-
ข้อตกลงในการเข้ามาในเล้าเป็ดนะครับ กรุณาอ่านทุกคนนะครับ
เล้าแห่งนี้เป็นที่ที่คนชื่นชอบนิยาย boy's love หรือชายรักชาย หากใครหลงมาแล้วไม่ชอบ
กรุณากดกากบาทสีแดงมุมด้านขวาบนออกไปด้วยนะครับ
สรุปข้อสำคัญดังนี้
1.ห้ามละเมิดสิทธิส่วนตัวของคนแต่งและบุคคลในเรื่องทั้งหมด
2.ห้ามมิให้โพสต์ข้อความ รูปภาพ ใช้ลายเซ็นหรือรุปส่วนตัวหรือสื่อใดๆที่ก่อให้เกิดความขัดแย้ง ไม่แสดงความเคารพ, หมิ่นประมาท, หยาบคาย, เป็นที่รังเกียจ, ไม่เหมาะสม,ติดเรท x,ทำให้กระทู้กลายพันธ์,ไม่เกี่ยวพันกับนิยายที่ลง หรืออื่นๆที่ขัดต่อกฎหมาย,ห้ามโพสกระทู้ที่จะสร้างประเด็นความขัดแย้ง ในเรื่อง การเมือง ศาสนา พระมหากษัตริย์ และสถาบันต่าง ๆ รวมถึงกระทู้ที่จะสร้างความแตกแยก ชวนวิวาท ของสมาชิกภายในเวปบอร์ด
3.การนำเรื่อง ข้อความ รูปภาพมาโพส หรือนำข้อความใดๆไปโพสที่นี่หรือที่อื่นๆ กรุณาพยายามติดต่อขออนุญาตเจ้าของเรื่องก่อนนะครับ
4.ห้ามแจกเบอร์ แลกเมล บอกเมล แลก msn บนบอร์ด
โดยเฉพาะการบอกเบอร์ หรือเมลของคนอื่นโดยที่เจ้าของไม่ยินยอม
5.ขอให้นักเขียนทุกคนอย่าโกหกคนอ่านว่าเป็นเรื่องจริงในกรณีแต่งเติมเพิ่มแม้แต่นิดเดียว ถ้าเป็นเรื่องจริงก็ให้บอกว่าเรื่องจริง ถ้าเป็นเรื่องแต่งให้บอกว่าเรื่องแต่ง ให้ชี้แจงว่าเป็นเรื่องแต่งแม้จะแต่งเพิ่มขึ้นแค่ไม่ถึง 10 % ก็ตามเพราะมีคนมากกมายทะเลาะเสียความรู้สึกเพราะเรื่องนี้มามากแล้ว
ส่วนคนอ่านทุกท่าน เวลาอ่านนิยาย เรื่องที่คนเขียนเขียน
ก็ไม่ต้องไปอินมากนะครับ ให้เก็บเอาสิ่งดีๆ ประสบการณ์ ข้อคิดดีๆไปนะครับ
6.อย่าพูดคุย ทักทาย นักเขียน คนอ่่านโดยรีพลายดังกล่าวไม่เกี่ยวพันกับนิยายให้มากนัก เช่น คนเขียนโพสนิยายหนึ่งตอน ก็ควรคอมเม้นต์สักคอมเม้นต์เีดียวก็เพียงพอแล้ว ถ้าจะพูดคุยกันมากขึ้นแนะนำให้ไปตั้งกระทู้ใหม่ที่ห้องพูดคุยทั่วไป และทำลิงค์โยงมายังนิยาย และให้นักเขียนทุกคนทำลิงค์จากนิยายไปยังกระทู้พูดคุยเกี่ยวกับแฟนคลับนิยายในรีพลายแรกด้วย เพราะการที่คนเขียนและแฟนคลับพูดคุยกันมากทำให้หานิยายที่จะอ่านยาก ไม่เจอ ลำบากกับคนที่ไม่ได้เข้ามาตามอ่านทุกวัน
เวปไซต์แห่งนี้เป็นเวปไซต์ส่วนบุคคลที่ได้รับความคุ้มครองจากกฏหมายภายในและระหว่างประเทศ การเข้าถึงข้อมูลใดๆบนเวปไซต์แห่งนี้โดยไม่ได้รับความยินยอมจากผู้ให้บริการ ถือว่าเป็นความผิดร้ายแรง
ข้อความใดๆก็ตามบนเวปไซต์แห่งนี้ เกิดจาการเขียนโดยสมาชิก และตีพิมพ์แบบอัตโนมัติ ผู้ดูแลเวปไซต์แห่งนี้ไม่จำเป็นต้องเห็นด้วย และไม่รับผิดชอบต่อข้อความใดๆ โปรดใช้วิจารณญาณของท่านที่เข้าชม และ/หรือ ท่านผู้ปกครองในการให้ลูกหลานเข้าชม
กรุณาอ่านเพิ่มเติมที่นี่
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=459.0
-
อิอิ เนื่องจากมีความจำเป็นที่จะต้องดองเรื่องสั้น กู+มึง=มิตรภาพตลอดไป เอาไว้ก่อนนะครับ แต่ก็คงไม่นานเกินรอที่จะได้ติดตามกันต่อนะ
ตอนนี้ผมก็เลยเอาเรื่องนี้ที่ดัดแปลงจากหลายๆเรื่องที่ได้เคยอ่านเมื่อนานมาแล้วเอามาแต่งเติมเสริมๆเอานะครับ ก็ได้เป็นซีรี่ย์สั้นๆ 3 ภาค แล้วจะทยอยลงให้อีกครั้งนะ รับรองว่าไม่ดองนาน เผื่อว่าท่านผู้อ่านจะได้ไม่เบื่อที่จะรออ่านเรื่องสั้น กู+มึง=มิตรภาพตลอดไป เลยเอาเรื่องนี้มาให้อ่านเล่นระหว่างรอนะครับ
ถ้าถูกใจก็เม้นท์หน่อยนะครับ ขอบคุณคร้าบ
:pig4: :pig4: :pig4:
ปล. เนื่องจากพอดีว่าเกิดความผิดพลาดของผมเองอ่ะ เลยสับสนในการลงชื่อตอนนะครับ สำหรับท่านที่ได้อ่านไปแล้วอย่างงนะครับ ว่าทำไมเปลี่ยนชื่อตอนทีหลังนะ ผมเบลอเองครับ แฮะๆ :m23:
Chapter 1
Summer Romance
***************
สงสัยไอ้คำว่า "เซ็งเป็ด" เนี่ย มันคงไม่เพียงพอจะใช้บรรยายความรู้สึกเซ็งของผมในตอนนี้ได้ละมั๊งครับ
เพราะแมร่ง โคตรเซ็งจริงๆครับ แต่ว่าจะเพราะอะไรน่ะเหรอ
ลองคิดดูครับ ถ้าคุณเป็นคนเดียวในชั้นปีที่ไม่มีชื่ออยู่ในรายชื่อของผู้จบการศึกษาปีนี้น่ะ
ว่าง่ายๆก็คือ คุณเรียนไม่จบ ไม่มีสิทธิ์ร่วมรับพระราชทานปริญญาบัตรกับเพื่อนๆแล้ว
คุณจะเซ็งมั๊ย ยังงี้จะต้องใช้คำว่า "เซ็งเป็ด" สักกี่ร้อยคำอ่ะ ถึงจะบรรยายความเซ็งของคุณตอนนี้ได้
-
-
แต่ก็นั่นแหละครับ จะไปโทษใครล่ะ นอกจากตัวเองน่ะ
" เฮ้ย นี่ตกลงมึงเลยไม่จบเหรอวะ ไอ้หยุน ก็เห็นมั๊ย กูบอกมึงแล้วว่าอย่ามัวไปเล่นดนตรีดึกๆดื่นๆอยู่ เรียนมึงก็ไม่ค่อยมาเข้าเรียนอะ ถ้าไม่งั้นป่านนี้มึงก็จบพร้อมพวกกูแล้ว" ไอ้ดลเพื่อนเลิฟผมหันมาบอกขณะที่เรายืนดูรายชื่อกันที่บอร์ด
" เออๆ สาด... กูรู้ละ ไม่ต้องย้ำ กูขาดอยู่แค่หน่วยเดียวเอง ปีหน้ากูจบแน่รับรอง"
" อ่านะ กูก็ขอให้มึงจบแล้วกันนะ แต่ไม่ใช่จบเห่ล่ะ อ้าวแล้วนี่มึงจะไปไหนอ่ะ" มันถามเมื่อเห็นผมกำลังเดินจากไป
" ก็กลับบ้านกูดิวะ จะอยู่ทำหอกอะไรอีกละ เซ็งเว้ย" ผมหันไปบ่น
" เออๆ งั้นมึงไปเหอะ พวกกูจะไปหาอาจารย์กัน" ไอ้ดลบอกแล้วมันก็เดินขึ้นตึกคณะไป
มันคงรู้นิสัยผมดี ว่าผมไม่ชอบให้ใครมาปลอบใจอะไรกันมากมาย และไม่ต้องการความสงสารจากใครทั้งนั้นแหละ
เพราะตอนนี้ผมสำนึกแล้วจริงๆ ว่าเราผิดเองทุกๆอย่าง ที่ผ่านมาผมทำตัวเองทั้งนั้น
แล้วตอนนี้สภาพที่ผมเป็นอยู่นี้มันก็คือ "บทลงโทษ" ของผมนั่นเอง
-
-
ผมเดินคิดอะไรไปเรื่อยๆจนออกมาที่หน้ามหาลัยโดยไม่รู้ตัว เลยหันกลับมาที่ประตูทางเข้าของมหาลัยแล้วยืนเหม่อมองไปเรื่อยพลางนึกย้อนไปถึงวันแรกที่ได้มาเรียนที่นี่
มันช่างเป็นวันที่ผมมีความสุขและตื่นเต้นซะจริงๆเพราะชีวิตผมกำลังจะเปลี่ยนจากเด็กมัธยมเป็นผู้ใหญ่มากขึ้น จะได้พบการรับน้องที่แสนสนุกและประทับใจกับรุ่นพี่ที่น่ารัก และผมได้รู้จักเพื่อนใหม่อีกมากมายที่นี่ ถ้าเพียงแต่ผมไม่ต้องเสียเพื่อนคนนึงที่ผมรักมากที่สุดไปซะก่อน
ไม่ใช่ว่าเพื่อนผมมันตายจากไปหรอกครับ แต่ผมเองที่ได้ทำลายความเป็นเพื่อนของเราลงไปด้วยมือผมนี่
ก็แค่เพียงเพราะว่าผมไปรักมันมากเกินเพื่อนซะแล้ว ความเป็นเพื่อนของเรามันเลยต้องพังทลายไป
และแม้แต่ตัวของมันเองก็ไม่รู้ด้วยซ้ำ ว่าเพื่อนอย่างผมรักมันเกินเพื่อนไปอย่างนี้
-
-
" อ้าว... เฮ้ย ไอ้หยุน มึงมายืนทำอะไรตรงนี้วะ แล้วจะไปไหนอ่ะ" เสียงที่คุ้นเคยดังขึ้นข้างหลังผมพร้อมๆกับมือที่ยื่นมาจับที่ไหล่ผม ทำให้ผมรีบหันไปทันทีแล้วก็ถึงกับอึ้งพูดอะไรไม่ออก
ไอ้เคนั่นเองครับ อดีตเพื่อนที่ผมรักที่สุด ต้องใช้คำๆนี้นะครับเพราะว่าก็เป็นงั้นจริงๆ ก็แค่เพราะว่าผมไปรักมันนี่แหละ เลยทำให้ความเป็นเพื่อนของเรามันต้องขาดสะบั้นไปแล้ว จนทุกวันนี้มันก็เลยต้องกลายเป็นเพียงอดีตสำหรับผมไปนะ
" นี่กูไม่เจอกะมึงนานมากแล้วนะเว้ย เห็นใครๆมันบอกว่าวงมึงแตกเหรอวะ แล้วมึงจะทำไงน่ะ" มันยิ้มอย่างดีใจที่เจอผม แต่ดันถามเรื่องนี้ขึ้นมาก่อน ซึ่งก็ยังดีที่ไม่ถามเรื่องที่ผมเรียนไม่จบนะ
" ก็.... กูว่ากูก็คงต้องมาเรียนให้จบๆซะทีอ่ะ ก่อนที่กูจะแก่ตายไปซะก่อนนะ เออ..... แล้วนี่มึงเป็นไงบ้างอะ จบแล้วมึงจะไปทำงานที่ไหนวะ"
" อ๋อ... กูก็คงไปทำบริษัทพ่อกูแหละ มึงก็มาทำด้วยกันก็ได้นะเว้ย รับงานไปก่อนเฉยๆก็ได้ ไม่ต้องมาทำอยู่ประจำนะ มึงจะได้มีเวลามาลงเรียนด้วยไง" มันเสนองานที่บริษัทตกแต่งภายในของพ่อมันให้ผม เฮ้อ..... ยังไงๆมึงก็รักและห่วงกูตามเคยนะ
" เออ... กู ก็ไม่เป็นไรหรอกว่ะ กูว่ากูยังไม่อยากทำงานหรืออยากคิดอะไรตอนนี้เลยน่ะ โทษทีนะเว้ย แต่กูขอบใจมากว่ะที่ชวนกูนะ" ผมตบไหล่มันเบาๆเพื่อเป็นการขอบใจแล้วก็ก้มหน้าลงอย่างเหนื่อยๆใจนะครับ มันเลยยิ่งหน้าเศร้าลงไปเหมือนว่าเป็นห่วงผมมาก
" เฮ้ย มึงอย่าคิดมากเลยนะเว้ย กูเห็นมึงอย่างนี้แล้วไม่สบายใจเลยว่ะ ยังไงซะมึงก็ต้องเรียนจบจนได้แหละน่า เชื่อกูดิ"
" เออๆ... มึงอย่ามากลุ้มใจไปกะกูเลยน่า นะ... กูไม่เป็นไรหรอก ไม่ต้องห่วงๆ" ผมยิ้มบอกกับมันเพราะอยากให้มันสบายใจนะ แล้วเราก็เลยเดินออกมารอขึ้นรถที่ป้ายรถเมล์
มันนานมากแล้วจริงๆที่ผมไม่ได้คุยอะไรกับมันอีกเลย ก็ตั้งแต่ที่ผมเปลี่ยนไปรักมันนี่แหละ
การที่ผมรักมันอย่างนี้ผมก็ไม่รู้นะว่าจะทำยังไง จะไปบอกมันยังไงได้ล่ะ ว่ารักมันแบบนี้แล้ว
ในเมื่อผมว่ามันก็คงไม่ใช่เกย์ เพราะมันก็มีแฟนของมันอยู่
นั่นแหละประเด็นเลยครับ มันก็มีคนที่มันรักอยู่แล้ว
แล้วผมจะทำอะไรได้อีกล่ะ เพราะอะไรๆมันเกมโอเวอร์ไปแล้วนี่นะ เค้าแฮปปี้เอนดิ้งกันไปเรียบร้อยแล้ว
ตั้งแต่นั้นมาผมก็ใจสลายไปเลย แล้วก็ประชดชีวิตต่างๆนาๆตั้งแต่เที่ยวกลางคืน ก็เที่ยวซะหัวปั่นไปพักนึงจนมีรุ่นพี่มาชวนไปเล่นดนตรีนั่นแหละครับ เลยได้ไปเล่นร่วมวงกันประจำในผับแห่งนึงมาตลอดเลย ทำให้ผมไม่ค่อยได้เข้าเรียนและต้องมาเป็นคนเดียวที่เรียนไม่จบอยู่ตรงนี้
ซึ่งทั้งหมดนั้นตัวไอ้เคมันก็ไม่เคยรู้เลยครับเพราะผมไม่เคยบอกมัน หนำซ้ำผมยังต้องคอยหลบหน้ามันตลอดเลย
เพราะว่าผมทำใจไม่ได้นั่นเองครับ ผมก็เลยต้องห่างมันออกมาซะเผื่อว่าจะช่วยให้ลืมมันไปได้บ้าง
แต่ก็ไม่เคยทำได้เลยจริงๆ.................
-
-
" เออ.. แล้วตกลงนี่มึงกำลังจะไปไหนวะ" มันเอ่ยถามผม
" ก็... ว่าจะกลับบ้านว่ะ"
" บ้านเหรอ อืม... แล้วมันบ้านที่นี่หรือที่ปราจีนฯละวะ"
" อ๋อ... ก็ที่นี่ดิวะ ยังไม่กลับไปโน่นหรอก ไม่กล้าสู้หน้าแม่กูว่ะ เดี๋ยวไม่งั้นเค้าตัดกูออกจากกองมรดกแน่ เรียนไม่จบยังงี้อ่ะ" ผมบอกมันแล้วก็หัวเราะ มันก็เลยยิ้ม
" เฮ้อ... มึงนี่นะ ตอนนี้มึงไม่เหมือนคนผิดหวังที่เรียนไม่จบแล้วว่ะ ทำหน้าระรื่นได้ยังงี้กูคงไม่ต้องห่วงมึงละ"
" อ้าว... ก็แล้วไม่งั้นมึงจะให้ไปกูร้องไห้โวยวายหน้ามหาลัยรึไง มันก็ไม่มีอะไรดีขึ้นมาได้อยู่ดี ใช่มั๊ยล่ะ"
" เออๆ ก็ดีแล้วว่ะ กูจะได้ไม่ต้องห่วงมึงนะ อืม งั้นเอางี้ไปห้องกูกันดีกว่า เดี๋ยวแวะซื้ออะไรไปนั่งกินกันเล่นๆนะเว้ย ไม่ได้เจอมึงตั้งนานแล้วอ่ะ กูเลี้ยงเอง"
" อืม..... จะดีเหรอวะ" ผมลังเลไปนิดนึง แต่มันก็ยังคงมองผมด้วยสายตาอ้อนวอนอยู่
" เออ..... โอเคๆ กูก็ไม่ได้ไปห้องมึงมานานแล้ว ที่จริงก็อยากไปอยู่ห้องกะมึงเหมือนเมื่อก่อนนะเว้ย ถ้ากูไม่ต้องไปซ้อมดนตรีบ่อยๆซะ กูก็คงไม่ต้องย้ายออกไปอยู่กะพวกรุ่นพี่เค้าน่ะ" ผมยอมไปกับมันในที่สุด เพราะใจนึงก็นึกอยากจะกลับไปที่นั่นมากๆอยู่แล้วนะ
-
-
ขณะนี้ผมกำลังเดินขึ้นไปที่ห้องคอนโดฯของมันที่ครั้งนึงผมเองก็เคยอยู่ร่วมกับมันที่นี่ เพราะเมื่อก่อนนี้ความที่ผมสนิทกับมันมากนั่นแหละก็เลยมาเช่าห้องที่คอนโดฯนี้อยู่กับมันเพื่อเป็นการประหยัดไปในตัว โดยหารู้ไม่ว่ามันเป็นการตัดสินใจที่ผิดมหันต์เลยของผม
เพราะนั่นเองที่เป็นจุดเริ่มต้นที่ทำให้ผมต้องเสียความเป็นเพื่อนของเราไป
ยิ่งผมได้ใกล้ชิดกับมันทุกวัน ได้เห็นมันตลอดเวลาผมก็ยิ่งรู้สึกว่ามันเป็นส่วนนึงในชีวิตผมจริงๆ
ผมได้เห็นมันหลับไปในทุกคืนและตื่นขึ้นในทุกเช้า นั่นก็ยิ่งทำให้ผมรู้ตัวเลยว่าผมคงรักมันจริงๆและมันเกินเลยมากกว่าเพื่อนไปซะแล้ว
พอผมได้เดินเข้าไปในห้องนั้น ภาพอดีตทุกอย่างก็เริ่มแจ่มชัดขึ้นมาในความรู้สึกของผมอีกครั้ง
โซฟาที่เรานั่งนอนและเครื่องเกมส์ที่เรานั่งเล่นด้วยกันอย่างสนุก ห้องครัวที่เราทำอะไรกินกันบางครั้ง
หรือแม้แต่เตียงที่ผมกับมันนอนข้างๆกันมาทุกคืนเมื่อตอนนั้น มันช่างทำให้ผมรู้สึกใจหายที่คิดถึงวันเก่าๆ
" เดี๋ยวเอากับข้าวใส่จานเลยนะเว้ย หยุน หิวแล้วว่ะ" เสียงของมันทำให้สติผมหลุดจากภาพอดีตเหล่านั้น
" เอ้อ... ลืมซื้อน้ำแข็งเลยว่ะ หมดพอดี งั้นเดี๋ยวกูลงไปเองนะ มึงรออยู่นี่แหละ" มันบอกผมอีกแล้วก็รีบเดินออกจากห้องไป
ระหว่างที่รอผมก็เลยไปยืนรับลมเล่นที่ริมระเบียงแล้วก็นึกไปถึงเรื่องต่างๆที่ผ่านมาอีก ก็อดไม่ได้น่ะครับ จะว่าไปผมก็ยังเสียดายนะ เสียดายความเป็นเพื่อนของเราที่มันต้องมาเสียไปเพราะผมเองจริงๆน่ะ
" เฮ่ย... ทำไรอยู่วะ ยืนเก๊กถ่ายมิวสิคเหรอมึง มากินกันเหอะ เร็ว" เสียงมันทำเอาผมสะดุ้งอีกแล้วครับ ก็แหงผมใจลอยซะขนาดนั้น ขนาดมันเปิดประตูเข้ามายังไม่ได้ยินเลย
" เอ้อ... ป่าวๆ กูคิดอะไรเพลินไปหน่อย เออ... ไปกินกันเหอะ" ผมตอบมันไป แล้วก็เดินเข้ามานั่งที่โต๊ะกับมัน ระหว่างที่เรานั่งกินกันมันก็ชวนผมคุยไปเรื่อยและถามว่าผมเป็นไงบ้าง เพราะเราก็แทบไม่เจอกันเลยนานมาก
โดยเฉพาะช่วงหลังๆตอนเราเรียนปี4 ยิ่งไม่ได้เจอมันอีกเลยนะครับ เพราะมันไปฝึกงานที่บริษัทต่างชาติแห่งหนึ่ง และตอนนี้เค้าก็เลยตามมาจองตัวมันให้ไปทำงานกับเค้าแล้วเพราะว่ามันเก่งมากๆน่ะ
" ที่จริงนะ ถ้าตอนนี้มึงไม่รู้จะทำไง กูอยากขอให้มึงกลับมาอยู่ที่ห้องนี้กะกูได้มั๊ยวะ เพราะมึงก็ย้ายออกมาจากห้องรุ่นพี่มึงแล้วนี่หว่า ไม่งั้นมึงจะไปอยู่ไหนล่ะ" มันบอกแล้วก็มองสบตา เล่นเอาผมอึ้งๆไปหน่อยนึง
" เฮ่ย.... แล้วมึงไม่ได้อยู่กะยัยหนิงเด็กมึงเหรอวะ ถ้าเป็นงั้นมันก็ไม่สะดวกเค้าดิ ขืนกูมาอยู่น่ะ" ผมรีบอ้างเหตุผลไป แต่ใจจริงๆตอนนั้นผมก็อยากกลับมาอยู่กับมันจะตายไปนะนั่น
" โอ๊ย... มึงไม่ต้องมาห่วงหรอกน่ะ เรื่องนั้นน่ะ เค้าไม่ได้มาอยู่นี่กะกูอยู่แล้วนะ"
" อ้าว... เหรอ งั้นที่ผ่านมานี่มึงก็อยู่คนเดียวมาตลอดเลยนะเหรอ" ผมถามมัน ใจนึงก็เหมือนโล่งใจนะ ที่มันไม่เคยเอาแฟนมันมานอนนี่เลย แต่อีกใจก็สงสารมันแฮะ มันอยู่ห้องคนเดียวก็น่าจะเหงานะ
" ก็ เออดิ... เบื่อจะตายห่านะ อยู่นี่คนเดียว ไม่มีคนแชร์ค่าห้องด้วย ฮะๆๆ" มันหัวเราะแล้วก็มามองหน้าผมอย่างจริงจังทันที
" นะ... มึงกลับมาอยู่นี่เหอะว่ะ กูจะได้มีเพื่อนอ่ะ" มันสบตาแล้วก็ขอร้องผมด้วยสีหน้าจริงจัง ผมเลยทำหน้าไม่ถูกเลยครับ จะตอบมันว่าไงดี
" ก็ที่จริงมึงไม่ให้เด็กมึงมาอยู่ด้วยซะเลยล่ะวะ น่าจะดีนะเว้ย หรือไม่งั้นก็แต่งกันก่อนแล้วค่อยย้ายมาก็น่าจะได้อยู่นะ ไหนๆก็คบกะเค้ามาตั้งนานเหมือนกันนี่หว่า หรือยังคิดจะดูใจกันต่ออีกวะ ระวังนะเว้ย... นานเกินเดี๋ยวหมามันจะคาบไปแดกซะก่อนน๊า.... ฮ่าๆ" ผมบอกมันแล้วก็หัวเราะอย่างอารมณ์ดี อยากให้มันขำน่ะครับ
แต่ทว่ามันไม่ขำกะผมเนี่ยดิแล้วมันก็เลยก็ก้มหน้านิ่งไปนิดนึง จนผมงงเลยที่มันเงียบไปอย่างนั้น เฮ้ย... นี่เราพูดอะไรผิดไปรึเปล่าเนี่ย
" เออ... มึงพูดถูกแล้วล่ะ หมามันคาบไปแดกแล้วจริงๆว่ะ" มันพูดขึ้นโดยไม่มองหน้าผมเลย ฟังแล้วผมก็หน้าชาตัวชาเลยครับ ตกใจจนเหวอไปเลย
" เฮ้ยๆ เชี่ยเอ๊ย...ย กูขอโทษทีว่ะ ไอ้เค กูแม่งปากหมาเองอ่ะ กูไม่รู้จริงๆว่ามึงเลิกกะเค้าแล้ว ขอโทษจริงๆว่ะเพื่อน" ผมรีบขอโทษขอโพยมันเป็นการใหญ่ ไม่นึกว่าที่ผมล้อเล่นมันจะดันเป็นจริง และนี่คงไปทำร้ายจิตใจมันเข้าแล้วมั๊งนี่
แต่พอลองนึกๆอีกที นี่อาจเป็นข่าวดีของผมก็ได้นะ แต่ก็นั่นแหละผมจะมามัวคิดงี้ได้ไง ในเมื่อไอ้เคมันเสียใจอยู่นะครับ
" เออๆ มึงไม่ต้องขอโทษหรอกว่ะ จริงๆแล้วกูก็ไม่ได้เสียใจอะไรมากมายเลย เพราะเสียแฟนไปมันก็ไม่เท่าเสียเพื่อนหรอกนะสำหรับกูน่ะ" ผมฟังถึงตรงคำว่า " เสียเพื่อน " ของมันแล้ว ก็เลยรีบหันไปทันทีเลยครับ แต่แล้วก็ต้องรีบหลบตามันเลยเพราะมันก็จ้องมองมาที่ผมอยู่ก่อนแล้ว
" เอ่อ.... อืมๆ แล้วทำไมมึงคิดงั้นวะ พูดยังกะมึงไม่ได้รักเด็กมึงเลยยังงั้นอ่ะ" ผมแกล้งถามมันไปอย่างตะกุกตะกักนะ เพราะว่ารู้สึกแปลกๆกับคำพูดของมัน
" ถึงรักยังไงนะ กูว่ากูก็คงไม่รักเค้าเท่ากูรักเพื่อนกูหรอกนะ" มันตอบแล้วก็ยังคงมองเหมือนจะสบตาผมให้ได้ ผมก็มองไปแต่แล้วก็ต้องหลบตามันอีกแล้วครับ ว่าแต่นะ ทำไมมันต้องมองผมด้วยสายตาแปลกๆเหมือนกำลังจงใจบอกอะไรสักอย่างกับผมอยู่ ไม่เข้าใจจริงๆครับ
" เอ่อ แล้วนี่ตกลงมึงเสียใจมั๊ยวะที่เลิกกะเค้าน่ะ"
" ก็... ไม่รู้เหมือนกันว่ะ แปลกนะที่กูว่ากูเหมือนไม่ค่อยรู้สึกอะไรเท่าไหร่ว่ะ ทั้งที่เค้าทิ้งกูไปเลยนะ ไปคบคนอื่นเลยเค้าคงเบื่อกูแหละว่ะ ที่กูเหมือนไม่ค่อยรักเค้านะ เพราะงั้นที่เค้าไปน่ะมันคงเพราะกูผิดเองแหละ" มันบอกแล้วก็กระดกแก้วเหล้าเข้าปากพรวดเดียวหมดเลยครับ
" เฮ้ยๆ ใจเย็นเว้ยมึง กระดกซะขนาดนี้ เดี๋ยวก็พับอยู่ตรงนี้หรอก" ผมรีบเตือนมัน
" เออ.... วันนี้อยากเมาหน่อยว่ะ ได้อยู่กะมึงอ่ะ เมาเป็นเพื่อนกูหน่อยนะเว้ย เอ้า... ชนๆ" มันบอกแล้วก็ชูแก้วมันขึ้นจะให้ผมชนกันมัน ผมก็เลยชนกันมันไปทีนึง แล้วมันก็ดื่มพรวดเดียวหมดอีกแล้วครับ โห... นี่มึงกะเมาจริงๆเลยเหรอวะ ไอ้เค
แล้วก็เป็นดังคาดครับ หน้ามันแดงก่ำแล้วครับตอนนี้ แล้วก็เริ่มนั่งโงนเงนไปมา ผมว่ามันคงเต็มที่แล้วแน่ๆ
" เฮ้ย... ไอ้เค มึงเมามากแล้วนะ ไปนอนกันดีกว่าว่ะ" ผมบอกมัน แต่มันก็ดูท่าจะไม่ไหวจริงๆ แล้วมันก็ฟุบไปเลย
" เอ๊า... ไอ่เวร กูว่าแล้ว ก็ทุกทีมึงชอบกินกะเค้าที่ไหนล่ะ เหล้าเนี่ย คอเลยอ่อนยังงี้ไง เฮ้อ...." ผมบ่นไปแล้วก็เลยประคองมันไปนอนที่เตียง จากนั้นก็ยืนคิดนิดนึงว่าจะเอาไงดีเลยเดินไปเอาผ้าชุบน้ำจะมาเช็ดตัวให้มัน
พอมาถึงผมก็ถอดเสื้อผ้ามันออกแล้วก็เช็ดตัวมันไป อ้อ ไม่ได้ถอดหมดหรอกครับผม อย่าจิ้นกันเลย แค่เหลือกางเกงในมันน่ะ
ที่จริงมันก็รูปร่างดีมากเพราะมันเป็นนักกีฬาบาสฯของมหาลัยเลยนะ ผมเองอยากรูปร่างดีๆอย่างมันอยู่ สาวๆก็กรี๊ดมันเยอะมาก เพราะหน้าตามันดีด้วยน่ะครับ ผมยังเคยนึกอิจฉามันเลย แต่ไปๆมาๆก็ไม่รู้ว่ามาหลงรักมันได้ไงนะ นี่ก็ยังงงตัวเองมากอยู่ เพราะผมก็ว่าผมไม่ได้เป็นเกย์นะ
แต่จากที่ได้มาใช้ชีวิตอยู่กับมันผมก็ค่อยๆรักมันมากขึ้นจนเลยขีดขั้นความเป็นเพื่อนไปซะงั้น
ไม่รู้เหมือนกันว่าทำไมนะครับ ทั้งที่ผมไม่เคยคิดว่าจะชอบผู้ชายได้เลย
แต่กับมันแล้วผมกลับรู้สึกแบบนี้ได้ ก็ไม่เข้าใจจริงๆนะครับ....
" อือ.... เฮ้ย.... กูหลับไปเหรอวะนี่" อยู่ๆมันก็รู้สึกตัวขึ้น แล้วก็หันมาถามผม
" เอ้า เชี่ยนี่ อยู่ๆก็ตื่น เออ ก็กูบอกแล้ว เสือกกระดกไม่ยั้งอย่างงั้นอ่ะ ไม่หลับก็บ้าแล้วมึง กูเช็ดตัวให้มึงอยู่น่ะ อืม มึงยังลุกไหวป่ะ ไปเปลี่ยนกางเกงดิ" ผมบอก แล้วมันก็เลยก้มมองร่างเกือบเปลือยของมันที่ถูกผมลอกคราบออกไป
" เออๆ นี่กี่โมงแล้ววะเนี่ย อืม... เดี๋ยวมึงนอนนี่ได้มั๊ยวะ นอนเป็นเพื่อนกูหน่อยนะเว้ย" มันบอกแล้วก็ลุกขึ้นมานั่งขอบเตียงอีกด้านนึงถอดกางเกงในออกแล้วใส่กางเกงขาสั้นที่ผมหยิบมาให้มันอย่างเก้ๆกังๆด้วยความเมา
" อืม... ได้ดิ เดี๋ยวกูนอนนี่แหละ พรุ่งนี้เช้ามึงจะไปไหนมั๊ยล่ะ"
" เออ... ไม่อ่ะ แล้วมึงจะกลับบ้านเลยเหรอวะ" มันถามผม ที่จริงผมก็คิดไว้แล้วว่าจะไปเที่ยวที่ไหนสักพักนะอยากให้มันสบายใจน่ะครับ
" อืม... ก็กูว่ากูอยากไปเที่ยวไหนสักพักน่ะว่ะ อยากไปพักใจน่ะนะ ถ้าสบายใจแล้วกูก็คงกลับไปบ้านแม่กูก่อน ให้เค้าด่ากูสักหน่อยแล้วค่อยกลับมาลงเรียนเก็บหน่วยกิตที่เหลือว่ะ" ผมสรุปแผนที่คิดไว้ให้มันฟัง มันก็ยิ้ม
" เออ... เฮ้ย ถ้ามึงจะไปเที่ยวนี่ กูขอไปด้วยคนดิวะ ได้มั๊ยอ่ะ กูก็อยากไปพักมั่งแหละว่ะ โอเคนะเว้ย งั้นเดี๋ยวกูนอนละ ไม่ไหวแล้วว่ะ" มันบอกผมเสร็จแล้วก็ล้มตัวนอนไปเลย ผมก็ดันมัวอึ้งกับคำพูดมันอยู่ก็เลยไม่ทันจะรับปากเลย มัดมือชกกูเหรอวะเนี่ย ไอ้เค......
แล้วผมก็เลยมานั่งคิดอะไรอยู่ริมระเบียงห้องคนเดียว ผมหยิบบุหรี่ที่พกไว้ขึ้นมาจุดสูบ ตาก็เหม่อมองออกไปที่ข้างนอก แล้วก็คิดถึงสิ่งที่มันพูดกับผมวันนี้
ผมแปลกใจกับท่าทางของมันที่ดูก็เหมือนคนอกหักอยู่นะ แต่จะว่าไปมันก็บอกเองว่าไม่ได้เสียใจเท่าไหร่
แล้วไอ้คำพูดของมันนี่สิที่ทำให้ผมอดคิดไม่ได้ ว่านี่มันจงใจจะบอกอะไรผมรึเปล่านะ
แต่มาคิดอีกทีหรือว่ามันจะเสียใจมากที่โดนทิ้งจนเบลอๆ พูดอะไรไปเรื่อยเปื่อยอย่างนั้นเอง ไม่ได้จงใจบอกอะไรผมเป็นพิเศษหรอก ผมอาจจะคิดไปเองก็ได้
ว่าแต่พรุ่งนี้เช้าผมต้องไปกับมันอีกเหรอนี่ ทั้งที่ตั้งใจว่าจะไปพักใจสงบๆคนเดียวนี่นา
แล้วนี่ต้องหนีบมันไปอีกคนเหรอนี่ เฮ้อ... ยิ่งพยายามจะหลบๆหน้ามันอยู่นะ
จะทำไงดีว้า........
-
-
ฟ้าสางแล้วผมเลยรีบตื่นมาก่อน มองนาฬิกาก็เห็นว่าหกโมงเช้าเองเลยรีบลุกไปล้างหน้าเฉยๆ แล้วก็รีบมาแต่งตัวอย่างเร็ว แล้วก็เลยเขียนโน๊ตทิ้งไว้ให้มัน
" โทษทีว่ะ เพื่อน กูขอไปของกูคนเดียวก่อนนะเว้ย อย่าโกรธกูเลยนะ กูอยากอยู่คนเดียวเงียบๆจริงๆว่ะ มีอะไรที่กูต้องคิดต้องทำเยอะเลย แต่ไม่ใช่ว่ากูเห็นมึงเป็นคนอื่นนะเว้ย แค่กูขอเวลาทำใจหน่อยว่ะ แล้วกูก็จะกลับมาเป็นเพื่อนรักมึงเหมือนเดิมนะเว้ย กูสัญญาว่ะ"
รักมึงว่ะเพื่อน
หยุน
แล้วผมก็กลับไปเก็บของที่ห้องผมซึ่งก็มีแค่ไม่มากเท่าไหร่ออกมาทั้งหมด เพราะวันนี้ผมต้องคืนห้องให้รุ่นพี่ผมแล้ว จากนั้นตอนสายๆก็เลยเอาของส่วนใหญ่ไปฝากบ้านไอ้ดลมันก่อนแล้วบอกมันว่าจะกลับมาเอาอีกที มันก็รับฝากไว้โดยไม่ได้ถามอะไรผมอีก
ตอนนี้ผมเริ่มมาคิดครับว่าผมจะไปไหนดีแล้วก็เดินไปเรื่อยๆ แป๊บนึงก็คิดออกครับว่าไปทะเลดีกว่า แล้วผมก็เลยรีบไปจองตั๋วรถไฟเลย วันนี้อยากนั่งรถไฟครับ คลาสสิคดี จะได้นั่งกินลมชมวิวให้เพลินเลย
-
-
ตอนนี้ผมก็ได้มานั่งชิลล์ๆอยู่บนรถไฟที่จะเดินทางไปยังปรานบุรีแล้ว ผมมองวิวข้างทางไปอย่างสบายใจเพราะไม่ได้มาเที่ยวอย่างนี้นานมากเลยนะครับ ก็ตั้งแต่ผมรักมันนั่นแหละ ผมก็เลยจำเป็นต้องตัดขาดตัวเองออกมาจากมันอย่างนี้ แล้วก็ทำให้ไม่มีอารมณ์ที่จะมาเที่ยวเพลิดเพลินใจอย่างนี้กะใครอีกเลยนะ
แต่ขณะนั้นเองก็มีนักศึกษาชายที่มาด้วยกันสองคนเดินมานั่งที่นั่งตรงข้ามผม ซึ่งสองคนนี้มันก็ดูรักและสนิทกันดีนะครับ ก็คงเหมือนผมกับไอ้เคนั่นแหละ เลยทำให้ผมคิดถึงมันขึ้นมา นี่ถ้าจริงๆผมให้มันมาด้วยก็คงจะดีไม่น้อยเลย
แต่จะทำไงได้ล่ะ ก็ผมอยากตัดใจจากมันน่ะครับ ถึงต้องถอยห่างมันออกมาเองนะ
แล้วก็ไม่รู้ว่ามันจะโกรธผมรึเปล่า ที่ทิ้งมันมาคนเดียวอย่างนี้น่ะ...........
**********************
-
:z13: จิ้มน็อตแรง ๆๆ
รออ่านด้วยคน
-
รอด้วยคนคร้าบ... :mc4:
-
:L2:
-
มานั่งเป็น PR ให้เรื่องใหม่ตัวเอง
แต่สงสัยคงต้องหลับก่อนละ เงียบเกิ๊น o19 :onion_asleep:
-
มาตามอ่านด้วยคนครับ
:pig4:
-
ขอบคุณนะครับ คิง
อิอิ นี่ก็รออยู่ว่าจะมีใครตามมาอีกมั๊ยน๊อ
แล้วก็ขอบคุณทุกคนที่แวะมานะครับ :pig4:
-
เข้ามาอ่านเรื่องใหม่ค่ะ
หยุนเอ๊ย หนีอะไรก็หนีได้แต่หนีใจตัวเองนี่ หนีไม่พ้นหรอกจ้ะ
ดูเหมือนเคเองก็จะมีใจให้หยุนนะ.... รึเปล่า
-
^
^
^
เห็นด้วยกับ คุณyayee2 (ยังไม่รู้จักชื่อเลย แต่จำได้ว่าอ่านเรื่องของผมด้วย)
หนีใจตัวเองไม่พ้นหรอกคร้าบบบบ
แต่เรื่องนี้ห้ามดองนะคร้าบบ(บอกดักไว้ก่อนเลย :laugh:)
มาอ่านเหมือนโดนมนต์เรียกมา
-
ปิ๊งว่า เค คงจะรู้สึกกับหยุนซักอย่างแหละคับ
แต่ยังอยู่ในช่วงสับสนอยู่ คงจะทำตัวไม่ถูก
ปล่อยให้เค้าได้คิดอะไรซักพัก ก็น่าจะดีนะคับนี่
-
แลดูว่า 2 คนจะใจตรงกัน
เพราะดูจากคำพูดและท่าทางของเคแล้ว เหมือนจะบอกอะไรหยุนเป็นนัย ๆ
รอตอนต่อจ้ะ :กอด1:
-
มาขอบคุณนัท ปิ๊ง เจ้แก้ว(ใช่มั๊ยเอ่ย) คุณheefever BBChin JungBB คุณไต๋ คุณคิง และทุกคนที่แวะมาอ่านนะครับ แล้วจะรีบมาต่อให้นะครับ ตอนนี้กำลังเช็คความเรียบร้อยอยู่น่ะ จะมาลงให้ภายในไม่กี่วันนี้นะครับ o13
-
รักเพื่อนตัวเองมันทำใจลำบากเนอะน่าสงสารจัง
รออ่านตอนต่อไปค้าบบบบบบบบบบบบ
-
มารอตอนต่อไป มาลุ้นให้เคตามหยุนไปด้วย :z1:
-
ไม่บอกความจริงไปเลยล่ะครับ
ถ้าไม่ใช่จะได้เจ็บแค่ครั้งเดียวไปเลย
แต่ถ้าใช่ก็โชคดีด้วยนะ :sad11:
-
แงๆๆๆๆๆๆๆๆ
:m15:
เคชอบหยุนรึเปล่านะ
-
รอตอนต่อไปครับ :L1:
-
มาต่อแล้วนะครับ เหลืออีก2ช่วงพอดี ก็จะจบภาคของภาคแรกนะครับ แล้วจะมีภาคต่อมาให้ติดตามกันต่อนะครับ
Chapter 1 Summer Romance(ต่อ)
********************
รถไฟมาถึงยังที่หมายแล้วครับ ผมก็เลยหยิบสัมภาระของผมซึ่งก็มีแค่กระเป๋าลากใบเดียวเองครับแล้วก็เดินอย่างชิลล์ๆออกมาต่อรถเพื่อไปยังรีสอร์ทสุดหรูของเจ๊บีรุ่นพี่ผมเองครับ
อันที่จริงเจ๊บีนั้นแกเป็นรุ่นพี่ลุงรหัสของไอ้เคมันตะหากครับ อาจจะงงกันหน่อยที่ผมบอกว่าเป็นลุงรหัสแต่ทำไมผมเรียกแกว่าเจ๊ ใช่ครับแกเป็นเกย์นั่นแหละ และก็ดูแกจะภูมิใจมากกว่าที่เราจะเรียกแกเป็นป้ารหัสนะ
แล้วที่ผมสนิทกะแกมากมายก็เพราะว่าเป็นเจ๊บี่นี่แหละครับที่เค้ารู้เป็นคนแรกนะ ว่าผมรักไอ้เคมัน เค้าว่าเค้าดูออกน่ะ ผมงี้กลัวเลย กลัวว่าเค้ายังรู้ยังงี้คนอื่นก็อาจจะรู้
แต่เจ๊บีเค้าก็บอกผมว่าเค้าไม่ใช่คนปากไม่มีหูรูดและเค้าจะไม่บอกใครทั้งนั้นแหละ แถมแกยังช่วยแนะนำอะไรๆให้ผมอีกตั้งเยอะเลยเรื่องไอ้เคเนี่ย ผมละซึ้งน้ำใจแกจริงๆ อย่างน้อยผมก็พอจะมีคนที่คุยเรื่องนี้ด้วยได้
รีสอร์ทของเจ๊บีเค้าหรูมากครับ อยู่ริมทะเลหัวหินเลยนะ มีแขกต่างชาติซะส่วนใหญ่ เมื่อก่อนผมได้มาทีนึงครับกับไอ้เคและเพื่อนๆเพราะเจ๊บีเค้าไปชอบเพื่อนผมอีกคนนึง ก็เลยกะจะชวนมาที่นี่แต่จะชวนคนเดียวก็ยังไงๆ พวกผมเลยพลอยได้อานิสงค์ไปด้วยครับ
หลังจากที่ผมโทรบอกเจ๊บีว่าผมมาถึงหน้าล๊อบบี้แล้ว ผมก็เลยเดินไปนั่งรอแกอยู่แถวนั้น สักพักเจ๊บีก็เดินยิ้มร่ามาต้อนรับผม
" ต๊าย.... นี่ชั้นคงต้องแสดงความยินดีกับบัณฑิตใหม่แล้วนี่นะ งั้นเดี๋ยวคืนนี้ฉลองให้ดีกว่า อ้าว แล้วทำไมมาคนเดียวล่ะ แก"
" หึๆ เสียใจด้วยเจ๊ ต้องรอปีหน้านู่นอะ ตอนนี้เป็นแค่นักศึกษาเก่าไปก่อนนะ แล้วที่มาคนเดียวนี่ก็แบบว่าอยากหลบมาพักใจไง แล้วก็มาช่วยทำงานด้วยนะ ไม่ได้มาอยู่ฟรี ฮ่าๆ" ผมบอกเจ๊บีแล้วก็หัวเราะ แกเลยทำหน้าถอดสีไปเลย
" อ๊าย... ตกลงนี่ยังไม่จบเหรอ แล้วจะทำไงล่ะแก ต้องรอปีหน้าเลยเหรอ" เจ๊บีอุทานออกมา
" อืม ก็ไม่ต้องห่วงหรอกเจ๊ ผมอ่ะจบชัวร์ แต่ต้องไปเก็บอีกหน่วยนึงน่ะ"
" เหรอ แล้วเจอเคมันยัง มันว่าไงมั่งล่ะ" เจ๊ถามถึงไอ้เคมันทันที
" ก็เจอแล้วแหละครับ มันก็ไม่ว่าไงหรอก จริงๆมันจะตามผมมานะแต่ผมหนีมันมาแหละ เจ๊ก็คงรู้น่ะนะ ว่าทำไมผมถึงต้องหนีมันอ่ะ" ผมบอกเจ๊เพราะก็รู้ดีว่าเจ๊บีรู้ตื้นลึกหนาบางของผมกับมันดีทุกอย่าง
" อืมๆ แต่ก็นั่นแหละ ชั้นก็นึกว่าแกจะยังพอเคลียร์กันและเข้าใจกันได้นะ เฮ้อ.... สงสารแกจังว่ะ หยุน" เจ๊บอกเสียงอ่อยๆอย่างไม่สบายใจ
" เอาน่า... เจ๊ไม่ต้องลุ้นอะไรผมมากหรอก เพราะยังไงๆมันก็คงเป็นไปไม่ได้อยู่แล้วอ่ะ ช่างมันเหอะ ผมเองก็ไม่ได้ทุกข์ร้อนอะไรเท่าไหร่เลย เจ๊ไม่ต้องห่วงนะ แต่ว่าตอนนี้หาห้องให้สักห้องดิ เอาติดๆทะเลเลยนะ เงียบๆได้ยิ่งดี" ผมยิ้มบอกกับเจ๊แก เจ๊บีก็เลยเดินนำผมไปยังห้องที่อยู่ติดฝั่งทะเล ระเบียงห้องมีทางลงหาดเลย ซึ่งน่าอยู่และวิวดีมากๆเลยครับ
" โห... โคตรเจ๋งอะเจ๊ ขอบคุณมากๆ วิวสวยสุดๆ" ผมบอกแล้วก็กอดเจ๊ไปทีนึงอย่างเอาใจ
" ย่ะๆ แหม ถูกใจละสิ ชอบก็อยู่ไปตามสบายย่ะ เดี๋ยวชั้นไปดูแขกก่อนแล้ว วันนี้มีลูกทัวร์เกาหลีที่เค้าจองไว้จะเข้ามาน่ะ เดี๋ยวชั้นจะไปดูก่อนเผื่อมีหนุ่มเกาหลีเริ่ดๆมาด้วย ไปล่ะ" เจ๊บีว่าแล้วก็เดินออกไป
" โอเคคร้าบ...บ งั้นเดี๋ยวพรุ่งนี้ผมจะไปช่วยที่คาเฟ่เหมือนเดิมนะ เดี๋ยววันนี้ขอนอนเล่นก่อนละกัน" ผมตะโกนบอกเจ๊ แกก็หันมายิ้มให้แล้วก็เดินกลับไปที่ล๊อบบี้
-
-
และแล้วตอนนี้ผมก็ได้มาอยู่ที่ชายหาดอันสวยงาม แสงแดดที่สดใสของฤดูร้อน ลมทะเลที่พัดเย็นสบายตลอดเวลาทำให้ผมรู้สึกสบายขึ้นอย่างมากทั้งกายและใจเลย ก็เพราะยังงี้แหละนะ ผมถึงชอบทะเลฤดูร้อนซะจริงๆครับ
ผมเดินลุยน้ำไปเรื่อยๆ รู้สึกว่าการที่เราได้อยู่ตรงนี้คนเดียวมันเหมือนว่าผมเป็นเจ้าของหาดนี้ทั้งหาดเลย แล้วผมก็นอนลงไปบนผืนทรายขาวสะอาดนั้น สัมผัสที่แสนละเอียดจากทรายขาวนั้นทำให้ผมสบายจริงๆครับ คลื่นที่ซัดมายังตัวผมก็ทำให้รู้สึกเย็นๆสบายดี และที่จริงวันนี้แดดก็ไม่ร้อนมากไปจนผมอยากจะนอนอยู่ตรงนี้ให้ถึงตอนเย็นไปเลย
แต่ก็แค่คิดแหละครับ ขืนนอนอยู่อย่างนี้ถึงเย็นผมคงดำไปฝั่งเดียวแน่ๆ อายเค้าตายอ่ะ
หลังจากที่ผมไปเดินเล่นอยู่พักนึงก็เลยหิวครับ เลยเดินไปกินข้าวที่คาเฟ่เรสเตอรองท์ของรีสอร์ทครับ ซึ่งผมเองเคยมาช่วยเค้าทำงานที่นี่ด้วยตอนที่มาเที่ยวกันครั้งก่อน ทำให้รู้จักพี่ๆที่นี่ดีเลยครับ ไม่ว่าจะพ่อครัว พนักงานเสิร์ฟรึแม้แต่คนล้างจานนะ
ตอนนั้นผมก็มาขอเจ๊บีแกช่วยทำงานเอง เพราะก็เกรงใจแกครับ ไหนๆเค้าก็อุตส่าห์ให้ที่พักและอาหารสามมื้อแล้ว ก็เลยว่าจะช่วยเค้าซะหน่อยเป็นการตอบแทนน่ะครับ
แล้วไอ้เคมันก็นึกสนุกด้วยก็เลยมาช่วยพี่พนักงานเสิร์ฟเค้า เราเลยไปต้อนรับลูกค้า มารับออร์เดอร์อาหารที่ลูกค้าสั่งแล้วก็ช่วยเสิร์ฟ ตอนนั้นสนุกกันมากๆเลยครับ ก็ใช่นะ สนุกก็เพราะว่ามีมันอยู่ด้วยนี่แหละ
ว่าจะไม่คิดถึงมันแล้ว แต่ก็อดไม่ได้อีก เฮ้อ... ถึงว่านะ ผมอาจจะไม่มีวันลืมมันได้เลยจริงๆ เพราะว่าตัวมันก็คงเป็นเหมือนส่วนนึงในชีวิตผมไปซะแล้ว
แล้วผมจะตัดส่วนหนึ่งของชีวิตผมไปยังไงได้ละนี่..........
" อ้าว คุณหยุนมาเที่ยวเหรอครับ แล้วมากับใครมั่งครับเนี่ย" เสียงที่คุ้นเคยทักผม พอหันไป ก็เห็นว่าเป็น "พี่สร" กัปตันของคาเฟ่นั่นเองครับ
" อ้อ พี่สร หวัดดีครับ" ผมหันไปแล้วก็ยกมือไหว้ พี่เค้าก็ยิ้มแล้วรับไหว้ผม
" คือ ผมมาคนเดียวครับ อยากมาพักผ่อนหน่อย แต่ขี้เกียจชวนใครมาด้วยน่ะครับ" ผมตอบพี่เค้าไป
" อ๋อ ผมก็นึกว่ามากับคุณเคนะ แล้วทำไมถึงมาคนเดียวน่ะ เอ.... รึว่าหลบมาพักใจครับนี่" พี่สรแซวผมอย่างเป็นกันเอง ผมก็ได้แต่ยิ้มแห้งๆไป
ก็มันจริงของเค้าแล้วนี่นะ ผมหลบมาพักใจจริงๆ และยังไม่มีทีท่าเลยว่าจะทำใจได้น่ะ
น่ากลัวอาจจะต้องอยู่ที่นี่ยาวแล้วมั๊งนี่........................
-
-
" นี่... แล้วตกลงแกบอกความจริงเจ้าเคมันรึยังล่ะ เรื่องแกรักมันน่ะ" เจ๊บีเอ่ยถามผมขณะที่นั่งกินข้าวกับผม ผมถึงกับสำลักต้องรีบกินน้ำเลย
" แค๊กๆ... อ่ะ โอ๊ย.... เจ๊ พูดซะดังเลยอ่ะ เดี๋ยวเค้าก็ได้ยินกันหมดหรอก" ผมสำลักเลย แล้วรีบบอกเจ๊ แกเลยรีบเอามือมาป้องปาก
" อ๊าย...ย โทษทีๆ ชั้นพูดดังไปหน่อย แสดงว่านี่ยังไม่ได้บอกมันใช่มั๊ย"
" ก็จะเอาหน้าที่ไหนไปบอกมันล่ะคร้าบ ขืนมันรู้ว่าผมเป็นงี้แล้วมันต่อยผมหาว่าผมจะไปหลอกกินเจี๊ยวหวานมันอ่ะจะว่าไงพี่" ผมบอกแล้วก็ยิ้มๆ
" โอ๊ย.... ชั้นละปวดเฮดมาก เฮ้อ... แต่มันก็จริงนะ ถ้าเจ้าเคมันรับไม่ได้อ่ะ คงแย่แน่ ถึงขั้นมองหน้ากันไม่ติดเลยเชียว"
" ก็นั่นไง ผมถึงต้องทนอยู่อ่ะคร้าบ แต่ก็ต้องตัดใจแล้วมั๊ง สงสารตัวเองว่ะ ผมคงไม่มีหวังหรอกครับเจ๊ เพราะมันคงเป็นไปไม่ได้อ่ะ" ผมบอกอย่างท้อๆ
" เฮ้อ.... ชั้นก็อยากช่วยแกจริงจริ๊ง แต่ก็ไม่รู้จะทำไงดีเลยน่ะ ในเมื่อก็ไม่รู้ว่ามันจะมีใจอะไรกับแกบ้างมั๊ย เออ... แล้วเวลาแกอยู่กับมันน่ะ มันพอจะมีทีท่าอะไรกับแกอย่างนั้นบ้างมั๊ยล่ะ" คำถามของเจ๊บีทำให้ผมนึกไปถึงคำพูดและท่าทีแปลกๆของมันเมื่อวานนี้
" อืม.... ก็เหมือนจะมีนะครับ เมื่อวานผมไปกินเหล้ากับมัน มันยังพูดแปลกๆอยู่ว่ามันรักเพื่อนมันมากกว่าแฟนนะ ถึงต้องเสียแฟนไปแต่ก็ไม่เสียใจเท่าเสียเพื่อนไปน่ะ อืม..... แล้วพอมันพูดก็จะมองหน้าผมตลอดนะ เหมือนว่านี่มันตั้งใจบอกให้ผมรู้อย่างมากๆเลย" ผมเรียบเรียงเหตุการณ์ให้เจ๊ฟัง
" อ๊ายๆ... นั่นไงๆ ใช่เลยๆ เพื่อนที่มันบอกคือแกแน่ๆชั้นว่า" เจ๊บีรีบบอกผมอย่างตื่นเต้น
" ก็อยากจะคิดอย่างนั้นแหละเจ๊ แต่บางทีมันก็รู้สึกว่าเข้าข้างตัวเองมากไปมั๊ยเนี่ย เกิดถ้ามันพูดไปงั้นๆไม่ได้จงใจบอกอะไรผมล่ะ จะทำไง"
" อืม... ก็จริงนะ โอ๊ย..... ทำไมเคสแกนี่มันตัดสินใจยากจริงๆนะ ชั้นละจนปัญญาเลย เฮ้อ.....อ" เจ๊บีบ่นแล้วก็ทอดถอนใจอย่างหมดหวังไปด้วย
" เอาน่า.... เจ๊ก็ไม่ต้องกลุ้มไปกะผมหรอก ผมยังไม่กลุ้มเท่าเจ๊เลยนะ แต่ยังไงก็ขอบคุณครับ ที่เป็นห่วงนะ ก็มีแต่เจ๊แหละที่เข้าใจผมตลอดอ่ะ" ผมยิ้มบอกเจ๊แกอย่างเอาใจ ก็แกดีกับผมอย่างนี้น่ะครับ เข้าอกเข้าใจผมไปซะทุกอย่าง
ผมโชคดีนะที่มีแกอยู่เป็นเพื่อนเวลานี้ เพราะเท่ากับว่าแกเป็นทั้งเพื่อน พี่ชาย พี่สาว และแม่ไปพร้อมๆกันเลย
อย่างนี้คงต้องเรียกแกว่า เจ๊อเนกประสงค์ แล้วครับ............
-
-
คืนนั้นผมก็เลยมานอนคิดๆดูนะครับ ยังไงซะผมก็คงต้องไปคุยกับมันจริงๆแล้วล่ะ ทุกๆอย่างมันจะได้กระจ่างไปซะทีนะ เพราะผมลองมาทบทวนคำพูดนั้นกับท่าทางของมันแล้ว ก็รู้สึกค่อนข้างแน่ใจมากขึ้นนะว่ามันคงจงใจพูดถึงผมจริงๆ
แต่ถึงจะไม่เป็นอย่างนั้นก็ไม่เป็นไร อย่างน้อยผมก็จะได้รู้ไง ว่ามันคิดยังไงกับผมแน่
ถ้ามันไม่ได้รักผมอย่างที่ผมรักมันผมก็จะได้ทำใจไปซะ แล้วก็กลับมาเป็นเพื่อนกันเหมือนเดิม
เพราะอย่างน้อยมันก็คงดีกว่าที่ผมต้องหลบหน้ามันอย่างนี้ และรู้สึกว่ามันก็คงอยากกลับมาเป็นเพื่อนกับผมเหมือนเดิมอยู่แล้วด้วยนะ
แต่ว่าตอนนี้ผมอยากจะพักอยู่ที่นี่อย่างนี้ไปอีกสักหน่อยครับ อยากไปทำงานช่วยเจ๊แกเหมือนที่เคยทำ เพราะผมว่ามันก็ช่วยให้ผมมีความสุขได้นะ ได้เจอคนเยอะแยะ ได้ทำอะไรที่ช่วยคนอื่นด้วยผมคงสบายใจมากกว่า
งั้นก็ขออยู่ที่นี่อย่างนี้ไปก่อนแล้วกันนะ.....................อยู่กับทะเลหน้าร้อนแสนสดใสของผมอย่างนี้อ่ะ
-
-
เช้าวันรุ่งขึ้นผมเลยตื่นแต่เช้าไปช่วยพี่สรดูแลบริการบุฟเฟ่ต์อาหารเช้าให้แขกที่มาพัก แล้วก็คอยเอาอาหารมาเติมให้แขกด้วย ก็สนุกดีมากเลยครับ แล้วผมก็มานั่งกินข้าวเช้ากับเจ๊บีอย่างอร่อยเลย ก็ดีครับ เวลามาอยู่ที่นี่อย่างนี้แล้วผมสบายใจดีนะ
สงสัยคงเพราะทะเลหน้าร้อนสวยๆที่นี่มั๊ง ที่มันช่วยให้ผมรู้สึกดีขึ้นได้
คนเราถ้ามีความทุกข์ใจกลุ้มใจอะไร ถ้าลองมีโอกาสได้ไปที่อื่นๆบ้างบางทีมันก็ช่วยได้เยอะนะครับ
ดีกว่านั่งจับเจ่าอยู่กับบ้าน แล้วก็ฟุ้งซ่านไปเรื่อย มันคงไม่มีอะไรดีขึ้นมานะ
" เอ้อ.... เจ๊ ผมว่าผมตัดสินใจแล้วอ่ะ เป็นไงก็เป็นกันผมคงต้องบอกมันแหละ มันจะได้เคลียร์ซะทีอ่ะ ผมจะกลับไปบอกมันเอง"
" หือ... เออๆ ก็ดี ชั้นเห็นด้วย ก็จะได้รู้ซะทีนะว่าจะเป็นไงกัน งั้นชั้นจะรอลุ้นแล้วกันนะ ขอให้แกได้สมหวังลงเอยกับมันไปซะทีเห๊อะ" เจ๊บีอวยพรผมเสร็จสรรพเลย
" ก็... แต่ว่านะตอนนี้ผมขออยู่นี่พักผ่อนไปก่อนนะเจ๊ แล้วผมจะช่วยเจ๊ทำงานในคาเฟ่นี่แหละ ผมแฮปปี้ดีแล้วที่ทำตัวเป็นประโยชน์นะ"
" อืม ก็ตามใจแกแหละ หยุน อยากอยู่กี่วันก็อยู่เหอะ จริงๆจะว่าไปชั้นก็อยากให้แกทำอยู่ที่นี่จริงๆไปเลยก็ดีนะ แกเทคแคร์ลูกค้าดีอ่ะ ลูกค้าเค้าก็ชอบ" เจ๊บีชมที่ผมทำงานได้ดี
" ฮ่าๆ อย่าเลยเจ๊ งานนี้มันไม่ใช่งานถนัดจริงๆของผมหรอก อย่างผมอ่ะ คงเอาใจใครได้ไม่ตลอดหร๊อก ฮะๆ"
ก็ใช่นะครับ ผมน่ะจะไปเอาใจใครได้ ในเมื่อเอาแต่ใจตัวเองแล้วก็ใจร้อนจะตาย กลัวเดี๋ยวลูกค้าเรื่องมากแล้วจะไปต่อยกะเค้าซะงั้น ไม่งั้นวงผมจะแตกเหรอ เพราะผมเองที่ทนหมั่นไส้ใครนานไม่ค่อยได้น่ะ
-
-
บ่ายนั้นหลังจากที่ช่วยพี่ๆที่คาเฟ่เสร็จแล้วผมก็เลยว่าจะมาเดินเล่นชายหาดอีกครับ วันนี้ก็อากาศดีแต่มีเมฆมากเลยไม่ค่อยร้อนเท่าไหร่ เหมือนฟ้าเป็นใจเลยครับ
แล้วผมก็นอนเล่นอย่างสบายใจอยู่บนพื้นทรายนั้นเอง เงาของเมฆช่วยให้ผมไม่ร้อนจนเกินไปก็เลยนอนเล่นเพลินไปเลยครับ แต่อยู่ๆพอผมลืมตามองขึ้นผมก็เห็นหน้าของใครบางคนโผล่มา แต่โผล่มาไม่โผล่เฉยๆนะ มันตบกบาลผมจังๆเลยแม้จะไม่รุนแรงก็เหอะ
" ไอ้สาดด...ดด แอบหนีกูมาดีนักนะ แมร่ง" ไอ้เคมันบอกแล้วก็นั่งลงข้างผม ตอนนั้นมันก็ใส่กางเกงขาสั้นมาแล้วแสดงว่ามันคงมาถึงนี่นานพอสมควรแล้วล่ะ แต่ผมสิยังงงเป็นไก่ตาแตกอยู่ว่ามันมาได้ไง
" เฮ้ย...ย มึงมาได้ไงวะเนี่ย รู้ได้ไงอ่ะว่ากูมานี่" ผมผลุดลุกขึ้นนั่งแล้วถามมันในทันที
" หึๆ.... ก็ใจมึงกะกูอ่ะ สื่อถึงกันไงกูเลยรู้ว่ามึงมานี่" มันยิ้มแล้วก็สบตาผม แววตานั้นผมรู้สึกว่ามันดูเป็นประกายแบบแปลกๆนะครับ เหมือนกับว่ามันน่าจะเป็นสายตากรุ้มกริ่มของผู้ชายที่มองหญิงคนรักในละครมากกว่าอ่ะ แล้วมึงมามองกูยังงี้ทำไมเนี่ย
" อ่านะ มึงดูหนังเกาหลีมากไปละ โห.... ใจเราสื่อถึงกัน อ๊วกเหอะ สัด" ผมเบ้ปากทำหน้าคลื่นไส้ไปกับที่มันพูด มันก็หัวเราะ
" เออๆ... กูล้อเล่น เมื่อคืนเจ๊บีเค้าโทรมาคุยกะกูน่ะ กูก็บอกเค้าว่ามึงหนีกูไปไหนก็ไม่รู้ เค้าเลยบอกว่าถ้าอยากเจอมึงก็มานี่ได้ กูก็เลยรีบขึ้นรถทัวร์ตามมานี่เลยไง" มันบอกแล้วก็สบตาผมอีกแล้ว แต่ผมสิตัวชาไปเลยอ่ะ เจ๊บีโทรไปบอกมันงั้นเหรอ
ตายแน่ๆ กู.... นี่เจ๊เค้าบอกอะไรมันไปบ้างเนี้ย.......
" อ้าว... เออๆ... แล้วเจ๊บีเค้าคุยกะมึงว่าไงอ่ะ แค่เค้าว่ากูมาอยู่นี่เหรอ" วิตกจริตทันทีครับ ไม่รู้ว่ามันรู้อะไรไปบ้างแล้วเลยถามมันอย่างกล้าๆกลัวๆอยู่
" หึๆ.... ก็ไม่มีอะไรนี่ ทำไมวะ แล้วมึงคิดว่าเจ๊เค้าจะบอกอะไรกูเหรอ" มันยักไหล่ทีนึง เหมือนไม่รู้อะไร แต่ว่า อีกละ สายตาแบบนี้อีกแล้วครับ แล้วน้ำเสียงมันก็ดูเหมือนกะว่ามันรู้อะไรๆทั้งหมดแล้วเลยอ่ะ
" อ๊าว... เชี่ยนี่ กวนทีนกูแล้วไง ก็เค้าคุยกะมึงว่าไงมั่งเล่า สาดด.....ด" ผมเริ่มโวยมัน ก็ดูมันดิครับเหมือนมันแกล้งผมเลยอ่า
โอย..... นี่ถ้าเกิดมันรู้แล้วว่าผมคิดไงกับมันเพราะเจ๊บีบอกมันไปแล้วผมจะทำไงเนี่ย
เพราะยังงี้รึเปล่า มันถึงมามองผมด้วยสายตาแปลกๆ แต่ดูๆแล้วผมว่ามันคงไม่ได้โกรธอะไรผมนะที่ผมคิดแบบนี้กะมันน่ะ ไม่งั้นมันคงไม่มานั่งกระหยิ่มยิ้มย่องอยู่อย่างนี้ได้
แต่จะใช่อย่างที่ผมคิดรึเปล่านะ............
" เอ๊ะ.... มึงนี่ กูพูดแค่นี้ทำมาโวยวาย อะไรของมึงวะ ทำเหมือนร้อนตัวอะไรงั้นแหละ ทำไม... มึงทำอะไรผิดไว้เรอะไงวะ" ยิ่งพูดมันก็ยิ่งทำหน้าเหมือนเย้ยผมครับ ที่มันถือไพ่เหนือกว่าผมตอนนี้
เฮ้อ..... มันคงรู้หมดแล้วแน่เลย เวรเอ๊ย......... เจ๊บีทำกูแล้วว.......
จะสู้หน้ามันยังไงเนี่ย โอย.......... โคตรอายมันอ่ะครับ ตอนนี้
อยากจะขุดทรายแล้วเอาหน้าฝังลงไปจังเลย................................
" เออๆ กูทำผิดกะมึงจริงๆอ่ะ ก็ตามที่เค้าบอกมึงนั่นแหละ พอใจยัง สาดด.....ด" ผมหน้าแดงก่ำเลยครับตอนนี้ แดงไปถึงหูเลยมั๊งน่ะ
" ฮ่าๆ แล้วมึงจะหน้าแดงทำไมวะ อายเหรอ อายอะไรของมึงวะ อ๋อๆ.... อายที่กูรู้ว่ามึงรักกูใช่ม้า....า" นั่นแหละครับ เอาเข้าละ มันเล่นผมแล้ว ผมงี้อยากจะตะโกนร้อง "อ๊าก" ดังๆไปเลย แมร่ง แกล้งผมได้ นี่อายสุดๆจนไม่รู้จะอายยังไงแล้วอ่ะครับ
" งั้นก็บอกมาว่ารักกู แค่นั้นอ่ะ เร็วๆ" มันสั่งผม ผมก็เลยโวยไปอีก
" เอ๊ะ.... สัดนี่ อะไรของมึงเล่า มาสั่งกู ไม่รู้เว้ยๆ กูไปล่ะ" ผมทำโวยเสียงแข็งกลบเกลื่อนแล้วก็ลุกขึ้นจะหนีมันดื้อๆ ไม่ไหวแล้วครับ
แต่มันดิ เสือกมาฉุดผมไว้ทันทีผมเลยหงายหลังเงิบไปเลยครับ แต่ก็ไม่ได้เจ็บอะไรเพราะมันเป็นทรายละเอียด แล้วมันก็พลิกขึ้นมาคร่อมร่างผมไว้ซะงั้น แล้วยังยื่นหน้ามาซะเกือบชนหน้าผมเลย ตามันก็สบตาผมนิ่ง
" เอ้า บอกมาซะ ว่ารักกูอ่ะ อยากหนีกูมาดีนัก มึง กูจะทำโทษมึงให้เข็ด หึๆ" มันยังคงย้ำคำสั่งของมัน หึ... แล้วเรื่องไรกูจะต้องยอมมึงวะ
" เฮ้ย....ย ไอ้สาด ปล่อยกูเลย ทำเชี่ยอะไรวะมึง แมร่ง... เดี๋ยวใครเค้ามาเห็นอ่ะ ปล่อยเว้ย......ยย" ผมยังคงดิ้นไปมาแต่มันก็ล๊อคผมไว้ซะแน่นเลยครับ สู้แรงมันไม่ไหวอ่ะ แมร่ง ถือว่าตัวใหญ่กว่ากูนะมึง
" ถ้ามึงไม่บอกนะ กูจะจูบมึงเดี๋ยวนี้แหละ ให้คนอื่นเห็นให้อายกันทั้งคู่นี่แหละ" มันขู่
" เฮ้ยยย.... ไอ้เชี่ยเค อย่านะมึง กูอายคนเค้าอ่ะ" ผมบอกมันแล้วก็เริ่มหันไปมองว่ามีใครเดินมาแถวนั้นมั๊ย แต่ก็มองเห็นไม่ถนัดนัก แต่มันสิครับ เริ่มยื่นหน้ามันมาใกล้ผมมาเรื่อยๆแล้วอ่ะ
" เออๆๆ กูยอมมึงแล้วๆ ไอ้เชี่ย....ย เออ.... กู...... กูรักมึง" เฮ่อ.... ต้องยอมแม่งจนได้อ่ะ..... แล้วผมก็บอกมันไปอย่างยากเย็นเลย
" อะไรนะ.... บอกซะเบาเลย กูไม่ได้ยินอ่ะ เอาใหม่ ดีๆ เร็ว" มันยังสั่งผมอีก เชี่ยนี่ แมร่ง ได้คืบจะเอาศอกอ่ะ
" ไอ่ สาดด..ด ไม่เอาแล้ว ปล่อยกู....... เดี๋ยวคนเค้ามาเห็น" ผมยังคงดิ้นรนต่อไปแต่ก็ไม่มีอะไรดีขึ้น
" เออๆ.. อ่ะ... กูรักมึง..... รักมึงจริงๆ แล้วที่ผ่านมากูไม่กล้าบอกมึงไง พอใจยังวะ แมร่ง" ผมบอกออกไปอย่างสุดจะทน อายโคตรๆเลยครับนั่น แล้วมันก็สบตาผม
" หึๆ ก็แค่นั้นแหละ" มันบอกแล้วก็ยิ้ม แต่ว่าพูดจบปั๊บมันก็จูบผมเลย
ผมก็ตะลึงไปสิครับ แต่มันก็เป็นความรู้สึกที่ดีมากเหลือเกินนะ
ไม่นึกว่าแค่คนเราจูบกันมันจะรู้สึกดีได้อย่างนี้ และมันไม่สามารถจะบรรยายได้เลยจริงๆครับ
ยิ่งเวลาที่มันสอดลิ้นเข้ามาในปากผมอย่างไม่รู้สึกรังเกียจนั้น ผมรู้สึกเหมือนตัวเบาหวิวแทบลอยไปเลย
แล้วผมกับมันก็เคลิ้มตกอยู่ในภวังค์นั้นเนิ่นนานเลย จนผมมารู้สึกตัวอีกทีก็เพราะนึกขึ้นมาได้ว่าเดี๋ยวอาจจะมีคนมาเห็นนะ
ผมเลยรีบผลักมันออก มันก็เลยทำหน้าตื่นๆที่ผมผลักมันอย่างนั้น เพราะมันคงกำลังเคลิ้มอยู่น่ะครับ
" เฮ้ยย...ย ไอ่เชี่ยเค... ไหนมึงบอกว่ากูบอกมึงแล้วจะไม่จูบกูไง" ผมโวยมันไปอีกรอบ
" อ้าว... ก็นี่กูก็บอกมึงกลับไปไง ว่ารักมึงเหมือนกันอ่ะ แต่กูใช้ภาษากายว่ะ ฮ่าๆๆ" มันบอกแล้วก็หัวเราะชอบใจใหญ่ ที่แกล้งผมได้อย่างสะใจมันนักล่ะ
" ไอ่สาดด..ด ถ้าเกิดมีใครมาเห็นจะทำไงวะ ได้อายเค้ากันตายห่า เค้าจะได้ว่าคู่เกย์แม่งมาจูบกันอยู่ไม่อายฟ้าอายดินอ่ะ" ผมบ่นมันไป แต่มันก็เสือกหัวเราะอีก
" อ้าว ไม่ดีเหรอ ฟ้าดินเป็นพยานไงวะ ว่ากูรักมึงจริงๆ"
" พอเลยๆ สาด... แล้วพอใจแล้วใช่มั๊ย ทำกูได้เนี่ย" ผมบ่นแล้วก็มานั่งลงตรงโขดหินใกล้ๆ มันก็เดินมานั่งข้างผม
" เออๆ กูพอใจแล้ว เพราะกูได้รู้ความจริงแล้วไง ว่ามึงรักกูนะ และมึงก็คงรู้แล้วนะว่ากูรักมึงเหมือนกัน" มันบอก ผมก็หันไปสบตากับมัน
" อืม แล้วตอนนั้นที่มึงบอกน่ะ ว่ามึงรักเพื่อนมึง ก็หมายถึงกูเหรอ"
" ก็เออดิ คืนนั้นกูก็ไม่กล้าบอกมึงตรงๆเหมือนกัน แต่ก็คิดว่ามึงน่าจะดูออกไงว่ากูแสดงทีท่าเพื่อให้มึงรู้นะ ว่าใจกูคิดยังไง แต่มึงก็ดันไม่แน่ใจใช่มั๊ยล่ะ ก็เลยหนีกูมานี่คนเดียว เพราะที่กูจะตามมึงมาน่ะ เพราะว่ากูหวังจะตามมาเพื่อบอกมึงไง เข้าใจยัง" มันเล่าให้ฟังทั้งหมด ผมเลยถึงบางอ้อ
ว่าง่ายๆก็คือ ผมดันเสือกหนีมันมาก่อนน่ะเอง เพราะถ้ารอให้มันมาด้วยมันก็จะมาบอกผมด้วยตัวมันเอง ว่ามันรักผมนะ
เฮ้อ... บุญเก่ายังมีเลยนะนี่ ผมอ่ะ ขืนถ้าเจ๊บีแกไม่หวังดีโทรไปบอกมันป่านนี้ผมก็คงยังใจห่อเหี่ยว แกร่วอยู่แต่ที่นี่แน่ๆ
และก็คงไม่ได้บอกรักมันอย่างนี้นะ คงต้องขอบคุณในความโชคดีที่ผมยังพอมีอยู่จริงๆ
แล้วก็ขอบคุณเจ๊อเนกประสงค์ของผมด้วยนะ..................
-
-
ตอนนี้พระอาทิตย์ก็กำลังจะตกแล้วครับ เราก็นั่งมองกันเพลินเลย ผมรู้สึกเหมือนว่าตัวเองเป็นตัวละครในหนังที่นั่งมองพระอาทิตย์ลับขอบฟ้าด้วยกันอย่างโรแมนติก
ก็ไม่เคยคิดนะครับว่าวันนี้จะเป็นเรานะ ที่ได้มานั่งด้วยกันอย่างนั้นบ้างแล้ว
ความจริงจะว่าไปแล้วนี่ถ้าหากผมต้องมานั่งคนเดียวดูพระอาทิตย์ตกอย่างนี้มันคงเหงาจนน่าใจหายเลย
เพราะบรรยากาศตอนนี้มันเหงาๆเศร้าๆอย่างนั้นจริงๆ เพียงแต่ว่าตอนนี้ผมมีมันแล้ว
ถึงบรรยากาศนี้มันจะเหงาเศร้าสักแค่ไหน แต่ผมก็ยังอุ่นใจได้อยู่ดีนะ......................
******************
-
Chapter 1 Summer Romance(ต่อ)
***************
พลบค่ำแล้วผมก็ไอ้เคก็เลยเดินกลับมาที่ห้องผมกัน มันเลยไปเอาเป้สัมภาระของมันที่อยู่อีกห้องมาไว้ในห้องผมเลย ในขณะที่ผมได้แต่นั่งมองมันเอาเสื้อผ้าข้าวของๆมันเก็บเข้าตู้ราวกับว่านี่เป็นห้องของมัน ผมก็ได้แต่คิดว่า นี่มึงคิดจะบอกกูก่อนมั่งมั๊ยเนี่ยว่าจะมาขอนอนด้วย กูเจ้าของห้องนาเว้ย
" ไม่ต้องมามองหน้ากูยังงั้นเลยนะ ทำไม... กูจะนอนกะมึงด้วยคืนนี้ไม่ได้เรอะไงวะ" มันถามผมแล้วยิ้มลอยหน้าอย่างกวนๆ
" เออ... กูไม่ว่าอะไรมึงหรอกครับ เชิญพี่ทำอะไรตามสบายเลยนะ ถือว่าเป็นห้องของพี่เองได้เลยครับ สาดด....ด" ผมประชด มันก็ยิ้มมุมปากแล้วย่างสามขุมเข้ามาหาผม แล้วก็มาหยุดยืนตรงหน้าที่ผมนั่งอยู่ด้วยท่าทางหื่นๆยังไงไม่รู้ครับ
" มึงนี่ยังไม่สำนึก ที่จริงกูยังลงโทษมึงไม่หมดนะเว้ย มึงยังมีโทษอยู่นะ ยังจะมาประชดประชันกูอีกอ่ะ" มันบอกพลางก้มหน้าลงมาผมก็เลยรีบถอยตัวออก
" เฮ้ย... มึงจะทำอะไรวะ สัดนี่ ขนลุกเลย" หน้ามันจะมาชนผมอยู่แล้ว แล้วมันก็หัวเราะอีก
" ฮ่าๆ กูล้อเล่น ยังหรอกมึงยังไม่ถึงเวลาของมึง เดี๋ยวรอกูคืนนี้ก่อนกูจะลงโทษมึงให้สาสมเลย หึๆ" ดูมันครับ ดูมัน ขู่ผมสารพัด
" นี่มึงจะอะไรกะกูนักหนาเนี่ย โห.... รู้สึกกูนี่ มีความผิดมากเหลือเกินนะ จะลงโทษกูงั้นงี้ มึงดูจำเลยรักมากไปป่ะ สาด...ด" ผมบ่นอุบเลย ก็ไม่รู้อะไรของมันอ่ะครับ กวนทีนจริงๆ
" ก็เดี๋ยวรอดูคืนนี้ละกันมึง หึๆ ไปๆ ไปอาบน้ำก่อน เดี๋ยวออกไปกินข้าวกะกูกัน" มันสั่งผมอีกแล้ว ซึ่งผมก็ได้แต่ต้องทำตามมันอีก
แล้วมันก็เดินนำผมออกมากินข้าวกันที่คาเฟ่โดยมีเจ๊บีนั่งรออยู่แล้ว พอแกหันมาเห็นผมสองคนเท่านั้นแหละ แกก็ยิ้มร่าเลย คงปลื้มใจกะผลงานตัวเองมั๊ง
" อ๊าย....ย มาแล้วๆ มาเลยย่ะมาเลย ชั้นเตรียมอาหารไว้ฉลองแล้วย่ะ มาๆ นั่งเลย" เจ๊บีกวักมือเรียก ผมก็เลยนั่งลง อาหารเต็มโต๊ะไปเลยครับ น่ากินทั้งนั้น
" โห.... เจ๊ เอิกเกริกไปป่ะ จัดซะขนาดนี้อ่ะ ไม่ใช่งานแซยิดนะ" ผมแซวเจ๊แล้วก็หัวเราะ ก็เล่นจัดอาหารมาซะชุดใหญ่เลย
" ฮ่าๆ ขอบคุณมากครับเจ๊ น่าอร่อยอ่ะ" ไอ้เคมันบอกแล้วก็หยิบกุ้งทอดมากินทันที
" ก็แหม..... ชั้นดีใจย่ะที่อะไรๆมันลงตัวไปซะที ทีแรกก็ลุ้นแทบตาย แต่พอจริงๆแล้วก็ง่ายนิดเดียวเอง" เจ๊บีหัวเราะชอบใจใหญ่
" ผมก็ขอบคุณเจ๊มากนะ ที่ช่วยอะ ตอนนี้ก็โล่งใจละ ทนอึดอัดอยู่ตั้งนาน" ผมยิ้มอย่างสบายใจ
" ผมก็เหมือนกันนะ ขอบคุณเจ๊มากครับ ที่ช่วยให้ผมลงเอยกะมันซะที แล้วก็ยังให้ห้องพักฮันนีมูนเราด้วย ฮ่าๆๆ" มันบอกแล้วก็หัวเราะทำหน้าเจ้าเล่ห์ใส่ผมอีก
" ไอ่สาด..ด ฮันนีมูนเชี่ยอะไรของมึง บ้าเรอะไง พูดมาได้ อายคนเค้ามั่งดิ๊ เดี๋ยวมึงกลับไปนอนห้องมึงเลยนะ" ผมด่ามันไปด้วยความเขินนะ ไม่ใช่โกรธ ก็ดูมันดิครับ ไม่นึกว่ามันจะกวนได้ขนาดนี้เลย
" หึๆ สัด ทำมาเป็นอาย กูบอกมึงแล้วใช่มั๊ย ว่าเดี๋ยวคืนนี้มึงเจอกูแน่ งั้นมึงก็รีบๆกินเยอะๆไว้ก่อนเลยนะ แล้วก็เก็บแรงไว้คืนนี้ดีกว่า ฮ่าๆๆ" เฮ้อ.... ยอมแพ้มันเลยครับ ผมงี้อายจนหน้าแดงอีกละ เจ๊บีแกก็ยิ่งหัวเราะชอบใจใหญ่
แล้วเราก็กินอาหารกันไปอย่างสนุกสนานเลย เฮ้อ.. โล่งไปทีครับ ไม่ได้รู้สึกดีอย่างนี้มานานแล้ว
ที่ผ่านมาตั้งแต่ผมเริ่มรู้ตัวว่ารักมันนั้น ผมก็แทบจะไม่มีความสุขอีกเลยนะ ทุกอย่างมันดูเลวร้ายลงเรื่อยๆ
แต่วันนี้มันผ่านไปแล้วครับ ผมสมหวังในรักที่หวังมาตลอดแล้วนะ................
-
-
ตอนนี้เรากลับมาที่ห้องกันแล้วครับ ผมก็เลยแกล้งๆถามมันเรื่องนั้นเรื่องนี้ไปกะว่าจะเบนความสนใจมันไปก่อน หึ... ก็มันจะลงโทษผมนี่นะ แล้วก็เลยถามมาถึงเรื่องงานของมัน
" เฮ้ย..... แล้วตกลงนี่มึงจะไปทำงานที่บริษัทพ่อมึงจริงๆเหรอวะ ก็กูเห็นว่าที่บริษัทฝรั่งนั้นมันมาเรียกตัวมึงอยู่นี่ ถ้าได้ไปทำที่นั่นนะ มึงได้ไปเมืองนอกเลยนะเว้ย น่าจะไปทำกะเค้าก่อนนะจะได้เก็บประสบการณ์ ส่วนบริษัทพ่อมึงเองอ่ะ มันไม่ไปไหนหรอก จะกลับไปทำเมื่อไหร่ก็น่าจะได้นี่หว่า" ผมเสนอความเห็นให้มันฟัง แต่พอมันได้ฟังมันก็อึ้งๆไปนิดนึงแล้วหันมามองหน้าผม
" ก็.... ที่จริงกูห่วงมึงน่ะ ถ้ามึงไปทำงานที่อื่นกูก็ไม่รู้ว่ามึงจะมีเวลาไปเรียนต่อมั๊ย กูถึงอยากให้มึงไปทำที่บริษัทพ่อกู เพราะถ้ากูอยู่ด้วยกูก็ช่วยมึงได้ไงวะ ไอ้งานนั้นน่ะ ถ้าจะไปทำกูก็ต้องไปอยู่เมกาโน่นเลยนะ ยอมรับว่าก็อยากไปอยู่ว่ะ แต่กูจะทิ้งมึงไปได้ไง ใครจะช่วยมึงล่ะ ใช่มั๊ย" คำตอบของมันเฉลยทุกอย่างให้ผมฟังแล้ว
และคราวนี้ผมก็รู้สึกนอยด์ขึ้นมาทันที โธ่เอ๊ย.... ไอ้เค ทำไมมึงต้องทิ้งอนาคตมึงเพราะกูว้า.......
กูไม่ได้มีค่ากะมึงขนาดนั้นเลยนะ............
ผมพูดอะไรไม่ออกเลยครับทีนี้ ได้แต่ก้มหน้านิ่งอยู่ตรงนั้นเอง
" เฮ้ย....เป็นไรอ่ะ ทำไมเงียบไปวะ เฮ่ย" มันเอื้อมมือมาเขย่าไหล่ผม ผมก็เลยลุกขึ้นแล้วน้ำตาที่คลออยู่มันก็เลยไหลลงมาผมเลยหันหน้าหนีมันไป แต่มันคงเห็นแล้วตกใจเลยดึงผมหันกลับไป
" เฮ่ย.... มึงเป็นอะไรอ่ะ ร้องไห้ทำไมวะ อะไรของมึงอ่ะ" มันยังเขย่าตัวผมแล้วถามอย่างเป็นห่วงหนักเลย
" เออ.... กูก็.... กูรู้สึกผิดจริงๆว่ะที่ต้องเป็นภาระมึงนะ กู... ขอโทษนะเว้ย" ผมยังคงสะอื้นอยู่มันก็เลยจับไหล่ผมไว้แล้วก็จับให้ผมนั่งลงด้วยกันบนเตียง
" โอ๊ย.... มึงจะบ้าเหรอวะ คิดมากอะไรของมึง กูอยากทำยังงี้เอง ก็แค่เพราะกูรักมึงกูถึงไม่ทิ้งมึงไปสบายคนอยู่เดียวนะ มึงเข้าใจมั๊ย" มันบอกแล้วก็มองสบตาผมนิ่ง
" ที่จริงน่ะ กูก็ห่วงมึงมาตลอดอยู่แล้วตั้งแต่ที่มึงเริ่มห่างๆกู ตอนนั้นกูกังวลว่าเพราะมึงรู้แล้วว่ากูรักมึงรึเปล่านะ ยิ่งพอมึงย้ายออกไปจากห้องไปอยู่กะรุ่นพี่ แล้วก็หลบหน้ากูตลอด ตอนนั้นกูเสียใจมากเลยว่ะ แต่ก็ได้แค่คิดอ่ะ ก็มึงไม่ใช่เกย์นี่หว่า ไม่แปลกที่มึงจะหนีกูไปน่ะนะ กูก็พอเข้าใจได้"
" แล้ววันที่กูไปเจอมึงหน้ามหาลัยนั่นน่ะ จริงๆแล้วก็เพราะไอ้ดลมันโทรบอกให้กูไปดูใจมึงหน่อย วันนั้นกูก็คุยงานกับพี่ที่บริษัทเค้าอยู่น่ะ แต่พอรู้ว่ามึงน่าเป็นห่วงกูก็ทิ้งทุกอย่างรีบไปหามึงเลยนะ โชคดีว่ะที่ไปทันเห็นมึงอยู่ตรงนั้นกูเลยชวนมึงมาที่ห้องไง"
" ที่จริงวันนั้นกูก็ตั้งใจไว้แล้วว่ากูจะบอกความจริงกะมึงไปเลยแล้วกัน เพราะกูก็ทนไม่ไหวแล้ว แต่ก็ไม่กล้าว่ะ ได้แค่พูดเป็นนัยๆไปก่อนหวังว่ามึงคงจะรู้เอง แล้วก็แดกเหล้าย้อมใจไปเผื่อจะกล้าพูดขึ้นมั่ง แต่เสือกหลับไปก่อน ฮะๆๆ คออ่อนจริงๆเลยกู อุตส่าห์วางแผนไว้เลยพังหมด" มันว่าแล้วก็หัวเราะแหะๆไป แต่ผมดิได้แต่อึ้ง ทั้งที่ในใจนั้นผมดีใจและปลื้มใจมากนะ
" แล้วกูก็เลยขอมึงไปเที่ยวด้วยไง กะว่าจะทำซึ้ง ทำโรแมนติกบอกรักมึงท่ามกลางธรรมชาตินะ ซึ่งกูเองดันมั่นใจไปหน่อยว่ะ ไม่นึกว่ามึงจะทิ้งกูไปเลย พอกูตื่นมาแล้วเห็นโน๊ตที่มึงทิ้งไว้นะ กูแม่งแทบอยากโดดตึกลงไปเลยว่ะ เฮ้อ....."
" กูอ่ะมันงี่เง่าเองที่ไม่กล้าบอกมึง มึงก็เลยหนีกูไปอีกแล้ว กูพลาดกะมึงอีกจนได้อ่ะ ตอนนั้นมันโคตรเซ็งจริงๆว่ะ ก็โทรถามไปเรื่อยกี่คนๆเค้าก็บอกไม่รู้ว่ามึงไปไหน จนกระทั่งเจ๊เค้าโทรมาบอกกูแหละ ตอนนั้นโคตรดีใจเลย ถึงได้รีบบึ่งมาหามึงนี่ไง ทีนี้เข้าใจกูรึยังล่ะ" มันบอกแล้วก็ยิ้มให้ผม เฮ้อ.... นี่แสดงว่ามันรักผมมาตลอดเลยสินะ มันคิดเหมือนผมมาตลอดจริงๆ
ทำไมผมโง่เป็นควายซะอย่างนี้นะ มัวแต่ไม่แน่ใจๆ กลัวจะคิดเข้าข้างตัวเองแล้วเป็นไง
เกือบจะสายไปแล้วมั๊ยล่ะ ถ้าขืนเมื่อวันก่อนมันคิดสั้นอะไรไปเพราะเสียใจที่ผมทิ้งมัน ผมจะทำไงนะ
เฮ้อ.... ไม่กล้าคิดเลยจริงๆ..........................
-
-
แต่ตอนนี้ผมก็ยังคงได้แต่อึ้งๆเพราะความคิดมากมายมันแล่นไปมาให้สมองประมวลผลอยู่จนจะเออเร่อร์แล้วครับ
ทั้งทุกอย่างที่ผ่านมาในมุมมองของผม รวมทั้งความจริงที่มาจากปากมันวันนี้ว่าเบื้องหลังที่ผมไม่รู้เกี่ยวกับทุกๆอย่างที่มันทำนั้น
ผมได้รับรู้และซึ้งดีแล้วครับ ว่าต่อไปนี้ผมจะต้องตอบแทนมันบ้างกับที่มันรักและเสียสละเพื่อผมได้ขนาดนี้
และใจผมนี่ไง..... ใจทั้งใจของผมคงเป็นสิ่งที่ตอบแทนมันได้บ้างนะ ในเวลานี้
เพราะผมอาจจะทำได้ดีที่สุดแล้วนะตอนนี้น่ะ.......................
" อืม.... กู.... กูเข้าใจและขอบใจมึงมากนะเว้ย" ผมบอกแล้วก็กอดมันแน่นแต่ผมก็ยังคงมีน้ำตาคลอ ซึ่งมันก็เป็นน้ำตาแห่งความสุขแหละครับ
จากนั้นผมก็โน้มคอมันลงแล้วจูบกับมันอย่างดูดดื่มเลย ก่อนที่มันจะทันพูดตอบอะไร ซึ่งผมก็อยากทำอย่างนี้มานานแล้ว
ก็คงนานพอๆกับที่มันอยากทำแบบนี้กับผมนั่นแหละ..............
ร่างของเรากอดรัดกันแน่นอยู่อย่างนั้น มันร้อนรุ่มไปหมดด้วยอารมณ์ปรารถนาของเราสองคนก่อนที่ผมและมันจะล้มลงบนเตียงนุ่มนั้น
เสื้อผ้าของเราถูกถอดออกไปอย่างแทบไม่รู้ตัวเลย รู้แต่ว่าตอนนี้เราต้องการกันและกันแค่นั้น
เมื่อร่างของเราเปลือยเปล่าไปหมดแล้วอารมณ์ของเราก็ยิ่งปะทุจนไม่มีอะไรจะมาหยุดยั้งได้อีกแล้วครับ
สัมผัสอุ่นๆจากผิวเนื้อและมัดกล้ามของมัน เร่งเร้าความรู้สึกต้องการของผมมากจริงๆ
แล้วมันก็เริ่มกับผมก่อน ผมเลยต่อให้มัน ครั้งแรกสำหรับผมมันก็เป็นความรู้สึกที่เจ็บมากนะ
แต่แล้วความสุขนั้นมันก็เข้ามาแทนที่ความเจ็บทั้งหมด ผมร้องครางอย่างเป็นสุขเหมือนกับมันเลย
มันยังคงพรมจูบผมไปทั่วอย่างไม่นึกรังเกียจใดๆ สัมผัสนั้นมันช่างหอมหวานเป็นสุขจนผมเหมือนลอยอยู่ในสวรรค์จริงๆครับ
ผมกอดมันแน่นในขณะที่ร่างของมันโถมทับลงมา แล้วมันก็สบตาผมอย่างโหยหา......
ผมเลยรั้งต้นคอของมันไว้แล้วก็โน้มคอมันลงมาจูบอีกครั้งแล้วครั้งเล่า
จนกระทั่งมันร้องครางเสียงดังอย่างสุขสมไปพร้อมๆกับที่ผมก็สุขสมตามไปด้วยกับมัน
-
-
แล้วเราก็ยังคงนอนกอดกันอยู่อย่างนั้น ผมนอนมองหน้ามันอยู่อย่างสบายใจ มันก็ยิ้มให้ผม
" กูถามมึงจริงๆนะ มึงว่าเราทำแบบนี้ไปมันจะดีมั๊ยวะ ต่อไปเราจะเป็นยังไงวะ ไอ้เค" ผมถามมันอย่างลังเล
" ถูกมั๊ยนี่ กูไม่รู้ว่ะ กูรู้แค่ว่ากูมีความสุขมากแล้วจริงๆ ต่อไปกูก็จะไม่สนล่ะ ใครจะว่าไง แล้วกูก็จะไม่เสียใจด้วย แล้วมึงล่ะวะ คิดว่าไง" มันบอกแล้วก็หันมาถามผมกลับ
" เออ... กูก็คิดเหมือนมึงแหละ ต่อไปก็ไม่รู้จะเป็นไงนะเว้ย แต่กูดีใจแล้วว่ะ ที่กูมีมึงจนได้ในที่สุดนะ กูหวังอย่างนี้มาตลอดเลย แล้วกูก็สมหวังแล้ว แค่นี้ก็พอใจแล้วว่ะ" ผมยิ้มแล้วก็บีบมือมันเบาๆ มันก็ยิ้มตอบผมและหลับตาพริ้มอย่างเป็นสุข
" แต่กูอยากขอร้องมึงน่ะ ว่าอย่ามัวห่วงกูเลยนะ กูอยากให้มึงตอบตกลงเรื่องงานที่บริษัทนั้นไป แล้วมึงก็ไปเมืองนอกไปดูงานซะพักนึง แล้วค่อยกลับมาหากูนะ ได้มั๊ยวะ เพื่ออนาคตมึงไง กูอยู่ทางนี้ก็จะรอมึงไป กูรอได้ว่ะ มึงไม่ต้องห่วงกูนะ"
" เออๆ กูเข้าใจแล้วล่ะ กูจะทำตามที่มึงบอกนะ มึงก็รอกูแล้วกันนะ อย่าไปมีใครใหม่ละ ฮะๆๆ" มันบอกแล้วก็หัวเราะ
" เออ...อ มึงก็ด้วยอ่ะ อย่าเสือกไปมีเมียที่โน่นก่อนละมึง" ผมว่าก็หัวเราะกับมัน เรายิ้มให้กันแล้วก็นอนกอดกันอยู่อย่างนั้นจนหลับไปอย่างเป็นสุข
-
-
หลังจากนั้นวันรุ่งขึ้นเราก็เลยลาเจ๊บีผู้น่ารักของเราแล้วก็กลับมาห้องของเราที่กรุงเทพกัน ซึ่งตอนนี้ก็ต้องเรียกว่าห้องของเราแล้วครับเพราะผมกลับมาอยู่กับมันแล้ว ส่วนมันก็ตอบรับเข้าทำงานในบริษัทฝรั่งที่เรียกตัวมา และวันนี้แล้วครับที่มันจะต้องบินไปอเมริกาตามกำหนด ต้องจากกันแล้วสินะ
" รอกูนะเว้ย ปีนึงรอไหวมั๊ยวะ" มันพูดแล้วก็จับมือผมไว้พลางสบตาผมนิ่ง
" เออ กูรอได้อยู่แล้วมึงกลับมาก็ทันกูรับปริญญาไง ดีมั๊ยอ่ะ กูเรียนจบได้แน่ๆว่ะ ไม่ต้องห่วงกูนะ" มันก็ยิ้ม แล้วตบไหล่ผมเบาๆ
" อืม... งั้นกูไปนะ รอกูนะเว้ย" คราวนี้เสียงมันเริ่มสั่นๆ แล้วก็โผมากอดผมแน่น ผมก็ใจหายเหมือนกันนะ แต่ก็กลั้นน้ำตาไว้ เลยกอดกับมันอยู่พักนึง
แล้วมันก็เดินจากผมไปยังทางออกผู้โดยสารจนลับตาผมไป
ตอนนั้นผมก็เศร้านะ แต่ผมกลับมีกำลังใจที่เต็มเปี่ยมเลยครับ
ผมจะกลับไปเรียนต่ออีกเทอมเดียว แล้วก็จะเตรียมรับปริญญาซะทีนะ
แล้วมันก็จะมาอยู่กับผมในวันนั้น ร่วมยินดีไปกับผม
แล้วฤดูร้อนอันแสนสุขของผมก็จะกลับมาอีกครั้งครับ
ฤดูแห่งความรักของเราสองคน............................
*****************
Chapter Ended
-
อิอิ ภาคนี้ลองเขียน NC อย่างที่หลายๆคนชอบดูนะครับ แต่ก็ไม่รู้ว่าอ่านแล้วจะเป็นไงกันบ้างนะ
อยากลองเขียนดูหลายๆแบบนะครับ เดี๋ยวหลังจากตอนนี้จะมีภาคต่อไปอยู่
ซึ่งตอนนี้ทำการเรียบเรียงอยู่ครับ ขอเวลาอีกสักพักใหญ่ๆนะ
ก็ถือว่าผมเอาตอนนี้มาให้อ่านเล่นๆขำๆ ระหว่างรอไปก่้อนนะครับ เพราะมันจบตอนแล้วแค่นั้น
ก็ไม่ต้องรอลุ้นแล้วนะครับ ว่าหยุนกับเคจะเป็นอย่างไรต่อไปน่ะ o13
ขอบคุณทุกท่านที่ติดตามนะครับ
:pig4: :pig4: :pig4:
-
เย้ๆๆๆ จบลงด้วยดี
กะแล้วว่าต้องใจตรงกัน
แฮปปี้สุดๆๆๆ (มั้ง) :mc4:
-
ตามอ่านทันแล้ว
+1 เป็นกำลังใจ
-
^
^
^
เห็นด้วยกับ คุณyayee2 (ยังไม่รู้จักชื่อเลย แต่จำได้ว่าอ่านเรื่องของผมด้วย)
หนีใจตัวเองไม่พ้นหรอกคร้าบบบบ
แต่เรื่องนี้ห้ามดองนะคร้าบบ(บอกดักไว้ก่อนเลย :laugh:)
มาอ่านเหมือนโดนมนต์เรียกมา
อ๋อ..เรียกพี่แก้ว หรือ ป้าแก้ว ก็ได้จ้า
ดีใจเจอคอเดียวกัน คิดเหมือนกัน
และในที่สุดเรื่องของหยุนกับเค :L1: ก็จบแบบสุขสมใจ
-
มาขอบคุณนัท ปิ๊ง เจ้แก้ว(ใช่มั๊ยเอ่ย) คุณheefever BBChin JungBB คุณไต๋ คุณคิง และทุกคนที่แวะมาอ่านนะครับ แล้วจะรีบมาต่อให้นะครับ ตอนนี้กำลังเช็คความเรียบร้อยอยู่น่ะ จะมาลงให้ภายในไม่กี่วันนี้นะครับ o13
ถุ..ถุก.. ถูกต้องค้าบ yayee2 คือเจ้แก้ว หรือเรียก ป้าแก้ว ก็ได้จ้ะ
โอ๊ย.. ลุ้นจนตูดโด่งเลยค่ะให้เคตามหยุน ป้าบ ! (เสียงตบเข่าจ้ะ) ตามจริงๆด้วย ไม่เสียเปล่าที่ลุ้น
ขอบคุณเจ๊บี ที่ช่วยย่นระยะทาง ให้เคตามหยุนเจอภายในเร็ววัน และก็ขอบคุณสำหรับเรื่องราวดีๆ อ่านแล้วมีความสุขค่ะ
-
กอดเจ้แก้วว เพราะคนฝากกอดเยอะมาก
ผมว่าเจ๊บีคือกามเทพแน่ๆ อ่านแล้วสุขใจจริงๆ
รออ่านซีรีย์ต่อไปนะคร้าบน็อต
มาเร็วๆนะ
-
:L1:
-
อิอิ ขอบคุึณทุกคนอีกเช่นเคยนะครับ ช่วงนี้ก็ยังปั่นงานเก่าก่อน สำหรับซีรี่ย์นี้ จะกลับมาลงให้อีกนะครับหลังจากที่ลงเรื่องสั้น กู+มึง=มิตรภาพตลอดไป อีกสักหน่อยนึง ก็เป็นว่าจะสลับกันลงให้อ่านไปเป็นช่วงๆแล้วกันครับ เพราะช่วงนี้ก็งานเยอะอ่ะ ไ่ม่มีเวลาเอาเลยเพราะจะปีใหม่แล้ว
ขอบคุณที่คอยมาติดตามนะคร้าบ :pig4:
-
สมกับที่รอคอยเลยอ่ะค้าบบ พี่น้อต
ใจตรงกันทั้งคู่แต่ก็ไม่กล้า+ไม่แน่ใจว่าอีกฝ่ายคิดไงทั้งคู่เหมือนกัน
เลยได้แต่รอๆๆๆ จนมาวันนี้ มีคิวปิด คือ เจ๊บี (น่ารักมาก) มาช่วยแผลงศรให้
น่ารักมากๆอ่ะคับ คู่นี้
รออ่าน Chapter ต่อไปนะค้าบ พี่น้อต
+1 ให้เลย (เพิ่งจะบวกได้ง่้ะ หลังจากเล่นบอร์ดนี้มาสามเดือน แหะๆ)
ปอลิง มะวานมะได้แว่บเข้ามาอ่านเลย เพราะมัวแต่สแกนไวรัสคอมอยู่ง่ะ ไวรัสเพียบ แต่ตอนนี้ มันเดี้ยงหมดละคับ สะจายยย + +
-
แอบมาดัน
ฮิฮุ
-
หลังจากจิ้มก่อนเพื่อน กว่าจะได้ตามอ่าน ทิ้งมาหลายวันเลย
เรื่องนี้อ่านแล้วมีความสุขนะ น่ารักดี รออ่านตอนต่อไป
ป่านนี้หลับแล้วซิ มาห่มผ้าให้ ฝันดีนะ :จุ๊บๆ:
-
ฮ่าๆ ขอบใจว่ะ โล่ มีการแอบมานะ
แล้วก็แต๊งเนะมากๆ เดี๋ยวคืนนี้จะไปห่มให้มั่งนะ อิอิ :haun5:
-
แอบดันครับ เผื่อมีใครมาอ่าน อิอิ
-
^
^
^
จิ้มพี่น้อต นี่แน่ะ หุหุ
ปอลิง มาช่วยดันด้วย
-
แวะมาเม้นก่อน
เดี๋ยวอ่านนะคับ
-
รอภาคต่ออยู่นะครับ
มาต่ออย่างไวๆนะคับ
รออยู่
-
อืม กำลังปั่นอยู่เลยนะ ภาคต่อ ใจเย็นนะครับเติ้ล
เอ้า อึ๊บ ดันซะหน่อย
-
แปะไว้ก่อน กลับบ้านแล้วจะไปตั้งใจอ่าน แต่ตอนนี้ 555 ลายตามากเหมือนเดิม
-
แวะมาดันๆๆๆๆๆๆ o13
-
เพิ่งมาตามอ่านคับ ขอบอกเลยว่าชอบมากกกกก ถูกใจสุดๆ o13 แม้ว่าแรกๆเหมือนจะเศร้าแต่พอสมหวังแล้วน่ารักมากก
อ่านแล้วแบบลื่นดีคับ อ่านได้เรื่อยๆเลย ตอนนี้อยากภาคต่อไปมากๆ รอนะคับ สู้ๆๆ จะเป็นกำลังใจให้ :L2:
-
แปะไว้ก่อน กลับบ้านแล้วจะไปตั้งใจอ่าน แต่ตอนนี้ 555 ลายตามากเหมือนเดิม
อิอิ โทษทีเด้อเจ๊ มันแบ่งช่วงคำพูดออกจากกันได้ยากอ่ะ กลัวเด๋วมันอารมณ์ขาดตอน ไม่ต่อเนื่องง่ะ
ไม่งั้นเจ๊พอมีเทคนิคอะไรมั๊ยครับ ที่จะแบ่งส่วนของบทพูดได้ง่ายๆ แต่ไม่ทำให้อารมณ์มันไม่ต่อเนื่องน่ะ
สอนหน่อยเด้อ
-
รอตอนต่อไปจ้า
:L2: :L2:
-
อ่าน จบ แล้ว ครับ พี่ น็อต
1 ปี
รอ ได้ ๆ
รีบ ๆ กลับ มา ... เหมือน เดิม นะ
อิ อิ
-
ดีกาบพี่น็อต....มาตามที่ให้สัญยาไว้ครับ....อ่านจบเรียบร้อยแล้วครับ
ขอบอกว่าโดนใจมากครับ....แฮบปี้ดี...โดนตรงนีแหละ...ไม่มีใครต้องเสียใจ....
เห็นบอกว่ามีอีก...เอามาลงไวไวนะครับ...จะรอติดตามครับ....
ขอบคุงคราบ.... :กอด1: :กอด1: :กอด1: :impress2:
-
มาลงชื่อไว้ก่อนนะก๊าบ เดี๋ยวดึกๆหลังจากเสร็จงานแว้วสัญญาว่าจะกลับมาอ่านต่อแน่นอนจ้า คิดตึ๋งคุณน้องอยู่นะ คิดอยู่ว่าคุณน้องคงเอานิยายมาลงแล้วแง๋ๆ :l13: :l13: :l13:
-
อืม อ่านแล้วยิ้มทั้งน้ำตาเลยอ่ะ อุตส่าห์เข้าใจกันแต่ก็ต้องจากกัน
มันมีความสุขแต่ทรมานเนอะ หึหึ แต่เดี๋ยวก็ต้องได้มาพบกันอีกใช่ใหม
เพื่ออนาคต หึหึ ชอบเจ๊มากอ่ะ เป็นเจ๊เอนกประสงค์จริงๆ
แบบว่าอยากได้อะไร เจ๊จัดให้ อยากมีเจ๊อย่างนี้สักคน แต่ไม่มีวาสนาพอ ฮ่าๆๆ
ขอบคุณไรเตอร์สำหรับนิยายซึ้งๆค่ะ จะติดตามตอนต่อไปนะคะ
-
ขอบคุณ คุณKillua มากนะครับ ที่มาติดตามอ่าน
แล้วก็ขอบคุณน้องชัดเหมือนกันนะ อุตส่าห์มาแวะอ่านจนได้
อิอิ ดึกแ้ล้วน๊า คุณแน๋ว มาอ่านยัง อิอิ :laugh:
ว่าแล้วก็ + ขอบคุณทุกคนที่แวะมานะครับ o13
-
แม๋..ทำเป็นวัยรุ่นใจร้อนไปได้ ไม่ลืมหรอกหน่า อ่านจบแล้วล่ะ เดินเรื่องใสๆดี ไม่ซับซ้อน ออกแนวเพื่อนสนิทคิดไม่ซื่อ เอามาจากชีวิตจริงป่ะเนี่ย อิอิ :z1:
เดี๋ยวตามไปอ่านอีกเรื่องนึงที่เหลือนะ คาดว่าคืนนี้น่าจะอ่านจบ (ถ้าไม่เยอะเกิน) :m23:
-
ขอดันซะหน่อยนะ :z3:
-
ขยันดันแต่ไม่ขยันลงเลยนะพ่อคุณ รอยู่นะเนีย :angry2:
-
แปะไว้ก่อน กลับบ้านแล้วจะไปตั้งใจอ่าน แต่ตอนนี้ 555 ลายตามากเหมือนเดิม
อิอิ โทษทีเด้อเจ๊ มันแบ่งช่วงคำพูดออกจากกันได้ยากอ่ะ กลัวเด๋วมันอารมณ์ขาดตอน ไม่ต่อเนื่องง่ะ
ไม่งั้นเจ๊พอมีเทคนิคอะไรมั๊ยครับ ที่จะแบ่งส่วนของบทพูดได้ง่ายๆ แต่ไม่ทำให้อารมณ์มันไม่ต่อเนื่องน่ะ
สอนหน่อยเด้อ
อ่านจนทันทั้งหมดแล้วล่ะไอ้น้อง
วิธีแบ่งบรรทัดที่ดีและไม่สะดุด
โดยมากจะใช้การแบงบรรทัดจากคำเชื่อมเป็นหลัก
(รู้จักไหมหว่า "คำเชื่อม" เอ้า เช่น กับ แก่ แด่ ต่อ ด้วย โดย ที่ ซึ่ง อัน ประมาณนี้)
เมื่อปัดไปอยู่บรรทัดใหม่ ก็จะทำให้ไม่สะดุดความรู้สึก หรือ อรรถรสสุนทรีย์แห่งการอ่าน
เดี๋ยวจะหาตัวอย่าง จากของเธอมาทำให้ใหม่แล้วกัน เดี๋ยว อีดิท อะเกน
แต่ตอนนี้โพสก่อน
แอนแอ๋นแอ๊น
ตัวอย่างเช่น
" อืม.... ก็เหมือนจะมีนะครับ เมื่อวานผมไปกินเหล้ากับมัน มันยังพูดแปลกๆอยู่ว่ามันรักเพื่อนมันมากกว่าแฟนนะ ถึงต้องเสียแฟนไปแต่ก็ไม่เสียใจเท่าเสียเพื่อนไปน่ะ อืม..... แล้วพอมันพูดก็จะมองหน้าผมตลอดนะ เหมือนว่านี่มันตั้งใจบอกให้ผมรู้อย่างมากๆเลยน่ะ" ผมเรียบเรียงเหตุการณ์ให้เจ๊ฟัง
ถ้าจะแก้ไขก็ทำนองนี้ได้อยู่
" อืม.... ก็เหมือนจะมีนะครับ เมื่อวานผมไปกินเหล้ากับมัน
มันยังพูดแปลกๆอยู่ว่ามันรักเพื่อนมันมากกว่าแฟนนะ
ถึงต้องเสียแฟนไปแต่ก็ไม่เสียใจเท่าเสียเพื่อนไปน่ะ
อืม..... แล้วพอมันพูดก็จะมองหน้าผมตลอดนะ
เหมือนว่านี่มันตั้งใจบอกให้ผมรู้อย่างมากๆเลยน่ะ" ผมเรียบเรียงเหตุการณ์ให้เจ๊ฟัง
พอได้ไหมไอ้น้อง แต่ สังเกตุตัวที่ทำสีแดงไหม ว่า มันนับได้ทั้งหมดกี่ตัว 555
คำว่านะครับ ใช้ได้อยางถูกต้อง ส่วน น่ะ ต้องเขียน หนะ ต้องมี ห.หีบนำด้วย
จะออกเสียงตรงตามที่ควรเป็นหรือตามที่ต้องการใช้ในบทสนทนาอันนี้
ตัวอย่าง
แล้วผมก็ออกมาห้องมัน กลับไปที่ห้องผมแล้วก็เก็บของทั้งหมดออกมาเลยครับ ซึ่งก็มีแค่ไม่มากเท่าไหร่ เพราะวันนี้ผมต้องคืนห้องให้รุ่นพี่ผมแล้ว จากนั้นตอนสายๆก็เลยเอาของส่วนใหญ่ไปฝากบ้านไอ้ดลมันก่อน แล้วบอกมันว่าแล้วผมจะกลับมาเอาอีกที มันก็รับฝากไปโดยไม่ได้ถามอะไรผมอีก
ที่ควรเป็นคือแบบนี้
แล้วผมก็ออกมาจากห้องมัน และกลับไปที่ห้องของผม
จากนั้นก็เก็บของทั้งหมดออกมาเลยครับ
ซึ่งมันก็มีไม่มากเท่าไหร่
เพราะวันนี้ผมต้องคืนห้องให้รุ่นพี่ของผมแล้ว
พอตอนสายๆก็เอาของส่วนใหญ่ไปฝากบ้านไอ้ดลมันเสียก่อน
และบอกกับมันว่าผมจะกลับมาเอาอีกที
มันก็รับฝากไว้โดยไม่ได้ถามอะไรผมอีก
แบบนี้จะดีกว่าไหมน็อต แต่ พวกวิธีการเลือกใช้คำเชื่อม
น็อตคงต้องไปศึกษาเพิ่มเติมด้วยตัวเองอีกครั้งนะจ๊ะ
จะได้เก่ง ๆ ขึ้นอีกไง เพราะแต่ละคำจะมีการใช้แตกต่างกัน
จะเป็นการบอกลำดับเวลาในตัว
ประมาณว่า
จากการที่ผมได้แอบหลงรักเขาเสียจนหมดใจ
แต่ไม่กล้าจะเอ่ยปากบอกออกไปให้เขาได้รู้เลยสักครั้ง
ทำให้ผมกับเขายังคงระดับความสัมพันในสถานะของคำจำกัดความว่าเพื่อนเท่านั้น
+1 พี่เอาใจช่วยเน้อ
ปล.
1. เหนื่อยจริงอะไรจริง ภาษาของน็อตติดจะออกไปทางแนววัยรุ่น
เป็นแบบสมัยใหม่ไปนิด แต่ยังพอรับได้อยู่ ประกอบกับการวางโครงเรื่อง
และการดำเนินเรื่องราวง่าย ๆ ไม่สลับซับซ้อนจนเกินไป
จึงทำให้น่าสนใจและติดตามอยู่เสมอ ๆ ค่ะ สู้ ๆ สู้ต่อไป ไอ้หนูน้อย
2. จริง ๆ ไม่เคยเม้นท์อะไรให้ใครเรื่องไหนยาวเท่านี้มาก่อนเลยนะ แต่อันนี้ ยาวได้ใจขอบอก
-
ง่า.... ขอบคุณมากคร้าบเจ๊...
:จุ๊บๆ: จุบุๆนะ อุตส่าห์ช่วยสอนผมเยอะเลยอ่ะ เพราะอย่างบางอันนะ
ผมเองก็ติดอ่ะ มักใช้คำซ้ำบ่อยๆ บางทีเหมือนมันนึกไม่้ออกว่าจะใช้อะไรมาแทนได้
อ่านแล้วมันจะอึดอัดน่ะ แต่เนี่ยพอดูที่เจ๊นัทบอกผมก็ว่า เออ ค่อยเข้าใจขึ้นมาหน่อยๆ
แต่เดี๋ยวผมจะลองไปดูที่เหลือแล้วแก้ซะหน่อยครับ
ก็มีบ้างบางอันที่ยังนึกไม่ค่อยออกนะ คล้ายๆว่าบางทีเราเหมือนกับตั้งใจบรรยายมากไปหน่อยมั๊ง
มันก็เลยดูซับซ้อน หรือดูแล้วอึดอัดไปหน่อย
แต่เท่าที่เจ๊บอกมานี่ก็โอเคละครับ ไว้เดี๋ยวผมไปศึกษามาเพิ่มตามที่บอกละกันครับ
ขอบคุณมากนะคร้าบ จุบุๆ อีกที :จุ๊บๆ:
-
มาแล้วครับตอนต่อไป ก็อย่างที่ได้บอกแล้วว่าตอนต่อไปนี้ก็จะเป็นเรื่องของอีกมุมหนึ่งของซีรี่ย์นี้ ซึ่งจะไม่ได้กล่าวถึงในส่วนของหยุนและเคแล้วครับ เพราะว่าได้จบตอนไปแล้ว
ในภาคนี้ก็จะเป็นอีกเรื่องราวนึงที่เกิดขึ้นในสถานที่เดียวกันนะ แต่จะเป็นอย่างไรก็ติดตามต่อได้เลยคร้าบ
Chapter 2
Winter together
*************
ผมเดินออกมาจากห้องเช่านั้นเพียงลำพังโดยไม่ได้ทันได้หยิบของอะไรที่เป็นของผมติดตัวออกมาเลยสักชิ้น
แม้ว่าจะมีเสียงเรียกของณาและวิน ผู้ซึ่งเคยเป็นหญิงคนรักของผมกับชายอีกคนที่ก็เคยเป็นเพื่อนรักของผมเองซึ่งทั้งสองนั้นยังคงพยายามตะโกนเรียกผมจนสุดเสียงอยู่เบื้องหลัง
เพราะตอนนี้ผมคิดแค่เพียงว่าอยากจะเดินหนีไปให้พ้นๆจากทั้งสองคนนั้นก่อนนะ
และผมยังไม่พร้อมที่จะรับฟังอะไรๆจากใครทั้งนั้นแหละครับ ตอนนี้น่ะ............................
-
-
สายลมหนาวๆของเดือนธันวาคมพัดวูบมาจนผมรู้สึกหนาวเข้าไปถึงข้างในใจเลย มันทั้งใจหายและเจ็บปวดจริงๆนะ
ในเมื่อคนที่ผมรักมากที่สุดทั้งสองคนนั้น กลับทำกับผมได้ขนาดนี้ มันเพราะอะไรกัน
นี่ผมทำอะไรผิดไปยังงั้นเหรอ...............................
ผมยังคงเดินไปเรื่อยๆอย่างไร้จุดหมายพลางทบทวนถึงสิ่งที่เกิดกับผมเมื่อกี๊นี้ ภาพคนรักของผมกอดจูบกับเพื่อนรักของผมเองนั้น ทำเอาผมช๊อคอย่างมากๆจนทำได้แค่เดินออกมาเลยเพราะทนที่จะรับรู้อะไรไม่ไหวอีกแล้ว
ไม่งั้นผมอาจจะยั้งอารมณ์โกรธอันนี้ของผมไม่อยู่แล้วทำอะไรที่มันร้ายแรงลงไปซะก่อนนะ........
-
-
แล้วนี่ผมเดินมาถึงไหนแล้วล่ะ มัวแต่ใจลอยอยู่ หันไปดูก็พบว่าเป็นหน้าสวนสาธารณะแห่งนึงผมก็เลยเดินเข้าไปนั่งพักที่ม้านั่งข้างทางในสวนนั้น
มานึกๆดูผมว่าผมนี่ก็แปลกดี นี่ถ้าเป็นคนอื่นมันก็ไม่น่าจะทนได้อย่างนี้นะ ป่านนี้คงได้อาละวาดรึไม่ก็ตีอกชกหัวตัวเองร้องไห้ฟูมฟายไปแล้ว แต่นี่ผมแค่อยากเดินออกมาโดยไม่ขอรับรู้เรื่องราวของสองคนนั้นอีกแล้วก็แค่นั้น
สงสัยใจผมมันคงเป็นหินไปแล้วมั๊งนี่..................
ผมยังคงนั่งคิดทบทวนเรื่องต่างๆไปเรื่อยๆ จนนั่งอยู่อย่างนั้นนานเลย ตั้งแต่แรกนั้นผมได้รู้จักกับณาแฟนของผมที่ร้านอาหารที่เราทำงานเป็นพนักงานเสิร์ฟด้วยกัน แล้วเราก็เลยได้มาคบและรักกัน ซึ่งตอนนั้นผมก็ไม่ได้เลยรู้เลยนะว่าความรักของผมจะถูกทำลายไปด้วยน้ำมือของเพื่อนที่ผมรักมากที่สุดอย่างไอ้วิน
ใช่แล้ว..... ผมไม่เคยระแคะระคายอะไรเลย เพราะสองคนนั้นไม่ได้มีทีท่าอะไรให้ผมรู้สึกได้เลยจริงๆ หรือว่าผมเองที่โง่จนดูไม่ออกนะ ว่าคนที่ผมรักที่สุดที่นอนอยู่เคียงข้างผมในทุกๆคืนนั้น ใจเค้าได้กลายเป็นอื่นไปซะแล้ว
แต่ก็ช่างเถอะครับ ยังไงตอนนี้ทุกอย่างมันก็กระจ่างชัดแล้ว และผมก็ได้ตาสว่างซะทีนะ ว่าแต่ตอนนี้มันกี่โมงแล้วล่ะ ฟ้าเริ่มสว่างและตอนนี้ก็เริ่มมีผู้คนผ่านไปมาในสวนนี้บ้างแล้ว ทั้งคนที่มาวิ่งออกกำลัง และคนที่สัญจรไปมา
ผมเลยเดินออกมาขึ้นรถที่ป้ายเพื่อจะไปยังบ้านของเพื่อนรักของผมอีกคนนึง... คนที่ยังเหลืออยู่น่ะนะ
" อ้าว เฮ้ย ไอ้สร... มึงมาทำอะไรแต่เช้าวะเนี่ย" ไอ้หมูเอ่ยกับผมอย่างประหลาดใจทันทีที่มันเปิดประตูห้องออกมาเจอผม
" เออ ก็ไม่มีอะไรมากหรอก กูอยากขอนอนกะมึงสักวันสองวันได้มั๊ยวะ" ผมบอกแล้วก็เดินเข้าไปในห้องมันทันที
" เฮ่ย อะไรวะ ทะเลาะกะเมียมาเรอะไง ถึงต้องหนีมานอนกะกูเนี่ย"
" อืม ก็เลิกเลยน่ะ ไม่มีอะไรมาก โอเคนะ" ผมสรุปสั้นๆแต่ได้ใจความ หน้ามันก็เหวอไปเลย
" เฮ้ย.... อะไรวะ นี่มึง.........." แล้วมันก็ต้องรีบหุบปากมันเลย เพราะผมยกมือขึ้นอันเป็นความหมายว่า" อย่าเพิ่งถาม"
" ไว้เดี๋ยวกูค่อยเล่าให้มึงฟังอีกทีนะ แต่ตอนนี้กูขอนอนก่อนว่ะ เหนื่อยมากๆ แล้วเดี๋ยวถ้ามึงจะออกไปเข้างานก็ปิดห้องไปเลยนะ กูก็คงนอนอยู่นี่ทั้งวันไม่ไปไหนหรอกว่ะ รอมึงกลับมานั่นแหละ" ผมบอกมันไปด้วยน้ำเสียงเนือยๆ อยากนอนพักเต็มทีละ
" เอ้อ ใช่ มึงอย่าบอกใครอีกนะเว้ย ว่ากูอยู่นี่อ่ะ ฉลาดๆอย่างมึงคงรู้แหละว่าต้องทำไงน่ะ" ผมร้องบอกมันอีกทีขณะที่มันกำลังจะออกไปทำงานแล้ว มันก็เลยยิ้มให้ผมอย่างเข้าใจแล้วเดินออกจากห้องไป
ตอนนี้ผมเลยไม่ไหวละครับ เพลียมากสุดๆแล้วนะ ผมเลยล้มตัวลงไปนอนและหลับไปแทบจะทันทีเลย....
-
-
ผมหลับยาวโดยไม่ได้ฝันอะไรเลยครับ มารู้สึกตัวอีกทีก็สี่โมงเย็นแล้ว เลยลุกขึ้นมาแล้วไปอาบน้ำหวังจะให้ตัวเองสดชื่นขึ้นมาหน่อย ซึ่งก็ได้ผลนะ ผมรู้สึกดีขึ้นมากจริงๆ
แล้วผมก็เลยออกมานั่งเล่นรับลมที่ระเบียงห้องมัน และตอนนี้ผมก็เริ่มมาคิดถึงวันข้างหน้าของตัวผมเองแล้วว่ามันจะเป็นอย่างไรต่อไป
เพราะในเมื่อเป็นอย่างนี้แล้วก็คงถึงเวลาที่ผมคงต้องเดินต่อไปได้ซะทีล่ะ เดินต่อมันไปคนเดียวนี่แหละครับ ก็โสดแล้วนี่นะ
เริ่มแรกผมก็คงต้องลาออกจากที่ทำงานซะก่อน ป่านนี้ใครๆมันก็คงถามไอ้หมูเรื่องผมกันใหญ่แล้วล่ะ แต่ยังไงผมก็คงไม่สามารถกลับไปทนเห็นสองคนนั้นมาทำงานร่วมกับผมอีกนะ แค่คิดผมก็ไม่ไหวแล้วจริงๆ
หลังจากนั้นผมก็คงไปเริ่มต้นใหม่ที่ไหนสักแห่งที่มันไกลๆจากที่นี่ ก็คงจะเป็นต่างจังหวัด ใช่แล้ว... ผมชอบทะเลก็ไปหางานที่ไหนที่มันใกล้ๆทะเลก็ได้ อาจจะเป็นโรงแรมหรือรีสอร์ทที่ไหนสักแห่งก็ได้นะ แค่นี้ผมก็จะได้อยู่กับทะเลแสนรักของผมแล้ว
ความคิดนี้ของผมทำให้ผมยิ้มออกมาได้ในที่สุด คิดแล้วก็ตื่นเต้นขึ้นมาเลยนะครับ ที่จริงผมเองก็เคยคิดอยากจะทำอย่างนี้มานานแล้วนะ ผมก็เบื่อเมืองกรุงที่มันวุ่นวายๆนี่จะแย่ แต่ว่าแฟนผมยังอยากทำอยู่ที่นี่ต่อเพราะเค้าว่ามันสะดวกใกล้บ้าน ผมก็เลยต้องตามใจเค้านะ
ตอนนั้นก็ไม่นึกหรอกนะว่าไอ้ที่ผมเคยยอมเค้านั้น พอมาวันนี้มันกลับไม่มีค่าอะไรเลย.............................
แต่ยังไงวันนี้ผมก็เป็นอิสระจากทุกๆอย่างแล้ว และผมจะไปในที่ๆผมอยากไปได้ตามใจล่ะนะ ดีใจจริงๆครับ
-
-
" อ้าว... เฮ้ย เป็นไงวะมึง นี่มึงลงไปกินอะไรมารึยังวะ" เสียงไอ้หมูเอ่ยขึ้นขณะที่มันเปิดประตูห้องเข้ามา ในมือมันหิ้วถุงใส่ห่อข้าวมาด้วย
" เออ... ยังเลยว่ะ กูเพิ่งตื่นเมื่อกี๊นะ" ผมหันไปตอบมันพลางดับบุหรี่ที่สูบไว้ แล้วก็เดินมานั่งกับมันที่โต๊ะอาหาร
" เอ้านี่ กูซื้อมาเผื่อมึงแล้ว กะเพราไก่ของโปรดมึง"
" อืม ขอบใจว่ะ มึงนี่รู้ใจกูจริงๆ กำลังหิวพอดี กูกะว่าจะรอมึงแล้วค่อยลงไปกินด้วยกันนะ" ผมตอบแล้วก็หยิบห่อข้าวที่มันซื้อมาให้มาแกะออก ก็นี่แหละ มันดีกับผมอย่างนี้แหละครับ ผมถึงเลือกมาหามันยามคับขันแบบนี้นะ เพราะก็คงมีแค่เพื่อนอย่างมันที่รักผมจริงซะแล้วล่ะในตอนนี้
จากนั้นผมก็เริ่มเล่าเรื่องที่เกิดขึ้นเมื่อคืนนี้ให้มันฟังทั้งหมด มันก็ได้แต่อึ้งไปเพราะนึกไม่ถึงว่าเพื่อนที่คบหากันมานานอย่างไอ้วินมันจะทำแบบนี้ และมันก็พลอยผิดหวังในตัวไอ้วินไปด้วยครับ แต่สำหรับผมแล้วยังไงก็คงไม่ขอนับมันเป็นเพื่อนอีกแล้วล่ะ
ในเมื่อมันทำกับเพื่อนที่รักมันที่สุดได้อย่างนี้..................
" กูว่ากูคงลาออกเลยนะ ไม่เอาตังค์แล้วก็ได้แค่กูไม่ขอกลับไปเหยียบที่นั่นอีกแล้วว่ะ ฝากมึงไปบอกพี่ๆเค้าด้วยนะเว้ย ว่ากูขอโทษด้วยจริงๆที่ต้องทำแบบนี้อ่ะ"
" แล้วสองคนนั้นอ่ะ มึงจะปล่อยให้มันไปสมรักกันยังงี้เหรอวะ"
" ก็ช่างเหอะว่ะ กูไม่อยากรับรู้อะไรแล้วล่ะ กูไปซะเองแบบนี้สบายใจกว่าว่ะ แล้วจากนี้กูว่ากูคงจะไปหางานที่โรงแรมหรือรีสอร์ทที่ไหนก็ได้ ยิ่งติดทะเลยิ่งดี อยากไปอยู่แบบนั้นว่ะ" ผมบอกแผนการที่ผมวางไว้ให้มันฟัง
" เออ ดีๆ งั้นก็เอางี้ดิวะ กูว่ามึงก็ตามไปทำที่รีสอร์ทที่หัวหินกับพี่บัติแกเลยดิวะ แกออกจากร้านเรานี่ไปได้ตั้งปีแล้วนะ โอกาสนี้อ่ะเหมาะเลย ให้แกฝากงานให้เลยนะ เป็นเชฟซะอย่าง สบายอยู่แล้วว่ะ ฮ่าๆ" ช่างเป็นทางเลือกที่แสนวิเศษเลยจริงๆครับ ผมเองก็ลืมไปแล้วนะนี่
พี่บัติที่เราว่านี้แกเป็นเชฟเก่าที่อยู่ร้านเราเองครับ พวกผมนี่จะซี้กับแกมากๆ เรียกได้ว่าตั้งเป็นแก๊งค์กันเลยทีเดียว แต่แกลาออกไปทำที่รีสอร์ทแห่งนึงที่หัวหินตั้งแต่ปีก่อนแล้วเพราะว่ามันอยู่ใกล้บ้านแกน่ะครับ แกจึงรีบตัดสินใจไปทำที่นั่นทันทีที่เค้าตอบรับมา
" เฮ้ย เจ๋งเลยว่ะ งั้นเด๋วโทรไปคุยกะแกก่อนเลยนะ ขอให้มีตำแหน่งว่างพอดีหน่อยเถอะว้า อืม กูขอบใจว่ะ ไอ้หมู มึงนี่ช่วยชีวิตกูไว้แท้ๆเลย" ผมบอกแล้วก็กอดมันไปหนึ่งที เพื่อนผมมันน่ารักจริงๆครับ
-
-
แล้วค่ำวันนั้นพอผมรอจนแน่ใจแล้วว่าแฟนผมคงออกไปทำงานแล้ว ผมก็เลยแอบกลับไปที่ห้องแล้วเก็บเสื้อผ้ากับข้าวของอีกนิดหน่อยออกมา แล้วก็กลับมานอนที่ห้องไอ้หมูมันเพราะตอนนี้เราโทรไปคุยกับพี่บัติแกเรียบร้อยแล้ว แกว่าพอดีมีตำแหน่งพนักงานเสิร์ฟว่างอยู่พอดีเลย นี่โชคผมคงยังพอมีสินะ ถึงผมจะไม่ได้ลัคกี้อินเลิฟก็เหอะ
หลังจากที่ได้ทราบที่อยู่แน่นอนของรีสอร์ทนั้นแล้ว ผมก็รีบจัดการเตรียมการเดินทางของผมอย่างตื่นเต้น และออกเดินทางทันทีที่ทุกๆอย่างพร้อม เพราะว่าตอนนี้ใจผมคงไปถึงที่โน่นก่อนแล้วมั๊ง
ทะเลสวยใสของหัวหิน คงกำลังรอผมอยู่นะนี่ ตอนนี้................
-
-
และหลังจากที่ได้ดั้นด้นเดินทางมา ตอนนี้ผมก็ได้มายืนอยู่ที่หน้ารีสอร์ทสวยที่ผมจะมาทำงานที่นี่แล้วครับ มองดูนาฬิกาก็เห็นว่าประมาณบ่ายสองแล้ว ผมเลยรีบเดินเข้าไปถามหาฝ่ายบุคคล แต่ก็พอดีมองไปเห็นพี่บัติแกออกมายืนยิ้มให้ผมอยู่ตรงล๊อบบี้นั่นเอง
ผมเห็นแล้วก็ดีใจสุดๆก็เลยรีบเข้าไปไหว้แก พี่บัติแกก็ยิ้มแล้วรับไหว้ผม จากนั้นก็พาผมไปที่ห้องพักในบ้านพักพนักงานเพื่อให้ผมเก็บข้าวของ
" งั้นเอ็งอยู่ห้องนี้นะ ไอ้สร อยู่กับกุ๊กรอบบ่ายอีกคน มันชื่อ เบน น่ะ ตอนนี้มันไปเข้ากะแล้ว เดี๋ยวพี่จะพาไปแนะนำให้รู้จักอีกทีละกัน" พี่บัติบอกผมแล้วก็เปิดประตูห้องพักให้ผมเข้าไปเก็บของ ผมก็เลยเดินเข้าไปแล้วก็จัดข้าวของวางในห้อง พี่บัติแกก็คุยถึงเรื่องงานที่จะต้องทำกันไปด้วย โดยอธิบายรายละเอียดต่างๆอย่างคร่าวๆให้ผมฟัง
แล้วแกก็พาผมไปลองชุด รวมทั้งพาเดินดูสถานที่ทั้งหมด จากนั้นก็พาผมไปแนะนำกับพี่ที่เป็นหัวหน้าของผม
" เอ้านี่ พี่พลนะเป็นหัวหน้างานเรา ส่วนนี่คุณบี เป็นเจ้าของรีสอร์ทน่ะ" ผมฟังการแนะนำของพี่บัติแล้วก็ยกมือไหว้พี่หัวหน้าทั้งสองอย่างนอบน้อมเลย ก็หวังจะให้เค้าประทับใจผมนะ ซึ่งก็คงได้ผลน่ะครับ
" อืมๆ ดีมากจ้ะ แหม น่ารักนอบน้อมดีอย่างนี้ น่าเอ็นดูจริงๆเลย อ้อ เรียกว่าพี่บีก็ได้นะ พวกเรากันเองอยู่แล้วจ้ะ" พี่บีกล่าวแล้วก็ส่งสายตาให้ผมอย่างแปลกๆ จนผมรู้สึกได้ว่าท่าทางแกคงไม่ได้เอ็นดูผมแบบธรรมดาแล้วมั๊ง
หรือว่านี่แกคิดจะดูเอ็นผมกันแน่วะเนี่ย...........
งานเข้าล่ะกู.................. T_T
-
-
คราวนี้พี่พลเลยเดินมาแนะนำการทำงานในคาเฟ่เรสเตอรองท์ให้ผมแทน ต่อไปจะขอเรียกว่าคาเฟ่เฉยๆละกันนะครับ ซึ่งคาเฟ่นี้ไม่ได้หมายถึงคาเฟ่ที่มีเสี่ยมานั่งเหล่นักร้องหรอกครับ เพราะว่าผมหมายถึงภัตตาคารของโรงแรมเท่านั้นเอง แล้วแกก็เริ่มเดินพาผมไปรู้จักกับพนักงานทุกคน ซึ่งทุกๆคนก็ดูจะเป็นมิตรดีมากนะครับ แต่ยกเว้นอยู่แค่คนเดียวเท่านั้น
ซึ่งมันก็คือ ไอ้เบน กุ๊กรอบบ่ายที่นอนห้องเดียวกับผมนี่แหละครับ..........
พอมันเห็นผมมันก็ทำหน้าหมาเบื่อให้ผมเลยครับ พอพี่เค้าแนะนำผมให้ มันก็มองผมด้วยหางตาแล้วก็ก้มหน้าก้มตาหั่นแครอทของมันต่อไปเหมือนกับว่ามันเห็นแครอทดีกว่าผมงั้นแหละ
ทำเอาผมเริ่มเคืองเข้าให้ ว่าไอ้นี่มันยังไงวะ แต่พี่พลเค้าก็บอกผมว่าอย่าไปใส่ใจมันเลย ไอ้นี่มันก็เป็นอย่างนี้เอง แต่มันไม่มีอะไรหรอก
หลังจากที่ได้รู้จักกับทุกคนในคาเฟ่ดีแล้ว ผมก็เลยลองออกมาช่วยเสิร์ฟดูก่อน ก็รู้สึกตื่นเต้นและสนุกดีนะครับ เพื่อนร่วมงานทุกๆคนก็ดูเป็นกันเองกับผมดีจริงๆทั้งๆที่เป็นวันแรกของผมนะ ผมเลยดีใจมาก สงสัยอย่างนี้เราคงได้อยู่ที่นี่ยาวแน่ๆ
อ้อ..... ลืมไปว่าถ้าไม่มีไอ่เวรนั่น ก็คงจะยิ่งดีกว่านี้อีกนะนี่..........
-
-
แล้วความเซ็งก็เริ่มมาเยือนผมแล้วครับ หลังจากที่ผมและมันเลิกงานออกมาพร้อมกัน และมานั่งอยู่ในห้องเดียวกันแล้วตอนนี้
ผมยังคงจัดและเก็บข้าวของๆผมให้เข้าที่อยู่ ส่วนมันก็ทำอะไรๆของมันไปเรื่อย แต่ที่ผมสังเกตได้อย่างหนึ่งก็คือ มันจะเสียบหูฟังเอาไว้ตลอดเวลาเลย เหมือนกับว่ามันชอบฟังเพลงเอาซะมากๆอย่างนั้น
และที่สำคัญที่น่าโมโหมากก็คือ มันทำราวกับว่าผมไม่มีตัวตนอยู่กับมันในห้องนั้นกับมันเลย ไม่แม้แต่จะหันมามองผมบ้างเลยว่า เออ.....นี่ผมเป็นรูมเมทใหม่ของมันนะ ไม่ใช่อากาศธาตุที่มันมองไม่เห็นสัมผัสไม่ได้ซะหน่อย
" เอ้อ นี่ นายอ่ะ ชื่อ เบน ใช่ปะ" ผมลองเริ่มบทสนทนากับมันดู เพราะก็เซ็งๆกับอาการของมันแบบนี้ แต่มันก็แค่เหลือบหางตามามองผมนิดนึง แล้วก็นอนเอกเขนกบนเตียงของมันไปโดยไม่ได้เอ่ยอะไร
" แล้วนายมาทำงานอยู่นี่นานยังล่ะ" ผมยังคงอดทนที่จะถามคำถามที่สองนะ คราวนี้มันก็เลยหันมามองผมอีกนิดนึง
" อืม ก็ไม่ถึงปีหรอก เออ แต่เราว่านะ นอนกันเหอะ วันนี้นายก็เดินทางมาเหนื่อยไม่ใช่เหรอ" หึ... พูดได้แล้วเหรอมึง แล้วมันก็นอนไปทันทีเลยอ่ะ นี่ยังดีนะ ที่มันไม่เดินไปปิดไฟเองทันที โดยที่ผมยังจัดเก็บข้าวของไม่เสร็จและยังไม่ได้อาบน้ำเลยน่ะ
แล้วก็ขอบใจนะ ที่อุตส่าห์สนใจจะนึกได้ว่ากูเพิ่งเดินทางมาถึงวันนี้เนี่ย ไอ่เวรรร......
และตกลงว่าไอ้ที่มึงเฉยเมยเนี่ย คือที่มึงแสดงน้ำใจต้อนรับเพื่อนร่วมห้องอย่างกูใช่มั๊ย ช่างอบอุ่นซะจริงๆเลยนะ สาด....ด ........ ฝากไว้ก่อนเหอะมึง
*************
-
มาทักทายครับพี่น็อต...สบายดีนะคราบ..... :bye2: :กอด1: :L2:
-
:z6: :z6: :z6: เพื่อนชั่วแฟนเลว
-
มาทักทายครับพี่น็อต...สบายดีนะคราบ..... :bye2: :กอด1: :L2:
สบายดีแล้วครับ ชัด
แล้วเราเป็นไงบ้างล่ะ แวะมาอ่านเรื่อยๆละกันนะ ตอนนี้กำลังเขียนตอนต่ออยู่
:z6: :z6: :z6: เพื่อนชั่วแฟนเลว
อิอิ คุณgolove2 อย่าแปลกใจครับ อะไรแบบนี้มีอยู่ทั่วไปในสังคมปัจจุบันนะ
ขอบคุณที่มาติดตามนะครับ
-
ขยันดันแต่ไม่ขยันลงเลยนะพ่อคุณ รอยู่นะเนีย :angry2:
อิอิ ต้องค่อยๆลงเพราะเดี๋ยวไม่มีคนติดตามอ่ะครับ o13
-
กรุณาระมัดระวัง น่ะ กับ นะ อีทีนะน็อต (ยังเยอะเหมือนเดิม)
บางครั้งถ้าไม่ใส่ ความหมายก็ยังคงเดิมไม่เปลี่ยนแปลงเนื้อความนะจ๊ะ
แล้วอยากจะถามว่าใช้โปรแกรมไหนพิมพ์รึ การจัดหน้ายังดูกระจาย ๆ กันอยู่
ประมาณว่า เว้นวรรคที่สอง ปัดลงมาอยู่บรรทัดใหม่ก็ได้จ้าาาาาาาาาาา.
ขอเจ๊ใช้ Notepad แล้วจัดหน้าให้ขนาดใกล้เคียงกับหน้าในทู้ แล้วพิมพ์
จะทำให้เห็นรูปแบบจริงที่เราจะเอาไปแปะ ลองดูก็ได้นะค้าาาาบ
สู้ ๆ รออ่านตอนต่อไป แต่ตอนนี้ แสดงอารมณ์ผ่านตัวหนังสือได้ดี สื่อสารกับคนอ่านได้มากขึ้น
เป็นเพราะอินกับเรื่องมากใช่ไหม จุ๊บ ๆ ๆ +1 ไปดีกว่า ฟิ้วววววววววววววววว.............
-
พี่ น็อต ครับ
เรื่อง ใหม่ ถูก ใจ มาก ๆ เลย
อิ อิ
อยาก ไป สมัคร เสิร์ฟ มั้ง จัง
ฮ่า ๆ
-
ง่า.... ใช้ Notepad พิมพ์ได้ดีเหมือนกันเลยเหรอครับ นึกว่าพิมพ์แล้วมันจะกำหนดขอบหลังไม่ได้อ่ะ
งั้นไว้่จะลองมั่งนะครับ ที่ผมใช้พิมพ์นี่ผมใช้ wordpad อะครับ
ส่วนที่ยังนะ เยอะเพราะว่าพอดีอันนี้ผมยังไม่ได้แก้เลยครับ อิอิ
อยากลองเอามาลงให้อ่านเล่นกันก่อน มีคนเรียกร้องเยอะ งั้นแล้วจะแก้อีกทีนะครับ
ว่าแต่เจ๊ไม่ค่อยออนเอ็มเหรอครับ มาทีไรก็ไม่เห็นนะ
อิอิ สุดท้ายนี้ขอบคุณที่ + ด้วยคร้าบ :จุ๊บๆ:
-
ถ้าผมเป็นสรนะ
หุหุ ไอ่เบน คุณเมิงเสร็จกุแน่ๆ
เมินกุดีนัก ละก็จัดการ(หมายถึง แกล้งมันนะครับ) แต่จะด้วยวิธีใดค่อยว่ากันครับ
-
รออ่าน ตอนต่อไป~ o18
-
ดีคราบพี่น็อต....ขอแทนตัวเองว่าชัดแล้วกันคราบ...คงไม่ว่านะคราบพี่น็อต...
ชัดสบายดีคราบ....ตอนนี้ก็ใกล้จะสอบแล้วแหละคราบ...แล้วพี่ละคราบ...สู้ๆนะ
ส่วนนิยายเรื่องใหม่...อ่านแล้วคราบ...น่าสนใจครับ....และถูกใจ....ถ้าผมเดาไม่ผิด...ต้องเป็นสรกะเบนใช่ปะพี่.....เพราะเจอกันครั้งแรกแล้วรู้สึกแบบว่าไม่ถูกขตานะ.......สันนิฐานคราบ...หุหุ....แต่ผมว่าต้องใช่แน่ๆ...555+...
มาต่อเร็วๆนะคราบ....น้องชายคนดีจะคอยติดตามครับ :bye2: :กอด1: :L2:
-
ดีคราบพี่น็อต....ขอแทนตัวเองว่าชัดแล้วกันคราบ...คงไม่ว่านะคราบพี่น็อต...
ชัดสบายดีคราบ....ตอนนี้ก็ใกล้จะสอบแล้วแหละคราบ...แล้วพี่ละคราบ...สู้ๆนะ
ส่วนนิยายเรื่องใหม่...อ่านแล้วคราบ...น่าสนใจครับ....และถูกใจ....ถ้าผมเดาไม่ผิด...ต้องเป็นสรกะเบนใช่ปะพี่.....เพราะเจอกันครั้งแรกแล้วรู้สึกแบบว่าไม่ถูกขตานะ.......สันนิฐานคราบ...หุหุ....แต่ผมว่าต้องใช่แน่ๆ...555+...
มาต่อเร็วๆนะคราบ....น้องชายคนดีจะคอยติดตามครับ :bye2: :กอด1: :L2:
ครับ ไม่ว่าหรอกครับชัด
ว่าแต่ก็ลองเดาๆไปนะ ตอนหน้าก็ได้รู้ละ o13
-
และแล้วตอนต่อไปก็มาถึงราวกับมีเวทมนตร์เสกให้ปรากฏ อิอิ o13
ติดตามอ่านกันได้เลยคร้าบ
Chapter 2
Winter together(ต่อ)
*************
วันรุ่งขึ้นผมก็เลยต้องออกมาหาพี่บัติก่อนที่จะมาเข้างาน เพราะว่าอยากจะรีบมาบอกกับแกก่อนเรื่องห้อง ผมเลยเดินเข้าไปหาแกที่ครัว
" พี่บัติครับ คืองี้... อย่าหาว่าผมเรื่องมากเลยนะ แต่ผมขอย้ายห้องโดยไม่ระบุสาเหตุได้ป่าวครับ" ผมลองขอร้องพี่เค้าทันที ทั้งที่ก็กลัวแกจะหาว่าผมเรื่องมากอยู่นะ
" ฮ่าๆๆ พี่ก็ว่าแล้ว ว่าเอ็งต้องมาบอกยังงี้ แต่ก็ไม่นึกว่ะ ว่าจะเร็วยังงี้นะ คืนเดียวเอง" พี่บัติแกหัวเราะอย่างอารมณ์ดี ทำเอาผมก็งงไปนิดนึง นี่สงสัยว่าแกก็คงจะรู้ผลล่วงหน้าอยู่แล้วสิเนี่ย
" อ้าว อะไรอ่ะครับพี่ นี่พี่ก็รู้อยู่แล้วเหรอ ว่ามันจะเป็นงี้อ่ะครับ แล้วไหงยังจะให้ผมไปอยู่กับมันอีกละครับเนี่ย" ผมบ่นอย่างไม่ค่อยเข้าใจ
" ก็พอดีมันไม่มีห้องว่างแล้วนะ ล่าสุดพนักงานอีกคนมันก็เพิ่งขอย้ายหนีจากห้องนั้นมาเหมือนกัน เลยเหลือแค่ห้องนั้นแล้วที่มีเตียงว่างน่ะ เอ็งทนๆอยู่กะมันไปก่อนแล้วกัน ได้มั๊ย แล้วถ้ามีห้องว่างเพิ่มค่อยย้ายไป นะๆ" พี่บัติถึงกับอ้อนวอนผมเลย
" โห.... พี่ ยังงี้ผมจะไหวเหรอ เกิดอยู่ๆไปทนมันไม่ไหวคงได้ต่อยกะมันไปซะก่อนอ่ะครับ ไอ้มนุษย์ไม่สังคมโลกเนี่ย ไม่รู้มันเกิดมาจากเกาะร้างไม่มีผู้คนรึไงนะ แม่ง ไม่มีมนุษย์สัมพันธ์ใดๆเลยอ่ะพี่" ผมยังคงบ่นกับพี่บัติอย่างเซ็งๆ
" เอาน่า... ไอ้สร ยังไงก็ทนไปก่อนนะ ไอ้เบนมันก็เป็นอย่างนี้เองน่ะ แต่มันก็ไม่มีอะไรจริงๆ เพราะที่มันเป็นแบบนี้ก็น่าสงสารมันอยู่แหละ" ผมฟังพี่บัติแล้วก็สงสัยทันทีเลย
" คือ... แฟนมันเพิ่งตายไปนะ เมื่อสี่เดือนก่อนได้ มันขี่มอไซค์ให้แฟนมันซ้อนออกไปที่หาดแล้วพอกลับมาก็โดนรถกระบะมาชน ตัวมันก็เจ็บมากอยู่ แต่แฟนมันตายคาที่เลยนะ ตายอยู่ข้างๆมันเลย มันก็เห็นแล้วนะว่าเค้าตายแต่มันก็ยังอุ้มแฟนมันมาร้องให้คนช่วยอยู่อย่างนั้น สงสารมันว่ะ คงช๊อคมากๆนะ" สิ่งที่พี่บัติเล่าให้ฟังทำเอาผมอึ้งตัวชาไปเลยนะครับ อะไรมันจะรันทดเป็นละครเศร้าขนาดนี้
" หลังจากนั้นมามันก็นอนซมอยู่ที่โรงพยาบาลไม่พูดไม่คุยกับใครเลยเกือบเดือน พ่อกับแม่มันก็เป็นห่วงมันมาก มาเฝ้ามันตลอด พี่เองก็สงสารมันจริงๆกลัวว่ามันจะเป็นบ้าเป็นบอไปซะแล้ว แต่หลังจากนั้นมันก็ดีขึ้นนะ พูดคุยบ้าง แต่ก็น้อยมาก บางทีก็ไม่พูดไปซะเฉยๆอย่างไม่มีเหตุผลเหมือนที่เอ็งเห็นแหละ หรือว่ามันจะบ๊องๆไปซะก็ไม่รู้นะ"
" เออว่ะ พี่ พอรู้งี้แล้วผมก็พอจะเข้าใจมันละ มันก็คงยังเสียใจน่ะนะ ก็โอเคแหละครับ ทีแรกผมนึกว่ามันกวนทีนหรือมันคิดว่ามันแน่ มันเจ๋งอะไรแบบนี้นะ เกือบมีเรื่องแล้วมั๊ยล่ะ งั้นต่อไปผมก็จะไม่ถือสามันแล้วละกัน" ผมบอกกับพี่บัติไป ก็รู้สึกไม่ค่อยดีนิดนึงนะครับ ที่ไม่เข้าใจมันตั้งแต่แรกแล้วไปถือโกรธมันซะอย่างนั้น
ตอนนี้เลยมานึกย้อนถึงตัวเองนะว่านี่เรายังโชคดีกว่ามันเยอะที่โดนมาแค่นี้ ถ้าขืนผมต้องเจอแบบมันอย่างนี้นะ ผมคงได้เป็นบ้าเป็นบอไปยิ่งกว่ามันแน่ๆเลย
"เอ้อ งั้นเอางี้ พี่ขออะไรเอ็งอย่างนึงละกัน ช่วยลองชวนๆมันคุย ลองตีสนิทเป็นเพื่อนกับมันดูหน่อยนะ พี่สงสารมันว่ะ เมื่อก่อนน่ะมันก็เป็นคนดีมากนะ ทำงานก็ดี แต่ว่ามันคงเสียใจมากจนเปลี่ยนไปเลยยังงี้ เผื่อว่านะ ถ้ามันได้มีเอ็งเป็นเพื่อนมันอาจจะดีขึ้นมั่งก็ได้นะ ลองดูได้มั๊ยวะ"
" อืม จะดีเหรอพี่ ผมไม่แน่ใจอ่ะ เห็นมันแบบนี้แล้วผมก็ไม่รู้จะไปเริ่มคุยอะไรกับมันดีนะ กลัวมันไม่ยอมรับผมน่ะ พี่พอมีวิธีอะไรดีๆมั๊ยล่ะครับ"
" ก็.... ไม่รู้ดิ งั้นเอ็งก็ลองดูสถานการณ์ไปก่อนก็ได้ เพราะพี่เองก็ยังนึกไม่ออกน่ะ" พี่บัติส่ายหน้า
" ครับๆ งั้นผมจะลองดูแล้วกัน แต่ไม่รู้จะไหวมั๊ยนะพี่ ลองดูกันไปแล้วกันครับ" ผมยอมรับปากพี่เค้าไป
ที่จริงผมก็นึกๆอยากจะช่วยมันอยู่แล้วล่ะ แต่ก็ยังนึกไม่ออกอยู่ดีว่าจะหาทางผูกมิตรกับมันได้ยังไง ในเมื่อมันก็คงจะปิดตัวเองจากโลกภายนอกของมันไปอย่างนี้นะ แล้วจะทำยังไงดีนะนี่เรา
-
-
บ่ายวันนั้นผมก็รีบมาเข้างานก่อนเวลานิดนึง แต่ผมก็ไม่เห็นไอ้เบนมันอยู่ที่ห้องเหมือนว่ามันจะออกมาก่อนผมนานแล้ว จนผมก็ไปเจอมันเตรียมของอยู่ในครัวเลยเลี่ยงออกมาก่อนครับ เพราะก็ยังไม่รู้จะไปคุยอะไรกับมันนะ
จากนั้นผมก็เลยลองออกไปเดินสำรวจดูแถวๆหลังครัวนั้น ก็พบว่ามันถูกจัดไว้เป็นเหมือนที่เก็บของชั่วคราวแบบนั้นเพราะมีโต๊ะเก้าอี้จากคาเฟ่ที่ชำรุดวางกองอยู่ข้างๆผนังครัว แต่แถวนั้นก็มีต้นไม้ร่มรื่นดีอยู่ และมีม้านั่งวางอยู่ใกล้ๆกันด้วย และที่สำคัญมันก็อยู่ริมทะเลเลยนะครับ แน่นอนว่ามันก็เป็นวิวที่สวยมากนั่นแหละ
ผมเพลิดเพลินอยู่กับวิวและบรรยากาศแสนสบายนั้นอยู่พักนึง ก็เลยจุดบุหรี่มาสูบอย่างสบายอารมณ์แล้วก็นั่งลงที่ม้านั่งนั้น ได้ที่สิงสถิตย์แล้วสิเรา ยังงี้ระหว่างพักเบรคก็แวะมานั่งนี่แหละ อยู่ใกล้ๆกับห้องพักดีซะด้วยสิ
ค่ำนั้นผมก็ทำงานไปอย่างเต็มที่เลยครับ ช่วยเค้าเสิร์ฟและรับออร์เดอร์ลูกค้าไปอย่างสนุกสนานเลย และระหว่างที่ผมเข้าไปยกอาหารที่ในครัว ก็ยังคอยมองไอ้เบนมันเรื่อยๆ ก็เห็นว่ามันตั้งใจทำงานดีมาก และก็ทำงานได้อย่างคล่องแคล่วว่องไวดีจริงๆ
แต่ก็ยังคงนึกไม่ออกนะ ว่าจะไปชวนมันคุยอะไรดี และจะหาวิธีอะไรไปผูกมิตรกับมันได้มั่งนะ
-
-
ช่วงพักเบรคนั้นผมก็เลยเดินไปกินข้าวกับพี่บัติที่โรงอาหารพนักงาน จากนั้นผมก็เดินมาหวังจะมานั่งเล่นที่ลานหลังครัวนั้น แต่แล้วก็ต้องมาพบว่ามีคนนั่งอยู่ก่อนแล้ว ซึ่งก็คือไอ้เบนนั่นเองครับ
ผมเลยเดินมาซุ่มยืนดูมันอยู่ตรงหลังเสาใกล้ๆกันนั้น เห็นมันนั่งอยู่เงียบๆฟังเพลงจากมือถือของมันไปเรื่อยๆอยู่ตรงนั้น ตามันก็ได้แต่เหม่อมองไปยังทะเลเบื้องหน้าอยู่อย่างเศร้าหมองเต็มที มันก็คงจะยังเสียใจและคิดถึงแฟนของมันน่ะนะครับ
เวลาที่ผมเห็นมันอย่างนี้แล้ว ผมยิ่งรู้สึกสงสารมันมากจริงๆ ทำให้เข้าใจมันเลยนะว่าที่มันทำตัวแบบนี้ก็แค่เพราะมันคงยังทำใจเรื่องแฟนมันไม่ได้ก็เท่านั้นเอง มันถึงได้แต่ซังกะตายไปวันๆจนไม่อยากรับรู้อะไรภายนอกอีกแล้วนะ
ตอนนี้ผมเลยลังเลยิ่งขึ้นทั้งที่อยากจะเข้าไปลองคุยกับมัน แต่อีกใจก็รู้สึกว่าควรปล่อยให้มันอยู่อย่างนี้คนเดียวจะดีกว่ามั๊ย แต่จนแล้วจนรอดผมก็รู้สึกว่าผมน่าจะลองเสี่ยงดูหน่อยนะ
" เอ่อ...อ เราขอนั่งด้วยได้มั๊ย" ผมเข้าไปเอ่ยกับมันอย่างยากเย็น แล้วก็ยืนเก้ๆกังๆอยู่ จนมันหันมามองผมอย่างงงๆ
" อ๋อ ก็นั่งสิ เรากำลังจะไปพอดีอ่ะ" มันพูดตัดบทไปดื้อๆแล้วก็ขยับเตรียมตัวจะลุกขึ้น
" อ้าว เฮ้ย เดี๋ยวดิ จะไปไหนล่ะ คุยกันก่อนดิ เราอยากคุยกะนายอ่ะ ไหนๆก็ได้มาทำงานด้วยกันนอนห้องเดียวกันแล้วนะ จะได้สนิทกันไว้ไง ไม่ดีเหรอ" ผมก็อ้างไป โห... นี่ผมง้อสุดๆเลยนะ ขนาดแฟนเก่าผมยังไม่เคยง้อเค้าขนาดนี้เลยนะ
" เอ่อ... ก็ไม่หรอก เราคุยไม่เก่งว่ะ นายจะเบื่อเปล่าๆนะ" มันเกาหัวแล้วก็อ้างออกมาแบบนี้
" เออ น่า... เราไม่เบื่อหรอก นอกจากนายจะรังเกียจไม่อยากคุยน่ะ" ผมยังตื้อมันต่อ ยังดีนะที่มันไม่บอกว่ารังเกียจน่ะครับ ไม่งั้นก็คงจบข่าว
" เปล่าหรอก เราเป็นยังงี้เอง คือ... เราไม่ค่อยอยากไปยุ่งกับใครน่ะ โดยมากก็จะอยู่คนเดียวเงียบๆน่ะ"
" ก็นั่นแหละ เราก็ไม่ได้ว่าจะมารบกวนอะไรนายนะ แค่อยากจะคุยด้วยจะได้เป็นเพื่อนกันไว้ เราอ่ะ กะว่าจะทำอยู่นี่อีกนานเลยนะ เพราะเราชอบที่นี่จริงๆเลยอยากอยู่ให้นานๆเลยน่ะ" ผมพูดไปก็ยิ้มไปอย่างสบายอารมณ์ จนรู้สึกว่ามันคงจะเริ่มสนใจผมขึ้นบ้างแล้ว
" อ้าว แล้วจริงๆทำไมนายถึงมาทำที่นี่ล่ะ ทำไมไม่หางานที่ในกรุงเทพฯทำไปล่ะ มันใกล้บ้านไม่ใช่เหรอ" มันเริ่มถามผมกลับแล้ว
" ก็..... นายอยากรู้สาเหตุจริงๆมั๊ยล่ะ ถ้าเป็นคนอื่นนะ เราก็คงบอกว่าอยากเปลี่ยนบรรยากาศเพราะเบื่อเมืองกรุงไง แต่ว่าความเป็นจริงน่ะ มันคือว่าเราแค่อยากหนีคนบางคนก็เท่านั้นเอง" ผมบอกแล้วก็เว้นช่วงไว้เป็นปริศนาเพื่อเร้าความสนใจของมัน และตอนนี้ท่าทางของมันก็คงอยากรู้เต็มทีแล้วครับ เพียงแต่มันคงยังไม่กล้าถามผมตรงๆเท่านั้นแหละ
" แล้วนายล่ะ เบน นายมาทำงานที่นี่ตั้งแต่เมื่อไหร่ละ" ผมแกล้งถามมันกลับไปทันทีเมื่อเห็นว่ามันคงไม่กล้าเอ่ยปากถามผมหรอก ถ้างั้นกูก็จะเฉลยเองนี่แหละ
" อ๋อ ก็ตอนที่เราเรียนจบเราก็หางาน พอดีมาสมัครที่นี่กับแฟนแล้วได้ ก็เลยมาเข้ามาทำเลย นี่ก็เกือบปีแล้วล่ะ" หลังจากที่มันเอ่ยถึงแฟนแววตาของมันก็หมองลงไปทันทีจนเห็นได้เลยครับ ผมเลยไม่ถามมันต่อ
" อืมๆ ไอ้ที่เราว่าเราหนีบางคน ก็เพราะว่าเราไม่อยากทนทำอยู่ที่เดิมน่ะ แฟนเก่าเราเค้าไปมีคนอื่นแล้ว ซึ่งที่จริงมันก็ไม่ใช่เป็นคนอื่นเพราะว่าคนๆนั้นมันคือเพื่อนรักเราเองน่ะ ถึงต้องหนีมาแบบนี้ไง ขืนให้เรายังทำอยู่ที่นั่นก็ต้องมาทนเห็นกันทุกๆวันคงไม่ไหวหรอกนะ เลยให้พี่บัติแกช่วยฝากเข้ามาที่นี่ไง" ผมเริ่มเฉลยความจริงให้มันฟังเอง เพราะรอไปถึงพรุ่งนี้มันก็คงไม่ถามผมหรอก
" ดีนะที่เราได้มาที่นี่น่ะ จะได้เริ่มต้นใหม่ซะเลยนะ แล้วเราก็จะดีใจมากนะถ้านายกับเราจะได้เป็นเพื่อนกันน่ะ เพราะต่อไปก็ต้องอยู่กันไปอีกนานไง" ผมบอกแล้วก็มองดูท่าทีมันไป แต่ก็เห็นมันทำหน้าเหมือนกับว่าลังเลมาก
" โห... นี่นายต้องคิดมากอย่างนั้นเลยเหรอ เรื่องจะเป็นเพื่อนกะเราเนี่ย" ผมบอกแล้วก็ยิ้มเหมือนกับแซวมัน
" เปล่า... ไม่ใช่หรอกนะ นายน่ะกำลังจะมาเริ่มต้นที่นี่ แต่เราน่ะกำลังจะไปจากที่นี่แล้วนะ เพราะเรามาคิดดูแล้วว่าคงถึงเวลาแล้วที่เราจะต้องไปซะทีน่ะ" มันเอ่ยแล้วก็เหม่อมองไปยังทะเลเบื้องหน้าอีกครั้งนึง ส่วนผมเองสิครับ ใจหายไปเลยนะ
" เอ้อ.... ออกมากันนานแล้วนะ กลับไปทำงานกันต่อเหอะ" มันบอกแล้วก็ลุกออกไปเลย ผมเองไม่ทันได้พูดอะไรอีกก็เลยได้แค่เดินตามมันกลับไปทำงาน
-
-
ขณะที่ผมทำงานต่อแต่ใจก็ยังนึกถึงคำพูดของมัน ว่านี่มันคิดจะลาออกไปจากนี่แล้วเหรอ พอจะมีทางอะไรทำให้มันเปลี่ยนใจมั๊ยนะ ซึ่งก็แปลกดีที่ผมเริ่มรู้สึกอาลัยอาวรณ์มันขึ้นมาอย่างนี้
" แล้วพี่ว่าไงอ่ะครับ มันว่ามันกำลังจะลาออกไปแล้วอย่างนี้นะ" ผมถามพี่บัติหลังจากที่ได้เล่าให้แกฟังแล้ว
" เฮ้อ.... ยังไงดีล่ะ ไม่อยากให้มันลาออกนะ แต่พี่ก็สงสารมันแหละ ถ้ามันยังอยู่ที่นี่มันก็คงนึกถึงเแต่แฟนมันน่ะนะ งั้นเอ็งก็คุยกับมันให้ดีที่สุดแล้วกัน ยังไงซะก็ยังพอมีเวลาก่อนที่มันจะลาออกไปนี่น่ะ ลองดูแล้วกัน" พี่บัติบอกเหมือนเริ่มถอดใจ แต่ก็มีท่าทีว่ายังพอมีหวังบ้าง
" ก็โอเคแหละครับพี่ ผมจะลองดูแล้วกันนะ ก่อนที่มันจะลาออกไปน่ะ" ผมได้แต่บอกพี่บัติอย่างไม่ค่อยมั่นใจเลย แต่ก็ตั้งใจแล้วว่าจะทำเท่าที่ทำได้แล้วกัน
-
-
ตั้งแต่วันนั้นมาผมเองก็ยังคงพยายามหาเรื่องไปคุยกับมันบ้าง แต่ตัวมันเองก็ยังคงคุยกับผมไปอย่างงั้นๆ ก็คงเพราะมันยังไม่เปิดใจที่จะรับผมหรือใครๆอยู่ดีนั่นเอง จนผมเองก็เริ่มท้อๆบ้างแล้ว
ที่จริงแล้วผมอยากบอกมันตรงๆไปเลยว่าอย่าลาออกเลยนะ อะไรที่ผ่านมาก็ให้มันผ่านไปเถอะ แต่ก็นั่นแหละครับ จะไปบอกมันได้ไงในเมื่อผมเองก็ยังลาออกมาเพราะหนีคนบางคนเหมือนกันนะ เฮ้อ... เซ็งเลยนะครับนี่ ที่ตอนนี้ผมไม่มีเหตุผลอะไรดีๆพอจะไปเปลี่ยนใจมันได้เลย
" ไงจ๊ะ พนักงานใหม่ เป็นไงบ้างล่ะเรา ทำงานที่นี่เป็นไงบ้าง" เสียงพี่บีเจ้าของรีสอร์ทที่กำลังเอ่ยทักผมนั้น ทำให้ผมหันกลับไปมอง
" อ๋อ สวัสดีครับพี่ ก็ดีอ่ะครับ ทุกๆคนที่นี่เป็นกันเองดีมากๆเลย แล้วก็ผมชอบที่นี่มากเลยนะครับ ทะเลก็สวยน่าอยู่มากๆ" ผมตอบไปก็ยิ้มไป
" อืมๆ ดีจ้ะ ชอบก็อยู่นานๆเลยนะ ว่าแต่ว่าพี่อยากรู้จังว่าทำไมเราไม่ทำงานในกรุงเทพต่อล่ะ แล้วนึกยังไงถึงมาสมัครที่นี่เหรอ"
" ก็ที่จริงผมอยากมาทำที่ต่างจังหวัดอย่างนี้นานแล้วครับ ผมชอบทะเลอ่ะพี่ แต่แฟนผมตอนนั้นเค้ายังอยากทำงานในกรุงเทพฯนะ ก็เลยตามใจเค้า แต่ว่าตอนนี้โสดแล้วครับ เลยทำตามใจอยากได้นะ" คำตอบนี้ของผมทำเอาพี่บีแกยิ้มแป้นเลยทีเดียวครับ
" อ้าว แหม โสดอยู่เหรอจ๊ะเนี่ย แล้วอย่างนี้ไม่เหงาแย่เหรอมาอยู่ทำงานที่นี่คนเดียวอย่างเนี้ย น่าสงสารจังเลยนะ" พี่บีบอกแล้วก็จับมือผมมาบีบเบาๆ โห.. นี่แกกะหยอดผมเต็มที่เลยนะเนี่ย ทำไงดีวะกู....
แต่พอดีลูกค้าที่โต๊ะคนนึงหันมาเรียกผมพอดี ตอนนั้นผมแทบอยากกระโดดจูบเค้าเลยนะที่ช่วยชีวิตผมไว้ได้ทันท่วงที เพราะพอได้จังหวะนี้ผมก็เลยรีบชิ่งไปจากพี่บีเค้าทันทีครับ
แต่ที่จริงผมก็ไม่ได้รังเกียจอะไรแกหรอกครับ แกออกจะใจดีกับเรานี่นะ แล้วผมว่าจริงๆแกก็คงไม่ได้หวังจะมาอะไรกับผมจริงๆจังๆหรอก คงจะเพียงแค่เล่นๆมากกว่า
ซึ่งนั่นก็เล่นเอาผมเสียววูบๆไปอยู่ดีนะ เฮ้อ....
-
-
หลายวันผ่านไปแต่ผมก็ยังหาทางที่จะเปลี่ยนใจมันไม่ได้เลย แม้จะแค่อยากให้มันอยู่ที่นี่ต่อไปก่อนก็ยังดี แต่ก็ไม่รู้จะชักแม่น้ำที่ไหนมาเป็นเหตุผลให้มันไม่ลาออกไปนะ
จนกระทั่งมีอยู่วันนึงผมรู้สึกตัวตื่นขึ้นมาตอนกลางดึก ก็เลยว่าจะลุกไปเข้าห้องน้ำ แต่พอมองไปที่เตียงมันก็ไม่เห็นมันแล้ว ผมเลยเดินไปห้องน้ำเพราะคิดว่ามันอาจจะไปที่นั่น แต่ก็ไม่เห็นเงามันเลย จนผมนึกอะไรขึ้นมาได้เลยลองเดินไปที่ลานหลังครัวที่เคยเห็นมันนั่งเล่น ก็พบว่ามันอยู่ตรงนั้นจริงๆ
ตอนแรกผมก็ไม่กล้าเข้าไปนะ เลยยืนมองมันอยู่ใกล้ๆตรงนั้น ก็เห็นมันนั่งฟังเพลงแล้วมองเหม่อไปที่ทะเลอยู่ สายลมหนาวพัดวูบมาจนมันกอดอกด้วยความหนาว แต่จากแสงจันทร์สว่างนั้นก็ทำให้ผมได้เห็นว่าตอนนี้มีน้ำตาไหลอาบแก้มมันเลยครับ แล้วมันก็นั่งกอดเข่าก้มหน้าร้องไห้อยู่ตรงนั้นเอง
ตอนนั้นผมบอกตรงๆว่าอยากจะเข้าไปกอดมันไว้เพื่อปลอบมันนะ แต่ก็คงทำไม่ได้หรอก เพราะเห็นมันอารมณ์นี้แล้วถ้าเราไปยุ่งมันอาจจะโกรธก็ได้ ก็เลยได้แต่นึกสงสารมันอยู่อย่างนั้น
แต่ว่าขณะที่ผมมองมันนั่งก้มหน้านั้น อยู่ดีๆมันก็เริ่มเอามือมากุมที่ท้องมันเหมือนคนปวดท้อง แล้วล้มตัวลงไปนอนกับม้านั่งนั้น จนโทรศัพท์ของมันก็หล่นลงไปบนพื้นข้างๆนั้นเอง ผมเห็นแล้วก็ตกใจมากเลยวิ่งเข้าไปดูมัน
" เฮ้ยๆ เบน นายเป็นอะไรวะ ปวดท้องเหรอ" ผมประคองมันให้นั่ง มันก็เลยกอดผมไว้แน่นเหมือนมันดีใจที่เห็นผม
" โอย....ย เราปวดท้องน่ะ พาเราไปห้องพยาบาลหน่อยนะ โอย......ย เจ็บว่ะ" มันบอกด้วยสีหน้าที่ดูจะเจ็บปวดมากจริงๆ ผมเลยรีบพยุงมันเดินไปห้องพยาบาลทันที
พอไปถึงพี่รินที่เค้าเป็นคนดูแลห้องพยาบาลก็รีบมาดูอาการมันเลยครับ แล้วก็ให้ไอ้เบนนอนลงบนเตียง ผมเองก็ห่วงมันมากไม่รู้ว่ามันเป็นอะไรกันแน่
" เอ้า นี่จ้ะ ปวดกระเพาะเหมือนเดิมใช่มั๊ย งั้นกินยานี่ก่อน แล้วถ้าไม่ดีขึ้นจริงๆค่อยออกไปหาหมอนะ" พี่รินบอกให้มันกินยา แล้วก็ให้มันนอนนิ่งๆดูอาการ แต่ผมดูๆจากที่พี่เค้าบอกแล้วเหมือนกับว่ามันจะเคยเป็นอย่างนี้มาแล้วนะ เพราะพี่เค้ารู้ทันทีว่ามันปวดกระเพาะน่ะ
จากนั้นผมก็นั่งดูอาการมันอยู่ข้างๆเตียงนั้น มันก็ยังนอนเอามือกุมท้องอยู่ แต่พอสักแป๊บมันก็คงดีขึ้นแล้ว เลยหันมาหาผม
" เออ... สร เราขอบใจนายมากเลยนะเว้ย ที่ช่วยเรานะ นี่ถ้านายไม่มาเจอเราคงแย่ว่ะ ขอบใจจริงๆ" มันบอกแล้วก็เอื้อมมือมาจับมือผมที่วางบนเตียงอย่างซึ้งน้ำใจ
" โอ๊ย.... ไม่เป็นไรหรอก ก็เพื่อนกันนี่หว่า เรื่องแค่นี้เอง แล้วนายดีขึ้นแล้วใช่ปะ" ผมถามมันอย่างห่วงๆ
" ก็ดีขึ้นนะ เฮ้ย แต่โทรศัพท์เรา ไม่อยู่อ่ะ.. สงสัยมันคงตกอยู่แถวนั้นมั๊ง งั้นนายช่วยกลับไปหยิบให้เราหน่อยได้มั๊ย" มันขอร้องผม
" เอ้อ ได้ๆ งั้นนอนรออยู่นี่แหละนะ" ผมว่าแล้วก็รีบเดินจากห้องพยาบาลกลับไปที่หลังครัว ก็พบว่าโทรศัพท์ของมันก็ตกอยู่ตรงนั้นจริงๆ ก็เลยหยิบขึ้นมา
แล้วผมก็นึกขึ้นได้ว่าที่เห็นๆมันฟังเพลงจากโทรศัพท์นี่ตลอดเวลานั่นมันฟังอะไรของมันกันแน่นะ ผมก็เลยลองถือวิสาสะเปิดดูไฟล์เพลงของมันในเครื่อง แต่ดูเท่าไหร่ๆผมก็เห็นว่าเพลงในรายการเล่นของมันมีเพลงอยู่แค่เพลงเดียวเองครับ ก็คือ เพลง"สุดที่รัก" ของ Retrospect น่ะ ซึ่งพอลองเปิดฟังดูผมก็เห็นว่าเนื้อเพลงมันกล่าวถึงความรู้สึกคิดถึงคนรักที่ตายจากไปนะ
แล้วนี่มันตั้งเพลงนี้ไว้แค่เพลงเดียวเลยนั่นหมายความว่ามันฟังเพลงนี้วนกลับไปมาทั้งวันทั้งคืนเลยนะครับ นี่แค่คิดผมก็ยังขนลุกเลย ทำไมมันถึงเป็นเอามากขนาดนี้นะ แล้วจะไม่ให้มันเศร้าซึม อมทุกข์แบบนั้นได้ยังไง ในเมื่อมันกรอกหูตัวเองด้วยเพลงเศร้าๆอย่างนี้ตลอดเวลาน่ะ
พอรู้อย่างนี้แล้วผมก็เลยเริ่มคิดว่านี่ผมก็คงต้องทำอะไรสักอย่างแล้วจริงๆ ผมเลยเก็บโทรศัพท์ของมันไว้แล้วก็รีบเดินกลับไปหามันที่ห้องพยาบาล แต่พอไปถึงก็เห็นว่ามันหลับไปซะแล้ว ผมก็เลยนั่งลงไปข้างๆเตียงมันแล้วเอ่ยถามพี่รินเรื่องอาการของมัน
" อ๋อ เบนมันเป็นโรคกระเพาะน่ะ เพราะว่ากินอาหารไม่เป็นเวลา แล้วก็มีความเครียดสูงด้วยก็เลยอาการแย่ลงและมีปวดมากเป็นบางครั้งแบบนี้แหละนะ" พี่รินอธิบายอาการมันให้ฟัง ผมก็เลยสรุปเรื่องได้ว่าก็คงเพราะมันเป็นแบบนี้นี่แหละ เล่นฟังไอ้เพลงนั้นตลอดเวลา แล้วมันจะไม่เป็นทุกข์เศร้าหมองจนเครียดมากได้ไงอ่ะ แล้วนี่เวลากินก็คงไม่อยากกินเท่าไหร่ และทำให้กินไม่เป็นเวลาไปด้วยนะ
แค่ผมคิดเอาเองนี่ผมก็กุมขมับแล้วครับ นี่มันทำร้ายตัวมันเองแท้ๆ ตอนนั้นผมเข้าใจเลยว่า ไอ้คำว่า "ตรอมใจ" เนี่ย มันคงจะเป็นอย่างนี้นี่เอง แล้วก็ยิ่งไม่แปลกใจนะ ว่าทำไมเค้าถึงว่ากันว่าคนเราตรอมใจจนตายได้เลย
สงสารก็แต่พ่อแม่มันน่ะครับ เค้าก็คงทุกข์ใจไม่ต่างกับมัน ลูกชายเหมือนกับตายทั้งเป็นอยู่อย่างนี้นะ แล้วนี่ที่มันทำอยู่ทุกๆวันนี้ก็บั่นทอนร่างกายและจิตใจตัวมันเองลงไปเรื่อยๆ ในที่สุดถ้ายังเป็นอย่างนี้อยู่ผมว่าสักวันถ้ามันไม่ตายไปก่อนมันก็คงจะต้องเป็นบ้าไปแน่ๆ ผมกลัวจริงๆนะ
เพราะงั้นผมว่าผมคงต้องช่วยมันให้ได้ ก่อนอื่นเลยผมคงต้องให้มันเลิกฟังเพลงนี่ไปซะก่อน งั้นผมคงยังไม่คืนโทรศัพท์นี่ให้มันดีกว่า จะแอบเก็บไว้ที่ไหนก่อนนะ แค่สักช่วงนี้ก่อนแล้วก็ได้ จะดูว่าถ้ามันเลิกฟังเพลงนี้มันอาจจะดีขึ้นมั่ง อย่างน้อยๆก็คงไม่จิตตกไปกว่านี้นะ
แล้วผมก็เลยปล่อยให้มันนอนที่ห้องพยาบาลไปก่อน ส่วนตัวเองก็กลับมานอนที่ห้องต่อจนถึงตอนสายๆ จากนั้นผมก็รีบกลับไปดูมัน
"เฮ้ย เราหลับไปจนเช้าเลยเหรอ เอ้อ แล้วโทรศัพท์เราอ่ะ นายหาเจอมั๊ย" มันตื่นมาพอดี แล้วก็ถามถึงโทรศัพท์มันทันทีอย่างที่ผมคิดไว้เลยครับ
" อ๋อ... เอ่อ... คือเราหาไม่เจอว่ะ สงสัยมีใครเก็บไปมั๊ง เดี๋ยวลองไปถามหาที่ออฟฟิศดิ เผื่อจะมีใครเก็บเอาไปส่งนะ" ผมแก้ตัวไปก่อน มันก็ทำหน้าเหวอๆ
" โอ๊ย.. ทำไงดีวะ ไม่รู้ใครจะเก็บไปส่งที่ออฟฟิศรึเปล่าอ่ะ กลัวหายว่ะ" มันบ่นอย่างเสียดาย
" ก็.... นายมีอะไรสำคัญในเครื่องรึเปล่าล่ะ เห็นกังวลจัง ยังกะว่ามีคลิปโป๊อยู่ในนั้นเยอะแน่ะ" ผมเลยแกล้งแซวมันไปเลย
" เฮ่ย... บ้า..... ไม่มีหรอกน่ะ คลิปอ่ะ เออ.... งั้นเดี๋ยวเราลองไปถามที่ออฟฟิศเค้าดูนะ" มันปฏิเสธ แล้วก็ลุกจากเตียงกลับไปที่ห้องพักกับผม
-
-
บ่ายวันนั้นก่อนมาเข้างานมันก็เลยมาถามที่ออฟฟิศ แต่เค้าก็บอกว่าไม่มีใครเก็บมาส่ง มันก็เลยยิ่งกังวล แต่ไอ้คนที่กังวลยิ่งกว่าน่ะคือผมตะหากละครับ
ตอนนี้ผมกลัวสุดๆเลยนะ ขืนมันรู้ว่าผมเอาไปซ่อนรับรองมันคงฆ่าผมแหง คิดถูกมั๊ยวะเรา หาเรื่องจริงๆเล๊ย
แต่ก็เอาเหอะ ก็อยากช่วยมันนี่ครับ ว่าแต่ทำไมผมถึงต้องอยากทำอะไรๆเพื่อมันขนาดนี้นะ
ก็นั่นน่ะสิ จริงอยู่ที่ผมรับปากพี่บัติไว้ว่าจะช่วยมัน แต่เราก็ไม่น่าต้องลงทุนอะไรขนาดนี้นี่หว่า เกิดถ้ามันจับได้ผมจะทำไงน่ะ มันคุ้มมั๊ยเนี่ย
และผมก็ยังรู้สึกแปลกๆอยู่ดี ที่หลังๆมานี้ผมก็สงสารมันและเข้าใจมันมากขึ้น เห็นมันแล้วก็รู้สึกห่วงมันมาก สงสัยผมคงเริ่มผูกพันกับมันแล้วมั๊ง แล้วนอกจากนั้นผมก็อยากมีมันอยู่ใกล้ๆ เพราะว่ามีมันแล้วผมก็รู้สึกดีนะ เฮ่ย...
นี่มัน....บ้าแล้วว....... ทำไมเรารู้สึกยังงี้ไปได้วะ นี่มันเหมือนความรู้สึกของคนที่เค้าชอบกันเลยนี่ สงสัยผมคงจะเบลอมากไปละ สับสนซะขนาดนี้ได้ไง
แล้วตกลงนี่จะเอาไงดี สงสัยผมคงต้องรีบหาทางคืนโทรศัพท์ให้มันโดยเร็วซะแล้ว ก่อนที่มันจะจับได้นะ
ไม่งั้นผมตายแน่.....................
*****************
-
ความ รู้ สึก นี้ ยัง ไง เนี่ย
ช่วย ให้ หาย เศร้า ที นะ
รัก กัน ๆ
-
:กอด1:ชอบๆๆๆๆ
-
ดีพี่น็อต...ชัดได้อ่านครึ่งเดียวเอง...โดนไล่แล้วคราบ....เดียวมาอ่านต่อหลังเรียนเสร็จแล้วกันคราบ....
-
มาอ่านต่อแล้วคราบ...อ่านแล้วซึ่งคราบ.....รักกันไวๆน๊า....เป็นกำลังใจช่วย......
มาต่อเร็วนะคราบพี่น็อต...เดียวชัดจะรอคราบ.... :bye2: :กอด1: :L2:
-
วันนี้ว่างเลยรีบแวะมาเสกตอนต่อไปให้อ่านกันละครับ
เป็นตอบจบของบทที่2 นะคร้าบ
Chapter 2
Winter together(จบแล้วคร้าบ)
*************
ตอนพักเบรคนั้นผมก็เลยว่าจะหาจังหวะหลบหน้ามันไปก่อน ขี้เกียจมานั่งกังวลเรื่องมัน แต่ก็ไม่ทันแล้วเพราะมันมาเรียกผมไว้ซะก่อน
" เออ เราขอยืมมือถือนายหน่อยดิ อยากลองโทรเข้าเครื่องดูอ่ะ เผื่อมันยังตกอยู่แถวหลังครัวนะ" มันบอก ผมก็เลยต้องยอมให้มันยืมไปโดยดีแล้วเดินตามมันไปที่หลังครัวนั้น จากนั้นมันก็พยายามโทรเข้าเครื่องอยู่หลายครั้งแต่ก็ไม่เกิดอะไรขึ้นมา
ก็แหงละครับ ผมซ่อนไว้ในลิ้นชักที่ห้องแล้ว แต่ว่าดันลืมปิดเครื่องมันเนี่ยดิ ไม่น่าสะเพร่าเลย แต่คงไม่เป็นไรน่า ผมคงไม่ซวยขนาดนั้น
" แม่งเอ๊ย มันหายไปไหนวะ น่าจะตกอยู่แถวนี้นี่หว่า ใครแม่งมาเอาไปนะ อย่าให้กูรู้นะมึง" มันบ่นออกมาอย่างเคียดแค้น ผมฟังแล้วก็ถึงกับเหงื่อตก ตัวแข็งเลยครับ ทำไงดีว้า...
พอเลิกงานกลับมาที่ห้องผมก็เลยต้องทำตัวเนียนๆเหมือนไม่มีอะไร กะว่าพรุ่งนี้ผมจะทำเป็นไปถามที่ออฟฟิศแล้วมาบอกมันว่ามีคนเก็บมาส่งให้พอดีก็แล้วกัน หวังว่ามันคงจะไม่สงสัยนะ
แต่แล้วขณะที่ผมกำลังจะนุ่งผ้าเช็ดตัวจะออกไปอาบน้ำนั้น โทรศัพท์เจ้ากรรมของมันที่ผมซ่อนไว้ก็ดันส่งเสียงดังออกมาจากลิ้นชักโต๊ะของผมลั่นเลย ทำไมผมซวยยังงี้วะ ไม่รู้ใครดันโทรมาเข้าเครื่องมันพอดีเลยอ่ะ
" เฮ้ย นั่นมันเสียงโทรศัพท์เรานี่" มันบอกทันทีที่ได้ยินเข้าแล้วก็พุ่งตัวมาที่ลิ้นชักของผมทันที ผมเองก็ตกใจมากแต่จะไปขวางมันก็ไม่ทัน เพราะมันไปเปิดลิ้นชักผมซะแล้ว
" ทำไมโทรศัพท์เรามันมาอยู่นี่วะ นายเอามาซ่อนเหรอ ทำงี้ทำไมวะ" มันโวยวายลั่น ท่าทางมันโกรธมากและในขณะที่ผมทำอะไรไม่ถูกอยู่นั้นมันก็ดันตัวผมไปจนติดประตูตู้เสื้อผ้าเลย
" เฮ้ยๆ นายฟังเราก่อน เราแค่อยากจะ...." ผมพยายามจะอธิบายกับมัน แต่ดูจากสีหน้ามันแล้วก็คิดว่าคงไม่มีประโยชน์
" ไม่ฟังแล้วโว้ย...... สัด มึงนี่ แม่ง กูอุตส่าห์ไว้ใจ มาขโมยของกูซะงั้น ยังงี้มันอยู่ด้วยกันไม่ได้แล้วเว้ย" มันตะคอกใส่หน้าผมด้วยความโกรธ จนผมก็เริ่มเดือดขึ้นมาบ้างแล้ว เลยผลักมันออกไป
" ก็ฟังก่อนดิวะ กูแค่อยากจะช่วยไม่ให้มึงต้องมาฟังไอ้เพลงเศร้าๆนั่นกรอกหูอยู่ตลอดหรอกนะ ถึงต้องเอามาเก็บไว้ก่อน มึงจะฟังให้มันได้อะไรขึ้นมาวะ ดูตัวมึงเองดิ๊ ใกล้บ้าเข้าไปทุกทีแล้ว" ผมตะคอกมันกลับไปบ้างด้วยความเหลืออด ขึ้นมึงขึ้นกูกันอย่างไม่ต้องเกรงใจกันเลยครับทีนี้
" แล้วมึงมาเสือกอะไรด้วย เที่ยวมาเปิดดูมือถือคนอื่นเนี่ย จะมากไปแล้วนะมึง" มันบอกแล้วก็กำโทรศัพท์ไว้แน่น เสียงโทรศัพท์ก็ตัดไปแล้ว เพราะมันยังไม่ได้รับซะที
" ก็เพราะว่ามึงเป็นอย่างนี้ไงล่ะ กูถึงจะพยายามช่วย พี่บัติเค้าฝากฝังกูไว้หรอกนะ ไม่ใช่ว่ากูอยากยุ่งกับมึงนักหนาหรอก รู้มั่งมั๊ยว่าใครๆเค้าห่วงมึงกันน่ะ หึ.... แต่มึงคงไม่สนสินะ เพราะมึงก็คงได้แต่โศกาอาดูรกับเมียมึงเนี่ย ต่อให้มึงเสียใจจนตายน่ะ เค้าก็ไม่ฟื้นขึ้นมาได้หรอกนะ"
" ผัวะ" เสียงมันต่อยหน้าผมเต็มๆจนผมงี้หน้าหงายลงไปนั่งเลยครับ ผ้าขนหนูที่ผมนุ่งอยู่ก็หลุดลงไปกองที่พื้นจนผมเหลือแต่กางเกงใน ยิ่งทำให้ผมเดือดดาลหนักเข้าไปอีก แต่พอเงยหน้าขึ้นมาก็เห็นว่ามันมีน้ำตานองหน้าเลย ทำเอาผมรู้สึกผิดขึ้นมาที่พูดกับมันแรงไป
" แล้วมึงจะทำไมวะ มึงมายุ่งอะไรด้วย ฮือๆ.... ถึงเค้าจะตายไปแล้ว ทำไมกูจะคิดถึงเค้าไม่ได้วะ ก็ที่เค้าตายไปน่ะก็เพราะกู กูมันไม่ดีเองอ่ะ ฮือๆๆ" มันสะอื้นแล้วก็รำพึงรำพันออกมาจนผมใจเสียไปเลยครับ จากนั้นมันก็เปิดประตูห้องวิ่งออกไปเลย
ผมเองก็ตกใจมากเลยรีบวิ่งตามมันออกไปทั้งๆที่นุ่งแค่กางเกงในตัวเดียวอยู่ แต่ตอนนั้นก็ไม่ได้สนใจแล้วล่ะ เป็นห่วงมันมากที่สุดแล้วนะ
มันยังคงวิ่งตรงไปที่ทะเลข้างหน้าเหมือนบ้าคลั่งเสียสติไปแล้ว ผมก็รีบวิ่งไล่ลุยน้ำตามมันไปจนถึงตัวมันแล้วก็กระโดดคว้าตัวมันไว้แต่มันก็ยังดิ้นไปมาจนผมต้องกอดล๊อคตัวมันไว้ในอ้อมกอดแน่นเลย
" ปล่อยกูเลยนะ ปล่อยกู... ฮือๆ.. กูจะตามไปหาแฟนกู กูไม่อยากอยู่แล้ว พอกันที ปล่อยเว้ยยย....ย" มันยังดิ้นพยายามจะสลัดผมให้หลุดให้ได้ จนผมเริ่มโมโหเลยต่อยมันไปทีนึงแล้วก็กระชากตัวมันมาเขย่าอย่างแรง
" มึงคิดว่ามึงตายแล้วทุกอย่างมันจะจบเหรอ แล้วพ่อแม่มึงล่ะ เค้าจะเป็นไงมึงไม่เคยนึกถึงเค้าเลยใช่มั๊ย" ผมตะโกนใส่หน้ามันหวังจะให้มันได้สติ แต่มันก็ยังคงร้องไห้สะอึกสะอื้นอย่างหนักเลย
" ถึงมึงจะไม่รักตัวเองยังไงมึงก็ต้องนึกถึงเค้าบ้าง เค้าจะเสียใจแค่ไหนวะ ถ้ามึงตายไปน่ะ กูขอล่ะนะ มึงเลิกทำแบบนี้ได้มั๊ย" ผมพูดไปก็เริ่มร้องไห้ไปแล้วก็กอดมันไว้แน่นเลย มันก็เลยกอดผมไว้แน่นเหมือนกัน
ชั่วขณะนั้นจะด้วยอารมณ์หรืออะไรก็ตามแต่ การที่ผมสบตากับมันอยู่นิ่งๆอย่างนั้น ทำให้ผมรู้สึกว่าร่างกายผมมันร้อนวูบวาบไปหมด
จนผมเริ่มรู้สึกห้ามตัวเองไม่ได้ที่จะก้มหน้าเข้าไปใกล้หน้ามันมากขึ้นๆ และเริ่มรู้สึกดีที่ได้มองหน้ามันใกล้ๆอย่างนี้ซะแล้วนะ ริมฝีปากนั้นของมันสั่นๆอยู่เล็กน้อยอาจจะเพราะความหนาวที่เกิดขึ้นจากน้ำทะเลน่ะเอง
และแล้วผมก็ห้ามใจตัวเองไว้ไม่ได้อีกแล้ว เลยปล่อยให้ตัวเองก้มลงไปจูบที่ริมฝีปากนั้นของมันจนได้ ตอนนั้นใจผมคิดเพียงแค่ว่าผมอยากทำแบบนี้นะ ก็ไม่รู้ว่าทำไมเหมือนกัน ไม่ได้รังเกียจหรือนึกว่ามันเป็นผู้ชายเหมือนผมด้วยซ้ำไป
ก็แค่ว่าอยากจูบมันนั่นแหละนะ ใจข้างในผมมันสั่งมาแบบนั้นจริงๆ..............
-
-
หลังจากนั้นพอสติของเราเริ่มกลับมาบ้างแล้ว ความอายก็มาเยือนสิครับ ผมกับมันก็เลยรีบผละออกจากกัน แล้วผมก็พยักหน้าให้มันขึ้นจากน้ำ จากนั้นก็เดินหนาวๆกลับมาที่ห้องกัน โดยไม่ได้พูดอะไรกันเลยครับ
ยังดีนะที่ว่ามันดึกมากแล้วเลยไม่มีใครออกมาเห็นเราสองคนเดินกลับมาจากทะเลในสภาพที่คนนึงใส่ขาสั้นตัวเดียว ส่วนอีกคนนี่หนักเลยครับ ใส่กางเกงในตัวเดียวเลย ไม่งั้นสงสัยคงได้เป็นข่าวหน้าหนึ่งวันพรุ่งนี้ชัวร์
พอกลับมาในห้องเราก็ยังคงเขินไม่เลิก แต่ผมก็เดินไปดูแผลที่ผมต่อยมันไปก็พบว่าเป็นรอยช้ำๆแต่ไม่เป็นไรมาก
" เจ็บมากรึเปล่าวะ โทษทีนะเว้ย" ผมเชยคางมันขึ้นมา มันก็ยิ้มให้
" ไม่เป็นไรหรอกว่ะ กูก็ขอโทษเหมือนกันนะ กูโมโหมากไปเองนะ"
" เออ กูไม่ดีเองแหละ ไปพูดแบบนั้นกะมึง แต่อยากให้มึงคิดได้จริงๆน่ะ ตอนนี้มึงเข้าใจกูแล้วนะ เออ แต่ตอนนี้น่ะ ไปอาบน้ำกันก่อนเหอะว่ะ ขืนนอนไปเลยยังงี้คงขี้เกลือขึ้นนะ" ผมว่าแล้วก็ลุกขึ้น ส่วนมันก็เดินไปหยิบผ้าเช็ดตัวจากตู้แล้วก็หันมาหาผม
" เอ่อ ไอ้สร เมื่อกี๊นี้......." มันเริ่มเอ่ยปากแต่ยังไม่ทันจบ ผมก็ยกมือห้ามไว้
" เออ.. มึงไม่ต้องพูดแล้ว กูถามมึงคำเดียว มึงรังเกียจกูมั๊ย ตอนนี้กูว่ากูชอบมึงน่ะ โอเคมั๊ย แล้วก็ไม่ต้องลังเลแล้วนะ ไม่ต้องคิดว่าอารมณ์พาไปด้วย สำหรับกูน่ะ ไม่ใช่แค่นั้นแน่ๆ เพราะใจกูคิดงั้นจริงๆ" มันฟังแล้วก็คงอึ้งไปเลยนะ เพราะตอนนี้มันก็ได้แต่จ้องหน้าผมอยู่
" แต่สำหรับมึง กูก็ไม่รู้นะ ว่าจริงๆมึงคิดยังไง ก็ลองถามใจตัวมึงอีกทีละกัน แต่ถ้ามึงแน่ใจแล้วว่าไม่ได้ชอบกูจริงๆก็ไม่เป็นไรหรอก เออ.. ไม่พูดมากแล้วดีกว่า เขินๆว่ะ ไปอาบน้ำกันเหอะ" ผมรีบพูดบอกมันซะเร็วเลยด้วยความรู้สึกที่เหมือนยังเขินๆแล้วก็รีบเดินออกไปอาบน้ำที่ห้องน้ำเลย
มานึกๆดูแล้วผมเองก็ไม่ได้ถึงกับมั่นใจอะไรมากมายขนาดนั้นนะว่านี่ผมรักชอบมันจริงๆเหรอ ในเมื่อผมว่าผมก็ยังเป็นแค่ผู้ชายธรรมดาที่ยังไม่ถึงขั้นจะเป็นเกย์ไปหรอกมั๊ง เพียงแต่คนอย่างผมน่ะชอบทำอะไรให้มันชัดเจนไป ใช่คือใช่ ไม่ใช่ก็คือไม่ใช่ อะไรที่มันคลุมเครือเนี่ยผมไม่ชอบเอาเลยจริงๆ
เพราะสำหรับตอนนี้ผมก็แค่รู้สึกดีๆกับมันอย่างมาก แล้วถ้านั่นมันคือความรู้สึกแบบเกย์ก็ช่างมันดิ แค่ผมมีความสุขที่คิดแบบนี้ผมก็ไม่สนอะไรแล้วล่ะ จะคิดมากไปทำไมให้มันเปลืองหัวเปล่าๆละครับ
" เฮ้ย สร กูขอถามมึงสักอย่างนะ..." มันเอ่ยถามผมอีกหลังจากที่กลับมาจากอาบน้ำ
" เออ... ว่ามา" ผมหันไปตอบ
" ทำไมมึงถึงมาชอบกูล่ะวะ ทั้งๆที่เมื่อก่อนมึงก็อาจจะไม่ชอบหน้ากูด้วยซ้ำไปนะ เพราะกูก็ทำไม่ดีกะมึงไว้ตั้งแต่แรกนี่หว่า"
" อืม รู้ตัวเหมือนกันเหรอวะ ว่ามึงกวนทีนกูไว้มากน่ะ ตอนนั้นกูหมั่นไส้มึงมากเลย ยังคิดว่าสงสัยมึงจะลองดีกูซะแล้ว แต่พอคุยกะพี่บัติเค้าก็เลยรู้ว่ามึงเป็นแบบนี้เพราะว่ามึงก็เสียใจมากน่ะ จนพี่เค้าเลยบอกให้กูช่วยมาเป็นเพื่อนกับมึงหน่อย" ผมเริ่มเล่าความจริงอีกด้านทีมันยังไม่รู้ให้มันฟัง
" แล้วกูก็รับปากพี่เค้าไป เผื่อว่าอาจจะช่วยให้มึงดีขึ้นและทำใจได้มั่งนะ ก็เลยตั้งใจว่าจะพูดคุยและทำดีๆกะมึง แต่พอทำๆไปมันก็.... ไม่รู้ดิ มันผูกพันอ่ะ จากที่แรกๆกูสงสารมึงนะ จนตอนนี้กูก็รู้สึกดีๆกะมึงว่ะ และกูก็ยืนยันนะว่ากูคิดแบบนี้จริงๆ ไม่ใช่เพราะอารมณ์พาไปแน่ๆ กูมั่นใจว่ะ" ผมสรุปแล้วก็หันไปยิ้มให้มัน มันก็เลยยิ้มตอบแล้วจับไหล่ผมเบาๆ
" เออ กูขอบใจมากว่ะ นี่กูก็ไม่รู้เลยนะ ว่ามึงหวังดีกะกูมาตลอด โทษทีนะเว้ยที่ว่ามึงนะ มึงพูดถูกแล้วล่ะ กูปล่อยให้ตัวเองรู้สึกผิดอยู่นานเกินไปแล้วจริงๆ ไม่ได้นึกเลยว่ามีคนห่วงกูอยู่โดยเฉพาะพ่อแม่กูน่ะ กูนี่มันแย่จริงๆว่ะ"
" มึงรู้อย่างนี้ก็ดีแล้ว งั้นต่อไปก็ขอให้มึงกลับมาเป็นคนเดิมซะทีนะ ที่ผ่านๆมามึงบั่นทอนตัวเองมามากพอแล้วว่ะ ให้มันจบไปแค่นั้นแล้วกัน พ่อแม่มึงก็จะได้ไม่ต้องห่วงมึงนะ แล้วที่สำคัญกูอ่ะก็รักมึงนะเว้ย ไม่อยากให้มึงต้องเป็นอะไรไป เข้าใจมั๊ย" ผมบอกกำชับมันอีกครั้งเพื่อจะย้ำให้มันเข้าใจความรู้สึกของผม
และดูว่ามันก็คงรู้ซึ้งและเข้าใจความรักความหวังดีของผมแล้ว มันเลยก้มหน้าเอาหน้าผากมาชนกับผมไว้เหมือนจะขอบคุณผม ผมเลยหลับตาไปกับมันนิ่งๆอยู่อย่างนั้นเพราะมันรู้สึกดีจริงๆนะครับ
แล้วมันก็เริ่มจูบผมอย่างช้าๆ ริมฝีปากเราสั่นไปด้วยอารมณ์ปรารถนาที่เริ่มพลุ่งพล่านอยู่ข้างใน จากนั้นผมก็รั้งตัวมันนอนลงไปบนเตียงด้วยกัน ผิวกายที่เริ่มอุ่นจนร้อนของเรานั้นก็ยิ่งทำให้เราเตลิดไปจนเหมือนกับทุกอย่างที่เห็นรอบข้างมันพร่าเลือนไปหมด
ผมพรมจูบไล่ไปตามหน้าและคอของมันในขณะที่มือของมันก็ลูบไล่ไปทั่วร่างผมอยู่ จนผมต้องเผลอครางไปกับสัมผัสจากมือนั้น ส่วนมันก็เผลอครางออกมาเบาๆเหมือนกันในขณะที่ผมจูบไซ้ที่ซอกคอแหละหูของมัน แล้วผมก็ลูบที่แก้มของมันเบาๆ มองสบตามันนิ่ง
" ถ้ามึงยังไม่แน่ใจจริงๆ จะหยุดไว้แค่นี้ก็ได้นะ กูเข้าใจมึงว่ะ" ผมบอกมันที่ข้างหู แต่มันก็ยังคงจูบผมอยู่
" ไม่หรอก กูมั่นใจแล้วว่ะ สร ให้มันเป็นแบบนี้แหละ เพราะกูต้องการมึงจริงๆและกูแน่ใจที่สุดแล้วนะ" คำตอบของมันที่กระซิบข้างหูผมและสายตาเว้าวอนนั้นทำให้ผมต้องยิ้มออกมา แล้วบทรักของเราก็ดำเนินต่อไปและครั้งนี้ก็ไม่มีอะไรจะมาหยุดยั้งอารมณ์ของเราได้อีกแล้วครับ
ผมจูบไปทั่วแถวคอและไหล่ของมันพลางลูบไล้แผ่นหลังแกร่งที่ร้อนรุ่มนั้นของมัน แล้วผมก็เริ่มรุกกับมันก่อนอย่างนุ่มนวลจนมันต้องร้องครางออกมาอย่างลืมตัวและบิดตัวไปมาเหมือนทรมานอย่างมาก ทว่าเป็นความทรมานด้วยความสุขสมจากผม
จากนั้นมันก็เป็นฝ่ายเริ่มกับผมบ้าง ซึ่งตอนนั้นผมเองก็ไม่ได้รู้สึกต่อต้านอะไรเลย ไม่ได้คิดแม้แต่ว่านี่เราเป็นผู้ชายนะ จะมายอมโดนอะไรแบบนี้ได้ไง เพราะผมก็คิดแค่ว่าผมรักมันและมันเองก็รักผมก็เท่านั้น
แล้วอารมณ์ของเราก็ยิ่งโหมปะทุมากขึ้นเรื่อยๆจนเหมือนจะลุกไหม้ออกมาเผาร่างของเราให้มอดไป ผมกับมันยังคงถลำลึกและดื่มด่ำไปกับอารมณ์รักที่รุนแรงนั้นมากขึ้นเรื่อยๆ จนกระทั่งเราสองคนต่างก็ไปถึงจุดแห่งความสุขสมนั้นไปด้วยกันทั้งคู่
-
-
ผมและมันนอนลงบนเตียงอีกครั้งอย่างเหนื่อยอ่อนในขณะที่หัวใจของเราเต้นในจังหวะที่ช้าลง แต่เรายังคงหอบหายใจถี่และมีเหงื่อที่ผุดขึ้นทั่วร่างของเราจนชุ่มไปหมด
เป็นการร่วมรักอีกครั้งนึงที่ผมรู้สึกว่าดีมากๆและอาจจะดีกว่าทุกๆครั้งที่ผมเคยมีอะไรกับแฟนผมด้วยซ้ำไปนะ เหมือนกับว่านี่แหละเป็นอะไรที่ผมต้องการมันอย่างแท้จริง และผมได้ค้นพบมันแล้วล่ะ แต่ก็ไม่รู้ว่ามันจะคิดเหมือนผมมั๊ยนะ
แล้วผมก็พลิกตัวมานอนกอดกับมันและลูบผมของมันอย่างทะนุถนอม มันก็เงยหน้ามามองตาผมแล้วก็ยิ้มให้
" มึงคงไม่เสียใจนะเว้ย กับที่เราทำกันไปนี่น่ะ" ผมเริ่มถามมัน ในใจก็นึกไปถึงคำตอบของมันแล้ว
" ไม่เลยว่ะ กูดีใจด้วยซ้ำไปนะ และกูมีความสุขมากนะเว้ย แล้วมึงล่ะ เสียใจมั๊ยวะ" มันถามผมกลับ
" กูน่ะ ไม่เสียใจอยู่แล้ว เพราะว่าคนอย่างกู ถ้าแน่ใจแล้วก็จะต้องเป็นไปตามนั้นแหละ ต่อไปนี้เราก็อยู่กันไปยังงี้แหละนะ ไม่ต้องให้ใครมันรู้ก็ได้ มากคนก็มากความกูก็ไม่ชอบว่ะ โอเคนะเว้ย" ผมบอกแล้วก็ยิ้มไปกับมัน
ตอนนี้ผมก็โล่งใจขึ้นอย่างมากที่ทุกๆอย่างกำลังจะดีขึ้นอย่างที่ผมหวังไว้จริงๆ ผมช่วยให้มันพ้นฝันร้ายอันนั้นแล้วพร้อมๆกับที่ตัวเองก็ไม่ต้องไปนึกถึงเรื่องคนบางคนที่ทำให้ปวดใจอีก
เพราะตอนนี้เราสองคนต่างก็มีความรักใหม่เข้ามาแทนที่แล้วครับ และเราก็จะได้เริ่มต้นใหม่ไปด้วยกันนะ ทุกๆอย่างน่าจะจะเป็นไปได้ด้วยดี ผมหวังเช่นนั้นจริงๆ...............
-
-
หลังจากวันนั้นทุกคนในที่ทำงานก็ได้พบกับการเปลี่ยนแปลงไปของไอ้เบนจนต้องแปลกใจไปตามๆกัน เพราะมันกลับมาเป็นคนเดิมที่ร่าเริงเหมือนกับเมื่อก่อนแล้ว พี่บัติแกเลยถามผมใหญ่ว่าไปคุยกันยังไง ถึงเปลี่ยนมันได้ขนาดนี้
ตอนนั้นผมก็อยากบอกแกนะว่า ของแบบนี้แค่นั่งคุยน่ะ มันไม่ได้ผลหรอก ต้องนอนคุยนะครับ ถึงจะเห็นผลชะงัด แต่ก็ไม่ดีกว่าครับ ให้เรารู้กันไปแค่สองคนนี่แหละ
เพราะอย่างที่บอกนะครับว่าผมไม่อยากเป็นข่าวหน้าหนึ่งไปเปล่าๆ ที่ทำงานนี่มีกันอยู่แค่นี้ขืนรู้คนนึงก็คงได้รู้กันทั่วรีสอร์ทแน่ แต่จะว่าไปสักวันนึงก็คงต้องมีคนรู้อยู่ดีนะ ซึ่งก็ช่างเหอะ ผมแคร์ซะที่ไหนล่ะ ที่นี่มันไม่ได้มีกฎห้ามพนักงานรักกันนี่ ถึงจะเป็นเพศเดียวกันก็เหอะนะ
พอคิดมาถึงตรงนี้ผมก็เลยนึกไปถึงพี่บีที่สุดแสนใจดีของผมนะ ขืนแกรู้ว่าผมมีไรกับไอ้เบนแกจะว่าไงหว่า ยิ่งแกเหล่ๆผมอยู่นะ ก็ใครจะไปนึกล่ะครับ ว่าผู้ชายเราพอมาใกล้ชิดกันมากๆเข้ามันก็อาจกลายเป็นรักกันแบบนี้ไปได้เหมือนกันนะ
-
-
จากวันนั้นถึงวันนี้ก็ครบปีแล้วนะครับ ฤดูหนาวมาเยือนอีกครั้งแล้ว ทะเลยามนี้จึงมีท้องฟ้าที่ดูมัวหม่นไม่สดใสเหมือนหน้าร้อน แต่ผมก็ชอบนะ มันอาจจะดูเหงาๆแต่อย่างน้อยอากาศมันก็ไม่ร้อนเกินไปน่ะ
ที่ผ่านมาผมได้อยู่กับมันอย่างเป็นสุขในทุกๆวัน ทำงานร่วมกัน นอนห้องเดียวกัน จนกลายเป็นความเคยชินของผม เหมือนกับเราเป็นส่วนนึงของกันและกันไปแล้ว
จนตอนนี้ผมก็ได้เลื่อนขั้นมาเป็นกัปตันแล้วนะครับ แล้ววันก่อนก็มีเด็กรุ่นน้องของพี่บีสองคนเค้ามาช่วยทำงานในคาเฟ่โดยให้ผมเป็นคนดูแล ก็รู้สึกเท่ดีนะครับ ที่มีรุ่นน้องมานับถือนะ
เด็กสองคนนั้นเค้าก็ดูสนิทกันดีมากๆ เหมือนผมกับไอ้เบนเลย จนผมก็อดคิดไม่ได้นะว่าเค้าอาจจะมีอะไรๆต่อกันเหมือนกับผมกับไอ้เบนด้วยซ้ำนะ
ซึ่งถ้ามันเป็นอย่างนั้นจริง ผมก็ขอให้ "ความรัก" จงเจริญก็แล้วกันนะ เพราะมันทำให้ทุกอย่างที่ไม่น่าจะเป็นไปได้ให้เป็นไปได้จริงๆนะครับ
-
-
ยามบ่ายๆเวลาพักของผมนั้น ผมก็ยังคงชอบมานั่งเล่นที่หลังครัวเหมือนเดิม เหมือนกับในวันนี้ที่ผมมานั่งสูบบุหรี่สบายอารมณ์อยู่ สายตาผมมองไปยังทะเลสวยที่แม้จะหม่นหมองไปบ้างเพราะเป็นฤดูหนาวนั้น แล้วก็นึกไปถึงเรื่องราวต่างๆที่ผ่านมาตั้งแต่วันแรกที่ผมได้มาถึงที่นี่และมาพบกับมัน จนกระทั่งได้มารักกับมันอย่างนี้
" นั่งเพลินเลยนะมึง คิดอะไรอยู่วะ" มันเดินยิ้มมาแต่ไกลก่อนที่จะมานั่งลงข้างๆผม
" ก็คิดไปเรื่อยๆน่ะ คิดถึงเรื่องเก่าๆตั้งแต่วันแรกที่กูมาถึงที่นี่เลยนะ แล้วก็มาเจอไอ้กุ๊กบ้าๆคนนึงว่ะ แม่ง โคตรจะกวนทีนเลยนะ ฮ่าๆๆ"
" เอ่า สัดนี่ มาด่ากูซะงั้น ถ้ากูบ้าแล้วเสือกมารักทำไมล่ะ" มันบอกแล้วแกล้งทำเหมือนงอนๆไป ผมก็เลยโอบไหล่มันไว้แล้วซบไหล่มันอย่างเอาใจ
" เอาน่า.... ถึงมึงจะบ้าแต่กูก็รักว่ะ นะจ๊ะที่รัก" ผมแหย่มันแล้วก็หัวเราะไปด้วยกันอย่างสบายใจและอบอุ่นที่ข้างในใจจริงๆ
ไอ้ที่เค้าพูดๆกันว่า ถ้าเรามีคนที่รักอยู่เคียงข้างแล้ว ต่อให้เป็นหน้าหนาวที่หนาวสักแค่ไหนแต่ก็จะยังอบอุ่นได้ เนี่ย ผมเคยคิดนะว่า มันน้ำเน่าสิ้นดีเลย จะอุ่นเข้าไปได้ยังไงวะ ไม่ได้เกี่ยวเลยเหอะ
แต่พอถึงวันนี้ที่ได้อยู่กับมันอย่างนี้แล้ว ผมถึงได้เข้าใจว่าไอ้ความอบอุ่นที่ว่านั้นมันเป็นยังไง
เพราะมันเป็นความรู้สึกที่อยู่ข้างในและมีแค่เราสองคนเท่านั้นที่จะรู้สึกได้จริงๆ
เฮ้อ...... น้ำเน่าไปรึเปล่านะนี่ แต่ไม่ดิ ผมโรแมนติกตะหากล่ะครับ
และจากนี้ไปผมก็คงไม่ต้องกลัวอากาศหนาวในหน้าหนาวอีกแล้วสินะ
ก็เพราะผมมีมันไง..........................
**********************
Chapter Ended
-
:L1:
-
เรื่องน่ารักๆแบบนี้ อ่านแล้วไม่อึดอัดคับข้องใจ
:pig4:จ้ะที่แบ่งปันเรื่องน่ารักเบาให้ได้แอบหวานในใจ
-
^
^
^
จิ้มคุณนายแก้ว 555
ยินดีกับความรักด้วยคนนะคะ
-
มีความสุขกับการเริ่มต้นใหม่
+1
-
น่าร้ากกกกกก
สรกะเบน ไม่คิดว่าจะลงเอยด้วยกันได้
ปอลิง พี่น้อต แต่ง NC ด้วย หุหุ
-
:m3: มีความสุขไปอีกคู่
-
รักครั้งใหม่ที่อบอุ่น
:กอด1: :กอด1:
-
มารอลุ้น
-
ขอบคุณที่เอาเรื่องราวมาแบ่งปันนะคะ น่ารักมากอ่ะ
จะรอตอนต่อๆไปนะคะ
-
น่ารักดีอ่ะ
-
แวะมาขอบคุณผู้อ่านครับ
:pig4: :pig4: :pig4:
ตอนหน้ากำลังเขียนเพิ่มอยู่ ก็รออีกสักพักนะครับผม
รับรองว่าอ่านแล้วก็สนุกเหมือนกันนะ o13
-
คำ เดียว ครับ
"น่า ร๊ากกกกก"
อิจ ฉา อยาก มี มั้ง
(เกิด กิ เลส)
ฮ่า ๆ
-
เข้ามาบอกว่า เด๋วพิตมาอ่านค่ะ
พรุ่งนี้สอบแต่เช้าอ่านหนังสือก่อนน้อ :bye2:
-
ขอบคุณนะคะสำหรับเรื่องราวดีดี \\(^^)// (>/////<)
-
เข้ามาอ่านแล้วนะคะ
-
ดันๆๆๆๆ
-
กอดน้องพิตแรงๆ :กอด1:
ที่มาช่วยดันครับ
และขอบคุณทุกท่านที่แวะมาอ่านด้วยครับผม
:pig4:
-
สนุกมากค่ะ น่ารักกันจัง
ความรักจงเจริญ ชอบคำนี้อ่ะ o13
รอคู่ต่อไปค่า :bye2:
-
หวานๆ น่ารักๆ
ช่วยให้หายหนาว(ใจ)ได้ไปเยอะเลยค่ะ :L2:
-
ตามเข้ามาอ่านด้วยคนครับ
ยิ่งอ่านก็ยิ่งเพลินน่าติดตาม
ขอบคุณนะครับสำหรับนิยายสนุกๆ o13
แล้วจะรอซีรี่ย์ต่อไปครับ....
-
หลังจากที่ทำให้ต้องรอคอยกันอยู่นานเลย เชิญมาติดตามกันต่อได้ละครับ
Chapter 3
Rainy Passion
****************
ผมนั่งเหม่อมองท้องฟ้าที่มีแต่เมฆมัวหม่นอยู่ที่ระเบียงนั้นเหมือนทุกๆวัน ทะเลเบื้องหน้าผมเวลานี้ก็มีแต่คลื่นลมจัดที่พัดเข้าหาฝั่งเพราะเป็นหน้ามรสุม แต่ผมก็ชอบนะ ชอบฟ้าหม่นๆแบบนี้มากกว่าฟ้าใสๆของหน้าร้อนซะอีก
เพราะในความหม่นหมองของอากาศนั่นแหละที่ช่วยให้ใจผมรู้สึกสงบได้ดีจริงๆ และตอนนี้ผมก็มานั่งอยู่คนเดียวที่นี่โดยไม่มีใครเลยมาหลายวันแล้ว
ที่ผมมาอยู่รีสอร์ทนี้ก็เพราะพี่รหัสที่สนิทกันมากของผมเค้าเป็นเจ้าของที่นี่ เลยสะดวกทำอะไรได้ตามสบายนะ เพราะพนักงานที่นี่เค้าก็ต้องเกรงใจผมกันทั้งนั้น
เมื่อก่อนผมก็ชอบหลบมาพักที่นี่บ่อย เพราะทะเลที่นี่สวยมากแม้จะเป็นฤดูฝนแบบนี้ และตอนนี้ผมเองก็ทำงานเขียนคอลัมน์ให้นิตยสารแห่งนึงอยู่ครับ เลยพอมีเวลาว่างๆไปไหนมาไหนได้สบายโดยไม่ต้องเข้าออกแต่ที่ออฟฟิศแทบทุกวัน
แต่ที่ผมต้องมาอยู่คนเดียวแบบนี้ก็แค่เพราะว่าตอนนี้มันสับสนน่ะครับ สับสนมากๆจนไม่รู้จะทำยังไงกับชีวิตต่อไปดี
ใช่แล้วครับ ก็ไอ้ปัญหาหัวใจตามสเต็บเดิมๆที่ใครๆก็พบเจอกันได้สักครั้งของชีวิตนั่นแหละ การที่เรารักใครสักคนแค่เค้าไม่ได้รักเรานี่ มันช่างเจ็บปวดดีจริงๆ แต่จะทำไงได้ล่ะครับ ก็รักเค้าไปแล้วนะ
ผมกับมีนมาสนิทกันตั้งแต่สมัยเรียนมหาลัยปีสามแล้ว ยอมรับครับว่าตกหลุมรักตั้งแต่แรกเห็นนะ เธอเป็นคนสวยน่ารัก มีเสน่ห์ ใครเห็นใครก็ชอบ
แต่ปัญหาก็คือเธอสนิทกับผมอย่างเพื่อนมานานมากจนไม่อาจเปลี่ยนไปเป็นอย่างอื่นได้ และขณะเดียวกันเธอก็มีคนที่ชอบมากอยู่แล้ว
นั่นก็เลยเป็นเหตุผลที่ทำให้ผมต้องมานั่นทำใจอยู่นี่แหละครับ ซึ่งผมก็ดีขึ้นมากแล้วล่ะ
" ฮ่าๆ หลบมาอยู่นี่เองมึง กูก็ว่าแล้วเลยลองโทรมาถามเจ๊บีเค้า เป็นไงอ่ะ อกหักรักสลายจนต้องหลบมาเลียแผลใจอยู่นี่เลย สงสารมึงว่ะ" เสียงที่คุ้นเคยดังขึ้นจนผมต้องหันไปมอง เพราะอยู่ๆมันก็โผล่มา แมร่งตามผมมาจนได้ ไอ่เพื่อนเวร...
" สัดลิง... ตกลงนี่มึงสงสารกูอย่างที่พูดรึว่าสมน้ำหน้ากูกันแน่"
" เอ๊ะ... มึงนี่ กูสงสารก็หาว่ากูสมน้ำหน้า อะไรของมึงวะ" มันบ่น
ไอ้เวรนี่มันเป็นเพื่อนซี้ผมเองครับชื่อ ไอ้กิต แต่ผมเรียกมันว่า"ไอ้ลิง" จนติดปากแล้ว
อย่าเพิ่งทำหน้างงกันไปก่อนนะครับ ที่ว่าพ่อแม่หรือใครไปตั้งชื่อมันยังงี้ ก็ผมเองนี่แหละครับ เพราะว่ามันน่ะเหมือนลิงจริงๆ
อย่างแรกเลยคือมันขนดกมากๆตั้งแต่เด็กๆแล้ว แถมมันก็ซนยังกะลิงอีกด้วยและอีกอย่างมันยังชื่อ ประกิต ซึ่งเป็นชื่อของลิงที่ฉลาดมากๆของคณะละครลิงสมัยก่อนนี้ และลิงตัวนี้ก็แสดงได้เก่งมากๆจนได้ออกรายการทีวีตั้งหลายรายการนะ แล้วยังงี้ผมจะไม่เรียกมันว่าลิงได้ไง
ส่วนตัวมันเองน่ะก็เรียกผมว่า "ไอ้เผือก" เหมือนกัน เพราะตอนเด็กๆผมก็จะขาวมากจนดูซีดๆไปเลย แถมร่างกายก็จะค่อนข้างอ่อนแอมากเป็นโรคนั้นโรคนี้บ่อยๆ นี่ยังดีที่เดี๋ยวนี้ผมแข็งแรงกว่าตอนนั้นเยอะแล้ว
คิดๆไปแล้วก็ทำให้ผมนึกไปถึงเรื่องของเราสมัยเด็กนะครับ ตอนนั้นวันที่ผมเจอมันครั้งแรกน่ะ ก็เป็นวันแรกที่ผมไปเข้ารร.อนุบาลเลย ผมเห็นมันโดดเด่นกว่าใครๆในชั้นเลยนะ ซึ่งไม่ใช่เพราะว่ามันหล่อเท่กว่าใครหรอกครับ
แต่มันน่ะ ตัวสูงใหญ่กว่าใครเค้าเลย แล้วก็จะดูดำๆคล้ำๆมาก จนผมเห็นมันแล้วก็งงว่านี่มันกอริล่ารึไงวะเนี่ย กูต้องมาเรียนกับกอริล่าเหรอ
พอดีวันนั้นในชม.ศิลปะคุณครูก็ให้นักเรียนวาดรูปอะไรก็ได้ตามชอบแล้วเอามาส่ง ผมก็เลยนั่งวาดตัวการ์ตูนของผมไปเรื่อย จนสักแป๊บนึงมันก็โผล่หน้ามาดูรูปที่ผมวาด
" ไหนๆ นายวาดอะไรวะ ดูหน่อยดิ" มันถามแล้วก้มหน้ามาดู พอมันเห็นรูปผมเท่านั้นแหละครับมันก็ตกตะลึงไปเลยอ่ะ
" เฮ้ย นี่มันโปเกมอนนี่หว่า โห..... เจ๋งว่ะ สวยดี วาดให้หน่อยดิ๊ เร็วๆเลย" มันชมผมที่สามารถวาดการ์ตูนดังสมัยนั้นได้สวยมาก แต่แทนที่มันจะขอผมดีๆมันกลับมาทำวางอำนาจบังคับผมเนี่ยดิ
" เฮ่ย อะไรวะเนี่ย ก็พูดดีๆก็ได้นี่" ผมหันไปโวย
" แล้วมึงจะวาดไม่วาดหา... ไอ้เผือก หรืออยากเจ็บตัววะ" มันขู่พร้อมกับกำหมัดชูขึ้นทันที ไอ้นี่ นักเลงแต่เด็กนะมึง
แต่พอดีคุณครูกลับเข้ามาพอดีผมเลยรอดไป มันก็ได้แต่ถอยไปนั่งที่โต๊ะมันแล้ววาดรูปต่อ แต่ผมเองดิ ไม่รู้ว่าตอนนั้นใจผมคิดยังไงเลยยอมวาดรูปนั้นให้มันรูปนึงครับ
" เอ้า นี่เราวาดให้แล้วนะ" ผมยื่นให้
" เฮ้ย ให้เราเหรอ เออๆ สวยว่ะ เหมือนเด๊ะเลย ขอบใจนะเว้ย เออ งั้นเอานี่เราให้ขนมนายแล้วกันนะเป็นการตอบแทน" มันบอกแล้วก็ส่งทอฟฟี่สองเม็ดมาให้ผม
ตอนนั้นผมก็คิดนะว่ากูอุตส่าห์วาดซะสวยเสือกให้ทอฟฟี่กูมาสองเม็ดแค่เนี้ย แต่นั่นก็ทำให้ได้รู้ว่าจริงๆมันก็น่ารักดีนี่หว่า มีน้ำใจด้วย
ทีนี้มันก็ติดใจเลยมาขลุกอยู่แต่กับผมตลอด ผมก็ต้องคอยวาดนั่นวาดนี่ให้มันซึ่งทำให้มันปลื้มผมเอามากๆและก็มาสนิทกันจนได้นะครับ ก็แค่เพราะผมวาดรูปเก่งเนี่ยนะ
" เฮ้ย... เผือก นายวาดนี่ให้เราหน่อยดิ"
" เออ... เผือก นายเอาการ์ตูนนั่นให้เราหน่อยเด่ะ"
" เฮ้ย... เผือกนายเจ๋งมากเลยว่ะ ทำได้ไงวะ"
" การบ้านยากว่ะเผือก ขอลอกหน่อยเด่ะ" และอีกสารพัดเผือก
กูชื่อ ซัน ว๊อยยย...ย ไอ่เวรรร.....ร
และด้วยความไม่พอใจของผม ทำให้ผมเรียกมันว่าลิงมั่ง แรกๆมันก็ไม่พอใจหรอกครับ แต่ไปๆมาๆมันคงชินไปมั๊ง ก็เลยเห็นมันเฉยๆ ไม่ว่าอะไรแล้ว
ชีวิตเด็กอนุบาลเนี่ยมันก็สบายดีนะครับ กินๆ เล่นๆ นอนๆแล้วก็กินอีกแล้ว เย็นลงก็รอพ่อแม่มารับกลับบ้าน ก็วนๆกันอยู่อย่างนี้ สังคมโดยรวมของเด็กอนุบาลนั้นพ่อแม่ผู้ปกครองมักจะรู้จักกันดีหมด จนบางคนก็สนิทกันมากเหมือนกับพ่อแม่ผมกับไอ้ลิงมันน่ะ
และความที่บังเอิญบ้านเราสองคนก็อยู่ซอยเดียวกันในหมู่บ้านเลยครับถัดไปไม่กี่หลัง ทำให้พ่อแม่เรายิ่งสนิทกันไปใหญ่จนไปมาหาสู่กันเป็นเรื่องปกติเลย
ส่วนเวลาที่จะไปเที่ยวก็ยกกันไปทีเดียวสองครอบครัวอีกครับ ไหนจะทั้งป้า ทั้งพี่สาวและพ่อแม่ของมัน ส่วนผมก็มีทั้งอาม่า ป๊า ม๊ากับเฮียซุนพี่ผม เลยสนุกกันใหญ่ครับทีนี้โดยเฉพาะเวลาไปเที่ยวทะเลน่ะ ผมกับไอ้ลิงจะชอบมากเล่นน้ำกันจนตัวซีดตัวเหี่ยวไปเลย และนั่นก็คงทำให้ผมกับมันเป็นคนชอบทะเลไปเลยนะครับ
เพราะมันสนุกและมีความสุขทุกครั้งที่เราได้ไปกัน มีผมกับมันเล่นน้ำด้วยกันอย่างสนุกเต็มที่ทั้งวัน จนเราต้องรบเร้าพ่อกับแม่ให้พาเราไปทะเลกันบ่อยเลย
-
-
และทะเลที่รีสอร์ทนี่ก็เป็นที่ๆเราผูกพันกับมันนะครับ เพราะว่าเราได้มาเที่ยวที่นี่กันบ่อยที่สุด นี่เวลาก็ผ่านไปตั้งเป็นสิบๆปีแล้วสินะ แต่มันก็ยังคงสวยเหมือนเดิม
" นี่มึงมาอยู่นี่กี่วันแล้ววะ ไอ้เผือก กูอิจฉามึงว่ะ ทำฟรีแลนซ์จะมานี่เมื่อไหร่ก็ได้ ดีว่ะ" ไอ้ลิงเอ่ยถามผมขณะที่มันจัดเก็บข้าวของสัมภาระที่มันเอามาด้วย
" ก็ไม่กี่วันหรอก แล้วนี่มึงลามาได้กี่วันวะ" ผมถามกลับไปพลางเดินมานั่งบนเตียงกับมัน
" สิบวันว่ะ กูก็อยากพักพอดี แล้วที่สำคัญก็เป็นห่วงมึงไง" มันว่าแล้วก็โอบไหล่ผมไว้ซึ่งผมก็รู้สึกได้เลย ว่ามันห่วงผมจริงอย่างที่มันพูดนะ
" เออ... มึงไม่ต้องห่วง เรื่องแค่นี้กูไม่คิดอะไรสั้นๆหรอกน่ะ นี่ก็เกือบทำใจได้แล้วล่ะ" ผมจับมือมันที่วางบนไหล่ผมแล้วหันไปมองหน้ามันพลางยิ้มขอบใจมันไป
ผมนี่ก็โชคดีนะที่ตลอดชีวิตผมจะมีมันนี่แหละที่คอยอยู่ข้างๆมาตลอดไม่ว่าจะสุขจะทุกข์ มันไม่เคยห่างผมไปไหนเลย
มีครั้งนึงตอนนั้นเราเรียนม.5แล้ว แต่ความที่มันไปสนิทกับพวกแก๊งค์ที่ชอบเกเรนะครับ เลยทำให้ผมรู้สึกห่วงๆมันอยู่
จนมีวันนึงผมกับมันไปเข้าห้องน้ำที่หลังตึกเรียนซึ่งแถวนั้นมันก็จะเปลี่ยวหน่อยไม่ค่อยมีใครผ่านไปมา อยู่ๆพอผมเดินออกมาก็ได้พบกับกลุ่มรุ่นพี่ม.6ประมาณสี่ห้าคนมายืนล้อมผมไว้
"เฮ้ย.. มึงน่ะเพื่อนไอ้กิตใช่มั๊ย ดี... งั้นกูมีของจะฝากมึงไปให้มันว่ะ" พูดจบแมร่งก็ต่อยเปรี้ยงเข้าหน้าผมเต็มๆจนลงไปนั่งกองเลย
" ไอ้สัด.... มึงทำเพื่อนกูเหรอวะ" ไอ้ลิงออกมาจากห้องน้ำพอดี มันก็ชี้หน้าด่าไอ้พวกนั้นแล้วก็วิ่งไปคว้าไม้หน้าสามจากกองไม้ข้างห้องน้ำมาไล่หวดใส่ไอ้พวกนั้นอย่างบ้าคลั่งจนพวกมันหนีกระเจิงเลย
ส่วนผมยังคงมึนกับหมัดของมันและเจ็บปากที่แตกอย่างมาก แต่มันก็รีบมาพยุงผมลุกขึ้นทันที
" เฮ้ย เป็นไงมั่งวะ ไอ้เผือก" มันถามแล้วก็เชยคางผมเพื่อดูแผล
" ก็เจ็บน่ะสิวะมึง ถามมาได้ กูล้างแผลก่อน" ผมว่าแล้วก็เข้าไปล้างแผลในห้องน้ำนั้น
" เฮ้ย ไปห้องพยาบาลเหอะว่ะ จะได้ใส่ยานะ"
" มึงจะไปให้อาจารย์เค้าด่ามึงรึไง โดนซะขนาดนี้เค้าคงไม่รู้หรอกนะว่าต่อยกันน่ะ"
" เออ... ว่ะ จริงด้วย ว่าแต่มึงไม่เป็นไรแน่นะ"
" เออๆ ไม่ต้องห่วงกูหรอก แล้วนี่ตกลงมันเรื่องอะไรกันวะ โจทก์มึงรึไง" ผมถามก็เพราะว่านึกห่วงมันแต่ไม่ได้ไปโกรธว่า ผมต้องเจ็บตัวเพราะเรื่องที่มันไปก่อไว้หรอกครับ
" ก็พวกเชี่ยนั่นมันเขม่นกับกูมานานแล้ว กูกับพวกไอ้ทศไม่ยอมลงให้มันไง มันก็เลยจะเล่นพวกกูนี่แหละ"
" กูก็เลยซวยไปด้วย เฮ้อ... ก็เอาเหอะว่ะ กูก็แค่ไม่อยากให้มึงมีเรื่องกะใครนะ กลัวมึงจะโดนมันรุมอ่ะ เหมือนกูเมื่อกี๊ไงถ้าเป็นงั้นมึงจะทำไงวะ" ผมเตือนมันด้วยความเป็นห่วง
" เออ ... กูขอโทษมึงด้วยนะ ที่มึงต้องมาซวยไปด้วยน่ะ" น้ำเสียงมันเศร้าอย่างรู้สึกผิด ผมก็ยิ้มให้แล้วโอบไหล่มันไว้แทนคำตอบว่าไม่ได้ถือสาอะไรมันนะ
-
-
แต่หลังจากนั้นกลายเป็นว่าไอ้ลิงมันเลยเลิกยุ่งกับพวกไอ้ทศไปเลยนะครับ เรียกว่าแทบไม่ได้คุยกันเลย มันก็เลยใช้เวลาส่วนใหญ่อยู่กับผมตลอด
" แล้วพวกไอ้ทศมันไม่โกรธเหรอวะ อยู่ๆมึงเลิกคบกะมันไปเนี่ย"
" เออน่า... กูก็ไม่ได้เลิกคบมันจริงๆหรอก แค่ห่างๆออกมาเฉยๆ กูจะไม่หาเรื่องใส่ตัวอีกแล้วล่ะ ไม่งั้นกูกลัวมึงโดนไปด้วยอีก แต่ถ้าทำงี้แล้วพวกมันโกรธกูๆก็คงไม่แคร์ เพราะกูแคร์มึงมากกว่าว่ะ"
" เออว่ะ.. กูขอบใจนะ" ฟังแล้วผมซึ้งน้ำใจมันจริงๆ
นี่มันเลือกผมแค่คนเดียวมากกว่าที่จะเลือกเพื่อนมันทั้งกลุ่มอีกนะ
แต่ตอนนั้นผมก็ไม่ได้นึกหรอกว่า การตัดสนใจของมันจะยิ่งนำความเดือดร้อนครั้งใหญ่มาให้พวกเราอีกจนได้ เพราะหลังจากนั้นแค่สองวัน เราก็ต้องมาเผชิญหน้ากับพวกมันอีกแล้วครับ และคราวนี้มันก็มากันเยอะเลยด้วย
" คราวนี้ล่ะ พวกมึงไม่รอดแน่" ไอ้ม.6คนนึงที่ดูเหมือนหัวโจกพูดขู่เราอย่างเหี้ยมเกรียม
" เฮ้ย... ถ้าพวกมึงจะเล่นก็มาเล่นกูนี่ เพื่อนกูไม่เกี่ยวนะ โอเคมั๊ย นี่มันเป็นเรื่องของกูกะมึงเท่านั้น" ไอ้ลิงต่อรองกับมันอย่างไม่ค่อยมั่นใจ ซึ่งก็เห็นได้ชัดว่ามันรักและห่วงผมจริงๆ
" นี่มึงยังมีหน้ามาต่อรองกูเหรอวะ ไม่สำนึกเลยนะมึง ไหนวะมึงรักเพื่อนมึงนักใช่มั๊ย" มันว่าแล้วก็มาล๊อคตัวผมไว้ ผมก็พยายามดิ้นรนแต่ไม่เป็นผลและโดนมันต่อยเข้าจังๆที่ท้องจนจุกไปเลย
" ไอ้สัด... ก็กูบอกแล้วไง เพื่อนกูไม่เกี่ยวนะ" ไอ้ลิงสบถออกมาอย่าโกรธแค้นแล้วก็ดิ้นรนไปมาอยู่ทั้งที่พวกมันล๊อคตัวไว้แน่น มันก็คงห่วงและอยากมาช่วยผมเต็มที
" หึๆ... มึงอยากช่วยเพื่อนมึงใช่มั๊ย ง่ายมาก..... มากราบที่ตีนกูงามๆนะ แล้วกูจะปล่อยพวกมึงไป มาเร็ว" ไอ้หัวโจกมันสั่ง
" ไอ่ลิง มึงไม่ต้องไปยอมมันนะ ไอ่สัด... พวกมึงมันทำได้แค่หมาหมู่เหรอวะ แน่จริงก็มาตัวๆกันเด่ะ มึงกล้ามั๊ย" ผมด่ามันอย่างไม่แคร์อะไรแล้ว เพราะตอนนั้นมันแค้นสุดๆแต่ก็ไม่สามารถสลัดให้หลุดจากพวกมันได้อยู่ดี
" ปากดีนักใช่มั๊ยมึง" สิ้นเสียงไอ้หัวโจกนั่น มันก็หันมาต่อยหน้าเต็มแรงจนผมกระเด็นหงายไปนอนที่พื้นเลยครับ จากนั้นพวกมันก็มารุมกระทืบผมกันอย่างไม่ยั้ง จนผมก็ได้แต่ดิ้นไปมาด้วยความเจ็บปวดอยู่อย่างนั้นเอง
" ไอ่พวกเชี่ย......ย พอแล้วๆ อย่าทำมัน..... กูยอมแล้วก็ได้ ฮือๆๆ" ไอ้ลิงทรุดตัวลงไปคุกเข่าอย่างสิ้นหวังไปเลย แล้วมันก็ร้องไห้ออกมาอย่างอึดอัดเต็มที่ด้วยความเป็นห่วงผม จนพวกมันหยุดยำผมแล้วหันกลับมาที่ไอ้ลิง ซึ่งตอนนั้นผมก็ได้แต่เจ็บมากๆและมึนงงไปหมดแล้ว
แต่ขณะที่ไอ้ลิงเริ่มจะพนมมือขึ้น ผมก็เริ่มรวบรวมกำลังได้เลยรีบกระโจนเข้าไปกอดตัวไอ้ลิงไว้แน่น จะไม่ให้มันไหว้ไอ้พวกนั้น แต่ผมเองก็ไม่มีแรงแม้แต่จะพูดแล้วล่ะครับตอนนั้นเลยได้แต่กอดตัวมันไว้แน่นอย่างนั้น
" ไอ้เผือก.... มึงเป็นไงมั่งวะ ฮือๆๆ" มันกอดแล้วก็เขย่าตัวผมไปมาอย่างเป็นห่วงเต็มที่ ตัวผมเองตอนนั้นมันเหมือนไม่มีแรงอะไรแล้วเลยได้แต่มองสบตามันอยู่นิ่งๆเหมือนบอกว่าอย่าไปยอมพวกมัน
" หยุดเดี๋ยวนี้นะ พวกเธอทำอะไรกัน" เสียงใหญ่ห้าวดังขึ้นจากด้านหลังของเรา ทำให้ไอ้พวกนั้นหยุดและหันไปมองพร้อมกันเป็นตาเดียว
อาจารย์พิชัยและอาจารย์วิษณุซึ่งแกเป็นอาจารย์ฝ่ายปกครองและอาจารย์พละฯนั่นเองครับที่เป็นเจ้าของเสียงนั้น เฮ้อ... โล่งไปทีครับ เหมือนฟ้ามาโปรดพวกเราเลยนะ
ตอนนี้ไอ้พวกเวรนั่นเลยยืนตัวแข็งกันไป มีหนีไปบ้างหลายคนในขณะที่อาจารย์แกเดินเข้ามาดูอาการผม จากนั้นไอ้ลิงมันก็พยุงพาผมไปห้องพยาบาล
ยังดีครับที่อาจารย์มาช่วยเราสองคนไว้ทัน มารู้ทีหลังว่ามีคนไปบอกแกว่าที่หลังตึกกำลังมีเรื่องกันแกเลยรีบมาดู ถือว่าโชคเรายังดีนะ ส่วนไอ้พวกนั้นก็โดนพักการเรียนกันไป แต่ถ้ายังเป็นเรื่องอีกก็จะต้องโดนเชิญออกกันล่ะ
พอผมฟื้นขึ้นมาอีกทีในห้องพยาบาลนั้นก็รู้สึกว่าเจ็บไปหมดทั้งตัวเลยครับ มองไปก็เห็นมันนั่งนิ่งๆอยู่แต่พอมันหันมาเห็นว่าผมฟื้นเท่านั้นแหละ มันก็กอดผมทันทีเลย
" ไอ้เผือก... มึงเป็นไงมั่งวะ" มันบอกผมด้วยเสียงสั่นๆ
" เออ... กูไม่เป็นไรแล้ว แต่เจ็บว่ะ อูย..." ผมบอกมันไปอย่างรู้สึกเจ็บตามตัวและระบมไปหมด
" เฮ้ย... โทษทีว่ะ กอดมึงแรงไปมั๊ง แต่มึงไม่เป็นไรแล้วแน่นะ"
" อือ... กลับบ้านเหอะว่ะ กี่โมงแล้ววะ แล้วนี่กูจะบอกป๊ากะม๊ากูว่าไงดีวะเนี่ย" ผมวิตก เพราะตอนนี้กลัวที่บ้านเราจะด่ามากกว่านะครับ
" เฮ้ย... เดี๋ยวดิวะ เรื่องนั้นน่ะมึงอย่าเพิ่งไปห่วงเลย กูขอโทษมึงจริงๆว่ะทำมึงเดือดร้อนอีกแล้ว...." มันขอโทษผมเป็นการใหญ่
" คิดมากน่ะมึง เรื่องมันวิ่งมาหาเราถึงที่เองนะ "
" ก็ถ้าไม่งั้นมึงก็คงไม่เจ็บขนาดนี้หรอก แต่มึงใจเด็ดมากว่ะ กูยอมรับเลยขนาดมึงเจ็บๆอย่างนั้นมึงยังไม่ยอมเลย"
" ก็เรื่องอะไรกูจะปล่อยให้มึงเสียศักดิ์ศรีไปกราบไหว้พวกเชี่ยนั่นล่ะ ไหว้หมายังดีกว่า แต่กูก็ขอบใจมึงแหละที่มึงจะยอมเสียศักดิ์ศรีเพราะอยากช่วยกูนะ กูซึ้งน้ำใจมึงว่ะ กิต" ผมบอกขอบคุณมันไปอย่างซาบซึ้งจนเผลอเรียกชื่อจริงมันเลยนะ
" เออ... กูก็เหมือนกันว่ะ มึงอ่ะยอมเจ็บได้ขนาดนั้นเพราะกู กูก็ขอบใจมึงด้วยว่ะ" เราจับมือกันแน่นอย่างซึ้งใจเลยครับตอนนั้น
หลังจากนั้นมันก็ช่วยพยุงพาผมไปส่งที่บ้านอีก แน่นอนครับผมโดนป๊าม๊าด่าทันทีที่เห็นสภาพผม แต่ไอ้ลิงมันก็ช่วยผมแก้ตัวให้โดยบอกว่าเราไม่ได้ไปหาเรื่องก่อน
แล้วมันก็บอกว่าอยากอยู่เป็นเพื่อนผมเพราะเป็นห่วง ผมเลยให้มันนอนค้างด้วยในห้องเหมือนทุกๆครั้ง
ก็เป็นวีรกรรมอีกอย่างที่ทำให้ผมซึ้งและเห็นน้ำใจของเพื่อนอย่างมันนะ ดีใจมากที่มันรักผมขนาดนี้...........
-
-
ฝนเริ่มโปรยปรายลงมาเรื่อยๆอีกครั้งแล้ว ผมยังคงนั่งเฝ้ามองทะเลอยู่ตรงระเบียงนั้นเพียงแต่ว่าตอนนี้ผมไม่ได้อยู่คนเดียวแล้ว
" เฮ้อ... หน้านี้แม่งฝนตกตลอดเลยมั๊งเนี่ย น่าเบื่อว่ะ" มันบ่นแล้วก็เดินมานั่งกับผมอย่างเซ็งๆ
" มึงไม่ชอบหน้าฝนเหรอวะ ไอ้ลิง" ผมหันไปถามมัน
" ก็เออเด่ะ กูว่ามันน่าเบื่อ ไปไหนก็ไม่ได้ แต่ถ้าเป็นน้องฝนที่น่ารักๆก็ว่าไปอย่างนะ ฮ่าๆๆ"
" สัดนี่... กามนะมึง แหม... น้องฝน กูยังไม่เห็นมึงคิดจะหาเมียจริงๆจังๆซะทีอ่ะมึง รออะไรอยู่วะ" ผมแซวมัน
" เออน่ะ... เรื่องของกู ถ้าชอบใครแล้วต้องมานั่งช้ำใจอย่างมึงกูขอบายดีกว่าว่ะ" มันยักไหล่อย่างไม่แคร์
" ก็จริงของมึง ถ้ารักใครแล้วมันไม่สมหวังมันก็ช้ำใจจริงๆด้วยว่ะ มึงพูดถูกแล้ว" ผมถอนหายใจออกมาเบาๆ มันช่างพูดได้ตรงใจผมจริงๆ
" เฮ้ย... เชี่ยเอ๊ย กูแม่งพูดไม่คิดเองอ่ะ โทษที มึงอย่าคิดมากเลยนะ" มันเกาหัวแกรกเลยคงรู้สึกว่าตัวมันมาตอกย้ำใจผมเข้าแล้ว ผมเลยยิ้มให้มันอย่างไม่ได้ถือสาอะไร
แล้วผมก็นึกไปถึงตอนที่ผมมีแฟนคนแรกก็ช่วงม.6นั่นแหละครับ ตอนนั้นผมลงทุนไปจีบเด็กคอนแวนต์คนนึงชื่อน้องแนน ก็น่ารักดีครับ มีคนมารุมจีบเยอะมากแต่ผมก็จีบติดจนได้
ทีแรกผมก็ยังนึกว่าไอ้ลิงมันจะอิจฉาผมนะที่แฟนผมสวยแต่ก็ไม่ยักกะเป็นยังงั้น เพราะมันเฉยๆไปแล้วก็ดูเหมือนกับจะห่างๆจากผมไปนิดนึงด้วย แต่ผมก็ไม่ได้คิดอะไรเพราะเราก็ยังคุยกันดีเหมือนเดิมอยู่
จนกระทั่งผมกับมันสอบเอนท์กันแต่ว่ามันดันเอนท์ไม่ติดครับ ส่วนผมก็ติดนะแต่ติดที่เชียงใหม่แน่ะ เลยได้แต่มานั่งคิดว่าจะทำไงดี ถ้าต้องไปเรียนไกลขนาดนั้น
" ตกลงกูจะไปเรียนกะมึงด้วยนะ ซื้อใบสมัครเผื่อกูด้วย" ผมบอกมันให้ซื้อใบสมัครมหาวิทยาลัยเอกชนแห่งนึงที่มันตั้งใจจะไปเรียนให้ผมด้วย
" เฮ่ย... อะไรของมึงวะ มึงเอนท์ติดนะ จะมาเรียนกะกูทำไม" มันก็ถามผมหน้าเหวอๆ
" เออน่ะ... ก็กูอยากเรียนกะมึงอ่ะ ไม่ดีเรอะไง"
" ป่าวหรอก แต่กูไม่อยากให้มึงทิ้งอนาคตเพราะมัวมาสงสารกูนะเว้ย กูไม่อยากเป็นตัวถ่วงมึงว่ะ" มันพูดแล้วก็ลุกขึ้นเดินไป ผมก็งงมากเลยว่ามันเป็นอะไรของมันเลยเดินตามมันไป
" เฮ่ย... อะไรของมึงวะ เป็นตัวถ่วงอะไรของมึง กูอยากไปเรียนกะมึงเอง ไม่งั้นจะให้กูไปเรียนไกลๆถึงโน่นกูก็ไม่เอาหรอกนะ นี่ทำไมดูมึงคิดมากจังวะมันเรื่องแค่นี้เองน่ะ เออๆ ก็ตามใจมึงแล้วกันว่ะ" ผมบ่นไปอย่างหัวเสียเหมือนกัน แต่มันก็หันมาแล้วคว้ามือผมไว้
" เฮ้ย... เดี๋ยว กูขอโทษว่ะ ไอ้เผือก กูมันงี่เง่าเองนะ จริงๆกูก็อยากให้มึงเรียนกะกูจะตาย แต่ว่ามึงมีโอกาสไปเรียนที่นั่นแล้วจะทิ้งไปก็น่าเสียดายนะเว้ย" มันขอโทษผมเสียงอ่อยๆด้วยความรู้สึกผิด ผมเลยยิ้มออกมาได้
" เออ... มึงไม่ต้องห่วงหรอก กูไม่อยากไปไกลๆน่ะห่วงแล้วก็คดถึงป๊ากะม๊ากูแย่แน่ แล้วที่สำคัญกูคงเหงาตายถ้าไม่มีมึงนะ เพราะงั้นเรียนด้วยกันที่นี่แหละดีแล้ว ใกล้ๆบ้านดี ตามนี้แหละ" ผมสรุปเอาอย่างง่ายๆ
-
-
แล้วเราก็ได้ไปเป็นนักศึกษาใหม่กันที่มหาลัยนั้นด้วยกันครับ ผมเลยได้โอกาสขอป๊าซื้อรถใหม่คันนึงกะว่าจะเอามาขับรับส่งไอ้ลิงกับแฟนผมน่ะครับ แต่ว่าไอ้ลิงมันกลับไปซื้อมอไซค์ซะนี่
" เออ.... มึงก็รับส่งเมียมึงไปเหอะ กูมีมอไซค์แล้วไม่ต้องห่วงหรอก" มันอ้างเหตุผลกับผมอย่างนี้
แต่แล้วผมก็เริ่มเอือมกับพฤติกรรมของมันนะ ที่เห็นมันทำตัวแปลกๆและดูเหินห่างออกไปแบบนี้ แต่พอเวลาที่มันอยู่กะผมสองคนมันก็ดูเป็นปกติดีนี่นา
แต่พอนานเข้าผมเองก็เริ่มผิดใจกับแฟนผมบ่อยๆ ที่ยิ่งวันเค้าก็ยิ่งเรื่องมากไปซะทุกอย่าง จนผมเหนื่อยจะเอาใจจริงๆว่ะ
ไม่เหมือนกับคนเป็นเพื่อนกันนะ มีอะไรมันก็แชร์ความรู้สึกกันไป ไม่ต้องมาเหนื่อยเอาใจอะไรมากมายด้วย ดีกว่ากันตั้งเยอะเลย
จนในที่สุดผมเองก็ต้องเลิกรากับแฟนผมไปเพราะผมเหนื่อยจริงๆ แต่ก็แปลกดีที่ผมไม่ได้รู้สึกว่าเสียใจอะไรเลยกลับรู้สึกโล่งใจไปด้วยซ้ำ จนสงสัยตัวเองว่าที่ผ่านมาผมรักเค้าจริงๆ หรือแค่หลงไปชั่ววูบวะเนี่ย
" ตกลงมึงไม่เสียใจมั่งเหรอวะที่เลิกกะเค้าไปเนี่ย แปลกจังว่ะมึงนี่" มันเอ่ยถามผม
" ก็ไม่ว่ะ กูว่านะกูคงผิดเองที่ไม่ได้รักเค้าจริง แค่หลงชอบเฉยๆมั๊งไม่น่าเลยว่ะ กูเพิ่งมารู้ตัวเอาป่านนี้"
" อ้าว... เหรอวะ แต่ก็ยังดีนะที่มึงไม่ได้เสียใจมาก กูห่วงมึงน่ะ" มันบอกแล้วก็โอบไหล่ผมไว้
" ขอบใจเว้ย ลิง ว่าแต่มึงไม่คิดจะหาแฟนมั่งเหรอวะ น่าจะมีคนมาชอบมึงมั่งดิ มึงก็หล่อนี่หว่า ฮ่าๆๆ ถึงจะไม่เท่ากูก็เหอะ" ผมยิ้มแล้วแซวมัน
" โธ่.. สัดเผือก ปากดีนะ หล่อตายแล้วมึงอ่ะ หน้าเต้าหู้เอ๊ย ฮ่าๆๆ"
" สัดลิง ด่ากูเหรอมึง เต้าหู้ห่าอะไรจะหล่องี้ แล้วกูก็ยังมีคนเอาเว้ย ไม่เหมือนมึงอ่ะ" ผมด่ามันกลับ
" ทำไมกูจะไม่มีคนเอา กูไม่เอาเองตะหาก เท่ๆอย่างกูอ่ะหญิงชอบเยอะแยะเว้ย มึงไม่รู้อย่ามาพล่าม สัด" มันยังเถียงต่อ
ก็จริงของมันครับ จะว่าไปมันก็ถือว่าหล่อนะ คิ้วเข้มๆหน้าตามันก็ดูไทยๆ หุ่นมันก็ดีชนิดที่ไปเป็นนายแบบได้สบายเพราะพวกเราไปเล่นเวทที่ยิมกันประจำจนบางคนเค้าคิดว่าเป็นคู่เกย์กันไปเลย
" อ่ะๆ โอเค กูยอมละ งั้นกูหาเมียให้มึงเองนะ ดีมั๊ย" ผมเสนอ มันก็ทำหน้าเบ้ๆเหมือนไม่อยากรับแต่ก็ไม่ได้พูดอะไร
ซึ่งก็ดีแล้วครับ ผมว่าน่าจะดีถ้ามันได้ลองมีแฟนนะ แม้ผมเองจะไม่ลัคกี้อินเลิฟแต่สำหรับมันน่ะ ก็ไม่แน่หรอกครับ
ที่สำคัญถ้ามันมีแฟนแล้วมันก็อาจจะแฮบปี้กว่านี้นะ ผมก็แค่อยากเห็นมันมีความสุขน่ะ
เพราะตอนนี้นอกจากป๊า ม๊าและอาม่ากับเฮียของผมแล้ว ผมก็รักมันที่สุดแล้วล่ะครับ..............
*******************
-
Chapter 3
Rainy Passion (ต่อ)
****************
หลังจากนั้นผมก็เลยไปตีสนิทกับสาวๆสวยๆทั้งในคณะและเด็กที่อื่นทั้งรุ่นพี่รุ่นน้อง ว่าง่ายๆก็คือทั้งมหาลัยแหละครับ แล้วก็คอยมาถามมันว่าถูกใจใครมั่งมั๊ย
" ไอ่สาดด.. ด พอแล้ว กูหาจีบของกูเองได้น่ะ มึงเลิกเป็นพ่อสื่อซะที กูรำคาญ" มันบ่น
" อ้าว... ก็มึงถูกใจใครบ้างแล้วยังล่ะ กูก็รอลุ้นอยู่เนี่ย" ผมบอกมันแล้วก็ยิ้มแป้นรอคำตอบจากมัน แต่มันก็ส่ายหน้าเหมือนเอือมระอาผมมาก
" มึงอยากให้กูมีเมียนักใช่มั๊ยล่ะ ได้เลย เดี๋ยวกูจัดให้ กูชอบคนนั้นว่ะ ไปขอเบอร์มาให้กูทีเด๊ะ" มันว่าแล้วก็ชี้ไปที่นักศึกษาหญิงคนนึงที่กำลังเดินมา
" เฮ้ย... นั่น โห... โคตรสวยเลยว่ะ เข้าใจเลือกนะมึง แต่ เอ... หน้าตาคุ้นๆนะกูว่า" ผมรู้สึกเอะใจเล็กๆ
" หึๆ ก็นั่นน่ะดาวมหาลัยรุ่นเราไง จะไม่สวยได้ไงวะ ฮ่าๆ ไปดิ ไปขอเบอร์เค้ามาให้กู ไวๆเลยมึง"
" อ้าว... ไอ่สัดนี่... แกล้งกูเหรอมึง ได้เลยมึง จัดไป" ผมประชดมันไปอย่างแค้นๆที่มันแกล้งผม แล้วก็เดินเข้าไปหาเค้าทันที
" เอ่อ โทษนะครับ คุณ... ชื่ออะไรเหรอครับ คือ... พอดีเพื่อนผมอยากรู้จักน่ะครับ" ผมบอกเค้าอย่างเขินๆแล้วชี้นิ้วไปที่ไอ้ลิงที่ยืนยิ้มเผล่อยู่ เค้าก็หันมองตามไปแล้วยิ้มให้
" อ๋อ... ค่ะ ชื่อหนิง ค่ะ แล้วคุณกับเพื่อนชื่ออะไรล่ะคะ" เธอยังคงยิ้มอย่างมีเสน่ห์สมเป็นดาวมหาลัย
" ครับ.. เอ่อ.. ผมซันครับ แล้วนั่นไอ้ลิง.. เอ้ย.. กิต ครับผม" แมร่งเอ๊ย... สวยว่ะ ประหม่าแดรกเลยกู
" ค่ะ แหม แล้วนี่.. หนิงต้องให้เบอร์ไว้ด้วยรึเปล่าเอ่ย...." เธอถามยิ้มๆ พลางมองไปที่ไอ้ลิง เฮ้อ ... สงสัยเค้าก็คงโดนงี้ประจำอ่ะ คนเค้าสวยนี่หว่า
" เอ่อ... แฮะๆ ครับผม ถ้าได้ก็ดีครับ เพื่อนผมมันชอบคุณหนิงจริงๆนะ" ผมยังคงเชียร์ต่อไป
หลังจากได้ในสิ่งที่ต้องการแล้วผมเลยบอกขอบคุณพร้อมกับกล่าวลา และรีบกลับไปบอกไอ้ลิงมันทันที
" ฮ่าๆ นี่เว้ย เป็นไง... มึงแม่งดวงดีนะ สงสัยเค้าก็คงชอบมึงมากอยู่แหละเลยให้เบอร์มาเลย เจ๋งว่ะ" ผมยังตื่นเต้นไม่หาย แต่แปลกที่มันกลับทำหน้าเจื่อนๆไปทั้งที่มันก็น่าจะดีใจนะ
" เออๆ มึงแน่มาก กูขอบใจนะ" มันยังคงยิ้มฝืนๆอยู่
" เฮ้ย... อะไรของมึงวะ ทำหน้ายังงี้ สาด...ด กูอุตส่าห์หาแฟนเป็นดาวให้มึงนะเนี่ย"
" เออ... กูดีใจมาก แต่กูถามมึงจริงๆเหอะ มึงอยากให้กูมีแฟนไปจริงๆนักเหรอวะ ถึงเชียร์กูซะขนาดนี้น่ะ" มันหันมาถามผมด้วยสีหน้าจริงจัง จนผมก็นึกแปลกใจอีก
" อ้าว... ก็ต้องยังงั้นสิวะ มึงจะได้มีแฟนเป็นตัวเป็นตนไง กูแค่อยากให้มึงมีความสุขว่ะ มึงเพื่อนรักกูนะเว้ย" ผมตบไหล่มันเบาๆแล้วก็โอบไหล่มันไว้ แต่มันก็หันมาสบตาผมอย่างจริงจังอีกแล้ว
" ก็ถ้ามึงคิดว่ามันดีกับกูนักนะ กูก็ยินดีว่ะ แต่ขอบอกมึงก่อนนะว่าที่กูตามใจมึงทุกอย่าง ก็เพราะว่ามึงขอกูหรอกนะ ไม่ใช่เพราะว่ากูอยากทำแบบนี้จริงๆหรอก มึงจำคำกูไว้ก็แล้วกัน" พูดแปลกๆให้งงอีกแล้ว เป็นเชรี่ยอะไรของมึงวะเนี่ย
-
-
จนตอนนี้มันก็เลยมาคบกับหนิงเค้าจริงๆซึ่งผมเองแฮบปี้มาก เพราะไม่ว่าใครๆก็มองมันด้วยความอิจฉาทั้งนั้น เล่นเอาผมพลอยยืดไปด้วยเลยครับ จนรู้สึกเหมือนว่าตัวเองก็เป็นประมาณเซเล็บฯดังๆไปด้วยอีกคน
ส่วนตัวมันเองถึงกับถอยรถมาขับเองคันนึงเลยนะครับ อย่างหรูเลยด้วยสงสัยมันคงเห็นว่าเค้าไม่อยากซ้อนมอไซค์มันละมั๊ง ลงทุนจริงๆว่ะ
แต่ก็แปลกนะที่พอเวลาผ่านไปผมกลับรู้สึกเหมือนกับว่ากำลังห่างมันออกมาทุกที
แรกๆผมก็คิดว่าเป็นเรื่องปกติที่จะรู้สึกอย่างนั้นเพราะว่าผมเหมือนตัวติดกะมันมาตั้งแต่ไหนแต่ไร ทุกๆเวลาของผมก็จะมีมันอยู่ด้วยตลอดเลย
แต่ตอนนี้มันมีแฟนแล้วมันก็ต้องอยู่กะแฟนมันดิ จะมาอยู่แต่กับผมตลอดเหมือนเมื่อก่อนได้ไงล่ะ
แล้วทำไมผมต้องรู้สึกเหมือนใจหายๆอย่างนี้ด้วยนะ ไม่เข้าใจตัวเองเหมือนกัน............
" เฮ้ย... อยากดูหนังเรื่องนี้ว่ะ ไปดูกันป่าว" ผมลองถามมันดูเล่นๆ
" อ๋อ... วันเสาร์กูต้องไปกะหนิงว่ะ โทษทีเว้ย วันอาทิตย์เด่ะเดี๋ยวชวนหนิงเค้าไปด้วยกันเลย โอเคป่าว" มันต่อรอง แต่ผมดิกลับรู้สึกว่าหมดอารมณ์ไปซะเฉยๆงั้นเอง
" เออ... งั้นไม่เป็นไรหรอก วันอาทิตย์กูยังไม่แน่ใจอ่ะ ไว้ก่อนก็ได้" ผมเปลี่ยนใจทันที แต่ก็ไม่อยากบอกมันตรงๆ ผมเป็นอะไรของผมวะเนี้ย
ทำไมมันรู้สึกเซ็งอย่างนี้วะ.............................
ถ้าเป็นเมื่อก่อนไม่ว่าผมจะชวนไปไหนมันก็ต้องไปด้วยแน่ๆโดยไม่ต้องคิดก่อนด้วยซ้ำไป และไม่ว่าผมจะทำอะไรมันก็จะต้องมามีส่วนร่วมด้วยเสมอ
แต่เดี๋ยวนี้กลายเป็นต้องมานั่งรอว่ามันจะว่างมั๊ย มันจะมีเวลาให้ผมมั๊ย หรือแม้แต่เวลาที่ผมไปนั่งรถมัน ผมก็ต้องไปนั่งเบาะหลังแล้วก็ได้แต่นั่งมองมันคุยกับเค้าอย่างสนุกสนานไป
ส่วนตัวเองก็ได้แต่นั่งกร่อยๆอยู่คนเดียว เซ็งเชี่ยๆอ่ะ................
นึกไปถึงตอนนั้นผมก็ยังนึกขำๆตัวเองนะ ที่รู้สึกเซ็งซะขนาดนั้นก็คงเพราะมันเหมือนกับผมแส่หาเรื่องเองที่ไปหาแฟนให้มัน เลยเหมือนกับว่าผมหาอะไรมาคั่นกลางระหว่างผมกับมันไปซะงั้น
-
-
แต่แล้วก็แปลกดีครับที่อยู่ๆวันนึงมันก็มาบอกผมว่ามันเลิกกับหนิงเค้าแล้ว ทั้งๆที่ก็คบกันได้แค่เดือนกว่าเองนะ ซึ่งผมงงมากๆ
" เออ... ก็เหมือนมึงอ่ะ ขี้เกียจเอาใจว่ะ คนสวยๆมักจะเป็นงี้ทุกคนเหรอวะ เรื่องเยอะฉิบ จะเอางั้นเอางี้ ปวดกบาลว่ะ"
" เฮ้ย... แต่นี่กูกว่ามันก็เร็วไปนะเว้ย ไม่ถึงสองเดือนอ่ะ"
" เอาน่า... กูขี้เกียจแล้ว แค่นี้ก็เซ็งจะแย่เว้ย อย่าให้กูต้องทนอีกเลย" มันยังคงบ่นต่อ
แต่ทว่าใจผมนี่สิเสือกดีใจโคตรๆเลยตอนนั้น จนแทบจะอยากจัดงานเลี้ยงฉลองใหญ่ๆแมร่งเลย ก็เลยพามันไปเลี้ยงซะมื้อใหญ่แล้วบอกมันว่าเป็นการปลอบใจที่มันอกหัก
แต่ที่จริงเป็นการฉลองของผมเองตะหาก ฉลองที่จะได้ตัวมันกลับมาอยู่ด้วยเหมือนเดิมไง
และคราวนี้ผมจะไม่หาเมียให้มันอีกแล้วล่ะครับ เข็ดจริงๆ.................
-
-
บ่ายกว่าแล้วผมกับไอ้ลิงเลยเดินออกมาที่คาเฟ่ซึ่งก็คือร้านอาหารของรีสอร์ทนั่นเอง เลยไปเจอกับเจ๊บีที่กำลังกินข้าวอยู่พอดีเลยครับ แกเลยเรียกพวกเราไปร่วมโต๊ะด้วย
ที่จริงแล้วเจ๊บีก็คือรุ่นพี่รหัสผมเองครับ ตัวผมเองรวมทั้งไอ้ลิงด้วยต่างก็สนิทและรักแกมากก็เพราะว่าแกเป็นคนมีน้ำใจและเป็นรุ่นพี่ที่ดีคอยช่วยเหลือให้คำแนะนำเราทั้งสองคนมาตลอดเลย
ก็นึกถึงช่วงนั้นตอนที่เราขึ้นปีสองกันแล้วพวกเราเลยต้องมีภาระในการดูแลรุ่นน้องด้วย ก็ดีนะได้เป็นรุ่นพี่กะเค้าแล้ว
" ไหนวะน้องรหัสกู สวยป่าว" มันโผล่ออกมาดูแถวของรุ่นน้องที่เข้าแถวกันอยู่หน้าห้องประชุม ผมก็เลยมองไปที่ป้ายชื่อประจำตัวรุ่นน้องที่พวกเรารุ่นพี่แจกให้น้องห้อยคอไว้เพื่อดูว่าคนไหนเป็นน้องรหัสเรา
" สวยว่ะ โคตรสวยเลย แต่ว่าน้องมันเป็นผู้ชายว่ะ ฮ่าๆๆ" ผมหัวเราะเยาะมัน แล้วก็ชี้มือไปที่รุ่นน้องชายหน้าตาหล่อหวานๆ ที่ยืนเด่นอยู่ในแถว
" สรัดเอ๊ย.....ย แม่งงง... นึกว่าจะได้น้องสวยน่ารักซะหน่อย เซ็งเลยกู" ตอนนี้หน้ามันเลยบอกบุญไม่รับ
" เออ... สาดด... งั้นมาแลกกะกูมั๊ยล่ะ มึงดูน้องกูเด่ะ" ผมบอกแล้วก็ชี้มือไปที่รุ่นน้องชายคนนึง หน้าตาคมเข้มและหุ่นล่ำอย่างเท่ที่ยืนต่อแถวอยู่หน้าน้องรหัสไอ้ลิงนั่นแหละ หล่อเท่ยังงี้เจ๊บีจะชอบป่าววะที่มาเป็นหลานรหัสแกเนี่ย
" เฮ้ย...ย โห.... น้องมึงแมร่ง ฮ่าๆๆ แต่จะว่าไปมันก็หล่อดีนะเว้ย สงสัยเท่ๆยังงี้แมร่งต้องขายดีชัวร์ว่ะ ฮอตแน่ๆ กูดีใจด้วยนะ ฮ่าๆ" มันเยาะเย้ยผม
" เออๆ ก็เอาเหอะ หล่อเท่เหมือนพี่มันก็ยังดีวะ ฮ่าๆ" ผมปลอบใจตัวเอง มันก็หัวเราะผมอีก
จากนั้นพวกรุ่นพี่ก็พาแถวรุ่นน้องมาร่วมกิจกรรมกัน ก็มีแกล้งๆให้รุ่นน้องมันให้ทำบ้าบอไปอ่ะครับ แล้วผมกับมันก็เลยถือโอกาสเข้าไปดูน้องรหัสเราใกล้ๆ
ไอ้น้องผมมันชื่อเคครับ แมร่ง.... แมนสัดๆ แขนงี้ล่ำมาเลย สงสัยมันคงจะนักกีฬามั๊ง หน้าตามันก็ดีอยู่คิ้วเข้มๆ เดาอนาคตได้เลยว่ามันต้องฮอตในไม่ช้านี้ เพราะตอนนี้มีสายตาของพวกนังแสบๆเพื่อนผมจ้องมันอยู่ตาเป็นมัน
ส่วนน้องรหัสไอ้ลิงน่ะ อยากจะหัวเราะเป็นภาษาสเปนว่ะ.......
หน้ามันดูหล่อจริงๆอยู่ ผิวมันก็ขาวเนียนเลยแบบลูกผู้ดีมั๊ง แต่ดูท่าทางมันก็แมนดีคงไม่ใช่เก้งกวางอะไร
เพียงแต่หน้ามันหวานจริงๆว่ะ...... หวานกว่ารุ่นน้องผู้หญิงข้างๆมันทั้งหมดด้วยซ้ำไปมั๊ง
พอมองป้ายชื่อมันก็เห็นว่ามันชื่อ ไอ้หยุนครับ กูดีใจด้วยนะ ไอ้ลิง น้องมึงถูกสเปคมึงดีมั๊ยล่ะ กร๊ากกๆๆ
-
-
บ่ายสามโมงกว่าแล้ว ฝนที่ตกก็เริ่มซาเม็ดไปแต่ท้องฟ้านั่นก็ยังคงขะมุกขะมัวอยู่ บรรยากาศตอนนี้มันก็เงียบสงบดีไม่ได้ทำให้รู้สึกว่าเศร้าหมองอะไร แต่กลับทำให้ผมรู้สึกสบายใจมากขึ้นซะอีก โดยเฉพาะเมื่อมีมันอยู่ด้วยแบบนี้นะ
" เฮ้ย... อาบน้ำก่อนดีกว่าว่ะ เดี๋ยวจะได้ออกไปเที่ยวที่ไร่องุ่นแถวนี้กะกูนะ แต่มีห้องน้ำอยู่ห้องเดียวเองงั้นอาบพร้อมๆกันไปเลยละกัน" ผมก็เลยถอดเสื้อผ้าออกเหลือแต่กางเกงในแล้วเดินตามมันเข้าไปในห้องน้ำ แต่มันก็แก้ผ้าออกหมดต่อหน้าผมซะงั้น
จะว่าไปครั้งสุดท้ายที่ผมอาบน้ำกะมันน่ะ โน่นเลยครับเจ็ดแปดขวบได้มั๊ง ก็เป็นเด็กๆกันอ่ะจะคิดอะไร แถมเรายังเอาเรือเอาลูกบอลและของเล่นอะไรต่อมิอะไรมาลอยเล่นกันในอ่างน้ำสนุกไปเลยนะ
แต่ตอนนี้ดิ ผมไม่ได้เห็นมันแก้ผ้าเปลือยๆอย่างนี้มานานทำให้รู้สึกแปลกๆเหมือนกัน หุ่นมันดีมากนะครับ ดีกว่าผมอีกยอมรับเลย กล้ามเนื้อมันขึ้นชัดสวยมากๆ แต่มันดิขนดกมากทั้งหน้าอก แขน ขา รวมทั้ง... ฮ่าๆ แถวรอบๆน้องของมันน่ะ โคตรจะเยอะ
" สัดนี่... จ้องกูอยู่ได้ อยากดูของกูนักเหรอไง เอ้า... " มันว่าแล้วก็หันตัวพร้อมกับแอ่นช่วงล่างมันมาทางผมเหมือนอวดซะงั้น เวรเอ๊ย... ผมเผลอมองมันเพลินไปจนมันรู้เรอะนี่
" ไอ่สัด... กูไม่ได้อยากดูของมึงเลยนะ ของกูก็มี จะให้กูดูทำเชี่ยอะไร" ผมโวยมันไปทันทีแต่ก็เผลอจ้องมองมันไปเต็มๆเลยว่ะ
" เอ้าๆ ไม่อยากดู แต่จ้องใหญ่เลยมึง ฮ่าๆ อะไรของมึง อ๋อ... นี่มึงชอบแบบนี้เหรอวะ ก็บอกดิเดี๋ยวกูจัดให้" มันว่าแล้วก็ยิ่งหันมาแล้วทำเป็นเต้นยั่วผมใหญ่เลยครับ สัดนี่... เดี๋ยวกูให้ไปอยู่บาร์เกย์เลย
" สัดลิง... มึงจะเล่นเชี่ยไรของมึงเนี่ย พอเลยๆกูจะอาบน้ำ" ก็ด่ามันไปและเกือบจะเอาทีนยันมันออกไปด้วยซ้ำ แต่มันยังคงกวนทีนผมไม่เลิก เพราะตอนนี้มันเข้ามากอดรัดตัวผมไว้แน่นแล้ว
" เฮ้ย... จะทำอะไรของมึงอีก ปล่อยกู... ไอ่เชี่ยย..." ผมด่ามันแล้วก็ดิ้นๆไปมาอยู่ แต่มันยิ่งทะลึ่งไปใหญ่เลยครับเอาน้องมันมาถูกับน้องผมซะงั้น ไอ่เวรร...
พอโดนแบบนี้เข้าไปก็ได้เรื่องดิครับ สปาร์คทันที น้องผมขยับขยายเลยอ่ะ ของมันก็ด้วยเหมือนกัน จนตอนนี้ผมรู้สึกเสียววูบวาบไปหมดแล้วครับ เฮ่ย... นี่ผมกำลังชอบเวลาที่มันทำแบบนี้กะผมเหรอนี่
จริงๆด้วยครับ ผมยอมรับเลยว่าผมรู้สึกดีและเคลิบเคลิ้มไปด้วยที่มันทำแบบนี้นะ มันอะไรกันวะเนี่ย.....
แต่แล้วมันก็เอาหน้ามันมาใกล้หน้าผมแล้วมองตาผมนิ่งเลยยังกับมันอยากบอกอะไรผมสักอย่าง จนผมเริ่มเรียกสติคืนมาได้มั่งแล้ว
" สัด.. พอแล้ว ปล่อยกูเลย" ผมรีบผลักมันออกมันก็เลยหน้าเหวอๆไปเพราะเหมือนกับมันจะเคลิ้มๆอยู่นะ แต่มันก็ยังจ้องมองมาที่ผมแล้วหัวเราะอีก
" ฮ่าๆๆ แข็งเลยเหรอวะมึง เฮ้ย.. ตกลงนี่มึงชอบแบบนี้จริงๆเหรอวะ แล้วคิดอะไรกะกูรึป่าวเนี่ย ฮ่าๆ" มันบอกแล้วก็ยิ้มเยาะผม
" ไอ่สัด ไม่ใช่เว้ย มึงนี่แม่ง... กูไม่ใช่เกย์นะ เล่นเชี่ยอะไรของมึงวะ ไปเลยนะมึง ไปไกลๆกูเลย" ผมด่ามันอีก คราวนี้เพราะความเขินครับ และคงจะเขินจนหน้าแดงไปหมดแล้วมั๊ง
แล้วผมก็ยังเผลอมองอะไรๆของมันไปอีกจนได้ครับ เฮ้ย นี่ผมจะบ้าไปแล้วเหรอวะเนี่ย...............
" ฮ่าๆ เขินจนหน้าแดงแล้วมึงอ่ะ ดีนะมึงเนี่ยดูง่าย ว่าหน้ามึงแดงไม่แดงอ่ะ เสือกขาวดีนัก ฮ่าๆๆ"
" อะไรของเมิ๊งง....ง กูเขินอะไรที่ไหนล่ะ พอๆ เลิกๆ กูจะอาบน้ำแล้ว สาด...ด" ผมแกล้งไก๋แล้วก็รีบตัดบทเดินลงไปแช่ตัวในอ่างเลยครับ ทิ้งให้มันยืนหัวเราะผมอยู่อย่างนั้น
จากนั้นมันก็เปิดฝักบัวอาบน้ำอยู่ตรงหน้าผมไปแล้วก็ทำเป็นเหมือนยั่วๆผมอีกด้วยการลูบไล้ตามตัวมันไปมา ผมเองก็ไม่รู้เป็นบ้าอะไรนึกอยากแต่จะหันไปมองอะไรๆของมันอยู่ได้
อยากจะบ้าตาย....... สงสัยผมคงบ้าไปแล้วจริงๆมั๊ง
-
-
พออาบน้ำกันเสร็จพวกเราก็แต่งตัวแล้วขับรถออกไปเที่ยวที่ไร่องุ่นใกล้ๆแถวนั้นกัน ผมรู้สึกว่าหลายวันที่ผ่านมาเราคงนั่งหมกตัวอยู่แต่ที่ห้องพักมากเกินไปละมั๊ง พอออกมาแบบนี้เลยรู้สึกโล่งสบายขึ้นตั้งเยอะเลย
" ไงล่ะมึง ออกมารับอากาศสบายๆแบบนี้ซะมั่ง ดีขึ้นมั๊ยล่ะ ไม่งั้นมึงก็นั่งอยู่แต่ที่ห้องน่ะ เบื่อตายห่า" ที่แท้มันก็อยากให้ผมมาเปลี่ยนบรรยากาศจริงๆนั่นแหละ
" เออว่ะ ขอบใจเว้ย มึงนี่มันรู้ใจกูดีจริงๆว่ะ" ผมชมมันแล้วก็โอบไหล่มันไว้พลางเดินเข้าไปในบริเวณส่วนต้อนรับลูกค้าของไร่ที่อยู่ด้านหน้า
ตอนนั้นก็สี่โมงกว่าแล้วแดดก็ไม่แรงมาก เราเลยเดินเที่ยวดูอะไรๆที่ในไร่แล้วก็มาแวะซื้อของฝากพวกไวน์กับขนมทำจากองุ่นและของใช้ของแฮนด์เมดอีกหลายอย่างเลยครับ จากนั้นก็ขับรถกลับมาที่รีสอร์ทเลย
กลับมาถึงก็นึกขึ้นได้ครับ ว่าผมต้องเช็คเมล์ซะหน่อยเผื่อหัวหน้าติดต่องานเข้ามา แต่ตอนนั้นอยู่ๆผมก็นึกถึงมีนเค้าขึ้นมาเลยว่าจะอีเมล์ไปถามหน่อยว่าเค้าเป็นไงบ้าง
แต่ผมสิ ลืมไปว่าตอนนี้ไม่ได้อยู่คนเดียวในห้องนะ เพราะตอนนี้มันก็ยื่นหน้าเจ๋อเข้ามาดูเมล์ผมซะงั้น
" เฮ้ย... สัดนี่ กูจะส่งเมล์เว้ย ขอเวลาส่วนตัวกูหน่อยได้มั๊ยเนี่ย" ผมโวยแล้วก็เลื่อนโน๊ตบุ้คหนีจากมัน
" อะไรวะ แค่นี้เองทำมามีความลับ มึงจะส่งไปหาใครกันวะ ต้องมาปิดๆบังๆกูเนี่ย"
" แล้วมึงจะต้องมารับรู้ให้มันเกิดประโยชน์อะไรกะชีวิตมึงวะ เออ.. กูจะส่งเมล์ไปให้มีนเค้า โอเคยัง สาด...ด" ผมเริ่มฉุนขึ้นมานิดๆ
" โห... นี่... มึงยังไม่เลิกหวังอีกเหรอวะ กูจะบอกมึงให้ ป่านนี้เค้าไปแฮบปี้เอนดิ้งกับพี่วัฒน์แล้วเว้ย มึงตัดใจได้เลย การ์ดงานแต่งเค้าก็ส่งมาให้กูแล้ว" มันพูดด้วยน้ำเสียงเครียดๆ แต่ผมดิถึงกับช๊อคเลย
ยังกับว่าฟ้ามันผ่าลงมาตรงนี้เดี๋ยวนี้เลยนะ แต่พอสติคืนมาหน่อยนึงผมก็ค่อยๆหันไปจ้องหน้ามัน
" ......มึงว่าไงนะ....." ผมถามมันแล้วก็ลุกขึ้นยืนนิ่งอยู่ มันก็ทำหน้าเหมือนอึดอัดมากๆพลางส่ายหัวไปมาช้าๆ
" กูบอกว่าเค้าจะแต่งงานกันอีกไม่กี่อาทิตย์นี่แล้ว เพราะงั้นมึงตาสว่างได้แล้ว ยอมรับซะทีเหอะมึง อะไรๆมันจะได้จบไปว่ะ" มันยังคงทำสีหน้าอึดอัดเหมือนไม่อยากบอกผมเท่าไหร่ แต่ก็ต้องบอกจนได้
ตอนนี้ผมรู้สึกเหมือนมีแต่เสียงวิ้งๆอยู่ในหัวเหมือนมันว่างเปล่าไปหมดในความคิดคำนึงของผม แต่ฉับพลันความรู้สึกสับสนต่างๆก็เริ่มไหลเข้ามาแทนที่ จนผมได้แต่ทรุดตัวลงไปนั่งกับเตียงเหมือนเดิมโดยพูดอะไรไม่ออกเลย
ความรักของผมมันมาสุดทางแล้วจริงๆเหรอนี่...........................
" มึงน่ะทนมานานแล้วนะเว้ย กูรู้ว่ามึงรักเค้า แต่มึงต้องตัดใจแล้วว่ะ ทุกอย่างระหว่างเค้ากะมึงมันได้แค่นี้จริงๆ แล้วมึงก็ลองหันมามองรอบตัวมึงมั่ง ยังมีคนที่รักและห่วงมึงอยู่อีกแม้มึงจะไม่ได้เคยหันไปมองก็เหอะ" มันพูดเป็นปริศนาจนผมหันไปมองมันทันที
" เชี่ยไรวะ ไอ้ใครของมึงเนี่ย มันใครกัน" ผมถามแล้วก็มองหน้ามันจนมันทำท่าอึกๆอักๆเหมือนไม่อยากบอกความจริงซะงั้น
" อืม...... ก็..... กู... กูไง กูอ่ะรักมึงจะตาย เห็นมั๊ยห่วงมึงมากด้วย ไม่งั้นไม่ตามมึงมาถึงนี่หรอก" มันตอบผมมาอย่างอึกๆอักๆอีก แล้วทำมองไปทางอื่นไม่สบตากับผมแล้ว
" เออ.... กูก็รู้แล้วล่ะน่า แต่มันไม่เหมือนกันนี่เว้ย มึงอ่ะเพื่อนกู เค้าก็ส่วนเค้ามันไม่เหมือนกันนะ" ผมยังคงอธิบาย
" โธ่ว๊อย... มึงมันก็ยังงี้ทุกที อะไรๆก็เค้า แล้วกูล่ะ กูเป็นอะไรแน่วะในความรู้สึกมึงน่ะ" มันพูดเสียงดังเหมือนไม่พอใจทันทีเลย
" ก็มึงเพื่อนกูไง ทำไมต้องให้กูอธิบายอีกวะ สัด...แล้วนี่ทำไมต้องทำเหมือนไม่พอใจด้วย พูดมายังกะว่านี่มึงหึงหวงกูอยู่ยังงั้นแหละ ตกลงมึงคิดอะไรกะกูรึไง" คราวนี้มันอึ้งไปเลยครับ แล้วก็ก้มหน้านิ่งๆอยู่นิดนึง
" เออ... กูคิด... กูคิดอะไรกะมึงจริงๆ แล้วก็คิดมานานแล้วด้วย มึงพอใจยัง" ทีนี้คนที่เอ๋อแดรกไปทันทีคือผมเองเลยครับ
เคยดูแต่ในหนังเรื่องรักสามเศร้าที่เป้มันก็พูดยอมรับแบบนี้ตอนที่น้องพีคถามว่า" มาบ่อยๆคิดอะไรกะกูรึป่าว" ส่วนเป้มันก็ตอบไปว่า "เออ... กูคิด" เหมือนกันเด๊ะๆ
แต่ไม่นึกเลยว่าวันนี้มันจะมาเป็นกับตัวผมเองอ่ะ ดีนะที่ไม่มีน้องก้อย รัชวิน มายืนอยู่นี่ด้วย ไม่งั้นละมึง ใช่เลย ฉากนั้นเลย..................................
****************
-
ต่อเลยคร้าบ ค้างกันอยู่ใช่ป่ะ o3
Chapter 3
Rainy Passion (จบ)
****************
พอสติผมกลับมาอีกทีก็เห็นมันทำท่าฮึดฮัดแล้วหันกลับไปเปิดประตูจะเดินออกไปจากห้อง
" เฮ้ย... มึงจะไปไหน" ผมรีบถามมันทันที
" ไปไหนก็ได้ มึงไม่ต้องสนใจกูหรอก" มันก็ตอบผมทันทีเหมือนกัน
" แล้วมึงจะออกไปยังงั้นน่ะเหรอ ไปใส่เสื้อก่อนเหอะกูว่า" มันเลยก้มมองตัวเองนิดนึง สงสัยมันคงลืมว่าตอนนี้มันใส่ขาสั้นแค่ตัวเดียวอยู่นะ
" ไม่ต้องอ่ะ กูจะไปยังงี้แหละ แคร์ใครทำไม" พูดปั๊บมันก็หันหลังเดินไปทันที ผมเลยรีบวิ่งตามมันไปโดยไม่ลืมคว้ากระเป๋าตังค์ไปด้วย
" เฮ้ย... เดี๋ยว..."
" เชี่ยไรอีก"
" กูไปด้วย" แล้วมันก็ก้มหน้าเดินงุดๆไปโดยไม่หันมามองแล้ว
ตอนนี้เราก็เดินออกมาเรื่อยๆจนมาถึงริมหาดที่เป็นระเบียงยาวที่มีบริเวณนั่งพักผ่อนสำหรับแขกที่มาพัก ซึ่งตรงนี้วิวจะสวยมากอีกเช่นกัน และตอนนี้ก็เป็นเวลาที่ดวงอาทิตย์กำลังจะลับขอบฟ้าไปแล้วครับ
ผมกับมันก็เลยไปนั่งกันอยู่ที่โต๊ะตรงนั้น ตามันเหม่อมองไปยังทะเลเบื้องหน้าโดยไม่ได้พูดอะไรเลยอยู่พักนึง ซึ่งผมก็เข้าใจมันนะครับ เลยไม่ได้ถือสาอะไรมันทั้งนั้นแหละ และยังอยากให้มันระบายอะไรๆที่ในใจมันมาให้หมดด้วยนะ
" มึงไม่โกรธกูเหรอวะ ที่กูคิดเชี่ยๆแบบนี้กะมึงน่ะ" มันเริ่มขึ้นมาก่อน หลังจากที่เงียบอยู่นาน
" แล้วกูจะโกรธมึงเพื่อ....?" ผมย้อนถามมันไป มันก็ถอนหายใจออกมา
" ก็... ไม่รู้ดิวะ กลัวมึงจะรับกูไม่ได้ไง ที่เพื่อนมึงคิดกะมึงแบบนี้น่ะ กูอึดอัดมาตลอดเลยนะ" มันเอามือเลื่อนมากุมที่ขมับเหมือนเครียดเต็มที
" มึงฟังกูนะ ถ้ามึงคิดยังงี้ก็เท่ากับว่ามึงยังรู้จักเพื่อนมึงน้อยไปว่ะ เราเห็นกันมากี่ปีแล้ววะ เกือบตลอดชีวิตเลยนะเว้ย แล้วเรื่องแค่นี้อ่ะกูรับได้อยู่แล้ว เพราะงั้นมึงไม่ต้องคิดมากแล้ว สัด" พอผมพูดจบมันก็หันมาจ้องหน้าผมเลย สีหน้ามันก็ดูผ่อนคลายลงไปบ้างแล้ว
" เฮ่ย... จริงๆเหรอวะ มึงคิดงั้นจริงเหรอวะ ไอ้เผือก"
" เออดิ.. ไม่ว่ายังไงมึงก็เพื่อนกู ไม่ว่ามึงจะคิดยังไงกูก็ไม่ว่ามึงเลย ขอแค่เรายังอยู่กันไปยังงี้กูพอใจแล้ว"
" เพราะจากตอนนั้นกูก็เข็ดแล้ว ที่มึงมีเมียแล้วไม่มีเวลาให้กูน่ะ เข็ดจริงๆว่ะ กูแม่งเซ็งโคตรๆ" ผมย้ำกับมัน
" อืม... กูขอบใจนะที่มึงเข้าใจกู เออ... กูสบายใจแล้วว่ะ บอกมึงไปแล้วกูก็โล่งไป ถ้ารู้ว่าจะเป็นยังงี้กูบอกมึงไปนานแล้วล่ะ" มันยิ้มออกมาได้ในที่สุด
" หึๆ สบายใจก็ดีแล้วมึง ไปๆ แดกข้าวดีกว่ากูหิวแล้ว" ว่าแล้วเราก็พากันเดินไปกินข้าวกันที่คาเฟ่ด้วยกัน ตอนนี้ผมสบายใจนะที่เพื่อนผมมันคงกลับมาเป็นคนเดิมได้แล้วซะที
-
-
คืนนั้นผมก็นอนมองมันหลับปุ๋ยอย่างสบาย มันคงโล่งใจมากแล้วจริงๆถึงหลับสบายอย่างนี้ ผมเลยลองกลับมาทบทวนอะไรๆอีกหลายอย่างที่ผ่านมาทั้งหมด
ตั้งแต่เรื่องของมีนเค้า ในเมื่อเค้าแต่งงานไปแล้วผมก็คงทำอะไรไม่ได้มากไปกว่าร่วมยินดีกับเค้านะ ยังไงซะเราก็เป็นเพื่อนกันแค่นี้มันก็คงดีที่สุดแล้วล่ะ
แต่บางสิ่งที่ผมเคยสงสัยเกี่ยวกับไอ้ลิงมันตั้งแต่เมื่อครั้งที่ผมคบกับแฟนคนแรกแล้วมันทำตัวห่างๆไปนี่ เพราะว่ามันไม่พอใจผมตั้งแต่ตอนนั้นเลยรึไง งั้นก็เท่ากับว่ามันรักผมแบบนี้มานานขนาดนั้นเลยเหรอ
สงสัยผมคงต้องลองคุยกับมันดูนะ เพราะผมยังคงรู้สึกว่าสิ่งเหล่านี้มันค้างคาใจผมอยู่และผมอยากให้มันเคลียร์ไปจริงๆซะที
-
-
วันรุ่งขึ้นผมก็อยู่กับมันเกือบทั้งวันอีก ผมนั่งพิมพ์งานไปด้วย แล้วก็ออกไปเดินดูทะเลกันแป๊บนึงผมเลยได้จังหวะชวนมันคุย
" ไอ้ลิง กูมีอะไรอยากถามมึงหน่อยว่ะ"
" หือ......"
" กูถามมึงจริงๆนะ ว่ามึงเริ่มรักกูแบบนี้ตั้งแต่เมื่อไหร่วะ"
" ทำไมอยู่ๆก็มาถามกูวะ นี่กูก็ว่ากูจะพยายามตัดใจนะ จะไม่คิดกับมึงอย่างนี้แล้วล่ะ" มันเอ่ย ผมเลยย่นคิ้วหากันด้วยความแปลกใจ
" ก็ยังไงซะมึงกะกูก็แค่เพื่อนกัน กูไม่อยากคิดอย่างนี้อยู่ฝ่ายเดียว มันเหมือนกูคิดไม่ซื่อกับมึงนะ ก็ไม่รู้ดิ" มันอธิบาย แต่ฟังแล้วผมเองก็รู้สึกไม่ดีเหมือนกัน
" เฮ่ย... มึงไม่จำเป็นต้องคิดแบบนั้นหรอก ที่กูถามนี่กูก็แค่อยากรู้ว่ามึงทุกข์ใจเพราะกูมานานแค่ไหนแล้ววะ ตั้งแต่กูคบกะแนนเค้าเลยใช่ปะ เพราะกูจำได้ว่าตอนนั้นมึงก็ห่างๆกูไปเลย เป็นเพราะมึงลำบากใจใช่มั๊ย" ผมพูดแล้วก็มองหน้ามัน มันก็ยิ้มที่มุมปากไปนิดนึง
" ก็ใช่อยู่ กูเห็นมึงกะเค้ากูก็ไม่สบายใจจริงๆ เวลาส่วนใหญ่มึงก็อยู่กับเค้า กูก็ต้องอยู่ของกูไป ตอนนั้นมันก็เซ็งมากๆเลยว่ะ แต่ก็ไม่รู้จะทำไง" เฮ้อ... จริงๆซะด้วย ผมว่าผมผิดเองแหละ ที่ไม่นึกถึงมันเลย
" กูก็เลยต้องปลีกตัวออกมาเอง แล้วซื้อมอไซค์มาขี่เพราะกูไม่อยากนั่งรถมึงน่ะ ไม่อยากเห็นเค้านั่งอยู่กับมึง กูก็เลยต้องทำแบบนี้ เพราะกูรู้สึกแย่จริงๆว่ะ โทษทีนะเว้ยที่ไม่ได้บอกมึงไปตอนนั้น"
" ไม่หรอก มึงไม่ผิดหรอก กูสิผิดที่ไม่รู้เลยว่ามึงเสียใจ แล้วกรรมมันก็ตามทันกูแล้วไง ตอนมึงไปคบกับหนิงน่ะ กูก็ไม่ต่างกะมึงเหมือนกัน"
" และที่กูเจ็บแบบนั้นที่แท้มันก็เพราะว่ากูก็รักมึงแบบนี้เหมือนกันไง กูหายสงสัยแล้วล่ะ ว่าตอนนั้นกูเป็นอะไรเพียงแต่ว่าตอนนั้นกูนึกไม่ถึงเลยว่าที่แท้กูก็รักมึงแบบนี้เหมือนกัน" พอผมพูดจบ มันก็หันมามองผมหน้าตื่นๆ
" อะไรนะ นี่มึงจะบอกกูกว่ามึงก็คิดอย่างนี้กับกู รักกูแบบนี้เหมือนกันเหรอวะ ใช่มั๊ย" ผมฟังแล้วก็ได้แค่อึ้งๆไปเพราะใจก็ยังนึกสับสนตัวเองอยู่มาก ว่านี่ผมคิดแบบนี้กับมันจริงๆมั๊ยนะ หรือเราคิดผิดไปเอง
" กูก็ไม่แน่ใจหรอกว่ะ เพราะยังงี้กูเลยมาถามมึงไง แต่ถ้ากูเริ่มรักมึงแบบนี้ละก็ งั้นกูขอเวลามึงได้มั๊ย ตอนนี้กูสับสนหลายเรื่องว่ะ ให้กูได้แน่ใจตัวเองก่อนนะ แล้วกูจะบอกมึงเอง ขอเวลาให้กูได้มั๊ยวะ" ผมจับที่ไหล่ของมันเบาๆแล้วก็สบตามันนิ่ง
" เออ... ได้สิวะ กูยินดีจะรอมึงว่ะ ไม่ว่าจะนานแค่ไหนนะ" มันยิ้มแล้วก็จับมือผมไว้
ตอนนี้ผมดีใจนะ โล่งใจด้วย มันต้องทุกข์ใจอยู่เงียบๆคนเดียวเพราะผมมาเป็นปีๆ ซึ่งผมรู้สึกผิดจริงๆที่ไม่เคยรู้เลย ปล่อยให้เพื่อนอย่างมันเสียใจอยู่คนเดียวตั้งนาน ในขณะที่ตัวเองก็บ้าบอไปกับอะไรก็ไม่รู้
แต่ที่จริงแล้วผมเองนั่นแหละที่ก็รักมันเกินเพื่อนอย่างนี้มาตั้งนานแล้วเหมือนกัน เพียงแต่ไม่เคยรู้ตัวเลยก็เท่านั้น
งั้นตอนนี้ผมจะสลัดทุกอย่างทิ้งไปให้หมด แม้แต่เรื่องของมีน...........
ตอนนี้เค้าก็คงได้สมหวังไปกับคนที่เค้ารักจริงๆแล้ว ผมคงต้องปลดปล่อยตัวเองจากความรักที่เคยมีให้เค้าได้แล้ว
เพราะผมจะถือว่าเค้าคงเป็นเพียงแค่อดีตของผมเท่านั้น แต่มันตะหากที่คือปัจจุบันของผมนะ
แล้วก็จะเป็นอนาคตต่อไปของผมอีกด้วย......................
-
-
หลังจากวันนั้นมาผมก็ได้มีเวลาพักผ่อนอย่างสบายใจได้จริงๆซะที โดยมีมันอยู่ด้วยตลอดนั่นแหละ อย่างวันนี้เราก็ออกมาเดินเล่นกันที่หาดอีกซึ่งวันนี้ท้องฟ้าค่อนข้างสดใสนะครับไม่เหมือนเมื่อสองสามวันก่อน และมันก็สดใสเหมือนในใจผมตอนนี้นี่แหละ
" เฮ้ย เรามาเดินกันแบบนี้กูนึกถึงตอนเราเด็กๆจังว่ะ ไอ้เผือก ที่เรามาเล่นน้ำกันที่นี่อย่างมันอ่ะ เออ.. ใช่ มาสร้างปราสาทแข่งกันดีกว่าเว้ย" มันเอ่ยชวนผม ทำให้ภาพความหลังตอนเราเด็กๆผุดขึ้นในหัวผมอีกครั้ง
ตอนนั้นเราสนุกกันมาก เพราะผมกับมันจะเล่นสร้างปราสาททรายกันให้ใหญ่ๆแล้วทำเหมือนกำแพง จากนั้นก็จะทำเป็นว่ารบกันระหว่างสองฝ่าย เอาทรายมาปั้นๆเล่นขว้างกันแล้วหลบหลังกำแพงทรายที่ทำไว้นั้น
" เออ... เอาเด่ะ เดี๋ยวกูจะสร้างให้เจ๋งกว่ามึงอีก ฮ่าๆๆ" ผมบอกอย่างท้าทาย แล้วก็เริ่มลงมือสร้างไปซะจนได้ปราสาทหลังใหญ่เลยครับ
" เอาล่ะนะ" เสียงมันร้องบอกหลังจากที่มันสร้างของมันเสร็จแล้ว
" เออๆ มาเลย" ผมว่าแล้วก็รีบไปหลบหลังกำแพง แต่ก็ความที่เราไม่ใช่เด็กตัวเล็กๆแล้ว กำแพงมันก็บังได้ไม่มิดหรอกครับ ปาใส่กันไปไม่กี่ที ตอนนี้ทั้งผมและมันเลยเละไปด้วยทรายเปียกเลย
" สัด... พอๆ เชี่ยเอ๊ย แม่ง สร้างกำแพงมาแต่ไม่ได้ช่วยอะไรเล๊ย" ผมบ่นพลางเอามือปัดๆทรายที่เลอะเต็มตัวไปหมด
" ฮะๆ จริงด้วยว่ะ เละไปหมดเลย งั้นลงทะเลดีกว่าเว้ย แน่จริงก็ตามมาจับกูให้ทันนะ ฮ่าๆ" มันว่าแล้วก็รีบวิ่งลงทะเลไปก่อน ผมเลยไล่ตามมันไปติดๆ
เวลานี้ผมมีความสุขจริงๆนะครับ ได้มาเล่นกับมันอยู่แบบนี้ทำให้ผมรู้สึกเหมือนเวลามันย้อนกลับไปตอนเราเด็กๆอีกครั้ง ทะเลที่นี่ก็เป็นทะเลแห่งเดิมเหมือนเมื่อสิบกว่าปีก่อนนั้น หรือแม้แต่ท้องฟ้านั้นก็ยังคงเป็นฟ้าเดิมๆที่ไม่เคยเปลี่ยนไปเลยแม้จะผ่านมานานมากแล้ว
พอมองมาที่มันผมก็ได้เห็นสีหน้า แววตาและรอยยิ้มที่เป็นสุขของมันแบบนี้แล้ว ยิ่งทำให้ผมได้แน่ใจแล้วว่าตอนนี้ผมรักมันจริงๆ
ใช่แล้วล่ะครับ ผมมั่นใจแล้วจริงๆนะ ว่าผมรักมันที่สุดนั่นแหละ ที่ผ่านๆมาไม่ว่าอะไรก็ตามที่ทำให้ผมหลงสับสนไปมากมายนั้น ตอนนี้มันก็จบและผ่านพ้นไปแล้ว
สิ่งที่อยู่ในใจผมตอนนี้เลยเหลือเพียงแค่ความรักที่ผมมีต่อมัน ความรักที่ตื่นขึ้นมาอีกครั้งหลังจากที่หลับไหลอยู่ในใจผมมานานแสนนานแล้วนั่นแหละ
" เฮ้ย... ไอ้ลิง กูว่าฝนแม่งชักจะตั้งเค้าอีกแล้วว่ะ เดี๋ยวเรากลับห้องกันก่อนเหอะ" ผมบอกมันหลังจากที่เห็นเค้าเมฆฝนกลับมาเยือนอีกครั้ง ทำให้ท้องฟ้าเริ่มมืดมัวลงไปอีกแล้ว เราเลยรีบกลับไปที่ห้องกัน
" เออ... อาบน้ำก่อนเหอะ แล้วนี่มึงหิวยังวะเดี๋ยวไปกินข้าวกัน" มันเอ่ยถามผมแล้วก็ถอดเสื้อผ้าเข้าห้องน้ำไป
ผมเลยเดินตามมันเข้าไปแล้วก็ถอดเสื้อผ้าออกเหมือนกัน พอเห็นมันยืนอยู่หน้าอ่างล้างหน้านั้น ผมก็เข้าไปกอดมันไว้จากด้านหลังจนมันสะดุ้งไปนิดนึง
" เฮ้ย... เชี่ยนี่ อะไรวะมึงอยู่ๆมากอดกู" สีหน้ามันก็ดูงงเต็มที่อยู่
" กูมีอะไรจะบอกมึง" ผมยังกอดมันไว้แล้วเลื่อนไปพูดเบาๆที่ข้างหูมัน พลางมองสีหน้ามันและหน้าผมเองผ่านกระจกที่เหนืออ่างล้างหน้านั้น
" อะไรอ่ะ"
" มึงรู้มั๊ยวะ ต่อไปนี้กูคงขาดมึงไม่ได้อีกแล้วนะ แล้วมึงล่ะคิดเหมือนกูมั๊ย" พูดจบมันก็ยิ้มเล็กน้อยที่มุมปาก
" ก็เออดิ จะเป็นจะตายยังไงกูก็จะไม่ขอห่างมึงไปไหนอีกแน่ๆว่ะ อย่าทิ้งกูไปก่อนก็แล้วกันนะ"
" ไอ้ลิง...."
" หือ...."
" ยังมีอีกอย่าง..."
" กูรักมึงนะ...." เท่านั้นแหละครับ ตามันก็เบิกโพลงขึ้นเหมือนไม่เชื่อหูตัวเองพร้อมๆกับหันมาหาผมทันที
ผมเลยยืนยันคำพูดตัวเองด้วยการประกบปากจูบมันไปอย่างดูดดื่ม ซึ่งผมว่ามันคงแน่ใจแล้วนะว่ามันไม่ได้หูฝาดหูแว่วไปเอง
แต่ช่วงเวลานั้นเองฝนที่เริ่มตกโปรยปรายเบาๆก็สาดมาที่ร่างของเราสองคนพร้อมกับเสียงครืนๆของฟ้าร้อง มันเลยถอนจูบออกพลางมองขึ้นไปบนฟ้าเพราะว่าห้องน้ำนี้มันก็เป็นเอ้าท์ดอร์ คือไม่มีหลังคาด้านบนอยู่นะครับ
" เชี่ยเอ๊ย นี่ถ้าเรามีไรกันจริงๆฟ้ามันจะผ่าเรามั๊ยวะ" มันพูดทีเล่นทีจริงแล้วก็ยิ้มให้ผม
" ทำไมอ่ะ มึงกลัวเหรอวะ" ผมแกล้งถามมัน
" เปล่าหรอก กูว่าฟ้าคงปรานีเรานะ เพราะกูตั้งหน้าตั้งตารอวันนี้มานานแล้ว วันที่มึงกะกูจะได้ลงเอยกันซะทีน่ะ"
" ก็มึงไม่รู้เหรอว่าเมื่อกี๊ฝนที่ตกก็เพื่อให้เรามาอยู่กันตรงนี้ไง เห็นมั๊ยว่าจริงๆแล้วฟ้าเป็นใจให้เราว่ะ" ผมสรุปเอาเอง แต่ว่ามันก็ยิ้มอย่างพอใจแล้วเป็นฝ่ายจูบผมบ้าง
ผมกับมันเลยแลกจูบกันกลางสายฝนนั้น เรากอดรัดและลูบไล้ไปตามตัวกันอย่างโหยหา กล้ามเนื้อและไรขนของมันนั้นยิ่งทำให้อารมณ์ผมลุกโชนขึ้นมาได้อย่างประหลาด ผมเลยจูบไล่ไปตามช่วงอกที่เต็มไปด้วยไรขนนั้นของมันอย่างไม่นึกรังเกียจ จนมันเงยหน้าขึ้นครางออกมาเบาๆ
แล้วมันก็ดันตัวผมนอนลงไปบนเตียงไม้ปูเบาะพลาสติกสำหรับนอนนวดสปาที่อยู่ตรงนั้น พลางระดมจูบผมอย่างไม่ยั้งไปทั่วซอกคอและไหล่จนผมก็ทนไม่ไหวต้องครางออกมาอย่างลืมตัวไปด้วย
ฝนที่ยังคงโปรยปรายลงมานั้นทำให้ร่างของเราสองคนรู้สึกเย็นฉ่ำไปหมด แต่ทว่าข้างในนั้นเรากลับรู้สึกว่ามันร้อนรุ่มจนแทบจะมอดไหม้ไปเลยทีเดียว คงเพราะอารมณ์ปรารถนาของเรามันลุกโชนขึ้นถึงที่สุดแล้ว
เราผลัดกันเป็นของกันและกันไปอย่างนุ่มนวลกลางสายฝนนั้น เหมือนกับว่าฝนเป็นใจให้เราจริงๆและผมกับมันก็รู้สึกดีเหลือเกิน เหมือนกับว่าเราต่างก็รอวันนี้กันมานานแสนนานแล้วจริงๆนั่นแหละ
ฝนเริ่มซาจนหยุดลงไปแล้ว คงเหลือแค่ความเปียกชื้นและเย็นฉ่ำกับเสียงหอบหายใจถี่ๆของเราหลังจากที่ได้สุขสมไปด้วยกัน ผมกับมันยังนอนกอดกันอยู่อย่างนั้นแล้วก็ยิ้มให้กันโดยไม่ได้พูดอะไรเลย
ในใจตอนนั้นรู้แต่ว่ามันช่างเป็นสุขซะจริงๆ เวลาที่ผ่านมาเกือบตลอดชีวิตของผมกับมันที่ได้เห็นได้คบกันมา พอในวันนี้มันก็กลายเป็นความรักจนได้ อยากขอบคุณโชคชะตานะครับที่ทำให้เรามาเจอกันได้ตั้งแต่ในวันแรกนั้น
แล้วเวลาก็ช่วยบ่มเพาะความรักของเราให้งอกงามจนมาถึงวันนี้จนได้
และเป็นวันที่ความรักของเราเบ่งบานอยู่ในใจเราสองคนนั่นเอง...............
-
-
" เฮ้อ... เสียดายว่ะ หมดพักร้อนกูซะแล้ว" มันบ่นขึ้นมาในขณะที่เราเก็บข้าวเก็บของกันเตรียมตัวจะไปเช็คเอ้าท์จากรีสอร์ท
" เออน่า... เดี๋ยวปีหน้าก็มาใหม่ดิ ว่าแต่จะมาสักช่วงไหนดีวะ"
" อืม... ก็ช่วงนี้แหละว่ะ หน้าฝนเนี่ย บรรยากาศมันดีเหมือนกัน คนน้อยด้วยนะไม่พลุกพล่านดี" มันสรุป
" อ้าว...ตอนแรกเห็นมึงบอกไม่ชอบหน้าฝนนี่หว่า แล้วทำไมเปลี่ยนใจวะ"
" ก็หน้าฝนมันทำให้กูได้สมรักกะมึงนี่หว่า จริงมั๊ยที่รัก" มันเดินเข้ามากอดผมไว้จากด้านหลังแล้วก็เอาคางมาถูไถที่คอกับไหล่ผมไปมา
" เฮ้ย... สาดด..ด เครามึงอ่ะ สากชิบหาย คันว่ะ" ผมว่าแล้วก็เอามือปัดๆ มันก็ยิ้ม
" ไปกันได้ละ ต้องไปเช็คเอ้าท์ก่อนเที่ยงนะ แล้วก็แวะแดกข้าวด้วย" ผมบอกมัน
หลังจากเช็คเอ้าท์กันแล้วเราก็มานั่งกินข้าวกะเจ๊บีด้วยกันอีกครับ เจ๊เค้าเลยถามว่าเป็นไงมั่งมาพักที่นี่คราวนี้ ไอ้ลิงมันก็เลยบอกเรื่องของเราไป
" ห๊า.... งั้นนี่ก็หมายความว่าแกสองคน........" เจ๊บีตะลึงไปเลยครับ
" ใช่คร้าบเจ๊ เราสองคนลงเอยกันแล้ว มันเป็นเมียผมละครับ" ไอ้ลิงพูดแล้วมันก็โอบไหล่ผมไว้ ผมเลยโบกกบาลมันไปทีนึง
" สัด.. พูดซะดังเลย ใครเป็นเมียมึง มึงแหละเมียกู" ผมด่ามันไปเบาๆ ก็กลัวคนได้ยินเหมือนกัน
" อ๊ายย....ย นี่มันอะไรกาน พวกแกเป็นงี้กันตั้งแต่เมื่อไหร่ทำไมชั้นไม่รู้เลย" ผมกับมันก็หัวเราะ
" แล้วตกลงที่เจ๊โวยๆอยู่เนี่ย เพราะรับเราสองคนไม่ได้รึว่าเสียเซล์ฟที่ตกข่าวกันแน่อ่ะ" ผมยิ้มที่เห็นเจ๊แกท่าทางรับไม่ได้อยู่
" ก็ใช่น่ะสิยะ ชั้นไม่ระแคะระคายเรื่องแกสองคนได้ไงเนี่ยทั้งที่ก็เห็นอยู่ตลอด ไปรักกันตอนไหนยะ เล่ามาเลย"
" ฮ่าๆ ผมไม่รู้จะบอกเจ๊ยังไงนะ เพราะว่าตัวผมเองผมยังไม่รู้เลยว่าตอนไหน พอมารู้อีกทีก็รักมันไปละ" ผมบอกแล้วก็หัวเราะอย่างอารมณ์ดี
" แหม... หรือว่าเป็นเพราะรีสอร์ทชั้นยะ นี่รู้มั๊ยใครๆที่มารีสอร์ทชั้นน่ะ เค้าก็ได้ลงเอยกันไปหลายคู่แล้วนะจะบอกให้"
" หือ.. จริงเหรอเจ๊ ใครมั่งอ่ะ" ไอ้ลิงรีบถามอย่างสนใจทันที
" หึๆ... ที่เห็นๆนะ ก็น้องรหัสพวกแกสองคนนั่นแหละ โฮะๆ นอกนั้นก็มีอีกบางคนอยู่แถวๆนี้แหละ แต่ไม่บอกละกัน เป็นความลับส่วนตัว" เจ๊บีกล่าวพลางมองไปที่ "สร" กัปตันของคาเฟ่ที่ยืนอยู่ใกล้ๆ จนสรมันมองเจ๊บีอย่างงงๆ ว่ามองมันทำไม
" จริงเหรอเจ๊..." ผมกับไอ้ลิงพูดขึ้นแทบพร้อมกัน แล้วก็หันมามองหน้ากันเลย
" ย่ะ... ไม่ดีเหรอ น้องกับน้อง พี่กับพี่ โอ๊ย.... ลงตัวจะตายไป โฮะๆๆ" เจ๊บีเลยหัวเราะอย่างสมใจ ยังกะว่าแกเชียร์น้องสองคนนั้นกับผมมาตลอดงั้นแหละ
" อืม... งั้นไว้ปีหน้าเราจะมาใหม่นะเจ๊ เก็บห้องเดิมไว้ให้เราด้วยนะคร้าบ" ผมบอกพลางลุกขึ้น
" ได้เลย ชั้นจะเก็บห้องชุดฮันนีมูนนั้นไว้ให้พวกแกอย่างดี โฮะๆ" เจ๊บีบอกพลางหัวเราะ ผมกับไอ้ลิงก็เลยยิ้มให้เจ๊อย่างอายๆแล้วเดินมาขึ้นรถไอ้ลิงมันด้วยกัน
เรื่องของเราสองคนนี่จะว่าไปก็ยังกะนิยายเหมือนกันนะ แต่ไม่รู้ว่าถ้าเอาไปเขียนจะมีใครอ่านมั๊ยเพราะมันเหมือนกับลงตัวและอาจจะน้ำเน่าเกินไปก็ได้
และมันก็เหมือนกับว่าฝนเป็นตัวนำพาอะไรๆให้เราได้ลงเอยกันแบบนี้อยู่นิดนึงนะ ซึ่งก็ตลกดีที่แม้แต่มันตอนนี้ก็ยังชอบทะเลหน้าฝนไปด้วยเหมือนกับผมแล้ว
ถ้าวันนั้นฝนไม่ตกไล่เราสองคนกลับห้องผมอาจยังไม่มีจังหวะจะบอกมันว่ารักก็ได้นะ
คงต้องขอบคุณหน้าฝนซะแล้ว นี่เลยยิ่งทำให้ผมชอบหน้าฝนมากเข้าไปอีก
เพราะฝนนั้นได้นำพาความรักมาด้วย จนใจผมกับไอ้ลิงชื่นฉ่ำไปกับความรักนั้นจนอิ่มเอมใจเลยอย่างนี้
แล้วจะไม่ให้ผมกับมันชอบหน้าฝนได้ไงครับ...........................................
*******************
Chapter Ended
ก็จบอวสานลงไปเรียบร้อยแล้วนะครับ สำหรับไตรภาคของ ฤดูรักสองเรา แล้วก็เป็นตอนอวสานจริงๆของซีรี่ย์ทั้งหมดนะครับ
อ่านแล้วสนุกกันรึเปล่าเอ่ย หรือว่ามัวงงกับความเชื่อมโยงกันของตัวละครทั้งหมด
ก็ไม่ต้องคิดไรมากครับ แค่ว่าตัวละครทั้งหมดเชื่อมโยงกันอยู่ต่างเวลาต่างสถานที่เท่านั้น
อันที่จริงก็อยากทำตอนพิเศษเ้หมือนกันครับ แต่ว่าไม่รู้จะมีใครอยากอ่านมั๊ยน๊อ :o9:
-
ดันๆๆๆพี่น๊อต
ขอโตดน๊ายังไม่มีเวลาอ่านเลย
สัญญาว่าคืนนี้จะมาอ่านนะ
ตอนนี้ดันไปก่อน
-
ชอบๆๆมีตอนใหม่อีกป่าวครับ :L1:
-
ดีคราบพี่น็อต....ลืมน้องชายคนนี้ไปแล้วมั้ง....ฮ่าๆๆ....ขอบอกว่าชอบทุกตอนคราบ....เอาไปเลยคะแนนโดนใจ+1..คราบ.....เหลือคู่ไหนเหรอคับ.....จะจบแล้วหรอ.....ถ้าพี่น็อตเอามาให้อ่านก็อ่านหมดแหละคราบ....เพราะว่าที่อ่านมาโดนใจทุกตอนเลย....แถมอิจฉาทุกตอนด้วย....ไม่รู้ผมจะมีแบบนี้บ้างรึป่าวนะครับ.....สงสัยต้องอยู่เป็นโสดต่อไปละมั้งครับ.....พอดีตอนนี้ติดสอบคราบ....จะตามมาให้กำลังใจเรื่อยๆนะคราบ :กอด1: :L2: :L2: :3123: :L1: :bye2:
-
ชอบที่เจ๊บีบอกจริงๆ
น้องกับน้อง - พี่กับพี่ ^^
-
พี่ น็อต ค้าบ
ต่อ ได้ ติด ๆ กัน
ไม่ ค้าง เลย ครับ
อิ อิ
ตอน นี้ ก็ สนุก ๆ แบบ ดิบ ๆ ดี
555ๆ
งี้ หละ ครับ สนิท กัน มาก ก็ รัก กัน มาก
ถ้า มี ตอน พิ เศษ ก็ ดี อ่ะ ครับ
รัก พี่ น็อต ค้าบ ^^
-
ให้กำลังใจน็อต :กอด1:
เขียนต่อก็บอกอีกนะ รออ่าน
-
รออ่านด้วยคน
-
ข้ามเรื่องนี้ไปได้อย่างไร เดี๋ยวไว้ว่าง ๆ มาไล่ตามอ่าน :m19:
-
ต๊าย อ่านแล้วสบายใจค่ะ ทุกคนมีความสุข อิอิ
ป.ล. ทำไมต้องให้คนชื่อกิตเป็นลิงด้วยคะ :sad4:
ขอบคุณนะคะ คุณ Goodfellas
-
โว้ววววว น่ารักอะ
น่าจะมีตอนเจ๊บี 555
-
ดันๆๆๆพี่น๊อต
ขอโตดน๊ายังไม่มีเวลาอ่านเลย
สัญญาว่าคืนนี้จะมาอ่านนะ
ตอนนี้ดันไปก่อน
แค่นี้ก็ดีใจละคร้าบ กอดที :กอด1:
ว่างๆค่อยมาอ่าน ตอนนี้เขียนเรื่องสั้นใหม่อยู่อย่างด่วน
ขอบคุณน้องไอซ์กับชัด ที่แวะมาเหมือนเคย ตอนพิเศษนี่เดี๋ยวดูก่อนครับผม ไม่แน่อาจจะมี
ขอบคุณ คุณ roseen Little Devil seaz ที่แวะมาอ่าน และฝากผลงานต่อๆไปด้วยครับ
ขอบคุณแจ๊ค ตามมาอ่านจนได้นะครับ ขอบคุณมากๆเลยที่จริงอยากได้คำวิจารณ์จากแจ๊คนะครับ เพราะคุณแจ๊ควิจารณ์ได้แง่มุมเยอะดีมาก
ตอบคุณกิต ที่จริงเจ้ากิตในเรื่องนี้มันชื่อจริงประกิตนะครับ แล้วเมื่อสมัยก่อนมันจะมีลิงที่เล่นละครลิงได้เก่งมากๆจนเค้าเอามาออกโทรทัศน์บ่อยๆมันก็ชื่อ ลิงประกิต เหมือนกันน่ะ เลยกลายมาเป็นฉายามันไปเลย อิอิ
-
โว้ววววว น่ารักอะ
น่าจะมีตอนเจ๊บี 555
อิอิ ไม่แน่นะครับ ลองติดตามต่อไป
-
ชอบทั้ง 3 เรื่องเลยจ้า
แต่ชอบเรื่องที่ 2 เป็นพิเศษ
:กอด1: :กอด1:
-
น่ารักทั้ง3เรื่องเลย
แต่แอบชอบเรื่องแรกที่สุด ^^
เอ่อ.. อยากจะถามไรท์เตอร์ว่า รีสอร์ทของเจ๊บีตั้งอยู่แห่งหนใดของประเทศไทย
อยากไปบ้างอะไรบ้าง เผื่อจะฟลุคเจอเนื้องอกกะเค้ามั่งไรมั่ง :m17:
-
เพิ่งได้มีโอกาสทยอยอ่าน
ต่อไปจะเป็นฤดูอะไรเอ่ย
ติดตามอยู่นะจ๊ะ
-
ขอบคุณครับ kakuro อุตส่าห์ตามมาอ่านจนได้
ขอบคุณ golove2 heefever ที่ติดตามผลงานมาตลอดเลยนะครับ
และก็ขอบคุณ yeyong นะครับ ต่อไปผมอยากทำเป็นตอนพิเศษ ที่เป็นตอนเฉพาะนะ
เพราะได้กล่าวถึงไปครบทั้ง 3 ฤดูแล้วน่ะครับ ก็จะจบลงไปเพียงแค่นั้น
รอตอนพิเศษแ้ล้วกันนะครับ o13
-
น่า่รักอ่ะ พี่น้อต
น่ารักทั้งสามคู่เลย
คู่ที่สาม เพิ่งได้เข้ามาอ่านอ่ะคับ
สอบเสร็จ คลายเครียด
อ่านเรื่องนี้รับปีใหม่พอดีเลย เหอะๆ
บวกหนึ่งให้พี่น้อตด้วย
-
แต๊งครับปิ๊ง
อย่าลืมมาติดตามภาคพิเศษเร็วๆนี้นะ o13
-
น่ารักมากๆๆเลยอ่า
ชอบบบบบบบบบบ
-
แวะมาดันหน่อย ตอนนี้กำลังปั่นตอนพิเศษแล้วนะคร้าบ
ติดตามได้ อีกไม่นาน :teach:
-
ตามมาอ่านด้วยคน
อ่านไปเรื่องหนึ่งแล้วนะคะ อบอุ่นดีจัง :o8:
เดี๋ยวจะอ่านต่อจนครบเลย (ตอนนี้มันงึมๆกึ่มๆชักจะอ่านไม่ค่อยรู้เรื่องและ :pandalaugh:)
เอาเป็นว่าช่วยดันๆๆไปก่อนนะคะ อ้าววว อึ๊บ
ขอบคุณนะคะ :m1:
-
แวะมาอ่านค่ะ
ชอบจริงๆ เลย อ่านแล้วยิ้มตลอดเลย ทั้งสามฤดูเลย
ชอบที่ผูกตัวละครมาโยงกันได้ และ
ชอบตรงที่เจ๊บีเหมือนแกเป็นศูนย์กลางของทุกคู่ด้วย
ทุกอย่างเกิดที่รีสอร์ทเจ๊ สามคู่ รู้จักเจ๊ o13
:L2:
-
:m1:
ดันๆ
(เหลือเรื่องสุดท้าย ยังไม่ได้อ่าน ขอแปะไว้ก่อน อิอิ)
-
ขอบคุณ cancan knightofbabylon นะครับ
ภาคพิเศษนี่คงต้องอดใจรอกันไปอีกหน่อยนะครับ ยังสรุปพล๊อตไม่ค่อยลงตัวเท่าไหร่
ถ้ายังไงติตามเรื่องอื่นๆที่ผมเขียนไปก่อนนะครับ o13
-
ชอบมากกก เลย ได้ใจไปกินทั้ง3ฤดูเลยอะครับ :กอด1: :กอด1: :กอด1:
ยากที่จะโหวตให้คะแนนได้จริงๆ
อยากให้น้องน๊อตปั่นตอนพิเศษไวๆนะครับ อิอิอิ
แบบรวท3คู๋มาด้วยกันไรแบบนี้อะ หุหุหุ
เพราะไงก็เชื่อมโยงกันหมดเลยนี่
ปล.รีสอร์ทเจ๊บี อยู่ที่ไหน ขอจองห้องพักหน่อยจะพาเพื่อนใกล้ตัวไปด้วย เผื่อจะมีอะไรดีๆขึ้นมั้ง อิอิอิ :z1: :z1:
-
น่ารักดีอ่ะคับ
ทั้งสามคู่เลย
รีสอร์ทนี่ชื่อไรอ่าคับ
เผื่อผมจาไปมั่ง
+555
รอคู่มานานแระะะแต่หวังว่าไม่ใช่เจ๊บีหรอกนะ
-
ตาม ๆ มาจากเรื่องไดอารี่ อ่านจบแล้วยิ้มได้ แต่คู่กลางอ่านไปยัง งงว่ารักกันได้ยังไง แต่อย่างว่าหละเนอะความรักบางทีไม่้ต้องการเวลา แต่กว่าจะเจอรักแท้ก็ยากเหมือนกัน
ปล. อยากทราบพิกัดรีสอร์ทเจ๊บี เหมือน Comment บน ๆ ไม่ใช่จะไปหาคุ่นะ แต่จะไปส่อง :laugh:
-
พี่น็อต...ผมชอบทุกคู่อะ...เห็นมีคนหนึ่งเสนอความคิดเห็นเรื่องตอนพิเศษ..ว่าเอาทุกคู่มาร่วมกัน...ผมว่าก็น่าสนใจดีครับ..ขอสนับสนุนความคิดเห็นนี้...ถ้าจะให้เลือกคู่ไหน..คงยากครับ..แต่ถ้าคู่ไหนเหมือนชีวิตผมนะ...เรื่องนั้นแหละที่ผมจะเลือก...หุหุ :bye2: :bye2: :L2: :L2: :กอด1:
-
ชอบทั้งสามเรื่องเลย ขอบคุณสำหรับเรื่องราวดีๆที่เอามาให้อ่านกันนะครับ :L2: :L2: :L1:
-
สนุกและน่ารักมากค่ะ ที่จริงอยากให้เจ๊บีเจอคู่บ้างเหมือนกันนะ ช่วยคู่อื่นเค้ามาน๊านนาน
-
กลับมาอ่านอีกครั้ง ก็สนุกเหมือนเดิมเลยครับ
-
ขอบคุณจ้า
สนุกๆ หวานๆ โรแมนติคตอนท้ายเรื่องทั้ง 3 ฤดูรักเลย ^^
-
:impress3:
น่ารักมากกกครับ
-
แพคกระเป๋า ตามหารีสอร์ท ด่วน...ด่วน
-
:pig4:
ได้บรรยากาศแบบทะเลๆ จริงๆ ขอบคุณคนเขียนมากๆ ค่า
-
:impress2:ชอบทุกคู่เลย :-[
-
สนุกๆ o13
-
ขอบคุณสำหรับนิยายค่ะ :L2:
-
ทั้งน้องรหัส หลานรหัส และก็เชฟในรีสอร์ทเค้าก็มีคู่กันหมด เหลือเจ๊บีที่ยังค้างเติ่งอยู่บนคานคนเดียว