พิมพ์หน้านี้ - พี่เลี้ยงไอ้หล่อ up...ตอนที่.33.(01.02.16)กลับมาทำไมฉันลืมเธอไม่หมดแล้ว
CoMMuNiTY Of ThAiBoYsLoVE
Boy's love => Boy's love story => นิยายที่ยังไม่มาต่อจนจบ => ข้อความที่เริ่มโดย: Psongtt ที่ 26-08-2015 03:58:38
-
***************************************************************************************
ข้อตกลงในการเข้ามาในเล้าเป็ดนะครับ กรุณาอ่านทุกคนนะครับ
เล้าแห่งนี้เป็นที่ที่คนชื่นชอบนิยาย boy's love หรือชายรักชาย หากใครหลงมาแล้วไม่ชอบ
กรุณากดกากบาทสีแดงมุมด้านขวาบนออกไปด้วยนะครับ
ติดตามกฏเพิ่มเติมที่กระทู้นี้บ่อยๆ เมื่อมีการแก้ไขกฏจะแก้ไขที่กระทู้นี้นะครับ
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=459.0
ประกาศทั่วไปติดตามอัพเดทกันที่นี่
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=2160.0
ประกาศ กฎที่อื่นมีไว้แหก แต่ห้ามมาแหกที่นี่
1.ห้ามมิให้ละเมิดสิทธิส่วนตัวของคนแต่งและบุคคลในเรื่องทั้งหมด
การสนใจและชื่นชอบนิยายและเรื่องเล่าของคนในเรื่องควรมีขอบเขตที่จะไม่สร้างความเดือดร้อนให้เจ้าของเรื่อง เช่นเดียวกับเป็ดที่ตอนนี้ถูกรังควานตามหาตัวจากคนด้านต่างๆ จนตัดสินใจไม่เล่าเรื่องต่อ.........เนื่องจากบางเรื่องเป็นเรื่องเล่า.....................บางคนไม่ได้เปิดเผยตัวตน เขาพอใจจะมีความสุขในที่เล็กๆแห่งนี้โดยไม่ได้ตั้งใจให้คนภายนอกได้รับรู้เรื่องราวแล้วนำไปพูดต่อ เพราะปฎิเสธไม่ได้ว่าสังคมไม่ได้ยอมรับพวกเราสักเท่าไหร่
2.ห้ามมิให้โพสต์ข้อความ รูปภาพ ใช้ลายเซ็นหรือรุปส่วนตัวหรือสื่อใดๆที่ก่อให้เกิดความขัดแย้ง ไม่แสดงความเคารพ, หมิ่นประมาท,
หยาบคาย, เป็นที่รังเกียจ, ไม่เหมาะสม,ติดเรท x,ทำให้กระทู้กลายพันธ์,ไม่เกี่ยวพันกับนิยายที่ลง
หรืออื่นๆที่ขัดต่อกฎหมาย,ห้ามโพสกระทู้ที่จะสร้างประเด็นความขัดแย้ง ในเรื่อง การเมือง ศาสนา พระมหากษัตริย์
และสถาบันต่าง ๆ รวมถึงกระทู้ที่จะสร้างความแตกแยก ชวนวิวาท ของสมาชิกภายในเวปบอร์ด
การกระทำเช่นนั้นอาจทำให้คุณแบนทันที และถาวร . หมายเลข IP ของทุกโพสต์จะถูกบันทึกเพื่อใช้เป็นหลักฐาน
ในความเป็นจริงเป็นไปได้ยากมากที่จะให้แต่ละคนมีความคิดเห็นตรงกันทั้งหมด คนเรามากมายต่างความคิดต่างความเห็น เติบโตมาภายใต้ภาวะแวดล้อมต่างกันการแสดงความคิดเห็นที่แตกต่าง จึงควรทำเพื่อให้เกิดความเข้าใจกัน แบ่งปันประสบการณ์และมิตรภาพเพื่ออาจเป็นประโยชน์ในการใช้ชีวิต และไม่ว่าจะอย่างไรก็ควรเคารพในความคิดเห็นที่แตกต่างของบุคคลอื่นช่วยกันสร้างให้บอร์ดนี้มีแต่ความรักนะครับ
เรื่องบางเรื่องอาจจะเป็นทั้งเรื่องแต่งหรือเรื่องเล่าใดๆก็ขอให้ระลึกเสมอว่า อ่านเพื่อความบันเทิงและเก็บประสบการณ์ชีวิตที่คุณไม่ต้องไปเจอความเจ็บปวดเล่านั้นเองเพื่อเป็นข้อเตือนใจ สอนใจในการตัดสินใจใช้ชีวิต จึงไม่ต้องพยายามสืบหาว่าเรื่องจริงหรือเรื่องแต่งส่วนการพูดคุยนั้น ก็ประมาณอย่าทำให้กระทุ้กลายพันธุ์ห้ามเอาเรื่องส่วนตัวมาปรึกษาพูดคุยกันโดยที่ไม่เกี่ยวพันกับเรื่องในกระทู้นิยาย ถ้าจะวิจารณ์หรือแสดงความคิดเห็นทุกคนมีสิทธิแต่ขอให้ไปตั้งกระทู้ที่บอร์ดอื่นที่ไม่ใช่ที่นี่นะครับ
3.การนำเรื่อง ข้อความ รูปภาพมาโพส หรือนำข้อความใดๆไปโพสที่อื่นๆ กรุณาพยายามติดต่อเจ้าของเรื่องเท่าที่จะทำได้หรือแจ้งมายังบอร์ดนี้ก่อนนะครับ เนื่องจากเจ้าของเรื่องบางครั้งไม่ต้องการให้คนที่ไม่ได้ชื่นชอบนิยายชายรักชายเข้ามารับรู้ ลิขสิทธิ์ทั้งหมดเป็นของเจ้าของคนที่ทำขึ้นและเวปแห่งนี้นะครับ
4.ห้ามแจกเบอร์ แลกเมล บอกเมล แลก msn บนบอร์ด โดยเฉพาะการบอกเบอร์ หรือเมลของคนอื่นโดยที่เจ้าของไม่ยินยอมให้ส่งหรือติดต่อกันทางพีเอ็มจะปลอดภัยกว่าแล้วเมื่อมีการติดต่อสื่อสารกันให้พึงระวังถึงความปลอดภัย ความไม่น่าไว้ใจของผุ้คนทุกคนแม้จะมีชื่อเสียงในบอร์ดเป็นเรื่องส่วนตัวของแต่ละคนไป เพื่อลดความขัดแย้งภายในเล้า จึงไม่สนับสนุนให้มีการจีบกันในบอร์ดนะครับ
5.ห้ามจั่วหัวกระทู้ว่าเป็น “เรื่องเล่า” นักเขียนทุกคนอย่าโกหกคนอ่านว่าเป็นเรื่องจริงในกรณีแต่งเติมเพิ่มแม้แต่นิดเดียวให้ชี้แจงว่าเป็นเรื่องแต่งแม้จะแต่งเพิ่มขึ้นแค่ไม่ถึง 10 % ก็ตาม
เพราะแม้จะเป็นเรื่องที่เขียนจากเรื่องจริง เมื่อนำมาพิมพ์เป็นเรื่องผ่านตัวอักษร ย่อมเลี่ยงไม่ได้ที่จะมีการเพิ่มเติมเพื่อให้เกิดสีสันในเนื้อเรื่อง ทางเล้าถือว่านั่นคือการเพิ่มเติมเนื้อเรื่อง จึงไม่อนุญาตให้จั่วหัวกระทู้ว่าเป็น “เรื่องเล่า” แต่สามารถแจ้งว่าเป็น “นิยายที่อ้างอิงมาจากชีวิตจริง” ได้ มีคนมากกมายทะเลาะเสียความรู้สึกเพราะเรื่องนี้มามากแล้ว
6.การพูดคุยโต้ตอบระหว่างคนเขียนและคนอ่านนอกเรื่องนิยาย ทำได้ แต่อย่าให้มากนัก เช่น คนเขียนโพสนิยายหนึ่งตอน ก็ควรตอบเพียงคอมเม้นต์เดียวก็พอแล้ว โดยสามารถใช้ปุ่ม Insearch qoute ได้ ถ้าจะพูดคุยกันมากขึ้นแนะนำให้ไปตั้งกระทู้ใหม่ที่ห้องพูดคุยทั่วไป และลงลิงค์จากนิยายไปยังกระทู้พูดคุยกับแฟนคลับนิยายในรีพลายแรกด้วยนะครับ เพราะการที่คนเขียนและแฟนคลับพูดคุยกันมากทำให้หานิยายที่จะอ่านยาก ไม่เจอ ลำบากกับคนที่ไม่ได้เข้ามาตามอ่านทุกวัน
7. การกดบวกให้เป็ดเหลือง
7.1 นิยาย 1 ตอน จะให้ขึ้น Top list แค่ 1 Reply เท่านั้น ถ้าขึ้นเกิน จะลบคะแนนออก เหลือเฉพาะ Reply ที่มีคะแนนสูงสุด
7.2 นิยาย 1 เรื่อง จะให้ขึ้น Top list ไม่เกิน 3 Reply ถ้าเกิน จะลบคะแนนออก ให้เหลือ เฉพาะ Reply ที่มีคะแนนสูงสุด ลงมาตามลำดับ
7.3 Post ในห้องอื่น ๆ ก็จะใช้ หลักการเดียวกันนี้ เช่นกัน ยกเว้น
- 1 Reply ที่เกินมานั้น โมทั้งหลาย พิจารณาดูแล้วว่า ไม่เป็นการปั่นโหวต และเป็น Reply ที่น่าสนใจและเป็นที่ชื่นชอบจริง ๆ
8.Administrator และ moderator ของ forum นี้ มีสิทธิ์อ่าน, ลบ หรือแก้ไขทุกข้อความ. และ administrator, moderator หรือ webmaster ไม่สามารถรับผิดชอบต่อข้อความที่คุณได้แสดงความคิดเห็น (ยกเว้นว่าพวกเขาจะเป็นผู้โพสต์เอง).
9.คุณยินยอมให้ข้อมูลทุกอย่างของคุณถูกเก็บไว้ในฐานข้อมูล. ซึ่งข้อมูลเหล่านี้จะไม่ถูกเปิดเผยต่อผู้อื่นโดยไม่ได้รับการยินยอมจากคุณ .Webmaster, administrator และ moderator ไม่สามารถรับผิดชอบต่อการถูกเจาะข้อมูล แล้วนำไปสร้างความเดือดร้อนต่างๆ
10.ห้ามลงประกาศลิงค์โปรโมทเวป โฆษณา หรือโปรโมทในเชิงธุรกิจใดๆ ทุกชนิด ลงได้เฉพาะในห้องซื้อขาย ในเมื่อแนะนำเวปอื่นที่บอร์ดเรา ก็ช่วยแนะนำบอร์ดเราโดยลงลิงค์บอร์ดเรา เวป http://www.thaiboyslove.com ในบอร์ดที่ท่านแนะนำมาให้เราด้วย เมื่อจำเป็นต้องแนะนำลิงค์ให้ส่งลิงค์กันทาง personal message หรือพีเอ็มแทนนะครับจะสะดวกกว่า ส่วนในกรณีอยากแนะนำสิ่งดีๆให้เพื่อนๆได้อ่านจริงๆนั้นพยายามลงให้ห้องซื้อขายซะ หรือถ้าม๊อดเดอเรเตอร์จะพิจารณาเป็นกรณีๆไป ถ้ารู้สึกว่าไม่ได้โปรโมทเวป แต่อยากแนะนำสิ่งดีๆให้เพื่อนด้วยใจจริงจะให้กระทู้นั้นคงอยู่ต่อไป
11.บอร์ดนิยายที่โพสจนจบแล้วมีไว้สำหรับนิยายที่โพสในบอร์ด boy's love จนจบแล้วเท่านั้น จึงจะถูกย้ายมาเก็บไว้ที่นี่ หาอ่านนิยายที่จบแล้ว หรือคนเขียนไม่ได้เขียนต่อ แต่โดยนัยแล้วถือว่าพล็อตเรื่องโดยรวมสมควรแก่การจบแล้ว หากนักเขียนท่านใดได้พิมพ์เล่มกับสำนักพิมพ์ ต้องการลบเรือ่งบางส่วนออก โดยเฉพาะไคลแม๊ก หรือตอนจบที่สำคัญ ให้แจ้ง moderator ย้ายนิยายของท่านสู่ห้องนิยายไม่จบ เพื่อที่หากระยะเวลาเกินหกเดือนแล้ว เราจะได้ทำการลบทิ้ง หรือท่านจะลบนิยายดังกล่าวทิ้งเสียก็ได้ เนื่องจากบอร์ดนี้เก็บเฉพาะนิยายที่จบแล้ว
บอร์ดนิยายที่ยังไม่มาต่อจนจบไว้สำหรับ
นิยายที่คนเขียนไม่ได้มาต่อนาน หายไปโดยไม่มีเหตุผลสมควร ไม่ได้แจ้งไว้หรือแจ้งแล้วก็ไม่มาต่อ 3 เดือน จะย้ายมาเก็บในนี้เมื่อครบหกเดือนจะทำการลบทิ้ง ส่วนเรื่องไหนที่จะต่อก็ต่อในนี้จนกว่าจะจบ แล้วถึงจะทำการย้ายไปสู่บอร์ดนิยายจบแล้วต่อไป
12.ห้ามนำเรื่องพิพาทต่างๆมาเคลียร์กันในบอร์ด
13.ผู้โพสนิยาย และเขียนนิยายกรุณาโพสให้จบ ตรวจสอบคำผิดก่อนนำมาลงด้วยครับ
14.ส่วนคนอ่านทุกท่าน เวลาอ่านนิยาย เรื่องที่คนเขียนเขียน ก็ไม่ต้องไปอินมากนะครับ ให้เก็บเอาสิ่งดีๆ ประสบการณ์ ข้อคิดดีๆไปนะครับ
15. การนำรูปภาพ บทความ ฯลฯ มาลงในเวปบอร์ด ควรจะให้เครดิตกับ...
(1) ผู้ที่เป็นต้นตอเจ้าของบทความหรือรูปภาพนั้นๆ
(2) เวปไซต์ต้นตอที่อ้างอิงถึง
....ในกรณีที่เป็นบทความที่ถูกอ้างอิงต่อมาจากเวปไซต์อื่นๆ
- ถ้ามีแหล่งต้นตอของเจ้าของบทความ ให้โพสชื่อเจ้าของต้นตอของบทความหรือรูปภาพนั้นๆ พร้อมทั้งเวปไซต์ที่อ้างอิง
(กรณีนี้จะโพสอ้างอิงชื่อผู้โพสหรือเวปไซต์ที่เรานำมาหรือไม่ก็ได้ แต่ควรมั่นใจว่าชื่อต้นตอของที่มาถูกต้อง)
- ถ้าไม่สามารถหาชื่อต้นตอของรูปภาพหรือเวปไซต์ที่นำมาได้ ควรอ้างอิงชื่อผู้โพสและเวปไซต์จากแหล่งที่เรานำมาเสมอ
- ควรขออนุญาติเจ้าของภาพหรือเจ้าของบทความก่อนนำมาโพสค่ะ(ถ้าเป็นไปได้) ยกเว้นพวกเวปไซต์สาธารณะ เช่น หนังสือพิมพ์ออนไลน์ ฯลฯ ที่เปิดให้คนทั่วไปได้อ่านเป็นสาธารณะ ก็นำมาโพสได้ แต่ให้อ้างอิงเจ้าของชื่อและแหล่งที่มาค่ะ
- ไม่ควรดัดแปลงหรือแก้ไขเครดิตที่ติดมากับรูปหรือบทความก่อนนำมาโพส
- ถ้าเป็น FW mail ก็บอกไปเลยว่าเอามาจาก FW mail
16.นิยายเรื่องไหนที่คิดว่าเมื่อมีการรวมเล่มขายแล้วจะลบเนื้อเรื่องไม่ว่าบางส่วนหรือทั้งหมดออก กรุณาอย่าเอามาลงที่นี่ หรือสำหรับผู้ที่ขอนิยายจากนักเขียนอื่นมาลง ต้องมั่นใจว่าเรื่องนั้นจะไม่มีการลบเนื้อเรื่องไม่ว่าบางส่วนหรือทั้งหมดออกเมื่อมีการรวมเล่มขาย อนึ่ง เล้าไม่ได้ห้ามให้มีการรวมเล่มแต่อย่างใด สามารถรวมเล่มขายกันได้ แต่อยากให้เคารพกฎของเล้าด้วย เล้าเปิดโอกาสให้ทุกคน จะทำมาหากิน หรืออะไรก็ตามแต่ขอความร่วมมือด้วย เผื่อที่ทุกคนจะได้อยู่อย่างมีความสุข
17.ห้ามแจ้งที่หัวกระทู้เกี่ยวกับการจองหรือจัดพิมพ์หนังสือ แต่อนุโลมให้ขึ้นหัวกระทู้ว่า “แจ้งข่าวหน้า...” และลงลิงค์ที่ได้ตั้งเอาไว้ในแล้วในห้องซื้อขายลงในกระทู้นิยายแทน ถ้านักเขียนต้องการประชาสัมพันธ์เกี่ยวกับการจอง หรือจัดพิมพ์หนังสือของตนเองผ่านกระทู้นิยายของตนเอง นิยายเรื่องดังกล่าวจะต้องลงเนื้อหาจนจบก่อน (ไม่รวมตอนพิเศษ) จึงจะทำการประชาสัมพันธ์ในกระทู้นิยายได้ (ศึกษากฏการซื้อขายของเล้่าก่อน ด้วยนะคะ)
ว่าด้วยเรื่องการจะรวมเล่มนิยายขายในเล้า จะต้องมี ID ซื้อขายก่อน ถึงจะสามารถประกาศ ..แจ้งข่าว.. ที่บนหัวกระทู้ของนิยายได้ ในกรณีที่ รวมเล่มกับ สนพ. ที่มี ID ซื้อขายของเล้าแล้ว นักเขียนก็สามารถใช้ หมายเลข ID ของ สนพ. ลงแจ้งในหน้าที่มีเนื้อหารายละเอียดการสั่งจองนิยายได้
18.ใครจะโพสเรื่องสั้นให้มาโพสที่บอร์ดเรื่องสั้น ถ้าเรื่องไหนไม่จบนานเกิน 3 เดือน จะทำการลบทิ้งทันที ส่วนเรื่องสั้นที่จบแล้วให้แก้ไขโพสแรก และต่อท้ายว่าจบแล้วจะได้ไม่ถูกลบทิ้งและจะเก็บไว้ที่บอร์ดเรื่องสั้นไม่ย้ายไปไหน เช่นเดียวกับนิยายทุกเรื่องเมื่อจบให้แก้ไขโพสแรก และต่อท้ายว่าจบแล้ว จะได้ย้ายเข้าสู่บอร์ดนิยายจบแล้ว ไม่เช่นนั้นม๊อดอาจเข้าใจว่าไม่มาต่อนิยายนานเกินจะโดนลบทิ้งครับ
เอาข้อสำคัญก่อนนะครับเด่วอื่นๆจะทำมาเพิ่มครับเอิ้กๆหุหุ
admin
thaiboyslove.com.......................................
วันที่ 3 ธ.ค. 2551วันที่ 16 ก.ย. 2554 ได้เพิ่มกฏ ข้อที่ 7
วันที่ 21 ต.ค.2556 ได้ปรับปรุงกฏทั้งหมดเพื่อให้แก้ไข และติดตามได้ง่าย
วันที่ 11 พ.ย. 2557 เพิ่มเติมการลงเรื่องสั้นและการแจ้งว่านิยายจบแล้ว
วันที่ 4 ธ.ค. 2557 เพิ่มบอร์ดเรื่องสั้นจึงปรับปรุงกฏข้อ 18 เกี่ยวกับเรื่องสั้น และ เพิ่มเติมส่วนขยายของกฏข้อ 17
เวปไซต์แห่งนี้เป็นเวปไซต์ส่วนบุคคลที่ได้รับความคุ้มครองจากกฏหมายภายในและระหว่างประเทศ การเข้าถึงข้อมูลใดๆบนเวปไซต์แห่งนี้โดยไม่ได้รับความยินยอมจากผู้ให้บริการ ถือว่าเป็นความผิดร้ายแรง
ข้อความใดๆก็ตามบนเวปไซต์แห่งนี้ เกิดจาการเขียนโดยสมาชิก และตีพิมพ์แบบอัตโนมัติ ผู้ดูแลเวปไซต์แห่งนี้ไม่จำเป็นต้องเห็นด้วย และไม่รับผิดชอบต่อข้อความใดๆ โปรดใช้วิจารณญาณของท่านที่เข้าชม และ/หรือ ท่านผู้ปกครองในการให้ลูกหลานเข้าชม
*****************************************************************************************
intro
"ต้นน้ำอาบลูมารับแล้วครับ"
ช่วงเย็นๆแบบนี้ผมมักชอบมารับหลานคนที่สองสุดน่ารัก
คนโตปล่อยมันไป ฮ่าๆ อ่ะมานั้นแล้วครับหลังจากคุณครูจัดของให้เรียบร้อยไอ้หลานตัวเล็กก็วิ่งดุ๊กๆมาเลยครับ
น่ารักวุ้ยหลานใครวะ
"อาบลูค้าบ วันนี้พาต้นน้ำไปกินติมหน่อยน่าๆ"
ตากลมโตแนวการ์ตูนตาหวานได้อ้อดอ้อนผมอย่างน่ารัก แบบนี้ผมจะปฏิเสธลงหรอ
"ครับๆ แต่อย่าลืมกินข้าวเย็นนะ"
"ครับผม"
ผมลูบหัวทุยๆนั้นอย่างเอ็นดูเสร็จก็จูงไอ้ตัวเล็กขึ้นรถพาไปกินของหวานที่ผมชอบพาไปทุกวัน
....
......
พอผมพาไอ้ตัวเล็กไปร้านประจำเจ้าตัวดีก็วิ่งนำหน้าเข้าไปในร้านก่อนผม
หึ ก็นะก็อาหลานสุดหล่อชอบมาบ่อยนิ
...
.......
"วันนี้เหมือนเดิมไหมครับต้นน้ำ"
เด็กเสริฟที่นี้รู้จักต้นน้ำกันทุกคน ง่ายๆไอ้ตัวเล็กนี่เป็นคนดังประจำร้านนี้ครับ
"เหมือนเดิมครับโอโจ้ด้วย และของอาบลูเอาพิเศษเยยเพราะวันนี้น่ารักเป็นพิเศษ"
"ต้องบอกว่าอาบลูหล่อสิครับ หึ แบบเดิมดีกว่าครับ"
"ค่ะ อาบลูคนหล่อ ฮิๆๆ"
เด็กเสริฟที่นี้หยอกล้อเอาใจผมมากครับ ชมขนาดเดี๋ยวบัดจีบเด็กเสริฟที่นี้เลยผมยิ่งชอบคนตัวเล็ก(กว่าผม)นิดนึ่ง
"งื้อออ คิกๆๆ"
พอเด็กเสริฟได้จดรายการที่สั่ง+ชมผมเสร็จ ผมก็ลงมือดึงแก้มไอ้ตัวเล็กอย่างหมั้นเขี้ยว
หลานผมก็ชอบแค่ผมจับนิดหน่อยก็ยิ้มหน้าบานแล้ว
"อุ้ย ต้ายยยต้นน้ำมาแล้วหรอลูกมาขอป้ากอดหน่อยเร็ว"
ยังไม่ตายครับหลานผม ฮ่าๆ
ส่วนคนที่ทักไอ้ตัวเล็กเป็นแม่เจ้าของร้านเค้าเปิดร้านนี้ให้ลูกชายแก่เพื่อให้ลูกชายดูแลกิจการเล็กให้เป็นก่อนเริ่มกิจการใหญ่ของครอบครัว ถามว่านายบลูรู้ได้ไงก็คุณน้า(แม่เจ้าของร้าน)เค้าเล่าให้ฟังแต่ผมไม่ยักจะเห็นเจ้าของเลยสักนิดเห็นแต่คุณน้ามาคุ้มร้านนี้ตลอด
"บลูนิเลี้ยงเก่งจังน่า น้านิแทบสู้ไม่ได้จริงๆขนาดลูกน้าที่โตจนฟังรู้ยังดูยากกว่าต้นน้ำเลย"
คุณน้านั่งเล่นลูบหัวหลานพร้อมกับบ่นไปในตัวข้างๆ ไอ้ตัวเล็กที่อารมณ์ดีกับของหวานเย็นนั้นแหละ
"ไม่หรอกครับ...ผมแค่ต้องเลี้ยงเค้าแบบมีเหตุผลนะครับเรื่องตามใจขอตัดไปได้เลย"
"นั้นสินะ น้าว่าความคิดบลูใช้ได้เลย....นิ บลูน้ามีเรื่องจะขอร้องช่วยน้าได้ไหม"
ขะขอร้องอะไร แล้วแววตาที่คาดหวังของคุณน้านิไอ้บลูที่ผ่านโลกมา27ปีมันคาดเดาไม่ถูกจริงๆ
"คะครับ..."
"มาเป็นพี่เลี้ยงเปลี่ยนนิสัยให้ลูกน้าได้หรือเปล่า...."
ดวงตาสาววัยกลางคนนี้มันช่างหนักหนาสำหรับผมจริงๆ ถ้าผมปฎิเสธไปมันคงไม่ดีแน่ๆ
แต่ว่า....ลองดูมันก็ไม่เสียหายพูดด้วยเหตุผลกับฝั่งนั้นก็เรียบร้อย เพราะว่าทางนั้นก็อายุก็เข้าวัยเด็กมหา'ลัยนิน่า
"อ่า ครับผมจะลองดู....แต่ผมขอทดลองแค่7วันดูนะครับเกิดเอาไม่ไหวมากลางครั้นนิจะแย่"
"ได้จ่ะแค่บลูตกลงว่าจะลองดูน้าก็ไม่ว่าหรอกจ่ะ เพราะน้าเชื่อว่าไอ้ลูกชายตัวดีของน้าต้องเปลี่ยนนิสัยนั้นได้แน่ๆ"
อ่า ครับ...ไหงคาดหวังผมขนาดนั้น อย่าคาดหวังกันเลย
คุณน้าทำไม่ได้แล้วผมจะรอดเรอะ
TBC....;)
P'/Song....
เรื่องแรกของโซนที่คิดจะสิงห์อยู่ในเว็บนี้อ่ะคึ
-
ูว่าแต่ลูกของคุณน้านี่อายุเท่าไหร่กันนะ
-
เลี้ยงไปเลี้ยงมาจับกินซะงั้น
-
ตอนที่1.
:hao4:
..
...
เมื่อวานที่ผมรับปากตกลงจะดูแลลูกคุณน้า
คนเป็นแม่ก็ปล่อยข้อมูลคุณลูกชายอย่างเต็มที่
'ลูกน้าชื่อไลท์ อายุ19จะเข้าวัย20ไม่กี่เดือนนี้ สูง186 น้ำหนัก67 อยู่มหาลัยxxxx คณะวิศวะโยธา อ่อ ลูกน้ามีดีกรีเป็นเดือนมหาลัยเลยนะ อย่าเพิ่งยอมลูกน้าตั้งแต่วันแรกละ..อุ๊บ อ่าเอ่อ...ต่อๆนะ'
อะไรครับตั้งแต่วันแรก
'ครับๆ'
'แล้วก็ลูกน้าชอบขับมอไซต์...อ่า เค้าเรียกว่าไบท์มั้ง'
แหม ชอบแว้นแบบมีราคาด้วยวะ
'อ่อ แล้วสุดท้ายไลท์ชอบจืดไม่ชอบของเผ็ด อย่าทำของกินเผ็ดๆให้น้องนะ งั้นถ้ามีอะไรคุยถามทางโทรศัทพ์ได้นะจ๊ะ'
...
.....
ข้อมูลที่เกี่ยวกับเด็กโข่งก็มีเท่านี้อยากสอบถามเพิ่มเติม ติดต่อสายคุณน้าเอา ฮุฮิ ซึ่งมันจะขึ้นหน้าจอหลักนี้ ฮ่าๆๆ ผมก็มโนเล่นไปทั่วเนอะ
อ่า แล้วลืมบอกครับคุณน้าเขาให้กุจแจบ้านเดียวของลูกน้ามาให้ผมด้วยสงสัยคงจะไว้ใจผมมากเนอะ
วันนี้ผมต้องไปเริ่มทำความรู้จักก่อนด้วยฐานะครูติวอิ้งเพราะว่าถ้าบอกว่าเป็นพี่เลี้ยงเจ้าตัวได้โว้ยวายไม่ยอมให้ผมเข้าใกล้แน่ๆ
เพราะฉะนั้นเริ่มจากเป็นครูติวแล้วค่อยแทรกซึมการเป็นพี่เลี้ยงไปเนียนๆ
ดูจากภาพที่คุณน้าส่งมาทางไลน์ก็หล่อใช้ได้สมที่จะเป็นเดือนมหาลัย
งั้นยืนรอที่ตึกคณะสักพักก็คงเจอเองละ
แต่ว่า...
"กิ้วๆ คนสวยมาทำอะไรที่ตึกสุดหล่อแบบพวกพี่ละคร้าบ"
เหอะ จะผ่านไปกี่ปีวิศวะมันก็ยังคุณภาพเปรียบเสมือนเกลือรักษาความเค็ม ซึ่งพวกนี้ชอบแซวหญิงแบบหมู่ลองให้อยู่คนเดียวเซ่หัวหดเชียว ปล่อยๆมันไปถ้ามันเบื่อมันก็หยุดเองแต่กูอยากตะโกนตอกหน้ามันจริงๆว่ากูเป็นผู้จายยย แถมยังเป็นพี่พวกมึงด้วยย
"แน่ะๆ มีไม่สนด้วย นิๆน้องสาวหันมามองคนหล่อหน่อยสิ ฮิ้ววว"
ไอ้เด็กห่าน มึงนี้หลงตัวเองหนักเลย
อ่ะ เป้าหมายผมออกมาจากตึกละว่าแล้วเดินหนีไอ้พวกขี้แซวดีกว่า
"เอ่อ นี้ใช่ไลท์ไหม"
ถามเพื่อความแน่ใจก่อนเดี๋ยวทักผิดมันจะหน้าแตก
"เอ่อ ใช่แล้วทำไม จะมาจีบเรอะ กูไม่ชอบตุ๊ดแบบมึงถึงสวยแต่กูก็เลือกเพศที่จะเอา"
อื้อ หื้อออ ตุ๊ดเต็มหน้าผมเลย
"พี่ไม่ใช่ตุ๊ด พี่เป็นครูติวอิ้งให้ไลท์มีอะไรโทรไปถามแม่ไลท์ได้ อ่อ ถ้าจะบอกว่าไม่ว่างแล้วไปหาบิดไบท์เสียงดังที่สนามแข่งแม่ไลท์รู้เข้านี่ช๊อคน่าดู เนอะ"
ขู่เบาๆนะครับ แต่ไอ้เด็กนั้นทำตาเขม้งใส่เชียว น่ากลัวใช่เล่นแต่สู้ความโหดของพี่ผมไม่ได้เฮียบอยนี้นักเลงในซอยยังยอม
"นิ มึงกล้าขู่กูหรอห่ะ!"
"พี่ไม่ได้ขู่สักหน่อยแค่เรามาติวกับพี่หลังเลิกเรียนทุกวันแค่สามชั่วโมงเท่านั้น ไม่ต้องกลัวพี่ไม่ใช่ตุ๊ดพี่ชอบผู้หญิงพี่ไม่ชอบผู้ชายที่ใหญ่แต่ตัวหรอกน่า หึ"
เฉือดอย่างนิ่มๆ หุ หุ หุ
"หึ ก็ได้แต่ว่ามึงชื่ออะไร"
"บลู...เรียกว่าพี่บลู เพราะอายุเยอะกว่าเรา มันจะดูดีกว่าเยอะ...ถ้าไม่เรียกดีๆ"
"เอ่อๆ แม่งยอมก็ได้พี่บลูพอใจยัง"
หึ มันยังไม่ได้ดั่งใจวะเด็กที่ดีมันต้องพูดดีๆ
"พูดเพราะๆ"
"ไม่ แค่นี้ก็กระดากปากกูแล้ว.."
"....เฮ้อ ก็ได้ๆ เอาละกลับบ้านไปเริ่มติวกันเถอะ"
"เฮ้ย วันนี้เลยหรอวะวันนี้กูไม่ว่างมีนัด"
ไอ้เด็กนี้ลีลาเยอะมันไม่คิดจะยอมง่ายๆอย่างที่พูดแน่
"ขอเหตุผลแบบดีๆหน่อย"
"ไม่มีเหตุผลที่จะต้องบอกคนนอกแบบพี่บลูนี่น่า"
แหม่ม ประชดเรียกกูจริงๆ
"เอาสาว กินเหล้า อยากซิ่ง บอกมา"
"ทั้งหมด"
"เหตุผลไม่ดีพอ"
"กูไม่สน"
แล้วมันก็ขึ้นคร่อมไบท์สีดำขี่ออกไปต่อหน้าต่อตาผม
แม่งเอ้ย ไอ้เด็กห่าค่อยดูก็กูจะเอามึงมาเปลี่ยนใหม่ตามคำขอของคุณน้าให้ดู
"ค่อยดูเถอะ"
แต่ว่าแค่วันแรกมันก็ขนาดนี้แล้ววันต่อมาจะขนาดไหนวะ
T_T
TBC...8-)
P'/Song
เอ้าละครับยิงยาวไปเลยย
-
ตอนที่2..
:hao4:
..
....
"ไงเฮีย"
[ว่าไงมึง เด็กที่เค้าฝากดูแลเป็นไงเลี้ยงยากไหม]
"ยากมากเลยเฮีย เป็นเด็กมหาลัยที่นิสัยแบบ..โอ้ย เนี้ยถ้า7วันนี้ผมไม่ไหวผมต้องขอโทษคุณน้าแล้วละ"
[เอ่อ เอาน่าเขาคงเชื่อใจมึงมากแน่ๆมึงก็เต็มที่ก่อน ไม่ไหวค่อยว่ากัน]
"อื้ม ผมรู้"
[เอ่อๆ งั้นแค่นี้วะ และอย่าให้กูรู้ว่ามึงมีผัวเด็กเด็ดขาด]
แล้วบทสนทนาแบบพี่น้องก็จบเท่านี้ เฮียนี้แม่งตลอดเอะอะก็นึกว่าผมจะมีแฟนเป็นผู้ชายอยู่ได้ มันก็ตั้งแต่สมัยก่อนตอนที่ผมยังอยู่ในวัยสะรุ่นผู้ชายที่หน้ามืดตามัวมาจีบผมเพราะสาเหตุใดไม่รู้ เฮียบอยจัดการหมดผมถึงอยู่เย็นเป็นสุขมีแฟนผู้หญิงแบบชายทั่วไป
เอาละๆมาต่อนิยายให้เสร็จก่อนที่จะมีคนมาทวง อ่า หึ ถึงจะจบเอกภาษาแต่ผมก็ชอบแนววรรณกรรมมากกว่า ก็นะไม่มีใครได้ทำงานตามที่ตัวเองจบได้ทุกคนหรอก
ร่วมทั้งกับผม
...
....
วันนี้คือวันที่สองที่ผมต้องลงมือจริงๆไม่ใช่ฉบับทดลองอย่างเมื่อวาน เพราะว่าไหนก็รู้ข้อมูลทุกอย่างที่เกี่ยวกับมันผมก็ต้องใช้ข้อมูลนี้ให้เต็มที่
ผมก็เลยมาเริ่มที่บ้านของมันที่พ่อแม่มันซื้อให้อยู่คนเดียวบ้านสไตล์โมเดิล
เมื่อมาถึงแล้วผมก็ไขกุจแจรั้วหน้าบ้านเข้าไปก่อนในตัวบ้าน หึ ไอ้ไบท์ยังอยู่แปลว่าเจ้าตัวก็อยู่สินะ
พอเข้ามาในบ้านผมก็หันซ้ายขวามองหาไอ้เด็กนั้นแต่ไม่ยักจะมีแม้แต่เงาและเสียงทุ้มๆนั้น
อย่าบอกนะว่ามันยังไม่ตื่น!
ในขณะที่รอมันตื่นผมก็ทำตามหน้าที่พี่เลี้ยงหาของกินมื้อเช้ามาบูชาให้มันก่อนตื่นข้าวต้มกุ้งเนี้ยแหละ
...
....
เหมือนความอดทนผมขาดสะบัด แม่งนี้ก็จะเก้าโมงแล้วยังไม่โผล่หัวออกมาอีกต้องดัดนิสัยตั้งแต่การตื่นให้เป็นเวลาก่อน
ว่าแล้วผมก็กระแทกเท้ามุงหน้าเดินหาห้องนอนมันแล้วก็เจอสักที เพราะมีห้องเดียวที่มีป้ายประหลาดห้อยไว้หน้าประตูป้ายห่าอะไรโซ่กับล้อรถของเล่นตกแต่งเต็มเลยแถมมีคำว่า'go!'อยู่คำเดียวถามจริงมึงจะไปไหนวะ
แกร็ต
ผมเลิกสนใจป้ายที่หลุดโลกนั้นมาลงมือเปิดประตูเข้าไปในห้องมันแทน
อื้ม ห้องดูสะอาดใช้ได้แต่ติดอยู่สองอย่างห้องนี้สีขาวล้วนมองไปทางไหนก็ดูจืดเกินและก็ไอ้โมเดลมอ'ไซต์ที่ตั้งเรียงโชว์บนหัวนอนและชั้นต่างๆ ดูๆแล้วแต่ละคันราคาพอตัวเลยวะ
"ไลท์ตื่นได้แล้ว ไลท์ตื่น"
ใจจริงหมั้นใส้อยากใช้เท้าสะกิดแต่ว่ามันเหมือนไม่ให้เกียร์ตคุณน้าผมเลยต้องใช้มือสะกิดมันแทน
"ไลท์นี้มันสายมากแล้วนะ ตื่นได้แล้ว"
ไอ้ตัวดียังนิ่งครับ
"ไลท์ตื่นได้แล้วเราจะนอนไปถึงไหนหะ!!"
พรึ่บ!
"เฮ้ย ทำไรวะ!"
เรียกดีๆไม่ตื่นต้องโดนกระชากผ้าห่มออกแบบนี้ หลานคนโตเจอผมปลุกแบบนี้ทุกคนจนพวกมันเป็นคนตื่นเช้าจนถึงวันนี้
"มึงมายุ่งอะไรกับกูแต่เช้าหะ แล้วมึงเข้ามาได้ไง! ไอ้ห่าเป็นแค่ครูติวแม่งยุ่งยากกับกูจริงๆ"
มาเป็นชุด แต่ผมก็ไม่สนเพราะไอ้เด็กที่ยังต้องพึ่งพ่อแม่ผมไม่ฟังและยอมง่ายๆหรอก
"มันสายมากแล้วตื่นมาอาบน้ำและมากินข้าวดีกว่า อ่อ และเมื่อวานพี่ลืมบอกว่าพี่ไม่ใช่ครูติวเฉยๆละนะ เอ้าให้จูนสมองไหมถึงสร่าง"
"แม่งเอ้ย!"
แล้วเด็กชายไลท์ก็ลุกก้าวเดินอย่างหน้ามุ่ยไปห้องน้ำ
"แล้วอย่าลืมออกไปกินข้าวด้วยละ"
"ยุ่งกูหากินเองได้!"
แม่งเสียงกึงก้องห้องน้ำเชียวแต่ผมจะสนอีกทำไมไม่ฟังก็ต้องทำให้ฟังสิครับ
...
....
"เอ้า ไปไหนไม่กินอะไรก่อนละ"
ผมที่นั่งรอมันโดยการอ่านหนังสือฆ่าเวลาก็ต้องเงยหน้ามาทักมันเพราะ ดูจากการแต่งตัวไม่ใช่ชุดนิสิตไปข้างนอกแน่ๆ
"หรือว่าไม่ชอบกินของจืดละกินอะไรเผ็ดๆดีมะเดี๋ยวทำให้กิน"
"ไม่ต้องมายุ่ง"
หึ เด็กสมัยนี้เน้อทำเป็นเข้มแต่ต้องทำให้หายเข้ม แล้วก็ไปตักข้าวที่เพิ่งอุ่นเสร็จตักใส่ถ้วยไปให้
"กูไม่กิน"
"ไม่กินจริงดิลูกคุณหนู..."
แล้วผมก็นั่งมองให้มันกดดันเล่นนั้นแหละ
"กะกินก็ได้...อย่ามองกันดิวะ"
ก็จบ
TBC...
-
ตอนที่3.1
:hao4:
..
...
หลังจากมันโกรธหน้ามืดตามัวและกินข้าวต้มกุ้งนั้นจนหมด เจ้าตัวก็มีออกตัวไปเปลี่ยนเสื้อเป็นเสื้อช้อปเสร็จแล้วบึ้งไบท์ไปมหา'ลัยทันที
ผมคาดว่ามันคงอีกมืดมันถึงจะกลับเพราะฉะนั้นผมจะไม่รอนี้ให้เสียเที่ยวเด็ดขาด
ชีวิตประจำวันหลังเลิกเรียกมันก็มี เที่ยวกงเหล้า แว้น เอาหญิง ซึ่งตรงนี้ถ้าให้เดาคงยากว่าวันนี้มันจะเอาอันไหนคงจะหมดทุกข้อหรือเปล่า แต่ถ้ามันจะทำทั้งหมดเริ่มแรกคงกินเหล้าแถวๆมอมันแน่เพราะฉะนั้นผมต้องสอบถามหลานผมที่เรียนมหาลัยเดียวกับมัน(ถึงจะคนละคณะก็เถอะ) ว่าร้านเหล้าไหนนักศึกษาชอบเข้ามากที่สุด
[สวัสดีเมืองไทย ลมอะไรพัดน้าบลูถึงโทรมาหาผมเนี้ย]
ไอ้นี่มันคือลูกของพี่โบว์พี่สาวผมเอง(ครอบครัวนี้ผมเป็นลูกสุดท้อง)ไอ้คนนี้ก็เป็นอีกคนที่ผมดูแลจนมันเป็นโรคตื่นเช้าเช่นกัน
"เรื่องของกู เป็นไงอยู่หอคนเดียวสบายสุขมึงได้โทรไปให้แม่มึงหายคิดถึงเปล่าเนี้ย อย่าเอาแต่เที่ยวเอาสาวนะมึงเพิ่งปีหนึ่งมึงอย่าเยอะ"
นานๆทีจะโทรไปสั่งสอนแทนพี่โบว์หน่อย
[โฮ้ บอกว่าคิดถึงยังหน้าซึ้งกว่าบ่นอีกวะ และน้ามีไรคิดถึงผมเถอะ]
กูละเพลียกับหลานแต่ละคนวะ
"ไม่เลย เอ่อกูจะถามอะไรหน่อยร้านใกล้มอแถวไหนที่พวกมึงชอบกินกันวะขอแบบร้านที่แม่งคนนิยมเข้ากันนะเว้ย"
[....ก็มีนิยมเยอะนะ แต่ถ้าให้บอกว่าร้านไหนที่ร่วมพวกเด็กทุกคณะก็น่าจะเป็นร้านกินยังเซอ่ะน้า]
ร้านเชี่ยอะไรกินยังเซมันจะแข่งกับยืนยังเซหรอวะ ฮ้อย!
"เอ่อ ขอบใจแค่นี้ละ"
พอได้ข้อมูลมานิดหน่อยผมก็วางสายแบบไม่สนเสียงทางสายที่จะถามอะไรผมเลย ไอ้เด็กไลท์มึงได้ยืนยังเซแน่
...
....
นี้ก็สามทุ่มกว่าๆแล้วผมก็แต่งตัวให้เข้าเด็กมอ.นิสนึ่งเพื่อความกลมกลืนเสื้อเชิสสีขาวกางเกงสามส่วนสีครีมรองเท้าหนังหุ้มข่อสีน้ำตาลอ่อนราคาแพงที่เฮียซื้อให้เป็นของขวัญ บ๊ะ วันนี้หล่อกว่าวันไหนๆคืนนี้ได้แฟนเป็นสาวในมอ.แน่ๆ
เวลาแบบนี้เป็นเวลายามดีที่ชาวสาวหนุ่มเตรียมยกทัพเมากันแล้วสินะ
แล้วผมก็มุ่งหน้าไป...เอี๊ยด!
"มืดค่ำแบบนี้มึงจะแต่งตัวไปไหนหะไอ้บลู"
ไหงเฮียบอยมาตอนนี้
"อ่ะ เอ่อ บลูจะไปตามไอ่เด็กนั้นที่ร้านเหล้า"
ผมไม่เคยปิดบังเฮียบอยตลอดแม้จะเรื่องเล็กใหญ่
"งั้นเรอะ อย่าให้รู้ว่ามึงแค่อยากนะ มากูไปด้วยกูมานี้แค่จะชวนมึงแดกเหล้าให่ชุ่มปอดสักหน่อย"
"อ่ะ อื้ม"
ในขณะที่ผมขับรถไปร้านนั้นผมก็เล่าเรื่องตอนเช้าที่ผมไปป่วนไอ้เด็กนั้นให้ฟัง เฮียก็ตอกกลับเลยว่าผมยังจัดการมันไม่พอ ฮ้อย ผมเข้าใจแต่ว่ามันต้องค่อยหนักขึ้นถึงจะถูกไม่ใช่หรอ
พอพากันหาสารพัดวิธีเพื่อจับจุดไอ้เด็กนั้นเราก็มาถึงร้านเหล้าเป้าหมายสักที
"เฮียไปเปิดโต๊ะเลยนะเดี๋ยวผมตามไป ผมหาไอ้เด็กนั้นก่อน"
วันนี้เฮียบอยก็หล่อล่อสาวใช่เล่นนะคร้าบ
"เอ่อ"
พอเข้าไปในร้านเด็กเสริฟก็เข้ามารับลูกค้าอย่างน่ารัก อิโธ่ทำไมเด็กเชียร์เหล้าเชียร์เบียร์มีแต่รุ่นไม้กระดานวะ นิถ้าเป็นร้านเหล้าวัยทำงานแบบผมๆนะแต่ละคนโฮ้ นึกว่าเชียร์นมแทนเหล้าก้มเสริฟเครื่องดื่มแต่ละทีนมแทบหก
พอเฮียแกได้โต๊ะผมก็กวาดสายตาไปป่ะกับเป้าหมาย
เหอะ กำลังนั่งหล่ออ่อยเหยื่อเชียว
"ไงไลท์ทำไมไม่บอกพี่ละว่าไม่ติวหือ พี่รอตั้งนานแน่ะ"
"มึงมาได้ไง..."
ดูสิทำหน้าประหลาดเชียวพวกเพื่อนมันก็พากันมาจ้องผมกันใหญ่
"คะใครวะมึง..."
"พี่เป็น..."
"คนใช้กูเอง"
หะ นี่มันง่ายๆเลยหรอวะ
"เชื่อมึงตายละ..นายเป็นใครหรอ"
ดีที่เพื่อนมันไม่เชื่อคนง่าย
"พี่แค่รู้จักกับไลท์เฉยๆ พี่ชื่อว่าบลูอายุ27"
อายุตามหลังมันต้องเน้นๆเพราะกลัวว่าพวกมันจะไม่เรียกผมว่าพี่
"อ่า หวัดดีครับ"
มารยาทใช้ได้ๆยกเว้นไอ้เด็กนั้น
"มาทำไมจะมาป่วนกูอีกหรือไง"
ผมไม่ตอบแค่ยิ้มแบบไม่มีอะไร
.......
↓↓
-
ตอนที่3.2
:hao4:
..
...
พอผมนั่งกับกลุ่มพวกไลท์อย่างหอมปากหอมคอเสร็จ ผมก็ต้องย้ายถิ่นมาทางเฮียบอยที่มองไกลๆพี่แกสั่งเบียร์ทาว์มาตั้งสง่ากลางโต๊ะ แบบประมาณว่าคนเดียวก็เฟี้ยวได้วะ
"แหม น้าบลูนึกว่าจะไม่กลับมาแล้วปล่อยหลานกับพี่ชายรอนานเชียว"
"ไอ้ข่ามึงมาเสนอหน้าอะไรที่โต๊ะกูอยากแดกกับกูต้องหารนะเว้ยไม่เลี้ยงหรอกนะ"
มาถึงโต๊ะก็ต้องมาพจนกับหลานคนดีลูกพี่โบว์ซะได้
ไม่แปลกที่จะเจอมันที่ร้านเหล้าแถวนี้คืออะนึ่งไอ้ข่ามันเป็นเด็กมอ.จะมาหาดื่มที่นี้มันไม่แปลกและสยองเรื่องเหล้าสุราเมรัยผมกับเฮียบอยเป็นคนปลูกฝั่งมันเองว่า
'มึงกินได้แต่อย่าเดือดร้อนชาวบ้านเด็ดขาด'
"ผมแค่มาอยู่เป็นเพื่อนน้าบอยเฉยๆ ไม่ได้มาแย่งกินสักหน่อยว่าแต่น้าบลูเถอะแต่งตัวลดอายุขนาดนี้มาหาใครเนี้ย หรือว่าจะมาจับหนุ่มมอ.แบบพวกผม โอ้ย!"
ผมแทบไม่ต้องเขยิบเฮียบอยก็จัดให้เต็มหนังหัวมันเอง ครอบครัวผมมันเลี้ยงลูกด้วยลำแข้งก่อนเหตุผลเสมอ เดี๋ยวถ้าคุณรู้จักเข้ม(ฉายาพ่อผม)พวกคุณก็จะถึงบางอ้อเลยว่าต้นฉบับการเลี้ยงลูกหลานมาจากใคร
"ถ้ามาจับผู้ชายกูคงไม่ปล่อยมันมาง่ายๆหรอก ไอ้ห่านี้พูดเป็นลางส่วนมึงเมื่อไรจะมีเมียสักที"
เฮียนิจิกไม่ปล่อยวะเรื่องเมียเนี้ย
"เพิ่งเลิกกันแค่สามเดือนเฮียจะให้มีใหม่เลยหรอวะ ผมไม่ได้เป็นโรคตี๋หิดนะที่จะขาดผู้หญิงไม่ได้"
"ใช่ๆ"
ไอ้หลานตัวดีก็พยักหน้าเอ่ออ่อด้วยคนแม่งเนียนแดกเบียร์พวกกูอีก ผู้หญิงคนล่าสุดที่เลิกไปเธอชื่อหวานเป็นผู้ที่ไม่สวยหรือน่ารักมากแต่เธอมีเสน่ห์ที่มองกี่ที่ก็ไม่เบื่อแถมเธอตัวเล็ก(กว่าผม)ผมคบเธอมาปีกว่าๆ สุดท้ายก็ต้องเลิกราเพราะพี่ชายเธอไม่ชอบผม
อ่าว ผมก็งงดิเพราะตอนที่ผมอยู่กับพี่ชายหวานตอนที่หวานไม่อยู่เขาก็มาจ่ะมาจ้ากับผมจนรำคาญจนต้องปล่อยด่าไปหลายคำ สงสัยนั้นเป็นสาเหตุที่ผมไม่เล่นกับพี่หวานมั้งเขาถึงยุยงให้พวกผมเลิกกันจนได้ พอเลิกกันพี่ชายหวานก็ติดผมแจผมเลยฟ้องเฮียบอยสุดท้ายเรื่องก็จบ
"เรื่องของมึงแต่กูอยากอุ้มหลาน"
พูดง่ายๆเนอะแล้วต้นน้ำลูกคนเล็กนี้มันอุ้มไม่ได้หรอวะ
"ไม่รู้ดิเฮีย...เหมือนมันยังไม่อยากวะ"
ผมตอบเสร็จก็กระดกแก้วเบียร์เย็นๆพร้อมกับมองพวกนักร้องนักดนตรีที่มัวแต่เล่นตลกคาเฟ่แทนการร้องเพลงอยู่นั้นแหละ
....
ตัวผมก็คอยเดินแวะเวียนไปโต๊ะไลท์ถึงปากมันจะไล่แต่มันไม่สนเอาแต่คอยนั่งชนแก้วจากพวกเหล่าหญิงสาวที่พาทยอยมาชนแก้วกับไอ้นี้ถึง บางคนก็นั่งแช่นานหน่อยเพื่อจะได้ตกลงไปต่อกันห้อง
"โฮ้ แม่งน้องที่มาอ่อยเมื่อกี้โครตแรงเลยวะ จัดสักหน่อยไอ้ไลท์ ถ้ายังติดใจก็ไล่ด้วยตังค์เหมือนเดิมนั้นแหละ"
หึ พอผู้หญิงออกไปไม่กี่ก้าวเพื่อนไลท์คนนึ่งก็พูดใส่เชียว นี้หรอสิ่งที่เรียกว่าผู้ชายตั้งแต่ที่ผมรู้จักมาผมไม่เคยสอนให้หลานทำแบบนี้กับผู้หญิง จะนอนก็เรื่องของมันเกิดสาวท้องขึ้นมามึงรับผิดชอบเองซะก็เท่านั้น
"เอ่อ พี่บลูไม่ลองสาวสักคืนหรอเอาสาวในสต๊อกของผมก็ได้เอาง่ายดี ฮ่าๆ"
ไอ้เด็กพวกนั้นก็คงดูออกว่าผมชอบเพศหญิงมากกว่าเพศชายที่มันดูภายนอกสินะ ถึงชวนทำเรื่องแบบนี้
"ขอบใจนะ แต่พี่ไม่ทำเรื่องทุเรศกับพวกเพศแม่หรอก ถึงคิดจะสนุกพี่ก็ต้องให้เกียร์ติเธอไม่ใช่เห็นเธอเป็นของข้างทางและเขี่ยเหมือนหมูหมา อ่ะb52มาแล้วเอ้าพี่เลี้ยงถือว่าทำความรู้จักด้วยเหล้ามันง่ายดีกว่าเนอะ"
พอผมเฉือดไปนิ่มๆพวกเด็กนั้นก็ก้มหน้าก้มตาดูดเหล้าที่ผมสั่งให้ ในโต๊ะนี้มี7-8คนแต่ผมสั่งมาสิบกว่าแก้วใจป๋าไปอีกวะ
นี้ร้านก็จวนจะปิดแล้วเมื่อเช๊คบิลเสร็จก็เริ่มพากันแยกย้ายมานั่งมึนแถวหน้าร้าน
"พี่บลูกลับอย่างไงหรอครับ"
เพื่อนไลท์ที่ผมจำได้ว่าชื่อโวเข้าด้วยหน้ายิ้มมึนๆ
"พี่มีรถเราก็กลับดีๆละ ไปละบาย"
"ครับ"
TBC
-
ตอนที่4
:hao4:
...
....
เมื่อคืนที่ไปเฉือนมันที่ร้านเหล้าเสร็จผมก็ต้องมารอมันที่ตึกคณะของมัน
ไม่รู้ว่าเลิกเรียนมันคิดจะไปไหนอีกก็ไม่รู้
"อ้าวพี่บลูมารอไอ้ไลท์หรอ"
อ่าว เพื่อนไอ้เด็กไลท์นิที่ทักกันก่อนกลับเมื่อวานนิ
"ไงโว เลิกเรียนแล้วหรอแล้วไลท์อ่ะหรือว่าเราเรียนกันคนละภาคละ"
"อื้มครับ ผมคอมอ่ะมารอพวกมันเฉยๆ...อ่อ พี่คืนนี้มีแข่งรถไปดูไหม"
อ่ะ เข้าแผนตอนแรกกะจะถามว่าเย็นนี้ไปไหนกัน แต่ว่าเพื่อนมันกลับชวนไปง่ายๆเชียว
"เอ๋ พี่ไปได้ด้วยหรอ"
"อื้ม ได้สิคืนนี้มีพวกต่างถิ่นมาท้าแข่งอะ ไอ้ไลท์แข่งด้วยนะ"
เหอะ สงสัยปัจจัยไอ้เด็กนี้มีแค่นี้สินะแต่ถึงจะคิดแบบนั้นสมัยผมกับเฮียยังวัยสะรุ่นผมก็ตั้งแก๊งค์เด็กแว้นคอนเซ็ปปากแดงทองปลอมจนพอเข้ามหาลัยถึงเลิก
"งั้นหรอเอาสิ แต่พี่ไม่มีไบท์แบบพวกโวมันจะแกะดำเปล่าหว่า"
นั้นสิ เพิ่งคิดออกเมื่อกี้ว่าพวกกลุ่มมันกลุ่มไบท์จะมามีมาสด้าสองขับตามหลังมันก็กระไรอยู่นะ
"ไม่เป็นไรซ้อนท้ายผมก็ได้ของไอ้ไลท์ซ้อนยากหน่อยมันไม่ชอบใครมายุ่งกับไบท์มัน"
อ่อ มีหยิ่งห่วงของเป็นด้วย เอ่อๆดีๆ
"งั้นหรอขอบใจนะที่พาพี่ไปปล่อยแก่ ฮ่าๆๆ"
"ฮ่าๆๆๆ"
"อ้าวเฮียบลู โย่วมาหาไอ้ไลท์หรอนี้คิดอะไรกับเพื่อนผมเปล่า"
อ่ะ เลิกเรียนแล้วยกขโยงมาเป็นกลุ่มเลยวะนี้เพื่อนหรือไงทำไมเยอะแบบนี้ ผมว่าที่กินเหล้ากันวันนั้นมีแค่นั้นนะเนี้ยแต่ที่แท้มีหมกอีกสิบ
แถมแต่ละคัดหน้าตาอย่างกะจไปเดินแบบ สูงหล่อกันทั้งนั้น
"อื้ม ไม่นิแล้วไหงเรียกเฮียอ่ะเรียกพี่เฉยๆก็ได้"
ไอ้ผู้ชายที่ชวนผมฟันสาวและโดนผมเฉือดนิ่มๆเมื่อคืนนั้นมันยังเรียกพี่อยู่เลยไหงวันนี้เรียกเฮียวะ
"ไม่ได้ เพราะเมื่อคืนเฮียบลูได้สั่งสอนผมแค่ประโยคเดียวยังบรรลุเลยผมต้องยกยศให้เฮียสักหน่อย"
อ่อ บรรลุเร็วดีนะมึง
"พวกมึงนี้เฮียบลูคนเมื่อคืนที่มากินเหล้าด้วยกันที่กูเล่าให้ฟังไง"
แล้วก็ยิ้มแป้นแนะนำผมให้เพื่อนๆของมันส่วนเป้าหมายผมก็ยืนพิงไบท์ของมันและเล่นโทรศัพท์ไปเรื่อยๆ ไอ้เด็กติดโลกโซเชี่ยว เอ้ย
"หวัดเด้เฮียบลู"
"เอ่อ ดีๆ ไลท์กินไรยังไปหาอะไรกินกันดีไหม พวกเราด้วยกินไรยังไปหากินกับพี่มะ"
"อื้ม เอาดิเฮียเนี้ยท้องร้องพอดีเลย จิ่มจุ่มข้างมอ.ดีมะ"
เพื่อนไลท์ในกลุ่มคนที่จ่อกับผมเก่งๆก็ทำหน้ายู่ลูบท้องแสดงความหิวมาทันใด
"อื้มเอาดิกินง่ายดี ป่ะไลท์ไปกัน"
ผมตกลงกับอพยมชาววิศะวะเสร็จก็ต้องใช้แรงงานหันมาชวนไอ้เด็กติดโลกออนไลน์ มันก็มีปฎิกริยาแค่เงยหน้ามาแสยะยิ้มให้เฉยๆ
"หึ สนด้วยเรอะจิ่มจุมใครจะแดกก็เชิญแต่ก็กูจะแดกชาบู"
เอาแล้วครับ
"เอาดิตามใจดิงั้นคืนนี้เจอกัน...ลูกคุณหนูไม่เอาพริก ป่ะทุกคนพี่ไปรอที่ร้านนะ"
"นิมึง!"
ป่วนมันเสร็จผมก็ขึ้นรถขับออกไปทันที ด้วยจากหน้าตาที่มันแสดงให้ผมเมื่อดูว่ามันโครตขัดใจอะฮ่าๆ
..
...
ตอนนี้ผมก็ได้มีเนียนยืนในกลุ่มไบท์แถวถนนแข่ง เลือกที่ได้ดีชะมัดแทบไม่มีรถสัญจรไปมาเลยแฮ่ะ ส่วนพระเอกของงานก็ยังไม่มาสักทีหมู่เฮาเลยมาก่อนพระเอก
เอี๊ยด!
โอ้ยแสบแก้วหูโว้ย
พอผมหันไปตามเสียงก็ต้องพบกับกลุ่มไบท์ที่พอๆกับกลุ่มที่ผมยืนด้วย
"คู่แข่งกูอยู่ไหน"
ไอ้คนในกลุ่มลงมาจากไบท์ทั้งที่ยังไม่ถอดหมวกเท่สีดำออกจากหัวก็เดินเข้ามาอย่างเชิด ถามแบบไม่เกรงกลัวชาวบ้าน
"ยัง"
"คงไม่ขี้หดชิ่งไปแล้วอ่ะดิ ฮ่าๆๆ"
หยามเสร็จก็เงยหน้าหัวพร้อมกับเดินไปกลุ่มตัวเอง มันบ้าหรอวะ
เอี๊ยด
มาแล้วครับพระเอกของกลุ่มแต่กูอยากถามจริงๆว่าเวลาพวกมึงจอดรถเนี้ยไม่ดริฟให้แสบแก้วหูได้ไหม
"มึงมาได้ไงใครชวนมึงหะ จะยุ่งห้ามอะไรกูอีก"
มาถึงก็บ่นกูเชียว
"ไม่นิพี่แค่มาดูเราเฉยๆจะทำอะไรก็ตามใจเราสิ"
มันทำหน้าหมางงใส่ผมเฉยอะไรไม่ไหวใจกูหรอวะ
TBC...
-
ตอนที่5
:hao4:
..
....
ตอนนี้พวกแว้นไบท์กำลังลองเครื่องอยู่ แหม่ม อย่างกะนักแข่งมืออาชีพมีการวางแผนด้วยวะและอุปกรณ์แต่งรถครบครันเชียว
ส่วนผมที่ตอนนี้มีแค่บทยืนสังเกตุการณ์ก็เดินไปนู้นไปนี้บ้างสุดท้ายก็มาจบที่รถของไลท์
"อะไรมายืนดูอะไรกู....มึงไปยืนดูกับพวกมันดิ เป็นครูติวภาษาอะไรมายุ่งกับเด็กมีปัญหาอย่างพวกกู"
นี้มันจะไล่หรือประชดวะ
"หึ อะไรกันจะไล่หรือประชดเนี้ย...ถามจริงพอเราไล่แล้วพี่ไปง่ายๆไหม"
ผมถามมันด้วยยิ้มนิดๆแล้วลงนั่งข้างมันที่กำลังเช๊ครถก่อนแข่ง ไอ้คนที่ผมถามไม่ใด้หันมาเลยครับ
"เอ่อ กูยอมว่ามึงด้าน"
"อ่าฮะ แล้วทำไมถึงต้องแข่งละ"
ผมไม่หวังคำตอบเพราะไอ้เด็กนี่มันไม่ตอบแบบมีเหตุผลเลยสักนิด
"เพราะมากร่างที่ถิ่นชาวบ้านเลยอยากสั่งสอน มึงคงไม่เข้าใจพวกกูหรอก"
ดูถูกผิดคนจริงๆ
"เข้าใจดิเนี้ยหัวหน้าเด็กแว้นเชียวนะถึงจะไม่ขับไบท์แต่แก๊งค์พี่โครตเท่อ่ะ สก๊อยเห็นยังกริ๊ดเลย"
"หึ ไม่ใช่มึงเป็นสก๊อยหรอวะ"
"อ่าว ดูถูกวะ นี่ๆจะเล่าวีรกรรมให้ฟังตอนพี่เป็นเด็กแว้นนะโฮ้นี้พูดเลยโครตมันส์อ่ะ พวกพี่ชอบเปลี่ยนท่อกันบ่อยๆแม่งขับไปไหนแต่ละทีชาวบ้านแทบเอาหม้อเฟี้ยงใส่แน่ะแต่ดีอย่างพ่อพี่เป็นตำรวจยศสูงเค้าเลยไม่กล้า ฮ่าๆๆ"
"หึ แล้วมึงเลิกได้ไงเป็นถึงหัวหน้าแก๊งค์เชียว"
เอ้ย มันถามต่อด้วยแถมผมยังเห็นรอยยิ้มนิดๆที่ไม่ใช่แสยะด้วยอ่ะ
"อ่อ พี่ตกลงกับพ่อพี่ว่าเข้ามหาลัยแล้วจะเลิกแต่พี่ไม่เลิกง่ายๆวะ มันเหมือนเสียศักดิ์ศรีวะ เหมือนพวกอ่อนทิ้งเพื่อนแต่สุดท้ายก็ต้องบรรลุเพราะพ่อพี่บอกว่า ศักดิ์ศรีมันใหญ่กว่าพ่อแม่เรอะถึงได้ห่วงมันแท้ เท่านั้นแหละพี่เลิกขาดแต่ก็ไม่ร้อยเปอร์เซ็นพี่ยังแอบไปแว้นให้หายคิดถึงอยู่ ฮ่าๆๆ"
พูดแล้วก็อยากวะ
"หึ นิมึงดื้อกว่าที่คิดวะ และนี่กำลังเนียนสอนกูใช่ไหมเนี้ย"
"หึ แล้วแต่คิด...เอ้ยจะว่าไปช่วงล่างนี้ไลท์แต่งเจ๋งดีวะ"
หัวไวชะมัดไอ้เด็กนี่ แต่ก็นะผมมันประเภทนี้ด้วยดิคิดจะสั่งสอนใครก็เนียนไปก่อน
...
หลังจากที่ไลท์แข่งชนะพวกต่างถิ่นเสร็จพวกมันก็พากันตกลงไปฉลองที่ร้านเหล้าร้านเดิม
"ไหนรถมึงและมาอย่างไง"
ผมที่กำลังวิ่งไปซ้อนท้ายรถโวก็ถูกไลท์ถามเฉยเลย
ครั้งแรกเลยแฮ่ะที่มันเริ่มถามผมก่อน
"อ่อ มากับโวอ่ะตอนแรกจะเอารถตัวเองมาแต่กลัวว่าแปลกก็เลยขอติดโวมาด้วย"
"มึงไม่เกรงใจมันหรือไงเพิ่งรู้จักกันแท้ๆ มาซ้อนกับกูดิ"
"เอ๋?"
"ไม่ต้องมาเอ๋อขึ้นซ่ะ เดี๋ยวขากลับกูจะไปส่งเองไปกวนมันทำไม"
หึ ไหนโวบอกว่ามันไม่ให้ใครซ้อนง่ายๆไง
พอผมขึ้นซ้อนท้ายรถมันเสร็จโวก็ทำหน้าเหวอมองผมกับไอ้ไลท์ใหญ่ทำไมมันแปลกหรอ คนที่ถูกมองก็หน้านิ่งส่วนผมก็แค่ยิ้มอ่อนๆให้โวแทน
พอพากันออกตัวแก๊งค์พวกมันก็ปาดซ้ายปาดขวาไหนจะยกล้อโชว์ผมอีกส่วนผมก็ทำสัญญาณมือแนวเด็กแว้นว่าให้เร่งเครื่องกว่านี้ ไอ้พวกนั้นชอบใจเลยทำใหญ่ดีที่แถวนี้ไม่ค่อยมีคนมาด่าพ่อใส่พวกเราก็เลยทำได้เต็มที่
"พอได้แล้วมั้งเร้าเพื่อนกูอยู่นั้นแหละ"
"ฮ่าๆๆ ได้ๆกลัวเพื่อนพลาดเรอะเป็นห่วงเพื่อนเป็นเหมือนกันนิเรา"
"มโนอะไรมึง เอ้า จับดีๆสก๊อยเก่า"
"แว้นโว้ยยกล้อมาเลยชอบๆ"
"หึ"
มันไม่บ้าจี้ตามที่ผมบอกแต่มันแค่เร่งเครื่องบิดนำหน้ากลุ่มมัน
ผมมาคิดดูแล้วว่าไลท์มันไม่ดูแลและสอนยากแต่แค่มันอยากทำสิ่งที่ชอบต่อต้านสิ่งที่ไม่ชอบที่คอยยัดเหยียดให้เท่านั้น
มันถึงไม่คิดจะมาดูแลกิจการที่พ่อแม่ทำขึ้นให้ดูเอง
แต่อนาคตคนเราไม่สามารถมานิ่งทำตามใจชอบไม่ได้มันต้องเปลี่ยนแล้วพร้อมเป็นผู้ใหญ่อย่างเต็มตัวสักที
หน้าที่ที่ผมได้รับคือเปลี่ยนแปลงให้ไลท์มาเข้าใจและยอมสิ่งที่พ่อแม่ตั้งใจจะให้เมื่ออนาคตอันใกล้นี้
นี้ผมได้หน้าที่มามากไปหรือไงกัน
TBC...
-
ตอนที่6.18-)
..
....
วันนี้เป็นวันที่สี่ที่ผมได้มาทำหน้าที่ตามคำขอของคุณน้าแม่ของไลท์
สี่วันนี้มีเปลี่ยนแปลงมาแค่นิดเดียวคือไลท์ยิ้มให้กับผมและให้ผมซ้อนท้ายเฉยๆ
ก็แค่นี้แหละส่วนผมก็เหมือนเดิม
พรึ่บ!
หื้อ วันนี้กระชากผ้าห่มไม่ออกแปลว่ามันอัพสกิลขึ้นด้วยการไหวตัวทันต่อการโจมตีของผม
เอาอย่างนี้ใช่ไหม!
"ย้ากกกก ตื่นๆๆไอ้เด็กโข่งตื่นโว้ยยย!!"
ผมกระโดดขึ้นทับร่างสูงใต้ผ้าห่มสีขาวและออกแรงดึงผ้าที่ปิดหัวเจ้าของร่างอยู่
เอาดิมึงยื้อไว้ก็เอาเล้ยย ฮ่าๆๆไม่ยอมหรอก
"โอ้ยยย ปล่อยกูไปเถอะกูเพิ่งนอนตอนตีสามเลยนะเว้ย!!"
ไอ้เด็กนั้นครวญครางใต้ผ้าห่มนั้นอย่างเอาตายแต่ก็ไม่ยักจะปล่อยผ้าในมือเลยวะ
"ไม่เมื่อคืนพี่ก็นอนเวลาเดียวกับเราพี่ยังมาปลุกเราได้ แค่นี้อย่าเว่อร์ตื่นมากินข้าวและใช้ชีวิตต้อนรับแสงอาทิตย์ยามเช้าซ่ะ ย้ากกกก"
ใช้แรงเฮือกสุดท้ายดึงผ้าออกมาจากตัวมันได้แต่ผมกลิ้งมาอยู่ปลายเตียงดีที่เตียงมันใหญ่เลยไม่ทำให้ผมต้องกลิ้งตกไปเจ็บตัว
"จนได้นะมึงตั้งแต่มึงมากูได้แดกข้าวต้มกุ้งทุกวันจนกูจะเป็นกุ้งแล้วนะเนี้ย!"
"วันนี้ไม่ใช่กุ้งแต่เป็นปลาโว้ย ไปอาบน้ำซ่ะไม่อาบพี่จับเราอาบจริงๆนะ"
"หึ อย่าท้าทั้งที่ไม่กล้าจริง"
ปากท้าผิดคนแล้วจริงๆ
"เอ้ย จะพาไปไหนวะเอ้ยเอาจริงดิ!"
ผมทำตามท้าลากมันเข้าห้องน้ำทันที ผู้ชายด้วยกันมันจะกลัวทำไมผมไม่ได้คิดเกินเลยกับผู้ชายด้วยกันนิ
"นิมึง....จะอาบให้กูจริงดิ"
มันยังมีหน้ามาถามไม่เห็นหรือไงว่ากูกำลังถอดเสื้อมึงอยู่ยกแขนขึ้นดีวะแขนมึงนิหนักจริง
"จะเป็นไรแค่นี้เอง หลานพี่ที่อยู่ม.ปลายพี่จับมันอาบง่ายๆเลยถึงมันจะเมาก็เถอะ"
จริงครับตอนไอ้ข่าอยู่ม.ปลายมันไปฉลองกับเพื่อนจนเมาเป็นหมาอ้วกไม่พอยังไปนอนกลิ้งกับอ้วก ผมเลยต้องลากมันมาอาบน้ำในห้องน้ำใช้น้ำอัดฉีดและอัดถูไถด้วยสบู่เหลวจนหมดครึ่งขวดแต่พอมันสร่างตื่นมารู้ความจริงว่าผมดูแลยันอาบน้ำให้มันก็ครวญครางเยี่ยงสาวน้อยเสียซิง
"อ่ะ อะไรพี่แค่จะถอดกางเกงเราเองนะจะได้อาบสบายไง"
คนห่าอะไรใส่กางเกงอาบน้ำ
"ไม่ต้องอาบเองได้ไม่ไช่ง่อย"
แล้วมันก็เดินเข้าห้องน้ำไป
โธ่~แค่นี้อาย ไม่ไหวๆ ฮ่าๆๆๆ
..
...
ตอนนี้ผมก็อ่านวรรณกรรมไปพลางๆส่วนไอ้เด็กนั้นก็นั่งกินข้าวต้มบนโต๊ะอาหารไป
"อ่อ ไลท์วันนี้พี่ทำพุดดิ้งน้ำสดมาเยอะเลยละอยู่ในตู้เย็น เอาไว้กินตอนท้องว่าง"
อยู่ใกล้ผมไม่ต้องกลัวของกินอันไหนที่ผมทำเป็นได้กินหมดละไอ้พุดดิ้งนี้ผมเพิ่งทำเป็นเมื่อเดือนก่อน คนสอนคือคุณครูยูทูปเดี๋ยวสักพักจะลองทำวุ้นผลไม้ลอยแก้วดูนี้แหละเขาเรียกว่าใช้เทคโนโลยีได้เป็นประโยนช์
"หึ ไม่เก็บนมไว้กินเองวะตัวเองจะได้สูงขึ้น บางทีกูยังเคยคิดว่ายืนกับมึงเหมือนยืนกับคนแคระ"
ตะก่อนคำนี้สะกิดต่อมผมไม่ได้แต่ตอนนี้ปลงแล้วครับ
"อื้ม จริงดิแต่พี่เหมือนยืนอยู่กับเปรตที่สูงแต่ตัวนะ เอาละเอาเบอร์มาสิพี่จะต้องติดต่อและถามเรื่องเราอยู่ที่ไหนนะ"
ไอ้เด็กนั้นไม่ตอบแต่เปิดตู้เย็นไปเอาพุดดิ้งมากินปากบอกไม่แต่อะไรเต็มปากมึงวะ นั้นทำหน้ายักคิ้วกวนตีนอีกอยากด่าให้หงายเงิบชะมัด
"ไม่ให้จะแอบลวนลามทำเป็นอาบน้ำให้ไม่พอยังจะใจกล้าจีบอีกเรอะ ไม่มีครูติวคนไหนเขาทำกันแบบนั้นหรอก"
ทำหน้าทะเล้นกวนตีนใส่กูอีก
"พี่ก็บอกไปแล้วว่าพี่เป็นมากกว่าครูติวพี่จะทำอะไรกับเราก็ได้"
"ง่ายๆนะกูไม่ให้"
แล้วมันก็เดินยักคิ้วไปตรงอื่นพร้อมกับตักกินพุดดิ้งนั้นไปด้วยถ้วยที่สองแล้วนะ
"ไม่เป็นไรพี่ไปขอกับแม่ไลท์หรือโวก็ได้ อ่อเพื่อนๆในแก๊งค์ไลท์ก็ได้นิ"
ปัง!
ผมหันไปทางเสียงต้นเหตุทันทีมึงจะตบโต๊ะทำไม
"เอาโทรศัพท์มึงมาเรื่องเยอะ"
ผมยักไหล่ใส่มันแบบไม่สนพร้อมกับยื้นโทรศัพท์ให้มัน
↓↓↓
-
ตอนที่6.2
:hao4:
...
....
"เอ้าเท่าชีวิตเลยนะมึงเบอร์กูอ่ะ ใครได้ไปถึงกับมีโชคตลอดชีวิตที่ได้ครองเบอร์คนระดับกู"
หึ ทำอย่างกะเบอร์มึงคือของแรร์เนอะแต่เอาเถอะของแรร์ที่ได้มาง่ายๆนี้ก็แปลกเหมือนกัน
"วันนี้เราเรียนกี่โมงละ เลิกตอนไหน"
ผมถามพลางหาเกมสนุกในโทรศัพท์เล่นนั้นคือ...คุกกี้รัน ฮ่าๆๆ
อย่าบอกว่าปัญญาอ่อนเชียวเกมนี้จับสามาธิผมใช้ได้ดีเลยต้องคอยฝึกกลยุทธหลบเลี่ยงสิ่งกีดขว้างอย่างชำนาน
ผมเล่นจนผมเทพมีคุกกี้ครบทุกตัวสมบัติเพทครบหมดแต่เพราะรักไม่เปลี่ยนแปลงจึงยังใช้ตัวคุกกี้แวมไพร์กับเพทถังไม้โอ๊ตอยู่
"มึงถามแต่จดจ่อกับเกมส์เนอะ"
หึ น้อยใจหรอเนี้ย
เอ้า เอ้ยใครวะคะแนนเท่ากูก็เด่ะใช้ตัวแวร์วูฟกับไอ้เพทขนหมาป่าปุกปุยเนี้ยศัตรูกันตั้งแต่ต้นกำเนิดนะเนี้ย ภาพโปรไฟล์มันเป็นสีขาวธรรมดาเนี้ยมึงจะตั้งทำไมชื่อ....'Liesgo!'โอ้ยแค่ชื่อนี้ดูออกเลยไอ้เด็กไลท์ชัวร์ไอ้ห่านี้มันจะไปไหนอี้กก
พอรู้ว่าไอ้คุกกี้ตัวนี้เป็นของใครผมก็เงยหน้าจากจอมามองมันทันที
"อะไรจะด่วลเรอะ"
แหม มีแสยะยิ้มด้วยท้ากูมามึงไม่รอดหรอก
"หึ เอาดิหมาป่าทำลายได้แค่สิ่งกีดขว้างกับแปลงร่างจะชนะอะไรได้"
"อย่ามาปากดีแวมไพร์ที่แปลงร่างเป็นแค่แก้วไวน์มีปีกไล่ดูดเลือดที่ออกมาจะไปมีประโยนช์อะไร อ่อนแอ่สุดๆ"
อ้าว ไอ้นี้บังอาจมากล่าวว่าคุกกี้กูอย่างงี้ต้องแก้แค้นด้วยการนำคะแนนชนะมันให้ดู
"เงียบๆแล้วมาแข่งกัน!"
"ได้ ถ้าใครชนะสามารถสั่งคนแพ้ให้ทำอะไรก็ได้อย่างนึ่ง!"
อ่อ เอานี้เลยหรอวะไอ้เด็กหัวหมอ
"เอาดิเพราะคนชนะต้องเป็นพี่อยู่แล้ว!"
"อย่าได้อย่ามโนเยอะครับพี่บลู"
มันพูดจากวนผมพร้อมกับมานั่งใกล้ๆผมที่โซฟาเราสองคนก็เริ่มเกมทันทีแต่มันต้องแล้วแต่เน็ตว่าใครเริ่มเล่นได้ก่อน
พอเริ่มปุบผมก็จริงจังจนตัวแทบจะเข้าไปวิ่งเป็นเพื่อนแวมไพร์แล้วไอ้คนข้างๆก็เอนตัวมันพิงผมนั้นแหละคุกกี้รันมีหักโค้งด้วยหรอวะ แต่ช่างเพราะมันไม่สามารถชนะเทพคุกกี้รันแบบผมได้หรอกมีหลุมผมโดดมีของลงมาผมสไลสุดท้ายก็มาตกม้าตายตรงตกหลุมง่า
คะแนนออกมา257,257,876บรรลุสถิติใหม่ครับดีใจจนอยากรู้ผลคะแนนคนข้างๆว่าแล้วผมก็ชะโงกหน้าดูหน้าจอมัน มันได้257,257,776 กร๊ากกก ห่างกันแค่ร้อยเดียวแต่ผมก็ชนะวะ ฮ่าๆๆๆ สะใจหมาป่าชะมัด
"ฮ่าๆๆๆๆ"
"แม่ง เงียบไปเลยจะให้ทำอะไรว่ามา"
เสร็จละไอ้น้อง
"เอาโทรศัพท์มานิ"
"เอาไปทำไร"
มันทำหน้าหวาดระแวงนี้กูดูน่ากลัวขนาดเลยหรอวะใจร้ายวะ
"ไม่ต้องทำหน้าระแวงแบบนั้นหรอกนะ อ่ะโทรหาเธอและคุยกับเธอทุกวันละ"
ผมกดเบอร์โทรออกไปเป็นเบอร์คุณน้าให้ไลท์ ไอ้คนที่รับคำสั่งก็ทำหน้าตกใจค่อยๆรับโทรศัพท์จากผมไปคุยกับเธอ
"อ่ะ ครับ"
รับไปคุยที่ผมได้ยินไม่กี่คำมันก็เดินไปคุยทางอื่น ทำเข้มเป็นนะเนี้ย
...
"แม่งมึงเล่นแบบนี้เลยหรอวะ"
"ทำไมนี้มันแย่มากเลยหรอวะคุยกับแม่แค่นี้"
ผมทำเสียงแข็งใส่มันทำไมมันแย่มากหรือไงที่คุยกับคุณน้าที่เป็นแม่ของมันแค่นี้
"มะไม่ใช่....นี้กูต้องโทรไปหาเขาทุกวันใช่ไหม"
มันทำหน้าเลิกลักเก็บอาการเขินนิดๆอย่านึกว่าผมดูไม่ออกนะ
"อื้ม เป็นห่วงเธอเยอะๆละอ่ออย่าลืมถามไถพ่อไลท์ด้วยนะ เอ้ามีเรียนบ่ายไม่ใช่หรอไม่เปลี่ยนเสื้อแล้วไปได้แล้วพูดแค่นี้ยังทำอึนอีก"
"เอ่อๆ รู้แล้วอย่ามาสั่งดิวะ"
หึ เจ็ดวันนี้ถ้ามันกล้าบอกว่ายอมผมและเปลี่ยนแปลงฟังทางคุณน้าผมก็อยู่เพื่อปรับนิสัยมันต่อ แต่ถ้ามันไม่ผมก็คงต้องขอโทษเธอและเลิกไปอยู่เฉยๆกับวรรณกรรมและต้นน้ำหลานรักของผม
"วันนี้มีเลิกสามโมงจะมารอเร็วแบบเดิมก็แล้วแต่มึง"
"อ่าๆโอเคๆไปเถอะวันนี้ทำไมเราปากมากจัง"
"เงียบไป!"
ตะโกนใส่เสร็จก็เบิลรถออกไปทันที ถามจริงทำไมมันชอบว้ากใส่ใกล้ๆหน้าผมวะ
TBC...
-
ตอนที่7...
:ling3: :hao4:
..
....
หลังจากที่พาไลท์ไปร่วมวงจิ่มจุ่มข้างทางแถวมอ.จะเรียกว่าพาไปก็ไม่ถูกเพราะไอ้เด็กถามเองว่าจะกินไหนผมเลยบอกเล่นๆว่าผมจะไปกินจิ่มจุ่มที่เดิมกับเพื่อนๆไลท์มันก็บอกว่าจะไปด้วยแต่ผมต้องคอยตักใส่ถ้วยให้มัน
เรื่องมากชะมัดตักตับมาให้ก็ไม่กินพอผมเอามาใส่ถ้วยจะกินเองมันถึงคีบออกไปกินเองยักคิ้วกวนตีนใส่ผมส่งท้ายอีก
หึ วันนี้ผมกลับมาเร็วกว่าวันอื่นๆเพราะไลท์บอกว่าวันนี้ไม่มีแผนไปไหนนอกจากเตรียมสร้างโปรเจคใหม่กับแก๊งค์เพื่อนที่คอนโดโว
ผมก็เลยกลับมานั่งนอนในบ้านตัวเองอย่างชิลๆส่วนถ้ามันไปไหนผมก็สามารถโทรไปเช๊คกับโวแทนเมื่อผมมีเบอร์พัธมิตรของไลท์แล้ว ฮ่าๆๆ
Rrrrr Rrrrr
เอ๋ วันนี้คุณน้าโทรมานิแปลกๆ
"ครับคุณน้ามีอะไรเปล่าครับ"
[ไม่จ่ะ แต่วันนี้น้าต้องขอบใจเรามากนะที่วันนี้ทำให้ไลท์โทรมาคุยกับน้าได้]
"คุณน้ารู้ด้วยหรอครับ...หรือไลท์บอก หึ แต่ว่าไม่เป็นไรครับผมยินดีที่จะทำ"
[ไลท์ไม่ได้บอกแต่น้าดูออกว่าถ้าไม่มีบลูก็ไม่มีเรื่องแบบนี้เกิดขึ้นหรอกจ่ะ เดี๋ยวกลับจากลอนดอนน้ามีของฝากให้เราด้วยละ]
"ฮ่าๆๆ ไม่เอาดีกว่าครับเกรงใจแต่เปลี่ยนเป็นของต้นน้ำดีกว่าครับ"
[จ้า ทั้งสองนั้นแหละงั้นแค่นี้นะจ่ะน้าเชื่อว่าไลท์ต้องยอมบลูแน่สู้ๆจ่ะ]
"ครับ"
คาดหวังผมสูงมันจะแย่นะครับ ฮ้อย!
ไม่มีอะไรทำนอนกลิ้งในห้องทำงานนี้แหละ ต้นฉบับก็เรียบร้อยในบ้านก็เรียบร้อยสะอาดตาดีแวะไปบ้านเฮียดีไหมหว่าตอนนี้หน้าจะตั้งวงเหล้ากับลูกน้องที่อู่แน่
เฮียผมเป็นเจ้าของอู่รถซึ่งเปิดเพราะว่าชอบแต่งรถกับซ่อมรถเท่านั้น
เวลาว่างแบบนี้หาดูสูตรขนมที่อยากทำกินเองดูดีกว่า
Rrrr Rrrr
ใครโทรมาวะ อ่ะโว เหอะสายกูรายงานแล้ว
"หือ ว่าจะไปไหนกันหรอ"
[ไม่พี่ผมแค่เบื่อก็เลยโทรมาเล่น ทำไรอยู่หรอเงียบเชียว]
"นอนกลิ้งและดูสูตรขนมใหม่ไปพลางๆ"
[อ่อ จริงวันนี้ไอ้ไลท์มันเอาพุดดิ้งนมสดมากินพวกผมแอบกินของมันหมดมันโกรธใหญ่เลย จนพวกเพิ่งรู้ว่าพี่ทำให้มันพี่ทำของแบบนี้เป็นด้วยเก่งวะ]
แหม อย่ายอเดี๋ยวกูลอย
"หึ ก็นะแล้วไปแย่งทำไมงั้นพรุ่งนี้พี่ทำอย่างอื่นไปให้พวกเรากินแล้วกันอย่าแย่งไลท์อีกละ ฮ่าๆๆ"
[คร้าบบบ อะไรกูว่าง เอ้ยเชี่ยนิ]
อ่ะเอ๋ อะไรกันอีกอ่ะนั้น
[โหล นี้กูเองพวกมึงแอบคุยกันตั้งเมื่อไร ว่างนักเรอะที่กวนเพื่อนกูเบอร์กูเอาไปทำไรไม่โทรหะเอาไปบูชาหรอวะว่างนักก็โทรมาเบอร์กูเด้!]
ตู้ด
ฮ้อย! ทำไมมันขยันว้ากใส่กูจัง
ไปลองฝึกทำวุ้นผลไม้ลอยแก้วดีกว่าเบื่อเพราะเดี๋ยวต้องให้พวกเด็กหิวโหยเลิกแย่งของกินไลท์
ฮ่าๆๆ คิดกี่ทีก็ยังฮาเด็กวิศวะเถื่อนเข้มดันชอบของกินอย่างกะผู้หญิง
ตี่ดิ้ง!
เสียงไลน์ผมเข้า
Liesgo!:ว่างนักก็โทรมาดิ
บ้างครั้งผมก็คิดว่ามันขาดอบอุ่นแน่ๆ ถ้าสายว่างแล้วไม่คิดจะโทรไปอ้อนแม่หรือไงกัน
Bluer:ตอนนี้ไม่ว่าง
Liesgo!:พอที่คุยกับโวเสือกว่างแล้วทำไร
อ่าวจะอะไรอี้กกก
Bluer:ฝึกทำของหวานเห็นว่าวันนี้เอาพุดดิ้งที่พี่ทำให้ไปกินที่เรียนด้วยหรอติดใจอ่ะดิ
Liesgo!:เอ่อมึงจะฝึกถึงกี่ทุ่มกูอยากเห็นบ้าง
Bluer:วันหยุดดีกว่าจะได้ไม่ต้องยุ่งยากงั้นเราทำงานเราไปเถอะพี่จะทำของไปให้กินพรุ่งนี้
Lisego!:อย่ามาสั่งและอย่าลืมละพรุ่งนี้ไม่เอาข้าวต้มเว้ย
เหอะ จบสนทนาข้อความทางไลน์ผมก็มาเปิดยูทูปวิธีทำไอ้ของหวานนี้แหละอุปกรณ์ครบและฝึกลงมือก็จบ
...
Rrrr Rrrr
ในขณะที่ผมนั่งรอวุ่นที่แช่ในช่องฟิตให้จับตัวก็มีสายเข้ามาพอดี อะไรๆทำไมวันนี้มันไม่ว่างปากเลยวะโวอีกแล้ว
"หือ"
[พี่บลูฝันดีนะ เชี่ยโวมึงนี้เผลอไม่ได้จะโทรหามันตลอดอย่าอู้! ส่วนมึงบลูวางสายแล้วไปนอนไป๊! วาง!]
ตู้ด
โอ้ยย นี้มันสายป่วนโลกอะไรเนี้ยโวพูดูไม่กี่คำมันก็ว้ากกรอกสายมาแต่ไกลเชียว
TBC... :hao7: :hao7:
-
เอาอีกสิๆ
-
ดูด็รู้ว่าขี้หวง คึคึ
-
พี่บลูน่ารักอ่ะ
-
:-[ บลูน่ารัก :hao7: รอๆๆ
-
มีหวงด้วย พี่บลูเด็กโข่งมันติดใจแล้ว
-
จองที่
-
:mc4:
-
พี่บลูน่ารัก น้องไลท์ซึนเหลือเกินนะ555
-
:mc4? o18 :o8: น่ารักกกฮ่ะ
เฮียบลูกน้องไลนมาต่อ
-
ทำเป็นซึนนะน้องไลท์
:katai3:
-
น่ารักมาก เด็กซึน แต่น่าร๊ากกก :mew1:
-
อร๊ายยย ,, น้าบลูน้องไลท์
>/////<
-
โห ขี้หวงสุดๆ คุยกับเพื่อนนิดนึงก็ไม่ได้ 5555+
-
:mew1: :mew1:
-
หึงเค้าอ่ะดิ้ ว้ากใส่จัง
รู้ตัวเร็วๆๆๆนะ
พี่บลูนี่แม่ศรีเรือนดีเนอะ แบบนี้น้องไลท์ไม่หลงสเน่ห์ปลายจวักแย่หรอ 555 :mc4:
-
เอาอีกๆๆๆๆ กำลังติดลมเลย
-
:o8: :-[ :o8:
-
มาจองที่นั่งด้วย1ที่
ไลท์ขี้หวง -.-
โวนี่จะจีบพี่บลูละสิ ?
อายุห่างกันเกือบ10ปี
ไลท์เข้ากูมึงแบบนี้โหดไปมั้ยละ ถถถถ
รอชมตอนต่อไป
-
o13
-
ตอนที่8.1
:hao4:
..
...
ผมที่มาบ้านไลท์ตอนเช้าของทุกวันแต่วันนี้ผมแทบสงสัยนิดๆเมื่อคืนวานที่มันพากันไปทำโปรเจคคอนโดโว ตัวไลท์ยังไม่กลับมาสักทีอย่าบอกนะว่าค้างที่นั้น และไอ้เสบียงตอนเช้าที่ผมเตรียมมาทำก็งดดิแถมวุ้นผลไม้ลอยแก้วหลายชิ้นอีก อย่างงี้ต้องโทรถามสายถ้าโทรหาไลท์ไม่มีสัญญาณตอบรับหรอก
ตู้ดดด ตู้ดดด
[อ่อ ครั...บ]
เสียงอิดโรยมากแต่ก็ละสังขารรับสายผมได้ดี
"โวนี้พวกเรายังไม่กลับอีกหรอ พี่ไม่เห็นไลท์กลับมาเลย"
[ครับ เมื่อคืนกว่าจะคิดแผนงานได้ก็ปาไปตีห้าเกือบหกโมงแน่ะ]
"งั้นหรอ...งั้นช่วยบอกพี่ได้ไหมว่าคอนโดที่เราอยู่กันอยู่แถวไหน เดี๋ยวพี่ดูแลของกินตอนเช้าของพวกเราเอง..."
[อ่ะจะจริงดิ...พี่ งั้นมาตามที่ผมบอกเดี๋ยวลงไปรับเองนะ]
...
....
พอถึงที่หมายผมก็หาที่จอดรถเสร็จก็หอบของหวานคาวเต็มไม้เต็มมือพอรู้ว่าต้องทำมื้อใหญ่เลี้ยงเด็กวิศะวะเป็นสิบกว่าคน
"อ่ะ พี่บลูโฮ้นี้เอามาเลี้ยงกี่บ้านเนี้ย"
"หึ บ้านเดียวแต่คนในบ้านมันตัวยักษ์เอง ฮ่าๆๆ"
โวไม่ต่อกลับแต่เอาของจากมือผมไปถือนิดหน่อย อ่ะ จริงดิคอนโดโวไม่น่ามีข้าวสารแน่ต้องแวะออกไปซื้อซุปเปอร์แถวนี้สักหน่อย
"รอแปบนะโวพี่ขอไปซื้อข้าวสารก่อน"
"ไม่ต้องหรอกพี่ห้องผมมียันของสดอ่ะ เพราะผมก็ทำกินเองบ่อยๆ"
"ทำเองเป็นด้วยดีเลยมีลูกมื้อช่วยพอดี ปะๆรีบไปทำกันเถอะ"
แล้วผมกับโวก็มุ่งหน้าขึ้นห้องกัน
หือ อะไรเนี้ยนี้มันซากศพยักษ์ชัดๆอะไรจะอิดโรยนอนที่พื้นกันแบบน่านน ดีพื้นที่ห้องกว้างไม่งั้นไม่มีที่เดินแน่ๆ
ส่วนร่างไลท์ก็นอนบนโซฟาลักษณะนอนดีกว่าเพื่อน
"หึ สภาพนี้ดูไม่ได้วะปะโวเราไปทำกับข้าวกันดีกว่า"
"ครับ"
ผมที่กำลังเตรียมของส่วนโวก็เตรียมล้างข้าวหุง
โอ้ะโฮ่ะ หุงเยอะมากแต่อยากถามว่าพอเรอะวะ
...
....
หลังที่อาหารมื้อเช้ามื้อใหญ่เหมือนเตรียมออกรบเสร็จผมกับโวก็ต้องแบ่งกันไปปลุกเหล่าทหารให้ฟื้นคืนชีพมาเอาเสบียงเข้ากระเพราะเหล็กนั้น
ผมเริ่มจากไอ้ตัวดีของผมก่อน
"ไลท์...ตื่น ไลท์ตื่นเร็วตื่นๆ"
"อือ..."
ผมนั่งยองเอามือสะกิดปลุกมันผลกลับมาคือคราง
ฮึ่ม สะกิดและเรียกดีๆไม่ตื่นใช่ไหมเมื่ออารมณ์ที่ขาดสะบั้นผมก็เอามือมาจับแก้มมันอย่างเหนียวสองข้างแล้วก็....
"ไลท์ตื่นๆๆๆ โว้ยยย!!"
ผมเขย่าหน้ามันแบบบ้าคลั่งไม่ตื่นดีๆต้องเจอแบบนี้!
"เอ่อๆ แม่งอะไรวะ ห่ะมึงมานี้ได้ไง!?"
"โทรถามโวตอนเช้านี้"
ผมพูดพลางเดินไปในครัวไอ้เด็กนั้นก็ลุกนั่งบิดตัวแต่ว่าลักษณะเสียงที่ผมเรียกปลุกคงเสียงทรงอำนาจมากเอาซ่ะที่เหลือลุกมาอย่างอัตโนมัติ
ส่วนคนที่ชอบจ่อกับผมที่นึกขึ้นได้ว่าชื่อเซ็นก็ทำหน้าอึนใส่ผมจะอ้าปากถามแต่ก็ยังอึนต่อไป
"นิมึงว่างก็โทรมาหากูมากวนอะไรเพื่อนกูห่ะ!"
งื้อว้ากกูทามม่ายแสบแก้วหูแม่งมายืนข้างเมื่อไรก็ไม่รู้เนี้ย
"มันแสบหูนะไลท์แล้วไปล้างหน้าบ้วนปากซ่ะ จะได้มากินข้าวพร้อมกัน"
"เอ่อๆ อย่ามาสั่ง"
มันก็ไปง่ายๆส่วนผมก็มีหน้าที่เตรียมจานช้อนให้พอดีคน
"มะผมช่วย"
โวที่เพิ่งถอดร่างมาในคราบชุดไปรเวทเสร็จก็ยืนช่วยเตรียมจานกับผม
"อ่อ เมื่อกี้ผมเห็นพี่ปลุกไอ้ไลท์แล้วโหดใช่เล่น"
"หึ ต้องแบบนี้ละปลุกดีๆไม่ตื่นหลานที่พี่ดูแลมาแต่ละคนเป็นโรคตื่นเช้าทุกคนต่อให้นอนจนฟ้าสางแค่ไหนตื่นต่ำสุดก็แปดโมงครึ่ง"
"โฮ้ผมอยากตื่นให้ได้แบบนี้พี่ช่วยผมได้ป่ะละ"
ผมไม่ตอบได้แต่ยิ้มนิดๆให้มันแล้วยกจานไปที่โต๊ะญี่ปุ่นที่ต่อเรียงกันสี่ตัวส่วนมันก็ยกตาม
"โฮ้เฮียวันนี้มันอะไรไหงเฮียมาทำกับข้าวเยอะแยะให้พวกผมเนี้ย"
"เฮียบลูนี้แม่ศรีเรือนชะมัดสนใจเข้าเรือนกับผม โอ้ย ไอ้เชี่ยไลท์ตบหัวทำไมห่ะ!"
"รีบๆแดกซ่ะเดี๋ยวไปเตรียมตัวเข้ามอ.อีก"
อ่าว วันหยุดต้องเข้าไปมอ.ด้วยหรอเนี้ย
↓↓↓
-
ตอนที่8.2
:hao7: :hao7:
..
....
ผมไม่ถามอะไรมากกับคนที่โบกหัวชาวบ้านเสร็จไอ้ตัวดีก็ลงมานั่งข้างๆผม
"เถื่อนแต่สายเชียว เอ้ากินกันใครช้าอด!"
"คร้าบ~"
..
....
พอเหล่าทหารได้เสบียงไปเลี้ยงกระเพราะเหล็กกันถ้วนหน้าก็ต่างแยกย้ายไปที่ของตน
ซึ่งก็ร่วมผมด้วยที่ตอนไลท์เข้ามอผมก็ต้องอยู่ที่ของตัวเองแต่ต้นฉบับเสร็จแล้วทำไรดีหว่า อ้อ ไปเล่นที่อู่เฮียบอยกับต้นน้ำดีกว่าว่าแล้วก็ขับรถดิ่งไปอู่เฮียทันที
..
...
ปี้นนน ปี้นนน
"โอ้ย อย่าเปรี้ยวดินี้ถิ่นใครรู้ไว้ด้วยเฮียบลู"
ฮ่าๆๆ ไม่ได้มากวนตั้งนานมาถึงผมก็บีบแตรรถร้องเรียกหน้าอู่ทันที ส่วนคนที่ทักก็เป็นเหล่าลูกน้องเฮียบอยที่สนิทกับผมเหมือนเพื่อนเล่น
"ไงอู้เรอะพวกมึงเดี๋ยวกูฟ้องเฮียบอย"
"เที่ยงแล้วเถอะเฮียอย่าสร้างงารป้ายสีเป็นงานอดิเรกดิ"
ปากหมาใช่เล่นไอ้พวกนี้
"หึ กูว่าแล้วเสียงแตรสะนั่นแบบนี้มึงต้องมานี้แน่ๆ"
"เฮี่ยยยย แล้วหลานผมอ้ะ"
เฮียมาปุบผมผมเข้าประเด็นความคิดถึงทันที
"เรียกดีๆอย่าตกไม่งั้นกูไม่ได้มีที่ยืนแน่ ต้นน้ำไปเที่ยวกับไอ้ธารเดี๋ยวก็กลับมาแล้ว"
ธารหรือสายธารเป็นลูกคนโตของเฮียบอยตอนนี้ก็พร้อมจะเข้ามหา'ลัยตามไอ้ข่าแล้วเช่นกัน เด็กเดี๋ยวนี้แปบเดียวก็จะเป็นผู้นำแล้วเนอะ
"ฮ่าๆๆๆ มีคนพาเที่ยวแบบนี้แล้วผมเป็นหมาหัวเน่าเลยดิ เอ่อเฮียนี้วุ้นผลไม้ลอยแก้วเพิ่งทำเป็นเมื่อวานนี้"
"กูก็เลยได้ชิมคนแรกใช่ปะ แหมเด็กดีๆมะกูขอจุ๊บดิ"
"ไม่อ่ะพวกเพื่อนกลุ่มไลท์ได้ชิมก่อน"
เฮียบอยกำลังยื้นหน้ามาจุ๊บก็หยุดทันที
"โกหกถนอมน้ำใจกูหน่อย"
จะถนอมทำไมในเมื่อน้ำใจไม่ใช่ของสด อ่ะคึ
ผมทำหน้ามึนใส่เฮียเสร็จเฮียก็ทำหน้ายู่ตอบแล้วเข้าในห้องทำงานผมก็ไม่ตามไปหรอกนั่งดูไอ้รุ่นน้องเก่าที่เคยแว้นกันที่บ้านเกิดผม มันก็ทยอยเข้ามาในกรุงมาเป็นเด็กช่างไม่พอยังมาทำงานอู่อีก เอ่อๆดีเฮียผมจะได้ไม่ต้องหาคนแปลกหน้ามาทำงานบ่อย
"เฮียว่างเรอะ เอ้านี่มาลองปะยางดิ"
"เดี๋ยวกูก็โบกหัวหลุดทำไปกูจะเป็นกำลังใจให้"
"โฮ้ แค่กำลังใจเปลี่ยนเป็นหวานใจได้ไหมจ๊ะ"
"ฮิ้ววววว"
กูจะอ้วก
โครม!
กะลอนน้ำมันมาจากใด?
"ทำงานกันเงียบๆเลยพวกมึง ไอ้บลูมึงมาอยู่กับกูเลย!"
เฮ้อ ผมมาที่นี้ทีไรที่นี้ครึกครื้นตลอด
"ครับๆ"
แล้วผมก็เดินตามเฮียไปในห้องทำงาน เข้าไปก็ไม่มีอะไรทำนอกจากนั่งเล่นคุกกี้รันแข่งไอ้เด็กนั้นมันท้ามาทางไลน์ครับผมเลยต้องสนอง
"เหลืออีกสองวันสินะที่มึงจะหมดเวลาทดลองกับไอ้เด็กนั้น เป็นไงมันพอดีขึ้นกว่าวันแรกไหม"
"ก็นิดนึ่งอ่ะฟังผมขึ้นมานิดนึ่งแต่ไอ้นิสัยว้ากไม่มีเหตุผลนี้แก้ยากว่ะ"
คิดกี่ทีมันก็ยากที่จะแก้หรือมันเป็นอย่างงี้เพราะเคยเป็นพี่ว้าก
"เอาน่าเต็มที่ก่อนไม่ไหวก็พอ"
"อ่ะเค"
..
....
ตี่ดิ่ง
Liesgo!:เสร็จแล้วหิว
อุต๊ะ รายงานกันก็เป็น
Bluer:อื้มงั้นเดี๋ยวพี่พาไปหาร้านที่อร่อยกินแล้วขี่รถมาตามที่บอกแล้วกัน
Liesgo!:ไม่ต้องเดี๋ยวกูไปรับที่บ้านอยู่บ้านใช่ไหม
จะมารับ ตลกวะ
Bluer:เอ้ยไม่ต้องพี่ไปเองตอนนี้อยู่ข้างนอก
Liesgo!:บอกกูมาเดี๋ยวไปรับก่อนที่จะกูอารมณ์เสีย
ที่มึงว้ากใส่กูทุกวันไม่ใช่มึงอารมณ์เสียหรือไง แต่สุดท้ายก็ต้องยอม
Bluer:เอ่อๆยอมงั้นมาแถว...
Liesgo!:เอ่อรอกูแปบเดี๋ยวไปรับ
พอรู้เรื่องผมก็เตรียมตัวจะไปรอหน้าอู่รอไอ้เด็กนั้น
"เฮียฝากรถด้วยเดี๋ยวไอ้เด็กนั้นมารับ"
"เอ่อ แต่พวกมึงเริ่มสนิทกันแล้วนิเดี๋ยวก็คงสำเร็จในไม่กี่วันนี้หรอก"
"เฮียนิมันยังยากกว่าที่คิดนะ"
เฮียบอยไม่ตอบอะไรนอกจากยักคิ้วนั้นให้ผมก็ทำหน้ายู่ตอบแล้วเดินไปนั่งเล่นกับไอ้พวกนั้นขณะที่รอไลท์
"เฮียบลูมาเป็นกำลังใจผมหรอ"
"ทำงานไปเถอะว่างปากแซวเดี๋ยวกูเรียกเฮียบอยมาคุ้มพวกมึง"
"ใจร้าย"
แล้วมันก็ก้มหน้างานต่อไป
↓↓↓
-
ตอนที่8.3
:katai5: :katai5:
..
....
ไม่ถึงสามสิบนาทีก็มีไบท์คันงามมาจอดออที่หน้าอู่ดูออกเลยว่าเป็นมันแน่ๆ ผมก็เลยเดินเข้าไปทักก่อน
"ไงไหวเปล่าเรา"
ผมดูไม่ออกเพราะใบหน้าที่แสดงอยู่ภายในหมวกกันน๊อคสีดำเท่านั้น แต่ผมก็เดาออกนะเพราะเรียนคณะและภาคนี้แถมยังเป็นประธานสโมสรอีก(ผมได้ยินเซ็นพูดในตอนกินข้าวตอนเช้ากัน)มันต้องหนักและเหนื่อยเป็นธรรมดา
"....ไหวน่าขึ้นมาบอกทางร้านที่จะไปแล้วกัน"
"อื้ม"
"ฮิ้วววว เฮียบอยเฮียบลูมีสามีแล้วคร้าบ"
โอ้ยย กูละเซ็งกับพวกห่านนี้ชะมัดผมหันไปค้อนใส่มันเสร็จก็กระโดดขึ้นซ้อนท้ายเกิดมาเตี้ยเลยต้องกระโดดขึ้นไบท์อย่างอนาจ
..
...
พอผมบอกชื่อร้านที่จะไปเสร็จเราก็สั่งกับข้าวมาเยอะเต็มโต๊ะ คนสั่งคือไลท์สีหน้าอิดโรยและหิวนอนแต่ยังคงความหล่อแต่แบบนี้ก็หน้าสงสารนะ
"อ่ะกินเยอะๆนะ วันนี้เป็นไงบ้าง"
ผมตักกับข้าวใส่จานข้าวไลท์ที่ตอนนี้ข้าวกำลังหมดอย่างเร็วสงสัยพักเที่ยงไม่ได้กินอะไรแน่เลยนี้ก็สี่โมงกว่าๆ เพิ่งมากินตอนนี้ผมกลัวว่าไลท์จะเป็นโรคกระเพราะชะมัด
"ก็เรื่อยๆเดี๋ยวก่อนกลับกูจะไปกินเหล้าปั่นที่ร้านนม มึงก็ต้องไปด้วย"
"หึ นี้ขนาดอิดโรยยังว้อนเหล้าเนอะ เหมือนจะรักเหล้ามากกว่าสุขภาพนะถ้าเป็นหลานพี่ พี่คงเตะคว่ำแล้วมั้ง"
"อย่าบ่นกูมากน่าก็เมื่อวานกูยังไม่ได้เที่ยวเลยนิ แถมวันนี้วันหยุดกูต้องเที่ยวเป็นปกติดิ"
ผมไม่ต่อกลับนอกจากส่ายหัวกับพฤติกรรมมันแล้วก็กินต่อส่วนไอ้ตัวดีก็ทำหน้าหง่อยใส่เพราะเหตุผลใดผมไม่รู้หรอก
..
หลังที่เรากินเสร็จไลท์ก็ชวนผมแวะร้านไอติมแถวตรงนั้น แต่ว่าไลท์ก็มีกิจการร้านแบบนี้นี่น่าทำไมไม่ไปกินร้านตัวเองอ่ะ
เฮ้อ คอยสั่งสอนรวบยอดตอนนี้ผมต้องกินฟองดูว์ชุดใหญ่ให้หมดเพราะดันเผลอสั่งพลาด ส่วนคนตรงข้ามก็กินบราว์นี่กับไอติมนมขาวชุดใหญ่เหมือนกัน
"นี่มึงทำไอติมเป็นเปล่า"
หือ ชวนผมคุย
"ไม่อ่ะยังไม่ลองดูเลย"
ผมตอบพร้อมกับเอากีวีหันชิ้นจุ่มช๊อคโกแลท คิดอย่างไงถึงทำถามเรื่องของกิน
"ทำไมอยากกินว่างั้น"
"เอ่อ มั้งเห็นมึงชอบทำไม่ใช่หรือไง"
มันก้มหน้าก้มตาบอก อย่างกะเขินสาวแต่ระดับมันไม่น่าเขินนะอยากจะถามตรงๆว่ามันมาแนวไหนวะ
"หึ จะให้พี่ทำทำไมในเมื่อเราก็มีร้านไอติมเป็นของตัวเองนิ พี่ว่าน่าอิจฉาออกนะคนที่มีแบบนี้โดยไม่ต้องลงมืออะไร"
"มึงรู้เรื่องนี้..."
ผมไม่ตอบเอียงคอยิ้มหวานให้มันนิดๆส่วนคนที่โดนล้วงพุงมันก็ทำหน้าแปลกใจนิดๆแต่ก็กลับมาขรึมโหมดเดิม
"หึ ก็นะมึงรู้ก็ไม่แปลกแม่กูคงบอกสินะ...เอ่อ กูมีธุระกิจที่แม่กูทำให้ดูแลแต่กูไม่ชอบธุระกิจกูแค่อยากทำสิ่งที่กูชอบ"
ผมเข้าใจวัยรุ่นทุกคนเริ่มอยากปูทางด้วยตัวเองมากกว่าที่จะคอยให้พ่อแม่ปูให้
"พี่เข้าใจ...แต่เรายอมท่านไปก่อนสักพักพร้อมกับทำสิ่งที่เราชอบให้สำเร็จแล้ววันนั้นท่านจะยอมสิ่งที่เราชอบ พ่อแม่เรายอมรับฟังเสมอพี่เชื่อนะแล้วเมื่อท่านเริ่มรับฟังเราก็พร้อมที่จะระบายมันออกมาด้วย เอ้า อ้าปากกินดู"
ผมจิ้มสตรอเบอร์รี่ที่จิ้มช๊อคโกแลทเสร็จก็จ่อปากเตรียมป้อนคนตรงหน้า ไลท์ก็ยอมรับเข้าปากง่ายๆนิถ้าผมเอายาพิษให้กินคงจะยอมนะ
"ขมวะ...แต่กินไปก็เริ่มหวานแล้ววะ"
"ใช่ไหมละชีวิตไม่ได้หวานตั้งแต่เริ่ม...ค่อยเป็นค่อยไปเดี๋ยวก็หวานเอง"
จะขมนิดๆก็ไม่แปลกเพราะผมสั่งเน้นช๊อคโกแลทขมถึงจะสั่งเมนูผิดแต่ไอ้ช๊อคโกแลทขมนี้เป๊ะเลย แต่สิ่งที่บอกไลท์เมื่อกี้เจ้าตัวคงเปิดใจฟังนะเพราะหลังผมพูดเสร็จมันก็หน้าก้มตากินเฉย
"บลู"
เอ๋ เรียกชื่อผม
"หือ"
"อะอะไรไหงยิ้มอย่างกะคนบ้าวะ"
อ่าวก็คนมันมีความสุขที่เด็กเรียกชื่อนิ
"ทำไมยิ้มไม่ได้?"
"มะไม่ใช่....กูแค่จะบอกว่าค้างกับกูนะพรุ่งนี้ลองทำไอติมนมขาวกินกัน"
"อ้อ ได้สิ"
TBC..
-
ตอนที่9.1
:hao7: :hao7:
...
หลังจากที่ผมตกลงค้างที่บ้านไลท์ผมก็นึกว่าจะปล่อยให้ผมกลับไปเอารถที่จอดตากแดดตากลมที่อู่และเสื้อผ้าเพื่อเปลี่ยนบ้าง แต่ไม่เลยมันพาผมไปโซ้ยเหล้าปั่นไปสามรสและฟินกับบารากุก็พากลับไปนอนบ้านมันเลย
จะถามว่าผมนอนตรงไหนของส่วนบ้านไลท์นะหรอก็ห้องเดียวกับมันนั้นแหละและเสื้อผ้าก็ของมันผมก็อย่างไงก็ได้ตื่นขึ้นมาผมก็จะได้ปลุกไอ้เด็กนี้พอดี
..
...
นี้ก็เป็นวันที่หกที่ผมมารู้จักและมาเป็นพี่เลี้ยงของไลท์
ผมตื่นมาเจอหน้าที่หล่อคมสิ่งที่ดึงดูดสาวได้ดีผมละรู้สึกเสียด้ายชะมัดหน้าตาก็ดีแต่ไอ้นิสัยนี้ต้องปรับเปลี่ยนหน่อย
คงต้องปล่อยนอนไปสักพักหน้าที่ตอนเช้าแบบนี้ต้องทำข้าวเช้าแต่ว่าทำไมของเหลือแค่นี้อ่ะแครอทกับแฮมเนี้ยนะ เฮ้อ งั้นข้าวเช้าเป็นข้าวผัดแฮมแล้วกันเห็นชอบบ่นดีนักว่าไม่เอาข้าวต้ม
พอทำอะไรเสร็จเรียบร้อยแม้กระทั่งอาบน้ำเปลี่ยนเป็นชุดของไลท์เหมือนเดิมผมก็ทำเหมือนเดิมคือปลุกไอ้ตัวดี
"ไลท์ตื่น"
"รู้แล้วขออีกห้านาที"
ขอไปก็นอนไม่อิ่มหรอกอย่ามาเยอะตื่นไปก็หมดเรื่อง
"ไลท์ตื่น ไลท์ตื่นได้แล้วเมื่อวานเราก็นอนเร็วนะไลท์ เฮ้อ"
ไม่ตื่นเอาให้เลยทั้งทีเมื่อวานก็นอนพร้อมกับผมแท้ๆตอนสี่ทุ่มกว่านี้มันดึกมากสำหรับวัยอย่างไลท์หรือไงกัน
เอาละปลุกดีๆไม่ได้ต้องเจอไม้เด็ดเมื่อคิดได้เช่นนั้นผมก็มุ่งไปที่โต๊ะวางของทั่วไปที่ไม่ใช่โต๊ะเรียนที่อยู่มุมห้อง สูงเลยเอวผมไปนิดแล้วขออณุญาติขึ้นไปเหยียบบนพื้นโต๊ะหน่อยนะเมื่อเล็งเป้าหมายที่นอนแผ่อยู่บนเตียงใหญ่นั้นผมก็เหินฟ้าลงไปที่คนนอนทันที
"ตื่นเดี๋ยวนี้!!"
"อ๊อก อ่ะโอ้ยยย อะไรของมึงเนี้ยแม่งโครตจุกเลยวะ"
ผมว่าแล้วมันต้องลุกขึ้นมาบ่นส่วนผมตอนนี้กลิ้งตกลงมาข้างล่างแล้วครับเพราะว่าตอนที่ไลท์กระเด้งลุกมามันทำให้ผมที่ทับร่างมันอยู่ก็กระเด้งลอยมาอยู่ข้างล่างนี้แหละ
โอ้ยยย ทำไมแรงเยอะจังวะ
"ไง ตื่นสักทีนี้พี่จะหมดไม้ตายที่จะปลุกแล้วนะ"
ผมนี้ลุกขึ้นแบบทุลักทุเลเลยละ
"เรื่องของมึงจะได้เลิกปลุกกูสักที"
"เอาน่าๆปะไปอาบน้ำและมากินข้าวกันเถอะ พี่จะออกไปหาซื้อของมาลองทำไอติมนมขาวเดี๋ยวมาแปบนะ"
"แล้วมึงไปอย่างไงแดกข้าวก่อนกูหรอหะ!"
จะถามหรือจะว้ากเนี้ย
"แท็กซี่หรือเมเครื่องก็ได้พี่ชิลๆส่วนของกินพี่กินก่อนแล้วขี้เกียจรอเราตื่นงั้นไปละ"
"เชี่ยได้อีกครั้งหน้ารอกินด้วยกันด้วยอย่าทำนิสัยแบบนี้กูไม่ชอบ แล้วรอกูแปบไปด้วยกันนั้นแหละกูก็ไปข้างนอกเหมือนกัน"
ผมก็ไม่ตอบอะไรนอกจากนั่งรออ่านวรรณกรรมรอไลท์ที่อาบน้ำและมากินข้าวให้เสร็จสิ้น
"ไปดิ บอกมาว่าจะไปไหน"
"หึ ไป.....แค่นั้นแหละ"
"เอ่อๆ"
ผมก็ตามมาซ้อนท้ายเสร็จไลท์ก็เล่นบิดออกตัวจนผมแทบหงายหลังตกดีที่คว้าเอวมันทัน
"หึ ไม่ตกลงไปด้วยบุญเนอะ"
แกล้งกันนิหว่า
"ฮึ้ย"
"เฮ้ยๆๆ เอามือออกเลยนะมึงแม่งสยิวสัด!"
"ฮ่าๆๆๆ"
เนื่องจากอยากแก้แค้นคืนมือผมมันไปไหวกว่าความคิดจึงลงมือหยิกจุดนมไอ้คนขับอย่างเต็ม ผลตามมาคือทำท่าสะบัดให้มือผมหลุดจากนมมัน ฮ่าๆๆๆ ทำอย่างกะผมใจจืดใจดำผมทำนิดเดียวผมก็ปล่อยแล่ว
..
...
เมื่อมาถึงร้านที่ผมต้องการผมก็เดินดูของไปเรื่อยๆแต่ไอติมนี้ต้องใช้อุณหภูมิต่ำและพอดี งั้นลองไปรบกวนคนที่ร้านของไลท์ดีกว่าบวกกับพาไอ้เจ้าของร้านที่ไม่ชอบแสดงตัวตนให้พวกลูกน้องรู้ตัวตนสักหน่อยดีกว่า
"ไลท์เราจะไปร้านไอติมของไลท์คงไม่ว่ากันนะเพราะที่นั้นช่องแช่มันดีกว่าตู้เย็นธรรมดา"
ไอ้เจ้าของร้านก็ทำหน้าคิดหนักเลยสงสัยไม่ชอบแน่ๆ
"เอาดิกูจะได้หาอะไรกินระหว่างรอมึงทำด้วย"
หึตอบได้ดีแต่ว่า
"อยากกินอย่างเดียวแต่ไม่ช่วยพี่ก็ทำไม่ไหวหรอกนะ นี้มันไอติมนะไลท์ไม่ใช้ของที่พี่ถนัดสักนิดถ้าไม่ช่วยพี่ก็ขอยกเลิก"
↓↓↓
-
ตอนที่9.2
:hao7: :hao7:
..
...
"ห่ะ เอ้ยมึงอย่ามาตลกนะเว้ยกูทำไม่เป็นจะต้องช่วยมึงทำไม!"
ฮ้อย แก้วหูจะแตกแล้ว=^=
"แค่มาเป็นลูกมือเท่านั้นถ้าไม่เอาพี่ก็ไม่ทำ ถ้าไม่ลองแล้วจะเป็นไหมปากเอาแต่พูดว่าไม่เป็นนั้นแหละอ่อน"
"เฮ้อ เอาอีกแล้วเอ่อๆช่วยก็ช่วยแต่แค่นิดเดียวนะ"
"อื้ม ดีมาก"
ให้รางวัลสักหน่อยผมเลยหยิกแก้มมันเบาๆเป็นรางวัลอันดีงาม ฮ่าๆๆ
ทำอย่างกะมันคือต้นน้ำเนอะ
ส่วนคนที่โดนกระทำก็ทำหน้ามุ่ยแต่ก็เก็บอาการเขินนิดๆผมดูออกนะ
พอเล่นกับมันเสร็จก็เดินเลือกซื้อของอย่างจริงจัง
..
...
ตอนนี้ผมก็มาอยู่หน้าร้านไลท์แล้วแต่ไอ้เจ้าของลีลาท่ายากเยอะกว่าจะลงจากรถเข้ามาในร้านได้นี้กินเวลาไปเยอะส่วนผมที่ต้องรอก็หงุดหงิดที่ถือของเต็มมือมายืนรอมันเนี้ย เลยใช้สายตาพิฆาตจ้องมันไปสามวิเจ้าตัวเลยลงมาจากรถและเดินตามมาอย่างง่ายดาย
"ยินดีต้อนรับค่า....อ่ะ คุณบลูไม่มีมาตั้งนานเลยนะคะแล้วต้นน้ำละคะ"
ตั้งนานของเธอนี้มันแค่ห้าวันของผมเองนะ
"หึ ไม่คิดถึงผมหรือไง"
หยอดสักหน่อย
"คุณบลูนิ...อ่ะ คุณไลท์วันนี้มาดูร้านหรอคะยินดีต้อนรับคะ รับเครื่องดื่มอะไรดีคะ"
ดีจังที่พนักงานยังจำใบหน้าเจ้าของที่ไร้ตัวตนของพวกเธอได้
"ไม่เอา แค่จะทำไอติมเท่านั้นแหละ"
"ทำไอติม...อ่า คะ"
พนักงานสาวทำหน้างงใหญ่แต่ผมก็แค่ยิ้มนิดๆให้เธอหายงง
"พี่ขอรบกวนหน่อยนะเจ้าของร้านเขาอยากกินของทำมือ"
"ปากมากแล้วรีบมาทำซ่ะ!"
"ครับๆ"
..
...
ดูจากวิธีการทำมันก็ง่ายๆเหมือนทำนมปั่นละมั้งแต่แค่ต้องทำเข้มข้นพบความอร่อยเพราะเอาไปแช่มันจะได้อร่อย
ผมก็นั่งจับเวลาแช่เย็นนั้นแหละส่วนลูกมือผมก็ใช้ให้เก็บอุปกรณ์ผมเอามาใช้งานอย่างนี้ละครับไม่ให้มาร่วมผสมรสชาตินมขาวเลยสักนิด ฉลาดไหมละฮ่าๆๆ
"จะเสร็จหรือยังหิวแล้ว"
ผมไม่ตอบนอกจากเสตาไปมองวาฟเฟอร์สีรุ้งกับไอติมวนิลาที่เริ่มจะละลายมีน้ำผึ้งเตรียมไว้ให้ราดที่ทางพนักงานเตรียมไว้ให้ลองท้องมันกินก่อนไม่ได้หรือไง
"ก็ของที่พนักงานเตรียมไว้ให้ไงกินไปก่อนถ้าจะรอของพี่ชั่วโมงครึ่งนะ"
"แม่ง นานเกินงั้นกูกินละ"
เฮ้อ ไอ้นิสัยใจร้อนไม่ยอมรออะไรนี้ก็หนักใช่เล่นผมก็ได้แต่มองเด็กโข่งที่เอาแต่กิน นั้นปากเลอะอีกผมก็ช่วยได้แค่เลื่อนกล่องทิชชูไปใกล้ๆไลท์สักนิดเหมือนคนตรงข้ามผมเริ่มรู้ตัวก็คว้ากล่องทิชชู่ทั้งก่อนและหันหน้าไปทางอื่น
หึ เห็นแล้วขำชะมัด
"หัวเราะอะไรอ้าปาก"
ผมก็ใจดีครับอ้าปากตามคำขอแต่ไอ้ชิ้นวาฟเฟอร์ชิ้นใหญ่ราดน้ำผึ้งนี้แทบติดหลอดลม นมปั่มที่อยู่ข้างหน้าผมคว้ามาดูดอย่างเอาเป็นเอาตาย
เฮ้อ รอดแล้วเกือบตายแน่ะเมื่อรอดผมก็เขม้งตาใส่ไอ้เด็กนั้นทันทีมันก็หน้าทะเล้นใส่ผมแทนคำพูด
"เฮ้ยปากเลอะมาดิ ฮ่าๆๆๆ"
ฮึ่ก มันเอากำทิชชูขนาดใหญ่โป๊ะหน้าผมเต็มๆคงชอบใจหนักกว่าเก่าหัวเราะใหญ่เลย แต่เอ้ย ไลท์หัวเราะหาดูยากนะเนี้ย
"หัวเราะเหมือนชาวบ้านเป็นเหมือนกันนิคุณเดือนหมาลัย"
"เงียบไป!"
แล้วมันก็เขม้งตาว้ากใส่ผมเหมือนเคยผมก็ทำเป็นยิ้มหวานตอบไป ฮ่าๆๆดูทำหน้าเข้าให้เหมือนเขินสาวเชียว
..
...
พอทุกอย่างเสร็จสิ้นผมก็ไม่กลับง่ายๆหรอก ไหนๆก็เอามันมาเหยียบร้านแล้วจะให้กลับไปง่ายๆได้ไงผมบอกให้มันดูแลร้านนี้บ้างตอนเย็นค่อยกลับ
แต่ให้มันมานั่งล่อลูกค้าสาวๆนี้มันอย่างไงว่ะ
อ่อ วันนี้ให้มันเป็นเด็กเสริฟดีกว่าแต่ไลท์ไม่ยอมแน่ๆดูจากท่าทางอย่างงั้นแล้ว
คิดหาวิธีการดีกว่า
"ไปไหน"
ผมลุกมันทักปับแต่ไอ้ทักไม่เท่าไรแต่ไอ้จะเดินตามนี้มันเกินไปนะ
"ไปห้องน้ำ"
โกหกหน้ายิ้มเลยกูผมแค่จะไปเอามาผ้ากันเปื้อนมาเป็นเด็กเสริฟตัวอย่างไลท์เฉยๆ
..
...
"ไลท์ไปเสริฟ"
ผมเอาผ้ากันเปื้อนมาเสร็จไอ้เด็กโข่งก็เขม้งตาใส่ผมเชียว
"เสริฟไรมึงคนเดียวเถอะ!"
ว้ากใส่กูจัง
↓↓↓
-
ตอนที่9.3
:mew1: :mew1:
...
...
ผมไม่พูดแต่กระโจนเข้าไปหามันทั้งๆกับผ้ากันเปื้อนสีน้ำตาลนี้ละ
"เอ้ยมากอดอะไรกูเนี้ยออกไป"
"เอ้า ไปเสริฟกันปะ"
"แม่ง จนได้..."
ก็จนได้ละครับผมผูกผ้ากันเปื้อนใส่เอวให้แล้วอ่ะ ผมก็ให้พนักงานเป็นคนสอนการทำงานให้คุณเจ้าของร้านผมนี้ไม่ต้องสอนเพราะเคยลองเป็นเด็กเสริฟร้านเหล้าอยู่ครั้งหนึ่งถึงร้านจะแตกต่างแต่ก็เสริฟและต้อนรับเหมือนกันนิ
"เอ้า ลูกค้ามาแล้วลองไปรับออเดอร์สิ"
เจ้าตัวที่ยังอ่ำอึ้งผมก็ผลักเข้าไปหาลูกค้าเลยครับอืดชะมัด ส่วนผมก็จับตาดูไม่ใกล้นี้หรอก
"รับอะไรดี...ครับ"
"อ่า...คือ..เอา..."
หล่อล่อตาจนลูกค้าสาวสามคนนี้พูดไม่ออกเชียวสงสัยวันต่อไปลูกค้าคงเพิ่มขึ้นแน่ๆเพราะต้องมีสาวไหนติดใจแพร่ข่าวเด็กเสริฟร้านนี้หล่อบรรลัยแน่ๆ
"ชวนกูมาทำแต่ยืนเฉยนะมึง"
มายืนข้างหลังเมื่อไรวะแต่ช่างเถอะยิ้มเป็นคำตอบเหมือนเคยผมก็เดินไปรับลูกค้าที่เพิ่งเข้ามาใหม่มาสองคนเป็นคู่รักนั้นเองสวยหล่อเหมาะกันจริงๆ
"สวัสดีครับรับอะไรดีครับ"
พูดเพราะๆกับรอยยิ้มหวานๆมันทำให้ลูกค้าชอบที่บริการอย่างดี แต่ลูกค้าผู้ชายคนนี้แปลกๆมองกระดาษเมนูสักแปบแล้วเสตามามองผมผมก็จะทำไงเขามองก็ยิ้มไง
"มายิ้มปัญญาอ่อนอะไรตรงนี้มากูรับเองเห็นแล้วรำคาญ..."
มันดึงผมมายืนข้างหลังมันครับผมก็งงดิไม่ชอบทำแต่ดันมาแย่งหน้าที่ผมเนี้ยนะ
"สั่งมาพาแฟนมาเที่ยวสายตามึงอย่าเยอะไอ้ฟู"
อ้าวรู้จักกันหรอว่าแล้วเชียวถึงได้เดินกร่างมาเชียว
"อะไรพี่ไลท์สายตาผมมองแฟนผมคนเดียวนะ...แล้วนี้พี่มาเป็นเด็กเสริฟได้ไงอะหรือตกอับ โฮ้พี่รหัสของไอ้ฟูไม่น่าเลยหล่อรวยดีแท้ๆไหงมาเป็นเช่นนี้ โอ้ย พี่ไลท์เขกหัวผมทำไมเนี้ย!"
สมควรครับ
"เงียบแล้วรีบสั่งของกูรีบและสายตามึงอย่าให้มากมึงก็อีกคนยืนตรงนี้อีกนานไหม ไปรับโต๊ะอื่นไป!"
อ่าว มาพาลกูซ่ะงั้นอิโด่แต่ช่างเถอะไปรอรับโต๊ะอื่นดีกว่า
"พี่ไลท์ขี้หวงๆ โอ้ย พอแล้วๆผมเจ็บนะ"
อะไรของมันเนี้ยไอ้โต๊ะนั้นบรรยากาศคึกคักเสียเหลือเกินแต่ผมเห็นเด็กนั้นโดนกระทำจากกำปั้นไลท์อย่างเดียว นิมันเลี้ยงน้องรหัสด้วยกำปั้นชัดๆ
..
...
"เฮ้อ รับออเดอร์ไอ้ห่านี้มันเหนื่อยยิ่งกว่าเจอมึงอีก"
"หึ เอ้านี้น้ำ"
"เอ่อ แต่ทำไปทำมาก็สนุกดีแต่กูขอแค่วันเดียว"
"ไม่เอาน่ามาทุกวันสิวันนี้พี่แค่ให้เรามาลองเข้าใจพนักงานเสริฟที่เป็นลูกน้องที่ทำงานเพื่อร้านไลท์ต่างหาก เราคือเจ้าของร้านนะสมควรที่มาแสดงตัวและทำความรู้จักแต่ละวันของร้านเราก็ยังดี"
"ยังสวดกูยาวเหมือนเดิม"
แต่หน้าที่แสดงต่อหน้าผมเหมือนไม่ได้ไม่ชอบ
"งั้นหรอ แต่จะยาวหรือสั้นถ้าเราไม่ฟังมันก็เท่านั้นแหละ"
"จะกี่คำกูก็ฟังมึงตลอด"
"หืม อะไรนะ"
เมื่อกี้ไม่ได้ฟังจริงครับได้แต่มองวิวข้างนอกหน้าต่างอยู่
"เฮ้อ ต่อไปกูรับผู้ชายมึงรับผู้หญิงโอเคนะ ไปทำอย่าอู้เดี๋ยวกูหักเงินแม่งเลย"
"ครับๆ"
พรุ่งนี้ก็วันสุดท้ายที่จะต้องตัดสินแล้วสิ
TBC....
ยิงยาวไปแค่สองก่อนพรุ่งค่อยมาดูว่าโซนยังเกิดอารม
ยิงยาวหรือเปล่า :hao7:
-
ยิงยาวเลยๆๆๆๆๆๆ
แน่ะๆๆ มีการ แบ่ง รับลูกค้าชายหญิง หึงอ่ะดิ้ ไลท์เอ้ย :mew4:
-
:o8: หึงอะดิ้ :-[
-
:hao7: :hao7: :hao7: :hao7:
เขินมาก กลิ้งไปมาบนเตียง สนุกสุดๆ55555
รักคนเขียนจ้า
-
:z13: :z13: :z13:
-
เด็กเริ่มติดกับ
-
มีกงมีกอดกันด่วย อ๊อย..........
:z1: :z1: :z1:
-
ขี้หวง
-
ติด ติด ติดนิยายอีกแล้วววววว หนังสงหนังสือไม่อ่าน โอ๊ยยยย น่ารักมาก สารภาพค่ะ ยังอ่านไม่ถึงตอนล่าสุด เเต่ทนไม่ไหว ขอมาเม้นต์ก่อนดีกว่า คึคึ :m3: :m3: :m3:
-
วันสุดท้าย
-
ตอนที่10.1
...
.....
วันนี้คือวันที่เจ็ดวันที่จะต้องตัดสินว่าสิ่งที่ผมตกลงกับคุณน้าว่าเจ็ดวันนี้ผมจะทำได้เปล่า แต่ดูนิสัยที่ยังไม่ยอมแบบนี้แปลว่าผมคงต้องไปขอโทษคุณน้าแล้วสินะ
"มึงเป็นไรนั่งเหม่ออยู่ได้หรือแดกข้าวพร้อมกูแล้วมันไม่อร่อยห่ะ"
นิขนาดผมนั่งนิ่งๆมันยังสันหาทุกอย่างที่จะป่วนใช่ไหมเนี้ย ตอนนี้ก็เช้าใช้ได้ไลท์มีเรียนเช้าผมเลยต้องตื่นปลุกเร็วกว่าปกติหน่อย แถมยังเมื่อวานผมก็ไม่ได้กลับบ้านผมต้องค้างที่นี้อีกคืนและคืนสุดท้าย
"ไม่นิได้กินข้าวกับเดือนมหาลัยแบบนี้น่าภูมิใจจะตาย"
ผมประชดครับ
"ประชดกูเรอะกวนได้อีก"
ผมก็ยักคิ้วกวนมันต่อไปแล้วลงมือกินอาหารให้หมด
"วันนี้เลิกตอนไหนบอกด้วยนะ เอาละรีบไปส่งพี่ก่อนนะเดี๋ยวไปเรียนช้า"
"วันนี้ไม่มีของหวานหรืออะไรทำไว้ให้กินลองท้องบ้างหรือไง"
"ก็มีแต่ไอติมนมขาว เดี๋ยวพี่ทำอย่างอื่นไปให้ตอนกลางวันให้แล้วกันและกินเสร็จยังนิเรากินหรือนับเม็ดกันแน่หืม"
เนื่องจากเด็กโข่งกินช้าผมเลยต้องนั่งจ้องให้กดดันเล่นนั้นแหละ
"จะจ้องกูทำไม กูเห็นหน้ามึงแล้วกินไม่ลงเว้ย"
"หึ ฮ่าๆๆๆ"
ว้ากผมทั้งๆที่หน้าแดงเนี้ยนะฮาสุดๆ
"งะเงียบเดี๋ยวนี้ โธ่เว้ย! อิ่มแล้วไปได้แล้ว!"
"ครับผม..."
..
...
"นิ มือมึงอ่ะเอาออกไปห่างเต้านมกูได้ไหมเสียว"
"เอ้า ก็กันไว้เพื่อไลท์ออกรถแรงจนพี่หงายหลังตกไปแบบนั้นจะทำไงละ"
"กูไม่ทำแล้วน่า"
แล้วรถไบท์สีดำก็ออกตัวไปอย่างพอดีมันทำให้โล่งใจนิดๆที่มันไม่พิเรนจนผมเกือบหงายหลังตกถึงผมจะชอบความเร็วแต่วัยแบบผมนี้พลาดไปนี้เตรียมโลงได้เลย
(จะว่าไปผมยังไม่เข้าวัยสามสิบกว่าๆนิน่าคิดมากทำไม)
บรื้นนน
หวา!!
มันหลอกให้ผมตายใจแล้วมาเร่งรถตอนท้ายแม่งใจหายวาบเกือบตกถ้าตกไปนี้เข้มอดอุ้มหลานจากผมแน่ๆ
"ไลท์เล่นไรเนี้ย! แม่งเสียวหมด ฮู้ยยยย"
"ฮ่าๆๆ สลับกันเสียววะ"
ไอ้เด็กโข่งเอ้ย
..
...
แล้วผมก็มายืนครบสามสิบสองอย่างปลอดภัยที่บ้านผมวันนี้เป็นวันธรรมดามันจะมีอะไรให้ทำอ่ะ
Rrrr Rrrr
คุณน้า
"สวัสดีครับคุณน้า"
[จ้า อ่อเมื่อวานนันโทรไปหาน้าบอกว่าบลูทำให้ไลท์มาดูร้านได้นิ แถมยังให้เป็นเด็กเสริฟด้วย บลูนี้เก่งอย่างที่น้าคิดไว้จริงๆงั้นเจ็ดวันนี้บลูทำได้แล้ว เราก็อยู่ต่อเพื่อเป็นพี่เลี้ยงไลท์นะ]
"ผมไม่รู้สิครับ...สำหรับผมไลท์เปลี่ยนไปแค่นิดเดียวมันไม่ใช่อย่างที่คุณน้าหวังเลยสักนิด วันนี้คือวันสุดท้ายที่ผมจะต้องจับตาดูแลไลท์สินะครับ"
[บลูแค่นี้น้าก็พอใจแล้ว....อ้อ น้าเพิ่งกลับมาจากลอนดอนมาเมื่อวานมีของฝากของเราและต้นน้ำด้วยบลูมาร้านนะตอนสักสิบโมงแล้วเจอกันนะจ่ะ แค่นี้นะจ่ะสิบโมงเจอกันจ่ะ]
"ครับ"
เหมือนคุณยังอยากให้เราอยู่คุมพฤติกรรมมันต่อแต่ทำไงอะดูลางแล้วมันยังไม่เป็นไปตามที่คาดเอาเสียเลย
เฮ้อ วันนี้มึงกินพุดดิ้งนมชมพูแทนแล้วกันทำสักสิบกว่าถ้วยดีกว่าเดี๋ยวเพื่อนมันแย่งกันอีก
เอาเถอะถึงผมจะทำไม่ได้ดั่งใจหวังแต่ผมก็ทำเต็มที่แล้วผมไม่คิดมากหรอก
...
....
"นี้จ่ะ"
"อ่าขอบคุณครับแต่มันเยอะเกินไปหรือเปล่าครับคุณน้า แค่นี้ผมก็เกรงใจจะแย่แล้ว"
เยอะใช้เล่นของกินของฝากของจากลอนดอนดีที่ไม่เอาหอนาฬิกามาย่อส่วนฝาก ฮ่าๆๆ
"ไม่หรอกจ่ะนี้ถือว่าเป็นค่าจ้างของเราแล้วกันก็บลูไม่เอาค่าจ้างอย่างเดียวนิน้าเลยต้องจัดแบบนี้"
"อ่าครับ...อ้อ นิพุดดิ้งครับผมทำส่วนของคุณน้ามาด้วยส่วนไลท์ผมต้องไปส่งที่มือไลท์นะครับ"
และหมู่ยักษ์หวานแหวว
"เราก็สนิทกันแล้วนิ...ทำไมถึงไม่ดูแลเขาต่อละ ไลท์ถึงจะเข้าหาคนง่ายที่ชอบอะไรเหมือนกันแต่เขาไม่ชอบเข้าหาพวกวัยทำงานหรอกนะ น้าว่าบลูเหมาะที่จะดูแลเขาที่สุดนะ"
ถึงคุณน้าจะพูดแบบนั้นแต่ว่า....
↓↓↓
-
ตอนที่10.2
...
....
"...ถึงจะสนิทแต่เขาก็ไม่ได้เปลี่ยนไปจากเดิมที่ผมเคยเห็น ผมขอโทษนะครับที่ผมคงทำต่อไปไม่ได้"
ผมไม่ชอบทำตัวไร้ความผิดชอบและลืมสัญญาตัวผมมีจุดผิดพลาดนิดเดียวผมก็ไม่ด้านอยู่ตรงนี้ต่อเด็ดขาด
"เฮ้อ ก็ได้จ่ะถ้าบลูคิดตัดสินใจแบบนั้นแต่ก็น้าต้องขอบใจด้วยนะจ่ะที่มาช่วยเหลือน้า ถึงน้าจะเป็นแค่คนรู้จักของบลูก็ตาม...เอาละไหนๆขอชิมพุดดิ้งบลูหน่อยสิ อ้อ นันบอกว่าเราทำไอติมเป็นด้วยนิสนใจมาทำร้านนี้ไหม"
คุณน้าขอให้ผมอยู่ในสายตานิดๆก็เอาเนอะ
"ไม่ละครับผมชอบทำให้กินแบบสนุกมากกว่าจริงจังนะครับ"
"บลูนิน้าขออะไรปฎิเสธหมดเนอะ"
คุณสีทำสีหน้าหดหู่ใส่ผมตาละห้อยดิครับแต่ไอ้ท่าทางไม่ใส่ใจคำพูดแต่กินพุดดิ้งเต็มคำแบบนั้นเหมือนไลท์เด่ะ จากที่ละห้อยผมก็ยิ้มแบบขำๆดิครับ
..
...
ตอนนี้ก็ถึงเวลาส่งเสบียงไปสู่ดินแดนนักรบใจหวานผมก็รอข้างล่างตึกนั่งคอยไปแบบชิลๆส่องคนนู้นส่องคนนี้หน่อย คณะนี้มักมีสาวคณะอื่นหลงมาเนอะแต่ละคนนี้หน้าพุ่งหลาวชายชะมัด ฮ่าๆๆๆ คิดได้เนอะจะสามสิบเต็มไม่กี่ปีคิดแบบนี้เด็กไม่นับถือพอดี
"ไงพี่มารอไอ้ไลท์หรอของกินเต็มมือเชียวแล้วกินไรยัง"
โวเจ้าเก่าแต่มาหาไลท์ตลอดเวลานิถ้าไม่ใช่ผู้ชายผมคงนึกว่าไลท์กับโวกิ๊กกันแน่ๆ
"อื้ม เอาเสบียงมาฝากยักษ์เมื่อกี้เราทักปุบท้องพี่ร้องปับ แถวนี้มีอะไรแซ่บๆกินลองท้องบ้างอ่ะ"
พูดแล้วอยากของเผ็ดๆชะมัดอย่างตำข้าวโพด
"มีเกือบทุกอย่างแล้วพี่อยากอะไรอ่ะ"
"ตำข้าวโพด"
"มีสิ งั้นพี่รออยู่นี้ละเดี๋ยวผมบริการให้"
"ฮ่าๆๆ ขอบใจๆ"
แหม มีคนมาบริการแบบก็ไม่เลว
"ไงมึงทำมาประชดกูหรือไงเยอะแยะเชียว"
มาแล้วครับไอ้เด็กโข่งกับเหล่าพ้องเพื่อนในจิตนาการ ฮ่าๆๆ
"ไม่นิพี่ทำมาฝากเพื่อนไลท์ด้วยนะ"
พอผมพูดคำนี้เพื่อนไลท์ก็ยิ้มแป้นกันใหญ่แต่ไอ้เด็กโข่งนิทำหน้าเขม้งใส่ผมเฉย
"อ่าวพวกมึงเสด็จลงมากันสักทีวันนี้กินข้าวตรงนี้นะ เพราะโรงอาหารคนมาเยอะพี่บลูไปนั่งอัดไม่ไหวหรอก"
"เอ่อๆ ปะวันนี้มีของหวานเป็นพุดดิ้งของเฮียบลูวิ้วๆ"
"ไอ้ไลท์มึงไม่แดกข้าวหรือไง"
นั้นสิอย่างที่โวบอกแล้วมาจ้องอะไรผมชิ่วๆไปหาอะไรมากินไป คนจะกินตำข้าวโพดสักหน่อยจ้องแบบนี้ก็กินไม่ลงนะเว้ย
"ซื้อมาให้กูด้วยเหมือนเดิม"
สั่งเพื่อนเฉยเหล่าหมู่เพื่อนก็ใจดีครับพยักหน้ายอมง่ายๆแต่ไอ้นี้ก็ยังจ้องผมต่อไป
"เอ่อ...กินมะ"
"อะไร....ฮู้ยย สีแม่งแรงชิบกระเพราะกูจะพังไหมเนี้ย"
"กินเผ็ดไม่เป็นก็บอกสิอย่าหาข้อแก้ตัวคุณชายกระเพราะอ่อน"
คำนี้ผมไม่พูดนะโวพูดเองต่างหากผมก็ได้แต่ขำเนียนๆแต่ไอ้สายตาจอมว้ากมันเทพจ้องเขม้งผมเชียวอย่าจ้องเซ่จ้องไปก็ทำให้ผมหยุดขำไม่ได้หรอก คึๆๆ
"แม่ง"
อ่าวทำอะไรใครไม่ได้มาลงกับพุดดิ้งผมกินเร็วแบบนั้นไม่สำลักตายหรือไง
เอ้ยๆ กินขนาดนั้นจะไม่เหลือให้ใครกินหรือไงวะพุดดิ้งที่ผมทำมาสิบกว่าถ้วยตอนนี้เหลือแค่สี่ถ้วยเท่านั้น
"เชี่ยไลท์มึงไปตายอดตายอยากมาจากไหนวะเหลือให้กูด้วย ปล่อยเลยนะมึง!"
ขณะนี้เด็กโข่งสองตัวกำลังยื้อแย่งพุดดิ้งกันอย่างหนักหน่วง
โอ้วฝ่ายแดงอีโวจู่โจมโดยการเอามือเท่าไบลานผลักหน้าฝ่ายน้ำเงิน ส่วนฝ่ายน้ำเงินเนเจอร์ไลท์ก็ใช่สันเท้าขึ้นมายันลำตัวแต่ยังคงความเหนียวแน่นไม่ปล่อยพุดดิ้งหลุดจากมือไปง่ายๆ
"เชี่ยไลท์รวยเสียเปล่าอย่างกปล่อยเลยมึง"
"มึงสมควรปล่อยเพราะมันทำมาให้กูกิน"
"พี่บลูบอกว่าทำให้พวกกูกินด้วย!"
เฮ้อ เห็นแล้วเพลีย
"เอ้าข้าวมันไก่มึงมา...สัดไลท์นี้มึงแดกหมดเลยหรอวะคายออกๆ เอาออกมา~"
พ้องเพื่อนตัวใหญ่ต่างพากันง้างปากไลท์กันใหญ่เล่นอย่างกะเด็ก
"เอาน่าเหลือสี่ถ้วยแบ่งกันกินนิดกินหน่อยก็ได้กินของหวานมันมากไม่ดีนะ"
↓↓↓
-
ตอนที่10.3
..
...
"เฮ้อ ก็ได้ครับเฮียบลูพูดทั่งที"
ทำไมเหมือนว่าตูเป็นหัวหน้าแก๊งค์ที่เงียบปากแบบนั้นฟร่ะ แต่ก็ดีที่มันเลิกเล่นกันแรงๆมาจับกลุ่มกินข้าวอย่างหรรษาเห็นภาพแบบนี้ผมละคิดถึงเพื่อนเก่าชะมัดบางคนก็พอติดต่อได้ แต่ที่เหลือแม่งเสือกส่งข่าวที่ไม่เจอตั้งนานมาว่าแต่งงานแล้วไหนก็มีลูกน้อยน่ารักโชว์กันทั้งนั้นนี้เหลือแค่กูคนเดียวเท่านั้น!
"งั้นไปแล้วนะเจอกันตอนเย็นนะไลท์"
"เอ่ออย่าไปปัญญาอ่อนขับรถเฉี่ยวใครละ"
"ครับๆ"
..
....
นี้ก็ใกล้เวลาเลิกเรียนไลท์ผมก็มานั่งรอไลท์ตรงเดิมเย็นนี้คุณชายต้องโวยวายว่าหิวหนักแน่ผมเลยเตรียมร้านที่พาไปกินแล้วนั้นคือบะหมี่เป็ดแดงร้านนี้ดังมากแถมอร่อยไม่ใช่เล่นผมเพิ่งไปเมื่ออาทิตย์ก่อนกับหลานคนเยอะมากต้องรอหน่อยแต่ก็คุ้มที่จะรอ แต่สำหรับไลท์จะรอไหวหรือเปล่าคงไม่ปล่อยว้ากกลางร้านนะแต่ที่ผมพาไลท์ไปเพราะอยากให้ไลท์เรียนรู้คำว่ารอแล้วมันดีอย่างไงละ
แหม ผมนี้ทั้งหล่อและยังความคิดดีอีกแต่ไม่ยักจะมีสาวมองเห็นความหล่อผมเลยแฮ่ะ
ผู้หญิงเดี๋ยวนี้ชอบจริงไอ้หล่อดุจเสาไฟเนี้ย
อ่ะ มาแล้วมันต้องพูดคำว่า
"หิวหาไรกินกันมีร้านที่หน้ากินไหม"
"หึ มีอยู่แล้ว..."
"เดี๋ยว"
หืม
"เอารถมึงไปเก็บแล้วใช้รถกูแทนง่ายดีจะได้ไม่ต้องยุ่งยาก"
"อื้มได้สิ"
..
...
พอผมเอารถไปเก็บที่บ้านผมเสร็จและบึ้งรถกับไลท์ไปที่ร้านเป้าหมายทันทีโต๊ะผมกับไลท์อยู่ท้ายสุดก็นะคนเยอะโต๊ะดีเลยโดนเสียบไปเยอะ
"เอาบะหมี่เป็ดสองนะไลท์น้ำอะไรดี"
"น้ำเปล่า"
"ครับงั้นรอสักครู่นะครับ"
แล้วเด็กเสริฟก็ทำหน้าที่เสร็จส่วนผมกับไลท์ก็นั่งเอื่อยๆไปมองดูเด็กเสริฟทำงานไปเพลินๆ
..
"จะอีกนานไหม"
"นี้แค่ยี่สิบนาทีเองนะอย่าเพิ่งใจร้อนสิ หัดรอซ่ะบ้างและจะรู้ว่ามันคุ้ม"
"กูไม่ต้องการรอความคุ้ม เอ้ย น้องมานี้เด่ะ!"
"ครับ"
เฮ้อ จนได้เปลี่ยนยากอย่างที่คิดซ่ะด้วย
"น้องพี่เพิ่มตังค์ให้หลายเท่าเลยแค่น้องบอกให้เขาลัดคิวดิพี่ไม่ชอบรอ"
"อ่ะ เอ่อแต่ว่า..."
"ไม่ต้องหรอกครับพี่รอได้น้องไม่ต้องไปฟังเขาหรอกไปทำหน้าที่ต่อเถอะ"
ผมบอกด้วยท่าทียิ้มสบายให้เขาหายกังวลที่โดนกดดันจากไอ้เด็กเมื่อกี้เขาเลยยอมและกลับไปทำงานเหมือนเดิม
"ฮึ่ย มึงทำอะไรของมึงห่ะ!"
"ถูกแล้วหรอที่ทำแบบนี้"
"จะทำไมกูมีตังค์จะทำอะไรก็ได้"
"คิดว่าตังค์ซื้อทุกอย่างได้หมดหรือไง"
อ่ะ บะหมี่มาตามคิวแล้วครับ
"หึ ก็ซื้อได้ไงละขนาดแม่กูยังใช้ตังค์ซื้อมึงมาดูกูเลยนิ ถ้าไม่ใช่ตังค์มึงคงไม่ยอมมาทำแบบนี้ใช่...ปะ อ่ะเอ่อ....กินเถอะ"
ผมไม่โกรธที่โดนจู่โจมคำนี้เพราะความจริงมันไม่ใช่อย่างที่พูด
..
...
หลังจากผมกินบะหมี่เป็ดเสร็จไลท์ก็ไม่ยอมพูดและคุยกับผมเลยสักนิด ผมดูออกว่าไลท์ไม่ได้ตั้งใจที่จะพูดใส่ผมวันนี้ไลท์ต้องไปทำงานกลุ่มกับเพื่อนภาคเดียวกันเลยต้องมาส่งผมเร็วกว่าทุกครั้งไม่ยืดยื้อพาผมไปเที่ยวที่อื่น
"เอ่อ...คือมึง...ไม่"
"ไม่ได้โกรธนิ...ขี่รถดีๆละบาย"
"ขะขอบ...เอ่อ พรุ่งนี้เจอกันไปที่บ้านไม่เจอกูก็โทรถามกูไม่ใช่ไอ้โวนะเว้ย! ไปละ"
"อื้ม"
พรุ่งนี้คงไม่ได้เจอกันแล้วละไอ้เด็กโข่ง
TBC....
คืนนี้ไม่ยิงยาวนะสั้นๆพอ หุหุหุ
-
ตอนที่11.
..
....
วันนี้คือวันที่ผมไม่ได้ดูแลไอ้เด็กโข่งนั้นแล้วถึงจะรู้สึกเหงานิดๆที่ไม่มีเสียงว้ากให้ผมได้กวนมันก็แปลกๆ
แต่วันนี้ก็ว่างเหมือนเดิมต้นฉบับเรื่องใหม่ก็ยังคิดไม่ออกปล่อยให้มันไหลไปกับจินตนาการอันบัดเจิด
วันนี้ไปกวนเฮียบอยสักหน่อยดีกว่าแต่ก่อนจะไปต้องมีของฝากไปบูชาเฮียสักหน่อยกับเหล่าทาสหินน้ำมันเครื่องทั้งหลาย
...
....
เมื่อผมมาถึงแล้วแต่วันนี้อู่เงียบเกินไปไม่เห็นเหล่าทาสน้ำมันสักตัวแปลกสุดๆผมก็ได้แต่มุ่งหน้าไปห้องทำงานเฮียแทน
"ไงเฮีย แล้วพวกนั้นมันหายไปไหนหมดผมอุส่าทำของกินมาเผื่อ"
"อยู่หลังอู่"
เฮียบอกเสร็จก็เอาของกินที่ผมทำมาเปิดดูใหญ่เฮียอย่าลืมนะว่าผมไม่ได้ทำให้เฮียกินคนเดียวนะ
แต่ไอ้พวกนั้นไปอยู่หลังอู่แบบนี้แปลว่าไม่พ้นการพนันแน่ๆแม่งเป็นลูกตำรวจเสียเปล่าดันปล่อยให้ลูกน้องเล่น
โอ้ะ แม่งตั้งวงเล่นไพ่นั้นเองเห็นแล้วหมั้นใส้ขอแกล้งคืนที่มันเคยทำกับผมหน่อยเถอะแล้วจะแกล้งอะไรดีหว่าตะโกนว่าตำรวจมามันก็เบสิคเกินไป
แกล้งอย่างไงดีหว่า....หื้ม แล้วผมก็เจอของดีที่น้าแกล้งสุดผมดันไปเห็นงูเหลือมตัวประมาณจะเท่าขาผมใหญ่ใช่เล่นนะเนี้ย ที่เลื้อยอยู่บนต้นมะม่วงใหญ่ใกล้ๆอู่มันก็เกิดไอเดียสุดบัดเจิดขึ้นมาทันใด
เมื่อไอเดียเกิดการกระทำก็เริ่มขึ้นผมเอาไม้ส้อยมะม่วงไปส้อยพี่งูเหลือมลงมาเบาๆ ขอโทษนะพี่ที่ผมเอาพี่มายุ่งด้วยแต่เพื่อแกล้งผีพนันพวกนั้นให้เลิกเล่นก่อนที่ตำรวจจะมาเจอ
พอส้อยงูมาเตรียมพร้อมผมก็เฟี้ยงงูตัวนั้นไปกลางวงพอดี
"เหี้ยยยยย งูอ้ากกก!!"
"งู อ้ากกกก!!"
"ว้ากกกกก!!"
ฮ่าๆๆๆ ยักษ์ที่นั่งล้อมวงไพ่ก็แตกวงที่ผมเฟี้ยงพี่งูไปกลางวงพอดี หึๆ อะไรจะแม่นปานนั้น
"อะไรพวก..เชี่ยงู! มะแม่งมาจากไหนพวกมึงจับกันดิแม่งจะเลื้อยมาทางกูแล้วเนี้ยสาดดดด!!"
วิ่งป่าราบแบบนี้มันจะจับให้หรอเฮียละคิดได้เนอะ
..
...
จากนั้นผมเห็นว่ามันชุลมุนเกินไปก็โทรแจ้งมูลนิธิมาจับงูตัวนี้ไปปล่อยแต่ก่อนที่เขาจะมาผมก็เก็บซากไพ่นั้นให้หมดก่อนเพื่อภาพพจน์ที่ดีงามในอู่บ้านๆแบบเรา
ตอนนี้พวกเขาก็ต่างช่วยพาไอ้งูตัวนั้นเข้าถุงปุ๋ยอย่างทุลักทุเลเพราะว่ามันอ้วนเหมือนว่าเพิ่งกินอิ่มมาเลยแฮ่ะ
"ต้นไม้ก็อยู่ห่างหลังคาที่พวกคุณนะครับทำไมมันอยู่ข้างล่างนี้ได้อ่ะครับ"
มูลนิธิหน้าตี๋คนนี้คาดเดาถูกจริงๆ
"ก็เฮียบลูนี้ละเอามันลงมาแกล้งพวกผม"
โอ้ะ โฮ้ พยานชี้หน้ากูเพียบผมที่ยืนอยู่เฉยก็เบิกตาโตที่โดนกล่าวหาความเป็นจริงให้ดิครับ ส่วนผมที่ยอมรับผิดก็ได้แต่ยืนยิ้มหวานไปเรื่อยละมูลนิธิหน้าตี๋ก็เบิกตากว้างมองผมแบบประมาณคนนี้นะหรอ
"อ่ะเอ่อจริงดิ..."
"อื้ม แค่อยากแกล้งเฉยๆก็เลยเอามันมาจากต้นไม้เฟี้ยงไปทางพวกเขาเฉยๆ แต่ว่าขอบคุณนะครับที่มาจับงูให้ที่นี้มียักษ์เสียเปล่าแต่ดันอ่อน"
"โฮ้ เฮียนั้นมันงูไม่ใช่หมานะที่จะจับง่ายๆอ่ะ"
ยังมีหน้ามาออกปากอีก
"ไปทำงานต่อไปขี้อู้ หึ อย่างไงก็ขอบคุณอีกรอบนะครับ"
"อ่า ครับมีเหตุช่วยเหลืออะไรเรียกพวกผมแทนตำรวจนะครับ"
แล้วมูลนิธิหน้าตี๋คนนั้นก็ยิ้มให้กับผมเสร็จก็ขึ้นรถไปทันทีแต่ก็ไม่วายหันมายิ้มใส่ผมอีก
เหอะ อะไรจะยิ้มขนาดนั้นเดี๋ยวเหงือกก็แห้งหรอก
"เอ้ายืนทำหอกอะไรไม่ทำดิพวกมึง"
แหม เฮียใครวะที่ตะโกนผสมโรงกับลูกน้องเมื่อกี้อ่ะ
"ครับ"
ผมก็ไม่ทำอะไรขอนั่งเล่นโทรศัพท์ใกล้ๆไอ้พวกยักษ์นี้แล้วกัน
หือ มีไลน์จากไลท์นี้เปิดอ่านดูสักหน่อยดูท่าแล้วว่าทักผมมานานแล้วละ
Liesgo!:เอ้ยทำไมวันนี้ไม่ปลุกห่ะทำไรของมึงนี้มึงละเลยหน้าที่หรอห่ะ
Liesgo!:ทำเชี่ยไรไม่บอกห่ะไอ้บลูตอบดิๆๆๆเดี๋ยวมึงเจอกัน
__
Liesgo!:บลูมึงอยู่ไหนห่ะช่วยบอกกูทีเฮ้อ ผมก็บ้าลืมบอกว่าผมหมดหน้าที่แล้วละตอบสักหน่อยเป็นสติ๊กเกอร์วันพีชเนี้ยแหละเป็นภาพซาโบะยกนิ้วให้ ฮ่าๆๆๆ
Liesgo!:เป็นเชี่ยไรไม่ตอบและตอบคำถามที่กูถามไปช่วงแรกมาด้วย
ผมตอบด้วยสติ๊กเกอร์น้องนุ่นยิ้มแทน ฮ่าๆๆกวนได้อีก
ก็ทำไงเหล่าผมไม่กล้าที่จะบอกตรงๆนี้กลัวเด็กมันหง่อยอ่ะ
แต่ว่าอย่างก็ต้องบอกวะ
Liesgo!:ตอบกูมาดีๆอย่ากวนกูจริงจัง
Bluer:ครับๆ
"เฮียบลู!!"
"เฮ้ยเชี่ย!!"
ผมที่กำลังพิมพ์ตอบคนทางไลน์ก็ต้องตกใจไอ้เด็กช่างแม่งมาจี้เอวกันจนโทรศัพท์ผมบินไปลงถังน้ำเครื่องที่มาตั้งไว้ข้างหน้าผมพอดีเลยสาดดด
"อ่ะเอ่อเฮีย...ผมขอโทษดะเดี๋ยวผมซื้อใหม่ให้"
ซื้อให้แต่ซิมมันกลับมาใช้แบบเดิมได้ไหมแบบว่าเสียด้ายไอดีไลน์ที่เล่นคุกกี้รันชะมัดแต่เฮ้อช่างมันเถอะ
"ช่างเถอะ...กูจะฟ้องเฮิยว่าทำโทรศัพท์กูพัง"
"เฮี่ยยยย"
อีกนิดนะมึงเป็นอย่างอื่นเลยละแต่ผมยังไม่บอกเรื่องนั้นกับไลท์เลยแฮ่ะ เอ่อเอาเถอะเดี๋ยวเจอกันค่อยบอกแล้วกัน
TBC...
:hao4:
-
ตอนที่12
..
...
วันๆผมก็แวะเวียนมาอู่เฮียบอยบ่อยมากและตั้งแต่ที่ผมทำไอติมเป็นผมก็ไม่ค่อยพาต้นน้ำไปร้านไลท์สักเท่าแต่วันไหนที่ผมไปก็เป็นภาพเหมือนเดิมไม่มีไลท์มาดูแลร้าน คนดูแลยังเป็นคุณน้าเหมือนเคยแถมคุณน้ายังมีสกิลจะชวนผมมาเป็นพี่เลี้ยงไลท์อีกผมก็เหมือนเดิมปฎิเสธดิครับไม่อยากทำพลาดตามที่สัญญาไว้อ่ะ
"บลูคืนนี้ค้างบ้านกูเปล่าแดกเบียร์กันกูอยากทำแบบเดิมตอนที่กูกับมึงอยู่ด้วยกันน่ะ"
"อื้มเอาดิ"
ตะก่อนตอนที่เฮียไม่แต่งงานมีครอบครัวผมยังเรียนและอยู่กับเฮียจนเฮียแต่งงานเท่านั้นละผมก็ออกไปหาเช่าหออยู่จนทำงานมีเงินเก็บก็มาซื้อบ้านเดียวย่านสงบสุขอยู่คนเดียวมีแฟนก็อยู่ด้วยเป็นบางครั้งที่คบกันแต่ช่วงนี้เหมือนอยู่คนเดียวก็เริ่มชินแล้วแฮ่ะ
..
...
พอผมไปรับต้นน้ำกลับมาเสร็จเฮียบอยก็จัดงานเลี้ยงย่อมๆพากันปิ้งย่างหอยหลายสายพันธุ์ปลาปูหมูไก่กุ้งหมึกเนื้อโคขุนเยอะชิบหาย จนพี่น้ำพี่สะใภ้ผมแซวเฮียผมว่าเห่อที่ผมกลับมานอนบ้านนี้ก็นะนี้ครั้งแรกหลังจากออกไปจากบ้านนี้ก็นะตะก่อนผมกับเฮียอยู่ติดกันกว่าคู่แฝดทั่วไปซ่ะอีกพอผมออกไปจากบ้านนี้มันเหมือนกับการห่างเหินนิดๆ
"ฮ่าๆๆๆพี่น้ำก็แซวไปทั่วเนอะมะเอาให้อ้วนไปเลย"
"ผิดแล้ววันนี้กูเน้นเมา โอ้ยแม่มันเจ็บนะหยิกพ่อทำไม"
"อย่าเยอะให้มากพ่ออายุก็เริ่มมากแล้วนะ"
ฮ่าๆๆๆ เป็นภาพที่น่ารักดีครับครอบครัวนี้พี่น้ำที่เอาเฮียผมอยู่ก็สุดยอดมากครับ
..
...
ตอนนี้งานเลี้ยงย่อมๆก็เลิกลาแต่ผมกับเฮียยังนอนปูเสื้อที่สวนหลังบ้านกันแค่สองคนพร้อมกับเบียร์คนละขวด
ผมนอนหนุนหัวบนต้นแขนใหญ่ของเฮียเหมือนทุกครั้งที่ผมนอนกับเฮียแบบตะก่อน แต่วันเวลาผ่านไปผมก็ไม่ได้นอนบนต้นแขนนี้แล้ว
"เป็นไร....ช่วงนี้มึงไม่เบื่อเหมือนตะก่อนบ้างหรือไง มึงควรรีบหาเมียได้แล้วมีครอบครัวจะได้ไม่เบื่อเหมือนที่เป็นอยู่นี้"
"หึ ก็หาอยู่นี้ไง"
แต่ไม่ยักจะมาร่วมชะตากรรมได้นานสักนิด
"ก็มึงไม่ทำตัวจริงจังไงถึงไม่มีผู้หญิงคนไหนอยู่กับมึงได้นาน"
นั้นสิเพราะว่าผมด้วยมั้งที่ร่วมกับสาเหตุนี้
"หรือว่ามึงจะลองคบกับอายที่อยู่ข้างบ้านเราเห็นพ่อบอกว่าอายเพื่อนสาวข้างบ้านเรายังไม่สามีทั้งที่สวยและเก่งแท้ๆ"
"นิเฮียเชื่อเข้มหรอเก่งสวยแบบนั้นจะไปเหลือ?"
อย่างที่ผมคิดว่าหญิงสวยเก่งแบบนั้นจะเหลือหรออายก็อายุเท่าผมแล้วนะจะไม่มีแฟนนี้แปลกชะมัดสงสัยสวยแกร่งแน่ๆ
"จริงเว้ยพ่อบอกให้มึงกลับไปจีบอายแล้วรีบมีหลานไป๊อายุหมู่นี้แล้วนะมึง"
"ขอคิดดูก่อนถ้าเห็นแล้วถูกใจเดี๋ยวจีบ..งื้อออ"
"เอี่ยยย"
เฮียเกิดวิจิตอะไรหยิกแก้มผมเนี้ยเจ็บจาดดดผมก็หาที่หลบลงไปใต้แขนเฮียเนี้ยแหละหลบได้แค่นี้จริงๆ
"ทำอย่างกะหล่อเลือกได้นะมึงหึๆ เอ้าแดกให้หมดใครไม่หมดเป็นหมา"
"เก่าไปแล้วนะเฮียใครแพ้เป็นหมาเนี้ยเปลี่ยนใครแพ้เป็นหมัน"
"โอ้ยสัดคิดดีๆนะมึงถ้ามึงแพ้อดผลิตทายาทเลยนะมึง"
หึ อย่าดูถูดีกว่าเฮียเมื่อยิ้มหวานเสร็จผมก็กระดกเบียร์เข้ากระเพราะอย่างรวดเร็วจนชนะ ฮ้อยบางครั้งการรีบดื่มแบบนี้มันก็ทำให้ผมมึนง่ายนะเนี้ย
"เอ้าๆ ไหวป่ะเนี้ยมะเดี๋ยวกูอุ้มพาไปนอนเอง"
"อุ้มๆ"
อย่างนี้ละผมชอบอ้อนคนในครอบครัวที่สุดและชอบแสดงความอ่อนแอ่ออกมาตลอดจนทุกคนยังเห็นผมเหมือนไข่ในหินที่ไม่ควรออกโลกมากกว่า
เฮียก็ยิ้มตอบผมแล้วลงมืออุ้มขึ้นมาเป็นท่าเจ้าสาวโตเท่าควายกูก็ยังอ้อนให้พี่อุ้มเนอะแต่พอถูกอุ้มแล้วผมกลับรู้สึก..
"เฮีย...ผมเหงาทำไงดี....ผมเหงา"
ไม่รู้ว่าทำไมผมถึงเรียกร้องแบบนี้ทั้งๆที่ตะก่อนมันไม่มีแท้ๆตื่นมาทำกิจวัตรประจำวันพิมพ์ต้นฉบับอย่างสนุกเหมือนเข้าไปในจินตนาการของตัวเอง
มันไม่สมควรเกิดความรู้แบบนี้แท้ๆหลังจากเจ็ดวันกับเด็กโข่งนั้น
TBC..
:hao6: อาการไหนของคยตัวฟ้าหว่า
-
ตอนที่13.
..
...
วันใหม่แต่มันเก่าสำหรับผมตอนนี้ผมตื่นขึ้นมองแสงแดดยามเช้าในสภาพนอนในอ้อมกอดเฮียบอยนี้เมื่อคืนผมอ้อนอะไรเฮียแกเนี้ย ถึงกกกอดเหมือนผมเป็นไข่อย่างนี้แต่ช่างเถอะเดี๋ยวลุกจากเตียงนี้ผมก็ทำตัวอ่อนแอ่ไม่ได้แล้ว
"ไงตื่นแล้วดิหิวยังน้ำทำกับข้าวรอแล้วมั้ง"
"อื้ม"
แล้วผมก็เด้งลุกขึ้นมานั่งพร้อมกับบิดตัวคลายความขี้เกียจออกไป
"เฮียเดือนหน้านี้กลับบ้านไปหาเข้มดีมะ"
"เอาดิ"
แล้วเฮียก็เดินออกไปจากห้องก่อนผม
เฮ้อ เมื่อคืนผมทำอะไรลงไปวะทำตัวไม่เหมาะกับอายุตัวเองเลยสักนิดน่าสมเพส
...
....
พอผมทำอะไรเรียบร้อยพร้อมเฮียเสร็จผมก็มาอู่พร้อมเฮียโดยไม่แวะกลับไปบ้านสักนิดเย็นนี้ค่อยกลับบ้าน รีบกลับไปมันก็ไม่มีอะไรทำหรอกนั่งอุดอู้กับคุกกี้รันตัวเริ่มต้นนั้นแหละ ฮ้อย
..
...
"เก่งจังนะเพิ่งตัวเริ่มต้นแท้ๆ"
ไอ้ตี๋มูลนิธิช่วงผมสังเกตุดีๆเหมือนว่านายตี๋มูลนิธิคนนี้จะพารถมูลนิธิมาอู่เฮียผมบ่อย มันตั้งแต่หลังจากวันจับงูละมั้งสันหาทุกอย่างเพื่อมาดูแลรถคันนี้อย่างเต็มที่พร้อมกับชอบเข้าทักผมอย่างคุ้นเคย
"จะว่าไปคุณบลูยังไม่รู้จักชื่อผมเลยนิผมชื่อคินครับ"
"ครับคุยเล่นกับผมหลายวันแต่เพิ่งบอกชื่อวันนี้อ่ะนะ"
"อ่าว ก็คุณบลูไม่ถามนิ"
"ต้องให้ผมถาม?"
"หึ คุณนิน่า"
แต่ท่าทางคุณชายและผู้นำที่แผ่ออกจากตัวนายตี๋คนนี้มันอย่างไงเหมือนพวกประเภทต้องเป็นผู้นำมากกว่ามูลนิธอย่างนี้สักนิด
ใบหน้าที่หล่อคมใสกิ้งผสมตี๋จีนแบบนี้พร้อมกับความสูงที่เท่และมีอำนาจแม้จะอยู่ในชุดมูลนิธิก็ตามแต่ช่างเถอะเลิกสังเกตุและวิ่งต่อดีกว่า
..
...
วันนี้ผมต้องมารับหน้าที่ตรวจวรรณกรรมจากนักเขียนรุ่นใหม่ที่นัดกันที่ร้านกาแฟชิลๆ
ผมก็มาก่อนนัดครับรอและดูดชาเขียวปั่นไปแบบสบายๆ
"อ่าว คุณบลู"
หือ นายตี๋มูลนิธินิน่าทำไมวันนี้ดูแตกต่างกว่าทุกวันละ หรือเพราะชุดสูททำงานตัวนี้
"อ่ะครับ.."
"แปลกใจสินะครับที่เห็นผมคราบนี้แต่ผมดูไม่เท่เลยอ่ะ ชุดมูลนิธิผมยังรู้สึกเท่กว่าเยอะ"
ความคิดแหวกแนวกว่าบุคลิกตอนนี้อีกเนอะ
"ท่านประธานคะถึงเวลาเข้าประชุมได้แล้วเดี๋ยวไม่ทันนะคะ นี้คะลาเต้"
"อื้ม ขอบใจ..งั้นเย็นนี้เจอกันที่อู่นะบาย"
"อ่า ครับ"
เอ้ยๆ เมื่อกี้ได้ยินสิ่งที่สาวเนี้ยบคนนั้นพูดไหมเขาเรียกนายตี๋ว่าท่านประธานเว้ย!
...
....
"ฮ่าๆๆๆ ผมแค่อยากทำตัวติดดินมีประโยชน์เท่านั้นมันแปลกหรอครับ"
และก็เวลาเดิมนายตี๋คนนี้ได้พารถมูลนิธิมาที่อู่เหมือนเคย
"ก็แปลกเพราะว่าพวกแบบนี้มักชอบติดหรูนิน่า"
"แต่ผมไม่นิ อ้อ นี้ผมได้บัตรได้กินเบียร์สดฟรีมาหลายใบไปกินกันไหมทั้งอู่นี้เลย!"
"เอ้ย เอาๆแม่งงานนี้ต้องขอบใจไอ้คินหลายๆพวกมึงวันนี้ไอ้คินเลี้ยงเบียร์สดเว้ย!"
"เยส!"
ไอ้พวกเด็กช่างเห็นแก่กินเมื่อวานพากันแดกกันสองลังมันไม่พอไง
"ไปด้วยกันคุณบลู"
"เฮ้อ ครับร้านไหนละพวกเราจะได้ไปถูก"
..
วันนี้เหล่าช่างพากันปลดปล่อยความบ้าอย่างเต็มที่แต่ละคนนี้พากันย้ายก้นไปชนแก้วสาวข้างๆโต๊ะเลยได้เบอร์และไอดีไลน์ตบกลับมาทุกคน บอกเลยว่าช่างยนต์พวกนี้หล่อเข้าขั้นทุกคนไม่แปลกที่สาวจะยอมง่ายๆ แต่ต่างจากผมที่ไม่เฮียมาคุมเลยโดนเหล่าชายหนุ่มมาชนแก้วผมหลายทีนายตี๋ก็ใจดีช่วยผมพ้นจากบ่วงกรรมทุกครั้ง
"คุณบลูนิเสน่ห์แรงเนอะคนเป็นแฟนต้องกุ้มแน่ๆ"
"หึ อย่างงั้นหรอครับ"
ตอนนี้ก็เริ่มกึ่งๆแล้วครับผมนี้แจกยิ้มหวานไปทางสาวโต๊ะข้างทุกคนแต่ผลกลับมาคือผู้ชายยิ้มกลับมาแทน
..
นี้ก็เริ่มดึกมากแล้วครับพวกผมต่างกันทยอยกลับถิ่นเฮียผมเป็นสารถีแบบจำเป็นเพราะเหล่าลูกน้องดื่มมากจนพากันกลับไม่ไหวแม่งผมละเพลียเฮียบอยถึงขั้นรถกระบะมารับเลยครับอัดคนเมาได้เยอะดี พอผมกับนายตี๋เอาเหล่าคนเมาขึ้นรถหมดเรียบร้อยก็ต้องเตรียมครองสติกลับบ้านให้ได้ถึงผมจะกึ่งๆก็เถอะ
"คุณบลูไหวไหมถ้าไม่ไหวผมไปส่งนะมันอัตรายนะ"
"แฮ่ะๆ ไม่รู้สิครับกลัวขับไปแล้วเจอด้านชะมัด...อะโอ๊ะๆ"
เซครับเซนี้มันไม่กึ่งๆแล้ว
"มะผมไป...อ่ะ!"
ห่ะ!?
อยู่ดีๆผมก็ปลิ้วไปตามแรงกระชากของใครไม่รู้
ไลท์
"กูเจอมึงแล้ว...กูเจอมึงสักที"
แล้วผมก็ไปนั่งซ้อนท้ายรถไลท์แบบงงๆ
"คุณบลู!"
ลมเย็นยามดึกพัดหน้าผมอย่างแรงตามแรงบิดของรถไบท์ดำนี้ผมเดาอารมณ์คนขับไม่ออกจริงๆเพราะตามทางมาไลท์ไม่เอยพูดอะไรกับผมเลย
..
...
เมื่อผมเข้ามาในตัวบ้านไลท์ผมก็ต้องเกิดความตกใจเพราะอยู่ดีๆร่างสูงเด็กโข่งโน้มเข้ามากอดผมอย่างแน่นผมก็ค่อยๆกอดตอบด้วยความงงงวยอยู่แหละ
"มึงหายไปไหนมา!!"
"ทำไมไม่มาดูแลกู ทำไมไม่มากวนกู ทำไมไม่มาสอนกู ทำไมๆๆ ทำไมมึงถึง...หายไปจากกูตอบมา!!"
ตอนนี้ผมตอบไม่ถูกจริงๆนี้ผมทำให้เด็กโข่งเป็นขนาดนี้เลยหรอ
"พี่ขอโทษที่พี่ไม่บอกเรา...แต่ว่าพี่ทำพลาดพี่ก็เลยมาดูแลเราไม่ได้แล้ว.."
"พลาดเชี่ยไรด้านแบบมึงพลาดแค่นี้ถึงกับเลิกเลยหรอห่ะ!"
เสียงมันนี้ก้องหูผมจริงๆว้ากแม้กระทั่งอารมณ์ดราม่าได้ลงคอ
"ไม่รู้ๆๆมึงต้องมาดูกูต่อ มึงไม่อยู่กูจะส่งคนไปถล่มบ้านมึงให้เละเลยคอยดู"
อ่าว คำขู่อย่างกะจะขอร้อง
"เฮ่อ ก็ได้ๆๆ แต่ให้ความร่วมมือด้วยนะ แล้วเลิกกอดได้แล้วพี่ร้อน.."
"ขอครึ่งชั่วจะตายห่าหรือไง!!"
เอ้า ยอมๆ
TBC...
o22 :hao7: :hao7: เชียร์นายตี๋มูลนิธิ สุๆๆๆ :hao7:
-
เชียร์คิน
-
เฮียบลูนี่ฟีโรโมนฟี้งเนอะ
-
เลือกใครดี
-
เสน่ห์แรงมากมีแต่ชายหนุ่มารุม
-
:pig4: :pig4: :pig4:
-
:hao6:
-
ไลท์ หลงรักบลูแล้วละสิ คิคิ
:hao6: :hao6:
-
#ทีมไลท์ 555
-
ตามมาอ่านต่อ ยาวสะใจมากๆ คนเขียนลงยาวๆดีค่ะชอบ
แอบเทใจให้เด็กโข่งล่ะ ซึนได้อีก :hao3:
-
พึ่งได้อ่าน คนเขียนลงยาวชอบมากกก o13
-
:m1: :m1: :m1: :m1: :m1: :m1:
-
ไปตามเค้ากลับมาแล้วยังปากเสียอีกกกกก
น่าตีจริงเชียว!!!!
-
รอๆ
-
อินหง่ะ
-
รอๆๆๆๆอยู่น้าส์ :ling1: :ling1:
-
กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดด
ตามมาอ่านนนนนนนนนนนนนนนน
เด็กโข่งขี้หวงจัง อ้ายยยย
ชอบๆ รีบมาต่อไวๆนะ
:katai4: :katai4: :katai4:
-
สนุกมากเลยอ่ะ
-
:mew1: :mew1:
-
ตอนพิเศษby..Liesgo!
..
...
ในที่สุดก็ถึงเวลาที่ผมจะได้บอกสิ่งที่คิดตั้งแต่วันที่เจอบลูครั้งแรกสักที
วันแรกที่ผมเจอบลูพูดตามตรงผมนึกว่าพวกตุ๊ดหน้าสวยเข้ามาทักจีบว่ะ แม่งร่างกายเปราะบางเหลือเกินส่วนผิวขาวยังกะโอโม่หน้าสวยใสกิ้งแบบนี้ไม่ให้นึกว่าตุ๊ดดิแปลก แต่ว่าไอ้พูดคำจาชอบขู่แล้วสั่งให้ตามที่คิดนี้ไม่ไหวผมละเกลียดจริงๆไอ้พวกที่ชอบตื้อจอมสั่งด้วยดิ
วันที่สอง
ไอ้บลูนั้นมันเข้ามาโจมตีกวนผมจนตื่นมาในเวลาที่ไม่จำเป็นสักนิดและยัดเยียดให้ผมกินข้าวต้มอีก
โธ่ แล้วมันรู้จุดอ่อนผมด้วยอ่ะว่าผมกินเผ็ดไม่ได้อ่ะครับผมก็เลยต้องมาเสียทีซัดข้าวต้มของมันไปสองถ้วยก็ทำไมวะมันอร่อยดีแต่ผมไม่ค่อยชอบหน้าตาคนทำเฉยๆ
พอกินเสร็จผมก็ไปเรียนปกติแต่ไอ้เย็นนี้ต้องหาวิธีไม่กลับบ้านเร็วเพราะเดี๋ยวเจอมันดักแต่กูคิดผิดแม่งมันไปตามผมถึงร้านเหล้าไม่พอยังกระจายคำสอนจนเซ็นที่แสบและเชี่ยที่สุดในกลุ่มยอมให้ยศให้กับมันนั้นคือเฮียบลู
สำหรับไอ้เซ็นไม่ได้มีเชื้อสายจีนแต่กลับเรียกเฮียบลูเพราะมันให้ความเคารพตามคติมันนี่เอง
วันที่สาม
ไม่รู้ว่าไอ้บลูมันอัพเกรดมาสนิทกับไอ้โวได้ไงก็ไม่รู้ในแก๊งค์ไบท์ของพวกผมไม่มีใครให้ใครซ้อนท้ายง่ายๆหรอกถ้าไม่ใช่แฟนจริงๆขนาดกิ๊กพวกมันยังไม่ยอมเลย
แต่ไอ้โวกลับยอมให้ไอ้นั้นมันมาซ้อนง่ายๆผมก็ไม่รู้ว่าทำไมต้องหงุดหงิดและเริ่มชอบว้ากใส่ไอ้บลูบ่อยขึ้นพอมันทำสิ่งที่ผมเริ่มไม่ชอบ
ไม่รู้ว่ะไม่ชอบก็คือไม่ชอบอย่าตั้งคำถามกับผมเยอะ
แต่ไอ้คำพูดนี้ยังจี้ดและติดหัวตลอดนั้น
"ศักดิ์ศรีมันใหญ่กว่าพ่อแม่เรอะถึงได้ห่วงมันแท้"
แม่งเนียนสอนกูแบบจี้ดเชี่ยๆ
วันที่สี่
ตั้งแต่ผมเข้ามหาลัยแม่กับพ่อซื้อบ้านเดียวใกล้มหาลัยให้ที่ไม่ซื้อคอนโดเพราะว่าผมไม่ชอบอยู่ในตึกที่มีคนร่วมอยู่เยอะแยะไหนก็เดี๋ยวมีข้างห้องเล่นท่ายากเสียงดังหนวกหูเหมือนคอนโดที่ไอ้โวอยู่อีก
แต่ว่าบ้านนี้ผมไม่เคยเอาหญิงมากกเด็ดขาดเพราะไม่ชอบให้ใครมายืนที่ส่วนตัวผมนอกจากเพื่อนและไอ้บลูที่มันเข้ามาเองพร้อมกุจแจที่แม่ผมเปิดทางให้อีก
ตั้งแต่เข้ามหาลัยผมก็ไม่เคยจะคิดติดต่อไปทางพ่อแม่เลยไม่ใช่ว่าไม่มีเวลาแต่ผมไม่กล้าใจป๊อดชะมัดเลยผมนี้ติดแม่อย่างกะอะไรดีแต่ไอ้บลูมันทำให้ผมมาคุยกับแม่จนได้ถึงจะดีใจแต่ก็อายเป็นโว้ย!
วันที่ห้า
นับวันไอ้บลูเริ่มแทรกซึมมาเป็นแม่ครัวในแก๊งค์ผมแล้วครับไอ้ห่าพวกนี้ก็ทำหน้าฟินชอบนักไอ้กับข้าวคนของกูเนี้ยเห็นแล้วหมั้นใส้
ตอนเช้าก็เบาๆแต่ไอ้ตอนเย็นนี้เหมือนเจอบทกวีจัดหนักผมที่มีธุระกิจร้านไอติมเป็นของตัวเองเพราะพ่อแม่สร้างให้ผมฝึกดูแลก่อนแต่ผมไม่ชอบก็เลยไม่ดู แต่แม่งโดนสอนเป็นชุดด้วยสีหน้ายิ้มหวานจากมันแบบมันนี้ใจอ่อนลงฮวบๆเลยวะ
ตั้งแต่เจอมันมาผมว่าท่าไม้ตายทำให้ใจอ่อนนี้มันคือรอยยิ้มแบบไม่รู้ไม่ชี้ของมันเนี้ยแหละครับ
วันที่หก
ผมได้ชวนไอ้บลูมาค้างที่บ้านผมลองดูแต่มันตกลงง่ายๆแต่ว่าไอ้นอนเตียงด้วยกันนี้สิทำให้ผมนอนไม่หลับนอกจากนอนเปิดตามองคนที่นอนข้างๆอย่างเป็นตาย ก็มันเพลินอ่ะแล้วทำไมว่ะมันเลยทำให้กว่าผมจะหลับปาไปเกือบตีหนึ่งกว่าๆ
และไอ้บลูพาเข้ามาในร้านผมมาชวนเป็นเด็กเสริฟอีกมันหนุกดีแต่ไม่ชอบที่ไอ้น้องรหัสหน้าม่อนั้นแม่งจ้องไอ้บลูแต่ละทีมันแทบพรุนแต่ไอ้บลูมันยิ้มตอบเฉยๆ
กูหวงวะบลูรอยยิ้มมึงอ่ะ
วันที่เจ็ด
วันนี้ผมทำอะไรลงไปผมใช้คำพูดที่ดูถูกกับไอ้บลูอย่างนั้นแต่บลูกลับยิ้มไม่โกรธสักนิด
อยากจะขอโทษแต่ปากมันแข็งไม่กล้าที่จะพูดได้สักที
บางครั้งผมก็ไม่ชอบที่ตัวเองมีนิสัยแบบนี้
วันที่แปด
ผมตื่นขึ้นมาโดยไม่มีเสียงปลุกที่น่าหนวกหูนั้นสักนิดไม่มีอาหารเช้าพร้อมรอยยิ้มต้อนรับตอนเช้านั้นมันหายไปไหนผมก็ไม่เข้าใจจนผมหงุดหงิดไลน์ไปถามกว่าจะตอบเสือกตอบเป็นสติ๊กเกอร์ปัญญาอ่อนนั้นกูต้องการคำตอบโว้ย!
แต่สักพักมันก็หยุดตอบไปเฉยเลย เอ่อ แม่งคิดจะทำอะไรก็ทำไปสัดแม่งมึงนิเกินไปแล้วนะไอ้บลู
กูจะไปบุกบ้าน...แต่สุดท้ายมันก็ไม่อยู่
โธ่ เว้ย!
วันที่เก้า
ทำไมมันไม่กลับมาทำหน้าที่แบบเดิมมันหายไปไหน
บลูมึงหายไปไหนทำไมไม่บอกกูถ้ากูเจอมึงกูจะเค้นออกมาให้หมด
วันที่สิบ
มึงหายไปไหน
วันที่สิบเอ็ด
บลูมึงหายไปไหน
วันที่สิบสอง
บลู...มึงหายไปไหนกัน
วันที่สิบสาม
บลู...กูคิดถึงมึง
วันที่สิบสี่
บลูกลับมาหากูทีกูไม่ไหวแล้ว
วันที่สิบห้า
บลู....กูชอบมึงกลับมาทีกูไม่ไหวแล้ว กูยอมทุกอย่างเลย
วันที่สิบหก
กูเจอมึงสักที....กูเจอมึงแล้วบลู
ผมได้ระบายไปทั้งหมดยกเว้นเรื่องที่ผมเริ่มชอบบลูเข้าจริงๆ
และจากวันนี้ผมจะเริ่มต้นรุกบลูแบบจริงจังให้ดู
ถึงจะลืมวิธีจีบตั้งแต่ขึ้นม.ปลายก็จริง
แต่สำหรับบลูวิธีห้ามเยอะกระทำแบบเน้นๆก็ได้แล้วใช่ไหม
ผมทำแบบนี้แล้วบลูจะยอมผมไหม
โอ้ยยย ต้องยอมดิไม่ยอมก็ต้องเพราะกูคือLiesgo!
TBC....
ทำไมไลท์ชอบว่าgo!
กร๊ากกกกก
-
ตอนที่14.
..
...
จากเรื่องเมื่อคืนวานนั้นมันก็ให้ผมกลับมาเป็นพี่เลี้ยงไลท์เหมือนเดิมคุณน้าที่รู้เรื่องก็ดีใจเสียงสั่นเชียว ทำอย่างกะผมกลับมาเป็นครอบครัวเหมือนเดิมซ่ะงั้น
'น้าดีใจจังที่บลูกลับมาดูแลลูกน้าเหมือนเดิม ดีจังที่ลูกสะ..อ่ะ เอ่อ ดีจังที่เรายอมกลับมา ฝากด้วยนะบลู'
ซึ่งทางนี้ก็เต็มที่ไม่เหมือนเดิมเพราะว่าตอนนี้คุณน้าจับผมให้เป็นพี่เลี้ยงมีเงินโอนทุกวิกถือว่านี้คืองานเสริมแล้วกันแต่ยังคงคุณภาพเสมือนในวันแรก คึ
ส่วนทางเพื่อนไลท์ก็พากันก้มเคารพบูชาผมเหมือนเทพเจ้าที่ผมได้กลับมาเป็นผู้ทำของหวานให้พวกมันอีก
เฮ้อ นี่เหมือนผมไม่ได้ดูแค่ไลท์คนเดียวแน่ๆ
ตอนนี้ผมก็มานั่งในร้านโจ๊กกับเด็กโข่งนั่งดูดชานมเย็นรอโจ๊กไปพลางๆ ไอ้เด็กที่นั่งตรงข้ามผมเอาแต่ก้มหน้าก้มตาเล่นขวดปรุงต่างๆนั้นแหละ
ผมก็นั่งจ้องพฤติกรรมมันเนี้ยแหละเพลินจริงๆ
"มองอะไรนักหนาวะกูไม่ชอบ.."
"หึ ไม่นิมือมันว่างนักหรือไงเล่นไปทั่ว"
พูดพร้อมกับยิ้มในแบบของผมแบบเดิมมันทำให้ไอ้เด็กนั้นยิ่งก้มหน้าก้มตาใหญ่เป็นไรของมันวะ เหอะๆๆ งง
พอโจ๊กมาเสริฟพวกผมก็โซ้ยไปเรื่อยๆไม่ได้คุยอะไรกันแต่ผมก็ยังใช้สายตาพิฆาตมองไลท์เหมือนเดิม ฮ่าๆๆ มองแล้วมันทำอะไรแปลกๆก็สนุกดีออก
..
...
ทุกอย่างเสร็จสิ้นภารกิจยามเช้าผมก็มานั่งแมะที่อู่เหมือนเดิมพร้อมกับโน๊ตบุ๊คสุดที่รักมาแต่งวรรณกรรมเรื่องใหม่ด้วยค่อยๆเป็นค่อยๆไปเดี๋ยวก็เสร็จ
และมันก็เหมือนเดิมนายตี๋มูลนิธิมาพร้อมกับรถมูนิธิเพื่อเอามาซ่อมในอู่นี้ อยากจะถามเสียจริงว่าไอ้รถคันนี้มันอาการหนักมากหรือไงถึงได้เอามาให้ซ่อมทุกวันอยู่ได้แล้วนายตี๋นี้อีกตามที่รู้ความจริงนายตี๋คนนี้เป็นถึงท่านประธานไหงถึงได้ว่างจัง
"สวัสดีครับ โอ๊ะทำอะไรหรอครับ"
"แต่งวรรณกรรมเรื่องใหม่ครับ"
ผมก็ก้มหน้าก้มพิมพ์ลบแบบนี้แหละบางคำมันก็ไม่ถูกใจอ่ะ
"เอ๋ นี้คุณบลูเป็นนักแต่งวรรณกรรมหรอครับนามปากกาอะไรครับเพื่อผมเคยอ่านของคุณบลูด้วย"
"...สีฟ้า"
"ผมเคยอ่านครับผมจำเรื่องราวที่คุณถ่ายทอดยังได้เลยแหวกแนวและสนุกสุดๆ เปิดเล่มใหม่ช่วยบอกผมเป็นคนแรกหน่อยนะครับผมจะเป็นคนซื้อคนแรกเลย"
โฮ้ เรามีแฟนคลับแล้วเว้ย
"อื้ม ได้สิเดี๋ยวผมทำของแถมในเล่มสำหรับคุณคินก็แล้วกัน"
"ขอบคุณครับ"
นั่งแต่งไปแต่งมา.....โอ้ยยย ไม่ได้ดั่งใจอีกแล้วไปนอนเล่นในห้องทำงานเฮียดีกว่า
"อ่ะ ไปไหนครับ"
"ไปนอนเล่นในห้องทำงานน่ะครับหงุดหงิดแต่งไม่ออกอ่ะ =^="
"เบื่อสินะ"
ใช่เลยนายตี๋
"ไปลองทำงานกับผมม่ะ"
หือ?
"งานอะไรหรอครับคุณคินทำงานสองอย่างนิ"
"งานมูลนิธิไงพรุ่งนี้ลองไปทำสิสนุกนะแก้เบื่อด้วย"
น่าสน
"เอาสิเริ่มกี่โมงละครับ"
..
....
"กูเบื่อวะบลูหาอะไรให้ทำหน่อยดิ"
ผมที่กำลังซ้อนขึ้นท้ายไลท์เพื่อกลับบ้านก็ชะงักทันทีเพราะมือมันเกี่ยวผมมานั่งข้างหน้ารถมาแบบไหนของมันอีกแหวะ แต่ว่าทำไมอ่ะทำไมช่วงนี้มีแต่คนขี้เบื่อแม้กระทั่งผมวะผมเบื่อจนหาที่ปล่อยไม่ได้เลยนะนอกจากพึ่งคุณคินเนี้ยแหละ
"เบื่อหรอ...สนใจเป็นกู้ภัยเปล่า"
"หือ นี้มันแก้เบื่ออะไรมึง...กูช่วยคนไม่เป็น"
"ที่บอกว่าไม่เป็นนี้เคยทำยัง"
"เอาแล้วคำสอนหน้ายิ้มของมึง...เฮ้อ เอาดิกูอาจจะเอาเพื่อนไปด้วยได้ไหมพรุ่งนี้หยุดพอดี"
"ได้สิ"
เดี๋ยวให้แบกศพแก้เบื่อแล้วกัน
"คืนนี้ค้างบ้านกูนะ"
"อื้มๆ"
TBC...
สั้นง่ะ!
-
ตอนที่15.1
..
...
"ไลท์ตื่น...เดี๋ยวสิบโมงต้องไปแล้วนะไลท์ตื่นสิ"
มันไม่ตื่นแต่เขยิบตัวเอาแขนใหญ่กอดรัดเอวผมเนี้ยนะ
คนบอกให้ตื่นไม่ใช่มากอดกู
"ตื่นๆๆๆๆ ตื่นโว้ยยยย!!"
พลั่ก!!
"โอ้ยยย ทำไรมึงเนี้ยยย"
พอมีเงินจ้างคุณภาพการปลุกของผมเริ่มอัพสกิลขึ้นแบบทันตาไอ้คนตัวสูงนั้นกลิ้งตกเตียงนี้ไปแล้วครับด้วยฝ่ามือผม
"ตื่นเร็วไปอาบน้ำเดี๋ยวพี่จะทำกับข้าวรอ"
"เอ่อๆ ฮ้าววว"
มันเดินเกาหัวแกร็ตๆแบบทุลักทุเลไปห้องน้ำตื่นเช้าแค่นี้มึงเสียพลังงานมากหรือไง
..
..
เรียบร้อยกับข้าวยามเช้าเติมพลังมาแล้วนี้ก็แปดโมงครึ่งพวกเพื่อนไลท์ก็จะมาสแตนบายกันเก้าโมง
และไอ้เด็กโข่งนั้นก็.....
มึงจะตายในห้องน้ำหรือไงแม่งกูทำอะไรเสร็จแล้วรอมึงอาบน้ำเสร็จเนี้ยมึงก็ยังไม่เสร็จ
เดี๋ยวเจอกู!
ปังๆๆๆ
"ไลท์! เอ้ยไลท์ทำไรเนี้ยออกมากินข้าวได้แล้วนี้เรานอนในห้องน้ำเลยหรอวะ!"
"...ห้องน้ำไม่ได้ล๊อคมีไร.."
ปัง!
พอรู้ว่าไม่ล๊อคผมก็ยันประตูนี้เข้าไปทันที
เห็นสภาพมันนอนแช่น้ำในอ่างอย่างหล่อโอ๊ะโฮ๊ะนี้ถ้ามึงมาเป็นนายแบบได้สบายได้เลยนะเนี้ย
หน้าหล่อคมตาเหมือนเหยี่ยวเจ้าเล่ห์ปากรูปกระจับเปรยยิ้มยั่วผมในอ่างนั้นแหละ
"อีกนานไหม"
"อาบให้หน่อย"
"ไม่ได้เป็นง่อยไม่ใช่หรือไง..."
"แต่วันนี้เป็น"
"เฮ้อ ก็ได้ๆ"
แล้วผมก็ถกแขนเสื้อขึ้นแล้วก็เดินมายืนตรงไลท์
ก็เอาสบู่เหลวลงละเลงบนตัวหนามันเนี้ยแหละ
"เฮ้ย!!"
แม่งงง มันแกล้งผมฉุดผมลงอ่าง
โธ่ กูอาบน้ำแล้ว
"เดี๋ยวก็เปียกอาบพร้อมกันดีกว่าเนอะ"
ไม่ต้องมาเนอะเลยฮึ่ย ถึงจะทำหน้ามุ่ยไปก็ไม่มีผลผมก็จัดการถูสบู่ให้มันต่อ
"โอ้ยๆ อย่าแรงดิไม่ได้ให้หาหวยนะ"
ปากมันร้องแต่สีหน้าแม่งทะเล้นได้ใจ
"หมั้นใส้...หันหลังสิเดี๋ยวสระผมให้"
"อื้ม"
อ่ะ เฮ้อ บอกให้หันหลังเฉยๆไม่ใช่ให้มานอนพิงแบบนี้มันหนักนะเว้ย
ผมขี้เกียจบ่นเยอะแยะเพราะอย่างไงไอ้เด็กนี้ก็ไม่สนสักนิด
จับขวดแชมพูได้ก็ละเลงสระขยี้มันให้หนังหัวแทบหลุดแต่ไม่มีปฎิกริยาบ่นอะไรทั้งนั้นนอกจากครางนิดๆ
โฮ้ยย เสียงโครตเอ็กซ์เลยจาดด
"หืม"
เหมือนขาผมถูกลูบคลำจากมันอย่างไงก็ไม่รู้ นั้นๆลูบนั้นแหละรำคาญผมก็เขย่าขาหนีจากพฤติกรรมไอ้เด็กนี้
"ไลท์อย่ากวนพี่รำคาญ"
"หืมม จับแค่นี้อย่าหวงดิ"
ไม่ได้หวงแต่รำคาญ
คนอุส่าทำหน้าเคืองๆใส่แต่มันเงยมามองผมอย่างชอบใจเชียว
หมั้นใส้จับสายฟักบัวได้นี้ผมฉีดเข้าหน้ามันจนมันส์พะย่ะค่ะ
"โอ้ยๆๆ ไอ้บลู อึ่ก โอ้ยๆ พอๆ เฮ้อ..ทำไรวะจะฆ่ากันหรือไง!"
"ไม่นิ ก็จะบอกว่าไม่ชอบที่เรามาจับขาพี่ก็ไม่ฟังสมควร เอาละพี่ขอตัวก่อนเน้อ"
"เฮ้ยเดี๋ยวก่อน!"
ไม่ฟังครับผมรีบเดินออกมาจากห้องน้ำอย่างไวดีนะเนี้ยที่เอาเสื้อผ้ามาอีกหนึ่งชุด
..
...
เมื่อทุกคนมาครบองค์ผมก็ให้ไลท์บึ้งรถนำทุกคนไปที่นัดหมายทันที
พอมาถึงคุณคินก็ยืนโบกมือเรียกพวกผม
"โฮ้ แต่ละคนนิหน่วยก้านใช้ได้นะเนี้ย สวัสดีครับพี่ชื่อคินมีอะไรถามกันได้นะและก็นี้นัทน่าจะรุ่นราวเท่ากับพวกเรานะทำความรู้จักกันไว้นะ"
"หวัดดีเรานัทพวกนายชื่ออะไรละ"
พอคุณคินปล่อยเหล่าเด็กโข่งทำความรู้จักคนที่ชื่อนัทนั้นเสร็จก็ให้ชุดมูลนิธิมาเปลี่ยนครบทุกคน ผมนี้จุดบอดชะมัดใส่ชุดมูนิธิแล้วทำไมหลวมโพรงแบบนี้
"ฮ่าๆๆ ชุดหลวมน่ารักเชียวมาผมจะพับแขนเสื้อให้"
"ขอบคุณครับ...อ่ะ"
คุณคินที่จับแขนเสื้อผมก็เป็นอันจบสิ้นเพราะว่าโดนไอ้เด็กโข่งชิงทำแทน
"เดี๋ยวพับให้เอง คุณก็ไปให้คำแนะนำเพื่อนผมเถอะ"
"ครับแต่...ไลท์ก็มาใหม่เหมือนกันสมควรมาฟังคำแนะนำเหมือนกันนะ เดี๋ยวผมไปรอที่เต้นท์นั้นนะครับคุณบลู"
"อ่า ครับ"
รู้สึกเหมือนมีพลังงานลึกลับปะทะกันอย่างไงก็ไม่รู้
↓↓↓↓
:katai5: :katai5:
-
:katai5:
ตอนที่15.2
..
...
ตอนนี้พวกผมก็รู้งานกันแบบฝึกหัดต้นๆไปก่อน มีเหตุอะไรฟังวอแจ้งเตือนเอาตอนนี้ต้องพากันไปช่วยแม่ครัวทำอาหารเที่ยงที่บ้านเด็กกำพร้าเล็กๆก่อน
ผมน่ะสบายๆแต่ไอ้เด็กยักษ์พวกนี้จะไหวหรือเปล่านอกจากให้เป็นลูกมือเท่านั้น
"ควายยยโวกูจะเอาคะน้าไม่ใช่กวางตุ้ง มึงรู้จักคะน้าไหมห่าไอ้ตึก"
นัทที่ตอนนี้เริ่มเข้าขั้นสนิทกับพวกเพื่อนไลท์ก็ปล่อยสิงห์สาราสัตว์ออกมาเดินเต็มเลยครับ โวก็เป็นลูกมือที่ดีครับไปแบกถุงกวางตุ้งที่นึกว่าคะน้ามาให้นัทอย่างเต็มที่ ฮ่าๆๆๆ ไหนวันนั้นช่วยผมทำอาหารได้เก่งจังแต่ทำไมวันนี้นัทใช้แล้วเบลอหรือไง
"บ่นจริงไอ้นัทถ้ากูเห็นมึงมีนมกูนึกว่ามึงเมนส์มาแน่ๆ"
"ก็มันไม่ได้ดั่งใจกูนิ นี้จะใกล้เวลาพวกน้องๆจะกินข้าวเที่ยงแล้วนะเว้ยกูไม่อยากช้า โอ้ยยย ไอ้โวไอ้ภูธรมึงไม่ดูน้ำมันดีๆวะเดือดมากเอากระเทียมลงไปไหม้พอดีสัด ไม่ต้องมายิ้มให้กูสยอง!"
โฮ๊ะ หล่อๆแบบโวยังออกแนวภูธรอีกรึคำด่าของนัทนี้สุดจะบังเกิดเสียจริง
"หึ ไอ้ห่าสองคนนี้เหมาะกันดีเนอะมึงว่าไหมบลู"
อยู่ดีๆไลท์ที่ยืนหันผักบุ้งก็มาถามความคิดเห็นผม
สองคนไหนหว่า
ผมทำหน้างงใส่ไลท์
"ก็ไอ้โวกับไอ้นัทไงทุกทีถ้าไอ้โวโดนด่านิดหนึ่งมันไม่ยิ้มแบบนั้นหรอก กูว่าไอ้โวต้องชอบไอ้นัทแน่ๆดีๆกูชอบจะได้ไม่ต้องเขี่ยให้ยุ่งยาก"
หือ โวชอบนัทแต่ว่า....สูงเกือบเท่ากันแบบนั้นใครจะรับใครจะรุกแถมเพิ่งเจอกันครั้งแรกอีก
..
...
ตอนนี้เข้างานของแท้ครับมีเหตุด่วนที่ถนนสายใหญ่นอกเมืองรถทัวร์กับรถยนต์ประสานงากันคุณคินแนะนำให้พวกมือใหม่เป็นแค่ผู้ช่วยปฐมพยาบาลฉะเพราะคนยังไม่รู้จักการปฐมพยาบาลกันเบื้องต้นส่วนคนที่ทำเป็นก็ลงสนามกันให้เต็มที่
"ไลท์มึงว่างมากุ้มเลือดคนเจ็บให้กูที!"
ไลท์ที่นั่งซับเหงื่อให้ผมที่กำลังพันแผลให้คนเจ็บมันก็ต้องหันไปตามเสียงของนัท
"เฮ้ย ไลท์ไม่ต้องกูไปเอง"
โวอาสาไปแทนเพื่อนครับแต่ก็
"ถ้ามึงทิ้งคนเจ็บกูจะเตะไข่มึง!"
แล้วโวก็ถอยหลังไปดูคนเจ็บต่อ
"เดี๋ยวกูมานะ"
มันลูบหัวผมก่อนลุกออกไปผมก็ยังลงมือพันแผลให้หญิงสาวเคราะห์ร้ายเหมือนเดิม
"เอาละแค่นี้ก็พอบรรเทาได้นะครับ..."
"ค่ะ ขอบคุณค่ะแต่ว่า...คุณกับแฟนนี้น่ารักดีนะคะ"
เอ๋ แฟน?
"ก็คุณกับผู้ชายคนเมื่อกี้ไงคะเหมาะกันดีนะคะ มาช่วยกันทำความดีด้วยกันแบบนี้น่าอิจฉาจังนะคะ"
ผู้ชายคนเมื่อกี้=ไลท์
เหมาะกัน
"มะไม่ใช่อย่างที่คิดนะครับ"
ทำไมรู้สึกหน้ามันร้อนอย่างงี้
"หึ หน้าแดงแบบนี้แก้ตัวไม่รอดหรอกคะ ขอให้รักกันนานๆนะคะ"
ไม่ใช่เฟ้ยย~
..
...
"อ้วกกกกกกกกกก~"
"ไหวเปล่าไลท์"
หลังจากทุกอย่างเสร็จสิ้นผมก็มายืนลูบหลังคนที่โก่งคออ้วกอย่างเอาเป็นเอาตายสุดๆไหวเปล่าเนี้ยผมล่ะสงสารชะมัด
"เอ้า นี้น้ำเหอะเป็นไง...ครั้งแรกมันก็เกือบทุกคนละมั้งเจอเลือดเยอะจนอยากอ้วก"
"แฮ่กๆๆ เฮ้อ แม่ง ขอบใจนะมึง"
"อื้ม อ่ะนี้พี่บลู"
"ขอบใจนะ"
"ครับ...แล้ว"
"นัทแล้วน้ำเราอ่ะ"
ผมที่กระดกน้ำอย่างกระหายพร้อมกับนั่งดูนัทแสดงพลังมิลาเคิลต่อโว
"โว้ยยย อยากแดกก็ไปเอาที่กระติกนู้นไม่ใช่มาถามกูมึงเห็นกูเป็นเด็กขายน้ำหรือไงไอ้ฟายยยเยอร์"
"เอ่อ เอาน้ำมาขวดดิ"
"กูจะบ้าตายหน้าแบบมึงไม่น่าขี้กวนตีนเลย!"
ฮ่าๆๆๆ
เหมือนว่านัทยิ่งรำคาญโวก็ก็ยิ่งกวนนะเนี้ย เอาเข้าไปอยู่ตรงไหนก็มีเสียงแบบนี้จะไปกันรอดหรอวะ
"รอด้วยนัท"
นั้นยังตามเขาอีก เหอๆ
"หึ กูว่าสักวันมันต้องคบกันอยู่แล้วเพราะไอ้นัทเกลียดอย่างไงได้อย่างงั้น"
"ฮ่าๆๆ นั้นสิๆ และเราละช่วงนี้ไม่ค่อยควงสาวและมาอยู่กับพี่ตลอดเวลาแบบนี้ เดี๋ยวก็เป็นแบบพี่หรอกที่ไร้เมียอ่ะ"
"หึ อยู่กับมึง...ตลอดไปก็ดีเหมือนกัน"
ดีงั้นหรอ
TBC
:hao7:
-
ตอนที่16.
..
...
วันหยุดที่ผ่านมาผมได้รับประสบการณ์ที่มีประโยนช์ต่อสาธารณะมาเต็มๆ
พวกเพื่อนไลท์พากันบอกว่ามาทำแบบนี้ทุกวันหยุดก็ดีสิแก้เบื่อได้ดีช่วงนี้กำลังเพลียสาวในสต็อกกันอยู่
โฮ้ยยย ไอ้เด็กมักมากอย่างนี้ละแก้ไม่หายถ้ายังไม่จริงจังพอ
..
...
มันก็ยังเป็นกิจวัตรประจำของผมช่วงว่างก็นั่งแต่งวรรณกรรมที่เตรียมพล็อตเรื่องแล้วเรียบร้อยก็ชิลครับอยู่โลกที่ผมสร้างขึ้นเองเป็นตัวหนังสือ
เมื่อถึงเวลาเลิกเรียนของไลท์ผมก็จะไปนั่งรอที่ใต้ตึกเรียนทั้งที่ก่อนหน้านี้จะมีโวมายืนรอเป็นเพื่อนแท้ๆ แต่ช่วงนี้ไม่ใช่แล้วครับเพราะมีข่าววงในว่าโวไปรับส่งนัทที่มหาลัยต่างสถาบันแทบทุกวัน หึๆๆ งานนี้มีเสียผู้ชายคุณภาพดีไปสองเลยครับโวก็หล่อแนวคุณชายนัทก็หล่อสวย ผู้หญิงในประเทศเตรียมบ่อน้ำตาเสียของได้ ฮ่าๆๆ
อ่ะๆ แต่ไม่ต้องกลัวยังมีผมอยู่ทั้งคนไม่ต้องกลัวพี่บลูรักทุกคนนน ฮ่าๆๆ
"ยืนเหม่ออะไรมึง"
"อ่ะ ไงป่ะไปกันแล้ววันนี้คิดจะไปไหนไหมจะได้ไม่ต้องยุ่งยาก"
"ไม่ วันนี้เหนื่อยอยากอยู่เฉยๆไปที่ร้านเลยก็ได้"
"อื้ม"
พอไลท์บอกว่าเหนื่อยเจ้าตัวก็เอาหัวซบไหล่ผมถึงว่าขับรถไม่ค่อยถนัดก็เถอะแต่ใครจะไปห้ามราชสีห์ไลท์ต้องการอะไรได้
อ่อ ช่วงนี้ไลท์ไม่ค่อยเอาไบท์มาเรียนแล้วครับผมมีหน้าที่ไปส่งรับทุกวันตามหน้าที่พี่เลี้ยงแล้วครับ
..
"จิ๋วเดี๋ยวพรุ่งนี้ลองเปลี่ยนสีโต๊ะไม้ข้างนอกเป็นรุ้งทีนะ"
"ค่ะ"
แล้วก็ช่วงนี้ไลท์เริ่มแสดงอำนาจสั่งลูกน้องแบบมีประสิทธิภาพดีมากปรับเปลี่ยนแนวร้านจากวินเทจน่ารักๆมาเป็นสดใสผสมอินดี้ และผู้ที่อยู่เบื้องหลังที่เปลี่ยนแปลงร้านใหม่คือผม ฮ่าๆๆ
เอ่อ คือว่าผมขออณุญาติแม่เจ้าร้านแล้วนะคุณน้าบอกว่า'โอเคจ่ะ'
ฮ่าๆๆ เห็นม่ะ
ตอนนี้เรตติ้งร้านก็เพิ่มขึ้นแบบไม่ต้องพึ่งนางกวัคอะไรทั้งนั้นนอกจากหน้าตาเจ้าของร้านหนุ่มนามว่าไลท์สาวน้อยสาวใหญ่ต่างมาขอมาถ่ายภาพพร้อมเช็คอินร้านอวดเพื่อนทางโลกโซเชี่ยลกันใหญ่
แต่ก็มีส่วนน้อยที่ไลท์จะถ่ายด้วยถ้าผมไม่บอกให้ถ่ายไปเถอะถือว่าเป็นการดึงดูดลูกด้วยตัวมึงเอง ฮ่าๆๆ
"บลูกูอยากกินนี้ทำให้ด้วยพรุ่งนี้"
หืม อะไรละผมก็รับหนังสือทำขนมนานาชาติที่มันเปิดกางไว้มาดู
มาการอง?
"พี่ทำไม่เป็นยากอ่ะ"
ขอออกตัวเลย
"อ่อนวะ"
ยั๊วะกูจริงๆแต่ไม่มีประโยนช์เพราะพลังอารมณ์ขึ้นนี้มันไม่ได้ให้ทำมาการองเป็นหรอกนะ
คือว่าไม่ถูกกับขนมอบอ่ะ
"ไม่เป็นจริงๆขนมอบต่างๆพี่ทำไม่ได้เลยเคยลองแล้ว"
"จริงดิ...งั้นมึงพยายามทำให้...กูกินได้ไหม....บลูมึงช่วยพยายามทำให้กูได้ไหม เนี้ยกูเปลี่ยนเมนูใหม่เป็นทาต์ไข่แล้วนะทำเลยคืนนี้กูค้างที่บ้านมึงแล้วกัน"
"เฮ้อ ก็ได้เห็นแก่เรานะเนี้ย"
จะพยายามเพื่อไอ้เด็กโข่งแล้วกันสายตาอ้อนเมื่อกี้ก็ทำผมใจอ่อนลงไปครึ่งแล้วนะ
บางครั้งผมก็ชอบตามใจแบบไม่มีสาเหตุ
TBC
:katai5: :katai5:
-
ตอนที่17.
..
...
"พี่ไลท์กระเป๋าออกมาใหม่น่าสนใจจัง พาเปิ้ลไปดูหน่อยน่าๆพี่ไลท์ค่าพี่บลูก็ไปกับเปิ้ลด้วยน่าๆ"
"อ่า ครับ...พาน้องเค้าไปดิไลท์"
"เฮ้อ แม่งเรื่องเยอะชิบหาย"
ทุกคนอยากถามใช่ไหมว่าสาวเปิ้ลนี่มาแต่ใด
อธิบายง่ายๆก็คือเปิ้ลเธอคือสาวคนสุดท้ายที่ไลท์หยุดควงและมาครองโสดเป็นเพื่อนผม ที่ก่อนหน้านี้เราสองคนแค่มาเดินหาของกินที่ห้างดังตามนิสัยไลท์เฉยๆและก็ป๊ะกับสาวคนนี้เหมือนว่าไลท์จะฟันเธอทิ้งแบบไม่บอกกล่าว ตอนนี้เธอยังตามติดแจให้พาเดินเข้าร้านเสื้อผ้ากระเป๋ารองเท้าทั่วห้างเชี่ยว
คนที่โดนเกี่ยวแขนจากหญิงสาวก็ขี้หงุดหงิดผมก็เดินตามหลังเฉยๆครับดูพฤติกรรมมันแล้ว......เอ่อ ก็สนุกดี.....มั้งนะ
โฮ้ กระเป๋าแต่ละใบนี้ราคาแตะแสนสาหัสเลยวะนี้ซื้อไปที่เดียวกินกระเป๋าแทนข้าวได้ไหมเนี้ย
"เหอะ เอาสักใบไหมครับเดี๋ยวซื้อให้"
เอ้ย แม่งมาข้างหลังกันแบบเงียบๆแบบนี้ใจวายตายพอดี
"มาอะไรเงียบๆเนี้ย ฮู้ยย"
"ฮ่าๆๆ สนใจใบนี้หรือไง ซื้อให้เปล่า"
"ไม่อ่ะ นี้ไลท์น้องเค้าไม่ไปง่ายๆหรอกมาให้เค้ากินกับเราก็ได้"
จ๊อกกก ง่ายๆคือผมหิว
"หึ หิวสินะ...แต่กูไม่ชอบให้ใครมายุ่งตอนกูอยู่กับมึงเดี๋ยวกูจัดการเอง"
จัดการอะไร?
ผมที่ยืนรอดูพฤติกรรมอย่างห่างๆก็ค่อยสังเกตุการกระทำของไลท์อย่างใจจดใจจ่อ
ไลท์เข้าไปพูดอะไรสักอย่างกับเธอส่วนทางเปิ้ลเหมือนเริ่มหน้าออกสีเหมือนจะทั้งเขินทั้งโกรธจะด่าก็ไม่กล้าเหมือนน้ำท่วมปาก
แต่สุดท้ายเธอก็ไปง่ายๆแต่ไม่วายจะหันมามองผม อะอะไรครับ
"หึ ไปอยากกินไรกูอยากกินชาบู"
ไม่ต้องถามก็ได้นะ
"งานนี้ตามใจไลท์เลย"
..
...
"เขยิบไปดิ เขยิบไปอีก ชิดไปเลย"
พอผมนั่งชิดกำแพงเสร็จไอ้เด็กโข่งก็เข้ามานั่งชิดผมเหมือนแฝดสยาม
"เอาอะไรสั่งดิครับที่รัก...ผมเอานี่ๆและนี่"
ทะที่รัก!
มันมาแนวไหนไม่ใช่แค่ผมที่หน้าแดงแต่แม้แต่สาวเสริฟยังหน้าแดงเพราะมันนั้นแหละ
"พะผมเอาชุดนี่ครับ..."
"อะไร เป็นไรหึ..."
โธ่ เว้ยแม่งกวนชิบหาย
"อะไร ถามทำไม ไลท์สนใจเปลี่ยนที่นั่งไหมพี่อึดอัด...เขยิบมาทำไมอีก"
"เปลี่ยนที่นั่งไง"
กูบอกให้มึงเปลี่ยนที่นั่งไม่เขยิบมาติดกูอย่างนี้ โอ้ยยย
"โอ้ๆ ไม่เอาน่ามะคุกกี้รันกันนี้กูเห็นว่ามึงเพิ่งเล่นกูเอาอีนางฟ้ามาสู้กับมึงแทนนะเนี้ย"
ซึ้งจริงๆ แต่ระดับผมไม่ถึงเดือนก็สามารถได้ตัวแวมไพร์มาครอบครองเหมือนเดิมแล่ว
"อย่าดูถูกรีบเก็บน้องนางฟ้าไปเลย"
"โฮ๊ะ เอาไอ้กากกินเลือดมาอีกแหละ โอ้ยๆเน่าๆ"
ไม่ยอมครับ
"ใครแพ้ต้องเต้นไก่ย่างกลางห้าง เอาไหมๆไม่กล้าอ่ะดิอ่อนครับ"
"ฮ่าๆๆ กูอยากเห็นมึงเต้นจริงๆเอาดิใครแพ้เต้นไก่ย่างกลางห้าง หึๆ"
..
...
"ไก่ย่างถูกเผา มันจะโดนไม้เสียบ มันจะโดนไม้เสียบ...น้องครับไก่นะครับไม่ใช่เป็ด ฮ่าๆๆ เต้นดีๆนะครับ ฮ่าๆๆ"
ผลคุกกี้รันคือผมชนะไลท์แพ้มันเลยต้องหน้าด้านเต้นไก่ย่างกลางห้างนี้แหละ ดังละมึงงานนี้สาวๆพากันกริ๊ดกร๊าดอยากกินไก่ยักษ์กันทั้งนั้น
"ไก่น่ากินที่สุดค่า"
"หึ อ้าว น้องครับไก่ย่างจนไหม้แล้วกลับสิครับอยากย่างอีกหรอ โอ้ย"
พอมันผ่านพ้นนรกเสร็จมันก็เข้ามาเกี่ยวคอผมเดินมุ่งหน้ากลับทันที
ฮ่าๆๆ ไอ้ท่าไก่ย่างเหมือนเป็ดป่วยนี้ผมจำจนวันตายเลยละ
TBC...
:hao7:ช่วงนี้ชิลๆสไตล์คาวาอิ๊ กร๊ากกกกก คืนพรุ่งนี้เจอกัน!! :hao7:
-
:hao6:อยากกินไก่ยักษ์ :hao6: :hao6: :hao6:
-
:pig4: :pig4: :pig4:
-
เรื่อยๆๆ หวานๆๆ :mew1:
-
รีบบอกความรู้สึกกันเร็วๆนะครับ ผมเขิน คิคิ :impress2:
-
:m20:
-
:laugh: :laugh: :katai2-1:
-
555 ตลกดีจังเลย บลูจะรู้ตัวเมื่อไรนะว่า กำลงโดนเด็กจีบอยู่
-
มาต่อแบบยาวๆๆๆๆ
ท่าไก่ย่างก็น่ารักดีออกนะะะะ
เชียร์โวกับนัทเต็มที่เลย
ปล.เวลาอัพเขียนวันที่ไว้หลังตอนด้วยนะคะ(ตรงหัวข้อ)จะได้รู้เนาะ
-
:pig4: :pig4: :pig4:
-
ชอบๆๆๆๆๆๆ มาต่อไวๆนะคะ~~~
สู้นะคะคยเขียน~ :mew1: :mew1: :mew1: :mew1: :mew1:
-
ตอนที่18.
..
...
เมื่อวานไอ้เด็กโข่งได้สร้างกระแสดังกลางห้างดังทำให้เจ้าพ่อโซเชี่ยลอย่างเซ็นเอาคลิปที่ถูกถ่ายบันทึกจากสาวท่านหนึ่งที่แพร่ในโลกโซเชี่ยลมาให้ดูวีรกรรมของมันเมื่อวาน
ผมดูกี่ทีก็ฮาแต่น้องเค้าถ่ายจนถึงตอนมันกอดคอผมเดินกลับเลยหรอวะ
สุดยอดนี้ผมเกิดมโนว่าผมกับไลท์เป็นดาราเลยนะเนี้ย
"แต่ว่านะมึงไหงมึงวิกลจริตไปเต้นกลางห้างแบบนั้นวะ ฮ่าๆๆ ขนาดท่าเต้นสาวยังกริ๊ดหลงเลยสัด"
ตรงไหน=^=
"หึ ถ้ากูไม่เต้นมึงก็คงเห็นไอ้บลูเต้นแทน"
"หมายความว่าไง"
"ก็แค่ไลท์แพ้พนันกันไว้ก็เลยไปเป็นสภาพนั้นไง"
ผมมาพร้อมกับเจลลี่รสส้มบริการเพื่อนเด็กโข่งอย่างขันแข็ง
"วู้ พนันกันโหดจริง ครั้งหน้าไม่ให้มันไปจูบหมูละไอ้นี่มันกลัวหมูตัวเป็นๆชิบหาย ฮ่าๆๆ โอ้ยๆ อย่าดิวะ ฮ่าๆๆ รับไม่ได้หรือวะ"
เอ๋ จริงดิ
"ทำไมมองไม กูกลัวหมูมันแปลกหรือไง"
ยังไม่พูดอะไรเลยครับมันตอกกลับล่วงหน้าไปแล้ว
"หึ ไม่แปลกนิพี่ยังกลัวลิงเลยถือว่าหายกันเนอะต่างคนต่างรู้ว่าใครกลัวอะไร อื้ออ"
มันไม่พูดเพียงแค่เอามือหนาๆนั้นมาละเลงหัวซ่ะผมของผมเสียทรง
"เอ่อ มึงเป็นประธานมึงจะเอาไงกับที่จัดงานเลี้ยงทางคณะเราดี กูว่าจะให้มึงติดต่อกับโรงแรมของบ้านมึงมันง่ายดีไม่ยุ่งยากด้วย"
เซ็นพูดพร้อมกับบรรจุเจลลี่ลงท้องไปสามแก้วเร็วจริง
"เฮ้อ ยุ่งสัดๆแค่งานเลี้ยงแค่นี้"
"แม่ง ไม่ใช่แค่นะเว้ยสาวมนุษย์ฯแจ่มๆทั้งนั้น และมึงไปเตรียมตัวได้กูว่างานนี้กูมีสาวควงแน่"
"ควงกี่คน"
"มึงอย่ามาแซวอย่าให้กูเอาเรื่องเก่ามาแฉ มึงน่ะมันนักล่าดาวคนไหนเด็ดคนไหนดังเสร็จมึงหมดจนกูดูเป็นคนดีไปเลยสัด"
เรื่องนิสัยเก่าสินะ ผมว่ามันต้องมีบังเอิญทิ้งไข่ไว้แน่ๆ
"ปากมาก เอ่อๆไปไหนก็ไปเลยกูรำคาญมึงชิบ"
แล้วเซ็นก็ไปง่ายๆตามคำขอ
"ป่ะ ไปโรงแรมกับกูหน่อยมีธุระนิดหน่อย"
ผมก็พยักหน้าเดินตามไปติดๆ
..
..
เมื่อเรามาถึงโรงแรมใจกลางกรุงผมกับไลท์ก็มานั่งรอเลขาของพ่อไลท์ที่เป็นผู้ดูแลแทนพ่อไลท์เกือบครึ่งเปอร์เซ็นที่ในห้องล็อบบี้กว้างขวางที่นี้พร้อมกับขนมน้ำส้มต้อนรับลูกค้าอย่างดีถ้าพวกเธอรู้ว่านี้คือลูกเจ้าของโรงแรมคงทำไม่ถูกแน่ๆ
แต่เหมือนว่ากระดูกไอ้เด็กโข่งเริ่งอ่อนตามแรงโน้มถ่วงโลกมันเลยค่อยเหยียดตัวมานอนหนุนตักผมบนโซฟายาวนี้
ผมก็คอยสะกิดบอกมันแต่มันไม่สนมันหลับตาหนีความจริงที่ต่างกับผมที่มานั่งด้านรับจริงกับที่กว้างมีเหล่าผู้ดีเดินเข้าเช็คอินกันแบบเรื่อยๆ
ทะทำไงดีจ้องกันแปลกๆทั้งนั้นเลย
"สวัสดีคะคุณไลท์และคุณบลูมีอะไรให้อันนารับใช้คะ"
ในที่สุดเลขาคนนั้นก็มาสักทีผมนั่งเกร็งจนปั้นหน้าไม่ถูกแน่ะแต่เธอรู้จักผมด้วยหรอ แต่ถึงเลขาคนนี้จะมาแล้วแต่ไลท์ก็ยังไม่ลุกขึ้นจากตักผมง่ายๆนอกจากลืมตามองมาที่เลขาคนนั้น
"เสาร์หน้ามีงานปาตี้ผมจะมาถามว่าห้องจัดเลี้ยงไหนมีว่างไหม"
"....ว่างคะและคนที่บรรจุกี่ท่านคะเราจะได้จัดห้องให้เหมาะกับพื้นที่"
เธอถามพร้อมมองหน้าจอไอแพดนั้น
"สัก...สามเกือบสี่ร้อยมั้ง"
"ค่ะ เสาร์นี้ห้องV.I.Pชั้นห้านะคะมีอะไรอยากเพิ่มเติมบอกได้นะคะ"
"หึ เอาแค่พวกเถื่อนไปปลดปล่อยไม่ต้องระดับนั้นก็ได้ ป่ะบลูกูหิว"
ผมก็ปลิวไปตามแรงจูงมันเนี้ยแหละ
"ดีจังที่คุณหนูสบายดีและยิ้มแบบนี้ อยากให้ไปยิ้มให้ท่านประธานเห็นบ้างนะคะ"
คำนี้ของเธอทำให้ไลท์ชะงักเดินไปสักพัก
"เดี๋ยว...พร้อมเมื่อไรถึงไปยิ้มให้ดูวันนั้นแหละ...ไปไอ้เตี้ย"
อ่าวแก้เขินด้วยการด่าส่วนสูงกูเนี้ยนะ
ผมที่หันมายิ้มให้เธอนิดๆก็เห็นรอยยิ้มที่สดใสของเธอตอบกลับมาพร้อมกับคำขอบคุณที่ไร้เสียงจากปากเธอ
หึ นิผมทำให้มันเปลี่ยนไปมากโดยผมไม่ค่อยสังเกตุสินะ
TBC..
:katai5: :katai5:
-
ตอนที่19.
..
...
"มึงลองคิดดูดิไอ้นัทก็ไม่น่าจะโง่ถึงขั้นว่าดูไม่ออกว่ากูกำลังจีบมันอยู่ แม่งเมื่อคืนวานกูอยากฝั่งศพมันกับผู้หญิงที่นอนคาเตียงมันจริงๆ"
ตอนนี้ผมกับไลท์ต้องมานั่งฟังการระบายทุกข์ของโวแบบใจเย็นๆ
นี้คงจริงสินะที่โวไล่จีบนัทอยู่แต่ว่าการที่คนเราทำแบบนี้ก็มีสองอย่างนั้นคือ..
"นัทอาจจะไม่ชอบโวก็ได้ถึงทำแบบนั้นไม่ก็...ทำแบบคนรักสนุกทั่วไป"
"พี่บลูนี่แม่งยิงเข้าใจดำผมเชี่ยว...ไอ้แบบที่สองผมไม่เคยเห็นไอ้นัทนอนกับใครง่ายๆถ้าไม่ใช่แฟนหรือ...ผู้หญิงคนนั้นคือแฟนมัน"
อื้ม มันก็น่าคิด
"ก็น่าจะใช่...มึงจะไปรู้หรอว่ามันจะทำอะไรเพราะมึงไม่ได้เรียนด้วยกันนิ เหอะสมกูว่ามึงจีบผิดคนแล้วละ"
ยังจะไปสมน้ำหน้าเพื่อนอีกไอ้นี่มันเพื่อนที่ดีจริงๆ
"กูมันแย่มากหรือไงไลท์...กูแทคแคร์มันทุกอย่าง แต่มันไม่ใส่ใจกับสิ่งที่กูทำเลย"
แทคแคร์ทุกอย่าง ยังกะจีบหญิงแน่ะนัทเป็นผู้ชายไม่ใช่หรือไง
"มึงมันยิ่งกว่าสมควร ไอ้นัทมันผู้ชายเสือกไปจีบเหมือนสาวน้อยแบบนั้นก็สมควร มึงลองเมินมันสักอาทิตร์แล้วกันถ้ามันสนใจมึงแปลว่ามันยังรู้สึกกับมึงแต่ถ้าไม่ หาเมียใหม่สแตนบายรอรับได้หึๆ"
คำแนะนำใช้ได้อย่างงี้สินะเค้าเรียกว่ามิตรภาพผู้ชาย
"เหอะ เอ่อขอบใจวะกูจะลองทำดูและโทษทีที่ไปรบกวนช่วงเวลาแห่งความสุขของมึง"
และมันก็โบกมือลากันสองคนไปดีมาดีละ เมื่อแขกไปผมก็เก็บซากถ้วยวุ้นไปทิ้งทันที
"เป็นเพื่อนที่ดีให้คำแนะนำก็เป็นนิ"
"อ่าว ไอ้นี่....แต่ถ้ากูเป็นมันที่มาเจอคนที่กูจีบให้ความสำคัญตลอดถึงยังไม่เป็นแฟนก็เถอะมานอนกกกับใครไม่รู้...เป็นกู...กูจะฆ่าแม่งทั้งคู่"
น่ากลัววะคนที่โชคร้ายคนนั้นมันจะเป็นใครวะ ถ้ามีผมจะไปเตือนเค้าเป็นคนแรกเลยละ
"มองทำไม มองอย่างกะกูคือไอ้ฆ่าตกรโรคจิตแน่ะ"
"อ่าว ไม่ใช่หรอ"
มันหันมาเขม้งผมปับ
"ถ้ากับมึงกูอาจเป็น...โจรข่มขืนก็ได้ อ้าขาออกกูจะยัดเยี้ยดความเป็นผั้วให้เอ้ง"
มันจะไม่น่ากลัวตรงประโยคเสียงสุพรรณเนี้ยแหละ ฮ่าๆๆ
"โอ้ย ฮ่าๆๆ ใครให้พูดคำนี้วะไลท์ ฮ่าๆๆ จะยัดเยียดความเป็นผัวให้พี่หรอน้อง พูดดีๆกว่านี้พี่อาจยอมก็ได้นะ"
ผมลูบแก้มมันเบาๆส่วนคนที่โดนลูบก็มองผมไม่กระพริบตาเลยวุ้ย
มองมาพี่ยิ้มกลับ
แต่ถ้าดีกว่านี้ไม่อยากเสียตัวอย่ายิ้มให้พี่ กร๊ากกก
อ่ะ อยู่ดีๆมันก็จับหน้ามาใกล้หน้ามันแบบผมไม่ทันตั้งตัว
ฮู้ยยย ตกใจหมด
แต่....ทำไมเขินจนใจเต้นเอาไม่อยู่วะ นี้กู....
"นอนเฉยๆนะครับ เดี๋ยวผมจะทำหน้าที่สามีให้ที่รักเอง"
ยอมก็ยอม เอ้ย ไม่ใช่ ไม่ยอมเว้ย!
TBC...
..
...
p'songtt: เมื่อไร(บลู)มันจะรู้ใจสักทีนอกจากเขินให้กันเนี้ย + o +!
#ช่วงนี้สั้นไปมากต้องขออภัย
:katai3:
-
ตอนที่20.1
..
...
[นะจ๊ะบลู...ช่วยน้าทีน่า น้าอยากให้ไลท์มาทานข้าวพร้อมหน้าพร้อมตาเหมือนตะก่อนจริงๆ บลูช่วยน้าทีนะจ๊ะพรุ่งนี้ตอนเย็นน้าจะรอจ่ะ ตู้ดๆ]
แล้วจบบทสนทนาทางสายโทรศัพท์ เอาไลท์เข้าบ้านใหญ่งั้นหรอไลท์จะยอมง่ายๆไหมนะหรือต้องเอาคุกกี้รันเข้าแข่งเหมือนกับอีหรอบเดิม
"คิดอะไรของมึงอยู่..."
ไลท์ที่ให้ผมรอที่โต๊ะไม้ยาวก็กลับมาพร้อมข้าวโพดคลุกเนยถ้วยใหญ่กับตำข้าวโพดของผม
"...ไลท์พรุ่งนี้เรากลับบ้านใหญ่สักวันดีไหม"
"หมายความว่าไงแม่กูสั่งให้มึงทำว่างั้น..."
ผมไม่ตอบแต่แค่ยิ้มและลงมือกินตำข้าวโพดรอคำตอบที่ดีจากไลท์
"ก็ได้"
ฮึ้ย มาง่ายๆเลยวุ้ยพอได้คำตอบที่ดีผมก็ยิ้มยิงฟันให้มันใหญ่
"แต่มีข้อแลกเปลี่ยน"
ไอ้เด็กโข่งทำผมหุบยิ้มทันใด
"และเอาอะไรล่ะ..."
"อย่าหน้าบึ้งดิ..ยังไม่บอกข้อแลกเปลี่ยนเลยนะ เดี๋ยวจะบอกหลังกลับมาจากบ้านใหญ่นะ โอเคไหมครับ"
กูโอเคแต่มือมึงนับวันเริ่มอยู่ไม่สุขแล้วนะนั้นเชยคางกูเพื่ออะไรเพื่อให้กูใจเต้นที่ได้เงยมองมึงใกล้ๆหรือไง ไอ้เด็กโข่ง!!
..
...
"จะไม่เปลี่ยนชุดหรอ"
พอเลิกเรียนปุบมันก็บอกให้ผมยิงยาวไปบ้านใหญ่เลย ผมไม่มีปัญหาอะไรหรอกนอกจากชุดนิสิตกับเสื้อช๊อปที่ครบองค์ทรงเครื่องของมันนี้แหละ
"ไม่เปลี่ยน...ไปเลยดิถึงแล้วปลุกด้วย เฮ้ย!"
มันที่กำลังเอนหัวลงนอนบนไหล่ผมเหมือนทุกครั้งต้องหยุดเพราะแรงดึงของผม
"ทำไรเนี้ยคนจะนอน!"
"พี่ไม่รู้ทางไปบ้านเรา...เราต้องบอกทางพี่ด้วยห้ามนอนเด็ดขาด"
"แม่ง ก็ได้ว่ะ"
ตลอดทางที่มันบอกทางนิมันช่างรำคาญสำหรับผมจริงๆ ไหนมันจะเลื่อนมานั่งใกล้ชิดกว่าเดิม ไหนจะเอามือมาจับนู้นจับนี้ผมอีก
โอ้ยยย บอกเลยว่ารำคาญ!!
..
..
มาถึงแล้วครับบ้านใหญ่ขนาดคฤหาสน์กลางกรุงสวยดีครับตกแต่งตามแนวยุโรป
ถึงจะสวยแต่มันใหญ่เกินไป ถ้าผมไม่ใช่แนวผมหรอก ผมชอบแนวพอดีและตัวบ้านที่ตกแต่งแผ่กระจายความอบอุ่นต่างหาก
"ถึงแล้วมึงก็เดินนำสิ..."
อ่าว ไอ้ห่านกูไม่ใช่ลูกเจ้าของบ้านนะเว้ย
แต่รถหรูดูดีจอดกันเรียงสามคันแบบนี้แปลว่ามีญาติของคุณน้ามาร่วมโต๊ะอาหารคืนนี้ด้วยสินะ
"เราก็นำสินี้บ้านเรานะ.."
ผมก็นั่งท้าวพวงมาลัยรถเสตามองมันแบบขำๆไปงั้นแหละ
ดูทำหน้าเข้าอย่างกะพวกเบื่อโรค
"คนเยอะกูไม่ชอบ...เอ่อๆ แม่งกูนำเลยก็ได้เอ้าลงมาดิ"
"หึ ครับๆ"
ผมก็เดินตามไลท์มาติดๆ
หึ พอเข้ามาในตัวบ้านก็เก๊กหน้าขรึมเชียวทั้งที่อยู่กับผมแล้วทำหน้าทะเล้นตลอด
"อ่า ค่ะคุณหนูไลท์คะ...ป้าดีใจจังที่สุดเลยวันนี้ที่คุณหนูไลท์มา เชิญด้านในเลยค่ะคุณหญิงรออยู่ค่ะ ส่วน...คุณคือพี่เลี้ยงของคุณหนูไลท์ที่คุณหญิงบอกสินะคะ สวยจังนะคะทั้งที่เป็นผู้ชาย ป้าชื่อป้าแววขอฝากคุณหนูหน่อยนะคะ...ถึงเค้าจะเอาแต่ใจแต่แค่ลูบหัวและพูดดีด้วยหน่อยก็หายแล้วค่ะ"
อ่าว ไอ้ประโยคหลังที่กระซิบกับผมนี้เค้าเรียกว่าบอกจุดอ่อนมันสินะ ส่วนมันที่เดินตามป้าแววมาพร้อมกับผมก็หันมามองผมกับป้าแววแบบแปลก ฮ่าๆๆ ผมกับป้าเปล่ามีพิรุธนะ
"ไลท์ บลู อ่า ดีจังที่มากันจนได้ ไลท์แม่มีของให้ดูด้วยจ่ะ มาเร็วๆ"
เหมือนคุณจะดีใจมากมาถึงก็โอบกอดไลท์ไม่ปล่อยพร้อมกับพาขึ้นข้างบนบ้านอย่างยิ้มแย้มสุดๆ ดีใจจังที่คุณน้ามีความสุข
ผมที่ยืนกับป้าแววสองคนก็ไม่มีอะไรทำครับ
"ป้าแววครับ มีอะไรทำเล่นไหมครับ แฮ่ะๆ"
เอ๋ ปะป้าแววเธอยิ้มทั้งน้ำตา
"นี้ก็ผ่านมาสามปีแล้วสินะคะ ที่คุณหญิงกลับมายิ้มแย้มอย่างมีความสุขแบบนี้...ต้องขอบคุณคุณบลูมากนะคะ ขอบคุณมากจริงๆ"
นี้ พี่เลี้ยงแบบผมเปลี่ยนแปลงมาได้ขนาดนี้เลยงั้นหรอ
หึ ไม่เป็นไรหรอกจริงๆผมเน้นให้ไลท์ยิ้มมากกว่า
"ครับ...."
↓↓↓↓
-
ตอนที่20.2
..
...
ในขณะที่ผมนั่งดูป้าแววแกะสลักผลไม้พร้อมกับอธิบายวิธีทำไปด้วย
ไอ้เด็กที่เพิ่งกลับมาจากการซบอกแม่ก็มานั่งท้าวคางข้างๆผม
"ดูวิธีการทำแล้วยากอ่ะ"
"หึ ไม่ลองแล้วจะรู้หรอว่ายาก"
มันย้อนคำสอนผมครับ
"คุณหนูอย่าแกล้งคุณบลูสิค่ะ"
"ใช่ครับ...คุณหนูไลท์ คึ โอ้ยย มะมันเจ็บ"
"โอ้ยยย เอามือออกไปเดี๋ยวนี้มันเสียว~ เฮ้ยย"
เหตุการณ์ในตอนนี้คือไลท์รัดคอผมด้วยแขนที่หนักแน่นนั้นส่วนผมก็ตอบโต้โดยการหยิกสะดื้อมัน แค่สะดื้อมันยังเสียว
"คุณหนูอย่าแกล้งคุณบลูสิคะ คุณหนูค่ะ"
ป้าแววห้ามมันก็ไม่เลิกครับ
"สนิทกันจังนะไอ้หนูไลท์"
เอ๋
"พี่ริน"
ผู้หญิงที่สวยเหมือนนางแบบชั้นนำคนนี้คงเป็นญาติของไลท์สินะ
"นึกว่าจะไม่กลับมาซ่ะอีก สวัสดีเธอชื่อบลูสินะฉันรินเป็นพี่ของไลท์ไม่แท้อ่ะนะ และลักษณะว่าฉันจะอายุเยอะกว่าเธอสองปี เรียกฉันว่าพี่รินเหมือนไลท์แล้วกัน"
"ผมบลู อายุ27นะครับ"
ผมบอกชื่อพร้อมเน้นอายุตัวเอง ก็แบบว่าเธอหน้าอ่อนจนดูไม่เหมาะที่อายุเยอะกว่าผมสักนิด
"จ่ะ อย่างไงเธอก็อายุน้อยกว่าฉันสองปีอยู่ดีอย่ามองข้ามสายตารุ่นพี่คนสวยสิจ่ะ"
อ่ะเอ่อ ยอมครับ
"อย่าทำหน้าขรึมแบบนั้นสิน้องรัก ทำแบบนี้น้องควีนกลัวพอดี"
พอพี่รินพูดถึงชื่อนั้นผมกับไลท์ก็พากันหันมามองหญิงสาวตัวเล็กที่ยืนอยู่หลังของเธอผู้หญิงคนนั้นน่ารักสวยเหมือนตุ๊กตาเด่ะ
"ไลท์ไม่ได้เจอกันนานเลยนะ"
ไลท์ไม่ตอบนอกจากนั่งไขว่ห้างมองเธอแบบมองคนทั่วไป
เฮ้ยยย คนสวยมายืนอยู่ตรงหน้าสองคนทำไมมองเช่นนั้น
เหมือนว่าคนที่ชื่อควีนเห็นสีหน้าของไลท์ตอบกลับมาแบบนั้นเธอก็ก้มหน้าหง่อยทันที
"ไลท์...ทักเธอหน่อยสิ"
มันหันมามองแล้วถอนหายใจทิ้ง แม่งกวนจริง
"ไง"
ทักกลับแค่นี้นะ!
"ไอ้น้องไม่รู้จักของดีวันนี้เดี๋ยวเจอคุณน้าหม่อม แกได้เฉาแน่ไปเถอะควีน"
"อ่าค่ะ ไปนะไลท์รอด้วยสิพี่ริน"
แล้วคนสวยสองคนก็จากไปห้องครัวนี้
"เหมือนว่าเราจะเตรียมพร้อมมีแฟนได้แล้วนะ"
"พูดอะไร...ถ้าหมายถึงควีนยัยนั้นก็แค่เพื่อนสมัยเด็ก กูชอบไม่ลงหรอก"
ดูพูดสิ แต่ทำไมผมกลับโล่งอกอย่างบอกไม่ถูกนะ
"เหลืออีกชั่วโมงกว่า กว่าจะกินข้าวนั่งแมะอย่างนี้มันน่าเบื่อชิบ...บลูไปห้องกูกัน"
ผมที่กำลังตอบก็ปลิวไปตามแรงดึงของมันอย่างง่ายด้าย
ผมก็ทำหน้าที่ดีครับเดินตามมันต้อยๆเหมือนเด็กเดินตามพ่อไม่ถามอะไรสักคำ
"อ้าว ไลท์มาด้วยหรือเนี้ยไม่ได้เจอกันตั้งนานหล่อขึ้นเยอะเลยเนอะ"
ในขณะที่ไลท์กำลังเดินไปห้องพร้อมกับผมก็พากันไปป๊ะชายหนุ่มหล่อที่เป็นดาราดังในตอนนี้
คิง กวินภพ
ญาติของไลท์แต่ละคนนี้ดูดีทุกคนแน่ะอิจฉานิดๆ
"เอ่อ ไง"
ทักกลับได้แค่นี้สินะ
"หึ พี่ยังเหมือนเดิมนะพูดแบบตะก่อนก็ได้ ทั้งที่ตะก่อนตามติดกันแจแท้ๆ"
"คิก อึ้ย แฮ่ะๆ"
คนกำลังกลั้นขำแท้ๆยังหูดีอีก
"อ่า นั้นพี่เลี้ยงของไลท์สินะผมชื่อคิงเป็นพี่ไม่แท้ของไลท์ ฝากไอ้เด็กนี้หน่อยถึงมันดื้อแต่มันก็ขี้อ้อนนะ"
"อ่า ครับผมบลูครับ"
คุณคิงพูดพร้อมกับลูบหัวไอ้เด็กนั้นไปพลางๆ
แหม ยังมาทำเก็บหน้าเขินอีกกูดูมึงออกนะไอ้เด็กโข่ง
"พอเหอะ"
แล้วไอ้เด็กนั้นก็ปัดมือคุณคิงที่ลูบหัวมันออกอย่างไม่ใยดี
พร้อมกับดึงผมไปเดินกับมัน
"ไลท์"
"อะไร"
"ทำแบบนั้นเป็นใครก็รู้สึกแย่นะ"
เงียบครับ
"เอ่อ...ก็มันนานมาแล้วใครจะบ้าทำตัวเหมือนเด็กต่อหน้ามันวะ กูก็อายเป็นนะ"
"หึ อ่อนใจบ้างก็ดีนะ....และวันนี้อย่าลืมยิ้มให้พ่อด้วยละ"
"ขอกูอีก กูเอาข้อแลกเปลี่ยนเพิ่มอีกนะ"
"จัดไปครับ"
"ดี"
..
...
ตอนนี้ก็เป็นเวลาร่วมญาติในมื้ออาหารเย็นแล้วครับ
มีผู้หญิงวัยกลางคนเพิ่มหนึ่งและทั้งสามที่ผมเพิ่งรู้จักมาไม่กี่ชั่วโมง
ตามด้วยพ่อแม่ไลท์
↓↓↓↓↓
-
ตอนที่20.3
..
...
ผมเพิ่งเคยเห็นพ่อไลท์เป็นครั้งแรก เป็นคนที่ดูดีมากเลยครับแม้กระทั่งเข้าวัยมีอายุแล้วยังหลงเหลือความหล่อตอนที่เคยมีสมัยหนุ่มเลย
"หนูชื่อบลูสินะ ฉันคือพ่อไลท์ขออภัยที่ไม่ได้มาต้อนรับ ว่าไงไอ้ลูกตัวดีมาด้วยนิ"
อ่า คือมันไม่สนองอะไรเลยครับนอกจากวนน้ำในแก้วเล่นไปแบบไม่สนใยดีเหมือนเดิม ผมก็ตักเตือนออกหน้าตอนนี้ไม่ได้ด้วยสินอกจากเสตามองมันเฉยๆ
..
...
เมื่อหลังจากมื้อเย็นเสร็จสิ้นก็ตบท้ายด้วยของหวาน
"อ่า จริงสิคุณพี่คะหม่อมว่าจะให้ยัยควีนกับไลท์หมั้นกันดีไหมค่ะ"
ห่ะ พูดอะไรนะ!
"ห่ะ ระเร็วเกินไหมคะแล้วอีกอย่างเราลองถามความคิดเห็นเด็กทั้งสองดีไหม เราจะมาจับแต่งเหมือนสมัยก่อนไม่ได้นะคะ"
ถะถูกต้องนะครับ โอ้ยย เห็นเจ๊เขาเงียบๆพอตกท้ายนี้กินเรียบ
ส่วนไอ้เด็กโข่งก็ทำตาเขม้งใส่เจ๊คนนั้นใหญ่และทางควีนก็ก้มหน้าก้มตาหน้าแดงใหญ่ครับ
"ไม่ต้องถามหรอกค่า หม่อมว่าไม่ใครที่เหมาะกว่าคู่นี้แล้วลค่ะ"
ยังจะตกลงเอ่ออ่อเองทั้งนั้น
รู้สึกอยากค้านแทนไอ้เด็กใบ้ตอนนี้ชะมัด
"ไม่แต่ง!"
!?
"อ่ะ ไลท์!"
พอไลท์แสดงอำนาจจอมว้ากเสร็จก็ดึงผมลุกตามไปทันที
..
...
แกร็ต!
ตุบ
นี้สินะบ้านคนรวยมีกระทั่งห้องสำหรับเล่นสนุ๊กเกอร์และบาร์เหล้าไว้ผ่อนคลาย?
ผมก็มีบทที่ดีครับนั่งที่บาร์เหล้าเปิดเหล้านอกกินเพียวมองมันแทงลูกสนุ๊กลงหลุมอย่างไม่หยุด
จะเมาแต่ค่ำเลยกู
"หึ อารมณ์ดีขึ้นแล้วดิกูเห็นมึงทำหน้าแมวหงอยอย่างงั้นกูไม่ชอบ เลยต้องออกปากบ้าง"
ไอ้เด็ก...โข่ง แม่งเอ้ย!
แม่มๆ จับแก้มผมอีก
อย่าจับบ่อยดิวะ
"ครับๆ ขอบคุณคุณหนูไลท์มากครับ หื้อ!!"
มะมันจูบโผ้มมมมม!!
"ไลท์ชอบบลูนะครับ ต่อจากนี้ไม่ต้องกลัวว่าไลท์จะไปชอบใครหรอกนะ"
ละละละล่ะ ไลท์!!
ชะชะชอบโผ้มมมม!!
"ไง ไอ้ลูกตัวดีว่าแล้วเชียวว่าต้องมาหมกตัวที่นี้"
พ่อไลท์ หวังว่าจะมาตอนที่ไม่ได้ยินสิ่งที่ไลท์พูดกับผมหรอกนะ
"มาเล่นกันสักตาไหม บลูฉันกับไลท์คนละแก้วสิ"
หื้ม?
"ก็ที่แบบบลูกินไง"
"อ่า ครับ"
และตอนนี้ผมก็เป็นเด็กเสริฟเหล้าสองพ่อลูกแทงลูกสนุ๊กแล้วครับ
แกร๊ต!
ตุบ ตุบ
โฮ้ ฝีมือพ่อไลท์เก่งสุดๆแทงที่เดียวลงไปสองแน่ะ
"ไลท์"
"หื้ม"
"เรื่องน้าหม่อมเอาไงละ"
"ผมก็บอกแล้วนิว่าไม่"
แกร็ต!
ตุบ
"แต่ว่ายังไม่มีแฟน ปฏิเสธไปก็ไม่มีประโยนช์...อ่อ ไหนๆก็ไม่มีแฟนหมั้นกับหนูควีนก็ดีเหมือนกัน"
"ไม่เอา"
แกร็ต!
ตุบ ตุบ ตุบ
เหมือนมีบรรยากาศที่ลึกลับลอยอยู่กับสองพ่อลูกนี้เลยแฮ่ะ
"ทำไมละ"
พ่อไลท์ตอนนี้ใส่โหมดขรึมเหมือนไลท์เด่ะ เค้าขึ้นนั่งบนโต๊ะสนุ๊กด้วยท่าไขว่ห้าง
"เอาไงละว่าที่ลูกสะใภ้...ไม่ช่วยไลท์ปฎิเสธให้เลิกหมั้นหน่อยไม่ได้หรือไง"
ลูกสะใภ้? มองมาทางผม!!
"อะอะไรกันครับพ่ะผมยัง..."
โอ้ยยย ติดอ่างแล้วไอ้บลู!
"หึ ว่าที่แฟนผมทำสีหน้าไม่พอใจตั้งแต่ที่น้าหม่อมพูดอยู่แล้ว ยังจะมาถามอีก....ไม่แต่ง และลูกสะใภ้บ้านนี้คือบลูไม่ใช่ควีน มีปัญหาหรอครับคุณพ่อ"
ผมเคยบอกให้ไลท์ยิ้มกับพ่อไม่ใช่ให้ยิ้มเหี้ยม
ใส่แบบนี้!
บทผมตอนนี้เป็นตัวละครประกอบฉากครับ
"และอย่าลืมบอกแม่แกละว่าเตรียมมีลูกสะใภ้ให้แล้วน่ะ"
แกร็ต
ตุบ
"อ่าว ลูกสะใภ้เหล้าหมดแล้วขอเพิ่มด่วน"
"คะครับ..."
ผมวิ่งไปเอาแก้วเหล้าแบบนี้แปลว่าผมยอมรับว่าตัวเองพร้อมจะเป็นลูกสะใภ้บ้านนี้แล้วงั้นหรอ
วันนี้มันวันเดือนเพ็ญอะไรน้ำหนองจะเต็มตะลิ่งไปถึงไหนน
กูอยากเล่นน้ำจันทร์ให้สร่างเมาโว้ยยย
TBC...
ไปแล่วๆๆ นายเอกเรา
หุๆๆ ขอบใจที่มีคนโพสชมชอบสนุกและรอนะคร้าบบ
#อยากเต้นสามช่าเป็นคำขอบคุณชะมัด 555
มาเร็วไปคำว่าชอบอ่า เก๋าส่าจะแต่งให้ตอนนี้เอื่อยๆ :hao7:
-
:mew1: :mew1:
-
มีคนชงเยอะแบบนี้อย่าได้กลัวค่ะ
ไปไหนไม่รอดแน่บลู :laugh:
รอตอนต่อไปน้าาาา
-
พ่อแม่ลูกบ้านนี้เค้าตลกดีนะคะ
บุคลิกแปลกๆ ทุกคนเลย
-
เอาอีกๆๆๆๆๆๆ
ยังไม่สะใจเลย
กรีสๆๆๆ เขิน
-
ตกใจให้มากกว่านี้สิบลู
-
เป็นลูกสะใภ้กันง่ายๆงี้เล๊ยยย???????
ยอมแรงงงงงงงง
คนเขียนสู้ๆนะคะ!~
-
เอ่อคือบ้านนี้เค้าเตี๊ยมกันไว้ป่าว แบบล่อลวงบลูมางี้ 555
-
ชอบบลูมากกกก :-[
-
:katai2-1:
-
น่าสงสารบลูเขานะครับ...
ฮ่าๆๆๆ
-
:laugh:แบบนี้เขาเรียกว่ามัดมือชก.. :jul3:
-
:pig4: :pig4: :pig4:
-
เออ เริ่ด เป็นแฟนกันสักทีนะ
-
บลูสติหลุด
-
นี้ก็นักเขียนอีกคน
ชอบทำให้นักอ่าน อารมณ์ค้างอีกแล้ว
มาต่อเร็วๆเลยนะ
-
บ้านนี้เขาเตรียมลูกสะไภ้ให้ลูกชายแบบไม่ให่รู้ตัว แม้แต่ตัวสะไภ้เองยัง งง 55
พ่อแม่เป็นใจขนาดนี้อย่าลืมจีบลูกสะไภ้ให้ยอมเป็นล่ะไลท์ อิอิ
-
พ่อกับแม่ไลท์คงไม่ได้จะจับไลท์หมั้นกับควีนหรอก
เพราะแม่ไลท์ก็ยังบอกอยู่ว่าไม่บังคับแล้วแต่ไลท์
แต่แม่ควีนคงอยากได้ไลท์เป็นลูกเขยเลยจะมัดมือชก
พ่อแม่น่าจะอยากได้บลูเป็นลูกสะใภ้มากกว่า ทั้งสวยทั้งเก่ง
คงแค่อยากได้คำยืนยันจากไลท์เรื่องบลู ว่าแต่บลูจะได้สามีเด็กที่ทั้งรวยทั้งหล่อ อิจฉาอ่ะ
รอลุ้นคู่โวกับนัทอยู่นะ
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
-
เป็นลูกสะใภ้แบบไม่ทันตั้งตัวเลยนะ บลู
รีบมาต่อนะะะะะะะ
-
:mew1:
-
:m20: สนุกมากอะ ชอบมากตลกขำมากเลย
:katai2-1: บ้านนี้ดีนะ ลูกสะใภ้คนไหนรู้เรื่องไม่ต้องพูดยาก o16 o3
เหลือแต่คุณหม่อมแก่แล้วอย่าเข้าใจไรยากค่ะ 555555 :fcuk: :fcuk: :5779:
ไลท์บอกบลูแล้ว บลูว่าไงคะ
พ่อเข้มกะเฮียจะเป็นด่านยากไหมน๊อออ ขอให้ฮากวนๆไม่ยากเถอะ :ped149:
ถ้าเฮียกะพ่อเข้มอยากอุ้มหลาน เดี๋ยวเสกเข้าท้องบลูให้คะ 555555 :haun5: :interest:
รีบมาต่อน๊า :oni3: วนกลับไปอ่านอีกรอบก็ฮา
-
:o8: :-[ :o8:
-
555555 ลูกสะใภ้ งง
ชอบบ้านนี้จริงวุ้ย คึคึ
-
ตอนที่21.
..
..
จากเหตุการณ์วันนั้นมันทำให้ผมเบลอจนถึงวันนี้
ไลท์ที่บอกว่าชอบผมแล้วดูท่าจะรุกหนักมันทำให้ผมหวาดระแวงแต่ในใจกลับปนความดีใจไปด้วย
อย่างนี้แปลว่า...ผมคงรู้สึกอย่างเดียวแบบไลท์สินะ
แต่ว่าทำไงได้วะ
เมื่อมันมีบางอย่างที่ผมตอบความต้องการไลท์ไม่ได้หรอก
..
...
เพลียะ!
"เชี่ย! เอ้ยทำไรอ่ะนี้มันกลางห้างนะเว้ย!"
แม่ง เดินเล่นๆในห้างกับไอ้เด็กโข่งดีๆต้องมาจบเพราะมือของมันพิเรนมันตบก้นผมเฉยเลย
อายโครตๆครับงานนี้
"หึ จะว่าไปก้นมึงนิ่มดีนิ แค่นี้ทำเป็นบ่นเดี๋ยวคบกันไปกูทำมากกว่านี้อีก เอ้า เดินต่อดิ"
เพลียะ!
"เอ้ย!! ไอ้เด็กโรคจิต..."
ตีก้นผมอีกแล้วตอนนี้ผมก็ทำได้แค่เดินตามและเอามือปิดก้นเนี้ยแหละนับวันมันเริ่มน่ากลัวแล้วอ่ะ
ยังจะหันมายิ้มให้อีก
"วันนี้อยากกินไรดี กูอยากตามใจที่รักกูบ้าง"
"ปลาดิบ..."
..
เหอะ เดินห้างดีๆก็มานั่งในอาหารหรูนี้แหละ
และปลาดิบทั้งตัวตั้งกลางโต๊ะนี้มันประชดสั่งให้กันชัดๆ
ถึงเขาบริการหันเป็นชิ้นให้กินหลากหลายก็เถอะ
แต่ว่าอย่างไงก็กินไม่หมด
"กินไม่หมดกูโกรธ..."
งั้นก็โกรธต่อไปซ่ะเพราะว่าตอนนี้ผมอิ่มแล้ว
"อิ่ม...ทะทำอะไร"
แค่บอกว่าอิ่มไม่เห็นต้องมาจ้องตาใกล้ชิดแบบนี้ก็ได้ผมใช้คอลเก็ตนะ[อย่าฮาครับไอ้บลู]
และมือน่ะขอร้องนี้ในร้านนะโต๊ะข้างได้พากันมองแบบแปลกพอดี
"จะว่ามึงนี้แก้มนิ่มดีเนอะ...อยากกินชะมัดทั้งตัวเลย"
ปรี้ดดด
แล้วอุณหภูมิบนหน้าผมก็เร่งความร้อนมาทันใด
แม่ง ถามจริงมึงเคยหยอดแบบนี้มากี่คนว่ะ
..
...
และก็สุดท้ายก็พากันกลับบ้านมื้อเมื่อกี้ไอ้เด็กโข่งเลี้ยงผมแทบไม่อยากเห็นบิลอ่ะหลักหมื่นแน่ๆ
อย่าบอกคุณน้านะว่าผมหลอกกินเงินลูกเขาอ่ะสัญญานะ
แต่ผมก็กินหมดอ่ะอิ่มไปครึ่งวันอ่ะ เอิ้ก
แต่ว่าท้องมันอยากกินต่อ
อยากกิน....ขนมจีบซาลาเปา
เมื่อคิดได้ผมก็เลี้ยวรถไปอีกทางแทนการมุ่งหน้าพากลับบ้านไลท์
"จะไปไหน"
"อยากกินขนมจีบซาลาเปาก็เลยจะไปร้านประจำสักหน่อย..."
"งั้นหรอ..งั้นกูมีร้านนึ่งที่แนะนำอยากให้มึงไปลองดู"
เอ๋?
.. ..
... .
.. .
พอผมมาตามทางร้านที่ไลท์บอกทางเราก็เข้ามาในร้าน
ร้านนี้แต่งสไตล์จีนสมัยก่อนแต่ก็มีคนมาอุดหนุนเยอะใช่เล่นร้านนี้คงอร่อยใช่เล่น
"อ่าว พี่บลูไอ้ไลท์"
"อ่ะ ไงนัทบังเอิญจังเนอะ"
บังเอิญใช่เล่นที่มาเห็นนัทที่ร้านนี้
"หึ ไม่หรอกพี่นี้ร้านผมเอง..นั่งเลยพี่สั่งตามเมนูเอาอะไรดีครับ"
ผมก็เปิดเมนูดูรายการติ่มซำก็นะร้านที่ไลท์พามาไม่ใด้มีแค่ขนมจีบซาลาเปาสักหน่อย
ส่วนเจ้าของร้านก็นั่งเล่นอยู่กับโต๊ะผมนี้แหละ
"นัททำไมไม่ช่วยกันอ่ะคนเยอะ...อ่าว พี่บลูไอ้ไลท์"
ผมเงยหน้ามาตามเสียงทักนั้นคือโวผมก็ยิ้มทักและก้มหน้ามาดูเมนูต่อ
"อะไรกูทำอยู่นี้ไงอย่าบ่นได้ไหม แม่กูยังไม่บ่นเลยมึงเป็นใครมาบ่นกู"
เอาอีกแล้วครับไอ้คู่นี้ว่าแต่วันนั้นที่โวเริ่มทำตามคำแนะนำไลท์เหมือนว่ามันจะได้ผล
"เอ่อ โวไม่ใช่แม่นัทแต่โวเป็นผัวนัทจบยังครับมาเร็วมานั่งให้กำลังใจผัวทำงานหน่อยเร็วๆ"
พอจบคำนี้นัทเดินก้มหน้าแดงตามหลังโวทันที
เอ้ย แรงใช้ได้วะคู่นี้
"โอ้ย อิจฉาเว้ยมาถึงขั้นผัวเมียกันแล้วหรอวะ"
ไอ้เด็กโข่งที่นั่งข้างผมป้องปากแซวคู่นั้นใหญ่ เอ่อเอาเข้าไป
"อย่าเอาแต่เห่าครับคนไร้คู่"
ทางนั้นก็ตอกกลับมาอย่างแซ่บผมที่มีบทแค่รอของที่สั่งก็นั่งซดชาอู่หลงที่นัทเตรียมไว้ให้เมื่อกี้และดูพวกนั้น
"ซ่ะ ที่ไหนกูกำลังมีข่าวดีเหมือนกันนี้ว่าที่เมียกู ฟอด"
หึ้ย แม่งพูดให้เขินไม่พอยังจะหอมแก้มผมให้อายโชว์เพื่อนมันอีก
โธ่ ยังไม่คบกันทำถึงขนาดนี้และถ้าคบกันมันจะทำขนาดไหน!!
TBC...
ก็คงขั้นผีผ้าห่ม กร๊ากกกก
#ไลท์บลูยังไม่คบกันนะบลูยังเล่นตัวเพราะมีเหตุผลอยู่ก๊าบ
-
ตอนที่22.
..
...
จะว่าไลท์เคยบอกผมว่าพอหลังกลับมาจากบ้านใหญ่ ไลท์มีข้อแลกเปลี่ยนแต่นี้ก็ผ่านมาสามวันไลท์ไม่เห็นจะพูดถึงข้อแลกเปลี่ยนอะไรนั้นเลยส่วนผมก็เนียนไม่พูดถึงเหมือนกัน เพราะคนที่น่าหนักที่สุดคือผม
"บลูเหมือนกูลืมอะไรสักอย่างที่ตกลงกับมึงไว้วะ"
ผมที่ยืนล้างผักอยู่ก็ต้องชะงักและขอภาวนาให้มึงลืมเรื่องนี้เถอะผมไม่อยากขัดคำขอที่แสนจะพิเรนนั้น
"อ่ะ ดิ....เฮือก"
มากอดด้านหลังตอนไหนตกใจหมดแถมเสียวสันหลังชิบ
"กูรู้ว่ามึงจำได้แต่ไม่บอก....บอกมา บอกมา"
"หื้อออ ไลท์ปล่อยมันเจ็บ อ้ะ"
มันเป็นหมาบ้ากัดไหล่ผมอ่า
"เสียงมึงนี้สยิวชิบ....กูขอเอามึงก่อนคบกันได้ไหม โอ้ยๆๆ เจ็บๆ ไอ้บลูปล่อยกูเจ็บ"
เมื่อมึงพูดอะไรลงไปฉุนครับผมเลยหยิกเอวมันจนเนื้อบิดเลย
"ยอมแล้วๆๆ ไลท์ยอมบลูแล้วครับจะไม่พูดจาแบบนี้แล้วคร้าบ เฮ้อ ฮู้ยยย เนื้อกูเขียวเลยวะบลู"
"หึ จะได้จำได้ไง...."
แล้วผมก้มหน้าล้างดอกกระหล่ำต่อแต่อีกใจนึ่งก็ระแวงมันชิบเพราะมันยังยืนอยู่ข้างหลังผม
"บลู....กูจำได้แล้ว"
ห่ะ!?
"กูกับมึงมีข้อแลกเปลี่ยนที่ตกลงกันไว้ตั้งแต่วันนั้นนิ แหม อย่านึกว่ากูจะลืมง่ายๆหรอบลูที่รัก"
ลางร้ายเริ่มเผยโฉมมาลางๆ
"มะไม่ได้ลืมสักหน่อยพี่เป็นผู้ใหญ่แล้วจะลืมสิ่งสัญญากับเราได้ไงล่ะ....แล้วเรา ต้องการอะไรละได้แค่ข้อเดียวเพราะว่าอีกข้อที่พี่ขอไลท์ทำไม่ได้"
งานนี้สมองใสไว้ก่อน
"หึ ทีงี้สมองใสเลยเนอะ...ก็ ขออะไรไม่มากแค่สองเดือนนี้มึงต้องมาค้างบ้านกูแค่นี้เอง อย่าคิดลึกสิจ๊ะ พี่ไม่ใช่คนพิเรนขนาดนั้นสักหน่อย"
แล้วไอ้คนที่ตบตูดกูกลางห้างนิไม่พิเรนเลยเนอะ เพราะมันคือคนจังไร
"อ่าๆ"
ปัง!
ตึกๆๆ
อะอะไรอ่ะ
โครม!
"สวัสดีหนุ่มๆ และไอ้น้องชายว่าที่สามีควีน"
"พี่ริน!"
..
...
"กร๊ากกก จะปฎิเสธอย่างไงถ้าควีนไม่บอกว่ายกเลิกเรื่องหมั้นก็ยังดำเนินต่อ ฮ่าๆๆ สมควร!"
เอ่อ...คือ พี่รินไม่กลัวเฉาก้วยติดคอหรอ อยากถามแต่ไม่กล้าวะ
"ผมมีแฟนแล้ว! จะอะไรกันอีก"
แล้วมันก็กระชากผมมาบังหน้า พี่รินอ้าปากค้างช้อนเฉาก้วยยังคาปากอยู่เลย สงสารความสวยที่มีในตัวจริงๆ
แต่ตอนนี้ผมรู้สึกว่าตัวเองทำหน้าเอ๋อมาทันที
"เฮ้ย นี้มันทอม..."
หมับ
เชี่ยยย พี่รินจับนมผม!
"เอ้ย พี่รินทำไรอ่ะไอ้นี่มันผู้ชายนะเว้ย"
แล้วผมก็รอดพ้นมือพี่รินเพราะไลท์เอาผมไปไว้ด้านนั่งหลังผู้หญิงอะไรคิดจะทำไรจนคาดเดาไม่ถูกแน่ะ
"บู่ว นึกว่าเป็นผู้หญิงกะจะจีบตัดหน้าไอ้น้องคนนี้สักหน่อย"
เอ้ย ความคิดนิประหลาดสุดๆ
"เอาดิ ผมต่อยพี่จริงๆด้วย"
อ่าว ไอ้น้องไม่รักดีมึงจะต่อยแม้กระทั่งพี่สาว(ไม่แท้)เลยหรอวะ
"เอ่อๆ รู้เรื่องแล้วว่าทำไมไม่อยากหมั้นพี่จะช่วยอีกแรงแล้วกัน งั่ม"
หึ ตอนนี้จะบอกว่าโล่งใจไหมน่า
"เอ่อ...บลู"
"ครับพี่ริน"
ผมที่กำลังเก็บซากถ้วยเฉาก้วยก็ต้องเงยหน้ามาทางเธอ
"พี่ขอจับนมเราอีกได้ไหม...พี่ไม่ค่อยแน่ใจอ่ะ"
"ห่ะ!?"
"ไม่ต้องเลยอยากจับก็ไปหาจับของเด็กในสต๊อกซ่ะ!"
TBC...
แถมท้ายตอน
แม่ไลท์:ว่าไงค่ะบลูยอมไหมค่ะ
พ่อไลท์:ดูท่าจะยัง
แม่ไลท์:แย่จังนะคะ แต่ไม่เป็นไรค่ะระดับลูกเราสักวันบลูต้องยอม
พ่อไลท์:อื้ม แต่ถ้าไม่ยอมจับกรอกเหล้าแล้วให้ไลท์ปล้ำก็จบ ฮ่าๆๆ
แม่ไลท์:นั้นสิค่ะ โฮ่ๆๆ
บางครั้งโซนก็คิดว่าพ่อแม่ไลท์นี่ร้ายสุด กร๊ากกก
-
ตอนที่23.
..
...
"หึ ช่วงนี้ไม่มาหากูเลยเนอะนี้มึงคงลืมไปแล้วใช่ไหมว่ามีพี่ชายและหลานรออยู่"
ดูพี่ผมพอมาถึงอู่พี่แกกูแขวะใส่ผมเฉย
แค่ไม่ได้มาสองอาทิตย์เอง
"อาบลูต้นน้ำอยากไปเล่นสวนน้ำแต่พ่อกับพี่ธารไม่ยอมพาไปง่ะ"
มาถึงหลานรักผมก็เข้าอ้อน+ฟ้องทันที
"อ่าว เฮียทำไมดูแลหลานผมอย่างนี้ ว่างๆพาไปหน่อยก็ได้นิ ไอ้ธารเราก็ว่างเหมือนกันทำไมไม่พาน้องเที่ยวเล่นบ้าง วันๆเอาแต่พาน้องไปเดินเล่นสยามส่องสาวแบบมึง มีหวังนิสัยเจ้าชู้แบบมึง"
"อ่าว..."
ผมสวดยาวครับงานนี้ที่ไอ้พ่อลูกเสาไฟไม่ยอมดูแลหลานรักของผมให้ดี และไม่ต้องมาประสานเสียงคำว่าอ่าวเลย!
"งั้นเสาร์นี้เราไปกันนะ"
"ก๊าบป่ม!"
..
...
"อ่อ เสาร์นี้พาหลานมึงไปเที่ยวสินะโอเคกูไปด้วย"
ว่าแล้วต้องตามไป
..
...
ตอนแรกกะจะพาไปสวนน้ำที่สร้างใหม่ที่พัทยาไอ้ที่มันมีตัวการ์ตูนเยอะๆล่อเด็กนั้นแหละ แต่ก็จบเพราะเด็กโข่งมันอยากไปสวนน้ำทะเลกรุงเทพมันไม่ชอบการ์ตูนปัญญาอ่อน
นี้ผมพาต้นน้ำเที่ยวหรือเด็กโข่งเที่ยวเนี้ย
"ต้นน้ำครับนี้พี่ไลท์สวัสดีดิครับ"
"สวัสดีครับพี่ไลท์ผมต้นน้ำครับ"
"ครับ"
แล้วมันก็ลูบหัวต้นน้ำเอ็นดูเด็กก็เป็นนี่หว่า
..
..
และผมก็ขับรถมาถึงที่หมายพอจัดการบัตรเข้าเรียบร้อยพวกเราก็พากันมุงไปที่สวนน้ำและแยกย้ายเปลี่ยนชุดเล่นน้ำ
ส่วนหลานผมไม่ต้องยุ่งยากถึงจะอยู่ในช่วงอนุบาลปลายแต่เปลี่ยนชุดเองเป็นนะ
ทางผมใส่แค่กางเกงเล่นน้ำตัวเดียวก็เสร็จ
"เอ้ย ไอ้บลูใครสั่งให้มึงใส่กางเกงตัวเดียว ไปเลยนะมึงไปใส่เสื้อเลย!"
คนเพิ่งเปลี่ยนเสร็จก็ต้องถูกดันเข้าห้องเปลี่ยนเสื้ออีกเพราะมันนั้นแหละ
"ทำไมอ่ะไม่ใส่ไม่ได้หรอ...มันไม่สบายตัวพอตอนเล่นน้ำอ่ะ"
อย่ามองด้วยสายแบบนั้นสิ
"จะใส่ดีๆไหม"
"แต่ถ้าใส่พี่ก็ไม่มีเสื้อใส่หลังเลิกเล่นอ่ะดิ!"
แล้วมันก็ออกไปและกลับมาพร้อมกับเสื้อมัน
"กูว่าแล้วมึงต้องใส่แบบนี้กูก็เลยเอาเสื้อมึงใส่กระเป๋ากูมาด้วย"
เยสแหม่ง!
..
"ฮ่าๆๆ พี่ไลท์แพ้"
"ครับๆ"
สุขกันจริงนะอาแท้ๆต้องมานั่งหลบแดดคอยเตรียมน้ำให้เด็กทั้งสองที่เล่นกันในน้ำแบบสุขสรรค์
ทำไมผมถึงเล่นน้ำไม่ได้อ่ะหรอก็เพราะว่าไอ้เด็กโข่งบอกว่าลืมเอาครีมกันแดดมาให้ผมมันกลัวว่าผมจะดำหรือแดดเผาก็เลยไม่ให้ลงมาเล่นรอให้แดดร่มค่อยลงมาเล่น เอากับมันสิครับงานนี้ไม่น่ายอมให้มันมาเล้ย
ปล.ไลท์นี้หุ่นดีชะมัด กร๊ากกก
"ไม่เล่นน้ำหรอครับหรือเล่นคนเดียวมันไม่หนุก...เล่นกับผมไหมครับ"
ไอ้หน้าปลาเทศบาลนี้ใครมาพูดดีกับผมเพื่อ?
"อ่า...คือ"
"กลัวแดดเผาหรอ...ผิวสวยแบบคุณไม่น่าไหม้ง่ายๆนะ"
จะอ้วกแล้วครับงานนี้
"ถ้าพี่ไม่ยอมเลิกยุ่งกับแฟนผมพี่ก็คงจะหน้าชาหน่อยละงานนี้.."
มาเมื่อไร=^=
"ชิบหาย....อ่ะฟะแฟนน้องหรองั้นพี่ฝากดูแลดีๆล่ะ ไปล่ะครับ"
จะฝากกูเพื่อ....หว่า!
"อ้ะ อะไรปล่อยลงเลยนะไลท์!"
จะมาอุ้มผมท่าเจ้าสาวทำไม อะไรอย่างไง มึงแดกคลอลีนจนเมาเลยหรือไง
"แดดอ่อนแล้วไปเลยน้ำกัน!"
ตู้ม!
อื้อ หื้ออ น้ำผสมคลอลีนเข้าท้องผมจนอิ่มเลยงานนี้
"อึ่ก แฮ่กๆๆ คิดจะพาตายกลางน้ำหรือไง..."
ฟอด
หอมแก้มผมกลางน้ำ...
"อารมณ์ดีขึ้นยัง.."
"อ่ะ.....เออ"
เขินจริงครับงานนี้ ทำอะไรไม่ถูกจริงๆนอกจากยืนนิ่งกับมันที่ยืนช้อนหลังผมอยู่เนี้ย โอ้ยย
"ผมหอมแก้มอาบลูด้วยคนจิ"
และบรรยากาศกระอักกระอวกผมก็หายเพราะต้นน้ำเข้าเกาะเอวผมใหญ่ขอแบบนี้จัดไปครับหลาน
แต่ยังไม่หอมแก้มหลานผมก็ลอยเหนือน้ำเพราะไลท์อุ้มผมขึ้นเนี้ย ผมนี้หันไปเขม้งใส่มันหนักเลยครับ
ปล่อยกูนะ
"ไม่ให้หอม บลูน่ะของพี่ไลท์นะครับ...พี่ไลท์หอมได้คนเดียว ฟอด"
แล้วมึงจะหอมโชว์เด็กทำไม!
>๐<
TBC...
ยิ่งดึกยิ่งครึก กร๊ากกก โซนกะว่าตั้งแต่วันนี้เริ่มต่อวันละตอนแทน หายไปสามวันแล้วมาต่อรวดดีกว่าไหม? :katai2-1:
-
:o8: :-[ :impress2:
-
:pig4: :pig4:
-
:m20: :m20: :m20: :-[ :m20: :m20: :m20:
-
555555 เจอเด็กโข่งขี้ห่วงเข้าไป หลานตัวน้อยเลยน่าสงสาร
ปล.พี่ชอบครอบครัวเด็กโข่งนะ ^^
-
ไลท์คือเขาอาหลานกันนะ อะไรจะหวงขนาดนั้น
ว่าแต่งานหมั้นนี่ยังไม่ยกเลิกอีกเหรอ ควีนอะไรจะด้านขนาดนั้น
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
-
:pig4: :pig4: :pig4:
-
หึงหลานหรอไลท์ ฮ่า ๆ ๆ
-
หอมเยอะๆน้องต้นน้ำ พี่ไลท์มันขี้อิจฉาาาาา
รอตอนต่อไปน้อออ
-
:o8: :impress2: :-[ :impress2: :o8:
-
มีคำถาม P'Song จ้าาาา
1 ท่านประธานคิน หายไปไหน แลดูยอมเปิดทางให้ไลท์ง่ายไปนะ
2 ทำไมพ่อกับแม่ไลท์ ถึงอยากได้หนูบลูเป็นลูกสะใภ้อ่ะ
3 ตกลงแล้ว พี่ริน นี่จะมาช่วยไลท์ให้ได้กับบลู แน่ๆ ไหม
4 "เข้ม" ยอมรับได้เหรอ ลูกชายจะหาลูกเขยมาให้
5 ถ้าน้องควีนอยากได้ไลท์เป็นสามี ก็สมควรจัดให้ แต่... ให้ได้ทั้งไลท์ทั้งบลูเลยแล้วกัน (แบบตั้งท้องให้อะไรแบบนั้นก็ได้)
6 อยากให้มีเรื่องจบแบบ Unhappy Ending บ้างงงงง... (หรือจบแบบ a moment at Siam ก็ได้)
ปล. แอบโรคจิตนิดหนึ่งนะ
:oo1: :oo1: :oo1: :oo1: :oo1:
-
คือบ้านไลท์นี่น่ากลัวเนอะ คือบับบบ
-
ตอบคำถามคุณnice79thai
1.ท่านประธานคินไปไหนแลดูยอมเปิดทางให้ไลท์ง่ายไปนะ
ตอบ:ตอนนี้มันยังอยู่ในช่วงโหมดชิลๆท่านประธานของเราก็เลยไม่มีค่อยมีบทสักเท่าไร แต่พูดเลยมันไม่ง่ายที่ท่านประธานมูลนิธิคนนี้จะยอมง่ายๆ
2.ทำไมพ่อแม่ไลท์ถึงอยากได้หนูบลูเป็นลูกสะใภ้อ่ะ
ตอบ:ง่ายๆเลยครับต้นเหตุคือแม่ไลท์สนิทและเอ็นดูบลูที่เป็นคนใจดีดูง่ายๆไม่เยอะแยะ แถมยังทำให้ไลท์ยอมฟังง่ายๆมันจึงทำให้ต่อมสาววายวัยสาวระเบิดออกมาจนอยากได้บลูเป็นลูกสะใภ้ ส่วนของพ่อไลท์เพราะแค่ตามใจภรรยาบวกกับเริ่มเอ็นดูหนูบลูขึ้นนิเอง
3.ตกลงแล้วพี่รินนี่จะมาช่วยให้ได้กับบลูแน่ไหม
ตอบ:ช่วยแน่ แต่วิธีพี่แกจะไม่ปกติเหมือนคนอื่นเขาสักหน่อย
4."เข้ม"ยอมรับได้เหรอลูกชายจะหาลูกเขยมาให้
ตอบ:เรื่องนี้ต้องติดตามเพราะนิสัยเข้มนี่เข้มสมฉายาหรือเปล่า กร๊ากกกกก
5.ถ้าน้องควีนอยากได้ไลท์เป็นสามีก็สมควรจัดให้ แต่...ให้ได้ทั้งไลท์ทั้งบลูเลยแล้วกัน(แบบตั้งท้องให้อะไรแบบนั้นก็ได้)
ตอบ:ส่วนนี้คงเป็นไปไม่ได้แต่โซนจะมีหนูน้อยให้สองคนนั้นอุ้มแน่ จะมาจากใครนั้นต้องติดตามที่แน่ๆไม่ได้มาจากน้องควีน
6.อยากให้เรื่องจบแบบ Unhappy Endingบ้างงง....(หรือจบแบบ a momentatsiamก็ได้)
ตอบ:ฮ่าๆๆๆ ไอ้แนวหลังก็น่าสนแต่โซนเลือกไว้แล้วว่าแนวอะไร
ขอบคุณครับที่มีคำถามเข้ามาพูดคุยกันนะคร้าบ ไปแล้วเด้อออ//เซิ้งกระติ้บออกไปอย่างมันส์ กร๊ากกกกก
-
ไลท์นี่ท่าจะรุกหนักขึ้นทุกวัน ๆ แล้วนะ
อย่างนี้อาบูลของหลานต้นน้ำจะหนีรอดพ้นจากน้ำมือมารหรือไม่ ติดตามตอนต่อไปปปปปป :ling1:
-
ฮาอะ เด็กโข่ง
-
น่ารักมากๆครับ
-
ตอนที่24.
..
...
"เอิ้ววว~ พี่เป็นหนุ่มขอนแก่นยังบ่เคยแฟนบ้านอยู่แถบพระราม9 เอิ้ววว~"
ตัวอะไรมาเซิ้งกระติ้บที่หน้าบ้านไลท์เนี้ย
และขอนแก่นมันมีพระราม9ด้วยหรอ =^=
"อ่าว หวัดดีเฮียบลูแล้วไอ้ไลท์อ่ะคนอุส่ามาร้องเพลงให้ฟังแต่เช้า"
พร้อมกับกระเซิ้งกระติ้บเนี้ยนะสุดจะบรรยายนับวันผมว่าเซ็นเริ่มไม่ปกติแล้วครับ
"อะไรมึงแต่เช้าเชียวมีเรียนสายไม่ใช่หรือไง"
"ก็กูเบื่อ....เฮียวันนี้ขอฝากท้องยามเช้าหน่อยนะ"
ไลท์ทำหน้าเบะใส่เซ็นเหมือนจะรำคาญหรือว่าอะไรเนี้ยแหละที่มากวนแต่เช้าแบบนี้
..
..
พอหลังจากมื้อเช้าเสร็จสิ้นไลท์ก็ไปอาบน้ำส่วนเซ็นนั่งสูบบุหรี่พร้อมกับกระติ้บคู่กายที่ประตูหลังบ้าน
และทางผมก็นั่งเล่นคุกกี้รันไปชิลๆ
"เฮียบลูดูนั้นดิ.."
หื้ม ผมเงยหน้ามาตามเสียงเซ็นและมองไปตามที่คนเรียกชี้ไปทางต้นมะม่วงข้างบ้าน
อะไรให้มองอะไร
"นั้นไงที่มีมดเป็นกลุ่มๆอ่ะ"
อ่อ นั้นรังมดแดง
โฮ้ หายากนะที่พวกมดแดงจะมาสร้างรังในหมู่เมืองและฤดูแบบนี้อ่ะ
"รังมดแดงไง...หายากนะที่มาสร้างรังแถวนี้อ่ะ"
"งั้นหรอ"
อะไรอ่ะไอ้สายตาเปล่งประกายอยากรู้อยากเห็นเนี้ย
แล้วเอ้ย อย่าได้ทำสิ่งที่ผมกำลังคิดเลย
กึก
มันทำจริงๆด้วยมันไปปีนกำแพงและหักกิ่งไม้ที่มีรังมดแดงอยู่ด้วยออกมาน่าตาเฉยเลย!
"ฮู้ว ดูดิเฮียเป็นกองเลยอ่ะ โอ้ย โอ้ย เฮียบลูมดมันกัดผมอ่ะ โอ้ยๆๆ"
และจะถือมันไว้ในมือเพื่อ?
"โยนมันทิ้งดิเซ็น!"
"อ่ะเค โอ้ยๆ"
เอ้ย และโยนใส่หัวผมได้ทำไมเนี้ย
"เซ็นไหงโยนมาทางพี่ทำไมเนี้ย โอ้ยๆๆ"
แม่งกัดจนปัดออกไม่ถูกแล้ว!
"เฮ้ย! เป็นไรกันวะบลูทำไรกันวะ!"
"เดี๋ยวบอก โอ้ย ไลท์ฉีดน้ำใส่พี่กับเซ็นที เร็วๆเซ่!"
โอ้ย ทั้งเจ็บทั้งคันเกาไม่ถูกแล้ว
ซ่าาาา~
และพวกมดก็ร่วงไปหมดจากตัวผมแต่ต้องแลกให้ตัวเองเปียกเนี้ยแหละ
..
..
และผมกับเซ็นก็ต้องมานั่งทายาหม่องแบบสงบแต่ของผมมีไลท์ช่วยทาด้วย
ฝั่งเซ็นก็โดนคู่ข้าวใหม่ปลามันรุมรังแกนั้นแหละ
"สมควรสัดเซ็นพิเรนเล่นไม่พอยังเอาพี่บลูไปเอี่ยวด้วยอีก"
เพลียะ
โวด่าพร้อมตบหัวเซ็นอย่างโหด
"มึงเป็นเจ้าหนูจำไมหรือไง"
เพลียะ
นัทก็เอาตามโวด้วย
นี้มันสามีภรรยารุมรังแกชาวบ้านชัดๆ
"แม่ง พอแล้วทำร้ายกูจัง!"
"กูว่ายังน้อยไป...มีคนปกติบ้านไหนพิเรนเอารังมดมาเล่นอย่างงั้นไม่พอยังพาคนอื่นไปเกี่ยวด้วยอีก กูไม่หักคอมึงก็บุญแล้วนะ"
ยังจะไปขู่เพื่อนอีกไอ้เด็กนี่แต่ผมกลับพยักหน้าเห็นด้วย
"ฮ่าๆๆ ก็เนอะว่าที่เมียดันเจ็บตัวเพราะเพื่อนที่รักก็ต้องโกรธเป็นธรรมดา ใช่ไหมเมียจ๋าถ้าใครทำร้ายเมียจ๋าเมื่อไรมาซบอกฟ้องผัวจ๋าได้เลยนะ"
ไอ้คู่นี้นับวัน..
"อะไรของมึงผัวจ๋าเมียจ๋านั้นแหละฟังแล้วจะอ้วก"
"เงียบไปเลยไอ้ไลท์นึกว่ากูอยากเรียกแบบที่ไอ้โวเรียกมากหรือไง!"
"เมียจ๋าพูดแบบนั้นผัวจ๋าน้อยใจนะครับ อ่ะฮือออ"
โวยังจะเกาะแข้งเกาะขานัทอีกอารมณ์ร้ายแบบนี้ไม่มีใครอยากเข้าใกล้หรอก
"เงียบไป!"
ปึก โครม
เต็มๆครับท่านผู้ชมผมที่ดูเหตุการณ์น่าสยดสยองเพราะนัทถีบโวไปกลิ้งติดโต๊ะวางของ
เซ็นนี่รีบวิ่งไปดูเหตุการณ์ไม่พอยังไปหัวเราะเขาอีกเอาเข้าไปผมเห็นแล้วเพลียแทนไอ้พวกนี้
"เฮ้อ เห็นพวกมันกูประสาทจะแดก..เอ่อวันนี้ไม่ต้องไปส่งนะ ดูตัวมึงดิตอนเย็นค่อยไปรับทีเดียวแล้วกัน เอ้าพวกมึงไปได้แล้วกูจะให้ไอ้บลูพักผ่อนบ้าง!"
"รับทราบ...เอ้า ฮึบ"
เมื่อรับคำเสร็จเซ็นก็ลากโวที่เอาแต่ร้องห่มร้องไห้ไปกับตัวเองด้วยส่วนแฟนที่ดีอย่างนัทก็เอาแต่สวดรีมิกซ์ใครที่แข็งไม่พออย่าได้ไปฟังเด็ดขาด
"โวกูว่าเมียมึงเมนส์มาแน่ๆ"
"มันจะเมนส์มาได้ไงกูไม่เคยทำมันจนเลือดออกเลยนะใช่ไหมเมียจ๋า!"
"เงียบไปเดี๋ยวจะเอาเมนส์ป้ายหน้าพวกมึงเนี้ยแหละ!"
สงบสุขเสียจริง
↓↓↓↓↓
-
พอมันว่างตัวผมก็หาที่ผ่อนคลายมีที่เดียวละครับที่จะสามารถทำให้ผมแกล้งคนอย่างเมามันส์ได้นั้นคืออู่เฮียบอย
..
..
ตุบ
"อ้ากกกก เหี้ยยยยยย!!"
"สาดดดดด เหี้ยยยยย!!"
"กริ๊ดดดดดดด เหี้ยยยย!!"
กร๊ากกกกก ฮ่าๆๆๆ แค่โยนน้องเฮียน้อยของปลอมเสมือนจริงไปกลางวงเด็กช่างที่พากันซ่อมรถก็พากันแตกกระจาย
แม่งมีกริ๊ดด้วยอ่ะสวดยอด
"เอ้าๆ พวกมึงแค่เหี้ยปลอมอย่าพากันทำตัวอ่อนดิ ฮ่าๆๆ"
ผมเข้าไปทักทายสักหน่อยและอุ้มเฮียน้อยเข้าไปหาพวกนั้นที่ยืนหน้าเอ๋อเพราะเห็นผมกัน
โอ้ย ยังคันตอนที่มดรุมกัดอยู่เลยอ่ะ เดี๋ยวเหอะสักวันจะเอาคืนให้เข็ดถึงฝั่งนั้นจะไม่ได้จงใจแกล้งผมก็เถอะ
"เฮียยยยยยยยบลู"
อย่ายาวมากเดี๋ยวคำว่าเฮียได้กลายพันธุ์เป็นอย่างอื่นพอดี
"แม่ง มาทีไรแกล้งตลอด...และนั้นอะไรรอยแดงเต็มตัวเลย ฮั่นแน่!"
"ฮั่นแน่ อะไรพวกมึงกูโดนมดแดงรุมกัดต่างหาก"
"มดแดงหรือผู้ชาย กิ้วๆๆ โอ้ย"
ขี้เกียจอธิบายเอาน้องเฮียตีหัวมันเนี้ยแหละ
เบื่อไอ้พวกนี้ชอบโฮ้แซวเรื่องรอยแดงนั้นแหละไปหาเฮียดีกว่า
"เฮีย..."
"เอ่อ...เชี่ย! มึงเอาเหี้ยมาจากไหนเนี้ยเอาออกไปให้พ้น!"
นี้ก็อีกคน
"เหี้ยปลอมอ่ะเฮียบอย....=^="
..
...
"ช่วงนี้มึงจะเข้าขากับไอ้เด็กไลท์มากเลยนิ....คงจะไม่ใช่อย่างที่กู....อุ๊บ"
สมองดีแบบนี้ต้องเอาน้องเฮียอุดปากถึงเงียบ
"หึ เขาบอกว่ายิ่งห้ามเหมือนยิ่งยุนะเฮียบอย"
ตัวผมก็ลุกไปกับน้องเฮียที่เอามาด้วยออกจากห้องนี้
"หมายความไงไอ้บลู...มึง..."
"คิดเองเอ่อเองนะเฮีย....หึ"
ใช่ เฮียอย่าเพิ่งใช้อารมณ์สิ
ผมว่ามันคงอีกยาวขอไปนั่งเล่นข้างนอกปล่อยให้เฮียทำงานของเขาไปเถอะ
"เอ้า คุณบลูหายไปไหนมาเนี้ยอาทิตย์ก่อนที่ผมมายังไม่เห็นเลย สบายดีไหมครับ"
อ่า...นั้นสิ เหมือนจะผ่านมาเกือบสองอาทิตย์แล้วสินะที่ผมเพิ่งได้เห็นคุณคินในวันนี้
"ครับ...คุณคงสบายดีนะครับ"
"ครับ...แต่ว่าช่วงนี้ไหนก็งานฝั่งนั้นทำให้ผมไม่ค่อยได้มาช่วยงานกับพวกเพื่อนกู้ภัยและมาหาคุณบลูบ้างเลย อ่ะนั้นในมือคุณคือ...ตัวเงินตัวทะทอง..."
อ่ะ น้องเฮียในมือผมมันดังจริงๆ
"ฮ่าๆๆ ไม่ใช่ของแท้หรอกครับเป็นของไว้ใช้แกล้งชาวบ้านอ่ะ"
"หึๆ คุณนิขี้แกล้งชะมัด...อ่อ ตอนนี้คุณว่างไหมไปบ้านมูลนิธิเด็กกับพวกผมไหมครับ"
น่าสนตอนนั้นที่ไปยังไม่ได้ทำความรู้จักกับพวกเด็กๆที่นั้นเลยแฮ่ะ
"อื้ม ว่างไปสิครับ"
"งั้นไปรถกับพวกผมดีกว่า...แล้วไอ้ตัวนั้นผมขออย่าได้เอามาด้วยดีกว่าถึงมันจะของปลอม แต่มันดูเหมือนจริงมากนะครับ"
แน่ะ ยังจะระแวงไอ้ตัวในมือผมอีก
"ผมไม่ได้พิเรนจะเอาแกล้งพวกเด็กๆสักหน่อย"
"ฮ่าๆๆ ครับๆและแก้มจะแตกแล้วนะ"
ยังจะมาจิ้มแก้มกันเล่นอีก
..
..
"พี่คินคร้าบ~อ่ะพี่สาวมาใหม่หรอครับ..."
ไอ้เด็กน้อยน่ารักน่าชังเหมือนต้นน้ำนี้ช่างพูดเนอะ
พี่สาวมาใหม่=ผม
มันทำให้ผมน้ำท่วมปากเพราะอีกฝ่ายคือเด็กที่ผมด่าไม่ลง
"ฮ่าๆๆ พี่สาว? นี่พี่สาวคนนี้ชื่อบลูสวัสดีสิครับปิง"
"สวัสดีครับ"
"คุณคิน! อ่ะเอ่อชื่อปิงสินะครับสวัสดีครับน้องปิง"
"ครับ...พี่คินครับมาดูนี่สิครับครูแป้งเอาท่อนไม้เต็มเลย ครูแป้งบอกว่าจะแกะสลักให้ทุกคนเลยไปดูกันเถอะครับ"
"ครับๆ คุณบลูก็ไปดูกันเถอะ"
อ่ะ และผมปลิวไปตามแรงดึงของคุณคินที่จับมือผมไปด้วย
"มือของคุณบลูนี้อุ่นกว่าที่คิดนะครับ..."
มือของผม
อบอุ่น
TBC...
ทำรู้สึกว่าตอนนี้มันอบอุ่นใจอย่างแปลกๆ อยากเปลี่ยนพระเอกมาทันใด กร๊ากก
-
ตอนที่25.
..
..
"อื้ม...จริงดิ สุดๆวะพี่ริน ทำแบบนั้นน้าหม่อมจะไม่ตรอมใจตายหรอทำลูกสาวเขาขนาดนั้น....ฮ่าๆๆๆ เอ่อๆ ขอบใจนะพี่ริน"
ผมที่นั่งข้างๆมันและดูวันพีชการ์ตูนในดวงใจที่อีกนานกว่าจะจบก็พอจะเอียงหูฟังคนข้างๆที่คุยกับใครทางสายโทรศัพท์ที่น่าจะเดาออก
"หึ ข่าวดีวะบลูพี่รินจัดการยกเลิกงานหมั้นให้แล้ว ดีใจเปล่าครับ"
หือ จริงดิ
"ถึงขั้นยิ้มเลยหรอ"
ไม่ใช่สักหน่อยปากมันไปเองต่างหาก
"....แล้วพี่รินทำวิธีไหนถึงยกเลิกเร็วแท้"
"หึๆ ก็ปล้ำควีนให้เป็นของตัวเองอ่ะดิ ฮ่าๆๆ ก็พี่รินเป็นเรสเนี้ยเนอะทำแบบนี้ก็เหมาะกับเขาเหมือนกัน ฮ่าๆๆๆ"
อึ้งเลยครับงานนี้ สงสัยขี้เกียจพูดมั้งก็เลยทำดีกว่าพูดแต่นี้เธอถึงกับปล้ำสาวเปราะบางอย่างควีนเชียวรึ!
"อ่ะ เอ่อ...เหอะๆ พี่รินนี้น่ากลัวเนอะ"
"อ่าฮะ บลู....ตอนนี้กูไม่มีอะไรมายุ่งอย่างเรื่องผู้หญิงแล้วนะ....คบกับกูได้ไหมบลู เป็นแฟนกูนะบลู"
สายตาตอนนี้ไม่ใช่แนวทะเล้นที่ผมเห็นตอนแรกแต่สายตานี้คือสายตาที่จริงจังรอคำตอบของผมอย่างใจจดใจจ่อ
ผมรู้ว่าผมเริ่มรู้สึกกับไลท์....แต่ว่าถ้าคบกันไปมันจะอย่างไง เฮียบอยคงจะไม่...ยอมแน่ๆ
"อ่ะ....เอ่อ ไลท์พี่น่ะ"
"ไม่เป็นไรกูไม่รีบ....แต่กูต้องการคำตอบที่ดีเย็นนี้ ป่ะ ไปส่งกูเถอะ"
"อื้ม"
ไลท์ส่งรอยยิ้มพร้อมมือหนานั้นขยี้หัวผมให้ไม่เป็นทรงเหมือนเดิม แล้วก็นำหน้าเดินออกไป
..
...
หลังจากที่ไปส่งไลท์ที่มหา'ลัยสักพักผมก็ไม่มีอะไรจะทำนอกจากนั่งในร้านกาแฟข้างๆมอ.ที่ไลท์เรียนอยู่ไปแบบชิลๆ?
ถึงบรรยากาศจะชิลแต่ผมเอาแต่ก้มอมหลอดเหมือมอมทุกข์แค่ไลท์ขอคบมันไม่ใช่เรื่องใหญ่สักหน่อย แต่ว่าที่ตามมามันจะใหญ่เท่าตัวเลยล่ะ
ตึก
แก้วนมสดปั่น?
"คุณคิน...ทำไม"
"ก็มาทำธุระนิดนึ่ง...แต่ไม่รู้ว่าจะเจอคุณบลูด้วย...ไม่ใช่แค่บังเอิญนะเนี้ย หึ"
คำตอบและรอยยิ้มของคุณคินนี้ประหลาดดีเนอะ มันทำให้ผมผ่อนคลายมานิดนึ่ง
"หึ ธุระอะไรครับร้านกาแฟข้างมอแบบนี้คงไม่พ้นสาวมหา'ลัยแน่ๆ"
แซวสักหน่อย
"อ่ะๆ ไม่ใช่นะผมไม่เคยสนผู้หญิงอายุกว่าตัวเองสักนิด ของต้องแบบคุณบลู....อ่ะ เอ่อ"
ลิ้นพันกันแล้วนะท่านประธานคิน
"หึ ชอบแบบอายุเท่าผมว่างั้น"
"คงจะประมาณนั้น....คุณบลู...เหมือนว่าคุณจะไม่สบายใจอะไรบางอย่างนะ ถ้าไม่รังเกียจจะระบายกับผมก็ได้นะครับ"
"ขอบคุณนะครับ....แต่มันไม่มีอะไรแค่เรื่องวรรณกรรมใหม่เฉยๆ"
แถไปงั้น
"อย่างนั้นหรอครับ....แต่มีอะไรทุกข์ใจจริงๆก็ระบายกับผมได้นะ ผมไม่ชอบที่คุณบลูชอบเก็บไว้คิดคนเดียวจริงๆ อ่ะ"
เอ๋ ตุ๊กตาที่แกะสลักจากไม้ที่ทำกันวันนั้น น่ารักดีนี่ และดูรอยยิ้มตุ๊กตาตัวนี้ยิ้มได้เหี้ยมชะมัดตาก็ถลน ฮ่าๆๆ ใครดูว่ามันน่ากลัวแต่ผมว่ามันน่ารักแบบแปลกๆ
"หึ ขอบคุณครับ...."
สบายใจขึ้นเยอะเลยละ
"ผมแกะเอง...แต่ดีจริงๆที่คุณบลูชอบ"
อ่ะ แกะเองเชียว
"เก่งจังนะครับ...ผมจะดูแลไอ้ตัวนี้อย่างดีเลยล่ะ"
"แค่คุณบลูรับผมก็ดีใจแล้วล่ะครับ"
บางครั้งผมก็เกิดเข้าข้างตัวเองว่าคุณคินจะใส่ใจผมมากเกินไปหรือเปล่า
..
ตอนนี้ผมที่เพิ่งไปรับไลท์เสร็จก็มาติดไฟแดงนั่งระเหยจะเป็นอาการเพราะคนข้างๆเอาแสยะยิ้มยั่วผมนั้นแหละ
"บลู..มึงอย่าเงียบ จะให้คำตอบกูได้ยัง"
สายตามึงโหดได้ใจนี้จะเอาคำตอบหรือจะรีดไถตังค์เนี้ย นิสัยแบบนี้นะเหรอที่ผมคิดจะให้คำตอบที่ดี
หึ นั้นสิ
"จะเอาคำตอบที่ดีงั้นหรอ....นิสัยก็ดื้อรั้น ปากก็ไม่ค่อยตรงกับใจและยังเป็นไอ้จอมว้ากเบอร์หนึ่งอีก...นิสัยแบบนี้ใครจะรักลงนอกจากน่าตาและมีเงินเท่านั้น"
"ไอ้บลู...มึง"
เสียงเข้มแล้วสงสัยอารมณ์ตอนนี้คงเริ่มปะทุแล้วแน่ๆ ผมเปล่าพูดยั่วะแต่ผมแค่บรรยายนิสัยมันเฉยๆ"แต่ว่า....เหมาะกับเด็กน้อยดี"
"ไม่ต้องมาตบหัวและลูบกูเลย!"
มาแล้วครับจอมว้าก
"อยากได้คำตอบที่ดีก็ต้องอดทนรอสักหน่อย...และทำตัวดีๆด้วย"
อ่ะ ไฟเขียวแล้วในที่สุดก็รอดพ้นไฟแดงที่แสนยาวนานสักที นั้นสิรอดไฟแดงมาได้เพราะเรารอไฟเขียวสินะ
"บอกคำตอบมาว่าจะคบหรือไม่....ถ้าไม่กูก็จะทำให้มึงคบจนได้....บลู กูไม่รู้หรอกว่าความรักมันคืออะไร แต่สำหรับกูความรักคือมึงนะบลู"
สายตาที่ดื้อรั้นเปลี่ยนมาทำตาอ้อนวอนน่ารักก็เป็นนี่น่า
"ดีนิ...พูดดี งั้นพี่ให้คำตอบที่ดีหน่อยละกัน.....อื้ม พี่คบกับเราเป็นก็ได้นะ"
ถึงมันจะเขินจนยิ้มไม่หยุดแต่ผมก็ตกลงที่จะยอมมันง่ายด้ายผมไม่กลัวเรื่องจะเข้ามากวนในวันหน้าแล้วละ
"จริงๆนะ ตกลงคบกันแล้วนะอย่าทิ้งกูนะอย่ามีคนอื่นด้วย...และอย่ายิ้มใครหน้าไหนนอกจากกูนะ....บลูมึงเป็นแฟนกูแล้วนะ เป็นแฟนกูแล้วนะ"
"อ่ะ...อื้ม"
ยังไม่หายเขินสักทีผม
"เย้ กูมีแฟนแล้ว กูมีแฟนแล้ว กูมีแฟนชื่อบลู แฟนกูน่ารักที่สุดโว้ยยย"
มันป้องปากตะโกนลั่นรถดีนะเนี้ยที่ปิดกระจกรถอยู่ ไม่งั้นได้อายไปตามๆกันแน่
เฮ้อ ไอ้เด็กโข่งเอ้ย
TBC...
คบกันง่ายดีเนอะ 555+ คบกันแล้วนะ
ช่วงอาจจะมาต่อช้าไปนิดตัดลงเหลือแค่สองตอนเพราะตอนนี้ในสตอกเริ่มน้อยแล้ว กร๊ากก
-
เหมาหมดได้ไหมอะ
-
:-[ เป็นแฟนกันแล้วด้วย
รอดูว่าเฮียบอยจะว่ายังไง คุณคินอีก
-
และแล้วไลท์ต้องไปต้องฝ่าด่านมหาโหดอย่างเฮียบอยของพี่บลูคนสวยด้วยนะ
ไม่ผ่านด่านก็อดเป็นเขยของบ้านนเอ่อออออ
-
เอิ่ม
-
ง่ายดายจริง
-
นี่เกือบยกให้พี่คินละนะ ช้ากว่านี้ไม่มีเหลือหรอกกก :laugh:
รอตอนต่อไปน้าาาา
-
ไลท์บลู
:o8: :-[
-
เด็กโข่งดีใจใหญ่เลยอะ
-
:pig4: :pig4: :pig4:
-
ตอนที่26.
..
..
.
...
เช้าและวันปกติเหมือนทุกวันแต่ไม่เหมือนเดิมเพราะตอนนี้ผมกับไลท์ไม่เหมือนเดิม
เราสองคนเป็นแฟนกันแล้วถึงจะกระดากปากที่จะบรรยายก็เถอะ ฮ่าๆๆ
วันนี้ไลท์เข้าเรียนบ่ายมันเลยใช้เวลาที่เหลือนอนกกกอดผมที่เตียงเนี้ยแหละ
ไอ้คนก็รำคาญอยากลุกไปอาบน้ำเพราะเขินนั้นแหละ
"อื้อออ บลูอย่าขยับดิเดี๋ยวมันแข็งตัวนะ"
อ่ะอะไรแข็ง!
ตอนนี้รู้สึกอยากเป็นคนโลกสวยไร้เดียงสาแบบไม่รู้ความหมายอะไรจริงๆ
แต่ก็ทำไม่ได้นอกจากนอนนิ่งตรงดิ่งเหมือนยืนเคารพธงชาติเด่ะ
"นี้...ไลท์ ไม่หิวอะไรบ้างหรือไง..."
ผมถามคนที่เอาแต่นอนยิ้มจ้องผมเหมือนปลากัดในอ้อมแขนหนาๆเนี้ยแหละ
ไอ้เด็กโข่งก็ไม่ให้ความร่วมมือนอกจากเอาหน้าเข้ามาหอมแก้มผมให้ใจเต้นแรงและหน้าแดงขึ้นกว่าเดิม
โอ้ยยยย กูอยากกลับบ้านนน
"บลูนี้กี่โมง?"
"หืม เจ็ดโมงกว่าๆ"
"ไลท์รักบลูนะครับ....บอกรักก่อนแปดโมงมันจะได้ไม่สายเกินไปไง"
"อ่ะ เอ่อ..."
มุขบอกรักมึงนี้ช่างเสี่ยวสัด...ถึงจะเขินแต่ว่า...เอาไอ้เด็กโข่งคนเดิมของผมคืนมา!
ไอ้เด็กโข่งของผมมันหายไปไหนมันผ่านมาแค่ข้ามคืนแท้ๆ
ทำไม ทำไมค์ ทำลำโพง!
..
...
นี้ก็เวลาผ่านมาถึง10โมงกว่าๆผมที่เบื่อๆกับการนอนเฉยๆบนเตียงก็ต้องตื่นขึ้นมาเห็นเวลาบนนาฬิกาดิจิตอล
แล้วไอ้คนที่นอนกอดผมก็ยังอยู่เหมือนเดิมเพียงแต่แค่นอนหลับ
เอาล่ะนี้ก็เหลือเวลาอีกเยอะไปทำมื้อเที่ยงรอคนตื่นดีกว่า
หึ อ้อมแขนมันแน่นเหนียวจริงๆ
"หอมก่อน...ค่อยไป"
คนนอนพูดเสียงงัวเงียทั้งๆที่ตายังหลับอยู่
เหอะ เห็นแก่เด็กขี้อ้อนนะเนี้ย
ฟอด
..
เอาล่ะไหนดูดิว่าในตู้เย็นนี้มีของอะไรให้ทำบ้าง
หื้อ ใครพิเรนเอายาดองมาแช่ไว้เนี้ยแม่งมีทุกสูตรเลยครับ นารีรำพึง ม้ากระทืบโรง ฯลฯ
เห็นแล้วไม่อยากบรรยายทำมื้อเที่ยงดีกว่าเรื่องยาดองค่อยถามกับไลท์แล้วกัน
..
..
"ฮ้าวว~ หอมชะมัด ฟอด"
มาถึงก็เข้าด้านหลังและตบท้ายด้วยหอมเนี้ยนะ
อย่าขยันทำให้ผมเขินได้ไหม
นี้ก็จะเที่ยงแล้วเวลาผ่านไปเร็วชะมัดผมเพิ่งอ่านวรรณกรรมไปแค่ห้าหกหน้าเอง
"ปะไปอาบน้ำเถอะแล้วมากินข้าวกันเถอะ"
นี้ผมอุส่ารอมันตื่นมากินข้าวพร้อมกันเชี่ยวนะ
"ครับผม..."
แล้วมันเดินเกาพุงไปทางห้องน้ำอย่างมึนๆ
หึ ไม่เคยคิดเลยแฮ่ะว่าผมจะมีแฟนเป็นผู้ชายที่อายุน้อยกว่าตัวเองเลยแฮ่ะ
"อื้อออ บลูไลท์ไม่อยากไปเรียนเลยอ่ะ ไลท์อยากอยู่กับบลูอ่า"
บทตอนนี้ผมสมควรเอ็นดูมันหรือรำคาญดีที่มันชอบรุ่มร่ามกอดตอนผมเก็บจานบนโต๊ะเนี้ย
"เฮ้อ ไลท์นี้จะบ่ายแล้วนะป่ะ ไปรอที่รถนะเดี๋ยวพี่จะไปส่ง"
นี้ผมอารมณ์ดีหรืออย่างไงที่พูดดีๆไม่ดุด่าตอนมันชอบมายุ่งตอนนี้เนี้ย
"ไม่อ่า ไลท์จะกอดบลูจนกว่าบลูจะเก็บเสร็จ"
ถามจริงนี้มีแฟนหรือมีลูกอ่อน แม่งกอดติดผมทุกฝีก้าวไม่ปล่อยจริงๆ
"ไลท์ปล่อยพี่ พี่ไม่ถนัดนะ อ่ะ กะกัดหูกันทำไม"
มันกัดหูผมไม่พอยังเลียอีก หื้ออ จะปลุกอารมณ์อะไรนักหนาเดี๋ยวมันก็ขันแตกหรอก
"พะพอเลย..."
ผมเอามือดันหน้าของมันให้ห่างนิดแต่ก็ดีที่มันให้ความร่วมมือเขยิบไปอย่างง่ายด้าย
"หึ งั้นไลท์ไปรอบลูที่รถก่อนนะเร็วๆคิดถึง"
แล้วมันก็เดินออกไปอย่างหน้าตาเฉย
พอมาเดินไปสักพักมันก็ทำให้ผมตบะแตก
"ไอ้เด็กโข่งเปลี๊ยนไป่!"
..
..
ตอนนี้อยู่ในระหว่างขับรถไปส่งไลท์ที่มหา'ลัย
ไอ้คนที่นั่งข้างกับผมก็นั่งฮั้มเพลงและจ้องผมอย่างพิศสวาทไปด้วย
มันทำให้ผมไม่ยิ้มและจะอดไม่ได้ที่จะต้องสั่งสอน
"ไลท์"
"ครับบลู.."
"ถึงว่าเราจะคบกันแล้ว...แต่ไม่ใช่ว่าเราจะเปลี่ยนพฤติกรรมไปขนาดนั้นก็ได้นิ...พี่ว่าเราแบบเดิมพี่ยังสบายใจกว่าเยอะ"
คนข้างๆนั่งทำหน้ามึนยิ้มไปทั่วและก็เปลี่ยนเป็นแสยะยิ้มจนได้
-
(ต่อ)
"หึ ดีๆไม่ชอบเสือกชอบความรุนแรงจริงๆนะบลู"
"หึ ไม่ใช่สักหน่อยพี่ชอบที่เราทำตัวแบบเดิมก่อนคบกันต่างหาก..แบบนั้นมันสบายแล้วเข้าหาง่ายกว่าเดิมไม่ใช่หรือไง ดีกว่าทำตัวเป็นพวกโรคเบาหวานระยะสุดท้ายแถวนี้ คนเขาจะอ้วก"
จบคำสวดผมก็เลี้ยวเข้ามหาลัยไอ้คนข้างๆก็แสยะเหี้ยมใส่ผมนั้นแหละ
"นั้นสิ กูไม่น่าพิเรนทำอะไรแบบแนวไอ้โวเลย...งั้นเตรียมตัวพบกันที่รัก ไลท์คนนี้เว่อร์ชั่นเดิมนะครับ"
มันยิ้มมาผมก็ยิ้มกลับตอนนี้ก็ถึงตึกคณะของไลท์เจ้าตัวก็ยังไม่ลงไปสักที ไอ้ผมก็เขม้งตาพิฆาตใส่เหมือนเดิมไอ้เด็กโข่งก็ตอกผมด้วยจุ๊บที่ปากและลงไปอย่างชิลๆ
อิโธ่ วันนี้มันเยอะเกินไปแล้วนะเฟ้ย
"อ่อ ไลท์แล้วไอ้ยาดองในตู้เย็นนั้นของใครอ่ะ"
ผมเปิดกระจกรถชะโงกหน้าออกไปถามคนที่กำลังเดินไปที่ตึก
ไอ้คนที่ถูกถามก็หันหน้ามายิ้มสดใสเหมือนสาวน้อยวัย15ให้ผม
"ของไอ้เซ็นมันให้กูมามันบอกว่ากินแล้วคึก...เดี๋ยวกูจะลองคึกกับมึงสักสองสามขวดดู! หลังเลิกเรียนเจอกันนะครับเมียทูนหัว!"
เหยดปลวก!
อะไรมึงจะจังไรอย่างนี้ใครสั่งสอนมาตะโกนบอกกูหน้าตึกคณะที่มีคนยืนมามองเพียบแบบนี้!!
คืนนี้มึงนอนนอกห้องเลยไอ้เด็กโข่ง!
และผมจะกลับไปจะเอาเหล่ายาดองไปลอยอังคารด้วย
TBC...
ไอ้คู่นี้จะออกมาแนวไหนดี
หวานก็จะอ้วกเพราะเพลียกับมุขพระเจ้าสามเหาของไลท์จริงๆ
เอาง่ายๆคงเป็นแนวพิเรนละมั้ง!
กร๊ากก
-
ตอนที่27.
..
..
"เอ้าชนนน แด่คู่รักสดใหม่ไอ้ไลท์กับเฮียบลู!"
"เฮ้!!"
เหอะ ข่าวนี้แพร่เร็วจริงๆเมื่อเหล่าแก๊งค์ไบท์รู้เรื่องกันก็พากันชวนผมมาฉลองเรื่องของผมกับไลท์ที่ตกลงปลงใจคบกันสักที หลังจากที่เพื่อนชายประจำแก๊งค์ร่อนตามจีบผมแบบเนียนๆก่อนที่ผมจะรู้เรื่องที่บ้านใหญ่ของไลท์
"ฮ่าๆๆๆ เพื่อนกูคร้าบบ ไงเมียจ๋าเหล้าปั่นอร่อยไหมจ๊ะ กร๊ากกก"
ไอ้ลายนั้นก็เมาก่อนชาวบ้านเลยครับทั้งหอบหวานใจมาเฝ้าให้กินเหล้าปั่นเหมือนสาวน้อยในกลางวง ทางนัทก็ยอมครับเพราะถ้าเมาไปทั้งคู่จะกลับกันยากเลยให้สามีที่ดีเมาบ้ารั่วแทน
"เฮ้อ กูอยากกลับบ้านแล้วทิ้งมันไว้ที่นี้จริงๆ"
"เมียจ๋า~ได้ยินไหมว่าเสียงใคร"
นั้นไอ้คู่นั้นเริ่มเกี้ยวพาราบัดศรีกันแล้วครับแต่ดูว่านัททำหน้าเอือมที่สุดเหมือนว่าคิดถูกหรือผิด ที่คบกับโว ฮ่าๆๆๆ
เป็นเมียโวต้องอดทน เพราะสักวันต้องจนตรอกอยู่ดี
"มึงไปลูกทุ่งที่อื่นไอ้เชี่ยโว....อ่ะ นี้ครับโซดาน้ำเฮียบลู"
ผมรับแก้วเหล้าจากเพื่อนไลท์ในกลุ่มที่เป็นคนชงให้ผมเพราะอยู่ข้างถังน้ำแข็งมากที่สุดมาดื่มไปครึ่งแก้วเปล่าอยากเหล้าแต่มันชินชอบดกครึ่งแก้วต่างหาก
นี้พูดเลยว่าเพื่อนไลท์เยอะเกินจนผมจำชื่อไม่ค่อยได้เพราะไม่ค่อยได้เจอ จะเจอก็เฉพาะตอนร่วมตัวกันแบบนี้แหละครับ
"หึ ดื่มเก่งอย่างนี้ดูท่าจะมอมยากเป็นพิเศษ"
ไอ้เด็กที่นั่งติดชิดข้างผมที่เอาแต่นั่งจ้องผมก็เอ่ยพูดมาสักที นั่งจ้องแบบนั้นผมก็ทำไม่ถูกดิ
"หึ ทำไมคิดจะมอมแล้วจับปล้ำว่างั้น โทษทีนะน้องชายพี่มันคอทองแดงไม่มีวันเมาง่ายๆหรอก"
ไหงปากผมพิเรนพูดเรื่องเสี่ยงๆก็ไม่รู้
"หื้ม จับปล้ำหรอนั้นเปลี่ยนเป็นสมยอมจะดีไหม...แล้วอีกอย่างกูไม่ใช่น้องชายกูเป็นแฟนมึงจำใส่ขมองหน่อยก็ดี"
สมอง ไม่ใช่ขมองเว้ย
และดูดิมันจิ้มหน้าผากผมจึกๆแบบนี้มันน่าให้อภัยไหม
"เอ้า ดื่มดิจะปล่อยให้ยุงวางไข่ในแก้วอีกนานไหม"
ผมพูดชวนพร้อมกับเอาแก้วไปชนแก้วของมันที่ดูท่าเหล้าโซดาที่น้ำแข็งละลายกลายเป็นเหล้าโซดาน้ำแล้วครับ
ไอ้คนที่ผมชวนก็ยิ้มให้แล้วดกเหล้าจนหมดแก้ว
เอ่อแบบนี้สิถึงจะเป็นผู้ชายคอทองแดงหมดแก้วแบบผม
"เอ้า อย่าสร้างโลกอยู่กันสองคนดิ ไอ้หินชงให้คู่รักสดๆหน่อยดิ"
หึ ไอ้ทางนี้ก็พาชนกระดกลงกระเพราะไม่ยั้งเชียว
ถึงผมจะคอทองแดงแต่ผมก็ห่วงตับน้อยของผมเหมือนกันนะขอแบบชิลๆดีกว่า
..
...
อิปริก ปะริก ปริก ปริก ปริก ปริก ปะริก ปริก ปริก ปริก ปะริก ปริก ปริก ปริก..
เหอะ เพลงอะไรวะแต่ฟังแล้วมันส์น่าโยกดีครับ ผมชอบไอ้ที่เอามันส์ติดหูเนี้ย
ทั้งโต๊ะตอนนี้พากันเต้นกันอย่างมันส์ครับเหลือแค่ผมกับไลท์ที่ไม่ลุกเต้นนอกจากนั่งจับมือในสภาพกึ่งๆทั้งสองเรานั่งมองไอ้พวกนั้นเต้นเนี้ยแหละ ไอ้หน้าฮาสุดคือคู่รักสวรรค์เบี่ยงเนี้ยแหละสามีก็จะเต้นแต่สภาพนี้จะยืนยังเซเลยต้องลำบากภรรยามายืนคอยพยุงตัวสามีที่รักได้เต้นให้เหมือนชาวบ้าน แต่เหมือนความอดทนภรรยาจะแตกสะบั้นภรรยาสุดสวาทเลยเอาถังน้ำแข็งพาสติกลายยี่ห้อเหล้าโบกหัวสามีดังสนั้นเหมือนดอกจันทร์แตก
มันจึงทำให้สามีอาการเบาลงนั่งกอดง้อภรรยาอย่างเงียบๆ
หึ ผมกับไลท์ที่นั่งอยู่ก็ขำกันแบบปวดท้องสุดๆ ฮ่าๆๆๆ
"พี่คนหล่อคนสวยดอกกุหลาบไหมครับ..."
อ่ะ เด็กขายดอกไม้สภาพมอมแม่มอายุน่าจะห้าขวบใส่ชุดนักเรียนรัฐบาล
เห็นแบบนี้ทีไรผมก็สงสารทุกทีงั้นจะช่วยสักสองสามดอกเพื่อให้คนข้างๆผมแล้วกัน
"งั้นพี่.."
"พี่เหมาดอกสีขาวหมดเลยเท่าไร..."
โฮ้ ไอ้นี้นิสัยเหลือแต่กุหลาบสีแดงฉ่าให้ผมเนี้ยนะ
พอกุหลาบสีขาวสักสิบกว่าดอกอยู่ในมือไลท์เสร็จเด็กคนนั้นก็วิ่งไปตามเสียงโวที่ตอนนี้กอดภรรยาเป็นกลม
↓↓↓↓↓
-
.
"เอ้า นี้ครับดอกกุหลาบสีขาวเหมาะสำหรับความรักของมึงกับกูมั้ง...ที่ยังไม่ได้เสียกัน ถ้ากูได้มึงเมื่อไรค่อยเปลี่ยนสี จุ๊บ รักบลูนะ"
อ่ะ หื้อออ หน้าผมนี้ร้อนขึ้นมาทันใดปฎิกริยานี้ไม่เกี่ยวกับเหล้าที่ดื่มเข้าไปแล้วแต่เพราะไอ้เด็กโข่ง
ไอ้เด็กโขงยี่ห้อนี้แรงบาดคอยิ่งกว่าสี่สิบดีกรีจากรวงข้าวร้อยเปอร์เซ็นเสียอีก
"หึ คงอีกหลายเดือนถึงจะต้องเปลี่ยนสีดอกกุหลาบนะ"
ผมก็รับมาแบบหน้าชาเนี้ยแหละ
"กุหลาบแด่เมียจ๋า....กุหลาบสีแดงเปรียบเสมือนความรักที่ร้อนแรงดั่งเมรุเผาศพ เหมือนกับเราสองคนที่ต้องรักกันจนเผาตายกันไปข้างหนึ่ง ผัวจ๋ารักเมียจ๋าน่า"
เอาแล้วครับไอ้คู่รักสวรรค์เบี่ยงตอนนี้โวได้นั่งคุกเข่าให้กุหลาบที่เหมือนจะเหมาจากเด็กขายดอกไม้เมื่อกี้มาให้นัทที่นั่งกอดอกไขว้ห้างมองโวด้วยสายตากินเลือดกินเนื้อสุดๆ แต่โวก็ด้านพยายามป้อนคำหวานแสนพิเรนให้นัทโดยไม่สนผู้คนที่นั่งกินในร้านมองแบบแปลกๆ
"หึ ไอ้ห่านี้ดูไม่ได้ป่ะบลูกลับบ้านกันเถอะ กูเริ่มง่วงแล้ว"
โฮ้ อุส่ายังอยากดูความบันเทิงของไอ้คู่รักสวรรค์เบี่ยงอีกสักหน่อย แต่ช่างเถอะไลท์ง่วงแบบนี้ก็ทนนั่งต่อไม่ไหวหรอก
"เซ็นพี่กลับก่อนนะมันดึกแล้วอ่ะ นี้ตังค์ที่พี่กินด้วย"
"กลับดีๆนะครับ ส่วนนี้ไม่ต้องผมงานนี้ผมเลี้ยงเรื่องนี้เอง"
เซ็นยิ้มบอกกับผมเสร็จมันก็หันไปแหกปากร้องเพลงกับแก๊งค์เพื่อนๆต่อ
หึ นี้สินะชีวิตนักศึกษาต้องใช้ให้เต็มที่ยิ่งกว่าพี่ตูนบอดี้สแลม ฮ่าๆๆ
เอาล่ะพาเด็กโข่งกลับบ้านไปนอนดีกว่าที่ตอนนี้เดินจับมือผมไปที่รถผมอย่างอารมณ์ดีสุดๆ
ตอนนี้ผมอยู่กับไลท์เพราะสบายใจผมไม่คิดอยากจะขัดใจนอกจากตามใจตัวเองเท่านั้น
หึ คิดดูดีๆผมนี้เอาแต่ใจเนอะ
TBC...
-
ตอนที่28.
..
..
ช่วงนี้วันธรรมดาไลท์จะตื่นเช้ากว่าปกติเพื่อมาโกยกอดผมเหมือนที่ทำตอนนี้
สภาพตอนนี้ผมนั่งทับตักของมันให้มันกอดแน่นนั่งดูทีวีและอมยิ้มโลลิป๊อบไปด้วย
มันคิดจะทำแบบนี้ทุกเช้าธรรมดาก็ไม่ไหวนะเช้าแบบนี้ผมอยากทำอะไรให้เสร็จและพาไลท์ไปจ๊อกกิ้งลดพุงของผมบ้างยังดีกว่าเยอะ
"ฟอดด ตัวมึงหอมชะมัด ฟอด"
เอ่อ หอมเข้าหอมแก้มหอมคอหอมเข้าไป
"โอ้ย บลูทำไรของมึงวะกูเป็นแฟนมึงนะ"
มือผมยังไวกว่าความคิดเลื่อนไปดีดหน้าผากมันดังโป๊ะไอ้ตัวดีก็ทำปากยื่นลูบหน้าผากตัวเองปลอยๆ
"อย่าเยอะ..."
กริ๊ดดดดด กริ๊ดดดดด
พอผมจะสวดต่อโทรศัพท์ไลท์ก็แหกปากมาทันใด
ใครพิเรนบอกให้มันตั้งเสียงนี้วะดึกดื่นเกิดมีคนโทรเข้ามาเจ้าของโทรศัพท์ได้ตกใจหัวใจวายก่อนรับสายแน่
"ครับ...."
พูดเพราะแบบนี้แปลว่าคุณน้าโทรมาสินะ
เอาละปล่อยให้แม่ลูกคุยกันดีกว่าผมขอตัวไป....ไม่ไปแล้วครับอ้อมแขนมันช่างแน่นเหนียวไม่ปล่อยผมออกจากตักง่ายๆ
อึ้ย ตอนนี้ผมหงุดหงิดแสดงออกทางสีหน้าสุดๆไอ้ตัวดีก็ยิ้มทะเล้นและลงหอมแก้มผมอีกรอบ เชี่ย นึกว่าหอมแก้มแล้วผมจะอารมณ์ดีหรือถ้ายังไม่ปล่อยกันแบบนี้อ่ะ
"อ่าครับอยู่ครับนั่งบนตักผมอยู่เนี้ย....ครับ...หึ ครับ....ได้ครับ....บลูแม่จะคุยด้วย ฟอด อย่ามองแบบนั้นดิยิ้มหน่อยสิ"
กูจะไม่ยิ้มตรงมึงหอมย้ำที่แก้มกูเนี้ยแหละ ไอ้ผมก็รับโทรศัพท์พร้อมกับปรับสีหน้าและน้ำเสียงก่อนเอ่ยทักคนทางสาย
"อ่า สวัสดีครับคุณน้าสบายดีไหมครับ"
[ต๊ายยย คุนโน่งคุณน้าอะไรกันจ๊ะ เรียกว่าแม่ซิจ๊ะก็เราคบเป็นแฟนกับลูกแม่แล้วนิ โฮ่ๆๆ]
อ่ะ เอ่อผมตอนนี้ออกอาการเอ๋อสุดๆนี้ลูกคุณน้ารายงานคุณเมื่อไรและให้เรียกคุณน้าว่าแม่เนี้ยนะ
"อ่าคือผม...ต้องขอโทษที่ผม"
[จะขอโทษอะไรจ๊ะ..ถ้าเรื่องที่คบกับไลท์แม่ไม่ถือ โฮ่ๆๆ]
เอาเข้าไปโดนสาววัยกลางคนจู่โจมแบบนี้มันเริ่มไปยากแล้วแฮ่ะ เฮ้อ สงสัยต้องปรับตัวสินะ
[แม่ยินดีที่เราจะคบกันและแม่ยินดีที่เป็นเรา...คนที่ดูแลและใส่ใจเหมือนแม่ เวลาอยู่กับไลท์ไม่ค่อยมีหรอกนะคนที่อยากทำความเข้าใจกับเด็กวัยรุ่นคนนึ่ง อย่างไงแม่ก็ขอฝากไอ้ตัวดีหน่อยนะลูกสะใภ้ โฮ่ๆๆๆ]
ประโยคที่ทำให้กินใจต้องมาตกม้าตายเพราะคำลูกสะใภ้เนี้ยเหตุการณ์ในชีวิตผมยิ่งกว่าแฟนตาซีซ่ะอีก จะสุขจะร้ายมาเมื่อไรยังไม่รู้เลย
"ฮ่าๆ ครับ"
[อ่อ บลูวันนี้เราว่างไหมแม่อยากให้เรามาสอนทำขนมหวานพวกนั้นให้เพื่อนๆแม่หน่อยน่ะจ่ะ วันนั้นที่เราให้พุดดิ้งแม่มากินแม่ชอบจนไปเมาท์ให้เพื่อนๆแม่จนได้เรื่องล่ะจ่ะ ตกลงเราว่างไหมจ๊ะ]
เอ่อ ผมยังไม่ชินกับคำที่คุณน้าเรียกตัวเองว่าแม่นะและไอ้เด็กนี่ก็กอดผมแน่นเกินไปแล้ว~
"อ่า ว่างครับ"
[อ่า ดีจังงั้นตอนเที่ยงเจอกันที่บ้านแม่นะจ๊ะ รักกันนานๆนะ ตู้ดๆ]
แล้วก็จบลงตบท้ายด้วยคำอวรพรจากแม่ไลท์
ผมนี้ทำหน้าไม่ถูกเลยครับยื้นโทรศัพท์คืนไลท์แบบเอ๋อๆ
ไอ้ตัวดีก็ยิ้มทะเล้นใหญ่เข้าพอเดาออกว่าแม่ตัวเองคุยอะไรกับผมไว้
"ชินๆไว้ก็ดีนะครับบลูที่รัก"
กูไม่อยากชินเว้ย มึงรู้ไหมตั้งแต่ที่คบกับมึงกูรู้สึกว่าตัวเองแอ๊บเด็กขึ้นเยอะ!
..
..
หลังจากที่ถีบส่งไลท์ใช่ครับผมพูดไม่ผิดหรอกผมถีบส่งไลท์ลงจากรถเมื่อถึงหน้าตึกคณะเลยครับเพราะสาเหตุมันพิเรนจูบผมในรถไม่พอยังเลื้อนมือมาก้นผมอีกมันเลยเป็นการถีบส่งอย่างอนาถสุดๆเรียบร้อย
ผมก็มุ่งไปที่บ้านคุณน้าก่อนเวลานัดเพราะไม่อยากให้พวกคุณน้ารอผม
พอมาถึงผมก็มุ่งเข้าในตัวบ้านแต่ต้องชะงักเพราะมีรถหรูส่งหญิงวัยกลางคนที่ก้าวออกมาจากตัวรถอย่างสง่าผมเลยหยุดที่เดินเข้าไปก่อนเพื่อให้เธอเดินนำเข้าไปก่อนสักพัก
"ว้ายต๊ายแม่ร่วง!"
ห่ะ อะไรร่วงนะครับ?
↓↓↓↓
-
::
เสียงอุทานเพราะเธอเดินอิท่าไหนไม่รู้จึงทำให้เธอเซเกือบล้มหงายหลัง แต่ดีที่ผมไหวตัวทันเลยเข้าไปรับเธอแบบทันเวลา
เฮ้อ เกือบแล้ว
"เฮ้อ ขอบใจนะจ๊ะ....กะแล้วว่าไอ้รองเท้านี้ต้องเป็นของปลอม ค่อยดูเถอะจะไปถล่มร้านมันให้เละเลย"
เธอยิ้มขอบใจเสร็จก็ก้มหน้าดูรองเท้าที่ส้นหักและบ่นไปเรื่อยๆ
"แม่ครับเป็นอะไรไหมครับ"
เสียงนี้คุ้นๆพอผมหันไปมองตามเสียง อ๊ะ คุณคินงั้นนี้ก็แม่คุณคินอ่ะดิ
"อ่ะ คุณบลูประหลาดจังนะครับที่มาเจอที่นี้ ดีจังที่วันนี้ผมมากับแม่"
ผมก็ไม่รู้จะตอบอะไรนอกจากยิ้มให้แล้วคุณน้าก็เดินมาพอดี
"อ่าว บลูทำไมมาก่อนเวลาล่ะจ๊ะ สวัสดีค่ะคุณนายมลฑานี้คือคนที่จะมาฝึกสอนเราวันนี้ชื่อบลูค่ะ"
"สวัสดีครับ"
ผมไหว้ทักเธอตามมารยาทและเธอก็รับไหว้ผมอย่างยิ้มแย้ม
"ต๊าย ฉันนึกว่าคนสอนจะเป็นสาวที่แท้ก็เป็นหนุ่มหน้าสวยวันนี้น้าฝากด้วยนะจ๊ะ"
"ครับ"
"เอาล่ะเข้าไปข้างในกันเถอะค่ะ"
แล้วผมกับคุณคินก็เดินตามคุณน้าไปที่เดินนำพร้อมแม่คุณคินไปติดๆ
"วันนี้จะสอนแม่ผมทำอะไรเนี้ย"
"ก็ของหวานง่ายๆครับ"
พอผมตามคุณน้ามาถึงห้องโถงใหญ่ก็ต้องเจอกับเหล่าคุณนายอีกสามคนถ้าร่วมคุณน้าและแม่คุณคินก็เป็นห้าสินะ
"ต๊ายย อย่าบอกนะคะว่าหนุ่มหน้าสวยคนนั้นจะมาสอนพวกเรา อิฉันล่ะปลื้มไหนๆขอจับแก้มหน่อยได้ไหมจ๊ะ ว๊ายยแก้มนุ่มค่าา"
ผมที่กำลังไหว้ทักทายก็ต้องชะงักเพราะตอนนั้นผมถูกเพื่อนๆคุณน้ารุมเล่นกันใหญ่ขนาดแม่คุณคินยังเข้ามาด้วยครับ
"จริงด้วยค่ะ ไหนๆลองทำแก้มป่องสิจ๊ะ ว้ายยย น่ารักค่าา"
เหอะ ผมก็บ้าจี้ทำตามไปซ่ะงั้น
"ไหนๆ พูดว่าเหมี้ยวสิจ๊ะ"
แล้วเอาหูแมวมาจากไหนใส่ให้ผมเนี้ย!
"จ้าๆ พอแล้วพวกเธอๆป่ะไปสวนกัน"
"จ้า"
แล้วชีวิตผมก็รอดเพราะคุณน้าจริงๆ
..
..
สวนหลังบ้านแต่ผมขอเรียกว่าสวนหลังคฤหาสน์เพราะมันกว้างเหลือเกินมีดอกไม้สีสวยปลูกเรียงเป็นระเบียบและมีศาลาใหญ่สีขาวที่ผมกับพวกคุณน้านั่งจัดเรียงดอกไม้ในแจกันกันอย่างเฮฮา
ผมก็ก้มหน้าก้มตาจัดอย่างจริงจังแต่ยากแฮ่ะมันปราณีตเกินไปสำหรับผู้ชายอย่างผม
ไหนลองดูของคินที่นั่งจัดข้างๆผมสิ โอ้ย สวยใช้ได้คงเพราะว่าแม่คุณคินพามาบ่อยแน่ๆ
"อึ้ง ล่ะซิฮ่าๆๆ แม่ผมสอนบ่อยงั้นผมจะสอนคุณบลูดูแล้วกัน"
"หึ ไม่ต้องหรอกครับงานละเอียดอ่อนแบบนี้ไม่เหมาะกับผมจริงๆ"
คุณคินยิ้มให้ผมเหมือนทุกครั้งและก็เอาดอกคาเนชั่นทัดใส่หูผมอะไรเนี้ยทำอย่างกะผมเป็นสาวน้อยหรือไงถึงทำแบบนี้ ผมอุส่าทำตาขวางใส่ทางคนตัวโตนี้ไม่สะทบสะท้านเลยครับหงุดหงิดครับ
"อร๊ายยย ฟินค่าาา"
คุณน้าแหวนนี้เพ้อเลยครับนั่งยิ้มน้อยยิ้มใหญ่อยู่คนเดียวกับแจกันดอกไม้ที่จัดออกมาอย่างอลังการสวยมากครับ ไม่แปลกที่จะฟินไปกับแจกันดอกไม้เธอ
อ่ะ?
"น้าไม่รู้จะให้อะไรเราดีก็เลยเป็นนี้แทนนะจ๊ะ"
แม่คุณคินให้มงกุฎดอกไม้ที่ทำอย่างสวยไว้บนหัวของผมถึงจะแปลกสำหรับผู้ชายแบบผมแต่ผมก็ยินดีที่จะรับเพราะเธออุส่าทำให้
ลูกทัดดอกคาเนชั่นที่หูให้แม่ทำมงกุฎดอกไม้ให้ชีวิตนี้ช่างสวยงามจริงๆ ฮ่าๆๆ
"บลูน้อยของน้าสวยจริงๆครั้งหน้าฉันเอาลูกชายมาบ้างดีกว่า มลลูกเธอหมองแน่"
คำชมนี้ผมจำใจยิ้มรับชัดๆ
"ต๊ายยย งั้นครั้งหน้าฉันจะเอาบ้าง"
"งั้นฉันจะเอาด้วย"
"แหวนลูกเธอน่ะเจ้าชู้จะตายอย่ามานะเดี๋ยวบลูเสียหาย"
ลูกชายพวกน้าเกี่ยวอะไรกับผม
"ปากหรอนั้นคุณมยุรา...ไม่แน่เอามาอาจจะหายเจ้าชู้เพราะคนสวยแถวนี้ก็ได้ ว้ายยคิดแล้วฟินค่าา"
บทของตอนนี้ผมเอาแต่เอ๋อเพราะบทสนทนาเหล่าน้าๆและเอานิ้วเขี่ยๆมงกุฎดอกไม้เล่นไปมาคุณคินที่นั่งข้างๆผมเอาแต่ทัดดอกไม้ใส่ใบหูผมจนจะล้นแล้วเนี้ย
"คุณคินพอแล้วมั้ง=.="
"ยัง ผมยังไม่พอหรอก"
TBC...
:katai5: :katai5:
สบายๆ หุหุหุ อ่านสบายๆน่าๆ
-
:o8:
-
ขุ่นแม่เป็นสมาคนสาววายสินะคะะะะะ
แต่ถ้าไม่รีบบอกว่านี่เป็นแฟนลูกชายตัวเอง งานอาจจะเข้านะคะะะคุณหญิงงงงงง
จะว่าไป ยังไม่รู้เลยว่าคู่รักสวรรค์เบี่ยงนั่นตกลงคบกันอิท่าไหน ว่างๆก็มาบอกเล่าเก้าสิบนะ :laugh:
รอตอนต่อไปเนาะ
-
ไอ้หล่อท่าทางจะมีคู่แข่งเยอะถ้าสมาคมคุณแม่คิดจะพาลูกชายมาทำขนมด้วย
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
-
:pig4: :pig4: :pig4:
-
แวะมาปูเสื่อรอ
มะไรพี่บูลคนน่ารักจะมาน้าาา
-
แวะมาตอบ ตอนนี้กำลังตามอ่านเด็กโข่งอยู่555 :hao7: o13
-
ตอนที่29.
..
..
หลังจากผ่านมาหลายวันกิจกรรมของเหล่าคุณน้าก็เริ่มขึ้นมากกว่าปกติวันไหนรู้ว่าผมว่างก็จะชวนออกมากิจกรรมกับพวกเธอและเหล่าลูกชายของพวกเธอ ที่แต่ละคนนี้หล่อดูดีเป็นหน้าเป็นตาชาติตระกลูทั้งนั้นอย่านึกว่าผมคบกับไลท์และผมจะเปลี่ยนรสนิยมนะครับผมยังเห็นว่าผู้ชายพวกนี้เหมาะที่จะสนิทเป็นเพื่อนมากกว่า แต่ลูกคุณน้าแหวนดูอย่างไงก็ตั้งใจจะมารุกผมแน่ๆคุณน้าแหวนก็อารมณ์ดีเป็นพิเศษจีบปากจีบคอหัวเราะเหมือนสะใจใครก็ไม่รู้ คุณคินที่มักเป็นเกราะให้ผมช่วงนี้ก็ไม่อยู่เพราะไปดูงานที่ต่างประเทศ
ผมเลยต้องคอยเกาะคุณน้าแม่ไลท์ไว้ตลอดเพื่อไม่ต้องมีช่องว่างให้ตัวเองอยู่คนเดียวเด็ดขาด
ส่วนไลท์ก็ว่างเมื่อไรโทรมาเช็คเหตุการณ์ของผมแบบไม่หยุดผมเดาว่ามันต้องโทรมาแม้กระทั่งตอนเรียนแน่ๆ
มันยังมีบอกว่าถ้าวันไหนมันหนีพี่รหัสพ้นมันจะโดดมาเฝ้าผมพร้อมกับไล่เตะไอ้ลูกคุณน้าแหวนให้จมดินไปเลย
อย่าโหดให้มากครับน้องเด็กโข่ง
ตอนนี้ผมก็ได้แต่นั่งดูป้าแววแกะสลักเปลือกนอกฟักทองเพื่อทำขนมเย็นนี้ เย็นนี้ไลท์ก็ต้องมากินด้วยนะเพราะตอนนี้มีข้อตกลงว่าผมกับไลท์ต้องมาทานมื้อเย็นที่บ้านใหญ่นี้ทุกศุกร์หรรษา
"...นอกจากขนมอย่างอื่นคุณบลูพอทำขนมหวานไทยเป็นไหมค่ะ"
ขนมหวานไทยงั้นหรอ...
"ก็น่าจะเป็นสาคูกับบัวลอยครับทำตั้งแต่เด็กแม่สอนทำน่ะครับ"
"คุณหนูมีแฟนดีจริงๆเป็นแม่บ้านแม่เรือนได้สบายเลยนะคะ อย่างนี้คุณหนูของป้าก็ไม่หน้าห่วงอะไรมากมายแล้วสินะคะ"
เอ่อ เขินแปลกๆอ่ะพอมีคนบอกว่าผมดูแลไอ้เด็กนี่ได้ดีแฮ่ะทำตัวไม่ถูกจริงๆนอกก้มเกาหัวแก้เขิน
"บลูคร้าบบ~แม่ผมให้มาชวนบลูจัดดอกไม้ด้วยกันน่ะครับ เอ๋?มาดูวิธีทำของกินแบบนี้จะลองฝึกทำให้ผมกินอ่ะดิ...ไม่ต้องหรอกครับแค่ผมมีบลูผมก็อิ่มใจแล้ว"
นี้มันคิดเองเอ่อเองชัดๆถ้าเฮียบอยอยู่ข้างๆป่านนี้ได้หน้าหงายไปนานแล้วล่ะ สงบใจไว้ไอ้บลูมันก็แค่ผู้ชายขายหม้อคนนึ่งอย่าไปใส่ใจมันเด็ดขาดป้าแววก็ไม่ยักจะช่วยนอกจากนั่งหัวเราะคิกๆ
เฮ้อ ผมล่ะเพลียแทนไอ้นี้ที่วันๆไม่ทำไรนอกจากจ้องจะป้อผมอย่างเดียว
"เฮ้ย!!"
ห่ะ!?
"ทำให้กูกินดิ..มึงเป็นใครจะให้เมียกูทำให้กิน"
ไลท์มาพร้อมกับยันไอ้ผู้ชายนั้นคว่ำต่อหน้าต่อตา
"ละไลท์มาได้ไง...ไม่ใช่เรา"
"ก็อย่างที่คิดโดดมาไง...ไอ้เชี่ยนี้นะหรอที่ตามจีบมึงถ้ากูไม่เห็นแก่แม่กูคงไม่ปล่อยมึงมาหรอก"
ไอ้เด็กนี่จะง้างเท้าเตะซ้ำผมเลยรีบมากระชากเอาออกมาห่างลูกคุณน้าแหวนก่อนที่เขาจะปางตายเพราะมัน ดูจากสีหน้ามันตอนนี้แล้วน่ากลัวใช้เล่น
"ว้าย!ตาธันเป็นอะไรไหมลูก...นี้มันอะไรกันเนี้ยหนูบลูทำไมลูกน้าถึงหน้าคว่ำแบบนี้"
คุณน้าแหวนดูท่าจะตกใจสภาพลูกชายตัวเองมากเลยรีบมาพยุงให้ลูกตัวเองลุกดีๆ
อุ๊ หัวปูดด้วยอ่ะ
"ผมทำเอง"
ไอ้เด็กนี้ก็ลูกผู้ชายหัวใจอัศวินดำจริงเสนอหน้าเข้าไปบอกทันที
"อ่ะ ไลท์..ไลท์ทำไมทำกับพี่แบบนี้อ่ะลูกทำไมไม่พูดดีๆ"
"ผมอดมาสามสี่วันแล้วครับ...พี่บลูเป็นแฟนผมทำไมตามจีบแบบนี้แม่ผมไม่ได้บอกบ้างหรือไงว่าบลูเป็นแฟนผม"
ผู้หลักผู้ใหญ่มันก็ไม่เว้นครับงานนี้ผมก็ทำได้แค่ลูบแขนมันเบาๆว่าไม่ควรที่ทำแบบนี้ถึงโกรธแค่ไหน
"น้าขอโทษจ่ะ ธิดาบอกแม่แล้วแต่น้าอยากลองดูน้าแค่อยากให้ไอ้ตัวดีของน้าเลิกเจ้าชู้หันมามีภรรยาเป็นตัวเป็นตนบ้าง น้าเลยคิดว่าถ้าตาธันจีบหนูบลูติดหนูบลูอาจทำให้ตาธันหายเจ้าชู้ได้ น้าขอโทษจริงๆจ่ะอย่าทำอะไรตาธันเลยนะ"
"แม่...ครับ"
นี้สินะคนเป็นแม่
เฮ้อ เอาซ่ะคิดถึงเจ๊ขาลุย(ฉายาแม่ผม)ที่บ้านชะมัด
ผมก็ได้แต่สะกิ้ดไลท์ให้พูดอะไรบ้างไอ้ตัวดีก็ถอนหายใจใส่ผมและหันไปทำหน้านิ่งให้คุณน้าแหวน
"ไม่เป็นไรครับ...และผมขอโทษน้าแหวนด้วยที่ผมทำแบบนั้นกับลูกน้า"
(มีต่อ)
-
:
:
:
มันไหว้ขอโทษคุณน้าด้วยรอยยิ้มนิดๆสไตล์ของมัน
เหอะ พูดดีก็เป็นนี้หว่ามันทำให้ผมยิ้มนิดๆพอมันทำตัวแบบนี้แล้วน่าเอ็นดูใช่เล่น
..
..
"แม่ครั้งหน้าอย่าเอาบลูมาให้พวกลูกเพื่อนแม่จีบอีกนะผมไม่ชอบ"
"จ้าๆ"
มื้อค่ำแบบนี้โต๊ะอาหานนี้มีสี่คนเมื่อร่วมผมแล้วนั้นคือพ่อแม่ไลท์และผมที่พากันสนทนาบนโต๊ะอาหารมื้อค่ำนี้อย่างสนุก
เดี๋ยวปิดต้นฉบับเล่มนี้เสร็จผมจะกลับบ้านไปเที่ยวเล่นกับเข้มและเจ๊ขาลุยบ้างดีกว่าคิดถึงอ่ะ
"ไง ลูกสะใภ้อาหารอร่อยดีไหมเห็นก้มหน้าก้มตากินอย่างเดียวไม่พูดอะไรเลยนิ"
"อะอร่อยครับ"
มันยังไม่ชินกับบทของผมตอนนี้นะครับ
"เอ้า ใจเย็นเดี๋ยวก็ติดคอตายหรอก...ลูกพ่อได้เป็นม้ายเมียตายก่อนแน่ๆ"
อ่ะ เฮือก! มะเขือเทศติดคอทันใดเมื่อเจอการจู่โจมแบบนี้
พ่อไลท์ก็ชอบใจเมื่อเห็นปฎิกริยาของผมออกมา
ฮือออ ผมโดนรังแก
..
..
หลังมื้อค่ำเรียบร้อยผมกับไลท์ก็ต้องค้างที่นี้พวกผมต่างพากันอาบน้ำชำระล้างร่างกายกันอย่างเรียบร้อย
แต่ก็ยังไม่นอนไลท์ชวนผมไปห้องโต๊ะสนุ๊กเหมือนคราวก่อนแต่ว่าครั้งนี้ผมต้องเล่นกับไลท์บ้าง แต่ไอ้ผมก็เล่นไม่เป็นเลยต้องพึ่งครูไลท์
"อื้ม อย่างนั้นแหละท่าใช้ได้แล้ว...ดูดีๆนะโฟกัสลูกที่จะเล็งให้ดี แล้วก็แทง"
ผมก็ทำตามที่บอกครับแต่ลูกมันไม่ลงไปอย่างที่นึกไอ้สนุ๊กอะไรเนี้ยเล่นยากชะมัด
"มะเอาใหม่นะ"
มะ มันก้มมานาบติดกับแผ่นหลังผมที่ยังก้มเตรียมแทงลูกต่อไป แถมเป้ามันยังเข้าชิดก้นผมสุดๆ สะเสียวอ่ะแถมใจผมมันยังเต้นไม่ถูกจังหวะ
กลิ่นไลท์และลมหายใจไลท์ที่อยู่ข้างๆหูผม
โอ้ย ตาลายทำไรไม่ถูกพอมันใกล้ชิดขนาดนี้
มือใหญ่ของมันเข้ามาจับมือทั้งสองข้างของผมเตรียมเล็งทิศที่จะแทงไปทางลูกสีเหลืองใกล้ลูกสีขาวที่สุด พอดูเหมือนว่าจะถูกเป้าไลท์ก็จับมือแทงไปที่ลูกเป้าอย่างแม่นยำ
แกร๊ต
ตุบ
อ่า ลงด้วยครับไลท์นี้เก่งชะมัด
"ลงด้วย..."
ผมที่หันหน้าไปดีใจกับมันก็ต้องชะงักเพราะตอนนี้เราหน้าอยู่ใกล้มากและท่าไอ้ช้อนหลังยังอยู่
บอกเลยว่าตอนนี้ผมเกร็งกับสายตาดุจเหยี่ยวของไลท์ที่จับจ้องมาที่ผมจริงๆ
"บลูจูบนะ..."
ไม่รอผมพูดอะไรไลท์ก็เข้าประกบปากจูบลิ้นมันไล่เกี่ยวลิ้นของผมแบบไม่อยู่นิ่งจนสติตอนนี้ผมแตกกระเจิงไปหมด
ร่างกายของผมเกร็งไปหมดไม่กล้าที่ขยับตัวไปไหนเลยสักนิด
"...บลู"
เสียงทุ้มปนแห้บของไลท์ที่เอ่ยพูดข้างหูผมมันดูยั่วจนใจสั่นและหน้าแดงไปหมด
"ขอนะ...."
ฮึ่ก
"ไลท์นี้เรา...ว้าย โทษทีจ่ะงั้นต่อกันเลยจ๊ะ โฮ่ๆๆ คู่นี้ไวไฟจริงๆ"
ค่ะคุณน้าาาาาาา
เหออออออ!!
พรุ่งจะเอาหน้าไปไหวเนี้ยยย!!
TBC...
-
กำลังแล้ววววว :ling1:
-
คุณแม่ ผิดคิวจ้า ขัดจังหวะเลย อิอิ
-
ไลท์รุกหนักขนาดนี้บูลไม่ใจอ่อนได้ไงล่ะอิอิ
-
โถอีกนิดเดียวจริงๆ
-
:m16: :ling1: :ling1:โด่เอ๊ยยยยยยยยยยยย ไลน์กำลังจะได้ฝนหัวไม้คิวพิเศษอยู่แล้วเชียว
เสียดายยยยยย :serius2: :ling3: :ling1:
-
ดี๊ดีนะไลท์
-
คุณแม่ๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ :katai4: เข้ามาขัดจังหวะทำไมๆๆๆๆๆๆ :ling1:
ดูซิไลท์เลยได้แค่สอนบลูแทงสนุ๊กไม่ได้แทงอย่างอื่นเลย :oo1: :oo1:
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
-
:pig4: :pig4: :pig4:
-
o13
-
คุณน้ามาขัดจังหวะมากกกกกก อิอิ
-
ชี้
-
รอคะ ^^
-
:m16: :m16: :m16:
-
แวะมารอคะ
-
คิดถึงงงงงงเฮียบลูหายไปไหนนนน
-
ตอนที่30.
..
.
.
หลังจากวีรกรรมอันแสนหน้าอายของผมไว้ที่บ้านใหญ่ไลท์แล้วผมก็รีบไหว้และกลับไปบ้านตนที่ไม่ใช่บ้านเล็กของไลท์
ฝั่งไลท์ก็ตามมาค้างด้วยนี้คือครั้งแรกที่ไลท์ได้เข้าบ้านผม
แต่ว่าผมก็ไม่ได้กลับมาหลายวันหนังสือพิมพ์นี้เต็มกล่องจดหมายเชียว
ผมก็บอกให้ไลท์เดินเข้าบ้านก่อนส่วนผมก็จัดเก็บหนังสือที่ล้นกล่องจดหมายให้เสร็จสิ้นก่อนเข้าไป
อ่ะ กระดาษงั้นหรอ
มือผมก็คลี่กระดาษที่พับเป็นสี่เหลี่ยมออกมาเต็มแผ่นเพื่ออ่านเนื้อหาข้างใน
'บลูช่วยติดต่อกลับด้วยนะนี้เบอร์ 093****** จาก หวาน
'
หวาน หวานแฟนเก่าที่เลิกคบกันไปหลายเดือนเพราะพี่ชายเขา
แต่ทำไมถึงอยากให้ผมติดต่อกลับเพราะอะไรผมก็ไม่รู้
ตอนนี้รีบเข้าบ้านดีกว่าแต่ผมก็ไม่ลืมพับกระดาษนั้นเข้ากระเป๋ากางเกงแล้วเดินเข้าบ้านด้วยหนังสือพิมพ์เต็มมือ
"ทำไรมึงนานวะ แล้วหนังพิมพ์เยอะชิบมึงจะเก็บมาทำไม"
มาถึงก็เห็นไอ้แฟนตัวดีนั่งกระดิกเท้ากระดกโค้กถามอย่างกวน
เห็นแล้วหมั้นใส้ดูแล้วน่าประทานโปรตีนให้กินเสียเหลือเกิน
"เอามาทำข้าวเย็นให้ไลท์"
พอผมตอบปับไอ้เจ้าตัวก็หันมาทำตาขวางใส่
Truuuu Truuu
หื้อ เฮียบอยโทรมา
"ครับ"
[วันจันทร์ วันอะไรเอ่ย ติ๊กต๊อกๆ]
อ้าว เสียงต้นน้ำนิ
"วันอะไรล่ะครับ"
ไอ้ผมก็ไม่รู้ด้วยสิถามกลับดีกว่าแต่ไอ้คนที่นั่งกระดกโค้กก็หันมาทำหน้าสงสัยกับประมาณว่าคุยกับใครผมก็ทำปากบอกว่าคือต้นน้ำ
พอมันรู้มันถึงกับมายืนหน้าขรึมข่มผมเฉย
นั้นหลานกูนะเว้ยยอมเถอะ
[ง่า~ ฮึ่ก ฮือออออ อาบลูใจร้ายๆ อาบลูลืมวันของต้นน้ำ ต้นน้ำไม่รักอาบลูแล้ว!]
เอ้า หลานผมร้องไห้ ทะทำไงดีก็มันลืมไปแล้วนิน่า วันจันทร์ใกล้ถึงนี้มันคือวันอะไรทำไมผมถึงจำไม่ได้
"ขอโทษครับที่อาลืมแต่ต้นน้ำอย่าพูดแบบนั้นสิอาเสียใจนะ"
[งื้อออ ก็ได้ๆต้นน้ำเห็นว่าอาบลูน่ารักหรอกถึงให้อภัย]
บันเทิงได้อีกหลานผม
"ครับ แล้วจันทร์นี้มีอะไรเอ่ย"
โอ้ยยย ไอ้ทางนี้ก็เลิกลวนลามผมสักทีเถอะคนมันคุยไม่รู้เรื่องนะเว้ย
[ก็...วันจันทร์นี้ที่โรงเรียนต้นน้ำมีงานกีฬาเขาให้พาผู้ปกครองไปด้วยได้ แล้วอาบลูก็ตกลงว่าจะไปแทนพ่อบอยด้วยล่ะ]
อ้อ จำได้ล่ะ
ไอ้ทางนี้ก็อะไรลูบคลำกันไม่ยอมหยุดเชี่ยว
ผมก็ใช้มือที่ว่างดันหน้าไอ้คนตัวสูงไปไกลๆแต่มันก็ยังด้านไม่ยอมไปง่ายๆ
"ครับ ตกลงครับงั้นจันทร์นี้อาจะไปกับเรานะครับ"
[ครับผม!]
พอการสนทนาทางสายจบลงผมก็หันหน้ามาต้านแรงไอ้โรคจิตตัวโตนี้
ทนไม่ไหวแล้วนี้มันจะเร้าอารมณ์ผมทำไมนักหนา
ถึงจะมีความรู้สึกแต่ไอ้แบบนี้ก็เริ่มหงุดหงิดแล้วเหมือนกัน
"โว้ยยยยย กวนอยู่นั้นแหละรำคาญ!"
"อ้อ รำคาญใช่ไหม"
เอ้า เฮ้ย จะกัดคอกันทำไม
เจ็บๆๆ แม่งมันเป็นบ้าอะไรขึ้นมาถึงมาเล่นกัดคอกันแบบนี้
โอ้ยยย ผมก็ดิ้นทุรนทุรายทำทุกอย่างเพื่อให้มันปล่อย
แต่ยากโคตรมันไม่ปล่อยแถมกดเขี้ยวลึกกว่าเก่า
"โอ้ยๆๆ ยอมแล้วจ้าๆยอมแล้ว~ อ้ากกก"
กึก
ตึ๋ง
อ่ะ หื้ม น้ำอะไรไหลตรงคอผม
พอแตะมาดูให้เห็นตำตาไอ้น้ำนั้นก็คือเลือดดดดดด
นี้มันกัดจนเลือดผมออกเลยรึ!!
ไอ้เด็กโข่งมึงตายยยย!!
..
..
หลังจากจบสงครามย่อมๆในบ้านผม
ไอ้ตัวผมกับไอ้เด็กโข่งก็มานั่งปิ้งย่างสไตล์เมืองไทยแต่ชื่อเกาหลี
ก็มันคิดอะไรไม่ออกว่าจะทำอะไรกินดีนินอกจากผักสลัดที่เน่าคาตู้เย็น
"บลู"
ผมเงยหน้าจากเตาหมูย่างมามองคนที่เรียก
"เห็ดเป็นผักเปล่า"
ผมพยักหน้าตอบ
"แล้วทำไมมันไม่สีเขียว"
ผมจะไปรู้เรอะ
ตั้งแต่เกิดมาไอ้ตัวผมก็ไม่เคยมีคำถามกับพวกเห็ดตระกูลผักแต่ทำไมไม่สีเขียวด้วยสิ
"พี่ก็ไม่รู้เหมือนกันรู้แค่ว่ากินแล้วไม่ตายเท่านั้น"
ผมบอกแล้วคีบเห็ดเข้าปากแต่เด็กโข่งจำไมก็ยังทำหน้าสงสัยอยู่
(มีต่อ)
-
ต่อ
..
..
พอหลังกินหมูย่างไปถามกันไปเสร็จพวกผมสองคนก็พาเดินกลับบ้านผม
ร้านของกินแถวนี้ระแวกเดียวกับบ้านผม ผมเลยเดินออกมาได้สบายไม่ต้องเปลืองน้ำมันรถ
"เอ่อ บลูต้นน้ำโทรมาทำไม"
ไลท์นั้นหลานพี่นะเพลาๆหน่อยเถอะ
"ก็แค่บอกว่าวันจันทร์นี้โรงเรียนต้นน้ำมีงานกีฬาสามารถให้ผู้ปกครองไปดูได้ พี่ก็แค่ตอบตกลงว่าจะไปเท่านั้นแหละ"
ผมบอกพลางกับมองรั้วกล้วยไม้ที่คนระแวกนี้ปลูกประดับบ้านตัวเอง
สวยดีนะไปลองเอามาปลูกบ้างดีกว่า
"บลูงั้นกูไปด้วยดิ"
อ่ะ ห่ะ เว่าไหมดิ
(เว่า แปลว่า พูด ซึ่งเป็นคำท้องถิ่นของหมู่เฮาชาวอิสาน แฮ่)
"ยังจะมาทำหน้าเอ๋ออีกกูจะไปด้วยไม่ได้รึไง"
"เอ่อ แต่เราก็มีเรียนนิน่า"
อีกอย่างต้นน้ำกับไลท์เริ่มไม่ถูกตั้งแต่กลับมาจากสวนน้ำแล้วนิน่า
ถ้าไลท์ไปต้นน้ำไม่อารมณ์เสียรึไง
หลานผมคนนี้ยิ่งจิตใจอ่อนไหวง่ายอยู่นะ
"ไม่เป็นไรกูก็หยุดไง แหม หลานมึงก็หลานกู กูอยากเอ็นดูหลานกูบ้างไม่ได้รึไงหื้ม ฟอด"
พูดตาพราวไม่พอยังมาหอมแก้มอ้อนกันอีกนะ
"อ่ะ อื้ม...ให้ไปก็ได้"
ผมก็ใจอ่อนยอมง่ายชิบ
"กูว่าแล้วว่าแฟนกูต้องใจดียอมกู"
ว่าแล้วมันก็โอบคอผมเดินเข้าบ้านอย่างอารมณ์ดี
นี้มันคิดดีแล้วใช่ที่ให้ไลท์ไปเจอกับต้นน้ำเนี้ย
TBC..
กลับมาต่อแล้วครับ ขออภัยที่หายไปเพราะหลงคารมกับเรื่องใหม่อยู่ อ่ะฮิ
โซนเข้าใจว่านิยายโซนไม่ใช่มืออาชีพภาษาสวย
แต่โซนมาต่อเพราะอยากให้คนอ่าน อ่านกันอย่างสบายคลายเครียดยามที่เบื่อเหมือนกันเท่านั้นครับ
ขณะที่โซนหยุดต่อเพราะว่าฝีมือโซนแต่งออกมาแนวไหนก็ไปไม่ค่อยดีเลย
และแนวเรื่องใหม่ที่แต่งออกมามันก็เริ่มจะไม่อินแล้ว
แต่เพราะคนอ่านโซนถึงอยากแต่งต่อไง อ่ะฮิ
งั้นโซนขอฝากนิยายนี้ไว้อีกรอบนะครับ
-
:pig4: :pig4: :pig4:
-
อดีตแฟนบลูจะมาทำให้ไลท์กับบลูต้องมีปัญหาไหมเนี่ย :ling3:
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
-
:mc4: ขอบคุณน้า
-
ไลท์โหดอ่ะ กัดบลูซะเลือดออก
คิดว่าตัวเองเป็นแวมไพร์เหรอจ๊ะ 5555
ว่าแต่แฟนเก่าบลู นางว้อนอะไรรึป่าวเนี่ย
ลุ้นๆๆๆๆๆๆ
-
นี่กัดหมั่นเขี้ยวหรือกัดแสดงความเป็นเจ้าของคะะะะะ
น่าหมั่นไส้อิตาไลท์ เชอะ!!!
ดีใจที่กลับมาต่อนะคะ สู้ๆ
-
ตอนที่31.
.
.
และวันจันทร์ก็มาถึงผมกับไลท์พากันมารับต้นน้ำตั้งแต่เช้า
"อาบลู~"
วิ่งรามาแต่ไกลเลยหลานผมที่วันนี้ใส่ชุดพละ
แต่พอวิ่งมาถึงเจ้าตัวเล็กถึงกับแก้มป่องเพราะเจอคู่อริเข้าให้
"ต้นน้ำไม่ได้ชวนพี่ไลท์สักหน่อยมาทำไม"
"พี่แค่มาเฝ้าบลูเฉยๆ"
เฮ้อ กับเด็กเพลาๆหน่อยก็ได้
"อาบลูคนเดียวต้นน้ำเฝ้าได้นะ!"
"ตัวเล็กนิดเดียวเนี้ยนะ"
เอาแล้วไง
"ฮึ่กฮือออออ อาบลูฮึกฮือออ"
สุดท้ายมันก็ชนะเด็ก
ต้นน้ำก็เข้ามากอดผมแถมร้องไห้โฮจนเฮียบอยต้องวิ่งออกมาดูกับพี่น้ำ
"เป็นอะไรลูก จุ๊ๆๆไม่ร้องน่า"
พี่น้ำจะดึงต้นน้ำเข้าไปกอดแต่ไอ้ตัวเล็กก็ไม่ยอมเอาแต่ซบหน้าร้องไห้กอดผมอย่างเดียว
"เฮียบอยพี่น้ำไม่มีอะไรหรอก ต้นน้ำแค่งอนอะไรนิดหน่อยเดี๋ยวผมปลอบเอง"
สามีภรรยาต่างพยักรับนิดๆ
แล้วผมก็อุ้มไอ้ตัวเล็กขึ้นรถและให้ไลท์ขับรถออกไปทันที
..
พอสักพักต้นน้ำก็เริ่มหยุดร้องแถมพาผมคุยเรื่องการ์ตูนแทน
แต่ก็ไม่วายมีคนขับรถเข้ามาขัดบทบรรยายของต้นน้ำเข้า
มันเลยมีศึกเด็กน้อยและเด็กโข่งขึ้นจนผมถึงกับปวดหัวตุบๆ
...
.
ในที่สุดก็ถึงโรงเรียนต้นน้ำสักทีวันนี้ผู้ปกครองต่างพากันมาดูลูกหลานตัวเองโชว์ความสามารถด้านร่างกายกันเพียบ
ไอ้คนตัวเล็กก็วิ่งนำผมกับไลท์อย่างอารมณ์ดี
"หึ มีแต่คนเห่อลูกตัวเองมาทั้งนั้น"
ไอ้คนตัวสูงที่เดินข้างๆผมก็บ่นอะไรออกมาก็ไม่รู้
"เดี๋ยวถ้าสักวันไลท์มีลูก...ไลท์ก็ต้องเป็นแบบนี้แหละ"
อะไรน่ะ
มันหันมาแสยะยิ้มใส่ผมแบบนี้มันแปลกๆชักขนลุกนิดๆแฮ่ะ
"มึงมีลูกได้ด้วยหรอบลู~เดี๋ยวคืนนี้เรามาปั้มลูกกันนะ!"
มึงจะบ้าหรือไงกูไม่มีมดลูกเว้ย!
=>
ขณะนี้หลานผมกำลังเตรียมร่างกายกับการวิ่งแข่งอย่างขึงขังสุดๆ
ฮ่าๆ มองอย่างไงก็เหมือนเด็กน้อยขี้งอนอยู่ดี
ทำหน้าขึงขังแบบไหนทำไมถึงแก้มป่องขมวดคิ้วแบบนั้นว่ะ
"หึ หลานมึงโกรธใครมาว่ะ"
ขนาดไลท์ยังคิดแบบผมเลยฮ่าๆ
"หลานพี่กำลังเอาจริงอยู่นะ"
ผมตอบทั้งๆที่กลั้นเสียงหัวเราะเต็มที
ตอนนี้ก็เตรียมพร้อมแล้วครับทุกคนเตรียมพร้อมเข้าที่เชิดตูดแล้วก็
ปัง!
ทุกคนออกตัวอย่างดีหลานผมก็เช่นกันวิ่งนำมาเป็นอันดับสอง ถือว่าใช้ได้เห็นตัวเล็กแบบนี้แต่แรงอึดนี้เยอะไม่ต่างจากเฮียบอยจริงๆ
"ต้นน้ำสู้ๆนะครับ!!"
ผมตะโกนเชียร์แข่งกับเหล่าผู้ปกครองแถวนี้อย่างทุ้มสุดตัว
"สู้ๆนะเว้ยต้นน้ำถ้าชนะได้หอมบลูนะเว้ย แต่ถ้าแพ้พี่หอมบลูแทนนะ!!"
หลานผมวิ่งดีๆยังจะไปกวนมันอีก
เจริญชิบหายมีไลท์เป็นแฟนเนี้ย
"ไอ้พี่ไลท์บ้า!!"
เสียงเล็กนั้นก้องมาจากสนามแข่ง ไอ้เด็กโข่งถึงกับแสยะยิ้มเพราะต้นน้ำเร่งฝีเท้าวิ่งนำทุกคนเป็นที่หนึ่งไปที่เส้นชัยอย่างเร็ว
เชื้อเพลิงไลท์นี้มันลุ้นแรงจริงๆ
ปรี้ดดดด
"เย้!!"
สุดท้ายหลานผมก็ได้ที่หนึ่งเพราะไลท์โดยตรง
"อาบลูครับ!!"
พอวิ่งเสร็จไอ้ตัวเล็กก็วิ่งกางแขนเข้ามาหาผมอย่างสุขสรรค์
ง่ะ
แต่ก็ต้องโดนขัดขวางโดยเด็กโข่งที่ตอนนี้เอามือใหญ่นั้นดันใบหน้าเล็กให้หยุดอยู่กับที่
ส่วนมืออีกข้างเกาะแขนผมแน่นไม่ปล่อยสักนิด
มันรังแกได้แม้กระทั่งกับเด็กเจริญชิบหาย!
ต้นน้ำก็เริ่มน้ำตาคลอเบ้าแล้วครับแต่มันก็ยังไม่เลิกแกล้งด้วยสีหน้าสุขสรรค์อีก
เฮ้อ เห็นแล้วเพลีย
"ฮึ่ก ปล่อยน้า~ต้นน้ำจะไปหาอาบลู ฮื้ออออ"
"ไปหาทำไมครับ"
เห็นแล้วหงุดหงิดเพราะแกล้งหลานผมเกินไป
ผมออกแรงจะไปหาแต่โดนแรงควายมันล๊อคไว้แค่มือเดียวไม่ให้ผมขยับสักนิด
ต้นน้ำอาขอโต้ด~ToT
"ก็พี่ไลท์บอกว่าถ้าต้นน้ำชนะพี่จะให้ต้นน้ำหอมอาบลูนิ!"
หลานผมก็พลังแรงสูงเสียจริงที่ออกแรงเต็มที่เพื่อเข้ามาใกล้ผมเนี้ย
"งั้นหรอ...ฟอด"
หื้อ จมูกโด่งนั้นกดลงมาเต็มแก้มผมเลย
นิมันหอมแก้มผมกลางวันแสกๆเลยนะ!
(มีต่อ)
-
ต่อ
..
.
.
"หึ พี่จำได้ว่าเราก็ลงแข่งวิ่งผลัดด้วยนิ...ถ้าชนะสองอย่างรวดแบบนี้ค่อยว่ากัน ตอนนี้พี่ขอหอมบลูให้ชื่นใจแทนต้นน้ำเองก็แล้วกัน"
กับเด็กก็ไม่เว้นข้อแม้มึงสูงมากเลยไอ้เด็กโข่ง!
..
..
และก็ถึงช่วงที่วิ่งผลัดหลานผมก็เตรียมพร้อมเพื่อเป้าหมายในสนามแข่ง
ส่วนผมก็มาเป็นตัวประกันล่อหลานตัวเองเพราะไอ้โจรป่าระเมาะขู่เด็ก
"สู้ๆนะต้นน้ำ!!"
ฟอด
เชียร์ไม่พอยังดึงผมไปหอมแก้มโชว์ชาวบ้านอีก
ผมนี้หน้าแดงร้อนผ่าวไปหมดแล้ว
"คอยดูเถอะไอ้พี่ไลท์!!"
หลานผมชี้หน้ามันตะโกนใส่อย่างโหด
มองดีๆมันก็เหมือนหนูแฮมเตอร์ขี้หงุดหงิดอยู่ดีง่ายๆคือหลานผมจะอารมณ์ไหนก็น่ารักไปหมด
นี้ไม่ได้เห่อหลานนนะ
..
..
สุดท้ายงานกีฬาก็จบสิ้นต้นน้ำคว้าตำแหน่งที่หนึ่งมาได้สองอย่างเจ้าตัวเดินยิ้มราจับมือผมเชิดหน้าอวดไลท์
เพราะตอนนี้เหนือกว่าด้วยสาเหตุที่ผมสั่งห้ามให้ไอ้ตัวดีอยู่ห่างผมสามก้าวใหญ่
จะถามว่าผมสั่งทำไมน่ะหรอ
ก็ดูมันสิมันชอบมันขัดความสุขอาหลานตอนกำลังสุขมาตลอดตั้งแต่เช้าแล้วนิ
ตอนนี้ผมก็เลยใช้อำนาจแฟนข่มขู่ไอ้เด็กโข่งทันทีมันจะได้จำเสียบ้าง
"เดี๋ยวเราไปกินไอติมฉลองกันเถอะ"
"ครับผม!"
ว่าแล้วผมก็อุ้มหลานวิ่งไปที่รถอย่างสุขสรรค์ยกเว้นไอ้เด็กโข่งที่เดินอืดอาดหน้าบึ้งมาแต่ไกล
"จะคึกอะไรนักหนาห่ะไอ้สองอาหลานเนี้ย"
มันบ่นแล้วเข้าไปนั่งขับรถให้พวกผมอย่างหงุดหงิด
หึหึหึ เขาเรียกว่ากรรมตามสนองเพราะชอบแกล้งเด็กไงล่ะ
..
..
และเราก็มากินไอติมฟรีในร้านของไลท์
ต้นน้ำก้มหน้าก้มตากินไม่หยุดส่วนผมกับไลท์ก็มองไอ้ตัวเล็กกินอย่างอารมณ์ดี
นี้ก็กินไปสามถ้วยแล้วเจ้าตัวยังไม่อิ่มอีกเนอะสงสัยวัยกำลังโต
กริ๊ดดดด กริ๊ดดดดด
ไม่ใช่ใครมากริ๊ดแถวนี้หรอกครับแต่นั้นคือเสียงเรียกเข้าของไลท์
ที่มันทำให้หลานผมสะดุ้งจนไอติมแทบพ่นออกมาไม่ทัน
ไอ้เจ้าของมือถือถึงกับหัวเราะใส่ไอ้ตัวเล็กถึงค่อยเอาโทรไปคุยที่อื่นแทน
แม่ง นิสัยเสียชอบแกล้งแม้กระทั่งเด็กน้อย
ผมล่ะขอให้สักวันมันมีลูกบ้างและลูกมันโดนแกล้งมันจะว่าอย่างไงกัน
"ต้นน้ำถ้วยนี้ถ้วยสุดท้ายนะครับเดี๋ยวกินข้าวเย็นไม่ไหวนะครับ"
"ครับผม!"
หลานผมโค้งรับคำเสร็จก็ก้มหน้ากินต่อ
เฮ้อ นี้แหละเด็กกำลังโต
"บลู"
หื้ม
พอผมหันไปเสียงเรียกนั้นก็ต้องเจอกับคนนึ่งที่ตอนนี้เปลี่ยนไปนิดหน่อย
นั้นคือหน้าท้องที่นู้นใหญ่และสีหน้าที่โทรมนิดๆ
"หวาน..."
เธอยิ้มขานผมนิดๆ
"สบายดีนะบลู..."
ผมพยักหน้าให้เธอนิดๆ
"หวานก็เปลี่ยนไปหน่อยนะ"
สีหน้าหวานตอนนี้เหมือนคนฝื้นยิ้มสุดๆ
มือบางเล็กของเธอลูบท้องนู้นนั้นอย่างถนุถนอม
"หวาน...สบายดีไหม"
ผมถามเธออีกรอบ
"นั้นสิ...อ้อ บลูคืนพรุ่งเรามาเจอกันที่เดิมได้ไหม...ร้านพี่ปอยที่เก่า ครั้งแรกที่เราเจอกัน...หวานอยากจะคุยกับบลูเป็นครั้งสุดท้าย"
ผมเงียบเพราะสองจิตสองใจอยู่
แต่ว่า...หวานบอกว่าครั้งสุดท้ายงั้นไปสักหน่อยก็ไม่เสียหายนิน่า
"อื้ม ได้สิ..."
หวานยิ้มรับอย่างดีใจ
"งั้นพรุ่งนี้เรามาเจอกันนะ....หวานไปก่อนนะ"
และเธอก็เดินออกไปจากร้านนี้ที่สวนกับไลท์พอดี
ผมไม่รู้หรอกว่าหวานต้องการอะไร...แต่ผมคงให้เธอมากไม่ได้หรอก
"ไงอิ่มยัง"
เพราะผมมีไอ้เด็กโข่งอยู่ทั้งคนนิน่าเนอะ
TBC....
เรื่องนี้โนมาม่าเพราะตัวเอกทั้งสองต่างมีฐานะ
ฮ่าๆๆๆ
-
พาเด็กโข่งไปด้วยดิอย่าไปหาแฟนเก่าคนเดียวเลยนะ
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
-
:pig4: :pig4:
-
คนกำลังมีความสุข มีมารมาขัดซะงั้น
-
เอาน่า นางบอกครั้งสุดท้าย
-
:pig4: :pig4: :pig4:
-
ตอนที่32
.
.
.
ตอนนี้ผมก็เตรียมอาบน้ำออกไปข้างนอกตามที่นัดกับหวานไว้แล้วครับ
ที่จริงผมอยากเอาไอ้เด็กโข่งไปด้วยแต่ว่ามันติดงานเรื่องเตรียมงานอะไรสักอย่างที่จะเกิดขึ้นในมหา'ลัย
ผมเลยไม่อยากไปชวนมันให้มันโดดตามผมมาด้วย
..
พอผมอาบน้ำแต่งตัวเสร็จก็รีบขับรถออกตัวไปอย่างสบายเหมือนทุกที
ถึงผมกับหวานเป็นแฟนเก่ากันและกัน
แต่ใจผมตอนนี้มันไม่เหมือนเก่าและคอยยึดติดอะไรพวกนี้ให้อยู่กันนานๆหรอก
ถ้าคนเรากลัวว่าสักวันต้องเลิกกันเราก็สมควรจะให้ความรักกันแบบเต็มที่
จนเมื่อนั้นพวกเราก็จะไม่ต้องมาเสียใจหรือเสียด้ายเมื่อมาเลิกกัน
พอมาถึงผมก็ขับมาเทียบหน้าร้านนั้นพอดี
พอสังเกตุทางกระจกใสข้างในร้านผมก็เห็นหวานกำลังนั่งรอโดยการสั่งเครื่องดื่มดูดรอเล่นไปก่อน
..
"ไง"
ผมเดินเข้าไปทักเธอ
หวานก็ยิ้มรับเหมือนกับทุกที
...
"และเรื่องที่หวานอยากคุยกับบลูคือ...."
พอตูดผมแตะเก้าอี้ได้ไม่นานผมก็ถามเข้าประเด็นทันที
"เรื่องลูกหวานที่อยู่ในท้อง...."
เธอพูดพร้อมกับลูบท้องที่ใหญ่นู้นนั้น
และจ้องมาทางผมด้วยสายตาที่คาดเดายาก
"ถ้าหวานเป็นอะไรไป....หวานขอฝากลูกหวานไว้กับบลูได้ไหม"
เอ๋
"ทะทำไมล่ะ....แล้วแฟนหวาน"
ผมไม่ได้จะเห็นแก่ตัวแต่แฟนหวานล่ะ
ทำไมไม่ฝากไว้กับคนรักกันล่ะ
"หวานไม่ต้องการ...."
ดวงตาสวยนั้นหรี่ลงอย่างเศร้าและมือบางที่ลูบท้องนู้นก็เปลี่ยนมากำแน่น
"หวานก็เหมือนผู้หญิงสมัยนี้ ที่อยากมีคนรักเป็นคนดูดีมีทุกอย่างไปหมด....แต่นั้นมันก็เป็นไปตามที่หวานคิดได้ไม่นาน หวานก็ท้องกับเขา...แต่หวานไม่ได้บอกเขาแค่จะเซอร์ไพร์ จนวันนั้นหวานก็รู้ความจริง...ที่เขาคบกับหวานเพราะแค่ต้องการลูกหวานไปสืบทอดกิจการที่แสนเถื่อนและผิดกฎหมายนั้น ถ้าหากหวานไม่ให้เขาก็จะกำจัดหวาน....เหมือนที่เขาเคยกำจัดคนอื่นที่ผ่านมา และเขาก็มารู้จนได้ว่าหวานท้องกับเขาหลังที่หวานขอเลิกกับเขามาสักพัก....ตอนนี้เขากำลังตามหาหวานกับลูกในท้อง"
เรื่องที่หวานเล่ามามันทำให้ไม่อยากนั่งกับที่ที่จะต้องฟัง
สิ่งที่ผู้หญิงตัวเล็กต้องคอยวิ่งหนีอยู่คนเดียวแบบนั้นมันช่างไม่ยุติธรรมสำหรับคนอย่างผมเลยสักนิด
"ระเรื่องนี้เราลองไปร้องทุกข์กับตำรวจดีไหมหวาน..."
ผมเสนอความคิดที่ดีออกมา
แต่หวานกลับส่ายหน้าปฎิเสธตอบผม
"บลู...คุกน่ะมีไว้สำหรับคนธรรมดาอย่างเรานะ ไม่ใช่มาเฟืยอย่างเขาคนนั้น"
มาเฟืย...
นั้นสินะ...คุกมีไว้สำหรับคนบ้านๆอย่างเราเท่านั้นไม่ใช่พวกมีอำนาจอย่างนั้น
"แต่ที่หวานเล่ามาหวานไม่ต้องการให้บลูมาคอยวุ่นวายกับหวานนะ...หวานแค่อยากฝากลูกเท่านั้น ตอนนี้พี่วุฒิกำลังทำงานที่ต่างประเทศขาดการติดต่อกับหวานไปหลายเดือนแล้ว...หวานเลยไม่มีใครให้พึ่งแล้วนอกจากบลูเท่านั้น นะบลูหวานขอร้อง...อ่ะ"
อยู่ดีๆเธอก็เงียบกลางคั่นพร้อมเขยิบตัวมาใกล้ผมจนติดและก้มหน้าเล่นโทรศัพท์
"หวาน..."
"จุ๊ๆ พวกมันกำลังตามหาหวานอยู่"
พอหวานเธอบอกผมก็นิ่งเงียบกริบ
และเราก็นั่งติดกันแบบนี้ไปสักพักถึงห่างกันพอหวานบอกว่าพวกนั้นไปกันแล้ว
"หวานต้องไปก่อนนะ"
เธอรีบเช๊คบิลและก็รีบวิ่งออกไปจากร้านนี้ไปโบกแท็กซี่ขึ้นออกไปทันที
ส่วนผมที่เดินตามหลังมาติดๆก็ยืนดูหลังรถแท็กซี่ที่ขับออกไปอย่างเรื่อยๆ
"อ่าว คุณบลู"
ผมหันไปตามเสียงก็ต้องมาเจอคุณคินโดยบังเอิญ
"ไม่ได้เจอตั้งนานสบายดีนะครับ"
คุณคินเดินเข้ามาถามด้วยรอยยิ้มทุกที
เอี๊ยด!!
โครม!!
ผมที่กำลังทักทายคนมาใหม่กลับก็ต้องรีบหันไปทางต้นเสียงที่มีเหตุการณ์ไกลๆนั้นคือรถชนกัน
'ตอนนี้เขากำลังตามหาหวานกับลูกในท้อง'
พอนึกคำนี้ของหวานได้ผมก็รีบวิ่งไปดูเหตุการณ์นั้นให้แน่ใจว่านั้นคือหวานหรือไป
"คุณบลูอย่าไปนะมันอัตรายนะครับ!"
(มีต่อ)
-
ต่อ
.
.
ผมรีบวิ่งมาที่เกิดเหตุพร้อมกับคุณคินที่ตามผมมาติดๆ
แต่พอมาถึงภาพที่เห็นนั้นคือรถแท็กซี่คันเดียวที่หวานนั่งตอนนี้หงายท้องกลางถนนด้วยสภาพทรุดโทรมเพราะแรงกระแทกจากรถคันอื่นที่มาประสานงากันแน่ๆ
ตอนนี้เหล่าเจ้าหน้าที่กู้ภัยที่มาอย่างเร็วต่างรีบไปดูเหตุการณ์นั้นอย่างเร็ว
ผมก็อยากเข้าไปดูเหตุการณ์นั้นให้มากกว่านี้แต่ว่าไทยมุ่งมันหนาเกินจนผมเข้าไม่ได้
นอกจากรอให้กู้ภัยเอาร่างของหวานออกมาจากรถก่อน
"คุณบลู..."
คุณคินครางเรียกผมแต่ผมก็ไม่สนนอกจากยืดคอมองหาร่างหวานที่ยังปลอดภัยอยู่หรือเปล่า
"อ่ะ หวาน!"
และในที่สุดกู้ภัยก็พาร่างคนท้องที่บาดเจ็บหามด้วยเปลคนป่วยไปที่รถ
ตัวผมก็รีบวิ่งเพื่อตามเขาไปด้วย
"ให้ผมไปด้วยนะผมเป็นเพื่อนกับเธอ!"
กู้ภัยคนนั้นพยักผมก็รีบขึ้นหลังรถตามหวานไป
แต่ก็มีคุณคินตามขึ้นมาด้วยไม่ห่าง
"หวานไม่เป็นไรนะ..."
ผมเข้ามานั่งใกล้ตัวเธอและให้กำลังใจไปด้วย
ไม่เป็นไรนะ ไม่เป็นไร
เธอก็เหมือนกำลังพยายามเต็มที่
แต่อยู่ดีๆเธอก็ทำสายตาที่หวาดกลัวอะไรสักอย่าง
มันสั่นระริกเหมือนกับเจอกับสิ่งที่เธอกลัวที่สุด
"ขอร้อง....ปล่อยฉันกับลูก..."
เธอกำลังขอร้องอ้อนวอนอะไรสักอย่างกับใครคนนั้น
ซึ่งนั้นทำให้ผมไม่เข้าใจในสิ่งที่หวานทำตอนนี้
..
พอเรามาถึงโรงบาลเหล่าพยาบาลก็พากันมารับตัวหวานเข้าไปในห้องฉุกเฉิน
ผมกับคุณคินก็ได้แต่รอที่หน้าห้องนั้น
"คุณบลู...ใจเย็นไว้นะครับ อย่างไงเพื่อนคุณก็ต้องรอด"
คุณคินปลอบผมอย่างใจเย็น
ผมก็แค่ยิ้มรับนิดๆแต่ในใจนี้วุ่นวายไม่หมด
..
นี้ก็ผ่านมาเกือบชั่วโมงผมยังรอผลการจากหมอที่ยังไม่ออกมาจากห้องนั้นอยู่คนเดียว
ส่วนคุณคินไปซุปเปอร์มาร์เก็ตในโรงบาลนี้
ต้องไม่เป็นไรทั้งคนทั้งเด็กคนนั้น
ผมภาวนาอยู่ในหัวตลอด
อ่ะ หมอออกมาแล้วครับ
"เป็นไงบ้างครับ"
หมอคนนั้นเปิดผ้าปิดปากออกมาแสดงสีหน้าทุกข์ใจนิดๆออกมา
"เสียใจด้วยครับเราไม่สามารถช่วยคุณแม่ไว้ได้...แต่ว่าเด็กในท้องรอดครับ"
ทุกเหมือนหยุดทำงานไปชั่วขณะแม้กระทั่งเสียงเต้นหัวใจของผม
"งั้นหรอครับ....ไม่รอดสินะ"
"เสียใจด้วยนะครับ....งั้นผมขอตัวนะครับ"
คุณหมอคนนั้นเอื้อมมาจับไหล่เชิงปลอบผมเสร็จ
เขาก็เดินออกไปเหลือแค่ผมคนเดียวที่ทรุดไปนั่งกับพื้นแบบไร้เรี่ยวแรง
อยากจะร้องไห้แต่ร้องไม่ออก
Truuu Truuuu
เสียงนี้คือเสียงโทรศัพท์ผมที่ทำให้ผมสะดุ้งมาจากเรื่องซึมเมื่อกี้
มือที่สั่นเทาของผมค่อยๆเข้าไปล้วงในกระเป๋ากางเกงกดรับโดยไม่ดูเบอร์ที่โทรเข้า
"....ครับ"
[คิดถึงเปล่าจ้า~]
เสียงทุ้มปนทะเล้นแบบนี้ไอ้เด็กโข่งแน่ๆ
"....อืม"
ผมตอบด้วยเสียงที่เบานิดๆ
[อะไรกันเสียงอย่างกะคนง่วงนอนแน่ะ...งั้นฝันดีนะกูไม่กวนล่ะ จุ๊บ เอ่อ มึงต้องบอกกูกลับด้วย]
งี่เง่าสมกับเป็นไอ้เด็กโข่งจริงเชียว
"อื้ม ฝันดี...จุ๊บ"
[หวา~ใครเอาอะไรให้มึงกินเนี้ยมึงถึงยอมกูง่ายจัง...แต่ช่างเถอะ...ตอนนี้มึงมีเสียงกูอยู่ใกล้ๆก็สมควรชื่นใจซ่ะ เข้าใจนะครับ]
หึ ชื่นใจขึ้นเลยล่ะ...ไอ้เด็กโข่งไลท์
TBC....
ไม่เครียดจ่ะ แหะๆ
-
:katai1: :katai1: :katai1:
-
เด็กโข่งจะว่ายังไงนะที่บลูจะมีลูกมาเลี้ยง แต่กลัวพ่อของเด็กจะตามราวีเนี่ยซิ
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
-
คนที่หวานกลัวต้องเป็นคินแน่ๆ
-
:pig4: :pig4:
-
มาเฟียคนนั้นคือคินแนเลย.
-
คินคือมาเฟียหรอ
-
:pig4: :pig4: :pig4:
-
ต่อเถอะ ค้างมากเลยยยยย :o12:
คินเป็นมาเฟียหรอ :z3:
รอๆ :pig4:
-
[color=redขอแจ้งครับ.......เนื่องจากพี่โซนได้รับอุบัติเหตุจนบาดเจ็บ ผมที่เป็นน้องชายเลยมาแจ้งแทนพี่โซน เมื่อพี่โซนหายดีเมื่อไร จะมาต่อเมื่อนั้นครับ เลยแจ้งมาทราบ ณ ที่นี้][/color]
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
-
หายไวๆ นะ
-
รับทราบคะ
หายไวๆนะคะ
-
หายไวๆนะครับ
-
:L2:
หายไวๆนะครับ
-
ตอนที่33
.
.
.
.
พอผมทำเรื่องทุกอย่างเสร็จจนเช้า ผมก็กลับมาอย่างเหนื่อยล้าทุกอย่างของร่างกาย
พอผมมาถึงผมก็ล้มหัวหลับโดยไม่สนว่าจะอาบน้ำดีไหม
แต่เรื่องเด็กที่จะรับมาเลี้ยงเนี้ยผมจะอธิบายกับไอ้เด็กโข่งอย่างไงดี
TRuuu Truuu
ใครโทรมาแต่เช้าเนี้ย
"ครับ"
ผมรับมาแบบตาปิด
[เจ้าค้าเอ้ยยย ไอ้เตี้ยพูดครับกับกูเว้ยยย!!]
เสียงทุ้มแก่กวนแบบนี้มันพ่อผมนิ มันทำให้ลืมตามาทันใดเพราะเจอเสียงนี้เข้า
"พ่อเรอะ"
[กูคือพี่ติ้กไม่ใช่พ่อมึง]
มโนได้อีกนะเข้ม
"อย่าเมาดินปืนมากเข้ม...มีอะไรแต่เช้า"
[ใช่ซี้~กูมันก็แค่คนแก่มึงเลยไม่อยากคุยกับกูน่ะสิ]
เฮ้อ งอนเป็นเด็กเลยนะพ่อผม
"กุ๊งกิ้งๆไม่ง้อนะเตง"
[ปัญหาอ่อนนะมึงเตี้ย]
อ่าว อุตส่าห์ง้อยังมาว่ากันอีกผมชักงอนแล้วแฮ่ะ
"แล้วมีอะไรแต่เช้าเข้มจ้า~"
[จ้า~กูก็แค่จะถามว่ามึงมีเมียยังเอย~]
เรื่องเดิมตลอด
"ยังเลย"
แต่กำลังมีลูก
[อยากมีไหมเอย~]
"ไม่อยาก"
[นิมึงเป็นตุ๊ดไหมเนี้ยถึงไม่อยากมีเมียให้กูเห็นเนี้ย]
เปลี่ยนตุ๊ดเป็นเกย์ได้ไหมเพราะมันคือสถานะผมในตอนนี้เป๊ะ
".....เข้มไม่ต้องหาให้ผมเด็ดขาด เดี๋ยวผมหาเอง"
[จะหาผัวล่ะสิ ฮ่าๆๆ จริงดิ...แต่ถ้าจะมีอย่าให้ไอ้บอยมันเห็นล่ะ ไม่งั้นมันไล่เตะผัวมึงแน่ๆ งั้นสวัสดีขอบคุณบายๆ]
หึ ขอบคุณนะครับที่พ่อมามอบรอยยิ้มให้กับผม
เอาล่ะๆนอนดีกว่าเดี๋ยวเที่ยงนี้ต้องไปจองศาลาวัดและจัดการงานศพทุกอย่างให้หวาน
ทำไมผมถึงทำให้เธอทุกอย่างนะหรอก็เธอไม่มีญาติไงนอกจากพี่ชายของเขาที่ไม่อยู่ในประเทศนี้ งั้นขอพักผ่อนก่อนนะครับ
=>
มือหนาที่ลูบผมอย่างเบาๆนั้น
"ไลท์" มันยิ้มให้
"มึงนอนกลางวันด้วยหรอเนี้ย"
มันบิดจมูกผมเล่นไปมาสนุกเลย
"หึ เรื่องของพี่นิ...ว่าแต่กินอะไรหรือยัง"
ผมเอื้อมมือไปบิดแก้มมันคืน
"ยังเลย...ไปกินข้างนอกกันเถอะ มึงรีบไปล้างหน้าเถอะ"
มันพูดเสร็จก็อุ้มผมพาดบ่าไปห้องผมอย่างเร็วเสร็จ ก็วางผมให้ยืนอยู่ที่อ่างล้างหน้า
เอ่อ กูยังไม่อาบน้ำเลยว่ะ
"พี่จะอาบน้ำ...ยังไม่อาบน้ำเลยน่ะ"
มันถึงกับขมวดคิ้ว
"เมื่อวานไปไหนมาดึกเลยลืมอาบน้ำใช่ไหม...เอ่อ ไปอาบไปแล้วมาคุยเรื่องที่มึงออกไปข้างนอกให้กูฟังด้วย"
บางครั้งการมีแฟนหัวดีก็ไม่ใช่เรื่องที่น่ายินดีเลยสักนิด
=>
"เอาล่ะรีบเล่ามาก่อนที่กูจะโมโห"
พอผมแต่งตัวออกมาจากห้องลงมาข้างล่างเสร็จมันก็ซักผมทันที
"เฮ้อ ก็ได้"
และผมก็เล่าตั้งแต่ไปหาหวานเรื่องอะไรและอุบัติเหตุนั้น แต่ผมไม่เล่าเรื่องต้นเหตุการเสียของหวานที่มาจากมาเฟียแฟนเก่าหวาน
และสุดท้ายก็มาเรื่องเด็กที่ผมต้องมารับผิดชอบแทนพี่ชายของหวานไปก่อนจากที่ขมวดคิ้วอยู่แล้วมันก็ยิ่งขมวดคิ้วมากกว่าเดิม
"บลู..."
มันเสียงเข้มมากว่าปกติรู้สึกเกร็งไม่หมดกลัวว่าไลท์จะไม่ชอบเรื่องที่ผมเล่า
"บลู...สุดท้ายนี้มึงมีลูกไม่ได้ใช่ไหม"
แม่งเอ้ย! ไอ้เด็กโข่ง
"จะบ้าหรือไงผู้ชายมันมีมดลูกที่ไหนห่ะ!"
เฮ้อ ปล่อยให้เกร็งตั้งนานแน่ะไอ้เด็กโข่ง
"ฮ่าๆๆ งั้นที่เหลือคือมึงต้องจัดงานศพให้คนนั้นใช่ไหม ม่ะเดี๋ยวกูกับแม่จะช่วยเอง...เรื่องช่วยแม่กูชอบ" มันกระชากผมไปกอดไว้บนตักมันอย่างแน่น
แถมยังแกล้งไซร้คอผมเล่นอีกแน่ะ ฮ่าๆๆ จั๊กจี้
"มึงน่ะน่าจะบอกให้เร็วกว่านี้นะ....เพราะกูอยากจะอยู่เป็นกำลังใจมึงตอนนั้นมากกว่าที่ต้องมาให้กำลังใจมึงตอนนี้ มึงสามารถระบายกับกูได้ทุกเรื่องขอเพียงมึงต้องเชื่อใจกันนะบลู"
มึงโตเป็นได้ก็เป็นนี่หว่าเด็กโข่งเอ้ย และก็ขอบใจนะไลท์
"ว่าแต่จะตั้งชื่อลูกเราว่าอะไรดีน่า แม่ชื่อบลูพ่อชื่อไลท์"
นี้มันตั้งสถานะผมเรียบร้อยเลยหรอว่ะ
"งั้นก็ร่วมกันเป็นไบท์ดีไหมบลู"
ดีอย่างกะยี่ห้อรถแม่งไซต์ของมันแน่ะ ไบท์ เจริญล่ะลูกชื่อไบท์ครับ
"หึ เซนส์การตั้งชื่อลูกนิดีเนอะ......พี่ว่าเราเปลี่ยนมาเป็นไวท์แทนก็ได้เนอะ"
"นั้นสิ งั้นตอนนี้เราไปดูลูกเลยม่ะผมอยากเห็นลูกเราน่ะ น่าๆๆ"
เฮ้อ เขาเรียกคนเห่อลูกสินะ
"อืม แต่รอแปบนะขอพี่ทำธุระเรื่องงานให้เสร็จก่อน"
"อ่ะเค!!"
.
.
.
พอทำอะไรเสร็จอย่างรวดเร็วเพราะคุณน้าผมก็พาไลท์ไปที่ห้องอบตัวเด็ก
มาถึงผมก็ชี้เด็กทารกผู้ชายที่อยู่ซ้ายสุดให้ไลท์ ไลท์เหลือบตาไปเห็นก็ชมเด็กคนนั้นใหญ่เอาเลยเอาให้เต็มที่เพราะเดี๋ยวถ้าได้เลี้ยงจะไม่เวลาชมหรอกนะ
"บลู.....เรามาเลี้ยงด้วยกัน สามคนพ่อแม่ลูกน่ะ หึ"
มันยิ้มยิงฟันให้แบบสดใสจนผมอดที่จะยิ้มตามไม่ได้
"ได้สิ"
"อ้าว คุณบลูมาทำอะไรหรอครับ"
คุณคินนิ
หึ ไลท์เห็นคุณคินปุบมันก็เหมือนเดิมแยกเขี้ยวให้ตลอด
"มาดูเด็กน่ะครับ....."
คุณคินไม่ตอบนอกจากยิ้มสอดสายตาไปในห้องอบนั้น
"งั้นหรอครับ.....งั้นขอตัวไปทำธุระก่อนนะครับ"
ผมยิ้มให้นิดหน่อยเขาก็หันหน้าเดินผ่านไปตรงนี้อย่างนิ่ง บางครั้งรอยยิ้มที่อบอุ่นนั้นมันก็ทำให้รู้สึกแปลกๆ
ตั้งแต่หวานเสียไป
TBC.....
กลับมาแล้วคร้าบบบ ชอบคูณที่ให้กำลังใจตอนที่บาดเจ็บนะครับ คิกก ขอบคูณมากจริงๆ
:pig4: :pig4: :pig4:
-
กลับมาแว้ววววววววว :katai2-1: :katai2-1: :katai2-1:
-
ดีใจจังกลับมาแล้ว
คุณคินรึเปล่าที่เป็นมาเฟียแฟนเก่าหวาน
-
คินคือแฟนเก่าหวาน
-
กลับมาแล้วดีใจ
-
เมื่อไหร่หนอที่เธอจะกลับมา
คอยนับวันเวลาเธออัพตอนใหม่
หายไปนานแล้วทำไมไม่มาอัพใหม่
มาต่อจนจบได้ไหมฉันเฝ้ารอ
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
-
:pig4: :pig4: :pig4:
-
สนุกมากๆครับ
-
รอๆๆๆ อ่านไอ้หล่อนะคะ
-
:oo1: :oo1: :oo1: