูกคัดเลือกให้เข้าประกวดเดือนดาวคณะกัน”

“ใครบ้างนะ”
ไผ่มันเลิกคิ้วถามอีกรอบ

“กู หิน พีมแล้วก็มัน” น้ำหวานมันพยักหน้ามาทางผม “โดนโหวตมา”

ไผ่เลิกคิ้วสูง มองกวาดใบหน้าทุกคนที่ถูกโหวต ก่อนมาจบที่ผมเป็นคนสุดท้าย

“หินกับพีมกูพอเข้าใจเพราะมันหน้าตาดี แล้วไอ้นี่โผล่มาได้ไง เขาประกวดหาเดือนคณะหรือว่าหาคนไปกินเพ็ดดีกรี”

ไอ้เพื่อนสารเลว!!

ผมเตะหน้าขามันไปทีป้าบใหญ่ ปล่อยกระดุมเม็ดสุดท้ายที่กำลังจะกลัดออก มันหัวเราะหึๆ กลัดกระดุมเม็ดสุดท้ายด้วยตัวเอง ปล่อยชายออกมานอกกางเกง ล้วงหยิบน้ำหอมมาฉีดกลบกลิ่นเหงื่อ

“เขาเลือกมันมาประดับเวที คนไม่พอ”
ได้ข่าวว่ากูถูกโหวตมาเป็นคนแรกในกลุ่มเลยนะตัน

“นั่นน่ะสิ อย่างมึงก็ทำได้แค่นี้แหละ”

เรายืนคุยกันไม่นานน้ำตาลกับตาก็โผล่ พวกเราพากันเฮโลออกจากสนามบาสไป ระหว่างทางผมเหลือบไปเห็นใครบางคนเข้าพอดี

“เดี๋ยวพวก กูขอตัวแป๊บ”
ผมรีบบอกเพื่อนๆ ที่กำลังพูดคุยกันมาตามทาง รีบวิ่งตรงไปทางพี่ชาร์จที่ยืนคุยอยู่กับใครสักคน คนคนนั้นหันหลังอยู่เลยไม่รู้ว่าเป็นใคร ตราบจนพี่ชาร์จเห็นผมวิ่งเข้าไปหา ดวงตานั้นแวววาวขึ้นมาทันที

ดวงตาราวกับสิงโตเห็นเหยื่ออันโอชะเดินผ่าน

คนที่หันหลังอยู่หันมามองตาม

พี่ภูมิ

[100%]

ผมรีบยกมือไหว้ทันที วันนี้ไม่เห็นมาว้ากเลย

“ไม่ต้องไหว้หรอก ทักทายกันปกติก็พอ”
พี่แกบอกมาเรียบๆ ด้วยสีหน้าและแววตาฉบับพี่หมอยังหนุ่ม

“ขอโทษที่รบกวนนะพี่ ผมแค่จะมาถามว่าพี่ชาร์จใช่พี่รหัสผมหรือเปล่า”

พี่ชาร์จเลิกคิ้ว

“รู้ได้ยังไง”
พี่แกถาม ผมชี้ไปที่สายห้อยโทรศัพท์ที่ห้อยโผล่ออกมาจากกระเป๋ากางเกง

“เก่งมาก คิดว่าจะไม่สังเกตเห็นซะอีก”

ผมหัวเราะแหะๆ

“เพื่อนผมบอก”

พี่ชาร์จหัวเราะ

“ใช่ พี่เป็นพี่รหัสนายเอง ส่วนภูมิเป็นลุงรหัส พี่กับมันอายุเท่ากัน แต่มันเข้าเรียนก่อนพี่ เลยเล่นหัวกันสนิทสนมแบบนี้ นายไม่มีปู่รหัสนะ เพราะออกไปนานแล้ว”

ผมถึงบางอ้อ สายรหัสอยู่กันครบเลย

“กำลังจะไปไหนกัน”
พี่มันถามต่อ

“ว่าจะไปหาอะไรกินกัน”

ผมพยักหน้าไปทางเพื่อนๆ พี่ชาร์จกับพี่ภูมิมองตรงไปทางนั้น

“ไหนๆ ก็รู้สายรหัสแล้ว เดี๋ยวพี่จะเลี้ยง”

“เอ่อ แต่ผมนัดเพื่อนๆ ไว้แล้ว” ผมอ้อมแอ้มบอก “พรุ่งนี้ก็ได้ครับ”

“อยากกินวันนี้ กำลังจะชวนไปกินกันพอดี ไม่เป็นไร ลุงรหัสเรารวย”
ไหนว่าพี่จะเลี้ยง ผมทำหน้าแหยงมองหน้าลุงรหัสตัวเอง

“เอ่อ พรุ่งนี้ก็ได้ครับ”

“วันนี้แหละ” พี่ชาร์จแกตัดบท “ใช่ไหมภูมิ”

พี่ภูมิพ่นลมหายใจแรงอย่างเหนื่อยอ่อน พยักหน้ารับเบาๆ แล้วคนทั้งคู่ก็เดินตามผมมาที่กลุ่มเพื่อน คนในคณะผมรู้จักสองคนนี้ดีอยู่แล้ว ยกเว้นไผ่ น้ำตาล แล้วก็ตา ไม่มีใครสนใจพี่ชาร์จ แต่พากันจ้องหน้าพี่ภูมิกันเขม็ง

แน่ล่ะ หน้าตาเหมือนพี่หมออย่างกับแกะ แต่หนุ่มกว่าเท่านั้นเอง

“นี่พี่รหัสกูเอง พี่ชาร์จ ส่วนพี่ภูมิเป็นลุงรหัสกู”

ทุกคนพยักหน้าหงึกหงัก

“หน้าเหมือนพี่หมอชะมัด จับพี่หมอใส่ชุดนักศึกษาล่ะใช่เลย เสียแต่พี่ภูมิหนุ่มกว่า”
น้ำตาลมันบอก ทุกคนจ้องหน้าพี่ภูมิกันตาแทบไม่กะพริบ โดยเฉพาะไผ่

“พวกพี่แกบอกจะเลี้ยงพวกเรา”

“เอาจริงเหรอพี่ พวกเรากินจุนะ”
หินรีบออกตัว

“ถ้าเงินไม่พอ เดี๋ยวใช้ให้ฝนถือขันไปนั่งข้างถนน”
ทุกคนพากันหัวเราะร่วน ผมค้อนคนตัวสูงกะหลับกะเหลือก

ไผ่มันจ้องหน้าพี่ชาร์จกับพี่ภูมิเขม็ง ก่อนเบียดตัวเองมาเดินเคียงข้าง กอดคอผมไว้

เราได้ร้านอาหารไม่ห่างมหา’ลัย ถึงจะบอกว่าเลี้ยง พวกเราก็เกรงใจอยู่ดี เลยไปนั่งกินก๋วยเตี๋ยวเจ้าอร่อยกัน ไผ่มันกินไปเหงื่อแตกซกจนผมต้องคอยเช็ดเหงื่อให้

“ฝนนี่ดูแลคนเก่งจัง พี่หมอนี่โชคดีเนอะ ได้ฝนเป็นแฟน”

ผมหันไปมองพี่ชาร์จคนพูด หน้าร้อนขึ้นมานิดๆ พี่ชาร์จขยิบตาให้ผมทีหนึ่ง

“สนใจอยากได้กิ๊กเพิ่มสักคนไหม”
พอจบประโยคของพี่ชาร์จทุกคนในโต๊ะก็ต้องสะดุ้งโหยงเพราะไผ่มันวางตะเกียบกับโต๊ะแรง

“อย่าเสือกจีบเพื่อนกู!”
มันมองหน้าพี่ชาร์จตาขวาง

เฮ้ย ใจเย็นไผ่ นี่พี่รหัสกู

“องครักษ์พิทักษ์ฝนออกโรง”
ตาพูดขึ้นขำๆ

“อย่าดีกว่าพี่ชาร์จ พี่หมอว่าขี้หึงแล้ว ไอ้นี่ร้ายยิ่งกว่า มันหวงไว้ให้พี่ชายมันเอง”
หินออกโรงปกป้องผมด้วยอีกคน

พี่ชาร์จยักไหล่

“แต่พี่ชอบน้ำฝน น่ารักดี”

ผมอ้าปากค้าง เพื่อนๆ ผมทุกคนยกเว้นไอ้ไผ่ที่นั่งตาขวางกว่าเดิมพากันรุมเขวี้ยงทิชชู่ใส่ผม

“โรคเสนียดกำเริบอีกแล้วนะมึง น้ำฝน”

ผิดกูไหม ไผ่มันดึงผมเข้าไปนั่งจนชิด จ้องพี่ชาร์จราวกับจะกินเลือดกินเนื้อ พี่ชาร์จหัวเราะ ไม่สนใจอะไร ก้มหน้าก้มตากินต่อ

“พี่ภูมิก็อย่าไปหลงเสน่ห์น้ำฝนมันด้วยอีกคนล่ะ”
น้ำตาลเตือน

มึงอย่าชักใบให้เรือเสียสิน้ำตาล

“ไม่หรอก พี่ชอบผู้หญิงไม่ได้ชอบผู้ชาย”
พี่ภูมิตอบยิ้มๆ ดูจะฟังเป็นเรื่องขำๆ มากกว่า

“พี่หมอก็พูดงี้”
มันพูดขึ้นมาเบาๆ หันไปสั่งก๋วยเตี๋ยวมาเพิ่มอีกชาม

ตันมันจ้องหน้าพี่ภูมิจนคนถูกจ้องต้องเงยหน้ามอง

“มีอะไรเหรอ”

“ไม่มีอะไรครับ พอดีคิดว่าพี่หน้าตาเหมือนพี่หมอแฟนฝนมันอย่างกับแกะ แต่ย้อนเวลาไปอีกสิบปีนะ ถ้าอยากรู้ว่าหน้าตัวเองอีกสิบปีข้างหน้าเป็นยังไง ดูพี่หมอไว้เลย รูปร่างหน้าตา บุคลิก ส่วนสูง แล้วก็ความรู้สึก”

พี่ภูมิเลิกคิ้วสูง(ท่าเลิกคิ้วยังเหมือน)

“โทษที พอดีพี่ไม่เคยเห็นหน้าแฟนฝน เลยไม่รู้ว่าหน้าตาเขาเป็นไง”

“เหมือนพี่เลย แต่อายุเยอะกว่า”

พี่ภูมิพยักหน้า ไม่พูดอะไร เหลือบมองผมนิดหนึ่งให้ผมหน้าร้อนเล่น สายตาที่มองมาไม่มีความหมายอะไรหรอกครับ แต่ทำเอาใจผมสั่นยังไงพิกล

เหมือนโดนพี่หมอมอง

พอแยกทางกับสายรหัสเพื่อนผมก็รุมบ้องหูผมอีกรอบ(ยกเว้นไผ่)

“งานเข้าแล้วมึง หมาฝน”

“ทำไม”
ผมถามงงๆ

“ดีว่ามึงไม่มีปู่รหัส ไม่งั้นงานงอกยิ่งกว่านี้”

“อะไรวะ”
ผมถามงุนงงกว่าเดิม

“สายรหัสจ้องเขมือบมึงกันยกสายเลย”

ผมอ้าปากค้าง

“มึงคิดมาก พี่ชาร์จน่ะพอเห็นอยู่ แต่แค่เล่นๆ เพราะกูก็เห็นเขาเรี่ยราดไปทั่ว แต่พี่ภูมิไม่ใช่แน่ๆ เขานิ่งจะตาย”

น้ำตาลจ้องหน้าผมเขม็ง

“ควายฝน”
มึง กูนี่หลายสปีชี่ส์ดีนะ เดี๋ยวหมาเดี๋ยวควาย “พี่ภูมิเขาไม่ได้มีแค่หน้าตานะที่เหมือนพี่หมอ อะไรหลายๆ อย่างที่สื่อออกมาทางดวงตามันเหมือนด้วย ปากบอกชอบผู้หญิง แต่มึงไม่สังเกตสายตาเวลาพี่เขามองมึงบ้าง”

“กูไม่เห็น”

“ก็เพราะเขามองมึงตอนเผลอไงเล่า”

ผมกลืนน้ำลายลงคอ

“สายตาคล้ายพี่ดีนกับพี่หมอผสมกัน”

ผมหันไปมองหน้าไผ่ มันขมวดคิ้วคิดหนักกว่าผมอีก

โธ่ ชีวิตมหา’ลัยผมจะเป็นยังไงต่อไปเนี่ย


to be Con...
ใจอยากแต่งนิยายแนวรับน้องกับวิศวะบ้าง แต่ข้อมูลไม่แน่นเลยไม่ได้แต่ง ไว้มีข้อมูลดีๆ เมื่อไหร่ เจอกานนนนน 
สติลFCพี่ภูมิ (พี่หมอจูเนียร์)>//<
พี่ภูมิเป็นตัวละครอีกหนึ่งตัวที่ไรท์อยากเขียนนิยายแยกออกมารองจากนนท์ไผ่ รองจากพี่ภูมิก็พี่ดีน เคยจับพี่ภูมิกับพี่ดีนมาจ้องตากัน สรุปคือไปกันไม่รอด จะจับพี่ดีนคู่กับพีม พีมก็บอกไม่เอา สรุปก็ต้องใช้ตัวละครใหม่ ทำใจเจ้าค่ะ


ประกาศ!! วันเสาร์ที่ 1 ตุลาคม 2559 นี้มีงานตลาดฟิคครั้งที่ 8 ที่โรงพยาบาลเซ็นหลุยส์ คนเขียนเอาหนังสือที่เขียนไปลงด้วย 10 เรื่อง ใครต้องการก็ไปเจอกันหน้างานเลยจ้า (จองก่อนจะเก็บหนังสือไว้ให้ ส่วนรายละเอียดจะมาแจ้งอีกทีนะคะ ช่วงนี้ติดเดินทาง แป่วววว)


หนังสือ&ebook http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=54068

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.98 ว่าที่คู่แข่ง {P.138}{ุุุ5-9-59} 50%
เริ่มหัวข้อโดย: ka[ze]na ที่ 05-09-2016 21:47:11

หึหึ

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.98 ว่าที่คู่แข่ง {P.138}{ุุุ5-9-59} 50%
เริ่มหัวข้อโดย: Pam_ban ที่ 05-09-2016 22:06:43

เอิ่ม...... พี่หมอคะ เล็กๆน้อยๆก็จะเอาเนอะ คนเรา  :jul1: น้องเหนื่อยก็ยังจะรังแกกันอีก  :ruready แต่ก็เข้าใจว่าเหนื่อยและหึงหวงปนๆกัน เลยอาจจะห้ามใจไม่ไหว แต่ไม่ว่ายังไงก็ขอให้พี่หมอคงตะบะอันแข็งแกร่งครองตัวไว้ให้น้ำฝนคนเดียวนะคะ หมออรเป็นเพียงชะนี พี่หมออย่าได้ใจอ่อนเชียว ส่วนน้องฝนก็สู้ๆนะจ๊ะ จะเป็นเดือนรึได้เป็นดาวก็เชียร์ทั้งนั้น  :laugh:


รอตอนต่อไปนะคะ


 :katai3:

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.98 ว่าที่คู่แข่ง {P.138}{ุุุ5-9-59} 50%
เริ่มหัวข้อโดย: บูมเบส ที่ 05-09-2016 22:40:40

ไม่มีดราม่าใช่ไหม

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.98 ว่าที่คู่แข่ง {P.138}{ุุุ5-9-59} 50%
เริ่มหัวข้อโดย: PiiNaffe ที่ 05-09-2016 22:43:53

รู้สึกได้ถึงความดราม่า ณ จุดๆนี้
เดี๋ยวต้องทะเลาะกันอีกแน่ๆเลย

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.98 ว่าที่คู่แข่ง {P.138}{ุุุ5-9-59} 50%
เริ่มหัวข้อโดย: OoniceoO ที่ 05-09-2016 23:28:04

อะเอาแล้วไงๆ โดนแน่เลย

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.98 ว่าที่คู่แข่ง {P.138}{ุุุ5-9-59} 50%
เริ่มหัวข้อโดย: iceman555 ที่ 05-09-2016 23:38:24

 :katai1: :katai1: :katai1:

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.98 ว่าที่คู่แข่ง {P.138}{ุุุ5-9-59} 50%
เริ่มหัวข้อโดย: Ginny Jinny ที่ 06-09-2016 06:51:19

 :m22: :m22: :m22:

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.98 ว่าที่คู่แข่ง {P.138}{ุุุ5-9-59} 50%
เริ่มหัวข้อโดย: mystery Y ที่ 06-09-2016 07:06:26

รอตอนต่อไป~

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.98 ว่าที่คู่แข่ง {P.138}{ุุุ5-9-59} 50%
เริ่มหัวข้อโดย: rmlab ที่ 06-09-2016 11:29:33

น้องฝนโดนแกล้งละ

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.98 ว่าที่คู่แข่ง {P.138}{ุุุ5-9-59} 50%
เริ่มหัวข้อโดย: Dee^daY ที่ 06-09-2016 11:49:12

เริ่มน่ากลัวอีกแล้ว

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.98 ว่าที่คู่แข่ง {P.138}{ุุุ7-9-59} 100%
เริ่มหัวข้อโดย: MYYAOI ที่ 07-09-2016 19:22:13

หมาฝน เสน่ห์เหลือร้าย

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.98 ว่าที่คู่แข่ง {P.138}{ุุุ7-9-59} 100%
เริ่มหัวข้อโดย: ♥►MAGNOLIA◄♥ ที่ 07-09-2016 19:33:03

ฝน จะวิ่งไปหาชาร์จ ทำไมมมมม :katai1: :katai1: :katai1:
เขายิ่งอยากตะปบฝนอยู่
ทั้งชาร์จ ทั้งภูมิ ฝนจะเป็นอย่างไร
      :L1: :L1: :L1:
 :pig4: :pig4: :pig4: :pig4:

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.98 ว่าที่คู่แข่ง {P.138}{ุุุ7-9-59} 100%
เริ่มหัวข้อโดย: Ginny Jinny ที่ 08-09-2016 08:50:29

 :กอด1: :กอด1: :กอด1:

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.98 ว่าที่คู่แข่ง {P.138}{ุุุ7-9-59} 100%
เริ่มหัวข้อโดย: Dee^daY ที่ 08-09-2016 14:14:20

Hot ..

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.98 ว่าที่คู่แข่ง {P.138}{ุุุ7-9-59} 100%
เริ่มหัวข้อโดย: love boy ที่ 08-09-2016 14:48:17

ฝนเจออะไรมาเยอะแล้ว อย่าดราม่าอีกเลยนะ
ให้มีความสุขสักทีเถอะ
ลุ้นจนเนื่อยล่ะ

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.98 ว่าที่คู่แข่ง {P.138}{ุุุ7-9-59} 100%
เริ่มหัวข้อโดย: twinmonkey0311 ที่ 08-09-2016 17:50:51

 :pig4: :pig4:

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.98 ว่าที่คู่แข่ง {P.138}{ุุุ10-9-59} 150%
เริ่มหัวข้อโดย: Dee^daY ที่ 10-09-2016 17:57:37

เรื่องวุ่นวาย กำลังเกิดขึ้น ..

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.98 ว่าที่คู่แข่ง {P.138}{ุุุ10-9-59} 150%
เริ่มหัวข้อโดย: iceman555 ที่ 10-09-2016 18:48:20

งานเข้าแล้วไงฝน

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.98 ว่าที่คู่แข่ง {P.138}{ุุุ10-9-59} 150%
เริ่มหัวข้อโดย: ♥►MAGNOLIA◄♥ ที่ 10-09-2016 19:14:56

สนุกกกก มันนนนน ชอบบบบ :katai2-1: :katai2-1: :katai2-1:
 :เฮ้อ: ฝน อยู่ๆ ก็งานงอก :เฮ้อ:
พีรหัส ลุงรหัส จ้องเขมือบซะและ
แถมรูปร่างหน้าตา เหมือนพี่หมอซะอีก
ไผ่ เหนื่อยแล้ว ปกป้องดีๆนะ
ท่าทางร้ายซะด้วย ลุงรหัสของฝน
      :L1: :L1: :L1:
 :pig4: :pig4: :pig4: :pig4:

หัวข้อ: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.99 ใครชอบน้ำฝนดาหน้ากันเข้ามา!!{P.139}{ุุุ17-9-59}
เริ่มหัวข้อโดย: memew ที่ 13-09-2016 20:17:06

Chapter : 99:
ใครชอบน้ำฝน ดาหน้ากันเข้ามา!!
[พี่หมอ...♡]

         
 
 
“เป็นอะไร”
ผมถามคนที่นั่งขมวดคิ้วอยู่บนเตียง
 
“ผมถูกโหวตให้ประกวดเดือนคณะ”
 
ผมเลิกคิ้วสูง
 
“คนเลือกใช้อะไรคิด”
 
ฝนอมลม
 
“ผมก็ไม่ได้อยากเป็นสักหน่อย”
 
ผมลากคนตัวเล็กมาไว้บนตัก
 
“รู้ไหมพี่ได้เป็นเดือนคณะด้วยนะ”
 
ฝนเงยหน้ามองตาวาว
 
“จริงเหรอ”
 
ผมพยักหน้า
 
“แล้วได้เป็นเดือนมหา’ลัยด้วยไหม”
 
ผมส่ายหน้า
 
“ได้แค่รอง เพราะมีคนหล่อกว่า”
 
“พวกนั้นตาถั่ว”
 
ผมหัวเราะหึๆ
 
“อยากเป็นหรือเปล่า”
ผมถาม ฝนส่ายหัวพรืด
 
“ไม่อยากเด่น อายคน”
 
“มีเรื่องอะไรสนุกๆ มาเล่าให้พี่ฟังบ้างไหม”
 
มันนิ่งคิด ทำท่าจะพูด ก่อนเงียบเสียงลง
 
“มีอะไร”
 
“เปล่าหรอก วันนี้ก็แค่ซ้อมเชียร์ รับน้องไม่หนัก แล้วก็เรื่องคัดประกวดนี่แหละ แกล้งป่วยดีไหม”
 
ผมหัวเราะ
 
“ทำไปเถอะ มีโอกาสแล้ว ได้ก็ได้ ไม่ได้ก็ไม่เป็นไร อย่าให้เสียน้ำใจคนเลือก”
มันพยักหน้ารับ ผมหอมแก้มมันไปเบาๆ ที
 
 
 
 
 
“หมอแซมคะ”
 
ผมหันไปตามเสียงเรียก
 
“ว่างไหมคะ อรอยากปรึกษาเรื่องบทความ”
 
ผมนิ่งคิด
 
“ครับ”
 
เธอฉีกยิ้มดีใจ ชวนผมไปนั่งอ่านในห้องพักแพทย์ ผมกวาดไล่อ่าน แล้วชี้ให้หมออรดูจุดผิดพลาด หมออรขยับเข้ามาชิด กลิ่นน้ำหอมลอยคลุ้ง กลิ่นมันกระตุ้นเร้าอารมณ์ดิบยังไงพิกล
 
“อรนี่แย่จัง ไม่ตรวจสอบให้ดี”
เธอแทบจะแนบหน้ากับไหล่ผม ทัดหูเบาๆ ผมเริ่มอึดอัด อรชม้ายตามอง ยิ้มยั่วอย่างมีเสน่ห์
 
“ผมว่าน่าจะแค่นี้นะ”
ผมยื่นบทความคืนให้ เธอไม่ได้รับไปถือ แต่เลื่อนมือมากุมมือผมไว้ ผมมองตาเจ้าหล่อน ปากสวยคลี่ยิ้มอ่อนหวาน
 
ดวงตาที่ถูกกรีดไว้อย่างดีจ้องผมไว้ ก่อนที่ปลายนิ้วข้างหนึ่ง จะเลื่อนมาแตะปลายคาง เหมือนร่างกายถูกสะกดให้หยุดนิ่ง ใบหน้านั้นเลื่อนชิดเข้ามาเรื่อยๆ กระทั่งปากเราสองคนแทบชิดกันอยู่รอมร่อ ผมสะดุ้งเมื่อได้ยินเสียงข้อความไลน์ดังขึ้น ผมรีบดีดตัวลุกทันที
 
เกือบไปแล้วไหมล่ะ
 
“ผมขอตัว”
 
“คุณหมอคะ” หมออรดึงแขนผมไว้ ขยับเข้ามาโอบกอด “คุณหมอรู้ใช่ไหมว่าอรชอบคุณหมอ”
 
ผมอึ้งไปกับคำสารภาพนั้น
 
“ขอโทษครับ แต่ผมมีเมียแล้ว”
 
“แต่เขาเป็นผู้ชายนะคะ”
 
“จะผู้หญิงหรือผู้ชาย เขาก็เป็นเมียผม”
 
“คุณหมออาจแค่หลงผิด ไม่ลองกลับมาคบกับผู้หญิงดูล่ะคะ อรรับรองว่าจะดูแลคุณหมออย่างดีเลย”
เธอพูดยั่วๆ ผมดึงมือเธอที่กำลังไต่อกผมออก
 
“ขอบคุณครับ แต่ผมเลือกแล้ว ผมขอตัว”
ผมค่อยๆ ผละจากมา ปรับสีหน้าเนื้อตัวให้ดี สูดลมหายใจและบังคับร่างกายไม่ให้หลงเสน่ห์หลุมยั่วระดับร้ายแรงนั้น ยกมือถือขึ้นมาดู
 
คนที่ช่วยผมไว้ทันการคือเทวดาของผมนี่แหละ ผมยิ้มทันทีที่เห็นข้อความ
 
‘คิดถึง’
 
แล้วฝนก็ส่งรูปหน้าตัวเองที่ทำปากจู๋เบื่อๆ มาให้ ผมกดถ่ายหน้าตัวเองบ้าง แล้วส่งไปให้พร้อมข้อความ
 
‘เหมือนกัน’ แต่ไม่ได้ทำปากจู๋หรอกนะ
 
“คุณหมอ!!”
พี่ณีย์อุทาน ผมเลิกคิ้วสูงมอง
 
“ทำไมครับ”
 
“เสร็จเจ้าหล่อนแล้วเหรอ”
เธอชี้มาที่แผงอกเสื้อผม ผมก้มมองตาม ก่อนชะงักกึกมอง เพราะตอนนี้บนอกเชิ้ตด้านซ้ายของผมมีรอยลิปสติกประทับอยู่ สงสัยจะตอนที่หมออรกอดเมื่อกี้ ผมทำหน้าซีเรียส
 
“ยังครับ แค่เกือบๆ”
 
“รีบเช็ดออกเลยนะ เกิดน้องฝนเห็นล่ะเป็นเรื่องยุ่ง”
พี่ณีย์รีบขยับมาเช็ดให้ แต่มันติดแน่นไปแล้วล่ะครับ ดีว่าใส่เสื้อกาวน์ทำงาน ไม่งั้นคนได้เห็นแน่ๆ
 
พอกลับถึงบ้าน ผมรีบหย่อนเสื้อตัวนั้นลงตะกร้าซัก กลัวฝนเห็นแล้วเข้าใจผิดเหมือนกัน วันนี้ฝนกลับดึกเพราะติดกิจกรรมเหมือนเคย ผมคงไม่อยู่รอ หลังอาบน้ำเสร็จก็เข้านอนก่อน










ตื่นมาเช้านี้ ดูฝนจะซึมๆ ไป นั่งเขี่ยข้าวต้มในชาม
 
“เป็นไรหรือเปล่าน้ำฝน”
แม่ถาม ฝนส่ายหัว จ้องตาผมนิดๆ ผมเลิกคิ้วมองงงๆ
 
“มีอะไรหรือเปล่า”
ผมถาม ฝนส่ายหัวไปมา จ้วงตักข้าวต้มใส่ปาก พออิ่มก็เดินซึมๆ ออกจากบ้าน ผมรีบเบรกฝนไว้
 
“มีอะไรไม่สบายใจหรือเปล่า บอกพี่สิ พี่ไม่ชอบเห็นฝนเป็นแบบนี้เลย”
 
ฝนส่ายหัวไปมา ผมถอนหายใจเบาๆ
 
“พรุ่งนี้พี่หยุด เราไปดูหนังกันนะ”
 
มันตาวาวขึ้นมานิดหนึ่ง ก่อนซึมนิ่งไปอีก
 
“พี่ไม่รู้ว่าฝนกลุ้มเรื่องอะไรนะ แต่ถ้าพร้อมก็บอกพี่ละกัน”
 
มันหลุกหลิกสายตาไปมา เงยหน้ามองผมอีกรอบ
 
“เมื่อคืน…” ตามันแดงก่ำ กลืนน้ำลายลงคอ “ผมเห็นรอยลิปสติกบนอกเสื้อพี่” แล้วน้ำตามันก็ร่วงลงมา ผมเบิกตาขึ้น “พี่หมอทำแบบนี้ทำไม พี่แค่นอนด้วยกันเฉยๆ หรือว่าเลิกรักผมไปแล้ว”

ผมรีบรวบมันมากอดแน่น
 
“พี่ขอโทษ”
 
มันสะอื้นฮัก
 
“พี่ไม่ได้นอกใจหรือนอนกับใครทั้งนั้นนะฝน”
 
“แล้วรอยนั้นมาได้ยังไงกัน”
 
“รอยนั้นเป็นของหมออร มันบังเอิญมาถูกตัวพี่ตอนเขามาขอปรึกษาเรื่องบทความ” มันมองอย่างไม่เชื่อ “พี่ไม่ได้นอกใจหรือคิดนอนกับใครจริงๆ พี่รักฝนนะ” ผมโอบกอดมันแน่นขึ้น ฝนพยักหน้า ผมเดินไปส่งฝนที่รถ ก่อนเปลี่ยนใจ หันไปยิ้มใส่คนที่กำลังตาแดงนิดๆ
 
“พี่ทำให้ฝนร้องไห้ พี่ว่าวันนี้พี่ไปส่งฝนด้วยตัวเองดีกว่า แล้วตอนเย็นจะไปรับ”
 
“ลำบากพี่เปล่าๆ”
 
ผมส่ายหัว ลูบหัวมันเบาๆ
 
“ฝนจะได้รู้ไงว่าพี่รักฝนขนาดไหน ไม่เชื่อใจพี่เหรอ”

มันเม้มปากแน่น พยักหน้ารับ เดินไปเอาของบางอย่างที่รถมันเอง ก่อนเดินมานั่งเป็นตุ๊กตาหน้ารถให้ผม ฝนยังซึมอยู่ ผมจับมือมันไว้
 
“พี่รู้นะว่ามันอาจฟังดูไม่น่าเชื่อใจ แต่พี่มีฝนเป็นเมียแล้ว พี่ไม่คิดจะไปยุ่งเกี่ยวกับใครอีกหรอก ไม่ว่าจะทางร่างกายหรือจิตใจ”
 
 



ผมจอดรถหน้าคณะ ฝนปลดเบลท์ ผมจับมือมันมาจูบแผ่วเบารอบหนึ่ง ฝนยิ้มตอบ ก้าวลงจากรถไป ผมมองตามอย่างเป็นห่วง ผมรู้ว่าฝนคงไม่สบายใจ และอาจจะหวาดระแวงอย่างหนัก ผมก็หวังแค่ว่า ฝนจะเชื่อใจผมให้มากพอสำหรับเรื่องนี้
 
ผมทำงานแบบสบายกาย แต่ไม่สบายใจ นึกถึงสีหน้าซึมๆ ของฝนแล้วก็อดเป็นห่วงไม่ได้ ผมเลิกงานเร็วเพราะไม่ติดเคส แต่ฝนเลิกกิจกรรมดึก ผมไลน์ไปถาม รายนั้นยังติดซ้อมรับน้องกับซ้อมเชียร์อยู่
 
แอบไปส่องเมียที่มหา’ลัยหน่อยก็ดี
 
ผมขับรถตรงไปมหา’ลัยฝน ผมรู้ว่าคณะฝนอยู่ไหน จอดรถไว้ การหาตัวว่ากลุ่มของฝนอยู่ไหนไม่ใช่เรื่องยาก เพราะได้ยินเสียงพี่ว้ากแหกปากสั่งทำโทษดังลั่นอยู่ ผมหัวเราะหึๆ เดินเข้าไปใกล้ สงสัยพวกเด็กๆ จะเห็นผมแล้วจำได้ ต่างพากันชี้ชวนให้หันมามอง กระทั่งคนกลุ่มฝนหันมาเห็น แต่เจ้าตัวคนที่ผมอยากให้เห็นที่สุดยังไม่หันมามอง น้ำหวานเป็นคนสะกิด บุ้ยหน้ามาทางผมฝนถึงได้เงยหน้ามองตาม ทำหน้าอึ้งเล็กน้อย ผมโบกมือให้เบาๆ ที มันอมยิ้ม ได้ยินเสียงโห่แซวดังมาแต่ไกล พวกรุ่นพี่ที่กำลังว้ากๆ อยู่หันมามอง
 
“อ้าว น้ำฝน สามีมาตามกลับบ้านแล้ว”
ใครสักคนพูดแซว ผมชักไปไม่เป็น ไม่คิดว่าจะโดนแซวซึ่งๆ หน้า ผมกระแอมไอ ทำเป็นนิ่งกลบเกลื่อน ฝนก้มหน้างุด
 
ใครคนหนึ่งวิ่งตุบๆ มาทางผม
 
“เป็นเกียรติอย่างยิ่งที่คนดังมาดูการรับน้องของเรา เชิญพี่หมอทางนี้ครับ”
 
“ไม่เป็นไร พี่ไม่อยากกวน”
ผมตอบรับ
 
“ไม่หรอกพี่ มาเถอะ”
 
ผมจำต้องเดินตาม มันลากผมไปยืนอยู่ข้างๆ ใครคนหนึ่ง ซึ่งผมจำได้แม่นว่าคือคนที่เล่นเกมแมงมุมกับฝน
 
คนที่มีหน้าตาเหมือนผมราวกับภาพพิมพ์ เพียงแต่อ่อนวัยกว่าเท่านั้น
 
“มึงดูไว้นะภูมิ มึงตอนอายุ 35 หน้าตาจะประมาณนี้”
หนึ่งในคนที่ยืนอยู่ในกลุ่มแซว คนถูกแซวยิ้มสุขุม
 
“ผมภูมิครับ เป็นลุงรหัสน้ำฝน”
 
ผมพยักหน้ารับ จ้องตาคนตรงหน้า รู้สึกเสียวสันหลังยังไงพิกลกับสายตาที่มองกลับมา
 
มันไม่ใช่สายตาแบบไผ่ ไม่ใช่สายตาแบบดีน แต่มันเป็นสายตาเหมือนเวลาที่ได้ส่องกระจกมองตัวเอง
 
คนคนนี้เหมือนผม..
 
เหมือนจนเกินไป..



ผมถูกต้อนให้ไปยืนดูอยู่เฉยๆ รับน้องไม่มาก แต่เน้นซ้อมเชียร์มากกว่า ผมยืนมองนิ่งๆ โดยมีภูมิมายืนอยู่ข้างๆ ส่วนสูงของเด็กคนนี้แทบไม่ต่างกับผมเลย
 
“ผมคล้ายพี่จนน่าใจหายเนอะ”
ภูมิพูดขึ้นมาลอยๆ
 
“อืม”
ผมครางรับ เรานิ่งกันไปสักพัก ก่อนภูมิจะพูดขึ้นมาอีก
 
“น้ำฝนเขาน่ารักนะ”
 
ผมชะงักไปกับคำนั้น รู้สึกสังหรณ์ใจอะไรบางอย่าง
 
“เด็กนั่นมีเสน่ห์ อย่าเผลอตัวเผลอใจไปชอบเข้าล่ะ”
ผมพูดเตือน ได้ยินเสียงหัวเราะในลำคอ
 
“ผมชอบผู้หญิงไม่ได้ชอบผู้ชาย”
 
ผมถอนหายใจแรง
 
“ก่อนหน้านี้พี่ก็พูดแบบนี้แหละ ถึงขนาดเกลียดคนประเภทนี้ด้วยซ้ำ แล้วดูตอนนี้สิ”
ผมบอกมันเสียงเบา น้ำฝนหันมาส่งยิ้มหวานสว่างไสวให้ รอยยิ้มที่ผมชื่นชอบ







 
หลังจากซ้อมเชียร์เสร็จ ฝนก็ซ้อมเดินแบบสำหรับประกวดเดือนคณะ ทำให้นึกถึงคืนวันเก่าๆ ผมกับภูมิยืนมองเด็กปีหนึ่งเงียบๆ เท่านั้น กระทั่งการซ้อมจบลง รุ่นพี่สั่งแยกย้าย น้ำฝนถึงได้วิ่งกึ่งเดินมาทางผม
 
“รอนานไหม เมื่อยแย่ ทำไมไม่หาที่นั่งรอ”
 
“พี่นั่งทำงานมาทั้งวันแล้วนะ”
 
มันยิ้ม
 
“คนนี้เหรอ แฟนน้ำฝน”
คนที่ยืนอยู่ในกลุ่มรุ่นพี่มันเดินเข้ามาทัก ผมมองหน้า ฝนยิ้มเจื่อน
 
“พี่ชาร์จครับ พี่รหัสผมเอง ส่วนพี่ภูมิเป็นลุงรหัสผม”
ฝนแนะนำ
 
“ฝากดูแลด้วยนะ”
ผมบอกคนทั้งคู่ ภูมิไม่พูดอะไร พยักหน้ารับนิดๆ ชาร์จมองตาผม ยกยิ้มนิดหนึ่ง
 
“ครับ จะดูแลให้…อย่างดีที่สุดเลย”
 
ผมหน้าขรึมลง หันไปมองน้ำฝนที่มีสีหน้าแปลกๆ กลืนน้ำลายลงคออึกใหญ่ ผมหัวเราะหึๆ ในลำคอ
 
เสน่ห์แรงจริงนะ
 
ไหน ใครจะตกหลุมเสน่ห์น้ำฝนอีก ดาหน้ากันเข้ามาเลย


To be Con...





แจ้งข่าว เจอกันงานตลาดฟิค#8 บูท A8 นะคะ

หนังสือ&e-book http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=54068.msg3389162#msg3389162

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.99 ใครชอบน้ำฝนดาหน้ากันเข้ามา!!{P.139}{ุุุ13-9-59} 50%
เริ่มหัวข้อโดย: ่jum ที่ 13-09-2016 21:01:09

 :a5:

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.99 ใครชอบน้ำฝนดาหน้ากันเข้ามา!!{P.139}{ุุุ13-9-59} 50%
เริ่มหัวข้อโดย: minneemint ที่ 13-09-2016 21:22:52

เห็น

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.99 ใครชอบน้ำฝนดาหน้ากันเข้ามา!!{P.139}{ุุุ13-9-59} 50%
เริ่มหัวข้อโดย: Pam_ban ที่ 13-09-2016 21:23:14

พี่หมอสู้ ๆ นะคะ  :mew1:

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.99 ใครชอบน้ำฝนดาหน้ากันเข้ามา!!{P.139}{ุุุ13-9-59} 50%
เริ่มหัวข้อโดย: iceman555 ที่ 13-09-2016 22:06:37

 :katai1: :katai1: :katai1:

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.99 ใครชอบน้ำฝนดาหน้ากันเข้ามา!!{P.139}{ุุุ13-9-59} 50%
เริ่มหัวข้อโดย: rmlab ที่ 13-09-2016 22:26:43

เท่มากค่ะหหมอ

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.99 ใครชอบน้ำฝนดาหน้ากันเข้ามา!!{P.139}{ุุุ13-9-59} 50%
เริ่มหัวข้อโดย: dragon123 ที่ 13-09-2016 22:36:46

อย่าให้น้องเห็นเชียวล่ะ

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.99 ใครชอบน้ำฝนดาหน้ากันเข้ามา!!{P.139}{ุุุ13-9-59} 50%
เริ่มหัวข้อโดย: Apple_matinie ที่ 14-09-2016 00:19:29

ไปๆ แรดเข้าป่าเด๋วนี้

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.99 ใครชอบน้ำฝนดาหน้ากันเข้ามา!!{P.139}{ุุุ13-9-59} 50%
เริ่มหัวข้อโดย: twinmonkey0311 ที่ 14-09-2016 02:16:55

น่าจะจับหมออรไปปล่อยไ้ว้ที่แคมป์ก่อสร้างหรือที่พักรถสิบล้อจริงๆ :m16:

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.99 ใครชอบน้ำฝนดาหน้ากันเข้ามา!!{P.139}{ุุุ13-9-59} 50%
เริ่มหัวข้อโดย: ป้ากิ่งkingkarn ที่ 14-09-2016 05:16:56

555+ป้าว่าเห็นแน่ๆ

ส่วนนายพรานป้าพอจะรู้จักอยู่คนนึงนะคะ

ได้ข่าวแว่วๆว่าแอบสิงอยู่ในเล้านี้เป็นนักเขียนนิยายชื่อดังมีผลงานและแฟนคลับมากมายเลยค่ะ^^

ทราบตำแหน่งแรดแล้ว รบกวนกำจัดให้ด้วยนะคะ :z1:

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.99 ใครชอบน้ำฝนดาหน้ากันเข้ามา!!{P.139}{ุุุ13-9-59} 50%
เริ่มหัวข้อโดย: awfsp ที่ 14-09-2016 08:46:25

อยากเห็มมุมพี่หมอกลัวเมียจัง

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.99 ใครชอบน้ำฝนดาหน้ากันเข้ามา!!{P.139}{ุุุ13-9-59} 50%
เริ่มหัวข้อโดย: mystery Y ที่ 14-09-2016 09:04:56

ฝนต้องเห็นแล้วแน่ๆ!

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.99 ใครชอบน้ำฝนดาหน้ากันเข้ามา!!{P.139}{ุุุ13-9-59} 50%
เริ่มหัวข้อโดย: ♥►MAGNOLIA◄♥ ที่ 14-09-2016 09:59:35

มง  มง  มง  ข่าวหย่ายยยยยยย
ข้าศึกรุกหนักทั้งสองค่าย
ค่ายมหาลัย กับค่ายโรงพยาบาล
รุกหนักชนิดถึงเนื้อถึงตัว
ปล่อยฟีโรโมนฟุ้ง ทำเอาสะท้านกลิ่น ใจเต้นเลย
แถมปล่อยพยานหลักฐานชวนสงสัยไว้ซะด้วย :เฮ้อ: :เฮ้อ: :เฮ้อ:
วันนี้พี่หมอรอด แต่ชีคงพยายามมากขึ้น
เพื่อให้พี่หมอกิน  :hao7: :hao7: :hao7:
      :L1: :L1: :L1:
 :pig4: :pig4: :pig4: :pig4:

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.99 ใครชอบน้ำฝนดาหน้ากันเข้ามา!!{P.139}{ุุุ13-9-59} 50%
เริ่มหัวข้อโดย: ALEXIS ที่ 14-09-2016 14:46:52

ไม่เคยเข้าใจจิตใจชะนีที่ผู้ที่อยากได้มีเมียแล้ว แถมเมียยังเป็นผู้ชาย แต่ก็ยังจะแย่ง
งงมาก ในชีวิตจริงๆมีคนแบบนี้หรอ5555555 คือแบบหล่อนนนนน!
ป.ล. อยากอาสาเป็นพรานจับแรดไปปล่อยป่าเองค่ะ อ่อ จับเสือสิงกระทิงที่จ้องน้ำฝนด้วย

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.99 ใครชอบน้ำฝนดาหน้ากันเข้ามา!!{P.139}{ุุุ13-9-59} 50%
เริ่มหัวข้อโดย: OoniceoO ที่ 14-09-2016 20:24:08

มาต่ออีกเร็วๆนะครับรออยู่ๆ

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.99 ใครชอบน้ำฝนดาหน้ากันเข้ามา!!{P.139}{ุุุ13-9-59} 50%
เริ่มหัวข้อโดย: Dee^daY ที่ 15-09-2016 14:52:40

น่ากลัว ทั้ง 2 ฝ่าย

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.99 ใครชอบน้ำฝนดาหน้ากันเข้ามา!!{P.139}{ุุุ15-9-59} 80%
เริ่มหัวข้อโดย: คนอ่าน ที่ 15-09-2016 19:21:35

เหมือนกระทั่งชอบน้ำฝนเหมือนกันใช่ไหมค่ะ555

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.99 ใครชอบน้ำฝนดาหน้ากันเข้ามา!!{P.139}{ุุุ15-9-59} 80%
เริ่มหัวข้อโดย: rmlab ที่ 15-09-2016 22:11:20

เจอกันตลาดฟิกจ้า

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.99 ใครชอบน้ำฝนดาหน้ากันเข้ามา!!{P.139}{ุุุ15-9-59} 80%
เริ่มหัวข้อโดย: SOMCHAREE ที่ 16-09-2016 03:38:51

กลัวพี่หมอจะเสร็จหมออรจุง

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.99 ใครชอบน้ำฝนดาหน้ากันเข้ามา!!{P.139}{ุุุ15-9-59} 80%
เริ่มหัวข้อโดย: Dee^daY ที่ 16-09-2016 14:50:01

มาทีละนิด

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.99 ใครชอบน้ำฝนดาหน้ากันเข้ามา!!{P.139}{ุุุ15-9-59} 80%
เริ่มหัวข้อโดย: awfsp ที่ 16-09-2016 22:46:46

พี่หมอ กลัวตัวเอง

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.100 หนี {P.140}{ุุุ25-9-59} 100%
เริ่มหัวข้อโดย: memew ที่ 21-09-2016 20:12:32

Chapter : 100 : หนี
[น้ำฝน...♡]

 

ไม่นึกไม่ฝันเลยจริงๆ ว่าพี่หมอจะมารอรับ ดีใจครับ เพราะนั่นหมายความว่าพี่หมอไม่แคร์ว่าใครจะมองยังไง และมีผมเพียงคนเดียวเท่านั้น แอบกลัวพี่หมอจับได้แทบตาย เรื่องพี่ชาร์จ แต่พี่หมอคงไม่รู้หรอก

ผมยังรู้สึกไม่สบายใจเรื่องหมออร แต่ก็ต้องเชื่อใจคนที่ผมรัก

วันนี้ผมกับพี่หมอสัญญากันไว้ว่าจะไปเที่ยวกันครับ พอแต่งตัวเสร็จลงไปข้างล่าง ก็เห็นแขกหน้าประจำนั่งโบกมือให้แล้ว

“พี่หมอนนท์” ผมทักทาย

“จะไปไหนกัน” พี่แกถาม

“ดูหนังครับ”

พี่หมอนนท์ตาวาว

“บังเอิญจัง วันนี้พี่ชวนไผ่เขาไปดูหนังด้วยเหมือนกัน”

“ชวนหรือบังคับ” เสียงเขียวๆ ของไผ่ดังมาจากชั้นสอง มันแต่งตัวเท่ตามสไตล์มันลงมา “ไปดูหนังกันเหรอ” แล้วถามผมต่อ

ผมพยักหน้ารับ หันไปมองพี่หมอ เหมือนพี่หมอจะอ่านใจผมได้ พยักหน้าเบาๆ ที

“ไปด้วยกันไหม หรือพี่หมอนนท์อยากไปกับไผ่แค่สองคน”

“ไปด้วยกันนั่นแหละดีแล้ว” ไผ่รีบบอกก่อนที่พี่หมอนนท์จะขยับปากพูดอะไร “กูไม่อยากไปกับมันสองคน”

พี่หมอนนท์ยักไหล่

“ยังไงก็ได้ ไปหลายคนก็สนุกดี”

พวกเราพากันก้าวออกจากบ้านตรงไปห้างดัง แวะซื้อตั๋วหนังกันก่อน มีเวลาอีกเป็นชั่วโมง เราเลือกเดินเล่นกันใกล้ๆ โรงหนังเพื่อฆ่าเวลา จริงๆ ต่อให้มีคู่ไผ่มาด้วย มันก็ไม่เป็นอุปสรรคสำหรับผมกับพี่หมอในการแสดงความใกล้ชิดต่อกันเลย พี่หมอกุมมือผมไว้ตลอดเวลา ยิ่งฝ่ามือของเราแนบผสานกันมากเท่าไหร่ ผมยิ่งมั่นใจว่าพี่หมอไม่มีทางนอกใจผมแน่ๆ

มีคนเลียบเคียงเข้ามาขอถ่ายรูปผมกับพี่หมอบ้าง ซึ่งผมกับพี่หมอก็ยืนให้ถ่ายด้วยดีๆ เพราะความเคยชิน แฟนคลับไผ่มันเยอะเหมือนกันครับ มีคนขอถ่ายรูปเพียบ ซึ่งมันก็ยอมให้ถ่ายดีๆ เหมือนกัน

อ้อ ผมลืมบอก ไผ่มันถูกคัดเลือกให้เป็นเดือนคณะด้วย คือมันถูกคัดเลือกให้เป็นเดือนคณะแบบไม่ต้องมีคู่แข่งเทียบเคียงเลย ทุกคนโหวตให้มันคนเดียว แต่ผู้หญิงต้องประกวด เพราะมีตัวเลือกหลายคน เป็นไงเสน่ห์เพื่อนผม กินขาดไหมล่ะ

“พี่ไผ่ๆ พี่คนนี้เป็นแฟนพี่ไผ่หรือเปล่าคะ เห็นไปไหนมาไหนด้วยกันบ่อยๆ”
น้องคนที่เข้ามาขอถ่ายรูปถาม ไผ่หน้าบึ้งขึ้นมาทันที ในขณะที่พี่หมอนนท์หัวเราะ แต่ไม่พูดอะไร มันเอียงคอลง 45 องศา สีหน้าประหนึ่งจะระเบิดโลกให้ไหม้เป็นจุณ น้องหน้าซีด

“ขอโทษค่ะ หนูแค่สงสัย แต่เป็นก็ดีค่ะ พวกหนูแอบเชียร์”
แล้วน้องก็รีบขอตัววิ่งหนีไปก่อนระเบิดจะลง ผมขำจนตัวโยน

“ถ้ามึงไม่หยุดหัวเราะ กูจะกระทืบจนผัวมึงเป็นหม้ายลงตรงนี้เลยฝน”

“พาลนะมึง”
ปากผมตำหนิก็จริง แต่ตัวถอยร่นไปซ่อนอยู่ด้านหลังพี่หมอ พี่หมอหัวเราะหึๆ

ผมกระซิบบอกอะไรบางอย่างครับ ผมว่าเพื่อนผมเริ่มมีใจให้พี่หมอนนท์แล้วล่ะ ไม่ก็ความผูกพัน แต่ศักดิ์ศรีค้ำคอมันอยู่ มันเลยไม่ยอมรับสักที ส่วนพี่หมอนนท์ความอดทนเป็นเลิศพอๆ กับความหน้าด้านหน้าทน เทียวไล้เทียวขื่อจนตอนนี้พ่อกับแม่เริ่มสงสัยมาเลียบๆ เคียงๆ ถามผมกับพี่หมอแล้ว

ผมว่าพ่อกับแม่ไม่โง่ ขนาดแฟนคลับมันยังดูออก นับประสาอะไรกับผู้ใหญ่

ผมกับพี่หมอตกลงใจกันว่าจะให้เวลาเป็นเครื่องพิสูจน์ พิสูจน์ว่าพี่หมอนนท์รักไผ่มันได้ยาวนานแค่ไหน และเมื่อไหร่ไผ่มันจะใจอ่อน

เวลาเท่านั้นที่จะบอกได้

เราได้ตั๋วหนังแบบเรียงกันสี่ที่ พี่หมอนนท์นั่งก่อน ตามด้วยไผ่ผมและพี่หมอ ผมนั่งกอดแขนคนตัวสูง หัวซบต้นแขนแกร่ง สองมือเรากุมประสาน แอบขำนิดหน่อยตรงที่พี่หมอนนท์คงอยากสวีทกันแบบคู่ผมบ้างถึงได้พยายามดึงมือไผ่ไปกุม มันยื้อแน่นอนอยู่แล้ว แต่รายนั้นมือตุ๊กแกกว่า สุดท้ายมันต้องยอมให้มือตัวเองถูกครอบครองไว้ไม่ต่างกับผม

ผมไม่สนใจอะไรอีก นอกจากหนังและคนข้างตัว กระทั่งหนังจบเรื่อง

เราพากันออกจากโรงหนังไปเดินเล่นกันต่อ ช็อปปิ้งสไตล์ผู้ชายนั่นแหละครับ สิ่งหนึ่งที่เหมือนกันระหว่างไผ่กับพี่หมอนนท์คือเขาค่อนข้างจะแต่งตัวแนวเดียวกัน ชอบอะไรที่เป็นมังกรเหมือนกันด้วย(อันนี้ผมรู้มาจากพี่หมออีกที) จริงๆ ถ้าไม่ติดเรื่องว่าเป็นผู้ชาย(ที่ถึกเหมือนกัน) ผมว่าพวกเขาสองคนก็เป็นคู่ที่เหมาะสมกันดีนะ ความชอบกับรสนิยมการใช้ชีวิตก็ไปด้วยกันได้ดีทีเดียวเชียว

แต่ก็นั่นแหละ ปัญหาหลักคือดันเป็นผู้ชาย(ถึกมาก)ด้วยกันทั้งคู่นี่แหละ

ปัญหาใหญ่ด้วย = =

และตอนนี้ผมก็กำลังยืนมองคนสองคนถกกันเรื่องสีของเสื้อที่จะซื้อ ไผ่มันอยากได้สีดำมิดไปเลย แต่พี่หมอนนท์ยืนยันว่าน้ำตาลเข้มจนดูคล้ายดำเหมาะกับมันมากกว่า ซึ่งผมเห็นด้วยกับพี่หมอนนนท์นะ เพราะสีน้ำตาลเข้มเหมาะกับมันมากกว่าจริงๆ ถ้ามันมาให้ผมเลือกให้ ผมก็จะเลือกสีนั้นแหละให้มัน

ไม่รู้ว่ามันต้องการสีดำมากจริงๆ หรือแค่ต้องการเอาชนะพี่หมอนนท์จัดๆ กันแน่ สุดท้ายมันก็เดินหน้าบึ้งเข้ามาหาผม

พี่หมอนนท์วินไปตามระเบียบพัก = =

“ใครจ่ายอะไผ่”
ผมถามอย่างเสือกรู้อีกรอบ

“มันเลือกก็ให้มันจ่ายเองสิ เสือกยุ่งกับชีวิตกูดีนัก จะถลุงให้หมดตัว”

พี่หมอหัวเราะ

“ยาก เห็นมันทำตัวไม่ฟุ้งเฟ้อแบบนั้น แต่จริงๆ ครอบครัวมันรวยมากนะ เพียงแต่ไม่อยากรับมรดกที่ตัวเองไม่ได้หามาเองแค่นั้นเอง”

ไผ่กรอกตาขึ้นฟ้าไม่ใส่ใจอะไร ผมได้ชุดให้พี่หมอสองชุด พี่หมอก็ได้ชุดของผมสองชุดเหมือนกัน

“ฝน นี่เหมาะกับมึงดีนะ”

ผมหันไปมองตามปลายนิ้วไผ่ไปยังเป้าหมาย จนเห็นชั้นในลายหน้าหมา ผมเจาะยางมันไปที มันหัวเราะร่วน

หลังจากนั้นพวกเราก็พากันไปหาอะไรกิน ผมกับพี่หมอนนท์ทำหน้าที่สั่ง เพราะรู้ใจคนของตัวเองดีที่สุด

ผมว่าดูๆ ไป สีสันของคู่มันก็คงอยู่ที่ความดื้อไม่ยอมคนอย่างไร้สาระของไผ่นี่แหละ และดูเหมือนพี่หมอนนท์จะชื่นชอบซะด้วย

ผมหยิบทิชชู่มาเช็ดปากให้พี่หมอเบาๆ รายนั้นมองผมตาเชื่อม แล้วอยู่ๆ ก็ก้มหอมแก้มผมเฉย ผมฟาดแขนคนตัวสูงไปเบาๆ ที

“อายคนอื่นเขาบ้าง”

“ผิดตรงไหน หอมแก้มเมีย”

“ผิดตรงที่ตอนนี้เราอยู่กันข้างนอก”

“งั้นกลับบ้านไปพี่จะหอมมากแค่ไหนก็ได้ใช่ไหม”

ผมหน้าร้อนผ่าวไปกับคำนั้น ผลักคนที่เอียงหน้ามากระซิบพูดประโยคเมื่อกี้ พี่หมอหัวเราะหึๆ ไม่กินเองครับ โอกาสให้เมื่อไหร่ พี่แกจะกลายเป็นหมอง่อยขึ้นมาทันที นั่งเฉยให้ผมป้อน

แน่นอน ว่าผมก็ต้องป้อนอยู่แล้ว หึๆ

“จะอ้วกว่ะ”
อยู่ๆ ไผ่มันก็พูดขึ้นมาทำสีหน้าเลี่ยนๆ ใส่ พี่หมอนนท์ชะงักกึกหันไปมองหน้าไผ่ทันที

“แพ้ท้องเหรอ”
พี่แกถามหน้าซื่อ ไม่รู้ว่ากวนหรือว่าถามจริงกันแน่ ผมเกือบพ่นของที่กินอยู่ พี่หมอเองก็แทบพ่นเหมือนกัน ได้ยินเสียงปึ้กใต้โต๊ะ ให้เดาคงเกิดสงครามใต้โต๊ะแน่ๆ ถ้าพี่หมอนนท์ไม่โดนลูกเตะก็คงเป็นลูกถีบหรือลูกกระทืบสักอย่าง(ได้ยินบ่อยครับ)

คันปากอยากแซวเหมือนกัน แต่รู้ว่ามันไม่เหมาะ คือคู่ผมแซวได้ เพราะคนรู้ว่าเราเป็นอะไรกัน แต่ของไผ่ยังอยู่ในสถานะปิดบัง ผมไม่ควรเป็นชนวนให้คนอื่นสงสัย

ไผ่ปล่อยแสงเลเซอร์ใส่พี่หมอนนท์ พี่หมอนนท์ยิ้มรับ

“ว้า คิดว่าน้ำยาได้ผล จะได้รวบหัวรวบหางส่งคนที่บ้านไปสู่ขอ”

“มึงเลิกคิดอะไรอุตริชวนให้กูอยากไปกระโดดน้ำตายนะ แค่ทุกวันนี้ก็นรกสำหรับกูอยู่แล้ว”

พี่หมอนนท์ยกยิ้ม มองมันด้วยสายตากรุ้มกริ่ม ผมหน้าร้อนผ่าว เพราะสายตาแบบนี้ คล้ายพี่หมอเวลาจะแกล้งอะไรผมสักอย่าง

“อ้าว คิดว่าทำหน้าที่ดี พาขึ้นสวรรค์บ่อยๆ ซะอีก”

อ๊ากกกกกกกกกกกกกก ตัวผมระเบิดบึ้มในทุ่งข้าวสาลี

กูรู้แล้วว่าทำไมพี่หมอกับพี่หมอนนท์เป็นเพื่อนสนิทกันได้ เห็นนิ่งๆ แต่แอบเสี่ยวกันทุกคน

ได้ยินเสียงสหบาทาด้านล่างอีกโครมใหญ่ พี่หมอนนท์ทำสีหน้าเจ็บปวด แต่ริมฝีปากกับดวงตาประดับไปด้วยรอยยิ้มพอใจ

เอ่อ.. ผมว่าพี่ออกแนวซาดิสม์นะ เจ็บตัวแล้วมีความสุขเนี่ย = =

ผมเลิกเสือกเรื่องคนทั้งคู่หันมาเอาใจพี่หมอต่อกระทั่งกลับบ้าน







 
วันนี้วันอาทิตย์ครับ

วันเกลือกกลิ้งแห่งชาติ พี่หมอเข้าเวร ไผ่ถูกพี่หมอนนท์ลากตัวไปกกตั้งแต่เมื่อวาน วันนี้ผมจึงอยู่บ้านคนเดียว

เบื่อจัง

ผมนึกอะไรออกเด้งตัวลุก ไม่ได้กลับบ้านไปหลายวัน แวะไปหาพี่ฟ้าแล้วทำอาหารไปให้พี่หมอที่โรงพยาบาลดีกว่า ผมรีบแต่งตัว เอาให้น่ารักที่สุดเท่าที่จะน่ารักได้ ขับรถตรงไปบ้าน เห็นพี่ฟ้านั่งเอกเขนกอ่านหนังสืออยู่บนชิงช้า พี่ฟ้ายิ้มทันทีที่เห็นผม

“ลมอะไรหอบมา”

ผมบู้หน้า

“พูดเหมือนผมไม่ใช่คนบ้านนี้”

“ไม่ใช่แล้ว”
พี่ฟ้าแซวยิ้มๆ ผมมีข่าวดีมาบอก ตอนนี้พี่ฟ้ามีคนรู้ใจแล้วครับ เป็นหนุ่มลูกครึ่ง อย่างหล่อเชียว และตอนนี้เขาคนนั้นก็นั่งอยู่ฝั่งตรงข้ามกัน เป็นเชฟครับ เชฟดังด้วย แวบมากินอาหารฝีมือพี่ฟ้า ไม่รู้ติดใจอาหารหรือแม่ครัวกันแน่ ถึงได้แวะมากินบ่อยๆ จนตอนนี้พี่แกแทบจะกลายเป็นแขกประจำบ้านไปแล้ว ผมยกมือไหว้คนตัวสูง

“กินไรมารึยัง” พี่ฟ้าถาม

“ยัง จะมาทำปิ่นโตไปให้พี่หมอ”

พี่ฟ้าทำสายตากรุ้มกริ่ม วางหนังสือลงเดินตรงเข้าครัวไปกับผมโดยมีเชฟหนุ่มสุดหล่อเดินตามมาเป็นผู้ช่วย

“เจนนี่ น้องสาวพี่เป็นแฟนคลับแซมกับฝนด้วย” พี่จิมมี่บอกด้วยลิ้นลูกครึ่ง ชัดแบบไม่ชัด ผมเลิกคิ้วมอง บอกขอบคุณไป

ผมทำอาหารไปลอบมองพี่สาวกับพี่จิมมี่ไป เห็นพี่สาวยิ้มแล้วผมก็พลอยดีใจตามไปด้วย สิ่งนี้แหละที่ผมต้องการเห็น

หวังว่าคนนี้จะรักพี่ฟ้าสุดหัวใจ และไม่ทอดทิ้งพี่ฟ้าเหมือนที่ใครบางคนเคยทำ

ผมตรวจสอบดูปิ่นโตของตัวเอง บอกลาพี่ฟ้า ขับรถตรงไปโรงพยาบาล ผมไม่ได้โทรบอกล่วงหน้า กะว่าจะเซอร์ไพรส์สักหน่อย
 
แล้วผมก็ได้เซอร์ไพรส์จริงๆ ครับ

ผมเม้มปากแน่น มองคนสองคนที่กำลังจูบกันอยู่ในห้องพักแพทย์

บังเอิญ

บังเอิญมาก

ดีแค่ไหนแล้วที่มาเห็นตำตาแบบนี้ ผมจะได้รู้ไว้ว่าสิ่งที่พี่หมอพูดเชื่อได้จริงแท้แค่ไหน

ผมก้มมองปิ่นโตที่ถือไว้ในมือ น้ำตาร่วงผล็อยตกพื้น

“อ้าว น้องฝน มาหาคุณหมอเหรอคะ” พี่ณีย์เดินผ่านมาพอดี “คุณหมอเบรกอยู่ ไปหาซิคะ ว้าย น้องฝนร้องไห้ทำไม”
เธอรีบเข้ามาปลอบ ผมยืนสะอื้น พี่ณีย์หันรีหันขวาง ผมปาดน้ำตากลืนน้ำลาย

“ไม่มีอะไรครับ รบกวนพี่ณีย์ช่วยเอานี่ไปให้พี่หมอทีนะครับ”
ผมยื่นปิ่นโตไปให้ หันหลังวิ่งลิ่วๆ หนีมา พี่ณีย์ตะโกนเรียกตามหลัง แต่ผมไม่คิดจะหันกลับ วิ่งตรงไปยังลานจอดรถ

คนสับปลับ ไม่รักษาสัญญา ไหนว่าจะรักจะซื่อสัตย์ แค่นี้ก็ทำไม่ได้

ผมขับรถไปร้องไห้ไป เสียงมือถือดังเบาๆ หน้าจอโชว์หน้าพี่หมอหรา แต่ผมไม่คิดจะรับ กดตัดสายแล้วปิดเครื่องเลย

ผมปล่อยโฮออกมาเสียงดัง ไม่มีใครได้ยินอยู่แล้วนี่ ผมขับรถไปเรื่อยๆ ไม่รู้ว่าจะไปสิงอยู่ที่ไหนดี ไปบ้านเพื่อน พี่หมอก็ตามตัวได้ทุกคน กลับบ้านพี่หมอก็โทรตามเจอ ตอนนี้ผมไม่พร้อมเจอพี่หมอจริงๆ ผมวนรถไปเรื่อยๆ กระทั่งมาจอดอยู่หน้ามหา’ลัย

จะมาทำไมเนี่ย

มันคงเป็นอีกสถานที่ที่ผมรู้สึกคุ้นเคยล่ะมั้ง

ผมวนรถไปจอดไว้ไม่ห่างประตูทางออก ประตูรั้วเปิดไว้ทุกวัน วันนี้มีคนมาน้อยนิด ส่วนใหญ่เป็นพวกเตรียมงานกีฬา ผมเดินไปทิ้งตัวลงนั่งยังใต้ต้นไม้ที่ผมชอบมานั่งทอดหุย มันเป็นต้นไม้ใหญ่ เก่าแก่มาก ผมแนบหน้าลงกับเข่า เหม่อมองทิวไม้ที่กำลังไหวเอน

กรีดน้ำตาออกจากหางตาเบาๆ

บอกไม่ถูกเหมือนกันว่าจะทำยังไงกับอนาคตต่อไปดี ไม่คิดไม่ฝันว่าจะโดนคนรักนอกใจ

“น้ำฝน”
ผมสะดุ้งเฮือก หันไปมอง

“พี่หมอ…”
ผมครางเรียก ก่อนกะพริบไล่หยาดน้ำตาที่หลั่งรินออก จ้องมองคนตรงหน้าดีๆ

ไม่ใช่พี่หมอครับ แต่เป็นคนหน้าเหมือนพี่หมอ

“พี่ภูมิ”

ผมรีบปาดน้ำตาออกลวกๆ

“ขอโทษครับ ผมคิดว่าเป็นพี่หมอ”

พี่ภูมิขมวดคิ้วมอง

“ร้องไห้ทำไม”
พี่แกถามด้วยน้ำเสียงเป็นห่วง พอฟังดีๆ แล้ว ผมว่าเสียงพี่ภูมิไม่เหมือนเสียงพี่หมอนะ เสียงพี่ภูมิไม่ทุ้มต่ำเท่าพี่หมอ แต่จังหวะการพูดคล้ายกัน

“เปล่า”
ผมปฏิเสธทั้งๆ ที่หลักฐานค้านอยู่เต็มหน้า

“ทะเลาะกับพี่หมอมาเหรอ”

“เปล่า”
ผมปฏิเสธอีกรอบ พี่ภูมิถอนหายใจ วางมือไว้บนหัวผม

“กินติมไหม พี่เลี้ยง”

ผมส่ายหัว ไม่มีอารมณ์อยากกินหรอกตอนนี้

“แต่พี่อยากกิน ไปเร็ว เดี๋ยวไม่ทัน”
พี่ภูมิจับมือผมลากให้ถลาไปทางหน้ามหา’ลัย มืออีกข้างก็โบกเรียกไอติมรถเข็นไหวๆ รถเข็นที่กำลังขับผ่านเบรกกึกตัวโก่ง เลี้ยววนมาหา เป็นไอติมแท่งครับ แบบแท่งละสิบบาท ในถังสี่เหลี่ยม

“ชอบกินรสไหน”
พี่แกถาม ผมยังอึ้งไม่หาย

แต่พี่ภูมิเป็นลุงรหัสผมนี่ จะดูแลเทคแคร์ผมดีก็ไม่แปลก ผมไล่น้ำตาทิ้ง ชี้เอารสกะทิมาหนึ่ง พี่ภูมิเลือกกินแบบเดียวกัน

แล้วพี่แกก็พาผมไปนั่งอยู่ข้างทาง บนอิฐประสานที่เรียงประดับกั้นระหว่างพื้นหญ้าและถนนคอนกรีตภายในมหา’ลัย

มันแทบไม่มีรสชาติ ไม่ใช่มันไม่อร่อย แต่ผมกำลังเสียใจ

“ไม่อร่อยเหรอ”

“เปล่าครับ”

“ละลายหมดแล้ว”

ผมรีบเลียกินทันทีอย่างช่วยไม่ได้

“บอกพี่ได้รึยังว่าทะเลาะอะไรกับพี่หมอมา”

ผมเม้มปากแน่น หันไปมองพี่ภูมิ น้ำตาพากันเอ่อล้นอีกรอบ

“พี่ภูมิเคยโดนคนรักนอกใจไหม”

พี่ภูมินิ่งค้าง ก่อนพยักหน้ารับ

“เคยสิ เขาไปนอนกับผู้ชายคนอื่น จับได้คาหนังคาเขาเลย”

ผมเบะหน้า ภาพพี่หมอจูบหมออรลอยเด่นขึ้นมาในสมอง

“พี่หมอนอกใจฝนเหรอ”

ผมไม่ตอบ

“ไม่น่าเชื่อนะ พี่ว่าพี่หมอเขารักฝนมาก คงไม่ทำแบบนั้นหรอก”

“ผมก็ไม่เชื่อ ถ้าบังเอิญไม่เห็นตำตา”

“เห็นขนาดไหน”

ผมกลืนน้ำลาย น้ำตาร่วงเต็มพื้น

“จูบกันในห้องสองต่อสอง”
ถึงห้องนั้นจะมีคนเดินเข้าเดินออกก็เถอะ จูบกันแบบไม่กลัวว่าใครจะมาเห็นนั่นก็ยืนยันได้แล้วว่าพี่หมอไม่แคร์ใครจริงๆ

พี่ภูมิไม่พูดอะไรอีก ดึงผมเข้าไปกอดเบาๆ

ไม่เหมือน…

อ้อมกอดพี่ภูมิไม่เหมือนพี่หมอ ผมอยากได้อ้อมกอดของพี่หมอ

“เข้มแข็งไว้นะ อาจไม่มีอะไรก็ได้ หรือไม่ก็แค่ความต้องการทางร่างกาย นิสัยผู้ชาย ฝนก็รู้”

“พี่หมอสัญญาไว้แล้วว่าจะไม่นอนกับใครนอกจากผม”
พี่ภูมิถอนหายใจแรง ไม่ได้พูดปลอบอะไรต่อ โยกตัวผมไปมาเบาๆ
 
...80% ...





“กลับยังไง”
พี่ภูมิถามหลังจากนั่งปลอบผมอยู่นาน ผมส่ายหัว

“ไม่อยากกลับบ้าน”

“ไปค้างบ้านเพื่อนสักคนก็ได้”

ผมส่ายหัวอีกรอบ

“พี่หมอตามตัวได้ ผมยังไม่พร้อมจะเจอหรือพูดคุยกับเขาตอนนี้”

พี่ภูมินิ่งคิด

“งั้นไปบ้านพี่ก่อนไหม”

ผมมองตาคนชวน ดวงตานั้นฉายแววเป็นห่วงจริงๆ ตอนนี้ผมไม่รู้ว่าจะไปพึ่งใครแล้วจริงๆ ผมพยักหน้ารับ

“แล้วพี่ไม่ติดธุระอะไรเหรอ”

“เรียบร้อยแล้ว พี่มาช่วยเพื่อนคุมเด็กดูแลอุปกรณ์เชียร์ที่สั่งไป”

ผมพยักหน้า พี่ภูมิชวนให้ลุกยืน “พี่เอามอ’ไซค์มา ทิ้งไว้ที่นี่ละกัน พรุ่งนี้ค่อยมาเอา” แล้วพี่แกก็แบมือมาด้านหน้า ผมมองงงๆ พี่ภูมิยิ้มนิดๆ

“ให้พี่ขับดีกว่า เราไม่รู้เส้นทาง”

ผมล้วงหยิบกุญแจรถตัวเองมายื่นให้ พี่ภูมิดูพวงกุญแจ มันเป็นรูปผมกับพี่หมอยืนกุมมือกันไว้ พี่ภูมิไม่พูดอะไร พากันเดินตรงไปที่รถ ขึ้นประจำตำแหน่งขับตรงไปบ้านตัวเอง ไกลอยู่เหมือนกัน เป็นบ้านในหมู่บ้านย่านคนมีตังค์ สมหนังหน้าอยู่หรอก ประตูก็ระบบอัตโนมัติ

ทำถูกไหมนะ มานอนค้างบ้านคนอื่นโดยไม่บอกกล่าวแบบนี้

แต่ช่างเถอะ วันนี้ขอผมทำใจก่อน พรุ่งนี้ค่อยกลับไปจัดการ

พี่ภูมิยื่นผ้าเช็ดตัวให้พร้อมเสื้อผ้า เห็นบอกว่าเป็นของน้องชาย เรียนอยู่ที่เดียวกันนี่แหละแต่คณะวิศวะ วันนี้คงไม่กลับเพราะค้างบ้านเพื่อน ผมรับมาถือไว้เดินเข้าห้องน้ำไปแล้วกลับออกมาอีกรอบ

พี่ภูมิเข้าไปอาบต่อเพราะเหนียวตัวจากการช่วยงานที่มหา’ลัย ผมนั่งเหม่ออยู่ในห้องแสนกว้างนั้น กว้างกว่าห้องผมกับพี่หมอซะอีก ไม่นานพี่ภูมิก็ออกมาในสภาพไม่ต่างกับผม เสื้อยืดกางเกงขาสั้นเหนือเข่าเก่าๆ สบายๆ

“คนที่มหา’ลัยไม่เคยเห็นพี่สภาพนี้หรอกนะ ฝนคนแรก”

ผมขำออกมาเบาๆ

“แก้ผ้าก็หล่อ”

พี่ภูมิชะงักไปกับคำผม

“ผมหมายถึง ต่อให้นุ่งลมห่มฟ้าก็ยังหล่ออยู่ดี”
ทำไมประโยคมันไม่ไกลกันเลยวะ พี่ภูมิทำหน้าพิพักพิพ่วน หรือว่าจะแอบรังเกียจผมอยู่ลึกๆ

“เอ่อ เพื่อเป็นการตอบแทนที่ให้ที่พักพิงคืนนี้ ผมขอทำมื้อเย็นให้กินละกัน”
ผมพูดเรื่องอื่นไปแก้เก้อ ต่อให้เป็นลุงรหัส พี่แกอาจรับเรื่องนี้ไม่ได้ก็ได้

พี่ภูมิพยักหน้ารับทันที พาผมเดินลงไปชั้นล่าง บ้านกว้างดีครับ ดูสมกับเป็นผู้ดี แม่บ้านเดินมาถามความต้องการ พี่ภูมิปฏิเสธ บอกว่าผมจะทำให้กิน ใช้เวลาไม่นานหรอกครับ เพราะเครื่องครัวครบอยู่แล้ว ไม่เกินครึ่งชั่วโมง อาหารสี่อย่างก็มาวางแหมะไว้ตรงหน้า พี่ภูมิมองอึ้งๆ

“เร็วจัง”

“พ่อครัวนี่”
ผมตักข้าวให้ ไม่ต่างกับของตัวเอง พี่ภูมิตักกิน ตาโตทันที

“อร่อย”

ผมยิ้มออกมาทันที

“งั้นกินให้หมด”

“ท้องแตกตาย”

ผมหัวเราะ

“พี่หมอนี่โชคดีนะ ได้เมียทำอาหารเก่ง” พอพูดจบพี่ภูมิก็ชะงัก “โทษที” แล้วก็ก้มหน้าก้มตาตักข้าวกิน

“ได้ข่าวว่าพี่ภูมิเป็นนายแบบ”

“แค่จ๊อบพิเศษ ไม่ได้โด่งดังอะไร พี่ว่าฝนกับพี่หมอดังกว่าพี่อีก”

ผมหน้าเฝื่อนลง

“โทษที จะพยายามไม่พาดพิงถึงเขาคนนั้นอีก”
พี่ภูมิกินแทบไม่เหลือ ส่วนผมกินไปได้แค่ไม่กี่คำก็อิ่มแล้ว
 



ผมนั่งๆ นอนๆ อ่านหนังสือที่อยู่ในห้องพี่ภูมิ

“พี่ชอบอ่านหนังสือเหรอ”

“อืม”
พี่มันตอบรับแค่นั้น เหมือนพี่หมอเลย

แล้วผมจะไปคิดถึงเขาทำไม

ผมรีบสลัดภาพพี่หมอทิ้ง ไล่มองหนังสือของพี่ภูมิ มีทั้งหนังสืออ่านเล่น การ์ตูนสำหรับเด็กผู้ชายและหนังสือพวกความรู้และหนังสือเรียนเต็มไปหมด ครึ่งหนึ่งเป็นภาษาต่างประเทศ พอไล่ดูจนเบื่อพี่ภูมิก็ชวนดูหนัง

“พี่ไม่มีแฟนเหรอ”
ผมถามเพื่อหาเรื่องคุยในระหว่างรอหนังฉาย ดูอยู่ในห้องพี่แกนั่นแหละ มีโซฟาตัวเบ้อเร่อ

“เลิกกันแล้ว”

“ขอโทษ แล้วทำไมไม่หาใหม่ล่ะครับ”

พี่ภูมิยักไหล่

“ยังเจ็บอยู่มั้ง”

“ตั้งแต่เมื่อไหร่”

“ปีที่แล้ว”
โห ก็ไม่นาน มิน่า

“ไม่น่าเชื่อเนอะว่าเขาจะทำได้”

“ก็เหมือนฝนนั่นแหละ ดีขนาดนี้พี่หมอนอกใจได้ไง” พี่ภูมิชะงักไปอีกรอบ “ขอโทษ”

ผมหันกลับมากอดเข่า หนังฉายพอดี เราจึงเลิกพูดอะไรใส่กันอีก ผมนั่งหนาวสะท้าน นึกไปถึงช่วงเวลาที่ผมนั่งดูหนังกับพี่หมอ เป็นช่วงเวลาที่ผมเป็นสุขจริงๆ พี่หมอไม่เคยปล่อยให้ผมนั่งดูหนังอย่างเดียวดายเลย แต่จะโอบกอดผมไว้ หรืออย่างน้อยๆ ก็จะต้องให้ผมพิงอก พิงต้นแขน แขนหนึ่งโอบกอดผมไว้อย่างอบอุ่น

“หนังมันไม่ได้เศร้านะ จะร้องไห้ทำไม”

ผมหันไปมองคนพูด พี่ภูมิจ้องตาผม เลื่อนมือมาเกลี่ยหยาดน้ำตาออกให้เบาๆ

“พี่ชอบเวลาฝนยิ้มมากกว่านะ มันสว่างไสวดี”

ผมสะอื้นในอกเบาๆ อยากยิ้มอยู่เหมือนกัน แต่ยิ้มไม่ได้ พี่ภูมิดึงผมไปกอดแนบอก ไม่พูดอะไรอีก ลูบหัวผมแผ่วเบา ผมแทบดูหนังไม่รู้เรื่อง ไม่คิดว่ามันจะเจ็บปวดขนาดนี้ ผมร้องไห้จนเหนื่อย เผลอหลับไปตั้งแต่เมื่อไหร่ก็ไม่รู้ พี่ภูมินั่งพิงพนักโซฟา โอบผมไว้ในอ้อมแขน พอผมตื่น พี่แกก็ตื่น

“เผลอหลับไปตอนไหนเนี่ย”
ผมพูดเก้อๆ ดันตัวออกจากอกกว้างนั้นเบาๆ

“ร้องไห้จนเหนื่อยหลับไปเอง ขึ้นไปนอนบนเตียงก็ได้”

“ผมไม่รบกวนพี่ดีกว่า ผมนอนโซฟาได้”

“เกรงจงเกรงใจอะไร พี่เป็นลุงรหัสเรานะ”

“เอ่อ พี่ไม่รังเกียจผมเหรอ”
ผมถามหยั่งเชิง พี่ภูมิจับหัวผมไว้ ก้มลงมาพูดจนหน้าผากแทบชิดกัน

“เมื่อกี้เรากอดกันร่วมสองชั่วโมง ถ้ารังเกียจพี่คงเตะทิ้งไปนานแล้ว”
ผมพยักหน้าเข้าใจ เดินขึ้นเตียงไป เตียงกว้างดีครับ

พี่ภูมิดับไฟ ผมนอนมองเพดานผ่านความมืด กระทั่งดวงตาชาชินกับมัน ไม่รู้ป่านนี้พี่หมอจะทำอะไรอยู่ นอนกกหมออรหรือออกมาตามหาผม 

น้ำตาผมร่วงอีกรอบ สะอื้นออกมาเบาๆ พี่ภูมิคงได้ยิน รายนั้นขยับพลิกหันหน้ามาหา จับหน้าไว้ กรีดน้ำตาให้เบาๆ ดึงผมไปกอดแน่น ใช้เสื้อตัวเองเป็นที่ซับน้ำตาให้ ลูบหัวปลอบใจ

ไม่มีคำพูดใดๆ ออกมาจากปากของคนตัวสูง มีเพียงสัมผัสอันอ่อนโยนในฐานะรุ่นพี่ที่ดีเท่านั้น




ผมฝันร้ายอีกแล้ว ในฝันพี่หมอกำลังจะเดินจากผมไป ผมพยายามไขว่คว้า เรียกหาจนเจ็บคอไปหมด ผมวิ่ง วิ่ง วิ่งแล้วก็วิ่ง จนตามคนตัวสูงทัน ผมโอบกอดพี่หมอไว้ รัดแน่น แล้วอ้อมแขนอบอุ่นนั้นก็โอบผมกลับ ผมซุกหน้ากับแผงอกกว้าง แผงอกที่ผมโหยหา

“ผมรักพี่นะ” ผมสารภาพ

To be Con

เลิฟพี่ภูมิ นี่ถ้าไม่ติดว่าพี่หมอเป็นพระเอกก็อยากจับน้ำฝนใส่ตะกร้าล้างน้ำยกให้พี่ภูมิเหมือนกัน แต่น้ำฝนเป็นของพี่หมอแล้วววว
รอพี่หมอมาตามล่าหาเมียตอนหน้า เป็นกำลังใจให้พี่หมอกันด้วยน้า 




ประชาสัมพันธ์เล็ก ๆ เจอกันงานตลาดฟิคครั้งที่ 8 บูท A8 นะคะ
หนังสือ&e-book http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=54068.msg3389162#msg3389162

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.100 หนี {P.140}{ุุุ21-9-59} 40%
เริ่มหัวข้อโดย: ♥►MAGNOLIA◄♥ ที่ 21-09-2016 20:55:48

ตอบ ข้อ๑ แรดอร จูบพี่หมอ
หมออร กล้าได้กล้าเสียมาตลอด
ไผ่ จะหาทางลงได้อย่างไรนะ
ชักสงสารพี่หมอนนท์ และ โดนไผ่ทำร้ายบ่อยๆ
พี่หมอ ฝน ช่วยพาไผ่ลงบันไดสักที
      :L1: :L1: :L1:
 :pig4: :pig4: :pig4: :pig4:

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.100 หนี {P.140}{ุุุ21-9-59} 40%
เริ่มหัวข้อโดย: ป้ากิ่งkingkarn ที่ 21-09-2016 21:03:29

เห็นข้อค.แล้วถึงกับลั่น555+

ป้าบ้าจี้น้า เลือกค.แล้วกันค่ะ ฝักใฝ่สายฮา :hao6:

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.100 หนี {P.140}{ุุุ21-9-59} 40%
เริ่มหัวข้อโดย: mam.nalok ที่ 21-09-2016 22:08:12

ฮาก็ตรงข้อสุดท้ายนี่แหละ คิดได้เนอะคนเขียน 555555

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.100 หนี {P.140}{ุุุ21-9-59} 40%
เริ่มหัวข้อโดย: iceman555 ที่ 21-09-2016 23:42:47

อีหมออรเอาอีกละ. ยังไม่ละความพยายามนะ

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.100 หนี {P.140}{ุุุ21-9-59} 40%
เริ่มหัวข้อโดย: OoniceoO ที่ 22-09-2016 00:12:52

รออยู่นะครับรีบมาต่อๆ

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.100 หนี {P.140}{ุุุ21-9-59} 40%
เริ่มหัวข้อโดย: Apple_matinie ที่ 22-09-2016 14:07:41

อร๊ายยยยย
ตอนไหนคู่ไผ่จะเลิฟๆกันนนน
 :z13:

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.100 หนี {P.140}{ุุุ21-9-59} 40%
เริ่มหัวข้อโดย: mystery Y ที่ 22-09-2016 14:31:04

อย่าบอกนะว่าดราม่ามาอีกแล้ว!?

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.100 หนี {P.140}{ุุุ21-9-59} 40%
เริ่มหัวข้อโดย: Dee^daY ที่ 22-09-2016 16:16:43

วันนี้ 22/09 = วันแรดโลก

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.100 หนี {P.140}{ุุุ21-9-59} 40%
เริ่มหัวข้อโดย: SOMCHAREE ที่ 22-09-2016 22:15:35

มองเห็นถึงความวุ่นวายในอนาคต

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.100 หนี {P.140}{ุุุ21-9-59} 40%
เริ่มหัวข้อโดย: evanescence_69 ที่ 22-09-2016 22:23:02

เหมือนจะจบ แฮปปี้เอนดิ้งไปละ นี่แต่งต่อ เหมือนละครเพิ่มตอนงี้เหรอ

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.100 หนี {P.140}{ุุุ21-9-59} 40%
เริ่มหัวข้อโดย: Pam_ban ที่ 22-09-2016 22:36:15

เริ่มมองเห็นความน่ารักของไผ่แล้วซึ่งตอนแรกก็คิดอยู่ว่าจะเป็นคู่แบบไหนกัน  :mew5:  แต่พอพี่หมอนนท์แกล้งแหย่บ่อยๆแล้วรู้สึกว่าไผ่ขี้อายกว่าที่คิดมาก


รอตอนต่อไปค่ะ


 :katai3:

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.100 หนี {P.140}{ุุุ23-9-59} 80%
เริ่มหัวข้อโดย: Apple_matinie ที่ 23-09-2016 23:20:01

โอยยยยยยยยยยยยย
อีพี่หมอมาอธิบายเด๋วนี้
 :z6:

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.100 หนี {P.140}{ุุุ23-9-59} 80%
เริ่มหัวข้อโดย: iceman555 ที่ 23-09-2016 23:26:41

 :katai1: :katai1: :katai1: :katai1:

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.100 หนี {P.140}{ุุุ23-9-59} 80%
เริ่มหัวข้อโดย: awfsp ที่ 24-09-2016 01:46:29

พี่หมอ พลาด

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.100 หนี {P.140}{ุุุ23-9-59} 80%
เริ่มหัวข้อโดย: Ginny Jinny ที่ 24-09-2016 05:54:24

พี่หมอแซมหลงกลแรดจนได้  :ling2: :ling2:

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.100 หนี {P.140}{ุุุ23-9-59} 80%
เริ่มหัวข้อโดย: mystery Y ที่ 24-09-2016 11:18:50

พี่หมออธิบายด่วน!!

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.100 หนี {P.140}{ุุุ23-9-59} 80%
เริ่มหัวข้อโดย: Dee^daY ที่ 24-09-2016 13:15:51

เกิดเรื่องจนได้ ..

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.100 หนี {P.140}{ุุุ23-9-59} 80%
เริ่มหัวข้อโดย: mypink801 ที่ 24-09-2016 16:41:48

พี่หมอทำน้ำฝนร้องไห้  :sad4: :katai1:

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.100 หนี {P.140}{ุุุ25-9-59} 100%
เริ่มหัวข้อโดย: Apple_matinie ที่ 25-09-2016 20:45:33

อีพี่หมอเอาอีกเเล้ววววววววววววววววววววววววววววววววววววววว :z3:

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.100 หนี {P.140}{ุุุ25-9-59} 100%
เริ่มหัวข้อโดย: Nus@nT@R@ ที่ 25-09-2016 21:06:16

ฝนเอ้ย....พี่หมอไม่นอกใจฝนหรอก

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.100 หนี {P.140}{ุุุ25-9-59} 100%
เริ่มหัวข้อโดย: Supparang-k ที่ 25-09-2016 21:59:03

งานเข้า!!

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.100 หนี {P.140}{ุุุ25-9-59} 100%
เริ่มหัวข้อโดย: HerBerry ที่ 25-09-2016 23:04:50

นิยายที่ลำใยที่สุด โทษที ความคิดเห็นส่วนตัว

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.100 หนี {P.140}{ุุุ25-9-59} 100%
เริ่มหัวข้อโดย: ป้ากิ่งkingkarn ที่ 25-09-2016 23:38:57

ชีวิตคู่แม้ผ่านการแต่งงานแล้ว ก็ไม่ได้แปลว่าจะไม่มีปัญหาเข้ามาอีกตลอดไป ที่จริงมันก็คือจุดเริ่มของการเผชิญหน้ากับปัญหาอีกรูปแบบหนึ่ง

แล้วเรื่องหมออรคือยังไม่เคลียร์ คนแต่งก็กำลังเคลียร์ปมที่ผูกไว้ให้หมดก่อนจะจบเรื่อง เป็นการแสดงออกถึงความรับผิดชอบและไม่ดูถูกคนอ่านที่น่าชื่นชม

นิยายสนุกๆ อ่านได้อีกยาวๆเรื่อยๆ ไม่อยากให้ตอนต่อๆไปเป็นตอนจบเลยค่ะ ยังคอยติดตามให้กำลังใจคนแต่งเสมอๆนะคะ ขอบคุณมากๆค่ะ :L2:

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.100 หนี {P.140}{ุุุ25-9-59} 100%
เริ่มหัวข้อโดย: iceman555 ที่ 26-09-2016 00:11:51

 :katai1:  :katai1: :katai1:

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.100 หนี {P.140}{ุุุ25-9-59} 100%
เริ่มหัวข้อโดย: mystery Y ที่ 26-09-2016 00:16:57

รอตอนต่อไป~

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.100 หนี {P.140}{ุุุ25-9-59} 100%
เริ่มหัวข้อโดย: rmlab ที่ 26-09-2016 09:33:19

ง้อด่วนๆ เลยพี่หมอ

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.100 หนี {P.140}{ุุุ25-9-59} 100%
เริ่มหัวข้อโดย: Dee^daY ที่ 26-09-2016 09:39:46

รอหมอตามหาเมีย ..

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.100 หนี {P.140}{ุุุ25-9-59} 100%
เริ่มหัวข้อโดย: Pam_ban ที่ 26-09-2016 12:59:00

พี่หมอววววววววววววงววววว
อยู่หนายยยยยยยยยยยยยยย
มาเคลียร์ด่วนๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
เค้าจะปันใจไปให้พี่ภูมิแล้วนะ  :angry2:


รอตอนต่อไปค่ะ


 :katai3:

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.100 หนี {P.140}{ุุุ25-9-59} 100%
เริ่มหัวข้อโดย: evz ที่ 28-09-2016 09:52:19

จะว่าพี่หมอผิดก็ไม่อยากจะปรับปรำ เพราะจากมุมมองคนอ่านรู้อยู่แล้วว่าอะไรยัง
เจ๊หมออรนางคงรุกเองหมดทั้งนั้น พี่หมอตั้งตัวไม่ทัน และน้ำฝนมาพอดี เอาจริงๆสงสารพี่หมอค่ะ

น้ำฝนเสียใจเราเข้าใจ น้ำฝนบอกว่าเชื่อใจพี่หมอแต่ก็วิ่งหนีไปเฉยๆทันที แถมยังไปกอดไปซบอยู่กับพี่ภูมิอีก
น้ำฝนเองก็ไม่คิดเลยว่าถ้าพี่หมอรู้จะเสียใจขนาดไหน น้ำฝนอาศัยคำว่าตัวเองเสียใจ ปล่อยให้คนอื่นมาถึงเนื้อถึงตัวมากเกินไป
ไม่ยอมขีดเส้นให้ชัดเจน คิดว่าพี่หมอคงไม่รู้นั้นแหละ แต่เราเป็นคนอ่านเรารู้เราเสียใจแทนพี่หมอ อยากให้น้ำฝนโตขึ้นและเลิกนิสัยให้คนอื่นเขาถึงเนื้อถึงตัวง่ายๆได้แล้ว

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.101 ตามเมียกลับบ้าน {P.141}{ุุุ4-10-59} 100%
เริ่มหัวข้อโดย: memew ที่ 29-09-2016 20:28:42

Chapter : 101: ตามเมียกลับบ้าน
[พี่หมอ...♡]


สภาพผมตอนนี้เหมือนไอ้บ้าคนหนึ่งที่ทำเมียหาย ผมไม่น่าปล่อยให้เรื่องแบบนี้เกิดขึ้นได้เลย เพราะเรื่องนั้นทำให้ฝนเข้าใจผิดแล้วหนีผมไปโดยไม่ฟังแม้แต่คำอธิบาย

ผมนั่งจ๋องอยู่หน้าโทรศัพท์ หวังให้ใครสักคนโทรกลับหลังจากเพียรโทรหาทุกคนที่ผมมีเบอร์โทร ไม่มีใครรู้ไม่มีใครเห็น ผมไม่รู้ว่าฝนมีเพื่อนที่ไหนอีก นอกจากว่าฝนจะมีเพื่อนใหม่ที่มหา’ลัย ซึ่งผมไม่รู้จักและไม่มีเบอร์ติดต่อ

ผมนั่งกุมขมับ นึกย้อนเหตุการณ์ที่เกิดขึ้น

เพราะผู้หญิงคนนั้น และเพราะสัญชาตญาณชั้นต่ำเลวๆ ของตัวเอง

ผมพักเบรกในห้องพักแพทย์เหมือนอย่างเคย แล้วหมออรก็เดินเข้ามา ผมไม่อยากเสียมารยาท แต่หมออรรุกผมรุนแรง ผมไม่ได้ทำอะไรไปมากกว่าจูบ มันเหมือนเป็นปฏิกิริยาอัตโนมัติ แต่เป็นเพียงแค่เสี้ยวอึดใจเท่านั้น พอรู้ตัว ผมก็ผลักหมออรออก ผมรีบเดินออกจากห้องนั้น ไปเข้าห้องน้ำเพื่อล้างคราบลิปสติกที่ปากออก

ปากผมมีไว้เพื่อฝนเท่านั้นไม่ใช่เพื่อคนอื่น

พอเดินออกมาก็เห็นพี่ณีย์เดินหน้าตื่นเข้ามาหา สีหน้าร้อนใจของพี่ณีย์ไม่ได้ทำให้ผมรู้สึกอะไรได้เท่ากับปิ่นโตอันคุ้นเคยนั้น

ปิ่นโตของน้ำฝน

น้ำฝนมาหาผม

“เมื่อกี้พี่เจอน้ำฝนข้างล่าง เธอร้องไห้ใหญ่เลย คุณหมอไปทำอะไรอะไรให้น้องฝนน้อยใจคะเนี่ย ถามยังไงก็ไม่ยอมตอบ”

ผมอึ้งฟัง

หรือว่าเมื่อกี้…

ผมไม่รอให้พี่ณีย์ซักไซ้อะไร รีบล้วงหยิบมือถือมากดโทรหา แต่ฝนกดตัดสาย พอโทรซ้ำ ฝนก็ปิดมือถือหนีผมไปแล้ว

อีกไม่ถึงสิบนาทีก็หมดเวลาพักเบรกผมแล้ว ผมรีบวิ่งลงไปดักที่ปากทางออก หวังเจอรถของฝน แต่ไม่มีสักคนที่ใช่ กระทั่งหมดเวลาพักเบรก ผมต้องตัดใจ กลับไปทำงานต่อ

หลังเลิกงานก็รีบโทรหาน้ำฝนอีกรอบ แต่โทรกี่รอบๆ ก็ไม่ติด ขับรถกลับบ้านก็ไม่เจอ ผมเร่งโทรหาทุกคนที่ผมมีเบอร์โทรกระทั่งมานั่งมองโทรศัพท์อยู่นี่แหละ

“น้ำฝน”
ผมกุมหัวตัวเองไว้ จะเข้าใจผิดกันไปมากน้อยแค่ไหน จะน้อยใจแค่ไหน จะร้องไห้มากแค่ไหน ผมแทบไม่ได้นอนเลยตลอดทั้งคืนกระทั่งรุ่งเช้า
 

สายๆ ตันก็รีบโทรมารายงานว่าเจอฝนแล้ว มามหา’ลัยตามปกติ ผมถามว่ารู้ไหมว่าฝนไปนอนที่ไหน ตันบอกลุงรหัสของมันเอง ภูมิ

ผมนิ่งอึ้งไป

หวังว่าฝนจะไม่ประชดหรือเสียใจจน…

ไม่ ฝนไม่ใช่คนแบบนั้นแน่ๆ ผมฝากบอกให้ตันบอกฝนให้เปิดมือถือ มันบอกว่าฝนลืมไว้ในรถ แต่ผมว่าฝนจงใจทิ้งไว้ที่นั่นมากกว่า

“มีอะไรกันเหรอพี่ บอกหน่อย พวกผมจะได้ช่วยกันถูก มันคงร้องไห้มาตลอดทั้งคืนแน่ๆ ตาบวมตุ่ยเลย พี่ไปรังแกอะไรมัน”
ตันถามด้วยน้ำเสียงซีเรียส

ผมตัดสินใจเล่าเรื่องทั้งหมดให้ตันฟัง

“เป็นผมก็เชื่อยาก เห็นตำตา”

“แต่พี่บริสุทธิ์ใจ ไม่ได้มีอะไรกับหมออร แต่ตอนนั้นมันตกใจถึงไม่ได้ผลักไส”

“ผู้หญิงสมัยนี้เนี่ยนะ” มันบ่นเบาๆ “ไงเดี๋ยวผมจะเล่าความจริงให้มันฟัง พี่สงบใจไว้ละกัน ฝนมันรักพี่มาก อธิบายดีๆ มันคงเข้าใจ”

ผมก็ได้แต่นั่งร้อนใจ ทำงานแบบสมาธิไม่อยู่กับเนื้อกับตัว อยากเร่งเวลาให้มันจบๆ ไป ผมได้เบอร์ภูมิมาแล้วจากความช่วยเหลือของเพื่อนๆ ฝนเอง

ถ้ามันหนีไปอีก ต่อให้ต้องพลิกแผ่นดิน ผมก็ต้องตามตัวมันกลับมาให้ได้

หลังออกเวร ผมรีบโทรหาเพื่อนฝน ดีแต่พวกนั้นคอยกักตัวฝนไว้ไม่ให้หนีอีกรอบ ไผ่แทบกระทืบอกผมหลังรู้ข่าว แต่ก็ยังดีที่มันใจเย็นฟังผมอธิบาย ผมขับรถตรงไปหามันที่มหา’ลัย ซึ่งตอนนี้มันกำลังทำกิจกรรมอยู่ ผมยืนคอยอยู่ห่างๆ กระทั่งภูมิเดินตรงมาเผชิญหน้า

“รู้ใช่ไหมว่าฝนเสียใจแค่ไหน”

ผมมองตาคนพูด ฝนคงเล่าให้ฟังคร่าวๆ แล้ว

“รู้ แต่มันเป็นเรื่องเข้าใจผิด”

“จูบกับผู้หญิงให้เห็นต่อหน้าต่อตาเนี่ยนะ”

ผมถอนหายใจแรง ถ้าพูดออกไปก็เหมือนเอาผู้หญิงมานินทา

“ผู้หญิงเก็บแต้ม”
ผมสรุปให้สั้นๆ ภูมิขมวดคิ้วมุ่น คงยังไม่เข้าใจ

“ผู้หญิงเขารุกมา”
ผมบอกต่อ ภูมิคลายหัวคิ้วลง แต่ดูยังไม่เชื่อเท่าไหร่ ผมพ่นลมหายใจแรงอีกรอบ

“นักล่าผู้ชาย เหยื่อรายสุดท้ายที่ยังไม่ถูกเขมือบก็คือพี่นี่แหละ”
ผมจำต้องอธิบายตรงๆ ภูมิทำสีหน้าคล้ายคนตาสว่าง

“เมื่อวานโดนปล้ำจูบว่างั้น”

ผมพยักหน้า ภูมิหัวเราะหมิ่นๆ ไม่รู้ว่าหมิ่นผมหรือว่าผู้หญิงกันแน่

“ฝนละเมอหาพี่เมื่อคืน”

ผมพยักหน้าเข้าใจ

“ขอบใจมากที่ช่วยดูแลให้”

ภูมิพยักหน้า ผมยืนคอยอยู่อย่างนั้น ตลอดเวลาที่ผมยืนเฝ้า ฝนไม่หันมาสบตาเลย ไม่คิดแม้แต่จะหันมามองด้วยซ้ำ ผมถอนหายใจแรง



[ต่อค่ะ 40%]


หลังจากซ้อมเชียร์เรียบร้อย มันก็อาสาไปช่วยเขาทำอุปกรณ์เชียร์ ผมรู้ว่ามันจงใจหนีหน้าผม ผมไม่เข้าไปยุ่ง แต่จะรอจนกว่ามันเสร็จ

กระทั่งผ่านไปถึงสามทุ่ม ทุกคนแยกย้ายกันกลับ ฝนถึงได้แยกย้ายจะกลับบ้าง ผมรอโอกาสนี้มานาน ยืนคอยจนหงุดหงิด มันไม่สนใจผมทำท่าจะเดินไปที่รถมันเอง ผมจึงตัดสินใจเดินไปลากมันมาโยนขึ้นรถตัวเอง

ฝนไม่โวยวายอะไร นั่งเงียบเป็นเป่าสาก ผมสตาร์ทเครื่องเพื่อเปิดแอร์ แต่ยังไม่ขยับรถ ไฟภายในมหา’ลัยยังเปิดจ้า ท้องพากันร้องเพราะผมยังไม่ได้กินข้าว แต่ฝนกินแล้วตอนช่วยงาน

“ฟังพี่อธิบายก่อน”

ฝนเมินหน้าไปทางอื่น ผมสูดลมหายใจเข้าปอดลึก

“พี่ไม่ได้มีอะไรกับหมออร ที่ฝนเข้ามาเห็น คือหมออรเขารุกจูบพี่ ครั้งที่แล้วที่มีรอยจูบเช่นกัน แต่ครั้งนั้นแค่กอด พี่ผละหนีได้ก่อน ครั้งนี้กะทันหัน พี่ไม่ได้มีอะไรกับเขา และไม่คิดจะมีด้วย มันอาจฟังดูไม่ดีนะ ถ้าพี่พูดก็เหมือนเอาผู้หญิงมานินทาว่าร้าย แต่ถ้าไม่พูด ฝนก็ไม่เข้าใจ หมออรเป็นผู้หญิงรักอิสระ เก็บแต้มหมอหนุ่มๆ ในโรงพยาบาลจนหมด มีเมียไม่มีเมียเขาไม่สนใจ ขอให้เขาชื่นชอบ พี่เป็นคนสุดท้ายในเป้าหมายที่ยังไม่ถูกเก็บแต้ม”

ฝนไม่หันมามอง

“พี่รักนายนะฝน ถ้าไม่รัก พี่คงไม่มาตามเฝ้าขนาดนี้หรอก ภาพเหตุการณ์มันอาจเชื่อยาก แต่พี่ไม่เคยออกนอกลู่นอกทาง ตลอดเวลาที่ทำงาน ก็อยู่แต่ในห้องตรวจ ออกพบคนไข้ที่ไหนก็มีนางพยาบาลไปด้วยตลอด พักเบรกก็อยู่แค่ในห้องพัก ซึ่งใครจะเข้าไปเห็นเมื่อไหร่ก็ได้ คงไม่มีโอกาสทำอะไรอย่างที่ฝนคิดได้สะดวกนักหรอก เลิกงานก็กลับบ้าน ซึ่งฝนก็น่าจะรู้ตารางเวลางานพี่ดี ตลอดระยะเวลาที่เราอยู่ด้วยกันมา พี่เคยเถลไถลที่ไหนไหม”

ฝนยังไม่ยอมหันมามอง

“ฝน” ผมเรียก ค่อยๆ ดึงฝนหันมาสบตา ฝนก้มหน้า น้ำตารินอาบแก้ม “พี่รักฝนนะ ไม่เคยคิดนอกใจ ไม่เคยคิดจะนอนกับใครอื่นด้วย ถ้าคนคนนั้นไม่ใช่ฝน”

มันสะอื้นจนอกไหว

“เชื่อใจพี่สิ เราผ่านความลำบากกันมาเยอะนะ กว่าจะได้รักกัน อย่าให้มันมาแตกหักเพราะเรื่องเข้าใจผิด คนที่อยู่ตรงนี้ของพี่คือฝนนะ”
ผมจับมือมันวางไว้บนอกตัวเอง ตรงตำแหน่งหัวใจ ฝนเงยหน้าสบตาผม น้ำตาแตกพลั่กราวกับเขื่อนทลาย

“พี่ขอโทษที่ทำให้เข้าใจผิด ขอโทษที่ทำให้ต้องหนีออกจากบ้าน และร้องไห้เสียใจแบบนี้”
ผมดึงมันมาจูบซับหน้าผากแผ่วเบา มันสะอื้นแรงขึ้น ผมลากมันมานั่งบนตัก ปรับดันเบาะไปด้านหลังเพื่อไม่ให้หลังมันถูกพวงมาลัย

“พี่รักฝนนะ เมื่อคืนพี่ไม่ได้นอนเลยเพราะรอว่าใครสักคนจะโทรมาแจ้งข่าวฝน”

ฝนตวัดวงแขนโอบรอบลำคอผมไว้ 

“ผมขอโทษ”
มันพูดปนสะอื้นเหมือนเด็กน้อย ผมกอดมันแน่นขึ้น จูบซับแก้มขาวเบาๆ
 
ผมนั่งปลอบใจมันอยู่พักใหญ่ จนมันสงบจิตใจได้ ผมดันตัวมันออก เกลี่ยเช็ดน้ำตาที่ยังคั่งค้างให้เบามือ

“เมียพี่น้อยใจแรงจัง ครั้งหน้าอย่าหนีอีกนะ มีอะไรให้คุยกันตรงๆ เข้าใจไหม”
มันพยักหน้า ผมกอดมันอีกรอบ

บางสิ่งที่ยังติดค้างอยู่ในใจแวบผ่านเข้ามา มันไม่มากหรอก แต่ก็ยังคาใจ ผมค่อยๆ ดันฝนออกมามองหน้าอีกรอบ

“ฝน”

มันมองตาผม ตาตูบจนเห็นได้ชัดเลย ผมค่อยๆ แตะนิ้วลงบนนั้นเบาๆ อย่างสงสาร จริงๆ ผมไม่ควรจะถามให้ฝนเสียความรู้สึกอีก แต่ถ้าไม่ถามเลย สิ่งนี้อาจจะเป็นชนวนให้เกิดปัญหาสำหรับเราในอนาคตก็ได้

“ฝน ฝนไม่ได้น้อยใจพี่จนคิดสั้นประชดด้วยการ….”
ผมค้างคำพูดไว้ มันขมวดคิ้วทำหน้าฉงน

“อะไร” แล้วถามกลับ

“เอ่อ..นอนกับภูมิ”

มันตาโต ผลักอกผมออกแรง

“คิดอะไรของพี่!!”

“ไม่ได้ทำใช่ไหม”
ผมถามย้ำอีกรอบเพื่อให้ได้คำตอบ มันเบะหน้า ทำท่าจะบ่อน้ำตาแตกอีกรอบ ผมรีบดึงมันมากอดแน่น

“ถ้าเป็นเวลาปกติพี่ไม่คิดว่าฝนจะทำหรอก แต่พี่กลัวว่าฝนจะน้อยใจจัดๆ หรือประชดที่คิดว่าพี่ไปนอนกับผู้หญิงคนอื่นแล้วทำแบบเดียวกันบ้าง อะไรทำนองนี้ไง”
มันดันตัวออกมามองน้ำตาริน ต่อยอกผมปั้กใหญ่ แล้วรัวต่อยอีกหลายๆ รอบจนผมต้องเอามือรองรับไว้เพราะความเจ็บ

“คิดอะไรบ้าๆ ต่อให้ผมโกรธพี่ขนาดไหนก็ไม่ทำอะไรแบบนั้นหรอก”

ผมตรึงมือมันที่พยายามจะต่อยผมไว้ รวบกอดมันแน่น

“พี่ขอโทษที่ทำให้ฝนโกรธอีก แต่มันคาใจ อยากถามให้เคลียร์ ไม่อยากให้เป็นปัญหาทีหลัง”

มันหยุดต่อย ซบหน้ากับอกผมนิ่งๆ ผมปล่อยมือมันออก โอบกอดมันไว้ ลูบหัวแผ่วเบา

“ผมขอโทษ ผมผิดเองที่ไม่คุยกับพี่ดีๆ ซะก่อน”
มันอู้อี้บอก ผมยิ้ม กระชับกอดมันแน่นขึ้น ผมดันหน้ามันออกมาเกลี่ยน้ำตาให้อีกรอบ

“งั้นกลับบ้านกันเถอะ พี่หิวแล้ว มานั่งเฝ้าฝนตั้งแต่ออกเวร ยังไม่ได้กินอะไรเลย”

มันตาโต ทำท่าจะลุกไปหาซื้ออะไรมาให้ผมกิน แต่ผมเบรกมันไว้ก่อน

“พี่อยากกินกับข้าวฝีมือฝน กลับไปทำกินที่บ้านกันดีกว่า”
ฝนพยักหน้ายอมง่ายๆ ผมดันตัวฝนกลับไปนั่งที่เดิม ทิ้งรถฝนไว้ที่นี่แหละ พรุ่งนี้ค่อยขับมาส่ง


[...80%]



 
พอกลับถึงบ้าน มันรีบเข้าไปกราบขอโทษพ่อกับแม่ก่อน เพราะการหายตัวไปของมันทำให้พวกท่านเป็นห่วงกันมาก ไผ่รู้ข่าวจากเพื่อนๆ มันเองแล้ว จึงไม่เข้ามายุ่มย่ามอะไรมาก

หลังจากนั้นฝนก็รีบเข้าครัวไปทำอะไรให้ผมกิน ง่ายๆ ครับ เป็นอาหารแบบจานเดียว ไม่หนักท้องและแคลอรี่ต่ำ

ระหว่างรอมันทำผมก็ขึ้นไปอาบน้ำก่อน ลงมาอาหารง่ายๆ หน้าตาน่าทานก็มาวางไว้ตรงหน้าแล้ว ผมดึงฝนมานั่งบนตัก รายนั้นไม่อิดออด ตอนนี้ทุกคนในบ้านเข้านอนกันหมดแล้ว ผมนั่งกินด้วยมือเดียว มืออีกข้างโอบกอดเมียรักไว้แน่น

ฝนดูแลผมดีมาก มุมปากเปรอะเปื้อนก็หยิบทิชชู่มาเช็ดให้ ความน่ารักและใส่ใจของน้ำฝน ทำให้อาหารจานนี้รสเด็ดขึ้นเป็นกอง แรกๆ ก็กินเอง หลังๆ ผมก็อ้อนให้น้ำฝนป้อน มันทำตามอย่างว่าง่ายเหมือนกัน

ผมยิ้มผ่านดวงตาใส่คนป้อน หอมแก้มมันไปอีกฟอด กระทั่งอาหารหมดจาน

“อิ่มไหม เอาเพิ่มอีกหรือเปล่า”
มันถามต่อ ผมส่ายหน้าไปมา ไซ้ปากกับปลายคางคนบนตัก

“ท้องอิ่มแล้ว แต่อยากกินอย่างอื่นต่อ”

แก้มมันแดงเถือกอย่างรู้ความหมาย

“ดึกแล้ว พรุ่งนี้ทั้งผมและพี่ต้องตื่นแต่เช้า”

ผมส่ายหน้าไปมา มันอ้อมแอ้มพูด

“ผมเหนื่อย”

“งั้นฝนนอนอยู่เฉยๆ พี่จะทำเองทั้งหมด”

“บ้า ทำได้ที่ไหนเล่า ไหนบอกไม่ได้นอนมาทั้งคืน รีบนอนเร็วๆ สิ”

“อยากชาร์จแบตก่อน”

มันไม่พูดโต้ตอบอะไรผมอีก ดันตัวลุก หยิบจานเปล่าไปล้าง พอเสร็จก็เดินลิ่วๆ ขึ้นห้องไป ผมหัวเราะหึๆ ก้าวตามไปติดๆ ฝนเข้าไปอาบน้ำ ผมนอนอ่านหนังสือรอบนเตียง ฝนแต่งตัวเรียบร้อยด้วยชุดนอนมิดชิด

“ไม่ทำนะ ผมจะนอน”
มันต่อรอง ผมพยักหน้า ตบที่นอนปุๆ มันฉีกยิ้มกว้างพอใจ ก้าวขึ้นเตียงมาอย่างรวดเร็ว ทิ้งตัวลงนอนดึงผ้าห่มมาห่มจนถึงคอ พลิกตัวหันหน้าเข้าหาผมอย่างที่เคยทำทุกคืน

“ราตรีสวัสดิ์ครับ”

ผมไม่ตอบราตรีสวัสดิ์ ขยับพลิกตัวขึ้นคร่อมคนตัวเล็กไว้

“ฝนนอนไปนะ ที่เหลือพี่จัดการเอง”

“อย่านะ!!”

ครับ นี่คือนาทีแรก
 
“อืม..อ๊า…พี่หมอ”

นี่คือหลายนาทีถัดมา
 
แล้วหลังจากนั้น
 
“เบาๆ น้ำฝน…”
นี่คือเสียงผมเอง = = ;




 


ฝนตื่นขึ้นมาในสภาพเอวเดี้ยงเล็กน้อย ผมขับรถไปส่งฝนแต่เช้า แล้วขับรถตรงไปทำงาน ตกเย็นพี่ณีย์เดินหน้าแช่มเข้ามาหา

“คุณหมอรู้เรื่องรึยังคะ”

“ว่า..?” ผมถามงงๆ

“ก็หมออรจอมเก็บแต้ม เธอถูกเนรเทศออกจากโรงพยาบาลเราไปแล้วนะคะ โทษฐานทำตัวไม่เหมาะสม คำสั่งไล่ออกแบบเฉียบขาดจากทางผู้ใหญ่”

ผมมองงงๆ

“แล้วเดาสิคะ ผู้ใหญ่คนนั้นเป็นใคร”

ผมทำหน้างงกว่าเดิม

“เจ้าหล่อนคงไม่รู้ว่าคุณหมอกับน้องฝนเป็นลูกรักของอาจารย์หมอไพศาลขนาดไหน เมื่อวานพี่ณีย์เอาข่าวไปเล่าให้ท่านฟังว่าน้ำฝนหนีออกจากบ้านเพราะเข้าใจผิดเรื่องคุณหมอ รุ่งขึ้นอาจารย์หมอสั่งปลดด่วนเลยค่ะ เก็บกระเป๋าแทบไม่ทัน”

“ท่านเชื่อได้ไง แค่สิ่งที่พี่ณีย์พูด”

“แหม อาจารย์เขารู้มานานแล้วล่ะค่ะ แต่ท่านก็ไม่พูดอะไร เพราะเห็นว่าก็ไม่เดือดร้อนอะไรมาก แต่ดันมาทำให้น้องฝนร้องไห้จนหนีออกจากบ้านแบบนี้ อาจารย์แกคงทนไม่ได้ ไล่ตะเพิดไปเลย”

ผมถอนหายใจออกมาเบาๆ สงสารเหมือนกัน แต่อีกใจก็คิดว่าดีแล้ว ผมจะได้หมดห่วงสักที

“แล้วคุณหมอล่ะคะ เรื่องอะไรไปยืนให้แม่นั่นจูบ”

“ผมกำลังอึ้ง พอรู้ตัวอีกทีก็รีบผลักออก แต่จังหวะนั้นฝนคงมาเห็นเข้าพอดี”

พี่ณีย์จิ๊ปาก ผมส่งข้อความไปเล่าให้ฝนฟัง แต่ฝนบอกรู้เรื่องแล้ว พี่ณีย์โทรไปอธิบายให้ฟังแบบละเอียดยิบ ผมหัวเราะ สงสัยวันหน้าต้องหาซื้อของขวัญมามอบให้เป็นสินน้ำใจในการช่วยเหลือซะแล้ว ผมบอกน้ำฝนไปแบบนั้น และน้ำฝนก็เห็นด้วย
 

To be Con...
วิ่งหลบทีนคนอ่าน บอกจะมีเอ็นซี แต่ไหงมาเอ็น ๆ แค่นี้ เฮ้ย คนเขียนจำผิด คิดว่ามันมีเอ็นจัดเต็ม ขออภัย วิ่งหางชี้หนีบาทา!!

ปล. 1 อย่าลืมไปหาอ่านเรื่อง try Love รักครับ ขอจีบได้ไหมครับอาจารย์ กันน้าาา หนุกแน๊ #มีนาวาคิม

แจ้งข่าว!!!!!
ทุกคนนนนนนนน ใครที่พลาดงานหนังสือตลาดฟิค ไปเจอกันได้อีกทีที่งานสัปดาห์หนังสือที่ศูนย์สิริกิตติ์วันที่ 13-24 นี้นะคะ ที่บูธ B2S กับบูธ Hermit ผ่านร้านไหนก็สอยร้านนั้นได้เลย เอาไปแหมะไว้ 5 เรื่อง คือ Hate Love ทาสแค้น,Try Love รักครับ ขอจีบได้ไหมครับอาจารย์, Brother พี่ตัวร้ายกับนายตัดี รวมถึง Kiss Love รักวุ่นวายนายสุดหล่อ และ Boyfriends (3P) สำหรับคอหื่นด้วย

ส่วนวันที่ 16 อิคนเขียนจิไปแจกลายเซ็นที่บูธ B2S มาเจอกันได้น้าาา >///<

ปล. 3 ร้านที่มีจำหน่าย มีแค่ร้าน That Y (มีจำหน่ายแล้ว) กับ B2S (ช่วงปลายเดือน)


แล้วเจอกันนน  :impress2:
.
.
.
หนังสือ & e-book http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=54068.msg3389162#msg3389162

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.101 ตามเมียกลับบ้าน {P.141}{ุุุ29-9-59} 40%
เริ่มหัวข้อโดย: aornarak ที่ 29-09-2016 21:13:50

ภูมิหล่อและดีอ่ะ.  ขออย่างเดียว.  อย่าดีแตกไปซะก่อน

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.101 ตามเมียกลับบ้าน {P.141}{ุุุ29-9-59} 40%
เริ่มหัวข้อโดย: rmlab ที่ 29-09-2016 21:24:24

เป็นฝนท่เก็บแต้มพ่หมอได้ อิอิ หายงอนได้แล้วน้าน้ำฝน

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.101 ตามเมียกลับบ้าน {P.141}{ุุุ29-9-59} 40%
เริ่มหัวข้อโดย: ่jum ที่ 29-09-2016 22:11:04

ภูมิก็ดีให้ตลอดล่ะ อย่ามาดีแตกทีหลัง ฉันยังไม่ไว้ใจเธอ

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.101 ตามเมียกลับบ้าน {P.141}{ุุุ29-9-59} 40%
เริ่มหัวข้อโดย: Pam_ban ที่ 29-09-2016 22:46:14

แม้ว่าจะมาแค่ตอนสั้น ๆ แต่ได้ใจขนาดนี้ พี่ภูมิช่างเป็นคนดีจริงๆ. ขอให้มีคู่น่ารัก ๆ แบบน้ำฝนกับพี่หมอนะคะ  :call:  ส่วนพี่หมอจะพาน้องไปง้อที่ไหนล่ะเนี่ยถึงแม้จะยอมแต่ต่อหน้าต่อตาขนาดนี้ท่าทางน้องจะงอนหนักมาก  :impress3:


รอตอนต่อไปค่ะ


 :katai3:

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.101 ตามเมียกลับบ้าน {P.141}{ุุุ29-9-59} 40%
เริ่มหัวข้อโดย: klaew ที่ 29-09-2016 23:11:58

พี่ภูมินี่พ่อของลูกชัดๆ

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.101 ตามเมียกลับบ้าน {P.141}{ุุุ29-9-59} 40%
เริ่มหัวข้อโดย: Apple_matinie ที่ 29-09-2016 23:54:40

โอยยยยยยย

พี่ภูมิคือมาหล่อละทีนี้

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.101 ตามเมียกลับบ้าน {P.141}{ุุุ29-9-59} 40%
เริ่มหัวข้อโดย: iceman555 ที่ 30-09-2016 01:16:02

 :katai1: :katai1: :katai1:

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.101 ตามเมียกลับบ้าน {P.141}{ุุุ29-9-59} 40%
เริ่มหัวข้อโดย: คนอ่าน ที่ 30-09-2016 07:58:59

ชอบการบรรยายมากๆคะ

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.101 ตามเมียกลับบ้าน {P.141}{ุุุ29-9-59} 40%
เริ่มหัวข้อโดย: Dee^daY ที่ 30-09-2016 11:34:54

งอนง้อ กันต่อ ..

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.101 ตามเมียกลับบ้าน {P.141}{ุุุ29-9-59} 40%
เริ่มหัวข้อโดย: fuku ที่ 30-09-2016 12:25:19

อร นี่นางเป็นหมอหรือของฟรีประจำรพ.

สันดานงี้มีคนคบด้วยเรอะ

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.101 ตามเมียกลับบ้าน {P.141}{ุุุ29-9-59} 40%
เริ่มหัวข้อโดย: บูมเบส ที่ 30-09-2016 20:34:58

สงสารฝน นังอรนีมันน่าตบ

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.101 ตามเมียกลับบ้าน {P.141}{ุุุ29-9-59} 40%
เริ่มหัวข้อโดย: OoniceoO ที่ 01-10-2016 16:38:19

มาตาอเร็วๆนะครับอยากให้ง้อแล้ว

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.101 ตามเมียกลับบ้าน {P.141}{ุุุ2-10-59} 80%
เริ่มหัวข้อโดย: Ginny Jinny ที่ 03-10-2016 15:24:39

 :เฮ้อ: :เฮ้อ:

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.101 ตามเมียกลับบ้าน {P.141}{ุุุ2-10-59} 80%
เริ่มหัวข้อโดย: iceman555 ที่ 03-10-2016 16:01:07

 :katai2-1: :katai2-1: :katai2-1:

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.101 ตามเมียกลับบ้าน {P.141}{ุุุ2-10-59} 80%
เริ่มหัวข้อโดย: mystery Y ที่ 03-10-2016 16:14:38

อย่าให้มีคราวหน้าอีกนะพี่หมอ!

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.101 ตามเมียกลับบ้าน {P.141}{ุุุ2-10-59} 80%
เริ่มหัวข้อโดย: Nus@nT@R@ ที่ 03-10-2016 17:35:17

ดีนะที่เข้าใจกันง่าย

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.101 ตามเมียกลับบ้าน {P.141}{ุุุ2-10-59} 80%
เริ่มหัวข้อโดย: twinmonkey0311 ที่ 03-10-2016 18:01:50

หมออรทำให้ผัวเมียเค้าทะเลาะกันแล้วจะลอยนวลง่ายๆรึไง พี่หมอควรจัดการผู้หญิงคนนี้บ้างมั้ย

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.101 ตามเมียกลับบ้าน {P.141}{ุุุ2-10-59} 80%
เริ่มหัวข้อโดย: rmlab ที่ 03-10-2016 20:05:21

โล่งอกจริงๆ

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.101 ตามเมียกลับบ้าน {P.141}{ุุุ4-10-59} 100%
เริ่มหัวข้อโดย: Dee^daY ที่ 04-10-2016 12:39:25

น้ำฝน ทำคะแนนเพิ่ม ..

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.101 ตามเมียกลับบ้าน {P.141}{ุุุ4-10-59} 100%
เริ่มหัวข้อโดย: iceman555 ที่ 04-10-2016 13:17:55

 :katai2-1: :katai2-1: :katai2-1:

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.101 ตามเมียกลับบ้าน {P.141}{ุุุ4-10-59} 100%
เริ่มหัวข้อโดย: mystery Y ที่ 04-10-2016 16:07:04

สมน้ำหน้าอิหมออรจริงๆ!!

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.101 ตามเมียกลับบ้าน {P.141}{ุุุ4-10-59} 100%
เริ่มหัวข้อโดย: rmlab ที่ 04-10-2016 17:41:25

ดีแล้ว ที่นางไปซะได้

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.101 ตามเมียกลับบ้าน {P.141}{ุุุ4-10-59} 100%
เริ่มหัวข้อโดย: twinmonkey0311 ที่ 04-10-2016 22:36:59

ไล่ออกอย่างเดียวมันไม่สะใจเลย ผู้หญิงแบบหมออรมันน่าจะโดนประจานความแรดของตัวเองด้วยนะ

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.101 ตามเมียกลับบ้าน {P.141}{ุุุ4-10-59} 100%
เริ่มหัวข้อโดย: mana_ai ที่ 05-10-2016 05:19:23

อยากได้พี่ภูมิ แต่คงเหลือไม่ถง โฮรววว T T

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.101 ตามเมียกลับบ้าน {P.141}{ุุุ4-10-59} 100%
เริ่มหัวข้อโดย: love boy ที่ 05-10-2016 11:15:52

เกือบล่ะนะพี่หมออออออ :hao7: :hao7:

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.101 ตามเมียกลับบ้าน {P.141}{ุุุ4-10-59} 100%
เริ่มหัวข้อโดย: OoniceoO ที่ 05-10-2016 13:21:28

อยากทำมั่ง

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.102 เดือนพัน {P.142}{ุุุ9-10-59} 100%
เริ่มหัวข้อโดย: memew ที่ 07-10-2016 18:46:46

Chapter : 102 : เดือนพันทาง
[น้ำฝน...♡]


สรุปเรื่องที่เกิดขึ้นทั้งหมด เพราะผมเข้าใจผิด แต่แหม เห็นตำตาขนาดนั้นใครจะไม่เชื่อ ดีว่าได้รับการยืนยันมาจากพี่ณีย์ รวมถึงอาจารย์หมอที่โทรมาหาผมโดยตรง ผมละปลื้มปริ่มกับชีวิต ตั้งแต่พี่ดีนไปนอนกินข้าวในซังเต ผมกับพี่หมอก็ถือโอกาสไปเที่ยวหาท่านที่บ้านบ่อยๆ ไปกินข้าวบ้าง ไปทำอะไรให้พวกท่านกินบ้าง จนเหมือนผมกับพี่หมอเป็นลูกของท่านจริงๆ (วันเกิดผมที่ผ่านมาท่านก็ออกเงินซื้อรถให้ผมร่วมกับพ่อผม พ่อพี่หมอ และตัวพี่หมอเองด้วย) บางครั้งก็พากันยกโขยงไปเยี่ยมพี่ดีน ดูท่าพี่แกจะได้ออกจากคุกเร็วกว่ากำหนดด้วย เพราะได้รับพระราชทานอภัยโทษ

หวั่นๆ เหมือนกันว่าออกมาแล้วจะสร้างความเดือดร้อนอะไรอีกหรือเปล่า แต่เท่าที่ไปเยี่ยมก็เป็นผู้เป็นคนแล้วนะ
 


วันนี้ประกวดเดือนคณะกันแล้วล่ะครับ จะว่าตื่นเต้นก็ตื่นเต้น จะว่าไม่ตื่นเต้นก็ไม่ตื่นเต้น เพราะไงผมก็ว่าผมไม่ได้อยู่แล้ว แน่นอนความสามารถพิเศษของผมนั้นไม่มีอะไรเด่นเลย ยกเว้นเรื่องทำอาหาร ทุกคนขึ้นเวทีกันหมดแล้ว ส่วนผมก็ตระเตรียมสิ่งที่จะโชว์ไปด้วย มันเป็นของที่อยู่ในลังครับ เพื่อนผมแต่ละคนโชว์พาวกันมาก พีมวาดรูป รู้ว่ามันวาดเก่ง แต่ไม่คิดว่าจะวาดได้สวยขนาดนี้ ใช้พู่กันปาดปรื้ดปราดสองสามทีก็ได้ภาพสวยๆ มาโชว์แล้ว หินโชว์เดาะบอลลีลาไม่มีร่วงเลยเป็นร้อยลูก ชวนหวาดเสียวมาก

ส่วนผมให้ไปโชว์ร้องเพลง คนฟังคงเขวี้ยงรองเท้าใส่ โชว์อะไรที่ตัวเองถนัดนี่แหละ ผมยกอุปกรณ์มาวางไว้บนเวที แล้วจัดการเปิดมันออก ทุกคนครางฮือ เพราะผมยกเครื่องครัวมาไว้บนเวที แล้วลงมือเปิดแก๊ส ทำอาหารให้กินกันสดๆ บนเวทีเลย สองหม้อ(ทำพร้อมกันเลย) หม้อแรกเป็นข้าวต้มน้ำฝน อีกหม้อเป็นบัวลอยไข่(ไม่ต้องเติมน้ำฝนนะครับ = =) บางขั้นตอนผมทำเตรียมไว้แล้ว ที่เหลือคือโชว์ลีลาการหั่นผักให้ดู มีควงมีดนิดหน่อย(อันนี้ทำง่ายครับ เปิดยูทูปเอา) ทำให้คนร้องว้ายหวาดเสียวกันเล่นๆ ปรุงรสด้วยความเร็วระดับลูกค้าเอามีดจี้คอหอยเพราะความหิว

ไม่กี่นาที อาหารสองอย่างของผมก็เสร็จเรียบร้อยหอมกรุ่นพร้อมเสิร์ฟ ทุกคนลุกฮือกันขึ้นเพื่อขอเทสรสชาติ แน่นอนว่ามันอร่อยเหาะ

“มึงติดสินบนคณะกรรมการนะฝน”
หินโบกหัวผมทันทีที่ผมแสดงจบ

“แล้วจะให้กูทำอะไร กูทำเป็นอยู่อย่างเดียว”

หลังจากสอบสัมภาษณ์ครบหมดทุกคนก็ถึงเวลาประกาศผล

และแน่นอนว่าผม…

….

...

.
“เสียใจด้วยนะ”

“กูด้วย”

“กูเสียใจกับมึงจริงๆ”
แล้วก็มีเพื่อนๆ อีกหลายคนกรูกันเข้ามาแสดงความเสียใจกับคนที่นั่งอยู่ข้างๆ ผม

“เสียใจด้วยจริงๆ นะน้ำหวาน ที่ต้องมาเป็นดาวคู่กับเดือนพันทางแบบมัน ชีวิตมึงเกือบดีแล้ว มาตกอับเพราะได้เป็นเพื่อนกับน้ำฝนมันนี่แหละ กูเสียใจกับมึงด้วยจริงๆ”

“ไอ้พวกสารเลว!!”
ผมไล่เตะพวกมันเรียงตัว

ครับ ผมได้ตำแหน่งเดือนคณะไปแบบมึนๆ ไม่คิดว่าจะถูกเลือก ได้มาเพราะเสน่ห์ปลายจวักล้วนๆ โดนทุกคนแซวใหญ่ว่าเพราะงี้ไง พี่หมอถึงได้รักได้หลงจนต้องแห่ขันหมากไปสู่ขอ ผมก็อายแสนอาย ไม่ได้อายที่ได้ตำแหน่ง แต่อายที่โดนแซวเรื่องพี่หมอนี่แหละ

ดีว่ามหา’ลัยเราไม่มีดาวเดือนมหา’ลัย ไม่งั้นงานงอกยิ่งกว่านี้อีก

“กูทำใจไว้แล้ว เสนียดมันแรง ยิ่งทำของใส่อาหารให้คณะกรรมการกิน มีเหรอทุกคนจะไม่หลง” น้ำหวานมันว่า ผมเขวี้ยงเศษกระดาษใส่มันทีแก้แค้นคืน(โบกหัวแบบเพื่อนผู้ชายไม่ได้ครับ เพราะไงมันก็เป็นผู้หญิงให้เกียรติมันหน่อย) ส่วนมันก็ได้เป็นดาวคณะด้วยความสามารถรอบด้าน โดยเฉพาะช่วงตอบคำถาม มันทำได้ดีทีเดียว ส่วนผมตอบคำถามไม่ได้เรื่องครับ เสน่ห์ปลายจวักล้วนๆ จริงๆ

“ถ้าพูดถึงเรื่องหน้าตา หินกับพีมหล่อกว่ามันหลายขุม นี่ถ้ามันไม่ติดสินบน รับรองกรรมการไม่มีทางเลือกมันแน่ๆ”

เอ้า เอากันเข้าไป






 
ฤดูการรับน้องจบสิ้นลงแล้ว เข้าสู่ช่วงแข่งขันกีฬา คนไม่เอาอ่าวเรื่องกีฬาแบบผมทำหน้าที่กองเชียร์กับเสิร์ฟน้ำเสิร์ฟอาหารเท่านั้นแหละ(แรกๆ เขาให้เชียร์ หลังๆ โดนเรียกไปทำหน้าที่บริการ) ซึ่งผมอยู่คณะบริหารก็จริง แต่ถูกออกคำสั่งให้ไปเชียร์บาสคณะแพทย์ตามคำสั่งของไผ่มัน ดีว่าคณะผมชิงแพ้ไปตั้งแต่รอบแรก ตอนนี้รอบชิงเป็นของรัฐศาสตร์กับแพทยศาสตร์ครับ

ผมวิ่งวุ่นช่วยคณะตัวเอง จนไผ่มันโทรเรียกให้ไปเตรียมพร้อมที่สนามบาส พวกผมถึงได้พากันเฮโล(แอบหนี)ยกแก๊งไปจับจองพื้นที่ข้างสนามแข่ง แน่นอนชิดขอบสนามเลย เพราะไผ่มันจองที่ให้แล้ว(มึงกล้ามโตมากไผ่)

พอไผ่กับคนในทีมพากันก้าวเข้ามาภายในสนาม เสียงกรี๊ดก็ดังกระหึ่ม

อื้อหือ นั่นกรี๊ดนักกีฬามหา’ลัยหรือนักร้องเกาหลี แต่จะว่าก็ไม่ได้ เพราะก็รู้ๆ กันอยู่ว่าคณะนี้หน้าตาผิวพรรณดีกันขนาดไหน ยกเว้นเพื่อนผมแล้ว ที่เหลือนี่ราวกับเจ้าชาย เพื่อนผมเถื่อนสุดละ แต่เสียงกรี๊ดเรียกชื่อมันนี่ดังกระหึ่มสุด มันเล่นเป็นตัวทำแต้มด้วย

มันลงไปรวมกลุ่มในกลางสนาม สุมหัวพูดคุย แล้วก็มีเสียงเฮ้ดังๆ คล้ายกับจะเรียกพลัง ไผ่รีบตรงดิ่งมาทางพวกผมก่อน

“ถ้าทีมกูชนะ พวกมึงเลี้ยง”

“เอาให้ชนะก่อนเถอะ”
พวกเพื่อนๆ ผมแซว มันยักคิ้วสองจึก มันไปเกรียนคิ้วมันมาด้วยครับ แหว่งหายไปตรงท้ายๆ สองเส้น ลายอย่างเท่

“ขอกำลังใจหน่อยหมาฝน”

“อะไร”
ผมถามงงๆ มันไม่พูดอะไร ดึงผมลุกขึ้นแล้วกอดหมับ เสียงกรี๊ดดังสนั่นไปทั่วทั้งสนามบาส

“ตื่นเต้นฉิบ”
กำลังจะผลักมันออกเพราะอายชาวบ้าน แต่พอมันพูดแบบนี้ผมเลยต้องยอมยืนอยู่นิ่งๆ ให้มันกอด มันกอดผมแน่นขึ้น มันไม่ได้พูดเล่นที่บอกว่าตื่นเต้น เพราะหัวใจมันเต้นแรงมาก ผมกอดตอบบ้าง ตบหลังเบาๆ ให้กำลังใจ

“เล่นให้เต็มที่ แพ้ชนะช่างมัน”

มันคลายอ้อมแขนออก พยักหน้ารับ หันหลังก้าวลงสนามไป ผมทิ้งตัวลงไปนั่งที่เดิม พอสัญญาณเริ่มไผ่มันก็กลายร่างเป็นปีศาจทันที มันเล่นบาสเหมือนต่อยมวย เร็ว แรง ฉับไว เรียกได้ว่าบ้าระห่ำสุดๆ แต่ก็มีความเป็นทีมเวิร์ค ผมไม่แปลกใจเลยว่าทำไมมีแต่คนชื่นชอบ

“มึงระวังเอาไว้บ้างนะฝน”
น้ำตาลที่นั่งติดผมกระซิบ

“ทำไม”

“แฟนคลับไผ่ จ้องมึงตาเป็นมัน”

“จ้องทำไม”

“มึงมีพี่หมออยู่แล้ว แต่ดันมาอี๋อ๋อกับไผ่ เขาจะหาว่ามึงเป็นนางวันทองสองใจ”

“เพื่อนกูเหอะ”

“นั่นแหละ คนอื่นเขาอาจเข้าใจผิดได้ง่ายๆ ยกเว้น…”

“ยกเว้นอะไร”
ผมหันไปถามมันดีๆ

“ยกเว้นว่ามันจะยอมรับว่ามีตัวจริงอยู่แล้ว”

ผมตาโต

“มึงรู้”

“กูไม่ได้โง่นิ พวกนี้ก็รู้”
มันพยักหน้าไปด้านหลังที่เพื่อนๆ กำลังส่งเสียงเชียร์กันอยู่ “แต่พวกกูไม่พูด เพราะจะรอดูว่ามึงกับไอ้ปากหนักนั่นจะพูดกันเมื่อไหร่” 

ผมกลืนน้ำลายลงคอ

“ตั้งแต่เมื่อไหร่”

มันยักไหล่

“ก็ไม่นาน เอาเป็นว่าตอนแรกแค่สงสัย หลังๆ เห็นตำตา”
ตำตาแบบไหน ผมมั่นใจว่าคู่นี้ไม่ค่อยพลาดในที่สาธารณะแล้วนะ

“มึงรู้ใช่ไหม ฝ่ายตรงข้ามเป็นใคร”
ผมถาม

“รู้ดิ”

“มึงว่าไง” ผมหยั่งเชิง

“ยังไง”

“ฝั่งนู้นรู้สึกยังไงกับคนของเรา แล้วคนของเราล่ะ”
จริงๆ ผมก็รู้อยู่แล้ว แต่อยากรู้ว่าในสายตาเพื่อนๆ คิดเหมือนผมหรือเปล่า น้ำตาลยกยิ้ม

“ทางนู้นน่ะร้อยเปอร์เซ็นต์ ทางเราก็เกินครึ่งแล้ว แต่การยอมรับติดลบ”

ผมตาโต โห มันรู้ขนาดนั้นเลย

“แล้วมึงว่าจะมีความเป็นไปได้ไหมที่มันจะยอมรับ”

น้ำตาลโบกมือไหวๆ 

“กูว่าอย่าเลย ให้มันแสดงออกว่าไม่ชอบแบบนี้ไปเรื่อยๆ จะดูดีกว่า”

“ทำไม”
ผมขมวดคิ้วถามงงๆ

“มึงคิดดูนะฝน ถ้าวันไหนมันยอมรับขึ้นมาแล้วแสดงความรักกับพี่หมอนนท์แบบที่แสดงกับมึง มันจะเป็นยังไง”

ผมคิดภาพตาม ยิ้มแหะๆ ใส่

“ก็จริง”

“เพราะงั้น ปล่อยไปแบบนี้แหละ พวกกูไม่ว่าหรอกถ้ามันจะคบกับพี่หมอนนท์ แต่ที่เคืองคือมันไม่ยอมเล่าอะไรให้ฟังนี่แหละ มึงก็เหมือนกัน รู้แล้วเก็บเงียบ”

ผมหน้าเจื่อน

“มันจำเป็น”

“งั้นถ้าโอกาสเหมาะๆ บอกความจำเป็นนั้นมา ก่อนที่พวกกูจะเป็นฝ่ายโพนทะนาความลับของมันด้วยตัวเอง”

ผมตาโต แต่เอาจริงๆ ผมว่าพวกมันไม่ทำหรอก คงขู่ไปงั้นเอง ผมพยักหน้าหันไปสนใจคนที่เรากำลังพูดถึงอยู่ต่อ

...................50%..................

สกอร์นำลิ่วจนคณะแพทย์ชนะขาด พวกผมพากันเฮลั่น ไผ่กอดเพื่อนร่วมทีม โห่ร้องอย่างดีใจ ก่อนวิ่งตรงมาทางพวกเรา พวกผมรีบพากันลงไปแสดงความยินดีร่วมกับทีมมันทันที
 
พอเชียร์บาสเสร็จ พวกผมต้องวิ่งรอกไปเชียร์หินเตะบอลรอบชิงชนะเลิศต่อ สำหรับรายนั้น กำลังใจจากเพื่อนไม่สำคัญเท่ากับกำลังใจจากแฟนมันเองหรอก

ผมกับเพื่อนๆ นั่งรวมอยู่กับเพื่อนของพี่ต้าร์ พอนักกีฬาลงสนามเสียงกรี๊ดก็ดังกระหึ่ม หินถ้ามันไม่รั่ว ผมว่ามันก็เป็นผู้ชายที่หล่อเข้มคนหนึ่งทีเดียว

หลังจากบูมทีมเสร็จมันก็กวาดมองมาทางสแตนเชียร์ สงสัยจะมองหาพี่ต้าร์ พอเจอมันฉีกยิ้มกว้าง ชี้นิ้วมาทางสุดที่รักของมัน เสียงกรี๊ดฝั่งผมดังกระหึ่ม แล้วมันก็เลิกถอดเสื้อออกทางหัว ถือเสื้อไว้ กางแขนออกกว้างให้เห็นตัวหนังสือที่มันเพ้นท์ไว้ด้วยหมึกสีแดงบนแถบดำคล้ายผ้าใบบนลอนหน้าท้องหกห่อสูงขึ้นไปถึงหัวนมด้วยตัวหนังสือภาษาอังกฤษชัดถ้อยชัดคำ

‘LOVE TAR FOREVER’

แค่นั้นแหละ เสียงกรี๊ดที่ดังอยู่ก่อนหน้าดังสนั่นหวั่นไหวยิ่งกว่าเดิม เป็นเสียงกรี๊ดที่เหมือนจะกรี๊ดให้ขาดใจกันไปข้าง

บอกแล้วว่าคู่นี้เขาเปิดเผย 

พี่ต้าร์ยิ้มกว้าง ยกนิ้วขึ้นประกบกันเป็นรูปหัวใจวางไว้ตรงตำแหน่งหัวใจตัวเองผลักออกไปด้านหน้าเบาๆ ให้มัน ขยับปากบอก ‘ไอเลิฟยู’

สุดยอด!! บอกรักกันกลางสนาม!!

พอได้กำลังใจ มันก็เหมือนเครื่องยนต์ถูกเติมน้ำมัน เล่นบอลเหมือนพายุทอนาโด

แต่ยอมรับเลยว่ามันเก่งจริงๆ แล้วคณะของเราก็ชนะขาด มีลูกหนึ่งโกล์ต้องวิ่งหนีเพราะหินมันเล่นเตะอัดใส่ผู้รักษาประตูเต็มแรง ผู้คนพากันหัวเราะครึกครื้น



 
หลังจากจบพิธีและช่วยกันเก็บงานในส่วนที่พอจะเก็บได้ หลายคนร่วมใจกันไปเลี้ยงฉลองกันที่ร้านผมทั้งเพื่อนกลุ่มผม เพื่อนกลุ่มพี่ต้าร์ เพื่อนร่วมทีมของไผ่กับหินบางคน(เฉพาะคนที่สนิทและรู้จักกันดีเท่านั้น) รวมถึงรุ่นพี่ที่สนิทกันหน่อยในคณะผมด้วย(พี่ภูมิ พี่ชาร์จ พี่ทิม พี่มี่ มากันหมดเลย)

ผมโทรบอกพี่ฟ้าแล้ว เพราะงั้นพอมาถึงอาหารจำนวนมากมายก็เตรียมไว้พร้อม ผมโทรบอกพี่หมอแล้วว่าคืนนี้จะค้างที่บ้าน ดีหน่อยว่าพี่หมออยู่เวรดึก

“งานเลี้ยงใดไม่มีสุราเมรัย ถือว่าไม่ใช่งานเลี้ยงที่แท้จริง”
ใครสักคนชูแก้วขึ้นเหนือหัวพูด ทุกคนเฮลั่นเห็นด้วย

กินกันกำลังเมาได้ที่ก็มีคนสองคนเดินโผล่เข้ามา ยังไม่ทันที่ผมจะได้ขยับทำอะไร ตันก็ลุกขึ้นวิ่งพุงกระเพื่อมเข้าไปหาก่อน

“พี่หมอ มาเลยๆ นี่จะมาร่วมแจม หรือมาลากเมียกลับบ้านครับ”

พี่หมอหัวเราะร่วน

“มารอเก็บศพคน”
คำพูดมันคุ้นๆ นะ ผมมองเลยไปยังด้านหลังพี่หมอ เห็นพี่หมอนนท์มองมาทางไผ่ที่หน้าหงิกระดับสิบ

รู้ได้เลยว่าชะตาชีวิตมันกับผมหลังตื่นนอนคืนนี้จะเป็นยังไง

“พี่ขอเอาของขึ้นไปเก็บก่อนนะ”
พี่มันบอกแค่นั้น ถือวิสาสะเดินขึ้นห้องผมไป

“เอ้าฝน ทำไมไม่ไปรับผัวมึงล่ะ”

“ผัวใคร วันนี้กูโสดดดดดด”

“เอ้า เว้ยเฮ้ย ไอ้ฝน ไอ้เดือนพันทาง มึงวอนหาเรื่องให้พี่หมอจับหมกเตียง”

ผมไม่สนใจอะไร ดื่มต่อกระทั่งพี่หมอเดินลงมา อย่างหล่อเลย เพราะพี่แกเล่นยีผมจนยุ่งนิดๆ พับแขนเสื้อขึ้นไปที่ศอก คลายกระดุมออก เนกไทหายไป โหลดอายุให้ต่ำลงมาได้อีกหลายปีเลย

อื้อหือ เห็นแล้วน้ำลายแทบไหล

จากที่ว่าจะไม่สนใจ ผมเปลี่ยนเป้าหมายเป็นลุกขึ้น เดินแถกๆ เซไปสโลว์ซบอกกว้างของคนตัวสูงทันที เสียงหมาเสียงแมวจากที่ไหนก็ไม่รู้ พากันเห่าหอนดังสนั่น แต่ผมหาได้สนใจไม่(เวลาเหล้าเข้าปากแล้วต่อมบางอย่างบนหน้าผมจะหนาขึ้นครับ) พี่หมอได้ที่นั่งที่เดิมที่ผมเคยนั่งส่วนตัวผมเองถูกอันเชิญให้ขึ้นไปนั่งบนตักพี่มันแทน

โห กูก็เพิ่งรู้ว่าที่บ้านเลี้ยงสัตว์ไว้หลายตัวนอกจากพวกวันเวย์กับทูเวย์ ทั้งเห่าทั้งหอนทั้งโห่ แต่ผมไม่สน นั่งเก้าอี้มีชีวิตกินเลี้ยงร่วมกับทุกคน

“หน้าด้านว่ะหมาฝน ไม่อายพี่รหัสมึงบ้าง”
ใครสักคนพูดขึ้น สติผมเริ่มขาดๆ หายๆ

 “อ้าว เฮ้ย พี่หมอเอามันไปเก็บเลย ช้ากว่านี้มันคงปล้ำพี่ต่อหน้าพวกเราทุกคนแน่ เมาแล้วหื่น”
ใครสักคนพูดอีก

“เคยเห็นแต่ดาวยั่ว วันนี้มีเดือนยั่วให้เห็นแฮะ”
แล้วหลังจากนั้น ผมก็ไม่รับรู้อะไรอีก





 
กระทั่งรุ่งเช้า

ผมนอนคว่ำหน้า กระดิกได้แค่ปลายนิ้ว เคล็ดขัดยอกไปทั่วทั้งบั้นเอว ไม่ต้องเดาเลยครับว่าเมื่อคืนผมรุกพี่หมอหนักขนาดไหน ดูจากสภาพเอวตัวเองตอนนี้ กว่าผมจะแงะตัวเองออกมาจากเตียงได้ก็เกือบเที่ยง ซากต่างๆ ถูกเก็บเรียบ เพื่อนๆ ที่เคยอยู่ด้วยกันหายหัว พี่ฟ้ามองมาหน้ายิ้มๆ ผมหน้าร้อนผ่าว ไม่รู้เมื่อคืนเมาแล้วทำอะไรทุเรศๆ ไปไหม

“จำเรื่องเมื่อคืนได้ไหม”

“อะ อะไร”
ผมถามหวาดๆ พี่ฟ้ากลั้นขำ

“หินน่าจะส่งคลิปให้ทางไลน์หรือเฟซแล้วนะ เปิดดูสิ”

ผมตัวชาวูบ รีบล้วงหยิบมือถือมากดเปิดเฟซ มันส่งมาที่กล่องแชท ผมอ้าปากค้างเมื่อแสงสีเสียงมาครบ

ผมไม่ได้โชว์อะไรน่าเกลียดหรอก

แต่แค่โชว์เอ็กซ์ T^T 

เพิ่งเคยเห็นตัวเองตอนเมาหนักๆ ก็วันนี้แหละครับ ให้ผมโชว์อะไรทุเรศๆ ยังรู้สึกดีกว่าสภาพที่เห็นตอนนี้เลย พี่หมอเคยด่าว่าผมร่านอย่างเข้าใจผิดมาก่อน แต่สภาพผมตอนนี้มันยิ่งกว่าร่านซะอีก(ถึงจะกับพี่หมอคนเดียวก็เถอะ)

เพราะในคลิป ผมนั่งอยู่บนตักพี่หมอ สองแขนโอบรอบลำคอแกร่งไว้ หันหลังให้กับทุกคน สภาพเนื้อตัวหุ่นเหิ่น ยั่วให้ตาย พี่หมอนั่งกินเฉยๆ ไม่สนใจอะไร มือหนึ่งถือแก้วดื่ม อีกมือโอบประคองเอวผมไว้หลวมๆ เท่านั้น ปล่อยให้ผมทั้งกอดทั้งยั่ว และที่สำคัญ ผมพยายามซุกซอกคอพี่มันด้วย!!!

อ๊ากกกกกก ทำไมพี่หมอกล้าปล่อยให้ผมทำแบบนั้นต่อหน้าคนอื่น

แล้วนี่พวกพี่ๆ เขาจะมองผมยังไง ไปทำอุจาดต่อหน้าคนอื่นแบบนั้น TT พี่หมอนะพี่หมอ รีบพาผมขึ้นห้องไปเลยก็จบเรื่อง แล้วดูดิสายตาแต่ละคนที่มองมา

โดยเฉพาะสายตาพี่ชาร์จ

หื่นมากกกกกก

ผมทำหน้าเหมือนอมมะนาวเปรี้ยวๆ ไว้สิบกว่าลูก มองหน้าพี่ฟ้า

“เมาแล้วยั่ว”
ยังไม่ทันที่พี่ฟ้าจะได้แซวอะไรผมต่อเสียงมือถือก็ดังขึ้น คนโทรมาคือพี่หมอครับ ผมรีบเดินเลี่ยงไปกดรับสายห่างๆ ใต้ต้นลีลาวดีนั่นแหละ ยืนแงะตาปุ่มมันแก้เขิน

“พี่หมอ”
ผมกรอกเสียงลงไปแผ่วๆ

“ตื่นนานแล้วเหรอ”

“เพิ่งตื่น”
ผมอ้อมแอ้มบอก ไม่อยากบอกว่าปวดเอวฉิบหาย

“เจ็บเอวไหม”
อ๊ากกกก ไม่ต้องถามก็ได้นะ กูไม่ว่ามึงหรอก

“เกิดอะไรขึ้น”
ผมถามไปทั้งที่รู้อยู่แล้ว

“ไม่รู้สิ พี่หลับ ไม่รู้เรื่องรู้ราวอะไรเลย”

“โกหก ไม่รู้เรื่องอะไรแล้วผมจะเจ็บเอวได้ไง”
ได้ยินเสียงหัวเราะหึๆ จากปลายสาย

“เด็กร่าน”

ผมฉุนกึกไปกับคำต่อว่านั้น แต่เหมือนเป็นฉายาแบบน่ารักๆ ของผมไปแล้วมากกว่า โดยเฉพาะเวลาเมาจัดๆ จนจำอะไรไม่ได้ ผมมักจะยั่ว(ตามที่พี่หมอบอก) แล้วเอาตัวไปถวายคนตัวสูงเสมอ

แต่ผมทำแบบนี้เฉพาะกับพี่หมอคนเดียวนะ ไม่ได้ไปแสดงท่าทีแบบนี้เรี่ยราดกับใคร ซึ่งพี่หมอก็รู้ดี

“ร่านแล้วรักป่ะล่ะ”
ผมย้อนกลับบ้าง

“ไม่รักหรอก”

ผมหน้าบึ้งใส่ต้นลีลาวดี ทุบมันไปปักใหญ่อย่างเจ็บใจแทนปลายสาย

“ไม่รักนิดเดียว แต่รักมากกกกกกกกก รักเท่าโอ่งมังกรเลย”
ผมหัวเราะออกมาทันที เพราะมันเป็นคำพูดของผมเองตอนเมา พี่หมอหัวเราะตาม

“หมดเวลาพักเบรกแล้ว พี่ไปทำงานต่อล่ะ นอนพักไปนะ วันนี้น่าจะดึกหน่อย หลับรอเลยก็ได้”

“ให้ผมกลับเองก็ได้นะ”

“ไม่ล่ะ เดี๋ยวหายระหว่างทาง”

“บ้า”
ผมอมยิ้มใส่ต้นไม้ พี่หมอไม่พูดอะไรอีก ตัดสายแล้วไปทำงาน ผมอมยิ้มใส่ต้นไม้อีกที ใช้เวลาส่วนใหญ่อยู่กับครอบครัว โดยเฉพาะพ่อกับแม่ที่แอบแซวมาเบาๆ ว่าลูกสาวคนที่สองไม่ค่อยกลับมาเยี่ยมบ้านเลย


TO BE CON....
 
ตอนนี้หินต้าร์เอาไปกิน เป็นอีกคู่ที่อยากจับแยกแต่งมาก คงฮาพิลึก (ผิดกับพี่หมอนนท์กับไผ่ คู่นั้นออกแนวฮาร์ดคอร์ แต่แบบไหนก็อยากอ่าน (บีบคอตัวเองเขย่าแรง แต่งสิวะ แต่งงงงงงง)




แจ้งข่าว :
ไปสอยหนังสือ Memew ได้ที่งานสัปดาห์หนังสือแห่งชาติ ศูนย์สิริกิตติ์ วันที่ 13-24 ต.ค นี้นะคะ ที่บูธ Hermit กับ B2S มีนิยายไปวาง 5 เรื่อง คือ
1. Try Love รักครั ขอจีบได้ไหมครับ อาจารย์ 350.-
2. Brother พี่ตัวร้ายกับนายตัวดี 250.-
3. Hate Love ทาสแค้น 1,300.-
4. Kiss Love รักวุ่นวายนายสุดหล่อ 1,500.-
5. Boyfriends 300.-
(5 เรื่องเลย 3,700.)
ไรท์จะชูแวบไปแจกลายเซ็นที่บูธ B2S วันอาทิตย์ที่ 16 เวลา 11.00-12.00 ไปเจอกันได้นะคะ ^^

ส่วนร้านที่จัดจำหน่ายมีร้าน That Y (ลิโด้ สยาม), B2S (ช่วงปลายเดือน)
สามารถสั่งซื้อนิยายได้ทั้งกับไรท์ เว็บ Memewbooks ของ Hermit, ร้าน Nananaris, ค่ะ ^^


หนังสือ&e-book : http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=54068.msg3389162#msg3389162

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.101 ตามเมียกลับบ้าน {P.142}{ุุุ7-10-59} 50%
เริ่มหัวข้อโดย: Dee^daY ที่ 07-10-2016 19:17:59

เชียร์ ..

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.101 ตามเมียกลับบ้าน {P.142}{ุุุ7-10-59} 50%
เริ่มหัวข้อโดย: iceman555 ที่ 07-10-2016 19:30:18

 :katai1: :katai1: :katai1: :katai1:

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.101 ตามเมียกลับบ้าน {P.142}{ุุุ7-10-59} 50%
เริ่มหัวข้อโดย: klaew ที่ 07-10-2016 20:35:15

เชียร์น้องไผ่เปิดตัวฝาละมี

ปล.พี่มิวชื่อตอนลืมเปลี่ยนปะ

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.101 ตามเมียกลับบ้าน {P.142}{ุุุ7-10-59} 50%
เริ่มหัวข้อโดย: ♥►MAGNOLIA◄♥ ที่ 07-10-2016 20:41:46

โอ้....ฝนได้เป็นเดือนคณะ  :katai1:  :katai1: :katai1:
ชนะเพื่อนๆ ที่หล่อ แมน แฮนซั่มซะด้วย :ling1: :ling1: :ling1:
แถมได้เพราะเสน่ห์ปลายจวักซะด้วย
ฝน เก่งมาก คณะกรรมการ ติดใจฝีมือฝนล้วนๆ
ก็คิดอยู่นะ เรื่องการสกินชิพ ของไผ่ที่ทำกับฝน
อาจทำให้มีปัญหา อย่างที่เพื่อนๆ ฝนบอก
      :L1: :L1: :L1:
 :pig4: :pig4: :pig4: :pig4:

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.102 เดือนพันทาง {P.142}{ุุุ7-10-59} 50%
เริ่มหัวข้อโดย: Ginny Jinny ที่ 08-10-2016 13:15:18

 :กอด1: :กอด1:

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.102 เดือนพันทาง {P.142}{ุุุ7-10-59} 50%
เริ่มหัวข้อโดย: OoniceoO ที่ 08-10-2016 17:56:24

เย่ๆมาต่อเร็วๆนะครับ

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.102 เดือนพันทาง {P.142}{ุุุ7-10-59} 50%
เริ่มหัวข้อโดย: rmlab ที่ 08-10-2016 19:53:39

ลุุันๆ ไผ่

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.102 เดือนพันทาง {P.142}{ุุุ7-10-59} 50%
เริ่มหัวข้อโดย: Pam_ban ที่ 08-10-2016 20:32:59

อยากชิมบัวลอยไข่ (น้ำฝน)  :z6: น่าอร่อยจริงเชียว  :laugh:


รอตอนต่อไปค่ะ


 :katai3:

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.102 เดือนพันทาง {P.142}{ุุุ7-10-59} 50%
เริ่มหัวข้อโดย: mystery Y ที่ 09-10-2016 08:50:57

ฝนได้เป็นเดือนคณะ!? โฮะๆ

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.102 เดือนพันทาง {P.142}{ุุุ9-10-59} 100%
เริ่มหัวข้อโดย: iceman555 ที่ 09-10-2016 14:22:35

 :katai2-1: :katai2-1: :katai2-1:

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.102 เดือนพันทาง {P.142}{ุุุ9-10-59} 100%
เริ่มหัวข้อโดย: Dee^daY ที่ 09-10-2016 19:23:51

เมาแล้วไม่รู้เรื่องอีกตามเคย ..

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.102 เดือนพันทาง {P.142}{ุุุ9-10-59} 100%
เริ่มหัวข้อโดย: twinmonkey0311 ที่ 09-10-2016 19:39:30

อยากเห็นคลิปเด็กร่านบ้างจังเลย ดูสิว่าจะยั่วพี่หมอขนาดไหน

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.102 เดือนพันทาง {P.142}{ุุุ9-10-59} 100%
เริ่มหัวข้อโดย: mystery Y ที่ 09-10-2016 22:23:02

เมาแล้วหื่นตลอดเลยฝน

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.102 เดือนพันทาง {P.142}{ุุุ9-10-59} 100%
เริ่มหัวข้อโดย: Apple_matinie ที่ 10-10-2016 12:38:58

โอยยยยยยยยยยย ชอบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบ

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.102 เดือนพันทาง {P.142}{ุุุ9-10-59} 100%
เริ่มหัวข้อโดย: ^^KENTA^^ ที่ 10-10-2016 23:49:09

ชอบๆ เพิ่งตามอ่านทัน รอตอนต่อไป

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.102 เดือนพันทาง {P.142}{ุุุ9-10-59} 100%
เริ่มหัวข้อโดย: mypink801 ที่ 11-10-2016 06:46:18

ฝนน่ารักเนอะพี่หมออออ ชอบฝนตอนเมา อิอิ

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.103 เสน่ห์น้ำฝน {P.142}{ุุุ16-10-59} 100%
เริ่มหัวข้อโดย: memew ที่ 12-10-2016 20:38:19

Hate Love : 103
เสน่ห์น้ำฝน   




 
วันนี้ผมอยู่เวรดึก เด็กน้อยของผมโทรมาบอกว่าไม่กลับบ้านเพราะจะเลี้ยงฉลองกันที่ร้านบ้านมันเอง ผมยกยิ้ม รู้ได้เลยว่าต้องมีการร่ำสุรากันแน่ๆ

และแน่นอนว่ามันต้องเป็นโอกาสดีๆ ของผมที่จะได้ครอบครองน้ำฝนเวอร์ชั่นเร่าร้อน ผมรีบสั่งเครื่องดื่มมาเตรียมโดฟร่างกายให้พร้อมทันที ไม่ได้บอกน้ำฝนหรอกว่าคืนนี้ผมจะแอบไปหามันที่บ้าน

ได้ยินเสียงมือถือดังเบาๆ ขณะออกตรวจคนไข้ ผมหยิบขึ้นมาดู พอเห็นเบอร์ก็กดรับแนบหู

“วันนี้เด็กๆ มีฉลองกันนี่ แกไปด้วยหรือเปล่า”
มันถามทันที ผมยกยิ้ม

“ไม่ได้บอกว่าจะไป แต่ว่าจะไป”

มันหัวเราะหึๆ อย่างรู้ทัน

“เหมือนกัน”

ผมหัวเราะออกมาทันที ของผมน่ะกะเซอร์ไพรส์ แต่ของเพื่อนผม ถ้าขอกันตรงๆ ทางนั้นไม่ยอมแน่ๆ ผมทำงานต่ออย่างไม่เร่งร้อน ผมเลิกช้ากว่าเพื่อนที่ปิดคลินิกตอนสองทุ่ม เราจะนัดเจอกันที่หน้าบ้านฝนเลย

พอถึงเวลาผมก็ขับรถตรงไปยังที่นั่นทันที เพื่อนผมยืนเล่นมือถือรอ ผมขับรถไปจอดต่อจากรถของมันข้างทาง

“นึกหน้าไผ่ออกเลยถ้าเห็นหน้าแกวันนี้นนท์”

เพื่อนผมยักไหล่ ยกยิ้มใส่นิดๆ

“แค่ภายนอกเท่านั้น ภายในอาจกำลังดีใจที่ฉันมาก็ได้”

ผมหัวเราะต่อความมั่นใจของเพื่อน แต่ผมว่าเพื่อนผมไม่ได้เข้าใจไปเองนะ ผมว่าไผ่ต้องรู้สึกอะไรกับเพื่อนผมบ้างล่ะ เพียงแต่ไม่ยอมรับ หรือรับตัวเองไม่ได้เท่านั้นเอง

เป็นไปตามคาด เพราะทันทีที่ไผ่เห็นเพื่อนผม หน้ามันก็หงิกขึ้นมาทันที ในขณะที่น้ำฝนมองผมนิ่งๆ เท่านั้น คนที่วิ่งเข้ามาหาผมก่อนไม่ใช่น้ำฝนแต่เป็นตัน

จริงๆ ผมกะจะมาแค่เก็บศพน้ำฝนเท่านั้น(ไม่ได้คิดจะมาฉลองด้วย เพราะพรุ่งนี้มีงานแต่เช้า) แต่พอเห็นสมาชิกที่มาร่วมฉลองด้วยทำให้ผมเกิดเปลี่ยนใจขึ้นมากะทันหัน จริงๆ ผมควรจะปล่อยให้น้ำฝนได้ฉลองอย่างใจกับเพื่อนๆ ที่มหา’ลัย แต่ผมก็อยากอยู่ใกล้มันไว้ เพื่อกันมันจากริ้นไรที่จ้องจะเขมือบมันอยู่

รายนั้นดูท่าจะไม่รู้ตัวด้วยซ้ำว่าตัวเองนั้นถูกมองจากคนรอบๆ ขนาดไหน ผมไม่รู้ว่าเพราะเสน่ห์ส่วนตัวที่น้ำฝนมี หรือเป็นเสน่ห์ที่ถูกผมกระตุ้นไว้จนเคยชิน

แม้สภาพฝนตอนนี้จะยังไม่เมา แต่ความน่ารักในตัว ผิวแก้มแดงก่ำ สายตาเชื่อมนิดๆ นั้นล่อตาเสือตาจระเข้ได้พอควรทีเดียว ขืนผมปล่อยไว้ อาจไม่ดีเท่าไหร่

อย่างน้อยผมก็อยากอยู่เพื่อปกป้องคนของผม และเฝ้ามองว่าใครที่ผมควรจะระมัดระวังไว้เป็นพิเศษบ้าง

ผมรีบเดินขึ้นห้องเอากระเป๋าไปเก็บ กำลังจะก้าวลงจากห้อง แต่นึกอะไรได้ ผมเดินไปที่หน้ากระจก จ้องมองตัวเองผ่านสิ่งนั้น

ต่อมหึงสั่งให้ผมต้องรีโนเวทตัวเองอีกเล็กน้อยเพื่อให้ฝนรักฝนหลงยิ่งกว่าเดิม

ต่อให้เป็นผัวเมียกัน ต่อให้แต่งงานกันแล้ว ถ้าผมไม่รู้จักบริหารเสน่ห์บ่อยๆ บางทีฝนอาจเบื่อผมและไปหาคนใหม่ที่ดูดีกว่าก็ได้

และผมก็รู้ว่าฝนหวั่นไหวกับผมแบบไหนมากที่สุด

ผมคลี่ถอดเนกไทพาดไว้บนพนักเก้าอี้ของฝน คลายปลดกระดุมออกไปสองเม็ดให้เห็นแผงอกนิดๆ พับแขนเสื้อขึ้นไปที่ข้อศอก ยีผมนิดๆ เหมือนไม่ตั้งใจ

อยู่โรงพยาบาล แต่งตัวแบบนี้คงดูไม่น่าเชื่อถือ แต่ที่นี่คงไม่เป็นไร

ผมรู้ว่าฝนชอบผมแบบนี้ มันทำให้ผมหน้าเด็กลง ลุคดูแบดบอยนิดๆ พอเรียบร้อย ผมก็เดินนิ่งๆ ลงไปข้างล่าง ฝนมองมาทางผมตะลึงนิดๆ ก่อนลุกขึ้นเดินเข้ามาหาผมทันที เสียงโห่เสียงแซวจากคนที่นั่งอยู่ดังมาเป็นแบ็คกราวน์

ผมยกยิ้มพอใจภายใต้สีหน้านิ่งเรียบโอบรับน้ำฝนไว้ พากันเดินไปนั่ง ผมนั่งที่เดิมของมัน แล้วจับมันนั่งตักแทน ป่าวประกาศให้ทุกคนรู้ว่าฝนคือของผมคนเดียว เสียงแซวดังอยู่พักหนึ่งทุกคนก็เลิกสนใจ ต่างคนต่างกิน

เพื่อนผมนั่งอยู่ข้างไผ่ที่นั่งหน้าหงิกยิ่งกว่าเดิม มันแทบไม่แตะเหล้าในแก้วเลย นั่งทำหน้าเบื่อโลกของมันไป

ตันชงเครื่องดื่มให้ผมแก้วหนึ่ง ผมรับมาดื่ม แต่ไม่ได้ดื่มเยอะ เพราะพรุ่งนี้ต้องตื่นไปทำงานอีก แต่คนบนตักผมไม่สนใจ นั่งดื่มต่อไป

ถ้าเป็นเวลาปกติ ไม่มีทางที่ฝนจะขึ้นมานั่งบนตักผมแบบนี้หรอก เพราะฝนค่อนข้างหน้าบางและขี้อาย แต่น้ำเมาค่อยๆ ย้อมฝนให้กล้าหาญมากขึ้น

ถ้าฝนเดินมาซบอกผมตอนผมเดินลงมาได้นี่ก็ถือว่าเมาระดับสองแล้ว ระดับสามเมื่อไหร่ก็เตรียมร่างกายไว้ให้ฝนขี่อย่างเดียวเท่านั้น

ฝนยังประคองสติไว้ได้ แก้วผมแทบจะไม่พร่อง แม้จะถูกคะยั้นคะยอให้ดื่มเยอะขนาดไหนก็ตาม เพื่อนผมคุยสนุกอยู่กับเพื่อนๆ ของฝนและเด็กใหม่ รายนั้นจิ้งจกอยู่แล้ว เข้าแก๊งไหนลื่นไหลแก๊งนั้น ในขณะที่ผมจะดูเป็นผู้ใหญ่กว่า

ฝนเริ่มดื่มช้าลง ซุกหน้ากับอกผมมากขึ้น แต่ละคนเริ่มเมากันหนักมากแล้ว

จริงๆ ผมน่าจะพาฝนขึ้นห้องเพื่อไปปราบเด็กยั่วของผมเองบนเตียง แต่ผมต้องการดูปฏิกิริยาของฝนเมื่อเมาต่อหน้าคนอื่น และคนอื่นที่เมาแล้วมองมาที่ฝน ผมนั่งนิ่งๆ ในขณะที่ฝนเริ่มเลื้อยซบเลื้อยซุกกับซอกคอผม

ใจผมอยากเขมือบน้ำฝนแทบตาย แต่พยายามอดทนอยู่

เผื่อวันไหนวันหนึ่งน้ำฝนไปดื่มโดยไม่มีผมอยู่ ผมจะได้รู้ว่าควรจะจัดการยังไง

มีหลากหลายสายตาพุ่งตรงมาที่น้ำฝน ต้าร์กับหินไม่สนใจใคร โลกของสองคนนั้นถูกตัดขาดไปนานแล้ว สองคนไปนั่งอิงแอบแนบชิดดื่มกันสองคนไม่สนใจเสียงเห่าเสียงหอนเสียงแซวของใคร ซึ่งผมเห็นบ่อยจนชินตา ยิ่งนานความรักของสองคนนี้ยิ่งแน่นแฟ้นยากจะแกะออกจากกันได้

หินนั่งพิงหลังกับกำแพง มีต้าร์แนบแผ่นหลังกับอกกว้าง ถือแก้วเหล้าไว้คนละใบ มีเครื่องดื่มอีกหนึ่งขวดวางไว้ไม่ห่างพร้อมน้ำแข็งอีกหนึ่งถัง คุยกันหนุงหนิง(เมากันแล้วล่ะครับ) ไม่สนใจเสียงด่า เสียงแซว หรือเสียงเรียกให้มาร่วมกลุ่มใดๆ ทั้งนั้น

ไผ่ดื่มน้อยก็จริง แต่ดื่มอย่างต่อเนื่องทำให้เมาได้เหมือนกัน ซึ่งเพื่อนผมกระซิบบอกมาว่าไม่แปลกใจที่ไผ่กับน้ำฝนเป็นเพื่อนสนิทกันได้ เพราะสองคนนี้เวลาเมาจัดๆ นิสัยเรื่องบนเตียงจะคล้ายกันมาก

เพราะงั้นไม่แปลกใจเลยที่ครั้งแรกที่มันได้กันจะเกิดจากน้ำเมาเป็นหลัก และเพื่อนผมก็ชอบที่จะมาลากไผ่ไปกกตอนเมาเสมอ(เหมือนผม)

ผมกวาดมองไปรอบๆ นับสายตาของคนที่มองมายังน้ำฝน

หนึ่ง

สอง

สาม
___________________________

คนแรกคือชาร์จที่มองมาด้วยสายตาตรงไม่ปิดบัง แสดงออกอย่างโจ่งแจ้งว่าถูกใจฝนขนาดไหน ผมอยากเข้าใจว่ามันหลงเสน่ห์ฝนแบบเล่นๆ ตามนิสัยผู้ชายสไตล์ขี้เล่น แต่ผมว่ามันก้าวข้ามสิ่งนั้นไปไกลแล้ว ที่สำคัญ ร่างกายนั้นกำลังมีปฏิกิริยากับคนของผมด้วย

สายตาที่มองมาก็แสดงออกอย่างชัดเจนไม่ต่างกับตาแก่ที่เห็นเด็กสาวโชว์เปลือย ผมกระชับกอดฝนแน่นขึ้น

ขืนไม่เตือนฝนให้ระวัง น้ำฝนของผมอาจไม่ปลอดภัยกับผู้ชายแบบนี้ก็ได้

ผมเลื่อนสายไปยังบุคคลที่สอง คนที่ผมเกรงไม่แพ้ชาร์จ

ภูมิ…

เด็กนั่นไม่ได้มองฝนตรงๆ อย่างชาร์จที่หลงเสน่ห์ฝน แต่ลอบมอง สำหรับเด็กนี่ ผมไม่แน่ใจว่ามันรู้ตัวไหมว่าได้หลงเสน่ห์น้ำฝนเข้าให้แล้ว ชาร์จไม่ได้ทำให้ผมเกรงกลัวได้เท่ากับคนที่มีรูปร่างหน้าตาคล้ายผมแบบภูมิ(มองกันดีๆ แล้วก็ไม่คล้ายเท่าไหร่หรอก เหมือนฝาแฝดนั่นแหละครับ มองไปนานๆ จะเห็นว่ามีความแตกต่างกันขนาดไหน)

ชั่วแวบหนึ่งที่ภูมิลอบมองน้ำฝนในขณะที่ผมจ้องอยู่ รายนั้นหลบสายตาผมวูบ ส่วนผมก็ทำเมินเสียเหมือนไม่ได้เห็นกัน

คนที่สาม เป็นคนที่ผมไม่รู้จักและไม่เคยเห็นหน้าด้วย แต่เท่าที่ฟังๆ ดู น่าจะเป็นหนึ่งในเพื่อนร่วมทีมบาสของไผ่มัน คนจากคณะแพทย์เหมือนไผ่

สายตาที่มองมาคล้ายกับสายตาของชาร์จนิดๆ ไม่รู้ว่าหลงฝนมานานแล้ว หรือเพิ่งมาหลงที่งานนี้กันแน่

ผมก้มมองคนที่แนบริมฝีปากกับคอผมไปมา เพื่อนฝนเริ่มเตือนให้ผมพาฝนขึ้นห้อง แต่ผมยังไม่ขึ้นนั่งนิ่งราวกับไม่สะทกสะท้าน สายตาชาร์จจ้องเป๋งอย่างไม่ปิดบังความต้องการ ภูมิเมินหลบเสีย ในขณะที่เพื่อนของไผ่คนนั้นกึ่งมองกึ่งเมิน

ทุกคนเริ่มแซวฝนกันแล้ว หินยกมือถือขึ้นมากดถ่าย ผมนั่งหัวเราะหึๆ จริงๆ ก็อยากได้คลิปแบบนี้ไปไว้แซวฝนเล่นเหมือนกัน ผมถึงได้ไม่ห้ามปรามหินไว้

มีคนแซวมาว่าฝนเป็นเดือนยั่ว ผมหัวเราะกับคำแซวนั้น เคยได้ยินแต่ดาวยั่ว จนของฝนเริ่มมีปฏิกิริยานิดๆ นั่นแหละ ผมถึงได้ตัดสินใจอุ้มพาฝนขึ้นห้อง เพราะขืนไม่ทำ คงได้มีการแสดงหนังสดให้ทุกคนเห็นแน่ๆ มีเสียงแซวดังมาตามหลัง ผมไม่สนใจใคร พาฝนก้าวเดินขึ้นห้อง

เด็กยั่วของผมเผยความต้องการหนักขึ้น ดวงตามันเชื่อมหวาน

“อาบน้ำก่อนไหม”
ผมถามคนเมา มันไม่ตอบ พลิกจับผมลงไปนอนหงายด้านล่างขึ้นคร่อมผมไว้ คลี่ปลดเสื้อนักศึกษา พยายามกระชากออก แต่สภาพที่เมาหนักทำให้ดึงออกจากตัวไม่หมด แขนเสื้อแขวนรุ่งริ่งไว้ที่แขน ภาพตรงหน้าทำเอาผมยกยิ้มเลย

ฝนดูเซ็กซี่เสมอสำหรับผม น้องมันตื่นแล้ว สองมือเล็กพยายามคลี่ปลดเข็มขัดนักศึกษาตัวเองออก ผมไม่ได้ช่วยอะไร เพราะอยากดูเด็กยั่วทำทุกอย่างด้วยตัวเอง สายตาที่ปรารถนาเพียงผม

ใช้เวลาพักใหญ่กางเกงที่เจ้าตัวใส่มาถึงได้หลุดออกจากตัว ผมมองมันเพลินทั้งที่ร่างกายตื่นตัวจนแทบจะระเบิด พอจัดการของตัวเองได้ น้ำฝนก็มาจัดการกับเสื้อผ้าผมต่อ แต่คราวนี้ผมช่วยคนตัวเล็กเพราะตัวเองก็แทบจะไม่ไหวแล้ว

แค่ร่างกายผมเป็นอิสระจากอาภรณ์ ฝนก็กลืนกินผมทันที ผมปล่อยให้คนตัวเล็กดำเนินการเอง กลัวคนตัวเล็กระบมเหมือนกัน แต่เวลาเมาห้ามลำบากครับ อีกอย่างพรุ่งนี้ฝนหยุดด้วย มีเวลาให้พักรักษาตัว

ฝนครางเรียกผมเสียงหวาน ห้องฝนไม่ได้เก็บเสียงมาก บางครั้งผมจึงต้องปิดปากเล็กๆ นั้นด้วยปากของตัวเอง กักเก็บเสียงมันไว้

สองรอบบนเตียง รอบสามผมต้องลากฝนไปทำกันต่อในห้องน้ำ อย่างน้อยก็เพื่อสร่างเมาฝนบางส่วนอีกส่วนก็เพื่อชำระล้างร่างกาย ก่อนออกมาบรรเลงต่อบนเตียง

ผมบอกไม่ได้ว่ากว่าฝนจะหมดแรงแล้วหลับไปกี่โมง เพราะผมก็แทบจะไม่มีแรงเหลือแล้วเหมือนกัน
 





ผมตื่นแต่เช้าเพราะเสียงนาฬิกาที่ตั้งไว้ดังปลุก ผมขยับตัวลุกในสภาพอ่อนเพลีย ฝนนอนเปลือยหลับไม่รู้เรื่อง ผมยิ้ม จูบปากคนหลับไปที ลุกขึ้นเดินไปอาบน้ำ ปล่อยให้น้ำฝนได้นอนพักผ่อนจนกว่าจะตื่น ผมมีชุดสำรองไว้ที่นี่(เผื่อฉุกเฉินต้องค้างแบบวันนี้) ลงไปข้างล่างเห็นพ่อกับแม่ฝนและฟ้านั่งอยู่บนโต๊ะกินข้าวโดยมีคนที่ดื่มเมาและค้างบางคนนอนเกลือกกลิ้งอยู่

ฟ้าทำตัวสมกับเป็นนางฟ้าจริงๆ ต่อให้เมาเกลือกกลิ้งกันขนาดไหนก็ยังมีผ้าห่มผืนบางๆ ห่ม อันนี้ฟ้าน่าจะเอามาเตรียมไว้ให้ สำหรับคนที่กลับไม่ไหวและค้าง(ห้องไม่พอหรอก ต้องเลือกที่กลิ้งกันเอาเอง) เหลืออยู่ไม่กี่คนเท่านั้น

หนึ่งในนั้นก็คือชาร์จ รายนั้นยังไม่ตื่น ผมยิ้มทักทายทุกคนเดินไปทิ้งตัวลงนั่ง และลงมือทานข้าวกับพวกท่าน ชาร์จตื่นพอดี พ่อรีบเอ่ยชวนให้มาทานข้าวเช้าด้วยกัน เพราะรู้ดีว่าชาร์จคือพี่รหัสของน้ำฝน

แต่ที่พ่อกับแม่คงไม่รู้คือเด็กนี่จ้องตีท้ายครัวผมอยู่ มันเดินมานั่งทั้งที่ยังไม่ล้างหน้าแปรงฟันตามคำชวน จริงๆ ชาร์จเป็นเด็กอารมณ์ดี เป็นพี่รหัสที่พึ่งพาได้ดีทีเดียว เสียอย่างเดียวตรงที่จ้องจะเขมือบน้ำฝนของผมนี่แหละ

แล้วเป็นสิ่งที่ดูจะอันตรายมากซะด้วย

ผมอิ่มก่อนใครเพื่อน ยกนาฬิกามอง ขอตัวจะไปทำงาน ชาร์จรีบเช็ดปาก

“ผมขอติดรถไปลงกลางทางหน่อย บ้านผมไปทางโรงพยาบาลพี่หมอพอดี”
ชาร์จขอ ผมพยักหน้ารับ พากันก้าวออกจากบ้านไป ผมเดินเงียบ มันก็เดินเงียบ กระทั่งเราขึ้นมานั่งเงียบกันบนรถ

ผมไม่พูดอะไร เพราะส่วนลึกไม่พอใจที่ชาร์จมาหลงเมียผม แต่ความเป็นผู้ใหญ่ก็ทำให้รู้ว่าผมไม่ควรพูดอะไรให้เสียผู้ใหญ่เหมือนกัน และหวังแค่ว่ามันจะไม่ทำอะไรอันตรายแบบที่ดีนเคยทำ

“พี่หมอนี่โชคดีเนอะ ได้เมียเซ็กซี่”

ผมแทบจะเหยียบเบรกทันที หันไปมองคนพูด ก่อนรีบหันกลับมามองท้องถนนเพราะผมยังขับรถอยู่

“น้ำฝนเป็นเมียพี่นะชาร์จ”
ผมเตือนมันสั้นๆ รายนั้นยักไหล่

“เป็นได้ก็เลิกได้”

“ชาร์จ!!”
ผมเตือน รายนั้นหัวเราะหึๆ ยกสองมือขึ้นเสมอหน้า

“ผมล้อเล่นน่า ผมแค่หลงเสน่ห์เพราะน้องเขาน่ารัก ถ้าน้ำฝนไม่เล่นด้วยผมก็ไม่บังคับหรอก”

ผมขมวดคิ้วไม่พอใจใส่ ผมส่งมันหลังขับมาได้ครึ่งทาง รายนั้นโบกเรียกแท็กซี่ ผมหวังแค่ว่ามันจะไม่สร้างปัญหาอะไรให้ผมหนักใจ หรือทำให้น้ำฝนต้องอยู่ในอันตรายนะ

ผมโทรหาฝนอีกรอบตอนเที่ยง เด็กน้อยของผมตื่นแล้ว น้ำเสียงน่ารักๆ ของฝนทำให้ความขุ่นมัวที่มีมาก่อนหน้ามลายหายไปทันที


 
เสน่ห์ของน้ำฝนอยู่ในสภาวะอันตรายสุดๆ โดยที่เจ้าตัวเองก็ไม่รู้ตัว สิ่งที่ผมทำได้ มีแค่บอกเตือนให้เพื่อนๆ มันช่วยกันเป็นหูเป็นตาให้เท่านั้น

แค่ชาร์จ ภูมิ และเพื่อนเด็กไผ่นั่นก็ทำให้ผมรู้สึกร้อนๆ หนาวๆ แล้ว ยังมีอีกคนที่ทำให้ผมรู้สึกใจไม่เป็นสุขอีก นั่นก็คือ..

‘ดีน’

เด็กนั่นกำลังจะออกจากคุกหลังได้รับพระราชทานอภัยโทษ และได้กลับเข้าเรียนอีกครั้งหลังจากอาจารย์หมอวิ่งเต้นให้

ผมก็ยังห่วงๆ ว่าดีนจะสร้างปัญหาอะไรให้อีกหรือเปล่า ผมก็หวังแค่ว่าสิ่งนั้นจะไม่เกิด


To be Con..
พี่ดีนมาแล้วววว  >/////<
อัพเสร็จรีบไปงานหนังสือ มีนัดแจกลายเซ็นตอนสิบเอ็ดโมง ใครว่างไปเจอกันน้าาา >///<
.
.
.
.
.



แจ้งข่าว :
ไปสอยหนังสือ Memew ได้ที่งานสัปดาห์หนังสือแห่งชาติ ศูนย์สิริกิตติ์ วันที่ 13-24 ต.ค นี้นะคะ ที่บูธ Hermit (M18 zone C1)กับ B2S (e13) มีนิยายไปวาง 5 เรื่อง คือ
1. Try Love รักครั ขอจีบได้ไหมครับ อาจารย์ 350.-
2. Brother พี่ตัวร้ายกับนายตัวดี 250.-
3. Hate Love ทาสแค้น 1,300.-
4. Kiss Love รักวุ่นวายนายสุดหล่อ 1,500.-
5. Boyfriends 300.-
(5 เรื่องเลย 3,700.)
ไรท์จะชูแวบไปแจกลายเซ็นที่บูธ B2S วันอาทิตย์ที่ 16 เวลา 11.00-12.00 ไปเจอกันได้นะคะ ^^

หนังสือ&e-book : http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=54068.msg3389162#msg3389162

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.103 เสน่ห์น้ำฝน {P.142}{ุุุ12-10-59} 50%
เริ่มหัวข้อโดย: ka[ze]na ที่ 13-10-2016 05:54:05

ป๊าด!!! คนใหม่ๆทั้งนั้นแน่ๆเลย

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.103 เสน่ห์น้ำฝน {P.142}{ุุุ12-10-59} 50%
เริ่มหัวข้อโดย: mystery Y ที่ 13-10-2016 09:35:07

หูย มองตั้งสามคนแหนะ

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.103 เสน่ห์น้ำฝน {P.142}{ุุุ12-10-59} 50%
เริ่มหัวข้อโดย: คนอ่าน ที่ 13-10-2016 09:52:14

สนุกกก

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.103 เสน่ห์น้ำฝน {P.142}{ุุุ12-10-59} 50%
เริ่มหัวข้อโดย: rmlab ที่ 13-10-2016 10:10:27

พี่หมอสุดยอด

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.103 เสน่ห์น้ำฝน {P.142}{ุุุ12-10-59} 50%
เริ่มหัวข้อโดย: Apple_matinie ที่ 13-10-2016 22:21:07

สามีดิ๊ดี

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.103 เสน่ห์น้ำฝน {P.142}{ุุุ12-10-59} 50%
เริ่มหัวข้อโดย: twinmonkey0311 ที่ 14-10-2016 01:42:00

สามคนนี่ใครบ้างนะ มีความอยากรู้ :hao3:

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.103 เสน่ห์น้ำฝน {P.142}{ุุุ12-10-59} 50%
เริ่มหัวข้อโดย: Dee^daY ที่ 14-10-2016 12:58:06

มาทีเยว 3 เลย ..

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.103 เสน่ห์น้ำฝน {P.142}{ุุุ12-10-59} 50%
เริ่มหัวข้อโดย: +_Genos_+ ที่ 14-10-2016 16:43:04

 :mew2:

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.103 เสน่ห์น้ำฝน {P.142}{ุุุ12-10-59} 50%
เริ่มหัวข้อโดย: awfsp ที่ 16-10-2016 00:28:25

น้ำฝนสายอ่อย

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.103 เสน่ห์น้ำฝน {P.142}{ุุุ12-10-59} 50%
เริ่มหัวข้อโดย: OoniceoO ที่ 16-10-2016 10:34:43

สามีเข้าใจดี้ๆ

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.103 เสน่ห์น้ำฝน {P.142}{ุุุ12-10-59} 50%
เริ่มหัวข้อโดย: SOMCHAREE ที่ 17-10-2016 14:16:19

ดูน้องฝนดีๆนะค่ะพี่หมอออออ เดี๋ยวโดนขโมย

หัวข้อ: ทาสแค้น{พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.104 Keep walking ก้าวเดินต่อไป {P.143 D.23-10-59} ตอนจบ
เริ่มหัวข้อโดย: memew ที่ 19-10-2016 20:16:21

Chapter : 104 : Keep Walking ก้าวเดินต่อไป [น้ำฝน...♡] ตอนจบ


 
ผมรู้สึกตื่นเต้นสุดๆ เพราะวันนี้ ผมกับพี่หมอจะไปรับใครบางคนพร้อมอาจารย์หมอไพศาลและคุณช่อผกา ผมหวาดหวั่นกับสิ่งที่จะเกิดขึ้นตามมามาก และหวังแค่ว่าพี่ดีนจะสำนึกและไม่คิดจะแก้แค้นอะไรพี่หมอกลับอีก

อย่างที่ผมบอกนั่นแหละ ว่าพี่ดีนดูเป็นผู้เป็นคนขึ้นแล้ว แต่ผมก็ยังหวาดกลัว

พี่หมอขับรถพาผมไปบ้านอาจารย์หมอแต่เช้า กำหนดการรับกลับคือสิบโมงเช้า เราต้องไปทานมื้อเช้ากันที่นู่นตามคำเชิญชวนของคุณช่อผกา เธอดีใจใหญ่ที่เห็นผม ดูแลผมดีไม่แพ้แม่ผมหรือแม่พี่หมอเลย อาหารฝีมือคุณป้าอร่อยเสมอ ผมกับพี่หมอกินกันอร่อยเลย หลังจากนั้นประมาณเก้าโมงพวกเราก็พากันขับรถตรงไปที่เรือนจำเพื่อรับพี่ดีนกลับ

ผมตื่นเต้นมาก

ใช้เวลาไม่นานเขาก็นำตัวพี่ดีนออกมา พี่ดีนในชุดที่คุณป้าเตรียมไว้ก่อนก่อนหน้า พี่ดีนเดินออกมาด้วยใบหน้านิ่งเรียบ มองแวบมาทางผม พี่หมอและพ่อกับแม่ตามลำดับ พี่หมอยังยืนนิ่งในขณะที่ผมยืนตื่นเต้นกับสิ่งที่เห็นตรงหน้า พี่ดีนเดินมากราบอกอกพ่อกับแม่ก่อนเป็นสิ่งแรก คุณป้าน้ำตาไหลพรากในขณะที่คุณลุงตาแดงนิดๆ แต่ท่านก็ยังใจแข็งไม่ร้องไห้ออกมาสักแอะ

พอพี่ดีนกราบทั้งพ่อและแม่เรียบร้อยก็หันมาทางพี่หมอ มองตากันและกัน หัวใจผมไหวแรงยิ่งกว่าเดิม เผลอกุมเสื้อตัวเองเบาๆ

พี่หมอขยับมือไปตบต้นแขนพี่ดีนเบาๆ ไม่ต่างกับพี่ชายตบแขนน้องชายหรือเพื่อนสนิทกันสักคน พูดสั้นๆ

“ยินดีต้อนรับกลับบ้าน”

พี่ดีนจ้องตาพี่หมอ ไม่พูดอะไร หลบวูบมาจ้องตาผมจนผมสะดุ้ง เผลอก้าวถอยหลังนิดๆ มองเห็นแววเจ็บปวดผ่านแวบไป พี่ดีนยิ้มให้ผมนิดหนึ่ง เอื้อมมือจะมาจับหัวผม แต่ผมเผลอตัวก้าวถอย จนเป็นพี่หมอเองที่กระชับมือผมไว้บอกให้คลายใจ ผมถึงยอมยืนนิ่งให้พี่ดีนลูบหัว

“ขอโทษ”
นั่นคือคำแรกที่เราได้ยิน  คุณลุงเดินมาตบหลังพี่ดีนเบาๆ รวมถึงคุณป้าที่เดินมาจับแขนพี่ดีนไว้ด้วย แล้วพากันยกโขยงเพื่อกลับบ้าน พี่ดีนนั่งรถของคุณลุงกลับโดยมีคุณลุงเป็นคนขับ คุณป้านั่งคู่กับพี่ดีนด้านหลัง ผมกลับรถของพี่หมอตามเดิม แล้วไปเจอกันที่บ้านอาจารย์หมออีกรอบ

ไม่รู้ว่าพี่ดีนเป็นคนพูดน้อยอยู่แล้วก่อนหน้า หรือว่าพูดน้อยลงไปอีกหลังจากเข้าคุกไป

ไม่มีใครพูดถึงเหตุการณ์ที่ผ่านมา มีแต่จะเล่าเรื่องสนุกให้ฟัง หลังจากเหตุการณ์ที่พี่ดีนลักพาตัวผมไป อาจารย์หมอกับคุณช่อผกาก็เข้าใจพี่ดีนมากขึ้น ทำทุกวิถีทางเพื่อให้พี่ดีนรู้ว่าพวกท่านทั้งสองรักพี่ดีนขนาดไหน และไม่มีใครมาแทนที่ได้ แม้แต่พี่หมอ

ซึ่งผมว่าพี่ดีนคงรับรู้ได้บ้าง

“ผมขอคุยกับน้ำฝนสองต่อสองได้ไหม”
พี่ดีนพูดขึ้นมาเงียบๆ ทุกคนมองหน้ากัน คุณลุงกับคุณป้าทำหน้าอึดอัด พี่หมอมองนิ่ง

“ไม่ต้องห่วง ไม่ทำอะไรหรอก มีเรื่องที่อยากจะพูดกับน้ำฝนเพียงคนเดียวเท่านั้น”
ทุกคนมองหน้ากัน ผมนั่งเหงื่อชื้นเต็มมือ ใจอยากให้ทุกคนปฏิเสธ เพราะผมกลัว

“ผมสัญญา”
พี่ดีนหันไปทางพี่หมอ พี่หมอนิ่งคิดหันมาทางผม พี่หมอนิ่งคิดอยู่นานมาก ก่อนเอ่ยถาม

“ขึ้นอยู่กับน้ำฝน”

ผมจ้องหน้าพี่หมอ ก่อนมองทุกคนอีกครั้ง ผมกลัวพี่ดีน อันนี้คือความรู้สึกของผมจริงๆ แต่ถ้าผมไม่เผชิญหน้า ผมก็จะอยู่กับความกลัวนี้ต่อไป ผมต้องไว้ใจว่าพี่หมออยู่ใกล้ พี่หมอต้องช่วยผมไว้ได้ทัน

ผมมองตาพี่หมออยู่พัก ก่อนตัดสินใจพยักหน้า

แล้วหลังจากนั้นไม่นาน ผมก็มานั่งหายใจแผ่วๆ ต่อหน้าคนตัวสูง ที่ครั้งหนึ่งเขาเคยครอบครองร่างกายผมมาก่อน

แม้อยากจะลืมขนาดไหน ผมก็ยังจำได้

“พี่ขอโทษ”
พี่ดีนพูดขึ้น หลังจากเงียบไปนาน “ฝนอาจไม่ไว้ใจพี่อีก แต่ตลอดเวลาในห้องขังโดดเดี่ยว สิ่งนี้คือสิ่งที่วนเวียนอยู่ในห้วงความคิดของพี่ตลอด”

ผมยังนั่งนิ่งไม่พูดอะไร ก่อนเงยหน้าขึ้นมอง ตาคลอนิดๆ เพราะหลากหลายความรู้สึกที่ประเดประดังเข้ามา

“ผมหายโกรธพี่นานแล้วนะพี่ดีน แต่ผมขอแค่อย่างเดียว” น้ำตาผมร่วงผล็อยเพราะความรู้สึกอัดอั้นที่เป็นอยู่ แววตาพี่ดีนแปรแสงไป “อย่าโกรธพี่หมออีก ไม่มีใครมาแย่งความรักของคุณลุงคุณป้าไปจากพี่ดีนได้ พวกท่านรักพี่ดีนมาก”

พี่ดีนยิ้ม ขยับมาลูบหัวผมเบาๆ ผมสะดุ้งไปนิดหนึ่ง ก่อนยอมให้พี่ดีนลูบดีๆ

“พี่สัญญา ขอโทษสำหรับเรื่องที่ผ่านมา”

ผมพยักหน้ารับ พี่ดีนไม่ได้พูดอะไรมากไปกว่าขอโทษผมอีกครั้ง หลังจากนั้นก็เดินออกไปหาทุกคนเพื่อให้เข้ามาใหม่ ไม่มีใครถามว่าผมกับพี่ดีนคุยอะไรกัน


 
ผมเข้าไปทำอาหารร่วมกับคุณป้า ปล่อยให้พี่หมอ คุณลุงและพี่ดีน นั่งคุยกันอยู่ในห้อง ผมชะเง้อคอออกไปมองบ่อยๆ ด้วยความเป็นห่วง

“เป็นห่วงพี่หมอเหรอลูก”

“ห่วงทั้งพี่ดีนทั้งพี่หมอนั่นแหละ”

คุณป้าคลี่ยิ้ม ลูบหัวผมเบาๆ

“ขอบใจนะ ที่ยอมให้อภัยดีนเขา”

“ครับ ผมรู้สึกเหมือนเขาเป็นพี่ชายผมคนหนึ่งเหมือนกัน”

“ป้าฝากพี่เขาด้วยนะลูก ป้าพยายามจะเป็นแม่ที่ดีของเขา แต่บางครั้งอาจทำได้ไม่ดี”

“ไม่หรอกครับ คุณป้าทำเต็มที่แล้ว เพียงแต่พี่ดีนมองพลาดไปเท่านั้น ผมว่าพี่ดีนเขาก็โตขึ้นมากเหมือนกัน”

คุณป้ายิ้ม ลูบหัวผมเบาๆ แล้วเราก็พากันลำเลียงอาหารออกไปไว้บนโต๊ะ ผมลอบมองวงสนทนา เห็นทั้งสามคุยกันมากขึ้น

สมัยก่อนคุณลุงจะเน้นคุยเรื่องการแพทย์ จึงคุยได้แต่กับพี่หมอ แต่มาคราวนี้ ท่านหันมาคุยในสิ่งที่พี่ดีนกับพี่หมอและตัวท่านเองสนใจเหมือนกัน การพูดคุยจึงลื่นไหลมากขึ้น

เราขลุกอยู่ที่นั่นทั้งวันกระทั่งมื้อเย็น ซึ่งมื้อนี้ คุณลุงนึกสนุก หรืออาจจะอยากให้ทุกคนมีสัมพันธภาพที่ดีขึ้นจึงได้ชวนกันทำบาร์บีคิวกิน ซึ่งมันก็ได้ผล เพราะทำให้ทุกคนมีโอกาสได้พูดคุยกันมากขึ้น

เสียงหัวเราะเริ่มมีมามากขึ้นเรื่อยๆ ส่วนใหญ่จะมาจากคุณลุงเป็นหลัก

กระทั่งสามทุ่ม ผมกับพี่หมอจึงขอลากลับ ก่อนกลับพี่ดีนเดินมาลูบหัวผมอีกรอบ

“พี่ขอกอดเราหน่อยได้ไหม” ผมมองตาคนร้องขออึ้งๆ พี่ดีนมองหน้า “ในฐานะพี่ชาย” ผมมองตาเขาอีกรอบ ใจหวั่นเหมือนกัน ว่าถ้าผมตอบตกลง เขาจะไม่รักผมมากขึ้นแล้วตัดใจลำบากเหรอ แต่อีกใจก็ไม่อยากให้เสียน้ำใจจึงพยักหน้า

พี่ดีนกอดผมเบาๆ แล้วคลายปล่อย มองไปทางพี่หมอ

“บทสรุปของน้องชายคนที่สอง” อยู่ๆ พี่ดีนก็พูดขึ้น ตายังไม่ละไปจากพี่หมอ ผมมองคนสองคนงงๆ “คือเขาเข้าใจ และพร้อมที่จะเรียนรู้ใหม่อีกครั้ง และมีพี่ชายคนใหม่เป็นต้นแบบ”

ความเงียบปกคลุมไปทั่วทุกพื้นที่ ไม่มีใครแทรกพูดอะไร เหมือนจะให้โอกาสคนทั้งคู่ได้อ่านสิ่งที่อยู่ภายในใจของกันและกัน พี่หมอตบไหล่พี่ดีนอีกครั้งเบาๆ

“ดีแล้ว เพราะดีใจเหมือนกันที่ได้น้องชายดีๆ เพิ่มมาอีกคน” พี่หมอพูดแค่นั้น หันไปทางคุณลุงคุณป้า บอกลาแล้วพาผมขับรถมุ่งตรงกลับบ้าน

ผมนั่งเงียบ กระทั่งรถมาจอดติดไฟแดงแรก พี่หมอเอื้อมมาจับมือผมไว้ ผมหันไปมองตาคนตัวสูง พี่หมอยิ้ม ลูบหัวผมเบาๆ

“ยังกลัวอยู่ไหม”

ผมส่ายหน้าไปมาเบาๆ

“มีพี่หมออยู่ผมไม่กลัว”
ผมพูดจากใจจริง พี่หมอยิ้ม หันกลับไปขับรถต่อ




________50%________







ผมกลับไปใช้ชีวิตที่มหา’ลัยเหมือนเดิม เพิ่มเติมคือองครักษ์พิทักษ์ตัวหนาแน่นขึ้น อันเนื่องมาจากพี่หมอฝากฝังให้ทุกคนเป็นหูเป็นตาเพราะความขี้หลีขี้เล่นของพี่ชาร์จพี่รหัสผมเองที่นับวันจะเพิ่มทวีความหื่นแบบไม่ปิดบังมากขึ้น ไม่รู้ว่าขี้หลีตลกร้ายหรือว่าจ้องจะเขมือบผมจริงๆ กันแน่ ซึ่งแม้แต่น้ำตาลเองก็ยังเรดาร์แทบพัง แต่ก็ยังให้เพื่อนๆ เป็นบอดี้การ์ดเหมือนเดิม

พี่หมอเคยเตือนผมไว้ให้ผมระวังคนสามคนให้ดี คนแรกก็พี่ชาร์จนี่แหละ (ไม่ต้องเตือนผมก็ระวังอยู่แล้ว) คนที่สองก็พี่ภูมิ ซึ่งผมมองไม่ออกจริงๆ ว่าพี่เขาจะชอบผมตรงไหน เพราะไม่มีท่าทีอะไรในทางว่าจะชื่นชอบผมเป็นพิเศษเหมือนพี่ชาร์จ (แต่ถ้าน้ำตาลเตือนมาผมต้องฟังครับ)

พี่ภูมิยังดูแลผมดีไม่ต่างกับรุ่นน้องคนอื่น เป็นคนที่ผมไว้วางไว้คนหนึ่ง ไม่มีท่าทีว่าจะมาแทะเล็มอะไรให้ผมไม่สบายใจ แต่ผมก็ไม่ประมาทมาก อาจจะเพราะบางอย่างในตัวพี่ภูมิที่คล้ายพี่หมอล่ะมั้ง

และอาจเป็นสิ่งนี้ที่ทุกคนรู้สึกไม่สบายใจและย้ำเตือนให้ผมระวังตัวไว้

ส่วนคนที่สามที่พี่หมอเตือนมา เป็นคนที่ผมนึกไม่ถึงจริงๆ นั่นก็คือแบงค์ เพื่อนร่วมทีมบาสของไผ่มัน ทันทีที่ไผ่รู้ว่าแบงค์แอบชอบผมอยู่ มันก็แทบจะเลิกเล่นบาสทันที ดีว่าคนในทีมยั้งไว้ได้ทัน

ซึ่งรายนั้นไม่น่าห่วงเท่าไหร่ น้ำตาลบอกแค่เผลอมาหลงเสนียด เอ้ย หลงเสน่ห์ของผมเฉยๆ ไม่เป็นอันตรายครับ(แต่ก็อย่าให้มาก เพราะน้ำตาลมันบอก ถ้าหลงมากๆ แบงค์อาจทำเรื่องที่คาดไม่ถึงซึ่งสร้างปัญหาให้ทีหลังก็ได้)

บอกตามตรงว่าผมไม่เคยหว่านเสน่ห์ใส่ใครเลย ไม่เคยไปพูดจาเล่นหัวให้ความหวังใครด้วย และไม่รู้เหมือนกันว่าพวกเขามาชอบผมเรื่องอะไร

แต่ไม่ว่าใครจะมาชอบผมมากมายขนาดไหน คนที่ผมจะรักและมอบหัวใจให้มีเพียงพี่หมอเท่านั้น

พี่ดีนกลับมาเรียนอีกครั้ง แต่อยู่ปีสามเหมือนเดิม เพื่อนพี่แกก็ดีแสนดี ไม่มีใครทิ้งเพื่อนสักคน พี่ดีนยังอยู่กลุ่มเดิม แม้เพื่อนจะขึ้นปีสี่กันไปหมดแล้วก็ตาม

ผมว่าข้อดีอีกอย่างที่มีแต่คนมาชอบผม(ที่พูดนี่ไม่ได้ภูมิใจนะครับ) ในเสียมีดี ในดีมีเสีย เพราะการที่พี่ภูมิทำให้ผมใจเต้นบ้าง พี่ชาร์จทำตัวเป็นหมาหยอกไก่ มีแบงค์คอยลอบมอง มันทำให้พี่หมอใส่ใจผมมากขึ้น จับตามองผมมากขึ้น รักและเอาใจใส่ผมมากขึ้น

ความรักของเราจึงเป็นที่อิจฉาของผู้คนมากขึ้นเป็นเงาตามตัว ยิ่งพี่หมอหึงมากเท่าไหร่ ยิ่งรักและดูแลผมดีมากขึ้นเท่านั้น

ชีวิตมหา’ลัยผมดำเนินไปอย่างราบรื่น เรียนก็สนุก กิจกรรมมีให้ทำเยอะแยะ มีเรื่องให้ปวดหัวบ้าง สนุกบ้างขลุกเคล้ากันไป เลิกเรียนกลับบ้านไปหาคนรัก ไปหาครอบครัว มีชีวิตที่เรียกได้ว่า สมบูรณ์แบบระดับหนึ่ง

ถึงแม้ว่าผมจะมีลูกให้พี่หมอไม่ได้ เชิดหน้าชูตาเต็มๆ แบบคนอื่นไม่ได้ แต่พวกเราก็มีความสุขตามสมควร


กระซิบบอกเรื่องความรักของเพื่อนผมนิดหนึ่ง หินนี่ลอยลำไปแล้วล่ะครับ เพราะพี่ต้าร์ขาเปิดเผยเหมือนกัน ครอบครัวก็เข้ากันได้ดี เพราะพวกเขาเปิดเผยกันมาตั้งแต่ต้น หินเข้านอกออกในครอบครัวพี่ต้าร์ เสมือนเป็นหนึ่งในลูกชายของบ้าน ไม่ต่างกับที่พี่ต้าร์ก็เข้านอกออกในบ้านหินเสมือนหนึ่งเป็นลูกชายเหมือนกัน หินมันภูมิใจน่าดูที่พ่อแม่รักหลงลูกสะใภ้ไม่ต่าง

ในขณะที่คู่มือปราบกับเด็กดื้อยังคงรักษาความสัมพันธ์แบบปิดมิดได้อย่างแนบเนียนตามเดิม(ต่อให้เพื่อนสนิทในกลุ่ม หรือพ่อกับแม่รู้ มันก็ยังไม่ยอมรับ และจะระเบิดลงทุกครั้งที่มีใครเอ่ยเรื่องนี้ขึ้นมาให้ขัดหู)

ชีวิตยังต้องดำเนินต่อไปครับ

ผมจะยังรักพี่หมอต่อไป และผมก็รู้ว่าพี่หมอก็รักผมมากเช่นกัน

อดีตที่ผ่านมา ไม่สำคัญเท่ากับว่าวันนี้ที่ผมมีความสุข กับอนาคตที่ผมจะดำเนินต่อไป

Keep Walking
………………
………..
….
..
.
ยังครับยังไม่จบ ฮ่าๆ ทิ้งประโยคซะชวนเข้าใจผิด = = เรื่องนี้จะจบลงไม่ได้ ถ้าไม่มีฉากสวีทหวานแหววระหว่างผมกับพี่หมอ

“พี่หมอเสร็จรึยัง”
ผมตะโกนเรียกคนตัวสูงที่ยังอยู่ในห้องน้ำ เข้าไปนานแล้วนะ

“แป๊บหนึ่ง”

ผมยืนคอย กระทั่งคนตัวสูงเดินออกมา ผมยืนตะลึงไปกับสิ่งที่เห็น

อะ เอ่อ…

“ทำไมครับ ไม่ชอบพี่เวอร์ชั่นนี้เหรอ”

คือ มึง แบบว่า …รู้สึกว่าหูผมมีไอร้อนๆ พุ่งออกมา คือเพราะมีคนเข้ามาจีบผมเยอะขึ้น เฮียแกเลยขยันพัฒนาทั้งความหล่อและโหลดหน้าให้เด็กลงทุกวันๆ หลังๆ ไม่ใช่แค่หน้าครับ แม้กระทั่งการแต่งตัวก็โหลดเด็ก

แล้วเฮียแกดันมีสไตล์ลิสต์ส่วนตัวดีด้วย

เดาสิครับว่าใคร

เดาให้ตายยังไงก็เดาไม่ถูก เพราะแม้แต่ตัวผมเองยังอึ้ง

ไผ่ครับ

ไม่รู้ว่าเพราะความต้องการให้ผมรักผมหลงจัดๆ หรือไรถึงได้ยอมเข้าหาไผ่มากขึ้น

ตอนนี้พี่หมอในสภาพผมสั้นขึ้น(หน้าเด็กลงไปอีก) ชุดที่ดูลุคแบดบอยขึ้น เซ็กซี่ขึ้น ออร่าหล่อลากฟุ้งกระจาย

แค่เวอร์ชั่นธรรมดาผมก็หลงพี่หมอจะแย่ มาเวอร์ชั่นกึ่งผู้ใหญ่กึ่งแบดบอยแบบนี้ผมแทบจะละลายติดพื้น

ผมก้มหน้าเมื่อพี่หมอถามมาอีกรอบ ได้ยินเสียงหัวเราะหึๆ พี่หมอคว้ากระเป๋าเดินทางเดินมารั้งโอบเอวผมให้เดินออกจากห้องก้มกระซิบข้างหู

“อย่าทำหน้าแบบนี้ใส่พี่สิ เดี๋ยวหมอน้อยก็ตื่นพาลจะอดพาฝนเที่ยวหรอก”

“บ้า แล้วแต่งตัวแบบนี้ทำไม”

“ทำไม ไม่หล่อเหรอ” พี่แกถามมาหน้าซื่อ

“หล่อเกินไปน่ะสิ เดี๋ยวสาวๆ ก็หลงหรอก”

“งั้นฝนก็บอกสาวๆ พวกนั้นไปสิว่าพี่มีเมียแล้ว”

“ใครจะไปกล้าบอก”

พี่หมอหัวเราะหึๆ โอบเอวผมเดินลงจากห้อง คนสองคนนั่งคอยอยู่บนโซฟาแล้ว วันนี้เดทคู่ครับ

คู่ผมเต็มใจ อีกคู่โดนไฟลต์บังคับ ไผ่หันมามองพี่หมอ เบ้หน้า ทั้งที่นัยน์ตามีประกายพอใจนิดๆ

“จะโหลดเด็กไปถึงไหนแซม”

“พูดไม่ดูตัวเอง” พี่หมอแซวเพื่อนกลับ

“พอดีมีเมียเด็ก เลยต้องทำตัวเด็กตาม”
พอพี่หมอนนท์พูดจบก็ถูกกระทืบเท้าแรง พี่หมอนนท์ร้องโอ๊ย แรงนะครับ น่าจะเจ็บจริง

“เหยียบมาทำไมเนี่ย”

“เมื่อกี้พูดว่าอะไร” ไผ่ถามเสียงเขียว

“เอ้า บอกว่ามีเมียเด็กก็ต้องทำตัวให้เด็กตามไง แล้วมาเหยียบกันทำไม หรือยอมรับแล้วว่าเป็นเมียถึงได้ร้อนตัว??”

เอากับคู่นี้สิครับ ฮ่าๆ

ไผ่ยังคงเป็นไผ่ พี่หมอนนท์ยังคงเป็นพี่หมอนนท์ พี่หมอหัวเราะหึๆ วันนี้เราจะไปเที่ยวหัวหิน สถานที่แห่งความทรงจำของเราเหมือนเดิม และดูท่าพี่หมอจะให้หัวหินเป็นแหล่งฮันนีมูนประจำปีของเรา เราจะเดินทางโดยรถเพียงคันเดียว

ไม่ใช่อะไรหรอกครับ พอดีรถพี่หมอนนท์เสีย เหตุก็เนื่องมาจากไฟต์กับไผ่ระหว่างขับรถ รถเสยข้างทางเสีย เข้าศูนย์ ซ่อมไม่ทัน ทริปนี้เลยต้องไปกันกับรถพี่หมอ แต่ผมว่าดีนะ เพราะผมเองก็อยากไปกับทั้งพี่หมอ และเพื่อนสนิท รวมถึงพี่หมอนนท์ที่ตอนนี้ก็มีสภาพไม่ต่างกับพี่เขยของผมไปจริงๆ แล้ว

พี่หมอนนท์หันไปหยิบเป้(มีแค่ใบเดียวครับ ไม่ต่างกับผมกับพี่หมอ) ซึ่งนั่นหมายถึง พวกเขาเอาเสื้อผ้าใส่กระเป๋าใบเดียวกัน แบกพาดหลัง พากันเดินตรงไปที่รถ

พี่หมอทำหน้าที่ขับ ผมเป็นตุ๊กแก เอ้ย ตุ๊กตาหน้ารถ พี่หมอนนท์นั่งหลังคู่กับไผ่ที่นั่งฉีกขากว้าง ห่ามเหมือนเดิม

ใช้เวลาเดินทางเพียงไม่นานก็มาถึงสถานที่แห่งความทรงจำ บ้านของลุงพิชิตที่เดิม ลุงเชิดมารออยู่แล้ว เปิดประตูบ้านให้
 
หลังจากจัดข้าวของเข้าที่เข้าทาง ผมก็เดินออกไปนอกระเบียง ยืนสูดลมหายใจเอาไอทะเลเข้าปอด พี่หมอเดินมาหยุดยืนอยู่ด้านหลัง โอบกอดผมไว้กับราวระเบียง มองตรงไปยังผืนน้ำกว้างใหญ่ด้านหน้า ไออุ่นจากเรือนกายสูงใหญ่ทำให้ผมรู้สึกปลอดภัยเสมอ สัมผัสนุ่มๆ ที่แก้มยิ่งยืนยันให้ผมรู้สึกว่าชีวิตนี้ช่างโชคดีจริงๆ ที่ได้แต่งงานและทำหน้าที่ภรรยาของคนตัวสูงที่อยู่ด้านหลัง

“พี่รักฝนนะ”
เสียงกระซิบนั้นซึมซาบเข้าไปสู่หัวใจผมในส่วนลึก ผมพลิกหันกลับไปเผชิญหน้าคนตัวสูง ใบหน้าฉาบยิ้มละไม บอกรักผ่านดวงตา ผมเขย่งเท้าขึ้นจุ๊บคนตัวสูงเบาๆ

“ผมก็รักพี่หมอเหมือนกัน อาจรักมากกว่าที่พี่หมอรักผมอีก”

คิ้วเข้มๆ เลิกสูง ดวงตามีแววกึ่งขบขันและไม่เชื่อนิดๆ

“พี่น่าจะรักน้ำฝนมากกว่าน้ำฝนรักพี่นะ”

“ผมรักพี่มากกว่าพี่รักผมอีก”

“งั้นมาพิสูจน์กัน”

“ยังไง”

“จูบ”

“อะไรนะ”

“จูบ ใครถอนจูบก่อน คนนั้นรักน้อยกว่า”
โหย ท้าทาย ไม่มีทางยอมแน่นอนครับ ผมรีบโน้มคอคนตัวสูงลงมากดจูบทันที

แล้วเราก็ยืนประกบปากกันแบบนั้น ไม่มีใครยอมถอนปากออก มันไม่ใช่การจูบแบบกามา แต่คือรสจูบที่มาจากความรักล้วนๆ

“เราทำแบบคู่นั้นบ้างดีกว่า”
เสียงพี่หมอนนท์ครับ สงสัยเหมือนกัน แต่ขืนผมหันไปมอง ก็แพ้พี่หมอน่ะสิ

“ไม่ต้องเสือก อึก อือ…ไอ้..อื้อ…”
นั่นเสียงไผ่ ต่อมเสือกรู้ของผมกระดิกยิกๆ พี่หมอที่จูบผมอยู่คลี่ยิ้มอย่างรู้ทัน มองมาด้วยดวงตาท้าทายว่าผมจะยอมแพ้หันไปมองก่อนไหม

ผมรู้ว่าเป็นแผนพี่หมอ

ไม่ได้ๆ ผมไม่ยอมแน่ๆ ผมกดหัวคนตัวสูงลงมาจูบแนบแน่น เสียงอึกอักของไผ่นิ่งเงียบไปแล้ว

ผมไม่สนใจคู่ข้างตัวผมอีก สนใจแค่ตัวผมเองและพี่หมอเท่านั้น

ผมรักพี่นะครับ พี่หมอ…

-THE END-

จบแล้ววววว >////<
เริ่มแบบ Hate Love แต่จบแบบ Kiss Love (-,.-) แอบเหมือนกันโดยบังเอิญ >//<
ดีใจที่ลงได้จนจบ แต่ก็เสียใจที่จะไม่ได้พบเจอแฟน ๆ พี่หมอกับน้องน้ำฝนอีก เราอยู่ด้วยกันมาตั้งนานเนอะ ขอบคุณทุกคนที่เข้ามาอ่าน เข้ามาคอมเม้นท์ เข้ามาโหวตให้ และหวังแค่ว่า คนเขียนจะสามารถเขียนภาคต่อได้จนจบ TT โดยเฉพาะคู่นนท์ไผ่ ทุกคนจะได้มานั่งกรี๊ดกันต่อ
เรื่องนี้เป็นนิยายขนาดยาวเรื่องที่ 3 ที่แต่ง (เรื่องแรกก็ซินซ่า ต่อมาก็คิสเลิฟ ต่อด้วยพี่หมอ รองจากพี่หมอก็นาคินทร์อนุชานะ) ยังเดาไม่ออกเลยว่าเรื่องหน้าจะออกมายาวหรือสั้น แต่ก็ขอให้ทุกคน ติดตามต่อไปเรื่อย ๆ นะคะ >////<
แล้วเจอกันค่ะ นิยายจบ แต่ชีวิตเรายังไม่จบ
Keep Walking ก้าวเดินต่อไปค่ะ ^^
v
v

สำหรับผู้ต้องการหนังสือ สามารถสั่งซื้อได้โดยตรงผ่านคนเขียน (มีหนังสือพร้อมจัดส่งให้ทุกวันพุธ) หรือสามารถไปหาซื้อหนังสือได้ด้วยตัวเองได้ที่ร้าน That Y (สยามลิโด้) ร้านหนังสือ B2S (สาขาไหนบ้างยังไม่ทราบค่ะ เดี๋ยวคนเขียนมาแจ้งอีกที)
ถ้าใครต้องการด่วน ๆ เลย ไปงานหนังสือเลยค่ะ พรุ่งนี้มีวันสุดท้ายแล้ว ยังมีเหลืออยู่ทั้งร้าน Hermit (จำนวนจำกัด) และ B2S

ในเล่ม จะรวมเนื้อหาทั้งหมด 104 ตอนจบ แบบ Uncut มีตอนพิเศษที่มีเฉพาะรวมเล่มอีก 3 ตอน ซึ่งพี่หมอน้ำฝนจะมีลูกด้วยกัน (พี่หมอไม่ได้ไปทำใครท้อง น้องฝนไม่ได้ท้องเองด้วย และก็ไม่ได้ขอเด็กมาเลี้ยงด้วย ส่วนจะได้มายังไง ไปติดตามดูกันเเอาเองค่ะ
(ใครไม่มีพื้นที่ให้เก็บหนังสือแล้ว หรืออยากประหยัดงบ แนะนำ E-book ค่ะ เนื้อหาเหมือนในหนังสือเด๊ะเลย ^^ จากราคา 433.- เหลือ 299.-)
ราคาหน้าร้าน 1,300 ราคาจัดส่งทางไปรษณีย์ 1350.-
ดูรายละเอียดการจอง :  https://goo.gl/FSOuuM


ขอบคุณค่าาาา แล้วเจอกัน >////<

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.104 Keep walking ก้าวเดินต่อไป {P143}{ุุุ19-10-59} 50%
เริ่มหัวข้อโดย: ♠DekDoy♠ ที่ 19-10-2016 21:04:27

ดีใจกับพี่หมอที่ได้น้องชายเพิ่มมาอีกคนนึงนะ

ปล.หนังสือกับ e-book เหมือนกันใช่รึเปล่าคะ หมายถึงทั้งเรื่องนี้และเรื่อง Brother พี่ตัวร้ายกับนายตัวดี
เพราะเรื่องหลังเรารอลงในเว็บจบไม่ไหวเลยไปสอยมาแล้วแต่ไม่ได้ซื้อหนังสือ

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.104 Keep walking ก้าวเดินต่อไป {P143}{ุุุ19-10-59} 50%
เริ่มหัวข้อโดย: mystery Y ที่ 19-10-2016 23:58:27

จะจบแล้วเหรอ!?

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.104 Keep walking ก้าวเดินต่อไป {P143}{ุุุ19-10-59} 50%
เริ่มหัวข้อโดย: iceman555 ที่ 20-10-2016 00:32:40

ง่าาา. ไม่อยากให้จบเลยอะ. ขอตอนพิเศษน้องที่รับมาเลี้ยงนิดๆได้ไหมอะ อิอิ

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.104 Keep walking ก้าวเดินต่อไป {P143}{ุุุ19-10-59} 50%
เริ่มหัวข้อโดย: twinmonkey0311 ที่ 20-10-2016 01:43:42

 :pig4: :pig4:

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.104 Keep walking ก้าวเดินต่อไป {P143}{ุุุ19-10-59} 50%
เริ่มหัวข้อโดย: Apple_matinie ที่ 20-10-2016 14:41:33

 :katai2-1:
ดีนทำดีเเล้ว

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.104 Keep walking ก้าวเดินต่อไป {P143}{ุุุ19-10-59} 50%
เริ่มหัวข้อโดย: OoniceoO ที่ 20-10-2016 14:43:50

จบแล้วเหรอเสียดายจังติดตามตั้งนาน

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.104 Keep walking ก้าวเดินต่อไป {P143}{ุุุ19-10-59} 50%
เริ่มหัวข้อโดย: Dee^daY ที่ 20-10-2016 18:32:36

ใกล้จบอีก 1 เรื่อง ..

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.104 Keep walking ก้าวเดินต่อไป {P143}{ุุุ19-10-59} 50%
เริ่มหัวข้อโดย: rmlab ที่ 20-10-2016 21:27:08

ชอบจ้า

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.104 Keep walking ก้าวเดินต่อไป {P143}{ุุุ19-10-59} 50%
เริ่มหัวข้อโดย: ka[ze]na ที่ 20-10-2016 23:11:13

รอจร๊า~~~

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.104 Keep walking ก้าวเดินต่อไป {P143 D.23-10-59} ตอนจบ
เริ่มหัวข้อโดย: Ginny Jinny ที่ 24-10-2016 18:53:21

 :pig4: :pig4: :pig4:

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.104 Keep walking ก้าวเดินต่อไป {P143 D.23-10-59} ตอนจบ
เริ่มหัวข้อโดย: twinmonkey0311 ที่ 24-10-2016 22:29:53

 :pig4: :pig4: :pig4:

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.104 Keep walking ก้าวเดินต่อไป {P143 D.23-10-59} ตอนจบ
เริ่มหัวข้อโดย: ราตรีสีน้ำเงิน ที่ 25-10-2016 00:28:40

:pig4: :pig4: :pig4:


จบซะแล้วววว ขอตอนพิเศษหน่อยน๊าาาาาาา
ยังอยากอ่านต่ออยู่เลย

ปล. (1) ตอนนี้เป็นแฟนคลับนาคินทร์กับอนุชาค่ะ ขยันลงบ่อยๆน๊าาา
ปล. (2) ขออภัยที่มาเม้นท์ข้ามเรื่องค่ะ

 :กอด1:

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.104 Keep walking ก้าวเดินต่อไป {P143 D.23-10-59} ตอนจบ
เริ่มหัวข้อโดย: balea ที่ 25-10-2016 03:40:46

ว้าเสียดายจบซะละ ยังไงก็จะรอเรืีองต่อไปนะมาต่อเร็วๆนะค่ะ

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.104 Keep walking ก้าวเดินต่อไป {P143 D.23-10-59} ตอนจบ
เริ่มหัวข้อโดย: mystery Y ที่ 25-10-2016 09:04:20

จบแล้ว ติดตามตั้งแต่ต้นจนจบ สนุกมากๆเลยค่ะ ขอบคุณนะคะ

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.104 Keep walking ก้าวเดินต่อไป {P143 D.23-10-59} ตอนจบ
เริ่มหัวข้อโดย: pummy09 ที่ 25-10-2016 16:42:52

จบแล้ว เย้ๆๆ ตามอ่านกันมานานมากเลย จนบางครั้งแอบคิดนะคะว่าทำไมน้ำฝนช่างอึดอะไรเยี่ยงนี้ เจอแต่ละอย่าง ฮาาาา แซวเล่นนะคะ

สนุกค่ะ ตามเช็คกันทุกวันว่าอัพหรือยังเลย

ขอบคุณมากนะคะ 

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.104 Keep walking ก้าวเดินต่อไป {P143 D.23-10-59} ตอนจบ
เริ่มหัวข้อโดย: คนอ่าน ที่ 26-10-2016 08:40:10

ชอบเรื่องนี้มากที่สุดในบรรดาผลงานของคุณนักเขียนเลยค่ะ
จะเก็บไว้ในความทรงจำ

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.104 Keep walking ก้าวเดินต่อไป {P143 D.23-10-59} ตอนจบ
เริ่มหัวข้อโดย: evz ที่ 26-10-2016 09:53:32

ดีใจกับน้ำฝนด้วยนะ แฮปปี้เอนแล้ว แถมพี่หมอยังรักยังหลงขึ้นทุกวันๆ ก็ขอให้ทุกวันต่อจากนี้ก็ยังรักและเข้าใจกันมากขึ้นๆมากขึ้นไปอีกนะ
หวังว่าจะเจอพี่หมอกับน้ำฝนในเรื่องของหมอนนท์กับไผ่นะคะ รอติดตามค่าาาา

ขอบคุุณคนเขียนด้วยนะคะที่เขียนให้ได้ติดตามมาอย่างยาวนาน  :กอด1:

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.104 Keep walking ก้าวเดินต่อไป {P143 D.23-10-59} ตอนจบ
เริ่มหัวข้อโดย: Dee^daY ที่ 27-10-2016 13:59:57

ขอบคุณสำหรับเรื่องราวดีๆ อีกเรื่อง ..

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.104 Keep walking ก้าวเดินต่อไป {P143 D.23-10-59} ตอนจบ
เริ่มหัวข้อโดย: titansyui ที่ 30-10-2016 00:20:16

 :pig4: :pig4: :pig4: :L2:

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.104 Keep walking ก้าวเดินต่อไป {P143 D.23-10-59} ตอนจบ
เริ่มหัวข้อโดย: Wanwalit ที่ 12-12-2016 16:39:51

 :katai1:
ขอเม้นก่อน อ่านถึงตอน 56
รำคาญนิสัยน้ำฝนมาก  จะกลัว here อะไรนักหนาเรื่อง  หมอจะจีบฟ้า
อาการพี่สาวก็ดีขึ้นมากแล้วนิ ถ้ากลัวนักก็บอกความจริงพี่สาวสิ

ส่วนหมอรอดูว่าจะได้รับโทษยังไง
หวังว่าคนเลวๆแบบนี้คงได้โทษทัณฑ์ที่เหมาะสม

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.104 Keep walking ก้าวเดินต่อไป {P143 D.23-10-59} ตอนจบ
เริ่มหัวข้อโดย: Legpptk ที่ 21-12-2016 13:15:54

 :-[ :-[ :-[

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.104 Keep walking ก้าวเดินต่อไป {P143 D.23-10-59} ตอนจบ
เริ่มหัวข้อโดย: chuagporz ที่ 06-01-2017 07:11:53

ตอนแรกกะว่าจะตะลุยอ่านให้จบก่อนปีใหม่แต่ก็ไม่ทัน เกินมานิดหน่อย แหะๆๆๆ
พอมาถึงตอนนี้ก็ใจหายนะ จบแล้วจริงๆ หรอ ยังไม่อยากให้จบเลยอะ ยังอยากตามติดชีวิตไผ่ต่อไป 5555
ดีใจกับน้ำฝนที่ชีวิตดี อิจฉาพี่หมอที่ได้คนรักแบบน้ำฝนอ้ะ!!!!!

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.104 Keep walking ก้าวเดินต่อไป {P143 D.23-10-59} ตอนจบ
เริ่มหัวข้อโดย: happybird ที่ 07-02-2017 13:54:15

น้ำฝนมีความอ่อนแอ่เกินไป อ่อนไหวเกินไป ความชัดเจน ดูไม่ค่อยมี เนื้อเรื่องช่วงแรกๆ ยืดเยื้อ  วน loop

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.104 Keep walking ก้าวเดินต่อไป {P143 D.23-10-59} ตอนจบ
เริ่มหัวข้อโดย: บีเวอร์ ที่ 17-02-2017 20:02:35

อ่าจบแล้วโว้ยยยยยยย ยาวจนแอบท้อ 5555 :hao3:

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.104 Keep walking ก้าวเดินต่อไป {P143 D.23-10-59} ตอนจบ
เริ่มหัวข้อโดย: Max wtk ที่ 21-02-2017 05:02:45

ไม่รู้สิเราว่าเรื่องมันออกแนวเรื่อยๆเกินไปอ่ะ แล้วเเบบมันไม่ค่อยมีจุดพีคมั้ง พระเอกดูเก่งเกินแบบอยากได้อะไรต้องได้เเล้วก็ได้จริงๆด้วยและไม่ได้รับบทเรียนอะไรในสิ่งที่ทำเลย น้ำฝนดูไม่ค่อยเครียด โกรธ หรือเกลียดพี่หมอเท่าไหร่เลยอ่ะแบบคนโดนข่มขืนนะเห้ยต้องเครียดๆกว่านี้ดิ
ป.ล.ความคิดเห็นส่วนตัวนะครับไม่ว่ากันเนอะ :o8:

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.104 Keep walking ก้าวเดินต่อไป {P143 D.23-10-59} ตอนจบ
เริ่มหัวข้อโดย: เจ้าหญิงในเงามืด ที่ 24-02-2017 11:32:23

เป็นเรื่องที่แบบถ้าเทียบกับละครก็เหมือนพวกสี่ยอดกุมาร หรือแก้หน้าม้า ประมาณนั้น เราอ่านข้ามแบบไปสิบกว่าตอนเรื่องยีงไม่ไปถึงไหนเลย555 ถ้าตัดให้เหลือสัก40-50 ตอนจะกำลังพอดีเลยค่ะเพราะพล็อตก็ไม่ได้มีอะไรมาก แต่ยืดยิ่งกว่าชีทอีกอะ ส่วนตัวไม่ชอบไผ่จนจบเรื่อง น้ำฝนก็ร่านตามที่พี่หมอว่าเลยคือจะว่ายังไงขนาดนางโดนข่มขืนเรายังไม่สงสารอะ นี่ความเห็นส่วนตัวนะคะ

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.104 Keep walking ก้าวเดินต่อไป {P143 D.23-10-59} ตอนจบ
เริ่มหัวข้อโดย: NooMary ที่ 24-02-2017 18:04:04

อ่านจบแล้วจ้า สรุปน้ำฝนนี่ขี้้เหร่จริงเปล่าเนี่ย  ทำไมเสน่ห์แรงจริงๆ มีแต่หนุ่มๆมารุมหลงรัก  เราว่าน้ำฝนนี่ปฏิเสธใครไม่เด็ดขาดเลย บางอย่างไม่น่าทำกับทำ  บางอย่างควรทำแต่ไม่ทำ  เรื่องบางทีก็ดำเนินเรื่องรวดเร็วรวบรัด  แต่บางทีก็ยืดไปนะ  ชอบที่สุดคือเรื่องไผ่กับหมอนนท์  น่าจะมีตอนเฉพาะคู่นี้เยอะๆบ้างจัง

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.104 Keep walking ก้าวเดินต่อไป {P143 D.23-10-59} ตอนจบ
เริ่มหัวข้อโดย: Siran ที่ 12-03-2017 21:30:22

#ร้ากกพี่หมอ #ร้ากกน้ำฝน #ฟินนรร  :jul1:

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.104 Keep walking ก้าวเดินต่อไป {P143 D.23-10-59} ตอนจบ
เริ่มหัวข้อโดย: AgotoZ ที่ 20-05-2017 21:01:30

 :pig4: :pig4: :pig4:

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} Ch.104 Keep walking ก้าวเดินต่อไป {P143 D.23-10-59} ตอนจบ
เริ่มหัวข้อโดย: duckka ที่ 23-05-2017 21:29:37

ขอบคุณ คุณAgotoZ ที่คอมเม้นทำให้ พี่หมอน้ำฝน ขึ้นมาหน้าแรก เราเลยตามอ่าน
ทำให้เราที่พลาดนิยายเรื่องนี้มานานรู้สึกเสียดาย
ที่ไม่ได้เข้ามาอ่านตั้งแต่แรก บอกตรงๆว่าวางไม่ลง
มันเป็นแนวของนักเขียน memew นิยายจะไม่มีความสุขมากจนเกินพอดี แต่จะมีจุดหักที่ทำให้หน่วงอารมณ์ ไม่ได้อ่านแค่นิยายอย่างเดียว
แต่ตามอ่านคอมเม้นด้วย เราว่านิยายเรื่องนี้ถึงแม้จะยาว
แต่ทุกคนก็ยังรอที่จะอ่านและติดตาม การเขียนเรื่องราวให้เราเข้าถึงอารมณ์ของ
ตัวละครมันยิ่งทำให้สนุก เรื่องนี้จะคล้ายเรื่อง kiss love อ้าวก็นักเขียนคนเดียวกันนี่ แต่ไม่ได้เหมือนซะทีเดียว
เรื่องพี่หมอน้ำฝน มีหลากหลายอารมณ์จนอินไปกับตัวละคร พี่หมอเอาความแค้นมาลงที่น้ำฝน
ซึ่งนักเขียนได้ผูกเรืี่องและอธิบายในตอนท้ายของแต่ละตอนในมันยิ่งทำให้ลุ้นว่าพี่หมอจะแก้แค้น
โดยเอามาระบายกับน้ำฝนขนาดไหน น้ำฝนจะทนได้และรับมือยังไง
สุดท้ายคนที่มีแต่ความแค้นก็แพ้ใจตัวเองเพราะน้ำฝนที่นักเขียน บรรยายถึงการกระทำ ทำให้ทุกคนหลงรักและพากันเกลียดพี่หมอ แค่นี้ก็แสดงให้เห็นว่าตัวละครที่สื่อออกมาทำให้เราคล้อยตาม ขอชมว่าถึงเรื่องจะยาวขนาดไหนก็ไม่ทำให้คนอ่าน
หยุดติดตามมีแต่ตั้งตารอคอยของนักเขียน memew นิยายทุกเรื่องเขียนมาจากใจของนักเขียน
เราควรขอบคุณและให้กำลังใจติดตามผลงานต่อไป
พี่หมอกว่าจะกลับตัวได้ก็ทำร้ายคนที่รัก
ส่วนน้ำฝนก็อดทนและความเป็นตัวของตัวเองเป็นที่หลงรักของคนรอบข้าง
มีเบรกอารมณ์ตอนท้ายที่มีตัวละครใหม่เสริมเข้ามา
โอ้ยย อย่างสงสารแต่ฟ้าหลังฝนก็มีรอยยิ้มให้เสมอ
ขอบคุณนิยายดีๆจากนักเขียนท่ตั้งใจสร้างสรรค์ผลงาน เราจะติดตาทคุณต่อไป memew fighting!! love...

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} [END]
เริ่มหัวข้อโดย: airicha ที่ 05-06-2017 22:47:51

ในที่สุดก็อ่านจนจบ เกือบจะอ่านไม่จบเหมือนกัน แล้วปิดทิ้งสะไรงี้ เพราะเนื้อเรื่องช่วงแรกยืดเยื้อเกินไป วนลูปมาก ขนาดอ่านข้ามเป็นสิบๆตอนเนื้อเรื่องก็ยังไม่ไปถึงไหนเลย คืออ่านข้ามกระโดดหลายๆตอนมาก จนมาถึงช่วงหลังถึงอ่านครบทุกตอน
เรื่องนี้บอกตามตรงเลยว่าไม่ชอบนิสัยไผ่ และฝนกะแลดูไม่มั่นคงและอ่อนแอเกินไป ส่วนพี่หมอแซมก็ไม่ได้รับบทเรียนอะไรจากการที่ข่มขืนน้ำฝนเลย

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} [END]
เริ่มหัวข้อโดย: kgolf ที่ 25-07-2017 00:14:56

เพิ่งอ่านจบ ต้องขอบคุณ คุณmemew มากเลยนะคะ ในนิยายให้ข้อคิดในการใช้ชีวิตไว้มากเลย ไม่ว่าจะครอบครัว และสังคม เป็นคติเตือนใจได้อย่างดีเลยค่ะ :katai2-1: :mew1:

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} [END]
เริ่มหัวข้อโดย: cookie8009 ที่ 28-07-2017 22:52:02

อ่านช่วงแรกๆ ยอมรับว่า อ่านข้ามๆหลายๆตอน เพราะ เอียนกับความเลว และโรคจิต ของพี่หมอ อ่านแล้วเครียด 5555

ขอให้โดนคืนแบบเจ็บๆ

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} [END]
เริ่มหัวข้อโดย: cookie8009 ที่ 28-07-2017 22:59:52

น้ำฝน เป็นเด็กที่จิตใจแข็งแกร่งโอเวอร์มากกกกกกก เป็นคนจริงๆ ไม่เครียดจนล้มป่วย shut down ก็เป็นบ้าไปแล้วแน่ๆ

แล้วที่ไม่เข้าใจคือ ระหว่างที่ พี่หมอยังเลวร้ายได้โล่ จะไปเริ่มหวั่นไหว หลงรัก ได้ยังไง

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} [END]
เริ่มหัวข้อโดย: cookie8009 ที่ 30-07-2017 22:55:33

กลุ่มเพื่อนสนิท กับพ่อแม่ รู้เรื่อง หมอนนท์กับไผ่ ตอนไหนอ่ะ ... หาไม่เจอ

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} [END]
เริ่มหัวข้อโดย: cookie8009 ที่ 31-07-2017 16:13:02

อ่านจบแล้ว สงสารไผ่

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} [END]
เริ่มหัวข้อโดย: gto4444 ที่ 07-08-2017 20:07:05

  :impress2:รอตอนพิเศษอยู่นะครับ

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} [END]
เริ่มหัวข้อโดย: TualekBackcat ที่ 27-09-2017 22:54:57

เรื่องไผ่กับหมอนนท์นี่มีภาคต่อเมื่อไหร่อ่ะค่ะ อยากอ่านมาาาากกกกก ชอบไผ่กับหมอนนท์ร่ะ

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} [END]
เริ่มหัวข้อโดย: NewYearzz ที่ 03-10-2017 21:49:58

ตอนที่ 1-50 ยืดเกินไปนะครับ เข้าใจว่าค่อเป็นค่อยไป แต่...ถ้าลืมอ่านสัก 20 ตอนยังรู้เรื่องอยู่...ก็นะ

แล้วเรื่องยาวขนาดนี้ รายละเอียดอาการป่วยของฟ้าก็แปลกๆ ทั้งที่พระเอกของเรื่องเป็นหมอ แชะก็เล่าผ่านมุมมองของหมอแต่เรื่องนี้กลับถูกปัดตกไป

พี่หมอก็เลวในแบบเทา ๆ อะ เลวกว่าดีนอีก

ไผ่ ตอนแรกเกลียดตัวละครนี้ ต้นเหตของเรื่องเลวร้าย แต่ก็นะ เห็นแก่สามีนางเลยเลิกเกลียด อีกอย่างดูแลเพื่อนดี

น้ำฝน...ตัวละครนี้น่ารักดี แต่ก็ลำใยมากเช่นกัน

เพื่อนในแก้งค์ทุกแก๊งค์น่ารักดีทุกคน

ตัวละครใช้แล้วทิ้ง น่าสนใจหลายคนมาก

ขอบคุณครับ :L2:

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} [END]
เริ่มหัวข้อโดย: พัดลม ที่ 19-10-2017 18:59:33

 :L2:

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} [END]
เริ่มหัวข้อโดย: O-RA DUNGPRANG ที่ 21-10-2017 14:12:22

             :mc4: :mc4: :mc4: :mc4: :mc4:
 :katai2-1: :katai2-1: :katai2-1: :katai2-1: :katai2-1:

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} [END]
เริ่มหัวข้อโดย: annch ที่ 12-11-2017 22:21:19

ขอบคุณสำหรับนิยาย
 :mew1: :mew1: :mew1:

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} [END]
เริ่มหัวข้อโดย: armsa2531 ที่ 15-01-2018 13:24:31

ง่าลองอ่านดุละกาน

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} [END]
เริ่มหัวข้อโดย: amito ที่ 22-01-2018 09:42:34

เรื่องสนุกดีค่ะ อ่านเรื่อยๆเพลินๆ ขอบคุณนะคะ :mew1:

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} [END]
เริ่มหัวข้อโดย: อลิซ ที่ 25-02-2018 16:33:23

ดีนนี่ออกตัวแรงมาก :m31:

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} [END]
เริ่มหัวข้อโดย: Mayana ที่ 26-02-2018 20:36:58

 o13 o13 o13

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} [END]
เริ่มหัวข้อโดย: Axis._. ที่ 18-03-2018 21:14:11

อยากอ่านคู่ไผ่เเล้วอ่ะ  :ling1: เมื่อไหร่จะมานะ  :hao5:

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} [END]
เริ่มหัวข้อโดย: Nobodylove ที่ 19-03-2018 06:45:53

 o13 ชอบเรื่องนี้มาก ตามอ่านตั้งแต่อยู่ในอีกเวบนึง อยากให้เอาทุกเรื่องมาลงในเล้าให้หมดเลยยยยย  :hao7:

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} [END]
เริ่มหัวข้อโดย: สุนิสา ที่ 22-03-2018 01:45:47

สนุกมากค่าา ขอบคุณที่เเต่งนิยายดีๆให้อ่าน พัฒนาฝีมือไปเรื่อยๆน้าา สู้ๆ

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} [END]
เริ่มหัวข้อโดย: Mayana ที่ 23-03-2018 18:10:10

อ่านซ้ำกี่รอบ อ่านซ้ำกี่รอบก้อรู้สึกว่ายิ่งชอบบบเรื่องนี้มากกก  :impress2:

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} [END]
เริ่มหัวข้อโดย: order66 ที่ 04-02-2019 14:33:57

ต้องขอลงมาตอบเลย อ่านได้ 47 ตอบ แล้วไม่ไหว เนื้อเรื่องวนไป ถ้าเทียบจากที่อ่านแทบจะเกือบครึ่งเรื่องแล้ว รู้ว่าคนแต่ตั้งใจให้เรื่องดำเนินแบบนี้ เนื้อหาน้ำมากไป บทบรรยายความสนิทหรือเหตุการณ์ที่ให้เชื่อมกัน มันสามารถเขียนให้ดำเนินแบบรวบรัดได้โดยไม่เสียอรรถรสแต่ไม่ใช้ ทำให้ยาวและน่าเบื่อหน่าย

และอีกส่วนที่อ่านต่อไม่ได้คือ ความผิดชอบชั่วดีในเรื่องทั้งหมอทั้งเพื่อน ความหัวอ่อนของฝนและไผ่ มันเกินความจริงไป
คิดดูถ้าเด็กคนหนึ่งที่ไม่เป็นเกย์มาก่อน แล้วถูกข่มขืน มันจะสร้างความบอบช่ำขนาดไหน (ถึงแม้เป็นเกย์ก็ไม่ควรจะถูกข่มขืน) แต่เรื่องนี้กลับทำให้มันง่าย ยอมรับก็ง่าย คนผิดก็ไม่รู้สึกผิดชอบชั่วดี นนท์ก็ช่วยเพื่อนในทางที่ผิด การไม่ห้ามถือเป็นการส่งเสริม

ผลจากการกระทำก็แทบไม่มีอะไรเลย ถ้าเทียบจากที่อ่าน แทบจะเกือบครึ่งเรื่องแล้ว และอีกอย่างการล่วงละเมิดทางเพศ อายุต่ำกว่า 18 ปี ผิดกฎหมายอาญา แม้เด็กไม่เอาความ แต่เป็นความผิดอาญาแผ่นดินไม่สามารถทำการยอมความได้  ซึ่งถ้าผู้แต่เล่นประเด็นนี้ ความแต่งด้วยความระมัดระวังอย่างยิ่ง
(บางคนอาจจะคิดว่าแค่นิยายจะเอาอะไรมากนั้น เท่ากับว่าคนที่เห็นด้วย กำลังสร้างบรรทัดฐานความผิดให้เป็นเรื่องปกติหรือครับ)

สุดท้ายส่วนนี้เป็นข้อคิดเห็นส่วนตัว หากคิดว่าความเห็นนี้เป็นประโยชน์ต่อไปก็ขอบคุณครับ แต่หากคิดว่าเป็นแค่คนอ่านที่ไม่น่าเก็บไปรกสมองก็ต้องขอโทษด้วยครับ

ขอบคุณครับ

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} [END]
เริ่มหัวข้อโดย: akajinkame ที่ 09-02-2019 20:00:41

สนุกมากกกกกก มีทุกรส เห็นความรักจากครอบครัว ความรักจากเพื่อน มันดีมากค่า ต่อไปก้อตามหาพี่นนกับน้องไผ่

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} [END]
เริ่มหัวข้อโดย: sse29162 ที่ 19-04-2019 20:47:11

 ชอบมากคะซาดิสดีอ่ะ :heaven

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} [END]
เริ่มหัวข้อโดย: onemile ที่ 02-05-2019 12:01:00

หลังจากไปจบ คือ ดิ่งไปเลยจ้า แบบเอาจริงๆเด็กมอห้าที่ทั้งชีวิตมีเพื่อนอย่างไผ่ดูแล ถูกดีนจับไปทำแบบนั้นเป็นเดือน ถ้าเป็นเรื่องจริงจิตใจคงไม่เหลือแล้วอ่ะ ยิ่งมีคนรักแล้วด้วย เป็นบ้าได้เป็นไปแล้ว นี่แค่อ่านยังจิตตกไม่หายเลย ซึมไปเลยกุ แล้วเรื่องให้อภัยดีทำได้นะ แต่ให้มานั่งเจอหน้าพูดคุยนี่คือขอเลย คือแค่เห็นหน้าเรื่องร้ายๆแม่งก้อวิ่งเข้าหัวแล้ว แต่ก็ขอบตุณที่แต่่งนิยายภาษาสวยๆมาให้อ่านนะคะ :mew5: :pig4:

หัวข้อ: Re: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} [END]
เริ่มหัวข้อโดย: แมลงมีพิษชนิดหนึ่ง ที่ 23-08-2019 07:59:22

น้ำฝนนี่สวยจังเนาะมีแต่คนอยากได้ ส่วนตัวเราว่าตัวละครมันเยอะเกินไปหน่อย บางตัวก็โผล่มาดื้อ ๆ แบบไม่มีเหตุผลแล้วก็หายไป  ส่วนคู่รองเหมือนผู้เขียนไม่ค่อยให้สำคัญสักเท่าไหร่ รวม ๆ แล้วก็อ่านเพลิน ๆ มีหงุดหงิดบ้างในบางจุด ขอบคุณที่แต่งมาให้อ่านนะ