พิมพ์หน้านี้ - Re: **เมื่อความกลัวมาเยือน * ตอนพิเศษ สอง กด ภูมิ จบแล้วจร้า 15/12/54 p.14
CoMMuNiTY Of ThAiBoYsLoVE
Boy's love => Boy's love story => นิยายที่โพสจนจบแล้ว => ข้อความที่เริ่มโดย: modYlove ที่ 16-11-2011 23:50:14
-
เมื่อความกลัวมาเยือน.....
ข้อตกลงในการเข้ามาในเล้าเป็ดนะครับ กรุณาอ่านทุกคนนะครับ
เล้าแห่งนี้เป็นที่ที่คนชื่นชอบนิยาย boy's love หรือชายรักชาย หากใครหลงมาแล้วไม่ชอบ
กรุณากดกากบาทสีแดงมุมด้านขวาบนออกไปด้วยนะครับ
สรุปข้อสำคัญดังนี้
1.ห้ามมิให้ละเมิดสิทธิส่วนตัวของคนแต่งและบุคคลในเรื่องทั้งหมด
2.ห้ามมิให้โพสต์ข้อความ รูปภาพ ใช้ลายเซ็นหรือรุปส่วนตัวหรือสื่อใดๆที่ก่อให้เกิดความขัดแย้ง ไม่แสดงความเคารพ, หมิ่นประมาท, หยาบคาย, เป็นที่รังเกียจ, ไม่เหมาะสม,ติดเรท x,ทำให้กระทู้กลายพันธ์,ไม่เกี่ยวพันกับนิยายที่ลง หรืออื่นๆที่ขัดต่อกฎหมาย, ห้ามโพสกระทู้ที่จะสร้างประเด็นความขัดแย้งสร้างความแตกแยก ชวนวิวาท ของสมาชิกเล้าฯ ในเรื่องการเมือง เชื้อชาติ เผ่าพันธุ์ ศาสนา และสถาบันต่าง ๆ รวมถึงการตั้งชื่อเรื่องด้วยคำหยาบ คำไม่สุภาพ ล่อแหลม และชี้เป้าให้เล้าฯ ถูกเพ่งเล็ง จากทางราชการ
3.การนำเรื่อง ข้อความ รูปภาพมาโพส หรือนำข้อความใดๆไปโพสที่นี่หรือที่อื่นๆ กรุณาพยายามติดต่อขออนุญาตเจ้าของเรื่องก่อนนะครับ
4.ห้ามแจกเบอร์ แลกเมล บอกเมล แลก msn บนบอร์ด โดยเฉพาะการบอกเบอร์ หรือเมลของคนอื่นโดยที่เจ้าตัวไม่ยินยอม
5.ขอให้นักเขียนทุกคนอย่าโกหกคนอ่านว่าเป็นเรื่องจริงในกรณีแต่งเติมเพิ่มแม้แต่นิดเดียว ถ้าเป็นเรื่องจริงก็ให้บอกว่าเรื่องจริง ถ้าเป็นเรื่องแต่งให้บอกว่าเรื่องแต่ง ให้ชี้แจงว่าเป็นเรื่องแต่งแม้จะแต่งเพิ่มขึ้นแค่ไม่ถึง 10 % ก็ตามเพราะมีคนมากกมายทะเลาะเสียความรู้สึกเพราะเรื่องนี้มามากแล้ว
6. การพูดคุยโต้ตอบระหว่างคนเขียนและคนอ่านนอกเรื่องนิยาย ทำได้ แต่อย่าให้มากนัก เช่น คนเขียนโพสนิยายหนึ่งตอน ก็ควรตอบเพียงคอมเม้นต์เดียวก็พอแล้ว โดยสามารถใช้ปุ่ม Insearch qoute ได้ ถ้าจะพูดคุยกันมากขึ้นแนะนำให้ไปตั้งกระทู้ใหม่ที่ห้องพูดคุยทั่วไป และลงลิงค์จากนิยายไปยังกระทู้พูดคุยกับแฟนคลับนิยายในรีพลายแรกด้วยนะครับ เพราะการที่คนเขียนและแฟนคลับพูดคุยกันมากทำให้หานิยายที่จะอ่านยาก ไม่เจอ ลำบากกับคนที่ไม่ได้เข้ามาตามอ่านทุกวัน
7. การกดบวกให้เป็ดเหลือง
7.1 นิยาย 1 ตอน จะให้ขึ้น Top list แค่ 1 Reply เท่านั้น ถ้าขึ้นเกิน จะลบคะแนนออก เหลือเฉพาะ Reply ที่มีคะแนนสูงสุด
7.2 นิยาย 1 เรื่อง จะให้ขึ้น Top list ไม่เกิน 3 Reply ถ้าเกิน จะลบคะแนนออก ให้เหลือ เฉพาะ Reply ที่มีคะแนนสูงสุด ลงมาตามลำดับ
7.3 Post ในห้องอื่น ๆ ก็จะใช้ หลักการเดียวกันนี้ เช่นกัน ยกเว้น
- 1 Reply ที่เกินมานั้น โมฯทั้งหลาย พิจารณาดูแล้วว่า ไม่เป็นการปั่นโหวต และเป็น Reply ที่น่าสนใจและเป็นที่ชื่นชอบจริง ๆ
เวปไซต์แห่งนี้เป็นเวปไซต์ส่วนบุคคลที่ได้รับความคุ้มครองจากกฏหมายภายในและระหว่างประเทศ
การเข้าถึงข้อมูลใดๆบนเวปไซต์แห่งนี้โดยไม่ได้รับความยินยอมจากผู้ให้บริการ ถือว่าเป็นความผิดร้ายแรง
ข้อความใดๆก็ตามบนเวปไซต์แห่งนี้ เกิดจาการเขียนโดยสมาชิก และตีพิมพ์แบบอัตโนมัติ ผู้ดูแลเวปไซต์แห่งนี้ไม่จำเป็นต้องเห็นด้วย และไม่รับผิดชอบต่อข้อความใดๆ โปรดใช้วิจารณญาณของท่านที่เข้าชม และ/หรือ ท่านผู้ปกครองในการให้ลูกหลานเข้าชม
กรุณาอ่านเพิ่มเติมที่นี่
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=459.0
มาขอแปะกดหน่อยนะคะ
บทนำ
“ผมเกียจพวกมันทุกคน....”
“คุณหนูอย่าพูดแบบนั้นนะคะมันไม่ดี....ถ้าคุณนายได้ยินท่านต้องเสียใจแน่ๆๆ “ นั้นเป็นเสียงแม่นมที่เลี้ยงผมมาตั้งแต่เกิด
ผมมองค้อนแม่นมก่อนที่จะวิ่งหนีไปยังสวนหลังบ้าน
บ้านของผมเรียกได้ว่าเป็นบ้านของเศรษฐี ผู้รากมากดี เป็นที่นับหน้าถือตา แม้ตอนนี้ผมจะอายุแค่ 8 ปี แต่ก็มีคนก้มหัวให้
ซึ่งทำให้ผมรู้สึกดีมาก เวลาใช้ชม หรือยกย่อ
แต่ต่อไปนี้จะไม่เป็นแบบนั้นอีกแล้ว...............กูเกลียดพวกมึง
ผมเดินเล่นอยู่ที่สนามหลังบ้านซึ่งมีคนสวนกำลังดูแลรักษาต้นไม้อยู่
ไม้ที่อยู่ในมือผมกำลังฟาดฟันต้นไม้ เพื่อทำให้ทำหายโกรธ....
มองหันกลับไปมองรถตู้คันงามที่กำลังเลี้ยววนผ่านน้ำพุหน้าบ้าน ก่อนที่จะมาจอดที่บ้านใหญ่
ซึ่งมันเคยเป็นบ้านที่ผมอาศัยอยู่กับแม่.....
นังเมียน้อยของพ่อที่ได้รับการเชิดหน้าชูตา ได้เดินลงมายังบ้านใหญ่ พร้อมด้วยกระเป๋าสัมภาระอีกมากมาย
“โธ่โว้ย...พ่อนี้.......ก็รักอีนังเมียน้องซะจริง แมร่งงงง” เมื่อเห็นภาพก็ยิ่งให้มือผมยิ่งฟาดฟันต้นไม้หนักมือขึ้นไปอีก
ผมหันกลับไปมองอีกครั้ง เพื่อมองดูลูกอีนังเมียน้อย เรียกได้ว่าลูกติด ซึ่งอายุไล่เรียงกับผม
เป็นเด็กผู้หญิงคน และเด็กผู้ชาย คน ซึ่งดูจะตื่นเต้นกับบ้านหลังใหม่เสียจริง
ผมเห็นพวกมันวิ่งขึ้นลงบันไดหินอ่อนหน้าบ้าน แถมพวกมันยังจับมือกันกระโดดโลดเต้น
เสียงตะโกนของพวกมัน ดังไปทั่วบ้านจนผมได้ยินว่าพวกมันตะโกน
“บ้านใหม่สวยจัง เย้ๆๆๆๆ” ...............เสียงที่ได้ยินทำให้ผม ด่ากลับ ถึงแม้จะเป็นเพียงแค่การบ่นกับตัวเองก็ตาม
“นั้นมันบ้านกู...พวกมึงนั้นแหละที่แย้งมันไป...ไอเหี้ย....”
“คุณหนูครับ...อยากพูดอะไรไม่เพาะแบบนี้สิครับ...” คนดูแลสวนเดินเข้ามา
“ยุ่งอะไรด้วย .........” ผมวิ่งเข้าไปในสวนมะม่วง ด้านหลังของบ้าน
ผมไม่อยากเห็นหรือได้ยินอะไรเกี่ยวกับนังเมียน้อยนั้นอีก
+++++++++
“แม่ครับ...ทำไมเราต้องย้ายมาอยู่เรือนเล็กด้วยครับ.........” ผมนั่งข้างๆ กองเสื้อผ้าที่มีราคาแพง ซึ่งก่อนหน้านี้เคยอยู่ในตู้
มีแม่นมค่อยช่วยพับใส่กระเป๋าอีกแรง....
“แม่ผิดเองลูก.......แม่ไม่ดีเอง....” นั้นเป็นเพียงคำพูดที่แม่ของผมบอก แล้วเขาก็ร้องไห้ซึ่งมีแม่นมคอยปลอบประโลม
คำตอบที่ถามไปนั้นไม่ได้รับคำตอบกลับมาซักอย่าง
ผมรู้เพียงแต่ว่าภายใน 1 อาทิตย์พวกผมต้องย้ายตัวเองไปอยู่เรือนเล็กซึ่งอยู่หลังบ้าน.......
แต่บ้านใหญ่จะมีคนมาอยู่แทนแม่....แทนผม.....
ผมวิ่งออกจากห้องนอนของแม่ เพื่อเข้าไปในห้องทำงานที่พ่อของผมนั่งทำงานเป็นประจำ............
“พ่อ....ทำไมแม่ต้องย้ายไปอยู่เรือนเล็กครับ....” ผมเดินเข้าไปในนั้นพร้อมร้องตะโกนถาม
มีเพียงสายตาแห่งความโกรธที่ฉายแววอยู่บนในหน้าหล่อเหลา ถึงแม้จะอายุมากก็ตาม
“ทำไมภูมิ ไม่ถามแม่ดูแหละ......แต่ภูมิจะอยู่กับพ่อที่นี่แหละ...” รอยยิ้มเครียดๆ ที่แสดงให้เห็นถึงการอดกลั่น
“ไม่...ภูมิจะอยู่กับแม่...และแม่ต้องอยู่ในบ้านใหญ่นี้..” น้ำตาของเด็ก อายุ 8 ขวบ ที่กำลังจะร้องไห้เพราะไม่อยากให้แม่ผู้เป็น
ที่รักต้องไปอยู่เรือนเล็ก สิ่งไม่มีความสะดวกสบายเลย
“ภูมิ ลูกนะยังเด็ก...ไม่เข้าใจเรื่องของผู้ใหญ่หรอก.......”
“...ก็เพราะไม่มีใครบอก...แล้วภูมิจะเข้าใจได้ไง....” โรงเรียนที่ผมเรียน สอนให้ผมกล้าที่จะแสดงออก และพูดความคิดนั้นออก
มาในทางที่เหมาะสม
“....ภูมิมานั่งตรงนี้มา.....” พ่อกวักมือเรียกให้ผมไปนั่งที่ตักของท่าน
“.....ภูมิ.....พ่อรักภูมินะ......และพ่อก็รักผู้หญิงอีกคนเหมือนที่รักภูมิเช่นกัน.....” เสียงที่แผ่วเบานั้นทำให้ผมต้องตั้งใจฟัง
“.....แล้วพ่อไม่รักแม่หรอ.....” ผมถามเพราะต้องการรู้...... “พ่อก็รักแม่เหมือนกัน.......แต่.....”
เสียงที่อู้อีทำให้ผมจับใจความต่อจากนั้นไม่ได้
“...ภูมิ อีก 3 วัน จะมีคนมาอยู่ที่นี้แทนแม่ของภูมิ เขาเป็นคนดีนะ แล้วภูมิก็จะได้มี พี่ น้อง อย่างที่ภูมิอยากมีไง.......”
“ไม่......ภูมิไม่อยากได้พี่ น้อง ภูมิจะอยู่กับแม่.....” ผมกระโดดลงจากตักพ่อ แล้ววิ่งออกไปที่สวนซึ่งมีเครื่องเล่นหลากหลาย
ชนิดอยู่ ซึ่งนั้นเป็นของเล่นอย่างหนึ่งที่พ่อผม ทุ่มเงินซื้อให้ผม เมื่อผมยังเล็กๆ อยู่
ตอนนี้สวนเด็กเล่นกลายเป็นของตกแต่งบ้านแทนที่จะเป็นสนามที่ผมเอาไว้เล่น.........
น้ำตาที่ไหลลงมาอาบแก้ม และชุ่มช่ำบนขนตา ทำให้ผมต้องขยี้ตาเพื่อให้มองเห็นทางที่วิ่งไป
--3— วันต่อมา
ผมย้ายตัวเอง ...เสื้อผ้า และกระเป๋า มาอยู่เรือนเล็ก.... ถึงแม้ว่าขนาดจะไม่ได้เล็กตามที่ชื่อของบ้านก็ตาม
แต่ความสะดวกสบายนั้นน้อยกว่าเห็นๆ ไม่มีแอร์ เป็นบ้านไม้ยกสูงเหมือนบ้านในสมัยก่อนด้านล่างเป็นที่โล่ง
ส่วนด้านบนเป็นบ้านพัก มีห้องรับแขก ห้องนอน ห้องน้ำ และลานหน้าบ้าน ส่วนห้องครัวอยู่ด้านล่าง
ผมเคยมาวิ่งเล่นแถวนี้.....แต่บรรยายกาศมันน่ากลัวมาก ตั้งแต่นั้นมาผมก็ไม่เคยมาวิ่งเล่นแถวนี้อีก
แต่ตอนนี้ต้องมาอยู่ มานอนที่นี่แทนบ้านใหญ่........เรือนเล็กถูกทำความสะอาด และไม่มีคนใช้เหมือนบ้านใหญ่
บ้านหลังนี้ มีผม แม่ และแม่นมมาอยู่แค่นั้น ทุกอย่างต้องช่วยเหลือตัวเอง
“นม...ทำไมพวกเราต้องมาอยู่ที่นี้...แล้วให้เมียน้อยอยู่บ้านใหญ่....” ผมถามแม่นมตอนที่กำลังลากกระเป๋าเข้ามา
“คุณหนู...นมว่าปล่อยให้เรื่องนี้เป็นเรื่องของผู้ใหญ่ดีกว่าค่ะ...นมไม่อยากพูด...” นมลูบหัวผมพร้อมกับยิ้มให้กำลังใจ
ก่อนจะลากกระเป๋าต่างๆ ไปเก็บที่ห้องของแม่ และห้องของผม
พรุ่งนี้ซินะที่จะได้เห็นอีนังเมียน้อย ที่พ่อเชิดหน้าชูตา แทนแม่ผม.....
มันจะพาลูกๆๆ มันมาด้วย......ผมสัญญาว่าจะทำให้เจ็บยิ่งกว่าผมให้ได้คอยดู
+++++++++++++++
“แม่ค่ะ.....พวกหนูขอไปเดินเล่นได้ไหมค่ะ....”
“พวกหนูเพิ่งมาถึงไม่เหนื่อยกันบ้างหรอ.........” แม่มองหน้าพ่อเลี้ยงก่อนที่จะพยักหน้าให้พวกเรา 2 คนออกไปเล่นได้
“ไปเร็ว สอง หนึ่งเห็นมีสนามเด็กเล่นด้วยตอนเข้ามา เราไปเล่นกัน....”
ผมพยักหน้าให้พี่หนึ่ง ก่อนจะเดินจูงมือกันไปที่สนามเด็กเล่น
วันนี้ครอบครัวของเราได้ย้ายมาอยู่บ้านหลังใหญ่ เรียกได้ว่าคฤหาสน์จะดีกว่า
พ่อเลี้ยงใจดีกับพวกเรามาก ท่านรักและเอ็ดดูพวกเราเหมือนลูก ซึ่งผมก็รักท่านเหมือนกัน
ผมอายุ 7 ปี ส่วนพี่สาวผมอายุมากว่า 2 ปี พ่อแท้ๆ ของเราทิ้งเราไปตั้งแต่ผมยังไม่เกิดก็ว่าได้
ผมไม่เคยเห็นหน้าพ่อตัวเองเลยด้วยซ้ำ แม่เลี้ยงดูพวกผมมาเป็นอย่างดี แม่ตามใจผม และพี่สาวไม่ให้ขาดสิ่งใดๆ
ที่จะทำให้คนอื่นมาดูถูกพวกผมได้
ก่อนที่จะมา......แม่บอกพวกเราว่า จะย้ายมาอยู่บ้านใหม่ และต่อไปพวกเราจะสบายทั้งชาติไม่ต้องทำอะไรก็มีกิน..ยังลูกหลาน
แม่เล่าว่า พ่อเลี้ยงกับแม่เคยเป็นคนรักกัน....แต่พ่อเลี้ยงต้องมาแต่งงานกับคนอื่นเพราะพวกผู้ใหญ่จัดหาเนื้อคู่ไว้ให้......ดังนั้น
เพื่อเป็นการชดเชยกับแม่ของพวกเรา
ท่านเลยรับพวกเราเป็นลูกบุญธรรมและให้เข้ามาอยู่บ้านหลังนี้ด้วย
ผมก็ถามแม่ว่า แล้วเมียของท่านตายแล้วหรอ....แม่ผมยิ้มแล้วลูกหัวผมบอกว่า “เขายังไม่ตายหรอ....แต่ก็ต้องเหมือนอยู่ในนรก
ทั้งเป็นนั้นแหละ....ก็เล่นคบชู้.....ฮ่า ฮ่า ฮ่า” เมื่อได้ยินผมรู้สึกกลัวนิดหน่อยที่แม่แสดงท่าทางแบบนั้น
“สอง...แกจะรู้ไปทำไป พรุ่งเราก็ได้ไปอยู่บ้านหลังใหญ่ๆ แล้ว แกอยากได้อะไร ก็ได้...แกไม่ชอบหรอ..” เสียงพี่หนึ่งที่เข้าไป
กอดแม่ไว้ พร้อมทั้งยิ้มจนเห็นไร้ฟันของพี่เขา......
ผมเดินเข้าไปก่อนแม่เหมือนพี่หนึ่ง แต่ในใจก็คิดว่าบ้านใหม่คงสวย และใหญ่ และสบายแน่นอน นั้นทำให้ผมดีใจ......
รถตู้มารับเราที่หน้าบ้าน....ในรถมีพ่อเลี้ยงและคนขับรถ.....ของและกระเป๋าที่สำคัญๆ ถูกยกขึ้นไปในรถคันนั้น
พร้อมทั้งครอบครัวของเราก็ขึ้นรถตู้เพื่อเดินทางไปบ้านใหม่
“สองดูสิ บ้านหลังนั้นแหละบ้านของเรา..” เสียงตื่นเต้นของพี่หนึ่ง
“ไหนๆๆ พี่หนึ่ง ฮู.........ฮู สวยมากเลยพี่หนึ่ง....”
“สอง เห็นสนามนั้นเปล่า นั้นก็เป็นของเรา”
“ของเราหรอ...... พ่อครับ สนามนั้น ผมขอได้ไหม....” ผมหันไปทางที่พ่อเลี้ยงนั่งอยู่
“ได้สิสอง...ของในบ้านก็เป็นของ สอง ของหนึ่ง และของแม่ด้วยเหมือนกัน...”
“ เย้ๆๆ ผมมีสนามเด็กเล่นแล้ว พี่สอง....สนามเป็นของผม......”
สายตาเขียวปัดดูน่าโกรธที่ผมแย้งสนามที่เธอเห็นเป็นคนแรกไป แต่ผมไม่สนเพราะพ่อยกให้ผมแล้ว
+++++++
“สอง มาเร็วๆ ใครวิ่งถึงสนามก่อนชนะ...” พี่หนึ่งตะโกนตามหลังมา
เราวิ่งแข่งกันไปยังสนามที่มีเครื่องเล่นมากกว่าที่เห็นในรถซะอีก
ผมวิ่งไปเกาะชิงช้า แต่ไม่ทันพี่หนึ่ง.....เพราะเธอถึงก่อน
“พี่หนึ่ง........สนามพ่อยกให้ผมแล้ว...พี่ลุกไปเล่นอันอื่นเลย...” ผมร้องบอก
“อะไรแก ยังไม่ทันไรก็แสดงเป็นเจ้าข้าวเจ้าของแล้ว...แกนั้นแหละไปเล่นอันอื่น...”
ผมจับชิงช้าไว้ไม่ให้พี่หนึ่งแก่วงไกว เธอลุกขึ้นจากชิงช้า และผลักผมลงไปนั่งอยู่กับสนามหญ้า
เวลาตอนต่อหน้าแม่เธอจะทำตัวเป็นเด็กดีเรียบร้อย....แต่เวลาอยู่กับผมเธอก็ชอบแกล้งผมเหมือนกัน
“พวกแกทำอะไร...นั้นของเล่นของกู...” เสียงเด็กผู้ชายตะโกนออกมาจากด้านหลังของสนาม พร้อมทั้งเดินเข้ามาหาพวกเรา
“แกเป็นใคร สนามนี้พ่อยกให้ฉันแล้ว.......” ผมพูดออกไป เพราะอารมณ์เสียที่พี่หนึ่งแกล้ง
“ใช่ๆๆ แกเป็นใคร...พวกฉันเป็นเจ้าของที่นี้....” พี่หนึ่งพูดพร้อมยิ้มอย่างยียวน
“เชอะๆ.....กูเป็นเจ้าของที่นี้ต่างหาก พวกมึงนั้นแหละที่มาแย้งไป..ไอขี้ขโมย...”
“อ่อ ฉันรู้แหละสอง มันก็ไอคนที่แม่บอกไง ว่า เป็นลูกชู้นะ........”
“อ้อ ไอลูกชูนี่เอง...” ผมอออ้อกับพี่หนึ่ง ทั้งที่จริงก็ไม่ได้รู้ความหมายหรอก
“แก.........แกอย่าอยู่เลย....” ไอเด็กที่บอกว่าเป็นเจ้าของบ้านวิ่งเขามาผลักพวกผม แต่พี่หนึ่งหลบทัน มีแต่ผมที่หลบไม่ทัน
ทำให้โดนผลักเป็นรอบที่สอง ซึ่งเจ็บกว่ารอบแรก
แต่พี่หนึ่งก็วิ่งเข้าไปจิกหัวไอเด็กนั้น ส่วนผมลุกขึ้นได้ก็ต่อยมัน แต่มือที่ยังเป็นอิสระอยู่ก็สู้กับผมเช่นกัน
“ว้าย....คุณหนูภูมิหยุดนะคะ...” ผมเห็นหญิงแก่คนหนึ่งวิ่งเข้ามาเหมือนจะช่วยไอหมอนี่
และพวกเราสองคนที่สองก็กลัวพอที่จะไม่สู้กับผู้ใหญ่ ผมหยุดต่อยมัน ส่วนพี่หนึ่งก็ปล่อยมือจากหัวมันด้วยเช่นกัน
แต่มันไม่ยอมหยุด มันกระโดดถีบผมลงไปจุกบนพื้นหญ้า ส่วนพี่หนึ่งก็โดนมันต่อยเหมือนกัน
“ว้าย........ลูกเป็นอะไรหรือเปล่า....” นั้นเป็นเสียงแม่ของพวกผมเองครับ
เธอวิ่งเข้ามาฉุดพวกเราขึ้นแล้วดูอาการบาดแผลที่เกิดขึ้น
“แกกล้าดีอย่างไงมาทำลูกฉัน.......” เสียงอันโกรธเกี้ยวของแม่ผม เราสองคนได้แต่โอบกอดเอวของแม่ไว้ แล้วร้องไห้
เพราะความเจ็บปวดที่เกิดจากการโดนทำร้าย.....ซึ่งอาการบาดแผลก็พอๆๆ กัน
ผมมองเห็นหญิงแก่คนนั้นโอบกอดมันเช่นกัน แต่ไม่มีน้ำตาเหมือนพวกเราเลยซักนิด
“นุช เกิดอะไรขึ้น.....” เสียงพ่อเลี้ยงที่เดินตามมาสมทบ
“คุณคะ ก็เด็กเนี้ยอยู่ๆ ก็มาทำร้ายลูกฉัน....ดีที่มาทันไม่งั้น ลูกฉันคงเจ็บมากกว่านี้”
“ภูมิลูกลงมือก่อนหรอ.....” เสียงพ่อเลี้ยงทำให้ผมรู้ว่าไอเด็กเปรตนั้นชื่อภูมิ
ไม่มีเสียงตอบ มีเพียงสายตาที่จ้องอาฆาตมาทางพวกเราสามแม่ลูก
“คุณคะ ดูสายตาลูกคุณสิ....”
“ภูมิพ่อถามว่าลูกทำก่อนหรือเปล่า........”
“พ่อครับ ผมกับหนึ่งโดน มัน...เออ ภูมิ แกล้งก่อนครับ..” ผมบอกออกไป
“ใช่คะคุณพ่อ พวกเราเล่นกันอยู่ดีๆๆ ภูมิก็มาผลักสอง.....” เสียงพี่หนึ่งคอยเสริมทับ
“ภูมิขอโทษเดี๋ยวนี้....” เสียงพ่อเลี้ยงที่เดินเข้าไปหาไอภูมิ
แล้วจับมือไว้ พาเดินมายืนตรงหน้าพวกเรา สองคน
“ภูมิถ้าลูกทำผิดก็ต้องขอโทษนะ ต่อไปพวกเขาจะเป็นพี่น้องกับภูมินะ...”
ไอภูมิมันสะบัดมือออกจากการจับของพ่อ
“ไม่...ไม่ ผมไม่มีพี่น้องแบบพวกมัน รวมทั้งมันด้วย...”
ผมตกใจกลัวกับท่าทางที่ไอภูมิมันชี้นิ้วมายังแม่ของผม ซึ่งสายตาของแม่ผมก็ไม่ได้จะญาติดีด้วยเช่นกัน.....ก่อนพี่ไอภูมิมันจะ
วิ่งหนีไป
“คุณคะ ถ้าเป็นแบบนี้ลูกฉันต้องโดนแกล้งแน่ๆ “ เสียงแม่ผมพูดขึ้น
“เดี๋ยวผมจะบอกเรื่องนี้กับ......เม......แม่ภูมิเอง...”
ปัญหาของเรื่องนี้จบด้วยคำบอกเล่าของแม่ว่า ............เขาจะไม่เข้ามาเล่นที่บ้านใหญ่....ส่วนถ้าเขาแกล้งอะไรพวกผมก็ให้บอก
แม่ได้เลย......แม่จะเป็นคนจัดการให้....ซึ่งพวกผมก็ดีใจที่จะได้ไม่เห็นมันอีก.....
+++++++++++++++
ตลอดระยะเวลา 10 ปีนี้มานี้ ไอภูมิกลายเป็นของเล่นของพวกเราไปโดยปริยาย
โดยการกลั่นแกล้ง ที่ไม่มีการโต้กลับ ทำให้พวกผมได้แกล้งมันไม่เว้นแต่ละวัน
พอวันไหนมันโกรธจนลงมือกับพวกเรา แม่ก็เป็นคนที่จะจับมันลงโทษ
ซึ่งพ่อเลี้ยงก็ให้อำนาจแม่ของพวกเราแล้วเช่นกัน ตลอด 10 ปีมานี้ แม่ค่อยจัดการเรื่องทุกอย่างภายในบ้าน
แทนเมียเก่าของพ่อเลี้ยง และสิ่งที่พวกเรารู้อีกอย่างคือ ภูมิไม่ใช้ลูกชู้แต่เป็นลูกชายแทนๆ ของพ่อเลี้ยง และทรัพย์สมบัติของ
พ่อเลี้ยงเกินครึ่งจะเป็นของไอภูมิโดยถูกต้องตามกฎหมาย
ซึ่งนั้นทำให้แม่ผมโกรธมากตอนที่รู้ความจริงเรื่องนี้ แต่แม่ก็ทดแทนโดยการปรนนิบัติพ่อเลี้ยงเป็นอย่างดี
แต่ช่วงหลังๆ พ่อเลี้ยงป่วยบ่อย ทำให้ต้องอยู่บ้านซะเป็นส่วนใหญ่.....
ตลอด 10 ปีที่พวกเราอยู่บ้านหลังนี้ พร้อมทั้งคนใช้ เงิน หน้าตา ที่ปลูกปั้นผมให้พวกเราเอาแต่ใจ อยากได้อะไรก็ได้
ยิ่งพี่หนึ่งซึ่งปีนี้เข้ามหาลัยชื่อดังชั้นแนวหน้าด้วยเงินก้อนโต พร้อมทั้งรถคันแรกที่เธอเลือกชื้อด้วยเศษเงินของที่บ้าน
ส่วนผมปีนี้อยู่ ม.6 แม้ว่าผมจะอายุห่างจากพี่หนึ่ง 2 ปี แต่ผมเรียนเร็วกว่าทำให้ระดับการศึกษาไม่ห่างจากกันมาก
นิสัยผมก็คล้ายๆ กับพี่หนึ่งซึ่งถูกปลูกฝังมาเป็นอย่างดี......แต่อาจจะมีนิสัยเสียบ้าง ตรงที่ชอบเห็นใจคนอื่น.....
ส่วนไอภูมิอยู่ชั้นเดียวกับผมครับ ถือว่าคอยเป็นเบ๋ให้ผม ผมกับมันเรียนคนละโรงเรียนกัน......
!!!!!!!!!!!!!!!!
ปล. มาลงแล้วจร้า เรื่องนี้ แรงๆๆ กันทุกคนเนอะๆๆ
เขียนไปเขียนมาพล็อตคล้ายๆ หนังบ้านเราเลย แต่มันจะสนุกตรงเนื้อในละมั่ง
ใครอ่านแล้ว สนุก หรือเกิดความรู้สึกอะไรก็บอกได้นะ.....
พยายามมาลงให้เร็วๆๆ (นิยายเรื่องนี้มาตามเสียง....) เหอะๆๆๆๆ
ขอให้สนุกกับการอ่าน และนอนหลับฝันดีนะจร้า... :bye2:
-
แปะๆกรี๊ดดด~
เรื่องนี้ก็ดราม่าอีกแล้ว สงสารภูมิ ไม่เข้าว่าทำไมพ่อแท้ๆ ต้องไล่แม่ไปอยู่บ้านเล็กด้วย
ทั้งที่มาก่อน แต่นังเมียน้อยมาทีหลัง ไม่แปลกที่ภูมิจะโกรธขนาดนี้
ภูมิน่าจะอ่อนโยนกว่านี้ ถ้าไม่ใช่เพราะโดนทำร้ายจิตใจ คงไม่ทำแบบนี้หรอกใช่มั้ย? :sad4:
หนึ่งกับสองก็มีส่วนคล้ายกันตรงที่มันไม่ค่อยมีน้ำใจนั่นแหละ อะไรฟะ?!
มาทีหลังแต่มาทำคนอื่นก่อนได้ไง
หมั่นไส้ยัยเมียน้อยกับลูกๆ ของชี เฮ้อขนาดไม่ใช่เลือดเนื้อแท้ๆ ยังมาทำกร่างใส่ลูกตัวจริงอีก
ไหนจะคุณพ่อที่กำลังป่วย ได้ใจล่ะสิท่า คิดว่ายัยเมียน้อยนี่ไม่ได้จริงใจอะไรหรอกนอกจากอยากให้ตัวเองกับลูกสบายไปก็เท่านั้น
สงสารคุณผู้หญิงใหญ่ โฮ~ อยู่อย่างลำบากแน่ๆ เลย
ลงต่อนะคะ ^ _^
-
:mc4: :mc4:
สรุปใครเคะใครเมะ - -??? ภูมิฮึดสู้ หรือ สองกดขี่ภูมิกันแน่ @_@
เอาเป็นว่าให้สามคำ
ใคร จะ เสร็จ :laugh:
-
เจิม ๆ เรื่องใหม่ค่ะ :mc4:
เรื่องนี้มีกลิ่นมาม่าโชยมาแต่ไกล :a5: อยากให้ภูมิโดนกด เพราะเราชอบพระเอกเลว ไอ๊ย๊ะ :impress2:
ปล แอบกระซิบว่าเข้ามาเพราะเห็นชื่อเรื่องมีคำว่า SM o13 เค้าป่าวหื่นนะ * ทำหน้าใสซื่อ ตาวิ้ง ๆ *
:pig4: :pig4: :pig4:
-
เอ้า! ไปๆมาๆ ภูมิโดนแกล้ง ซะงั้น นึกว่าน้องสองจะโดน ย้ำยี ซะอีก
ติดตามๆๆๆ o13
-
เอิ่มสงสารอ่ะ แล้วจะเอาคืนยังไงละนี่....เฮ้อทำใจก่อนอ่านเลยนะนี่.....ตามมาจากเรื่องเก่าจ๊ะ
-
เรื่องใหม่น่าอ่าน :L2:ค่า
-
เอิ่มสงสารอ่ะ แล้วจะเอาคืนยังไงละนี่....เฮ้อทำใจก่อนอ่านเลยนะนี่.....ตามมาจากเรื่องเก่าจ๊ะ
ถึงผู้อ่านที่รักนะคะ อย่างเครียด...นักน้าน เป็นห่วงค่ะ.....
เรื่องนี้ รับรอง เลือด......นอง(ระหว่าง คนอ่าน กับคนแต่งนะ) 555
มาทักทายค่ะ...ไปนอนจริงๆ แหละ ......
เออ พี่ภูมิ ฝากบอกมาค่ะว่า..... ผมจะโตเป็นผู้ใหญ่เร็วๆๆ
ไปแหละ แว่บ..
-
ไม่ว่าอะไรเด็กๆ แต่อยากจะด่าแม่สอง พ่อถูมิมาก ฮึย
พ่อภูมิก็แหม ไหนว่ารักลูกไง แต่ทำอย่างนี้กับลูก
-
เออ ลูกเองไม่รัก รักลูกเลี้ยงมากกว่าขอให้เจริญๆนะ ขอให้เมียน้อยหลอก เออให้หมดตัว หมั่นไส้
-
ขอโทษนะ
แต่เรารู้สึกว่าพ่อใจร้ายไปป่าว นั่นลูกตัวเองนะ ไม่รักเค้าหรอ
-
น่าสงสารน้องภูมิ ทำไมพ่อถึงได้...แบบนี้ หลงเมียน้อยอะไรขนาดนั้น =_=
เป็นกำลังใจให้น้องภูมิ (รออ่าน)
เอสเอ็มด้วย จะเอสอย่างเดียวรึเปล่า?
ไม่ค่อยได้อ่าน sm นานแล้ว ลองดู
-
รอ ~ๆ
สงสารภูมิ อยากตบอีแม่เลี้ยงว่ะครับ
-
สงสารภูมิจัง พ่อใจร้ายมาก
ปล่อยให้แม่เลี้ยงรังแกลูกตัวเองได้ไงเนี่ยยยย
-
จากอดีตกลายเป็นอย่างนี้ได้ไงล่ะเนี่ย!~
น่าสงสารภูมิอ่ะคนเขียน :m15:
ภูมิเป็นเคะใช่ปะ ?
-
ตอน1
อยากที่บอก.......ถ้าพี่หนึ่งได้รถ แล้วคิดว่าผมจะไม่ได้มั่งหรอ
ดังนั้นเมื่อพี่หนึ่งได้ ผมก็ต้องได้เช่นเดียวกัน รถมินิคูลเปอร์คันงานของผมส่งจัดส่งมาให้วันรุ่งขึ้น
เลขทะเบียน กพ6969 ซึ่งเป็นเลขที่นับได้ว่าหายาก แต่ก็ไม่คณามือครอบครัวของผมที่จะซื้อได้
“ว้าว....มาแล้วรถคันใหม่..พี่หนึ่งมาดูดิ..” ผมตะโกนเรียกพี่สาว
“ชิวล์....แกนี้น้าน..พอฉันได้อะไร แกก็อยากได้ทุกที....แม่ทำให้ต้องให้มันด้วยแหละ...” เสียงน้อยใจที่พี่หนึ่งบอกแม่
“เชอะ ผมนะมันผู้ชายมีรถไม่แปลกหรอกตอนนี้อ่ะ..ว่าแต่พี่เถอะขับเป็นยัง...”
“แก..ปากดีนักนะ ยิ่งโตยิ่งปากดี..”
“หยุด....เลยทั้งสองคนนั้นแหละ....” เสียงแม่ของพวกผมเองที่กำลังห้ามทัพอยู่
“อ้าว...แม่กำลังไปไหนอ่ะ...” ผมถามออกไปเมื่อเห็นแม่แต่งตัวซะสวยพร้อมกระเป๋าถือในมือ
“ฉันจะไปคลายเครียดซักหน่อยนะ...” แม่ผมพูดพร้อมกับยิ้มแย้มเมื่อพูดถึงเป้าหมาย
“แม่จะไปเล่นไพ่อีกแล้วหรอ.....เลิกเหอะ เดือนๆ หนึ่งแม่เสียเป็นล้านแล้วนะ..” ผมเตือนแม่ด้วยความหวังดี
“แกหุบปากเลยนะสอง ถ้าพ่อแกรู้เข้าฉันจะโดนไม่น้อย เงียบๆๆ ไปเลย....พวกแกทั้งคู่ก็เหมือนกันแหละ วันๆ เอาแต่เที่ยว
กัน...หัดตั้งใจเรียนหน่อยสิ..”
“สอง แกนี่ปากเสียจริง..............แม่รีบไปรีบกลับนะค่ะ...” พี่หนึ่งด่าผม และหันไปประจบแม่ พร้อมกันเดินพาแม่ไปส่งที่รถ ซึ่งมี
คนขับรถรออยู่ที่ด้านหน้าของตัวบ้าน
ผมเลยเดินออกมาดูรถคันงานแทนที่จะไปสนใจแม่กับพี่หนึ่ง
มือที่ลูบไล้รถที่เป็นชื่อของผมเอง เป็นของผมเอง มันน่าภูมิใจกว่าจะเป็นของมือสองของคนอื่น
รถที่บ้านนี้มีรถหลายคันมากและทุกคัน มันเหมือนเป็นของมือสองของไอภูมิ ซึ่งผมไม่ชอบเอาเสียเลย
ดังนั้นตอนแม่มานี้ปีแรกๆๆ เฟอนิเจอร์ทุกอย่างถูกเปลี่ยนยกชุด......ซึ่งพ่อเลี้ยงก็ไม่ได้ว่าอะไร
“อ้าวนม ขึ้นมาบ้านใหญ่ทำไม..” ผมเรียกออกไป.....ตอนเห็นนมเดินผ่านหน้า
“คุณหนึ่งเรียกป้าไปทำความสะอาดห้องเธอนะคะ.......”
“เหอะ..ร้อยวันพันปีไม่เห็นเรียก...แล้วจะมาใช้อะไรนมตอนนี้....”
ผมอาจจะเป็นคนขี้สงสารคนที่อายุมากๆ หน่อย แต่ก็ไม่ถึงกับใจดีเท่าไหร่
แล้วยิ่งผมรู้จักพี่ผมดีเท่าไหร่ ผมรู้เลยว่าเดียวอีกสักพักนมต้องเจอของบางอย่างทุ่มใส่แน่นอน
ผมตัดสินใจเดินตามนมขึ้นไปยังห้องของพี่หนึ่ง
“หนึ่งๆๆ เปิดดิ.....” ผมตะโกนเรียน
พี่หนึ่งขึ้นมาบนห้องหลังจากส่งแม่เสร็จแล้ว ในห้องของเธอมีทุกอย่างเหมือนผม
ไม่ว่าจะเป็นอุปกรณ์เทคโนโลยี....เฟอร์นิเจอร์ ที่จำเป็นสำหรับเรา....ในแบบที่เราคิด
มันจะมาในวันรุ่งขึ้นเสมอๆ
เสียงเปิดประตู “ว่าไงแก จะเรียกฉันทำไม...”
“เปล่า......แค่จะมากบอกว่าเดี๋ยวให้นมมาทำห้องฉัน....ส่วนห้องพี่นะ ให้ป้าน้อยมาทำ...” สีหน้าขัดใจส่งมาที่ผม
ซึ่งมีนมยืนก้มหน้าอยู่ข้างๆ....
“สอง แก......ยัยน้อยมันทำไม่สะอาดนี้....ให้นมทำนั้นแหละดีแล้ว..” พี่หนึ่งเถียงผม
“หนึ่ง.....ถ้าพี่ไม่ยอม...ผมจะฟ้องแม่ว่าพี่แอบคบไอกุยที่อยู่ที่โรงเรียน....”
“นี่แก..เดี๋ยวนี้กล้าหรอ...” พี่หนึ่งแผรดเสียงบอกว่าโกรธสุด พร้อมทั้งตบลงไปที่หน้าของนม โดยที่ผมและนมยังไม่ทันตั้งตัว
“โอ้ย....” “พี่หนึ่ง...” ก่อนที่ผมจะพูดต่อ พี่หนึ่งก็ปิดประตูปังใส่หน้าผมแล้ว
ผมเดินเข้ามาในห้องพร้อมกับนม ซึ่งเอามือกุมหน้า
ความสงสารบังเกิดแต่ก็ไม่ได้พูดอะไร ผมไม่คิดจะขอโทษแทนพี่หนึ่งที่ทำแรงๆ แบบนี้
นมอายุมากกว่าแม่ผม อยู่เกือบ 10 ปี ถือว่าเป็นคนเก่า คนแก่ของบ้านเลยก็ว่าได้
ปกตินมจะไม่ขึ้นมาที่บ้านใหญ่ แต่จะต้องคอยดูแลในการจัดเตรียมอาหารทุกมื้อในบ้านใหญ่
แต่หลายปีให้หลังที่พ่อเลี้ยงเริ่มป่วย ทำให้นมเริ่มมีหน้าที่มากขึ้น
และถ้าไม่เป็นที่พอใจของพี่หนึ่ง.......การตบตีก็จะเกิดกับทุกคน
ไม่ว่าจะเป็นใครก็ตามที่ไม่สามารถสู้พี่หนึ่งได้ ส่วนแม่ผมกับผมเพียงแค่ บ่น ด่า ว่าเท่านั้น
ผมเดินเข้าไปนั่งที่โต๊ะอ่านหนังสือภายในห้อง ซึ่งมีนมยืนคอยรับคำสั่งอยู่
“นม..ก็ทำความสะอาดห้องนี้แหละ... จัดที่นอนก็พอ..ส่วนอยากอื่นเดียวสองทำเอง..”
ความสงสัยเกิดขึ้นตั้งแต่นมโดนพี่หนึ่งตบ.....
ผมนั่งมองนมจัดที่นอน พลางคิดในใจว่า......แก่ป่านี่แล้วยังต้องมีทำงานหนักๆ แบบนี้อีก
“นมไม่คิดจะออกไปอยู่กับครอบครัวหรอ.......” ผมเอ๊ะใจตัวเองที่ถามแบบนั้น แต่ก็ลองรอฟังคำตอบอยู่เช่นกัน
“ป้าเป็นห่วงคุณนายกับคุณหนูภูมิคะ....” นั้นเป็นคำตอบที่ทำให้ผมโกรธนิดๆ ..........ใครมันจะไปยอมทนให้โดนด่าว่าเพื่อคนอีก
สองคนกันนะ
“นมจะห่วงทำไมไอภูมิมันก็โต จนหมาเลียตูไม่ถึงแล้ว..” แต่ที่โกรธยิ่งกว่าคือชื่อลูกชายเจ้าของบ้านตัวจริง
“นมพอแล้ว...ไม่ต้องทำ....กลับไปเรือนเล็กป่ะ...แล้วผมฝากเรียกไอภูมิให้ด้วยนะ.....” ผมมีอารมณ์ที่เริ่มอยากจะตบตี
เมื่อได้ยินนมพูดถึงไอภูมิด้วยความรัก.....
“ค่ะ...” เสียงตอบรับของนม พร้อมกับเดินออกจากห้องผมไป
ผมยืนรอไอภูมิมารตัวร้ายที่มันคอยรอเวลาแย้งของๆ ผมไป....
ผมรู้ว่าพินัยกรรมที่พ่อเลี้ยงทำไว้นั้น ส่วนมากจะเป็นของมันโดยปริยาย
แม้ผมจะไม่รู้ในส่วนของครอบครัวผมก็ตาม......
เสียงเปิดประตูเข้ามาโดยไม่ได้รับอนุญาตจากเจ้าของห้อง
“มีไร.....” นั้นเป็นเสียงไอภูมิที่เอ่ยทัก.........มันสามารถขึ้นมาที่บ้านใหญ่ได้ ก็ต่อเมื่อมีคนเรียกใช้มัน
หรือไม่ก็พ่อเลี้ยงหาเท่านั้น.....
“กูแค่จะให้มึงมาทำความสะอาดแทนนม ก็เท่านั้น...” นี่ถือว่าเป็นคำสั่งแรกในชีวิตที่ใช้ลูกเจ้าของบ้านทำงานคนใช้
เพราะปกติ จะไม่มีใครใช้ “มึงให้กูมาทำความสะอาด แต่มึงก็ตบนมด้วยงั้นหรอ...” สีหน้ามันดูโกรธ แต่ระดับความอดทนมัน
เยี่ยมมาก.....
ผมมองหน้าไอภูมิพร้อมยิ้มที่มุมปากเล็กน้อย.......... “มึงจะทำหรือให้นมมาทำต่อ...”
นั้นคือ 1 ปี แรกตอนที่ผมอายุ 17 ที่เรียกใช้ไอภูมิขึ้นมาทำความสะอาดห้อง และก็กลายเป็นครั้งแรกของมันด้วยเช่นกัน
ที่ พี่หนึ่งเริ่มใช้ไอภูมิ.....โดยที่แม่ไม่เรียกหา แต่ก็ไม่ได้ห้าม....
ผมซะใจจริงๆ ที่ได้เห็นมันทรมานนิดๆ
หนึ่งปีให้หลัง.................
เมื่อพวกเราโตกันมากขึ้น.........การกลั่นแกล้งก็เริ่มหมดไปได้ซัก 2 ปีที่แล้ว แต่การใช้งานไอภูมิก็เริ่มต้นด้วยเช่นเดียวกัน
ที่ผมกับพี่หนึ่งต้องหยุดที่จะแกล้งมันเพราะ สรีระทางร่างกายของพวกผมเล็กกว่าไอภูมิอยู่ไม่ใช่น้อย
ดังนั้นการใช่กำลังจึงเป็นทางออกที่แย่ ถ้าหากต้องปะมือกับไอภูมิ....ซึ่งได้ไซส์พ่อเลี้ยงมาเต็มๆๆ
ชีวิตผมอยู่ในโลกความเป็นจริงมากขึ้น ผมมีเหตุผลกับทุกคนมากขึ้นนิดหน่อย ยกเว้นไอภูมิตัวมารชีวิตของผม
ผมกับนมเริ่มเข้ากันได้ดีขึ้นหลังจากนั้น....ผมมักจะเรียกนมขึ้นมาที่ห้อง....เพียงพูดคุยและฟังเรื่องต่างๆ ที่ผ่านมาในชีวิตนม
เพราะตั้งแต่แม่ติดการพนัน...ก็ไม่มีใครสามารถห้ามแม่ผมได้อีกเลย......แม้ผมจะรู้ว่าพ่อเลี้ยงรู้แล้วก็ตาม
แต่สภาพร่างกายไม่เอื้ออำนวย.....แต่จึงต้องปล่อยแม่ผมไป.....
ทุกครั้งที่ผมเรียกนมขึ้นไป...จะมีเพียงคำว่าขึ้นไปช่วยทำความสะอาด....ผมบอกนมว่าอย่าให้ใครรู้ว่าขึ้นมาทำไร......นอกจาก
ทำความสะอาดเท่านั้น..............และนมก็รับปากที่จะไม่พูดอะไรให้มากความด้วยเช่นกัน
“นมวันนี้พอแล้วแหละผมขี้เกียจคุยแล้ว...นมกลับไปได้แล้ว..” ผมบอกหลังจากเราคุยเรื่องต่างๆ กันเสร็จ
ผมรู้ว่าที่ผมต้องการนมเพราะ นมให้ความรักกับผมเหมือนผมเป็นลูกหลาน ซึ่งผมก็ต้องการเช่นนั้น
ความรักที่แม่มีให้พวกผมยังคงมีอยู่เช่นเดิม เพียงแต่ไม่มีการพูดคุยหรือแสดงให้เห็นอีก...หลังจากแม่ติดการพนัน
ผมเดินออกมาส่งนมที่หน้าห้อง พร้อมกับพี่หนึ่งซึ่งเปิดประตูออกมาพอดี
“แหมไอสอง เดี๋ยวนี้แกยึดนมทำความสะอาดห้องคนเดียวเลยนะ” เสียงแว๊กๆ ดังออกมาหน้าห้อง
“ใช่..เพิ่งให้ทำเสร็จ กำลังไล่กลับแล้ว..”
“ดี...นมนั้นมาทำห้องนี้ด้วย เร็วๆๆ ฉันจะออกไปข้างนอก กลับมาหวังว่าจะสะอาดนะ...”
“ไม่..นมทำห้องผม.....แล้วเขาก็เพิ่มทำเสร็จ พี่ให้คนอื่นมาทำดิ....”
“แกอีกแล้วนะ ชอบนักหรือไง ให้พี่น้องทะเลาะกันเนี้ย....”
แรงกระชากที่พี่หนึ่งกระชากแขนนม ซึ่งมีแต่หนังเหี่ยวๆ อยู่
พี่หนึ่งเริ่มทุบตีนมแล้ว ซึ่งผมต้องปล่อยไปก่อน ก่อนที่จะห้าม......เพราะพี่หนึ่งชอบใช้ความรุนแรงในการระบายออก
ซึ่งผมเห็นจนชินตา...ยิ่งตอนใช้ไอภูมิก็มีบางที่ๆตบตีบ้าง แต่มันก็ไม่สู้.......แม้ร่างกายจะใหญ่โตก็ตาม
“พี่หนึ่งพอได้แล้ว เดี๋ยวนมก็ตายจริงๆ หลอก” ผมรอเวลาที่จะห้ามทัพ
“นมกลับไป เร็ว...” ผมจับมือทั้งสองของพี่หนึ่ง และสั่งให้นมรีบลงไป
“ไอสอง...มึงจะปกป้องนมทำไม มันทำให้เราทะเลาะกัน....” เสียงอะลาวาดดังจนผมต้องดันที่หนึ่งเข้าห้องอีกรอบ
“แล้วพี่จะอารมณ์เสียทำไม แค่เรื่องห้องแค่เนี้ย....พี่ก็เรียกไอภูมิขึ้นมาทำซิ” ผมคิดว่าเป็นทางออกที่ดีที่จะให้มันมาทำแทนนม
พี่หนึ่งสะบัดมือที่ผมเกาะกุมทิ้ง “นั้นแกก็เรียกมันมาทำด้วย....ฉันกลับมาห้องต้องสะอาด...” พี่หนึ่งเดินกระตืบเท้าออกนอกห้อง
พร้อมทั้งเสียงขับรถออกไปข้างนอก
“มึงๆ มึงๆ ทำนมอีกแล้วนะ...” เสียงไอภูมิที่เปิดประตูห้องเข้ามาตอนที่ผมกำลังนอนอยู่
ผมตกใจตื่นเพราะเสียงกระแทกประตู
“มึงเข้ามาทำไม....กูไม่ได้เรียก..ออกไป..” ผมตะโกนออกไปพร้อมทั้งไล่มัน
เสียงเหมือนผมจะดังไม่พอหรือเปล่า.....มันกับเดินเข้ามาเหมือนจะเข้ามาต่อยจริงๆ
“มึงเข้ามาก...มึงกล้าต่อยกูหรอ...” เสียงยิ้มเยาะที่ผมพูดออกไป เพราะรู้ว่ามันจะไปทำแน่นอน
“ไอสอง กูเคยบอกแล้วไงว่าอย่าทำนม.....ถ้ามึงอยากทำ....มาลงที่กูนี้....” นั้นเป็นเสียงคาดโทษที่มันเคยพูดไว้
ตั้งแต่ครั้งนั้น....ซึ่งผมก็ไม่เคยคิดจะตีนมเช่นกัน.....
“เชอะ! มึงจะทำไมกู...ก็นมมันขี้เกียจก็ต้องมีการเคาะเอาสนิมออกซะบ้าง” ผมไม่คิดจะแก้ต่างหรอก....ให้เมื่อตอนนี้ผมอยู่สูง
กว่ามัน ยิ่งทำให้มันเจ็บผมยิ่งชอบ
ปล.จะมาต่อใหจบ ตอน1 (กลางคืนนะคะ)
-
โอย นิสัยเสีย
แม่เป็นยังไง ไม่เป็นตัวอย่างที่ดีให้ลูก
ลูกมันก็เป็นตาม
เรื่องนี้เราคิดว่าภูมิเมะนะ
หลังจากที่ดูจากชื่อเรื่อง ภูมิน่าจะทำอะไรให้สองกลัว เพราะภูมิคงไม่กลัวสองชิมิ
แล้วก็ร่างกายที่ใหญ่กว่าสอง อันนี้น่าจะกินขาด
รอค่ะ
-
พี่น้อง หนึ่ง-สอง น่าจะทำอะไรซักอย่างให้ภูมิหมดความอดทนในเร็วๆ นี้แน่ๆ
-
อ่ะโหวววว ทั้งแม่ทั้งลูก อิพี่สาวนี่ตัวดีนัก จับตบสักทีได้ป่ะ
-
เกลียดมัน เกลียดพ่อ (สมน้ำหน้า) เกลียดแม่ (ผีพนันด้วยเว้ย) นังหนึ่ง(วี๊ดว้าย ตบตีนม) นังสอง(นิดๆ)
แล้วเราก็ได้รู้ว่า ภูมิเป็นเมะโว้ยยยยยยยยยยยยย >[]< อุกรี๊ดดดดด
ใช้ได้เหมือนกัน คิดแล้วน่าสนุก รอต่อค่า~
-
เดี๋ยวสุดท้าย พ่อตาย แม่เลี้ยงหมดตัว
แล้วก็ต้องมาเป็นคนใช้ของภูมิกลับกันแทนแน่ๆ
ส่วนสองโดนเป็นทาสรักบนเตียงแน่ๆ หึหึหึ :z10:
-
แอบหวังนิดๆ ว่าภูมิจะเป็นเคะ :o12:
-
แอบหวังให้ภูมิเป็นเคะนะ แต่ถ้าเป้ฝจริงก็โคดรันทดหนักแน่ๆ
โดนกดิขี่แล้วยังจะโดนปล้ำอีก (รึเปล่า)
แต่เดี๋ยวภูมิต้องกลับมาใหญ่กว่าอิพวกสามแม่ลูกแน่นอน
แล้วก็จับสองกดเป็นนายบำเรอ (รึเปล่าอีกรอบ)
รักคนแต่งครับผม
-
มาต่อเร็วๆนะคับ รอตอนต่อไป :กอด1:
-
:เฮ้อ:
+1และเป็ดค่ะ
ปล. เยื่อน >>>> "เยือน" จากชื่อเรื่องอ่ะค่ะ
-
ภูมิเป็นเมะหรอ ตอนแรกเชียร์ให้เป็นเคะอ่ะ
1 กับ 2 นิสัยไม่ดีอ่ะ :m31:
-
เอิ่ม....
แปลกไปหน่อยมั้ยคะ ที่พ่อของภูมิปล่อยให้ลูกเลี้ยงรังแกลูกของตัวเองได้ขนาดนั้น
ถึงแม้ว่าแม่ของภูมิจะเคยคบชู้ (ตามที่แม่ของเจ้าหนึ่งสองบอก) แต่พ่อเป็นพ่อที่ไม่ได้ความขนาดนั้นเชียวหรือ
แอบคาดหวังให้พ่อถูกแม่เลี้ยงสวมเขา แล้วโดนชายชู้ร่วมมือกับแม่เลี้ยงวางยาพิษให้ตายช้า ๆ แบบทรมาน
หุหุ...โหดไปมั้ยเนี่ย
-
สงสารภูมิจังค่ะT^T
-
มันเดินเข้ามาถึงตัวผมที่กำลังตั้งท่าจะลุกขึ้น เพื่อป้องกันตัว
มือไอภูมิที่ผมคิดว่าคงต้องต่อยแน่แท้.......กับมาบีบที่ต้นคอผม....
เพียงแค่มือข้างเดียวก็สามารถกำรอบคอได้แล้ว
“ไอเหี้ย...ปล่อยกูนะ...ก็เจ็บ....” ผมตะโดนบอกพร้อมมือทั้งสองพยายามแกะมือที่มันกำคอผมอยู่
มันกดผมนอนลงบนที่นอน และใช้น้ำหนักตัวเองบังคับไม่ให้ผมใช้แขนแกะมือมันได้
อากาศจากตอนที่ยังพอให้ใจได้ ตอนนี้เริ่มที่จะหมดลง หน้าผมเริ่มแดงเพราะหายใจไม่ออก
“ป....ล่อ......ย หายใจไม่ออก.......” มือที่พยายามแกะออกก็เริ่มหมดเรี่ยวแรง
สติผมเริ่มหมดแล้ว หรือผมใกล้ตายแล้วหรือ.....ผมจะมาตายเพราะไอภูมิไม่ได้....แต่ก็ไม่ไหวจริงๆ
เสียงสูดหายใจเพื่อเอาอากาศเข้าปอด เมื่อมันปล่อยมือจากคอของผม
“แฮ่ก แฮ่ก ไอ ภูมิ มึงจะฆ่ากูหรือไง....” ผมตะโกนด่าหลังจากมีสติพอ
“กูก็อยากฆ่าพวกมึงทุกคนนั้นแหละ.....แต่ตอนนี้ยังก่อน...........”
“มึง มึง ไอเลว.....”
“เหอะ มึงเลวยิ่งกว่ากูอีกไอสอง.....มึงจำไว้ อย่าทำนม และพ่ออีก......ถ้าความอดทนกูหมดจริงๆ...พวกมึง.....5555”
มันเดินหัวเราะออกจากห้อง....
ทิ้งรอยมือที่ต้องคอผม เป็นของแถม..........
ถ้าจะถามว่าทำไมผมถึงไม่บอกแม่ หรือพี่หนึ่ง คำตอบคือผมหยิ่งเกินกว่าจะให้ใครรู้ว่าผมแพ้ไอภูมิได้....
เพราะตลอดมาผมไม่เคยถูกทำแบบนี้ ช่วงเวลานั้นมันตั้งใจจะเอาชีวิตผมจริงๆ
สายตามันบอกไว้ชัดเจนยิ่งกว่าคำพูดซะอีก
พี่หนึ่งกลับมาพร้อมกับถุงแบรนเนมด์ต่างๆ ที่อยู่ในมือ
พี่หนึ่งมักจะอารมณ์ดี...เมื่อได้ใช้เงินไปกับเสื้อผ้า หรือของที่ชอบ
คณะที่เธอเลือกเรียนคือ คณะอุตสาหกรรม ภาควิชาการออกแบบเครื่องแต่งกาย
มันไม่ใช่ความฝันของพี่หนึ่งหรอครับ แต่เป็นวิชาที่เธอคิดว่าเธอชอบมากที่สุดต่างหาก
“สอง คอแกไปทำอะไรมาแดงเชียว....” พี่หนึ่งกำลังเลือกดูเสี้อผ้าที่เธอซื้อมา แต่เหมือนเธอจะสังเกตเห็น
“อ้อ....ผมคันนะ เลยเกาซะแดงเลย.....” ผมทำท่าเกาที่ต้องคอ ซึ่งเป็นรองแดงอยู่รอบคอของผม
“สองแกมาดูนี้ดิ....เสื้อสวยมะ....”
“อือ ...ด้วยดี.....ไม่ซื้อเผื่อมั่งอ่ะ.....ปล่อยให้สองเฝ้าบ้านคนเดียว...” ผมพูดน้อยใจ
“แหม...แกก็ซื้อบ่อย ยังจะมาขออีก....อยากได้ก็ซื้อเองดิ...ไปแหละ...” เมื่อผมทำถ้าจะขอเอาเสื้อผ้าของเธองั้นแหละ พี่หนึ่ง
เลยหมอบถุงต่างๆ แล้วเดินขึ้นห้องไปเลย....
ผมตามเธอถึงไปข้างบนเช่นกัน แต่ไม่ได้เข้าห้องพี่หนึ่ง เพียงแต่เดินเข้าไปห้องที่อยู่ในสุด
ซึ่งห้องนั้นมีพ่อเลี้ยงนอน...ไม่สบายอยู่.....พ่อเลี้ยงดูแลพวกเราดีมาก และรักพวกเราด้วยเช่นกัน
ก๊อกๆ ผมเคาะประตูก่อนที่จะเข้าไปด้านใน ซึ่งมีพยาบาลส่วนตัวคอยดูแลช่วยเหลือพ่อเลี้ยง
“พ่อ เป็นไงบ้างครับวันนี้....” ผมพยักหน้าให้พยาบาลออกไปก่อน
“อือ ดูขึ้นนะ แค๊ก ๆๆ“ เสียงไอตามมา...หลังจากพูด0[
“พ่อกินยายังอ่ะ....เดี๋ยวผมป้อนให้....”
“อือ พยาบาลให้กินแล้ว แล้ววันนี้สองไม่ไปไหนหรอ.....”
“เปล่าครับ......”
“แล้วแม่สองแหละ.....อยู่ไหม...”
“แม่ออกไปทำธุระข้างนอกครับ....อีกสักพักคงกลับ....” ผมบอกออกไป
ตอนนี้พ่อ กับแม่ผม แยกห้องนอนกับอยู่ เพราะอาการป่วยของพ่อต้องคอยให้พยาบาลเป็นคนดูแลอย่างใกล้ชิด
เพราะอาการป่วยของพ่อ ทำให้ผมคิดที่จะเรียนหมอ.....ช่วง ม.ปลายที่ผ่านผมทำไม่ค่อยยากจะเรียนหนังสือนัก
และหลังจากที่พ่อเริ่มมาป่วย ทำให้ผมเริ่มคิดที่จะเรียนหมอ เพื่อไว้คอยดูแล พ่อ แม่ และครอบครัวผม ซึ่งนั้นทำให้ผมเริ่มที่จะ
พยายามอ่านหนังสือมากขึ้น..... เพิ่มทดแทนช่วงเวลาที่หายไป
ผมใช้เวลาอยู่กับพ่อนานพอสมควร เพื่อเล่าเรื่องต่างๆ ให้ฟัง แก้เครียด และอ่านหนังสือให้ท่านฟัง
แม้ว่าเป็นการยากที่จะต้องอยู่กับคนสูงอายุนาน และยิ่งต้องคอยปรนนิบัติด้วยแล้ว ยิ่งยากใหญ่
แต่ที่ผมทำได้เพราะ พ่อรักผม.......และผมก็รักท่านจริงๆ
+++++++++++++++++
ตั้งแต่ผมมีรถ ผมไม่จำเป็นต้องใช้รถของที่บ้านอีก
ผมขับรถไปกลับบ้าน-โรงเรียนเองได้......... กลุ่มเพื่อนที่คบที่โรงเรียนเป็นกลุ่มลูกนักธุรกิจ ซะเป็นส่วนมาก
พวกเราคบเพื่อ....การแสวงหาผลประโยชน์บางอย่างจากคนๆ นั้น ซึ่งผมก็เป็นคนหนึ่งที่ทำเช่นนั้น
ดังนั้นเพื่อนของผมจึงเป็นคนมีหน้ามีตา และเป็นลูกเจ้าของธุรกิจหรือลูกของแวดวงไฮโซเป็นส่วนมาก
ซึ่งผมก็ชอบที่จะคบกับพวกมัน มากกว่าที่จะคบกับคนไม่มีเงิน และคอยแต่หาผลประโยชน์จากผมอย่างเดียว
ระหว่างขับรถ ผมเห็นหลังไวๆ ของไอภูมิที่กำลังเดินอยู่ในซอย เพื่อจะเข้าบ้าน
“ไอภูมิ เมื่อวันก่อนมึงคิดจะฆ่ากู....” ภาพความทรงจำตอนที่เห็นดวงตามัน พร้อมมือที่กำคอผมไว้
“มึงก็ต้องเจอ กูบ้าง....” ผมเหยียบคันเร่ง ตรงไปยังทางที่มันกำลังเดิน
เสียงแตรดังขึ้นเมื่อผมใกล้ถึงตัวมัน มันเพียงหันมามองแล้วกระโดดขึ้นไปบนฟุตบาท.....
มันหกคะล้มคลุกฝุ่นอยู่ริมฟุตบาท..........
ผมเหยียบเบรก พร้อมกับเปิดหน้าต่าง “5555555555” ก่อนที่จะขับรถเข้าบ้านไป
กระจกมองหลังทำให้ผมเห็นมันลุกขึ้นพร้อมทั้งเขี้ยวกระเป๋านักเรียนมาที่รถผม “ไอภูมิ มึงต้องเจออีกแน่น...”
!!!!!!!!!!!
กลับมาเรื่องเรียนต่อครับ เพราะผมต้องรีบเตรียมสอบ O Net A Net เพื่อจะมีคะแนน เลือกมหาลัยและคณะที่ผมต้องการได้
ตอนที่พี่หนึ่งรู้ว่าผมจะเรียนหมอ คำดูถูกจากพี่สาวคนเดียว ทำให้ผมก็ยิ่งฮึกสู้......
“สอง สมองอย่างแกอ่ะ...สอบไม่ติดหรอก.....แกมาเรียนแบบฉันดีกว่า...”
“พี่หนึ่ง...ไมพูดแบบนี้อ่ะ....สองไม่ได้โง่นะเว้ย...แค่ยังไม่ตั้งใจซะหน่อย...”
“แก ไอสอง แกว่าฉันโง่หรอ....” พี่หนึ่งแยกเขี้ยวใส่ เพราะเริ่มจะก่อกบฏอีกแล้ว
“หยุดเลย พวกแกนี้น่า โตๆ กันแล้วเลิกทำตัวทะเลาะเป็นเด็กๆ ซักทีได้ไหม..” เสียงแม่ที่ต้องคอยห้ามทัพเสมอ
พวกผมหยุดทะเลาะกัน และก็ยังเชิดใส่กันอยู่ ไม่มองหน้ากันด้วยวันนั้นอ่ะ
ความคิดเรื่องนี่........ผลุดขึ้นเมื่อผมอ่านหนังสือบนโต๊ะภายให้ห้อง....
“เหอะๆ พี่หนึ่งรอให้ถึงวันนั้นก่อนเถอะ แล้วพี่จะทำหน้ายังไง......” ผมใช้เวลาอ่านหนังสือทุกวันในช่วง ม.6 และก็เหลือเพียงไม่กี่เดือนที่ผมจะรู้ว่าความพยายามที่ทำมาให้ช่วง 1 ปี จะทำให้ผมสามารถเรียนคณะแพทย์ได้ไหม......
เวลาผมต้องการผ่อนคลาย ช่วงกลางคืนเวลาอ่านหนังสือ ผมมักจะออกไปยืนตรงเฉลียง เพื่อสูดอากาศยากค่ำคืน
เพราะด้านหลังบ้านของผมเป็นสวนมะม่วง....ดังนั้นพอตกดึก อากาศเย็นภายในสวนมะม่วงจะทำให้บริเวณบ้านเย็นไปด้วยเช่นกัน
กิจวัตรของผมจะเป็นแบบนี้เสมอ คือ ไปเรียน - กลับบ้าน เสาร์-อาทิตย์ก็ออกไปขับรถเล่น...... แต่ถ้าเบื่อๆ ก็อยู่บ้านนั้นแหละ ไม่ต้องออกไปฝ่ากับรถติดให้เหนื่อยใจ.....ตกเย็นก็แวะเข้าไปคุยกับพ่อ แล้วกลับมาอ่านหนังสือต่อ
ผมทำแบบนั้นมาตลอด......และพรุ่งนี้จะเป็นวันสุดท้ายที่ผมจะไม่ต้องเหนื่อยกับการอ่านหนังสือแล้ว
ผลออกมาคือ ผมสามารถเข้าเรียนในมหาลัยของรัฐได้ และคณะแพทย์ศาสตร์ตามที่ผมตั้งเป้าไว้
ซึ่งนั้นทำให้ แม่เชิดหน้าชูตาที่ลูกชายสามารถเอ็นติด..... ส่วนไอภูมิเอ็นติดคณะบริหารธุรกิจ มหาลัยเดียวกับผม
ซึ่งเป็นคณะที่โดดเด่นไม่แพ้กัน...ซึ่งทำให้ผมรู้สึกแย่ที่มันสามารถเอ็นติดมหาลัยแห่งนี้ได้
แต่ผมก็ไม่คิดจะคุย หรือทำความรู้จักกับมันในรั่วมหาลัยหรอก เพราะมันคนละชั้นกันครับ....
+++++++++++++
ปล. รักคนที่อ่านนะคะ อย่างเครียดนัก สู้ๆๆ โอชิน
กำลังพิมพ์อยู่.)ตอน2(....แต่มีข้อแม้
อยากอ่านสิ่งที่เพื่อนคอมเม้น์ค่ะ ขอบคุณนะคะที่รับฟัง
อ้อ >>>>>>ตอบข้อสงสัยของทุกคนเกี่ยวกับตัวพ่อของภูมิค่ะ
คืออย่าที่บอกตอนต้น คือ พ่อรักภูมิจริงๆ ค่ะ แต่ด้วยความเกรงใจเมียใหม่
เลยรักแบบไม่ออกนอกหน้าเท่าไหร่ ส่วนเรื่องที่ภูมิโดนรังแก แล้วพ่อไม่รู้เพราะ
ถึงรู้ก็คงช่วยอะไรมากไม่ได้เพราะยกหน้าที่ดูแลบ้านใหม่เมียใหม่แล้ว
พี่สาวมือตบ จัดการพวกคนใช่ซะอยู่หมัด กลัวกันเป็นแถวๆๆ
ส่วนเรื่องพ่อ>>>> บางคนทายถูกค่ะ เพราะพยาบาลที่ดูแลเป็นคนที่เมียใหม่จ้างมา
ก็อยางที่บอกว่า พิมพ์ไปพิมพ์มาพล็อตเหมือนหนังบ้านเราได้ไงเนี้ย...เหอะๆๆ
พอก็ถูกวางยานะคะ....แต่ไม่ร้ายแรงถึงตายหรอก..แต่ก็ไม่แน่
ถ้าเมียใหม่หมดความอดทด คงได้ไปงานศพพอภูมิ กันจริงๆๆ แหละ..
ปล2> ที่ไม่อธิบายไว้ในเรื่องเพราะมันจะยาวเกินและไถล่ออกนอกเรื่อง (กลัวกลับมาไม่ได้อ่ะนะ)
เรื่องนี้ก็เป็นเรื่องสั้น เหมือนเดิมคะ แต่ลืมบอก ไม่ยาวเท่าไหร่
-
เฮ้อ! :เฮ้อ:
เพลียกับนิสัย 1 และ 2
ยัยเมียใหม่อีกคน ไม่ไหวจะเคลียร์~
-
อ่านแล้วไม่ชอบสองพี่น้องกับตัวแม่อย่างแรง...รอภูมิเอาคืนหนักๆแรงๆเอาให้สาสม
-
เอาเจ็บๆภูมิ เอาให้ไม่กล้าเชิ่ดหน้าชูคออีก =^=
-
ถึงจะแก้ตัวยังงัยก็รับบทของพ่อไม่ได้อยู่ดีละครับ มีด้วยเหรอพ่ออย่างนี้ทีลูกตัวเองไม่เคยดูแล
แต่กลับไปดูแลลูกเลี้ยงอย่าง ลูกตัวเองให้เดินไปเรียน ส่วนลูกเลี้ยงขับมินิคูเปอร์ มันเป็นไปได้อย่างไร
อะไรมันจะทุเรศขนาดนั้น ถ้าเป็นลูกของตัวเองกับเมียใหม่จะไม่ว่าสักคำ รู้สึกแย่จังเลย มันไม่ค่อยจะสมจริงสักเท่าไหร่ครับ
สงสารแต่น้องภูมิทำไมคนแต่ง ถึงไม่ทำให้น้องภูมิเข้มแข็งกว่านี้ละครับ จัดการอีแม่เลี้ยงกับลูกๆใจร้ายให้อยู่หมัดไปเลย
แต่ถึงยังงัยก็ขอบคุณครับที่แต่งให้ได้อ่าน
-
ถึงจะแก้ตัวยังงัยก็รับบทของพ่อไม่ได้อยู่ดีละครับ มีด้วยเหรอพ่ออย่างนี้ทีลูกตัวเองไม่เคยดูแล
แต่กลับไปดูแลลูกเลี้ยงอย่าง ลูกตัวเองให้เดินไปเรียน ส่วนลูกเลี้ยงขับมินิคูเปอร์ มันเป็นไปได้อย่างไร
อะไรมันจะทุเรศขนาดนั้น ถ้าเป็นลูกของตัวเองกับเมียใหม่จะไม่ว่าสักคำ รู้สึกแย่จังเลย มันไม่ค่อยจะสมจริงสักเท่าไหร่ครับ
สงสารแต่น้องภูมิทำไมคนแต่ง ถึงไม่ทำให้น้องภูมิเข้มแข็งกว่านี้ละครับ จัดการอีแม่เลี้ยงกับลูกๆใจร้ายให้อยู่หมัดไปเลย
แต่ถึงยังงัยก็ขอบคุณครับที่แต่งให้ได้อ่าน
ขอบคุณจริงค่ะ เราต้องการคอมเม้นแบบนี้อ่ะ อ่านแล้วทำให้เห็นข้อด้อย
แล้วเราจะได้พัฒนาได้มากขึ้นด้วย
เป็นเพาะคุณค่ะ เดี่ยวจะ มาลง ตอน 2 ให้เลย
-
ตอน 2
ตอนนี้ผมจบม.ปลายเรียบร้อยแล้วครับ และจัดการเรื่องเรียนต่อได้หมดแล้ว เหลือเพียงการเปิดเทอมเท่านั้น
ดังนั้น ช่วงเวลานี้เป็นเวลาแห่งการพักผ่อนของผม...เพราะไม่ต้องอ่านหนังสือ มีเวลาเที่ยวเล่น....ได้ตามใจ
วันนี้ผมตั้งใจจะไปซื้อของใช้ส่วนตัวนิดหน่อย เพื่อเตรียมตัวสำหรับเปิดภาคเรียนแรกในรั่วมหาลัย
“พี่หนึ่ง ไปเดินช็อปกัน....” ผมเดินเข้าไปในห้องเพื่อชวนพี่สาว
“ไม่อ่ะ ....เดี๋ยวแฟนมารับไปเที่ยว...แกไปเหอะ..” เธอตอบผม แต่ยังคุยสายโทรศัพท์กับใครบางคนอยู่
ซึ่งผมคิดว่าเป็นแฟนพี่หนึ่งแน่นๆ แต่ไม่รู้ว่าคนที่เท่าไหร่เท่านั้นเอง......
ผมขับรถออกไปซื้อของ และเดินเล่นบริเวณย่านศูนย์กลางค้าชั้นนำ มีเสื้อผ้า โทรศัพท์ และของใช้อีกมากมายให้เลือก
ซึ่งผมก็ใช้เงินไปมากกับการซื้อของส่วนตัว......ผมเดินเข้าร้านหนังสือ ซึ่งมีหนังสือขายมากมาย แต่ละชั้นของร้านก็จะแยก
ประเภท และหมวดหมู่ของหนังสืออย่างเหมาะเจาะ ผมเดินเข้ามาในชั้นที่เกี่ยวกับหนังสือแพทย์ เพื่อเลือกซื้อเอาไว้อ่านก่อนที่
จะเข้าเรียนในมหาลัยนั้นจริงๆ หนังสือหลายเล่มอยู่ในมือของผมโดยไม่หวั่นเรื่องราคาแม้แต่เล่มเดียว
ผมใช้เวลาอยู่ที่นั้นจนพอใจก่อนที่จะเดินมาขึ้นรถตัวเองกลับบ้าน........
“นั้นแม่ไอภูมินิ.......มานั่งทำอะไรตรงนี้..........” หน้าปากซอยมีป้ายรถเมล์อยู่ เหมือนสัญชาตญาณคุณหมอเข้าสิง
เพราะลักษณะท่าทางเหมือน้าเพ็ญจะเป็นลม.....
ผมเลยต้องลงจากรถเพื่อมาสอบถามอาการ........... “น้าเพ็ญ....เป็นอะไรครับ......” ผมถามด้วยความเห็นห่วง (ผมแพ้ทางคน
แก่...อ่ะ)
“อ่ะ ....หนูสอง.....น้าหน้ามืดนิดหน่อยจ๊ะ..” เธอบอกผม ด้วยท่าทางอิดโรย และของที่อยู่ในมือเป็นเหมือนส่วนผสมของ
กับข้าวก็ว่าได้ ซึ่งอยู่เต็มทั้งสองมือของน้าเพ็ญ
“มะ....ขึ้นรถ เดี๋ยวไปกับผม....อีกนิดก็ถึงบ้านแล้ว...” ผมดึงของในมือมา
“อย่าเลยหนูสอง....เดี๋ยวน้ากลับเองดีกว่า...” เธอพยายามยื้อแย่งของที่ถือกลับคืน ดังนั้นผมเลยกระชากของ..มาไว้ที่เบาะหลัง
และดันน้าเพ็ญขึ้นรถ..........
ในรถไม่มีเสียงการพูดคุยใดๆ ความเงียบทำให้น้าเพ็ญดูเครียดยิ่งกว่าเดิม และดูเหมือนอาการจะหนักขึ้นด้วย
“หนูสอง...ให้ป้าลงหน้าบ้านแล้วกัน....นี่ก็ถึงแล้ว เดี๋ยวป้าเดินต่อไปเอง”
“ไม่ต้อง...เดี๋ยวน้าเพ็ญเป็นอะไรขึ้นมาในบ้าน จะแย่ไปกันใหญ่ เดี๋ยวผมจดรถแล้วจะพาไปส่งที่บ้านแล้วกัน...” ผมสั่งเสียงดุ
ซึ่งทำให้น้าเพ็ญตกใจเล็กน้อย
ผมขับรถไปจอดในโรงรถ พร้อมทั้งพยุงน้าเพ็ญ มืออีกข้างก็หิ้วของที่น้าเพ็ญแกซื้อมา
ใกล้ตัวบ้าน....ผมเห็นนมนั่งอยู่ใต้ถุงบ้าน..... “นม นมมาช่วยพยุงน้าเพ็ญหน่อย..”
“คุณนาย เป็นอะไรค่ะ..”
“น้าเพ็ญแกเป็นลมนะ เอานี่ไปเก็บในครัวก่อนป่ะ..แล้วนมก็หาน้ำ หาผ้ามาเช็ดตัวน้าเพ็ญหน่อย...เอายาดมมาด้วยนะ..” ผมสั่ง
ทั้งที่ยังไม่ได้เรียนหมอเลยด้วยซ้ำ แต่นี้เป็นพื้นฐานที่ใครๆ ก็ทำกันดังนั้นไม่ต้องเรียนก็ได้
นมเดินเอาของที่ผมหิ้วมาด้วย ไปเก็บในครัว
“มึงมาทำไรที่นี่ .......” ต้นเสียงจากด้านหลังทำให้ไม่ต้องหันไปก็รู้ว่าเป็นใคร แต่ผมก็ยังหันไปอยู่ดี
“มึงปล่อยให้แม่ เดินทำอะไรอยู่นอกบ้าน กูกะจะชนซะแล้ว...ดีนะที่นึกได้ว่าเป็นแม่มึง ไม่ใช่มึง” ผมโกหกออกไปเพื่ออยากจะ
เห็นสีหน้าของมัน
“มึง มึง มึงกะจะชนแม่กูเลยหรอ...” ผมยิ้มสะใจที่เหมือนจะเห็นควันออกจากหูมันได้
“ภูมิ....ไม่ใช่....” น้าเพ็ญพยายามแก้ต่างให้
“แม่...แม่จะปกป้องมันทำไม..มันจะฆ่าแม่นะ..” ไอภูมิเหมือนมันจะไม่จะพยามเข้าใจอะไร
“เอาไป กูเอาแม่มึงมาคืน... “ ผมดันร่างของน้าเพ็ญ ซึ่งยังอ่อนปวกเปียก ให้ไอภูมิ
พร้อมทั้งเดินจากมันมา...........
ที่จริงผมก็ไม่ได้คิด......จะทำให้น้าเพ็ญรู้สึกไม่ดีด้วยคำพูดอะไรหรอก เพียงแต่เห็นหน้ามันแล้ว.......มันนึกอยากทำให้มันโกรธ
ซะให้ได้
ยิ่งได้เห็นสีหน้ามันเจ็บปวดเท่าไหร่ ผมยิ่งมีความสุข....
ผมกลับมาที่รถพร้อมทั้งหยิบของตัวเองออกจากรถ....เพื่อเอาขึ้นไปเก็บในห้องตัวเอง
“พี่หนึ่งงง แม่ แม่ พี่หนึ่ง....” ไม่มีเสียงตอบรับ......ดังนั้นผมจึงรู้ว่าแม่ก็ไปอีกแล้ว ส่วนพี่หนึ่งคงไปเที่ยวกับแฟนอย่างที่บอก
เมื่อเช้า...........
นับวันแม่ยิ่งกลับดึกขึ้นเรื่อยๆ จนผมแทบจะไม่ได้เห็นแม่ด้วยซ้ำไปในแต่ละวัน
อาหารที่วางอยู่บนโต๊ะ ถูกจัดไว้อย่างละสาม ตอนนี้เหลือสอง แต่อีกหน่อยคงเหลือแค่ผมคนเดียวที่มานั่งกิน
“น้อย....เอาไปเก็บ ฉันไม่กิน....แล้วนี่ไม่มีใครอยู่เลยหรอ...” ผมถามน้อยซึ่งเป็นคนใช้ของบ้าน
“ค่ะ คุณหนูสอง....” เป็นคำตอบที่ผมคิดอยู่ในใจเช่นกัน
“น้อย...นั้นปิดบ้านเลยแล้วกัน...แต่ไม่ต้องล็อคประตู เดี๋ยวแม่กลับมาเข้าไม่ได้” ผมสั่งออกไปก่อนที่จะขึ้นไปนอนที่ห้องของตัว
เอง
ผมอาบน้ำเร็ว เพราะตั้งใจจะนอนเร็ว วันนี้ไปเดินเที่ยวเล่นมาทั้งวัน
ทั้งเหนื่อย และเมื่อยตัวมาก...........
“ใครบอกให้มึงเข้ามา..................” ผมตกใจที่ออกมาเห็นมันยืนพิงประตูอยู่ในห้องผมแล้ว
ผมไม่เคยล็อคห้องเพราะ บ้านก็เหมือนเกาะปกป้องอยู่แล้ว แต่เมื่อผมเห็นมัน.....ผมกับรู้สึกนึกเสียใจ
“กูแค่มาตอบแทน.............” ไอภูมิเดินเข้ามาอาดๆๆ
“แค่คำว่าขอบคุณ..ก็เพียงพอแล้ว...แล้วมึงก็ออกไปซะ..” ผมกร่นด่ามัน...ในใจผมก็คิดว่าน้าเพ็ญบอกอะไรมันแล้ว
มันถึงจะเข้ามาตอบแทนอย่างที่ว่าจริงๆ
มาค่อยๆ เดินเข้ามาอย่างสิงโตจ้องจะตะครุบเหยื่อ..........ในท่าที่ไม่น่าไว้ใจ ทำให้ผมเดินถอยหลัง มารู้ตัวตอนหลังติดประตู
ห้องน้ำแล้ว
“เออ.....กูจะมาตอบแทนอย่างที่บอกนั้นแหละ....” มันเอามือมาปิดปากผมไม่ให้ร้องโวยวาย แต่ถึงผมจะร้องก็คงไม่มีใครมา
อยู่ดี.......
มันเหวี่ยงผมลงไปบนที่นอนอีกครั้ง ...........ภาพตอนนั้นกลับมามาผม ตอนที่มันจะฆ่าผม.........
“อึง อ่อย อู นะ (มึงปล่อยกูนะ)” เสียงอู้อี้ที่ถูกมันกระโดดมาทับพร้อมทั้งปิดปากเหมือนเดิม
“อูไอ่อ้ายอำ (กูไม่ได้ทำ)” พยายามจะบอกว่า......ผมไม่ได้ทำแม่มัน ...........ผมไม่อยากจะเชื่อว่าน้าเพ็ญจะไม่ได้บอกความจริงให้ไอลูกชายหน้าโง่นี้ฟัง...........
หรือไม่ก็..........มันไม่เชื่อที่แม่มันพูด......
“ไอสอง กูเคยบอกมึงแล้วว่าความอดทนดูก็มีขีดจำกัด.....มึงก็ยังโง่..ที่ยังจำไม่ได้....กูไม่คิดจะฆ่ามึงหรอกนะ......”
ผมใช้เล็บข่วนไปที่แขนมัน....เพื่อให้มันปล่อยมือจากปากผม หนังกำพร้าที่แขนมันติดมาที่เล็บผม ซึ่งทำให้ผมซะใจที่เอาคืนได้
ไม่มากก็น้อย
ผ้าเช็ดตัว.....ที่พันอยู่เริ่มจะคลายเพราะผมดิ้น.......และผมรู้สึกว่าสมควรหยุดก่อนที่มันจะเปิดไปมากกว่านี้
ตัวผมแข็ง อยู่ใต้ร่างของมัน มีเพียงส่ายตาเท่านั้นที่ยังส่งบอกมันไปว่า ........กูจะฆ่ามึง ปล่อยกู.....
“ไง มึงไม่สู้แล้วหรอ....มึงนี้มีแรงแค่นี้เองหรอ....แต่ก็ยังจะแกล้งพวกกูได้ไม่เว้นแต่ละวันเลย....”
“อ๋อย (ปล่อย..)” ผมพูดขึ้น
ดูเหมือนกำลังจะปล่อยผมจริงๆ แต่ผมคิดไปเองมากกว่า “ไอเอี้ย...(ไอเหี้ย)” ผมตกใจ เพราะดูเหมือนมันจะปล่อย แต่จริงๆ
มันลุกขึ้นเพื่อดึงหน้าเช็ดตัวผมออก........
“กูรู้วิธีจัดการมึงแหละ......หยิ่งๆ เหี้ยๆๆ อย่างมึง ก็ต้องเจอแบบกูนี้แหละ..”
ตอนนี้สติผมหลุดเลย เพราะผมไม่คิดว่ามันจะใช้วิธีชั่วๆ แบบนี้จริงๆ
อย่างที่มันพูดทุกอย่าง ผมรับไม่ได้ถ้าตัวเองจะต้องทำตัวเหมือนผู้หญิง คอยรองรับ....
ผมดิ้นอีกรอบ โดยพยายามไม่ให้มันแตะต้องตัวผมได้ ตอนนี้แรงมีเท่าไหร่ผมใส่ไม่ยัง
ทั้งมือ ทั้งตีน ตรงไหนพอจะช่วยได้ก็งัดออกมาใช้หมด
ผมต่อสู้ในสภาพนั้น จน..........ผ้าเช็ดตัวที่พันอยู่มากองอยู่บนหน้าท้องผม ซึ่งทำให้ผมสบายใจขึ้น
ก่อนที่มันจะยิ้มเห็นฟันขาวให้ ..........อึก.......เสียงหมัดที่ซัดลงมาตรงหน้าท้องผมโดยมีผ้าเช็ดตัวบังอยู่
ความจุด เสียด และเจ็บ บังก่อเกิดขึ้นมาให้ทันที.....น้ำตาไหลโดยไม่มีสาเหตุ
มีเพียงความเจ็บ และความกลัวเท่านั้น ที่ก่อเกิดขึ้นภายในตัวเอง
ความคิดผมฟุ้งซ่าน ..........กูผิดเองที่ไปแกล้งมัน..........ปล่อยกูเหอะ............ แต่ภายในอีกส่วนก็บอกว่า ผมเป็นผู้ชายเรื่อง
แค่นี้ถ้าเราไม่คิดมันก็จะหายไปเอง.........
“ไอสอง....มึงจำไว้ ตอนนี้กูอายุ 20 ปี กูบรรลุนิติภาวะ สามารถปกครองตัวเองได้แล้ว.....แล้วความอดทนกูก็หมดลง..เมื่อมึงจะ
ทำแม่กู...ต่อไปนี้ถึงเวลาเอาคืนบ้างแล้ว...มึงจำไว้ว่า ใครที่ทำกับพวกกู..กูจะเอาคือให้หมด...” นั้นเป็นเสียงที่ผมได้ยินชัดทุก
คำ เพราะมันดังก้องเข้าไปในโสตประสาทของผม.....
แม้มือจะไม่ได้ปิดที่ปากผม แต่ผมก็ไม่มีเสียงหรือแรงพอที่จะช่วยเหลือตัวเองได้
“กูไม่เคยลองกับผู้ชาย...มึงจะเป็นคนแรก....ถ้าไงมึงก็รับเอาไว้หน่อยแล้วกัน....” นั้นเป็นเสียงสุดท้ายก่อนที่มันจะยกขาผม
ขึ้น......
มันร่นกางเกงลง พร้อมกับปั่นของๆๆ มันให้ใหญ่ขึ้น ก่อนที่มันจะเสียบเข้ามาให้ตัวผม โดยที่ไม่มีการใช้อะไรช่วยแม้แต่อย่าง
เดียว............ “อ๊าก.................กกกกกกก” เสียงร้องโหยห้วน ของผมซึ่งต้องรองรับของๆๆ มัน
ผมรู้ว่าของตัวเองยังไม่เปิด เพราะความรู้สึกผมก็ไม่ได้มีอารมณ์ด้วยเลย แต่มันก็ยังกระชากตัวผมเข้ามาจนได้
ผมต้องกัดริมฝีปาก และจับผ้าปูที่นอนไว้เพื่อระงับความเจ็บปวดที่เกิดขึ้น
เสียงเตียงที่ลั่นเอียดอ๊าด บ่งบอกว่ามันเริ่มที่จะขย่มในตัวของผม มันใช่เวลานานพอสมควรก่อนที่จะถอนออกจากตัวผมได้
แม้แต่เวลาถอนออก ความเจ็บปวดก็ยังคงอยู่ไม่เปลี่ยนแปลง....
มันปล่อยขาทั้งสองข้างทั้งสองของผม โยนลงบนที่นอน พร้อมทั้งเอาผ้าเช็ดตัวเช็ดคราบเลือดที่ติดอยู่ที่ของๆๆ มัน ให้ผมเห็น...... ก่อนที่มันจะใส่กางเกงแล้วเดินออกจากห้องไป
แม้จะเป็นช่วงเวลาไม่นาน แต่ทำให้ผมรู้สึกเหมือนเป็นชั่วโมงก็ว่าได้......ร่างกายขยับไม่ได้ ท้องที่เจ็บ ก้นที่มีเลือดไหลออกมา “ไอเลว...........ไอเหี้ยภูมิ.......” ผมร้องไห้ พร้อมทั้งพยายามเอาผ้าห่มมาห่มให้ตัวเอง และขอแรงหลับ...
เพื่อจะเอาแรงไม่ฆ่ามัน.........
++++++++++++++
ปล. ไม่รู้จะช่วยให้ทุกคนอารมร์ดีขึ้นไหมน้าน.........
-
รู้สึกหมั่นใส้ 2 เล็กๆแหะ :m16:
-
ตอน 2 มาเร็วมากเลย อ่ะ ตกใจ
เอ็นซีแบบไม่มากความ ตามที่บอกว่า sm -O-
แต่ก้รุนแรงอ่ะเนอะ ต่อไปอาจจะรุนแรงกว่านี้ก็ได้
เอ่อ.. รู้สึกชอบนิสัยคู่นี้จัง อ่านแล้วมันดี
-
เอร๊ย! สองโดนภูิิมิเสียบซะแล้ว~
ไม่น่าเลย รุนแรงมาก :m25:
-
อ๊าาาาาาา
-
อยากอ่านตอนต่อไปเร็วๆจังเลยง่าลุ้นๆๆๆๆ
-
นึกเสียใจที่ทำภูมิใว้ตอนนี้มันก็สายไปแล้วละนี่แหละผลของการกระทำพอเจอเขาเอาคืนบ้างก็แค้น..หึหึ
จะผิดใหมอ่ะถ้าจะบอกว่าไม่สงสารสองเลยสักนิดอ่ะ
-
นึกเสียใจที่ทำภูมิใว้ตอนนี้มันก็สายไปแล้วละนี่แหละผลของการกระทำพอเจอเขาเอาคืนบ้างก็แค้น..หึหึ
จะผิดใหมอ่ะถ้าจะบอกว่าไม่สงสารสองเลยสักนิดอ่ะ
เรื่องนี้คนที่น่าสงสารต้องเป็นสองดิ
เราเขียนยังไง ทำให้คนอ่านเกียจสองไปได้ (หือๆๆๆ คนเขียนนั่งรอไห้)
แต่ต้องไป คนอ่านต้องได้สงสารแน่นอนค่ะ....
สองเป็นประเภท ปิดทองหลังพระอ่ะ
ประมาณว่าช่วยได้ (แต่เฉพาะคนสูงอายุเท่านั้นนะ) แต่อยากพูด อย่าชม
ประมาณว่ากูไม่อยากให้ใครชม
-
แอบงง น้อยๆ
-
o22
บวกเป็ด
-
เออเนอะ ละเหี่ยใจฮับ สองไม่น่าไปแกล้งภูมิมันเลย
โดนจัดหนักเลยเป็นไง
-
อยากรู้ว่าจะเป็นยังไงต่อ
-
สองเอ้ย ตามเวรตามกรรมล่ะนะ
-
ตอน 3
จุดเริ่มต้นความหายนะของผมเริ่มตั้งแต่ตอนนั้น.....
หลังจากวันนั้น ผมกับมันก็ไม่ได้เจอหน้ากันเป็นอาทิตย์
ผมเลือกที่จะลืมไอสิ่งที่เรียกว่าการข่มขืน.....นั้นทิ้งลงขยะซะ
ตอนนี้สิ่งที่ผมต้องตั้งใจจริงคือ เรียน..... ผมได้เช่าคอมโดไว้ใกล้ๆ กับ มหาลัยที่ผมไปเรียนอยู่
ปกติปีหนึ่งจะได้มีโอกาสพักที่หอใน ซึ่งเป็นสถานที่ๆ ทางมหาลัยจัดให้ แล้วแต่ความต้องการของนักศึกษา
แต่ผมไม่อยากไปสุ่มหัวอยู่ในหอแบบนั้น จึงตัดสินใจเช่าคอนโดใกล้ๆ เพื่อเป็นอีกทางในการเรียน
คอนโดที่ผมอยู่ถือว่า....เป็นคอนโดที่ดูดีที่สุดแล้ว เพราะแถวนี้มีแต่หอพักนักศึกษา ดังนั้นคอนโดเลยมีแบบใกล้เคียงกับหอพัก
เช่นกัน ดีตรงที่มีความสะดวกสบายไว้รองรับสำหรับลูกคุณหนูที่เกิดสนใจจะมาเช่าอยู่
ชีวิตในมหาลัยของผม เป็นอะไรที่ได้รสชาติมาก แม้ว่าจะเป็นคณะแพทย์ศาสตร์ ที่เรียกว่าเป็นคณะของผู้มีปัญญาที่เจริญแล้ว ก็
ยังก็มีการรับน้องอยู่ เหมือนกับคณะอื่นๆๆ
มันน่าเศร้าใจจริงๆ ที่ต้องมาโดนรุ่นพี่แกล้ง ไหนหน้าจะต้องเปรอะเปื้อนไปด้วยสีน้ำ แป้ง และอะไรอีกมากมาย ต้องเต้นท่าตลกๆ
ซึ่งผมไม่ค่อยชอบเลย ........แต่กฎ ก็ต้องเป็นกฎ รุ่นพี่สั่งก็ต้องทำ....... คณะของผม..ปีหนึ่งๆ มีคนที่สามารถเอ็นติดได้น้อย
และไม่ตรงตามความต้องการที่ทางคณะต้องการเสมอ...ยิ่งทำให้รุ่นของพวกเราได้ใจกันใหญ่ที่สามารถเข้าเรียนคณะที่จัดว่าอยู่
สูง ของมหาลัยได้...
แต่ปัญหาของผมก็มีเหมือนกัน คือ เพื่อนที่เรียนอยู่โรงเรียนเดิมไม่มีใครที่เข้าคณะนี้เลย ส่วนมากจะไปเรียนเอกชนมากกว่า
ดังนั้นผมก็ต้องเริ่มที่จะหาเพื่อนที่มีฐานะ และระดับใกล้เคียงกัน...
รุ่นพี่ในคณะสั่งให้เราออกมารายงานตัว และประวัติ..ซึ่งนั่นเป็นโอกาสดีที่จะทำให้ผมรู้ว่าใครคือเพื่อนของผมให้อนาคต..
เพียงผมบอกชื่อ นามสกุลเท่านั้น สายตาของทุกคนก็จับต้องที่ผม แต่ภายในดวงตาของแต่ละคนให้ความหมายที่แตกต่างกัน
โดยสิ้นเชิง..... เมื่อถึงเวลาพัก ผมกลายเป็นคนที่น่าสนใจในสายตาของทุกคนทันที ซึ่งนั้นทำให้ผมรำคาญสุดๆ
เพราะแต่ละคนต้องการแสวงหาผลประโยชน์จากผม โดยที่ผมเหมือนจะไม่ได้อะไรตอบแทน
“เธอชื่อสองหรอ..” เสียงหญิงสาวคนหนึ่งเดินเข้ามาทัก ชื่อของเธอคือ อุ้ม บ้านของเธอทำธุรกิจส่งออก ผมพยายามมอง
ภายในดวงตาของเธอ เพื่อหาอะไรบางอย่างซึ่งผมก็ไม่แน่ใจว่าใช่หรือไม่....
“อือ....ชื่ออุ้มใช่ไหม” ผมตอบกลับไป
“ทำไมถึงอยากเป็นหมอ..” นั้นเป็นคำถามที่ใจกล้ามากสำหรับคนที่ไม่รู้จักกัน..
“แล้วทำไมเธออยากเป็นหมอ.” ผมถามกลับไปด้วยน้ำเสียงที่แสดงความไม่พอใจอยู่
“เราอยากไปอยู่ชนบทนะ...ไปดูแลคนป่วย...” เธอยิ้มกับเป้าหมายที่เธอตั้งไว้
“อือ..ก็ดี..” ผมตอบกลับบ้าน
“เราบอกแล้ว เธอก็บอกบ้างซิ..”
“ผมไม่บอก...มันเป็นเรื่องส่วนตัว หนะ...” ผมเดินออกไปพร้อมกับถือขวดน้ำติดมาด้วย เพื่อหาที่ว่างสำหรับนั่งพักบ้าง
ผมมองไปรอบๆ บริเวณที่ตั้งของคณะ ซึ่งเป็นอาณาเขตของคณะแพทย์ก็ว่าได้....
แต่ยิ่งผมมองมากเท่าไหร่ ผมยิ่งต้องเกลียดที่ตั้งคณะของตัวเองเท่านั้น เพราะฝั่งตรงข้ามถนน เป็นคณะบริหารธุรกิจ
มีเพียงถนน 2 เล่นสวนกัน (ถนนสายสำคัญของประเทศสายหนึ่ง) เป็นที่กั้นบอกเขตแดนระหว่างคณะเท่านั้น แต่ก็ยังดีที่มีรั่วสี
ขาวกั้นไว้
การรับน้องมีอยู่ถึงเย็น....กว่ารุ่นพี่จะปล่อยให้แต่ละคนกลับบ้านได้....ก็เล่นซะค่ำ......
ผมพาตัวเองกลับบ้าน พร้อมกับสภาพเป็นลูกหมาตกน้ำ เพราะสีและแป้งที่ใช้รับน้อง
ผมรถขับมาถึงบ้านอย่างปลอดภัย และรถถูกเก็บที่โรงรถด้วยตัวผมเอง
“อะไรอีกเนี้ยพี่หนึ่ง....” สภาพที่เห็นคือ พี่หนึ่งกำลังตบน้อยคนใช้อยู่ ซึ่งน้อยยืนตัวสั่นอยู่หน้าบ้าน
ผมเดินเข้าไปถาม... “ก็นางน้อยนี่สิ มันรับโทรศัพท์แล้วบอกว่าฉันหลับ....โชคเลยไม่มารับฉันไปเที่ยว”
“นั้นพี่ก็โทรไปบอกโชคเองสิ...ให้มารับ” ผมบอกออกไป
“จริงด้วย...ฉันลืมไปได้ไง...” พี่หนึ่งหันหลังเดินออกไปพร้อมกดเบอร์ที่โทรศัพท์
“เหนื่อย ก็เหนื่อยยังต้องมาคอยแก้ปัญหาอีก...”
“ขอบคุณค่ะ คุณสอง...”
“ไปๆๆ ฉันอยากพัก...” ผมไล่น้อยไปให้พ้นหน้า เพราะเบื่อที่จะต้องเห็นอะไรแบบนี้แล้ว
ไอพี่หนึ่งก็ไร้ความคิด เจ้าอารมณ์ จนบางครั้งผมก็เบื่อหน่ายที่ต้องคอยเป็นไม้กันหมาให้พวกคนใช้บ้านนี้จริงๆ
อย่างที่ผมบอกว่า ไอนิสัยเสียของผมคือชอบเห็นใจคนสูงอายุ (ย้ำอีกครั้ง..ผมแพ้ทางคนแก่...)
ผมยังไม่ทันจะได้ขึ้นบันได “คุณสองๆ ...” ผมหันไปทางเสียงที่เรียกอยู่หน้าบ้าน
“มีอะไรอีกหละนม ผมเหนื่อยมากวันนี้.” อารมณ์หงุดหงิดเกิดเมื่อเห็นนมวิ่งเข้ามา
ตอนนี้เหมือนชีวิตผมจะกลายเป็นคนจัดการเรื่องในบ้าน แทนแม่ไปซะแล้ว...สงสัยผมต้องหาวัดที่เหมือนถ้ำกระบอกให้แม่เลิก
การพนันจริงๆ
“นมจะมาขออนุญาตคุณสอนใช้รถบ้านใหญ่ พาคุณนายไปหาหมอนะคะ...”
“อ้าว...แล้วไอภูมิไม่อยู่หรอ....” ผมถามไป.....เพราะถ้ามันอยู่มันคงพาแม่ไปเอง ไม่ต้องให้นมมาขอหรอก
“คุณภูมิยังไม่กลับเลยค่ะ...นมเห็นว่าคุณนายท่าจะไม่ดี...พอดีเห็นคุณสองเลยรีบวิ่งมาขอก่อน..”
“อืม...ได้ ไปบอกชาติให้เอารถออก...เดี๋ยวผมจะไปพาน้าเพ็ญขึ้นรถ...”
เหมือนผมกับนมจะลืมเรื่องฐานะชั่วคราว เพราะเมื่อมารู้ตัว ขาก็พามาถึงบ้านน้าเพ็ญแล้ว
“กูจะมาทำไมเนี้ย..ให้ชาติมันเอาไปส่งโรงพยาบาลก็ได้แล้ว...” ผมพูดพร้อมกับนึกถึงหน้าไอภูมิ ไอเลว...
“น้าเพ็ญ ไปโรงพยาบาล ผมมาพยุง...” ใจก็คิดจะเดินกลับ แต่ปากก็เรียกน้าเพ็ญไปเรียบร้อยแล้ว
ผมเดินเข้าไปพยุงน้าเพ็ญ แล้วเดินมาขึ้นรถตู้ของที่บ้านใหญ่.....เพื่อพาน้าเพ็ญไปส่งโรงพยาบาล
มีชาติ เป็นคนขับรถให้ และมีนม มีผม รวมทั้งคนไข้ ขึ้นรถตู้ตามมาด้วย
น้าเพ็ญถูกส่งมาถึงโรงพยาบาลด้วยโรคท้องเสีย อย่างรุนแรง
หมอบอกว่าต้องให้น้ำเกลือ และฉีดยาฆ่าเชื้อแล้ว ให้น้าเพ็ญนอนดูอาการอยู่ที่โรงพยาบาลก่อน
“นม.....วันนี้น้าเพ็ญต้องนอนดูอาการ....นมกลับไปกับผมก่อน” ผมบอกนม
“คือ ...นมจะเฝ้าคุณนายค่ะ คุณสองกลับก่อนก็ได้...”
“นี้มันก็ดึกแล้ว ยังไงวันนี้หมอก็ไม่ให้นมเฝ้าน้าเพ็ญ กลับเหอะน้าเพ็ญจะได้พักผ่อน...นมก็แก่แล้วมานั่งอยู่แบบนี้ก็ไม่ได้อะไรขึ้น
มากหรอก...” ผมดุเสียงแข็ง
“นมของอยู่เฝ้าคุณนายเถอะค่ะ...ไม่ต้องนอนหรอก นั่งหน้าห้องก็ได้..” ผมไม่เคยเถียงนมเลย เพราะส่วนมากผมจะสั่งมากกว่า
แต่นี้เป็นครั้งแรกที่นมยืนยันจะเฝ้าน้าเพ็ญ....ซึ่งอายุนมก็มากกว่าน้าเพ็ญเป็น 10 ปี
“นม นั้นเดี๋ยวผมติดต่อห้องพิเศษให้ นมจะได้เฝ้าน้าเพ็ญได้ แต่นมกลับไปเอาเสื้อผ้าและเครื่องใช้ของนมและน้าเพ็ญมา
...ตอนนี้ผมดูให้ก่อน...ถ้านมมาแล้วผมจะได้กลับบ้าน แล้วให้นมเฝ้าแทน...” นั้นเป็นข้อยุติที่ทำให้ผมสั่งนมได้อีกครั้ง
ผมนั่งหลับตาพิงผนังในห้องพักผู้ป่วย เพื่อรอให้พยาบาลย้ายน้าเพ็ญไปยังห้องพิเศษ และรอ..นมมาเพื่อเปลี่ยนเวร
เสียงเปิดประตูเข้ามาทำให้ผมรู้ว่าพยาบาลคงจะมาย้ายน้าเพ็ญไปห้องพิเศษ....
“ไอภูมิ...” ผมตกใจที่ไม่ได้เห็นพยาบาลอย่างที่คิด
ที่จริงขอบอกว่าผมลืมมันไปแล้วจริงๆ ว่ามันเป็นลูกน้าเพ็ญ ยังไงมันก็ต้องมาหาแม่มันอยู่ดี
มานึกขึ้นได้ก็ตอนเห็นหน้ามันนี่แหละ..... “มึงมาก็ดีแหละ หัดดูแลแม่มึงมั่ง” ผมพูดเสร็จพร้อมเดินสวนเพื่อออกจากห้องจะ
กลับบ้าน
แต่มันก็ฉุดผมให้เข้าไปในห้องน้ำ (ห้องน้ำอยู่ใกล้ประตูห้อง) “ไอเหี้ย...มึงจะทำอะไรกู..”ผมด่าออกไป
“เปล๊า...กูก็แค่อยากจะมองหน้า นางบำเรอ...อ้อไม่ใช่สิ มึงเป็นผู้ชายแต่ทำเหมือนเป็นผู้หญิง ต้องเรียก นายบำเรอ..”
“ไอเหี้ย..มึง..จะเอาอะไรกับกู..” ผมด่ารอดไล้ฟัน เพราะห้องพักฟื้นไม่ต้องการเสียงรบกวน
“เปล่า....” พูดเพียงเท่านั้น ก่อนที่มันจะงับต้นคอผม “ไปเลว ปล่อยกูนะ...” ผมพยายามดันตัวมันให้ออกห่าง
เพี้ยะ!!! นั้นแหละคือเสียงที่ผมต้องการ ฝ่ามือของผมเน้นๆ ตรงใบหน้าผมพอดี เมื่อผมดันมันออกมาแล้ว
“ไอเลว กูไม่หน้าพาแม่มึงมาเลย..ปล่อยให้ตายได้ก็ดี...” นั้นเป็นคำพูดที่ผมไม่ได้คิดแบบนั้นจริง แต่ก็เหมือนจะคิดผิดที่พูดมัน
ออกไป
เพราะมันพาลโกรธจริง ........มือที่ผมตบถูกบิดอย่างแรง ทำให้ผมต้องหันตัวตามเพื่อลดแรงบิดนั้น
กลายเป็นตัวผมตอนนี้ต้องยืนหันหลังให้มันแทน มืออีกข้างของมันถึงยัดเข้ามาอยู่ให้ปากของผมให้อ้ากว้าง...จนไม่สามารถจะ
กัดมือที่เข้ามาได้เลย ส่วนมือผมที่เหลือต้องใช้ยันอ่านล้างหน้าไว้...... เพื่อให้ตัวเองไม่เจ็บมากขึ้นไป
กระจกบานใหญ่ที่อยู่ตรงหน้าผม เหมือนเป็นคำสาปแช่งมาสู่ร่างกายของผม
ผมมองเห็นตัวเองยืนเงยหน้า.....พร้อมทั้งมีมือของไอภูมิอุดปากไว้ ด้านหลังผมคือไอเลวภูมิที่ยืนอยู่
มันส่งสายตาเหี้ยมโหด อย่างที่ผมไม่เคยเห็นมาก่อนเลย มันส่งยิ้มเหี้ยมๆๆ มายังผมซึ่งเห็นได้ผ่านกระจกบานใหญ่ในห้องน้ำ
ฟันของมันกัดเข้าไปที่รอยเดิมที่มันทำไว้เมื่อกี้.. “เมื่อกี้มึงบอกว่าอยากให้แม่กูตาย...งั้นกูฝากรอยนี้ไว้ดูต่างหน้ากูแล้วกัน...มึงจะ
ได้นึกได้ว่า อะไรที่สมควรพูด...” มันกัดผมเหมือนผมเป็นเนื้อไก่ก็ว่าได้....รอยฟันที่จมลึกเข้าไปที่ต้นคอผม พร้อมทั้งฟันเคี้ยว
ของมันที่กดเข้ามา ทำให้เห็นเลือดไหลออกมาตรงรอยฟันเคี้ยวของมัน ก่อนที่มันจะดูดเอาเลือดที่ไหลซึมออกมา
มันปล่อยผมที่ช็อค....กับทุกกริยาท่าทางที่มันทำ.... เพราะทุกอย่างถูกฉายด้วยกระจกบานใหญ่...รอยฟันที่เห็นเด่นชัย รวมทั้ง
เนื้อต้นคอที่ดูเหมือนถูกจ่อด้วยของมีคม ลอยเด่นตรงหน้ากระจก
มันปล่อยมือผม พร้อมทั้งเอามือที่ยัดปากออก มีน้ำลายที่ไหลยอยู่ที่มุมปากเป็นทางมาถึงต้นคอ
เพราะไม่สามารถกลืนน้ำลายได้
“ไอเหี้ยภูมิ ไอเลว...” ผมด่าพร้อมทั้งเปิดประตูห้องน้ำ เปิดประตูห้องพักฟื้น เดินออกไปจากห้องน้าเพ็ญ
ผมไม่คิดจะวิ่งหนี คอผมตั้งตรง เชิด ให้มันได้รู้ว่า.....ผมไม่ได้กลัวมัน
ขาของผมพาตัวเองก้าวเดินมายังหน้าโรงพยาบาลพร้อมทั้งเรียกแท็กซี่กลับบ้าน
+++++++++++++++++++
-
อืม....คิดว่า 2 คนนี้จะต้องเข้าใจกันในที่สุด :>
-
อ่าน3ตอนรวดเลย
เกลียดมากเลย3แม่ลูกเนี่ยนิสัย
แย่สุดๆคุณพ่อนี่ก็อะไรไม่ดูแลเลย
ถึงตอนนี้มาป่วยเถอะก็สมควรแล้ว
สองโดนซะบ้างจะได้รู้ถึงความรู้
สึกของคนอื่นบ้างว่าเค้าก็เจ็บ
เหมือนกันไม่สงสารสักนิด
ยัยหนึ่งก็น่าโดน :beat:ซะบ้าง
จะได้สำนึกจะมีมั๊ยนะ
สองถึงจะทำดีกับนมก็เถอะไม่ช่วยเท่าไรหรอก
:กอด1:เป็นกำลังให้คนเขียนค๊า
ปล.ยัง+ให้ไม่ได้น๊ายังไม่ครบ24ชม.
-
ปากตรงกับใจหน่อยซิสอง อย่าลืมนะทำดีได้ดี (เมื่อไหร่ล่ะ? เมื่อนั้นแหละ เอ้อ) เผื่อจะเจ็บตัวน้อยลง(จิ๊ดนึง เด้วไม่สะใจคอSM)
เป็นกำลังใจให้คนแต่งนะ รออ่านจ้า
-
อยากตบอิ1 แม่งเชี่ยสุดละ
-
ไม่สงสารสอง สมควรที่โดน
-
อ่านแล้วคิดอย่างเดียว สมน้ำหน้าสอง
เชื่อว่าในมหาลัย สองต้องไม่มีเพื่อนเพราะมัวแต่หาประโยชน์ใส่ตัว
อยากให้มีมุมมองการดำเนินชีวิตของภูมิบางค่ะ
มุมที่ภูมิเป็นคนนำเสนอเรื่องราว
คิดว่าน่าจะทำให้มีอะไรเยอะขึ้น
อ่านแต่มุมมองของสองแล้วมันคันไม้คันมือพิลึกค่ะ
ทำตัวน่าหมันไส้มาก ถึงจะมีมุมดีๆ แต่ก็โดนนิสัยเสียๆกลบจนหมด
รอดูวันที่ภูมิจะปราบสอง ต้องเอาให้เข็ด คนแบบนี้
-
อินังหนึ่งนี่น่าจับตบให้สลบจริงๆ
แล้วก็ยังไม่สงสารสองเหมือนเดิม...รู้สึกว่าการที่สองโดนแบบนี้ก็เพราะตัวเองทำตัวเองเลยไม่รู้จะสงสารยังไง
+1เป็นกำลังใจให้จ้า
-
ทำไมนิสัยแบบนี้ พ่อแม่ไม่สั่งสอนเลยสินะ -_-
ภูมิโหดจัง U_U แต่ไม่วายสองยังทำเป็นไม่กลัวอีก อย่าให้เอาจริง
รอต่อค่า~
-
:z3:
-
ขอ comment นิดนึงนะ
เราไม่ค่อยคิดมากอะไรเท่าไหร่หรอกนะค่ะ แต่เรารู้สึกสะดุดกับบางประโยคอ่ะคะ
แม้ว่าจะเป็นคณะแพทย์ศาสตร์ ที่เรียกว่าเป็นคณะของผู้มีปัญญาที่เจริญแล้ว
(นี่มันหมายความว่ายังไง แล้วคณะหนูละ :monkeysad:) เจอแบบนี้ไปไม่ถูกกันเลยทีเดียว
อยากให้ลองปรับเปลี่ยนบางประโยคให้เป็นไปในทางที่ไม่เกิดความแบ่งแยก หรือเกิดความน้อยเนื้อต่ำใจกัน
มันจะดีกว่านี้มากจริงๆนะค่ะ (เราอ่านเสร็จ เราจุกเลยอ่ะ T^T)
เข้าเรื่องบ้าง
เราเกลียด 3 แม่ลูกนรกส่งมาเกิดมากๆเลยอ่ะ ยังไม่เห็นเลยว่าจะสงสารตอนไหน คงอีกนานละมั้ง 555
(เราเกลียดคนนิสัยแบบนี้อ่ะ แย่ แย่ แย่)
สองนี่ก็แบบ แย่อ่ะ ด่าภูมิว่าเลวบ้าง ชั่วบ้าง อะไรก็ว่ากันไป . . . .
แต่ไม่เคยกลับมาดูตัวเองกับครอบครัวบ้างเลยเนาะ พ่อคนดีเลิศศศ :m31:
มาอยู่บ้านเค้าก็มาแบบตัวเปล่า แทนที่จะเจียมตัว นี่ไม่มีอ่ะ เงินเขาก็คือเงินเรา บ้านเขาก็คือบ้านเรา ว่างั้น ????
เอาเงินพ่อภูมิมาถลุงเล่นยังไงก็มี ลอยหน้าลอยตาเป็นพญาหงส์ เฮอะ อารมณ์ขึ้น ณ จุดนี้ ขอสาปส่งเลยละกัน
คนพ่อก็นะ . . . เพลีย มีพ่อแบบนี้ขอไปตายเอาดาบหน้าดีกว่า เชิญอยู่ต่อไปให้ 3 แม่ลูกนั่นปอกลอกต่อไปละกัน
ภูมิจ๋า (เสียงเริ่มเปลี่ยนละ) สู้ๆต่อไปนะ อย่าไปยอมแพ้พวกมัน สักวันชัยชนะจะตกเป็นของเรา
เมื่อถึงตอนนั้น จงเอาคืนอย่างสาสม 555
เป็นกำลังใจให้คนเขียนนะค่ะ เขียนได้น่าติดตาม ทำให้อยากรู้เรื่อยๆว่าตอนต่อไปจะเป็นยังไง 555
สู้ๆนะค่ะ คนเขียน เอามาลงเร็วๆเน้ออ รออยู่ๆ อิอิ :bye2:
-
พึ่งมาอ่านค่ะ
เห็นคนเขียนบอกว่าสองน่าสงสาร
แต่สงสารไม่ลงอ่ะค่ะ มาทีหลังยังไม่พอ ยังมาแย่งสิทธิในการใช้ชีวิตของลูกคนหนึ่งในบ้านอีก
ช่วยคนแก่แล้วไง? ต้องรอให้ภูมิแก่ก่อนไหมแล้วค่อยทำดีด้วยน่ะ (อินเกินไปละอินี่ :beat:)
รอตอนสองน่าสงสารแล้วกันค่ะ :กอด1:
-
สามคำ ภูมิ เป็น เมะ :laugh:
-
สองเอ้ย ไม่รู้จะอธิบายยังไงว่ะ
-
:a5: ภูมิทำขนาดนี้ก็ไม่ถูกนะ
สองยังมีมุมดีๆ อยู่นะ
-
เกลียด 3 แม่ลูกจัง :fire:
หนูสองคงไม่เลวแต่กำเนิดมั้ง
-
ขอ comment นิดนึงนะ
เราไม่ค่อยคิดมากอะไรเท่าไหร่หรอกนะค่ะ แต่เรารู้สึกสะดุดกับบางประโยคอ่ะคะ
แม้ว่าจะเป็นคณะแพทย์ศาสตร์ ที่เรียกว่าเป็นคณะของผู้มีปัญญาที่เจริญแล้ว
(นี่มันหมายความว่ายังไง แล้วคณะหนูละ :monkeysad:) เจอแบบนี้ไปไม่ถูกกันเลยทีเดียว
อยากให้ลองปรับเปลี่ยนบางประโยคให้เป็นไปในทางที่ไม่เกิดความแบ่งแยก หรือเกิดความน้อยเนื้อต่ำใจกัน
มันจะดีกว่านี้มากจริงๆนะค่ะ (เราอ่านเสร็จ เราจุกเลยอ่ะ T^T)
เข้าเรื่องบ้าง
เราเกลียด 3 แม่ลูกนรกส่งมาเกิดมากๆเลยอ่ะ ยังไม่เห็นเลยว่าจะสงสารตอนไหน คงอีกนานละมั้ง 555
(เราเกลียดคนนิสัยแบบนี้อ่ะ แย่ แย่ แย่)
สองนี่ก็แบบ แย่อ่ะ ด่าภูมิว่าเลวบ้าง ชั่วบ้าง อะไรก็ว่ากันไป . . . .
แต่ไม่เคยกลับมาดูตัวเองกับครอบครัวบ้างเลยเนาะ พ่อคนดีเลิศศศ :m31:
มาอยู่บ้านเค้าก็มาแบบตัวเปล่า แทนที่จะเจียมตัว นี่ไม่มีอ่ะ เงินเขาก็คือเงินเรา บ้านเขาก็คือบ้านเรา ว่างั้น ????
เอาเงินพ่อภูมิมาถลุงเล่นยังไงก็มี ลอยหน้าลอยตาเป็นพญาหงส์ เฮอะ อารมณ์ขึ้น ณ จุดนี้ ขอสาปส่งเลยละกัน
คนพ่อก็นะ . . . เพลีย มีพ่อแบบนี้ขอไปตายเอาดาบหน้าดีกว่า เชิญอยู่ต่อไปให้ 3 แม่ลูกนั่นปอกลอกต่อไปละกัน
ภูมิจ๋า (เสียงเริ่มเปลี่ยนละ) สู้ๆต่อไปนะ อย่าไปยอมแพ้พวกมัน สักวันชัยชนะจะตกเป็นของเรา
เมื่อถึงตอนนั้น จงเอาคืนอย่างสาสม 555
เป็นกำลังใจให้คนเขียนนะค่ะ เขียนได้น่าติดตาม ทำให้อยากรู้เรื่อยๆว่าตอนต่อไปจะเป็นยังไง 555
สู้ๆนะค่ะ คนเขียน เอามาลงเร็วๆเน้ออ รออยู่ๆ อิอิ :bye2:
มันเป็นความคิดของตัวละครนี่คุณ แล้วมันก็ปฏิเสธไม่ได้ด้วยว่าคนที่คิดแบบนี้มีอยู่ในสังคมนี้จริงๆ ไม่ว่าจะเรื่องโรงเรียน มหาลัย คุณลองคิดดูดีๆ สิ ทำไมพ่อแม่หรือตัวเล็กเอง ถึงพยายามดิ้นรนเพื่อที่จะสอบเข้าหรือส่งลูกเข้าไปเรียน โรงเรียนดังๆ มหาลัยดังๆ ต่างๆ หรือแม้กระทั่งเด็กสายอาชีวะ หรือที่เราเรียกกันว่าเด็กช่าง คุณมองพวกเค้าอย่างไง คนส่วนมากมักจะมองพวกนี้ว่าด้อยว่าสายสามัญทั้งนั้น ซึ่งจริงๆ แต่ละสายมันก็ดีในตัวของมันเองนั่นแหละ
-
ทำไมช่วงนี้มีแต่คนขายมาม่าหว่า
:sad4: :sad4: :o12: :sad4: :o12: :o12: :o12: :L3: :sad4: :sad4:
-
คำเดียว "เพลีย " มากก อีหนึ่ง ขอกระทืบสักยก
-
ขอขอบคุณสำหรับทุกความเห็นจริงๆๆ ค่ะ
แต่อย่าทำให้การอ่านหมดสนุกนะคะ อย่าจริงจังมากนัก เพราะมันเป็นเรื่องที่แต่งขึ้น ไม่เกี่ยวข้องกับสิ่งใดๆๆ เลย
เราต้องการสื่อให้เห็นว่า คนที่เลว หรือนิสัยไม่ดี ก็สามารถเปลี่ยนแปลงได้ แม้จะไม่เต็ม 100 ก็ตาม
ปกติจะแต่งนิยามสั้นประมาณ รักหวานๆ งอนๆ กันเท่านั้น
แต่เรื่องนี้เป็นนิยายสั้นที่เราแต่งเป็นครั้งแรก อาจมีการใช้ภาษาที่อ่านแล้วไม่รู้สึกดี
ต้องขอโทษจากใจจริงๆ ค่ะ
ปล. ขอบคุณที่คำแนะนำ ติ ชม นะคะ เราดีใจที่มีคนอ่านนิยายสั้นที่เราแต่ง...
ขอบคุณค่ะ.............
-
เกลียดหนึ่ง เลวและยังโง่อีก :z6: :z6:
สงสารสองนะแต่ทำตัวเองแท้ๆ :เฮ้อ: :เฮ้อ:
-
ขอบคุณนะคะ อ่านมาถึงตอนล่าสุด ความเป็น SM ยังมีเป็นไอ น้อยมากกกก(หรือเรามีมากเกินไปเลยไม่รู้สึกหว่า??) เเต่ความดราม่า สุโก้ยจัดเต็มมากเถอะ โฮก บวกให้คนเเต่งเลยเน้อออ
-
อ่านๆพอสนุกกันนะ อย่าเครียดเลย
ถึงชอบนิยายดราม่า แต่ชีวิตอย่าดราม่านะ
-
ตอน4
ผมกลับมาถึงบ้านด้วยรถแท็กซี่ ที่นั่งมาจากโรงพยาบาล ผมจำไม่ได้ด้วยซ้ำว่าตัวเองบอกแท็กซี่อย่างไร
ให้มาถึงบ้านหลังนี้ได้.........
ผมจ่ายเงิน แล้วลงมายังรถแท็กซี่ .......ผมรอให้รถแล่นออกไปก่อนที่จะก้าวขาเดินขึ้นบ้าน
ตุ๊บ! “คุณสอง.....” เสียงน้อยที่ผมได้ยิน
เหมือนตัวผมจะถูกพยุงโดยน้อยนั้นเอง เหมือนผมจะหมดแรงจริงๆ
การกระทำครั้งนี้โหดร้ายกว่าครั้งแรก ในความรู้สึกของผม
เพราะครั้งแรกผมเจ็บแต่ไม่ค่อยเห็นอะไรมากนัก แต่ครั้งนี้...แต่แม้จะไม่ได้เจ็บเท่าไหร่ แต่ภาพที่อยู่บนกระจกนั้น
ผมให้ผมกลัว แต่เพราะผมหยิ่งเกินกว่าที่จะให้ไอภูมิเห็นได้
จึงต้องแบกสังขารมาที่บ้าน และหมดแรงเอาตรงหน้าบ้านของตัวเอง
ผมถูกพยุงขึ้นห้องของตัวเอง โดยมีน้อยเป็นคนพยุงมายังห้องนอน
“ขอบใจ .นะ..” ผมบอกน้อยเมื่อเธอพามายังห้อง
ผมนั่งถอดเสื้อนักศึกษาที่ใส่อยู่ทั้งวัน และที่ปกคอเสื้อรอยเลือดที่เป็นรูปเหมือนรอบฟันล่างฟันบน ปรากฏอยู่บนปกคอเสื้อ ผม
ระบายแค้นโดยปาดเสื้อลงไปบนพื้น
ก๊อกๆๆ ไม่นานนัก.......เสียงเคาะประตูก็ดัง
นมเดินเข้ามา “ขอบคุณ...นะคะคุณสอง....ที่ช่วยคุณนายพาไปส่งโรงพยาบาล..”
“ออกไป..” เสียงผมเบาเหมือนไม่ชัด
“คุณสองว่าอะไรนะคะ นมไม่ได้ยิน....”
“บอกว่าให้ออกไป.........หือ หือ หือ...” ผมตะโกนสุดเสียง เรียกว่าลั่นห้องเลยก็ว่าได้ แต่เสียงร้องไห้กลับไม่มีใครได้ยิน
ผมนั่งร้องไห้เพื่อระบายความทุกข์ใจกับตัวเอง....เพียงผมคนเดียวเท่านั้น ที่รู้ว่าตัวเองแพ้ ไอภูมิ....
+++++++++++
วันรุ่งขึ้นเป็นวันน้องอีกวัน...ที่ทางมหาลัยจัดให้ แต่ที่คณะผมมีเพียงวันเดียวเท่านั้น
ดังนั้นวันนี้ผมจึงไม่ต้องไปมหาลัย
เมื่อวานผมเหมือนคนโง่อย่างไงไม่รู้ ที่มานั่งร้องไห้ ทั้งที่บอกกับตัวเองแล้วว่า ให้ทิ้งไอความคิดนั้นไป
มันไม่สามารถจะมาร้ายผมได้
ตอนก่อนนอนผมก็จะล็อคประตูห้อง เพื่อความสบายใจของผมอีกทางหนึ่งด้วย
“แม่ จะไปไหนอ่ะ....” ผมนั่งอ่านหนังสือพิมพ์อยู่ที่ห้องรับแขก
“แกจะทำไม...”
“แม่เลิกไปเหอะ ตอนนี้แม่ใช้เงิน......จนเงินที่พ่อให้แต่ละเดือนจะไม่มีแล้วนะ”
“แหมๆๆ แกนี้นะตั้งแต่ได้เรียนในมหาลัย ก็ทำมาเป็นสอนฉันหรอ..ฉันเลี้ยงดูแกไม่ดีหรือไง..”
“เปล่า..ผมแค่อยากให้แม่เพลา ๆ ลงนะ..”
“จร้า...คุณหมอสอง...” เหมือนเสียงประชดผมซะงั้น
“แม่จะประชัดผมทำไมเนี้ย.......ผมขึ้นไปดูพ่อ เห็นพ่อถามถึงแม่ด้วย..”
“แกนี้รักพ่อเลี้ยง แกจริงๆ นะ...”
“แม่วันนี้ไม่ต้องไปหรอกนะ อยู่กับสองนี้แหละ เดี๋ยวพาไปเดินเที่ยว..” ผมพยายามชักจูงแม่ ซึ่งสุดท้ายท่านก็ใจอ่านยอมอยู่
เป็นเพื่อนผม 1 วัน
จะเรียกว่าเป็นวันครอบครัวก็ไม่ เพราะพี่หนึ่งตื่นสาย เลยโดนเรียนซะงั้น
“ไหนๆๆ วันนี้ก็อยู่กันครบแล้ว....ไปเที่ยวกันดีกว่า...พาพ่อไม่เดินเล่นที่ห้างม่ะ..” ผมเสนอความคิด
“อย่าๆๆ คิดเอาพ่อไปเลย..ไอสอง แล้วใครจะคอยดูพ่อแก..” พี่หนึ่งซึ่งจะปัดความรับผิดชอบ โพลงขึ้นมา
“ใช่สอง...วันนี้วันครอบครัว ก็ไปกัน 3 คนสิ เป็นครอบครัวไง” แม่ผมก็เสริมทัพอีกคน
ผมเลยว่าตามนั้น.....เราสามคน แม่ลูก เดินเล่นซื้อของจับจ่ายเป็นว่าเล่น....
เหมือนนานแล้ว...ที่ผมไม่ได้มากับที่บ้านแบบนี้.... บัตรเครดิตถูกรูดอย่างได้ใจ
จนผมเริ่มสงสัยว่ามันจะมีหมดบ้างไหม.......
ผมได้ผ้ามาผืนหนึ่ง ซึ่งขายในร้านผ้าชื่อดัง ผมตั้งใจจะเอาไปเยี่ยมน้าเพ็ญซะหน่อย
เรากลับมาถึงบ้านช่วงบ่ายๆ พร้อมกับรถตู้ของชาติที่ไปรับน้าเพ็ญกลับมาจากโรงพยาบาล
ผมนึกว่าจะต้องอยู่อีกซักวันซะอีก....แต่ดูเหมือนจะอาการดีขึ้นหมอเลยให้กลับ...
“เดี๋ยว หยุดก่อน...” เสียงพี่หนึ่ง สั่งให้นม และชาติ หยุด ซึ่งกำลังพาน้าเพ็ญกลับไปที่บ้าน
สีหน้าแม่ผม ถึงแม้จะไม่พูด ก็บอกได้ว่าไม่อยากเห็นหน้า น้าเพ็ญ
“พวกแกไปไหนกันมา....” เสียงพี่หนึ่งถามถึง
“เออ พวกผมไปรับคุณนาย กลับจากโรงพยาบาลครับ” นายชาติตอบด้วยความซื่อ
คำว่าคุณนาย..ทำให้พี่หนึ่ง และแม่โกรธมากขึ้นไปอีก
พี่หนึ่งเดินไปผลักชาติ ออกไป เหลือเพียงน้าเพ็ญ กับนมที่ยังช่วยกันประคับประคอง
“พี่หนึ่งเลิกเหอะ น้าเพ็ญแกไม่สบายจริงๆ ปล่อยแกกลับบ้านเหอะ” ผมพยายามห้ามทัพไว้
ปัญหาของพี่หนึ่งคือ พี่เขาไม่กล้าทำน้าเพ็ญหรอก จะนมนะทำได้ 100% ชัวร์
พี่หนึ่งใช้วิธีการในการด่านม เพื่อกระทบน้าเพ็ญ...
โดยมีแม่ผมยืนมองอยู่............. “ผมหันไปมองหน้าแม่เพื่อให้หยุดพี่หนึ่ง” แต่สายตาที่ตอบกลับมีแววตาเยาะเย้ย
สุดท้ายคงเป็นผมนั้นแหละที่ต้องห้ามที่หนึ่ง..... “นม ใครอนุญาตให้แกใช่รถบ้านใหญ่”
“ผมเอง พี่หนึ่ง..” ผมตอบออกไปพร้อมกับเดินมายื่นเคียงข้างพี่หนึ่ง
ฝ่ามือพี่หนึ่งพลัวะลงไปที่หน้านม “พี่หนึ่งทำไร..” ผมร้องห้ามแต่ไม่ทัน
“ฉันก็จะทำให้มันรู้จักสำนึกบ้าง..”
และฝ่ามือที่สองกำลังตามมา ซึ่งผมก็ขวางไหวทัน.... (อย่าทำคนแก่เลย..ผมขอร้อง..)
เพียะ!! ทีที่สองซึ่งเป็นหน้าของผมเองที่รับ เพราะผมรู้ว่าถ้าไปฉุดแขนพี่หนึ่งไว้ มีแต่จะยิ่งให้อยากตบตี นมมากขึ้น
ผมไม่เคยโดนพี่สาวตัวเองตบให้ในชีวิต นี้เป็นครั้งแรกที่โดนตบเต็ม ๆ
ผมเคยเห็นเขาตบมาก็หลายครั้งแต่ไม่คิดว่ามันจะเจ็บจนหน้าชาได้เพียงนี้
“พอใจยังพี่หนึ่ง....” หน้าที่สะบัดหันด้วยแรงตบทำให้รอยกัดที่ต้นคอ
“สอง คอแก..” พี่หนึ่งถามด้วยความตกใจ มากกว่าที่ตบผมอีก
“ผมถามว่าพอใจยัง....ถ้าไม่ดีขึ้นก็ลงที่ผมนี้....ผมเบื่อแล้ว...” นั้นเป็นเสียงบ่นกับความประพฤติของพี่สาว
“สอง คอแก” พี่หนึ่งถามอีกครั้ง
“ผมเล่นกับหมา หมามันเลยงับคอนะ...” ผมตอบออกไปตามเรื่องที่คิดว่าเข้าท่าที่สุด
นั้นเป็นสิ่งที่ดึงดูความสนใจของ แม่และพี่สองได้เป็นอย่างดี
“นม พาน้าเพ็ญกลับไป..” ผมสั่งนม
“สอง แกไปฉีดยายัง “ ผมไม่รู้ว่าจะดีใจ หรือร้องไห้กับสติปัญญาของพี่สาวผมจริงๆ
ก็ถ้าเป็นหมาจริงๆ มันคงกระชากคอผมขาดไปแล้ว
“ฉีด กันไว้เรียบร้อยแล้ว...ไป ขึ้นบ้านเหอะ.....” ผมชวนทุกคนขึ้นบ้านเพื่อมาเชยชมของที่พวกเราซื้อกันวันนี้
ของแต่ละชิ้นถูกแยกไว้ และถูกนำเอาเข้าไปบนห้องของแต่ละคนโดนน้อย.....
อาหารเย็นวันนี้ถูกจัดเตรียมสำหรับ 3 คน ซึ่งนานแล้วที่ผมไม่ได้กินข้าวพร้อมกัน.......
++++++++++++
“ไง นายบำเรอ....” เสียงไอภูมิที่เข้าห้องผมมาโดยไม่มีปีมีขลุ่ย ที่ห้องผมยังไม่ล็อคเพราะยังไม่ถึงเวลานอนต่างหาก
ใช่ว่าผมลืม.....
“นมบอกเรื่องเมื่อเย็นแล้ว.........” อยู่ๆ ไอภูมิก็พูดเรื่องเมื่อตอนเย็นขึ้นมาซะงั้น
“ไหนดูหน่อยสิ...”
“มึงจะดูอะไร...ออกไป ก่อนที่กูหมดความอดทนกับมึง กูยอมให้มากแล้ว..” ผมก่นด่า
“กูอุตสาห์มาดี มึงก็ยังไม่เคยเข็ดจำเลยนะ...สงสัยกูต้องมาเตือนความจำมึงทุกวันแหละ...”
มันคงหน้ากลัวถ้าผมต้องเจอกับมันทุกวันจริงๆๆ
มันเดินเข้ามาหาผม ผมมองหาของที่พอจะใช้ป้องกันตัวได้ ผมเห็นโคมไฟบนหัวเตียงซึ่งเปิดสว่างอยู่
ผมก้าว แล้วผมหยิมมันขึ้นมาไว้ในมือได้สำเร็จ
“มึงจะออก หรือให้เอาโคมไฟทุบหัวก่อนถึงจะออก...”
“มึงนี้ชอบซาดิสก็ไม่บอก..” ไอภูมิพูดกวนตีนผมมาก
“มึงคิดว่ากูไม่กล้าหรอ...อย่างมึงนี้สิ ต้องเอาให้ตาย...” ผมพูดพร้อมกันเงื้อมือ ขึ้นหมายจะฟาดหัวมันจริง
แต่มันหลบได้แต่ก็เฉียดหัวไหล่เช่นกัน พร้อมกับโคมไฟที่ตกลงไปบนที่นอน เพราะตีวืด....
มือผมถูกรวบไว้ทั้งสองข้าง แต่ที่ผมไม่สู้อีกเพราะ สายตาของมันไม่ได้น่ากลัวอย่างเมื่อวาน
“มันจับแก้มผม เชิดขึ้นเล็กน้อย พร้อมทั้งบิดคางซ้ายขวา เหมือนหาอะไรบางอย่าง
ก่อนที่มันจะหยุดอยู่ด้านซ้ายมือ สายตามันคงมองรอยมือที่พี่หนึ่งตั้งใจจะตบนมแต่ผมรับแทน...
ผมเคยบอกนมแล้วว่าอะไรที่ผมทำอย่าบอกใคร....แต่เรื่องนี้คงได้ยินจากน้าเพ็ญที่บอกแน่ๆ
รอยฝ่ามือที่เกิดจากฝีมือพี่สาว อยู่เหนือรอยแผลที่มันทำไว้เมื่อวานเล็กน้อย
มันลากผมนอนลงบนเตียงของตัวเอง แล้วจับหัวผมกดเหมือนเป็นนักโทษ
แล้วหยิบยาฆ่าเชื้อ มาล้างแผลที่ต้นคอให้ ซึ่งผมดิ้นเพรารู้สึกแสบ “อย่าขยับ...”
ก่อนที่จะใช้สำลีเสร็จบริเวณนั้นอีกรอบ.....ส่วนรอยแดง มันก็เอายานวดแก้ซ้ำมาให้
“มึงไม่ต้องมาทำดี...” ผมพูดออกไป
“ถึงไงกูไม่ลืมที่ถึงทำไว้กับกูหรอกไอภูมิ...” ผมพูดต่อ
มันเพียงก้มลงมากระซิบที่หูแทน... “แล้วใครจะยอมให้มึงลืม แค่นี้ยังไม่สมกับ 10 กว่าปีที่กูโดนหรอ...”
“มึงจะเอาไง ว่ามา...” ผมถามออกไป
“กูก็จะให้พวกมึงค่อยๆ หมดลมให้ใจไปช้าๆ โดยเฉพาะพี่ถึง ที่ชอบใช้กำลังนัก...”
“จะทำอะไรพี่กู........”
“มึงจำไว้สอง .....ตอนไปนี้ถ้าพี่มึง หรือมึง หรือแม่มึง ทำร้ายใครในบ้านนี้อีกแม้ซักคนเดียว กูจะเอามันมาลงกับมึง...”
“ไอ...ไอ..” ผมเริ่มดิ้นเมื่อคำขู่เกิดขึ้น
“ถ้ามึงไม่อยากโดนกู มึงก็ต้องรับมือกับพี่มึงให้ได้ หรือไม่มึงก็โดนพี่มึงตบเอา...อย่างตอนเย็น..”
มันดันตัวเองขึ้นหลังจากส่งสารให้ผมเสร็จ แล้วเดินออกไป
นี่เป็นอีกเหตุผลหนึ่งที่ผมไม่อยากให้ใครรู้ว่าผมทำอะไร
ผมไม่รู้ว่ามันจะเป็นผลดี หรือ ผลเสียกับตัวเอง
ถ้าน้าเพ็ญไม่บอกไอภูมิ ผมคงไม่โดนแบบนี้หรอก...
++++++++++++++
-
อ่า...ไม่เข็ดจริงๆนั่นแหละสองหยิ่งเข้าไปเน้อ ภูมิจัดหนัก
ส่วนพี่สาวนี่ก็นะไม่ใหวจะเคลียอ่ะ
-
ใช้เงินคนอื่นยังกับเบี้ย แม่งมันhere จริง
-
ลุ้นๆๆๆๆ
เมื่อไรจะผ่านไปแล้ว
รอตอนต่อไป
-
ชอบเรื่องนี้จริงๆ โดยเฉพาะนิสัยของสองทั้งชอบทั้งน่าโมโห
-
สอง...คิดได้เมื่อไหร่แล้วค่อยคุยกัน
-
ไม่อยากจะคิดต่อว่าสองจะเจอกับอะไรบ้าง
-
แอบสงสารสองนิดๆ, คงอยู่ในภาวะกดดัน
ครอบครัวสองคนแม่กับพี่สาวนิสัยเลวมาก~ :m16:
-
ขอโทษด้วยนะครับที่ชงมาม่า มันอดใจไม่ไหว - -
คือต้องการบอกว่า มันสะท้อนลักษณะการมองโลกของตัวละครอย่างสองได้ชัดเจนดี และมันก็เป็นสิ่งที่ยังผูกพันกับสังคมนี้ค่อนข้างเหนียวแน่นก็เท่านั้นเอง
ขอโทษอีกครั้งถ้ากระทบใจใครไปบ้าง
-
ตอน 5
ผมไม่เคยคิดจะทำตามที่มันพูด หรือสั่งเลยสักนิด........
ดังนั้นผมจึงเลือกที่จะไม่ปฏิบัติตามที่มันบอก
ผมเลือกที่กลับบ้านให้น้อยลงและ อยู่ที่คอนโดแทน.....
ชีวิตให้รั่วมหาลัยปีหนึ่ง.....ทุกคนจะได้เรียนวิชาพื้นฐานก่อน ...และการเรียนก็ยังค่อนข้างเหมือน ม.ปลาย
ที่ต้องเรียนตั้งแต่เช้า.....ยังค่ำ (อาจจะหนักกว่าม.ปลายก็ได้) ผมมีเรียนตอน 7 โมงทุกวัน
กว่าจะเลิกก็ค่ำ ยังดีที่มีบางวันเลิกแค่เย็น แม้ว่าศูนย์การค้าจะอยู่ใกล้กับมหาลัย
แต่พวกเราคณะแพทย์ศาสตร์แทบไม่มีโอกาสไปเดินเที่ยวเล่นอยากคณะอื่น...เขาได้เลย
ช่วงอาทิตย์แรก ที่คณะจัดกิจกรรมสำหรับสร้างสมาธิให้กับนักศึกษาโดยการไปนั่งวิปัสสนา...ที่วัดในต่างจังหวัด
และผมก็ต้องไปด้วยเช่นเดียวกันไม่มีข้อแม้ใดๆ ทั้งสิ้น.....
ผมยังจำได้ตอนเด็กๆ พ่อเลี้ยงและแม่จะออกใส่บาตรกันทุกวันพระ
แต่ผมจำไม่ได้ว่าตอนไหนกันที่พวกเราเลิกทำ กลายเป็นให้นม กับน้อย ร่วมทั้งน้าเพ็ญออกมาใส่บาตร
ตอนนี้เพื่อนที่ผมคิดว่าสนิทและออกจะแปลกที่สุดตั้งแต่เคยมีเพื่อนมาคือ อุ้ม...คนที่เขามาทักผมตอนที่เรารับน้องกันนั้นแหละ
เธอไม่เคยโกรธที่ผมทำท่าทางไม่สนใจเธอ ...........แต่ผมรู้สึกดีเมื่อเธอมาพูดคุยด้วย...
“สอง.....ดีเนอะที่คณะจะพาไปนั่งวิปัสสนาอ่ะ....จิตใจสงบ แถมยังได้ฟังธรรมอีก ...” พูดพร้อมกับมองขึ้นฟ้าเหมือนกำลังจิตนา
การถึงอะไรสักอย่าง
ผมไม่เคยนั่งวิปัสสนา หรอกครับ เลยรู้สึกตื่นเต้นนิดหน่อยที่จะได้ทำอะไรที่ไม่เคยทำ
เราใช้เวลา 3 วันในวัดต่างจังหวัด...เป็นสถานที่ๆ สงบจริง มีพระจำพรรษาอยู่ประมาณ 8 รูป เป็นวัดเล็กๆ
ที่แต่ละรูปจะช่วยกันทำวัด ไม่เกี่ยวแม้แต่เจ้าอาวาส......
ช่วงเวลาสามวันที่ผ่านไป......เหมือนทำให้ผมเห็นความจริงในชีวิต
มีช่วงหนึ่งที่ให้พวกเรานั่งสมาธิ พร้อมทั้งอโหสิกรรมให้กับเจ้ากรรมนายเวรด้วย.....ตอนนั้นน้ำตาผมไหลออกมา
เพราะสิ่งที่ผมเห็นคือผมของน้าเพ็ญ พ่อเลี้ยง แม่ของผม พี่หนึ่ง และภูมิ.......
การนั่งสมาธิทำให้ใจผมสงบขึ้นมาก แม้ว่าจะเป็นช่วงเวลาสั้นๆ
“สองมานั่งทำอะไรตรงนี้...” อุ้มถามขึ้น เมื่อเห็นผมนั่งอยู่ในวัดที่เราใช้นั่งสมาธิตอนช่วงหัวค่ำ
“อุ้ม.......เราเหมือนทำอะไรบางอย่างผิด.....แต่เมื่อรู้ก็เหมือนจะสายไปแล้ว...” ผมพูดเปรยขึ้น
“สอง อุ้มไม่รู้หรอกนะว่าอะไรทำให้สองคิด...แต่ไม่มีอะไรที่แก้ไขไม่ได้หรอก...”
ผมไม่เคยคิดหรือพูดอะไรที่ตรงกับความรู้สึกเลย.......
ผมไม่อยากแก้ตัวเรื่องในอดีตที่ผ่านมา.......เป็นเพราะการเทศน์ของพระวันนี้ทำให้ ผมรู้สึกว่าตัวเองเป็นคนที่แย่เอามากๆๆ
ผมเริ่มเข้าใจแล้วว่าทำไมคนเราต้องมีสิ่งที่ยึดจิตใจไว้......ซึ่งผมไม่เคยมีเลย....
สิ่งที่ยึดผมคือ เงิน ชื่อเสียง และฐานะ ที่ทุกอย่างมันไม่ใช่ของผมตั้งแต่แรก
พระท่านเทศน์เรื่อง ของทุกอย่างเอาไปไม่ได้ แต่ความดีที่เราทำไว้จะทำให้ทุกคนจดจำเราไว้ในใจเสมอ
เมื่อผมนั่งสมาธิพร้อมกับฟังสิ่งที่พระเทศ ผมเริ่มไม่เข้าใจตัวเอง......ว่าทำไมต้องมาเกลียดภูมิด้วยในเมื่อเขาเป็นผู้โดนกระทำ
หรือเป็นเพราะความคิดผม.....ที่ทำให้ตัวเองผิดปกติ......และทำไมผมจะต้องเกลียดภูมิคนเดียว..........
“สอง...สอง...” อุ้มเขย่าให้ผมตื่นจากความคิดของตัวเอง
“อุ้ม....ถ้าเราอยากแก้ไขอดีต...ต้องทำไง..” เป็นคำถามโง่มาก....แต่ผมอยากให้อุ้มบอก....แม้ว่าจะเป็นการโกหก
“สอง เราแก้ไขอดีตไม่ได้..” อุ้มไม่คิดจะโกหก หรือพูดเข้าข้างผม เธอมักจะพูดในสิ่งที่ถูกต้องเสมอ
แม้ผมกับอุ้มเราจะเป็นเพื่อน ที่เรียกว่าเพื่อนกันจริงๆ ได้ไม่นาน
ลักษณะท่าทางของอุ้มแสดงออกถึงความจริงใจอย่างเห็นได้ชัด
อุ้มมีเพื่อนหลายแบบ รวมทั้งผมด้วย....แต่เธอไม่เคยแบ่งแยก ฐานะของเพื่อนๆ ไว้เป็นระดับเหมือนผม
ซึ่งนั้นทำผมให้ผมรู้สึกผิดในตอนแรกที่คิดกับอุ้มแบบนี้
“อุ้ม ขอบใจมากนะที่ไม่โกหกเรา....”
“สอง แต่เราสามารถทำอนาคตได้...เพียงเราจริงใจนะ...” เหมือนเธอจะย้ำให้ผมฟัง
ผมว่าเธอคงรู้สึกอะไรบางอย่างเกี่ยวกับผมแน่ๆ หรืออาจเป็นความเห็นใจก็ได้....
3 วันนี้ ผมสบายใจมากที่ได้รู้ ได้เห็น และได้ข้อคิดอะไรมากมายเกี่ยวกับชีวิต และการทำความดี.....
ผมอยากเปลี่ยนตัวเองจัง.......
+++++++++++++++++++++++++
วันนี้ผมเลิกเร็ว เล็กตั้งใจจะกลับบ้านเพื่อไปดูความเรียบร้อยของบ้านหน่อย
ในใจก็เป็นห่วงพ่อที่ไม่สบายอยู่....เพราะตั้งแต่เริ่มเปิดเทอม แม้ว่าผมจะกลับบ้านแต่ก็ไม่ได้เข้าไปเยี่ยมเลย
ผมเดินขึ้นชั้นบนเพื่อเดินเข้าไปยังห้องที่อยู่สุดทางเดิน เป้าหมายของผมคือการไปเยี่ยมพ่อ ซึ่งเป็นเป้าหมายหลัก
ผมเดินเข้ามาในห้อง ซึ่งเห็นพยาบาลกำลังเอาอะไรบางอย่างใส่ในข้าวต้ออยู่
เอ๊ะ...นั้นยาอะไร ......................
“คุณพยาบาลเชิญข้างนอกหน่อย...” ผมเรียกเขาออกมาเพื่อพาเดินไปยังห้องของผมเอง
“ผมเห็นคุณใส่อะไรไว้ในอาหารพ่อผม...” คำถามที่ไม่มีปี่ไม่มีขลุ่ย ทำให้สีหน้านางพยาบาลเปลี่ยนไปทันที
“ไม่มีอะไรนิค่ะ คุณสอง..ดิฉันไม่ได้ใส่อะไรเลย...” คำปฏิเสธ....ทำให้ผม ผลักตัวเขาเข้าหากำแพง
อีกมือก็ล้วงเข้าไปยังกระเป๋ากระโปรงที่นางพยาบาลใส่อยู่เป็นประจำ
“แล้วนี่มันอะไร....คุณทำอะไรพ่อผม...ถ้าคุณไม่บอกผมจะแจ้งความ...”
“ยะ....อย่านะคะ...แม่คุณให้ดิฉันทำ....ฉันเพียงแต่ทำตามคำสั่งเท่านั้น..”
“มันคืออะไรบอกผมมา..ก่อนที่ผมจะหมดความอดทน...”
“มันเป็นยาที่ทำให้ซึมเศร้า...แต่ดิฉันใส่สั่งนิดหน่อย..เท่านั้น.....”
“คุณผมมันมานานหรือยัง.........”
“...............”
“ผมถามว่าคุณทำมันมานานหรือยัง..........”
“ค่ะ.........ตั้งแต่คุณท่านเริ่มป่วยค่ะ........”
“ 5 ปี.... คุณทำอย่างนี้มาตลอด 5 ปี.....” ความโกรธทำให้ผมตบเธอ
“คุณสอง....แม่คุณสั่งให้ฉันทำ.....” นั้นเป็นเสียงเหมือนจะโยนความผิดให้แม่ผม...ซึ่งผมก็ไม่เคยคิดว่าแม่จะทำได้จริง
เพราะ พวกผมสามารถมาอยู่ที่นี่ได้ เพราะ พ่อกับแม่รักกัน เรามีอยู่ทุกวันนี้ได้เพราะพ่อที่รักแม่
ผมยืนจมอยู่กับความคิดของตัวเอง ถ้าผมสั่งให้หยุดก็จะต้องมีอะไรแบบอื่นที่ทำให้พ่อไม่สามารถฟื้นตัวได้
ผมจะทำอย่างไงดี............ความเป็นห่วงเกิดขึ้นเมื่อพูดถึงพ่อที่ไม่ใช่สายเลือดแท้ๆ แต่ผมก็รักท่านเหมือนพ่อของผมคนหนึ่ง
จริงๆ
ถ้าไล่พยาบาลคนนี้ออกไป แม่ก็ต้องจ้างมาใหม่ ซึ่งผมก็ไม่รู้ว่านิสัยใจคอจะเลวเหมือนแบบนี้ หรือ ยิ่งกว่า
“คุณให้พ่อกินทุกวันเลยหรอ...” สีหน้าผมเรียบนิ่ง เหมือนกับตัวเองรับสภาพได้แล้ว
“มะ....ไม่ค่ะ อาทิตย์หนึ่งก็จะให้กินวันเว้นวัน...” เหมือนเธอจะยอมสารภาพแต่โดยดี
“นั้น.....ต่อไปนี้ คุณก็ทำเหมือนเดินนั้นแหละ ใส่ลงไปเหมือนเดิม....แต่ผมจะเป็นคนป้อนพ่อเอง....หรือคุณอยากจะติดคุกโทษ
ฐานเป็นผู้สมรู้ร่วมคิด...” ผมแกมบังคับเธอ
มีเพียงสีหน้าระคนแปลกใจเกิดขึ้นบนใบหน้าของเธอเท่านั้น
หรือเธอคิดว่าผมยอมร่วมมือกับเธอจริงๆ
“จำไว้.....ว่าเรื่องนี้...อย่าให้แม่รู้เด็ดขาด....ผมเชื่อว่าถ้าแม่รู้ คุณอาจต้องถูกไล่ออก..โทษฐานทำงานพลาด..แต่ผมจะช่วยคุณ
เอง......” ผมชักจูงเพื่อให้เธอเข้าใจในสิ่งที่ผมกำลังจะช่วยเธอ ให้เธอคิดว่าผมคิดจะฆ่าพ่อตัวเองเหมือนกัน
ข้อตกลงของเราสำเร็จด้วยดี......ผมจะเป็นคนป้อนอาหารนั้นให้กับพ่อผมเอง.....
และวันนั้นผมก็แสดงบทบาทนั้น ผมที่ต้องกลั้นน้ำตาเอาไว้....อาหารมื้อนั้นผมเป็นคนป้อนเองต่อหน้าพยาบาล
และพ่อที่นอนป่วยอยู่.........
ผมกลับมาบ้านวันเว้นวัน เพื่อมาป้อนมาหารให้ท่านได้ทาน โดยมีนางพยาบาลเป็นคนใส่และยืนมองอยู่ห่าง
ยิ่งผมทำมากเท่าไหร่ หัวใจของผมยิ่งบีบคั้น เหมือนคนเป็นโรคหัวใจที่เจ็บปวดอยู่
ผมทำให้เธอไว้วางใจในตัวผม ซึ่งใช้เวลานานอยู่เหมือนกันที่เธอเริ่มจะเชื่อว่าผมต้องการฆ่าพ่อเหมือนกับแม่ของผม
“ออกไปก่อน ผมมีเรื่องจะคุยกับพ่อ....เดี๋ยวผมจะป้อนอาหารเอง...” ผมสั่งพยาบาลที่ดูแลพ่อออกไป
ซึ่งเธอก็ยอมออกแต่โดยดี ไม่มีข้อโต้แย้งใดๆ
ผมจัดการอาหารมื้อนั้นด้วยตัวเอง......อาหารถูกกินเข้าในปากผมด้วยมือคู่นี้
ภายในกระเป๋าที่ผมถือไปเรียน มีข้าวต้มอยู่ในนั้น ซึ่งเป็นอาหารประจำที่พ่อต้องกินเสมอ
ผมเปลี่ยนข้าวต้มเป็นของชุดใหม่ที่เตรียมมา....และป้อนพ่อผมเสียใหม่
ตอนนี้ผมใช้เวลากับพ่อมากขึ้นเพื่อจัดการอะไรบางอย่าง... แถมยังต้องคอยดูแลเรื่องบ้านอีก
แม้ว่าตอนนี้แม่ผมจะไปบ่อน 5 วันต่อสัปดาห์ก็ตาม แต่เหมือนท่านจะหยุดที่จะดูแลบ้านให้สวยใหม่ เหมือนเมื่อก่อนแล้ว
“อาการของพ่อค่อยดีขึ้น....ซึ่งมันจะเป็นปัญหาถ้านางพยาบาลสั่งเกต.....”
ช่วงหลังมานี้ ไม่ค่อยมีใครอยู่บ้าน ทำให้สิ่งที่.......ภูมิพูดไว้เรื่อง ....
ทำให้ผมยังปลอดภัยอยู่........แม้จะอยู่บ้านเดียวกันก็ตาม
ที่จริงต้องขอบคุณพี่หนึ่งมือตบของบ้าน ที่ตอนนี้เปลี่ยนแฟนใหม่..เป็นนายแบบ ทำให้เธอต้องคอยตะล่อนๆ ออกไปกับแฟนเพื่อ
นั่งคุมแฟนตัวเองไม่ให้นอกลู่นอกทาง.........
!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!
ระยะเวลา 4 เดือนที่ผ่านมา จนกระทั่งใกล้ปิดเทอม ผมมีชีวิตที่ปกติสุขดี
แม้บางครั้งภูมิมันจะขึ้นมาหาก็ตาม....แต่ไม่มีอะไรมากไปกว่าการบังคับจูบ..ซึ่งตอนแรกผมก็สู้หลังชนฝาเหมือนกัน..
แต่ตอนนี้กลายเป็นเรื่องเหมือนจะปกติสำหรับชีวิตที่ต้องโดนภูมิกดซะแล้ว
ผมคิดว่าถ้าเรื่องแค่นี้ผมรับได้ เหมือนการบริจาคทานนั้นแหละ...ให้มันรีบทำ...แล้วออกไปจากห้องผมเร็วๆ
ซึ่งมันก็ไม่เคยทำมากไปกว่าการจูบ....
เป้าหมายของผมสำคัญกว่าที่จะต้องมานั่งคิดเรื่องของภูมิ......
ผมเพียงต้องการช่วยพ่อผมเท่านั้น.....ผมไม่อยากให้ตัวเองต้องติดอยู่กับไอคำว่า ...นรคุณ....ฆ่าพ่อ....
ผมเข้ามาป้อนอาหารพ่อตามปกติ ซึ่งตอนนี้เหมือนสติท่านจะกลับมาบ้างนิดหน่อย แต่ก็ยังไม่ดีขึ้นเท่าไหร่
ซึ่งเป็นผลดีกับผม....ตอนนี้ผมต้องค่อยๆ หาทางให้พยาบาลไม่สังเกต
ตอนนี้มันสมองของผมถูกขุดเอามาใช้เพื่อการนี้โดยเฉพาะ..
“สะ...สอง” นั้นเสียงพ่อผม
“พ่อ รู้ตัวแล้วหรอ....” ผมถามอย่างตกใจเมื่อเห็นพ่อเรียกชื่อผม
“พ่อ.....รู้ตัวจริงๆ แล้วใช่ไหม....”
มีเพียงหน้าที่พยักตอบเท่านั้น...........
“มันอาจจะฟังดูแย่หน่อย....แต่ช่วยอะไรผมหน่อยได้ไหม....” ผมบอกออกไป
การพยักหน้าที่คำตอบที่ดีที่สุดสำหรับตอนนี้
“นั้นช่วยทำเป็นไม่รู้สึกตัวอย่างเมื่อก่อนได้ไหม......ช่วยป่วยต่อไปอีกหน่อยได้ไหม...” คำพูดผมทำให้พ่อซึ่งเพิ่งฟื้นไข้งง
แต่เขาก็ยังพยักหน้ารับ..... ซึ่งผมรู้ว่า เขาจะทำตามสัญญาที่ให้ไว้อย่างแน่นอน เพราะตอนเด็กเขาสัญญาอะไรเขาก็จะทำตาม
นั้น.......
+++++++++++++++
จากที่ผมเช่าคอนโดไว้เพื่อจะได้มาพักอาศัยตอนที่ไปเรียนบ้าง กลับเป็นว่าผมกลับบ้านเหมือนเดิม
แต่อาจมีโอกาสได้มาพัก.....ถ้าวันไหนกลับไม่ไหวจริงๆ........ทั้งเรื่องเรียน เรื่องที่บ้าน ทำให้สมองของผมเหนื่อยเหลือเกิน
ตอนนี้มีเพียงอุ้มที่คอยให้กำลังใจ....และคอยอยู่เป็นเพื่อน...
ตอนนี้เราสนิดกันมาก....จนคนรอบข้างบอกว่าเราเป็นคู่รักกัน
ซึ่งผมกับอุ้มรู้ว่ามันคืออะไร.....เราสองคนไม่เคยคิดในทำนองนี้เลย....แม้ว่าอุ้มจัดได้ว่าเป็นผู้หญิงที่นิสัยดีเป็นที่รักของเพื่อนๆ
ก็ตาม
แม้ว่าผมจะมีเรื่องปรึกษาอุ้มบ้าง แต่ไม่กล้าพอที่จะเอาเรื่องที่บ้านไปพูดด้วย....
ส่วนมากผมจะปรึกษาเรื่องการเรียน ซะเป็นส่วนใหญ่
“สอง...เรากลับก่อนนะ....” เสียงอุ้มทักเมื่อเราทั้งคู่เลิกเรียนจากวิชาสุดท้ายของวันนี้ ทุกวัน พฤหัส
จะเป็นวันที่เราเลิกดึกที่สุด ดังนั้นที่นอนของผมในวันพฤหัสคือคอนโดที่เช่าอยู่ใกล้ๆ กับโรงเรียน
เราเดินมาที่ลานจอดรถ ผมยืนส่งอุ้มซึ่งขับรถออกไปจนสุดสายตา......ก่อนที่จะขึ้นรถตัวเองเหมือนกัน
เสียงสตาร์รถดังขึ้น เมื่อผมกำลังจะออกตัว แกร๊ก!!... ปึก!! เสียงเปิดและปิดประตูรถของผม
“อะ ไอ......ภูมิ......นายมา ทำอะไรที่คณะนี่....” ผมกำลังสงบสติ ประมาณว่าท่องพุทโธ ผมอยากเปลี่ยนนิสัยตัวเอง ถึงแม้จะ
นิดหน่อยก็ตาม
“เรา...ถามว่า...นายมาทำอะไรที่คณะนี่...” ผมถามไปอีกรอบ.....อย่างที่ว่าเขาไม่เคยก้าวเส้นคำว่าจูบ ดังนั้นตอนนี้ผมเลย
สบายใจเวลาที่เจอเขา
“อ้อ....ก็มารอนายบำเรอไง.....” ผมงงกับคำพูด เพราะนานแล้วที่เขาไม่ได้พูดคำนี้ออกมา
“..........................” ผมทำหน้างุนงงเล็กน้อย
“ไป....ขับรถไปสิ.......วันนี้นายจะนอนที่คอนโดไม่ใช่หรือ.....” ผมตกใจที่เขาพูดคำนี้ออกมา
“นาย...คงไม่คิดอะไรใช่ไหม.......” ผมกลืนน้ำลายก่อนที่จะถามออกไป
“ฉัน..บอกให้นายขับ ก็ขับไปสิ หรือว่าอยากจะโดนมากนัก....”
ไม่มีเสียงตอบของผม มีเพียงเสียงรถยนต์ที่ดังแฮ่มๆ เบาๆ ตลอดทาง
จนรถเลี้ยงเข้ามาจอดที่ใต้ตึกที่ผมมาเช่าอยู่
ผมถูกพาขึ้นมายังห้องพักของตัวเอง โดยมีภูมิขนาบข้างอยู่
“นายจะทำอะไร......” ผมถามก่อนที่จะดึงกุญแจออกมาไข
“เปิดประตูสิ......” เป็นเหมือนคำพูดแกมสั่ง
ผมต้องยอมเปิดประตู เพราะถึงผมไม่เปิดเอง เขาก็คงแย่งกุญแจนั้นจากผมแน่นอน
เราทั้งคู่เขามาอยู่ในห้อง.....ซึ่งไม่ได้ใหญ่นัก....มีเพียงห้องที่มีที่นอน และห้องน้ำเท่านั้น
“โอ๊ะ ...ไม่คิดนะว่า....คนอย่างนายจะมาอยู่ที่แบบนี้ได้...” เหมือนเป็นคำพูดถากถางซะมากกว่า
“นายมีอะไรก็พูดมา...แล้วกลับไปซะ....”
“โอ้โห้ เดี๋ยวนี้นายกล้าหืออีกแล้วหรอ....เห็นสงบมาตั้งนาน...”
“ภูมิ...นายมีอะไรก็พูดมา......”
“ได้...” เขาเดินสำเร็จห้องของผมก่อนที่จะเดินมาหยุดอยู่หน้าผม
“ฉันคิดวิธีเอาคืนแบบใหม่กับนายได้แล้ว......ฉันเคยบอกใช่ไหมว่าถ้าพี่นายทำใครในบ้านอีกคนที่จะเจ็บคือนาย....แต่ฉันลืมส่วน
ของฉันไป....ฉันต้องอดทนกับนานมาตั้งกี่ปีไม่รู้...ฉันเลยว่าจะ.........” ภูมิพูดเพียงเท่านี้ ก่อนที่จะควักบางอย่างออกจาก
กระเป๋าที่ถืออยู่
ผมผงะ เมื่อเห็นของให้มือมัน....... “ไม่.....ไม่....” ผมหันหลังเพื่อจะวิ่งไปยังประตู.....เพื่อจะหนีจากสิ่งที่เห็น
ผมจะพยายามเปลี่ยนตัวเอง พยายามยอมรับที่สิ่งครอบครัวทำไม่ดีกับมัน แต่แบบนี้ผมไม่เอา.....
มือผมเอื้อมไปจับลูกบิดประตู.....แต่ก่อนที่ผมจะได้ทันหมุน คอเสื้อก็ถูกกระตุกจากด้านหลัง
ทำให้ผมต้องหงายหลัง ไปปะทะกับแขนของมัน.........
“ภูมิ.....อย่า.........” ผมพยายามร้องบอกแต่เหมือนจะไม่ได้รับความสนใจใดๆ
ผมถูกลากมายังที่นอน พร้อมเชือกที่อยู่ในมือของไอภูมิ.....ที่ถูกมัดมาที่ผม
เสื้อผ้าผมถูกไอภูมิถอดออกจนหมด เตียงที่ทำด้วยเหล็กทำให้สามารถมัดมือผมโยงไว้กันหัวเตียงได้
ขาทั้งสองข้างถูกโยงไว้กับขาเตียง ทำให้ตอนนี้ร่างกายผม ถูกกางออก.....
มีผ้าก้อนหนึ่งอัดไว้ในปากผมเพื่อให้ไม่สามารถพูดอะไรได้.........
ไอภูมิหยุดเมื่อจัดการมัดผมไว้กับเตียงได้............ผมพยายามกระชากเชือกเพื่อให้ขาด เพื่อมันก็ยิ่งรัดแน่นมากยิ่งขั้นเมื่อผม
พยายามกระตุกมัน
ผมเห็นไอภูมิค้นหาอะไรบางอย่างอยู่ในกระเป๋า แล้วก็ต้องหัวใจแทบวาย....
เมื่อเห็นกล้องวีดีโอตัวเล็ก..............อยู่ที่มือของไอภูมิ
หัวผมสั่นไปมา...ทั้งแขนทั้งขาต่างพยายามกระตุกกันเป็นพลันวัน เพื่อให้หลุดจากการกระทำนี้
“สอง..นี้ถือยังน้อยไปสำหรับที่นายทำกับฉัน นายจำได้ไหม พวกนายเคยกดหัวฉันจมน้ำ ทำฉันเกือบตาย.....นี่แค่เบาะๆ
เท่านั้น...ฉันเคยบอกแล้วว่าพวกนายจะได้หมดลมหายใจอย่างช้าๆ แน่นอน....” ขณะที่มันกำลังพูดเพื่อเตือนความจำในวัยเด็กของพวกผม ขาตั้งกล้องก็ถูกจัดวางพร้อมทั้งกล้องวีดีโอ..ในที่ๆ เหมาะสม
“สอง....ต่อไปนี้ถ้านายกล้าหืออีก....ภาพพวกนี้จะอยู่ในอินเตอร์เน็ตแบบไม่ต้องสงสัย...ทั้งภาพนิ่ง ภาพเคลื่อนไหว.....จำไว้ต่อ
ไป...ฉันจะเป็นเจ้านายของนาย แล้วนายจะเป็นทาสฉัน........” นิ้วมือที่ชี้เพื่อแสดงความหมายของคำพูดของไอภูมิ
“โอ๊ะ วันนี้ฉันมีของเล่น..มาสอนทาสอย่างนายด้วย....” ผมเห็นมันกำลังค้นหาของบางอยากให้กระเป๋าอีกครั้ง
และสิ่งที่มันควักออกมาเป็นเป็น แท่งทรงไข่แต่ยาวกว่านิดหน่อยและมีสายคล้ายๆ เชือกยาวๆ อยู่ตรงปลาย.....
น้ำตาผมไหล.....เมื่อมันพยายามเอาไอแท่งไข่นั้น เข้ามาในตัวผม.... ผมทำได้เพียงส่ายหน้าไปมา พร้อมทั้งร่นร่างกายตัวเองให้
ห่างจากไอแท่งบ้าๆ นั้นมากที่สุด..........มันใช้น้ำลาย...เป็นเหมือนตัวช่วยทำให้แท่งนั้นลื่นขึ้น....ซึ่งทุกอย่างที่ทำถูกบันถึงด้วย
วีดีโอนั้น.......
ในที่สุดมันก็เอาไปแท่นนั้นใส่เข้ามาจนได้........... “เป็นไอสอง นายคงกลัวมากหละซิ...” มือของไอภูมิบวดนวดเคล้าคลึงอยู่
บริเวณขาอ่อนของผม
ครืดๆๆๆ ครืดๆๆ อะไรอะไร ไอแท่นนั้นมันสั่นอยู่ในร่างกายของผม แต่ผมไม่เห็นอะไรที่จะพอทำให้สั่นได้เลย
แล้วมันก็หยุดลง ตอนนี้ร่างกายผมอ่อนปวกเปียก....แล้วตั้งแต่ไอเจ้าเครื่องนั้นสั่น แม้แค่เพียงแป๊ปเดียว
ไอภูมิเข้ามาเอาผ้าที่อุดอยู่ที่ปากออก ซึ่งเต็มไปด้วยน้ำลายที่ฉ่ำอยู่
“เป็นไงสอง...นายรู้สึกเป็นไงบ้าง......” พร้อมทั้งหยิบสวิตท์จากกระเป๋ากางเกงขึ้นมาชู
“ภูมิ....อย่าทำเลยผมขอร้อง...” ผมพยายามร้องขอ
“อะไรแค่นี้ก็ไม่ไหวแล้ว.....แต่ทำไมฉันยังทนพวกนายอยู่นะ.” ก่อนที่ไอภูมิจะกดสวิตท์อีกครั้ง..
ครืดๆ ครืด สั่งมอเตอร์ทำงานทำอยู่ร่างกายของผม มันสั่นและเหมือนจะเคลื่อนไหวได้
ผมพยายามกัดฟัน..เพื่อไม่ให้ส่งเสียงอะไรออกมา แต่ยิ่งผมเก็บไว้เท่าไหร่เหมือนร่างผมจะแตกเสียให้ได้
“ถ้านายไม่ร้องออกมา นายจะแย่เอานะ...” เหมือนเป็นเสียงเตือน
ก่อนที่ผมจะรู้สึกว่าระดับการสั่งจะแรงขึ้น..... “อึก อึก” เสียงที่เล็ดลอดออกมา ก่อนที่ผมจะสลบไปเพราะแรงสั่นที่เพิ่มขึ้น
เรื่อยๆๆ
++++++++++++++++
ผมตื่นมาอีกที่เกือบรุ่งสาง แต่ร่างกายยังถูกผู้ไว้เหมือนเดิมมีเพียงมือข้างหนึ่งที่ถูกแกะเอาไว้ ผมเห็นเขานอนหลับอยู่ข้าง
พร้อมกับกล้องที่ตั้งอยู่ปลายเตียง........
ผมหมายจะเอากล้องนั้นมาทำลายทิ้งจริง ผมค่อยแกะเชือกที่ผูกมัดผมไว้
แต่เพราะเป็นเตียงแบบนุ่มให้ ไอภูมิรู้สึกตัว... “ไง..ตื่นได้แล้วหรอ....”
“ใช่...ปล่อยผม...”
“แหม พอมีแรงนี้ก็ตะหวาดใหญ่เลยนะ....” เขาลุกขึ้นพร้อมกับเดินขึ้นไปเก็บกล้อง
“วันนี้นายมีเรียนนี้.........ฉันก็มีเรียน...นายไปอาบน้ำซะ แล้วเราจะได้ไปเรียนกัน..”
ผมทำตาที่ไอภูมิบอก เราทั้งคู่อาบน้ำเสร็จแล้ว “เอาไป...แล้วใส่มันไว้ซะ” ไอภูมิส่งไม่แท่งนั้นมาให้ผม
“ไม่....” ผมปฏิเสธโดยอัตโนมัติ
“นายเป็นทาส..กล้าขัดเจ้านายหรอ...”
“ไม่...นายฆ่าฉันดีกว่า....ถ้าต้องเป็นแบบนี้..”
“ใครอยากจะให้นายตายตอนนี้แหละ.....ใส่มันซะไม่นั้น....นายก็รู้ว่าจะเกิดอะไรขึ้น..” มันชูกล้องที่ถ่ายภาพเมื่อคืนไว้ให้ผมเตือน
ความจำ....
“ไอ.....ไอเลว...” ผมด่าออกไปอย่างเหลืออด ก่อนที่จะถอดกางเกงแล้วยัดแท่งบ้านี่ใส่เข้าไปในตัว
!!!!!!!!!!!!!!!!!!!
ผมมาเรียนด้วยสภาพไม่สู้ดีนัก รถขับมาจอดที่ลานจอดรถตามปกติ ก่อนที่มันจะเดินออกไปแล้วข้ามฝั่งตรงไม่ยังคณะที่มันเรียน
อยู่
“สอง........หวัดดี...” อุ้มเดินเข้ามาทักเธอให้มีตีที่หัวไหล่ผมเบาๆ
“อือ....ดี....” ตอนนี้ความรู้สึกผมมันประหลาดมาก เหมือนตัวเองเป็นมนุษย์ต่างดาว ทำตัวไม่ถูก
และผมรู้สึกว่ามีคนมองผมแปลกๆ ตรงลาดจอดรถของคณะ นั้นยิ่งทำให้ผมเครียดมากกว่าเดิม
“ป่ะสอง....ไปตึกเรียนกัน....” เธอชวนผมขึ้นตึกเพื่อไปยังห้องเรียนวิชาแรก
“อืม อุ้มเดินไปก่อนนะ เดี๋ยวเราตามไป...” ผมพยาบาลทำให้ตัวเองเป็นปกติ และไม่รู้ว่าอุ้ม...รู้สึกว่าผมผิดปกติหรือเปล่า
นั้นเป็นเพราะไอภูมิ ผมพยายามที่จะแก้ไขสิ่งที่เคยทำกับมัน แต่นี้เป็นนอกเหนือความคาดหมาย
ผมไม่เคยคิดเลยว่า มันจะคิดได้ถึงเพียงนี้...
.........กลางวันนายเดินมาหาที่คณะฉันด้วยนะ.....ถ้านายไม่มา ฉันจะไปหาเอง.... นั้นคือสิ่งที่มันพูดตอนที่พวกเราอยู่บนรถ
พร้อมมันยังกดสวิทต์เพื่อบอกว่าถ้าไม่ทำตามคงรู้ว่าจะเกิดอะไรขึ้น......
ตลอดช่วงเช้าที่นั่งเรียน.....สมาธิผมไม่อยู่กับตัวเอง ค่อยแต่กังวล และนั่งไม่ค่อยจะเต็มก้นซะเท่าไหร่ เพราะไอเครื่องบ้าๆ นั้น
มันยังอยู่ในตัวผม....แม้ว่ามันจะสงบเสงี่ยมอยู่ก็ตาม.....
“สองเป็นอะไรไม่สบายหรือเปล่า...”
“อย่าจับ......” ผมหลุดปากออกไปเมื่ออุ้มจับไหล่ผมอีกครั้งตอนที่เราเลิกเรียนแล้ว
แม้สีหน้าเธอจะบอกว่าเป็นห่วงผมจริงๆ ก็ตาม แต่ในภาวะนี้ผมไม่สามารถทำดีได้
“ขอโทษ..... เราไม่ค่อยสบายนะ.....เราขอตัวกลับก่อนนะ....ฝากเลคเชอร์ด้วย..”
ผมพูดเสร็จพร้อมพยายามพาตัวเองเดินมาที่ลาดจอดรถ
“อ่า อ่า อ่า.......” เสียงผมเอง ผมพยายามผ่อนลมหายใจให้เป็นปกติ เพื่อที่ว่า จะไม่ได้ไม่รู้สึกมีอารมณ์ขึ้นมา
แค่อุ้มโดนนิดหน่อยผมก็จะแย่แล้ว....ยิ่งผมต้องเดินไปหาไอภูมิให้มันเปิดสวิทต์ ต่อหน้าประชาชี…………..
ผมคงต้องไปทำอะไรที่หน้าเกลียดแน่นๆๆ ผมตัดสินใจอยู่นานว่าจะกลับบ้านหรือไปคอนโด
สุดท้ายผมก็ต้องไปคอนโดก่อนเพื่อเอาไปของบ้าๆๆ นี่ออก และพักเพื่อเอาแรงก่อนที่จะกลับบ้าน
-
ก๊อกๆๆ ผมหันไปมองเสียงเคาะกระจกที่ดังอยู่ข้างๆ
ประตูรถถูกเปิดออกโดยเจ้าของเสียงเคาะนั้น
“ฉันนึกอยู่แล้วว่านายต้องไม่ไปหาแน่นๆๆ แต่ไม่นึกว่าจะโง่ขนาดหนีกลับ...”
“ไอ ไอ.......ฉันรู้สึกไม่ดีอยากกลับ....”
“อะไรแค่นี้ถึงกับทนไม่ไหวเชียวหรอ......ลงมาแล้วไปนั่งด้านนู้น...” มันสั่งให้ผมลงจากรถ
ไม่...ผมพยายามปิดประตูอีกครั้ง ครืดๆๆๆๆ เสียงเครื่องบ้าเริ่มทำงาน
“ภูมิ...อย่า..” ผมถึงกับต้องเกร็งตัว เมื่อมันเปิด.....เหมือนจะแกล้งที่ผมขัดคำสั่ง
เครื่องหยุดทำงาน เมื่อผมยอมที่จะทำตามความต้องการของมัน
ผมพาตัวเองเดินอ้อมรถ เพื่อมายังที่นั่งฝั่งตรงข้าม โดยมีไอภูมิเป็นคนขับ
รถมินิคูลเปอร์ถูกขับออกจากลาดจอดรถของมหาลัย....โดยไอภูมิ สีหน้าของมันไม่ส่อแววใดๆ ทั้งสิ้น
พวกเราขับรถออกมาได้สักพักก่อนที่มันจะเลี้ยงรถไปจอดข้างทาง
“สอง....กูนึกขึ้นได้แหละ.....ว่ามึงเคยปีนขึ้นต้นมะม่วง....แล้วกระโดดลงมาทับกูที่อยู่ใต้ต้น.....มันเจ็บนะเว้ย...”
อยู่มันก็พูดอะไรออกมาก็ไม่รู้ เรื่องในอดีตผมก็จำไม่ค่อยได้มากนักหรอก รู้แต่กว่าคงจะเป็นแบบที่มันพูดจริง
มันพูดเสร็จพร้อมกับเปิดสวิทต์ที่ปิดเอาไว้นาน....แม้เจ้าเครื่องจะไม่ได้สั่นแรงก็ตาม
แต่ผมก็ไม่สามารถต่อสู้กับมันในตอนนี้ได้ “ภูมิ......อย่าทำแบบนี้เลย..” ผมตะแคงตัวเองหันหน้าเข้าหาภูมิ ซึ่งอยู่ข้างๆ
เพื่อไม่ให้แรงกดทับที่ผมนั่งทับอยู่แรงขึ้น ดังนั้นการนอนตะแคงขึ้นทำให้เจ้าเครื่องเบาสั่นได้ในระดับที่เรียกว่าเบา...
“ทำไมจะทำไม่ได้....กูเกือบตายตอนมึงกระโดดลงมา.....แค่นี้ไม่ทำให้ตายได้หรอก.....อยู่อย่างนี้จนถึงบ้านแล้วกัน...”
มันพูดเสร็จพร้อมกับขับรถออกไปอีกครั้ง
ผมรู้สึกปวดท้องเจ็บจิ๊ดๆ ขนแขนลุกตั้งชั้น.. และเหงื่อก็เริ่มซึมออกมา แม้รถคันนี้จะเปิดแอร์แรงแค่ไหน
แต่ผมรู้สึกร้อน อย่างบอกไม่ถูก.......ผมต้องเลื่อนตัวเองลงไปนั่งคลุกเข่าอยู่ด้านล่าง และให้เบาะนั่งเป็นเหมือนโต๊ะที่คอยต้อง
เอาหน้าซบลง หรือไม่ก็ทุบที่เบาะ....เพื่อหยุดอาการแปลก ....มีเพียงสายตาของไอภูมิเท่านั้นที่มองมายังผม
สลับกับการมองกระจกด้านหน้าเพื่อขับรถไปด้วย.......ผมทนแบบนั้นจนกระทั่งรู้ว่าเครื่องที่เปิดนั้นอยู่หยุด
แต่ไม่ใช่เพราะมันใจดีปิด แต่ถ่านมันหมดต่างหากและเหมือนตัวมันเองก็ไม่รู้ด้วยเช่นกัน
ส่วนผม....จะพยุงตัวขึ้นนั่งตามเดิมก็ไม่ไหวแล้ว ผมเลยต้องอยู่อย่างนั้นจนหลับไป.........
มารู้ตัวอีกที่ก็ตอนมันจอดรถนั้นแหละ....รถติดไฟแดงอยู่ตรงแยกก่อนเข้าหมู่บ้าน..
“ภูมิซื้อข้าวต้มหน่อย...” ผมบอกมามันเมื่อเห็นว่าตัวเองอยู่ที่ไหน
“ซื้อไหม ให้นมทำให้ก็ได้...” ดูเหมือนผมจะไม่รู้อะไรเลย...ซึ่งผมก็ไม่คิดจะบอกอยู่แล้ว
“ได้โปรด.....” นั้นเป็นคำขอร้องที่ผมพูดกับมันดีๆ ด้วยน้ำเสียงที่สุภาพในแบบที่ผมไม่เคยทำมาก่อน
น้ำเสียงที่ผมส่งออกไปทำให้ภูมิแปลกใจอย่างเห็นได้ชัด.... เขายอมที่จะจอดรถเพื่อลงไปซื้อข้าวต้มมาให้ผมจริงๆ
ก่อนที่จะส่งมาให้ผมเพื่อเก็บเข้าไปในกระเป๋าของผม...........
ผมได้รถตัวเองคืนตอนที่เราอยู่ที่หน้าบ้าน มันลงมาจากรถแล้วบอกให้ผมขับรถเข้าไปในบ้านเอง
ซึ่งนั้นทำให้ผมดีใจมากที่สุด เพราะผมไม่ต้องการให้ใครเห็นว่าผมมากับภูมิ....
ผมพาตัวเองขึ้นห้อง พร้อมทั้งเอาไอเครื่องบ้าๆ นั้นออกจากร่างกาย
มีน้ำเมือกสีขาวขุ่นอยู่ที่เจ้าบนตัวเครื่องบ้าๆ นั้น......... มีบางส่วนแห้ง บางส่วนยังคงเปียกชื้น
ผมปามันทิ้งลงถังขยะ....ก่อนที่จะตัวเองนอนหลับพักเพื่อทำให้ตัวเองรู้สึกกระชุ่มกระช่วยมากขึ้น
++++++++++++
ผมตื่นขึ้นมาเมื่อได้ยินเสียงโทรศัพท์ปลุก...........
ข้าวต้มทุกมื้อที่พ่อเลี้ยงทานจัดทำโดยนม ซึ่งไม่มีส่วนรู้เห็นอะไรด้วยเลย
และยาทุกซองที่ใส่ลงในข้าวต้ม ผมเป็นคนฉีดมันใส่เองกับมือ ต่อหน้าพยาบาล
ก่อนที่เธอจะออกไปจากห้องเพื่อให้ผมใช้เวลานี้ป้อนข้าวพ่อผม แม้จะเป็นช่วงเวลาไม่นานนัก
ที่เธอปล่อยให้ผมได้อยู่กับพ่อ...แต่ก็เพียงพอที่จะให้ผมทำให้สิ่งที่ผมต้องทำ....
ผมเคยได้ยินว่า คนจีนมักจะเลี้ยงหมาเลี้ยงแมว เพราะมันเป็นสัตว์ที่ให้คุณแล้ว ยังรับเคราะห์กรรมแทนเจ้าของด้วย
นั้นทำให้ผมคิดว่า พ่อเลี้ยงที่เลี้ยงผมมาด้วยความรักนั้น ถึงเวลาที่ผมจะได้ช่วยเหลือท่านบ้าง
คืนท่านให้กับลูกที่เป็นลูกของท่านอย่างแท้จริง ไม่ใช่ลูกบุญธรรมที่คอยแต่จะกอบโกย.....อย่างผม
สภาพที่ท่านต้องทนป่วยมา 5 ปี เพราะไอยาบ้าๆ นี้
แต่ผมเพิ่งไม่กี่เดือนเอง .....ยัง ยังได้อยู่......ผมรู้ตัวว่าตัวเองทนได้แค่ไหน....ถึงไงผมก็ไม่คิดจะตายเพราะไอยาบ้านี้หรอก
สภาพพ่อที่ผอม ซูบ เซียว นั้นทำให้ผมต้องทนกลั่นเอาไว้
เมื่อก่อนท่านเป็นคนที่จัดได้ว่าดูดี มีสง่าราศีของคนที่เป็นผู้นำ...แต่พอมองในตอนนี้ไม่เหลือสิ่งเหล่านั้นเลย
ข้าวต้มชุดใหม่ถูกเทลงใส่ชามก่อนที่จะถูกป้อนให้พ่อที่นอนป่วยอยู่......
ผมออกมาจากห้องพ่อ หลังจากที่ป้อนข้าวให้ท่านเสร็จ
+++++++++++++++
“ไอสอง....แกจะปรนนิบัติพ่อไปก็ไม่ได้สมบัติขึ้นมาหรอ...” พี่หนึ่งที่เห็นผมเดินออกมาจากห้องพ่อ ด่าก่อนที่จะปิดประตู ปัง!
เข้าห้องไป
สงสัยคงทะเลาะกับแฟน.......ผมคิดก่อนที่จะเข้าห้องตัวเองเช่นกัน.......
ปล.อินจัด เลยแต่งซะยาวเลย
ทำให้ลงกระทู้เดียวไม่สำเร็จ
ถ้าไงรบกวนช่วยอ่าน กันต่อไปนะค่ะ
-
อูยยยย ปฏิบัติการล้างแค้นเริ่มเข้มข้นขึ้นทุกที
-
:o12: :o12: :o12: :o12: :o12: :o12:
เรื่องมันเศร้า
-
ทำไมสองต้องกินข้าวต้มที่ใส่ยาด้วยอ่ะ
แค่เอาไปเททิ้งก็ได้นี่หน่า กินทำไมๆๆๆๆ งง :really2:
และจะดีแบบนี้ไปเพื่อไรอ่ะ
-
สองสำนึกได้แล้ว นี่แหละหนาชีวิต
แต่สองไม่ควรกินแทนนะ แค่เอาข้าวเทลงชักโครกแล้วชักก็ได้
ทำอย่างนี้มีแต่เสียกับเสีย ดีไม่ดีกว่าจะจบ สองอาจจะกลายเป็นบ้าก็ได้นะครับ :เฮ้อ:
-
ตอนนี้ยาวววมากกอ่ะคับ เนื้อเรื่องเข้มข้นได้ใจจริงๆ สองเริ่มเป็นผู้เป็นคนละ
+1ให้จ้า
ปล.แอบถามเบาๆว่าตอนจบสมหวังป่ะอ่ะ
-
เคยคิดจะให้ทิ้งซักโครกอยู่เหมือนกัน แต่ด้วยเหตุผลประการทั้งปวง
กินมันจะง่ายกว่าค่ะ......ก็อย่างที่บอกคนสุขภาพดีอย่างสองสบายมากๆ
ที่จริงเราคิดว่ากินนะดีแล้วจะได้ดับความบ้าของสองมั่ง ไม่งั้นคงบ้ากว่านี้แน่น
แต่ที่แย่คือการเอาคืนของ ภูมิที่แหละ....เหมือนจะเล่นหนักไปหน่อยเนอะ...
-
ภูมิแอบจิตอ่ะ 55.
สองเริ่มทำตัวดีขึ้น
-
เริ่มสงสารสองแล้วอ่ะ ฮืออออ
-
แต่ ถึงคนเขียนนะคะ เอ่อ พิมตกหล่นเยอะมาก พิมผิดด้วยเลยอ่านแล้วงงๆบ้าง แต่ก้ สู้ๆนะคะ เปนกำลังใจให้รอตอนต่อไปอยุ่สนุกดีค่ะ
-
เพิ่งตามมาอ่านครับ ขอบอกว่าสงสารสองมากมายอ่ะ
คือเค้ารู้สำนึกแล้ว ด้วยความที่ปากแข็งและถือศักดิ์ศรี
จิงจังเลยต้องยอมปากร้าย เหมือนร้ายๆ แต่เปลือกนอก
โธ่...เจ้าภูมิก็ช่างร้ายนัก แต่คนอ่านแอบชอบ...ขา SM อยู่แว้ว
ทนเจ็บหน่อยนะคุณสอง ไม่มีใครรักใครเห็นใจก็ช่าง เราแอบ
เป็นห่วงอยู่เงียบๆ เอง อิๆ
ถึงเจ้าภูมิ อย่าได้เบาความโหดลงล่ะ ฉันแอบเชียร์นายอยู่เช่นกัน
-
ยังน้อยไปสำหรับสองนะ คนที่แย่งทุกอย่างของคนอื่นมา ต้องโดนมากกว่านี้
แต่พี่ภูมิควรแย่งทุกอย่างคืนมาด้วยความสามารถมากกว่า
-
ตอนแรกก็หมั่นไส้ 2 แต่อ่านไปอ่านมา สงสารอ่ะ
:monkeysad:
-
ต่างคนก็ต่างมีเหตุมีผล
เรื่องนี้ต่างกันแค่ สลับบทที่เล่นจากผู้ถูกกระทำกลายเป็นผู้กระทำ
เกิดขึ้นในวัยเด็ก มาสู่การแก้แค้นในวันรุ่น
แต่ก็เริ่มจากความแค้นด้วยกันทั้งคู่ เศร้าเลย
:z13: :z13:
-
ตอน 6
ผมภูมิครับ................พวกคุณอาจจะสงสัยว่าทำไมถึงไม่มีบทของผมเลย
นั้นก็เพราะว่า ถ้าผมพูดเรื่องต่างๆ ในอดีตให้ฟัง.....ก็มีแต่เรื่องแย่ๆ ของครอบครัวไอสอง
แต่ผมเพิ่งเริ่มจะสังเกตความเปลี่ยนแปลงของไอสองได้ไม่นานนี่เอง
ตั้งแต่มันเอ็นติดมหาลัยที่เดียวกับผม
ผมไม่เคยคิดว่าคนไม่มีสมองอย่างมันจะเอ็นติดคณะแพทย์ได้เลย
เพราะชีวิตมันโง่เหมือนพี่มันนั้นแหละ วันๆ เอาแต่แกล้งคน ยิ่งคนที่ไม่มีทางสู้ด้วยแล้ว
เมื่อก่อนผมก็ทะเลาะกับสองคนพี่สองที่เป็นประจำ แต่ผมสุดท้ายมีผมคนเดียวที่โดนแม่พวกมันตี
ผมโดนตีมาก จนบางครั้งแม่ และนมต้องคอยรับความเจ็บปวดแทนผม
และนั้นผมให้ผมสัญญากับตัวเองว่า เมื่อผมโตผมจะเอาคืนทั้งต้นทั้งดอก
ไม่เว้นแม้แต่พ่อ.....ที่ไม่เคยสนใจใยดีแม่.....สำหรับตัวผม ผมคิดว่าพ่อต้องบ้าไปแล้วแน่ๆๆ
ที่ให้ลูกต้องเองโดนตี....และให้ลูกเมียน้อยคอยข่มผมอยู่ตลอดเวลา...
พอผมโดนตีนานเข้า......และแม่กับนมก็ต้องมาคอยรับแทน ทำให้ผมเริ่มที่จะไม่ต่อสู้หรือทะเลาะกับสองพี่น้องนั้นอีก
แต่ยิ่งผมเงียบ หรืออยู่เฉยๆ พวกมันก็แกล้งผม จนบางครั้งถึงกับเลือดตกยางออก...เลยก็มี
ยิ่งยัยพี่สาวตัวดีของไอสองด้วยแล้ว....มันเหมือนเป็นโรคประสาทชอบใช้ความรุนแรง.....
คนใช้ในบ้านทั้งหญิง ผู้ชายโดนกันเป็นแถว
แต่เมื่อพวกเราโตกันมากขึ้น และร่างกายผมที่ดูเหมือนจะสูงใหญ่ขึ้นตามอายุ ทำให้พวกมันหยุดที่จะรังแกผม
แต่จะไปลงกับคนในบ้านแทน.....ผมเกียจพวกมันที่ทำให้แม่ นม และผมเจ็บ
มากกว่าที่ต้องมาอยู่เรือนเล็กนี่........ทุกครั้งที่ผมเห็นนมกลับมาเรือนเล็ก...ด้วยรอยที่แสดงให้เห็นถึงความทารุณ
ผมอยากจะกระชากสองพี่น้องนั้น....ลงจากบังลังก์จอมปลอมนั้นจริงๆ.....แต่อีกไม่นานผมก็จะได้เริ่มแผนการแก้แค้นแล้ว...
พ่อเคยเรียกผมเข้าไปหาตอนที่ไม่สบาย..........เหมือนเขาจะพยายามขอโทษที่ทำกับผมไว้.......
และสิ่งที่ผมรู้คือท่านยกมรดกซึ่งมีมากกว่าครึ่ง....เป็นมรดกให้กับผม.....และส่วนที่เหลือเป็นของครอบครัวไอสองมัน
ผมเพียงแค่รอให้ถึงวันนั้น......พินัยกรรมจะถูกเปิดในวันครบรอบ อายุ 20 ปีของผม.... และอีกไม่นาน...บ้านที่มันอยู่ก็จะกลายมา
เป็นของผมโดยถูกต้องตามกฎหมาย...นี้เป็นความลับระหว่างพ่อ และ ผม ซึ่งมีทนายความอีกคนที่รู้เท่านั้น
และอีกไม่กี่เดือนเท่านั้นของทุกอย่างที่มันแย้งไปก็จะถูกโอนมาเป็นของผม
ผมรู้ว่าแม่มันติดหนี้การพนันไว้เยอะมาก.....แต่ไม่สามารถเอาเงินของพ่อออกมาใช้หนี้ได้
เนื่องจากยังมีทนายความที่คอยดูแลเรื่องเงินในครอบครัวของผมอยู่..ซึ่งต้องขอบคุณทนายความที่ยังรักพวกผมอยู่
ไม่ไปเข้าพวกกับนังแม่มดใจร้ายนั้น......
+++++++++++++++
“พี่หนึ่ง......แม่.......” ผมเรียกพวกเขาเมื่อเห็นว่านั่งกินกาแฟอยู่ที่โต๊ะอาหาร
“แม่จ้างคนใช้ใหม่หรอ....ทำไมหละครับ...” ผมถามแม่ที่ยังนั่งอ่านหนังสือพิมพ์อยู่
“ก็บ้านหลังนี้มันใหญ่ แล้วคนใช้ที่นี้ก็เริ่มไม่มีแรงทำอะไรกันแล้ว..ฉันเลยตั้งใจจะไล่ออกแล้วเอาคนใหม่มาแทน..” เสียงแม่ที่พูด
อย่างนิ่งๆ ทำให้น้อยซึ่งคอยยืนรับใช้อยู่ทำสีหน้าตกใจ...เมื่อแม่เอ่ยถึงพวกเขา
“ใช่...สอง....แกก็เห็นนี้ว่าพวกนี้มันหมดประโยชน์แล้ว...เอาคนใหม่ที่มีแรงเยอะว่ามาทำก็ดีออก...” เสียงพี่หนึ่งเสริม ซึ้งมักจะ
เป็นแบบนี้เสมอ เพื่อตามใจแม่
“แต่...ถ้าไล่พวกเขาออกจะไปอยู่กันละครับ....ไม่สงสารบ้างหรือไง...”
“ไม่อ่ะ...” นั้นคือเสียงพี่หนึ่งคนเดียวเลย
“แม่ ถ้าพ่อรู้พ่อต้องไม่ยอมแน่ๆ คนพวกนี้อยู่กับเรามาตั้งนาน...และไว้ใจได้...พวกเขารองรับมือพี่หนึ่งได้ด้วยนะ..” นั้นเป็นความ
คิดของผมจริงๆ....แม้จะไม่ใช้ประโยชน์ที่พวกเขาจะได้ก็ตาม
“ทำไมเดี๋ยวนี้นิสัยแกถึงเปลี่ยนไปจังสอง.....แกนี้กำลังคิดอะไรอยู่นะ..” เสียงพี่หนึ่ง ที่ทำให้เราเริ่มที่จะเถียงกัน
“ผมก็เหมือนเดิมทุกอย่าง....ไม่เหมือนพี่หรอ...นับวันยิ่งบ้า...”
“แก....แกจะหาเรื่องฉันแต่เช้าเลยนะ...”
“เปล่า....ผมแค่พูดความจริง.....”
“แหม....เห็นแกเข้าวัดหน่อย..ทำมาเป็นสั่งสอน...”
“ผมเข้าวัดก็ยังดีกว่าพี่นั้นแหละ....เลิกเหอะนิสัยเสียแบบนี้นะ...”
“แกว่าฉันหรอไอสอง...ฉันพี่แกนะ........”
“พวกแกสองคนจะทะเลาะกันอีกนานไหม........ถ้ายังไม่เลิก...ฉันจะจับพวกแกสองคนมัดมือมัดเท้า ให้อยู่ด้วยกันเลยวันนี้
เป็นพี่น้องกันแต่ชอบทะเลาะกันนัก......”
สีหน้าไม่ยอมของผมกับพี่หนึ่ง เราส่งสายตาหากันอย่างดุเดือด แต่ไม่มีเสียงทะเลาะกันอีก เพราะแม่สั่งว่าจะทำอะไร
ถ้าเรายังไม่หยุดทะเลาะกัน
+++++++++++
ผมออกมาเดินเล่นนอกบ้าน ซึ่งเป็นสวนไว้สำหรับพักผ่อน กลางสวนมีเรือนไม้หลังใหญ่ไว้สำหรับนั่งพัก....
หรือเพื่อชมบรรยากาศโดยรอบสวน
“ไงมึง...เห็นว่ารับคนงานเพิ่มหรอ....” เสียงไอภูมิสอดเสียดขึ้นมา
“เออ.....” ผมตอบไป
“จะรับพวกเขามารองมือรองตีนพวกมึงหรือไง...”
มันเป็นคำพูดที่เจ็บแสบมาก......แต่คำพูดที่มันพูดถูกทุกอย่าง....
“ไม่ดีหรือไง...พอมีคนใหม่มา....น้อย นมและคนอื่นๆ จะได้ไม่ต้องโดนไง..”
“พวกมือนี่ชัง...ชอบสร้างเวรสร้างกรรมกันจังนะ........”
ผมเลิกที่จะเถียงแล้วเดินเข้าบ้านแทน...ซึ่งนั้นทำให้มันจะไม่ต้องตามมาราวีผมในวันนี้ได้
ผมเดินเข้าบ้านพร้อมกับเห็นแฟนพี่หนึ่ง ซึ่งขับรถมาจอดหน้าบ้าน.....พี่หนึ่งไม่เคยพาแฟนเข้าบ้านเลยซักครั้ง
มีแต่จะออกไปหาเอง....ซึ่งเป็นเรื่องแปลกที่วันนี้มีแขกของพี่หนึ่งมาที่บ้าน
หน้าตาของแฟนพี่หนึ่งเป็นที่รู้จักของวัยรุ่น ซึ่งผมก็เคยเห็นเขาลงปกนิตยสารเช่นกัน
“hi..........ที่รัก...วันนี้ลมอะไรพัดคุณมาหาฉันได้เนี้ย..” เสียงหยอกเย้าที่พี่หนึ่งพูดคุยกับแฟน
ผมพยายามหลบหลีกให้พวกเขาได้คุยกัน ผมเดินขึ้นบันได เพื่อเข้าตัวบ้าน
“สอง....มานี้สิ....” แต่ก็ไม่วายที่พี่หนึ่งจะเห็น เธอกวักมือเรียกผม
“สองนี่คุณ ภพ...”
“คุณภพ นี่น้องชายหนึ่งอีกค่ะ ชื่อสอง..” ผมยิ้มให้เล็กน้อยเพื่อเป็นการทักทาย....ก่อนที่จะขอตัว..พวกเขาขึ้นบ้าน
“น้อย..เรียกนมให้หน่อย...” ผมสั่งน้อยก่อนที่จะขึ้นไปบนห้อง
ก๊อกๆๆ เสียงเคาะประตู “นมมานั่งนี้ก่อน....” ผมยืนขึ้นจะเรียนนมเข้ามาให้ห้อง
“คุณหนูมีอะไรหรือเปล่าค่ะ.....”
“เปล่า...ไม่มีอะไรมากหรอ...พอดีเมื่อวันก่อนแวะซื้อของเยี่ยม มาให้น้าเพ็ญนะ....แต่ยังไม่ทันได้ให้เลย...” ผมยื่นถุงกระดาษ
ส่งให้นม
“ผ้าลายสวยจังค่ะคุณสอง...” “ถ้านมชอบเดี๋ยวว่างๆ ผมซื้อมาให้.....” ผมตอบกลับไป
“นม น้าเพ็ญเย็บผ้าเป็นไหม...ผมซื้อมาก็ไม่รู้หรอกว่าน้าเขาเย็บเป็นหรือเปล่า แต่เห็นสวยดีเหมาะกับน้าเพ็ญนะ..”
ผมคุยกับนมนาน จนลืมไปแล้วว่าเวลาเท่าไหร่.......ผมชอบที่จะนั่งคุยกันนม
กรี๊ดดดดดดดดดดด เสียงผู้หญิงร้อง ที่ผ่านเข้ามาทางหน้าตาห้องผม ทำให้ผมต้องวิ่งไปที่หน้าต่างพร้อมกับนม
ที่นั่งอยู่ด้วยกัน...........สิ่งที่ผมเห็นคือ พี่หนึ่ง คุณภพ และภูมิ.......... มันเกิดอะไรขึ้น
ผมกับนมวิ่งลงไปที่เกิดเหตุ เมื่อผมวิ่งไปถึงก็เห็น คุณภพกับภูมิต่อยกันแล้ว......
“หยุด.........” เสียงตะโกนของผมไม่ได้ทำให้ทั้งสองหยุดเลย....
“นมไปเอาน้ำมาเร็ว..” ผมสั่งให้นมวิ่งไปเอาน้ำมา
ก่อนที่ผมจะสาดไปยังชายทั้งสองที่ต้องกำลังเมามันในการใช้กำลัง......
เมื่อน้ำถูกสาดไปยังคนทั้ง 2 ทั้งทำให้เขาผละออกจากกัน และนั้นทำให้พี่หนึ่งเดินอาดๆๆ เข้าไปตบภูมิ
ซึ่งยืนหอบหายใจอยู่.... “แกทำอย่างนี้ได้ไง...”
แต่ตอนนี้ภูมิก็ไม่เหมือนเมื่อก่อนเช่นกัน.... เขาตบพี่หนึ่งกลับซึ่งแรงกว่าด้วยซ้ำ.......... เพี้ยะ........
และนั้นทำให้ผมเดินเข้าไป พร้อมกับตบลงไปที่หน้าภูมิอีกเช่นกัน.....
“นายทำผู้หญิงได้ไง...นายมันยังเป็นคนอยู่หรือเปล่า...” ผมยืนสงบนิ่งอยู่ต่อหน้าภูมิที่ถลึงตามองผม
ในใจผมก็คิดว่าคงโดนตบกลับเหมือนพี่หนึ่งเช่นกัน... แต่ไม่มีเหตุการณ์อย่างว่าเกิดขึ้น
“นมพา....ภูมิกลับบ้านไป........” ผมสั่งนมที่ยังยืนอยู่ใกล้...
“พี่หนึ่งเกิดอะไรขึ้น...” ผมหันหน้าไปปะทะกับพี่หนึ่งซึ่งยืนกุมมืออยู่ที่แก้ม พร้อมกับประคองคุณภพด้วยเช่นเดียวกัน
“สอง...มันหาเรื่องพวกพี่ก่อน...” พี่หนึ่งแย้ง....
“คุณภพ คุณอยากทำให้หน้าตัวเองเสียโฉมหรือไง ถึงไปต่อยกันนะ..”
เมื่อพี่หนึ่งไม่ยอมพูด ผมเลยต้องลองถามคุณภพเอา
“เปล่า...พวกเราเดินเล่นที่สวนกันอยู่ดีๆ พอดีหนึ่งเขาเรียกใช้ไอหมอนั่น แต่มันไม่ยอมทำ แถมยังด่าพี่หนึ่งของคุณด้วย
ผมซึ่งเป็นผู้ชายคงไม่ยอมให้ใครมาว่าแฟนตัวเองหรอก แล้วเราก็เป็นอย่างที่คุณเห็น.....”
หลังจากที่ผมฟังความเรียบร้อยแล้ว ผมจึงผยุงคุณภพที่สะบักสะบอมขึ้นบ้านใหญ่...และหาเสื้อผ้าเปลี่ยนให้....
ก่อนที่ผมจะขอให้คุณภพกลับไปก่อน..........
“พี่หนึ่งเล่ามา พี่ไปว่าอะไรภูมิ.......” นิสัยของพี่หนึ่งต้องเป็นคงเริ่มก่อนอยู่แล้ว...
“แกจะอะไรนักหนา...แกเห็นไหมมันตบฉันเนี้ยะ..” พี่หนึ่งใช้มือชี้มาที่ใบหน้าของตัวเองที่แดงกำเพราะฝีมือภูมิ
“เดี๋ยวนี้มันกล้านัก....อย่างนี้ต้องจ้างคนรุมมัน..มั่งแหละอวดดีนัก....” คำอุทานของพี่หนึ่งทำให้ผมรู้สึกไม่ดี
“พี่อย่าทำเลย...เลิกเหอะๆ ความคิดแบบนี้...” ก่อนที่จะเดินขึ้นห้องไป
แล้วผมจะแก้ยังไงดีเนี้ย หรือปล่อยเลยตามเลยดี........ปัญหาของผมคือไม่รู้ว่าพี่หนึ่งคิดจริงๆ หรือว่าพูดเพราะโมโห
คืนนั้นผมเลยต้องปิดประตู ล็อคกลอน เพราะในใจก็กลัวอยู่ว่ามันจะมาแก้แค้นที่ผมทำกับมันไว้
++++++++++++
ช่วงปิดเทอมนี้เป็นอะไรที่วุ่นวายมากสำหรับที่บ้านผม เพราะพี่หนึ่งอยู่บ้านบ่อยขึ้น
ทำให้เธอมักมีอารมณ์กับคนใช้ที่เข้ามาใหม่....แม้พวกเขาจะเป็นคนไร้สัญชาติก็ตาม.....ก็เขาก็เป็นมนุษย์เช่นกัน
ผมจะคอยสังเกต ......ถ้าไม่รุนแรงนักผมก็จะบ่อยไป แม้ว่าพวกเธอต้องเจ็บตัวกันบ้างก็ตาม
วันนี้ผมตั้งใจจะไปร้านหนังสือ......เพื่อหาซื้อหนังสือที่ต้องการมาอ่านฆ่าเวลาในช่วงปิดเทอม
ผมนัดอุ้มเอาไว้....เรานัดเจอกันที่ร้านก่อนที่จะแวะหาอะไรกิน
วันนี้ผมถือว่าได้พักผ่อนจริงๆ เพราะว่าหลังจากที่เราทำธุระเสร็จ
อุ้มชวนผมเป็นบ้านเด็กพิการ.......ซึ่งอยู่ไม่ไกลนัก...
ผมอยากจะเรียกเธอว่าแม่พระจริงๆ เพราะนิสัยของเธอทำให้ผมรู้สึกว่าตัวเองดีขึ้น...ด้วยเช่นกัน
ความรู้สึกผมเหมือนว่า....อุ้มมีแรงดึงดูดให้ผมทำในสิ่งที่เธอเรียกร้อง และผมก็อยากทำตามใจเธอเหมือนกัน
เราไปบ้านเด็กก็ช่วงบ่ายๆ แล้ว ผมเห็นเด็กมากมายที่ไม่มีพ่อแม่ และบกพร่องอยู่ในสังคมนี้จริง
จะถือว่าผมโชคดีก็ได้ที่ไม่ได้เกิดมาพิการ....แถมยังได้อะไรที่ไม่สมควรได้อีกมากมายด้วย
“สอง....เป็นไงบ้าง ชอบไหม...” เธอพูดพร้อมกับยิ้มมาที่ผม
ผมเพียงพยักหน้าตอบกลับไปเท่านั้น ก่อนที่พวกเราจะมอบเงินเล็กน้อยให้กับเจ้าหน้าที่เพื่อเป็นค่าใช้จ่ายต่างๆ สำหรับเด็ก
เหล่านั้น
พวกเราแยกย้ายกันหลังจากที่ออกจากบ้านเด็กเหล่านั้นแล้ว
+++++++++++++++
ผมขับรถกลับเข้ามาซึ่งเห็นว่าภูมิรออยู่หน้าปากซอย
ผมจำเป็นต้องจอดรถ.......เพราะโทรศัพท์ที่มีข้อความถึงผมบอกว่าจะรออยู่.......
“นายมีอะไรว่ามาภูมิ....” ผมลงจากรถเพื่อเดินไปหา ใช่ว่าผมไม่กลัว แต่ผมต้องยอมรับว่า
ถ้าไม่เคลีย์ปัญหามันคงไม่ดีกับพี่ผม และตัวผมแน่
ภูมิเดินวนรอบๆ ตัวผม ก่อนที่จะยืนหยุดอยู่ด้านหลัง.....
“เปล่าฉันแค่อยากเห็นนายออกกำลังกายเท่านั้นอ่ะ....เลยกะว่าจะขับรถกลับให้....”
“อะไรนะ........” ผมเอะใจกับคำพูดนั้น แต่มันเป็นอย่างที่เขาพูดทุกตัวอักษร จริงๆ
มันเดินขึ้นรถและให้ผมเดินเข้าบ้าน...มีเพียงเท่านั้น แล้วเขาก็ขับรถออกไป
“5555555555” เสียงหัวเราะของผมเอง...สงสัยวันนี้ เพราะผมไปทำความดีมามั่ง...
เพราะคำพูดที่ภูมิพูดมันตลกยิ่งกว่าเล่นตลกเสียอีก.....มายืนรอแล้วขับรถผมกลับ...
ซึ่งแค่เดินหนะ...ผมสบายมาก.....แล้วมันก็ไม่ได้ไกลมากนักหรอ แม้ผมจะไม่เคยเดินเข้าบ้านเลยก็ตาม...
ผมเดินเข้ามาในซอยบ้าน ตอนแรก็คิดว่าไม่ไกลเพราะผมขับรถแป๊ปเดียวก็ถึงบ้านแล้ว
แต่พอมาเดินจริงๆ นี่ไปไปสิบกว่านาทีแล้วยังไม่ถึงซักที
แต่ก็ยังดีกว่าให้ภูมิมาข่มเหงแหละครับ........ผมฮัมเพลงไปเรื่อยๆ..เพื่อให้ไม่คิดถึงความเหนื่อย
ทางเดินเข้าบ้านมีเสาไฟติดตลอดเส้นทางเพื่อความปลอดภัยของคนในบริเวณนี้ และยังมีต้นตีนเป็ด หรือเรียกอีกอย่างว่าต้นพระ
ยาสัญจาบรรณ ที่ส่งกลิ่นอบอวนทั้งบริเวณเลยครับ....อันที่จริงผมว่ากลิ่นนี้หอมนะ ถ้าเอาไปทำเป็นน้ำมันระเหยคงดี
แต่พอมีอยู่ใกล้ๆๆ แล้ว กลิ่นของต้นไม้นี้ถือว่าแรงใช้ได้เลย...จากหอมทำให้รู้สึกเหม็นได้เหมือนกัน.....
ผมเดินมาจนเห็นโคมไฟหน้าบ้านที่จะเปิดอยู่ตรงประตูรั่ว.........
“อีกนิดเดียวก็ถึงแล้ว......” ผมพยายามเดินจ่ำๆๆ........เพื่อให้ถึงบ้านเร็วขึ้น
“ไอภูมิ........”
ผมหันไปมองต้นเสียงที่เรียกภูมิ เพราะนึกว่าเขาอยู่แถวนี้จริงๆ....
ไม้ท่อนหนึ่งฟาดลงมาที่หน้าท้องผม.....ทำให้ผมต้องย่อตัวเองเพราะแรงตีนั้น ก่อนที่เข่าผมจะทรุดลง..อยู่กับพื้น
ตามด้วยตีนที่รุมกระทืบผมอยู่.......ผมไม่มีทางสู้....ได้เลย เพราะจอดตั้งแต่ไม้ที่ตีมาครั้งแรกแล้วด้วยซ้ำ
“มึง...โชคไม่ดีเองนะไอภูมิ......” นั้นเป็นเสียงสุดท้ายก่อนที่ผมจะโดนกระทืบแบบไม่ยั้งจนผมนอนแน่นิ่งอยู่กับพื้น
กลิ่นของต้นไม้ทำให้ผมไม่อยากตื่นจริงๆ......
ผมตื่นมามองบริเวณรอบ....ที่ไม่มีใครเดินผ่านไปมาเลย
เหมือนผมโคตรซวยเลยก็ว่าได้......โดนรุมกระทืบผิดตัว แถมยังไม่มีใครเห็นอีก....
ผมยันตัวเองขึ้นนั่ง ผมนั่งจุกอยู่นานก่อนที่จะลุกขึ้นยืนและเดินสะโหล่สะเหล่ มาถึงหน้าบ้าน
ที่มีรถของตัวเองจอดแอบอยู่หน้าบ้าน........ก่อนที่จะขับรถตัวเองเข้าบ้าน
“ว้ายคุณสอง เป็นอะไรค่ะ” น้อยเป็นเด็กอีกคนที่นั่งอยู่ละแวกนั้นเห็นสภาพของผม
“เบาๆๆ อย่างเสียงดังได้ไหม ฉันปวดหัว..”ผมบอกน้อยออกไป
สภาพหน้าตาผมดูไม่จืด เพราะทั้งเตะ ทั้งต่อย ทั้งกระทืบ.......ผมจะหมดหล่อก็งานนี้แหละครับ
“น้อย..พี่หนึ่งอยู่เปล่า....” ผมถามน้อย....เพราะเหมือนผมจะรู้ว่าเป็นฝีมือใคร
“คุณหนึ่งไม่อยู่ เมื่อเช้าเห็นบอกว่าจะไปต่างจังหวัดนะคะ.....”
ผมนึกในใจ พี่หนึ่งแมร่งโครตเจ๋งเลย แอบหนีเอาตัวรอดใช่ไหม.....
“แล้วแม่แหละ......คุณนายยังไม่กลับค่ะ...”
“น้อย...ไม่ต้องบอกใครแหละ..ฉันไม่อยากให้ใครเป็นห่วงนะ...” คำพูดของผมเหมือนด่าตัวเองว่า...แล้วใครมันจะห่วงมึง
“ไปเอายามาปะ...แล้วตามฉันไปบนห้องด้วย....” ผมเดินพาตัวเองขึ้นไปบนห้อง พร้อมน้อยที่ช่วยพยุงและกล่องยาอีกกล่องไว้
สำหรับทำแผล.....
ผมถูกจัดการเปลี่ยนเสื้อและผ้าทำแผล เหมือนสมัยผมยังเป็นเด็ก พร้อมทั้งยาแก้อักเสบ ยาแก้ปวดอีกหลายเม็ด
ก่อนที่ผมจะให้น้อยออกไปจากห้อง.......
ผมนอนหลับไปจนรู้สึกตัวก็เที่ยงคืนแล้ว......หิวอ่ะ..ข้าวก็ยังไม่ได้กินเลย.....
แต่ความเจ็บทำให้ผมต้องเลิกคิดที่จะลุก..........ผมกะว่าจะทนหิวแล้วพรุ่งนี้ค่อยหาอะไรกิน
ผมพยายามข่มตาหลับ....แต่ท้องก็ยังร้องอยู่....แล้วผมจะหลับลงได้ไง....
ตืด ตืด เสียงข้อความส่งมาที่ผม หมายเลขที่โชว์อยู่ทำให้ผมรู้ว่าใครเป็นเจ้าของเบอร์..
...........จะไปหา อย่าล็อคประตู ไม่งั้น............... นั้นเป็นประโยคบอกเล่าซะมากกว่าที่จะเป็นประโยคคำถาม
แต่ถึงไงผมก็ลุกไปล็อคไม่ไหวอยู่ดี
เสียงประตูเปิดเข้ามายังห้องของผม........ที่จริงผมน่าจะย้ายไปอยู่เรือนเล็กเลยเนอะ เพราะภูมิเข้ามาเหมือนเป็นผมของตัวเองก็
ว่าได้ .......(นั้นผมคิดในใจนะครับ).......
ผมเหลืบเห็นมันเดินเข้ามา.... “เป็นไงเหนื่อยไหมสอง....หัดเดินซะบ้างจะได้รู้ว่ามันเหนื่อย...เหมือนที่พวกนายใช้คนที่บ้าน
ไง..........”
ผมไม่คิดจะเถียงด้วยหรอกครับ..........เพราะลุกไม่ไหว..ผมเลยนอนอยู่แบบนั้นเหมือนเดิม
“อะไรเหนื่อยจนไม่มีแรงลุกเลยหรอ.....นายนี้อ่อนปวกเปียกเหมือนผู้หญิงเข้าไปทุกวันแล้วนะ.....” มันถากถางผมที่นอนคลุม
โปรงอยู่..........
“ภูมิ....ผมเหนื่อย.....” นั้นเป็นเสียงที่เค้นออกมา
“อะไรวันนี้ยังไม่ได้ทำอะไรสนุกๆๆ เลย...” เขาเดินเข้ามายังที่ๆ ผมนอนยัง (ก็เตียงไงครับ)
ก่อนที่จะเลิกผ้าห่ม....ของผม......... “สอง............นายไปโดยอะไรมา...” ผมอยากจะขำที่เห็นสีหน้าตกใจของภูมิจริงๆ
เหมือนเด็กเจอผีก็ว่าได้..........
ไม่มีเสียงตอบของผม...........
“สอง......นายไปโดยใครกระทืบมา........” เสียงภูมิที่เหมือนจะต้องการรู้เสียให้ได้
“ภูมิ...เหนื่อย..........” ผมบอกออกไปโดยพยายามใช้คำให้น้อยที่สุด เพราะปากที่แตกอยู่นะครับ
แต่ไม่มีที่ถ้าว่าเขาจะลุกแล้วเดินออกไปจริง.........
“นายรู้เปล่าว่า...อีกเดี๋ยวนายต้องไข้ขึ้นแน่ๆ......” ผมคิดว่าวันนี้ภูมิมาแปลก ที่จริงต้องซะใจสิที่ผมโดนรุม..
โครก คราก.......เสียท้องร้องของผมเองครับ ที่ดันมาดังในเวลาที่ไม่เหมาะสมเอาเสียเลย
“หิวละซิ....”
ผมพยักหน้ารับด้วยความเต็มใจ....เพราะผมหิวจริงๆ นั้นแหละ
นายภูมิหายตัวไปจากห้องผม.............ก่อนที่จะกลับขึ้นมาด้วยข้าวต้ม
ที่หน้าตาดูดี จนผมคิดว่าคงเป็นของสำเร็จรูป
ภูมิพยุงผมขึ้นมานั่งพิงกับอก..... “เจ็บ”....ผมร้องบอกออกไปเมื่อต้องขยับตัว
ข้าวต้มถูกป้อนด้วยฝีมือของภูมิ ซึ่งทำให้ผมเห็นถึงน้ำใจที่ภูมิมีให้....อย่างน้อยก็ทำให้ผมคิดว่าเขาจะไม่ซ้ำเติมคนที่อ่อนแอ
กว่า........
ข้าวต้มถูกป้อนจนหมด ก่อนที่จะตามมาด้วยยาแก้ปวดอีกรอบ
....ก่อนที่ผมจะหลับไปอีกนั้นแหละ.......
มือเย็นๆ ของภูมิทำให้ผมคลายอาการปวดหัวได้.....
+++++++++++++
-
อร๊ายยย ชักหลงเรื่องนี้แล้วจิ แง่มๆ หนุกๆๆ รออยุ่นัสู้ๆเปนกะลังใจห้ะ
-
แล้วมัน sm ตรงไหนอ่ะ แต่เอาเถอะคนอ่านชอบ.... o13 ดีค่ะ
-
อ่านตอนล่าสุดเริ่มเห็นภูมิเป็นห่วงสองแล้ว
เรื่องนี้นายเอกน่าสงสารจังค่ะ แต่จะรอตอนหวานๆนะค่ะ ^^
-
ตอนนี้ดีกันแล้วหรอนี่......ยัยพี่สาวตัวต้นเหตุหนีไปซะงั้นแง่มๆ....อัพบ่อยได้ใจชอบมากมายอิอิ
-
หวานๆวันล๊ะหิด จิตจะแจ่มใส หราาาาาาาาาาา><
-
มีบทภูมิเข้ามานิดนึง แต่ก็ดีนะ เห็นความเป็นไปของภูมิบ้าง
-
เพิ่งได้เข้ามาอ่านค่ะ อ่านแล้วติดเลย
รอตอนต่อไปนะค่ะ ^ ^
-
เนื้อเรื่องสนุกมากเลยค่ะ ชอบๆ
รู้สึกว่าสองฉลาดมาก คิดเยอะ จริงๆแล้วเป็นคนดี แต่ก็ต้องพยายามทำเป็นไม่ดีกลบเกลื่อน
อยากให้ภูมิได้มรดกเร็วๆ เรื่องคงเข้มข้นขึ้นอีกแน่ๆ
-
นี่เค้าเรียกว่ากรรมตามสนองแล้วรึเปล่าครับ
ณ จุดนี้โคตรเกลียดดอีหนึ่งเลย คือสองมันสำนึกได้แล้ว
แผีอีหนึ่งมันยังคงอยู่ในโคลนตมต่อไป
-
:เฮ้อ:
-
ไอ้พี่หนึ่งนี่นิสัยอย่างเลวอ่ะ! :m31:
ตอนนี้ได้เห็นด้านอ่อนโยนของภูมิที่มีต่อสอง :o8:
-
เกลียดอีพี่หนึ่ง สองเลยต้องมาซวยเลย :z6: :beat:
ภูมิเป็นคนดีมากๆเลยอ่ะ ปลื้ม :กอด1:
-
จัดหนัก :beat: :z6:ให้หนึ่งหน่อย
:seng2ped:ยัยหนึ่งมากๆๆๆๆๆๆๆๆ
-
ขอบคุณที่ติดตามนะค่ะ จะพยายามอัพให้ใครทุกวันค่ะ
เป็นกำลังใจให้สองด้วยนะคะ......... :o8:
เดี๋ยวจะจัดการ อีพี่หนึ่งให้ค่ะ (สำหรับคนที่ไม่ชอบนะ...)
ส่วน SM เอ็น เรายังอ่อนหัดค่ะ คงได้แค่เล็ๆ น้อยๆ ไม่กล้าแรง
กลัวอ่ะ... ของเป็นแบบหอมปากหอมคอ แล้วกันนะคะ :L2:
เชิญอ่านตามสบายค่ะ :mc4:
ตอน7
ผมได้รับการดูแลจากภูมิชนิดบอกได้ว่า...ดีเว่อร์ครับ
พอมาคิด.....เหมือนเรื่องที่เกิดขึ้นเป็นความฝันก็ว่าได้.....
2-3 วันนอนซมเพราะไข้ และระบม.....ก็ภูมิได้นี่แหละครับ เป็นธุระจัดการดูแลเรื่องต่างๆให้ ไม่ว่าจะเช็ดตัว กินข้าว กินยา
ผมนอนมองภูมิกำลังเอายาให้ผมกินอยู่
“อมยิ้มอะไรว่ะ สอง...” ภูมิหันมาเห็นผมอมยิ้มอยู่พอดี
“เปล่า...แค่รู้สึกว่านายใจดีเหมือนกันนะ....” ผมบอกออกไป
“เปล่าเลย...แล้วอย่าคิดว่าพอเราทำดีแล้วเรื่องต่างๆ มันจะหายไป....เราแค่รู้สึกว่าทำไมเรา..ถึงไม่เป็นคนอัดแกแทนต่างหาก
รีบๆๆ หายซะจะได้กลับมาทนรับการตอบแทนจากเราเร็ว...รู้สึกคันไม้คันมือว่ะ........”
“เหอะๆๆ นายนี่ซาดิสนะ.......” ผมบอกก่อนที่จะสะบัดหน้าหนีไปอีกด้านหนึ่งของเตียง พอได้ยินคำพูดแบบนี้แล้วมันรู้สึก
จิ๊ด........อย่ากระโดดเตะไอภูมิมันจริงๆ.....
“คุณสองค่ะ คุณภพมาเยี่ยมค่ะ.......” หนึ่งในตัวต้นเหตุมาทำไม นั้นเป็นสิ่งที่ผมคิด....
“คุณภพมาทำไม........มาหาคุณหนึ่งค่ะ...ดิฉันบอกไปแล้ว คุณภพเลยถามหาคุณค่ะ ดิฉันบอกว่าคุณไม่สบาย เขาเลยอยากมา
เยี่ยมนะคะ.......” เสียงน้อยพูดขึ้น
ผมหันไปมองหน้าภูมิก่อนที่จะ พยักหน้าบอกน้อย....ให้เชิญเขาขึ้นมา
“นายไม่คิดจะไปเยี่ยมพ่อมั่งหรอ....” ผมพูดออกไปเมื่อเห็นภูมิยังนั่งอยู่ข้างเตียง
ที่จริงภูมิก็ไม่ได้ขึ้นมาเยี่ยมพ่อนานแล้วเหมือนกัน.....เพราะแม่สั่งห้ามไว้
พอผมพูด สีหน้าของภูมิเปลี่ยนไปนิดหน่อย มีเพียงแววตาที่แสดงออกว่าไม่พอใจ
ก่อนที่ภูมิจะเดินออกไปจากห้องของผม
ประตูถูกเปิดออก ก่อนที่คุณภพจะเดินเข้ามา
“เป็นไงบ้างครับน้องสอง.......” เสียงสุภาพที่แสดงความห่วงใย เมื่อเห็นรอยช้ำบนใบหน้าผม
“ครับ......ดีขึ้นแล้วนะครับ...คุณภพไม่ได้ไปเที่ยวกับพี่หนึ่งหรือครับ...”
“ผมไม่รู้ด้วยซ้ำ...ว่าหนึ่งไปต่างจังหวัด....” นั้นเป็นคำบอกของคุณภพ
“หรอครับ.......”
“น้องสองต้องเจ็บมากๆ เลยซิครับ......” ด้วยความพละการของคุณภพ เขาเอามือมาแตะที่ใบหน้าผมซึ่งมีรอยซ้ำของการถูกรุม
อยู่
ผมพยายามหันหน้าตัวเองออก “เออ.....คุณภพครับ ผมเจ็บ” ที่จริงก็ไม่เจ็บหรอกครับแต่ไม่ชอบให้ใครมาแตะ
“ขอโทษนะครับ......นั้นไว้เดี๋ยวพรุ่งนี้พี่มาเยี่ยมใหม่แล้วกัน....วันนี้น้องสองก็พักผ่อนก่อนนะครับ....” เขากล่าวก่อนที่จะลุกขึ้น ส่ง
ยิ้มมาให้แล้วเดินออกจากห้อง
วันนี้คงเป็นวันเยี่ยมไข้ครับ เพราะช่วงบ่าย อุ้มก็มาเยี่ยมหลังจากที่ผมโทรไปบอก....
ที่จริงผมไม่คิดอยากจะโทรหรอกครับ แต่ก็ตัดสินใจโทรไปจริงๆ ประมาณว่าอยากให้เพื่อนรู้ว่าเราไม่สบาย.....
เพราะตอนที่อยู่ม.ปลาย ผมไม่เคยมีความคิดนี้เลย..ผมไม่เข้าใจว่าทำไมเราต้องโทรไปบอกให้ตัวเองดูแย่ด้วย
แต่อุ้มมักจะโทรบอกเวลาเขาไม่สบาย...หรือไม่สามารถมาเรียนได้....
นั้นคงทำให้ผมติดนิสัยนี้มาจากอุ้ม..........ก่อนวางเธอบอกว่าจะมาเยี่ยม...ซึ่งผมรู้ว่าเธอพูดจริง
ดังนั้นผมก็เพียงรอคอยการมาของอุ้มเท่านั้น
“สอง ....ไม่คิดว่านายจะมีเพื่อนด้วยนะเนี้ย...” เสียงประชดหลังจากที่ผมบอกภูมิว่าจะมีเพื่อนมาเยี่ยม
“ทำไมผมถึงจะมีเพื่อนไม่ได้...” นั้นเป็นคำถามที่ผมสงสัย
“ก็ชีวิตนายดูไม่เหมือนกับคนที่จะมีเพื่อนได้.....ก็เท่านั้น...”
เราสนทนา หรือเรียกอีกอย่างว่าเถียงกันนะแหละครับ ก่อนที่น้อยจะพาอุ้มเดินขึ้นมาบนห้องผม
“ภูมินายไม่คิดจะออกไปหรอ.......” ผมถามด้วยความอยากรู้
ท่าทางของภูมิดูโกรธจริงๆ เขาใช้มือมาบีบที่คางผม
“วันนี้นายสั่งฉันเป็นครั้งที่ 2 แล้วนะสอง.....”
ผมอึ้งไปเลยกับลักษณะท่าทางที่ภูมิมี.....
ผมไม่ได้คิดอยากจะไล่เขาไปหรอก....เพียงแต่ไม่อยากให้ใครมองเขาไม่ดีก็เท่านั้น........
เสียงเคาะประตูทำให้เขาปล่อยมือจากคางที่ถูกบีบอยู่
“อุ้ม.......” ผมเปลี่ยนสายตามายังผู้หญิงตรงหน้าที่มีรอยยิ้มที่สดใส
“สอง เป็นไงบ้าง...” เธอเดินเข้ามาก่อนที่จะชะงัก..... สายตาของเธอมองมายังภูมิซึ่งยืนอยู่ข้างเตียง
แล้วอุ้มก็กลับมามองผม พร้อมทั้งส่งสายตาถาม ...ประมาณว่า “ใคร”...........
ซึ่งผมทำได้เพียงแค่ยิ้มให้นิดหน่อย เพราะไม่รู้จะตอบอุ้มว่าไงดี
พวกเรานั่งคุยกันสนุกสนาน........จนลืมภูมิไปแล้วด้วยซ้ำ......
“ฮะแฮ่ม....สองคุณไม่เหนื่อยบ้างหรอครับ....” สีหน้าตกใจของผม เหมือนได้ยินเสียงที่สุภาพของภูมิ พร้อมกับท่าทาง ที่ดูให้
เกียจนั้น
พวกเราสองคนหันไปมองภูมิที่นั่งอยู่ใกล้ๆ
“จริงด้วยสอง ดูซิเธอเลยไม่ได้พักผ่อนเลย...” เสียงของอุ้มบอกพร้อมกับยิ้มเขินๆๆ
“เออ.......”
“นั้นเรากลับก่อนดีกว่า..........ไว้ว่างๆๆ จะแวะมาเที่ยวนะ.....” เธอบอกก่อนที่จะลุกจากเตียง
และโบกมือลา และออกไปจากห้อง แต่ใจจริงผมยังไม่ยากให้เขากลับเลยครับ....
เวลาอยู่กับอุ้มผมสบายใจกว่าเยอะ ยิ่งมาได้ยินน้ำเสียงแปลกๆ แบบนี้ด้วยแล้ว...........
“ไง สอง...เห็นคุยกันซะสนุกเลย.......” เขาลุกขึ้นมาก่อนที่จะก้มลงมางับริมฝีปากของผม
“อย่าาาาาาาา” ผมพยายามห้ามก่อนที่เขาจะไซร้ลิ้นเข้ามาในปากของผม
ไม่มีความนุ่มนวลเลยซักนิด เหมือนเป็นการลงโทษอย่างเมื่อครั้งอดีตซะมากกว่า.....
ผมโดนลงโทษนานจนปากผมเริ่มเจ่อ...เพราะแรงที่เขากระทำ....ก่อนที่จะปล่อยผมให้เป็นอิสระ
ตอนนี้ผมหน้าแดง แต่ไม่ใช้เพราะความเขินแน่นอน...........มันระคนอารมณ์หลายๆ อย่างเอาไว้
ทั้งโกรธ ทั้งกลัว ทั้งตกใจ.... “นี่สำหรับ..คำสั่งที่นายกล้ามาสั่งฉัน.......” แล้วผมก็รู้ว่าเขาทำมันเพราะอะไร
ก่อนที่เขาจะเดินออกไปจากห้อง..........
++++++++++++
ผมเดินออกมากจากห้องของสอง ก่อนที่ไอภพมันจะเดินขึ้นมาที่ห้องสอง
“ไปเยี่ยมพ่อสิ..” นั้นเหมือนเป็นคำสั่งที่สอง เคยทำเมื่อนานมาแล้ว
และผมยินดีทำตาม.......เพราะผมก็ไม่อยากเห็นหน้าไอภพด้วยเช่นเดียวกัน
ผมเดินเข้าห้องมาหาพ่อ ที่นอนป่วยอยู่....โดยมีนางพยาบาลคอยดูแล 24 ชั่วโมง
เธอเหมือนจะอาศัยอยู่ในห้องนี้เลยก็ว่าได้...แต่ผมไม่ชอบสีหน้าของเธอเท่าไหร่
“ขออยู่กับพ่อตามลำพังได้ไหม..........” นั้นเป็นคำพูดของผมเมื่อเดินเข้าไปหา
ไม่มีคำตอบ แต่เธอก็ไม่เดินออกไปด้วยเช่นกัน....และนั้นคือคำตอบของเธอ
ผมนั่งมองพ่อซึ่งนอนหลับอยู่.....สภาพร่างกายที่ซูบผอมนั้น ทำให้ผมเป็นห่วงจริงๆ
ผมไม่ได้เข้ามาเยี่ยมท่านนานแล้ว........เพราะยัยแม่มดสั่งห้ามเด็ดขาด......
แต่พอวันนี้ได้เข้ามาทำให้ผมเห็นว่าสภาพท่านดูแย่จริงๆ อาจเป็นกรรมที่ท่านได้ทำกับพวกผมก็ได้
ทำให้ท่านต้องมาล้มป่วยเช่นนี้........ตอนนั้นผมคิดจะเอาคืนท่านจริงๆ ที่ไม่สนใจหรือดูแลแม่
ให้เหมาะสมกับสิ่งที่แม่สมควรได้.....ส่วนผมนั้นท่านยังให้ความรักและเงินทองในการใช้จ่ายอยู่ก็จริง
แต่ท่านก็ไม่เคยแสดงออกนอกหน้าว่าจะปกป้องผมเลย....
สิ่งที่ผมต้องการคือการปกป้องมากว่าเงินทองที่ท่านมีให้ผม.....
“พ่อ.........” ผมเรียนท่านเมื่อท่านเหมือนจะรู้สึกตัวแล้ว
พ่อค่อยๆ ลืมตาเล็กน้อยก่อนที่ดวงตานั้นจะปิดลงไปอีก......
“ภูมิเองนะครับ...ผมมาเยี่ยม.......”
ไม่มีคำพูดหลุดออกมาจากพ่อที่หลับตาลงอีกครั้ง...ซึ่งเหมือนท่านจะไม่รู้สึกตัวมากกว่า
แต่หน้าแปลก เพราะมือที่ผมกุมอยู่ มีการบีบตอบกลับมา.....เวลาผมพูดหรือคุยเรื่องต่างๆ ให้ฟัง
“คุณท่านต้องการพักผ่อนค่ะ.....” นั้นเป็นเสียงนางพยาบาลที่เหมือนจะบอกให้ผมไปได้แล้ว
ผมจำต้องปล่อยมือท่านวางลงที่เดิม..........ก่อนที่จะลุกออกจากห้องของพ่อไป
++++++++++++++++++++++
ผมเข้ามาเยี่ยมพ่อได้ก็เพราะ........ไอคนที่นอนซมอยู่ที่เตียงนั้นแหละครับ.....
ไม่งั้นผมคงไม่มีโอกาสได้ไปเยี่ยมพ่อแน่นๆๆ
วันนั้นที่เกิดเรื่อง ผมซึ่งไปรออยู่ที่หน้าปากซอย.....เพราะอยากจะทำอะไรบางอย่างตอบแทนที่มันตบผม
แต่พอเห็นรถที่มันขับมาก็ต้องทำให้เปลี่ยนใจ.........ผมเลยให้มันเดินเข้าบ้านเอง....
ปกติผมก็จะนั่งมอเตอร์ไซค์เข้าบ้าน เพราะรู้ว่ามันไกลไม่ใช้เล่น....แต่บรรยากาศตอนที่เดินเข้ามาดีมากๆ เหมือนได้ออกกำลัง
กายจริงๆ ดังนั้นบางวันผมก็เดินเข้าบ้านแทนการนั่งมอเตอร์โซค์.......
ที่ผมไม่มีรถนั้นก็เป็นอีกเหตุผลหนึ่ง ที่บ้านมีรถหลายคัน แต่ทุกคันต้องได้รับอนุญาตจากบ้านใหญ่ก่อนใช้รถ นั้นจึงทำให้พวกผม
ตัดสินใจไม่ไปยุ่งเกี่ยวกับพวกบ้านใหญ่ถ้าไม่จำเป็น......เงินประจำเดือนที่มายังเรือนเล็กเพียงพอต่อค่าใช้จ่ายต่างๆ เราอยู่กับ
แบบไม่ขัดสน.....แต่แม่ของผมมักจะพยายามใช้เงินเท่าที่จำเป็นเท่านั้น..และผมก็ได้รับการสั่งสอนแบบนั้นมาตั้งแต่เด็ก....ดังนั้น
เรื่องความฟุ่มเฟือยที่เห็นในบ้านใหญ่ จริงทำให้ผมรังเกียจได้ที่เดียว....
ผมขับรถมาจอดที่หน้าบ้านของผม...ก่อนที่จะเดินเข้าตัวบ้าน...ปล่อยให้เจ้าของรถ เอารถเข้าบ้านเอง...
ผมเป็นอยากให้คนที่บ้านเห็นว่าผมเอารถสองมาขับได้ไง............
“นม........” ผมเดินตรงมาที่เรือนเล็ก ซึ่งเห็นนมนั่งทำกับข้าวอยู่
“อ้าว คุณหนูกลับมาแล้วหรอ..ไปไหนมาค่ะ....”เสียงนมถามเมื่อเห็นผมเดินออกไปนอกบ้าน
“ผมไปเดินเล่นนะครับ.วันนี้นมทำไรกินอะ....” ผมถามก่อนเข้าไปกอดนมที่นั่งปอกกระเทียมอยู่
“ผมจะตำน้ำพริกค่ะ....คุณนายอยู่ในครัวกำลังต้มผักอยู่นะคะ...”
“อ้าวแล้วนมไม่ไปทำอาหารให้บ้านใหญ่หรอ.....”
“เปล่าค่ะ..วันนี้ไม่มีใครอยู่....” นมตอบข้อสงสัยผมเอง
พวกเรานั่งทานข้าวเย็นจนเสร็จ ก่อนที่ผมจะจัดการเก็บกวาดถ้วยชาม.......
และนั่งเล่น นั่งคุยกับนม กับแม่ จนพวกท่านเข้านอน
ที่ผมยังไม่เข้าเพราะต้องการรอเวลาบางอย่าง
(จะไปหา อย่าล็อคประตู ไม่งั้น..) นั้นเป็นข้อความที่ผมส่งไป.......หลังจาก นมและแม่ขึ้นนอนแล้ว
กว่าคนของพวกตึกใหญ่จะปิดบ้านนอนกับก็เกือบเที่ยงคืน แต่ยัยแม่มดก็ยังไม่เห็นจะกลับซักที
ผมเดินเข้าไปที่ตึกใหญ่ ขึ้นไปยังห้องที่เป็นเป้าหมายของวันนี้...ผมตั้งใจจะไปดูหน้าคนที่หยิ่งจองหองซักหน่อย
อย่ารู้นักว่าเป็นไงบ้าง ผมว่ามันคงต้องบ้ามั่งแหละก็ผมสั่งให้มันเดินซะไกล.....ซึ่งผมก็ไม่ได้แคร์อะไรอยู่แล้ว
ผมเปิดประตูเข้าไปเห็นมันนอนคลุมโปงอยู่....... “เป็นไงเหนื่อยไหมสอง....หัดเดินซะบ้างจะได้รู้ว่ามันเหนื่อย...เหมือนที่พวก
นายใช้คนที่บ้านไง..........” คำพูดผมเยาะเย้ยอยู่ในที่
แต่ก็ไม่มีคำพูดตอบกลับของคนที่นอนอยู่ที่เตียงแม้แต่น้อย ซึ่งนั้น....ไม่ตรงกับความคิดที่ผมคิดไว้เท่าไหร่
“อะไรเหนื่อยจนไม่มีแรงลุกเลยหรอ.....นายนี้อ่อนปวกเปียกเหมือนผู้หญิงเข้าไปทุกวันแล้วนะ.....” ผมพูดขึ้นอีกครั้งเพื่อย้ำถึง
ความอ่อนแอของตัวมันเอง..มันไม่ชอบให้ตัวเองดูเหมือนผู้หญิง ซึ่งนั้นคงทำให้มันเจ็บได้มั่งหละ
ผมรอคอยมันที่จะลุกขึ้นมาเถียง แต่สิ่งที่มันผมคือ “ภูมิ.....เหนื่อย...” นั้นผมให้ผมเริ่มโกรธที่มันไม่เป็นไปตามสิ่งที่ผมคิดเอา
ไว้
“อะไรวันนี้ยังไม่ได้ทำอะไรสนุกๆๆ เลย...” คำพูด ที่ทำให้อารมณ์ผมหลุด เพราะการไม่แยแสของมันซะมากกว่า....
ผมตั้งใจจะกระชากมันให้ลุกมา ก่อนที่จะทำอย่างที่ตัวเองคิดจริงๆ...
แต่ภาพที่ผมเห็นทำให้ผมตกใจจริงๆ... มันซึ่งเนื้อตัวมีแต่แผล......ผมห่างจากมันเพียงไม่นาน
แต่ทำไมตอนนี้มันถึงได้มีแผลที่ดูน่ากลัวได้ถึงเพียงนี้........ผมพยายามถามมันว่าเกิดอะไรขึ้น
แต่ก็ไม่มีคำตอบหลุดออกมาได้เลย.......ก่อนที่ผมจะยอมแพ้ เพราะเสียงท้องร้องของมันก็ดังขึ้นซะงั้น
(“อ้าวแล้วนมไม่ไปทำอาหารให้บ้านใหญ่หรอ.....”
“เปล่าค่ะ..วันนี้ไม่มีใครอยู่....” ) นั้นทำให้ผมคิดได้ว่ามันยังไม่ได้กินอะไรแน่นอน
ผมหายไปจากห้องของมันเพื่อลงไปทำให้ต้ม...ซึ่งในครัวบ้านใหญ่มีครบทุกอย่าง
ครัวบ้านใหญ่เหมือนครัวร้านอาหารก็ว่าได้ เพราอะไรที่ผมต้องการก็มีอยู่ในตู้เย็นบานใหญ่ ถึง 2 ตู้ด้วยกัน...
ข้าวต้มที่ทำเสร็จถูกยกขึ้นไปก่อนที่จะป้อนมัน ซึ่งนอนอยู่....
ผมไม่ใช่คนขี้สงสาร......ผมเพียงแค่ไม่อยากให้ใครทำมัน นอกจากผมเท่านั้น....นั้นเป็นความคิดของผมก่อนที่ยัดยาเข้าปากมัน
แล้วให้มันพักผ่อน.....
+++++++++++++
-
เฮ้อ! สงสารสองจัง อีกนานใช่มั้ยกว่าจะรักกัน
-
อืมม...ก็เป็นห่วงเล็กๆ อยู่บ้างล่ะนะตาภูมิ เหอๆ (ใจแข็งหน่อยดิ...จะทรมานเค้าไม่ใช่หรอ??)
ปล. แนะนำนิดๆ นะคะ เค้ายังรู้สึกมีคำผิดอยู่บ้างอ่ะ อย่าลืมแก้ไขคำผิดเน้อ เวลาอ่านจะได้
ไม่รู้สึกสะดุด แล้วอีกอย่างคนอ่านก็จะได้อินกับเนื้อเรื่องได้มากกว่านี้ค่ะ..สู้ๆ เป็นกำลังใจให้นะคะ
-
ประมาณว่า "กู" แกล้ง "มึง" ได้คนเดียว......
แกล้ง....เพราะรัก !!!
-
อืมม...ก็เป็นห่วงเล็กๆ อยู่บ้างล่ะนะตาภูมิ เหอๆ (ใจแข็งหน่อยดิ...จะทรมานเค้าไม่ใช่หรอ??)
ปล. แนะนำนิดๆ นะคะ เค้ายังรู้สึกมีคำผิดอยู่บ้างอ่ะ อย่าลืมแก้ไขคำผิดเน้อ เวลาอ่านจะได้
ไม่รู้สึกสะดุด แล้วอีกอย่างคนอ่านก็จะได้อินกับเนื้อเรื่องได้มากกว่านี้ค่ะ..สู้ๆ เป็นกำลังใจให้นะคะ
ขอบคุณนะคะ ที่แนะนำ จะพยายามทวนเพิ่มอีกรอบค่ะ
(เค้าทวนตั้ง 2 รอบแล้วนะ สงสัยต้องหาอาสาทวนให้อีกรอบดีกว่าเนอะ...)
รักคนคอมเมนท์ คนนี้จังค่ะ ที่ช่วยชี้แนะข้อบกพร่อง
-
อยากให้ถึงตอนอายุ20เร็วๆจังเลยอ่ะ
อยากเห็นหน้ายัยปลิงกินสมบัติ2ตัวน้ันจัง
:angry2:
-
หุหุ ภพน่าสงสัยจัง มาหาหนึ่งไมถามหาสองอ่ะ?? :really2:
-
เราจะช่วยดูคำผิดให้นะจร๊สู้ๆ หนุกๆๆ
-
ภูมิ เบามือกับสองหน่อยนะ
เดี๋ยวสองตายเอา
จะไม่มีใครให้แกล้ง นะ
-
รอวันจัดการไอ้พี่หนึ่ง :beat: :z6:
สงสารสองอ่ะ, เมื่อไหร่จะเข้าใจกันน๊า~
-
:z6:
:z3: :z3:
:z13: :z13:
ถ้าภูมิจะโหดร้ายขนาดเน้
-
โห !! มาต่อเร็วมากเลยอ่ะ แอบทึ่ง :laugh: :laugh:
ตอนหลังๆนี่เลยสนุกมากเลยคะ เหมือนกับว่าเรื่องมันเข้มข้นขึ้น
แอบตกใจตอนที่สองโดนซ้อม ตอนแรกเราคิดว่า ที่ภูมิให้สองเดินเข้าไป
เพราะตัวเองรู้ว่าจะโดน ก็เลยให้สองรับเคราะห์แทน พออ่านต่อไป
อ้าว ไม่ใช่นิ - -"
ขอบคุณนะค่ะ ที่มาต่ออย่างรวดเร็ว อิอิ เป็นกำลังใจให้ o13
-
ใครก็ได้ช่วยเอา อินางพยาบาลไร้จรรยาบรรไปเก็บหน่อย สองกินยาแทนคุณพ่อจนเริ่มมีอาการอ่อนแรงแล้ว
แถมภูมิยังไม่เข้าใจอีก เฮ้อ น่าสงสาร ลุ้นให้ภูมิรู้สึกตัวสักทีว่าสองไม่ผิด คนที่ผิดคือหนึ่ง ไปจัดการเก็บหนึ่งเร็วๆนะ ก่อนที่สองจะแย่ไปกว่านี้
เอ๊ะแต่ถ้าเข้าใจกันเร็วก็จบเร็วอ่ะดิ ไม่ดีแน่ๆ :laugh:ยังไม่ค่อยสะใจเลย เพราะงั้นแต่งยาวๆนะคะ(กดดัน) :impress2:
:3123:
-
อยากรู้ว่า"ภพ"มาทำไม :serius2: :serius2:
ตอนนี้หนึ่งหายไปสบายใจขึ้นเยอะ o13
สงสารสองจัง :sad4:
-
ภพแปลกๆนะยังไงๆอยู่อ่ะไม่น่าใว้ใจเลยอ่ะ
ภูมิตอนนี้ก็ดูเบาลงไม่โหดล่ะโล่งใจ..แต่ระวังภพใว้นะสอง
-
ภูมิก็เป็นห่วงสองนั้นแระ เริ่มแล้ว อิอิ
-
:z3:
-
ชอบเรื่องนี้ มาต่อเร็วๆนะ
-
แอบมี หวาน เล็กๆ ถามกลาง อารมณ์ แปลกๆ 555555555
-
อยากให้มีคนกะทึบสองบ่อยๆจัง
:z1: :z1:ภูมิจะได้มาดูแล ฮ่าๆ
-
อยากให้ภูมิเถื่อนกว่านี้อ่ะ
(เอ๊ะ อีนี่ :beat:)
-
แกล้งเพราะรักล่ะซิ :กอด1:
เปลี่ยนโหมดแล้วใช้มั๊ยภูมิ :L2:
-
ระวังแฟนไอ้พี่หนึ่งด้วยนะสอง
-
:เฮ้อ: :เฮ้อ: :เฮ้อ: :เฮ้อ: :เฮ้อ:
-
:เฮ้อ:
ขอจัดให้อีหนึ่งแบบจัดหนักเลยนะครับ
เพลียจริงๆ กับมันน่ะ :z6:
-
ความจริงว่าจะอ่านให้จบก่อนค่อยคอมเม้นท์ แต่ทนไม่ได้ :fire:
คันมือยิบๆ
คอมเม้นท์ตอนที่ 1-3
เกลียดๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ นังหนึ่ง + แม่ของมัน นิสัยเสียอยากเรียกมันมาแล้วเรียกให้คนใช้ตบสองแม่ลูกเรียงตัวเลย
สอง ก็ถือว่าเป็นคนดีในระดับนึง ขอเน้นว่าระดับนึง ไม่ถึงกับดีมากอย่างน้อยก็ยังสงสารบ้าง(นิดหน่อย)แต่ก็ยังดีกว่าตัวพี่
-
ช่วยอ่านก่อนนะจร้า...
มาซะดึกเลย....และพิมพ์เพลินไปหน่อย..เลยได้มาซะยาว
แต่คงถูกใจหลายคนไม่ใช่น้อย....
เราเอา sm มาให้ลองกินเล่นๆๆ
ถ้าไงฝากแสดงความคิดเห็นหน่อยนะคะ
(เราตรวจทาน คำตอบ 2 สองแล้ว ผิดตรงไหนอีกต้องขอโทษด้วยนะคะ)
ปล. เรานั่งรออ่านคอมเม้นท์อยู่นะ ฮิ ฮิ ฮิ
ตอน8
“อะไรน้าน 10 ล้าน แม่....แม่เป็นหนี้อะไรเค้ามากขนาดนี้” ผมตกใจมากกับเงินที่แม่ติดหนี้การพนัน
“แล้วแกจะเสียงดังทำไม....ฉันมาบอกแก.....ไม่ใช่ว่าฉันจะ....มาเอาจากแกซะหน่อย...”
“แล้วแม่จะเอาเงินที่ไหนไปใช้หนี้...ตั้ง 10ล้าน เชียวนะ....” ผมยังตกตะลึงไม่หาย
“ยัยหนึ่งเขาขอยืม คุณภพมาให้แม่นะ...เขามีธุรกิจส่วนตัว....” แม่ผมบอกข้อคับข้องใจให้ผมกระจ่าง
ตอนนี้ครอบครัวผมเหลือ ผม กับแม่ เพราะพี่หนึ่งไปต่างจังหวัด จะบอกว่าหนีไปเที่ยวมากกว่า
แต่ดันโทรบอกคุณภพว่าไปทำรายงานกับเพื่อน....
ส่วนเรื่องเงินพี่หนึ่งเขาต้องโทรติดต่อคุณภพและยืมมาได้ .....
ซึ่งเขาใจดีให้ยืมตั้ง 10 ล้าน (เขาทำธุรกิจอะไรนะกำไรดีจริงๆ..)
โดยที่เขาบอกว่า.....ยังไม่ต้องคืนตอนนี้ก็ได้.....นั้นยิ่งทำให้แม่รักคุณภพมากยิ่งกว่าผมซะอีก
ซึ่งช่วยเหลืออะไรเขาไม่ได้เลย
อันที่จริงบ้านของเราก็มีเงินครับ แต่ว่าต้องได้รับอนุญาตจากผู้ดูแลเงินนั้นเสียก่อน ถึงจะเอาออกมาใช้ได้
คนนั้นเขาเป็นทนายความ...ให้ตระกูลบ้านผมมาหลายชั่วอายุแล้ว เรียกว่าเป็นคนเก่าคนแก่คนหนึ่งก็ว่าได้
2-3 มานี้คุณภพเลยเข้านอกออกใน ยังกับคนในบ้านนี้เลยก็ว่าได้
ซึ่งแม่ผมก็จะต้อนรับเขาด้วยอัธยาศัยที่เวอร์เกินเหตุ....
ตั้งแต่แม่ผมเป็นหนี้ โดนทวนหนี้ แม่ก็บอกว่าจะเลิกเล่น.......แต่ก็มีแว่บไม่บ้างครับ
ซึ่งผมก็พยายามทบทวนหนี้ที่แม่ติดคุณภพอยู่...แต่ก็ไม่วายที่ยังจะไปบ้าง
“สวัสดีค่ะคุณภพ ยัยหนึ่งยังไม่กลับมาเลยค่ะ...” เสียงแม่ผมที่ร้องทักเมื่อเห็นคุณภพขึ้นมาบนบ้าน
“ครับ ผมทราบแล้ว หนึ่งโทรมาบอกแล้วครับ....”
สิ่งที่เขาพูดทำให้ผมแปลกใจ เพราะทั้งๆ ที่รู้ว่าพี่หนึ่งไม่อยู่แต่ก็ยังจะมา
“พอดีผมจะมาขออนุญาตคุณแม่ ชวนสองไปซื้อของเป็นเพื่อนหน่อยนะครับ..ผมไม่ค่อยถนัดเรื่องการซื้อของเท่าไหร่เลย....จะ
มารบกวนสองนะครับ...”
“อ้อ...ได้เลยค่ะคุณภพ สองกำลังว่างพอดีค่ะ...” เสียงแม่ผมตอบเสร็จเรียบร้อย...ทั้งที่ยังไม่ได้ถามความสมัครใจผมซักคำ
“สองลูกรัก..ไปเปลี่ยนเสื้อผ้าป่ะลูก แล้วไปเป็นเพื่อนคุณภพหน่อย..” แม่ผมหันมาส่งยิ้มให้ผม...สลับกับคุณภพ ก่อนที่จะ
บังคับให้ผมขึ้นไปเปลี่ยนเสื้อผ้า
+++++++++
ผมนั่งรถคุณภพมาถึงศูนย์กลางค้าเปิดใหม่ เรียกว่าเป็นแหล่งรวมของแบรนด์เนมก็ว่าได้....มีดาราหลายคนทำการค้าที่ห้างแห่งนี้
“คุณภพครับ คุณต้องการจะซื้ออะไรครับ..”ผมถามออกไปด้วยน้ำเสียงที่สุภาพ
“สองครับ อย่าเรียกคุณเลย เรียกพี่ภพดีกว่า จะได้เป็นกันเอง..” เขาจับมือผม แล้วหันหน้ามาพูด พร้องส่งรอยยิ้ม
“เออ..ผมว่า....”
“น่า...ตามใจพี่หน่อยนะครับ...เรียกพี่ภพนั้นแหละ...” เป็นเพราะแม่ผมติดหนี้หรอกนะ..ถึงต้องเรียกนะ
“พี่ภพ..เราจะมาซื้ออะไรครับ...” ผมถามออกไปอีกรอบ
“ดีมากครับสอง.....” ผมไม่ค่อยชอบรอยยิ้มพี่เขาเลย...มันแปลกๆๆ
ที่จริงผมชอบคนที่ฐานะเดียวกับผมแหละ แต่ผมรู้สึกว่าเขาดีเกินไปด้วยซ้ำสำหรับการให้ยืมเงิน 10 ล้าน นะครับ
เขาเดินจูงมือผมเข้ามาในห้าง และพาไปร้านต่างๆ แต่ไม่เห็นจะเจาะจงร้านไหนเป็นพิเศษ
“พี่ภพครับ วันนี้พี่อยากได้อะไรเป็นพิเศษครับ เดี๋ยวสองช่วยดูให้...” ผมพยายามเตือนความจำเขาอีกครั้ง
“อ้อ...พี่ก็ยังไม่รู้เลย....นั้นวันนี้เรามาเดินดูเรื่อยๆ ก่อนแล้วกัน วันหลังค่อยมาซื้อ...”
(เออ..ให้มันได้อย่างงี้สิ..) ผมบ่นให้ใจ แต่ก็ส่งยิ้มให้ตามมารยาท
เราเดินกันทั่วห้าง...แต่ของที่ซื้อดูจะไม่เป็นชิ้นเป็นอันเท่าไหร่....
“สอง..สองนะดูน่ารักมากเลยนะ ดูซิคนมองกันใหญ่เลย..” อยู่ๆ เขาก็พูดเหมือนแซว
“พี่ภพ ..เขามองพี่มากกว่า ก็พี่เป็นดารา..” ผมก็ตอบเขาไปเรื่อย
“แหม..แต่เวลาอยู่กับสอง...มีแต่คนมอง มากกว่าหนึ่งอีกนะ...”
“พี่ภพ กับ พี่หนึ่ง คบกันมานานหรือยังครับ...”
“ไม่หรอ เพิ่งจะ 2 อาทิตย์เอง...” ผมแปลกใจมาก คนที่คบกับ 2 อาทิตย์ แต่กลับให้ยืมเงิน 10 ล้าน
“แต่หนึ่งเขาค่อนข้างเอาแต่ใจ แต่พี่ดูสองไม่เหมือนกันเลยนะ”
“ไม่หรอกครับผมก็เอาแต่ใจเหมือนกัน อาจจะมากกว่าด้วยซ้ำ” ผมรีบตอบกลับ
เราเดินมาถึงร้านไอศกรีม
“พี่ภพแวะร้านนี้แปะ...” ผมเดินเข้าไปเพื่อสั่งไอศกรีมรสที่ชอบ
“พี่เอาไหม.....” ผมถามตามมารยาท
“ไม่อ่ะ เดี๋ยวอ้วน”
“เหอะๆ อย่างพี่ไม่อ้วนหรอก....”
“ไม่ดีกว่า เดี๋ยวพี่กินกับสองแล้วกัน....” นั้นเป็นคำตอบก่อนที่เขาจะจ่ายเงิน สำหรับไอศรีมของผม
เราเดินออกมาจากร้านพร้อมกับไอศกรีม ที่ผมสั่งตามใจตัวเอง ผมมีความสุขที่ได้กินในสิ่งตัวเองชอบ
แต่ผมก็เลือกกินให้เหมาะสมกับร่างกายของผมเช่นกัน ผมก็รักหุ่นตัวเองนะครับถึงแม้จะตัวเล็กไปซักหน่อย..
ผมเดินกินพร้อมกับเดินตามพี่ภพไปเรื่อยๆ......
“สอง พี่เห็นสองกินแล้วน่ากินเนอะ ป้อนคำดิ....” ผมเอ๋อแดกเลย ให้ป้อนเนี้ยนะ....
ผมยืนช้อนแทนที่จะตักไอศกรีม แต่เขาไม่คิดจะหยิบมันเลยด้วยซ้ำ
“น้าน คำเดียว...ไม่แย่งหรอแค่อยากชิม...” เหมือนบังคับซึ่งผมไม่ชอบอยู่ในที
แต่ก็ต้องยอมจำใจป้อน..........เพราะเกรงใจคำสั่งแม่ต่างหาก (สองดูแลพี่เขาดีๆแหละ...)
และนั้นทำให้ผมเลิกที่จะซื้ออะไรที่อยากกิน
ผมจะถามว่าเขาว่า......จะเอาด้วยไหม แต่ถ้าคำตอบบอกว่า”ไม่” ผมก็จะไม่ซื้อเช่นกัน
แค่โดนภูมิบังคับคนหนึ่งก็เกินพอแล้วครับ อย่างให้โดนพี่ภพบังคับอีกเลย
แต่นั้นก็เหมือนทำให้พี่เขารู้สึกได้ว่าผมไม่ชอบสิ่งที่เขาทำเท่าไหร่ แต่เหมือนเขาจะไม่ใส่ใจมากนัก
เรากลับมาถึงบ้านก็ช่วงบ่ายแก่แล้วครับ....ซึ่งแม่ผมนั่งเล่นอยู่ที่ห้องรับแขก.......
“คุณแม่ครับ ผมเอาน้องมาส่งแล้ว...” นั้นเป็นเสียงพี่ภพ
“จร้า.......ไว้วันไหม....อยากไปเที่ยวที่ไหน หรือซื้อของ ก็ชวนสองไปก็ได้นะจ๊ะ..” โธ่...แม่ผม ไม่คิดจะถามผมซักคำเลย
“ครับ...ผมก็ว่าจะชวนน้องไปเที่ยวเหมือนกันแต่เกรงใจคุณแม่นะครับ...”
พี่ภพนี้ก็ ได้คืบจะเอาศอก.....
“แม่ ผมขอตัวก่อน ผมรู้สึกปวดหัวนิดหน่อยนะครับ อากาศมันร้อน...” ผมพูดพร้อมกับเดินขึ้นไปบนห้อง.....พร้อมเปิดแอร์เย็น
ฉ่ำ นอนหลับกลางวัน.....ซึ่งสบายกว่าไปเดินท่องๆๆ กลางกรุง ให้เมื่อยขา
“สอง แกนี่เสียมารยาทกับพี่เขามาเลยนะ ที่ขึ้นมาเนี้ย..” แม่ผมเอง ท่านเดินเข้ามาห้องผมแล้วก็ขึ้นมาบ่น
“ก็ผมเหนื่อยนิ....” ผมตอบออกไปตามความจริง
“แก แกนิใช้ไม่ได้เลย เกิดเขาขอเงินคืนก็แย่สิ....แกเคยคิดถึงหัวอกฉันมั่งไหม...” ดูเหมือนแม่จะเสียหน้ามากกว่าโกรธซะ
อีก...ที่ผมเดินขึ้นมาแบบนี้
“....................................” ผมไม่คิดจะเถียงแม่หรอกครับ
“ไม่รู้แหละ พรุ่งนี้แกไปเที่ยวกับคุณภพเขาด้วย...เขาจะมารับตอนเย็น.....”
“แม่ ไปรับปากเขา ทำไมไม่ถามผมซักคำ....” ผมโกรธขึ้นมาจริงๆ เพราะการเอาแต่ใจของแม่
“ฉันไม่รู้แหละพรุ่งนี้แกต้องไปด้วย.....ตอนเย็นก็แต่งตัวซะ...”
ผมไม่อยากจะคิดเลย..............เหมือนแม่เอาผมมาขัดดอกแทนพี่หนึ่งกว่าได้
ก็ไม่หนึ่งยังไม่ยอมกลับมานี่ ผมเลยต้องไปเที่ยวแทนพี่เขา
ผมไม่ได้รับปากแม่แต่ก็ไม่ได้ปฏิเสธเช่นกัน ผมเอาผ้ามาคลุมโปรง
ก่อนที่แม่จะเดินออกจากห้องไป..........
อาหารมื้อเย็นถูกจัดวางไว้บนโต๊ะ แต่ไม่มีการพูดคุยของแม่และผมบนโต๊ะอาหาร
เมื่อผมกินเสร็จ ก็เดินขึ้นมายังห้องของพ่อ เพื่อเข้ามาดูแล ค่อยอ่านหนังสือให้ฟัง และอยู่เป็นเพื่อน ก่อนที่ผมจะเข้านอน
นั้นเป็นกิจวัตรของผมในช่วงปิดเทอม ......ตอนนี้เหมือนวิญญาณหมอเข้าสิง.....ขนาดผมยังอยู่ปี 1 แท้ๆ
ที่ผมทำได้ก็เพราะผมตั้งใจเรียน.....มาก็เพื่อจะรักษาพ่อนั้นแหละครับ....
++++++++++++++++
“ไง สอง วันนี้ดูเหนื่อยๆๆ พิกลนะ...” เกือบเที่ยงคืนแล้วครับที่ภูมิเข้ามาในห้อง
ตั้งแต่วันที่ผมถูกถ่ายวิดีโอ คำสั่งแรกที่มายังผมคือห้ามล็อคประตู....
“.............................” ผมหันไปมองภูมิที่เดินเข้ามา
“เดี๋ยวนี้ดูจะเชื่องๆ ดีนะ ไม่โวยวายเหมือนเมื่อก่อนแล้ว....ชวนไปไหนก็ไป....”
ที่จริงผมว่าผมไม่ได้เชื่องอย่างที่มันบอกหรอครับ แต่มันแค่ต้องการชวนผมทะเลาะมากกว่า
ซึ่งผมคิดว่าต่อไปจะไม่พยายามทะเลาะแล้ว....เพราะสุดท้ายผลเสียก็ตกอยู่ที่ผมอยู่ดี
“สองลุกขึ้น.....” เป็นเหมือนคำสั่งที่มันชอบใช้กับผม
แต่ผมทำเพียงเลิกคิ้วขึ้น เหมือนจะถามว่า’ทำไม....’ ที่จริงผมเกือบลืมไปแล้วด้วยซ้ำ...ช่วงเวลาที่มันคอยดูแลผม
พอผมหายทุกอย่างเหมือนกับความฝันก็ว่าได้ ไม่มีการพูดดีๆๆ ด้วยแล้ว ......มีเพียงคำสั่ง ที่ผมต้องปฏิบัติตาม
“กูบอกให้ลุกขึ้น........” ผมขี้เกียจจะถามหาเหตุผล
เลยยอมที่จะลุกตามที่สั่งนั้นแหละ
“ถอดเสื้อออก........”
“ภูมิ...นายคิดจะทำอะไร.....” นั้นเป็นคำพูดแรกตั้งแต่มันเดินเข้ามาในห้อง
“ทำอะไรหรอ....แล้วจะถามทำไม เป็นทาส ก็ต้องคอยรับคำสั่งเท่านั้น....”
ผมเกียจสิ่งที่มันทำกับผม....ผมต้องคอยรองรับอารมณ์ของมัน...แม้มันจะไม่เคยทำอะไรมากกว่าการจูบและ..
.ทดลองของแปลกเลยก็ตาม.....ผมเคยโดนมาหนหนึ่ง ซึ่งผมถือได้ว่าเข็ดพอสมควรกับการกระทำแบบนั้น
และผมคิดว่า.....มันคงไม่คิดจะทำอีกเช่นกัน แต่วันนี้มันดูแปลกๆ พอๆ กับพี่ภพเลย....
“กูบอกให้ถอดเสื้อไม่ได้ยินหรอ....” มันเดินเข้ามา...ซึ่งต้องทำให้ผมกลัวลนลานทีเดียว
“มึงจะถอดเองหรือจะให้กูถอดให้ ...แต่ถ้ากูถอดคงไม่ใช้แค่เสื้อหรอก...” คำขู่ที่ทำให้ผมกลัว....ว่าถ้าผมขัดขืน...สงสัยคงต้องมี
การเจ็บตัวกันบ้าง
ผมยอมที่จะถอดเสื้อตามที่มันบอก............เสื้อยืดที่ผมสวมอยู่ถูกถอดออกจากทางศีรษะของผม ก่อนที่จะวางมันลงที่ปลาย
เตียงซึ่งอยู่หลังผมนี้เอง
มันยืนมือมาผลักผมแบบไม่มีปี่ไม่มีขลุ่ย.... หลังผมกระแทกลงบนที่นอนตัวเอง ดีนะที่ไม่ใช่เตียงแข็ง
แต่ก็สามารถทำให้ผมรู้สึกงง ได้นิดหน่อย...
“นายคงไม่คิดจะทำอะไรอย่างคราวที่แล้วใช่ไหม....” ผมถามออกไปอย่างเสียไม่ได้ เพราะถ้าเป็นเหมือนอย่างคราวที่แล้วผมคง
ต้องแย่แน่นๆ
“เปล่า......” คำตอบนั้นทำให้ผมสบายใจอย่างเหลือหลาย
“หลับตา.......” คำสั่งที่สอง ตามมา ..........แต่เมื่อผมได้ยินว่าจะไม่มีแบบคราวที่แล้ว
นั้นทำให้ผมยอมที่จะทำตามโดยว่าง่าย และเหมือนจะเป็นความคิดที่ผิด จริงๆ .....ที่ผมหลงเชื่อคนอย่างมัน
มันรวบแขนผมขึ้นอีกแล้ว เหมือนอย่างคราวที่แล้ว
“ภูมิ...ไหนนายบอกว่าจะไม่ทำเหมือนคราวที่แล้วๆ ไง...” ผมตกใจลืมตามองมือที่โดนมันอีกครั้ง
แขนผมถูกรวบไว้บนศีรษะก่อนที่เชือกเส้นสีแดงเหมือนเลือดจะมันที่ข้อมือของผม
ไอภูมิมันมันแน่นมากจนเลือดไม่สามารถวิ่งได้เลย ฝ่ามือผมเริ่มชาเรื่อยๆ ก่อนที่เหน็บจะเริ่มกิน
ทั้งที่ยังมัดไม่เสร็จเลยด้วยซ้ำ ขาผมก็ไม่ต่างอะไรกับมือ ที่โดนมัดเช่นเดียวกัน ต่างเพียงแต่ว่า ทั้งมือและขาไม่ได้ถูกให้กาง
ออกอย่างคราวที่แล้วเท่านั้น
“ภูมิ.....นายอย่างทำแบบนี้เลยนะ......” ผมพยายามขอร้อง พร้อมทั้งรู้สึกเสียใจกับการกระทำแบบนี้ของภูมิ
ก่อนที่ทุกอย่างจะมืด เพราะไอภูมิเอาผ้ามาปิดตาผม มีเพียงปากผมเท่านั้นที่จะพูดหรือขอร้องมันได้
“ภูมิ.....ผมเคยทำอะไรให้....ผมขอโทษ...อย่างทำแบบนี้กับผมเลย....” ความกังวลแพร่ออกมาอย่างเห็นได้ชัด
... เหมือนหนังที่ผมเคยดู พอไม่มีเงินมันก็ฆ่าผู้หญิงคนนั้นทิ้ง ทั้งที่เธอไม่รู้ตัวด้วยซ้ำ เพราะถูกปิดตาอยู่.....
“ภูมิ....ภูมิ....นายจะทำอะไร.......” ผมเริ่มพูดไม่ประติดประต่อ หัวใจเต้นไม่เป็นจังหวะ
ผมอยู่อย่างนั้นนานจนไม่รู้ว่ากี่นาน แต่ไม่มีเสียงหรืออะไรที่ต้องต้องตัวผมเลย.....
“ภูมิ..ปล่อยผมเถอะน้าน...ผมยอมทุกอย่าง..เปล่าผมเถอะ...” ผมไม่รู้จริงๆ ว่าเขายังอยู่ในห้องหรือเปล่า
ผมเพียงคิดว่าคำพูดของผมคงทำให้เขาเปลี่ยนใจจากสิ่งที่คิดว่าจะทำ
++++++++++++++
ผมยืนมองไอสองที่เรียกร้องขอความเมตตาจากผมอยู่ ในห้องและบนเตียงของมันเอง
ตอนนี้ชีวิตมันเหมือนลูกไก่ก็ว่าได้ จะกำก็ตาย จะคลายก็รอด....ผมเข้าใจความหมายของสุภาษิตนี้ดี
เมื่อเห็นมันนอนอยู่แบบนี้
ผมเก็บกักความโกรธตั้งแต่บ่ายเมื่อเห็นมันเดินลงรถไอภพมา.....สีหน้ามันดูมีความสุขมากกว่าที่ผมคิดซะอีก
แม้ว่าผมก็รู้อยู่แล้วว่ามันคงมีความสุขนั้นแหละ.....แต่มันไม่เคยคิดว่าผมเป็นเจ้านายเลยนี้สิ
ปกติเวลาทาสจะทำอะไรก็ต้องขออนุญาตผู้เป็นนายซะก่อน แต่มันไม่เคยคิดแบบนั้นเลย
ซึ่งวันนี้ผมนี้แหละ จะสอนให้มันรู้ว่าการเป็นทาสต้องเป็นอย่างไง
.....แต่ก่อนนั้น ทาสต้องมีเครื่องหมายของความเป็นทาสซะก่อน
ผมจับมันมัดเพราะรู้ว่ามันต้องไม่ยอมทำแน่นอน......ซึ่งเป็นการง่ายกว่าที่จะจับมันมันไว้แบบนี้
ตอนนี้ทุกอย่างถูกจัดเตรียมไว้เรียบร้อย.......
“ภูมิ ปล่อยผมเถอะนะ ผมยอมแล้ว..” นั้นเป็นเสียงไอสองที่ร้องขอความเมตตาอยู่
“สอง......นายเป็นทาสใช่ไหม.........” ผมถามมันออกไป
“.........ใช่...ครับ....ปล่อยผมเถอะ...”
“ได้ กูจะปล่อยแน่น..แต่ขอทำอะไรซักอย่างก่อน...” ผมไม่บอกว่ามันจะทำอะไร ซึ่งนั้นยิ่งทำให้มันรู้สึกกังวลไม่น้อย
ผมเดินเข้ามานั่งบนเตียงข้างๆ กับที่มันนอนอยู่.......ตัวมันแข็งโดยอัตโนมัติเมื่อผมนั่ง
ฝามือผมเริ่มถูไถไปที่หัวนมซึ่งยังสงบนิ่ง......
“จ๊วบ จ๊วบ” สิ่งดูด เม้ม และขบที่หัวนมข้างหนึ่ง
“อ่า อ่า ภูมิ..อย่าครับ.....” เสียงเจ้าของที่นอนหน้าแดง และตัวก็เริ่มแดงตามด้วยเช่นกัน
ผมจับหัวนมที่ไว้ต่อความรู้สึก นั้นขึ้นมาบีบ โดยใช้สองนี้คอยปั่น หมายจะให้มันสู้มือผม
“อ่า ภูมิ.......” เสียงลูกไก่เริ่มเดือดพล่าน เพราะแรงอารมณ์ที่ผมพยายามปลุกด้วยนิ้วที่กำลังทำงานอยู่
ผมก้มลงไป ใช้ฟันขบไปที่หัวนมข้างหนึ่งเหมือนจะพยายามดึงให้หัวนมหลุดออกมาเสียให้ได้
ตอนนี้หัวนมทั้งสองข้างแดงฉ่ำ อยู่ตรงหน้าผม มันกำลังชูชันแข่งขันกันสู้มือผม
ซึ่งท่อนล่างของไปสองก็ไม่ได้แพ้กันเท่าไหร่ กางเกงที่มันใส่อยู่นั้น ปูด นูนขึ้นมา แต่ผมยังไม่คิดจะจับตอนนี้
มือข้างหนึ่งของผมหยิบหลอดยาขึ้นมา เป็นยาชาชนิดครีม....ที่ไว้สำหรับสักผิวคนนั้นแหละ.......
ก่อนที่ผมจะใส่ถุงมือ...... ผมใช้มือนวดคลึงที่บริเวณหัวนมข้างหนึ่งซึ่งเป็นเป้าหมายของผม
พร้อมกับยาชาที่บีบลงไปที่หัวนมนิดหน่อย ผมต้องการให้ผมรู้สึกตอนที่ผมกำลังทำด้วย
“ภูมิ...นายทำอะไร บอกมานะ....” เสียงไอสองรู้สึกถึงครีมที่บีบลงไปที่หัวนม
“นายอยากรู้จริงๆ หรอ...” เสียงของผมถามออกไป
“ผมสมควรต้องรู้ เพราะนี้มันร่างกายผม นายจะทำอะไร.....”
“กูก็จะทำเครื่องหมายว่ามึงเป็นทาส นะซิ.. มีทาสที่ไหนบ้างไปไหนครับใครโดยไม่ขออนุญาตเจ้านายนะ...”
“ไอ ไอ มึงปล่อยกูเดี๋ยวนี้นะ..มันจะเกินไปแล้ว....”
เมื่อผมบอกว่าจะทำอะไรกับมัน มันถึงกับดิ้นพยายามหนีอย่างสุดชีวิตก็ว่าได้
“ถ้ามึงไม่ปล่อยกูจะตะโกนจริงๆ ด้วย ปล่อยกูนะ ไอเลว..” มันบอกผมซึ่งผมก็ไม่ได้กลัวอะไรกับสิ่งที่มันพูดเลย
แต่ผมต้องการทำให้เสร็จ ดังนี้ผ้าจึงถูกยัดลงไปในปากเพื่อปิดเสียงของมัน......
มันดิ้นขลุกขลักอยู่ข้างๆ ผม ซึ่งทำให้ผมไม่สามารถที่จะเจาะเข็มเข้าไปได้
ดังนั้นผมผมนั่งคร่อมตัวมันเอาไว้ เพื่อแรงที่กดทับจะได้ทำให้มันดิ้นไม่ได้
“ไอสอง...ถ้ามึงไม่หยุดิ้น จากที่กูจะทำข้างเดียว กูจะเพิ่ม พร้อมกับส่วนอื่นของมึงด้วย...” ผมบอกมันไป
และนั้นทำให้ผมหลุดในทันทีๆ ผมพูดเสร็จ
“อือ....อือ.....” เสียงร้องไห้แม้ว่าจะมีปากอุดปากอยู่ก็ตาม แต่มันเป็นเสียงที่ทำให้ผมรู้สึกเสียใจนิดหน่อย
ที่ต้องทำให้ร่างกายนี้มีแผล.....แต่สิ่งที่ผมคิดว่าจะทำ ผมก็จะทำเช่นกัน
ผมใช้มือดึงหัวนม มันอีกครั้งพร้อมทั้งปั่นหัวนมให้ตั้งชัน หน้าท้องที่ผมนั่งทับอยู่มีอาการเกร็งเป็นระยะๆ
พร้อมทั้งส่วนล่างที่ทิ่มอยู่ที่เสื้อผ้าของผม......... “ภูมิ........” มันเรียกชื่อผม แม้จะไม่เป็นศัพท์.....
ผมยอมที่จะดึงเอาที่ปิดปากมันออกเพราะรู้ว่ามันจะไม่ทำหรือคิดอะไรโง่ออกมาแน่น...
“ภูมิ...อย่าทำเลยนะ .....อือ....” เสียงร้องไห้ ที่ร้องขอชีวิตก็ว่าได้
“ไอสอง มันไม่ได้เจ็บอย่างที่มือคิดหรอก ตอนนี้กูบีบนมมึงอยู่มึงยังไม่รู้สึกเลย แต่มึงกับตั้งโด่งแทนซะงั้น...”
ผมเอาเข็มที่จะใช้เช็ดแอลกอฮอล์อย่างสะอาดและปลอดภัยที่สุด เพื่อที่จะป้องการการอักเสบหรือทำให้แผลเกิดการติดเชื้อ
และเน่าได้ เข็มถูกเจาะเข้าไปที่หัวนมของไปสอง
“อึก....อ่า............” นั้นเป็นเสียงเมื่อผมทิ่มเข็มเข้าไป ก่อนที่จะดึงเข็มนั้นออก
และเอาจิวใส่เข้าไปแทนที่เข็มนั้น.....ผมเลือกจิวที่เป็นแบบก้าน ทำมาจากวัสดุอย่างดี......
เพราะผมก็ไม่อยากให้นมมันเน่าเช่นกัน
“อึก......อ่า......” เหมือนมันจะกั้นหายใจตอนที่ผมเขาเข็มออก แล้วพอผมใส่จิวเสร็จนั้นแหละ
มันจึงกลับมาหายใจได้เองอีกครั้ง........ผมเปิดผ้าที่ปิดตาอยู่......
สายตาของมันไม่ได้มองที่ผมเลยซักนิด แต่พุ่งตรงไปยังหัวนมของตัวเองที่มีจิวทสีเงินติดอยู่...มันส่งแสงสะท้อนกับแสงไฟ
ภายในห้อง
ตามันโตกว่าเดินเป็น 2 เท่าเมื่อเห็นจิวอันนั้น ส่วนผมก็ให้มันพิจารณาไป ผมหยิบยาแก้ปวดและยาแก้อักเสบให้มันกินตามหลัง
จากที่ทำเสร็จ
แต่ดูเหมือนมันจะไม่ยอมกิน “ถ้ามึงไม่กิน มีหวังไม่ได้นอนแน่น แม้ตอนนี้มึงจะไม่รู้สึกเจ็บ แต่พอยาชาหมดฤทธิ์มึงจะเจ็บกว่านี้
อีกหลายเท่า .....กินซะ...” ผมสั่งพร้อมบีบกรามมันให้อ่าปากก่อนที่ตามด้วยน้ำ
“มึง....ไอเลว...กูไม่เคยคิดเลยว่ามึงจะเป็นแบบนี้....”
“เหอะๆๆ ก็ผลพลอยได้ จากพวกมึงนั้นแหละที่เอ็นดูกูตั้งแต่เล็ก...”
“ไอ ไอ ไอ เลว......” สองมันด่าผม
“มึงจะได้จำไว้ว่าใครเป็นนายมึง...จะได้ไม่เที่ยววิ่งไปหาใครเขาอีก....”
ผมพูดเสร็จพร้อมดีดเบาๆๆ ไปที่หัวนม ที่มีจิวติดอยู่
“อ่าาาาาาา.....” สีหน้ามันโกรธมากแต่พอผมดีดมัน มันกับส่งเสียงเป็นลูกแมวซะแล้ว
ผมก้มลงไปจูบที่ต้นคอมันส่วนมือก็ลูบไล้ไปมาที่หัวนมอีกข้างที่ยังเป็นอิสระอยู่
“วันนี้จะบริการให้แล้วกัน....” ผมบอกออกไป
ก่อนที่จะดึงกางกางนอนที่มันใส่อยู่ลง แล้วคว้างหมับไปที่ไปแท่งที่มันทิ่มผมตอนเจาะนมมันอยู่
“อือ......อือ.....” เสียงครางของมันเมื่อผมช่วยเหลือ (เรียกว่าบริการแล้วกัน) ให้มันไปถึงจุดหมายปลายทาง
ตอนนี้ทั่วทั้งตัวมันแดงไปไหมดไม่เว้นเลยซักที่......ก่อนที่มันจะปล่อยสิ่งอึดอัดที่มันอดทนมานาน
ใส่มาที่มือของผม ผมก้มจูบกับมันอย่างเร้าร้อนพร้อมทั้งแกะเชือกที่มัดมือมันไว้ให้เป็นอิสระ
มันใช้มือที่เป็นอิสระคล้องคอผมไว้ ....ก่อนที่จะมาลูบบริเวณหน้าอกของผมซึ่งมีเสื้อยืดผมบังอยู่
ตึง!!!! ก่อนที่มันจะผลักผมให้หงายหลังจนเกือบตกเตียง.....
“มึงออกไปเดี๋ยวนี้เลย...กูไม่อยากเห็นหน้ามึง...” เสียงไอสองสั่งโวยวายอยู่
“เหอะๆๆๆ แล้วพรุ่งนี้กูจะมาทำความสะอาดให้ ดูแลมันดีๆ แหละ อย่าปล่อยให้นมมึงเน่าซะหละ สอง.....”
ผมพูดเสร็จพร้อมเดินไปที่ประตูก่อนที่มันจะปาหมอนใส่หัวผม ซึ่งมันพลาดไปโดนประตูที่ผมจะเปิดแทน
ผมหันมาทำตาดุใส่มัน ซึ่งสายตาผมเห็น มันกำลังจะปาใบที่สอง
และเมื่อมันเห็นผม แขนของมันก็ลดลงโดยอัตโนมัติ
แต่มันทำให้ผมเห็นฝ่ามือสีม่วงๆ ที่ผมมัดมันไว้ .......เพราะเลือดมันไม่ได้ไปเลี้ยงตอนที่ผมมัดนั้นแหละ......
ผมหันกลับและเดินออกจากห้องไป...............
+++++++++++++++++++++
:jul1:กรุณาเช็ดเลือดออกด้วยค่ะ เราเห็นนะ :jul1:
-
ตามทันแล้วว
หลังสองเริ่มดีขึ้นแล้ว ภูมิก็รู้สึกเหมือนจะเริ่มมีใจให้สองบ้าง
ส่วนพี่สาวนี่ อย่าไปพูดถึงมันเลย ขอให้ตอนกลับรถคว่ำ เบรกสบัด ครัชเสีย เกียร์หลุด เครื่องสะดุด เพาหัก สลักหาย หัวเทียน
ขาด ยางรั่ว ขั้วละลาย ถนนลื่น ไฟไหม้รถ เข้า รพ. เป็นชะนีนิทรา ต่อให้โลกแตกก็ไม่ตื่น หัวใจค่อยๆหยุดเต้น ส่วนแม่มันก็ให้
โดนคนรุมกระทืบ ความจำเสื่อมกลับบ้านไม่ได้ แบบในละครไปเลย เราว่าเราจะซาดิสม์ยิ่งกว่าภูมิอีกนะ ฮิฮิ
ส่วนเรื่องคำผิด จะว่าคำผิดก็ไม่ใช่เพราะคำที่พิมพ์มา มันถูก มีความหมาย แต่ ใช้ผิด
เช่น ที่ภูมิไปทำข้าวต้มให้สองอะ ประโยคที่ว่า
ผมหายไปจากห้องของมันเพื่อลงไปทำให้ต้ม
ข้าวต้ม น่าจะเป็นคำนี้
แต่รวมผิดไม่เยอะ ถือว่าโอเค
เหมือนละครหลังข่าว ฮ่าๆ
-
ระวังนมเน่านะสอง(ห่วงอยู่เรื่องเดียว) o22 o22
-
ห๊า! o22 แม่มีหนี้เป็นสิบล้าน จะงานงอกไปถึงไหนเนี่ย แม่เลิกเล่นการพนันด่วน :beat:
ไอ้พี่ภพนี่เป็นพญาเทครัวใช่ปะจะเอาทั้งพี่ทั้งน้องอ่ะ
เอร๊ย~ มัดมือมันเ้ท้า :haun4:
-
จอร์จ ตอนใหม่มาเร็วมาก
กรี๊ดดดดดด เลือดดดดด ซูดๆๆๆๆๆ (สูดกลับ)
ตอน ทำไมไม่บริการมากกว่านั้นละ เสียดาย (แต่แอบชอบใจ)
-
โว้ว เปนการแสดงความเปนเจ้าของที่สวดยอดจริง เลืิอดคนอ่านแทบท่วม :pighaun:
-
เอ่อ ไปอัดอั้นมาจากไหนคะ :a5:
ตอนนี้มาซะเจาะหัวนม
เห็นตอนก่อนๆ ไม่ได้เรียกว่า sm ซะทีเดียว
พอเจอตอนนี้เราล่ะ เสียวแทน :o12:
แต่ s มาแล้ว m ก็ต้องมาด้วยนะคะ :z2:
-
ภูมิเริ่มจะบ้าแทนสองแล้วมั้งนั่นน่ะ
-
สงสารสองงงงงงงงงงงงงงงงง ง
:sad4: :sad4: :sad4: :sad4:
-
นั่นไงล่ะ ภพมาแปลกจริงด้วย สงสัย? ว่าแม่กับยัยหนึ่ง จะขายสองให้ ภพ ป่ะนี่ถ้าเป็นแบบนั้นบอกเบาๆว่าเลวมาก
มีเจาะหัวนมกันด้วย อ่ะ เจ็บป่ะอ่ะ เคยแต่เจาะลิ้น
-
ชอบบบบบบบ
ความทารุณฮิฮิ o18
เอาไปเจาะตรงนั้นไม่เท่าแต่ไอเรื่องlove prismคนเคยอ่านคงรู้ว่าเจาะตรงไหน
เเรง!!!5555
แต่ชอบอะซาดิสดีอิอิ o18
-
ชอบครับ เอาอีกๆ อิอิ
-
อ่านไปเสียวหัวนมไปเลย ท่าทางจะเจ็บ
อิภพ เดี๋ยวเจอตรีน
-
สามคำให้ตอนนี้ >>> เสียว นม จัง
:sad4: นางฟ้าหวิวๆ คนแต่งใจร้ายยยยยย :jul1:
-
ตาภูมิ...ไม่ทำให้ผิดหวังจริงๆ ฮาๆ ชอบมาก แอบดิบแอบเถื่อนเล็กน้อย
พอกรุ๊บกริ๊บ แต่ก็อดสงสารพ่อสองไม่ได้ กินยาซะนะลูกจะได้ไม่อักเสบ
((อย่าเลยรู้นะว่าแอบชอบ อดทนนะสอง อย่าเป็นไรซะล่ะเป็นมาโซฯ ต้อง
อดทน)) หุๆ ชอบมาก มีการตีตราทาสด้วย
ปล. คำว่าน้าน... เราว่าเป็น นะ....หรือ น่า... ดีกว่ามั้ยอ่ะคะ อ่านแล้วลื่นกว่าเยอะเลย
-
โดนเจาะหัวนม ซีดเลย
ไม่เจาะตรงอื่นบ้างน้าาาาา
-
อ่านก่นอนะคะ
เรื่อกำลังเข้มข้น พร้อมกับเรื่องที่ทำเดินมาถึงกลางเรื่องก็ว่าได้
สองนี้...น่าสงสารได้โล่อีกค่ะ แต่เมื่อผ่านพ้นมาได้ ก็จะมีสิ่งดีๆ มาแทนเช่นกัน
สองฝากบอกว่า "สิ่งที่เขาทำมาไม่ได้อยากให้ใครรู้หรอก แค่ถ้าคนอ่านเห็นใจเขาก็พอแล้ว..และยกโทษให้ทุกคนในครอบครัวเพียงแค่นี้เท่านั้น....." (อึนได้อีกสองเรา)
ค่ะๆ ไม่พูดมากแล้วแค่ต้องการฝากข้อความของสองให้ผู้อ่านเท่านั้น :bye2: :bye2:
ตอน 9
“อะไรว่ะ...ทำไมมันป่วยได้บ่อยขนาดนี้ ตอนเด็กออกจะแข็งแรง...” ผมบ่นอุบอยู่คนเดียวที่เห็นน้อยเดินมาบอกนม
ให้มาทำโจ๊กให้คุณสองหน่อย แกไม่สบาย
ผมได้ยินพอดี....งตอนที่น้อยเดินมาบอกนมนั้นแหละครับ ผมว่า...ไอแค่เจาะนมก็เหมือนเจาะต้มหูนั้นแหละ
ไม่สามารถทำให้ใครไม่สบายได้ได้หรอก....แต่ทำไมไอสองมันถึงได้อ่อนแอนัก....ทำให้ผมรู้สึกผิดไปด้วยเลย..
ผมนั่งเล่นอยู่ในสวน.........ขณะที่น้อยเดินมาหาผมอีกรอบ
“คุณหนูค่ะ คุณนุชเรียกที่บ้านใหญ่ค่ะ..........” ผมสงสัยมากที่แม่เลี้ยงใจร้ายเรียกขึ้นบ้านใหญ่
เพราะมันไม่เคยเรียกผมอีกเลยตั้งแต่ผมขึ้น ม.6 แถมยังไม่ให้ผมขึ้นไปหาพ่อด้วยอีก
ผมเดินตามน้อยไปที่ตึกใหญ่ เพราะอยากรู้ว่าอีแม่เลี้ยงจะเรียกผมทำไม
ขณะที่ผมเดินเข้าบ้านใหญ่ก็มีรถมาจอดอยู่ที่หน้าบ้านใหญ่แล้ว
ผมเดินเข้าไปในห้องโถง ที่มีอีกแม่เลี้ยง มีสอง และทนายความ แต่อีหนึ่งไม่เห็นมาหลายวันแล้ว
“เรียกมาทำไม...” ผมถามออกไปก่อนที่จะสบตาแม่เลี้ยง ที่นั่งหน้าตึงอยู่
“คุณหนูภูมิครับ ..........” เสียงทนายความขัดขึ้นเมื่อผมถามออกไป
“ครับ..คุณทนาย...”
“เชิญนั่งก่อนครับ........” เสียงทนาย เชิญผมนั่ง ทั้งที่เจ้าของบ้านไม่เชิญด้วยซ้ำ
ผมนั่งตามที่ทนายเชิญ
“วันนี้ผมจะมาแจ้งเรื่องการเปิดพินัยกรรม......”
“อะไรนะ......สามีฉันยังไม่ตายจะมาเปิดได้ไง....” เสียงอีแม่เลี้ยงแจ๋นขึ้นมาทันที
คงเพราะจะรู้ว่าตัวเองจะเป็นอย่างไง ในต่อไปแน่นๆๆ
“ครับ คุณท่านสั่งให้ผมเปิดพินัยกรรมหลังจากวันเกิดอายุครบ 20 ปี ของคุณหนูภูมินะครับ....นี้ก็เหลือเวลาอีก 1 อาทิตย์ ผมเลย
มาแจ้งให้ทางบ้านใหญ่ และเรือนเล็กทราบครับ อยากจะขอให้ทุกคนอยู่พร้อมหน้าในวันเปิดพินัยกรรมครับ”
“แต่ตามกฎหมายต้องเปิดหลังจากสามีดิฉัน เสียชีวิตเท่านั้นนี้ค่ะ”
ผมคิดในใจว่าอีแม่เลี้ยงนี่ก็หัวหมอห๊ะ รู้กฎหมายซะด้วย
“ครับ..จริงอย่างที่คุณนายว่า...แต่เรื่องนี้เป็นเหตุจงใจของผู้ทำพินัยกรรมครับ...ดังนั้นจึงถือว่าเป็นคำสั่งที่ถูกต้องตามกฎหมาย
ครับคุณนาย...” เสียงทนายความโต้งกลับเช่นกัน...........
ทนายความขอตัวกลับหลังจากแจ้งกำหนดวันเปิดพินัยกรรมเรียบร้อยแล้ว........
ซึ่งผมก็ยังนั่งมองหน้าอีแม่เลี้ยงอยู่ว่าจะทำไงต่อไป
“กรี๊ดๆๆๆๆๆๆๆ........................” นั้นเป็นเสียงแม่เลี้ยงที่ดังลั่นทั่วบ้าน
คงมีเพียงผมเท่านั้นที่นั่งยิ้มเยาะอยู่
“แม่ครับ.......หยุดก่อน.........แม่.....”
ปึก!!!!! เสียงนั้นทำให้ผมตกใจได้ทีเดียว เพราะ ไอสองมันเข้ามาห้ามแม่ตัวเองที่เหมือนกำลังจะควบคุมอารมณ์ไม่อยู่มือจับ
อะไรได้ก็ปามันลงพื้นระบายอารมณ์
แต่แรงแม่มันดันมีมากกว่ามันในตอนนี้นี่สิครับ (ก็อย่างที่รู้กันว่ามันไม่สบายอยู่)
มันเลยโดนแรงอันมหาศาลของแม่มันผลัก ตัวเลยเซหงายหลังไปชนขอบเก้าอี้สลบไปเลย...
ผมรีบลุกขึ้น เพี๊ยะ!! เสียงตบที่ดังออกมาจากมือผมนั้นแหละครับ
“มึงเลิกบ้าได้แล้ว...เห็นไหมว่าทำอะไรลูกตัวเอง...” ก่อนที่ผมจะไปอุ้มสองไว้ในมือ
ตอนนี้ผมเห็นใจมันจริงๆๆ ดีนะที่หัวไม่แตก.....ถ้าหัวแตกผมจะเอาเลือดแม่มันออกเหมือนกันเลย
ดูเหมือนตอนนี้แม่มันจะสงบได้จริงๆ เห็นมีน้อยนั่งอยู่ข้างๆ
ผมจึงพาสองขึ้นข้างบน.......พร้อมกับนมที่ตามขึ้นมาด้วย.........
ผมวางเขาลงบนเตียงของเขาเอง โดยมีนมช่วงประคองอยู่ข้างๆ....
ไม่เคยสังเกตมันเลย แม้ว่าจะอยู่กับมันบ่อยๆ ก็ตาม
หน้าตามันดูซูบๆๆ เหมือนคนไม่มีแรงจริงๆ นั้นแหละ หรืออาจเป็นเพราะไข้ที่มันเป็นอยู่ก็ไม่รู้
ผมนั่งเฝ้าอยู่กับนม นานเป็นชั่วโมง พร้อมกับคอยประคบถุงเย็นตรงที่หัวมันโนอยู่
กว่าสองจะรู้สึกตัวก็เล่นหลับไป 2 ชั่วโมงเต็มๆ
“สอง....สอง..” ผมเรียกเขาเมื่อเห็นว่าขนตายาวๆ นั้นเริ่มกระพริบ....
“นม สองตื่นแล้ว...” เสียงผมเรียกนมที่นั่งอยู่ที่เก้าอี้ในห้องของสอง
“คุณสองค่ะ เจ็บหัวอยู่ไหม....ไปหาหมอไหมค่ะ...” เสียงของนมที่ถามด้วยความเป็นห่วง
“ไม่ครับ......” ผมตอบกลับนมอย่างงุนงง หัวผมไม่เจ็บเท่าไหร่ และรู้สึกเหมือนอยากอ้วกมากกว่า
“นมผมอยากอ้วก...” ผมบอกนมออกไป
“นมรีบไปเอาถุงมาเร็ว....” ผมบอกนม ซึ่งทำให้นมต้องวิ่งลงไปในครัวเพื่อหาถุง
“ภูมิไม่ไหว อุ้มที่ ห้องน้ำ....” ผมพยายามบอกความต้องการ
ภูมิอุ้มตัวผมลอย แต่ก่อนที่ผมจะถึงห้องน้ำ.......ก็อ้วกใส่ภูมิไปเรียบร้อยแล้ว
ผมถูกอุ้มทั้งๆ ที่ตัวภูมิเปรอะอ้วกมายังห้องน้ำ.......ผมนั่งอยู่หน้าโถก่อนที่จะอ้วกเอาโจ๊กที่กินไปออกมา
“วันหลังหัดเอาถุงมาไว้ในห้องบ้างนะ” เสียงภูมิ ผมรู้สึกเหมือนเขาจะหัวเสียกับอ้วกผมแน่นเลย
ผมเงยหน้าขึ้นไปมองคนที่ยืนค้ำหัวผมอยู่ แต่สีหน้าไม่เหมือนคำพูดซักเท่าไหร่
ก่อนที่ภูมิจะถอดเสื้อ.....เพื่อล้างอ้วกที่ผมปล่อยไว้ที่เขานั้นแหละครับ
นมกลับขึ้นมาก็เห็นพวกผมอยู่ในห้องน้ำแล้วครับ ผมบ้วนน้ำล้างคอก่อนที่จะถูกภูมิอุ้มกลับมาไว้ที่เตียง
ผมไม่เคยเห็นภูมิตอนถอดเสื้อเลยซักครั้ง กล้ามเนื้อที่แสดงถึงความเป็นชาย ซึ่งผมสู้ไม่ได้อย่างแรง
บ่งบอกความน่าอับอายของตัวเอง......ผมคิดว่าถ้าผู้หญิงที่ผมรักล้มลง ผมก็คงจะอุ้มไม่ได้เช่นกัน
ตอนนี้เสื้อผ้าผมก็เปรอะอ้วกตัวเองเช่นกัน......กลิ่นนี่แรงได้ใจผมมากๆ
“นมเดี๋ยวผมเปลี่ยนเสื้อให้สองเอง นมลงไปทำอะไรร้อนๆ ให้มันกินหน่อยสิ..” เสียงภูมิบอกกับนม
“นั้นเดี๋ยวนม หาอะไรร้อน มาให้จะได้สบายนะคะคุณสอง.”
ผมพยักหน้าตอบแทนคำพูด ตอนนี้ผมแสบคอมากเพราะเพิ่มอ้วกจนตัวโกร่งไป...
ผมรอนมออกไป แล้วหันไปมองภูมิค้นตู้เสื้อผ้าหาเสื้อตัวที่คิดว่าใส่สบายให้ผมครับ
“อ้าว..ยกแขนยึ้น...” มันสั่งผมเป็นเจ้านายเลย
“ไม่ต้อง ผมเปลี่ยนเองได้.....” พอได้อ้วกก็มีแรงเถียง ผมยังจำเรื่องเมื่อคืนได้ที่มันฝากของไว้ที่ตัวผม
“เหอะ พอมีแรงก็ปากดีเลยนะสอง...” ผมบ่นออกปาก
“ชิ.......” เสียงผมพร้อมกับสะบัดหน้าหนี
“จะเปลี่ยนดีๆ หรือจะให้เปลี่ยนนมเป็นคนมาเปลี่ยน แล้วเห็น..............ของดี หือ...” ผมพูดพร้อมกับยิ้มแบบกวนๆ ให้
และนั้นทำให้สอง ต้องยอมผมแต่โดยดี เขายกมือขึ้นถอดเสื้อ และสวมเสื้อตัวใหม่เข้าไปแทนที่
ผมมองสิ่งที่ตัวเองฝากเอาไว้บนตัวของสอง ที่มีสีแดงและรอยช้ำนิดหน่อยที่บริเวณนั้น
“นายมองอะไร....ไป ออกไปได้แล้ว...” เหมือนผมมองเห็นสองเมื่อครั้งอดีตเลย
“ทำไม.....จะอยู่ มีไรเปล่า..” ผมตอบขัดใจมัน
“เออ...มึงจะอยู่ นั้นกูไปเอง...” จริงๆ ด้วยไอสองคนเดิม
“ถ้ามึงลองขยับดูสิ กูจะจับมึงแก้ผ้าคอยดู...ป่วยแล้วไม่เจียม...” ผมคาดโทษมันจริงๆ และตั้งใจจะทำด้วยถ้ามันยังดื้ออยู่
....ก็จริงอย่างที่ผมพูดไหมอ่ะ ป่วยแล้วยังไม่เจียมตัวเอง ขนาดแรงจะเดินไปอ้วกยังไม่มีเลย...
เหมือนมันจะรู้สภาพตัวเองตัว เลยล้มตัวลงนอนหลับซะหนีผมไปซะแล้ว แต่ผมรู้ว่ามันไม่ได้หลับหรอก
“สอง....ทำไมช่วงนี้นายป่วยบ่อยจัง...” เสียงผมนุ่มนวลขึ้น เมื่อเห็นว่าเจ้าตัวอ่อนลง
“.................................” ไม่มีเสียงตอบ มีเพียงแต่สายตาที่ลืมขึ้นมามองผมก่อนที่จะหลับตาอีกครั้ง
“นายนี้ เคาะกรรมเยอะนะ โดนรุมกระทืบแล้วยังจะโดนแม่ตัวเองอีก”
“อย่าลืมรวมตัวนายด้วยภูมิ” เสียงไอสองพูดก่อนที่ผมจะพูดเสร็จ แต่มันไม่ยอมลืมตาอีกแล้ว
ผมนั่งมองมัน...แต่ก็ไม่ชวนคุย จนนมเดินขึ้นมาอีกรอบ แต่สองดันหลับจริง..ผมเลยไม่ปลุกปล่อยให้นอนต่อไป
ผมจึงเดินลงมาข้างล่างซึ่งเงียบเป็นปกติ...สงสัยอีแม่เลี้ยงคงอยู่ในห้อง....คงกำลังคลั่งอยู่แน่นๆ ซะใจจริงๆ
คืนนั้นผมขอร้องให้นมมาเฝ้าไอสอง กลัวว่ามันจะไข้ขึ้น
คือผมไม่อยากเห็นคนตายในบ้านนะครับ...แต่ถ้าผมฆ่าก็อีกเรื่อง
วันรุ่นขึ้งอีพี่ตัวดี.....กลับมาแบบหืดขึ้นคอก็ว่าได้.........ผมเห็นมันขับรถเข้ามาแล้ว
รู้เลยว่ามันมาเพื่อเรื่องสมบัติล้วนๆๆ ผมยกให้วันแล้วกัน...ปล่อยพวกมันไปก่อน........
++++++++++++++
“แม่...เกิดอะไรขึ้น...”
“หนึ่ง.....แย่แล้วลูก...”
“เมื่อวานทนายมา....ว่าจะเปิดพินัยกรรมหลังวันเกิดไอภูมิ...”
“แล้ววันเกิดมันวันไหน......” เป็นเสียงที่ตื่นตระหนกซะจริง
“อีก 1 อาทิตย์ ลูก เราจะทำไงกันดี...”
“แม่แล้วไอสองมันอยู่ไหน ปล่อยให้แม่อยู่เดียว”
“เออ......สองไม่สบายนะลูกอยู่บนห้อง...” เสียงแม่เลี้ยงบอกกับลูกสาว
“มันใช่เวลามาป่วยซะที่ไหน...ไปแม่ ขึ้นไปห้องสองมัน เราจะได้คุยว่าจะเอาไงดี..” เสียงอีพี่หนึ่ง พร้อมกับฉุดแม่ตัวเองขึ้นห้อง
สอง
“สอง...มันใช่เวลามานอนป่วยที่ไหน....” เสียงของพี่หนึ่งทำให้ผมตื่นขึ้นมา...ตอนนี้ผมอาการดีขึ้นแล้ว....
“แม่ พี่หนึ่งมาทำไรกัน....” ผมถามออกไปด้วยความแปลกใจ ซึ่งผมก็นึกได้ว่าเรื่องอะไร
“มาเรื่องสมบัติหรอ......ทำไมอ่ะ....”
“แหม แกนี่นะ เงินมันจะบินหนีไปแล้วแก่ยังไม่รู้สึกอีกหรอ...” เสียงพี่หนึ่งบอกด้วยความโมโห
“พี่หนึ่ง พ่อไม่ให้เราอดตายหรอน่า....พี่ไม่ดีใจหรอ แบ่งสมบัติกันแล้ว แม่จะได้มีเงินใช้หนี้คุณภพไง...” ผมพยายามหาข้อดี
ของการเปิดพินัยกรรม
“ไอโง่...แกไม่หน้าเกิดมาเป็นน้องชายฉันเลย....” เสียงพี่หนึ่งด่าผม ซึ่งถ้าผมไม่ใช่น้องชายคงต้องตบเละไปแล้ว
“แกคิดหรอว่าเงินที่ใช้พอเอาไปใช้........เงินมันจะเหลือเท่าเดิมนะ...”
“หนึ่งพูดเบาๆ ก็ได้ลูก สองไม่สบายอยู่นะ...” แม่ผมพูดเหมือนจะเกรงใจผมอยู่ในที
อาจเป็นเพราะเมื่อวานแม่ทำผมหัวฟาดเก้าอี้ก็ได้
“แม่ดูแลพ่อยังไงอ่ะ ปล่อยให้ทนายความมาเปิดพินัยกรรมได้” เสียงพี่หนึ่งบ่นแม่ตัวเองอยู่
“พี่หนึ่งนั้นแม่นะพี่...” ผมพูดเตือนสติเขา
“พอพูดถึงพ่อ พ่อเลี้ยงพวกแกนี้มันน่า......นัก.....” นี้คือเสียงแม่ที่เหี้ยมผิดปกติ ซึ่งทำให้ผมกลัวว่าเขาจะคิดอย่างที่ผมคิด แต่
อยากให้เป็นแบบนั้นเลย อีกนิดเดียวก็จะได้เป็นอิสระจากคำสาปบนกองเงินกองทองกันแล้ว
ตอนนี้ผมอยากไปจากบ้านนี้ตอนที่ทุกคนยังมีชีวิตอยู่ครับ.......
“แม่ครับ.....พวกเราพอเถอะ....เราเอาของเขามาแล้ว....” ผมบอกแม่
มีเพียงสายตาแม่ที่โต้ตอบผม แต่ไม่ได้พูดอะไรซักอย่าง
“แม่ครับ....คืนให้เขาไปเถอะๆ เงินที่เหลือจากใช้หนี้ก็น่าจะมีอีกเยอะ...เราไปกันเถอะครับ..” ผมพูดโน้มน้าวแม่
เพี๊ยะ!!! มือตบของบ้านผมเองครับ ผมโดนเต็มๆ แบบตั้งใจด้วย
“แกมันโง่ไอสอง....แม่จะยอมให้มันเอาของเราไปหรอ..” เสียงพี่หนึ่งที่เรียกสติแม่ผมกลับมา
“แม่..” “มึงหยุดพูดเลยนะไอสอง...ถ้ามึงพูดแล้วทำให้ตัวเองดูดีขึ้นหยุดเลย กูอยากจะอ้วก...” เสียงพี่สองที่สติแตกเพราะเรื่อง
ผมสมบัติ
ศึกภายในครอบครัวผมสงบ แบบงงๆ ก่อนที่ทุกคนจะแยกย้ายกัน
+++++++++++++++
ผมรู้สึกใจไม่ดีที่เห็นสีหน้าแม่ตัวเอง...เวลาพูดถึงพ่อ
“คุณพยาบาลเชิญข้างนอกหน่อยครับ............” ผมเรียกเข้าออกมาที่ห้องผม
“มีอะไรค่ะคุณสอง.........”
“แม่ผมเอาอะไรให้คุณใช่ไหมครับ...........” ผมถามออกไป
“เออ....ค่ะ คุณรู้ได้ไง...”
“แม่บอกผมเอง................” ผมพูดเองผมแทบร้องไห้เองได้เลย ที่แม่ผมจะทำกับพ่อเลี้ยงได้ถึงเพียงนี้
“คุณเอามันให้ผมได้ไหม..........” ผมถามออกได้......
“ได้ค่ะ........เพราะดิฉันกลัวจริงๆๆ ที่จะต้องทำแบบนี้.....ดิฉันไม่ไหวแล้วจริงๆ...” เสียงพยาบาลบอกบางอย่างที่ผมไม่คิดว่าจะ
ได้ยิน
“ไม่เป็นไรครับ ผมจัดการเอง........”
ตอนเย็นผมพอตัวเองเข้าไปหาพ่อ......ก่อนที่จะฉีกยาต่อหน้าพยาบาล แล้วเขาก็ออกไปจากห้อง
“พ่อครับ.....” ผมเรียกผมขึ้นมาก...ซึ่งอาการดีขึ้นอย่างเห็นได้ชัด....ผมคิดว่านางพยายามคงจะเริ่มรู้อะไรบ้างแล้ว...หรืออาจ
เพราะเขาเริ่มมีจรรยาบรรณขึ้นก็ได้.....
“อือ สอ สอ สอง..” สีหน้าดีขึ้น เพียงแต่ยังพูดไม่ค่อยได้
“พ่อครับ อีก 1 อาทิตย์ ทนายจะเปิดพินัยกรรมที่พ่อทำไว้แล้วนะ.....” ผมบอกพ่อออกไป...
มือของพ่อมากุมที่มือผม
“สอ สอ สอง พอ พอ เถอะ” เสียงเขาที่พยายาม
“พ่อครับอีกนิดเดี๋ยว ผมกับพ่อก็จะได้เป็นอิสระแล้ว....ผมรู้ว่าผมทำอะไรอยู่.....ทนอีกหน่อยนะครับ อาทิตย์เดียวเอง...”
มีน้ำตาหยดออกมาจากดวงตาของพ่อเลี้ยง..... “วันนี้ผมลืมเอาข้าวมา พ่อกินกับอย่างเดียวก่อนนะ ส่วนข้าวผมจะทิ้ง....” ผม
ป้อนแกลงจืดที่นมทำให้พ่อ.....จนหมด ก่อนที่จะเอาข้าวต้มไปเททิ้ง
แต่นางพยาบาลกลับมาไว้กว่าปกติ ซึ่งผมเพิ่มจะเททิ้งได้ไม่นาน............
“เออ ข้าวต้มมันหกนะ... ผมเลยป้อนแกงจืดแทนให้แล้ว...”
ไม่มีคำพูโตอบกลับของนางพยาบาล
ผมออกไปจากห้องของพ่อพร้อมกับถ้วยอาหารที่กินเสร็จเรียบร้อย
ตอนนี้ทั้งพี่หนึ่ง ทั้งแม่ไม่ได้เขามาหาผมอีกเลย พวกเข้าอยู่แต่ให้ห้องของแม่
“ภูมิ.........” ผมโทรศัพท์ถึงภูมิ....
“ไง มีแรงแล้วหรอ...” เสียงตอบกลับจากปลายสาย
“ผมมีเรื่องรบกวน......ภายในวันมะเรื่อนี้ผมอยากให้คุณขึ้นมาดูแลพ่อคุณหน่อยได้ไหม”
“ได้สิ ทำไหมหรอ...”
“เปล่า..เพียงแต่พ่อเรียกหาคุณนะ...........ผมเลยคิดว่าให้คุณมาดูแลท่านบ้างก็ดี” ผมบอกออกไปก่อนที่จะวางสาย
++++++++++++
เหลืออีก 4 วันก็เป็นวันเปิดพินัยกรรมแล้ว ซึ่งวันนี้เป็นวันที่ผมให้ภูมิเข้ามาป้อนข้าวพ่อเลี้ยง
ผมถือถ้วยข้าวรออยู่โดยมีนางพยาบาลยืนอยู่ด้วย......
“เออ ภูมิพอดีผมมีเรื่องจะบอกพ่อแป๊ปนะ คุณกับพยาบาลออกไปก่อนได้ไหม แป๊ปเดียวเดี๋ยวคุณกับมาป้อนท่าน”
มีสีหน้าแปลใจของภูมิ ผมรีบทำให้สิ่งที่ต้องทำ เพราะไม่กล้าที่จะทิ้งอีกแล้ว แต่การที่ให้ภูมิกับพยาบาลออกไปก่อน
ทำให้เธอไม่กล้าเข้ามา ข้าวต้มถ้วยเล็กๆ ถูกเปลี่ยนเป็นถ้วยใบใหม่ และข้าวต้มถุงเล็กๆ ที่เตรียมมาก็ถูกเทใส่
“พอครับ อีก 2 ครั้งเท่านั้นๆ” ผมใช้เวลาเร็วกว่าปกติสำหรับทุกอย่างก่อนที่จะเปิดประตูเรียกภูมิเข้ามา ซึ่งตามมาด้วยนาง
พยาบาล ที่รอยู่หน้าห้อง...
มีเพียงน้ำตาของพ่อที่ไหลรินอยู่ “ภูมิดูสิท่านดีใจมากที่คุณมาดูแลท่าน...” ผมปล่อยให้ภูมิและนางพยาบาลคอยดูแลปรนนิบัติ
พ่อเลี้ยง และผมขอตัวออกมา....เพื่อให้เวลาส่วนตัวกับเขา
ผมกลับไปอ้วกของที่กินเข้าไป.....อยากที่ผมบอก ผมไม่คิดจะตายแน่นอน....
ผมไม่รู้ว่ามันเป็นยาอะไร แต่ที่รู้มันต้องแรงกว่าเดิมแน่นๆๆ ผมอ้วกเอาข้าวต้มออก พร้อมกับดื่มน้ำตาม
..................วันสุดท้ายก่อนเปิดพินัยกรรม”””””””””””””
มันเป็นครั้งสุดท้ายก่อนที่พวกผมจะได้ออกจากบ้านหลังนี้แล้ว พรุ่งนี้ก็เป็นวันตัดสินชะตากรรมครอบครัวของผม
อาหารมื้อสุดท้ายที่พ่อเลี้ยงผมจะได้กิน.......ผมเป็นคนป้อนเองครับ ผมใช้เทคนิคนิดหน่อยในการสับเปลี่ยน
ซึ่งวันนี้ก็มีพยาบาล และภูมิขึ้นมาอยู่ด้วย เมื่อผมป้อนอาหารเสร็จผมก็อ่านหนังสือ ให้ท่านฟังซึ่งเป็นปกติของผมที่ทำเช่น
นั้น..... ก่อนเราสองคนจะออกมาจากห้องของพ่อเลี้ยง
“สอง......” ผมโดนมันลากเข้าไปจูบตรงมุมอับของห้อง
“อะไร....” ผมถาม
“พรุ่งนี้แล้วนะ......จะรับได้หรอ..กับชีวิตที่เปลี่ยนแปลง......” เหมือนเป็นคำถามที่ไม่ต้องการคำตอบ
“ผมตั้งใจรอรับเต็มที่...ปล่อย..” ผมผลักเขาเบาก่อนที่จะเดินเข้าห้องตัวเองและล็อคห้อง
ผมเข้าไปในห้องน้ำของตัวเองเพื่อจะอ้วกมันออกมา.......มันคือครั้งสุดท้ายแล้ว ผมจะได้เป็นอิสระจริงๆ ซะที
อาการมึนเกินขึ้นนิดหน่อยกับอาหารที่กินเข้าไป ผมเลยกินน้ำตามมากๆ
ผมเข้านอนเร็วกว่าปกติ.....เพื่อวันพรุ่งนี้จริงๆ..................
++++++++++++++
ตอนนี้เวลา 9.00 น. พวกเรามารวมกันที่ห้องโถงใหญ่ของบ้าน คนใช้ทุกคน
ร่วมทั้งพ่อเลี้ยงและนางพยาบาลก็มาร่วมตัวอยู่กันนะที่นี่
ผมไม่เคยเห็นน้าเพ็ญอยู่กับพ่อเลี้ยงอีกเลยตั้งแต่ท่านหย่าขาดจากกัน
รถของทนายความมาจอดยังตัวบ้านใหญ่............
แล้วทนายก็เดินออกมาจากตัวรถ....ผมเอกสารที่บรรจุสิ่งที่พวกเราต้องการอยู่ในนั้น
“สวัสดีครับคุณท่าน....” เสียงทนายความทักพ่อเลี้ยง ก้มหน้าคำนับทุกคนเช่นกัน
พวกเรานั่งลงที่เหมือนจะเป็นการแยกฝั่งก็ว่าได้ มีเพียงน้อยเท่านั้นที่นั่งอยู่ด้านเรา
รายละเอียดต่างๆ ได้ถูกแจกแจงต่อหน้าทุกคนอย่างชัดถ้อยชัดคำ.....
เป็นอย่างที่บอก คือ สมบัติ เกินครึ่งถูกยกให้เป็นสมบัติของบุตรชายที่แท้งจริงเพียงคนเดียว
ส่วนพวกผมได้เงินสด อาคารพาณิชย์ และหุ้นของบริษัทซึ่งรวมกันแล้...ก็มากพอที่จะใช้หนี้คุณภพได้
บ้านใหญ่ถูกโอนเป็นชื่อ ลูกชาย คือคุณภูมิ ส่วนเรือนเล็กเป็นชื่อของน้าเพ็ญ
ส่วนพวกผมพ่อเลี้ยงให้บ้านหลังหนึ่งที่ไม่ได้อยู่ในอาณาเขตรั่วของที่นี้ ซึ่งผมดีใจเป็นอย่างมาก
ส่วนคนใช้ ก็ได้ตามอายุการทำงานของแต่ละคนซึ่งเป็นเงินสด ร่วมทั้งนางพยาบาลที่ดูแลพ่อเลี้ยงมาตลอด 5 ปี ก็ได้เงินเป็นค่า
ตอบแทนไม่ใช่น้อยเช่นกัน ซึ่งผมแอบเห็นว่าเขาร้องไห้
ก่อนที่จะทนายความจะกลับ........ท่านได้กล่าวเพียงว่า “สมบัติของคุณท่านมีอยู่มากมายก็จริง แต่ทุกอย่างไม่สามารถเอาไป
ได้.....เมื่อจากโลกนี้...” นั้นเป็นคำพูดของพ่อเลี้ยงที่เขียนไว้ในพินัยกรรม ก่อนที่ทนายความจะกลับ
ทุกอย่างอยู่ในความสงบ เหมือนจะอึ้งๆ เมื่อทนายจากไปแล้ว
“กรี๊ดๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ คุณแม่ทำไหมคุณพ่อทำแบบนี้ อย่างน้อยบ้านหลังนี้ก็ต้องเป็นของคุณแม่สิ...” พี่หนึ่งเป็นเสียงแรกที่ดังฝ่า
กลางวง
ผมเดินมายังพยาบาล กระซิบบอกให้เขาพาพ่อเลี้ยงขึ้นข้างบน
“คุณพ่อ ยังไม่ไหนไม่ได้ กลับมาก่อน ทำไหมถึงทำกับหนูแบบนี้” พี่หนึ่งพยายามจะดึงพ่อมานั่งอย่างเดิม
“พี่หนึ่งพ่อไม่สบาย...ปล่อยท่านไปเถอะ...”
“ไม่ ไม่ ต้องคุยให้รู้เรื่องก่อน... “ เหมือนจะเกิดเหตุปะทะระหว่างผมกับพี่หนึ่งจริงๆ
“หยุด หยุด กูบอกให้หยุดไง...” เสียงภูมิสั่งขึ้น ด้วยเสียงอันทรงพลัง
“ปล่อยพ่อ....” ภูมิสั่งขณะที่พี่หนึ่งกำลังจะดึงพ่อให้ลงมานั่ง
ตอนนี้พ่อถูกพ่อพาขึ้นข้างบนเรียบร้อยแล้ว
“แก แก ไอภูมิ แกคิดหรอว่ามันจะจบ....แกก็ไอลูกที่พ่อไม่รักนั้นแหละว่ะ” เสียงพี่หนึ่ง
“....................” ไม่มีเสียงตอบกลับ
นั้นคือสิ่งที่พี่หนึ่งทำได้คือ การอาละวาด และด่าไปทั่ว แต่ไม่มีมือตบเกิดขึ้น......
ดูเหมือนแม่ผมจะอึ้งไม่หายเช่นกัน ผมจึงพาแม่ขึ้นไปข้างบน แล้วปล่อยให้พี่หนึ่งโวยวายอยู่คนเดียว
ซึ่งทุกคนก็แยกย้ายไม่สนใจสิ่งที่พี่หนึ่งพูด
ผมพาแม่ขึ้นข้างบน “สอง สอง มันไม่พอ...” เหมือนแม่จะละเมอ
“อะไรแม่ เราได้ตั้งมากมาย .....” ผมเถียง เพราะทุกสิ่งที่เรารวมแล้วเพียงพอจริงๆ ครับ แม้ว่าจะใช้หนีแล้วก็ตาม
“สอง......แม่.....แม่ อืออออออ” เสียงแม่ร้องไห้.....
“แม่เป็นอะไรบอกสองสิ...........” ผมไม่เข้าใจว่าทำไมแม่ถึงร้องไห้
“สอง สอง แม่ผิดไปแล้ว.......”
“อะไร แม่ผิดอะไร บอกสองซิ”
“แม่....เล่นเสีย...............”
“ฮะ.....เส่นเสีย...........แม่เล่นเสียอีกเท่าไหร่...........”
“แม่........” “เท่าไหร่...............” ผมคาดคั้นจากแม่
“12 ล้าน แม่แค่อยากจะเอาคืนเท่านั้น แต่ไม่รู้เมื่อไร่......พอรู้ตัวอีกทีก็เป็นหนีแล้ว...อือ...”
ผมแทบหมดแรงทรุดลงไปกองตรงนั้นจริงๆ “แม่พี่หนึ่งรู้ไหม.........” มีเพียงศีรษะที่ส่ายไปมาเท่านั้น
ผมอยากจะบ้าตาย เงิน 22 ล้าน สูญเพียงพริบตาเพราะการพนันของแม่.......... ผมจะจดจำว่าการพนันไม่เคยให้อะไรตอบแทน
เลย ผมจะจำได้จนวันตาย และผมจะไม่ขอข้องเกี่ยวกับมันแน่นอน
“เงินที่พ่อให้ ประมาณด้วยตาเปล่า รวมๆ เกือบ 30 ล้าน ซึ่งสามารถเรียกได้ว่า..........พวกผมเป็นเศรษฐีได้เลย
แต่ตอนนี้ เงินสดแทบไม่เหลือแล้วด้วยซ้ำ คงเหลือแค่อสังหาริมทรัพย์
ผมเริ่มกลัว ขึ้นมาแล้วซิ ว่าตัวเองจะอยู่ได้ยังไง พวกผมไม่เคยอยู่แบบลำบากเลย
“สอง......แม่ขอโทษ.......”
ผมถอนหายใจก่อนที่จะขอคำสัญญาจากแม่ “แม่สัญญากับผมได้ไหมว่าต่อไปจะเลิก....ถ้าอยากเล่นบอกผม ผมจะพาแม่ไป
เอง....แต่แม่ห้ามไปคนเดียวเด็ดขาด.....” ผมที่เพิ่งสัญญากับตัวเองเมื่อกี้ ต้องผิดคำพูด..ยังไม่ถึงนาทีด้วยซ้ำ
มีเพียงการพยักหน้า “แม่พูดซิ...” “แม่สัญญา...” เพียงเท่านี้ผมก็ดีใจแล้วครับ
พี่หนึ่งออกจากบ้านโดยที่ไม่กลับเข้ามาอีกเลย ผมโทรไปก็ไม่รับโทรศัพท์......
แต่น้อยได้ใจผมอย่างมาก.. น้อยจะขอตามพวกผมไปบ้านใหม่ ทั้งๆ ที่รู้ว่าอาจต้องเจอกับงานที่หนักกว่าอยู่ที่นี่
และอาจต้องเป็นที่ระบายอารมณ์ของของพี่หนึ่งด้วย แต่เธอตัดสินใจแล้วว่าจะไปอยู่ด้วย ซึ่งผมได้รับน้ำใจจากเธอ และบอกว่า
จะดูแลน้อยอย่างดีเช่นกัน........
พวกเราขนของที่จำเป็นออกจากบ้านใหญ่ในวันรุ่งขึ้น..........เราไม่ได้เอาอะไรมาด้วยนอกจากเสื้อผ้าเท่านั้น
บ้านใหม่ที่เรามาอยู่ เป็นมีบ้าน 2 ชั้น เนื้อที่ประมาณ 1 ไร่ กว่าๆ ได้ ซึ่งนั้นก็เพียงพอสำหรับเรา 4 คนแล้วครับ
ตอนนี้แม่ผมเงียบจนผิดปกติ...........มีอาการซึมๆ ซึ่งคงได้ผลกระทบการเรื่องต่างๆ เพราะแม่ผมก็อายุมากแล้ว
ก่อนผมออกจากบ้าน ผมเข้าไปลาพ่อเลี้ยง และขอคุยเป็นการส่วนตัวกับนางพยาบาล
ผมบอกเธอว่าจะไม่พูดอะไรทั้งสิ้น ผมอยากขอให้เธอดูแลพ่อเลี้ยงต่อไป ให้สมกับค่าจ้างที่เธอได้รับมากโขนั้น
ผมขอให้เธอสัญญาว่าจะไม่คิดว่าแบบนี้อีกเป็นเด็ดขาด......ผมบอกว่าถ้าพ่อเลี้ยงเป็นอะไรผมจะแจ้งความกับเธอ
ซึ่งเธอกับปากผม พร้อมกับขอโทษที่คิดสั้นทำโง่ๆ เพียงเพราะเงิน ซึ่งเธอบอกว่าจะไม่คิดทำอีกเด็ดขาด
++++++++++++++++
ตอนนี้สภาพพี่หนึ่งย่ำแย่มาก เธอกลับมาพร้อมกลิ่นเหล้าทุกคืน
ส่วนหนี้ต่างๆ พวกผมได้ชดใช้ให้หมดแล้ว.........ส่วนมากจะเหลือที่ดิน กับตัวอาคารซึ่งพวกเราประกาศขาย
ส่วนหุ้นผมขายคือให้กับบริษัทของพ่อเลี้ยง..............ตอนนี้สิ่งที่ผมต้องการคือผมเงิน มากว่าชื่อเสียง หรือ บ้านที่ใหญ่โต
และเงินที่เหลือ ถ้าพวกเราไม่ฟุ่มเฟือยเหมือนเมื่อก่อน ก็มีเพียงพอที่จะใช่ครับ เพราะถือว่าไม่คลาดแคลน...
ผมตั้งใจจะตั้งใจเรียน พอจบมาก็จะใช้วิชาความรู้หาเลี้ยงแม่...ซึ่งการเป็นหมอเป็นอาชีพที่ได้เงินเยอะเลยที่เดียว
นั้นคือความคิดผมให้ตอนนี้
++++++++++++
ปล. ขอบคุณคุณflawless ค่ะ ที่บอกว่าเป็นมาโซต้องอดทน (ศรี(สอง) ทนได้แน่นอนค่ะ)..หุ หุ หุ
กำลังมันส์ในอารมณ์และมันส์มันตาม เดี๋ยวดึกๆ จะมาลงให้ค่ะ (เห็นใจเหมือนกันเพราะอ่านเรื่องคนอื่นแล้วก็อยากให้มาต่อเร็วๆ)
เรามีสภาพเหมือนกัน คือพอตอนที่มันเข้มข้นแล้วอยากอ่านต่อ
-
ทำไหมภูมิไม่รั้งสองไว้ >_<" สงสารสองจิงๆ
-
กรรมตามสนอง สมควรแล้ว
อยู่กันอย่างลำบากบ้างนะ
-
:sad11: :sad11: สองจะเปนไงบ้างงง อีพี่หนึ่ง ไปตายซะ
-
เหมือนแม่สองจะเริ่มสำนึกขึ้นมาหน่อยๆแล้ว :เฮ้อ:
ส่วนหนึ่งนี่ คาดว่ามันต้องหาทางทำอะไรบางอย่างแน่ๆ :m16:
ภูมิเดี๋ยวก็คงจะชวนสองไปอยู่ด้วยกันละมั้ง
หวังว่าจะไม่มีอะไรร้ายแรงเกิดขึ้นกับสองหรือภูมินะ :call:
-
กลัวเรื่องนี้จบแบบ หักมุมจัง>< :monkeysad:
-
เข้มข้นมากตอนนี้กำลังมันเลย สุดท้ายก็ต้องเป็นแบบนี้แหละนะ แล้วสองจะทำยังไงต่อไปละนี่
-
สนุกอ่ะ เนื้อเรื่องน่าติดตามค่ะ
แต่อีพี่หนึ่งนี่ ท่าทางจะไม่ยอมอะไรง่ายๆนะ
มาต่อเร็วๆนะคะ
-
อ๊าก มาเร็วไปเร็ว เรื่องดำเนินเร็ว
แต่เข้มข้นมาก ภูมิจัดการพวกมันให้หมด~
เออ เห็นตอนแรกๆ สองจะร้ายแบบร้ายมากๆเลยนะ
พอมาเทียวกับตอนนี้อ่อนลงมากๆแล้ว ดูเหมือนเป็นคนดีไปแล้ว
สงสัยกลัวภูมิ
รอต่อค่า
-
กลัวสองมันเจออะไรแปลกๆ จากคนอื่นอ่ะ บอกไม่ถูก
-
สามคำให้อีแม่กับอีหนึ่ง>> บ้า ไป เลย :m20:
เอาให้จมดินไปเลยได้ยิ่งดี เกลียดมัน :m31:
สอง........นางฟ้าเอาใจช่วยให้ได้กับภูมิ เอ้ย ให้มีชีวิตดีกว่าแม่และพี่นะจ๊ะ o18
-
:เฮ้อ: โล่งอกโล่งใจแยกย้ายกันไป
แต่ดูเหมือนมันจะไม่เคลีย รอตอนต่อไปค่ะ
-
เริ่มสงสารสองขึ้นมานิดๆ
แล้วต่อไปจะเป็นยังงัยเนี่ย :กอด1:
ส่วนแม่กับยัยหนึ่งขอจัดหนักๆ
ให้สักที :z6:
-
ดีที่พ่อภูมิไม่เป็นไรมาก เราว่าเรื่องของแม่ภูมิกับพ่อภูมิที่ต้องทะเลาะกันอาจจะถูกจัดฉากขึ้นก็ได้
แม่ภูมิดูไม่ใช่คนแบบนั้นเลยอะ เรารอ่านรอบดึกอีกที คนแต่งน่ารักมากเลย :กอด1:
-
SAD SAD SAD sAd SaD
-
พินัยกรรมเปิดแล้ว
เรื่องต่างๆคงตามมาก
แต่ขอที คนชื่อภพนั่นนะ ถ้าไม่ดี เอาออกนอกโลกไปพร้อมกับพี่หนึ่งเลย :z6:
สองเขาก็กลับมาดีแล้ว แต่ว่าอาการป่วยทรุดหนักเข้าไปอีก
ภูมิก็เออ ดูแลสองเขาหน่อยน้า
-
สนุกอะ :impress2:....
ยิ่งอ่านยิ่งชอบสอง :o8:
-
ภูมิรีบมาดูแลสองเร็ว!!
เอิ้กๆ
-
เฮ้อ อึนๆกับภูมิจริง
-
กรี๊ดดด...อยากอ่านต่อเลยอ่ะ กำลังสนุกเลย
พี่หนึ่ง เธอร้ายดี แต่แอบอยากให้ร้ายกว่านี้ และที่สำคัญพี่ภพ
จะมีบทบาท กับสองพี่น้อง อย่างไรต่อไป หุๆ
แอบอยากเป็นตาภูมิ เถื่อนอีกอ่ะ ชอบเวลาอ่าน
พระเอกเถื่อนๆ รุนแรงเล็กน้อยพอเป็นกระษัย
อย่าลืมคืนนี้มาต่ออีกนะคะ... :3123:
-
สงสารสองมากๆ :sad4: สู้ๆนะสอง
-
อ่านก่อน.......ได้โปรด
ตอนนี้เป็นฉากที่สะเทือนขวัญกันจริง เพราะมันดูแย่ มาก ขนาดเราที่แต่งเองยังใจไม่ดีเลย
ถ้าไงกรุณาทำใจก่อนอ่าน (เราเตือนด้วยความหวังดีนะ)
แต่พอจบจากตอนนี้ เราจะไม่ทำมันอีกแล้ว เราจะปลดปล่อยความรัก และความน่ารัก ไปจนจบเรื่อง
ถ้ารับไม่ได้เราต้องขอโทษอย่างแรง
ขอบคุณที่อ่านก่อนนะ
ตอน10
ช่วงเวลาเดือนกว่าๆ ที่ผมปิดเทอม เหมือนกับเป็นปีก็ว่าได้
เพราะมีการเปลี่ยนแปลงหลายอย่างในชีวิตของผม
เหมือน......พี่หนึ่งไม่ยอมรับสภาพในปัจจุบันทำให้เขาไม่ยอมไปเรียน
ทางมหาลัยก็แจ้งมาที่บ้านเรื่องของพี่หนึ่ง....ผมพูดอย่างไงเขาก็ไม่ไปถ้าเดียว
แม่ก็พยายามพูดเช่นกันแต่ก็ไม่เป็นผลสำเร็จ...วันๆ ที่เอาแต่เที่ยวแล้วกับบ้านดึกๆ
ตอนนี้ผมเปิดเทอมแล้ว อย่างที่ผมเคยบอกเรื่องการคบเพื่อนนั้นแหละ
ถ้าวันหนึ่งเราตกขึ้นมา...เราก็จะโดนคนดูถูก เหยียบย่ำ แต่ถ้าเรายิ่งสูงขึ้นก็จะมีแต่คนอิจฉา
ผมก็เป็นเช่นกัน ตอนนี้เรื่องของครอบครัวผม ถือว่าเป็นข่าวฉาวรายวันของคณะได้เลย
มีเรื่องผมให้ได้ยินตลอด แต่ผมก็ยังมีอุ้มค่อยเป็นกำลังใจไม่ได้ทิ้งไปไหน
ผมนั่งรออยู่อยู่ที่โรงอาหารของคณะ “อุ้มหวัดดี.....” ผมกล่าทักขึ้นเมื่อเห็นเพื่อนเพียงคนเดียวที่ดีต่อผม
เธอเดินเข้ามาทัก “โทษที...รถมันติดเลยมาช้านะ...”
“อืม...เราก็เพิ่งมา.....ป่ะเข้าห้องเรียนดีกว่า...” ผมทักก่อนจะพาตัวเองเดินขึ้นห้อง
เกือบ 2 อาทิตย์ก่อนเปิดภาคเรียนผมได้ยกเลิกคอนโดที่เช่าไว้ เพื่อเป็นการประหยัดอีกทางหนึ่ง
ส่วนรถผมก็เปลี่ยนมาใช้รถธรรมดา.....รถเมื่อผมขายแล้วก็มีเงินมากพอเอาไว้เก็บ...เช่นกัน
ตอนนี้ชื่อเสียง กับฐานะผมมันไม่ได้จำเป็นอีกแล้ว......
สิ่งที่ผมเคยติดอยู่กับมันมาทั้งชีวิต ผมเคยคิดว่าคงทำใจได้อยากกว่านี้
แต่เหมือนสิ่งที่ภูมิผมกับผม ทำให้ความคิดเหล่านี้ง่ายขึ้นที่จะยอมรับมัน
พูดถึงภูมิตั้งแต่ 2 อาทิตย์ที่ผมย้ายออกจากบ้าน เขาก็ไม่เคยติดต่อมาอีกเลย.....
ซึ่งทำให้ผมดีใจและเสียใจในเวลาเดียวกัน เพียงแต่ผมหาเหตุผลนั้นไม่เจอ ว่าทำไม....
อุ้มเดินควงแขนผมและเดินพูดถึงเรื่อง ในช่วงที่ปิดเทอมให้ฟัง ว่าเธอได้ทำอะไรบ้าง
เรื่องราวที่เธอเหล่าว่าได้ไปเป็นอาสาสมัครออกหน่วยกับญาติที่อยู่ต่างจังหวัดทำให้ผมรู้สึกดี
ที่ได้ฟังสิ่งดีๆๆ บ้าง ไม่ใช้ฟังแต่เรื่องไม่ดี เข้าหู
“สองเย็นนี้ไปไหนเปล่า......เราไปเดินซื้อหนังสือกันไหม.....อุ้มอยากได้หนังสืออ่ะ..”
“อือได้สิ.....” ผมตอบออกไปพร้อมทั้งยิ้มให้.......
“สอง นายดูผอมลงนะหัดดูแลตัวเองหน่อย อนาคตนายจะเป็นหมอนะไม่ใช้คนไข้...” อยู่ๆ เธอก็หยุดเดิน แล้วหันมาพูดกับผม
ซึ่งผมก็ไม่ได้คิดว่าตัวเองผอมลง ผมก็ว่าผมก็เท่าเดิมนะไม่ได้เปลี่ยนเท่าไหร่เลย
เราสองคนเข้าห้องเรียน พร้อมกับสายตาอยากรู้อยากเห็นของชาวบ้านที่คอยสังเกตพฤติกรรมของผม
ซึ่งทุกสายตามองผมเป็นเหมือนตัวน่ารังเกียจของสังคมมากกว่า.....
เพราะหลังจากที่เรื่องพินัยกรรมเสร็จภูมิก็ถูกเชื้อเชิญให้ออกงานสังคมในฐานะผู้สืบทอดกิจการ.....
ซึ่งเมื่อก่อนจะมีแต่ครอบครัวผมเท่านั้นที่ได้รับเชิญ.......
ข่าวหนังสือพิมพ์ หรือหนังสือดารา ก็ได้ซิบซุบเรื่องครอบครัวผมเช่นกัน....และข่าวพวกนี้ยิ่งทำให้พี่หนึ่งและแม่ทุกข์ใจหนัก
เข้าไปอีก........
เย็นหลังจากที่ผมเรียนเสร็จ เรานัดกันว่าจะไปร้านหนังสือ...... ซึ่งอยู่ไม่ไกลจากคณะเท่าไร....
พวกเราตัดสินใจที่จะเดินไป....เพราะจะได้เดินดูของไปเรื่อยๆ ด้วยเช่นกัน (มหาลัยผมอยู่ติดกับย่างการค้าวัยรุ่น)
เราเดินกันไปเรื่อยๆ ก่อนที่จะมาหยุดอยู่ใจกลางลานกว้าง
“อุ้มพักแปะ เราหายใจไม่ออก..” ผมบอกเขา เพราะคนที่เดินเยอะมาก และเบียดเสียดกัน แถมเหมือนจะแย้งอากาศกัน
หายใจ
“สอง...เป็นไรเปล่า...” สีหน้าอุ้มดูเป็นห่วง แต่ผมว่าอุ้มนะแข็งแรงกว่าปกติเพราะเธอดูธรรมดามากๆ
เราเดินมานั่งพักตรงเก้าอี้สาธารณะเพื่อเอาแรง....
“ปะ หายเหนื่อยแล้ว....” ผมบอกเมื่อตัวเองรูสึกดีขึ้น
จากนั้นเราก็เดินกันต่อไปจนถึงร้านหนังสือที่เราต้องการ
อุ้มเดินตรงไปยังชั้นหนังสือการแพทย์ ส่วนผมเดินไปยังแผนกสุขภาพ ผมตั้งใจจะบำรุงตัวเองซักหน่อย..
เพื่อเวลาเดินจะได้ไม่เหนื่อยเอาง่ายๆ... พวกเราเลือกดูหนังสือไปเรื่อยๆ
จนผมได้ยินเสียงที่คิดว่าน่าจะเป็นภูมิ......ตัวผมแข็งเพราะไม่อยากให้เขาดูถูกหรือถากถางต่อหน้าผู้คน
ผมพยายามเดินเลี่ยงไปยังช่องที่คิดว่าจะไม่ต้องเจอเขา.....
“สองได้หนังสือยัง....” เสียงอุ้มเดินเขามาด้านหลังผม ซึ่งทำให้ผมตกใจ
“เบาๆ...” ผมบอกออกไป
“ทำไมหรอ...” เสียงของเธอเบาตามที่ผมบอก
“พอดีผมไม่อยากเจอเพื่อนนะ...เรารีบไปกันดีกว่า...” ผมบอกพร้อมดึงมือของอุ้มไปที่เคาเตอร์เพื่อจ่ายเงิน
ก่อนที่จะรีบเดินออกมาจากร้านหนังสือนั้น....
เราต้องเดินกลับไปยังคณะของเราอีกเช่นเคย ซึ่งเที่ยวนี้เราเดินแบบไม่รีบร้อนเท่าไหร่ แวะตรงนู้ตรงนี้ที
ส่วนมากอุ้มจะชวนผมเข้าไปดูของประดับที่เธอชอบ และผมก็จะแนะนำว่าเหมาะสมกับเธอไหม
เราเดินออกมาจากศูนย์กลางค้า เพื่อมาขึ้นรถของตัวเองก่อนที่จะแยกย้ายกันกลับบ้าน
ผมรอให้อุ้มขับออกไปก่อนที่จะขับตามไป........ “แม่ผมกำลังกลับ....” ผมโทรบอกแม่ก่อนที่จะวางสาย
ขณะที่ผมขับรถออกไปจากคณะ ตรงปากทางคณะมีรถจอดไฟกระพริบคาอยู่ที่ประตูทางออก.... ซึ่งทำให้ผมรถไม่สามารถออก
ได้....ผมรออยู่นานก่อนที่จะตัดสินใจเดินออกไป เพื่อว่ามีอะไรจะช่วยได้บ้าง ....เพราะดูเหมือนเจ้าของรถจะไม่ยอมลงมา........
ก๊อกๆๆ........”คุณครับ รถเป็นอะไรหรือเปล่า..มีอะไรให้ช่วยไหมครับ.” ผมพูดขณะที่กระจกค่อยๆ เลื่อนลงมา
“คุณ...ภูมิ.....” ผมรู้สึกแปลกใจที่ได้เห็นเขา ซึ่งรถก็เสียอยู่ที่หน้าคณะผม...
“ไง..สองไม่เจอกันตั้งนาน....” เราทักทาย
“ครับ..”
“ผมมีเรื่องจะคุยด้วยนะ...ขึ้นรถก่อนสิ....”
“แต่รถคุณเสียนี้......”
“เปล่าหรอ....ผมรอคุณอยู่นะ....” น้ำเสียงที่สุภาพนั้น เหมือนเขาเป็นอีกคนที่ผมไม่รู้จักก็ว่าได้
ผมยอมขับรถของตัวเองไปจอดใกล้ๆ ในบริเวณคณะ ก่อนที่จะขึ้นรถภูมิ
ผมยังไม่ค่อยเข้าใจตัวเองเหมือนกันว่าทำไมถึงยอมขึ้นมาง่าย หรือเพราะเสียงที่ดูเป็นการเป็นงานนั้น
ทำให้ผมคิดว่าเราทุกคนโตเพียงพอที่จะพูดกันด้วยเหตุและผล
ผมเข้ามานั่งที่รถเขาก่อน ก่อนที่รถจะพุ่งตัวออกไปจากประตูหน้าคณะผม
“คุณมีธุระอะไรหรือเปล่าครับ....” ผมถามด้วยน้ำเสียงที่สุภาพเช่นกัน
“อือ..ผมอยากจะพาคุณไปที่หนึ่งนะ....”
ผมไม่ได้คุยกับเขาอีกเลยในรถ เพราะเขาต้องการพาผมไป ไม่ใช้พูดคุย
ผมรอจนกระทั่งเริ่มสังเกตได้ว่าตัวเองมุ่งตรงมายังคอนโดที่เคยเช่าไว้
“คุณพาผมมาทำไม...”
“อ้อ..ผมมาเช่าอยู่ที่นี่นะ....”
“ห๊ะ..คุณมาอยู่ที่นี้หรอ..ตั้งแต่เมื่อไหร่...”
“ก็ตั้งแต่คุณออกจากห้องนั้นแหละ...” ผมรู้สึกไม่ดีแม้ว่าน้ำเสียงเขาจะดูสุภาพแต่ตอนนี้แววตาเขาไม่เหมือนกับเสียงที่ส่งออกมา
เลย
“คุณจะให้ผมมาดูห้องคุณงั้นหรอ ห้องที่ผมเคยเช่า....คุณจะมาซ้ำเติมเรื่องฐานะของผมหรอ....” เสียงผมที่เหมือนจะรั้นทด
มากกว่าจะร้องไห้ด้วยซ้ำ
“ผมเคยบอกแล้วไงว่าทาสเวลาทำอะไรต้องได้รับการอนุญาตจากคนผู้เป็นนายเสียก่อน....” น้ำเสียงที่สุภาพ..แต่คำพูดที่ออกมา
เป็นมันน่ากลัวกว่าหลายเท่า
“ภูมิ...เราไม่มีอะไรข้องเกี่ยวกันแล้ว...เปล่อยผมเถอะ...พวกเราคืนให้คุณแล้ว...” ผมพยายามบอกสิ่งที่ตัวเองคิด
“แต่นายยังคืนไม่หมด.....นายเอาชีวิตของฉันไป.....นายก็ต้องชดใช้ด้วยชีวิตเช่นกัน นายก็จะต้องสูญเสียเช่นกัน...”
“ภูมิ...นายทรมานเรา ....ยังไม่พอใจอีกหรอ....”
“........................................”
“ภูมิ........” ผมเรียกเขาซึ่งจอดรถอยู่ทีใต้คอนโด
“สอง.....ถ้านายไม่ชดใช้มันด้วยชีวิตนาย....แม่และพี่นายก็ต้องชดใช้แทน....” คำพูดที่ภูมิเป็นเป็นคำตัดสินชีวิตผมว่าจะเลือก
อะไร ระหว่างตัวเองกับ แม่และพี่
เขาพาผมเดินมายังห้องที่อดีตเคยเป็นห้องของผม...ภายในห้องจัดเหมือนเดิมทุกอย่าง แทบไม่มีอะไรเปลี่ยนเลยด้วยซ้ำ
ตั้งแต่ผมยกเลิกสัญญา ผมก็ฝากให้เจ้าของคอนโดเก็บของใช้ส่วนตัวทิ้งให้ด้วย....
“ภูมิ......ปล่อยพวกเราไปเถอะนะ ตอนนี้พวกเราก็กำลังชดใช้สิ่งที่ทำอยู่...” เหมือนหัวใจผมถูกบีบคั้น เพราะสิ่งที่ผมพูดย้ำให้
ผมรู้ถึงสิ่งที่เคยทำมาในอดีต
“กูจะปล่อยก็ต่อเมื่อย....กูพอใจ.....” ตอนนี้น้ำเสียงภูมิและหน้าตากลับมาเป็นภูมิที่ผมกลัว....
ผมไม่รู้ว่าตัวเองเริ่มที่จะกลัวภูมิตั้งแต่เมื่อไร มารู้ตัวอีกทีก็กลัวเขาไปเสียแล้ว...
เขาเข้ามากอดผม ก่อนที่จะกำเส้นผมพร้อมกับดึงเพื่อให้ผมเงยหน้าขึ้น.....
ริมฝีปากผมที่โดนบนขยี้......เหมือนเป็นการเตือนเมื่อครั้งในอดีตที่เขาเข้าห้องผม....
“ภูมิ...ปล่อยผมเถอะ...” ผมบอกพร้อมกับพยายามดันตัวเองออกจากร่างกายที่แนบสนิทของภูมิ
“ภูมิ..ปล่อยพวกเราไปเถอะ...” นั้นเป็นคำพูดสุดท้ายก่อนที่ลิ้นร้อนของเขาจะเข้ามาในโพรงปากของผม
ไม่มีความอ่อนนุ่ม...มีเพียงน้ำหนักที่ถาโถมเข้ามาเพื่อให้ผมยอมจำนน.....
“สอง นายเคยบอกว่านายเป็นทาสเราไง...ทาสจะไม่ได้รับการปลดปล่อยจนกว่าจะมีคนมาไถ่ถอน...” นั้นเป็นเสียงของภูมิที่พูด
ออกมาก่อนที่จะเลิกเสื้อเชิ้ตที่ผมใส่อยู่ พร้อมกับใช้นิ้วมือสัมพันธ์เครื่องหมายที่เขาทำไว้กับผม
ผมรู้สึกไวมากเมื่อเข้าสัมผัสจิวที่เงิน ที่อยู่ในร่างกายของผม เพียงเขาแต่โดนมันนิดเดียวผมก็ขนลุกแล้ว
รสจูบของเขายังถาโถมอยู่ที่ผม พร้อมทั้งเสื้อเชิ้ตที่ถูกเกาะกระดุมออก.......
..........
....
..............
ผมไล้ริมฝีปากตัวเองมาที่ต้นคอของสองก่อนที่จะใช้ฟันขบเบาๆ ที่เนื้อนิ่มๆ ตรงซอกคอและเม้นจนเกิดรอยช้ำและห้อเลือดตาม
มา.......มือที่เริ่มแกะกระดุมของเขา และกลับมาบีบหัวนมที่ตั้งชันนั้น
สองไม่ได้มีทีท่าว่าปฏิเสธเพียงแต่กำลังจับแขนผมเพื่อให้ตัวเองยืนได้เท่านั้น........เมื่อผมบีบ และดึงที่หัวนม ขนแขนของสอง
ลุกตั้งชันไวต่อสัมผัสผม......ซึ่งนั้นทำให้ผมดีใจ....
ผมเคยคิดว่าจะปล่อยครอบครัวนี้ไปจริงๆ ตอนที่พินัยกรรมถูกเปิดออก......
ผมย้ายตัวเองมาอยู่บ้านใหญ่...แต่แม่ไม่ต้องการเช่นนี้...เธอจึงเลือกที่จะอยู่เรือนเล็กเหมือนเดินพร้อมกับนม
ผมย้ายตัวเองมาอยู่ห้องของสอง.......ซึ่งข้าวของและเสื้อผ้าถูกเก็บไปหมดแล้ว.....
ผมตั้งใจจะหยุดและปล่อยให้เขาใช้ชีวิตที่เขาสมควรจะได้รับ....
แต่สุดท้ายผมทำใจปล่อยเขาไปไม่ได้.......
สองเหมือนกับแมงมุงที่กางยักใยไว้คอยดักกินแมลงที่ผ่านเข้ามาติดกับนั้น และตัวผมเหมือนเป็นแมลงที่หลงเข้ามา
ที่ถูกใยแมงมุงนั้นกักขังเอาไว้.......แม้ช่วงเวลาหนึ่งที่ผมจะหนีออกมาจากใยแมงมุงได้
แต่ผมก็ยอมที่จะให้ตัวเองติดอยู่แบบนั้น รอจนแมงมุมมาฆ่าผมให้ตายอย่างช้าๆ
ผมเริ่มหลงให้สองตั้งแต่ครั้งแรกที่ผมได้มีอะไรกับเขา.........ร่ายกายที่มีเพียงผมคนเดียวเท่านั้นที่ได้ครอบครอง
และผมคนเดียวเท่านั้นที่ปลดปล่อยนิสัยแย่ๆ ของเขาออกไป....ผมรู้สึกได้ว่าเขาเปลี่ยนไป..
ตั้งแต่ที่ผมเริ่มที่จะตอบแทนสิ่งที่เขาเคยทำไว้กับผม......
ผมรู้ว่า ตัวเองแย่แค่ไหนที่ทำนิสัยแย่ๆ เพื่อข่มเขาให้ยอม......แต่ผมพร้อมที่จะให้ตัวเองถูกเกลียดดีกว่าต้องอยู่อย่างไม่มี
เขา...........
ผมยอมรับว่าผมหลงเขามาก ซึ่งในตอนแรกผมไม่เชื่อความรู้สึกตัวเองด้วยซ้ำ ผมพยายามปฏิเสธ แต่ต้องมายอมแพ้
เมื่อเริ่มรู้ว่าเขาต้องการจะไปจากผม.....
ผมตัดสินใจจะทำทุกทางเพื่อให้เขาสนองผม.......แม้ว่าสิ่งนั้นจะเกิดจากการถูกข่มขู่ก็ตาม.....
“สอง....นายไม่คิดจะช่วยฉันหน่อยหรอ....” ผมถามออกไปเพราะไม่มีการสนองกลับ แม้ร่างกายเขาจะซื่อสัตย์ต่อผมก็ตาม แต่
ความรู้สึกเขามันไม่ใช่.....
“ภูมิ..ปล่อยผมกลับบ้านเถอะนะ...” นั้นเป็นเพียงคำพูดเดียวหลังจากผมร้องขอความช่วยเหลือจากเขา
“นาย........นั้นอย่าหวังว่าจะได้กลับเลย...” ผมกดเสียงให้ต่ำก่อนที่จะดึงเขาเข้ามาในอ้อมกอดตัวเอง
ผมกดฟันตัวเองไปที่ไหลปลาร้าที่โชว์โดดเด่นอยู่......... “อ่า......เจ็บ....” ผมแทบอยากจะกัดกินสองเสียด้วยซ้ำ
ก่อนที่ผมจะผลักเขาลงบนที่นอนผมถอดเสื้อผ้าของตัวเอง ก่อนที่จะถอดเสื้อผ้าของเขาตาม ผมร่วมรักกับเขา..
....ผมไม่เคยสอดใส่เข้าไปอีกเลยหลังจากครั้งแรก....แต่ตอนนี้ผมจะไม่ทนอีกต่อไปแล้ว
ผมใช้ร่างกายตัวเองทรมานสอง.....เราสัมผัสร่างกายของกันและกัน....และแทบจะไม่ได้แยกออกจากกันเลย....
ผมไม่รู้ว่าเป็นเวลาเท่าไหร่ที่ผมกับสองอยู่ด้วยกัน......เราเริ่มที่จะลืมวันและเวลา
เราตื่นและหลับ เราร่วมรักกัน....ผมใช้เวลาอยู่กับเขา เขาไม่เคยพูดอะไรอีกเลยนอกจากตอบสนองสิ่งที่ผมกระตุ้นให้เขา
อาหารหลายมือที่เราพลาดไป เพราะเราไม่คิดจะออกจากห้อง เวลาเรียนเราขาดไปเพราะเราไม่คิดจะไปเรียน
เหมือนผมและเขาติดอยู่ในคุก.....ที่ไม่มีทางออกได้.....จนสองเริ่มที่จะหมดแรง และเหนื่อยอ่อนอย่างเห็นได้ชัด
เขาเดินลุกจากเตียงในสภาพที่ไม่มีอะไรเลยรวมทั้งผม....ผมนั่งมองดูเขาก่อนที่ร่างกายนั้นจะล้มลงไปต่อหน้าผม
“สอง..........สอง........” เสียงของผมตกใจกับภาพที่เห็น
ร่างของเขาร่วงตกลงมายังพื้น เหมือนใบไม้ที่ร่วมจากต้นไม้
ปล. เดี๋ยวมาต่อให้นะ
-
:a5: :a5: :a5: :a5: :a5:
-
สงสารสองจัง :monkeysad:
-
โห ภูมิโรตจิตป่ะเนี้ย 555+ :z3:
-
เฮ้อ! :เฮ้อ: เหนื่อยใจกับแม่หนึ่งสองค่ะ
รอมาต่อนะ ~
-
อืม...รอจ้า สนุกมากๆๆ
ในที่สุดภูมิก็ยอมรับว่ารักสองแล้ว
-
เราอ่านคำเตือนแล้วกลัว.. นั่งทำใจแปปนึง แล้วอ่าน
พออ่านมา อุแหม.. ความรู้สึกเหมือนเวลาผ่านไปหลายปี สองคนนี้ก็กลับมาเจอกันอีก
ฮ่าๆ..นึกเป็นละครมากไปและ อ่านมาเรื่อยๆก็ มากลัวตรงกัดไหปลาร้า =_= คือ ไม่รู้จะพูดยังไง
ไม่รู้ถึงตอนที่ คนแต่งว่า รู้สึกไม่ดีเองแล้วรึยัง แต่เรายังเฉยๆนะ จะรอดู T^T
สองหลงภูมิ แอร๊ยย ไม่เห็นรู้ อ่อ.. มารู้ตัวเอาตอนที่ภูมิไปแล้วนี่เอง
ชอบคำหลายคำในตอนนี้มากเลยค่ะ รู้สึกดีจัง :กอด1:
-
รอมาต่อค่ะ
กำลังได้ฟิวเลย ฮุๆๆ
-
มาต่อด้วยนะคะ รออ่านจ้า
-
ชอบจางงเยยเอิ้กๆ o18
สุดค่อยเมื่อไรภูมิจะเข้าใจสักทีน้า
สองก็อย่ายอมอน่างเดียวหัดรุกซะบ้างงนะ
เจ๋ง o13
-
ครึ่งหลัง
ผมอุ้มเขาพาส่งโรงพยาบาล.....มือที่อุ้มอยู่สั่น ขาที่วิ่งเข้าโรงพยาบาลแทบไม่มีแรง
ผมไม่เคยคิด ว่าความคิดชั่วๆ ของผมจะทำให้คนที่ผมรักเป็นแบบนี้ได้ ผมนั่งรอที่หน้าห้องฉุกเฉิน
4 วันเต็มๆ ที่พวกเราไม่ได้ย่างกร่ายออกจะห้อง
4 วันที่ผมไม่รู้ถึงเรื่องราวภายนอก.....
4 วันที่ผมได้อยู่กับเขา ได้อยู่ในร่างกายขอเขา
4 วันที่เขาตอบสนองความต้องการของผมอย่างไม่สิ้นสุด
ผมก้มมองมือตัวเองมือที่พยายามทำร้ายคนที่ผมรัก.............
ผมนั่งรอจนหมอออกมาบอกอาการของคนไข้
หมอบอกว่าร่างกายของสองมีสารพิษอยู่ ทำให้ระบบให้ร่างกายทำงานผิดปกติ
บวกกับสารขาดอาหารอย่างแรง ทำให้ร่างกายไม่สามารถทนได้
หมอบอกว่าจะทำการล้างท้องเอาสารพิษนั้นออกและฉีดยากระตุ้นการทำงานอวัยวะภายในร่างกาย
อาจจะต้องอยู่โรงพยาบาลอีกสักพัก
ผมโทรบอกแม่และนม...เรื่องสอง และรอพวกท่านมายังโรงพยาบาล
ตอนนี้สองถูกเตรียมเข้าห้องไอซียูเพื่อล้างท้อง.........
ผมนั่งเฝ้าอยู่หน้าห้องไอ ซี ยู อีกครั้ง
“ภูมิ..ภูมิ.........” ผมหันไปมองเสียงที่เรียกผม
เสียงของแม่ และนมที่กึ่งเดินกึ่งวิ่งมาที่ผมซึ่งนั่งอยู่
“แม่ นม.....” แขนสองข้างของผมโอบกอดไปยังท่าน พร้อมกับน้ำตาที่ไม่เคยหลั่งมานาน
“ผม...ผมมันชั่ว.....ผมเป็นคนทำสอง....ผมข่มขืนสอง ผมทารุณสอง ผมทำให้เขาต้องเป็นแบบนี้.....แม่ ช่วยผมด้วย...”
“.......................................”
“แม่อย่าให้เขาเป็นอะไรนะ เอาผมไปแทนก็ได้.........”
เสียงร้องเหมือนเด็กที่ขวัญเสียทำให้ฉันต้องลูบและประคองลูกชายคนเดียวของฉันขึ้นมาและกอดเขาไว้....
ยังมีนมข้างๆ ที่ปลอบประโลมอาการลูกชายฉัน
ที่จริงฉันตกใจมากเมื่อได้รับโทรศัพท์จากภูมิ เพราะพวกเราโทรหาเขาแต่เขาไม่รับเลย
ความกังวลเกิดขึ้น.....แต่เมื่อเขาโทรมา กับเสียงที่พูดอย่างอยู่กับเนื้อกับตัว พวกเรารู้เพียงแต่ว่าเป็นเรื่องของสอง
นั้นยิ่งทำให้พวกเรารู้สึกใจคอไม่ดีเข้าไปใหญ่......พอเดินทางมาก็พบสภาพของภูมิที่ดูแย่เข้าไปอีก
พร้อมคำสารภาพ กับสิ่งที่เขาทำกับสองในช่วงเวลาที่พวกเขาหายไป
ฉันโทรไปบอก คุณนุชแม่สองเรื่องที่สองเข้าโรงพยาบาล
ซึ่งเธอเดินทางมาทันทีที่ได้ข่าว.........สีหน้าเธอตกใจและเป็นห่วงสอง
ฉันเล่าเรื่องและพยายามใช้คำพูดที่ดูอ่อนโยน แต่ก็ไม่ได้ทำให้เธอดีขึ้นเลย
อารมณ์เธอขาด จนเธอทำร้ายร่างกายภูมิ ซึ่งเราก้มหน้ายอมรับแต่โดยดี.....
ฉันเข้าใจหัวอกคนเป็นแม่....มือที่ตีลงไปยังภูมิ พร้อมกับน้ำตาที่รินไหล....
เธอร้องไห้จนล่มพับไป....พวกเราต้องช่วยพยาบาลเธอ...
เรานั่งรอหลายชั่วโมงจนหมอเข็นรถออกมาจากห้องไอ ซี ยู
และพาตัวสองไปอยู่ห้องพิเศษของทางโรงพยาบาล
เสียงของแม่สองที่ยังร้องไห้อยู่ดังขึ้นเมื่อเห็นหน้าลูกชายที่หลับอยู่บนรถเข็น
“ทำไม..ทำไม..ถึงไม่ทำฉัน...” นั้นคือเสียงร้องที่แม่สองพูดขึ้นหลังจากลูกชายเธอถูกพาไป
แม้ว่าคุณนุชจะเป็นคนร้ายกาจขนาดไหน แต่ความรักลูกของเธอก็ไม่แพ้ฉันเช่นกัน..
พวกเรายอมตายแทนลูกของพวกเราได้.......
ฉันประคองเธอไว้ก่อนที่จะพาเธอมายังห้องพักผู้ป่วย........
เราทุกคนเข้ามายังห้อง ซึ่งสองยังนอนสลบอยู่ที่เตียง ใบหน้าซีดเซียว....ไร้เรี่ยวแรง
คุณนุชเข้าไปโอบกอดลูกชายไว้ โดยที่มีพวกเราเฝ้าดูอยู่
++++++++++
“ไป ออกไปให้หมด...อย่ามายุ่งกับเขา............” เสียงแม่สองซึ่งทั้งตะโกน ทั้งร้องไห้
“ผม......ขอโทษ....ผมยอมรับผิดทุกอย่าง........” ผมกล่าวออกไป
“ฉันบอกให้ออกไปไง...........” เสียงแม่สองที่ยังไม่เลิก จนแก่ล้มพับไปอีกรอบ
“ภูมิ ...ภูมิอยู่เฝ้าสองเถอะ เดี๋ยวแม่กับนมพาคุณนุชกลับบ้านใหญ่...”
เสียงสะอึกสะอื้น และหมดแรงของคุณนุช ทำให้นมและแม่พาคุณนุชพากลับบ้านได้
“สอง...ผมขอโทษ........” น้ำเสียงผมที่เหมือนจะร้องไห้ ผมเพียงแค่อยากได้ยินเสียงสองเท่านั้น
“สอง...........ผมรักคุณนะ......” เป็นเสียงที่ผมไม่คิดว่าจะพูดออกมาได้
ผมนั่งกุมมือเขาและฟุตหลับอยู่ข้างกายเขา.....จนผมหลับไป
++++++++++++++
เขาหลับเพราะฤทธิ์ยาจนกระทั้งบ่ายของอีกวันหนึ่ง....ซึ่งผมก็อยู่เฝ้าไม่ห่าง....
ปลายนิ้วที่กระดิกเป็นสัญญาว่าเขารู้สึกตัวหลังจากโดนยาสลบ....
“สอง...........สอง.........” ผมดีใจมากที่เขาตื่นขึ้นมา ผมกลัวว่าเขาจะไม่ยอมตื่น
ผมดีใจจนต้องกอดเขาไว้เบาๆ พร้อมกับน้ำตาที่ไหลลงมาเมื่อเห็นเขา....
“สอง...............” ผมกอดเขาอยู่นานจนรู้สึกว่าเข้าลูบหัวผมอยู่
สายที่ระโยงระยาง และเข็มที่เจาะอยู่ที่แขนทำให้ผมรู้สึกเจ็บแทน และเสียใจจริงกับการกระทำดังกล่าว
“ผมอยู่โรงบาล.....” สายตาของเขามองรอบๆ ห้องก่อนที่จะพูด
“ภูมิ..คอแห้ง เอาน้ำให้หน่อย...” แม้ว่าพูดได้แต่ก็ไม่มีเสียงออกมา
แต่ผมรู้ว่าเขาพูดอะไร จึงหยิบแก้วน้ำที่มีหลอดให้เขาดูด
แคร่กๆๆ เสียงไอเมื่อน้ำผ่านเข้าไปในลำคอ นั้นทำให้ผมตกใจ จนผมต้องกดปุ่มเรียกพยาบาล
“พยาบาลเข้าไอ เขาเป็นอะไรไหม...” มีเพียงรอยยิ้มบางๆ บนใบหน้าพยาบาล
“คุณเขาไม่เป็นไรค่ะ ที่ไอเพราะคอที่แห้งพอมีน้ำเข้าไปเลยทำให้เกิดการระคายเท่านั้น”
นั้นเป็นคำตอบที่ทำให้ผมสบายใจขึ้น เมื่อได้ยินคำตอบจากผู้รู้
มีเพียงสองเท่านั้นที่ทำท่าเหรอหรา กับปฎิกิริยาของผม ก่อนที่เข้าจะดูดน้ำจนหมดแก้ว
“สองเอาอีกไหม......” เขาเพียงการส่ายหน้าเป็นการปฏิเสธ
ผมนั่งจับมือเขาอยู่นาน จนกระทั้ง แม่ นม และคุณนุชเข้ามา
“สองลูก....”เสียงคุณนุชเข้ามาเมื่อเห็นสองตื่นแล้ว
น้ำตาของคุณนุชไหลอีกครั้ง ที่เห็นลูกชายตัวเอง......
ผมเห็นรอยยิ้มของสองที่เหมือนจะปลอบประโลมแม่ตัวเอง
“สองเป็นไงบ้างลูก.......” มีเพียงการพยักหน้าตอบ
ก่อนที่คุณนุชจะหันหน้ามาหาผม.......... “เธอต้องรับผิดชอบกับเหตุการณ์ในครั้งนี้.....” เสียงคุณนุช
“ครับ............” ผมตอบออกไป
“แม่...............แม่..” เสียงพูดของสองที่พยายามเรียกแม่
เธอหันมามองสอง “แม่จัดการเองสอง....” แต่มีเพียงการส่ายหน้าปฏิเสธจากสองเท่านั้น
“ลูกจะไม่เอาผิดมันหรอ..มันทำสองขนาดนี้....มันติดคุกได้เลยด้วยซ้ำ...” เสียงคุณนุชที่พยายามบอกลูก
แต่มีเพียงการส่ายหน้าเช่นเดิม........
“นั้นต่อไปนี้ห้ามเธอยุ่งกับสองอีก....ไม่งั้นฉันจะแจ้งความ...” คุณนุชพูดเสร็จพร้อมกับให้ผมออกไปจากห้อง
ซึ่งผมก็น้อมรับด้วยความยินดี เพราะผมได้เห็นว่าสองปลอดภัยแล้ว
ผมนั่งรอหน้าห้องจนแม่ และนม ออกมา “แม่ครับ....ผม...”
“ไม่เป็นไรจะลูก เวลาจะช่วยพวกเราทุกคนเอง” แม่ผมพูดก่อนที่จะพาผมกลับบ้าน
!!!!!!!!!!!!!!
ผมนอนอยู่ในห้องพักฟื้นที่มีแม่ค่อยดูแลเหมือนเมื่อครั้งยังเด็ก.....
ผมใช้เวลานานพอสมควรก่อนจะพูดได้เต็มเสียง
“แม่..........” ว่าไงจ๊ะสอง
“แม่ไม่ต้องเฝ้าหรอก....สองอยู่ได้...” ผมบอกออกไป
“ไม่เป็นไร...เดี๋ยวแม่อยู่เป็นเพื่อน เพราะอยู่บ้านก็ไม่มี.....ใคร..........เอาน่าสอง แม่จะอยู่เนี้ยแหละ”
ผมไม่อยากขัดแม่.....ทำให้คืนนี้ผมเลยได้นอนกับแม่ที่โรงพยาบาล
ก่อนนอนแม่จุ๊บที่แก้มทั้งสองข้าง และหน้าผาก แม่ทำเหมือนสมัยผมยังเป็นเด็กๆๆ
“นอนนะลูก หลับให้สบาย......” เสียงแม่กล่าวราตรีสวัสดิ์พร้อมกับลูบหัวผม
ผมฝันเห็นเขา ค่อยๆ ห่าง ห่าง ออกไปเรื่อยๆ จนผมแทบไม่เห็นเขาด้วยซ้ำ “ภูมิ......ภูมิ.....อย่า..........ไป.......รอ...ก่อน..”
“สอง.....สอง......” มือที่เขย่าให้ผมรู้สึกตัว
“เป็นอะไรสอง........” เสียงแม่ที่ถามผม
“เปล่าครับ...” ผมโกหกออกไปเพื่อทำให้แม่รู้สึกสบายใจ
ก่อนที่แม่จะมานั่งจับมือผม แล้วปล่อยให้ผมหลับอีกครั้ง
++++++++++++
วันนี้พ่อเลี้ยงเดินทางมาเยี่ยมผมด้วย........ซึ่งทำให้ผมดีใจมาก
“พ่อ...............” สีหน้ายิ้มแย้ม เมื่อเห็นแขกคนพิเศษ
หน้าตาพ่อดูดี แถมยังสื่อสารได้ดีขึ้นแม้จะพูดตระกุกตระกักอยู่
แต่ท่านสามารถรับรู้ได้แล้ว........
สีหน้าของผมกับของพ่อที่ต่างก็ดีใจที่ได้เห็นกันและกัน ทำให้ผมมีแรงขึ้นอีกเยอะเลยครับ
แต่ผมไม่ดันไม่เห็นภูมิเลย.....แต่ผมรู้ว่าเขามาแน่นอนแต่คงไม่กล้าเข้ามา
ประตูถูกเปิดออกอีกครั้งตามมาด้วย น้าเพ็ญ นม และคนใช้ในบ้านใหญ่.....
“โห้...จะมากันทำไมเยอะแยะ....” ผมบ่น เพราะผมต้องทำให้ทุกคนเดือดร้อน
“..แหมก็คุณหนูสองไม่สบายนี้ค่ะ พวกเราก็ต้องมาเยี่ยมกันหน่อย...” นั้นเป็นเสียงน้อยที่พูดขึ้น
พวกเขาทุกคนอยู่คุยกับผมสักพักก่อนที่จะขอตัวกลับ ผมพยายามมองประตูที่เปิดตอนที่พวกเขาแต่ละคนออกไป
แต่ไม่เห็นภูมิยืนหน้าห้องดังที่คิดเลย
“แม่แล้วพี่หนึ่งแหละ........” ผมถามเมื่อยังไม่เห็นพี่สาวคนเดียว
“สอง...อย่าสนใจหนึ่งเลย..” แม่ทำสีหน้าหนักใจก่อนที่จะพูด
“มีอะไรอีกหรอ...บอกผมมาเถอะ....”
“ตอนนี้พี่แกมันบ้าไปแล้ว กินเหล้า สำมะเลเทเมา แม่พูดอะไรก็ไม่ฟัง...”
“ห๊ะ....” ผมรู้สึกไม่ดีที่พี่ตัวเองแย่ลงๆ
“สอง .........หมอบอกว่าร่างกายสองมีสารพิษมากเกินไป สองไปกินอะไรมา...สองติดยาหรอ..” เสียงหนักใจเกิดขึ้นก่อนที่แม่
กั้นใจถาม
สีหน้าตกใจของผมที่ได้ยินว่าผมติดยา......... “เปล่าผมไม่ได้ติดยาอะไรนั้นหรอก..”ผมปฎิเสธไป”
“แล้วสองกินอะไรเข้าไป บอกแม่มา...”
“ผมไม่ได้กินหรอก....แม่อย่าคิดมากน่า...........” ผมพยายามชักจูงให้แม่เปลี่ยนเรื่อง
ซึ่งเธอก็ไม่คะยั้นคะยอถามผมอีก
++++++++++++++++
วันรุ่งขึ้นอุ้มกับเพื่อนที่คณะมาเยี่ยม.....................เธอซื้อกระเช้าผลไม้มาเยี่ยมพร้อมทั้งบอกลาอาจารย์ประจำวิชาให้ พร้อมทั้ง
เอกสารต่างๆ ที่จำเป็นกับผม..... พร้อมด้วยกลุ่มเพื่อนของอุ้ม ซึ่งผมไม่เคยคุยด้วยเลย...
แต่เมื่อผมไม่สบายพวกเขากลับมาเยี่ยมผม ซึ่งทำให้ผมรู้สึกดีมากๆๆ กับเพื่อนใหม่จะกำลังจะผูกไมตรีด้วย
+++++++++++
ตลอดสัปดาห์ที่ผมพักอยู่ที่ห้องพักฟื้น มีเพียงวันแรกเท่านั้นที่ผมเห็นภูมิ และผมก็ไม่เคยเห็นเขาอีกเลย
กลางคืนมีแม่ และน้อยที่คอยสลับกันเฝ้าผม....
จนผมออกจากโรงพยาบาลกลับมาอยู่บ้าน....
พอผมรู้ตัว สายตาก็จ้องมองแต่โทรศัพท์.........(พอไม่ต้องรับผิดชอบ ก็หนีหายไปเลยนะภูมิ).........
ผมรู้ว่าไอที่ผมเป็นหนักเพราะยาที่กิน ส่วนเรื่องของภูมินะมันเป็นเรื่องเล็กน้อย
ซึ่งไม่จำเป็นให้เขามารับผิดชอบหรอก.........
แต่ผมก็ปฏิเสธไม่ได้ว่า....ร่างกายผมชินที่อยู่ใกล้ๆ กับเขาแล้ว....ผมรู้สึกตื่นเต้นเมื่ออยู่ใกล้เขา
ยิ่งช่วงเวลาที่เราอยู่ด้วยกัน ยิ่งทำให้ผมรู้สึกขาดเขาไม่ได้.....มันเป็นความรู้สึกที่ผมยังไม่ค่อยเข้าใจ....
ผมพักอยู่ที่บ้านอีก 3 วันก่อนที่จะกลับมาเรียนตามปกติ
ขอบคุณค่ะ :เฮ้อ:
-
ภูมิ ทำตัวดีดีกับสองหน่อยสิครับ :z3: :z3:
ท่าสองตายไปนี้ไม่ใครให้ ... นะเห้ย!! ! :z10:
-
รักสองจริงๆ หุหุตยดรที่หนึ่ง เหอเหอเอาใจช่วยทั้งสองทั้งภูมิขอห๊เข้าใจกันไวๆอยากเหนทั้งสองคนหวานๆกันและ หุหุ
-
ทุกอย่างเข้าที่เข้าทางในสิ่งที่ควร
ถ้ามีหวานแล้วอย่าลืมฉาก SM ด้วยนะคะ
+1และเป็ดให้ค่ะ
-
เอิ่ม รู้สึกว่ามาม่าอืดเต็มคอเลยอ่ะ :a5:
รอตอนต่อไปอยู่นะคะ ^-^
-
ตอนหน้าจะหวานกันซะทีเนอะโล่งใจหุหุ อ่านตอนนี้แล้วสงสารสองนะ
-
แหมๆพูดออกมาแว้ววว :impress2:
พูดแต่แรกคนรักกันไปและเฮ้อ :เฮ้อ:
-
โอ๊ย ชีวิต
ร้องไห้ตลอด ตาบวมแน่เรา :o12:
-
เศร้าอ่ะ !!!!!
-
ช่วนี้กำลังไล่ตามทยอยอ่านนิยายในบอร์ด
เห็นเรื่องนี้แว๊บ ๆ ว่ามี3-4 ตอน เลยเล็ง ๆ ไว้ก่อน รอซัก 7-8 ตอนค่อยเข้ามาอ่าน
พอมาวันนี้เห็นอีกที โหวววว 10 ตอนแล้ว ขอชมคนเขียนหน่อย อิอิ ว่าขยันมากกกกกกกก
-
เย่ๆๆ อ่านทันแล้วงับ
หนุกมากเลย ^ ^
-
สองน่าสงสาร :o12: ภูมิรีบมารับผิดชอบเดี๋ยวนี้เลยนะ :m16:ส่วนหนึ่งปล่อยชีให้หายไปจากเนื้อเรื่องเลยดีที่สุด
-
:monkeysad:
ภูมิโหดร้ายอ่ะ แต่ก็สำนึกแล้วแหละ
ตอนนี้อึดอัดเห็นใจทั้งสองคนนะ, ขอให้คลี่คลายเร็วๆ
-
ถ้าสองคิดถึงภูมิ ก็ไปหาภูมิซะเลยสิ
-
แม่ของสอง เปลี่ยนไป (--") จิงหรอ
แล้วภูมิทำไหม ถอยง่ายจังเนี่ย! หายไปไหน
-
:mc4:ในที่สุดภูมิกะรักสอง
สองกะเหมือนจะรักภูมิด้วยอิอิ
ของคุณนักเขียนมากค่ะ
อยากจะยกรางวัลความขยันให้เลย
ปลื้มมากรอตอนต่อไปอยู่นะค่ะ
:bye2:
-
ภูมิหายไปไหนนนนน....สองรออยู่นร้าาาา :a3:
-
อั้ยยะ (พูดไม่ถูกกันเลยทีเดียว)
ตาภูมิร้ายหน่อยฮิ้ว ( :beat:)
-
เหมือนแม่ของสองจะไม่รู้ตัวเลยนะว่าตัวเองเคยทำอะไร :angry2:
ภูมิกับสองเริ่มที่จะมีความรู้สึกดีๆให้กันแล้ว :-[
อุปสรรค คือแม่ของสองเพราะเข้าใจผิดว่าที่สองเป็นแบบนั้นเพราะภูมิ :serius2:
-
เอาตอนเบาๆ มาให้อ่านกันค่ะ....
ขอบคุณนะคะ
ตอน11
“พี่หนึ่ง..........พี่หนึ่ง.....อย่าไปเลยมันดึกแล้ว...” ผมร้องทักไปเพราะเขาแต่งตัว คงจะออกไปข้างนอก
“แกนะมันโง่....เงินสักแดงก็ไม่เอา...ฉันไม่อยากมีน้องอย่างแกเลย...” เขาพูดออกไป
มีเสียงแตรจากด้านนอกบ้าน ทำให้พี่หนึ่งเดินออกไปและขึ้นรถ....เขาไป
ตอนนี้พี่หนึ่งเลิกกับคุณภพเรียบร้อยแล้ว เธอเลิกกับเขาตั้งแต่ที่พวกเราตั้งสินใจคืนเงินที่ยืมเขามา
แต่.....ถึงว่า พี่หนึ่งจะเลิกกับเขา และไมตรีที่เขามีให้ครอบครัวเรายังก็ยังดีอยู่
เพราะตอนที่ผมเข้าโรงพยาบาลเขาก็มาเยี่ยม...แม้ว่าเขาจะเพียงแค่แวะมาก็ตาม
ตอนที่เขามาสีหน้าดูเป็นห่วงผมมาก .......แม่ผมแอบเล่าเรื่องที่ผมเข้าโรงบาลให้เขาฟัง....
ผมซึ่งรู้ที่หลัง.....รู้สึกแย่มากเพราะไม่คิดอยากให้ใครรู้ว่าตัวเองเข้าโรงพยาบาลเพราะอะไร...
“สอง พี่ภพจะดูแลสองเอง...” นั้นเป็นคำพูดที่เปรยออกมาตอนที่เขามาเยี่ยม
“เออ พี่ภพ....สองดูแลตัวเองได้.......” ผมตอบตอนที่เราอยู่กันตามลำพัง
เขาบอกว่าเขาชอบผม.....ซึ่งเขารู้สึกมากกว่าพี่น้องหรือคนรู้จัก....เขาพร้อมที่จะดูแลครอบครัวสองทุกคน
ซึ่งผมต้องขอบคุณเขาจากใจจริง....แต่ความรู้สึกที่ผมมีให้เขามันไม่มีอะไรเลย..ไม่เคยเกินไปกว่าแฟนพี่สาว
ผมบอกเขาไปและปฏิเสธเขา....ผมไม่อยากทำให้ใครต้องมาเจ็บปวด หรือเสียใจเพราะผม.....
แววตาของพี่เขาดูเศร้าเมื่อผมปฏิเสธ....เพราะผมแทบไม่หยุดคิดเลยด้วยซ้ำ ที่ปฏิเสธเขาออกไป......
“สอง...มีอะไรปรึกษาพี่ได้นะ.....ถือว่าพี่เป็นพี่เราก็แล้วกัน......” นั้นเป็นเสียงพี่ภพที่พยายามรักษาความสัมพันธ์ของพวกเราไว้
แม้ว่ามันจะไม่มีอะไรเลยก็ตาม
พอพี่ภพเขากลับไป...ผมต้องมานั่งสำนึกผิด กับความรู้สึกเมื่อก่อน...ที่รู้สึกไม่ดี....ที่เคยมีกับเขา....พี่ภพเป็นคนที่ดูภายนอก
แล้วไม่น่าคบเลย...เหมือนเขามีอะไรบางอย่างปิดไว้...แต่พอได้สัมผัส ความเอื้อเฟื้อที่มีให้ต่อครอบครัวผม...กลับทำให้ความ
คิดของผมดูเลวไปเลยทันที.......เพราะผมตัดสินพี่ภพจากภายนอกที่เห็น......และยังมีอีกหลายอย่าง.....เลยที่เดียวที่ผมก็ตัดสิน
แบบนั้นด้วยเช่นเดียวกัน
+++++++++++++
“น้อย น้อย..............” ผมตะโกนเรียกน้อยที่ยืนรดน้ำต้นไม้อยู่หน้าบ้าน
“อ้าวคุณภูมิ แวะมาทุกวันไม่คิดจะเข้าไปบ้างหรอค่ะ...........”
“ไม่ดีกว่า.........เออ เขาเป็นไงบ้าง สองนะ.....” ผมถามอาการโดยรวมของสอง
ผมมาเฝ้าทุกวันแหละครับ......และไม่กล้าพอที่จะเขาไป........
มันเป็นภาพที่ตรึงความรู้สึกผมจริงๆ ตอนที่เขาปฏิเสธที่จะให้ผมรับผิดชอบ....
ซึ่งผมยอมรับว่า....ผมยินดีที่เดียวที่จะดูแลเขา.......แต่.....เขากลับปฏิเสธ และสายตาเขาดูเลื่อนลอย....
เหมือนผมไม่เคยมีชีวิตหรือมีความสำคัญกับเขาเลยนี่ซิครับ........
มันทรมานมากนะครับที่รู้ว่า........รักคนที่ไม่ได้รักเรา.............
ผมยืนฟังน้อยเล่าเรื่องอาการหรือสิ่งที่เขาทำตลอดทั้งวัน........ให้ผมฟัง.....ตอนนี้ชีวิตผมเหมือนสโตรเกอร์ก็ว่าได้
ดีที่มีน้อย....คอยเป็นสายให้....ผมยืนฟังสิ่งที่น้องเล่าจนจบก่อนที่จะจากไป
“น้อย ยืนคุยกับใครนะ.........”
“เออคุณภูมินะคะ.......วันนี้เขาก็มาอีกแล้ว....แต่ทำไงก็ไม่ยอมเข้ามาเยี่ยมคุณสองซักที.........”
พอน้อยพูดถึงภูมิสายตาผมก็มองไปยังประตูบ้านที่เขายืนคุยกับน้อยนั้นทันที
ผมกลับมาอยู่บ้าน 3 วัน เขาก็มาทั้ง 3 วันนั้นแหละแต่ไม่คิดจะเข้ามาเยี่ยมเลย....
นั้นเป็นคำบอกเล่าที่น้อยเล่าให้ผมฟัง...........
ผมเดินกลับเข้ามาในบ้านพร้อมทั้งเดินขึ้นห้องตัวเอง.....เพียงแค่ได้ยินชื่อเขา...ร่างกายผมก็รู้สึกถึงสัมผัส
ที่เราเคยมีร่วมกัน....ขนแขนผมตั้งชันจนต้องใช้มือลูบเพื่อลดอาการขนลุก
“ไอภูมิบ้า........” เสียงร้องต่อว่าของผมเอง ก่อนที่มือของผมจะสัมผัสกับจิวเล็กๆ ที่ติดอยู่ตรงหัวนมที่ภูมิทำไว้
“อือ.................อ่า....................” เพียงแค่สัมผัส ร่างกายผมถึงกับตื่นได้เลย ผมรู้สึกว่าหน้าตัวเองต้องแดงอยู่แน่น ๆ
เพราะตอนนี้หัวผมมันตื้อไปหมด.....มือผมที่กำลังปั่นหัวนมเล่น....พร้อมกับอีกมือหนึ่งลากยาวไปตามหน้าท้องตัวเอง
(ไม่...เรากำลังทำอะไรเนี้ย...) อยู่ๆ สมองผมก็บอกว่าตัวเองกำลังทำอะไรอยู่.....
ผมทั้งอายตัวเอง ทั้งโกรธไอคนที่ผมให้ผมเป็นแบบนี้ ก่อนที่ผมจะปลดกางเกงตัวเองพร้อมทั้งจับน้องชายที่อูม อยู่ในกางเกงชั้น
ใน
ผมดึงกางเกงชั้นในลงจนท่องล่างผมเปลือยเปล่า...........
”อือ อือ อึก ไอบ้า....” ผมทั้งบ่น ทั้งด่าตัวเอง บอกตัวเองให้หยุด แต่มือของผมกลับเร่งเร้า
ให้ผมปลดปล่อยความอึดอัด..ที่ทำให้สมองผมตันอยู่ออกไป...........
”อ่า อ่า อ่า อ่าาาา” สุดท้ายผมก็ต้องยอมกับตัณหาของตัวเอง น้ำตาที่เออใกล้จะพังอยู่ที่หางตาของผม....
“ไอภูมิบ้า.......” ก่อนที่ผมจะหลับตา ลงนอน......และหลับในที่สุด
++++++++++++++++
เช้านี้เป็นเช้าแรกของการเรียน หลังจากที่ผมหยุดพักไปเป็นอาทิตย์
“อ้าวพี่ภพมาทำอะไรแต่เช้าครับ......” ผมทักออกไปเมื่อเห็นพี่เขากำลังลงจากรถ
“เออ....พี่ว่าจะไปส่ง....เราไปเรียนนะ....เพิ่งหายป่วยไม่ใช่หรอ...” เสียงพี่ภพที่พูดด้วยความกระตือรือร้น
แม้ว่าผมจะรู้สึกเกรงใจมาก กับการกระทำแบบนี้ แต่ผมก็ไม่สามารถปฏิเสธความหวังดีได้
ดังนั้นผมจึงตัดสินใจเดินขึ้นรถพี่ภพที่จอดอยู่หน้าบ้าน...
“สอง ปกติสองมีเรียนเช้าแบบนี้ทุกวันเลยหรอ...” พี่ภพถามขึ้นหลังจากพวกเราขับรถออกนอกบ้านแล้ว
“ครับ...ปีหนึ่งก็เรียนเช้าแบบนี้แหละครับ...”
“นั้นนี่ขับรถมาส่งให้เอาไหม....” เสียงนุ่มนวลของพี่ภพ ซึ่งแตกต่างกับอีกคน
“อย่าเลยครับพี่......พี่มาเองจะสะดวกกว่า...” ผมรู้ว่าที่พูดแบบนี้ทำร้ายความรู้สึกพี่ภพแต่ผมก็ไม่อยากให้เขาถลำลึกมากไปกว่า
นี้
“นั้น....เย็นนี้พี่มารับแล้วกัน....เพราะสองไม่ได้เอารถมา...” พี่ภพบอก ซึ่งผมตั้งใจปฏิเสธแต่ก็ต้องหุบปากไว้
เพราะคิดว่าพี่เขาคงเข้าใจ....อย่างงั้นวันนี้ก็ยกให้พี่เขาวันหนึ่ง
ตลอดทั้งวันสายตาผมมักจะมองมายังคณะของบุคคลที่ผมคิดว่า เขาคงไม่เดินมาให้ผมเห็นหน้าแน่นอน
สองและเพื่อนๆ ที่ไปหารู้เพียงว่าผมไม่สบาย.....แต่เบื้องลึกนั้นผมก็ไม่ได้เล่า เพราะไม่อยากทำให้เขาลำบากใจ
ผมนั่งเรียนพร้อมๆ กับเพื่อนใหม่รวมทั้งอุ้ม...ซึ่งวันนี้ผมเริ่มที่จะคุยกับคนอื่นมากขึ้น.....
ผมเรียนจนกระทั่งถึงเย็น...และนั่งรอให้พี่ภพมารับตานนัด.....
เราขึ้นรถกลับบ้าน....โดยมีพี่ภพที่เป็นขับ..อาหารมื้อนั้นมีแม่และพี่ภพร่วมด้วย...ก่อนที่เข้าจะขอตัวกลับบ้าน
“สอง...ลูกคิดอย่างไงกับพี่เขา....” นั้นเป็นเสียงแม่ผมที่พูดขึ้นหลังจากพี่ภพกลับไปแล้ว
“ครับ..พี่เขาเป็นคนดี...มีน้ำใจ...แต่...”
“สอง....พี่เขารักลูก..ลูกก็รู้ใช่ไหม...” ผมเพียงแต่พยักหน้ารับ
“สองไม่ลองพิจารณาพี่เขาดูหรอ....แม่คิดว่าเขาเป็นคนดี..” นั้นเป็นเพียงคำพูดของแม่ที่พยายามโน้มน้าวผม
อันที่จริงผมก็ไม่เข้าใจว่าทำไมความคิดของแม่ถึงเปลี่ยนไป หรือเป็นเพราะเรื่องภูมิที่ทำไว้กับผม
ทำให้ท่านยอมรับพี่ภพซึ่งเป็นเพศเดียวกันกับผมได้......แต่ผมก็ไม่ได้รู้สึกอะไรกับพี่เขา......แล้วจะให้ผมทำไง
ผมนั่งนึกคำพูดของแม่ และนั่งเล่น นั่งอ่านหนังสืออยู่ด้านล่างของบ้าน
“น้อย...นั้นสุนัขใคร..” ผมได้ยินเสียงเห่าของสัตว์ที่คลาดว่าเป็นสุนัขแน่นอน
เธอเดินยิ้ม..และตรงมายังผม ซึ่งนั่งอยู่
“อ้อ...เมื่อกี้คุณภูมิมานะคะ....แล้วส่งลูกหมาตัวนี้ให้...บอกว่าฝากให้คุณสอง...”
“ห๊ะ...ภูมิเอาลูกหมามาให้....” สีหน้าระคนตกใจกับพฤติกรรมของภูมิ
“เอามาแล้วใครจะเลี้ยง......” ผมบอกอย่างฉุนเฉียว
“สอง..ใครเอาหมามานะลูก..” เสียงแม่ที่ตะโกนจากชั้นสอง เพราะเสียงเจ้าตัวแสบเห่าอยู่
“ครับ...หมาเพื่อนนะครับ...เขาเอามาฝากเลี้ยง..” ผมตะโกนกลับไป
พร้อมกับหันมามองเจ้าตัวดีที่อยู่ยืนเห่าอยู่ในกรง...
“เห้ย....น้อยเอามานี้มะ” ผมถอนหายใจก่อนที่หยิบกรงที่น้อยถือไว้
น้อยอมยิ้มก่อนที่จะส่งกรงลูกหมามาให้....ทั้งชีวิตผม ไม่คงเลี้ยงสัตว์เลย แม้ว่าจะชอบก็ตาม
แต่ผมไม่อยากมีภาระ....อีกอย่างเกิดเรารักมันขึ้นมาแล้วอยู่ๆ มันตายไป...ผมคงเสียใจมากแน่ๆ
ผมจับลูกหมาขึ้นมาอุ้ม ตอนนี้มันกำลังดิ้นอยู่ในมือผม...มันเป็นหมาพันธุ์เล็ก (ชิสุ) สีน้ำตาล
ขนของมันยาวแล้วฟู ซึ่งใหญ่กว่าขนาดจริงของมันมาก ในกรงมีจดหมายเล็กอยู่
ผมจึงหยิบขึ้นมาอ่าน ในจดหมายมีเขียนว่า
“ช่วยเลี้ยงมันหน่อย...และอย่าเลี้ยงให้เป็นแบบผมแหละ..”
“เชอะ...ใครเคยเลี้ยงนายกัน...” เสียงบ่น ที่อ่านคำสั่งที่อยู่ในจดหมายนั้น
ผมลูบขนนุ่มๆ ของเจ้าตัวเล็กที่ดิ้นอยู่ในมือ ก่อนที่มันจะเริ่มสงบลง แล้วนอนนิ่งอยู่ที่ตักผม
“ไงไอแสบ...แล้วแกชื่ออะไร...บอกหน่อยสิ...” ผมก้มลงไปมองเจ้าลูกหมาที่นอนนิ่งใต้อุ้มมือผมที่กำลังเหมือนจะปรนนิบัติมัน
อยู่เลย...
ผมนึกชื่อ...เจ้าตัวเล็กอยู่นาน....มีหลายชื่อเกิดขึ้นในหัว...แต่ก็มีชื่อหนึ่งอยู่ๆ ก็ปร๊าดขึ้นมา
“เจ้านาย......” ผมพูดขึ้น พร้อมกับเห็นมัน ลืมตามองที่ผมพร้อมทั้งเลียมือผมอยู่
“หวัดดี เจ้านาย แกนี้เหมือนคนเอามาให้ไม่ผิดเลยนะ...” ผมนึกถึงตอนที่ลูบขนมันเล่น เพราะเหมือนกับผมต้องคอยดูแลมัน
มากกว่าที่จะให้มันคอยดูแลผม
ผมจับมันอุ้มแล้วหันหน้ามามอง สองขาหน้าที่มันลอยเด่นอยู่ตรงหน้าผม
“ต่อไปแกก็ชื่อเจ้านายแล้วกัน เนอะ....มาอยู่นี้แล้วอย่าดื้อหละ..ไม่งั้นจะเอาไปคืน..เจ้าของจริงๆ นะ..” ผมพูดพร้อมกับยิ้มขึ้นมา
นิดๆ เพราะหน้าของเจ้านายพอมองแล้วมันดูตลก.....
คืนนั้นผมก็ต้องนั่งเปิดเน็ต ดูวิธีการเลี้ยงลูกหมา พร้อมกับการฉีดวัคซีนในแต่ละช่วงวัย..เหมือนผมกลายเป็นคุณพ่อมือใหม่เลยก็
ว่าได้...ผมนั่งดูอาหารที่จะต้องให้ลูกสุนัขสำหรับช่วงวัยนี้ด้วย....
ผมตั้งใจจะเลี้ยงมันไว้ในบ้าน เพราะถ้าเลี้ยงไว้นอกบ้านมันคงต้องตายก่อนเวลาแน่ๆ..เพราะตัวมันเล็กยิ่งกว่าแมวเสียอีก
สุดท้ายเตียงของผมก็มีลูกสุนัขอีกตัวคอยนอนเป็นเพื่อน.....
“น้อยๆ ผมฝาก เจ้านายหน่อยนะ...” สีหน้างงของน้อย...
ผมเลยยืนเจ้าลูกสุนักให้..(เครื่องบรรณาการจากภูมินะครับ) . “ฝากดูแลเจ้านายหน่อย..เดียวตอนเย็นผมจะพาไปฉีดยา..”
ผมพูดเสร็จพร้อมกับจะขับรถไปเรียน แต่ก็ต้องออกมาบอกน้อยอีกรอบเพราะเป็นห่วงเจ้านาย
“เออ น้อยเอานมให้มันกินด้วยนะ..ส่วนอาหารเดี๋ยวตอนเย็นผมซื้อกับมาให้...” ผมสั่งอีกรอบแล้วจะขับรถออกไป
แต่ก็ต้องจอดอีก “น้อย..อย่าเพิ่งให้มันอาบน้ำหรือเล่นน้ำนะ..เขายังไม่ให้มันอาบน้ำนะ..”
“ค่ะ คุณสอง เดี๋ยวน้อยจะดูแลอย่างดีเลย..” คำพูดน้อยทำให้ผมสบายใจขึ้นก่อนที่จะตัดสินใจขับรถออกไปจริงๆ
ในมือถือผมยกโทรศัพท์ขึ้นมาถือหลายรอบแล้ว เพราะตั้งใจจะต่อว่าภูมิที่เอาภาระมาให้
แต่อีกใจก็ไม่กล้า...เพราะภูมิก็ไม่ได้ติดต่อมาเลย....
ตืด ตืด...เสียงข้อความเข้า....เบอร์ที่โชว์ทำให้ผมหายใจผิดปกติเลย ..(อย่าลืมเอานมให้มันกินนะ..) ข้อความที่ส่งมามีเพียง
เท่านี้........ นั้นทำให้ผมตัดสินใจโทรไปหาเจ้าของข้อความทันที
“ไง..นายคิดไง เอาเจ้านายมาให้เลี้ยงเนี้ย.....” คำทักทายสั้นๆ ก่อนที่จะประเดิมหนึ่งชุดทันที
“ดี....สบายดีไหม...” เสียงภูมิที่ดูดุๆ เถื่อนๆ ตามสไตล์เขา ผมให้ผมถึงกับเผลอยิ้ม
“ผม ถามว่าคิดไง เอาเจ้านายมา...” ผมถามย้ำไปอีกครั้ง
“เจ้านาย..เจ้านายไหน..” เสียงงงๆ ของภูมิ
“อ้อ..ก็ลูกสุนัขนะ..รู้ไหมมันเป็นภาระคนอื่นเขานะ..” ผมตอบออกไป
“อ้อ ตั้งชื่อแล้วหรอ..เจ้านาย..อือ ใช่ได้..” เขาไม่คิดจะตอบคำถามผม
“ผมจะเอามันไปปล่อยวัด....” ผมพูดประชดก่อนที่จะวางสายไป
ไม่มีการโทรกลับมาซึ่งทำให้ผมรู้สึกแปลกๆ เพราะในใจก็อยากให้เขาบอกให้ดูแลมัน แต่ก็ไม่มีสายเข้าอย่างที่คิด
ช่วงบ่ายผมเดินไปที่คณะสัตวแพทย์ เพื่อไปหาซื้ออาหารสุนัขและของใช้ที่จำเป็นสำหรับเจ้านาย
ก่อนที่จะหิ้วถุงใส่ของใช้เจ้านายเอาไปไว้ที่รถ.....ก่อนจะขึ้นไปเรียนช่วงบ่าย....
วันนี้ผมรีบกลับบ้าน เพราะตั้งใจจะเอาเจ้านายไปฉีดยา....ผมกลัวว่าถ้ากลับเย็นมากๆ แล้วร้านหมอจะปิดซะก่อน
นั้นรถภูมิใช่ไหม..เสียงลึกๆ ในใจบอกว่าใช่ เพราะผมเคยนั่งรถเขามาก่อน
เหมือนเขาจะยืนอยู่หน้าประตูบ้านผมก่อนที่จะเดินขึ้นรถตัวเองออกไป
....ใช่ เขาจะหนีผมแน่ๆ เพราะเขาต้องเห็นรถผมสิ...
ก่อนที่รถภูมิออกไป ผมก็รีบขับตาม พร้อมทั้งบีบแตร เหมือนจะบอกให้เขาหยุดรถ
เป็นเพราะเสียงแตรนั้นแหละที่ดังไปทั่ว หรือมันน่ารำคาญจึงทำให้เขาหยุดรถตัวเอง
ผมขับไปจอดหน้ารถของภูมิก่อนที่จะออกมา ซึ่งเขาก็ลงมาจากรถเช่นกัน
“นี้..นายไม่คิดจะรับผิดชอบเจ้านายบ้างหรอ..” ผมพูดอย่างฉุนเฉียวที่ภูมิเอาลูกหมามาปล่อยเหมือนบ้านผมเป็นวัด
“เปล่า..ไม่ใช่ว่าจะไม่รับผิดชอบ รับแล้วแต่มันก็ปฏิเสธ..” เขาตอบอะไรก็ไม่รู้ และผมก็ไม่เข้าใจ
“นาย มั่วอะไรอยู่...เจ้านายมันก็อยากให้คนที่รักมันดูแล..แล้วนายก็เป็นเจ้าของไม่ใช่หรอ...”
“ใช้ เราเป็น..แต่เหมือนตอนนี้มันคงอยากให้คนอื่นเป็นมากกว่า..”
“อะไรวะ พูดไม่เห็นรู้เรื่องเลย...นายเอากลับไปเลยนะ...”
“เอากลับนะเอากลับได้....แต่มันจะยอมให้ดูแลเปล่า...”
“ภูมิ เราพูดคนละเรื่องกันเปล่า....เราหมายถึงลูกหมา..แล้วนายพูดเรื่องอะไรอยู่เนี้ยะ...”
“เราก็พูดถึงลูกหมาเหมือนกัน....ก็ตั้งแต่มันป่วยนอนโรงพยาบาลมันก็ไม่ยอมให้เราดูแลอีกเลย...” นั้นแหละครับ ที่ทำให้ผม
เก็ท.......มันพูดเรื่องผมอยู่....
“ฉันรับฝากเลี้ยงไว้ก่อน...นายก็หัดมาดูแลมันบ้าง..” ผมพูดเสร็จก่อนที่จะรีบขึ้นรถ แล้วขับรถกลับเข้าบ้านตัวเอง
แม้สีหน้าผมจะดูดุ....แต่ใจผมกลับเต้นไม่เป็นจังหวะเลยด้วยซ้ำ.........
ผมกลับเข้าบ้าน พร้อมกลับพาเจ้านายออกไปอีกรอบเพื่อไปฉีดยา...ป้องกันโรคต่างๆ ที่หมาเด็กต้องฉีด
ก่อนที่จะพากลับบ้าน วันนี้มันเงียบไม่เห่าเลย สงสัยคงจะเหนื่อยมั่งครับ ก็เล่นฉีดยาไปตั้ง 2 เข็ม...
วันรุ่งขึ้นมันก็กลับมาร่าเริงเหมือนเดิม....ซึ่งทำให้ทำดีใจที่เห็นมันร่าเริงเหมือนเก่า..
-
ต่อตอนต่อไปเลยได้ป่ะ อยากอ่านต่อแล้ว
-
:mc4: :mc4: :mc4: :mc4:
-
ต่อไปนี้ก็รักกันแล้ววว
-
ต่อตอนต่อไปเลยได้ป่าวเนี่ย หุหุ อยากอ่านต่อมากมาย :impress2: :impress2:
-
ทั้งสองคนก็รักกันแล้วแหละนะ
แต่ยังยึกๆ ยักๆ อยู่ ภูมิรู้สึกอะไรก็พูดไปตรงๆ เลยดิตอนนี้อ่ะ
เดี๋ยวหมาคา่บไปแดกนะ :laugh:
-
อยากอ่านตอนต่อไปแล้วอะ
+ 1 นะคะ
-
เจอกันตอน 5 ทุ่ม นะคะ กำลังทำอยู่ เม้นท์ มาเยอะ หรือจะ บวกให้เป็นกำลังใจก็ได้นะ
แล้วเจอกันค่ะ.....มันส์หยดแน่นอน
-
เย้ๆๆๆ รอๆๆๆ จะตั้งตารอทุกวินาทีเลยเชียว
-
11 ตอนรวด ตาเกือบแฉะ เป็นอีกเรื่องทีชอบอีกแล้ว o13
ภูมินะพอตอนนี้หล่ะไม่กล้า ที่เมื่อก่อนขู่เอา ขู่เอา
ต่างคนต่างรักกันแล้วล่ะซิ รีบเปิดใจนะ จะได้มีความสุข :impress2:
+1ให้เป็นกำลัง แล้วมาต่อใว้ๆเน้อ
5ทุ่มดึกไปอ่ะ เร็วกว่านี้ได้มั้ย อิอิ
:pig4: :กอด1: :pig4:
-
พิมพ์ไปพิมพ์มา 10 หน้า นี่ยังไม่เสร็จน้ะ แต่จะลงให้ก่อน เพราะเหลืออีกนิดเดียวเท่านั้น
ถ้าไงอ่านไปพลางๆ ก่อน แต่วันนี้ก็จบตอบแน่นค่ะ
กรุณาตอบแทน (ความหื่นของเรา) ด้วยการคอมเม้นท์หน่อยน้า เค้าอยากหือ เอ้ย อยากอ่านนะ
-
รอได้ค่า
-
เอาไปก่อนตามสัญญา เพิ่งตรวจคำผิดเสร็จ
เดี๋ยวอีกครึ่งตามมา
ตอน12
“ไอภูมิ........แกมาทำไม............” เสียงพี่หนึ่งที่ตะโกนด่าอยู่หน้าบ้าน
ผมกำลังเอาเจ้านายมาเดินเล่นหน้าบ้าน แต่ไม่ได้ยินเสียงรถเข้ามา
นั่นเพราะว่าภูมิเอารถจอดไว้หน้าบ้านแล้วเดินเข้ามาแทน นั่นเอง
ตอนนี้เป็นช่วงบ่าย ถือว่าเป็นช่วงตื่นนอนของพี่หนึ่งนั่นแหละครับ
พี่เขาจะออกไปตอนดึก กลับมาเกือบเช้า แล้วก็ตื่นตอนเที่ยงๆ
นั้นเป็นสิ่งที่เป็นเขาทำมาตลอดตั้งแต่ย้ายมาอยู่บ้านหลังนี้
พี่หนึ่งเดินมาตรงที่เขายืนอยู่ สีหน้าของที่หนึ่งโกรธมาก เป็นเพราะความแค้นที่ฝังอยู่ในใจเขามั่งครับ
ผมจึงเดินมายังพี่หนึ่ง เพราะผมกลัวว่าภูมิจะทำร้ายพี่ ถ้าเขาอดทนไม่ไหว...
“กูถามว่ามึงมาทำไม.....ไอเหี้ย...”
“พี่หนึ่ง พอเถอะครับ....อย่าสนใจเลย..” คำด่าของพี่หนึ่งทำให้ผมใจคอไม่ดี
แต่ภูมิไม่พูดอะไรสักคำ.....
ตั้งแต่วันนั้น เขาก็แวะมาที่บ้านเพื่อมาดูลูกหมาบ้าง
แต่วันนี้คงซวยมากกว่าเพราะพี่หนึ่งดันลงมาเห็นพอดี
“มึงออกไปเลยนะ .......เพราะมึงกูถึงต้องเป็นแบบนี้....” ใบหน้าแดงด้วยความโกรธ
ผมทำได้แต่เพียงมองสายตาของภูมิ เหมือนบอกว่าให้กลับไป ก่อนที่จะมีเรื่อง
“กูมาหาสอง มึงไม่เกี่ยว....”
โอ้ย......ผมอยากจะบ้า นึกว่ามึงจะหยุดพูดแล้วกลับไปซะอีก.........
“ไอเหี้ย...มึงทำน้องกูแล้ว..ยังมีหน้ามาหาอีกหรอ.....” นั้นยิ่งทำให้พี่หนึ่งโกรธ
“มึงออกไปก่อนที่กูจะฆ่ามึง..ออกไป...” เสียงตะโกนไล่ของพี่หนึ่ง ยิ่งทำให้ผมรู้สึกแย่
เพราะผมมองจากสายตาของภูมิแล้ว เขาไม่คิดจะยอมพี่หนึ่งเลย
“ทำไมจะมาหาไม่ได้ เมียกูทั้งคน....” คำพูดที่พูดเยาะเย้ย ทั้งผม ทั้งพี่หนึ่ง
“ใครเป็นเมียนาย....กลับไปได้แล้ว..” ผมพูดออกมา
“กรี๊ดดดด มึงๆ อย่าอยู่เลย.....” ก่อนที่พี่หนึ่งจะทั้งตบทั้งตีภูมิ และจิกหัว
“อย่า.....” ตัวผมที่บังพี่หนึ่งทำให้ภูมิ ไม่สามารถทำร้ายที่หนึ่งได้ (อย่าทำผู้หญิง...)
แต่ฝ่ายพี่หนึ่งไม่คิดจะหยุดเลย...........
เขายังตบตีภูมิเหมือนเมื่อยังเป็นเด็กๆ อยู่
พี่หนึ่งผลักผมให้ออกไป ก่อนที่จะมาลงกับผมด้วยเสียงด่า “.มึงก็เหมือนกัน..อย่าคิดนะว่ากูไม่รู้ ร่านนัก ทั้งไอภูมิทั้งพี่ภพ...มึงนะผู้ชาย
นะ....” คำพูดนี้ทำให้ผมอึ้ง เพราะผมไม่เคยคิดว่าพี่สาวแท้ๆ จะคิดกับผมได้ถึงเพียงนี้
“พี่............” “ไป...พวกมึงไปให้พ้นหน้ากูเลยนะ....” ก่อนที่น้อยจะมาพาพี่หนึ่งกลับเข้าไปบนบ้าน
“ภูมิ....กลับไปก่อน....” หน้าชาๆ ของผมที่โดนพี่สาวตัวเองด่า ต่อหน้าคนอื่น มันทำให้ผมรู้สึกโหวงๆ
“สอง....มึงกับไอภพ...”
“บอกให้กลับก่อนไง......” ผมสั่งเหมือนเมื่อก่อน และนั้นทำให้ภูมิเดินออกไป
ผมพาตัวเองเดินมานั่งที่โต๊ะม้าหิน......ใต้ต้นมะม่วงที่อยู่หน้าบ้าน
หน้าที่ซบลงไปกับโต๊ะพร้อมกับน้ำตาแห่งความเสียใจที่พี่สาวต่อว่า.....ผมไม่เคยคิดอะไรกับพี่ภพเลย
แต่นั้นก็ทำให้พี่เขาเลิกกับพี่หนึ่งเพื่อมาจีบผม.....พี่หนึ่งรู้แต่ไม่เคยพูดมันออกมา....จนวันนี้สิ่งที่อยู่ในใจเขา
ถูกพูดออกมา.....แม้ว่าพี่ภพจะมาหาผมบ้างตอนที่พี่หนึ่งไม่อยู่..แต่พี่หนึ่งคงรู้ว่าพี่ภพมาหาผมแน่นอน
ผมก้มหน้าอยู่นานจนรู้ว่าเจ้านายมันกัดขากางเกงผมอยู่....
“ไง...เจ้านาย..” ผมอุ้มมันพร้อมกับลูบไล้ขนนุ่มๆ ของมัน ขนที่เหมือนกันปลอบประโลมผมก็ว่าได้
ผมคิดว่าผมยอมทุกอย่างถ้าจะทำให้พี่หนึ่งดีขึ้น หรือเลิกที่จะทำร้ายตัวเอง หรือแม้แต่เลิกที่จะคิดร้ายกับคนในบ้านใหญ่
แม้ว่าตั้งแต่เธอออกมา...เธอไม่เคยพูดถึงเรื่องบ้านใหญ่หรือใครก็ตามที่อาศัยอยู่ในนั้น.......
คืนนี้พี่เขาก็ออกอีกแล้ว ซึ่งมันทำให้ผมเป็นห่วงมากกว่าครั้งก่อนๆ เพราะเรื่องเมื่อกลางวัน
“พี่อย่าไปเลย...” “..มึงอย่ามายุ่ง...” อารมณ์ที่ยังมีอยู่เมื่อเห็นหน้าผม
เขากำลังเดินออกไปเพื่อจะขับรถออกไป
“พี่หนึ่ง...ถ้าพี่จะไปผมไปด้วย....” เพราะความรู้สึกเป็นห่วงทำให้ผมพูดแบบนั้น
“อย่างมึงจะไปได้เหอะ.....ออกจะผู้ดีปานนั้น..” เสียงกระแนะกระแนทำให้ผมลุกขึ้น
“ผมกับพี่เราก็สายเลือดเดียวกันนั้นและ....ถ้าพี่ไป ทำไมผมจะไปไม่ได้...รอก่อน...” สายตาชิงชังที่ส่งมายังผม เหมือนผมกับพี่เขาไม่เคย
เป็นอะไรกัน
ผมรีบขึ้นไปเปลี่ยนเสื้อผ้า และลงมา ก็เห็นพี่หนึ่งโทรศัพท์อยู่...
“ไปกันยัง..” น้ำเสียงแบบเดิมที่เราเคยพูดเล่นกันตอนอยู่บ้านใหญ่
“ไปดิ.....” ยิ้มมุมปากนั้นทำให้ผมรู้สึกไม่ดี เหมือนการเยอะเย้ยมากกว่า
ผมนั่งรถพี่หนึ่งไปด้วยกัน......จะบอกความจริงก็ได้ว่าผมไม่เคยเข้าผับ...
เพราะผมไม่ค่อยมีเพื่อนสมัยเรียน ทำให้การเข้าสังคมแบบนี้ไม่เคยเกิดกับผม
ตืด ตืด ข้อความเจ้าปัญหาส่งมาเหมือนรู้ (.อยู่ไหน......) ผมมองมันก่อนที่จะลบทิ้ง
พวกเราขับรถมายังผับแห่งหนึ่ง ซึ่งผมคิดว่าคงเป็นที่ประจำที่พี่หนึ่งมา
ผมทั้งกลัว ทั้งไม่อยากเข้า แต่เพราะพี่หนึ่ง ทำให้ผมเดินขนาบข้างเข้าไป
เราทั้งสองคนเดินเข้าไปยังผับที่มีแสง สี เสียง กลิ่นเหล้า กลิ่นบุหรี่ กลิ่นน้ำหอมที่ปะปนอยู่ในอากาศ
พี่เดินตรงมายังโต๊ะที่มีกลุ่มชาย หญิงนั่งอยู่ กันหลายคน
“ไง จ๊ะ วันนี้เอาใครมาด้วย...” เสียงชายหนุ่มคนหนึ่งทักขึ้น
“คนรู้จักนะ เอามาเปิดหูเปิดตาหน่อย...” ผมแทบกลืนน้ำลายไม่ลงกับคำแนะนำที่ห่างเหิน
“ผม สอง.....” ผมแนะนำไป พี่หนึ่งเดินเข้าไปหาชายคนที่พูดพร้อมทั้งนั่งอยู่ข้างๆ เขา เหมือนเขาเป็นเจ้าของพี่หนึ่งก็ว่าได้
ซึ่งผมว่าเขาไปใช่สเป็คที่พี่หนึ่งชอบแน่นอน........
เหล้าถูกชงมาที่ผม ก่อนที่ผมจะเริ่มกินมัน.....แต่สายตาผมก็สังเกตพี่หนึ่งและคนอื่นๆ ไปด้วย
เจ้าของข้อความเดิม ส่งข้อความมาอีกครั้ง (..มึงอยู่ไหน....) คำพูดมันดูแรงมาก สงสัยคงโกรธที่ผมไม่ตอบกลับไป
ผมลบข้อความทิ้ง ก่อนที่จะยกแก้วเหล้ากิน....ผมกินได้นิดหน่อย แต่พอน้ำที่อยู่ในแก้วพร่อง ก็ถูกเติมอีกโดยไม่ต้องบอกซักคำ
ผมใช่เวลาอยู่นาน..........และโคตรเบื่อ แม้ว่ารอบข้างจะสนุกสนานกันก็ตาม
แถมยังต้องมานั่งตัดสาย เจ้าของข้อความทิ้งอีก.....สุดท้ายผมเลยขอตัวไปห้องน้ำ (กินมากก็ปวดฉี่นะครับ)
เสียงโทรศัพท์ดัง......... “มึงจะโทรมาทำไมกันนักกันหนา...” ผมตอบออกไป
“อ้อ....แล้วมึงคิดว่ากูอยากโทรหรอ..ถ้าน้อยไม่โทรมาหากูนะ...”
ผมอยากกลับไปว่าน้อยจริง ยุ่งไม่เข้าเรื่อง
“มึงมีอะไรว่ามา......” เพราะน้ำเมาแท้ๆ ผมว่าหลังๆ ผมออกจะสุภาพ
“มึงอยู่ไหน กูจะไปรับ...” เสียงภูมิกำลังขับรถอยู่
“มาทำไป กูก็อยู่กับพี่หนึ่งนี่แหละ...” ผมบอกออกไปเพื่อทำให้มันรู้สึกสบายขึ้น
“ก็เพราะมึงมากับพี่มึงนั้นแหละ ทำให้กูต้องขับรถมาหามึงอยู่เนี้ยะ...”
“เห้ย..กูมากับพี่...นะโว้ย...” ผมบอกออกไป
“แล้วมึงสมองเสื่อมหรือไร...เมื่อกลางวันพี่มึงด่าไรมึงไว้ มึงยังจะมาอีก...”
ผมคิดตามที่ภูมิบอกจริงๆ และเพราะผมอยากให้พวกเรากลับมาเป็นเหมือนเดินมากกว่าถึงได้ตามมา
“ไงสอง คุยกับผัวคนไหนอยู่” เสียงพี่หนึ่งทัก หน้าห้องน้ำ ซึ่งผมเดาว่าภูมิมันคงได้ยิน
“อ้อ เพื่อนที่มหาลัยนะ จะวางแล้ว...” ผมกดวางก่อนที่จะเดินเข้าไปกับพี่หนึ่ง
เหล้าที่เข้มข้นขึ้น....หรือเพราะผมเริ่มเมาแล้วก็ไม่รู้... มันนานจนผมอยากจะกลับไปนอนบ้านแล้ว
ถ้าไม่ติดว่ามากับพี่หนึ่ง “พี่นั่นอะไร...” เสียงผมที่ร้องขึ้นเมื่อเห็นยาที่พี่หนึ่งกำลังเอาเข้าปาก
“มึงอยากลองไหมอ่ะ...” เสียงพี่หนึ่งพูดถึงเม็ดยาเล็กๆ ที่อยู่ในมือ ก่อนที่เธอจะกินมันต่อหน้าผม
ผมรู้ว่าที่พี่เขากินอะไร ก็ผมเรียนแพทย์นี้ครับ
ผมขึ้นลุกขึ้นและกระชากแขนพี่หนึ่งออกมาตักของคนที่ส่งยาเม็ดนั้นให้พี่หนึ่ง
“กลับ...เดี๋ยวนี้...” ผมพยายามฉุดกระชากเขา แต่พี่หนึ่งกับปฏิเสธ
“...มึงทำอะไรกับพี่กู....” ใช้เวลาเพียงไม่นาน พี่หนึ่งก็เริ่มยิ้มน้อยยิ้มใหญ่ ซึ่งเป็นอาการของยาที่พี่หนึ่งกินไป
“เปล่า...กูก็แค่ให้ในสิ่งที่พี่หนึ่งของมึงต้องการเท่านั้น....” เขาพูดพร้อมกับยิ้ม
มันพยักหน้าให้กับเพื่อนมันอีกคน ก่อนที่มันจะจับพร้อมนั่ง พร้อมกับยัดยาที่เหมือนกันเข้าไปในปากผม
ผมถูกนั่ง อยู่ 10 นาทีกว่า ก่อนที่มันจะปล่อยตัวผม
ซึ่งทำให้ผมรีบวิ่งที่ไปห้องน้ำเพื่อคายมันออก
“ภูมิ.......ช่วยด้วย..” ผมคิดได้เพียงแค่เขาคนเดียว
“มึงอยู่ไหน..บอกมาเร็ว..” เสียงเร่งเร้า
ผมบอกว่าตัวเองอยู่ที่ไหนก่อน
ฤทธิ์ยาจะทำให้ผมเริ่มหัวเราะ ผมรู้สึกผ่อนคลาย....และลืมที่จะร้องขอความช่วยเหลือ
กลับกลายเป็นชวนเข้ามาเที่ยวที่นี่แทน
ผมกลับเข้าไปนั่งที่เดิม นั่งหัวเราะ อย่างสบายใจ และกินเหล้า....
ผมรู้สึกดี มีคนมากมายเข้ามาหาผม เราแลกจูบกัน....ผมตอบสนองอย่างใจง่าย
ทั้งผู้หญิงผู้ชายที่เข้ามา.......เราสนุก เหมือนผมไม่เคยเจอเรื่องร้ายๆ เลยก็ว่าได้
++++++++++++++++++++++
“ภูมิ..ช่วยด้วย....” เสียงของสองที่โทรมา ทั้งที่ผมยังหาผับที่มันไป ไม่เจอ
มันบอกว่าตัวเองอยู่ที่ส่วนในของโลก ก่อนที่จะเริ่มสะเปะสะปะ หัวเราะอะไรไม่รู้
นั้นยิ่งทำให้ผมรู้สึกไม่ดีเข้าไปใหญ่ เพราะมันโทรมาให้ช่วย แต่อยู่ๆๆ มันก็หัวเราะและชวนผมมาเที่ยว
ผมรีบไปตามสถานที่ๆ มันบอก... เป็นผับที่หาไม่ยากเท่าไหร่
สายตาผมกวาดมอง...หาสอง ผมมองหาอยู่นานเพราะมีคนมากมาย
ทั้งนั่งกิน นั่งดื่ม หรือแม้แต่กำลังเต้นสนุกสนานกัน
จนสายตามผมมองเห็น สองมันกำลังแลกจูบอยู่กับผู้ชายที่ไหนก็ไม่รู้
สีหน้ามันเยิ้ม จนผมแทบอยากไปกระทืบทั้งมัน ทั้งไอเหี้ยนั้น
ผมเดินไปยืนค้ำหัวพวกมันอยู่ ก่อนที่จะใช้แขนกระชากไอสองให้ลุกขึ้น
ผมเห็นพี่สาวมันนั่งตาเยิ้มอยู่บนตักใครก็ไม่รู้
ไอหนึ่งมันเห็นผมแต่ไม่มีอาการตกใจ หรือโมโห มีเพียงรอยยิ้ม และสายตาที่เลื่อนลอย
ซึ่งคนตรงหน้าผมก็เป็นเช่นกัน คือไม่รู้สึกตัว เอาแต่อมยิ้มแล้วมองมาที่ผม
“พวกมึงเอาอะไรให้มันกิน..” ผมส่งเสียงออกไป
“เปล่า...” ชายตรงหน้าที่ผมเริ่มรู้แล้วว่ามันเป็นใคร
“ไง....คุณบอย..ผมก็นึกว่าใคร...” ผมทักออกไป เพราะเขาเป็นลูกชายของลูกค้าที่บริษัท
ที่ผมเคยเห็นหน้าในแวดวงสังคมที่ผมต้องไปร่วมด้วย
สีหน้าของคนที่ชื่อบอย....ดูแปลกๆ ใจที่ผมรู้จักมัน ก่อนที่มันจะยิ้ม
“เหอะๆๆ รู้แหละ......กูก็แค่ให้มันลองของแปลก...” ไม่มีอารมณ์โมโห เพียงแค่พูดเหมือนคำบอกเล่า
“ผมของพาน้อยชายผม และพี่สาวกลับ...” นั้นเป็นคำ ที่ผมพูดแม้ว่าตลอดชีวิตผมไม่เคยพูดเลย
“ก็เอาไปซิ ถามพวกมันอยากไปนะ....”
ผมหิ้วปีก หนึ่งที่นั่งอยู่ “มึงอย่ายุ่งกับกู...” นั้นเป็นเสียงหนึ่งตอนที่ผมกำลังฉุดมันขึ้นมา
หนึ่งมันสะบัดตัวออก ก่อนที่จะไปซบอยู่ที่หน้าอกไอบอย
“อ่ะ พี่สาวมึงไม่อยากไปแล้ว..ก็เหลือแต่น้องมึง ถ้ามันอยากไปก็เอาไป...”
นั้นแหละปัญหาผม...เพราะถ้าผมพามันไปเฉยๆ มันคงไม่ยอมแน่นๆ ก็ดูสีหน้ามันสิ
ผมก้มลงไปจูบมัน และบดขยี้ปาก ซึ่งมันก็ตอบสนองด้วยอาการเดียวกัน ผมใช้มือบีบหัวนมที่เป็นจุดอ่อนของมัน
ต่อหน้ากลุ่มเพื่อนไอบอย ซึ่งนั้นทำให้มันอ่อนปวกเปียอยู่ในแขนผมเลย
“คงเห็นแล้วนะว่า มันอยากไปกับผม..” ก่อนที่ผมจะอุ้มมันออกนอกผับ
ผมจับมันยัดเข้ารถตัวเอง....ก่อนที่จะพามันออกไปสถานที่ชั่วๆ นี้
++++++++++++++
-
น้องภูมิน่ารักขึ้นเยอะเลยนะนั่น
คงจะได้ใจสองมาครองเร็วๆ นี้ ^ ^
-
สอง ไม่น่าเลย
-
อ้าก ยั่วให้อยาก แล้วก็จากไป
-
สองโดนวางยาง่าาา o22 :a5:
-
พี่แบบนี้ไม่ใหวนะ เฮ้อสองเอ้ยไม่น่าเลยจริงๆ
-
คุณภูมิอย่ารุนแรงกับน้องสองเด้อๆ
ชอบจัง ชื่อ เจ้านายๆ :กอด1:
-
ร้ายย ย ย ย
เอา "พี่สาว"กลับไม่ได้ แต่ได้ "เมีย"กลับแล้ว ก็ช่าง "พี่สาว " 555555555555555555
-
เอาครึ่งหลังไปกิน ได้เลยจร้า...
“น้อย..วันนี้สองไม่กลับบ้านนะ...” ผมโทรบอกน้อยเพื่อไม่ให้เขาเป็นห่วง
ส่วน ยัยหนึ่งคงต้องปล่อยไว้ เพราะเหมือนจะช่วยไม่ได้จริง
“อ่า อ่า อ่า....ร้อนจัง...” เสียงลูกหมาครางหงิงๆๆ
ก่อนที่มันจะใช้มือตัวเองทำเป็นพัด ผมเลยต้องเปิดแอร์เพิ่ม ถึงผมจะรู้ว่ามันช่วยไม่ได้
“ภูมิ......สองร้อนอ่ะ....มานี้มะ มาทำให้หายหน่อย..” มันคงเป็นคำพูดที่ดูแปลกถ้าเป็นเวลาปกติ
แต่ตอนนี้สามัญสำนึกของไอคนที่อยู่ตรงหน้าคงหมดไปแล้ว
ผมจอดรถ ก่อนที่จะดันเบาะนั่งของสองออกไป เพื่อให้มีที่ว่าง..........
ผมช่วยมันปลดปล่อยอารมณ์ใคร่ ตามที่มันปรารถนา ในรถ
เบาะที่นอนราบเหมือนเตียง ทำให้ผมทำอะไรได้สะดวกขึ้น
“อ่า อ่า ภูมิ “ เสียงกระเส่าที่สองร้อง เมื่อผมเม้นไปที่หัวนมซึ่งมันไปจุดที่ทำให้สองยอมแพ้ได้ง่าย
มือของสองที่ขย้ำหัวผมอยู่......ผมปลดซิบกางเกง ดึงของๆ มันออกมา ก่อนที่จะช่วยให้ความร้อนให้ร่างกายของมันเบาลง.....
น้ำสีขุ่นถูกปลดออกมาในเวลาอันสั้น ก่อนที่มันจะนอนหอบหายใจ แต่ดูเหมือนว่ามันจะไม่พอ
เพราะอยู่ๆ มันก็ส่งสายตากลับมาอีก ซึ่งผมก็อยากจะสนอง แต่สถานที่ไม่อำนวย
ผมจึงเลือกที่จะใช้ตัวช่วย เพื่อพามันกลับบ้านใหญ่
ผมดึงลิ้นชักออกมาแล้วหยิบสิ่งหนึ่ง (ไอที่คุณๆ ดิลโด้นั้นแหละครับ เหอะๆๆ)
ก่อนที่จะดึงกางเกงมันลง และใส่เข้าไปนั้นใส่แทน
“อึก อ่า ....” เสียงคราง เมื่อผมค่อยๆ เสียบมัน (อีกเดี๋ยวผมก็จะใส่ของผมแทนไอของปลอมนี้แหละครับ)
พร้อมทั้งเปิดเครื่อง ให้มันทำสองไปพร่างๆ ก่อน
เสียงในรถทำให้ผมต้องรีบขับให้ไปถึงบ้าน...เพราะมันเสร็จ สักพักมันก็เริ่มอีก มันช่วยตัวเองอยู่ต่อหน้าผม
ดีนะที่เป็นกลางคืน แถมกระจกผมยังมืดได้ใจอีก ไม่งั้น คนข้างนอกคงเห็นของๆ มันหมดแล้ว ซึ่งผมคงไม่ยอม
“อึก อึก อึก ภูมิ.....ภูมิ...” เสียงที่มันร้องเรียกผม ซึ่งทำให้ผมได้เพียงมองเท่านั้น อาจมีการช่วยเหลือบ้าง แต่ก็น้อยเพราะ
ผมก็ต้องขับรถเช่นกัน
“ภูมิช่วยหน่อยดิ....” สภาพของสองที่ไม่เหลือเค้าเดิม น้ำหูน้ำหาไหล ไหนจะน้ำลายที่ไหลออกมาตามริมฝีกปากอีก
“สอง มึงจะยั่วไปถึงไหนเนี้ย”
“แมร่ง เดี๋ยวจับขังคู่ซะเลยมึง......” ผมด่าออกไป ทั้งๆ ที่รู้ว่ามันคงไม่รู้ตัวว่าทำอะไรอยู่
++++++++++
ผมมาถึงบ้านใหญ่ก็ตีหนึ่งกว่าๆ ซึ่งทุกคนก็นอนหลับ มีเพียงผมที่และลุงที่เปิดประตูบ้านเท่านั้น
ผมจอดรถหน้าบ้าน ก่อนที่จะเอาเสื้อคลุมๆ ร่างสอง และอุ้มขึ้นไปบนห้อง
“ภูมิ.....มาเร็ว....ผมรออยู่น้า..”
เสียงเชิญชวนยังไม่ทันที่จะวางลงบนเตียงด้วยซ้ำ
“มึงไม่ได้นอนแล้วสอง.....” นั้นเป็นเสียงที่ผมบอกไป
มีเพียงเสียงหัวเราะคิดคัก ตามมา
ผมวางมันลงบนเตียง (อดีตเตียงสองอ่ะนะ) แม้ท่องล่างจะไม่เหลือเสื้อผ้าติดตัวแล้ว
มันดึงเสื้อที่ผมคลุมปิดไว้ออก พร้อมกับอ้างขาขึ้น ทำให้ผมเห็นไปแท่งที่เสียบอยู่
“ภูมิ เอามันออกที...” สายตามันเหมือนจะกินผมแล้ว
ก่อนที่ผมจะดันมันเข้าไป แทนที่มันจะถูกเอาออก “มึงรอไปก่อนแล้วกัน”
“อึก “ ตัวมันสั่นน้อยๆ เมื่อผมดันมันเข้าไป
ผมนั่งมองมันอยู่ที่ปลายเตียง พร้อมกับร่างกายที่สั่นกระเส่าไปด้วยแรงอารมณ์ของฤทธิ์ยา
...........ถ้ามันเป็นแบบนี้ยามปกติ ผมคงจะบินได้แล้วมั่ง.............
มันพยายามช่วยเหลือตัวเองอีกครั้ง กับอาการที่เริ่มจะมาอีก
เจ้าช้างน้อยถูกถูไอไปมา จนตอนนี้มันแดง ไม่รู้จะแดงอย่างไงแล้ว
ร่างกายมันเปรอะไปด้วยน้ำของมันเอง ที่เสร็จรอบแล้วรอบเล่าในรถผม
ผมถอดเสื้อ พร้อมกับเอาผ้าชุบน้ำเย็นมาเช็ดที่หน้าท้อง และตามขา
ผมดึงดิลโด้ออกพร้อมกับเช็ดบริเวณนั้นให้สะอาด
“มาเร็วๆ .......” เพราะน้ำเย็นที่สัมผัสทำให้มันรู้สึกขึ้นมาอีกหลังจากช่วยตัวเองเสร็จไปอีกรอบ
“ถึงเวลาของจริงแล้ว มึงอย่ามาร้องนะ...” ผมบอกออกไป ก่อนที่จะพาตัวเองไปคร่อมเจ้าตัวดีที่มันนอนอยู่บนเตียง
ผมไม่อยากทำร้ายมันเหมือนคราวที่แล้ว....ผมต้องพาตัวเองกลับมาบ้าน เพราะถ้าผมลืม ผมคงได้กักขังมันอีกแน่นๆ
ผมเคยคิดว่าต่อไปนี้จะอ่อนโยน...แต่ตอนนี้ผมกับทำแบบนั้นไม่ค่อยได้ หรือมันเป็นสันดานเสียของผมก็ไม่รู้
ยิ่งสองรู้สึกเจ็บนิดผมจะรู้สึกดี....
ผมดูดปาก ทั้งขบทั้งเม้น ทั้งกัด ทำอย่างที่ตัวเองต้องการ แต่เจ้าตัวเองก็ตอบสนองแรงยิ่งกว่า
ผมยกตัวมันขึ้นยืนพร้อมทั้งขาของสองที่รวบเอวผมอยู่ ที่จริงมันเป็นท่าจะใช้พลังงานและความแข็งเกร็งของร่างกายอย่างมาก
แต่ตัวมันเบามากด้วยเช่นกัน มันทำให้ผมเข้าไปได้ลึกกว่าปกติ
“อือ อือ ดี อ่า อ่า” เสียงของมันที่บ่งบอกว่าชอบไม่ใช่เล่น เหอะๆๆๆ
มันโอบรอบคอผมก่อนที่จะก้มลงมาบดขยี้ผมแทน .......
ผมเปลี่ยนมานั่งหลังจากที่ยืนจนเริ่มเมื่อยบ้าง และร่างกายผมก็ยังอยู่ภายในมัน
เราขยับไปพร้อมๆๆ กัน ซึ่งคนที่นั่งอยู่บนตักผมก็มีส่วนช่วยอย่างเต็มใจ
ผมขบไปที่หัวไหล่ เป็นรอยเล็กๆ “เจ็บ อย่ากัดดิ..” แม้ว่ามันจะบอกว่าเจ็บแต่สีหน้าเหมือนจะสุดๆๆ แล้ว
ก่อนที่มันจะปล่อยออกมาเต็มหน้าท้องผม มันเสร็จตั้งหลาย แต่ผมนี้สิยังไม่สักรอบ
ผมจับสองพาดที่ขอบเตียง ก่อนที่จะกระทุ้งเข้าไป อาจเป็นเพราะเตียงยี่ห้อดีแน่นๆ เลยทำให้รู้สึกเหมือนมีแรงส่ง
ก็มันสิครับ .............ก่อนที่ผมจะปลดปล่อยภายในร่ายกายน้อยๆ
ตอนนี้ตัวแดงไปหมดแล้ว...........
+++++++++++++++++++
เราทำกันหลายครั้งจนผมก็พักเอาแรงบ้าง.....ก็เล่นจัดหนักทุกท่า...
ผมนอนพักเอาแรงนิดหน่อย แต่ก็รู้ตัวตอนโดนไอพ่อมดน้อย ขึ้นมานั่งอยู่ตรงหน้าขาผมแล้ว
มันใช้มือจับที่มังกรผม ที่กำลังพักเอาแรง แต่พอมันจับเท่านั้นมันกับตั้งอย่างดีใจ
ปลายลิ้นของสองเลียส่วนบนของผม “สู้ซะแล้ว...” เสียงสองนั้นเอง ที่กำลังพูดอยู่กับมังกรผม ซึ่งไม่สนใจผมเลย
“อย่างนี้ต้องตี ซะบ้าง “ มันเปลี่ยนจากเลีย กลายมาดีดที่มังกร ซึ่งทำให้มันแข็งเข้าไปอีก
ก่อนที่มันจะครอบครองความใหญ่คับปากมัน
“อึก...อึก..” ผมไม่เคยถูกสองช่วยเหลือเลย มีเพียงผมเท่านั้นที่เป็นฝ่ายเสนอ และทำ
“สอง...พอก่อน...” ยิ่งผมร้องห้าม เหมือนมันจะเม้นให้ฟันของมันขูดเบาๆ ที่ปลายเนื้อของผม
มันครอบครองอยู่อย่างนั้น พร้อมกับส่งสายตายั่วยวนเหมือนพวกผู้ชายขายตัวมายังผม
“อึก......” เพียงคู่รู้ว่าใครสัมผัส ผมก็โลดแล่นได้แล้ว
ก่อนที่สองจะมานั่งทับมังกรน้อยผมแทน........
“จะบริการให้นะ ภูมิ...เหมือนที่นายเคยช่วยไง...” เสียงขี้เล่นของสองบอกพร้อมกับ ค่อยๆ นั่งทับมังกรของผม
พร้อมทั้งขยับ ตัวไปมาดุ๊กดิ๊กอยู่ ฝ่ามือของสองจับที่หน้าท้องผม ก่อนที่จะโน้มตัวมาเลียที่ตัวนมผมแทบ
........โอ้ย......ผมอยากจะบิน...ไม่อยากกลับเลย....
“อร่อยจัง..ไม่น่า..ภูมิถึงชอบ...” มันดูด และขบเบาๆ ที่หัวนมผม....
“ภูมิ ช่วยหน่อย.......” ผมขยับช่วยเจ้าตัวแสบก่อนที่เราทั้งสองทั้งพุ่งน้ำออกมาอีกรอบ
ซึ่งพอมันเสร็จเรียบร้อย นอนลงมาซบอกผม โดยที่ยังไม่ลุกเลยด้วยซ้ำ
...ก่อนที่มันจะหลับจริงๆ หลับไปแล้วที่ของผมยังอยู่ในมัน...
แต่ไม่เป็นไรครับ เพราะผมก็เสร็จพร้อมมันนั้นแหละ.........
ผมพลิกตัวให้สองนอนลงบนที่นอน......ผมไม่ได้นับซะด้วยว่ากี่รอบที่พวกเราทำรักกัน
แต่นี้ก็ตีห้าแล้ว ผมคิดว่ายาคงจะหมดฤทธิ์แล้วเหมือนกัน ถึงทำให้สองหลับได้
ผมไม่รู้ว่าจะดีใจ หรือเสียใจที่มันกินยาเข้าไปดี แต่ผมก็ไม่คิดอยากให้มันกิน
แต่ผมคิดอยากมีอะไรกับมันแบบนี้อีก ถ้าเป็นไปได้............
ผมลุกขึ้นมาเช็ดเนื้อเช็ดตัว ทำความสะอาดร่างกายของมัน....
ส่วนผมเข้าไปอ่านน้ำ ก่อนที่ลงมานอนอยู่ข้างๆ สองที่หลับปุ๋ยอยู่....
“ราตรีสวัสดิ์นะ พ่อมดน้อย...” ผมจะใช้แขนตัวเองเป็นหมอนให้กับสอง
และหลับตามไปด้วย........ :oo1:
-
อิพี่หนึ่งนี่ชอบหาเรื่องมาให้สองทุกที น่า :z6: :z6: :z6: :z6:จริงๆ
-
คนแต่งฟิตขนาดนี้มันต้องบวก ละอะ!!!
จุใจมากๆ นอนหลับฝันดีน๊ะ modYlove ซัง :กอด1:
-
เล่นกันรุนแรง ฮาๆๆ
เมื่อไหร่สองจะรักภูมิน้า
-
โหย! :m16: ไอ้พี่หนึ่ง
สองภูมิร้อนแรงมากอ่ะ~ :m25:
-
:haun4: ให้ตายสิโรบิ้น
-
:haun4: :haun4:
สองรักภูมิไวๆนะ
-
:haun4:
+เป็ด
-
รับ บริจาคเลือด :haun4:
-
หุหุหุ ภูมิกำไลเห็นๆเลยนะ ไม่ต้องลงทุนฉุด ไม่ต้องมีปากเสียง ไม่ต้องยัดเยียด(สองยัดแทน เง้อ). :z1:
อย่างนี้ต้องตอบแทนอิพี่หนึ่งยังไงดีเนี้ยะ(ไม่ต้อง เพราะมันจะทำลายสอง) :3125:
ที่แน่ๆต้องขอบคุณสองที่คิดถึงภูมินะเนี้ยะ (ขอบคุณคร้าบบบบที่รัก(ยอมรับแล้วละซิว่าขาดสองมิได้ง่ะ))
สุดท้ายขอบคุณคนแต่งสำหรับงานเขียนค่ะ(มาต่อเร็วๆนะจ๊ะ มันค้างง่ะ :o8:)
:3123:
-
อ๊ายยยยน่ารักอะ "พ่อมดน้อย" อิอิ :-[
ขอบคุณค่ะคนเขียนขยันเหมือนเดิมเลย :กอด1:
น่ารักอะ เหมือนกันจะค่อยตอนต่อไปนะค่ะ
o13
-
อู้วว..สุดสุดไปเลยพ่อมดน้อย :haun4:
-
เลิกงานแล้ว..จะมาลงให้นะ...(พิมพ์เสร็จแหละ) 5 โมงเจอกัน....
รักนะ..คนอ่าน..
-
เลือด......หมดตัวเหอๆ
-
อร๊ายเค้าจะเอาของไปถวายไอ้คนที่วางยาสองเลย :laugh:
สองตื่นมาจะเป็นไงเนี่ยฮิฮิ :z1:
ตีห้า ศึกมาราธอน :oo1
-
เรื่องนีิ้..-,,- อ่านทีใจจะขาด
เชื่อสิ สองต้องรู้ตัวแน่ๆ
เพราะสองก็รักภูมิหนิ >,,<
ต่อไปนี้จะเป็นตอนน่ารักแล้วใช่มั๊ยคะ
น่าติดตามมาก ไรเตอร์สู้ๆนะคะ
ลงตอนใหม่เมื่อไหร่จะรีบมาอ่านแน่นอนน >0<
-
จอช์จมากพ่อมดน้อยทำเอาเราเลือดแทบหมดตัว
-
หนึ่งเล่นหนักเลยนะเนี่ย
งี้กะกู่กลับได้ไหมหว่า
แต่อย่างน้อยก็ดึงสองออกมาได้อ่านะ
แต่ถ้าสองตื่นแล้วจะออกมาอารมณ์ไหนเนี่ย
-
ภูมิและสอง จัดหนัก :impress2: :impress2: :impress2:
-
:haun4: :haun4: :haun4: :haun4: :haun4:
-
เหอะๆ ทั้งภูมิทั้งสองก็ดันชอบอีกฝ่ายซะแล้ว
พี่หนึ่ง ช่วยส่งเธอไปไกลๆเลยได้ป่ะ :3125:
สองยั่วหนัก ภูมิเลยจัดหนักให้สมใจ
เอ๋ แล้วถ้าสองตื่นมา จะว่ายังไงล่ะเนี่ย
-
คำนึงทีเรื่องนี้เขียนผิดตลอดเวคืออออออเกลียด
-
เรื่องไปไกลแล้วอ่า ไม่อยู่แปบเดียวเอง ไล่อ่านก่อนน้า
-
สามคำ>>>เสร็จ ซะ แล้ว :m25:
สองตื่นมาจะร้องไหมนะ :laugh:
-
อ่านทันแล้วว
พี่หนึ่งนี่สุดๆ
เฮ้ออออ
สงสัยอย่างนึงตกลงแม่ภุมิมีชุ้จริงป่ะ
-
ตอน 13
ผมลืมตาขึ้น แต่รู้สึกว่าจะมีอะไรแปลกอยู่ตรงหน้าผม
..หน้าอกให้ว่ะ.... ผมลองขยับตัวนิดหน่อยเป็นการลองเชิง
แต่ก็ทำให้รู้ว่า ทั้งผม ทั้งมันโป๊ กันอยู่ ดีนะที่พวกเราห่มผ้า
เหมือนขามันจะทับซ้อนขาผม สลับกัน ขาข้างหนึ่งก็สอดเข้ามาอยู่ในหว่างขาผมนั้นแหละ
ผมกระพริบตา เพื่อไล่ความขี้เซาออก มือที่วางพาดบนเอว ทำให้ผมไม่กล้าลุก
ใครว่ะ.....ผมเงยหน้าตัวเองช้าๆ เพื่อมองคนที่นอนอยู่บนหัว
“ภูมิ....” เสียงเรียกเบาๆ ทำให้ภายในร่างกายทำงานผิดปกติ
เลือดฉีดไปทั่วร่างกาย เม็ดเหนื่อยเกินขึ้น เมื่อรู้ว่าตอนนี้ผมนอนอยู่ในอ้อมแขนใคร
แขนของภูมิที่ใช้เป็นหมองให้ผมได้หนุน....เริ่มขยับนิดหน่อย...
ลมเลยทำตัวนิ่งๆ ไว้ เหมือนคนกำลังหลับอยู่
แต่ในหัวสมองก็คิดว่า เมื่อคืนเกิดอะไรขึ้น ตัวเองมาอยู่นี้ได้ไง
ก่อนภาพต่างๆ มันจะฉายซ้ำในหัวสมองผม
ทั้งเรื่องบนรถ ทั้งเรื่องในห้องนี้ .........โอ้ย..ผมอายนะเนี้ย....
กลายเป็นผู้ชายร่านอย่างที่พี่หนึ่งบอกจริงๆ.....
ให้ผมรู้สึกเหมือนกันว่าเมื่อคืนตัวเองทำอะไร เพียงแต่ควบคุมตัวเองไม่ได้ เพราะไอยา (ยาเลิฟ) ที่โดนยัดเข้าไปนั้นแหละ
“อะไร ตื่นมาก็อยากแล้วหรอ..” อยู่เสียงภูมิก็พูดขึ้นมา
“เอ๊ะ..นึกว่าหลับอยู่..” ผมเงยหน้าบอกไป
“ก็หลับอยู่นั้นแหละ...แต่ไอน้องชายนายมันชนขาอยู่..”
ความคิดตามที่ภูมิบอก กว่าที่จะรู้ว่าน้องชายผมมันตั้ง
และก่อนที่ผมจะได้ทันพลิกตัวหนี มือที่พาดที่เอวก็มาสัมผัสเจ้าน้องชายผมซะแหละ
“อย่าหื่น ขอร้อง....เมื่อคืนยังไม่พออีกหรอ..” ผมดุไป
“อะไร หื่นที่ไหน กำลังพอดีต่างหาก..” ผมพลิกตัวได้แล้ว
แต่มันกลับกลายเป็นทำให้มือของภูมิถนัดกว่าเดิมนี้แหละซิ
มันเขยือบเข้าใกล้จนหลังผมทาบกับหน้าอกภูมิ
“ภูมิ สองทำเอง ปล่อย..” ผมพยายามปัดมือที่ถูกควบคุมอยู่
“น่า...เดี๋ยวบริการให้..ตอบแทนเมื่อคืน..” หน้าผมแดงขึ้นมาทักทีที่พูดถึงเรื่องมะคืน
เสียงหายใจแรงๆ ของผม ก่อนที่ผมจะเสร็จด้วยน้ำมือมันอีกรอบ
แต่ไม่มีอะไรมากไปกว่านี้ ภายใต้ผ้าห่ม
“สองเมื่อคืนพวกมันเอาอะไรให้กิน..” เมื่อผมหายใจได้เป็นปกติ
คำถามแรกเรื่องเมื่อคืนก็เกิดขึ้น ผมตั้งใจว่าจะไม่บอก เมื่อเหมือนอย่างทุกครั้ง
ผมเงียบ.....เพราะไม่อยากพูดถึงมัน
“อ๊ะ..เจ็บ..” แต่มือที่ยังจับน้อยชายผมอยู่ มันบีบแรงมาก
“ถามว่าเมื่อคือกินอะไรเข้าไป....บอกมา..” ก่อนที่มันจะจิกเล็บลงไปที่หัวของน้องชาย
“ยาเลิฟ.....” ผมตอบออกไปก่อนที่ตัวเองจะเจ็บกว่าเดิม
“มึงนะ...นะหาจริงๆ...เกิดมึงเป็นอะไรขึ้นมา..สงสัยกูได้ฆ่าพี่มึงจริงๆ..” อยู่มันก็พูดขึ้นมา
“พี่ ใช่พี่หนึ่ง..” เหมือนผมจะสำนึกได้ว่าตัวเองลืมอะไร
“ภูมิ พี่หนึ่งอยู่ไหน...” ผมหันไปถาม
“กูจะพากลับมาแล้ว.....แต่พี่มึงไม่อยากกับ...ก็เลยต้องปล่อยไว้พี่เดิม..”
ผมรีบลุกขึ้นนั่ง ก่อนที่จะควานหาโทรศัพท์ เพื่อโทรไปยังที่บ้าน
“สวัสดีค่ะ...” เสียงน้อยรับ
“น้อย สองเอง พี่หนึ่งกลับมายัง..” เสียงที่กระวนกระวายเมื่อพูดถึงพี่หนึ่ง
“คุณสอง คุณหนึ่งกลับมาแล้วค่ะ....” เสียงน้อยทำให้ผมสบายใจขึ้น
ก่อนที่จะวางโทรศัพท์ไป ผมมองหานาฬิกาที่โทรศัพท์จึงรู้ได้ว่า ตอนนี้ก็เที่ยงกว่าๆ แล้ว
“เอ๊ะ....ภูมินี่ห้องภูมิหรอ....” ผมถามเพราะเหมือนจะเคยเห็นห้องแบบนี้
“ใช่ห้องกูเอง..แต่อดีตห้องมึงนะ..” นั้นทำให้ผมคิดได้ว่าตอนนี้ตัวเองอยู่ที่ไหน
“อยู่บ้านใหญ่........” ผมหน้าแดงขึ้นมาทันที
ก่อนที่ภูมิจะลุกขึ้นตาม “ทำไม..อยู่บ้านผัวตัวเองมันผิดหรือไง...”
“ไอบ้า...ใครเป็นอะไรกับนาย.....”
“เอ้อ แปลว่าเมือคืนกูก็เอากับหมานะสิ........” เสียงข่มแบบเดิมๆ เกิดขึ้น แต่ก็ไม่ได้ทำให้ผมกลัวเท่าไหร่
“บ้า........” ผมเสียใจนะที่มันบอกว่าผมเป็นหมา (มันคงคิดว่าผมเป็นเจ้านายแน่นๆ)
“เออ กูขอโทษแล้วกัน ที่พูดแรงไป..” อยู่ๆ มันก็ขอโทษ
เราหยุดเถียงกันเมื่อได้ยิน เสียงเคาะประตู
ก๊อกๆ ผมเลยต้องเอาตัวเองมุดลงใต้ผ้าห่มเหมือนเดิม
ประตูถูเปิดออกพร้อมกัน อาหารเที่ยงก็ว่าได้
“สวัสดีค่ะคุณหนู คุณสอง” เสียงนมทักทายผม ทั้งยังไม่แปลใจที่ผมมาอยู่ที่นี้อีก
ตอนนี้ผมไม่รู้จะเอาหน้าไปไว้ไหนแล้ว
“นมวางไว้ตรงนั้นแหละครับ เดี๋ยวภูมิจัดการต่อเอง” เสียงภูมิที่ตอบกับนม พร้อมยิ้มบางๆ ให้
ก่อนที่นมจะออกไปจากห้อง........
บางครั้งผมก็ตามอารมณ์ภูมิไม่ทันเหมือนกัน เดี๋ยวดี เดี๋ยวร้าย.........
“จะลุกขึ้นมากินดีๆ หรือจะให้ป้อน ฮะสอง” พอนมออกไปก็เป็นอีกคนเลยนะ
“นายก็ลุกไปก่อนดิ...เดี๋ยวตามไป..” ผมบอกก่อนที่มันจะลุกขึ้น
“เห้ย..หาไรปิดหน่อย เห็นหมดแล้ว..” ผมรีบพูดทันทีที่มันลุกขึ้น
“กลัวอะไรว่ะ.....ที่เมื่อคืน...ออกจะ”
“เลิกพูดเลย..” ผมห้ามให้ไอภูมิพูด เพราะตัวเองคิดไปก่อนแล้ว..เหอะๆๆ
ผมยังไม่ทันลุก ถาดอาหารก็มาอยู่ตรงหน้า
“เชิญครับ คุณหนูสอง...” เสียงขี้เล่น เกิดขึ้น
พร้อมทั้งข้าวที่อยู่ในช้อนส่งมา เหมือนจะป้อน
“กินเองได้...นายก็กินของนายไปดิ..”
“นั้นกินให้หมดแล้วกัน......” เสียงคาดโทษ
“โห้...เยอะขนาดนี้ใครจะกินหมด..”
“ก็เพราะนายมันแรงน้อย...ต้องกินเยอะๆ นั้นแหละ ....ถึงจะถูก...”
ภูมิส่งข้าวต้มกุ้งมา ซึ่งมีควันลอยมาเหนือชามข้าวต้ม แถมยังส่งกลิ่นหอมอีก ทำให้ท้องผมร้องขึ้นมาทักที
พวกเรานั่งกินข้าวต้มชามโต อยู่บนที่นอน
ดีนะที่มันเอาเครื่องคลุมมาใส่ ไม่งั้นผมคงไม่ได้กินแน่น
รสชาติข้าวต้มของนมที่ไม่ได้กินซะนาน คิดถึงจังนะ
“อร่อยเนอะ.......” คำแรกที่กินเข้าไป ก็ต้องชมถึงฝีมือของนมที่ไม่เคยตกเลย
“อือ...อร่อย..” เสียงตอบของชายที่นั่งอยู่ข้างๆ
“อย่าทำให้เป็นห่วงอีกนะ....มีอะไรก็บอก...”เสียงของภูมิที่ดูแตกต่างออกไป แต่เห็นถึงความจริงใจในสิ่งที่พูด
“เพราะนายไม่เคยพูด หรือบอกนั้นแหละ..ทำให้ตัวเองต้องเจอเรื่องไม่ดี...” ผมได้เพียงแต่มองหน้าเจ้าของคำพูด
“หัดขอความช่วยเหลือซะบ้าง....” ผมพยายามจดจำใบหน้า น้ำเสียง และคำพูดที่ภูมิพูดไว้ในใจ
ก่อนที่มือภูมิ จะลูบหัวผมเบา และมาจับที่แก้ม.......
“โอ๊ย.เจ็บ.....” ที่ผมร้องเพราะเจ็บจริง อยู่ๆ มันมาทำซึ้งแล้วมาหยิกแก้มคนอื่น
“โทษฐานทำให้เจ้านายเป็นห่วง รู้ไม่หรือว่าทาสไม่สมควรทำ..” มันบอกก่อนที่จะจุ๊บแก้มที่มันหยิกมะกี้
ผมเราออกมาจากห้องหลังจากอาบน้ำแต่งตัวเสร็จ
ผมเลยเดินไปเยี่ยมพอที่ห้อง..........ซึ่งตอนนี้เปลี่ยนห้องใหม่แล้ว เป็นห้องที่มีอากาศโปร่งสบาย
และสามารถเห็นวิว ด้านนอก...มีนางพยาบาลค่อยเข็นรถให้....และพ่อเริ่มทำกายภาพบำบัด (หัดเดิน)
ซึ่งมีหมออีกคนจะเข้ามา เพื่อช่วยในเรื่องการทำกายภาพบำบัด
“พยาบาล พ่อดีขึ้นเยอะเลยนะครับ..” ผมบอกนางพยาบาล คนเดิม ที่เหมือนจะลืมว่าตัวเองเคยทำอะไรไว้
ซึ่งผมก็คิดจะลืมเรื่องไม่ดีที่เกิดกับพ่อเหมือนกัน
“เพราะคุณสอง ช่วยดิฉันไว้ตั้งหาก...”คำพูดเธอดูแปลกๆ
“ครับ....เราก็ช่วยซึ่งกันและกันนั้นแหละ..” ผมพูดสรุปก่อนที่จะเดินไปหาพ่อที่นั่งรออยู่ที่รถเข็น
“พ่อ...สบายดีนะครับ..”
“สอง......” พ่อพูดออกมา แม้จะยังติดอ่างแต่ก็สื่อสารได้ดีแล้ว ตอนนี้สุภาพท่านแข็งแรงขึ้นมาก
พวกเราใช้เวลาพูดคุย และผมก็เล่าเรื่องแม่ให้ฟัง ซึ่งผมรู้ว่าท่านยังรักแม่อยู่แม้ว่าแม่จะทำอะไรไว้
........มันคำให้ผมคิดว่า...เพราะความรักที่พ่อมีต่อแม่ ทำให้พวกเราได้มาเจอกัน.........
แม้ว่าครอบครัวของภูมิจะต้องล่ม เพราะพ่อ กับ แม่ล่มก็ตาม...แต่ก็ไม่มีใครห้ามความรักที่เกิดขึ้นได้...
.....ซึ่งผมก็อยากที่จะเจอ ความรักแบบนั้นเหมือนกัน.......
ภูมิเข้ามาก่อนที่พวกเราจะพูดคุยกันเสร็จ......
“พ่อครับ....นั้นผมขอตัวก่อนนะ...” ผมบอกลาพ่อก่อนที่จะออกไป
“สองวันนี้ยืมตัว ....วันดิ.........”
“ทำไมหรอ...........” ผมถามออกไป
“เปล่าแค่อยากไปเดินเที่ยว เลยหาคนถือของนะ....” เหอะๆๆ คำตอบของภูมิทำให้ผมเซ้งทันที
เห็นกูเป็นทาสอะดิ๊ ได้ทีใช้เลยนะ(ไอ) ภูมิ
ผมเดินไปเรือนเล็กเพื่อไปสวัสดีน้าเพ็ญ...ก่อนที่จะออกไปกับภูมิ (ไปถือของนะครับ)
พวกเราเดินซื้อของให้ห้าง......ถุงยี่ห้อต่างๆ ที่มีของบรรจุไว้อยู่ในมือของพวกผม
มีทั้งส่วนของผม และของภูมิ.....พวกเราแวะกินไอศกรีม ก่อนที่จะเดินออกนอกร้าน
“ภูมิแวะร้านนี้แปะ..”
ผมเดินเข้ามาร้านขายผ้า.....เพราะผมคิดจะซื้อผ้าไปฝากนม เพราะเคยสัญญาไว้
ผมเลือกผ้าที่เหมาะกับผม กับน้าเพ็ญ และแม่ผม
“นายนี้เองที่เอาผ้ามาให้แม่.....” อยู่ๆ มันก็พูดขึ้น
ผมยิ้มให้มันเล็กน้อย ก่อนที่จะสนใจลายผ้าต่างๆ ที่อยู่ตรงหน้า
ผ้าหลายเมตรถูกตัดแบ่งออกมา ทั้งหมด 3 ลาย ก่อนที่จะถูกบรรจุลงไปให้ถุงกระกระดาษทั้ง 3 ถุง
“ขอใครบ้างอ่ะ........” เสียงภูมิถามด้วยความแปลกใจ
“อันนี้ของ นม เคยสัญญาว่าจะซื้อ อันนี้ของน้าเพ็ญ สุดท้ายของแม่” ผมยกถุงแต่ละใบขึ้นก่อนที่จะบอกว่าเป็นของใคร
พวกเราเดินมาที่ร้านขายเครื่องเพชร
“เข้ามาทำไมภูมิ เดี๋ยวนี้ใช้เงินกับของแบบนี้หรอ.” ผมถามออกไป
“เหอะๆๆ ทำมาพูด ที่พวกนายใช้กันเป็นว่าเล่น...” เสียงประชด
“เออ..” เถียงไม่ได้เพราะมันเป็นความจริง เพราะของที่มันซื้อน้อยกว่าตอนที่พวกผมอยู่หลายเท่า
ผมเดินดูของในร้านไปเรื่อย เผื่อรอให้ภูมิดูของที่ต้องการ ผมไม่อยากยุ่งมากนัก
เมื่อก่อนก็เข้าร้านนี้บ่อยเหมือนกัน...แต่ตอนนี้ไม่แล้วหละครับ
มันเรียกผมก่อนที่จะเดินออกไป.......ผมไม่รู้หรอว่ามันได้อะไรมา
แต่เห็นว่ามีของอยู่ในถุง.....พวกเราใช้เวลาด้วยกันทั้งวันก่อนที่สองจะขับรถมาส่งที่หน้าประตูหน้า
ในช่วงตอนเย็น......
เอาให้....ค่าจ้างที่เดินถือของให้
หน้าผมเออ เพราะไม่คิดว่าจะได้ค่าจ้าง
“ไม่เอา...เก็บไม่เหอะ..ไปเรา เราก็ได้ผ่อนคลายด้วย..” ผมตอบออกไป
พร้อมทั้งหยิบของใช้ของเจ้านายแยกออก....
“ถ้ามึงไม่เอา ก็ต้องโยนทิ้งอะดิ....แพงนะโว้ย...” เสียง(ไอ)ภูมิ
ผมเลยมองถุงที่มันจะส่งมาให้...ซึ่งยี่ห้อถุงคือของที่มันซื้อในร้านเครื่องเพชรนั้นแหละครับ
“ภูมิ....นายก็เอาไปขายคืนดิ นี้แพงนะเนี้ย...หัดรู้จักใช้เงินหน่อย..”
“ตกลงไม่เอา........นั้นก็ทิ้ง...”มันทำท่าเอาของให้กล่องออกมาพร้อม ทั้งจะปาออกนอกรถ
“เออๆๆ เอาถ้ามึงปานะกูโกรธ...” ผมพูดจริง
ก่อนที่มันจะเอาของเก็บเข้ากล่อง และส่งมาให้
ผมเลยเปิดมันดูซะเลยว่าเป็นอะไร...
“สวยอ่ะ...แต่เหมือนเขียนผิด” เสียงอุทานลอยๆ ของผม
มันเป็นที่ห้อยโทรศัพท์ที่มีเพชรเม็ดเล็กๆ ฝังอยู่ในนั้นแม้จะมีเพชรไม่มากแต่คิดว่าราคาสูงน่าดู
มันเป็นชื่อคน สะกดว่า PUM
“ภูมิ...” ผมอ่านตามที่ตัวอักษรสะกด
ผมมองหน้าภูมิก่อนจะพูดว่า “ให้ผิดอันเปล่า...”
“เปล่า..อันนั้นแหละถูกแล้ว....” เออ เอาเข้าไป....ส่วนมากมันมีแต่เขียนชื่อตัวเอง หรือคำที่อ่านแล้วอวยพร หรือให้ตัวเองโชค
ดี....แต่นี้มันไม่เกี่ยวกันเลย
“เวลาเดือดร้อนแล้วต้องโทรหาใคร...จะได้รู้ไงว่ายังมีเจ้านายอย่างฉันอยู่ หัดพึ่งพาซะบ้าง..”
ผมซึ้งอ่ะ ...................
“ภูมิหลับตาดิ.....” ผมสั่งเหมือนตอนเป็นเด็ก
ก่อนที่จะห้อมแก้มไปฟอดใหญ่......แล้วออกจะรถไป
ผมเปิดประตูบ้าน และเข้าไปในบ้าน ก่อนที่ภูมิจะขับรถออกไป
+++++++++++++++++++++++
-
ภูมิน่ารักจัง :กอด1:
-
สามคำ>> น้ำ ตาล จับ :-[
ขอให้หวานแบบนี้ต่อไป กรั่กๆ :z1:
-
อร๊ายยๆๆ หวานนนนจังเลย เขินแทน :-[
-
ว้าวๆ ลงเรื่องเร็วมากเลยอ่ะ เราพลาดอ่านตั้งหลายตอนเลย
อย่างนั้นขอรวบเป็นคอมเมนท์เดียวกันทั้งหมดนะคะ
โหะๆ ภูมิดูครึ่งๆ กลางๆ เนอะ จะร้ายก็ร้ายไม่สุด จะใจดีก็ใจดีไม่ตลอด
แต่ชอบตอนฉาก NC แหะ เขียนได้ดีเลยล่ะ คำผิดยังคงมีอยู่นะคะ
และบางคำมันดูแปร่งๆ อ่ะ คุณนักเขียนลองอ่านดูอีกทีสิคะ เราว่าบาง
คำมันตกไปหรือเปล่า?
ปล. ตกลงพี่ภพไม่มีบทบาทอะไรกับนิยายเรื่องนี้สินะ งือออ...อุตส่าห์
แอบเชียร์พี่ภพแบบไม่มีเหตุผล
เป็นกำลังใจให้เช่นเดิมค่า :กอด1:
-
ว้าว ว้าว ว้าว
มีหอมแก้มกันด้วย :-[ :o8:
:pig4: :กอด1:
-
เค้าหอมแก้มกันด้วยหล่ะ..น่ารักอะ..:impress2: :impress2:
-
อร๊ายยยยยยยยย น่าร๊ากกกอ่ะ :impress2: :กอด1:
-
หวานซะ
-
หวานกันจัง :-[ :-[ :-[
-
เข้ามาเป็นกำลังใจให้คนเขียนค่า ขัยนมาก มีตอนใหม่ให้ติดตามอีกแล้ว
ป.ล. เมื่อวานเข้ามาอ่านตอนที่ 12 ก็เอะใจว่ามันแปลก ๆ เจ้านาย นี่มาจากไหนหว่า
วันนี้เพิ่งรู้ตัวว่าอ่านข้ามตอนที่ 11 ไปเฉยเลย เบ๊อะเจรง ๆ เลยเรา -*-
-
เธอ ๆ ......เขยิบหน่อยนะ.....มดมันวิ่งเต็มเลยอ่ะ :z1:
-
อั้ยยะ!!! o22
-
อุ๊ แม่เจ้า หวานซะน้ำตาลเรียกพี่ (แต่ก็ชอบนิ)
:3123:
-
โห o13
ตอนนี้ภูมิน่ารักมากกกกกกกกกกกกกกก ก :-[ :-[ :-[
-
:เฮ้อ:
ค่อยยังชั่วเริ่มหวานแล้ว
+1และเป็ดค่ะ
-
อั๊ยยะ หวานเชียว
-
ภูมิพูดกับสองไม่ค่อยเพราะเลยอ่ะ
เดี๋ยวดีเดี๋ยวร้ายจริงๆ สองน่ารักเล็กๆ หอมแก้มภูมิ :o8:
-
o13 o13 o13 o13
นายภูมิ กับ นายสอง เริ่มน่ารักเรื่อยๆ
-
อุ้ยตอนนี้น่ารักอ่ะ น่ารักแบบแปลกๆเอ๊ะยังไง ฮ่าๆชอบจ๊ะ
และแล้วก็หวานใส่กันซะที
-
โอ้ยยยยย!! หวาน :กอด1: :กอด1:
-
โอย หวานอะ อ่านแล้วจั๊กจี้
มีหอมแก้มด้วย ไม่ค่อยเลยสอง
-
:-[หวานเชียว ดีแล้วล่ะ
-
โฮะๆๆๆๆๆ ชอบอ๊า
น่ารักกิ๊บกิ๊ว มาต่อไวๆนะคนดี
แอร๊ย
-
ว้าวๆๆๆ เริ่มหวานใส่กันละ
น่ารักอ๊ะ
-
อ่านก่อนนะคะ
ไม่รู้ว่าตอนนี้เรียกว่าตอนต่อไป หรือต่อพิเศษดีอ่ะ
เพราะแต่งเสร็จ พอกลับมาอ่าน ดูมันไม่เป็นธรรมชาติอย่างที่คิดไว้เลย
อาจเป็นเพราะว่า ตัวหลักไม่ใช่ภูมิหรือเปล่าหว่า
ถ้าใครอย่างแล้วรู้สึกว่ามันแปร่งก็บอกได้นะคะ เพราะเราก็อยากรู้เหมือนกัน ว่าเรารู้สึกว่ามันแปร่งๆ จริงหรือเปล่า
ขอบคุณที่อ่านคะ
ตอน 14
“เจ้านาย....เจ้านาย..” ผมเรียกเจ้านายที่นอนเกลือกกลิ้งอยู่ตรงโซฟา
“มานี้.......” ผมโยนลูกบอลเล็ก เพราะหวังว่ามันคงวิ่งไปเก็บมาเหมือนในหนัง
แต่มันดังปล่อยให้ลูกบอลกลิ้งไกลออกไป
ผมเลยต้องเดินมาเก็บมาแทน (แต่ผมไม่ใช่หมานะ)
“มานี่ซิ..มาดมหน่อยเหม็นยัง....”
“แกนี่เหม็นแล้วนะเนี่ย..ปะอาบน้ำกัน.....” ผมไม่คิดจะขอความเห็นเจ้านายหรอกครับ
ก็มันไม่ได้อาบน้ำเลยตั้งแต่ฉีดยา
+++++++++++++
ส่วนเรื่องของพี่หนึ่งผมยังไม่กล้าบอกแม่ เพราะกลัวแม่จะเสียใจ
แต่ผมก็กำลังหาทางให้พี่เข้าเลิกออกจากบ้านตอนกลางคืน
แต่ตอนนี้ผมยังคิดไม่ออกครับ.......
ส่วนเรื่องเจ้านาย ผมก็จะพามันออกไปเล่นนอกบ้านแทนการอยู่ในบ้านครับ
เพราะถ้าภูมิมาแล้วเจอพี่หนึ่งอีกเรื่องจะยุ่ง....
ส่วนเรื่องการพนันที่แม่ติด...ตอนนี้ดีขึ้นครับ เพราะได้น้าเพ็ญพาออกไปวัดไปทำบุญ
เมื่อก่อนแม่ไม่ชอบน้าเพ็ญมากๆ แต่ตั้งแต่เกิดเรื่องน้าเพ็ญกับแม่ก็เริ่มคุยกันมากขึ้น
แรกๆ น้าเพ็ญก็โทรมาชวนแม่......ทำไงแม่ก็ไม่ยอม แต่พอโดนรบเร้ามาก เขาก็เลยลองไปดู
ตอนนี้เวลาน้าเพ็ญชวนไปวัดก็จะตามไปบ้าง ........ผมเคยถามว่าไม่กลับไม่เยี่ยมพอบ้างหรอ
แม่ก็บอกเพียงแต่ว่า แม่ไม่กล้าสู้หน้าเท่านั้น....
“หอมฟุ้งเลยนะเจ้านาย...” ผมดมตัวมันหลังจากอาบน้ำให้เสร็จ ตัวงี้ สั่น หงิกๆๆ เลยครับ
“หนาวหรอ..นั้นไปเช็ดตัวกัน...” ผมอุ้มเจ้านายเจ้าเข้าบ้านเพื่อไปเช็ดตัวให้
ส่วนมากผมจะเป็นคนดูแลเจ้านาย เพราะไม่อยากกวนน้อย....มีแค่ตอนไปเรียนเท่านั้นที่ต้องฝากน้อยดูแล
“พี่หนึ่ง ตื่นแล้วหรอ...” เสียงเดินลงบันไดมา
“หมาใครนะ...” เสียงที่มึนตึงระหว่างพี่น้อง ผมพยายามพูดดีแล้วแต่พี่เค้าก็ยังไม่หายโกรธสักที
“หมาเพื่อนนะ...” ผมไม่กล้าบอกว่าเป็นหมาใครกลัวว่าอารมณ์จะเสีย
“เออ ดีเนอะ เดี๋ยวนี้ที่นี้กลายเป็นที่รับฝากเลี้ยงหมาไปแหละ..”
“....................” ผมไม่อยากจะเถียงด้วย เลยมานั่งเช็ดขนให้เจ้านาย
“พี่จะออกไปไหนแต่บ่ายเชียว...”
“.......................” ไม่มีเสียงตอบ
“พี่ไม่คิดจะอยู่บ้านมั่งหรอ...........” ผมถามออกไป
“พี่เลิกไปเที่ยวกลางคืนเถอะนะ..” ผมพยายามโน้มน้าว
“พี่ก็รู้ว่ามันมันดี...พี่ยังจะไปอีกหรอ.....”
“โอ๊ย! มึงจะยุ่งอะไรกับชีวิตกูเนี้ย...” พี่หนึ่งปานิตยสารที่อ่านอยู่ ใส่ผม แต่ไม่โดน
เป็นเพราะผมเร่งเร้าพี่หนึ่งเกินไปหรือเปล่า
แต่สุนัขมันไม่รู้อะไร เจ้านายมันคิดว่าพี่หนึ่งจะทำร้ายมัน
นั้นเป็นเหตุการณ์ที่ช่วยไม่ได้ เจ้านายมันกระโดดจากตักผมแล้วกระโดดไปกัดพี่หนึ่ง
แต่พี่หนึ่งปัดทันทำให้ไม่โดนกัด แต่เจ้านายกระเด้ง เพราะแรงปัดที่พี่หนึ่งป้องกันตัว
แค่เพียงชั่วเวลานิดเดียวเท่านั้น......
เสียงร้องของเจ้านายร้องดังเพราะความเจ็บปวดที่พี่หนึ่งปัดเจ้านาย (ป้องกันตัว)
เจ้านายลงไปนอนร้อง เอ๋งๆๆๆ
“พี่หนึ่งทำไมทำไม....”ผมลุกขึ้นตีแขนพี่หนึ่งไปมา
“มันไม่รู้สักหน่อยว่าพี่ไม่ได้ทำร้ายมัน...” มือผมที่ทุบไปยังที่หนึ่งไม่หยุด
“ไอพี่หนึ่งบ้า....ออกไปเลยนะ..” ผมตะโกนไล่ก่อนที่จะกลับไปอุ้มเจ้านายที่นอนร้องอยู่
“เออ...กูก็ไม่อยากอยู่นักหรอ..หมาก็บ้า คนก็บ้า แมร่ง!!! บ้าทั้งบ้านนั้นแหละ..”
“เจ้านาย” ...ผมรีบอุ้มมันขึ้นมา แต่มันก็ยังนอนร้องอยู่อย่างงั้น
“หือ.......หือ........” ดูเหมือนพี่หนึ่งจะปัดเจ้านายแล้วไปกระแทกอะไรสักอย่าง....
“หือ........หือ.......” ผมทั้งวิ่งทั้งร้องไห้ ก่อนที่จะรีบเอามันไปโรงพยาบาล
เจ้านายไม่ยอมขยับเลย...แต่ตามันก็ยังลืมอยู่ และมันก็ร้องเบาๆ
ผมรีบไปมันโรงพยาบาลสัตว์ใกล้ๆๆ บ้าน
หมอ x ray ว่า กระดูกขาหลังหัก เนื่องจากยังเป็นหมาเด็กอยู่และเป็นสุนัขพันธุ์เล็ก
ทำให้พอกระแทกอะไรแรงๆ ก็ทำให้เกิด....บาดแผลได้
หมอฉีดยาให้เจ้านาย เพื่อให้มันหลับ ก่อนที่จะทำแผล
“ไอพี่หนึ่งบ้า......หือ”
ผมยังร้องไห้พร้อมทั้งลูบขนเจ้านายที่หมอกำลังเข้าเผือกอ่อนให้อยู่
ผมนั่งอยู่กับเจ้านายจนหมอบอกให้เอาเจ้านายกลับได้นั้นแหละครับ ผมถึงอุ้มมันไว้อย่างทะนุทะนอม
ผมไม่กล้าเอาเจ้านายกลับบ้าน......กลัวว่าพี่หนึ่งจะอารมณ์เสียใส่มันอีก และผมกลัวว่าเจ้านายจะกัดพี่หนึ่งอีกเหมือนกัน
เพราะ...พอสุนัขรู้ว่าใครทำร้ายมัน มันก็จะไม่ญาติดีด้วย....
ผมเลยต้องเอาเจ้านายไปฝากภูมิเลี้ยงชั่วคราว.....
++++++++++++++
“ภูมิ หือ หือ เจ้านายกระดูกหัก หือ.....” ผมเข้าไปหาภูมิที่บ้านใหญ่ก่อนที่จะบอกว่าเกิดอะไรขึ้น
ที่ผมต้องบอกเพราะว่า.......อยู่ๆ เอาเจ้านายมาให้ ก็ต้องน่าสงสัย
ตอนนี้ผมกับภูมิเราอยู่ในช่วงสงบศึก....... ผมเลยมาอาศัยบ้านภูมิให้เจ้านายอยู่
ผมเล่าเสร็จเรียบร้อย ....... “แต่พี่หนึ่งไม่ผิดนะ..เพราะเจ้านายมันก็กระโดดมาหาพี่หนึ่งก่อน...”
ผมพูดความจริง....
“ภูมิ....ขอโทษ ผมเลี้ยงเจ้านายไม่ดี......” แม้น้ำตาจะหมดแล้วความเศร้าก็ยังมีอยู่
“ไม่เป็นไรหรอก...เอาเจ้านายไว้นี้ก็ได้...แล้วสองก็มาดูแลมันด้วยหละ..” เสียงภูมิที่บอกว่าจะรับเลี้ยงเจ้านาย
“อือ.... เจ้านายอยู่ที่นี้ไปก่อนนะ....ไว้แข็งแรงแล้วจะพากลับไปนะ..”ผมลูบหัวเจ้านายเบา เพราะมันยังหลับอยู่
ดังนั้นเจ้านายเลยต้องย้ายสำมะโนครัวมาอยู่บ้านภูมิ....
+++++++++++++
จากเมื่อก่อนภูมิจะมาหาเจ้านาย กลายเป็นว่าผมตัวมาหาเจ้านายแทน
เคยเป็นไหมเวลาเรามอบความรักให้ใครแล้ว(เจ้านาย) เราก็จะเป็นห่วงและคิดถึงตลอดเวลา
ซึ่งตอนนี้อาการผมเป็นแบบนั้นแบบ ทั้งเป็นห่วง ทั้งอยากอยู่ใกล้ๆ กลัวว่าใครจะมาทำร้ายเจ้านาย
ทั้งๆ ที่อยู่ในบ้านของเจ้านาย (ภูมิ) ตัวจริง........
“ภูมิ........... เจ้านายกินข้าวยัง” ผมโทรไปหาตอนกลางคืน เพราะเป็นห่วง ปกติผมจะเป็นคนดูแลเองนี้ครับ
“เห้ย นี่มันกี่โมงแล้ว...ตอนนี้เจ้านายมันนอนหลับฝันดีไปแล้ว...อยากเห็นไหมหละ..” ก่อนที่ผมจะบอก
ภูมิก็ถ่ายภาพแล้วส่งรูปมาให้ผมดูแล้ว
“เออ..ไม่ต้องเวอร์ขนาดนั้นก็ได้...ก็แค่ถามดูกลัวมันจะซึม แล้วไม่ยอมนอนนิ..” ผมพูดออกไป
“แล้วปกติมันนอนที่ไหนอ่ะ...”
“นอนบนเตียงผมนี้แหละ....” ผมตอบด้วยความซื่อ
“โอ๊ะ! สงสัยต้องให้มันมานอนที่เตียงบ้างแหละ...” ผมไม่เข้าใจความหมายที่ภูมิพูดหรอครับ
“ภูมิเดี๋ยวพรุ่งนี้จะไปหาเจ้านาย แล้วจะติดรถไปเรียนด้วยเลย...ขากลับจะได้แวะมาดูเจ้านายอีกที..” ผมบอกออกไป
“ใจง่ายว่ะ...แค่มีลูกหมามาอยู่แค่นี้ ก็ขึ้นรถคนอื่นเฉยเลย..” ที่ผมพูดผมไม่ได้คิดอะไรทำนองนั้นเลยนะ
“อือ....นั้นรถใครรถมัน..” ก่อนที่ผมจะวางสาย
“ราตรีสวัสดิ์นะ..เจ้านาย..”
ตอนนี้ผมไม่อยากบอกว่าผมทั้งรัก ทั้งหลง เจ้านายไปเต็มๆๆ ขนาดผมไม่เคยตีพี่หนึ่ง ผมยังตีได้เลย.....และผมก็ไม่เสียใจด้วยที่
ตีพี่หนึ่ง เพราะพี่หนึ่งทำเจ้านายของผม....ของใครๆ ก็รักจริงไหม...
+++++++++++++
“อ๊าาาาาา...เจ้านาย..” เสียงผมเองครับ ผมเห็นมันนอนอยู่ในตระกร้า และมีผ้าพันไว้
ตอนที่เจ้าหน้าเห็นผม หางมันสั่นไปมาใหญ่เลย
“คิดถึงเค้าอะดิ......คิดถึงเหมือนกัน..” ตอนนี้ผมเปลี่ยนเป็นคนละคนเลย
แต่เป็นเฉพาะกับเจ้านายเท่านั้นนะ
“คิดถึงเหมือนกัน...”เสียงภูมิเหมือนจะตอบแทนเจ้านาย
“ไม่ได้ถาม....” ผมตอบไปก่อนที่จะไปอุ้มมันขึ้นมา
“เปล่า..ตอบแทนเจ้านายมันนะ....”
“เจ้านาย.หิวยัง เอานมมาด้วย...” ผมชูถุงนมสดอุ่นๆ ที่แวะซื้อมาให้เจ้านายกิน
“หิว...”
“เหอะ...โต๊ะอาหารอยู่นั้น ไปนั่งกินสิ...จะได้ไปเรียน..” ผมบอกไปพร้อมกับลงมือแกะถุงนมใส่ชามที่ขนมาจากบ้าน
“กินเยอะๆ จะได้หายไว้ๆ..” ผมให้มือลูบขนเจ้านายระหว่างมันกินอยู่ พลางก็มองกิริยาที่มันทำ
โอ้ยยยย มันจะน่ารักไปไหนเนี้ย......
“สอง นายไม่มากินด้วยกันแหละ จะได้ไปเรียน...” เสียงภูมิเรียก
“ไม่อ่ะ ไม่หิว กินไปเลย เดี๋ยวนั่งอยู่นี้แหละ..เสร็จแล้วก็เรียก จะได้ไปเรียน...”
“เออ..มึงอยากอยู่ตรงนั้นก็อยู่ไป...อย่าถึงทีกูแล้วกัน..” ผมไม่สนใจหรอก
เพราะคนที่ผมรักคือเจ้านายที่นั่งกินนมอยู่ต่างหาก (ผมลืมบอกว่ามันเป็นตัวผู้)
ก็เจ้านายก็เอาใจผมไปแล้ว.....
ผมนั่งรถสองออกจากบ้านใหญ่ เพื่อจะไปเรียน ตอนนี้เป็นช่วงสอบเพื่อจะปิดภาคเรียนแล้วครับ
เลยต้องตั้งใจหน่อย........
ตอนขากลับภูมิแวะมารับผมที่คณะก่อนที่เราจะขับรถกลับบ้าน.....
นมร้อนๆ ที่ผมแวะซื้อให้เจ้านายก่อนกลับบ้านเช่นกัน....
“หวัดดี....เป็นไงบ้างวันนี้..” ผมถามเจ้านายที่นอนอยู่ใกล้กับโซฟาเมื่อเช้า
คนใช้ที่บ้านบอกว่าเจ้านายก็พยายามเดิน แต่ก็ยังเดินไม่ไหว มีร้องแบบเจ็บๆ บ้าง
ผมอุ้มเจ้านายมานั่งอยู่ในอ้อมกอดผม......ผมนั่งเล่นกับมัน
“คุณสองค่ะ กินข้าวเถอะค่ะ..” เสียงนมที่ทักขึ้น
“นมอย่าไปสนใจ สองมันเลย....อีกเดี๋ยวกันก็กินนมแทนข้าวเหมือนกัน..” เสียงประชดของภูมิ
มันหาว่าผมจะกลายเป็นหมา
“ก็ดีซิ...เพราะไงเจ้านายก็เป็นสิ่งที่ผมรักอยู่แล้ว” ผมพูดออกไป
“ชิ...”
ก่อนที่ผมจะเดินไปนั่งร่วมโต๊ะกับคนขี้อิจฉา...ร่วมทั้งนมและน้าเพ็ญ..
หลังอาหารผมก็มานั่งเล่นอยู่กับเจ้านาย คอยนั่งเล่น นั่งปรนนิบัติเจ้านาย....มันชอบทำหน้าตลกๆๆ
และส่งสายตาแบ๋วมาให้ผม....
“คุณสอง ค่ะ คืนนี้จะนอนที่นี้ไหม...” เสียงนมถ้าขึ้น ทำให้ผมต้องมองดูนาฬิกาตัวเอง
“อ้าว ไหนนาฬิกาเดินเร็วจัง.......ไม่ครับเดี๋ยวผมจะกลับแหละ พรุ่งนี้เดี๋ยวมาใหม่..”
“จะกลับทำไมดึกแล้ว.ก็นอนที่นี่แหละเจ้านายมันก็คงอยากนอนด้วย..” เสียงภูมิเหมือนเสนอความคิดเห็น
ที่จริงผมก็อยากนอนนะ แต่ติดตรงที่ภูมินี้สิ เพราะผมยังไม่อยากโดนลวนลามอ่ะ
หลังจากวันนั้นก็ไม่ได้มีอะไรกันอีกเลย แค่คิดก็รู้สึกแปลกๆ แล้ว
“ไม่ครับนม เดี๋ยวพรุ่งนี้มาใหม่ดีกว่า..” ผมกล่าวออกไปพร้อมกับตั้งท่าจะลุกขึ้น
“เจ้านายพรุ่งนี้เดี๋ยวมาใหม่ คืนนี้ก็นอนนี้นะ.....” ผมบอกออกไปก่อนที่จะเดินไปขึ้นรถตัวเอง
ก๊อกๆๆ เสียงเคาะกระจก “อะไรภูมิ..”
“ดูแลให้อย่างดี...จ่ายค่าเลี้ยงดูเจ้านายสุดที่รักของนายด้วยนะ ไม่งั้นจะจับต้มซะเลย..”
“บ้า.....ลองทำดูดิ จะฆ่าให้ตายเลย...” ผมบอกออกไปก่อนที่จะมีเสียงหัวเราะของภูมิ
ผมขับรถออกจากบ้านใหญ่ เพื่อกลับบ้านตัวเอง
......ตืด ตืด...(ถึงแล้วโทรบอกกูด้วย..) ข้อความสั่งของไอคนที่จะต้มเจ้านาย
ผมมองดูโทรศัพท์ก่อนที่จะตั้งใจขับรถเพื่อกลับไปยังบ้าน
“ถึงแล้ว..เจ้านายหลับยัง..” ผมโทรไปเมื่อกลับถึงบ้าน
“เออ หลับแล้ว.....ราตรีสวัสดิ์” ก่อนที่มันจะวางสายไป
“อะไรว่ะ ยังไม่ทันจะคุยเลย วางไปซะแหละ...”
ผมเลยอาบน้ำก่อนที่จะเข้านอน..........
+++++++++++++++++++++++
:-["เจ้านาย มะ มาอุ้มหน่อย" :o8:
พิเศษ ภาค ภูมิ (ตอน14)
“สอง กูคิดผิดจริงๆ ที่เอาเจ้านายไปให้มึง” ผมนั่งบ่นกลับตัวเอง เพราะเวลามันโทรมา
ก็มีแต่เรื่อง เจ้านาย พี่จริงผมก็เป็นเจ้านายมันเหมือนกัน แต่มันไม่เคยเห็นผมอยู่ในสายตานี่สิ
เดี๋ยวนี้พอทำดีด้วยหน่อย ชักจะเหริง ......
ตั้งแต่มันออกไปก็ไม่เคยแวะมาหา แต่พอเจ้านายไม่สบาย ต้องเอาฝากไว้
มันดันมาทุกวัน แถมมาแต่เช้า กลับก็ค่ำ...แล้วจะไม่ให้โกรธได้ไงไหว
สงสัยต้องหาอะไรมากำราบมันซะหน่อยแหละ
“ถึงแล้ว.........เจ้านายหลับยัง......” ((((อะไรว่ะ....ที่ให้โทรบอกนะ อยากคุยเรื่องอื่นโว้ยไม่ใช่เจ้านาย))))))
“เออ........หลับแหละ ราตรีสวัสดิ์” ผมพูดพร้อมกับวางสาย
“เจ้านาย ตื่นเลยนะ มานี้..” ผมอุ้มมันมาจากตะกร้า ก่อนที่จะวางไว้บนตัก
“แกนี้มันโชคดีจริง ที่เจ้านายแก(สอง) รัก....รักมากกว่าเจ้านายอย่างฉันอีก”
“ดู......พูดด้วยทำเป็นไม่สนใจ...แกนี้เหมือนเจ้านายแก(สอง) ไม่มีผิด”
“อย่างมามอง...ทำหน้าโง่นะ...ฉันไม่หลับแกก็ห้ามหลับ..” แต่ดูเหมือนกันไม่สนใจผมเลย
มันนอนซุกอยู่ในตักผม.....
“เอ้ย....ทั้งหมาทั้งคนเลี้ยงยากพอกัน....ปะ ไปนอน.” ผมบอกก่อนที่จะอุ้มมันกลับไปไว้ที่ตะกร้าตามเดิม”
พร้อมกับลุกขึ้นไปหยิบวีดีโอทีตัวเองเคยถ่ายเพื่อข่มขู่สองเอาไว้
“สอง...มึงนี้น่าหมั่นไส้ตั้งแต่เด็กเลยนะ ไม่คิดว่าโตขึ้นจะยั่วได้เพียงนี้”
สายตาผมมองวีดีโอไป และคิดถึงความรู้สึกวันนั้นที่ผม..........
“อ่า อ่า... ไอบ้า กูเสร็จเพราะวีดีโอหรอว่ะ แมร่งเอ้ย...” ผมยิ่งโกรธเข้าไปอีก
“สอง...สุดสัปดาห์มึงโดนแน่น...โทษฐานเลี้ยงไม่เชื่อง....” ผมหันไปมองเจ้านายที่ตอนนี้หลับไปเรียบร้อยแล้ว
+++++++++++
-
เริ่มหวานกันแล้ว :-[
-
หวานอีกแล้ว :กอด1: :กอด1:
ภูมิอิจฉาหมา :m20:
-
สองถ้าจะเจองานเข้า ภูมิหึงเจ้านายแล้ว ^^
-
อิจฉาหมาไม่พอ..ยังไปหาเรื่องทำเลาะกับหมาอีก...ภูมิทำได้ :laugh:
-
ฮ่าๆภูมิอิจฉาหมา น่ารักดีนะตอนนี้ ถ้าจะให้ดีย้ายไปอยู่บ้านภูมิสิ สองจะได้อยู่กับเจ้านาย(หมา)ทุกวันไง
-
เยี่ยมเลยภูมิ o13หึงหมาก้เปนเว้ยเฮ้ย น่ารักอ่ะ เหอเหอ :-[
-
สุดสัปดาห์นี้สองจะเจออะไรมั้งเนี้ยะ
อย่ารุนแรงกับสองให้มากเลย อ่อนโยนบ้างรัยบ้าง
เมื่อรัยจะบอกกันเนี้ยะว่าต่างคนต่างรักกัน :impress2:
:pig4: :กอด1: :pig4:
-
ตอนนี้ขอบคุณ(อี)พี่หนึ่ง เพราะถ้าไม่(ใจทราม)ตบเจ้านาย(หมา) เจ้านาย(สอง) ของเจ้านาย(หมา) คงไม่ได้เจอ เจ้านาย(ภูมิ)
ของเจ้านาย(สอง) หรอก หึหึ ตอนหน้ามีลุ้น NC
บอกภูมิส่งคลิปมาให้มั่งดิ :z1: :z1:
-
หือๆๆนี่หมายถึงฮือๆป่ะ
กลับ>>>กับ
อยากให้ถึงสุดสัปดาห์ไวๆอิอิ
-
เอ้า เอาเข้าไป หึงแม้กระทั่งหมา -0-
ทั้งๆที่ตัวเองเปงคนเอาไปให้เค้าเลี้ยงเนี่ย :เฮ้อ:
แล้วสุดสัปดาห์สองจะโดนอาไยหว่า :z1:
รอตอนต่อไปอยูานะคร๊า ^-^
-
แน่ะ!! มีอิจฉาหมาอีกตะหาก
ก็ตัวเองเอามาให้เองอ๊ะ
-
:m25: :m25:ภูมิหื่นๆ
-
:z1: :กอด1:
-
ภูมิหื่นตลอดเวลา หุหุ สองเจอดีแน่!!! -..-
-
เปลี่ยนจาก SM เป้น Love ดีกว่ามั้ง^^
สงสารภูมิเนอะ ทั้งหมา ทั้งคนเลี้ยงเมิน
สองใส่ใจภูมิหน่อย เดี๋ยวคนตัวโตจะงอนเอาน้า
-
คนอ่านที่รักจร้า พิมพ์ไป 15 หน้าแล้ว รอกันไปก่อนนะ ลงแน่นอน วันนี้แหละ
ตอบแทนด้วยก้นเม้นด้วยนะ สำหรับ 15 หน้า ของเวลาตรวจทำผิดก่อน
-
เจริญ หมาก็หึงด่ะเลย :o8:
-
สอง หลง เจ้านายที่เป็น น้องหมา มากกว่า เจ้านายที่เป็น คน ซะอีก 5555555555555
-
เรามาดูจุดจบของหนึ่งกันดีกว่า ส่วนใครที่คิดว่าพล็อตตอนนี้ต้องเป็นแบบนี้แน่ (ขอบอกว่าผิดหมด เหอะๆๆๆ)
และต้องขอโทษที่ผิดสัญญา (ไม่บอกเรื่องอะไรหาเอาเองหละกันนะ)
หวังว่าคงซะใจกับกับตอนนี้เพราะมันยาวมากๆๆ
ขอบคุณที่ติดตามอ่านมาตลอด
ตอนหน้าคิดว่าน่าจะเป็นตอนจบแล้วจร้า........
ตอน 15
ระหว่างทางกลับบ้าน.....พวกเราถูกจี้ด้วยรถที่ขนาบทั้งสองฝั่ง
ก่อนที่จะต้องลงมา ทั้งผมและภูมิเราต่างโดนซ้อม และถูกพาตัวมายังสถานที่แห่งนี้
เราถูกโยนเข้าห้องสี่เหลี่ยม ที่มีหน้าแต่งและประตูอย่างละบาน
พวกเราถูกมัดมือ และปาก........ไม่มีใครในกลุ่มพูดอะไร...นอกจากโยนเรา 2 สองมาไว้ห้องนี้
“อูอ เอ็นไรเอ่า (ภูมิเป็นไรเปล่า)” ผมพยายามถามคนที่โดนหักกว่าผม ซึ่งโดนซ้อมอย่างสะบักสะบอม
พวกเราอยู่ในห้องนานมาก จนได้ยินเสียงคนไขประตูเข้ามา
ก่อนที่พวกมันจะแก้ผ้าที่ปิดปากผมออก
“อ้าว...มึงพูดสิ....”
ผมไม่รู้ว่าต้องพูดอะไร จนพวกมันคนหนึ่งต๋อยเข้ามาที่ท้องผม
“โอ๊ย....” ก่อนที่ภูมิทำท่าจะลุกขึ้นอัดพวกมัน
“ภูมิ..” เพราะภูมิตั้งท่าจะสู้เลยทำให้โดนซ้อม
โทรศัพท์ถูกเอาออกไปจากปากผม
“คงได้ยินแล้วนะ...เตรียมเงินด้วย คนละ 5 ล้าน ถ้าไม่อยากให้พวกมันตาย ถ้าพวกมึงแจ้งความมันก็ตาย”
มันพูดเพียงเท่านี้ ผมก็รู้แล้วว่าตอนนี้พวกเราถูกจับมาทำไม
ผมหันไปมองภูมิที่ทรุดตัวอยู่ใกล้ๆ เนื่องจากโดนซ้อม ก่อนที่มันจะออกไปอีกรอบ
“ภูมิ เป็นไร มากไหม...” ผมขยับเข้าไปใกล้ๆ เพื่อดูอาการของเขา
สีหน้าเหยเกของภูมิแสดงถึงความเจ็บปวดที่ได้รับ
ผมไม่รู้ว่าคนที่รับสายเป็นใคร.... ผมนึกด่าตัวเองว่าน่าจะพูด เพราะจะได้รู้ว่าใครเป็นคนรับสาย
มันกลับเข้ามาอีกรอบพร้อมข้าวกล่อง 2 กล่องและน้ำ ที่ถูกโยนเข้ามา
พวกมันแกะมือผม ก่อนที่จะล็อคประตูจากด้านนอก...
มือผมเป็นอิสระ และผมก็ช่วยแก้มัดภูมิ
ผมกอดเขาไว้แน่น....เพราะสภาพร่างกายที่โดนซ้อมอย่างหนัก....
“ภูมิอดทนไว้นะ.....”
“เออ...กูไม่ตายง่ายๆ หรอ..” สีหน้าที่บอกว่าเจ็บปวด แต่ก็ยังอดทนไว้
คืนนั้นพวกเราไม่ได้แตะต้องอาหารเลย จนพวกเราหลับไป............
เสียงเปิดประตูกลับเข้ามาในตอนเช้า ที่ผมรู้เพราะแสงที่ลอดเข้ามาทางประตู
“เดี๋ยววันนี้พวกกูก็ได้เงินแหละ....พวกเงินนี้ตัวเงินตัวทองกูจริงๆ นะเนี้ย ใครชื่อภูมิว่ะ....”
“มึงจะทำไร..” ภูมิบอกออกไป
“คงเป็นมึงซินะ...” นั้นเป็นคำพูดก่อนที่มันจะเดินอาดๆๆ เข้ามา
“โทษนะโว้ย มีคนฝากขอบคุณมึงนะ..” ก่อนที่มันจะถีบเข้ามากลางหน้าอกของภูมิ
“อย่า..หยุดทำเถอะ อย่างไงพวกมึงก็ได้เงินแล้ว” ผมบอกออกไป
“เสียใจว่ะ...เรื่องซ้อมคนกูก็ชอบ เรื่องเงินกูก็ชอบ...” ก่อนที่มันจะเริ่ม
แต่ตอนนี้ภูมิคงสู้มันไม่ไหวเพราะโดนอัดตั้งแต่เมื่อวานจนน่วมไปแล้ว....
ผมพยายามบัง เท่าที่จะทำได้..
“มึงนี้ก็หาเรื่องหา กูไม่ได้คิดจะทำมึงซะหน่อย แต่เอาเถอะ ถ้าอยากก็จัดให้”
ก่อนที่ทั้งผม และภูมิจะโดนมันอัดน่วม...แม้...มันจะมาแค่คนเดียวในตอนนี้....แต่พวกผมก็ยังไม่มีแรงพอที่จะสู้มันได้
เลือดที่ไหลอาบอยู่ที่ปากพวกผมทั้งคู่ แถมคิ้วที่แตกอีกต่างหาก.....
มันซ้อมอย่างมันมือ........
+++++++++++++++++
“ใครบอกให้ทำสอง.....” มีเสียงรอดเข้ามาที่ประตู ซึ่งจริงๆ ถ้าไม่เงียบฟังคงไม่ได้ยิน
แต่เพราะพวกเราพูดกันไม่ไหวต่างหาก ทำให้ภายในห้องเงียบกริม
แต่ที่หูผมจะได้ยินเสียงเรียกชื่อของผมเอง.....
ผมพยายามคลานไป....เพื่อมองว่าใครเป็นเจ้านายพวกมันอีกที.....
กว่าผมจะหารูได้........เสียงที่ได้ยินก็เงียบไปแล้ว ผมพยายามเพ่งมองรู้เล็กที่แมลงเจาะไว้ แม้มันจะไม่ใหญ่
แต่ก็ทำให้ผมเห็นภายนอกตัวบ้านหลังนี้....ผมจะพยายามเอาตาตัวเองมองไปยังเสียงที่ได้ยินเมื่อกี้
..........แฟนพี่หนึ่ง....ความคิดผมเกิดขึ้นทันทีที่เห็นชายคนหนึ่งยืนอยู่ด้านนอก...พร้อมด้วยหญิงสาวที่ยืนเกาะแขนอยู่....
และนั้นผมให้ผมหยุดหายใจได้ เพราะคนที่ยืนอยู่ข้างๆ คือพี่หนึ่ง
“ส.......สอง.....ใคร....” เหมือนภูมิจะได้ยินเช่นกัน
ผมเพียงแต่ส่ายหน้า.... (ผมรู้ว่าตัวเองโกหกภูมิ...แต่ผมก็ยอมรับไม่ได้เช่นกันว่า สิ่งที่เกิดขึ้นนั้นเป็นฝีมือพี่หนึ่ง)....
ผมคลานมาหาภูมิพร้อมทั้งกอดเขาไว้แน่น.... “ภูมิ...ขอโทษ..ที่ทำให้เจ็บ..” ผมพูดเบาๆ ที่หน้าอกเขา
“พวกมันคงจะจับเรา แต่สองอยู่ด้วยต่างหากเลยโดนหางเลข....” ภูมิพูดเหมือนว่าตัวเองเป็นต้นเหตุของเรื่องทั้งหมด
ผมเพียงแต่ส่ายหน้าไปมา ..................
ผมอยากจะบอกว่าผมเห็นอะไร...แต่ผมก็ต้องหยุดปากตัวเองไว้
ตอนนี้มันคนเดิมจะเข้ามาอีกครั้ง...แต่...ที่หน้ามันมีลอยที่แดงอยู่ที่ใบหน้า......สีหน้ามันโกรธมาก
“มึง...เพราะมึง....” มันเดินเข้ามายังผมและภูมิ..
“อย่าทำพวกเราเลยนะ...” ผมร้องออกไป
“มึงมานี้” มันจับผมยืน ก่อนที่จะโยนออกไปอีกฝากของห้อง.....
เพราะความโกรธทำให้มันลืมที่จะปิดประตู......ที่เปิดเข้ามา
ผมพาตัวเองเดินออกไปอย่างเบาที่สุด เพราะตอนนี้มันกำลังซ้อมภูมิอยู่ ถึงแม้ภูมิจะร่างกายใหญ่โต
แต่ถ้าโดนแบบนี้ก็ตายได้เหมือนกัน เพราะความโกรธยิ่งทำให้มันอัดภูมิแบบไม่ยั้ง
ผมมองไปรอบๆ บ้าน......แต่ไม่เห็นอะไรพอที่จะใช้เป็นอาวุธได้
สายตาผมเจอหินก้อนหนึ่งซึ่งมันใหญ่พอที่จะทุบหัวคนได้
อยู่ๆ ผมก็มีแรงฮึด ผมเดินไปหยิบหินก้อนนั้นก่อนที่จะกลับเข้ามา
ภาพที่ผมเห็นยิ่งทำให้ผมมีแรง เพราะคนตรงหน้าผมตอนนี้แย่กว่าเดิมมาก....
ตุบ......ผมเงื้อมือขึ้นและทุบลงไปที่ต้นคอของมัน......
มันเซเพราะก้อนหินที่ผมทุบ....แต่เพราะน้ำหนักผมคงไม่พอ.......จึงทำได้แค่ให้มันเจ็บปวดอย่างมากเท่านั้น
หินที่ผมถืออยู่ตกลงพื้นพร้อมกันการทุบครั้งแรก........
“อ๊าก.....ไอเหี้ย มึง อย่าอยู่เลย....” ก่อนที่มันจะมาคว้าคอเสื้อผม และประเคนหมัดแรกลงมา
ตุบ........เสียงก้อนหินเดิมที่ลงมาที่มันอีกครั้ง....แต่ครั้งนี้มันแรงพอที่จะทำให้มันทรุดและนอนนิ่งได้
หินที่อยู่ในมือภูมิ....พวกเราพยุงซึ่งกันและกันออกมาจากบ้านหลังนี้ซึ่งมีป่ารกเป็นเหมือนกำแพงบ้าน
พวกเราพยายามวิ่ง..เพื่อออกจากสถานที่แห่งนี้... แต่เหมือนยิ่งเราวิ่ง ..เราก็ยิ่งช้าลง...
“หยุด..........” เสียงชายอีกคนสั่งให้พวกเราหยุด
พวกเราทั้งคู่หันกลับไปมองถึงสถานการณ์ด้านหลัง
“ไอบอย............” เสียงภูมิที่พูดขึ้นมา และนั้นทำให้ผมรู้ว่าคนที่อยู่กับพี่หนึ่งคืนนั้นชื่อว่าบอย
“มึงต้องการอะไร........” เสียงภูมิ
“กูก็แค่ต้องการเงิน ของมึงนิดหน่อย....”
“นั้นมึงก็ปล่อย สองไป...” เพราะคำพูดนี้ทำให้ผมตัวสั่น เพราะว่าคนที่โดนจริงๆ คือภูมิแน่นอน ยิ่งถ้าผมไม่อยู่พี่หนึ่งอาจเอาถึง
ตายก็ว่าได้ ได้ทั้งเงิน แถมยังได้แก้แค้นอีก
“ไม่ ถ้านายไม่ไป กูก็ไม่ไป..” ผมบอกมัน
“พวกมึงนี้รักกันจริงนะ....ตอนแรกกูก็คิดจะเราเงินอย่างเดียว แต่พวกมึงดันมาหนี ทำให้กูต้องออกมา....นั้นมึงก็ตายเป็นผีเฝ้า
บ้านนี้แล้วกัน..ส่วนเงินนะ เดี๋ยวกูก็ได้...”
ก่อนที่มันจะเล็งปืนมาที่ภูมิ “อย่า....มึงไม่คิดจะได้เงินก่อนฆ่าพวกกูหรือไง..” ผมบอกออกไป
“กูไม่คิด เพราะไงกูก็ได้อยู่แล้ว....555”
“หยุด.....นี้มันจะเกินไปหน่อยแล้วนะบอย...” เสียงผู้หญิงพูดขึ้นมา พร้อมเธอเดินออกมาจากมุมมืดที่ผมไม่ได้สังเกต
“หนึ่ง....” นั้นคือเสียงภูมิที่ร้องขึ้นมา
“เธอนี้มันเลวตั้งแต่ เด็กยังโตเลยนะ...” พี่ของภูมินั้นทำให้พี่หนึ่งโกรธมาก
“แล้วมึงจะพูดทำไมภูมิ..” ผมกระซิบบอกเบาๆ
“บอย....ฆ่ามันซะ แล้วปล่อยสองไป..” เป็นเหมือนคำสั่งประกาศิตของพี่หนึ่ง
นั้นทำให้ผมต้องเอาตัวเองเข้าบัง เพราะผมคิดว่ายังไงต้องไม่โดนฆ่าแน่นอน
“พี่หนึ่งถ้าจะฆ่า ก็ฆ่าผมด้วย..” ผมพูดเพราะอยากจะดึงเวลาให้นานที่สุด
ผมมีความรู้สึกว่าทั้งไอบอย ทั้งพี่หนึ่งเหมือนกำลังควบคุมตัวเองไม่ค่อยอยู่ หรือว่าพวกเราอัดยาเข้าไป...
“พี่ปล่อยเราไปเถอะ...ผมสัญญาว่าเรื่องนี้จะไม่ถึงตำรวจแน่นอน...” ผมพูดเพื่อให้เขารู้สึกกลัวขึ้นมาบ้าง
และยอมที่จะเปลี่ยนใจ
“ตำรวจ...เหอะ...มึงคิดว่าตำรวจจะทำอะไรกูได้...นั้นกูตัดสินใจแล้ว พวกมึง 2 คนก็นอนตายด้วยกันที่นี่แหละ..”
ก่อนที่มันจะยิงกระสุนนัดแรงออกมา ซึ่งเฉียดผมไปนิดเดียว
ความร้อนที่ผ่านมาและเลยไป ทำให้ความเจ็บแปล๊บเข้ามาที่ผม
“บอย..อย่า...”เสียงพี่หนึ่งเมื่อเห็นเลือดออกจากร่างกายของผม
“สอง....” มีเลือดไหลออกมาตรงหัวไหล่และเริ่มซึมเปรอะมากขึ้น
“พี่หนึ่ง อย่าทำแบบนี้เลยนะครับ...” ผมพยายามพูด ก่อนที่กระสุนนัดที่สองจะถูกยิ่งออกมา
แต่เพราะหนึ่งปัดมือของไอบอย ขึ้นไปบนฟ้า...ทำให้กระสุนนัดที่สองวิ่งขึ้นฟ้าแทน
แต่นั้นก็ทำให้พี่หนึ่งโดนตบด้วยกระบอกปืนที่ไอบอยถืออยู่ในมือ......
และเพราะลูกปืน 2 นัด ทำให้พวกผมได้ยินเสียงรถของตำรวจ....
“ไอบอย มึงปล่อยพวกกูไป..แล้วมึงก็รีบหนีไปซะ..เอามันไปด้วย” ภูมิชี้ไปที่พี่หนึ่ง
ซึ่งมีเลือดกบปากอยู่.....
“ ฮ่า ฮ่า กูบอกแล้วไง ตำรวจก็ทำอะไรกูไม่ได้....” นั้นเป็นคำพูดสุดท้ายก่อนที่มันจะเล็งปืน
มายังพวกเรา 2 สอง
พวกเรามองตากัน เพราะรู้ว่ารอบนี้คงไม่รอดแน่นนอน.....
ปัง! นั้นเป็นชั่วนาที ที่ภูมิผลักผมออกไป ก่อนที่มันจะโดนยิง
ตามด้วยเสียงปืนอีกหลายนัด....
“อ๊ากกกกกกกกกกก........................ภูมิ..........” สติผมหลุด เพราะภาพตรงหน้า ก่อนที่ผมจะช็อกแล้วสลบตามคนที่นอนอยู่
ตรงหน้าผม
++++++++++++++
+++++++++++++
ไม่พออ่ะ ต่อด้านล่างนะ :กอด1:
-
ช่วงที่2
“คุณหมอค่ะ ภูมิจะเป็นอะไรมากไหมค่ะ.......” เสียงแม่ภูมิที่เดินตามรถเข็นเข้ามายังห้องฉุกเฉิน
ไม่มีใครบอกอะไรให้แม่ภูมิสบายใจเลย
ตามมาด้วยรถเข็นที่มีร่างของสองนอนอยู่เช่นกัน
“สอง...สองลูก...” เสียงแม่สองที่ร้องถามหมอที่เดินเข็นคนไข้อีกรายเข้าห้อง
มีเพียงร่างของหญิงสาว 2 คนที่ร้องไห้กอดกัน เพราะลูกชายที่เธอรัก...กำลังอยู่ในช่วงอันตราย
การเฝ้ารอที่ยาวนาน.....ทำให้พวกเธอกระวนกระวาย
กระทั่งห้อง I C U ห้องแรกเปิดออก
“คุณหมอสองเป็นไงบ้าง บอกฉันมา..” เสียงแม่ของสองร้องถาม
“ลูกคุณปลอดภัยครับ บาดแผลทะลุหัวไหล่ กระสุนไม่ฝัง แต่เสียเลือดมากครับ แต่โดยรวมปลอดภัยครับ..”
คำตอบของหมอทำให้ผู้เป็นแม่คนหนึ่งสบายใจขึ้น และยิ่งเพิ่มความกังวนให้แม่อีกคน
รถเข็นของสองถูกพาออกมา และถูกเข็นเข้าห้องปลอดเชื้อ ซึ่งอยู่ไม่ห่างกันมากนัก
“คุณเพ็ญ...ภูมิต้องปลอดภัย....” เสียงแม่สองพูดให้กำลังใจ
พวกเขากอดกัน และสวดมนต์ให้พระคุ้มครองให้ชายที่อยู่ในห้อง I C U อีกคนปลอดภัย
นานทีเดียว ที่ไฟหน้าห้องปิดลง.....พร้อมกับหมอเจ้าของไข้
เธอทั้งสองลุกขึ้นและถามถึงสิ่งที่อยากรู้
“คุณหมอ ภูมิเป็นไงบ้างค่ะ..”
“ครับปลอดภัย..ดีนะที่ไม่โดนส่วนสำคัญ...” นั้นเป็นอีกคำพูดที่ทำให้ทั้งสองโล่งใจได้พร้อมๆ กัน
ชายคนที่สองถูกเข็นออกมาและพักให้ห้องปลอดเชื้อ
+++++++++
1 อาทิตย์เต็มสำหรับห้องปลอดเชื้อที่มีชาย 2 คนนอนหลับใหลอยู่อย่างไม่ได้สติ
ก่อนที่จะถูกแยกออกมานอนในห้องพิเศษซึ่งอยู่ติดกัน.......
++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
เสียงโวยวายแรกที่ชายคนหนึ่งรู้สึกตัว เกิดขึ้น
“ไม่ ไม่ ไม่อยากจับปล่อย...............” มีดปลอกผลไม้ที่อยู่ในมือมีด
“ไม่อยากอยู่....ปล่อย.......” ความโศกเศร้า เพราะตัวเองเสียภูมิ
เขาพยายามทำร้ายตัวเอง มีดที่วางอยู่ข้างๆ พร้อมกับผลไม้ที่วางอยู่ในถาด
เขาหยิบมันขึ้นมาก่อนที่จะปาดแขนด้วยเอง และครั้งที่สองก่อนที่จะทำให้ลึกลงไปยิ่งกว่า
ก็มีอะไรบางอย่างทิ่มลงมา ทำให้เขาไม่รู้สึกตัว
ในความฝันผมเห็นตัวเองนั่งเล่นอยู่กับเจ้านาย และภูมิ.....ก็นั่งอยู่ข้างๆ
ผมยืนมองภาพตรงนั้นอยู่ แต่อยู่ๆ พี่หนึ่งก็ถือปืน แล้วมายืนด้านหลังภูมิ
ก่อนที่พี่หนึ่งจะยิ่ง ผมพยายามห้ามและปัดปืนในมือแต่ก็ไม่มีอะไรเกิดขึ้น
ผมเอาตัวเองบังกระสุน แต่มันทะลุผ่านตัวผมไปและไปโดนภูมิ
มีเลือดไหลออกมาจากตัวเขา ก่อนที่เขาจะก้มหน้าและฟุบไป
“อ๊ากกกกกกกกก ภูมิ...ผมเริ่มร้องเรียกในฝันนั้น..ผมพยายามอุ้มเข้าแต่ทำยังไมตัวเขาก็ไม่ขยับ
ผมตะโกนเรียกเท่าไหร่เขาก็ไม่ยอมตื่น..................
แล้วภาพตรงหน้าก็จางหายไป กลายเป็นภาพสมัยเด็กที่ผมกับพี่หนึ่งคอยเอาแต่แกล้งภูมิ
เป็นภาพที่ผมกับพี่หนึ่งผลักภูมิตกน้ำในร่องมะม่วง..
ผมกระโดดลงไปในร่อง ตอนที่พวกเราในวัยเด็กผลัก.....ผมพยายามช่วยเขา..แต่ก็เหมือนเดินคือผมไม่สามารถสัมผัสหรือแตะ
ต้องเขาได้ ผมร้องตะโกนให้คนมาช่วยเขาให้ขึ้นจากน้ำ.....
“ช่วยเขาด้วย.....ช่วยเขาด้วย....ผมร้องบอกออกไป...”
และภาพสุดท้าย
เสียงกระสุนที่ดังก้องหลายนัดติดกัน
พร้อมทั้งภาพที่เขาเป็นคนผลักผมออกมาและเขาก็รับกระสุนไว้แทน
“ฮือ ฮือ...ภูมิ” เสียงร้องเรียกที่ผมร้องออกไป ผมลุกขึ้นเดินไปยังเขาและเขย่า แต่ก็เหมือนเดิมคือ ผมไม่สามารถจับหรือแตะ
ต้องเขาได้
ก่อนที่ทุกอย่างจะมืด.........จนผมองอะไรไม่เห็น
+++++++++++++
ฉันมองเห็นลูกชายตัวเองตื่นขึ้นมา แล้วทำร้ายตัวเอง
แม้เขาจะตื่นแต่สายตาของเขาเหมือนจะไม่เข้าใจว่าอยู่ไหน
สายตาที่ไม่มีน้ำหนัก เลื่อนลอยไปออกไป
และสายตาของเขาก็กลับลงมามองมือของตัวเอง ที่ถูกมัดอยู่ข้างเตียง
“ภูมิ.......รอด้วย.....” มีเพียงเสียงที่พูดซ้ำแล้วซ้ำเล่า พร้อมกับน้ำตาที่ไหลเป็นทาง
“สอง สอง....” ฉันพยายามเรียนให้เขามีสติ
“สอง ภูมิปลอดภัย....” ฉันพยายามพูดเสียงดังเพื่อให้เขาได้ยิน แต่เหมือนเสียงที่ฉันพูด ไม่ทำให้เขาได้ยินเลย
ก่อนที่เขาจะหลับตาลงอีกครั้ง ฉันถึงกับร้องไห้กับภาพที่เห็น....
ตอนที่เขาตื่นมาครั้งแรก เขาหยิบมีดปอกผลไม้ที่วางไว้และทำร้ายตัวเอง
ฉันไม่คิดว่าจะทำให้เขาคิดสั้นได้
อยู่ๆ เขาก็ปาดข้อมือตัวเอง ดีที่ต้องนั้นมีหมอและนางพยาบาลอยู่ในห้อง....
ฉันเดินออกไปนอกห้องพร้อมกับร้องไห้ เสียงดัง เพื่อระบายความอึดอัด
“คุณนุช...ทำไมคุณมาร้องไห้แบบนี้ ไม่เข้าไปดูแลสองหรือ” เสียงคุณเพ็ญที่เดินเข้ามา
“เพ็ญ พี่ไม่ไหวแล้ว ฮือ....สองไม่ยอมหลุดจากสภาพนั้นเลย เหมือนเขาจะรับไม่ได้....” ฉันยิ่งร้องไห้ดังเข้าไปอีก
มีเพียงมือที่กุมที่หัวไหล่ เหมือนเป็นกำลังใจให้
“สองเป็นเด็กอ่อนไหว......เขาคงไม่ยอมเชื่อถ้าไม่ได้เห็นกับตาตัวเอง..” นั้นเป็นเสียงเพ็ญที่พูด
ฉันเดินเข้ามาห้องของภูมิซึ่งอยู่ใกล้ๆ เขากำลังนอนหลับไม่ได้สติเช่นกัน มีสายระโยงระยาง เต็มไปหมดพร้อมทั้งถุงเลือดด้วย
เช่นกัน
“เพ็ญ วันนี้ภูมิเป็นยังไงบ้าง ..” ฉันถามออกไปด้วยอาการเป็นห่วง
“ตอนนี้ดีขึ้นมากแล้วแต่ยังไม่รู้สึกตัวนะ....พวกรอยช้ำต่างๆ ก็เริ่มหมดแล้ว เลยแค่แผลที่โดนยิงเท่านั้นแหละ...”
ฉันไม่เคยคิดเลยว่าเพ็ญจะเป็นคนเข้มแข้งถึงเพียงนี้ เธอสามารถควบคุมอารมณ์ได้เป็นอย่างดี
ซึ่งผิดกับฉันเป็นอย่างมาก
ฉันของตัว....เพื่อเดินกลับมายังห้องที่ลูกชายฉันนอนอยู่......
ตำรวจบอกว่า เขาตามหนึ่งไปเพราะสงสัยเรื่องการเรียกค่าไถ่ และเมื่อตำรวจตามไปก็เห็นว่าคนร้ายกำลังจะยิงภูมิ
ทำให้ตำรวจต้องวิสามัญคนร้าย...... ส่วนลูกสาวฉันโดนฉันข้อหาพยายามฆ่า....แต่เพราะเธอช็อกรวมทั้งยาที่เสพติดอยู่ทุกวัน
...ซึ่งฉันไม่เคยรู้เลย...ทำให้เธอสติหลุด เหมือนกลายเป็นคนบ้า พูดไม่รู้เรื่อง และหวาดกลัวอยู่ตลอดเวลา พร่ำเพ้อ.
ตอนที่ฉันไปเยี่ยม หนึ่งไม่รู้ด้วยซ้ำว่าฉันไปเยี่ยม ...เมื่อหมอวินิฉัยว่าหนึ่งสภาพจิตบกพร่อง ทำให้หนึ่งไม่ติดคุกแต่เธอก็เป็นบ้า
ไปเสียแล้ว...ตอนนี้ชีวิตหนึ่งมีเพียงเรื่องเงินเท่านั้นที่อยู่ในความคิด หนึ่งถูกส่งเข้ารับการรักษาภาพจิตที่บกพร่อง....
เป็นเพราะเงินตัวเดียวที่ทำให้ครอบครัวของฉันต้องเป็นแบบนี้ เป็นเพราะฉันที่มักใหญ่ใฝ่สูง จึงต้องทำให้ทุกคนในครอบครัวฉัน
ต้องเจ็บปวด......
++++++++++++++++++
ฉันนั่งมองสองที่ตอนนี้ตื่นอยู่ “สอง สอง....ภูมิปลอยภัยนะลูก..” ฉันพยายามพูดกรอกเข้าไปในหูของลูกชายของฉัน
“ภูมิ.ภูมิ...ฮือ ฮือ อย่าไป อย่าไป...เอาสองไปด้วย..อย่าทิ้งไว้...” คำพูดที่ไม่ประติดประต่อทำให้ฉันรู้ว่า
สองรักภูมิมากแค่ไหน.....ฉันเคยที่จะให้สองคบกับคุณภพ เพราะเรื่องที่ภูมิทำไว้กับสอง.... ฉันพยายามปฏิเสธความสัมพันธ์ที่
พวกเขามี....
แต่ตอนนี้ฉันรู้แล้วว่า....ถ้าฉันคิดแบบนั้น มันเหมือนเป็นการฆ่าลูกชายตัวเองทางอ้อม....ซึ่งต่อไปฉันจะไม่ทำผิดอีกเป็นครั้งที่
สอง ในทุกๆ อย่าง
ตลอดเวลา อีก 1 สัปดาห์ ที่สองต้องคอยฉีดยาเพื่อให้คลายความเครียด...เพราะบางครั้งเขาตื่นขึ้นมาแล้วเหมือนจะพยายาม
ทำร้ายตัวเอง แม้ว่าจะมีเชือกมัดเขาไว้ก็ตาม
และนั้นทำให้ฉันเสียน้ำตาทุกครั้งที่เห็นสองเป็นแบบนี้
++++++++++++++++
“อ้า .........” ผมลืมตาตื่นขึ้นมา เหมือนว่าตัวเองนอนไปนานเป็นปีเลยทีเดียว
“ภูมิ ภูมิรู้สึกตัวแล้ว....” เสียงแม่ผมเอง
“แม่......” ผมเรียกหาแม่ที่มายืนน้ำตาไหลอยู่ข้างๆ
เหมือนแม่จะกดออดเรียกพยาบาลเข้ามา
สักพักผมก็ถูกวัดไข้ เช็คร่างกาย โดยมีพยาบาล และหมอ มาทำการตรวจ
หลังจากหมอและแม่คุยกันเสร็จ ก็เหลือเพียงผมกับแม่
“ภูมิ ปลอดภัยแล้วนะ...” แม่ผมบอกให้ผมรู้ตัว
ผมนอนนึกสักพักว่าเกิดอะไรขึ้น......และภาพความทรงจำเก่าๆ ก็ฉายเป็นฉากๆ ให้ผมจำได้
“แม่ สองอยู่ไหน..” มีเพียงรอมยิ้ม ซึ่งก็ทำให้ผมสบายได้
“สองก็ปลอดภัยจ๊ะ..แต่...” เหมือนแม่จะไม่อยากพูดต่อ
“แต่อะไร บอกผม...” จากความสบายใจกลายเป็นความร้อนใจขึ้นมาแทนที
ผมรู้สึกเจ็บนิดหน่อยตอนขยับตัว แต่ไม่มากเท่าไหร่.........
“สอง เห็นลูกล้มไปต่อหน้าต่อตา ทำให้เขาคิดว่าเสียลูกไปแล้ว...แล้ว...”
“แล้วอะไร.........”
“แล้วตอนนี้.....เขาฟื้นแล้ว...แต่เขาไม่คิดจะรับความจริงที่เกิดขึ้น เขายังหลงอยู่ในโลกส่วนตัว.....เขาไม่ยอมฟังด้วยซ้ำว่าลูกก็
ปลอดภัย.......” เสียงทุกข์ใจของแม่ทำให้ผมถึงกับน้ำตาไหล.....
เป็นเพราะผมที่ทำให้เขาเห็นสิ่งที่ไม่สมควรเห็น...
“แม่เขาอยู่ไหน....” ผมถามออกไป
“เขาอยู่ห้องข้างๆ จ๊ะ..ตอนนี้หมอยังต้องฉีดยาให้เขาอยู่ ......”
ผมขอให้แม่บอกพยายามให้มาพาผมไปหาสอง.....ซึ่งแม่ผมก็ยอมเรียกพยาบาลให้
โดยให้ผมสัญญาว่าจะไม่ดันทุรังเกินเหตุ..ซึ่งผมก็รับปาก
รถเข็นถูกเข็นมายังห้องที่อยู่ข้างๆ ภายในห้องมีเพียงน้านุชเท่านั้นที่นั่งอยู่
ภาพที่เธอเห็นผม ทั้งดีใจและตกใจด้วยเช่นกัน
“ยินดีต้อนรับกลับนะภูมิ..” เสียงน้านุชที่ทักทาย เหมือนเป็นคำอวยพร
สายตาของผมมองไปยังเตียงสีขาวพร้อมกับร่างที่หลับอยู่บนเตียง
โดยที่มือทั้งสองข้างถูกมัดอยู่.......ผมถูกเข็นเข้าไปยังร่างนั้น
และผมเห็นผ้าพันแผลตรงข้อมือของสอง ซึ่งไม่น่าจะเกิดขึ้นได้
“น้าเพ็ญ มือสองเป็นอะไร.......”
ไม่มีเสียงพูด เธอเอามือปิดปากและวิ่งออกไปนอกห้อง
“แม่มือสองเป็นอะไร.......”
ฝ่ามือของแม่จับที่บ่าผมเบา ๆ
“สองคิดว่าลูกตายไปแล้ว เขาเลยพยายามที่จะทำร้ายตัวเองเพื่อตามลูกไป”
เพราะคำพูดนั้นทำให้ผมถึงกับหลั่งน้ำตาได้...... มือของผมกรอบกุมอยู่ที่มือที่โดนมัดอยู่
“สอง สอง ตื่นสิ...” ผมพยายามเรียกให้เขารู้สึกตัว
แต่ไม่มีเสียงตอบรับจากร่างที่นอนหลับอยู่นั้น
“แม่ตอนนี้ผมก็รู้สึกดีแล้ว ย้ายห้องให้พวกผมได้ไหม ผมอยากอยู่ห้องเดียวกับเขา..” เหมือนเป็นคำร้องขอ ของเด็ก
แต่แม่ผมก็ไม่ขัดหรือห้าม แม่เพียงปรึกษาหมอ ซึ่งก็ได้รับคำอนุญาตให้สามารถอยู่ด้วยกันได้
ดังนั้นพวกเราจึงได้ย้ายมาอยู่ห้องเดียวกัน โดยมีแม่ๆ ทั้งสอง คอยดูแลอยู่ใกล้ๆ
ผมสังเกตว่าพวกแม่ๆ ของผมจะเริ่มเข้ากันได้ดี....
ก่อนที่สายตาผมจะมองไปยังร่างที่นอนอยู่
“ฮือ.............ฮือ...........ภูมิ รอด้วย...อย่าทิ้งสองไว้..” นั้นเป็นเสียงแรกที่ผมได้ยินหลังจากที่ผมตื่น
แม่ผม และแม่สองลุกขึ้นเพื่อมายังสองที่เริ่มลืมตาอีกครั้ง
ผมลุกขึ้นด้วยการช่วยเหลือของแม่ ก่อนที่จะลงจากเตียงเดินไปยังเตียงของสอง
“สอง สอง....”ผมเรียกเขา
“อย่าทิ้งไป....อย่า..” ก่อนที่แขนสองข้างจะเกร็งและกระดุกแรง ทำให้แผลที่เป็นอยู่ มีเลือดซึม...
น้ำตาที่ไหลออกมาของสองยิ่งทำให้ผมทรมานเพิ่มขึ้นไปอีก
เข้าร้องอยู่แบบนั้น ก่อนที่จะหลับไปอีกรอบ
“ภูมิ..ช่วยสองด้วยนะ..” เสียงน้านุชที่เริ่มกล่าวพร้อมทั้งน้ำตา...
!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!
ตอนนี้บ้านผมคือโรงพยาบาลก็ว่าได้ เพราะผมอาศัยนอนที่นี่ 3 อาทิตย์แล้ว
หลังจากที่ผมฟื้น ผมก็มาอยู่กับสอง ร่วมอาทิตย์เช่นกัน และสองก็ยังไม่ยอมตื่นจากฝันซักที
ส่วนผมต้องนี้ก็เดินเหินได้แล้ว เพราะแผลที่โดนยิง อยู่ตรงหน้าท้อง
ส่วนตอนนี้แผลสองก็ดีขึ้นพอๆ กัน ส่วนแผลที่ข้อมือก็ไม่มีเลือดออกแล้วด้วย
ผมเลยบอกให้แม่ของเราทั้งคู่กลับไปพักที่บ้าน....เพราะผมรู้สึกว่าท่านเริ่มจะสุขภาพไม่ดี
และตอนนี้ผมก็ช่วยตัวเองได้แล้ว....มีเพียงนางพยาบาล ผมก็อยู่ได้....
ซึ่งแม่ของพวกเรายอมที่จะทำตามที่ผมบอก คือท่านจะมาตอนเช้า ส่วนช่วงเย็นก็ให้นางพยาบาลดูแล
ผมได้รับการบอกเล่าถึงเหตุการณ์ และผลของเหตุการณ์ที่เกิดขึ้น ซึ่งผมต้องยอมอโหสิกรรมให้ไอบอยที่ตายไป
และหนึ่งที่ต้องเข้ารับการรักษาตัว....ซึ่งผมคิดว่าเป็นเพราะเวรกรรมที่ทำกันไว้....และผมยอมอภัยให้กับทุกสิ่งที่เธอเคยทำไว้กับ
ผม.....
“ภูมิ...ภูมิ.” มีเสียงเรียก ของคนที่ตื่นขึ้นมา
นั้นทำให้ผมรีบลุกไปยืนข้างๆ เตียง
“ภูมิ...ภูมิ..” มีเพียงคำพูดเท่านั้นที่เปล่งออกมา แต่เหมือนน้ำตาจะหมดแล้วเพราะสองร้องจนไม่มีน้ำตาจะให้ไหล
“สอง..สอง “ ผมทั้งกุมมือเข้าและเรียกเข้าไปด้วย ซึ่งผมทำทุกครั้งแต่ก็ไม่เคยได้รับการตอบกลับ
วันนี้ผมตั้งใจว่าจะไม่ใจดีกับสองอีกแล้ว เพราะผมใจดีผมเลยไม่ยอมรู้ตัวสักที
แต่ผมก็ต้องให้แม่ๆๆ กลับกันไปก่อนนั้นแหละ
“ภูมิ ภูมิ...” เสียงสองที่เรียกอยู่แบบเดิม
ผมตัดสินใจ ตบหน้ามันแรงมากๆ “สอง มึงจะตื่นได้ยัง...” พร้อมทั้งพูดลอดไร้ฟัน
แต่ไม่มีการตอบกลับ .....แต่นั้นก็ไม่ทำให้สองเรียกผมอีก.....ตามันมองผมแต่เหมือนจะไม่เห็น
“สอง ถ้ามึงไม่ตื่น กูจะทรมานมึงจริงๆ นะ..” ผมพูดออกไปอีก
ก่อนที่ผมจะตบมันลงไปอีกที.... “เจ็บ.....เจ็บ.”
นั้นเป็นคำพูดที่ผมได้ยิน หลังจากคำว่าภูมิ อย่าไป หรือ รอด้วย
ก่อนที่มันจะค่อยๆ หลับตาลงอีกครั้ง....
ใช่......ผมรู้สึกดีที่มันพูดคำอื่นบ้าง.......
มันตื่นตอนเกือบรุ่งสางอีกรอบ....ซึ่งผมก็ทำเช่นเดียวกับตอนครั้งแรก
คือตบมันไปที่แก้ม....และผมว่าผมยังไม่ตาย ให้มันรีบตื่นมาดู......
ก่อนที่มันจะหลับไปรอบที่สอง
ผมตื่นมาก็เห็นแม่ๆ มาถึงแล้ว “ภูมิ ไปทำอะไรสองทำไหมหน้าสองถึงแดง...” แม่ผมถามด้วยอาการฉุนเฉียว
“ผมตบมันเอง..” ผมบอกออกไป ก่อนที่จะเห็นสีหน้าน้านุช
“ผมแค่คิดว่าตัวเองใจดีกับมันเกินไปแล้ว..ทำให้มันไม่ยอมตื่นซักที ผมเลยลองทำดูเพื่อมันจะตื่นนะ” ผมไขข้อข้องใจให้กับแม่ๆ
ทราบ
“แต่ก็เหมือนจะได้ผลนะ ก็มันบอกว่าเจ็บ ก่อนที่จะหลับไป..” ผมรีบบอกผลลัพธ์ที่ได้จากการกระทำ
เพราะถ้าไม่บอกแม่คงเอาผมตายที่ไปทำลูกคนอื่นเขา
“จริงหรอภูมิ สองพูดอย่างอื่นแล้วใช่ไหม” กลับกลายเป็นเสียงน้านุชที่พูดด้วยความตื่นเต้น
“พี่นุชแต่สองต้องเจ็บตัวนะ เพ็ญว่าไม่สมควร” เสียงแม่ค้านทันที
“ไม่เป็นเพ็ญ ถ้าสองเจ็บตัวนิดหน่อยแล้วเริ่มรู้ตัว พี่ก็ว่าดีแล้ว” เสียงน้านุชบอก
ซึ่งผมสังเกตว่า เธอสองคน กลายเป็นพี่น้องกันไปแล้ว (แต่ก็ดีเหมือนกัน)...........
ผมได้รับอนุญาตจากแม่สอง (น้านุช) ซึ่งผมก็พอใจกับผลงานตัวเองเมื่อคืนเช่นกัน
แต่ตอนกลางวันผมลงไม่กล้าลงมือต่อหน้าแม่ๆ หรอครับ
จนตอนดึกนั้นแหละ “ภูมิ ภูมิ” ผมได้ยินเสียงก่อนที่จะไปปฏิบัติภารกิจ
แต่รอบนี้ผมตั้งใจจะทำมากกว่าตบนิดหน่อย....
ผมดึงเสื้อที่สองใส่อยู่ให้ออก ....(ชุดคนไข้ครับ แกะง่ายแต่กระตุก 3 ที ก็เปิดหมดแล้ว)....
ผมตบหน้ามันไปอีกที ก่อนที่จะใช้มือ บีบเบาๆ ที่หัวนมข้างที่มีจิว เพราะตรงนี้จุดอ่อนของสองมัน
“กูบอกให้ตื่น....สองกูอยู่นี้ไง.ไม่เห็นหรือไง..” ผมบอกมันด้วยเสียงอันเข้ม เพราะคิดว่าเสียงผมทำให้มันได้ยินบ้างก็ยังดี
ก่อนที่ผมจะบีบขย้ำหัวนมมัน จากหนึ่ง ไปสอง
เสียงหายใจแรงๆ เกิดขึ้นเมื่อผมเริ่มที่จะให้ปากตัวเองกัดไปที่เนื้อที่อยู่ด้านบนของจิว
ห๊ะ ห๊ะ ห๊ะ เสียงหายใจหอบๆ และมือของมันพยายามกระตุกเชือกให้เป็นอิสระจากการถูกมัด
ซึ่งผมยอมเกาะมือมันให้เป็นอิสระข้างหนึ่ง
ก่อนที่มันจะมาขยี้ที่หัวผม “กูบอกให้ตื่นไง....” ผมพูดออกไปอีก แต่ไม่มีเสียงตอบกลับ มีเพียงอาการหายใจแรงๆ เท่านั้น
ผมใช้มือ สอดเข้าไปในกางเกง.....ก่อนที่จะควักมันออกมาถูกขึ้นลงอย่างแรง
“อ่า อ่า ภูมิ....” เสียงที่ผมคิดว่ามันคงรู้สึกตัว ........แต่ไม่ใช่
ผมพยายามชักขึ้นลงเพื่อให้มันตั้งหรือให้มันรู้สึกไวต่อความรู้สึกตัวเอง
ตัวมันบิดไปมา อยู่บนเตียงนอน หน้าท้องเอ่นขึ้นเหมือนต้องการอะไรบางอย่าง
“อ่า อ่า อ่า” ผมก้มหน้าไปยังน้องชายของมันก่อนที่จะใช้ปากครอบครองส่วนที่โชว์โดดเด่น
ฟันผมกัดไปที่ปลายของน้องชายมัน ซึ่งทำให้มันบิดตัวเพื่อจะหลบผม แต่ผมก็คว้าแท่นเอาไว้
ก่อนที่จะใช้ปากใช้ลิ้นบริการจนสุดฝีมือ
“ภูมิ อย่า ภูมิ ไม่ไหวแล้ว...” ผมใช้เวลานานพอที่จะเล่นกับเจ้าน้องชายของมันได้ เมื่อมันเริ่มเกร็งผมก็จะหยุด
และใช้มือกดที่ส่วนปลายเอาไว้ และหันมากกัด มาเลียที่หัวนม พออาการเกร็งหาย ผมก็จะกลับไปทำให้มันต่อ
ผมทำแบบนี้อยู่หลายรอบ จนเนื้อตัวมันแดง และยิ่งน้องชายมันแดงยิ่งกว่าเนื้อตัวซะอีก
เพราะไม่ได้รับการปลดปล่อย จนครั้งสุดท้ายที่มันพยายามผลักให้ผมไปไกล เพื่อที่ตัวเองจะได้เป็นอิสระและปลดปล่อยนั้น
แหละครับ
ที่ทำให้ผมยอมปล่อยมือจากการบีบ เพื่อหยุดการหลั่งออกมา................
เสียงหายใจหนักๆ ที่เหมือนจะเอาอากาศเข้าปอดเพื่อต่อชีวิต
“สองถ้ามึงไม่รีบตื่น กูจะตายจริงๆ เอานะ เพราะกูต้องทำให้มึง .....” ผมบอกออกไป
ก่อนที่มันจะหมดแรงและหลับไปอีกรอบ
ซึ่งผมก็ต้องพาตัวเองเจ้าห้องน้ำ (ไปช่วยตัวเองคนเดียว....เดียวดาย) ก่อนที่จะกลับขึ้นเตียงนอน
อยู่ผมก็สะดุดตื่น เพราะรู้สึกอะไรบางอย่าง ผมพยายามคิดว่าตัวเองลืมอะไร
แล้วผมก็ต้องรีบลุกขึ้นเพราะ ผมนึกได้ว่าตัวเองแก้มัดสองไว้แล้วลืมมัดกลับ
ผมพยายามมองร่างที่นอนอยู่เตียง แต่ผมกลับเห็นมันนั่งขาห้อยอยู่ขอบเตียงแทน
“สวัสดีภูมิ...” ผมมองหน้าชายที่ยิ้มให้ผมและกล่าวทักทาย
สายตาผมจ้องไปยังดวงตาที่จ้องมองผม ใช่สายตามันมองมาที่ผมจริงๆ
“สอง........สอง...” ผมเดินลงไปจากเตียง เพื่อเดินเข้าไปหาสองที่นั่งอยู่ ผมเดินเข้าไปตรงกลาง
ก่อนที่ขาทั้งสองข้างจะโอบมาที่เอวผม
“สวัสดี ภูมิ.....” คำพูดเดิมที่มันพูดครั้งแรก พร้อมกับก้มลงมาจูบ ซึ่งผมก็เงือยหน้ารับ
“สองคิดถึงภูมินะ” คำพูดที่มันพูดออกมาทำให้ผมแทบร้องไห้ได้เลย
“สองหลับไปนายเลยนะ” ผมบอกออกไป
“อือ สองก็ว่างั้น แต่เหมือนได้ยินเสียงภูมิ สองก็เลยเดินมาเสียงมานะ” สิ่งที่สองบอกเหมือนเป็นความฝันที่เขาฝันอยู่
“สอง ยินดีต้อนรับกลับนะ...”
“อือ.......” เมื่อเราพูดเสร็จ.......เราแลกจูบกันและกัน.....อย่างยาวนาน.......
++++++++++++++++++++++++++++++++++
-
อ่าเป็นบ้าเองหรอน่าจะรุนแรงกว่านี้นะหนึ่ง..หึหึ
แต่ตบให้ฟื้นคิดได้ไงอ่ะภูมิเหอๆ
-
สองรักภูมิมากเลยนะนั่น !
หลับไปนานเชียว, ไอ้พี่หนึ่งไม่ได้สำนึกเลยนะนั้่น
-
หวานมาเชียว ฟื้นซะทีนะสองปล่อยให้ภูมิทรมานใจตั้งนานแหนะ
-
วิธีของภูมินี้ไอผลเร็วทันตามากเลยครับ :laugh:
-
ไม่ได้เข้ามาหลายวัน ได้อ่านยาวโลด
จะใจโครต ลุ้นสองสุดๆๆเมื่อไรจะตื่น
ในที่สุดสองก็ตืนแล้ว
ทุกอย่างเริ่มเข้าที่แล้ว
รอดูฉากหวานปนหื่นๆๆ อิอิ
-
อุแหม่จะจบแล้วขอncเตมๆซักตอนสิคะะะ
-
เอิ่ม. . . เป็นวิธีการรักษาที่ช่าง. . .
-
จะจบแล้วหรออ
ไว้จัง อยากให้มีต่ออีกอ่าาา
แต่แหม ปลุกด้วยวิธีแบบนี้ค่อยสมเป็นภูมิหน่อย
โฮะๆ หื่นอะ
-
:-[
เอาน่ะตื่นมาก็ดีแล้วไม่งั้นเฮียภูมิได้ลักหลับแน่ๆ555
+1และเป็ด
-
ภูมิคิดได้เนอะ สองตื่นมาสักที -..-
-
บิดๆๆๆๆ
อร๊ายยยย
ปลุกกันซ่ะเขินเลย :-[ :-[ :-[
-
เป็นการดูแลรักษาที่แบบว่า...แบบว่า.. :haun4: :haun4: :haun4:
-
ละครหลังข่าวรึเปล่าเนี่ย
ตบหน้าให้ฟื้น โอ้วจอร์จ ภูมินี่มัน ซาดิสม์ของแท้
ตอนหน้าขอ NC แรงๆ ปิดท้ายนะคะ ฮิฮิ :impress2: :impress2:
-
หน้ารักอะ
:-[ :-[
-
ThankS
-
และแล้วตอนจบก็มาจนได้.....ยังไงงานเลี้ยงก็มีวันเลิกลาเนอะ
ตอนนี้ก็เลย จัดหวาน ให้....ไม่รู้มีใครชอบหรือเปล่า..เหอะๆๆ
ขอบคุณติดตามอ่านนะคะ...แล้วจะหาเรื่องมาลงให้ (ขอบอกว่าความนี้เป็นเรื่องสั้น)
เราจะพยายามพัฒนาเพื่อให้ทุกคนมีความสุขที่ได้อ่านเรื่องที่เราแต่งนะ
ขอบคุณจากใจ จริงๆ แล้วเจอกันไหม
ตอน 16 ตอนจบ
“สอง สอง” เสียงแม่เข้ามาเห็นผม นั่งอยู่บนเตียง โดยมีภูมินั้นอยู่ตรงโซฟาครับ
“แม่...” พร้อมกับอ้อมกอดของแม่ที่ส่งมายังผม น้ำตาที่ไหลออกมานอกดวงตา
“ผมขอโทษ...”
“ไม่เลยลูก ลูกตื่นก็ดีแล้ว...” เสียงแม่ผมที่พยายามไล่ความคิดผิดๆ ออกไปจากหัวของผม
เรากอดกันอยู่นาน ........
“ภูมิขอบใจนะที่ช่วยสองไว้...”
“ครับ...” เสียงภูมิที่ตอบกลับด้วยท่าทีที่สุภาพ
“ตอนนี้ถือว่าฟาดเคราะห์ ต่อไปคงจะได้เจอแต่เรื่องดีๆ แล้วหละนะ...” น้าเพ็ญแม่ภูมิพูดขึ้นก่อนที่จะเดินและลงไปนั่งข้างๆ ภูมิ
ที่โซฟา
พวกเราอยู่ที่โรงพยาบาลต่อ แต่...เป็นอะไรที่น่าเบื่อมาก เพราะพวกเรามีแต่กินกับนอน อาจได้ออกไปเดินเล่นบ้าง...
จนสุดท้ายพวกเราพยายามทำตัวเองให้แข็งแรง พร้อมกันอ้อนหมอ เจ้าของไข้ของพวกเราแต่ละคน นั้นแหละครับถึงทำให้พวก
ผมออกจากโรงพยาบาลได้...
ช่วงที่เราอยู่โรงพยาบาลก็มีคนมาเยี่ยมเยอะแยะไปหมด...จนผมจำไม่ได้ว่าเป็นใครบ้าง
มีของเยี่ยมเต็มโต๊ะภายในห้องของเรา 2 คน
และวันนี้ก็เป็นวันสิ้นสุดการรอคอยซักที พวกเราจะได้กลับบ้านกันแล้ว
รถตู้ที่บ้านใหญ่มารับพวกเรา และแม่ของเราทั้ง 2 คน ออกจากโรงพยาบาล พร้อมทั้งกระเช้ามากมายก่ายกอง
พวกเราถูกพามายังบ้านใหญ่ ซึ่งมีคนในบ้านให้การต้อนรับอย่างอบอุ่น
คนที่บ้านใหญ่ผูกข้อมือเรียกขวัญพวกเราด้วยครับ....เหมือนกับเรียกให้ขวัญกลับมาอยู่ที่ตัว (ประมาณนั้น)
+++++++++++
“อ๊ะ เจ้านาย.....แกเป็นไงบ้าง” หลังจากที่พวกเราเรียกขวัญเสร็จ นมก็อุ้มเจ้านายมาหา
มันกระโดด จนตัวลอย และตะกุยที่ขาผมใหญ่เลย ผมอุ้มมันกอดไว้ แต่ไม่วายที่เจ้าตัวดีจะกระโดดจากตักมาเลียปาก เลียหน้า
ผม มันคงดีใจมากๆ ที่ได้เห็นผม ซึ่งผมก็ดีใจเช่นกัน...
เจ้านายกระโดดไปหาภูมิพร้อมทั้งเลียหน้าเหมือนกัน ก่อนที่จะกลับมานั่งอยู่บนตักผม
“แกนี่มันกระล่อนนักนะ เจ้านาย..” เสียงภูมิบอก เพราะเหมือนเจ้านายมันทำส่งๆ ไปงั้น
ก่อนที่จะกลับมาอยู่ที่ตักผมเหมือนเดิม
++++++++++++++++
ผมชวนแม่กลับบ้าน แต่ก็เพิ่งมารู้ว่า ตั้งแต่เกิดเรื่องแม่ย้ายตัวเองมาอยู่เรืองเล็กเป็นที่เรียบร้อยแล้ว
และเป็นคำขอร้องของพ่อด้วยเช่นกันที่อยากให้แม่กลับมาอยู่ใกล้ๆ
สุดท้ายแม่ตัดสินใจกลับมา แต่ขออยู่เรือนเล็กกับน้าเพ็ญ และนม
“แม่นั้นผมเอาของเป็นเก็บเรือนเล็กก่อน....” ผมตั้งท่าจะลุก
“นายอยู่เรือนเล็กรบกวนแม่ๆ เขา ห้องก็ไม่มีแล้วจะไปเบียดน้านุชทำไม” ภูมิจับมือผมและฉุดให้นั่งตามเดิม
“สอง.....ก็อยู่บ้านใหญ่เป็นเพื่อน พ่อ กับ ภูมินี้แหละ..” น้าเพ็ญพูด พร้อมกับแม่ที่พยักหน้ารับ
“อ้าว......”
“จะอ้าวอะไร..นายอยู่เรือนเล็ก เราก็ต้องย้ายไปเรือนเล็กด้วย แล้วพ่อจะอยู่กับใคร..” เสียงภูมิพูดขึ้น
ซึ่งทำให้ผมหน้าแดงได้เลย เพราะความหมายของมันมีหลายความหมายมาก
สุดท้ายก่อนที่พวกเราจะแยกย้ายตัวเองเพื่อไปพักผ่อน ผมก็มีห้องใหม่ซึ่งอยู่ในบ้านใหญ่นี้แหละ
ห้องที่ผมอยู่เป็นห้องพี่หนึ่งเมื่อก่อน...ส่วนห้องผมเมื่อก่อนก็เป็นของภูมินะครับ...
ผมกลับภูมิเราเดินขึ้นชั้นบนหลังจากที่พวก แม่ๆ เดินไปเรือนเล็กกันแล้ว
ห้องของพี่หนึ่งถูกต้องทำสะอาดอย่างดี และมีของใช้ของผมอยู่ในห้องเรียบร้อยแล้ว
มันเดินผ่านผมไปพร้อมกับพูดเบาๆ ว่า “มึงอย่าล็อคห้องนะ...”
ผมหันไปมองตามเสียงก่อนที่มันจะเดินเข้าห้องปิดประตูไป
ผมเข้าห้องตัวเอง พร้อมทั้งเข้าไปอาบน้ำก่อนที่จะเปลี่ยนมาใส่เสื้อผ้าที่สบาย
แล้วลงไปนอนเพื่อพักผ่อนเอาแรง....หลังจากที่ผมหลับไปนานจนตื่นขึ้นมา
พวกเราไม่ได้มีอะไรกันเป็นพิเศษ.....ภูมิทำเพียงจูบ ซึ่งผมก็ว่าดี....แต่ผมก็ยังรู้สึกอดแปลกใจไม่ได้
ว่า..ทำไม่เขาถึงดูแปลกๆ...แต่ผมไม่กล้าถามเท่าไหร่....
“เจ้านาย...ภูมิมันเป็นอะไร..” ผมถามพร้อมทั้งลูบเจ้านายไว้ ก่อนที่เจ้านายจะกระโดดลงจากตักแล้ว
เดินไปข่วนที่ประตู เหมือนจะออกจากห้อง “จะไปไหนเนี้ย..”
ผมเห็นมันข่วนอีก ผมเลยต้องไปเปิดประตูให้ มันเดินออกจากห้องผม สายตาผมมองดูว่ามันจะไปไหน
แต่มันเดินไปยังห้องคนข้างๆ และทำแบบเดียวกันกับตอนที่จะออกจากห้องผม
มันข่วนประตูแต่คนในห้องไม่ยอมเปิด ผมเลยถือวิสาสะเปิดเข้าไปให้เจ้านาย
ผมได้ยินเสียงน้ำฝักบัวเลยคิดได้ว่า ที่ภูมิไม่เปิดห้องเพราะอาบน้ำอยู่ เจ้านายเดินไปที่ตะกร้า
ซึ่งวางอยู่ในห้องภูมิเหมือนเป็นที่นอนซะมากกว่า แล้วเจ้านายก็ซุกตัวในตะกร้าหลับไป
“อ่า อ่า อ่า อ่า” เสียงคนในห้องน้ำ ทำให้ผมหน้าแดงได้เลย เพราะเสียงมันเหมือนกำลังช่วยตัวเองอยู่
“ไอบ้าหน้าไม่อาย....” ผมด่ามันเบาๆ ก่อนที่จะเดินออกไปนอกห้อง เพื่อกลับเข้าห้องตัวเอง
ห้องที่เปิดแอร์เย็นช้ำ ทำให้ผมหลับได้โดยง่าย
ผมหลับไปแล้วฝันเห็นภูมิ ที่กำลังบาดเจ็บ ผมพยายามเรียก แต่ภูมิก็ไม่ยอมตื่นขึ้น
ผมตกใจลืมตา แล้วลุกขึ้นมานั่ง....ก่อนที่จะรู้ว่าตัวเองหลับไปนาน เพราะตอนนี้ฟ้าเริ่มมืดแล้ว
ก่อนที่ผมจะลงไปกินข้าวที่เรือนเล็ก...
ตอนนี้อาหารมื้อเย็นพวกเราจะระเห็จตัวเองไปเรือน เล็กเพื่อจะได้นั่งคุยกับกับแม่ๆ และนม
ผมนั่งรอให้ภูมิเดินลงมาก่อนที่จะเดินไปเรือนเล็กด้วยกัน
++++++++++++++++++
“ปะลูกนี้ก็ดึกแล้วน้ำค้างมันจะลง ไม่สบาย กลับไปบ้านป่ะ” พวกเรานั่งคุยนั่งเล่นกันหลังจากทานข้าวเสร็จ
จนแม่บอกให้พวกผมกลับบ้านได้แล้ว...นั่นแหละพวกผมถึงเดินจากเรือนเล็กเข้าบ้านใหญ่
“ภูมิ..นายทำยังไงเราถึงตื่นหรอ..” ผมถามขึ้นเรื่อยเปื่อย
“มึงจะถามทำไม...” อ้าวก็แค่อยากรู้.....ผมเคยถามภูมิไปรอบ รวมทั้งแม่ๆ ก็ถาม
แต่ภูมิไม่ยอมบอก..และพอพูดเรื่องนี้ภูมิกับทำสีหน้าลำบากใจ....นั่นยิ่งทำให้ผมอยากรู้มากขึ้นทุกวันๆ
ที่จริงภูมิก็เป็นคนปากแข็งเหมือนกัน....ดังนั้นผมต้องมีวิธีอะไรบางอย่างที่จะทำให้เขาพูดให้ได้
ซึ่งผมก็เพียงแค่รอ......ให้พวกเราอยู่ด้วยกันแค่นั้น.......
อะไรที่ทำให้ผมอยากรู้หรอ...ก็หลังจากที่ตื่นแม่ก็เล่าว่าผมทำอะไรไว้บ้าง ทั้งเรื่องที่ทำร้ายตัวเอง
ทั้งเรื่องที่ไม่รู้ตัว...เพ้อ..และไม่มีทีท่าว่าจะตื่นจากฝันได้เลย...
ผมนอนรอภูมิอยู่ในห้อง เพราะคิดว่าภูมิคงจะเข้ามา แต่จนแล้วจนรอดเขาก็ไม่ยอมเข้า
ผมเลยเดินออกจากห้องแล้วเข้าไปหาแทน.....(ใจกล้านะเรา)
“ภูมินายไม่มา.....หาเรา แต่นายดันช่วยตัวเองแทนที่จะใช้เราหรอ....” ผมบอกกับด้วยเอง
ก่อนที่จะคิดว่าจะทำอย่างไร..............
ผมเปิดประตูเข้าไปเห็น เจ้านายนอนเล่นอยู่กับภูมิ โยนลูกบอลให้เจ้านายอยู่
“เจ้านาย..” ผมทำเสียงเรียก และเจ้านายก็วิ่งมาหา ผมอุ้มเจ้านายก่อนที่จะเดินออกจากห้องไป
“เจ้านายวันนี้แกนอนห้องฉันไปก่อนนะ..” ก่อนผมจะวางเจ้านายบนเตียง และหยิบเชือกเส้นหนึ่งติดมือไปด้วย
ผมกลับเข้ามาที่ห้องภูมิซึ่งนอนอยู่และไม่มีทีท่าว่าจะลุกแต่อย่างไร
“ภูมิ....” ผมเดินเข้าไปหาพร้อมทั้งเลียริมฝีปากตัวเอง
“อะไร เดี๋ยวนี้เล่นเชือกหรอมึง” เสียงภูมิที่บอกออกมา
“อยากลองไหมอ่ะ....” สายตาผมทำเชื่อม
“ถ้ามึงอยากก็เอาดิ...” พอได้ยินคำอนุญาตเท่านั้นผมก็เดินขึ้นเตียงภูมิและไปนั่งคร่อมมันอยู่บนอก
เหมือนนานแล้วที่พวกเราไม่ได้มีอะไรกัน จนผมทำเองยังรู้สึกว่าตัวเองรู้สึกตื่นตัวเร็วไปเปล่า...
ขนผมลุกแต่ก็ต้องพยายามทำบางอย่างให้เสร็จก่อน
ผมมัดภูมิไว้กับเตียง โดยให้มือประสานกันเหนือตัว และผูกไว้กับเตียงเพื่อไม่ให้ขยับตัวได้
“ผูกแน่น เดี๋ยวก็แกะไม่ออกหรอก” น้ำเสียงที่ธรรมดาเหมือนคนไม่ได้รู้สึก เหมือนผมรู้สึก มันน่าหมั่นไส้ยิ่งกว่า
วันนี้ผมตั้งใจจะเล่นบทยั่วสวาทสักหน่อย.....
.ซึ่งผมก็ไม่เคยทำหรอกแต่ก็เคยจินตนาการเอา (ไม่นับรวมตอนที่โดนอัดยานะ)
ผมก้มลงไปจูบที่ปากภูมิ ลิ้นที่ยืนออกมาเพื่อเลียไปที่ปากของภูมิ ก่อนที่เขาจะใช้ลิ้นของตัวเองตอบกลับผม
ภูมิพยายามจะฉกลิ้มฝีปากผม ก่อนที่ผมจะขยับหน้านี้ ซึ่งยิ่งทำให้มันดูโกรธผมเพราะผมเป็นคนเริ่ม
ก่อนที่ผมจะก้มเข้าไปจูบอีกครั้งแต่พอมันจะเริ่ม ผมก็ขยับปากหนี เพื่อไม่ให้มันจูบได้
เป็นเพราะผมมัดมือไว้นั้นแหละทำให้มันขยับไม่ได้ ก่อนที่มือผมจะเข้าไปในเสื้อผมภูมิ
นิ้วโป้งที่เขี่ยเล่นที่ผิวกลายที่มีสีเข้มตรงหน้าอก กำลังตั้งชั้นและแข็งเป็นไตอยู่ที่นิ้วของผม
ก่อนที่ผมจะก้มลงไปจูบมันจริงๆ ซึ่งภูมิก็ตอบกลับแรง เพราะคงหงุดหงิดที่ผมไม่ยอมจูบกับมันจริงๆ ซักที
มือผมวนลงมาเล่นที่หน้าท้องที่มีขนปกอยู่เป็นทางยาว ผมลุกขึ้นจากการนั่งคร่อมเปลี่ยนมานั่งข้างๆ แทน
พร้อมกับให้ปากลากลิ้นตัวเองลงมาตามกล้ามเนื้อหน้าท้อง
ผมใช้ปากงับเข้าไปที่ท่องล่างที่มีเสื้อผ้าปกปิดอยู่
“สอง มึงไปเอามาจากไหน กูไม่เคยสอนเลยนะ..” อยู่ๆ ภูมิก็พูดขึ้นมา
สายตาผมเหลือบมอบไปที่ภูมิที่นั่งทำหน้าหนักใจอยู่.. ผมยิ้มให้ก่อนที่จะเริ่มดึงกางเกงออก
ซึ่งมังกรของภูมิเริ่มแข็งขึ้นมาบ้าง แต่ก็ยังไม่ตั้งชั้นเท่าไหร่
ผมเปลี่ยนจากมาใช้ปากงับมาเป็นมือแทน ผมลูบไล้อยู่ตรงสนามหญ้าใกล้กับเสาประตูที่เริ่มตั้งขึ้นมาแล้ว พร้อมทั้งลูกบอล
ผมเลื่อนไปเลียที่หัวนม ซึ่งผมคิดว่าคงทำให้ภูมิรู้สึกคลั่งได้บ้าง
ลิ้นผมที่เลียเหมือนกำลังแล่มไอศกรีม และบนยอดไอศกรีมมีแอลมอนด์เมล็ดเล็กติดอยู่
ผมทั้งเลียทั้งแล่มอยู่ “สอง....” เหมือนอารมณ์ภูมิจะเริ่มเกิดแล้ว
ซึ่งผมว่ามันทำยาก...เพราะถ้าเป็นภูมิแค่จับผมนิดหน่อย ผมก็จะไปเสียให้ได้ แต่นี้กว่าผมจะทำให้ภูมิมีอารมณ์ได้ต้องใช้เวลา
ไม่ใช่เล่น (ผมมือสมัครเล่นครับ)
“ภูมิ...เดี๋ยวเลียให้นะ” ผมบอกว่า..ตัวเองจะทำอะไร ก่อนที่จะก้มลงไปจับเจ้ามังกรที่ตั้งผงาดอยู่
พอผมเห็นใกล้ๆ ของๆ มันใหญ่จริงๆ จนทำให้ผมนึกไม่ออกว่าตัวเองรับมันเข้าไปได้ไง
ปลายลิ้นที่ชุ่มไปด้วยน้ำลายกำลังเลียส่วนปลาย ที่ตรงปลายบนสุดเหมือนเป็นร่องแม่น้ำ เพราะผมเห็นมีน้ำเอ่ออยู่
“ภูมิ รสแปร่งๆ เนอะ” ผมบอกความรู้สึกที่ได้ชิมน้ำที่อยู่ตรงกลางร่อง
มีเสียงเชือดที่ผมมัดไว้เหมือนจะพยายามดึงให้เชือกหลุด....มันเริ่มมีอารมณ์มากขึ้น โดยที่ผมยังไม่ทันจะถอดเสื้อผ้าเลย
ซึ่งผมว่า ผมทำมันได้ดีกว่าที่คิดไว้.........ผมจับเจ้าแท่งมังกร ลูบไล้ไปตรงริมฝีปากของผมที่ปิดอยู่
และไล้ไปตามคาง ตามสั้นจมูกตัวเอง “สองมึง ปล่อยเชือกได้แหละ...หมดเวลาเล่นแล้ว” เสียงภูมิที่เหมือนจะพยายามระงับ
อารมณ์ก่อนที่จะพูดมันออกมา
ผมลุกขึ้นไปจากเตียงก่อนที่จะถอดเสื้อ และกางเกง ซึ่งตอนนี้ของผมก็เริ่มตั้งชันเช่นกัน
ก่อนที่ผมจะโยนกางเกงทิ้ง ผมหยิบลูกอมออกมาจากกระเป๋ากางเกง (ผมจะใช้ไอนี้แหละ..คิดว่าน่าจะสำเร็จ)
ลูกอมรสหวานถูกแกะออกและใส่เข้าไปให้ปากผม (ลูกอมช็อคกะจุ๊บอะนะ) ผมยืนอยู่ที่เดิม
ไม่แม้แต่ขยับขึ้นเตียง ผมหยิบลูกออมออกจากปากและ เลียต่อหน้าภูมิ
“ภูมิอยากกินเปล่า..” ผมยิ้มก่อนที่จะชูลูกอมขึ้น
“กูจะกินมึง..จะปล่อย หรือจะเข้ามา เลือกซะอย่าง” คำพูดเหมือนให้ผมเลือกว่าจะทำอย่างไหน
“รอก่อนดิ ของเรายังไม่ไปถึงไหนเลย เพราะไม่มีคนช่วยนั้นแหละ” ผมบอกออกไป
“นั้นมึงแก้มัด ...” ภูมิสรุปว่าให้ผมแก้มัด ซึ่งผมไม่ยอมหรอก เพราะผมยังไม่ได้เริ่มอะไรเลยด้วยซ้ำ
ผมเดินเข้ามานั่งใกล้ๆ ขอบเตียงที่ภูมินอนอยู่ ก่อนที่ผมจะส่งลูกอมไปให้ภูมิเลีย
ซึ่งเขาก็ยอมทำตามโดยว่าง่าย.....
ตอนนี้ผมเอาลูกอมกลับมาเลียเองแล้ว
“ภูมิทำไงผมถึงตื่นขึ้นมาหรอ..” อยู่ๆ ผมก็ถามออกไป ซึ่งผมให้คนตรงหน้า ดูเซ็งๆ ขึ้นมาทันที
ผมเลยต้องใช้มือลูบเจ้ามังกรน้อยของภูมิก่อนที่มันจะหายคึกคัก
“มึงอยากรู้ไปทำไม...”
“อ้าว...ภูมิไม่บอก.....แล้วผมจะจดจำสิ่งเหล่านั้นได้ไง ผมอยากรู้ทุกอย่างนะภูมิ...”
แต่ดูเหมือนภูมิจะไม่ยอมบอก ผมเลยตัดสินใจใช้ไม้ตายสุดท้าย
ผมยืนขึ้นโดยที่ขาข้างหนึ่งอยู่บนเตียง และอีกข้างอยู่ที่พื้นห้อง ผมก้มตัวเล็กน้อย
ก่อนที่จะใช้มือ ที่ผมอมจนชุ่มน้ำลาย อ้อมมาที่ประตูของตัวเอง และพยายามดันนิ้วตัวเองข้าไป
“อ้า อ้า ภูมิ..” เสียงร้องของผมเอง ผมรู้สึกเสียวที่ตัวเองทำตัวเองแบบนี้...
“สองมึงปล่อยกูเดี๋ยวนี้เลย...” มันทั้งโกรธเพราะผมไม่ได้สัมผัสมันเลย เพียงแต่ผมทำให้มันดูเท่านั้น
ภูมิดิ้นขลุกขลักไปมา..... “ภูมิ ผม อ่า..” ผมดันเข้าไปมากขึ้น และดึงมือตัวเองออกมา
“ภูมิบอกผมหน่อย ได้ไหม...” เสียงของผมที่พยายามยั่วเต็มที่....ที่จริงผมไม่จำเป็นต้องทำก็ได้
แต่ความคิดผมมันบรรเจิดเกินไปและผมก็อยากลองทำดูด้วย........
ก่อนที่ลูกอมจะเป็นรายต่อไปที่จะเข้ามาที่ประตูผม
ลูกผมที่เคลือบไปด้วยน้ำลาย กำลังจ่ออยู่ที่ประตูทางเข้าของผม
“ภูมิ ถ้านายไม่บอก นายก็ได้แต่ดูเท่านั้น” ผมพูดเสร็จก่อนที่จะเอาลูกอมดันเข้าไปในร่างกายตัวเอง
โดยที่มีก้านสีขาวโผล่ออกมา......... ห๊ะ ห๊ะ ห๊ะ เสียงหายใจผมที่เอาของแปลกๆ เข้าไปในร่างกาย
เสียงกลืนน้ำลายของภูมิดังมาก “สอง กูยอมมึงแล้ว มึงเข้ามาเยอะ กูยอมบอกแล้ว...ถึงไงตอนนี้กูก็สู้มึงไม่ได้ .....”
ตอนนี้ร่างกายภูมิเกร็ง จนเห็นกล้ามเนื้อตามส่วนต่างๆ ได้อย่างชัดเจน
“นายสัญญาแล้วนะ...”
“เออ เข้ามาเร็ว.....” ผมลุกขึ้นไปบนเตียง “อ่า..” ทั้งที่ยังมีลูกอมอยู่ มันรู้สึกแปลกๆ เวลาขยับตัว
“ภูมิ เอาออกให้หน่อย...” ผมหันหลังให้ภูมิก่อนที่จะคลุกเข่าสี่ขา เพื่อให้เขาเอาออกให้
“สอง มึงนี่คิดได้นะ..” ก่อนที่ภูมิจะกัดด้ามสีขาวของลูกอม แล้วดึงมันออกมาจากประตูของผม
“ภูมิ....ให้ดึงไม่ใช่ให้กระชาก..” ตามที่ผมบอกมันกระชากซะแรงเลย
ผมเลยทรุดลงไปนั่งอยู่บนหน้าท้องมันซะงั้น...
ผมก้มลงไปใช้ปากให้เจ้ามังกรที่ทนมานาน......ปากที่ครอบครองเจ้ามังกรน้อย
“อืม อร่อยซะได้..” ผมบอกกับตัวเองเบาๆ
“สองมึงจะใส่ดีๆ หรือจะให้กูต้องดึงเชือกให้ขาด..” ผมหันกลับไปมองหน้าภูมิ และเชือกที่มัดอยู่
ตอนนี้มันเริ่มจะคลายๆ บ้างแล้ว แต่ยังไม่ถึงกับหลุดได้......
ซึ่งถ้าภูมิดึงหลุดเอง ผมคงโดนหนักแน่นๆ ดังนั้นผมเลยตัดสินใจใส่เองดีกว่า
ผมกลับตัว เพื่อให้หันหน้ามาเจอกับภูมิ ก่อนที่จะคลุกเข่าบนเจ้ามังกร เพราะมันกำลังเคลื่อนไหวไปมา
ผมจับเจ้ามังกรของภูมิ จ่อไปที่ประตูของตัวเอง ก่อนที่จะค่อยๆ ดันตัวเองลงมา
แต่เหมือนภูมิจะแกล้งผมคืน เพราะเขาดันมันขึ้นเมื่อผมขยับเข้าไปได้ช่วงหนึ่ง
“อือ อือ ภูมิบ้า...” ผมบอกพร้อมน้ำตาเล็กที่เออออกมา
ก็อยู่มันดันไม่ให้สุ่มให้เสียง มันเลยเข้ามาซะลึกเลย...
ผมค้างอยู่ก่อน ก่อนที่จะเริ่มขยับ ซึ่งคนที่นอนอยู่ด้านล่างก็ยกหน้าขาตัวเองช่วยเช่นกัน
“อ๊ะ อ๊ะ อ๊ะ “ เสียงของผมเองที่โดนปลายมังกร รูดไปมาอยู่ภายในร่างกาย
ผมส่ายไปมา.... ผมไม่รู้ตอนไหนที่เชือกที่มัดหลุดแล้ว ก่อนที่มือภูมิจะมาจับบั้นท้ายผม
เหมือนหยุดไม่ให้ผมขยับ เขาส่งเจ้ามังกรเข้าไปในร่างกายมากยิ่งขึ้น “อ๊ะ อ๊ะ อ๊ะ” เสียงร้องไม่เป็นศัพท์ของผม
ผมหมดแรงจนต้องซบหน้าตัวเองที่อกภูมิเพื่อใช้เป็นหมอน
“คิดว่าจะได้พักหรอ...พวกเรายังไม่ไปถึงไหนกันเลยนะ..” ผมมองหน้าเขาพร้อมกับเห็นรอยยิ้มหื่นๆ ของภูมิ
“พักก่อนได้ไหม..เหนื่อย...” ผมบอกออกไป แม้ว่าของตัวเองหรือของภูมิยังไปไม่ถึงจุดสุดยอดก็ตาม
“มึงจะพักได้ไง....จะมาปล่อยให้คลั่งแล้วจากไป ไม่เอาด้วยหรอกนะ..” ภูมิพูด
“ขอแป๊ปเดียวจริงๆ”
“มึงเป็นคนเริ่มเอง...ช่วยสนองหน่อยละกัน..” จบคำพูดนั้น
ภูมิก็พลิกตัวเองขึ้นมาอยู่บนผม และยกขาทั้งสองข้างของผมขึ้นพาดไหล่ภูมิ
ภูมิทั้งดัน ทั้งใส่ ทั้งเน้น ทั้งเร้า อยู่ภายในผม... ผมแทบจะบ้าเสียให้ได้....
“ภูมิ สุดยอด...” ผมพูดคำอะไรออกไป....ทั้งที่ผมไม่รู้ตัวด้วยซ้ำ แต่หูก็ได้ยินสิ่งที่ตัวเองพูด
พอภูมิได้ยินเลยเปลี่ยนท่า เหมือนจะเอาคืนที่ผมแกล้งเอาไว้....
มือของภูมิก็ช่วยน้องชายผมไปด้วย......
เขาเปลี่ยนให้ผมยืนสี่ขา โดยที่ขาหลังตึง (ผมไม่เคยทำน้าน)
ก่อนที่ภูมิจะยืนขึ้น และเสียบลงมาอีกครั้ง “ภูมิ มันลึก..”ผมบอกเพราะรู้สึกแบบนั้นจริงๆ
แต่เขาไม่สนใจเสียงผม .....เขาพยายามปรนเปรอผมให้ผมลุ่มหลงเขาจนโงหัวไม่ขึ้นก็ว่าได้...
ซึ่งผมก็ติดกับเขาไปนานเสียแล้ว......ผมมารู้ตัวว่าตัวเองขาดภูมิไม่ได้ก็ตอนที่พวกเราโดนจับ
และภูมิโดนยิงต่อหน้าตัวเอง ตอนนั้นผมแทบจะตายตามไปเลยเสียด้วยซ้ำ.......
ภูมิจับผมยืนขึ้นแล้วให้ผมยืนพิงกำแพงห้อง ก่อนที่เขาจะใส่มาไม่ยั้ง....
เสียห้องในห้อง ดังสลับกันไปมาระหว่างผม และภูมิ... “อ่า อือ อ่า อือ”
ก่อนที่พวกเราจะนอนลงมองตากัน และขยับไปมาเหมือนผมเป็นผู้ชายร่าน.....จนไม่สามารถขาดเรื่องเพศไปได้
“ภูมิ...ผมจะไปแล้ว......อ่า อือ อือ”
“สอง....กูก็ไม่ไหวแล้ว...” ภูมิเน้นเข้ามาที่ตัวผม ก่อนที่ผมจะรู้สึกว่ามีน้ำพุ่งอยู่ภายในร่างกายผม
ภูมิขยับเข้า น้ำก็ฉีดเข้ามาที่ผนังภายในกายผม พุ่งเข้ามาอย่างไม่หยุด และของผมของพุ่งออกมาเช่นกัน
สีขาวขุ่นๆ ที่เปรอะบนหน้าท้องของผม “อ่าาาาา” เสียงของภูมิ
ก่อนที่เขาจะเอาน้ำสีขุ่นป้ายแล้วชิม....น้ำของผม
“อร่อยดีนิ..” คำพูดที่ทำให้ผมหน้าแดง และเขาก็ใช้มือละเลงน้ำนั้นทั่วหน้าท้องผม
ก่อนที่เข้าจะขยับเอาความใหญ่โตของตัวเองออกจากร่างผม....
จนผมรู้สึกว่ามีน้ำไหลออกมาตามความใหญ่ของภูมิเหมือนกัน......
+++++++++++++++++++++
เขาเดินเข้าไปในห้องน้ำ หยิบผ้าชุบน้ำออกมาจากห้องน้ำ
ก่อนที่จะนั่งข้างผมที่นอนหอบหายใจอยู่ พร้อมทั้งเช็ดหน้าท้องและด้านหลังที่เปรอะ....
เขาทำความสะอาดร่างกายผมซึ่งยังไม่มีทีท่าว่าจะลุก.....
จนเขากลับเข้ามานอนข้างๆ และยกหัวผมขึ้น สอดแขนเข้าไปแทนหมอนที่ผมใช้หนุนอยู่
“ภูมิ..สัญญาแล้วนะ..” ผมบอกออกไป
“เออ กูจำได้................” เสียงเงียบไปนาน “กูก็อายเป็นเหมือนกันนะโว้ยสอง....”
“ก็บอกมาเถอะ ........” ผมรบเร้าคนที่นอนอยู่ข้างๆ
“กูลักหลับมึง...จนมึงเสร็จนั้นแหละ..ส่วนกูก็อยู่เดียวดาย..” เสียงภูมิพูดออกมา แม้จะฟังดูเหมือนพูดธรรมดา
แต่หูทั้งสองข้างของภูมิแดงใหญ่เลย....”
“ภูมิ....รู้ไหมตอนที่นายโดนยิงเราแทบจะตายตามเลยนะ...”
“ไม่รู้.....แต่รู้ตอนนอนห้องเดียวกัน.......” ภูมิพูดออกมา
“สอง กูเคยบอกมึงยังว่า กูหลงมึง เออ ...จะเรียกว่ารักก็ได้นะ..” หูภูมิแดงขึ้นไปอีก
“จริงหรอ....” เสียงตื่นเต้นของผมที่ลุกขึ้นมามองหน้าภูมิที่มองอยู่
“เออ...เอาหน้าไปไกลๆ เดี๋ยวเกิดอารมณ์” มันพูดขึ้น
“สองนึกว่าภูมิคิดว่าสองเป็นสิ่งของที่เอาไว้ระบายความใคร่ซะอีก”
“เออ....ถ้ากูไม่คิดรัก ก็ไม่ทำหรอกสอง...หัดคิดซะบ้าง...” อยู่ผมก็โดนว่าซะงั้ง
“ภูมิ รักนะ..นายอย่าตายก่อนแล้วกัน..เพราะนายก็เคยเห็นแล้วว่า สองเป็นยังไง...” นั้นผมพูดความจริงออกมา
เพราะผมคงอยู่ไม่ได้ถ้าไม่มีเขา
“สองกูไม่คิดจะตาย มึงก็อย่าทำโง่ๆ อีก..” ก่อนที่ผมและเขาจะจูบเพื่อเป็นสัญญาว่าเราจะอยู่ด้วยกัน...
ส่งท้าย .........เจ้านาย
ผมชื่อเจ้านายครับ เป็นสุนัขพันธุ์ซิสุ ซึ่งนายภูมิเอามาให้เจ้านาย(สอง) เลี้ยง
และผมก็ชอบเจ้านายผมคนนี้มากซะด้วยซิ ตอนที่ผมขาหัก เจ้านายผมร้องไห้ใหญ่เลย
แต่ผมทำได้เพียงนอนนิ่งๆ และมองหน้าเจ้านายของผม.......
และเจ้านาย(สอง) เอาผมมาฝากกับ นายภูมิซึ่งเป็นคนเอาผมมาให้เจ้านาย(สอง)
ผมไม่ค่อยชอบนายภูมิเท่าไหร่ เพราะเขาพูดไม่ดีกับเจ้านายของผม
แต่ตอนที่ผมมาอยู่บ้านนี้ ทุกวันผมต้องโดนนายภูมิอุ้ม แล้วบ่นเรื่องเจ้านายให้ฟัง
จนผมเริ่มชักจะสงสัยแล้วว่าสองคนนี้เป็นอะไรกัน......
จนตอนนี้ผมรู้แล้วครับ ก็เสียงที่มันดังออกมานอกห้อง จนผมได้ยิน
ก็เจ้านายผม(สอง) อุ้มผมมาไว้ที่ห้องของตัวเอง แล้วกลับเข้าไปห้องนายภูมินี่ครับ
เห้อ....สุดท้ายผมก็กลายเป็นหมาหัวเน่า...................
๒๒๒๒๒๒๒๒๒๒๒๒ END ภูมิภูมิภูมิภูมิภูมิภูมิภูมิภูมิภูมิ
:bye2: :bye2: :bye2: :bye2: :bye2: :bye2: :bye2: :bye2:
-
อุ๊บบบบบ อร๊ายยยยยย เขินๆๆๆๆๆๆๆๆๆ อยากเป็นเจ้านายจังเลย ฮิฮิ
จบได้ แฮปปี้ก็ดีแล้วววว
-
:o8: :really2: :o8: :o8: :o8: :o8: :o8: :o8:
55555555555555+
หน้ารักอะ
-
:pighaun: :jul1: :pighaun: :jul1: :m25:
จบแบบเลือดท่วม!
-
สนุกมากเลยค่ะ ชอบๆ เจ้านายน่ารักมากค่ะ
-
จบแล้วววววว
เลือดสาดมากกกกก ฮาๆๆ
-
จะหวานหรือหื่นดีล่ะเนี่ย :z1:
จบแล้ว..ขอบคุณคนแต่งนะจ๊ะ
-
:jul1:แทบจะหมดตัวเลย หวานได้อีก เอ้อแบบว่าไม่มีตอนพิเศษแถมเหรอ จะรอติดตามผลงานต่อไปนะ :3123:
-
หวานจริงๆ :m25: :m25: :m25:
-
:haun4:
ขอบคุณที่แบ่งปันมาให้อ่านนะคะ
บวกเป็ดค่ะ
-
หว้าาาาาาา จบซะแระ
สองถึงขั้นเอาตัวเข้าแรกเพื่อล้วงความลับเลยนะเนี๊ยะ เป็นการลงทุนที่ :jul1: :pighaun:
ยังอยากจะอ่านต่อ ขอตอนพิเศษหน่อยจิ
ตอนพิเศษ ตอนพิเศษ :impress3:
+1สำหรับผลงานดีๆ แล้วเขียนเรื่องใหม่ๆออกมาให้ติดตามอีกนะคร๊าบบบบ
:pig4: :กอด1:
-
เอร๊ย! สองเิริ่มก่อนด้วยอ่ะ :haun4: ยั่วยวนร้อนแรงมาก ชอบๆ
มีพิมพ์ผิดตรง ผิวกลายเป็น *ผิวกายนะคะ แล้วก็ก่อนที่มือผมจะเข้าไปในเสื้อผมภูมิ *เสื้อของภูมิหรือป่าว
จบซะแล้วอ่ะ ติดตามผลงานนะ
-
อ่าอ่านแล้วน้ำลายไหล(จริงๆนะพอดีอ้าปากตะลึงจัด55)
แหมๆจบลงด้วยดีเกินคาดสองนี้ยั่วจริงๆ
อ่านแล้วจะเป็นลม555 :jul1:
-
โอ้......ตอนจบเล่นซูบเลือดกันหมดตัวเลย
ตอนนี้ต้องบอกเลยว่า สองได้ใจอ่ะ
จบได้ใจที่สุ๊ดดดดดดดดดดด
แต่น่าสงสารเจ้านายจังนอนเหงาตัวเดียว อิอิ
จะมีตอนพิเศษไหมน่า
-
^^ จบแบบหวาน+หื่น โอเคเลยค่ะ แต่ขอตอนพิเศษเพิ่มหน่อยเถอะนะค่ะ
-
ว๊ากกกก จบซะแระ
กระชากเลือดจนหยดสุดท้ายจริงๆค่ะ :haun4: :haun4: :haun4:
-
รับฝากเจ้านาย นะ เวลา ที่ทั้งสองจะทำกิจกรรมยามดึกกัน
คริ คริ :o8: :o8: :o8:
-
สนุกจังเลยอ่ะ ชอบมากๆๆๆๆๆ
มาอ่านทีเดียวจบเลย ^O^
สองกับภูมิ ถึงแม้จะเริ่มต้นได้ไม่ดี
แต่ลงท้ายได้ดีมากๆๆๆๆเลย :-[
-
หวานกันดีจริงๆ :pighaun: :jul1: :jul1: :haun4:
-
อ่านแล้ว :jul1: :pighaun: :haun4:
เรื่องนี้สนุกมากกก o13
เสียดายเหมือนกันที่จบแล้ว :sad4:
ยังไงก็เขียนเรื่องที่น่าอ่านแบบนี้อีกนะ
-
เข้ามาเม้นให้กำลังใจนักเขียนนะฮะ ชอบเรื่องนี้เพราะ SM กำลังดี (บางทีถ้ามัน SM มากไปก็อยากอ้วกนะ)
ที่สำคัญคือ "มัน หื่น มาก" กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดด.... :a5:
-
:jul1: :haun4:
-
ตอนแรก ๆ อ่าน
แล้วก็หยุดไปเพราะมัน มาม่า (มันปวดใจ)
พอเห็นว่าจบ เลยกลับมาตามอ่านอีก
:L2: :L2:
-
ง่า จบแล้วเหรอคะ กระซิกๆ
แต่อ่านตอนจบแล้วรู้สึกว่าสองนี่พัฒนาการเร็วจังนะ
ทำให้ภูมิแทบคลั่งได้
พอตอนท้ายอ่านแล้วสงสารน้องหมาแทน
-
มีตอนพิเศษไหมอะ อีกสักตอนนึงเถอะ
ภูมิมันเขิน น่ารักดี
สองเซ็กซี่ได้อีก
เจ้านาย....ทำใจนะหมาน้อย เดี๋ยวให้สองหาคู่ให้สิ จะเอาตัวเมียหรือตัวผู้ดี :impress2:
-
อยากให้มีตอนพิเศษ จัง สองน่ารักเกินไปและ จบแฮปปี้ดีน่ารักดี หุหุ
-
จบแบบหวานเนอะ :jul1:
-
ตอนพิเศษรอก่อนนะ คงเป็นพรุ่งนี้
-
ขอบคุณนะคะ :pig4:
จบแบบเลือดหมดตัวกันไปเลย :haun4:
-
อยากอ่านตอนพิเศษ แบบ สองกดภูมิจังเลยน่าสนนะ ฮิฮิ
-
:jul1:จบแบบหื่นๆ
น่ารักอ่ะคู่นี้
ขอบคุณสำหรับเรื่องดีๆที่แต่งให้อ่านค่ะ :pig4:
-
มาแล้วๆ แต่ไม่รู้จะถูกใจกับเปล่า
ถ้าไงลองอ่านกันนะ สนุกๆ น่ารักๆๆ
ตอนพิเศษ การแก้แค้นเล็กๆ........(........)?
5 ปีให้หลัง..(เล่นซะผ่านมาเป็นปีๆๆ)
“ภูมิ สองมีออกหน่วย เคลื่อนที่สงสัยไม่ได้กลับแล้ว...” ผมโทรบอกภูมิ
ต้องนี้ผมเรียนจบแล้วอยู่ในช่วงมือใหม่หัดขับ...ผมขอมาลงงานที่ต่างจังหวัด
ส่วนภูมิจบก่อนหน้าผม 1 ปี และเริ่มที่จะเข้ามาดูแลกิจการตามที่ตนได้คิดไว้
ภูมิให้ผมทำตามใจตัวเองด้วยการเรียนแพทย์และรักษาคน...แม้ตอนแรกที่ผมบอกว่าจะลงต่างจังหวัด
เราก็มีทะเลาะกันบ้างเพราะภูมิไม่ยอม..แต่ด้วยความช่วยเหลือของแม่ๆ ทำให้ผมได้ทำในสิ่งที่ตัวเองไม่เคยทำ
ตั้งแต่วันที่อุ้มบอกว่าอยากเป็นหมอ เพื่อจะรักษาคนไข้ที่อยู่ในพื้นที่กันดาร ทำให้ผมเริ่มที่จะมีความคิดเช่นนั้นเหมือนกัน
แม้ผมคิดว่ามันเป็นงานที่ลำบากแต่ผมก็สามารถช่วยคนเหล่านี้ได้....
แต่ข้อแม้ของภูมิก็มีเช่นกัน คือต้องกลับมาบ้านทุกอาทิตย์ ซึ่งผมก็รับปากว่าจะทำเช่นกัน
แม้ว่าผมกับภูมิอยู่ห่างกันหลายร้อยกิโล แต่โทรศัพท์และข้อความมักถูกส่งมาเสมอจนผมคิดว่าเขาอยู่แถวๆๆนี้แน่นๆ
ผมจะนั่งเครื่องบินกลับเข้ากรุงเทพฯ และนั่งเครื่องบินกลับมาทำงาน...ซึ่งเงินค่าโดยสารภูมิเป็นคนจ่าย..(ก็บ้านผมเงินน้อยกว่า
นี้)...
“อ้าว...แล้วที่นัดกันไว้อ่ะ...” เสียงภูมิที่พูดทางโทรศัพท์
“เลื่อนก่อนได้ไหม...เดี๋ยวหมดทริปนี้ก็จะกลับ...” ผมบอกเหตุผลที่ไม่สามารถกลับได้.
ที่จริงผมพึ่งเริ่มมาทำงานที่เชียงรายได้ 3 เดือนเองครับ ดังนั้นเลยยังมีอะไรที่ไม่เข้าที่เข้าทางอยู่บ้าง
แต่ผมชอบอากาศที่เย็นสบายของจังหวัดนี้ และยังมีอากาศที่บริสุทธิ์อยู่เลย....เรียกว่าห่างไกลกับกรุงเทพในทุกๆ เรื่อง
ไม่มีเสียตอบกลับจากปลายสาย ก่อนที่จะตัดสายทิ้ง...
ผมก็เข้าใจอยู่นะครับว่า เขารักของเขา.... แต่ผมก็ต้องทำงานเหมือนกัน....
ที่จริงผมเคยคิดนะว่าอนาคตของเราสองคนคงไม่แน่ไม่นอน..อาจมีวันต้องเลิกรากันไป
เพราะเราสองคนไม่ได้เริ่มต้นจากความรัก....แต่ยิ่งเราอยู่ด้วยกัน ทำอะไรด้วยกัน มันกับยิ่งผูกพันเรา 2 คน
ผมวางโทรศัพท์ และกลับมาทำงานตามเดิมมีคนมากมายที่รอการรักษา แม้เขาจะไม่มีเงินสักบาท
แต่สายตาของเขาฝากความหวังไว้กับพวกเรามากๆ จนบางครั้งถ้าผมวินิฉัยโรคผิดคงรู้สึกไม่ดีอย่างยิ่ง
“สองๆ เดี๋ยวเลิกแล้วเราจะพักที่นี่คืนนี้ แล้วพรุ่งนี้เช้าถึงจะกลับเข้าตัวเมือง” เสียงอุ้มเพื่อนสนิทตั้งแต่เรียนมหาลัยด้วยกัน
“อือ.....เขาว่ากว่าจะตรวจเสร็จหมดก็เย็นแล้ว...” ผมบอกออกไป
ผมกับอุ้มเราจบแพทย์ศาสตร์ เอกอายุรกรรม เป็นด่านแรกในการวินิฉัยโรคและส่งต่อให้กับแพทย์เฉพาะทางต่อไป
ผมเริ่มตั้งสติสมาธิอีกครั้งกับงานที่อยู่ตรงหน้า กว่าจะเสร็จก็เกือบเย็นอย่างที่คิดไว้
ผู้ใหญ่บ้านจัดที่ไว้ให้พวกเราในบ้านของผู้ใหญ่เอง.. ซึ่งมีห้องสำหรับไว้รับรองแขกที่มาเยี่ยมหรือมาทำงานในหมู่บ้าน
ผมและพวกผู้ชายถูกจัดให้นอนรวมกัน และผู้หญิงก็ถูกจัดไว้อีกห้อง วันนี้คณะแพทย์เคลื่อนที่ที่มาด้วยกัน
มีทั้งหมด 8 ชีวิต แบ่งออกเป็น หญิง 4 ชาย 4
พวกเราทานอาหารเย็นและอาบน้ำเพื่อเตรียมตัวเข้านอน เพราะเวลาเย็นของที่นี้จะมืดเร็ว และชาวบ้านที่นี้ แค่ 2 ทุ่มก็ปิดไฟหมด
แล้ว แต่พวกเขาก็ตื่นแต่เช้า เพื่อทำงานเช่นกัน
ผมเดินออกมานอนห้อง มานั่งอยู่หน้าบ้านเพื่อโทรหาใครบ้างคน
“ภูมิ....ตอนนี้เราพักอยู่ที่หมู่บ้าน คงจะถึงตัวเมือง บ่ายๆ และคงกลับเข้ากรุงเทพวันมะรืน”
“ไม่ต้องมาแล้ว อยู่นั้นไปเลย...” เสียงของเราจะดูเป็นผู้ใหญ่ขึ้น แต่ความเอาแต่ใจและหัวดื้อก็ยังมีอยู่
“ภูมิ นี่นายงอนหรอ...สองก็รีบแล้วนะ..”
“สอง นายยังรีบไม่พอ...จะนอนแล้ว แค่นี้นะ..”
“ภูมิ...ภูมิ..” เสียงที่ผมเรียกออกไปแต่โดนตัดสายก่อน
“สองมานั่งทำไรตรงนี้ ไม่หนาวหรอ..” เสียงอุ้มเพื่อนรัก
“อือ..ก็ภูมิไม่ยอมคุยนะ...” ผมบอกไป
“แล้วเรื่องอะไร นายภูมินี้ชักเอาใหญ่เลยนะ เห็นสองตามใจเข้าหน่อยทำเป็น..”
“เอาน่า สองก็ผิดจริงนั้นแหละ..ก็พรุ่งนี้วันเกิดภูมินี้..”
“แค่วันเกิด..ทำมาเป็นงอน..สองอยู่นี้ช่วยคนนะ ไม่ได้มาเล่น..” เสียงอุ้มที่ชักจะเริ่มมีอารมณ์
“น่า....เดี๋ยวสองไปขอโทษภูมิเอง...แล้วนี้อุ้มไม่นอนหรอ..” ผมถามเพื่อนที่เดินออกมาจากอีกห้องหนึ่ง
อยู่ๆ แก้มก็แดงออกมา ก่อนที่จะมีเสียงโทรศัพท์เข้า.... ผมแอบมองชื่อที่ถูกเมมไว้ในโทรศัพท์ของอุ้ม
(พี่ภพ...) “อุ้ม รับดิ เดี๋ยวพี่ก็รอหรอก..” หน้าอุ้มยิ่งแดงเข้าไปใหญ่..เพราะผมเห็นชื่อที่โชว์อยู่
ก่อนที่เธอจะเดินหนีผมไป...และรับโทรศัพท์พี่ภพ.....อันที่จริงผมก็ยังงงอยู่ว่าพี่ภพกับอุ้มจะมารักกันได้ไง
แต่ผมก็ดีใจเพราะทั้งคู่เป็นคนที่ผมรัก และลงเอ๋ยด้วยความรักเช่นกัน
ตอนนี้ผมกับอุ้มเรามีปัญหาเดี๋ยวกันคือ คนรักอยู่ห่างไกล และว่าของอุ้มดีหน่อยเพราะพี่ภพจะเป็นคนมาหาเอง..
พี่ภพเป็นคนเหนือ ดังนั้นเรื่องการเดินทางจึงสบายสำหรับเขา...ทำให้อุ้มไม่ต้องเหนื่อยเดินทางกลับ..
ผมพาตัวเองเดินกลับเข้าห้อง...เพื่อพักผ่อน....เพราะพรุ่งนี้คงเป็นวันที่เหนื่อยแล้ว แค่เดินทางกลับ
แต่หนทางที่คดเคี้ยวและระยะเวลาในการเดินทางซึ่งยาวนานเป็นหลายชั่วโมง...ตอนผมมาครั้งแรก ผมก็อ้วกตั้งหลายรอบ
เพราะผมเป็นมือใหม่เรื่องการเดินทาง....แต่สบายอุ้มเขาแหละ
เพราะช่วงที่เป็นนักศึกษาเธอจะแว่บมาเป็นอาสาช่วยพี่ๆเขา
พวกเราทุกคนเดินทางมาถึงตัวเมือง ก็บ่าย 3 โมงแล้ว ครั้งจะให้ผมตีตั๋วไปเลยก็ไม่ไหว เพราะความเหนื่อย
ผมเลยตัดสินใจว่าจะนอนพัก....และค่อยขึ้นเครื่องเข้ากรุงเทพช่วงดึกๆ เพื่อให้ไปถึงบ้าน...
ซึ่งคงเป็นเวลาที่ทุกคนหลับกันหมดแล้ว.... ทั้งวันไม่มีเสียงโทรศัพท์ดัง หรือแม้แต่ข้อความก็ไม่มีเช่นกัน
ส่วนผมก็ส่งไปว่าตอนนี้ถึงไหนทำอะไรบ้าง...แค่นั้น
ผมไขกุญแจเดินเข้าห้องที่เช่าไว้...เป็นอพาทเม้นท์ของคนทำงานซะเป็นส่วนมาก...มีห้องเรียงหลายอยู่ในชั้นๆ หนึ่งเป็นสิบห้อง
อพาทเม้นท์นี้มีทั้งหมด 5 ชั้น และผมก็อยู่ชั้นที่ 4 ซึ่งถ้ามองออกไปข้างนอกก็จะเห็นทิวทัศน์ของตัวเมืองและภูเขาได้
อากาศที่เย็นเกือบตลอดปีทำให้ไม่จำเป็นต้องปิดแอร์เลยก็ว่าจะ...แต่ช่วงบ่ายของหน้าร้อนก็ถือว่าร้อนจัดทีเดียว
ตอนนี้ผมทั้งเหนื่อย ทั้งล้า....จนไม่อยากทำอะไรเลยด้วยซ้ำ
แต่ผมก็ส่งข้อความไปว่า ’มาถึงห้องเรียบร้อยปลอดภัยดี’ ช่วงแรกที่ผมมาอยู่ก็ไม่ได้คิดว่าจะส่ง เพราะปกติผมจะอยู่กับภูมิตลอด
เลยไม่ต้องส่งข้อความให้ยุ่งยาก
แต่พอผมมาอยู่ที่นี้ตอนแรกก็ไม่ได้ส่ง ก็โดนว่า แล้วภูมิก็บ่นเหมือนคนแก่
ผมเลยตัดสินใจส่งข้อความบอกไปว่าทำอะไร อยู่ที่ไหน...
ผมว่านับวันภูมิยิ่งเวอร์...ทำเหมือนผมเป็นลูกซะมากกว่าคนรักซะอีก..จนบางครั้งแม่ๆ ก็ระอาในตัวภูมิ..
ผมหลับไปนาน จนเริ่มหนาวนั้นแหละถึงได้รู้ว่ามืดแล้ว....ผมลุกขึ้นเพื่อจะเตรียมตัวออกไปสนามบินแล้วซื้อตั๋วเข้ากรุงเทพ
ตืด ตืด เสียงข้อความซึ่งคงมีภูมิคนเดี๋ยวที่ส่งมา ผมเปิดมันทันทีเพราะความเคยชิน
“นายเอาใครไว้ในห้อง...” ขอความที่ถูกส่งมาทำให้ผมตกใจ...
...เห่ย....อะไรว่ะ ใครที่ไหน สายตาผมมองทันทีที่อ่านข้อความ แต่ในห้องก็ไม่มีใคร...
ผมเริ่มกดโทรศัพท์ที่ใส่ร้ายผม ...แต่ปลายสายไม่ยอมรับ
ผมเลยต้องส่งข้อความไปแทน “นายบ้าเปล่า มีที่ไหน มาดูเลย.” ข้อความถูกส่งไป
และมีข้อมีความของภูมิส่งกลับมาอีก.. “อย่าท้า..” ผมอ่าน
อยู่ก็มีเสียงเคาะประตูดังจากหน้าห้อง.... ผมเดินไปเปิดเพราะคิดว่าเป็นอุ้ม
“เห้ย..... “ มีบางอย่างกระโดดมาที่หน้าผม ทำให้ผมตกใจจนปล่อยมือจากลูกบิดประตู
“เจ้านาย...” มันเลียและดิ้นอยู่ที่อุ้มมือผม..จนตอนนี้หน้าผมเปียกเพราะน้ำลายมันหมดแล้ว
“แกมาได้ไง..” ผมถามขึ้นพร้อมกับมองคนที่ยืนอยู่หน้าประตู
“มึงเอามันมาอยู่ในห้องจริงๆด้วย..”
“อะไร ใคร มีที่ไหน...” ผมยิ่งตกใจใหญ่ เพราะคนต้องหน้ายังยืนยันว่ามีคนอยู่ในห้อง
“เดี๋ยวนี้มึงกล้ามีชูหรอ..” รอยยิ้มเหี้ยมๆ ปรากฏขึ้น
“นายเข้ามาดูเลย มีที่ไหน..” ผมพยายามยืนยันว่าตัวเองไม่ได้ทำอะไรเลย
ก่อนที่มันจะชี้มาที่เจ้านาย......ที่ยังเลียหน้า เลียคอผมอยู่...
“ภูมิ นายนี้กล้าเล่นนะ....อะไรเนี้ย หึงแม้กระทั่งเจ้านาย...” ตอนนี้ผมรู้แหละว่ามันพูดถึงใคร
ก่อนที่ผมจะส่งสายตายั่วให้ภูมิ แต่กับจุ๊บที่ปากของเจ้านายแทน
“สอง มึงนี้นะ....กูล้อเล่น เลิกเหอะ..” ก่อนที่มันจะอุ้มเจ้านายกลับมาไว้กับตัวเอง
“เจ้านายมันเหงานะ ตอนแรกไม่คิดว่าจะพามาหรอก แต่สงสาร..” ภูมิเดินเข้ามาในห้องพร้อมกับปล่อยเจ้านายลงเดินวิ่งในห้อง
ของผม...
“ภูมิ สุขสันต์วันเกิดนะ..” ผมโอบคอภูมิก่อนที่เราจะประทับรอยจูบให้แก่กันและกัน
ผมกลับมานั่งบนเตียงซึ่งแทนโต๊ะรับแขกก็ว่าได้.... “นายมาได้ไง แล้วงานที่บริษัทแหละ”
“อ้อ..เดี๋ยวกับไปเคลีย์ นิดหน่อยเอง..”
“แล้วจะเอาไง นี้มารับกลับ หรือว่าจะให้อยู่ที่นี้..” ผมถามออกไป ที่จริงภูมิก็เคยมาดูห้องตอนที่ผมมาที่นี้ใหม่ๆ
“ทั้งสองอย่าง ไว้ค่อยกลับพรุ่งนี้..” เสียงภูมิที่บอกออกมา
“นั้นวันนี้ตามใจ..อยากไปไหนจะพาเที่ยว...” ผมบอกพร้อมกับเตรียมอุ้มเจ้านาย
พวกเราเดินทางออกจากอพาทเมนท์ของผมและขับรถผมไปยังร้านอาหารที่ผมคิดว่าเจ๋งสุด สำหรับอาหารเย็นของเรา
เสื้อตัวหนาถูกใส่ทับ เพราะอากาศตอนกลางคืนนี่เย็นเลยทีเดียว ผมต้องอุ้มเจ้านายไว้เพราะมันคงหนาวไม่แพ้กัน
“ภูมิ เป็นไงบ้างถูกปากเปล่า..” ภูมินั่งมองหน้าผมซะจนผมต้องถามเลย เพราะกลัวว่าจะกินไม่ได้
“สอง ไม่เห็นมึงตั้งนาย สวยขึ้นเปล่าเนี้ย”
“บ้า มาชมอะไรตอนนี้ รีบๆ กินเลย” ผมบ่นกลับไป
“เห่ย...จริงๆ นะ ไม่เห็นแค่แป๊ปเดียว.....”
“เลิกพูดได้แล้ว เดี๋ยวจะอ๊วกซะก่อน มันเลี่ยนมากภูมิ.” ผมเขินเลยต้องเปลี่ยนเรื่อง
อาหารมือนั้น เหมือนภูมิมันจะไปโดนของแน่นๆ เพราะทุกคำที่พูดเหมือนจะเกี้ยวผม
ทั้งที่ผมกับภูมิก็เห็นกันหมดไส้หมดพุ่งแล้ว
“น้องๆ แฟนใครว่ะ...น่าจับกดอ่ะ..” อยู่มันก็พูดขึ้น
จนคนในร้านต่างหันมามอง ผมเป็นตาเดียวกัน เพราะมันพูดซะเสียงดังเหมือนจะบอกว่าผมเป็นเด็กมันว่างั้น
ผมเลยต้องรีบจ่ายค่าอาหารก่อนที่จะลากมันออกมาจากร้าน...
“นายบ้าอะไรเนี้ย...” ผมพูดฉุนเพราะอายมากกว่า
“อ้าว ไหนวันนี้ตามใจไง...พูดแค่นี้ทำงอน”
“สอง จูบหน่อยดิ อยากอ่ะ.”
“นายจะบ้าหรอ กลางถนนเนี้ยนะ..”
“อือ ถือว่าเป็นของขวัญวันเกิดแล้วกัน..”
ผมหันซ้ายมองขวา เพื่อมองคนรอบๆ ดีนะที่ตอนนี้คนไม่ค่อยมี ก่อนที่ผมจะเขย่งปลายเท้าขึ้นจูบ เพราะมันไม่ยอมก้มมานั้น
แหละ ผมเลยต้องจับบ่าไอตัวแสบ ก่อนเขย่งจูบ ซึ่งมันก็ตอบรับเป็นอย่างดี ก่อนที่มือมันจะโอบไปที่หลังผม
“พอแล้ว อายเขา” ผมดันตัวเองออกมาเพราะมันเริ่มจะเลยเถิดแล้ว
ผมก้มลงไปว่าเจ้านาย “เจ้านายแกไปวางยาอะไรภูมิ...” ก่อนที่จะก้มลงจุ๊บที่หัวเจ้านาย ซึ่งมันก็ตอบกลับด้วยการเลียที่ปาก
ผม.... ผมลูบหัวเจ้านายเบาๆ
“อุ้ยให้ เดี๋ยวเดินไม่ถนัด” ภูมิแย้งเจ้านายไปอุ้มก่อนที่เราจะเดินที่ถนนคนเดินที่ตัวเมืองเชียงราย
มีของขายมากมาย รวมทั้งภาพวาด
“สองมานี้ก่อน..” ดูภูมิจะสนใจภาพวาด
ก่อนที่พวกเราจะตัดสินใจให้เจ้าของร้านนั่งสเก็ตพวกเรา 2 คน และเจ้านายอีก 1 ตัว
พวกเราใช้เวลาไม่นานก่อนที่จะได้ภาพนั้นพร้อมทั้งใส่กรอบ เราฝากเจ้าของร้านก่อนจะเดินไปที่อื่น
พวกเราหยุดอยู่ร้านหนึ่งที่น่าสนใจมาก เพราะชาวต่างชาติชอบมาใช้บริการ คือการนวดฝ่าเท้า
(ผมไม่เคยหรอกนะ).....แต่เพราะภูมิดันอยากลอง พวกเราเลยลองกัน
เสียงร้องเบาๆ ของเราทั้งสอง เพราะแรงบีบที่หนักหน่วง จนบางครั้งผมต้องชักขาหนี หรือไม่ก็บอกให้พี่เขานวดให้เบาขึ้น
แต่พอนวดเสร็จสักพัก ความรู้สึกแตกต่างกับตอนนวดมากเพราะรู้สึกสบายขา และดูขาจะเบาขึ้นด้วย
พวกเราตัดสินใจกลับห้องผม เพราะเริ่มดึกแล้ว เราแวะเอารูปและขับรถกลับ
“สอง คืนนี้ขอนะ...” ผมรู้ว่ามันหมายถึงอะไร ที่จริงผมก็ไม่คิดจะปฏิเสธหรอก
ผมพยักหน้ารับ เป็นเหมือนการให้คำตอบ
พวกเรากลับมาถึงห้องและอาบน้ำเป็นที่เรียบร้อยก่อนที่จะเข้านอน
“สองมานี้....” เสียงภูมิเรียกพร้อมทั้งตบลงบนที่นอน
ผมเดินเข้าไปหาตามเสียงเรียก......ก่อนที่ผมจะก้มลงจูบ พวกเราใช้เวลาในการแลกเปลี่ยนรสชาติของกันและกัน
ก่อนที่เสื้อผมจะถูกแกะออก
โห่ง โห่ง ผมตกใจจนต้องหันไปมองเจ้านายที่เห่าอยู่ปลายเตียง ก่อนที่มันจะกระโดดขึ้นเตียงมาซะงั้น
“เจ้านาย แกลงไปก่อน แกนี้ไม่รู้เวลาจริงๆ” เสียงภูมิที่บ่นออกมา ก่อนที่จะเริ่มไซร้ที่ต้นคอผม
แต่ดูเหมือนเจ้านายจะไม่ยอมหยุดเห่า....
“ภูมิ พอก่อน เดี๋ยวข้างห้องว่าเอา..” ผมบอกออกไปเพราะเสียงเจ้านายที่เห่าไม่ยอมหยุด
ผมเลยอุ้มเจ้านายไว้ นั้นจึงทำให้เจ้านายหยุดเห่าได้...
มันมักจะเห่าเวลาที่รู้สึกว่าผมโดนทำร้าย เหมือนจะปกป้อง...
“เจ้านาย......สองไม่ได้โดนทำร้ายหรอกนะ..” ผมอธิบายให้ฟัง แต่รู้ว่าเจ้านายคงไม่เข้าใจ
เวลาเราจะมีอะไรกัน ผมจะพาเจ้านายไปนอนห้องผมของผม หรือไม่ ก็ย้ายภูมิมาอยู่ห้องผมแทน
“แกนี้มันหมาหวงก้างจริงนะ..” เสียงหงุดหงิดของภูมิที่บ่น
“ฉันไม่น่าพาแกมาเลยจริงๆ...” ยังไม่เลิกบ่นอีกแนะ
“ภูมิ..ไว้พรุ่งนี้ก็ได้ เดี๋ยวกับบ้านใหญ่จะตอบแทนอย่างดี...” ก่อนที่ผมจะพาเจ้านายนอนข้างๆ ซึ่งผมใช้แขนแทนหมอนให้เจ้า
นายหนุน
สายตาภูมิที่นอนตะแคงมองผม และเจ้านายสลับกัน
“สอง ถ้ามึงมีชูเป็นหมา ก็จะฆ่าทั้งคู่เลย...” ผมรู้ว่าภูมิมันพูดเล่น แต่ไม่คิดว่ามันจะคิดได้
“ภูมิเลอะเทอะแหละ นอนๆๆ “ ผมบอกเขา
“จะนอนได้ไง ก็มันตั้งอยู่” ผมมองลงไปตามนิ้วที่มันชี้
ผมขยับเข้าไปหาภูมิที่มีเจ้านายนอนขวางอยู่
พร้อมทั้งจูบภูมิและพร้อมกระซิบว่า “วันนี้ก็ช่วยตัวเองไปก่อนนะ “ พร้อมสายตาผมมองไปทางห้องน้ำ
และยิ้มแบบยั่วๆ (ตอนนี้รอยยิ้มผมเป็นแบบนี้ไปแล้วทั้งที่ไม่ได้ตั้งใจนะ)
“ให้มันได้อย่างงี้ดิว่ะ...” ก่อนที่ภูมิจะตีที่หัวเจ้านาย 1 ตี จนเจ้านายต้องหันไปมองภูมิ
“แก ต่อไปอย่างหวังจะได้มาเลย...” โห่ง โห่ง เสียงเจ้านายที่ตอบกลับเหมือนจะบอกอะไรบางอย่างที่พวกเราไม่รู้
คำคืนนี้พวกเรานอนโดยมีเจ้านายคั่นกลาง และเจ้านายซุกอยู่ที่อกของผม และผมก็ไปซุกอกของภูมิอีกที
-
ทำไปได้นะภูมิแม้แต่หมายังหึงอ่ะ
-
เม้นๆ
-
เจ้านายแกนี่มารความสุขจริงๆ :jul3: สงสารภูมิอดเลย :oo1: หึหึ
-
“น้องๆ แฟนใครว่ะ...น่าจับกดอ่ะ..” :-[ ภูมิไม่ค่อยเลยอ่ะ!
ตัวขัดจังหวะจริง ๆ เลยนะเจ้านายเนี่ย
-
5ปีผ่านไป ภูมิก็ยังคงหึงกระทั่งหมา..เหมือนเดิม :m20:
-
เจ้านายมันบาปนะ ไปเป็น กขค เค้าเนี่ย :laugh:
-
เหอะๆๆ อดเลยภูมิ เจอองครักษ์พิทักษ์เจ้าหญิงเข้าไป
-
ยังอยากอ่านต่อ
จะเอา จะเอา ตอนพิเศษ :laugh:
:pig4: :กอด1: :pig4:
-
555เจ้านายกลายเป็นฮีโร่หรือเป็นตัวร้ายเนี้ยะ ขัดขวางคนเขาจะรักกันมันบาปนะไม่รู้เหรอ(เอ้อ คงจะรู้หรอกนะได้ข่าวว่าเป็นหมานี่) :เฮ้อ:
เอ่อ แล้วจะมีเพิ่มอีกป่ะคะ (อ้อนๆหน่อยเผื่อได้ แฮะๆ) :3123: :pig4:
-
555เจ้านายแสนจริงๆ
-
แล้วไม่ไปต่อในห้องน้ามมม
-
ขัดขวางความสุขคนอื่น
มันบาปนะเจ้านาย
:L2: :L2:
-
หมายังไม่เว้นแต่ก็ไม่ปลื้มเจ้านาย ไปขัดไมวะ กำลังจะได้ NC แล้วชิ :a5: :a5:
ขอให้มีตอนพิเศษอีกนะ :monkeysad:
-
อยากได้ตอนพิเศษ (แล้วอยากได้แบบไหนอ่ะ มีnc yes or no)
หุๆๆๆ จัดให้แต่คงเป็นตอนสุดท้ายจริงๆ นะ เพราะคิดพล็อตไม่ออกแล้ว
(ไว้มีพล็อตคู่นี้ใหม่ๆ จะทำภาค 2 ให้แล้วกัน)
-
กรี๊ดดดด :z1:
อยากได้ตอนพิเศษอีกอ่ะ :-[
-
อยากได้ตอนพิเศษอีกค๊าบบบบบบ :z3: :z3:
-
มาช่วยขอตอนพิเศษอีกคน เอ่อ แบบมีNC ก็ดีนะ(ฮิฮิ) :3123:
-
:z1:
บวกเป็ด
-
อยากอ่านตอนพิเศษแบบ
nc พิเศษๆ เลยอ่ะคนเขียน หุหุ :z1:
-
เอาฉษกแบบเนี่ยค่ะ :m25: :z1: :pighaun: :haun4:
-
ฮ่าๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
ชอบเจ้านายจริงๆๆๆๆๆเลย
เห่าได้ถูกเวลามากๆๆๆๆๆๆๆๆ ><~~~~~
สงสารภูมินะ แต่ก็แอบสมน้ำหน้า 555555555+
-
จัด NC เลยครับๆ
-
ขอแบบสองกดภูมิได้มั้ยยย ฮิฮิ
-
เอา NC เฮ้ยไม่ใช่ 5555 เอาแบบไหนก็ได้
-
เจ้านาย ขัดลาภ นาย ภูมิ 55555555555
-
ภูมิ-สองยังน่ารักเหมือนเดิม :กอด1:
-
เอาnc +ภาคสองๆๆๆ หุหุ
-
5555555
ส่งสารภุมิเนอะ อิอิ
เจ้านายเนี่ยได้ใจสุดๆๆ
-
เจ้านายร้ายกาจอะ ภูมิอดเลย 5555
-
และแล้วก็ได้ฤกษ์ ตอนพิเศษ อีกครั้ง
ขอบคุณที่รอกันนะค่ะ
(ประกาศเรื่อง เสียงเรียกของ..(สัตว์)..ป่า ก็ตอนพิเศษเหมือนกันค่ะ)
ตอนพิเศษ2
พวกเราขนย้ายตัวเองออกมาจากห้องพักของผม และเดินทางเข้ากรุงเทพโดยเครื่องบินที่ซื้อตั๋วไว้
เจ้านายถูกแยกออกไปอยู่อีกห้องหนึ่งซึ่งเอาไว้สำหรับสัตว์โดยเฉพาะ...และผมกับภูมิก็นั่งอยู่ในห้องผู้โดยสาร
การเดินทางโดยเครื่องบินใช้เวลาเพียง 1 ชั่วโมงเท่านั้น ซึ่งแตกต่างจาก...การเดินทางโดยรถโดยสาร...
ที่กินเวลา หลายชั่วโมงแล้วทำให้เมื่อยอีกต่างหาก
พวกเรากลับมาถึงก็ตอนประมาณ 10 เช้า ผมเข้าไปสวัสดีแม่ๆ และพ่อ ก่อนที่จะขอตัวเข้าห้องตัวเอง
เพื่ออาบน้ำและเปลี่ยนเสื้อผ้าใหม่ ...ผมทำเรื่องลาพักร้อน 3 วัน หลังจากที่ออกหน่วยเสร็จ..
ผมเดินเข้าไปหาภูมิอยู่ที่ห้องข้างๆ “ภูมิ เย็นนี้ไปออกกำลังกายกัน..สองอยากไปวิ่งที่สวนสาธารณะอ่ะ..”
ผมเดินเข้าไปชวนซึ่งเห็นภูมิกำลังนั่งทำงานอยู่หน้าโต๊ะคอมที่อยู่ภายในห้องของเขา
“อือ...ได้...แต่ว่าอย่างนายเนี้ยจะวิ่งได้ซักกี่รอบ..” เสียงประชดผม
“ทำไม นายไม่อยากไปก็บอกดีๆ ดิ...”
“เปล่า..ก็ดูหุ่นนายดิ ตัวนิดเดียวแป๊ปๆ ก็เหนื่อยแล้ว..ทำอย่างอื่นแทนกันดีกว่า.”
สิ้นเสียงก่อนที่นายตัวดีจะเดินเข้ามากอดผม...
“หยุดเลย...ไม่งั้นจะเอาเจ้านายมานอนด้วย..” ผมห้ามไว้ก่อน เพราะดูท่าแล้ว ภูมิจะแค้นฝั่งหุ่นเรื่องเมื่อวาน
ผมลุกขึ้นเดินออกจากห้องก่อนที่จะปล่อยให้ภูมิกลับไปทำงานตามเดิม....
ผมจะเดินลงไปที่ห้องครัว.....
“นมทำไรอ่ะ ครับ....” ผมเดินเข้าไปกอดนมที่นั่งปอกอะไรสักอย่างอยู่กลาง พร้อมกับน้อย
“นมกำลังปลอกหอมอยู่....นมว่าจะทำไข่ลูกเขย.....นะคะ..” เสียงนมที่พูดพร้อมกับมือที่ยังทำงานอยู่
ซึ่งนำความสนใจมายังผมมากๆ เพราะผมไม่เคยทำกับข้าวเลยก็ว่าได้..
“นมผมช่วยได้ไหม..ผมอยากปลอกหอม..”เสียงของผมที่กระตือรือร้นเกินเหตุทำให้สองสาวในครัวอดยิ้มไม่ได้
ก่อนที่นมจะส่งมีดอันเล็กๆ ให้ผมและสอนวิธีที่จะปลอกหอม....
ตอนแรกผมก็ตั้งใจทำ ทำไปทำมาซึ้งได้ไงไม่รู้ร้องไห้น้ำตาไหลเลย....
“นม....ผมแสบตา...”
“ฮ่า ฮ่า คุณสอง......” เสียงนม ก่อนที่จะไล่ให้ผมไปล้างมือแทน
“นม เก่งเนอะ ปลอกหมอแล้วไม่ร้องไห้เหมือนผมอ่ะ..”
“โธ่ ๆ คุณสอง นมทำมาต้องแต่เด็ก จนแก่แล้วค่ะ นมชินแล้ว เอางี้ มาชิมต้มจืดนี้ก็แล้วกัน”
ผมเดินไปที่เตาที่มีแกงจืดที่เดือดอยู่ในหม้อ.. “อืม..นมอร่อยจัง..” รสชาติที่ผมคุ้นเคยมาตั้งแต่เด็ก
ผมอยู่ในครัวช่วยนม จนสุดท้ายจากช่วย กลายเป็นทำให้ช้ากว่าเก่า
ดังนั้นผลเลยตัดสินใจเดินออกจากห้องครัว แล้วไปเรือนเล็กแทน...
“แม่...” ผมเรียกแม่ๆ ขณะที่เห็นพวกเขานั่งคุยอยู่ที่ใต้บ้านของเรือนเล็ก....
ผมมานั่งเล่าเรื่องต่างๆ ให้ฟัง ตอนที่ผมทำงานอยู่ที่เชียงราย และตอนที่ออกหน่วยเคลื่อนที่
ซึ่งสร้างความดีใจให้กับตัวเองมากกว่าเพราะเวลาผมอยู่ที่นี่ แม่ๆ จะคอยนั่งผมสิ่งที่ผมเล่า..
และท่านจะถามอะไรมากมาย...ซึ่งผมก็ชอบที่เล่าเรื่องงานที่ช่วยคนได้ด้วยเช่นกัน
“สอง ไปเปลี่ยนเสื้อป่ะ..” ผมหันไปมองภูมิที่เดินเข้ามาพร้อมกับชุดออกกำลังกาย
จนผมต้องมองนาฬิกาตัวเอง 4 โมงกว่าแล้ว...ผมนั่งอยู่กับแม่ๆ นานมาก
“สอง ลูกๆ จะไปไหนกัน.” เสียงแม่นุชถาม ซึ่งแม่เพ็ญก็มองเช่นกัน
“อ้อ พวกผมจะไปวิ่งซักหน่อยนะครับ...พอดีช่วงนี้รู้สึกว่าไม่ค่อยได้ออกกำลังเท่าไร..” ผมเป็นคนบอกแม่ๆ ก่อนที่ภูมิจะเดินมา
ถึง
“สอง ไปเปลี่ยนชุดป่ะ..” ผมลุกขึ้นก่อนที่เขาจะมาถึง “อือ..”
ผมเดินกลับเข้าบ้านใหญ่เพื่อเปลี่ยนชุด พอลงมาก็เห็นภูมิ เอารถออกมาแล้ว...
ผมเดินเข้าไปในรถก่อนที่ภูมิจะขับรถออกไปยังสวนสาธารณะ....
“สอง เมื่อวานวันเกิดยังไม่ให้ของขวัญเลย..” อยู่ๆ ภูมิก็พูดออกมาขณะขับรถ
“อ้าว..ก็จูบกลางถนนนั่นไง...”
“เหอะๆๆ อันนั้นก็ของขวัญ แต่อย่างได้มากกว่านี้อ่ะ..”
“นั้น ขอดูพฤติกรรมก่อนนะ..” ผมบอกออกไป จึงทำให้ภูมิไม่พูดแล้วขับต่อ
พวกเรามาถึงสวนสาธารณะ มีคนมากมายเดิน วิ่ง กันในสนาม สวนที่นี้จัดว่าไม่ใหญ่นัก
และมีต้นไม้เยอะแยะ ซึ่งผมชอบที่จะมองเมื่อขับรถผ่านแถวนี้
พวกเราหาที่จอดรถก่อนที่จะเดินออกมา..... “ภูมิ...กี่รอบดี...” ผมถามยิ้มๆ
“สอง นายอ่ะไหวหรอ รอบเดียวก็จอดแล้วมั่ง” ...มาอีกแหละเสียงประชดซึ่งผมไม่ชอบเลย
“นั้นภูมิ มาแข่งกัน..ถ้านายวิ่งได้มากกว่า..ผมยอมทุกอย่าง ok ป่ะ..”
“นายพูดแล้วน่า....” เสียงเหมือนจะขอคำยืนยัน ก่อนที่ผมจะพยักหน้าตอบ
“แต่ถ้าเราชนะ ภูมิต้องยอมสองเหมือนกัน ok ป่ะ” ผมถามออกไป
“ได้......” นั้นเป็นเสียงตอบที่ภูมิดูจะมั่นใจซะเหลือเกิน
จากการวิ่งออกกำลังกาย กลายเป็นการแข่งขันกันได้ไงไม่รู้..เพราะผมก็ไม่คิดจะแพ้ภูมิเช่นกัน..
กะว่าจะชนะผมจะกดภูมิ คอยดู....เพราะภูมิชอบแกล้งดีนัก
“ภูมิรอหน่อย จะวิ่งเอาโล่ไง....” ผมตะโกนเรียกภูมิที่ดูจะจริงจังเกิดเหตุ
ตอนแรกๆ ก็วิ่งด้วยกันอยู่ดีๆ ไหนนำหน้าซะงั้น
ภูมิวิ่งอยู่กับที่ เพื่อรอผมให้ตามไปให้ทัน
“ภูมิ..ไม่เหนื่อยมั่งไง...” เสียงที่ต้องรีบเอาอากาศเข้าไป เพราะเหมือนจะหายใจไม่ทัน
“ไง..ยังไม่ถึง 5 รอบก็เหนื่อยแล้ว...แล้วอย่างงี้ ก็เสร็จภูมิดิ..” เสียงภูมิที่ตอบออกมาอย่างยียวน
“ก็นายมันไม่ใช่คน วิ่งได้ไงไม่หยุด ตั้ง 5 รอบติดกัน รอบหนึ่งก็กินไป 750 เมตรแล้ว..” เสียงบ่นเพราะผมไม่เคยมาวิ่งที่นี้ ก็เป็น
ไปได้ ยิ่งเห็นตัวเลขที่บอกระยะทางรอบสวนสาธารณะแล้ว ยิ่งเหนื่อยเข้าไปอีก....
“สอง นั้นนายนั่งพักก่อน เดี๋ยวภูมิวิ่งอีกสักรอบ แล้วค่อยกลับกัน...”
ผมเดินต้องยอมแพ้แบบหมดคาบเพราะไม่ไหวแล้วจริง....ตรงข้างทางทั้งสองจะมีเก้าอี้ไว้นั่งพัก และตรงกลางจะมีสวนหย่อมไว้
สำหรับนั่งพักผ่อน ซึ่งผมก็เลือกที่ๆ เหมาะและเห็นทิวทัศน์ได้ดี...
“สวัสดีครับ...มาออกกำลังกายหรอ..” เสียงคนที่เข้ามาทักผมซึ่งนั่งมองนกเพลินๆ
“อ๊ะ...ครับ มาออกกำลังกาย..” ผมรีบตอบออกไปตามมารยาท
“สวนที่นี้สวยนะครับ ผมยังชอบมาวิ่งบ่อยๆ เลย..”
“ครับ เป็นสวนที่สวยมาก” ผมบอกตามความจริง
“คุณ พักอยู่แถวนี้หรอครับ...ผมไม่เคยเห็นคุณเลย”
“ไม่หรอกครับ ผมขับรถมานะ....และผมก็มาครั้งแรกด้วย” อยู่ๆ เขาก็นั่งลงอีกฝั่งของเก้าอี้ที่ผมนั่งอยู่
“คุณชื่อะไรครับ ผมชื่อ นพ” ชายแปลกหน้าแนะนำตัวแบบไม่มีปี่มีขลุ่ย
“ผมชื่อสองครับ..” ผมเตรียมท่าจะลุกเพราะไม่อยากให้ภูมิเห็นเดี๋ยวจะโกรธเอาได้
“เดี๋ยวครับจะกลับแล้วหรอ....” คุณนพถามเมื่อเห็นผมตั้งท่าจะลุก
“ครับ...ผมรอเพื่อนวิ่งนะครับ เสร็จแล้วก็จะกลับแล้วครับ.” ผมรีบตอบออกไป
“อ้อ...คุณมากับเพื่อนหรอครับ....นั้น..คุณก็นั่งรอเพื่อนและคุยกันเป็นเพื่อนผมสักครู่ได้ไหม..พอดีผมก็รอเพื่อนเหมือนกัน..”
คำพูดที่ทำให้ผมปฏิเสธไม่ได้..ผมเลยต้องนั่งลงตามเดิม...โดยสายตาผมก็มองหาว่าภูมิวิ่งไปถึงไหนแล้ว
ผมนั่งฟังคุณนพคุยเลยเปื่อย จนโทรศัพท์ที่อยู่ในกระเป๋ากางเกงสั่น
ข้อความที่ส่งมาหาผมซึ่งก็คือภูมิ ถามผมว่า คนที่นั่งอยู่ข้างๆ เป็นใคร
“ผมขอตัวโทรศัพท์สักครู่นะครับ..” ผมลุกขึ้นและกดเบอร์ภูมิ
“ภูมิ ..อยู่ไหนแล้ว..ด่วนๆๆ” ผมรีบบอกออกไป
“สอง...ปล่อยไว้แป๊ปไม่ได้เลยนะ..” เสียงหยอกล้อซึ่งทำให้ผมสบายใจ เพราะรู้ว่าเขาไม่โกรธเป็นใช่ได้
“เห็นแล้วก็รีบมาดิ...จะมาส่งข้อความหาทำไม..” สายตาผมมองหาภูมิที่ส่งข้อความมาหาก่อนที่จะวางโทรศัพท์
“คุณนพครับ...ถ้าไงผมขอตัวก่อนนะครับ พอดีเพื่อนโทรมาว่าวิ่งเสร็จแล้วนะครับ.” ผมบอกออกไปก่อนที่จะปลีกตัว
“นั่นเดี๋ยวผมเดินไปเป็นเพื่อนคุณแล้วกัน..” เสียงนายนพที่ยังไม่เลิกตาม..ยิ่งทำให้ผมหงุดหงิด
ผมเลยเดินมาโดยที่ไม่ตบปากรับคำใดๆ แต่คุณนพก็เดินตามมาด้วย ในใจก็คิดว่าเมื่อไหร่ภูมิจะเดินมาถึงสักที
ผมเดินมาจึงปากทางออก ซึ่งก็เห็นภูมิวิ่งมาแต่ไกล.....
“คุณนพ นั่งเพื่อนผมครับ..” ผมชี้ไปที่ภูมิเพื่อบอกว่าผมเจอเพื่อนแล้ว
แต่ไม่มีทีท่าว่าเขาจะจากไปเลยนี้ซิ....(มึงจะรออะไรหาคุณนพคร๊าบบบ)
ผมยืนรอภูมิจนวิ่งมาถึงพวกเรานั้นแหละครับ
“ภูมิ..นี่คุณนพ..” ผมแนะนำไป
“คุณนพ ..นี่เพื่อนผม..ภูมิครับ.” ทั้งสองจับมือทักทายกัน
“รู้สึกนายจะแนะนำผิดนะ....เราเป็นครอบครัวเดียวกันครับ..” เสียงประกาศแห่งชัยชนะบอกว่าผมเป็นอะไรกับเขา..ซึ่งทำให้คุณ
นพหน้าเสียนิดหน่อย..
“พวกเราขอตัวนะครับ..” ผมรีบพูดขึ้น เพราะท่าอยู่นานกว่านี้ คุณนพคงได้ยินอะไรบ้าๆ จากภูมิแน่ๆ
พวกเราเดินจากมาก่อนที่จะขึ้นรถและขับกลับบ้าน
+++++++++++
“ภูมิแวะร้านเค้กก่อนนะ...วันเกิดนายเมื่อวานยังไม่ได้เป่าเค้กเลย..” ผมบอกออกไป ก่อนจะภูมิจะขับรถจอดที่ริมถนน
โดยมีผมเป็นคนลงไปซื้อเค้ก...ส่วนรสชาติก็ต้องเป็นรสตามใจผมซิครับ เพราะคนกินนะผมเอง ส่วนคนเป่าคือภูมิ
กล่องที่บรรจุเค้กถูกนำออกมาจากร้าน และวางลงที่เบาะหลัง ก่อนที่รถจะวิ่งกลับเข้าบ้านของพวกเรา
อาหารเย็นที่นม เตรียมไว้ที่โต๊ะถูกกินเรียบโดยพวกเรา 2 คน
เพราะความเหนื่อยทำให้อาหารมื้อนั้นอร่อยยิ่งขึ้นไปอีก...........
+++++++++++
ผมถือเค้กเข้ามาที่ห้องของภูมิ ซึ่งเหมือนเขาจะรออยู่เช่นกัน...
เทียนวันเกิดที่ถูกจุดไว้ เพื่อบ่งบอกถึงอายุขอเจ้าของวันเกิด
เสียงเพลงที่ร้องอวยพรให้ภูมิ ถูกเปล่งออกมา....
“ภูมิ อธิฐานก่อนเป่าด้วยนะ.” ผมบอกไปหลังจากที่ร้องเพลงอวยพรให้แล้ว
ผมเห็นภูมิหลับตา ก่อนที่จะลืมแล้วเปล่าเทียนที่มีดวงไฟลุกอยู่ และมันก็ค่อยๆๆ ดับที่ละดวงจนหมด
“ขอบใจนะสอง...นึกว่าปีนี้จะไม่ได้เป่าเทียนซะแล้ว.” เสียงของภูมิที่พูดเหมือนน้อยใจ
“ไม่หรอกนะ..ปกติผมก็ให้ภูมิเป่าทุกปีนั้นแหละ...และจะทำให้ตลอดไปด้วย.” ผมบอกออกไปก่อนที่จะเดินเอาเค้กไปวางที่โต๊ะ
ทำงานที่อยู่ภายในห้องของภูมิ
“สอง ทวนสัญญานิดหนึ่ง เรื่องเมื่อเย็น..”
“อะไร นึกว่าลืมแล้วนะเนี้ย...จำแม่นจริงๆ.....” ผมบอกออกไปเพราะตัวเองนั่นแหละที่ลืมแล้ว
“จะลืมได้ไง....ผมอารมณ์ดีตั้งแต่เย็นแล้ว...” เสียงภูมิที่บอกว่ารอคอยสัญญา
“นั้น...อยากได้อะไรบอกมา....” ผมบอกออกไป
ก่อนที่ภูมิจะส่งถุงกระดาษมาให้.....ซึ่งผมรับด้วยความงุนงง..และเปิดดูของที่อยู่ในนั้น
“ภูมิ...เดี๋ยวนี้นายเล่นแบบนี้หรอ..” ตาผมโตเพราะสิ่งที่เห็นในถุงเป็นชุดกระต่ายก็ว่าได้ เพราะผมเห็นหูยาวๆ
“สอง..นายสัญญาแล้วนะ....” ผมถอนหายใจก่อนที่จะเดินเข้าห้องน้ำเพื่อเปลี่ยนชุดที่ภูมิเอามาให้ใส่
ผมถอดชุดที่ใส่ออกก่อน ที่จะเริ่มเปลี่ยนเป็นชุดกระต่าย ที่ดูคล้ายชุดว่ายน้ำซะมากกว่า จะมีหางเป็นพุ่มอยู่ตรงก้น
แต่ที่น่าแปลกคือ ด้านในแทนที่จะเป็นผ้ากลับมีแท่งยาวๆ อยู่ด้านในชุดด้วย และตรงกับหางกระต่ายพอดี...
“ภูมิ..บ้า.” ผมเริ่มที่จะใส่ชุดว่ายน้ำกระต่ายก่อน และนั่นทำให้ผมรู้ว่าไอแท่งยาวๆ นั่นมันต้องอยู่ตรงไหนของร่างกาย
ผมค่อยสอดแท่งยาวๆ เข้าไปในร่างกายตัวเองอย่างช้าๆ ก่อนที่จะค่อยดึงชุดกระต่ายนั้นมาสวมที่แขน ซึ่งทุกครั้งที่ดึงผ้าขึ้นแท่ง
ยาวๆ ก็จะรั้งทำให้ร่างกายของผมรู้สึกเสียวได้....ก่อนที่จะก้มลงหยิบปลอกแขน และหูกระต่ายมาคาดที่หัว
....อืม.......
ผมแทบไม่อยากจะเดินออกจะห้องน้ำด้วยซ้ำ เพราะความอายและความรู้สึกแปลกเวลาที่ตัวเองขยับเพราะเนื้อผ้าที่สีกับเนื้อตัว
ไหนจะไปแท่งแปลกๆ นั้นอีก.....
ผมค่อยๆ เดินออกมาจากห้องน้ำซึ่งเห็นภูมินั่งลุ้นอยู่ที่ขอบเตียง
“ภูมิ...บ้า..” ผมบอกออกไปก่อนที่จะยืนอยู่หน้าห้องน้ำ....
“สอง..เดินมานี่มะ...” เสียงของภูมิที่สั่งให้ผมเดินไปหาเข้า
ผมเดินไปหาด้วยสีหน้าที่รู้สึกได้ว่าตัวเองมีอารมณ์ขึ้นเรื่อยๆ...ก่อนที่จะมาหยุดอยู่หน้าภูมิ
“นายใส่แล้วดูเซ็กซี่ไม่ใช่เล่นนะเนี้ย...คิดไม่ผิดที่สั่งมา..” ได้ยินคำชมที่ภูมิบอกหน้าผมยิ่งแดงเข้าไปใหญ่
“สองนายหมุนให้ดูหน่อยสิ..” ผมหมุนอย่างว่าง่ายเมื่อสิ้นคำพูดของภูมิ
“หยุด..” ผมหยุดเพราะเสียงเขานั้นแหละ ก่อนที่เขาจะมาจับหางกระต่ายผมเล่น..
“ภูมิ...อย่าจับ..” ผมบอกออกไป....แต่ไม่เคล้ว เพราะยิ่งผมห้ามเขาก็ยิ่งจับจะดึงหางกระต่ายออกละดันกลับเข้าไป
“อ่าาาาา” เสียงที่ผมหลุดออกโดยไม่ได้ตั้งใจ.... ผมหมุนอีกครั้งตามครั้งสั่ง จนผมกลับมาอยู่ตรงหน้าเขาเหมือนเดิม
ชุดกระต่ายที่ผมใส่อยู่ด้านหน้าไม่สามารถปกปิดส่วนต่างๆ ของร่างกายได้มากนัก ทำให้น้องชายและพวงของผมชะแว่บ
ออกมาภายนอก ซึ่งภูมิก็หยอกล้อผมเล่นอีกเช่นกัน ซึ่งผมให้ผมแทบจะลงไปนั่งทรุดกับพื้นได้
แต่ภูมิไม่มีท่าว่าจะเริ่มสักที ซึ่งผมแทบจะละลายอยู่แล้ว เขายังนั่งอยู่กับที่จับและลูบไล้ตามส่วนต่างๆ ของร่างกายของผม
เขาทั้งจับก้นผมเล่น พร้อมกับหาง ซึ่งผมต้องจับไหล่ภูมิเอาไว้เพื่อไม่ให้ตัวเองต้องทรุดลงไปกับพื้นจริงๆ
“ภูมิ..เลิกแกล้งได้ยัง...สอง อ่าา.....ไม่ไหวแล้ว..” ผมบอกออกไปเพราะน้อยชายผมมีน้ำซึมออกมาและมันถูกชุดกระกระต่ายรัด
มาให้ออกมาเล่นข้างนอก และน้อยชายผมก็แนบอยู่ในชุดจนเห็นรูปทรงได้อย่างชัดเจน เพราะภูมิใช้น้ำลายเลียจะซะเปียก แต่
ภูมิก็ไม่สนใจสิ่งที่ผมพูด
“สอง... นายไปนอนบนเตียงไป เดียวจะนวดให้..” เสียงภูมิสั่งให้ผมขึ้นไปนอนบนเตียง ซึ่งผมก็ทำตามอย่างว่าง่ายเพราะคิดว่า
เขาจะเลิกแกล้งแล้ว...แต่มันไม่เป็นอย่างที่ผมคิดนะซิ เขากลับเปิดลิ้นชักหัวนอนแล้วหยิบขวดน้ำมันที่ใช้สำหรับนวดผ่อนคลาย
ออกมาซะงั้น... ก่อนที่จะแทบลงหน้าท้องที่ชุดกระต่ายปกปิดอยู่
ภูมิใช้มือละเลงน้ำมันที่ไหลอยู่บนหน้าท้องผมและะทาไปทั่วบริเวณ แถมยังแกล้งใช้มือปัดเจ้าน้องชายผมอีก
ไม่เพียงเท่านั้นภูมิยังจงใจเทน้ำมันลงบนน้องชายผมจริงๆ ก่อนที่จะนวดคลึงแท่งที่โดดเด่นภายใต้ชุดกระต่าย
ซึ่งตัวผมเองก็แอ่นรับมือภูมิอย่างตั้งใจด้วยซ้ำ....
“ภูมิ อย่าแกล้งอีกเลย...สองทำไรผิดสองขอโทษ..” เสียงขอโทษแบบไม่รู้ว่าตัวเองทำอะไร แต่ตอนนี้ผมต้องยอมทุกอย่าง
เพราะผมคลั่งกับมือที่ช่วยปรนเปรอผม แต่ผมอยากได้มากกว่ามือของภูมิอีกเป็นหลายร้อยเท่า
มือผมที่ไปคว้าภูมิก่อนที่จะเริ่มจูบเขาก่อนเป็นครั้งแรก..... “ภูมิช่วยสองหน่อย..” ผมพยายามเรียกร้อง
“สอง อยากให้ทำอะไรบอกสิ..”
“ภูมิช่วยสองหน่อย..” ผมไม่กล้าพูดจึงได้แต่เพียงเลียงๆ ไป
“ให้ช่วยอะไร..” ก่อนที่ภูมิจะหนีจูบที่ผมมอบให้..
“ภูมิ สองอาย....” ผมพยายามคว้าเขาอีกครั้งแต่ภูมิก็หันหน้าหนี
“ภูมิ จูบสอง และเอาไอนั้นใส่มาที่ร่างกายสอง..สองอยากได้ของภูมิ....ภูมิช่วยเอาสองที..” หน้าผมแดงเพราะคำพูดที่ผมไม่เคย
พูดเลยตั้งแต่เราอยู่ด้วยกันมา....
แต่ผมกลับได้เห็นรอยยิ้มก่อนที่เขาจะถอดเสื้อ และกางเกงออก.....
“ได้ครับเจ้านายที่รัก....เดี๋ยวภูมิจะเอาสองตามความต้องการ” สิ้นคำพูดภูมิก็ก้มลงจูบผมแบบหนักหน่วง
ตามความต้องการของผมมือของเขาก็ดึงเสื้อที่อยู่บนหัวไหล่ออก ทำให้ช่วงบนผมเปิดออกทันที...
มือที่บีบ ขยี้หัวนมผมด้วยความแรงและเบาสลับกันทำให้ผมแอ่นอกรับมือภูมิ....” ภูมิ หนักอีก..” เสียงผมที่ยังไม่พอใจกับการกระ
ทำของภูมิที่ทำกับหัวนมผม ทำให้ผมเรียกร้องออกไป เหมือนตัวเองได้พูดอะไรออกมาแล้วอยากจะพูดอีก หลายคำจนพอใจ
(เอานิสัยเสียแสดงออกมาได้ไงจ๊ะ สอง หุหุหุ) ........นั้นทำให้ภูมิลงไปกัดหัวนมผมแทน ตรงที่มีจิวอยู่และเลียมันอย่างเมามัน
จะขบไปที่ปลายบนตัวนมซึ่งไวต่อความรู้สึกผมเสียจริง
มือของภูมิที่ลงมาจับน้อยชายผมที่ตั้งอยู่ให้ชุดกระต่าย....ขาผมที่ถูไถไปบนผ้าปูที่นอน....
“อึก อึก” ผมต้องกลั้นหายใจเมื่อภูมิดึงชุดผมออกและกันเบาที่ปลายยอดของน้องชายผม พร้อมทั้งแท่งที่อยู่ภายในร่างกายผม
ก็ถูกดึงออกพร้อมกับชุดกระต่ายด้วยเช่นกัน
“ภูมิ...เอาอีก..” ผมพยายามเรียกร้องและบอกความต้องการให้กับภูมิ ซึ่งเขารู้ว่าตรงไหน และส่วนไหนของผมที่ทำให้ผมรู้สึกดี...
“สอง นายชักเอาใหญ่แล้วนะ “ เสียงภูมิที่ว่าผม ก่อนที่จะใช้นิ้วดีดไปที่ส่วนปลายบน
“อืม อืม” ผมคิดว่าต้องเจ็บแต่กับเป็นความเสียวมาแทนเสียอีก............
มือภูมิที่รูดแท่งของผมขึ้นลง และค่อยๆ ครอบครองผมจนมิด เขาใช้เวลานานเพื่อทำให้ผมพอใช้ จนผมจะไปหลายรอบก็ว่าได้
แต่เขาจะกดส่วนปลายไม่ให้น้ำรักของผมพุ่ง ซึ่งผมให้ผมทรมานมากๆ เพราะการไม่ได้ปลดปล่อย และตัวผมก็ร้อนขึ้นด้วยเช่น
กัน
“สองนายไม่คิดจะช่วยเรามั่งหรอ...” ผมกับภูมิเปลี่ยนมานอนตะแคงเพื่อผมจะได้มีโอกาสช่วยเหลือภูมิเช่นกัน
ท่าที่เรานอนสลับหัวท้าย ทำให้เจ้าโลกของภูมิอยู่ตรงหน้าผม และผมก็ครอบครองแบบที่ภูมิเคยสอนผมเช่นกัน
แม้ว่าผมจะไม่เชี่ยวเท่าภูมิแต่ผมก็รู้ว่าตรงไหนที่ทำให้เขามีความสุขได้
“อือ ดี สองตรงนั้น แรงๆ” เสียงแห่งความพึงพอที่ผมทำให้เขา ยิ่งทำให้เขาตอบแทนผมมาขึ้นเป็นสองเท่า
เราใช้เวลาปรนเปรอกันและกันนาน จนผมคิดว่าตัวเองจะถึงอีกครั้ง แต่เขาก็กดปลายแท่งของผมไว้อีก
ซึ่งผมก็ไม่สามารถปลดปล่อยได้อีกครั้ง ตัวผมก็ยิ่งแดงเข้าไปอีก....
ผมหยุดก่อนที่จะเปลี่ยนให้ผมมานั่งบนตักของภูมิซึ่งอ้าง เพื่อให้ผมนั่งทับลงไปบนเจ้าโลกที่ตั้งผงาดนั้น..
“อ๊ะ อ๊ะ อ๊ะ อ๊ะ” เสียงผมที่ค่อยนั่งลงไป และภูมิเริ่มขยับโดยใช้ขาทั้งสองข้างช่วยเป็นแรงส่ง ซึ่งเตียงที่ผมนั่งอยู่นั้นก็สปริงดี
เกินไปหรือเปล่า เพราะผมกับภูมิต่างเมาให้อารมณ์....จนผมแทบหมดแรง จนต้องเปลี่ยนท่าให้ผมหันหน้าเข้ามาหาภูมิ
เพื่อให้ช้แขนโอบคอไว้ และขาทั้งสองข้างก็ตวัดเกี่ยวเอวภูมินั้นแหละ....”อึก อึก อึก” เสียงเตียงที่สั่น
เสียงเอี๊ยดอ๊าดของเตียงที่ดังภายในห้อง ยิ่งทำให้อารมณ์ผมหลุดได้ง่าย
“ภูมิผมเริ่มจะไปอีกแล้ว..” ผมต้องผมเขาว่า ภูมิทำให้ผมเริ่มจะหลั่งอีกครั้ง ซึ่งครั้งนี้เขาก็ยังใช้ท่านี้ แต่เร่งจังหวะให้เร็วขึ้น
และหนักขึ้นอีก แขนผมก็ยิ่งกอดเขามากขึ้น “อ่า อ่า อ่า อ่า อ่าาาาาา” สิ้นสุดเสียงน้ำรักที่ถูกเก็บกักไว้หลายครั้งที่ไม่ได้ถูก
ปลดปล่อย มันพุ่งออกมามากเกินปกติจนกระเด็ดเปรอะพวกเราทั้งคู่ ก่อนที่ผมจะก้มจูบเพื่อขอบคุณเขาก็ว่าได้
“สอง นายรออีกแป๊ปนะ” ภูมิดันผมนอนลงราบกับเตียงก่อนที่จะพาตัวเองสู่จุดหมายปลายทาง ซึ่งผมก็มีอารมณ์ตามกับเขาเช่น
กัน เพราะความรู้สึกเสียวซ่านยังไม่หมดไป
“สอง....สอง อึก อึก” เสียงเรียกที่ภูมิเรียกผมก่อนที่ตัวเขาจะเกร็งและปล่อยน้ำออกมาภายในร่างกายผมของ...ซึ่งผมก็ดูดเจ้า
ท่องเนื้อที่อยู่ในร่างกายของผมอย่างไม่รู้ตัวด้วยซ้ำ “นายดูดใหญ่เลยนะสอง” และนั้นทำให้ผมรู้ว่าตัวเองไม่สามารถควบคุมเรื่องแบบนั้นได้...แต่ผมก็ปล่อยให้เป็นไปตามธรรมชาติ
++++++++++++++
“สุดท้ายกระต่ายน้อยก็ถูกเสือกินจนได้...” เสียงภูมิที่พูดเหมือนเล่านิทานก่อนนอนให้เด็กฟัง ซึ่งเป็นเสียงที่น่าฟังนัก
“เรื่องนี้สอนให้รู้ว่า อย่าหลงเชื่อคนง่าย และอย่าสัญญาอะไรง่ายๆ..” เสียงภูมิที่เหมือนเตือนว่า ที่ผมต้องเป็นแบบนี้เพราะสัญญา
บ้าบอของผมเอง
“ภูมิ รอบหน้าผมจะกดภูมิให้ได้คอยดู..” ผมบอกแบบงอนๆ ออกไป
“555 สอง ถ้านายอยากก็ได้นะ...แต่นายจะกล้าหรือเปล่า” เสียงภูมิที่บอกออกมาทำให้ผมแปลกใจที่เขาจะยอมให้ผมกดจริงๆๆ
หรอ แล้วทำไมผมจะไม่กล้า คอยดูแล้วกัน
ผมส่งสายตาให้ภูมิเป็นคำตอบ....ก่อนที่จะยิ้มให้
“ภูมิ ป้อนเค้กให้หน่อย หิวแล้ว เหนื่อยด้วย..” เสียงผมที่อ้อนให้ภูมิลุกไปหยิบเค้กที่วางอยู่บนโต๊ะทำงาน
ซึ่งภูมิก็ลุกขึ้นโดยดี พร้อมทั้งถือเค้กมานั่งอยู่ข้างๆ
“อ้าาาาาา “ ผมอ้าปากพร้อมส่งเสียงให้ภูมิป้อน
ผมเห็นภูมิตักเค้กออกมาชิ้นหนึ่งและป้อนเขาปากตัวเองแทน
“อะไรอ่ะ บอกให้หยิบมาป้อนไม่ใช้มากินเอง...” ผมตะแคงหน้าหนีเพราะงอนที่โดนแย้งเค้ก
“มะ มา ป้อนแล้วหันมาดิ..” เสียงภูมิที่บอกว่าจะป้อน ทำให้ผมหันกลับมาอีกครั้ง
ผมอ้าปากเพื่อรอให้คนตรงหน้าป้อนเค้ก ซึ่งเขาก็ตักเค้กมาพอดีคำและป้อนตัวเองอีกครั้ง
คราวนี้ผมเลยโกรธจริงๆ หน้าที่เชิดบ่งบอกว่าไม่สนใจภูมิแล้ว
แต่ภูมิกับจับคางและป้อนเค้กที่อยู่ในปากให้ผมแทน ลิ้นที่ดุนชิ้นเค้กเข้ามาในปากผม
ทำให้ผมต้องใช้ลิ้นโกยเค้กมา ก่อนที่ภูมิจะเงยหน้าขึ้น ปากผมก็เคี้ยวเค้กตุ้ยๆๆ
“ไง เค้กอร่อยไหม” เสียงภูมิที่ถามถึงรสชาติเค้ก
“เป็นพ่อนกหรือไง ถึงได้ป้อนแบบนี้อ่ะ...” ผมบอกไป
“ใครว่าพ่อนก สองเป็นเมียพ่อนกตั้งหากไม่ใช่ลูก”
“นั้นป้อนอีกคำได้ปะ ...” ผมบอกอีกครั้งก่อนที่ภูมิจะทำแบบเดิม
แต่ครั้งนี้ผมรับเอาเค้กไป แถมด้วยกัดลิ้มภูมิไปอีกที..
“โทษฐานแกล้งดีนัก....” ผมพูดพร้อมกับยิ้มแบบเจ้าเล่ห์ให้
ไม่มีคำพูดตอบกลับ มีเพียงสายตาที่ยิ้มมาให้พร้อมกับมือของภูมิที่ลูบหัวผมเล่น
++++++++++++++++
ปล. นึกว่าสองจะได้กดภูมิซะอีก
รอบนี้ก็อดไปตามระเบียบ 5555
-
:haun4:
กรี๊ดดดดดดด เอาอีกๆ :z1:
-
เอาอีกๆ
-
เลือดหมดตัวเลยทีเดียว งานนี้สองทำตัวเองแท้ๆ
ชอบชุดกระต่ายอ่ะ ฮุๆๆ แต่เอ๊สองยังคิดกดภูมิอีกเหรอ
ช่างไม่รู้อะไรบ้างเลย
กดบวกกดเป็ดค่ะ
-
:z1:
-
ชุดกระ่ต่ายซะด้วย :haun4:
สองยังหวังจะกดภูมิหรอเนี่ย?! 55.
อยากได้ตอนพิเศษแบบพิเศษเลยอ่ะคนเขียน >"<
-
แอร๊ยยยย...:m1:
-
:pighaun: :jul1:
เลือดหมดตัวแย้ว
-
เลือดหมดตัว :jul1: :pighaun:
-
ชอบคุณสำหรับตอนพิเศษ นะครับ
เรียกเลือดได้ดีมาก :pighaun: :jul1:
อยากให้มีอีกซักตอน :z2: :z13:
-
กลายเป็นแมวน้อยยั่วสวาทเลย :z1: :pighaun:
จัดให้ +1
:pig4:
-
คนเขียนทำผิดคำขอ 55555 :laugh:
ทุกคนขอสองกดภูมิ เพราะฉะนั้น นำตอนพิเศษ(สองกดภูมิ) มาแก้ตัวใหม่ซะ ฮิฮิ o18
-
ชุดกระต่ายบรรยายซะเห็นภาพเลย :haun4: :pighaun:
-
โฮะโฮะโฮะ เลือดแทบหมดตัว :haun4: :haun4:
-
หุหุหุหุ :pighaun:
น้องกระต่าย ไม่ไหวแล้ว ขออีกๆ :z1:
-
สารภาพว่าแอบคิดไปไกลแล้วว >.,<
คิดไปว่าภูมิอาจจะทำให้เค้กเลอะตัวสองแล้วก็..
"กิน"สองทั้งอย่างนั้น 55555555 -,,-
-
ตอนนี้สองหื่น :z1: แต่ภูมิหื่นกว่า 555 :m25:
-
:haun4:
-
ผมจะเอาแบบนี้อีก ๆ
-
สองติดเชื่อหื่นจากภุมิแล้ว
5555555
ไปซับเลือดก่อนเสียไปเป้นไหเลย อิอิ
-
คิดถึงจัง :กอด1:
-
ตอน สอง กด ภูมิ
“ไหนบอกว่าจะให้กดไง...ผิดสัญญานี้..” ผมพูดออกไป เพราะภูมิไม่สนใจที่ผมพูดเลยซักนิดนะสิ
ตอนนี้ผมย้ายกลับมาอยู่กรุงเทพแล้วครับ หลังจากที่ทำงานใช้ทุนที่เรียนมาจนครบ......
ภูมิเลยชวนผมไปเที่ยวที่ญี่ปุ่น....เป็นรางวัลให้ที่ผมยอมกลับมาทำงานที่กรุงเทพก็ว่าได้
ที่จริงผมก็อยากจะอยู่ที่นั้นอีกสักหน่อย แต่ทนภูมิรบเร้าไม่ไหว และผมก็เริ่มเป็นห่วงแม่ๆ และพ่อพี่อายุจะมากขึ้นด้วยครับ
เลยตัดสินใจย้ายกลับเข้ามาทำงานในกรุงเทพแทน ซึ่งมีโรงพยาบาลที่ผมเลือกไว้เรียบร้อยแล้ว
ผมจำได้ว่าเมื่อวันเกิดปีที่แล้วของภูมิ ภูมิเคยพูดไว้ว่าจะให้ผมกด แต่ผมก็ไม่เคยถามอีกเลย แต่ก็จำได้นะครับ
ที่จริงเกือบจะลืมเหมือนกัน จนมาเห็นคนโพสในfacebook เรื่อง ชายในปัจจุบัน กับเกย์ในปัจจุบัน นั่นแหละ
ผมเลยอยากจะทวงสัญญาซักหน่อย แต่ดูภูมิจะไม่สนใจที่ผมพูดด้วยซ้ำ
วันนี้พวกผมเดินเที่ยวในย่านชิบูยะ กันครับ คนที่นี้ต่างจากคนที่ประเทศไทยมาก เพราะผมเห็นมีเห็นวัยรุ่นหลายคนแต่งตัวกัน
แนวมากๆ และเดินกันไปมาตามท้องถนน.... มีทั้งพังค์ ทั้งร๊อค ฮิบฮอบก็มี....
ที่จริงเราได้อานิตสงค์จากตระกูลรอยต์นะครับ เพราะภูมิทำธุรกิจอยู่ของคุณทาคุยะ พวกเราเลยได้พักในโรงแรมหรูที่ซึ่งคนจอง
เต็มตลอดทั้งปี..แต่ก็ได้คุณทาคุยะนี่แหละครับช่วยจัดแจงเรื่องที่พักให้ (ต่ายน้อยจ๋า เราขอยืม คุณทาคุยะ รอยต์หน่อยนะคะ) ยิ่ง
ช่วงปีใหม่แล้วยิ่งยากเต็มที่....
“ภูมิ..พรุ่งนี้ไปโตเกียวทาวเวอร์กันนะ..” ผมเกาะแขนภูมิที่เดินขึ้นลิฟท์เพื่อจะเข้าห้องพักของเรา
ภายในลิฟท์มีสาวๆ ที่ดูเป็นผู้ดี คอยลอบมองภูมิซึ่งผมก็แอบเห็นเหมือนกัน ดังนั้นผมเลยปล่อยแขนเขา แล้วยืนข้างๆ แทน
จนสาวๆ เดินออกไปจากลิฟท์นั้นแหละครับ...
“ภูมิ..พรุ่งนี้ไปได้ไหม ผมอยากเห็นภูมิประเทศของโตเกียวอ่ะ..”
“สอง...พรุ่งนี้อยากไปไหนก็เอาซิ หรือจะไปสวนสนุกด้วยก็ได้นะ..แต่อายุนายคงเล่นไม่ไหวมั่ง 555 “ อะไรอ่ะ อยู่ๆ ก็มาแซว
คึกไรขึ้นมา
“ไหว ไม่ไหว คืนนี้ให้ลองไหมแหละ...” ผมยิ้มน้อยๆ ให้ภูมิ ซึ่งภูมิก็รู้ว่าผมหมายถึงอะไร....
“เลิกๆ ออกไปแล้วได้ลิฟท์ถึงแล้ว” ผมโดนสองดันออกมาจากลิฟท์พร้อมกับเจ้าตัวที่เดินตามมา..
ก็ตั้งแต่ที่ผมมาถึงที่ญี่ปุ่น ซึ่งถือได้ว่าเป็นเมืองที่มีความเป็นอิสระพอดี ผมเห็นคนรักกันหลายคู่เดินจูงมือกันตามถนน
ซึ่งถ้าเป็นประเทศไทยผมคงไม่กล้าขนาดนั้น และอาจเป็นเพราะตอนนี้อยู่ต่างประเทศผมเลยรู้สึกอยากทำอะไรแปลกๆ
บ้าง....ซึ่งหนึ่งในนั้นก็คงเป็นเรื่องนี้แหละครับ....ใช่ว่าผมไม่อยากเป็นฝ่ายรับนะครับ ที่จริงผมชอบซะด้วยซ้ำแต่ผมก็อยากจะรู้ว่า
ภูมิรู้สึกอย่างไรเวลาอยู่ในตัวผมบ้างก็เท่านั้น....
พวกเราเดินเข้ามาให้ห้องสวีทรูมที่ผนังทำด้วยกระจก 180 องศา ซึ่งสามารถมองเห็นภูมิประเทศในละแวกนี้ได้อย่างชัดเจน
จะเรียกว่าใหญ่เวอร์...สำหรับการพักค้างคืนครับ...แต่นี้แหละถึงเรียกว่าเป็นโรงแรมของคุณทาคุยะได้....เพราะทุกอย่างต้องดูยิ่ง
ใหญ่....
“สอง....ไปอาบน้ำไป เดี๋ยวตอนเย็นจะพาไปกินอาหารในโรงแรม” เสียงภูมิที่บอกออกมา
“ภูมิ เรากินในห้องไม่ได้หรอ...สองเมื่อยไปหมดแล้ว..” วันนี้เราเดินมาทั้งวัน เข้าตรอกนู๋ออกตรอกนี้
“นั้น..แล้วแต่สองละกัน นั้นมานี่มา.....จะนวดให้..” ภูมิเรียกผมให้ไปนอนบนเตียงที่วางอยู่กลางห้องนอน
ผมจึงเดินไปนอนที่เตียงและคว่ำหน้าลงให้ภูมินวดขาให้
“อืม ตรงนี้แหละภูมิ ดีมากเลยอ่ะ..” มือที่นวดลงมาที่ขาของผม
ผมหลับตาลงเพื่อให้ภูมินวดให้จนผมเผลอหลับไปนั้นแหละ.......
“สอง...สอง..” ผมได้ยินเสียงภูมิจึงลืมตาตื่นขึ้นมา.....
“ไรหรอ...” ผมถามออกไปทั้งที่ยังคว่ำหน้าอยู่
“สอง ไปอาบน้ำป่ะแล้วจะนอนก็ค่อยนอน มานอนแบบนี้เดี๋ยวไม่สบาย เหงื่อออกมาทั้งวันแล้ว”
“นั้นตัวก็อุ้มเค้าไปอาบหน่อยดิ..” ผมพลิกตัวหันหน้ามาและยกแขนขึ้นกลางอากาศ เพื่อให้ภูมิอุ้ม
“แบบนี้สิหน่า....รู้ไหมเดี๋ยวนี้นายชักโดนตามใจใหญ่แล้วนะ...” ภูมิที่พูดแก้มเล่น
“ก็ใครตามใจ... ทำให้สองเสียคนอ่ะ..” ผมโต้กลับ พร้อมกับมองไปที่คนที่ทำให้ผมเสียคนอีกครั้งเพราะถูกภูมิตามใจนั้นแหละ
“เฮ่อ มะๆ เดี๋ยวอาบน้ำให้...” ผมยิ้มทันทีที่รู้ว่าตัวเองไม่ต้องเดินไปอาบน้ำแล้ว เพราะมีคนจะอุ้มจะพาไปอาบน้ำให้
ผมอาบน้ำและเปลี่ยนเสื้อผ้าเรียบร้อย...โดยภูมิเป็นคนทำก่อนที่จะพาผมขึ้นเตียงอีกรอบ
“ต้องร้องเพลงกล่อมด้วยไหม ห๊ะสอง..” เสียงภูมินั้นแหละครับ
“ไม่ต้อง นั้น มาจุ๊บที แล้วตอนดึกก็ปลุกแล้วกันนะ...” ผมบอกออกไปก่อนที่จะจูบขอบคุณภูมิที่ทำธุระให้ผมจนเสร็จ
ก่อนที่ผมจะหลับตาลงนอนอีกครั้ง...
++++++++++++++++++
“โอเปอร์เรเตอร์ ผมสั่งอาหารหน่อย ที่ห้องสวีทรูท........” ผมสั่งรายการอาหารต่างๆ ที่คิดว่าสองน่าจะอยากและรวมทั้งผมด้วย
ผ่านสายโทรศัพท์ เพื่อรอให้คนในห้องนอนตื่นและจะได้มานั่งกินด้วยกัน...
แม้ว่าผมจะอยู่ญี่ปุ่น และเวลาทำงานของผมก็มีเช่นกัน ผมจะใช่เวลาว่างคอยส่งเมล์ให้เลขา และสั่งงานผ่านโทรศัพท์
ตอนนี้งานของผมยุ่งกว่าเดิมมากนัก จะแทบไม่มีเวลาไปเยี่ยมสองเลยด้วยซ้ำ
จนผมต้องขอร้องให้แม่ๆ ช่วยพูดให้สองกลับมาทำงานที่กรุงเทพนั้นแหละครับ...
ผมนะทั้งขู่ ทั้งเข็นแล้ว แต่ดูเหมือนสองนั้นแหละที่อยากจะอยู่ไกลๆ ผมซะมากกว่า...
จนผมต้องให้แม่ ช่วยพูดนั้นแหละ....และผมก็ต้องสร้างโรงพยาบาลเล็กๆ ให้สองที่เชียงรายด้วย
เพราะเขาเป็นห่วงคนที่นั้นที่ไม่มีเงินไปหาหมอ....สุดท้ายโรงพยาบาลที่ผมสร้างจึงเป็นโรงพยาบาลที่คิดเงินเพียงเล็กน้อย
สำหรับคนป่วยที่เป็นเคสหนักๆ แทนครับ ซึ่งผมก็ถือว่าทำบุญไปในตัวด้วย..
แม้ว่าจะต้องใช้เงินเป็นจำนวนมาก แต่ถ้าเป็นสิ่งที่สองอยากผมก็พร้อมที่จะทำให้นั้นแหละครับ...
ผมโทรสั่งให้พนักงานมาส่งตอน 3 ทุ่ม เพราะสองจะได้มีเวลาพักผ่อนบ้าง หลังจากเดินมาทั้งวันแล้ว..
พวกเราไม่ค่อยได้เที่ยวกันเลยครับตั้งแต่ที่สองไปทำงานต่างจังหวัด... และนี่ถือว่าเป็นโอกาสดีที่เราจะได้อยู่ด้วยกัน..
จะเรียกว่าฮันนีมูนก็ว่าได้ แต่คงเป็นผมคนเดียวซะละมั่งที่คิด เพราะดูว่าตอนนี้สองคิดที่จะกดผมแทนซะมากกว่า
ที่จริงผมลืมไปแล้วเรื่องที่เคยพูดไว้...แต่ผมก็รู้ว่าครั้งแรกๆ สองคงจะเจ็บมากเช่นกันเพราะครั้งแรกที่ผมทำเขา
มันเป็นการแก้แค้นแทนที่จะเป็นความรักด้วยซ้ำ....
อ๊อดๆ ผมเดินไปเปิดประตู เพราะถึงเวลาที่ผมให้เอาอาหารมาส่ง ผมมองรถเข็นสีเงินซึ่งมีฝาสีเดียวกันปิดอาหารอยู่
ชายหน้าตาน่ารัก เป็นคนเข็นรถอาหารมาส่งที่ห้องของผม
“สวัสดีครับ ผมเอาอาหารมาส่ง” เสียงที่บริกรหนุ่มพูดทำให้ผมแปลกใจ เพราะคิดว่าคงได้ยินเป็นภาษาอังกฤษแน่นอน
แต่นี้กลับเป็นภาษาไทยและสำเนียงที่ชัดเจน แต่หน้าตา ทรงผมออกไปแนวญี่ปุ่นซะมากกว่า
“คุณเป็นคนไทยหรอ..” ผมถามออกไปด้วยความสงสัย
“ครับ..ผมเรียนจบที่มหาลัยที่ญี่ปุ่นครับ..และเข้ามาทำงานที่โรงแรมที่นี่นะครับ..” บริกรที่มาส่งผมตอบกลับมา
เพราะความแปลกใจทำให้ผมถามว่าเขาสามารถเข้ามาทำงานทีนี้ได้อย่างไร เพราะโรงแรมหรูใจกลางเมืองญี่ปุ่นต้องคัดคนที่จะ
เข้ามาทำงานแน่นอน และยังถึงกับให้มาบริการในชั้นเฟริส์คลาสอีก ต้องยิ่งมีอะไรที่โดดเด่นมากกว่าคนญี่ปุ่นทั่วไปแน่นๆ...
ผมชวนบริกรคุยจนกระทั่งได้ยินเสียง
“ภูมิ ใครมาอ่ะ..” เสียงสองที่ยิ่งอยู่หน้าประตูห้องนอน เรียกว่าเพิ่งตื่นก็ว่าได้
“ขอบใจมาก...” ผมขอบใจเขาที่อยู่คุยเป็นเพื่อน ก่อนที่เขาจะก้มหัวและเดินเข็นรถอาหารออกไป
“สอง...ตื่นเร็วจัง....” ผมเดินไปหาเจ้าตัวที่ยืนขยี้ตาอยู่หน้าประตู
“อือ..เหมือนได้ยินเสียงเลยตื่นมาดูนะ..”
“อย่าขยี้ตา เดี๋ยวตาบวม” มือของภูมิที่มาดึงมือผมออกเพื่อไม่ให้ขยี้
“สองหิวข้าว ....” ผมพูออกไปพร้อมทั้งเดินมายังโต๊ะอาหารที่มีอาหารถูกจัดวางเรียงอย่างสวยงาม..
“สองมานั่ง ภูมิสั่งอาหารที่คิดว่าสองต้องลองให้ได้มา เป็นเมนูแนะนำเลยนะ”
พวกเราลงมือทานอาหารมื้อนั้นจนเรียบเลยก็ว่าได้...เพราะเป็นอาหารที่อร่อยและราคาคงจะแพงใช่ย่อย....
เนื้อปลาสดๆ ที่แทบจะละลายเมื่อเข้าไปในปากก็ว่าได้ ไหนจะกุ้งล็อปเตอร์ตัวใหญ่นั้นอีก....เรียกได้ว่าขุนให้ผมอ้วนว่าได้
หลังอาหารมื้อนั้นพวกเรานั่งเล่น และนั่งดูหนัง ก่อนที่ผมจะชวนภูมิแทงสนุกเกอร์ที่มีโต๊ะวางอยู่ในห้อง
“ภูมิเล่นกันไหม แต่มีพนันนะ...” ผมบอกออกไป
“พนักอะไร..” เสียงถามของภูมิ
“ตอนนี้ยังไม่รู้อ่ะ...แต่ถ้าไม่มีก็ไม่สนุกอะดิ..”
“ได้...นั้นขอภูมิคิดก่อนว่าจะเอาอะไรดี...ให้สองแก้ผ้าเวลาอยู่ในห้องดีป่ะ ฮ่า ฮ่า”
“บ้าแหละ.......อย่าคิดว่าภูมิจะชนะดิ สองไม่ค่อยมีแรง แต่มีสมองนะ” ผมขู่ออกไป ที่จริงผมจะบอกว่าผมเล่นสนุกเกอร์เป็น
เพราะตอนที่ทำงานที่เชียงราย มีเพื่อนสอนให้เล่น..และผมมันก็หัวไวซะด้วย..และภูมิก็คงไม่รู้
“เค ๆ นั้นใครชนะก็ค่อยบอกมาแล้วกัน จะเริ่มเลยเปล่า..” เสียงภูมิ
“เล่น 2 ใน 3 โอเคเปล่า..” ผมบอกออกไปก่อนที่เราทั้งคู่จะใช้เวลาเล่นสนุกเกอร์ที่อยู่ในห้องพัก...
+++++++++++++++++++
“เย้ๆๆๆ ชนะแล้ว สองบอกแล้วว่าสองมีสมอง” ผมพูดออกไปเพราะผมเป็นฝ่ายชนะภูมิ ซึ่งมันก็ไม่ได้ยากเท่าไหร่
เพราะภูมิเล่นไม่เก่ง ก็ว่าได้...ผมเลยชนะและแกล้งออมมือให้...
“สอง...ไปแอบเล่นที่ไหนมา..” แต่เหมือนผมจะปิดไปมิดเพราะดันโชว์ฝีมือมากไปหน่อย
“เหอะๆๆ ความลับ..” ผมบอกออกไปก่อนที่จะวิ่งมานั่งหน้าทีวีต่อ.. พวกเราใช้เวลานั่งดูทีวีจนดึก
+++++++++++++
ผมอุ้มสองไว้ในอ้อมแขน เพื่อพาเข้าห้องนอนอีกครั้ง ก่อนที่ตัวเองจะนอนตามคนที่หลับไปก่อนแล้ว
ผมอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าและเดินเข้าไปนอนใกล้ๆ เจ้าตัวแสบที่แอบไปเล่นสนุกเกอร์มาแล้วไม่ยอมบอก
ทำให้ผมปล่อยไก่ตัวเบอเร่อ เพราะทำตัวเป็นครูสอนเจ้าตัวแสบนะซิ...
ผมก้มลงจูบที่หน้าผากของสอง “ฝันดีนะ ที่รัก....” ก่อนที่ผมจะหลับตามไป
+++++++++++++++++
“ภูมิตื่นได้แล้ว...” ผมสะกิดเรียกภูมิที่ยังหลับอยู่ข้าง
“ภูมิ ภูมิ” แต่ภูมิก็ยังไม่ตื่นซักที
“อ๊ะ..........”
“ดีสอง มากวนอะไร....ยังง่วนนอนอยู่เลย..”
“ภูมิไปเที่ยวกัน....” ผมบอกออกไปตามความต้องการของผม
“แต่เช้าเนี้ยนะ..เอาไว้สายๆ ไม่ได้หรอ..”
“เช้าๆ เนี้ยซิดี....ไปโตเกียวทาวเวอร์.ไปดูหมอกไง สวยดีออก..น้านนนน”
“ปะ นั้นสองไปอาบน้ำแต่งตัวก่อน แล้วค่อยออกไปกัน ...แต่สองต้องแวะกินข้าวก่อนนะ..เดี๋ยวสองจะปวดท้องเอา..”
ผมพยักหน้าก่อนที่จะกระโดดลงจากเตียงเพื่อไปอาบน้ำ...
ผมอาบน้ำเสร็จภูมิก็เดินเข้าห้องน้ำต่อจากผม.......เราทั้งคู่แต่งตัวเสร็จเรียบร้อย
พร้อมทั้งลงลิฟท์เพื่อมาสั่งอาหาร.... ผมเดินนำหน้าเพื่อไปเลือกที่นั่งในห้องอาหาร ตามมาด้วยภูมิ
ผมเลือกสั่งอาหารที่เบาๆ เพื่อไม่ให้ร่างกายทำงานหนักเกินไป....
“อ๊ะ...สวัสดีครับคุณภูมิ” ผมหันไปมองเสียงทักทายที่ดังขึ้นข้างๆ ภูมิ
“อ้าว..คุณนั่งเอง....ยังไม่เลิกเวรหรือไง” นั้นเป็นเสียงภูมิที่ตอบกลับไป ซึ่งผมมองด้วยความสงสัยว่าภูมิรู้จักกันได้ไง
แถมคนที่ทักภูมิเป็นคนไทยที่เป็นบริกรที่โรงแรมแห่งนี้ด้วย
ผมมองหน้าภูมิ และบริการคนนั้นสลับไปมา.....ซึ่งดวงตาของชายหนุ่มนั้นมันส่อแวว ว่าปลื้มภูมิซะด้วยซิ (ผมเดาเอานะ)
พวกเขาคุยกันสองคน แต่ภูมิไม่คิดจะแนะนำผมด้วยซ้ำ...ก่อนที่บริกรคนนั้นจะออกไปจากโต๊ะที่พวกเรานั่งอยู่
“ภูมิ ใครหรอ...” ผมถามด้วยความสงสัย
“เอ้อ....เมื่อวานเขาเอาอาหารมาส่งให้นะ เลยได้รู้จักเขา”
“อืม...” ผมตอบออกไปเหมือนเข้าใจสิ่งที่ภูมิพูด ผมกับภูมิเราอยู่ด้วยกันมานานมาก จนผมรู้ว่าภูมิคิดหรือไม่คิดอะไรกับใคร..
สำหรับผม ผมยอมได้ถ้าภูมิคิดจะมีใครแต่ต้องเป็นผู้หญิงเท่านั้น แต่ถ้าคนนั้นเป็นผู้ชายผมก็จะแย่งภูมิกับมาแน่นอน
ซึ่งสิ่งที่ผมคิดไว้มันยังไม่เกิดหรอก แต่คิดไว้ก่อนนะ......ตอนนี้ที่ผมทำงานที่เชียงรายก็มีคนมากหน้าหลายตามาจีบ ไม่ว่าจะเป็น
ผู้หญิงหรือผู้ชาย และความรู้สึกของผมกลับไม่ได้รู้สึกอะไรเลย...นั้นทำให้ผมยืนยันได้ว่าแม้ว่าผมจะอยู่ห่างจากภูมิผมก็ยังจะ
ซื่อสัตย์กับเขาแน่นอน...และยิ่งภูมิเป็นคนขี้หึงด้วยแล้ว...ผมยิ่งต้องระวังไม่ให้ตัวเองทำอะไรแปลกๆ ออกไป จนทำให้ภูมิไม่
สบายใจได้..
อาหารถูกยกมาเสริฟ์ด้วยบริการคนเดิม ก่อนที่จะเดินจากพวกเราไปอีกรอบ...
“ดีเหมือนกันมีคนไทยอยู่ที่นี่ด้วย จะได้ไม่ต้องพูดภาษาอังกฤษ.” เสียงภูมิที่พูดขึ้น
“อือ..” ผมตอบกลับก่อนที่ลงมือทางอาหารมื้อเช้า ซึ่งจะเรียกว่าอาหารกร่อยลงไปเลยก็ได้..
ผมทานเสร็จพร้อมทั้งชวนภูมิออกเดินทางเพื่อไปยังเป้าหมายที่เราแพนกันไว้....
พวกเรามาถึงโตเกียวทาวเวอร์...ซึ่งต้องขึ้นลิฟท์ไปยังชั้นที่เป็นให้คนเข้าชมบรรยากาศของกรุงโตเกียวโดยรอบ
“ภูมิ....สวยเนอะ...” ผมยืนข้างๆ ภูมิ พร้อมทั้งมองบรรยากาศของกรุงโตเกียว
“อือ....ดีที่ได้มาด้วยกัน...” ภูมิบอกผม
“อือ ....ดีที่ได้มาด้วยกันจริงๆ นั้นแหละ....”
ตลอดทั้งวันพวกผมได้ไปตามสถานที่ต่างๆ พร้อมทั้งเข้าวัดเพื่อไปไว้ขอพรด้วยเช่นกัน...
กล้องที่พวกเราเอามาเหมือนจะไม่เพียงพอกับรูปถ่ายที่พวกเราถ่ายไว้ด้วยซ้ำ เพราะทุกสถานที่ที่เราไปมันช่างสวยและเป็นธรรม
ชาติมากๆ ซึ่งผมก็ชอบบรรยากาศเช่นนี้เหมือนกัน
เป็นอีกวันหนึ่งที่พวกเราได้พักผ่อน เพราะถ้าพวกเรากลับไปแล้วคงมีเวลามาเที่ยวแบบนี้ได้น้อย เพราะงานที่ผมทำต้องเข้าเวร
ตรวจคนไข้ และงานที่ภูมิทำเป็นงานเช้าไป เย็นกลับ ซึ่งเวลาของเราทั้งสองอาจจะต้องมีคลาดเคลื่อนกันบ้าง...
ผมชวนภูมิแวะซื้อของฝากให้ที่บ้านด้วย...เพราะดูเหมือนคนที่บ้านกำลังรอของฝากมากกว่ารอให้พวกผมกลับไปซะอีก
โดยเฉพาะน้อย...บอกว่าอยากได้นู๋อยากได้นี้ซะเลยเกิน..
ของฝากต่างๆ ถูกหิ้วเต็มของมือของผมและของภูมิ ซึ่งเป็นของที่ผมคิดว่าทุกคนที่ได้รับต้องชอบแน่นๆ
พวกเรากันจนถึงเกือบเย็นก่อนที่จะนั่งรถกลับเข้าที่พักอีกครั้ง...
ซึ่งผมก็ต้องแปลกใจเพราะคุณบริกรคนเมื่อเช้าก็ยังทำงานอยู่เช่นเดิม (เขาไม่ออกเวรมั่งหรอ หรือทำงาน 24 ชั่วโมงอ่ะ)
เขาเดินเข้ามาทักภูมิ ซึ่งตอนนั้นเองที่ภูมิเขาแนะนำผมกับบริกรคนนั้น
“ภูมิ..คืนนี้เราลงมากินอาหารข้างล่างแล้วกัน...” ผมบอกออกไป
“อือ...ได้ซิ..” ก่อนที่ผมจะขอตัวขึ้นไปบนห้องพักของโรงแรม
พวกเราขึ้นลิฟท์และเดินจนมาถึงห้อง..... ของที่อยู่ให้มือถูกวางลงบนโซฟาก่อนที่ผมจะมานั่งใช้คอมภูมิเพื่อเช็คเมล์ต่างๆ
“สองเป็นอะไร ดูทำหน้าเข้า..” เสียงภูมิที่ถามตอนที่ผมกำลังนั่งเล่นคอมอยู่
“ห๊ะ...ทำหน้าอะไร....” ผมงงกับคำถามที่ภูมิถาม
“ก็ลองเดินไปมองกระจกดูนิ หน้าบึงเป็นตูดเชียว”
“เปล่า..ซะหน่อย สงสัยคงเหนื่อยมั่ง...” ผมตอบกลับไป และหันมานั่งเล่นคอมเหมือนเดิม
+++++++++++++
ผมถามสองออกไปเพราะดูเขาไม่ค่อยสบอารมณ์เท่าไหร่....แต่ไม่รู้เรื่องอะไร
คงเป็นอย่างที่เขาบอกละมั่งว่า คงเหนื่อยเกินไปจริงๆ ผมเลยอยากจะช่วยเขาบ้าง
ดังนั้นผมจึงเดินไปที่โต๊ะที่สองนั่งอยู่และบีบนวดที่หัวไหล่เพื่อคลายอาการเมื่อยให้..
“อือ.....ตรงนั้นแหละ ดีจัง” เสียงสองพูดเมื่อถามเริ่มที่จะนวดให้
ผมเลยยืนนวดให้สองก่อนที่ผมและก้มลงไปหอมหน้าผากของสองที่เงยขึ้นมามองผม
“ภูมิ...ถ้าวันหนึ่งภูมิอยากมีลูก ภูมิต้องบอกสองนะ..” ผมแปลกใจมากที่อยู่ๆ สองก็พูดเรื่องแบบนี้ขึ้นมา
“สองจะท้องให้หรือไง ถึงได้ถามนะ”
“ถ้าสองท้องได้ สองก็จะท้องให้แล้วกัน...ฮ่า ฮ่า”
“อือ...ไว้อยากมีเมื่อไหร่จะทำให้สองท้องแล้วกัน” ผมโต้กลับไปแบบมึนๆ เช่นกัน
“ภูมิ แต่ถ้าภูมิแอบไปมีกิ๊ก กัก สองเอาตายแน่น....” จากเสียงพูดกันเล่นๆ แต่คลายเป็นน้ำเสียงเหี้ยมๆ ซะงั้นโดยเฉพาะ
ประโยคนี้
ผมหมุนเก้าอี้ที่สองนั่งอยู่ให้หันมาหาผม ก่อนที่ผมจะนั่งไปบนตักของสอง
“กูจะไปไหนได้ ให้เมื่อหัวใจกู มันอยู่ตรงนี้.... (ผมพูดออกไปพร้อมทั้งจิ้มไปที่หน้าอกของสองเพื่อเป็นการยืนยัน)..สอง.มึงอย่า
คิดอะไรไม่เข้าเรื่อง...กูรักมึงมากกว่าที่มึงคิดอีก....” ผมก้มจูบสองอีกครั้งเพราะปากที่เผยอออกมาเพื่อรอรับผมก็ว่าได้
เราใช้เวลาแลกจูบกันนาน ก่อนที่จะแยกจากกัน
“ภูมิ..นายพูดไม่เพราะอีกแล้ว..”
“ก็มีแค่มึง เท่านั้นแหละที่จะได้ยิน..เพราะถ้าเป็นคนอื่นพวกเขาจะไม่มีสิทธิ์ได้เห็นตัวตนที่แท้จริง...”
“ภูมิ......พูดซะสองเกิดอารมณ์เลยนะเนี้ย..” ดวงตาโตๆ ของสองที่จ้องมาที่ผม ตามที่สองพูดแด๊ะๆๆ
“สอง.....”
“หือ....อยากมะ ช่วยสองหน่อยดิ...” ผมพูดพร้อมกับแกะกระดุมเสื้อของภูมิที่อยู่ตรงหน้า พร้อมทั้งให้แขนทั้งสองข้างโอบรอบ
ต้นคอของภูมิเข้ามาใกล้..
“ภูมิ..วันนี้สองของให้สองได้ทำได้ไหม..สองอยากสัมผัสความรักที่ภูมิให้สอง..” ผมกระซิบไปที่ใบหูที่แนบอยู่ที่ริมฝีปากของผม
“สอง...ถ้ามึงอยาก กูก็ให้ได้..” นั้นเป็นเสียงที่ภูมิตอบกลับมาซึ่งผมคาดว่าเขาคงจะไม่ปฏิเสธมันเช่นกัน
“แต่สองไม่เคย...ภูมิสอนหน่อยแล้วกัน..” ผมเอาลิ้นเลียเข้าไปในหูของภูมิซึ่งทำให้ภูมิขนลุกขึ้นทันที
“แบบนี้ไม่ต้องสอนแล้วมั่ง..ทำเอาซะเกิดอารมณ์ได้ซะขนาดนี้” หมดคำพูดผมโดนยกให้ลุกจากเก้าอี้ โดยที่ขาทั้งสองข้างของ
ผมตวัดอยู่รอบสะโพกของภูมิ ก่อนที่ภูมิจะเดินตรงเข้าไปยังห้องนอน...
พวกเราถอดเสื้อผ้าจนเห็นร่างกายของแต่ละคนอย่างชัดเจน.....ผมใช้มือลูบไปที่กล้ามหน้าท้องที่แข็งแกร่งนั้น
“ภูมิ...รู้ไหมว่าภูมินะดูดีแค่ไหน...จนบางครั้งสองยังอิจฉาเลย.”
ผมมองยังดวงตาที่จ้องมองการกระทำผมทุกการกระทำ...ก่อนที่ผมจะใช้นิ้วเขี่ยขนที่ไล้ยาวลงมาจนถึงน้องชายของภูมิ
ซึ่งมันก็โดดเด่นไม่แพ้กับกล้ามหน้าท้องเช่นกัน
“อือ...ของภูมิที่ใหญ่โตจริงๆ เห็นกี่ที่ก็อดตกใจไม่ได้..ไม่รู้ว่าทำไมสองถึงรับได้หมดก็ไม่รู้เนอะ..”
มือผมที่ยังวนเวียนอยู่ตรงกอหญ้าที่ปกคลุมน้องนายของภูมิไว้....
ผมให้ลิ้นตวัดไปที่ส่วนหัวบนของน้อยชายภูมิซึ่งกำลังแข็งอยู่ในมือของผม ผมเลียตรงส่วนบนไปมาจนชุ่มไปหมด
ก่อนที่ผมจะใช้นิ้วถูไถตรงส่วนบนแทนปลายลิ้น จนภูมิต้องใช้แขนทั้งสองยันตัวเองขึ้น เพื่อมองดูว่าผมทำอะไรกับน้องชายของ
เขาบ้าง
“ภูมิจะมองทำไม สองจะอายเป็นเหมือนกันนะ”
“ทำไมจะดูไม่ได้ก็ไอที่สองทำอยู่มันของภูมิไม่ใช่หรอ...” พร้อมกับยิ้มน้อยๆ ให้กับชัยชนะเล็กของตัวเอง
ผมเลยต้องหลับตาเพราะอายจะกล้าสู้หน้าภูมิแทน ก่อนที่ผมจะครอบครองดุ้นยักษ์ทีผมให้มือจับเล่นอยู่
“อือ...” เสียงของภูมิที่ผมได้ยิน พร้อมกับที่ผมครอบครองพอดี
ผมรูดและถูให้ขูดที่ริมฝีปากผมก่อนที่จะเข้าไปอยู่ในโพรงปากซึ่งมีลิ้นของผมคอมเล้าโลมอยู่...
ผมอยากจะตอบแทนภูมิบ้างเพราะ ส่วนมากมีแต่เขาที่เป็นคนทำให้ผมมีความสุข...และหลั่งออกมาก่อน
แต่คราวนี้ผมตั้งใจที่จะมอบให้กับภูมิบ้าง... ผมใช้ทั้งมือและปากเพื่อช่วยให้เขาถึงจุดหมายปลายทาง
เสียงครางที่แสดงถึงความพอใจที่ผมมอบให้เขา ทำให้ผมมีความสุข ก่อนที่ผมให้ให้เขาพลิกตัว...
ซึ่งเขาก็ยอมแต่โดยดี ผมให้ภูมิหันหลังให้พร้อมกับให้เขาคุกเข่า ซึ่งนั้นทำให้ผมเห็นประตูหลังซึ่งผมไม่เคยเห็นก็ว่าได้
แต่ตอนนี้มันอยู่ใกล้แค่เอื้อม..ผมใช้ลิ้นลากผ่านประตูไปยังพวงทั้งสองที่หลบซ่อนและเต็งอยู่...
มือของผมนวดคลึงที่ก้นทั้งสองข้างของภูมิ.... ลิ้นของผมกลับขึ้นมาและผ่านประตูหลังอีกครั้ง ผมสลับทำแบบนั้นจนเป็นที่พอใจ
ก่อนที่ผมใช้เกร็งปลายลิ้นตัวเอและดันเข้าไปที่ประตูหลังนั้น
“อึก....” ผมรู้สึกได้ว่าประตูของภูมินั้นหดและรัดลิ้มที่ผมสอดเข้าไป ผมทำจนหน้าประตูชุ่มเหมือนกับน้องชายของภูมิ ก่อนที่จะ
ค่อยๆ สอดนิ้วมือเขาไปที่ละนิดซึ่ง ซึ่งตัวภูมิก็โยกไปมาเพื่อให้ผมสามารถทำได้สะดวกยิ่งขึ้น
ผมวนนิ้วไปมาที่ประตูของภูมิเพื่อทำให้เขาเคยชินกับความแปลกที่ผ่านเข้ามา..
“ภูมิ..สองจะใส่แล้วนะ..” ผมบอกภูมิก่อนที่จะทำ
“อือ....” เสียงตอบรับของภูมิที่ดูเครียดๆ ก่อนที่ผมจะพาน้องชายตัวเองซึ่งมีขนาดเหมาะสมกับตัวเองผ่านเข้าไปที่ประตูของ
ภูมิ.. “อืม...ภูมิ...” ผมถึงกับครางออกมา เพราะเจ้าน้องชายของผมที่แทรกเข้าไปในร่างกายของภูมิ โดนตอดอยู่ก็ว่าได้... “ภูมิ
อย่าเกร็ง..” ผมบอกออกไปเพราะรู้สึกได้ว่าภูมินั้นเกร็งและคงรู้สึกเจ็บเช่นกัน
เพราะมันเป็นครั้งแรกของภูมิก็ว่าได้
ผมพาน้องชายตัวเองเข้าไปจนสุด ก่อนที่จะค้างไว้เพราะให้ภูมิรู้สึกคุ้นเคยมากขึ้น.....หน้าท้องของผมแนบชิดอยู่กับบั้นท้ายของ
ภูมิ เหมือนเราเป็นอันหนึ่งอันเดียวกัน และผมกำลังจดจำสัมผัสเหล่านี้ไว้..
“ภูมิ..สองจะขยับนะ....” ผมบอกภูมิอีกครั้งก่อนที่จะเริ่มขยับตัวเองเข้าออก มือทั้งสองข้างก็อ้อมมาด้านหน้าเพื่อบีบหัวนมของ
ภูมิเล่นอีกทาง ผมใช้เวลาพาตัวเองเข้าไปและออกมาในร่างกายของภูมิจนรู้สึกว่าเข้าพร้อมมากขึ้น
ก่อนที่ผมจะขยับให้เร็วขึ้น พร้อมทั้งใช้มือจับที่บั้นท้ายของภูมิเพื่อที่จะทำให้ของๆ ตัวเองเข้าไปได้ลึกมากยิ่งขึ้น...
“อ๊ะ อ๊ะ อ๊ะ...” เสียงร้องของเราทั้งคู่ที่กำลังเสพสมซึ่งกันและกัน เสียงเนื้อที่ตีกันดังแต่ไม่มีความเจ็บ มีเพียงความรู้สึกวาบหวาม
แทนทีเท่านั้น
“อึกๆๆ” ร่างกายของเราทั้งคู่กระตุกและเกร็งก่อนที่ผมจะเอาเจ้าน้อยชายออกมา และน้ำรักก็พุ่งรดไปที่ประตูของภูมิที่ปิดลงหลัง
จากที่ผมถอนร่างกายตัวเองออก ผมเหนื่อยจนต้องซบลงไปที่หลังของภูมิ..
“สอง....หมดรอบของนายแล้ว..คราวนี้ตากูมั่ง..” สิ้นเสียงของภูมิตัวผมถูกพลิกกลับมาอยู่ใต้ร่างภูมิทันที
ซึ่งเจ้าน้องชายของภูมิก็ยังแข็งอยู่เพราะยังไม่ได้รับการปลดปล่อย ขาผมทั้งสองถูกยกขึ้นทันทีก่อนที่ภูมิจะพาร่างกายตัวเอง
เข้าไปในตัวผม
“ภูมิ....นายไม่คิดจะรอเลยหรือไง..” ผมบ่นเพราะไม่ได้เตรียมตัวว่าจะต้องมาโดนกดเช่นกัน...
“อ่า อ่า...” แต่ผมกลับรู้สึกดีกว่าที่เขาจะเป็นคนทำ
“อึก อึก” เสียงผม พร้อมกับเสียงเนื้อที่ตีกันดังขึ้นอีกครั้ง พร้อมทั้งแรงกระแทกที่เน้นไปในส่วนที่ผมรู้สึกไหวมากๆ
“อ่า อ่า ภูมิ เร็วอีก..” ผมเรียกร้องให้เขาเร่งจังหวะเพื่อให้ผมจะเขาไปถึงจุดหมายปลายทาง...
“สอง สอง สอง..” เสียงเรียกที่ภูมิเรียกผมพร้อมทั้งก้มลงมาจูบผมพร้อมด้วยน้ำรักที่พุ่งอยู่ภายในร่างกายของผมด้วยเช่น
กัน........
“อืมมมมมม.....ภูมินี้เจ้าเล่ห์นะเนี้ย..” แม้ผมจะพูดแบบนั้นแต่ผมก็โอบกอดภูมิด้วยเช่นกัน....
ก่อนที่ภูมิจะถอนร่างกายนั้นออกมาจากตัวผม.....
เย็นนั้นผมโดนภูมิเอาคืน..หลายรอบมากจนผมแทบไม่มีแรงจะลุกขึ้นยืนเลยด้วยซ้ำ ขนาดตอนอาบน้ำภูมิยังทำให้ผมเกิดอารมณ์
และเราทั้งคู่ก็เรียบร้อยโรงเรียนจีนในห้องน้ำอีกครั้ง....
ผมถูกอุ้มออกมาจากห้องน้ำหลังจากที่เราเสร็จภารกิจพิชิตโลกแล้ว
“ภูมิ...อาหารมื้อนี้เอาไงดี...” ผมที่ใช้มือคล้องคอไว้กันตก
“สองจะเอาไงก็เอาตามนั้นแหละ..เพราะภูมิกินอิ่มแล้ว...”
“ภูมิก็ต้องอิ่มดิ..เล่นกินไปกี่รอบอ่ะ...นานทีทำได้ แต่ถ้าบ่อยๆ สองก็ไม่ไหวนะ..”
“แล้วยังคิดอย่างได้ภูมิอีกไหม ..” เสียงกวนๆ ที่ถามผม
“ไม่อ่ะ..สองชอบที่จะให้ภูมิเข้ามาให้ตัวสองมากกว่า...แต่ถ้าอยากเมื่อไหร่จะบอกแล้วกัน..”
“5555 ถ้าได้อยากก็บอก แต่หลังจากที่นายเสร็จแล้ว กูของเองคืนบ้างแล้วกัน...”
พอภูมิพูดทำให้ผมคิดได้ว่า ที่วันนี้เราเรียบร้อยไปหลายรอบมากๆ คงเป็นเพราะภูมิคงอยากให้ผมติดใจน้องชายของภูมิมากกว่า
ประตูหลังละมั่ง
“ภูมินั้นกินบนนี้แหละ เดินไม่ไหว..หรือภูมิจะอุ้มลงไปกินข้างล่างก็ได้นะ..”
“แล้วแต่เจ้าหญิงจะบัญชาแล้วกัน องค์รักษ์ทำได้เสมอครับ...” เสียงของภูมิที่บอกออกมา
+++++++++++++++++++++++
ปล.ขอบคุณนะคะที่ติดตามมาโดยตลอด หวังว่าคงจะสมใจกันแล้วแหละซิ 555
-
สนุกดีค่ะ
แต่รู้สึกแปลกๆนิดหน่อย คงเพราะไม่เคยอ่านเรื่องไหนที่อยู่ดีๆรับดันมากลายเป็นรุกซะงั้น
แต่ภูมินี่สุดยอดเลยนะคะ สองกดภูมิแค่รอบเดียว แค่ภูมิกดสองไปกี่รอบเนี่ย นับไม่ถูกเลยอ่ะ
แบบนี้ภูมิโกงหรือเปล่าคะเนี่ย 555+
-
:m25: ถ้าสองกับภูมิจะน่ารักจนาดนี้;)
-
:haun4: กรี๊ดๆๆๆ สองกะภูมิจะน่ารักไปหนายเนี่ย
-
เอ่อ
รุกไม่ขึ้นจริงๆแหะ
เอาเต้อะ~
-
วี้ดวิ้ว น่ารักเจงคู่นี้ :กอด1:
:pig4:
-
อุ๊บ :jul1:
ชอบๆ ปลื้มใจสุดๆ คุณคนเขียน :z2:
เราหันมาเชียร์สองกดภูมิแล้ววววว สอง x ภูมิ บันไซ!!! :laugh:
-
o18
หนูสองคะกลับมาเป็นรับดีกว่าปล่อยภูมิเป็นรุกเถอะค่ะ
กดเป็ด
-
อ๊าก~ สองกดภูมิจนได้ :impress2:
พออ่านมาเจอชื่อ ทาคุยะ แอบฮาว่ะครับ พี่เสือของผมรับงานนอกด้วย :laugh:
:กอด1: :L2:
-
เป็นรับดีกว่านะสองรุ่งกว่าเป็นรุกอีก
-
สองได้บุกด้วยอ่ะ แต่สุดท้ายก้เจอภูมิจัดหนักไปจนได้
55555555
-
น่ารักมาก :-[ :-[
:pighaun: :pighaun:
-
:a5:
อึ้่งอ่ัะ!! ไม่ิคิดว่าสองจะกดภูมิจริงๆ :m25:
-
ThankS
-
โดนเข้าซะแล้ว
อุตส่าห์หลบมาได้ตั้งนาน
-
แวะมาทักทาย :bye2:
-
ขอบคุณค่ะ
หนูสองอยากจะรุก อิอิ >.<
-
ภูมิและสอง น่ารัก น่ารักอ่ะ
-
ทำไมภูม แลซาดิส จัง อยาก :z6: หนึ่งจัง
-
แอร๊ยยยยยยย แบบว่าแซบเว่อร์อ่าาาา
SM ถูกใจจริ้งงงงงงง
ขอบคุณสำหรับเรื่องราวสนุก ๆนะฮ๊าฟฟฟฟ
-
สนุกมากอ่ะเรื่องนี้
ตอนแรกไม่กล้าอ่านกลัวเครียด
แต่ไม่ได้เครียดมากมายอย่างที่คิด
หลังๆตอนพิเศษนี่ น่ารักมากกกกกกกกกกกก
-
:laugh:
สองคะกลับมาเป็นรับดีกว่าปล่อยภูมิเป็นรุกเถอะ
:กอด1:
-
:pig4:
-
อ่านเเล้วบรรยายความรู้สึกไม่ถูกเลย มันแปลกๆ :mew6:
-
ของคุณค่าาาา ^^
-
เนื้อเรื่องสนุกดีครับ แต่คำผิดเยอะมาก ๆ
-
ยังอ่านไม่จบ อดไม่ได้ขอคอมเม้นหน่อย
เด็กๆนิสัยเลวตั้งแต่เด็กๆกันเหรอเนี่ย โตขึ้นมานึกว่าจะดี แย่ยิ่งกว่าเดิมซะอีก
อ่านจบแล้ว ต้องโทษผู้ใหญ่แล้วล่ะ ถ้าอบรมสั่งสอนดีๆ เด็กทั้งสามคงไม่เป็นแบบนี้
ภูมิกับสองยังกลับตัวได้ แต่หนึ่งเกินเยียวยาไปซะแล้ว
-
ดราม่าดี สนุกมากช่วงแรก แต่พอรักกันเข้าจะรักกันหวานชื่นอะไรเบอร์นั้น
:katai3: :katai3: :katai3:
-
:o8: :o8:
-
ทีแรกดราม่ามากๆๆๆๆๆๆ
พอหลังๆใกล้จบค่อยสบายๆขึ้นหน่อย
ตอนพิเศษน่ารักค่ะ ^^
ขอบคุณนะคะ
-
เป็นนิยายที่อยากให้ตัวเอกรวมตัวกันแล้วไปเกิดใหม่สะ
-
:hao6:
-
เห็นนิสัยพ่อ กะ1และ2 รวมคุณเมียน้อยละอ่านต่อไม่ไหว คือแบบรับไม่ได้อะ พักก่อน
-
:mew1:
-
“ผมเกียจพวกมันทุกคน....”
เกลียด รังเกียจ น่าเกลียด ใช้ให้ถูกด้วย
-
สอง ภูมิ :L2: