อากาศหนาวปีนี้มันยังคงยาวนานไม่มีทีท่าว่าจะอ่อนแรงลง ผมใช้เวลาวันหยุดนี้นอนอยู่กับบ้าน คิดว่าทุกคนก็คงจะทำเหมือนกัน บ้านอื่นอาจจะกำลังฉลองเทศกาลคริสมาสอยู่ก็ได้ เอะไม่สินี่มันไม่ใช่วันหยุดของคนทั่วไปนี่ แน่นนอนว่าพ่อกับแม่ผมจะต้องออกไปทำงานบ้านหลังนี้กลับมาเป็นของผมคนเดียวอีกครั้ง
ห้องนอนบนชั้นบนสุดของบ้านมีเสียงพัดลมครางหึ่งช่วยระบายอากาศ หน้าต่างบานเล็กปล่อยแสงลอดเข้ามาจากภายนอกอากาศขมุกขมัวยามนี้ถึงมันจะเป็นวันหยุดแต่ผมก็ยังคงตื่นเวลาเดิม นี่ละชีวิตนักเรียน มันคงเป็นความเคยชินที่ตื่นเวลาเดิมซ้ำๆมาตลอดปี ทีวีในห้องนอนกำลังฉายหนังวันหยุดเสียงเพลงคริสมาสลอยแผ่วมาก่อนจะกดรีโมทเปลี่ยนมันไปเป็นอย่างอื่น แน่นอนว่ามันจะเป็นอะไรไปได้นอกจาก เกม
เกมที่ผมเล่นค้างเอาไว้ตั้งแต่ก่อนวันหยุด หลังจากเจอกับพวกเจแล้ววอะไรๆมันก็ดูจะเปลี่ยนไป ผมไม่ได้เล่นเกมบ่อยเหมือนอย่างเคยหากแต่เป็นการพูดคุยกับเจทางโทรศัพท์
ทุกคืนมันมักจะโทรมาหา หัวข้อสนทนาดูน่าเบื่อเรื่องเดิมๆที่พวกเราคุยกันเป็นประจำในห้องเรียนถูกหยิบยกมาเป็นหัวข้อต่อยอดออกไป เรื่องนินทาครูนี่ก็เรื่องหนึ่งปีนี้มีครูคนหนึ่งในชั้นท้องก่อนที่แกจะลากลับบ้านไป เดิมครูแกก็ไม่ถูกกับไอ้เจสักเท่าไรพอเห็นแกเดินท้องโตมา แถมมีข่าวลือว่าหาตัวคนทำไม่เจอไ อ้เจเลยยิ่งจะดูชอบใจเป็นพิเศษ
“เป็นไงละชอบว่ากูนัก” เจมันนั่งยิ้มอารมณ์ดี ผมไม่ชอบหน้าตามันเวลานี้เลยแต่ก็เข้าใจเหตุผล ครูแกสอนวิชาเคมีและชอบนักที่จะเรียกเจออกมาตอบคำถามบนกระดาน ถ้าตอบไม่ได้มักจะลงท้ายด้วยข้อความพิสดารอย่างเอาเวลาไปทำอย่างว่าเหรอเนี่ย อย่าเป็นเหมือนพี่ชายนะชอบพกถุงยางมาโรงเรียน แกว่าไปเรื่อยแต่เจเป็นคนเกลียดเรื่องแบบนี้มาก
ผมเล่นต่อไปได้อีกหน่อยเดียวก็รู้สึกเบื่อ ของบางอย่างทิ้งไว้นานๆพอมาเริ่มที่จะต่อก็เหมือนกับเริ่มใหม่นั่นละ คงต้องใช้เวลารื้อฟื้นอยู่สักหน่อย
ไม่รอช้า ขี้เกียจจะมานั่งหาวิธีเล่นแล้วผมโทรหาแมคทันที ป๋าอย่างมันต้องช่วยได้สิ “โหลมึงจำตรงนี้ได้ป่าววะเล่นไงอะ”
แน่นอนว่าคนอย่างมันต้องทำเสียงลอดไรฟันออกมาก่อนทีหนึ่งถึงจะบอกได้ มันเป็นคนเกลียดอะไรที่ไม่มีปี่ขลุ่ยนัก ผมนึกจริงๆนะว่ามันเหมาะกับสถาปัตฯแล้ว ผมจินตาการไว้ว่าคนที่จะเรียนคณะนี้ได้ต้องเป็นคนที่ทำอะไรตามแต่อารมณ์ตัวเองแต่ก็มีหลักการคงเส้นคงวาพอควร แต่ฟังจากอัลบั้มเพลงจากดาวอังคารล่าสุดที่มันเปิดให้ฟังก็พอเข้าใจอยู่
ศุกร์เย็นวันหนึ่งแกเปิดเพลงพร้อมนั่งเกากีต้าร์เสียงโหยหวนน่ากลัวมาก มันเป็นเพลงที่เดาอะไรไม่ได้เลยเดี๋ยวก็มีโซโลเดี๋ยวก็อยู่ๆเป็นการบรรเลงคลอแล้วเงียบไปก่อนจะดังตูมตามขึ้นมา ที่ห้องชั้นสองแหล่งมั่วสุมประจำของพวกผมไม่รู้ว่าพ่อแม่มันทนได้ไงที่แน่ๆไอ้ซันมันทนไม่ไหวคนนึงละ
มันลุกกระโดดขึ้นมาก่อนจะถอดเสื้อโชว์หุ่นผอมแต่แน่นของคนเล่นกีฬาเหวี่ยงหมุนไปรอบไหนกางเกงสีน้ำเงินเอวต่ำจนเกือบจะหลุด หากกางเกงชั้นในนั้นมันหลุบหายไปในขอบยิ่งกว่า ยังกับไม่ได้ใส่มา มันร้องตะโกนขึ้นมาว่า“กูจะบ้าแล้วโว้ยไปไล่ฆ่าศัตรูกัน”
เดี๋ยวนะตรงไหนของเพลงที่ทำให้นึกถึงสงครามได้วะหรือมันหมายถึงเกมวางแผนหุ่นรบอวกาศที่เราเล่นค้างกันเอาไว้ เกมที่ทุกคนใช้แรมในสมองช่วยกันยิ่งกว่าแก้โจทย์ฟิสิกส์ส่งครูเสียอีก
ผมแอบเอามือล้วงกระเป๋าเป้ช้าๆก่อนจะหยิบหูฟังเส้นสีขาวขึ้นมาค่อยๆบรรจงใส่อย่างที่สุด ไม่ให้ไอ้แมคเห็น หวังใจมากว่าเพลงในรายการเล่นของผมจะช่วยผมบรรเทาได้บ้าง ไอ้ต้องเป็นคนที่เห็นก่อนจะขยับตัวเข้ามาใกล้หันหลังบังให้ผมและผมมั่นใจว่าเห็นมันกลอกตามองบน ไอ้นี่คงใกล้ไปแล้วเหมือนกัน
“ไอ้ต้องไม่ต้องบังกูเห็นนะ เก้าถอดหูฟังเดี๋ยวนี้ ทำไมพวกมึงไม่เข้าใจความยิ่งใหญ่ของมันวะ” แมคเอาขาถีบต้องจนตัวมันเซเข้ามาทางผมเนื่องจากเรานั่งกันอยู่ ตัวมันเลยยิ่งเหวี่ยงง่ายกลิ่นตัวหอมอุ่นๆของต้องโชยมาเตะจมูก มันเอื้อมมืออ้อมหลังผมไปยันพื้นเอาไว้ หน้าเราอยู่ติดกันจนเห็นแสงในดวงตามันชัดเจน ในนั้นมีภาพผมกำลังตกใจอยู่
“ไอ้เหี้ยจะเตะกูทำไมแค่นี้ไปเตะไอ้เก้ามันสิ” ต้องเอามือมาอ้อมคอผมไว้ก่อนจะดันเข้าไปข้างๆไม่แน่ใจว่ามันจะดันผมออกไปข้างหน้าหรือดึงเข้าหาตัวมันกันแน่เสียงใจผมเต้นขึ้นมาตึกหนึ่ง ไอ้เจที่อยู่ข้างๆไม่ได้พูดอะไรมันยังหัวเราะเหมือนเคย ผมไม่ได้เป็นอะไรกับมันแต่... คำว่าไม่ได้เป็นอะไรมันใช้กับสิ่งที่เราสองคนทำมันบ่อยๆได้มั้ยนะ
กลับมาเรื่องเกม สรุปว่าผมถามไอ้แมคเรียบร้อย มันบรรยายสรุปได้ดีจนผมจับใจความได้ว่ามันจำอะไรไม่ได้เลยสักอย่าง
ผมนอนแผ่ลงไปกับพื้นกระเบื้องสีเขียวไข่กาอ่อนๆ มันเย็นวาบเพราะชุดอยู่บ้านผมมันเป็นแค่เสื้อกล้ามกับกางเกงขาสั้น ถึงจะหนาวแต่ผมก็ไม่ชินที่จะต้องใส่อะไรเยอะๆอยู่แต่ในห้องนอน
เสียงโทรศัพท์ดังเบนความสนใจจากภาพหน้าจอ แสงสีน้ำเงินฟ้าวิ่งปลาบไปมาปล่อยแม่งไว้อย่างนี้แหละ ผมเผลอเอื้อมมือคว้ารับโทรศัพท์มาก่อนจะทันรู้ว่าเป็นไอ้เจ
“เปิดประตูบ้านด้วย” ไอ้นี่จะมาก็ไม่บอกก่อน
ผมจำใจเดินลงไปข้างล่างในชุดนี้ มันจะเหลืออะไรที่ยังไม่เห็นอีกสำหรับไอ้เจ เอะ ก็มีนะแต่อย่าไปนึกถึงเลยมันไม่อยากให้ดูแน่ๆแล้วเราก็ไม่เคยไปถึงขั้นนั้นกันด้วย
“ไงมึง” มันอยู่ในชุดเสื้อยืดกางเกงยีนส์ คนอย่างมันนี่ทนอากาศหนาวได้ดีจริงคงเพราะชั้นไขมันละมั้งผมสังเกตว่าตัวเจออกจะมีเนื้อเพิ่มขึ้นนิดหน่อย
“นี่บ้านมึงจัดคริสมาสด้วยเหรอ” ต้นคริสมาสขนาดสูงเท่าหน้าอกผมตั้งอยู่มุมห้องรับแขกมีกล่องของขวัญเปล่าๆอยู่สองสามชิ้นเศษของตกแต่งอีกนิดหน่อยทั้งหมดเป็นฝีมือแม่ เค้าคงอยากทำบ้านใหดูอบอุ่นขึ้นดูเป็นครอบครัวขึ้นมาอีกนิด
ดูเหมือนว่ามันจะไม่ได้ผล
“ฝีมือแม่กูน่ะพ่อแม่กูเรียนโรงเรียนคริสต์มา” แต่มันไม่ได้เกี่ยวกับเรื่องศาสนาหรอก
“มาก็ไม่บอก”
“ทำไมต้องละในเมื่อมึงก็อยู่บ้าน” รู้ดีอีก
เข้ามาในห้องนอนมันล้มตัวลงบนโซฟาทันทีก่อนจะถอดกางเกงยีนส์เข้ารูปออกพร้อมร้องเรียกหาอะไรที่มันสบายกว่านี้ ก้อนกลมในกางเกงในสีขาวแน่นตึงหันมาทางผม
“ที่มานี่มึงอยากทำใช่มั้ย” พักหลังมันหายไปไม่ทำตัวรุ่มร่ามผมสักเท่าไร
“นิดนึงแต่กูอยากมาเจอมึงมากกว่า” มันขยับตัวขาวๆไปนั่งเล่นเกมส์ มันเล่นจากที่ผมค้างไว้ดูเหมือนสำหรับมันจะเป็นเรื่องไม่ยากเย็น
สองสามครั้งที่มันหันมามองผม ตัวผมเองได้แต่นั่งบนโซฟาดูมันผ่านไปอย่างเหลือเชื่อทันใดนั้นมันก็โยนที่บังคับทิ้ง กระโดดขึ้นมานั่งบนโซฟาข้างๆผมนั่นไงมาแล้ว
ความคิดยังไม่ทันขาดมันดึงตัวผมเข้าไปกอดอย่างคุ้นชิน ก็แน่ละนะนี่ไม่ใช่ครั้งแรก ที่ผ่านมาเราเคยตัวใกล้กันมาก ผมยังจำรอยลมหายใจที่รดคอได้ ลมหายใจถี่ตอนมันใกล้เสร็จ เสียงครางเบาๆในลำคอ กลิ่นเหงื่อที่ซึมออกมาจากแผ่นหลังและที่ไรผมผสมกับกลิ่นเสื้อนักเรียน วันนี้มันต่างไปหน่อยเป็น กลิ่นน้ำหอมอ่อนติดตัวมันมา มันกอดผมนิ่ง มือลูบแผ่นหลังขึ้นลง
“อะไร” ผมเอื้อมมือไปกอดกลับลูบหลังมันเบาๆก่อนจะแอบคว้าเข้าไปที่เป้า
“นี่คือไม่อยาก” ดูเหมือนมันจะเป็นก้อนหยุ่นๆแต่ไม่เหมือนทุกทีไม่งั้นมันคงแข็งชี้ใส่หน้าไปแล้ว
“ไปอาบน้ำไปมึงอะ” อ้าวอะไรวะ
เจลุกขึ้นไปเปลี่ยนกางเกงก้อนบวมเป็นแท่งอยู่ใต้กางเกงในขาว มันกลับไปยัดเนื้อตัวเข้ากางเกงทรงพอดีตัว พอดีจนเกินไปอย่างรวดเร็ว“เร็วดิไปข้างนอกกัน”
ลงท้ายผมก็ได้แต่ถอนหายใจก่อนจะเหวี่ยงผ้าเช็ดตัวขึ้นหลังแล้วเดินหายเข้าห้องน้ำไปอะไรวะตัวเราเหม็นขนาดมันไม่มีอารมณ์เลยเหรอ
น้ำเย็นสร้างความตื่นตัวได้ดี โดยเฉพาะท่อนล่าง เจอของเย็นๆเข้าเลยหดหายไปหมดผมรีบจัดแจงตัวเองอย่างรวดเร็ว นี่มันจะลากออกไปไหนกันเนี่ยนิสัยมันไม่เปลี่ยนเลย
ออกจากห้องน้ำมาก็ต้องแปลกใจ กล่องสี่เหลี่ยมสีเหลืองอ่อนวางอยู่บนโต๊ะมันไม่มีริบบิ้นหรืออะไรทั้งนั้นแค่ห่อกระดาษสีเหลืองเรียบๆ“อะไรน่ะมึง”
ลมเย็นพัดวูบเข้ามาทางหน้าต่างเสียผ้าม่านปลิวสะบัดผมต้องรีบไปหาเสื้อมาใส่
“ของขวัญคริสมาสไงมึง”
“เออขอบใจ” ผมหันไปมองที่กล่องอีกทีแบบงงๆมันคิดอะไรของมันอยู่กันแน่นะ
“เดี๋ยวแมคกับซันมาด้วยนะ”
“โทรไปชวนมันแล้วเหรอ” นี่ก็สมเป็นมันอีกเช่นกันทำอะไรรวดเร็วจริงไม่ถามกูเลยสักคำ
เรายังใช้รถเมล์เป็นพาหนะเดินทางหลัก ห้างที่จะไปอยู่ไม่ได้ไกลจากตรงนี้เท่าไรลมเย็นพัดเข้ามา ผมกลัวว่าผมสั้นที่ตัดถูกกฎโรงเรียนจะเสียทรง ไอ้เจไม่สนใจอะไรนั่งเบียดเข้ามาทางผมเราไม่ได้นั่งตัวติดกันอย่างนี้มานานแล้ว หากแต่คราวนี้เป็นกางเกงยีนส์ผ้าแข็งไม่งั้นมันจะเอาขามาพาดแล้วสะกิดขาแกล้งผมเป็นแน่
แสงแดดสีเหลืองทองส่องประกายสะท้อนกรอบกระจกรถเมล์แสตนเลสสีเงิน นี่เกือบเที่ยงแล้วคงเพราะอากาศที่ให้รู้สึกคล้ายบ่ายแก่ๆตอนเลิกเรียน นี่ถ้านั่งไกลกว่านี้สักหน่อยคงผลอยหลับไปแน่
หน้าห้างนี่คนไม่เยอะผมเดินเข้าไปรอข้างในอากาศเย็นเยียบทำไมยังต้องเปิดแอร์อีกนะ อากาศก็ออกจะดีซะขนาดนี้ คนในห้างไม่พลุกพล่าน ผมเดินตามเจไปเงียบๆสายตาส่ายหาของที่จะฝากมันกลับ ในเมื่อมันให้ของมาแบบไม่ตั้งตัวผมก็จะหาของให้มันแบบไม่วางแผนไว้ล่วงหน้าเช่นกัน
ทรัพยากรในกระเป๋าผมก็มีน้อยนิดจะหาอะไรไปฝากมันดีวะคนอย่างเจนี่น่าจะชอบอะไร ผมพยายามนึกแต่ก็ไม่ออกซะที ในเมื่อยังไม่มีใครมา ผมเลยชวนมันขึ้นไปที่แผนกของเล่น คิดว่าจะหาตุ๊กตาที่หน้าคล้ายมันที่สุดให้ตัวนึง
ที่มุมชั้นวางเหล่าขนนุ่มกำลังนอนเรียงรายรอคนหยิบเลือกดูน่าสงสารมันคงจะตะโกนร้องเรียกให้คนสนใจมันอยู่ หากว่ามีชีวิตไม่รู้ว่ามันจะเสียใจมั้ยถ้าตัวที่ผมเลือกมันต้องไปอยู่กับไอ้เจ
เข้าไปใกล้ชั้นมันมีหมูป่าอยู่ตัวนึงเขี้ยวขาวทำจากก้อนนุ่นยัดเย็บแข็งผมคิดว่ามันน่าจะชอบ อีกอย่างดูคล้ายมันอยู่หน่อยๆ
“อะไรอะมึงชอบตัวแบบนี้เหรอ”
“กูว่ามันเหมือนมึง”
“ตรงไหนวะ” มันเอามือลูบเขี้ยวหมูป่าเข้าออก
“มันหื่นเหมือนมึงไงหมูป่ามันลูกดก”
“อี๋ นี่ๆกูต้องตัวนี้” มันคว้าตุ๊กตาเสือขาวขึ้นมาตัวนึงหน้าตาดูวซื่อบื้อ เป็นตุ๊กตาที่ดูตลกที่สุด ลายขาวดำมันดูพาดมั่วไปหมด น่าจะเป็นม้าลายมากกว่า
“ตรงไหนวะที่เป็นมึง”
มันได้แต่ส่ายหัวหยิบขึ้นมาแล้วหมุนซ้ายขวาแล้วก็ซุกหน้าลงไปท่าทางมันดูเหมือนอยากจะฟัดตุ๊กตาตัวนั้นเต็มที่แล้ว ดูท่ามันคงจะหนำใจ ก่อนจะปาตัวขาวๆนั่นกลับลงไปที่เดิมแทรกตัวเบียดเข้ากลางหมู่ตุ๊กตาตัวอื่นๆ
“นี่เอาหูฟังที่ให้มามั้ย” ผมส่ายหัว หูฟังสีเขียวที่มันใช้ออกจะพกลำบากไปซะหน่อยเวลาไปนอกบ้าน ผมจึงเลือกแบบยัดเข้าหูแทน
“ดี เอามาฟังมั่งดิ” มันล้วงเข้าไปในกางเกงยีนส์ที่ผมใส่อยู่คว้าเอาหูฟังกับเครื่องเล่นไป มือแอบกำหมับเข้ากับอย่างอื่น
“ทะลึ่งมึงนี่”
“ไม่จับนานคิดถึง” ไอ้บ้านี่
“ตกลงมึงชอบตัวไหน” มันเลือกมูมินสีขาวขึ้นมา
“งั้นตัวนี้นะ” ผมรีบคว้าเดินไปที่เคาเตอร์เดี๋ยวไอ้บ้านี่เปลี่ยนใจพนักงานคิดเงินเสร็จราคาพอดีกับที่ตั้งใจไว้ ผมรับมาแล้วโยนใส่หน้าเจ
“เมอรี่คริสมาส”
“ไม่บอกวะจะได้เลือกตัวเล็กกว่านี้มันเอาไปด้วยยาก”
“มึงก็เอาไว้บ้านสิวะ” คำตอบที่ได้กลับมาคือการยักไหล่จริงๆผมก็อยากให้อะไรที่มันดูดีกว่านี้นะแต่ผู้ชายเหมือนกันถ้าทำอะไรหวานแหววมากๆ มันจะผื่นขึ้นมั้ยนะ
ซันเดินมาถึงคนแรก มันเองก็เก่งแฮะที่หาเจอ ไม่แน่ใจว่าเจมันบอกว่าเราอยู่ตรงนี้ตั้งแต่ตอนไหน หลังจากนั้นต้องก็เดินตามมารูปร่างสูงของมันนี่สูงจนไม่ต้องหาเลยแฮะ มันยังคงใส่เสื้อแบบเดิมการแต่งตัวที่เรียบง่ายและดูจืดชืดอย่างนิสัยมัน
“ซันนนนนนนนนคิดถึงจังเลย” เจมันถอดหูฟังออกแล้วโยนให้ผม พลางวิ่งกระโดดเข้าไปหาซันอย่างรวดเร็ว ผมมั่นใจว่าซันพยายามหลบนะแต่ดูจะไม่ทันแล้ว
“นี่ฟังไรอยู่” ต้องหันมาถามผม
“เมื่อไหร่มึงจะรู้ว่าเก้ามันชอบวะ นี่เอาไปฟัง” เจมันเบี่ยงตัวเข้ามาหา ปล่อยซันวิ่งไล่อย่างนั้นแล้วคว้าหูฟังยื่นให้ต้อง
“กลับมานี่เลยอยากกอดกูนักใช่มะมานี่เลย” ซันทำท่าขยำนมละเดินดุ่มๆเข้ามาหาเจท่าทางมุ่งมั่นไอ้เจจึงตอบสนองด้วยการเอามือทาบอกละบิดเร่าๆ แผ่กระจายความทุเรศออกมา
ต้องที่ยืนนิ่งอยู่ข้างผมคว้าหูฟังขึ้นมาใส่ร่างสูงของมันรั้งสายให้ตึง“ไม่สูงขึ้นหน่อยเหรอ”
“สาบานนะว่านั่นคือคำถาม”
“กูสูงขึ้นสองเซนต์นะเว้ย” มั่นใจมากว่าตอนนี้ผมขยับใกล้ 170 แล้ว
“182” สัสมันพูดลอยๆขึ้นมาคล้ายกับว่าจะอ่านใจผมออกมันก้มหัวลงมายิ้มให้ รอยยิ้มที่ผมไม่เคยเห็น
ระหว่างที่ยืนดูเด็กบ้าสองคนไล่จับกันผมเองไม่กล้าขยับไปไหนเพราะมันจะดึงสายหูฟังต้องไปด้วย สักพักผมรู้สึกคันยิกๆที่แขนอะไรสักอย่างมันยุกยิกที่ศอก เมื่อหันไปดูผมถึงได้เห็นนิ้วก้อยต้องมันขยับกระดิกตามจังหวะเพลง แต่ด้วยความสูงที่ต่างกันมันถึงไปชนกับศอก ช่างน่าอิจฉานัก
แมคมาถึงเป็นคนสุดท้าย สภาพดูอิดโรย มันเดินเอามือล้วงเข้าไปใต้เสื้อเกาพุงไปด้วยแน่นอนว่าผมสังเกตมาสักพักแล้วว่าช่วงหลังแมคมันดูแปลกไป ในกลุ่มนี้ผมว่าแมคเป็นคนที่เข้าใจทุกคนที่สุดเราถึงได้เรียกมันว่าป๋า และด้วยความบ้าที่สุดเหมือนกันของมัน เราจึงไม่ค่อยรู้จนมาช่วงหลังนี่เองที่ผมคิดว่าแมคมันพยายามทำอะไรสักอย่างอยู่
มันเดินเยื้องย่างเข้ามาใกล้แล้วยกมือขึ้นทักทายหลังจากตอบรับเสร็จ มันผลักผมกับต้องเข้าไปตัวติดกัน
“เล่นเหี้ยไรเนี่ย” ผมโวยเดี๋ยวต้องก็หงุดหงิดอีก มันอุตส่าห์เชื่องขึ้นแล้วนะ
“กูหิวแล้วนี่ตามออกมาทำไมกันตอนนี้วะ” นั่นไงมาถึงป๋าก็ออกอาการละ
“น่านานทีคริสมาสไง” เจนี่มันเดินเข้าไปกอดทุกคนเลยวุ้ย
“นานๆใช้เวลาอยู่กับเพื่อนบ้าง”
“คร้าบๆถ้ากูจัดของไม่ทันนะ”
“เออน่าไว้ทำทีหลังมาๆหิวกันละใช่มะอยากกินไร”
“มึงจะเลี้ยงเหรอ” ความงกของต้องมาแล้ว
“มึงอะไปเลี้ยงเก้าโน่นมันซื้อของคริสมาสให้กูน่าจะหมดตังค์ละ”
“กูไม่ได้จนขนาดนั้น” ไอ้ต้องที่ยืนอยู่ข้างๆหันมามองควับ มันเหล่ตาจนผมรู้สึกแปลกๆ
“อยากได้มั่งเหรอ” คนอย่างมันต้องอยากได้ของฟรีแน่ๆแต่มันก็ปากหนัก บุคคลิกนิ่งๆที่เดาไม่ถูกนี่ละทำให้ผมไม่รู้ว่ามันรังเกียจหรือว่ายังไงแน่ ข่าวลือของผมมันน่าจะแพร่ไปถึงค้องอย่างไม่ต้องสงสัย
“อือ” หืออะไรนะ
“เร็วๆๆๆๆๆๆกูหิวแล้วต้องเก้ามึงยังมีเวลา ไม่ต้องมาตอนนี้”
“อาไร้กูป่าว” ต้องสวนกลับ
“ปากแข็ง”
อยากจะบอกพวกมันเหมือนกันว่าผมไม่เข้าใจเลยสักนิดเดียวพวกมันกำลังคุยอะไรกันอยู่คงเป็นเพราะผมเข้ากลุ่มมาทีหลังด้วยละมั้ง
“จะกินไรอะ” ผมถามคนที่หิวที่สุด
“จะกินเชสเตอร์ๆๆๆๆๆๆ” ทำไมมันต้องย้ำด้วยวะ
“เออก็ได้ๆๆ” ในเมื่อทุกคนไม่มีปัญหาอะไรก็เป็นอันว่าตามนั้นเราเดินตามกันเป็นขบวนลงบันไดเลื่อนไปชั้นล่าง เสียงเพลงคริสมาสดังวนอยู่ในร้าน เดี๋ยวก็คงกลับมาเล่นเพลงเดิมอีก เพลงประจำปีที่เปิดทั้งเดือนธันวาของทุกๆปี
กลิ่นของสายรุ้ง กลิ่นพลาสติคของแต่งบ้าน เสียงเขย่าของพุ่มช่อสีทอง ประกายจากสายคาดฟ้าอ่อนสลับแดง มันเป็นเทศกาลที่มีสีสันที่สุด กลิ่นของคริสมาส เสียงของคริสมาส
ต้องเดินเกาะไหล่ผมไปติดๆ สายหูฟังไม่ยาวพอทำให้มันต้องเดินเกาะไหล่ผมไปเรื่อยๆ
“ต้องอุ้มเก้าเลยก็ได้นะ” ไอ้เจหันมาแหย่
ซันหันมายิ้มให้ทีหนึ่ง ส่วนแมคมันยังคงครึ่งหลับครึ่งตื่นเดินนำไปงงๆ
ร้านเชสเตอร์นี้ไม่แน่ใจว่าพวกเราจะเคยมากินกันรึเปล่าแต่คิดว่าไม่ แมคเดินตรงเข้าไปสั่งอาหาร ผมเป็นคนแรกที่เป็นฝ่ายเดินไปจองโต๊ะแน่นอนว่าต้องมันก็ต้องเดินติดตามมาด้วยจน ตอนนี้มันก็ยังไม่ยอมถอดหูฟังออก
“ต้องฝากซื้อหน่อยดิ” เดี๋ยวมันจะต้องว่ากลับมาแน่ๆ หากผมรอคำพูดถากถางแล้วละก็คราวนี้กลับไม่ได้ยินอะไร
พวกเจโวยวายเสียงดังตามมา ทุกคนถือเข้ามาคนละถาด ทุกคนสั่งแค่จานเดียว มีไอ้เจเป็นข้อยกเว้นมันยกจานที่ใส่ไก่มาอีก 5 ชิ้นตามมาด้วยเสียงถาดกระแทกลงบนโต๊ะปึงปัง
“ของมึงละเก้า”
“ฝากต้องไปแล้ว”
“มันรู้มะ” ผมส่ายหัว
ไอ้ต้องเวลานี้เดินกลับมาที่โต๊ะ จานหนึ่งในนั้นเป็นของผม
แล้วเสียงคุยกันก็เงียบเลยเป็นเสียงเคาะช้อนส้อมเข้ากับจานพลาสติคแทนการฟาดฟันซากไก่บนจานเป็นไปอย่างรวด แน่นอนว่าสิ่งที่ตายแล้วคงร้องขอชีวิตไม่ได้ พวกมันคงจะดีใจที่เห็นเรากินอย่างเอร็ดอร่อย
“เอ้าเก้ากินเยอะๆจะได้โตๆไข่ใหญ่ๆ ที่ต้องซื้อมาเนี่ยมึงกินได้ใช่มั้ย” เจจิ้มเนื้อไก่ชิ้นขาวมาวางในจาน
“ไอ้เตี้ยนี่กินไปก็ไม่สูงกว่านี้หรอก”
“นี่ต้องมึงเคยรู้มั้ยว่าเก้ามันชอบอะไร”คราวนี้แมค
“มันจะไปรู้ได้ไงว่าเก้ามันชอบอะไรโง่ขนาดนี้”
“นี่พวกมึงอย่าเอากูเป็นหัวข้อทะเลาะกันได้มั้ย” แม่งใครจะไปจำได้ว่าชอบกินอะไร ผมยังไม่รู้เลยว่าเจชอบกินไร ไอ้ต้องนี่ยิ่งไม่ต้องถาม
“มึงๆเอาซอสมะเขือเทศมาดิ” ซันเอื้อมมือไปจะคว้าเอาขวดบีบที่อยู่เลยออกไปอีกสักหน่อย
มันเริ่มละเลงซอสลงจานสีแดงไปทั่วแล้วใช้ช้อนเกลี่ยให้บางก่อนจะกลับด้านใช้ด้ามวาดลงเป็นรูปอะไรสักอย่าง
“เอ้ยๆเอานี่ด้วย” เจควักพริกเขียวขึ้นมาจากพริกน้ำปลา เอามาประดับ แมคเลยใช้กระเทียมทำเป็นดาวห้าแฉก
“เล่นไรเดี๋ยวก็โดนเค้าด่าหรอก”
“มานี่” ต้องจับมือผมจิ้มลงไปบนจานแล้วเขียนขื่อตัวเอง
“เวลาเค้ามาเก็บจะได้รู้ว่าใครทำ”
“อี๋สกปรกมึงงงง”
“อะไรเก้ามึงไม่เคยดูดนิ้วเหรอ” เจทำให้ดูเสียงดังจ๊วบน่าขยะแขยง
“คนอะไรสกปรกจริง” แมครีบผลักจานออกไปข้างหน้า กว่าอาหารมื้อนี้จบลงก็บ่ายกว่าแล้ว
“แล้วไงเจ อยู่ๆมึงอยากออกมาอะไรตอนนี้ กูกำลังอยู่บ้านเพลินๆเลย” มือแมคยังละเลงจานเอาซอสมาบีบสาดเป็นรูปต่อไป ผมรู้สึกว่าพนักงานเริ่มมองแล้ว
“ออกมาเจอเพื่อนไงมึงหยุดทั้งทีแถมเป็นคริสมาสด้วย ไม่คิดจะมาเพื่อนเหรอแมคคค”
“เออๆออกมานี่แล้วไงว่าไปมันก็อีกไม่นานละนะ” คราวนี้มันเขี่ยพริกไปมาบนจาน เอากระดูกไก่มาเล่นแล้ว
“อือไม่นานจริงด้วยเดี๋ยวก็ปีใหม่แล้ว” ผมพูดขึ้นบ้าง
“นี่กูว่าเอารูปนี้ดีกว่า”
“เดี๋ยวสิ เฮ้ย นั่นของกู”
“อันเล็กๆของมึงไม่ต้องพูดแมค”
“ใหญ่กว่ามึงอะซันเอามานี่” ความโกลาหลนี้มาแต่ใด บนโต๊ะเริ่มศึกแย่งของเล่นกันขวักไขว่ เสียงโต๊ะกระแทกกันพนักงานเริ่มมองตาขวาง ไอ้ต้องไม่ทำไรพยายามฟังเพลงจากหูฟังข้างเดียว
“ว้าก อย่าทำลายผลงานกู”
“งานห่วยๆมานี่”
“อย่ามายุ่งงงงงง” เสียงพวกมันเริ่มดังขึ้นเรื่อยๆ