-
ข้อตกลงในการเข้ามาในเล้าเป็ดนะครับ กรุณาอ่านทุกคนนะครับ
เล้าแห่งนี้เป็นที่ที่คนชื่นชอบนิยาย boy's love หรือชายรักชาย หากใครหลงมาแล้วไม่ชอบ
กรุณากดกากบาทสีแดงมุมด้านขวาบนออกไปด้วยนะครับ
สรุปข้อสำคัญดังนี้
1.ห้ามละเมิดสิทธิส่วนตัวของคนแต่งและบุคคลในเรื่องทั้งหมด
2.ห้ามมิให้โพสต์ข้อความ รูปภาพ ใช้ลายเซ็นหรือรุปส่วนตัวหรือสื่อใดๆที่ก่อให้เกิดความขัดแย้ง ไม่แสดงความเคารพ, หมิ่นประมาท, หยาบคาย, เป็นที่รังเกียจ, ไม่เหมาะสม,ติดเรท x,ทำให้กระทู้กลายพันธ์,ไม่เกี่ยวพันกับนิยายที่ลง หรืออื่นๆที่ขัดต่อกฎหมาย,ห้ามโพสกระทู้ที่จะสร้างประเด็นความขัดแย้ง ในเรื่อง การเมือง ศาสนา พระมหากษัตริย์ และสถาบันต่าง ๆ รวมถึงกระทู้ที่จะสร้างความแตกแยก ชวนวิวาท ของสมาชิกภายในเวปบอร์ด
3.การนำเรื่อง ข้อความ รูปภาพมาโพส หรือนำข้อความใดๆไปโพสที่นี่หรือที่อื่นๆ กรุณาพยายามติดต่อขออนุญาตเจ้าของเรื่องก่อนนะครับ
4.ห้ามแจกเบอร์ แลกเมล บอกเมล แลก msn บนบอร์ด
โดยเฉพาะการบอกเบอร์ หรือเมลของคนอื่นโดยที่เจ้าของไม่ยินยอม
5.ขอให้นักเขียนทุกคนอย่าโกหกคนอ่านว่าเป็นเรื่องจริงในกรณีแต่งเติมเพิ่มแม้แต่นิดเดียว ถ้าเป็นเรื่องจริงก็ให้บอกว่าเรื่องจริง ถ้าเป็นเรื่องแต่งให้บอกว่าเรื่องแต่ง ให้ชี้แจงว่าเป็นเรื่องแต่งแม้จะแต่งเพิ่มขึ้นแค่ไม่ถึง 10 % ก็ตามเพราะมีคนมากกมายทะเลาะเสียความรู้สึกเพราะเรื่องนี้มามากแล้ว
ส่วนคนอ่านทุกท่าน เวลาอ่านนิยาย เรื่องที่คนเขียนเขียน
ก็ไม่ต้องไปอินมากนะครับ ให้เก็บเอาสิ่งดีๆ ประสบการณ์ ข้อคิดดีๆไปนะครับ
6.อย่าพูดคุย ทักทาย นักเขียน คนอ่่านโดยรีพลายดังกล่าวไม่เกี่ยวพันกับนิยายให้มากนัก เช่น คนเขียนโพสนิยายหนึ่งตอน ก็ควรคอมเม้นต์สักคอมเม้นต์เีดียวก็เพียงพอแล้ว ถ้าจะพูดคุยกันมากขึ้นแนะนำให้ไปตั้งกระทู้ใหม่ที่ห้องพูดคุยทั่วไป และทำลิงค์โยงมายังนิยาย และให้นักเขียนทุกคนทำลิงค์จากนิยายไปยังกระทู้พูดคุยเกี่ยวกับแฟนคลับนิยายในรีพลายแรกด้วย เพราะการที่คนเขียนและแฟนคลับพูดคุยกันมากทำให้หานิยายที่จะอ่านยาก ไม่เจอ ลำบากกับคนที่ไม่ได้เข้ามาตามอ่านทุกวัน
เวปไซต์แห่งนี้เป็นเวปไซต์ส่วนบุคคลที่ได้รับความคุ้มครองจากกฏหมายภายในและระหว่างประเทศ การเข้าถึงข้อมูลใดๆบนเวปไซต์แห่งนี้โดยไม่ได้รับความยินยอมจากผู้ให้บริการ ถือว่าเป็นความผิดร้ายแรง
ข้อความใดๆก็ตามบนเวปไซต์แห่งนี้ เกิดจาการเขียนโดยสมาชิก และตีพิมพ์แบบอัตโนมัติ ผู้ดูแลเวปไซต์แห่งนี้ไม่จำเป็นต้องเห็นด้วย และไม่รับผิดชอบต่อข้อความใดๆ โปรดใช้วิจารณญาณของท่านที่เข้าชม และ/หรือ ท่านผู้ปกครองในการให้ลูกหลานเข้าชม
กรุณาอ่านเพิ่มเติมที่นี่
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=459.0
......................
สารบัญ
ตำนารักดอกบัว
ตำนานรักดอกบัว ตอนที่ 1 (https://thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=23959.msg1409061#msg1409061&gsc.tab=0)
ตำนานรักดอกบัว ตอนที่ 2 (https://thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=23959.msg1423330#msg1423330&gsc.tab=0)
ตำนานรักดอกบัว ตอนที่ 3 (https://thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=23959.msg1436620#msg1436620&gsc.tab=0)
ตำนานรักดอกบัว ตอนที่ 4 (จบ) (https://thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=23959.msg1446433#msg1446433&gsc.tab=0)
ตำนานรักดอกบัว ตอนพิเศษ 1.1 (https://thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=23959.msg1470421#msg1470421&gsc.tab=0)
ตำนานรักดอกบัว ตอนพิเศษ 1.2 (https://thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=23959.msg1475982#msg1475982&gsc.tab=0)
ตำนานรักดอกจิก
ตำนนารักดอกจิก ดอกที่ 1 (https://thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=23959.msg1481032#msg1481032&gsc.tab=0)
ตำนานรักดอกจิก ดอกที่ 2.1 (https://thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=23959.msg1492223#msg1492223&gsc.tab=0)
ตำนานรักดอกจิก ดอกที่ 2.2 (https://thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=23959.msg1497771#msg1497771&gsc.tab=0)
ตำนานรักดอกจิก ดอกที่ 3 (จบ) (https://thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=23959.msg1504707#msg1504707&gsc.tab=0)
ตำนานรักดอกพิกุล (จะร่วง)
ตำนานรักดอกพิกุล (จะร่วง) ตอนที่ 1 (https://thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=23959.msg1540295#msg1540295&gsc.tab=0)
ตำนานรักดอกพิกุล (จะร่วง) ตอนที่ 2 (https://thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=23959.msg1547943#msg1547943&gsc.tab=0)
ตำนานรักดอกพิกุล (จะร่วง) ตอนที่ 3 (จบ) (https://thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=23959.msg1554220#msg1554220&gsc.tab=0)
ตำนานรักดอกพิกุล (จะร่วง) ตอนพิเศษ (https://thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=23959.msg1576272#msg1576272&gsc.tab=0)
ตำนานรักดอกพิกุล (จะร่วง) ตอนพิเศษ เรื่องรักในวัยเรียน (https://thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=23959.msg1580589#msg1580589&gsc.tab=0)
ตอนพิเศษ
ตำนานรักดอกบัว&ดอกพิกุล (https://thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=23959.msg1740716#msg1740716&gsc.tab=0)
ตำนานรักดอกพิกุล (จะร่วง) ตอนพิเศษ 2 (https://thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=23959.msg1785610#msg1785610&gsc.tab=0)
ตำนานรักดอกบัว&ดอกพิกุล 2 (https://thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=23959.msg2247695#msg2247695&gsc.tab=0)
ตำนานรักดอกบัว ตอนพิเศษ 26 ธันวา (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=23959.msg3543860#msg3543860)
ตำนานรักดอกพิกุล ตอนพิเศษ 29 ธันวา (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=23959.msg3545880#msg3545880)
-
ตำนานรักดอกไม้
By : Dezair
…………………………
ตอน ตำนานรักดอกบัว 1
คุณภัสสรมองบุตรชายวัยใกล้จะสามสิบด้วยแววตาเหนื่อยหน่าย ยิ่งเหลือบมองไปยังแผลบนต้นแขนซ้ายที่ยังใหม่สดและกำลังถูกทำความสะอาดโดยคนรับใช้ในบ้าน หล่อนก็ได้แต่ถอนหายใจเฮือก
…ให้มันได้อย่างนี้สิ ลูกชายตัวดี!! อายุจะสามสิบแล้วยังหาเรื่องตีรันฟันแทงเหมือนเด็กวัยรุ่นเลือดร้อนก็ไม่ปาน!!!...
“ไปโดนมายังไงอีกล่ะ เสือ” ถามจนอยากจะเลิกถาม แต่พอจะเลิกถามทีไร ลูกชายตัวดีรายนี้ก็พาแผลมาให้หล่อนถามทุกที
“เข้าไปห้ามพวกไอ้ต้อยน่ะแม่ พวกนั้นเหล้าเข้าปากไม่ได้ เป็นเรื่องตลอด เดี๋ยวจะย้ายมันไปอยู่โรงอื่นแล้ว” ครอบครัวของคุณภัสสรทำกิจการรับเหมาก่อสร้าง โดยยกหน้าที่ความรับผิดชอบให้กับลูกชายทั้งสองคน คนโตรับหน้าที่เจรจาธุรกิจ ส่วนคนเล็กอย่าง ‘เสือ’ มีหน้าที่ดูแลคนงานและบริหารจัดการกำลังคน
…ซึ่ง…ก็คงบริหารได้ดีไปหน่อย เจ้าตัวเลยต้องห้ามทัพคนงานที่ตีกับคนงานด้วยกันไม่เว้นแต่ละเดือน…
“แล้วที่ปากแตกล่ะ…” สหรัฐเหลือบตามองมารดา เห็นคุณนายภัสสรยังจ้องจับผิดเลยจำเป็นต้องบอกความจริง
“…มีเรื่องที่ผับ…” เพียงเท่านั้นหญิงวัยปลายก็ถอนหายใจแรงๆ
“เราโตแล้วนะเสือ ทำไมยังมีเรื่องทะเลาะไม่เว้นแต่ละวันแบบนี้”
“ผมไม่ได้เป็นคนหาเรื่องมันนะแม่! พวกไอ้เวรนั่นมาเหล่สาวของไอ้ภู…”
“อ้อ เหล่สาวของภู ถ้าอย่างนั้น ‘นายสหรัฐ’ ไปเกี่ยวอะไรกับเขา!” สหรัฐพูดไม่ออก ชายหนุ่มเก้อไปเล็กน้อย ก่อนจะเถียงใหม่
“ก็นายสหรัฐเป็นเพื่อนกับนายภูผา ครอบครัวนายสหรัฐสอนมาดีว่าเวลามีเรื่องอย่าทิ้งเพื่อน! โอ๊ย!!” พอย้อนศรถึงครอบครัวเข้าหน่อย คุณนายภัสสรก็ถลาเข้ามาดึงหูลูกชายตัวดีทันควัน
“ปากดีนักนะเสือ!...ทั้งปากดี ทั้งชอบหาเรื่องใส่ตัว เลือดร้อนที่หนึ่ง แต่ละเรื่องล่ะดีๆทั้งนั้น! ไปเลย!! ตั้งแต่พรุ่งนี้ไป เราต้องเข้าวัดกับแม่! ให้พระธรรมขัดเกลาจิตใจซะบ้าง! เข้าใจมั้ย?!!”
“เข้าวัด!!” ชายหนุ่มร้องลั่นตาโตตกตะลึง
“ใช่! เข้าวัด! จะได้รู้จักควบคุมอารมณ์ซะบ้าง”
“แต่ผมก็บวชให้แม่แล้วไม่ใช่เหรอ ทำไมต้องเข้าวัดอีก”
“ก็ในเมื่อบวชอย่างเดียวไม่ได้คุณภาพ ถ้าอย่างนั้นก็เข้าวัดมันทุกเช้านี่ล่ะ!! จะได้เป็นผู้เป็นคนขึ้นมาหน่อย!”
“ไม่เอานะแม่!!!” สหรัฐร้องแบบนั้น แต่คุณนายภัสสรสะบัดหน้าฉึบ! ใส่หนึ่งที ก่อนจะเดินตึงตังออกจากห้องนั่งเล่นไปอย่างไม่ใยดีเสียงร้องโวยวายของลูกชายแม้แต่น้อย
“ถ้าให้ผมไปวัด ผมจะไม่ไปทำงานนะแม่!!” ชายหนุ่มตะโกนไล่หลังมารดาออกไปเป็นการขู่
“ไม่ไปทำงานก็เรื่องของเสือ! ถ้าไม่ไปทำงานก็เก็บข้าวของออกจากบ้านไปอยู่ถ้ำอยู่ป่ามันซะเลย! ตัดแม่ตัดลูกไม่ต้องมาให้เห็นหน้าอีก!!!”
“แม่…” สหรัฐได้แต่ครางอย่างจนใจ เหนือ ‘เสือ’ ยังมี ‘แม่เสือ’ นี่ล่ะ!!!
…………………….
สภาพของลูกชายคนเล็กสุดที่รักนั้น…ดูไม่ได้…
คุณนายภัสสรพยายามระงับอารมณ์ไม่โวยวายที่เห็นหน้าตาไม่รับแขกของสหรัฐตอนที่หล่อนดึงหูพาลูกชายวัย ‘เกือบสามสิบขวบ’ ขึ้นรถออกจากบ้านมายังวัดประจำที่หล่อนแวะเวียนมาบ่อยๆ
“อยากให้แม่ขายหน้าก็ทำหน้าตาแบบนั้นต่อไปนะเสือ! หึ!!” คุณภัสสรตวัดเสียง ก่อนจะสะบัดหน้าหมุนตัวลงจากรถ สหรัฐได้แต่ถอนหายใจอย่างเบื่อหน่าย ก่อนจะเปิดประตูลงบ้าง
วัดใกล้บ้านเป็นสถานที่หนึ่งเดียวที่สหรัฐเคยแค่ขับรถผ่าน แต่ไม่ได้แวะเวียนมาเลย เขาไม่ค่อยถูกโฉลกกับเรื่องทางธรรมเท่าไหร่ สมัยเด็กๆจำได้ว่าเข้าวัดที่ไร ฝนตกทุกที ชายหนุ่มเลยตั้งแง่ว่าร่มกาสาวพัตรไม่ต้อนรับเสียแบบนั้น
ร่างสูงเงยหน้ามองศาลาอันเป็นที่ประดิษฐานของพระพุทธรูปประจำวัด ก่อนจะเดินตามมารดาขึ้นไปด้วยหัวใจที่หนักอึ้ง
…ถึงจะไม่ใช่เด็กวัยรุ่นต่อต้านการเข้าวัด แต่สหรัฐก็ไม่คิดว่าตัวเองเหมาะสมกับสถานที่ศักดิ์สิทธิ์แบบนี้เลยแม้แต่นิดเดียว…แล้วทำไมกูต้องมาวะเนี่ยยยยยย!!!...
“อ้าว แยม…” เสียงของแม่ทำให้ชายหนุ่มที่กำลังก่นด่าฟ้าดินต้องให้ความสนใจ
…ก็ไม่แปลกหรอก ที่มารดาผู้ใฝ่ทางธรรมจนจะบวชชีวันละแปดรอบจะรู้จักมักจี่กับคนที่มาวัดด้วยกัน แต่ชายหนุ่มก็คิดว่าคนที่มาวัดน่าจะเป็นพวกรุ่นราวคราวเดียวกับมารดาของเขา อาทิพวกที่ชื่อ ประศรี สมหญิง หรือแม้แต่พวกบุญลือ บุญส่งอะไรแบบนั้น ไม่น่าจะชื่อ…แยม…
“สวัสดีครับ คุณป้า” สหรัฐกะพริบตาปริบๆ เมื่อหันมาเห็นคนชื่อ ‘แยม’ เต็มสองตา
“จ้ะ มาแต่เช้าเชียว…แยม นี่ลูกชายป้า ชื่อเสือ น่าจะเป็นรุ่นพี่แยมสักสองสามปีได้ละมั้ง” คุณนายภัสสรเอ่ยปากแนะนำเพื่อนต่างวัยซึ่งเป็นหนุ่มรุ่นลูกให้รู้จักกับลูกชายตัวเอง
สหรัฐไม่ได้คิดอกุศลกับแม่ตัวเองหรอก แต่เห็นสายตาเอ็นดูและรักใคร่ของมารดาแล้ว บอกได้คำเดียวว่า ‘แยม’ เนี่ย…ลูกรัก!!!...
“สวัสดีครับ” ชายหนุ่มร่างโปร่งเพรียวยกมือไหว้อย่างมีมารยาท จนสหรัฐต้องยกมือรับไหว้
“แล้วคุณยายของแยมมารึเปล่าจ้ะ”
“มาครับ ยายอยู่ข้างใน คุณป้าภัสนั่งที่เก้าอี้ดีกว่าครับ จะได้ไม่เมื่อยขา เดี๋ยวผมจะไปบอกยายให้” …อื้อหือ… สหรัฐเลิกคิ้ว เมื่อพบว่าคำพูดคำจาของหนุ่มน้อยอายุคราวน้องเขามีวิธีพูดจาแบบที่ทำให้แม่หลงรักได้ไม่ยาก ทั้งเป็นห่วงเป็นใย ทั้งใส่ใจทุกรายละเอียด มิน่าล่ะ…แม่เขาเรียก ‘แยม’ แต่ละทีถึงเสียงอ่อนเสียงหวาน
“อุ๊ย ไม่ต้องหรอกจ้ะ เดี๋ยวป้าเข้าไปหาเอง แยมพาพี่เสือไปตักบาตรทีเถอะ รายนี้ไม่เคยเข้าวัดเข้าวา ถ้าปล่อยไปคนเดียว ป้ากลัวจะขายหน้า” เห็นมั้ยล่ะ…พอมีลูกรักรายใหม่ สหรัฐก็ถูกนินทาระยะเผาขนกันเสียดื้อๆ ชายหนุ่มทำหน้าเบื่อให้ ‘แยมของแม่’ เห็นกันจะจะ
“เอ้า! เสือ ตามแยมไปสิ ให้น้องเขาสอนวิธีตักบาตรด้วยล่ะ” มารดาไล่อีกครั้ง ก่อนจะถอดรองเท้าเดินเข้าไปในศาลา
“เชิญทางนี้ครับ…” อีกฝ่ายหมุนตัวเดินไปอีกด้านของศาลาซึ่งจัดเป็นโต๊ะสำหรับวางบาตรพระและถาดอาหารคาวหวานสำหรับถวายพระ มีหญิงชายสูงอายุหลายคนเดินวนไปวนมาอยู่ที่แถวนั้นเพื่อจัดอาหาร
“ตักข้าวใส่บาตรก่อนครับ…” ร่างสูงเปิดปิ่นโตที่ถูกแม่บังคับให้หิ้วมา แล้วหยิบชั้นแรกซึ่งใส่ข้าวสวยร้อนๆหอมฉุยออกมา
ญาณธรเห็นท่าทางเก้ๆกังๆและดูท่าว่าอีกฝ่ายคงจะเทข้าวทั้งชั้นปิ่นโตลงในบาตรเดียวก็เลยเดินเข้ามาช่วยเหลือ
“ใช้ช้อนตักใส่ทีละบาตรครับ…” เขาอธิบายอย่างใจเย็น แม้สีหน้าบุญไม่รับของลูกชายคุณป้าภัสสรจะยังสะท้อนอยู่ในสายตา
“เททีเดียวเลยไม่ได้รึไง” สหรัฐหันมาย้อน
“ไม่ได้ครับ มีตั้งหลายบาตรวางเรียงเอาไว้ คุณต้องใช้ช้อนตักใส่ทีละบาตร…” ญาณธรเกรงว่าร่างสูงจะเทข้าวลงไปจริงๆ เลยใช้มือจับบังคับให้มือของสหรัฐถือช้อนแล้วค่อยๆตักข้าวลงบาตร บรรยากาศเงียบเฉียบสมกับเป็นศาลาวัด และมันคงเงียบเกินไปสำหรับคนอย่างสหรัฐ ชายหนุ่มเลยเอ่ยปาก
“อย่างกับคู่แต่งงานเลยแหะ ตักบาตรช้อนเดียวกันแบบนี้” สหรัฐล้อด้วยน้ำเสียงระรื่น พร้อมกับวางมือตัวเองลงบนเอวของญานธรที่ยืนอยู่ข้างหน้า ร่างโปร่งสะดุ้งเฮือก รีบปล่อยมือจากช้อนแล้วหันขวับมามองด้วยสายตาเอาเรื่อง
“อ้อ…เมื่อกี้มือ ‘น้องแยม’ อยู่บนด้วยนะ แบบนี้แสดงว่า ‘น้องแยม’ จะได้คุม ‘พี่เสือ’ ล่ะสิเนี่ย” ชายหนุ่มพูดแล้วยิ้มพราวตรงข้ามกับอีกฝ่ายที่ชักสีหน้าตึงในทันที
“ผมเป็นผู้ชาย” ญาณธรข่มเสียงลอดไรฟันอย่างไม่พอใจก่อนจะเดินเลี่ยงไปที่โต๊ะว่างเพื่อจัดแจงเปิดชั้นปิ่นโตที่เหลือ ปล่อยให้ชายหนุ่มร่างสูงตักข้าวใส่บาตรจนเรียบร้อย สหรัฐจึงเดินตามไปพร้อมกับส่งชั้นปิ่นโตที่ว่างเปล่าคืน และรับชั้นใหม่ที่มีแกงเผ็ดเป็ดย่างมาถือไว้
“แล้วอันนี้ต้องตักทีละช้อนใส่ทีละถ้วยด้วยมั้ย” ร่างสูงหันมาถามกวนๆ
“ตามหลักตรรกะง่ายๆ แกงเดียวใช้ถ้วยเดียว จะได้ไม่เปลืองครับ” ญาณธรตอบแล้วจ้องหน้าชายหนุ่มที่ตัวใหญ่กว่าเขาอย่างไม่คิดเกรงกลัว
…คุณป้าภัสสรก็เป็นคนดี คบหาง่ายหรอก ทำไมลูกชายถึงนิสัยเสียชอบเอาชนะแบบนี้นะ…
“งั้น…ถ้วยอยู่ตรงไหนล่ะ” ญาณธรโบ้ยหน้าไปที่ชั้นวางถ้วยสะอาด
“เดินไปหยิบให้หน่อย นี่มารยาทเด็กเหรอ บุ้ยปากให้ผู้ใหญ่ไปหยิบเองแบบนี้” สหรัฐทำเป็นเคร่งจนอีกฝ่ายเหมือนจะรู้สึกตัว ร่างโปร่งก้มหน้าลงก่อนจะยกมือไหว้
“เอ่อ ขอโทษครับ” คนดุอึ้งไปเล็กน้อยเพราะไม่คิดว่าแค่ท่าทีขึงขังแบบเล่นๆของเขาจะทำให้อีกฝ่ายยอมรับผิดถึงขั้นยกมือไหว้แบบนี้
ญาณธรหมุนตัวเดินไปหยิบถ้วยเปล่ามาให้ ก่อนที่สหรัฐจะรับไปเทแกงเผ็ดแล้วจึงเดินไปวางรวมในถาดอาหารคาว พอดีกับที่ร่างโปร่งช่วยเปิดปิ่นโตชั้นสุดท้ายที่เป็นของหวานอันได้แก่กล้วยบวชชีและจัดแจงเอาถ้วยมาใส่ ก่อนจะส่งให้ร่างสูงนำไปวางในถาดของหวาน
“ไปนั่งในศาลากันเถอะครับ”
“เดี๋ยว…” สหรัฐไม่เข้าใจเหมือนกันว่าตัวเองติดใจอะไรกับชายหนุ่มอายุอ่อนกว่าคนนี้ แค่กิริยาท่าทางง่ายๆอย่างการยกมือไหว้ขอโทษกลับติดตาติดใจเขามากกว่าสาวๆหุ่นเซ็กซี่ซะอีก
“เอ่อ…แยม…มาวัดบ่อยเหรอ” เขาหาเรื่องชวนคุย
“ก็…บ่อยครับ มากับยาย”
“แล้วเจอแม่พี่บ่อยมั้ย” น่าเสียดายที่ญาณธรเริ่มออกเดิน ชายหนุ่มเลยต้องก้าวตามแต่ก็พยายามก้าวให้ช้าและสั้นที่สุดเพื่อให้อีกฝ่ายเดินช้าลง จะได้อยู่ข้างๆให้เขาซักถามนานขึ้นสักหน่อย
“บ่อยอยู่ครับ…”
“งั้นถ้าพี่มากับแม่ พี่ก็จะเจอแยมบ่อยด้วยงั้นสิ…” คนถูกถามหันมามองด้วยความสงสัยและไม่เข้าใจ ทว่าสหรัฐกลับยิ้มบางก่อนจะยักไหล่
“พี่มันคนบาปหนาน่ะ เลยว่าจะหัดเข้าวัดบ้าง…”
“ก็ดีครับ คุณจะได้ตักบาตรเป็นสักที” ญาณธรตัดบทอย่างไร้เยื่อใย ก่อนจะเดินหนีเข้าศาลาไปโดยไม่รอคอยคำพูดใดๆอีก ทิ้งสหรัฐให้มองตามพลางยิ้มกับตัวเอง
……………………..
อย่าคิด…ว่าสหรัฐจะพูดเล่นๆ
อุตส่าห์ถามจนได้ความว่า ‘แยม’ เข้าวัดบ่อย แล้วเขาจะปล่อยโอกาสหลุดมือไม่เข้าวัดได้ยังไงกัน ดังนั้นในเช้าวันต่อมา ร่างสูงจึงรีบตื่นรีบอาบน้ำแต่งตัว ก่อนจะเดินผิวปากลงมาจากห้องทันเวลากับที่คุณนายภัสสรกำลังจะออกไปวัดพอดี
“อ้าว ทำไมตื่นเช้าล่ะเสือ”
“ก็…จะไปวัดเป็นเพื่อนแม่” มารดาถึงกับทำตาโตด้วยความตกใจ ก่อนจะรีบทาบมือกับหน้าผากลูกชายเพื่อวัดอุณหภูมิ
“ตายจริง! ลูกชายฉัน!! ทำไมอยู่ดีๆถึงนึกอยากเข้าวัดขึ้นมาล่ะเนี่ย!!”
“ก็…ในวัดมีอะไรดีๆเยอะ ก็เลยอยากเข้า…” โดยเฉพาะที่มี ‘น้องแยม’ เนี่ยดีเป็นพิเศษ
คุณนายภัสสรมองลูกชายคนเล็กอย่างไม่เชื่อ สัญชาตญาณความเป็นแม่บอกหล่อนเอาไว้ว่าอย่าวางใจเจ้าลูกชายที่ชื่อ ‘เสือ’ คนนี้ เพราะตายใจจากมันเมื่อไหร่ มันตะปบเหยื่อทันที!!
“เอาเถอะ! แล้วอย่าทำอะไรให้แม่ขายหน้าเด็ดขาดรู้มั้ย! ปีนี้แม่จองกฐินของวัดแล้วด้วย! ถ้าทำแม่ขายหน้าล่ะก็…เสือคงรู้นะว่าตัวเองจะไม่มีที่อยู่!!” สหรัฐยิ้มกริ่มไม่ตอบรับหรือปฏิเสธ นึกในใจว่าถ้าไม่มีที่อยู่จริงๆ เขาก็จะลักพาตัว ‘น้องแยม’ ของแม่ไปอยู่ถ้ำซะเลย! อยากรู้เหมือนกันว่าจะมีใครไปตามกลับมามั้ย!!
……………………….
-
ญาณธรชะงักไปเล็กน้อยเมื่อพบว่าวันนี้คุณป้าภัสสรไม่ได้มาคนเดียวเช่นทุกที แต่พาลูกชายตัวปัญหามาด้วยอีกคน
“สวัสดีครับ” และแม้จะเป็นตัวปัญหามากแค่ไหน แต่ชายหนุ่มร่างโปร่งก็ยังมีมารยาทยกมือไหว้อย่างนอบน้อมดังที่ถูกสอนสั่งมา
“สวัสดีจ้ะ แยม” ภัสสรยกมือรับไหว้พร้อมรอยยิ้มเอ็นดูที่มีให้ชายหนุ่มตรงหน้าอย่างไม่ปิดบัง ในขณะที่สหรัฐทำเพียงแค่ยกมือรับไหว้เฉยๆ ทว่าสายตาของชายหนุ่มที่จับจ้องไปยังร่างโปร่งนั้นมีแววนัยบางอย่างที่ถ้าญาณธรหันมาเห็นก็คงสะท้านเฮือก
“คุณยายอยู่ข้างในใช่มั้ยจ้ะ วันนี้ป้าลองทำขนมมาให้คุณยายชิมด้วย แยมเข้าไปชิมด้วยกันนะ…”
“แยมต้องพาผมไปใส่บาตรก่อนแม่” สหรัฐแย้งทันควัน ทำเอาคุณภัสสรต้องหันมองด้วยความสงสัย
“เอ่อ…แต่เมื่อวาน…”
“เมื่อวานอะไรแม่…เมื่อวานแยมสอนแล้ว แต่ผมไม่จำ วันนี้แยมเลยต้องสอนอีก…ไปแยม พาพี่ไปใส่บาตรก่อน แม่เข้าไปหาคุณยายเถอะ เดี๋ยวผมพาแยมตามเข้าไป” ชายหนุ่มไม่ปล่อยให้มารดารั้งเอาไว้นานกว่านั้น เขาถือปิ่นโตมือหนึ่ง อีกมือคว้าแขนญาณธรแล้วลากไปอีกฝั่งของศาลาวัดอย่างรวดเร็ว
“เมื่อวานก็ใส่บาตรเป็นแล้วไม่ใช่หรือครับ?” คนถูกลากเอ่ยปากถาม ทำเอาชายหนุ่มต้องหันมอง แต่ยังทำเนียนไม่ยอมปล่อยแขนเสียที
“ก็…ไม่ชอบใส่คนเดียว เวลาได้บุญจะได้แบ่งๆกันไง มาๆ” สหรัฐพูดพลางยิ้ม แล้วดันช้อนตักข้าวใส่มือร่างโปร่งส่วนตัวเองจับมือญาณธรอีกที
“เอ่อ…คุณตักข้าวเองเถอะครับ” คนถูกบังคับให้จับช้อนเดียวกันพยายามดึงมือตัวเองออกมาจากการเกาะกุมของมือใหญ่ร้อน แต่มือใหญ่ๆนั่นกลับไม่ยอมปล่อย
“เรียกพี่เสือสิ” สหรัฐแนะ บังคับมือเล็กให้ตักข้าวลงบาตรที่หนึ่งแล้ว ก็ใช้ตัวดันให้ร่างโปร่งเดินถัดไปยังบาตรที่สอง
“เอ่อ…คุณ…” ญาณธรมัวแต่พะว้าพะวังอยู่กับการตักบาตรที่ค่อนข้างใกล้ชิดจนทำอะไรไม่ค่อยถูก
“บอกว่าให้เรียกพี่เสือ ดื้อจริงเด็กคนนี้” น้ำเสียงทุ้มหูยังคงดังใกล้ๆ ในขณะที่มือใหญ่ก็ยังบังคับให้มือของญาณธรตักข้าวลงบาตรที่สามและสี่ตามลำดับ
“…ครับๆ พี่เสือ…พี่เสือปล่อยมือเถอะครับ” เขารู้สึกว่ามันประหลาดที่อีกฝ่ายทำกับเขาแบบนี้ในเมื่อต่างก็เป็นผู้ชายทั้งคู่ ซ้ำนี่ยังอยู่ในวัดอีกต่างหาก
“เสร็จพอดี” สหรัฐยิ้มกริ่มก่อนจะยอมปล่อยมือเล็กออก และทันทีที่ปล่อยแล้ว ญาณธรก็รีบขยับถอยห่างทันที
“เมื่อวานแยมเอาถ้วยจากตรงไหนนะ” แม้ท่าทางไม่อยากเข้าใกล้ของญาณธรจะมีให้เห็น แต่ร่างสูงทำเป็นไม่สนใจเสียอย่าง เขาทำเนียนถามหาถ้วยใส่กับข้าว ญาณธรอยากบอกให้อีกฝ่ายเดินไปหยิบเอง แต่ก็กลัวจะถูกดุแบบเมื่อวานอีก เขาจึงเดินไปหยิบถ้วยมาให้
การใส่บาตรผ่านไปอย่างเรียบร้อย วันนี้สหรัฐไม่พูดจายียวนกวนประสาทเลยแม้แต่นิดเดียว แต่ไอ้รอยยิ้มกรุ้มกริ่มซ้ำดวงตามีเล่ห์นัยบางอย่างทำให้ญาณธรรู้สึกแปลกๆจนต้องพยายามเว้นระยะห่างมากขึ้น ทว่า…ทันทีที่ห่างออกไปเกินกว่าแขนอีกฝ่ายจะเอื้อมถึง เขาก็จะถูกดึงเข้าไปชิดเหมือนเดิม
“ขยับมานั่งตรงนี้สิแยม แบ่งที่ให้คนอื่นด้วย” สหรัฐว่าอย่างนั้นก่อนจะดึงแขนให้ร่างโปร่งเข้ามานั่งใกล้เขา แทนที่จะนั่งห่างเป็นเมตรเหมือนเมื่อครู่ ญาณธรเหลือบตามองคุณภัสสรและคุณโสภาผู้เป็นยาย แต่ไม่เห็นหญิงสูงวัยทั้งสองจะว่าอะไร จึงต้องขยับไปนั่งตามที่ชายหนุ่มรุ่นพี่แนะ
…หรือเพราะเขาจะหัวสมัยใหม่เกินไป ถึงได้มองว่าการกระทำบางอย่างของสหรัฐดู ‘เกินเลย’ แปลกๆ ในขณะที่ทั้งมารดาของสหรัฐและยายของเขาคงมองว่าเป็นการกระทำของพี่ชายน้องชายธรรมดา…
“พระสวดแล้ว พนมมือ” เสียงทุ้มดังเตือนทำให้ร่างโปร่งได้สติรีบยกมือขึ้นพนม แต่สติไม่ได้อยู่กับตัวเลยแม้แต่น้อย ญาณธรเหลือบตามองคนที่นั่งข้างๆอย่างสงสัยใคร่รู้
… ‘พี่เสือ’ เป็นผู้ชายตัวใหญ่ ท่าทางมาดมั่นและดุดันเหมือนเสือ แต่เวลายกมือพนมตั้งใจฟังพระสวดแบบนี้แล้วก็ดูเป็นผู้ใหญ่สมอายุอยู่หรอก…
“ตั้งใจฟังด้วย” ดูเหมือนอีกฝ่ายจะรู้ตัวว่าถูกมองอยู่ ถึงได้เอ่ยปากโดยที่ไม่หันมา ทำเอาญาณธรสะดุ้งเล็กน้อย ก่อนจะรีบหันกลับไปตั้งใจฟังพระสวดโดยไม่ทันเห็นรอยยิ้มบนมุมปากของสหรัฐแม้แต่น้อย
………………………….
พระฉันเรียบร้อยและสำรับอาหารถูกยกลงมาให้ญาติโยมที่มาช่วยงานบุญ คุณภัสสรจึงหยิบขนมออกจากตะกร้า
“คุณยายคะ วันนี้ภัสทำบัวลอยมาให้ลองชิมค่ะ” สหรัฐตาโตเล็กน้อยเพราะไม่คิดว่ามารดาจะใช้เวลาว่างฝึกทำขนมแบบนี้ ถ้าไม่ได้มาวัดด้วย เขาก็คงไม่คิดว่ามารดาผู้มีเวลาว่างเหลือเฟือเพราะยกกิจการทั้งหมดให้ลูกชาย จะหันมาเอาดีทางด้านอาหารแบบนี้
“แยมก็ชิมด้วยนะ แต่ป้าว่ายังห่างจากฝีมือคุณยายอีกโขเลยล่ะ สงสัยต้องไปชุบตัวที่บ้านคุณยาย ถึงจะได้ฝีมือมาสักครึ่งนึง” คุณภัสสรพูดแล้วหัวเราะเป็นเชิงล้อเล่น ทว่ามีใครบางคนคิดจริงจัง
“ไปสิแม่…” คนทั้งกลุ่มเงียบสนิท ทำให้สหรัฐรู้ตัว เขารีบเงยหน้าขึ้นยิ้มประจบให้คุณยายของญาณธร
“เอ่อ…คุณยายทำข้าวเหนียวที่ทานกับมะม่วงสุกได้มั้ยครับ…”
“จริงด้วย…เสือชอบทานนี่นา” คุณภัสสรรีบเห็นดีเห็นงามกับลูกชายเป็นการกู้สถานการณ์ เริ่มรู้สึกถึงท่าทีแปลกประหลาดของลูกชายคนเล็กรายนี้
…มันจะต้องมีอะไรไม่ชอบมาพากลแน่ๆ!!!...
“ถ้าชอบก็มาที่บ้าน ยายพอจะทำได้อยู่ วันเสาร์หน้า คุณภัสพาลูกชายมานะ รู้จักบ้านยายแล้วใช่มั้ยคะ ยายจะทำให้ทาน” ญาณธรถึงกับพูดไม่ออก ยิ่งเห็นสายตาของสหรัฐ เขาก็รู้ว่าสุดท้ายแล้ว จะไม่มีแต่ ‘ข้าวเหนียวมะม่วง’ ที่ฝ่ายนั้นจะได้ แต่จะได้อะไรเพิ่ม…เรื่องนี้เขาสุดจะเดา!!!
……………………………..
“บอกแม่มาเดี๋ยวนี้…เราคิดอะไรอยู่” ในรถหลังจากกลับจากวัด คุณภัสสรไม่อาจทนเก็บความรู้สึกอยากรู้อยากเห็นของตนไปมากกว่านี้อีกแล้ว
“คิดอะไรล่ะแม่…”
“ก็คิดเรื่องอะไรอยู่ล่ะ! อย่ามายอกย้อนแม่นะเสือ แม่เลี้ยงเรามา ทำไมจะไม่รู้ว่าเรามีอะไรในใจ”
“งั้น…ผมมีอะไรในใจล่ะ” สหรัฐย้อนถามพลางยิ้มกริ่ม และเป็นการยิ้มกริ่มที่คุณภัสสรบอกตัวเองว่าสองวันมานี้เห็นรอยยิ้มแบบนี้ของลูกชายนับครั้งไม่ถ้วน!!
“เรื่องแยมใช่มั้ย?” คุณภัสสรไม่อยากคิดว่าเหยื่อรายล่าสุดของลูกชายจะเป็นผู้ชายด้วยกัน ถึงหล่อนจะนึกเอ็นดูญาณธรเพราะกิริยามารยาทและทุกสิ่งทุกอย่าง แต่จะให้ยอมรับว่าคนดีๆแบบนั้นจะมาตกเป็นเหยื่อของพ่อเสือตัวนี้…หล่อนก็ไม่เห็นด้วย!
“หือ?...แม่นี่ก็ความรู้สึกเร็วเหมือนกันแหะ…สมเป็นแม่จริงๆ”
“ตาเสือ!! นี่เราคิดอะไรอยู่!” สหรัฐหันมองมารดา
“ก็คิดว่าแยมของแม่น่ารักดี หรือแม่ว่าไม่น่ารัก”
“ก็น่ารัก…แต่…แต่แยมเป็นคนดี”
“อ้าว…นึกว่าแม่จะกีดกันเพราะแยมเป็นผู้ชายซะอีก”
“เรื่องนั้นก็ด้วย แต่ที่แม่จะกีดกันมากที่สุดคือเรื่องที่แยมเป็นคนดี เราจะไปดึงเขามาตกต่ำไม่ได้นะเสือ!” สหรัฐหันมองมารดา พลางถอนหายใจ
“แม่ไม่คิดว่าลูกคนนี้จะเป็นคนดีเพื่อคนดีแบบแยมของแม่บ้างเหรอ เอาหน่า…รับรองว่ารายนี้ไม่ถูก ‘เสือ’ เคี้ยวแหลกแบบคนอื่นแน่นอน…” รถเข้ามาจอดสนิทที่หน้าบ้านพอดี ชายหนุ่มเลยเปิดประตูรถเดินออกไปทิ้งเสียงร้องเรียกของมารดาเอาไว้เบื้องหลัง
“เสือ! ตาเสือ!! ตาเสือ!!! โธ่เอ๊ย! ลูกคนนี้! ไม่น่าพามันเข้าวัดเลยจริงๆ!!!”
……………………….
วันเสาร์…ยาวนานนับอาทิตย์ที่สหรัฐไม่ได้เห็นหน้า ‘แยม’ เพราะเขาต้องเข้าไปดูแลคนงานตั้งแต่จันทร์ถึงศุกร์จนไม่ได้ขึ้นวัดกับแม่ แต่ถึงขึ้นก็ไม่รู้จะเจอรึเปล่า เพราะรายนั้นคงไม่น่าจะขึ้นวัดวันธรรมดาที่ต้องไปทำงาน…
…หือ? ทำงาน…นั่นสิ!...เขายังไม่รู้อะไรเกี่ยวกับ ‘แยม’ เลยนี่นา…เห็นทีจะต้องเดินเครื่องสืบเต็มสูบเสียหน่อย…
ถึงวันเสาร์ที่รอคอย สหรัฐก็ไม่ใช่แค่ ‘เสือหนุ่มอ่อนข้อ’ ที่คิดแต่จะบุกไปบ้านของญาณธรอย่างเดียว เขายังคงลากมารดามาวัด ทำบุญฟังพระสวดอยู่ในคราบฆราวาสชั้นเยี่ยมเรียบร้อยก็บอกให้คุณยายโสภาและหลานชายขึ้นรถเขา
“คุณยายค่อยๆขึ้นนะครับ” วันนี้ไม่พึ่งพาคนขับรถเหมือนเคย สหรัฐใช้รถของตัวเอง และมันก็สูงกว่ารถยนต์ทั่วๆไป ทำให้หญิงชราค่อนข้างจะลำบากอยู่บ้าง แต่หลานชายอย่างญาณธรก็ดูแลช่วยพยุง ทว่า…เจ้าของรถผู้มีน้ำใจเหลือเฟือก็อยากจะช่วยบ้าง เลยเข้ามาช่วยอีกแรง
“แยมให้พี่พยุงคุณยายดีกว่า” เขาว่าอย่างนั้นเหมือนจะบอกว่าตัวเองแข็งแรงกว่า ทั้งที่ก็เป็นผู้ชายเหมือนกัน ร่างสูงประคองร่างหญิงชราด้วยมือเดียวทั้งที่เมื่อครู่ญาณธรต้องใช้ถึงสองมือ เล่นทำกันต่อหน้าต่อตาแบบนี้ ร่างโปร่งเลยต้องเป็นฝ่ายถอยออกมาอย่างเสียไม่ได้
เมื่อพาคุณโสภานั่งหน้าได้เรียบร้อยแล้ว คุณภัสสรจึงชักชวนชายหนุ่มที่หล่อนนึกเอ็นดูขึ้นนั่งที่เบาะหลัง ปล่อยให้สหรัฐตกที่นั่งคนขับ
แล้วหลังจากนั้นรถคันโตก็เคลื่อนตัวออกจากวัดไปตามเส้นทางสู่บ้านของคุณยายและญาณธร
……………………….
บ้านของสองยายหลานอยู่ลึกเข้าไปในซอยเล็กน้อยและเป็นบ้านเก่า แม้จะไม่ใช่เรือนไทย แต่รูปแบบสถาปัตยกรรมก็บอกให้รู้ว่าสร้างมาแล้วไม่ต่ำว่าสี่สิบปี
“เมื่อวานยายให้แยมไปซื้อของมาเตรียมไว้แล้วล่ะ…” คุณยายผู้ซึ่งถูกดูแลประคองซ้าย โอบขวาโดยสหรัฐเอ่ยปาก หลังจากส่งตะกร้าให้หลานชายถือ ก่อนจะเดินกระย่องกระแย่งลัดเลาะตัวบ้านไปทางด้านหลัง
บ้านหลังนี้พอจะมีพื้นที่สีเขียวชอุ่ม ทั้งสวนหน้าบ้านและสวนหลังบ้าน ต้นไม้ใหญ่ยืนต้นอย่างต้นมะม่วงก็ออกดอกออกผลดี แถมยังให้ร่มเงาเป็นวงกว้างแก่ศาลานั่งเล่นเล็กๆที่แม้จะเก่าอยู่สักหน่อยแต่ก็สะอาดสะอ้าน
“อยากนั่งตรงนั้นล่ะสิ…มุมโปรดแยมเลยนะ” คุณยายเอ่ยปากเมื่อเห็นว่าสหรัฐจ้องศาลาไม่วางตา ชายหนุ่มหันมองก่อนจะยิ้มบาง
“ท่าทางจะเย็นสบายนะครับ” แถมต้นไม้ตรงนั้นและรั้วสูงก็บังสายตาจากคนด้านนอกเป็นอย่างดี คนเงียบๆที่ดูไม่ค่อยพูดค่อยจาอย่างญาณธรก็คงชอบอยู่หรอก
“ต้องถามเจ้าตัวเขา…แยม คุณเสือ…”
“พี่เสือครับคุณยาย ผมขอให้แยมเรียกผมว่าพี่เสือ คุณยายก็นับผมเป็นหลานอีกคน อย่าเรียกคุณเลยนะครับ ส่วนแม่ผมก็น่าจะอายุไล่เลี่ยกับแม่ของแยม นับแม่ผมเป็นลูกคุณยายอีกสักคนด้วยนะครับ” สหรัฐรีบเสนอหน้าพร้อมรอยยิ้มพิมพ์ใจอย่างที่ทำเอาคุณภัสสรผู้เป็นมารดานึกหมั่นไส้เสียเหลือเกิน
“จ้ะ พี่เสือก็พี่เสือ…แยม พี่เสือเขาถามว่าตรงศาลาน่ะ เย็นสบายมั้ย” ร่างโปร่งเหลือบสายตาไปมองสหรัฐ เห็นแววประหลาดวูบไหวในดวงตาสีเข้มแล้วก็นึกสั่นในใจ
…เขาไม่เข้าใจว่าทำไมอยู่ดีๆสหรัฐถึงเข้ามาสนิทสนมด้วย ทั้งๆที่ก็เพิ่งเจอกันไม่กี่ครั้งเท่านั้น…
“แยม…เป็นอะไรไปลูก…” คุณยายโสภาถามย้ำเมื่อเห็นหลานชายนิ่งเงียบไม่ยอมตอบคำถาม
“เปล่าครับ…เอ่อ…”
“สงสัยแยมจะขี้หวงนะครับคุณยาย…ท่าทางผมยังสนิทกับแยมไม่มากพอที่แยมจะแบ่งปันศาลาให้ลองนั่ง งั้นสงสัยต้องแวะเวียนมาที่นี่บ่อยๆ แล้วก็ไปที่วัดบ่อยๆจะได้เจอแยม เราจะได้สนิทกัน แยมได้ไม่หวงกับพี่” สหรัฐตีบทผู้ชายแสนทะเล้นกระจุยกระจาย เขายิ้มแซวแถมด้วยน้ำเสียงขี้เล่นลื่นหูฟังดูดีจนคุณยายโสภายังหัวเราะไปด้วย
“นั่นสิ แยมก็เพื่อนน้อย เสือมาเที่ยวที่นี่บ่อยๆนะ แยมจะได้ไม่เหงา แล้วยายจะทำอาหารเลี้ยงเอง…”
“เกรงใจจังครับ คุณยาย” ท่าทางนอบน้อมของลูกชายยิ่งทำเอาคุณภัสสรนึกขัดใจ
…เกรงใจแต่ปากน่ะซี!! ก็ดูสายตาพ่อเสือตัวดีซะก่อน มอง ‘แยม’ จนแทบจะกินเข้าไปทั้งตัว อีแบบนี้ไม่ต้องให้คุณยายโสภาทำอาหารเลี้ยงก็ได้หรอก!! แค่ยก ‘แยม’ ให้เจ้าเสือตัวใหญ่มันแทะเล็มสามเวลาก็น่าจะพอ!!!...
…………………………
ข้าวเหนียวมูนถูกนึ่งจนร้อน หอมอบอวลไปทั้งครัว ก่อนจะถูกจัดใส่จานพร้อมเคียงด้วยมะม่วงสุกสีเหลืองอร่ามแล้วคุณยายโสภาจึงสั่งให้หลานชายยกไปนั่งทานกันที่ศาลา ทว่ายังไม่ทันที่ญาณธรจะเดินออกจากประตู จานข้าวเหนียวมะม่วงก็ถูกมือใหญ่แย่งไปถือไว้
“พี่ถือให้…” สหรัฐพูดแล้วยิ้มบาง เขาคิดว่าอีกฝ่ายคงจะแย่งกลับไป แต่ร่างโปร่งกลับมองเขานิ่ง แล้วเดินเลี่ยงออกจากครัวตรงไปยังศาลาใต้ต้นไม้ใหญ่ ชายหนุ่มรีบเดินตาม
“แยม…” เขาวางจานข้าวเหนียวมะม่วงลงกับโต๊ะกลางศาลา ก่อนจะเรียกชื่อคนที่กำลังเทน้ำเปล่าจากเหยือกลงแก้วสี่ใบ
“แยม…ไม่ชอบหน้าพี่หรือ?” …ไม่ชอบหน้า… คำนี้ญาณธรไม่เคยมีให้ใคร เขาไม่เคยทะเลาะเบาะแว้งโกรธเกลียดใคร แล้วอยู่ดีๆจะมารู้สึก ‘ไม่ชอบหน้า’ ผู้ชายตัวโตคนนี้ได้อย่างไรกัน
“เปล่าครับ”
“แล้วทำไมชอบทำหน้านิ่งใส่พี่เรื่อยเลย พี่อยากคุยกับแยม…”
“แล้วทำไมถึงอยากคุยกับผมล่ะครับ” ญาณธรเงยหน้าถามทันควัน ทำเอาคนพูดเงียบไป ทว่าดวงตาคมกลับทอดมองแน่นิ่งมาที่เขาจนต้องเป็นร่างโปร่งเสียเองที่เบือนสายตาไปทางอื่น
“พี่…รู้สึกถูกชะตากับแยม…”…ทั้งถูกชะตา ทั้งถูกใจ…มองหน้าเรียวยาว แม้จะไม่มีรอยยิ้มมาให้ แต่สหรัฐก็รู้สึกเย็นตาเย็นใจ ตลอดสัปดาห์ที่ผ่านมาเขาทำงานไม่เป็นสุขเหมือนเคยเพราะอยากจะมาเจอหน้าเร็วๆ
“…ไม่รู้เหมือนกันว่าทำไม แต่…รู้สึกว่าอยากเห็นหน้าแยม อยากคุยกับแยม อยากอยู่ข้างๆแยม…” ญาณธรหันกลับมามองคนพูดอย่างคาดไม่ถึง วาจาเหล่านั้นดูเหมือนจะแฝงไปด้วยความรู้สึกบางอย่างที่ทำเอาเขานิ่งงัน
“พี่…จะว่าไงดี…เอาจริงๆนะ คนอย่างพี่ไม่เคยคิดจะเข้าวัดหรอก…ไม่เคยคิดทำบุญตักบาตรด้วยซ้ำ แต่ว่า…ทุกวันนี้พี่อยากไปวัดก็เพราะอยากเจอหน้าแยม อยากทำบุญกับแยม อยากนั่งสวดมนต์ข้างๆแยม…”…และ…อยากเป็นคนดีแบบที่แยมเป็น…
“…แยม…จะไม่พูดอะไรหน่อยเหรอ” สหรัฐย้อนถามเมื่อเห็นคนตรงหน้าเอาแต่มองเขาแล้วเงียบ
“ก็…คุณ…”
“พี่เสือ…บอกว่าให้เรียกพี่เสือไง…พี่เป็นลูกชายคนเล็ก อยากมีน้องสักคน” พอบอกว่าจะให้ญาณธรเป็นน้องชาย ร่างโปร่งก็พอจะหายใจคล่องขึ้นบ้าง
“น้องชายหรือครับ…” เป็นน้องชายนี่เอง…ที่ผ่านมาเขาคงคิดมากไปจริงๆ ญาณธรนึกตำหนิตัวเองเล็กน้อยที่คิดอกุศลกับอีกฝ่าย
“อือ…ตอนนี้เป็นน้องชาย…ส่วนวันข้างหน้าก็…” สหรัฐพูดทิ้งท้ายเอาไว้แล้วยักคิ้วหลิ่วตา ทำเอาคนเพิ่งจะหายใจสะดวกต้องกลับมาติดขัดอีกครั้ง และยิ่งกลายเป็นหยุดหายใจไปชั่วขณะเมื่อร่างสูงขยับเข้ามาจับมือเขาเอาไว้ พร้อมกับดึงเหยือกน้ำไปถือเอง
“พี่จะไปเอาน้ำมาเพิ่มนะ แยมอย่าเพิ่งทานล่ะ เดี๋ยวพี่กลับมาทานด้วย…” เขาก้มลงบอกกับใบหูเล็กอย่างใกล้ชิด แอบแตะปลายจมูกกับกลุ่มเส้นผมข้างขมับก่อนจะลากลงมายังใบหูแล้วจึงถอยห่าง หมุนตัวเดินออกจากศาลา ทิ้งเอาไว้เพียงญาณธรที่ได้แต่หมดแรงทรุดลงนั่งกับเก้าอี้ พลางยกมือขึ้นจับใบหูอันร้อนผ่าวที่ใครบางคนฝากรอยสัมผัสถึงเนื้อถึงตัวเอาไว้
…พี่ชายน้องชายประเภทไหน อยู่ดีๆก็มาทำกันแบบนี้!...
………………………….
-
ข้าวเหนียวมะม่วงหมดลงแล้ว สหรัฐตั้งท่าจะขออยู่ร่วมมื้อเย็นอีกมื้อ แต่คุณภัสสรลากลูกชายตัวดีกลับบ้านเสียก่อน แต่…คิดหรือว่าคนอย่าง ‘พี่เสือ’ จะยอมกลับไปง่ายๆ โดยไม่ทิ้งปมปัญหาอะไรไว้
“คุณยายครับ อาทิตย์หน้าวันสงกรานต์ ไม่ทราบว่าคุณยายอยู่บ้านรึเปล่าครับ?”
“อยู่จ้ะ”
“ถ้าอย่างนั้น ผมขออนุญาตมารดน้ำดำหัวคุณยายนะครับ เมื่อครู่ตอนช่วยแยมยกของขึ้นชั้นสองผมเห็นโต๊ะหมู่บูชาด้วย ปกติวันสงกรานต์แยมเป็นคนสรงน้ำพระรึเปล่าครับ” เขาถามเรื่องของญาณธรกับคุณยายโสภาเสียเลย เพราะเกรงว่าถ้าหันไปถามเจ้าตัว เจ้าตัวก็คงอึกอักไม่ยอมตอบเหมือนตอนนั่งทานข้าวเหนียวมะม่วงที่เขาชวนคุยเท่าไหร่ อีกฝ่ายกลับตอบแค่ ‘ครับ’ กับ ‘ไม่ครับ’ เท่านั้น
…ก็เข้าใจหรอกว่ากำลังตกใจเรื่องที่เขาจู่โจม แต่…แหม…เลิกตกใจบ้างก็ได้นะแยม
“อื้อ…ปกติแยมเขาก็ทำนั่นแหละ เสือพูดอย่างนี้แสดงว่าจะมาช่วยเหรอจ้ะ”
“ครับ! คุณยาย เดี๋ยวงานนี้พี่เสือจะมาช่วยแยมสรงน้ำพระเองครับ” สหรัฐพูดแล้วยิ้มก่อนจะขึ้นรถจากมา และทันทีที่ขึ้นรถแล้ว ลูกชายตัวแสบก็หันมาทางมารดาทันที
“แม่…ปกติบ้านเราใครสรงน้ำพระวันสงกรานต์”
“ถามทำไม”
“โธ่! แม่ อย่าเพิ่งทำเสียงโมโหสิ คราวนี้จะหาลูกสะใภ้ตัวจริงเสียงจริงให้เนี่ย ไม่ดีใจเหรอ”
“ก็คงจะดีใจกว่านี้ ถ้าลูกสะใภ้ไม่ใช่คนที่เราจะดึงเขาลงมาตกต่ำ…” คุณภัสสรพูดแล้วเหวี่ยงหน้าเชิดไปอีกทาง
“ผมไม่พาแยมตกต่ำหรอกแม่ แม่ไม่เห็นเหรอว่าคนไม่ธัมมะธัมโมอย่างผมยังคิดจะมาช่วยเขาสรงน้ำพระเลยเนี่ย นี่เข้าทางธรรมเลยนะ จีบใครก็ไม่เหมือนคนนี้ ทุ่มสุดตัวแบบนี้แม่ยังไม่เห็นถึงความจริงใจอีกเหรอ”
“จ้ะ! พ่อลูกชาย!! รายนี้จริงใจแน่ใช่มั้ย!! ไม่ใช่จีบติดแล้วทิ้งนะ แม่จะเชือดเราให้ดู แยมเขาเป็นผู้ชายแท้ๆ เป็นหลานที่น่ารักมากๆ เขาพาคุณยายขึ้นวัดฟังธรรมทุกเสาร์อาทิตย์ ทั้งๆที่เขาเองก็ยังวัยรุ่นน่าจะได้ไปสังสรรค์กับเพื่อนๆแต่ก็ต้องมาคอยติดตามคนแก่แบบนี้ เขาเป็นเด็กดีกตัญญู เสือจะทำให้เขาเสียใจไม่ได้รู้มั้ย”
มารยาทอันอ่อนน้อมสุภาพและความประพฤติของญาณธรอยู่ในสายตาคุณภัสสรเสมอมา ยังแอบคิดว่าถ้าตัวเองมีลูกสาวสักคนก็คงจะดีจะได้แนะนำให้มารู้จักกับเด็กกตัญญูน่ารักนิสัยดีแบบนี้ แต่ไม่นึกมาก่อนว่าถึงหล่อนจะไม่มีลูกสาว…แต่หล่อนก็อาจได้เกี่ยวดองกับญาณธรเช่นกัน!!...
…งานนี้จะสงสารก็แต่คุณยาย…ตัวหล่อนที่ได้เปิดหูเปิดตาในโลกกว้างอันเปลี่ยนแปลงนั้น ก็พอจะทำใจในอะไรหลายๆเรื่องได้หรอก แต่อย่างคุณยายโสภา อายุมากโขปานนั้นแต่ต้องมารับรู้ว่าหลานชายตัวเองกำลังจะถูกผู้ชายจีบนี่ก็ออกจะ…
“ผมไม่ทำให้เขาเสียใจแน่นอนแม่ แต่ก่อนอื่นเลย ต้องไปหาวิธีสรงน้ำพระมาก่อน ไม่งั้นอาทิตย์หน้าล่มแน่ๆ”
……………….
ไม่ใช่เวลาหนึ่งอาทิตย์สำหรับการเตรียมตัว…เพราะวันสงกรานต์ปีนี้ตรงกับวันธรรมดาช่วงกลางสัปดาห์ นอกจากสหรัฐจะต้องเคลียร์งานให้เรียบร้อยแล้ว ยังต้องแบ่งเวลามาท่องจำวิธีสรงน้ำพระซึ่งได้ความรู้มาจากพี่ชายด้วย งานนี้เล่นเอางงเป็นไก่ตาแตกกันทั้งบ้านที่เห็นลูกชายคนเล็กผู้แสนฮาร์ดคอร์หันมาเอาดีทางพระพุทธศาสนา
และแล้ว…วันสงกรานต์ที่สหรัฐรอคอยก็มาถึง…
“สวัสดีครับ คุณยาย” สหรัฐพร้อมมารดามาถึงบ้านของคุณยายโสภาแต่เช้า พร้อมข้าวของเต็มสองมือ
“จ้ะ…แล้วนั่นเอาอะไรมาเยอะแยะเชียว”
“ดอกไม้กับน้ำอบครับ ผมอยากจะขอรดน้ำคุณยายด้วย” มารยาทของพ่อลูกชายกินขาดจนคุณภัสสรอยากจะถอนหายใจใส่หน้าสักที
…ให้มันได้อย่างนี้เถอะ!! สงกรานต์ปีไหนๆก็อย่าหวังเห็นหัวเจ้าลูกคนนี้ แต่พอมาปีนี้กลับเสนอตัวมาขอรดน้ำผู้หลักผู้ใหญ่ที่เพิ่งรู้จักกันไม่กี่สัปดาห์…เอาคะแนนพัฒนาการไปเลยร้อยเต็มย่ะ!!...
“น่ารักจริงเชียว วันนี้อยู่ทานข้าวกลางวันกับยายด้วยนะ มีข้าวมันน้ำพริกมะม่วง ชะอมไข่แล้วก็หมูทอด…เสือทานเป็นมั้ยลูก ข้าวมัน”
“เหมือนข้าวมันไก่มั้ยครับ”
“คล้ายๆ แต่ข้าวมันนี้ยายหุงกับกะทิ คุณภัสเคยทานมั้ยคะ” คุณยายโสภาเดินนำแขกเข้าบ้าน
“เคยทานสมัยเด็กๆค่ะ แต่พอโตขึ้นมาก็หาทานยาก…วันนี้ยังไงภัสขอจดสูตรกลับไปเก็บเป็นความลับนะคะ” คุณยายโสภายิ้มละไมอย่างเต็มใจที่จะถ่ายทอดสูตรโบราณ ทั้งสามเดินเข้ามาในบ้าน พอดีกับที่ญาณธรเดินลงจากบันไดพร้อมกับประคององค์พระพุทธรูปด้วย ทำเอาสหรัฐรีบวางข้าวของในมือลงกับโต๊ะกระจกหน้าเก้าอี้รับแขก แล้วจึงวิ่งขึ้นบันไดไปดึงองค์พระมาอุ้มเสียเอง
“ทำไมไม่รอพี่ล่ะแยม! พี่บอกแล้วไม่ใช่หรือว่าจะมาช่วยสรงน้ำพระ” เขาดุเสียงเข้ม แต่ญาณธรก็ยังไม่ยอมปล่อย
“ผมทำเองได้ครับ” เขาว่าอย่างนั้นแล้วพยายามประคององค์พระเอาไว้ก่อนจะเดินหนีลงบันไดมา แต่ก็ก้าวได้เพียง 2-3 ก้าว เพราะสหรัฐตามลงมาดึงแขนเอาไว้
“อย่าดื้อสิ! พี่บอกว่าพี่จะช่วยเพราะเห็นว่าแยมทำคนเดียวมันลำบาก องค์พระไม่ใช่เบาๆนะแยม”
“ไม่เป็นไรครับ ผมจัดการได้…อ๊ะ!” แต่เพราะการเยื้อยุดกันอยู่บนขั้นบันไดของบ้านไม้เก่า ซึ่งขั้นไม่กว้างมากนัก ทำให้ญาณธรเสียหลักเซจะตกจนสหรัฐต้องคว้าโอบคนร่างโปร่งเอาไว้ทั้งตัว
“แยม!” ไม่ใช่แค่ร่างสูงเท่านั้นที่ใจหายใจคว่ำ แต่คนแก่อย่างคุณยายโสภากับคุณภัสสรก็พากันยกมือแตะหน้าอกกันเป็นแถว
“พ่อเสือ แยม ลงมาข้างล่างเถอะ ไปเยื้อยุดกันอยู่ตรงนั้นจะตกลงมาทั้งคู่…” คุณยายเอ่ยเสียงสั่นด้วยความห่วงใย สหรัฐจึงถือโอกาสคว้าองค์พระมาอุ้มด้วยมือข้างหนึ่ง มืออีกข้างโอบเอวญาณธรยกอีกฝ่ายจนขาลอยจากขั้นบันไดแล้วพาลงมาที่ชั้นล่างออกไปทางหลังบ้าน เล่นเอาคุณภัสสรถึงกับตาเหลือก
“ตาเสือ!!!” หล่อนคำรามในลำคอกับการกระทำอุกอาจต่อหน้าคุณยายโสภาแบบนั้น
“มีอะไรหรือ คุณภัส” แต่แม้เสียงของคุณภัสสรจะอยู่ในลำคอ แต่คุณยายโสภาเจ้าของบ้านก็ยืนใกล้พอจะได้ยินจนต้องหันมาถาม
“อุ๊ย! เปล่าค่ะคุณยาย…แหม…ก็…ตาเสือตัวปัญหาน่ะค่ะ นี่ถ้าไม่ไปยุ่งวุ่นวายกับแยมล่ะก็ เมื่อกี้แยมก็คงจะไม่เกือบตกลงมาหรอก…”
“…พ่อเสือมีน้ำใจ…แยมต่างหากไม่รับน้ำใจเลย…” คุณโสภาพูดแล้วยิ้มบาง อย่างที่ทำเอาคุณภัสสรรู้สึกร้อนวูบๆเหมือนวัวสันหลังหวะกลัวอีกฝ่ายจะจับไต๋ลูกชายตนเองได้จนต้องเป็นฝ่ายหลบสายตา
“เอ่อ…แล้ว…ระหว่างรอพวกหนุ่มๆ คุณยายมีอะไรให้ภัสช่วยทำบ้างมั้ยคะ” เจ้าของบ้านยิ้มบางไม่ตอบ แต่เดินนำออกไปแล้วเรียบร้อย
……………………..
ที่หลังบ้านอันเงียบสงบ ญาณธรถูกชายหนุ่มร่างกายกำยำอุ้มออกมา ก่อนจะยอมปล่อยให้เป็นอิสระ และทันทีที่เป็นอิสระ ร่างโปร่งก็ขอพระพุทธรูปคืน
“ส่งพระพุทธรูปมาให้ผมเถอะครับ ผมจะได้สรงน้ำ”
“พี่บอกว่าจะมาช่วยสรง…ทำไมแยมไม่รอพี่ อุ้มพระลงจากชั้นสองคนเดียว เกิดตกบันไดขึ้นมาทำยังไง” สหรัฐดุเสียงเข้มทันที
“ผมอุ้มมาทุกปีไม่เคยตกนี่ครับ”
“แล้วถ้าปีนี้ตก…” ญาณธรหันหน้าไปอีกทางอย่างเบื่อหน่ายจะเถียงด้วย ทำเอาร่างสูงต้องถอนหายใจอย่างหงุดหงิด เขารึเป็นห่วงแทบตายแต่เจ้าตัวนึกห่วงตัวเองบ้างรึก็เปล่า…ให้มันได้อย่างนี้สิ…
“ไหนล่ะถังน้ำที่จะใช้สรงพระ…” เขาถามเปลี่ยนเรื่อง ญาณธรเลยยอมหันกลับมามอง ก่อนจะเดินไปเปิดน้ำใส่กะละมังที่เตรียมเอาไว้แล้ว
“ดอกไม้กับน้ำอบมีมั้ย” ร่างโปร่งเดินไปหยิบดอกไม้และน้ำอบที่วางเอาไว้บนโต๊ะมา สหรัฐวางพระพุทธรูปลงในถาดข้างๆกะละมังใส่น้ำ แล้วจึงหันมารับดอกไม้กับน้ำอบไปผสมลงในกะละมัง
“คุณทำเป็นจริงๆหรือครับ” เห็นท่าทางไม่เก้กัง แถมไม่เคอะเขินอย่างน่าแปลกใจ ญาณธรเลยต้องเอ่ยปากถาม ชายหนุ่มหันกลับมามองก่อนพูด
“พี่เสือ…เรียกว่าพี่เสือแล้วพี่จะตอบ”
“พี่เสือ…สรงน้ำพระเป็นด้วยหรือครับ”
“พอทำเป็นบ้าง…” ความจริงคือเพิ่งทำเป็นเมื่อวาน แต่มันก็ไม่ยากเย็นอะไร ไม่ต้องท่องบาลีเหมือนตอนจะบวชพระ ไม่ต้องอารัมภบทอะไรมากมาย แค่เพียงผสมน้ำแล้วตักขึ้นรดบนไหล่ขององค์พระเท่านั้นเอง
“ไม่เชื่อว่าหน้าอย่างพี่ทำเป็นล่ะสิ” เขาย้อนถามอย่างอารมณ์ดี ส่งขันใบเล็กที่เต็มไปด้วยน้ำเปล่าผสมกลีบดอกไม้และน้ำอบให้เจ้าบ้าน
“ก็…ตอนเจอกันครั้งแรก พี่เสือตักบาตรไม่เป็นด้วยซ้ำ” ชายหนุ่มหัวเราะเบาๆ ไม่กล้าบอกว่า ตัวเองไม่ใช่คน ‘ตักบาตรไม่เป็น’ แต่แค่ ‘ทำตัวเหมือน’ ตักบาตรไม่เป็นเท่านั้นเอง
“พี่ก็ต้อง…เปลี่ยนแปลงตัวเองบ้างสิ บอกแล้วไงว่าอยากอยู่ข้างๆคนดีๆแบบแยม ธัมมะธัมโมแบบแยม พี่ก็ต้องธัมมะธัมโมให้ได้มากกว่าหรือเท่ากับ…”
“แค่แยมขึ้นวัด พี่เสือก็คิดว่าแยมเป็นคนดีแล้วเหรอครับ…” ญาณธรย้อมถามด้วยน้ำเสียงเรื่อยๆ ชายหนุ่มเงยหน้ามองพลางส่ายหน้า
“เปล่า…พี่ไม่ได้คิดว่าเพราะแยมขึ้นวัด แยมถึงเป็นคนดี แต่พี่คิดว่าแยมเป็นคนดีเพราะแยมยอมสละความสุขความสบายของตัวเองพาคุณยายขึ้นวัดต่างหาก…คนดีสำหรับพี่คือคนกตัญญู”
การที่ผู้ชายรุ่นราวคราวเดียวกับสหรัฐจะขึ้นวัดทำบุญฟังเทศน์ฟังธรรมเป็นกิจวัตรไม่ใช่เรื่องง่ายนักหรอก ต่อให้ไอ้หมอนั่นเรียบร้อยปานผ้าพับไว้มากแค่ไหน แต่เชื่อในนิสัยของเพศผู้เถอะ มันทำแบบนั้นกันได้ไม่นานจริงๆ
แต่กับญาณธร…แม่บอกกับสหรัฐว่านับตั้งแต่หันมาเข้าวัดฟังธรรมเมื่อหลายปีก่อนก็เห็นเด็กวัยรุ่นผู้ชายคนหนึ่งพาคุณยายมาวัดทุกเสาร์อาทิตย์และทุกวันพระใหญ่ จนกระทั่งบัดนี้…จากเด็กวัยรุ่นเติบโตเป็นชายหนุ่ม เขาคนนั้นก็ยังทำกิจวัตรเหมือนเดิมไม่เคยขาด
“แยมแค่อยากให้ยายมีความสุข…” เพราะยายเหนื่อยกับการเลี้ยงดูหลานมามากแล้ว ในชีวิตบั้นปลายที่เขาพอจะทำมาเลี้ยงชีพตัวเองได้ พอจะยืนหยัดด้วยสองขาของตัวเองได้ ญาณธรจึงไม่ลังเลที่จะดูแลยายเท่าที่สองแรงจะมี
“นั่นแหละ…ที่ทำให้พี่มองว่าแยมเป็นคนดี…” สหรัฐพูดแล้วยิ้มบาง ก่อนจะเสริมต่อ
“และพี่…ก็ชอบคนดีแบบแยม…” เกิดเป็นความเงียบเมื่อคนพูดก้มหน้าลงสรงน้ำพระต่อ ในขณะที่คนฟังกลับเงยหน้าขึ้นมองอย่างตกตะลึง
ติดตามตอนต่อไปเน้อออออ>>>
สวัสดีค่ะ ^.^ มีใครจำกันได้มั้ยน้า ไม่ได้เข้ามาลงนิยายเป็นปีแล้ว นับตั้งแต่น้องถ้วยฟูจบ แหะๆ
แบบว่าปีที่แล้วยุ่งมากเลยค่ะ เพิ่งมาว่างนี่ล่ะนะ
เรื่องนี้เป็นเรื่องสั้นในซีรี่ส์ชุด “ตำนานรักดอกไม้” นะคะ เห็นว่าเข้ากับเทศกาลพอดีเลยเอามาลงซะหน่อย
แต่พาร์ทแรกยาวมากกกกกก ฮ่าฮ่า พิมพ์มันไปหน่อย พาร์ทหน้าสัญญาว่าจะไม่ยาวอย่างงี้แล้วค่ะ :z3:
ยังไงก็ฝากเรื่องนี้ด้วยนะคะ ขอบคุณมากๆค่ะ
-
แค่ตอนแรก นิสัยพระเอกก้โดนใจแล้ว :laugh:
-
เข้ามาอ่านเพราะรู้สึกชอบชื่อเรื่องเลยนะเนี่ย
ไม่รู้สิ รู้สึกว่าชื่อเรื่องมีเสน่ห์มากค่ะ
เดี๋ยวขอตัวไปอ่านก่อนนะคะ เดี๋ยวมาเม้นท์ให้ อิอิ
กอดและบวกหนึ่งให้ค่า :กอด1:
-
ตำนานรักดอกบัว เห็นตอนแรกก็นึกว่าจะคล้ายๆ ตำนานรักดอกเหมยซะอีก ที่ไหนได้ เพิ่งจะเข้าใจตอนอ่านนี่แหละ ดอกบัว วัด พระ ญาติโยมทั้งหลาย :กอด1: :กอด1:
พี่เสือรุกเร็วจริง น้องตั้งตัวไม่ทันนะค่ะ แต่ว่าจะได้กรรมบุญแน่เหรอพี่เสือ คิดอกุศลในวัดเลยนะ
ปล. พี่มหา หรือว่า พี่ทิด แต่งเองเลยรึเปล่าค่ะเรื่องนี้
ปล2. พี่เสือออออออออออออออออ :a5: ถึงเกดจะเป็นคนห่างวัดทั้งที่บ้านใกล้วัดเหมือนคุณพี่ แต่อิฉันก็ตักบาตรเป็นนะค่ะ :laugh: :laugh:
-
พี่เสือกับน้องแยมมมมมมม (เอคโค่ไปแปดบ้าน)
พี่เสือนี่กะล่อนจริงน้า น้องแยมอย่าไปด่วนไว้ใจนะ
พล็อตน่ารักมากกกกก แทรกวัฒนธรรมอันดีงาม เหมาะกับเทศกาล
สงสารคุณแม่ภัส ต้องมาคอยแก้หน้าให้พ่อสหรัฐ
พี่เสือแกมาเนียนๆ มึนๆ และรุกน่าดู o18
อ่านในบล็อกน้องบัวไปรอบนึงแล้ว มาอ่านในเล้าอีกรอบ แอร๊ยยย์ ชอบอ้ะ o13
นิยายน้องบัวอ่านแล้วคลายเครียดได้ตลอด ตลอด ยิ้มจนปวดแก้มเลย
>>> “อย่างกับคู่แต่งงานเลยแหะ ตักบาตรช้อนเดียวกันแบบนี้”
น่าจะเป็น “อย่างกับคู่แต่งงานเลยแฮะ........." มากกว่านะคะ
แหะ มันเหมือนเป็นเสียงหัวเราะน่ะค่ะ
>>>“หือ?...แม่นี่ก็ความรู้สึกเร็วเหมือนกันแหะ…สมเป็นแม่จริงๆ”
เหมือนข้างบนเน้อ คอมเม้นท์ไว้นิดนึง เผื่อน้องบัวจะรวมเล่มนะจ๊ะ
อยากกินข้าวเหนียวมะม่วงเลยอ่ะ แย่งพี่เสือได้มั้ยยยย
-
ยาวมาก ไม่ใช่ความผิดซักหน่อยนะจ๊ะ
บวกหนึ่งกับเรื่องใหม่
เสือจะกินแยมเหรอเนี่ย :laugh:
-
อ่านยาวจนจุใจเลย
มายาวๆ แบบนี้ชอบค่ะ
เรื่องน่ารักมากๆ ค่ะ
:L2:
-
ยาวๆแบบนี้ดีแล้วค่าาา
เนื้อเรื่องเหมาะกับช่วงสงกรานต์จริงๆ
ชอบค่ะ รออ่านต่อนะค่ะ o13
-
พี่เสือกับน้องแยม
ลงตอนแรกยาวได้ใจมาก
แม่ของพี่เสือรู้ทันลูกนะ
-
พอเห็นชื่อ writer ก็เข้ามาเลยค่ะ
เขียนได้น่ารัก น่าชัง มาก ๆ เลย
-
:จุ๊บๆ:สำหรับเรื่องใหม่ของปีนี้จ๊ะน้องบัว อ่านแ้ล้วลื่นไหล สบายอกสบายใจ พี่เสือเปลี่ยนไปเพราะน้องแยมคนดีเลยน่ะเนี่ย ไม่ยาวไปสำหรับตอนแรก เพราะเจ้ชอบๆๆๆ ตอนหน้าก็ขอยาว ๆ แบบนี้น่ะ เพราะเจอไปยกแรก น้องแยมก็น๊อคกะคำพูดพี่เสือแล้ว ต้องรอตอนต่อไป คิคิ
พีเอสซึ.กดบวกเป็นกำลังใจให้น้องบัว สำหรับตอนต่อไป :กอด1:
-
อ่านเสร็จแล้วมาเม้นท์ อ่านแบบอ่านทุกตัวอักษรจริงๆ ไม่ได้ทำแบบนี้นานแล้วนะเนี่ย
ขอบอกว่าซีรี่ย์ตำนานรักดอกไม้นี้ดีจริงๆ เปรียบได้กับขนมหวานจานเด็ดเลยทีเดียว
ขำพี่เสือมาก รุกซะจนน้องแยมตั้งตันไม่ทัน
ขำคุณแม่และขอสมัครเป็นแฟนคลับคุณแม่ค่ะ แกคงปวดหัวกับลูกชายคนนี้เหลือเกิน :laugh:
พาร์ทหน้าก็มายาวๆอย่างนี้แหละค่ะ อ่านเยอะๆแล้วชอบ
อันนี้เป็นเรื่องสั้นกี่ตอนจบคะ แล้วจะมีเรื่องอื่นๆต่อไปอีกใช่ไหมคะ? ขอบอกว่าชอบพระเอกแนวพี่เสือมากเลยค่ะ น่ารัก ยิ้มง่าย เจ้าเล่ห์แต่รักจริงๆ :impress2:
-
น่ารักกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก
น้องแยมก็น่ารัก พี่เสือก้น่ารัก คุณยายก็น่ารัก คุณนายภัสสรก้น่ารักกกกกกกก
ชอบโมเม้นตอนคุณนายเขาพูดกับลูกชายค่ะ
โดยเฉพาะประโยคนี้
“แม่จะกีดกันมากที่สุดคือเรื่องที่แยมเป็นคนดี เราจะไปดึงเขามาตกต่ำไม่ได้นะเสือ!”
ถึงกับหลุดขำพรืด ท่าทางพี่เสือคงมีภูมิหลังที่เซี้ยวซ่าไม่น้อยคุณนายเเม่ถึงต้องออกปากเช่นนี้
สนุกมากๆๆๆๆ
เป็นกำลังใจให้คนเขียนน่ารักๆๆๆๆๆๆ :L1:
-
คุณแม่น่ารักจังเลยค่ะ ขอกระแทกปุ่ม like! แรงๆให้กับเรื่องนี้
นิสัยพระเอกนี่ทำเอายิ้มไม่หุบ
-
พี่เสือกับแม่นี่สมกับเป็นแม่ลูกกันจริง ๆ ทันกันมากมาย
ไม่อยากจะบอกเลยว่าชอบพระเอกกะล่อน ๆ แบบนี้แหละ
ดูแล้วเหมือนแยมจะเป็นลูกแกะให้พี่เสือขย้ำซะจริง ๆ
ท่าทางจะรอดยาก พี่เสือก็เนียนซะจนน่าจะได้ตุ๊กตาทองมาครอง
-
:mc4:ยาวๆสิดีแบบนี้สิชอบๆ
เป็นกำลังใจนะครับ :L1:
-
ชอบบบบบบบบบ
ห้าๆๆ เนื้อเีื่รื่องน่าร๊ากกกกกกกอ้ะพี่บัว
พระเอกต่างจากพี่ธันมากกกก
นิสัยคนละแบบเลย
นายเอกก็ด้วย สารพัดสิ่ง ถ้วยฟูกับแยม อิอิ
-
:mc4:
ชอบอ่ะ
พี่เสือสู้ๆ
:กอด1:
-
โอ้... พระเจ้าจ๊อดเลยครับ
มันเยี่ยมมาก จุใจสุดๆ นี่ตอนเดียวเหรอครับเนี่ย เหอๆ สะใจไปเลย
ยังงี้ต้องติดตา่ม o13 + ไปเลยครับ
-
มาเป็นกำลังใจให้เรื่องใหม่
มียอดเม้นพุ่งกระจายเหมือนดาวหาง
น้อง แยม กับ พี่เสือ
-
จำได้ค่ะ ติดตามตั้งแต่น้องถ้วยฟูแล้วค่ะ
คราวนี้น้องแยมกับพี่เสือ น่ารักจังเลยค่ะ...
อ่านๆ ไปก็หมั่นไส้อิพี่เสือเป็นพักๆ น่าหยิกจริงๆ เชียว
ส่วนน้องแยม สงบ เงียบ เรียบร้อยจริงๆ ด้วย จะโดนเสือตะปบเอาไม่รู้ตัวนะคะเนี่ย
แต่คนดีอย่างน้องแยม ขอให้ได้ตะปบเสือแทนแล้วกันนะคะ
ตอนหน้ามายาวๆ อีกก็ได้เลยค่ะ ไม่ขัดศรัทธา ขอบคุณมากๆ นะคะ +1 ค่า
-
กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดด ชอบพี่เสือมากๆค่ะ +1ไปเล้ยยยยยยยยย
-
น่ารักมากๆๆๆๆๆๆ
พระเอกก็โดน นายเอกก็น่ารัก ติดตามๆค่ะ
-
:laugh: เจ๋งอ่ะ ปิ๊งกันในวัดเนี่ยนะ แปลกดีๆ
ชอบคุณแม่ผู้รู้ทันลูกเสือจริง อิอิ :pigha2:
หุหุ แอบสงสารแยมนิดๆอ่ะ โดนพี่เสือรุกซะทำตัวไม่ถูกเลย :impress2:
ป๋อหล๋อ พาร์ทหน้าจะยาวแบบนี้ก็ไม่ว่าค่ะ ไอออกจะชอบบบบบบด้วยซ้ำไป อ่านจุใจดี!
-
ชอบเหมือนกัน..bad boy.. :laugh:
+1
-
อู้ สวัสดีค่ะ บัวใช่ไม๊ ต้อนรับเรื่องใหม่ มาอ่านเเล้วจะเมนท์นะคะ ขอเเปะไว้ก่อนนะ
-
นึกคร้ามเมื่อเห็นขึ้นชื่อเรื่องว่า "ตำนาน" แต่พอได้อ่านเนื้อเรื่องแล้วก็ให้รู้สึกชอบใจ ลดความครั่นคร้ามที่มีลง
-
น่ารักกันทั้งเรื่องจริงๆ
วายๆ แบบอิ่มบุญ
คนแต่งพี่ฟูนี่เอง ดีใจที่มีเรื่องใหม่มาให้ติดตามกันครับ
-
เนื้อเรื่องน่าสนใจครับ จะรออ่านตอนต่อไปนะครับ
-
แยมท่าทางจะน่ากินมาก พี่เสือถึงกับยอมเปลี่ยนตัวเองซะหลายอย่างเลย :z1:
เป็นแบบนี้ตลอดไปก็ดีนะพี่เสือ อย่าดีแตกล่ะ เดี๋ยวจะช่วยคุณแม่ภัสเชือดพี่เสือ โทษฐานทำให้น้องแยมเสียใจ :m16:
ตอนหน้ามาแบบยาวๆก็ได้ค่า ออกจะชอบบบ :impress2:
-
อร๊ายยยย
เห็นชื่อน่ารักเลยเข้ามาอ่านดู พอเห็นชื่อคนแต่ง นึกถึงถ้วยฟูกะพี่ธันเลย
น่ารักมากค่ะ พ่อแง่แม่งอนเนี่ย ชอบๆๆๆ
ติดตามๆๆๆ ขอบคุณที่เข้ามาเขียนนะค่ะ สนุกมาก นี่แค่ตอนแรก รอตอนต่อไปค่ะ
-
จำได้ค่ะ มิน่าชื่อคุ้นมากๆเลย คนเขียนเรื่องน้องถ้วยฟูนั่นเอง สนุกค่ะ เรื่องนี้เย็นดี แต่พี่เสือรุกเร็วไปหน่อยน้องแยมตกใจ
-
:กอด1: งี้ดๆ คุณแม่น้องถ้วยฟูกลับมาแล้ว
น้องแยมก็ช่างน่ารัก ส่วนไอ้พี่เสือนั่นก็ช่าง...เอ่อ...น่าตบเสียจริง ก๊ากกกกกกกกกก
-
>,,,< น่ารัก น่ารัก อยากอ่านอีก
-
(http://i273.photobucket.com/albums/jj225/tangtang_jar/mimio203.gif)ห่างหายไปนานนะจ๊ะ มาติดตามเรื่องใหม่ด้วยคน
พี่เสือจะเปลี่ยนแปลงได้เพราะน้องแยมจริงหรอ(http://i273.photobucket.com/albums/jj225/tangtang_jar/02-1.gif)
เด๋วรอติดตามพี่เสือต่อไปว่าจะเป็นไงต่อไป(http://i273.photobucket.com/albums/jj225/tangtang_jar/332f960b.gif)
-
อิพี่เสือร้ายกาจม๊ากกกก น้องแยมจะทันคนอย่างพี่เสือรึเปล่าเนี่ย :laugh:
+1 ให้น้องบัวค่ะ
-
พี่เสือน่ารักอ่ะ :-[
-
น้องบัวพี่อ่านที่บล๊อกน้องบัวแล้วมาอ่านที่นี่อีก น้องลงยังงี้พี่เลือกอ่านไม่ถูกสิ
แต่ไม่เป็นไรยังไงพี่ก็ตามอ่านของน้องบัวอยู่ดี ชอบคู่รักบัญชีหนังแมวคู่อคาเมะด้วยสิ
ชอบพี่เสือกับน้องแยมจังเลย
ความรักทำให้คนเรากลับตัวเป็นคนดี จริงหรือเปล่า
ว้นนี้พี่กดบวกไปแล้ว คราวหน้านะค่ะน้องบัว
-
แล้วงี้น้องแยมจะรอดมือเสือไปได้อย่างไร รุกแบบไม่เปิดช่องเลย :laugh:
-
อ่านแล้วติดหนึบทันใด แถมยาวสะใจมาก
(พี่Mercyแนะนำมาให้อ่านค่ะ)
รออ่านตอนต่อไปนะคะ :L2:
-
เสืออยากกินแยมซะแล้ว
รุกหนักซะด้วย 55555+
ยาวๆๆเลยชอบๆๆๆ อิอิ
-
น่ารักมากๆ :L1:
เรื่องนี้เสือจะหันมากินมังสวิรัติ(แยม) 555+
คุณแม่เสือก็ฮา
-
เห็นชื่อคนแต่งก็คลิ๊กเข้่ามาอ่านก่อนเลย ติดตามตั้งแต่น้องถ้วยฟู (จนตอนนี้ก็หยิบหนังสืออ่านวนหลายรอบมากๆ)
่ผ่านไปห้องนิยายจบแล้ว ยังคิดอยู่ว่าเมื่อไหร่น้องจะมาแต่งอีก พอเห็นปุ๊บดีใจมากๆ :z2:
...ชอบพระเอกแนวนี้ค่ะชอบมมากๆ ตอนต่อไปจะยาวก็ได้นะคะ อ่านแล้วเพลินดี..พี่เสือ น้องแยม :impress2:
-
พี่เสือได้ใจเรามากกกกกกก :laugh: :laugh:
-
ชอบแม่พี่เสือค้า ทันลูกชายดี อิอิ
ลูกสะใภ้จะได้มีคนดูแล ^_ :laugh:^
-
รอตอนต่อไป ยาวเถอะค่ะ ไม่ต้องเกรงใจเลยค่ะ
เต็มที่นะค่ะ ไม่ต้องห่วงว่าจะเบื่ออ่าน ไม่เลยค่ะ เต็มใจเป็นอย่างยิ่ง
รอตอนต่อไปนะค่ะ +1 เป็นกำลังใจให้ค่ะ
92+1 = 93
-
:impress2: น้องแยมน่ารักจังค่ะ ใสๆ
พี่เสือก็จะรุกไปไหน :z1:
-
ตอนหน้าขอให้เพลินเหมือนเดิมนะค่ะ จะได้อ่านจุใจ :impress2:
-
น้องแยมน่าร้ากมาก พี่เสือก็เจ้าเล่ห์จริงๆ แต่ไหงเราอยู่ข้างพี่เสือนะ เอร๊ยยยย ฮ่าๆๆ
-
อิพี่เสือเดินเครื่องจีบเต็มสูบเลยหวะเฮ้ย ขอให้จีบติดเร็วๆเน้อ
น้องแยมน่ารัก อยากได้น้องชายแบบน้องแยมอ่า :กอด1:
ชอบคุณแม่จัง ทันอิพี่เสือตลอด แบบนี้แหล่ะดี
คุณแม่จะได้ช่วยน้องแยมจัดการเวลาอิพี่เสือเหลวไหล o18
-
หุหุ พี่เสือร้ายโคตร สมกับเป็นเสือจริง ๆ
พอเจอเหยื่อก็เตรียมขย้ำทันที ฮ่า ฮ่า
สงสารคุณแม่จริง ๆ
-
อ๊ายย เรื่องน่ารักละมุนละไมพอดีๆจังเลยค่ะ
อ่านแล้วมีความสุข ยิ้มได้ตลอดๆ
แถมตอนแรกยังจุใจมากๆอีกด้วย
รอคอยตอนต่อไปนะคะ
-
แยม น่ารัก :o8:
ทีแรกเห็นชื่อเรื่องออกแนวหวั่นๆเล็กน้อย เป็นถึงตำนานเลยทีเดียว (โดนคนเขียนเหยียบ :z6: )
คุณแม่ก็น่ารักอ่ะ
-
พลาดพึ่งเห็นเรื่องนี้ เห็นชื่อคนแต่งปุ๊ปก็รีบเข้ามาเลย
เห็นชื่อเรื่องนึกว่าเป็นแนวย้อนยุคซะอีก
พี่เสือ อะไรจะรุกขนาดนี้ 555 แยมตั้งตัวไม่ทันเลย
ฮาแม่พี่เสือ ห่วงว่าพี่เสือจะพาลูกสะใภ้ตัวเองมาตกต่ำ 555
เอาใจช่วยพี่เสือจีบแยมได้นะ
:กอด1:
-
:impress2: กรี๊ดดดด ตำนานรักดอกไม้นี่ท่าทางจะมีหลายเรื่อง
ต้องออกมาเป็นเล่มอีกแน่นอนเลยใช่มั้ยคะ จะได้อุดหนุนอีก ฮ่าๆๆๆ
น้องแยมน่ารักมากมายยย
ส่วนพี่เสือก็ดูเจ้าเล่ห์โฮกกกกกกก
พี่เสือห้ามทำน้องแยมช้ำใจนะ ไม่งั้นแม่ยกตื้บบ :angry2:
ตอนหน้าหรือตอนไหน ยาวๆๆๆ มาเถอะค่ะ คนอ่านชอบ อิอิ
-
พี่เสือ เข้าวัด ทำบุญแบบมีจุดประสงค์ เพื่อหวังครองคู่กับน้องแยม
ถือเป็นการหวังผลระยะใกล้นะค่ะเนี่ย ( เรื่องแบบนี้ รอเห็นผลชาติหน้าคงไม่ไหว )
ว่าแต่คุณแม่ภัสสร อย่าเป็นห่วงว่าน้องแยมจะเสียใจเพราะ พี่เสือเลยค่ะ พี่แกทุ่มสุดตัวขนาดนี้
เตรียมสินสอดทองหมั้นไว้มาขอน้องแยมไปเป็นศรีสะใภ้เลยดีกว่า...
-
เห็นชื่อคนแต่งแล้วคุ้นๆ ก็เลยรีบเข้ามา
พี่เสือรุกเร็วมากระวังน้องแยมจะหนีหายนะ
อยากบอกว่าอ่านแล้วอมยิ้มไปกับพี่เสือเลย
:กอด1: :L2:
-
น่ารักเนอะ..พี่เสือลงทุ๊น ลงทุน
แต่เท่าที่สังเกต...ท่าทางคุณยายจะหัวไวกว่าแยมนะ :กอด1:
-
:L2:
น่ารักดี...แต่แอบสงสารแยมนิดๆ จะรับมือพ่อเสือไหวรึ??? :เฮ้อ:
-
คนเขียนหายไปไหนแว้ววววววววววววววววววว
-
ตำนานรักดอก…ไม้
By : Dezair
…………………………
ตอน ตำนานรักดอกบัว 2
“ยิ้มน้อยยิ้มใหญ่อยู่นั่นแหละ!...เสาร์นี้จะไปขึ้นวัดกับแม่อีกรึเปล่า” ตั้งแต่สงกรานต์จนกระทั่งกลับมาบ้าน คุณภัสสรยอมรับว่าเจ้าลูกชายคนเล็กอารมณ์ดีผิดหูผิดตา เมื่อวานแวะเข้าไปที่โรงงานพวกคนงานก็รีบวิ่งมาฟ้องกันยกใหญ่ว่าช่วงนี้ ‘เฮียเสือ’ ใจดีอย่างกับเทวดา…เชอะ!
“ไปสิแม่…นี่เล่าให้ไอ้ภูฟัง ไอ้ภูมันยังว่าให้ผมบวชอีกสักรอบเป็นการแทนคุณพระพุทธศาสนาที่ทำให้มาเจอคู่ชีวิต” สหรัฐอวดอ้างถึงคำพูดของเพื่อนรัก
“ต๊าย! ตาภูก็กล้าพูดนะ ‘คู่ชีวิต’!! ได้ข่าวว่าเรายังจีบเขาไม่ติดไม่ใช่เหรอ” คุณภัสสรร้องเสียงสูง
“ก็แม่ไม่ค่อยช่วยเลยนี่ บอกว่าให้ช่วยชวนแยมกับคุณยายมาเที่ยวบ้าน แม่ก็ไม่ยอมชวน” สหรัฐขยับเข้าไปอ้อนมารดา จนคุณภัสสรต้องใช้มือดันหน้าลูกชายออกห่าง แล้วขยับลุกไปนั่งที่โซฟาอีกตัว
“ก็แล้วเสื้อผ้าที่เรายังประคองเอาไว้กับอกนั่นน่ะ! ไม่ใช่เพราะแม่ช่วยรึไง!!” คุณภัสสรย้อนความให้เจ้าลูกชายนึกได้ ว่าเสื้อผ้าที่เขาแทบจะหยิบมาดมวันละล้านรอบคือชุดที่แยมให้หยิบยืมมาจากบ้าน อันเนื่องมาจากการเล่นสาดน้ำในวันสงกรานต์ที่บ้านของแยมนั่นเอง
…รายนั้นถึงจะชอบทำขรึมไปบ้าง แต่พอถูกเขาดึงถูกเขาแกล้งให้เข้ามาร่วมวงเล่นน้ำระหว่างเขากับคุณยาย สุดท้ายแล้วแยมก็ตัวเปียกม่อล่อกม่อแลกเสื้อแนบเนื้อเซ็กซี่สุดๆ!!
“ตาเสือ! คิดอะไรอยู่ ทำตาลอยน้ำลายไหลอย่างกับพวกหัวงู! อี๋!! นี่เหรอที่บอกว่าจะกลับเนื้อกลับตัวเป็นคนดีน่ะ!!”
“แม่…คนดีกับคนแบบผมมันไม่ต่างกันนักหรอก คนดีน่ะคิดเรื่องลามกแล้วไม่แสดงออก แต่คนอย่างผมน่ะคิดเรื่องลามกแล้วแสดงออก อย่างงี้หมายความว่าผมโคตรจริงใจเลย”
“นี่!...นี่…นี่อย่าบอกนะว่าคิดลามกกับ…”
…แยม!!!...
คุณภัสสรอยากจะหัวใจวายกับโชคชะตาอันเลวร้ายของญาณธร เพราะหล่อนแท้ๆที่พาไอ้ลูกชายจอมเจ้าชู้ลามกแบบสหรัฐไปพบเจอ!!
“คิดลามกกับแยมก็ถูกแล้วนี่แม่ อย่างงี้แสดงว่ารักเดียวใจเดียว จีบใครก็คิดลามกกับคนนั้น หรือแม่จะให้ผมจีบแยมแต่ลามกกับน้องเยลลี่?”
“น้องเยลลี่!! ใครคือเยลลี่?!! ตาเสือ!!!”
“ไม่คุยกะแม่ล่ะ ผมไปหาแยมดีกว่า อย่าลืมที่ตกลงนะว่าวันนี้แม่จะไปกินข้าวกับคุณยาย ผมจะพาแยมไปหาร้านจีบกันซะหน่อย ช่วยเหลือลูกชายบ้างนะครับคุณนาย เวลาลูกชายได้เมีย คุณนายก็ได้สะใภ้ อย่าลืมๆ” ว่าแล้วสหรัฐก็เดินผิวปากประคองเสื้อผ้าที่แยมให้ยืมออกจากบ้านไปอย่างมีความสุข ทิ้งคุณภัสสรเอาไว้กับความอัดอั้น
“ตาเสือ!! ถ้าเยลลี่มีตัวตนจริงๆล่ะก็! ได้อยู่ป่าอยู่เขาแทนอยู่บ้านนี้แน่!!!”
…………………………
ชายหนุ่มเหลือบมองประตูกระจกพลางก้มลงมองนาฬิกาข้อมือพลาง
…ห้าโมงกับอีกสี่สิบนาที…
…นี่คงจะทำงานจนเอาตุ๊กตาทองสินะ…
สหรัฐแอบแซวใครบางคนในใจแล้วก็ได้แต่ยิ้มกับตัวเอง เมื่อพบว่าคนที่ทำงานก็ทำเสียจนจะได้ตุ๊กตาทอง ส่วนเขาเองก็รอจนจะได้ตุ๊กตาทองเหมือนกัน…และนั่น…สิ้นสุดเวลารอคอยของเขาแล้ว
ร่างสูงรีบลุกจากเก้าอี้เดินออกจากร้านกาแฟกรุกระจกใสเมื่อพบว่าคนที่เขารอคอยกำลังเดินออกจากตึกข้างๆ เขาเร่งฝีเท้าก่อนจะทันคว้าแขนเอาไว้
“อ๊ะ…คุณ…” ญาณธรหันกลับมามองด้วยความตกใจที่อยู่ดีๆก็ถูกดึงแขน แต่พอหันมาเห็นว่าใครดึงแขนอยู่ก็ยิ่งทำเอาเขานิ่งงันกว่าเดิม
“คุณที่ไหน? นี่พี่เสือ…” สหรัฐแนะนำย้ำซ้ำๆให้ร่างโปร่งชินไปเลยว่าเขาคือ ‘พี่เสือ’ ไม่ใช่ ‘คุณ’ เรียกอยู่ได้คุณเคินอะไรเนี่ย เป็นคำไม่สุภาพเข้าใจเปล่า?!!
“พี่เสือมาได้ยังไงครับ…”
“มารถน่ะสิ พี่เอาเสื้อผ้ามาคืนแยมแล้วก็มารับ”
“มารับ?” เหตุผลข้อแรกที่เอาเสื้อผ้ามาคืนยังพอฟัง แต่เหตุผลอีกข้อทำให้คนฟังต้องทวนย้ำ
“อื้อ…ไปเถอะ รถพี่จอดอยู่ตรงนั้น เสื้อผ้าก็อยู่ในรถ…” สหรัฐไม่ได้ทำตัวอุกอาจดึงแขนอีกฝ่ายไปที่รถเขา รู้หรอกว่าคนอย่างญาณธรต้องขี้อาย เขาจึงทำเป็นหมุนตัวเดินนำไปที่รถ ให้ร่างโปร่งมองตามและสุดท้าย…รายนั้นก็ยอมก้าวขาเดินตามเขามาด้วย
“พี่เสือครับ…เอ่อ…”
“มีอะไรเหรอ? พี่รู้จักบ้านแยม ไม่หลงแน่นอน ขึ้นรถสิ” ร่างสูงว่าอย่างนั้นแล้วเปิดประตูขึ้นนั่ง ทำเอาญาณธรต้องถอนหายใจเบาๆแล้วเปิดประตูรถขึ้นไปนั่งบ้าง และทันทีที่นั่งแล้ว สหรัฐก็หันมายิ้มกริ่มพลางบอก
“แต่ก่อนไปส่ง พี่พาแยมไปกินข้าวก่อนได้มั้ย”
“ว่าแล้ว…”
“ว่าแล้วอะไร?” เจ้าของรถถามยิ้มๆ
“ก็…ว่าแล้วว่าพี่เสือต้องไม่พาไปส่งบ้านอย่างเดียวแน่ๆ” ญาณธรเหมือนจะสังหรณ์ใจได้ล่วงหน้าว่าคนเจ้าเล่ห์อย่างร่างสูงคงต้องหาเรื่องพาเขาออกนอกเส้นทาง แล้วก็ไม่ผิดจากที่คิดเอาไว้จริงๆ
เสียงหัวเราะดังลั่นรถทำเอาคนรู้ทันต้องหันมามอง
“หัวเราะอะไรครับ”
“ก็หัวเราะแยมที่รู้ทันพี่…เอาหน่า แยมใจดีกับพี่หน่อยสิ พี่รอมาตั้งแต่กลางวันนะ”
“รอตั้งแต่กลางวัน? พี่เสือมารอที่นี่ตั้งแต่กลางวันเหรอครับ?”
“อื้อ ก็ตอนแรกว่าจะมาลากแยมไปกินข้าวเที่ยงกัน แต่แยมไม่ลงมาสักทีก็เลยคิดว่าแยมคงเอาข้าวมากินที่โต๊ะ หรือไม่งั้นก็ทำงานจนยุ่งลืมกินข้าว…” สหรัฐเหลือบตามองคนข้างกายที่ดูจะสลดลงไปเล็กน้อยเหมือนว่ากำลังโทษตัวเองที่เป็นต้นเหตุไม่ให้เขาได้ทานข้าว
“ว่าไง เอาข้าวมากินที่โต๊ะ หรือว่าแยมลืมกิน”
“ผมลืมครับ วันนี้งานค่อนข้างเยอะ…แล้ว…แล้วพี่เสือไม่ได้ทานอะไรเลยเหรอครับ” ชายหนุ่มส่ายหน้าแล้วชี้ไปที่ร้านกาแฟเล็กๆที่เขานั่งรอมาตั้งแต่บ่าย
“พอเห็นว่าบ่ายโมง แยมไม่ลงมาพี่ก็เลยเข้าไปรอที่ร้านกาแฟ เชื่อมั้ยว่านั่งจนพนักงานรู้จักชื่อแล้ว”
“ผมน่าจะลงมา พี่จะได้ไม่ต้องเสียเวลาทั้งวัน…” เสียเวลาทั้งวัน? นี่แยมคงคิดว่าถ้าลงมาทานมื้อเที่ยงด้วยแล้ว นายสหรัฐคนนี้จะไม่โลภเอามื้อเย็นงั้นสิ? คิดผิดแล้วหนูน้อย…
“…หรือไม่อย่างนั้นแยมกับพี่ก็แลกเบอร์กัน เราจะได้ติดต่อกันสะดวก แยมว่างั้นมั้ย” สหรัฐถามล้วงข้อมูลสุดๆ เขายิ้มบางทำเหมือนไม่คิดอะไรทั้งที่ในใจอยากจะให้เบอร์ตัวเองกับอีกฝ่ายเต็มแก่ ส่วนเบอร์แยมน่ะเหรอ? ถ้าบอกว่าสหรัฐไม่อยากได้จะมีใครหาว่าเขาเรื่องมากรึเปล่า? ก็คนมันได้มาแล้ว จะเอาไปทำไมเยอะแยะ…แล้วเขาได้จากไหน? ก็ได้จาก…จาก…จาก…
…จากคุณยายโสภา!!!...
ญาณธรมองคนพูดเหมือนจะตัดสินใจ ก่อนจะเอ่ยปาก
“แลกก็ได้ครับ แต่ว่า…ไว้กลับถึงบ้านแล้วค่อยแลกได้มั้ย” เจ้าของรถหัวเราะเบาๆ คงกลัวเขาพาไปไม่ถึงบ้านสักทีล่ะสิ
“งั้นสงสัยพี่ต้องพาแยมกินฟาสต์ฟู้ด จะได้รีบกินรีบกลับถึงบ้าน แล้วเบอร์แยมจะได้เป็นของพี่สักที…”
………………………
แต่สุดท้าย…สหรัฐก็ไม่ได้พาญาณธรไปทานฟาสต์ฟู้ดอย่างที่เจ้าตัวว่า
ก็แหม…อุตส่าห์ได้โอกาส ‘เดท’ ทั้งที เรื่องอะไรจะเอาไปทิ้งๆขว้างๆอยู่ในร้านเด็กๆแบบนั้นเล่า!!
“ชอบมั้ย” เขาถามพลางโบ้ยหน้าออกไปยังแม่น้ำเจ้าพระยา อีกฝั่งของแม่น้ำคือวัดแห่งหนึ่งในจังหวัดที่แม้ไม่ได้มีชื่อเสียงแต่ก็ใหญ่โตและอยู่ติดริมน้ำ เวลายามเย็นแบบนี้ กับบรรยากาศเงียบสงบของร้านอาหาร ท้องน้ำ และวิวทิวทัศน์ทำให้ผ่อนคลายสบายใจ
“ชอบครับ นั่นวัดอะไรหรือครับ?” สหรัฐหันไปมอง
“พี่นึกว่าแยมจะรู้จักซะอีก เห็นแยมธัมมะธัมโม”
“อ้าว…ผมก็คิดว่าพี่เสือรู้จัก เห็นพามาทานที่นี่…แต่…ผมไม่เคยรู้มาก่อนว่ามีร้านติดแม่น้ำเงียบๆแบบนี้ด้วย เห็นปกติร้านติดแม่น้ำคนจะเยอะ”
“ร้านนี้ร้านเก่า เปิดมาตั้งแต่รุ่นปู่พี่ โต๊ะก็น้อยๆแบบนี้แหละ แต่อาหารอร่อยอย่าบอกใคร รู้มั้ยว่าโต๊ะนี้กว่าจะได้มาพี่ต้องจองตั้งแต่เมื่อวาน”
อาหารที่สั่งไปเริ่มลำเลียงมาที่โต๊ะพอดี แต่ละอย่างล้วนเป็นของโปรดญาณธรทั้งสิ้นจนร่างโปร่งต้องเงยหน้ามองคนที่นั่งอยู่ฝั่งตรงข้ามอย่างอดสงสัยไม่ได้
“…มองพี่แบบนี้แสดงว่ากลัวพี่ฝากพ่อครัววางยาแยมเหรอ? ไม่ต้องห่วงหรอก ร้านนี้มีจรรยาบัน” ชายหนุ่มโยนว่าทางร้านมีจรรยาบัน ส่วนตัวเขามีหรือไม่…เรื่องนี้ต้องให้เวลาเป็นเครื่องตัดสิน
“ก็…มันมีแต่ของที่ผมชอบทั้งนั้นเลย…” สหรัฐยิ้มบางอย่างมีความสุข ก่อนจะยอมเฉลยความจริง
“เมื่อวานตอนกลางวันพี่พาคุณยายมาทานแล้วรอบนึง คุณยายบอกว่าร้านแบบนี้แยมน่าจะชอบ พี่ก็เลยจองโต๊ะเขา แล้วก็พาแยมมานี่แหละ คุณยายบอกว่าแยมชอบกินผัดผักโป๊ยเซียน ชอบกินแกงเลียง ชอบกินไข่เจียวปู พี่ก็เลยสั่งมา…ส่วนผัดเผ็ดนี่พี่ชอบ…”
“อ้อ คุณยายเป็นสายให้พี่เสือนี่เอง”
“…ก็คงอย่างนั้นล่ะมั้ง แต่เอาจริงๆแล้วพี่อยากรู้เรื่องของแยมจากตัวแยม อยากรู้เรื่องของแยมจากการสังเกตของพี่ อย่างเช่น…พี่อยากรู้ว่าแยมชอบกินอะไรมากที่สุดในกับข้าวสามอย่างนี้ อยากรู้ว่าวันนึงแยมจะชอบกินผัดเผ็ดเหมือนพี่มั้ย อยากรู้ว่านอกจากวันนี้แล้ว เราจะได้มาทานด้วยกันอีกรึเปล่า หรือว่าแยมจะรู้ทันพี่แล้วเลยไม่มาด้วยกันอีก…อยากรู้ไปอีกล้านอย่าง” สหรัฐพูดแล้วยิ้มบางอย่างที่ทำเอาคนฟังใจกระตุกไม่รู้ว่าหัวใจกระตุกเพราะคำพูดเหล่านั้น หรือกระตุกเพราะสายตาที่ไม่มีแววเล่ห์เหลี่ยมเหมือนเคย แต่มันเต็มไปด้วยความรู้สึกบางอย่างที่ทำเอาญาณธรต้องก้มหน้าลงตักผัดผักโป๊ยเซียนใส่จานชายหนุ่ม
“เรื่องอื่นผมไม่รู้หรอกครับ เพราะเป็นเรื่องของอนาคต แต่เรื่องเดียวที่ตอบได้คือผมชอบผัดโป๊ยเซียนที่สุด…” มือขาวหันไปตักผัดเผ็ดลูกชิ้นปลากรายมาชิมแล้วจึงเงยหน้าขึ้นยิ้มบางให้คนที่นั่งอยู่ฝั่งตรงข้าม
“…ผัดเผ็ด…อร่อยนะครับพี่เสือ…ถ้าอร่อยแบบนี้…ผมคงชอบในไม่ช้า…”
……………………
…คงชอบในไม่ช้า!!!...
…เปลี่ยนจากชอบผัดเผ็ดเป็นชอบพี่เสือแทนได้มั้ยแยม!!!!...
“ลูกคนนี้ท่าจะบ้า!! ร้านอาหารวางยามารึเปล่า กลับมาก็ยิ้มอย่างเดียว!” คุณภัสสรอดกัดลูกชายไม่ได้ เมื่อใบหน้าของสหรัฐเปี่ยมไปด้วยความสุขจนเกินพอดี!
“ก็…แยมบอกว่าอีกไม่ช้าแยมจะชอบผัดเผ็ดเหมือนผมน่ะแม่…” …ให้ตาย! แค่คำพูดเรื่องกับข้าว ตาลูกชายก็ยังเอามาเพ้อได้!...
“อ๋อเหรอ…แล้วแยมบอกรึเปล่าว่าเมื่อไหร่แยมจะหันมาชอบเสือสักที…”
“โฮย! แม่ เรื่องแบบนี้แยมจะกล้าพูดได้ไงล่ะ แยมขี้อายจะตาย…ว่าแต่แม่เหอะ วันนี้ไปทานข้าวกับคุณยาย ล้วงความลับอะไรมาได้มั่ง แยมแต่งตัวแบบไหนตอนนอน? หรือว่าชอบอาหารเช้าแบบไหน? แล้วก็…”
“คุณยายบอกว่าแยมมีแฟนแล้ว”
ประโยคตัดรำคาญของคุณภัสสรทำเอารอยยิ้มของสหรัฐค้างเติ่งอยู่บนหน้า และเพียงแค่ไม่กี่วินาทีต่อจากนั้น รอยยิ้มที่ติดหน้าเขามาตั้งนานก็จางหายไปอย่างรวดเร็ว ชายหนุ่มหันกลับมามองมารดา สมองเริ่มประมวลผลว่าเมื่อกี้เขาได้ยินอะไร
“แม่ว่ายังไงนะ?”
“แม่บอกว่า…คุณยายบอกแม่ว่าแยมมีแฟนแล้ว…”
ใบหน้าจริงจังของมารดายิ่งทำให้ร่างสูงใจแกว่ง ลองว่าคุณภัสสรยิ้มสักหน่อยเขาคงพอจะเดาได้ว่ามารดาพูดเล่น แต่นี่…นี่…นี่แม่ไม่หัวเราะเลย…
“แม่…พูดเล่นใช่มั้ย…” และแม้ใจจะบอกว่าคุณภัสสรไม่ได้พูดเล่น แต่ชายหนุ่มก็ยังถาม
“แม่ไม่ได้พูดเล่น เสือ…คุณยายบอกแม่แบบนี้จริงๆ…แยมมีแฟนแล้ว…”
ร่างสูงพูดไม่ออก เขาไม่เห็นรู้ว่าอีกฝ่ายมีคนรักแล้ว ไม่เห็นญาณธรพูดใดๆทั้งสิ้นเรื่องนี้ ไม่เห็น…ไม่เห็นลางสังหรณ์ว่าคนที่เขาสนใจจะมีคนรักเป็นตัวเป็นตนแบบที่แม้แต่คุณยายโสภาก็ยังรับรู้
“…เสือ…ได้ยินแม่พูดรึเปล่า…”
อาการนิ่งงันของบุตรชายทำเอาคุณภัสสรต้องเขย่าแขนเรียกสติ ร่างสูงหันกลับมามอง อ้าปากเหมือนจะถามแต่ก็หุบลงเหมือนไม่รู้จะพูดอะไร เหมือนโลกตาลปัตร เหมือนพื้นที่ยืนโคลงเคลง เหมือนฟ้ากลายเป็นดิน เหมือนดินกลายเป็นฟ้า…
“แยม…แยม…มีแฟนแล้วเหรอแม่…”
“ใช่…แล้วคุณยายบอกว่า…แฟนแยมเป็นผู้ชาย…” สหรัฐเงยหน้ามองมารดาด้วยดวงตาเบิกโตในวินาทีนั้น
………………
ร่างสูงรู้ว่านี่มันดึกมากแล้ว และเขาไม่ควรออกจากบ้านมาหา ‘แยม’ แต่…ถ้าไม่มาตอนนี้ แล้วจะให้มาตอนไหน! ในเมื่อใจเขาอยากรู้ตอนนี้!!
…แยมมีแฟนแล้ว…แยมมีแฟนแล้ว…ทำไมแยมไม่เคยบอกเขาเรื่องนี้ล่ะ!...
ชายหนุ่มขับรถบึ่งมายังบ้านของญาณธร จอดรถเข้าขวางหน้าประตู ก่อนจะลงไปกดออดรัวราวกับกลัวคนในบ้านไม่ได้ยิน
สหรัฐชะโงกหน้ามองเข้าไปในบ้านอย่างร้อนใจ นึกหงุดหงิดว่าญาณธรทำอะไรอยู่ ทำไมป่านนี้ถึงไม่ออกมาพบหน้าเขา!
“มาหาใครครับ”
เสียงตะโกนดังออกมาจากประตูบ้าน สหรัฐกะพริบตา 2-3 ครั้งเหมือนจะถามตัวเองว่าไอ้หมอนั่นที่มันยิงคำถามมาให้เขา คือใคร?
“ผมถามว่าคุณมาหาใคร?” มันตะโกนถามออกมาอีก ชายหนุ่มเม้มปากแล้วเหลือบตามองบ้านเลขที่
…ก็ไม่ผิด!! นี่บ้านของแยมกับคุณยาย แล้วทำไมถึงมีไอ้ผู้ชายเวรที่ไหนไม่รู้มาตั้งคำถามใส่แขกผู้มีเกียรติอย่างเขาว่า ‘มาหาใคร’…ก็แล้วมันล่ะ! เป็นใครไม่ทราบ!!
“มาหาแยม!” พอตะโกนออกไปแบบนั้น ไอ้คนถามก็นิ่งไป ก่อนจะเดินออกมาหาเขาที่หน้าประตูใหญ่ ทว่า…มันไม่ยอมเปิดให้สหรัฐเข้าบ้าน!
…วะ!! ก็บอกว่ามาหาแยม!!...ไม่ได้มาหามึง! เปิดประตูให้กูเข้าสิ!!...
“มีอะไรฝากเอาไว้ ตอนนี้ ‘แยม’ อาบน้ำอยู่…” ไอ้ผู้ชายแปลกหน้าที่สหรัฐไม่เคยเห็นมันในบ้านของญาณธรมาก่อนเอ่ยปากแบบนั้น ซ้ำยังย้ำคำว่า ‘แยม’ อย่างมีเล่ห์นัย
“ฉันจะรอจนกว่าแยมจะอาบน้ำเสร็จ!”
“อาบน้ำเสร็จ แยมก็เข้านอนแล้ว หรือถ้าไม่มีธุระอะไรสำคัญก็เอาไว้พรุ่งนี้เช้า มากวนอะไรค่ำๆมืดๆ ไม่มีมารยาท!” ไอ้ผู้ชายแปลกหน้าไม่ได้สูงไปกว่าสหรัฐ ถึงมันจะตัวใหญ่ แต่สหรัฐก็ใหญ่เหมือนกัน นี่ถ้าไม่ได้ประตูเหล็กกั้นระหว่างเขากับมัน สหรัฐรับรองว่ามีวางมวย!
“กลับไปได้แล้ว แล้วทีหลังอย่าจอดรถขวางหน้าบ้าน ไม่เห็นป้ายรึไง…” ไอ้หมอนั่นพูดเสร็จก็หมุนตัวทำท่าจะเดินกลับเข้าบ้าน แต่สหรัฐปากไวตะโกนถามเสียก่อน
“เดี๋ยว! นายเป็นอะไรกับแยม!!” มันหันกลับมามอง ก่อนจะยิ้มบาง
“เป็นแฟน”
“ยุทธ…ใครมาน่ะลูก…” เสียงคุณยายโสภาดังมาจากประตูหน้าบ้าน ฉุดกระชากสติสหรัฐขึ้นมาจากความดับมืด เขารีบหันไปมองแล้วตะโกนบอก
“เสือเองครับคุณยาย” หญิงชราเดินกระย่องกระแย่งออกมาพร้อมรอยยิ้มอ่อนโยนที่มีให้เขาเช่นเคย ชายหนุ่มรีบยกมือไหว้
“มีอะไรหรือพ่อเสือ หรือว่าลืมของเอาไว้”
สหรัฐเหลือบตามอง ‘ยุทธ’ ผู้ซึ่งยังคงส่งยิ้มที่เขาลงความเห็นว่ามันเป็นยิ้มที่ชั่วช้าที่สุดในชีวิตนับตั้งแต่สหรัฐเกิดมาเจอ
“เปล่าครับ ไม่ได้ลืมของ…แต่ว่า…เอ่อ…คือ…” ชายหนุ่มไม่รู้จะตั้งคำถามแบบไหน และคุณยายก็ช่างใจดีเหลือเกินที่ไม่ซักไซ้เขา ทำเพียงยืนมองเขานิ่งๆพร้อมรอยยิ้มบาง
“เขาสงสัยเรื่องผมกับแยมน่ะ ยาย” เสียงไอ้ ‘ยุทธ’ ตัดหน้าจนคนอึกอักอยากหันไปตัดคอหอยมันจริงๆ!
“หือ? พ่อเสือสงสัยอะไรหรือ?”
“เอ่อ…สงสัยว่า…ว่า…เขาเป็นแฟนแยมหรือครับ…” ชายหนุ่มถามแล้วเลียริมฝีปาก รู้สึกว่าตั้งแต่ลำคอลงไปนั้นแห้งผาดไม่มีน้ำสักหยด
คุณยายโสภายิ้มบางเช่นเคย ก่อนจะแตะแขน ‘ไอ้ยุทธ’ เบาๆเป็นเชิงแนะนำ
“จ้ะ”
คำเดียวสั้นง่าย แต่ทำลายทุกอย่างในหัวใจของสหรัฐ!!!
……………………..
ภูผามองสภาพเพื่อนรักด้วยแววตาสงสาร ก่อนจะเดินเข้าไปดึงแก้วเหล้าในมือสหรัฐออกมาวางลงบนเคาทน์เตอร์บาร์
“มึงมาทำไมไอ้ภู” สหรัฐทำเพียงแค่เหลือบตาไปมอง ก่อนจะหันมาจมจ่อมกับความรู้สึกเคว้งคว้างของตัวเองเช่นเดิม
“ก็มึงโทร.ตามไอ้น้อง กูก็เลยต้องมาสิ!” ภูผาทำเสียงไม่สบอารมณ์เล็กน้อย จนสหรัฐต้องหันมองเพื่อนสนิทอีกคนที่ตนเองโทร.จิกออกมานั่งกินเหล้าเป็นเพื่อน นภศรถอนหายใจเบาๆเหมือนไม่อยากพูด จนสหรัฐต้องหันกลับไปยังภูผาอีกครั้ง
“กูโทร.ตามไอ้น้องคนเดียว แล้วเกี่ยวอะไรกับมึง” จากที่ว่าจะเมาให้หายเจ็บเรื่องแยม กลายเป็นว่าต้องมานั่งตั้งคำถามเรื่องเพื่อนสองคนนี้ให้หายงงแทน
“อ้าว ก็มันกำลังทำกับข้าวให้กูกิน พอมึงโทร.มาเรียกหน่อยเดียวแม่งทิ้งกระทะ ทิ้งตะหลิววิ่งแนบออกมาเลย กูเลยต้องตามมันมา จะอยู่ห้องต่อก็ไม่รู้จะกินอะไร ไอ้น้องนะมึง! ตัวดีบอกว่าวันนี้จะทำปลากะพงทอดน้ำปลาให้กิน กูอุตส่าห์ล้างท้องรอ แล้วดันมาทิ้งปลากลางคันอย่างงี้ เสียทั้งของ เสียทั้งอารมณ์!” ท้ายประโยค ภูผาหันไปชี้หน้าคาดโทษนภศร แต่ฝ่ายนั้นเบือนหน้าหนีหันไปสนใจแก้วเหล้าแล้ว คนโมโหหิวเลยได้แต่งุ่นง่านในอก ก่อนจะทรุดตัวลงนั่งบนสตูลบาร์ข้างๆสหรัฐที่ว่างอยู่
“แล้วสรุปมึงโทร.จิกพ่อครัวกูออกมานี่มีปัญหาเรื่องอะไร”
ภูผาตั้งคำถามเหมือนตัวเองเป็นคนเสียหายที่สุด เมื่อนภศรถูกเรียกตัวกะทันหัน
“กูเพิ่งรู้ว่าแยมมีแฟนแล้ว”
ภูผาและนภศรพากันหันขวับมามองคนพูด บรรยากาศรอบตัวเงียบลงอย่างไม่มีสาเหตุ เพลงเบาๆในบาร์ไม่ช่วยเพิ่มความรื่นเริงแต่อย่างใด สหรัฐหยิบแก้วเหล้าจากเคาทน์เตอร์บาร์ขึ้นมากระดกเหมือนจะพยายามกล้ำกลืนความเจ็บปวดทั้งหมดของตนลงไป
“แยม?..แยมที่มึงไปพบกันในวัดน่ะเหรอ?!” ภูผารับรู้เรื่องรักสไตล์โบราณของเพื่อนรักแทบทุกตอน ไปพบกันในวัด ปิ๊งกันในวัด จีบกันในวัด ขนาดไปดินเนอร์ ไอ้เสือยังเลือกร้านอาหารติดแม่น้ำแต่ฝั่งตรงข้ามเป็น ‘วัด’ เลย!!
“อือ…แยมคนนั้นแหละ…”
“แล้วมึงรู้ได้ไงว่าเขามีแฟนแล้ว” นภศรถาม
“แม่กูมาบอก…แม่บอกว่ายายของแยมบอกว่าแยมมีแฟนแล้ว กูเลยบุกไปบ้านแยมมา แล้วก็เจอ…เจอไอ้หน้าปลาไหลนั่น” แค่คิดถึงหน้าไอ้หนุ่มชื่อ ‘ยุทธ’ สหรัฐก็แทบอยากจะกระทืบหน้ามันให้จมดิน หรือจะเกณฑ์คนงานทั้งโรงงานไปถล่มมันดี?...เอายังไงดีให้สมกับความแค้นที่มันบังอาจ ‘มาก่อน’ เขา
“แล้วไงอีก? มึงถามมันรึเปล่าว่ามันเป็นคนรักของคุณแยมมั้ย” ภูผาถามบ้าง ท่าทางหงุดหงิดไม่พอใจแต่ยังนิ่งเงียบของเพื่อนรักทำให้เขาอดห่วงใยไม่ได้
…ทั้งเขาทั้งสหรัฐล้วนมีแฟนมาแล้วนับไม่ถ้วน เรื่องจีบสาวอย่าให้พูด ขั้นเซียนแค่ไหนวัดเอาจากปริมาณคนรักตั้งแต่อดีตจนถึงปัจจุบัน เรื่องไปจีบคนที่มีแฟนแล้วไม่ใช่ทั้งเขาทั้งสหรัฐไม่เคย แต่สิ่งที่เคยมา กับสิ่งที่เกิดขึ้นตอนนี้ ภูผาพูดได้คำเดียวว่าเพื่อนเขา ‘เจ็บหนัก’ กว่าที่เคยหลายเท่า…
“ถามแล้ว…มันก็บอกว่ามันเป็นแฟนแยม แฟนแยมเป็นผู้ชายด้วยนะไอ้ภู…พอกูเจอหน้าคุณยาย คุณยายก็บอกว่า…ไอ้เวรนั่นเป็นแฟนแยมจริงๆ…” ทำไมเขาไม่เจอแยมก่อนหน้าไอ้เวรนั่น ทำไมต้องให้มันได้แยมไปครอง สหรัฐไม่เข้าใจว่าโชคชะตาจะเล่นตลกร้ายอะไรกับเขา!
“อ้อ…” นภศรร้องออกมา ก่อนจะวางแก้วเหล้าลงกับเคาทน์เตอร์
“หมายความว่า…แม่มึงมาบอกมึงว่าคุณแยมมีแฟนแล้ว เสร็จแล้วมึงก็รีบบุกไปบ้านคุณแยม เจอไอ้หน้าตัวผู้ที่ไหนไม่รู้มาบอกว่ามันเป็นแฟนคุณแยม แล้วยายของคุณแยมก็ออกมารับหน้าแถมย้ำคำเดิมว่าคุณแยมมีแฟนแล้ว…” นภศรสรุป ทั้งๆที่เรื่องนี้เข้าใจง่ายยิ่งกว่าส่วนผสมเหล้าที่พวกเขากำลังดื่มกัน
“มึงสรุปได้สั้นง่ายนะ น้อง…แต่เรื่องแบบนี้ไม่ต้องสรุปก็ได้โว้ย! จะสรุปให้ไอ้เสือมันกระอักเลือดตายรึไง ย้ำอยู่ได้” ภูผาโวยข้ามหัวสหรัฐ แต่นภศรไม่สนใจฟัง เพราะยังเอาแต่จ้องใบหน้าด้านข้างของสหรัฐที่เหมือนจะไม่ได้ฟังที่เขาพูด แต่นภศรรู้…เพื่อนคนนี้กำลังตั้งใจฟังที่เขาพูดทุกประโยค…
“มึงไม่แฟร์ ไอ้เสือ” สหรัฐหันกลับมามองคนพูด นภศรเอ่ยปากต่อ
“มึงถามแม่มึง มึงถามผู้ชายคนนั้น มึงถามยายของคุณแยม…มึงถามคนทั้งโลกก็ได้ แต่สิ่งที่มึงจะลืมไม่ได้ คือมึงต้องถามคุณแยมด้วย…มึงถามคุณแยมสักคำรึยัง ว่าเขามีแฟนรึเปล่า…” ดูเหมือนสหรัฐจะเพิ่งนึกขึ้นได้ในวินาทีนั้นว่าเขาฟังจากปากทุกคนว่าแยมมีแฟนแล้ว แต่เขายังไม่ได้พบหน้าแยมเลยแม้แต่นิดเดียว
“ยังไม่ได้ถามใช่มั้ยล่ะ…แล้วมึงก็มานั่งโกรธเขางอนเขาแบบนี้เนี่ยนะ…กูถึงได้บอกว่ามึงมันไม่แฟร์…”
“จริงด้วย ห่าเอ๊ย! กูลืมได้ไงเนี่ย! กูต้องถามแยม…” แล้วสหรัฐก็ควักโทรศัพท์มือถือขึ้นมาในวินาทีนั้น ทำเอาภูผาแทบแย่งมือถือมาไม่ทัน
“อ้าวเฮ้ย! ไอ้ภู! เอามือถือกูคืนมา!” หน้าตาท่าทางเอาเรื่องของเจ้าของมือถือบอกให้รู้ว่างานนี้ถ้าไม่รีบคืน มีหวังภูผาได้กลายเป็นผีเฝ้าบาร์แห่งนี้แน่
“นี่มันเที่ยงคืนนะโว้ย! จะทำอะไรก็ดูเวล่ำเวลามั่ง!”
“เออ…จริงของมึง เที่ยงคืนแล้วนี่หว่า…” แต่อีกตั้ง 6 ชั่วโมงกว่าจะเช้า โธ่เว้ย! อยากคุยกับแยม!!
“นี่ไอ้เสือ มึงว่ามันแปลกๆมั้ย? ทำไมทุกคนรอบตัวมึงถึงพากันบอกว่าคุณแยมมีแฟนแล้ว” ภูผาตั้งข้อสังเกต ในขณะที่สหรัฐลืมไปแล้วว่าเขาควรจะสงสัยทั้งมารดาและคุณยายของญาณธร ก็บอกแล้วว่าพอคิดถึงแยมก็ไม่วอกแวกไปหาใครอีก
“เออว่ะ…”
“เขาจะพิสูจน์อะไรจากมึงรึเปล่า นิสัยมึงยิ่งเป็นที่ ‘ประจักษ์’ อยู่” นภศรเอ่ยปาก ทำเอาสองเพื่อนซี้อย่างภูผาและสหรัฐพากันหันมอง ด้วยรู้ว่า ‘นิสัยอันเป็นที่ประจักษ์’ นั้นไม่ใช่นิสัยอื่นใด นอกจากนิสัยเจ้าชู้
“อืม…พิสูจน์กันแบบนี้ เกิดกูถอดใจไม่จีบแยมทำไงวะ!” แม่นะแม่! แยมเป็นว่าที่สะใภ้เชียวนะ! ทำไมไม่อยากได้คนดีๆแบบนั้นเล่า!!
“ก็เสร็จแม่มึงไง แม่มึงรู้นิสัยมึงดีอยู่แล้ว ลองว่าถ้ามึงจีบเล่นๆ แล้วมารู้ทีหลังว่าคุณแยมมีแฟนแล้ว มึงคงไม่เอาตัวไปวุ่นวายหาเรื่องปวดหัวหรอก…” ก็จริง…สหรัฐรู้นิสัยตัวเองดีว่าถ้าไม่ ‘อยาก’ จริงๆ ชายหนุ่มไม่ลงแรงแย่งคนมีแฟนแล้วมาครองเด็ดขาด ซึ่งนิสัยนี้…แม่เขาก็รู้
“แล้วถ้าเกิดกูหึงโหด?...” นภศรหันมอง ก่อนจะยิ้มบาง ซึ่งสหรัฐก็คิดว่ารอยยิ้มแบบนี้แลดูชั่วช้าไม่ต่างจากไอ้ยุทธ แต่เนื่องจากมันเป็นเพื่อนเขา เพราะฉะนั้นสหรัฐจะมองว่ารอยยิ้มชั่วๆแบบนี้เป็นความชั่วแบบ ‘หยุมหยิม’ ให้อภัยกันได้
“มึงก็ปล้ำเลยดิ กลัวอะไร” เห็นมั้ยล่ะว่าหน้าอ่อนๆอย่างไอ้หมอนี่คิดชั่วทำชั่วได้ไม่แพ้ใคร แต่ถึงจะชั่วยังไง สหรัฐก็ย้ำคำเดิมว่า…ให้อภัยกันด้ายยยยย…
“คิดแต่ล่ะเรื่องนะ ไอ้น้อง…ไม่สมกับหน้ามึงจริงๆ” ภูผาเสนอหน้าข้ามหัวสหรัฐอีกครั้ง
“ไอ้ภู…คืนนี้กูไปค้างห้องมึงนะ” ในขณะที่คนตรงกลางระหว่างนภศรและภูผาเอ่ยปากขึ้นมา ทำเอาสองเพื่อนที่กำลังจะแง้งใส่กันต้องหันมอง
“ค้างทำไมวะ หรือมึงจะเอาผู้หญิงเข้ามานอน? ไม่ได้นะโว้ย! มึงกำลังจีบคุณแยมคนดีศรีกรุงเทพฯอยู่!”
“กูรู้ว่ากูกำลังจีบแยม และนี่แหละแผนหนึ่งก่อนปล้ำแยม…แผนวัดใจ!”
…………………..
-
ชายหนุ่มหายหน้าไปจากบ้านหลายวัน ซึ่งแน่นอนว่าส่วนหนึ่งเพื่อทำให้ญาณธรเป็นห่วง อีกส่วนคือตั้งใจจะประชดแม่ตัวเองที่พูดโกหกพกลมหาว่าแยมมีแฟน! หึ!!
การไม่กลับบ้านของลูกชาย ทำให้คุณภัสสรออกจะกังวลเล็กน้อยถึงขั้นโทรศัพท์ไปปรึกษาญาณธร และจำต้องแวะไปที่โรงงานเพื่อรับทราบข่าวคราวของลูกชายที่ไปทำงานทุกวัน และแน่นอนว่าคราวนี้คนงานรีบวิ่งมาฟ้องกันใหญ่ว่า ‘เฮียเสือ’ ดุยิ่งกว่ายมบาล!!...
…แสดงว่ามันยังมีชีวิตอยู่ เพียงแต่มีชีวิตแบบดุๆโหดๆนั่นเอง…
ซึ่งแน่นอนว่าคนเป็นแม่ไม่มีทางเสี่ยงตายเข้าไปพบหน้าเด็ดขาด จนกระทั่งวันเสาร์ที่สหรัฐตกปากรับคำว่าจะขึ้นวัดด้วย คุณภัสสรก็ได้รับเพียงแค่โทรศัพท์จากบุตรชายคนเล็กว่า …จะตามไปทีหลัง…
…แล้วมันก็ตามไปทีหลังจริงๆ…
“สวัสดีครับ คุณยาย” ชายหนุ่มปรากฏตัวขึ้นในศาลาวัดก่อนที่พระจะเริ่มสวดเพียงครึ่งชั่วโมง ร่างสูงกวาดตามองก็พบญาณธรนั่งอยู่กับ ‘ไอ้ยุทธ’ และคุณภัสสรมารดาของเขา
…หึ!! นี่คงจะตกลงแผนอะไรกันมาแล้วสิท่า!!...ไม่สำเร็จหรอกเว้ย! ไอ้เสือไม่ฟังใครนอกจากแยมคนดี!!...
“สวัสดีจ้ะ พ่อเสือ…” …มาพ่อสง พ่อเสืออะไรกัน!!...หลอกกันได้นะคุณยาย! หึ!...
คนมาใหม่ทรุดตัวลงนั่ง แล้วขยับเข้าไปใกล้ญาณธร พร้อมกับดึงมือเบาๆ
“แยมไปใส่บาตรกับพี่หน่อย” เขาพูดเสียงเรียบและเบาให้ได้ยินกันเพียงสองคน ร่างโปร่งหันมองแต่ไม่มีสิทธิ์ได้ตอบเพราะมือใหญ่ออกแรงดึงอีกครั้ง เขาจึงยอมลุกขึ้นเดินออกจากศาลาไปด้วย
“พี่เสือใส่บาตรเป็นแล้วไม่ใช่หรือครับ” พอออกมาจากศาลาและมีเพียงแค่สองคนแล้ว ญาณธรก็เอ่ยปากถาม ทำเอาคนที่เดินนำอยู่เบื้องหน้าต้องหันกลับมามอง
“พี่มีเรื่องจะถามแยม…ตอบตามตรงห้ามโกหก นี่บนวัด แยมโกหก แยมยิ่งบาป รู้ใช่มั้ย” เขาพูดไปอีกเรื่อง แต่เป็นเรื่องที่เขาอยากรู้ที่สุด ญาณธรนิ่งเงียบรอคอยคำถาม
“…ไอ้…เอ่อ…ผู้ชายที่นั่งกับแยมเมื่อกี้เป็นใคร” ร่างโปร่งกะพริบตาปริบๆ แล้วนึกถึงผู้ชายที่นั่งกับเขาเมื่อครู่…ผู้ชาย…ยุทธน่ะหรือ?...
“ยุทธ? พี่เสือหมายถึงยุทธหรือครับ?”
“ใช่ ไอ้หมอนั่นแหละ! มันเป็นใคร”
“ยุทธเป็นน้องชายผมครับ”
“น้องชาย?!!!” มั้ยล่ะ!! ที่ไอ้น้องพูดไว้น่ะถูกจริงๆว่าทั้งแม่ทั้งคุณยายพยายามจะปั่นหัวเขา!!
“ครับ ยุทธเป็นน้องชายผม”
“พี่ไม่เห็นเคยรู้ว่าแยมมีน้องด้วย?!”
“ก็พี่เสือไม่เคยถามนี่ครับ” จะให้ถามก็แปลกแล้ว ในเมื่อตลอดเวลาที่รู้จักกัน สายตาเขาเพ่งไปที่ญาณธรจนไม่มีเวลาไปสนอกสนใจเรื่องอื่น แถมในบ้านของญาณธรก็ไม่มีสัญญาณของการมีชีวิตอยู่ของ ‘น้องชาย’ เลยแม้แต่นิดเดียว! เขาจะไปเอะใจได้ยังไง
“…แล้วอีกอย่าง เสื้อผ้าที่พี่เสือยืมตอนสงกรานต์ก็เสื้อผ้ายุทธทั้งนั้น” …นี่ที่หลงดมหลงดอมอยู่ตั้งนานก็เสื้อผ้าไอ้เวรนั่นหรอกเหรอ!!...เสียดายจมูกชะมัด!!
“แล้ว…เอ่อ…น้องชายแยมไปไหนมาล่ะ ตอนสงกรานต์พี่ก็ไม่เห็น” ชายหนุ่มถามด้วยน้ำเสียงสุภาพและอ่อนโยนเหมือนเป็นคนละคนกับเมื่อกี้ ก่อนจะส่งถุงข้าวให้ญาณธรช่วยใส่บาตร และแน่นอน…มือข้างหนึ่งของสหรัฐวางแหมะลงบนเอวของร่างโปร่ง
“พี่เสือ…” ญาณธรหันมาส่งเสียงปราม แต่สหรัฐทำเพียงยิ้มซื่อๆไม่รู้เรื่อง
“ว่าไง พี่ถามเรื่องน้องชายแยมอยู่นะ” ชายหนุ่มทำเนียนไม่รู้เรื่องจนญาณธรต้องถอนหายใจเบาๆ เขาเหลือบมองซ้ายขวา ไม่เห็นว่าใครจะสนใจมาทางพวกเขา จึงได้แต่ปล่อยเลยตามเลย
“ยุทธอยู่ต่างจังหวัดครับ เพิ่งกลับมา เขาทำงานที่ต่างจังหวัด”…แสดงว่าไม่อยู่เป็นก้างขวางคอนานๆ…
“พี่เสือเถอะ…คุณป้าภัสบอกว่าพี่ไม่กลับบ้าน ไปอยู่ไหนมาครับ” ญาณธรย้อนถามไม่ได้คาดคั้นให้ตอบ แต่สหรัฐกลับรู้สึกว่าเขาต้องตอบ และต้องตอบความจริงเท่านั้น
“ไปนอนบ้านเพื่อน”
“…เพื่อนผู้ชายด้วย แยมไม่ต้องห่วงเลย พี่ไม่นอกใจแยมแน่นอน” ญาณธรหันไปจะปฏิเสธว่าเขาไม่ได้กังวลเรื่องสหรัฐนอกใจหรือไม่ แต่พอเห็นหน้าตายิ้มๆของร่างสูงและนึกถึงประโยคเมื่อครู่ ‘นี่บนวัด แยมโกหก แยมยิ่งบาป’ เขาก็เลยต้องเงียบเสีย…เพราะ…ไม่อยากโกหก
“คุณป้าภัสเป็นห่วงพี่เสือมากนะครับ ที่ไปค้างที่อื่นแล้วไม่ยอมบอก” …จะห่วงทำไมล่ะ? ในเมื่อแม่ก็รู้ว่าหน้าอย่างสหรัฐไม่มีที่อื่นให้ไปนอกจากคอนโดไอ้ภู…
“…แล้วแยมห่วงพี่รึเปล่า…อย่าโกหกนะแยม นี่บนวัด…” สหรัฐเริ่มรู้สึกรักวัดขึ้นมาจับใจ เมื่อพบว่าสถานที่อันศักดิ์สิทธิ์แห่งนี้ใช้เป็นข้อต่อรองได้ ญาณธรนิ่งไปเล็กน้อย พยายามนึกคำตอบดีๆที่จะไม่เข้าตัว
“เงียบ…เงียบแบบนี้แสดงว่ายอมรับว่าห่วงพี่…”
“ก็…พี่เสือเป็นลูกคุณป้าภัสนี่ครับ”
“สถานะเดียวเหรอ?” สหรัฐถามพร้อมกับจ้องใบหน้าคนพูดรอคอยคำตอบ ญาณธรไม่กล้าสบตา ทำเป็นสนใจถุงแกงส้มที่ตนกำลังเทลงถ้วยมากกว่า
“แยม…”
“พี่จริงจังกับแยมจริงๆนะ” ชายหนุ่มบอกเสียงหนักแน่นจนคนที่ไม่ยอมสบตาในตอนแรกต้องยอมเงยหน้ามอง และทันทีที่มอง เขาก็ได้แต่ยืนนิ่งอยู่แบบนั้นเพราะสายตาของสหรัฐจริงใจและจริงจังยิ่งกว่าคำพูดเสียอีก
“เราเพิ่งรู้จักกันก็จริง แต่พี่มั่นใจว่าพี่อยากรู้จักแยมมากกว่านี้ และพี่ก็ไม่อยากเป็นแค่ ‘ลูกป้าภัส’ สำหรับแยมไปจนตาย…พี่อยากเป็น ‘อย่างอื่น’…” ร่างสูงพูดแล้วจับมือญาณธรเอาไว้
“…แยมเปิดโอกาสให้ผู้ชายอย่างพี่ได้มั้ย…ให้พี่ได้พิสูจน์ตัวเองว่าพี่พร้อมจะเป็น ‘คนรัก’ ของแยมจริงๆ…ให้โอกาสพี่สักครั้งนะแยม…พี่เสือขอ…”
ติดตามตอนต่อไปเน้ออออออ…
ขอโทษที่มาช้านะคะ หลายวันมานี้ปวดแขนมากเลย :o12: ตอนนี้พอจะดีขึ้นแล้ว ก็เลยพิมพ์จนหมดตอนได้ แหะๆ
ยังไงก็ขอบคุณมากๆนะคะ ตอนก่อนจะลงยังคิดอยู่เลยว่าจะมีคนอ่านมั้ยน้า ปิ๊งรักกันบนวัดเนี่ย คนอ่านจะอินรึเปล่าน้า :z3:
แต่พอเห็นหลายๆคอมเม้นท์แล้ว ก็ทำให้ดีใจมากๆที่ตัวเองตัดสินใจลงเรื่องนี้ ^.^ ขอบคุณมากๆเลยนะคะ
:pig4:
แล้วเจอกันตอนหน้านะคะ
ขอบคุณพื้นที่บอร์ดด้วยค่ะ
-
โดนแม่กับคุณยายอำซะแล้ัว (http://i273.photobucket.com/albums/jj225/tangtang_jar/027.gif)
พี่เสือจัดหนักไปเลย บนวัดห้ามโกหก ห้ามปฏิเสธความรู้สึกตัวเอง อ๊ะ เกี่ยวป่ะเนี่ย(http://i273.photobucket.com/albums/jj225/tangtang_jar/033.gif)
-
แหม !! หลอกกันได้นะทั้งคุณยายทั้งคุณแม่เลย
ใจร้ายกับพี่เสือกันจัง :serius2:
-
คุณนายแม่ทำแบบนี้ได้ไง
ไม่สงสารลูกชายกะล่อนบ้างเหรอ
มันน่าจะเอาให้หนักกว่านี้นะคุณแม่ :m20: :m20:
-
มาให้กำลังใจพี่เสือ
:L2:
และคนแต่ง
:กอด1:
-
นั้น แกล้งกันทั้งแก็งค์เลย 55+ ดีนะเพื่อนพี่เสือฉลาด หุหุ
ว่าแต่พี่เสือจะขออะไรน้องแยมละจ๊ะ อยากรู้ ๆ
-
ตกลงนี่หลอกพี่เสือหรือเนี่ย คุณยายกับแม่พี่เสือร้ายจัง
แกล้งลูกชายได้ลงคอ ดีนะที่เสือมาถามแยมก่อน
ยังไงก็อ่านค่ะ
-
ชอบแยมกับพี่เสือจัง :-[
ความรักทำให้คนเปลี่ยนแปลงตัวเองไปในทางที่ดีขึ้น
พี่เสือยอมเปลี่ยนแปลงตัวเองเพื่อแยม
-
แนวไหนก็อ่านจ้า ชื่อคนเขียนการันตีให้คลิกมา
ว่าแต่ดูเหมือนจะจบง่ายนะน้องแยมใจอ่อนขนาดนี้ สู้ต่อไปนะพี่เสือออ
-
พี่เสือสุโก้ยยยยยยยยยยยยยยยยยย
คริคริ แม่เสือกะคุณยายน้องแยมหรือจะมาทำไรพี่เสือได้
เพื่อนทั้งสองก็แสนดี น้องนี่ยิ่งดีใหญ่ วิเคราะห์เป๊ะๆ :m20:
-
ขนาดปวดแขนยังพิมพ์ได้ย๊าว ยาว ขนาดนี้
ถูกใจค่ะ ตอนแรกแอบอึ้ง แง๊ว น้องแยมมีแฟนซะแล้ว
แหม ตกลงเป็นแผนคุณยาย คุณแม่ และคุณน้องชายนี่เอง
เล่นเอาพี่เสือกลายเป็นแมวไปเลย
แต่พี่เสือบนวัดพี่เสือแต๊ะอั๊งน้องแยมได้เหรอน่ะ ฮึ
ปล.ดูแลสุขภาพแขนดี ๆ นะจ๊ะ :pig4:
-
อร๊ายยย จีบกันในวัดอ่ะ มันจริงใจนะ
แล้วพี่เสือจะได้แยมเป็น คนรัก ไหมเนี่ย เชียร์พี่เสือเน้อ
-
พี่เสือขอน้องแยมต้องจัดให้แล้วววววว
ว่าแต่ทำไมทุกคนร่วมมือกันแกล้งพี่เสือหล่ะเนี่ยยย o18 o18
-
อ่านตอนนี้แล้วขำกลิ้งอ่ะ แม่กะยายบวกน้องชาย ร้ายมากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก :z6:
หุหุ แอบสมน้ำหน้าพี่เสืออ่ะ
แยม น่าร้ากกกกกกกกกกกกกอ่ะ ไม่ให้พี่เสือแล้ว จะเอามานอนกอดไว้เอง :z1:
-
อยากมีเพื่อนแบบเพื่อนพี่เสือจังเลย
พี่เสือเล่นจีบในวัดเลยไม่กลัวบาปหรอ
-
แอร๊ยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย
-
พี่เสืออ้อนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนน(แยม)
-
ยังรอ และ ตามติด เสมอค๊า
-
:laugh: :laugh: ฮ่าๆๆๆๆ "พี่เสือขอ"
-
โฮ๊ะๆๆๆ หลอกไม่สำเร็จละ คุณแม่&คุณยาย :jul3:
พี่เสือเค้ามีเพื่อนดีๆอ่ะ 555
ดูท่าน้องแยมจะมีใจแล้วเหมือนกันนะนี่.. :-[
-
โอ๊ย ขอแบบพี่เสือสักคน
วันนี้มีโหมดพี่เสืออ้อนด้วยย :impress2:
-
ตอนนี้พี่เสือเอาไป 80 คะแนน ส่วนอีก 20 แบ่งให้เพื่อนซะหน่อย o13
-
พี่เสือขออะไรคะคุณพี่ แหมๆ ทำมาอ้างในวัดในวา แต๊ะอั๋งเค้าสารพัดเลยนะ คุณยายขา แอบมาเนียนๆด้วยเหรอคะ น้องยุทธแน่เลยคนต้นเรื่อง ไม่งั้นคงเป็นคุณแม่ ใจร้ายกับพี่เสือกันจริ๊ง
-
อ่านไปเขินไป กริ๊ดดด :-[ :o8:
-
ไปอ่านที่บอร์ดเเล้วค่ะ เพิ่งเห็นว่าเอามาลงที่นี่ด้วยย
ชอบเรื่องนี้มากๆๆเลย มาต่อเร็วๆนะคะ
-
ฮา พี่เสือจริง แต่ก็นะ เอาใจช่วยให้รุกน้องแยมสำเร็จ แล้ว พี่เสือจะขอไรเนี่ย ค้างงงงงงงงง :serius2:
-
เหนือฟ้า ยังมีฟ้า เหนือคุณนายภัสสร คุณยายโสภา และ น้องยุทธ ที่รวมหัวกัน วางแผนสกัดเสือ
ก็ยังมีคุณน้อง เพื่อนแสนดีของพี่เสือ เป็นกุนซือคอยวิเคราะห์สถานการณ์และวางแผนให้แบบเป๊ะ ๆ
จะรอลุ้นว่าพี่เสือจะขออะไรจากน้องแยม?
โลเคชั่นเป็นวัด ก็น่ารัก น่าเอ็นดูดีค่ะ
ว่ากันตามจริงแล้ว จะหาคนดี ๆ นั้น หาในวัด น่าจะเจอง่ายกว่าในที่ อโคจร นะค่ะ ~
-
อำกันแบบนี้ใจหายหมดเลย คุณยาย คุณแม่คะ T^T
แต่ก็ดีนะ สถานะภาพจะได้ขยับขี้นมาเร็วๆ พี่เสือ น้องแยม :impress2:
+1 ให้คนแต่งค่ะ เป็นยาแก้ปวดมือ :กอด1:
-
ปูนดีต้องยกให้ 'พี่เสือ'
-
ตลกดีนายเสือเนี่ย แล้วมาต่ออีกนะครับ
-
พี่เสือเกือบหลงกลคุณแม่กับคุณยายซะแล้ว
ดีนะที่มีเพื่อนดีๆ อย่างไอ้พี่น้องอ่ะ :laugh:
-
พี่เสือขอ...น้องแยมจัดไป :z1: (อย่าเพิ่งมีใครมาขัดหวะ :call:)
แต่งานนี้คุณแม่กับคุณยายแน่จริง ๆ เล่นเอาพี่เสือหัวหมุนเลย...ดีนะได้เพื่อนน้องช่วยเตือนสติงานนี้ก็เลยมีตลบหลัง :laugh:
ปล้ำเมื่อไหร่ประกาศล่วงหน้าบอกด้วยนะพี่เสือ...จะได้เตรียมทิชชู่ไว้รอ o18
-
โอยยยย ใจหายเลยตอนแม่พี่เสือบอกว่าแยมมีแฟนแล้ว
แสดงว่าอย่างนี้คุณยายก็รู้เรื่องพี่เสือชอบแยมแล้วล่ะสิเนี่ย
พี่เสือขอแยมแล้ว แยมรีบๆตกลงนะ เอาใจช่วยพี่เสือ :z1:
ขอบคุณที่มาต่อนะคะ :กอด1:
-
ขอขำก่อน เสือโดนแผนการตลบหลัง ฮ่าๆๆ
ชอบใจคุณยายที่สุดค่ะ เปรี้ยวจริง
ไม่คาดว่าคุณยายเองก็จะร่วมแผนการด้วย
:laugh:
เสือหงอยไปชั่วขณะเลยนะ ดีนะที่ฉุกคิดทัน
ขอให้สมหวังโดยไว
-
คุณยายหัวใจวาย :-[
อิพี่เสื้อ หงอยเลยนะ พอรู้ว่าน้องแยมมีแฟนแล้ว...
สรุปคนนี้จริงจังนะ ห้ามทำเสียใจด้วย...
น้องแยมน่ารัก น่าทนุถนอมจริงๆ ส่วนน้องยุทธ ก็ท่าทางจะหล่อไม่เบา หุหุ
มาต่อเร็วๆ นะคะ ชอบเรื่องนี้มากๆ เลยค่ะ :กอด1:
-
มีแผนทดสอบกันด้วย
เกือบไปแล้ว ถ้าไม่ได้เพื่อนช่วยคิด
น้องยุทธก็น่าสนแฮะ อิอิ
รอตอนต่อไป
จะได้กินเเยมเมื่อไรหว่า 555555
-
ว้าว..ววว..ว้าวววว หากไม่โดนใจน้องแยม แต่ได้ใจเจลาตินไปเต็ม ๆ เลยจ้าาาาาาาาาาา
พี่เสือ o13 มาก ๆ
-
พี่เสือโดนแผนวัดใจไปหนึ่งแผน ว่าแต่งานนี้คุณยายก็เล่นก้วยหรอค่ะเนี๊ย :laugh: :laugh:
-
พี่เสือขาคุณพี่ช่างเป็นบุรุษเพศที่น่าหลงไหลคลั่งไคล้เสียจริง
วิธีจีบน้องแยม ได้น่ารักมาก แบบนี้(ดิฉัน)รักตายหลงตาย
แต่ตอนนี้มันช่างหักมุม :a5:
ตั้งแแต่กลางเรื่องที่คุณนายบอกว่าน้องแยมมีแฟน
จนตอนท้ายที่กลายเป็นแผนลวง.... :z3:
คิดว่าพี่เสือเเละดิฉันคงมีความรู้สึกใกล้เคียงกันทีเดียว 55
สนุกมากเลยค่ะ จะติดตามต่อไป
-
*กรี๊ดดดดดดดดด*
อ่านมาถึงข่วงท้ายๆจบแล้วก็กรี๊ดๆกลิ้งๆบนเตียง
อ๊ายยยยย น่ารักที่ซู๊ดในสามโลกหล้า
ชอบมากค่ะ! วันนี้นอนหลับฝันดีแน่ๆ
รอคอยตอนหน้าอยู่นะคะ : )
-
กลัวพี่เสือจะบุกจริงๆนะเนี่ย
แค่นี้ก็กรีฑาทัพประชิดหัวเมือง กวาดต้อนอาณาประชาราษฎร์เป็นพรรคพวก
แล้วเมืองจะแตกในอีกกี่เพลาล่ะเนี่ย
-
ก็ว่าอยู่ชื่อ ยุทธ มันคล้องกับแยม ตอนแรกคิดว่าเป็นพี่ชายซะอีก
คุณแม่คงคิดสงสารแยมมากกว่าลูกชายตัวเอง เพราะพี่เสือเจ้าชู้นินา
-
เห็นอย่างนี้นี่คุณยายแอบเจ้าแผนการณ์เหมือนกันนะค่ะ o13
พี่เสื้อสู้ๆ~ :กอด1:
-
"........ช่วยเหลือลูกชายบ้างนะครับคุณนาย เวลาลูกชายได้เมีย คุณนายก็ได้สะใภ้ อย่าลืมๆ”
แหม ตรรกะพี่เสือเนี่ยเหลือร้าย ถามคุณนายแม่หรือยังคะ ว่าอยากได้น้องแยมเป็นสะใภ้เล็กหรือเปล่า???
ส่วนคุณแม่ก็ร้ายพอตัว อำพี่เสือซะเสียใจอยู่ครึ่งวัน แถมยังได้รับความร่วมมือจากคุณยายอีกต่างหาก
พี่เสือเค้าเริ่มเอาคืนบ้างแล้วนะ
-
น่ารักจริงๆนิยายเรื่องนี้ ชอบอ่า
อ่านแล้วนึกถึงรุ่นพ่อแม่เราเลย
ตอนคุณแม่คุณยายบอกว่าแยมมีแฟนแล้วนี่แอบใจหายไปพร้อมพี่เสือเลย
แต่ที่ไหนได้คุณแม่คุณยายน้องยุทธนี่รวมตัวกันหลอกพี่เสือซะนี่
โล่งไป นึกว่าพี่เสือจะแห้วซะแล้วสิ
แล้วจะรอตอนต่อไปนะคะ :L2:
-
บนวัดนะอิพี่เสือ 555
-
ตำนานรักดอก…ไม้
By : Dezair
…………………………
ตอน ตำนานรักดอกบัว 3
“ฉันล่ะเบื่อหน้าลูกชายฉันจริงๆ!! พักนี้อารมณ์ดีมากไปหน่อยรึเปล่า?!!” กลับจากวัดแบบที่สหรัฐหน้าบานเป็นกระด้งจนคุณภัสสรอดไม่ได้ที่จะเอ่ยปากกระแหนะกระแหน
“ผมอารมณ์ดีบ่อยอยู่แล้วแม่ เว้นแต่ว่าจะมีคนมาโกหกว่าแยมมีแฟนแล้วนี่ล่ะ!” สหรัฐที่กำลังคุมพวงมาลัยเหลือบตามามองมารดา
“โกหกอะไร? ก็คุณยายบอกแม่มาแบบนี้” คุณภัสสรโยนความเสียเลย
“งั้นแม่รู้ไว้เลยนะ ว่าไอ้ยุทธนั่นน่ะเป็นน้องแยม แล้วตอนนี้แยมก็เปิดโอกาสให้ผมจีบเต็มตัวด้วย! เรื่องแยมมีแฟนน่ะไม่ใช่ใครที่ไหน แต่เป็นนายสหรัฐคนนี้ต่างหาก!!”
“ก็ขอให้นายสหรัฐจีบติดก็แล้วกันนะ!”
“แม่เตรียมสินสอดกับเรือนหอไว้เลย ได้ใช้กับแยมแน่นอน!” วาจาจริงจังเอาจริงของลูกชายทำให้คุณภัสสรต้องเม้มปาก
“เสือ…มั่นใจเรื่องแยมแล้วจริงๆหรือ?” คำพูดเรียบกริบของมารดาทำให้ชายหนุ่มต้องเหลือบตามามองด้วยไม่เข้าใจว่าคุณภัสสรจะมาไม้ไหน
“มั่นใจยิ่งกว่ามั่นใจอีกแม่ ไม่เคยมั่นใจเรื่องหัวใจตัวเองมากขนาดนี้มาก่อนเลย”
“แต่ว่า…แยมเป็นหลานชายคนโตของคุณยายนะเสือ อย่างแม่น่ะนอกจากเสือแล้วก็มีสิงห์ ถึงเสือจะไม่แต่งงานหรือจะอยู่กินกับผู้ชาย แต่สิงห์ก็แต่งงานมีลูกแล้ว มีคนสืบทอดนามสกุลของพ่อ แม่ไม่ซีเรียสเท่าไหร่หรอก แต่คุณยาย…เขาจะรับได้หรือเสือ”
“ผมก็จะทำให้เขารับให้ได้ มันไม่ยากเกินความพยายามหรอกแม่ หรือถ้าคุณยายรับไม่ได้ ผมก็จะพยายามให้มากกว่านี้อีก” คำว่าพยายามของลูกชายแฝงไปด้วยพลังบางอย่างที่คุณภัสสรรู้ดีว่าพลังบ้าๆแบบนี้มาจากความมุ่งมั่นของเจ้าตัว
ฝ่ามือของคุณภัสสรแตะลงหัวไหล่บุตรชายแล้วตบเบาๆเป็นการให้กำลังใจ
“แม่อยากได้ลูกสะใภ้แบบแยมรึเปล่า”
“ก็ต้องอยากสิ ระหว่างแยมกับแฟนคนเก่าๆของเราน่ะ เทียบกับไม่ได้เหมือนฟ้ากับเหวเลยรู้มั้ย หลุดจากแยมไปแล้ว แม่ก็ไม่คิดว่าเสือจะได้แฟนดีๆแบบนี้หรอก” สหรัฐยิ้มกริ่มก่อนจะหันมามองมารดา
“ถ้างั้น…แม่ต้องช่วยเสือนะครับ…” ลงทุนอ้อนด้วยคำพูดสุภาพและอ่อนโยนกันเลยทีเดียว!!
……………………………..
…เดทหมู่…สหรัฐขอเรียกการเดทของตัวเองและญาณธรว่า ‘เดทหมู่’ เพราะนอกจากเขาและร่างโปร่งแล้ว ยังมีสมาชิกมาเพิ่มอีก 5…ใช่… อีก 5 คนนับไม่ผิดหรอก…
…คนที่หนึ่งก็คือคุณภัสสรที่บอกว่าจะไม่ยอมช่วยชวนแยมมา ถ้าไม่พาแม่มาด้วย ทำนองว่าจะได้เมียแล้วลืมแม่ไม่ได้นะ!! อย่างนั้นเลย…
…คนที่สองก็คือคุณยายโสภา รายนี้มาเนื่องจากคุณภัสสรโทรศัพท์ไปชวน
…คนที่สามก็คือ ‘ไอ้ยุทธ’ มนุษย์ผู้ซึ่งสหรัฐอยากจะลืมหน้า ลืมตัว ลืมแม้กระทั่งชื่อมันไปซะ…มันบอกว่ามันมาเพื่อดูแลคุณยายของมัน แต่ตั้งแต่ขึ้นรถ สหรัฐไม่เห็นมันจะสนใจยายมันแต่อย่างใด เอาแต่เรียกแยม เรียกแยม แม่งเอ๊ย!! ถึงเป็นน้องชายกูก็ไม่พอใจ!!!
…คนที่สี่และคนที่ห้าคือไอ้ภูกับไอ้น้อง…สองรายนี้สหรัฐอยากจะตะโกนถามว่าพวกมึงมากันทำไมไม่ทราบ!!!...
…อย่างเซ็ง!! นี่สหรัฐสาบานว่าเขาบอกแม่ไปว่า ‘ช่วยให้เขาได้เดทกับแยมที’ แต่แบบนี้มันไม่ต่างกับเดทกะแยม กะยายของแยม กะน้องของแยม กะแม่เขา และกะเพื่อนเขา สรุปว่าวันนี้สหรัฐแรดเป็นพิเศษเพราะเดทกับมหามิตรสุดๆ!!
“เอาหน่า พวกกูก็อยากจีบกันในวัดแบบมึงบ้าง” ภูผาว่าอย่างนั้น แต่สหรัฐรู้ดีว่าไอ้นี่อยากมาเห็นหน้าแยมของเขาสักครั้ง หลังจากเขาไปเพ้อให้มันฟังมานาน
“ใครจะจีบกับมึง พูดให้ดี” นภศรรีบหันมาด่า และก่อนที่พวกมันจะกัดกันในวัด สหรัฐก็เอามือดันหัวพวกมันออกจากกันแล้ว ชายหนุ่มทิ้งเพื่อนที่ยังง้องแง้งใส่กันเอาไว้ข้างหลัง ก่อนจะเดินเข้าไปหาญาณธรที่กำลังใช้พัดพัดให้คุณยายซึ่งนั่งอยู่ใต้ต้นไม้ใหญ่ในอาณาเขตวัด
“คุณยายเหนื่อยแล้วหรือครับ” เขาถามผู้สูงอายุที่สุดในกลุ่ม คุณยายโสภาทำเพียงยิ้มบาง
“นิดหน่อยจ้ะพ่อเสือ…นี่ไงแยม อยากไปเดินรอบวัดก็ไปกับพี่เสือเขาสิ เดี๋ยวยายนั่งตรงนี้กับคุณภัสและตายุทธเอง”
“อ้าว แยมอยากเดินเหรอ…งั้นไปสิ พี่ก็อยากดูรอบวัดเหมือนกัน” ยุทธทำท่างึกงักอยากจะไปด้วย แต่สหรัฐรีบดึงมือญาณธรให้ออกเดินเสียก่อน กลายเป็นว่าจากเดทหมู่เลยได้ออกมาเดทกันสองคน!!
…นี่ล่ะ!! เวลาที่รอคอย!!...
“ที่นี่อากาศดีจังนะครับ ลมเย็นด้วย” นอกจากต้นไม้จะครึ้มกันเเดดแล้ว ยังเงียบสงบสมเป็นอาณาเขตวัดด้วย ตอนแรกสหรัฐตั้งใจจะพาไปเที่ยวที่อื่น แต่นภศรเพื่อนรักแสนฉลาดแนะนำว่าให้พามาเที่ยววัดเพราะคนอย่าง ‘คุณแยม’ ท่าทางจะขี้อายไม่อยากออกไปพบโลกภายนอกในสภาพที่มีสหรัฐขยันตอดเล็กตอดน้อย เดี๋ยวจับมือ เดี๋ยวแตะเอวแบบนี้หรอก
“คงเพราะอยู่ติดแม่น้ำละมั้ง ฝั่งตรงข้ามคือร้านอาหารที่เรามาทานกันคราวก่อน แยมจำได้มั้ย” ชายหนุ่มดึงมือเล็กไปที่ริมแม่น้ำซึ่งมีโป๊ะสำหรับลงไปยืนให้อาหารปลา
“แม่น้ำกว้างเหมือนกันนะครับ ฝั่งตรงข้ามเล็กนิดเดียวเอง” ท่าทางชะเง้อคอมองไปยังอีกฝั่งของแม่น้ำทำเอาสหรัฐอดนึกเอ็นดูไม่ได้จนต้องยกมือขึ้นลูบศีรษะเล็กๆนั่น ญาณธรถึงกับสะดุ้งหันกลับมามองจนร่างสูงต้องรีบยกมือออก
“อ่า…ขอโทษที แยมน่ารักเหมือนเด็กๆ พี่ไม่มีน้องเลย…เอ่อ…” ไม่ได้อยากได้แยมมาเป็นน้องชายหรอก แต่พอเห็นท่าทางแบบนี้แล้วก็อดไม่ได้อยู่ดี
“ไม่เป็นไรครับ ผมเองก็ไม่มีพี่…”
“ไม่เป็นไร? หมายความว่าพี่ลูบผมแยมได้ใช่มั้ย”
“ก็ถ้า…” ร่างโปร่งหันมองซ้ายมองขวาไม่เห็นมีใคร เลยตั้งใจว่าจะอนุญาตให้อีกฝ่ายทำเหมือนเมื่อครู่ แต่พอหันกลับมาหาสหรัฐอีกครั้ง ปรากฏว่าชายหนุ่มดันยื่นหน้าเข้ามาเสียใกล้จนเขาต้องผงะถอยหลัง แต่สหรัฐมือไวกว่ามาก เพราะทันทีที่ร่างโปร่งก้าวขาถอยหลัง ชายหนุ่มก็รวบเอวญาณธรเอาไว้เรียบร้อยตามด้วยการฉกจมูกลงกับแก้มขาวอย่างรวดเร็ว
“พี่เสือ!” คนถูกขโมยหอมแก้มร้องเบาๆด้วยความตกใจแต่สหรัฐยังเอาแต่ยิ้มไม่ยอมปล่อยมือออกจากเอวญาณธร
“พี่เสือ! เอามือออก…” ร่างโปร่งมองซ้ายขวากลัวใครมาเห็นเข้า เขาไม่ได้ขี้อายนักหรอก แต่การที่ผู้ชายสองคนมายืนกอดเอวกันในวัด ไม่ว่ายังไง เขาก็คิดว่ามันไม่ควรทำ
“หือ?...เอวแยมเหมาะกับมือพี่จะตาย แต่น่าจะอ้วนกว่านี้สักหน่อย จะพอดีกว่านี้อีกมากกกก…” ชายหนุ่มทำเสียงลากแล้วยิ้มกริ่ม
“พี่เสือ…ปล่อยเถอะครับ ถ้าทำแบบนี้คราวหลังผมไม่มาด้วยแล้วนะ”
“โธ่แยม ให้พี่แตะแยมบ้างเหอะ อยู่บ้านแยมพี่ก็แตะลำบากเพราะเกรงใจคุณยาย พอพี่ชวนแยมไปที่บ้าน แยมก็บอกว่าเกรงใจแม่พี่ มาเที่ยวกันข้างนอก ขนาดพามาวัดที่ไม่มีคน แยมยังไม่ให้พี่แตะเอวแยมเลย…”
“ก็…ก็ที่นี่มันวัดนี่ครับ…”
“วัดแล้วไง? คนสมัยก่อนเขาจูบกันในวัดด้วยซ้ำ” สหรัฐพูดทำเอาญาณธรหันขวับมามองตาโต
“นี่แสดงว่าไม่ได้ดูตามผนังโบสถ์ ผนังอุโบสถเลยใช่มั้ย เดี๋ยวคราวหลังพี่จะชี้ให้ดู พวกวัดเก่าๆที่มีภาพวาดตามผนังน่ะ มีแต่รูปแบบนั้นทั้งนั้นแหละแยม”
“แต่…แต่นั่นมันสมัยก่อนนี่ครับ” ถ้าลองว่าเออออไปด้วย ญาณธรกลัวว่าอีกฝ่ายจะทำตามภาพวาดบนผนังอุโบสถจริงๆ เลยต้องอ้างเรื่องเวลาของอดีตกับปัจจุบันเสียเลย
“จ้ะๆ พี่ไม่เถียงแยมแล้ว”
“ไม่เถียงแล้วก็ปล่อยสิครับ” สหรัฐถอนหายใจเบาๆ แต่ตั้งใจให้คนข้างกายได้ยิน ก่อนจะยอมปล่อยมือออกจากเอวของญาณธรอย่างอ้อยอิ่ง
“พี่เสือ…” หน้าตาหมองลงอย่างเห็นได้ชัด ทำเอาร่างโปร่งต้องเรียก
“บางทีพี่ก็สงสัยว่าแยมเปิดโอกาสให้พี่ใกล้ชิดแยม แล้วแยมเปิดโอกาสให้ใจแยมใกล้พี่บ้างมั้ย”
“พี่เสือ…” ความในใจจากผู้ชายตัวใหญ่ที่กำลังทำหน้าเศร้าอยู่ตรงนี้ ทำเอาญาณธรใจหวิวจนต้องเอื้อมมือไปแตะไหล่กว้างเบาๆ
“พี่เสือ ให้เวลาผมหน่อยได้มั้ยครับ…อยู่ดีๆก็มี…เอ่อ…อยู่ดีๆ ผมก็ถูกพี่…มาบอกว่าชอบ มาขอโอกาส…ผมเป็นผู้ชาย จะให้ยอมรับได้ในทันทีมันก็ยากนะครับ…” สหรัฐหันมามอง เขาปลดมือของร่างโปร่งลงจากไหล่มากุมเอาไว้
“แต่แยมสัญญากับพี่ได้มั้ย…ว่าแยมจะยอมเปิดใจแยมให้พี่ได้จริงๆสักวัน…นานเท่าไหร่ก็ได้ พี่จะรอ”
“…ครับ…” ชายหนุ่มยิ้มกว้างแล้วโผเข้ากอดคนพูดอย่างดีใจ อันนี้ไม่ใช่ลืมตัว แต่ตั้งใจทำจริงๆ!
“พี่เสือ!” คนถูกกอดไม่ทันตั้งตัวได้แต่ตกใจ สหรัฐยอมคลายกอดออ ใบหน้าเต็มไปด้วยรอยยิ้มอย่างที่ทำเอาญาณธรดุไม่ลง
“ขอโทษที พี่ดีใจไปหน่อย”
“กลับกันเถอะครับ เดี๋ยวทุกคนจะรอ”
“ไม่…แยมต้องไปไหว้พระกับพี่ก่อน”
“ก็เมื่อกี้ ไหว้กันแล้วนี่ครับ” สหรัฐส่ายหน้าไปมา
“เมื่อกี้ไหว้หมู่ขนาดนั้น พระท่านจำไม่ไหวหรอกว่าใครขออะไรมั่ง ตอนนี้เราไปไหว้กันสองคนนะ” ชายหนุ่มอ้อนเต็มที่ ก่อนจะดึงมือเล็กให้ออกเดินไปที่อุโบสถด้วยกัน ญาณธรยอมถอดรองเท้าเดินเข้าไปนั่งคุกเข่าข้างร่างสูง สหรัฐหันมายิ้ม ก่อนจะหันไปยกมือพนมต่อหน้าพระพุทธรูปสีทองอร่ามสูงใหญ่เกือบจรดเพดาน
“ขอเรื่องของเราสองคนเท่านั้นนะแยม” เขาพูดโดยไม่หันมามอง ก่อนจะหลับตาอธิษฐานทั้งๆที่ตลอดชีวิตเกือบสามสิบปีที่ผ่านมา สหรัฐไม่เคยเชื่อเรื่องพวกนี้…แต่วันนี้…เขาหวังว่าพระสงฆ์องค์เจ้าจะช่วยดลบันดาลให้ญาณธรหันมามองเขาบ้าง…สักนิดก็ยังดี…
ภายในอุโบสถเงียบกริบเมื่อคนทั้งสองต่างยกมือพนมอธิษฐาน สหรัฐก้มลงกราบบนพื้นสามครั้ง ก่อนจะหันมามองคนข้างกายที่ทำเช่นเดียวกัน
“ขอเรื่องของเรารึเปล่าแยม นี่ในวัดห้ามโกหก” เขาถามเมื่อญาณธรกราบพระเรียบร้อยแล้ว
“ครับ” รู้สึกว่าเรื่องโกหกในวัดแล้วจะบาปนี่จะถูกใช้บ่อยเป็นพิเศษจนญาณธรเริ่มสังเกตว่าถ้าตัวเองอยู่ในวัดบ่อยๆ คงเสียรู้สหรัฐเข้าสักวัน
“แล้วขอว่าอะไรเหรอ?” ชายหนุ่มขยับเข้าใกล้เพื่อถามล้วงข้อมูล ญาณธรนิ่งไปเล็กน้อย ก่อนจะหันไปยิ้มบาง
“เขาไม่ให้พูดเรื่องที่อธิษฐานไม่ใช่หรือครับ ไม่อย่างนั้นจะไม่เป็นจริง…” ร่างโปร่งเอ่ยปากก่อนจะลุกขึ้นแล้วเดินออกจากอุโบสถ ทิ้งสหรัฐให้นั่งนิ่งอ้าปากค้าง
และนี่…คือครั้งแรกที่สหรัฐก้าวไม่ทันญาณธร!!!
………………………….
มืดแล้ว…แต่ญาณธรยังนอนไม่หลับ…
แม้จะกลับถึงบ้านตั้งแต่บ่าย และคุณป้าภัสสรกับสหรัฐลากลับไปตั้งแต่เย็น แต่เขาก็ยังเอาแต่นั่งคิดเรื่องบางเรื่องอยู่ที่ศาลาไม้หลังโปรดจนมืดค่ำ มีเพียงแสงไฟจากรั้วใกล้ๆ และหลอดไฟที่ห้อยจากเพดานศาลาลงมาให้ความสว่าง พร้อมกับกลิ่นธูปตะไคร้ไล่ยุง และคำอธิษฐานที่มีต่อหน้าพระพุทธรูปในอุโบสถซึ่งยังดังติดอยู่ในสมองของเขาจนกระทั่งตอนนี้
‘…ถ้า…เรารักกันได้จริงๆ ก็ขอให้เราได้รักกันเถอะครับ…’
ญาณธรไม่รู้ตัวเหมือนกัน ว่าทำไมถึงขออะไรเกินเลยถึงเพียงนั้น
แต่…เขารู้แต่ว่า…เขา…อยากเปิดใจตัวเองให้กับผู้ชายคนนั้นดู
“แยม…” เสียงเรียกดังขึ้นทำเอาคนกำลังจ้องปลายนิ้วตัวเองเพลินๆถึงกับสะดุ้งรีบเงยหน้ามอง
“ยุทธ…มีอะไรเหรอ” น้องชายที่อายุอ่อนกว่าเพียงปีเดียวเดินเข้ามานั่งร่วมศาลาด้วย
“ดึกแล้วทำไมยังไม่อาบน้ำ อาบดึกๆเดี๋ยวก็เป็นหวัดหรอก” และเพราะอายุอ่อนกว่าแค่หนึ่งปี ซ้ำญาณธรยังตัวเล็กกว่ายุทธพลมาตั้งแต่เด็กๆ อีกทั้งยังซื่อบื้อ ทำให้นอกจากน้องชายจะไม่คิดเรียก ‘พี่’ นำหน้าแล้วยังดูแลและห่วงใยเหมือนญาณธรเป็นน้องเสียเอง
“นั่งคิดอะไรเพลินๆน่ะ”
“คิดเรื่องอะไรเพลิน? เรื่องพี่เสืออะไรนั่นรึเปล่า” คำถามตรงเผงของน้องชายทำเอาญาณธรชะงักไป ก่อนจะเงยหน้ามองคนถาม
“ทำไมอยู่ดีๆถึงถามเรื่องพี่เสือ”
“ก็ไม่เคยเห็นแยมให้ใครใกล้ชิดมากขนาดนี้มาก่อน….ยุทธดูออกนะแยม ว่าผู้ชายคนนั้นคิดอะไรอยู่” ร่างโปร่งเกร็งเฮือก เพราะไม่คิดว่าเรื่องนี่จะถูกน้องชายสังเกตเห็น
“แยม…คิดยังไงกับเขา” ยุทธพลถามอย่างห่วงใย และทันทีที่คำถามนั้นถูกส่งออกไป แสงไฟยามค่ำคืนก็ส่องกระทบร่องรอยแดงเรื่อบนแก้มขาวๆของญาณธร ทำเอาคนเป็นน้องใจหาย ไม่คิดว่าพี่ชายตัวเองจะปล่อยใจให้ผู้ชายคนนั้นไปแล้ว
“ก็…ไม่รู้หรอก…” คนเป็นน้องเชื่อว่าญาณธรไม่รู้อย่างที่ปากว่าจริงๆ เจ้าตัวรู้อะไรเรื่องของตัวเองบ้างล่ะ ขนาดใจตัวเองยังไม่รู้เลย…ถึงได้บอกว่าญาณธรน่ะทั้งซื่อทั้งบื้อ…
“แน่ใจแล้วเหรอที่ให้เขาเข้ามาใกล้ขนาดนี้ ยายรู้เรื่องรึเปล่า”
“ไม่รู้หรอก พี่กับพี่เสือก็ไม่ได้ทำอะไรประเจิดประเจ้อนี่…” ยุทธพลอยากจะเถียงว่าถึงไม่ทำ แต่สายตาของ ‘ไอ้พี่เสือ’ น่ะโจ่งแจ้งยิ่งกว่าการกระทำใดๆซะอีก
“แยมไม่กลัวเขามาหลอกเหรอ เขาเป็นผู้ชายนะแยม อายุมากกว่าอีกต่างหาก แถมท่าทางจะเจ้าเล่ห์รอบจัด เกิดเขามาหลอกจะทำยังไง” ญาณธรหน้าหมองลง เขาเองก็ไม่รู้ว่าถ้าสหรัฐตั้งใจจะมาหลอกเขาจริงๆ เขาจะทำยังไง
“แต่เราก็ไม่ได้ร่ำรวยนี่ยุทธ จะมีอะไรมีค่าให้เขามาหลอกล่ะ”
“แล้วใจแยม ตัวแยมไม่มีค่ารึไง? แยม…ยุทธบอกตามตรงว่ายุทธไม่ไว้ใจผู้ชายคนนี้ แยมรู้จักเขามานานเท่าไหร่ แยมถึงจะยอมให้เขาใกล้ชิดพาไปไหนต่อไหนได้ขนาดนี้ ก่อนหน้าที่จะไปวัดวันนี้ ก็ไปกินข้าวกันมาแล้วใช่มั้ย ยุทธไม่เห็นด้วยนะแยม…”
ญาณธรรู้ว่าน้องชายหวังดี แต่อย่างไรเสีย เขาก็อยากลองดูสักครั้ง…ญาณธรไม่เคยเปิดหัวใจให้ผู้หญิงหรือผู้ชายคนไหนมาก่อน ตอนเรียนเขาก็มุ่งแต่เรียน พอเรียนจบก็มุ่งแต่ทำงานจนไม่สนใจใคร จนกระทั่ง…สหรัฐโผล่เข้ามาในชีวิต…
“เพื่อนยุทธที่เป็นตำรวจก็บอกว่าหมอนี่มีเพื่อนเป็นลูกเจ้าพ่อ ตอนกลางวันก็ทำงานคุมคนงานดีหรอก พอตกกลางคืนออกเที่ยวเป็นว่าเล่น ก่อนหน้านี้ก็มีเรื่องชกต่อยมาแล้วหลายครั้งด้วย…” ยุทธพลห่วงและหวงพี่ชายมากจนขอให้เพื่อนที่เป็นตำรวจช่วยตรวจสอบเกี่ยวกับผู้ชายที่ชื่อสหรัฐ
“ยุทธ พอเถอะ พี่ไม่ได้อยากรู้…”
“แยมไม่อยากรู้ไม่ได้…เพราะเรื่องนี้เกี่ยวกับแยม ยุทธไม่อยากให้แยมถูกหลอก พรุ่งนี้แยมไปกับยุทธ ยุทธจะพาแยมไปเจอตัวจริงของผู้ชายคนนั้น ตัวจริงที่เขาไม่ได้เข้าวัด แต่เขาเข้าผับเข้าบาร์”
…………………………….
-
สหรัฐไม่ได้รู้ตัวว่าเขากำลังถูกจับสังเกตโดยน้องชายของญาณธร ชายหนุ่มไม่รู้ตัวด้วยซ้ำว่าคืนวันนี้ที่เขานัดกับผองเพื่อนว่าจะไปดื่มด้วยกันนั้น จะมีคนอีกสองคนตามเขาไป ร่างสูงออกจากโรงงานในตอนเย็นกลับไปอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าที่บ้าน และตรงดิ่งไปยังบาร์ร้านประจำของเขาและเพื่อนอีกสองหน่อ
“มาเร็วเชียวนะมึง เรื่องนัดดื่มนี่ต้องบอกไอ้เสือ” ภูผากัดคนแรกทันทีที่เห็นสหรัฐโผล่หน้าเข้ามาที่เคาทน์เตอร์บาร์
“ก็ให้มันมาเถอะ เดี๋ยวอีกหน่อยได้คุณแยมคนดีศรีกรุงเทพมาเป็นแฟนแล้วมันจะไปไหนมาไหนกลางคืนไม่ได้อีก” นภศรหันมาแซวบ้าง สหรัฐยักไหล่
“แน่อยู่แล้ว เวลากลางคืนจะเอามาใช้สิ้นเปลืองกับพวกมึงได้ไง กูต้องเอาไว้ใช้กับแยมโว้ย!!”
“อ๊ะฮือ! ไอ้เสือเปลี่ยนไปจริงๆนะเนี่ย แต่ก่อนงี้ เพื่อนมาก่อนเสมอ สาวๆในสต๊อกโทร.มาจิกแล้วจิกอีกก็ไม่สน เดี๋ยวนี้คุณแยมไม่ต้องจิกสักแอะ แม่งเสนอตัวขออยู่กับคุณแยมเองเลย…”
“ก็บอกแล้วว่าคนนี้คู่แท้” เขานั่งลงแล้วหันไปสั่งเครื่องดื่มกับบาร์เทนเดอร์ แต่ไม่ทันจะได้รับแก้วเหล้ามาไว้ในมือ ชายคนหนึ่งก็เดินเข้ามาหานภศรและก้มลงกระซิบบางอย่าง ทำเอาทั้งภูผาและสหรัฐต้องหันมองด้วยความสนใจ
“ขอบใจมาก ไปเฝ้าไว้” นภศรสั่ง ชายคนเดิมจึงเดินออกจากร้านไป เขาถึงได้หันมาทางเพื่อนอีกสองคน
“ไอ้เสือ…มีคนตามมึงมา”
“อะไรนะ?! มีคนตามกู?” สหรัฐย้อน แล้วนึกไปว่าพักนี้ตัวเองมีเรื่องอะไรกับใครรึเปล่า หรือขัดแย้งทางธุรกิจหรือไม่? แต่เท่าที่นึกออก พักนี้เขาเข้าแต่วัด ฟังแต่พระธรรม ขนาดเดี๋ยวนี้มีรถขับปราดหน้า สหรัฐยังไม่โวยวายเลย ลองเป็นสมัยก่อนงี้บีบแตรเสียงดังลั่นถนนไปแล้ว
“มึงไปทำอะไรใครไว้เปล่าวะ ไอ้เสือ” ภูผาหันมาถามบ้าง แต่สหรัฐส่ายหน้าอย่างเดียว
“งั้นมึงก็ออกไปดูซะ กูให้คนของกูเฝ้าอยู่ เห็นว่าเป็นผู้ชายสองคน ลงจากแท็กซี่แล้วทำท่าทางแปลกๆ…”
“คนของมึงดูผิดรึเปล่า เขาอาจจะมาเที่ยวก็ได้” ภูผาย้อน
“ถ้าแค่มาเที่ยว ทำไมต้องทำยึกยักจะเข้าไม่เข้าวะ คนของกูบอกว่าสองคนนั่นรอให้ไอ้เสือเข้าก่อน แล้วถึงเดินตาม พวกมันเลยดักเอาไว้แล้ว มึงรีบออกไปดูไป ไอ้เสือ” สหรัฐลุกจากเก้าอี้ อารมณ์ดีๆตอนนี้บอดสนิทเพราะเรื่องไม่เป็นเรื่อง
…ใครวะ! มาตามเขาตอนกลางคืนแบบนี้ หมดอารมณ์สนุกจริงๆ!!...
………………………
ญาณธรเหลือบมองชายฉกรรจ์สามคนที่ยืนล้อมเขาและน้องชายอยู่ นึกโทษตัวเองว่าไม่น่าตามใจยุทธพลมาในที่แบบนี้เลย มันเป็นสถานที่อโคจรที่อาจไปเหยียบตาปลาใครก็ได้ทุกเมื่อ และตอนนี้…เขาก็คิดว่าเขาคงบังเอิญไปขัดแข้งขัดขาใครเข้า ถึงได้มีคนมายืนล้อมเอาไว้แบบนี้
“เอ่อ…มี…อะไรหรือเปล่าครับ” ญาณธรเป็นคนถามด้วยน้ำเสียงตะกุกตะกัก ก่อนจะถูกยุทธพลดึงไปยืนด้านหลัง
“พวกผมแค่มาเที่ยวนะพี่ ไม่ได้อยากมีเรื่องกับใครเลย ถ้าผมทำอะไรที่พวกพี่คิดว่ามันผิดผมก็ขอโทษด้วยแล้วกัน” คนเป็นน้องออกหน้ารับแทน พร้อมกับยกมือไหว้ปะหลกๆ แต่ชายสามคนที่ยืนล้อมพวกเขายังคงนิ่งเงียบและไม่มีการโต้ตอบใดๆกลับมา จนยุทธพลก็ชักไม่เข้าใจว่าคนพวกนี้ล้อมเขาเอาไว้ทำไม
“เฮ้ย พอแล้ว…” เสียงเรียบดังขึ้นในความมืด ทำเอาชายสามคนที่ล้อมญาณธรกับยุทธพลเอาไว้พากันเปิดทางให้คนถูกล้อมได้เห็น
“แยม!!” และนอกจากญาณธรและยุทธพลจะได้เห็นแล้ว สหรัฐที่เดินนำเพื่อนอีกสองออกมาจากบาร์ก็ได้เห็นเช่นกันว่าใครคือคนที่ตามเขามาตลอดทาง
“พี่เสือ…”
“แยมมาได้ยังไง!! แล้วทำไมไม่อยู่บ้าน!!” ชายหนุ่มถลาเข้ามาหาร่างโปร่งทันทีที่เห็นหน้า
“ผมพาแยมมาเที่ยวเอง” ยุทธพลยืดอกรับ และทันทีที่ตอบออกไปแบบนั้น สหรัฐก็ตวัดสายตามามอง
“พามาเที่ยว!! มาแยมมาเที่ยวที่แบบนี้เนี่ยนะ!!” เมื่อเห็นว่าสหรัฐทำท่าจะเอาเรื่องน้องชาย ญาณธรเลยต้องดึงแขนชายหนุ่มเอาไว้
“ผมอยากมาเองครับ…”
“ไม่ใช่! เรื่องนี้แยมไม่เกี่ยว คนที่อยากมาคือผม” ยุทธพลอยากบีบคอพี่ชายจริงๆ ก็รู้หรอกว่าอยากปกป้องน้องชายอย่างเขา แต่ดูจากสถานการณ์แล้ว ตอนนี้ ‘ไอ้พี่เสือ’ มันจะขย้ำพี่ชายเขาอยู่แล้ว แล้วยังจะหาเรื่องออกรับอีก
“อ้อ! อยากมาเที่ยวใช่มั้ย? ได้…ไอ้น้อง ไอ้ภู พวกมึงพาน้องคุณแยม ‘เที่ยว’ ที เดี๋ยวกูจะพาแยมกลับไปส่งบ้านเอง!” สหรัฐหันไปสั่งเพื่อน ก่อนจะคว้าแขนญาณธรตรงไปยังรถของตนที่จอดอยู่ โดยไม่สนใจเสียงโวยวายของยุทธพลที่ดังตามมาจากข้างหลังเลยแม้แต่น้อย
“เฮ้ย!! ปล่อยนะเว้ย!! ไม่ไปเที่ยวแล้ว!! จะไปกับแยม!”
และก็ได้แต่ดังแค่เสียง…เพราะสหรัฐเชื่อใจ ‘ลูกเจ้าพ่อ’ อย่างนภศรและไอ้ภูผา ‘ผู้ใหญ่เกรียน’ ว่ามันสองคนจะไม่มีทางปล่อย ‘ไอ้ยุทธ’ ออกมาเตลิดแน่นอนถ้ายัง ‘เที่ยว’ ไม่เสร็จ!!
……………………………….
ในรถยนต์นั้นเงียบกริบ จนแม้แต่ญาณธรยังรู้ว่าเสียงลมหายใจและเสียงหัวใจของตัวเองดังมากแค่ไหน รถยนต์ขับออกมาเลยจากเขตสถานบันเทิงของเมืองหลวงแล้ว สหรัฐจึงปราดเข้าจอดที่ข้างทางแล้วเปิดไฟกะพริบขอทางเอาไว้ ทั้งๆที่ยามค่ำคืนแบบนี้ ณ ถนนสายนี้…รถยนต์มีน้อยนับคันได้
“บอกพี่มาตามตรง แยมไปที่แบบนั้นทำไม”
“…อย่าโกหกนะแยม ถึงไม่ใช่บนวัด แต่ตอนนี้พี่กำลังโมโห ถ้าพี่จับได้ว่าแยมโกหก พี่จะลงโทษแยมให้เข็ด…” ชายหนุ่มเอ่ยปากเสียงเครียด เขาเที่ยวกลางคืนมานาน ทำไมจะไม่รู้ว่าโลกกลางคืนในสถานที่แบบนั้นอันตรายแค่ไหน ดีเท่าไหร่แล้วที่คนของเพื่อนเขาสังเกตเห็นเข้า ไม่อย่างนั้นเกิดทั้งญาณธรและ ‘ไอ้ยุทธ’ ไปเหยียบตาปลาใครขึ้นมา เขาจะช่วยเหลือทันรึไง!
“ผม…ตามพี่เสือไปเองครับ…” สหรัฐพอจะรู้คำตอบ เพราะคนของนภศรที่เฝ้าอยู่หน้าร้านบอกแล้วว่าสองคนนี้ตามเขามา แต่…คนดีแบบแยมจะมีความคิดประเภท ‘สะกดรอยตาม’ อย่างนี้ด้วยหรือ?...หึ!! ถ้าไม่ใช่ความคิดของแยมก็ต้องเป็นความคิดของ ‘ไอ้ยุทธ’!!! กล้านักนะมึง!!! พาว่าที่แฟนกูออกมาตะลอนตอนกลางคืน!!!...
“ตามพี่ทำไม?”
“คือ…ผม…ผม…ผมแค่อยากรู้ว่าพี่เสือทำอะไรบ้าง…”
“ก็เลยตามพี่เนี่ยนะ ถ้าอยากรู้ว่าพี่ทำอะไรทำไมแยมไม่ถามพี่ หรือถ้าอยากจะมากับพี่ แยมก็บอกพี่สิ พี่พาแยมมาก็ได้ ไม่ใช่มากันสองคนกับไอ้ยุทธแบบนั้น! เกิดมีอะไรขึ้นมาจะทำยังไง ที่แบบนั้นตอนกลางคืนมีแต่เสือสิงห์กระทิงแรดทั้งนั้นแหละ แยมทำไมไม่ห่วงตัวเองเลย” เขาหันมาดุ ในขณะที่คนถูกดุได้แต่ก้มหน้านิ่ง และพอเห็นญาณธรเอาแต่นิ่งเงียบ สหรัฐก็ใจอ่อนเป็นขี้ผึ้ง
“…แล้วนี่ออกมากันสองคน คุณยายอยู่บ้านยังไงคนเดียว?”
“ยายไปค้างที่วัดครับ…”
“โอกาสเหมาะพอดีที่แยมจะออกมาเที่ยวกลางคืนล่ะสิ!” แต่ด้วยความปากร้ายและนิสัยขี้โมโห สหรัฐก็หยุดปากตัวเองไม่ได้อยู่ดี ร่างโปร่งหันมองด้วยความเสียใจ
“ผมไม่ได้อยากออกมาเที่ยวกลางคืน…แต่เพราะพี่เสือบอกว่าขอโอกาสจากผม ผมก็เลยอยากจะมารู้จักว่าพี่เสือจริงๆเป็นยังไง พี่เสือคนที่ไม่ใช่อยู่บนวัด หรือไปเที่ยววัดกับผม พี่เสือคนนั้นเป็นคน…อ๊ะ!...” พูดไม่ทันจบ ร่างโปร่งก็ถูกดึงเข้าไปหาพร้อมกับริมฝีปากที่กำลังเอ่ยถูกประกบปิดด้วยริมฝีปากร้อนผ่าวของชายหนุ่ม
“อื้อ!...” ด้วยความตกใจ ญาณธรถึงกับเบิกตาโพลง สหรัฐมอบสัมผัสอ่อนหวานและอ่อนโยนลงกับริมฝีปากนุ่ม ก่อนจะใช้ฝ่ามือนวดคลึงบนท้ายทอยของร่างโปร่งเพื่อผ่อนคลายความตกใจ มืออีกข้างลูบไล้แผ่นหลังแผ่วเบา จนร่างกายที่ขึงเกร็งอยู่ในอ้อมแขนของเขาหมดแรงต้านทานลงทีละน้อย
“แยม…” เขาผละออกมาพึมพำกับริมฝีปากชื้นอีกครั้ง ดวงตาที่มองสบเข้าไปในดวงตาของญาณธรนั้นเต็มไปด้วยความรู้สึกอันล้นปรี่
“…พี่เป็นแบบนี้แหละแยม…พี่ไม่ใช่คนดี พี่อยากจูบแยมทุกวัน อยากกอดแยมเอาไว้แบบนี้ พี่คิดแต่เรื่องอยากให้แยมอยู่กับพี่ อยากให้แยมอยู่ในสายตาพี่ตลอดเวลา แค่เห็นแยมมาเที่ยวกลางคืน พี่ก็ห่วงจะแย่อยู่แล้ว…”
“ผมไม่ได้อยากมาเที่ยว…” ญาณธรได้แต่ตอบออกไปเบาๆ หัวใจเต้นโครมครามจนหยุดไม่อยู่ เมื่อริมฝีปากร้อนผ่าวยังคงระราญเขาตั้งแต่ริมฝีปากชื้นๆ ไปยังแก้ม ปลายจมูก หน้าผาก และวกกลับลงมาที่ริมฝีปากอีกครั้ง
“พี่รู้…แยมอยากมาแอบดูพี่…” สหรัฐผละออกมาแล้วส่งยิ้มกรุ้มกริ่มให้
“พี่แค่ไปดื่มกับเพื่อนจริงๆนะแยม…ไม่มีเรื่องผู้หญิงมาเกี่ยวข้องแน่นอน แต่ก่อนไปดื่มบ่อยก็จริง แต่ตั้งแต่พี่พบแยม พี่ก็ไปดื่มบ้าง อย่างคืนวันศุกร์ วันเสาร์ก็ไม่ไปเลย เพราะว่าเสาร์อาทิตย์ต้องตื่นแต่เช้าขึ้นวัดไปเจอแยม”
เหมือนถูกหยอดคำหวานๆ ทั้งๆที่ไม่ใช่ประโยคบอกรัก ญาณธรไม่กล้าสบตาคนพูด เพราะกลัวหัวใจของตัวเองจะเต้นแรงมากกว่านี้จนควบคุมไม่ได้
“แยม…ไม่มองหน้าพี่หน่อยหรือ?” ชายหนุ่มอ้อนแล้วจับมือของคนข้างกายขึ้นมาจูบเบาๆที่ปลายนิ้ว
“…พี่เสือ…พาผมกลับบ้านเถอะครับ…ป่านนี้ยุทธคงรอแล้ว…”
“ยุทธบอกเองว่าอยากไปเที่ยว ตอนนี้ไอ้ภูกับไอ้น้องคงพาเที่ยวอยู่ แยมกลับไปก็อยู่คนเดียว จะอยู่ได้ยังไง พี่เป็นห่วง” ชายหนุ่มบอก โดยเฉพาะท่อนท้ายนั้นเขาเน้นเสียงจริงจังจนคนฟังหัวใจแกว่ง
“ก็…พี่เสืออยู่เป็นเพื่อนได้มั้ยครับ…”
“หือ?! ว่าไงนะ?” สหรัฐหันขวับมามองทันที และนั่นทำให้ญาณธรรู้สึกตัวว่าเขาพูดอะไรออกไป ร่างโปร่งได้แต่ก้มหน้านิ่งเงียบอย่างอึดอัด
ความเงียบลอยเคว้งในรถอยู่ชั่วอึดใจหนึ่ง ก่อนที่สหรัฐจะเอ่ยปากเปลี่ยนเรื่อง
“อ่า…แยม…แยมทำข้าวต้มเป็นมั้ย?” ร่างสูงเริ่มเดานิสัยของอีกฝ่ายออก ตอนนี้ญาณธรคงอายมากถึงมากที่สุด และเขาก็ไม่ควรทำให้อายมากไปกว่านี้
“เป็น…เป็นครับ…”
“แล้วที่บ้านแยม…เอ่อ…มีของทำข้าวต้มมั้ย พี่หิวนิดหน่อย ขอแวะไปกินข้าวต้มบ้านแยมได้รึเปล่า?” น่าจะเป็นทางออกที่ดีที่สุด ที่สหรัฐจะเสนอตัวเองและทำเป็นไม่ได้ยินคำเชิญชวนของญาณธรไปเสีย
“ก็…ถ้าเป็นข้าวต้มหมูสับ…”
“ข้าวต้มอะไรก็ได้ ขอให้พี่ได้กินกับแยมก็พอ…”
…………………………
กลิ่นข้าวต้มหอมฉุยทำเอาคนที่อ้างเรื่องหิวแต่ไม่หิวจริง ชักจะหิวขึ้นมาเสียแล้ว ชายหนุ่มชะเง้อตัวมองเข้าไปในห้องครัว เห็นญาณธรกำลังวุ่นวายอยู่หน้าครัวแล้วชักอยากจะลุกขึ้นไปยืนกอดเอวเอาคางเกยไหล่แอบดมกลิ่นยาสระผมเล่นๆ
…แต่…ไม่ได้ๆ!! เดี๋ยวแยมจะกลัว…รักแยมต้องค่อยๆตอดเล็กตอดน้อย ทำอะไรกระโตกระตากเดี๋ยวแยมเขิน…
“ยิ้มอะไรครับ?” ญาณธรเอ่ยปากทักเมื่อเห็นร่างสูงนั่งยิ้มกริ่มอยู่คนเดียว เขาวางถ้วยข้าวต้มร้อนๆลงกับโต๊ะ
“ยิ้มมีความสุข…อ้าว แยมไม่ทานด้วยกันเหรอ”
“ไม่ล่ะครับ พี่เสือทานเถอะ แล้วนี่โทร.บอกคุณป้าภัสรึยังครับว่าอยู่บ้านผม”
“แม่พี่รู้อยู่แล้วว่าออกมาอย่างงี้ กลับอีกทีก็เที่ยงคืนตีหนึ่ง…”
“แล้วคุณป้าท่านอยู่บ้านคนเดียวหรือครับ”
“พี่ชายพี่ก็อยู่ เมียเขาอีก ลูกเขาอีก ไม่เหงาหรอก”
“อ้อ…พี่สิงห์…” คำเรียกขานอย่างรู้จักมักจี่ทำเอาสหรัฐที่กำลังตักข้าวต้มต้องเงยหน้ามองคนที่นั่งลงบนเก้าอี้อีกตัวเพื่อปอกแอปเปิ้ล
“แยมรู้จักพี่สิงห์ด้วยเหรอ”
“รู้จักครับ พี่สิงห์เคยพาคุณป้าภัสมาวัด 2-3 ครั้ง” สหรัฐแอบเซ็งเล็กน้อยที่พี่ชายได้มาเจอญาณธรก่อน นี่ต้องโทษไอ้เพื่อนสองตัวนั่นแท้ๆที่มันชอบชวนเขาไปเที่ยวกลางคืน ทำให้แม่ไม่เรียกใช้บริการให้เขาพาไปส่งวัดตอนเช้า ดูซิ! กว่าจะได้มาเจอแยมก็อายุจะ 30 อยู่แล้ว แล้วกว่าจะได้อยู่ด้วยกันล่ะ กว่าจะได้ร่วมเตียงกัน โฮย!...นี่สหรัฐไม่ต้องรอจนอายุ 40 รึไงวะ!!...
“พี่เสือ…เป็นอะไรไปครับ”
“เซ็งน่ะสิ…กว่าพี่จะได้มาเจอแยมก็อายุจะ 30 อยู่แล้ว กว่าแยมจะรักพี่อีก กว่าแยมจะยอมมาอยู่กับพี่อีก นี่ถ้าคนเรามีอายุสัก 200 ปีก็น่าจะดีหรอก นี่อะไร…อายุเฉลี่ยแค่ 70-80 เอง คิดๆดูแล้ว พี่จะได้อยู่กับแยมแค่ 40-50 ปีเท่านั้นเองนะ…” สหรัฐบ่นหงุงหงิงคิดเลขเสร็จสรรพ ในขณะที่คนฟังได้แต่มองคนพูดด้วยหัวใจที่บีบรัดหนักหน่วง
…เขาเคยคิดว่าสหรัฐคงคิดกับเขาเล่นๆ ผู้ชายกับผู้ชายด้วยกัน จะไม่จริงใจต่อกันก็ได้ หากจะเข้ามาเพราะหวังในเรื่องบางเรื่อง…แต่นี่…ประโยคเมื่อกี๊นี้…ทำไมญาณธรถึงรู้สึกว่ามันเต็มไปด้วยความมั่นคงและหนักแน่นมากขนาดนั้นก็ไม่รู้…
“พี่เสือ…อยากอยู่กับผมนานขนาดนั้นเลยเหรอครับ” สหรัฐเงยหน้ามองคนถาม
“อยากสิ…พี่อยากอยู่กับแยมทั้งวัน อยากอยู่กับแยมทุกวัน ไม่ว่าแยมจะนั่งเงียบๆ หรือว่าแยมจะถามนั่นถามนี่ พี่ก็ชอบ…พี่ชอบทุกอย่างที่แยมเป็น อย่างเมื่อกี๊พี่นั่งดูแยมทำกับข้าว พี่ยังมีความสุขเลยรู้มั้ย ก่อนหน้านี้พี่ไม่เคยเป็นแบบนี้เลย แฟนพี่ก็เคยมี แต่…ไม่เคยอยู่กับใครแล้วรู้สึกสบายแบบนี้มาก่อน…แยมเป็นคนแรก…เป็นคนแรกสำหรับพี่”
ดวงตาคมทอดมองแน่นิ่งและอัดแน่นไปด้วยความรู้สึกมากมายจนญาณธรไม่กล้าหลบสายตา
“…แยม…พี่ไม่อยากบีบคั้นแยม ไม่อยากเร่งรัดแยม แต่พี่ก็อยากรู้ว่าเวลาแยมอยู่กับพี่ ไปเที่ยวกับพี่ หรือแม้แต่นั่งรถกับพี่…แยมมีความสุขมั้ย อย่าโกหกกันเลยนะแยม บอกพี่ตามความจริง ถ้าแยมอยู่กับพี่แล้วไม่มีความสุข พี่จะได้ปรับปรุงตัว แต่ถ้าแยมอยู่กับพี่แล้วมีความสุข พี่จะได้มีกำลังใจพยายามต่อไป”
ความเงียบเข้าครอบงำอีกครั้ง เมื่อญาณธรยังนั่งนิ่งและไม่มีคำตอบให้ เขามองเข้าไปในดวงตาคมที่ทอดมองเขาอยู่
…ถ้าผู้ชายคนนี้จะเข้ามาหลอกเขา ก็คงเป็นการหลอกที่แนบเนียนมากที่สุด ญาณธรรู้ดีว่าตัวเองออกจะซื่อและเซ่อในบางครั้ง แต่…ครั้งนี้เขาคิดว่าเขาเข้าใจผู้ชายคนนี้…ผู้ชายที่ขอให้เขาเรียกว่า ‘พี่เสือ’
“ผม…มีความสุขครับ…” สหรัฐยิ้มกว้างในวินาทีนั้น แล้วกลายเป็นเขินในวินาทีต่อมาจนต้องก้มหน้าตักข้าวต้มหมูสับเข้าปาก
“งั้น…งั้น…งั้นคืนนี้แยมให้พี่ค้างที่นี่ได้มั้ย…”
“หา?!” จากบรรยากาศหวานฉ่ำๆกลายเป็นบรรยากาศของความตกใจ เมื่อญาณธรตาโตทันทีที่ได้ยินคำถาม
“ไม่ ไม่…พี่ไม่ได้จะอะไรนะ…แต่ว่า…แต่ว่าไม่รู้คืนนี้ยุทธจะกลับกี่โมง พี่เป็นห่วงไม่อยากให้แยมอยู่คนเดียว เนี่ย…พี่…พี่นอนที่โซฟาก็ได้” สหรัฐหาที่นอนให้ตัวเองแบบที่ห่างไกลจากห้องนอนของญาณธรอย่างมาก ใจหนึ่งก็เพราะกลัวว่าร่างโปร่งจะหวั่นใจกับการรุกคืบของเขา ส่วนอีกใจก็เพราะกลัวตัวเอง…
ญาณธรพยายามบังคับมือไม้ไม่ให้สั่นเกินกว่าเหตุ ก่อนจะหยิบแอปเปิ้ลขึ้นมาปอกต่อ แล้วยอมเอ่ยปากด้วยใบหน้าที่แดงจัด
“พี่เสือ…นอนที่ห้องผมก็ได้ครับ…”
………………………………..
ห้องของแยม…เตียงของแยม…
สหรัฐมองไปที่เตียงเดี่ยวแล้วได้แต่กลืนน้ำลายเอื้อก ก่อนจะรีบตาตกลงมองฟูกที่ปูอยู่บนพื้นข้างเตียง
“พี่เสือนอนบนเตียงเถอะครับ เดี๋ยวผมนอนข้างล่างเอง” ข้างล่างที่ญาณธรว่า คือฟูกที่ปูอยู่บนพื้นพร้อมหมอนหนึ่งใบและผ้าห่มหนึ่งผืน
“ไม่ได้ แยมขึ้นไปนอนบนเตียงแหละ นอนบนฟูกมันแข็งเดี๋ยวเมื่อย”
ชายหนุ่มอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าเรียบร้อยแล้ว โดยใช้ผ้าเช็ดตัวของที่บ้านนี้และเสื้อผ้าของ ‘ไอ้ยุทธ’ นี่เป็นเหตุผลหนึ่งที่สหรัฐคิดจะลดความอ้วน เขาอยากใช้เสื้อผ้าของแยมมากกว่าของน้องชายแยม แต่คิดว่าถึงตัวเองจะลดความอ้วนแล้ว ก็อาจจะยังใส่กางเกงยางยืดของญาณธรไม่ได้อยู่ดี ก็รายนั้นเอวเล็กนิดเดียว ถึงจะไม่ใช่เอวแบบผู้หญิง แต่ถ้าวัดกันระหว่างผู้ชายตัวใหญ่อย่างเขา กับผู้ชายไซส์มาตรฐานที่ติดไปทางเล็กของญาณธรแล้ว สหรัฐคิดว่าเหมือนไซส์ของพ่อกับลูก
“ไปๆ อย่าเถียงพี่ ไปนอนได้แล้ว นี่จะตีหนึ่งแล้ว…” เขาดันญาณธรไปที่เตียง ก่อนที่ตัวเองจะไปประจำที่สวิตซ์ไฟ รอจนเจ้าของห้องล้มตัวลงนอนห่มผ้าเรียบร้อยแล้ว เขาจึงปิดไฟก่อนจะเดินมาทิ้งตัวลงนอนบนฟูกบ้าง
ภายในห้องนั้นมืดสลัวเพราะแสงไฟจากข้างนอกที่ลอดผ่านหน้าต่างและผ้าม่านเข้ามา สหรัฐยังคงนอนหงายลืมตาในความมืด
…เขายังไม่อยากรีบหลับเลย อยากนอนรับรู้ว่าตัวเองได้มาค้างที่ห้องของแยมไปนานๆ เพราะไม่รู้เมื่อไหร่ที่เขาจะได้ขยับขึ้นไปนอนร่วมเตียงกับแยม ได้นอนกอดแยม หรือแม้แต่ได้…
“พี่เสือ…” เสียงของญาณธรดังในความมืด ทำเอาคนกำลังคิดเรื่องลามกต้องหยุดสติทั้งมวลหันมาสนใจคนบนเตียงแทน
“หือ?”
“พรุ่งนี้…ใส่บาตรกันมั้ยครับ ปกติตอนหกโมงครึ่งพระจะผ่านหน้าบ้านพอดี…”
สหรัฐยันตัวลุกขึ้นนั่งหันมองคนที่นอนตะแครงอยู่บนเตียง
“ทำไมอยู่ดีๆถึงชวนพี่ล่ะ?”
“ก็…พี่เสือบอกว่าจะได้อยู่ด้วยกันอย่างน้อยแค่ 40-50 ปีเท่านั้นเอง…ที่บ้านผมเชื่อเรื่องทำบุญร่วมกัน เราจะได้เจอกันอีก เพราะฉะนั้น…” ญาณธรพูดต่อไม่จบเพราะคนฟังก้มลงจูบเบาๆบนริมฝีปาก
“แยมก็อยากอยู่กับพี่นานๆใช่มั้ย” เขาถามกระซิบข้างแก้ม ดวงตาจับจ้องกันและกันอย่างชิดใกล้ ลมหายใจเป่ารดกันเบาๆจนรับรู้ถึงอุ่นไอท่ามกลางความเย็นของเครื่องปรับอากาศ สหรัฐบอกตัวเองว่าเขาไม่หนาวเลยแม้แต่น้อย แม้จะไม่ได้ห่มผ้า
“ถ้าตอบแล้วพี่เสือจะ…จูบผมอีกรึเปล่าครับ”
“ไม่อยากให้พี่จูบหรือ?”
“วันนี้…สองครั้งแล้ว” ชายหนุ่มหัวเราะเบาๆกับการนับจูบ
“เพิ่งรู้ว่าแยมมีโควตาด้วย งั้นไม่จูบแล้วก็ได้ แต่พรุ่งนี้ต้องให้พี่จูบอีก 2 ทีนะ”
ชายหนุ่มโมเมเอาดื้อๆว่าหลังจากนี้เขาต้องได้จูบแยมทุกวัน วันละ 2 ครั้ง แล้วพอเป็นแฟนค่อยขอจูบเพิ่มเป็นวันละ 4 ครั้ง และพอแยมยอมตกลงใจย้ายมาอยู่ด้วยกัน…ทีนี้ล่ะ!! สหรัฐยืนยันว่าเขาจะขอ 1 วันในสัปดาห์เป็นวันจูบแห่งชาติ! จะจูบแม่งทั้งวันเลย!!
“…พรุ่งนี้ตื่นสักตีห้าครึ่งดีมั้ย เดี๋ยวพี่ช่วยทำของใส่บาตร พอใส่บาตรเสร็จแล้วไปหาวัดทำบุญกัน…” ถ้าทำบุญร่วมกันแล้วจะได้เจอกันชาติหน้า งั้นเขาคงต้องทำบุญร่วมกับแยมทุกวันซะแล้ว จะได้เจอกันมันทุกชาติไป!
“แต่คงต้องไปตลาด เพราะว่าไม่มีของสดเลยครับ”
“งั้นตีห้านะ เราไปตลาดด้วยกัน” ญาณธรพยักหน้ารับ พวกเขานิ่งในท่านั้นเนิ่นนาน สหรัฐนั่งบนพื้นมองคนที่นอนตะแครงหันมาทางเขา ชายหนุ่มไม่รู้ว่าจะด้วยแสงจันทร์ที่ส่องลอดเข้ามา หรือเพราะบรรยากาศยามค่ำคืนที่ทำให้ชายหนุ่มรู้สึกว่าอยากหยุดเวลาเอาไว้แบบนี้
“แยม…พี่ขอจูบแยมอีกครั้งได้มั้ย…”
“…ครับ…”
คำตอบรับอันแผ่วเบานั้น ทิ้งช่วงเวลาเอาไว้อึดใจหนึ่ง สัมผัสแผ่วหวานจึงประทับลงมาบนริมฝีปากของเขา ร่างโปร่งหลับตาลงแล้วปล่อยใจไปกับความอ่อนโยนที่จูบซับไปตามเรียวปาก หัวใจเต้นอย่างเชื่องช้าจนแทบไม่ได้ยินเสียง ทุกสิ่งรอบตัวนิ่งสงบเป็นใจกับความอ่อนหวานที่ร่างสูงมีให้ สหรัฐกดน้ำหนักมากขึ้นอีกนิด ดูดดึงที่ริมฝีปากล่างเบาๆแล้วเลียด้วยปลายลิ้นก่อนจะยอมผละออกมา
ชายหนุ่มยิ้มบางให้กับคนที่เพิ่งลืมตาขึ้นมองเขา
“ราตรีสวัสดิ์ แยมของพี่…”
…………………….
อากาศยามเช้าสดใสและปลอดโปร่ง สหรัฐและญาณธรออกจากบ้านไปตลาดและกลับมาทำกับข้าวง่ายๆสำหรับใส่บาตรด้วยกัน จากนั้นจึงอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าออกไปใส่บาตรที่หน้าบ้าน
ชายหนุ่มผู้มีชีวิตผูกอยู่กับการเที่ยวกลางคืนพอลองได้มาลิ้มรสชาติการตื่นเช้าใส่บาตรกับญาณธรแล้ว สหรัฐบอกได้เต็มปากว่าเขายินดีไม่เที่ยวกลางคืนตลอดชีวิตเพียงเพื่อจะได้ใส่บาตรกับญาณธรทุกเช้าไป
“อากาศตอนเช้าดีจริงๆนะแยม”
พระให้พรเรียบร้อยแล้ว และเบี่ยงปลายเท้าเดินออกจากหน้าบ้านไป ชายหนุ่มจึงลุกขึ้นยืนพลางหันมาชวนคุย
ญาณธรยิ้มบาง ยังไม่ทันตอบใดๆเสียงหนึ่งก็ดังขึ้น
“แยม…”
คุณยายโสภากลับจากการไปสวดมนต์ข้ามคืนที่วัดพอดี หลานชายคนโตหันไปมองตามเสียงแล้วจึงรีบเดินเข้าไปช่วยถือข้าวของ
“ยายจะกลับ ทำไมไม่โทร.บอกแยมล่ะครับ เดี๋ยวแยมไปรับ” หญิงชราหันมายิ้มพลางส่ายหน้าเป็นเชิงไม่เป็นไร ก่อนจะหันมาทางสหรัฐที่ยืนอยู่ ชายหนุ่มยกมือไหว้
“…มาแต่เช้าเชียวนะพ่อเสือ เข้ามาข้างในก่อนสิ…”
คุณยายเอ่ยปาก ก่อนจะเดินนำเข้าบ้านแต่ร่างสูงไม่ยอมขยับขาตาม จนหญิงชราต้องหันกลับมามอง
“มีอะไรรึเปล่าพ่อเสือ…”
“…ผมไม่ได้มาแต่เช้าครับคุณยาย…”
ญาณธรเกร็งตัวเฮือก เขามองคนพูดด้วยสายตาตื่นตระหนก เพราะไม่คิดว่าสหรัฐจะบอกความจริงๆ ทั้งๆที่จะเลี่ยงไม่พูดไปเสียก็ได้
“…ขอโทษครับคุณยาย แต่ผมค้างที่นี่ตั้งแต่เมื่อคืน…กับแยมสองคน”
ติดตามตอนต่อไปเน้อออออ (พุธหน้านะคะ)
กลับมาปวดแขนอีกแล้วอ่า T.T เป็นอะไรไม่รู้ รู้แต่ว่ามันไม่หายขาด
ขอบคุณคนอ่าน คนเม้นท์ และพื้นที่บอร์ดมากๆเลยนะคะ ^.^
วันนี้เม้าส์เยอะไม่ได้อ่ะ มันเริ่มกลับมาปวดแขนอีกแล้วววววว
-
จิ้มมม ไว้ก่อนน
.....
กรี๊ดดดด พี่เสือทำตัวน่ารักก็เป็นนะเนี่ยย
อดเปรี้ยวไว้กินหนาวเนอะ แต่ขนาดเปรี้ยวอยู่ยังขนาดนี้ ถ้าตอนหวานแยมคงไม่เหลือ :o8:
-
สรุปว่าวันนี้สหรัฐแรดเป็นพิเศษเพราะเดทกับมหามิตรสุดๆ!!
พี่เสือแกประชดในใจได้ฮามาก เราเกือบตกเก้าอี้ :laugh:
แหม ตอนนี้คืบหน้านะเนี่ย พี่เสือ
น้องแยมแลดูมีใจไปกว่าแปดสิบเปอร์เซนต์
เหลือแค่........คุณยาย กับยุทธนี่แหละ
-
สงสารน้องแยมที่มาเจอกับคนแบบนี้
น้องยุทธก้ดีที่เป็นห่วงพี่แต่มาเจอกับไอ้พวกนี้ซะก่อน จะหาความจริงซะหน่อยพวกมันดันมารู้ตัวซะก่อน :seng2ped:
-
พี่เสือ หนูชอบพี่
พี่ช่างเท่ห์บาดใจหนูซะจริง :o8:
-
คุณพี่เสือขาาาาาาาาาาาาาาาาาา
คุณพี่รุกหนักหน่วงแบบได้ประสิทธิภาพด้วย
:-[
แยมเป็นคนดี อย่าได้ทำให้แยมเสียใจล่ะคะคุณพี่
-
พี่เสือก้าวหน้าแบบเขย่งก้าวกระโดดเลยตอนนี้ :mc4:
-
เค้าจูบกันแล้ว ตอนต่อไปต้องพัฒนานะพี่เสือ :-[
-
พี่เสือชั่วโมงบินสูงจนน่ากลัวจริง ๆ ตอแหลได้โล่ห์ะด้วย
ถ้าไม่จริงจังจริงใจกับแยมจริง ๆ ล่ะก็ แย่แน่ ๆ
แต่ชอบพี่เสืออ่ะ คิดแต่ละอย่าง พับผ่าสิ คิดได้ยังงัย
-
กระทืบไลค์ให้เสือแรงๆ
ถูกใจเจ๊จริงๆ 55+ o13
-
พี่เสือวางแผนอะไรไว้หรือเปล่า
ไม่น่าไว้ใจเลย :serius2:
-
ค้างงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงง !
คุณยาย ยอมรับพี่เสือเถอะ รุกขนาดนี้แล้ว
พี่เสือกับแยม น่ารักมากก อ๊ายยจูบกันแล้ว :-[
ยุทธหายไปไหนละเนี่ย 555 ไม่ใช่โดนสองคนนั่นทำมิดีมิร้ายนะ
รออ่านตอนต่อไปค่ะ
-
คนเราเปลี่ยนนิสัยไม่ได้
แต่พยายามเปลี่ยนพฤติกรรมได้เพื่อคนที่รัก
น่านับถือแฮะ
ดูแล้วแอบคิดว่า การหลงรักคนดีๆ แล้วพยายามเป็นคนที่ดีขึ้นเพื่อเค้า นี่น่านับถือจัง
นายแน่มากเลยเสือ
-
นายเสือใจร้อน :laugh:
-
กรี๊ดดด!!!!
ช่างกล้าอ่ะพี่เสือ...แต่ยุทธจะเป็นตายร้ายดียังไงบ้างเนี่ย จนเช้าแล้วก็ยังไม่ถึงบ้าน
ท่าทางจะ "เที่ยว" หนักนะ :z1:
-
:-[ พี่เสือได้ใจมาก อร้ายยยยยยย ชอบ >.<
ว่าแต่น้องยุทธเป็นไรมากป่าวนั่น คงไม่โดนแกล้งไรมากนะฮ่าๆ
-
ภาษาเรียบง่ายแต่ก็บรรยายได้เห็นภาพดีค่ะ
ไม่หวือหวา แต่ก็หวานแล้วก็รู้สึกอบอุ่น ปลอดภัย(เพราะโดยนิสัย เดิมๆนายเสือเป็น "เสือ" แต่เวลาอยู่กับแยมแล้วดูเป็นคนดีมากอ่ะ)
น่ารักดีค่ะ :pig4: :L2:
-
:L2:
-
พี่เสือรุกคืบ ( เกือบจะรุกฆาตแล้ว )
อ่านตอนนี้แล้ว ทุกสิ่งทุกอย่างที่พี่เสือทำ มัน...อ๊าย ไม่ไหวจะเคลียร์ !!!
ยิ่งช่วงที่บอกว่า พี่ไม่ใช่คนดีนัก แต่รักหมดใจเนี่ย ( ประมาณนี้ )
ดิฉันแทบจะตกอยู่ในอาการเดียวกับน้องแยมเลยอ่ะค่ะ (อาการใจหวิว เคลิ้มไปกับพี่เสือ :o8: )
ผู้ชายอะไร ทำเอาใจละลาย ~
-
อ่านแล้วไหลลื่นดีค่ะ อ่านไปยิ้มไป น่าร๊ากอ่ะ ไม่รู้จะเม้นอะไรเพราะมันน่ารักมากๆ ตอนนี้ยังยิ้มไม่หุบเลยเ่นี่ย ^o^
-
พี่เสือจะเปิดตัวกะคุณยายแล้ว..รึเปล่า??
ยังไงก็เป็นกำลังใจให้พี่เสือนะฮ๊าฟฟฟฟฟฟฟ o18
-
พี่เสือคงจะยอมถอดเขี้ยวเล็บทิ้งเพราะน้องแยมคนดีที่น่ารัก :-[
-
เอาใจช่วยให้พี่เสื่อผ่านด่านคุณยายไปได้จ้ะ
ชอบคู่นี้มากๆเลย น่ารักที่ซู๊ดดดดดดดดดด
-
หวังว่าพี่เสือจะรักแยมจริงๆไม่ใช่แค่หลงชั่วครู่ชั่วยาม แค่สนุกๆนะ สงสารแยมตายเลย
-
เสือ อันนี้เรียกตอดเล็กตอดน้อยเหรอ -0- ร้ายนะๆ
น้องแยมเถียงบ้างซิลุก ปล่อยเค้าตอดฯ พี่หวง -00-
ฮิฮิ ตอนท้ายมาทำให้ค้างคานะค่ะ พี่เสือพูดอะไรออกไป~
-
คุณ ยายจะดราม่ามั้ยคะเนี้ย
กรี๊ดๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
-
อ่านแล้วแอบงงตอนแรกๆ นิดนึงครับ
ว่าพระเอกบวชแล้ว ทำไมตักบาตรไม่เป็นอ่ะ บวชยังไงนิ สงสัย
แล้วหลายๆ อย่างที่ทำให้วัด เอิ่ม :really2: :really2:
พระตักบาตรไม่เป็นแหะๆ เลยรู้สึกแปลกๆ ครับ ^^
แต่อ่านเรื่องนี้แล้วสนุกมากนะ ชอบพี่เสือกับน้องแยมมาก คุคุ
โดยเฉพาะคุณแม่อ่ะชอบมาก อย่าดึงเค้าลงมาตกต่ำ 555+ จะมีแม่ซักกี่คนนะที่ด่าลูกชายได้ขนาดนี้ อ่านแล้วขำกลิ้งเลย
-
หวายยยย ตายแล้วพี่เสืออ่ะ ทำไรลงไป เดี๋ยวคุณยายก็ไม่ให้มาอีกหรอก
จูบซะปากเจ่อเลย 555
-
แยมก้อหน้าเป็นห่วง แต่ยุทธหน้าเป็นห่วงกว่า :-[
-
เรื่องน่ารักจังเลย อ่านแล้วถูกใจ :m1:
-
อ่านแล้วแอบงงตอนแรกๆ นิดนึงครับ
ว่าพระเอกบวชแล้ว ทำไมตักบาตรไม่เป็นอ่ะ บวชยังไงนิ สงสัย
แล้วหลายๆ อย่างที่ทำให้วัด เอิ่ม :really2: :really2:
พระตักบาตรไม่เป็นแหะๆ เลยรู้สึกแปลกๆ ครับ ^^
เข้าใจว่าพี่เสือทำเป็น แต่ไม่อยากทำมากกว่า
อ่านตอนแรกจะเห็นว่าพี่เสือแสดงสีหน้าให้แม่และแยมรู้มากมายว่าไม่อยากเข้าวัดมาทำบุญ
ไม่รู้ว่าพี่เข้าใจถูกหรือเปล่านะ แต่อ่านแล้วเข้าใจแบบนี้แหละค่ะ
-
เป็นกำลังใจให้ครับ
-
มานอนรอพี่เสือกะน้องแยมจ้า >o<
-
พี่เสื่อเนี่ยความพยายามสูงจริงๆ :กอด1:
-
พึ่งเห็นเรื่องนี้ แค่เห็นชื่อว่าเป็นของใครก็รีบวิ่งเข้ามาอ่านเลย
ประทับใจตั้งแต่เรื่องของน้องถ้วยฟูแล้วจ้า มาเรื่องนี้ก็น่ารักอีกแล้ว
ตอนที่1 ช่างยาวสะใจจริงๆยาวทุกตอนก็ได้นะค่ะ ชอบ อ่านไปเขินไปแทนน้องแยม พี่เสือ ผู้ชายคนนี้น่ากลัวเหมือนชื่อจริงๆ รักเร็ว รุกเร็ว นายเอกของเราตั้งตัวไม่ทันเลยทีเดียว.... อ่านแล้วนึกถึงรุ่นย่ารุ่นยาย พบรักกันในวัด จีบกัน น่ารักดี
ตอน2 ตกใจมากเลย นึกว่าพี่เสือจะมีคู่แข่งเสียแล้ว ต้องขอบคุณนายน้องนะเนี่ย (ว่าแต่ภูกับน้องนี่ เป็นไรกันอ่า- -?) ทายว่าแผนนี้ต้องเป็นฝีมือคุณนายแม่ ยุคุณยายให้ร่วมมือด้วยแหง เชื่อไม่ทิ้งแถว เจ้าเล่ห์ทั้งแม่ทั้งลูก หมั่นไส้อิพี่เสืออ่า เนียนได้ตลอด
ตอน3 อรั๊งง อ่านไปเขินไป น้องแยมน่ารักมากกก เป็นห่วงชะตะกรรมน้องยุทธ ป่านนี้จะเป็นไงบ้างหนอ ,น้องกับภูเนี่ยมันยังไงยังไงอยู่น๊า แอบกิ๊กกันแหง๋มๆ .....แล้วพ่อเสือบอกความจริงไปหยั่งงั้น คุณยายจะทำยังไงหนอ ให้เสือยกขันหมากมาขอเลยดีมั้ยคุณยาย
พี่คนเขียนก็หายปวดหายเมื่อยไวไวนะค๊า ขอบคุณที่เอาเรื่องน่ารักๆมาลงให้อ่านกันคะ......
-
น่ารักมากๆค่ะ เนื้อเรื่องสบายๆ อ่านแล้วยิ้มกับความน่ารักของแยมได้เรื่อยๆๆ
โดนพี่เสือเนียนใส่ตลอด เดี๋ยวโอบ เดี๋ยวหอมแก้ม หลังๆๆนี่เริ่มรุกหนัก :-[
แล้วตอนหน้าคุณยายจะว่ายังงัยน้า หรือคุณยายรู้อยู่แล้ว
+1 ให้ไรเตอร์ กับแยม :L2:
-
พี่เสือ
กะล่อนแบบพี่เสือนี่แหละที่ชอบ 5555
-
ขอเป็นแฟนเรื่องนี้อีกคนนะคะ อ่านตั้งต่ตอนแรกเลย :-[
ชอบมากๆเลย น้องแยมน่ารักไม่ไหวแล้วววว :o8: :o8: :o8:
พี่เสือก็ยิ่งรุกหนัก โอยยย คุยยยจะว่าไงบ้างเนี่ย :serius2:
รอตอนต่อไปค่ะ :กอด1:
-
กริ๊ดพี่เสือกับน้องแยมน่ารักอ่ะ
ไม่ไหวววว ๆ พี่เสือแมนโคตรรรรรร
ชอบมากกกก พี่เสือเท่ห์รองจากพี่ธันวาของน้องฟูจริง ๆ
-
ชอบพี่เสือกับแยมจัง
อิอิ ขอให้ถึงวันจูบแห่งชาติเร็วๆนะคะ จะรอ ^^
-
พี่เสือน่ารักจริงๆ น้องแยมเริ่มใจอ่อนให้พี่เสือแล้วด้วย :impress2:
แต่พี่เสือไปบอกคุณยายแบบนั้น คุณยายจะว่ายังไงละเนี่ย
ขอให้คุณยายเห็นใจพี่เสือด้วยเถอะ
-
o18พี่เสือนี่เจ้าเล่ห์ตลอด
ส่วนแยมก็น่ารัก :-[
-
:-[
-
แยมตามพี่เสือไปเที่ยว (http://i273.photobucket.com/albums/jj225/tangtang_jar/anigif.gif)เกือบๆ ไปแล้วไหมหล่ะพี่เสือ ถ้าเพื่อนไม่มาบอกอะไรจะเกิดขึ้นบ้าง ไม่อยากจะคิด
น้องยุทธเป็นไงบ้าง เที่ยวแจ้งเลยใช่ป่าว ทิ้งพี่ชายน่ารักๆ ไว้กับพี่เสือทั้งคืน(http://i273.photobucket.com/albums/jj225/tangtang_jar/Emoticon_012_cow.gif)
โอกาสทองของพี่เสือ พอน้องแยมให้จุ๊บจะจุ๊บแยมทั้งวันเลยหรอ (http://i273.photobucket.com/albums/jj225/tangtang_jar/thmimio-27.gif)ปากเปื่อยพอดีเลยนะ
แต่แอบหวั่นใจกับคุณยายจังเลย (http://i273.photobucket.com/albums/jj225/tangtang_jar/87f2bc6c.gif)ท่านจะไม่ว่าอะไรใช่ไหม
-
พี่เสือน่ารักมากเลย
-
อ่านเพลินไปเลยครับ รู้ตัวอีกที หน้าสุดท้ายซะแล้ว
เป็นกำลังใจให้ไรเตอร์ ครับ :L2:
รอตอนต่อไปอยู่นะครับ ลุ้นคุณยายจะว่าอะไรไม๊
-
:o8:
น่ารักดี...แต่ก็ยังไม่ค่อยอยากจะไว้ใจตาเสือเล๊ยยย o18
-
ตำนานรักดอก…ไม้
By : Dezair
…………………………
ตอน ตำนานรักดอกบัว 4
ญาณธรอึดอัด ไม่กล้าแม้แต่จะขยับตัว เขานั่งนึกว่าตั้งแต่จำความได้ ตัวเองเคยทำให้คุณยายเสียใจเรื่องอะไรบ้างไหม?...ไม่มี…เขาเป็นเด็กดี มุมานะตั้งใจเรียน สอบเข้ามหาวิทยาลัย และเรียนจบออกมาแบบที่คุณยายผู้เลี้ยงดูเขาแทนพ่อและแม่มีแต่ความสบายใจ…ทว่า…วันนี้…วันนี้ญาณธรรู้ดีว่าคุณยายในวัยเกือบจะ 80 กำลังทุกข์ตรมในใจ
“ยายครับ…”
“แยม…ยายถามหน่อยได้มั้ย แยมรักพ่อเสือรึเปล่า” ญาณธรเหลือบมองชายหนุ่มที่ยังนั่งอยู่ในบ้านด้วย
“…มองใจตัวเองให้แน่นอนนะแยม ถ้ารักเขา แยมก็บอก ถ้าไม่รักเขา ก็บอก…เขาจะได้ไม่เสียเวลากับเรา” ร่างโปร่งเงยหน้ามองหญิงชรา ฝ่ามือที่กอบกุมมือเหี่ยวย่นบีบกระชับอย่างอัดอั้น
“ยายแก่แล้วนะแยม…อยู่อีกไม่นานก็ต้องไป แต่แยมยังเด็ก…แยมต้องอยู่ต่อไป แยมจะตอบเอาใจยายแล้วทิ้งใจแยมไม่ได้ ถ้ายายต้องไปจากโลกนี้ทั้งๆที่หลานของยายเจ็บปวดกับการตัดสินใจของยาย ยายคงไปพบหน้าพ่อแม่ของแยมไม่ได้หรอก…”
คุณยายโสภาไม่ได้รับรู้เรื่องนี้ในวันนี้ ประสบการณ์และการผ่านโลกมามากทำให้พอจะมองเห็นท่าทีแปลกประหลาดของชายหนุ่มผู้ที่ชื่อสหรัฐ และเมื่อลองถามกับคุณภัสสร ก็ถึงได้รู้ความจริงว่าชายหนุ่มผู้นี้สนใจในตัวหลานชายของหล่อนจริงๆ
“พ่อเสือ…ได้ยินที่ยายพูดนะ ว่ายายจะไม่ยอมไปจากโลกนี้และไปพบหน้าพ่อแม่ของแยมโดยที่ทิ้งแยมเอาไว้แบบไม่มีความสุข การตัดสินใจครั้งนี้ ยายยกให้เป็นหน้าที่ของแยม ยายจะไม่เข้าไปยุ่งเกี่ยวด้วยหรอก พ่อเสือสบายใจเรื่องยายนะ…” สหรัฐรีบยกมือไหว้ที่หญิงชราไม่มีอคติต่อเขาซึ่งเป็นผู้ชาย
“ขอบคุณครับ คุณยาย” คุณยายโสภาหันมาทางหลานชายที่ยังนั่งขนาบข้าง
“แยม…เราจะตัดสินใจยังไง หือ?”
“แยมไม่รู้หรอกยาย…แยมไม่รู้ว่าตอนนี้ตัวเองรู้สึกแบบไหน”
“ถ้าอย่างนั้นก็ให้พ่อเสือเขาย้ายเข้ามาอยู่ด้วยกันดีมั้ยล่ะ” สหรัฐตาโตเป็นไข่ห่านทันทีที่คุณยายโสภาชี้ทางให้ ‘เสือ’ ตัวนี้ เขาอยากจะเข้าไปกราบงามๆบนตักคุณยายสัก 3 ทีที่ยกญาณธรให้แบบไม่ต้องสู่ขอ!!
“พ่อเสือสะดวกรึเปล่าจ้ะ เดี๋ยวยายจะลองถามคุณภัสดู ว่าถ้าพ่อเสือเข้ามาอยู่ที่นี่ คุณภัสจะสะดวกรึเปล่า?”
“สะดวกครับ! ทั้งผมทั้งแม่สะดวกมากๆเลยครับ! ว่าแต่คุณยายจะให้ผมย้ายเข้ามาอยู่เมื่อไหร่ดีครับ หรือจะให้ผมทำตามประเพณีก่อนก็ได้นะครับ ผมจะไปคุยกับแม่เอง” ในขณะที่ญาณธรยังอึ้งเพราะตามความคิดหญิงชราไม่ทัน สหรัฐกลับความคิดนำโด่งตีคู่ไปกับคุณยายเรียบร้อย
คุณยายโสภายังคงยิ้มบางอ่อนละมุนเช่นทุกที
“พ่อเสือจะย้ายมาก็ต้องรอยุทธกลับต่างจังหวัดไปก่อนล่ะจ้ะ แล้วนี่ตายุทธไปไหนล่ะแยม ยังนอนไม่ตื่นเหรอ?” คุณยายตอบเสร็จก็ลุกจากเก้าอี้มองขึ้นไปยังบันไดถามหาหลานชายคนเล็ก
“ต้องรอยุทธกลับต่างจังหวัด? เอ่อ…หมายความว่า…” สหรัฐเริ่มดึงสติกลับมาจากความดีใจ เมื่อคุณยายพูดจาไม่ชัดเจน
คุณยายโสภาหันกลับมามองชายหนุ่ม ก่อนจะยิ้ม
“ก็ถ้าพ่อเสือมาอยู่บ้านนี้ พ่อเสือก็ต้องนอนห้องของยุทธไงล่ะจ้ะ…พ่อเสือคงไม่คิดว่ายายจะให้พ่อเสือนอนห้องเดียวกับหลานชายสุดที่รักของยายใช่มั้ย แน่นอน…ยายไม่ปล่อยให้หลานชายของยายอยู่ห้องเดียวกับพ่อเสือหรอก โอกาสมีคืนเดียว…เมื่อคืนนี้ใช่มั้ย ที่พ่อเสือนอนห้องเดียวกับแยม นั่นแหละจ้ะ หมดโอกาสแล้ว…”
แล้วคุณยายก็หันมาเรียกญาณธรให้เข้าครัวไปด้วยกัน ร่างโปร่งเหลือบมองชายหนุ่มที่ยืนนิ่งเป็นเสาหินแล้วได้แต่หัวเราะเบาๆ เมื่อ ‘พี่เสือ’ ถูกคุณยายของเขาตลบหลังเสียอยู่หมัด
……………….
เสียงหัวเราะดังลั่นของคุณภัสสรบ่งบอกความสะใจปนสมใจอย่างเห็นได้ชัด แม้จะเป็นเวลาทานอาหารและควรจะรักษาไว้ซึ่งสมบัติผู้ดีมากแค่ไหนก็ตาม
“ภัสต้องขอโทษคุณยายด้วยนะคะ ที่เจ้าลูกชายคนนี้มันคิดอะไรไม่เจียมกะลาหัว และก็ต้องขอบคุณคุณยายมากๆ ที่จะให้ตาเสือมานอนที่นี่ในห้องของ…เอ…ของ…” คุณภัสสรหันไปถามบุตรชายคนเล็กที่ร่วมรับประทานอาหารมื้อกลางวันด้วยกันในบ้านของคุณยายโสภา
“ห้องของไอ้…เอ่อ… ‘น้องยุทธ’ …” ไม่ใช่ห้องของแยม! โธ่เว้ย!! รู้งี้เมื่อคืนเผด็จศึกซะก็ดีหรอก!! โอกาสพลาดแล้วพลาดเลยจริงๆ!!
“แล้วนี่ ยุทธจะกลับมากี่โมงหรือครับ พี่เสือ” แม้สหรัฐจะไม่หน้าบูดให้เห็น แต่ญาณธรก็พอจะเดาใจออกว่าชายหนุ่มออกจะเซ็งอยู่บ้าง เขาจึงถามไปยังเรื่องของน้องชายที่ไม่กลับบ้านตั้งแต่เมื่อคืน
“เย็นๆนั่นล่ะ ตอนนี้อยู่ที่ห้องไอ้ภู” สหรัฐลืมเรื่องน้องชายของญาณธรไปเลย จนกระทั่งมาคิดถึงมันอีกทีตอนที่คุณยายแทงข้างหลังยอมให้เขาอยู่ที่นี่แต่ให้นอนห้องไอ้เวรนั่น เขาก็เลยโทร.ไปถามความเป็นอยู่ของไอ้น้องชายที่พี่เขยอย่างเขาอยากลืม ปรากฏว่าไอ้น้องบอกว่ามันยังมีชีวิตอยู่แบบแฮงค์ๆ เนื่องจากเมื่อคืนถูกมอมเหล้าจนเมาเละ ตอนนี้หมดสภาพอยู่ห้องไอ้ภู
…ก็แค่หมดสภาพ นึกว่าจะกลับต่างจังหวัดไปแล้วซะอีก!!...
“…ไม่ต้องห่วงหรอก เดี๋ยวไอ้น้องให้คนของมันมาส่งให้ แยมทานกับเยอะๆสิ” ชายหนุ่มตอบแล้วหันมาสนใจเรื่องของคนข้างกายดีกว่า เขาตักไข่เจียวให้อีก…ช่างเป็นเด็กที่เลี้ยงง่ายอะไรแบบนี้! เมื่อกี้กินแต่ผัดผัก ทั้งๆที่ไข่เจียวก็อยู่ตรงหน้า…
“ขอบคุณครับ…”
“แฮ่ม!!” คุณภัสสรกระแอมไอจนลูกชายที่กำลังบริการญาณธรอยู่ต้องเงยหน้ามอง คนเป็นแม่เลยต้องส่งสายตาให้สหรัฐเกรงใจคุณยายที่นั่งร่วมโต๊ะบ้าง
“ไม่เป็นไรหรอกคุณภัส ให้พ่อเสือทำอย่างที่เขาคิดว่าดีเถอะ หลานชายของยายจะได้ตัดสินใจได้ง่ายขึ้นว่าเขาชอบหรือไม่ชอบพ่อเสือ” สหรัฐสบตาคุณยายโสภา อยากจะย้อนให้เจ็บแสบว่าคุณยายนี่เห็นหน้าตาใจดี ยิ้มละมุนละไม แต่ที่ไหนได้! หวงแยมยิ่งกว่าจงอางหวงไข่!! มีอย่างที่ไหนชวนเขาผู้ซึ่งเป็นว่าที่หลานเขยเข้ามาอยู่ในบ้าน แต่ให้นอนคนละห้องกะแยม! เหอะ!! อย่างงี้เรียกมือถือสากปากถือศีล!! ปากว่าให้แยมตัดสินใจเอง แต่มืองี้ถือสากรอตีหัวกบาลเขาตลอดเวลา!!!
“คุณยายก็ทานเยอะๆนะครับ” โบราณว่าพูดไปสองไพเบี้ย นิ่งเสีย ‘พ่อเสือ’ ทอง…สหรัฐเลยทำแย้มยิ้มหวานเจี๊ยบเอาใจคุณยายพร้อมกับตักกับข้าวใส่จาน
“ขอบใจจ้ะ แต่ไม่ต้องตักให้ยายหรอก ยายชอบออกกำลังกายแขน…” กะให้แขนมีแรงเงื้อมสากฟาดหัวเขาทุกเมื่อล่ะซี่!!!
“คุณยายคะ แล้วตาเสือมานอนที่นี่จะรบกวนอะไรรึเปล่าคะ ภัสล่ะเป็นห่วง เจ้าลูกคนนี้มารยาทอะไรก็ไม่ค่อยมีเหมือนมนุษย์ทั่วๆไปซะด้วย” คุณภัสสรเดินหน้าตัดหางปล่อยวัดลูกชายเสียแต่เนิ่นๆ กลัวมันบุกเดี่ยวเข้าห้องญาณธรตอนกลางคืน แล้วคุณยายโสภาจะมาถอนหงอกหัวหล่อน
นอกจากจะกลัวเด็กถอนหงอกแล้ว ภัสสรเชื่อว่า ‘คนแก่ๆ’ ก็ถอนหงอกได้เก่งไม่แพ้เด็กๆหรอก!!!
“ถ้าพ่อเสืออยากจะให้แยมรัก พ่อเสือก็จะมีมารยาทขึ้นเอง เพราะแยมชอบคนมีมารยาท” คุณยายพูดเรียบๆ แต่สหรัฐหูผึ่งเก็บเป็นความรู้เต็มที่ และตลอดทั้งมื้อนั้น สหรัฐผู้แสนจะไม่เคยสงบเสงี่ยมก็รู้จักวิธีทานข้าวอย่างมีมารยาทเป็นครั้งแรก
…………………..
ยุทธพลไม่ได้อยู่เป็นก้างขวางคอ ‘เสือ’ นาน เพราะทันทีที่เจ้าตัวกลับมาหลังจากออกไปเที่ยวกับผองเพื่อนของสหรัฐมา 1 คืน กับอีก 1 วันเต็มๆ รายนั้นก็เก็บเสื้อผ้าใส่กระเป๋าเดินคอตกมาบอกกับคุณยายและญาณธรด้วยน้ำเสียงอ้อมแอ้มว่าต้องกลับต่างจังหวัดด่วน สหรัฐเลยได้แพ็คกระเป๋าเข้ามาอยู่ในบ้านของ ‘แยม’ ที่รักในวันนั้นเลย
‘กูบอกมันว่า มันติดค่าเหล้าห้าหมื่น’ ไอ้น้องบอกแบบนั้นตอนที่สหรัฐโทรศัพท์ไปถามไถ่ว่าพวกมันทำอะไร ยุทธพลถึงยอมจากไปแต่โดยดี
‘ค่าเหล้าห้าหมื่น!! นี่พวกมึงพามันกินเหล้า หรือพามันเทเหล้าทิ้งวะ!!’
‘ก็แค่กินเหล้านั่นแหละ ความจริง 500 ยังไม่ถึงเลย แต่กูโกหก แล้วแม่งก็เชื่ออีกต่างหาก พอกูบอกว่าถ้าไม่จ่าย กูจะให้คนของกูตัดหูตัดจมูกมันทิ้งซะไอ้ภูเลยเสนอว่าให้หนีหนี้…’
‘แค่เงินห้าหมื่นแม่งก็หนีหนี้แล้ว?’ สหรัฐย้อนถามไปแบบนั้น ถ้า ‘ไอ้ยุทธ’ ฉลาดสักหน่อย มันก็น่าจะมาบอกเขาให้เขาไปช่วยเคลียร์กับเพื่อนให้
ปลายสายตอบกลับมาเป็นเสียง หึ…
‘แสนนึงต่างหาก ของกูห้าหมื่น ของไอ้ภูห้าหมื่น’ เป็นอันลุล่วงเข้าใจ ณ จุดนี้สหรัฐขอยกความดีความชอบทั้งหมดให้เพื่อนทั้งสองจริงๆ
……………………..
ชายหนุ่มโยนโทรศัพท์มือถือที่เพิ่งวางสายจากเพื่อนรักลงกับเตียง หงายหลังผึ่งลงนอนตาม แม้จะไม่ใช่เตียงของญาณธร ไม่ใช่ห้องของญาณธร แต่เขาก็ยังรู้สึกดีว่าอย่างน้อยตัวเองก็ได้ใกล้ชิดอีกฝ่ายมากขึ้น ถึงตอนกลางคืนจะแยกย้ายเข้าห้องตัวเองตั้งแต่ยังไม่สี่ทุ่มก็เถอะ
…แต่…นอนเร็วๆก็ดีเหมือนกัน จะได้ตื่นขึ้นมาใส่บาตรตอนเช้าไหว…
เสียงเคาะประตูดังเบาๆ ทำเอาคนกำลังนอนคิดอะไรเพลินๆ ต้องผงกศีรษะขึ้นมองบานประตูไม้ ก่อนจะเดินไปเปิด
“แยม…ยังไม่นอนอีกเหรอ”
เขาถามเมื่อเห็นญาณธรยืนอยู่หน้าประตูในชุดนอนอันได้แก่เสื้อยืดกับกางเกงขาสั้น
…แต่แค่นี้สำหรับสหรัฐก็เซ็กซี่ขาดใจแล้ว…โดยเฉพาะเสื้อเก่าๆแบบนี้ คอเสื้อมันก็ต้องยืดบ้าง แล้วพอคอเสื้อมันยืด มันก็ยิ่งเปิดพื้นที่ท้ายทอยขาวๆที่มีปลายผมปรกรำไร เล่นเอาสหรัฐหายใจฟืดฟาดตั้งแต่ครั้งแรกที่เห็นแยมออกจากห้องน้ำ
…วุ้ย!! เซ็กซี่จริงๆ!!...
“เอ่อ…พี่เสือชอบดูบอลมั้ยครับ”
“บอล?” สหรัฐกะพริบตาปริบๆอย่างไม่เข้าใจในคำถามนัก แต่ก็พยักหน้ารับ
“ชอบ…ทำไมเหรอ”
“ก็…วันนี้ตอนตีหนึ่งมีบอล ผมเลยจะมาชวนพี่เสือลงไปดูด้วยกัน”
“แยมก็ชอบดูบอลเหรอ?” สหรัฐย้อนถาม ตัวเขาน่ะโคตรจะแฟนพันธุ์แท้เลย แมทช์คืนนี้ก็คู่สำคัญซะด้วย แต่ว่า…เขาเกรงใจคุณยายกับแยม ถ้าหากตัวเองลงไปนั่งเชียร์เสียงดังอยู่หน้าโทรทัศน์ข้างล่างในขณะที่เจ้าของบ้านนอนอยู่ชั้นบน แม้จะอยู่คนละชั้น แต่สหรัฐก็ยังนึกเกรงใจอยู่ดี
“เปล่าครับ แต่ว่าคิดว่าพี่เสือน่าจะชอบดู”
“หมายความว่าแยมไม่ชอบดูเหรอ?” ร่างสูงย้อนถาม
“ก็…ไม่เคยดูเลยครับ ส่วนใหญ่แล้วบอลมาดึก”
“อ้าว แล้วทำไมมาชวนพี่ดูล่ะ? แมทช์นี้ก็ดึกเหมือนกัน” ญาณธรนิ่งไปเล็กน้อย ก่อนจะก้มหน้าลงพลางยกมือทัดหูแก้เขิน
“ก็…ก็…ผม…อยากลองปรับตัวเข้าหาพี่เสือดูบ้าง มีแต่พี่เสือที่ปรับอยู่คนเดียว ทั้งเลิกเที่ยว ทั้งตื่นเช้า…” คำสารภาพเสียงแผ่วทำเอาสหรัฐใจเต้นแรง เขาอยากเอื้อมมือออกไปคว้าร่างโปร่งมากอด แล้วกดจูบทั่วใบหน้า อยากกอดรัดแน่นๆเป็นการตอบแทนกับความเอาใจใส่ที่ญาณธรก็อยากทำให้เขาเช่นกัน
“งั้นพี่ขอแยมเรื่องอื่นนอกจากดูบอลได้มั้ย”
“เรื่องอะไรครับ?”
“เรียกตัวเองว่าแยมกับพี่…ได้รึเปล่า” ญาณธรยิ้มบาง
“ครับ…ผม…เอ่อ…แยมจะพยายาม”
…………………
เกือบตีสองแล้ว…ฟุตบอลที่ถ่ายทอดสดจากประเทศแถบตะวันตกเพิ่งเริ่มแข่งไปได้ไม่ถึงครึ่งชั่วโมง แต่ญาณธรง่วงจนทนไม่ไหว ตาจะปิดอยู่หลายครั้งแต่ก็พยายามฝืนทนนั่งดูต่อไปจนกระทั่งสหรัฐเหลือบตากลับมาเห็น
“แยม…ถ้าง่วงก็ไปนอน” เขาเอ่ยปากอย่างห่วงใย หยิบรีโมทจะปิดโทรทัศน์ แต่ร่างโปร่งดึงมือไว้
“ไม่เป็นไรครับ”
“แต่แยมตาจะปิดอยู่แล้ว”
“พี่เสือดูต่อเถอะครับ ผม…เอ่อ…แยมนอนตรงนี้ก็ได้…” ญาณธรหมายถึงนั่งหลับ เขารู้ว่าสหรัฐออกจะเกรงใจอยู่บ้าง ที่จะดูบอลดึกๆดื่นๆทั้งที่เจ้าของบ้านหลับกันอยู่ชั้นบน
“งั้นมานอนตักพี่มา” สหรัฐตบมือลงบนต้นขาตัวเองเบาๆ ญาณธรนิ่งไปเล็กน้อยก่อนจะยอมพยักหน้าตกลงแล้วกระถดตัวลงไปนอนตัก สหรัฐลูบเส้นผมบนศีรษะเล็กเบาๆ ก่อนจะก้มลงไปกระซิบที่ข้างหู
“ราตรีสวัสดิ์ แยมของพี่” ไม่มีเสียงตอบกลับมา นอกจากการซุกหน้าลงกับหน้าขาคนพูดมากขึ้นและหลับตาลงอย่างเป็นสุข สหรัฐเงยหน้ามองโทรทัศน์ที่เสียงพากย์บอลยังอื้ออึงเหมือนเคย ทีมสุดที่รักถูกยิงประตูนำไปแล้ว แต่น่าแปลก…สหรัฐกลับยิ้มได้อย่างประหลาด…
เขาก้มลงมองคนที่นอนตักอีกครั้ง…การมีอยู่ของแยม การได้เคียงข้างกับแยม…เป็นความสุขของเขาจริงๆ…
……………….
คุณยายโสภายืนแอบดูสองหนุ่มอยู่บนบันไดขั้นบนสุด พลางยิ้มบางกับตัวเอง
…แยม…เปิดใจตัวเองให้ผู้ชายคนนี้จริงๆ…
คุณยายเลี้ยงญาณธรมาแต่เล็ก มีหรือจะไม่รู้นิสัยของคนที่ดูอ่อนเพียงภายนอก แต่ภายในนั้นแข็งแกร่งยิ่งกว่าหินผา ทั้งรูปร่างทั้งหน้าตา อาจทำให้เห็นว่าญาณธรเรียบร้อยและอ่อนโยน ทว่าภายในนั้น ยึดมั่นในตัวตนจนไม่คล้อยตามใคร แต่…กับผู้ชายคนนั้น…ญาณธรยอมแม้กระทั่งนอนดึกมานั่งดูโทรทัศน์ด้วยแบบนี้…
…เห็นที…หัวใจคงจะยกให้เขาไปแล้ว…
…………………..
“อะไรนะครับคุณยาย!! จะไปสวดมนต์ข้ามคืนที่วัด!!”
สัปดาห์ต่อมา สหรัฐก็ได้ข่าวดีจนเนื้อเต้น เมื่อหญิงชราเจ้าของบ้านเปิดโอกาสให้เขาอีกครั้ง ด้วยการมาบอกว่าจะไปค้างคืนที่วัดเพื่อปฏิบัติธรรม
“แต่…ยายเพิ่งไปมาไม่ใช่เหรอครับ” ญาณธรถามเสียงเบา แค่คิดว่าตัวเองต้องอยู่กันสองคนกับสหรัฐ ใจเขาก็เต้นระส่ำจนคิดอะไรไม่ออก
คุณยายโสภาเดินเข้ามาจับแขนหลานชาย พลางส่งยิ้มให้
“เพิ่งไปมาก็ไปอีกได้ แยมอยู่บ้านกับพ่อเสือสองคนนะลูก…อย่าลืม ว่าโอกาสไม่ได้มีบ่อยๆ เมื่อมีแล้วต้องใช้ให้คุ้มค่า สำรวจใจตัวเองว่ารู้สึกแบบไหนกับเขา ถ้ารู้สึกไม่ดี พอยายกลับมา ยายจะได้ให้พ่อเสือกลับบ้านเขาไป” ญาณธรนิ่งชะงักกับคำพูดของหญิงชรา
…หมายความว่าจะไม่ให้สหรัฐอยู่ที่นี่แล้วอย่างนั้นหรือ…
“หรือแยมอยากให้เขาอยู่ที่นี่ต่อ…”
“ครับ…แยม…อยากอยู่กับเขา…” สหรัฐตาโตพรวดในวินาทีนั้น แม้คำพูดของญาณธรจะเบาแสนเบา แต่เขาได้ยินชัดแจ่มแจ้ง
…แยมอยากอยู่กับพี่เสือ!! แยมอยากอยู่กับพี่เสือ!!!!...
คุณยายโสภายิ้มละมุน ก่อนจะหันมาทางสหรัฐ
“ยายไม่อยู่คืนนึง ยายฝากพ่อเสือดูแลแยมด้วยนะ อย่าทำให้ยายผิดหวังในโอกาสที่ยายให้พ่อเสือล่ะ” สหรัฐแทบอยากจะตะเบ๊ะรับคำสั่งอย่างมุ่งมั่นว่าเขาจะไม่ใช้โอกาสไปอย่างเปล่าประโยชน์แน่นอน คุณยายโสภาหมุนตัวจะกลับเข้าห้องไปเก็บของ แต่นึกอะไรขึ้นมาได้เสียก่อน จึงต้องหันกลับมามอง
“อ้อ…ยายขอพ่อเสืออีกเรื่องนึง…ยายขอว่าอย่าชิงสุกก่อนห่าม…”
“ยาย!” ญาณธรร้องเสียงหลง พร้อมกับใบหน้าแดงก่ำ ในขณะที่สหรัฐเหมือนฝันค้างกลางอากาศดึงสติกลับมาแทบไม่ทัน
“คุณยายว่ายังไงนะครับ?”
“ยายบอกว่าพ่อเสืออย่าชิงสุกก่อนห่าม ถ้ายายไม่ใช่คนส่งตัวแยมเข้าหอกับพ่อเสือ พ่อเสือก็ห้ามทำอะไรเกินเลยกับแยมเด็ดขาด ถึงยายจะให้แยมเป็นคนตัดสินใจเรื่องพ่อเสือ แต่เรื่องจะอนุญาตให้พ่อเสือได้อยู่กับแยมหรือไม่ก็เป็นการตัดสินใจของยายนะจ้ะ…” แล้วคุณยายก็ยิ้มหวานละมุนอีกครั้งนึง พลางสำทับกับตัวเอง
“ถ้าเล่าให้คุณภัสฟัง คุณภัสคงหัวเราะร่วนเชียว…พ่อเสือว่าอย่างนั้นมั้ย?”
…อย่าว่าแต่แม่เขาจะหัวเราะเลย เพราะคุณยายนั่นแหละ! หัวเราะร่วนคนแรก!!!...
………………………
บ้านทั้งหลังเหลือเพียงแค่ญาณธรกับสหรัฐอีกครั้ง เมื่อคุณยายไปค้างที่วัดกับคุณภัสสร ร่างโปร่งอาศัยช่วงเวลาที่สหรัฐอาบน้ำ ออกมานั่งเล่นที่ศาลาริมรั้วระงับความตื่นเต้นในใจ แม้จะไม่ต่างจากคืนนั้นที่อยู่กันสองคน แต่…แต่ไม่ว่าอย่างไร ญาณธรก็ยังเขินอยู่ดี…
“แยม…” เสียงเรียกทำเอาเจ้าของชื่อสะดุ้งเฮือก
“พี่เสือ…อาบน้ำเสร็จแล้วหรือครับ”
“อือ…แยมนั่งคิดอะไรอยู่ พี่เห็นนั่งเงียบตั้งนาน” ชายหนุ่มเดินเข้ามานั่งร่วมศาลาด้วยกัน ญาณธรจะลุกเดินหนีก็เกรงใจ เลยได้แต่ขยับตัวถอยห่างออกไปอีกเล็กน้อย
“แยม…ไว้รอคุณยายกลับมา พี่จะขอแยมจากคุณยาย” ชายหนุ่มเอ่ยปากอย่างจริงใจและจริงจัง จนคนฟังต้องหันมอง
“เมื่อกี๊พี่เข้าไปขอแยมกับรูปคุณพ่อคุณแม่ของแยมในห้องพระแล้ว…ท่านไม่เห็นว่าอะไรเลย แสดงว่าท่านยกแยมให้พี่ดูแล” สหรัฐอาศัยความโมเมของตัวเองว่ารูปภาพขาวดำของสองสามีภรรยาผู้เป็นบุพการีของญาณธรไม่ได้ส่งซิกส่งแซกใดๆกับเขาตอนเขาขอ ก็แสดงว่าพวกท่านยินดีกับเขาเป็นอย่างยิ่ง!...
“พี่เสือ พ่อกับแม่จะว่าอะไรได้ยังไง พ่อกับแม่เสียไปตั้งนานแล้ว”
“อ้าว แยมไม่รู้อะไร ตอนแฟนเก่าพี่ชายของพี่มาบ้านน่ะ ผีพ่อพี่จัดการซะพี่สิงห์เลิกกับแฟนไปเลย ถ้าผีพ่อพี่ไม่จัดการนะ ป่านนี้พี่ชายพี่ไม่ได้แต่งงานมีลูกมีเต้าแบบนี้หรอก” ญาณธรตาโต มองซ้ายขวาที่มืดสลัว
“พี่เสือ ทำไมพูดเรื่องนี้ตอนกลางคืน!” สหรัฐยิ้มบาง แล้วขยับเข้าหาคนที่เริ่มกลัวผี
“ไม่เห็นต้องกลัว แยมมีพี่อยู่ด้วย จะกลัวอะไร…หรือถ้าคืนนี้แยมนอนไม่หลับ เดี๋ยวพี่ไปนอนเป็นเพื่อน” สร้างโอกาสทองบนโอกาสที่คุณยายให้มา สหรัฐขอสาบานว่าไม่คิดชิงสุกก่อนห่ามจริงๆ แต่บางทีก็อยากแทะเล็มบ้างเพื่อเป็นกำไรให้ชีวิต
“พี่นอนเป็นเพื่อนอย่างเดียว พี่สัญญา…แต่ถ้าขอแยมจากคุณยายได้เมื่อไหร่ พี่บอกไว้ก่อนว่าพี่ขอ ‘นอนเป็นสามี’ นอนเป็นเพื่อนไม่เอาแล้วนะ” ญาณธรหน้าแดงก่ำกับคำพูดคนข้างกาย
“..นะ…คืนนี้ขอนอนเป็นเพื่อนแยมนะครับ ขอครั้งนี้แล้วพี่จะไม่ขออีกแล้ว” เพราะขอครั้งหน้าจะขอนอนเป็นสามีอย่างเดียว!!!
“…ก็ได้ครับ…” สหรัฐยิ้ม ก่อนจะขยับเข้าไปจูบเบาๆบนริมฝีปากหวาน
“พี่เสือ…นี่นอกบ้าน”
“แต่ก็ยังอยู่ในเขตรั้วนี่ มืดแล้ว ไม่มีคนเห็นหรอก วันนี้พี่ยังไม่ได้จูบแยมเลย พี่ต้องจูบแยมวันละ 2 ครั้งนะ เราสัญญากันแล้วนะ” แล้วจูบอีกครั้งก็ตามมาอย่างที่ญาณธรแทบขาดใจ ร่างโปร่งอ่อนยวบอยูในวงแขนที่รัดแน่นขึ้นเรื่อยๆ ในขณะที่ริมฝีปากร้อนผ่าวที่เคลื่อนไหวอยู่บนริมฝีปากของเขาก็กำลังขยับความร้อนนั้นไปทั่วใบหน้า ฝ่ามือสากลูบไล้แผ่นหลังราวกับสำรวจ
“พี่เสือครับ แยมหายใจไม่ทัน” ญาณธรพูดเสียงแผ่ว
“งั้นเดี๋ยวพี่ผายปอดให้แยมเอง” สหรัฐพูดแล้วยิ้มบาง เขากดร่างโปร่งลงนอนราบกับเก้าอี้ในศาลาแล้วมอบจูบดูดดื่มให้อีกฝ่ายได้รู้จักและคุ้นเคยกับมันไปจนกว่าจะได้อยู่ร่วมกันอย่างแท้จริง…
“พี่รักแยมนะครับ พี่เสือคนนี้รักแยม…”
เขาบอกอีกครั้งท่ามกลางแสงสลัวของค่ำคืนนี้…ค่ำคืนที่…เขาได้ยินเสียงแผ่วดังมาจากร่างข้างใต้
เสียง…ที่สหรัฐรู้ว่าเป็นเสียงของญาณธร เสียง…ที่สหรัฐสาบานว่าเขาได้ยินจากปากของญาณธร เสียง…ที่เอ่ยว่า
“ครับ…แยมก็เหมือนกัน…”
FIN
อ่า…เรื่องนี้เป็นเรื่องสั้นในซีรี่ส์รวมเรื่องสั้น (ตำนานรักดอก…ไม้)ค่ะ
เดี๋ยวจะมีเรื่องสั้นเรื่องอื่นในซีรี่ส์นี้มาลงต่อ ขออนุญาตใช้กระทู้เดียวกันไปเลยได้มั้ยคะ
จะได้ไม่เปลืองหลายกระทู้แล้วมันจะได้ยาวเป็นซีรี่ส์เดียวกันไปด้วยเลย หรือถ้าทางโมฯ มีอะไรชี้แนะก็รบกวนด้วยนะคะ บัวไม่ค่อยรู้เรื่องอะไรเท่าไหร่ แหะๆ
ภายใน 2 อาทิตย์ จะมาต่อเรื่องสั้นเรื่องต่อไปค่ะ
……………………….
ความจริงจะมาลงพรุ่งนี้ แต่ปรากฏว่าต้องไปต่างจังหวัดด่วนไม่อยู่ทั้งสัปดาห์เลย เลยต้องมาลงก่อน
อ่า เรื่องนี้จบแล้ววววว มาเร็วไปเร็ว ฮ่าฮ่า เป็นเรื่องสั้นนี่เนาะ ความจริงมีอะไรหลายอย่างในวัดที่อยากเขียน แต่ไว้เป็นสเปหวานๆ :haun4: ละกันเนอะ
ขอบคุณมากๆสำหรับการติดตาม การอ่าน การคอมเม้นท์ และทุกกำลังใจนะคะ ขอบคุณพื้นที่บอร์ดด้วยค่ะ :pig4:
แล้วเจอกันเรื่องสั้นเรื่องต่อไป “ตำนานรักดอกจิก” นะคะ :impress2:
-
คุณยายชนะเลิศค่ะ o13
พี่เสือก็กะล่อนมิเปลี่ยนแปลง :impress2:
-
ชอบอ่ะ นอนเป็นสามี อร๊ายย กดไลท์ค่ะ น่ารักมากๆ ทั้งแยมทั้งพี่เสือ ขอบคุณค่ะ อ่านละยิ้ม :L1:
-
ที่จริงอยากให้เรื่องนี้เป็นเรื่องยาว แต่ก็นะ อยากได้สเปหวานๆของคู่นี้อะ
เรื่องต่อไปน้องบัวลงที่กระทู้นี้ได้ แต่ว่า อย่าขึ้นคำว่า จบ END บนหัวกระทู้ก็พอจ้า จะได้ไม่โดนย้ายนะ :z1:
-
แอร๊ย จบแล้วจริงหรอคะ นึกว่าจะจบตอนในห้องหอเสียอีก คิคิ
-
จบแล้วเหรอตอนนี้
:L1: :L1:
-
น่าร๊ากกกกกกกกกกมากกกกกกก ชอบพี่เสืออ่ะ กะล่อนได้ใจจิงๆ ยังไม่อยากให้จบเลย><
จะมีตอนพิเศษไม๊คะ
-
อยากอ่านตอนพิเศษเร็วๆค่ะ
อยากรู้ว่าพี่เสือจะพับกลีบบัวยังไง หุหุหุ
-
น่ารักจัง :-[
คู่นี้สมเป็นตำนานรักดอกบัวจริงๆ 555+
-
หูยยยย จบเร็วไปหน่อย ยังชอบพี่เสือไม่หายเลยอ่ะ
-
คุณยายเปรี้ยวม๊ากกก เอาพี่เสือซะอยู่เลย
รออ่านตอนพิเศษนะคะ
ปล.ตำนานรักดอกจิก ..!? พบรักในวงไพ่หรอคะ??
-
ตอนนี้พี่นอนเป็นเพื่อนไปก่อนแต่ต่อไปจะไม่นอนเป็นเพื่อนแล้ว แต่จะนอนเป็นสามี :z1:
^
^
o18พี่เสือนี่เจ้าเล่ห์จริงอะไรจริง เจ้าเล่ห์จนหยดสุดท้าย
รอตำนานรักดอกจิกค่ะ
-
พี่เสือ-น้องแยม น่ารัก หวานใส ลึกซึ้งมากค่ะ
แยมตอบรับขนาดนี้ พรุ่งนี้พี่เสือคงพาแม่มาขอ (จะได้เข้าห้องหอเร็ว ๆ)
ว่าแต่น้องยุทธจะหาเงินที่ไหนมาจ่ายค่าเหล้าตั้งแสนนึง :m20:
-
โฮ้ยยยยยยยยย น่ารักมากกกกกกก
แต่พี่เสือนี่รุกขาดจริงๆนะ ทำงานได้ประสิทธิภาพมาก
แต่เหนือกว่าพี่เสือ ต้องคุณยายของแยม ชอบมาก
เปรี้ยวที่สุด เริด! o13 :laugh:
:L2:
-
นอนเป็นสามี o13 :haun4:
-
จบแบบตัดฉับเลยกำลังอินในความหวานอยู่เลยนะเนี่ย
รักคุณยายที่เข้าใจแยมมากๆเลย แต่คุณยายแอบเคี้ยวนะ ตลบหลังพี่เสืออย่างนี้ 555
แยมตอบรับรักพี่เสือแล้ว รีบเลยพี่เสือมาสู่ขอซะจะได้นอนเป็นสามีไม่ใช่นอนเป็นเพื่อน
จะสงสารหรือฮายุทธดีเนี่ยอะไรจะซื่อขนาดนั้น 555 เค้าบอกอะไรก็เชื่อหมด :m20:
รออ่านตำนานรักดอกจิกค่ะ :L2:
-
+1ให้เรื่องนี้เลยที่จริงอยากจะให้สักสิบ
อ่านแล้วมีความสุขยิ้มไม่หุบเลยให้ตาย
น้องแยมน่ารักมากกกกก
พี่เสือก็ได้อีก โอ๊ยมีความสุขจริงๆๆๆๆๆ มารอด้วยคน
-
อิพี่เสือเนียนมากกกกกกกกกกก
55555
รอสเปค่า อยากเห็นล้ะ นอนอย่างสามีเป็นยังไง อิอิ
*ยิ้มกว้างๆ*
-
ชอบมากครับ พบรักกันในวัด พี่เสือนี่แน่จริงๆ
-
อ๊ากกกก น้องจากพี่เสือจะค้างกลางอากาศ :o12: :o12: :o12:
เราก็ค้างกลางเหวเหมือนกัน กรั่กกกกกกกกกกก :z13: :z13: :z13:
มันค้างนะเนี่ยคนเขียน มันค้างอ๊ากกกกกกกก :z3: :z3: :z3:
พี่เสือกะน้องแยมน่ารักเท่าจักรวาล อยากอ่านอีกกกกกก
ดอกไม้ดอกอื่นๆจะน่ารักอย่างนี้ไหมคะเนี่ย ฮีฮี
อ่านแล้วสดชื่นนน รอเรื่องต่อไปค่าา แต่ถ้าตำนานรักดอกบัวมาต่อเป็นเรื่องยาว
จะดีใจมากกกกกกกกก ฮ่าๆๆๆๆๆ :กอด1: :กอด1: :กอด1: :กอด1:
-
น่ารักจริงๆ ทั้งพี่เสือทั้งน้องแยม :man1:
ในที่สุดพี่เสือก็ได้รับรักจากน้องแยมสมใจ
คุณยายนี่ช่างรอบคอบจริงๆเลยนะเนี่ย ดักทางไว้หมด 555
แต่ก็เหมาะสมแล้วแหละเนาะ สุดยอดจริงๆเลยคุณยาย o13
แล้วจะรออ่าน ตำนานรักดอกจิก นะคะ :impress2:
-
....
-
โคตรน่ารัก!!!~ ตอนแรกอ่านชื่อเรื่องนึกว่าหนังจีน 555 พอมาอ่าน อ้อออ พบกันที่วัดนี่เอง ชอบค่ะ เป็นกำลังใจให้
-
จบแล้วเหรอค่ะ อยากอ่านตอนพิเศษจัง แต่ก็ยังรอตอนต่อไปค่ะ
สู้้้ๆๆ
-
คุณยายน่ารักจังที่ไม่ขัดขวางแยม :กอด1:
จะรอตอนต่อไปนะคะ :กอด1:
-
อยากจะ +1 ให้ึคุณยายจริงๆ ขอพี่เสือแบบ...ได้ใจมาก
ฝันกลางวันกันเลย(http://i273.photobucket.com/albums/jj225/tangtang_jar/010-1.gif)
-
จบแล้วจริงเหรอ
ถ้าอย่างนั้นขอตอนพิเศษพี่เสือ น้องแยมเยอะๆนะจ๊ะ
ตอนหน้า ตำนานรักดอกจิก พบกันในวงไพ่เหรอ
ขอเล่นด้วยคนนะ ป๊อกเด้งอะ ชอบมากๆ :laugh:
-
คุณยาย ร้ายที่สุดเลยค่ะ o18
ตอนนี้น่ารัก พี่เสือดูๆไปก็มีแต่ได้กับได้ ><
ส่วนที่เสียไปก็ยังน้อยอยู่ดี
ว่าแต่จบเร็วจังค่ะ ๕๕ อยากให้เป็นเรื่องยาว :กอด1:
ไม่มีเรื่องยาว ขอตอนพิเศษได้มั๊ยค่ะ :monkeysad:
:L2: :L2:
-
แสบอย่างพี่เสือ หรือจะสู้ เชือดนิ่มๆแบบคุณยายได้ เอิ๊กๆเสือสิ้นลาย
-
จบแล้วเหรอ
พี่เสือยังไม่ได้ "นอนเป็นสามี"เลยนะ จบได้ไงอ่ะ :serius2:
ปล.คุณยายชนะเลิศ
-
คุณยายชนะเลิศจริงๆ :laugh:
แต่จบแบบนี้ก็ปลื้มมากแล้ว น่ารักมากๆๆๆ :o8:
รออ่านตำนานรักดอกจิกนะคะ :L2:
-
เย้ยยยยย จบแล้วเหรอ ยังน่ารักอยู่เลยอะคู่นี้
แล้วตกลงพี่เสือจะได้ "นอนเป็นสามี" น้องแยมมั้ยอะค่ะ อยากรู้อยากเห็นมากมาย :z1:
คุณยายคะ u r the winner :laugh:
-
จบแล้วอ่ะ นึกว่าจะได้อ่านถึงตอนที่พี่เสือนอนเป็นสามีแยม :z1:
รอเรื่องต่อไปค่าา ตำนานรักดอกจิก :mc4:
-
น้องบัว พี่เสือในซีรี่ย์นี้เจ้าเล่ห์ น่าฟัดมิใช่น้อย ดูๆไปจากเสือโดนน้องแยมปราบจนกลายเป็นลูกแมวไปแล้วเนี่ย
จะรอเรื่องต่อไปนะคะ
:bye2:
-
สมกับชื่อเรื่องคับ ตอนแรกนึกว่า ออกแนว แฟนตาซีซะอีก แต่ก็ชอบคับ
-
คุณยายสุดยอด รู้ทันพี่เสือไปหมด ดักไว้ทุกทางกันเลยทีเดียว
แต่พออ่านมาถึงบรรทัด FIN แล้วแอบคิดว่า ..ไม่จริ๊งงงง จบแล้วเหรอเนี่ยยย T[]T
เรื่องสนุกมากค่ะ จริงๆอยากให้เป็นเรื่องยาวไปเลย
แต่คิดอีกที ได้อ่านเรื่องสั้นหลายเรื่องหลากอารมณ์ก็ดีไปอีกแบบนะคะ
รอตอนหน้าอย่างใจจดใจจ่อจ้ะ
-
:L2:
-
สนุกมากเลย
:กอด1: :กอด1:
+1 ค่ะ
-
:-[
น่ารักทุกคนเลย ทั้งแยม ทั้งคุณยาย ทั้งคุณแม่ ยกเว้นตาเสือคนเดียว :laugh:
ชอบๆๆๆ เป็นกำลังใจให้และรอตอนต่อไปค้าบบบ
:pig4:
-
สมหน้าพี่เสือโดนคุณยายลบลายซะกลายเป็นแมวเลย
ฮ่า ฮ่า
-
จะรออ่านตอนพิเศษนะจ๊ะน้องบัว
สุดท้ายแล้วเสือตัวจริงกลายเป็นคุณยายไปได้ อิอิ
น่ารักมากๆ จะรออ่านตำนานรักดอกจิกด้วย
จะเป็นยังไงน้อ
-
เรื่องนี้จบแล้วหรอ ไม่จริงๆๆ กำลังอินอยุ่เลย
งั้นรออ่านตอนพิเศษน่า
คุณยายได้ใจสุดดดด อิอิ
-
จะมีตอนพิเศษ ที่พี่เสือได้นอนเป็นสามีไหมค่ะ หุหุหุ
อยากอ่านๆๆ แยมน่ารักอ่ะ :o8:
จิ้ม + ให้ไรเตอร์ 1 ที :L2:
-
มารอต่อไปอยากอ่านต่อแล้วคุณ
เมื่อไหร่จะมาอ่า ขอสเปแยมกะเสือด้วยน้า
เรื่องต่อไปก็รอ
-
ตำนานรักดอกบัว ตอนพิเศษ
นภศรและภูผาเดินเข้ามาในร้านอาหารที่คลาคล่ำไปด้วยผู้คน พวกเขามองหาเพื่อนรักอยู่ครู่เดียว ก็พบ ‘ไอ้เสือ’ นั่งฉายเดี่ยวอยู่ที่โต๊ะริมหน้าต่างกระจกบานสูง จึงเดินเข้าไปหา
“ไง ไอ้เสือ แล้วนี่คุณแยมคนดีศรีกรุงเทพฯล่ะ?”
ภูผาเอ่ยปากทักทายเป็นคนแรก แล้วทำเป็นมองหาคนรักของเพื่อนสนิท ที่นับตั้งแต่สหรัฐได้ญาณธรมาเป็นแฟน หมอนี่ก็ไม่เคยไปเที่ยวกลางคืนกับพวกเขาอีกเลย จนกระทั่งวันนี้…มันถึงได้โทร.มาเรียกออกมานั่งทานข้าวเย็นด้วยกัน
…แต่…แค่ทานข้าวเย็นเท่านั้น เพราะไอ้เสือบอกว่างดเที่ยวกลางคืนตลอดชีวิต!...
สหรัฐนิ่งไปอึดใจนึง ก่อนจะยอมตอบ “…แยม…อยู่ที่บ้าน”
“อ้าว คุณแยมอยู่ที่บ้าน แล้วมึงมาทำอะไรตรงนี้” นภศรถาม พลางทรุดตัวลงนั่งจ้องหน้า สหรัฐทำหน้าประหลาด เหมือนจะอึดอัดและเครียดไปในคราวเดียวกัน
“ก็…กูแค่เบื่อๆ…”
“เบื่อ!!!!!” คำเดียวของสหรัฐทำเอาภูผาร้องลั่นแถมตาแทบทะลัก รีบนั่งลงกับเก้าอี้แล้วยิงคำถามทันควัน
“เฮ้ย!! มึงเบื่อคุณแยมแล้วเหรอวะ?!”
“กูไม่ได้เบื่อแยม…แต่…เอ่อ…” สหรัฐทิ้งช่องว่างหลังคำว่า ‘เอ่อ’ นานเป็นพิเศษจนภูผาที่กลั้นลมหายใจด้วยความตื่นเต้น แทบจะตาเหลือกตายเพราะขาดออกซิเจน
“…เอ่อ…กู…” คนพูดทำหน้ากระอักกระอวน จนสุดท้ายก็ไม่ได้พูดเพราะพนักงานบริกรประจำร้านก็นำอาหารมาเสิร์ฟเสียก่อน ชายหนุ่มก้มลงมองอาหารที่ตัวเองสั่ง ซึ่งกำลังถูกกลำเลียงวางบนโต๊ะ
…ผัดเผ็ด ต้มยำ และยำทะเลสีสันจัดจ้านบอกให้รู้ว่าปริมาณรสชาติทะลุปรอทไปมากแค่ไหน แต่ยิ่งมันรสจัดมากเท่าไหร่ ก็เหมือนสหรัฐจะยิ่งรู้สึก ‘ผิด’ มากเท่านั้น…
“นี่มึงสั่งกับข้าวทำร้ายกระเพาะทั้งนั้นเลยนะเนี่ย” ภูผาเอ่ยปากอย่างหวาดๆ
ในกลุ่มพวกเขา สหรัฐเป็นคนที่กินเผ็ดมากที่สุด ยิ่งถ้าวันไหนมันกินเหล้าด้วยแล้ว กับแกล้มของมันแต่ละอย่าง รสชาติเหมือนเอาพริกมาตำแล้วกรอกเข้าปากชัดๆ!!
“…นี่แหละ…กูถึงได้ออกมากินข้าวนอกบ้าน…” สหรัฐพูดแล้วถอนหายใจยาวอย่างรู้สึกผิดที่ทิ้งแยมออกมากินข้าวข้างนอกเพียงลำพัง
“...พวกมึงก็รู้ว่ากูกินจืดๆเป็นที่ไหน แต่ว่าแยม…แยมกินจืดมาก เพราะงั้นเวลาเราสองคนกินข้าวด้วยกันทีไร ก็เลยกลายเป็นว่าแยมต้องทำกับข้าว 2 อย่าง อย่างนึงให้ตัวเอง อีกอย่างให้กู แต่…พวกมึงเข้าใจคนที่กินจืดเปล่าวะ? คนกินจืดเวลามาทำกับข้าวรสจัด มันก็ยังจืดอยู่ดีนั่นแหละ…”
…สรุปว่าเรื่องที่ทำให้ ‘ไอ้เสือ’ ไม่กินข้าวบ้านเป็นเพราะเรื่องปากท้องเหรอเนี่ย…นภศรส่ายหน้ากับตัวเอง
“แล้วมึงบอกคุณแยมรึเปล่า?” ภูผาถาม เล่นเอาสหรัฐถึงกับส่ายหน้าพรึ่บ!
“บ้าเปล่าวะ?! ถ้ากูบอกแล้วเกิดแยมเสียใจล่ะ?!”
“แล้วที่มึงไม่กินข้าวกับเขา แต่ดันนัดพวกกูมากินนอกบ้าน ทิ้งเขาไว้ที่บ้านคนเดียวแบบนี้ เขาไม่เสียใจเหรอ?” นภศรส่งคำถามแทงใจดำ คราวนี้ทำเอาสหรัฐอึกอักพูดไม่ออก
“ก็…ก็…ก็กูไม่รู้จะทำยังไง ตั้งแต่กูกับแยมย้ายออกมาอยู่ด้วยกัน กูน้ำหนักลงไปตั้ง 2 โลแล้วนะเว้ย กูกินกับข้าวฝีมือเขาน้อยลงจนเขายังถาม กูก็ได้แต่บอกว่ากูกำลังลดน้ำหนัก…” หุ่นแสนสมาร์ทที่สหรัฐภาคภูมิใจมาวันนี้น้ำหนักลดจนกล้ามเนื้อที่เคยสะสมชักจะเหี่ยวจนเจ้าตัวยังปวดหัว
“งั้นมึงไม่ต้องผอมโกรกไปตลอดชีวิตรึไง? กูว่ามึงควรบอกเขานะ เรื่องปากท้องสำคัญนะโว้ย! ดูอย่างกูกะไอ้น้องดิ มึงเห็นมั้ยเวลามันทำเค็ม กูก็บอกว่ามันเค็มไป เวลามันทำจืด กูก็บอกว่ามันจืดไป…ถ้ารักจะอยู่ด้วยกันก็ต้องบอกกันดิวะ” ภูผายกตัวอย่างเป็นตนเองและนภศรเพื่อนสนิท ซึ่งเขาฝากปากฝากท้องไว้กับมันเรื่อย จนตอนนี้เลยยังไม่คิดหา ‘แม่บ้าน’ ตัวจริงมาดูแลก็เพราะมี ‘เชฟ’ แบบไอ้น้องที่แสนจะถูกใจเขา
“ก็พวกมึงเพื่อนกัน ยังไงก็ต้องบอกกันได้อยู่ดี แต่กูกับแยมเป็นแฟนกัน มึงเข้าใจมั้ยว่าแฟนกับเพื่อน บางทีกับเพื่อนก็พูดกันง่ายกว่า” สหรัฐผู้เข้าใจหลักสูตรถ่องแท้ของการมีแฟนเอ่ยปากอย่างอัดอั้น ก่อนจะตักต้มยำรสจัดเข้าปากเหมือนหิวโหย
“…กูไม่รู้จะทำยังไง วันนี้เลยตัดสินใจมากินข้าวนอกบ้าน”
“แล้วมึงบอกคุณแยมว่าไง?” ภูผาถามอีก สหรัฐเงยหน้ามองแล้วยิ้มแหย
“บอกว่า ‘ไอ้ภู’ นัดมาปรึกษาปัญหาหัวใจ…” คนถูกยกมาเป็นข้ออ้างถึงกับยกนิ้วกลางใส่ไปที
“แล้วมึงจะอ้างไอ้ภูไปได้สักกี่ครั้ง? คราวหน้าเป็นชื่อกู คราวต่อไปก็ชื่อไอ้ภู แล้วก็วนมาเป็นชื่อกูอีก…ทำแบบนี้ไปเรื่อยๆอย่างนั้นเหรอ?” เป็นอีกครั้งที่นภศรถามแทงใจดำจนสหรัฐมือไม้อ่อน วางช้อนลงบนจานข้าวตัวเองอย่างเหนื่อยใจ
“กูไม่รู้จะทำยังไงจริงๆนะน้อง…กู…กูไม่รู้ว่าจะบอกแยมยังไงเรื่องกับข้าวของเขาจืด ไหนจะสงสารที่เขาต้องทำกับข้าวตั้ง 2 อย่างทุกมื้ออีก แต่ก่อนเขาอยู่กับคุณยาย สองยายหลานกินกันง่ายๆด้วยกับข้าวอย่างเดียว แต่พอมาอยู่กับกู เขาต้องออกแรงเพิ่มอีก…มันเหมือน…กูเอาเขามาลำบากเลยว่ะ”
“…นอกจากมึงจะเอาเขามาลำบากแล้ว มึงยังเอาเขามาทิ้งๆขว้างๆด้วย…ดูได้จากวันนี้ที่พอมึงทนไม่ไหว มึงก็บอกเขาว่าเพื่อนมึงมีปัญหา ต้อง ‘ทิ้ง’ เขาออกมาหาเพื่อน…ถ้าแม่มึงรู้ แม่มึงตามมาฉีกอกมึงแน่” สหรัฐสบตานภศรด้วยแววตาอันแห้งแล้งและสำนึกผิด แต่ลึกๆในใจก็บอกตัวเองว่าไม่มีทางออกสำหรับปัญหานี้ได้ดีไปกว่านี้อีกแล้ว
“…ไอ้เสือ…ตอนมึงยังไม่ได้เขาเป็นแฟน มึงก็จะเป็นจะตายยังไงก็ต้องเอาคนนี้ให้ได้ พอมึงได้เขามาแล้ว และเห็นว่าบางอย่างในตัวเขาไม่ตรงสเป็คมึง มึงก็จะทิ้งเขาง่ายๆอย่างงั้นเหรอวะ แม่มึงเคยพูดใช่มั้ยว่าอย่าฉุดเขาลงมาตกต่ำ แต่ในเมื่อมึงฉุดเขาลงมาแล้ว กูขออย่างเดียว…อย่าทิ้งขว้างเขา…”
“…กูไม่ได้อยากทิ้งขว้าง…” สหรัฐพูดเสียงอ้อมแอ้ม ไม่กล้าสบตานภศรที่จ้องเขาอยู่ เพราะรู้ดีว่าสิ่งที่ตัวเองทำอยู่ตอนนี้ไม่ได้ต่างจากการ ‘ทิ้งขว้าง’ เลยแม้แต่น้อย
“มึงพูดเมื่อกี๊ว่าแต่ก่อนสองยายหลานกินข้าวด้วยกัน กับข้าวอย่างเดียว แต่พอเขามาอยู่กับมึง เขาต้องทำกับข้าว2 อย่าง แล้ววันนี้มึงก็เลยลดความเหนื่อยให้เขาด้วยการออกมากินกับพวกกูแทน คุณแยมจะได้ทำกับข้าวอย่างเดียวเหมือนเคย…ไอ้เสือ…คุณแยมได้ทำกับข้าวอย่างเดียว ไม่เหนื่อยแล้วก็จริง แต่เขาก็ต้องนั่งกินข้าวคนเดียว…มึงไม่สงสารเขาเหรอ”
แค่นภศรพูดแบบไม่ต้องวาดภาพประกอบ สหรัฐก็เหมือนจะเห็นภาพกลางอากาศที่มีญาณธรนั่งละเลียดข้าวกับผัดผักอยู่ที่โต๊ะกินข้าวเพียงลำพังในห้องชุดกว้างขวางบนตึกหรูที่ดูหนาวเหน็บ เพราะความอ้างว้างและวังเวง…เพราะเขา…ทิ้งแยม…
“…แล้ว…จะให้กูทำยังไง…” สหรัฐถามเสียงแผ่ว ตักกับข้าวรสจัดที่ตัวเองชื่นชอบไม่ลงสักอย่าง
“…น้ำปลาพริก…”
“ฮะ?!...อะไรนะ” ภูผาเหมือนได้ยินไม่ชัด เมื่อกี๊ไอ้น้องผู้แสนฉลาดพูดว่าไงนะ? น้ำปลาพริก? แผนการรูปแบบไหนของมันวะ?! ตั้งชื่อซะ ‘น้ำปลาพริก’
“…เงียบไปไอ้ภู นี่เรื่องของมึงเหรอ กูคุยกับไอ้เสือ” นภศรหันมาดุ ภูผาเลยได้แต่ยกมือปิดปากตามเดิม เพราะสายตาลูกเจ้าพ่ออย่างนภศรนั้นเย็นเยียบพอๆกับน้ำแข็ง
นภศรหันกลับไปมองสหรัฐที่ยังทำหน้างง ก่อนจะพูดต่อ
“…คราวหลังเวลากินข้าวกับคุณแยม มึงขอให้คุณแยมทำน้ำปลาพริกเพิ่มอีกอย่าง ถ้าเป็นอาหารไทย ต่อให้จืดแค่ไหน ถ้ามีน้ำปลาพริก ก็น่าจะไปรอด แล้วถ้ามึงอยากกินเผ็ดมากๆ มึงก็ตักพริกในน้ำปลานั่นแหละเคี้ยว…” ภูผาฟังคำแนะนำของนภศรแล้วถึงกับตาโต แทบอยากจะจุดพลุฉลองในความฉลาดล้ำลึกของเพื่อนมากขนาดนี้
“โฮ…มึงคิดได้ไงวะ? ให้ทำน้ำปลาพริกเพิ่มอีกอย่าง…เฮ้ย! กูว่าความคิดนี้เจ๋งมากเลยไอ้เสือ มึงไม่ต้องพูดกับคุณแยมตรงๆด้วย ขอน้ำปลาพริกเพิ่ม ทุกอย่างก็จบ” สหรัฐเหมือนจะเห็นปลายทางอันสุดสว่างของปัญหานี้
…ใช่…เขาน่าจะขอน้ำปลาพริกเพิ่มจากแยมจริงๆ แถมแยมไม่ต้องเสียใจและ…แน่นอน…แยมจะได้ทำกับข้าวอย่างเดียว ทำผัดผัก ทำไข่เจียว ทำแกงเลียง เขาก็กินด้วยได้เพราะมีน้ำปลาพริก!!...
“งั้น…ต่อไปแยมก็ไม่ต้องเหนื่อยเพราะทำกับข้าว 2 อย่างอีกแล้ว ถ้าอย่างงี้กูก็น่าจะกินกับข้าวจานเดียวกับเขาได้ใช่มั้ยวะ?” สหรัฐถามเหมือนมีความหวัง
…แต่…นภศรกลับส่ายหน้าไม่เห็นด้วย…
“…ทำกับข้าว 2 อย่างแหละดีแล้ว…” ทั้งภูผาทั้งสหรัฐต่างพากันมองหน้าด้วยความงงงัน ทั้งๆที่ความโรแมนติกอยู่แค่เอื้อม… ‘พี่เสือ’ จะได้กินกับข้าวจานเดียวกับ ‘น้องแยม’ อยู่แล้ว…กินกันไป ช้อนชนกันไป…น่าจะหวานแหววแบบที่นภศรควรจะเห็นด้วยสิ!...
“…เพราะมึงคงไม่อยากแย่งกับข้าวคุณแยมกินหรอกมั้ง?” เพียงเท่านั้น หน้าตางงงันของภูผาและสหรัฐก็เปลี่ยนสภาพกลายเป็นรู้แจ้งเห็นจริงขึ้นมาทันที
“โฮ…ไอ้น้องแม่งโคตรโรแมนติก!! มึงคิดได้ไงวะ! ว่าทำกับข้าว 2 อย่างแล้วไอ้เสือจะไม่แย่งกับข้าวคุณแยมกิน!...เริ่ดมาก! มาให้กูจูบที!” ภูผาโผเข้าจะจูบแบบทีเล่นทีจริง แต่นภศรเอามือยันหน้าไว้ก่อน
“มึงอย่าเพิ่งวอนหาตีนกู…ไอ้เสือ…มื้อนี้มึงก็กินซะให้พอใจ กลับไปก็ไปขอน้ำปลาพริกจากคุณแยมด้วยล่ะ”
“เรื่องสิ! กูกลับไปกินข้าวแล้วดูหน้าแยมไปด้วยดีกว่ามานั่งดูพวกมึงจีบกัน…น้องๆ!” สหรัฐหันไปเรียกบริกรคนนึง พอพนักงานของร้านวิ่งเข้ามาหาปุ๊บ เขากี้นิ้วลงบนกับข้าวที่ยังไม่มีทีท่าว่าจะพร่องลงไปเลย
“เอากับข้าวไปใส่ถุงให้หมดเลย แล้วมารับออเดอร์ใหม่จากพี่ 2 คนนี้ด้วย…เดี๋ยวกูเลี้ยงพวกมึงเอง เป็นการตอบแทนที่ไอ้น้องอุตส่าห์ช่วยคิดวิธีแก้ปัญหา” สหรัฐสั่งกับพนักงานเสร็จก่อนจะหันมาบอกเพื่อนแล้วโชว์รอยยิ้มกว้างแถมด้วยการยักคิ้วหลิ่วตา
“กูไปล่ะ…ต้องรีบกลับไปมองหน้าแยม!...”
หน้าตาแสนจะมีความสุขของสหรัฐ ทำเอาภูผานึกหมั่นไส้ขึ้นมาตะหงิดๆ…รู้งี้ไม่ให้ไอ้น้องมาช่วยคิดก็ดีหรอก!...
………………………..
สหรัฐหิ้วถุงกับข้าวกลับมาที่คอนโดของตัวเองที่อาศัยอยู่กับญาณธรอย่างมีความสุข ใบหน้าตอนออกไปเมื่อเช้ากับตอนกลับเข้ามานั้นเป็นคนละคนอย่างเห็นได้ชัด ชายหนุ่มเปิดประตูเข้ามาในห้องแล้วร้องเรียก
“แยม…พี่เสือกลับมาแล้ว…” ไม่มีเสียงตอบกลับเหมือนทุกที จนสหรัฐนึกเอะใจ ได้ยินเสียงน้ำไหลจากในห้องน้ำ จึงรีบเดินไปดู
“แยม…เป็นอะไรรึเปล่า” เขาถามคนที่กำลังก้มหน้าอยู่กับอ่างล้างหน้าซึ่งเปิดก๊อกเอาไว้
“พี่เสือ…” ญาณธรเงยหน้ามองด้วยใบหน้าแดงก่ำ ดวงตาแดง จมูกแดงจนสหรัฐตาโตด้วยความตกใจ
“แยม! แยมเป็นอะไร?!!” เขารีบวางถุงกับข้าวลงบนเค้าน์เต้อร์อ่างล้างหน้าแล้วดึงร่างของญาณธรมาใกล้
เขาไม่รู้ว่าญาณธรร้องไห้รึเปล่า เพราะใบหน้าเปียกน้ำจนแยกไม่ได้ว่าหยดน้ำบนใบหน้าของ ‘แยม’ คือน้ำจากก็อกหรือน้ำตา
“ใครทำอะไรน่ะ?! แยม!”
“เปล่าครับ แยม…แยมแค่เผ็ด…”
“เผ็ด?!!”
“ก็…แยมอยากลองกินดูบ้าง…แยมรู้ว่าที่พี่เสือกินข้าวน้อยลงเพราะแยมทำแต่กับข้าวจืดๆ…ต่อให้ทำผัดเผ็ดก็ยังจืดอยู่ดี วันนี้พี่เสือไม่กินข้าวที่บ้าน แยมเลยลองทำกับข้าวเผ็ดๆมานั่งกินคนเดียว…แต่…มันเผ็ด…แยมกินไม่ไหว…” หน้าตาเศร้าหมองและรู้สึกผิดของญาณธรยิ่งทำให้หัวใจสหรัฐบีบรัดหนักขึ้น
…อย่างที่นภศรว่าเอาไว้จริงๆ…เขาทิ้งแยมให้อยู่คนเดียว…เขาเอาแยมมาทิ้งๆขว้างๆ…
“แยม…พี่ขอโทษ…”
“…พี่เสือ…ขอโทษแยมทำไม” สหรัฐประคองใบหน้าชื้นขึ้นมาแล้วจูบแนบริมฝีปากลงกับแก้ม เรื่อยลงมายังริมฝีปาก
“…พี่เสือ…” ญาณธรเรียกเสียงแผ่ว ดวงตาช้อนมองใบหน้าที่อยู่ใกล้ชิด
“…ต่อไปนี้พี่จะไม่ทิ้งแยมอีกแล้ว…
“พี่เสือไม่เคยทิ้งแยมสักหน่อยนี่ครับ” ดวงตาซื่อใสไม่รับรู้เรื่องที่สหรัฐโกหกเอาไว้ยิ่งทำให้ชายหนุ่มรู้สึกผิดหนักขึ้น
“ก็วันนี้พี่ทิ้งแยมให้กินข้าวคนเดียว พี่ขอโทษนะแยม ต่อไปนี้เราจะกินข้าวด้วยกันทุกวัน….”
“แต่กับข้าวของแยมจืด…”
“ไม่เป็นไร แยมทำน้ำปลาพริกอีกถ้วย พี่ก็กินกับข้าวแยมได้ทุกอย่างแล้ว…”
“น้ำปลาพริกหรือครับ?”
“อือ” ใบหน้ายิ้มแย้มกว้างขวางทำให้หัวใจคนมองอบอุ่น ญาณธรขยับเข้ากอดร่างหนา…เป็นครั้งแรกที่คนขี้อายอย่างเขาเริ่มที่จะเข้าหาอีกฝ่ายก่อน และนั่น…ทำให้สหรัฐถึงกับอึ้ง
“แยม…”
“ขนาดแยมทำกับข้าวไม่อร่อย พี่เสือก็ยังเอาใจแยมเสมอเลย…ขอบคุณนะครับพี่เสือ…”
“ใครว่าแยมทำกับข้าวไม่อร่อย แยมแค่ทำกับข้าวแล้วไม่เค็มไม่เผ็ดเฉยๆ พี่ไม่ได้เอาใจแยมสักหน่อย…”
“พี่เสือเอาใจจนแยมจะเสียคนอยู่แล้ว…” ชายหนุ่มยิ้มบาง เมื่อญาณธรเงยหน้ามองเขา สหรัฐบีบจมูกคนพูดเบาๆ
“งั้นแยมก็เอาใจให้พี่เสียคนบ้างสิ…จะได้เจ๊าๆกัน…” สหรัฐตอบแล้วยิ้มกริ่มเมื่อร่างโปร่งเงยหน้ามองเขา
“เอาใจ?…”
“ช่ายยยยยย…” คนตอบลากเสียงยาว ก่อนจะใช้สองมือกอดรัดร่างของญาณธรบ้าง
ทว่า…ตำแหน่งที่มือหนาวางนั้น ออกจะหมิ่นเหม่ลงต่ำกว่าเอวเล็กน้อย
“…พี่เสือ!” และเพียงเท่านั้น ญาณธรก็ถึงกับหน้าแดงก่ำ
“นะ…แยม… ‘เอาใจ’ พี่เสือให้พี่เสือเสียคนทีนะ…” ญาณธรซุกหน้าลงกับแผ่นอกกว้าง แม้พวกเขาจะอยู่ด้วยกันแล้ว และเรื่องแบบนั้นก็เป็นเรื่องที่สหรัฐ ‘ปฏิบัติ’ กับญาณธรแบบไม่มีตกหล่น แต่ยังไงก็ตาม ญาณธรก็ยังอายอยู่ดี…
…แต่…ถึงจะอาย…เขาก็ยัง… ‘อยาก’ เอาใจพี่เสือเหมือนกัน…
“พี่เสือ…จะให้…เอ่อ…ให้แยม…เอาใจยังไงหรือครับ?” ชายหนุ่มก้มลงไปใกล้ใบหูเล็กที่กำลังแดงจนแทบจะเป็นมะเขือเทศสุก ก่อนจะกระซิบเสียงพร่า
“…คืนนี้…แยม… ‘อยู่ข้างบน’ ได้มั้ย?”
“…แยมจะได้พิสูจน์ให้พี่เห็นไง ว่ามีแต่กับข้าวฝีมือแยมอย่างเดียวที่จืด ส่วน…เรื่องอื่น… ‘เผ็ด’ แค่ไหน…”
ติดตามตอนต่อไปปปปป (เดี๋ยวมาลงทีเหลือให้วันพฤหัสนี้นะคะ แปะโป้งๆ ยังพิมพ์ไม่เสร็จจจจจจ)
อ่า ตอนแรกจะเอาตำนานรักดอกจิกลง แต่ว่าอยากเข็นสเป พี่เสือน้องแยมลงก่อน เลยจัดไป ฮ่าฮ่า
เดี๋ยวส่วนที่เหลือจะมาลงให้ใน 2-3 วันนี้น้า บอกไว้ก่อนว่าส่วนที่เหลือเนี่ย "ฮู้ลั้นล้า" มากๆ อิอิ :oo1:
แล้วเจอกันวันพฤหัสน้า ส่วนดอกจิกน่าจะลงปลายๆสัปดาห์นี้ได้ค่ะ ^.^
ขอบคุณมากๆนะคะ ขอบคุณพื้นที่บอร์ดด้วยค่ะ :pig4:
กรี๊ดดด เข้ามาแก้ชื่อ พิมพ์ผิดไปนิดหน่อยค่ะ
-
:impress3: น่ารักเชียว ผลัดกันเอาใจ ตามใจ
แต่พี่เสือ (http://i273.photobucket.com/albums/jj225/tangtang_jar/b9.gif)น้ำขึ้นรีบตักเชียวนะ ข้างบนเอย เผ็ดแค่ไหนเอย
คนอ่านจิ้นกระจายแล้วเอย(http://i273.photobucket.com/albums/jj225/tangtang_jar/915068477.gif)
-
:z1: เหอ เหอ แยม on top
-
ตอนนี้ต้องขอบคุณเพื่อนๆนะพี่เสือ ที่ทำให้ครอบครัวไม่แตกแยก
น้องแยมนี่รู้ทุกอย่างเลยนะ ฉลาดจริงอะไรจริง
รอตอนหน้านะคะ :-[
-
น้องแยมน่าร้ากกก :กอด1:
-
นึกว่าพี่เสือกับน้องแยมมีปัญหาอะไรกัน ที่แท้ก็เรื่องอาหารนี่เอง
งานนี้ต้องขอบคุณคำแนะนำของเพื่อนพี่เสือนะ ต่อไปพี่เสือกับน้องแยมก็จะได้ทานข้าวด้วยกันทุกวัน
ว่าแต่ตอนหน้าน้องแยมจะเอาใจพี่เสือยังไงบ้างน้อ :z1:
-
อยากรู้จังน้องแยมขึ้นข้างบน แล้วจะเผ็ดขนาดไหน
รอๆๆๆนะจ๊ะ
-
ถ้อยทีถ้อยอาศัย แบบนี่อยู่กันยืด
น้องแยมก็ขี้อายเหมือนเดิม พี่เสือก็หื่นมากขึ้นเหมือนเดิม อุอุ
-
กรี๊ดดดดดดดดดดดด................น่ารักมากๆๆๆๆ
อ่านแล้วพาลให้คิดถึง
คู่รักจืดชืด.......น้องบัว จะมีคู่รักจืดชืดภาค 2 มั้ย.......!!!!
-
อยากอ่านตอนน้องแยมเผ็ดร้อนมั้ง :haun4:
-
เห้ออออออถ้าพี่เสือไม่ได้เพื่อนค่อยเตือยสติแบบนี้คงต้องหนีมากินข้าวคนเดียวอีกแหงๆๆ
รักเพื่อนพี่เสือทั้ง2ขึ้นมาทันทีทันใดแต่น้องแยมน่ารักเกินไปแล้ววววว
น้องน่ารักจริงๆๆๆๆๆ
-
:impress2: :m3: น่ารักอ่ะ น่าร๊ากกกก
-
รอเวลา "ฮู้ลั้นล้า" :laugh: : :oo1:
แยมน่ารักมาก
-
ฮู้ลั้ลลา ??
สงสัยจะแซ่บสุดๆ
-
กิ๊ซซซซซซซซซซซซซ อยากอ่านตอนแยมเผ็ด!!!!!!!!!!!!!
-
แอร๊ยๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ แยน ออนท๊อป
-
รออ่านพี่เสือได้กินเผ็ด(แยม) :m18:
-
พี่เสือแกรเหมือนจะดีละ
แต่ตอนท้ายแกรหื่นใส่น้องแยมเลยนะ
หวังผลจริง ๆ เชียว รอตอนหน้า
น้องแยมจะเผ็ดขนาดไหน :o8:
-
กริ๊ดดดดดดด มาต่อโดยไว
หนูแยมน่ารักจริงถูกพี่เสือทิ้งให้กินข้าวคนเดียวบังพยายามกินเผ็ดเพื่อพี่เสือ
คิก คิก ตอนหน้าเลือดท่วมม :haun4: :haun4: :haun4:
-
โอ้!!!!!!!แยมอยู่บน
พฤหัสที่รอคอยยยยย อิอิ
-
อ๊าย อยากอ่านตอน"ฮู้ลั้นล้า" :impress2: มากๆค่ะ
อยากรู้ว่าน้องแยมจะเผ็ดสักแค่ไหน :z1:
-
อยากเห็นจังว่าแยมจะเผ็ดขนาดไหน :z1:
-
กรี๊ดดดดด ท่าทางน้องแยมจะ'เผ็ด' น่าดูเหมือนกันนะเนี่ย ฮ่าๆ :laugh:
-
แยม แซ่บมากกกกกกกกกกกกกกกคร๊ะ
ถึงใจไหมคร่าพี่เสือ
อย่าทื้งน้องแยมน๊า
-
อ๊ายยยย ตามมาอ่านค่ะ
ตอนพิเศษนี่ น่าสงสารแยมจริงๆ
ยอมเผ็ดเพื่อพี่เสือ^^
รอตอนต่อไปค่ะ
-
โอ้ ปัญหาที่เราว่าเล็กกลับเป็นปัญหาชีวิตคู่ของพี่เสือกับน้องแยมไปได้
แต่ต้องขอบคุณ "น้ำปลาพริก" จากน้องซะแล้ว :m20:
ที่ช่วยชีวิตรักเสือ-แยมไว้ได้
ปล.อยากอ่านตอนหน้าเร็วๆจัง แยมontop ฮิ้วววว :haun4:
ปล.2เพิ่งได้เม้นฝากตัวด้วยค่ะ
-
รับรู้เลยว่ามันคือปัญหาครอบครัวจริง ๆ (เรื่องเล็ก ๆ น้อย ๆ นี่แหละตัวดี) :m20:
น้องเริ่ดมาก...น้ำปลาพริก คิดได้ไงอ่ะ o13
ตอนหน้าก็เอาใจกันให้คุ้มนะจ๊ะ :z1:
-
5555+ น้ำปลาพริกแก้ปัญหาได้เยี่ยม o13
-
"น้ำปลาพริก" ฮู้ลัลล้า !!!
-
พี่เสือ น้องแยมก็ยังน่ารักอยู่ทั้งคู่นิ อิอิ
-
อิพี่เสือนี่ มีดีตรงรักแยมอย่างเดียวจริงๆ
อย่างอื่นไม่ไหว
-
:กอด1:
-
น่ารักจังเลยแยม
ไม่ไหวแล้ว หลงแยมหัวปักหัวปำ :o8:
-
:-[ น่ารักเป็นที่ยิ่ง
-
หุหุ พี่เสือสิ้นลาย ๆ
เจอคุณยายเชือดอย่างนิ่มนวน หุหุ
จะน่ารักไปไหนนะแยม
-
น่าร้ากกกกกกกกกกกกก :o8:
-
กรี๊ด วี้ดๆๆ น่ารัก รอตอนต่อไปด้วยใจจดจ่ออย่างยิ่ง พี่เสือ น้องแยมน่ารักมาก ข้างบนเลยเหรอ
-
:o8: อยากจะรู้น้องแยมจะเผ็ดแบบพริกชนิดไหน พริกขี้หนู พริกชี้ฟ้า หรือจะพลิกซ้ายพลิกขวา พริกบนลงล่างดี :haun4:
-
พี่เสือเนี่ยมีเพื่อนดีจริงๆ
รอตอนต่อไป :-[
เเอบจิ้นเพื่อนพี่เสือสองคนนี้
-
+1 ให้เพื่อนพี่เสือ
รอน้องแยมเผ็ดร้อน
:z1: :z1:
-
กริ๊ดพี่เสือหุหุ รักเมียสม่ำเสมอดีจริงๆ :impress2:
-
อิอิ ตอนหน้าน้องแยมจะกินของเผ็ดเหรอค่ะ :impress2:
-
มารอน้องแยมจ้า +1
-
ขนาดเป็นเรื่องสั้น..ก็ทำให้คนอ่านอย่างเราๆ หลงรักพี่เสือกับน้องแยมมากมาย :กอด1:
ถ้าเป็นเรื่องยาวคงจะได้เข้ามาดูเข้ามาอ่านวันละหลายๆ รอบเพราะติดใจพี่เสือ^^
ขอบคุณมากครับและรอคอยตอนต่อไป :pig4:
-
:haun4: :haun4:พี่เสือจะให้น้องแยมออนท๊อปเหรอ
ต้องเตรียมซับเลือดด้วยหรือเปล่า
-
ตำนานรักดอกบัว ตอนพิเศษ 1.2
BY : Dezair
..............................
“…พ…พี่เสือ…คือ…” เสียงของญาณธนนั้นแหบแผ่วด้วยความประหม่า แม้จะไม่ได้หลบเลี่ยงริมฝีปากร้อนที่ตามประกบอยู่ร่ำไป แต่เขาก็ยังขลาดเขินที่จะหยัดหน้าขึ้นตอบรับอยู่ดี
…ไม่ชิน…ญาณธรไม่ชินกับสัมผัสหวานและอ่อนโยน หรือจะร้อนแรงดุดัน สหรัฐสอนเขาหลายครั้งและหลายรูปแบบ…แต่…เขาเป็นคนขี้อาย…แม้จะอยากทำตามและแม้จะมีความต้องการตามธรรมชาติ แต่ร่างโปร่งก็ยังไม่กล้าที่จะแสดงออกเหมือนอย่างที่สหรัฐทำอยู่ดี…
“คืออะไร? หือ?...แยมจะตามใจพี่คืนนี้…แยมสัญญากับพี่แล้ว…” สหรัฐพูดแล้วจูบซับไปเรื่อย ตั้งแต่ริมฝีปากหวานและผิวแก้ม ทุกส่วนของใบหน้า ไม่มีที่ใดรอดพ้นจากการรุกรานของชายหนุ่มทั้งสิ้น…แล้วอย่าว่าแต่แค่ใบหน้าเลย…กระทั่ง ‘เนื้อตัว’ สหรัฐก็ล่วงล้ำมาหมดแล้ว…
“…เอ่อ…แยม…อื้อ…” เขาได้แต่ครางเบาๆเมื่อริมฝีปากของสหรัฐซุกลงกับซอกคอแล้วขบ ญาณธรไม่รู้ว่าพรุ่งนี้จะมีรอยหลงเหลือเอาไว้หรือไม่…แต่…พรุ่งนี้วันเสาร์…
“แยมยินดี…พี่รู้…หืม...” สหรัฐยังมัวเมาอยู่กับกลิ่นผิวเนื้อที่เขาคุ้นเคย กี่ครั้งแล้วที่ซุกซบกับเรือนกายผอมบางนี้แล้วไม่อยากลุกไปไหนทั้งสิ้น กี่ครั้งแล้วที่ได้ลิ้มรสกลิ่นบางเบาจากทุกอณูผิวจนเพลินเพลิดไม่คิดถึงเรื่องใด… ‘กายของญาณธร’ คือที่พัก ‘กาย’ ของสหรัฐ ส่วน ‘ใจของญาณธร’ ก็คือที่พัก ‘ใจ’ ของเขาเช่นกัน
“…อ๊ะ…อื้อ…” ญาณธรพูดไม่ออก เมื่อริมฝีปากของคนรักเลื่อนต่ำลงไปยังแผ่นอกเรียบที่ปราศจากเสื้อผ้าเนื่องจากถูกมือใหญ่ปลดกระดุมออกจนหมดแล้ว
ความร้อนและชุ่มชื้นเข้าครอบครองยอดอกที่ถูกบดขยี้ก่อนหน้าด้วยปลายนิ้ว ทำเอาญาณธรสะท้านเฮือกแล้วได้แต่สอดนิ้วขยุ้มปลายผมของสหรัฐเพื่อระบายความตื่นตระหนก
“...อื้อ! พี่เสือ…อ๊ะ…” ปลายลิ้นไม่ได้ทำหน้าที่เพียงอย่างเดียว เพราะสหรัฐใช้ฟันขมๆขบลงเบาๆบนติ่งเนื้อนั้น ยิ่งทำให้ญาณธรแทบทนไม่ไหวกับความรู้สึกที่ประเดประดังเข้ามา เพราะเมื่อผ่อนคลายไปกับการเลียไล้ด้วยปลายลิ้นอย่างนุ่มนวล กลับต้องสะดุ้งเพราะฟันคมที่ขบลงแรงๆ ร่างกายเหมือนลอยละล่องอยู่กลางปุยเมฆ แต่ก็เหมือนจะถูกกระชากตกลงมาเป็นพักๆ จนสมองมึนงงไปหมด
“แยม…” ชายหนุ่มยืดตัวเต็มความสูง ก่อนจะจูงคนรักไปที่เตียงนอนกลางห้อง สหรัฐนั่งลง แล้วรั้งเอวคนที่ยืนอยู่เข้ามาจูบละไปตามหน้าท้อง
“อื้อ…พี่เสือ…” ญาณธรได้แต่กลั้นเสียงร้องด้วยฝ่ามือข้างหนึ่งที่ยกขึ้นปิดริมฝีปากตัวเอง เขาก้มลงมองคนที่ยังรังแกหน้าท้องเขา ก่อนที่ฝ่ายนั้นจะเลื่อนริมฝีปากลงต่ำไปยังขอบกางเกง
“คืนนี้แยม…จะอยู่บนตัวพี่นะครับ…” สหรัฐเงยหน้าบอกแล้วยิ้มบาง ก่อนจะปลดกางเกงของคนรักออกอย่างเชื่องช้า แล้วจึงรั้งญาณธรให้ตามลงนอนทาบทับกันจากนั้นจึงพลิกร่างโปร่งลงนอนราบกับพื้นเตียง ชายหนุ่มมอบจูบแผ่วหวานขณะที่มือสองข้างลูบไล้ปลุกเร้าอารมณ์คนตื่นกลัวอย่างช้าๆจนบางสิ่งบางอย่างเริ่มขยับขยาย
“พี่ชอบเวลาแยมใส่ชุดนอนจัง…” ชายหนุ่มกระซิบบอกเบาๆ อยากบอกหลายครั้งแล้วว่าชุดนอนแบบเป็นชุดอันได้แก่เสื้อเนื้อบางติดกระดุมหน้า และกางเกงเอวยางยืดขายาวนั้น ถูกใจเขามากแค่ไหน นอกจากจะถอดง่ายแล้ว เวลาแยมใส่แบบ ‘ครบบ้าง ไม่ครบบ้าง แถมปลดกระดุมออกดจนหมด’ แบบนี้…เซ็กซี่จนแทบเลือดกำเดาจะพุ่ง
“พี่เสือ…แยมอาย…” บางสิ่งที่ขยายตัวนั้นกำลังเสียดสีกับหน้าท้องแข็งแกร่งของคนที่มีเพียงกางเกงนอนตัวเดียว สหรัฐยิ้มบางเมื่อเห็นว่าญาณธรหน้าแดงก่ำเพียงใด
“พี่ไม่เห็น แยมจะอายทำไม? หือ…แยมตัวหอม…” ริมฝีปากชายหนุ่มซุกอยู่กับลาดไหล่ในขณะที่นิ้วมือยาวถูกส่งไปยังสะโพก ปลายนิ้วร้อนรุ่มลากผ่านร่องแบ่งของก้อนเนื้อนุ่มด้านหลังจนพบช่องทางร้อนผ่าว เพียงแค่ปลายนิ้วสัมผัสแตะต้องเพียงแผ่วเบา ร่างกายของญาณธรก็สะดุ้งเฮือก
สหรัฐเลื่อนริมฝีปากขึ้นไปจูบเพื่อปลอบประโลมอย่างอ่อนโยน ก่อนจะใช้ปลายนิ้วหยอกเอินปากทางเพียงแผ่วเบา มืออีกข้างเปิดลิ้นชักที่หัวเตียงเพื่อหยิบเจลสร้างความชุ่มช่ำให้แก่ช่องทางอันบอบบาง ชายหนุ่มเตรียมช่องทางให้พร้อมรับกับการรุกรานของเขาอย่างเชื่องช้าและอ่อนโยนจนร่างโปร่งคุ้นชินในไม่ช้า
“พี่เสือเข้าไปนะครับ…” ดวงตาช่ำปรือของญาณธรบอกให้รู้ว่าอารมณ์หวามไหวกำลังครอบงำจนแทบไม่รับรู้เรื่องใดอีกแล้ว เขามึนเมาไปกับรสจูบอันดูดดื่มแต่อ่อนหวานและรสสัมผัสปลุกเร้าที่เบื้องล่างทั้งด้านหน้าและหลัง
“อื้อ!...อ๊ะ!...” ปลายเล็บจิกลงกับไหล่ของชายหนุ่มเมื่อญาณธรรับรู้ถึงการบุกรุกด้วยบางสิ่งที่แข็งขืนและร้อนผ่าวยิ่งกว่าปลายนิ้ว เขาหายใจติดขัดเหมือนขาดอากาศ ความอึดอัดจู่โจมแต่ญาณธรก็อดทน เขารู้…สหรัฐเองก็กำลังทรมาน ร่างสูงขบกรามจนเป็นสันเมื่อแก่นกายเคลื่อนผ่านเข้าไปในช่องทางคับแคบที่อ่อนนุ่มอย่างช้าๆ
…สหรัฐไม่ใช่คนสุภาพ เรื่องบนเตียงของเขาก่อนหน้าที่จะมาเจอกับญาณธรนั้นมีทั้งโลดโผนและรุนแรงเพื่อตอบสนองอารมณ์ดิบและความใคร่ระหว่างตัวเขาและคู่นอน แต่ตอนนี้…สหรัฐรู้แล้วว่าไม่ต้องโลดโผนและรุนแรงเหมือนที่เคยๆมา เขาก็ ‘ถึงใจ’ กับญาณธรเสมอ…
“แยม…ไหวมั้ย” ชายหนุ่มถามคนที่นอนอยู่ข้างใต้ ใบหน้าของญาณธรเต็มไปด้วยเม็ดเหงื่อที่ผุดซึม จนเขาต้องยกมือขึ้นปราดหยดน้ำออกเบาๆ
“ไหวครับ…อ๊ะ!” เพียงแค่ตอบเท่านั้น สหรัฐก็พลิกร่างตัวเองอย่างรวดเร็วให้ญาณธรขึ้นมานอนอยู่บนตัวเขา แล้วดึงหมอนมารองด้านหลังดันให้ตัวเองกลายเป็นกึ่งนั่งกึ่งนอน
“พ…พี่เสือ!...” ร่างโปร่งเงยหน้ามองด้วยความตกตะลึง
“ตามสัญญานะแยม…วันนี้อยู่บนตัวพี่นะ…”
“…แต่…แยมทำไม่เป็น…”
“เดี๋ยวพี่สอน…แยมยันตัวลุกขึ้นนั่งบนตัวพี่สิ…เอาเข่าค้ำเตียงเอาไว้…” มือหนาช่วยประคองให้ร่างของคนรักลุกขึ้นนั่งบนตัวเขา ญาณธรเกร็งจนเผลอบีบรัดสิ่งที่ยังฝังคาอยู่ภายใน
“อื้อ…แยม…รัดพี่จังเลย…เดี๋ยวพี่ก็ไม่ปล่อยทั้งคืนหรอก…” ชายหนุ่มแซวเสียงหวาน ยิ่งทำเอาคนฟังหน้าแดงก่ำหนักกว่าเก่า มือสองข้างของเขายันอยู่กับหน้าท้องชายหนุ่มเมื่อรู้สึกถึงความไม่มั่นคงของท่านั่งของตัวเอง
“พ…พี่…พี่เสือ…มัน…มัน…” ความรู้สึกลึกล้ำยิ่งกว่าเก่าที่เกิดขึ้นตอนนี้ทำให้ญาณธรพูดไม่ออก
“แยมค่อยๆขยับนะ…ค่อยๆขึ้น…ค่อยๆลง…” ฝ่ามือใหญ่ประคองสะโพกญาณธรให้ขยับขึ้นลงเป็นจังหวะ
“…พี่เสือ…อ๊ะ…อื้อ…อ๊ะ…” ฝ่ามือสากที่แตะอยู่บนขอบสะโพกนั้นทำหน้าที่ทั้งคุมจังหวะและปลุกเร้าด้วยการลูบไล้และคลึงเบาๆจนญาณธรเสียวหวามไปทั้งช่องท้อง
“ดี…แยม…อา…กดสะโพกลงให้สุดแล้วค่อยขึ้นสิ…อื้อ…แบบนี้ แยม…” มือหนากดสะโพกลงให้แนบสนิทไปกับหน้าขาเขาจนอีกฝ่ายอึดอัดบิดเร้าไปทั้งตัวด้วยความทรมาน
“อ๊ะ…พ…พี่เสือ…”
“แล้วก็ขึ้นแบบนี้…อา…” มือหนาดึงสะโพกยกขึ้นสูงจนญาณธรรู้สึกหวิวโหวงในร่างกาย ร่างโปร่งครางเสียงพร่าฉุดรั้งอารมณ์ไม่ไหวอีกแล้ว ยามสหรัฐกดเขาลงแนบ เขาก็อึดอัดจนอยากหนี แต่เมื่อสหรัฐยกเขาออกห่าง เขากลับรู้สึกเวิ้งว้างจนต้องการ…
...ต้องการ…ใช่…เขาต้องการสหรัฐ…ต้องการทุกอย่าง…ทุกอย่างของสหรัฐ…
“…อื้อ…อื้อ…พี่เสือ…อา…อ๊ะ…” เพียงครู่เดียวมือของสหรัฐก็ไม่จำเป็นต้องทำหน้าที่ใดๆอีก ชายหนุ่มเพียงแค่วางมือเอาไว้บนสะโพกเนียนเท่านั้น เพราะญาณธรเป็นคนขยับโยกเสียเอง
ร่างสูงยิ้มพราว ยิ่งเห็นเจ้าของใบหน้าแดงก่ำกำลังครางเครือเสียงพร่าเขาก็ยิ่งช่วยหยัดสะโพกขึ้นรับแรงขย่ม แล้วเมื่อยิ่งหยัดแก่นกายขึ้นรับ ญาณธรก็ยิ่งกดสะโพกลงมากขึ้น สร้างอารมณ์ให้พุ่งสูงในเวลาไม่กี่นาที สหรัฐขบกรามกับอารมณ์อยากที่สร้างความปวดร้าวจนอยากปริแตกให้ทะลักทะลาย เขาบีบขย้ำก้อนเนื้อแล้วคลึงเคล้นแรงๆเพื่อให้ปากทางชุ่มช่ำที่รัดรึงแก่นกายเขาอยู่นั้นยิ่งตอดรัดมากกว่าเดิม
“พี่เสือ…อื้อ…อ๊า…อื้อ…พี่เสือ…แยม…แยม…ไม่ไหว…อื้อ…”
“พี่ก็ด้วย…อื้อ…แยม…แยม…” ยิ่งอารมณ์โหมกระพือ ชายหนุ่มก็ยิ่งหยัดสะโพกกระแทกกลับขึ้นไปแรงขึ้นแรงขึ้น ในขณะที่ญาณธรก็ยิ่งกดสะโพกลงรับส่วนแข็งขืนมากขึ้นเรื่อยๆ พวกเขาโจนทะยานไปกับความรักใคร่ที่ผูกผันร่างกายให้เกาะเกี่ยวกันเอาไว้ เสียงครางของทั้งสองดังคลอไปด้วยกันก่อนจะถึงจุดหมายปลายทางที่ต่างฝ่ายต่างระเบิดไอร้อนออกมาเป็นหยดน้ำทะลักทะลาย
ญาณธรทรุดฮวบลงนอนบนร่างกายของสหรัฐด้วยความเหนื่อยอ่อน เขาหอบหายใจหนักหน่วง ได้ยินเสียงกระซิบแผ่วเบาที่ข้างหู ทว่า…สติหลุดลอยไปไกล
“แยม…ที่รักของพี่…”
…………………….
…เมื่อคืน…
ญาณธรไม่มีเรี่ยวแรงใดๆอีก เขาหลับอย่างรวดเร็ว และหลับยาวจนถึงเช้า…และพอเช้า…สหรัฐก็มานั่งยิ้มกริ่มอยู่ข้างเตียง ชมแต่ว่า ‘แยมสุดยอด…แยมสุดยอด…’ จนเขาพูดอะไรไม่ออก…แต่…แม้จะเขินแค่ไหน วันนี้ทั้งวัน ญาณธรก็ต้องอยู่บ้านกับสหรัฐอยู่ดี
“วันนี้วันเสาร์…ส.เสาร์ เท่ากับส.เสือ เพราะงั้นแยมต้องอยู่ใกล้แบบมือพี่เสือเอื้อมถึงตลอดทั้งวันเสาร์เลย…”
ข้อตกลงของสหรัฐที่ญาณธรชักคิดว่าร่างสูงได้กำไรอยู่เรื่อยถูกย้ำอีกครั้งเมื่อเขาตั้งท่าจะเดินหนีกลับเข้าไปในห้องนอน หลังจากถูกชมแต่คำว่า ‘แยมสุดยอด’ ตลอดมื้อเช้า
“…อย่ามาโมเมด้วย ว่าเมื่อคืนให้พี่แล้ว…เมื่อคืนเป็นคืนวันศุกร์ ตามข้อตกลงของเรา คืนวันศุกร์ ทั้งวันวันเสาร์ ช่วงเช้าวันอาทิตย์ ละทุกวันหยุดราชการ แยมจะไม่ ‘ปฏิเสธ’ พี่ ส่วนช่วงเวลาที่เหลือพี่ยกให้…” ก็ต้องยกให้อยู่แล้ว เพราะวันธรรมดาพวกเขาต่างคนต่างทำงาน ส่วนตอนกลางคืนวันอาทิตย์ก็ต้องนอนเอาแรงสำหรับลุยงานในเช้าวันจันทร์
“…มานี่มา มานั่งกับพี่…” สหรัฐพูดเสียงอ่อนเสียงหวานแล้วจูงมือญาณธรไปนั่งดูโทรทัศน์ด้วยกันที่โซฟา ญาณธรจำต้องทำตามเพราะสัญญาที่ตกลงกันเอาไว้ตั้งแต่ย้ายมาอยู่ด้วยกัน ร่างโปร่งเหลือบมองคนที่นั่งอยู่ข้างๆ มือข้างหนึ่งวางพาดพนักโซฟาโอบไปด้านหลัง อีกมือคุมรีโมท
“มองพี่ทำไม?”
“ก็…พี่เสือ…เอ่อ…” ร่างโปร่งไม่รู้จะเริ่มพูดอย่างไรดี เขานิ่งไปเล็กน้อยก้มหน้าต่ำ ก่อนจะยอมเอ่ยปากถามในสิ่งที่อยากรู้
“…เอ่อ…แบบเมื่อคืน…เคยมีคนทำให้พี่เสือมั้ยครับ”
“เคยสิ เยอะแยะ…”
“…อ่า…แล้ว…แล้ว…แยม…” ยิ่งอยากถามก็เหมือนญาณธรจะยิ่งพูดไม่ออก
“…แต่แยมสุดยอดที่สุดแล้ว…แยมสุดยอดจริงๆนะ” สหรัฐตอบกระซิบข้างหูแล้วจูบเบาๆบนใบหูที่เริ่มแดงใกล้เคียงกับผิวแก้ม ญาณธรหันมอง
“แยม…ทำให้พี่เสือรู้สึกดีใช่มั้ย” ร่างสูงยิ้มกว้างแล้วพยักหน้ารับ
“รู้สึกดีที่สุดเลย ไม่ว่าพี่จะอยู่กับแยมแบบไหน จะนั่งด้วยกันเฉยๆ หรือ…จะ…นอนด้วยกัน…พี่ก็รู้สึกดีเสมอ…” ญาณธรยิ้มทั้งๆที่ใบหน้ายังแดงจัด เขายื่นหน้าเข้าไปจูบสหรัฐอย่างรวดเร็วก่อนจะรีบหันหน้ากลับไปดูโทรทัศน์ทำเหมือนไม่มีอะไรขึ้น ทำเอาสหรัฐหัวเราะ
“อะไรน่ะ? ขโมยจูบพี่เหรอ?” ร่างโปร่งไม่ตอบ ชายหนุ่มจึงยื่นหน้าเข้าไปบังสายตาที่กำลังสนใจโทรทัศน์เสียเลย
“จะขโมยจูบน่ะ มันต้องแบบนี้…” ร่างของคนสองคนไหลลงไปนอนราบกับโซฟานุ่ม สหรัฐทิ้งรีโมทในมือลงกับพื้นพรม แล้วเปลี่ยนมาประคองใบหน้าของญาณธรให้ตอบรับการสอน ‘จูบ’ ของเขาแทน
“…คราวหน้า…จูบพี่แบบนี้นะแยม…” เขากระซิบบอกบนริมฝีปากชื้นที่ถูกพร่ำสอนวิธีจูบอย่างหนักหน่วง ดวงตาสองคู่สบกันอย่างอ่อนหวาน เสียงจากโทรทัศน์ยังคงดังอยู่ล้อมรอบตัวเขา…แต่น่าแปลก…หูของสหรัฐได้ยินแต่คำพูดเบาๆของคนรักเท่านั้น
“ครับ…พี่เสือ…” คำพูดนั้นเจือแววเขินอายเพียงใด ชายหนุ่มรับรู้ได้จากสีหน้า เขาก้มลงแนบริมฝีปากบอกความรู้สึกอีกหน และอีกหน…นาน…เนิ่นนาน…
FIN
ยากอ่า…ฉาก “ฮู้ลันล้า” เขียนยากมากกกกกกกกกกกกก :m16:
เขียนแล้วแก้ แก้แล้วก็เขียนใหม่หลายครั้งมากเลยอ่ะ สุดท้ายก็เลยได้แบบนี้…
ใครมีนิยายเรทๆ แต่มีวิธีเขียนตอนอย่างงั้นแบบสำนวนสวยๆช่วยแนะนำบัวหน่อยนะคะ :o12:
สเปฯดอกบัวจบแล้ว มีคนอยากอ่านคู่ภูผากับน้องด้วย อิอิ คู่นี้เขามีซัมติงเนอะ ฮ่าฮ่า
บัวก็อยากเขียนเหมือนกันเดี๋ยวขอดูเวลาว่างอีกที ถ้าเขียนได้จะเอามาลงให้อ่านกันนะคะ
แล้วเจอกันวันอาทิตย์นี้กับเรื่องสั้นเรื่องใหม่ “ตำนานรักดอกจิก” มาจริง ไม่มีโม้ โอ้ววววววว! :z2:
ป.ล. ขอบคุณพื้นที่บอร์ดและทุกคอมเม้นท์ ทุกการอ่านเลยค่ะ :pig4:
-
โอ๊ยยยย เขิลว่ะ :-[
-
:m25: อ่อย หมดแรงไปพร้อมแยม พี่เสือช่างสุดยอด แยมไม่พูดแบบนี้มั้งล่ะ :jul3:
-
ฮ๊ายยยยยยยยยย :o8: เขินนนนนนนนนนนนน
น้องแยมน่ารัก!
อิจฉาไอ่พี่เสือชะมัด หื่นไปไหนแว๊ :-[
-
พี่เสือ :-[
-
:a2: :m3: :m25:
-
:haun4:
-
:pig4: นะคะ
-
โอย เสียเลือด :jul1:
+1
-
กรี๊ดดดดดดด :m25:
พี่เสือเนี่ยได้กำไรจากแยมจริง ๆ เนอะ
น้องแยมน่ารักอ่ะ แม้จะมีเขิน ๆ แต่ก็ตามใจพี่เสือตลอด
แล้วแบบนี้จะให้พี่เสือไปไหนได้ล่ะจ๊ะ เพราะสำหรับพี่เสือน่ะ แยมสุดยอดที่สุด :impress2:
ขอบคุณสำหรับตำนานรักดอกบัวนะคะ น่ารักมาก
รออ่านตำนานรักดอกจิกต่อไป ^^
-
สวดยอดไปเลยเพ่ 5555++
:z1:
มารอตำนานดอกจิก อีกเรื่องจะเป็นแนวๆๆไหนอ่า ไม่เกี่ยวกับพี่เสือและแยมใช่ไหมอ่า
-
:z1::pighaun:
-
:-[ฉาก “ฮู้ลันล้า”
-
นุ่มนวลอ่อนหวาน
ละมุนละไมในทุกตอน
-
พี่เสือ สอนแยมทุกกระบวนท่าเลยนะ :impress2:
รักเธอไม่มีวันจาง...
+1 ครับ
-
เขินแทนน้องแยมเลย (http://i273.photobucket.com/albums/jj225/tangtang_jar/901528378.gif)
-
แยมน่ารักเว่อร์อ่ะ :-[ แบบนี้พี่เสือไม่รักไม่หลงให้มันรู้ไป.. แต่มัน "ฮู้ลัลลา" จริงๆ :haun4:
-
ฉากฮู้ลั่นล้าชอบจัง :-[
คู่น้องกับภูอย่าลืมมานะคะ ตอนแรกนึกว่าเป็นเรื่อง ตำนานรักดอกจิกซะอีก
ติดตามๆค่ะ :pig4:
-
ง๊ายยย เขิล~ :-[
พี่เสือ น้องแยม หวานล้ำ :m3:
-
แยมสุดยอด แย้มสุดยอด :o8:
-
รักหลงตายเลยน้องแยม...เหมือนพี่เสือกลายเป็นเฒ่าหัวงูยังไงไม่รู้ :z1:
-
อร๊างงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงง
-
พี่เสือสอนน้องแยมได้สุดยอดไปเลย :m25:
-
พี่เสือค่ะ พี่เอารางวัลพระเอกหน้าด้านแห่งปีไปเลยค่ะ
สงสารน้องแยมที่สุดที่ได้พี่เสือเป็นแฟน มันไร้ยางอายนะอิพี่เสือเนี่ย
เอร้ยยยยยยยยยยยยยยยย !!!
น้องบัวไม่ต้องศึกษาหรอกจ้า ให้น้องเขียนแบบ sexy darling อ่ะ แค่นั้นก็สุดยอดมิไหวจะ :jul1: แล้ว กรี๊ดดดดดด
-
แยม ทำ ทุกคนเลือดพุ่งงงงงงงงงงงงง!!!!!!
พี่เสือบอกว่า แยมสุดยอด แบมสุดยอด 55
-
แยมสุดยอด o13 555+
แยมน่ารักอ่า~
-
:o8: :o8:
แยมสุดยอดดดดด!!! >//////////<
น่ารักสุดใจ
-
:jul1: :jul1: :jul1:
-
:jul1: :jul1: น้องแยมสุดยอด
-
แฟ้มบุคคล ขอปรบมือให้ :m4:
น้องแยมน่าฟัด เอ๊ยน่ารัก ฟัดไม่ได้เสือดุ
-
o13 แยมสุดยอด~
อยาพูดแบบนี้อย่างพี่เสือบ้างค่ะ ๕๕
น้องแยมน่ารักจังค่ะ รู้สึกทำอะไรก็น่ารักไปหมด
แฟนคลับอย่างเราเทใจให้หมดเลย~ :-[
-
:pig4: :haun4:
สุดยอดน้องแยม
-
พี่เสือจัดหนักมากเลยยย
แยมเอโระมากลูกกกกกก :jul1:
(แอบคิดถึงคาเมะ ช่วงน่าฟัดมากกกก โมเอ้จริงๆ)
-
แยมสุดยอดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด :impress2:
อีพี่เสือนี่ได้กำไรตลอดเลย 5555
แยมน่ารักอ่ะ อิจฉาพี่เสือได้แฟนน่ารัก น่าฟัด ฮึ่ย
รออ่านเรื่องต่อไปนะคะ :กอด1:
-
เเยมสุดยอด :pighaun: :pighaun: :pighaun: :pighaun:
-
น้องแยมแอบเซ็กซี่นะเนี่ย :haun4:
-
น้องแยม....สุโก้ยยยยยยย o13
-
คุคุ เค้าอายจังเลย :-[ พี่เสืองน้องแยมร้อนแรงกันจริงๆ
-
:haun4: พี่เสือทาแยม :pigha2: +1
ปล.รออุดหนุนเรื่องใหม่
-
ชอบแฮะ ฮู้ลันล้า อ่ะ หุหุ
-
:m10: ฮุ็ลันล้า จริงๆ อิจฉาอิตาเสือ
ภูผากับน้องจะเป็นดอกอะไร คงไม่ใช่ดอกส้มสีทอง 5555
ตอนหน้า ดอกจิก...แล้วทำใมต้องดอกจิก...ทายเล่นว่าเป็นแนวคู่กัดคู่รักหรือปล่าว คึคึคึ
รออ่านเลยดีกว่า :impress2:
-
แยมน่ารักมากๆๆๆ
เป็นคู่ที่อ่านแล้วเบิกบาน ลั๊ลลา
อ่านแล้วกรี๊ดดดด
อ่านไปเขินไป :impress2:
ปล.แต่ตอนล่าสุดทำเอาข้าพเจ้าเลือดหมดตัว 555 :jul1: :jul1: :jul1:
:pig4:
-
สุดยอดดดดดนายเสืออบอุ่นมากกกก
-
:m25:
น้องแยมสุดยอดดดด :-[
-
555 ฉาก “ฮู้ลันล้า”
พี่เสือหลงน้องแยมสุดๆ อ้ะ
น้องแยมทำอะไร พี่เสือก็ชอบบบบ
รออ่านดอกจิกนะคะ
-
น้องแยมสุดยอด :-[
เพราะน้องแยมน่ารักขนาดนี้ พี่เสือถึงทั้งรักทั้งหลง
-
ฮิ้ววววววว น้องแยม มาแรงมากกกกก
อ่านไปเสียเลือดไป พี่เสือหื่นได้ตลอดอะ
-
แยมซ๊วดยอดดดดด
อิจฉาพี่เสือจังวุ้ย ขอบอก !
-
ตามมาอ่านค่ะ น้องบัวที่คิดถึง
ได้อ่าน ตำนานรักพี่เสือ+น้องแยม รวดเดียวจบ ชื่นใจจริงๆ
อ่านจบด้วยความสุขและรอยยิ้ม
+1 :กอด1:
-
พี่เสือนี่โมเมขั้นเทพจริง ๆ
สงสารน้องแยมที่ต้องอยู่กับเสือหื่นนนนน
แล้ววันไหนเป็นวันจูบแห่งชาติของพีเสือหล่ะ :เฮ้อ:
-
อยุ่ข้างบนมันดีอย่างงี้เอง
555555555555
-
:m25: น้องแยมออนท็อป :o8: อิจฉาพี่สือจริงๆ
-
น้องแยมน่ารักกกกกกกก
พี่เสือแกโชคดีมากนะยะ ถ้าทำน้องเสียใจนะ ตายแน่!!!
555+
รออ่านตำนานรักดอกจิกค่ะ พรุ่งนี้เนอะ อิอิ
ปล.รอคู่พี่ภูกะพี่น้องด้วยยยย >///<
-
Novel : ตำนานรักดอกจิก
Dezair
……………………..
ดอกที่ 1
ผมน่ะ…ขาไพ่ระดับพระกาฬ…
เจ็ดสมุทร สิบแปดย่านน้ำ ไม่ว่าจะกี่ที่ต่อกี่ที่ผมก็กินเรียบ ในหมู่เพื่อนฝูงที่ไปเที่ยวหัวซุกหัวซุนมาด้วยกัน ไม่มีหมาตัวไหนกล้าแหยมหน้าเข้ามาเล่นไพ่วงเดียวกับผม พวกที่กล้าก็มีแต่พวกลองของ แล้วเป็นไง…สุดท้าย ‘ไอ้ติ่มซำ’ คนนี้ก็รับเละ นับเงินไม่หวาดไม่ไหวทุกที
และแล้ววันหนึ่ง ดูเหมือนสวรรค์จะเริ่มเห็นมนุษย์ตัวน้อยๆอย่างหนูติ่มซำคนนี้หลงระเริงกับพรสวรรค์ด้านอบายมุขมากเกินไป พระเจ้าจึงดลบันดาลให้บางสิ่งเกิดขึ้น
นั่นคือ…
…ดอกจิก...
…ดอกจิกเกิดก่อนผมหลายสิบหลายร้อยปี แต่นี่คือครั้งแรกที่ผมได้พบปะดอกจิกอย่างเจ็บปวดหัวใจเป็นที่สุด!!...
…ไพ่ในมือของผมมีแต่ดอกจิก!!!!...แม่เจ้า!!! ใครจ้างมึงมาขึ้นในมือกู นังดอกจิก!!!!...
…ผมจะไม่โวยวายเยี่ยงนี้เลย หากไม่ใช่ว่าไพ่ที่ผมเล่นอยู่นี้มีกติกาข้อสำคัญคือไพ่ตราดอกจิก เอ๊ย! ไพ่ที่มีสัญลักษณ์ประหลาดๆอันเรียกกันว่าดอกจิกคือไพ่อำลาวงการ เรียกง่ายๆว่าใครได้ไพ่ดอกจิกขึ้นมือแม้แต่ใบเดียวก็แทบไม่ต้องหวังชนะ แต่นี่ผม…นี่ผม!!!...ผมได้ดอกจิกทุกใบในมือ!!!
แล้วหลังจากนั้นเป็นไง? ก็เกิดเป็นตำนานรักดอกจิกน่ะสิครับท่านผู้อ่าน!!!!
…………………..
“ติ๋ม…” อุ๊ย!! พวกมีชนักปักหลังร้อนรัญจวนปานไฟแผดเผาก็เงี้ย แค่ถูกเรียกชื่อก็สะดุ้งไปถึงก้นกบ
“เมื่อกี้ไอ้ภพถามหามึงแน่ะ นี่ยังจ่ายหนี้มันไม่ครบอีกเหรอวะ”
ไอ้ตุล หนุ่มหล่อหน้าไท้ ไทยแถมด้วยหุ่นทรมานใจชายอย่างผมให้อิจฉาซิกแพคของมัน เอ่ยปากแบบนั้น ก่อนจะทรุดตัวลงนั่งบนโต๊ะม้าหินอันหลบหลืบซ่อนเร้นจากสายตาของมนุษย์ในคณะแทบทุกตัว
“อย่าว่าแต่จ่ายไม่ครบเลย สักบาทเดียวกูก็ไม่ได้จ่าย” ผมบอกแล้วเหลือบตาซ้ายขวา กลัวไอ้ตุลไม่มาคนเดียว แต่ลาก ‘เจ้าหนี้’ ผมมาด้วยนี่มีหนาว
“อ้าว…”
“ไม่ต้องมาอ้าว กูจ่ายไม่ไหวเว้ย” ตำนานสงครามดอกจิกครั้งนั้น ผมต้องยอมศิโรราบให้ไอ้เพื่อนร่วมคณะ ร่วมภาควิชาที่ตั้งแต่คบกันมาสามปี ผมไม่เคยเห็นมันจับไพ่สักครั้ง พอมันมาจับครั้งเดียวเล่นเอาผมดับอนาถ หนี้ท่วมหัวเอาตัวไม่รอด
“เฮ้อ…ก็มึงมันไม่เจียมกะลาหัว แพ้ครั้งเดียวยังพอว่า นี่เสือกเล่นต่อ แพ้รวดแม่งทุกตา เป็นไงล่ะ?...สมใจมั้ยคราวนี้”
“กูไม่ได้แพ้!!!...” อย่ามาหาว่าขาไพ่ขั้นเทพอย่างนายติ่มซำแพ้นะเฟ้ย!!! กูไม่ได้แพ้!!!!
“เออๆ มึงไม่ได้แพ้ แต่มึงไม่ชนะไอ้ภพ ถูกกินเรียบแถมยังติดหนี้มันมาอีก กูพูดถูกมั้ย” ย้ำอีก! ย้ำเข้าไป!! โธ่เว้ย!! ก็ใครจะไปรู้ล่ะวะว่าหลังจากไอ้ตาที่ได้ดอกจิกแม่งทุกใบแล้ว หลังจากนั้นทุกตา! ย้ำว่าทุกตา!! ต่อให้ได้ไพ่เทพแค่ไหนก็แพ้ไอ้ภพอยู่ดี!!! อ้ากกกกกกกกก…ม่ายยยยยย!! ไม่แพ้!!! กูไม่แพ้!!!!!!!
“ไอ้ติ๋มนะไอ้ติ๋ม…”
“แล้วกูก็ไม่ได้ชื่อติ๋ม!! กูชื่อติ่มซำ!!!” เรียกติ๋มอยู่ได้!! พ่อแม่ตั้งชื่อกูมาเพราะแล้ว ไม่ต้องหาเรื่องเปลี่ยน!!
“เออ มึงชื่อติ่มซำ แล้วคุณติ่มซำคิดวิธีจะหาเงินมาใช้หนี้ไอ้ภพได้รึยังครับ หรือจะหนีไปตลอดแบบนี้ วันจันทร์หน้าคาบสันต์ มึงโดดไม่ได้นะเว้ย” ไอ้ตุลเตือนสติผมให้คิดถึงอนาคต วันจันทร์หน้ามีวิชาที่นิสิตปีสามคณะผม ภาควิชาของผมต้องเรียนด้วยกันทุกคน แถม ‘สันต์’ อาจารย์ประจำวิชาก็โคตรโหด มาสายสิบห้านาทีก็ปิดประตูลงกลอนเช็คขาดแล้ว ไอ้จะโดดก็ไม่ได้ เพราะว่าผมกะเอายอดโดดไปโปะตอนปลายเทอมจะได้มีเวลาปั่นรายงาน
“คาบสันต์กูไม่โดดชัวร์” ยังไงๆก็ไม่โดด
“แล้วมึงจะทำไง”
“ไม่มี ไม่หนี ไม่จ่าย มันเป็นเจ้าหนี้ กูเป็นลูกหนี้ เพราะงั้นลูกหนี้คือคนตัดสินใจว่าจะจ่ายหรือไม่!!” ใช่!! อย่าไปยอมให้เจ้าหนี้มามีอำนาจเหนือกว่า!! ไอ้ติ่มซำ!!!
“เออ น่าจะคิดได้แบบนี้ตั้งแต่แรกนะ” ใช่!! น่าจะคิดได้อย่างนี้ตั้งแต่แรก!!!...แต่…แต่…ถ้าไม่จ่ายจริงๆ…ถ้าไม่จ่ายไอ้ภพจริงๆ…ฮืออออออออ
“อ้าว เป็นไรอีกล่ะ ไอ้น้องติ๋ม ไหนเมื่อกี้ปากเก่งไม่มี ไม่หนี ไม่จ่ายไง” ไอ้ตุลหันมาถามเมื่อเห็นผมเริ่มเบะปากเตรียมร้องไห้รอมร่อ
“ปากเก่งได้ทุกเวลาอยู่แล้วมึง แต่จะทำได้รึเปล่านั่นอีกเรื่อง…มึงก็รู้ว่าไอ้ภพเอาจริงอ่ะ ถ้ากูไม่มีจ่าย มันไม่ฆ่ากูรึไง”
“แล้วเวลาพนันทำไมไม่รู้จักคิด” ไอ้ตุลโวยเบาๆเอามือขยี้หัวตัวเองแรงๆ ผมอยากเถียงมันอยู่หรอกว่าถ้าคิดทุกครั้งที่พนันแล้วจะเป็นนักพนันได้ไงวะ! วู้!! ไม่เข้าใจหัวใจของขาไพ่ขั้นเทพซะบ้างเลย!!
“ไหนมึงสรุปให้กูฟังซิ ว่ามึงติดหนี้อะไรไอ้ภพบ้าง” จะให้พูดจริงเหรอมึง…ถ้าให้พูดจริงๆ มึงจะตกใจนะ…
“พูดมาไอ้น้องติ๋ม! มึงไม่พูดแล้วกูจะหาวิธีช่วยมึงได้ยังไง” พอไอ้ตุลเริ่มกระแทกเสียง ผมก็เลยต้องยอมบอก
“รองเท้าสตัดคู่นึง เคาทน์เตอร์เพน 100 หลอด ไม่รู้มันจะเอามาทาหอยอะไรนักหนา…แล้วก็ให้กูไปเป็นกำแพงให้พวกชมรมฟุตบอลซ้อมเตะสิบที มีอะไรอีกวะ…” คือตอนที่พนันมันก็หน้ามืดตามัวอะนะท่านผู้อ่าน เพราะงั้นถ้าอะไรเอามาพนันได้ ผมก็เอามาหมดเลย แหะๆ
“อ้อ มีเต้นระบำหน้าท้องสองรอบ กับยืนเชียร์ข้างสนามตอนแข่งทุกแมทช์ในปีนี้ วิ่งซื้อก๊วยเตี๋ยว 5 ครั้ง กับ...”
“เดี๋ยวๆ” ไอ้ตุลรีบยกมือห้าม ทำเอาผมต้องยุติการลิสต์หนี้ทั้งหมดเอาไว้เพียงแค่นี้
“ระบำหน้าท้องอะไรของมึง มึงทำเป็นเหรอ” ผมได้แต่ยิ้มแหยๆแล้วส่ายหน้าไปมา…ก็บอกแล้วไงว่าตอนพนันมันหน้ามืดตามัว พอตอนเป็นหนี้น่ะสิ เริ่มตาสว่าง…
“กูถึงได้บอกไงว่าหนี้ของกูบานเบอะ…” พอไอ้ตุลพยักหน้ารับอย่างปลงตก ผมก็เลยเอ่ยปากต่อ
“แล้วก็มี…เงินอีกสองแสน…”
“ฮะ?!!! สองแสน!!!”
“…ไอ้ติ๋ม!!! มึงไปพนันทำบ้าอะไรตั้งสองแสน!!!!” ย้ำคำเดิมนะ ตอนพนันมันหน้ามืดตามัวจริงจริ๊ง!!!
“ก็…ตอนนั้นกูคิดว่าจะได้ถอนทุนคืนนี่หว่า…” หนูติ่มซำได้แต่นั่งน้ำตาตกให้ไอ้ตุลสวดยับเรื่องพนันไม่ดูตาม้าตาเรือ นิสิตตัวเล็กๆวันๆไม่ทำมาหาเลี้ยงชีพเอาแต่เกาะพ่อเกาะแม่อย่างผมจะไปหาเงินจากไหนตั้งสองแสน…เอาง่ายๆ แค่เงินกินขนมกินข้าวที่พ่อแม่ให้มาเป็นรายเดือนยังชักซ้ายชักขวา ทุบกระปุกหมูจนไม่มีหมูให้ทุบแล้วก็ยังไม่พอใช้เลย
“เวรเอ๊ย!!! ทำอะไรไม่คิด!!...”
“แต่ตอนนี้กูคิดได้แล้วนะ ตุลเพื่อนรัก…กูรู้แล้วว่าการพนันเป็นสิ่งไม่ดี…และดอกจิกก็คือสัญลักษณ์แห่งความอัปมงคล…” เพิ่งมารู้เอาตอนนี้จริงๆนะ ก็ทุกทีเล่นเท่าไหร่ก็ได้ตลอด ไม่เคยเสียเลยสักครั้ง มาเจอไอ้ภพขัดตาเทพนั่นแหละ เล่นเอาติดหนี้ระนาว
ไอ้ตุลทำหน้าระอาใจที่เห็นผมเพิ่งคิดได้เอาตอนนี้ มันนวดขมับตัวเองแรงๆก่อนจะเอ่ยปากเสนอแนะวิธีปลดหนี้
“ไปเป็นเมียมันซะไป” อะไรนะ?
“กูบอกว่าให้มึงไปเป็นเมียมันซะ! เวลามันขอนอนด้วย มึงก็บอกไปเลยว่าแลกกับหนี้ที่มึงก่อ…โอ๊ย!!” เอาลูกถีบกูไปกินซะเถอะ!!! พูดมาได้ว่าให้หน้าอย่างกูไปเป็นเมียไอ้ภพ!!!
“กูอุตส่าห์แนะนำ มึงไม่ทำแบบนี้แล้วมึงจะทำยังไง คิดว่าตัวเองมีปัญญาจ่ายมันเหรอ ไอ้ระบำหน้าท้อง วิ่งซื้อก๊วยเตี๋ยวอะไรนั่นยังพอว่า แต่เงินตั้งสองแสนมึงจะไปหาจากไหน ถ้าไอ้ภพเอาเรื่องนี้ไปฟ้องพ่อแม่มึง มึงไม่ถูกไล่ออกจากบ้านรึไง” ผมได้แต่กัดปากเป็นนางเอกผู้ถูกกดดันรังแกจากเหล่าตัวร้ายทั้งหลาย ก่อนจะสะบัดหน้าพรืด
“งอนอีก! นี่ใช่เวลาให้มึงงอนมั้ย ไอ้ภพเดินร่อนทั่วคณะตามหามึงอยู่นะเว้ย!!”
“ตามหาแล้วไง! จะให้กูไปเป็นเมียมันเพื่อให้เลิกตามหางั้นสิ!!!” ผมโวยลั่น ณ จุดๆนี้ ต่อให้โต๊ะที่ผมนั่ง ตั้งอยู่ในสถานที่อันหลบหลืบมากแค่ไหน หมาที่เดินผ่านไปผ่านมาก็ต้องได้ยินอยู่ดี
“แต่กูว่า…มึงสมควรทำตัวเป็นเมียไอ้ภพนะ” เสียงหนึ่งดังขึ้นจากทางด้านหลัง ทำเอาทั้งผมทั้งไอ้ตุลต้องรีบหันมอง ไอ้แมค…ชายผู้ซึ่งมีหน้าตากวนส้นเป็นของแถมติดเวรติดกรรมมาเกิดในชาตินี้นั่นเอง แล้วนี่มันเวรกรรมอันใดของผมวะ? ถึงได้มันมาเป็นเพื่อนสนิทเนี่ย!
“มึงอย่าเพิ่งด่ากู น้องติ๋ม…ฟังพี่แมคคนนี้อธิบายก่อน แล้วจากนั้นมึงจะตัดสินใจยังไงก็เรื่องของมึง โอเค้?...” ทำท่าโอเคด้วยการยกมือขึ้นเอานิ้วโป้งกับนิ้วชี้มาจิ้มกันได้อย่างแรดมาก ผมอยากจะเบ้ปากใส่มัน แต่คิดอีกที ไอ้แมคคงมีอะไรดีๆมาเสนอ ตอนนี้ผมไม่ควรทำใจแคบปิดบังข้อแนะนำใดๆทั้งสิ้น
“ว่ามา…ถ้าอธิบายไม่ดี มึงโดนกูถีบแน่” ไอ้แมคทรุดตัวลงนั่งร่วมโต๊ะกับผม เอามือเสยผมหนึ่งทีทำตัวเหมือนหล่อมากมายเต็มประดา…อะโด่! ถ้าหน้าอย่างไอ้แมคหล่อ ผู้ชายทั้งโลกแม่งก็เอาตำแหน่ง ‘หนุ่มในฝัน’ ของสาวๆไปกันหมดแล้ว!!
“…ฟังกูอยู่รึเปล่า! ไอ้ติ๋ม!!...กูบอกว่าการทำตัวเป็นเมียไอ้ภพน่ะ จะช่วยให้มึงลดหนี้ได้กึ่งหนึ่ง หรือไม่แน่…จากเงินสองแสน อาจจะเหลือแค่สองร้อยก็ได้!” แอบด่ามันในใจจนลืมฟังมันโม้ซะงั้น ผมเหลือบตามองไอ้คนพูดแล้วเกาหัวตัวเองแกรกๆอย่างไม่เข้าใจนัก
“งงอีก งงเข้าไป…ไม่แปลกใจเลยที่มึงจะไม่รู้เรื่องนี้!!!” ผมกับไอ้ตุลหันมองหน้ากัน เพื่อนสนิทนิสัยดีที่ชื่อตุลยักไหล่หนึ่งทีทำนองว่าไม่รู้เรื่องใดๆที่ไอ้แมคพล่ามมาทั้งสิ้น พอเห็นว่าทั้งผมทั้งตุลต่างไม่เข้าใจคำพูดของมัน ไอ้แมคเลยถอนหายใจทีนึง
“จริงๆเล้ย!!...ต้องให้กูทะลวงสมองให้อีกแล้ว ไอ้พวกมีแต่ตาหามีความรู้ไม่…” ไอ้แมคพึมพำเหมือนจะบ่นกับตัวเองแต่เสียงดังเข้าหูพวกผมได้ยินกันถ้วนหน้า มันเงียบไปแปบนึงเหมือนกำลังเรียบเรียงคำพูด ก่อนจะเอ่ยปากออกมา
“…กูได้ยินมาว่า…ไอ้ภพมันแอบชอบมึงอยู่…น้องติ๋ม…”
ผมกะพริบตาปริบๆ ไอ้ตุลกะพริบตาปริบๆ ก่อนที่ป๊อกกี้ในมือผมจะหลุดจากมือลงกระแทกโต๊ะดัง …ป๊อก!...
ป๊อกกี้หักเป็นสองท่อนเหมือนหัวใจน้องติ่มซำหักกลางดวง รู้สึกเหมือนถูกแทงข้างหลังทะลุถึงลำไส้ใหญ่ อะจิ๊วววววว…จึ้กๆๆๆๆๆ!!!
………………………..
…หวิดเป็นลม พ่อแม่พี่น้อง…หวิดเป็นลม…
“อย่าเพิ่งตาย…ไอ้ติ๋ม มึงยังไม่ได้ใช้หนี้ไอ้ภพเลยสักอย่าง ตายไปตอนนี้เกิดไอ้ภพยกหนี้มาให้พวกกูใช้แทนมึงทำไง มันไม่ได้ชอบพวกกูแบบที่มันชอบมึงนะเว้ย หน้าอย่างมึงไปอ่อยออเซาะขอประนอมหนี้อย่างน้อยมันก็ยังพอเห็นใจ แต่กับพวกกูที่มันไม่ได้ปรารถนาเนี่ย นอกจากจะไม่ใจดีอ่อนข้อแล้ว อาจจะสมเพชเวทนาพวกกูอีก…” ไอ้แมคพูดแล้วตบแก้มผมที่นั่งอ้าปากค้างเหมือนจะพยายามเรียกสติผมกลับมา หลังจากเมื่อกี้มันเตลิดไปอยู่วิมานที่ไหนไม่รู้
…รู้แต่…รู้แต่…รู้แต่ไอ้ภพมันชอบผม…กิ๊วๆๆๆๆ…
“ไอ้ภพมันชอบไอ้ติ๋มจริงๆเหรอวะ” คนถามไม่ใช่ผมแต่เป็นไอ้ตุล เห็นมั้ย? อย่าว่าแต่ผมอึ้งเลย ขนาดเพื่อนผมยังไม่คิดว่าหน้าหล่อๆอย่างนายติ๋มซำจะถูกผู้ชายมาหลงรัก…เอ่อ…นั่นสินะ…ถูกผู้ชายหลงรักเชียว…ผมนี่ก็เก่งใช้ได้นี่หว่า อยู่ดีๆก็ทำให้ผู้ชายมาชอบได้ นับว่าเป็นยอดชายจริงๆแฮะ
“จริง”
“มึงไปรู้มาได้ยังไง” ไอ้ตุลถามอีก
“กูรู้แล้วกัน เอาเป็นว่าไอ้ภพมันชอบไอ้ติ๋มอยู่ และกูคิดว่าที่มันพยายามเล่นไพ่จนชนะไอ้ติ๋มแบบนี้ แสดงว่ามันคงจะ… คิดไม่ซื่อ”
…คิดไม่ซื่อ!!!!...โอ้ว แม่เจ้า นี่ผมกำลังถูกไอ้ภพหมายมั่นจะขย้ำหยุบหยับถึงทรวงในใช่มั้ยเนี่ย!!!
“หรือไม่อย่างนั้น มันก็คงอยากแก้แค้นที่มันชอบมึงมาตั้งนาน แต่มึงมันโง่ไม่รู้ตัวสักที” ว่าแล้วไอ้แมคก็จ้องหน้าผม เล่นเอาร้อนๆหนาวๆเหมือนจะจุกๆยังไงไม่รู้ วันดีคืนดีก็ติดหนี้ไอ้บ้าบางตัวตั้งสองแสน แถมยังต้องมารับรู้ว่านอกจากจะติดหนี้เป็นตัวเงินแล้ว ยังติดหนี้หัวใจอีกต่างหาก เน่าจริงจริ๊ง!!!
“ว่าแล้วว่ามึงต้องอยู่ตรงนี้…” เสียงทุ้มเหี้ยมดังมาจากด้านหลัง ทำเอาขนลุกวาบไปทั้งตัวเพราะจำเสียงแบบนี้ได้ดี…
…เสียงไอ้ภพ!!!...
…อ้าก!!!! อยากตาย!!! กูอยากตาย!!!!!...
สภาพที่เพื่อนสองหน่อพากันหันขวับไปมอง เหลือแต่ผมคนเดียวที่เอาแต่ก้มหน้าก้มตาไม่ยอมหันไปสบตาปิ๊งๆใส่มัน ทำเอาไอ้ภพเดินเข้ามาหาพร้อมตั้งคำถาม
“มันเป็นอะไรน่ะ” คำถามแลดูห่วงใย แต่ผมก็ยังไม่กล้าสบตามันอยู่ดี แค่คิดว่าที่มันหาเรื่องชนะพนันผมเพราะมันแอบหลงรักผมอยู่ หัวใจของนายติ่มซำก็สั่นไหวราวกับเจ้าเข้า
“ก็…ช็อคนิดหน่อย” ไอ้แมคว่าอย่างนั้น
“ช็อคหรือว่าแกล้งตายเพราะไม่อยากจ่ายหนี้กูกันแน่…” ช็อคเพราะว่ากูรู้ว่ามึงชอบกูน่ะสิ!!
“…นี่ไอ้ติ่มซำ…มึงรู้รึเปล่าว่ามึงหนีหนี้กูมากี่วันแล้ว” ไอ้ภพก้มหน้าลงมาพยายามจะมองสบดวงตาอันงดงามของผมให้ได้ แต่ผมหลบท่าเดียวจนมันต้องเอามือบีบหน้าผมให้เงยมองมัน
“วันนี้ไม่มีเรียนแล้วใช่มั้ย งั้นไปซื้อของกับกู…”
“ซื้อของอะไร…กูไม่ได้ติดหนี้มึงเรื่องนี้นะเว้ย” ไอ้ภพเลิกคิ้ว ก่อนจะยิ้มบาง
“ไม่ได้ติดหนี้ แต่เป็นดอกเบี้ย…ริจะพนันกับใคร ก็หัดรู้ซะบ้างว่าถ้าไม่จ่ายหนี้…ดอกเบี้ยมันจะบาน”
…แหม! ไอ้ปากหนัก!! จะหาเรื่องพากูไปเดทดีๆก็ไม่ได้ เอาเรื่องดอกเบี้ยบานมาเป็นข้ออ้าง ไอ้ไก่อ่อนเอ๊ย!...
………………………
ไอ้ภพ…ชื่อจริงๆชื่อ ณภพ อ่านว่า ‘นะ-พบ’ กรุณาจำชื่อมันให้แม่นเลยนะครับ แล้วอย่าไปติดหนี้มันเด็ดขาด ไม่อย่างนั้นจะเป็นแบบผมนี่
“เมื่อย…” นายติ่มซำผู้ชายหน้าตาดีลูกหลานผู้ดีตีนแดงแห่งเมืองไทยต้องมาตกระกำลำบาก เดินจนขาแทบขวิดแต่ก็ยังไม่หนำใจไอ้เจ้าหนี้รายใหญ่
“เมื่อยอะไรของมึง เดินไม่ถึงสองชั่วโมง ยังไม่ได้ซื้ออะไรสักอย่าง…”
…ซื้อของ…ไอ้ภพบอกผมแบบนั้น คุณผู้อ่านก็เห็นว่ามันพูดแบบนั้นจริงๆ จะคิดว่ามันหาเรื่องชวนผมมาเดทสองต่อสองก็ได้ แต่เอาจริงๆเหอะ…มีผู้ชายประเภทไหนในโลกที่เอาจตุจักรเป็นสถานที่เดทครั้งแรกวะ!! ไม่ประทับใจเอาซะเลย!!!
“ก็กูเมื่อย กูร้อนด้วย” คิดสภาพจตุจักรนะครับ อย่าคิดไปถึง เจเจมอลล์ที่มีแอร์เย็นๆเดินกันฉ่ำอุรา จตุจักรก็คือจตุจักรพันธุ์แท้ คนเยอะ อากาศร้อนแถมถนนตรอกซอกซอยก็แยะ หลงกันทีก็ไปเจอกันที่บ้านโล้ด!!!
“เรื่องมากจริง เดี๋ยวกูพามึงไปเดินตรงขายสัตว์ซะหรอก” แค่พูด ผมก็เหมือนจะได้กลิ่นสาบสัตว์ลอยเข้ามาในจมูก โอย…เวียนหัว!!!
“มึงจะไปมึงก็ไป กูนั่งรอตรงนี้ กูเหนื่อยแล้ว” ผมพูดแล้วทรุดตัวลงนั่งตรงหอนาฬิกาที่พวกผมเดินมาถึงพอดี ก่อนจะใช้หลังมือปาดเหงื่อบนหน้า แล้วกระพือเสื้อนิสิตให้ลมเข้า ร้อนโว้ย!ประเทศไทย ร้อนอะไรขนาดนี้!!!
“ไม่ได้! กูเอามึงมาเดินร้อนๆเพื่อขัดดอก ถ้าให้มึงมาแล้วนั่งสบายกูจะเอามึงมาทำไม ลุก! ไอ้ติ่มซำ!!” ไอ้ภพคว้าแขนผมแล้วฉุดให้ลุกขึ้นยืน ฉากนี้เหมือนผมจะเคยเห็นในละครรีเมคแปดล้านรอบอย่างจำเลยรักนะ ว่ามั้ย?...
“ไอ้ติ่มซำ! อย่าทำตัวหนัก ลุกขึ้นมาดีๆ ไม่งั้นกูจะถือว่าที่มึงมากับกูวันนี้ไม่ได้ขัดดอกใดๆทั้งสิ้น! มึงคงไม่อยากให้หนี้จากสองแสนกลายเป็นสองล้านใช่มั้ย?” ผมจ้องหน้าไอ้เจ้าหนี้ช่างขู่ กัดปากตัวเองจนอยากจะกัดหัวมัน แล้วหันหน้าหนีอย่างอัดอั้น
…มันไม่รู้รึไงว่าหนูติ่มซำเป็นที่รักของพ่อแม่พี่ป้าน้าอาในตระกูลมากแค่ไหน ไม่มีใครกล้าดุกล้าตี เอาง่ายๆว่าแค่ขึ้นเสียงก็ไม่มีใครกล้าทำแล้ว แต่นี่!! มันกล้าดียังไงมาขู่ผมเอา ขู่ผมเอา แถมยังพามาเดินจตุจักรที่ร้อนบรรลัยแบบนี้อีก! หน้าอย่างกูต้องเดินห้างฯเท่านั้น!! เข้าใจม้ายยยยย!!...
“อย่ามาทำเป็นงอนกู มึงเองไม่ใช่รึไงที่เป็นคนวางเงินพนันแต่แรก กูบอกแล้วว่าไม่เล่นต่อ มึงก็ยังบังคับกูอยู่ได้” ไอ้ภพย้อนอดีตไปยังวันที่เกิดศึกสงครามดอกจิก ผมยอมรับก็ได้ว่าเพราะตาแรกที่แพ้ไอ้ภพ ทำให้คิดว่าจะชนะมันในอีกหลายๆตาในตอนหลัง จนบังคับให้มันวางเดิมพันเล่นต่อไม่จบไม่สิ้น…ผมยอมรับว่าหนี้ที่งอกขึ้นมามากขนาดนี้เป็นเพราะตัวเองติดนิสัย ‘แพ้ไม่เป็น’ ผมยอมรับแล้ว…ยอมรับก็ได้…เพราะงั้น…ภพจ๋า มึงลดหนี้ให้กูเถอะ!!!
“ไป! ไม่ต้องมาตีหน้าเศร้าเคล้าน้ำตา กูไม่ใจอ่อนให้มึงหรอก! มานี่!!”
…ไอ้ใจดำ!! ไอ้อำมหิต!! ไอ้ภพเพื่อนชั่ว!!...
……………………..
กว่าจะกลับถึงบ้าน น้ำหนักก็ลดฮวบไปอีกสิบกิโลฯ แถมสภาพสะบักสะบอมสะโหลสะเหล และโปรดอย่าคิดว่าไอ้ภพมันจะมาส่งผมที่บ้าน เพราะมันแค่ถามว่าบ้านผมกลับทางไหนได้บ้าง พอบอกว่ากลับรถไฟใต้ดินได้ มันก็ถีบผมลงที่สถานีรถไฟนั่นแหละ
…ไอ้โหดเอ๊ย!! อย่าให้ถึงคราวกูถีบมึงได้บ้างนะ!!
“ติ่มซำ…ทำไมสภาพเป็นแบบนี้ล่ะ!” คุณนายแม่ผู้แสนน่ารักรีบถามอย่างห่วงใยทันทีที่ผมอาหน้าตาเน่าๆของตัวเองโผล่เข้ามาในห้องครัว พอแม่หันมาเห็นเท่านั้น คุณนายก็รีบทิ้งทัพพีถลาเข้ามาถามทันที
…บอกแล้ว…ติ่มซำเป็นที่รักของคนที่บ้านจะตาย…
“หิวอ่ะแม่ หิว…”
“อ้าว แล้วไปไหนมา ทำไมไม่รู้จักกินข้าว” ไปกับไอ้โหดภพน่ะสิแม่! ขนาดผมไปยืนทำหน้าละห้อยอยู่ตรงร้านขายลูกชิ้นปิ้ง แม่งยังไม่ยอมให้ซื้อเลย!! เงินที่จะซื้อก็เงินกู! ปากที่จะเคี้ยวก็ปากกู!! แต่มันไม่ยอม!!! อ้ากกกก!! ไอ้บ้า!!!
“ติ่มซำถูกเพื่อนทำร้าย…” คิดแล้วมันก็น่าเจ็บใจ เพราะงั้นขออ้อนแม่ซะหน่อยเถอะ!
“เออๆ ติ่มซำลูกแม่เป็นเด็กไม่สู้คนที่สุดเลย ถูกเพื่อนทำร้ายตลอด” …แม่…บางทีก็เข้าข้างลูกบ้างอะไรบ้าง ไม่ใช่กัดอย่างเดียว…ผมจ้องแม่บอกให้รู้ว่าถ้ากัดกันอีกคำเดียว ลูกชายคนนี้งอนยาว คุณนายแม่เลยได้แต่ถอนหายใจก่อนจะเปลี่ยนเรื่องพูด
“ไปๆ ไปอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าก่อน เดี๋ยวจะหาอะไรให้กิน ให้มันได้อย่างนี้เถอะ ลูกชายฉัน…หิวก็ไม่รู้จักซื้อของกินเอง แล้วแบบนี้จะให้เงินค่าขนมไปทำไม…” แม่ผลักผมให้เดินออกจากครัว ผมก้าวขึ้นบันไดเงียบๆ ก่อนจะนึกขึ้นได้ว่ามีบางอย่างอยากจะถามแม่เลยหยุดเดินแล้วหันกลับไปมอง
“แม่…”
คุณนายนวลพรรณกำลังจะเดินกลับเข้าห้องครัวแล้ว แต่ดีว่าผมส่งเสียงออกไปก่อน
“…ถ้าลูกชายแม่มีผู้ชายมาชอบ แม่รู้สึกยังไงเหรอ”
…อ่า คำถามแบบนี้ ปกติแล้วลูกชายเอามาถามแม่กันมั้ยนะ?...
………………………..
“มึงเล่าให้แม่ฟังแล้ว?!!! ไอ้บ้าติ๋ม!!!” ไอ้แมคโวยวายเสียงดังลั่นจนผมต้องเอานิ้วแคะหูตัวเอง วันนี้ผมก็ยังสะเออะเอาหน้าหล่อๆมามหา’ลัย ไม่ใช่ไม่กลัวเจ้าหนี้รายใหญ่เป้งนั่นแล้ว แต่เพราะว่ามีเรื่องจะถามไอ้แมคตรงๆ เลยต้องถ่อออกจากบ้านให้เปลืองค่ารถเนี่ยแหละ
“อ้าว…ก็นี่มันเรื่องใหญ่นี่หว่า…”
“แล้วเรื่องที่มึงเป็นหนี้นี่เรื่องไม่ใหญ่ใช่มั้ย ถึงไม่เล่าให้พ่อแม่ฟัง” ไอ้ตุลแทรก ทำเอาผมเงียบ
“เรื่องหนี้มันพูดยาก แต่เรื่องมีผู้ชายมาชอบมันพูดไม่ยากนี่หว่า แล้วอีกอย่าง…กูถูกผู้ชายมาชอบกับกูไปชอบผู้ชาย มันไม่เหมือนกันนะเว้ย” ผมให้เหตุผลแม้จะรู้ว่าเป็นเหตุผลข้างๆคูๆ
“…นั่นแหละ แม่กูไม่ว่าอะไรแล้วกัน…แล้วสรุปเรื่องที่ไอ้ภพมันชอบกูนี่เรื่องจริงรึเปล่าไอ้แมค มึงรู้มั้ยว่าเมื่อวานกูไปซื้อของกับมัน เหมือนกูเอาชีวิตไปทิ้งในสงคราม ทั้งร้อน ทั้งเหนื่อย ทั้งหิว กูร้อนก็ไม่ยอมให้กูเช็ดเหงื่อ กูเหนื่อยก็ไม่ให้กูพัก กูหิวยังไม่ยอมให้กูซื้อลูกชิ้นปิ้งอีก! นี่มันชอบกูจริงๆรึเปล่าวะ?!!” ไอ้แมคทำเป็นเกาหัวอย่างหงุดหงิด แล้วรับคำแบบลวกๆ
“เออหน่า!! กูบอกว่ามันชอบมึงก็คือชอบนั่นแหละ!!...”
“หลักฐาน?” ไอ้แมคเงียบไปแปบนึง ก่อนจะเหลือบตามองผม “แน่ใจว่าถ้ากูพูดไป มึงจะไม่หลงระเริง…” หน้าตาอย่างกูมีด้วยเหรอหลงระเริง ไม่มี้!!!
“หลักฐานก็คือ…ที่มันไม่ยอมให้มึงเช็ดเหงื่อ เพราะว่าท่าเช็ดเหงื่อของมึงเซ็กซี่ในสายตามัน มันเลยไม่อยากให้ใครเห็น ที่มึงเหนื่อยแล้วมันไม่ให้พักเพราะมันกลัวว่ากางเกงสุดที่รักของมึงจะเปื้อน ส่วนที่มึงหิวแล้วมันไม่ให้ซื้อลูกชิ้นปิ้ง เพราะมันกลัวมึงจะเป็นมะเร็งเพราะกินของปิ้งๆย่างๆมากเกินไป…ทีนี้เข้าใจแล้วใช่มั้ย ไอ้ติ๋ม” ฟังๆแล้วก็เขินนิดหน่อย ที่มันทำทุกอย่างเพราะมีเรื่องลับลมคมนัยแบบนี้นี่เอง แล้วไม่บอกแต่แรก เมื่อวานกลับบ้านไปด่ามึงในใจซะเยอะเชียว ไอ้ภพ…
“มึงนี่ดูรู้ดีนี่หว่า…ไม่ใช่เป็นเมียหลวงไอ้ภพแล้วมาตามล่าหาเมียน้อยให้ไอ้ภพเหรอวะ” ไอ้ตุลแซวหมาๆ แบบที่ทำเอาไอ้แมคยันโครมตกเก้าอี้
“กูมันพวกมีเส้นสายเยอะโว้ย!!”
“เส้นเยอะ? งั้นมึงบอกได้มั้ยว่ามีเรื่องอะไรในอนาคตที่ไอ้ภพจะทำให้ไอ้ติ๋มบ้าง?” ไอ้ตุลตอดถาม ทำเอาผมชักอยากรู้เหมือนกัน ไอ้แมคเงียบไปแปบนึง ก่อนจะถอนหายใจเบาๆ
“นี่กูไม่ได้อยากบอกหรอกนะ แต่ในเมื่อพวกมึงอยากรู้ กูจะบอกให้ก็ได้…กูได้ยินมาว่า…”
“…ไอ้ภพจะมาชวนไอ้น้องติ๋มไปงานวันเกิดแม่มัน…”
“เฮ้ย!! พูดเป็นเล่น!!!” ผมร้องลั่น…โอ้พ่อเจ้าพระคุณทูนหัว! นี่เล่นจะเปิดตัวผมกับพ่อแม่กันเลยทีเดียวเชียวหรือนี่!!!...
“ไม่ได้พูดเล่น…เอาหน่า เดี๋ยวมึงก็รู้เองแหละ ตอนนี้รู้แบบแซมเปิ้ลไปก่อนว่าไอ้ภพมันชอบมึง จะได้หัดทำตัวอ่อยเหยื่อให้เป็นประโยชน์ หนี้จะได้ลดๆลงบ้าง…อ้าว พูดถึงก็มาพอดี…วู้!! ไอ้ภพ!” แล้วไอ้เพื่อนชั่วนามว่าแมคก็หันไปเรียกบุคคลอื่นมาร่วมวงด้วย ผมรีบหันขวับไปมอง เห็นไอ้ภพกระตุกยิ้มร้ายก็เสียวสันหลังวูบ
…ยิ้มแบบนี้นี่มึงชอบกูแน่ๆใช่มั้ยภพ ทำไมยิ้มมึงถึงน่ากลัวแบบน้านนนนน…
“ไม่อ่อยงานนี้ แล้วจะอ่อยงานไหน” ไอ้ตุลกระตุ้นผมอีกแรง พอดีกับที่ไอ้ภพเดินเข้ามาที่โต๊ะม้าหิน มันจ้องผมแล้วยิ้มบางชั่วๆอีกที นี่ถ้าไม่ได้รู้ว่ามันแอบชอบผมอยู่ ผมกระโดดเตะก้านคอมันไปนานแล้ว ยิ้มโคตรชั่วแบบนี้แน่ใจว่ามึงกำลังใช้มันเพื่อจีบกู?
“เอาสิ!!” ไอ้ตุลกระซิบเบาๆ แล้วเตะขาผมใต้โต๊ะ หนูติ่มซำเลยเหมือนได้สติ ฉีกยิ้มใส่จึ้กนึงแล้วยกมือขึ้นพร้อมส่งเสียง
“ฮายยยยย…” ทักแบบฝรั่งขนาดนี้ ควรจะเห็นใจลดหนี้ให้กูบ้างนะ
ไอ้ภพหุบยิ้มทันควัน ก่อนจะส่ายหน้าแบบสะอิดสะเอียนแล้วดึงแขนผมให้ลุกขึ้นยืน
“ทำอะไรของมึง วันนี้ไปซื้อของกับกูอีกรอบด้วย”
“ก็เมื่อวาน…”
“เมื่อวานไม่ได้ซื้ออะไรสักอย่างเดียว! มึงอย่ามามั่ว! แล้วอย่าคิดหนี ไม่งั้นหนี้สองแสนกลายเป็นสองล้านแน่ คราวนี้กูทำจริง!”
“ใจเย็นๆ ไอ้ภพ แค่เงินสองแสนไอ้ติ๋มมันก็ไม่มีปัญญาคืนมึงแล้ว อย่าทำให้ถึงสองล้านเลยวะ กูว่า…บางทีสองแสนของมึง ลดเหลือสองพันจะดีมั้ย เรื่องพนันเล่นๆแบบนั้น มึงไม่น่าเอามาเป็นอารมณ์ขนาดจริงจัง ลงสองแสนก็ต้องจ่ายสองแสนนี่หว่า…” ไอ้ตุลช่วยพูด ในขณะที่ผมยังเป็นนางเอกคนงามยืนนิ่งให้ไอ้ภพจับแขน เดี๋ยวคอยดู…มันปล่อยแขนผมเมื่อไหร่ จะมีรอยช้ำปรากฏเพื่อแสดงให้เห็นถึงผิวพรรณอันบอบบางงงงงงงง…
“เรื่องพนันบ้าบอนั่นกูไม่ได้เอามาเป็นอารมณ์ แต่ที่กูทำอยู่นี่คือค่าเสียเวลากูที่ไอ้ติ่มซำมันบังคับให้กูเล่นไพ่กับมัน มึงรู้มั้ยว่าคืนนั้นกูไม่ได้นอนทั้งคืนเพราะเพื่อนตัวดีของมึง ไอ้ตุล…” แหะๆ…ก็กูอยากถอนทุนคืนอ่ะ แต่เล่นเท่าไหร่ๆ มึงก็ชนะตลอด…
“แล้วอีกอย่าง…เวลาเล่นพนันน่ะ ตอนก่อนจะเล่นปากก็ว่าพนันสนุกๆ แต่พอเวลาพนันแล้วเสีย…เขาไม่เรียกว่าเล่นพนันสนุกๆแล้ว จริงมั้ย ไอ้ติ่มซำ…เลิกเรียนก็รอกูที่โต๊ะนี้ จะได้ไปซื้อของให้เสร็จๆ ถ้าคราวนี้ได้ของ กูลดหนี้ให้มึง 500…”
“500!!!! หนี้กูสองแสน มึงลดให้กูห้าร้อยเนี่ยนะ!!!”
“หรือมึงไม่เอา?”
“เอาๆๆๆๆ!!” ห้าร้อยกูก็เอา!...ก็ยังดีวะ เหลืออีก 199,500…
“ว่าง่ายดีมากมึง แต่นั่นก็ต่อเมื่อกูได้ของ แล้วตอนเย็นเจอกัน” แล้วไอ้ภพก็มาเพื่อสั่งก่อนจะเดินจากไปอย่างอาจหาญ ทิ้งผมเอาไว้กับคราบน้ำตาแห่งความอัปยศอดสู
“กูบอกแล้วให้มึงอ่อย…” ไอ้แมคว่าอย่างนั้นจนผมต้องหันไปมองมัน
“กูอ่อยทันที่ไหนเล่า…” มาถึงก็ใส่กูอย่างเดียวเลย…
“เก็บหอมรอมริบนะมึง วันนี้ห้าร้อย วันข้างหน้าคงจะเป็นสองแสนในไม่ช้า” ไอ้ตุลเอ่ยปากเหมือนจะปลอบประโลม แต่ทำไมผมรู้สึกว่ามันกำลังปลงตกกับเส้นทางลูกหนี้ของผมยังไงไม่รู้ เฮ้อ!!!!
………………………
-
ไม่ค่อยน่าตื่นเต้น…กะอีแค่เดทรอบสองกับผู้ชายคนเดิม มันก็คงหาเรื่องพาผมไปสถานที่เริ่ดๆแบบเดียวกับสวนจตุจักรนั่นแหละ คราวนี้อาจจะเป็นตลาดสดตลาดนัดตามแต่ศรัทธาของมัน ไอ้ผมที่เป็นลูกหนี้ผู้แสนน่าสงสารจะไปทำอะไรมันได้!!! คิดแล้วมันก็น่าเวทนาจริงๆ
“เฮ้ย!” คิดเพลินๆ ก็ปรากฏว่ารถเลี้ยวเข้าห้างสรรพสินค้าสุดหรูใจกลางกรุงแบบที่ทำเอาผมสะดุ้งโหยง
“ตกใจอะไร” ผมไม่รู้ว่าไอ้ภพมันเป็นคุณชายตีนแดงแบบผมรึเปล่า แต่ยังไงก็ตามวันนี้มันไม่ได้พึ่งระบบคมนาคมสาธารณะ แต่อาศัยรถและใบขับขี่ของตัวเอง
“ก็…ก็…เอ่อ…มึงจะมาซื้อของที่นี่เหรอ?” รถไอ้ภพเลี้ยวเข้ารับบัตรจอดบอกให้รู้ว่ามันคงไม่ได้ขับเข้ามาวนเล่นผลาญน้ำมันแน่นอน
“หรือมึงอยากเดินร้อนๆที่สวนจุตจักร? เอามั้ยล่ะ กูจะได้ออก”
“อุ๊ยๆๆๆๆ เอาที่นี่แหละจ้ะ เอาที่นี่” มีจ๊ะมีจ๋ากันเลยทีเดียว กลัวมันเปลี่ยนใจและเป็นการอ่อยมันไปในตัว ไม่ยอมใจอ่อนเพราะความรักที่มีให้ผมบ้างก็ไม่รู้จะว่ายังไงแล้วล่ะวะ!
“งั้นก็เงียบ พูดมากจริงมึงเนี่ย กูยิ่งเพิ่งหัดขับอยู่”
“เพิ่งหัดขับ!!!!”
“ก็เออน่ะสิ! ใบขับขี่กูเพิ่งทำเมื่อวานด้วยซ้ำ เงียบไปเลย กูต้องการสมาธิ” โอ้ว! แม่เจ้า นี่มึงพากูมาตายกับมึงชัดๆ!!!!
แล้วจากนั้นชีวิตผมก็เหมือนแขวนอยู่บนเส้นด้าย ลานจอดรถกลายเป็นสมรภูมิเดือดระหว่างไอ้ภพ กับซองจอดรถ และยาม คนนึงหมุนพวงมาลัยแขนแทบพัน อีกคนโบกไม้โบกมือให้สัญญาณจนผมเวียนหัว ส่วนซองจอดรถ…กว้างขวางมากมาย แต่ไอ้ภพจอดไม่ได้ ฮ่วย! กว่ารถจะเข้าซองได้ ผมก็ถึงกับถอนหายใจเฮือก… แล้วได้แต่กระซิบบอกตัวเองในใจว่า ‘ภพ สกิลจอดรถของมึงด๋อยจริงๆ’
“มึงจะซื้ออะไรล่ะ” เข้าห้างมาได้แบบอวัยวะครบสามสิบสองประการนี่ก็ไม่รู้ว่าผมใช้บุญหมดไปกี่เข่ง
“ไม่รู้”
“ไม่รู้!!!! ไม่รู้ว่าจะซื้ออะไรเนี่ยนะ! แต่มึงพากูเดินทั้งจตุจักร ทั้งห้างฯทั้งๆที่มึงไม่รู้!! เหนื่อยกูนะเว้ย!!” ไอ้ภพตวัดสายตาเย็นๆมาลงที่ผมทำเอาหุบปากสนิท
“มึงไม่มีสิทธิ์เหนื่อย เพราะกูเอามึงมาขัดดอก” เออ!! มึงมันเจ้าหนี้กูมันลูกหนี้!! แต่ก็ลูกหนี้ที่ชื่อติ่มซำไม่ใช่รึไง ที่ไอ้แมคบอกว่ามึงแอบรักอ่ะ!! ฮึ้ย! ใจดีกับกูหน่อยก็ได้ กูไม่ว่าหรอก!!!
เดินวนในห้างฯหลายรอบจนปลีน่องของคุณชายติ่มซำทนแรงโน้มถ่วงของโลกไม่ไหว สุดท้าย ในร้านเส้าผ้าแบรนด์ดังยี่ห้อหนึ่ง ผมก็เลยต้องทรุดตัวลงนั่งบนโซฟา ทันทีที่ส่งไอ้ภพเข้าไปเลือกเสื้อผ้า
“อู้ย!! ปวด…” ว่าแล้วก็ขอบีบขาซะหน่อย เมื่อยจริงเมื่อยจังเมื่อยมหัศจรรย์อะไรแบบนี้!!
“เมื่อยรึไง” เสียงไอ้ภพดังขึ้น ทำเอาผมต้องเงยหน้ามอง ณ จุดๆนี้อยากกัดปากแล้วเมินหน้าหนีไม่ตอบมัน แต่คิดว่าถ้ายอมพูดมันอาจจะใจอ่อนยอมปล่อยผมกลับบ้านก็ได้
“เมื่อยดิ หิวด้วย นี่จะห้าโมงครึ่งอยู่แล้ว” เรื่องเมื่อยนี่เรื่องเล็กกว่าเรื่องหิวมากมายนะครับ
ไอ้ภพถอนหายใจเบาๆ แต่ผมก็ยังได้ยินละวะ ก่อนที่มันจะเอ่ยปากบอกในสิ่งที่ผมรอคอย
“งั้นไปหาข้าวกินไป เดี๋ยวกูเลี้ยง” มิจริง!!...นี่มึงจะเลี้ยงข้าวกูเหรอ
“ทำตาโตอีก! จะกินมั้ย กูจะเลี้ยงฟรีๆ ไม่ทบต้นทบดอกหนี้มึง เอารึเปล่า” มันถามแบบกวนๆ แต่ ณ จุดๆนี้บอกตามตรงว่าต่อให้มันจะเป็นยังไงก็ตามผมก็ปิติยินดีอย่างยิ่ง!!!
“มึงเลี้ยงกูจริงเหรอ?”
“จริง หน้ามึงออกหมดแล้วว่าอยากกินของฟรี ไปไป ไปหาข้าวกิน…” แล้วผมกับมันก็จบเดทแสนสวยงามด้วยมื้อค่ำในร้านอาหารสุดหรู อะฮุ อะฮุ อะฮุ…
จบเดท?...ผมคิดว่ากินข้าวแล้วก็ควรจะพากันกลับบ้านกลับช่องกันได้แล้วล่ะ…จริงมั้ยคุณผู้อ่านทั้งหลาย ทุกท่านเห็นด้วยรึเปล่าว่าเวลาทุ่มนิดๆคือเวลาที่ควรจะกลับถึงบ้านอาบน้ำเพื่อเตรียมพร้อมสำหรับค่ำคืนที่มีละครไทยเด็ดสะระตี่ให้ชมกันได้แล้ว
…แต่…ไอ้ภพไม่ใช่คอละครแน่นอน เพราะมัน…
“ใครว่ากินเสร็จแล้วกูจะกลับ กูไม่กลับจนกว่ากูจะได้ของ เข้าใจมั้ย”
ฮืออออออออออออ สรุปว่าถูกมันหลอกให้กินของฟรีเพื่อยืดอายุการใช้งานผมเหรอเนี่ย!!
“ตัวนี้มึงว่าไง” เดรสยาวสีน้ำเงินเข้มผ้ากำมะหยี่ดูหรูหราถูกไอ้ภพหยิบออกมาจากราวแขวน ผมมองแล้วได้แต่พยักหน้า ตอนนี้อิ่มแล้ว ควรจะรีบๆเดินให้มันเสร็จๆ ซื้อแล้วจะได้กลับบ้านกลับช่อง
“งั้นมึงเข้าไปลอง”
“เฮ้ย!!!” พูดเล่นแล้วไอ้ภพ กูเป็นผู้ชาย!!!
ไอ้ภพไม่ได้สนใจหน้าตาไม่รับโลก ไม่รับสวรรค์ของผมเลย เพราะมันหันไปถามพนักงานประจำร้าน
“ขอโทษนะครับ ชุดนี้ให้เพื่อนผมลองได้มั้ย จะซื้อให้แม่ แล้วแม่ผมก็ตัวประมาณนี้” มันชี้นิ้วมาที่ผมประมาณว่าตัวแม่มันกับตัวผมนี่ออกมาจากพิมพ์เดียวกัน! มันจะพิมพ์เดียวกันได้ยังไง!! ในเมื่อแม่มึงเป็นผู้หญิงและกูเป็นผู้ชาย!!!
“เอ่อ…น่าจะได้นะคะ ไหล่คุณเขาก็ไม่ได้ใหญ่มาก เชิญทางนี้ค่ะ” พนักงานสาวยังคงให้บริการดีสมกับทำงานกับแบรนด์เสื้อผ้ายี่ห้อดัง ทั้งๆที่ ‘คุณลูกค้า’ ขออุตริขนาดนี้
“ไปลองดิ เดี๋ยวกูจะดูว่าไซส์นี้ได้มั้ย” มันสั่งแล้วใช้สายตาจิกเหมือนจะบอกให้รู้ว่า…ข้าวเย็นที่เลี้ยง และหนี้มากมายมหาศาลที่ติดกูไว้ จงตอบแทนมาซะดีๆ!....
เรื่องที่ว่าจะไม่น่าตื่นเต้น ไอ้ตอนนี้แหละครับ ตื่นเต้นนรกแตก!!!!
……………………..
สะหยึมกึ๋ย กิ๊บกิ๊ว ฮาเล็มซิเอก้า!!
…แปลกันไม่ออกใช่มั้ยครับ นั่นแหละ ความรู้สึกของผมตอนนี้เลย มันสุดแสนจะยากที่จะอธิบาย แต่เพื่อให้ทุกท่านเข้าใจถึงหัวอกลูกผู้ชายที่ถูกเพื่อนรังแก ผมจะเล่าภาพปัจจุบัน ณ ตอนนี้ให้ทุกท่านฟัง!
กรุณานึกภาพเดรสยาวครึ่งเข่า แขนยาว คอปาด ทำด้วยผ้ากำมะหยี่สีน้ำเงินเข้ม ดูเรียบๆแต่คลาสสิก และชุดแบบนั้นต้องมาอยู่บนร่างกายของติ่มซำ ผู้ชายสูง 175 แม้ไม่ถึกหนาหล่อล่ำกล้ามปู แต่เอาจริงๆ…มันอุจาดตามากเลยครับ!
“พอดีเลยค่ะ! คุณใส่สวยอย่างกับผู้หญิงเลยนะคะ” เจ๊พนักงานรีบถลาเข้ามาอวย เล่นเอาผมแทบอ้วก
“หันหลังดิ” ไอ้ภพสั่ง ผมก็ได้แต่ทำตามงกๆ ตอนนี้พยายามเข้าข้างตัวเองทุกขณะจิตว่าเป็นเพราะไอ้ภพมันแอบรักผมจนทนไม่ไหว อยากจะเห็นผมแบบสวยๆสักครั้ง ทำนอง ‘โฉมงาม’ อยากเห็นใบหน้าที่แท้จริงของ ‘เจ้าชายอสูร’ แต่มันก็มีวิธีอื่นนะไอ้ภพ ที่จะทำให้มึงได้เห็นใบหน้าที่แท้จริงของเจ้าชายอสูรอย่างกูน่ะ
“คุณแม่ของคุณหุ่นประมาณนี้เลยใช่มั้ยคะ ส่วนสูงประมาณนี้ด้วยรึเปล่าคะ”
“ครับ ส่วนสูงประมาณนี้” แม่มึงนี่สูงเว่อร์ๆ…มิน่า ลูกอย่างมึงถึงได้ตัวโตขนาดนี้ มันตัวโตขนาดไหนน่ะเหรอครับ เอาเป็นว่าถ้าบอกว่า 175 ของผมเป็นมาตรฐานชายไทยแล้วล่ะก็ ของไอ้ภพก็มาตรฐานฝรั่งนั่นแหละ! พวกไม่รักชาติ!! เดินตามก้นฝรั่ง!! (คนละเรื่อง แต่หมั่นไส้มัน อยากด่าอ่ะ เรื่องอะไรให้ผมแต่งแต๋ววะ!!!)
“จะลองชุดอื่นอีกมั้ยคะ ชุดสีครีมก็เหมาะนะคะ” ยัยเจ๊พนักงาน!!!! อย่าหาเรื่องได้ม้ายยยย!!!
ผมรีบหันกลับไปส่งสายตาปิ๊งๆใส่ไอ้ภพ มึงไม่ใจอ่อนให้กูงานนี้ จะไม่มีงานหน้าอีกแล้วนะภพที่รัก กรุณาเถอะ เพื่อน!!
ไอ้ภพมองหน้าผม เลิกคิ้วเหมือนจะถามว่าจะให้เอายังไง…ไม่เอายังไงทั้งนั้น! ยกเว้นให้กลับไปใส่ชุดนิสิต ‘ชาย’ ของกูตามเดิม!!!
…ไม่!! ใส่!!!... ผมทำปากขมุบขมิบบอกมัน ไอ้ภพยิ้มให้ ก่อนจะหันบอกเจ๊พนักงาน
“เอาสีครีมมาอีกตัวแล้วกันครับ เพื่อนผมยินดี” ยินดีบ้านแป๊ะมึงซิ!!! ผมอ้าปากกำลังจะโวย แต่ไอ้ภพพูดดักขึ้นมาก่อน
“ข้าวเย็นเมื่อกี้” เป็นอันจบ…ชีวิตของติ่มซำมอดม้วยมรณา ณ จุดๆนี้!!!
………………………
อย่าเพิ่ง!! อย่าคิดว่าไอ้ภพจะทวงบุญคุณข้าวเย็นที่มันเลี้ยงผมด้วยการให้ผมลองชุดแทนแม่มันเพียงแค่ชุดสีน้ำเงินกำมะหยี่กับชุดสีครีมเท่านั้น…แต่พ่อเจ้าประคุณแทบจะเหมาทั้งร้านมาให้ผมลอง ยัยเจ๊พนักงานก็ดูสนุกสนานมากมายกับการหยิบชุดนั้นชุดนี้มาเสนอ
“ชุดนี้ก็สวยนะคะ แต่เดี๋ยวลองชุดสีฟ้าอีกชุดนะคะ” เจ๊พนักงานสีหน้าแช่มชื่นมากกกก… หล่อนคงไม่เคยมีความสุขแบบนี้มาก่อน มือน้อยๆข้างขวายื่นสุดสีฟ้ามาให้ผมเข้าไปลอง ส่วนมือซ้ายนั่นเต็มไปด้วยชุดสีดำ สีเขียวขี้ม้า สีเหลือง สีส้ม…เอาเป็นว่าโลกนี้มีกี่สี แบรนด์นี้ทำเสื้อผ้าออกมาครบทุกสีเลยล่ะครับ!
“ภพ กูว่าลองแค่นี้ก็พอแล้วนะ มึงจะซื้อให้แม่มึงตัวเดียวไม่ใช่เหรอ” ผมโบ้ยไปที่กองเสื้อผ้าจำนวนมาก ซึ่งล้วนได้เข้ามาเชยชมร่างกายผมหมดแล้ว
“เมื่อกี้เพิ่งโทร.หาพวกพี่ๆ พวกนั้นบอกว่าให้ซื้อมาเยอะๆเลย เดี๋ยวช่วยหาร…” ถ้าพี่น้องมึงมี 20 คนกูไม่ต้องลองแม่ง 20 ตัวเลยเหรอ
“ลองไป อย่าบ่น อย่าลืมว่าถ้าวันนี้กูได้ของ หนี้มึงลดลง 500”
…เออ!! มึงมันเจ้าหนี้!!!...
ผมชักเหวี่ยง เริ่มเหนื่อย เริ่มงอแง เริ่มหงุดหงิด ตวัดสายตาไปที่ยัยเจ๊พนักงานแล้วชี้นิ้วพรืดไปที่ชุดมากมายในมือข้างซ้าย ทั้งที่มือขวาของหล่อนเลือกตัวสีฟ้ามาให้ผมลองแล้ว
“เอาสีดำมา!” ไอ้ภพยิ้มเหมือนถูกใจที่เห็นผมอ่อนข้อให้มัน ผมถอนหายใจแรงทีนึง ก่อนจะพูดกระแทก
“กูจะไว้อาลัยตัวเอง!!!”
……………………….
หลังจากไว้อาลัยตัวเองด้วยชุดสีดำ ก็เหมือนคุณพนักงานและคุณลูกค้าจะคิดว่าผมปลงตกกับชีวิตแล้ว ถึงได้หยิบชุดนั้นชุดนี้มาให้ผมลองอีก งานนี้อะไรที่ไม่เคยใส่ผมได้ใส่หมด จะบ่าเดี่ยว บ่าคู่ จะสายไขว้ สายไม่ไขว้ หรือสายไม่มีให้ไขว้ก็ลองมาแล้ว แบบแขนยาวแขนสั้น แบบกระโปรงสั้นกระโปรงยาว ผ่าหน้าผ่าหลัง ล้วนผ่านการสวมใส่ของผมทั้งสิ้น และในที่สุด ชีวิตของผมก็หลุดพ้นบ่วงกรรมนี่แล้วครับ…เอ้า! ปรบมือแสดงความยินดี!!!...
“ขอบคุณนะคะ” ยัยเจ๊พนักงานแทบจะถลามาส่งถึงหน้าประตูร้าน ไม่รู้หล่อนมีความสุขเรื่องไหนมากกว่ากันระหว่างรังแกผมด้วยการหาชุดมาให้ลอง หรือการที่ไอ้ภพแทบจะเหมาเสื้อผ้าไปหมดร้าน ยอดซื้อวันนี้วันเดียวคงมากกว่ายอดซื้อตลอดเดือนที่ผ่านมาอีกละมั้ง!
“แม่มึงคงดีใจเนอะ ได้ชุดออกงานมากขนาดนั้น!” ต่อให้ออกงาน 7 วันตลอดทั้งสัปดาห์ ก็ใส่ชุดไม่ซ้ำกันสักวันเดียว หรือต่อให้งานเลี้ยงมี 14 วันแม่ไอ้ภพก็ได้เปลี่ยนชุดทุกวันแหละครับ! หึ!!
“แน่อยู่แล้ว แต่มึงนี่มีประโยชน์อย่างที่คิดไว้เลย”…มีประโยชน์อย่างที่คิดไว้? หมายความว่ามันคิดตั้งแต่แรกแล้วน่ะสิ!! ที่มันบังคับผมมาเลือกของขวัญเพราะมันเล็งเอาไว้แล้วว่าผมไซส์เดียวกับแม่มัน ไม่ใช่เพื่อมาเดทโดยเอาเรื่องลดหนี้ขัดดอกมาอ้าง!!
…นี่มึง! นี่มึง!!!...
“ไอ้ภพ! มึง…มึงหลอกใช้กูนี่หว่า!!!” ผมโวยวายดังลั่นห้างฯ จนไอ้ภพหน้าตื่น มองซ้ายมองขวาก็เห็นแต่คนที่เดินไปเดินมาหันมองมาที่พวกผมเป็นตาเดียว
“เสียงดังหน่า! ติ่มซำ!!”
“ไม่เสียงดังได้ไง!! ก็มึงหลอกใช้กู!!!” ผมร้องเสียงดังกว่าเดิม คราวนี้คำพูดของผมเริ่มทำให้พวกสนใจเรื่องชาวบ้านทั้งหลายเริ่มซุบซิบนินทา กำลังจะร้องอีกเพื่อเพิ่มความน่าเชื่อถือ แต่ไอ้ภพตวัดมือโอบรอบคอมาปิดปากผมเสียก่อนแล้วลากให้ออกเดิน
“กูไม่ได้หลอกมึง”
“อึงออกอู!!!!!” แปลว่ามึงหลอกกู…ปิดได้ปิดไป ตราบใดที่มึงไม่รัดเส้นเสียงกู กูก็ส่งเสียงได้ทั้งนั้นแหละ
“เงียบ!! อยากให้หนี้บานใช่มั้ย!!!” ไอ้ภพลากผมมาที่ปลอดคน…อันได้แก่ลานจอดรถ มันยอมปล่อยแล้วถอนหายใจเฮือก
“มึงหลอกกู ไอ้ชั่วภพ!!!” ไม่มีดราม่า ไม่มีน้ำตา งานนี้ด่าเพราะโกรธอย่างเดียว
“กูไม่ได้หลอกมึง…กูก็บอกแล้วว่าให้มึงมาเดินซื้อของกับกูเป็นการลดหนี้ แล้วกูก็ลดหนี้ให้มึงแล้ว เหลือแสนเก้ากว่าๆ กูหลอกมึงตรงไหน” …ก็…ก็ใช่…แต่…แต่…แต่ยังไงมันก็บอกผมไม่หมดอยู่ดี!! อย่างงี้ก็เรียกหลอกเหมือนกันแหละ!!
“แต่มึงไม่บอกกูแต่แรกนี่หว่าว่าจะให้กูมาลองชุดพวกนี้!!!” ไอ้ภพถอนหายใจอีกเฮือก ถ้าหน้ามันเหี่ยวสักหน่อย มีตีนกา รอยย่น หรือแก้มตอบ ผมคงคิดว่ามันถอนหายใจลาตายไปแล้ว
“กูขอโทษ”
“ไม่หายโกรธโว้ย!!!” ผมบอกแล้วเตะหน้าแข้งมันไปทีอย่างหงุดหงิด หงุดหงิดที่มันบอกผมไม่หมดด้วย และหงุดหงิดที่มันขอโทษผมง่ายๆด้วย บางทีการที่คนเราขอโทษอะไรง่ายๆ มันก็ไม่ดีต่อคนที่กำลังโกรธนะครับ เพราะจะทำให้รู้สึกว่าตัวเองต้องยอมหายโกรธเนื่องจากมันขอโทษแล้ว ทั้งๆที่ในใจกูยังเดือดพล่านนนนน…อ้ากกกกก…
เตะขาไอ้ภพหนึ่งทีก็เดินดุ่มๆตรงไปที่รถ งานนี้แม้จะยังหงุดหงิดมัน แต่ก็ไม่บ้าพอจะออกค่ารถกลับบ้านเองหรอก เรื่องอะไรล่ะ! ค่ำๆอย่างงี้รถติดจะตาย กลับรถเพื่อนสบายสุด! ถึงเพื่อนคนนั้นจะเพิ่งได้ใบขับขี่ก็เหอะ
“งั้นไปงานวันเกิดแม่กูมั้ยล่ะ”
เสียงตะโกนดังมาจากด้านหลัง ทำเอาชะงัก รองเท้าผ้าใบเก่าๆของผมที่กำลังก้าวไปข้างหน้าถึงกับต้องชักกลับมาวางที่เดิม แล้วหมุนตัวหันกลับไปมองไอ้คนพูด
“อะไรนะ?”
“ไปงานวันเกิดแม่กู…แล้วมึงจะฟ้องอะไรแม่กูก็ได้ทั้งนั้น”
“….”
“ทำหน้างงอีก กูถามว่ามึงจะไปงานวันเกิดแม่กูมั้ย มะรืนนี้”
…ก…
…กรรรรร…
…กรี๊ดดดดดดดดดด!!!!…
…เหมือนเป๊ะ!! เหมือนที่ไอ้แมคบอกเอาไว้เป๊ะๆ!!!
‘…ไอ้ภพจะมาชวนมึงไปงานวันเกิดแม่มัน….’
นี่หรือว่า…หรือว่าจะเป็นแผนมัน.!!!..ทำให้ผมโกรธและง้อด้วยการชวนไปงานวันเกิดโดยเอาเรื่อง ‘ฟ้องแม่’ มาอ้าง!!!
ภพจ๋า…นี่มึงชอบกูจริงๆด้วย!!
ติดตามตอนต่อไปปปปปปป (วันอาทิตย์หน้านะคะ ^.^)
วันนี้ยุ่งมากเลย เพราะว่าทำห้องใหม่ กรี๊ดดดด ไม่มีเวลาเม้า ขอไปจัดการสภาพห้องก่อนนะคะ ไม่งั้นคืนนี้ไม่ได้นอนแน่เลยอ่า
ขอบคุณมากๆสำหรับพื้นที่บอร์ด คนอ่าน คนเม้นท์ และทุกกำลังใจนะคะ ^.^
-
:z13:ขอไปอ่านเรื่องใหม่ก่อนจ้า :กอด1:
-
อ๊ากกก มาแล้ววววว รอทั้งวันเลย ฮ่าๆๆ :laugh: :laugh:
สรุปมันคือแผนจริงรึเปล่าเนี่ย กรั่กกกก
แต่น้องติ่มซำต้องโดนใจพี่ภพบ้างแหละน่า o18
ตอนหน้าวันเกิดคุณแม่ใช่ม๊ายยยย
พี่ภพให้ฟ้องได้อย่างนี้จัดไปเลยค่าาา :laugh:
-
น้องติ่มซำเล่นจนเป็นหนี้ขนาดนี้ไม่ดีนะค่ะ
แต่ว่าภพนี่ชอบติ่มซำจริงๆเหรอ
แล้วแมครู้ล่วงหน้าได้ไง
จะรออาทิตย์หน้าค่ะ
-
ตลก 555555555555555555
ติ่มซำฮามาก แต่รู้สึกเพื่อนติ่มซำจะ อืม...ทำนายได้จริงอ่ะ?
-
เรื่องก่อนเหตุเกิดในวัด เรื่องใหม่ในวงไพ่
น้องติ๋มก็นะ แผนลับลวงพราง ของเพื่อนเปล่าน๊อ
ถ้าไม่ใช่แผนของเพื่อนแมค วันเกิดคุณแม่ก็วันเปิดตัวว่าที่ลูกสะใภ้หน่ะสิ
-
แอร๊ยยยยยยย น่ารักกกกกกกกกกกกกกกก :o8:
น้องติ่มซำฮามากกกกกก :laugh:
ภพแผนเยอะจริงๆด้วยอะ น้องติ่มซำไปเลยค่ะ
ไปฟ้องคุณแม่เลย จะได้ฝากเนื้อฝากตัวเป็นลูกสะใภ้เต็มตัว อิอิ
รออ่านอาทิตย์หน้านะคะ
-
อ๊ายดอกจิกมาแบบเจ็บๆแสบๆคันๆได้อีก
เอิ๊ก ...เราชอบ ฮี่ๆๆๆๆๆๆๆๆ
..เห็นไหมว่าการพนันเป็นสิ่งไม่ดีเด็กๆ...
-
ชีวิตรันทดจริงติ่มซำเอ๊ย หาเรื่องให้ตัวเองชัด ๆ
เพื่อนฝูงก็รักกันดีจริง ว่าแต่ภพนี่รักติ่มซำจริงป่ะเนี่ย
หรือเพื่อนคิดกันไปเอง ดูมันโหด ๆ เนาะ
แหมแต่ก็แอบเดาถูกว่าจะชวนไปงานวันเกิดแม่
เหอ เหอ จะเกิดไรขึ้นกับติ่มซำหรือน้องติ๋มของเพื่อน ๆ หละเนี่ย
รออาทิตย์หน้าจ้า :pig4:
-
รู้สึกเหมือนทั้งติ่มซำทั้งภพโดนแม็คหลอกยังงัยก็ไม่รู้สิ
-
ดอกจิกอย่างนี้นี่เอง
ฮ่าๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
โอ๊ยสนุกกกกสงสารติ่มซำ (ชื่อสะน่ากินเลย --*)
-
เข้ามารายงานตัวว่าอ่านค่ะ สนุกทั้งสองเรื่องเลย แต่เรื่องหลังนี่ออกแนวฮา
ชอบพระเอกซึน และนายเอกรั่ว :laugh:
-
สนุกกกกกกก ว่าแต่เราว่านายแม็คนี่โม้แน่ๆ ภพมันชอบติ่มซำจริงๆดิ ไม่ใช่คิดไปเองน้า
-
งานหน้าก็น่าจะโดนหลอกอีก
ดูๆแล้วน่าจะโดนเพื่อนตัวเองรวมหัวกันหลอกด้วยซ้ำ
-
โถ น้องติ๋ม หนีชะตาชีวิตในกำมือนายภพไม่รอดแน่ๆ
แอบฮาเรื่องสกิลการขับรถ ฮ่าๆ ลดความเท่ห์ของพระเอกไปได้กึ่งหนึ่งเลย
-
5555+ ทีละ500อย่างงี้ เมื่อไหร่หนี้จะหมดล่ะเนี่ย :m20:
-
ไอ้ติ๋มตายแน่....555+ :m20:
-
รู้สึกว่าแม็คเนี่ยน่าสงสัยที่สุดแล้วแหะ (ฮา)
น่ารักๆ รออ่านตอนต่อไปนะคะ^^
-
ฮานิ 55555+ :laugh:
-
เพื่อนภพ คงไม่ได้ชอบหรอกใช่ป่ะ?
-
น่ารักมากเลยอ้ะะะะะะะะะ
อ่านแล้วได้อารมณ์เด็กมหาลัยจริงเลย
ติ่มซำนี่ซ่าแสบสันต์น่าร้ากกกกกกกกกก
ชอบมากเลยจ้าาา
-
แอร๊ยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยสนุก
-
:laugh: ภพแสดงออกในการชอบแบบแปลกๆนะค่ะ
ซึนไปไหน หวานๆกับติ่มซำนิดหนึ่งซิคู๊นนน~
-
สนุกจัง...............
ชอบๆ เรื่องแนวนี้แนวน้องถ้วยฝูเลย ชอบมากๆๆๆ :L2:
แต่ทะแม่งๆ อยู่นะเรื่องที่ตาภพชอบน้องติ่มซำเนี่ยะ ดูไม่น่าเชื่อจริงๆ
-
ดอกจิกคือไพ่นี่เอง
ตอนนี้ยาวได้ใจมากๆค่ะอ่านจุใจเลย :pig4:
รอตอนต่อไป o13
-
อิเพื่อนน้องติ่มซำมันทะแม่งๆ อยู่นา o18
-
ฮามากกกเริ่มมาอิชั้นก็ฮา เลยค่าาาา
ติ่มซ่ำดอกจิก เิอิ๊กกกกกก
นายเอกว่าฮาแล้วพระเอกฮากว่า ฮ่า ฮ่า
วิธีจีบของพี่แกสุดยอดจริง ว่าแต่เพื่อนแมครู้ได้ไง แสดงว่าต้องร่วมมือกับพระเอก
เพราะนายเอกเราท่าทางจะความรู้สึกช้า
-
เราว่าตอนนี้ ภพยังไม่ได้ชอบติ่ม
แต่ไอ้แมคมันวางแผนชั่วมากกว่า
-
เค้านี่โดนกินเรียบตลอดเลยอ่ะติ่มซำ เ้ข้าใจความรู้สึก :กอด1:
แต่ว่าเป็นไปตามที่เพื่อนแมคบอกเลยอ่า เพื่อนภพแอบคิดไม่ซื่อกับติ่มซำจริงๆใช่ม้ายยย :z1:
แต่ชื่อน่ากินมากเลย ตัวก็คงน่ากินเหมือนกันอ่ะดิ :laugh:
-
มันชักยังไงยังไงอยู่น้าาา ภพชอบน้องติ่มซำจริง ๆ เหรอ
อิแม็ควางแผนอะไรหรือเปล่าแก..ชิชะ :a11:
-
เ่อ่ออ แมคหลอกเพื่อนหรือเปล่าอ่ะ ดูเหมือนภพจะไม่ได้คิดไรนะนี้....
แต่ไม่แน่ๆ
-
น้องน่ารักมากกกกกก กวนๆ
อยากคิดว่าพี่ภพมันต้องการอย่างนี้แน่เรย วางแผนสารพัด เผลอ พี่แมคแบคอัคตัวดีช่วยกันวางแผน
แถมอยากให้รู้ว่ารักกกกกกกกกก
น้องต้องงามแน่เรยตอนใส่เดรท หน้างอๆ อิอิ
-
เราว่าน้องติ่มซำโดนเพื่อนหลอกแน่เลย โดนลากมาราธอนซะขนาดไม่เหมือนคนรักกันตรงไหนเลย
-
น่ารักมากกกกกกกกกกกกกก แอบสงสารติ่มซำอ่ะ ฮ่าๆๆๆๆๆๆๆ
ปล.ตามอ่านตั้งแต่น้องแยมพี่เสือแล้ว แต่ไม่ได้เม้นท์เพราะอ่านจากมือถือ แหะๆๆ แต่ชอบมากๆๆๆๆๆๆๆ
-
แอร๊ยยยยยย สนุกอะ
ภพจะพาลูกสะใภ้ไปเปิดตัวเหรอ
แต่ฮาค่ะ ขำกลิ้ง คิดได้นะให้ติ่มซำลองชุดเพื่อจะซื้อให้คุณแม่
:m20:
:กอด1:
-
ไอ้คุณภพมันชอบติ่มจริงๆ หรือว่ามันแกล้งเอาสนุกเนี่ย :m20:
-
เรื่องนี้สนุกมากเลยอ่า อ่านไปยิ้มไปแม้ติ่มซำ่จะโดนแกล้งฮ่าๆ
สรุปภพชอบจริงดิ
ติ่มซำสู้ๆ คนแต่งสู้ๆ
-
โอ๊ยยยยย ตลกอ่าาาา ฮามากกกกก 5555
ตกลงพี่ภพเค้าชอบน้องติ๋มจริงหรอเนี่ย??
แทบจะรอวันอาทิตย์ไม่ไหวแล้วววว
-
หากเป็นหนี้แล้ว ขอให้เป็นหนี้รักเถิด หนี้รักบรรเจิด พริ้งเพริดแสนหวาน
รักกันเสมอ แม้เวลาผันผ่าน สองเราสราญ เพราะหนี้รักสลักใจ :o8:
-
เค้าชอบ จิงๆหรออ เหมือนไม่อยากจะเชื่อ ยังไงไม่รุ้
-
เพิ่งเข้ามาอ่านคู่พี่เสือ-น้องแยม
อยากบอกว่าน่ารักมากๆ
น้องแยมนี่สุดยอดเลย ทำให้คนที่แทบจะไม่มีดีอย่างพี่เสือ กลับกลายเป็นคนดีไปได้ 55555555555
+1 สำหรับเรื่องราวน่ารักๆค่ะ
-
แมคมันดูน่าสังสัยนะ ต้องมีไรแน่ๆอ่ะ
-
สนุกอ่ะ
ติ่มซำ แม่งโคตรรั่ว
-
ติ่มซำ โครตรั่วเลย :laugh:
-
สนุกดีค่ะ
น้องติ๋มของเราก่งก๊งได้อีก
-
ชั้นว่าอีคุณแมคมันแหลชัวๆ
ส่วนเรื่องอื่นๆ บังเอิญหรอกน้องติ๋ม
-
ตอนนี้ยาวสะใจจริงๆค่ะ
สนุกด้วย ติ่มซำน่ารักมาก
-
เจ้าแมคกำลังวางแผนอะไรเนี่ย พาให้งง
เพราะอิชั้นไม่เห็นวี่แววการแอบชอบของอีตาภพต่อเจ้าติ๋มมันเลยนะ
เรื่องมันจะไปลงอีท่าไหนเนี่ย
-
อัพแบบยาวๆ ดีแล้วค่ะ อ่านจุใจดี ตอนต่อไปขอยาวๆ แบบนี้อีกนะคะ ขอบคุณล่วงหน้าค่ะ
พี่เสือน่ารัก น้องแยมน่าเอ็นดู คุณแม่เสือรู้เท่าทันคุณลูกเสือทุกเม็ด คุณยายก็อบอุ่น
ชอบบรรยากาศในวัดและบ้านของน้องแยม
อ่านไปยิ้มไป มีความสุขที่สุด:L1:
:pig4:
-
คู่ใหม่ ยาวสะใจเช่นเคย ชอบบบบ
เต้นรอๆ :z2:
-
Novel : ตำนานรักดอกจิก
Dezair
………………………..
ดอก 2.1
‘แล้วเดี๋ยวคอยดู…ตอนไอ้ภพแนะนำมึงให้คนที่บ้านรู้จัก พวกเขาต้องพูดเป็นเสียงเดียวกันว่า…อ้อ! นี่เองติ่มซำ… เอาหัวกูเป็นประกัน!!!’ ไอ้แมคให้คำทำนายตอนที่ผมกำลังสวมเสื้อสูททับเสื้อเชิ้ตอีกที
‘แล้วยังไง? กูไม่เข้าใจ’ ผมหันไปถาม ก่อนที่หัวจะถูกกระชากไปด้านหลังเพราะเพื่อนตุลจัดแต่งทรงผมบนหัวผมอย่างฮาร์ดคอร์นั่นเอง
‘โฮย!...คิดบ้างมึง คิดบ้าง…ก็ถ้าไอ้ภพแนะนำมึงว่านี่คือติ่มซำ แล้วคนที่บ้านมันร้อง อ้อ…นี่เองติ่มซำ แสดงว่าไอ้ภพต้องเอาเรื่องของมึงไปโม้ไว้เยอะแน่ๆ ดีไม่ดีคงไปละเมอเพ้อพกว่ามึงคือชายในฝันของมันแล้วก็ได้’ อะแฮ่ม…ถึงขั้น ‘ชายในฝัน’ กันเลยเหรอ เพื่อนแมค…มึงนี่อวยซะเว่อร์จนกูเขินหมดแหละ…
หลังจากแต่งองค์ทรงเครื่องนานเป็นพิเศษ ผมก็เฉิดฉายลงมาจากชั้นสอง คุณนายนวลพรรณที่รับรู้ว่าวันนี้ลูกชายจะถูกเปิดตัวในฐานะว่าที่ลูกสะใภ้ตระกูลไฮโซ ก็เลยต้องมายืนส่งที่หัวบันไดสักหน่อย พร้อมกับคำพูดที่เหมือนจะรับได้ (มั้ง)
‘เฮ้อ…ชะตาฟ้าลิขิตล่ะนะ…’ แล้วคุณนายก็หายลับเข้าห้องครัวไป ไม่รู้กลุ้มหรืออะไร ส่วนผม…ยืนรอหน้าประตูแปบเดียวรถญี่ปุ่นคันเล็กๆของไอ้ภพก็มาจอดรับให้ผมกระโดดขึ้นนั่งเพื่อไปยังโรงแรมอันเป็นสถานที่จัดงานปาร์ตี้เบิร์ธเดย์ของแม่มัน
…และพอขึ้นมาแล้ว…ก็ต้องล้อซะหน่อย…
“มึงนี่ชอบเอากูเป็นตุ๊กตาหน้ารถจังนะ…” ผมเริ่มแย็บหลังจากขึ้นรถนั่งได้เรียบร้อย…เรื่องแบบนี้ไม่ต้องเดาก็รู้ล่ะครับ ว่าที่ไอ้ภพเอาผมนั่งไปกับมันบ่อยๆ ก็เพราะอยากจะบริการผมเท่านั้นแหละ ไม่มีอะไรหรอก ก็มันชอบผมอยู่นี่หว่า…
“ก็กูเพิ่งหัดขับ เกิดมีอะไรขึ้นมาจะได้มีเพื่อนไปด้วยกัน…” …เอ่อ…อันนี้คือคำตอบประเภทเลี่ยงความอายใช่มั้ย?...
“คาดเบลท์ด้วย…กูไม่อยากถูกตำรวจเรียก” …คำพูดฟังดูห่วงใยสวัสดิภาพกูมากๆ!! นี่มึงแอบชอบกูแน่รึเปล่าวะ?!!!...
‘…มึงไม่ต้องคิดเยอะ หน้าอย่างไอ้ภพก็เหมือนพี่ชายกูนั่นแหละ ประเภทรักนะไม่แสดงออกไง พี่กูด่าแฟนเขาเช้ายันเย็น โฮย…แต่จริงๆแล้วรักสุดหัวใจ! ไอ้ภพก็ประเภทเดียวกัน กูดูออก!’ ถ้าไม่ได้คำยืนยันของไอ้ตุล ผมคงไม่เชื่อลมปากไอ้แมคไปนานแล้ว แต่ในเมื่อมีตัวอย่างให้เห็นกันจะจะว่าโลกของเรามีคนประเภทที่เอาปากไว้รูดซิป ผมก็เลยไม่อยากจะสงสัยอะไรอีก
…เอาเป็นว่ามันชอบผม และผมจะอ่อยเหยื่อมันเพื่อให้มันลดหนี้จากสงครามดอกจิก…อ๊ะฮือ!!...ฉลาดล้ำ!!...
“ฟังเพลงได้มั้ย ไม่ชอบนั่งรถเงียบๆ” อ่อยแผนหนึ่ง คือการหา ‘ความชอบร่วม’ พอเปิดเพลงปุ๊บ เพลงแรกที่บรรเลงขึ้นมา ก็ทำให้ผมต้องถามมันว่าชอบเพลงทำนองนี้เหรอ แล้วพอมันตอบว่าชอบ คราวนี้ผมก็จะเออออไปด้วยว่าผมก็ชอบเหมือนกัน แล้วจากนั้น…เราก็จะกลายเป็นเพื่อนคู่คิดที่แสนจะรู้จายยยยยย…
“แต่กูชอบขับรถเงียบๆ” …เอ่อ…ผิดแผนซะแหละ…
ผมได้แต่หันหน้ามองออกไปนอกหน้าต่างรถเพราะไม่รู้จะชวนมันคุยอะไรอีก…จะเปิดเพลงก็ไม่ให้ฟัง จะชวนคุยก็ดันถูกดักคอไว้แล้วว่า ‘กูชอบขับรถเงียบๆ’ ถ้ามึงชอบขับรถเงียบๆแล้วมึงมารับกูทำบ้าอะไร?!!!...
“เอ้าๆ! จะเปิดก็เปิด…มึงนี่เรื่องมากจริง ไม่ให้เปิดก็งอนกู…ขี้งอนอย่างกับผู้หญิง” ไอ้ภพเอ่ยปากแล้วยื่นมือไปกดเปิดวิทยุให้
“กูขี้งอนแต่กูไม่ใช่ผู้หญิง” เรื่องขี้งอนน่ะเป็นมรดกตกทอดจากครอบครัวทางฝ่ายแม่ แม่เคยบอกว่าถ้าไม่ยอมรับว่าตัวเองขี้งอน มรดกอย่างอื่นก็ไม่ต้องเอา…อู้ย!! แรงที่สุดในสามโลก!! คุณนวลพรรณ!!...
ไอ้ภพหันมาเหลือบมามองหน้าแล้วยิ้มบาง
“มองไร กูรู้กูหล่อ แต่มึงควรจะหันไปสนใจถนน” …อย่ามองกูนาน เดี๋ยวกูใจอ่อนนอกจากจะอยากให้มึงยกหนี้ให้กูแล้ว กูจะอยากให้มึงยกใจให้กูทั้งดวงด้วย…ฮิ้วววววว…
“เออ มึงหล่อ ไม่คิดว่าจะแต่งสูทเป็นกับเขา เห็นปกติมาเรียนยังเอาเสื้อใส่ในกางเกงไม่เป็นเลย…”
…จะชมกูว่าหล่อก็ชมดีๆก็ได้ ไม่ต้องใส่ไอ้ประโยคข้างหลังมาประชดกูด้วยหรอก…ผู้ชายอะไรวะ ปากหนักจริงจริ๊ง!!...
“แล้วกินข้าวมารึยัง?” ไอ้คนขับรถถามจนผมต้องหันไปมอง
“อ้าว งานวันเกิดแม่มึงไม่เลี้ยงข้าวเหรอ?”
“จะแดกฟรีตลอดเลยนะมึง…งานนี้เลี้ยงแต่ค็อกเทล”
“…แทนที่จะเลี้ยงโต๊ะจีนให้อิ่มๆ” ผมได้แต่บ่น หวังว่างานวันเกิดแม่มันคงไม่นาน เป่าเค้กปู้ดเดียว มอบของขวัญกล่าวอวยพรแล้วก็จบ ผมจะได้ออกมาหาข้าวกิน
“…ถ้ามึงกินไม่อิ่ม เดี๋ยวขากลับกูพาแวะกินข้าว…” …อุ๊!! แม่เจ้า!!! ไอ้ภพเวอร์ชั่นใจดีเยี่ยงเทวดาอีกแล้ว!!!...
“หน้าออกแล้วไอ้ติ่มซำ” ไอ้ภพล้อ ผมก็เลยต้องสงบเสงี่ยมตามเดิม ก่อนจะเริ่มตีหน้าสลด เพราะพันธะบางอย่างที่ผูกผมกับมันเอาไว้ด้วยกันยังกระแทกหัวใจทุกขณะจิต
“…มึงไม่ต้องพากูไปหรอก…แค่วันนี้ที่มึงอุตส่าห์มารับกู กูก็ไม่รู้แล้วว่าหนี้อีกแสนเก้าจะเพิ่มเป็นเท่าไหร่…ไหนจะค่าน้ำมันรถ ไหนจะค่าแรงมึง…” ผมไม่ได้ตีหน้าเศร้าโกหกโป้ปดเพื่อให้มันเห็นใจนะครับ แต่ผมแค่ตีหน้าเศร้าเพื่อให้เข้ากับคำพูดของผมเฉยๆ
ไม่รู้ว่าไอ้ภพเหลือบตามามองรึเปล่า เพราะผมเอาแต่นั่งคอตกเอามือบีบกันไปบีบกันมา ซึ่งไอ้แมคเทรนมาอย่างดีว่าท่านี้น่าจะ ‘อ่อยเหยื่อ’ ได้ผลชะงัด
“เออๆ…วันนี้ถือว่ากูทำให้มึงฟรีทุกอย่างแล้วกัน”
“จริงอะ?” ผมรีบหันไปถาม ไอ้ภพก็พยักหน้าหงึกหงักกับพวงมาลัยรถ ไม่ได้หันมาเห็นดวงดาวอันสว่างสดใสในดวงตาของผม…อย่างงี้ก็เริ่ดล่ะ!!!...
“หรือไม่อยาก?...”
“โฮ…มึงก็รู้ว่าหน้าอย่างกูมีเหรอไม่อยากของฟรี…ว่าแต่มึงเหอะ ฟรีแน่นะโว้ย! ไม่ใช่มาเอาค่านั่นค่านี่มาพอกเป็นหนี้กูทีหลังนะ”
“พูดคำไหนคำนั้น ฟรีคือฟรี หนี้คือหนี้!” …ย้ำบ่อยจริ๊ง! กูรู้แล้วว่ากูติดหนี้หัวใจมึงอยู่ วุ้ย!!...
“อ้อ…แล้วหนี้ของกูกับมึงก็ไม่ใช่แค่แสนเก้าอย่างที่มึงพูดเมื่อกี้ด้วย…แต่มันคือหนึ่งแสนเก้าหมื่นเก้าพันกับอีกห้าร้อย เศษข้างหลังอย่าปัด! จำไว้ หนี้ก็คือหนี้!!!”…ไม่ให้กระเด็นสักบาทเลยนะมึงงงงงงงงงงงงงงงงง!!!...
………………………
ท่าทางมันจะรวย…ตอนแรกที่จัดปาร์ตี้วันเกิดในโรงแรมผมก็ว่าเว่อร์แล้ว ไอ้ภพยังสั่งให้ผม ‘แต่งตัวสุภาพ’ ผมก็ว่านี่ก็เว่อร์อันดับสอง…ยิ่งมาเห็นโรงแรมที่ใช้จัดงาน ผมว่านี่…เว่อร์อันดับสาม!!!...กะอีแค่อายุเพิ่มขึ้นอีกปี ต้องประกาศให้ประชาชีในโลกหล้ารับรู้กันขนาดนี้เลยเหรอวะเนี่ย…
“อย่าทำหน้าเอ๋อ ติ่มซำ เดี๋ยวคนอื่นรู้ว่ามึงบ้านนอก…” … ‘บ้านนอก’ คำกัดที่ควรจะตกยุคตกสมัย แต่เมื่อมันออกมาจากริมฝีปากของไอ้ภพพร้อมสายตาจิกๆของมัน กลับทำให้ผมสะดุ้งได้แต่ตั้งตาปลายันหนังหัว…
“แม่…” ไอ้ภพถลาเข้าหามารดาบังเกิดเกล้า พร้อมกับกอดแล้วหอมซ้ายหอมขวา
“ติ่มซำ...มานี่…” ทักทายพอหอมปากหอมคอเรียบร้อย ไอ้ภพก็หันมาเรียกผมให้เข้าไป แม่ของมันมองมาที่ผมพอดี นายติ่มซำผู้แสนจะมารยาทเป็นเลิศก็เลยยกมือไหว้อย่างงดงามสมกับเป็นคนไทย
“สวัสดีครับ”
“นี่ติ่มซำครับแม่…เพื่อนที่คณะ…” แม่ของไอ้ภพทำหน้านึกออกขึ้นมาทันที
“อ๋อ…นี่เองติ่มซำ…” …อุ๊! พูดเหมือนที่ไอ้แมคทำนายเอาไว้เป๊ะ!! อีแบบนี้แสดงว่าไอ้ภพต้องเอาเรื่องผมไปเม้าส์สนั่นให้ทางบ้านฟังเรียบร้อยแล้วสิเนี่ย! แหม…นี่มึงคงจะไม่ได้บอกเขาไปหมดหรอกนะ ว่ากูคือชายในฝันของมึงอ่ะ!
“ตามสบายนะจ๊ะ ติ่มซำ” แม่ไอ้ภพพูดแบบนั้น แต่ทำไมพูดชื่อผมเสร็จแล้วต้องหัวเราะเบาๆด้วยวะ ชื่อออกจะน่ารัก…
“ขอโทษทีนะ…ติ่มซำชื่อแปลกแล้วก็น่ารักดี” ผมได้แต่ยิ้ม ไม่รู้จะตอบกลับไปยังไง คุณแม่ก็หันไปพูดคุยกับลูกชายตัวเองเสียก่อน
“ภพ…พาเพื่อนกินอะไรให้เรียบร้อยนะ สักสามสี่ทุ่มค่อยกลับ…”
“แล้วแม่กลับยังไง”
“แม่ค้างที่นี่ เปิดห้องไว้แล้ว…” ผมก็ปล่อยให้สองแม่ลูกคุยกันไป พวกคนรวยๆนี่ก็แปลก ทำไมไม่คุยไม่ตกลงกันตั้งแต่ที่บ้านวะ กูล่ะงง…
“ติ่มซำ…วันนี้กลับบ้านสักสามสี่ทุ่มนะจ้ะ ขออนุญาตคุณพ่อคุณแม่แล้วใช่มั้ย…” คุณแม่ไอ้ภพหันมาถามผม ผมก็ได้แต่ยิ้ม
“ครับ…” ขนาดกลับตีสอง ยังไม่ต้องขออนุญาตเล้ยยยยย นับอะไรกับกลับบ้านสามสี่ทุ่มวะ…
“เห็นภพว่าติ่มซำมีเรื่องจะฟ้องป้าเหรอจ้ะ มีเรื่องอะไร? ภพไปแกล้งอะไรไว้รึเปล่า?” คุณป้าถามยิ้มๆ ไม่ค่อยจะจริงจังเท่าไหร่นัก ผมก็เลยไม่จริงจังบ้างด้วยการตอบปฏิเสธ
“ไม่หรอกครับ ภพเป็นเพื่อนที่ดีมาก…” อยากจะลากเสียงให้ยาวกว่านี้หน่อย แต่กลัวเขาจะหาว่าไม่จริงใจ ทั้งๆที่ในความเป็นจริงแล้ว ไอ้ภพเป็นเพื่อนที่ดีนะครับ ที่คณะผมก็ได้เลคเชอร์ของมันนี่แหละเอาไว้ประทังชีวิตเวลาสอบ เรียนหนังสือเก่ง มีน้ำใจ เป็นประธานชมรมฟุตบอลอีกต่างหาก แต่มันจะเป็นเพื่อนที่ดีกว่านี้อีกมาก หากปล่อยวางเรื่องหนี้ที่ผมก่อไว้…โอมมมมม ปล่อยวางงงงงงงงงง…
“จริงนะ ภพเป็นเพื่อนที่ดีจริงๆนะ อย่างนี้ป้าค่อยสบายใจหน่อย กลัวภพจะแกล้งติ่มซำ…ใช่มั้ยเรา? ติ่มซำเป็นคนพิเศษนี่นา…” อุว้าววววววว…คุณแม่!! ทำไมเอาความลับไอ้ภพมาเปิดเผยต่อหน้าผมอย่างงี้ล่ะ!! ผมหันไปมองไอ้ภพด้วยดวงตาอันสุกสกาว หวังว่าจะได้เห็นมันยิ้มเขินหรืออะไรแบบนั้น แต่…เปล่า…
ไอ้ภพหัวเราะเบาๆก่อนจะพยักหน้าเออออห่อหมกไปด้วย
“ครับ…แม่…ติ่มซำนี่ ‘พิเศษ’…” ทำไมต้องเน้นคำว่าพิเศษจนแลดูมีพิรุธ ผมไม่ได้คุยอะไรอีก เพราะมีคนมาตามคุณแม่ไอ้ภพพอดี พวกผมก็เลยหลบออกมา ก็ว่าจะถามมันอยู่หรอกว่าที่บอกว่าผมเป็นคนพิเศษนี่หมายความว่ายังไง…แต่บังเอิ้น บังเอิญ…ที่สถานที่ที่ผมยืนอยู่ดันใกล้โต๊ะอาหารซึ่งมีคอกเทลหลากหลายรูปแบบวางเรียงรายจนผมตาพร่า แล้วอีแบบนี้จะเสียเวลาถามนั่นถามนี่ไอ้ภพทำไมล่ะครับท่านผู้อ่าน หันมาสนใจซูชิและคอกเทลกันดีกว่า!!!…แต่…ไอ้จะลงมือก็เกรงจะหาว่าเราไม่ผู้ดี ผมก็เลยต้องเหลือบมองเจ้าภาพอย่างไอ้ภพซะหน่อย
มันถอนหายใจเบาๆ ก่อนจะอนุญาต
“ตักสิ หิวไม่ใช่เหรอ” …เอ้า!!!...ติ่มซำลุย!!!!!
……………………….
…ยังไม่อิ่ม… แต่ไอ้จะตักต่อก็…
คือ…ไอ้ภพทักว่าเชฟที่ยืนประจำซุ้มคอกเทลจำหน้าผมได้แล้ว ไม่ควรไปตักอีก ผมก็เลยได้แต่มองตาละห้อยจากที่ห่างๆอย่างห่วงๆ กลืนน้ำลายหลายยก จนในที่สุดไอ้ภพก็พาผมอกจากโรงแรม
แล้ว…แวะร้านบะหมี่ข้างทาง…
…แวะร้านบะหมี่!!!...กูใส่สูทอย่างหรูแต่มึงพากูแวะร้านบะหมี่ข้างถนนอย่างนั้นเหรอ!!!!...
“ร้านนี้อร่อย กูพาพวกชมรมมากินบ่อย…” กูรู้ว่ามันอร่อย! แต่ดูสภาพอันแสนเจ้าชายของกูและมึงนิดนึงเถอะพ่อคุณ!! มันใช่มั้ยที่มึงจะพากูมากินกลางดินกลางทรายแบบนี้!!!!
“มึงจะกินอะไรบะหมี่ หรือเกี๊ยว…”
“บะหมี่!! เกี๊ยว!! ปูเยอะๆ!!! พิเศษโว้ย!!!” ผมตะเบ็งเสียงใส่มันอย่างหงุดหงิด ดีว่าตอนก่อนจะขึ้นรถถอดสูทออกไปแล้วนะเนี่ย ไม่อย่างนั้นผมจะหงุดหงิดกว่านี่อีก แม่ง! ไอ้ภพนี่มันไม่ได้เรื่องเลย จีบภาษาอะไรพาไปแต่ละที่ จตุจักรงี้ บะหมี่ข้างทางงี้ มึงรู้จักคำว่า ‘ลงทุน’ มั้ยวะ!!!!
…ไม่ได้การ…ไม่ได้การ…ผมจะยอมเป็นนางเอกถูกพระเอกจีบอย่างเดียวก็คงได้กินแกลบกินหญ้าในบั้นปลาย…ต้องทำอะไรสักอย่าง…
ทันทีที่ไอ้ภพไปสั่งเสร็จ และกลับมานั่งที่โต๊ะ ผมก็เริ่มถาม
“ภพ…มึงเคยจีบใครมั้ยวะ” อันนี้สาบานว่าไม่ต้องการทำให้ไก่ตื่น แต่เพื่อไม่ให้มันจีบผมซ้ำๆซากๆด้วยการพามาทรหดอดทนแบบนี้อีก ผมก็ต้องพูดอย่างเดียวเท่านั้น
“เคยดิ” ไอ้ภพตอบด้วยน้ำเสียง หน้าตา ท่าทางและทุกสิ่งทุกอย่างที่ไม่ได้มีแววสำนึกเลยแม้แต่นิด
“แล้วมึง…เอ่อ…เวลามึงจีบเนี่ย…มึงพาเขาไปทานอะไรบ้าง?”
“ก็แล้วแต่อารมณ์…ถ้าวันนั้นกูอารมณ์ดีก็ร้านดีหน่อย ถ้าวันนั้นอารมณ์ไม่ดีก็ร้านแย่หน่อย แต่ถ้าอารมณ์ไม่ดีมากๆก็บ้านใครบ้านมัน…” สรุปว่าวันนี้มึงอารมณ์อยู่ตรงกลางระหว่างไม่ดี กับไม่ดีมากๆใช่มั้ย มึงถึงได้พากูมากินบะหมี่ข้างถนน…ก็ไม่ใช่ว่าผมแบ่งชนชั้นอะไรหรอกนะ แต่ว่า…แบบ…ช่วยพากูไปกินร้านหรูๆนิดนึง กูจะได้พอจะเข้าข้างตัวเองต่อไปได้ว่ามึงมีใจให้กูอ่ะ
“ถามทำไม? อยากให้กูจีบมึงรึไง?” ไอ้ภพถาม ผมอ้าปากจะตอบ แต่พอดีบะหมี่ถูกยกมาเสิร์ฟปิดปากผมซะก่อน และพอผมชำเลืองดวงตาอันชุ่มช่ำราวตากวางของผมลงมอง ก็ปรากฏว่า…
“อ้าว กูสั่งพิเศษบะหมี่เกี๊ยวปูไม่ใช่เหรอ ทำไมมีแต่บะหมี่กับปูวะ?” ผมถามแล้วชะเง้อคอมองไปในชามไอ้ภพ ปรากฏว่าถ้วยของมันเต็มอิ่มไปด้วย บะหมี่ เกี๊ยว ปู หมูแดง และคาดคะเนจากสายตาแล้ว…ผมว่ามันได้กระเทียมเจียวมากกว่าผมด้วยอ่ะ
“มึงจะแดกอะไรเยอะแยะ ตัวก็เท่าลูกแมว กินแค่บะหมี่กับปูนั่นแหละ”…อย่างงี้ก็มีด้วย?!! นี่มึงแอบชอบกูจริงๆรึเปล่าเนี่ย!!!!...
“มองกูอีก…เอ้าๆ! กูให้เกี๊ยวอันนึง แล้วไม่ต้องมาโวยอีกแล้วนะโว้ย อะไรวะ? หนี้ก็ติดกูอีกตั้งเกือบสองแสน บะหมี่แดกฟรีแล้วยังจะเอาพิเศษอีก นี่รถกูน้ำมันกูก็ต้องขับไปส่งมึง…” ไอ้ภพบ่นแล้วตักเกี๊ยวในชามมันมาใส่ในชามผม ก่อนจะหันไปตักเครื่องปรุงโปะลงไปในชามบะหมี่ของมัน ในขณะที่ผมนั่งอึ้งพลางสายตาตกลงมองเจ้าเกี๊ยวนอกรีตที่เหมือนมันมาจากนอกโลก
…ทั้งๆที่ความจริงแล้วมันไม่ได้มาจากนอกโลก แต่มันมาจากชามไอ้ภพ!!!...
…โอ้ววววว…นี่…นี่…หรือว่าที่ไม่ยอมสั่งเกี๊ยวเพิ่มให้กูเป็นเพราะมึงคิดจะแบ่งปัน…แม่เจ้า…มึงหลงรักกูมากเลยนะเนี่ย!!!
“อ้าว! กินดิวะ หรือว่ามองแล้วมันจะลอยเข้าท้องเองได้…” ผมเหลือบมองไอ้คนพูด ก่อนจะรีบก้มหน้าก้มตาเอาตะเกียบขยี้ก้อนบะหมี่ในชาม…แน่นอน…ก่อนหน้านั้นต้องเขี่ยไอ้เกี๊ยวไปอยู่ข้างชามก่อน…เดี๋ยวหลักฐานแห่งรักของมันที่มีให้ผมจะเละไปซะก่อน
“มึงแปลกๆนะ…เป็นอะไรรึเปล่า?” …สนอกสนใจกูจริ๊ง! รู้ได้ไงว่ากูแปลกกูไม่แปลก วุ้ย!! อะไรจะรักกูมากขนาดนี้…
“เปล่า…เอ่อ…กูแค่มึนๆหัว…” ความจริงไม่ได้มึนหรอก อู้ย!! หน้าอย่างนายติ่มซำคนนี้น่ะ ไม่อยู่ในลิสต์แหล่งเพาะเชื้อของโรคต่างๆมานานมากแล้ว แล้วผมพูดออกไปทำไมว่ามึนหัว?…ก็แหม…ผมเห็นพวกนางเอกพระเอกแม่งชอบพูดคำนี้บ่อยๆเวลาไม่รู้จะตอบอะไร…
“ไม่สบาย?...” ไอ้ภพถาม แล้วจากนั้นก็…เอื้อมมือมาแตะที่หน้าผากผมอย่างอ่อนโยนนนนนน ว้าววววว…แสดงความรักอย่างออกนอกหน้าอีกแล้วมึง!!!
“ตัวไม่ร้อนนี่หว่า…” ถ้ารู้ว่ามันจะมาแตะหน้าผากกันแบบนี้ เมื่อวานไปนวดหน้ากับแม่ซะก็ดีหรอก หน้ากูเรียบเนียนขาวผ่องยองใยเป็นแสงจันทร์มั้ยวะเนี่ย!
“ก็…กูบอกว่ากูมึนหัว ไม่ได้บอกว่ากูตัวร้อนนี่…” ผมขอตอบแทนพระเอกนางเอกทั้งประเทศ หากเมื่อไหร่ท่านพูดคำว่าท่านมึนหัว และอีกฝ่ายมาแตะหน้าผากท่านพร้อมกับบอกว่าท่านตัวไม่ร้อน ก็จงตอกใส่หน้ามันไปอย่าได้แคร์ว่ากูบอกว่ากูมึนหัว กูไม่ได้บอกว่ากูตัวร้อน มาวัดอุณหภูมิกูเพื่อ?!!!!...
“งั้นก็รีบกิน จะได้รีบกลับ ไม่สบายเสือกไม่บอกกันก่อน กูจะได้ไม่พาออกมา”
“ห่วงกูเหรอ?” ผมแย็บถาม ไอ้ภพสูดเส้นบะหมี่เข้าปากก่อนจะเงยหน้ามอง
“กูไม่อยากเพิ่มหนี้ให้มึง ถ้าหากว่ามึงเสือกเป็นลมแถวนี้แล้วกูต้องพามึงไปโรง’บาล ค่าโรง’บาลไม่ใช่ถูกๆ ถ้าไม่อยากให้หนี้งอกกว่าเดิมก็รีบกิน กูจะรีบพากลับ…”
…คำพูดแลดูรักกูมากกกกกกก!!!!…
………………………..
“แดกบะหมี่ข้างถนนตอนสามทุ่มครึ่ง…เอาล่ะ เพื่อนแมค มึงมีอะไรจะอธิบายความโรแมนติกของไอ้ภพให้กูฟังมั้ย” หลังจากเมื่อวานเผยโฉมให้คุณแม่ของไอ้ภพได้ยลกันเป็นที่เรียบร้อย พร้อมดินเนอร์ยามไพร์มไทม์เป็นบะหมี่ปู ได้เกี๊ยวชิ้นเดียวและกระเทียมเจียวนิดหน่อย ผมก็เก็บความสงสัยเอาไว้เต็มอก วันต่อมาเลยต้องรีบถลามาหาเพื่อนแมคสุดเลิฟเพื่อให้มันอธิบายปรากฏการณ์ประหลาดนี่ที…
“ก็…” ผมงุบงิบไม่บอกมันเรื่องที่ไอ้ภพใจดียกเกี๊ยวให้ผมหนึ่งชิ้น เพราะคิดว่าถ้าหน้าอย่างไอ้แมคมันมีเส้นสายคนวงในจริง มันก็น่าจะรู้เรื่องนี้…โดยที่ผมไม่ต้องบอกอะไรเลยสิ
“มันก็…อาจจะอยาก…อยากพิสูจน์คุณค่าในตัวมึงไง…มึงคิดดูนะ บ้านไอ้ภพก็รวยใช่มั้ย เพราะงั้นคนที่จะมาเป็นคู่รักชู้ชื้นของมัน ก็ต้องคัดกรองกันเป็นพิเศษ จะเอาพวกไม่ติดดินก็ไม่ได้ เพราะเดี๋ยวเข้ามาผลาญเงินบ้านมันหมดถังทำไง หรือจะเอาพวกติดดินไปเลย ก็เข้ากับสังคมไฮโซไม่ได้อีก…” อืม…ก็ถูกของมัน…
“เพราะงั้น มันก้ต้องพามึงไปกินข้างถนนบ้าง กินในร้านหรูๆบ้าง…เป็นเรื่องปกติ” ไอ้แมคพูดแล้วยักไหล่ ไอ้ตุลเลยถามต่อ
“แล้วสรุปตอนนี้หนี้ของมึงเหลือเท่าไหร่แล้ว…”…หายหน้าไปงานวันเกิดแม่ไอ้ภพคืนเดียว หนี้จะเหลือเท่าไหร่วะ ถ้าไม่ใช่เหลือเท่าเดิม แสนเก้าหมื่นเก้าพันห้าร้อย ไม่มีปัดเศษทิ้ง!!!
“เหลือเท่าเดิมแหละ ช่างหัวแม่งแล้ว กูเริ่มเหนื่อย ไม่อยากดิ้นรนขอประนอมหนี้อะไรแล้วว่ะ แล้วแต่ไอ้ภพแล้วกันว่าจะเอายังไงกับหนี้กู กูมีจ่ายเท่าไหร่กูก็จ่ายอ่ะ…”
“เฮ้ย! มึงอย่าเพิ่งถอดใจดิ ไอ้ภพมันชอบมึงอยู่นะเว้ย…”
“นี่ เพื่อนแมค…เอาจริงๆนะ ตอนนี้กูคล้อยตามคำพูดมึงแค่ 40 % เท่านั้น…เพราะไอ้ภพแสนจะไม่สวีทกูเลย ด่ากูงี้ บังคับกูงี้ ไหนจะพากูไปดินเนอร์ใต้แสงจันทร์แต่เคล้าควันเขม่าข้างถนนอีก…”
“ถ้าจะให้มึงคล้อยตามกู 100% นี่คือต้องเอาไอ้ภพมาบอกรักมึงต่อหน้าอย่างเดียวเลยเท่านั้นใช่มั้ย” ไอ้แมคถาม แล้วขยี้หัวตัวเองเหมือนหงุดหงิดเสียเต็มประดา ไม่เข้าใจเหมือนกันว่ามันจะหงุดหงิดอะไร ถ้าหากผมกับไอ้ภพจะไม่ได้รักกันยาวนานแบบตำนานเจ้าหญิงเจ้าชายแห่งวอลท์ดิสนีย์
“ขอแต่งงานด้วยเลยยิ่งดี!” ผมประชดใส่หน้ามัน เพราะรู้อยู่แล้วว่ามนุษย์เพศผู้แบบไอ้ภพไม่มีทางมาขอผมแต่งงานแน่ ตอนนี้มันรักผมจริงรึเปล่าก็ไม่รู้ ไม่ใช่ไอ้แมคอวยซะเว่อร์จนผมหลงตัวเองไปแล้วเหรอเนี่ย
“ถ้ามันมาขอมึงแต่งงานจริง มึงอย่าปฏิเสธก็แล้วกัน!” ไอ้แมคตอกใส่หน้าผมอย่างจริงจัง จนแอบคิดไปว่า…เอ๊ะ! หรือมันจะพูดจริงน้า…
“เอาล่ะๆ อย่าทะเลาะกันอย่าทะเลาะกัน สองเพื่อน…” ไอ้ตุลเอามือแยกหัวผมกับไอ้แมคออกจากกัน
“กูคิดว่าตอนนี้นอกจากจะคิดเรื่องประนอมหนี้แล้ว มึงควรจะหาวิธีอาเงินมาใช้คืนไอ้ภพด้วยนะ น้องติ๋ม…ถ้ารอให้ไอ้ภพหักหนี้ทีละห้าร้อยแบบนี้ กูว่าชาติหน้าหนี้ก็ไม่หมดหรอก…”
“แล้วหน้าอย่างกูจะไปหาเงินที่ไหนได้วะ?” ผมถามอย่างหมดหวัง…จะไปทำงานพิเศษก็ไม่รู้จะทำอะไร ขายไก่ทอดแฮมเบอร์เกอร์เหรอ? หรือเป็นเด็กเสิร์ฟตามร้านอาหาร? ถ้าไปทำแบบนั้นคุณนายนวลพรรณต้องสงสัยแน่เลยว่าทำไมลูกชายสุดที่รักของครอบครัวที่แสนจะมีกินมีใช้อย่างผมต้องดิ้นรนขนาดนั้นด้วย…
“กูคิดว่ากูมีวิธี…และแน่นอน…มึงได้อ่อยไอ้ภพไปในตัวด้วย…” ไอ้ตุลพูดแบบนั้นแล้วกระหยิ่มยิ้มย่อง
…………………………
“จะให้มันมาช่วยงานกูเป็นการลดหนี้?” ไอ้ภพทวน ก่อนจะเหลือบมองผมที่นั่งเจี๋ยมเจี๊ยมอยู่ข้างๆไอ้ตุล
“ใช่…มึงมีงานอะไรจะให้มันทำมั้ยล่ะ แล้วค่าแรงมัน มึงก็หักหนี้ไป…” ไอ้ภพเงียบไป ก่อนจะมองผมเหมือนตรวจสอบสินค้า
“…อืม…เลขาฯ…” เลขาฯ!! ว้าว…นี่มันตำแหน่งยอดนิยมครองใจพระเอกนางเอกและนางร้ายทั่วฟ้าเมืองไทยเลยนี่นา!
“แล้วมึงคิดค่าแรงมันยังไงอ่ะ” ตุลยังเดินหน้าช่วยเหลือผมอย่างเต็มที่ ตรงข้ามกับไอ้แมคที่เอาแต่นั่งเงียบ
“วันละ 200 ตามค่าแรงขั้นต่ำในกรุงเทพฯ”
“200!!!...กูว่าวันละ 2000 ดีกว่ามั้ง” ผมเริ่มรักษาสิทธิ์ตัวเอง
“200ขาดตัว ถ้าวันนั้นทำดี กูจะให้มากกว่านี้อีกนิดหน่อย ถ้าไม่เอาก็ไม่ต้องเอา”
“เอาๆ ไอ้ติ๋มมันเอาอยู่แล้วล่ะ ใช่มั้ยติ๋ม…” ตุลรีบกระแซะผมให้ยอมตกปากรับคำว่าจะไปเป็นเลขาฯให้ไอ้ภพด้วยค่าแรงวันละ 200 ขาดตัว…แค่คิดก็คำนวณไม่ไหวแล้วว่าวันละ 200 อีกกี่ร้อยปีถึงจะใช้หนี้ 200000 หมด
“อือ…” ผมได้แต่ตอบหน้าบูด ทางเลือกของคนเป็นลูกหนี้มันน้อยแบบนี้เอง ท่านๆรู้กันแล้วก็อย่าหาเรื่องเป็นหนี้แบบผมรู้มั้ยครับ
“ดี…งั้นพรุ่งนี้เริ่มงานได้เลย เลิกเรียนเสร็จ มึงไปบ้านกู หมากูคอยอยู่แล้ว”
“หมาคอยอยู่? หมายความว่าไงวะ?” ผมถามอย่างสงสัย
“อ้าว…ก็กูอยากให้มึงไปเป็นเลขาฯส่วนตัวให้หมากู…”
“อะไรนะ?!! เลขาฯของหมา!!!” สามเสียงดังขึ้นพร้อมกันโดยไม่ได้นัดหมาย แต่ไอ้ภพทำสีหน้าไม่เดือดน้อยหนวกหูแต่อย่างใด มันพยักหน้าเนิบๆ
“ใช่…เลขาฯของหมากู…”
ติดตามตอนต่อไป >> 2.2
อีกครึ่งนึงเดี๋ยวมาต่อให้กลางๆอาทิตย์หน้านะคะ บัวพิมพ์จนหมดไม่ทันอ่ะ ขออู้ลงครึ่งเดียวก่อนนะคะ แหะๆ
ขอบคุณมากเลยค่ะ ^.^
-
หุหุ ติ๋มเอ้ยติ๋ม
ไม่ต้องไปเชื่อแมคแล้ว รีบๆหาเงินใช้หนี้ดีกว่า
5555555555
-
555+
เลขาน้องหมา ต้องทำไรมั่งเนี่ยยยย
น้องแมคคะ พี่อยากรู้~ พี่ภพเค้าชอบน้องติ๋มจริงหรออออ
-
พระเอกกวนประสาทมากกกก :angry2:
-
ตกลงภพมันจีบติ๋ฒจริงเรอะ
เอาไปเป็นเลขาหมาเนี่ย
เพื่อนแมคดูไม่น่าเชื่อถือ
แต่น้องติ๋ม คือ ฮามาก 55555555555555555
-
เพื่อนแมคแม่งต้องมีอะไรแน่นอน ฮ่า ฮ่า
สงสารน้องติ๋ม จริง ๆ โดนแกล้ง
-
เฉลยเถอะ
-
555555555555555555555
หมาไอ้คุณภพ ไฮโซต้องมาเลขาด้วย
น้องติ่มคงทรมาณจิตใจแย่ :mc4:
-
น้องติ๋มมีแววเหมือนถูกหลอก
เพื่อนแม็กมีอะไรซ่อนอยู่ป่าวอ่ะ ทำเหมือนเป็นเกมส์อะไรสักอย่าง
-
เราว่าเพื่อนสองคนแปลกๆ สงสัยพนันอะไรกันไว้แน่เลย
-
คุณชายภพมันรักติ่มซำจริงๆ หรอ :monkeysad:น้องบัว
ทำไมมันตรงกันข้ามกับข่าววงในเหลือเกิน :z3:
-
แผนเจ้าแมคแน่ๆ
กลัวสุดท้ายจะได้กินมาม่ากันตอนอีแผนมันแตกนี่แหละ เหอเหอ
น้องติ๋มตอนคิดเข้าข้างตัวเองนี่ก็โคตรฮาบรมเลย กร๊ากกกกกกก
-
มันน่าสงสัยว่าภพชอบจริงเหรอ แมคนี่ก็อวยตลอดให้เพื่อนเป็นเมียคนอื่นอ่ะ :m20:
อยากรู้ว่าเลขาหมาคือไร พาหมาเดินเที่ยวป่ะ
-
น้องติ๋มโดนต้มแน่นอน
-
ทำไมรู้สึกแปลกๆอ่ะคะ สงสารนายเอก ดูเป็นคนเดียวที่ไม่รู้อะไรเลย เพื่อนก็ทำเหมือนว่า ติ่มซำโง่ให้หลอก?
-
แผนแมคปูทางให้น้องติ่มซำยอมรับภพหรือเปล่าเนี่ย จะได้ไม่ตกอกตกใจภายหลังหากมารู้เข้า
หรือแมคก็เป็นหนี้ภพเหมือนกัน เลยต้องทำงานพ่อสื่อให้ภพอีกที
หรือ
หรือ
หรือ...
อ๊ากกกกกก สงสัยไปหมด ภพคิดยังงัยกับเพื่อนติ่มว้า :serius2:
-
ถ้าสุดท้ายโดนหลอก ขอให้น้องติ๋มโกรธและงอนอย่างแรงเลยนะ
-
พระเอกน่ารักอ่ะ แล้วสรุปมันชอบไอ้ติ๋มจริงๆหรือว่ามันจะมาเริ่มชอบก็ได้ตอนที่ได้มาอู่ใกล้ๆกันนี่หละ
-
ฮ่าๆ ตกลงว่าภพนี่ชอบน้องติ๋มอยู่แล้วอย่างที่เพื่อนบอกรึเปล่า
หรือว่าโดนเพื่อนต้ม????
แต่ฮาและน่ารักมากๆๆๆ
รอจ้ะ :pig4:
-
ตกลงมันเป็นยังไงกันค๊ะเนี้ย ภพชอบติ๋มจริง ๆ หรือเปล่าค๊ะ
เพืื่อนแม๊คทายแม่นจริง ๆ
-
ทะแม่ง ทะแม่ง ชอบกล
โดนเพื่อนต้มถั่วซะหล่ะม้างงงง ติ่มซำ
-
เอ่อ อธิบายงานเลขาฯมาเดี๋ยวนี้นะภพ
ไม่กระจ่างเล้ยยยย
แล้วแม็คนี่ตกลงเพื่อนใคร??? ประเคนเพื่อนให้ผช.ตลอด ตลอด
-
เพื่อนแมคทำไมดูอยากให้ติ๋มคืดว่าภพแอบชอบอยู่จังอ่า
ตอนนี้ภพคงยังไม่ได้ชอบติ๋มหัวปักหัวปำแบบที่แมคบอกซะละมั้งเนี่ย
-
ยิ่งอ่านยิ่งงงอะ
ว่าแบบนี้เรียกจีบหรอ
-
เรื่องนี้มันยังไงกันแน่เนี่ย :angry2:
-
มาแปะไว้ก่อนนะครับ :L1:
-
ให้มุมมองเรื่องความรู้สึกต่างจากเรื่องแรกเลยนะค่ะ
เรื่องดอกบัวนั้น พี่เสือแสดงความรู้สึก ท่าที เจตน์จำนงค์ว่ารักแยม จีบแยม จนคนอ่านเขินแทน :-[
แต่เรื่องนี้ช่างน่าฉงนสงสัยยิ่งนักว่า ภพรักติ๋มจริง หรือ ไม่มีอะไรในกอไผ่???
น่าลุ้นจริง ๆ เนอะ ว่าติ๋มจะได้ "สามีพร้อมหนี้สิน" รึเปล่า? ( หนี้สินมีอยู่แล้ว สามีเป็นของแถม? )
-
ภพนี่เป็นไปได้ว่าอาจชอบติ่มซำ..
แต่ไอ้คุณเพื่อนสองตัวนั่นแหละค่ะ น่าสงสัยมาก
ดูมีแผนการเร้นลับแปลกๆ
หรือแม็คกับตุลเองก็ติดหนี้สามภพเหมือนกัน
:laugh:
-
สงสัยๆๆๆๆๆ ภพรักติ่มซำจริงเหรอ?
-
ถามจริงไอ้แม็คติดหนี้อยู่ด้วยหรือเปล่า
ทำเหมือนเพื่อนเป็นขี้ข้าชัดๆ
-
ติ่มซำ โดนเพื่อนแมค หลอกหรือเปล่าเนี่ย มันแปลกๆ นะ :serius2:
-
:m20:ตลกๆๆๆมากมายเลยอะ แล้วเรื่องจะเปนไปแบบไหนเนี่ย :pig4:
-
ฮ่้าาๆๆ ให้เข้าบ้านนี่คือวิถีการพาน้องไปสนิทกับครอบครัวรึเปล่าเนี่ย :-[ :-[
รอตอนต่อไปฮีาฟฟฟฟ :z2:
-
เอ๊ะ!! เริ่มงงแทนติ่มซำ แอบกลัวโดนเพื่อนหลอก
แต่ให้ไปเป็นเลขาหมา?
นักเขียนสู้ๆ!!
-
แม็คกับภพลืมเตี๊ยมกันใช่มะ :m20:
-
อิตาแม็คเล่นอะไรอยู่มั้ยเนี่ย มันน่าสงสัยนะ :m28:
-
ตำนานรักดอกจิก ดอกที่ 2.2
By: Dezair
……………………
…รักกูมาก! รักกูมาก!! มึงแอบรักกูมากจริงๆเชียว! ไอ้ณภพ!!!!...
“นี่หมาของกู ที่จะให้มึงมาเป็นเลขาฯ…งานเลขาฯก็ไม่มีอะไรมาก แค่ดูแลเท่านั้นแหละ…”ผมได้แต่ยืนมองไอ้หมาตัวใหญ่ขนนุ่มสลวยแล้วกลืนน้ำลายเอื้อก…ถ้าหากมันไม่ถูกชะตาผมแล้วกระโดดงับคอทีเดียวนี่ผมลาจากโลกนี้ไปได้เลยนะเนี่ย ดูฟันมันซะก่อนเถอะ อิ๊วซ์!!!...
“ขนมจีบ…ทักทายพี่ติ่มซำสิ…”
“ฮะ?! มันชื่ออะไรนะ?!!!” ผมหันขวับถามไอ้ภพที่กำลังเล่นกับหมามันอยู่ มันหันมองผมก่อนจะตอบเรียบๆ
“ชื่อขนมจีบ…มีอะไรเหรอ ติ่มซำ”
…นี่หมามึงชื่อขนมจีบ!!!!...
ผมตาโตแล้วเริ่มประมวลผลเหตุการณ์ก่อนหน้านี้ที่ไอ้ภพชอบเรียกผมว่าติ่มซำ ตอนแรกๆที่รู้จักกัน มันเรียกชื่อผมทีไรก็หัวเราะทุกที ก็คิดว่ามันคงเป็นเพื่อนผู้ชายทโมนที่เห็นผมชื่อแปลกไม่ได้ ตอนหลังๆที่คนทั้งคณะเรียกผมว่าน้องติ๋มตามไอ้แมคกับไอ้ตุล ก็มีแต่ไอ้ภพที่ไม่ยอมเรียกตาม มันเป็นคนเดียวในคณะที่เรียกผมเต็มยศว่า ‘ติ่มซำ’ ไอ้ตอนนั้นก็นึกดีใจตามที่ไอ้แมคเคยโม้ไว้ว่าที่มันเรียกผมแบบนั้น เพราะมันคิดว่าผมเป็นคนพิเศษ!!! พิเศษทำบ้าอะไร!! หมาไอ้ภพชื่อขนมจีบเนี่ย!!!
…คล้องกับชื่อติ่มซำของกูซะไม่มี!!!!...
“นี่…นี่ที่มึงเรียกกูว่าติ่มซำ…” ผมถึงกับพูดไม่ออก แต่ไอ้ภพยังเอาแต่ยิ้ม
“ก็มึงชื่อติ่มซำนี่…ชื่อติ๋มอะไรนั่นเป็นชื่อที่ไอ้แมคกับไอ้ตุลตั้งขึ้นมาเองไม่ใช่เหรอ…ส่วนชื่อขนมจีบ…” ไอ้ภพพูดแค่นั้น ก่อนจะก้มลงลูบหัวหมามันเล่นอย่างรักใคร่เสียเต็มประดา
“…กูก็ตั้งของกูเอง…เนอะขนมจีบ…” ผมถึงกับอ้าปากค้างพูดอะไรไม่ออก
“เอาล่ะ…ในเมื่อมึงรู้จักชื่อหมากูแล้ว มึงก็ทำความสนิทสนมกันเอาไว้… ชื่อเป็นอาหารประเภทเดียวกัน ก็น่าจะคุยกันง่ายใช่มั้ยล่ะ ขนมจีบ พี่ภพต้องเข้าไปข้างในก่อนนะ ขนมจีบเล่นกับพี่ติ่มซำนะ” ไอ้ภพสั่งเสียสั่งลาเรียบร้อย ก็หมุนตัวจะเดินกลับเข้าบ้าน แต่ผมรีบเรียกมันไว้ด้วยความปากไว
“เดี๋ยว ไอ้ภพ!” มันหันมามอง ผมก็เลยถามในสิ่งที่อยากรู้
“ทำไมมึงตั้งชื่อหมามึงว่าขนมจีบ”
“ก็…แม่กูซื้อมาให้วันที่กูซื้อขนมจีบกลับมากินที่บ้านพอดีน่ะสิ…”
“ไม่เกี่ยวกับชื่อกูใช่มั้ย?” ไอ้ภพหัวเราะเบาๆ
“กูเลี้ยงขนมจีบมาก่อนเจอมึงซะอีก มึงคิดว่ามึงเป็นใครวะ กูถึงต้องตั้งชื่อหมาให้ใกล้เคียงกับชื่อมึง…หรือคิดว่ากูชอบมึง?...” ก็…ก็…ก็ไอ้แมคบอกอย่างงั้น…แล้วท่าทีของมึงหลายอย่างก็…
“แล้ว…แล้วมึงชอบกูจริงเปล่าล่ะ?” ผมทำเป็นอวดดีถามแบบไม่รู้สึกรู้สาใดๆแต่หัวใจนั้นเต้นรัวแรงเหมือนสาวน้อยวัยขบเผาะขอความรักจากรุ่นพี่ ไอ้ภพยังหัวเราะต่อ แต่สายตาที่มองตรงมาที่ผมไม่ได้มีวี่แววของความรักใคร่ปานจะแหกตูดดมเลยแม้แต่น้อย
“…มึงคิดว่ากูชอบมึงมั้ยล่ะ?”
“ก็…ก็…ก็มึงชวนกูไปงานวันเกิดแม่มึง…”
“ใช่” ไอ้ภพรับคำทั้งๆที่หน้ามันยังมีแต่รอยยิ้ม
“แล้ว…แล้ว…แล้วมึงก็เลี้ยงข้าวกู…”
“ใช่” ไอ้ภพรับคำอีก สายตามันยังจับจ้องมาที่ผมจนผมเริ่มพูดไม่ออก คิดไม่ออกเหมือนกันว่าไอ้ภพทำอะไรที่เป็นการแสดงออกถึงความรู้สึกอันยิ่งใหญ่ที่มันมีต่อผมอีกบ้าง
“แล้ว…แล้ว…” ผมพยายามคิด พยายามคิด พยายามคิด แต่…อนิจจัง…คิดไม่ออก!!!
“แล้วมึงก็เลยคิดว่ากูชอบมึงใช่มั้ย…” ไอ้ภพย้อนถาม ไอ้ผมที่ออกจะเป็นนางเอกขี้อายจะไปยอมรับก็ใช่อยู่ เลยได้แต่กัดปากหันหน้าหนีไปทางอื่นเพราะไม่กล้าสบตามัน
“มึงเรียนเก่งนะติ่มซำ แต่ว่า…มึงน่าจะรู้ว่ากูเป็นผู้ชายที่มีตัวเลือกอีกเยอะ ซึ่ง…ดีกว่ามึงมาก” ผมค่อยๆหันกลับมามองคนพูด แต่…ไม่ทันได้สบตาไอ้ภพ เพราะมันหมุนตัวเดินกลับเข้าบ้านไปแล้วเรียบร้อย ทิ้งผมเอาไว้กับความอึ้งและไอ้ขนมจีบที่กำลังเลียมืออันเย็นเฉียบของผม
’…มึงน่าจะรู้ว่ากูเป็นผู้ชายที่มีตัวเลือกอีกเยอะ ซึ่ง…ดีกว่ามึงมาก…’
ไอ้เพื่อนแมค!!! ไหนมึงว่ามันรักกู!!!!!!!!...
………………….
“โอ๊ย!!!...ถีบกูทำไมวะไอ้ติ๋ม!!!” ไอ้แมคโวยลั่นอย่างที่ควรจะโวยเมื่อปลายเท้าอันเรียวงามของผมยื่นไปกระแทกยอดอกของมัน
“ก็แล้วมึงมาหลอกกูทำไมว่าไอ้ภพชอบกู! มึงรู้มั้ยว่ามันตอกใส่หน้ากูว่ามันมีตัวเลือกอีกเยอะที่ดีกว่ากู!! กูหน้าแตกนะเว้ย!!”
“มึงถามมันแล้วเหรอ?” ไอ้แมครีบลุกขึ้นมาถามผมหน้าตาตื่น
“ก็เออน่ะสิ!! อายมั้ยล่ะ! กูถูกด่ากลับมาเนี่ย! แล้วพรุ่งนี้ต้องไปช่วยเลี้ยงไอ้ขนมจีบอีก! โว้ย!! กูจะเอาหน้าไปไว้ที่ไหนวะ!!!”
“ไม่เห็นน่าอายตรงไหน ถ้าตอนนี้มันไม่ได้เลือกมึง มึงก็ทำให้มันเลือกมึงซะสิ ถ้าทำได้ล่ะก็ หนี้สองแสนจะกลายเป็นผงธุลีแน่นอน…โอ๊ย!! ถีบกูทำไมอีก!!!”
“มึงยังมีหน้ามาบอกให้กูอ่อยมันอีกเหรอ! แค่นี้ก็หน้าแตกหมอไม่รับเย็บแล้วโว้ย!! เสือกมาบิ้วท์กูว่าไอ้ภพชอบกู เป็นไงล่ะ!”
“กูไม่ได้บิ้วท์มึง แต่กูได้ยินข่าววงในว่ามา แล้วกูก็แค่เอาข่าววงในมาบอก โอ๊ย!!! ถีบกูอีกแล้วนะไอ้ติ๋ม!!!”
“ใจเย็นหน่า ไอ้ติ๋ม…ไอ้ภพมันอาจจะชอบมึงจริงๆก็ได้ แต่มึงก็รู้ว่ามันปากหนัก…เอางี้ดิ…มึงลองทำท่าเสียใจไม่ยุ่งไม่คุยกับมัน ไปเลี้ยงหมาที่บ้านไอ้ภพ มึงก็ทำเป็นไม่เห็นมันไปเลย จะได้รู้กันไปว่ามันแคร์มึงบ้างรึเปล่า” ไอ้ตุลแนะนำแต่ผมยังไม่ค่อยจะเห็นดีเห็นงามด้วยเท่าไหร่ เรื่องหน้าแตกยังคาอยู่ในหัวใจอยู่เลยเนี่ย!
“ถ้ามันแคร์มึง ตามตื้อมึง แบบนี้ก็เข้าข่าย…”
“เข้าข่ายว่ารักกูชอบกูอีกล่ะสิ…” คำพูดจากปากไอ้ภพที่บอกว่ามันเป็นผู้ชายที่มีตัวเลือกอีกมาก ทำเอาผมใจแป้ว เอาจริงๆว่าผมก็ไม่ได้รักชอบมันหรอกนะ แต่เพราะว่าไอ้แมคมาอ่อยผมเอาไว้แบบนั้น ผมก็เลย…แอบอยากให้มันมีใจให้ผมบ้างอ่ะ…ว้า แรดจริ๊งงงงงง!
“แล้วมึงไม่อยากรู้รึไงว่ามันชอบมึงจริงๆรึเปล่า…ลองครั้งนี้เป็นครั้งสุดท้าย แล้วถ้ามันยังทำไม่รู้สึกรู้สาอะไร ตอนนั้นมึงก็คิดซะว่าถูกไอ้แมคหลอก…”
“อ้าว…” ไอ้แมคร้องลั่น แต่พอมันถูกผมจิกตาใส่ มันก็เงียบปากลง
“ลองสักครั้ง ไอ้ติ๋ม…ทำตามที่กูบอก แล้วมึงจะได้รู้ว่ามันชอบมึงจริงมั้ย…” ไอ้ตุลย้ำ
………………….
ผมมาเป็น ‘เลขาฯ’ ให้ขนมจีบไอ้สามวันแล้ว แต่เป็นสามวันที่ไม่ได้ทำเมินไอ้ภพเลยสักวัน เพราะไอ้คุณชายมันไม่กลับบ้าน ตอนนี้ผมกับขนมจีบก็สนิทสนมกันดี รักใคร่กลมเกลียวยิ่งกว่าที่ผมกับไอ้ภพสนิทกันซะอีก
“หนมจีบ…วันนี้ไม่วิ่งแล้วนะ เหนื่อย…” เห็นป้าแม่บ้านบอกว่าที่ต้องให้ผมมาช่วยดูแลขนมจีบเป็นการส่วนตัว เพราะว่าขนมจีบเพิ่งหายป่วย แต่หมาเพิ่งหายป่วยประเภทไหนวะ วิ่งซะรอบบ้านจนเลขาฯอย่างผมหอบแฮ่กเนี่ย
“นอนๆ นอนกันดีกว่า…” ผมบอกมันแล้วผลักหัวขนมจีบให้ลงไปนอนหงายกับพื้นหญ้า
“แม่ให้มาตามไปกินขนม…” เสียงดังขึ้นจากด้านหลังทำเอาทั้งผมทั้งขนมจีบต้องหันมอง หมาสุดที่รักของไอ้ภพวิ่งหน้าตั้งไปหาเจ้าของมันแล้วเรียบร้อย ส่วนผมก็กำลังจะวิ่งหน้าเริ่ดไปหาของกินเหมือนกัน แต่…คำสั่งเสียของไอ้ตุลและไอ้แมคที่บอกให้ผม ‘เมิน’ ดังเข้ามาในหัว…
….ใช่! ต้องเมิน ต้องเมิน…
“ขอบใจที่มาบอก” ผมบอกเสียงเรียบ ทำตัวเป็นพระเอกโกรธนางเอก แล้วรีบเดินจ้ำผ่านมันเข้าไปในบ้าน ไอ้ภพไม่ได้เรียก ไม่ได้ดึงผมเอาไว้ มันคงจะอึ้งล่ะสิที่เห็นผมเมินมันแบบนี้…หึ!...
……………………..
บ้านไอ้ภพเลี้ยงดูผมอย่างดีครับ เลี้ยงขนมเลี้ยงข้าว จนเดี๋ยวนี้กลับบ้านไปคุณนายนวลพรรณแทบไม่ต้องหาอะไรให้กินแล้วด้วยซ้ำ
“ทานเยอะๆนะจ๊ะ ติ่มซำ ภพไปแวะซื้อมา มีแต่ร้านอร่อยๆทั้งนั้นเลย”
ความจริงแล้ว ถ้าจะให้เมินอย่างสมบูรณ์แบบ ทันทีที่ได้ยินว่าไอ้ภพเป็นคนซื้อขนมพวกนี้มาเลี้ยง ผมก็ควรจะทำตัวกินไม่ลงอะไรอย่างงี้ใช่มั้ยล่ะครับ…แต่…เอ่อ…ขนมมันอร่อยมากเลยอ่ะ ผมว่าเราพักเรื่องเมินมันไว้แปบนึงก็ดีนะ ขอกินก่อน หลังจากนั้นค่อยว่ากันใหม่
“ติ่มซำมันกินเยอะอยู่แล้วล่ะครับแม่ หมอนี่มันกินเก่งจะตาย โดยเฉพาะของฟรีเนี่ย…” ไอ้ภพเดินเข้ามาพูด แล้วทรุดตัวลงนั่งร่วมโต๊ะด้วย ผมควรจะทำเป็นรังเกียจมันด้วยการขยับตัวออกห่างใช่มั้ยล่ะ แต่…บอกแล้วไงว่าตอนนี้เป็นเวลากิน เพราะงั้น...พักเรื่องเมินเอาไว้ก่อน…
“อร่อยมั้ย” มันหันมาถามผม ก่อนจะหันไปส่งขนมให้หมามันกิน
“อร่อย…” ไอ้ภพยิ้ม ดูมันดีใจที่ผมบอกว่าขนมที่มันซื้อมานั้นอร่อยถูกปากผม…เอ…ดีใจแบบนี้มันอาจจะมีใจให้ผมก็ได้นะ…
“นั่งทานกันไปก่อนนะจ๊ะ เดี๋ยวป้าไปดูก่อนว่าวันนี้มีข้าวเย็นอะไรบ้าง” แม่ไอ้ภพลุกขึ้นเดินจากไปแล้ว เหลือแค่ผมกับมันและหมาหนึ่งตัว
ผมที่จ้วงบัวลอยจนหมดถ้วยเริ่มอิ่มและเลี่ยนเล็กน้อย แถมไม่รู้จะกินอะไรต่ออีก ก็เลยเริ่มวางถ้วยลงกับโต๊ะ แล้วบทบาท ‘เมิน’ ก็กลับเข้ามาในมโนสำนึก
…ต้องเมินไอ้ภพ ต้องเมินไอ้ภพ…
ผมลุกจากเก้าอี้ เดินไปหาไอ้ขนมจีบ แล้วคุยกับมัน
“หนมจีบไปเล่นกับพี่กัน…” ทำเป็นไม่รู้ไม่เห็นการมีตัวตนของไอ้ภพไปซะ ถึงแม้ว่าไอ้ขนมจีบจะนั่งออเซาะอยู่ข้างเจ้านายมันก็เหอะ
“มันชื่อขนมจีบ ไม่ได้ชื่อหนมจีบ…” เสียงไอ้ภพบอก แต่ผมทำเป็นไม่ได้ยิน ไม่สนใจฟัง ก้มลงพูดกับขนมจีบอีก
“หนมจีบ ไปเร็ว…ไปวิ่งแข่งกัน…” อีหมานี่ไม่รู้ชาติที่แล้วมันเกิดเป็นนักวิ่งโอลิคปิกรึเปล่า เพราะแม่งชอบวิ่งแข่งจนควรค่าแก่การส่งเข้าประกวดเป็นอย่างยิ่ง และพอมันได้ยินว่าผมชวนมันวิ่งแข่งปุ๊บ มันก็กระดิกหางยิกๆ
ผมหลอกล่อเจ้าหมาซื่อบื้อนามว่าขนมจีบออกมาที่สนามหญ้า จากนั้นก็วิ่งเล่นกับมันพักใหญ่ รู้หรอกครับว่ามีใครบางคนมองผมอยู่…ฮั่นแน่! นี่มึงคงจะเริ่มรู้ตัวแล้วสินะว่ากูกำลังเมินมึงอยู่ ไอ้ภพ…
………………………
แต่…มันก็ไม่ได้ทำอะไรเป็นกิจจะลักษณะว่ามันรู้ตัวแล้วเรื่องที่ผมเมินมัน ไอ้คุณชายภพยังทำเนียนซื่อและบื้อพอๆกับไอ้ขนมจีบสุนัขสุดที่รักของมัน จนกระทั่งร่วมโต๊ะตอนมื้อค่ำก็แล้ว ตอนขึ้นรถขับพาผมมาส่งที่บ้านก็แล้ว…มันก็ยังไม่พูดอะไร…
…นี่มึงรู้ตัวจริงรึเปล่าเนี่ย!!ว่ากูเมินมึง!!!!...
“พรุ่งนี้มึงไม่ต้องมาเลี้ยงขนมจีบนะ เดี๋ยวกูจะพามันไปหาหมอ…” ไอ้ภพบอกกับผมแบบนั้นก่อนที่ผมจะลงจากรถมัน
“อือ…” อยากถามอยู่ว่าตอนนี้หนี้ผมเหลือเท่าไหร่แล้ว แต่คิดอีกที…ผมควรจะเมินมันให้สมบูรณ์แบบ ไม่พูด ไม่ถาม ถ้ามันถามก็ตอบแค่ ‘อือ’ ที่แปลว่าใช่ กับ ‘หึ’ที่แปลว่าไม่ ก็พอ…
“ติ่มซำ มึงเป็นอะไร” ผมกำลังจะเปิดประตูลงจากรถ แต่ไอ้ภพเอื้อมแขนมาดึงประตูรถปิดไว้ ทำให้ตัวมันแทบจะทับตัวผมอยู่แล้ว…โอ้วววววว! ใกล้ชิด! ใกล้ชิดมาก!!!
“เปล่า…”
“เปล่าอะไรของมึง มึงไม่คุยกับกูเนี่ย…” นี่แสดงว่ามันสนใจใยดีผม…แหม ในที่สุดมึงก็เผยไต๋ว่ามึงแอบสนใจกูอยู่ใช่ม้า…
“ยิ้มอะไรของมึง” อุ๊ย! ผมเผลอยิ้มออกไปซะแหละ
“ก็…ก็กูอยากยิ้ม…มึงไม่ถามอะไรอีกแล้วใช่มั้ย กูจะได้เข้าบ้านสักที”
“ก็ที่กูถาม…มึงยังไม่ตอบกูว่าทำไมไม่ยอมคุยกับกู…” ไอ้ภพถามเสียงเข้ม ผมก็เลยยิ่งได้ใจ เชิดหน้าขึ้นเล็กน้อย แล้วดันมันให้ออกห่างจากตัว
“มึงก็รู้ว่ากูเป็นผู้ชายที่มีตัวเลือกอีกเยอะ ไม่คุยกับมึง กูก็มีคนที่อยากจะคุยด้วยอีกมาก! แล้วทำไมกูต้องมาคุยกับมึงด้วย”
“อะไรของมึง” ไอ้ภพถามงงๆ…ก็นี่กูกำลังเอาคำพูดที่มึงเคยตอกใส่หน้ากูมาย้อนหามึงไงเล่า!! เข้าใจกันง่ายๆหน่อยสิโว้ย!...
“อ้อ…หรือว่ามึงชอบกู ไอ้ติ่มซำ มึงก็เลยทำตัวเรียกร้องความสนใจ” …เฮ้ย! ไม่ใช่!!!
“ใครว่ากูชอบมึง!!!” ผมร้องถามเสียงดังลั่นรถ ไอ้ภพขยับไปนั่งตามเดิมแล้ว ก่อนจะยักไหล่
“ก็มึงพูดแบบนี้ แสดงว่าอยากให้กูสนใจมึงใช่มั้ยล่ะ แล้วถ้าให้กูทาย ที่มึงทำเป็นไม่พูดไม่คุยกับกูก็เพราะมึงเรียกร้องความสนใจจากกู…ใช่มั้ย มึงแอบชอบกู…” ผิดดดดดดดดด!!!...กูไม่ได้ชอบมึง!!!
“มึงต่างหากที่ชอบกู กูไม่ได้ชอบมึงเว้ย!!” ผมตะคอกใส่หน้ามัน ไอ้ภพทำหน้างง
“ใครบอกว่ากูชอบมึง ติ่มซำ”
“ก็ไอ้แม…ค…” หน้าตาไม่ได้รู้เรื่องรู้ราวใดๆของไอ้ภพทำเอาผมชักรู้สึกหน้าแตกยกกำลังสอง
“อ้อ ไอ้แมค…ไอ้แมคบอกว่ากูชอบมึงงั้นสิ?”
“ก็…เอ่อ…” มันถอนหายใจยาวๆ แล้วบ่น
“เสือกจริงๆ ไอ้เวรนั่น…”
“แล้วไอ้แมคมันเสือกถูกมั้ยล่ะเรื่องนี้…มึงชอบกูอย่างที่ไอ้แมคว่ารึเปล่า?” ผมถามมันเป็นครั้งที่สองในชีวิต หวังว่ามันคงจะไม่บอกว่าตัวเองเป็นผู้ชายเลือกได้แบบคราวที่แล้วหรอกนะ
…ไอ้ภพถอนหายใจ ก่อนจะหันมามองหน้าผม
“มึงแต่งงานกับกูก่อนแล้วกัน แล้วกูจะบอกว่ากูชอบมึงรึเปล่า”
…ไอ้ด๋อย!!! ถ้ามึงขอกูแต่งงานแบบนี้ กูก็ไม่ต้องฟังจากปากมึงแล้วว่ามึงชอบกูมั้ย?!! มีแต่คนบ้าเท่านั้นที่ขอแต่งงานโดยไม่รู้สึกอะไรเลย!!!
…เฮ้ย!! ขอแต่งงาน?!...ไอ้ภพขอผมแต่งงาน?!!!...
“ได้ยินมั้ยมึง กูบอกว่าไว้มึงแต่งงานกับกู แล้วกูจะบอกว่ากูชอบมึงมั้ย…”
…กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด!!!...คุณชายณภพขอผมแต่งงานครับท่านผู้อ่านนนนนนนน!!!...
ติดตามตอนต่อไปน้า
(ถ้าไม่มีอะไรผิดพลาดน่าจะมาได้ทั้งตอนวันอาทิตย์ แต่ถ้ามีอะไรผิดพลาดก็จะมาครึ่งนึงละกันนะ แหะๆ ช่วงนี้บัวยุ่งหัวขวิดเลยอ่า…)
ไม่ได้เม้าส์อีกแหละ Y.Y แต่ยังไงก็ขอบคุณทั้งคนอ่าน คนเม้นท์ และคนที่รอมากๆเลยนะคะ
-
จะรอต่อไปนะคะ แหมจะเนิ่นนานเพียงใด
ติ่มซำฮาๆดีค่ะ
-
ก๊าก.........เนียนกันทุกคน
แต่มันไปเข้าทางแมคอีกแล้วสิแต่งงานเนี่ยะ
อยากรู้เฉลยเร็วๆจั ตกลงมันอะไรกันเนี่ยะ :L2:
-
เป็นคู่ที่จีบกันได้แปลกประหลาดที่สุด มาแบบเอ๋อๆงงๆ จากเป็นลูกหนี้จะขยับมาเป็นเจ้าสาวซะงั้น
ตกลงมันยังไงกันฮึ คุณณภพ
-
ติ่มซำฮา 555555555555
แล้วทำไมภพต้องรอแต่งงานก่อนถึงค่อยบอก?????
-
น่ารักทั้งสองเรื่องเลยค่ะ :)
-
อยากรู้ความจริงแล้วนะเนี่ย :sad4:
-
:laugh: :laugh: :laugh: ขอแต่งงานอย่างที่แมคบอกจริงๆด้วยอ่ะ :laugh: :laugh:
ยังไงเนี่ยน้องติ๋ม รอตอนต่อไปค่าาา :กอด1:
-
งงไรเปล่าตาภพ ได้ข่าวว่าเขาต้องบอกชอบก่อนแต่งงานมิใช่รึคะ
นี่อะไร บอกมาได้ว่า ไว้แต่งงานกันก่อน ค่อยบอกว่าชอบหรือเปล่า
ไม่สลับขั้นตอนไปหน่อยเหรอเพ่ -_-
ข่าววงในอะไรนี่จะถูกหรือเปล่าเนี่ย
ทำไปทำมา คนอ่านอย่างอิชั้นเริ่มงงๆมึนๆจนเกิดอาการคันมืออยากประทุษร้ายเจ้าภพให้หายหมั่นไส้สักทีสองทีจังวุ้ย
วันอาทิตย์จะมานั่งจ้องจอรอตอนต่อนะจ๊ะ
-
กรี๊ดดดดด้วยคน อะไรยังไงรอค่ะ
-
เพื่อนแมคเพื่อนตุล โคตรน่าสงสัยเลย :laugh:
แต่ณภพชอบติ่มซำจริงๆใช่มั้ยล่ะ >//<
-
แต่งเรยดิ๊ติ่มซำ
จะได้รู้ว่าภพชอบป่าว^^ :impress2:
-
น่าร้ากกกกกกกกก :-[ + ฮามากกกก :laugh:
แล้วทำไมภพต้องซึนเดเระด้วย :serius2:
แต่งงานกันๆๆ o18
-
ตกลงเพื่อนแมคมันรู้กับเพื่อนภพหรือเปล่าเนี่ย
ลุ้นหง่ะ o13 o13 o13
-
ขำอ่ะว่าจะเมินแต่พอเจอขนมนี่เลิกซะงั้น แถมโดนขอแต่งงานอีก(เหรอ)
-
อย่างฮา + มึน :m20:
อยากรู้จังว่าตกลงมันจะยังไงกันแน่ ลุ้นๆๆ
+1 :กอด1: น้องบัว
-
ต๊ายยย ผู้ชายปากหนัก เอาหินถ่วงไว้รึงายยะ
-
:เฮ้อ:
-
ตกลงชอบน้องติ๋มของพี่รึเปล่าฮะเจ้าภพ ==
อิน้องติ๋มก็ใจง่ายเชียว 5555
-
อะไรของไอ้คุณภพเนี่ย???
ก่อนหน้านี้น้องติ๋มถามว่าชอบเปล่า? ดันตอบมาว่าตัวเลือกเยอะ ไม่สนติ๋ม
มาตอนนี้เสือกขอแต่งงานซะงั้น !!!
แล้วเอาตรรกะส่วนไหนคิดว่า แต่งงานก่อนแล้วค่อยบอกให้รู้ว่าชอบรึเปล่า???
สงสัยอย่างแรง :serius2:
-
ไม่รู้ว่าเรื่องจริงจะเป็นยังไง
แต่ตอนนี้ฮาจนจะไม่ไหวอยู่แล้ว
นั่งหัวเราะเหมือนคนบ้า :jul3:
ปล. เรื่องที่หนึ่ง "แยมสุดยอด" จริงๆ ค่ะ :-[
-
ไม่เคลียร์นะภพ พูดออกมาเลยว่าจะเอายังงัยแน่ รู้มั้ยว่าน้องติ่มเค้าคิดมากกกกกกกกกกกก :m21:
-
5555555555
ช่างเป็นคู่ที่สมน้ำสมเนื้อกันจริงๆ
ภพแอบเนียนขอแต่งงานป่าวนี่
แล้วถ้าเกิดติ่มซำตกลงแต่งจริงๆ จะเป็นไงนะ
-
กรี๊ด ไอ้บ้าภพ :o8:
-
เนิ่นนานเท่าไรไม่รู้ที่รอเธอ ฉันจำไม่ได้ ที่จำได้ดีคือฉันมีเพียงเธอ ... เมื่อเธอมีทางชีวิตไม่เหมือนฉัน ฉันห้ามไม่ได้ แต่ฉันจะมีชีวิตเพื่อรอเธอ แม้วันสุดท้าย ... ไม่ว่านานเท่าไรยังมีเพียงเธอ (ไม่ผิดใช่ไหมที่ฉันมีเธอคนเดียวในหัวใจ) ...
ร้องเพลงรออ่านตอนต่อไปนะคะ
-
อะไรอ่ะ
อึนๆ มึนๆ งงๆ
แล้วจะเป็นไงต่อเนี่ย
อนากรู้ๆๆๆๆๆๆๆๆ
:L2: :L2:
-
อยากรู้ัจังว่าจริงๆแล้วมันเป็นยังไงกันแน่เนี้ย
-
มันต้องมีคนบงการอยู่เบื่องหลัง แน่ๆๆๆ
-
:laugh: เลขาของหมา ,อันนี้คือตำแหน่งของว่าที่ภรรยาเหรอค่ะเนี๊ย -..-
ภพจีบได้แปลกจริงๆ น้้องติ๋มฟุ้งซ่านหมดแล้ว~ :really2:
-
มันพูดจริงหรือว่าประชดเนี่ยะ ไอ่เรืองแต่งงานเนี่ยะ
-
ตกลงว่าภพชอบติ่มจริง ๆ หรือทั้งสองคนโดนเพื่อนรุมหัวแกล้งอ่ะ
ประมาณมีคนบอกติ่มว่าภพแอบชอบ...แต่ก็ไปบอกภพด้วยว่าติ่มแอบชอบตัวเองเหมือนกันอะไรงี้
ชักงง? ที่แน่ ๆ ติ่มแมร่งรั่วเสมอต้นเสมอปลาย :laugh:
-
คุณชายภพท่านออกปากขอแต่งงานแล้วค่ะ
จะแค่ฮา หรือ......
รอลุ้นค่ะ
-
:laugh:แล้วมันจะเปนไปแบบไหนเนี่ย :L1:
-
:jul3:
น่ารักดี...สำนวนการเขียนผิดไปจากตำนานรักดอกบัวเลย
แล้วตกลงชอบกันจริงรึเปล่าเนี่ย ??? อ่านไปอ่านมาชักงง :laugh:
-
อยากจะกระโดดถึบไอ้คุณชายเหลือเกิน :z6:
-
เป็นเราคงทั้งเจ็บ ทั้งจุก ทั้งมึนกะอีคุณชายภพ :z3:
แล้วจะเอายังไงกับติ่มซำเค้าล่ะคะคุณชายภพ มาขอแต่งงานดื้อๆแบบนี้ งงกันเป็นแถบๆ :laugh:
-
- - ฟีลแบบ ติ่มซ่ำดูโง่ในสายตาคนรอบข้างอีกแล้ว
-
ติ่มซำถูกปั่นหัวเป็นมูลีเน็กซ์แล้ว
เพื่อบอกมาว่างี้ แต่ภพไม่เห็นทำให้ชวนคิดเล้ยยยย
มาตายเอาอีตอนให้แต่งงานเนี่ยแหละ
ให้แม่มาขอสิจ๊ะ
-
เอายังไงล่ะครับพี่น้อง เหมือนจะรัก แต่ก็เหมือนจะไม่รัก o22
-
:z1: :z1:ที่จริงแมคชอบน้องติ๋มใช่เปล่า~~~
ไม่นอมรับความจริงล่ะซี
อย่างนี้น้องติ๋มต้องพิสูจน์ คิคิ
-
ตกลงภพชอบน้องติ่มซำจริงๆใช่มั๊ยเนี่ย
-
น้องบัว ชอบติ่มซำอ่ะ ตกลงภพนี่แอบขอบจรองเปล่านี่
ชักงง เหมือนบางทีก็จริง บางทีก็ไม่ใช่ แต่น้องติ๋มน่ารัก
-
ขอบคุณค่า..
งงกับอิคุณภพมาก..
-
ชอบพระเอกแนวภพ (ทำให้นึกถึงพี่ธันวาเลย )
ส่วนน้องติ่มซำ จะน่ารัก จะฮาำำไปไหน :laugh:
..เรื่องนี้ก็ชอบอีกแล้วค่ะน้องบัว อ่านเพลินๆ ฮาๆ อ่านแล้วมีความสุข
ไม่หวานเหมือนดอกบัว แต่ดอกจิกนี่โดนเหมือนกัน ขอบคุณที่เขียนเรื่องสนุกๆค่ะ
-
อะไรเนี่ย จู่ๆ ก็ขอแต่งงานเลยซะงั้น 555
อ่านแ้ล้วงง ตกลงภพชอบติ่มซำรึเปล่้า = =
หรือแมคแค่แกล้งติ่มซำเล่น รอมาคนเขียนมาต่อค่าา
-
ตำนานรักดอกจิก
BY: Dezair
ดอกที่ 3
“ขอแต่งงานจริงอ่ะ?!!!” ไอ้แมคกับไอ้ตุลร้องดังลั่น เมื่อผมบอกเล่าเก้าสิบให้พวกมันฟังว่าไอ้ภพนั้นมีปฏิกิริยาต่อการเมินของผมอย่างสุดโต่ง…ไม่พูดพร่ำทำเพลง ขอกูแต่งงานแม่งซะเลย บ้า!...แฟนก็ยังไม่ได้เป็น หมั้นก็ยังไม่ได้หมั้น จู่ๆมาขอแต่งงานกันแบบนี้ คนเขาเขินหมด…ฮิ้วววววว
“มึงแน่ใจเหรอว่ามันขอมึงแต่งงานจริงๆ” ไอ้แมคถามย้ำ แต่ผมที่กำลังเพ้อไปไกลเพราะถูกไอ้ภพขอแต่งงานไม่ได้ตะขิดตะขวงใจกับอาการตกใจของมันเลยแม้แต่น้อย…ก็คนมันปลื้มนี่นา เกิดมาจากท้องพ่อท้องแม่ไม่เคยถูกใครขอแต่งงานมาก่อนเลยนะเนี่ย…
“จริง มันบอกกูเองว่ากูแต่งงานกับมันเมื่อไหร่ มันจะบอกกูว่าชอบ…” ยิ่งพูดยิ่งเขิน
“แล้วเรื่องหนี้?” ไอ้ตุลถาม ทำเอาผมที่กำลังหลงระเริงในวิมานกลางอากาศถูกดึงลงมาตกต่ำในบัดดล
“เอ่อ…กูลืมเรื่องนี้ไปเลยอ่ะ…”
“นี่ไอ้ติ๋ม มึงต้องท่องเอาไว้ทุกเวลานะโว้ย ว่ามึงติดหนี้มันอยู่ แล้วเงินก็ไม่ใช่น้อยๆ ทำลืมแบบนี้ คนเป็นเจ้าหนี้เขาไม่ลืมหรอก เดี๋ยวก็ทบต้นทบดอกกลายเป็นสองล้านหรอกมึง” แหม…ไอ้หนี้สงครามดอกจิกนี่มันขวางทางเจริญกูจริ๊ง!!!...คนเขากำลังจะปลื้มอกปลื้มใจถูกขอแต่งงาน ดันโผล่ขึ้นมาขัดลาภซะงั้น!!
“กูรู้แล้วล่ะ ไอ้ตุล…มึงว่างๆนี่ ช่วยกูคิดหน่อยสิว่านอกจากจะไปเป็นเลขาฯให้หมามันแล้ว กูมีวิธีไหนลดหนี้อีกมั้ย หรือให้กูรับปากแต่งงานกับมันไปเลยดี หนี้ได้หายหมด…แมค…มึงเป็นอะไร ไม่ดีใจเหรอที่กูถูกขอแต่งงานตามข่าววงในมึงเป๊ะ!”
ไอ้แมคเหมือนจะนึกขึ้นได้ มันก็เลยยิ้ม
“ก็…ดีใจไง ดีใจ แหม…เพื่อนจะไปเป็นสะใภ้ไฮโซทั้งที ไม่ดีใจได้ไงวะ…”
“แต่มึงดูไม่ดีใจ…ทำความผิดอะไรไว้เปล่าเนี่ย บอกกูตอนนี้โทษลดกึ่งนึง เพราะว่ากูกำลังดีใจที่อยู่ดีๆก็มีผู้ชายมาขอแต่งงาน ฮ่าฮ่า…” ผมหัวเราะอย่างเป็นสุข ในอนาคตถ้าไม่ได้แต่งกับไอ้ภพ แล้วไปมีลูกมีเมียเป็นของตัวเองก็จะเล่าให้ลูกให้เมียฟังว่าผู้ชายที่ชื่อติ่มซำคนนี้ มีเสน่ห์มากแค่ไหน ถูกผู้ชายขอแต่งงานเชียวนะเว้ย!!
“กูหลอกมึงอ่ะ…” ไอ้แมคพูดหลังจากนั่งเงียบไปนาน
…เอ๊ะ?...หลอก? อะไร…ใครหลอกใคร? ใครหลอกเรื่องอะไร?...
“หลอก?...”
“กูหลอกมึง…แบบ…หลอกว่า…เอ่อ…หลอกว่าไอ้ภพชอบมึง…เฮ้ย! มึงบอกว่าจะลดโทษให้กูกึ่งนึงนะเว้ย! ลูกผู้ชายพูดแล้วคืนคำไม่ได้!”
…หลอก…หลอกว่าไอ้ภพชอบผม…ผมถูกมันหลอก…ถูกไอ้แมคหลอก…
ผมไม่รู้ว่าตอนนี้ตัวเองรู้สึกอะไร แต่ที่รู้ๆคือได้ยินเสียงหัวเราะ…ใครวะ?..ใครหัวเราะกับเรื่องแบบนี้…ใคร?
“ติ๋ม…มึงหัวเราะ?” ไอ้ตุลเอ่ยปาก ทำเอาผมเพิ่งรู้ตัวว่าคนที่หัวเราะให้กับเรื่องหลอกลวงปัญญานิ่มของไอ้แมคก็คือผม…คนที่ถูกหลอกเสียเอง…
“ขำ…ขำเนอะ…คิดว่ากูเชื่อมึงมาตั้งแต่แรกล่ะสิไอ้แมค…ฮ่าฮ่า…หน้าอย่างกูไม่ถูกหลอกง่ายๆหรอกเว้ย! กูดูออกแต่แรกแล้วว่ามึงหลอกกู ฮ่าฮ่า”
…มีอะไรอีกมั้ยที่ผู้ชายที่ชื่อติ่มซำคนนี้จะทำได้ อย่างน้อยก็เพื่อรักษาศักดิ์ศรีและหน้าตาของวงตระกูลไม่ให้หมาตัวไหนเอาไปพูดว่าคนอย่างลูกผู้ดีตีนแดงแบบคุณชายติ่มซำนั้นถูกหลอกง่ายๆจากลมปากของเพื่อน…
“ใครเชื่อมึงก็บ้าแล้วไอ้แมค กูไม่เชื่อมึงตั้งแต่แรกแล้ว ฮ่าฮ่า นี่มึงคิดว่ากูเชื่อคำพูดมึงล่ะสิ ฮ่าฮ่า” …ใครเชื่อไอ้แมคก็มีแต่คนบ้าเท่านั้นแหละ ผมรู้…ใช่…ผมรู้…รู้ว่าคนที่เชื่อคำพูดของไอ้แมคมีแต่พวกโง่เง่าเท่านั้น…
“ติ๋ม…มึงไม่โกรธกูเหรอ กูอยากบอกว่ากูไม่ได้ตั้งใจจะหลอกมึงนะ แต่ตอนนั้นมันคะนองปาก กูเห็นว่ามึงแพ้พนันไอ้ภพ แล้วไอ้ตุลก็แนะให้มึงไปเป็นเมียมัน กูก็เลยพูดออกไป…แล้ว…แล้วพอพูดออกไปแล้ว มันก็เป็นจริงอย่างที่พูด ทั้งเรื่องไอ้ภพชวนมึงไปงานวันเกิด แล้วก็เรื่องแต่งงานอะไรนั่น…”
ไอ้แมคสารภาพเสียงแผ่วแต่น่าแปลกที่ผมได้ยินทุกประโยคของมันชัดแจ้งเหมือนมันมาตะคอกอยู่ข้างหู
“ฮ่าฮ่า…มึงพูดเล่นได้โคตรเก่งเลย แต่กูก็บอกแล้วว่ากูรู้แต่แรกว่ามึงพูดเล่น ที่กูทำเป็นเล่นด้วยกับมึงก็เพราะเห็นว่ามันสนุกดีเท่านั้นแหละ…ฮ่าฮ่า…แล้วมันก็สนุกจริงๆด้วย กูได้ไปเป็นเลขาฯของหมาไอ้ภพเชียวนะ…ฮ่าฮ่า”
ผมไม่รู้ว่าตัวเองหัวเราะออกไปได้ยังไง รู้แต่ตอนนี้เหมือนร่างกายทุกส่วน เส้นประสาททุกเส้นจะปิดการรับรู้เรื่องอื่นๆไปหมดแล้ว มันชา มันด้าน มันเหมือนมีอะไรบางอย่างตีแสกหน้าดังตึง!
“มึง…ไม่โกรธกูจริงๆเหรอ?”
“ไม่โกรธจริง ฮ่าฮ่า” ทุกประโยคที่พูดออกไป ทำไมต้องมีเสียงหัวเราะตามหลังด้วยก็ไม่รู้ ผมไม่รู้ว่าตัวเองเป็นอะไรไปแล้ว ทำไมยังหัวเราะได้ทั้งที่เพื่อนสองคนไม่มีใครหัวเราะเลยสักนิด
“แล้วนี่ไอ้ภพรู้เปล่าวะว่ามึงเอาชื่อมันมาหากิน” ผมถามแต่น้ำเสียงยังเจือแววหัวเราะ ทั้งที่หัวใจแกว่งไปแกว่งมา
“รู้…เอ่อ…หลังจากมึงมาบอกว่ามันชวนมึงไปงานวันเกิดแม่มัน กูก็เลยแวะไปหามัน แล้วก็เล่าให้มันฟังเรื่องที่กูปากพล่อย…ติ๋ม…กูขอโทษ…” ไอ้แมคพูดด้วยสีหน้าที่ดูเสียใจจริงๆ ผมดูออก มันไม่ได้ตั้งใจปากพล่อยพูดออกไปแบบนั้น แต่พอพูดออกมาแล้วแล้วทุกอย่างเป็นไปตามคำพูดของมัน ทุกอย่างก็เลยยิ่งเลยเถิด
“แล้วมึงล่ะ ตุล รู้เรื่องนี้เปล่าวะ? กูว่ามึงไม่รู้ชัวร์เลย มีแต่กูเนี่ย ฉลาดกว่าใครพวก รู้ตั้งแต่แรกแล้ว…” ผมหันไปถามไอ้ตุล แถมรอยยิ้มไปให้มันเต็มหน้า แต่ไอ้ตุลนั่งเงียบ มันมองหน้าผม มองด้วยสายตาอย่างที่ทำเอารอยยิ้มและเสียงหัวเราะของผมเหือดแห้ง
“มึงอย่ายิ้มอย่าหัวเราะ ทั้งๆที่มึงกำลังรู้สึกแย่ไอ้ติ๋ม…มึงไม่โกรธไอ้แมคมันจริงๆเหรอ ขนาดกูไม่ได้ถูกหลอก กูยังโกรธมันเลย…” ไอ้ตุลพูดเสียงเรียบและนิ่งมาก แต่ผมก็ยังยิ้มให้มันได้แล้วตบไหล่มันแรงๆ
“เฮ้ย! เพื่อนกันน่ะมึง แล้วคบกันมาตั้งนาน แหม…จะไม่รู้เชียวเหรอวะว่าไอ้แมคปากมันเป็นแบบไหน ไม่เอาหน่าไอ้ตุล!...กูไม่โกรธ แล้วมึงจะมาโกรธมันทำไม ฮ่าฮ่า…แล้วกูก็บอกแล้วไงว่ากูไม่ได้ถูกหลอก แค่ไอ้แมคอ้าปากกูก็เห็นลิ้นไก่มันแล้ว ตั้งแต่มันพูดคำแรกกูก็รู้ว่ามันปากพล่อยไปเรื่อย…ไอ้แมคทำอะไรเคยเนียนที่ไหนเล่า…” ผมพูดแล้วตบด้วยเสียงหัวเราะอีกยก ก่อนจะคว้าเป้มาสะพาย
“เดี๋ยวกูต้องรีบไปดูแลไอ้หนมจีบก่อนแหละ…เห็นมั้ยล่ะ คำพูดพล่อยๆของไอ้แมคก็ทำให้กูได้รู้จักหมาของไอ้ภพนะ เพราะงั้นพวกมึงไม่ต้องคิดมาก กูบอกแล้ว…กูไม่ได้ถูกหลอก…” ผมย้ำเหมือนกำลังหลอกตัวเองว่าผู้ชายฉลาดๆอย่างคุณชายติ่มซำคนนี้ไม่เคยถูกหลอกเรื่องอะไรทั้งสิ้น
ผมยกมือโบกลาเพื่อนสองคนที่ยังนั่งเงียบอยู่ที่โต๊ะม้าหิน ไอ้แมคหน้าสลด ในขณะที่ไอ้ตุลหน้าเครียด…มีแต่ผมคนเดียว…มีผมคนเดียวที่ยิ้มให้พวกมัน…ก่อนจะหมุนตัวเดินจากพวกมันมา…รอยยิ้มบนหน้าจางหายอย่างรวดเร็ว ริมฝีปากที่เคยฉีกยิ้มและส่งเสียงหัวเราะเมื่อครู่นี้เปลี่ยนเป็นถูกขบกัดด้วยฟันคมๆ…รสเลือดเค็มปร่าละลายเข้ามาในปาก แต่…ผมกลับไม่รู้สึกรู้สาอะไรเลย…
…ไม่รู้สึกอะไรเลยจริงๆ…
…………………
ผมไม่ได้ไปเป็นเลขาฯไอ้ขนมจีบ เพราะเมื่อวานไอ้ภพก็สั่งแล้วว่ามันจะพาหมาสุดที่รักของมันไปให้หมอเช็คสุขภาพ แต่เรื่องนี้เพื่อนสองตัวนั่นไม่รู้ ผมก็เลยเอาเรื่องไอ้ขนมจีบมาอ้างเพื่อปลีกตัวออกมาจากพวกมัน โหนรถเมล์กลับบ้าน…คฤหาสน์หลังงามที่…มีคุณนายนวลพรรณแสตนด์บายในห้องครัว 24 ชั่วโมง
“แม่…” แม่กำลังยืนหั่นอะไรสักอย่าง ผมไม่ทันเห็นเพราะเดินเข้าไปกอดแม่จากทางด้านหลังแล้วก็ซุกหน้าลงกับไหล่
“มาเงียบๆตกใจหมด ติ่มซำ…” แม่หันมาพูด แต่ผมไม่ได้เงยหน้าขึ้นมอง
“ติ่มซำ…” แม่เรียกชื่อผม แล้วลูบหัวผมเบาๆ…วินาทีนั้นที่มือของแม่แตะลงกับหัวของผม มันเหมือนความรู้สึกและประสาทสัมผัสทั้งหมดกลับมา…จากฤทธิ์ชาและด้านกลับกลายเป็นเจ็บและปวด…จากความเย็นชืดในอกกลายเป็นหัวใจที่มีเลือดเนื้อและสามารถรับรู้ความรู้สึกนึกคิดของตัวเอง…
…เจ็บ…เจ็บที่ใจ…เจ็บเพราะไม่คิดว่าจะถูกเพื่อนที่สนิทที่สุดหลอกเล่นเอาแบบนี้…คะนองปากงั้นเหรอ ปากพล่อยงั้นเหรอ…ความรู้สึกของคนเราถูกล้อเล่นด้วยคำพูดจำพวกนี้ได้ง่ายๆแบบนี้เลยเหรอ…
“แม่…หิวจังแม่…ติ่มซำหิว…” ผมพยายามบังคับเสียงไม่ให้สั่น พยายามพูดเรื่องทั่วๆไปที่ไม่เกี่ยวกับเรื่องที่เกิดขึ้น
“กินอะไรล่ะ แม่ซื้อข้าวเหนียวหมูปิ้งมา ส่วนนี่บวบ แม่จะทำผัดบวบตอนเย็น”
“กินอะไรก็ได้ อยากกินข้าวกับแม่…” กินข้าวกับแม่แล้วสนุก…คุยกับแม่ก็สนุก แม่ไม่เคยหลอกอะไร กับข้าวของแม่ก็อร่อย…แถมฟรีอีกต่างหาก…อยากกินอะไรก็ได้กิน…ดีจะตาย…อยู่กับแม่แล้วดีจะตาย…
“อยากอยู่กับแม่…ไม่อยากไปไหน…”
“พูดเป็นเด็กๆน่ะติ่มซำ…เราโตแล้ว เราก็ต้องไปนั่นมานี่ เจอคนนั้นเจอคนนี้…จะมาอยู่กับแม่อย่างเดียวได้ยังไง…”
“อยากอยู่กับแม่…” ผมย้ำอีกครั้ง แต่น้ำเสียงเบาหวิวเพราะหัวใจเจ็บจนพูดไม่ออก ทั้งๆที่ก่อนหน้านี้ ผมนั่งกับเพื่อนสองคนแล้วก็เอาแต่หัวเราะไม่หยุด…หัวเราะเพื่อจะบอกใครต่อใครและบอกตัวเองว่าผมไม่ได้ถูกหลอก…ไม่ได้ถูกใครหลอก…
“ติ่มซำ…ถ้าอยู่กับแม่ เราก็ไม่โตน่ะสิ ออกไปอยู่กับคนอื่น ไปเรียนรู้คนอื่น เราจะได้ฝึกตัวเอง…”
“ฝึกไม่ให้เชื่อใครง่ายๆใช่มั้ยแม่…” ยิ่งพูดเรื่องนี้ผมก็ยิ่งเจ็บ จะโกรธไอ้แมคก็โกรธไม่ได้เต็มที่เพราะมันเป็นเพื่อนที่ดี ดีพอๆกับนิสัยปากไม่มีหูรูดของมัน หรือจะโกรธไอ้ภพ มันก็ไม่ใช่คนผิด…ถ้าจะโกรธใครสักคน ผมควรโกรธตัวเอง…เพราะผมโง่เอง ผมบ้าเอง…
“ติ่มซำถูกหลอกมาเหรอ?” แม่หันมาถามผมเต็มตัว ผมได้แต่ก้มหน้าแล้วพยักหน้ารับเบาๆ ไม่อยากให้แม่เห็นสีหน้าผมตอนนี้เลย มันจะรู้สึกแย่แค่ไหนนะ? หน้าผมตอนนี้จะเรียกว่าเป็นลูกชายสุดหล่อของคุณนวลพรรณได้รึเปล่า
“ติ่มซำ!!” เสียงแม่ดังลั่น ทำเอาผมที่กำลังเศร้าถึงกับสะดุ้งโหยง
“…เราถูกใครหลอก!! มิจฉาชีพรึเปล่า?!! มันโทร.มาหลอกให้เราโอนตังค์ใช่มั้ย!! นี่เสียไปเท่าไหร่!! โอ๊ย!! แม่จะเป็นลม!! น่าตีนัก! เวลาบอกให้ดูข่าวอ่านข่าวก็ไม่รู้จักดู!! เขาออกข่าวกันโครมๆว่าให้ระวังพวกโทร.มาหลอกโอนตังค์!!! ลูกคนนี้!! ให้มันได้อย่างนี้เถอะ!! เงินทองสมัยนี้ไม่ได้หาได้ง่ายๆนะ!! ฮึ้ย!! ว่ายังไง! เราถูกหลอกให้โอนไปเท่าไหร่ แล้วจำเลขบัญชีมันได้รึเปล่า?!!”
“แม่…” ผมได้แต่ครางเรียกหญิงตรงหน้าที่กำลังฟึดฟัดไม่สบอารมณ์เป็นที่สุด
“พูดมาสิ!! จะอมพะนำทำไม!! สรุปว่ามันหลอกเงินไปเท่าไหร่ ต่อแต่นี้ไปเลิกใช้ ATM เลยนะ ตอนจะทำบัตรแม่ก็บอกแล้วบอกอีกว่าของแบบนี้มันดาบสองคม!! สะดวกน่ะใช่ แล้วเป็นยังไงล่ะ! ต่อแต่นี้เวลาจะใช้เงินก็มาขอแม่อย่างเดียวเลย! ไม่ต้องไปกดบัตรกดอะไรแล้ว! จริงๆเลย! โตจะตายอยู่แล้วยังต้องให้แม่มาสอนเรื่องระวังตัวอีก!! โอ๊ย! ไม่ได้ดั่งใจ!!”
…เอ่อ…รู้สึกว่าแม่จะเข้าใจผิด แหะๆ…
…………………
เกือบจะเศร้า แต่มาเจอมุขคุณแม่เรื่องมิจฉาชีพหลอกโอนตังค์เข้าไป เล่นเอาผมเศร้าไม่ออก แถมต้องเปลืองน้ำลายไปอีกหลายถังอธิบายให้แม่เข้าใจว่าแค่ถูกเพื่อนหลอก ไม่ได้ถูกหลอกให้โอนตังค์ซะหน่อย…เงินทองน่ะยังอยู่ครบ แต่หัวใจกับความเชื่อใจเนี่ยสิ…
‘อ้าว…ก็แม่ไม่รู้…สรุปแล้วคือติ่มซำไม่ได้ถูกหลอกโอนเงิน แต่ถูกเพื่อนหลอก…แล้ว…อย่างงี้ก็แสดงว่าเราไม่ได้ถูกผู้ชายชอบจริงๆน่ะสิ’ แม่ถามผมแบบนั้น ผมก็ได้แต่พยักหน้ารับ
‘แล้วติ่มซำเสียใจเรื่องไหนมากกว่ากัน ระหว่างถูกแมคหลอก หรือว่าผู้ชายคนนั้นไม่ได้ชอบติ่มซำจริงๆ บอกแม่มาตรงๆเถอะ ชะตาฟ้าลิขิตแล้ว แม่รับได้’ ตอนนั้นผมตอบแม่ไม่ได้ เอาแต่นั่งก้มหน้าเงียบปั้นข้าวเหนียวกินกับหมูปิ้งไปเรื่อยๆ แม่ไม่ได้ซักไซ้ให้ผมตอบ…ดีจริงๆ กินข้าวกับแม่แล้วมันดีอย่างนี้เอง…
ผมนอนหงายหลังผึ่งพุงอิ่มตื้อของตัวเองอยู่บนเตียงนอน ไม่รู้จะทำอะไร ปกติเวลาแบบนี้ต้องกำลังเที่ยวกับไอ้ตุลและไอ้แมค หรือไม่อย่างนั้นก็ไปเลี้ยงไอ้ขนมจีบ แต่ตอนนี้…ผมไม่รู้ว่าเวลาผมเจอพวกนั้นจะสนิทใจเหมือนเดิมรึเปล่า…แล้วจะไปเลี้ยงไอ้ขนมจีบได้อย่างเดิมเพื่อขัดหนี้ขัดดอกไอ้ภพโดยไม่รู้สึกอะไรได้มั้ย…
…ในเมื่อ…ในเมื่อ…ผมกับไอ้ภพ…
…เป็นแค่เจ้าหนี้ลูกหนี้ อย่างงี้ก็อ่อยไม่ได้แล้วน่ะซี่!!!...
“ติ่มซำ เพื่อนมาหาน่ะ…” แม่เปิดประตูเข้ามาบอก ผมก็ได้แต่ผงกหัวขึ้นมาพยักหน้ารับ…สงสัยจะเป็นไอ้แมคกับไอ้ตุล ผมต้องหัวเราะให้พวกมันเห็นอีกเท่าไหร่วะเนี่ย! เฮ้อ พวกมึงจะมากันทำไมว้า…
…………………….
แต่…ผมทายผิด…คนมาหาไม่ใช่ไอ้ตุลกับไอ้แมคแต่เป็น…
“หนมจีบบบบบบบ…” ผมร้องตาโต ก่อนจะอ้าแขนออกกว้าง ไอ้หมาตัวใหญ่ไม่สมชื่อกุ๊กกิ๊กอย่าง ‘ขนมจีบ’ วิ่งถลาเข้ามาหาทันที
“มาไงเนี่ย…หือ?...” ผมถามมันแล้วเอามือเกาคอไอ้ขนมจีบ ไอ้นี่ก็หมาอารมณ์ดี เงยหน้าโชว์คอให้ผมเกาซะงั้น…สมกับที่กูเป็นเลขาฯมึงเลยน้า…
“แวะมาหาน่ะ ขนมจีบคิดถึงพี่ติ่มซำใช่มั้ย” เจ้าของไอ้ขนมจีบเดินเข้ามาแล้วลูบหัวมันอย่างรักใคร่
ผมเงยหน้ามองไอ้ภพ สายตามันกับสายตาผมประสานกัน ก่อนที่มันจะโบ้ยหน้าไปยังโต๊ะม้าหินใต้ต้นไม้ใหญ่หน้าบ้านผม
“ไปนั่งคุยกันหน่อยสิ…ปล่อยขนมจีบมันวิ่งแถวนี้แหละ มันไม่ซนหรอก…”
แม่ผมไม่ได้ต้อนรับขับสู้เพื่อนลูกดีนักหรอกครับ ยิ่งเห็นว่าไอ้เพื่อนคนนี้สะเออะเอาหมามาบ้านคนที่ไม่เลี้ยงหมาอย่างบ้านผม แม่ก็เลยบอกให้มันรอที่สนามหน้าบ้าน
ผมก้มลงมองหมาแสนน่าร้ากกกก…ตอนนี้ไอ้ขนมจีบดูจะกำลังสุขีอยู่กับการเอาเท้าหน้าเขี่ยพื้นดินพื้นหญ้าบ้านผม ผมก็เลยปล่อยมันเอาไว้แบบนั้นแล้วหมุนตัวเดินนำไอ้ภพไปที่โต๊ะม้าหิน
“มีไรอ่ะ” ทรุดตัวลงนั่งแล้วถาม ไอ้ภพก็ทรุดตัวลงนั่งตามก่อนจะจ้องหน้าผม
นี่ถ้าเป็นก่อนหน้านี้ที่ผมเข้าใจว่ามันชอบผมแล้วล่ะก็ ผมคงคิดไปแล้วแหละว่ามันจ้องหน้าผมด้วยความรักความเสน่หา…แต่…ตอนนี้รู้แล้วว่าเรื่องทั้งหมดเป็นไปเพราะความปากพล่อยของไอ้แมคและจินตนาการสุดบรรเจิดของผมเอง…สงสัยตอนเด็กๆแม่จะให้กินนมผงอย่างดีมีเบต้าแครอทีน คลอโรฟีล คลอรีน อะไรพวกนั้นมากไปหน่อย สมองเลยฉลาดล้ำจินตนาการเกินหน้าเกินตาเป็นพิเศษ
“ไอ้แมคมันมาหากู…” …ไอ้แมคไปหามัน? ไปหามันทำไม? ไอ้แมคควรจะมาหาผมสิ! มาง้องอนผม อ้อนวอนผม ไม่ใช่กระดิกหางไปหาไอ้ภพ…วู้!! เพื่อนแมคนี่มันไม่รู้เรื่องจริงๆ!!...
“…มาร้องไห้หน้าแดงหูแดงไปหมด บอกว่ามึงรู้เรื่องที่มันกุหมดแล้ว…”
…ก็มึงสารภาพออกมาหมดเองนี่หว่า…แล้วจะมาร้องไห้หาพระแสงอะไรของม้านนนนนน…
“แล้วมันก็บอกว่า…มึงไม่โกรธมันเลยสักนิดเดียว…”
“อ้าว…มันก็ควรจะดีใจแล้วดิ กูไม่โกรธแล้วมันจะไปร้องไห้กับมึงทำไม” ไอ้ภพถอนหายใจ ก่อนจะจ้องหน้าผม
“มึงไม่โกรธมันจริงๆเหรอ ติ่มซำ”
“ไม่โกรธ…ก็กูไม่ได้ถูกมันหลอกนี่หว่า…กูจะโกรธมันทำไม กูบอกมันแล้วว่ากูรู้แต่แรกว่ามันกุเรื่องขึ้นมา แล้วกูก็แค่เล่นด้วย…กูจะโกรธมันทำไม?”
ไอ้ภพจ้องหน้าผมนิ่ง ผมที่เพิ่งถูกไอ้ตุลจ้องมากลับเหมือนจะไม่มีภูมิต้านทานเลยแม้แต่น้อย ตอนถูกไอ้ตุลจ้อง ผมยังทำเป็นไม่รู้ไม่เห็น หัวเราะไปได้อย่างเนียนๆ แต่พอเป็นไอ้ภพจ้อง…ผมกลับ…ต้องหลบสายตามัน
“หลบตากูทำไมติ่มซำ…”
“ก็…ก็…ก็ตามึงดุ…” ผมได้แต่อ้อมแอ้มบอกออกไป ได้ยินเสียงไอ้ภพถอนหายใจเบาๆ
“…ไอ้แมคบอกว่ามึงเอาแต่หัวเราะ แล้วก็ย้ำแต่ว่าตัวเองไม่ได้ถูกหลอก…กูรู้ว่ามึงพยายามทำตัวเข้มแข็ง แต่ว่า…เวลาแบบนี้มึงไม่จำเป็น…”
“ไม่จำเป็นได้ยังไง?!!!...อึก!...” ผมโพล่งออกไปเหมือนอัดอั้น ก่อนจะรู้สึกตัว เลยต้องหมุนก้นนั่งหันหน้าออกไปที่สนามหญ้าเพื่อหนีสายตามัน เพราะไม่อยากให้มันเห็นความรู้สึกผมตอนนี้
“ติ่มซำ…มึงรู้สึกยังไงทำไมไม่พูด มึงโกรธที่ถูกไอ้แมคหลอก ทำไมมึงไม่ชกมัน ไม่เตะมัน…มึงหัวเราะใส่หน้ามัน แล้วบอกคนทั้งโลกว่ามึงไม่ได้เป็นอะไร นี่น่ะเหรอทางออกที่ดีที่สุดน่ะ…”
“แล้วจะให้กูทำยังไง? ให้กูชกมันเตะมันเพื่อเป็นการยอมรับงั้นเหรอว่าตัวเองถูกเพื่อนหลอกด้วยเรื่องไม่เป็นเรื่อง…หึ! ‘ไอ้ภพมันชอบมึงนะ ติ่มซำ’ เรื่องบ้าๆพรรค์นี้ไอ้แมคก็ยังเอามาพูดเล่น…” ผมพูดเหมือนถามตัวเองว่าแล้วเรื่องบ้าๆพรรค์นี้ที่ไอ้แมคเอามาพูด ผมเก็บมาเชื่อทำไม
“…มึงเองก็รู้แต่แรกแล้วนี่…ไอ้แมคบอกว่ามันสารภาพกับมึงตั้งแต่แรกๆว่ามันมาหลอกกู…มึงก็รวมหัวหลอกกูด้วยใช่มั้ยล่ะ…” ผมหันไปมองไอ้ภพ มันนิ่งเงียบ ก่อนจะถอนหายใจอีกครั้ง
“ถ้าอย่างนั้น คราวนี้กูก็คือคนผิดที่สุด…เพราะไอ้แมคมาบอกกูแต่แรก และกูควรจะทำทุกอย่างให้มึงเห็นอย่างชัดเจนว่ากูไม่ได้ชอบมึง ไม่ได้รักมึงแบบที่ไอ้แมคพูด…แต่กูก็ไม่ทำ…”
“ติ่มซำ…มึงก็รู้…กูกับมึงไม่ได้สนิทกัน…เพื่อนก็คนละกลุ่ม วิชาก็ไม่ได้ลงเหมือนกัน เจอกันก็แค่ทักกันบ้างตามประสาเพื่อนร่วมคณะ แต่ว่า…กูก็เอ็นดูมึงนะ…กูคิดว่ามึงเป็น…เพื่อนที่ดี เพื่อนที่น่าคบ ใครอยู่ใกล้มึงก็มีความสุข มึงอารมณ์ดี มึงนิสัยดี…แล้วพอกูรู้ว่ามึงถูกหลอก…กูก็…สงสารมึง…”
…สงสาร?...ความรู้สึกของมันคือความสงสารอย่างนั้นเหรอ… หัวใจผมเบาหวิวอย่างน่าประหลาดเพียงแค่คำสองพยางค์จากปากมัน ‘สงสาร’
ตอนนี้ไอ้ภพยิ้มกว้าง ในขณะที่ดวงตาเลื่อนมองออกไปยังสุนัขสุดที่รักของมันที่กำลังเดินย่ำไปมาบนพื้นดิน ในขณะที่ปากมันก็พูด
“…สงสาร…คนอย่างมึงที่ดูอารมณ์ดีมีความสุข 24 ชั่วโมง กูกลับต้องมานั่งสงสาร…กูเคยสงสัยนะว่าคนอย่างมึงจะมีความทุกข์อะไรกับใครได้มั้ย จนกระทั่ง…มาเจอเรื่องนี้…กูบอกตามตรงว่ากู…ไม่อยากให้มึงเสียใจเพราะมารู้ทีหลังว่าถูกเพื่อนสนิทหลอก กูก็เลย……” ไอ้ภพเว้นช่องว่างเอาไว้ให้เติมนานเป็นพิเศษ จนผมชักไม่มั่นใจว่ามันคิดจะพูดอะไร มันเงียบไปนาน ก่อนจะเบนสายตามามองที่ผม สายตาจริงจังทำเอาร่างทั้งร่างสั่นเฮือกขึ้นมา
“…ชอบมึงขึ้นมาจริงๆ…”
…ช…ชอ…ชอบ?...ชอบขึ้นมาจริงๆ…ชอบขึ้นมาจริงๆเหรอ?!!!!!...
“เพราะฉะนั้น…ตอนนี้…กูพูดได้เลยว่าไอ้แมค…พูดจริง…”
“กูชอบมึง ติ่มซำ”
…ตาผมเพิ่มขนาดเป็นไซส์จัมโบ้ในวินาทีเดียว โอ้ว ม่ายยยยยยยยยยยยย!!!!...
-
ไม่จบ! ไม่จบ! ใครคิดว่าไอ้คุณชายภพจะหยุดอยู่ที่แค่คำสารภาพรักที่หน้าบ้านผมแล้วมันจะลุกขึ้นเดินหนีไปด้วยความอายล่ะก็ ลืมได้เลยครับ เพราะไอ้หมอนี่มันเอื้อมมือมาดึงมือผมไปจับเอาไว้ แล้วพูดต่อ
“เลิกเสียใจเถอะนะ กูไม่อยากให้มึงเสียใจ…ไม่ว่าไอ้แมค ไอ้ตุล หรือใครจะว่ายังไง รู้เอาไว้ว่ากูชอบมึงจริงๆ…”
….อย่ากุมมือกูนานนนนนนน…กูยังไม่ได้ล้างมือเลย…เพื่อนพ้องผู้อ่านทั้งหลายอย่างคิดว่าผมเป็นชายสะดิ้งรักสะอาด แต่เพราะเมื่อกี้ผมเพิ่งกินข้าวเหนียวหมูปิ้งมาหมาดๆ…แล้วการกินข้าวเหนียวตามสไตล์บ้านผมที่ต้องการสชาติอันกลมกล่อม เราเลยกินด้วยมือ…จริงๆแล้วมันยังมีคราบเหนียวติดมืออยู่นิดหน่อย แต่พอแห้งผมก็ถูๆจนหลุด ซึ่ง…ผมคิดว่ามันก็สะอาดในระดับหนึ่ง แต่ระดับหนึ่งระดับนั้นไม่ได้หมายความว่ามือผมจะถูกคนอื่นมาจับนี่หว่า!!!…
“มึง…เอ่อ…พูด…พูดอย่างเดียวก็ได้ ไม่ต้องจับมือกูหรอก…” คราวหน้านะคราวหน้า กูจะนวดตัวนวดมือมาให้พร้อมสำหรับมึงแตะต้องทีเดียวเชียว!
ผมค่อยๆดึงมือตัวเองออกมาจากมือมัน แลดูเป็นกุลบุรุษไทยที่แสนหวงเนื้อหวงตัว แต่มันหารู้ไม่…ว่าตั้งแต่กินข้าวเสร็จ ยังไม่ได้ล้างมือเลยอ่ะ…
ไอ้ภพดูเหมือนจะเก้อๆไปเหมือนกัน ที่ผมดึงมืออกจากมือมัน มันลุกขึ้นยืน แล้วเสยผมอย่างงุ่นง่านเล็กน้อย
“…เอ่อ…ถ้ายังไงกูกลับก่อนดีกว่า…มึงจะได้มีเวลาคิด…”
“เวลาคิด?” ผมทวนถามมัน
“ก็คิดว่ามึงจะตอบกูว่ายังไงเรื่องที่กูบอกว่าชอบมึงน่ะสิ…หรือมึงไม่ต้องคิด ตอบได้เลย?”
“อุ้ย! ต้องคิดๆ…ขอกูคิดสักวันสองวันนะ” …ความจริงคำตอบในใจก็มีหรอกครับ ผมไม่ใช่พวกไม่รู้ใจตัวเองนี่นา ไอ้ภพพูดตรงๆขนาดนั้น แต่ผมกลับไม่รู้สึกรังเกียจเลย แถมยังดีใจด้วยซ้ำ คนประเภทไหนที่ดีใจเวลาถูกบอกรักบอกชอบเล่า? ถ้าไม่ใช่ว่ารู้สึกแบบเดียวกันน่ะ…
…แต่…ที่ต้องทำเป็นขอเวลานอกเพราะว่า…ผมยังไม่ได้เตรียมตัวน่ะครับ มันบอกชอบผมแล้ว แล้วถ้าผมบอกชอบมันตอบ เกิดมันขอจูบผมขึ้นมา…อ๊ะฮือ! กินข้าวเสร็จยังไม่ได้แปรงฟันเลยอ่ะ แถมข้าวเหนียวหมูปิ้งอีกต่างหาก (มนุษย์ปุถุชนทั้งหลายมันแปรงฟันกันอย่างมาก 2 ครั้งต่อวันทั้งนั้นแหละครับ ไม่มีใครเขาแปรงกันทุกมื้อหลังอาหารตามที่หมอฟันบอกหรอก แม้แต่หมอฟันเองก็เหอะ)…ดูเหมือนว่าทีหน้าทีหลัง ผมควรจะแปรงฟันเพื่อแสตนด์บายปากหอมน่าจูบซะแล้วล่ะ!...
“อือ งั้นกูกลับก่อนแล้วกัน ขนมจีบ…” หมาแสนรู้วิ่งเข้ามาทันทีที่ชื่อมันถูกเรียก ผมมองไอ้ภพที่กำลังลูบหัวลูบหางหมาของมันแล้วได้แต่ยิ้มกับตัวเอง…มันดูเป็นคนอ่อนโยนมากครับ เวลามันเล่นกับสัตว์แบบนี้ สำเนียงเวลามันเรียกชื่อหมามันก็แสนจะไพเราะและเต็มไปด้วยความรักความเอ็นดูมากมาย…
“ขนมจีบลาพี่ติ่มซำซะสิ วันนี้ต้องกลับแล้ว แล้วพรุ่งนี้พี่ติ่มซำถึงจะไปบ้านเรา…”
…ไปบ้านมัน?...ไป…เพื่อเป็น ‘เลขาฯ’ ให้หมาไอ้ภพ…นั่นสิ!! ผมลืมเรื่องหนี้ดอกเบี้ยบานนั่นอีกแล้ว!!
“เฮ้ย! ภพ…”
“…คือ…แล้วเรื่อง…หนี้ของกูอ่ะ” ประโยคด้านหลังเบาจนแทบกระซิบ เพราะกลัวว่าใครจะได้ยินเข้า
“หนี้?...อ้อ…สองแสนน่ะเหรอ”
“แสนเก้ากว่าๆ สองแสนที่ไหนล่ะ…” ไอ้ภพยิ้มมุมปาก แลดูเจ้าเล่ห์ร้ายมากกว่าจะยิ้มให้ผมด้วยความรักและเอ็นดู
“เอาเป็นว่ากูจะทบทวนอีกทีตอนที่ได้คำตอบจากปากมึงวันพรุ่งนี้…เพราะงั้น…เรื่องหนี้ขึ้นอยู่กับมึงแล้วล่ะติ่มซำ…”
แหม…พูดกันแบบนี้ก็คงจะมีคำตอบเดียวในใจกูเท่านั้นล่ะ!!! พ่อคุณชาย!!!
“อ้อ…กูว่ามึงไปคุยกับไอ้แมคให้จบเรื่องดีกว่านะ…ไม่สงสารที่มันมานั่งร้องไห้เป็นวรรคเป็นเวรกับกู ก็สงสารตัวมึงเองเถอะ…มึงรักเพื่อนแค่ไหน กูดูออก แล้วเพื่อนอย่างไอ้แมค มึงก็ตัดมันไม่ขาดหรอก ถ้ามึงปล่อยเรื่องเอาไว้แบบนี้ ก็จะเป็นตัวเองทั้งนั้นที่ไม่มีความสุข”
ไอ้ภพหันมาพูด ผมได้แต่ยิ้มบางให้กับมัน เพราะไม่รู้ว่าตอนนี้ตัวเองอยากจะทำอะไรดี…ถ้าไปพบไอ้แมคแล้วจะพูดกับมันว่ายังไง…ถ้าไปพบไอ้แมคแล้วจะบอกมันยังไง…จะรับฟังคำขอโทษจากปากมันได้โดยสงบมั้ย จะเอ่ยปากให้อภัยมันหรือจะตัดเพื่อนกับมัน…
…ตัดเพื่อน…สำหรับความผิดเรื่องปากพล่อยและพูดจาคะนองปากอย่างนั้นหรือ?...ทำเรื่องเล็กเป็นเรื่องใหญ่…ทำเรื่องไร้สาระให้กลายเป็นเรื่องที่ต้องเสียเพื่อนไปหนึ่งคน…ชีวิตคนเราจะมีเพื่อนสนิทสักคนมันง่ายเท่ากับการตัดเพื่อนออกไปจากชีวิตสักคนมั้ยนะ…
“ไปมั้ย? ไปวันนี้…เดี๋ยวกูขับรถไปส่งบ้านมัน…”
“รถมึง?” ผมย้อนถามไอ้ภพ มันยิ้ม
“รถกู กูขับ และใบขับขี่กู…” …ไอ้ใบขับขี่มึงนี่แหละไม่น่าเชื่อถือที่สุด…
“ไปเถอะ เดี๋ยวกูไปนั่งเป็นเพื่อนด้วย…” ผมมองหน้าไอ้ภพ มันยังยิ้มให้ผม ถ้าจะบอกว่านี่เป็นรอยยิ้มของมันที่ผมเห็นแล้วรู้สึกดีที่สุดก็คงจะใช่ ผมยิ้มตอบ แล้วก้าวขาไปหามัน
“ไปก็ได้”
...ไปคุยกับไอ้แมคให้จบเรื่อง…ไปเพื่อตัวผมเอง เพื่อไอ้แมค และเพื่อมิตรภาพของผมกับไอ้แมค…ส่วนไอ้ภพ…ปากมันว่าจะไปนั่งเป็นเพื่อน แต่ด้วยจินตนาการอันล้ำเลิศของผม…ผมว่ามันจะไปประกาศตัวว่าเป็นแฟนผมต่อหน้าเพื่อนผมมากกว่า…แหม แหม แหม…กูรู้…
……………….
ไอ้แมคร้องไห้สะอึกสะอื้น ทิชชู่หมดไปหลายม้วนนับตั้งแต่ผมไปปรากฏตัวที่หน้าบ้านมัน ผมสาบานว่าตั้งแต่คบหากับมันมา ไม่เคยเห็นมันร้องไห้มาก่อน จนกระทั่งวันนี้
…มันคงเข็ดไปอีกนาน…
“กูขอโทษ ติ๋ม…กูขอโทษ…กูขอโทษ…” มันย้ำคำเดิมซ้ำๆ พูดไปคอตกไป น้ำตาไหลไป ผมที่ยืนมองมันเป็นฝ่ายทนไม่ไหวต้องเดินเข้าไปกอดไหล่มันเสียเอง
“กูรู้แล้วว่ามึงขอโทษกู…กูเข้าใจแล้ว…” ผมพูดแล้วไอ้แมคก็ร้องไห้น้ำตาออกมาอีกถังใหญ่ๆ จนในที่สุด มันคงไม่มีน้ำตาเหลืออีกแล้ว มันถึงหยุดร้องแต่ก็ยังสะอื้นฮักเป็นเด็กๆ
“มึงโกรธกูเถอะนะติ๋ม…โกรธกูเถอะ…” ไอ้แมคนี่ท่าจะบ้าจริงๆ มาขอกันแบบนี้ เดี๋ยวกูก็โกรธจริงๆหรอก…
“กูไม่รู้ว่าตอนนี้กูรู้สึกยังไงนะแมค มันเจ็บๆแบบมดกัด แล้วมันก็ชาๆ หน่วงๆ แต่ถ้าถามว่ากูโกรธมึงมั้ย กูบอกได้คำเดียวว่ากูไม่โกรธมึง…เพราะว่ามึงเป็นเพื่อนกู…” ไอ้แมคแบะปากจะร้องไห้อีก มันซุกหน้าลงกับไหล่ผม
“มึงก็เป็นเพื่อนกู แต่กูทำกับมึงแบบนี้…ติ๋ม…กูขอโทษ…กูขอโทษ…”
“มึงแค่หลอกกูว่าไอ้ภพชอบกูเฉยๆ ไม่ได้หลอกเงิน หลอกกูไปขาย หลอกให้กูลำบากอะไรนี่หว่า…แม่กูบอกว่าถ้าถูกเพื่อนหลอกตังค์ไปสิ ค่อยน่าเลิกคบ ไอ้เรื่องหลอกบ้องตื้นของมึงแค่นี้ ถือซะว่าเอนเตอร์เทนเพื่อนฝูง…”
“แม่มึงพูดอย่างนั้นจริงๆเหรอวะ…” ไอ้แมคถามผมทั้งน้ำตา ผมก็ยิ้ม
“อือ…เพราะงั้นก็เลิกขอโทษได้แล้ว มึงขอโทษกูเยอะขนาดนี้ กูจะแบกคำขอโทษมึงกลับบ้านหมดมั้ยเนี่ย…”
“ให้มันขอโทษเถอะติ๋ม…มันได้สำนึก” ไอ้ตุลพูด ผมเลยเหล่ไปมองมัน
“แล้วมึงล่ะ…มีส่วนรู้เห็นเรื่องนี้ด้วยรึเปล่า”
“เฮ้ย! เปล่านะเว้ย! กูก็ถูกไอ้แมคหลอกเหมือนกัน!!”
“แล้วมึงโกรธมันมั้ย” ผมถามอีก ตายังจ้องไอ้ตุล
“ตอนที่มันสารภาพกับมึง กูก็โกรธล่ะ แต่พอมึงกลับบ้านไปแล้ว มันก็นั่งร้องไห้อย่างเดียว กูก็เลย…ถือซะว่ากูฝากมันซื้อลูกชิ้นปิ้ง แล้วก็ถูกมันหลอกว่าลูกชิ้นหมด แต่จริงๆแล้วมันกินเข้าไปเอง แล้วสุดท้ายก็ติดคอตัวเอง…แบบนั้นน่ะ…” …เอ่อ…เพื่อนตุล กูเหมือนจะเข้าใจอยู่นะ นี่มึงเปรียบเปรยอยู่ใช่มั้ย…ทำนองว่ากรรมใดใครก่อกรรมนั้นย่อมสนองรึเปล่า…
“ไอ้ตุลแม่งพูดจาเข้าใจยาก…” แมคบ่นแล้วสูดน้ำมูกเป็นระยะ ผมยิ้มให้มัน แล้วเอื้อมแขนอีกข้างไปกอดคอไอ้ตุลเอาไว้
…คนเราจะมีเพื่อนสนิทสักกี่คนในชีวิตกัน แล้วพอมีเพื่อนสนิทสักคน มีคนที่รู้จักเราดี มีคนที่เราอยู่ด้วยแล้วมีความสุข…เราก็ควรจะรักษาเขาเอาไว้ให้นานที่สุดไม่ใช่หรือครับ อะไรที่ผ่อนได้ก็ผ่อน อภัยได้ก็อภัย…วันนี้ผมยังไม่สนิทใจกับไอ้แมคก็จริง…แต่ผมเชื่อในตัวเอง เชื่อในตัวมัน และเชื่อในมิตรภาพของเรา…วันนึงข้างหน้า…เราจะเป็นเหมือนเดิม…
“มึงก็พูดปากไม่มีหูรูดแหละว้า” ผมบ่นใส่ ไอ้แมคหน้าสลดไปนิดนึง แล้วอ้อมแอ้ม
“กูขอโทษ”
“ขอโทษกูแล้วต้องไปขอบคุณไอ้ภพด้วยนะ มันบอกให้กูมาหามึงที่นี่…” พวกผมสามคนหันไปมองไอ้ภพที่ยืนเป็นสักขีพยานในมิตรภาพระหว่างผองเพื่อนมานาน
“ขอบใจว่ะภพ…”
“ไม่เป็นไร…กูก็ต้องขอบใจมึงเหมือนกัน…” …ฮั่นแน่…จะขอบใจที่ไอ้แมคทำให้มึงกะกูมาพบรักกันใช่มั้ยล่ะ…
“…ถ้ามึงไม่ช่วยกูโกง ส่งซิกบอกไพ่ในมือติ่มซำให้กูรู้ กูคงไม่ชนะมันทุกตาหรอก แล้วกูก็คงไม่ได้เป็นเจ้าหนี้มันตั้งสองแสน…”
…อะไรนะ?...ส่งซิกบอกไพ่ในมือ…ใครส่งซิกให้ใคร?!...
ผมหันขวับไปมองไอ้แมค ที่ตอนนี้ไม่มีน้ำตาไหลสักเม็ด มีแต่เหงื่อผุดเต็มหน้าเลยนะเพื่อนร้ากกกกกก!!!...
“นี่มึง…ที่กูแพ้พนันไอ้ภพตอนนั้นทุกตาเป็นเพราะมึงงั้นเหรอ?!!!”
“ก…กูแค่…กูแค่ทำตามที่ไอ้ตุลเสนอ!! มันบอกว่ามึงชนะทุกทีเวลาเล่นไพ่ น่าจะมีใครสักคนชนะมึงบ้าง…กูก็เลย…เอ่อ…กูก็เลย…จัดให้…” มิน่า!! ขาไพ่ขั้นเทพแบบติ่มซำคนนี้ถึงแพ้ไอ้ภพรวดในสงครามดอกจิกคราวนั้น!! แล้วที่ไพ่ในมือกูขึ้นแต่ดอกจิกก็เป็นเพราะมึงด้วยใช่มั้ย?!!!!
“คราวนี้กูไม่ได้โกหกมึงนะติ๋ม กูแค่แกล้งมึงเฉยๆ…แม่มึงบอกเองนี่หว่า ว่าถูกเพื่อนหลอก ถูกเพื่อนแกล้งแค่นี้ให้ถือว่าเป็นการเอนเตอร์เทนเพื่อนฝูง…” ไอ้แมคพูดเสียงรัวเร็ว แต่ผมไม่สนใจอะไรอีกแล้ว…หลอกกูยังพอว่า แต่ทำให้ขาไพ่ขั้นเทพอย่างกูตกจากสวรรค์เพราะแพ้ไพ่ไอ้ภพทุกตาแบบนั้นมันสุดแสนจะน่าเจ็บใจ…ฮึ๋ย!!! มึงงงงงงงง ไอ้แมค!!!!!
“มึงงงงงงง!!!...หึ!!!!” ผมสะบัดหน้าหนีมันคอแทบหัก อารมณ์งอนพุ่งทะลุปรอทในเสี้ยววินาที
“ต…ติ๋ม…มึงงอนกูเหรอ”
“งอนโว้ย!!! หนี้สองแสนที่กูติดไอ้ภพ มึงกับไอ้ตุลต้องหาเงินมาใช้มันแทน!! ส่วนมึง! ไอ้ภพ!!!...” ผมชี้หน้าเพื่อนสองตัวก่อนจะตวัดสายตามาจิกไอ้ภพที่เผยความลับในโลกใบนี้ให้ผมรับรู้
“…มึงกับกูมาเล่นไพ่กันอีกตา กูจะไม่ยอมเป็นแฟนกับมึง จนกว่ากูจะได้รู้ว่าระหว่างกูกับมึง ใครกันแน่ที่เป็นขาไพ่ขั้นเทพ!!!!! โว้ยยยยยยยยย!!!” เสียงตะโกนของผมดังลั่นบ้านอย่างหงุดหงิดเป็นที่สุด!!! เดี๋ยวผมคงต้องขอตัวจากท่านผู้อ่านทั้งหลายไปทดสอบความเป็นขาไพ่ขั้นเทพของผมกับไอ้ภพก่อนล่ะครับ! ถ้าไม่ได้รู้ความจริงวันนี้ ผมไม่ยอม!!!
…ส่วนไอ้เพื่อนเวรสองตัวนั่น! มิตรภาพหอยหลอดอะไรผมไม่สนอีกแล้ว!!! ไปหาเงินมาใช้หนี้ไอ้ภพแทนกูเดี๋ยวนี้เลย!!!!!! อ้ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก!!!!...
……………….
หนี้จบลงไปแล้วอย่างสวยงาม ด้วยการถ่ายโอนจากผมไปยังมือไอ้เพื่อนเวรๆอย่างไอ้แมคและไอ้ตุล ผมไม่รู้ว่าพวกมันไปส่งซิกส่งแซกอะไรขอลดหย่อนหนี้กับไอ้ภพมั้ย เพราะผมไม่สนใจ ตอนนี้ก็ยังงอนมันอยู่นิดหน่อย แต่มันสองตัวก็ขยันเอาน้ำเอาขนม(ฟรีๆ) มาล่อผมเรื่อย ผมก็เลยหายงอนมันเร็ว…แหะๆ
ส่วนผมกับไอ้ภพ…เอ่อ…ตอนนี้ผมกลายเป็นแขกประจำบ้านไอ้ภพไปแล้วนะครับ ไม่ใช่เป็นเลขาฯให้ไอ้ขนมจีบหรอก แต่เป็น ‘ขาไพ่’ ให้ไอ้ภพต่างหาก
“ที่กูแพ้ เพราะว่ากูอยากให้มึงรู้สึกว่ามึงเหนือกว่ากูบ้าง…” ไอ้ภพบอกผมตอนที่มันแพ้ผมเป็นตาที่ 41 ติดต่อกัน…ไม่ต้องบอกก็คงจะรู้แล้วมั้ง ว่าใครได้ตำแหน่งขาไพ่ขั้นเทพ หึๆ
“มึงเล่นไม่เก่งเองมากกว่า เรื่องไพ่เนี่ยมันต้องทั้งฝีมือ ทั้งดวงด้วยเว้ย” ผมโอ่เล็กน้อย ทำเอาไอ้ภพยิ้ม
“งั้นแสดงว่ามึงทั้งเก่ง ทั้งดวงดีงั้นสิ?” มันย้อนถามผม ผมก็เลยยืดอกขึ้นมาอีกคราวนี้จากรอยยิ้มของไอ้ภพกลายเป็นเสียงหัวเราะ
“หัวเราะอะไรวะ?”
“ก็หัวเราะเพราะไม่คิดว่าตัวเองจะได้แฟนที่ทั้งเก่งทั้งดวงดีน่ะสิ…” อุ๊ย! มาชมอะไรกันต่อหน้าแบบนี้ล่ะ…แหม…ไอ้ภพอ่ะ!!...
จากที่เรานั่งกันอยู่คนละมุมเพื่อเล่นไพ่กัน ตอนนี้กลายเป็นไอ้ภพขยับเข้ามานั่งข้างๆผมแล้ว แอบอายนิดหน่อยเพราะผมเพิ่งจะมาสำนึกได้ตอนนี้ว่าเราอยู่กันสองคนในที่รโหฐาน…โชคดีนะเนี่ยที่เมื่อวานทั้งบำรุงเส้นผมจากโคนจรดปลาย ทั้งทาครีมบำรุงผิว แล้วตอนก่อนจะมานี่ก็แปรงฟันมาแล้วเรียบร้อย…เพราะฉะนั้น…แฮ่ม…’เอาเลย’…
ไอ้ภพก้มหน้ามันลงมาใกล้ผมมากขึ้นเรื่อยๆ ตอนนี้แหละครับที่หัวใจเต้นไม่ส่ำเขาเป็นกันยังไง ผมก็ได้เรียนรู้ มือผมที่วางแหมะอยู่ข้างลำตัวเริ่มกำเข้าหากันอย่างตื่นเต้น…จูบแรกเชียวนะเฟ้ย! จูบแรก…
ปึ้ก!!!...
“โอ๊ย!! ทำอะไรของมึงวะ!!” อารมณ์โรแมนติกล่มกะทันหันเพราะไอ้ภพทำอะไรสักอย่างกับหน้าผากผมจนเจ็บจี๊ด!!
“หน้ามึงนี่มันน่าแกล้งจริงๆ ติ่มซำ…นอกจากกูจะมีแฟนทั้งเก่งทั้งดวงดีแล้ว กูยังมีแฟนน่าแกล้งด้วยนะเนี่ย” แล้วไอ้ภพก็หัวเราะเสียงดังลั่น ก่อนจะลุกขึ้นเดินหัวเราะเข้าห้องน้ำไปแบบที่ทำเอาผมอ้าปากค้างมองตามด้วยความเจ็บใจ
…ไอ้!!! หน้าอย่างกูไม่ได้ยอมให้ใครใกล้ชิดง่ายๆนะโว้ย!! กูอุตส่าห์บำรุงทุกอย่างมาอย่างดี มึงทำแค่ดีดหน้าผากกูเนี่ยนะ!!!!!...
“ติ่มซำ มึงเก็บไพ่เข้ากล่องด้วย เดี๋ยวไปกินบะหมี่กัน” ไอ้ภพตะโกนออกมานอกห้องน้ำ ทำเอาผมชักเดือดตุบๆ รวบไพ่เข้ามาเป็นสำรับอย่างอัดอั้น
“คอยดูนะมึง กูจะสั่งให้บะหมี่ให้มึงหมดตัวไปเลย!!!! แฟนบ้าแฟนบออะไรวะ!! พากินแต่บะหมี่!! ด๋อย!! กูรู้นะว่าเพราะแถวนั้นมันจอดรถง่าย! มึงเลยพากูไปบ่อย กูไม่น่าหลงมาเป็นแฟนมึงเลยจริงๆ เซ็งโว้ย!!”
…แต่โวยไปก็เท่านั้น สุดท้ายก็ได้ไอ้คุณชายณภพมาเป็นแฟนเคียงคู่ชู้ชื้นกินแต่บะหมี่ข้างถนนไปแล้วเรียบร้อยโรงเรียนดอกจิก…ผมรู้แหละว่าเรื่องคราวนี้ใครผิด... ไม่ใช่ผม(ที่โง่เชื่อคำพูดไอ้แมค) ไม่ใช่ไอ้ตุล(ที่เป็นต้นคิดเรื่องอยากให้ผมแพ้พนัน) ไม่ใช่ไอ้แมค(ที่ทำความเลวเอาไว้ทุกอย่าง) และไม่ใช่ไอ้ภพ(คนที่ทำเนียนกับเรื่องที่เกิดขึ้น)
…แต่เป็น…
…นังดอกจิก!!! ไพ่สัญลักษณ์อุจาดตาที่สุดนับตั้งแต่ขาไพ่ขั้นเทพอย่างผมอุแว้ออกมาลืมตาดูโลก!!!ฮึ้ย!!!...
FIN
แหะๆ จบแหละ จบแล้วววววววว ขอบคุณพื้นที่บอร์ด คนอ่าน คนเม้นท์ กำลังใจ และทุกการติดตามมากๆนะคะ
เรื่องสั้นเรื่องต่อไป ถ้าไม่มีอะไรพลาด จะมาลงหลังจากนี้อีก 2 สัปดาห์ ในกระทู้เดิมน้า อิอิ
ซึ่ง...ตอนนี้ยังไม่ได้พิมพ์สักตัวเลยอ่ะ ฮ่าฮ่า (ขยันมากมายยยยยย)
แล้วเจอกันน้าาาาาา เรื่องสั้นเรื่องต่อไป ==> "ยังไม่ได้คิดชื่ออ่ะ กรี๊ดดดดดดดด" :angry2:
-
จบแล้ว อร๊ายยยยยย มีตอนพิเศษมั้ยอะ
เพื่อนแมคเกือบแล้วมั้ยล่ะ สงสารติ่มซำนะ
แต่ดีแล้วล่ะที่ไม่โกรธ เพื่อนแท้หายากจริงๆ
อย่าทำอีกล่ะแมค
ส่วนตุลนี่มาเหนือกว่าจริงๆ ฮ่าๆๆๆๆ ที่แท้ก็ความคิดตุลนี่เอง
คุณณภพขาาาาาาาา..สวีทกว่านี้อีกซักสเต็ปสองสเต็ปได้บ่? :laugh:
:L2:
-
อ้าา สงสารติ่มซำนะ
แบบว่าน้องเชื่อคนง่าย ยิ่งเป็นเพื่อนยิ่งเชื่อ
เป็นเรา ยิ่งเชื่อไปแล้ว เพื่อนมาสารภาพอย่างงี้เราคงอึ้ง
เหมือนเราเป็นตัวตลกเนอะ
ส่วนภพ เจ้าเล่ห์นะเนี่ย เบื้องหลังราชาไพ่ มันเจ้าเล่ห์ได้อีกอ่ะ
อย่าแกล้งน้องติ่มซำเยอะนะ คนนี้ ลิมิเต็ด อิดิชั่น หาที่อื่นไม่ได้แล้วนะ
-
และแล้วดอกจิกก็จบลงอย่างสวยงาม
รอตำนานรักดอก....ต่อไป (จะเป็นดอกอะไรน้า)
เป็นกำลังใจให้ครับ :L2: (+1)
-
ฮ่าๆๆ สุดท้ายก็มาเป็นแฟนกันจนได้ เอิกกกก
ติมซำฮาเท่าโลก เลยแอบคิดว่าถ้าติ่มซำมาเจอ
กับพี่เสือ ตำนานรักดอกบัวจะเป็นไง กร๊ากกก :laugh:
รอเรื่องต่อไปนะคะ ดอกอะไรดี ฮ่าๆๆๆ :L2: :L2:
-
น่ารักมากๆ ขอบคุณมากๆนะคะ :pig4:
-
ว่าแล้วน้องติ๋มต้องโดนเพื่อนหลอก
เพื่อนแบบนี้ :z6:
-
ติ่มซำจ้องแต่จะให้ภพลวนลาม
ไหนบอกว่าตัวเองเป็นกุลบุรุษไทยไงจ๊ะ
แอบอยากให้ภพลวนลามติ่มซำเยอะๆเหมือนกันนะเนี่ย
จะมีตอนพิเศษเหมือนคู่แยมกะพี่เสือป่าวน้อ
:bye2:
-
ต่อไปเป็นดอกอะไรดี? รออ่านนะคะ
-
รู้สึกว่าติ่มซำแอบแรดนะนี่ กร๊ากกกกก มีบำรุงผมอะไรด้วย
ตาภพน่าหมั่นไส้มาก ทำไมไม่จูบละยะ อิอิ
-
จบได้น่ารักมากค่ะ อ่านแล้วอิ่มอกอิ่มใจ
เก็บรายละเอียดเรื่องครบถ้วนมากๆ
ชอบความต๊องๆของติ่มซำและเพื่อนมากๆ
และขนมจีบที่มาน่ารักแย่งซีน
บวกไปโล้ด
-
ติ่มซำน่ารักกกก :o8:
-
น่ารักกกกก 555
ครอบครัว อย่างฮา
-
จริงๆ มันไม่ใช่แผนของคุณณภพแน่หรอ
ขอตอนพิเศษด้วยได้มั้ยคะ
-
:L2: :pig4: :pig4: :L2:
รอเรื่องต่อไปค่ะ แต่ว่าภพน่าจะโชว์หวานหน่อยนะซักตอน :z1:
-
อร๊างงงงงงงงงงงงงงงจบแล้ว ยังไม่ทันจะจูบกันเลยอ่ะ หุหุ
-
เค้าทำกันเป็นขบวนการ o22
แง้วววๆๆๆๆ คันแค่วจัง
รอตอนพิเศษนะคะ
:L2: :L2:
-
:pig4: :pig4:
-
น่ารัก
ตอนแรกแอบโกรธแมคนะ เล่นไรไม่รุ้อะ กับความรู้สึกเพื่อน
แต่ก็นะ น้องติ่มซำเราเป็นคนดี เลยให้อภัยเพื่อน ส่วนภพก็น่ารักดี อิอิ
-
รอเรื่องใหม่ค่า
แต่ถ้าได้ตอนพิเศษเรื่องนี้ด้วยก็จะดีมากเลย :impress2:
-
:laugh:เง้อ น้องติ๋มอุตส่าห์บำรุงจรดปลายเท้า
ภพไม่จูบจริงอ่ะ ไม่น่าเชื่อๆ♥
-
กรี๊ด น่ารักจังงงงงงงงงงงงง
เขินนนนนนนนนน
-
ติ่มซำจะน่ารักไปไหนนนน อะไรจะนิสัยดีขนาดนั้นคร้าบบบ ยกโทษให้ทุกๆ คนหมดเลยอะ
ไอ้เพื่อนเวรนั่นก็เหลือเกิน เห็นติ่มซำทุกข์ใจเป็นหนี้ให้ภพโขกสับไม่พอ ยังมาหลอกเรื่องเวรๆ (ที่คนอ่านชอบ) แถมอีกเรื่องซะอีก
เป็นเจ๊หน่อยไม่ได้ เพื่อนสนิทมาหลอกกันแบบนี้ต้องทำโทษซะให้เข็ด :angry2: :angry2:
ว่าแต่ ภพจะรอดตัวไปมั้ย หลอกให้เค้ามาเป็นลูกหนี้ใช้เค้าเอาใช้เค้าเอาเนี่ย :z6: :z6:
ขอบคุณน้องบัวมากๆ จ้า จะรอเรื่องต่อไปนะคะ (รอรวมเล่มด้วย) :pig4:
-
ดอกจิกทำให้น้องติ๋มพบรักแท้จริง ๆ ฮ่า ฮ่า
-
555+ มิน่าล่ะ บทจะแพ้ถึงได้แพ้ซะตั้งไม่รู้กี่ตา ที่แท้ก็เจอโกง
แต่คุณเพื่อนนี่ก็น่าให้ลูกชิ้นติดคอจริงๆนะเนี่ย ล้อเล่นแบบนี้แรงเกิ๊นนนน :o10:
-
จบไปพร้อมความน่ารัก
คุณเเฟนภพเนี้ย พาไปกินเเต่บะหมี่ น่าสงสารติ่มซำจิงๆๆๆ (ติ่มซำเเรดเนอะ)
ไม่มีตอนพิเศษหรอครับบ อยากอ่านตอนพิเศษอะได้โปรด
-
โหหหหหหห แค้นแทนติ่มซำเลยอ่ะ
เรื่องโกหกว่าภพชอบติ่มซำก็โกรธ
แต่ที่โกรธกว่า คือ เรื่องไพ่เนี่ยแหละ ฮ่าๆ :m31:
สนุกมากๆค่าาาาา รอเรื่องต่อไป o13
-
อ่านตอนนี้แล้วเจ็บอ่ะเพื่อนทำกันได้ อยาก :z6:ไอ้แมคมาก
แต่ก็ดีที่แฮปปี้
ปล.ขอพิเศษหวานๆมั่งค่ะ และให้ภพหึงน้องติ๋มบ้าง :-[
-
เรื่องนี้น่ารักค่ะ
นายเอกตลกดี จิตใจดีด้วย รักเพื่อน แต่พระเอกกวนไปหน่อยอ่ะ อิอิ
-
เวรกรรม ชั้นว่าแล้วววว ว่าอิแมคนี่มันทำตัวน่าสงสัย
ขอบอกตอนนี้โกรธแทนน้องติ๋มสุดๆอ่ะ อยากเข้าไปถีบไอ้เจ้าแมคซักทีแรงๆ
สงสารน้องติ๋มด้วย แบบน้ำตาคลอเลย(อินไปไหน -_-)
แต่พอคุณแม่พูดเรื่องมิจฉาชีพ น้ำตาอิชั้นแทบจะหดกลับเข้าไปทันที ตึง!
ไม่ใช่แค่แมค แต่ทั้งเจ้าภพก็เหมือนกัน สงสาร...อิโถ่ ถึงสุดท้ายจะชอบเข้าจริงๆ แต่ระหว่างทางนั่นมันก็เหมือนรวมหัวหลอกเหมือนกันละวะ
สุดท้ายนี่เหนือความคาดหมาย เพื่อนตุล ชั้นนึกว่านายจะเป็นเพื่อนผู้บริสุทธิ์ไร้มลทิน ที่ไหนได้ ดันมีส่วนร่วมซะด้วย
สรุปแค้นทุกคนแทนน้องติ๋ม แต่น้องติ๋มใจดีอ่ะ ใ้ห้อภัยทุกคนเลย
แต่ก็นะ น่าจะโกรธมากกว่านี้หน่อย รู้สึกเหมือนแต่ละคนยังไม่ใครได้รับกรรมให้สาสมใจอิชั้น หึๆๆๆ -_,-***
:m16:
ถ้าเป็นไปได้ก็อยากอ่านตอนพิเศษด้วยนะค้าาาาา
รอเรื่องต่อไปด้วย
:กอด1:
-
ร้องไห้ตามเลยสงสารน้องติ่มซำ ยิ่งตอนน้องติ่มเข้าไปกอดแม่นี่น้ำตานองหน้าเลย
แต่พอคุณแม่ตอบกลับมานี่ยิ้มทั้งน้ำตาเลย
ติดตามตำนานรักบทต่อไปค่า
-
นึกว่าจะมีฉากหวีดๆ ใด้ได้อ่าน หุหุ แห้วเลย :z3:
-
ติ่มซำโดนเพื่อนหลอกจนเชื่อสนิทเลย แมคร้ายแกล้งเพื่อนได้ลงคอ น้องตุลย์นี่ก้อเปรียบเทียบซะเห็นภาพเลย (http://i273.photobucket.com/albums/jj225/tangtang_jar/010-1.gif)
จบได้ฮามาก ว่าแต่ NC อยู่ไหนอ่ะ(http://i273.photobucket.com/albums/jj225/tangtang_jar/02-1.gif)
-
ภพไม่คิดจะสนองนี๊ดน้องติ๋มซักนิดหรอ ได้แค่จับมือเปื้อนข้าวเหนียว ฮ่าๆๆ
อ่านแล้วคิดตลอดว่านังน้องติ๋มนี่มันก็แรดเนอะ :m20: แต่ก็น่ารัก :-[ ฮาได้ตลอด
-
ตำนานรักนี้ฮามากค่ะ ขาไพ่ชอบ
จะรอตำนานต่อไปนะคะ
-
น้องติ่มซำคงหลงรักภพไปก่อนแล้ว
มีการเตรียมตัวไว้พร้อมเลย
-
อ่านไปยิ้มไป...ท่าจะบ้าแฮ๊ะเรา
น่ารักมากมาย ตำนานรักดอกจิก :jul3:
ขอบคุณสำหรับผลงานน่ารักๆ และรอติดตามเรื่องราวต่อๆไปคร้าบบบ
-
แฮปปี้เอนดิ้งมาก
เรื่องนี้อ่านไปยิ้มไปจริงๆ
ชอบติ่มซำ 5555
ถ้ามีเพื่อนแบบแมคกับตุลก็ต้องจะดีบ้าง :เฮ้อ:
-
จบแล้ว
ยินดีกับติ๋มด้วยที่ชนะภพ o13
-
น่ารักอ่ะ...จบได้อย่างสวยงาม :-[
จะโรแมนติกกว่านี้ถ้าจูบนั้นไม่กลายเป็นมะเหงก(ภพจะีดีดทำไม...กดเลยสะใจกว่า)
ติ่มซำอุตส่าห์บำรุงตั้งแต่เส้นผมจรดปลายเท้า :laugh:
-
น่ารักอ่ะ
อ่านแล้วคิดถึงถ้วยฟูมากๆเลย น้องโคตรกวนอ่ะ
-
รอตอนต่อไป อิอิ
-
ตำนานบทต่อไป
มันช่างนานนนนน สมชื่อจริงๆ
แต่ถึงนานก็รออ่านอยู่นะจ๊ะคุณบัว
-
มารอเรื่องต่อไป อิอิ :z2:
-
เข้ามาดันรอตอนต่อด้วยคนจ้า :)
-
NOV: ตำนานรักดอกพิกุล (จะร่วง)
BY: Dezair
……………………..
ดอกที่ 1
โลกนี้มีใครที่โง่กว่า ‘ภูผา’ ละก็ สหรัฐจะขอเลี้ยงเหล้ามันสักมื้อ ถ้าโลกนี้มีใครงี่เง่าว่า ‘นภศร’ ล่ะก็ สหรัฐเบิ้ลเปิดวิสกี้ให้เลยอีกขวด และถ้าโลกนี้มีใครที่ทั้งโง่และงี่เง่ากว่าไอ้สองคนนี้รวมกันล่ะก็ สหรัฐจะปิดผับเลี้ยงไอ้เวรนั่นคนเดียวแม่งสักหนึ่งสัปดาห์!!
.....................
“เอฟเฟ็คโคตรเทพเลยว่ะ” เสียงชื่นชมไม่ขาดปากของภูผาดังออกมานับตั้งแต่ก้าวขาออกจากโรงภาพยนตร์ ในขณะที่คนที่เดินข้างๆยังเอาแต่ดูดน้ำอัดลมจากแก้วกระดาษให้หมด
“เอฟเฟ็คเนียนเนอะ ไอ้น้อง” ภูผายังหันมาชวนคุย แม้จะรู้ดีว่าเพื่อนเขาคนนี้พูดน้อยนับคำได้ รู้หรอกว่าแม่งชอบแอ๊บเท่ตลอดเวลา สมัยเรียนมหา’ลัยด้วยกัน สาวๆในมหา’ลัยชอบบอกว่ากลุ่มพวกเขาเป็น ‘สามหนุ่มสามมุม’ ไอ้เสือเพื่อนอีกคนหน้าดุโหดและป่าเถื่อน ส่วนเขาก็ขี้เล่นสนุกสนาน ในขณะที่นภศรเป็นพวกชอบเก็กขรึมและหัวดี
“อือ ไอ้เสือเคยบอกว่าชอบภาคแรก มึงน่าจะรอมาดูพร้อมมัน” นภศรแนะนำ ตัวเขาไม่ค่อยชอบเข้าโรงภาพยนตร์เท่าไหร่ เพราะไม่ชอบเข้าไปนั่งในที่อับทึบ
“เหรอ ไอ้เสือบอกว่างั้นเหรอ ภาคแรกแม่งตั้งแต่สามปีที่แล้ว มึงยังจำได้อีกเหรอ” ภูผาเสียงเปลี่ยนไปเล็กน้อย อารมณ์สนุกจากภาพยนตร์หายเกลี้ยงทันทีที่นภศรพูดถึง ‘ไอ้เสือ’ หรือสหรัฐเพื่อนอีกคนของกลุ่มที่นับตั้งแต่มันมีคนรักเป็นตัวเป็นตนก็ไม่ค่อยจะโผล่หน้ามาร่วมกลุ่มกันบ่อยๆ
“ก็มันเคยพูด…”
“มึงจำได้ทุกอย่างที่มันพูดมั้ยล่ะ?” ภูผาหันมาถามเอาเรื่อง ตอนนี้นภศรเริ่มรู้แล้วว่าเพื่อนสนิทหงุดหงิด ทว่าเขาไม่เข้าว่าภูผาหงุดหงิดเรื่องอะไร แต่ก่อนก็ไม่เห็นเคยเป็นแบบนี้นี่
“มึงหมายความว่ายังไงไอ้ภู” เขาหยุดเดินเพื่อคุยกันให้รู้เรื่อง ภูผาเองก็หยุดเดินเช่นกัน ตอนนี้ทั้งคู่จึงกลายเป็นยืนประจันหน้ากันกลางห้างสรรสินค้าเสียแล้ว
“ก็หมายความตามที่พูด เห็นมึงออกจะแคร์ไอ้เสือมาก…อันนั้นก็ไอ้เสือชอบ กูจำได้ อันนี้ก็ไอ้เสือเคยพูดไว้ กูจำได้…มึงจำได้ทุกอย่างของมัน! แล้วกูล่ะ มึงจำอะไรของกูได้มั่ง! ขนาดกูบอกมึงเมื่อวานว่าวันนี้จะมาดูหนังกัน เมื่อเช้ามึงยังลืมเลย!” ภูผาโวยอย่างไม่สบอารมณ์ เขาไม่รู้ว่าตัวเองเป็นอะไร แต่ก็โทษว่าเป็นความผิดของนภศรเพราะช่วงหลังๆมานี่ นับตั้งแต่ไอ้เสือมีคนรักเป็นคุณแยม ไอ้น้องก็เปลี่ยนไป…เขาไม่รู้ว่ามันเปลี่ยนไปตรงไหน รู้แต่ว่าพักหลังมานี่มันพูดถึงไอ้เสือบ่อยเป็นพิเศษ ดูอย่างคราวนี้! ขนาดมาดูหนังด้วยกันสองคน ไอ้น้องยังล้ำเลิกถึงไอ้เสือเลย!! รักมันมากนักรึไงล่ะ!!!
“กูไม่ได้ลืม แต่กูไม่คิดว่ามึงจะจริงจัง…”
“อ้อ! ไม่จริงจัง!! หน้าอย่างกูทำอะไรก็ไม่จริงจังทั้งนั้นแหละ!! ใครจะสู้ไอ้เสือของมึงได้ล่ะ!”
“มึงพูดอะไรของมึง ถ้าหงุดหงิดอารมณ์ไม่ดีก็แยกกันเดิน แยกกันกลับ…”
“เออ!! แยกก็แยกดิวะ!!!” ภูผาตะคอก แล้วหมุนตัวเดินหนีไปอีกทาง ปล่อยให้นภศรได้แต่มองตามอย่างเสียใจ
…………………….
“หลังจากนั้น…มึงก็เลยนั่งแท็กซี่มาหากูที่โรงงาน?” สหรัฐหันมาถามเพื่อนรักที่ยืนกอดอกอยู่ข้างเขา
“ก็…กูไม่รู้จะไปไหน…”
“ประเด็นไม่ใช่มึงไม่รู้ว่าจะไปไหน แต่ประเด็นคือมึงนั่งแท็กซี่!! ถ้าป๊ามึงรู้เข้า ไอ้ภูหัวหลุดไปแล้ว ปล่อยลูกชายสุดที่รักของเจ้าพ่อระหกระเหินนั่งแท็กซี่ได้ไงวะ?!! ไอ้หอกภูนี่แม่งไม่เจียมกะลาหัวเลย แล้วบอดี้การ์ดมึงไปไหน ทำไมปล่อยให้มึงนั่งแท็กซี่มาหากูคนเดียว”
“กูไม่ได้ให้ตามมานี่ เวลาไปไหนกับไอ้ภูก็ไม่เคยให้การ์ดตามไปด้วยอยู่แล้ว…แล้วกับแค่นั่งแท็กซี่ ไม่ได้ลำบากอะไรนักหรอก” สหรัฐยิ้มกริ่ม มองเพื่อนรักด้วยสายตาของผู้รู้ดี
“ปกป้องมันจริงนะมึงเนี่ย ถึงขนาดมันทิ้งมึงกลางห้างฯก็ยังไม่ว่าอะไรสักคำ ปล่อยให้กลับเองอีกต่างหาก อะไรจะรักมันมากขนาดนี้วะ…” นภศรชะงักไปเล็กน้อย แม้ว่าสหรัฐจะรู้ความรู้สึกของเขา แต่เขาก็ไม่เคยคิดจะเอาเรื่องนี้มาพูดจริงๆจังๆ
ท่าทางลำบากใจของเพื่อนรัก ทำเอาสหรัฐต้องตบไหล่เบาๆ
“มึงไม่คิดจะบอกมันจริงๆเหรอ จะปล่อยให้มันไม่รู้ไปจนตายรึไง”
“ไม่รู้ก็ดีแล้วนี่…” สหรัฐขยี้หัวตัวเองอย่างงุ่นง่าน
“วู้! กลัวดอกพิกุลจะร่วงจากปากรึไงวะ…นี่น้อง กูถามจริงๆ ทำไมถึงไม่อยากให้มันรู้ รักก็รักมาก ห่วงก็ห่วงมาก แล้วจะยอมเป็นแค่เพื่อนไปจนวันตายงั้นเหรอ? ดูอย่างกู กูรักแยม กูยังอยากให้เขารู้เลย”
“ก็นั่นมึงกับคุณแยม แต่นี่กูกับไอ้ภู กูกับมันรู้จักกันมากี่ปีแล้ว ตั้งแต่เข้ามหา’ลัยจนตอนนี้…10 ปีแล้วนะเสือ…ถ้ากูบอกมันแล้วเกิดมันรังเกียจกูล่ะ ตลอด 10 ปีที่ผ่านมาจะสูญเปล่าไปทันที กูจะไม่เหลืออะไรอีก แม้แต่ความเป็นเพื่อน…” นภศรคิดว่าเขากับสหรัฐแตกต่างกัน นอกจากสถานการณ์จะแตกต่างกันแล้ว นภศรรู้ดี…เขาไม่ตรงไปตรงมาแบบสหรัฐ และก็ไม่กล้าได้กล้าเสียแบบภูผา…ทุกวันนี้ ถึงได้แต่เก็บความรู้สึกของตัวเองเอาไว้ โดยไม่กล้าแม้แต่จะเอ่ยปาก
สหรัฐมองเพื่อนรักอย่างจนปัญญา เขารับรู้ความรู้สึกของนภศรมานานแล้ว ไม่ได้รู้เพราะเจ้าตัวบอก แต่รู้เพราะสังเกตเห็นเอง จะว่าไปแล้วไอ้เพื่อนรักของเขาคนนี้ก็ใช่จะเก็บความรู้สึกเก่งเสียที่ไหนล่ะ ปล่อยไก่ให้คนรอบข้างรู้ก็ออกบ่อย แล้วพอรีบแก้ตัวก็ยิ่งดูมีพิรุธ…แต่…ไม่ว่าจะพิรุธระดับไหน ไอ้ภูกลับไม่เคยรับรู้เลยแม้แต่นิดเดียว…
…ไอ้คนนึงก็บื้อ อีกคนก็บ้า…ไม่รู้จะว่ายังไง…
“งั้น…วันนี้ไปกินข้าวบ้านกูมั้ย…ถือซะว่ากูปลอบใจมึงด้วยกับข้าวของแยม บอกไว้ก่อนว่าคนอย่างกูไม่เคยแบ่งกับข้าวฝีมือแยมให้ใครกินง่ายๆนะโว้ย!” นภศรยิ้มบาง เขาหันมองคนพูดแล้วได้แต่ส่ายศีรษะไปมา
“เออ กูรู้ มึงมันขี้หวง…”
………………………..
ภูผาอยู่ไม่สุขนัก เอาแต่เหลือบมองประตูคอนโดเพราะหวังว่าในวินาทีต่อไปมันจะถูกเปิดเข้ามาโดยใครคนหนึ่งที่แวะเวียนมาอาศัยในห้องนี้นานแล้ว…นภศร…เพื่อนรักที่สนิทกันมานับสิบปี…ทะเลาะกันมาก็มาก โกรธกันมาก็เยอะ แต่…ชายหนุ่มรู้ตัวว่าพักหลังมานี่ เขา…โกรธนภศรบ่อยขึ้นเรื่อยๆ โดยเฉพาะเรื่องที่เกี่ยวกับ ‘ไอ้เสือ’
ชายหนุ่มก้มลงมองโทรศัพท์มือถือในมือตัวเอง อยากโทร.ไปหาแต่ทิฐิค้ำคอให้ไม่กล้า สุดท้ายจึงทำเสียงขึ้นจมูกใส่ แล้วโยนมันทิ้งไปที่โซฟาข้างตัว
“ป่านนี้คงอยู่กับไอ้เสือละมั้ง! แม่ง! ไม่รู้หน้าที่บ้างเลยว่าตอนเย็นต้องทำกับข้าวให้กูกิน!” เขาลุกพรวดเดินไปที่ครัว เปิดตู้เย็นหาอาหารมารองท้อง หลายปีมาแล้วที่เขาฝากท้องไว้กับฝีมือการทำกับข้าวของนภศร มันก็ไม่ใช่คนทำอาหารเก่งนักหรอก บางครั้งถึงขนาดต้องไปซื้อหนังสือสอนทำอาหารมาเปิดกางขณะทำไปด้วยก็มี ทุกวันและเกือบทุกเวลา เขามีมันอยู่ใกล้ๆจนกลายเป็นเรื่องเคยชินและกลายเป็นลืมไปแล้วว่าการอยู่คนเดียวมันเป็นยังไง
“หิวโว้ย! หิว!! กลับมาได้แล้ว จะงอนอะไรกูนักหนา!” ภูผาโวยวายอยู่กับตู้เย็นอย่างหงุดหงิดงุ่นง่าน
……………………
ตีสามแล้ว…แต่นภศรก็ไม่ได้กลับมา ภูผานั่งสูบบุหรี่อยู่ที่โซฟาอย่างโมโห เขาพยายามอดทนไม่โทรศัพท์ไปถามแล้ว แต่สุดท้ายก็ทนไม่ได้
“ฮัลโล! ไอ้เสือ!! มึงอยู่ไหน?!” แต่…คนที่ภูผาโทร.หาไม่ใช่คนที่เขาอยากจะรู้ความเป็นไป
‘อยู่บ้านกับแยมน่ะสิ!’
“แล้ว…แล้ว…เอ่อ…”
‘แล้วอะไรของมึง! โว้ย! พูดก็ไม่พูดงั้นกูวางสายนะ! นี่มันตีสามแล้ว! มึงเข้าใจมั้ยว่าตอนนี้คืนวันศุกร์ และนี่คือเวลาของกูและแยม!!!...แยม เดี๋ยวสิแยม อย่าเพิ่งหลับแยม…ไอ้หอกภู แค่นี้นะมึง! รบกวนเวลาสุขีของกูจริงๆ’
“เดี๋ยวๆๆๆ!! ไอ้น้องอยู่กับมึงรึเปล่า?!”
‘ไอ้ภู…กูย้ำอีกครั้ง!! นี่มันคืนวันศุกร์!! ไม่มีหมาตัวไหนอยู่บ้านกูทั้งสิ้น! เพราะเป็นเวลาของกูกับแยม! แค่นี้นะ! แล้วถ้ามึงสะเออะโทร.มาอีก กูจะโทร.ไปฟ้องป๊าไอ้น้องว่ามึงทิ้งลูกชายเขากลางห้างฯให้นั่งแท็กซี่ไปไหนมาไหนเอง!!!’
แล้วสหรัฐก็ตัดสายอย่างรวดเร็ว บอกให้รู้ว่านี่คือเวลาของตัวเองและคนรักที่ภูผาไม่มีสิทธิ์เข้ามาขวางกลาง ชายหนุ่มมองโทรศัพท์อย่างอัดอั้น ทว่าไม่ทันทำอะไร เสียงบางอย่างก็ปลุกสติเขาขึ้นมาจากความดำมืดของอารมณ์โกรธ
แกร๊ก!
ภูผาสะดุ้งเล็กน้อย เขาพยายามตั้งสติ แม้จะเห็นจากทางหางตาว่าคนที่เขารอมาทั้งคืนยืนชะงักอยู่ที่หน้าประตู ร่างสูงทำเป็นนั่งกระดิกเท้าเล่นโทรศัพท์มือถือในมือเหมือนไม่ได้รอใครใดๆหน้าไหนทั้งสิ้น!
นภศรมองเพื่อนรักที่นั่งเล่นโทรศัพท์อย่างไม่สนใจสิ่งรอบข้างแล้วได้แต่ถอนหายใจเบาๆ เขาก้มลงมองกับข้าวที่หิ้วมาด้วย อย่างไม่เข้าใจตัวเองนัก
…กี่ครั้งแล้วที่เป็นแบบนี้…ทะเลาะกัน โกรธกันทีไร ก็มีแต่เขาทุกทีที่ต้องเป็นฝ่ายกลับมา…เพราะไม่มีที่ไป…เพราะ…เพราะอยากอยู่ข้างๆภูผา…
“กินอะไรรึยัง” นภศรเป็นฝ่ายส่งเสียงถาม…อีกแล้ว…ไม่ว่าเมื่อไหร่เขาก็ต้องเป็นคนง้อก่อนเสมอ…ไม่รู้ว่าเพราะภูผาขี้ใจน้อยโกรธมันทุกเรื่อง หรือเพราะใจเขาเองที่ทนไม่ได้หากจะถูกอีกฝ่ายเมิน
คนถูกถามเบือนสายตากลับมามอง ก่อนจะเหลือบตาหนีออกไปนอกประตูระเบียงที่เป็นกระจกใส ภายนอกนั้นมืดจนดึก แต่กรุงเทพก็ยังมีแสงสีอยู่เสมอ…ทว่า…สำหรับเขา…คืนนี้ของกรุงเทพมืดมิดกว่าทุกคืนที่ผ่านมา
“ยัง” ภูผาตอบเสียงเรียบแต่ก็ยังติดกระแทกกระทั้นอยู่ในที
“ซื้อกระเพาะปลามา เดี๋ยวเทใส่ชามให้…” คงเพราะนี่มันดึกมากแล้ว และนภศรก็ไม่มีแรงใจแรงกายจะหาเรื่องทะเลาะชวนตี เขาหมุนตัวเดินเข้าครัว จัดการเทกระเพาะปลาที่แวะซื้อมาแล้วยกออกมาวางบนโต๊ะกระจกหน้าโซฟาที่ภูผานั่งอยู่
“นั่งดิ” ภูผาพูดโดยไม่หันมอง แต่ตบมือลงกับที่ว่างบนโซฟาข้างตัว ร่างโปร่งทรุดตัวลงนั่ง แต่ก็ยังเว้นระยะห่างเอาไว้
“กินข้าวเย็นรึยัง” ภูผาถามอีก เอื้อมมือไปยกชามกระเพาะปลามาตักเข้าปาก
“กินแล้ว”
“อ้อ กินมาจากบ้านไอ้เสือ…” เขาไม่ได้ตั้งใจประชด แต่ก็คิดว่าไม่น่าผิดไปจากที่คิดเอาไว้
นภศรไม่ตอบ เพราะไม่รู้ว่าหากตอบไปแล้ว ภูผาจะโมโหอีกหรือไม่ เดี๋ยวนี้ภูผาวกเข้าเรื่องของ ‘ไอ้เสือ’ บ่อยๆ หาว่าเขาคิดถึงแต่ไอ้เสือบ้างล่ะ หาว่าเขาเอาใจใส่แต่ไอ้เสือบ้างล่ะ…ตัวมันจะรู้บ้างรึเปล่าว่ามันต่างหากที่เขาคิดถึง มันต่างหากที่เขาเอาใจใส่…ไม่อย่างนั้นจะแวะซื้อกระเพาะปลามาให้มันทำไม
ความเงียบเข้าครอบงำภายในคอนโดอยู่ครู่นึง ก่อนที่ภูผาจะยื่นชามกระเพาะปลาให้คนที่นั่งข้างๆ
“นี่มันจะตีสามอยู่แล้ว กินสักคำสิ” ร่างสูงว่าอย่างนั้นแต่ไม่ยอมมองหน้า นภศรรับมาก่อนจะก้มลงมองในชาม
“กูกินหน่อไม้ดองหมดแล้ว มึงกินที่เหลือนั่นให้หมดล่ะ แล้วเอาไปวางไว้ในซิงค์ ไม่ต้องล้างเดี๋ยวพรุ่งนี้กูล้างให้ เสร็จแล้วก็เข้ามานอน กูไปนอนก่อนล่ะ” ภูผาพูด และเป็นอีกครั้งที่เขาไม่ยอมมองหน้า เขารู้ว่าอีกฝ่ายไม่ชอบกินอะไรก็ตามที่มีหน่อไม้ แต่ในเมื่อเขากินให้หมดแล้ว มันก็ไม่ควรจะมีข้ออ้างอะไรที่จะไม่กินอีก
“ภู…” ภูผากำลังจะเข้าไปนอน หลังจากนั่งตาแข็งมาค่อนคืน ทว่าถูกอีกฝ่ายเรียกไว้เสียก่อน
“…เรื่องหนัง…”
“พรุ่งนี้มึงตื่นมาชดใช้ความผิดเรื่องนั้นด้วยการทำข้าวเช้าให้กูกินแล้วกัน เอาขนมปัง แฮม เบคอนเกรียมๆ กับไข่ดาวไม่สุก ถ้าได้เบคอนไม่เกรียมกับไข่ดาวสุกล่ะก็ กูจะเล่นมึงให้น่วมเลยไอ้น้อง” ภูผาพูดเสียงแข็ง แต่อารมณ์โกรธนั้นลดฮวบนับตั้งแต่นภศรกลับมา ร่างโปร่งมองตามคนที่เดินหายลับเข้าไปในห้องนอนแล้วได้แต่ยิ้มบาง…
………………………….
นภศรกำลังขะมักเขม้นอยู่กับการทอดไข่ดาวตามคำสั่งของที่ภูผาว่าเอาไว้เมื่อคืน…ไข่ดาวแบบไข่แดงไม่สุก แต่ไข่ขาวสุกเกรียม…
“หอมว่ะ…มึงนี่เสน่ห์ปลายจวักล้นเหลือจริงๆ ขนาดทอดไข่ดาวยังโคตรหอมเลย” ภูผายื่นหน้าข้ามไหล่ร่างโปร่งมาดูหน้าตาของไข่ดาว ความใกล้ชิดแบบนี้ไม่ใช่ครั้งแรก…แน่ล่ะ…ก็ภูผามองว่าเขาเป็นเพื่อนมาตลอด จะใกล้ชิดแบบนี้ หรือมากกว่านี้ก็เคยมาแล้ว แต่…มันก็ทำให้นภศรอดตัวแข็งไม่ได้อยู่ดี
“มึง…เอ่อ…ถอยไปหน่อย กูทอดไข่ไม่ถนัด…”
“รู้แล้วๆ ไม่กวนมึงก็ได้ กูไปรดน้ำต้นไม้ดีกว่า น้องกล้วยไม้ของกูเป็นยังไงบ้างเนี่ย…เช้านี้ น้องกล้วยจ๋า พี่ภูมาแล้วจ๊ะ…” เสียงภูผาอารมณ์ดี ทำให้คนได้ยินมีความสุข เขานึกไม่ออกเลยว่าถ้าเมื่อคืนตัวเองดื้อแพ่งไม่กลับมาที่คอนโดนี้ตามคำแนะนำของสหรัฐ สถานการณ์จะเป็นแบบนี้มั้ย…ดีแล้วที่กลับมา อย่างน้อยกลับมาอยู่ในฐานะเพื่อนก็ดีกว่า…
‘…มึงไม่คิดจะบอกมันจริงๆเหรอ จะปล่อยให้มันไม่รู้ไปจนตายรึไง…’ คำถามของสหรัฐยังคงดังอยู่ในหัวเขา นภศรเหลือบมองคนที่ออกไปคุยจ๊ะจ๋ากับกล้วยไม้สุดที่รักของมันที่แขวนเอาไว้ที่ระเบียง แล้วได้แต่ปวดหนึบในอก
“จนกูตาย…กูก็จะไม่มีวันให้มันรู้ เสือ…” เขาจะไม่ยอมทำลายมิตรภาพระหว่างตัวเองและภูผา จะไม่ยอมให้ 10 ปีที่ผ่านมาสูญเปล่า จะไม่ยอมให้เรื่องทั้งหมดจบลงเพราะภูผาไปจากเขาเพราะรับเขาที่เป็นแบบนี้ไม่ได้…เขาจะไม่ยอม…ไม่ยอม…
“กูได้กลิ่นไหม้ๆนะน้อง…” ภูผาหันมาพูดพลางทำจมูกฟุดฟิด เล่นเอานภศรที่กำลังเจ็บปวดกับหัวใจตัวเองได้สติกะทันหัน รีบก้มลงดูไข่ดาวในกระทะซึ่งตอนนี้มันดำปี๋ไปแล้วเรียบร้อย
“เฮ้ย!!! ตายห่า!!!” ภูผาได้แต่หัวเราะร่วน เมื่อเห็นเพื่อนรักตาลีตาเหลือกอยู่กับกระทะและไข่ดาวดำปี๋
“เลิกหัวเราะได้มั้ยไอ้ภู!!” นั่น…ยังมีหันมาแว้ดอีกต่างหาก เวลาปกติก็ควบคุมสติดีอยู่หรอก แต่พอมีอะไรเกิดขึ้นผิดแผนหน่อยเดียว ภาพคุณนภศรผู้แสนจะเงียบขรึมจะกลายเป็นเด็กๆขี้ตื่นไปในทันที
…และภูผาก็ชอบแกล้ง ‘เด็ก’ ซะด้วยสิ…
“มึงมาช่วยกูหน่อยได้มั้ย เฮ้ย!!” นภศรตื่นยิ่งกว่าหนูวิ่งรอก เพราะยกกระทะถอยหลังไปชนเข้ากับโต๊ะกลางห้องครัว และปัดถุงขนมปังตกลงพื้น ในขณะที่เตาแก๊สก็ยังไม่ได้ปิด
ส่วนภูผา…ยังเอาแต่ยืนหัวเราะอยู่นั่น
“ไอ้ภู!!”
“เรียกกูทำไม? กูแค่หัวเราะมึงเองนะ”
“ก็เพราะมึงหัวเราะนั่นแหละ…โอ๊ย!!” นภศรแทบเต้น เพราะไม่ระวัง มือจึงไปถูกกับกระทะร้อนๆ เขารีบวางกระทะลงกับเคานท์เตอร์ แล้วสะบัดมือข้างซ้ายของตัวเอง หน้าตาเจ็บปวดของฝ่ายนั้นทำเอาภูผาหยุดหัวเราะทันควัน
“น้อง เป็นไรเปล่าวะ?” นภศรไม่ได้หันไปตอบ เพราะเอาแต่ก้มลงดูสภาพนิ้วของตัวเอง มันแดงเป็นบางส่วน บอกให้รู้ว่าเมื่อครู่นี้ถูกความร้อนมากแค่ไหน ความเงียบของเพื่อน ทำเอาภูผาต้องรีบก้าวขาเร็วๆเข้าไปในครัว เพื่อดึงมือร่างโปร่งมาดู
“ไหน…พองเยอะนี่หว่า…ทำอะไรไม่ระวังเลยนะมึงเนี่ย ตั้งแต่เด็กจนโตจริงๆ ถ้าป๊ามึงรู้เข้าว่ามึงได้แผลแบบนี้ มีหวังกูถูกด่าหูชาแน่ๆ” ภูผาบ่นอย่างไม่จริงจังนัก ก่อนจะรีบเปิดตู้เย็นหาครีมบัวหิมะมาทาให้
“พูดอย่างกับกูโดนแบบนี้บ่อย…” นภศรเถียงเสียงค่อย
“บ่อยมากกกกก ยิ่งช่วงทำกับข้าวแรกๆนะ ทำกระทะห้องกูไหม้ไปตั้งเยอะ สร้างแผลให้ตัวเองไม่เว้นแต่ละวัน ทั้งมีดบาด น้ำมันกระเด็น สารพัดจะมีแผล ดีแค่ไหนว่าป๊ามึงไม่เคยมาเห็น ไม่งั้นกูหัวหลุดแน่” ความรักความหวงลูกของบิดาของนภศรนั้นเป็นที่เลื่องลือมานาน ขนาดที่ว่าตอนรู้จักกันใหม่ๆ ‘ป๊า’ ของนภศรเคยขึ้นมาถึงกรุงเทพฯเพียงเพื่อจะมาดูหน้าและ ‘สอบสัมภาษณ์’ เขากับไอ้เสือ ถามตั้งแต่เรื่องครอบครัวไปยันถึงเรื่องานอดิเรก
“ป๊ากูไม่ได้โหดขนาดนั้นสักหน่อย”
“น้อยไปสิ! มึงไม่รู้ใช่มั้ย ตอนที่จะไปเที่ยวกันสมัยปีสามน่ะ ป๊ามึงขึ้นมาถึงกรุงเทพฯ เรียกกูกับไอ้เสือไปติววิชา ‘ปกป้องลูกป๊า’ มาแล้วนะเว้ย ทั้งทฤษฎีทั้งภาคปฏิบัติงี้แน่นปึ้ก!” นภศรหัวเราะเบาๆ แล้วผลักศีรษะคนพูดเป็นเชิงหยอก
“เว่อร์ไปแล้ว”
“เว่อร์อะไร ป๊ามึงเป็นอย่างงี้จริงๆนี่หว่า”
“เดี๋ยวกูจะเอาคำพูดมึงไปบอกป๊า”
“ไม่ได้!!!! ป๊ามึงเอากูตายแน่ถ้าเขารู้ว่ากูเอาเรื่องที่ติววิชานั่นมาเล่าให้มึงฟัง”
“ไม่ กูจะโทร.ไปถามป๊า ว่าป๊าทำจริงรึเปล่า” นภศรแกล้งเดินหนี ไปที่โทรศัพท์ ก่อนจะคว้ามันขึ้นมาทำท่าจะกด แต่ภูผารีบตามมาเสียก่อน เขาก็เลยต้องรีบหนี ยังไม่ได้กดเลขแม้สักตัว
“มึงอย่าโทรนะไอ้น้อง อยากให้กูตายรึไง เอาโทรศัพท์มานี่!...” ภูผาคว้าแขนแล้วดึงร่างโปร่งมาใกล้ นภศรไม่ได้เตี้ยไปกว่าเพื่อนรักมากนัก ดังนั้นเมื่อร่างถูกดึงไปใกล้ชิด และหน้าใกล้กันแค่คืบ ลมหายใจจึงเป่ารดกันได้อย่างง่ายดาย ร่างโปร่งนิ่งอึ้งไปเมื่อไออุ่นจากร่างของภูผาถ่ายทอดมายังเขา ดวงตาของทั้งคู่สบกันเพียงไม่กี่วินาที แต่ในความรู้สึกกลับเนิ่นนานจนยากจะถอนสายตาออกมา
ภูผากระชับมือที่จับท่อนแขนของนภศรมากกว่าเดิมราวกับกลัวว่าอีกฝ่ายจะหายไป เขาไม่เข้าใจนักว่าตอนนี้ตัวเองเป็นอะไร ทำไมถึงรู้สึกแปลกๆกับเพื่อนรักที่คบกันมานานอย่างนภศร ทำไมถึงรู้สึกว่าหวงแหน ทำไมถึงรู้สึกอยากอยู่ใกล้ๆ ชายหนุ่มทอดมองเข้าไปในดวงตาของนภศร นานเท่าไหร่แล้วที่เขาไม่เคยมองเข้าไปในดวงตาคู่นี้…หลังจากที่ครั้งหนึ่งเขาเคยมอง และพบว่าตัวเองรู้สึกแปลกประหลาดทันทีที่สบตากับเพื่อนรัก…
…ทั้งๆที่เป็นเพื่อนรัก…ทั้งเขาและนภศรเป็นเพื่อนรักกัน…แต่…ทำไม…เขา…
ใบหน้าของภูผาขยับเข้าใกล้ขึ้นเรื่อยๆ ลมหายใจเป่ารดจนรู้สึกอุ่นวาบในอก นภศรสะท้านไปทั้งใจ เขารู้ว่าถ้าปล่อยให้อีกฝ่ายใกล้มากกว่านี้…ทุกอย่างจะพังทลาย…
…เขา…จะต้องทำอะไรสักอย่าง….
ฝ่ามือของนภศรตบป้าบเข้าไปที่หน้าผากของภูผา ทำเอาร่างสูงชะงักปล่อยมือเพื่อนออกมาลูบหน้าผากตัวเอง
“ตีหน้าผากกูทำไมวะเนี่ย!!! ไอ้น้อง”
“กู…กู…กูจะไปปิ้งขนมปัง…” นภศรรีบเดินเข้าครัวทันที เขากลัวว่าถ้าอยู่ใกล้ชิดกับภูผาอีกแม้แต่วินาทีเดียว ความในใจที่เก็บมานานคงจะหลุดออกไปให้อีกฝ่ายได้รับรู้…
นภศรหายลับเข้าไปในห้องครัวแล้ว ทิ้งเอาไว้เพียงภูผาที่ยืนนิ่งอยู่กับที่ ชายหนุ่มก้มลงมองมือตัวเองที่เมื่อครู่มันจับแขนร่างโปร่งอย่างไม่เข้าใจนัก…เมื่อกี้นี้…เขาต้องการทำอะไร…ทำไมไม่ปล่อยแขน ถ้านภศรไม่ตีหน้าผากเขา เขากำลังจะทำอะไร…เขา…เขา…กำลัง…
ภูผาใจหายวาบ สิ่งที่กำลังนึกคิดตอนนี้…มันไม่ควรเกิดขึ้นในใจเขาเลย…ไม่ควรเลยแม้แต่นิดเดียว…
……………………………..
-
เป็นมื้อเช้าที่ต่างคนต่างกิน ต่างคนต่างเงียบ และพอกินกันเสร็จแล้ว นภศรก็เพียงแค่พูดสั้นๆว่าจะไปทำงาน แล้วก็หายออกจากห้องไปเลย ทิ้งภูผาเอาไว้เพียงลำพังกับจานชามที่ต้องล้างซึ่งเป็นหน้าที่เขา
…หน้าที่…นานเท่าไหร่แล้วที่การอยู่ด้วยกันของพวกเขาสองคนแบ่งปันหน้าที่และความรับผิดชอบร่วมกัน แชร์กันออกค่าคอนโด แชร์กันออกค่าน้ำค่าไฟ แชร์กันออกค่ากินค่าอยู่ หรือถึงขนาดแชร์เตียงนอนด้วยกัน…นั่นสิ…มีเพื่อนผู้ชายคู่ไหนในโลกอีกมั้ยที่ถึงขนาดแชร์เตียงนอนด้วยกันมาเกือบจะสิบปีเข้าไปแล้ว โดยที่ไม่มีฝ่ายใดฝ่ายหนึ่งยันอีกฝ่ายตกเตียงตายไปซะก่อน
“เอาไงดีวะกู…” ภูผาพึมพำกับตัวเอง แล้วค้ำสองแขนลงกับขอบอ่างล้างจาน เขารู้สึกว่าตัวเองแปลกไป อย่างน้อยก็ตรงที่เมื่อตอนนั้นเขากำลังจะ…กำลังจะจูบนภศร…
“ไอ้น้องก็ไม่ได้หน้าตาเหมือนผู้หญิงสักหน่อย ไอ้บ้าภูเอ้ย!! จะเสียเพื่อนก็วันนี้แหละวะ!” เขายังบ่นกับตัวเองเพราะไม่รู้ว่าจะทำอย่างไรดี เรื่องนี้จะให้นภศรรู้ไม่ได้เด็ดขาดว่าเมื่อกี้เขาคิดจะจูบมัน ไม่อย่างนั้นมีหวังฝ่ายนั้นต้องให้ป๊ามันมา ‘เจี๋ยน’ เขาแน่ๆ
……………………..
‘วันนี้วันเสาร์ กูไปกินเหล้ากับมึงไม่ได้หรอก วันนี้เป็นวันของกูกับแยม’ เสียงของเพื่อนรักนามว่าสหรัฐว่าอย่างนั้น ทำเอาภูผาอยากจะถอนหายใจใส่โทรศัพท์
“แต่คราวนี้กูมีเรื่องด่วนจะปรึกษามึงนะเว้ย! มึงช่วยทำเพื่อเพื่อนบ้าง! ไอ้เสือ!!” วันนี้ภูผาทำงานไม่รู้เรื่อง ทั้งๆที่วันนี้เขาอุตส่าห์ถ่อออกจากบ้านมาบริษัทเพื่อหาอะไรทำเป็นชิ้นเป็นอันในวันเสาร์ แต่สติ สมาธิไม่มีมากพอจะจับงานได้สักอย่าง เลยต้องโทร.หาเพื่อนเพื่อจะเรียกมันไปปรับทุกข์ เขาคิดจะทำอะไรสักอย่างกับตัวเอง เพื่อที่จะได้มั่นใจว่าจะไม่มีวันคิดจะไปจูบนภศรอีก ขืนปล่อยไว้แบบนี้ เกิดเขานึกหื่นจับไอ้น้องกดขึ้นมาตอนนอนอยู่ข้างๆกัน มีหวังจะสิ้นเพื่อนก็คราวนี้
‘ก็แล้วทำไมมึงต้องเอาวันนี้ด้วยล่ะ! เมี่อคืนมึงก็กวนกูมารอบนึงแล้ว นี่มึงจะกวนกูวันนี้อีกเหรอวะ?!’
“แต่เรื่องด่วนของกูมันรอไม่ได้แล้ว! เอาอย่างงี้ก็ได้ เดี๋ยวเย็นนี้กูเข้าไปหามึงที่คอนโด…”
‘กูให้เวลามึงถึงแค่ 2 ทุ่ม โอ.เค.มั้ย ถ้าดึกกว่านั้น กูไม่ว่าง!’
“มึงไม่ว่างอะไรของมึงวะ?! คืนนี้ไม่มีบอล…”
‘ไม่มีบอลแต่กูมีแยม เข้าใจ๊?! กูจะอยู่กับแยม!’ ภูผาทำเสียงขึ้นจมูกอย่างหงุดหงิด ให้มันได้อย่างงี้เถอะ ไม่รู้จะสงสารตัวเองก่อนหรือสงสารคุณแยมก่อนดี!
“ก็ได้ๆ! สองทุ่มก็สองทุ่ม! แม่งเอ้ย! เพื่อนประเสริฐจริงๆนะมึงเนี่ย!!!”
‘แน่นอน! และกูต้องเป็นผัวประเสริฐของแยมด้วย เพราะงั้นสองทุ่มคือเวลาสุดท้ายที่กูจะให้มึงอยู่บ้านกู!’
สหรัฐวางสายไปแล้ว คาดว่ารายนั้นคงพยายามทำงานไล่บี้ลูกน้องทั้งโรงงานเพื่อจะได้กลับบ้านไปอยู่กับคนรักโดยเร็ว ภูผาคิดแล้วอดอิจฉาเพื่อนไม่ได้ ในขณะที่มันอยากกลับบ้านใจแทบขาด แต่เขาต้องระหกระเหินไม่กล้ากลับไปสู้หน้าคนที่บ้าน…
…เอาเถอะ! จะมีแค่วันนี้วันเดียวเท่านั้นแหละ! วันนี้วันเดียวเท่านั้น!...เขาจะไม่ปล่อยให้เกิดความรู้สึกแบบนี้อีก!!!…
………………………
“อะไรนะ!! มึงจะจูบไอ้น้อง!!!”
“เบาๆสิวะไอ้เสือ! มึงจะตะโกนให้ยามข้างล่างได้ยินรึไงล่ะ!!” ภูผาหน้าตื่น เหลือบมองคนรักของเพื่อนที่กำลังทำกับข้าวอยู่ในครัวแล้วก็โล่งใจขึ้นมาหน่อย ถึงแม้ว่าญาณธรจะเป็นคนรักของสหรัฐ และไม่ได้มีส่วนได้เสียอะไรกับเรื่องที่เขาจะจูบไอ้น้อง แต่เขาก็ยังเขินอยู่ดีถ้าหากคุณแยมจะรู้เรื่อง
“ก็มึง!...มึงจะ…จะจูบ…ไอ้น้อง…” ภูผาลูบหน้าตัวเองอย่างอัดอั้น เขาก็ไม่รู้ว่าทำไมตัวเองถึงมีความรู้สึกแบบนั้นกับนภศร เพื่อนรักที่คบกันมาตั้ง 10 ปี
“มึงไม่ได้หลอกกูเล่นใช่มั้ยไอ้ภู…มึงอยากจูบไอ้น้องจริงๆใช่มั้ย?” สหรัฐแทบอยากจะกราบไหว้ฟ้าดินที่ 10ปี แห่งความรักของไอ้น้องจะประสบความสำเร็จเอาก็วันนี้ ถึงมันจะช้าไปสักหน่อย แต่อย่างน้อยก็ยังดูมีความหวังว่าเพื่อนเขาจะไม่ต้องรักข้างเดียวไปจนตาย
“วะ! ย้ำจริง ไอ้เสือ! มึงอย่าย้ำบ่อยได้มั้ย! กูรู้ว่ามัน…มันประหลาด…กู…กู…กูเลยจะมาขอให้มึงช่วยเนี่ย! กูจะทำยังไงดีวะ หาแฟนสักคนดีมั้ย”
“หาแฟน?” สหรัฐทวนคำ ขอคืนคำพูดว่าจะกราบไหว้ฟ้าดินเมื่อกี้ เพราะท่าทีระทมทุกข์ของภูผาทำให้ความหวังริบหรี่ที่เขาคิดว่านภศรจะได้สมหวังเสียทีต้องดับวูบลง
“ใช่ กูว่าคงเป็นเพราะกูไม่มีแฟนแน่ๆเลยว่ะ ถึงได้ไปลงกับไอ้น้อง…”
“หมายความว่ามึงคิดว่ามึงอดอยากมึงเลยหื่นแตกงั้นสิ!” สหรัฐชักจะไม่พอใจ แม้จะพยายามเก็บอารมณ์เอาไว้ แต่น้ำเสียงก็เริ่มบ่งบอกว่าหงุดหงิด
“ก็…ก็…พักหลังๆมานี่กูก็ไม่ได้ไปมีอะไรกับใครเลยด้วย…” แต่ภูผาเองก็กำลังเครียด เลยไม่ทันรู้ตัวว่าเขากำลังทำให้เพื่อนสนิทหงุดหงิดเอาเสียแล้ว
“พี่เสือ คุณภู ทานข้าวได้แล้วครับ” โชคยังดีว่าญาณธรทำกับข้าวเสร็จพอดี และส่งเสียงเรียกออกมาจากในครัว สหรัฐจึงพ่นลมหายใจแรงๆ ก่อนจะลุกพรวดเตรียมตัวเดินไปกินข้าว
“กูจะบอกอะไรให้นะไอ้ภู กูไม่เคยคิดอยากจะจูบแยมเพราะว่ากูอดอยาก แต่ที่กูจูบแยมเพราะว่ากูรักแยม…” ภูผาเงยหน้ามองเพื่อน ถึงเขาจะเรียนไม่เก่งเท่าสหรัฐและนภศร…แต่ภูผาเข้าใจในความหมายที่เพื่อนต้องการจะสื่อ
‘กูจูบแยมเพราะว่ากูรักแยม’ …แต่นั่นก็เป็นเพราะมึงกับคุณแยมเป็นคนรักกัน แต่กูกับไอ้น้องไม่ใช่…
…กูกับไอ้น้องเป็นเพื่อน…เพื่อนที่คบกันมานาน…เพื่อนที่รู้ใจกันไปหมดทุกอย่าง…เพราะฉะนั้น…ไม่มีวันที่กูจะอยากจูบไอ้น้องเพราะกูรักมันผิดไปจากที่กูรักเพื่อน…ไม่มีวัน…
………………………..
…ซื่อบื้อที่สุดในสามโลก…
ภาษาวัยรุ่นว่าอย่างนั้น สหรัฐเลยวัยรุ่นมามากแล้ว แต่ก็ไม่คิดว่าจะมีคำนิยามใดจะเหมาะกับไอ้คนที่กำลังขับรถออกจากอาณาเขตของคอนโด หลังจากมันมาปรึกษาเรื่องบ้าๆ แล้วก็กลับไปพร้อมกับความผิดหวังเพราะเขาปฏิเสธที่จะช่วยมันหาแฟน
…ไม่ปฏิเสธก็บ้าแล้ว! สหรัฐไม่บ้าพอจะแนะแนวให้ไอ้ภูไปมีแฟนแล้วทิ้งไอ้น้องไว้ให้หัวเดียวกระเทียมลีบหรอก!…
“คุณภูดูท่าทางจะกลุ้มใจมากนะครับ พี่เสือ” ญาณธรเดินออกมาที่ระเบียงพลางเอ่ยปาก ทำเอาคนที่กำลังมองตามไฟท้ายสีแดงของรถเพื่อนที่กำลังออกสู่ถนนใหญ่ต้องเบี่ยงสายตากลับมามอง
“ให้มันกลุ้มบ้างแหละดีแล้ว ปล่อยให้ไอ้น้องกลุ้มมาตั้ง 10 ปี…” เรื่องนี้สหรัฐเข้าข้างนภศร อย่างน้อยก็เพราะเห็นใจที่นภศรเก็บความรู้สึกมานาน
“แต่ไอ้น้องก็เกินคนเหมือนกันแหละ…มีอย่างที่ไหนเก็บมาได้ตั้ง 10 ปี เป็นพี่นะ 10 วันก็ไม่ไหวแล้ว…” ท้ายประโยค สหรัฐโชว์คำว่า ‘ไม่ไหว’ ด้วยการกวาดมือไปคว้าเอาเอวญาณธรเข้ามาอยู่ในอ้อมแขน พร้อมด้วยรอยยิ้มกริ่ม
“เชื่อครับพี่เสือ เพราะงั้นปล่อยแยมก่อน…” เพื่อนตัวเองเครียดอยู่แท้ๆ แต่สหรัฐก็ยังไม่วายหาเศษหาเลยเอากับเขา
“เรื่องสิ วันนี้วันเสาร์ อย่ามามั่วนะแยม เมื่อคืนก็ชิงหลับก่อน พี่แค่ลุกไปรับโทรศัพท์ไอ้ภูแปบเดียว หันมาอีกทีแยมหลับไปแล้ว แบบนี้ใช้ไม่ได้…” สหรัฐกำลังจะก้มลงจูบที่ริมฝีปากของคนรัก ทว่าเสียงโทรศัพท์ดังมาจากในห้องพาเอาสะดุ้งโหยงกันทั้งคู่
“ใครอีกวะ?!! เพิ่งส่งไปหนึ่ง อีกหนึ่งก็โทร.มา!” สหรัฐบ่นอุบ ยอมเดินไปรับโทรศัพท์ แต่ก็ลากเอาเอวของญาณธรไปด้วย
“ฮัลโล…ไอ้น้องเหรอ? ไอ้ภูเพิ่งออกจากคอนโดกูเมื่อกี้…” สหรัฐเงียบไปเหมือนชั่งใจว่าควรจะพูดเรื่องที่ไอ้ภูมาปรึกษาเขาดีมั้ย…ควรจะให้ไอ้น้องรู้ดีรึเปล่าเรื่องที่ไอ้ภูอยากจะจูบมัน…แต่ถ้าไอ้น้องรู้แล้วจะได้อะไร ในเมื่อไอ้ภูไม่คิดจะยอมรับเรื่องนี้ แถมยังหาวิธีหนีด้วยการจะไปมีผู้หญิงคนอื่น!...
“เปล่า…มัน…แวะมาเยี่ยมน่ะ…มึงไม่ต้องทำกับข้าวหรอก มันกินจากที่นี่ไปแล้ว…” นภศรโทร.มาเรื่องแค่นั้น คืออยากรู้ว่าภูผาอยู่กับเขาหรือไม่…ดูเอาเถอะ มันห่วงไอ้ภูมากแค่ไหน ส่วนไอ้ภู…ไอ้เวรนั่นก็ห่วงแต่ตัวเอง! สมน้ำหน้าแล้วล่ะ ถ้ามันจะกลุ้มใจบ้าง!!
“เออ…น้อง…เรื่องไอ้ภู กูขออะไรมึงอย่างได้มั้ย” แม้ฝ่ามือที่โอบเอวญาณธรอยู่จะเริ่มอยู่ไม่สุข แต่สหรัฐกลับมีสีหน้าจริงจังขณะพูดโทรศัพท์
“…ถ้ามึงรู้สึกว่าไม่ไหวเมื่อไหร่ กูขอให้มึงปล่อยมือจากมันได้รึเปล่า…กูรู้ว่ามันยาก แต่ว่า…อย่างน้อยก็เพื่อตัวมึงเอง…” นภศรไม่ได้รับคำ ทว่ากลับมีแต่ความเงียบตอบกลับมา สหรัฐรู้หรอกว่าที่เขาขอไปมันยากแค่ไหนที่จะทำ แต่…เขาสงสารมัน สงสารที่มันตามรัก ตามห่วง ในขณะที่ไอ้ภูไม่ได้รับรู้แม้แต่นิดเดียว
สหรัฐวางหูโทรศัพท์ลง ก่อนจะหันมามองคนรัก ญาณธรรับรู้จากดวงตาคมดุของอีกฝ่ายที่ส่อแววสงสารอาดูรเพื่อนสนิท เขาลูบไหล่เบาๆ
“พี่สงสารไอ้น้อง”
“ครับ แยมรู้…” สหรัฐพลิกตัวมากอดคนรักเอาไว้ ใจนึกสงสารเพื่อน แต่มือตัวเองล้วงต่ำลงเกินกว่าเอวญาณธรไปเรียบร้อย
“พ…พี่เสือ!...ไหนว่าสงสารเพื่อนไงครับ!”
“ก็สงสาร…แต่สงสารก็ส่วนสงสารสิ ไม่เกี่ยวกับเรื่องของพี่กับแยมนี่นา…” เสือตัวโตว่าอย่างนั้น แล้วจากแววสงสารบนใบหน้าดุก็กลายเป็นรอยยิ้มกว้างแบบที่ทำเอาญาณธรตามไม่ทัน และกว่าจะรู้ว่าอะไรเป็นอะไร คนรักที่ชื่อว่า ‘เสือ’ ก็ลากเขาเข้าห้องนอนไปเรียบร้อยแล้ว
ภูผาไม่ได้ตรงกลับไปที่คอนโด ในเมื่อเพื่อนเขาให้คำแนะนำอะไรไม่ได้ ซ้ำยังออกปากไล่ให้ออกจากห้องมันตั้งแต่ยังไม่ทุ่มครึ่ง ภูผาก็จำเป็นต้องหาทางช่วยตัวเอง…เขาจะไม่มีวันคิดจะไปจูบไอ้น้องอีกเด็ดขาด…ไม่มีวัน…
ชายหนุ่มขับรถเข้าย่านสถานเริงรมย์ของเมืองหลวง ถ้าหาใครแก้เหงาได้ ก็น่าจะดีกว่าไปลงเอากับเพื่อนสนิทที่สุดในชีวิตแบบไอ้น้อง…ใช่…ถ้าหาคนแก้เหงาได้สักคน เขาก็น่าจะ…น่าจะไม่คิดแบบนั้นกับมันอีก…
ร่างสูงตัดสินใจเด็ดเดี่ยว…คืนนี้ล่ะ…คืนนี้…คืนนี้เขาจะกลับไปหาคู่ขาเก่าๆสักคน แล้วเขาจะลืมให้ได้ว่าตัวเองเคยคิดบ้าๆกับมัน…
……………………………….
ภูผากลับเข้าคอนโดอีกทีตอนเกือบรุ่งสางแล้ว เขาชะงักไปนิดเมื่อเห็นว่าคนที่ควรจะนอนในห้องนอนกลับมานอนคู้อยู่บนโซฟา ชายหนุ่มเดินเข้าไปหา นภศรกำลังหลับสบาย ลมหายใจสม่ำเสมอ มันไม่ได้อาบน้ำเพราะเสื้อผ้าเป็นชุดเดียวกับตอนเช้าที่มันออกจากห้องไป
…มันนอนรอเขาอย่างนั้นหรือ?...
…ไม่! ไม่ใช่…มันคงเหนื่อยกลับมาแล้วก็หลับเสียตรงนี้นั่นแหละ! อย่างไอ้น้องจะมานั่งรอเขาทำไมกันล่ะ…
ภูผากำลังจะเบือนหน้าหนีแต่สายตากลับไปหยุดอยู่ที่ริมฝีปากของนภศรที่เผยอน้อยๆ หัวใจเขาเริ่มเต้นระส่ำอีกครั้ง…เขารู้…นภศรเป็นคนที่ริมฝีปากสวย มุมปากยกขึ้นนิดๆ เวลายิ้มยิ่งแล้วใหญ่ ดูดีทุกองศา…แต่มันยิ้มยาก มันไม่ค่อยชอบยิ้ม มันชอบทำหน้านิ่ง ชอบเงียบ…เขาเคยนึกอยากทำอะไรก็ได้ให้มันยิ้มทั้งวัน ยิ้มทุกเวลา แต่…ความปรารถนานี้ นานเท่าไหร่แล้วที่มันกลายเป็นความเคยชินกับที่ ‘ไอ้น้อง’ ของเขาจะทำหน้าขรึม
“ทำยังไงมึงถึงจะยิ้มนะ น้อง…” มือสากแตะเบาๆบนริมฝีปาก ความเผลอไผลเข้าครอบงำจิตใจเมื่อปลายนิ้วแตะสัมผัสกับความนุ่มหยุนของริมฝีปาก เหมือนจะมีอะไรบางอย่างดลใจให้ร่างสูงก้มหน้าลงไปใกล้ ใกล้จนรับรู้ถึงลมหายใจอุ่นๆของคนที่นอนอยู่ ไออุ่นที่ปะทะกับแก้มเขา ทำเอาภูผาได้สติเฮือก! แล้วผงะถอยหลังจนไปชนเข้ากับโต๊ะกระจกตัวเล็กหน้าโซฟา
เขาลูบหน้าตัวเองอย่างตกตะลึง…เมื่อกี้เขากำลังจะ…กำลังจะ…ทำไมล่ะ?!! ทั้งๆที่เขาก็หาทางปลดปล่อยได้แล้ว แล้วทำไมยัง…
“ภู…กลับมาแล้วเหรอ” นภศรตื่นขึ้นมาเพราะเสียงชนเมื่อครู่นี้ เขาลุกขึ้นนั่งสลึมสลือ ก่อนจะยกข้อมือขึ้นดูนาฬิกา
“ตีห้าแล้วเหรอเนี่ย”
“เอ่อ…เอ่อ…” ภูผาพูดไม่ออก คำว่า ‘ตีห้า’ ของนภศรทำให้เขารู้สึกผิดอย่างน่าประหลาด เหมือนกังวลว่าอีกฝ่ายจะรู้สึกแย่ที่เขากลับมาเสียเช้าแบบนี้…ทั้งๆที่เป็นแค่เพื่อน…เป็นแค่เพื่อนกันเท่านั้นเอง…
“ได้นอนบ้างรึเปล่า” นภศรหันมาถามคนที่กำลังยืนจังก้าพูดอะไรไม่ออกอยู่ตรงหน้า
“เอ่อ…เปล่า…ไม่…ไม่ได้นอนเลย…”
“งั้นมึงก็เข้าไปนอน ตาโหลแล้ว เดี๋ยวก็ไม่หล่อหรอก” นภศรยังยิ้มให้ ก่อนจะหมุนตัวเดินตรงไปยังห้องน้ำ ทว่า…เสียงของภูผากลับดังขึ้นเสียก่อน
“น้อง…”
“…กู…กูจะมีแฟน…กูจะแต่งงาน…” ร่างโปร่งยืนนิ่งอยู่กับที่ ไม่แม้แต่จะขยับสักนิด คำพูดของภูผาเข้ามาอื้ออึงอยู่ในหูของเขาราวกับจะกระแทกเข้าไปในจิตใจ
…แต่งงาน…ถึงขั้นแต่งงาน…ภูผาเคยมีแฟนมาแล้ว เรื่องนี้เขาเคยเสียใจ จนกลายเป็นการพยายามเข้าใจและทำใจยอมรับมาตลอด แต่เรื่องแต่งงาน…แต่งงาน…นภศรไม่เคยคิดว่าวันนึงเพื่อนที่ตัวเองแอบรักจะหนีหน้าไปแต่งงาน…แต่งงาน…เขาควรยินดีใช่ไหม ควรยินดี…
“อย่างนั้นเหรอ…แต่งเมื่อไหร่บอกกูนะ…” พักหนึ่ง นภศรถึงสามารถหันกลับไปยิ้มให้ เขาได้แต่ยิ้มบางก่อนจะรีบหมุนตัวเดินเข้าห้องน้ำด้วยหัวใจที่ไม่ได้อยู่ตรงตำแหน่งเดิมของมันอีกแล้ว…
…ใจ…แหลกไปแล้ว… 10 ปีที่ผ่านมา ความรักสูญเปล่าแต่มิตรภาพยังคงอยู่…นี่ไม่ใช่หรือ ที่ต้องการ…ตัวเองเรียกร้องความสัมพันธ์แบบนี้เอง แล้วมีสิทธิ์อะไรที่จะเสียใจ…
ติดตามตอนต่อไปปปปปป (เจอกันศุกร์หน้าเน้อออออ)
จะลงตั้งแต่ต้นสัปดาห์ แต่แอบงานเข้านิดหน่อย เลยมาลงเอาได้วันนี้ แหะๆ :sad4:
ผิดนัดด้วยอ่ะ บอกว่า 2 สัปดาห์หลังเรื่องติ่มซำจะมาต่อ ดันลากยาวมาถึง 3 สัปดาห์แหน่ะ :o8:
ขอโทษด้วยนะคะ ขอบคุณคนถามถึง คนห่วงใย และทุกๆการอ่านเลยค่ะ ขอบคุณพื้นที่บอร์ดด้วยนะคะ :pig4:
-
ต้อนรับดอกใหม่ ไม่คิดว่าจะเป็นคู่ "ภู-น้อง" นะเนี่ย แถมเป็นดอกพิกุลซะอีก
ตามอ่านและเป็นกำลังใจให้นะคะน้องบัว :L2:
-
อ๊าก....ไอ้ภูงี่เง่าๆๆๆๆที่สุดในสามโลก สุดจะบรรยายแล้วเฟ้ย
โอ๊ย ขัดอกขัดใจ (อินจัด)
ขอฝากความหวังไว้กับเสือ เพราะสองคนนั้นคงจะเอาตัวไม่รอดเป็นแน่แท้
-
ในที่สุดก็ถึงคราวคู่นี้เค้าบ้างสินะ ซึนกันทั้งคู่ จะทำไงละทีนี้ สงสารน้องอ่า เราเข้าใจนายว่ะน้อง ฮ่าๆ
-
อยากให้พรุ่งนี้เป็นศุกร์จัง
เฮ้อออออออ สงสารทั้งคู่เลย
-
คุณน้อง รู้แต่ไม่ยอมบอก อิตาภู เพิ่งจะรู้ ไม่อยากถามและพยายามปฏิเสธ
ฝ่ายหนึ่งก็ไม่คิดจะบอก อีกฝ่ายก็เอาแต่หนี แล้วมันจะบรรจบกันได้อย่างไร?
คู่นี้ทำเอาปวดตับ ไม่ได้ดั่งใจเลยจริง ๆ :เฮ้อ:
ว่าแต่ พี่เสือ-น้องแยม น่ารักมากมาย สวีทหวานน้ำตาลอายกันเลยทีเดียว :กอด1:
-
ปวดใจแทนน้องงงงง
ภูใจร้ายมากกกค่ะ
ตอนต่อไปอยากให้มาไวๆๆ
-
คนนึงรู้ใจตัวเองมา 10 ปีแต่ไม่ยอมพูด อีกคนยังลังเลไม่รู้ใจตัวเอง
พี่เสือทำไมไม่เป็นกามเทพให้เพื่อนหล่ะ
-
เฮ้อ ท่าทางปัญหาจะตามมาอีกเพียบ
สงสารน้อง แต่ก็เห็นใจภูด้วยนิดนึง :เฮ้อ:
-
ตอนนี้กี่ดอกถึงจบคะ โอ้ อยากอ่านต่อๆ T T
-
:sad4:ทำไมแบบนี้อ่า สงสารน้องงงงง :o12:
10ปีเชียวนะทำได้ไง ภูจะรู้บ้างไหมเนี่ยยยยยยยยยยยย
-
จับภูผาโขกเสาดีมั้ยน้ออออออออ :z3:
สงสารน้อง
ปล.มีข้อเสนอแนะว่า ควรทำสารบัญดีมั้ยคะ? เผื่อคนที่อ่านตามหลังจะได้เปิดถูกหน้าเน๊อะ
เพราะมันมีตั้งสามเรื่องในกระทู้เดียว
ฮี่ๆ
-
กว่าจะรู้ใจตัวเองก็คงจะทำให้น้องเจ็บไปอีกนาน ... เฮ้ออ ภูผาเอ๊ยยยย
-
ม่ายยยยยย :sad4: :sad4: :sad4:
สงสารน้อง เมื่อไรภูจะรู้ตัว :z3: :z3:
-
เจ็บหัวใจค่า. ไอ้โง่มันโง่จริงๆด้วย
-
เพื่อนสนิท คิดไม่ซื่อ มากๆ
จริงๆ แล้ว ภูความรู้สึกช้ามากกว่านะ
แล้วมาพูดอย่างงี้ ระวังจะเสียน้องไปไม่รู้ตัว
อย่ามาอ้อนให้พระเอกอย่างพี่เสือช่วยแล้วกันนะ
ตำนานนี้ พี่เสือแกยังคงความฮาเอาไว้ได้ เรายกให้เป็นพระเอก ฮ่าๆ
-
สงสารน้องจัง T^T อิตาภูน่าจับมาตีก้นจริงๆ เชียว
-
เอาแล้วไงภูผาทำเรื่องแล้วยังไม่รู้ใจตัวเองเลยทำน้องเสียใจ :monkeysad:
น้องก็ไม่กล้าเอ่ยปากว่ารักว่าชอบเพราะกลัวเสียเพื่อนซะงั้น
รอมาต่อนะคะ
-
พี่ภูคิดแต่งงานหนีพี่น้องเลยเหรอ
สงสารพี่น้องจัง :o12: :o12:
ปล.แอบสงสารพี่เสือ อดมาหลายรอบแล้ว
-
เพื่อนภูทำไมทำแบบนี้เนี่ย ต้องให้พี่เสือจัดการ
สงสารน้องจังแอบรักมาสิบปี
-
ต่างคนก็ต่างกลัวเสียเพื่อน
ก็นะ..เป็นเพื่อนกันมาต้ง10ปี
ถ้ามีคนหนึ่งข้ามเส้นคำว่าเพื่อนนั้นมา
โดยที่อีกคนยังอยู่ที่คำว่าเพื่อนเหมือนเดิม
คงเป็นอะไรที่อึดอัดและทรมานมากจริงๆ :เฮ้อ:
ขอให้ภูผารู้ใจตัวเองว่ารักและขาดน้องไม่ได้เร็วๆน๊า
เค้าฉงฉานน้อง :sad4:
-
เรื่องใหม่ของน้องกับภู แอบมีพี่เสือมาแจมๆ(http://i273.photobucket.com/albums/jj225/tangtang_jar/901528378.gif)
สงสารน้องอ่ะ(http://i273.photobucket.com/albums/jj225/tangtang_jar/14-1.gif) ไอ้คุณภูมันไม่รู้ตัว หรือว่ามันไม่ยอมรับความจริงกันแน่
ตอนต่อไปน้องจะเป็นยังไงนะ(http://i273.photobucket.com/albums/jj225/tangtang_jar/b8.gif) รอตอนต่อไปนะ
-
เพิ่งเข้ามาอ่านค่ะ เรื่องนี้น่ารักมากเลยค่ะ พี่เสือกับน้องแยม อุๆ พี่เืสือต้องกลายเป็นน้องเหมียวแหงๆ :laugh:
-
พี่เสือน่ารักจริงๆ เจ้าเล่ห์ได้โล่ห์ :laugh:
-
ทำไมไม่ลองพูดดูก่อนล่ะ :z3:
-
สงสารน้อง :เฮ้อ: ภูนี่บื้อแบบไม่น่าให้อภัยเลย
-
:monkeysad:
-
อร้ายยยยยยยยยยย
เข้ามาขัดใจกับความบื้อของนายภูด้วยคน :z3:
-
เลือกเองเจ็บเอง
-
อยากจับภูทุ้มลงน้ำจริงๆๆๆช่างกล้า พุดมาได้ว่าแต่งงาน
น้องต้องเอาคืนให้สุดดดเล๊ย
ดีใจน่ะเนี่ยได้อ่านคุ่นี้ แถมมีคุ่เสือกะแยมมาด้วย อิอิ
-
คู่นี้นี่จริงๆเลยน๊า
ท่าทางจะลุ้นกันเหนื่อยแน่ๆเลยนะเนี่ย
พี่เสือช่วยชี้ทางสว่างให้ภูกับน้องทีเถอะ
-
ตำนานรักดอกจิกฮามากๆค่ะ นายเอกต๊องมากมาย :laugh:
-
เลขาน้องหมา สงสัยแม็คหลอกติ่มซำแหงๆ หุๆ
-
คู่นี้มันจะหวีทกันเป็นมั้ยเนี่ย หุๆ
-
แอร๊วววว ไม่เอานะตาภูจะชิ่งความรู้สึกตัวเองแบบนี้ไม่ได้น๊าาาา
กรีดร้อง โวยวาย มันจะทำร้ายจิตใจน้องเกินไปแล้วอ่าา
แต่เอาเหอะ หนีใจตัวเองไม่พ้นแน่ๆ ยังไงก็ต้องรักกันอยู่แล้ว อิอิ
พี่เสือก็ยังหื่นกะเมียเหมือนเดิมนะ กร๊ากๆๆ
-
เหอๆ รันทดเลยงานนี้ :o12:
ถ้าได้รู้ในวันที่สายมันจะยิ่งเสียใจมากขึ้นแน่ๆ ทำไมวันนี้มีโอกาสถึงไม่ยอมเปิดใจพูดกัน :z3:
แต่ก็นะ อีกฝ่ายคือเพื่อนรักกันมา 10 ปี เฮ้อออ กลุ้มใจแทน :เฮ้อ:
-
ปั๊ดโธ้ :z3:
มีไม่ใคร
ค
ว
า
ย
เท่าภูผาแล้ว
-
เหอะๆ อีภูผาบ้า ให้น้องมีแฟนใหม่ไปเล้ย :angry2:
-
สงสารน้องอ่ะ ทำไมน้องไม่บอกออกไปซักที ToT
-
:z3: :z3: สักคนนึงอเอ่ยปากก็หมดเรื่องแล้ว
-
:m16: :m16: หงุดหงิดภูผา ทำไมเอ็งบื้อย่างงี้
-
น่าสงสารน้องจัง ทนมาได้ไงตั้งนานเนี่ย
-
:beat: ไอ้ภู :z6: ไอ้ภู :angry2: ไอ้ภู โมโหแล้วเว้ย
-
เข้ามากีสสสสสสส
:impress2:บอร์ดนี้
-
รอฉันรอเธออยุ่ แต่ไม่รุ้จะมาเมื่อไร อิอิ
-
NOV: ตำนานรักดอกพิกุล (จะร่วง)
BY: Dezair
……………………..
ดอกที่ 2
…น้ำตาไม่ไหล… นภศรไม่รู้ว่าตัวเองเป็นพวกร้องไห้ยากหรือเพราะว่าเขาเจ็บและชินชากับมันไปแล้ว…
…เพราะนับตั้งแต่ตีห้าของเช้าวันอาทิตย์ที่ภูผาพูดกับเขาเรื่องจะแต่งงาน เขาก็ยังสู้อุตส่าห์อยู่ร่วมห้องกับภูผาจนกระทั่งมาถึงวันจันทร์…
…วันจันทร์…วันที่เขาจะไปจากที่นี่…
…อันที่จริง เขาน่าจะรู้ตัวแต่แรกว่าสักวันหนึ่งภูผาก็ต้องแต่งงาน มีครอบครัวเป็นของตัวเอง ส่วนเขา…ก็ต้องไปหาที่อยู่เพื่ออยู่ตัวคนเดียว…ใช่…คอนโดนี้สัญญาเช่าก็เป็นชื่อของภูผาด้วยซ้ำ เขาแค่อาศัยความใจดีของภูผา และหยิบยืมความเป็นเพื่อนเข้ามาเหยียบย่างอยู่อาศัยที่นี่…สักวันนึงเขาก็ต้องออกไป…เพราะภูผาต้องมีคนอื่นเข้ามา…
นภศรลูบผ้าปูที่นอนแผ่วเบาอย่างคิดถึง…ถ้าจะไป ก็ต้องไปเสียแต่ตอนนี้…ที่ไอ้ภูพูดมาว่ามันจะมีแฟน และจะแต่งงาน ก็คงหมายถึงว่ามันมีผู้หญิงที่มันอยากจะสร้างครอบครัวด้วยแล้ว แล้วถ้ามันพาผู้หญิงมาที่นี่ มาเห็นว่าเขาอยู่ด้วย คงจะไม่ดี…
เสียงเคาะประตูจากหน้าห้องทำเอาคนกำลังจมอยู่ในภวังค์ได้สติ เขาลุกจากเตียงเดินออกจากห้องนอนที่เปิดประตูคาไว้ตรงไปเปิดประตู
“เสือ…” สหรัฐยืนอยู่ที่หน้าประตูด้วยสีหน้าไม่สู้ดีนัก
“เข้ามาสิ…เก็บของเสร็จแล้วแหละ” นภศรยังใจเย็นและนิ่งสงบ ทว่าดวงตากลับไหวระริกอย่างที่สหรัฐอดสงสารไม่ได้ ไอ้ภูมันจะรู้บ้างมั้ยว่าตัวเองทำให้นภศรเป็นแบบนี้
“ไอ้ภูรู้รึเปล่า…” เขาไม่ได้ถามว่าภูผาอยู่ด้วยรึเปล่า เพราะคิดว่าคนอย่างนภศรคงไม่ยอมให้ภูผามานั่งปั้นจิ้มปั้นเจ๋อตอนตัวเองเก็บข้าวของหรอก
“ไม่รู้…ไม่คิดจะบอกด้วย” จะให้เขาทำหน้าอย่างไรตอนบอกกันล่ะ ทำหน้าตายิ้มแย้มแล้วบอกว่าจะย้ายไปอยู่ที่อื่นอย่างนั้นหรือ เขาทำไม่ได้…
“น้อง มึงคิดดีแล้วเหรอที่ทำแบบนี้ มันก็ใช่ที่กูเป็นคนพูดเองว่าถ้าไม่ไหวก็ปล่อยมือจากไอ้ภูซะ แต่…แต่นี่มัน…”
“กูคิดดีแล้วเสือ อีกหน่อยมันแต่งงาน ถ้ามันไม่ย้ายมาอยู่คอนโดนี้กับแฟนมัน มันก็ต้องย้ายไปอยู่ที่อื่นกับแฟนมันอยู่ดี ยังไงซะกูก็ต้องอยู่คนเดียวอยู่แล้ว ไม่ว่าจะช้าหรือเร็วก็เถอะ…”
“แล้วมึงจะไปอยู่ที่ไหน กะทันหันแบบนี้…”
“กูโทร.จองห้องไว้แล้ว ไปอยู่โรงแรมสักพักแล้วค่อยหาคอนโดอยู่ มึงอย่าเพิ่งบอกป๊ากูนะ เดี๋ยวเขาเป็นห่วง” สหรัฐได้แต่พยักหน้ารับแกนๆ เพราะรู้ดีว่าเรื่องที่นภศรจะออกไปอยู่คนเดียวจะให้ ‘ป๊า’ รู้ไม่ได้เด็ดขาด
“แล้วบอดี้การ์ดมึงล่ะ…”
“กูให้คนอื่นกลับไปช่วยงานป๊าหมดแล้ว เหลือแค่พี่ตรีคนเดียว พี่ตรีคุยง่าย ไม่น่ามีปัญหา”
“มึงเตรียมตัวไปจากชีวิตไอ้ภูจริงๆใช่มั้ย” คำถามของสหรัฐแทงใจคนฟังตรงเผง นภศรเงยหน้ามองคนพูด แล้วได้แต่คลี่ยิ้มบาง
“ไม่ไปวันนี้ก็ต้องไปวันหน้า ที่นี่ไม่มีที่ยืนสำหรับกูหรอก เสือ” สหรัฐพูดไม่ออก เขาเคยบอกเพื่อนแล้วว่ามันปิดโอกาสตัวเอง ปิดใจตัวเอง คนที่ไม่ยอมเปิดใจให้กับเรื่องนี้ก็คือนภศรเองที่ไม่ยอมรับตัวเองหากจะให้ภูผารู้เรื่อง
“ไปเถอะ…เดี๋ยวกูจะไม่อยากไปซะเปล่าๆ” นภศรยังคงยิ้มให้ แม้จะเป็นยิ้มที่แห้งแล้งที่สุดนับตั้งแต่สหรัฐเคยเห็นก็ตามที
……………………….
ภูผาเหนื่อยกับลูกค้ารายนี้เป็นที่สุด หากเป็นไปได้เขาก็ไม่อยากจะมาคุยงานกับเจ้าลูกค้าคนนี้เลยเหอะ นอกจากจะปวดหัวกับเงื่อนไขบ้าๆบอๆของมันแล้ว มันยังเอาแต่เหล่เลขาฯของเขา แล้วในฐานะที่เขาเป็นเจ้านาย จะปล่อยให้เลขาฯตัวเองถูกหลีได้ยังไงกัน
“ขอโทษนะคุณสา ผมจะบอกให้พี่ดลส่งงานของตาลุงนั่นไปให้คนอื่นดีลแทน”
ชายหนุ่มหันมาพูดกับเลขาฯสาวที่กำลังเดินคู่ออกมาจากห้องอาหารของโรงแรมดังกลางเมือง สาวิตรียิ้มแย้มอารมณ์ดี แม้จะเพิ่งถูกตาแก่หัวงูมองตาเป็นมันมาหมาดๆ
“ไม่เป็นไรหรอกค่ะคุณภู ถึงเขาจะหัวงูไปหน่อย มองสาเยิ้มไปนี้ดดดด…แต่สาถือว่าสาเป็นผู้หญิง มีผู้ชายมามองก็ปลื้มล่ะค่ะ ถึงจะเป็นชายแก่ก็เถอะ” ภูผาส่ายศีรษะไปมากับความคิดมองโลกในแง่ดีของเลขาฯสาว หล่อนทำงานดี แม้นิสัยจะโก๊ะๆไปหน่อย แต่ก็ยิ้มแย้มแจ่มใสทำงานด้วยแล้วไม่หงุดหงิด
“แต่เรื่องนี้คุณภูอย่าไปเล่าให้พี่เอกฟังเชียวนะคะ สาไม่อยากถูกเชือดค่ะ”
สาวิตรีทำหน้าแหยยามพูดถึงคนรักที่ทำงานอยู่ในบริษัทเดียวกัน เล่นเอาภูผาหัวเราะร่วน ก่อนจะชะงักกึกเมื่อเห็นว่าใครบางคนกำลังยืนติดต่ออยู่ที่ฟร้อนท์ของโรงแรม
“คุณภูคะ คุณภู” ภูผาหยุดเดินจนสาวิตรีต้องเรียกด้วยความสงสัย
“มีอะไรรึเปล่าคะ” ร่างสูงหันมามอง ก่อนจะถามเปลี่ยนเรื่อง
“บ่ายนี้ผมต้องเข้าบริษัทอีกรึเปล่า” หญิงสาวหยิบสมุดโน้ตเล่มหนาขึ้นมาเปิดดู
“เข้าค่ะ มีประชุมตอนบ่ายสอง” ภูผาจำต้องสะกดอารมณ์ ยิ่งเห็นว่าคนที่ยืนข้างนภศรตรงฟร้อนท์คือสหรัฐ เขาก็ยิ่งกำหมัดแน่น
…มากับไอ้เสือ…แถมไปยืนที่ฟร้อนท์ คงไม่ได้มาเพื่อถามราคาห้องหรอก! ไอ้เสือก็อีกคน ไหนว่ารักคุณแยมนักหนาแล้วทำไมมายืนกับไอ้น้องในโรงแรมแบบนี้วะ!!
ภูผาไม่ได้อยากจะคิดอกุศลกับเพื่อนสนิทสองคน แต่…แต่ยังไงเขาก็ยังหุงดหงิดอยู่ดี!!!...
“คุณภูคะ มีอะไรรึเปล่าคะ จะให้สาเลื่อนประชุมมั้ยคะ”
“ไม่ต้อง ไปเถอะ”
ภูผาเดินนำลิ่วออกจากโรงแรมอย่างอารมณ์ไม่ดี…เขาจะให้เวลานภศร ถ้าเขากลับมาที่นี่อีกครั้งและพบว่าที่โรงแรมนี้มีชื่อ ‘นภศร’ เปิดห้องล่ะก็…เขาจะบุกไปถามให้รู้เรื่องว่ามีคอนโดอยู่ด้วยกันแล้วมาเปิดห้องทำบ้าอะไรที่นี่!!
……………………..
สหรัฐกลับไปแล้วหลังจากพาเขามาเปิดห้อง และอยู่คุยด้วยพักหนึ่ง มันถึงออกไปเพราะนัดแฟนไปซื้อของเข้าบ้าน ตอนแรกสหรัฐชวนให้เขาไปอยู่ที่บ้านมันก่อน แต่เขาเกรงใจ…ถ้าเป็นแต่ก่อน นภศรคงไม่ลังเลที่จะรับความช่วยเหลือจากเพื่อนสนิท แต่ตอนนี้มันมีคนรักเป็นตัวเป็นตนแล้ว เขาเกรงใจคนรักของมัน
“พี่ตรีไปพักเถอะครับ ผมอยู่ในโรงแรม ไม่ได้ออก…” เขาหันไปบอกบอดี้การ์ด แต่พูดไม่ทันจบเสียงหนึ่งก็ดังขึ้นข้างหลัง
“คุณนภศร…” เจ้าของชื่อต้องหันมอง เขานิ่งไปเล็กน้อยก่อนจะยิ้มบางแล้วยกมือไหว้ผู้สูงอายุกว่า
“สวัสดีครับ ลุงอำนาจ…”
“ลุงทักไม่ผิดจริงๆด้วย คุณศรลูกชายเสี่ยสมภพจริงๆ ไม่ได้เจอกันนานหลายปี แต่คุณศรยังหน้าไม่เปลี่ยน” นภศรไม่ชอบให้คนไม่สนิทมาเรียกชื่อเล่นเขา โดยเฉพาะพวกที่เป็นคู่ค้าหรือพวกมีบุญคุณค้ำกันไปค้ำกันมากับบิดาของเขา ดังนั้นคนพวกนี้จึงรู้จักชื่อเล่นเขาว่า ‘ศร’
“คุณลุงก็พูดเกินไป ผมอายุจะสามสิบอยู่แล้วนะครับ” ชายวัยปลายร่างท้วมทำหน้าตื่นแล้วโบกมือไปมา
“ไม่หรอก คุณศรยังหน้าเหมือนสมัยก่อนไม่มีผิด แล้วนี่มาทำอะไรที่นี่ มาทานข้าวหรือ?”
“…ครับ…” นภศรเออออไปด้วยทั้งๆที่เขาไม่ได้กินอะไรเลยตั้งแต่เช้า แล้วก็ไม่ได้มาที่นี่เพื่อทานข้าว แต่เพราะไม่อยากให้ใครรู้ว่าเขาจะมาอยู่ที่นี่จนกว่าจะหาที่อยู่ใหม่ได้ เดี๋ยวเรื่องจะรู้ถึงหูป๊าเขาเสียเปล่าๆ
“บังเอิญจริง ลุงเองก็มาคุยงานแถวนี้ เพิ่งทานข้าวเสร็จ กำลังจะไปหากาแฟล้างปาก คุณศรไปกับลุงหน่อยสิ”
คำพูดเอาแต่ใจเหมือนเดิมไม่เปลี่ยน นภศรนึกค่อนขอดชายวัยปลาย แต่เขารู้ดีว่าอาชีพของบิดาจำเป็นต้องมีทั้งคนหนุนหลังและคนปกป้องเบื้องหน้า ดังนั้นเมื่อเห็นว่าอีกฝ่ายเป็นหนึ่งในคนที่สามารถเกื้อหนุนกิจการของครอบครัวได้ นภศรจึงไม่ปฏิเสธไมตรี
“ครับ ผมเองก็อยากทานกาแฟเหมือนกัน ที่นี่มีคอฟฟี่ช้อปดีๆ คุณลุงสนใจไปกับผมมั้ยครับ” แต่การจะเดินตามความต้องการของอีกฝ่ายทุกก้าวก็ไม่ใช่นิสัยของเขาเสียด้วย นภศรรู้จักการวางตัวในฐานะลูกเจ้าพ่อมานานแล้ว และหนึ่งในนั้นคือการตัดสินใจเฉียบขาดแต่ไม่สร้างความบาดหมางด้วยการถามและจำกัดคำตอบของอีกฝ่ายให้มีแต่ ‘ตกลง’ เท่านั้น
“ได้สิ…แหม คุยกับคุณศรนี่เหมือนคุยกับเสี่ยสมภพไม่มีผิด…” นภศรเพียงแค่ยิ้มบาง ก่อนจะผายมือให้ผู้อาวุโสกว่าออกเดินนำ
…………………………………..
เป็นการประชุมที่ไม่เข้าหัวภูผามากที่สุดนับตั้งแต่เขาเริ่มทำกิจการของที่บ้าน เขาอยากเลิกประชุมตั้งแต่เดินเข้าห้องแล้ว แต่เพราะเป็นงาน…งาน! งาน! งาน! งาน!...น่าเบื่อชะมัด!!!
“คุณภูคิดว่ายังไงครับ เรื่องนี้” แล้วทำไมต้องมาถามเขาด้วยวะ! พวกนี้แม่งไม่เข้าใจรึไงว่าเขาเข้ามานั่งประดับบารมีให้การประชุมดูศักดิ์สิทธิ์เท่านั้นเอง!! เขาจะไปรู้ได้ยังไงว่าเรื่องนี้จะเป็นยังไงต่อ ทำไมไม่ตัดสินใจกันเองวะ!!
“ก็ตามนั้นแหละ! คุณสิทธิ์จัดการตามที่เห็นสมควรก็แล้วกัน วันนี้เลิกประชุมได้” เกิดเป็นเสียงฮือฮาทันทีที่ภูผาว่าอย่างนั้น แม้แต่สาวิตรียังอดทำตาโตด้วยความตกใจไม่ได้
…นี่เพิ่งเริ่มประชุมไปแค่ครึ่งชั่วโมงเองนะ!!...
“มองอะไรกัน ผมบอกว่าให้เอาตามที่คุณสิทธิ์เห็นสมควรไง แยกย้ายกันไปทำงานได้แล้ว แล้วค่อยว่ากันใหม่ คุณสา…เดี๋ยวช่วยเอาสรุปการประชุมไปวางที่โต๊ะผมด้วยนะ”
สาวิตรีอ้าปากค้าง เพราะหล่อนยังจดไม่ถึงครึ่งหน้าด้วยซ้ำ ภูผาไม่อยู่รับฟังอะไรอีก เขาใจร้อน…ใช่…แต่ไหนแต่ไรเขาก็เป็นคนใจร้อนอยู่แล้ว ยิ่งมีเรื่องที่อยากรู้แต่ยังไม่ได้รู้ ยิ่งใจร้อนเข้าไปใหญ่ แล้วยิ่งเป็นเรื่องของไอ้น้อง…นี่ยิ่งเลวร้ายนัก ถ้าเขาไม่ได้รู้เดี๋ยวนี้!
ร่างสูงเดินออกจากห้องประชุม ทำเอาสาวิตรีต้องรีบวิ่งตาม
“คุณภูคะ เดี๋ยวค่ะ…คือ…”
“วันนี้ผมมีธุระด่วน ถ้ามีงานอะไรค้างก็เอาไปวางไว้บนโต๊ะ เดี๋ยวผมกลับมาจัดการเอง…”
“แต่…เอ่อ…” ภูผาเริ่มเข้าใจแล้ว ตอนที่เขาโทรศัพท์ไปพูดแต่คำว่า ‘เอ่อ’ ใส่ไอ้เสือนี่มันรู้สึกยังไง
“มีอะไรอีกคุณสา ผมบอกแล้วว่าผมรีบ”
“คือ…เอ่อ…อ่า…ช…โชคดีนะคะ…” สาวิตรีพูดไม่ออก เลยได้แต่อวยกันสั้นๆ ทั้งๆที่แม้แต่ตัวหล่อนเองก็ไม่รู้ว่าอวยพรเรื่องไหน ภูผาพยักหน้ารับแกนๆ ก่อนจะหมุนตัวก้าวขาออกไปทันที ทิ้งเลขาฯสาวให้ยืนห่อเหี่ยวมองตามหลัง
“แต่สาคงโชคร้ายล่ะค่ะ เพราะว่าสาไม่รู้จะเอาสรุปการประชุมที่ไหนให้คุณ แหะๆ” หล่อนพูดกับแผ่นหลังกว้างของเจ้านายหนุ่มที่เดินออกไปแล้วอย่างหมดหวัง
…………………………..
ภูผาขับรถกลับมาที่โรงแรมที่เขาเพิ่งออกไปเมื่อสองชั่วโมงก่อนอีกครั้ง ชายหนุ่มกวาดสายตาดูจนทั่วล็อบบี้โรงแรมแต่ไม่พบคนคุ้นตา เขาจึงเดินตรงไปยังฟร้อนท์
“ขอโทษที ไม่ทราบมีคนชื่อนภศรมาเปิดห้องไว้รึเปล่า…ชื่อ นภศร อาชาอาจ…”
ไม่ว่ากฎของโรงแรมจะห้ามไม่ให้เปิดเผยรายชื่อลูกค้าหรือไม่ แต่เมื่อภูผาเอาหน้าตาหาเรื่องและน้ำเสียงดุเข้มไปพูดใส่ฟร้อนท์ พนักงานสาวที่คาดว่าน่าจะเป็นมือใหม่ในการรับมือแขก ‘เกรียนๆ’ แบบเขาก็เลยได้แต่ตาลีตาเหลือก
“คุณ…คุณนภศรหรือคะ?”
“ใช่! คุณนภศร สะกดภาษาไทยถูกมั้ย หรือจะเอาภาษาอังกฤษด้วย เอากระดาษมาจะเขียนให้”
ทั้งท่าทางคุกคาม ทั้งน้ำเสียงเอาเรื่อง บอกให้รู้ว่าตอนนี้ภูผาหงุดหงิดแค่ไหน และดูเหมือนพนักงานสาวก็จะรับรู้ หล่อนเลยละล้าละลังไม่รู้ว่าจะวิ่งไปตามผู้จัดการหรือจะอยู่รับมือลูกค้าอย่างภูผาดี
“ค้นชื่อซี่!! จะได้รู้ว่าคุณนภศรเปิดห้องที่นี่รึเปล่า! อย่าชักช้าได้มั้ย!”
“ค่ะๆๆ” พนักงานสาวค้นชื่อในคอมพิวเตอร์ ก่อนจะเงยหน้าบอก
“คุณนภศรเป็นแขกของโรงแรมค่ะ…เอ่อ…เดี๋ยว เดี๋ยวดิฉันจะโทร.ขึ้นไปเรียนท่านให้ว่าคุณมาขอพบนะคะ”
“ไม่ต้อง! ห้องเขาเบอร์อะไร”
“เอ่อ…ให้ดิฉันโทร.ขึ้นไปเรียนคุณนภศรดีกว่านะคะ”
“ฉันถามว่าห้องเขาเบอร์อะไร!!!!” ภูผาตวาดดังลั่นอย่างหมดความอดทน ทำเอาพนักงานสาวตัวสั่นเทาด้วยความตื่นตระหนก จนผู้จัดการโรงแรมต้องรีบเข้ามาถามไถ่
“ขอประทานโทษครับท่าน ไม่ทราบว่ามี…”
“ฉันถามว่าคุณนภศร อาชาอาจพักอยู่ห้องไหน!!” ภูผาขึ้นเสียงอีกรอบและมันก็ดังมากพอที่จะทำให้แขกเหรื่อหลายคนในล็อบบี้สนใจ รวมไปถึงคนที่เพิ่งเดินออกมาจากคอฟฟี่ช้อปของโรมแรมด้วย
“ภู…” นภศรคราง สะท้านเฮือกเพราะคิดไม่ถึงว่าภูผาจะมาที่นี่
“อ้าว นั่นคุณภูผานี่…”
นายอำนาจผู้ไม่รู้ตื้นลึกหนาบาง และไม่รู้ว่าลูกชายคนเล็กของเสี่ยสมภพกับตัวแทนจากบริษัทคู่ค้าของตนเป็นเพื่อนรักกัน ส่งเสียงออกไปแบบนั้น ทำเอาภูผาหันขวับกลับมามอง เขาเบิกตาโตเมื่อพบว่าไอ้เฒ่าหัวงูที่มองเลขาฯสาวของเขาตาเยิ้มกำลังยืนอยู่ข้างนภศรที่หน้าประตูคอฟฟี่ช้อป
…นี่มันอะไรวะ!! ทำไมไอ้น้องถึงมาอยู่กับไอ้แก่นี่!!!...
“สวัสดีครับ คุณอำนาจ” ภูผาพยายามข่มอารมณ์เดินเข้าไปทักทายครั้งที่สองของวันนี้
“เจอกันอีกแล้ว ลืมของหรือครับ ถึงได้กลับมา…” อำนาจถาม ภูผาเหลือบมองนภศรที่ยืนเงียบ พยายามข่มอารมณ์เอาไว้อย่างยากลำบาก
“ครับ ลืมของ แล้วคุณอำนาจล่ะครับ…มีธุระต่อหรือ ถึงไม่กลับสักที”
“พอดีเจอลูกชายของเพื่อนสนิท…”
“อ้อ…หมอนี่ใช่มั้ยครับ ลูกชายของเพื่อนสนิทที่ว่า…” ภูผาเหลือบตาไปทางนภศรที่ยังเอาแต่ยืนนิ่งไม่เปิดปากพูด นายอำนาจเบิกตาเล็กน้อย
“นี่รู้จักกันด้วยหรือ?”
“ครับ ไม่ทราบว่าคุณอำนาจเสร็จธุระกับเขารึยังครับ?” …เขา…ที่ว่าจะใครที่ไหน ถ้าไม่ใช่คนที่ยังยืนเงียบ
“อ้อ…พอดีเรานัดจะไปกินมื้อเย็นกันต่อ คุณภูผาไปด้วยกันมั้ยล่ะ”
“มื้อเย็น?...เห็นทีจะไม่ได้ล่ะครับ เพราะว่าเขาติดธุระกับผมก่อนแล้ว…” ภูผาคว้าแขนนภศรขึ้นมาจับเอาไว้ แต่ยังยิ้มเย็นให้ชายวัยปลายร่างท้วม
“ถ้ายังไง รบกวนคุณอำนาจไปทานกับคุณตรีก่อนก็แล้วกัน พี่ตรีไปทานข้าวกับคุณอำนาจหน่อย ผมมีเรื่องต้องคุยกับน้องเป็นการส่วนตัว!”
“เอ่อ…แต่…” หน้าที่คือหน้าที่ ตรีได้รับคำสั่งจากเสี่ยสมภพให้ติดตามดูแลลูกชายคนเล็กของท่านอย่างดี แต่วันนี้จะให้ปล่อยนภศรไปกับภูผาที่กำลังอารมณ์ไม่ดีอย่างนั้นหรือ
“คุณอำนาจเป็นเพื่อนกับป๊าไอ้น้อง พี่ตรีคงไม่อยากให้มีปัญหา”
ภูผาย้ำชัดโดยเฉพาะคำว่า ‘ปัญหา’ ซึ่งตรีรู้ดีว่าปัญหาเกิดแน่ถ้าหากนายอำนาจผู้ปากมากเอาไปเล่าต่อให้เสี่ยสมภพฟัง โดยเฉพาะเรื่องที่มาเจอนภศรในโรงแรม เกิดเสี่ยซักไปซักมา ความจะแตกกันหมดว่านภศรมาเปิดห้องที่นี่…และแน่นอนว่าตรีตกงานแบบไม่ต้องสงสัย
ร่างสูงๆของภูผาเดินตรงไปที่ลิฟท์ทั้งๆที่มือยังจับแขนนภศรแล้วลากตามไป
“ปล่อยกูนะภู…” ร่างโปร่งสั่งเสียงเฉียบ แต่เบาจนแทบไม่ได้ยิน ภูผาหันมามอง
“ไม่! จนกว่าจะคุยกันรู้เรื่องว่ามึงมาเปิดห้องที่นี่ทำไม! เอาคีย์การ์ดมา!” ชายหนุ่มหันกลับมาตวาดเสียงเบาให้ได้ยินกันเพียงสองคน
“ทำไมกูต้องให้มึง แล้วกูจะเปิดห้องที่นี่หรือไม่ก็ไม่เกี่ยวกับมึงด้วย ปล่อยกู!”
“ไม่ปล่อย! ถ้ามึงดิ้นหรือแหกปากร้องโวยวายก็เอาเลย! ให้พนักงานที่นี่แม่งแจ้งตำรวจซะ เรื่องได้ถึงโรงพัก ป๊ามึงได้ขึ้นมากรุงเทพฯ แล้วกูจะดูซิว่าป๊ามึงจะว่ายังไงที่มึงมาเปิดห้องอยู่ที่นี่คนเดียว! อ้อ…หรือว่าไม่ได้เปิดห้องอยู่คนเดียว” ท้ายประโยคภูผาทำเสียงเยาะเย้ย
“เอาคีย์การ์ดมาให้กู แล้วไม่ต้องมาสะดีดสะดิ้งจะให้กูปล่อย ถ้าวันนี้คุยกันไม่รู้เรื่อง แม่งก็อยู่กันแบบนี้แหละ!”
มือใหญ่หนายังจับแขนนภศรเอาไว้มั่น ร่างโปร่งเหลือบมองซ้ายขวา เห็นว่าแขกของโรงแรมเริ่มจับตามองแล้ว และผู้จัดการโรงแรมก็มองมาที่เขาเหมือนพร้อมจะช่วยเหลือเต็มที่
…แต่…เขาจะให้ใครช่วยไม่ได้ เขาไม่อยากให้กลายเป็นเรื่องใหญ่โต…ภูผาพูดถูก ถ้าป๊าเขารู้ว่าเขามาเปิดห้องอยู่ที่นี่คนเดียว เขาจะต้องถูกเรียกตัวกลับบ้านแน่นอน…
นภศรฝืนยิ้มให้ผู้จัดการโรงแรมเหมือนจะบอกฝ่ายนั้นว่าไม่เป็นไร ก่อนจะหยิบคีย์การ์ดจากกระเป๋าเสื้อส่งให้เพื่อนที่ยังจับแขนเขาไว้
“1612” เขายอมบอกเลขห้อง ก่อนจะถูกลากเข้าลิฟต์ไป
………………………
-
“นี่มันอะไร!! มึงไม่ได้เปิดห้องเพื่ออยู่คืนเดียวใช่มั้ย!! ทำไมมีกระเป๋าเสื้อผ้าด้วย!!!” ยิ่งเข้ามาในห้อง ภูผาก็ยิ่งหัวเสียหนัก เมื่อพบว่ากระเป๋าเสื้อผ้าใบโตของนภศรยังวางอยู่บนพื้นข้างเตียง
“กู…ว่าจะย้ายออก แต่…ตอนนี้ที่ใหม่ยังไม่เรียบร้อย…”
นภศรเดินหนีไปยืนที่ประตูระเบียง เขาไม่กล้าสบตา ไม่กล้ามองหน้าอีกฝ่าย เพราะกลัวใจ ภูผาเป็นคนอารมณ์ดีก็จริง แต่เวลาโมโหร้ายนั้นไม่ต่างจากสหรัฐเลยแม้แต่น้อย เห็นช้างตัวเท่ามดได้เสมอ
“ย้ายออก!!! ใครให้มึงย้ายออก!!”
“ไม่จำเป็นต้องให้ใครมาบอกกูสั่งกูว่าให้ย้ายออก แต่กูจะย้าย”
“งั้นกูสั่งให้มึงห้ามย้าย!”
“ภู…มึงอย่าทำตัวเป็นเด็กพูดไม่รู้เรื่อง เราอยู่ด้วยกันมานานแล้ว และกูก็คิดว่ากูไม่ควรรบกวนมึงอีก ห้องมันก็แคบด้วย อยู่กันสองคน…อึดอัด…”
“อึดอัดหอกอะไร ห้องตั้งกว้างขนาดนั้น!”
“มึงไม่เข้าใจ…คับที่มันยังอยู่ได้ แต่ว่า…”
“จะบอกว่าอึดอัดใจงั้นสิที่อยู่กับกูน่ะ!! ทีเวลามึงไปไหนกับไอ้เสือ กูไม่เห็นมึงจะพูดสักคำว่าอึดอัด! ทีเวลาอยู่กับกูเสือกบอกว่าอึดอัด! มึงคิดอะไรอยู่กันแน่ไอ้น้อง! กับกูไม่ได้ แต่กับไอ้เสือได้อย่างนั้นเหรอ!!”
“เรื่องนี้ไม่เกี่ยวกับไอ้เสือ…”
“ทำไมจะไม่เกี่ยว!! กระทั่งมึงจะย้ายออกกูยังไม่รู้! แต่ไอ้เสือเป็นคนพามึงมาเปิดห้องด้วยซ้ำ!! นี่คงไม่ใช่ว่านอกจากจะให้มันเปิดห้องด้วยแล้ว ยังให้มันมานอนด้วยหรอกนะ!”
“ไอ้ภู! ไอ้เสือมันมีแฟนแล้ว มึงอย่าพูดแบบนี้!!”
“อ้อ! ถ้ามันไม่มี กูก็พูดได้ใช่มั้ย! ปกป้องมันจังวะ!! มันเป็นอะไรกับมึงกันแน่! เป็นเพื่อน เพื่อนสนิท เพื่อนรู้ใจ เพื่อนที่ดีเลิศที่หนึ่ง! หรือมึงหวังอะไรจากมันมากกว่าเพื่อนกันล่ะ!!”
นภศรมองคนที่อาละวาดใส่เขาอย่างเจ็บปวด เขาพยายามข่มอารมณ์ โต้ตอบไปก็เท่านั้น ภูผาไม่มีวันเข้าใจ ไม่มีวันรู้…
“ไอ้เสือเป็นเพื่อนกู…เป็นเพื่อนที่ดีที่สุดในชีวิต เป็นเพื่อนที่เข้าใจกูมากที่สุด ถ้ามึงอยากจะรู้ กูไม่เคยหวังอะไรจากมัน แต่ถ้ามันต้องการอะไรจากกู กูก็พร้อมให้มันได้เสมอ”
เพราะตอนที่เขาเจ็บหนักเรื่องภูผา ก็มีแต่สหรัฐคอยช่วยเหลือดูแล ตอนเขาเสียใจเรื่องภูผามากๆจนล้มป่วย ก็มีสหรัฐคอยดูดำดูดี ในขณะที่ภูผา…เขาไม่เคยบอกมันว่าเขาเจ็บ เขาป่วย เพราะมันไปมีแฟน หรือมันควงผู้หญิงคนไหน…บุญคุณที่ไอ้เสือมีกับเขา ไม่รู้ว่าชาตินี้จะใช้หมดรึเปล่า
“พร้อมจะให้มันได้เสมอ…ดี!! กูเองก็เพื่อนมึงเหมือนกัน!! ถ้ากูอยากได้จากมึง มึงก็ควรจะให้กูเทียบเท่ากับที่มึงตั้งใจจะให้ไอ้เสือ!!!” ภูผาคำรามในคอ ก่อนจะคว้าแขนนภศรลากเข้ามาชิดกับร่างของตน
“ไอ้เสือเป็นเพื่อนมึงสิบปี กูก็เป็นเพื่อนมึงสิบปี เพราะฉะนั้นมึงก็ควรจะยุติธรรมให้ ‘เพื่อน’ ของมึงเท่าๆกัน!!”
เสื้อเชิ้ตของนภศรถูกมือใหญ่กระชากทีเดียวกระดุมก็กระเด็นหลุดกระจายไปคนละทิศละทาง ก่อนที่ร่างของเจ้าของเสื้อจะถูกเหวี่ยงลงไปกระแทกกับเตียง
………………………….
“เจ็บ…ภู…อ๊ะ!...” ร่างโปร่งบิดตัวหลบเลี่ยงริมฝีปากและฟันคมๆของภูผาที่ขบลงมาบนยอดอก แขนสองข้างช่วยตัวเองไม่ได้เพราะถูกภูผาจับยึดเอาไว้เหนือศีรษะ
“ปล่อย…อื้อ…”
ภูผาขยับตัวขึ้นมา แล้วก้มลงไปจูบปิดริมฝีปากที่ร่ำร้อง นภศรนิ่งชากับสัมผัสบนริมฝีปาก ความรู้สึกหลากหลายประเดประดังเข้ามาในใจจนต้องหยุดดิ้นรน สัมผัสอันจาบจ้วงหยาบโลนและกระแทกกระทั้นรุนแรงค่อยๆเปลี่ยนเป็นอ่อนหวานและนิ่มนวล ภูผาละริมฝีปากออกมา แล้วไซ้ผิวแก้มนภศรอย่างมัวเมา
…สองครั้งแล้วที่เขาคิดอยากจะจูบมัน วันนี้ได้จูบจริงๆอย่างที่อยากทำ รสชาติบนริมฝีปากของอีกฝ่ายทำให้เขาชักจะคุมสติไม่อยู่ ร่างสูงคิดถึงภาพอันเลือนลางสมัยเรียนมหาวิทยาลัย…ภาพที่เขาสะลึมสะลือครึ่งหลับครึ่งตื่นในห้องชมรมของคณะ วันนั้น…สัมผัสแบบนี้แนบลงกับริมฝีปากเขา และพอเขาตื่น…ใช่…พอเขาตื่น…นภศรก็มายืนอยู่ข้างเขา…ร่างสูงบอกตัวเองเสมอนับแต่วันนั้นว่าเขาแค่ฝัน แค่ละเมอ แค่เพ้อบ้าๆบอๆ แต่พอวันนี้…วันที่ได้ลิ้มลองรสสัมผัสจากริมฝีปากสวยของนภศรอย่างรู้สึกตัวและมีสติ เขาก็ได้แต่เถียงตัวเองว่าตอนนั้นไม่ใช่ฝัน…
ภูผาลูบฝ่ามือไปบนแผ่นอกแบนราบ ในขณะที่หูเขาได้ยินเสียงกระซิบแผ่วเบาจากร่างข้างใต้
“ภู…อื้อ…” เขาไม่เคยรู้ว่านภศรทำเสียงแบบนี้เป็น เสียงแหบพร่าเรียกชื่อเขาปนเสียงครางเครือในลำคอ ยิ่งทำเอาภูผาหยุดอารมณ์ไม่อยู่ ชายหนุ่มเบี่ยงริมฝีปากกลับไปบดเบียดบนริมฝีปากของอีกฝ่าย ปล่อยข้อมือสองข้างของนภศรให้เป็นอิสระ ก่อนจะใช้ฝ่ามือนั้นฟอนเฟ้นร่างโปร่ง
เขาก้มลงสูดกลิ่นเนื้อจากข้างแก้ม ซอกคอและลาดไหล่ กลิ่นที่ติดบนผิวคือกลิ่นที่เขาคุ้นเคย ชายหนุ่มกดจมูกและริมฝีปากลงเพื่อสูดดมลึกๆ ขบเบาๆที่ซอกคอและแผ่นอก ขณะที่สองมือปลดตะขอกางเกงนภศร
“น้อง…” นภศรหลับตาลง อยากผลักไสอีกฝ่ายออกไป แต่…ความรู้สึก 10 ปีที่สั่งสมไว้มาวันนี้มันกำลังปรากฏแน่ชัด…มันเรียกร้อง มันต้องการ แม้รู้ว่าผิดบาป แต่…แต่ใจเขา…
“ภู…” ร่างโปร่งส่งเสียงออกไปได้เพียงแผ่วเบา ผงกศีรษะขึ้นจูบบนใบหูอีกฝ่ายอย่างเชื่องช้า
…ในเมื่อต้องจากกันแล้ว ในเมื่อจะไม่ได้อยู่ด้วยกันอีกแล้ว…ในเมื่อต้องเป็นแบบนั้น…ทุกอย่างในวันนี้จะเป็นภาพฝันต่อชีวิตเขาในอนาคต…
“ภู…มาเถอะ…” เขาได้ยินเสียงร่างข้างบนคำรามในคอ ก่อนจะได้รับจูบหนักหน่วงบนริมฝีปาก นภศรโอบกอดแผ่นหลังของอีกฝ่ายเอาไว้ ขาสองข้างถูกฉีกกว้างแล้วแทรกกลางด้วยร่างกายของภูผา พวกเขาสัมผัสกันและกันเหมือนไม่เคยรู้จักกันมาก่อน สัมผัสกันและกันอย่างหิวกระหาย ร้องครางเครือสอดประสานไปพร้อมๆกัน ยามเจ็บลึก นภศรจิกเล็บลงกับเสื้อของร่างสูง ยามคับแน่น ภูผากอดรัดร่างโปร่งจนแทบหลอมรวม
“…อื้อ…ภู…อ๊ะ…”
“น้อง…อีกนิด…อื้อ…อ่า…” ภูผากดกายเข้าแนบสนิทกับร่างกายของคนที่กำลังบิดเร้าด้วยความทรมานจากความอึดอัด ร่างสูงก้มลงมองคนที่อยู่ใต้ร่างเขา ใบหน้าของนภศรที่ติดจะซีดขาว มาวันนี้มันซับสีเลือดแดงเรื่อ เหงื่อเม็ดเล็กเกาะอยู่ตามไรผม ดวงตาหรี่ปรือและหายใจติดขัด ริมฝีปากแดงช้ำจากแรงบดจูบ
…เขาไม่เห็นเคยรู้มาก่อนว่า ‘ไอ้น้อง’ ของเขาทำหน้าตาแบบนี้เป็นด้วย…
“น้อง…ซี้ด…อ่า…ข้างในโคตรรัดเลย…อื้อ…เจ็บรึเปล่า…” นภศรพยักหน้าเล็กน้อย แต่ไม่ยอมตอบ ลมหายใจยังหอบกระชั้นเพราะความอึดอัด ภูผายิ้มบาง เขาก้มลงจูบเบาๆบนริมฝีปากแดงเจ่อ
“…ทนไหวมั้ย…” ร่างโปร่งพยักหน้ารับอีกครั้ง เรียกรอยยิ้มจากคนที่ฝังร่างอยู่ภายใน ภูผาดันกายเข้าไปอีกแม้ว่ามันจะแนบสนิทแล้วก็ตาม
“อื้อ!...อย่า…อื้อ….มัน…มันสุดแล้ว…อ๊ะ…” มือสองข้างที่จิกขยำกับเสื้อร่างสูงเปลี่ยนเป็นการดันบ่ากว้างของภูผาให้ถอยห่าง ทว่าอีกฝ่ายแข็งแรงกว่า แรงจากสองมือของนภศรจึงไม่มีผล
“…ภู…อื้อ…อะ…เอาออกก่อน…อ๊ะ อย่า…อ๊ะ…อย่าดัน…เข้ามา…”
นภศรหอบหายใจจนเหนื่อย ความเจ็บปวดจากการถูกสอดแทรกเทียบไม่ได้กับความอึดอัดคับแน่นแต่วาบหวามที่เกิดขึ้นเลย เขาพยายามหนี แต่ภูผาดึงดันกดสะโพกเขาเอาไว้แล้วอัดร่างกายตัวเองเข้ามาอีก ร่างโปร่งผวาเงยหน้าหงายไปด้านหลัง ชายหนุ่มจูบเบาๆลงกับปลายคางอย่างหยอกเย้า
“ไม่…ข้างในอุ่นขนาดนี้ จะเอาออกทำไม…หื้ม…รัดดีด้วย…ซี้ด…”
“อ๊ะ…ภู…อื้อ…” ยิ่งพูดเหมือนยิ่งยุ ภูผายังดันกายเข้ามาอีก นภศรอึดอัดแต่ในความอึดอัดคืออารมณ์หวามไหวที่ทำให้ปวดมวนไปทั้งร่างกาย เขาครางเครือแผ่วเบาเมื่ออีกฝ่ายถอนออกไปแต่ก็ต้องสะท้านกายเมื่อความแข็งขืนกระแทกกลับเข้ามาอีก
“ดีมั้ย น้อง…อ๊ะ อื้ม…”
“อื้อ…อ๊ะ อ้า…ภู…” ภูผาก้มลงจูบบนริมฝีปากช้ำก่อนจะเร่งจังหวะขยับไหวให้รวดเร็วรุนแรงมากกว่าเดิม ร่างข้างใต้ไหวโยกตามการสอดกระแทกของเขา ขณะที่ริมฝีปากของทั้งคู่ยังเกี่ยวพันแนบแน่นลึกซึ้ง
“อ๊ะ…ไม่ไหว…ภู ไม่ไหวแล้ว…อ๊ะ อื้อ อื้อ!...อ้า!” นภศรสะดุ้งเฮือกเมื่อความต้องการกลั่นตัวทะลักทะลายออกมาเต็มหน้าท้องของเขา ภูผายิ้มบาง
“คราวนี้ของภูบ้างนะ น้อง…” ร่างสูงเร่งอารมณ์ตัวเองด้วยการสอดแทรกหนักหน่วงกว่าเดิม นภศรไหวไปทั้งร่างอย่างต้านทานไม่อยู่ เสียงครางทุ้มแหบดังอยู่ข้างหู ยิ่งใกล้จังหวะที่จะทะลักทะลาย ภูผาก็ยิ่งส่งแรงออกมาอีก
“อื้อ…ภู…อื้อ…อ๊ะ!...” ร่างของนภศรกระตุกอีกครั้งพร้อมๆกับกลั่นหยดน้ำสีขุ่นออกมาอีกเล็กน้อย
“ซี้ด…น้อง…อ่า…” ภูผาแทรกกายแนบลึกก่อนจะอัดสายน้ำอุ่นเข้าไปภายในจนหมดสิ้น เขาครางในคออย่างสุขสม ขณะฝังหน้าลงกับลาดไหล่ของนภศร ร่างโปร่งหอบเหนื่อยเหมือนวิ่งมาเป็นกิโลฯ ทว่า…คนที่อยู่ข้างบนกลับถอนกายออกไปแล้วพลิกร่างเขาให้นอนคว่ำ
“เดี๋ยว…เดี๋ยวภู…อ๊ะ!...” ร่างโปร่งสะท้านเมื่อร่างกายถูกล่วงล้ำอีกครั้ง ลมหายใจร้อนเป่ารดที่ใบหู พร้อมกับเสียงกระซิบเว้าวอน
“อีกครั้งนะ น้อง…”
……………………….
ภูผาสะลึมสะลือตื่นขึ้นมาตอนมืดแล้ว เขาได้ยินเสียงในห้องน้ำ แต่ความอิ่มเอมที่ได้รับตลอดหลายชั่วโมงที่ผ่านมาทำให้ชายหนุ่มนึกขี้เกียจไม่อยากลุกไปไหน เขาพลิกตัวนอนตะแครงฝังหน้าลงกับหมอนหนุนที่วางเคียงข้าง
…กลิ่นยาสระผมของน้อง หอมจนรู้สึกดี…เขาหลับตาลงอีกครั้ง คาดหวังไว้ในใจว่าตื่นมาอีกที นภศรคงอาบน้ำเสร็จแล้ว…แล้วตอนนั้น…เขาจะได้คุยเรื่องของ ‘เรา’ สักที…
………………….
ร่างโปร่งเดินออกจากห้องน้ำในชุดเสื้อผ้าตัวใหม่ที่หยิบออกมาจากกระเป๋าเดินทาง เขามองคนที่ยังหลับสบายอยู่บนเตียงกว้าง ความเจ็บขัดจากเบื้องล่างส่งผลให้เหตุการณ์ที่เพิ่งผ่านพ้นไปเมื่อครู่หวนเข้ามาในสมองอีกครั้ง
…ไม่น่าเลย เขาน่าจะมีสติมากกว่านี้ ไม่อย่างนั้นเรื่องคงไม่บานปลายถึงขั้น…
นภศรไม่อยากคิด เขาไม่รู้ว่าระหว่างถูกภูผาข่มขื่น กับการยินยอมพร้อมใจไปกับภูผา สิ่งไหนแย่กว่ากัน… 10 ปีที่ผ่านมากลายเป็นอากาศในวันนี้เพราะความใจง่ายของเขา ชายหนุ่มลูบหน้ากับสองมือตัวเอง เขาเหลือบมองคนบนเตียงอีกครั้ง ก่อนจะตัดสินใจกลั้นใจกับความเจ็บจากร่างกายและหัวใจหมุนตัวเดินออกจากห้อง พร้อมกับหยิบโทรศัพท์กดหาบอดี้การ์ด
“พี่ตรี…อีก 10 นาทีเอารถมารับผมที่หน้าโรงแรม ผมจะกลับบ้าน…”
… ‘บ้าน’ ไม่ต้องบอกตรีก็พอจะเดาได้ว่า ‘บ้าน’ ที่ว่าคือบ้านหลังไหน…
นภศรจะกลับไปบ้านใหญ่ ที่นั่นมี ‘ป๊า’ ที่เขาเชื่อหมดใจว่าภูผาจะไม่กล้าตามกลับไปสู้หน้า ให้มันจบกันตรงนี้ แล้วก็แล้วกันไป เรื่องที่มันเกิดไปแล้วก็ให้มันจางหายไปกับเวลาเสีย…ภูผาจะได้มีคนรัก จะได้แต่งงาน จะได้สร้างครอบครัว…ส่วนเขา…
…จะไปจากชีวิตภูผาเอง…
………………………
“หืม…” ภูผาตื่นขึ้นมาอีกครั้ง เขากวาดมือไปบนที่ว่างข้างๆ แต่ก็ยังพบกับความว่างเปล่า
…หรือว่าจะยังอาบน้ำไม่เสร็จ…
ชายหนุ่มลืมตาขึ้นข้างหนึ่ง ก่อนจะผงกศีรษะขึ้นกวาดตาดูรอบห้อง ความมืดมิดทำให้เขาต้องพลิกตัวไปเปิดโคมไฟหัวเตียงก่อนจะส่งเสียง
“น้อง…น้อง…อยู่ไหนน่ะ” ไม่มีเสียงตอบกลับมา ในห้องน้ำก็เงียบ ร่างสูงรีบลุกจากเตียงแล้วคว้ากางเกงที่ตกอยู่บนพื้นมาใส่ลวกๆ ชายหนุ่มใจหายวาบอย่างไม่มีสาเหตุ เขารีบเดินไปเปิดประตูห้องน้ำดู และไม่พบนภศร กระเป๋าเดินทางก็ไม่อยู่แล้ว…มันไปไหนของมันวะ!!...
ชายหนุ่มรีบถลาไปคว้าสูทบนพื้นเพื่อล้วงเอาโทรศัพท์มือถือขึ้นมากด
‘หมายเลขที่ท่าน…’ ไม่ต้องฟังจนจบเขาก็เดาได้ว่าอีกฝ่ายปิดเครื่องหนีเขา ให้มันได้อย่างนี้สิ!! แม่งจะหนีให้มันได้อะไรขึ้นมา!!
ชายหนุ่มกดโทรศัพท์หาเพื่อนอีกคนที่เขาคิดว่านภศรน่าจะไปหา
“ฮัลโล! ไอ้เสือ! น้องอยู่กับมึงรึเปล่า”
‘ไม่อยู่! มีอะไรล่ะ! หามันไม่เจอ มันไม่กลับห้อง หรืออะไร?’
“กูได้มัน แล้วแม่งก็หนีไปเลย!” ภูผาระบายอารมณ์ลงไปในคำพูด รีบคว้าเสื้อมาสวมลวกๆ แล้วคว้าข้าวของออกจากห้อง
‘อะไรนะ?! ใครได้กับใครนะ?!!’
“กูได้กับไอ้น้อง ได้ยินชัดรึยัง? กูเป็นผัวมันน่ะ เป็นผัวมันเมื่อกี้นี้แล้วแม่งก็อาศัยตอนกูหลับหนีไปไหนไม่รู้เนี่ย! โธ่เว้ย! รู้อย่างงี้กูจับกดให้หมดแรงซะก็ดีหรอก!!” ภูผาหัวเสีย หงุดหงิดทั้งตัวเองและหงุดหงิดทั้งนภศร เขาน่าจะจับมันล็อคเอาไว้ รู้ทั้งรู้ว่าไอ้นี่ชอบหนีปัญหาอยู่แล้วก็ยังปล่อยให้มันห่างมือเขาอีก
‘มึง…ไอ้ภู!! มึงบ้าไปแล้วเหรอวะ!! นี่มึงอยู่ไหน! มึงมาบ้านกูเดี๋ยวนี้เลย!!!’ สหรัฐตะเบ็งเสียงกลับเข้ามาในโทรศัพท์ด้วยความตกใจ แต่ภูผาไม่มีอารมณ์จะตกใจด้วย ตอนนี้เขากำลังหงุดหงิด และแน่นอน…ถ้าเจอตัวนภศรเมื่อไหร่ มีเคลียร์!!!
……………………..
สหรัฐปวดหัวตึ้บ เขานวดขมับจนญาณธรต้องดึงมือคนรักออก เพราะกลัวว่าสหรัฐจะนวดจนทะลุไปอีกข้างเสียก่อน
“ไอ้ภู มึงเล่ามาให้หมด เกิดอะไรขึ้น เกิดขึ้นเมื่อไหร่ เกิดขึ้นยังไง”
ก่อนภูผาจะมาถึง สหรัฐโทรศัพท์ตามตัวนภศรแล้ว แต่ฝ่ายนั้นปิดเครื่อง พอลองโทร.เข้าเครื่องของบอดี้การ์ดมัน ก็ถึงได้รู้ว่าไอ้น้องจะกลับบ้านต่างจังหวัด เขาสบายใจเปราะนึงตรงที่อย่างน้อยมันก็ไม่หนีเตลิด แต่ที่ไม่สบายใจเลยคือสภาพจิตใจมันตอนนี้!!
“ก็…ก็…ไอ้น้องมันจะย้ายออก มึงก็รู้ใช่มั้ยล่ะ แต่กูไม่ยอม มันก็จะย้ายออกจากห้องให้ได้ แล้วยังมีหน้ามาบอกกูอีกว่าอยู่กับกูแล้วอึดอัดใจ…เป็นไงล่ะ! ได้กูเป็นผัวซะเลย!”
ภูผายังหงุดหงิด เขาจำได้ว่าตอนแรกนภศรดิ้นรนให้เขาปล่อย แต่หลังจากนั้นก็ร่วมมือกับเขาเป็นอย่างดีไม่ใช่หรือ ทั้งกอด ทั้งจูบ ทั้งตอบรับเขาทุกอย่าง…แล้วทำไมพอตื่นมาก็หนีเขาวะ!!
“ไอ้ภู!! ไอ้น้องมันลูกเจ้าพ่อนะโว้ย!มึงทำแบบนี้มึงข่มขืนมันชัดๆ!!” แม้สหรัฐจะห่วงนภศร แต่เขาก็ห่วงภูผาเหมือนกัน มันจะอายุสั้นก็เพราะแบบนี้
“แล้วไง! ลูกเจ้าพ่อแล้วมีผัวไม่ได้รึไง?! ไม่รู้ล่ะ! กูเป็นผัวมันแล้ว แล้วแม่งหนีหายไปไหนไม่รู้ มึงช่วยกูคิดหน่อยสิ กูจะไปตามมันจากไหนวะ โทร.หาก็ปิดเครื่องหนี โทร.ถามพี่ตรี พี่ตรีบอกไม่รู้”
สหรัฐเงียบ…เพราะตรีเป็นคนบอกเขาเองว่านภศรจะกลับบ้านต่างจังหวัด แต่กับภูผา ตรีดันไม่ยอมบอก แสดงว่านภศรต้องเป็นคนสั่งว่าให้บอกใครหรือไม่ให้บอกใคร
“แล้วมึงจะตามมันไปทำไม ภู…เรื่องนี้ไม่ใช่เรื่องเล็กๆเหมือนสมัยก่อนที่พวกมึงโกรธกัน ทะเลาะกัน แล้วอีกคนก็ตามง้อนะเว้ย นี่มันเรื่องใหญ่ มันไม่ใช่เรื่องที่มึงจะเอาไปพูดสนุกปากว่ามึงเป็นผัวมันแล้ว หรืออะไรในทำนองนี้…สงสารมันเถอะ”
…สงสารที่มันรักมึง…ประโยคนี้สหรัฐไม่กล้าพูด เพราะไม่อยากผิดสัญญาที่มีต่อนภศร ที่ว่าไม่ว่ายังไงเขาก็จะไม่บอกให้ภูผารู้
ภูผาเงียบไป เขารู้ว่าเรื่องนี้ไม่ใช่เรื่องเล็กๆ ไม่ใช่เรื่องคะนองปากที่จะเอาไปพูดกับใครต่อใครว่าเขาเป็น ‘ผัวไอ้น้อง’ เพื่อนสนิทที่เขาสนิทที่สุด เพื่อนสนิทที่เขาอยู่ด้วยบ่อยที่สุด และ…เป็นเพื่อนสนิทที่เขามีอะไรกับมัน…
“ตอนนั้นมึงบอกกูใช่มั้ย…ว่ามึงไม่เคยจูบคุณแยมเพราะอัดอั้น มึงจูบเพราะมึงรักเขา…”
ภูผาพยายามทบทวน แต่เขาหาความรู้สึกที่ตัวเองมีต่อนภศรไม่เจอ สิ่งที่เจอคือภาพความทรงจำซ้ำๆ
…เขาอยู่กับไอ้น้อง เขาหัวเราะกับไอ้น้อง เขาทะเลาะกับไอ้น้อง วนเวียนอยู่แบบนี้ ทุกเวลาของเขา เขารับรู้ว่ามีนภศรอยู่ด้วยตลอด ทุกที่ของเขา เขารับรู้ว่ามีนภศรเคียงข้าง ทุกอย่างของเขา เขารับรู้ว่ามีนภศรเป็นเจ้าของ…ทุกสิ่ง ทุกอย่าง ไม่ว่าจะเรื่องไหนของนายภูผาคนนี้ ต้องมีชื่อของนภศรด้วยเสมอ…
…เขารู้แค่นี้ รู้แค่ว่านภศรสำคัญ รู้แค่ว่าไม่อยากเสียนภศรไป ไม่ว่าจะเสียให้ใคร กระทั่งเสียให้สหรัฐก็ตาม…
“มึงจะบอกว่าที่มึงมีอะไรกับไอ้น้องก็เพราะมึงรักมันงั้นสิ” ภูผาส่ายหน้า เล่นเอาสหรัฐของแทบขึ้น ดีว่าท่องเอาไว้ว่าแยมอยู่ในห้องด้วย แม้จะไม่นั่งข้างกัน แต่เขาก็ไม่อยากอารมณ์ร้อนต่อหน้าแยม
…แยมอยู่หนอ ยุบหนอ…แยมอยู่หนอ ยุบหนอ…
“กูไม่รู้…”
“ไม่รู้?...” ไม่ใช่ไม่รัก แต่ไอ้ภูไม่รู้…สหรัฐอยากจะด่าคำว่า ‘โง่’ ใส่หน้ามันไปสักที ความรู้สึกของตัวเองไม่รู้ ก็อย่าหวังว่ามันจะไปรู้ความรู้สึกคนอื่นเลย เหอะ!!
“ก็…ก็กูอยู่กับมันมาตั้งนาน รักหรือไม่รัก กูไม่รู้หรอก แต่กู…กูชอบอยู่กับมันนะ อยู่มันแล้วกูมีความสุข กระทั่งตอนทะเลาะกันก็เถอะ มึงก็รู้นิสัยกู ไอ้เสือ…หน้าอย่างกู ถ้ากูทะเลาะกับใคร กูไม่ปล่อยค้างเอาไว้หรอก เดินไปชกหน้านานแล้ว แต่…แต่ทะเลาะกับไอ้น้องทีไร…ไม่รู้ว่ะ มันแบบ…ชกไม่ได้ แต่ก็หงุดหงิด ไม่กล้าทำอะไรมัน อยากรอให้มันพูด แต่…แต่มันก็ไม่พูด…ไอ้น้องมันพูดน้อยอยู่แล้ว แล้วก็ไม่ชอบง้อใครด้วย ทะเลาะกันทีไร ถึงมันจะไม่เคยพูดคำว่าขอโทษ แต่…แต่กูก็ยกโทษให้มันตลอดแหละ ไม่เหมือนเวลามันอยู่กับมึง…ขนาดมันแค่เหยียบเท้ามึง มันยังขอโทษมึงเลย…”
ภูผาล้ำเลิกอดีต เขาไม่เคยรู้ตัวว่าตัวเองอิจฉาสหรัฐเพราะนภศรให้ความสำคัญมากกว่า แม้กระทั่งเรื่องทำให้โกรธเรื่องขอโทษ
“แล้วที่ทะเลาะกันเรื่องหนังน่ะ มันไม่ง้อมึงรึไง” ภูผานิ่งไปเล็กน้อย หวนคิดถึงกระเพาะปลาที่นภศรซื้อกลับมาตอนนั้น
“มัน…มันก็ไม่เคยขอโทษกูนี่หว่า…” คนฟังถึงกับถอนหายใจ คนนึงก็ไม่ชอบพูด อีกคนก็ไม่เคยคิดเข้าข้างตัวเอง ลองว่าเป็นเขา ถ้าแยมซื้อกับข้าวกลับมาฝากแบบนี้ ก็เข้าข้างตัวเองไปถึงดาวพฤหัสแล้วว่าแยมรักเขาแค่ไหน…
“แล้วเนี่ย…มัน…มันยังมาหนีกูไปอีก ลองเป็นมึง ตื่นมาแล้วคุณแยมหนีไปมึงทำไง”
“ทำไง? ก็ไปตามกลับมาดิ แฟนกูทั้งคน…แต่ไอ้น้องไม่ใช่แฟนมึง เรื่องนี้กูพูดถูกมั้ย แถมเป็นเพื่อนมึงอีกต่างหาก” สหรัฐต้อนจนภูผาพูดไม่ออก
“แต่…แต่ตอนนี้กูเป็นผัวมันแล้ว เรื่องเพื่อนน่ะเลิกพูดเหอะ”
“แล้วไอ้ตอนจะเป็นผัว ทำไมไม่คิดว่ามันเป็นเพื่อน”
คนถูกถามอึกอัก พูดไม่ออก ไม่เข้าใจตัวเองเหมือนกันว่าทำไมตอนนั้นถึงไม่ฉุกใจสักนิดว่าคนที่อยู่ใต้ร่างเขาคือเพื่อนสนิทที่คบกันมาตั้ง 10 ปี ทำไมไม่คิดสักนิดว่ามันคือไอ้น้อง…คือน้อง…เพื่อนที่รู้จักกันมานาน
“กู…กูไม่รู้ว่ะ…กูไม่รู้ว่าทำไมตอนนั้นถึงไม่หยุดตัวเอง ทำไมไม่เห็นว่ามันเป็นเพื่อน ตอนมันนอนอยู่ใต้ร่างกู ตอนมันร้องคราง…กู…กูยิ่งเตลิด…มัน…แบบ…มึงก็รู้สึกใช่มั้ยล่ะ แบบ…แบบเวลามึงเห็นคุณแยม…มีความสุขเพราะตัวมึง…กูก็เหมือนกัน”
“จะบอกว่ามึงมองไอ้น้องเหมือนที่กูมองแยมงั้นสิ มึงละเมอเหรอ กูมองแยมอย่างคนรัก แล้วมึงอ่ะ…” ภูผาเริ่มขยี้หัวอย่างหงุดหงิด
“วะ! กูบอกว่าให้เลิกพูดเรื่องเพื่อนไงล่ะ”
“แสดงว่ามึงมองไอ้น้องอย่างคนรัก…” ภูผาเงียบ
“แล้วตอนมึงมีอะไรกับมัน มึงรู้สึกยังไง” สหรัฐถามอีก คราวนี้ภูผาเงยหน้ามองเขาอ้าปากค้าง ก่อนจะหลบสายตาแล้วตอบอ้อมแอ้ม
“…เอ่อ…กู…กู…เอ่อ…มีความสุขว่ะ”
“มีความสุขเพราะว่ามึงได้ปลดปล่อยรึเปล่า?” สหรัฐถามตรงเผงจนญาณธรที่แอบได้ยิน เริ่มอยากจะหลบเข้าไปอยู่ในห้องนอนเสียแล้ว
“ไม่ใช่…มัน…จะว่าไงดีวะ แบบ…เต็มอิ่ม แต่ก็ยังไม่อยากพอ อย่างนั้นน่ะ…” คนฟังพยักหน้าตาม เริ่มทบทวนว่าเวลาตัวเองมีอะไรกับคนรัก เขารู้สึกเช่นไร…และ…ไม่ต่างกับภูผา สหรัฐยอมรับว่าเขาเต็มอิ่มกับร่างกายของญาณธร แต่…ยิ่งได้ก็ยิ่งรู้สึกไม่พอ…
“ไอ้น้องกลับบ้านไปแล้ว…” สหรัฐตัดสินใจพูด นภศรขอร้องเขาเรื่องเดียวคืออย่าพูดเรื่องที่ตัวเองแอบรักภูผา แต่เรื่องนี้มันไม่ได้ขอให้เขาสัญญาว่าจะไม่พูดนี่หว่า
“กลับบ้าน? นี่มึงรู้!?”
“พี่ตรีบอกกู ว่ามันกลับบ้านต่างจังหวัด มันคงกลับไปอยู่กับป๊ามัน…”
“แล้วทำไมไม่บอกกูให้เร็วกว่านี้วะ!” ภูผาลุกพรวดเตรียมจะตามไปบ้านต่างจังหวัดของนภศรเต็มที่
“มึงไม่กลัวตายเหรอ ป๊าไอ้น้องเป็นเจ้าพ่อ มึงก็รู้ แล้วมึงไปทำกับลูกเขาแบบนั้น ลูกคนนี้เขารักเขาหวงจะตาย ไหนจะเฮียไอ้น้องอีก ตระกูลนี้เขาจะเอามึงไว้เหรอไอ้ภู…” แต่ก็อย่างที่รู้ๆกันดี ภูผาเวลาจะลงมือขึ้นมาจริงๆ ช้างก็ช้างเถอะ เขามองเป็นมดตัวน้อยตัวนิดได้ทั้งนั้น
“ถ้าป๊ากับเฮียไอ้น้องจะเอากูให้ตาย กูก็ยอม แต่ต้องให้กูคุยกับไอ้น้องก่อน กูไม่ยอมตายทั้งๆที่เรื่องยังคาราคาซังแบบนี้หรอก…กูเป็นผัวมัน กูยังยอมรับตัวเองได้ เพราะฉะนั้นมันเป็นเมียกู มันก็ต้องยอมรับตัวมันเองเหมือนกัน! ไม่อย่างนั้นกูไม่ยอม!!” สหรัฐกระตุกยิ้มมุมปาก ลุกขึ้นตบไหล่เพื่อนรักเบาๆ
“ถ้าไอ้น้องนิสัยได้แบบมึงสักครึ่ง เรื่องคงไม่เป็นแบบนี้ และก็คงไม่นานถึงขนาด 10 ปี”
“ 10 ปีอะไรของมึงวะ?”
“บอกไม่ได้ เอาไว้ให้มึงไปถามไอ้น้องเองเหอะ…ถ้ามันยอมบอกความจริงน่ะนะ”
“ไม่ยอมบอก กูจะจับมันกดซะ!”
“ลูกเจ้าพ่อนะมึง ลูกเจ้าพ่อ”
“แล้วไง ไอ้น้องลูกเจ้าพ่อ แต่กูก็ผัวลูกเจ้าพ่อเหมือนกัน! ไปล่ะ! กูจะไปคุยกับมันให้รู้เรื่อง มันคิดว่ามันกลับไปหลบหลังป๊ามันแล้วกูจะไม่กล้าบุกถ้ำเสือสิท่า…รู้จักคนอย่างกูน้อยไปแล้ว!!” ท่าทางจริงจังและเอาเรื่องของภูผา ทำเอาสหรัฐได้แต่ยิ้มบาง
…ท่าทาง… 10 ปีของนภศรจะไม่สูญเปล่าก็วันนี้แหละ…
ติดตามตอนต่อไป (อาทิตย์หน้านะคะ น่าจะประมาณวันพุธ ^.^)
พรุ่งนี้มีสอบที่โรงเรียนสอนภาษา กรี๊ดดดด ยังไม่ได้อ่านเลย วันนี้งดเม้าท์หนึ่งวัน แหะๆ
ตอนนี้สั้น เดี๋ยวแก้ตัวด้วยตอนหน้ามาเร็ว อิอิ
มีคนเสนอให้ทำสารบัญด้วย เดี๋ยวขอบัวศึกษาวิธีแปะลิงค์ก่อนนะคะ เป้นคนไม่มีเซ้นท์ทางด้าน IT อย่างรุนแรง (โลว์เทคนั่นเอง ฮ่าฮ่า) ขอบคุณมากๆที่แนะนำค่ะ ^.^
รู้สึกจะมีคนหลงพี่เสือกันมากมายก่ายกอง และภูถูกด่าที่สุดถึงที่สุด ทั้งๆที่ความจริงก็ไม่ใช่ความผิดมันนาาาา มันไม่รู้อ่ะ ไม่มีคนบอก :really2: (ตอนเรื่องน้องถ้วยฟู มันไม่รู้ยังไม่มีใครว่าน้องฟูเลย แถมชื่นชมขอเป็นแม่ยกกันอีก สองมาตรฐานกันนะเนี่ย ฮ่าฮ่า)
กรี๊ดดด ว่าจะไม่เม้า ลืมตัวตลอดดดด ไปแล้วค่ะ
ขอบคุณพื้นที่บอร์ดคนอ่าน คนเม้นท์ และทุกคนที่ติดตามมากๆนะคะ
-
จอง
..............
กรี๊ดดดดดดดดดดดดดด ได้กันแล้ว :pighaun:
ยอมรับซะทีเห้ออ ว่ารักเค้าแล้วน่ะ ภูผา
รอตอนต่อไปอย่างใจจดใจจ่อ ชอบมากๆ :กอด1:
-
กว่าจะรู้ตัวว่ารัก น้องก็หนีไปซะแล้ว
รีบไปตามคุณเมียกลับมาด่วนไอ้คุณลูกเขยเจ้าพ่อ(http://i273.photobucket.com/albums/jj225/tangtang_jar/b9.gif)
-
อู๊ยยย ภูร้อนแรงมั่ก ๆ
-
งื๊อออ สารสารน้องงง เอาใจช่วยย เอาภูให้หนักเลยให้คุ้มกับสิบปีหน่อย คึคึ
-
ผัวลูกเจ้าพ่อ กรี๊ดดด :m3: :m3:
:-[ :-[
อยากอ่านต่อเร็วๆ
-
ภูจะมีชีวิตรอดก่อนได้คุยกับน้องมั้ยหล่ะนั่น :m20:
-
o22 เม้นไม่ออกเลย มึน งงไปหมด ภูอะไรยังไงกันแน่สงสารน้องงงง
10ปีเชียวนะ
-
โอ้ เปิดฉากตอนสองมาก็นะ คู่นี้จะว่าไปไวหรือช้าดีล่ะ :laugh:
เชียร์พี่ภูสู้ๆ เริ่มฉลาดแล้ว :laugh:
-
ภูยังไม่รู้ใจตัวเองอีกเหรอ น้องก็ไม่พูด กรี๊ดดดดดด
เมือไหร่จะลงเอยอ่ะ
ปล.รอตอนหน้าภูโดนเจ้าพ่อเล่นงานแน่ๆ :laugh:
-
อ๊าย...ภูผาพอคุยกับคุณน้องแบบดี ๆ ไม่รู้เรื่อง ก็ใช้กำลังจับกดเลยเหรอ? ปล้ำก่อน เคลียร์ทีหลัง
พระเอกละครหลังข่าวมาก ๆ แต่อีกคนก็ทำตัวเหมือนนางเอกละครไม่แพ้กัน ( สรุปว่า เหมาะสมกันดี )
แต่ก็ช่างเถอะ เพราะอ่าน Love Scene นั้นแล้ว มันช่างวาบหวามในอารมณ์ซะนี่กระไร :m3:
อิตาภู เมื่อรู้ตัวว่าขาดคุณน้องไม่ได้ ก็รีบไปตามภรรยากลับมาโดยด่วน !!!
-
โห...ภูจัดน้องซะหนักเชียว
ยอมรับมาได้แล้ว ว่ารักน้องน่ะ
ไอ้เสือจะได้ไม่ต้องมานั่งลุ้นให้หัวใจวาย ฮ่าๆๆๆ
-
งานนี้ล่ะภูจะได้รุ้ใจตัวเองให้ชัดเจนสักที
แต่ก่น่ะเล่นซะน้องเดินจะไม่ไหวเลยน่า อิอิ
-
แหม...คำก็ผัว สองคำก็ผัว เชียวนะภู อยากพูดมานานแล้วสิคำนี้อะ :m20:
ขอบคุณคนแต่งมากๆ จ้า :pig4:
-
ต้องให้หนีก่อนถึงจะเข้าใจนะคนเรา :z6:
-
ชอบพี่เสือที่่สุดเลย :-[ (ไม่เกี่ยวแล้ว)
กลับไปตามพี่น้องด่วนเลยค่ะ
แล้วอย่าลืมบอกรักด้วยนะ (รู้ตัวเองหรือยังว่ารักพี่น้องอ่ะ)
-
กรี๊ดๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆจับลูกเจ้าพ่อกดซะงั้นนะพี่ภู 55555555
-
โห มาอ่านตอนนี้ไม่คิดว่าจะโดน
โดนใจอย่างแรง :laugh:
-
ป๊ะ ได้ใจจริงตอนนี้
เป็นกำลังใจให้ภูผานะะะะ
-
สงสารน้องอ่ะ
-
แทนที่จะไปเฉยๆ ยกขันหมากไปเลยดีกว่ามั้ง พี่ภู โห่....ฮิ้วววววว
-
น้องใจเด็ดสมเป็นลูกเจ้าพ่อจริงๆนะเนี่ย
-
มีสองทางสำหรับภูคือได้เลือดกลับมาหรือได้เมียกลับมา
อยู่ที่ภูว่าจะทำให้ตัวเองได้สิ่งไหนกลับมา
แต่มีแววว่าจะได้ทั้งสองอย่างเพราะน้องเป็นถึงลูกเจ้าพ่อ :laugh:
+1จ้า :L2:
พี่เสือน้องแยมน่ารัก :กอด1:
ชอบวีธีสงบสติอารมณ์ของพี่เสือ…แยมอยู่หนอ ยุบหนอ…แยมอยู่หนอ ยุบหนอ… :m20:
-
นึกแล้วว่าพี่ภูแกรต้องมาแนวนี้ ใจร้อน ลงมือเลย :beat:
สมน้ำหน้า ให้พี่น้องหนีไปเลยดีแล้ว คราวนี้ให้ไปเผชิญหน้า
กับพ่อตาเจ้าพ่อดูมั่ง ว่าจะเอาอะไรไปบอกท่านพ่อตา หุหุ
ปล.พี่เสือและน้องแยมน่ารัก (ถึงจะมีคิวออกมานิดเดียวก็เหอะ)
-
อ๊ากกกกน้องเสร็จภูจนได้ โฮกกกก
ฮาภูตอนย้ำหนักหนาและว่าเป็นผัว ทีต่อหน้าละไม่ยักกะพูด
รีบไปตามน้องกลับมาเลยนะ เชอะ
รอตอนต่อไปค่าาาา ภูไปเจอพ่อตาจะว่าไงยบ้างละเนี่ย
ฮ่าๆๆๆๆๆ
-
เข้ามาให้กำลังใจคนเขียนจ้า มาเร็วๆ นะ รอดูไอ้พี่ภูโดนคุณพ่อตาและคุณพี่ภรรยาสอย โทษฐานทำร้ายจิตใจคุณน้องอย่างรุนแรง หึหึ
-
ภูพร้อมลุย อย่างงี้มีลุ้น :mc4:
-
มาเป็นกำลังใจอยู่ห่างๆ
-
“ลูกเจ้าพ่อนะมึง ลูกเจ้าพ่อ”
“แล้วไง ไอ้น้องลูกเจ้าพ่อ แต่กูก็ผัวลูกเจ้าพ่อเหมือนกัน!
เอาใจไปเลย กับคำพูดเนี้ย
-
มันมีบางอย่างที่ซะมีทำได้ แต่เพื่อนทำไม่ได้ไง งานนี้ภูเลยต้องรีบตามเมียกลับมาอย่างด่วน :z1:
-
แหม กว่าจะรู้ใจตัวเองนะพ่อภู ไปหาแล้วไม่ใช่ไปทะเลาะกับเค้าอีกนะ รักก็บอกน้องไปตรงๆสิ เป็นผัวเค้าแล้วนิ 555
-
กว่าจะรู้ใจตัวเองนะนายภูผา
เจอศึกหนักหน่อยล่ะทีนี้ พ่อตาดุซะด้วย หุหุ
-
น้อง-ภู ชอบคิดไปเองอยู่เรื่อย
-
ถ้วยฟูไม่รู้ไม่ผิด ให้อภัยเพราะน่ารัก
แต่ะภูผิดเต็มๆเพราะทำร้ายจิตใจน้อง
ไปง้อเลยยยย สงสารน้องจัง
ไปง้อดีๆน้ะไม่ใช่ไปอ้างว่ามารับผิดชอบเพราะว่าได้กันอีกล้ะ
ไปบอกเขาซะดีๆว่ารักล้ะ
-
ต้องอย่างค่ะพี่ภู น้องปากแข็งต้องแบบนี้แหล่ะ
อ๊ากกกว่าแต่พี่ภูกับพี่เสือคุยกันไม่เกรงใจน้องแยมเลยป่านนี้หน้าแดงไปไหนต่อไหนแล้ว
พี่ภูเถื่อนได้ใจจริง ๆ
-
ขอให้โชคดี รอดออกมาจากดงเจ้าพ่อให้ได้นะคะพี่ภูผา :z2:
-
พี่ภู....วันนี้เท่ห์ได้ใจมั่กมาก
มันต้องอย่างนี้สิ ถึงจะสมเป็น ผัวลูกเจ้าพ่อ
ตามเอาใจช่วยพี่ภูบุกถ้ำเสือ เพื่อขอลูกเสือค่ะ
o13 o13 o13
-
พี่ภูสู้ๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
พีน้องก็อย่า งอลนานนะ
-
ขอให้น้องงอนภูไปนานๆเลย จะได้สมกับ10 ปีที่แอบรักมา อิอิ^^
-
อ่านะ ทีตอนข่มขื่นไม่คิด
คิดตอนข่มขืนแล้ว ดีจิงๆ
-
ในเล้าไปไกลกว่าที่บอร์ดนาบูเยอะเลยนะคะเนี่ย
นั่งอ่านไปอย่างมีความสุขรวดเดียวเลย
หลายเรื่อง ชวนให้ยิ้มและหัวเราะกับทุกเรื่อง
คราวนี้มาลุ้นเรื่องราวของลูกชายเจ้าพ่อแล้ว
น้องน่าสงสารอ่ะ
รอดูว่าที่นี้คุณสามีจะทำยังไงให้ได้ภรรยาคืนมา5555
มาให้กำลังใจค่ะ o13
-
วันนี้วันพุธ เข้ามานั่งรอนอนรอ :z13:
-
NOV: ตำนานรักดอกพิกุล (จะร่วง)
BY: Dezair
……………………..
ดอกที่ 3
เสี่ยสมภพไม่คิดว่าลูกชายคนเล็กจะเดินทางกลับมาที่บ้านเอากะทันหันแบบนี้มาก่อน
ทั้งๆที่ก่อนหน้านี้ หัวเด็ดตีนขาดอย่างไรก็จะอยู่กรุงเทพให้ได้ จนเขาต้องใจอ่อนยอมตามใจเรื่อยมา โดยแลกกับการที่นภศรต้องต้องกลับมาเยี่ยมบ้านทุกสามเดือน
“ป๊า…”
นภศรลุกจากโซฟาเดินตรงเข้าไปยกมือไหว้บิดาก่อนจะเข้าสวมกอดชายวัยปลายที่แม้อายุอานามจะไม่น้อยแล้ว แต่ร่างกายยังแข็งแรง ดวงตายังเด็ดเดี่ยวสมกับเป็น ‘เจ้าพ่อ’ ไม่เสื่อมคลาย
“น้อง…กลับมาตั้งแต่เมื่อไหร่ ทำไมไม่โทร.ไปบอกป๊า ป๊าจะได้รีบกลับบ้าน”
เสี่ยสมภพสำหรับคนรอบข้างคือชายผู้มากไปด้วยอิทธิพล คุมเครือข่ายการขนส่งเส้นหลักโดยเฉพาะเส้นระหว่างนิคมอุตสาหกรรมและท่าเรือ เป็นบุคคลผู้น่าเกรงขามและน่าหวั่นเกรง ทว่า…เมื่อมาอยู่กับบุตรชายสุดที่รักอย่างนภศรแล้ว ‘เสี่ย’ กลายเป็นเพียง ‘ป๊า’ ที่แสนอ่อนโยนเท่านั้น
“คิดว่าป๊าน่าจะงานยุ่ง แล้วน้องก็เพิ่งมาถึงด้วย”
“แล้วนึกยังไงกลับบ้าน นี่ยังไม่ครบกำหนดสามเดือนเลยนะ”
“ก็…คิดถึงบ้าน อยากอยู่กับป๊าด้วย หรือป๊าไม่อยากให้น้องกลับ ซ่อนกิ๊กไว้ในบ้านรึเปล่าป๊า…”ประโยคตอนท้าย นภศรทำเสียงขู่บิดาอย่างที่ทำเอาเสี่ยสมภพถึงกับหัวเราะร่วน
“ลูกดุขนาดนี้ ป๊าจะกล้าได้ยังไงเล่า!” สองพ่อลูกพากันหัวเราะ นับตั้งแต่ภรรยาของเสี่ยสมภพจากไป นภศรก็งอแงไม่อยากได้แม่ใหม่มาตลอด และเจ้าตัวก็เป็นที่รักของเสี่ยมากเสียจนแม้กระทั่งเรื่องการแต่งงานใหม่ของตัวเอง เสี่ยก็ยังตามใจลูกชายคนนี้
“เอ้า! แล้วนี่มาคนเดียว? เสือกับภูล่ะ ปกติเห็นยกโขยงกันมา” คำถามของชายวัยปลายทำเอานภศรนิ่งไปเล็กน้อย แต่แม้จะเล็กน้อย…เสี่ยก็ยังมองเห็นความลังเลบนสีหน้าลูกชาย
“ก็…พวกนั้นยุ่งๆ ไอ้เสือก็มีคนรักแล้วด้วย เดี๋ยวนี้มันทิ้งเพื่อนแล้วป๊า” เสี่ยพยักหน้ารับรู้ ก่อนจะถามต่อ
“ภูด้วยเหรอ?” คราวนี้ลูกชายนิ่งงัน จนคนถามตอบตัวเองในใจได้ในวินาทีนั้นว่าลูกชายของแก ‘มีเรื่อง’ กับเพื่อนสนิทที่ชื่อว่าภูผาเสียแล้ว
“ก็…อือ…ไอ้ภูมันกำลังหาแฟน น้องเลยไม่อยากชวนพวกมันมาด้วย ป๊ากินข้าวมารึยัง? ไปกินข้าวกัน น้องหิวมากเลย” เมื่อลูกชายตั้งใจเปลี่ยนเรื่อง คนเป็นพ่อจึงไม่ถามอะไรต่อ ได้แต่เออออโอบไหล่นภศรเบี่ยงปลายเท้าจะเดินเข้าห้องอาหาร ทว่าสองพ่อลูกยังไม่ทันจะเดินเข้าไป ลูกน้องของเสี่ยสมภพก็เดินเข้ามารายงาน
“เสี่ยครับ คุณน้อง…เพื่อนคุณน้องที่ชื่อคุณภูผามาขอพบครับ” นภศรตกตะลึงไปชั่วขณะเพราะไม่คิดว่าภูผาจะตามเขาเร็วขนาดนี้
…ภู…ภูมาอย่างนั้นหรือ?...รู้ได้ยังไงว่าเขากลับบ้าน?! ไม่สิ! ต้องตกใจเรื่องที่ว่าทำไมมันยังกล้ามา ทั้งๆที่รู้ว่าเขากลับมาบ้าน!!...
“อ้าว ก็ให้เขาเข้ามาสิ ฉันบอกแล้วไงว่าถ้าเป็นนายภูกับนายเสือน่ะ ปล่อยให้เข้ามาได้เ…ล…”
“ไม่ได้นะป๊า!” นภศรร้องลั่นออกไปแล้วถึงได้รู้ว่าตัวเองไม่ควรไปขัดคำพูดบิดาต่อหน้าลูกน้องเช่นนี้เลย ร่างโปร่งก้มหน้าอย่างสำนึกผิดและเหมือนจะเพิ่งสงบสติอารมณ์ได้
“ขอโทษครับป๊า…แต่…แต่…แต่นี่มันดึกมากแล้ว…พี่ชิต ไปบอกเขาให้กลับไป…” นายชิตเหลือบตามามองเสี่ยอีกครั้ง เมื่อเห็นชายผู้เป็นใหญ่ที่สุดในบ้านหลังนี้พยักหน้าน้อยๆ เขาจึงออกไปจัดการ
“น้อง…อยากให้ป๊ารู้มั้ย” ไม่ต้องถามว่าอยากบอกป๊ารึเปล่า เพราะถ้านภศรไม่ปริปากก็แสดงว่าไม่อยากพูด
แต่…ไม่อยากพูด กับไม่อยากให้รู้ มันเป็นคนละเรื่องกัน…เรื่องบางเรื่องพูดได้ แต่คนอื่นจะเข้าใจหรือไม่นั้นไม่เป็นไร…แต่กับเรื่องบางเรื่อง…ปากไม่อยากพูด แต่ใจอยากระบายให้คนอื่นรับรู้…
“น้อง…เอ่อ…น้อง…น้อง…ทะเลาะกับภูครับป๊า…” เสี่ยสมภพถอนหายใจแผ่วเบา
“คบกันมาตั้งนานแล้วไม่ใช่หรือ?” ชายวัยปลายถาม พลางโอบไหล่พาบุตรชายเข้าไปในห้องอาหาร
“ก็…เป็นเพื่อนกันก็ต้องทะเลาะกันบ้างใช่มั้ยล่ะป๊า…ป๊าก็เคยทะเลาะกับเพื่อนใช่มั้ยล่ะ”
“ใช่…ป๊าเคยทะเลาะกับเพื่อน แต่ป๊าไม่เคยหนี…น้อง…น้องจำคำพูดของป๊าเอาไว้นะ ‘เพื่อน’ มีไว้ ‘พึ่งพา’ มีไว้ ‘อภัย’ และ มีไว้ ‘นับถือ’…คนที่จะมาเป็นเพื่อนเรา เราต้องเป็นที่พึ่งให้เขาโดยไม่หวังอะไร เราต้องให้อภัยเขาในความผิดที่เขาทำกับเรา และ…เราต้องนับถือในตัวตนของเขาให้เท่ากับที่เรานับถือตัวตนของเรา…ถ้าน้องให้คำใดคำหนึ่งในสามคำนี้กับใครไม่ได้ ก็ลดสถานะเขาคนนั้นจาก ‘เพื่อน’ เป็น ‘คนรู้จัก’ ก็พอ…”
“ป๊า…ไม่ใช่ว่าน้องไม่ให้อภัยไอ้ภู แต่ว่า…น้องยังไม่อยากเจอหน้ามันตอนนี้” นภศรไม่โกรธภูผาเลย เขาโกรธตัวเองต่างหากที่ไม่ต่อต้านให้เต็มที่และใจง่ายยินยอมให้เกิดเรื่องแบบนั้นขึ้น
“ไม่อยากเจอก็ไม่ต้องเจอ…ว่าแล้วว่าทำไมลูกชายคนนี้ของป๊าถึงกลับมาบ้านได้ ที่แท้หนีเสือมาพึ่งจระเข้นี่เอง”
“ป๊า เขามีแต่หนีเสือปะจระเข้…” นภศรแก้คำผิดให้ เสี่ยสมภพหัวเราะร่วนอีกครั้ง
“เอาหน่า หนีเสือมาพึ่งจระเข้ก็พึ่งจระเข้สิ บอกไว้ก่อนว่าจระเข้ตัวนี้กัดเสือตายได้เลยนะ” คนเป็นลูกนิ่งไปเล็กน้อยเมื่อคำพูดของบิดาซ่อนความนัยเอาไว้ทั้งเนื้อหา น้ำเสียงและแววตาที่มองมาที่เขา ร่างโปร่งเสยิ้ม
“ไหนป๊าเพิ่งสอนเมื่อกี้ว่าให้น้องให้อภัยเพื่อนไง ป๊าเองก็ต้องให้อภัยเพื่อนของลูกด้วยนะครับ”
“ป๊ารู้ ป๊ารู้ ไป…ไปกินข้าวกันเถอะ” สองพ่อลูกเดินลับหายเข้าไปในห้องอาหารแล้ว ทิ้งใครบางคนที่กำลังโวยวายโหวกเหวกอยู่นอกรั้วบ้านให้เป็นอย่างนั้นต่อไปโดยที่สองพ่อลูกไม่ได้ยิน
…………………………
“อะไรนะ!! ไอ้น้องบอกให้กลับไปงั้นเหรอ?!!” ภูผาตะโกนลั่นอย่างไม่สบอารมณ์เมื่อบอดี้การ์ดหน้าเหี้ยมคนหนึ่งของเสี่ยสมภพเดินออกมาบอกเขาว่า ‘คุณน้องบอกให้คุณกลับไปครับ ท่านไม่รับแขก’
…แขกหอกอะไร!! กูเป็นผัวโว้ย!!!...
“คุณน้องท่านพูดแบบนั้นจริงๆครับ คุณกลับไปเถอะครับ วันนี้คุณน้องไม่รับแขกจริงๆ” ภูผาหัวเสีย หงุดหงิดงุ่นง่านไม่รู้จะทำยังไง พอดีกับที่รถยนต์คันหนึ่งวิ่งเข้ามาจอดที่หน้าประตูรั้วอัลลอย
กระจกรถถูกกดลง พร้อมกับชายคนหนึ่งส่งยิ้มให้กับภูผา เล่นเอาชายหนุ่มถึงกับตาโตต้องรีบยกมือไหว้
“เฮียหนึ่ง สวัสดีครับ”… เฮียหนึ่ง เป็นพี่ชายของนภศร เรื่องหวงน้องรักน้องนั้นไม่แพ้ ‘ป๊า’ เลยทีเดียว
“อือ แล้วทำไมไม่เข้าบ้านล่ะภู”
“คุณน้องไม่ให้เข้าครับ คุณหนึ่ง” บอดี้การ์ดของเสี่ยเป็นคนพูด นทีเลิกคิ้วเล็กน้อยก่อนจะยิ้มให้ภูผา
“ทะเลาะกับน้องเหรอ”
“เอ่อ…ก็…ผมยังไม่รู้เลยว่าถูกโกรธรึเปล่าน่ะเฮีย…”
“อืม…เฮียก็อยากช่วยให้ได้เข้าไปคุยกับน้องล่ะนะ แต่เฮียไม่อยากถูกน้องโกรธว่ะ กลับบ้านไปนอนรอสักวันสองวัน ไว้น้องโทร.ไป ค่อยมาอีกรอบแล้วกันนะ” นทีว่าอย่างนั้น ก่อนจะกดกระจกรถขึ้นแล้วสั่งให้คนขับเอารถเข้าบ้านโดยไม่แม้แต่จะหันมองมายังภูผาเลยแม้แต่นิดเดียว
ชายหนุ่มร่างสูงพยายามกลั้นอารมณ์ รู้ดีว่าบ้านนี้ ‘น้อง’ ใหญ่แค่ไหน ทั้งป๊ามัน ทั้งเฮียมันเลี้ยงมันอย่างกับไข่ในหิน ทั้งรักทั้งตามใจ แล้วถ้าเกิดตามใจจนไม่ยอมให้เขาได้เจอหน้ามันเลยจะทำยังไงวะเนี่ย!! โธ่เว้ย! อย่าให้กูได้เจอหน้ามึงนะ ไอ้น้อง!! มึงโดนหนักแน่!!!
“กลับไปเถอะครับ คุณภูผา” ชายที่มาส่งข่าวบอกคำเดิม
“ไม่ให้เข้าก็ไม่เข้าโว้ย!! จะรอแม่งหน้าบ้านนี่ล่ะ เข้าไปบอกน้องด้วย ว่าฉันจะรอจนกว่ามันจะยอมออกมา!!”
……………………………
“เขาว่าอย่างนั้นแหนะ น้อง…เห็นว่าจะไม่ยอมไปไหน ถ้าน้องไม่ออกไปคุย” นทีกลับเข้ามาในบ้านแล้วเอ่ยปากบอกน้องชายที่กำลังร่วมมื้อเย็นกับบิดา
“งั้นก็ให้เขารอไปนั่นแหละเฮีย…บอกแล้วว่าไม่คุย พูดไม่รู้เรื่อง” นทีรีบเข้ามานั่งบนเก้าอี้ข้างๆอย่างสนอกสนใจ เพราะร้อยวันพันปีน้องชายเขาออกจะขรึมเงียบ ไม่เห็นจะมานั่งงอนนั่งโมโหแบบนี้เลย
“นี่โกรธขนาดนั้นเลยเหรอ น้องทะเลาะกับไอ้ภูเรื่องอะไร บอกเฮียมาเดี๋ยวเฮียจัดการเอง”
“ไม่ใช่เรื่องใหญ่หรอกเฮีย…เอาหน่า…บอกว่าให้ปล่อยไว้แบบนั้นก็เอาไว้แบบนั้นเถอะ มันอยู่ได้ไม่เกินชั่วโมงเดี๋ยวมันก็กลับ หน้าอย่างไอ้ภูไม่อดทนหรอก” นภศรรู้ดี คนอย่างภูผาขี้เบื่อ และไม่มีความอดทนมากพอจะนั่งรอใครเป็นชั่วโมงหรอก…แล้วยิ่งกับเขา…แค่เพื่อนผู้ชายหนึ่งคนที่…พลาดกันแค่ครั้งเดียว จะมาแยแสอะไรกันนักหนา…
“น้อง…” นทีเรียกน้องชายด้วยน้ำเสียงจริงจัง ทำเอาคนกำลังเขี่ยข้าวในจานไปมาต้องหันมามองพี่ชาย
“เฮียไม่ได้กลัวว่าไอ้ภูจะอดทนได้เท่าไหร่ แต่เฮียกลัวว่าน้องจะอดทนได้เท่าไหร่ต่างหาก น้อง…ที่บ้านนี้น้องเป็นหัวใจของป๊าและเฮีย…เพราะฉะนั้น ถ้าน้องเจ็บ ป๊าและเฮียก็เจ็บ ถ้าน้องเสียใจ ป๊าและเฮียก็เสียใจ…บ้านเราเป็นคนจีน กตัญญูคือสิ่งสำคัญ ลูกคนไหนทำพ่อแม่เสียใจ ลูกคนนั้นเนรคุณ ตอนนี้น้องกำลังกำภาระหนัก จำเอาไว้ว่าถ้าน้องเสียใจ ป๊าก็เสียใจ ถ้าน้องเจ็บ ป๊าก็เจ็บ มีแต่ลูกเนรคุณเท่านั้นที่ทำให้พ่อแม่เป็นแบบนี้…”
นภศรกลืนน้ำลายลงคออย่างยากลำบาก นับตั้งแต่มารดาจากไป เขาถูกเลี้ยงดูโดยมือผู้ชายสองคนคือ ‘ป๊า’ และ ‘เฮีย’ ผู้ชายสองคนที่ทุ่มเททุกอย่างให้เขา รักเขาและห่วงใยเขา ตอนนี้…ถึงเวลาที่เขาจะตอบแทนทุกสิ่งที่ป๊าและเฮียทุ่มเทให้แล้ว หน้าที่ของเขาคือการไม่ให้ใครมาทำให้เสียใจ เพราะนั่นหมายถึงป๊าและเฮียจะเสียใจ…
“…แต่เฮียจะไม่ปล่อยให้น้องเสียใจหรอก น้องจะเป็นลูกเนรคุณไม่ได้ เพราะฉะนั้น เฮียจะไม่ปล่อยให้ไอ้ภูอยู่…” นทีลุกขึ้นยืน ใบหน้านิ่งสงบทว่านภศรผู้เป็นน้องชายกลับใจหายวาบรีบคว้าแขนอีกฝ่ายไว้
“อย่านะเฮีย! เรื่องนี้ไม่ใช่เรื่องใหญ่โต แค่เพื่อนทะเลาะกัน แค่เด็กทะเลาะกันน่ะเฮีย เพราะฉะนั้นเฮียอย่าทำอะไรไอ้ภูนะ ปล่อยมันไว้แบบนั้น น้องสัญญา…ว่าถ้าพรุ่งนี้เช้ามันยังอยู่ น้องจะออกไปคุยกับมัน” ชายหนุ่มยิ้มบาง แล้วลูบศีรษะน้องชายแผ่วเบา
“เฮียดีใจที่ได้ยินคำว่าเป็นแค่เรื่องเด็กทะเลาะกัน เพราะถ้าเรื่องที่น้องโกรธกับไอ้ภูเป็น ‘เรื่องผู้ใหญ่ทะเลาะกัน’ เฮียและป๊าคงอยู่เฉยไม่ได้ น้องเข้าใจคำพูดเฮียนะ” นภศรสะอึก เขารู้ดีว่าตัวเองเป็นจุดศูนย์กลางของบ้าน แต่เรื่องนี้…เรื่องนี้ไม่ใช่ความผิดใครเลย ไม่ใช่แม้กระทั่งความผิดของภูผาด้วยซ้ำ…ไม่ควรมีใครจะต้องเป็นอะไรทั้งสิ้น…ยกเว้นเขา
“ครับเฮีย” ร่างโปร่งรับคำไม่เต็มเสียงนัก ก่อนจะก้มหน้าลงตักข้าวเข้าปาก…เขาได้แต่หวังว่าภูผาจะความอดทนต่ำเหมือนคราวอื่นๆ ภูผาจะได้กลับไปเสีย เรื่องทั้งหมดจะได้ไม่ต้องมารื้อฟื้นกันอีก
ในขณะที่นภศรเอาแต่ก้มหน้าตักข้าวเข้าปากนั้น นทีเหลือบมองบิดา เสี่ยสมภพพยักหน้าน้อยๆเหมือนเป็นสัญญาณให้บุตรชายคนโต ‘จัดการ’…
…………………………
ภูผาไม่ใช่คนมีความอดทนสูง เรื่องนี้เขามั่นใจว่านภศรรู้ดีว่าคนอย่างเขาไม่ใช่คนมานั่งรอคอยใคร แต่แล้วทำไมมันยังปล่อยให้เขารอมันวะเนี่ย!!!
“ร้อนโว้ย! นั่งข้างนอกก็ยุงกัด นั่งในรถแม่งก็ร้อน!!” ภูผาใช้หลังมือปาดเหงื่อที่ผุดบนหน้า อยากสตาร์ทรถเปิดแอร์อยู่หรอก แต่…ถ้าเกิดไอ้น้องออกมาเห็น สำนึกรักษ์โลกของมันก็จะดลบันดาลให้มันด่าเขาอีก! ความวัวยังไม่ทันหาย ความควายจะเข้ามาแทรกล่ะงานนี้!!
“ไอ้น้องนะไอ้น้อง! เป็นเมียกูเสือกทิ้งผัวแบบนี้ใช้ได้ที่ไหน!! อย่าให้กูเข้าไปได้นะโว้ย!!” ภูผามองประตูอัลลอยอย่างแค้นอาฆาต ก่อนจะเหลือบไปเห็นกำแพงสูงตระหง่านที่โอบล้อมคฤหาสน์เอาไว้
…กำแพง!! จริงด้วย!! เข้าทางประตูไม่ได้ก็เข้าแม่งทางกำแพงเนี่ยล่ะ!!!...
ภูผาเปิดประตูลงจากรถลงไปที่ประตูอัลลอย บ้านของเจ้าพ่อนั้นไม่เหมือนบ้านคนธรรมดา พวกลูกน้องขวักไขว่เดินไปเดินมาไม่หลับไม่นอน ชายหนุ่มสอดสายตามองเข้าไปในอาณาเขตบ้าน หมายจะหามุมมืดมุมอับที่พวกลูกน้องของเสี่ยสมภพไม่สนใจ
“ยังไม่กลับไปอีกหรือครับคุณภูผา” นายชิตเดินออกมาถาม เมื่อเห็นภูผามายืนชะเง้ออยู่หน้าประตู
“ก็…กำลังจะไปแล้วเนี่ยแหละ!! ไปบอกน้องด้วยว่านายภูผาจะ!ไป!แล้ว!!” ชายหนุ่มโกหกหน้าตาย ก่อนจะทำตาขวางหมุนตัวเดินกลับไปที่รถแล้วสตาร์ทขับออกไปในทันที
……………….
“คุณภูผากลับไปแล้วครับ” นภศรฟังคำพูดของลูกน้องบิดาด้วยหัวใจที่แห้งเหือด…ไปแล้ว…ไปแล้วและคงจะไม่กลับมาอีกแล้ว…เขาคงต้องทำใจสักพัก กว่าจะกลับไปพบหน้าภูผาได้เหมือนเดิม
“เห็นมั้ยล่ะเฮีย บอกแล้วว่าไอ้ภูมันไม่อด…” พูดยังไม่ทันจบประโยค ลูกน้องอีกคนของเสี่ยสมภพก็วิ่งกระหืดกระหอบเข้ามาในบ้าน
“แย่แล้วครับ!! คุณภูผาปีนรั้วเข้ามาครับ!!!” นภศรหันขวับไปมองคนพูดอย่างตกตะลึง ก่อนจะรีบหันกลับมาพูดรัวเร็วกับบิดา
“อย่าให้ใครทำอะไรมันนะป๊า!!”
เพราะอาชีพของบิดานั้นมีทั้งเหยียบหางคนอื่นและใช้เส้นสายในทางมืด คนปองร้ายจึงมีมากพอๆกับคนที่นับหน้าถือตา หลายครั้งที่มีคนพยายามจะเข้ามาเหยียบย่างในอาณาเขตคฤหาสน์หลังนี้เป็นต้องถูก ‘สอยร่วง’ ทุกราย…แต่ต้องไม่ใช่รายที่ชื่อภูผา!!!
“น้องพูดถูก ภูมันไม่ใช่คนมีน้ำอดน้ำทนจริงๆด้วย” นทีพูดกลั้วหัวเราะ
“ให้คนไปพามันมาที่ห้องฉัน…ป๊า เฮีย น้องจะคุยกับมันเอง” นภศรลุกจากโซฟาแล้วเดินขึ้นไปยังห้องนอนตัวเอง อีกไม่เกิน 5 นาที ภูผาจะต้องถูกพามาที่ห้องเขาแน่นอน แต่ 5 นาทีนั้นนานเกินไปสำหรับสองพ่อลูกอย่างเสี่ยสมภพและนที คล้อยหลังนภศรไปเพียงเล็กน้อย นทีจึงกดโทรศัพท์หาเพื่อนอีกคนของน้องชาย
…และเขาเชื่อว่าเพื่อนคนนี้จะต้องบอกเขาได้ว่าเกิดเรื่องอะไรขึ้น…
“ฮัลโล เสือ…นี่เฮียหนึ่งเองนะ เฮียมีเรื่องอยากจะถามเกี่ยวกับน้องและไอ้ภูและเฮียคาดหวังว่าเสือจะบอกเฮียได้ บอกเฮียตามความจริง และบอก ‘ทุกอย่าง’ กับเฮีย”
………………………….
ภูผาที่ถูกจับได้ตั้งแต่ยังตวัดขาไม่พ้นรั้วฝั่งหนึ่งไปยังอีกฝั่งถูกพาตัวลงจากรั้วสูงเข้ามาในบ้าน เขาเหลือบเห็นเสี่ยสมภพและนทีพี่ชายของนภศรนั่งหน้าเครียดอยู่ในห้องนั่งเล่น อยากจะเข้าไปยกมือไหว้อยู่หรอก แต่คนที่นำเขาเข้ามาเดินลิ่วขึ้นบันไดไปแล้ว
…เอาวะ! คุยกับไอ้น้องก่อนแล้วค่อยลงมาสวัสดีป๊ากับเฮียก็ได้!!...
ภูผาถูกพาเข้ามาในห้องนอนของนภศรที่เขาเคยมาหลายครั้ง ยามมาเที่ยวเล่นที่นี่ ร่างโปร่งยืนกอดอกพิงกำแพงอยู่ข้างหน้าต่างด้วยใบหน้าเรียบเฉยไม่บอกอารมณ์ ชายหนุ่มเหลือบมองจนแน่นใจว่าลูกน้องของเสี่ยสมภพออกจากห้องไปแล้วและปิดประตูเรียบร้อย เขาจึงก้าวขาเข้ามาดึงร่างโปร่งเข้าไปกอด
“ภู!! ปล่อย!”
“ไม่ปล่อย ปล่อยแล้วเมื่อเย็นเป็นไงล่ะ หนีมาถึงนี่…” ภูผาพูด เขากดหน้าลงกับลาดไหล่ของอีกฝ่ายกระชับวงแขนให้มากกว่าเดิมเพื่อรับรู้ว่าร่างในอ้อมแขนนี้จะไม่หายไปอีก
…เนื้ออุ่นๆ…เสียงเต้นของหัวใจ…ลมหายใจร้อนผ่าว…ทั้งหมดนี่เป็นของนภศร...ภูผาเพิ่งรู้ตัวว่าเขามีสิ่งเหล่านี้อยู่กับตัวมาตลอด จนกระทั่งวันนี้ที่มันหายไป…และตอนนี้…เขาก็ได้กลับมาแล้ว เขาจะไม่ให้ทุกอย่างของนภศรไปจากเขาอีก ไม่ให้แม้แต่ปลายเล็บ…
“ภู ปล่อยเถอะ…ไม่ปล่อยจะคุยกันรู้เรื่องได้ยังไง…” นภศรพยายามทำใจเย็น
“ถ้าปล่อยแล้วจะหนีรึเปล่า”
“จะหนีไปไหนล่ะ ไม่มีที่ให้หนีอีกแล้วนี่…” ขนาดหนีมาอยู่กับป๊า ไอ้ภูยังกล้าตามมา ถ้าลองเป็นแบบนี้ ต่อให้หนีไปที่ไหน มันก็ตามเขาได้ทั้งนั้น
ภูผายอมถอยห่างเล็กน้อย เขาจูงมืออีกฝ่ายเดินไปที่เตียง ก่อนจะทรุดตัวลงนั่งแล้วดึงนภศรให้นั่งลงทับตักเขา
“เฮ้ย!”
“นั่งกันแบบนี้แหละ จะได้หนีไปไหนไม่ได้…” ร่างสูงว่าอย่างนั้นแล้วยิ้มกริ่ม เมื่อเห็นนภศรหมดทางช่วยเหลือตัวเอง
“ไม่ใช่เด็กๆกันแล้วนะเว้ยภู”
“ก็ไม่เด็กไง ถ้าเด็กจะทำแบบนั้นได้เหรอ” คนฟังหน้าขึ้นสีในวินาทีนั้น นภศรกะพริบตาเพื่อเรียกสติตัวเอง
“เรื่องนั้นให้มันแล้วกันไป ลืมมันเถอะไปเถอะ”
“ลืม?...ให้ลืมเรื่องที่เรามีอะไรกันงั้นเหรอ?! ทำไมกูต้องลืมด้วย?” ภูผาย้อนถามอย่างไม่พอใจนัก แต่นภศรยังคุมอารมณ์ตัวเองเอาไว้ ไม่ให้เผยความรู้สึกที่เก็บกักเอาไว้นานออกมา
“มึงจะได้แต่งงาน…”
“กูไม่แต่งแล้ว!”
“ภู ยังไงซะเราก็เป็นเพื่อนกัน เราเป็นเพื่อนกันมาตั้งนานแล้ว…”
“แล้วไง! เป็นเพื่อนกันแล้วตอนนี้เป็นผัวเมียกันมันผิดตรงไหน! กูยอมรับเรื่องที่กูเป็นผัวมึงได้นะน้อง แต่มึงต่างหากที่ไม่ยอมรับว่ากูเป็นผัวมึง มึงอยากได้อะไรมึงบอกมาสิ มึงอยากให้กูแก้ไขตรงไหน กูยอมทำหมดแหละเพื่อให้มึงยอมรับเรื่องที่เกิดขึ้น และยอมรับว่าเราสองคนเปลี่ยนไปแล้ว! เราไม่ใช่เพื่อนกัน!...”
“แต่เราก็ไม่ใช่คนรักกันอยู่ดี!” นภศรร้องขัดอย่างเจ็บปวด
…ผัวเมียอย่างนั้นหรือ เขาไม่ยอมรับภูผาอย่างนั้นหรือ…จะให้ยอมรับได้อย่างไรกัน ในเมื่อตัวภูผาเองต่างหากที่ไม่รู้ความรู้สึกของเขา สิ่งที่ภูผาพูดมามันไม่ต่างจากการรับผิดชอบในการกระทำที่ทำลงไป…รับผิดชอบเพราะหน้าที่ รับผิดชอบเพราะเคยเป็นเพื่อนกันมาก่อน รับผิดชอบเพราะหักหาญน้ำใจกันไม่ลง…มันก็แค่การรับผิดชอบเท่านั้น…
ภูผาเงียบ
“ภู…เราไม่ได้รักกัน เราไม่ใช่คนรักกัน เพราะฉะนั้นกูถึงยอมรับไม่ได้ว่าเรื่องนั้นเกิดขึ้น ปล่อยให้มันเป็นฝัน เป็น…เป็นอะไรก็ได้ที่วันนึงจะลืม…ปล่อยมันไปเถอะ…”
นภศรพูดด้วยหัวใจที่แหลกเหลวจนแทบไม่เหลือเศษซาก…ทั้งๆที่รัก แต่ต้องพูดเหมือนไม่ได้รัก…ทั้งๆที่อยากจำ แต่ต้องบอกให้ลืม…ต้องพูดทุกอย่างตรงข้ามกับหัวใจ แต่…ก็ไม่มีหัวใจเหลือแล้ว จะแยแสไปทำไม…
“ไม่ปล่อย! แล้วมันก็ไม่ใช่ฝัน! ความฝันบ้าบออะไรกูเสร็จไปตั้งหลายครั้ง! ฝันเปียกเหรอ?!!”
“ภู มึงอย่ามาเกรียนตอนนี้ได้มั้ย”
“กูไม่ได้เกรียน แต่มึงต่างหากที่พูดไม่รู้เรื่อง พูดบ้าพูดบออะไรบอกว่าให้คิดว่าเป็นฝัน! มึงอยากฝันมึงฝันไปคนเดียว กูไม่ฝันกับมึงหรอก! อยากหลอกตัวเองแบบนั้นก็ตามใจมึง แต่กูจะไม่หลอกตัวกูเอง และกูจะไม่หลอกใคร กูจะบอกเรื่องนี้ให้ป๊ามึง เฮียมึงรู้ด้วย!”
“อย่านะไอ้ภู!”
“ถ้าไม่ให้กูบอกมึงก็กลับไปกรุงเทพกับกู! ไปอยู่กับกู!”
“แล้วแฟนมึงล่ะ ไหนจะเรื่องที่มึงจะแต่งงานอีก…” ภูผาขยี้หัวตัวเองอย่างหงุดหงิด
“โว้ย!! กูได้มึงเป็นเมียแล้วกูจะมีแฟนได้ที่ไหนล่ะ! ถ้ากูจะแต่งงานก็ต้องแต่งกับมึงนั่นแหละ!!”
“พูดเป็นเด็กเล่นขายของ…” แม้ใจจะเต็มตื้นกับคำพูดของร่างสูง แต่นภศรไม่กล้าให้ความหวังกับตัวเอง
-
“วะ!! กูพูดก็หาว่ากูเล่นขายของ!! เปิดใจหน่อยได้มั้ยไอ้น้อง!! กูบอกว่ากูไม่มีแฟน และกูก็จะไม่แต่งงาน!”
“แต่ตอนนั้นมึงบอกเองว่ามึงจะมีแฟนและมึงจะแต่งงาน” ภูผานึกหงุดหงิดไอ้คนบนตักเขาจริงๆ ทีเวลาแบบนี้แม่งจำได้จำดี จำกระทั่งคำพูดเขา ทีเรื่องที่ได้เสียกันเป็นผัวเป็นเมียเสือกบอกให้ลืม! ไอ้น้องเอ๊ย!!
“ภู…ถ้ามึงจะทำเพื่อรับผิดชอบ มึงอย่าทำเลย เห็นใจกูเถอะ กูเป็นผู้ชาย จะให้มึงที่เป็นผู้ชายเหมือนกันมา…อ๊ะ!...” นภศรพูดไม่ทันจบ ภูผาก็หยุดริมฝีปากที่กำลังขยับด้วยการประกบปากเข้าจูบ
ร่างโปร่งตาเหลือกโตด้วยความตกใจ ริมฝีปากของภูผานั้นร้อนผ่าวราวเปลวไฟ มันขยับบดคลึงหนักหน่วงก่อนจะถอยห่าง ตาสบตาก่อนที่ภูผาจะลดสายตาลงมองริมฝีปากชื้นและแดงเรื่อน้อยๆเพราะแรงบดจูบ เขายกมือขึ้นสัมผัสมันแผ่วเบา แล้วยิ้มบาง
“เสียดายเวลานะ เรารู้จักกันมาตั้งนาน แต่ไม่เห็นเคยรู้ว่าจูบของน้องจะทำให้ภูรู้สึกดีขนาดนี้…” คนฟังใจสั่นรัวอย่างไม่คาดฝันกับคำพูดอ่อนโยนนั้น ภูผาเหลือบตาขึ้นสบดวงตาตกใจของคนบนตักเขา ก่อนจะส่งยิ้มให้
“น้อง…ถ้าจะรับผิดชอบ ภูไม่ตามมาถึงนี่หรอก…ไอ้เสือเคยพูดว่ามันไม่เคยจูบคุณแยมเพราะมันอัดอั้น แต่มันจูบเพราะรักคุณแยม…ภูเองก็รู้ว่าภูไม่ได้จูบน้องเพราะภูอัดอั้น ภู…จูบน้องเพราะอยากจูบ ที่เรามีอะไรกัน ไม่ใช่เพราะภูอัดอั้น ตอนแรกภูโกรธที่น้องแคร์ไอ้เสือมากกว่า แต่ว่า…หลังจากนั้น…หลังจากนั้น…ภูทำเพราะใจภูอยากให้ทำ…” เหมือนหัวใจอันแหลกเหลวของนภศรจะถูกหลอมเหลวแล้วล่อหลอมให้กลายเป็นหัวใจดวงใหม่
“กลับไปด้วยกันนะน้อง…กลับไปอยู่ด้วยกันนะ…” ภูผาวางหน้าผากลงกับลาดไหล่ของคนบนตักราวกับจะอ้อนวอนขอความเห็นใจ
…นภศรรู้…รู้ทั้งรู้ว่าอนาคตไม่แน่นอน ภูผาอาจตาสว่างขึ้นมาวันใดวันหนึ่ง และวันนั้นเขาก็ต้องระหกระเหินออกมาอีก…แต่หัวใจ…ถ้าหัวใจมันแข็งแกร่งให้ได้กว่านี้สักนิด เขาก็คงไม่…
“นะน้อง…กลับไปอยู่กับภูนะ…”
…ยกให้ภูผาหมดแล้ว ทั้งตัวทั้งหัวใจ สิบปีผ่านมาความรู้สึกที่มีเพิ่มพูนจนไม่เหลือที่ว่าง วันนี้ที่ถูกขอร้อง นภศรจึงได้แต่นิ่งเงียบ ไม่ใช่เพราะลังเลแต่เพราะจำนนกับความรู้สึกของตน
“กลับไปอยู่ด้วยกันแบบไหนล่ะ? แบบเพื่อน หรือว่า…”
“แบบคนรักกัน…ได้มั้ยน้อง กลับไปอยู่ด้วยกันแบบนั้น เราอยู่กันแบบเพื่อนไม่ได้แล้ว เราอยู่กันแบบคนรักนะ ให้ภูได้พิสูจน์ตัวเอง น้องไม่ต้องรักภูก็ได้ แต่ขอให้ภูได้อยู่ใกล้ๆ ให้เราได้อยู่ด้วยกัน อย่าหนีภูไปไหนอีก…”
“ไม่หนีแล้ว ไม่หนีไปไหนอีก” ภูผากอดรัดร่างคนพูดแน่นขึ้น เขายินดี เขาเต็มตื้น ยิ่งกอดรัดแน่นก็ยิ่งรับรู้ถึงการมีอยู่ เขาฝังหน้าลงกับอกแบนเรียบ แล้วหลับตารับรู้ถึงความสุขที่ไหลบ่าเข้ามาในใจเขา
…ความรู้สึกแบบนี้รึเปล่าที่ทำให้ไอ้เสือไม่อยากจากคุณแยมไปไหนนานๆ…อยากอยู่ใกล้ๆ อยากอยู่ข้างๆ อยากอยู่กันแบบนี้เรื่อยไป…
แขนสองข้างของนภศรขยับอ้อมไปโอบกอดร่างของภูผา พวกเขากอดกันแนบแน่น ภูผาเงยหน้าขึ้นสบตา ยืดหน้าขึ้นไปจูบคนบนตักอย่างอ่อนหวานและอ่อนโยน ร่างโปร่งได้แต่หลับตาลงรับสัมผัสที่ทำให้หัวใจหวั่นไหวด้วยความเต็มใจ
พวกเขาจูบกันซ้ำๆ จูบกันเนิ่นนาน จูบ…จนหัวใจแทบหลอมละลายเป็นเนื้อเดียวกัน…
……………………..
นภศรเดินลงมาจากชั้นสองด้วยใบหน้าเคร่งเครียดเล็กน้อย ข้างหลังคือภูผาที่ยิ้มแก้มแทบปริ มีความสุขจนออกนอกหน้า ในขณะที่ตัวคนเดินนำกำลังคิดว่าจะอธิบายบอกป๊าและเฮียอย่างไรดี
…อยู่ดีๆก็มา แล้วอยู่ดีๆก็จะกลับไปพร้อมไอ้ภู…ป๊าและเฮียต้องสงสัยแน่ๆ…
“มึงอย่าเพิ่งยิ้มระรื่นได้มั้ย ภู…กูยิ่งเครียดๆอยู่…” ร่างโปร่งหันมาว้ากภูผาเบาๆ
“เครียดทำไม ถ้าป๊ากับเฮียหนึ่งว่าอะไรเดี๋ยวกูรับแทนเอง…”
อยากพูดจาจ๊ะจ๋าอยู่หรอก แต่หน้าตาเคร่งเครียดของนภศรตอนนี้ แถมด้วยการที่เจ้าตัวขึ้นประโยคด้วยคำว่า ‘กู’ ก็ทำเอาภูผาต้องคล้อยตามบรรยากาศแบบ ‘เพื่อน เพื่อน’ ไปก่อน รู้ไว้ในใจก็พอว่าตอนนี้คบกันฉันคนรักไปแล้ว…
“พูดเป็นเล่น…อ๊ะ เฮีย…” นภศรหันมาดุ แล้วพอหันกลับไปเขาก็ต้องชะงักกึกเมื่อพบว่านทีออกมายืนที่หน้าซุ้มโค้งของประตูห้องนั่งเล่น
“จะกลับกรุงเทพหรือ?” หน้าตานทีไม่มีวี่แววของพี่ชายที่แสนใจดีเมื่อครู่เลยแม้แต่น้อย ซ้ำดวงตาคมกริบยังจับจ้องไปยังภูผาอีกต่างหาก นภศรกลืนน้ำลายลงคออย่างยากลำบาก ก่อนจะพูด
“ครับ เฮีย”
“งั้นเข้ามาคุยกับเฮียก่อนสิ…เฮียอยากรู้เรื่องที่โรงแรม…”
คนเป็นน้องถึงกับตาโต ทว่ายังไม่ทันทีเขาจะก้าวขาเดิน ภูผาก็เดินแซงหน้าเขาไปหานทีเสียแล้ว
“ถ้าอยากรู้เรื่องนั้น ต้องให้ผมเป็นคนพูดครับ เฮียหนึ่ง…เพราะเรื่องที่โรงแรม ผมเป็นคนทำเองทั้งหมด”
“เฮีย!...อย่านะเฮีย เรื่องนั้นไม่เกี่ยวกับไอ้ภู…” นภศรรีบวิ่งไปคว้าแขนพี่ชายเอาไว้ ทว่านทีกลับหันมามองด้วยสายตาเย็นเยียบ
“เฮียเพิ่งบอกน้องไปนะ ว่าน้องคือจุดศูนย์กลางของเฮียและป๊า น้องคือดวงใจของเฮียและป๊า …ถ้าจะมีใครมารับช่วงต่อเอาดวงใจดวงนี้ของเฮียและป๊าไปดูแล เฮียก็ต้องมั่นใจว่า ‘ไอ้คนๆนั้น’ จะไม่ทำให้ดวงใจของเฮียและป๊าเจ็บ…เพราะฉะนั้น เรื่องนี้ขอเฮียกับป๊าคุยกับ ‘ไอ้ภู’ ตามลำพัง”
ร่างโปร่งพูดไม่ออก ภูผาเองก็หันมาพยักหน้าให้เขาวางใจ ก่อนจะเดินตามนทีเข้าไปในห้องนั่งเล่น แล้วประตูก็ปิดลงโดยทิ้งนภศรเอาไว้นอกห้องเพียงลำพัง
………………………………
‘กูจะทำยังไงดีเสือ! ป๊ากับเฮียต้องรู้เรื่องแล้วแน่ๆที่กูไปอยู่โรงแรม…’
สหรัฐแอบปาดเหงื่อบนหน้าผากตัวเองเล็กน้อย ไม่อยากจะบอกเพื่อนรักเลยว่าที่ป๊าและเฮียของมันรู้เรื่องก็เพราะเขานี่แหละยอมคายความลับ
…ไม่คายได้ไง พอเขาทำอมพะนำบอกไม่รู้ ไม่รู้ เฮียหนึ่งใช้วิธีถาม…
‘ได้ข่าวว่ามีคนรักแล้ว ชื่อญาณธรใช่มั้ย ทำงานอยู่ที่ไหนนะ?...บริษัทค้าปลีกรึเปล่า? รู้สึกว่าเฮียจะรู้จักกับเจ้าของพอดี…’
เล่นเอางานของแยมมาพูดถึงแบบนี้ ไอ้เขาก็กลัวเฮียจะไปบีบเอาตรงนั้น เกิดแยมตกงานแบบไม่รู้อิโหน่อิเหน่จะกลายเป็นว่าแยมคิดมากอีก! วู้!! เรื่องนี้ไม่เกี่ยวกับเขาแท้ๆ แล้วมันมาซวยได้ไงวะเนี่ย!...
“ใจเย็นๆนะมึง กูว่าแทนที่มึงจะเครียดเรื่องนั้น มึงเครียดว่าไอ้ภูจะพูดอะไรก่อนดีมั้ย…ไอ้บ้านั่นยิ่งปากไม่มีหูรูดอยู่…”
‘พูด?...อ๊ะ…ส…เสือ…นี่…นี่มึงรู้เหรอ?’ น้ำเสียงของนภศรที่ตอบกลับมานั้นเต็มไปด้วยแววตกใจ สหรัฐถอนหายใจเบาๆ
“ก็…ไอ้ภูมันมาโวยวายกับกูว่ามัน…เอ่อ…ได้มึงแล้ว แล้วมึงดันหนีมัน…”
‘ไอ้หอกภู!’
“เอาล่ะๆ กูว่าตอนนี้มึงภาวนาให้ความเกรียนของไอ้ภูเอาชนะใจทั้งป๊าและเฮียมึงให้ได้เถอะน้อง” สหรัฐได้แต่แนะนำเพื่อนไปแบบนั้น นภศรถึงได้ยอมวางสาย แล้วร่างสูงก็เลยถอนหายใจอีกเฮือก
…เขาเองก็ควรภาวนาให้เรื่องทั้งหมดจบลงด้วยดี อย่างน้อยสิบปีของไอ้น้องจะได้ไม่สูญเปล่า ไอ้ภูจะได้มีหลักแหล่งของหัวใจเหมือนที่เขาเองก็มีแยมเป็นหลักยึด…และเหนือสิ่งอื่นใดทั้งหมด จะได้ไม่มีใครมาถามเขาด้วยน้ำเสียงสดใสแต่แฝงขู่ไว้ในทีทำนองว่าจะทำให้สุดที่รักของเขาตกงาน!!!...ไม่แฟร์นะโว้ย!! เนื้อไม่ได้กิน หนังไม่ได้รองนั่ง แล้วใครเอากระดูกมาแขวนคอกูล่ะเนี่ย!!!!...
…………………………..
ภูผาบอกตามตรงว่าตัวเองก็ไม่ใช่พวกกล้าตายอะไรนักหรอก ถึงจะเกรียนเอาโล่ตั้งแต่สมัยเรียน แต่ตอนนี้อายุอานามก็ไม่น้อยแล้ว อีกไม่เกิน 3 ปีก็จะ 30 อยู่รอมร่อ ซ้ำเพิ่งจะได้มี ‘เมีย’ เป็นตัวเป็นตน จะมาตายเอาวันนี้ก็ออกจะไม่คุ้มกับที่เกิดมา
“รู้ใช่มั้ยว่าบ้านนี้รักน้องมากแค่ไหน”
น้ำเสียงของนทีแทบจะกรีดเข้าไปในใจแล้วตัดเส้นเลือดใหญ่ของภูผา เอาให้แดดิ้นตายตรงนี้ คนถูกถามเหลือบตามอง อยากยกมือปาดเหงื่อที่ผุดเต็มหน้าแต่ก็เกรงว่าจะไม่เหมาะกับตำแหน่ง ‘ว่าที่ลูกเขยเจ้าพ่อ’ ก็เลยต้องรอให้เหงื่อมันแห้งเอง
“ทราบครับ…” นทีกระตุกยิ้ม ก่อนจะเดินอ้อมโซฟาที่ภูผานั่ง เล่นเอาเสียวสันหลังวูบ ไอ้จะหันตามก็ไม่ได้ เพราะตรงหน้าภูผาคือเสี่ยสมภพที่นั่งนิ่ง ใช้สายตา ‘ขึงผืด’ เขาให้อยู่กับที่
“ทราบ…แกใช้คำว่าทราบ…ทั้งๆที่ทราบแต่ก็ทำแบบนั้นกับน้อง…” ร้อยวันพันปี นทีไม่เคยใช้สรรพนามว่า ‘แก’ เรียกเพื่อนของน้องชายคนไหน แต่ยกเว้นรายนี้เอาไว้คน
“ผมทำเพราะไม่อยากให้น้องจากผมไป…”
“อ้อ เห็นแก่ตัว…”
“ครับ ผมเห็นแก่ตัวจริงๆ” ด้วยระดับความเกรียนที่มีมานาน ภูผาหน้าด้านพอจะยอมรับอย่างหน้าชื่นตาบานว่าเขาเห็นแก่ตัวกับเรื่องนี้ นทีค้ำสองแขนลงกับพนักพิงของโซฟาตัวที่ภูผานั่งอยู่
“แล้วแกรู้มั้ย…ว่าคนที่เห็นแก่ตัวกับน้อง สุดท้ายแล้วมันเป็นยังไง คนที่ทำให้น้องเจ็บ คนที่ทำให้น้องเสียใจ แกรู้รึเปล่าว่าพวกฉันไม่เคยปล่อยให้มันหายใจนานเกิน 24 ชั่วโมง”
“ถ้าอย่างนั้นผมคงต้องมีสักร้อยชีวิตล่ะครับ เพราะตอนนี้ผมกับน้องเป็นคนรักกันแล้ว ความรักก็เหมือนเหรียญ มีสองด้านในตัวมันเอง วันนี้ความรักทำให้มีความสุข วันต่อไปความรักทำให้มีความทุกข์…ถ้าเฮียจะทำอะไรผมทุกครั้งที่ผมทำให้น้องเสียใจ ผมคิดว่าเฮียคงต้องทำแทบทุกวันเลยล่ะครับ…”
“นี่แก…แกคิดว่าพวกฉันจะปล่อยให้น้องได้รักกับแกอย่างนั้นเหรอ?!!” ภูผาหันมองคนถาม ก่อนจะยิ้มบาง
“ไม่คิดหรอกครับ ผมคิดแค่ว่าน้องเป็นดวงใจของทั้งเฮียและป๊า เพราะฉะนั้น เฮียและป๊าคงไม่ขัดใจน้อง” นทีปวดหัวตุ้บ เมื่อเจอไอ้คนตรงหน้าย้อนเอาแบบนี้ เสี่ยสมภพขยับตัวเล็กน้อยเป็นสัญญาณว่าตัวเองจะพูด
“เอาล่ะ…แกพูดถูก ภูผา…น้องเป็นดวงใจของพวกฉัน ไม่มีใครขัดใจเขา ไม่มีใครทำให้เขาเสียใจ ไม่มีใครทำให้เขาเจ็บ…แต่แกก็อย่าลืม…น้องเองก็รักพวกฉันเหมือนกัน และแน่นอน…ถ้าฉันว่าไม่…เขาก็ว่าไม่…” ภูผานิ่งอึ้งเมื่อเสี่ยสมภพพูดแบบนั้น
“…พวกฉันจะไม่บังคับน้องเรื่องนี้ แต่ฉันจะ ‘แค่’ บอกน้องว่า…พวกฉันไม่อยากให้น้องอยู่กับแก…แกคิดว่ายังไงล่ะภูผา น้องจะทำยังไง ดื้อแพ่งหนีไปแก? หรือว่าจะไล่แกกลับไปคนเดียว…” ไม่ต้องถามภูผาก็มีคำตอบในใจ นภศรถูกเลี้ยงมาในครอบครัวที่ทุ่มเททั้งหัวใจและแรงกาย เพราะฉะนั้น นภศรจึงตอบแทนครอบครัวด้วยสิ่งเดียวกัน และนั่นหมายถึงมันจะไม่ขัดใจป๊าและเฮีย
ภูผาทรุดตัวลงนั่งคุกเข่ากับพื้น แล้วยกมือไหว้แทบท่วมหัว
“ป๊าครับ อย่าทำแบบนั้นเลย ผมรู้ว่าน้องไม่มีทางไปกับผม ถ้าป๊าทำแบบนั้น สู้ให้ผมอยู่ที่นี่เถอะ…”
“นี่แกยังกล้าขอ?!!!” นทีร้องลั่น ไม่คิดว่าภูผาจะหน้าด้านแบบนี้ พูดปากเปียกปากแฉะว่าจะไม่ยอมให้นภศรไปกับมัน มันก็ขออยู่ที่นี่ซะเลย! มันคิดว่าที่นี่เป็นอะไร โรงแรมห้าดาวเดินเข้ามาเช็คอินเมื่อไหร่ก็ได้งั้นเหรอ?!!
ภูผาหันมามองคนร้อง แล้วยกมือไหว้อีกครั้ง
“นะครับเฮีย ผมอยู่ที่นี่ในฐานะคนสวนก็ได้ ผมยอม…แต่อย่าพูดแบบนั้นให้น้องต้องเลือก น้องรักป๊ากับเฮียมาก แต่ผมเองก็รักน้องมากเหมือนกัน”
“รักมาก?...ทำไมถึงแน่ใจล่ะ ตลอดสิบปีที่ผ่านมา ไม่เห็นเคยรักมากนี่” เสี่ยสมภพถาม ภูผาก้มหน้าอย่างจำนนและสำนึกผิด
“ผมมันโง่ครับป๊า ผมไม่เคยรู้ตัวว่าตัวเองมีของดีที่สุดอยู่ในมือ จนกระทั่งวันนี้ที่น้องจะไป ผมถึงได้รู้…น้องคือชีวิตผมทั้งชีวิต น้องคือหัวใจผมทั้งดวง ถ้าไม่มีน้อง ผมก็…ผมก็จะไม่เป็นผมอย่างทุกวันนี้…ผมขอล่ะครับป๊า อย่าพูดแบบนั้นกับน้องเลยนะครับ”
“แกพูดอะไรได้น้ำเน่าดีนะ ภูผา…ฉันเห็นแกมาตั้งนาน นึกว่าแกจะเป็นพวกหยาบๆซะอีก…หนึ่ง ไปตามน้องมา ป๊าจะพูดต่อหน้าน้อง…” ภูผาใจเต้นตุ้มๆต่อมๆเพราะไม่รู้ว่าเสี่ยสมภพจะพูดอะไร จะไล่เขาให้กลับไป หรือว่าจะบอกให้นภศรเลือก
ไม่ถึงอึดใจ นทีก็เดินนำน้องชายเข้ามา นภศรเหลือบมองหาภูผาอย่างห่วงใย
“ไปนั่งกับพื้นทำไมน่ะ ภู”
“ไม่มีอะไรหรอกน้อง มานั่งกับป๊านี่…” เสี่ยสมภพตบลงบนพื้นที่ว่างข้างตัวเป็นสัญญาณ นภศรจึงเดินเข้าไปทรุดตัวนั่งข้างๆ
“น้อง ป๊าจะให้หนึ่งไปส่งที่กรุงเทพคืนนี้เลยนะ…ส่วนภูผา เขาบอกว่าจะมาเป็นคนสวนที่นี่ เพราะฉะนั้นคืนนี้น้องไปนอนกับเสือก่อนแล้วกัน”
“คนสวน?!!” นภศรร้องด้วยความตกใจ หันมองภูผาที่อ้าปากค้างตาโตเพราะถูกว่าที่พ่อตาย้อนศรอย่างเจ็บแสบ
…รับเขาเป็นคนสวนที่นี่ แต่ถีบไอ้น้องกลับกรุงเทพแล้วแบบนี้เขาจะเป็นคนสวนทำไมวะ?!...
“ใช่ ภูผาบอกว่าขอมาเป็นคนสวนที่นี่ จริงมั้ยภูผา…”
“มัน…มันก็จริงครับป๊า แต่แบบ…แบบ…ผมนึกว่าผมจะได้มาอยู่ที่นี่กับน้อง!!” นภศรนิ่งชะงักเพราะไม่คิดว่าอีกฝ่ายจะพูดจาตรงเผงแบบนี้ เขาถลึงตาใส่ภูผาเป็นเชิงให้เงียบ
“อ้าว…เหรอ…ถ้าอย่างนั้นคงไม่ได้หรอก เพราะน้องไม่ชอบอยู่ต่างจังหวัด แกก็รู้นี่ภูผา ว่าบ้านนี้ไม่เคยขัดใจน้อง และแกก็ไม่ควรขัดใจน้องด้วย” เสี่ยสมภพว่าอย่างนั้นทำเอาภูผาถึงกับตาละห้อย
“ส่วนเรื่องคอนโดที่จะหาใหม่ ป๊าจะให้ลูกน้องดูเอาไว้ให้แล้วให้น้องเลือกเอง เอาแบบอยู่คนเดียวก็สบายดีนะ ระบบรักษาความปลอดภัยเข้มๆหน่อย แล้วก็ซื้อห้องข้างๆให้พวกไอ้ตรีมันอยู่ ป๊าจะได้สบายใจ”
“อยู่คนเดียวไม่ได้นะป๊า!!” ภูผาตีซี้ตีสนิทเรียก ‘ป๊า’ ของนภศรได้เต็มปากเต็มคำ แถมคำพูดยังคล้ายๆจะออกคำสั่งอีกต่างหาก
“ทำไมจะอยู่ไม่ได้ น้องโตแล้ว ไม่ต้องให้ใครมาอยู่เป็นเพื่อนหรอก”
“อยู่ไม่ได้ก็คืออยู่ไม่ได้!! ผมไม่ยอมหรอก! น้องเป็นเมียผม แยกผัวแยกเมียแบบนี้มันบาปนะครับ!!” ภูผาไม่พูดอย่างเดียวแต่เจ้าตัวยังถลาไปกอดนภศรเอาไว้ ร่างโปร่งตาโตกว่าเดิมเป็นล้านเท่าเมื่อภูผาแจกแจงสถานะของเขาและมันอย่างออกนอกหน้า
“ผมไม่ยอม! ยังไงๆก็ไม่ยอม!”
“ปล่อยน้องซะไอ้ภูผา!!” นทีเค้นเสียงหนักด้วยเริ่มไม่พอใจ
“ไม่ครับเฮีย!...ผมมาที่นี่เพื่อมาตามน้องกลับไปอยู่ด้วยกัน แต่เฮียกับป๊าพยายามกันผมออกจากน้อง แบบนี้ผมยอมไม่ได้!!! ผมรักน้อง!!และผมก็จะอยู่กับน้องด้วย!!!” นภศรถึงกับชะงัก เมื่อคนที่ยังกอดเขาเอาไว้ดันเปิดปากพูดความรู้สึกออกมา
…ภูผาน่ะหรือรักเขา? ไม่จริงหรอก ไม่จริง…ภูผาจะรักเขาได้อย่างไรกัน ในเมื่อตลอดเวลาที่ผ่านมา มันไม่เคยมีทีท่าจะรักเขาแม้แต่นิด…
“น้อง…บอกเฮียกับป๊าสิ ว่าน้องก็จะอยู่กับภูเหมือนกัน” ภูผารีบผลักดันคนในอ้อมกอดเขาให้เปิดปากพูด แต่เจ้าตัวยังเอาแต่เงียบ
“น้อง…” ภูผาเรียกอีก นภศรถึงได้รู้สึกตัว เขาเหลือบตามองบิดาและพี่ชายด้วยความรู้สึกหลากหลาย ทั้งอยากขอโทษ ทั้งเสียใจ และ…ทั้งอยากดื้อดึงเอาแต่ใจตัวเอง
“ป๊าครับ…เฮีย…น้อง…ทำตามใจตัวเองได้มั้ย…” เสี่ยสมภพมองหน้าลูกชายคนเล็กนิ่งนาน ก่อนจะอ้าแขนออกช้าๆ นภศรก็ปลดแขนภูผาที่กอดรัดตนไว้ ก่อนจะโผเข้ากอดบิดา
“เชื่อคำพูดของภูผาขนาดนั้นเลยเหรอ น้อง” เสี่ยสมภพเอ่ยปากถามบุตรชายต่อหน้าภูผา เล่นเอาร่างสูงเหมือนน้ำท่วมปาก อยากจะเจียระไนว่าเขารูสึกเช่นไร แต่คิดอีกที เขาคงเพิ่งพูดเอาตอนนี้…เพิ่งบอกว่ารัก…ก็คนมันเพิ่งรู้ตัวนี่หว่า เพิ่งรู้ตัวตอนนี้แล้วจะให้บอกปีมะโว้ไหนล่ะ!!...
“ไม่เชื่อหรอก ป๊า”…อ้าว…ภูผาอยากจะอ้าวดังๆ แต่เกรงใจสามพ่อลูกนี่อยู่บ้าง เลย ‘อ้าว’ ในใจพอ
“…แต่ว่า…แต่ว่าน้อง…” นภศรได้แต่อ้ำอึ้งอยู่กับอกบิดา เพราะไม่รู้จะอธิบายเช่นไรดี เขาไม่เชื่อคำพูดภูผา เพราะภูผาไม่เคยทำอะไรให้เขารู้สึกว่าอีกฝ่ายรักเขามากกว่าเพื่อน…แต่เพราะตัวเขาเองที่รัก…เพราะเขารัก…เขาถึงอยากให้โอกาสได้พิสูจน์คำพูดนั้น…
“เอาเถอะ…ไม่เป็นไร ถ้าใจน้องอยากจะไปกับเขา ป๊าก็ไม่ว่าอะไร แต่ป๊าขออย่างเดียว เมื่อไหร่ที่ไม่ไหว ให้กลับมา…ที่นี่มีที่ให้น้องเสมอ…” เสี่ยสมภพก้มลงพูดกับบุตรชายอย่างรักใคร่ นภศรได้แต่ยิ้มรับ เขาคลายกอดบิดาก่อนจะหันไปทางพี่ชายที่ยังเอาแต่ยืนนิ่ง ใบหน้าแบบลูกคนจีนติดจะหงุดหงิดและไม่พอใจ แต่เมื่อเขาลุกขึ้นเดินเข้าไปสวมกอด นทีก็คลายคิ้วที่ขมวดปมลง
“เฮีย…น้องรักเฮียนะ เฮียรักน้องมั้ย”
“เฮียจะไม่รักน้องได้ยังไง เฮียเลี้ยงน้องมาตั้งแต่เกิด ชื่อน้อง เฮียก็เป็นคนตั้ง…”
“ถ้าอย่างนั้น น้องขอให้เฮียให้โอกาสภูแบบที่น้องให้ได้มั้ย…นะเฮีย” นทีได้แต่ถอนหายใจ ถูกน้องชายขอร้องเข้าหน่อยเขาก็ใจอ่อนไปหมด ได้แต่พยักหน้ารับอย่างจำยอม
“แต่ถ้ามีอะไร น้องสัญญาได้มั้ยว่าจะบอกเฮีย ถ้าใครทำน้องเจ็บ น้องต้องบอกเฮีย เฮียจะได้ไม่เอามันไว้” ท้ายประโยค นทีเหลือบตามาจ้องภูผา เล่นเอาชายหนุ่มเสียวสันหลังวูบ แต่ก็ยังใช้สายตาจ้องกลับไป เพราะถือว่าอย่างน้อยเขาก็เป็น ‘ลูกเขยเจ้าพ่อ’ จะมากลัวนั่นกลัวนี่ซี้ซั้วได้ยังไง
“ครับ” นภศรยิ้มรับ แล้วกอดรัดพี่ชายแน่นๆอีกครั้ง ก่อนที่เขาและภูผาจะออกจากคฤหาสน์หลังงามมา
………………………..
คอนโดห้องเดิมที่เคยอยู่มาตลอดสิบปี…นภศรกวาดสายตาไปรอบห้อง ทุกอณูอากาศมีกลิ่นอายของเขาและภูผารวมกันอยู่ทุกมุม ไม่ว่าจะบนโซฟา ที่โต๊ะทานข้าว ในห้องครัว ในห้องน้ำ หรือแม้แต่เตียงนอน…
แรงกอดรัดจากทางด้านหลังทำเอาร่างโปร่งสะดุ้ง หันมองด้วยความตกใจ ก่อนจะรีบหันกลับมาเพราะภูผายื่นหน้ามาวางบนไหล่เขาอย่างใกล้ชิด
“อย่าหนีไปจากที่นี่อีกนะน้อง ที่นี่ก็เป็นที่ของน้องเหมือนกัน…”
“ภู…ทำไมตอนนั้นถึงพูดว่ารักล่ะ”
“ก็…มัน…เพิ่งรู้ตัวมั้งว่าอยากพูดมาตลอด มาคิดดูแล้ว…ฉันอาจจะชอบ ‘นายนภศร อาชาอาจ’ มาตั้งนานแล้วก็ได้ จำได้มั้ย แต่ก่อนตอนไปเที่ยวด้วยกัน ฉันโวยวายใหญ่ไม่ยอมเรื่องที่นอน ไม่อยากให้ไอ้เสือนอนใกล้นาย เวลาสาวๆมาขอเบอร์นายจากฉัน ฉันก็ไม่เคยให้สักครั้ง…เอ…หรือว่าฉันจะรักนายตั้งแต่นายมาช่วยฉันตอกตะปูทำคัตเอาท์งานกีฬาเฟรชชี่หว่า…”
ภูผาพยายามนึกย้อนความทรงจำไปถึงช่วงที่เพิ่งเป็นเพื่อนกันใหม่ๆ ทุกเรื่องในรั้วมหาวิทยาลัยของนายภูผา มีนายนภศรร่วมด้วยเสมอ ไม่ว่าจะเป็นตอนเรียน ตอนสอบ ตอนทำกิจกรรม หรือแม้แต่ตอนเวลาว่าง
“สิบปี…ฉันมันโง่อย่างที่นายกับไอ้เสือเคยด่าเอาไว้จริงๆ ตั้งสิบปี…แต่ไม่รู้ตัว…จริงสิ ไอ้เสือพูดว่า ‘สิบปี’ อะไรสักอย่างเหมือนกัน มันบอกให้มาถามเอาจากนาย…” นภศรก้มหน้าลงเหมือนไม่อยากพูด และภูผาก็ไม่คาดคั้นให้ตอบ เขายิ้มกับตัวเอง พิงศีรษะกับศีรษะคนที่เขากำลังกอดอยู่
“ไม่เป็นไร ไว้พร้อมเมื่อไหร่ค่อยพูดก็ได้…แต่ว่า…ฉันมีเรื่องอยากจะถาม…จำตอนเราเรียนอยู่ปีสองมั้ย ที่ฉันแอบเข้าไปหลับในห้องชมรมฟุตบอล…” นภศรคิดตาม ก่อนจะหันมามองคนพูด
“นายหนีไปหลับบ่อยจะตาย…”
“ไม่สิ…เอาเฉพาะตอนปีสอง แล้วนายก็เข้าไปตามฉัน วันนั้นน่ะ…นายจูบฉันใช่มั้ย” ร่างโปร่งชะงักตาโตด้วยความตกใจ ก่อนจะละล่ำละลักถาม
“นาย…ตื่นเหรอ ตอนนั้น….”
“ไม่ได้ตื่น แต่สะลึมสะลือ ตอนนั้นฉันเข้าใจว่าฝัน แล้วก็คิดว่าตัวเองฝันมาตลอด แล้วก็ทำเป็นลืมมันไป…แต่ว่า…มานึกได้อีกครั้งตอนที่เราจูบกัน…” นภศรรีบหันหน้าหนีอีกครั้งด้วยใบหน้าแดงจัด ทำเอาภูผานึกอยากแกล้งอีกฝ่าย เขายังกอดแน่น ลอยหน้าลอยตาพูด
“ชักเข้าใจแล้วว่า ‘สิบปี’ ที่ไอ้เสือพูดน่ะหมายถึงอะไร…นายรักฉันมาสิบปีใช่มั้ยน้อง” ยิ่งถามก็เหมือนหน้าของนภศรจะยิ่งแดงมากกว่าเดิม ร่างโปร่งก้มหน้าก้มตาพยายามปลดมือของภูผาที่โอบรอบเอวตนอยู่
“ปล่อยได้แล้ว จะเอาเสื้อผ้าไปเก็บ”
“ไม่ปล่อย ยอมรับมาก่อนว่ารักฉันมาสิบปีแล้ว เร็วน้อง…ไม่งั้นได้ยืนกอดกันแบบนี้ทั้งคืนแน่…”
“ยอมรับว่าตัวเองบ้าน่ะสิที่ไป…เอ่อ…รักนาย…” คำว่ารักของนศรเบาหวิวสมกับที่อีกฝ่ายเป็นคนขี้อาย แต่เพียงเท่านั้นภูผาก็ยิ้มแก้มแทบปริแล้ว เขาขยับเข้าไปจูบที่แก้มของคนพูดแรงๆด้วยความหมั่นเขี้ยว ก่อนจะปลดอ้อมกอดออกแล้วพลิกตัวนภศรให้หันกลับมาประจัญหน้ากับเขา แล้วจึงอุ้มอีกฝ่ายขึ้นแบกบนไหล่
“เฮ้ย!! ภู! ทำอะไรเนี่ย!!”
“เข้าห้องหอน่ะสิ! รอมาตั้งสิบปี ต้องเก็บต้นเก็บดอกเอาให้คุ้มกับสิบปีเลยนะ” เขาพูดแล้วหัวเราะลั่นก่อนจะเดินตรงดิ่งเข้าห้องนอนในขณะที่นภศรได้แต่ทุบไหล่คนหัวเราะด้วยความเขินจัด
“ไอ้บ้า!” เสียงด่าของนภศรเบาลงทุกที เมื่อภูผาพาเขาเดินเข้าห้องนอน และทันทีที่ประตูปิดลง คำสบถด่าก็ถูกปิดกั้น ก่อนที่ภูผาจะปล่อยให้อีกฝ่ายได้แต่ครางเครือแผ่วเบาอย่างหวามไหวแทน
FIN
อิอิ เอามาลงก่อนไปเที่ยวแหละค่า ดอกต่อไปยังไม่สัญญานะ :sad4: เพราะว่ายังคิดไม่ออกเลยค่ะ
ซีรี่ส์นี้แต่งสดมากมาย ฮ่าฮ่า :z1:
เดี๋ยวกลับมาจากไปเที่ยว จะมาบอกพร้อมกับสเปดอกนี้…ทุกคนจะได้เห็นความดีความงามของภูบ้าง :z2: ฮ่าฮ่า (และแน่นอน มีภูต้องมีพี่เสือ ขโมยซีนตลอดเว… :laugh:)
ขอบคุณมากๆสำหรับการอ่าน การเม้นท์ และทุกการติดตามเลยนะคะ ขอบคุณพื้นที่บอร์ดด้วยค่ะ :pig4:
-
รักป๋ากะเฮียจังเลยอ่า
แต่ภูนี่รักน้องง่ายจริงๆๆๆๆ
ดีแล้วที่10ปีไม่ศูนย์เปล่า
-
ตำนานภาคดอกพิกุลถูกใจที่สุดเลยอ้ะ ชอบ..ชอบมากกกกกกกก
แอร๊ยยยยยยยยยย
:m11:
ไม่รู้ทำไมชอบอ่านอะไรที่มันดูอึมครึมเบาๆ
เรื่องนี้ อารมณ์มันโคตรตรงที่อยากจะอ่าน ทุกอย่าง ขอกรี๊ดอีกซักที แอร๊ยยยยยยยยยยยยย
ตอนเม้น สวนทางกับตอนคุณผู้แต่งลงตอนจบพอดี เลยกลับมาแก้คอมเม้นท์
ภูผาโคตรกล้าเลย ก๊ากกกกก
ชอบครอบครัวน้องด้วย เเบ็คอัพกันดีมากอะ
ขำตรงที่พี่ชายน้องคุยกับเสือแล้วก็พูดถึงแยมขึ้นมา..
เสือเอ๊ยยยย เป็นคนกลางที่รับรู้ทุกอย่างมันก็แบบนี้ใช่มั้ย? :laugh:
:กอด1: ขอโทษที่มาช้า ไม่ทันสังเกต - -"
-
ชอบเฮียมากมายเลยอ่ะ
-
:mc4: ขอบคุณคนเขียนมากๆ ค่า เที่ยวให้สนุกนะคะ
น้องน่ารักจัง ภูก็เกรียนได้ใจจริงๆ ได้เค้าแล้วก็พูดผัวคำเมียคำเชียวนะ :laugh:
รอ "ดอก" ต่อไปนะค้า o13
-
ในที่สุดก็ตามน้องกลับมาจนได้นะ
แต่กว่าจะตามกลับได้ เกือบจะได้เป็นคนสวนบ้านน้องแทนแล้วมั้ยล่ะ หุหุ
-
^^ ในที่สุดน้องของเราก็สมหวังซะที
แอบกรี๊ดป๊ากับเฮียหนึ่ง ความจริงภูน่าจะเจอเฮียชกไปซักทีสองทีเนอะ โทษฐานทำให้น้องเสียใจ อิอิ
ปล. เที่ยวให้สนุกนะคะ
-
10 ปี ทบต้นทบดอกก็ยังไม่สายสินะ
-
ชอบดอกนี้จัง อิอิ รอสเปดอกพิกุลนะคะ
-
ฮิ้ววววววววว
จบแล้วๆ น่ารักมากมาย
เพิ้งได้อ่านเรื่องสันชุดนี้ สนุกดีค่ะ
รอเรื่องต่อไปนะคะ
:L2: :pig4: :L2:
-
็Happy Ending แล้ว อิๆ :-[
-
+1 ไปเลยจ้า
น่าจะให้ภูอยู่เป็นคนสวนซักสองสามวันนะ
อยู่เป็นคนสวนให้ป๊ากะเฮียแกล้งเล่น
โทษฐานที่บังอาจทำน้องเสียใจ
พี่เสือนี่ขนาดไม่ได้เลย มาแจมทุกตอน
รอสเปจ้า
เที่ยวให้หนุกนะจ๊ะ
:bye2:
-
555+ ภูบ้าดีเดือดได้ตลอด
ดีแล้ว ดีแล้ว o13
-
คู่ของภูกับน้องน่ารักไม้แพ้คู่ของแยมกับพี่เสือ :-[
คุณน้องDezairเขียนนิยายได้สนุกมากๆ o13
-
รออ่านสเป หวานๆ :impress2: อยากรู้ว่าภูมันดียังงัย
-
น่ารัก ชอบคู่นี้จัง น้องน่ารักดี ภูผาก็เซ่อดี แต่ตอนใจตรงกันแล้วก็หวานมาก
-
อ๊ายยยยยยยยยยยยย ชอบคู่นี้อ่า
รอดอกต่อไปด้วยความหวัง
:L2:
-
พี่ภูสุดยอดอ่ะ
เกรียนของแท้ ต้นตำรับดั้งเดิมเลย
บรรยากาศตอน บทคุณพ่อ กับคุณพี่ อึมครึมให้บรรยากาศเจ้าพ่อจริงๆ
พี่ภูเกือบได้เป็นคนสวนจริงๆแล้ว (ฮา)
:mc4:
-
เเล้วคืนนี้จะได้นอนป่ะ ท่าทางดอกจะเยอะ ห้าๆๆๆๆๆ
-
นายภู พูดจาล่อลูกปืนดีนะ บุญเท่าไหร่แล้วที่ไม่โดนเป่าหัวเอา
มีอย่างที่ไหนไปตะโกนใส่หน้าพ่อกับพี่ชายเค้าว่าลูกชายบ้านนี้เป็นเมียตัวเองแล้ว กล้ามาก นับถือๆ
ยินดีกับน้องด้วย สมหวังเสียที
รอดอกต่อๆไปนะคุณบัว ขอบคุณคับ
-
เกรียนจริงจังอ่ะพี่ภู แต่ก็จริงใจเนอะ
กล้าพูด กล้า(ด้าน)ขอ อิอิ
จริงๆ แล้วพี่รู้สึกตัวช้ามว๊ากกกกจริงๆ นะ
สิบปี พี่ภู๊วววว
-
(http://i273.photobucket.com/albums/jj225/tangtang_jar/yenta4-emoticon-0010.gif)ในที่สุดไอ้ภูมันก็รู้ตัวซะที เกือบจะเสียน้องไปแล้วไหมหล่ะ
-
เย้วววววว
พี่ภูทำตัวดีๆนะ แตกแถวเมื่อไหร่ มีแต่ตายนะคะพี่
ฮ่าาาาาา
-
ว่าที่ลูกเขยเจ้าพ่อ เค้าเกรียนจริงอะไรจริง
หนุกจริง ๆ
-
ดอกต่อไปก็เฮียหนึ่งไง ขอรุ่นใหญ่ๆ ประมาณ ดอกกระดังงารนไฟ เอิ๊ก เอิ๊ก
-
คริ คริ ชอบดอกนี้มากที่สุด หวานจริงๆ o13
-
:-[ :-[ :-[
อ่านไปก็นั่งอมยิ้มไปกับความเกรียนของคุณภู
ชักเข้าใจความรู้สึกของน้องแล้วซิ ว่าไปหลงรักเพื่อนคนนี้เข้าได้ยังไง
เกรียนไปเกรียนมา ก็น่ารักดีเหมือนกัน
ว่าแต่ว่า เฮียหนึ่งขา เท่ห์ได้ใจมาก ออกมาแค่ตอนเดียวแต่เรียกเสียงกรี๊ดได้เยอะอยู่
อยากเป็นสะใภ้เจ้าพ่อ ตำแหน่งนี้ยังว่างอยู่หรือเปล่า 555
-
แอร๊ยยย สำหรับเค้าเฮียหนึ่งกับป๊าขโมยซีนอ่ะ
หวงลูก หวงน้องได้น่ารักมากๆเลย :o8:
และความเกรียนก็มีปรธโยชน์ตอนนี้นี่เองเนอะภู :laugh:
รออ่านดอกต่อไปค่า เที่ยวให้สนุกนะคะ :กอด1:
-
ในที่สุดดดด ดอกพิกุลก็ร่วงแล้ว :mc4:
-
ชอบป๊ากับเฮียอ้ะ
-
แหมๆ. อันนี้มัน
อันของสูงแม้นปองต้องจิต หากไม่คิดปีนป่ายจะได้ฤา
แต่ดอกฟ้าก็โน้มมาให้ถึงมือ ไม่รีบถือรีบคว้าตะลุมพุก
แล้วดอกฟ้าก็อาศัยแรงโน้มกิ่งดีดตัวเองลอยลิ่วหาไป :laugh:สมน้ำหน้า
-
ร๊ากกกกก ป๊ากะเฮีนทีที่สุดเลย ยอมให้โอกาสภูมิ :L1:
สมหวังไปอีกคู่เกือบเอาชีวิตไม่รอด5555
ปล.ขอพิเศษคู่พี่เสือด้วยนะคะรอค่ะรอ
ปล.2ขอคู่พี่นทีด้วยได้มั้ย :o8:
-
จัดไป
ดอกนี้แอบเศร้านะ
พี่เสือมาแจมตลอดเว
เข็นสเปพี่เสือน้องแยมมาอีกก็ดีนะ
-
สมชื่อเรื่องจริงๆ "ดอกพิกุล (จะร่วง)"
ถึงจะเศร้าไปหน่อย แต่ก็สนุกดี ชอบมากเลยดอกนี้ :L2:
+1 ค่ะ รอดอกไม้ดอกต่อไป
ปล. แอบอยากได้ตอนพิเศษดอกจิกอ่ะ อยากลุ้นๆ :impress3:
-
พอรู้ว่ารักแล้ว ภูกลายเป็นพระเอ๊ก พระเอก
-
น้องน่ารักเนอะ :o8:
-
น้องน่ารัก แต่พี่เสือช่างน่าสงสารนะ
๕๕๕๕๕๕๕๕๕๕๕๕
-
ดีใจในที่สุดก็มาต่อแล้ว เย้
ให้กลำงใจค่ะ
สู้ๆนะคะ
อ้อ เที่ยวให้สนุกด้วย^^
รอตอนพิเศษจ้า
-
รีบกลับจากเที่ยวไวๆๆน่ะ
อยากเห็นฉากหวานๆๆของภูที่แสดงออกไวไวจาง
และที่สำคัญ ฉากขโมยซีนของเสือกับแหยมต้องมีเยอะๆๆด้วย อิอิ
-
อยากอ่านแบบนายเอกตอนเเรกขี้เหร่เเล้วพระเอกเรารังเกียจไรงี้
พอมาตอนหลังนายเอกสวยอ่ะ เเล้วพระเอกตามง้อ
หรือว่าเอาแบบ ดอกฟ้ากับหมาวัดก็ได้นะคะ
5555
สู้ๆค่ะคุณคนเขียน
-
ยุทธนี้จะคู่กับใคร :m28:
-
กรี๊สสสสสส มาบอกว่าชอบเฮียนทีอ่ะ ^_^
-
:laugh: ภูเกรียนจริงๆด้วยค่ะ แต่ถ้าไม่เกรียนก็ไม่ได้น้องอ่ะดิเน๊าะ ><
-
ป๊ากะเฮียน่าจะทดสอบว่าที่ลูกเขยซักยก...ได้มาง่ายเดี๋ยวภูมันจะลืมมมม :laugh:
-
จะมายังน่าาา
-
ขอเฮียนทีด้วยซักคู่ได้ไหมครับ
เอาซักดอก น๊า นะครับ ฮ่าๆๆๆ
-
NOV: ตำนานรักดอกพิกุล(จะร่วง) ตอนพิเศษ
BY: Dezair
……………………………
เสียงหอบยังดังคลอในขณะที่ภูผายังนอนทับอยู่บนร่างเปลือยเปล่าของเพื่อนรักที่ขยับฐานะมาเป็นคนรัก และกระชับกอดคนในอ้อมแขนแน่น เขาจูบเบาๆลงบนสะบักหลังและไล่ริมฝีปากขึ้นไปถึงท้ายทอย
“อื้อ…ภู…ลงไป หนัก…” ภูผาอยากดื้อดึงรังแกคนพูดต่ออีกสักหน่อย แต่เพราะคบกันมานาน เขารู้ดีว่าถ้าไม่รีบลงตามคำสั่งล่ะก็…เขาอาจจะไม่มีสิทธิ์ได้ขึ้นคร่อมมันอีกเลย
ร่างสูงผละตัวลงไปนอนเคียงข้าง เพื่อให้นภศรได้พลิกตัวนอนหงายหายใจหายคอสะดวก แต่แม้จะยอมปล่อยให้อีกฝ่ายเป็นอิสระแล้ว ภูผาก็ยังขยับเข้าไปคลอเคลียไม่ห่าง เขาจูบเข้าที่ซอกคอทำเอานภศรที่กำลังจะเคลิ้มหลับเพราะความเหนื่อยล้าต้องขยับหนี
“เดี๋ยวสิน้อง…จะรีบนอนไปไหนล่ะ” แขนภูผาโอบนภศรไม่ให้ขยับ
“ไม่เหนื่อยรึไง นอนได้แล้ว พรุ่งนี้ต้องไปทำงานอีก…” ตอนนี้เองที่นภศรเข้าใจแล้วว่าทำคุณแยมของไอ้เสือถึงต้องเข้มงวดเรื่องช่วงเวลาของเรื่องบนเตียง เพราะ ‘ไอ้พวกนี้’ มันไม่รู้จักคำว่าพอนั่นเอง
“ไม่เหนื่อย น้องนั่นแหละ ให้นอนร้องอย่างเดียวแค่นี้เหนื่อยเหรอ”
“เออ! เหนื่อย…พอเลยไอ้หมีป่า นอน!” นภศรพลิกตัวหันหลังให้ทันที แม้เบื้องล่างจะทั้งเหนอะหนะและไม่สบายตัวเพราะเหนียวเหงื่อ แต่เพราะเขาเหนื่อยเกินกว่าจะคิดจัดการอะไร ดีไม่ดี ทะเล่อทะล่าลุกขึ้นเปลือยต่อหน้าไอ้ภู มันจะหื่นต่อไม่จบสิ้นกันล่ะคืนนี้
“ไม่เอานะน้อง อย่าเพิ่งนอนหน่า มีอีกตั้งเยอะยังไม่ได้ลองเลย” นภศรหันขวับไปจ้องทันที
“ลองอะไรของมึงอีก!”
แต่ละเรื่องที่ภูผาคิดจะ ‘ลอง’ กับเขา ถึงจะไม่หกคะเมนตีลังกา หรืออันตรายอะไร แต่…แต่…แต่มันก็ทำให้เขาเขินอยู่ดี!...ไอ้บ้าเอ๊ย!! คบกันมาตั้งนานก็รู้หรอกว่าไอ้นี่มันทั้งเกรียน ทั้งลามกจกเปรต แต่มีอย่างที่ไหน! มันชวนเขาไปทำที่ระเบียงกลางวันแสกๆ!! ต้องขู่ต้องขอสารพัด จนสุดท้ายต้องมายอมเหนื่อยวันธรรมดาแบบนี้เพื่อแลกกับความไม่พิเรนทร์ของมัน!!!
“ก็…ลองแบบ…แบบ…แบบใส่ผ้ากันเปื้อนผืนเดียว…”
“ไอ้!!” นภศรยกแขนเตรียมจะทุบคนพูดที่ทำหน้าระรื่น แต่ภูผาจับรวบทั้งตัวมากอดไว้ซะก่อน
“แต่เอาไว้เป็นเช้าวันเสาร์ดีกว่า ให้น้องทำอาหารไปด้วย ใส่ผ้ากันเปื้อนตัวเดียวไปด้วย…หืม? ชักเริ่มเข้าใจไอ้เสือแล้วนะเนี่ยว่าทำไมมันถึงบอกว่าวันเสาร์เป็นวันของมันและคุณแยม…” ภูผาพูดอย่างอารมณ์ดี ในขณะที่คนถูกกอดซ้อนหลังได้แต่นิ่งเงียบ เขารู้ดีว่าทุกวันนี้มีความสุขเกินกว่าที่คาดหวังไว้ ได้นอนเคียงข้างกันฉันคนรัก ได้อยู่ด้วยกันอย่างคนรัก…ส่วนความเป็นเพื่อน…ก็ยังคงแนบแน่นจนแยกไม่ออกแล้ว…
“น้อง…ทำไมเงียบ? จะนอนแล้วเหรอ”
“เปล่า…” แม้จะง่วงและเพลีย แต่นถศรก็ไม่ปฏิเสธว่าเขาอยากจดจำอุณหภูมิของอ้อมกอดของภูผาเอาไว้ อยากให้ความอบอุ่นนี้อยู่กับเขาไปนานๆ อยากให้อยู่ด้วยกันตลอดไป
“น้อง…ชื่อเล่นว่าน้อง…แสดงว่าเฮียหนึ่งเป็นคนตั้งเหรอ” ประโยคชวนคุยทำเอาคนที่กำลังตกอยู่ในห้วงภวังค์ต้องเหลือบมองเล็กน้อยก่อนจะยิ้มบาง
“อืม…เฮียตั้งให้…”
“โฮ…นี่ถ้าให้ภูตั้งนะ น้องต้องชื่อว่าที่รักแหงๆ…” นภศรเหลือบมองอีกครั้งด้วยสายตาสมเพชเล็กน้อยกับคำพูดน้ำเน่า
“มอง มอง…เดี๊ยะๆ อยากโดนดีเหรอมองกันแบบนี้…” ภูผาไม่พูดเปล่าแต่แนบเบื้องล่างของตัวเองซึ่งเปล่าเปลือยเข้ากับสะโพกของนภศร
“ไอ้ภู พอเลย ถอยไป…”
“ถอยก็ได้ แต่ต้องสัญญาก่อนว่าเสาร์อาทิตย์นี้จะไปเที่ยวด้วยกัน…” คนฟังถอนหายใจเบาๆ ภูผานี่หาแต่เรื่องเที่ยวไม่เว้นแต่ละวัน จนน้องกล้วยไม้ต้นไม้สุดที่รักของมันจะตายอยู่รอมร่อเพราะไม่มีคนดูแล
“เที่ยวไหนอีกล่ะ…” แล้วไปเที่ยวกันทีไร เขาไม่เห็นจะได้ไปไหนไกลเกินกว่าอาณาเขตของโรงแรมเลย เพราะไอ้หมีหื่นตัวนี้มันชอบกกเขาอยู่ในห้องนี่แหละ
“หัวหิน…นะ ไปด้วยกันนะน้อง ภูจองห้องเอาไว้แล้ว” ไม่เพียงแค่น้ำเสียงอ้อน แต่ภูผายังจูบลงบนหัวไหล่คนรัก ขณะที่ดวงตายังมองใบหน้าด้านข้างของนภศรไม่ยอมคลาด
“อือ…เดี๋ยว! ไอ้ภู!! ไหนว่าถ้าไปจะให้นอนไง!!” นภศรทวงสัญญาทันทีที่ตัวเองตอบตกลง แต่พอตกลง ไอ้ภูดันพลิกเขาลงนอนราบแล้วตามขึ้นจูบบนแผ่นอกเขา ภูผาเงยหน้าขึ้นมอง แล้วยิ้มระรื่น
“ก็น้องน่ารัก…ปล่อยให้นอนก็โง่แล้ว…”
“ไอ้!...อื้อ…อย่า…อ๊ะ…อ๊ะ…”
……………………………..
…สมน้ำหน้า!!!...
นภศรเหลือบมองคนขับรถที่ทำหน้าหงิกอย่างไม่สบอารมณ์ แต่ความไม่สบอารมณ์ของมันยังไม่ได้สักครึ่งกับที่เขาต้องไปนั่งหลับในห้องประชุมหลังจากที่คืนนั้นมันไม่ยอมปล่อยให้เขานอนเลย!!!
“เท่าที่จำได้นี่กูชวนมึงคนเดียวนะน้อง…”
ภูผาขึ้นมึงขึ้นกูน้อยนับครั้งได้หลังจากเปลี่ยนสถานะมาเป็นคนรักกัน แต่เพราะครั้งนี้มันเกินจะทนสำหรับชายหนุ่ม เลยต้องเอาสักหน่อย
“อ๋อเหรอ ไม่เห็นพูดอะไรนี่คืนนั้น เลยนึกว่าให้ชวนใครมาด้วยก็ได้!” นภศรนั่งคอแข็งตอบกลับไปอย่างไม่แยแส เหลือบมองกระจกข้าง ก็เห็นรถยนต์คุ้นตาของเพื่อนสนิทนามว่าสหรัฐขับตามหลังมา
…ทริปเที่ยวหัวหินที่ภูผาวางเอาไว้ดิบดีว่าจะไปกันสองคน ‘ล่ม’ อย่างไม่ต้องสงสัยเพราะนภศรดันไปชวนสหรัฐมาด้วย แล้วไอ้เวรนั่นก็เพื่อนดีที่หนึ่ง แทนที่จะเกรงใจปฏิเสธไม่ไป นี่อะไร!! มันตกปากรับคำแถมยังชวนคุณแยมมาสวีทอีกต่างหาก!!!...
“ไม่พูดก็น่าจะรู้นี่!!” ภูผาโวย
“พอดีกูไม่รู้ว่ะ!” นภศรตอบกลับไปหน้าตาย
……………………………
รถสองคันมาถึงรีสอร์ทที่หัวหินพร้อมกัน แต่สภาพของคนในรถนั้นแตกต่างกันอย่างสิ้นเชิง
“สวยมากเลยเนอะแยม ต้องขอบใจไอ้น้องนะเนี่ยที่อุตส่าห์ชวนพวกเรามา” สหรัฐหันไปพูดคุยกับคนรักอย่างหวานชื่น ในขณะที่ภูผาได้แต่แก้มกระตุกอย่างไม่สบอารมณ์
…ขอบใจกูสิเว้ย!! กูนี่แหละหาโรงแรม จ่ายค่าที่พัก คิดโปรแกรมทุกอย่างให้มึงมาสวีทสบายใจเฉิบ!!!...
“ภู มึงเข้าไปเช็คอินสิ เดี๋ยวกูรอตรงนี้” นภศรยังวางท่าออกคำสั่ง ภายใต้ใบหน้าเรียบเฉยและแว่นกันแดดสีชานั้น ภูผามองไม่เห็นว่าอีกฝ่ายมีแววตาเยาะเย้ยเขาเช่นไร แต่ชายหนุ่มก็ตีค่าตัวเองไปแล้วว่าตอนนี้เป็น ‘เบ้’ ลูกชายเจ้าพ่อแน่นอน!!!
“เสือ มึงพาคุณแยมไปถ่ายรูปสิ…” รีสอร์ทติดทะเลพร้อมหาดส่วนตัวนั้น ทุกอย่างลงตัวแม้กระทั่งไม้ดอกไม้ยืนต้นที่ปลูกเรียงรายอยู่ริมทางเดินที่โอบล้อมสระว่ายน้ำด้านหลังส่วนล็อบบี้ที่เปิดโล่งรับลมทะเล เหมาะแก่การถ่ายรูปเป็นที่สุด และนภศรก็เดาได้เลยว่าคนรักแฟนหลงแฟนอย่างไอ้เสือต้องอยากเก็บภาพของคุณแยมเป็นที่ระลึกแน่ๆ
“ไปกันแยม ให้ไอ้น้องเฝ้าของเนี่ยแหละ”
ญาณธรจะปฏิเสธเพราะความเกรงใจแต่คนรักของเขาก็กลับคว้ากล้องขึ้นคล้องคอแล้วลากเขาออกไปแล้ว นภศรได้แต่มองตามเพื่อนรักและคนรักของเพื่อนอย่างอารมณ์ดี คู่นี้เหมาะสมกันดี ไม่ว่าจะด้านหน้าตา รูปร่างหรือแม้แต่นิสัย ไอ้เสือนั้นนิสัยสุดโต่งในหลายเรื่อง แต่คุณแยมก็ดึงไอ้เสือกลับมาอยู่ในร่องในรอยได้เสมอ
“ขอโทษครับ…ตรงนี้มีคนนั่งรึเปล่า”
เสียงทุ้มดังขึ้นใกล้ตัวทำให้นภศรต้องหันมอง เขาขยับตัวเล็กน้อย เหลือบตาใต้แว่นกันแดดมองไปทั่วล็อบบี้ ก็เห็นว่ามีชุดโซฟาอีกชุดที่ยังว่างอยู่…แต่…ไอ้ผู้ชายที่ยืนค้ำหัวเขาอยู่นี่พร้อมรอยยิ้มพิมพ์ใจก็ยังมาขอร่วมนั่งด้วย
“ว่างครับ เชิญ” แต่ในเมื่ออีกฝ่ายกล้าเข้ามาขอ เขาจะปฏิเสธก็ยังไงอยู่ แล้วอีกอย่าง ไอ้ภูก็ไปติดต่อตรงฟร้อนท์ได้ครู่นึงแล้ว คงใกล้จะเสร็จ
“ขอบคุณครับ มาเที่ยวกับเพื่อนหรือครับ” ชายหนุ่มที่ทรุดตัวลงนั่งด้วยยังคงมอบรอยยิ้มให้เขาพร้อมคำถามที่แม้ไม่ได้ละลาบละล้วงเท่าไหร่นัก แต่นภศรก็รู้สึกเซ็ง เพราะไม่ใช่คนชอบแจกแจงเรื่องส่วนตัวให้คนอื่นฟัง
“ครับ” เขาตอบรับไปอย่างนั้น
“ผู้ชายสองคนนั้นเป็นเพื่อนคุณ? มากันสามคนแบบนี้ ก็ไม่ครบคู่สิครับ” นภศรทำเพียงยิ้ม ไม่ตอบรับหรือปฏิเสธ
“ผมเองก็มาคนเดียวเหมือนกัน ถ้ายังไง…”
“มาคนเดียวก็อยู่คนเดียวไปสิ!” น้ำเสียงหงุดหงิดดังขึ้น ทำเอานภศรต้องเงยหน้ามอง
“ไปกันได้แล้ว…เฮ้ย ไอ้เสือ!! เอาของไปเก็บแล้วค่อยแยกย้ายไปสวีทโว้ย!! เมียกูหน้าหงิกแล้ว!!” ภูผาตะโกนออกไปที่สระว่ายน้ำ ก่อนจะดึงแขนนภศรให้ลุกขึ้นจากโซฟา กำลังจะลากแขนคนรักให้ออกเดิน แต่…ร่างโปร่งดันหันกลับไปพูดกับไอ้ผู้ชายแปลกหน้าคนนั้นด้วยน้ำเสียงอ่อนนุ่มแสนจะสะท้านรูหู
“ขอตัวก่อนนะครับ…” ภูผาตวัดสายตากลับมามองอย่างไม่พอใจ ก่อนจะรีบลากคนรักเดินออกจากล็อบบี้โรงแรมทันที!
……………………….
ญาณธรเหลือบมองคนรักเมื่อรู้สึกได้ถึงความอึดอัดที่รายล้อมรอบตัวภูผาและนภศร เขาก็บอกสหรัฐแล้วว่าอย่ามาเลย แต่รายนั้นไม่เชื่อ ดื้อดึงจะมาให้ได้ แล้วสุดท้ายเป็นยังไงล่ะทีนี้…
“โรงแรมบอกว่ามีห้องเหลือห้องเดียว เลยบอกให้นอนด้วยกันสี่คน” ภูผาว่าอย่างนั้นแล้วปรายตาไปมองเตียงคู่ที่แม้ขนาดเตียงแต่ละเตียงจะใหญ่พอควร แต่การที่ต้องนอนเตียงละสองคนก็ทำให้อึดอัดได้ไม่ยาก
“ไม่มีปัญหา แยมนอนกับกู ไอ้น้องนอนกับมึง…ไปแยม ออกไปเดินทะเลกันดีกว่า” สหรัฐตอบอย่างรวดเร็ว แล้วหาทางชิ่งออกจากสมรภูมิที่ใกล้จะปะทุทุกที เพราะทั้งไอ้ภู ทั้งไอ้น้องต่างคนต่างไม่พูดอะไรกันเลย แบบนี้เห็นทีศึกหนักกำลังจะมา และเขาจะให้แยมสุดที่รักมาทนเห็นเรื่องพวกนี้ไม่ได้ซะด้วย เพราะงั้นพาแยมไปเดินรับลมทะเลดีกว่า
ญาณธรถูกดึงออกจากห้องไปแล้ว จึงเหลือเพียงภูผาและนภศรเพียงสองคน และเมื่อเหลือกันแค่สองคน ภูผาจึงเริ่มเอาเรื่องทันที
“เมื่อกี้ทำไมไม่ลุกหนี ดูก็รู้ไม่ใช่เหรอว่าไอ้เวรนั่นจะจีบ!!”
“มึงดูรู้เหรอ? กูไม่เห็นรู้” นภศรตอบเรียบๆไม่แสดงอารมณ์ ในขณะที่ภูผาหงุดหงิดหนักยิ่งกว่าตัวเองถูกจีบ! โธ่เว้ย!! ก็เพราะไอ้น้องถูกจีบเนี่ยแหละ!! เขาเลยยิ่งหงุดหงิด!!
“หมาตัวไหนดูก็รู้ทั้งนั้น!!แล้วนั่นมึงจะไปไหน!” ภูผาถามเมื่อเห็นคนรักหมุนตัวจะเดินออกจากห้อง
“ไปเดินเล่น มึงคิดว่ากูมานี่เพื่อมาอยู่ในห้องโรงแรมรึไง?”
“กูไปด้วย! มึงจะไปไหนคนเดียวไม่ได้!...เอ้อ…หมายถึง…หมายถึงป๊ามึงสั่งกูมา ว่าถ้าไม่เอาพี่ตรีมาด้วยก็ต้องให้กูดูแลมึง” ร่างสูงพูด ก่อนจะอ้างเหตุผลอย่างรวดเร็ว เมื่อเห็นนภศรหันกลับมาจ้องเขา
“ตามใจ…” ร่างโปร่งว่าอย่างนั้นก่อนจะเดินออกจากห้อง โดยไม่รอแม้แต่คนที่เดินตามมาข้างหลัง เป็นภูผาเสียอีกที่ต้องวิ่งตามด้วยกลัวจะคลาดกัน
………………………..
ก็ว่าตอนมาถึงนั้นคู่ของภูผาและนภศรมีปัญหาแล้ว ตอนกลางคืนที่ต้องแบ่งกันนอนสองคนต่อหนึ่งเตียง บรรยากาศยิ่งเลวร้ายหนักจนสหรัฐลากคนรักออกไปเที่ยวในตัวเมืองหัวหินจนดึกดื่นถึงได้กลับเข้ามาในห้อง
“อ้าว…ไอ้ภูล่ะ”
“แถวนี้ละมั้ง…” นภศรไม่อยากจะสนใจแล้ว คนอะไรโวยวายทำตัวเป็นเด็กไม่เข้าเรื่อง
“อืม…แยม ไปอาบน้ำกัน…” ห้องน้ำมีห้องเดียว แต่สหรัฐก็ยังกล้าชวนคนรักเข้าไปอาบน้ำด้วยกันต่อหน้าเพื่อน นภศรได้แต่แอบถอนหายใจเบาๆเพราะรู้ดีว่าญาณธรต้องเขินแน่ๆ เขาเลยกดรีโมทปิดโทรทัศน์ แล้วลุกขึ้นยืน
“เดี๋ยวกูออกไปหาไอ้ภูก่อนแล้วกัน…” ไม่ต้องพ้นร่างนภศรออกจากห้อง สหรัฐก็ลากคนรักเข้าไปอาบน้ำด้วยกันเรียบร้อย…
……………………….
ร่างโปร่งไม่ได้สอดส่ายสายตามองหาคนรักอย่างที่บอกเพื่อนเอาไว้ ช่วงนี้เขากับภูผามีเรื่องหงุดหงิดใส่กันหลายครั้ง ไม่ว่าจะเรื่องบนเตียง หรือเรื่องนอกเตียง ความรักที่พัฒนามาจากความเป็นเพื่อนทำให้รู้จักรู้ใจกันมากจนบางครั้งก็เลินเล่อและ…ทำอะไรแบบไม่สนใจความรู้สึกของอีกฝ่าย…
นภศรรู้ตัวดีว่าเรื่องคราวนี้ที่มาทะเลแล้วภูผาหงุดหงิดเป็นเพราะเขาคิดอยากจะเอาชนะคะคาน และชวนสหรัฐกับญาณธรมาด้วย…แต่…แต่หมอนั่นก็น่าจะรู้ว่าคนอย่างเขาไม่เคยง้อด้วยคำพูด…แล้วยังจะเรียกร้องงอแงเป็นเด็กๆอีก
“ไอ้เสือกับคุณแยมกลับมาแล้วเหรอ”
เสียงทุ้มดังมาจากด้านหลังทำเอาคนที่กำลังยืนมองทะเลยามค่ำคืนต้องหันมองตามเสียง ภูผายืนห่างจากเขาไม่มากนัก สองมือล้วงกระเป๋ากางเกง แต่สายตายังทอดมองเขาเหมือนยังรู้สึกอึดอัดและหงุดหงิด
“อือ…” เขาตอบแล้วก็ได้แต่เงียบ เพราะไม่รู้จะพูดอะไรต่อ จนภูผาต้องเดินมายืนข้างๆ
“พวกไอ้เสือไปไหนมาล่ะ มันเล่ารึเปล่า” ภูผาถาม แต่สายตาจับจ้องไปยังท้องทะเลดำมืดเบื้องหน้าที่มีแสงไฟไกลลิบๆของเรือตกหมึกที่สุดขอบทะเล
“ไม่เห็นพูดอะไร กลับมาถึงห้องมันก็ชวนคุณแยมอาบน้ำอย่างเดียว…” คนฟังเลิกคิ้วเล็กน้อยก่อนจะส่ายหน้าไปมา
“สงสารคุณแยมชิบเป๋ง…” ญาณธรขี้อายเพียงไร ทำไมภูผาจะไม่รู้ แค่พูดเรื่องบนเตียงนิดเดียวยังหน้าแดงถึงคอ แล้วนี่ไอ้เสือดันมาชวนอาบน้ำต่อหน้าไอ้น้องแบบนี้ มีหวังป่านนี้แดงไปทั้งตัวแล้วมั้ง…
“แล้ว…แล้วมึงไปไหนมา…” นภศรตัดสินใจเอ่ยปากถาม แต่ไม่ยอมหันไปมองหน้า ทว่า…แค่นั้นก็เพียงพอแล้วสำหรับคนถูกถาม ภูผาเหลือบมอง และอดไม่ได้ที่จะอมยิ้มจนแก้มตุ่ย
“ยิ้มอะไรวะ” นภศรถามเสียงกระชากเพราะรู้สึกเขินๆกับสายตาของคนข้างกาย
“ก็…ยิ้มมีความสุข…” ร่างสูงไม่พูดอย่างเดียว แต่ยังขยับเข้าไปชิดจนแขนเขาชนกับแขนของนภศร ยิ่งทำเอาเจ้าตัวถึงกับตวัดสายตามาจ้อง แต่…คิดว่าภูผาจะกลัวรึ?
“มองอยู่ได้…ถามว่าไปไหนมาก็ไม่ตอบ งั้นกูเข้าห้องล่ะ…” นภศรไม่ทันจะหมุนตัวเดินกลับไปที่ห้องพักตามที่พูด ก็ถูกภูผาคว้าแขนเอาไว้ ก่อนจะกลายเป็นดึงร่างโปร่งเข้ามากอดซ้อนหลัง
“ภู…” เขาเรียกชื่อปราม แต่ภูผายังเอาแต่ซุกหน้าลงกับลาดไหล่ของเขา
“ไม่มีคนเห็นหรอก แถวนี้เงียบจะตายแล้วก็มืดด้วย…” เป็นจริงที่อย่างที่ร่างสูงพูด แถวนี้มืดและเงียบ นภศรเลยใจอ่อนยอมที่จะไม่ดิ้นรน
“อย่าทะเลาะกันเลยนะ อุตส่าห์ได้มาเที่ยวด้วยกันทั้งที…” นภศรได้แต่พยักหน้ารับ ก่อนจะรู้สึกเย็นวาบบนปลายนิ้วตัวเอง เขารีบก้มลงมอง แล้วเพ่งสายตาดูวัตถุสีทองบางอย่างที่กำลังถูกสวมเข้ามาในนิ้วเขา
“ภู…” เขาเงยหน้ามองคนที่กำลังโมเมสวมแหวานให้แบบไม่บอกไม่กล่าว
“แต่งงานไง…แต่…เจ้าบ่าวคนนี้ไม่มีอะไรเลยนะ ไม่มีญาติผู้ใหญ่มาขอ ไม่มีของหมั้น ไม่มีสินสอด ไม่มีงานแต่ง…แต่ว่า…ช่วยอยู่กับเจ้าบ่าวคนนี้ไปตลอดชีวิตได้รึเปล่า” ภูผาพูดเสียงเบา ไม่ว่าจะเพราะเขินหรือเพราะไม่อยากให้ใครรับรู้นอกจากนภศรคนเดียวก็เถอะ ร่างโปร่งได้แต่ยืนอึ้งเพราะไม่คิดว่าอีกฝ่ายจะทำให้เขาถึงเพียงนี้
“เจ้าบ่าวซื่อบื้อ โง่งี่เง่า ขี้โวยวายแบบนี้…น้องอยากอยู่ด้วยกันบ้างมั้ย ทำอาหารก็ไม่ได้ ถูบ้านก็ไม่สะอาด เงินทองเก็บไม่ค่อยอยู่…แต่ว่า…แต่ว่าเจ้าบ่าวคนนี้ก็อยากอยู่กับน้องนะ อยากอยู่ด้วยกันไปจนแก่ อยากอยู่ด้วยกันจนน้องไม่มีแรงแม้แต่จะสวมแหวน อยากอยู่ข้างๆแบบนี้ตลอดไป…ได้มั้ยน้อง น้องจะยอมรับเจ้าบ่าวคนนี้รึเปล่า…” ความเย็นของแหวนไม่ได้ทำให้นภศรหวั่นไหวเท่าคำพูดของคนที่กำลังกอดเขาอยู่
“อ่า…ความจริงท่องมาเยอะกว่านี้อีกนะ แต่ว่ามันเขินว่ะ พูดไม่ออก…” ร่างสูงเขินจนประหม่าไปหมด เขาอุตส่าห์เขียนสคริปป์รวบรวมสิ่งที่อยากบอกมาเสียอย่างดี แต่พอถึงเวลาจริงๆกลับพูดไม่ได้เท่าที่เขียนเลย
“นายเป็นเจ้าบ่าวที่แย่จริงๆ ห้องหอก็ไม่มี”
“มี…แต่ว่า…ถูกไอ้เสือกับคุณแยมยึดไปแล้ว…” ภูผาพูดแต่ก็ยังไม่ยอมมองหน้าคนที่เขายังกอดซ้อนหลังอยู่ดี
“หรือว่า…ที่ชวนมาที่นี่…เพราะเตรียมเอาไว้แล้วอย่างนั้นเหรอ…”
“เตรียมแค่ห้องกับแหวนเอง…” ทั้งๆที่นภศรแอบรักเพื่อนคนนี้มานานนับสิบปี แต่เขาไม่เคยคิดจะทำให้เป็นจริงเป็นจังถึงขนาดนี้เลย ร่างโปร่งพลิกตัวหันกลับไปมองหน้าคนที่ยังเอาแต่ไม่สบตาเขา
“ไปซื้อแหวนมาตอนไหนน่ะ”
“ซื้อที่ไหน? ไม่ได้ซื้อ ของเก่าของพ่อที่ให้แม่ ไปขอแม่มา บอกว่าจะเอาไปให้คนสำคัญ”
“แม่ก็ให้มาเนี่ยนะ? ไม่ถามอะไรเลยเหรอ?” นภศรร้องถามตาโตด้วยความตกใจ แม่ของภูผายังไม่รู้เรื่องของพวกเขาก็จริง แต่ก็ไม่เห็นเคยถามอะไรว่าทำไม ‘เพื่อนสองคน’ ถึงอยู่ด้วยกันมานานขนาดนี้
“ไม่ถามนี่…บอกไปแค่นั้น แม่ก็บอกแค่ว่าพามาเจอแม่ด้วยนะ แค่นั้นเอง น้องพร้อมจะไปเจอเมื่อไหร่ จะพาไป…เลิกคุยเรื่องอื่นได้แล้ว ยังไม่ตอบเลย…ว่าจะอยู่กับเจ้าบ่าวคนนี้ไปตลอดชีวิตได้รึเปล่า” คนถูกถามได้แต่ยิ้มบาง
…ผู้ชายบ้าที่มุทะลุ หน้าด้าน ลามก และกล้าได้กล้าเสียคนนี้มีอะไรดีนักนะ…
นภศรได้แต่ย้อนถามตัวเองว่าส่วนไหนของภูผาที่ทำให้เขาหลงรักมันมานานนับสิบปี แต่ไม่เคยมีคำตอบให้ตัวเองเลย บางที…อาจจะเพราะส่วนที่ภูผามีคือสิ่งที่เขาไม่มี ความเกรียนของมันคงชนะใจเขาเสียล่ะมั้ง…แล้วในเมื่อหัวใจเขามันก็ยังชนะได้ แล้วถ้าอย่างนั้นจะมีเหตุผลอะไรที่จะไม่อยู่กับมันกันล่ะ?...
“ได้สิ…นานเท่าไหร่ก็จะอยู่ด้วย…” สิ้นประโยคนั้น รสสัมผัสของริมฝีปากอันแผ่วเบาก็แนบซับเข้าหากันอย่างไม่ลังเล พวกเขาจูบกันอย่างเชื่องช้าและนิ่มนวล เสียงระลอกคลื่นซัดขึ้นหาดฟังคล้ายเสียงเพลงแห่งพิธีมงคล ในขณะที่บทจูบของค่ำคืนนี้ยังคงดำเนินไปอย่างไม่มีสะดุด พวกเขาถอยห่างกันเล็กน้อยเพื่อให้ต่างฝายต่างสูดอากาศหายใจ ก่อนจะเข้าประกบริมฝีปากแนบแน่นอีกครั้งและอีกครั้ง…
“ภู…” ริมฝีปากชื้นคลอเคลียกันไม่ห่าง ภูผาปล่อยให้คนรักพูดแต่ก็ยังตามดูดซับริมฝีปากสวยนั้นเรื่อย
“นายเป็นเจ้าบ่าวที่ไม่ได้เรื่องจริงๆ…อื้ม…”
“ทำไมล่ะ…” ภูผาไม่ได้ใส่ใจกับคำพูดของนภศรนั่นเลย ยังเอาแต่ตามจูบอยู่ร่ำไป
“ก็นาย…ใส่แหวนให้ฉันที่นิ้วนางข้างขวาน่ะสิ ขอแต่งงานมันต้องข้างซ้ายไม่ใช่รึไงล่ะ”
ตอนนั้นแหละ ภูผาถึงได้รู้สติ เขากะพริบตาปริบๆตอนที่นภศรหงายหลังมือให้เขาดู
“อ้าว…” เขาร้องได้แค่นั้น เพราะนภศรใช้สองมือจับหน้าเขาเอาไว้ แล้วยื่นหน้าเข้ามาจูบเสียก่อน
“ช่างเถอะ มือขวาก็มือขวา คนอื่นจะได้ไม่รู้ แล้ว…เราจะได้รู้กันแค่สองคน…” พวกเขายิ้มให้กัน มอบรอยจูบท่ามกลางเสียงคลื่นและแสงจันทร์ให้กันซ้ำแล้วซ้ำอีก รสจูบอ่อนหวานกับความเย็นซ่านบนเรียวนิ้วบอกให้นภศรรู้ว่าสิ่งที่เขาไม่เคยคาดหวังได้เกิดขึ้นแล้ว
…อ้อมกอดที่แสนอบอุ่นของภูผา ความรักของภูผา และแหวนวงสำคัญของภูผา…ทั้งหมดนี้จะเป็นของเขาแต่เพียงผู้เดียว…ตลอดไป…
………………………………..
ภูผาและนภศรกลับเข้ามาที่ห้องอีกครั้งปรากฏว่าห้องมืดแล้ว มีเพียงแสงสลัวจากไฟในห้องน้ำเท่านั้น เดาเอาว่าทั้งสหรัฐและญาณธรคงหลับไปแล้วเรียบร้อย
“เดี๋ยว! ภู จะไปไหน” ร่างโปร่งร้องถามเบาๆให้ได้ยินกันเพียงสองคนเมื่อแขนเขาถูกภูผาดึงไปที่ห้องน้ำ
-
“อาบน้ำน่ะสิ อาบทีละคนมันช้า แล้วเดี๋ยวทำเสียงกุกกักไม่เลิก ไอ้เสือได้ลุกขึ้นมาด่าแน่เพราะจะไปทำสุดที่รักของมันตื่น…ไปๆ ไปอาบน้ำด้วยกัน” นภศรพูดไม่ออก เขาเริ่มเข้าใจแล้วว่าทำไมญาณธรอายหน้าแดงขนาดนั้นตอนที่สหรัฐชวนเข้าไปอาบน้ำพร้อมกัน
…ไอ้พวกบ้านี่มันไม่อายเลยรึไง!!!...
ประตูห้องน้ำปิดลง พร้อมกับที่คนทั้งคู่เข้ามายืนอยู่ในห้องน้ำที่ค่อนข้างกว้างและมีสิ่งอำนวยความสะดวกครบครัน
“อืม…ไม่เลอะเทอะเลยแหะ สงสัยไอ้เสือจะอาบน้ำอย่างเดียวจริงๆ” ภูผาพูดหลังจากสำรวจรอบห้องน้ำเรียบร้อย ไม่มีร่องรอยที่แสดงให้เห็นว่าเกิด ‘สงครามรัก’ ใดๆทั้งสิ้น
“ไอ้ภู! คิดเป็นแต่เรื่องแบบนี้นะ!!”
“แหม ไม่คิดเรื่องแบบนี้แล้วให้คิดเรื่องแบบไหน เอ้า! ถอดเสื้อสิ จะได้อาบน้ำกันสักที” ภูผาไม่พูดอย่างเดียว แต่ยังส่งมือมาช่วยปลดกระดุมเสื้อนภศรอีกต่างหาก
“ใครสอนแต่งตัวว้า…มาทะเลดันใส่เสื้อเชิ้ตกับกางเกงสามส่วนเนี่ยนะ โคตรคุณชายเลย…แต่…ไม่เป็นไร เวลาน้องใส่เสื้อเชิ้ตแล้วเซ็กซี่ดี…ยิ่งตอนแกะกระดุมทีละเม็ดเนี่ย…” ภูผาพูดไปด้วย แกะกระดุมเสื้อให้คนรักไปด้วย ท้ายประโยคยังเหลือบตาขึ้นมาส่งสายตากรุ้มกริ่มให้เขาอีกต่างหาก
“พอเลย! ไปถอดของตัวเองเหอะ แยกถอดของใครของมัน!”
มันไม่ใช่เรื่องที่จะมาอายเอาตอนนี้ ทั้งๆที่รู้จักกันมาตั้งสิบปี นอนด้วยกันก็นอน อาบด้วยกันก็เคย…เห็นกันมาหมดแล้วจะอายไปทำไม…แต่…นภศรได้แต่บอกตัวเองว่าที่แต่ก่อนพยายามให้ไม่อายได้เป็นเพราะภูผาไม่เคยมาทำตาลามกใส่เขาแบบนี้…แต่พอตอนนี้…แค่จะขยับตัวจะถอดเสื้อ ไอ้บ้าภูยังมองเขาตาเป็นมัน!!
ร่างโปร่งหมุนตัวหันหลังให้เพราะคิดว่าเป็นหนทางที่ดีที่สุดแล้ว ที่จะหลีกเลี่ยงสายตาของภูผา ทว่า…นั่นกลับเป็นการเปิดทางให้อีกฝ่าย
ภูผาสวมกอดคนที่กำลังเอาแต่ก้มหน้าก้มตาปลดกระดุมเสื้อ ไม่ต้องบอกก็รู้ว่านภศรอายแค่ไหนที่วันนี้ต้องมาอาบน้ำพร้อมเขา ถึงภูผาจะเคยบังคับให้อาบน้ำด้วยกันบ่อยๆ นับตั้งแต่ขยับฐานะมาเป็นแฟน แต่ก็ไม่เคยมีครั้งไหนที่อาบน้ำด้วยกันโดยมี ‘คนอื่น’ นอนอยู่ข้างๆห้องน้ำด้วยแบบนี้
“เฮ้ย! ภู!!”
“เบาๆสิ เดี๋ยวเสียงก็ดังออกไปนอกห้องน้ำหรอก อยากให้คุณแยมตื่นขึ้นมาเห็นรึไง” คนอย่างญาณธร ถึงเห็นก็คงทำได้แค่หน้าแดงอย่างเดียว แต่ที่ภูผา ‘เกรง’ คือเกรงไอ้เสือมากกว่า
“งั้นก็ปล่อยสิ!”
“บ้ารึไง วันนี้วันแต่งงาน สวมแหวนเสร็จสดๆร้อนๆ ไม่มีเจ้าบ่าวที่ไหนยอมปล่อยหรอก” นภศรหันมองคนพูดอย่างไม่รู้จะทำอย่างไรดี เขารู้ว่ายังไงเสีย วันนี้ภูผาก็ต้อง… แต่…แต่จะทำอะไรแบบนั้นได้ยังไง ในเมื่อไอ้เสือกับคุณแยมนอนอยู่ข้างนอกแบบนั้น
“นะ น้อง…รับรองว่านิดเดียว…” ร่างสูงกระซิบอ้อนแล้วจูบแผ่วเบาลงกับใบหูของคนในอ้อมแขน เพียงเท่านั้นใจของนภศรก็อ่อนยวบ
…เขารักภูผามากเกินไปจริงๆ ไม่ว่าอะไรก็ยอมให้ทุกอย่างแบบนี้…แค่เพียงถูกจูบเบาๆนิดเดียว หัวใจก็เหมือนจะว่าง่ายอย่างไร้เหตุผล…
“น้อง…อื้ม…” ริมฝีปากร้อนผ่าวลดลงซุกกับซอกคอ ขณะที่ฝ่ามือหนาช่วยปลดกระดุมเสื้อนภศรทีละเม็ด แล้วส่งมือเข้าไปลูบไล้แผ่นอกแบนเรียบ ก่อนจะพบติ่งเล็กบนอกข้างซ้าย ภูผาบีบคลึงแผ่วเบาจนได้ยินเสียงครางผะแผ่วจากคนที่กำลังถูกเขาปลุกปั่นอารมณ์
ร่างสูงไซ้ซอกคอขาวอย่างมัวเมา ก่อนจะละขึ้นไปจูบริมฝีปากคนที่เอี้ยวหน้ามามองเขาราวกับจะขอร้องให้หยุดกระทำ
…หยุดงั้นหรือ?...หยุดก็โง่แล้ว…ใครจะยอมหยุดในเมื่อกำลังได้ที่ขนาดนี้…
“อื้ม…อื้อ…” นภศรได้แต่ครางเครืออย่างสุดจะทานทนกับอารมณ์ที่กำลังโหมกระพือเพราะปลายนิ้วหยาบที่กำลังคลึงเค้นจนเสียววาบมาถึงขั้วหัวใจ มืออีกข้างของภูผาไล้ต่ำลงไปยิ่งกว่าแผ่นอก นวดเฟ้นผ่านกางเกงเนื้อดี ส่งผ่านความรู้สึกเข้าไปยังบางส่วนที่กำลังชูชัน
“น้อง…รู้สึกดีมั้ย…หื้ม?...” เขาละริมฝีปากออกมาถาม ดวงตาของนภศรเริ่มปรือปรอย บอกให้รู้ว่าเจ้าตัวรู้สึกดีเพียงใด ยิ่งเห็นแบบนั้น ภูผายิ่งรู้สึกฮึกเหิมที่เขาเป็นคนทำให้คนในอ้อมแขนอ่อนระโหยเช่นนี้
“อ๊ะ…อื้อ…”
“จุ๊ย์ๆ อย่าเสียงดังสิ…เดี๋ยวข้างนอกก็ได้ยินหรอก…” ภูผานึกอยากแกล้งคนรักขึ้นมา จึงส่งเสียงปราม และทันทีที่พูดออกไปแบบนั้น ดวงตาที่ปรือปรอยก็เหมือนจะส่งประกายวาบมาดุเขาราวกับจะบอกว่า ‘ก็เพราะมึงไม่ใช่รึไง!!’ นิสัยลูกเจ้าพ่อไม่มีผิด…แต่…คิดว่าภูผากลัวงั้นสิ?...ไม่มีทาง นภศรไม่มีแรงจะยืนด้วยซ้ำตอนนี้ จะมีแรงอะไรมาไล่กระทืบเขากันล่ะ
“หันมานี่มา…ถ้าน้องอยากร้องก็ซุกไหล่ภูเอาไว้นะ…” เขาพลิกร่างให้คนที่กำลังหมดแรงทีละน้อย หันมาประจันหน้า ก่อนจะลงมือกับส่วนล่างของนภศรอีก และทันใดนั้น ร่างโปร่งก็สะดุ้งเฮือกเพราะฝ่ามือหยาบกำลังเล่นงานด้วยการล่วงล้ำเข้าไปถึงในกางเกง!
“อ๊ะ! อื้อ!!!...” คนถูกแกล้งได้แต่ซุกหน้าลงกับไหล่หนาแล้วร้องเสียงอู้อี้ ขาสองข้างแทบจะยืนไม่อยู่ ถ้าไม่ได้ภูผาโอบเอาไว้ เขาก็คงทรุดฮวบลงไปนับตั้งแต่ความหยาบของฝ่ามือกอบกำความเป็นชายของเขา
“เป็นตั้งขนาดนี้แล้วนะน้อง…หื้ม…มือภูให้ความรู้สึกดีใช่มั้ย…” ภูผายังแกล้งถาม ทั้งๆที่มือเขาลูบไล้ไม่ปล่อย เขากำลังสนุกกับการแกล้งนภศร ทว่า…ไม่ทันจะได้รังแกให้มากกว่านี้ ความรู้สึกเสียวแปลบที่ต้นคอก็ทำเอาชายหนุ่มสะดุ้ง
“น้อง?...อื้ม…เล่นแบบนี้เลยเหรอ…” ภูผาก้มลงถามคนที่ดวงตาปรือปรอยเพราะแรงอารมณ์ แต่ความแข็งข้อก็ยังปรากฏชัด เจ้าตัวไม่ยอมให้เขารังแกแต่ฝ่ายเดียว เพราะเล่นขบที่ต้นคอเขา แถมยังส่งมือเข้าไปในเสื้อเขาแล้วลูบหน้าท้องจนภูผาเสียววูบ
ไม่มีคำตอบจากคนที่กำลังไล้มือเย็นๆไปตามหน้าท้องอุ่นๆ เล่นเอาภูผาหายใจไม่เต็มปอด และเพียงไม่กี่วินาทีจากนั้น มือเย็นๆของคนรักลูบต่ำลงไปยังท้องน้อย ส่วนกลางลำตัวของเขาก็แข็งขืน
“รับผิดชอบเลย…” ภูผาสั่งเสียงต่ำพยายามสะกดอารมณ์ไม่ให้จับอีกฝ่ายปล้ำเสียตอนนี้…เขาปลดกางเกงลง และให้ฝ่ามือเย็นๆที่ปลุกเร้าความต้องการเขาได้สัมผัสมัน
“อื้อ…” นภศรได้แต่ครางเมื่อมือเขากอบกำความเป็นชายของคนรัก มันร้อนระอุและแข็งแกร่ง แต่…มันก็น่าค้นหาไปในคราวเดียวกัน
“น้อง…จับให้มันโดนกันสิ…อื้อ…ซี้ด…” ภูผาได้แต่คราง เพราะทั้งมือของนภศร และสัมผัสจากความเป็นชายของร่างโปร่ง สองความแข็งแกร่งถูไถกันจนฉ่ำเยิ้ม นภศรได้แต่ร้องครางแผ่วเบาเพราะอายเกินกว่าจะส่งเสียงใดๆออกมา
…เขารู้ว่าข้างนอกนั้นมีสหรัฐและญาณธรนอนอยู่ แต่…แต่เขาก็อดไม่ได้…ทั้งสัมผัส ทั้งความรู้สึก ทั้งอารมณ์ มันกำลังโหยหาภูผาจนหยุดไม่อยู่…
“ภู…อ๊ะ…อื้อ…” ภูผาพยายามระงับอารมณ์ทุกขณะ เขาไม่อยากให้ทะลักทะลายเอาตอนนี้ พวกเขายังมีเวลาอีกเยอะ อย่างน้อย…ก็จนกว่าไอ้เสือหรือคุณแยมจะอยากเข้าห้องน้ำนั่นแหละ…
“น้อง…ซี้ด…น้อง…เดี๋ยว!...อื้ม!!” เขาครางต่ำๆในคออย่างยากลำบากเพราะอารมณ์กำลังพุ่งสูง แต่ถ้าปล่อยให้ทุกอย่างดำเนินต่อไป นภศรจะต้องเหนื่อยหนักจนไม่ยอมให้เขาแตะต้องไปทั้งคืน…
ภูผายึดเอวและมือเย็นๆของนภศรที่เริ่มเปียกชื้นเอาไว้ ทำเอาร่างโปร่งหายใจหอบแรงด้วยความต้องการ แม้จะพยายามดิ้นรน แต่อีกฝ่ายกลับไม่ยอมให้เขาขยับ
“ภู…ไม่ไหวแล้ว…อ๊ะ!...อื้อ…” ร่างสูงดึงแขนคนรักเข้าไปในคอกฝักบัว ก่อนจะเปิดน้ำแรงๆเพื่อกลบเสียงทั้งหมดที่อาจจะเกิดขึ้นต่อไปนี้
“น้อง…อื้ม…อื้อ…” น้ำจากฝักบัวรดลงมายังร่างของพวกเขาทั้งที่เสื้อผ้ายังไม่ได้ถอดสักชิ้น แต่เวลานี้ภูผาและนภศรไม่สนใจอะไรแล้ว ฝ่ามือสอดกระชับกันและกัน ภูผารับรู้ถึงความเย็นของแหวนบนนิ้วของคนรัก และนภศรก็รับรู้ถึงแรงรัดรึงของแหวนบนนิ้วนางของตัวเอง
…พวกเขาเป็นคนคนเดียวกัน พวกเขาเป็นเจ้าของกันและกัน…สิบปีที่ผ่านมาไม่ได้สูญเปล่าแต่มันผูกพันพวกเขาเข้าหากันจนแนบแน่น…สิบปีแห่งความรัก สิบปีแห่งความห่วงหาถูกบิดเบือนด้วยความเป็นเพื่อน…จนกระทั่งวันนี้…วันนี้ถึงเข้าใจว่าพวกเขาไม่เคยมีความเป็นเพื่อนให้กันเลย ไม่เคยห่วงกันอย่างเพื่อน ไม่เคยรักกันอย่างเพื่อน…พวกเขารักกันอย่างที่ผู้ชายคนนึงพึงรักใครอีกคน…พวกเขารักกันอย่างที่มนุษย์คนนึงจะเกิดมาเพื่อความรู้สึกอันแรงกล้านี้…
…พวกเขา…เกิดมาเพื่อได้รักกัน…
กางเกงที่ชุ่มน้ำถูกปลดลงไปอย่างยากลำบาก แต่สุดท้ายมันก็ลงไปกองบนพื้น ปล่อยให้ท่อนเนื้อเปล่าเปลือยเบียดชิดเข้าหากันอย่างเร่าร้อน
“อ๊ะ…อื้อ…ภู…อื้อ…” ให้ตายเถอะ…ภูผาแทบจะทนไม่ไหวอยู่แล้วกับเสียงเรียกชื่อเขาที่ผสมมากับเสียงครางเครือแบบนี้…นภศรรู้ตัวรึเปล่าว่าตัวเองเซ็กซี่แค่ไหน ทั้งเสียง ทั้งหน้าตา ทั้งท่าทาง…
“ไม่ไหวแล้วน้อง…ขอเลยนะ…” ร่างสูงดันร่างคนรักเข้าชิดกำแพงด้านหนึ่งของคอกฝักบัว ยกขาข้างนึงขึ้นแนบกับเอวเขา แล้วส่งนิ้วเข้ารุกรานช่องทางแคบด้านหลัง
“อ๊ะ!...ภู…อื้อ…” ความคับแคบและไม่เคยชินทำให้นภศรจิกเสื้อคนรักแน่น พวกเขามีอะไรกันมาหลายครั้ง แต่เพราะช่วงที่ทะเลาะกัน ไม่ได้ร่วมเตียงกันเลย อย่าว่าแต่เรื่องนอน…กระทั่งหน้ายังไม่มอง แล้วพวกเขาจะได้ทำแบบนี้กันได้อย่างไร…
“แคบว่ะ…ทนหน่อยน้อง…” ภูผาจูบปลอบประโลม ขณะที่ปลายนิ้วทำหน้าที่ขยายช่องทางให้พร้อมสำหรับสิ่งที่จะเกิดขึ้น ไม่นานนักมันก็เริ่มขยับขยาย ร่างสูงหันไปคว้าขวดสบู่เหลวมาบีบลงบนแก่นกายของเขาก่อนจะจรดส่วนปลายเข้ากับปากทางที่เริ่มแดงก่ำ
“อื้อ!!...อ๊ะ…” ความอึดอัดล่วงล้ำเข้ามาจนนภศรต้องข่มตาหลับ เขาจิกเสื้อภูผาแรง ขณะที่ปลายเท้าจิกเกร็งเพราะอารมณ์หวามไหวที่เกิดขึ้นกับทุกสัมผัส
…มันตึงแน่นและเสียวสะท้าน…ภูผาอ่อนโยนกับการรุกราน ก่อนจะแช่นิ่งเมื่อแทรกสอดความอึดอัดเข้ามาในร่างกายเขาจนหมด…
“น้อง…ซี้ด…สุดยอดเลย…” เขาได้แต่ครางแล้วหอบหายใจแรงๆเพื่อประคองอารมณ์เอาไว้
“อ๊ะ…อื้อ…อื้ม…ภู…ซี้ด…ไม่ไหวแล้วภู…”
“ครับที่รัก…รู้แล้วว่าไม่ไหว…รัดซะ…” แล้วภูผาก็ต้องเงียบ เพราะนภศรตวัดสายตาขึ้นมองดุๆ ร่างสูงเลยแกล้งดึงแก่นกายออกมาแล้วกระแทกกลับเข้าไปแรงๆ ทำเอาคนถูกแกล้งยกมือขึ้นปิดปากแทบไม่ทัน
“อื้อ!!!!!...”
“พอใจรึยังที่รัก…หื้ม…หรือเอาแบบเมื่อกี้อีก…อื้อ!!…” นภศรสะดุ้งอีกครั้ง ก่อนจะทุบหมัดลงกับไหล่หนาของคนรัก
“เจ็บนะน้อง…เดี๋ยวก็ทำคืนหรอก…” ดวงตาของนภศรที่มองมานั้นไม่รู้ว่าคลอหน่วยไปด้วยน้ำตาหรือไม่ แต่มันเริ่มแดงจนภูผาที่นึกอยากจะแกล้งต้องใจอ่อน เขาลูบใบหน้าที่เปียกชื้นเพราะสายน้ำจากฝักบัว
“ไม่แกล้งแล้วน้อง…คืนนี้ไม่แกล้งแล้ว…” ริมฝีปากขยับเข้าประกบแนบชิดเพื่อปลอบประโลมและขอโทษ ภูผาจูบซ้ำๆอย่างอ่อนหวานและอ่อนโยน ก่อนจะขยับโยกสะโพกของตัวเองเบาๆเพื่อสานต่ออารมณ์ที่กำลังหวามไหวให้เสียวสะท้านขึ้นอีกครั้ง พวกเขาช่วยกันขับเคลื่อนและโจนทะยานไปกับความรักที่ยิ่งได้ก็ยิ่งไม่พอ มันบีบรัดในอก บิดมวนในท้อง จนต้องกระชับกอดให้แนบแน่น และในท้ายที่สุดมันก็กลั่นตัวเป็นหยาดขาวเปรอะเปื้อนเมื่ออารมณ์และความรู้สึกเดินทางมาถึงจุดสิ้นสุด
“อ๊ะ…ภู…ภู…อ๊ะ…อ้า…”
“น้อง…อ้า…” เสียงเครือแผ่วเบานั้นดังน้อยกว่าเสียงน้ำที่พุ่งออกมาจากฝักบัวจานใหญ่ สายน้ำเย็นช่ำรดลงกับร่างกายที่ร้อนระอุเพราะความรักและผูกพัน พวกเขาเกี่ยวกวัดกันและกันเอาไว้เพื่อคลายหนาวจากสายน้ำ ภูผาปล่อยขานภศรลงเหยียบพื้นแต่ยังพยุงร่างโปร่งเอาไว้ เพราะรู้ดีว่าหากปล่อยไปเสียตอนนี้ คนรักของเขาต้องทรุดฮวบลงไปกองกับพื้นแน่ๆ
“ไปที่เตียงกันนะน้อง…”
“เตียง…” นภศรทวนคำอย่างมึนงง เขากำลังจะถามว่าแล้วเสือกับคุณแยมล่ะ…แต่ไม่ทันแล้ว เพราะภูผาหมุนก๊อกปิดฝักบัว ก่อนจะจูงมือเขาออกมาเช็ดตัว สวมเสื้อผ้าชุดใหม่แล้วพาออกไปนอกห้อง
…………………………….
…ไอ้เวรเอ๊ย!! จะรีบออกมาทำไมวะ!!!...
สหรัฐบ่นในอกด้วยสติที่เหลืออยู่น้อยนัก มือข้างหนึ่งที่กำลังลูบไล้แผ่นอกของคนรักจำต้องเลื่อนขึ้นมาปิดปาก ในขณะที่แรงแทรกสอดต้องลดความเร็วลงจนเหลือเพียงขยับอย่างเนิบๆอยู่ใต้โปงผ้าห่มเท่านั้น
…ให้ตาย!!! พวกมึงออกมาทำไมตอนนี้!!! กูยังไม่เสร็จเข้าใจมั้ย!!!...
สหรัฐผู้นิยามตัวเองว่า ‘แสนซวย’ นึกสงสารคนรักขึ้นมาจับใจ เพราะตอนนี้อะไรๆยังไม่เรียบร้อย ของของเขายังแข็งโป้กอยู่ในตัวแยมอยู่เลย ส่วนของแยม…ไม่ต้องพูดถึง…เพราะสหรัฐอยากหายตัวปิ๊งเดียวแล้วไปกุ๊กกิ๊กกับแยมสองต่อสองที่คอนโดของตัวเอง ณ บัดนี้!!!...
“ชู่ว์…” เขาส่งเสียงเบาๆให้คนที่นอนซ้อนตะแครงกับเขาได้ยิน ญาณธรเกร็งไปทั้งร่างด้วยความตื่นตกใจและประหม่า
…แน่ล่ะ…สำหรับคนดีศรีกรุงเทพที่แค่เรื่องบนเตียงยังเป็นเรื่องน่าอาย ไม่ต้องห่วงเลยว่าตอนนี้ที่เขากับแยมกำลัง ‘ทำเรื่องบนเตียง’ กันอยู่ แต่ดันได้รูมเมทเพิ่มขึ้นมาปัจจุบันทันด่วน แยมจะรู้สึกยังไง!!...สำหรับสหรัฐมันก็ตื่นเต้นดีล่ะ! แต่แยมไม่ตื่นเต้นไปกับเขาน่ะซี่!!!!...
“ภู…เสือกับคุณแยม…” สหรัฐได้ยินเสียงนภศรพูดเบาๆท่ามกลางความมืดของห้อง
“หลับไปแล้วแหละ มาเถอะน้อง…ไม่มีใครได้ยินหรอก…” …ไม่ได้ยินบ้านพ่อมึงสิ!!! กูได้ยินชัดสองรูหูเลยเนี่ย!!!...
“แต่…” ดูเหมือนนภศรจะยังมีศีลธรรมจรรยาระงับจิตใจอยู่บ้าง
“…อย่าแต่ได้มั้ย…คืนนี้เป็นคืนของเรานะน้อง…” แล้วไม่ใช่คืนของกูรึไง!!...สหรัฐอยากจะลุกขึ้นกรีดร้อง ตามด้วยการเปิดห้องใหม่อีกห้อง แล้วแยกกันอยู่แม่งไปเลย แต่ติดที่ว่าของของเขายังเชื่อมแนบแน่นอยู่กับตัวแยม แถมคู่ไอ้ภูก็กำลังจะ ‘เชื่อม’ แบบเดียวกับเขาเด๊ะ!! เอายังไงดีวะเนี่ย…
“อ๊ะ…ภู…อื้อ…” เสียงครางดังขึ้น ก่อนจะแผ่วลงจนกลายเป็นอู้อี้ สหรัฐจำใจแอบหันไปมอง ปรากฏว่าเห็นแต่ข้างหลังของไอ้ภูที่นอนตะแครงให้เขา
…เยี่ยม!! เพื่อนรัก! ท่าเดียวกับกูเลย!!!...
“พี่เสือ…” เสียงกระซิบดังเบาๆ ทำเอาสหรัฐต้องหันมามอง ความมืดทำให้เขาไม่เห็นว่าญาณธรหน้าแดงขนาดไหน แต่ที่รู้ๆ คือพอแยมขยับตัว เขาก็รับรู้ถึงรสสัมผัสที่ทำเอาความเสียวซ่านลุกโหม
“จุ๊ย์ๆ…” เขาทำเสียง ก่อนจะประกบจูบดูดดื่มกับริมฝีปากช้ำที่ถูกรังแกมาค่อนคืน
“พวกมันทำได้ เราก็ทำได้เหมือนกันนะแยม…อื้อ…อ้า…” สหรัฐขยับสะโพกตัวเองเบาๆเพื่อส่งต่ออารมณ์และความรู้สึกไปกับแก่นกายที่ยังแทรกอยู่ในกายของคนรัก
“อ๊ะ!...” ญาณธรต้องรีบปิดปากตัวเอง ทั้งตื่นกลัว ทั้งวิตกกังวลกลัวว่าทั้งภูผาและนภศรจะได้ยินเสียงของเขา
“ถ้าเสียงดัง พวกมันจะได้ยินเอานะ…” สหรัฐกระซิบบอกอย่างจงใจจะแกล้งคนในอ้อมกอด เขาขยับไหวเนิบๆ ปล่อยให้ญาณธรเผลอรัดเขาแรงๆหลายครั้งเพราะความกังวลและตื่นเต้น…อย่างงี้ก็ได้อารมณ์ไปอีกแบบ…แต่มันแย่ตรงที่ไม่ได้ยินเสียงแยมเลยเนี่ยแหละ
“แยม…พี่อยากได้ยินเสียงแยม…” ญาณธรสั่นศีรษะแรงๆทั้งเขินทั้งอาย รู้แก่ใจว่าภูผาและนภศรร่วมห้องด้วย แต่สหรัฐก็ยังไม่หยุด
“นะแยมนะ…อื้อ…” สหรัฐยังคงกระซิบเบาๆ แล้วขยับไหวโยกแรงขึ้นเรื่อยๆ ร่างโปร่งต้องยกสองมือขึ้นปิดปากเพราะกลัวหลุดเสียงแปลกๆออกไปให้อีกสองคนที่นอนเตียงข้างๆได้ยิน
“อื้อ…แยม…พี่ไม่ไหวแล้ว…อื้อ…” ผ้าห่มถูกตลบขึ้นคลุมมิดหัวไปแล้ว เพราะสหรัฐทนไม่ไหวกับอารมณ์ที่ก่อตัวจากการ ‘แอบทำ’ แบบนี้
“พ…พ…พี่เสือ…พี่เสือ…อื้อ…อื้อ…อ๊ะ!!...” ร่างโปร่งกระตุกเกร็งเมื่อความปรารถนาทะลักออกมาเต็มฝ่ามือที่ขยับรูดรุนแรง
“ซี้ด…แยม…” ความสุขสมที่เกิดกับญาณธร ส่งต่อมายังสหรัฐเพราะแรงตอดรัดภายในทำให้ชายหนุ่มระเบิดไอร้อนออกมาจนหมด สหรัฐได้ยินเสียงขยับจากเตียงข้างๆ มันส่งเสียงแซกๆเร็วและดังขึ้นเรื่อยๆ ก่อนจะหยุดชะงักในที่สุด
…สรุปว่าคืนนี้…สองคู่…ชู้ชื้นนนนนนนนน…
………………………….
“ไอ้ภู!!! ตื่นนะโว้ย!!!! มึงใช้สบู่อาบอะไรของมึงเนี่ย!! เล่นซะหมดขวดแล้วแยมของกูจะอาบน้ำยังไง!!!!”
ภูผาตื่นเพราะเสียงโวยวายของเพื่อนรัก เขาว่ามันไม่ยุติธรรมเลย ทีงานแต่งไอ้เสือ ไม่เห็นจะมีหมาตัวไหนไปขวางคอยามเช้าหลังคืนเข้าหอ แล้วทำไมงานแต่งของเขาถึงมีมันมาเป็นตัวแถมวะ!!
“อะไรของมึง! โวยวายแต่เช้า…” ภูผาผงกหัวขึ้นมาโวยตอบ ก่อนจะทิ้งศีรษะลงนอนตามเดิมเพราะความง่วง
“ไม่โวยได้ไง! แยมจะไปกินข้าวเช้าแต่อาบน้ำไม่ได้เพราะมึงเล่นใช้สบู่จนหมดขวด!!!”
“ก็บอกคุณแยมไม่ต้องอาบ เมื่อคืนนอนอย่างเดียวเหงื่อไม่ออกไม่ใช่เหรอ จะอาบทำไม…” ภูผาตอบกลับไปอย่างไม่รู้เรื่องรู้ราว สติกำลังจะดับอีกครั้งเพราะความง่วงจู่โจม แต่แรงมหาศาลดันตบลงกับศีรษะของเขาดังผลัวะ!!
“โอ๊ย!! อะไรของมึงวะไอ้เสือ!!!” ภูผาลืมตาขึ้นมาอาละวาดทันที พอดีกับที่ญาณธรรีบเข้ามาดึงมือคนรักเอาไว้ เพราะกลัวสหรัฐจะทำมากกว่าตบหัวครั้งเดียว
“ทีมึงยังไม่นอนอย่างเดียวเลย!” เสียงโวยของสหรัฐทำเอานภศรที่กำลังหลับต้องลืมตาตื่น และพอเห็นว่าสองเพื่อนรักอย่างภูผาและสหรัฐกำลังจ้องหน้ากันอย่างเอาเรื่องก็เลยต้องรีบลุกขึ้นมาหมายจะถามไถ่เรื่องราว ทว่า…ไม่ทันจะได้พูด ภูผาก็ดันพูดตัดหน้าเขา
“อ้อ…แสดงว่าที่ถุงยางของโรงแรมหายไปกล่องนึงเพราะมึงเอาไปใช้ใช่มั้ย!!”
“เออ!! กูก็เหลือไว้ให้มึงกล่องนึงแล้วนี่หว่า!!!”
อย่าถามว่าสหรัฐเอาไอ้กล่องนึงนั้นไปใช้กับใคร ถ้าไม่ใช่ใช้กับญาณธร เขาไม่ได้กลัวติดโรคหรืออะไร แต่เพราะเห็นว่าต้องนอนร่วมห้องกับเพื่อนอีกสองคน เกรงว่าหากเสร็จกิจแล้วจะลำบากแยมต้องลุกไปล้างเนื้อล้างตัว เลยตัดสินใจใช้ถุงยางมันซะเลย
“แต่มันไม่พอโว้ย!!!”
“ไม่พอแม่งก็ไปช่วยตัวเอง!! มึงไม่รู้วิธีแก้ปัญหารึไงล่ะ!!!” คำเถียงของสองหนุ่มเริ่มติดเรทขึ้นเรื่อยๆ ญาณธรนั้นหน้าแดงแล้วแดงอีก ในขณะที่นภศรเริ่มมองซ้ายมองขวาหาอุปกรณ์ยัดปากภูผา
“จะให้กูช่วยตัวเองได้ยังไงในเมื่อไอ้น้องนอนอยู่ข้างๆ!!”
“ไอ้ภู!!!” นภศรดุเสียงดังลั่น ภูผาเลยเงียบกริบในวินาทีนั้น อาการหงอทันท่วงทีทำเอาสหรัฐยิ้มกริ่มแล้วลอยหน้าลอยตาอย่างผู้ชนะ
“กูเองก็มีแยมนอนข้างๆ จะไม่ให้กูใช้ถุงยางน่ะไม่ได้หรอกโว้ย…”
“พี่เสือ…” ญาณธรเรียกชื่อคนรักอย่างอับอาย ก่อนจะรีบหมุนตัวเดินหนีเข้าห้องน้ำไปทันที เล่นเอาสหรัฐหน้าเสียต้องรีบเดินตาม
“แยม…เดี๋ยวแยม…” ดีว่ายังทันก่อนที่คนรักจะปิดประตู สหรัฐเลยแทรกตัวเข้าไปเคลียร์ในห้องน้ำเสียเลย ภูผามองท่าทาง ‘ง้อเมีย’ ของเพื่อนรักแล้วได้แต่เบ้ปากตามหลังอย่างหมั่นไส้
“ปากดีนักน่ะมึง…ไม่ต้องมาคุยกับกูจนกว่าจะสำนึกผิด!!” นภศรคล้ำใต้ผ้าห่ม พอรู้ว่ากางเกงตัวเองถูกใส่กลับเข้าที่แล้วก็ตลบผ้าออก ก่อนจะลุกขึ้นเดินหนีออกไปนอกห้อง
“เฮ้ยๆ เดี๋ยวดิน้อง…น้องใจเย็นน้อง…” เสียงโหวกเหวกร้องเรียกเงียบลงไปแล้วเมื่อภูผารีบตามออกไปนอกห้อง ในขณะที่อีกคู่กำลังงอนง้อกันในห้องน้ำ เขาเองก็ต้องตามง้อนภศรเหมือนกัน
…นี่จะมีเจ้าบ่าวคนไหนในโลกอีกมั้ยที่มีคืนแต่งงานแสนวิเศษขนาดนี้…เฮ้ออออออ…
FIN
………………………………
ใครรอภูเกรียน? ภูไม่เกรียนน้า ภูออกจะรักน้อง เห็นมั้ยล่ะ :o8:
ความจริง ของภูกับน้อง มีอีกตอน (วะฮ่าฮ่า เมื่อคืนบ้าพลัง พิมพ์มันสองตอนเลย) เดี๋ยวเช็คคำแล้วมาลงน้า
สเปพี่เสือน้องแยมก็มี แต่ว่ายังค้างอยู่ในหัวอ่ะ ยังไม่เริ่มพิมพ์เลย แหะๆ ส่วนของน้องติ๋มและภพ ก็ค้างไว้ที่ 50%
มีแต่ของค้างทั้งสิ้น :เฮ้อ:
ส่วนดอกใหม่ มีคนเชียร์เฮียหนึ่งกันเป็นแถว :z1: นี่ไม่กะให้ป๊ามีลูกหลานสืบสกุลเลยนะเนี่ย ฮ่าฮ่า
ขอบคุณคนอ่าน คนเม้นท์ ขอบคุณพื้นที่บอร์ดและทุกคนที่ติดตามนะคะ :กอด1:
ป.ล. รักพี่เสืออ่ะ รักพี่เสือ ยิ่งเขียนยิ่งรักพี่เสือ ทำไมไม่รู้เนี่ยยยยยยย :z3:
-
ชอบมากตอนพิเศษ พิเศษจริง ๆ เล่นเอาฮามาก
ไม่คิดว่าพี่เสือกับพี่ภูจะคิดเหมือนกันเดี๊ยะ ท่ายังก๊อปกันมา
ฮ่า ฮ่า หนุกอ่ะ อยากอ่านตอนพิเศษของน้องติ๋มบ้าง คนแต่งมีเวลาก็จัดให้บ้างนะจ๊ะ
คิดถึงนังดอกจิก
-
โอ้ยย ขำไม่ไหว ฮาตอนที่ภูพาน้องออกมา
แล้วเสือยังไม่เสร็จกับน้องแยมเนี่ยแหละ :laugh:
สองคู่ชู้ชื่นจริงๆ สงสารแต่น้องแยม
พี่เสือจะทำอะไรก็ต้องยอมไปหมด กร๊ากกกก
งอนกับเค้าบ้างก็ได้น้องแยม
พี่เสืือเอาเปรียบตลอด สงสัยต้องให้มือใหม่อย่างน้องสอน
ฮ่าๆๆ รอดอกต่อไปอยู่นะคะ :-[
-
น่ารักทั้งสองคู่นั่นเลย แต่แอบปันใจให้พี่เสือมากหน่อย อิ อิ
พี่เสือกับภูหื่นพอกันเลยนะเนี่ยะ
-
หวานแบบเกรียนๆ
เฮียหนึ่งอีกคู่นะคนแต่ง
-
น่ารักทั้งสองคู่ แต่ภูหนักหน่อยกะจะหวาน
แต่โดนคู่ที่หวานกว่ามาให้แอบอิจฉา
ตกลงอีเพื่อนซี้สองคนนี่มันหื่นจริง ๆ นะเนี่ย
เรื่องสถานที่ไม่เคยเป็นปัญหาเลยจริง ๆ
งานนี้สงสารน้องแยมที่สุด ปกติก็ขี้อายอยู่ละ :o8: :-[ :pig4:
-
ยินดี ยินดี :mc4:
แฮปปี้เอนดิ้งทุกคน
-
โอยยยยยยยยยย
รักกันชูชื้นมากกกก คนอ่าน เม้นท์ไปมือสั่นพลั่กๆ
-
5555555555+++
โอ๊ยยยยยหื่นจริงอะไรจริง เกรียนตัวพ่อเลยงานนี้
ฮามากเถียงกันอย่างกะเด็กน้อย
อิ2เจ้าบ่าวนิน่าตีจริง
-
ตอนนี้อ่านไปขำไป
คนเป็นแฟนของภู ต้องทำใจให้หน้าด้านเข้าไว้
ขนาดคนอ่านยังรู้สึกอายแทน
-
น่ารัก แถมโฮกอีกตะหาก :haun4: สองคู่ในห้องเดียว 55
-
อ๊ายยย น่ารักทั้งสองคู่
ฮาเพื่อนรัก คิดเหมือนกันได้อีก
แหมๆ ทั้งที่นอนห้องสี่คนยังกล้านะคะ ฮ่าาาา
รออ่านต่อจ้า
-
:haun4:หมดตัวเลยตอนนี้
ทะเลาะกันแล้วคืนดี แล้ว.....2คู่พร้อมกันอีกต่างหาก
อ๊ากกกกก รอพิเศษๆแบบนี้อีก
-
สงสารคู่แต่งงานใหม่
มีกขคเป็นพี่เสือกะน้องแยมซะงั้น 555+
ปล.เหลือเฮียหนึ่งไว้คนก็ได้ จะได้มีลูกหลานหล่อๆไว้ให้สาวกรี๊ดกันสืบไป 555+
-
อ๊ากกกกกกกกกกกก ขำๆๆๆๆๆๆ :m20:
อย่าบอกนะว่าตอนที่ภูกับน้องเข้าห้องมาก่อนจะเข้าห้องน้ำอะ พี่เสือกับน้องแยมก็กำลังทำอะไรอยู่เหมือนกัน :m20:
รอๆๆๆๆ ตอนพิเศษ 2 ค่า :pig4:
-
ฮาเสือกับภูมาก
สมแล้วที่เป็นเพื่อนกัน 55555555
-
น่ารักนะ ทำไปได้ทั้งสองคู่ o13
-
แฉตัวเองซะหมดเลย
ทั้งเสือทั้งภู หื่นพอกัน
เขินแทนแยมกะน้องอ่ะ :-[ :-[
-
คู่เพื่อนซี้คู่กัดคู่นี้ หื่นพอกัน ให้มันได้อย่างนี้สิ
แต่สงสารบรรดาเมียๆจริงๆ
-
ทั้งภู ทั้งเสือ หื่นพอๆ กันเลยครับ
น่าจะมีซักตอนที่ แยมกับน้อง ร่วมมือกันแกล้ง
คงสนุกอีกแบบ ฮ่าๆๆๆ
:m20:
-
ิภูเอ๊ย..แม้จะมีไอ้พี่เสือมาแชร์ห้องหอแต่แกก็บ่ยั้นเนาะ :oo1:
แต่งานนี้สงสารน้องแยมสุดๆ คงอายแทบอยากมุดทรายหนีเลยหล่ะ
-
แอร๊ยยยยยยยยยยยยยยยยยยยชอบมากตอนนี้ 555555555555 อ่านไปขำไป
-
:-[ อิอิ เค้าเิขินเลยอ่ะ 2 คู่ชู้ชื่น ฮี่ๆ
รอสเปฯ ดอกต่อไปนะ ขอบคุณจ๊ะ
-
(http://i273.photobucket.com/albums/jj225/tangtang_jar/0202.gif) หมดกัน สองคู่ชู้ชื่น ดีนะที่เอาผ้าคลุมโปง
ไม่งั้น .....(http://i273.photobucket.com/albums/jj225/tangtang_jar/7f5341cc.gif)
-
บัวมาลงฟิค O.O
ภูแอบหวานนะ (ไม่น่ารีบทะเลาะกันเลย)
เสือก็ไม่เกรงใจเพื่อนเลยนะ
สงสารแยมกับน้อง
-
ตอนนี้ขำทั้งภูทั้งเสือ ยังมีหน้ามาเถียงกันอีก
อูยยยย น้องแยมกับน้องเค้าอายกันจนหน้าจะไหม้แล้ว :m20:
-
พี่ภูกับพี่เสือ เกรียนมากกกกกก
ไม่มีอายเลยใช่มั้ยนั่น สงสารก็แต่น้องแยมกับน้อง เฮ้อ
ต้องทำใจอ่ะนะ รักคนแบบนี้ ฮาอ่ะ
-
อย่างนี้ต้องพูดว่า "ทำไปได้" :jul3:
สองคุ่ชู้ชื่นสุดๆอ่ะ :o8:
-
ทำไม๊ทำไม ไม่เข็นเตียงมาชนกันให้มันรู้แล้วรู้รอดกันไปเลย
-
:-[
-
ชอบทุกคู่เลยครับ น่าอิจฉา
-
ก๊ากกกกกกกกกกกกกกกกก ฮาาาาาาาาาาาาาาา
ตอนพิเศษขำอะ พอกันเล๊ยยยย เสือกะภู
น่าจะให้แยมกะน้อง แก้เผ็ดสองคนนี้นะคะ
ฮ่าาาา
-
ไม่รู้ทำไม ยิ่งอ่านยิ่งชอบน้องกับภู 5555
:n1:
ขอบคุณค่่า ชอบๆๆๆ
-
ในที่สุดคุณภูก็มีมุมโรแมนติกกับเขาเหมือนกัน
อุตส่าวางแผนแต่งงานทั้งที ยังมีเรื่องให้เดือดร้อนอีกจนได้
ส่วนพี่เสือเนี่ย ทะเลครั้งนี้ถือเป็นการฮันนีมูนไปในตัวเลยใช่ไหมคะ?
มีความสุขทั้งสองคู่ ชอบบบบบบบบบบบบบบบบบบ
:-[ :-[ :-[
-
ทั้งภูทั้งเสือหื่นกันทั้งคู่เลย สงสารน้องกับแยมจริงๆ 55
-
อยากไปสิงอยู่ให้ห้องนั้นด้วยคนจังเลย... :give2:
เสือ-แยม สวีทหวานไม่เว้นวรรค ( หวานได้เรื่อย ๆ )
ภู-น้อง หวานไม่แพ้คู่แรก แต่เกรียนกว่า ( ก็คุณน้องตกหลุมรัก เพราะ ความเกรียนนี่น่า )
โชคดีนะที่ทางโรงแรมมีถุงยางเตรียมให้ 2 ชุด ขืนมีแค่อันเดียว เสือกับภู คงตีกันตายตั้งแต่เมื่อคืน :laugh:
-
:pighaun:ไม่ไหวแล้วนะ
-
เป็นสงครามรักที่น่าตื่นเต้นมว๊ากกกกกกกกก
แอบลุ้นด้วยเบาๆ ฮ่าๆ ชอบๆ
บางที น้องน่าจะลองของใหม่ๆแบบที่ภูเสนอบ้างก็ดีนะ ก้ากกกกกกกกกกกก (เราก็หื่นพอกันกะสองคนนั้นเลยนี่หว่า) :haun4:
+1 ไปเบาๆ
-
:haun4: :haun4: :haun4: :haun4: :haun4: :haun4:
-
อ่านไป กำลังหวานๆ หวามๆ หวาดๆ อยู่ดีๆก็หลุดฮาตรงพี่เสือนี่แหละ
ท่าเดียกับกูเลย เพื่อนรัก เยี่ยม! ฮาก๊ากเลยอะ่
-
ของคุณคับที่แต่งมาให้อ่านสนุกทั้ง3คู่เลย
ที่จิงถ้าเป็นไปได้อยากรีเควสคู่พี่สิงห์กับเฮียหนึ่ง(ฮ่าๆๆจะเป็นไปได้ไงเนอะพี่สิงห์ดันมีเมียมีลูกแล้ว)
-
ฮ่าโครตๆๆๆ
ขนาดเลือดสาดกระจาย
ความฮ่า มาเป็นที่ 1
55555555+
-
พี่เสือหื่นเกินแล้ว สงสารแยม
ส่วนภูไม่ไหวต้องให้น้องจัดการซะบ้างนะ
-
น่ารักดีค่ะ ทั้งสองคู่เลย แยมน่ารักมากอ่ะ
ตอนพิเศษอย่างฮาอ่ะ คุณสามีนี่หื่นจริงๆ :m20: :laugh:
:pig4: o13
-
:oo1:น่ารักได้อีกๆๆๆๆๆๆๆ o13 o13
-
ปล่อยเฮียหนึ่งไปคนนึงเต๊อะ จะได้มีคนสบสกุล555 แต่หาคู่ให้ป๊าแทน ชอบป๊าาาา อยู่โดดเดี่ยวมานานนม มีคู่ใจได้แล้วววว
-
รอตอนต่อไปนะคะ
อิจฉาสองคู่ชู้ชื่น :-[
-
:o8:
สนุกทุกเรื่องเลย
-
:กอด1: :กอด1:
-
ตำนานรักดอกพิกุล(จะร่วง)
ตอนพิเศษ เรื่องรักในวัยเรียน
BY: Dezair
……………………….
“เป็นอะไรของมึงวะไอ้ภู…” สหรัฐเห็นหน้าตาไม่สบอารมณ์ของเพื่อนรักมาตั้งแต่ตอนที่มันเดินหน้างอเข้ามาที่โต๊ะแล้ว แต่เขายังไม่มีเวลาถามอะไรมัน เพราะเพิ่งจะวางสายจากคุณนายแม่ผู้แสนจะรักเขาสุดก้นบึ้งหัวใจ เพราะจิกลากเขาเข้าวัดวันละสามเวลา
…วู้! บอกว่าไม่เข้าก็คือไม่เข้าสิ! เดี๋ยวเรียนจบแล้วบวชให้ทีเดียว!!!...
“ก็ไอ้น้องแม่งบอกว่าจะติวให้กูตั้งแต่สี่โมง…นี่จะห้าโมงอยู่แล้วยังไม่มาเลย…อะไรของมันวะเนี่ย!!” ภูผาบ่นโวยวาย แต่ทำอะไรไม่ได้มากไปกว่านั้น เพราะเพื่อนรักอีกคนยังไม่โผล่หน้าเข้ามาให้เขาเฉ่ง แล้วพอมันมา เขาก็เฉ่งมันไม่ได้อีก…เพราะอะไรน่ะเหรอ…เพราะว่ามันมี ‘ป๊า’ เป็นเจ้าพ่อน่ะสิ!!!
“อ้าว กูเห็นมันอยู่ที่…” สหรัฐกำลังจะพูด แต่ก็คิดเสียว่าเงียบปากดีกว่า เรื่องบางเรื่องถึงเขาจะรู้แล้วแต่ก็ไม่ควรพูดออกไป
“เสือ ภู…ยังไม่กลับกันอีกเหรอ…” เสียงสดใสดังมาจากด้านหลัง ทำเอาสองหนุ่มต้องหันมอง
“หญิงงงงงง…หญิงช่วยภูด้วยยยยย” เจ้าของเสียงนั้นคือหญิงสาวผู้ติดอันดับท็อปเทนของคณะ เรื่องการเรียนไม่ต้องพูดถึง ถ้าบอกว่า ‘นภศร’ คือศิษย์เอกฝ่ายชายของคณะนี้ ‘ญาดา’ ก็คือศิษย์เอกฝ่ายหญิงนั่นแหละ
“ช่วย? ช่วยอะไรหรือ” นอกจากจะหัวดีมันสมองเป็นเลิศแล้ว นิสัยก็แสนจะน่ารักน่าทะนุถนอม จนภูผานึกเกรงใจไม่กล้าเข้าไปกอร้อกอติกถึงเนื้อถึงตัว เพราะผู้หญิงแบบญาดานั้นควรค่าแก่การบูชามากกว่าเล่นหัว!
“ช่วยติวให้ภูหน่อยสิ เนี่ยไอ้น้องมันนัดภูไว้แล้วมันก็หายหัวไปเลย…หญิงช่วยภูด้วยนะ ภูต้องแย่แน่ๆถ้าสอบมิดเทอมออกมาแล้วคะแนนไม่ดีน่ะ”
“หือ?...น้อง?…ก็หญิงเห็นน้องใน…”
“หญิงติวให้ไอ้ภูมันเหอะ ก่อนที่มันจะขาดใจตาย” สหรัฐกลัวว่าหญิงสาวจะหลุดปากพูดอะไรออกมา เลยขัดเสียก่อน ฝ่ายภูผานั้นสมกับที่เขาด่ามันว่าโง่สามเวลา เพราะขนาดเขาขวางคำพูดของหญิงแบบโต้งๆ มันก็ไม่ได้สงสัยอะไรเล้ยยยยย พ่อคุณ!!...
“ก็ได้จ้ะ…ภูไม่เข้าใจตรงไหน เดี๋ยวหญิงอธิบายให้ฟังนะ” ว่าแล้วญาดาก็เดินเข้ามานั่งข้างๆ ภูผาเลยรีบส่งทุกสิ่งอย่างให้แก่หญิงสาว ไม่ว่าจะเลคเชอร์ของนภศรที่เขาไปขอซีร็อกเอาไว้ชาติเศษแต่เพิ่งจะมาระลึกได้ว่าต้องอ่านเอาวันนี้ ทั้งดินสอปากกายางลบ ณ บัดนี้ภูผายกให้ทุกอย่างเลยคร้าบบบบบบ
………………………..
นภศรเพิ่งรู้ตัวว่าเลยสี่โมงมามากแล้ว เขารีบลุกขึ้นเก็บดินสอยางลบ แล้วสอดกระดาษย่อเนื้อหาอย่างละเอียดที่นั่งทำมากว่าสามชั่วโมงเข้าไปในหนังสือ ก่อนจะรวบตั้งหนังสือขึ้นหอบ
“น้อง…จะไปไหนน่ะ ของเยอะเชียว” ชายหนุ่มคนหนึ่งทักถาม ทำเอาคนกำลังรีบต้องหันมอง แต่เมื่อเห็นว่าเป็นรุ่นพี่คนสนิท เขาจึงส่งยิ้มให้บางเบา
“ไปหาไอ้ภูน่ะครับ พี่แชมป์มีอะไรรึเปล่า”
“อ้อ พี่จะให้น้องเอาจดหมายไปพิมพ์น่ะ แต่ว่ายังร่างไม่เสร็จเลยว่ะ” นภศรไม่ได้อยู่ในคณะเพียงแค่ฐานะของนิสิตเท่านั้น แต่ยังควบรวมตำแหน่งทางด้านวิชาการ ที่เขาอาสาช่วยเหลือรุ่นน้องและเพื่อนในรุ่นเดียวกัน ทั้งเนื้อหาเตรียมสอบ ทั้งเนื้อหาจัดสัมมนา และแม้กระทั่งเนื้อหาสำหรับเปิดงานโอเพ่นเฮ้าส์ นภศรก็รับงานมาช่วยดูแล
“งานด่วนรึเปล่าพี่แชมป์”
“ก็…อยากให้พิมพ์เสร็จก่อนพรุ่งนี้ น้องอยู่คณะถึงกี่โมง”
“คงมืดๆหน่อยครับ ผมจะอยู่ที่ใต้ตึก พี่แชมป์ร่างจดหมายเสร็จแล้วไปให้ผมที่นั่นก็ได้ เดี๋ยวผมรอ”
“เออ ขอบใจว่ะ จะรีบอย่างด่วนเลย” นภศรลารุ่นพี่แล้วก้าวขาเร็วๆออกจากห้องสมุด ป่านนี้ภูผาบ่นเขาหูชาแน่ๆที่ไปเลท
ร่างโปร่งเดินเลี้ยวมุมตึกเพื่อไปยังจุดนัดหมายอันได้แก่โต๊ะไม้ที่วางเรียงกันเป็นตับใต้อาคารสูงสิบห้าชั้น ทว่า…พอเขาเลี้ยวพ้นมุม ภาพเบื้องหน้าที่ไม่ใกล้ไม่ไกลสายตานักก็ทำเอาชายหนุ่มชะงัก
…ภูผา…กับญาดา…
“อ้าว ไอ้น้อง…มาซะป่านนี้เลยนะมึง! กูติวจนจะเสร็จแล้วโว้ย!” ภูผาหันมาเห็นพอดี และทันทีที่เห็นเพื่อนรัก เขาก็ส่งเสียงออกไปก่อนแล้ว แถมยังอวดด้วยการยกหนังสือขึ้นโชว์
นภศรนิ่งไปเล็กน้อย ก่อนจะรวบรวมกำลังใจก้าวขาเข้าไปหาช้าๆ
“หญิงติวให้ภูแล้วเหรอ…” เขาถามเสียงแปร่งเล็กน้อย และมันก็เล็กน้อยมากเสียจนเพื่อนไม่ค่อยสนิทอย่างญาดาไม่รับรู้ ในขณะที่เพื่อนสนิทแต่โง่อย่างภูผาก็จับน้ำเสียงไม่ออก ส่วนสหรัฐผู้ซึ่งรับรู้ทุกอย่างเลยได้แต่ถอนหายใจเงียบๆ
“จ้ะ ติวไปได้เยอะแล้ว…ภูเก่งนะ อธิบายแปบเดียวก็เข้าใจ…” หญิงสาวพูดแล้วยิ้มบางอย่างชื่นชม ทว่าไม่มีอะไรเกินเลยมากกว่าความเป็นเพื่อน
“แหม ก็หญิงติวให้นี่นา ภูจะไม่รู้เรื่องได้ยังไง ลองว่าเป็นไอ้น้องติวนะ อู้ย! ป่านนี้ยังไม่พ้นสารบัญเลย” คนพูดไม่นึกถึงใจคนฟัง เพราะคิดเสมอว่านภศรคือเพื่อนที่เล่นหัวได้ทุกเวลา แต่คนฟังกลับเจ็บแปลบไปทั้งหัวใจ เขากระชับหนังสือที่แนบกับอกแน่น รอยหมึกสีน้ำเงินที่สันมือยังปรากฏ บอกให้รู้ว่าเขาทุ่มเทกับการเตรียมตัวมาติวให้ภูผามากแค่ไหน
…แต่…มันไม่มีประโยชน์อีกแล้ว…
“พูดเกินไปแล้วภู…ไหนๆน้องมาแล้ว งั้นหญิงไปก่อนนะ…” ญาดาลุกขึ้นจากโต๊ะแล้วหันไปอธิบายให้นภศรฟังว่าตนเองสอนภูผาถึงหน้าไหนแล้ว ก่อนจะหยิบกระเป๋าแล้วเดินจากไป
เมื่อเหลือกันเพียงสามคนเพื่อนสนิท ความเงียบจึงเข้าครอบงำ สหรัฐเหลือบมองนภศรเล็กน้อยเพราะทั้งสงสารทั้งเห็นใจ เขารู้ความรู้สึกของนภศรมาพักใหญ่แล้ว แน่นอนว่าไม่ได้รู้เพราะมันบอก แต่รู้เพราะสังเกตเห็นเอง…ส่วนไอ้ภู…รายนั้นอย่าบอกให้มันสังเกตสังกาอะไรเลย เอาชีวิตแต่ละวันของมันให้รอดก่อนเถอะ…
“มาๆ ไอ้น้อง อย่ายืนเป็นองค์ประธานอย่างเดียว มาช่วยติวกูด้วย…ถ้ามิดเทอมรอบนี้ ‘ป๋าภู’ เลยมีนทุกวิชา เดี๋ยวป๋าเลี้ยงข้าวสามมื้อเลย…” ภูผาพูดทั้งๆที่ไม่ได้เงยหน้ามอง เพราะเอาแต่มุ่งมั่นจะเรียนให้รู้เรื่อง ทั้งๆที่ตลอดทั้งเทอมที่ผ่านมา ไม่ซ้อมเตะฟุตบอลก็แอบหลับ ห้องเรียนแทบจะไม่เคยเข้า ถ้าวิชาไหนไม่เช็คชื่อ นั่นก็หมายความว่าอาจารย์ประจำวิชานั้นจะได้เจอนายภูผาสองครั้ง คือตอนสอบมิดเทอมและตอนสอบไฟนอล
นภศรพยายามข่มใจไม่ให้เจ็บปวด แม้จะทำได้ยากเต็มทน แต่เขาจะแสดงออกไม่ได้…ภูผาจะไม่มีวันรู้ความรู้สึกของเขา ไม่ว่าอะไรจะเกิดขึ้น…
ร่างโปร่งวางหนังสือที่แนบอกลงกับโต๊ะ กำลังจะทรุดตัวลงนั่งก็ปรากฏว่าเสียงเรียกชื่อเขาดังมาจากด้านหลัง
“น้อง…” นภศรหันไปมอง ก่อนจะส่งยิ้มบางให้กับ ‘พี่แชมป์’
“เสร็จแล้วๆ พี่รีบไปเร่งให้เลยนะเนี่ย…”
“มึงอ่านไปก่อน เดี๋ยวกูไปคุยงานกับพี่แชมป์แปบนึง” นภศรก้มลงบอกคนที่นั่งอยู่ ก่อนจะเดินออกไปหารุ่นพี่หนุ่ม ภูผามองตามก่อนจะเบ้ปากไล่หลังอย่างหมั่นไส้
“พี่แชมป์…พี่แชมป์คนดี๊ คนดี…” เขาเบะปากทำเสียงดัดจริตไปด้วย ก่อนจะหยิบหนังสือของนภศรมาเปิดผ่านๆ
“อิจฉาเหรอมึง?” สหรัฐถาม
“กู?...กูเนี่ยนะอิจฉา?...” ภูผาเงยหน้าถามแล้วเปิดกระดาษแรงๆให้มันพ้นๆไป เรื่องสอบก็เซ็งจะตายห่าอยู่แล้ว ยังจะต้องมาเจอหน้าไอ้หอกพี่แชมป์วันนี้อีก! เขาอุตส่าห์หาวันฤกษ์ดีที่สุดในรอบสัปดาห์มาเป็นวันติวแล้วนะเนี่ย! ดันมาเจอไอ้เวรนั่นซะได้!
“หรือไม่จริง? ไม่อิจฉาแล้วมึงจะเกลียดพี่แชมป์ทำไมวะ เขาเคยเตะก้านคอมึงรึไง” สหรัฐถาม
“ก็…ก็หน้าตาแม่งกวนตีน มึงเห็นเวลามันมองไอ้น้องมั้ยล่ะ มองอย่างกับไอ้น้องเป็นผู้หญิง ไอ้เวรน้องก็ไม่ได้รู้เรื่องเลย! กูบอกให้มาเป็นฝ่ายกีฬา เสือกไปเป็นฝ่ายวิชาการ!” ถ้ามาเป็นฝ่ายกีฬา อย่างน้อยเวลาประชุม ภูผาจะได้ระแวดระวังไม่ให้ไอ้พี่แชมป์มาคอยตอดเล็กตอดน้อยตามคำสั่งของ ‘ป๊าไอ้น้อง’ ที่ฝากฝังให้เขาดูแลตลอด 24 ชั่วโมง แต่นี่!...ไอ้น้องดันเลือกอยู่ฝ่ายวิชาการ แล้ว ‘เฮดฝ่ายนั้น’ คือใคร ไม่ต้องเดาเลยยยยย!! ก็ไอ้พี่แชมป์ไง!!!
“กูว่าพี่แชมป์ก็มองปกติ มึงคิดมากไปรึเปล่า หรือว่า…”
“หรือว่าอะไร…” ภูผายังกระแทกกระทั้นกับหนังสือของนภศร เปิดกระดาษแรงๆจนหมดไปแล้วเล่มนึงก็หยิบอีกเล่มมาเปิดต่อ
“หรือว่ามึงก็มองมันแบบที่มึงมองผู้หญิง มึงก็เลยรู้ว่ามีใครคนไหนบ้างที่มองไอ้น้องแบบที่มึงมอง”
“เฮ้ย!! ไอ้เสือ!! ไอ้น้องเพื่อนกู!!!” ภูผาเงยหน้าขึ้นว้ากลั่น โชคดีว่าน้องไม่ได้ยิน เพราะกำลังหลบไปนั่งคุยงานกับไอ้พี่แชมป์อยู่
สหรัฐยักไหล่เหมือนไม่ใส่ใจ
“กูก็เห็นจากเพื่อนกลายเป็นแฟนตั้งเยอะ…”
“แต่ไอ้น้องเป็นผู้ชาย”
“เมื่อกี้มึงพูดเองว่าพี่แชมป์มองไอ้น้องเหมือนไอ้น้องเป็นผู้หญิง มึงก็มองไอ้น้องอย่างที่พี่แชมป์มองดิ” ภูผาทำหน้าตาเข้าใจยาก เขาไม่รู้ว่าไอ้เสือฉลาดล้ำจนคิดได้ขนาดนี้ตั้งแต่เมื่อไหร่
ท่าทางเหมือนจะรับไม่ได้อยู่ในที ทำเอาสหรัฐนึกเบื่อเพื่อนสนิทแสนซื่อบื้อรายนี้ เขาไม่รู้ว่าจะกระตุ้นมันอย่างไรดีหรือปล่อยให้แม่งโง่ต่อไปอย่างงี้แหละ?...
“เรื่องของมึงแล้วกัน กูไม่ยุ่งด้วยหรอก ไปหาเชอร์รี่ดีกว่า…” คู่ควงสาวคนล่าสุดที่สหรัฐคว้ามาได้คือลีดเดอร์ของคณะใกล้เคียง และเขาก็คิดว่าเวลานี้เขาควรจะไปอยู่ใกล้ชิดสาวสวยมากกว่าจะมาอยู่กับเพื่อนสนิทโง่งี่เง่าอย่างภูผา
“อ้าว แล้วมึงไม่ติวด้วยกันเหรอวะ” สหรัฐหันมายิ้มกวนประสาท
“ลืมแล้วรึไง ว่าทั้งกลุ่มก็มีแต่มึงนั่นแหละที่ฉลาดน้อยอยู่คนเดียวไอ้ภู” ไม่ได้หลอกด่า แต่สหรัฐด่ากันโต้งๆ แถมด่าในใจไปด้วยที่ไอ้ภูฉลาดน้อยจนไม่รู้กระทั่งว่ามีคนชอบมันอยู่
คนถูกด่าไม่ทันได้ด่ากลับ เพราะสหรัฐหมุนตัวเดินออกจากใต้ตึกไปแล้ว ภูผาเลยต้องหันกลับมาสนใจหนังสือที่นภศรกองเอาไว้ให้เขาอ่านไปพลางๆขณะที่เจ้าตัวต้องไปรับงานจากไอ้พี่แชมป์
“พี่แชมป์ครับ น้องว่าอย่างงั้นก็ดี…พี่แชมป์ครับ น้องว่าอย่างงี้ก็เริ่ด…แหวะ!! น่าอ้วกจะตายห่า!!!” ภูผายังไม่วายกัดเพื่อนสนิทด้วยการพึมพำกับตัวเอง เขาเหลือบมองคู่นั้นที่นั่งอยู่ไกลๆแล้วยิ่งหมั่นไส้
…นั่งใกล้กันจริงโว้ย!! ไม่โอบไหล่โอบเอว ขี่คอกันแม่งเลยล่ะ!!!!...
“ฮึ๋ย!!!!” อารมณ์หงุดหงิดกำลังจะดำเนินต่อไป แต่เมื่อเขาพลิกกระดาษเปิดแรงๆไปยังหน้าถัดไป ภูผาก็ได้แต่นิ่งเพราะกระดาษบางอย่างถูกสอดคั่นอยู่ เขาหยิบออกมาคลี่ดู ในนั้นถูกเขียนด้วยตัวหนังสือสวยเป็นระเบียบ ซึ่งเขาจำได้ดีว่าเป็นลายมือของนภศร ข้อความในนั้นคือเนื้อหาวิชาที่เขากำลังต้องการคนติว มีคำอธิบายและตัวอย่างให้ดูอย่างชัดเจนและเข้าใจง่าย
ภูผาลองตั้งสมาธิแล้วอ่านดูก็ถึงได้รู้ว่ามันเข้าใจง่ายจริงๆ…เข้าใจง่ายกว่าที่หญิงอธิบายอีก…
“งั้นเดี๋ยวผมพิมพ์มาให้พรุ่งนี้นะครับ…” เสียงที่คล้ายจะล่ำลาทำเอาภูผาต้องเงยหน้ามอง แล้วถึงได้เห็นว่านภศรลุกขึ้นยืนแล้ว และไอ้พี่แชมป์ก็ลุกขึ้นเช่นกัน อีกไม่กี่นาทีต่อจากนั้น นภศรจะต้องเดินกลับมาที่โต๊ะ และถ้ามันเห็นว่าเขาแอบอ่านอะไรของมันล่ะก็…โดนด่ากระเจิง!!!
เร็วเท่าความคิด ร่างสูงรีบยัดกระดาษแผ่นนั้นเข้าไปในกระเป๋าเป้ของตัวเองทันที
“อ่านถึงไหนแล้วภู…” นภศรเดินกลับมาพอดี ภูผาเลยตีหน้าซื่อไม่รู้เรื่องเสียเลย
“ก็…ยังไม่ถึงไหนหรอก ยากจะตายห่า กูจะรู้เรื่องได้ไง”
“เขยิบไปสิ จะสอนให้…” พอภูผาขยับตัวให้มีที่ว่างพอสำหรับนภศรแล้ว ร่างโปร่งก็ทรุดตัวลงนั่งข้างๆ เขามองดูหนังสือตัวเองที่ตอนเขาวางลนโต๊ะมันก็ตั้งเป็นระเบียบดีหรอก แต่ตอนนี้มันวางระเกะระกะไม่เป็นที่เป็นทางเสียแล้ว…และพอเห็นหนังสือ นภศรก็นึกขึ้นได้ว่าเขาแอบเก็บกระดาษย่อเนื้อหาเอาไว้ในหนังสือเล่มใดเล่มหนึ่ง
…หวังว่าไอ้ภูคงไม่เจอเข้าเสียก่อน เขาไม่อยากถูกมันถามว่าทำไมเขาต้องมานั่งย่อเนื้อหาเบสิคพวกนั้น…
“หาอะไรวะ” ภูผาแกล้งทำเป็นถาม เมื่อเห็นเพื่อนรักเปิดหนังสือดูผ่านๆเหมือนกำลังหาอะไรบางอย่าง
“เอ้อ…เปล่า…ติวเถอะ เดี๋ยวจะเลิกดึก…” นภศรถอดใจ…มันคงปลิวหายไปแล้ว…ช่างมันเถอะ…ไม่ได้สำคัญอะไรนักหรอก…
…………………..
…ค่ามีนคืออะไร…
ค่ามีนคือคะแนนเฉลี่ยของคนทั้งคณะ ยิ่งถ้าใช้ระบบตัดเกรดด้วยการอิงคะแนนคนทั้งคณะแล้วล่ะก็ นั่นหมายความว่า ถ้าคะแนนคุณมากกว่าคะแนนเฉลี่ย โอกาส ‘ฟาด’ C จะมีน้อยนักจนแทบจำไม่ได้ แล้วถ้าคะแนนสูงกว่าค่ามีนมากๆ นั่นหมายถึง ‘น้อง B’ ‘น้อง B+’ และ ‘น้อง A’ อาจจะมาเยี่ยมเยียนทรานสคริปก็เป็นได้!!
และเมื่อวันนี้คือวันประกาศคะแนนสอบมิดเทอมวิชาที่ได้ชื่อว่าเป็น ‘วิชาดับอนาคตนิสิต’ เหล่าสาวกนิสิตผู้ลงเรียนวิชานี้ก็เลยมายืนออดูคะแนนกันที่บอร์ดหน้าห้องพักอาจารย์อย่างมืดฟ้ามัวดิน
แล้วคณะนี้ก็แสนจะจริงใจ เพราะนอกจากจะแปะคะแนนให้ดูกันที่หน้าห้องพักของอาจารย์แล้ว ยังบอกกระทั่งเลขประจำตัวนิสิต และชื่อนามสกุลนิสิต ใครต่ำกว่าค่ามีน ชื่อนั้นถูกขีดด้วยสีเหลือง ใครคะแนนต่ำจนถึงขั้นมีสิทธิ์ได้ D คนนั้นถูกขีดเส้นแดง และ…ถ้าใครต่ำจนประเมินได้ว่าสอบไฟนอลอีกรอบก็ยังได้ F ชื่อคนคนนั้นจะถูกลิขวิดป้ายทึบไปเลย…โหดร้ายจริงๆ
“ได้เท่าไหร่วะ ภู…” นภศรถามทันทีที่ภูผาแหวกฝูงชนหน้าบอร์ดออกมาได้
“กูเลยมีนเว้ย!!!!” ภูผาผู้แหวกว่ายอยู่ในมหาสมุทรค่ามีนมาทั้งชีวิตโผเข้ากอดนภศรที่เอ่ยปากถาม เขากอดรัดร่างโปร่งแรงๆเหมือนจะขอบคุณที่โน้ตย่อแผ่นนั้นทำให้เขามีชีวิตที่สุขีวันนี้
“เอ่อ…ภู…มึงไม่ต้องกอดกูก็ได้…” คนถูกกอดอย่างไม่ทันตั้งตัวเขินหนักจนประหม่า ได้แต่ละล่ำละลักบอก และเหมือนภูผาจะรู้ตัว เขาถึงได้คลายกอดแล้วถอยหลังออกไปยืนห่างกว่าเดิมเล็กน้อย
“…อ่า…แต่…แต่ยังไงกูก็ต้องขอบใจมึง…”
“ภู…เป็นไงบ้าง ได้คะแนนเท่าไหร่…” ญาดาเดินเข้ามาถามอย่างหวังดีและตื่นเต้น เพราะนี่คือครั้งแรกที่เธอติวให้ภูผา เลยอยากรู้ว่าจะประสบความสำเร็จด้วยดีรึเปล่า
“เลยมีนด้วยแหละหญิง!” ภูผารีบอวดอย่างดีใจ รอยยิ้มของสองหนุ่มสาวที่มีให้กัน ทำเอานภศรเหมือนจะรู้ตัวว่าเขากลายเป็นคนนอกไปเสียแล้ว
“ดีใจด้วยนะ” ญาดาชมจากใจจริง ก่อนจะเดินจากไปกับเพื่อนในกลุ่มของหล่อน
“น่าจะพาหญิงไปเลี้ยงนะ ไหนว่าถ้าผ่านมีน ‘ป๋าภู’ จะเลี้ยงข้าวสามมื้อไง” นภศรพยายามล้อเลียนให้ได้เหมือนเพื่อนพึงทำต่อกัน แม้ใจจะเจ็บปวดก็ตามที
“เอ่อ…น…นั่นสิ…” ภูผาไม่กล้าพูด ว่าคนที่ทำให้เขาสอบผ่านฉลุยแบบนี้ไม่ใช่ญาดา แต่เป็นเพราะโน้ตย่อของนภศรที่เขาแอบขโมยมาต่างหาก
พวกเขาต่างคนต่างเงียบ ก่อนที่นภศรจะยิ้มให้แล้วหมุนตัวเดินลงบันไดไป
“น้อง!...เอ่อ…ย…ยังไงก็ขอบใจนะ…”
“ขอบใจทำไม กูไม่ได้ทำอะไรเลย…ไปขอบใจหญิงเถอะ…” นภศรพูดแค่นั้น ก่อนจะเดินหนีลงไป ทิ้งเอาไว้เพียงสายตาของภูผาที่มองตามและหัวใจที่เขาไม่รู้ว่าทำไมถึงบีบรัดหนักหน่วงจนแทบหายใจไม่ออกแบบนี้
………………..
ภูผามองกระดาษสีเหลืองซีด รอยหมึกสีน้ำเงินจางลงจนกลายเป็นสีดำไปแล้ว…บอกอายุของกระดาษแผ่นนี้ว่ามันผ่านมากี่ปี...ตอนนั้น…เขาอยู่ปีสามสินะ…ส่วนตอนนี้…ปีหน้าก็จะสามสิบแล้ว…
…จะสิบปีอยู่แล้ว…แต่ภูผาไม่เคยทิ้งกระดาษแผ่นนี้ไปเลย…ไม่เข้าใจเหมือนกันว่าทำไมถึงเก็บเอาไว้ กระดาษที่มีตัวอักษรเรียงเป็นระเบียบ มีเนื้อหาบทสรุปที่เต็มแน่นไปด้วยรายละเอียด แต่ก็เข้าใจง่ายทั้งรูปประโยค ทั้งตัวอย่าง…
…โน้ตย่อที่เขาแอบหยิบมาจากหนังสือของนภศร…โน้ตย่อที่เต็มไปด้วยเนื้อหาเบสิคอย่างที่นิสิตระดับหัวกะทิแบบนภศรไม่จำเป็นต้องอ่าน…แต่ภูผาไม่เคยถามว่าทำไมเนื้อหาเบสิคแบบนี้ นภศรต้องโน้ตย่อสอดเอาไว้ในหนังสือแบบนั้น…
“หือ…มีแต่ฝุ่น…ค้นตู้หนังสือ ทำไมไม่เปิดหน้าต่างล่ะ…” เสียงดังขึ้นจากด้านหลัง ทำเอาคนกำลังตกอยู่ในภวังค์ต้องหันมอง เขาเห็นร่างโปร่งของคนรักเดินไปเปิดหน้าต่างเพื่อให้อากาศระบาย แสงแดดยามเช้าส่องผ่านเข้ามากระทบกับผิวเนื้อของนภศร
เจ้าตัวคงไม่รู้…ว่าภาพของตนขณะเปิดหน้าต่างทีละบาน ทีละบานนั้น กำลังถูกจดจำเข้าไปในสมองของคนที่หัวทึบที่สุดในชั้นเรียน
ภูผาลุกขึ้นเดินเข้าไปหา แล้วกอดซ้อนหลังพร้อมกับส่งกระดาษสีเหลืองเป็นด่างเป็นดวงให้คนในอ้อมแขนดู
“จำได้มั้ยน้อง…” นภศรรับกระดาษมาดู ก่อนจะนิ่งงันเมื่อภาพในอดีตย้อนกลับมาให้เขาคิดถึง
“ไปเอามาจากไหนน่ะ” เขาหันมาถาม ภูผายิ้มบาง
“หยิบออกมาจากหนังสือของน้องตั้งแต่วันนั้นแล้ว…”
“นึกว่าหายไปแล้วซะอีก…” นภศรได้แต่พึมพำเสียงเบา เขาไม่รู้ว่าทำไมภูผาถึงมาหยิบมันไป และไม่เข้าใจว่าทำไมอายุของมันจึงยาวนานเกือบสิบปีเช่นนี้ ทำไมถึงไม่กลายเป็นขยะสักชิ้น ทำไมถึงไม่ถูกลมพัดหายไป
“ไม่หายหรอก ปล่อยให้หายไม่ได้เด็ดขาด เพราะกระดาษแผ่นนี้ ภูถึงสอบผ่าน…”
“นั่นเพราะได้คนอื่นติวให้ต่างหาก” ภูผาส่ายหน้าไปมา
“ไม่ใช่…เพราะกระดาษแผ่นนี้จริงๆ…ไม่อย่างนั้นภูสอบไม่ผ่านหรอก…” นภศรได้แต่เงียบ หัวใจของเขากำลังเต้นโครมครามเหมือนย้อนเวลากลับไปในวัยเยาว์ และได้รับรู้ว่าสิ่งที่ตัวเองทำอย่างตั้งใจและสละเวลาหลายชั่วโมงนั้นมีประโยชน์แค่ไหน ทั้งๆที่ตัดใจไปแล้ว…ทั้งๆที่เลิกหวังไปแล้ว…แต่…พอได้รู้ว่าแท้จริงแล้วมันมีคุณค่ามากแค่ไหน เขาก็ได้แต่ยิ้มกับตัวเองอย่างมีความสุข
“ขอบคุณนะน้อง…ตอนนั้นภูขอบคุณน้อง แต่น้องไม่ยอมรับ…”
“ก็…”
“ว่าแต่น้องเถอะ…ในกระดาษนี่มันความรู้เบสิคไม่ใช่เหรอ ทำไมต้องย่อออกมาด้วยล่ะ เอาไว้อ่านเอง?”
“เปล่า…ตั้งใจทำให้นายอ่าน แต่…ตอนนั้นคิดว่ามันหายไปแล้ว…” ภูผากระชับกอดแน่นขึ้น แล้วก้มลงจูบบนหัวไหล่คนรัก
“ไม่หายหรอก…มันจะไม่หายไปไหนอีก…จากนี้ไป ทุกอย่างที่น้องทำเพื่อภูจะอยู่ตรงนี้…อยู่กับภู อยู่กับพวกเราที่นี่…มันจะไม่หายไปไหนอีกแล้ว หรือต่อให้มันต้องจากไปตามกาลเวลา ภูก็จะทำทุกวิถีทางให้มันกลับมาอยู่กับเราเหมือนเดิม…” นภศรหันมายิ้มให้คนรัก ก่อนจะสอดแขนเข้ากอดรัดร่างหนาด้วยความรู้สึกล้นปรี่
…ทุกอย่าง…จะอยู่กับภูตรงนี้…อยู่กับภูที่นี่…จะอยู่ด้วยกัน…ตลอดไป…
FIN
…………………..
ไม่มีน้องแยม บทพี่เสือเลยมีกระจึ๋งนึง ฮ่าฮ่า
พาร์ทนี้เป็นพาร์ทที่บัวชอบภูผามากที่สุดเลยค่ะ แหะๆ ไม่รู้ทำไม แต่รู้สึกชอบตอนภูผาเป็นนักเรียนมากเลย :-[ ให้ความรู้สึกดีมากๆ ตอนที่เขียน อิอิ
ส่วนต่อไป จะมีอะไรมา เดากันน้า เพราะบัวก็ไม่รู้ :impress2:วะฮ่าฮ่า ไม่รู้ว่าจะได้ดอกอีกตอน หรือว่าได้ตอนพิเศษ ตอนนี้มีหลายเรื่องต้องทำมากเลย เลยยังแตะอย่างละนิดอ่ะ o22
แล้วก็ ขอประกาศนิดนึง
คือว่าตอนนี้ ฟิคฝั่งญี่ปุ่นถูกก็อบและแปลงเป็นฟิคฝั่งเกาหลีนะคะ โดยคนที่ชื่อว่า Tamisa หรือ Jabe (อีเมลเขาค่ะ tamisa_1510อย่าแสดงเมลบนบอร์ด.com)
เขาทำออกขายเป็นรูปเล่มด้วยค่ะ (ถ้าบัวเข้าใจไม่ผิด เขาเอาเรื่อง เพื่อนสนิท คิดไม่ซื่อของบัวไปแปลงเป็นเรื่อง Friend ตอนบัวทำเรื่องเพื่อนสนิทฯขาย บัวทำเล่มเดียวหนาๆ ขาย 350 บาท ส่วนเขา…เอาไปทำแยกเป็น 2 เล่ม ขายในราคา 600 นอกจากก็อบแล้วยังค้ากำไรมากๆเลยอ่ะ บัวรับไม่ได้… :m15:.)
เลยมาประกาศตรงนี้ เพราะว่าเห็นว่าในนี้คนเล่นเยอะ ถึงเขาจะไม่ได้ก็อบนิยายออริจินัล (เท่าที่รู้มาอ่ะนะ) แต่ว่ายังไงก็อยากให้คนเขียนหลายๆคนระวังตัวกันด้วยค่ะ (เพราะว่ามันกลับมาอีกแล้ว หลังจากหายไปพักนึง :o12:)
ใครอ่านฟิคฝั่งเกาหลีอยู่แล้ว หรือว่ามีเพื่อนที่อ่านฝั่งนั้น ก็กระจายๆข่าวไปหน่อยน้า เพราะว่าคนคนนี้เขาก็อบไปหลายเรื่องมาก และของนักเขียนหลายคนค่ะ ไม่อยากให้ถูกหลอกค่ะ :serius2:
ขอบคุณพื้นที่บอร์ด คนอ่าน คนเม้นท์ มากๆค่ะ
เพิ่มเติมเรื่องก็อบฟิคนะคะ
เขาเอาไปแปลงเป็นคู่ Kihae ค่ะ
นี่คือรายชื่อส่วนหนึ่งของฟิคที่ถูกก็อบค่ะ (เป็นของพี่อีกคนนึงค่ะ)
Heart's tale ---> White tale
Baby Love ---> คลุมถุงชน
The romance of tokyo ---> Love to love you
กับดักรัก ---> Love Trick
Wish I ---> Love Story
But I love you (Popsical Kwan Bouvier) ---> ตอนต้นของ Love to love you (เรื่องนี้เทพมากๆ เป็นการผสมผสานสองเรื่องของสองคนให้รวมอยู่ในเรื่องเดียวได้อย่างกลมกลืน อาเมน)
(บัวก็อบมาจากบล็อกนึงที่เขากระจายข่าวเรื่องนี้ค่ะ)
ขอบคุณพื้นที่มากๆนะคะ ขอบคุณจริงๆค่ะ
-
ตอนนี้หวานๆ โรแมนติกจัง :-[ :-[
แต่แอบน้ำตาซึมเล็กน้อย
อิพี่ภูนิ ชั่งไม่รู้อะไรบ้างเลย :z3:
-
(http://i273.photobucket.com/albums/jj225/tangtang_jar/3ca8b998.gif) ชอบคู่นี้อ่ะ มันมีหลายรสชาติดี
-
:o8: :-[ :กอด1:
-
โรมานซ์...................
เขินอ่ะ :D
-
ขอบคุณสำหรับดอกพิกุลดอกพิเศษดอกนี้ค่า :pig4:
อิจินกับคาเมะโดนก๊อปปี้หรือนี่ คนก๊อปนิสับแย่มากๆๆๆๆๆๆๆ :angry2: :beat:
เป็นกำลังใจให้น้องบัวนะคะ :L2:
-
ตอนนี้ภูผาน่าจะรักน้องแล้วนะ น่าให้พี่เสือโบกสักที
-
น้องนี่ทนมากเลยอ่ะ ทนกับความบื้อของภูมาเยอะจริงๆ :call:
ดีที่ในที่สุดก็มีความสุข :กอด1:
-
อ่านกำลังหวานๆ เจอน้องมีนแห่งช่วงมิดเทอมเข้าไป...เราหวานไม่ออกเลยทีเดียว 5555
-
ตอนนี้อ่านแล้วให้อารมณ์นุ่มๆอ่ะ น่ารักทั้ง2คนเลย
-
ภูบื้อจริง ๆ ตอนนั้นน่ะ ชอบพี่เสือ ตอนหน้าเอาพี่เสือกับแยมได้หรือเปล่าน๊อ
-
กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดด จะบอกว่าชอบมากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก :impress2: :impress2: :impress2:
น่ารักมาก น้องกะภู ><
รอดอกต่อไป หรือจะมีตอนพิเศษคู่ไหนมาก็จะรออ่านนะคะ
ปล. ที่คุณบัวบอกว่าโดนก๊อปนิยาย อ่านแล้วรู้สึกแย่มากเลยค่ะ กล้ามากเลยอ่ะ
เป็นเราคงตามไปด่าประจานให้ชาวโลกได้รับรู้ไปเลย
-
อ่านแล้วซึ้งนะ ขอบอก
นึกถึงเวลาเราไปรื้อ จัดตู้ แล้วไปเจอของเก่าๆที่เก็บๆไว้
ก็มักจะนึกถึงอดีตที่ผ่านมา
-
ผมชอบตอนดอกจิก กับ ดอกพิกุล มากกว่า ดอกบัวอีก
ดอกจิก นี่ฮามาก ฮาจริงๆ จังๆ เลย
ดอกพิกุล ก็แบบอ่านไปลุ้นไป ได้อารมณ์น้ำเน่าจริงๆ แต่ชอบมากๆ 555
ส่วนเรื่องก๊อบผลงานคนอื่นไปเพื่อการค้า หรือหากำไรนี่ มีความผิดฐานละเมิดลิขสิทธิ์นะครับ ไม่ไหวจะเคลียร์จริงๆ คนพวกนี้
-
อบอุ่นมากเลยอ่ะ เขินจัง
-
น้องน่ารัก
พี่ภูตอนนี้โรแมนติกเนาะ 5555555
-
น้องบัวมาต่อเร็วดีมาก
อ่านตอนนี้แล้วรู้สึกว่า น้องรักภูมากเลยน่ะ
รักมานาน ไม่รู้ว่าทำไมถึงรัก อยากรู้จริงจัง
รออ่านตอนต่อไปค่ะ
+1 ให้น้องบัว
-
มาอ่านสองตอนรวด พูดถึงสมัยเรียน น้องนี่ต้องน่าสงสารมากๆแน่เลย มองคนที่หลงรัก อย่างเจ็บลึกๆในบางครั้ัง อีตาภู ต้องรักน้องมากๆนะไม่งั้นเจอสอย
----------------------
ส่วนเรื่องฟิคน้องบัวโดนก๊อป น่าจะเอาเรื่องให้ถึงที่สุดนะ ก๊อปไปแปลงยังไม่พอ ยังรวมเล่มขายอีก :serius2: เลว จนเกินคำบรรยาย
น้องบัวพอบอกได้มั้ย เค้าก๊อปไปแปลงเป็นคู่ไหน เผื่อจะได้ฝากๆกันช่วยดู
นิยายในเล้านี่ก็โดนก๊อปไปเยอะอยู่ ก็มีนักเขียน ตามกันเองบ้าง แจ้งมาทางเล้าบ้าง :เฮ้อ: เหนื่อยใจจะพูดกะคนพวกนี้
:กอด1:
เพิ่มเติม
http://s360.photobucket.com/home/dongbum_129/index เค้าทำเล่มออกมาหลายเรื่องแล้วนิ
-
พี่เสือ ตรงมาก ด่าเพื่อนต่อหน้า ตรงๆเลย
ตอนนั้นคงยังไม่เจอน้องแยมแน่เลย ถึงได้ไปกะหญิงอื่นแบบนั้น
(พี่เสือมีบทนิดเดียว แต่กลายเป็นคอมเมนต์แรกซะงั้น)
พี่ภูฉลาดน้อยจริงๆนะนั่น แต่ตอนนี้ฉลาดแล้ว และมีความสุขด้วย
พี่น้องน่ารัก ^^ ทำอะไรให้คนที่ตัวเองชอบมากมาย น่ารักจริงๆ
-
:กอด1:
-
+ 1 โทษฐานแต่งอะไรน่ารักๆมาให้คนอ่านอารมณ์ดี ยิ้มแก้มปริ :กอด1:
-
น้องน่ารักมากเลย ภูเองก็น่าจะรักน้องมานานแล้วหละ แต่ดันไม่รู้ใจตัวเอง กว่าจะรู้เกือบสาย ชอบคู่เพื่อนรัก รักเพื่อนคู่นี้
เคยซื้อนิยายที่ก็อบของคนอื่นมาขายเหมือนกัน ตอนนั้นเสียความรู้สึกมากๆ เรื่องนั้นก็เป็นนิยายที่เคยลงในบอร์ดนี้เหมือนกัน เป็นสาเหตุให้เลิกอ่านฟิคไปเลย
เศร้าใจแทนคนแต่ง เรื่องละเมิดลิขสิทธิ์ในไทย กลายเป็นเรื่องดาดดื่น กฎหมายอ่อน และมีช่องโหว่มากมาย เจ้าของผลงานตัวจริงเลยต้องก้มหน้าทำใจ เพราะคงไม่มีใครอยากขึ้นโรงขึ้นศาล ฟ้องร้องกัน
.................ขอให้พี่บัวสู้ๆ อย่าพึ่งเลิกแต่งไปเสียก่อน ความลับมันไม่มีในโลก ไม่เคยเห็นว่าใครที่ก็อบนิยายคนอื่นไปขาย จะรุ่งสักราย เค้าคิดว่าคนอ่านเป็นกระบือหรือไงก็ไม่รู้ถึงกล้าทำ ยังไงสักวันคนอ่านก็ต้องรู้ความจริง ไม่มีใครทำอย่างนั้นแล้วรวยแน่นอน บาปกรรมนั้นจะตามสนองคนที่ทำ
-
:กอด1: :กอด1:
-
TT^TT น้ำตานองอาบสองแก้มเลย กระซิกๆ
อ่านแล้วแอบปวดใจแทนน้องอ่ะ เห้อ เข้าใจทั้งความรู้สึกภูและอารมณ์น้องนะ
โดนส่วนตัวเบลล์เองก็เป็นคนที่แบบสนุกสนาน เป็นตัวฮาของกลุ่มอยู่แล้ว แต่บางทีบางคนพูดที่เพื่อนพูดในสภาวะอารมณ์ไม่ปกติอ่ะ
เจ็บมากมาย แบบ ณ อารมณ์นั้นคือเราตั้งใจจริง พอมาเจอแบบนี้ก็คงนอยด์เยอะกว่านี้แน่ๆ ^^
-
น้องน่ารักกก ตอนดอกบัวยังไม่ค่อยรู้สึกอะไร รู้สึกว่าน้อง
เป็นผู้ชายเงียบๆ แบบแมนๆเลย
แต่พอมาเจอดอกพิกุลเข้าไป จากที่จินตนาการแม๊นแมน
ตอนนี้น้องดูหวานมากในความคิดคนอ่าน ฮ่าๆๆๆ
หวานพอๆกับน้องแยมเลยเอ๊กกก
รอตอนต่อไปค่ะ เอาเฮียหนึ่งมาป๊ะกับยุทธดีไหม
กร๊ากกกกกกกกกกกกกกกกก
-
คิดถึงความหลังแล้วซึ้งเนาะพี่ภู :กอด1:
-
ย้อนไปสมัยเรียนแล้วสงสารน้องจัง
เสียน้ำตาไปเป็นลิตรกว่าจะรักกันได้
-
:impress2:ชอบภูน้องงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงง o13
-
กว่าจะได้รักกัน มันก็ยากเหมือนกันเนอะ
-
น่าสงสารน้องจริง ๆ ตอนสมัยแอบรักคุณชายภู
แต่ตอนนี้เคลียร์และต้องรักกันให้มาก ๆ
-
อินไปกับน้องอ่านไปหัวบีบๆหน่วงๆ
ส่วนเรื่อง คนเราก๊อบนี่ นิสัย เอ๊ะ!! หรือสันดานเสีย เพราะเห็นว่าทำมานานทำมาหลายเรื่อง
สนับสนุนให้คุณบัว และ นักเขียนท่านอื่นๆรวมตัวเอาเรื่องให้ถึงที่สุดค่ะ เค้าจะได้เข็ดไปช่วงระยะเวลาหนึ่ง แต่เชื่อว่าเดี๋ยวก็ทำอีก
สู้ๆนะคุณบัว อย่าปล่อยให้เค้าได้ผลประโยชน์ไปง่ายๆทั้งๆที่คุณบัวคิดและเขียนแทบตาย
-
สงสารน้องเมื่อก่อนจริงๆ ต้องเก็บงำความรักไว้หลายปีขนาดนั้น
ปล.เรื่องก๊อปฟิคคนอื่นไปขายเอาเงินเข้ากระเป๋านี่เห็นแล้วเพลีย
เราก็อ่านฟิคเหมือนกัน เคยเจอแบบที่ก๊อปไปแปลงแล้วขายด้วย พอเรามารู้แล้วมันเสียความรู้สึกมากๆ
โดนก๊อปไปแปลงว่าแย่แล้ว แต่เอาไปขายเป็นล่ำเป็นสันด้วยนี่..-_-
เป็นกำลังใจให้คุณบัวและคนที่โดนก๊อปนะคะ สงสัยพวกนี้ต้องโดนจัดการซะมั่งจะได้เข็ดหลาบซักที
-
ตอนนี้หวานปนอบอุ่นๆ ชอบอ่า :-[
-
อ่านแล้วรักภู-น้อง มาก ๆ ค่ะ ชอบพี่เสือกับแยมด้วย อ่านพี่เสือแล้วฮามาก
เป็นกำลังใจให้คุณบัวค่ะ เราชอบงานเขียนคุณบัวมาก ตามตั้งแต่เรื่องธันวากับถ้วยฟู มีหนังสือในครอบครองด้วยค่ะ และอยากให้รวมเรื่องสั้นชุดนี้ด้วยนะค๊ะ
เราว่าอย่างน้อยการรวมเล่มก็เป็นการปกป้องสิทธิ์ของผู้เขียนได้ทางหนึ่งค่ะ
-
ภูต้องขอบคุณน้องที่อดทนมาจนได้รักกันเหมือนทุกวันนี้ :o8:
เรื่องเก่าๆทำให้เจ็บหัวใจตลอด วันนี้รักกันแล้วก็ต้องชดเชยเวลาที่เสียไปโดยเปล่าประโยชน์ด้วยนะ :กอด1:
แต่ถึงอย่างนั้นก็ชอบภูตอนนี้เหมือนกัน :-[
เรื่องโดนก็อบนิยาย ก็ขอเป็นกำลังใจให้นะคะ สัตว์โลกย่อมเป็นไปตามกรรม อีกหน่อยเค้าก็คงจะเสียใจที่ทำแบบนี้ :angry2:
สู้ๆค่ะ :กอด1:
-
ความหลังมีไว้ให้คิดถึงแล้วมีความสุขเนอะ
ส่วนเรื่องก็อป โอ้แม่เจ้า ทำเป็นอาชีพเลยรึไงเนี่ย เยอะปานนี้น่ะ
-
:impress2: เพิ่งจะอ่านตำนานดอกบัวของพี่เสือกับน้องแยมจบ
แอร๊ยยย..น่ารักสุดๆ แถมขอหอมคุณยายสักฟอดกอดด้วยรักสักที :กอด1: แล้วยิ่งน้ำปลาพริกของคุณพี่น้อง o13ยกนิ้วให้ไปเลย
ฟิ้ววว..ไปอ่านตำนวนดอก..อื่นต่อดีกว่าเนอะ
-
ขอเข้ามาตามด้วยคน อิอิ
น่ารักทุกคู่เลยค่ะคุณบัว เอิ๊กก
-
ตาภูบื้อจริงๆนะนี้ แต่ยังรู้สึกดีที่เก็บกระดาษที่น้องทำไว้จนป่านนี้อ่ะ
แสดงว่าอาจจะรักและผูกพันน้องมานานๆแล้วแต่ด้วยความบื้อเลย...
เป็นกำลังใจให้น้องบัวนะค่ะ
-
ภูต้องรักน้องให้เท่ากับที่น้องทุ่มเทให้ภูมาตลอด
เข้าใจหัวอกน้องเลย แอบชอบเพื่อนตัวเอง :เฮ้อ:
แต่ก็นะ กว่าเราจะได้รักกัน o13
เค้าชอบเรื่องของคนแต่งทุกเรื่องเลย เค้าอยากอ่านตอนพิเศษของน้องถ้วยฟูกับพี่ธันวามั้ง :m17: อิอิ
-
ตำนานรักดอกจิก ฮาน้องติ๋ม เอ๊ย..น้องติ่มซำได้อีก
นั่งขำๆอมยิ้ม อารมณ์มาเบรกเอี๊ยด :a5: ตอนรู้ว่าน้องติ๋มโดนหลอก
แต่ก็ผ่านไปได้ด้วยดีเพราะพี่ภพก็มาตกหลุมรักจนได้ 555
ว่าแล้ว..ก็ไปอ่านดอกพิกุลต่อเลยเนอะ
-
น่ารักทั้ง 3 เรื่องเลย
มีเจ็บหนึบๆตาน้องไปด้วยนะเนี่ย ตอนตาบื้อภูยังโง่อยู่น่ัะ
-
ตำนานรักดอกพิกุลจะร่วง ช่วงบีบหัวใจน้อยๆนิดๆ
ไอ่ตอนพี่เสียท่อง …แยมอยู่หนอ ยุบหนอ…แยมอยู่หนอ ยุบหนอ… o13 ยกนิ้วให้เลยในการยับยั้ง
เปงเค้าหน่อยขอต่อยทีนึง แล้วค่อยช่วยแก้ต่อ ตอนนั้นหมั่นไส้ตาพี่ภูจิงๆ
มาตอนฮันนีมูนสองคู่ชู้ชื่นอีก :pighaun: สุดๆ
-
ในที่สุดก็อ่านทัน
น่ารักมากเลย
:กอด1: :กอด1:
-
:impress2:
ชอบมากทุกเรื่องเลยค่ะ
อ่านไปแล้วก็คิดตามไปด้วย นี่เราเรียนการวิเคราะห์งานวรรณกรรมมากไปป่าวหว่า 555
รออ่านเรื่องใหม่อยู่เรื่อยๆนะคะ
เราได้ยินเรื่องที่คุณบัวโดนก็อปมาจากในเฟสบุ๊คแล้วล่ะค่ะ เสียใจด้วยนะคะ
ทางสาวกฝั่งเจ (ขอบอกว่า เราเคยอ่านฟิกฝั่งนั้นของคุณบัวด้วยล่ะ 555) ก็ช่วยๆกันแชร์ค่ะ
ต้องจัดการให้ราบคาบ :angry2:
ปล.แอบสงสารพี่แฟน โดนไปหลายเรื่องนะนั่น :m16:
-
ชอบคู่พี่เสือกับน้องแยมค่ะ ดูเหมือนต่างกัน แต่ก็รักกันได้ดี
:pig4: คนเขียนนะคะที่แต่งเรื่องได้น่ารักๆ แบบนี้
-
มุมวัยเรียนของ ภู น่ารักจริงๆๆๆ
อยากมีตอนพิเศษอีก
-
:impress3:
เมื่อก่อนน้องคงต้องปวดใจมากกกแน่เลย
ภูนี่เมื่อก่อนโง่ๆเนอะ
-
อร๊ายยย ตอนพิเศษ :-[
-
น่ารักอ่ะ :pig4:
-
:impress2:หวานนนนนนนนนนน น้ำตาลเรียกทวด
-
:-[
ทั้งขำ ทั้งหื่น อ่านไปยิ้มไป เขิลไป แต่งได้ยอดเยี่ยมคับ
ยังไงก็เป็นกำลังใจให้ และรอตอนต่อๆไป :L2:
-
มาดันเจ้าค่ะ
-
ภูนี่ทึ่มจริง ๆ เลยนะ กว่าจะรู้ตัวทำน้องเจ็บแล้วเจ็บอีก
แต่ต่อไปจะมีแต่ความสุขแล้วเนาะ น้อง :L1:
-
ในที่สุดก็อ่านจบทุกดอก(ไม้) แล้ว :z2:
ดอกบัวก็น่ารัก หวานๆ
ดอกจิกก็น่ารัก เพี้ยนๆ :laugh:
ส่วนดอกพิกุลก็น่ารัก ขมๆ :o12:
แต่อ่านเเล้วมีความสุขเหมือนกันทุกตอน
ขอบคุณคนเขียนมากเลยค่ะ :กอด1:
เป็นกำลังใจให้ot8t :L2:
-
น้องบัวสู้ๆครับ
ติดตามมาตลอดเลยครับ
สู้ๆนะครับ สนุกมากทุกเรื่องเลยครับ
-
สนุกทุกตอนเลยครับ o13 o13
อ่านไปเขินไป :impress2:
:laugh:
-
เข้ามาอ่านใหม่อีกรอบเพราะลืมไปแล้วว่าอ่านถึงตอนไหน
อ่านจบแล้วก็ยิ้มไป เขินไปน่ารักมากค่ะ
ตอนนี้รอเรื่องดอกไม้ต่อไปอยู่นะค่ะ
:L2:
-
เข้ามาอ่านอีกรอบ
เพราะคิดถึงพี่เสือ แยม แล้วก็ภูกับน้อง
-
พึ่งเข้ามาอ่านสองวันสามดอกรวด สนุกมากมาย
พี่เสือ-น้องแยม กุ๊กกิ๊ก ละมุนละไม
ภพ-ติ่มซำ มีทั้งฮาและน้ำตาซึม
ภู-น้อง เครียดเลยแหละ แต่ก็ซึ้งซะ
ขอบคุณคนเขียนสำหรับเรื่องราวดี ๆ น่ารัก ๆ นะคะ
-
สนุกมากคะ อ่านเพลินเลย
ส่วนเรื่องก๊อปนิยายเนี่ย เพลียใจคะ สามัญสำนึกจริงๆ อย่าเพิ่งท้อนะคะ
อยากอ่านเรื่องสนุกดีๆอย่างนี้อีก ยังไงลองปรึกษาผู้รุ้แล้วฟ้องเลยดีกว่า เก็บหลักฐานเอาไว้
-
คำเตือน : มันยาวเว่อร์!!!! :sad4:
NOV: ตำนานรักดอกบัว & ดอกพิกุล
BY : Dezair
……………
“อื้อ! พ…พี่เสือ…พี่เสือ…อ๊ะ! อย่า…อย่าครับ…แยมเจ็บ…อื้อ!”
ร่างผอมไหวโยกไปตามแรงกระแทกจากทางด้านหลัง ผิวขาวขึ้นสีเรื่อ เมื่อความต้องการและความเจ็บปวดกำลังไหลเวียนไปทั่วร่าง สหรัฐมองมือตัวเองที่กำลังนวดเฟ้นไปทั่วแผ่นหลังเปลือยเปล่าของคนรักด้วยสายตาลุ่มหลง ก่อนจะบดเบียดความเป็นชายเข้าหาช่องทางเล็กแคบหนักกว่าเดิม
เขาไล้มือลงมาบีบขย้ำก้อนเนื้อสะโพกสลับกับการกระแทกหนักหน่วง เสียงกรีดร้องของญาณธรดังเข้ามาในหู แต่…เขากลับปล่อยมันไป อารมณ์ดิบกำลังครอบงำจนขาดสติ
“พ…พี่เสือ…อื้อ…พอแล้ว…แยม…แยมเจ็บ…อ๊ะ!...อย่า…” มือสองข้างถูกมัดรวบตรึงเอาไว้เหนือศีรษะ จึงไม่สามารถช่วยเหลือตัวเองได้ เขาได้แต่ร้องขอความเห็นใจ ทว่า… ‘พี่เสือ’ กลับไม่ฟังแม้แต่คำเดียว ร่างสูงฝังใบหน้าลงกับหลังคอแล้วขบแรงๆจนญาณธรสะดุ้ง
“เจ็บ…พี่เสือ…แยมเจ็บ…”
“เจ็บตรงไหนล่ะ…อื้อ…ตรงนี้รึเปล่า” มือหนาเลื่อนลงไปยังแก่นกายของญาณธรแล้วบีบแรงๆ
“หรือว่า…ตรงนี้…” ริมฝีปากร้อนระอุกัดเข้ากับซอกคอ
“หรือว่า…ตรงนี้!” แล้วเขาก็อัดสะโพกกระแทกเข้าไปอีก ญาณธรร้องไม่ออก ได้แต่น้ำตาไหลพรากไปกับความรุนแรงที่ได้รับ
แต่…สหรัฐไม่ได้สนใจน้ำตาของคนรัก เขามัวเมาไปกับอารมณ์ปรารถนาที่ลุกโชน!!
…………………….
…เฮือก!!!!...
สหรัฐลืมตาโพลงในความมืด เหงื่อไหลแฉะเต็มหลังทั้งที่นอนในห้องแอร์เย็นฉ่ำ
…ห้องแอร์…ที่มีแยมนอนอยู่ข้างๆ... แต่เขากลับฝันเห็นแยม…ฝันเห็นแยม…เห็นแยมถูกเขาข่มขื่น!!...
“พี่เสือ…” เสียงเรียกจากคนที่ข้างกายทำเอาสหรัฐสะดุ้งเฮือกแล้วหันขวับไปมอง
“พี่เสือเป็นอะไรไปครับ” ญาณธรผงกศีรษะจากหมอนขึ้นมาถามอย่างห่วงใย ตอนแรกเขาสะลึมสะลือตื่นขึ้นมาเห็นสหรัฐนอนลืมตาโพลงก็เลยทักออกไป
“ป…เปล่า…เปล่า…พี่…เอ่อ…พี่จะไปห้องน้ำหน่อย…” สหรัฐยันตัวขึ้นนั่งและทันใดนั้น บางสิ่งบางอย่างที่ดุนดันกางเกงนอนขายาวเนื้อบางจนเป้ากางเกงโป่งนูนก็สะท้อนเข้ามาในสายตาของญาณธรที่นอนอยู่
สหรัฐตาเหลือก เขามัวแต่ตกใจกับความฝันจนไม่ได้สนใจร่างกายของตัวเอง และมัน…กำลังชักธงตอนตีสาม!!
…ตีสาม!! มึงจะขึ้นมาทำไมวะ!!
สหรัฐเข้าใจว่าตัวเองเป็นชายหนุ่มแข็งแรงสุขภาพดี แต่บางทีไม่ต้องสุขภาพดีก็ได้! ถ้าหากมันจะทำให้อะไรๆคึกคักซะขนาดนี้!!!...
“เอ่อ…พี่…พี่…พี่จะไป...” สหรัฐตะกุกตะกักจะพูดว่าไปห้องน้ำ แต่พูดไม่ทันจบมือของญาณธรก็ดึงแขนเขาเอาไว้
“แยม..แยมทำให้ได้มั้ยครับ…” ร่างโปร่งเหลือบตาขึ้นมาถามเขาอย่างตื่นๆ ทำเอาคนฟังหายใจติดขัดแต่ก็พยักหน้าช้าๆตอบกลับไป ญาณธรขยับตัวมาใกล้ ก่อนจะรั้งขอบกางเกงลง
ในความมืดสลัวนั้น เขาเห็นแก่นกายของสหรัฐขยายตัวเต็มที่ มันเหยียดตรง ร้อนผ่าว แห้งผาด และเต็มเปี่ยมไปด้วยพลังบางอย่างที่ทำให้เขา…ต้องก้มลงแตะปลายลิ้นกับมันอย่างแผ่วเบา
“ซี้ด! แยม…”สหรัฐครางหนักกับสัมผัสจากปลายลิ้นของคนไม่คุ้นเคย ก่อนจะรับรู้ถึงความร้อนรุ่มของโพรงปากที่ครอบตามลงมา เขาหลับตาแล้วปล่อยอารมณ์ไปกับการปลุกเร้าของคนรัก ริมฝีปากร้อนกำลังขยับขึ้นลงจากช้ากลายเป็นเร็ว จนสหรัฐทนไม่ไหวต้องจิกขยุ้มเส้นผมของญาณธรเอาไว้
“อ้า…แยม… ซี้ด…” สหรัฐกัดฟันแน่น เขาข่มตากับความรู้สึกที่กำลังปะทุทุกขณะ ทว่า…ชั่ววินาทีหนึ่ง ภาพฝันก็ผ่านเข้ามาในมโนสำนึก…ภาพที่เขา…ทำรุนแรงกับญาณธร มันรวดร้าวจนปวดหนึบไปทั้งร่าง…แต่…ถึงใจ
“อื้อ! อื้อ!” สหรัฐกดศีรษะคนรักให้แนบสนิทเมื่ออารมณ์ใคร่เดินทางมาถึงจุดสิ้นสุด สายน้ำขุ่นขาวพุ่งเข้าไปในปากของญาณธรอย่างที่ทำเอาคนไม่คุ้นกับเรื่องแบบนี้รีบถอนปากออกมาไอโขลก
“ย…แยม! แยมเป็นยังไงบ้าง!!” สหรัฐเพิ่งรู้ตัวเอาก็ตอนที่เสียงไอของคนรักดังเข้ามาในหู เขาขยับเข้าไปช่วยลูบหลังลูบไหล่อย่างห่วงใย
“แค่ก แค่ก…” ญาณธรสำลักจนหน้าแดงจมูกแดง
“แยม…พ…พี่ขอโทษ…” สหรัฐไม่รู้ว่าเขาขอโทษเรื่องไหนกันแน่ ระหว่างเรื่องฝัน หรือว่าเรื่องเมื่อกี้
“ไม่…ไม่เป็นไรครับ…เอ่อ…” ญาณธรทำตัวไม่ถูก หยาดหยดของร่างสูงยังค้างอยู่ในปาก และเขา…เคยเห็นสหรัฐกินของของเขา…
“แยม!!!” สหรัฐร้องตาเหลือก เมื่อเห็นอีกฝ่ายใช้ข้อนิ้วไล่หยดขาวที่มุมปากไปแตะที่ปลายลิ้นที่แลบออกมา
“อือ…มัน…รสชาติแปลกๆ…”
“แล้วกินเข้าไปทำไมล่ะ คายออกมา…” สหรัฐหันไปดึงทิชชู่จากโต๊ะข้างเตียงมาเช็ดหน้าให้ ก่อนจะเอามารองปาก
“พี่เสือเคยกิน…”
“ก็นั่นพี่กินของแยม คายออกมาเถอะแยม…แล้วไปล้างหน้าล้างตา…” แค่เห็นหน้าซื่อๆของคนรัก สหรัฐก็ยิ่งรู้สึกผิดจับใจ ยิ่งคิดถึงเรื่องที่เขาฝัน เขาก็ยิ่ง…ยิ่ง…
ญาณธรลุกไปแล้ว ในขณะที่สหรัฐกลับปวดหนึบที่ท่อนล่างของตัวเองอีกครั้ง
…แค่คิดถึงความฝันบ้าๆนั่น เขาก็มีอารมณ์!! นี่กูเป็นอะไรไปเนี่ย!!!
………………………..
“ก็ไม่เป็นอะไร แค่สันดานดิบโผล่!!”
ภูผาให้คำตอบอย่างกระแทกกระทั้น จริงๆแล้วเขาก็เข้าใจว่าไอ้เสือมีปัญหาหนักอกอยากปรึกษา เขาไม่ได้เซ็งมัน แต่เขาเซ็งคนบางคนที่พอไอ้เสือโทร.มาเรียก มันก็วิ่งแน่บออกจากห้อง ทั้งๆที่เขากับมันกำลังจะมีช่วงเวลาตอนเช้าที่โคตรเยี่ยมด้วยกัน!!!
…ทุกที!! ไอ้เสือโทร.มาทีไรมันลืมเขาทุกที!!!!...
“เงียบๆไปเลยภู…มึงก็เห็นว่าไอ้เสือมันกลุ้ม” นภศรหันมาดุคนรัก
“นี่เรียกภูว่ามึง!! อะไรน่ะน้อง!!” ภูผาว้าก
ตั้งแต่เริ่มหันมาคบกันเกินเพื่อน นภศรกับเขาก็หันมาพูดจาสุภาพใส่กันมากขึ้นเพื่อเป็นการเติมความหวานให้กับความรัก แต่…แล้วทำไมพอมีไอ้เสืออยู่ด้วย นภศรถึงกลับไปเรียกเขาว่า ‘มึง’ ล่ะ!!!
“มึงเอาผัวมึงไปเก็บก่อนมั้ย กูได้ยินเสียงมันแล้วกูปวดประสาท” สหรัฐโวยบ้าง
เช้านี้เขาโดดงานและเรียกเพื่อนซี้สองคนให้โดดงานมารับฟังปัญหาของเขา ความจริงเขาเรียกไอ้น้องคนเดียว แต่มีบางคนติดสอยห้อยตามไอ้น้องมาเหมือนลูกติดแม่ก็ไม่ปาน…
นภศรไม่พูดอะไร แต่เหลือบตาไปทางคนรักที่ทำหน้าตางอแงได้กวนส้นเป็นที่สุด เขาทำเป็นไม่สนใจมัน ก่อนจะหันมาทางไอ้เสือต่อ
“แล้วมึงได้บอกคุณแยมมั้ย เรื่องที่มึงฝัน…” สหรัฐส่ายหัวจนคอแทบหัก
“กูไม่กล้าหรอก…แยมจะมองกูยังไง ถ้ากูบอกว่ากูฝันว่ากูข่มขื่นเขา…”
“แต่มึงมีอารมณ์กับฝัน?” นภศรย้ำให้เพื่อนสำนึกถึงจินตนาการอันสุดโต่ง สหรัฐก้มหน้าเหมือนสำนึกผิด ไม่รู้ว่าระหว่างเขาฝัน กับที่เขามีอารมณ์เพราะฝัน อย่างไหนผิดมากกว่ากัน
“อย่างไอ้เสือน่ะไม่ได้มีอารมณ์อย่างเดียวหรอก คงแข็งโป้กตั้งโด่เด่ด้วยแหละ! หน้าอย่างมันมีอารมณ์อย่างเดียวเป็นที่ไหน…”ภูผาแทรกขึ้นมาอย่างหงุดหงิด
ไม่เข้าใจว่าทำไมนภศรต้องสแตนด์บายพร้อมช่วยเหลือไอ้เสือขนาดนั้น แค่มันโทร.มาเรียกก็ต้องรีบออกมาหามัน แค่มันเอาปัญหามาให้แก้ ก็ต้องจริงจังไปกับมัน!! อย่าให้รู้นะว่ารักไอ้เสือมากกว่าเขา พ่อจะไม่เลี้ยงเอาไว้เลย!!!
“เออ!! แทนที่มึงจะมาตอกย้ำกูนะภู มึงช่วยกรุณาเอาความโง่ของมึงมาช่วยกูคิดดีกว่าว่ากูควรจะทำยังไง!!” สหรัฐไม่ได้เล่าว่าหลังจากฝัน เขากับแยมทำอะไรกัน เพราะแค่นี้ก็เหมือนจะปู้ยี้ปู้ยำแยมมากพออยู่แล้ว
“แสดงว่ามึงไม่เคยทำกับคุณแยมแบบรุนแรงเลย?” ภูผาถามตรงเผงมากกกกก
“ไม่เคย…” ในเมื่อเพื่อนกล้าถาม สหรัฐก็กล้าตอบ เรื่องบนเตียงของเขากับญาณธรเป็นช่วงเวลาที่อ่อนหวานและอ่อนโยน ทุกอย่างเชื่องช้าและเต็มไปด้วยความรู้สึก
“แล้วอิ่มมั้ย?” ภูผาถามอีก
“อิ่มดิวะ!!” สหรัฐตอบเสียงแข็ง เขาอิ่มทั้งใจทั้งกายทุกครั้งที่กอดก่ายแยม แต่…ก็ยอมรับว่าบางครั้ง…มันก็หวนหารสชาติเก่าๆที่คุ้นเคย…ไม่ต้องถึงขั้นพิสดาร หกคะแมนตีลังกา แต่…เอ่อ…แบบ…แบบแรงกว่านี้บ้าง บดขยี้กันให้สาแก่ใจบ้าง…เอ่อ…แค่นิดหน่อยก็ได้…
“คุณแยมเคยอยู่บนมั้ย?” และคำถามนี้ของภูผาทำเอานภศรหันขวับ
“ไอ้ภู!!!”
“เงียบไปเลยน้อง คราวนี้ปัญหาของไอ้เสือเป็นปัญหาของลูกผู้ชาย…”
“แล้วกูไม่ใช่ผู้ชายรึไง! กูถึงต้องเงียบ!”
“มึงเป็นผู้ชาย…” เขาเริ่มขึ้นมึงกูกับนภศรบ้าง “…แต่คนละสถานะ สถานะของไอ้เสือและกูไม่เหมือนมึง พวกกูมีแฟนขี้อาย ไม่เหมือนมึงที่มีแฟนหน้าด้าน…เพราะงั้นเรื่องบนเตียงคราวนี้ของไอ้เสือ กูจัดการเอง” ภูผาหันมาบอก และยอมรับว่าตัวเองหน้าด้านไปในตัว นภศรรับฟังคำอธิบายของไอ้โง่ภูอย่างหงุดหงิด ก่อนจะลุกพรวด
“งั้นก็เชิญลูกผู้ชายที่มีแฟนขี้อายปรึกษากันให้พอใจ กูจะไปคุยกับคุณแยม…”
“คุยอะไรกับแยมวะ?!” สหรัฐร้องถามตามประสานิสัยผู้ใหญ่ขี้หวง
“จะได้รู้กันไงว่าวิธีการของพวกมึงที่เป็นผู้ชายมีแฟนขี้อาย กับวิธีการของกูที่มีแฟนหน้าด้าน วิธีไหนจะทำให้ไอ้เสือไม่ต้องฝันว่าข่มขื่นคุณแยมอีก” แล้วนภศรก็เหลือบตามาที่ภูผาอีกครั้งก่อนจะหมุนตัวเดินจากไป
ภูผามองตามอย่างเข่นเขี้ยว แต่เรื่องอะไรเขาจะให้มันลงมาจัดการปัญหานี้ของไอ้เสือ เขาไม่อยากให้มันใกล้ไอ้เสือมากนักหรอก เดี๋ยวมันรักไอ้เสือมากกว่าเขา…
“มันงอนมึงแหง…” สหรัฐพูดขึ้นมา
“มันงอนกูบ่อยโคตรเหอะเดี๋ยวนี้”
“มันงอนปกติ แต่เดี๋ยวนี้มันแสดงให้มึงมากขึ้นเฉยๆ”
“อ้าว แล้วทำไมแต่ก่อนมันไม่ทำให้กูเห็น”
“แต่ก่อนเป็นแค่เพื่อน ทำไปมึงก็ไม่สนใจอยู่ดี…แต่ตอนนี้พวกมึงเป็นคนรักกัน อะไรๆก็แสดงออกง่ายขึ้นนั่นแหละ” สหรัฐพูดตามที่เห็น ภูผาถอนหายใจเฮือก
“อือ แสดงออกง่ายทุกเรื่องยกเว้นเรื่องบนเตียง…บอกตรงๆ กูก็มีปัญหาเหมือนมึง…บางครั้งกูก็…อยากกลับไปหารสชาติเก่าๆ ไม่ได้หมายความว่าไปหาผู้หญิงคนก่อนๆที่กูเคยนอนด้วย แต่ว่า…อย่าง…ทำมันแรงๆบ้าง หรือว่ามัดแขนมันบ้าง…แต่ว่า…กูก็กลัวมันเจ็บ…” ภูผาหน้าสลด แค่วันก่อนไอ้น้องโดนมีดบาด เขายังตาเหลือกเลย…จริงๆแล้วก็ไม่ใช่แค่เมื่อวันก่อน แต่ตลอดเวลาที่ผ่านมา เมื่อไหร่ที่ไอ้น้องได้แผล เขาจะกระวนกระวายเสมอ
“…กูก็กลัว…สิ่งที่กูกลัวที่สุดคือแยมทิ้งกู กับแยมเจ็บ…” สหรัฐพูดได้แค่นั้นก็เงียบ เขาเหลือบมองภูผา รายนี้ก็เงียบ…
…สรุปว่า…แทนที่สหรัฐจะได้คำปรึกษา กลับได้ไอ้โง่ที่มีปัญหาเดียวกับเขามาเป็นตัวถ่วงอีกหนึ่งคน!! นี่จะแก้ปัญหาได้มั้ยวะเนี่ย!!!...
…………………………………
หลังจากรับสมาชิกผู้มีปัญหาเดียวกันมาเพิ่มหนึ่งรายอันได้แก่นายภูผา สหรัฐก็ไม่ได้อะไรเพิ่มเติม เขาก็เลยกลับมาที่คอนโดอย่างเหนื่อยหน่าย…ไม่รู้ว่าคืนนี้จะฝันเห็นแยมแบบเมื่อคืนอีกมั้ย…ถ้าเขาฝันเห็นอีกจะทำยังไงดี…
“พี่เสือ กลับมาแล้วหรือครับ” ญาณธรโผล่หน้าออกมาจากครัวพร้อมรอยยิ้มสดใส ปกติแล้วสหรัฐจะเป็นคนขับรถไปรับตอนเย็น แต่วันนี้ญาณธรบอกว่าออกไปข้างนอกบริษัทและจะกลับเองเลย เขาก็เลยไม่ได้ไปรับ
“อือ แยมกลับมายังไงน่ะ” เพราะวันนี้มีเรื่องให้เครียด พอญาณธรโทร.มาบอกว่าจะกลับมาเอง เขาก็เลยไม่ได้ถามว่ากลับยังไง ถ้าเป็นทุกที เขาต้องซักจนญาณธรเลิกเรียกร้องกลับเองไปนานแล้ว
“พอดีพี่น้องไปที่บริษัท หัวหน้าเลยให้แยมพาพี่น้องไปดูงานข้างนอก แล้วก็ให้แยมกลับมาเลยน่ะครับ พี่เสือไปล้างหน้าเปลี่ยนเสื้อผ้าสิ ข้าวเย็นจะเสร็จแล้ว...” แล้วญาณธรก็หายเข้าไปในครัวอีกรอบพร้อมกับเสียงพูดคุยที่ดังออกมาให้สหรัฐขมวดคิ้วมุ่น
“พี่น้อง…ใกล้ได้ที่รึยังครับ…”
… ‘พี่น้อง’
แยมเป็นลูกคนโต ไม่มีพี่ไม่มีญาติที่ไหนอีกนอกจากคุณยายกับไอ้ยุทธ แล้ว ‘พี่น้อง’ นี่เป็นใคร?... เพื่อนรุ่นพี่? หรือว่าพี่ในที่ทำงาน?...แต่ว่า…แยมไม่เคยพาใครมาที่นี่ กระทั่งไอ้ยุทธ น้องแท้ๆของแยมก็ยังไม่เคยมาเลย แล้ว… ‘พี่น้อง’ นี่… ใครวะ?...
ไวเท่าความคิด สหรัฐเดินไปที่ประตูครัวทันที พอดีกับที่ใครบางคนกำลังเดินออกมา
“ไอ้น้อง!” เขาร้องเสียงแทบหลงเมื่อเห็นเพื่อนสนิทตัวเองยืนอยู่ตรงหน้า มันไม่ได้ตกใจแถมยังทำหน้าตาเรียบเฉยเสียอีก
“ตกใจอะไรของมึง…ถอยไปได้แล้ว กูจะได้ยกออกไปตั้งโต๊ะ…แยม พี่ฝากหยิบช้อนกลางมาหน่อยนะ…” แล้วนภศรก็หันไปตะโกนบอกคนที่กำลังเก็บจานชามลงอ่างล้างจาน ญาณธรหันมายิ้มพร้อมตอบรับเสียงสดใส
“ครับ พี่น้อง…”
… ‘แยม’ … ‘พี่น้อง’ …
นี่สองคนนี้สนิทกันถึงขนาดเรียก ‘แยม’ เรียก ‘พี่น้อง’ ตั้งแต่เมื่อไหร่วะเนี่ย!!!...
…………………………………..
สหรัฐรู้สึกว่าตัวเองเป็นส่วนเกิน เมื่อวันนี้มื้อเย็นของเขามีนภศรมาร่วมโต๊ะด้วย ปกติเขาไม่เคยรังเกียจมันเลย หากมันจะมาฝากท้องที่นี่…แต่วันนี้…วันนี้อะไรบางอย่างทำให้สหรัฐกินข้าวไม่ค่อยลง
“พี่น้องทำกับข้าวอร่อยจังครับ ชอบทำกับข้าวหรือ”
“ก็พอทำได้ แต่เห็นว่าคุณยายของแยมก็ทำกับข้าวอร่อย พาพี่ไปหาหน่อยสิ”
“พี่น้องกะไปเรียนทำกับข้าวกับคุณยายของแยมเหรอ”
“เปล่า กะไปกิน” แล้วสองคนนี่ก็หัวเราะกันเสียงใส ไม่มีประโยคใดหันมาชวนสหรัฐคุย ไม่มีประโยคใดที่รับรู้ว่านอกจากญาณธรและนภศรแล้ว ยังมีผู้ชายที่ชื่อ สหรัฐ นั่งเป็นหัวหลักหัวตออยู่ในโต๊ะกินข้าว!!...
“ไอ้น้อง มึงมากินข้าวที่นี่บอกไอ้ภู ‘ผัวมึง’ รึยังล่ะ”
สหรัฐรู้สึกตัวเองกำลังจะไร้ตัวตนไปทุกที เลยพูดแทรกขึ้นมา แถมเน้นคำว่า ‘ผัวมึง’ ให้ไอ้น้องมากเป็นพิเศษ
“บอกแล้ว แล้วก็บอกว่าจะกลับดึก มึงมีอะไร? ถ้าคิดถึงมันก็โทร.ไปคุยกับมันสิ…เออ แยม…เดี๋ยวพรุ่งนี้พี่คงต้องแวะไปที่ทำงานแยม แต่ก่อนหน้านั้นต้องไปกินข้าวกับลูกค้าก่อน แถวร้านที่จะไปกินมีเค้กมะม่วงอร่อยมาก อยากกินมั้ยเดี๋ยวพี่ซื้อไปฝาก” แล้วนภศรก็หันไปสนใจญาณธรต่อ
“เค้กมะม่วงหรือครับ? แยมไม่เคยทานเลย…”
…นี่มันอะไร! นี่มันอะไร! ไอ้บรรยากาศที่คุยกับแค่สองคนและสหรัฐไม่รู้จะเข้าแทรกตรงไหนเนี่ย!!!...
“เออ งั้นเดี๋ยวพี่ซื้อไปฝาก”
“มึงอย่าซื้อมาเลยน้อง แยมไม่เคยกิน เกิดท้องเสียทำไง” สหรัฐรีบขวาง แต่นภศรโบกมือ
“เจ้านี้ชื่อดังจะท้องเสียได้ไง แล้วก็แค่เค้กมะม่วง ถ้าเป็นเค้กสปาเก็ตตี้กูจะว่าไปอย่าง…เสือมึงอย่ารวน กินเสร็จแล้วก็เอาจานไปเก็บดิวะ มึงจะรอให้ใครทำให้…” แล้วนภศรก็ออกปากไล่หลังจากเหลือบตาลงมองจานข้าวของสหรัฐมีช้อนส้อมวางเคียงเหมือนเจ้าของไม่กินแล้ว
“เฮ้ย! กูยังกินอยู่…” แล้วพอสหรัฐแก้ตัวออกไปแบบนั้น ทั้งนภศรและญาณธรก็พากันลุก
“งั้นมึงก็กินไป กูกับแยมจะไปช่วยกันล้างจาน…ไปแยม ไอ้เสือกินข้าวอืดอาด ไม่ต้องรอมันหรอก” แล้วญาณธรก็ว่าง่ายเดินตามนภศรเข้าครัว ‘ไปช่วยกันล้างจาน’ ซะงั้น!!!โว้ย!!! นี่มันอะไรกันวะเนี่ย!!!!...
……………………………………
“ไอ้ภู!! มึงมาเอาเมียมึงกลับไปเลยนะ!! ไอ้น้องมันเป็นบ้าไปแล้ว! มันเจ๊าะแจ๊ะกับแยมของกูไม่หยุด!!!”
นอกจากจะช่วยกันล้างจานแล้ว ยังนั่งดูโทรทัศน์ด้วยกันอย่างสนุกสนาน เข้าอกเข้าใจและมีความชอบที่บังเอิญอย่างเดียวกันจนสหรัฐเข้าแทรกไม่ได้ สุดท้ายร่างสูงเลยต้องหลบมาโทร.จิกให้ภูผามาลากเอาเมียมันกลับก่อนที่เขาจะขวางหูขวางตามากไปกว่านี้!!!...
‘ไอ้น้องเนี่ยนะ! มึงมั่วแล้ว มันรักกูคนเดียว’ ภูผาตอบกลับมาแบบที่สหรัฐอยากจะด่ากลับไปว่าถ้าไม่มาเห็นก็อย่าพูดจาโง่ๆ!!!!
“แต่มันจะเลิกรักมึงก็วันนี้!!! มึงรู้มั้ยว่าพรุ่งนี้ไอ้น้องจะซื้อเค้กไปให้แยมของกูถึงที่ทำงาน!! มันเคยทำอย่างงี้กับมึงมั้ย!!!”
‘…ไม่เคยว่ะ…’ เสียงไอ้ภูเริ่มไม่มั่นใจนิดหน่อย สหรัฐเลยยิ่งใส่ไฟต่อ เพื่อให้เพื่อนเขารีบมาลากเมียมันกลับไปโดยเร็ว
“แล้วมันยังช่วยแยมของกูล้างจาน!! นี่มันก็นั่งดูสารคดีกับแยมของกูอยู่!! มึงรู้มั้ยว่าสองคนนั่นคุยกันเรื่องอะไร!! เรื่องนกฟลามิงโก้ห่าเหวอะไรไม่รู้! กูไม่รู้จัก!!”
‘…อืม…ไอ้น้องมันชอบดูสารคดีพวกนกซะด้วยว่ะ…’ …นั่นแหละ!! และแยมของกูก็ชอบดูสารคดีเช่นกัน!! โป๊ะเช๊ะมั้ยล่ะมึง!!!...
“และตอนนี้!! มันก็แทบจะขี่คอแยมของกูอยู่แล้ว!!!”
‘ข…ขี่คอเลยเหรอวะ…’
“เออ!!!! มึงทนได้มั้ยล่ะ! ไอ้น้องขี่คอแยมของกูเนี่ย!!!” สหรัฐโวยวายอย่างสุดจะทน แต่เขาไม่กล้าแสดงอารมณ์แรงกล้ามากเกินไป…เขากลัวแยมตกใจ กลัวแยมจะกลัวเขา สหรัฐกลัวไปหมดทุกอย่าง…
‘…เพื่อนเสือ…เพื่อนภูจะไปถึงคอนโดเพื่อนเสือในอีกสิบห้านาที มึงจับเวลาได้เลย!!!’
“โอเค!! กูจะรอ!!!!”
……………………………..
…แล้วไอ้น้องก็ถูกผัวมันลากกลับไป!!... แต่ยังไงสหรัฐก็ยังรู้สึกหงุดหงิดอยู่ดี อย่างน้อยๆพรุ่งนี้ไอ้น้องก็จะไปหาแยมที่ทำงาน แล้วมันว่ายังไงนะ? บริษัทป๊ามันดีลงานกับบริษัทที่แยมทำงานอยู่! โธ่เว้ย!!
จากที่ว่าตอนกลางคืนจะนอนแล้วฝันแบบคืนก่อน กลายเป็นว่าตอนกลางคืนสหรัฐนอนไม่หลับเลยแม้แต่ชั่วโมงเดียว แค่หลับตาลงก็เห็นภาพแยมสุดที่รักกำลังยืนล้างจานข้างไอ้น้อง พอลืมตาขึ้นมาก็เหมือนจะเห็นเพดานกลายเป็นโปรเจ็คเตอร์ฉายภาพตอนแยมกำลังนั่งดูสารคดีนกฟลามิงโก้กับไอ้น้อง! สรุปคือไม่ต้องหลับต้องนอน ไอ้ที่กลัวว่าจะฝันเลยไม่ได้ฝันแม้แต่นิดเดียว!!!
“พี่เสือ…” เสียงเรียกดังขึ้น ทำเอาสหรัฐตื่นจากภวังค์ เขาหันมามองคนรักที่เดินเข้ามาในร้านกาแฟ
…เรื่องอะไรร่างสูงจะยอมให้นภศรมาเกาะแกะกับคนรักของเขา มันเองเป็นเพื่อนเขามาตั้งนาน มันก็รู้ว่านิสัยเขาขี้หวงมาแต่ไหนแต่ไร แล้วมันก็มีไอ้ภูแล้ว…ไอ้ความรักทรหดสิบปีที่มันทนมาตั้งนาน มันเอาไปทิ้งไว้ตรงไหนวะ! มันถึงมายุ่งกับแยมของเขาเนี่ย!!!...
“มีอะไรหรือครับ” ญาณธรเดินเข้ามาหา สหรัฐส่งข้อความมาบอกเขาทางโทรศัพท์ว่ามารอตั้งแต่ยังไม่พักเที่ยง แล้วพอถึงเวลาพัก เขาก็เลยลงมาหาตามที่สหรัฐนัดไว้
“พี่จะมากินข้าวเที่ยงด้วย หรือแยมต้องไปกินกับใคร” น้ำเสียงสหรัฐหงุดหงิดแค่ไหนไม่ต้องบอกก็รู้
“ปกติแยมทานกับพี่ๆที่ทำงาน พี่เสือก็รู้จัก…”
“อ้อ…เหรอ…พี่นึกว่าแยมจะกินกับไอ้น้องซะอีก”
“พี่น้องมาตั้งแต่เช้าแล้วครับ เอาเค้กมะม่วงกล่องเบ้อเร่อมาฝาก พี่ๆที่แผนกพากันบ่นว่าอ้วน แต่กินกันคนละสองชิ้น พี่น้องเลยว่าพรุ่งนี้จะซื้อเค้กมะนาวมาฝากอีก”
“ไม่ซื้อเค้กมะระมาเลยล่ะแม่ง!!” สหรัฐบ่นก่อนจะลุกพรวดทำเอาเก้าอี้ครูดกับพื้นดังครืด!!
“พี่เสือ…ถ้าหงุดหงิดขนาดนี้ กลับไปรอที่บ้านก่อนมั้ย” ญาณธรมองเห็นอารมณ์ของคนรักตั้งแต่เมื่อคืนแล้ว จนกระทั่งเมื่อเช้าตอนที่สหรัฐขับรถมาส่งเขาที่ทำงาน ร่างสูงก็ไม่พูดกับเขาสักคำ
“ไม่! พี่จะกินข้าวกับแยม! และจะรอรับแยมกลับบ้านตอนเย็น!”
“แต่พี่เสือหงุดหงิด…”
“แล้วรู้มั้ยว่าพี่หงุดหงิดเพราะใคร!”
“ถ้าหงุดหงิดเพราะผม งั้นเราก็ไม่ควรจะเจอกัน ผมจะขึ้นไปทำงาน…” ญาณธรเปลี่ยนสรรพนามแทนตัวทันที เขารู้สึกว่าสหรัฐกำลังพาลพาโล
ร่างโปร่งหมุนตัวกำลังจะเดินกลับไปที่บันได แต่แขนถูกคว้าเอาไว้
“จะไปทำงานได้ยังไง! นี่มันเวลาพักเที่ยง!! ไปกินข้าว!!” สหรัฐออกคำสั่งเสียงหนักแน่น แล้วลากแขนคนรักออกจากร้านกาแฟที่ตัวเองนั่งรอมาครึ่งชั่วโมงทันที!!
………………………
นภศรเดินเข้ามาในคอนโดหลังจากออกไป ‘พบลูกค้า’ มาตั้งแต่เช้า และตอนเที่ยงเขาก็แวะไปที่บริษัทของลูกค้ารายนี้อีก แน่นอนว่าไม่ได้ไปดีลงานหรือเอาเค้กไปฝากเหมือนเมื่อเช้า แต่ไปเพื่อจะเจอใครบางคน แต่…สิ่งที่เขาพบคือคนที่เขาต้องการจะเจอกลับถูกสหรัฐลากขึ้นรถออกไป นภศรไม่ได้ตาม เลยกลับมาที่ห้อง
ร่างโปร่งทิ้งตัวลงนั่งบนโซฟา แล้วยิ้มบางเมื่อคิดถึงสิ่งที่ตัวเองทำอยู่…มันน่าจะได้ผลหรอก…เพราะอย่างน้อย อะไรๆมันก็เข้าเค้าไปหลายอย่างแล้ว…
ปึง!!
เสียงบานประตูกระแทกกับผนังดังสนั่นจนคนกำลังคิดอะไรเพลินๆต้องหันขวับไปมอง สิ่งที่เห็นคือคนรักของเขายืนคาอยู่ที่ประตูห้องด้วยสีหน้าถมึงทึง ก่อนจะเหวี่ยงประตูปิดดังปัง! แล้วเดินกระแทกส้นตรงเข้ามาหาเขา
“น้อง! เราต้องคุยกันให้รู้เรื่อง!!!”
“เรื่องอะไร” นภศรเงยหน้าถามคนที่ยืนหน้าหงิกค้ำหัวเขาอยู่
“ก็เรื่องที่น้องไปที่ทำงานแฟนไอ้เสือวันนี้น่ะสิ!!!” ภูผาโวยเสียงดัง จนนภศรถอนหายใจเฮือก
“แล้วยังไง?”
“แล้วยังไง?!!! นี่น้องจะจีบแฟนไอ้เสืองั้นเหรอ?!!!” …ไอ้ซื่อบื้อ!!!... นภศรด่าคนรักในใจ แต่เบื่อจะอธิบาย เขารักมันมาตั้งสิบปี เรื่องนี้มันก็รู้ และมันก็ควรรู้ว่าถ้าเขาจะรักคนอื่น เขาก็รักคนอื่นไปตั้งนานแล้ว ไม่ใช่มารอให้ไอ้ความรักสิบปีของเขาสำเร็จก่อน ถึงจะไปหาคนอื่น!!!...
“ถ้ามึงคิดได้แค่นี้ก็แล้วแต่มึงจะคิดก็แล้วกัน…” นภศรลุกขึ้นยืน แต่ภูผายังยืนขวางเขาอยู่พร้อมด้วยหน้าตาปานยักษ์
“ภู…หลบไป กูจะไปกินข้าว…” ตอนแรกตั้งใจจะหาอะไรง่ายๆทำกินในห้อง แต่ในเมื่อภูผามาทำสีหน้าหงุดหงิดใส่เขาแบบนี้ นภศรเลยเปลี่ยนใจจะออกไปทานข้างนอกแทน
“กินที่ไหน?!!”
“ที่ไหนก็ได้ที่ไม่มีมึง…” นภศรตอบแล้วผลักคนรักออกห่างก่อนจะเดินออกจากคอนโดไปทันที
………………………….
“กูไม่ทนแล้วนะไอ้เสือ! กูไม่ทน!! ทำไมคุณแยมทำแบบนี้วะ!!”
ภูผามาโวยวายใส่สหรัฐที่คอนโดของเพื่อนในอีกสองวันต่อมา หลังจากเขาทนปั้นปึ่งใส่นภศรมาสองวัน และตลอดสองวัน นภศรก็ไม่ง้อ ไม่ทำกับข้าวให้กิน ไม่คุย ไม่อะไรใดๆทั้งสิ้น!!! จนวันนี้เขาถึงต้องมาโวยใส่เพื่อนสนิทแบบนี้!!
“แล้วทำไมไอ้น้องของมึงถึงมายุ่งกับแยมของกูล่ะ!!”
สหรัฐก็ทนไม่ไหวเช่นกัน ตลอดสองวันที่ผ่านมานับจากมื้อเที่ยงวันนั้นที่เขาลากแยมออกไปกิน แม้ทุกวันแยมจะทำหน้าที่ของตัวเองไม่ขาดตกบกพร่อง ตื่นมาทำกับข้าวให้เขา นั่งรถออกไปพร้อมเขา ตอนเย็นรอเขาไปรับตามที่เขาสั่ง ทุกอย่างเหมือนปกติ แต่ที่ไม่ปกติคือแยมไม่คุย…เขาเองก็ไม่คุยกับแยมเหมือนกัน! กลายเป็นว่าสองวันที่ผ่านมาสหรัฐอึดอัดจนจะอกแตกตายอยู่แล้ว!!!
“ก็…ก็…ก็คุณแยมของมึงนั่นแหละ!!! คุณแยมของมึงทำไมถึงยอมให้ไอ้น้องเอาข้าวของไปฝากถึงที่ทำงานอย่างงั้นวะ!!!” ภูผายังไม่หยุดใส่ร้ายแฟนเพื่อน
เขารู้ว่านภศรก็ผิดที่ทำท่าเหมือนจะไปจีบคุณแยมของไอ้เสือ แต่คุณแยมของไอ้เสือก็ผิดเหมือนกันแหละหน่า!!!
“แล้วไอ้น้องของมึงเอาของไปฝากแยมของกูทำไม! มึงรู้มั้ยว่านอกจากไอ้เค้กมะม่วงมะนาวอะไรนั่นแล้ว วันนี้ไอ้น้องพาทั้งแผนกของแยมไปเลี้ยงข้าว!!! ห่าเอ๊ย!!!”
สหรัฐแวะไปที่บริษัทที่ทำงานของญาณธรมาเมื่อตอนกลางวัน แต่เขาไม่สามารถพาญาณธรออกไปกินข้าวเที่ยงได้ เพราะ ‘ไอ้น้อง’ ดันนัดทั้งแผนก!! ไล่มาตั้งแต่หัวหน้ายันแม่บ้าน!! แล้วแยมจะไม่ต้องติดสอยห้อยตามไปได้ยังไง!! เขาเลยโคตรหงุดหงิดเนี่ย!!!
“หรือว่า…หรือว่าสองคนนั่น…สองคนนั่นจะนอกใจเราวะเสือ…”
มาถึงตรงนี้ ภูผาอ่อนไปหมดทั้งใจ แค่คิดว่าเขาต้องเสียไอ้น้องไป เขาก็เหมือนจะตายเอาให้ได้…
“ไม่มีทาง!! กูไม่ยอมยกแยมให้ใครทั้งนั้น! ต่อให้เป็นไอ้น้องก็เหอะ!!!” สหรัฐพูดเสียงแข็ง พอดีกับที่มีเสียงข้อความเข้าทางโทรศัพท์มือถือที่วางอยู่บนโต๊ะหน้าโซฟาเขาจึงหยิบขึ้นมาดู
‘วันนี้พี่น้องจะแวะไปที่คอนโด พี่น้องจะรับผมไปด้วยเลย ไม่ต้องมารับนะครับ’
ไม่ต้องดูชื่อคนส่ง สหรัฐก็รู้ไปถึงตับไตไส้พุงว่าใครส่งข้อความมาหาเขา!
...ก็จะใครซะล่ะ!! ถ้าไม่ใช่คนที่เปลี่ยนสรรพนามแทนชื่อตัวเองจาก ‘แยม’ เป็น ‘ผม’!!... ทีเวลาอยู่กับไอ้น้อง เรียกตัวเองว่า ‘แยม’ โธ่เว้ย!!!!...
“แยมส่งเมสเซจมา…” สหรัฐเอ่ยปากเสียงเหี้ยม แล้วเหลือบตามองเพื่อนสนิท
“ไอ้น้องจะเป็นคนรับแยมกลับมาที่นี่…มึงอยู่รอนี่แหละ วันนี้…เราจะกินข้าวพร้อมหน้ากันสี่คน!!!”
ในเมื่อนภศรเล่นแรงจะมาจีบคนรักของเขา มันก็ต้องรู้ว่าคนอย่างสหรัฐ…ให้เพื่อนได้หลายอย่าง ยกเว้นแฟน!!!!!...
…………………
-
…สวีทหวานเจี๊ยบบบบบบบ!!!...
สหรัฐอยากจะถามญาณธรเดี๋ยวนี้ว่าระหว่างเขากับไอ้น้อง ใครกันแน่ที่เป็นคนรักของแยม!!! ถ้าตอบว่าเขา แล้วทำไมแยมถึงต้องไปยืนชิดไอ้น้องซะขนาดนั้นด้วย!!!!...
“มึงเอาไงไอ้ภู…” สหรัฐหันมาถามเพื่อน ที่ยืนกันอยู่ตรงหน้าประตูห้องครัวเพื่อสังเกตการณ์บางอย่าง
…อย่าถามว่าสังเกตการณ์อะไร…ถ้าไม่ใช่สังเกตว่าน้องกับแยมทำอะไรกันบ้าง!...ที่แน่ๆ ที่เห็นกันคาตาตอนนี้คือสองคนนั่นกำลังทำอาหารด้วยกัน!! อ๊ะหือ!! โคตรจะทรมานสายตาสหรัฐเลยให้ตายเถอะ!!!
“ถ้ามีมากกว่าช่วยกันทำอาหารเมื่อไหร่ มึงฉุดคุณแยมเข้าห้อง กูจะฉุดไอ้น้องกลับ”
“ถ้าไอ้น้องไม่กลับ มึงทำที่โซฟาได้เลยกูอนุญาต!!!!” สหรัฐแทบจะตีตราอนุมัติให้เพื่อนอยู่แล้ว ภูผาหันมาพยักหน้ารับอย่างมุ่งมั่น ก่อนจะกลับไปสังเกตสองคนนั่นต่อ
“พี่น้องครับ อันนี้ได้ที่รึยัง…แยมไม่เคยทำเลยไม่รู้ว่าถ้ามันสุกมันจะเป็นยังไง…”
เสียงญาณธรดังขึ้นมาจากหน้าเตา นภศรที่กำลังหั่นอะไรสักอย่างเลยเดินไปดู
“อืม…สุกแล้ว แยมตักขึ้นมาให้พี่ชิมหน่อยสิ…” นภศรว่าอย่างนั้น แต่ติดที่ว่าเขากำลังถือมีด และอีกมือก็เลอะ จึงต้องวานให้อีกฝ่ายช่วยตักให้
ญาณธรปิดเตาแก๊ส แล้วใช้ช้อนเล็กตักอาหารจากในกระทะขึ้นมา ก่อนที่นภศรจะก้มลงไปชิม เล่นเอาสหรัฐกับภูผาที่ยืนอยู่หน้าประตูครัวพากันเบิกตาโตตกใจ
…เฮ้ย!!! อะไรวะเนี่ย!!!!...
…ไอ้ป้อนเข้าปากแถมสบตาไปด้วยนี่มันอะไรกัน!!!!...
เหมือนเส้นความอดทนจะขาดผึ่งพร้อมกันทั้งสองคน เพราะทั้งสหรัฐและภูผาปราดเข้าไปหาคนรักของตัวเองทันที!!!
“แยม!! มานี่!!!” สหรัฐคว้าแขนคนรักแล้วดึงช้อนในมือญาณธรออกก่อนจะโยนลงไปที่อ่างล้านจานดังเคร้ง จากนั้นจึงลากร่างโปร่งเข้าไปในห้องนอนตามด้วยการปิดประตูดังโครม!!
นภศรมองตามแล้วรอยยิ้มบางก็ปรากฏที่มุมปาก ทำเอาคนที่กำลังมองอยู่ตีความไปว่าไอ้น้องของเขากำลังสะใจ!!!…สะใจอะไร?!! สะใจที่เห็นไอ้เสือโกรธแฟนมันอย่างงั้นเหรอ!!!...
เขาคว้าหมับเข้าที่แขนของคนรักแล้วดึงมีดออกจากมือนภศรอย่างที่ไม่กลัวว่ามันจะบาด
“โอ๊ย!! อะไรของมึงวะไอ้ภู!!” นภศรหันมาโวย เขากำลังมองสองคนนั่นอยู่ดีๆ ไอ้ภูก็มาดึงแขนให้เขาเจ็บ แถมยังแย่งมีดไปจากมืออีก เกิดบาดขึ้นมาจะทำยังไง
“ถามกูว่าอะไรอย่างงั้นเหรอ?!!! มึงทำอะไรอยู่มึงรู้ตัวมั้ยน้อง!!”
“กูทำอะไรล่ะ!” นภศรย้อนกลับอย่างไม่ยอมความเช่นกัน
“มึงนอกใจกู!!” ภูผาตวาดลั่น แต่คนถูกตวาดกลับถอนหายใจอย่างเหนื่อยหน่าย
“ไร้สาระ ภู…”
นภศรปลดมือคนรักออกจากแขนตัวเอง ก่อนจะเดินหนีไปที่โต๊ะเล็กหน้าโซฟาเพื่อหยิบข้าวของของตัวเองทั้งกุญแจรถและมือถือ ก่อนจะเหลือบตามองประตูห้องนอนที่บัดนี้ เบื้องหลังประตูนั่น…ถ้าแยมทำตามที่เขาสอน…เขารับรองว่าทุกอย่างจะเป็นไปด้วยดี…
ร่างโปร่งยิ้มบาง เมื่อคิดว่าทุกอย่างที่ลงมือทำนั้นกำลังเข้าใกล้ความสำเร็จ เขาไม่เคยทำอะไรไม่สำเร็จ ไม่เคยทำอะไรแล้วผลออกมาไม่เพอร์เฟ็ค…เพราะฉะนั้น…เชื่อมือได้เลยว่าครั้งนี้…และหลังจากนี้…ไอ้เสือจะต้องมา ‘กราบไหว้’ เขา
“มึงดีใจใช่มั้ยที่เห็นสองคนนั่นทะเลาะกัน!!!” เสียงเหี้ยมดังมาจากข้างหลัง นภศรหันไปมองและก็ยังเห็นคนรักของตัวเองยังทำหน้าถมึงทึงเหมือนเดิม เขากลอกตาไปมาอย่างหงุดหงิด
“กูคิดว่าเราไม่ควรพูดเรื่องนี้กันแล้ว กูบอกแล้วว่ามันไร้สาระ” เขาพูดแล้วเดินหนีตรงไปที่ประตูคอนโด
“นั่นมึงจะไปไหน!”
“กูจะกลับ มึงจะอยู่ให้ไอ้เสือออกมาไล่รึไงล่ะ” ภูผาขบกรามแน่นเมื่อท่าทีของนภศรยังคงทรมานสายตาเขา ความไม่แยแส เบื่อหน่าย และไม่อยากจะพูดกับเขานี่มันอะไร!! ทีกับแฟนไอ้เสือเห็นทั้งยิ้ม ทั้งคุยสารพัด!!!
ร่างสูงก้าวยาวๆตรงไปคว้าแขนคนรักเอาไว้แล้วบีบแน่นจนนภศรตวัดสายตามามองอย่างไม่พอใจ
“อะไรของมึงอีก! กูเจ็บ!”
“มึงจะกลับใช่มั้ย ได้!! กูจะพากลับ!!! แล้วมึงจะได้ไม่ต้องมาที่นี่อีก!!!!!” ภูผาตวาดเสียงดังเขาสวมรองเท้าลวกๆ แล้วกระชากแขนคนรักออกจากคอนโดของเพื่อนทันที
……………………….
ญาณธรหลับตาแน่นเมื่อรับรู้ถึงสัมผัสรุนแรงที่ซอกคอ ตอนนี้เขาไม่มีทางหนี เพราะถูกร่างกายใหญ่โตของสหรัฐเบียดกระชั้นจนแผ่นหลังของเขาแทบจะแนบไปกับบานประตู ข้อมือสองข้างก็ถูกรวบเอาไว้เหนือศีรษะด้วยมือของสหรัฐเพียงข้างเดียว ต้นขาแข็งแกร่งแทรกเบียดเรียวขาสองข้างของญาณธรจนมันต้องแบะออก ร่างสูงใช้มือข้างที่ว่างกดสะโพกของคนรักเพื่อให้ส่วนที่ไวต่อความรู้สึกบดขยี้กับต้นขาของเขาหนักๆจนญาณธรครางฮือ
“พ…พี่…พี่เสือ…อื้อ!” ร่างโปร่งสะดุ้งเฮือก เมื่อใบหน้าคมเข้มไม่เพียงแค่ไซ้หยาบโลนไปตามซอกคอเขา แต่ยังใช้ฟันกัดจนเขาเจ็บ
“พ…พี่เสือ…แยมเจ็บ…อ๊ะ! อื้อ…” เขาได้แต่ครางเสียงสั่น เพราะนอกจากจะกัดแล้ว ร่างสูงยังจงใจจูบแรงๆตามซอกคอไม่หยุด
“เจ็บเหรอ?! แล้วที่แยมทำให้พี่เจ็บล่ะ!!” สหรัฐเงยหน้าขึ้นมาถามด้วยน้ำเสียงแข็งกร้าว
“แยมไม่ได้ทำสักหน่อย…อ๊ะ! พี่เสือ…” มือหนากดสะโพกเขาลงให้บดเบียดไปกับต้นขาของสหรัฐอีก
“ไม่ได้ทำ?...ถ้าอย่างนั้นที่พี่เห็นแยมป้อนไอ้น้องนี่คือพี่ฝันใช่มั้ย?! ใช่มั้ย?!! ตอบพี่มาแยม!!!” เสียงตวาดดังลั่นจนญาณธรสั่นไปหมด เขาไม่เคยถูกสหรัฐตวาดใส่ขนาดนี้มาก่อน ไม่ว่าจะทะเลาะโกรธกันขนาดไหน สหรัฐก็ไม่เคยเสียงดังขนาดนี้
“ก็…ก็แค่ป้อน…อื้อ!!!” ตอบได้แค่นั้นสหรัฐก็บดจูบหนักหน่วงลงมาจนเจ็บ เขาไม่เคยถูกอีกฝ่ายจูบแรงขนาดนี้ แม้ในเวลาที่กำลังร่วมรักกัน สหรัฐก็ยังอ่อนโยนเสมอ…
“มันไม่ใช่แค่ป้อน!! แยมเป็นของพี่! เป็นของพี่ทั้งหมด!! แยมจะทำแบบนี้กับใครไม่ได้!!!” สหรัฐละริมฝีปากออกมาข่มเสียงหนักแน่น ความโกรธยังคุกรุ่นในใจ เขามองใบหน้าของคนรัก ดวงตาของญาณธรที่มองเขานั้น เหมือนจะทำให้ความรู้สึกผิดชอบชั่วดีของสหรัฐกลับมา ทว่า…ประโยคต่อมาของร่างโปร่งกลับทำให้ความอดทนเส้นสุดท้ายขาดผึ่ง!
“ต…แต่…แต่พี่เสือ…ก็ไม่มีปัญญาทำอะไรแยมไม่ใช่เหรอครับ พี่เสือ…พี่เสือไม่กล้าทำอะไรแยมหรอก…พ…เพราะว่าพี่เสือ…กลัวแยมเจ็บ…เอ่อ…ใช่มั้ย…”
“แยม!!!!”
แม้คำพูดของญาณธรจะเต็มไปด้วยความไม่มั่นใจ แต่ ณ อารมณ์โกรธ ร่างสูงไม่มานั่งจับน้ำเสียงว่าคนรักพูดออกมาด้วยความรู้สึกแบบไหน เขารู้แต่ว่าแยมกำลังดูถูกเขา!! คิดว่าเขาไม่กล้าทำอะไรอย่างนั้นหรือ!!! ที่ยอมให้ไอ้น้องจีบ! ที่เอาตัวเข้าไปยุ่งกับไอ้น้องก็เพราะคิดว่าเขาไม่กล้าทำอะไร!!! ได้!!! ในเมื่อคิดแบบนั้น เขาจะทำให้แยมรู้ว่าที่คิดน่ะมันผิด!!!!...
“พี่เหรอไม่กล้าทำอะไรแยม...ดี!! งั้นวันนี้พี่จะทำให้แยมรู้ว่าพี่ทำอะไรได้มากกว่าที่แยมคิดเยอะ!!!” สิ้นประโยคนั้น เสื้อเชิ้ตของญาณธรก็ถูกกระชากจนกระดุมขาดกระเด็น ร่างสูงยกร่างของคนรักขึ้นแล้วดันให้แผ่นหลังแนบไปกับประตู ใช้สองมือฟอนเฟ้นผิวเนื้ออย่างรุนแรง ริมฝีปากบดหนักลงกับทุกส่วนที่ลากผ่าน ไม่ว่าจะเป็นซอกคอ หัวไหล่ หรือแม้แต่ยอดอก ทุกส่วนที่สหรัฐแตะต้อง ไม่ว่าจะด้วยมือหรือปาก ล้วนทิ้งไอร้อนระอุและร่องรอยความเป็นเจ้าของเอาไว้เป็นหลักฐาน ญาณธรดิ้นพล่านกับความวาบหวามที่ผสมมากับความเจ็บแปลบตามผิวเนื้อ แต่…สหรัฐไม่สนใจอีกแล้ว
…ทั้งๆที่ตลอดมาเขาเคยทะนุถนอม…แต่…ถ้าการที่เขาอ่อนโยนแล้วทำให้แยมคิดว่าเขาไม่กล้าทำอะไร เขาก็จะทำให้แยมรู้ว่าถ้าเขาจะทำรุนแรง…แยมก็จะลืมไม่ลงแม้แต่วินาทีเดียว!!!
………………………..
“โอ๊ย! เป็นบ้าอะไรวะไอ้ภู!!” นภศรถูกเหวี่ยงเข้าไปในคอนโด หลังจากเขาถูกภูผาบังคับให้กลับมาที่นี่ด้วยรถคันเดียวกับมัน แล้วเขาต้องทิ้งรถเอาไว้ที่คอนโดของสหรัฐ
ตลอดเวลาที่อยู่ในรถ ภูผาเหยียบคันเร่งเหมือนจะซิ่งไปตาย ดีแค่ไหนว่ารอดมาถึงคอนโดแบบที่อวัยวะยังครบสามสิบสองประการแบบนี้!!!
“เป็นบ้าอะไรงั้นเหรอ!! ก็เป็นบ้าเพราะเมียจะมีชู้ต่อหน้าน่ะสิ!!!”
“ไอ้ภู ถ้ามึงยังพูดเรื่องนอกใจ เรื่องชู้อะไรนี่อีกแม้แต่ครั้งเดียว กูจะมีจริงๆ!!” นภศรเบื่อที่จะพูด เขาก็รู้หรอกว่าไอ้หมอนี่มันบ้าบอแค่ไหน คิดอะไรตื้นแค่ไหน แต่มันก็น่าจะมีเซ้นท์บ้างว่าถ้าเขารักคนอื่นง่ายขนาดนั้นเขาก็ไม่รักมันมาเป็นสิบปีโดยไม่เหลียวแลใครหรอก!!
“นี่มึงขู่กูเหรอน้อง!!!”
“ไม่ได้ขู่! แต่กูจะทำจริงๆ เป็นบ้าอะไรของมึงวะ!! อยู่ดีๆก็มาโวยวายใส่กู โอ๊ย!!! ไอ้ภู! กูเจ็บ!!!” ภูผาไม่ได้หยุดยืนฟังเฉยๆ เพราะทันทีที่นภศรพูดว่าจะทำจริงๆ เขาก็ถลาพรวดเข้าไปจับแขนสองข้างของคนรักเอาไว้แล้วบีบแน่นราวกับจะให้แหลกคามือ!
…ดี!! แขนขาดไปเลยก็ดี!! มันจะได้ไม่ต้องไปหว่านเสน่ห์ใส่ใครที่ไหน!!!...
“แล้วมึงไม่คิดรึไงว่ากูก็เจ็บ!!!”
“มึงเจ็บบ้าบออะไรของมึงล่ะ! โอ๊ย! อย่าบีบแขน กูเจ็บ!!!!”
“เจ็บซะบ้างจะได้รู้!! กูเจ็บกว่าที่มึงเจ็บตั้งหลายเท่า!!!” ภูผายังอาละวาดหนัก นภศรไม่มีทางรู้ว่าเขาเจ็บแค่ไหนที่เห็นคนรักไปยุ่งกับแฟนของไอ้เสือ ทั้งสนิทสนม ทั้งหยอกล้อพูดคุย ไหนจะไอ้เรื่องไปกินข้าวกลางวันด้วยกัน ซื้อของไปฝากกัน…ทีกับเขา! เขาเป็นเพื่อน เป็นแฟนมันมาตั้งเท่าไหร่! มันเคยทำแบบนี้ให้สักครั้งมั้ย! ไม่เคยเลย!!! ไม่เคยแม้แต่ครั้งเดียว!!
“ปล่อยกู! เราคุยกันไม่รู้เรื่องหรอกวันนี้! มึงเป็นบ้าขนาดนี้! กูพูดอะไรไปก็ไม่ฟัง!!” นภศรพยายามดึงแขนตัวเองออกจากมือของคนรัก แม้เขาจะตัวบางกว่ามันไม่มาก แต่ภูผาแข็งแรงกว่าเยอะ สะบัดยังไงก็ไม่หลุด
“เออ!! ทีกับกูล่ะคุยกันไม่รู้เรื่อง!! ทีกับคนอื่นน่ะคุยถูกคอ!!! กับกูมันคุยไม่ได้แล้วใช่มั้ย!! กูจะได้รู้ว่าต่อไปนี้กับมึง กูไม่ต้องคุย!! กูทำอย่างเดียว!!!!” ภูผากระชากร่างคนรักเข้ามาใกล้แล้วก้มลงจูบแรงๆ เขาบีบแขนสองข้างของคนที่พยายามเบี่ยงหน้าหนีเพื่อให้มันเจ็บจนไม่กล้าทำอะไร ก่อนจะยอมถอนจูบออก แล้วพูดเสียงเหี้ยมด้วยแรงอารมณ์
“ตลอดมากูไม่เคยรุนแรงกับมึงเลย…มึงอาจจะเบื่อใช่มั้ย ถึงต้องไปหาคนอื่น…งั้นวันนี้กูจะทำแบบรุนแรงกับมึง…มึงจะได้รู้รสชาติแปลกใหม่ แล้วจะได้ไปหาใครไม่ได้อีกเลย!!”
……………………………..
“พ…พี่เสือ…อื้อ…อ๊ะ! อะ…จ…เจ็บ…อื้อ…” เบื้องล่างที่กำลังถูกกระแทกดุนดันอย่างรุนแรงนั้นทำให้หายใจแทบไม่ออก สหรัฐไม่ปล่อยให้เขาปรับตัว ไม่ปล่อยให้เขาได้สูดอากาศเข้าปอด นับตั้งแต่แก่นกายใหญ่โตฝังลึกเข้ามา มันก็ยังกระแทกกระชั้นถี่ยิบจนเขาไม่มีเวลาแม้แต่จะคิดอะไรด้วยซ้ำ
“อื้อ…แยม…แยม…นี่ไง…ซี้ด…คิดว่าพี่ไม่กล้าทำแบบนี้กับแยมใช่มั้ย…อื้อ!...เป็นไงแยม…อะ…รู้รึยังว่าแบบนี้พี่ก็ทำได้ อ่า!!!” สหรัฐกระแทกสะโพกสวนขึ้นไปยามที่มือหนากดให้สะโพกของคนรักลงมารองรับอารมณ์ของเขา ตอนนี้ทั้งเขาและญาณธรยังไปไหนไม่ได้ไกลเกินกว่าประตูห้องนอน แผ่นหลังของญาณธรยังเบียดอยู่กับบานประตู สองขาฉีกกว้างพาดอยู่บนต้นขาของสหรัฐในขณะที่แขนสองข้างต้องโอบรอบคอร่างสูงเอาไว้เป็นหลักยึด
“ก…ก็…อ๊ะ!...อื้อ…”
“ก็อะไร แยม…อื้อ! …อยากให้พี่พูดหยาบๆใส่ด้วยมั้ย ซี้ด! เอามั้ยแยม…” มือหนากดสะโพกของญาณธรขึ้นลงทั้งรุนแรงและรวดเร็ว ใบหน้าคมฝังอยู่กับซอกคอขาวแล้วจูบไซ้อย่างมัวเมา อารมณ์โกรธกับอารมณ์ใคร่กำลังรวมกันจนแยกไม่ออก เขาไม่ได้เงยหน้ามองคนรัก ไม่ได้สบตา ไม่ได้จูบอ่อนหวานอย่างทุกที
…วันนี้ไม่มีอะไรที่เหมือนเดิมสักอย่าง…ก็ในเมื่อว่าเหมือนเดิม แล้วจะทำให้แยมจากเขาไปหาคนใหม่ สหรัฐก็จะทำให้รู้ว่าคนอย่างเขายังมีอีกหลายด้านที่ญาณธรยังไม่เห็น
“ม…ไม่เอา…อ๊ะ! พ…พี่เสือ…พี่เสือ…แยม…ซี้ด! แยมจะไม่ไหวแล้ว…อ๊ะ! อื้อ! ไม่! ไม่! อย่า…อึ๊!...” ญาณธรเกร็งเฮือกไปทั้งตัวเมื่ออารมณ์สุดท้ายกำลังจะล้นปรี่ ทว่า…ร่างสูงกลับหยุดทุกอย่างและถอดถอนแก่นกายออกไป…ญาณธรเสียววาบ โหวงเหวงไปทั้งร่าง ขาเขาที่พาดอยู่กับต้นขาของคนรักสั่นพั่ระริกอย่างต้องการ มือขาวละจากที่เกาะกอดต้นคอของสหรัฐลงไปแตะต้องส่วนกึ่งกลางของตัวเอง แต่…สหรัฐกลับคว้ามือนั้นไว้
“คิดว่าพี่จะให้แยมไปงั้นเหรอ…อย่าหวังเลย วันนี้พี่จะให้แยมไปแค่ครั้งเดียว…และไม่ใช่ตอนนี้!!!” แล้วสหรัฐก็เหวี่ยงคนรักไปที่เตียงก่อนจะหันไปคว้าเนคไทในตะกร้าเสื้อผ้าตามไปมัดแขนญาณธรรวบเอาไว้เหนือหัว เขาใช้อีกเส้นมัดที่ส่วนโป่งพองของญาณธรเอาไว้
“ไม่…พี่เสือ…อื้อ…อย่า…อ้า…แยม…แยมไม่ไหว…อื้อ…” สหรัฐพลิกร่างโปร่งลงนอนคว่ำกับเตียงแล้วลากสะโพกขึ้นมากลางอากาศก่อนจะกระหน่ำกระแทกเข้าไปอย่างรุนแรง เสียงครางแหบพร่าของญาณธรดังอู้อี้ไปกับเตียง ร่างโปร่งสะท้านเฮือกครั้งแล้วครั้งเล่า แต่…ไม่มีคำปลอบโยน ไม่มีจูบที่อ่อนหวาน ไม่มีแม้แต่ฝ่ามือที่แสนอบอุ่น…ญาณธรรู้แล้ว…รู้แล้วว่าสหรัฐที่อยู่ตรงนี้ ไม่ใช่สหรัฐคนเดิมที่เขาเคยรู้จักมา
………………………….
“เจ็บ!! อ๊ะ!...ไอ้ภู!! ก…อื้อ…กู…กูบอกว่าเจ็บ! หูแตกรึไง!!”
สองมือของนภศรพยายามดันไหล่คนรักให้ออกห่าง แต่ไม่เป็นผลเลย ภูผากำลังบ้าคลั่ง พละกำลังของมันจึงมากมายกว่าที่เคยหลายเท่า มือของมันฟ้อนเฟ้นไปตรงไหน เขาก็เหมือนจะถูกบดขยี้ลงตรงนั้น จมูกและปากไม่ว่าจะซุกไซ้ลงตรงไหน นภศรก็สะท้านวูบไปหมด ปกติภูผาไม่เคยเป็นแบบนี้ หลายครั้งมันขออนุญาตเขาด้วยซ้ำ แต่ครั้งนี้ไม่ใช่…มันรุนแรง ร้อนระอุ เป็นภูผาที่บ้าคลั่งเหมือนพายุ
“เออ! หูแตก!! จะตะโกนต่อไปก็ตามใจ! เพราะกูไม่หยุด!!” มือของร่างสูงกระชากกางเกงออกจากขาของคนที่อยู่ข้างใต้รวดเดียวมันก็ลงไปกองที่ข้อเท้า ร่างโปร่งตาโตด้วยความตกใจ
“ภู!! ปล่อยกู!! นี่มึง! อ๊ะ!!!” นภศรตาเบิกโตมากกว่าเดิม เมื่อนิ้วยาวสอดลึกเข้ามาในช่องทางด้านหลังเขาอย่างรุนแรง
“เจ็บ! ไอ้บ้าภู!! เอาออก…อึ๊! อ๊ะ!...เอา…เอาออกไป…อื้อ…” มันฝืดแน่นและเคืองระคายจนนภศรต้องหลับตาพยายามหายใจให้เป็นปกติ แต่คนที่กำลังแกล้งเขาอยู่กลับไม่ปล่อยให้มีเวลาได้ปรับตัว เพราะพอมันสอดนิ้วเข้ามาหนึ่ง มันก็ตามมาอีกสองอย่างไม่ปรานี
“อื้อ! อ๊ะ! พอ…พอแล้ว… ไม่เอา…อ๊ะ!...อย่า…” และต่อจากนิ้วสามนิ้วก็คือแก่นกายของภูผา ร่างสูงก้มลงจูบหนักๆปิดเสียงร้องทุกเสียงก่อนจะสอดแทรกความเป็นชายเข้าสู่ความอุ่นร้อนในโพรงแคบนั่น นภศรเกร็งเฮือกไปทั้งร่าง ความเจ็บเสียดแล่นริ้วขึ้นมาที่หัวตาจนน้ำใสเริ่มคลอ ภูผาละริมฝีปากออกมา เขามองใบหน้าของคนรัก น้ำตาที่คลอหน่วยทำให้สำนึกผิดชอบชั่วดีเริ่มกลับมา
“ภ…ภู…กูเจ็บ…” เสียงของนภศรที่เปล่งออกมาอย่างยากลำบากนั้น ยิ่งทำเอาสติของภูผาวิ่งกลับเข้ามาในสมอง เขากะพริบตาถี่เหมือนจะถามตัวเองว่ากำลังทำอะไรอยู่
…เขาเคยบอกตัวเองว่าสิ่งที่น่ากลัวที่สุดในโลกนี้คือการที่นภศรเจ็บตัว กับนภศรไปจากเขา…แต่นี่…เขากำลังทำให้นภศรเจ็บเสียเอง…เขาเป็นคนทำเอง…เขากำลังทำให้ความกลัวของตัวเองก่อร่างสร้างตัวขึ้นมาตรงหน้า…นภศรเจ็บ…เจ็บเพราะเขา…
ร่างสูงลูบแก้มขาวแผ่วเบา ก่อนจะก้มลงจูบที่ริมฝีปากซีดๆนั่นอีกครั้ง ทว่าครั้งนี้…มันไม่หนักหน่วงและเอาแต่ใจอีกแล้ว ภูผากำลังปลอบโยนคนรักด้วยจูบที่อ่อนหวานและอ่อนโยนที่สุดเท่าที่เขาจะทำได้
“น้อง…ภูขอโทษ…” เขากระซิบแผ่วเบาบนริมฝีปากที่กำลังคลอเคลียไม่ห่าง
“ยกโทษให้ภูนะ อย่าไปจากภู อย่ามีคนใหม่…” เรื่องซ้ำๆที่ภูผากลัว เรื่องซ้ำๆที่ภูผาหวั่นใจ…เขากลัวว่าชีวิตนี้จะไม่มีนภศร ความกลัวทำให้ภูผาอยากทำทุกอย่างที่จะรั้งนภศรเอาไว้ ทำยังไงก็ได้ให้นภศรยังอยู่กับเขา อยู่ที่เดิม อยู่เหมือนเดิม…
“ภูรักน้อง…น้องรักภูเถอะนะ อย่ารักใคร…” ภูผารู้ดีว่ามีอีกหลายคนที่ดีกว่าเขามากมายหลายเท่า รู้ดีว่านอกจากเขายังมีอีกหลายคนที่อยากได้นภศรไปครอบครอง…แต่เขาไม่อยากยกนภศรให้ใคร ไม่อยากให้นภศรจากเขาไป…ขอแค่นภศรบอก ขอแค่บอกว่าอยากให้เขาเปลี่ยนแปลงตัวเอง ขอแค่บอกว่าอยากให้เขาทำอะไรมากขึ้นหรือน้อยลง…ขอแค่บอก…เขาพร้อมจะพยายาม…ไม่ว่ามันจะยากสักเท่าไหร่เขาก็จะทำ…
“ไม่ได้รักใครสักหน่อย…ไปเอาความคิดแบบนี้มาจากไหน…” นภศรถาม พอภูผาอยู่นิ่งๆ และทุกอย่างเริ่มคุ้นชิน เขาก็เริ่มปรับตัวรับกับบางส่วนของภูผาที่ยังค้างอยู่ในร่างกาย
“ก็น้องจีบแฟนไอ้เสือ…” ดวงตาภูผาหม่นหมองและเต็มไปด้วยความเศร้า นภศรเพิ่งเห็นว่าเขามัวแต่สนใจอย่างอื่นจนไม่ได้สนใจภูผาเลย เขาไม่รู้ว่าภูผาน้อยใจเขาเรื่องนี้ ไม่รู้ว่าภูผากังวลเรื่องนี้มากแค่ไหน… ร่างโปร่งแตะมือลงกับหน้าของคนรัก
“ไม่ได้จีบ…”
“แต่…” ภูผากำลังจะเถียง แต่นภศรยืดหน้าขึ้นไปจูบซะก่อน
“น้องรักภู…แค่นี้พอมั้ยที่จะยืนยันว่าน้องไม่ได้จีบแฟนไอ้เสือ…”
น้อยครั้งที่นภศรจะแทนตัวเองว่า ‘น้อง’ กับภูผา…และน้อยครั้งยิ่งกว่าน้อยมากๆที่นภศรจะบอกรัก…และเพราะแบบนั้น พอครั้งนี้นภศรเรียกแทนตัวเองว่า ‘น้อง’ และบอกรักภูผาไปพร้อมๆกัน ร่างสูงก็มีแต่จะใจอ่อนเท่านั้น เขาก้มลงจูบริมฝีปากคนรักอีกครั้ง
“ภูก็รักน้อง…รักน้องที่สุด…รัก…มากกว่าอะไรทั้งหมด…”
แล้วค่ำคืนนี้ของภูผากับนภศรก็แตกต่างจากค่ำคืนนี้ของสหรัฐและญาณธรราวฟ้ากับเหว…
………………………….
ญาณธรขยับตัวเล็กน้อยอย่างเมื่อยขบ ก่อนจะขมวดคิ้วมุ่นเมื่อความเจ็บแล่นริ้วจากร่องสะโพกขึ้นมา เขาเผยอเปลือกตาขึ้นอย่างยากลำบากเพราะความง่วงและเพลีย
…เช้าแล้ว…แสงสลัวส่องลอดม่านเข้ามาในห้อง…เขายังนอนอยู่บนเตียง กวาดตามองไปรอบๆตัวอย่างทำอะไรไม่ถนัดนัก เพราะเจ็บเสียดสะโพก และแขนของคนที่นอนข้างกายยังโอบกอดซ้อนจากทางด้านหลังเขาไว้ไม่คลาย
ญาณธรนอนมองผ้าม่านอยู่ครู่นึง จึงลองยกแขนสหรัฐออกจากเอวเขาดู แต่ทันทีที่ยก แขนก็กลับกดหนักทับเอวเขายิ่งกว่าเดิม ร่างโปร่งเลยต้องหันไปมอง
“ตื่นแล้วหรือครับ…”
“เจ็บรึเปล่า” สิ่งที่ได้กลับมาไม่ใช่คำตอบ แต่เป็นคำถามของสหรัฐ…และ…ไม่ใช่คำถามที่แสนอ่อนโยนเหมือนทุกครั้ง คราวนี้น้ำเสียงของสหรัฐทั้งดุทั้งเรียบจนน่าหวั่น
“เจ็บ…” ญาณธรเลี่ยงสายตา หันหน้าไปมองผ้าม่านเหมือนเก่า
“พี่ไม่ขอโทษหรอกนะ เพราะแยมทำตัวเอง…แยมดูถูกพี่…”
“แยมไม่ได้อยากทำ…พ…พี่น้องบอกให้แยมพูด…” ญาณธรรีบหันมาบอกเพราะไม่อยากให้คนรักเข้าใจผิด สหรัฐขมวดคิ้วอย่างไม่เข้าใจ
“ไอ้น้องบอกว่ายังไง…”
ญาณธรพยายามพลิกตัวมานอนหันหน้าเข้าหาคนรัก เพราะคิดว่าการนอนหันหน้าเข้าหากัน จะทำให้เขาตาตกมองแต่แผ่นอกของสหรัฐได้ง่ายกว่าการนอนตะแครงหันหลังเอี้ยวแต่หน้ามาคุยกัน
“ก็…ก็พี่น้องบอกว่าพี่เสือ…แต่ก่อนชอบ…ชอบมีอะไรแบบรุนแรง…พี่น้องบอกว่า…ถ้าไม่ลองเปลี่ยนดูบ้าง พี่เสือจะเบื่อแยม…” สหรัฐตาเหลือกเมื่อได้ยินคำสารภาพจากปากคนรัก
…ไอ้น้อง!!! กล้าพูดแบบนี้กับแยมได้ไงวะ!!! แล้วมันพูดเหมือนรู้ดีว่าแต่ก่อนเขาเป็นแบบไหน! มันไปรู้ได้ยังไง?!! อ้อ…หรือว่า…ที่ไปเล่าให้มันฟังว่าเขาฝันเห็นตัวเองข่มขืนแยม มันก็เลยหาทางช่วยให้เขาได้ปลดปล่อยจินตนาการสุดโต่งงั้นสิ! แต่มันเล่นมาจีบแยมให้เขาหึง แถมสอนให้แยมพูดบ้าๆแบบนี้เลยเนี่ยนะ!!!...
“แยม…แยม…แยมไม่ได้อยากพูดแบบนั้น…แยม…แยมขอโทษ…แยมไม่เคยคิดจะดูถูกพี่เสือเลย…”
“โธ่…แยม…” สหรัฐอ่อนไปหมดทั้งใจ
“พี่น้องบอกว่าให้ทำเหมือนพี่น้องจะเข้ามาแทรกกลางระหว่างเราสองคน…เอ่อ…พี่เสือจะได้อารมณ์เสีย แล้ว…แล้วให้แยมพูดแบบนั้นเพื่อกระตุ้นพี่เสือ…แต่แยมไม่คิดว่าพี่เสือจะโกรธมาก แยมไม่ทำอีกแล้ว…พี่เสือตอนโกรธน่ากลัว…”
“พี่ขอโทษนะแยม…” สหรัฐรั้งร่างของคนรักเข้ามากอดแนบอก
…แม้เขายอมรับว่าเรื่องเมื่อคืนมันก็อิ่มไปอีกแบบ มันอิ่มเหมือนคนอดอยากมานาน แต่พออิ่มแล้วกลับไม่สบายท้อง ไม่เหมือนเวลามีอะไรกับแยมอย่างอ่อนโยน เห็นแยมเต็มตื้นและมีความสุขเพราะร่างกายของเขา แบบนั้นมันอิ่มกว่า อิ่มแบบสบาย…อิ่มแบบอิ่มทั้งอกอิ่มทั้งใจ…
“แยมต่างหากที่ต้องขอโทษ…พี่เสืออย่าโกรธแยมนะครับ…” ญาณธรเงยหน้าขึ้นมองคนรักแต่ก็เห็นแค่ปลายคาง เขาก็เลยยืดหน้าขึ้นไปจูบตรงนั้น ก่อนจะละออกมาขำเบาๆเพราะจั๊กจี้จากไรหนวดแข็งๆ
“หัวเราะอะไรแยม พี่ยังไม่ได้โกนหนวดเลย เพราะแยมนั่นแหละ ทำพี่เครียดจนไม่อยากทำอะไร…”
“ก็แยมขอโทษแล้วไงครับ…”
“ไม่ให้อภัย…” แล้วสหรัฐก็ผลักร่างโปร่งลงนอนราบกับเตียง ก่อนจะตามขึ้นไปจูบ
“อื้อ…พี่เสือ…นี่มันเช้าแล้ว…”
“ถ้าแยมอยากให้พี่ให้อภัย แยมก็ต้องให้พี่ทำโทษก่อน…นะ แยม…” สหรัฐไม่พูดเปล่า แต่ริมฝีปากเริ่มไซ้ลงไปที่ซอกคอ ญาณธรได้แต่หลับตาเอียงคอให้ร่างสูงจูบเม้มจนกว่าจะพอใจ
“อื้อ…พ…พี่เสือ…เมื่อคืน…”
“หือ? เมื่อคืนทำไม…” สหรัฐยังไม่ละหน้าขึ้นมาจากคอขาวๆของญาณธรเลย แต่ก็ยังมีกระใจจะถาม
“แบบเมื่อคืน…ที่ประตู…เอ่อ…แยม…อื้อ…แยมชอบ…” คนฟังเงยหน้าขึ้นมองคนพูดทันที
“แยมว่ายังไงนะ?”
“เอ่อ…ก็…ก็ที่ประตู…แบบ…พี่เสือ…กอดแยมแน่น…แยม…แยมชอบครับ…”
…พระเจ้า!!! ‘แยมชอบ’ ! นี่มันคำพูดกรีดใจสหรัฐชัดๆ!!!!...
ร่างสูงตาพราว ก่อนจะลุกพรวดจากเตียงแล้วคว้าร่างคนรักตรงไปที่ประตู ก่อนจะกดร่างของญาณธรแนบไปกับประตูไม้เย็นเฉียบจากไอของเครื่องปรับอากาศจนร่างโปร่งสะดุ้ง
“แล้วไม่บอกแต่แรก…งั้นเช้านี้…เรา ‘เอา’ ตรงนี้นะแยม…อื้ม…”
แล้วหลังจากนั้น…สวรรค์ของสหรัฐก็อยู่ที่ประตูนั่นเอง
………………………..
-
นภศรนอนหอบแล้วหลับตาลงอย่างเหนื่อยอ่อน ทั้งๆที่มือร้อนของคนรักยังลูบหลังเขาเล่นไปมา หลังจากปรับความเข้าใจเรียบร้อย ทุกอย่างก็หวานฉ่ำไปหมด แม้กระทั่งหลังผ่านช่วงเวลากกกอดอันยาวนานมา ภูผาก็ยังไล้แผ่นหลังคนรักอย่างลุ่มหลงไม่เป็นอันหลับอันนอน
“คราวหลังอย่าทำแบบนั้นอีกนะน้อง ภูไม่ชอบให้น้องไปยุ่งกับใครเลย” ภูผาไม่ได้งอนแล้ว ไม่ได้โกรธแล้ว น้ำเสียงที่พูดจึงเรียบเรื่อยเหมือนคุยกันปกติ
“รู้แล้ว นี่ก็แค่ช่วยไอ้เสือเฉยๆ”
“ก็เห็นช่วยแต่ไอ้เสือ…ที ‘ไอ้ภู’ คนนี้ล่ะไม่เห็นใจกันเลย” นภศรหันมายิ้มบาง
“คราวต่อไปแล้วกัน…”
“จริงนะ…ต่อจากนี้ไปจะคิดถึงใจภูคนเดียวนะ…” ร่างโปร่งหลับตาลงแล้วพยักหน้าเล็กๆ ภูผายื่นหน้าเข้าไปจูบลงบนริมฝีปากแผ่วเบา ลูบศีรษะคนรักอย่างอ่อนโยน
“นี่น้อง…”
“หือ”
“ภูไปฝังมุกดีมั้ย”
แล้วอยู่ดีๆ ไอ้ผู้ใหญ่เกรียนก็ถามขึ้นมากลางอากาศ ทำเอาคนกำลังเคลิ้มจะหลับถึงกับเหลือกตาโพลง
“อะไรนะ?!!!”
“ฝังมุก”
“ฝังที่ไหน!!” ไม่เห็นต้องถามแต่นภศรก็ถามไปแล้ว ภูผายิ้มกรุ้มกริ่มแล้วดึงมือคนรักเข้าไปใต้ผ้าห่มเพื่อแตะต้องกับบางส่วนที่มันสงบไปแล้วหลังจากมันพยศมาหลายชั่วโมง
“ที่นี่สิ…จะให้ภูฝังที่ไหนล่ะ”
“ไอ้บ้า!! ฝังทำไม!!”
“ก็…เพิ่มขนาด” …บ้าเอ๊ย!! ขนาดที่มันมีอยู่ เขาก็จะตายอยู่แล้ว!!!...
“ไม่กลัวเน่ารึไง”
“เพื่อนสมัยมัธยมคนนึงเป็นหมอ ถ้าจะทำก็จะไปหามัน ภูไม่ปล่อยให้เน่าหรอกหน่า อันนี้ของรักของหวง” แล้วไอ้เกรียนภูผาก็ยิ้มชอบใจเมื่อนภศรพลิกหน้าหนีไปอีกทาง ไม่ยอมมองเขาอีก
“ว่าไงน้อง…ให้ภูไปทำมั้ย เขาว่ากันว่าฝังสามเม็ดนะ อื้อฮือ! เมียรักเมียหลง!” แล้วภูผาก็ขยับเข้าไปนอนกอดมากกว่าเดิม แม้ว่านภศรจะนอนคว่ำ หันหน้าหนีเขาก็ตาม
“บ้าแล้วไอ้ภู! ไม่ต้องมาถามกูเลย!” นภศรทำเสียงแข็งตอบกลับไปทั้งๆที่อายอย่างกับอะไรดี
“ไม่ถามได้ไง น้องเป็นคนที่ ‘สนิท’ กับ ‘มัน’ ที่สุดนะ จะฝังไม่ฝังก็ต้องถามน้องก่อน…แล้วถ้าฝังนะน้อง น้องจะมีความสุขมากกว่านี้อีก…” และก่อนที่ภูผาจะประชาสัมพันธ์ข้อดีของการฝังมุกมากไปกว่านี้ ร่างโปร่งก็พลิกตัวกลับไปนอนกอดคนรักแล้วพึมพำเสียงเบากับอกกว้าง
“……”
“หือ…อะไรนะ…” เมื่อกี้เหมือนจะได้ยินอยู่หรอก แต่ภูผาอยากถามซ้ำเพื่อความแน่ใจ
“…สุขแล้ว…”
“ไม่รู้เรื่องเลยน้อง ว่าไงนะ”
“บอกว่ามีความสุขแล้ว!! ไม่ต้องไปทำเลย!!!”
“จริงอ่ะ” ภูผาหยอกถามอย่างนึกสนุก แค่ได้ยินว่านภศรมีความสุขกับร่างกายของเขา เขาก็ยิ้มแก้มแทบฉีกไปถึงหู
และแทนคำตอบของคำถาม นภศรก็ตบเข้าที่หน้าผากภูผาเป็นสัญญาณบอกให้เลิกถาม…มันจะถามอะไรนักหนา ถ้าเขาไม่มีความสุข ป่านนี้เขายันมันติดข้างฝาไปนานแล้ว!
“นอนซะทีเถอะ นี่มันเช้าแล้วไม่เห็นรึไง!”
“งั้นสรุปว่าไม่ฝังมุกนะ” ไอ้ภูมันยังถามวนเวียนอยู่แต่เรื่องเดิม
“เออ”
“เพราะแค่นี้น้องก็มีความสุขแล้วเนอะ”
“เออ”
“น้องชอบแบบนี้ งั้นภูจะให้มันเป็นแบบนี้ ไม่ฝัง ไม่เพิ่ม ไม่เจาะ ไม่…”
“ไอ้ภู! จะนอนได้รึยัง! ถ้าไม่นอนก็ออกไปพูดข้างนอก! กูง่วง!!” นภศรโวยวายอย่างเหลืออด ทั้งง่วงทั้งอาย
“นอนครับนอน…โธ่ ก็ถามให้แน่ใจ เดี๋ยวจะหาว่ามาพูดให้อยากแล้วจากไป”
“ใครอยากวะ!” นภศรกำลังจะเงยหน้าขึ้นมาโวย แต่ภูผากอดเขาแน่นจนขยับไม่ได้ ร่างโปร่งเลยได้แต่ซุกหน้าเงียบอยู่กับอกหนา ทั้งๆที่เสียงหัวเราะยังก้องอยู่ข้างหู
…เสียงหัวเราะของภูผา ความสุขของภูผา…มันจะรู้มั้ย ว่าเขาเองก็อยากให้มันมีความสุขที่สุด…
“ไม่ต้องทำอะไรเพื่อน้องมากไปกว่านี้นะภู แค่ภูอยู่ตรงนี้ แค่นี้ก็พอแล้ว”
“มักน้อย…” ภูผาพูดเบาๆ ไม่ได้ต่อว่าหรือล้อเลียน
“แต่แค่นี้ก็มากกว่าที่หวังมาตลอดสิบปีแล้ว” นภศรไม่เคยน้อยใจ 10 ปีของตัวเองเลย ทว่า…พออ้อมแขนอบอุ่นกระชับกอดแน่นขึ้นก็ทำเอาเขาเริ่มเสียดายกับช่วงเวลาสิบปีที่ผ่านมา ที่เอาแต่เก็บงำความรู้สึกจนไม่เคยถูกกอดแบบนี้
“จากนี้ภูจะใช้หนี้น้องเป็นล้านเท่า 10 ปีของน้องจะไม่สูญเปล่า ภูสัญญา” นภศรจูบเบาๆบนแผงอกกว้างทำเอาภูผาก้มลงมองแล้วยิ้ม
“…เริ่มจากการที่ภูไปฝังมุกก่อนดีมั้ย” แล้วไอ้ผู้ใหญ่เกรียนก็ถามเรื่องซ้ำซากขึ้นมาอีก เล่นเอานภศรถลึงตาตวาดลั่น
“ไอ้ภู!!!!”
………………………..
แล้วสองคู่…ก็มีความสุขกันแบบยกกำลังสิบ!!!
สหรัฐแทบอยากจะถลาไปหานภศรพร้อมของคาวของหวานเซ่นไหว้เพื่อนรักนัก…เนื่องจากหลังจากวันนั้นที่ได้ประตูเป็นวิมาน เขาก็พบว่าบางครั้ง…การกอดแยมแบบ ‘แรงๆ’ …เอ่อ…ทำ…ทำให้แยมมีความสุขมากกกกกก… ณ จุดนี้ สหรัฐอยากจะยิ้มหน้าบานเป็นกะละมัง ติดแต่ว่ายิ้มมากไม่ได้เพราะแยมจะเขินหนัก
“พี่เสือมองแยมทำไมครับ…ถ้าไม่ช่วยงั้นให้พี่น้องเข้ามาช่วยยังจะดีซะกว่าอีก”
วันนี้…เพื่อขอบใจเพื่อนรักอย่างนภศรที่ทำให้ความฝันสุดโต่งของเขามีที่ทางระบายออก สหรัฐเลยนัดให้มันมากินข้าวที่คอนโดเขา แน่นอนว่ามีอีกหน่อติดตามมาด้วย…ไอ้ภูนั่นเอง…และตอนนี้สองคนนั่นก็กำลังนั่งดูโทรทัศน์กันอยู่ละมั้ง เขาได้ยินเสียงไอ้น้องโวยวายๆนิดหน่อย…
“เรื่องอะไร แฟนพี่ทำกับข้าว พี่ช่วยเองได้ ไม่ต้องให้คนอื่นมาช่วยหรอก…” แล้วสหรัฐก็ขยับเข้าไปยืนใกล้คนรัก
“แล้วอีกอย่าง…พี่นัดมันมาเลี้ยงขอบใจ ถ้าเรียกมันมาใช้แรงงาน มันจะด่าเอาน่ะสิ”
“ขอบใจ? ขอบใจทำไมครับ?” ญาณธรหันมาถามอย่างงงๆ
“ก็ขอบใจที่มันทำให้พี่รู้ว่า…แยมชอบ…แบบท่ายืน…แถมยังชอบตรงประตูด้วย คราวหน้าพี่ขอแบบแยมหันหน้าเข้ากระจกนะ เดี๋ยวพี่จะไปสั่งกระจกบานใหญ่ๆมาติดในห้องนอนก่อน”
“พี่เสือ!!!”
“ไอ้ภู!!!!”
เสียงร้องลั่นของญาณธรดังเป็นจังหวะเดียวกับเสียงของนภศรที่ดังเข้ามาถึงในครัว และในวินาทีต่อมา นภศรก็เดินตึงตังเข้ามาในครัวด้วยสีหน้าไม่พอใจ
“ไอ้เสือ!! มึงไปพูดอะไรกับไอ้ภู!!” นภศรโวยเอากับเพื่อนรักที่ยังยืนกอดเอวจ๊ะจ๋ากับญาณธรไม่ยอมปล่อย
“พูดอะไรวะ?”
“มันบอกว่า!...…” แล้วนภศรก็เงียบเพราะกระดากจะพูด ภูผาที่เดินตามเข้ามาในครัวทีหลังเลยเอ่ยปากให้
“ก็มึงบอกกูว่าอนุญาตให้ใช้โซฟาของมึงในการปฏิบัติกามกิจได้เลย แล้วพอกูจะทำเมื่อกี้ ไอ้น้องแม่งก็โวย กูแค่จะจูบมันนิดเดียวเอง!” คำพูดของคนเกรียนที่แสนจริงใจอย่างภูผานั้น เล่นเอาญาณธรถึงกับหันขวับมองคนรัก
“พี่เสือ…” ญาณธรครางอย่างตกใจ แต่ที่ตกใจกว่าเห็นจะเป็นสหรัฐ…ให้ตาย!! เขาน่าจะไปริบใบอนุญาตมันซะก่อนที่มันจะมา!! แม่งเอ๊ย!! แล้วดูสายตาที่แยมมองเขาสิ!! เขาต้องแก้สถานการณ์กู้ภาพลักษณ์ ‘พี่เสือ’ กลับมาก่อน!!
“ก็…ก็…ก็พี่ทำตามที่พระท่านเทศน์…” สหรัฐเกริ่นแล้วปาดเหงื่อ
“…คือแบบ…แบบไอ้ภูกับไอ้น้องก็เพื่อนพี่ใช่มั้ยล่ะ…ก็…ก็ถ้ามันสป้าร์คกันแบบปัจจุบันทันด่วน จะให้ขับรถกลับไปทำกันที่บ้านมันก็ใช่ที่…พี่ก็เลย ‘แบ่งปัน’ …ตามหลักฆราวาสธรรม 4 ไง…ที่เมื่อวันเสาร์เราไปฟังธรรมกัน…มีอะไรบ้างนะ สัจจะ เอ?…แล้วอะไรต่อ…”
ภูผากับนภศรมองสหรัฐพูดถึงเรื่องหลักธรรมแล้วเหมือนเห็นมนุษย์ดาวอังคารพูดภาษาไทยได้
“สัจจะ ทมะ ขันติ จาคะ…” ญาณธรต่อให้เพราะอยากรู้ว่าคนรักจะพูดอะไร
“นั่นไงๆ พี่กำลังจะพูดพอดี…โดยเฉพาะเรื่องจาคะ…คือการบริจาค แบ่งปันให้กับคนที่เราควรจะให้…ก็นี่ไง ไอ้ภูกับไอ้น้อง…เพื่อนสนิทพี่ แล้วมันก็รักกันด้วย เรามีโซฟาไม่ได้ใช้งาน ก็แบ่งปันพวกมันใช้ ได้บุญด้วยนะแยม…” ญาณธรอยากจะอายที่สหรัฐพูดจาลามก แต่ก็ติดจะขำกับความพยายามแก้ต่าง
“แยมอย่าโกรธพี่นะ พี่อุตส่าห์เอาหลักธรรมทางพระพุทธศาสนามาปรับใช้กับชีวิตประจำวัน…นั่น…แยมยิ้มแล้ว แสดงว่าแยมไม่โกรธพี่…” ญาณธรไม่ตอบแต่หันกลับไปสนใจอาหาร สหรัฐเลยรีบหันไปคุยกระหนุงกระหนิงกันอยู่ที่หน้าเตา ภูผาเลยหันมาทางคนรักตัวเองบ้าง
“สรุปว่า…” เขาเอ่ยปาก นภศรหันมอง
“…เจ้าของห้องอนุญาตให้ใช้โซฟาได้…”
“ไอ้ภู!!!!!!”
“โอ๊ย!” แล้วกำปั้นก็ทุบเข้าที่ไหล่เขา ภูผาส่งเสียงร้องก่อนจะตามมาด้วยเสียงหัวเราะเมื่อเขาวิ่งหนีนภศรออกไปนอกครัว
สหรัฐเหลือบตามองเพื่อนรักสองคนที่กำลังไล่ตีไล่อาละวาดกันเหมือนเด็กๆ แล้วได้แต่ยิ้ม
“พี่เสือ…” ญาณธรเรียกคนรักเสียงเบา ร่างสูงก้มลงมอง แล้วพิงศีรษะตัวเองลงกับศีรษะของคนรัก
“พี่ดีใจ…ที่วันนี้พี่มีแยมอยู่กับพี่ และพี่ก็มีเพื่อนสองคนที่…พวกมันมีความสุขมาก…”
“แยมก็ดีใจ…ที่พี่เสือมีความสุข…” พวกเขายิ้มให้กัน ในขณะที่เสียงโล้งเล้งข้างนอกหยุดไปแล้ว สหรัฐเหล่ตามองออกไปนอกประตูแล้วถึงได้เห็นว่าภูผากำลังจับนภศรจูบอยู่ตรงโซฟา
…แล้วเขา…จะน้อยหน้าเพื่อนได้ไงกันล่ะ…
“อื้อ…พี่เสือ…”
และนั่น…คือเสียงสุดท้ายที่ดังมาจากห้องครัว เพราะริมฝีปากของคนพูดถูกแนบสนิท
FIN
อ่า มันคือตอนพิเศษนะคะ อย่าเอาอะไรกะมันเล้ยยยย ฮ่าฮ่า แต่มันอย่างยาวววว :เฮ้อ:
พอดี คิดถึงพี่เสือ ก็เลยอยากเขียนขึ้นมาซะงั้น แหะๆ :-[
ตอนแรกว่าจะลงดอกใหม่ แต่แบบว่าเขียนไปได้นิดหน่อยแล้วต่อไม่ออก ก็เลยไม่ได้พิมพ์เลยอ่ะ (รับผิดชอบมากกกก :z3:)
เดี๋ยวขอไปนอนคิดก่อน ไม่แน่อาจมาต่อฉาก "ประตูคือวิมาน" ของพี่เสือ กร๊ากกกกก :impress2:
ขอบคุณคนอ่าน คนเม้นท์ และทุกคนที่คิดถึงทุกดอกนะคะ (คาดว่าน่าจะมีคนคิดถึงน้องติ๋มจากดอกจิกด้วย แต่บัวไม่ได้แตะอบายมุขเลย เลยคิดไม่ออกอ่ะ แหะๆ)
ขอบคุณพื้นที่บอร์ดด้วยนะคะ :กอด1:
-
:haun4: :haun4:
:กอด1: :กอด1:
-
หายไปนาน
กลับมาอีกที อ่านแล้วจะตาย ...FIN ตาย 555
-
สงสารไอ้บ้าสองตัวที่มันโดนสุดที่รักทำให้หึง (http://i273.photobucket.com/albums/jj225/tangtang_jar/emoticon_002_cactus.gif)
-
ผัว ๆ แต่ละคน ทั้งฮา ทั้งเกรียน ทั้งง่าว ทั้งหื่นกาม สุด ๆ จริง ๆ
-
กรี๊ดๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ :m25: :m25: :m25: :m25: :m25: :m25: :m25:
-
ยาวสะใจมากกกกกกกกกกกกกก o13
น้องแยมอัพเลเวลแล้ว ต่อไปพี่เสือคงกล้าที่จะบอกความต้องการของตัวเองมากขึ้น อยู่กันไปนานๆ ก็เข้าใจกันมากขึ้นแบบนี้แหละ ดีใจด้วยนะพี่เสือ
:z1:
ภูนี่ทั้งหื่นทั้งอ้อนเลยนะ น้องก็น่ารักดีจัง เข้าอกเข้าใจสามีตัวเองดีจริงๆ อิจฉาๆๆๆๆ :กอด1:
-
อ่านแล้วเป็นโรคโลหิตจางขึ้นมาทีเดียวเชียว
สองคู่ชูชื่นมากๆ น่ารักสุดๆ
:pig4:
-
น่ารัก น่าอิจฉา และฮา เหมือนเดิม
พี่เสือกะไอ้ภูนี่ก็คิดได้เนอะว่าน้องจีบแยม
น่าจะมองว่าเค้าประชุมแม่บ้านกันมากกว่า
ฮ้าๆๆ :laugh: :laugh:
มีตอนพิเสธมาให้เรื่อยๆก็ดีน้าาา
:L2: :pig4: :L2:
-
o13 ยาวสุดยอดเลยยยย สะใจมาก
อ่านตอนนี้แล้วก็เลือดโชกออกหมดตัว
+1 ค่ะ
-
โอ้ววว นานๆมาทีแต่ว่า :o8: :oo1: :haun4:
ยิ่งยาวยิ่งดีนะ คนอ่านชอบ :z1:
-
อ๊าา แอบตื่นเต้นตกใจอลังการเล็กน้อยที่เห็นพี่เสือกับน้องแยมมาหา 55555
อ่านไปเขินไป กรีดร้องไป น่ารักกกกกกกก =///= แม้แต่พี่เสือซาดิส
เรายังมองว่ามันน่ารัก เอิ่ม หรือชั้นจะมาโซ ถ้าไม่ได้เพื่อนแบบน้อง
เห็นทีความเห็นด้านรีเรชั่นชิพบนเตียงนี่ท่าจะไม่ตรงกันไปอีกนานอ่ะ 5555
อ่านคู่ภูกับน้องก็แบบว่า อร๊ายยยยยยยย!!! ตบจูบ ตบจูบ เบาเบา
ผู้ชายขี้หึงแบบภูก็น่ารักดีอ่ะ แบบดูโง่ๆ แต่เร้าใจ ยังไงบอกไม่ถูก
มาให้คนอ่านหายคิดถึงบ่อยๆนะค่ะ : ) ยิ่งยาวยิ่งดี อิอิ หมายถึงเนื้อเรื่องนะ ฮ่าๆๆ
-
ชอบบบบบบบบบบบบ เอาอีกๆๆๆ :m25:
สามคำ>>> ชอบ มาก เลย
คิดถึงสองคู่นี้มานาน :-[
-
หายไปนาน กลับมาอีกทีเร่าร้อนและรุนแรงกว่าเดิมฮ่าๆๆๆ
ยังไงก็ขอบคุณนะคะ
-
ยาวและหวานสะใจมาก o13
-
+1 จ้า
ชอบอ่ะ
:m25: :m25: :m25:
-
กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด
เอ๊ะ? กรี๊ดแรกยาวไม่พอ โอเคร กรี๊ดที่สองจัดไป
กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด
ยังไม่พออีกเหรอ จะให้กรี๊ดยาวไปสามหน้ากระดาษยังได้ แต่กลับโบกติดกำแพงเสียก่อน ฮุฮุ
พี่เสือกับน้องแยมมมมมมโคตรคิดถึง วิ้งๆๆๆ ไม่คิดไม่ฝันจะได้มาเจอกันอีก มาอ่านหลายตอนรวด ภูกับน้องพึ่งรู้ว่ามันรักกัน นึกว่ามันได้กันตั้งนานแล้ว :a5:
ส่วนติ่มซำรั่วได้อีกกับคุณชายภพพ่อเจ้า ยังกับพิศาลมาเองไม่จูบแต่ใช้ตบๆๆ เอาหนี้มาอ้าง เอิ๊กๆๆๆ
ชอบประตูสวรรค์ของพี่เสือ ฮากร๊ากกกกกมาก แบบหลุดพรืดออกมาเลย ขำมุขนี้สุดๆ เอ๊ะไม่ใช่มุข แต่จะขำมีไรไหม
ภูผาก็เกรียนได้อีก ถ้าย้อนไปซักสิบปีที่แล้วกำลังน่ารัก แต่ตอนนี้พ่อคุณจะสามสิบ รอดมามีชีวิตยังงี้ได้แปลกใจมาก แต่พ่อน้องก็รักไปแล้วนี่เนอะ
ปล่อยให้ผัวเมียมันงุงิไป ขอเฮียหนึ่งไว้ในอ้อมใจ อยากมีแควนเป็นเจ้าพ่อสักที ฮิฮิ (ไม่ใช่ตอนหน้าเฮียมาแบบมีผัว ต๋ายยยย น้องคนนี้ขอไปผูกคอใต้ต้นหญ้าเกิดชาติหน้าจะได้เกิดเป็นผู้ชาย แล้วจะได้มีแฟนเป็นผู้ชายเสียที!!!)
ไม่ได้คิดถึงแต่พี่เสือ ยังคิดฮอตพี่บัวอีกต่างหาก น้องขอฝากกอดนี้ไปให้พี่ภูผาที(เอ๊ะแล้วกอดของพี่บัวล่ะ จะกอดทำไม ก็รู้ๆ กันอยู่ว่าน้องอ่ะแพ้ผู้หญิง โดนตัวแล้วผื่นพานจะขึ้น) :กอด1:
ปล.พึ่งเห็นว่าพี่โดนก๊อปผลงาน คิดอีกแง่ แสดงว่าผลงานพี่สุดยอดดดขนาดมีคนก๊อปเลยนะ!!! เอ๊ะนี่ไม่ใช่คำปลอบใจเหรอ เอาเป็นว่า ยังไงก็ยังติดตามผลงานพี่อยู่เสมอนะ
ปล.อีกรอบ ไม่ได้เร่ง ไม่ได้ทวง แค่บอกว่า ยังอ่านอีกตอนแล้วอ่าาาา(ดิ้นนนนนนน! :serius2:)
ปล.สุดท้าย ชอบคำว่า FIN ของพี่จริงๆ เพราะมัน ฟิน จริงๆ ฟินเน่เร่ เฮ้โย้ฮู้
o13
-
อ่อย :m25: กระอักเลือดตายเลย รอบหน้าขอแบบพี่เสือคิดนะ หน้ากระจก ไม่รู้คอนโดพี่เสือ มีระเบียงมั้ย
แต่แยมจะยอมหรือไม่นี่จิปัญหา :o8:
งานนี้พี่เสือต้องเอาดอกไม้ธูปเทียนมากราบเพื่อนน้องเป็นอาจารย์ :laugh:
-
พิเศษ "สองดอก" นี่เจิดจรัสมากจ่ะ Fin กันไป :m25:
โอ้เริ่ดดดดดดด :z1:
-
5555555555 ฮาได้อีก
เรื่องวุ่นๆของดอกบัว กับดอกพิกุลสินะ
แต่ละคนนะ จัดหนักกันใหญ่
มัน ฮา ตอนคุณสามีทั้งสองหึงนี่แหละ +1จ้า
-
ประตูสวรรค์ของพีเสือ กับน้องแยม :oo1: :oo1: :oo1: :haun4: :haun4: :haun4: :haun4:
ภูฝังสิบเม็ดไปเลย ห้าๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
ตอนพิเศษนี้ เเบบว่า :haun4: :haun4: :haun4: :haun4: :haun4: :haun4: :haun4:
:กอด1: :กอด1: :กอด1: :กอด1: :กอด1:
-
เพิ่งเข้ามาอ่านค่า
นึกว่าคนเขียนจะไม่มีนิยายเรื่องต่อไปแล้ว
เห็นมีแค่รักนี้ิลิ้นกับฟันเอง โฮกกก แล้วก็เจอนิยายของคนเขียนเรื่องใหม่
อ๊ากกกกกก พี่เสือหื่นม๊ากกกกกก น้องแยมก็แตกต่างกันสุดขั้ว
พี่เสือถึงอายุมากแต่ก็มีทำตัวเด็กในบางมุม แต่บางคำพูดของพี่เสือก็ลึ้งซึ้ง!
อ่านได้ถึงตอนแรก ขอตัวไปอ่านต่อก่อนนะคะ แต่ละตอนยาวสะใจมากกก
-
ได้มาเจิมพี่บัวในบอร์ดนี้แล้ววว อิอิ อยากอ่านดอกต่อไปๆๆ แล้ว
-
อื้อหือ ตอนพิเศษยกกำลังสองเลยนะเนี่ย :haun4: :jul1:
-
โอ๊ย ตายแล้วๆๆๆๆ *พัดหน้าตัวเองพั่บๆ*
ร้อนแรงมากเลยค่าพี่เสือ >< ตำนานรักดอกไม้นี่เราหลงรักพี่เสือที่สุดแล้ว
เป็นผู้ชายที่น่ารักมาก น้องแยมก็ช่างน่า...อ๊ายยย
เพื่อนเคี่ยวเข็ญให้อ่านหลายครั้ง จนคืนนี้ได้มาอ่านจนถึงตอนพิเศษ
คนแต่งสุดยอดมากๆค่า
จะรอตอนต่อไปนะคะ จะดอกต่อไปหรือตอนพิเศาคู่ไหนก้ได้ เราเอาหมดเลย
ขอบคุณสำหรับนิยายสนุกๆค่า ^^
-
คู่ดอกพิกุล ภู-น้อง หวานสุดๆ :impress2:
แต่พี่เสือนี่หื่นโคตร :haun4:
ตอนนี้เป็นดอกอะไรที่สุดยอดจริงๆ o13
-
มัน โฮก มาก !!!
*อ๊ากกก*
เลือดพุ่งแทบทั้งตอน ตอนต้นที ตอนท้ายสองที อิอิ
แยมน่ารักมากอ่ะ มีเอาใจพี่เสือด้วย
-
ความหื่นไม่เข้าใครออกใครจริงๆๆ :m25: :m25:
น่ารักทั้งสองคู่เลยย อิอิ
:กอด1: :L2:
-
คิดถึงพี่เสือเหมือนกัน แต่ตอนพิเศษนี้ เลือดแทบหมดตัวน้องแยมกับพี่เสือ
-
ฮามาก ๆ หัวเราะตลอดแบบกลั้นไม่อยู่เลย
ชอบเรื่องชุดนี้มาก ๆ ค่ะ รวมเล่มนะค๊ะ ชอบมาก ๆ
-
ตอนพิเศษจริง ๆ น่ารักที่สุด ทั้งพี่เสือทั้งภู ขำมากกกก
เป็น nc ที่ฮาจริง ๆ แยมน่ารักได้อีกกกก :z3: :z3:
-
ตอนแรกสงสารความเก็บกดของภูกับเสือ
แล้วเริ่มหมั่นไส้
ในที่สุดกลายเป็นฮาแตกซะงั้น 55+
นึกถึงประโยคฮา
ความรักไม่ใช่แค่เรื่องบนเตียง(ลองในห้องครัวหรือนอกระเบียงบ้างก็ได้)
-
o13 :-[ :laugh:
คิดถึงพี่เสือ แยม น้อง และพี่เกรียนภู เหมือนกัน
เพื่อนเสือ กับ เพื่อนภู เนี่ยไม่ไหวจะฮา พร้อมจะตีกันได้ทุกเมื่อ แต่ขณะเดียวกันก็พร้อมจะสามัคคีกันได้เพื่อผลประโยชน์ร่วม
-
พี่เสือ น่ารัก กร๊ดดดด
-
สงสารพี่เสือกะพี่ภูจังเลยยยยย :m20: :m20: :m20:
ทั้งแยม ทั้งน้อง ไปแกล้งเค้าแรงๆ
ก็เลยโดนเเรงๆกลับมาซะงั้น :pighaun: :pighaun: :pighaun:
-
มันให้น้อยหน้ากันเลยนะสองคู่นี้
:z1:
-
ชอบมากกกก :-[
-
ตามมาเม้นในเล้าด้วย
ตอนนี้กำลังสองจริง ๆ สองคู่เลย
น้องแยมเผยไต๋แบบนั้น เข้าทางพี่เสือกันพอดีซิคะ
คราวนี้หลังพิงประตูตลอดแน่น้องแยมเอ๋ย
ส่วนอีกคู่ เกินบรรยายมาก :z2:
-
ยาวมากเลยครับพี่น้องครับ
อ่านแบบจุใจกันเลยทีเดียว
:o8:
-
คนนึงก็สรรหาสถานที่ อีกคนก็อยากฝังมุข :haun4:
..แต่พี่เสือก็ทำให้แยมค้นพบตัวเองนะ :oo1: :laugh:
:pig4: :กอด1: ชอบแยมอ่ะ แยมน่ารัก :impress2:
-
กระอักเลือด :haun4:
จมกองเลือด :jul1:
ตอนพิเศษนี้ ยาวๆ อิ่ม จริงนะครับ
:z1:
-
ชอบเวลาภูอ้อนน้อง น่ารักมาก หวานมาก
แยมแอบแรงนะเนี่ย พี่เสือจัดให้
-
555
ชอบจริงๆ ไอประตูคือวิมานเนี่ย
น้องแยมนี่ก็ ชอบแบบนี้ก็ไม่บอกตั้งแต่แรก เอิ๊กกก
-
อยากอ่านประตูวิมานของพี่เสือออออออออออออออ
-
ตลอดเลยพี่เสือ
คุณแยมยอมนิดยอมหย่อยนี่ตอดตลอด
5555555555555
คุณแยมร้อนแรง
-
น่ารักๆๆๆ กรี๊ดดด :m3:
สุขีกันทั้งสองคู่เลย :o8:
-
อ๊าก ละลายเลย. ไอ้พวกชอบ"ทำประตู"นี่
แต่ว่า เคยอ่านจากไหนไม่รู้นะ. เขาว่า พวกชิบทำนิ่มนวนๆนี่ นานๆทีแรงบ้างก็ดี เปลี่ยนบรรยากาศ อร๊าง เค้าแค่เก็บเป็นข้อมูลน่ะ ยังไม่ถึงเวลาใช้จริงหรอก
-
เรื่องบนเตียงนี่ก็...สารสำคัญระดับชาติเหมือนกันเนาะ
แฟนหน้าด้านสองหน่อนั้นเป็นอะไรที่ฮามาก จะคิดจะพูดจะทำแต่ละอย่าง ตลกๆบ๊องๆบอกไม่ถูกอ่ะค่ะ รู้แต่เกลียมัวจนหัวหดทั้งคู่เลย :laugh:
เป็นตอนพิเศษที่ยาวสุดแสนจะสะใจ ขอบคุณมากนะคะ :กอด1:
-
:m3: กรี๊ดดด พี่เสือกับน้องแยม เสริมด้วยตาภูบ้าของน้อง
อยากจะอ่านอีกจริงๆเล๊ยยยย "ประตูคือวิมาน" ก็อยากรู้ว่าจะเป็นฉไน
ไม่ให้เป็ดเหลืองกับกดบวกได้ไงเนอะ น่ารักขนาดนี้ :impress2:
-
กรี๊ดดด ทำไมพี่เสือมันบ้าหื่นแตกเยี่ยงนี้
ภูน้องก็ไม่แพ้กัน ไม่มียอมกันล่ะ
ว่าแต่ น้องแยมมมมมม พี่อึ้งงงงง
ก็น่ะ สำหรับเรื่องแบบนี้ บางที แรงบ้างไรบ้าง ก็มีรสชาติดีเหมือนกัน
-
ชอบทั้งสามตอนเลยครับ รวมทั้งตอนพิเศษด้วย ขอบคุณคนแต่งครับจะรอตอนใหม่นะครับ
-
บ๊องซะทุกคน
อ้อยกเว้นแยมสุดน่ารักนะ อิๆ
-
ชอบคู่น้องกับภูผามากมายค่ะ อยากจะกรี๊ดดังๆ ที่มาต่อ :mc4:
-
แยมก็ยังน่ารักเหมือนเดิมเลย :-[
จะรอดอกต่อไปนะค่า :man1:
-
คิดถึงที่สุดดดดดด
กอดดดดด กันหน่อย
ตอนพิเศษจริงๆๆๆ
อ่านไปยิ่มไป ฮ่าไป หื่นไป อิอิ
น่ารักทั้งสองคู่เลย ชอบๆๆๆ
โวดให้มีตอนวิมานประตูด้วยคน อิอิ
-
คิดถึงเรื่องนี้มากมายแต่เพิ่งได้เข้ามาอ่าน ดันๆๆๆเพราะเราอยากให้มีคนอ่านผลงานดีๆแบบนี้เยอะๆ
อยากอ่านตอนนี้ต่อค่ะ^^ หรือจะเรื่องใหม่ก็ได้เพราะยินดีอ่านอย่างยิ่งค่ะ
มีความสุขที่ได้อ่านผลงานของคุณนะคะ ให้กำลังใจเสมอค่ะ
ปล.ตอนนี้อ่านถ้วยฟูจนหนังสือจะขาดแล้วล่ะ^^
-
น่ารักอ้ะ (นึกถึงเสียงมาดามมด)
อ่านไปยิ้มไป หัวเราะไป ครบทุกอารมณ์จริงๆ
สนุกมากเลยคับ ชอบๆๆ
-
กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดด
น่ารักๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
:m3:
ไม่คิดมาก่อนว่าจะชมผู้ชายอายุรุ่นราวคราวเดียวกับตัวเองว่าน่ารัก
ฮาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาา
แต่แบบอิเสือ อิภู มันน่ารักแบบเกรียนๆจริงๆนะเนี่ย
:laugh:
ซีรี่ย์ของน้องบัว(เนียนซะ)
เรื่องนี้พี่ขอยกให้เป็นซีรี่ย์น่ารักในดวงใจอีกเรื่อง
ชอบมากกกกกกกกกกกกกกกก
ชอบขนาดว่าแอบงงตัวเองนิดหน่อย
อ่านตอนที่อิภูมันแอบเก็บกระดาษของน้องไว้
อ่านไปแล้วอยู่ดีๆน้ำตาหยดแหมะๆเฉยเลยเว้ยเฮ้ย!
:a5:
คิดในใจนิดๆนี่กรูแอบมีความหลังอะไรแบบนี้รึไงหว่า
ถึงอินจัดแบบไม่รู้เนื้อรู้ตัว ฮ่าๆๆๆๆๆๆๆๆ
:jul3:
:กอด1: น้องบัวแรงๆพี่อยากอ่านตอนหน้าแล้วค่า
-
NOV: ตำนานรักดอกไม้ ตอนพิเศษดอกพิกุล
BY : Dezair
………………..
“ต้องให้แม่บ่นถึงอายุเท่าไหร่ หึ! เสือ!! เราถึงจะเลิกเกกมะเหรกเกเรได้สักที!!”
“ไม่ได้เกเรสักหน่อยแม่ ไอ้พวกนั้นมันมาหาเรื่องก่อน…โอ๊ย!! พี่สิงห์!! เบาๆหน่อย!! ตรงนั้นมันแผล!!!” สหรัฐหันไปโวยใส่พี่ชายที่กำลังทำแผลที่แขนให้ แต่มือหนักๆนั่นก็ทำให้เขาอยากจะดึงแขนกลับมาจัดการเองมากกว่า
“แล้วเราจะไม่หาเรื่องตอบไม่ได้รึไง! นี่เสือเรียนมหา’ลัยแล้วนะ!”
“โธ่แม่ ลูกผู้ชาย ฆ่าไม่ได้ หยามก็ไม่ได้! โอ๊ย!! เจ็บๆๆๆๆๆ!!!” ผลของการพูดจาอย่างห้าวหาญ ทำเอาคุณภัสสรคว้าหูลูกชายมาบิดอย่างไม่ปรานี
“ปากเก่งจริงๆ!! เสาร์อาทิตย์นี้ขึ้นวัดกับแม่เลยนะ!!”
“ขึ้นทำไม?! โอ๊ย!! พี่สิงห์ เจ็บ!!!!”
“ดีสิงห์! กดหนักๆเลย ไอ้น้องสากกะเบือของเรามันจะได้หลาบจำบ้างว่าไปชกต่อยกับชาวบ้านเขาแล้วได้แผลกลับมานี่มันเดือดร้อน!!!” คุณภัสสรยังคงเป็นฝืนเป็นไฟกับแผลแตกและรอยฟกช้ำดำเขียวตามเนื้อตัวลูกชายคนเล็ก
“เดือดร้อนตรงไหนแม่ แค่เป็นแผลเอง อู้ยๆๆๆ…อย่าบิดหู แม่! เจ็บๆๆๆ”
“ก็เดือดร้อนฉันกับพี่ชายแกน่ะสิ!!! เห็นมั้ยว่าต้องมานั่งทำแผลให้แบบเนี้ย!! แล้วอีกหน่อยแต่งงานมีลูกมีเมียไม่ต้องให้ลูกให้เมียมาคอยทำแผลให้รึไง!!” พอคุณแม่คนดีเริ่มขึ้นฉันขึ้นแก นี่แสดงว่าโมโหขนาดหนัก และถ้าลากเอาบุคคลที่สาม สี่ ห้าในอนาคตข้างหน้าอาทิเช่นลูกและเมียมาด้วยแล้ว แสดงว่าสหรัฐควรจะเจี๋ยมเจี๊ยมเป็นที่สุด แต่…ไอ้ลูกชายคนเล็กแสนห้าวของคุณภัสสรนั้นคันปากยิบๆทุกทีเวลาถูกแม่พูดถึงลูกถึงเมียในอนาคต
“ไม่มีหรอกแม่ ลูกเมียอะไรนั่นน่ะ มีกิ๊กดีกว่าสบายกว่าเยอะ!”
“อ๋อออออ!!!!! มีกิ๊กดีกว่าอย่างงั้นเหรอ!! ไอ้ผู้หญิงที่เราคบทิ้งๆขว้างๆแล้วก็ไปคว้าเพิ่มมาจากไหนก็ไม่รู้!! นั่นคือสิ่งที่เรียกว่าดีใช่มั้ย!!!!...ฮึ๋ย! ไอ้ลูกคนนี้!! แกต้องขึ้นวัดสถานเดียว! แกต้องขึ้นวัดเท่านั้นเสือ!! ไปทำบุญตักบาตรแล้วก็อธิษฐานให้ชาตินี้ ได้มีเมียดีๆ!! ถ้าแกไม่ได้เมียดีๆ!! แกก็ไม่ต้องมาเรียกฉันว่าแม่!!!!” คุณภัสสรตวาดเสียงลั่นอย่างโกรธจัด
“แล้วเมียดีๆของแม่นี่มันดูกันยังไงล่ะ” เพียงเท่านั้นดวงตาของคุณภัสสรก็เหมือนจะมีไฟอีกกองลุกโชนขึ้นมา
“ก็คนที่มีบาร์โค้ดแปะอยู่ที่หน้าผากล่ะมั้งยะ!!!!” ว่าแล้วคุณภัสสรก็บิดหูลูกชายอีกที
“โอย…แม่…เบา…อู้ย! หูจะยาน...”
“ให้มันหูยานไปเลย!”
“แม่ อู้ย ใจเย็นๆแม่ วันเสาร์…โอ๊ย...วันเสาร์วันเกิดไอ้น้อง…” พอพูดถึง ‘ไอ้น้อง’ ก็เหมือนมารดาของสหรัฐจะเห็นแสงสว่างในชีวิต มือที่กำลังบิดหูลูกชายอย่างเมามันคลายลงอย่างรวดเร็ว
“วันเกิดน้องเหรอ? แล้วน้องกลับบ้านรึเปล่า” แถมน้ำเสียงที่ใช้ถามเรื่องของ ‘น้อง’ ก็แสนจะอ่อนโยนราวกับครูสอนเด็กอนุบาล ไม่เหมือนเวลาคุยกับลูกชายทโมนอย่างสหรัฐ ที่น้ำเสียงประมาณอาจารย์ฝ่ายปกครอง
“ไม่กลับน่ะสิ ก็เลยว่าจะพามันไปเลี้ยงเหล้าซะหน่อย”
“ไม่ต้องไป!! ใครให้แกมีความคิดสร้างสรรค์เลี้ยงเหล้าเพื่อนเนื่องในวันเกิด ฮะ?!! วันเกิดมันเป็นวันมงคลแกเอาเหล้ายาอบายมุขไปงมงายน้องแบบนั้นได้ยังไง!!! พรุ่งนี้…แกพาน้องมานอนบ้าน เช้าวันเสาร์จะได้ขึ้นวัดใส่บาตรพร้อมกัน”
สหรัฐทำหน้าเบ้ นี่ขนาดเอาเรื่องวันเกิดไอ้น้องผู้แสนจะเป็นขวัญใจของคุณแม่มาอ้างก็แล้ว เขาก็ยังต้องวนเวียนไปขึ้นวัดอย่างงั้นเหรอ ต้องตื่นแต่เช้าไก่ยังไม่ทันโห่เพื่อไปทำบุญตักบาตรหาคนดีมาร่วมขันเพื่ออนา…ค…ต…
…เดี๋ยว!! ทำบุญร่วมขัน?!!!...
สหรัฐเงยหน้ามองมารดาพรึ่บเหมือนดวงตาจะรู้แจ้งเห็นจริงขึ้นมากะทันหัน เล่นเอาคุณภัสสรชะงักกึกด้วยความตกใจ
“ป…เป็น…เป็นอะไรไปล่ะ?!”
“ที่เขาว่ากันว่าถ้าทำบุญร่วมกันแล้วจะได้กันนี่จริงมั้ยแม่?!”
“พูดจาน่าเกลียดจริงเสือ” คุณภัสสรดุลูกชายเล็กๆ
“แล้วมันจริงมั้ยล่ะ บอกหน่อยสิแม่ ถ้าทำบุญด้วยกันแล้วจะเป็นยังไง”
“ก็…ขึ้นชื่อว่าทำบุญน่ะนะ มันก็คือการให้ คือการทำดี ทำใจให้รู้จักแบ่งปันคนอื่น…” คุณภัสสรเริ่มเกริ่น แต่ถูกลูกชายยกมือห้าม
“แม่…ขอเนื้อ น้ำไม่เอา…สรุปว่าตักบาตรด้วยกันแล้วจะได้เป็นผัวเมียกันมั้ย” สหรัฐถามหน้าตาจริงจัง
“จะไปรู้ได้ยังไงล่ะ!” คุณภัสสรว่าแล้วค้อนขวับ
“ก็เมื่อกี้ที่แม่ยังพูดอยู่เลย ที่ให้ผมไปทำบุญ จะได้ได้คนดีเป็นเมียน่ะ!”
“ฉันไม่ได้บอกว่าได้คนดีเป็นเมีย แต่บอกว่าให้ได้เมียดีๆ!! หน้าอย่างนี้น่ะเหรอจะได้คนดีเป็นเมีย ทั้งอัทธพาล ทั้งเหล้ายา ทั้งผู้หญิง คนดีที่ไหนเขาอยากจะได้เป็นผัว!” ว่าแล้วคุณภัสสรก็จิ้มหน้าผากลูกชายแรงๆไปทีด้วยความหมั่นไส้
“แค่เหล้าแม่ ไม่มียา เห็นแบบนี้แต่ก็รักดีในระดับหนึ่ง…เอาเรื่องทำบุญร่วมขันก่อนแม่ สรุปว่าทำบุญด้วยกันแล้วจะเป็นยังไง ตอนพ่อยังอยู่ พ่อเคยตักบาตรกับแม่มั้ย ตอนก่อนจะแต่งงานน่ะ”
คุณภัสสรนิ่งคิดไปเล็กน้อย
“ก็…ก็เคยทำ ตอนวันแต่งงานก็มีตักบาตรด้วย แต่พ่อไม่ได้ใส่หรอก พ่อถือโถข้าวให้แม่ แม่ตักใส่คนเดียว นี่…ที่ถามนี่ อย่าบอกนะว่าคิดอะไรชั่วๆประเภทไปขวางใครเขาไม่ให้ทำบุญร่วมกันน่ะ!” ว่าแล้วก็เหลือบมองลูกชายอย่างไม่ไว้ใจ ยิ่งเห็นสายตาของสหรัฐที่เหมือนจะมีแววกระหยิ่มยิ้มย่องก็ยิ่งเหมือนเห็นลางร้ายปรากฏตรงหน้า
“เปล่าแม่…งั้นวันเสาร์ ผมจะไปใส่บาตรด้วย แต่วันศุกร์ไอ้น้องกับ…ไอ้ภู…จะมาค้างที่บ้านเรานะครับ” สหรัฐพูดแล้วยิ้มมีเล่ห์นัย
…รับรองว่านับจากนี้ไปตลอดชีวิต ไอ้น้องจะไม่มีวันลืมวันเกิดปีนี้เลย!!! เพื่อนรัก!!!...
…………………..
เช้าวันต่อมา ทันทีที่เหยียบเท้าเข้ามหา’ลัย สหรัฐก็พุ่งตรงไปยังคณะของตัวเองทันที ทั้งๆที่ปกติต้องแวะรายทางหาสาวๆในสต็อกทั้งหลาย แต่วันนี้…เพื่อเพื่อนแล้ว สหรัฐจะยอมละเลยสาวๆสักครั้ง!
และนั่น…นภศรเพื่อนรักมาแล้ว มันนั่งอ่านหนังสืออยู่ที่โต๊ะประจำใต้ตึกเรียน ที่โต๊ะมีอีกหนึ่งหน่อฟุบหน้าสลบเป็นตายเหมือนไม่เคยได้หลับได้นอนมาก่อน…ไอ้ภูนั่นเอง…
สหรัฐยิ้มกริ่มเมื่อพบว่าเหยื่อรายที่หนึ่งและรายที่สองอยู่กันพร้อมหน้า เขาปรี่เข้าไปหาทันที
“เฮ้ย! น้อง พรุ่งนี้ไปค้างบ้านกูกัน!” และทันทีที่สหรัฐถามไปแบบนั้นก็มีเสียงตอบกลับมาทันควัน
“บ้านมึง? ไปค้างทำไมวะ?” แน่นอนว่าไม่ใช่เสียงไอ้น้อง…แต่เป็นเสียงของไอ้คนที่นอนฟุบอยู่กับโต๊ะ ไอ้บ้านี่มันอยากนอนถึงขนาดว่าตอนพูด มันยังหลับตาอยู่เลย
“แล้วเกี่ยวอะไรกับมึงล่ะ กูชวนไอ้น้อง” สหรัฐย้อนนิ่งๆ ทำเอาภูผาลืมตาพรึ่บ
“เกี่ยวโว้ย! ไอ้น้องไปค้างบ้านมึง แล้วใครจะทำกับข้าวให้กูกิน” นภศรถอนหายใจแผ่วเมื่อรับรู้ว่าความสำคัญของเขาที่มีต่อภูผานั้นเป็นได้แค่คนทำอาหารให้มันกินเท่านั้น…แต่…แล้วเขาจะคาดหวังอะไรกัน ในเมื่อตัวเองไม่ยอมบอกความรู้สึกให้มันรู้เอง
“ภู มึงโง่จริงหรืออยากกินแต่กับข้าวฝีมือไอ้น้อง แถวคอนโดที่มึงอยู่น่ะมีร้านอาหารตั้งเยอะ!” ภูผามองสหรัฐตาปริบๆเหมือนกำลังคิดตาม
“น้อง ไปค้างบ้านกูเหอะ แม่กูบ่นคิดถึงมึงด้วย” พอเห็นว่าภูผาไม่แย้งอะไรขึ้นมาอีก สหรัฐก็เลยเดินหน้าชวนเพื่อนต่อ และพออ้างแม่เขาออกไป นภศรก็พยักหน้ารับอย่างว่าง่าย ภูผาเลยรีบเด้งตัวขึ้นมาจากพื้นโต๊ะแล้วพูดแทรก
“งั้นกูไปด้วย!!”
…………………………..
ภูผาไม่มีสิทธิ์บ่น เพราะตัวเองเป็นฝ่ายขอติดตามมาด้วยเอง เพราะฉะนั้น เมื่อเช้าวันเสาร์แม่ของไอ้เสือให้คนมาปลุกพวกเขาตื่นกันตั้งแต่ตีห้า มนุษย์ตื่นสายอย่างเขาเลยต้องลุกขึ้นมานั่งหน้าสลึมสลืออยู่บนเตียง
“ไปอาบน้ำดิวะภู…จะหกโมงแล้ว…” นภศรเปิดประตูเข้ามาในห้องแล้วสั่งไอ้คนที่ยังนั่งอยู่บนเตียง
“ไอ้เสือยังไม่ออกจากห้องน้ำเลย…” ภูผาตอบเสียงงัวเงีย ก่อนจะถูกอะไรบางอย่างปาใส่หัวจนเซ
“กูออกมาตั้งนานแล้วไอ้ภู!! ไอ้ห่านี่ไม่ตื่นแล้วยังเสือกมั่ว” นภศรส่ายหัวระอาใจกับคนตื่นเช้าไม่ไหว ภูผาเดินโซเซลงมาจากเตียงเหมือนเมาค้าง ทั้งๆที่เมื่อคืนไม่ได้แตะเหล้าสักนิดเดียว
“น้อง แม่เตรียมของเสร็จแล้วเหรอ” สหรัฐหันไปถามนภศรที่ยืนอยู่ตรงประตู
ทั้งๆที่เขาเป็นลูกแท้ๆ แต่คนที่ตื่นเช้ากว่าเขาและลงไปช่วยเตรียมข้าวของขึ้นวัดกลับเป็นไอ้น้องซะเอง แล้วแม่เขาก็รักมันอย่างกับอะไร…สหรัฐรู้หรอกว่าแม่ชอบคนเรียบร้อยมีมารยาทรู้กาลเทศะ ไอ้น้องมันเป็นคนเงียบๆ แม่เลยเหมาว่าคนเงียบคือคนเรียบร้อย ทั้งๆที่ความจริงแล้ว ไอ้น้องน่ะหัวโจกคิดแผนชั่วในหลายๆครั้งด้วยซ้ำ
“อือ…แม่ให้ขึ้นมาตามมึง บอกว่าให้ไปอุ่นรถ”
“อ้าว…มึงก็อุ่นได้ ทำไมต้องกู” นภศรยิ้มเจ้าเล่ห์
“กูมันลูกรัก มึงน่ะมันลูกใช้…ขนาดกูลงไปตั้งแต่ตีห้า แม่ยังไม่ให้กูทำอะไรเลย ให้นั่งกินรังนกอย่างเดียว” สหรัฐเบ้หน้า แม่ไปซื้อรังนกตั้งแต่เมื่อวาน คุณภัสสรพูดอย่างหน้าชื่นตาบานว่าจะต้มให้ ‘น้อง’ กิน ส่วน ‘ไอ้เสือ’ ไม่ต้องสะเออะไปบอกหรอกว่าอยากกินอะไร เพราะอะไรมีในตู้เย็นก็กินอันนั้นนั่นแหละ!!
“ตลอด…ใช้งานกูตลอด”
ภูผายืนมองนภศรกับสหรัฐคุยกันแบบที่เขาแหย่เท้าเข้าไปคุยด้วยไม่ได้แล้วรู้สึกแปลกๆ
…โดยเฉพาะคำว่า ‘แม่’ …
…ทำอย่างกับมีแม่คนเดียวกันงั้นแหละเว้ย!! เดี๋ยวเขาต้องพาไอ้น้องไปบ้านเขาบ่อยๆ ให้มันสนิทกับแม่เขาแบบที่มันสนิทกับแม่ไอ้เสือ! มันจะได้เรียกแม่เขาว่าแม่บ้าง!...
“อ้าว ภู! ยังไม่อาบน้ำอีก! มึงจะไปมั้ย” นภศรหันมาเห็นภูผายืนนิ่งอยู่หน้าห้องน้ำก็เลยร้องถาม ร่างสูงพยักหน้ารัวๆ ก่อนจะยอมเดินเข้าห้องน้ำไปแต่ยังไม่วายส่งสายตามามองเพื่อนสนิทสองคนที่ยังยืนอยู่ด้วยกัน
…ไม่รู้ทำไม…เขารู้สึกว่าไอ้เสือกับไอ้น้องมันแปลกๆ…ดูเข้าอกเข้าใจสนิทสนมกันอย่างที่เขาแทรกไม่ถึง…ภูผาถอนหายใจอย่างหงุดหงิด เดินเข้าห้องน้ำแล้วปิดประตูดังปึง!!
“ไอ้ภู!!! ประตูนะโว้ย! ไม่ใช่ฝากระโปรงรถ!! ปิดให้มันเบาๆหน่อย!!!!”
………………………….
สหรัฐนำสองเพื่อนเดินตามคุณภัสสรขึ้นมาบนศาลาวัด เขาทำหน้าปุเลี่ยนเล็กน้อยที่เห็นคนเฒ่าคนแก่พากันมองมาที่พวกเขาเป็นตาเดียว
…เอ่อ…ก็รู้หรอกว่าผู้ชายอายุประมาณนี้ แถมหน้าตาแบบนี้ไม่เหมาะกับการขึ้นวัดขึ้นวา สหรัฐก็ไม่ได้อยากจะมา ถ้าไม่ติดว่าตัวเองคิดจะทำ ‘ความดี’ กับเขาสักครั้งในชีวิต
“เสือ น้อง ภู มาสวัสดีคุณยายก่อนลูก” คุณภัสสรเรียกพวกเขาให้เข้าไปหาหญิงชราที่นั่งพับเพียบอยู่บนพื้นศาลาวัด สามหนุ่มคลานเข่าเข้าไปหาอย่างมีมารยาทแล้วยกมือไหว้
“ไหว้พระเถอะจ้ะ นี่…ลูกคุณภัสหมดเลยหรือ” หญิงชราหันมาถามมารดาของสหรัฐ
“ไม่ใช่หรอกค่ะ ลูกของภัสมีสองคน คนโตชื่อสิงห์ ที่คราวก่อนพาคุณยายกับแยมกลับบ้านน่ะค่ะ ส่วนคนเล็กคือตาคนนี้ ตาเสือค่ะ…ส่วนอีกสองหนุ่มนั่นเพื่อนเสือเขา ชื่อภูกับน้อง วันนี้วันเกิดของน้อง เขาก็เลยพากันมาทำบุญ” ว่าแล้วคุณภัสสรก็ดึงแขนนภศรให้มานั่งข้างๆปานกับเป็นลูกแท้ๆมากกว่าสหรัฐซะอีก
“ดี…จะได้เป็นศิริมงคลนะ…” นภศรยกมือไหว้รับอย่างนอบน้อม ในขณะที่ภูผาทำหน้างงอย่างเปิดเผย
…วันนี้วันเกิดของน้อง?...
…วันเกิดน้อง?...
…เฮ้ย!! วันเกิดน้อง!!!...
…ลืมไปซะสนิทเลย!!!...
“เสือ…พาเพื่อนไปตักบาตรไป” คุณภัสสรหันมาสั่งลูกชาย สามหนุ่มจึงพากันยกปิ่นโตของคาวของหวานออกไปทางด้านหลังศาลาที่มีบาตรเรียงรายบนโต๊ะ พร้อมด้วยถาดที่เต็มไปด้วยกับข้าวและของหวานหลากหลายชนิด
สหรัฐก้มลงมองของที่ตัวเองถือมา
…ปิ่นโตกับข้าว…
เขาเหลือบตาไปมองของในมือนภศร…รายนั้นถือโถข้าวสวย…
แล้วพอเขาเหล่ไปมองภูผา…ไอ้บ้านั่นถือถุงผลไม้…
“ภู มึงวางผลไม้ไว้ก่อน เอาแกงกับทอดมันไปใส่ถ้วยไป”
ว่าแล้วสหรัฐก็ยัดปิ่นโตกับข้าวในมือตัวเองใส่มือภูผาทันที ก่อนจะเดินไปดึงโถข้าวสวยจากมือนภศรมา
“น้อง เดี๋ยวกูถือโถให้ แล้วมึงเป็นคนตักข้าวใส่บาตรแล้วกัน” นภศรมองเขาตาปริบๆเพราะตามไม่ทัน แต่เมื่อสหรัฐไม่พูดอะไร แถมยังยัดทัพพีใส่มือเขา ร่างโปร่งก็ได้แต่ทำตาม
ทว่า…ยังไม่ทันที่นภศรจะเริ่มตักข้าวใส่บาตร ภูผาก็ถลามาขวางกลางทันที
“เดี๋ยวๆ!” เขารู้สึกว่ามันแปลกๆ
…ทำไมไอ้เสือต้องเป็นคนถือโถข้าวสวย แล้วให้ไอ้น้องเป็นคนตักข้าว…ทำไมไอ้น้องไม่ถือเองแล้วตักเอง…
“อะไรของมึงวะภู” สหรัฐหันมาถาม
“เอ่อ…มัน…มันแปลกๆนะ…ทำไม…มึงต้อง…เอ่อ…” ภูผาพูดไม่ออก แต่เขารู้สึกว่ามันตะขิดตะขวงใจตอนที่เห็นสหรัฐกำลังถือโถข้าวแล้วนภศรกำลังตักข้าวจากโถนั้น
“แปลก? แปลกตรงไหน?” สหรัฐทำเป็นย้อนถาม แต่อีกฝ่ายเงียบ จนเขานึกเข่นเขี้ยวไอ้เพื่อนโง่หน่อยๆ
…ไอ้เวรเอ๊ย! โง่แล้วยังเสือกขี้หวง! นี่มึงมีอะไรดีบ้างมั้ยเนี่ย!!!...
สหรัฐสูดลมเข้าปอดระงับความหมั่นไส้ในใจ ก่อนจะช่วยกระตุ้นอีกนิด
“อ้อ! รู้ล่ะ! มึงกลัวไอ้น้องกับกูจะทำบุญร่วมขันแล้วชาตินี้จะได้เป็นผัวเมียกันงั้นสิ?!”
“เฮ้ย! ไม่ใช่!!” ภูผาปฏิเสธเสียงแข็งหน้าตาเหลือก สหรัฐเห็นแล้วยิ่งหมั่นไส้
“อ้าว งั้นเหรอ…งั้นมึงมาขวางทางเจริญพวกกูทำไมล่ะ มาน้อง…ใส่บาตรกัน” แล้วสหรัฐก็หันไปพูดกับนภศรที่ยืนเงียบ
“อือ…” ร่างโปร่งรับคำเสียงแผ่ว แต่พอเขาหันไปจะตักข้าวจากโถในมือของสหรัฐ โถนั้นก็ถูกใครบางคนกระชากไปทันที!
“อะไรของมึงอีกไอ้ภู” สหรัฐหันไปถามด้วยน้ำเสียงติดรำคาญ แต่ภูผากระชับโถข้าวเอาไว้มั่นแล้วยื่นปิ่นโตกับข้าวให้สหรัฐแทน
“เอ่อ…ก็…ก็…มึงก็รู้!! กูตื่นเช้าแล้วสมองเบลอ หน้าอย่างกูทำแค่งานง่ายๆอย่างถือโถข้าวก็พอ! มึงเอาเรื่องกับข้าวไปจัดการก็แล้วกัน!” สหรัฐกลั้นยิ้มแทบไม่อยู่ เห็นไอ้ภูมันโง่ทุกเรื่อง แต่ทีเรื่องหาข้ออ้างนี่ล่ะฉลาดนัก!!
“จะดีเหรอวะ” สหรัฐทำเป็นถาม เหล่ตามองภูผาที่เริ่มอึกอัก
“เออ! ดี! กูบอกว่าดีก็ดีสิ!! มึงเอากับข้าวไปใส่จานไป กูถือโถนี่เอง” ภูผายังกระชับโถข้าวแน่นชนิดไม่ปล่อยง่ายๆ
สหรัฐยักไหล่ยอมทำตาม เขารับปิ่นโตกับข้าวมาจากมือเพื่อนสนิท แล้วปลีกตัวออกไปที่โต๊ะวางถาดอาหาร ร่างสูงเหลือบมองกลับไปที่นภศรกับภูผาอีกครั้ง
ภูผากำลังถือโถข้าว แต่ตามองไปทางอื่น ในขณะที่นภศรก้มหน้าก้มตาเป็นคนตักข้าวจากโถนั้นลงบาตรทีละช้อน ทีละช้อน…
ทุกอย่างเป็นไปอย่างเชื่องช้า …สหรัฐจำได้ว่าก่อนพ่อจะเสีย เขาเคยเห็นภาพแบบนี้หลายครั้ง…พ่อเป็นคนถือโถข้าว และแม่เป็นคนตักลงบาตร…
…คนโบราณว่ากันว่าถ้าทำบุญร่วมขัน เกิดชาติหน้าจะได้เจอกันอีก แต่เขาขอแค่ชาตินี้ให้ไอ้น้องได้สมหวังกับไอ้ภูก็พอแล้ว…ขอให้มันสองคนได้เป็นผัวเมียกันด้วยเถอะ เพี้ยง!!!...
“เอ่อ…ขอโทษ หลบทางหน่อย…” เสียงดังขึ้นใกล้ตัว ทำเอาสหรัฐที่กำลังเอาแต่สนใจเพื่อนสองคนต้องหันมอง เด็กหนุ่มร่างสูงตรงหน้ากำลังมองเขาเหมือนจะไม่พอใจนักที่เขามายืนขวางทาง
“อ้อ โทษที…” สหรัฐหลบทางให้เจ้าหนุ่มหัวเกรียนที่ท่าทางน่าจะพ้นม.ต้นมาได้ไม่กี่เดือน
“แยม ไม่เห็นมีทอดมันเลย หยิบมาจากบ้านรึเปล่า…” เขาได้ยินเสียงเจ้านั่นเรียกหาใครสักคน ชื่อนี้คุ้นจนสหรัฐคิ้วกระตุก
… ‘แยม’?...
…อ้อ แม่เพิ่งพูดว่าพี่สิงห์เคยพา ‘แยม’ กับคุณยายคนนั้นไปส่งที่บ้าน…
ร่างสูงหันกลับไปมอง ปรากฏว่าเจ้าหนุ่มหัวเกรียนนั่นกอดคอเด็กหนุ่มอีกคนที่ตัวเตี้ยกว่าเดินกลับเข้าไปในศาลาวัดแล้ว เขาเห็นแค่ด้านหลัง เลยไม่รู้ว่าหน้าตาเป็นยังไง แต่ชื่ออย่างกับผู้หญิง หรือจะเป็นกะเทย? จริงๆแล้ว อาจจะชื่อ ยศก็ได้ แล้วมาเปลี่ยนชื่อเอาทีหลัง ส่วนไอ้หัวเกรียนนั่น…ก็อาจจะเป็นผัวมั้ง
เมื่อคิดได้อัปมงคลพอประมาณแล้ว สหรัฐก็หันกลับมาสนใจปิ่นโตกับข้าวของตัวเองที่ต้องจัดลงถ้วยต่อไป
……………………………..
นภศรเหลือบตาไปมองสหรัฐที่หันหลังให้เขาอย่างสมบูรณ์แบบ ขอความช่วยเหลือจากมันไม่ได้อย่างที่คิดเอาไว้เลย ไอ้เสือมันคงเล่นแพลงตามประสามัน แต่ทีหลังถ้าจะเล่นแบบนี้ก็ควรจะถามเขาบ้างว่าเขาพร้อมจะเล่นกับมันรึเปล่า ไม่ใช่คิดอะไรเสือกเงียบแล้วสุดท้ายจัดฉากยัดเยียดมาให้เขาหนีไม่ได้แบบนี้
“เอ่อ…ภู…มึงจะใส่ข้าวมั่งมั้ย เดี๋ยวกูจะได้…เอ่อ…เอาผลไม้ไปจัดใส่จาน…”
ในเมื่อเพื่อนช่วยเหลือไม่ได้ นภศรเลยต้องหาทางช่วยเหลือตัวเอง ทำยังไงก็ได้ให้เขาแยกจากภูผาเสียก่อนที่จะหัวใจวายเพราะความใกล้ชิดทั้งๆที่อยู่ในเขตวัดเขตวา แค่แอบรักเพื่อน แค่คิดอกุศลกับเพื่อน ก็บาปหนามากพออยู่แล้ว นี่ยังจะมาตายคาวัดเพราะใกล้ชิดคนที่แอบรักอีก…ให้ตายเถอะ!!
“ก็…ก็ใส่ซะให้เสร็จนี่แหละ แล้ว…แล้วค่อยไปจัดผลไม้ด้วยกัน เหลืออีกสองบาตรเอง” บาตรที่วางถัดไปเหลือแค่สองบาตรก็จะหมดแล้ว ภูผานึกเสียดายที่วัดนี้มีบาตรน้อยเกินไป เห็นทีคราวหน้าจะต้องเอาบาตรมาถวายพระบ้างแล้ว…
“เอ่อ…เอางั้นก็ได้…” แล้วนภศรก็เงียบ ตักข้าวใส่บาตรต่อไปเงียบๆจนกระทั่งบาตรสุดท้าย…
ภูผาใช้มือข้างนึงถือโถ มืออีกข้างยื่นไปจับเข้าที่ปลายทัพพีที่นภศรจับอยู่…
ร่างโปร่งตัวแข็งทื่อ มันเป็นการกระทำง่ายๆ ที่ใครหลายคู่อาจทำด้วยกัน…แต่สำหรับเขากับภูผา…เพื่อนผู้ชายสองคนจับทัพพีเดียวกันตักข้าวใส่บาตรอย่างนั้นหรือ?...
“ภู…” นภศรครางเสียงแผ่ว ทำเอาคนข้างกายเหมือนจะรู้สติขึ้นมาเดี๋ยวนั้น
“เอ่อ…กู…กู…กูเห็นทัพพีท่าจะหนัก ก็เลยช่วยมึงน่ะ ฮ่าฮ่า…” ภูผาให้เหตุผลพร้อมเสียงหัวเราะเบาๆแก้เก้อ เขาเองก็ไม่รู้ตัวว่าทำไมถึงทำแบบนั้น แต่เขาแค่…แค่อยาก…อยากจับทัพพีเดียวกัน…อยากตักข้าวใส่บาตรพร้อมกัน…
ร่างสูงเหลือบมองเพื่อนรักที่ไม่ยอมตอบอะไรกลับมาหลังจากที่เขาให้เหตุผลโคตรเกรียนไปแล้ว นภศรคงคิดว่าเขาประหลาด เขาแปลก หรืออะไรก็ตามแต่…แต่…ช่างเหอะ! ก็เขาอยากใส่มั่งนี่หว่า! ตักบาตรด้วยทัพพีเดียวกันมันจะเป็นอะไรไปล่ะ ยังไงก็เพื่อน ไม่ใช่คนอื่นซะหน่อย
“อ่ะ…มึง…มึงปิดฝาโถด้วย กูจะเอาผลไม้ไปจัดใส่จาน” นภศรวางทัพพีข้าวลงในโถ แล้วเดินไปคว้าถุงผลไม้เดินเลี่ยงออกไปทันที
………………..
ช็อตเด็ดของภูผากับนภศรนั้นเข้าตาสหรัฐอย่างไม่ต้องสงสัย เล่นเอาคนสร้างสถานการณ์ถึงกับกลั้นยิ้มแทบไม่ทัน
…เพราะนอกจากมันจะได้ตักบาตรร่วมขันกันตามที่เขาพยายามทำให้เป็นแล้ว ไอ้ภูยังเกิดฉลาดขึ้นมากะทันหัน แล้วจับทัพพีตักข้าวตอนไอ้น้องจะตักบาตรอีกต่างหาก!...
“เอ่อ…ขอโทษครับ ตรงนั้นมีถ้วยเปล่าเหลืออีกมั้ย” เสียงดังขึ้นขัดอย่างที่ทำเอาสหรัฐต้องละสายตาจากเพื่อนสนิททั้งคู่มายังคนพูดที่ยืนอยู่ไม่ไกลจากเขานัก เขากะพริบตามองเด็กหนุ่มตรงหน้าที่เตี้ยกว่าเขา ก่อนจะก้มลงมองของที่เจ้าหนุ่มนี่ถือมาด้วย
…ทอดมัน…
“เอ่อ…มีถ้วยเหลือมั้ยครับ” มันคงจะเอาถ้วยเปล่าไปใส่ทอดมันเพื่อถวายพระเป็นอาหารเพลเหมือนที่เขากำลังทำ
ชายหนุ่มเบนสายตามาที่กับข้าวที่ตัวเองเพิ่งใส่เสร็จ
…ของเขาก็ทอดมันเหมือนกัน…แล้วถ้วยที่เขาใส่ก็ยังไม่เต็มเสียด้วย…
สหรัฐยกถ้วยทอดมันของตัวเองให้กับคนขอ
“ใส่ถ้วยเดียวกันก็ได้” เพราะถ้วยเปล่าที่ชั้นว่างบนโต๊ะก็หมดไปแล้ว จะใส่ๆไปถ้วยเดียวกันก็ไม่เห็นจะเป็นไร ยังไงเสียก็ทอดมันเหมือนกัน ถึงจะเป็นต่างคนต่างทอดมาก็เถอะ
“ข…ขอบคุณครับ” เจ้าเด็กหนุ่มนั่นว่าอย่างนั้น ก่อนจะรับถ้วยแล้วถือไปอีกโต๊ะเพื่อจัดแจงเททอดมันในถุงพลาสติกลงใส่ถ้วย สหรัฐไม่ได้สนใจอะไรมากนัก เพราะพอดีกับที่นภศรและภูผาเดินเข้ามาหาเขา ทว่า…พอพวกเขากำลังจะเดินกลับเข้าไปในศาลา ประโยคที่ดังขึ้นไม่ไกลก็ทำเอาสหรัฐหยุดกึก
“แยม ยุทธพายายไปนั่งที่เก้าอี้นอกศาลานะ”
…แยม…? วันนี้เขาได้ยินชื่อนี้เป็นครั้งที่สามแล้ว…
สหรัฐหันกลับไปมองตามเสียงพูดนั้น เขาเห็นเด็กหนุ่มที่มาขอถ้วยเปล่าจากเขาเงยหน้าขึ้นไปรับคำจากคนพูดสั้นๆว่า “อือ”
…เจ้านั่นชื่อ ‘แยม’ อย่างนั้นหรือ…
เขาพยายามมองเพื่อจะได้เห็นหน้า แต่น่าเสียดายที่อีกฝ่ายหันหลังให้เขาอยู่ และตอนที่มาขอถ้วยเมื่อกี้ เขาก็มัวแต่ใส่ใจอยู่กับนภศรและภูผามากกว่าจะมาสนใจหน้าตาของคนที่ไม่รู้จักมักจี่…สหรัฐเลยจำไม่ได้ว่าเจ้าของชื่อ ‘แยม’ หน้าตาเป็นยังไง
“มีไรวะ เสือ” ภูผาเห็นเพื่อนยืนนิ่งก็เลยถามด้วยความสงสัย แล้วเริ่มมองเขม่นไปทั่วตามประสาถ้าเพื่อนลุย! ไอ้ภูจะลุยเป็นเพื่อน!!!
“ไม่มีอะไร…” สหรัฐตอบแค่นั้น ก่อนจะเลิกสนใจใดๆอีก
…ใช่…มันไม่มีอะไร ก็แค่เขาได้ยินชื่อนี้มาสามครั้งในวันนี้ และเขาก็ให้คนคนนี้ใส่ทอดมันลงไปในถ้วยเดียวกับเขา…แล้วสุดท้าย ถ้วยนั้นก็จะถูกเอาขึ้นไปถวายพระเป็นอาหารเพล…มันก็แค่นั้น…แค่นั้นเอง…ไม่มีอะไร…
…เขาไม่ได้ทำบุญร่วมขันกับเจ้าหนุ่มที่ชื่อ ‘แยม’ นั่นซะหน่อย ไม่ได้ตักข้าวใส่บาตรพร้อมกันแบบที่ไอ้น้องกับไอ้ภูทำ ไม่ได้ตั้งใจจะทำบุญร่วมกันแบบคนอื่นๆ แต่…แต่แค่ใส่กับข้าวลงไปในถ้วยเดียวกันเฉยๆ แล้วแบบนั้น…ถือเป็นการทำบุญร่วมขันมั้ยล่ะ?...
“เสือ” นภศรเรียกอีกรอบเมื่อเห็นเพื่อนสนิทยังเงียบ สหรัฐตัดสินใจตัดทุกความสนใจที่มีต่อเรื่อง ‘แยม’ และการทำบุญเสีย…ยังไงซะ มันก็คงเป็นไปไม่ได้…
“อือๆ…”
พวกเขาพากันเดินกลับมาหาคุณภัสสร และปรากฏว่าไม่พบคุณยายคนนั้นแล้ว
“อ้าว นั่งคนเดียวเหรอแม่” สหรัฐถามแล้วทรุดตัวลงนั่งข้างๆ
“คุณยายขาไม่ค่อยดี หลานคุณยายก็เลยพาไปนั่งที่เก้าอี้ข้างนอก…” คนเป็นลูกไม่สนใจจะถามอะไรอีก เขาหันไปมองภูผาและนภศร ก่อนจะเขยิบเข้าไปใกล้นภศรแล้วถามเสียงเบาให้ได้ยินกันสองคน
“เป็นไง ของขวัญวันเกิดจากกู”
“ที่จัดฉากให้กูใส่บาตรกับมันน่ะเหรอ มึงจ้างมันมาเท่าไหร่ กูจะคืนเงินให้” นภศรตอบกลับไปเสียงเบาพอกัน
“กูไม่ได้จ้าง โดยเฉพาะช็อตสุดท้าย…มือมึงอยู่บนด้วยนะน้อง งานนี้ไอ้ภูกลัว ‘เมีย’ เห็นๆ!” สหรัฐว่าอย่างนั้น ทำเอานภศรหันไปถลึงตากำลังจะตอกใส่หน้ากลับไป แต่ภูผายื่นหน้าเข้ามามีส่วนร่วมด้วยเสียก่อน
“คุยอะไรกัน” เขาถามด้วยน้ำเสียงไม่ค่อยพอใจเท่าไหร่นัก นภศรเหลือบตามองสหรัฐ แต่รายนั้นชิงหาช่องน้อยแต่พอตัวยักไหล่ไม่สนไปแล้ว แต่นภศรจะไม่สนก็ไม่ได้ เพราะภูผายังนั่งจ้องเขาเหมือนจับผิด
“ก็…ไอ้เสือถามกูว่าวันเกิด อยากเป่าเทียนด้วยมั้ย” เขาโกหกปัดปัญหา ภูผาได้ยินแบบนั้นเลยเหลือบตาไปมองสหรัฐที่นั่งสนใจพระพุทธรูปเหมือนมันกำลังหาร่องรอยสึกหรอ
“ปัญญาอ่อน!” สหรัฐได้ยินเข้าหูแต่ไม่อยากจะหันไปต่อปากต่อคำ
…ถ้าคนอย่างกูเรียกว่าปัญญาอ่อน คนอย่างมึงก็ ‘ปัญญาเต้าหู้’ แล้วไอ้ภูเอ๊ย!!!...
.................
-
……………………………….
หลังถวายอาหารเพลและรับศีลรับพรกรวดน้ำแล้ว คุณภัสสรก็เดินนำลงจากศาลาวัด ไม่ได้อยู่ร่วมทานอาหารกับคนที่มาทำบุญคนอื่น เพราะตั้งใจจะกลับไปเตรียมปาร์ตี้ให้เพื่อนของลูกชาย ทว่า…แม้จะรีบกลับ แต่คุณภัสสรก็ไม่ลืมจะสนใจหญิงชราที่หล่อนสนิทสนมด้วย ระหว่างที่เดินลงบันไดจึงกวาดตามองหาสามยายหลาน
“หาใครเหรอแม่” สหรัฐเอ่ยปากถามเมื่อเห็นมารดากวาดสายตามองไปทั่ว
“คุณยายน่ะสิ ขาแกไม่ค่อยดี แม่เลยว่าจะให้เสือไปส่งซะหน่อย แต่…คงกลับกันไปแล้วละมั้ง ไม่เห็นเลย” คุณภัสสรตัดใจเมื่อไม่เห็นทั้งหญิงชราและหลาน หล่อนกำลังจะเดินตรงไปยังลานวัดที่ใช้จอดรถ ทว่าเสียงดังมาจากข้างหลังซะก่อน
“เอ่อ…กลับไปก่อนเลยนะครับ” ประโยคนั้นทำเอาทั้งสหรัฐและมารดาต้องหันมอง คนพูดคือภูผาที่ทำหน้าตามึนๆ
“อ้าว มึงจะไปไหน” สหรัฐถาม ในขณะที่นภศรก็มองมาที่ภูผาอย่างไม่เข้าใจเท่าไหร่นัก
“กู…มีธุระกับไอ้น้องนิดหน่อย” นภศรชะงัก เพราะเท่าที่จำได้เขาไม่มีธุระอะไรกับภูผาเลยสักนิด
สหรัฐเลิ่กคิ้วมองเพื่อนสองคนที่คนนึงทำหน้ามึนไม่สนใจโลก อีกคนทำหน้างงสงสัยหนัก เขากลั้นยิ้มแทบไม่ทันเมื่อคิดว่าวันนี้ดูท่าทาง ‘ไอ้ภู’ จะฉลาดอะไรขึ้นมาอีกแล้ว
“เฮ้ย!...มีธุระอะไรกับไอ้น้องวะ วันนี้วันเกิดมัน ธุระของมึงเอาไว้วันหลังได้มั้ย” สหรัฐแกล้งถาม
“ไม่ได้!!!” ภูผาร้องเสียงแข็งก่อนจะรู้สึกตัว ก็เลยต้องรีบแก้
“เอ่อ!...แบบ…แบบ…มันธุระด่วน…เอ่อ…แปบเดียวหน่า กูไม่เอาไอ้น้องไปนานหรอก มึงพาแม่กลับไปพักผ่อนที่บ้านเหอะ คุณแม่ดูท่าทางจะเหนื่อย…” ภูผาพยายามหาข้ออ้าง เขาไม่รู้เหมือนกันว่าทำไมถึงคิดจะทำอะไรบางอย่าง…คงเพราะเพิ่งมานึกออกว่าวันนี้วันเกิดมันล่ะมั้ง…เขามันทั้งโง่ ทั้งบื้อ วันเกิดเพื่อนสนิทก็เสือกลืมซะงั้น…แล้วมารู้เอาวันนี้ จะไปหาของขวัญอะไรได้ไง…
“แม่กูเนี่ยนะเหนื่อย? แม่กูขึ้นวัดบ่อยยิ่งกว่าไปทำงานอีก โอ๊ย! แม่…” ทันทีที่พูดออกไปแบบนั้นสหรัฐก็ได้รางวัลจากคุณแม่เป็นการบิดหูทันที
“เสือนี่นะ!... ภู งั้นเดี๋ยวแม่กับเสือกลับไปก่อน แล้วอย่าพาน้องไปไหนนานนะ เย็นนี้แม่จะจัดปาร์ตี้วันเกิดให้น้องรู้มั้ย…” สหรัฐเบ้หน้ากับประโยคสุดท้ายของแม่ ดูเหมือนแม่เขาจะหลงใหลได้ปลื้มกับ ‘ไอ้น้อง’ ยิ่งกว่าสิ่งใด ขนาดวันเกิดไอ้น้อง แม่เขายังเป็นตัวตั้งตัวตีจัดปาร์ตี้ให้เลย!!
“ครับแม่ ไปแปบเดียวครับ” ภูผารับคำหนักแน่น เขามองสองแม่ลูกขึ้นรถและขับออกไป จนลับสายตา นภศรถึงได้หันมามอง
“มีธุระอะไรกับกูเหรอ” ภูผาหันมามองคนถามแล้วยักไหล่
“เดี๋ยวก็รู้หน่า เฮ้ยๆ…” แล้วภูผาก็วิ่งเข้าไปหาเด็กวัดคนนึงที่วิ่งอยู่ในลานแถวนั้น ร่างสูงถามอะไรบางอย่างจนเจ้าหนูนั่นชี้ไม้ชี้มือ บอกทิศทาง ถึงได้กลับมาหานภศรที่ยังยืนงง
“มาทางนี้” แล้วภูผาก็ออกเดินนำโดยไม่หันมามองคนที่เขาชวนเลยแม้แต่นิดเดียว
……………………
ภูผาหยุดที่หน้ากุฏิหลังหนึ่ง เขาชะเง้อคอมองขึ้นไปก่อนจะส่งเสียงเรียก
“หลวงพ่อครับ หลวงพ่อ…” แปบเดียว ภิกษุชราก็เดินออกมา
“มีอะไรหรือโยม ขึ้นมาข้างบนสิ” ท่านเอ่ยจากเฉลียง ภูผาเลยรีบก้าวขาขึ้นบันไดหน้ากุฏิ ทว่า…ใครบางคนที่เดินตามเขามาตั้งแต่แรกดันไม่ยอมก้าวขาขึ้นตาม ร่างสูงหันลงไปมองแล้วกวักมือเรียก
“ขึ้นมาดิน้อง ยืนเป็นคุณชายอยู่ได้…” นภศรไม่เข้าใจว่าธุระของมันคืออะไร ทำไมอยู่ดีๆถึงมาหาหลวงพ่อ แต่ก็ยอมก้าวขาขึ้นตาม และทันทีที่นั่งพับเพียบข้างภูผาอยู่ที่เฉลียง ร่างสูงข้างกายก็เอ่ยปากขึ้นมาทันที
“ผมจะมาขอหลวงพ่อให้รับสังฆทานน่ะครับ” นภศรหันมองคนพูดที่ปากว่าจะถวายสังฆทานแต่เขาไม่เห็นมันจะถือถังสังฆทานมาด้วยเลย
“…แต่ผมขอเปลี่ยนจากถังเป็นเงินแทนได้มั้ยครับ พอดีผมไม่มีถังสังฆทาน” แล้วภูผาก็ควักกระเป๋าสตางค์ขึ้นมาหยิบธนบัตรออกมาวางตรงหน้า
“โยม…ไม่มีซองใส่เลยหรือ” พลวงพ่อถาม
“ไม่มีครับ ผมไม่เคยมาที่นี่ เลยไม่รู้ว่าต้องไปซื้อหาอะไรที่ไหน หลวงพ่อช่วยรับหน่อยนะครับ ผมอยากถวายสังฆทานจริงๆ” เมื่อเห็นความตั้งใจจริงของพุทธศาสนิกชนอย่างภูผา หลวงพ่อเลยยอมพยักหน้ารับ
เสียงสวดถวายสังฆทานดังขึ้น นภศรแม้จะสงสัยแต่ก็ยอมเอ่ยปากไปด้วย ไหนๆก็หลวมตัวมากับไอ้เกรียนภูผาแล้ว จะนั่งบื้อไม่อ้าปากก็ใช่ที่
ภิกษุชราสวดมนต์รับสังฆทาน ก่อนจะพยักพเยิดไปที่เงิน
“โยมเอาไปหยอดในตู้บริจาคที่ศาลานะ…แล้วนี่ กรวดน้ำเสีย” หลวงพ่อท่านเลื่อนภาชนะสำหรับกรวดน้ำมาให้ ภูผาจึงหันไปมองนภศร
“เจ้าของวันเกิด กรวดน้ำสิ” เขาว่าอย่างนั้น นภศรจึงเอื้อมมือไปจัดการ ภูผาพนมมือ ขณะมองมือขาวค่อยๆรินน้ำใสลงใส่ถ้วย
เขาอธิษฐานขอให้มันมีแต่ความสุข ขอให้มันยิ้มด้วยหัวใจที่เต็มตื้น ขอให้มันหัวเราะออกมาจากหัวใจที่ร่าเริง ขอให้มันแข็งแรง ไปไหนมาไหนก็ปลอดภัย ไม่มีอะไรมาเบียดเบียน ขอให้มันทำอะไรก็สำเร็จสมกับที่มันเป็นคนตั้งใจจริง
และที่สำคัญ…เขาขอให้มันอยู่กับเขา อยู่ด้วยกันแบบนี้ตลอดไป…
เสียงสวดมนต์เงียบลงไปแล้ว ขณะที่นภศรปิดฝาขวด เขาพนมมือกราบพระ พร้อมๆกับภูผา
“เอาไปเทใต้ต้นไม้ใหญ่นะ” หลวงพ่อพูด
“ครับ หลวงพ่อ…เอ่อ…หลวงพ่อช่วยให้พรหน่อยนะได้มั้ยครับ พอดีวันนี้วันเกิดเพื่อนผม เอาพรแบบจัดหนักเลยนะครับ มันยังไม่จบมหา’ลัย แต่ชอบทำหน้าเหมือนเข้าเบญจเพส เขาว่าช่วงเบญจเพสจะเกิดเรื่องไม่ค่อยดี ถ้ายังไง หลวงพ่อให้พรแบบอายุมั่นขวัญยืนอะไรอย่างงี้ก็ได้ครับ” นภศรอยากจะชกสักเปรี้ยง ไม่งั้นก็ด่าเอาไอ้ภูหูตึง แต่ติดที่ว่าอยู่ในวัดและอยู่ต่อหน้าพระภิกษุ เขาก็เลยได้แต่คาดโทษเอาไว้ในใจ
…ออกจากวัดนะมึง!! ไอ้ภู!!!!!...
“พรที่ประเสริฐที่สุดคือความรักและความหวังดีจากคนรอบข้าง…อาตมาขอให้โยมได้รับพรนั้นตลอดไป…” นภศรได้แต่ยกมือไหว้รับ เมื่อพระชราหันมากล่าวกับเขา
“โยม…คิดจะบวชไหม” และคำถามต่อมา ก็ทำเอานภศรต้องเงยหน้ามอง หลวงพ่อยังคงจ้องมาที่เขาราวกับรอคำตอบ
“ตั้งใจว่าจะบวชหลังจากเรียนจบครับ” จริงๆแล้วบ้านเขาเป็นคนจีน ไม่มีธรรมเนียมบวชทดแทนบุญคุณ แต่นภศรตั้งใจจะบวชให้มารดาที่จากไป และบวชให้ป๊ากับเฮีย…ผู้ชายสองคนที่เป็นทุกอย่างของเขา…และที่สำคัญ…เขาอยากบวช…เพื่ออย่างน้อย ก็จะได้ขออโหสิจากภูผา…ที่เขาคิดกับมันอย่างไม่บริสุทธิ์ใจมาตลอด
“ดี…จะได้มีเวลาสงบจิตสงบใจ”
“เพื่อนผมมันมีเรื่องไม่สบายใจหรือครับ หลวงพ่อ ผมเป็นเพื่อนมันมาตั้งนาน ไม่เห็นรู้เลยว่ามันมีเรื่องในใจ” ภูผาถามขึ้นทันควัน หลวงพ่อหันมาทางคนถามแล้วยิ้มบาง
“ปุถุชนทุกคนล้วนมีเรื่องในใจทั้งนั้น เพียงแต่ว่า…บางคนรู้ใจตัวเอง และอีกหลายคน…ไม่รู้…”
เมื่อสายตาของหลวงพ่อจับจ้องมาที่ภูผา ร่างสูงก็ได้แต่เลิกคิ้วแล้วถามตัวเองว่าเขามีเรื่องในใจงั้นหรือ?
...ทว่าคำตอบที่ได้คือ…ไม่มี…เขาไม่มีเรื่องเครียดเรื่องไม่สบายใจอะไร ชีวิตทุกวันนี้ลงล็อกเป๊ะๆ มีสาวๆควงไปนั่นมานี่เรียกความกระชุ่มกระชวย มีเพื่อนสนิทที่ไปไหนมาไหนมองตากันก็รู้ใจ และที่สำคัญ…ไม่มีสอบเหอะ!! อย่างงี้เขาเรียกว่าช่วงชีวิตบรรเจิด!!!
“เอาน้ำไปรดใต้ต้นไม้เถอะ จะได้กลับกัน เดี๋ยวแม่ไอ้เสือรอ” นภศรหันมาบอกกับคนข้างกาย ภูผาพยักหน้ารับ ก่อนที่พวกเขาจะเอาน้ำที่กรวดแล้วไปรดใต้ต้นไม้ใหญ่ แล้วกลับมาคืนถ้วยให้แก่หลวงพ่อแล้วจึงลาจากมา
…………………………
สองร่างเดินเคียงข้างลัดเลาะไปตามเส้นทางใต้ต้นไม้ร่มรื่น ความสงบของวัดทำให้ใจผ่องแผ้ว จนเหมือนสามารถสูดลมหายใจเข้าปอดได้มากกว่าเคย นภศรหลับตาลงขณะก้าวขาช้าๆ แล้วสูดอากาศลึกๆ ภูผาหันมองแล้วยิ้มบาง
“สุขสันต์วันเกิด” แล้วประโยคนั้นของร่างสูงก็ทำเอาคนกำลังดื่มด่ำกับความสงบถึงกับหายใจสะดุด นภศรลืมตาขึ้นมาทันที เขาหันมองคนที่กำลังเดินข้างๆและส่งยิ้มมาให้
…จริงด้วย…เมื่อกี้มันก็ขอให้หลวงพ่อให้พรเขา เพราะวันนี้เป็นวันเกิดเขา…
…หรือที่มันพาเขามาถวาย ‘สังฆทาน’ ที่ไม่มีแม้แต่ถังสังฆทานจะเป็นเพราะมันจะ… ‘ฉลองวันเกิด’ ให้อย่างนั้นหรือ…
พอถูกนภศรจ้องมากๆเข้า ภูผาก็ได้แต่ยกมือเกาท้ายทอยอย่างเขินๆ
“กูลืมอ่ะนะว่าวันนี้วันเกิดมึง เพิ่งมานึกออกเมื่อกี้ตอนที่แม่ไอ้เสือพูด กูไม่มีของขวัญให้ ก็เลย…คิดว่าพามึงมาถวายสังฆทานดีกว่า แล้ว…เดี๋ยวพรุ่งนี้กูไปซื้อของขวัญมาให้แล้วกัน” นภศรหัวเราะเบาๆกับคำพูดของภูผาที่จะว่าซื่อก็ซื่อ จะเกรียนก็เกรียน
“พรุ่งนี้จะเอาของขวัญมาให้กูทำไม วันนี้วันเกิดกู พรุ่งนี้ไม่ใช่” ภูผาทำหน้าปั้นยาก
“อ่า…มึง…อย่างอแงดิวะ กูพามาถวายสังฆทานแล้วไง ของขวัญมึง กูติดไว้ก่อนดิ”
“ขอบใจ…แต่แค่มึงพากูไปถวายสังฆทานทั้งๆที่ไม่มีแม้แต่ถังจะถวาย กูก็ดีใจมากแล้ว ของขวัญอะไรนั่นไม่จำเป็นหรอก”
“เอาจริงอ่ะ ไม่ต้องเอาของขวัญก็ได้เหรอวะ?”
จริงๆแล้วภูผาก็ไม่เคยให้ของขวัญวันเกิดเพื่อนผู้ชาย ถ้าให้แบบขำๆไม่จริงจังก็เคยสมัยมัธยม รวมกลุ่มออกเงินซื้อของสิ้นคิดประเภท ผ้าขาวม้า ขันน้ำ หรือแม้แต่ธูปเทียนให้เป็นของขวัญเพื่อนสนิทๆอยู่หรอก…แต่…เขาจะซื้อผ้าขาวม้า ขันน้ำ หรือธูปเทียนให้คนอย่าง ‘นภศร อาชาอาจ’ ที่มีป๊าเป็นเจ้าพ่อได้มั้ย? คำตอบก็คือไม่ด้ายยย…เดี๋ยวป๊ามันส่งคนมาเป่า ชีวิตเขาก็จบดิวะ!
“เออ ไม่ต้องหรอก”
“ดี กูได้ไม่เปลือง” ภูผาว่าอย่างนั้นแล้วยักคิ้ว
“หน้าอย่างมึงรู้จักกับคำว่าเปลืองด้วยเหรอ” นภศรตบหัวไอ้คนข้างกายอย่างหมั่นไส้
“โฮย ดูถูก! รู้จักดิ! อย่างน้อยกูก็สะกดถูกเว้ย!” ภูผายังมีหน้าอวดความสามารถของตัวเอง ก่อนจะเดินนำหน้าไปที่ศาลาวัดเพื่อนำเงินที่ถวายสังฆทานไปหย่อนใส่ตู้
นภศรมองตามหลังเพื่อนรัก รอยยิ้มบางจุดอยู่ที่มุมปากอย่างมีความสุข
…เขารู้ว่าเขาบาป ที่เอาความใจดีของภูผามาเยียวยาหัวใจอันแห้งผาดของตัวเอง…แต่เพราะความใจดีของภูผา ถึงทำให้เขายังทนยืนข้างมันไหว…ยังสามารถหายใจร่วมกับมันในฐานะเพื่อนสนิทได้…
…เพราะความใจดีของภูผา…เขาถึงได้รักมัน…
“ยืนบื้ออะไรอยู่ เสือกยืนตากแดดอีก ไม่สบายขึ้นมาป๊ามึงเอาเรื่องกู กูตายนะเว้ย!” เสียงดุอย่างไม่จริงจังนักดังขึ้น ทำเอานภศรตื่นจากภวังค์หันมองคนที่ควรจะเดินขึ้นศาลาไปแล้ว แต่กลับมายืนอยู่ข้างเขานี่
“ไปๆ เอาตังค์ไปหยอดตู้…” แล้วมือหนาก็คว้าข้อมือเขาลากไปที่ศาลา นภศรนิ่งไปกับความอุ่นร้อนที่ข้อมือแต่ก็ก้าวขาเดินตาม
…แผ่นหลังกว้างของคนที่เดินนำอยู่เบื้องหน้าสะท้อนอยู่ในสายตา…
ไม่ว่าจากนี้ไปอีกกี่สิบปี ต่อให้ทั้งเขาและมันจะเป็นได้แค่เพื่อนกัน แต่เขาก็ขอ…ขอให้ผลบุญใดๆก็ตามที่เขาทำ ส่งไปถึงภูผาให้มันมีชีวิตยืนยาว ให้มีแต่ความสุข ให้มีแต่ความสมหวัง ถ้ามันแต่งงานมีครอบครัว ก็ขอให้ครอบครัวมันอบอุ่น ถ้ามันมีลูกก็ขอให้ลูกมันน่ารัก เลี้ยงง่าย นิสัยดี ขอให้มันพบพานแต่คนดีๆจากนี้ไปจนกว่าชีวิตจะหาไม่
…แล้วเขา…จะเป็น ‘เพื่อน’ ที่ดีของมันตลอดไป…
………………………..
งานปาร์ตี้ที่คุณนายภัสสรจัดให้เพื่อนลูกชายนั้นถูกสหรัฐเรียกลับหลังว่าเป็น ‘ปาร์ตี้สุขภาพดี’ เพราะอาหารในงานไม่ต้องมองหาเหล้ายาปลาปิ้งให้เมื่อยลูกตา เนื่องจากมีแต่สลัด ปลากะพงนึ่ง ปลาจาระเม็ดนึ่ง ปลาอะไรอีกไม่รู้ที่เอามานึ่งเรียกได้ว่านึ่งกันแทบหมดทะเล แล้วยังมียำวุ้นเส้นที่หัวหอมโคตรเยอะ ส่วนเค้ก…อย่าหวังว่าจะมี เนื่องจากคุณภัสสรกลัวหุ่นของเพื่อนลูกชายจะไม่ดี ก็เลยไม่สั่งเค้กมา และที่สำคัญ…มีน้ำผักผลไม้รวมเอาไว้เชี้ยส!!!!
“หมดวันนี้ไป หน้ากูท่าทางจะเขียวว่ะ” สหรัฐหันไปบ่นกับภูผาหลังจากกลับขึ้นมาบนห้องนอนเมื่อปาร์ตี้เลิก
“เมื่อกี้กูไปฉี่ ฉี่กูยังสีเขียวเลย” ภูผาเสริม ยามคิดถึงน้ำผักผลไม้ที่ตัวเองดื่มตลอดงาน แม้รสชาติมันจะเข้าท่า แต่…ความเขียวของมันนั้น เกินกว่าจะเรียกว่าถูกใจ…
“แล้วนี่ไอ้น้องไปไหนแล้ว” สหรัฐถามอีก
“ไปส่งป๊ากับเฮียที่หน้าบ้าน” ปาร์ตี้เลิกตั้งแต่ยังไม่สองทุ่ม และสองแขกรับเชิญที่มาร่วมงานคือป๊าและเฮียของนภศรก็จะกลับต่างจังหวัดกันเลย
สหรัฐพยักหน้ารับรู้ ก่อนจะเอนหลังลงนอนแผ่บนเตียง ภูผาเหลือบมองเพื่อน เห็นว่าในห้องมีกันแค่เขากับมันนับว่าเป็นโอกาสเหมาะในการถามเป็นอย่างยิ่ง
“เสือ”
“หือ…” มันหลับตาไปแล้วแต่ก็ยังขานรับเขา
“…เอ่อ…มึง…มึงให้อะไรไอ้น้องวะ” ของขวัญจากทุกคนยกเว้นของภูผาอยู่ที่นภศรหมดแล้ว แต่เจ้าตัวยังไม่ได้แกะ แต่ภูผาก็ทนความอยากรู้ไม่ไหวต้องมาแอบถามกับเพื่อน เขาก็ไม่เข้าใจตัวเองว่าทำไมต้องอยากรู้แค่ว่าสหรัฐให้อะไร ทีของคุณภัสสร ของป๊า หรือของเฮีย เขายังไม่เห็นอยากจะรู้เลยว่าให้อะไร
สหรัฐลืมตามอง แล้วยักคิ้ว
“แหวนหมั้น”
“เฮ้ย!”
“มึงไม่ได้ให้อะไรมันนี่หว่า…กะจะหาของที่ดีกว่ากูล่ะสิ” สหรัฐถามเยาะๆ แต่ภูผาเงียบกริบไม่ยอมพูด
“กูแนะนำให้มั้ย ว่าจะให้อะไรไอ้น้องดี…รับรองว่าดีกว่าของขวัญกูแน่นอน” ภูผาคิดเสมอว่าสหรัฐคือเพื่อน แต่วันนี้...ณ ตอนนี้...เขากลับรู้สึกว่าสหรัฐคือคู่แข่ง...แต่เขาไม่รู้ว่าตัวเองกำลังพยายามแข่งอะไรกับสหรัฐ
“อะไร” ภูผาถามแต่หน้าตาทำเป็นไม่สนใจ ทั้งๆที่ตั้งใจฟังจนแทบลืมหายใจ
“ก็…”
“…..”
“ก็…”
“…..”
“…ใจมึงไง…” คนฟังหันขวับมองคนพูดทันที สหรัฐยักคิ้ว
“ให้ใจเพื่อน…ดีกว่าของขวัญราคาแพงเป็นไหนๆ หรือมึงว่าไม่จริง” เขาว่าอย่างนั้นแล้วลุกจากเตียงเดินไปหยิบกีต้าร์โปร่งที่วางอยู่มุมห้อง ก่อนจะเดินกลับมายัดใส่มือภูผาที่ยังนั่งหน้ามึน
“แค่เพลงแฮปปี้เบิร์ธเดย์ มึงคงเล่นได้ใช่มั้ย” สหรัฐแนะกลายๆแล้วเดินเลี่ยงเข้าห้องน้ำ ทิ้งเพื่อนรักให้นั่งอยู่แบบนั้นนานไปอีกหลายนาที
………………………….
นภศรหมุนตัวจะกลับเข้าบ้าน หลังจากส่งบิดาและพี่ชายขึ้นรถไปแล้ว ทว่ายังไม่ทันจะเดินขึ้นบันได ใครบางคนก็เดินลงมาพร้อมกับกีต้าร์โปร่งเสียก่อน
“มึงจะไปไหนน่ะ” เขาถามตอนที่ภูผาเหยียบบันไดขั้นสุดท้ายพอดี
“ไปดีดกีต้าร์”
“หือ อะไรนะ?”
“มากับกูแล้วกัน” ภูผาไม่ได้ดึงแขน แต่หมุนตัวออกเดินนำไปยังหลังบ้านที่ไม่มีใคร นภศรเดินตามจะเรียกเอาไว้เพราะเขาไม่เข้าใจว่าทำไมภูผาถึงมาอารมณ์เปลี่ยวคิดจะเล่นกีต้าร์เอาตอนกลางคืนแบบนี้
“ภู…เอ่อ…”
“กูเล่นได้ไม่กี่เพลง เพลงแฮปปี้เบิร์ธเดย์ก็ไม่รู้ว่าคอร์ดจะมั่วรึเปล่า…เอ่อ…ถ้า…ถ้ามึงทนฟังได้จนจบ กูก็…ก็…” ภูผาเอ่ยปากทั้งๆที่ยังเดินนำอยู่ข้างหน้าและไม่ยอมหันมองคนที่เดินตามหลัง
นภศรมองแผ่นหลังคนพูด จากความสงสัยในตอนแรกกลายเป็นความอิ่มเอิบแผ่ซ่านไปทั้งหัวใจ
“มั่วก็ไม่เห็นเป็นไรนี่…” เขาเอ่ยปากไปแบบนั้น ทำเอาภูผาต้องหันกลับมามอง นภศรยิ้มให้
“มึงตั้งใจดีดไม่ใช่เหรอ ต่อให้ผิดตั้งแต่โน้ตตัวแรกยันตัวสุดท้าย…กูก็ดีใจที่ได้ฟัง…” ภูผานิ่งงันก่อนจะกลายเป็นยิ้มกว้าง เขาเดินไปนั่งบนเก้าอี้ม้าหิน นภศรก็ตามไปนั่งร่วมโต๊ะด้วย
แล้วจากนั้น…เสียงกีต้าร์ก็ดังขึ้น โน้ตแต่ละตัวลอยอยู่ในอากาศขับขานเป็นบทเพลงแทนของขวัญที่หาไม่ได้จากที่ไหน…
บนชั้นสองของบ้าน สหรัฐยืนพิงกรอบหน้าต่างแล้วยิ้มบางอย่างมีความสุข เสียงกีต้าร์แผ่วเบาลอยเข้าหูเขา เพลงแฮปปี้เบิร์ธเดย์…เพลงที่ไอ้โง่ภูผาให้ไอ้น้องเป็นของขวัญวันเกิด…คนรับคงตื้นตันจนลืมไม่ลง แต่คนให้เนี่ยสิ…มันจะรู้ตัวบ้างมั้ยว่ามันไม่เคยทำอะไรแบบนี้ให้ใคร…
…และนับจากนี้ไป สหรัฐมั่นใจเสียด้วยซ้ำว่ามันก็จะไม่ทำแบบนี้ให้ใครอีก…เขาเชื่อว่าสำหรับภูผา ไอ้น้องคือคนพิเศษ เป็นเพื่อนที่พิเศษยิ่งกว่าใคร…
…น่าเสียดายที่มันไม่รู้ใจตัวเอง…น่าเสียดายที่เขากระตุ้นเท่าไหร่มันก็มองตัวเองไม่ออก…ภูผาซื่อและบื้อ แต่ในความซื่อบื้อของมันคือความจริงใจ มันรู้สึกแบบไหนมันก็แสดงออกแบบนั้น แม้ในการแสดงออกหลายครั้งจะต้องมีข้ออ้างโง่ๆนำเสนอมาด้วยก็เถอะ…
…มันจะเหนื่อยบ้างมั้ยที่ต้องคอยหาข้ออ้างให้ตัวเอง…สหรัฐเคยอยากถาม แต่ก็เปลี่ยนใจไม่ถาม เพราะดูเหมือนเจ้าตัวจะไม่รู้ด้วยซ้ำว่าตัวเองหาข้ออ้างซ้ำแล้วซ้ำเล่าในการทำอะไรสักอย่างเพื่อนภศร…
เสียงกีต้าร์เงียบไป ทำเอาสหรัฐตื่นจากภวังค์ เขาขมวดคิ้วเล็กน้อย มั่นใจว่าเพลงยังไม่จบ แต่…ทำไมเสียงกีต้าร์ไม่มีแล้วล่ะ…
“เอ่อ…กู…กูว่ากูลืมแล้วว่ะ…มันเล่นยังไงต่อวะ” ไอ้คนดีดกีต้าร์เงยหน้าถามคนฟัง ขยับนิ้วสองสามทีได้ยินเสียงตะแน๊วๆไม่เป็นเพลงก็ตัดใจล้มเลิกแล้วเสนอใหม่
“…เอ่อ…ถ้ายังไง มึงเอาเพลงช้างแทนได้มั้ย”
แล้วบรรยากาศดีๆก็มลายหายวับ สหรัฐยิ้มค้างพอๆกับที่เพลงแฮปปี้เบิร์ธเดย์ค้างเติ่ง เขาเหลือบตาลงไปมองไอ้คนดีดกีต้าร์ในสนามหญ้าหลังบ้านแล้วนึกเข่นเขี้ยวไอ้เพื่อนโง่บรรลัยที่โชว์พาวครึ่งๆกลางๆแล้วเสือกทำตัวเกรียนตบท้ายขอเปลี่ยนเพลงกลางอากาศ
…ให้มันได้อย่างงี้สิวะ!...
…กะอีแค่เพลงแฮปปี้เบิร์ธเดย์ยังไม่มีความสามารถดีดให้จบ ถ้าอย่างนั้นกูก็ไม่หวังให้มึงรู้ใจตัวเองแล้วล่ะ!! ไอ้ปัญญาเต้าหู้!!!!!...
FIN
ภูน้อง (แอนด์พี่เสือน้องแยมเล็กๆ) ส่งท้ายปีกระต่าย อิอิ :-[
ขอบคุณพื้นที่บอร์ด ขอบคุณคนอ่าน คนเม้นท์ และทุกกำลังใจ
ขอบคุณความคิดถึงที่มีให้บัว ให้งานของบัว และให้ตัวละครของบัวนะคะ ขอบคุณมากๆสำหรับปีนี้ :pig4:
ส่วนปีหน้า…ยังไงก็ฝากด้วยนะคะ (พูดเหมือนมีนิยายจะลง ทั้งๆที่จริงๆแล้วยังไม่ได้เริ่มพิมพ์เลย กร๊ากกกก :laugh:)
HAPPY NEW YEAR 2012 ล่วงหน้าค่ะ :L2:
-
จิ้มๆๆๆๆ
-
:serius2: ภูบื้อได้อีกนะ บื้อเสมอต้นเสมอปลาย ต้องให้พี่เสือมากระตุ้นต่อมบื้อตลอด
-
ทำบุญร่วมกันแบบไม่รู้เนื้อรู้ตัวทั้งคู่ :laugh:
พี่เสืออดเห็นน้องแยมเมื่อยังละอ่อนแบบชัดๆ เสียดาย
-
ภูนี่ง่าวจิงจัง 5555
-
o13
สุดยอดสมกับเป็นตอนพิเศษจริงๆค่ะ
กดบวกและเป็ด
-
กร๊ากกกกกก ขอเปลี่ยนเป็นเพลงช้างเลยนะ :m20:
-
อิพี่พี่ภูมันซื่อตั้งแต่ตอนเรียนเลยยย
-
จะว่าภูซื่อบื้อหรือเกรียนดีเนี่ย :m20:
-
สงสารน้องจริง ๆ
:เฮ้อ: :เฮ้อ:
-
พิเศษสุดประมาณเลยครับ ^^
-
เสือจอมวางแผนทำได้ดีเกินคาด โดนบุพเพเล่นงานไม่รู้ตัวเหมือนกัน
ภูซื่อและบื้อได้ใจจริง ๆ ที่แสดงออกไม่ได้รู้ตัว รู้ใจเลย
สวัสดีปีใหม่น้องบัวคนเขียนด้วยค่ะ มีความสุขมาก ๆ เช่นกันค่ะ
-
ภูนี่น๊า เดี๋ยวปั๊ดเหนี่ยวเลย
-
คู่ภู-น้อง นี่น่ารักทุกตอนเลย :impress2:
Happy New Year คุณบัวด้วยนะครับ o13
-
สงสารน้องจริงๆเลยนะ ดีที่ตอนนี้มันลงเอยกันล่ะ
ไม่งั้นชาตินึง จะสำเร็จรู้ใจกันไหมนั่น =''=
-
กว่าจะมีวันนี้ที่ความรักสมหวัง คุณน้องต้องทนทุกข์กับความลับในใจ
ส่วนความไม่รู้ใจตัวเองของอิตาภูเนี่ย เส้นผมบังภูเขาชัด ๆ เลย
ต้องยกเครดิตความดีให้พี่เสือที่คอยเข็น คอยดันความรักของคู่นี้มาโดยตลอดสินะ
พี่เสือ-น้องแยม คู่แล้วไม่แคล้วกัน ไม่ว่าจะเจอกันวันนี้ วันโน่น หรือ วันไหน ก็ได้ลงเอยกันอยู่ดีแหละ :กอด1:
-
อา....คิดถึงจังเลยยยย
มาบ่อยๆนะค๊าาา
ตอนต่อไปอยากอ่านพี่เสือน้องแยมจังเลย (เริ่มรีเควสต์ๆ lol)
พอย้อนไปดุอดีตแล้วก็ไม่แปลกใจเลยที่พี่เสือจะด่าพี่ภูว่าโง่อยู่ทุกวัน ฮ่าๆๆ
ต่างคนต่างออกอาการขนาดนี้แล้วแท้ๆ
ฝ่ายน้องเองก็ไม่สะกิดใจความตั้งใจภายใต้หน้าบื้อๆของพี่ภูบ้างเลย
เริ่มเข้าใจพี่เสือตงิดๆ lol
-
ไอ้ภู เอ้ย ......จิงๆๆๆ
-
:L2: :pig4:
-
แหม่
โบกหัวอิพี่เสือเน้นๆสักสองที
:beat:
นี่ถ้ารู้จักมองอะไรรอบๆตัวซะบ้าง
คงได้เจอน้องแยมตั้งแต่ยังเป็นเด็กน้อยแล้วนะยะ
:3125:
แต่คิดไปคิดมาก็คงดีแล้วที่อิพี่เสือมันไม่เจอน้อง
ไม่งั้นมันอาจจะได้เข้าคุกโทษฐานพรากผู้เยาว์แหงแซะ
กร๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก
:laugh:
อ่านแล้วก็อยากโปกเกรียนอิภูมั่ง
ซื่อ(บื้อ)จริงจริ๊งงงงงงงงงงงงงง
ถึงเราจะหมั่นไส้อิภู
แต่เรารักน้องน้า (เกี่ยว?)
:กอด1:
รอตอนต่อไปและต่อๆไปนะจ้ะน้องบัว
-
พี่เสือนี่จอมวางแผน ทีเรื่องของตัวเองนี่นะ ฮึ่ม!
แต่ก็ได้ใส่บาตรร่วมจานทอดมันกับน้องแยม
ตั้งแต่ครั้งยังหัวเกรียนล่ะนะ ดีที่ไม่ได้เห็นหน้า
เพราะไม่งั้นน้องแยมโดนพรากผู้เยาว์แหงๆ กร้ากก
รอเรื่องต่อไปนะคะ
-
ชอบเรื่องนี้จริง ๆ ค่ะ รวมเล่มเลยได้ไหมค๊ะ ชอบจังเลย
-
ภูเกรียนได้ตลอด 555
น้อง น่ารักอ้ะ
-
ยิ้มค้างกันเป็นแถบๆ
คนอะไรรรรรรรรร.
จะว่าไป อยู่กับคนแบบนี้ คงหัวเราะได้ทั้งวันเลย
-
ตอนเรียนอยู่พี่เสือกับแยมก็เคยทำบุญร่วมกันมาแล้ว
ภูคอยหวงน้องแต่แรกแล้วหนิ
-
อ่านแล้วก็ทั้งบยิ้มทั้งเศร้าไปกับน้อง
แต่พอจะหมั่นไส้นายภูก็ทำไม่ลง
ก็นะคนมันไม่รู้ใจตัวเองจะให้ทำไง
-
และแล้วภูผาก็กลัวเมีย จริงๆ ด้วย :laugh:
-
ฮ้าๆๆ :laugh: :laugh: :laugh:
ฮาตาภูผาจริงๆเล้ยยยย ให้ตายเถอะ
อะไรจะซื่อบ้อได้ขนาดน้านนนน
เห็นใจเจ้าเสือที่ต้องมาคอยช่วยเพื่อนเกรียนแบบนี้
สงสารน้องที่ต้องมาหลงรักคนคนมึนๆแบบนี้
เฮ้ยยยยยย :เฮ้อ:
:L2: :pig4: :L2:
-
อั๊ยยะ น่ารักกมากกก
555
สวัสดีปีใหม่เช่นกันค่ะ
มีความสุขกันทุกคนเลยนะคะ วู้วว
-
ภูนี่มันบื้อเสมอต้นเสมอปลายจริงๆ
-
อ่านรวดเดียวจบเลย
ชอบทั้งสามเรื่องเลยค่ะ มีครบทุกอารมณ์
มารอเรื่องใหม่ของคุณบัวนะคะ
สวัสดีปีใหม่แบบเลท ๆ ค่ะ ^^
-
มีพี่แนะนำเรื่องนี้ให้อ่าน
เลยมาติดตามค่ะ
อ่านจบแล้วก็แบบ..
น่ารักมาาาก o13
อ่านแล้วฟินมากเลยค่ะ ^^
คนทีใช่ ต่อให้เจออุปสรรคยังไง.. สุดท้ายก็ได้อยู่ด้วยกัน
:-[
เป็นกำลังใจให้ไรเตอร์สำหรับผลงานต่อไปนะคะ o13
-
55555+
สนุกอ่ะ
-
ดีใจที่ได้อ่านนี้ มีความสุขหลังปีใหม่จริงๆค่ะ^^
ขอให้ร่างกายแข็งแรงนะคะ...
ให้กำลังใจค่ะ^^
-
จะชาตินี้หรือชาติหน้า ยังไงภูก็คู่น้อง พี่เสือก็คู่น้องแยมอยู่แล้วแหละ :z1:
-
โอ๊ยๆๆๆ
รีบมาต่อไวน่ะ จะรออ่านอยู่จ้า
-
ชอบทุกคู่เลย...ขอบคุณมากครับ
-
น่ารักจังเลย เพิ่งได้เข้ามาอ่าน
-
อยากให้มีตอนพิเศษของคู่ดอกจิกบ้างจังครับ
เหมือนคู่นี้ถูกลืมเลยอ่ะ
-
ฮ่า ฮ่า สหรัฐนี่คิวปิด ของภูกับน้องเลยนะ
แถมทำบุญร่วมกับน้องแยมแบบไม่รู้ตัวอีก ฮ่า ฮ่า
-
สงสารน้องตรงที่ได้สามีซื่อบื้อเนี่ยแหละ
-
5555555555+ สนุกอ่ะ พี่เสือนี่เก็บดกนะ เค้าว่าคนเรียบร้อยมักซ่อนด้านเร่าร้อนไว้ พี่เสือน่าจะลองแบบใหม่น้องแยมอาจจะชอบ :pighaun:
เอ่อ ไอ่พี่ภูตั้งแต่รู้ตัวว่ารักนี่ ออกจะงี่เง่าและต๊องๆไปหน่อยนะ :m20:
-
:L2:สนุกทุกเรื่องค่ะ o13
-
ถึงจะให้ย้ายไปห้องจบแล้ว แต่ก็ขอให้มีตอนพิเศษออกมาเรื่อยๆ นะครับ
แต่งได้สนุกทุกดอกจริงๆ แต่ชอบคู่ ภู กับ น้อง เป็นพิเศษ
-
:L2:
-
สามคนนี้เพื่อนเลิฟกันดีจัง
พี่เสือน่ารักตั้งแต่ยังหนุ่ม
ปล ภูผาซื่อและบื้อ 555 บื้อแต่น่ารัก มีหวงมีหึงไม่รู้ตัวน้องด้วย
ทำบุญร่วมชาติตักบาตรร่วมขัน วาสนาพาผูกพัน รักมั่นไม่ผันแปร
-
ชอบพี่เสืออ่ะ ถึงจะเจ้าชู้แต่ก็จริงใจดี
แต่ภูเนี่ยทื่อแบบไมไหวจะเคลียร์จริงๆ
-
เฮ้ย....................น่าอ่านว่ะ
-
สนุกทุกตอนเลยค่ะ o13
-
:m25: :haun4: :jul3:
-
น่ารักมาๆเลยค่ะ ชอบทุกคู่เลย แต่ชอบคู่ภูกับน้องที่สุดเลย น้องน่ารักส่วนภูอะไรมันจะซื่อบื้อได้อีกขนาดนั้นนนนน โคตรจะความรู้สึกช้าเล้ยยยยยยยยยยยยยยย :jul3: :jul3:
-
:pighaun: :pighaun: :pighaun: :pighaun: :pighaun: :pighaun:หื่น
กร๊ากกกกกกกกกกกกกก......ฮา หื่น เฮ้ออออออออออออออออออออ
จะมีพิเศษอีก ???? จะตั้งตาคอย :3123:
-
จะแปลกมั้ยคะที่เราบอกว่าอยากอ่านภพกับติ๋ม
-
ชอบบบบบบบบ สนุกมากกกกกๆๆๆๆ
-
สนุกทุกเรื่องเลยเจ้าค่ะ.......คู่ภูน้องนี่ฮามากและน่ารักมาก...
แต่น้อยใจนะ..น้อยใจที่ไม่มีคู่ของท่านเทพแห่งวงการไพ่.....
อยากให้แต่งคู่นี้ซัก 2-3 ตอนอีกนะ..เพราะว่ามันยังไม่เคลียร์เท่าไหร่... o13
-
น่ารักมากๆเลยค่ะ ไม่ว่าตอนหลักหรือตอนพิเศษเลยอ่ะ
อยากอ่านติ๋มกะภพด้วยเหมือนกัน คู่นี้เหมือนเริ่มที่ความสงสารแต่กลับกลายเป็นรักหวานๆไปได้
อยากอ่านความหวานของคู่นี้ต่ออีกอ่ะค่ะ
แล้วคู่เสือแยม กะ ภูน้องนี่ บอกได้คำเดียว
รัก!!!!! เลยอ่าา
-
:impress3:
ชอบเรื่องนี้จังเลย
-
เป็นเรื่องที่สนุกมากๆๆ เลยคะ ชอบทุกคู่เลย
ทั้ง พี่เสือจอมหื่น กับ คุณแยม (น่ารัก เรียบร้อย แต่แอบชอบซาดิสม์เล็กๆๆ)
นายภู กับ น้อง ก็น่ารักสุดๆๆ
:กอด1: :กอด1: :กอด1: :กอด1:
ขอยกนิ้วให้คนเขียนคะ เรื่องนี้ดีจริงๆๆ ไม่อยากให้จบเลย
-
ชอบทุกเรื่องเลยค่ะ น่ารักมากๆๆๆ ไม่ทราบว่าจะมีต่ออีกป่าวคะ
ปล. อยากให้แต่งต่อแล้วรวมเล่มอ่ะค่ะ อยากเก็บค่ะ เหมือนคู่แยมยังมีอะไรอีกเยอะอ่ะค่ะ อยากรู้ด้วยว่าเอาชนะใจคุณยายได้ยังไงด้วยค่ะ อิอิ
-
o13 o13
-
สนุกมากเลยจ้าาาาาา
อ่านเรื่องนี้แล้วประทับใจพี่เสือมาก
ทั้งรักแล้วก็ทะนุถนอมแยมสุดๆเลย
แถมยังชัดเจนสุดๆ
"วันนี้วันศุกร์ เป็นเวลาของกูกับแยม" 5555
ส่วนน้องกับภู
พอเป็นคนรักกันภู กลายเป็นคนหวานมากเลยนะ
แต่ความเกรียนยังคงเดิม
-
ชอบจังเลยทั้งดอกบัวดอกพิกุลดอกจิกน่าจะมีดอกอื่น ๆอีกเนอะ
-
ขำกับความเกรียนของเพื่อนภู แต่ในขณะเดียวกีันก็หนักตุ่มกับความง่าวของมัน มันไม่โง่ในเรื่องความรู้สึก แต่มันง่าวในรื่องการฉุกคิด!!
หอยหลอดดดดดดดดดดดดดด
ฉลาดพอที่จะหาข้ออ้าง ทำไม๊~ ไม่เฉลียวใจเอาจริงๆจังซักทีฟร้า~~~
แต่ที่หนักใจที่สุด ... น้องบทมันจะแสบก็แสบเนอะ มีอย่างที่ไหน ไปยั่วเค้าให้ ... แรงๆ ....
แต่่มใันก็ ... อุหึหึหึหึ ....
แต่ยอมรับว่าสงสารสองหนุ่มผู้งุ่นง่านมากกกกกก 555
-
พี่เสือนี่เป็นกามเทพให้ภูน้องเห็นๆ
-
น้องแยมปราบพี่เสือซะอยู่หมัด o13
-
สนุกมาก ชอบทั้งสามคู่เลย
แต่ละคู่ก็คนละแนว
อ่านแล้วมีความสุข
ขอบคุณสำหรับนิยายดีๆค่า
-
o13 o13
-
จบแล้ววว เพิ่งเข้ามาอ่านนน
ตลกดี ขอบคุณค่ะ
-
อ่านแล้วรู้สึก อารมณ์ ดีเลยแหะเราวันนี้ ขอบคุณมากค่ะ (เอ๋ะ แต่น้องติ่มซำ ม่ะมีตอนพิเศษ :a5:)
-
อ่านเรื่องนี้แล้วมีความสุข :o8:
ชอบทั้งสองคู่ค่ะ โดยเฉพาะตอนที่ภูถือกระดาษโน๊ตเก่าๆเหลืองๆ
แล้วคิดถึงเรื่องในสมัยก่อน ซึ้งมากค่ะ
อยากได้ตอนภูกับน้องหวานๆอีกจัง :กอด1:
-
ขอบคุณค่า สนุกมากๆเลย แต่งเรื่องสนุกแบบนี้มาให้อ่านอีกนะคะ :bye2:
-
สนุกสุดๆ ไปเลยยยยยยย o13 :jul1:
-
:pighaun: :pighaun: :pighaun: o13 o13 o13
-
อ่านแล้วชอบทุกคู่เลย ภาษาก็ไหลลื่นไม่มีสะดุด o13
-
สนุกมากกกกกค่ะ ชอบคู่พี่เสือมาก น่ารัก :-[
ถ้าว่างๆช่วยมาเขียนต่อเถอะนะคะ ปลื้มเรื่องนี้จริงๆ
-
รวมกันหลายอารมณ์
อ่านแล้วฮา o18
-
โอ๊ยยยยยยยยยย เพิ่งเข้ามาอ่านเจ้าค่ะ สนุกมากเลยค่ะ อ่านไปยิ้มไปหัวเราะในความเกรียนของเสือและภูจริงๆ และกอดน้องแยมที่แสนน่ารักแบบสุดๆไปอีกหนึ่ง เรื่องของติ่มซำก็น่ารักแบบสุดๆ แต่ต้องขอยกให้คู่เสือและภู สองคู่นี้เอาใจไปเต็มๆเลย แต่ที่เห็นจะได้ใจสุดก็คุณคนแต่งนี่แหละแต่งได้สนุก เกรียนได้อารมณ์ มึนได้โล่ สนุกจนนั่งยิ้มไม่หุบ หากมีเวลาก็อยากให้มาต่อเรื่องนี้ให้หายคิดถึงน่ะค่ะ เป็นความรู้สึกว่าอยากรู้ความเป็นไปของตัวละครเหล่านี้อยู่ถึงเรื่องจะจบแต่ตัวละครเหล่านี้ยังโลดแล่นอยู่ กอดคนแต่งหนึ่งที ขอบคุณน่ะค่ะที่วันนี้ทำให้เราได้ยิ้มไปกับตัวละครเหล่านี้ :กอด1: :pig4:
-
ขอสองคำ ชอบ มากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก
เรื่องภู กะ น้อง ทำเรา ร้องไห้เลยอ่า เป็นฟิคในรอบสามเดือนเลยน๊า ที่ทำเราร้องไห้อ่า
ชอบเรื่องแนวคิดของครอบครัวของคุณนักเขียนจังค่ะ หลายเรื่องที่อ่านแล้ว
เราชอบครอบครัวของทั้งพระเอก และ นายเอกมากเลยค่ะ อ่านแล้วอบอุ่นอ่า ชอบๆๆๆ
-
สนุกมากๆเลยค่ะ o13 o13
-
ชอบทุกเรื่อง สนุกทั้งสามเรื่องเลยยยย
-
ชอบทั้งสามเรื่องเลย น่ารักมากกก^^ :o8:
-
NOV: ตำนานรักดอกไม้
ตอนพิเศษ ตำนานรักดอกบัว & ดอกพิกุล 2
By: Dezair
………………………………..
ในห้างสรรพสินค้าช่วงสิ้นปีนั้น นอกจากการตกแต่งให้เข้ากับเทศกาลคริสต์มาสและปีใหม่แล้ว สินค้ามากมายยังถูกนำมาจัดเรียงเพื่อเรียกการจับจ่ายจากผู้บริโภค บริเวณฮอลล์ที่ใช้จัดแสดงซุ้มสินค้าจึงคลาคล่ำไปด้วยผู้คน ทั้งเด็ก ชาย หญิง คนแก่ รวมไปถึงสหรัฐและภูผาสองเพื่อนซี้ที่ซี้ย่ำปึ้กกันมาแต่ไหนแต่ไร
“มึงจะซื้อชุดซานต้า?! บ้าเปล่าวะ นี่มันเลยคริสต์มาสมาตั้ง 3-4 วันแล้ว!” ภูผาได้ทีว่าเพื่อนเยาะๆ เมื่อเห็นสหรัฐหยิบชุดซานต้าสีแดงโดดเด่นขึ้นมาคลี่ดูพลางเอ่ยพึมพำว่า ‘เหมาะกับแยม…เหมาะกับแยม’
คนกำลังจินตนาการถึงคนรักในชุดซานต้าตวัดสายตามามองเพื่อนรักที่เขาสอยมันมาเดินซื้อของด้วยกัน เนื่องจาก ‘ไอ้ภู’ โดดงานเลี้ยงบริษัทในวันเสาร์ เพียงเพราะว่าเมื่อเช้าทะเลาะกับ ‘เมีย’
…มันช่างเป็นคู่รักสามวันดีสี่วันไข้จริงๆ ขนาดจะสิ้นปีแล้ว มันยังทะเลาะกันเลย สหรัฐได้ความจากปากของภูผาว่าช่วงนี้นภศรบ้างานและไม่สนใจมันมากกว่าเดิม ปกติก็ไม่สนใจมันอยู่แล้ว ยิ่งช่วงนี้ยิ่งงานยุ่งนภศรก็ยิ่งไม่สนใจมันยิ่งกว่าปกติ เรื่องนี้สหรัฐฟังหูไว้หู เขาโทร.ไปถามข่าวคราวจากปากนภศรเอง เลยได้ความว่าที่ภูผาหาว่าคนรักไม่สนใจมันก็เพราะเมื่อเช้านภศรรีบมากจนทำอาหารเช้าให้มันไม่ทัน
…เรื่องเล็กๆเท่าขี้มด แต่ ‘ไอ้เสือ’ บอกตัวเองว่าถ้าเป็นเขา และแยมไม่ยอมทำอาหารเช้าให้ ซ้ำยังรีบออกไปทำงาน ไม่ทิ้งไว้แม้แต่โน้ตสักใบ เขาก็คงน้อยใจเหมือนกัน!!
และเพราะเข้าใจหัวอกเพื่อนสนิทราวกับเข้าใจหัวอกตัวเอง เขาก็เลยสงสารมันเกินกว่าจะทิ้งมันไว้เพียงลำพัง เลยต้องกระเตงมันมาหาซื้อของด้วยกัน แต่แล้วเป็นไง!! ดูปากมันซิ! มันน่าพามาด้วยมั้ย?!! ไอ้เวรเอ๊ย!! กูอุตส่าห์พามึงมา มึงเสือกยุ่งเรื่องที่กูจะซื้อชุดซานต้าให้แยม!!!
“อ้อ! รู้แล้ว มึงซื้อหลังวันคริสต์มาส เพราะช่วงก่อนคริสต์มาส แม่งแพงบรรลัย!” ไอ้ภูยังอวดฉลาดเอ่ยปากงี่เง่าของมันออกมาแบบไม่สนเหนือสนใต้ทั้งๆที่มันยืนอยู่ในซุ้มขายชุดสำหรับเทศกาลคริสต์มาส และพนักงานประจำซุ้มก็ยืนอยู่ใกล้ๆนี่!
“กูซื้อไปแล้วรอบนึง”
สหรัฐจำเป็นต้องหยุดฝีปากเพื่อน เขาปรายตามามองไอ้คนที่มองหน้าเขาอย่างไม่เข้าใจว่าซื้อไปแล้วรอบนึง แล้วทำไมจะต้องมาซื้ออีก
“แต่…ตอนคืนวันคริสต์มาส กู…ฉีกขาดไปแล้ว” เขาพูดต่อแล้วเกาคางตัวเองน้อยๆ นึกเขินเมื่อคิดถึงคืนพิเศษของตัวเองและคนรัก ใช่! มันเป็นคืนพิเศษ! มันเป็นคืนพิเศษมากๆ!! มันไม่ใช่คืนก่อนวันหยุดนักขัตฤกษ์ ไม่ใช่คืนวันศุกร์หรือคืนวันเสาร์อย่างที่ตกลงเอาไว้กับแยม แต่มันเป็นคืนวันคริสต์มาสที่แยม ‘ยอม’ เขาเป็นพิเศษ!!
…แล้วอย่างนี้จะไม่เรียกว่า ‘คืนพิเศษ’ ได้ยังไง!!...
“ฉีกขาด?” ภูผาทวนคำเป็นการฉุดสติสหรัฐให้ออกมาจากมโนภาพที่เกิดขึ้นในอดีตเมื่อไม่กี่วันก่อน
…ภาพที่มีแค่เขาและแยม…และแยม…อยู่ในชุดซานต้าขาดๆ โชว์อกนิด โชว์หน้าท้องหน่อย…อ๊ะหือ!! เลือดกำเดาจะพุ่ง!!!...
“ใช่ ฉีกขาด…ขาดบนตัวแยมเลยด้วย” ว่าแล้วสหรัฐก็หัวเราะกรุ้มกริ่มออกมาอีกที ชุดซานต้าสีแดงๆ พอมันขาดรุ่งริ่งอยู่บนตัวคนรักแล้วเซ็กซี่อย่าบอกใคร! เขาเหลือบตามามองเพื่อนรักที่ดูจะเอ๋อไปแล้วเรียบร้อย มันคงประมวลผลได้แล้วว่าชุดซานต้าถูกฉีกจนขาดได้ยังไง
“มึงสนใจฉีกแบบกูมั้ยล่ะ เอาชุดกวางเรนเดียร์ไปให้ไอ้น้องใส่สิ”
นี่เห็นว่าเป็นเพื่อนรักกันมานานหรอก สหรัฐเลยแนะนำให้ภูผาได้มีความสุขแบบตัวเองบ้าง
“ชุดกวางเรนเดียร์?” ภูผาทวนคำช้าๆ ตาตกมองแต่ชุดเรนเดียร์สีน้ำตาลอ่อนแล้วเหมือนจิตจะลอยละล่องไปหาคนที่เขาทะเลาะปั้นปึ่งด้วยเมื่อเช้า
…ไอ้น้อง…กับชุดกวางเรนเดียร์?...
ไอ้น้องที่ขาวๆ ยิ้มสวยๆ และโคตรเอ็กซ์เวลาอยู่บนเตียงกับเขาใส่ชุดกวางเรนเดียร์น่ะเหรอ…
ชายหนุ่มเผลอกลืนน้ำลายเอื้อก รู้สึกตาเบลอสมองมึนตื้อเหมือนเห็นแต่ภาพนภศรใส่ชุดเรนเดียร์คลานสี่ขาอยู่บนเตียง
“แหม!...ไอ้น้องใส่ชุดกวางเรนเดียร์คงน่า ‘ขี่’ สุดๆ” สหรัฐเห็นเพื่อนตาลอยไปแล้วก็ยิ่งใส่ไฟมากกว่าเดิม เขาเห็นภูผากลืนน้ำลายอีกรอบ ตาลอยๆนั่นเหมือนจะส่อแววหื่นออกมาอย่างน่าประหลาด
…น้องใส่ชุดกวางเรนเดียร์…ใช่! น่าขี่มากๆ!!!...
“พรุ่งนี้บริษัทไอ้น้องมันหยุดไปจนถึงปีใหม่เลยไม่ใช่เหรอ มึงคิดดูสิ มึงจะได้อยู่กับ ‘กวางเรนเดียร์’ ตั้ง 3-4 วัน…กวางเรนเดียร์เชียวนะมึง ใส่แค่ชุดกวาง ชั้นในไม่ต้อง” จบประโยคนั้น ภูผาก็คว้าชุดกวางเรนเดียร์หมับ แล้วรีบเดินไปหาพนักงานขายพร้อมส่งบัตรเครดิตให้อย่างเร่งด่วน สหรัฐมองตามแล้วหัวเราะออกมาเบาๆ
…เสร็จแน่มึงไอ้ภู ไอ้น้องเอาชุดเรนเดียร์ปาหัวมึงแน่ๆ…
เพียงครู่เดียว ภูผาก็เดินยิ้มแฉ่งกลับมาหา พร้อมกับถุงกระดาษของห้างสรรพสินค้า ไม่ต้องบอกก็รู้ว่าข้างในมีอะไร ถ้าไม่ใช่ชุดกวางเรนเดียร์ที่สหรัฐบิ้วอารมณ์ให้ซื้อด้วยเวลาไม่ถึงหนึ่งนาที! สถิติดียิ่งกว่านักขายมืออาชีพซะอีก!
“กูซื้อแล้ว” มันว่าแล้วโชว์ถุงให้ดู หน้าตามีความสุขจนสหรัฐนึกหมั่นไส้ แต่ไม่เป็นไร เขาตั้งใจให้มันขึ้นไปลอยละล่องในห้วงอวกาศพร้อมกับจินตนาการอันล้ำเลิศกับชุดกวางเรนเดียร์และเมียรักของมัน แล้วเดี๋ยวเขาจะฉุดมันลงนรกเอง
“มึงซื้อ?” เขาทำเป็นทวนถามเพื่อนสนิท ภูผาพยักหน้ารับพร้อมรอยยิ้มอีกครั้ง
“อ้อ! มึงคิดว่ามึงซื้อแล้วไอ้น้องจะยอมใส่งั้นสิ”
เพียงเท่านั้น รอยยิ้มบนใบหน้าของภูผาก็หืดลงในวินาทีนั้น กลายเป็นสหรัฐที่ยิ้มขึ้นมาแทน
“มีเมียไม่ว่าง่ายแบบเมียกู ยังเสร่อซื้ออะไรไม่คิด ระวังไอ้น้องเอาชุดเรนเดียร์ปาหัวคอหักเหอะ” ว่าแล้วคนมีเมียว่าง่ายก็หัวเราะหึๆในคอ คว้าชุดซานต้าเดินไปจ่ายเงิน ปล่อยคนซื้อชุดเรนเดียร์ยืนอ้าปากค้างอยู่ที่เดิม
…มีเมียไม่ว่าง่ายมันผิดตรงนี้นี่เอง!!!...
…………………………
“น้องงงงงงงงงงงงงงง!!!!”
ภูผาขี้เหนียวมากพอที่จะหอบเอาชุดกวางเรนเดียร์ราคาสี่หลักมาหาคนรักในบริษัทเดี๋ยวนั้น เขาแยกกับไอ้เสือด่วนที่สุดเท่าที่จะด่วนได้ ก่อนจะรีบถลามาหานภศรที่อาคารสำนักงานทันที
นภศรเหลือบตามองคนเรียกวูบเดียว ก่อนจะหันไปส่งเอกสารให้กับเลขานุการที่นำมาให้อ่าน
“หลังปีใหม่ เดี๋ยวคุณแจ้งผมเรื่องนี้อีกทีแล้วกัน” เขากล่าวโดยทำลืมใครบางคนที่ยืนหอบอยู่ในห้องเหมือนมันเร่งรีบมาที่นี่เสียเต็มประดา
…มันมาทำไมของมัน เมื่อเช้ามันยังทะเลาะกับเขาอยู่เลย!!...
เลขานุการรับเอกสารแล้วก็รีบเดินเลี่ยงออกจากห้องไป ทิ้งแขกผู้มีเกียรติที่เพิ่งมาใหม่กับนภศรเอาไว้ด้วยกัน
“มีอะไรรึเปล่าภู มาถึงนี่”
ตอนแรกนภศรก็ตั้งใจจะโกรธคนรักนิสัยงี่เง่าทำตัวเหมือนเด็กเอาแต่ใจอยู่หรอก แต่พอเห็นหน้าภูผาแล้วเขาก็นึกโกรธไม่ลง ความรักที่เกาะกินในใจมานานมันเต็มแน่นจนทำให้เขายอมรับข้อเสียนิสัยเอาแต่ใจของอีกฝ่ายได้อย่างไม่ต้องคิดอะไรมาก
“น้อง…น้องต้องช่วยกันนะ”
ภูผาว่าอย่างนั้นแล้วเดินเข้ามาหาก่อนจะวางถุงกระดาษลงบนโต๊ะทำงาน ให้นภศรต้องหยิบมาดู
“ชุดกวางเรนเดียร์?” เขาเปิดดูของข้างใน มีทั้งชุด ทั้งที่คาดผมเป็นเขาและหูกวางจึงเงยหน้ามองคนถือมาอีกครั้ง
“ใช่! ภูซื้อมาแพงมาก!!!”
“ซื้อมาทำไม?”
“อยากให้น้องใส่” เพียงเท่านั้นนภศรก็โยนถุงกลับขึ้นไปวางบนโต๊ะทันที
“มึงบ้าไปแล้ว!!!” หมดอารมณ์จะคุยด้วยดีๆ นภศรหยิบงานขึ้นมาทำต่อทันที แต่ภูผารีบเดินอ้อมโต๊ะมาจับเก้าอี้คนรักให้หันมามองตน
“ไม่บ้า! นะน้อง! ใส่นะ! ไอ้เสือยังให้คุณแยมใส่ชุดซานต้าเลย!!”
“แล้วยังไง! แฟนไอ้เสือใส่ชุดซานต้าแล้วกูต้องใส่ชุดกวางรึไง!!” นภศรไม่ชอบการเป็นตัวตลกของใคร ยิ่งให้เขามาทำเรื่องบ้าๆ ใส่ชุดหมีชุดกวางอะไรนี่เขาก็ยิ่งรับไม่ได้! นี่เขาไม่ได้อายุสามขวบห้าขวบนะ! ปีหน้าก็สามสิบแล้ว!!
“ทีแฟนไอ้เสือยังยอมใส่เลย!”
“ก็นั่นแฟนไอ้เสือ! ไม่ใช่กู!! มึงไม่อายแต่กูอาย! เข้าใจมั้ย!”
“โธ่! ไม่ได้ใส่ให้ใครดูซะหน่อย!”
“หมายความว่าใส่ให้มึงดูคนเดียวงั้นสิ?!!”
“ใช่!!”
ท่าทางมุ่งมั่นของภูผาทำเอานภศรเขินวูบ เขาอ้าปากค้างพูดไม่ออก นี่ภูผาเป็นอะไรไปแล้ว อยู่ดีๆก็อยากเห็นเขาใส่ชุดกวางเรนเดียร์เนี่ยนะ!!
“นะน้อง ภูซื้อมาให้น้องใส่…”
“ไม่! มึงกลับบ้านไปเลย! กูจะทำงาน!!” คนถูกอ้อนวอนตัดบทเสียงแข็ง แล้วรีบหันไปสนใจเอกสารที่ต้องเคลียร์ให้จบในสิ้นปีนี้ ภูผามองท่าทางเมินเฉยของคนรักแล้วก็ยิ่งน้อยใจ
…ทีไอ้เสือ คุณแยมยังยอมมันสารพัด แต่ไอ้น้องไม่เห็นยอมเขาบ้างเลย…ภูผาอยากโวยวาย อยากเรียกร้อง แต่เขาก็รู้ดีว่านภศรให้เขามามากแล้วตลอดทั้งปีนี้ ถ้าจะมีสักเรื่องที่นภศรปฏิเสธอย่างเด็ดขาดไม่ยอมทำให้…เขาก็คง…
“กลับก็ได้ แต่น้องเอาชุดนี้ไว้พิจารณาก่อนนะ”
...แหม! นภศรก็น่าจะยอมเขาเรื่องนี้อีกสักเรื่องนะ! ไหนๆก็ยอมมาตั้งหลายเรื่องตลอดทั้งปีแท้ๆ!!
“ไอ้!!” นภศรกำลังจะด่าโวยวาย แต่ภูผารีบชิ่งหนีออกจากห้องไปแล้วทิ้งระเบิดเอาไว้กับเขาให้ต้องเหลือบตามองถุงกระดาษ และเพียงแค่แลสายตาไปเห็น ก็เหมือนขนหัวของเขาจะลุกชันในพริบตา!
เขารีบหยิบมันมาโยนลงกับพื้น แล้วหันกลับไปสนใจงานต่อทันที
…ให้ตายยังไงเขาก็ไม่มีวันยอมใส่ไอ้ชุดบ้าๆแบบนี้แน่!!!...
…………………………
สหรัฐมองคนรักในชุดซานต้าตัวใหญ่โคร่งแล้วยิ้มกริ่ม ไม่เสียแรงจริงๆที่เขาไปถอยมาเป็นชุดที่สอง หลังจากชุดแรกขาดกระจายในคืนคริสต์มาส
“พี่เสือมองแยมทำไมครับ” ญาณธรถามเขินๆ วันนี้พอสหรัฐกลับมาถึงคอนโดก็บังคับให้เขาใส่ชุดซานต้าทันที แม้ญาณธรจะอ้างว่าต้องทำอาหารมื้อเย็นสำหรับกินเลี้ยงที่คุณภัสสรและคุณยายจะแวะมาร่วมด้วย คนรักก็ไม่ฟังเอาเสียเลย
“แยมเป็นซานต้าที่น่ารักที่สุด”
“แยมเป็นผู้ชาย ใช้คำว่าน่ารักไม่ได้หรอก” ร่างโปร่งย้อนซื่อๆอย่างที่ทำเอาคนที่ทั้งรักทั้งหลงต้องเดินเข้ามาโอบไหล่เอาไว้
“ทำไมจะใช้ไม่ได้ สำหรับ ‘คนของพี่’ คำว่าน่ารักยังน้อยไปเลย”
ไม่พูดเปล่า แต่จมูกโด่งเป็นสันและริมฝีปากร้อนเริ่มซุกอยู่ข้างแก้ม ญาณธรต้องใช้สองมือดันอกหนาออกเบาๆ
“พี่เสือ แยมต้องไปทำกับข้าว เดี๋ยวตอนเย็นคุณป้าภัสกับยายจะมากันแล้ว” คนตัวโตจอมระรานถอนหายใจเฮือกให้คนห้ามได้ยิน บอกให้รู้กันชัดๆว่าตอนนี้ ‘แยมคนดี’ กำลังขวางอารมณ์หนุ่มที่พุ่งพล่านเอาไม่อยู่
“พี่เสือ…” คนได้ยินเสียงถอนหายใจครางเสียงแผ่วอย่างอ่อนใจ มือเล็กที่วางทาบบนอกหนาลูบไล้เบาๆอย่างปลอบประโลม
“นานๆจะได้ทานข้าวพร้อมหน้ากันทั้งที…ยิ้มหน่อยนะครับ” สหรัฐเหลือบตาลงมองคนอ้อนวอนเขาก่อนจะทำเป็นแสร้งยิ้มให้ดูทีหนึ่ง
“นานๆอะไรกัน เดี๋ยวปีใหม่เราก็ต้องไปไหว้แม่ที่บ้านอยู่แล้ว แล้วที่พี่เคยขอล่ะแยม ไหนว่าจะยอมเรียกแม่พี่ว่าแม่ไง เรียกแต่ป้าภัสป้าภัส อย่างกับคนไกลนอกครอบครัวไปได้” ญาณธรไม่ต่อความยาว เขายังยิ้มบางไม่ยอมเอื้อนเอ่ยว่าเพราะเกรงใจคุณภัสสรมารดาของสหรัฐจนเขาไม่อาจเรียกอีกฝ่ายว่าแม่ได้เต็มปากนัก
…หากเขาเป็นผู้หญิง หรือสหรัฐเป็นผู้หญิง และเขาสามารถเคียงคู่สหรัฐได้อย่างไม่ต้องหลบซ่อน เขาก็จะเรียกคุณภัสสรว่าแม่หรอก แต่นี่…แม้ความรักของเขาจะเป็นที่รู้เห็นของคนในครอบครัวและคนสนิท แต่…เขาก็แนะนำสหรัฐว่าเป็นคนรักของเขาต่อหน้าคนอื่นไม่ได้ และเขาก็ไม่ยอมให้สหรัฐแนะนำเขาแบบนั้นเช่นกัน แม้ในทางปฏิบัติ สหรัฐจะไม่ค่อยทำอย่างที่เขาห้ามก็เถอะ
“แยมน่ะยิ้มอย่างนี้ทุกที…ก็ได้ๆ พี่ไม่เซ้าซี้แยมแล้วก็ได้ แต่ตอนทำกับข้าวไม่ต้องถอดชุดซานต้าได้มั้ย” ท้ายประโยคนั้น ‘พี่เสือ’ ก็อ้อนเสียตาหวานฉ่ำ ญาณธรที่ใจอ่อนกับคนรักอยู่แล้วจะกล้าหือคัดค้านได้อย่างไรกัน เลยต้องยอมพยักหน้ารับ
…แล้วหลังจากนั้น การเตรียมอาหารมื้อเย็นของญาณธรก็จำต้องใส่ชุดซานต้าใหญ่โคร่งที่เกะกะไม่น้อย ซ้ำยังมีตัวเกะกะมากกว่าเดิมเป็นพี่เสือตัวโตคอยป้วนเปี้ยนเดี๋ยวโอบเอว เดี๋ยวหอมแก้ม
…งานนี้สหรัฐให้นิยามการทำครัวแบบตัวโตๆว่า ‘กว่าอาหารจะเสร็จ เสือก็สุข(เพราะตอดแยม)ไปแล้ว!!!’
……………………………………
ในขณะที่สหรัฐนั้นสุขไม่มีอะไรจะเปรียบเพราะคนรักตามใจชนิดจะเสียคน เพื่อนรักอย่างนายภูผาผู้ขึ้นชื่อเรื่องความหน้าด้านหน้าทนกำลังพยายามทำทุกวิถีทางเพื่อให้นภศรเห็นใจและตอบสนองเสียงเรียกร้องของเขา
‘น้องดูเด็กๆพวกนี้สิ ใส่ชุดกวางเรนเดียร์แล้วน่ารักมากๆ’
วิธีการหนึ่งที่ภูผาผู้ซึ่งรู้จักเทคโนโลยีเป็นอย่างดีเลือกใช้คือการส่งรูปผ่านเครือข่ายอินเตอร์เน็ตไปหาโทรศัพท์มือถือของคนรัก นภศรเกือบจะเห็นดีเห็นงามว่าเด็กตัวน้อยๆในชุดแต่งตัวเลียนแบบกวางเรนเดียร์ยืนชูสองนิ้วในภาพนั้นน่ารักอย่าบอกใคร แต่ภูผาดันส่งข้อความมาเพิ่ม
‘ถ้าน้องใส่แล้วจะน่ารักน่าขี่ยิ่งกว่านี้อีก!!’
งานนี้เลยเผยโฉมการเจรจาเลเวลไม่เอาอ่าวของภูผาอย่างไม่ต้องสงสัย เพราะทันทีที่มันบอกว่า ‘อยากขี่’ นภศรก็ยิ่งโมโหหนักถึงขั้นปิดอินเตอร์เน็ตบนโทรศัพท์มือถือทันที!!
นายภูผาเห็นสุดที่รักออฟไลน์กันต่อหน้าต่อตาก็นึกรู้ว่าข้อความที่เขาส่งไปนั้นไม่กระแทกตรงใจเป้าหมาย เลยต้องเปลี่ยนวิธีใหม่ ชายหนุ่มเลือกการส่ง SMS แทน
‘เด็กๆไม่น่ารักเหรอน้อง’
นภศรแทบอยากจะเขวี้ยงมือถือตัวเองทิ้ง…เด็กๆในชุดเรนเดียร์น่ะน่ารัก!! แต่ไอ้ที่บอกว่าเขาน่าขี่ต่างหากที่น่าโมโห!!!...
เสียงเคาะประตูดังขึ้น ทำเอาคนกำลังฉุนเฉียวต้องพยายามระงับอารมณ์ ก่อนจะออกปากอนุญาต
“เข้ามา”
พนักงานสาวที่ติดต่องานด้วยกันเดินเข้ามาพร้อมแฟ้มเอกสาร เธอส่งมันให้เขาแล้วมองด้วยดวงตาลุ้นระทึกว่าจะถูกสั่งให้แก้ตรงไหนอีกบ้างไหม วันนี้ใครๆก็อยากกลับบ้านกันทั้งนั้น มันเป็นวันเสาร์ ซ้ำยังใกล้ช่วงหยุดปีใหม่ แต่ที่ต้องมาทำงานก็เพราะงานบางส่วนยังไม่เรียบร้อย และหัวหน้าของเธอโดยตรงอย่างคุณนภศรก็มา แล้วอย่างนี้ลูกน้องอย่างเธอจะอิดออดได้อย่างไรกัน
“อืม…” ร่างสูงโปร่งของคนเป็นเจ้านายเหลือบตามองหญิงสาวตรงหน้า แววตาเธอลุ้นระทึกอย่างกับรอประกาศผลแอดมิดชั่นอย่างไรอย่างนั้น
“อยากกลับบ้านแล้วหรือ” เขาเอ่ยปากถามอย่างไม่เกี่ยวกับเรื่องงานเลยสักนิด พนักงานสาวเก้อไปเล็กน้อยก่อนจะเกาท้ายทอยแก้เขิน
“เอ่อ…ก็…มันใกล้วันปีใหม่แล้วนี่คะ”
“คุณมีเลี้ยงฉลองกับแฟนรึเปล่า”
“…มีค่ะ…”
“เหรอ แล้ว…คุณมีอะไรเซอร์ไพรส์แฟนรึยัง”
“ยังไม่ได้หาเลยค่ะ กะว่าจะไปหาวันนี้”
“คิดจะเซอร์ไพรส์อะไรล่ะ” หญิงสาวเหลือบตามองเจ้านายหนุ่มราวกับกำลังอ่านทีท่าของเขาว่าเธอควรบอกความจริงหรือโกหกดี
“เอ่อ…ก็…กะจะ…จะ…ทำอาหารให้เขาทานค่ะ เอ่อ…ปกติแล้ว ฉันก็เป็นคนทำนะคะ แต่ว่า…ก็อยากทำให้เขาพิเศษนิดนึง ก็วันพิเศษใช่มั้ยล่ะคะ อะไรที่เดิมๆก็อยากจะเปลี่ยนบ้าง พัฒนาบ้าง เขาจะได้ตั้งตารอคอยวันพิเศษปีต่อๆไปกับเรายังไงล่ะคะ” หญิงสาวพูดแล้วยิ้มแย้ม เธอแผ่ความสุขที่เกิดในใจออกมาจนแม้แต่นภศรยังรับรู้ได้
… ‘เขาจะได้ตั้งตารอคอยวันพิเศษปีต่อๆไปกับเรายังไงล่ะคะ’ …
อย่างนั้นหรือ? สำหรับเขาวันอะไรก็เหมือนกันหมด และการที่อยู่กับภูผาก็อยู่กันมานานตั้งแต่เป็นเพื่อนกัน จนกลายมาเป็นคนรัก ทุกอย่างกลายเป็นความเคยชินที่จับต้องได้ จนเขาลืม…ลืมว่าบางครั้งคนเราก็อยากได้ความแปลกใหม่บ้างเหมือนกัน
ชายหนุ่มเหลือบตาลงมองถุงกระดาษที่เขาทิ้งลงกับพื้น แล้วถอนหายใจเบา ก่อนจะเงยหน้ามองพนักงานสาว
“วันนี้คุณกลับไปได้แล้วล่ะ”
“เอ๊ะ! แต่ว่า…นี่ยังไม่ถึงเวลาเลิกงานนี่คะ”
“กลับไปเถอะ ต้องไปเตรียมเซอร์ไพรส์แฟนไม่ใช่รึไง”
“ก็…ใช่ค่ะ…แต่…”
“บอกให้กลับก็กลับสิ บอกคนอื่นด้วยว่าให้กลับกันไปได้แล้ว ผมเองก็…จะกลับเหมือนกัน”
เมื่อเจ้านายบอกว่าเขาเองก็จะกลับ หญิงสาวจึงได้แต่ยิ้มกว้างอย่างพึงพอใจ เธอยกมือไหว้ขอบคุณและลาเขาอีกครั้ง ก่อนจะรีบแจ้นออกจากห้องไปทันที นภศรมองตามแผ่นหลังเล็กบางนั้น จนกระทั่งประตูปิดลงแล้ว จึงก้มลงมองถุงกระดาษบนพื้นอีกครั้ง
…เซอร์ไพรส์อย่างนั้นหรือ?...
………………………………
ภูผาหันขวับไปมองที่ประตูทันทีที่ได้ยินเสียงเปิด เขากวาดตามองตั้งแต่ศีรษะจนกระทั่งถึงปลายเท้าของคนที่เพิ่งกลับมาถึงคอนโด แล้วก็ถึงได้เห็นว่าคนรักกลับมาตัวเปล่า!
…แล้วถุงใส่เสื้อผ้าชุดกวางเรนเดียร์ที่เขาทิ้งเอาไว้ให้พิจารณาล่ะ!!!...
“มองอะไร” นภศรถามเมื่อสบกับดวงตาตัดพ้อของอีกฝ่าย ภูผาหลบสายตาวูบ ก่อนจะลุกจากโซฟาที่นั่งรอมานาน แต่พอคนที่เขารอคอยกลับมาถึงบ้าน กลับพกพาเอาความผิดหวังมาฝากเขาด้วย
“ก็…ก็…เปล่า…” คนตัวโตทำหน้าเศร้าได้น่าเตะสุดๆ แต่นภศรยังพอจะรั้งปลายเท้าตัวเองเอาไว้ทัน ภูผาหมุนตัวจะเดินกลับเข้าห้องนอน แต่เขาคว้าแขนเอาไว้เสียก่อน
“ชุดน่ะ…” ริมฝีปากสวยเอ่ยเบาๆ ทำเอาคนได้ยินถึงกับหูผึ่ง
“…ถ้า…ถ้าอยากให้ใส่…ก็ลงไปเอาที่รถ”
“น้อง…เอากลับมาด้วยเหรอ” ภูผาถามย้ำอย่างไม่เชื่อหู
ไม่มีคำตอบ นอกจากการพยักหน้ารับสั้นๆราวกับตอบแบบขอไปที แต่ดวงตาของนภศรไม่ยอมมองหน้าภูผาเลยแม้แต่น้อย ไม่ต้องบอกก็รู้ว่าตอนนี้นภศรเขินอายเพียงใด กว่าเขาจะทำใจหยิบถุงนั้นออกจากห้องทำงานมาขึ้นรถ กว่าจะขับกลับมาถึงคอนโด ใจเขาแทบไม่อยู่กับเนื้อกับตัวเลยสักนิด เมื่อเอาแต่คิดว่าถ้าเขาต้องใส่ชุดนั้นจริงๆ เขาจะมองหน้าตัวเองในกระจกได้ยังไงกัน ในเมื่อรู้จุดประสงค์ว่าที่ภูผาซื้อชุดนี้มา เป็นเพราะมันต้องการ ‘ขี่’
ไอ้บ้าเอ๊ย!! เรื่องลามกจกเปรตล่ะพูดได้น่าไม่อาย!!
“น้อง…น้องเอากลับมาจริงๆเหรอ”
“เออ!!” ถามย้ำจนคนเขินชักจะเริ่มหงุดหงิด
“แล้ว…น้องเอากลับมาแล้ว…น้องจะยอมใส่มั้ย” นภศรกัดริมฝีปาก หน้าขาวๆขึ้นสีจัดอย่างที่ทำเอาคนเห็นต้องกลืนน้ำลายเอื้อก…เซ็กซี่…เซ็กซี่มากจริงๆ..
“…อ…เออ!!!”
ยิ่งพูด ก็ยิ่งเหมือนนภศรจะหน้าแดงกว่าเก่า ภูผากลืนน้ำลายอีกรอบ แค่คิดว่าถ้าเขาลงไปหยิบชุดเรนเดียร์ออกมาจากรถ และกลับขึ้นมาบนห้อง ช่วงเวลาไม่ถึงสิบนาที คนตรงหน้าจะกลายร่างเป็นกวางเรนเดียร์ทันที…กวางเรนเดียร์…น้องในชุดกวางเรนเดียร์!...แค่สิบนาทีที่ต้องลงไปเอาและรอคนรักแต่งตัวมันก็นานเกินไปในความรู้สึกของเขาแล้ว!!!
ชายหนุ่มไม่รอช้า เขาคว้าหมับเข้าที่แขนของคนรักแล้วลากเข้าห้องนอนด่วนจี๋
“เดี๋ยว! เข้าห้องทำไมน่ะภู!!”
“ไม่ต้องสงต้องใส่มันแล้ว!! เสียเวลา!!”
“เดี๋ยว! อย่าเพิ่ง!...อ๊ะ! อื้อ…” หลังบานประตูห้องนอนนั้น ไม่มีเสียงโวยวายของนภศรดังออกมาอีก นอกจากเสียงครางผะแผ่วเท่านั้นเอง
...............................
-
……………………………………..
“แยม! น่ารักจังเลยลูก! ใครซื้อเนี่ย” คุณภัสสรร้องทักทันทีที่เห็นญาณธรเดินออกมาจากห้องครัว สองมือถือจานอาหาร ส่วนทั้งเนื้อทั้งตัวนั้นสวมชุดซานต้าแม้แต่หมวกก็ใส่!
“คุณป้า สวัสดีครับ” ญาณธรรีบวางจานลงกับโต๊ะอาหารแล้วยกมือไหว้คุณภัสสรทันเวลาก่อนที่หญิงวัยกลางคนจะถลาเข้ามาจับแขนจับมือเขา
เมื่อครู่นี้สหรัฐแยกตัวออกไปรับคุณภัสสรและคุณยายโสภามาทานข้าวที่นี่ ในวันนี้…ที่เลือกวันนี้ ญาณธรคิดว่าเป็นเพราะทั้งเขาและสหรัฐไม่ต้องไปทำงาน แต่ที่สหรัฐเป็นตัวตั้งตัวตีให้กินเลี้ยงกันตั้งแต่วันนี้ เป็นเพราะไม่อยากให้น้องชายของคนรักมาร่วมแจมเปิดศึกพี่เขยและน้องเมียอย่างไรล่ะ!!
…นั่นไง พูดถึงสหรัฐ สหรัฐก็กำลังทำตัวเป็นหลานเขยดีเด่นประคองคนชราเดินเข้ามาในคอนโดอยู่นั่น…
“เสือ! ใครออกไอเดียให้แยมใส่ชุดซานต้าเนี่ย! น่ารักน่าหยิกมากๆ!” คุณภัสสรหันไปถามลูกชายที่กำลังพาคุณยายเดินเข้าคอนโดมานั่งที่โต๊ะรับประทานอาหาร
“ก็ผมสิแม่! แยมใส่ชุดซานต้าแล้วน่ารักนะครับคุณยาย” ไม่ลืมที่จะถามความเห็นแบบออกตัวนำกับหญิงชราที่เป็นคนเปิดด่านสุดท้ายให้ญาณธรได้ย้ายออกมาอยู่กับเขาเต็มตัว พระคุณนี้สหรัฐจะจำไม่ลืม เพราะตอนแรกญาณธรไม่ยอมทิ้งคุณยายโสภามาอยู่กับเขา แต่เพราะคุณยายช่วยพูด เขาถึงมีแยมเคียงข้างทั้งวันทั้งคืนแบบนี้
“ใช่ แต่พ่อเสือไม่ได้บังคับหลานชายให้ใส่หรอกใช่มั้ย” คุณยายนั้นเป็นหญิงชราใจดี แต่เมื่อตั้งคำถามอย่างคาดคั้นก็ทำได้ดีไม่มีที่ติชนิดที่สหรัฐเสียววูบเหมือนวัวสันหลังหวะ
“แหม! คุณยายก็ ผมเหรอครับจะบังคับแยม…อ่า…คุณยายนั่งรอสักครู่นะครับ เดี๋ยวผมเข้าไปเอาน้ำมาให้”
คุณภัสสรมองลูกชายเอาอกเอาใจคุณยายโสภาแล้วได้แต่ลอบถอนหายใจน้อยๆ ตั้งแต่ลูกชายเธอคบหากับหลานชายของคุณยาย แม้คุณยายจะไม่กีดกันเสียเท่าไร แต่เธอก็มองออกว่าหญิงชรายังไม่เชื่อใจสหรัฐเต็มร้อย แต่จะโทษใครได้กัน ในเมื่อสหรัฐทำตัวเองทั้งนั้น ไม่ว่าจะเป็นอดีตเพลย์บอย หรือนิสัยใจร้อนวู่วาม
เธอหันกลับมาทางญาณธรที่กำลังเปลี่ยนกระบอกแก๊สสำหรับเตาไฟตั้งโต๊ะ กำลังจะชวนคุย แต่เสียงตะโกนของสหรัฐจากในครัวดังขึ้นมาเสียก่อน
“แยม…กับข้าวบนโต๊ะให้พี่ยกออกไปเลยมั้ย”
“ยกครับ” แม้ปากจะพูด แต่เจ้าตัวก็เดินเข้าไปดูแลด้วย เพียงครู่เดียว ญาณธรก็ถือถาดใส่เครื่องดื่มได้แก่น้ำผลไม้ออกมา ส่วนสหรัฐถือจานอาหารเต็มสองมือ ภาพสองหนุ่มที่ช่วยกันคนละไม้คนละมือนั้น ทำเอาสองหญิงต่างวัยที่นั่งมองได้แต่ลอบยิ้มบางอย่างมีความสุข แม้ความรักของลูกหลานของพวกเธอจะแปลกและแตกต่างไปบ้าง แต่ถ้าเขาเกื้อกูลเกื้อหนุนกันได้ทุกเรื่องอย่างนี้ ต่อให้ปีหน้า ปีต่อไป หรือปีต่อๆไป พวกเขาก็จะประคับประคองชีวิตคู่ไปได้อีกนานเท่านาน
มื้อเย็นเล็กๆเริ่มต้นขึ้นอย่างเรียบง่าย มีเพียงญาติผู้ใหญ่สองคน และสหรัฐกับญาณธร พวกเขารับประทานอาหารด้วยกัน พูดคุยกันในเรื่องของปีนี้และเรื่องราวดีๆที่เกิดขึ้นตลอดทั้งปี และแน่นอน…พวกเขายังขอให้ปีหน้าเป็นปีที่ดีต่อไปอีกปีด้วยเช่นกัน
“พ่อเสือ…”
มื้อเย็นสิ้นสุดลงแล้ว ญาณธรกำลังอยู่ในครัวเพื่อเก็บล้าง และสหรัฐก็กำลังเตรียมตัวจะพาแขกกลับไปส่งที่บ้าน แต่คุณยายโสภากลับเรียกเอาไว้เสียก่อน
“ครับ คุณยาย”
หญิงชราไม่พูดอะไร เธอกวักมือให้ชายหนุ่มก้มศีรษะลงต่ำ สหรัฐก้มลงตามอย่างงงๆ ก่อนจะนิ่งอึ้งเมื่อคุณยายโสภาถอดสร้อยพระที่ห้อยคออยู่ออกมาคล้องคอชายหนุ่มแทน
“คุณยาย…” สหรัฐเงยหน้ามองอย่างตกตะลึง เขารู้ว่านี่คือสร้อยพระเก่าแก่ที่คุณยายโสภารักมาก ญาณธรเคยเล่าว่ามันเป็นสร้อยของคุณตา แต่พอคุณตาเสีย คุณยายก็นำมาใส่ต่อและไม่เคยถอดอีกเลย
“ยายให้พ่อเสือ พระคุ้มครองคนดี เพราะฉะนั้นถ้าพ่อเสือเป็นคนดี พระก็จะคุ้มครอง และถ้าพ่อเสือแคล้วคลาดอันตราย พ่อเสือจะได้อยู่ข้างหลานชายของยายไปนานๆ” ใบหน้าเหี่ยวย่นตามวัยเผยรอยยิ้มน้อยๆอย่างเอ็นดูชายหนุ่มคราวหลาน คุณภัสสรที่เห็นเหตุการณ์ทั้งหมดได้แต่ยิ้มบางและถอนหายใจอย่างเบาใจ ดูเหมือนเวลานี้ลูกชายของเธอจะซื้อใจหญิงชรามาได้ทั้งดวงแล้ว
“ผมจะไม่ทำให้คุณยายผิดหวังครับ” สหรัฐก้มลงกราบที่ตักหญิงชราอย่างเต็มตื้น เขาไม่ได้ดีอกดีใจกับการได้พระเก่าแก่มาครอบครอง แต่เพราะคำพูดราวกับจะฝากฝังญาณธรเอาไว้กับเขานั่นต่างหากที่มีค่ามากที่สุด
“ยายก็หวังอย่างนั้น” คุณยายโสภาเพียงยิ้มอีกครั้ง ก่อนจะหันไปเห็นญาณธรโผล่หน้าออกมาจากครัว
“ยายกลับก่อนนะแยม แล้วไว้วันปีใหม่ค่อยเจอกัน” คุณยายลุกขึ้นยืน ญาณธรรีบก้าวขาเข้ามาหา เขายกมือไหว้ผู้เป็นยายด้วยเพราะพูดอะไรไม่ออก เขารู้…ยายยอมรับพี่เสือหมดหัวใจ…ยายยอมรับคนรักของเขาโดยไม่มีข้อแม้อื่นใดอีก…
“ขอบคุณนะครับยาย”
“ต้องขอบคุณคุณภัสกับพ่อเสือต่างหาก พวกเขาทำให้ยายวางใจว่าไม่ว่าปีนี้ ปีหน้า หรืออีกนานแค่ไหน แยมจะได้อยู่กับคนที่รักและดูแลแยมได้ดี” คุณยายโสภาหันไปยิ้มละไมให้คุณภัสสร
“ขอบคุณนะคะคุณยาย” คุณภัสสรเองก็ตื้นตันไปด้วย เธอเดินเข้ามาจูงมือหญิงชรา พาเดินออกจากห้อง สหรัฐหันมามองคนรักที่ยืนเคียงข้างเขา ชายหนุ่มจับมือขาวเล็กเบาๆ
“ไปส่งแม่กับคุณยายด้วยกันนะแยม”
“ครับ”
พวกเขาปิดไฟ เดินออกจาคอนโดตรงไปที่โถงลิฟต์ที่มีคุณภัสสรและคุณยายโสภายืนอยู่ ในความสลัวของแสงไฟสีส้มและความมืดยามค่ำคืนของหน้าต่างกระจกข้างลิฟต์นั้น ทำให้สหรัฐเหมือนจะเห็นใครอีกหลายคนยืนอยู่ในกลุ่มนั้นด้วย คนหนึ่งที่เขาจำได้ดีคือพ่อของเขาที่เสียไปแล้ว ส่วนอีกสามคน ชายหนุ่มจำได้แม่นว่าชายหญิงหนุ่มสาวหน้าตาเหมือนกับภาพบนหิ้งข้างโกฐกระดูกพ่อและแม่ของญาณธร ส่วนชายชราอีกคน…เขาไม่รู้ว่าเป็นใคร หากแต่สร้อยพระที่ห้อยอยู่ที่คอทำให้เขาระลึกถึงเจ้าของคนเก่าคนแก่ก่อนที่จะตกมาเป็นของเขา
…คุณตาของแยม…
ทุกคนส่งยิ้มอ่อนโยนมาให้เขาราวกับร่วมอวยพรปีหน้าให้เขากับแยม…
ชายหนุ่มยิ้มบางกับตัวเอง เขากระชับมือที่จับมือของญาณธรราวกับให้คำสัญญา
…เขาจะเป็นคนดี เขาจะอยู่ดูแลและเคียงข้างญาณธรไปจนกว่าจะความตายจะแยกจากกัน…เขาสัญญา
…………………………..
ไออุ่นที่เบียดแนบอยู่ด้วยกันจางหาย ทำเอานภศรที่กำลังหลับตาเพื่อผ่อนลมหายใจให้คงที่ต้องลืมตามอง ภูผาลุกขึ้นจากเตียงแล้วคว้ากางเกงที่ตกอยู่บนพื้นมาสวมลวกๆ
“น้องรอหน่อยนะ”
“รอ?” คนถูกขอให้รอเอ่ยปากถามอย่างเหนื่อยอ่อน
“อืม ไปแปบเดียว เดี๋ยวกลับมา”
“ไปไหน” คราวนี้นภศรงงหนักจนถึงขั้นลุกขึ้นนั่งถาม ภูผาคว้าเสื้อยืดมาสวมแล้ว พร้อมด้วยการล้วงหากุญแจรถจากกระเป๋ากางเกงสแล็กของนภศรที่ถูกถอดทิ้งกองอยู่บนพื้น
“ไปเอาชุดเรนเดียร์ไงเล่า!! น้องยังไม่ได้ใส่เลย โอ๊ย! ปาหมอนใส่ภูทำไมน่ะน้อง!!”
“มึงยังจะเอาชุดเรนเดียร์อีกเหรอ?!!!!” แล้วที่เขายอมมันตั้งหลายชั่วโมงเมื่อกี้นี้เล่า! กลับมาข้าวปลาก็ยังไม่ได้กินด้วยซ้ำ!!
“เอาสิ! ของแบบนี้พลาดได้ไง!” แล้วภูผาก็ถลาออกจากห้องนอนอย่างว่องไว ให้นภศรได้แต่อ้าปากค้างด่าไม่ทัน
…โธ่เว้ย!! มีแฟนหื่นมันก็หน้ามืดตามัวหื่นจริงๆ!!!...
นภศรคิดจะคว้าหมอนหนุนปรับให้ได้ระดับสำหรับเอนหลังพิงได้แบบไม่เจ็บ ทว่าทันทีที่เขาหันกลับไปจะหยิบหมอน มุมกระดาษบางอย่างโผล่ออกมาจากลิ้นชักโต๊ะข้างเตียงให้นึกสงสัย จนต้องลองดึงลิ้นชักออกดู
เขาเห็นซองจดหมายสีขาววางอยู่มีรอยยับบ้างเล็กน้อยเหมือนถูกยัดเข้ามาลวกๆ และแน่นอนไม่ใช่ฝีมือเขาแน่ นภศรไม่เคยทำอะไรลุกลนหรือไม่เป็นระเบียบ และในเมื่อไม่ใช่เขา ก็ต้องเป็นของ…ภูผา…
ร่างโปร่งเหลือบตาไปมองที่ประตูห้อง เพราะเกรงว่าภูผาจะโผล่เข้ามา แต่เมื่อเห็นว่ายังเงียบเชียบ เขาจึงหันกลับมาสนใจซองนั้นอีกครั้ง ก่อนจะลองเปิดออกดู ข้างในนั้นมีธนบัตรใบละพันหลายใบ และกระดาษเล็กๆสองสามใบ เขาขมวดคิ้วเล็กน้อย ก่อนจะหยิบกระดาษขึ้นมาดู
…สลากออมสิน…
เขาหัวเราะน้อยๆ ไม่คิดว่าคนอย่างภูผาจะรู้จักซื้อสลากออมสินด้วย คนอย่างหมอนั่นใช้เงินเก่งจะตายไป คิดยังไงถึงออมเงินแบบนี้ ทั้งๆที่ปกติก็ฝากเข้าบัญชีธนาคารอยู่แล้ว ซ้ำยังไปซื้อสลากฯทั้งที่เขาไม่รู้ด้วยซ้ำ
นภศรได้แต่ส่ายศีรษะน้อยๆ กำลังจะเก็บกระดาษใส่ซองตามเดิม แต่สายตาดันเหลือบไปเห็นบางอย่างบนกระดาษเสียก่อน
…ชื่อเจ้าของสลากออมสิน…ไม่ใช่ชื่อภูผา
‘นายนภศร อาชาอาจ’
…แต่เป็นชื่อเขา! ภูผาซื้อสลากออมสินเป็นชื่อเขา!...
คนอย่างภูผาที่เก็บเงินแต่ละทียังยากลำบากกลับซื้อสลากเป็นชื่อเขาถึงห้าหมื่นบาทเชียวหรือ?
นภศรจุกแน่นไปทั้งอกเมื่อรู้ว่าคนรักทำเพื่อเขามากถึงขนาดนี้ จริงอยู่ว่าเงินห้าหมื่นสำหรับเขาที่เกิดมาบนกองเงินกองทองนั้นไม่มากมายอะไร แต่สำหรับภูผาที่ใช้เงินเก่งชนิดเดือนชนเดือนมาแต่ไหนแต่ไร เงินห้าหมื่นถือว่ามากมายนัก
มือขาวค่อยๆเก็บทุกอย่างลงที่เดิม เขาวางมันลงอย่างบรรจงในลิ้นชัก ในซองจดหมายสีขาวยับๆนั่นไม่ได้มีค่าเพราะเงินห้าหมื่น แต่มันมีค่าเพราะภูผาทำเพื่อเขา ภูผาเปลี่ยนแปลงตัวเองเพื่อเขา ภูผาคิดถึงเขา…แค่นี้ก็มากพอแล้ว มันมากเพียงพอสำหรับหัวใจของเขา
“น้อง ภูมาแล้วน้อง” เสียงคนในห้วงคำนึงดังโหวกเหวก นภศรหันไปมองเห็นร่างสูงรีบก้าวเข้ามาในห้อง แต่ทันทีที่ฝ่ายนั้นเห็นหน้าเขาก็พลันชะงักไป
“น้อง? เป็นอะไรน่ะ” สีหน้าของนภศรแปลกไปเล็กน้อย แต่ภูผาสังเกตเห็น เขาวางถุงกระดาษในมือลงกับพื้น ก่อนจะกลับขึ้นเตียงมานั่งข้างๆคนรัก และทันทีที่เข้ามาใกล้ นภศรก็สวมกอดเขาทันที
“น้อง? เกิดอะไรขึ้น”
“ฉัน…แค่มีความสุข…” ภูผาดันคนรักออกห่างเล็กน้อยเพื่อสังเกตอากัปกิริยาและสีหน้า นภศรส่งยิ้มบางเบาให้เขา ทว่ามันเป็นรอยยิ้มที่งดงามและดูมีความสุขอย่างที่ริมฝีปากบางเอื้อนเอ่ย
“ขอบคุณสำหรับทุกอย่างในปีนี้นะภู ปีหน้า…ก็ช่วยอยู่ข้างๆกันต่อไปได้มั้ย” ดวงตาของนภศรส่งแววเว้าวอนจนภูผาได้แต่ยิ้ม เขายกมือหยาบลูบใบหน้าของคนรักอย่างรักใคร่
“ไม่เห็นต้องขอเลย ภูไม่มีทางทิ้งน้องไปอยู่แล้ว น้องต่างหาก…อย่าทิ้งกันนะ อยู่ด้วยกันแบบนี้ไปนานๆนะ” นภศรจับมือคนรักเอาไว้ เขาไม่มีคำตอบจะให้ ไม่มีคำสัญญาจะเอื้อนเอ่ย มีเพียงฝ่ามือที่ลูบมือของภูผาเบาๆ ให้แหวนบนนิ้วนางข้างขวาที่เขาได้รับจากภูผาเผื่อแผ่ไอเย็นซ่านลงกับมือของร่างสูง
…แหวนจะอยู่บนมือเขาตลอดไป เหมือนที่เขาเองก็จะเคียงข้างภูผาตลอดไปเช่นกัน…
FIN
รู้สึกว่าปีที่แล้วก็เป็นเรื่องของภู-น้อง ส่งท้ายปีใช่มั้ยน้า…
ปีนี้เอาอีกสักรอบนะคะ อย่าเพิ่งเบื่อกันน้า แหะๆ
ส่วนปีนี้ ขอบคุณสำหรับทุกๆอย่าง ขอบคุณทั้งการสละเวลาแวะเวียนมาอ่านงานของบัว ขอบคุณสำหรับการคอมเม้นท์
ขอบคุณสำหรับกำลังใจที่มีให้บัวเสมอมา
ที่สำคัญ ปีนี้บัวได้รับความช่วยเหลือจากหลายๆคนในเรื่องที่ถูกก็อบนิยายและฟิค มันเป็นความช่วยเหลือที่บัวไม่คิดว่าจะได้รับถึงขนาดนี้เลย มันเยอะมากและสำหรับบัวมันยิ่งใหญ่มากๆ ทั้งช่วยกันเซฟเพจที่ลอกถ้วยฟู ทั้งช่วยติดต่อแอดมินบอร์ดที่ลอกฟิคของบัว ทั้งช่วยติดตามข่าวสารจากในบอร์ดมาให้บัวรับรู้เสมอจนกระทั่งเรื่องราวจบลงด้วยดี
สำหรับคนเขียนอย่างบัว แค่มีคนอ่านงาน บัวก็ดีใจมากแล้ว แต่คนที่อ่านยังทำเพื่อบัวและงานเขียนของบัวขนาดนี้ บัวขอบคุณมากๆนะคะ
และถ้าปีนี้บัวทำอะไรผิดพลาด หรือไปล่วงเกินใครเข้า (ไม่ว่าจะเรื่องชื่อตัวละครอาจจะไปซ้ำใครเข้า หรืออะไรก็ตาม) บัวก็ขอโทษมา ณ ที่นี้ด้วยนะคะ
อีกสองวันก็จะเข้าปีใหม่แล้ว บัวขอให้ทุกๆคน (ทั้งคนอ่าน คนติดตาม คนคอมเม้นท์ และแอดมินเล้า) มีความสุข แข็งแรงทั้งกายและใจ และมีทรัพย์อื้อซ่า อิอิ
ปีหน้า บัวก็ฝากตัวและงานของบัว(ล่วงหน้า) ด้วยนะคะ คิดว่าไม่เกินสามเดือนแรกคงได้มาลงเรื่องใหม่ (ตอนแรกฮึดๆจะมาลงเดือนสิบเอ็ด แต่ความขี้เกียจมีอยู่จริงงงง แหะๆ)
ขอบคุณสำหรับทุกอย่างในปีนี้ค่ะ
HAPPY NEW YEAR 2013
-
คิดถึงพี่เสือกะน้องแยม และภูกะน้องมากๆ น่ารักส่งท้ายปีกันเลย ^^
-
เปิดเข้ามาก็เจอเลย..
แยม+น้องน่ารักคงเส้นคงวามาก แต่ดูเหมือนว่าพระเอกของเราจะหื่นเพิ่มขึ้นนะ :haun4:
ขอบคุณค่ะที่มาต่อตอนพิเศษให้ได้อ่านส่งท้ายปี และก็จะรอติดตามเรื่องต่อๆไปของน้องบัวนะคะ สวัสดีปีใหม่ค่ะ :mc4:
-
ภูมันหื่นขึ้นหน้าจริงๆ
-
โป้ง! คุณบัวเขียนซะตื้นตัน จนร้องไห้เลย งอนแล้ว ฮือๆ
น่ารักเกินไปแล้วทั้งสองคู่ ฮือๆ
ปีหน้าและปีต่อๆไปจะขอมาส่งท้ายปีเก่ากับคุณบัวอีกนะคะ รักคุณบัว และรักตัวละครทุกตัว ^^
เขามีชีวิตจริงในจินตนาการของปูเลยนะคะ ^^ ขอบคุณสำหรับดอกไม้ทุกดอกเลย ^^
-
ขอบคุณสำหรับตอนหวานๆ(ปนหื่นฮา)ส่งท้ายปีของน้องกับแยมค่ะ
สวัสดีปีใหม่แด่คุณบัวด้วยเช่นกัน ขอให้เจอแต่สิ่งดีๆตลอดปี2556นะคะ
-
สวัสดีปี 2013 จ้าา
แฮปปี้ ๆ มั่งคั่ง รวย ๆ นะ
รอติดตามผลงานค้าบ
-
o13
-
อ่านแล้วมีความสุขจัง ชอบพี่เสือกับน้องแยมมากมายอ่ะ
-
ภูหื่นตลอดดด ฮ่าๆ น่ารักมาก2คู่นี้
สวัสดีปีใหม่เช่นกันนะคะคุณบัว
จะรอติดตามผลงานคุณบัวทุกเรื่องเลยค่ะ ^^
-
คู่ภูกับน้องมาซึ้งกันตอนจบ
เลยอดเห็นกวางเรนเดียร์เลยค่ะ :z1:
-
เย้ๆๆๆ สองคู่ชู้ชื่นมาส่งท้าย ดีใจๆๆ
-
มาเสริฟความหวานกันส่งท้ายปีเลย
ชอบสองคู่นี้มากเลยค่ะ
น่ารักคนละแบบละแนว
และพี่เสือกับภูผานี่ก้สมเป็นเพื่อนรักกันจริงเชียว
อะไรจะขนาดนั้นคะ ฮ่าๆ
ของคุณคุณบัวมากเลยที่เอาตอนน่ารักๆมาฝาก
ยังไงก้สวัสดีปีใหม่ล่วงหน้าเช่นกันนะคะ
สุขภาพแข็งแรง เงินทองเอื้อซ่า มีความสุขในทุกวัน
แล้วจะรอติดตามผลงานคุณบัวแน่นอนค่ะ
-
สวัสดีปีใหม่ค่ะ ดีใจที่ได้อ่านตอนพิเศษ ของสองคู่ชู้ชื่นนี่อีก สนุกมาก ๆ เลยค่ะ ^^
-
ว๊าววว คู่รักส่งท้ายปี น่าอิจฉาจริงๆๆๆ
มาให้หายคิดถึง
-
นั่งอ่านข้ามปี หวังว่าความหวานของทั้งสามคู่หวานกันเรื่อยๆ ต่อไปนานๆ
-
ดีใจจังมีตอนพิเศษส่งท้ายปีมาให้อ่านกัน :กอด1:
สุดท้ายน้องก็ใจอ่อนให้ภูผาตลอด :z1:
ในที่สุดคุณยายก็ไว้ใจและวางใจให้อิพี่เสือหมดใจได้ซะที o13
สวัสดีปีใหม่2556นะคะคุณบัว :bye2:
-
เย่ ดีใจจังมาอัพเรื่องนี้ด้วย
คิดถึงจังค่ะ
ขอบคุฯสำหรับเรื่องราวดีๆที่อบอุ่นแบบนี้นะคะ
สุขสันต์วันปีใหม่ค่ะ
-
แรงดีไม่มีตกเลยคู่เพื่อนซี้เสือ-ภู
สวีทหวานเข้ากับเทศกาลส่งความสุขจริง ๆ
สวัสดีปีใหม่ค่ะ
-
ทั้งหวานทั้งหื่น ชอบมากค่ะ ขอบคุณที่มาต่อนะคะ รอผลงานชิ้นต่อไปค่ะ
-
กรีดร้อง รักปีใหม่ รักคุณบัีวววว :z3:
เลิฟน้องกับคุณภู >w<
แอบรู้สึกสะใจถึงความหื่นที่อยากจะขี่กวางเรนเดียร์
สุดท้ายได้สมใจจริง ๆ แต่ตอนพี่เสือบิ้วต์ภูผาเรื่อง
ชุดกวางนี่ขอตบฉาดที่เข่าตอนโดนด่าว่าคิดว่าน้องจะใส่เหรอ
กร๊ากๆๆๆๆๆๆๆๆ :laugh:
ตอนจบแอบซึ้ง >w< ชอบทั้งคู่พี่เสือและคู่น้อง
เอนเอียงไปคู่หลังมากกว่านิดนึง ทำอะไรซึ้ง ๆ ก็เป็น o13
-
น่ารัก..สนุก..และนัวเนียได้ใจมาก... :pig4:
o13
-
สวัสดีปีใหม่ค่ะ ขอบคุณของขวัญที่พาน้องแยม-พี่เสือ แล้วก็ภู-น้องมาเจอให้หายคิดถึงเนอะ :man1:
รอติดตามผลงานเรืองใหม่ และรอตอนพิเศษสองคู่นี้เรื่อยๆนะคะ :impress2:
-
o1 o1 o1
โค้งงามๆ ขอบคุณสำหรับตอนพิเศษต้อนรับปีใหม่ค่ะ
ทั้งสองคู่ยังน่ารักเหมือนเดิม ปล. นายภูนี่ซื่อตรงกับความรู้สึกจริงๆ
-
:pig4: สำหรับของขวัญปีใหม่
จะรอผลงานเรื่องต่อไปนะคะ :mc4:
:L2: สวัสดีปีใหม่ สุขกาย สุขใจ ตลอดปี ตลอดไป :L2:
-
สวัสดีปีใหม่ค่ะ :L1:
พี่เสือกะภูยังคงความหื่นเสมอ น่าอิจฉาเป็นที่สุดที่น้องแยมยอมตามใจตลอด ส่วนภูต้องอาศัยลูกอ้อนดีๆ เดี๋ยวน้องก็ใจอ่อนเอง :laugh:
-
น่ารักมาก แอบซึ้งก่อนจบ ฮี่ๆ
ขอบคุณค่า จะติดตามผลงานไปเรื่อยๆเลยนะคะ
เป็นกำลังใจให้ : )
-
น่ารักโฮกกกกกกกกก จะเอาอีกๆๆ แง๊ วาเลนไทน์อีกซักตอนได้มะ งุงิ
-
คิดถึงพี่เสือกับแยมมากมาย
แต่คู่ของภูกับน้องเนี่ย อุปสรรคเยอะจัง
-
ได้กลับมาอ่านตอนพิเศษให้หายคิดถึง
ยังคงเป็นคู่รักที่น่ารักทั้งสองคู่ แม้จะน่ารักไปคนละแบบ
(ยังไม่ทันได้เห็นน้องใส่ชุดเรนเดียเลย อิอิ)
:L2: :pig4: :L2:
-
:o8:
ชอบพี่เสือกับน้องแยมทีสุดดดดดด
-
:กอด1: :กอด1: :กอด1:
-
ดีใจจังมีตอนพิเศษมาให้อ่านอีกแล้ว ขอบคุณค่ะ o13
-
สมเป็นเพื่อนกันจริงๆ หื่นทั้งคู่ :z1:
-
พึ่งเห็นตอนพิเศษ น่ารักเหมือนเดิม ทั้งสองคู่
-
คิดถึงค่ะ ^ ^ อยากให้มีตำนานฯ ต่อไปเรื่อยให้เห็นพัฒนาของทั้งสามคู่ ย้ำว่าสามค่ะ เหมือนน้องติ๋มไม่ค่อยมีบทบาทในตอนพิเศษเลยค่ะ
รอตอต่อไปนะคะ
-
โอ๊ะ เพิ่งเห็นตอนพิเศษตอนใหม่ น่ารักทั้งสองคู่เลยน้า
-
น่ารักทั้งสองคู่เลย o13
-
เรื่องนี้สนุกมากกกกกกกกกกกกกกกค่ะ
อ่านเพลินเลย ชอบมากๆ เขียนดีมากค่ะ
แล้วเขียนเรื่องสั้นน่ารักๆอย่างนี้มาอีกนะคะ
ขอบคุณสำหรับนิยายดีๆที่อ่านแล้วมีความสุขค่ะ ^^
:L1: :L2: :3123:
-
ฮู้ววววว ภูหื่นอะ
ไม่ไหวๆๆๆๆ อยากเห็นเรนเดียร์ 555
-
ตอนพิเศษน่ารักมาก :pig4:
-
น่ารักมากทั้งสองคูุ่เลย
-
ตามอ่านมาตั้งแต่ ถ้วยฟู ของขวัญ จนถึง เรื่องสั้นนี้
สองคำยาวๆๆๆค่ะ ...... "ชอบมากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก" o13
มันแบบว่า น่ารัก หื่น กุ๊กกิ๊ก หวาน ครบรสเลย :กอด1: :oo1: :mew1:
เดี๋ยวจะตามอ่านเรื่องอื่นๆต่อไปนะคะ :hao6:
-
น่ารากเวอ :o8:
-
:pig4: :pig4: :pig4:
-
น่ารักสุดๆๆๆๆๆๆๆ
ชอบผลงานของคุณบัวมากๆเลยนะคะ(เติม ๆ เยอะๆเลย)
คิดถึงถ้วยฟูมากๆๆๆๆๆเช่นกันค่ะ
เป้นกำลังใจให้นะคะสำหรับผลงานชิ้นต่อๆไป
จะติดตามเช่นเดิมค่ะ
-
เพิ่งได้อ่านเรื่องนี้
น่ารักมากๆ ทุกคู่เลย
เคะแต่ละคนได้ใจจริงๆ น่ารักทุกคน
-
น่ารักมากเลยทั้ง 3 คู่
จะติดตามผลงานชิ้นต่อไปนะจ๊ะ
-
ตามอ่านจากบล็อคเลยค่าาา ชอบมากกกกก ♥
-
น่ารักจังเลย
-
สนุกมากค่ะ หวังว่าพี่บัวจะได้อ่านคอมเม้นนี้นะคะ
สนุกมากจริงๆ
แอบโมโหคนที่เอานิยายพี่บัวไปก็อป
นิยายของพี่มันสนุกทุกเรื่องเลย
ไม่ใช่แค่เรื่องที่เกิดขึ้นแล้วจบลงไป
แต่มันมีความประทับใจที่แฝงมาทำให้จำได้แม่น
และคิดถึงได้จริงๆ
เหมือนแต่ละเรื่องจะมีข้อคิด มีอะไรมาให้คนอ่านได้คิดได้
เยอะเลยค่ะ
ชอบเรื่องของพี่โตและของขวัญสุดๆละ
ฮาญาตินางเอกจริงๆ ชอบๆ
คือนิยายพี่เหมือนได้ดูละครเรื่องๆนึงเลยค่ะ
ขอบคุณที่แต่งนิยายดีๆแบบนี้ออกมานะคะ
ไม่แปลกเลยที่คนอ่านจะช่วยกันเป็นหูเป็นตาให้สำหรับนิยายของพี่
เป็นกำลังใจให้นะคะ
:mew1: :mew1: :mew1:
-
ตามมาอ่าน จบแล้ว....น่ารักมากคับ!
-
น้องแยมน่ารักที่สุดเลยค่ะ
-
จะปีใหม่แล้วขอตอนพิเศษอีกนะคะ :mew1: :mew1:
-
ขอตอนพิเศษฉลองปีใหม่ด้วยคะ
คิดถึงทุกคู่เลย
-
หื่นมาก5555
-
อ้า~ ได้อ่านสเปเชียลดอกบัวกับดอกพิกุลซะอิ่มหนำมากเลยค่ะ ชอบพี่เสือกับน้องแยมจัง อิอิ ชอบที่พี่เสือยอมลดอะไรหลายๆ อย่างเพื่อน้องแยมและตัวน้องแยมเองก็ยอมปรับให้เข้ากับพี่เสือในหลายๆ อย่าง โดยเฉพาะความหื่น 555+ ส่วนคู่ของภูกับน้อง แอบสงสารน้องนะรอมา 10 ปีรอเจ้าคนซื่อบื่ออย่างนายภูผาเข้าไปได้ไง ทึ้มก็ทึ้ม บื้อก็บื้อ เฮ้ออออออออ กว่าจะรู้ใจตัวเองได้นี่เกือบอวสาน 555+ อ่านเพลินๆ สนุกมากค่ะ โดยเฉพาะดอกจิก เสียดายไม่มีสเปฯของติ่มซำให้อ่าน โดนเพื่อนหรอกแต่สุดท้ายดันเป็นเรื่องจริง 555+ ขอบคุณนะคะสนุกทุกเรื่องที่อ่านเลยค่ะ
:mew1:
-
555 พี่เสือชอบแกล้งภูอ่ะ
อยากอ่าน ปีใหม่ปีนี้อีกจัง :)
-
ง่า ตามมาอ่านจากเรื่อง จอมร้าย ค่ะ
เรื่องโน้นยังอ่านไม่จบ กระโดดมาเรื่องนี้ก่อน แหะ ๆ ไม่ว่ากันนะคะ
ตอนพิเศษหวานมากค่ะ ปลื้มปริ่ม :impress3:
-
สองคู่ สองสไตล์ แต่ความหื่นพอกัน
พี่เสือ กับภูผา :z1:
-
ชอบทุกคู่เลย สนุกมากๆๆๆๆ
-
ชอบตอนพิเศษ ตอนเรื่องรักในวัยเรียน รู้สึกว่ามันทั้งสดใส บริสุทธิุ์ จริงใจ และขมชื่นในตัวเองเลยอะครับ
-
ตำนานรัก... แสนหวานนนนนนนนนนน :-[ :กอด1:
-
o13 แต่งได้หวานมากๆเลยคะ
-
เรื่องสนุกมาก ขอบคุณค่ะ :mew1:
-
:mew1: ดันไว้ค่ะ เผื่อใครหาไม่เจอ ภูนี่สุดยอดของความฮา
-
มีแฟนหื่นต้องทำใจทั้งคู่เลย :hao6:
-
เข้ามาอ่านอีกรอบ และดันให้กับคุณบัวค่ะ สุขีในวันสงกรานต์นะคะ :mew1:
-
ชอบเรื่องนี้
-
น่ารักมากกกกก ทุกคู่เลยค่ะ
ชอบคู่เกรียนนี่จริงๆ
-
พึ่งได้มาเจอเรื่องนี้ของน้องบัว น่ารักมากๆ เลย
พลาดมาก ๆ เลย มาเจอเอาจบไปนานแล้วววววว
สนุกมาก ๆ อ่านแล้วประทับใจสุด น่ารักทุกเรื่องเลย
แต่เคืองเพื่อนแมคจากเรื่องดอกจิกมาก แหมมันน่านัก
ขอบคุณน้องบัวมากๆ เลยจร้าาา :กอด1:
-
กลับมาอ่านอีกกี่ครั้งก็ยังสนุกเหมือนเดิม
:mew1: :mew1: :mew1: :mew1:
-
เลิฟเรื่องนี้สุดๆ
แยมกับน้องน่ารัก
ส่วนเสือกับภูนี่หื่นฟุดฟุด :hao7:
-
ตำนานรักดอกไม้น่ารัก หวานเสมอเลย
-
น่ารักมากกกกกกก ฟินมากกกกกกกก น่ารักทุกคู่เลย :-[
ชอบทุกคู่เลย แต่ชอบพี่เสือน้องแยมเป็นพิเศษ หลังๆมีซาดิสม์ด้วย อรั้ยย ><
เป็นเรื่องสั้นที่น่ารักและอิ่มเอมใจมากๆ o13
-
ชอบชุดเรื่องสั้นนี้มากกกกๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
สนุก น่ารัก มาม่านิ๊ดๆ แต่น้ำตาลเยอะเย๊ออออ ชอบทุกรื่องเลย
พี่เสือน้องแยม น่าร๊ากที่ซู๊ดดดดดดดด
:give2: :give2: :give2:
-
คนเขียนเก่งมาก :katai2-1:
สนุกทุกตอนเลย
ขอบคุณมากค่ะที่เขียนเรื่องดีๆ ให้อ่าน
-
ละมุนมากเลยค่ะ
อ่านกี่รอบแล้วก็ไม่รู้
ตั้งแต่ยังไม่มีไอดีจนสมัครไอดีได้
ละลายใจเรามาก รู้สึกดีมากๆ เรื่องนี้ทำให้เราคิดอะไรได้หลายๆอย่างเลย
ชอบแยมมากเลยค่า กตัญญูสุดๆ
-
น่ารัก สนุกมาก ๆ ครับ ....... ขอบคุณครับ
-
:กอด1:
เอาอีกได้ไหมคะ ขอตอนพิเศษเยอะๆ :oo1:
-
หวานแหววไปอีกกกกกกกกกกก
น่ารักทุกเรื่องเลยยยยย พี่เสือน้องแยมนี่ละมุนสุดๆยกเว้นตอนพิเศษนะคะ ><
ดอกจิกนี่ฮาไปอี๊กกกกก นายเอกเกรียนจริงๆ แต่ก็แอบซึ้งๆนะคะ น้ำตาไหลเลยยยยยย
ส่วนภูน้องนี่อ่านแล้วเอือมจริงๆค่ะ ภูนี่ไม่ฉลาดเลยย 5555555
สนุกๆทุกเรื่องเลยค่ะะะ ขอบคุณนะคะ ^^
-
โอยยยยยย ฟิน...
แต่ดอกจิก...สงสารอ่ะ เพื่อนใจร้ายไป
มาตามเก็บนิยายคุณบัวครับ
ขอบคุณครับ :pig4: :L2:
-
อ่านจบแล้ววงว ตอนแรกคิดว่าจะมีหลายเรื่องกว่านี้5555555
แต่บอกเลยว่าเราไม่ชอบตอนที่สองเลย ดอกจิกอ่ะ อาศัยอ่านผ่านๆ เอา มันตลกก็จริงแต่ส่วนตัวแล้วไม่ชอบคนที่เล่นอะไรแบบนี้ ความรู้สึกไม่ใช่เรื่องล้อเล่นจริงๆ
ชอบคู่พี่เสือ-น้องแยม อบอุ่น ละมุนๆ ดี ส่วนภูนี่ก็ซื้อซื่อ ซื่อบื้ออ่ะ น้องนี่เหมือนจะโหดจริงๆ ก็ใจอ่อนกับภูใช่ม้าาาาาา
-
พึ่งเข้ามาอ่านตั้งแต่ครั้งแรกที่คนเขียนอัพ ครึ่งทศวรรษกันเลยทีเดียว
น่ารักมากเลยค่ะ แต่เรื่องที่สองอ่านผ่านเยอะหน่อย
พอดีมีปมกับเรื่องเพื่อน มาช้าไปมาก แต่ก็ขอบคุณคนเขียนมากๆนะคะ
-
เพื่อนซี้คู่หื่นจริงๆ สงสารแยมกะน้องงง
-
‘ก่อน 31’ เป็นโปรเจ็คตอนพิเศษ 6 ตอน จาก 6 เรื่อง ลงตั้งแต่วันที่ 25-30 ธันวาคม
ตอน 25 ธันวา (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=48766.msg3542893#msg3542893)
ตอน 26 ธันวา (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=23959.msg3543860#msg3543860)
ตอน 27 ธันวา (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=55466.msg3544531#msg3544531)
ตอน 28 ธันวา (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=13562.msg3545217#msg3545217)
ตอน 29 ธันวา (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=23959.msg3545880#msg3545880)
ตอน 30 ธันวา (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=32451.msg3546538#msg3546538)
…………………………..
NOV: ก่อน 31
By: Dezair
……………....
ตอน วันที่ 26 ธันวา (สหรัฐ-ญาณธร)
ช่วงใกล้เทศกาลสิ้นปี งานหลักของสหรัฐคือการตะเวนจัดงานเลี้ยงปีใหม่ให้กับคนงานของเขาตามโรงงานต่างๆ ตั้งแต่ช่วงกลางเดือนมาแล้วที่กลับดึก และบางครั้งก็ต้องดื่มมาด้วย เขานึกเกรงใจคนรักที่นอนรออยู่ที่บ้าน หรืออีกนัยหนึ่งคือเขาอยากกลับไปหา ‘แยม’ มากกว่าจะต้องนั่งอยู่กลางงานเลี้ยงแล้วชนแก้วกับลูกน้องซะอีก
ดังนั้น มนุษย์ผู้ซึ่งพลิกวิกฤตให้เป็นโอกาสอยู่เสมออย่างสหรัฐก็เลยออดอ้อนขอร้องให้คนรักติดสอยห้อยตามไปงานเลี้ยงด้วยกัน
แต่สิ่งที่เขาลืมคิดคือ ทุกครั้งที่ไปงานเลี้ยง ก็มักจะเลิกดึก และในหลายๆครั้ง เป็นงานเลี้ยงที่จัดให้ลูกน้อง เจ้าภาพอย่างเขาก็ย่อมไม่ทานอะไร และนั่นเป็นสาเหตุให้สหรัฐเริ่มรู้สึกว่าตัวเองพาคนรักมาตกระกำลำบากอดข้าวเย็นแถมด้วยการกลับดึกอีกต่างหาก
“หิวมากมั้ยแยม” สหรัฐหันมาถามคนข้างกายที่นั่งอยู่ข้างคนขับ วันนี้งานเลี้ยงเลิกราตอนเกือบสามทุ่ม กว่าจะเคลียร์ทุกอย่างเรียบร้อยก็เกือบสี่ทุ่ม ดีว่ามีหัวหน้าคนงานรับไม้ต่อดูแลในส่วนที่เหลือ เขาก็เลยพาญาณธรออกจากโรงงานมาได้
“ไม่มากหรอกครับ พี่เสือล่ะ ไม่ได้ทานอะไรเหมือนกันไม่ใช่เหรอ”
“แต่แยมจะเป็นโรคกระเพาะ ตอนอยู่ที่โรงงาน พี่บอกแล้วว่าจะให้คนไปซื้อข้าวผัดมาให้ก็ไม่เอา” ร่างสูงที่กำลังขับรถออกจากโรงงานบ่นหน้าบูด อาหารในงานมีแต่ของรสจัด ซึ่งญาณธรกินไม่ได้ เขาเสนอแล้วว่าจะให้คนไปหาซื้อข้าวผัดมาให้ แต่คนรักไม่ยอม สุดท้ายญาณธรเลยทานแต่น้ำเปล่าเท่านั้น
...ปิดท้ายช่วงปลายปีด้วยการพาคนรักมาระหกระเหินไม่ได้กลับบ้านกลับช่องแถมไม่ได้กินข้าวเย็นอีก งานนี้ถ้ารู้ถึงหูคุณยายของแยม มีหวังพี่เสือตัวใหญ่ถูกยึดแยมคืนแน่นอน!!!...
“ก็แยมไม่ค่อยหิวจริงๆนี่ครับ”
“ไม่หิวได้ไง ข้าวเย็นก็ไม่ได้กิน” คนรักชักจะบ่นมากขึ้นทุกที ญาณธรเลยต้องมองหาตัวช่วย ถนนหนทางตอนกลางคืนยังคงคราคร่ำไปด้วยรถราและผู้คนริมทางเท้า บางจุดสว่างไสวเพราะแผงลอยรถเข็นขายอาหาร และป้ายสีเหลืองที่อยู่บนฟุตบาธไกลๆนั่นก็เป็นตัวช่วยที่ดีทีเดียว
“ข้างหน้ามีบะหมี่เกี๊ยวแน่เลย แวะได้มั้ยครับ” สหรัฐรีบมองตามทันที ก่อนจะตบไฟเลี้ยวขอเข้าข้างทางอย่างรวดเร็ว แต่ไม่วายบ่นอีกชุดนึง
“นั่นไง แยมหิวแล้วจริงๆด้วย”
ร่างโปร่งไม่พูดอะไร เพราะรู้ดีว่าเรื่องความหิว ความง่วง ความเหนื่อยหรือความไม่สบายใดๆก็แล้วแต่ หากออกมาจากปากของเขาแล้วล่ะก็ แม้จะเป็นเรื่องเล็กน้อยเพียงใด สหรัฐก็มักจะคิดว่าเป็นเรื่องใหญ่เสมอ และครั้งนี้ก็เช่นกัน
รถโฟร์วีลจอดเลียบที่ริมฟุตบาธหน้ารถเข็นขายบะหมี่เกี๊ยวแฟรนไชส์ดังในอีกไม่กี่อึดใจต่อมา โชคดีว่ายังมีโต๊ะว่างสำหรับพวกเขา ญาณธรไม่มีหน้าที่อื่นนอกจากนั่งเฉยๆ ส่วนเรื่องสั่งอาหารต้องนู่น คนตัวใหญ่ที่เดินไปคุยกับเจ้าของร้านซึ่งกำลังลวกเส้นมือเป็นระวิง
สหรัฐเดินกลับมาที่โต๊ะด้วยใบหน้าที่ไม่หงิกงอเหมือนตอนอยู่ที่โรงงานแล้ว
“พี่สั่งเกี๊ยวน้ำให้แยมนะ แล้วก็มีข้าวหมูแดงกับหมูกรอบด้วย แยมเอาขนมปังสังขยามั้ย” ปากพูด แต่ตาสอดส่ายไปรอบตัว ถัดจากร้านขายบะหมี่เกี๊ยวคือร้านขายขนมปังสังขยาที่ส่งกลิ่นหอมมาถึงโต๊ะพวกเขา
“แค่เกี๊ยวน้ำอย่างเดียว ก็อิ่มแล้วครับ”
“พี่ว่าแยมกินนมร้อนอีกสักแก้วดีกว่า ถ้ากินไม่หมด เดี๋ยวพี่ช่วย” แล้วสหรัฐก็เดินอาดๆไปสั่งนมสดจากร้านขนมปังสังขยาอีกรอบหนึ่ง ก่อนจะกลับมานั่งที่โต๊ะได้สักที
“รอหน่อยนะ เมื่อไรจะเสร็จสักทีก็ไม่รู้” ประโยคแรกบอกให้คนรักรอ แต่ประโยคต่อมาก็ดันเป็นตัวเองที่ชะเง้อมองร้านบะหมี่เกี๊ยวที ร้านขนมปังสังขยาที ญาณธรมองอากัปกิริยาของคนรักแล้วก็ต้องหัวเราะเบา และเสียงหัวเราะนั้นก็ดันเข้าหูสหรัฐพอดี
“หัวเราะอะไรแยม หิวจนขำรึไง”
“ขำพี่เสือต่างหาก บอกให้แยมรอ แต่พี่เสือนั่นแหละที่รอไม่ไหว”
“ก็แยมยังไม่ได้กินอะไรเลย เดี๋ยวพี่เดินไปตามดีกว่า”
ร่างสูงจะลุกจากโต๊ะอีกหน แต่ญาณธรคว้าแขนเอาไว้ก่อน คนถูกรั้งหันกลับมามอง เขาสบสายตากับเจ้าของดวงตาที่มองไปที่เก้าอี้ของเขา เป็นสายตาจากดวงตาใสแจ๋ว ไม่มีการแสดงอำนาจบาตรใหญ่ ไม่มีคำสั่งใดๆออกจากปาก แต่ถึงอย่างนั้นก็ทำให้คนหุนหันพลันแล่นที่กำลังจะลุกไปตามอาหารต้องยอมทรุดตัวลงนั่งที่เดิม
หลังจากนั่งคอยเงียบๆอยู่อึดใจหนึ่ง นมร้อนจากร้านขนมปังนมสดก็มาเสิร์ฟ พร้อมด้วยขนมปังสังขยาอีกหนึ่งชุด และหลังจากนั้นอีกไม่กี่นาที เกี๊ยวน้ำ ข้าวหมูแดงผสมหมูกรอบ และบะหมี่เกี๊ยวพิเศษของสหรัฐก็มาถึงโต๊ะ
พวกเขาสองคนก้มหน้าก้มตาทานกันเงียบๆ ในระหว่างที่เสียงรถราวิ่งในถนนยังคงดังอย่างต่อเนื่อง เรื่องฝุ่นควันไม่ต้องพูดถึงเพราะนี่คือฟุตบาธริมถนน แถมดึกดื่นเกือบจะห้าทุ่มอยู่แล้ว แต่พวกเขายังไม่ใกล้ถึงคอนโดเลย
สหรัฐเหลือบมองคนรักที่นั่งอยู่ฝั่งตรงข้าม ญาณธรกำลังตักเกี๊ยวน้ำเข้าปาก ดูเหมือนไม่ได้สนใจด้วยซ้ำว่าตรงนี้คือร้านอาหารรถเข็นริมฟุตบาธ ไม่สนใจว่าจะดึกเพียงใด จะมีฝุ่นมีควันมากแค่ไหน
...ยังคงเป็นญฐาณธรที่อยู่ง่าย กินง่าย ไม่เคยเรียกร้องอะไร ไม่เคยต้องการอะไรเป็นพิเศษ แต่ถึงอย่างนั้นเขาก็ยังพาอีกฝ่ายมาคลุกดินคลุกฝุ่นแบบนี้...
“พี่ขอโทษนะแยม” สหรัฐเอ่ยปาก สีหน้าเต็มไปด้วยแววสำนึกผิด ทว่าญาณธรกลับยิ้มน้อยๆ
“เลิกขอโทษแยมได้แล้ว พี่เสือไม่ผิดสักหน่อย”
“แต่พี่พาแยมมาลำบาก”
“ลำบากตรงไหน?”
“ก็...ดูสิ จะห้าทุ่มอยู่แล้ว แยมน่าจะได้พักผ่อน แล้วพอจะกินข้าว ก็...ก็ต้องมากินร้านริมถนนแบบนี้...”
“แต่ถ้าแยมไม่ได้มา แยมก็ต้องนอนคนเดียว กินข้าวคนเดียว แยมมาด้วยแบบนี้ ถึงจะได้กินข้าวดึกหน่อย ก็ยังได้กินพร้อมพี่เสือ”
“แยมชอบพูดเอาใจพี่” ร่างสูงบ่นกระปอดกระแปด ยังรู้สึกผิด แต่ก็อดไม่ได้ที่จะดีใจกับคำพูดของคนรัก แค่ได้ยินว่าญาณธรอยากอยู่ข้างๆเขา อยากกินข้าวพร้อมเขา หัวใจของสหรัฐก็อิ่มเอิบยิ่งกว่าได้กินข้าวเสียอีก
“พี่เสือนั่นแหละ ชอบเอาใจแยม”
“สรุปเราชอบเอาใจกันสินะ” แล้วสหรัฐก็โมเมไปแล้วเรียบร้อย สีหน้าที่ตอนแรกเต็มไปด้วยความสำนึกผิด ชักจะกลายเป็นมีความสุขจนญาณธรนึกหมั่นไส้ แต่ก็อย่างที่รู้กันดีว่าเขาทำอะไรสหรัฐไม่เป็น เพราะฉะนั้นทางเดียวที่จะแก้เผ็ดคนชอบโมเมคือปิดปากด้วยอาหารมากกว่าเดิม
ญาณธรตักเกี๊ยวในชามตัวเองไปใส่ในชามบะหมี่เกี๊ยวของอีกฝ่าย
“แยมเอาใจก่อนแล้วกัน อ่ะ พี่เสือทานเยอะๆ”
“อะไรน่ะ ให้พี่ตั้งสองตัวแล้วแยมกินกี่ตัว”
“แยมกินเยอะแล้ว”
“เยอะที่ไหน เมื่อกี้มีห้าตัวไม่ใช่เหรอ ไม่ได้นะแยม ถ้าแยมจะกินแค่สามตัว แยมต้องกินข้าวหมูแดงหมูกรอบให้หมด” คนตัวใหญ่เริ่มหน้าหงิกที่เห็นคนรักกินน้อย แต่ญาณธรยังยืนยันคำเดิม
“แยมกินไม่ไหวหรอก”
“ไม่ไหวได้ยังไง งั้นแยมกินขนมปังสังขยา...”
“เมื่อกี้พี่เสือบอกว่าถ้าแยมกินไม่หมด พี่เสือจะช่วย”
“นั่นพี่หมายถึงนมสดต่างหาก”
“งั้นแยมกินแค่นมแล้วกัน กินอย่างอื่นอีกไม่ไหวแล้ว” แล้วสหรัฐก็ถูกต้อนด้วยสีหน้าน่าเห็นใจของคนรัก เขาได้แต่ถอนหายใจเฮือกใหญ่แล้วยินยอมให้ญาณธรทานนมสดต่ออีกหนึ่งแก้ว ส่วนอาหารที่เหลือ เป็นเขาที่เหมาเรียบ
ร่างโปร่งจิบนมร้อน สายตาจับจ้องคนที่นั่งอยู่ฝั่งตรงข้ามซึ่งกินอาหารหลายอย่างอย่างเอร็ดอร่อยและดูจะไม่อิ่มง่ายๆ ดีแค่ไหนที่วันนี้เขาติดสอยห้อยตามมาด้วย ไม่อย่างนั้นเขาคงไม่ได้เห็นสหรัฐเวลาอยู่กับลูกน้อง ไม่ได้เห็นสหรัฐที่กำลังหิวโซจนซัดเรียบทุกอย่าง และที่สำคัญ...คงไม่ได้เห็นสหรัฐกระวนกระวายเพียงเพราะเขายังไม่ได้ทานข้าวและยังกลับไม่ถึงบ้าน
ความรู้สึกมากมายที่แสดงออกผ่านทางความห่วงใยและความกังวลที่มีต่อเรื่องของเขาล้วนทำให้อุ่นมากกว่านมร้อนๆที่เขากำลังจิบอยู่เสียอีก
“มองอะไรแยม ข้าวหมูแดงก็อร่อยนะ กินมั้ย” ร่างสูงส่งช้อนให้ แต่อีกฝ่ายส่ายหน้าทั้งๆที่รอยยิ้มยังติดที่อยู่ริมฝีปากยามทอดมองคนรักด้วยสายตาอ่อนโยน
“แยมแค่คิดว่า...ดีนะ ที่วันนี้แยมมากับพี่เสือ เราไม่ได้กินข้าวร้านแบบนี้กันนานแล้ว” สหรัฐเหลือบมองรอบตัว
“ร้านริมถนนเนี่ยเหรอ” ญาณธรยิ้มแล้วพยักหน้ารับ ดวงตาเป็นประกายอย่างมีความสุข
“อื้อ ฉลองปีใหม่ด้วยบะหมี่เกี๊ยวข้างทางก็ดีไปอีกแบบ ได้กินทั้งเกี๊ยว ทั้งบะหมี่ ทั้งข้าวหมูแดงหมูกรอบ แถมมีของหวานเป็นขนมปังสังขยากับนมสดด้วย”
สหรัฐหัวเราะเบาๆกับคำพูดของคนรักที่ยังมองโลกในแง่ดีได้อย่างเหลือเชื่อ
“แยมพูดเอาใจพี่อีกแล้ว พี่จะเสียคนเพราะแยมแล้วนะ”
“ไม่ได้เอาใจซะหน่อย แยมพูดจริง อยู่กับพี่เสือ...อยู่ที่ไหน แยมก็มีความสุข” สายตาของญาณธรที่มองมาเต็มไปด้วยความรู้สึกท่วมท้นเพียงใด สหรัฐรับรู้และดีใจเสมอมา และเขาเองก็พร้อมจะมอบความรู้สึกเดียวกันนี้ให้อีกฝ่ายเช่นกัน
“พี่ก็ด้วย แยมอยู่ที่ไหน พี่ก็อยากอยู่ที่นั่นเหมือนกัน”
“งั้นปีหน้า...อยู่ด้วยกัน กินข้าวด้วยกัน ไปเที่ยวด้วยกัน เหมือนปีนี้อีกนะครับ” สหรัฐยิ้มเต็มแก้ม ก่อนจะตอบด้วยน้ำเสียงมั่นใจว่าไม่ว่าจะอีกกี่ปีจากนี้ ที่ข้างเขา คนที่เคียงข้างเขา จะมีญาณธรเพียงคนเดียว...เหมือนหลายปีที่ผ่านมา
“ได้เลย”
“ฝากตัวด้วยนะครับ”
“พี่รับฝากทั้งตัวทั้งหัวใจของแยมเลย” พวกเขายิ้มให้กันอีกครั้ง เสียงรถรายังคงดังอยู่ข้างหู ควันและฝุ่นยังฟุ้งอยู่ในอากาศ เป็นค่ำคืนช่วงปลายปีที่ไม่มีบรรยากาศโรแมนติกเลยแม้แต่นิดเดียว แต่ถึงอย่างนั้น...การได้นั่งตรงข้ามกัน พูดคุยกัน ยิ้มให้กัน กลับกลายเป็นความทรงจำที่งดงามที่สุดครั้งหนึ่งในชีวิต
...เป็นค่ำคืนข้างถนนในฤดูหนาวที่ทั้งหวานและอบอุ่น อย่างคาดไม่ถึง...
FIN
ต่อด้วย พี่เสือ-น้องแยม คู่นี้หายไปนาน แต่น้องแยมก็ยังเป็นคนดีเสมอต้นเสมอปลาย แยมน่าจะเป็นนายเอกที่นิสัยดีที่สุดของบัวแล้วนะคะ แต่ตอนนี้เขียนยากสุดนะ สงสัยเพราะนายเอกนิสัยดี ฮา
เจอกันต่อพรุ่งนี้ (นี่มันโปรเจ็คบ้าพลังจริงๆ อะไรคือการลง 6 วันติดสำหรับบัว ผู้ซึ่งลงนิยายได้สัปดาห์ละ 1 ตอนนนนน) แน่นอนว่าต้องเดาเช่นเคยว่าจะเป็นเรื่องไหน
ขอบคุณคนอ่าน คนเม้นท์ และคนที่ยังจำพี่เสือน้องแยมได้นะคะ ขอบคุณพื้นที่บอร์ดด้วยค่ะ
-
:L2: :L1: :pig4:
-
แยมนิสัยดีอย่างที่คุณบัวว่าจริง ๆ ค่ะ สมกับเป็นคู่รักจากตำนานรักดอกบัวเลยทีเดียว ฮา
วันต่อไปเราเดาว่าน่าจะเป็นพี่ธันกับถ้วยฟู (ต้องรอดูกันต่อไป)
ให้กำลังใจคุณบัวค่ะ ฮึบๆ
-
จรงิงง น้องแยมเป็นนายเอกที่นิสัยดีที่สุดที่เคยอ่ายของพี่บัวมากเลยย 5555555
ขอบคุณที่มาต่อนะคะ รักกกก
-
ไม่เคยเห็นเรื่องนี้ของคุณบัว rare ค่ะ ดีใจจัง
-
น่ารักแท้ๆ รอตอนที่ 3 ค่า :katai2-1:
-
จะมีจอมขวัญด้วยไหมค่ะเนี่ย
-
:m1: :m3: :m1: :m3: :m1: :m3: :m1: :m3:
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
-
พี่เสือหลงแยมหนักมากกกกกกก
ก็อย่างว่าแหละ แยมน่ารักขนาดนี้จะไม่ให้พี่เสือหลงได้ไง
-
ขอบคุณค่ะ
-
หวานกว่าใครเพื่อน
-
ดูเหมือนน้องแยมเป็นนายเอกที่นิสัยดีที่สุดในบรรดานายเอกของคุณบัวจริงๆ 555
-
คู่นี้หวานจนเบาหวานขึ้นตาแล้วค่า
-
มีตอนพิเศษด้วย คู่นี้เป็นอะไรที่น่ารักมากอ่ะ
-
น้องแยมยังน่ารักเหมือนเดิมเลยยยย :ling3:
-
คิดถึง คู่นี้มากกกกกกก
-
ลืมเรื่องนี้ไปแล้วนะเนี้ย นี่ย้อนกลับไปอ่านรื้อความทรงจำ แยมน่ารักมาก พระเอกของเราก้ตลก5555555555
-
คู่นี้ก็ยังน่ารักเหมือนเดิมเลย ................... ขอบคุณครับ
-
น้องแยมน่ารัก แบ่งความแสบของขวัญกับถ้วยฟูไปมั่งสิ 55555
-
‘ก่อน 31’ เป็นโปรเจ็คตอนพิเศษ 6 ตอน จาก 6 เรื่อง ลงตั้งแต่วันที่ 25-30 ธันวาคม
ตอน 25 ธันวา (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=48766.msg3542893#msg3542893)
ตอน 26 ธันวา (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=23959.msg3543860#msg3543860)
ตอน 27 ธันวา (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=55466.msg3544531#msg3544531)
ตอน 28 ธันวา (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=13562.msg3545217#msg3545217)
ตอน 29 ธันวา (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=23959.msg3545880#msg3545880)
ตอน 30 ธันวา (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=32451.msg3546538#msg3546538)
…………………………..
NOV: ก่อน 31
By: Dezair
………....
ตอน วันที่ 29 ธันวาคม (ภูผา-นภศร)
ซุปเปอร์มาร์เก็ตในห้างสรรพสินค้าช่วงใกล้วันหยุดปีใหม่มีผู้คนค่อนข้างบางตา หนึ่งในความบางตานั้นคือภูผานิสิตหนุ่มชั้นปีที่สามที่เพิ่งสอบเสร็จหมาดๆ หนีบเพื่อนรักอย่างนภศรมาช้อปปิ้งของสดเตรียมกลับไปจัดปาร์ตี้สุกี้แกล้มเบียร์เย็นๆที่คอนโด โดยมีสมาชิกแค่สามคนคือเขา นภศร และสหรัฐ ซึ่งรายหลังจะไปเจอกันที่คอนโดของเขาทันทีที่พาเด็กในสต๊อกไปฉลองคริสต์มาสย้อนหลังเรียบร้อยแล้ว
แต่แล้วจู่ๆตอนที่เพื่อนรักของเขาซึ่งกำลังเลือกผักบุ้งอยู่ก็ดันมีโทรศัพท์เข้ามา และหลังจากที่มันคุยได้แค่ 5 นาที ก็หันมาบอกเขาเสียงเรียบๆ
“พรุ่งนี้ที่ฝ่ายวิชาการมีปาร์ตี้ กูต้องแวะซื้อของไปจับฉลากก่อนนะ”
“ซื้อของจับสลาก?”
“อือ เดี๋ยวซื้อของเสร็จแล้ว มึงกลับไปก่อน จะได้ไปทำรอไว้ ไอ้เสือมาจะได้กินไปก่อนเลย” ไอ้คนที่ต้องไปปาร์ตี้จับสลากฝ่ายวิชาการไม่ใช่ใครที่ไหน ก็นภศรผู้แสนดีและเรียนเก่งเป็นมือวางเกียรตินิยมอันดับต้นๆของคณะ แถมพ่วงด้วยตำแหน่งในสโมสรนิสิตฝ่ายวิชาการอีกต่างหาก และภูผาคงจะยอมปล่อยอีกฝ่ายให้ไปหาไปซื้อของขวัญจับสลากได้ตามใจชอบอยู่หรอก ถ้าไม่ใช่เพราะนึกไปถึงใครบางคนที่อยู่ฝ่ายเดียวกับเพื่อนรักคนนี้
‘ไอ้พี่แชมป์’ หนึ่งในทีมงานฝ่ายวิชาการที่เป็นตัวตั้งตัวตีพานภศรเข้าไปทำงานให้กับฝ่ายนั้น ทั้งๆที่เขาแทบจะฉุดกระชากลากถูให้มาอยู่ฝ่ายกีฬา คิดยังไงก็โคตรแค้นเพราะสถานะเพื่อนสนิทของเขาดีกว่าไอ้รุ่นพี่ที่ไม่ค่อยจะได้เจอหน้าแบบนั้นตั้งหลายขุม แต่นภศรดันเลือกทำงานกับฝ่ายวิชาการเฉยเลย!
“แล้วมึงจะกลับยังไง”
“ให้พี่แชมป์ไปส่ง เขาเดินเลือกของจับสลากอยู่ชั้นบนแหน่ะ” พอได้ยินชื่อศัตรูหมายเลขหนึ่ง ภูผาก็ชักจะคิ้วกระตุก ฟังดูก็รู้ว่าแม่งหาเรื่องมาชวนไปเดินซื้อของด้วยกัน นึกเป็นภาพแล้วคลื่นไส้ในความกระหนุงกระหนิงที่ ‘ไอ้พี่แชมป์’ ชอบทำกับเพื่อนเขาบ่อยๆ
“พี่แชมป์ของมึงก็ต้องจับสลากวันพรุ่งนี้เหมือนกันไม่ใช่รึไง?! ไปซื้อด้วยกัน แม่งก็รู้น่ะสิว่ามึงเอาอะไรไปจับ! ไม่ต้องไปกับมันเลย! ไปกับกูนี่แหละ! ซื้อเสร็จจะได้กลับ!”
“แต่มึงหิวแล้วไม่ใช่เหรอ”
“กูเป็นคนกลับกลอก! กูเปลี่ยนคำพูดได้!!”
“มึงเป็นอะไรวะภู” คนพูดใส่อารมณ์ไปเต็มร้อย ถ้านภศรไม่รู้ว่าเพื่อนกำลังหงุดหงิด เขาก็คงคบมันเป็นเพื่อนสนิทไม่ได้หรอก แต่...ที่เขาไม่รู้คือภูผากำลังหงุดหงิดอะไร เรื่องที่มันไม่ชอบรุ่นพี่คนนั้น เขาก็พอจะรู้ เพราะงั้นก็เลยบอกให้มันกลับคอนโดไปก่อน จะได้ไม่ต้องตามเขาไปให้อารมณ์เสียเปล่าๆ
ร่างสูงหน้าหงิกยิ่งคิดถึงสีหน้าเย่อหยิ่งจองหองของ ‘ไอ้พี่แชมป์’ แล้วก็ยิ่งหงุดหงิด
“มึงก็รู้ว่ากูไม่ชอบไอ้พี่แชมป์”
“กูรู้ไง กูก็เลยให้มึงกลับไปก่อน”
“แล้วมึงก็ควรรู้ว่าที่กูไม่ชอบมัน เพราะมันชอบมายุ่งกับมึง” คราวนี้คนฟังถึงกับนิ่งงัน หัวใจเต้นระส่ำจนแทบจะทะลุออกมานอกอก ความรู้สึกของนภศรที่เฝ้ากดเก็บมานานแสนนาน ไม่กล้าแม้แต่จะเปิดเผยให้เพื่อนที่คบกันมาตั้งแต่เข้าเรียนมหาวิทยาลัยคนนี้ได้รับรู้ เฝ้าเจ็บช้ำอย่างเงียบๆเมื่อภูผาคบหากับผู้หญิงคนอื่น แต่มาวันนี้...มาวันนี้หัวใจที่แห้งผาดเหมือนมีน้ำหล่อเลี้ยงอีกหน เพียงเพราะคำพูดไม่กี่คำเหล่านั้น
“พ...พ...พี่แชมป์เขาไม่ได้ยุ่งกับกูสักหน่อย...”
รู้สึกเหมือนถูกหวง รู้สึกเหมือนถูกหึง ทั้งๆที่ไม่กล้าคิดว่าภูผารู้สึกกับเขาอย่างไร แต่สุดท้ายก็อดไม่ได้ที่หัวใจจะหวั่นไหวคาดหวังไปเอง สุ้มเสียงตะกุกตะกัก และใบหน้าขาวที่ขึ้นสีก่ำเล็กน้อยอยู่ใกล้เพียงพอที่ภูผาจะทันสังเกตเห็น
“มึงหน้าแดงทำไม? ชอบเหรอที่มันมายุ่งกับมึง?!!” เพราะเรื่องที่กำลังคุยกันอยู่คือเรื่องของ ‘ไอ้พี่แชมป์’ พอสีหน้าของนภศรเหมือนจะเขินอาย ภูผาก็ยิ่งหงุดหงิด
“เปล่า!”
“เสียงสูงแถมตกใจตาเหลือกอีก! ถึงกูจะโง่แต่มึงปิดกูไม่ได้หรอกไอ้น้อง! มึงชอบไอ้พี่แชมป์ใช่มั้ย” คำถามนั้นทำเอานภศรถึงกับตาเหลือกกว่าเดิมแล้วตบหัวคนพูดไปที โทษฐานพูดจาไม่เข้าท่า
“โอ๊ย! เจ็บนะน้อง!!”
“ดี! มึงจะได้ฉลาดขึ้นบ้าง!!”
“กูฉลาดอยู่เหอะ! อย่างน้อยกูก็รู้แล้วกันว่ามึงแอบชอบใครอยู่!” ประโยคนั้นทำเอาคนฟังถึงกับชะงักอีกหน ภูผาเหลือบตามอง แต่มือยังลูบหัวตัวเองป้อยๆ เห็นเพื่อนเขาตัวบางๆแบบนี้ แต่เรื่องแรงมือแรงตีนนี่ขอให้บอก หนักสมกับเป็นลูกชายเจ้าพ่อของแท้
“กูพูดถูกจริงด้วย มึงมีคนที่ชอบอยู่แล้วใช่มั้ย” ภูผาเห็นสีหน้าตื่นตะลึงของเพื่อนรัก ก็เดาว่าคำพูดของเขาต้องเข้าเค้ามากกว่าครึ่ง เลยหาเรื่องล้อซะเลย
“เปล่า” นภศรทำเสียงต่ำ หมุนตัวจะเดินหนี แต่เพื่อนซี้คว้าเสื้อเอาไว้ พร้อมด้วยรอยยิ้มยียวน
“บอกกูมาเหอะหน่า มึงชอบใคร”
“ไม่ได้ชอบใคร” ปฏิเสธทั้งๆที่ในหัวใจมีใครบางคนอยู่ในนั้นเต็มพื้นที่จนไม่เหลือที่ว่างให้ใครอีกแล้ว ใครคนนั้นที่กำลังยิ้มกวนประสาทอยู่ตรงนี้ ใครคนนั้นที่กำลังตั้งคำถามเพื่อจะได้ล่วงรู้เข้ามาในหัวใจ หัวใจที่นภศรปิดตาย และตั้งใจว่าจะไม่เปิดเผยให้คนที่อยู่ในหัวใจของเขาได้รู้เป็นอันขาด
“ไม่ได้ชอบได้ไง หน้ามึงบอกอยู่เนี่ยว่ามึงมีคนที่ชอบแล้ว”
“ไม่มี!” นภศรทำเสียงแข็งขึ้นอีกหน่อย แต่ภูผาที่คบหากันมาตั้งแต่เข้าปี 1 ย่อมไม่กลัวกับแค่เสียงแข็งๆนี่อยู่แล้ว เขาเดินมาดักหน้าแต่มือยังจับเสื้อของเพื่อนรักเอาไว้ บอกให้รู้ว่ายังไงก็ไม่ปล่อยแน่ๆ
“มีก็บอกว่ามีสิวะ จะอายอะไร กูไม่ล้อหรอก”
“กูไม่ได้กลัวมึงล้อ แต่กูไม่มี!”
“อ่ะ! ไม่บอกก็ไม่เป็นไร งั้นกูทายเอง คนที่มึงชอบเป็นคนที่กูกับไอ้เสือรู้จัก” ภูผาตั้งคำถามและพอเห็นเพื่อนตรงหน้ากลืนน้ำลายลงคออึกใหญ่ เขาก็ถึงกับยิ้มร่า
“ฮั่นแน่ะ! กูกับไอ้เสือรู้จักด้วย งั้นคำถามต่อไป คนที่มึงชอบอยู่ในคณะเรา?” เป็นอีกครั้งที่เขาถึงกับยิ้มกว้าง เพราะนภศรกลืนน้ำลายอีกอึก
“นั่นไง! อยู่ในคณะเราจริงด้วย! แล้วคนที่มึงชอบเรียนปีเดียวกับเรา? โอ๊ย! ตบหัวกูอีกแล้ว!!” คราวนี้ภูผายิ้มแซวไม่ออก เพราะนภศรตบหัวเขาอีกฉาดใหญ่
“เลิกพูดเรื่องไร้สาระได้แล้ว! มึงเอาไปจ่ายเงินเลย! จะได้ไปซื้อของจับสลากอีก! แล้วถ้ากลับช้า มึงอย่าบ่นให้กูได้ยินนะว่าหิว!” นภศรดันรถเข็นที่เต็มไปด้วยวัตถุดิบสำหรับทำสุกี้มื้อเย็นไปที่ร่างสูง แล้วหมุนตัวเดินหนี แต่ก้าวไปได้ไม่กี่ก้าวก็ถึงได้รู้ตัวว่าอีกฝ่ายไม่ได้เข็นรถตามมา เขารีบเดินกลับไปที่เดิม ก็เห็นภูผายังยืนอยู่ที่เชลฟ์ขายผัก และกำลังจ้องบล็อกเคอร์รี่อย่างเอาเป็นเอาตาย
“ภู?” เจ้าของชื่อหันมามอง ก่อนที่มันจะโบ้ยไปที่ผักสีเขียวสดดอกใหญ่
“สุกี้ใส่บล็อกเคอร์รี่ได้มั้ย”
“อะไรนะ?!” พ่อครัวจำเป็นอย่างนภศรถึงกับตาเหลือก แต่ไอ้คนถามกลับทำสีหน้าเหมือนเป็นเรื่องที่น่าจะเป็นไปได้ง่ายๆ
“ได้มั้ย? กูอยากกิน” ตบท้ายด้วยคำว่าอยากกินก็เล่นเอาอีกฝ่ายพูดไม่ออก นภศรเดินมาหยิบบล็อกเคอร์รี่ขึ้นมาดู พยายามนึกย้อนว่าตั้งแต่เกิดจนอายุ 21 เขาเคยกินสุกี้ใส่บล็อกเคอร์รี่หรือไม่ แต่...คำตอบคือไม่...
“มันจะอร่อยเหรอวะ” เขาหันไปถามไอ้คนขออะไรแปลกๆ
“ต้มจับฉ่ายยังใส่ผักอะไรก็ได้เลยนี่หว่า สุกี้ก็น่าจะใส่ผักอะไรก็ได้เหมือนกันนะ” ไม่มีความเชื่อมโยงใดๆระหว่างต้มจับฉ่ายและสุกี้ แต่เหตุผลแบบนี้ก็สมกับเป็นไอ้เกรียนภูผานั่นแหละ
นภศรหัวเราะเบาๆแล้วส่ายหัวไปมา
“ลองเอาไปใส่ดูก็ได้ ถ้าไม่เวิร์คค่อยตักออก”
“กูว่าเวิร์ค เชื่อกูดิ”
“เชื่อมึงทีไร หมาไม่แดกทุกที”
“หมาไม่แดก แต่กูแดก โอเค๊?!” ท้ายที่สุด บล็อกเคอร์รี่ดอกสวยๆก็ถูกมือขาวหยิบเลือกใส่ลงในรถเข็น ก่อนที่เจ้าของมือจะหันไปถาม
“อยากใส่อะไรอีกมั้ย”
“จริงๆอยากใส่ผักกาดดอง แต่กูกลัวไอ้เสือด่า” คราวนี้ลูกชายเจ้าพ่อถึงกับหัวเราะก๊ากออกมาอย่างหยุดไม่อยู่
“มึงโดนด่าแน่” นภศรเดาสีหน้าของเพื่อนรักนิสัยขี้หงุดหงิดย่างสหรัฐได้เลยว่าต้องอาละวาดคอนโดพังไปข้าง ถ้าในสุกี้หม้อนี้มีผักกาดดองลงไปนอนอยู่ด้วย
“เอาไว้พรุ่งนี้มั้ยล่ะ เดี๋ยวกูต้มผักกาดดองใส่กระดูกหมูก็ได้” พ่อครัวจำเป็นที่รับผิดชอบปากท้องของภูผามานานเสนอ และแทบจะในทันทีที่มันยิ้มกว้างพยักหน้ารัวๆ
“ดีๆ! ใส่หมูเยอะๆ”
“งั้นต้องไปซื้อกระดูกหมู” เขาพูดแล้วออกเดินนำ มีภูผาเข็นรถตาม ร่างสูงมองตามแผ่นหลังเพื่อนรักที่พาเดินไปยังโซนขายเนื้อสัตว์ เห็นตอนมันชี้นิ้วเลือก เฝ้ามองตอนมันรับของและส่งยิ้มให้พนักงาน
คนที่อยู่ในสายตาของเขาตอนนี้คือเพื่อนรัก เป็นเพื่อนที่ไม่ว่ายังไง ไม่ว่าเมื่อไร ก็ยังอยู่เคียงข้างเขาเสมอ
“ถ้ามึงมีแฟน กูต้องแย่แน่ๆเลยว่ะ” จู่ๆ อะไรบางอย่างก็ทำให้ภูผาเอ่ยปากขึ้นมา นภศรเงยหน้ามองคนพูดอย่างคาดไม่ถึง
ทั้งๆที่คบกันมานาน มองตากันมาไม่รู้กี่ครั้งต่อกี่ครั้ง แต่การสบตากันในครั้งนี้กลับแตกต่างจากครั้งไหนๆ สายตาของภูผาสร้างความปั่นป่วนให้กับหัวใจของเขาอยู่เสมอ แต่ครั้งนี้ นอกจากความปั่นป่วนแล้ว มันยังส่งความรู้สึกบางอย่างมาให้รับรู้
...ความรู้สึกของภูผาที่นภศรไม่กล้าบอกตัวเองว่ามันคืออะไร คือความเป็นเพื่อน คือความห่วงหา คือความอาทร และ...คืออะไรอีกอย่างที่ปะปนอยู่ในนั้น
“กูพูดจริงนะ ถ้ามึงมีแฟน กูก็คงไม่ได้กินกับข้าวฝีมือมึงอีก แล้วเราก็คงไม่ได้มาเดินด้วยกันแบบนี้อีก ถ้ามึงมีแฟน...กูก็...” ...ไม่รู้จะอยู่ยังไง...
ความเหงา ความว้าเหว่และความรู้สึกบางอย่างไหลวนอยู่ในหัวใจของภูผา แม้เมื่อครู่จะนึกสนุกที่ได้หยอกล้อเรื่องคนที่นภศรแอบชอบ แต่เมื่อคิดดูดีๆแล้ว เขากลับไม่อยากให้อีกฝ่ายมีแฟนเลย เขากลัว...กลัวว่าต้องเสียมันไป...
“กู...ไม่มีแฟนหรอก” ร่างโปร่งตอบเสียงเบา
“แต่มึงมีคนที่ชอบไม่ใช่เหรอ”
นภศรเพียงยิ้มจางๆ ไม่ตอบอะไร เขากำลังจะก้าวเท้าออกเดินนำ แต่จู่ๆภูผาก็พูดขึ้นมาก่อน
“มึงไม่คิดจะบอกคนที่มึงแอบชอบเหรอ”
“ไม่คิด” เพราะยังไงก็ไม่มีทางสมหวัง หนำซ้ำอาจทำให้ความสัมพันธ์ที่มีพังทลายกอบกู้กลับมาไม่ได้อีกเลย
“ทำไม?”
“ไม่ถามได้มั้ย”
“ถ้ามึงบอก มึงอาจจะสมหวังก็ได้นะ” นภศรเงียบ และความเงียบนั้นบอกให้รู้ว่าภูผาไม่ควรพูดเรื่องนี้ขึ้นมาอีก แม้อยากรู้ใจจะขาดว่าคนที่เพื่อนของเขาแอบชอบคือใคร แต่ในเมื่อมันไม่คิดจะพูด และไม่คิดจะบอกฝ่ายนั้นด้วยซ้ำ เขาก็ได้แต่ถอนหายใจ
“กูไม่เซ้าซี้ก็ได้”
“ไปเถอะ มึงไม่เอาอะไรแล้วใช่มั้ย จะได้จ่ายเงิน ต้องไปซื้อของขวัญจับสลากอีก” นภศรหมุนตัวจะเดินนำไปที่แคชเชียร์ หน้าตานิ่งเรียบจนภูผานึกสงสาร เขาไม่ชอบสีหน้าแบบนี้ของมันเลย เขาชอบให้มันยิ้ม ชอบให้มันหัวเราะ อยากให้ทุกเวลาที่มันอยู่กับเขามีแต่ความสุข
“ไม่มีแฟนก็ดีแล้ว อยู่เป็นโสดกับกูนี่แหละ”
คนกำลังก้าวเดินถึงกับชะงักจนต้องหันกลับไปมอง
“นะ อยู่กับกู ไม่ต้องมีแฟนหรอก ถือว่าเป็นของขวัญปีใหม่ให้กูไง” ขอของขวัญกันแบบนี้ก็ได้ จากสีหน้านิ่งเฉยติดไปทางเศร้าเมื่อครู่นี้กลายเป็นรอยยิ้มจางๆเมื่อเจ้าตัวหัวเราะให้กับความหน้าด้านของเพื่อนรักที่ขอให้เขาเป็นโสดอยู่กับมัน แต่มันต่างหากจะเป็นโสดอยู่กับเขารึเปล่าเถอะ
“มึงพูดอย่างกับจะโสดนาน”
“ก็เออไง อยู่กับมึงดีกว่า ท้องอิ่มทุกมื้อ อยากกินอะไรก็ได้กิน แถมอร่อยด้วย” นภศรหัวเราะเบาๆแล้วส่ายหน้า
“ถ้าจะเอาแบบนั้น มึงไปร้านตามสั่งง่ายกว่ามั้ย”
“ร้านตามสั่งก็ไม่เหมือนสั่งมึง นี่กูสั่งลูกเจ้าพ่อให้ทำกับข้าวเชียวนะ โอ๊ย!!” โทษฐานที่หยอกล้อเรื่องลูกเจ้าพ่อ เลยโดนไปอีกมะเหงก
สองหนุ่มออกเดินเลือกซื้อวัตถุดิบอีกไม่กี่อย่าง นภศรก็พาภูผาออกจากซุปเปอร์มาเก็ต และแน่นอนว่าเขาต้องโทร.ไปบอก ‘พี่แชมป์’ ว่าจะแยกไปซื้อของขวัญจับสลากวันกับภูผา ฝ่ายนั้นทำเสียงเศร้าเล็กน้อย แต่เขาไม่ทันพูดอะไร คนข้างกายก็คว้าโทรศัพท์ไปกดตัดสายทั้งๆที่เสียงจากปลายสายยังดังออกมาอยู่เลย ก่อนจะหันมาพูดด้วยหน้าตาด้านๆของมัน
“หมดเวลาร่ำไรกับไอ้พี่แชมป์แล้ว และนับจากวันนี้ กูไม่ยอมให้มึงมีแฟนด้วย! มึงต้องโสดเป็นเพื่อนกูนี่แหละ!” ยิ่งถ้าคิดจะมีแฟนเป็น ‘ไอ้พี่แชมป์’ ภูผาจะค้านหัวชนฝาเลยคอยดู!
“มึงขอเป็นของขวัญปีใหม่ไม่ใช่เหรอ แต่ตอนนี้ยังไม่ปีใหม่”
“กูไม่สน กูหน้าด้าน กูจะเอาของขวัญก่อน ใครจะทำไม?!”
และนับจากวันนั้น นภศรก็ให้ของขวัญชิ้นนี้ทุกปี
…ไม่มีแฟน และอยู่ข้างๆภูผาเสมอมา...
FIN
ตอนที่ 5 กับ ภูและน้อง สมัยที่เขายังไม่จีบกัน (คู่นี้มีตอนจีบด้วย???) แต่ตอนนี้เขาก็สมหวังกันไปแล้วอ่ะเนอะ แม้จะข้ามขั้นตอนไปบ้างก็ตาม กร๊ากกกก
เจอกันตอนหน้า ตอนสุดท้ายสำหรับโปรเจ็คเล็กๆชิ้นนี้ ในวันพรุ่งนี้นะคะ
ขอบคุณคนอ่าน คนเม้นท์ คนคิดถึงและยังจำภูน้องได้ และพื้นที่บอร์ดด้วยค่ะ
-
ต้นตอแห่งความซึน โถวว อิตาภู
ขอบคุณพี่บัวมากนะคะ
-
ขอบคุณสำหรับตอนพิเศษค่ะ จัมีเรื่องของดอกจิกด้วยมั้ยคะ อยากอ่านมากๆ
-
มีความหวาน น่ารักทุกตอน
-
:L2: :L1: :pig4:
-
กว่าภูจะหายซึน เล่นเอาสงสารน้องเหมือนกัน
-
ภูผาหน้ามึน
-
น้องก็ตามใจภูไปอี๊กกก
-
สงสารน้องเนอะ กว่าจะสมหวังในรักก็ต้องรออย่างนาน
-
น้องก็น่าสงสารตลอด ภูก็โง่ตลอด
-
:pig4:
-
คิดถึงพี่เสือกับแยม ขอบคุณค่าาา :L2:
-
น่ารักสุดๆเลยค่ะ ขอบคุณมากมาย
สวัสดีปีใหม่นะคะ
-
สำหรับคู่นี้ หวานเท่านี้ก็ดีแล้ว 5555
-
รักกันมาตั้งนานไม่เคยรุ้ตัวน่าเตะมากกกกนายภู
-
:กอด1:
:pig4: :pig4: :pig4:
-
ชอบทุกเรื่องเลยค่ะแต่ชอบดอกพิกุลสุดเลย T ___ T ตอนพิเศษน่ารักกกก อยากอ่านอีกกกก *O*
-
น่ารัก .........................................
-
สนุกทุกเรื่องเลยครับ
-
ได้มาอ่านเรื่องนี้ก็เพราะโปรเจค 'ก่อน 31' ของคุณบัวนี่แหละค่ะ ในบรรดาเพื่อนสามคนนี่เราว่าสหรัฐน่าหมั่นไส้สุดละแถมยังชอบแกล้งเพื่อนอีก ฮ่าๆ แต่พอมีแฟนปุ๊บนี่ความหื่นมาแบบไม่บันยะบันยังเลยจริงๆ
-
อยากอ่านตอนน้องหายไป เอาแบบสักเดือน อยากรู้จะอยู่ยังไง หมั่นไส้ภู :serius2:
-
:pandalaugh: :pandalaugh: :pandalaugh:
ตลกเสือคิดได้ทำได้ทุกอย่างขอแค่เป็นเรื่องของแยม
-
:pig4: :pig4: :pig4:
-
อ่านรวดเดียวจบเลย น่ารักมากๆเลยย
ชอบน้องแยม
-
ชอบของขวัญปีใหม่นะคะ
-
พี่เสือน้องแยมมมม หรืออออ น่ารัก คุณยายกับคุณแม่ก้น่ารักมากๆๆเลย
-
รอบที่ 2 สนุกเหมือนเดิม :)
-
o13 สนุกค่ะ
-
สนุกมาก o13
-
ขอบคุณมากๆค่ะ :pig4:
-
พี่เสือน่ารัก แยมก็น่ารัก :L2:
-
ภูก็ยังคงความง๊องแง๊งเหมือนเดิม :hao3:
-
:mew1: :mew1: :mew1:
-
สนุกมากเลยค่ะ :pig4:
-
โอยยยยยสนุกมาก ชอบมากเลยค่า คนเขียนเขียนเก่งมาก ยอมแล้วววว ยอมทุกเรื่องเลย
เรื่องแรกตำนานรักดอกบับ น่ารักมาก เขินคุณพี่เสือมาก เอาใจช่วยปนหมั่นไส้ความขี้ประจบสุด อบอุ่นหัวใจมาก ไหนจะตอนพิเศษที่สุดยอดของนุ้งแยมอีก หูยยยยย เผ็ดเลย55555
เรื่องที่สอง ตำนานรักดอกจิก คือพีคมากกกกก นี่ทั้งนั่งขำ นั่งดราม่า คือสับสนแทนติ่มซำมากๆ ว่าอะไรคืออะไร แต่ละฉากมาแรงมาก เหมือนโดนสาดน้ำเย็น โดนตบหน้าหงาย หน้าชาพอๆกับติ่มซำเลย ฮืออออ เอาใจเราไป
ส่วนเรื่องที่สามแรกๆมาอย่างหน่วงเลย สงสารน้องมาก ทนมาตั้ง10ปี หลังๆนี่สะใจมาก ภูสมควรโดนแล้ว เฮียกับป๋าน่ารัดกกก
ตอนพิเศษน่ารักแรงมากกก ฮื้ออออ ชอบทุกคู่เลย
ขอบคุณค่า
-
กว่าจะอ่านจบก็หลายวันเลยค่ะ
พี่เสือ แยม คือแบบความลงตัว
ภูกะน้องก็แบบ คู่สามวันดีสี่วันไข้จริงๆ
รักตัวละครทุกตัวเลยค่ะ :mew1:
-
เข้ามาอ่านรวดเดียวหมดเลยค่ะ
ขอบอกว่าสนุกมากกกกกกกกกกกกกกกกกกก
เป็นนิยายวายที่เติมเต็มเรามากจริงๆ
เราชอบพล็อตเรื่องแนวเพื่อนแอบรักเพื่อนเหมือนเรื่องตำนานรักดอกพิกุลมากค่ะ มันฟินมากกกกกกกก
ทีนี้ก็มาค้นพบว่า เรื่องตำนานดอกบัวนี่แหล่ะ คืออีกแนวที่เราก็ชอบ เพราะนายเอกนุ่มนิ่มน่ารัก ส่วนพระเอกก็หื่นใส่เมียตัว และก็เกรงๆ และถึงแม้จะเกรงใจ แต่เวลาหึงก็ดิบเถือนสุดๆ แบบนี้ชอบมากกกกกกกกกเลยค่ะ ยิ่งอ่านยิ่งฟิน
ขอบคุณสำหรับนิยายสนุกๆนะคะ :mew1:
-
เรื่องนี้สนุก ชอบทุกอย่างเลยทุกคู่น่ารักหมด :mew1:
-
:-[ :o8: :กอด1:
-
คิดว่าแยมเป็นนายเอกที่นิสัยดีที่สุดแล้วเหมือนกัน
:hao6: :impress2: :กอด1: :3123: :pig4:
-
ขอบคุณค่ะ น่ารักทุกคู่เลย
คนเขียนเก่ง อ่านไม่สะดุดเลย ^^
-
ชอบทุกเรืีองที่เขียนเลยกำลังไล่อ่านค้ะ เรื่องนี้ก็สนุกชอบที่สุดก็พี่เสือกะแยม :katai3:
-
เรื่องนี้เป็นนิยายเรื่องแรกๆ ที่เราอ่านตอนเข้าเล้าใหม่ๆ ชอบคู่เสือแยมมากๆ กลับมาอ่านอีกทีสนุกเหมือนเดิม
:pig4:
-
ดอกไ้ม้น่ารักทุกคู่เลยค่ะ
ดอกบัว มีความละมุน พี่เสือกะน้องแยมชอบคู่นี้ที่สุดเลย พี่เสือเอาแต่ใจ แต่ก็ทั้งรัก ทั้งหลงน้องแยม ส่วนน้องแยมก็ช่างตามใจ แต่ก็ใจเย็นคอยดึงๆพี่เสือไว้ :-[
ดอกจิกมีความฮา ติ่มซำฮามาก มีความมโนอยู่ในตัวเองสูง :m20:
ดอกพิกุล หน่วงๆกะน้อง โชคดีจริงๆที่สมหวัง หมั่นไส้+อิจฉาภู เค้ารัก เค้าเอาใจขนาดนี้ แล้วก็ยังเรียกร้องตลอด :angry2:
-
คิดถึง....งงงงงงงงงงงงงงงงง :L2: :L2: :L2:
-
:L2:
-
น้องแยม คนดีศรีกรุงเทพจริงๆ
-
กลับมาอ่านอีกรอบ ยังสนุกเหมือนเดิม ขอบคุณครับ
-
:pig4: :pig4: :pig4:
-
:pig4: :pig4:
-
Just had a chance to read these stories (: soooooo good! Thank you for writing them so well.