-
ข้อตกลงในการเข้ามาในเล้าเป็ดนะครับ กรุณาอ่านทุกคนนะครับ
เล้าแห่งนี้เป็นที่ที่คนชื่นชอบนิยาย boy's love หรือชายรักชาย หากใครหลงมาแล้วไม่ชอบ
กรุณากดกากบาทสีแดงมุมด้านขวาบนออกไปด้วยนะครับ
สรุปข้อสำคัญดังนี้
1.ห้ามมิให้ละเมิดสิทธิส่วนตัวของคนแต่งและบุคคลในเรื่องทั้งหมด
2.ห้ามมิให้โพสต์ข้อความที่ไม่เหมาะสมและเกิดความขัดแย้ง
3.การนำเรื่อง ข้อความ รูปภาพมาโพส หรือนำข้อความใดๆไปโพสที่นี่หรือที่อื่นๆ กรุณาพยายามติดต่อขออนุญาตเจ้าของเรื่องก่อนนะครับ
.::.กรุณาอ่านเพิ่มเติมที่นี่ .::. (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=459.0)
หวัดดีค่า
เป็นสมาชิกใหม่ของที่นี่วันนี้ค่ะ ขอฝากนิยายบอยเลิฟให้อ่านสักเรื่อง ฝากตัวด้วยนะคะ
o15
**********************************
อาคารรามิล กรุ๊ป : อาคาร 16 ชั้น กลางกรุง
ชายหนุ่มร่างเพรียวก้าวออกจากลิฟต์ก้มหน้าก้มตาเดินจ้ำอ้าวอย่างเร็ว วันนี้เริ่มงานวันแรกก็มาสายตั้ง 20 นาที
...จะถูกตำหนิก็ไม่ว่า ขออย่างเดียวอย่าเปลี่ยนใจไม่รับเราเข้าทำงานเลย...
“โอ๊ะ!!.. โอ๊ย!!..”
ร่างเพรียวกระเด็นถอยหลังออกไปหลายก้าวในขณะที่ร่างสูงซึ่งเป็นฝ่ายถูกชนยังยืนนิ่งอยู่กับที่
“ขอโทษครับ” กานต์รวีกล่าวอย่างนอบน้อม รู้ว่าตัวเองเป็นฝ่ายผิดเพราะเดินไม่มองทางเอง :try2:
“ซุ่มซ่ามจัง เดินก้มหนาก้มตาแบบนี้จะเห็นทางได้ยังไง”
“ผมไม่ได้ตั้งใจ ขอโทษจริงๆ ครับ” o1
“รีบร้อนแบบนี้คงมาทำงานสายล่ะซี อยู่บริษัทอะไร !!...”
ริมฝีปากบางเม้มแน่นเมื่อถูกชายหนุ่มตรงหน้ามองด้วยสายตาตำหนิ ร่างสูงสวมเสื้อยืดกางเกงยีนส์ปะขาด แต่งตัวไม่สุภาพอย่างมาก หน้าตาดีแต่ทำตัวเป็นนักเลงวัยรุ่นในผับ ...ทั้งที่ขอโทษแล้วยังพูดจาใหญ่โตต่อว่ากลับ...
“อยู่บริษัทอะไรไม่ใช่เรื่องของคุณ แต่งตัวจิ๊กโก๋ นิสัยยังเหมือนนักเลงอีก แค่เดินชนนิดหน่อยก็พูดจาต่อว่าใหญ่โต ผมเป็นฝ่ายผิดจริงแต่ก็ขอโทษแล้ว มาทำงานสายก็เรื่องของผม คุณไม่มีสิทธิมาตำหนิผมด้วยคำพูดและสายตาแบบนี้ ผมไม่ใช่ลูกจ้างคุณ !!...” :o
ร่างสูงยืนอึ้งเมื่อถูกหนุ่มหน้าหวานต่อว่ากลับเป็นชุดและจ้ำอ้าวผละจากไปโดยไม่เปิดโอกาสให้เขาพูดอะไรต่อ
:confuse: ???????
o15 o15 o15
“ที่นี่อนุญาตให้พนักงานมาสายได้ไม่เกิน 10 นาที เดือนละไม่เกิน 3 ครั้ง ถ้ายังไงอย่าให้เกิดขึ้นอีกนะ โดยเฉพาะในช่วงที่ยังไม่พ้นทดลองงาน”
“ขอบคุณครับ พรุ่งนี้ผมจะออกเร็วกว่านี้ จะไม่สายอีกแน่นอนครับ”
กานต์รวีกล่าวขอบคุณผู้จัดการฝ่ายบุคคลที่แค่กล่าวเตือนการมาสายของเขา ไม่ได้ตำหนิและต่อว่าทั้งที่อยู่ในฐานะที่จะทำได้
“ผมจะพาไปห้องทำงาน..”
“เอ่อ.. ผมไปเองก็ได้นะครับ แค่บอกว่าอยู่ชั้นไหน”
“ที่ทำงานของคุณต้องสแกนลายนิ้วมือถึงจะเข้าได้ ผมต้องเป็นคนพาไป เชิญทางนี้..”
กานต์รวีเดินตามหลังผู้จัดการฝ่ายบุคคลไปยังห้องทำงานของตัวเอง พลางนึกในใจว่า ...ฝ่ายบัญชีที่นี่เข้มงวดจังแฮะ...
“ขอโทษนะครับ เรามาผิดชั้นรึเปล่า..” ใบหน้าหวานหันมองซ้ายขวา เมื่อถูกพาขึ้นมาบนชั้น 15 ของอาคารซึ่งเป็น Office ของประธานบริษัท
“ชั้นนี้เป็นที่ทำงานของคุณ..”
“เอ่อ.. ฝ่ายบัญชีอยู่ชั้นนี้ด้วยรึครับ”
“ที่นี่เป็นออฟฟิศของท่านประธาน ฝ่ายบัญชีอยู่ชั้นสาม..”
“เอ๊ะ!!.. เอ่อ.. ผมสมัครพนักงานบัญชีนะครับ.. ไม่ได้ให้ผมนั่งที่ชั้น 3 เหรอ..”
ผู้จัดการหนุ่มใหญ่หยุดชะงัก สีหน้านึกขึ้นได้
“โอ๊ะ!!.. จริงซี.. ขอโทษด้วยคุณกานต์รวี.. ตำแหน่งที่คุณสมัครไว้เขาได้คนแล้ว พอดีมีตำแหน่งเลขาผู้บริหารว่างอยู่ผมเลยเปลี่ยนให้ใหม่ นึกว่าเจ้าหน้าที่แจ้งให้คุณรู้แล้ว ไม่ทราบว่ามีปัญหารึเปล่า..”
ร่างเพรียวยืนตะลึงกับตำแหน่งที่ถูกเปลี่ยนกระทันหัน
“เอ่อ.. ผมเรียนบัญชีมานะครับ.. ผมทำงานเลขาไม่เป็น แล้วผมก็เป็นผู้ชายคงไม่เหมาะกับงานนี้”
“ถ้าที่พูดมาเป็นปัญหาของคุณล่ะก็ สบายใจได้ ท่านประธานไม่ต้องการเลขาที่มีประสบการณ์หรือร่ำเรียนมา แต่ขอให้มีความรู้เรื่องบัญชี ที่สำคัญท่านต้องการเลขาผู้ชาย เพราะฉะนั้นคุณมีคุณสมบัติพร้อมที่จะทำงานในตำแหน่งนี้..”
“แต่ว่าความรู้ภาษาอังกฤษของผมไม่เอาไหนนะครับ ”
“ตอนนี้ยังไม่จำเป็น ท่านไม่ได้รีเควสเรื่องนี้ ขอแค่ซื่อสัตย์และมีความรู้เรื่องการเงินและบัญชีก็พอ”
“แต่ผมคิดว่า__”
“บริษัทไม่มีตำแหน่งอื่นว่างแล้ว ที่นี่มีสวัสดิการพนักงานดีมาก ถ้าคุณไม่รับงานนี้ผมรู้สึกเสียดายแทน ผมให้เวลาคุณตัดสินใจ 5 นาที .. ”
ผู้จัดการหนุ่มเดินเลี่ยงไปนั่งคอยการตัดสินใจ ยังไม่ทันทรุดตัวลงนั่ง เสียงใสก็ท้วงขึ้น
“เดี๋ยวครับ!!..” กานต์รวีใช้เวลาตัดสินใจแค่ 5 วินาที
...ถ้าไม่ทำงานนี้ก็ต้องไปหางานใหม่ กว่าจะได้งานไม่ใช่เรื่องง่าย เราไม่ได้ตัวคนเดียว มีภาระใหญ่หลวงรออยู่...
“เอ่อ.. ผมแค่รู้สึกกังวลกลัวว่าตัวเองจะทำงานไม่ได้ แต่ในเมื่อบริษัทให้โอกาสผมแล้ว ผมก็จะตั้งใจทำอย่างเต็มที่ครับ”
ผู้จัดการหนุ่มใหญ่ยิ้มอย่างพอใจและเดินเข้ามาตบไหล่พนักงานใหม่
“ดีมาก งั้นตามมาดูที่นั่งทำงานของคุณ”
o14 o14 o14 o14
*** ขออนุญาตแก้ไขคำห้อยท้ายของชื่อเรื่อง เพื่อลดความรุงรังของหัวข้อ แต่หากผู้แต่งมีเรื่องแจ้งเพิ่มเติม ก็สามารถแก้ไขชื่อเรื่องได้ตามปกติค่ะ
ทิพย์โมบอร์ดนิยาย
-
กานต์รวี โชติช่วง เดินวนไปมาหน้าโต๊ะทำงานตัวเอง เขาเรียนจบมา 2 ปีแล้ว แต่อยู่ช่วยงานที่ร้านอาหารของพี่ชายและพี่สะใภ้ วันนี้เป็นวันแรกของการทำงานเป็นลูกจ้างในบริษัทจึงรู้สึกตื่นเต้นจนนั่งไม่ติด เขาจัดเอกสารและเครื่องใช้สำนักงานส่วนตัวเข้าที่เรียบร้อยแล้ว คุณศักดิ์สิทธิ์ ผู้จัดการบุคคล บอกให้นั่งคอยท่านประธานจะมาทำงานประมาณ 10 โมงเช้า นี่ปาเข้าไป 11 โมงครึ่งแล้วยังไม่เห็นแม้แต่เงา
รามิล กรุ๊ป เป็นบริษัทอสังหาริมทรัพย์ที่มีโครงการต่างๆ ในเครือมากมาย ช่วงที่เศรษฐกิจซบเซา เครือรามิล กรุ๊ป สามารถประคองธุรกิจให้อยู่รอดและบริหารงานจนเติบโต ปัจจุบันเป็นหนึ่งในบริษัทยักษ์ใหญ่ของธุรกิจอสังหาริมทรัพย์
กานต์รวียืนมองรูปติดผนังในห้องประชุม ...ท่าทางใจดี คงเป็นท่านประธานบริษัท เราต้องมาเป็นเลขาท่านประธานคนนี้เหรอ.. จะทำได้รึเปล่านะ...
ร่างเพรียวเดินสำรวจไปรอบๆ floor โอ่โถงสวยงามสมกับเป็นชั้นผู้บริหาร แค่ห้องท่านประธานก็กินพื้นที่กว่าครึ่งแล้ว มีห้องประชุมขนาดเล็กหนึ่งห้องอยู่ปีกซ้าย ส่วนที่ทำงานของเลขาอยู่ด้านหน้าห้องประธานซึ่งตอนนี้เป็นที่นั่งทำงานของเขา นอกจากเขาแล้วมีแม่บ้านประจำชั้นอยู่อีกหนึ่งคนเท่านั้น ไม่อยากเชื่อเลยว่า พื้นที่ทั้งฟลอร์มีผู้บริหารนั่งอยู่แค่คนเดียว เขารู้จากแม่บ้านว่าท่านประธานเปลี่ยนเลขามา 3 คนแล้ว และเลขาคนก่อนๆ ก็เป็นผู้หญิง เขาเป็นผู้ชายคนแรกที่มารับงานนี้
กานต์รวียอมรับว่ารู้สึกตื่นเต้นและกลัวมาก ... จะไม่ให้กลัวได้ยังไง ก็เขาเรียนบัญชีมานี่นา.. จู่ๆ จับผลัดจับผลูต้องมาทำเลขา เขาพูดจาอ่อนหวานปรนนิบัติใครไม่เป็นด้วย จะทำงานนี้ได้ยังไง...
กานต์รวีนึกถึงใครคนหนึ่งแล้วก็เปลี่ยนความคิดยอมรับงานนี้ ลองทำดูก่อนก็ไม่เสียหาย ดีเท่าไรแล้วที่เขายังรับเราไว้...
o15 o15 o15
“คุณวีคะ ท่านประธานมาแล้วนะคะ.. ”
กานต์รวีผลุนผลันออกจากห้องน้ำสีหน้าตื่น เวลาขณะนี้ปาเข้าไปบ่ายสามแล้ว
“มาแล้วเหรอ.. ท่านเรียกผมรึเปล่า..”
“ไม่ได้เรียกค่ะ แค่ถามว่าวันนี้มีเลขาใหม่มาใช่มั้ย หนูบอกว่าใช่ ท่านก็ไม่ได้ว่าอะไรค่ะ”
กานต์รวีรีบไปประจำที่นั่งเผื่อถูกเรียกตัว นึกเสียดาย.. ท่านประธานไม่น่าเข้ามาตอนเขาเข้าห้องน้ำเลย อย่างน้อยก็ยังได้ทักทายกันตอนเดินเข้ามาบ้าง เขานั่งคอยอยู่หนึ่งชั่วโมงท่านประธานก็ยังไม่เรียกให้เข้าไปพบ รู้สึกอึดอัดทำอะไรไม่ถูกจึงต่อสายไปคุยกับคุณศักดิ์สิทธ์ ได้รับคำแนะนำว่าให้คอยก่อน ถ้าท่านต้องการพบก็จะเรียกเอง
...อะไรฟระ!!.. งานเลขานี่น่าอึดอัดชะมัด ต้องรอเจ้านายเรียกถึงจะเข้าไปได้งั้นเหรอ...
o15 o15 o15
5 โมงเย็น..
กานต์รวีเริ่มนั่งไม่ติด อีกครึ่งชั่วโมงก็จะเลิกงานแล้ว เขามีธุระต้องกลับถึงบ้านไม่เกินหนึ่งทุ่ม ป่านนี้ท่านประธานยังไม่เรียกเขาเข้าพบเพื่อแนะนำตัวหรือสั่งงานอะไรเลย ถ้าถึงเวลากลับบ้านแล้วอย่ามาเรียกนะ!!.. ฮึ่ม!!...
กานต์รวีนั่งกอดอกรอด้วยอารมณ์ขุ่นมัว แม่บ้านกลับไปแล้ว ก่อนกลับยังให้ความหวังเขาว่าเดี๋ยวท่านก็เรียกค่ะ ท่านชอบมีงานตอนเย็นๆ ฟังแล้วรู้สึกไม่สบอารมณ์ มาใช้งานตอนคนจะกลับบ้านเนี่ยนะ อาจเป็นเพราะเหตุผลนี้กระมัง ทำให้ต้องเปลี่ยนเลขามาแล้วถึง 3 คน ใครๆ ก็อยากได้เวลาส่วนตัวกันทั้งนั้น โดยเฉพาะเขา.. เขาไม่มีเวลาในช่วงเย็นให้กับงานที่บริษัทหรอกนะ หลังเลิกงานเขามีภารกิจต้องทำ สงสัยต้องหางานใหม่แล้ว...
“..คุณกานต์รวี.. เข้ามาพบผมหน่อย..”
ร่างเพรียวสะดุ้งเฮือก เสียงทุ้มดังจากเครื่องอินเตอร์โฟนเรียกเข้าไปพบ รีบยกข้อมือขึ้นดูเวลา 17.30 น. พอดี เป็นอย่างที่แม่บ้านบอกจริงๆ
...ให้ตายเถอะ!!.. นี่มันเวลาเลิกงานแล้วนะเฟ้ย!!.. นั่งรอทั้งวันทำไมไม่เรียก... o12
o15 o15 o15
-
ก๊อก!! ก๊อก!!..
กานต์รวีเคาะประตูตามมารยาทก่อนเปิดเข้าไป ถึงจะนั่งอยู่บนฟลอร์ตลอดทั้งวันและเดินสำรวจห้องหับต่างๆ จนทั่วแล้ว แต่สำหรับห้องนี้เขาไม่ได้ย่างกรายเข้ามา แม้ในหน้าที่รับผิดชอบจะสามารถเข้าห้องเจ้านายได้ แต่เขาเพิ่งมาทำงานวันแรก ควรรอให้เรียกพบก่อนถึงจะเข้ามาได้
ห้องทำงานของท่านประธานสวยงามมากอย่างที่แม่บ้านคุยไว้ สวยจนกานต์รวีตื่นตะลึง พยายามระงับอาการสั่นที่เกิดขึ้นอย่างกะทันหันและเดินสำรวมเข้าไปหา
ร่างสูงนั่งก้มหน้ารื้อหาของในลิ้นชัก กานต์รวีเดินไปหยุดเบื้องหน้าโต๊ะทำงาน แปลกใจเล็กน้อยที่เห็นชายหนุ่มนั่งอยู่แทนที่จะเป็นหนุ่มใหญ่ที่เห็นในรูป
“เชิญนั่ง..”
เสียงทุ้มเอ่ยอนุญาตทั้งที่ยังก้มหน้าหาของในลิ้นชัก กานตร์รวีทรุดตัวลงนั่งที่เก้าอี้หน้าโต๊ะทำงาน ... ท่าทางจะหาของไม่เจอแฮะ...
“กำลังจะกลับบ้านล่ะซี..”
“เอ่อ.. ยังครับ”
“ก็ดี.. เรามีเรื่องต้องคุยกันเยอะ อย่างน้อยก็ต้องทำความรู้จักกันก่อน..”
เสียงถอนหายใจก่อนผลักลิ้นชักปิดด้วยอารมณ์ไม่ค่อยจอยเพราะหาไส้ปากกาไม่เจอ ใบหน้าคมเข้มเงยขึ้นจากลิ้นชัก ร่างสูงขยับกายพิงพนักในท่าสบาย สายตาจับจ้องพนักงานหนุ่มตรงหน้า
“ผม เตชิต ประธาน รามิล กรุ๊ป ยินดีที่ได้ทำงานร่วมกัน คุณกานต์รวี..”
ดวงตากลมเบิกโพลง ร่างเพรียวนั่งตะลึงเมื่อพบว่าชายหนุ่มที่นั่งอยู่ตรงหน้าเป็นประธานบริษัทที่เขาต้องทำงานด้วยในตำแหน่งเลขานุการ
“คะ คุณ~~ ” o2
ชายหนุ่มนั่งอมยิ้ม ใบหน้าหวานของเลขาหนุ่มมีสีหน้าตื่น!!.. จึงแนะนำตัวเองย้ำกลับไปอีกครั้ง
“ผม เตชิต รามิล ยินดีที่ได้ร่วมงานกัน คุณกานต์รวี..”
ร่างเพรียวลุกพรวดขึ้นยืน เสียงใสสะท้านแต่หนักแน่น
“ขอโทษนะครับ ที่จริงแล้วผมมาสมัครพนักงานบัญชี ไม่ใช่เลขานุการ งานนี้ไม่เหมาะกับผม ผมคงรับตำแหน่งนี้ไม่ได้ ต้องขอโทษท่านด้วย ลาก่อนนะครับ ”
กานต์รวียกมือไหว้ชายหนุ่มตรงหน้าและเดินผละไปที่ประตูอย่างเร็ว
“จะรีบไปไหน คุณกานต์รวี.. จู่ๆ ก็ไม่รับงาน พูดจากลับไปกลับมาเหมือนเด็กเล่นขายของ ไม่เป็นผู้ใหญ่เอาซะเลย..”
ร่างเพรียวหยุดชะงัก หันกลับมาเผชิญหน้าร่างสูงที่ลุกขึ้นยืนท้าวโต๊ะทำงาน กานต์รวีจ้องกลับอย่างไม่เกรงกลัว ...ยังไงเขาก็ไม่ทำงานที่นี่แล้ว..
“ผมไม่ได้สมัครตำแหน่งนี้ เพราะงั้นผมมีสิทธิจะรับงานนี้หรือไม่รับก็ได้ ผมไม่ใช่เด็กเล่นขายของ ผมเป็นผู้ใหญ่พอ.. และคนอย่างผมถ้าทำผิดก็พร้อมจะขอโทษ.. ไม่เหมือนคนบางคนที่ไม่รู้จักการให้อภัย ถือว่าเป็นเจ้านายใหญ่โตคิดจะพูดจาดูถูกใครที่ไหนก็ได้.. ”
ใบหน้าหวานเมินหนีและรีบจ้ำอ้าวไปที่ประตู พยายามเปิดแต่เปิดไม่ออก
“คุณไปไหนไม่ได้!! ถ้าผมไม่อนุญาต” เสียงทุ้มดังใกล้เข้ามา ร่างสูงเดินย่างเข้าหา
“ผมจะกลับ เปิดประตูให้ผมเดี๋ยวนี้!!..”
“จะรีบไปไหน เรายังคุยกันไม่รู้เรื่อง”
“ผมไม่มีอะไรจะคุย ผมไม่ทำงานนี้แล้ว ช่วยเปิดประตูให้ด้วยครับ”
กานต์รวีสะกดกลั้นอารมณ์พูดดีด้วย ถ้ามีเรื่องตัวเองต้องเป็นฝ่ายเสียเปรียบ ตัวก็เล็กว่าแถมยังอยู่ในห้องส่วนตัวของเขาอีก
“ถ้าเป็นเพราะเรื่องเมื่อเช้าทำให้คุณไม่อยากทำงานกับผม ผมก็ขอโทษด้วย..” เตชิตกล่าวเสียงอ่อน “ก่อนที่คุณจะปฏิเสธไม่รับงานนี้ ผมอยากให้เราได้คุยกันก่อน”
...พูดดีก็เป็นนี่นา ...
กานต์รวีครุ่นคิดในใจ ...ในเมื่อเขายอมเอ่ยขอโทษ เราก็น่าจะลองคุยก่อน ถ้าไม่ชอบใจและไม่อยากทำจริงๆ ค่อยบาย...
“ก็ได้ครับ ลองคุยดูก่อนก็ได้”
ใบหน้าคมยิ้มละมัย
“งั้นเชิญไปนั่งคุยกันที่โต๊ะ ” ร่างสูงเดินนำกลับไปที่โต๊ะทำงาน
......................
......................
......................
......................
......................
o15 o15 o15
-
ตายล่ะนายเตชิต เปงคู่กัดเก่าของกานต์รวีป่าวเนี่ย แล้วจาทำงานกันได้เหรอออ :o9:
ปล. ยินดีต้อนรับจ้าน้องหมวย o15 o14
-
ว้าววว
เจ๊หมวยพาอาวีมาทัวร์เล้าเป็ดหรอ :o9: :o9:
o18 o18 o18 o18 o18
-
เตชิต รามิล เป็นฝ่ายแนะนำตัวก่อนเพราะรู้ว่าชายหนุ่มตรงหน้าข้องใจในตัวเขา ภาพประธานบริษัทหนุ่มใหญ่ที่กานต์รวีเห็นที่ห้องประชุมเป็นบิดาของเขาเอง เตชิตเพิ่งมารับตำแหน่งแทนบิดาได้ 3 เดือน แค่ช่วงเวลา 3 เดือน เขาเปลี่ยนเลขาใหม่ถึง 3 คน เพราะรับไม่ได้กับนิสัยจุ๊กจิ๊กนินทาของผู้หญิง คนสุดท้ายไม่มีนิสัยชอบนินทาแต่แต่งตัวให้ท่าอย่างน่าเกลียด เพราะฉะนั้นเลขาคนใหม่ของเขาจึงต้องเป็นผู้ชาย
“’ตำแหน่งของคุณเป็นเลขาส่วนตัวของผม งานส่วนอื่นๆ ของบริษัทไม่ใช่หน้าที่ของคุณ ถ้าไม่ใช่ผมสั่งให้ทำไม่ต้องไปยุ่ง..”
คิ้วเรียวขมวดเล็กน้อยกับน้ำเสียงในประโยคสุดท้าย แต่ก็รับคำด้วยดี
“ครับ”
“ทุกวันจันทร์ผมจะเข้าบ่าย ยกเว้นมีประชุมพิเศษหรือนัดลูกค้า อังคารถึงศุกร์จะเข้างาน 10 - 11 โมง คุณจะเข้างานกี่โมงก็ได้แต่ต้องมาก่อนผม.. ถึงจะทำงานส่วนตัวให้ผมแต่คุณเป็นพนักงานของรามิลกรุ๊ป ได้สวัสดิการทุกอย่างเหมือนคนอื่น มีปัญหาอะไรจะถามไหม”
“มีครับ เวลาเลิกงานของผมเป็นเวลาเดียวกับพนักงานคนอื่นรึเปล่า”
“แน่นอน.. ที่นี่เลิกงาน 5 โมงครึ่ง ถ้าผมไม่อยู่หรือไปข้างนอกไม่กลับมาแล้ว คุณอยากจะกลับก่อนเวลาก็ได้ แต่ถ้าผมยังอยู่คุณต้องอยู่ด้วย..”
“เอ่อ..”
...ทำยังไงดี เรื่องนี้เป็นข้อจำกัดของเรา เราจำเป็นต้องกลับถึงบ้านก่อนหนึ่งทุ่ม เรามีภาระต้องทำ บอกไปคุณเตชิตจะเข้าใจรึเปล่า...
เตชิตรู้สึกขำกับสีหน้าลำบากใจของเลขาหนุ่ม
“มีเรื่องลำบากใจงั้นเหรอ..”
“ดึกมั้ยครับ เอ่อ.. ผมหมายถึงท่านจะอยู่ถึงกี่โมงครับ..”
“ก็ไม่ถึงกับดึก ปกติก็ไม่เกินหนึ่งทุ่ม ยกเว้นมีงานที่ต้องสะสางด่วน คุณไม่สะดวกที่จะอยู่ดึกงั้นเหรอ..”
“เอ่อ..” ใบหน้าหวานครุ่นคิดอยู่ชั่วครู่ก็ตัดสินบอกความจริง
“ครับ ผมมีภาระทางบ้านต้องดูแล จำเป็นต้องกลับถึงบ้านไม่เกินหนึ่งทุ่ม.. ผมขอโทษด้วยครับ เรื่องนี้เป็นข้อจำกัดของผม ถ้ามันทำให้ไม่สามารถรองรับงานท่านได้เต็มที่ ไม่ต้องรับผมทำงานนี้ก็ได้นะครับ”
คิ้วเข้มเลิกขึ้น
“ภาระทางบ้าน? บอกได้มั้ยว่าคืออะไร”
“เอ่อ..”
“ไม่เป็นไร” เตชิตตัดบทเมื่อเลขาหนุ่มหน้าหวานของเขามีสีหน้าลำบากใจ
“ผมแค่อยากรู้เผื่อจะช่วยจะหาทางออกได้บ้าง ไม่สะดวกที่จะบอกก็ไม่เป็นไร.. เอาเป็นว่าถ้าผมอยู่แต่ไม่มีงานอะไร คุณก็กลับตามเวลา แต่ถ้ามีงานเร่งด่วนที่คุณต้องอยู่ช่วยผม ผมจะพยายามบอกล่วงหน้าเพื่อให้คุณเคลียร์ภาระที่บ้านให้เรียบร้อย ตกลงกันตามนี้โอเคมั้ย..”
“เอ่อ.. ก็ได้ครับ” กานต์รวีจำใจรับคำแม้จะไม่เห็นด้วยกับข้อเสนอ
...ภาระของเขาไม่สามารถเคลียร์ได้หรอก แต่เอาเถอะ รับไปก่อน ถึงเวลาค่อยหาทางแก้ปัญหา...
เตชิตรู้สึกขำเลขาหนุ่ม ปากรับคำแต่สีหน้าไม่ค่อยชอบใจกับข้อเสนอของเขา
“ผมมีค่าล่วงเวลาให้คุณกรณีที่ต้องอยู่เย็นเกินหนึ่งทุ่ม อย่างน้อยรายได้ส่วนนี้จะได้นำไปช่วยเคลียร์ภาระที่บ้านได้บ้าง มีปัญหาอะไรจะถามอีกมั้ย..”
“ไม่มีครับ..”
“โอเค.. งั้นพรุ่งนี้เราค่อยมาเริ่มงานกัน ตอนนี้ 6 โมงแล้ว รีบกลับเถอะ”
“ครับ..”
กานต์รวียกมือไหว้ประธานหนุ่ม ถึงจะไม่ได้อาวุโสอย่างที่คิดไว้แต่แรก แต่อายุมากกว่าเขาแน่นอน
ร่างสูงลุกขึ้นเดินตามมาส่งกานต์รวีที่หน้าประตู
“จริงซี.. คุณมีชื่อเรียกง่ายๆ กว่านี้มั้ย..”
“เอ่อ.. เรียกผม วี.. ก็ได้ครับ..”
“โอเค วี.. ต่อไปให้เรียกชื่อผมนะ อย่าเรียก ‘ท่าน’ ฟังแล้วรู้สึกอาวุโสยังไงชอบกล”
กานต์รวีอดหัวเราะไม่ได้
“ได้ครับ ผมกลับก่อนนะครับ คุณเตชิต..”
“บ้านไกลมั้ย จะกลับทันรึเปล่า ผมให้คนรถไปส่งมั้ย”
“ไม่ต้องครับ ถ้ากลับตอนนี้ยังทัน ช้านิดหน่อยไม่เป็น ผมลานะครับ”
เตชิตยืนมองร่างเพรียวเดินลับออกจากห้อง ใบหน้าคมแย้มยิ้ม รู้สึกถูกชะตากับชายหนุ่มคนนี้ตั้งแต่เดินชนกันที่หน้าลิฟต์แล้ว เป็นคนกล้า พูดจาโผงผาง ตรงไปตรงมาดี
...ภาระทางบ้านที่ต้องกลับตรงเวลาทุกวัน จะเป็นเรื่องอะไรก็ช่างแต่หวังว่าคงไม่ได้รับงาน Sideline ที่อื่นด้วยหรอกนะ ถ้าเป็นแบบนั้น คงทำงานร่วมกันไม่ได้...
:teach: TBC >>> บทที่ 2 พรุ่งนี้ค่ะ
-
งานSideline คิดได้ไง :kikkik:
:yeb:
-
พรุ้งนี้ลงสัก3บทไม่ได้หรอ o15
-
:o12:
ตามเจ๊หมวยมาอ่านที่นี่ค่า
-
เจ๊หมวยจ๋า เอาเรื่องป๊ะโจกะพ่อโยมาให้อ่านด้วยซีจ๊ะ คิดถึงน่ะ มากกกกกกกกกกกกกเลย :impress2:
-
มาติดตามด้วยคนคับ... o14
(ว่าแต่งาน Sideline นี่ไรอ่ะคับ.. :confuse:...บอกหน่อยจิ)
-
อะไรกันเนี่ย krappom pasira น้ำค้าง นาน ๆ เจ๊หมวยจะออกจากบ้านที นึกว่าออกมาไกลแล้วนะ นึกไม่ถึงเลยว่าพวกเธอจะอยู่ทั่วทุกหัวระแหงของวงการวาย
ขอบคุณเพื่อนๆ น้องๆ เล้าเป็ดที่ให้การต้อนรับค่ะ เจ๊หมวยอยากมาแนะนำนิยายวายแนวครอบครัวให้เพื่อนๆ น้องๆ ที่ยังไม่เคยอ่านได้ลองอ่านดู
รับรองว่าไม่ผิดหวังค่ะ
o15
**********************
บทที่ 2
“คุณวีคะ นี่เป็นงบของไตรมาสแรก ท่านประธานขอดูค่ะ”
พนักงานบัญชีวางรายงานงบการเงินลงบนโต๊ะ กานต์รวีเงยหน้าขึ้นจากงานที่กำลังตรวจอยู่ส่งยิ้มให้อย่างมีไมตรี
วันนี้ย่างเข้าสัปดาห์ที่ 3 ที่เขาเข้ามาทำงานที่นี่ เข้าใจเหตุผลแล้วว่าทำไมประธานหนุ่มผู้นี้ถึงต้องการเลขาที่มีความรู้เรื่องบัญชี กว่าครึ่งเดือนที่นั่งทำงานในตำแหน่งเลขา งานหลักของเขาคือตรวจดูรายการบัญชีแทนคุณเตชิตและนำเสนอให้ทราบว่ามีรายการอะไรผิดปกติหรือไม่ จะว่าไปเหมือนเป็นการตรวจสอบการทำงานของฝ่ายต่างๆ รู้สึกแปลกใจแต่คิดว่าคุณเตชิตต้องมีเหตุผลที่ทำแบบนี้ จึงพยายามทำหน้าที่ที่ได้รับมอบหมายอย่างดีที่สุด
ถ้าไม่ได้ทำตำแหน่งนี้ เขาคงไม่มีโอกาสรู้อายุจริงของประธานบริษัทหนุ่มผู้นี้ ตอนแรกนึกว่าคุณเตชิตอายุมากกว่าเขาแค่ 2-3 ปี แต่พอเห็นประวัติส่วนตัวถึงรู้ว่าอายุ 32 แล้ว ไม่อยากเชื่อเลยอายุมากกว่าเขาตั้ง 8 ปี แต่ยังดูเป็นหนุ่มวัยรุ่นอยู่เลย...
ตั้งแต่ทำงานมาเขาได้กลับบ้านตรงเวลาทุกวัน คือ 5 โมงครึ่ง มีอยู่วันหนึ่งนั่งตรวจรายงานจนเพลิน รู้สึกตัวอีกทีเมื่อคุณเตชิตเปิดประตูออกมาไล่ให้กลับบ้าน หันไปดูเวลา 6 โมง 15 เข้าไปแล้ว เขารีบเก็บของและผลุนผลันกลับบ้านทันที
“ วี..”
ร่างเพรียวสะดุ้ง เงยหน้าขึ้นก็พบร่างสูงของเจ้านายยืนกอดอกดูอยู่ข้างๆ
“ครับ คุณเตชิต.. ต้องการอะไรครับ ทำไมไม่โฟนเรียก”
“ไม่มีอะไร.. ออกมาเดินยืดเส้นยืดสายน่ะ ใกล้เที่ยงแล้ว วางมือก่อน ออกไปทานกลางวันด้วยกัน ผมจองโต๊ะไว้แล้ว ”
“เอ่อ.. นัดลูกค้ารึเปล่าครับ ผมจะได้เตรียมตัวถูก”
เตชิตหัวเราะ “เปล่า.. มีแค่คุณกับผม ไปเถอะ ผมหิวแล้ว รีบตามไปที่รถนะ”
ร่างสูงเดินนำไปก่อน กานต์รวีจำต้องรีบลุกตามไป ทั้งที่ตั้งใจไว้แล้วว่ากลางวันนี้จะออกไปซื้อของใช้ส่วนตัวสักหน่อย
“ช้าๆ ก็ได้ จะรีบไปไหน เดี๋ยวก็ติดคอหรอก..”
เสียงทุ้มดุใส่เมื่อเลขาหนุ่มตั้งหน้าตั้งตากิน ไม่พูดไม่จา
“เอ่อ.. มันใกล้จะบ่ายแล้ว ผมไม่อยากกลับเข้าไปทำงานสายครับ”
“คุณมากับผมจะกลัวสายทำไม.. ”
“เอ่อ.. คือ..” กานต์รวีอึกอักก่อนตัดสินใจพูดความจริง
“ที่จริงเที่ยงนี้ผมตั้งใจจะไปซื้อของใช้ครับ ถ้ายังไงทานเสร็จแล้วผมขออนุญาตแวะซื้อของที่ซุปเปอร์หน่อย แล้วจะรีบตามกลับเข้าไปครับ”
เตชิตพยักหน้า “โอเค.. งั้นเดี๋ยวไปด้วยกัน ผมจะได้ซื้อด้วย”
“ซื้อ? เอ่อ.. คุณเตชิตจะซื้อของใช้ด้วยหรือครับ..”
“ใช่!!.. แปลกเหรอ.. ดูทำหน้าเข้า”
“เอ่อ.. ไม่ได้แปลกครับ เพียงแต่ไม่คิดว่าคุณจะซื้อของเอง มันควรเป็นหน้าที่ของแม่บ้านนะครับ”
“นั่นมันที่บ้าน ผมจะซื้อของใช้ไว้ที่ห้องพัก แล้วคุณล่ะ วี.. มาเลือกซื้อของใช้เองทุกครั้งเลยเหรอ”
“ครับ”
กานต์รวีรีบจัดการอาหารตรงหน้าให้หมดไวๆ ในใจครุ่นคิดว่า ...ทำไมคุณเตชิตต้องตามเราไปซื้อของด้วยนะ .ต้องวางแผนแยกกันเดินซะแล้ว..
เตชิตซ่อนยิ้มเมื่อเห็นของในรถเข็นที่กานตร์รวีเลือกซื้อ เขาแอบเดินตามชายหนุ่มห่างๆ โดยที่เจ้าตัวไม่รู้เพราะมัวแต่สาละวนกับการเลือกซื้อของ ของใช้ในรถเข็นที่กานต์รวีหยิบแต่ละชิ้นล้วนแต่เป็นของใช้เด็กทารกทั้งสิ้น
...นี่คงเป็นเหตุผลที่ขอแยกไปเดินตามลำพัง แม้เจ้าตัวจะบอกว่าเพื่อความรวดเร็วเพราะต้องซื้อหลายอย่าง แต่เขาเชื่อว่าเหตุผลจริงๆ คือไม่อยากให้รู้ว่าตัวเองซื้ออะไรบ้าง...
“ทั้งหมด 1753 บาทค่ะ”
กานต์รวีเปิดกระเป๋าหยิบเงินยื่นให้พนักงาน เสียงทุ้มก็ดังแทรกขึ้นด้านหลังพร้อมกับร่างสูงของเจ้านายหนุ่มก้าวตามมายืนประชิดและวางตะกร้าของให้พนักงานคิดเงิน
“คิดรวมกับของผมครับ”
“คุณเตชิต..” กานต์รวีมองหน้าเจ้านายอย่างไม่ชอบใจ แต่กลับถูกร่างสูงดันให้เดินไปข้างหน้า
“คิดรวมกันจะได้ไม่เสียเวลา ผมมีประชุมบ่าย 2 กับการตลาดใช่มั้ย”
ใบหน้าหวานคลายความไม่ชอบใจเปลี่ยนเป็นครุ่นคิด
“เอ๊ะ! มีเหรอครับ ผมดู schedule เมื่อเช้า วันนี้ว่างทั้งวันนี่ครับ”
“แต่ผมจำได้ว่ามีนะ”
“ทั้งหมด 2,380 บาทค่ะ”
เตชิตชำระเงินให้พนักงานและเอาของใส่รถเข็นคันเดียวกับกานต์รวีในขณะที่เจ้าตัวยังยืนครุ่นคิดเรื่องประชุม
“กลับกันเถอะ ประชุมช้าหน่อยก็ไม่เป็นไร ยังไงเขาก็ต้องรอผม” ร่างสูงเป็นฝ่ายเข็นรถเดินนำไป
กานต์รวีจ้ำอ้าวตามติดๆ
...รู้สึกเกรงใจที่เจ้านายเป็นฝ่ายออกเงินจ่ายค่าของไปก่อนแถมยังเข็นรถให้อีก อยากบอกว่าผมเข็นเอง แต่เห็นท่าทางเร่งรีบของอีกฝ่ายแล้ว ปล่อยให้เข็นเองดีกว่า...
o15
“ไหนบอกว่าจะมาซื้อของใช้ ทำไมมีแต่ของเด็กล่ะ ที่บ้านมีเด็กทารกเหรอ.. ”
“เอ่อ.. ครับ..”
“ลูกใครเหรอ.. อย่าบอกนะว่าลูกคุณ ”
“เอ่อ.. ลูกพี่ชายครับ”
“อะฮะ อายุเท่าไรแล้ว”
“6 เดือนครับ.. เอ่อ.. คุณเตชิตครับ ผมแน่ใจว่าช่วงบ่ายนี้ไม่มีประชุม ถ้าจำไม่ผิดน่าจะเป็นพรุ่งนี้ตอน 5 โมงเช้าครับ”
กานตร์รวีตัดบทเปลี่ยนเรื่องคุย ไม่อยากถูกซักหรือล้วงลึกเรื่องส่วนตัว
“เหรอ.. ผมคงจำผิดจริงๆ ถ้างั้นเราก็ไม่ต้องรีบเข้าออฟฟิศซีนะ เอางี้มั้ย.. คุณซื้อของตั้งเยอะแยะ เอาของไปเก็บที่บ้านคุณก่อนดีกว่า ตอนเย็นจะได้ไม่ต้องกระเตงถือกลับบ้าน”
กานต์รวีตาโตกับข้อเสนอของเจ้านาย อ้าปากจะแย้งโทรศัพท์มือถือของอีกฝ่ายก็ดังขึ้น เตชิตรับโทรศัพท์ด้วยสีหน้ายิ้มแย้ม รู้สึกชอบใจเวลาหยอกล้อเลขาหนุ่มและได้เห็นใบหน้าหวานออกอาการตกใจ
...คุณเตชิตพูดจริงรึเปล่า.. ชวนเรากลับบ้านเพื่อเอาของที่ซื้อไปเก็บเนี่ยนะ บ้าที่สุด!!.. เราไม่น่ามาซื้อของเวลานี้เลย แต่ถ้าไม่ซื้อตอนนี้ ตอนเย็นก็ไม่มีเวลา เฮ้อ!!.. ทำไมวุ่นวายกับผมนักนะ เจ้านาย..
กานตร์รวีโล่งอกเมื่อได้ยินเตชิตบอกปลายสายว่ากำลังจะเข้าออฟฟิศ แสดงว่าคงเปลี่ยนใจ หรือไม่.. เมื่อครู่ก็คงพูดเล่น..
เตชิตคุยโทรศัพท์เสร็จก็บอกคนรถให้เข้าบริษัทเลย
“ผมมีแขกมาพบ ไว้วันหลังค่อยไปเที่ยวบ้านคุณล่ะกันนะ” ใบหน้าคมเข้มแย้มยิ้มเมื่อเลขาหนุ่มทำหน้าพิลึกพิลั่น
o15
-
“คุณวีขา..”
“หือ..” เสียงขานรับในลำคอแต่สายตาไม่ละจากงานตรงหน้า
“คุณผู้หญิงที่เป็นแขกเจ้านายเป็นลูกค้าแน่หรือคะ..”
“ทำไมเหรอ..”
“หนูว่าไม่ใช่หรอกค่ะ เมื่อกี้ตอนเข้าไปเสริฟน้ำเห็นนั่งเบียดกับเจ้านายจนแทบจะขึ้นไปนั่งบนตัก”
กานต์รวีเหลือบสายตามองแม่บ้านอย่างตำหนิ แม้จะรู้สึกตื่นเต้นกับเรื่องที่เธอเล่าแต่เรื่องส่วนตัวของเจ้านายไม่สมควรเอามาโพธนาให้คนอื่นรู้
แม่บ้านยิ้มแห้งๆ อย่างรู้ทัน
“แหะๆ นอกจากคุณวีแล้วหนูไม่พูดกับใครหรอกค่ะ จริงๆ นะคะ สาบานได้”
กานต์รวีโบกมือไล่
“มีอะไรก็ไปทำไป ผมมีงานอย่ามากวน”
“ค่า~~”
คล้อยหลังแม่บ้าน กานต์รวีส่ายหน้าเมื่อนึกถึงใบหน้าคมเข้มขี้เก๊กของเจ้านายหนุ่ม ...เห็นนิ่งๆ เอาแต่ทำงาน ที่แท้คุณเตชิตก็เป็นเสือผู้หญิงเหมือนกัน ...
o15
ร่างเพรียวหอบของพะรุงพะรังก้าวลงจากแท็กซี่เดินจ้ำอ้าวขึ้นตึก ที่พักของกานต์รวีเป็นอพาร์ทเม้นท์ 6 ชั้น สภาพค่อนข้างเก่าเพราะปลูกสร้างมานานกว่า 10 ปีแล้ว เขาพักอยู่ชั้น 3 แต่ชอบเดินขึ้นลงทางบันไดยกเว้นเวลารีบเร่งหรือถือของหนักอย่างเช่นวันนี้
“กลับมาแล้วเหรอคะ หอบของเยอะแยะเชียว น้าช่วยถือมั้ย”
“ขอบคุณครับ ผมถือเองได้ครับ”
กานต์รวีทักทายเพื่อนบ้านที่อยู่ชั้นเดียวกันขณะยืนคอยลิฟต์
“เมื่อกลางวันเสียงน้องโมจิร้องไห้ดังมาถึงห้องน้าแน่ะ ”
กานต์รวีหน้าตื่นแต่ตอบกลับด้วยสีหน้ายิ้มแย้ม
“คงจะหิวมังครับ แกชอบร้องเรียกความสนใจเสียงดังๆ”
“แต่ที่น้าได้ยินเสียงร้องเหมือนเจ็บนะคะคุณ ถ้ายังไงลองถามคุณสาก็ได้ว่าเด็กร้องทำไม แต่อย่าบอกว่าน้าบอกล่ะ”
กานต์รวีสาวท้าวไปที่ห้องคุณรสา แม่ม่ายสาวใหญ่ที่รับเป็นพี่เลี้ยงเด็กเล็กให้กับบรรดาพ่อแม่ในอพาร์ทเม้นท์ที่ไม่มีเวลาดูแลลูกในตอนกลางวัน เขารู้สึกไม่สบายใจกับเรื่องที่ได้ยิน ทุกครั้งที่มารับหลานเขาจะถามว่าน้องงอแงรึเปล่า ก็มักจะได้คำตอบจากเธอว่าน้องโมจิเลี้ยงง่ายไม่ร้องโยเยเลย
กานต์รวีเคาะประตูห้องพักพี่เลี้ยงเด็ก
“ผมวี..ครับ คุณสา..”
หญิงสาวเปิดประตูต้อนรับ
“เชิญค่ะ วันนี้กลับเร็วกว่าเมื่อวานนะคะ”
“วันนี้ซื้อของเยอะก็เลยนั่งแท็กซี่ครับ..” กานตร์รวีวางของที่ซื้อมาบนโต๊ะรับแขก
“ของโมจิทั้งหมดเลยเหรอคะ..”
“ครับ มีนม ผ้าอ้อมและของใช้เด็กที่คุณสาสั่งไว้.. ”
กานต์รวีหันมองซ้ายขวา ปกติคุณรสาจะอุ้มเจ้าตัวเล็กของเขามาเปิดประตูรับ หรือไม่ก็ให้นอนเล่นอยู่ในเตียง แต่วันนี้ทำไมไม่เห็น
“หลับเหรอครับ ”
“ค่ะ เมื่อตอนบ่ายไม่ยอมนอน กว่าจะหลับได้ปาเข้าไป 4 โมงเย็น เลยหลับยาวจนถึงตอนนี้ รอสักครู่นะคะ”
หญิงสาวเดินเข้าไปในห้องนอนอุ้มทารกน้อยออกมาส่งให้ กานตร์รวียิ้มดีใจทุกครั้งที่ได้กลับมาเห็นหน้าหลานตัวน้อย เขารับร่างเล็กมาอุ้มไว้แนบอก
“เดี๋ยวถือของใช้เด็กตามไปให้ที่ห้องนะคะ ”
“ขอบคุณครับ เอ่อ.. คุณสาครับ วันนี้โมจิคงร้องไห้โยเยซีนะครับถึงไม่ยอมนอนกลางวัน”
“ไม่โยเยเลยค่ะ แกเอาแต่เล่นน่ะ กล่อมให้นอนก็ทำท่าเคลิ้มแต่ไม่ยอมหลับ เป็นมาสองวันแล้ว แต่วันนี้คุณวีกลับเร็วก่อนแกตื่น..”
“งั้นเหรอครับ.. ถ้างั้นผมขอตัวกลับห้องก่อนนะ”
“เชิญค่ะ ”
กานต์รวีอุ้มทารกน้อยกลับไปที่ห้องพักตัวเอง เสียงหวานกระซิบบอกร่างเล็กในอ้อมแขนขณะไขกุญแจห้องพัก
“กลับมานอนบ้านเราแล้วนะลูก.. ไม่งอแงนะคร้าบ”
o15
“ว่าไง ได้เรื่องมั้ย..”
เตชิตถามคนรถหนุ่มที่เดินจ้ำอ้าวออกจากตึกกลับมาขึ้นรถ
“มือชั้นนี้แล้ว ไม่พลาดครับเจ้านาย..”
“มนู” คนรถหนุ่มของเตชิตเล่าเรื่องที่ไปแอบสืบมาให้เจ้านายรับทราบอย่างละเอียดยิบ
o15
ร่างสูงเดินยิ้มแย้มเข้ามาทำงานอย่างสบายอารมณ์ คิ้วเข้มขมวดเมื่อพบเลขาฯ ฝ่ายการตลาดมานั่งอยู่แทนที่กานต์รวี หญิงสาวรีบลุกขึ้นรายงาน
“คุณกานต์รวีโทรมาขอลางานหนึ่งวัน บอกว่ามีธุระสำคัญต้องจัดการค่ะ ”
เตชิตพยักหน้ารับทราบและเดินตรงเข้าห้องไม่พูดไม่จา สีหน้าไม่จอยทั้งที่เมื่อครู่ยังอารมณ์ดีอยู่เลย
o15
-
9 โมงเช้าวันต่อมา..
เตชิตลงมาที่ออฟฟิศแต่เช้า หวังว่าจะได้พบเลขาหนุ่มของเขามาทำงานแล้ว แต่กลับได้รับโน้ตซึ่งเป็นลายมือของแม่บ้านที่รายงานเขาว่าเขียนทุกคำตามที่คุณวีสั่ง
...ผมขอลางานโดยไม่มีกำหนด ผมมีธุระสำคัญมากต้องจัดการไม่รู้ว่าต้องใช้เวลานานแค่ไหน หากเจ้านายจะหาเลขาใหม่มาแทนผมก็ยินดีครับ
กานต์รวี..
เตชิตร้อนใจจนนั่งไม่ติด เขาไม่ได้ห่วงว่าจะต้องหาเลขาใหม่มาทำงานแทน แต่ห่วงกานต์รวี ..ธุระที่ทำให้คนต้องลางานอย่างปัจจุบันทันด่วนมักจะเป็นเรื่องเดือดเนื้อร้อนใจเสมอ..
o15
เตชิตตามไปหากานต์รวีที่อพารทเม้นท์ เขาตกใจที่เห็นเลขาหนุ่มอยู่ในสภาพอิดโรยและเศร้าหมอง กานต์รวีเองก็ตกใจที่เตชิตมาหาถึงห้องพัก รู้สึกอายกับสภาพสุดโทรมของตัวเอง
กานต์รวีจำใจเล่าปัญหาส่วนตัวให้เตชิตฟัง เขาอาศัยอยู่กับพี่ชายและพี่สะใภ้ ครอบครัวของพี่สะใภ้เป็นตระกูลไฮโซมีฐานะ พยายามกีดกันไม่ให้พี่สะใภ้คบกับพี่ชายซึ่งเป็นแค่เชฟห้องอาหารโรงแรม พี่สะใภ้ยึดมั่นในความรักหนีตามมาอยู่กับพี่ชายของเขา เธอถูกครอบครัวตัดขาดตั้งแต่นั้นมา พี่ชายลาออกจากงานมาเปิดร้านอาหารเล็กๆ ของตัวเอง ทั้งคู่ช่วยกันทำมาหากินใช้ชีวิตคู่อย่างมีความสุข โดยมีเขาเป็นสมาชิกในครอบครัวด้วยอีกหนึ่งคน
“คุณอยู่กับพวกเขาสองคนมาตลอดเลยงั้นเหรอ..”
“ครับ.. พ่อแม่ผมเสียตั้งแต่ผมยังเล็ก พี่ดลอายุมากกว่าผม 10 ปี เป็นคนเลี้ยงดูและส่งเสียผมเรียนหนังสือจนจบ ”
“อยู่กันมาหลายปี ถึงจะมีเจ้าตัวเล็กนี่ซีนะ” ใบหน้าคมระบายยิ้มอย่างอ่อนโยนเมื่อเหลือบมองทารกน้อยที่นอนหลับตาพริ้มอยู่บนเตียง
กานต์รวีพยักหน้ารับ ใบหน้าหวานหม่นเศร้าเมื่อนึกถึงบุพการีของหนูน้อยที่จากไป
“มีอะไรเกิดขึ้นกับเค้าสองคนงั้นเหรอ..”
เตชิตรู้จากคนรถก่อนแล้วว่าพ่อแม่ของเด็กเสียชีวิตแล้วทั้งคู่ กานต์รวีรับภาระเลี้ยงหลานชายตัวน้อยตามลำพังในอพาร์ทเม้นท์แห่งนี้ เรื่องที่รับรู้ทำให้เขายิ่งรู้สึกประทับใจในตัวชายหนุ่มผู้นี้
“พี่ดลกับพี่ดาวประสบอุบัติเหตุรถคว่ำเมื่อ 3 เดือนที่แล้ว พี่ดาวเสียชีวิตในรถส่วนพี่ชายผมอยู่ห้องไอซียูได้ 5 วันก็เสียชีวิต ผมต้องขายร้านอาหารเอามาเป็นทุนเลี้ยงดูหลานและหางานทำใหม่ ผมดูแลเค้ามาอย่างดี จู่ๆ แม่ยายกับน้าสาวก็โผล่มาจะเอาตัวหลานของผมไป ผมไม่ยอมให้ พวกเขาบอกว่าจะฟ้องร้องและผมต้องเป็นฝ่ายแพ้คดี ผมไม่มีทางยอมแพ้ ผมจะสู้จนถึงที่สุด ”
กานต์รวีสียงแข็งหากแต่สั่นเครือ น้ำใสเอ่อรื้นดวงตาคู่สวย เตชิตเห็นแล้วสงสารจับใจ นึกไม่ถึงเลยว่าชายหนุ่มฝีปากกล้าไม่กลัวคน กลับมีจิตใจอ่อนโยนอย่างมาก ถึงขนาดเลี้ยงเด็กทารกได้ก็ไม่ธรรมดาแล้ว
“ถ้าคุณมั่นใจว่าอยากจะรับผิดชอบชีวิตน้อยๆ นี้แทนพี่ชายและพี่สะไภ้จริงๆ ก็ต้องสู้เพื่อให้เค้าได้อยู่กับคุณ”
เสียงทุ้มอ่อนโยน อยากรู้ว่ากานต์รวีจะต่อกรกับครอบครัวของพี่สะใภ้อย่างไร
“ผมต้องสู้แน่นอน ผมไม่มีทางยอมแพ้ ถ้าเขาฟ้องจริงผมก็จะสู้คดีจนถึงที่สุด” ใบหน้าหวานมาดมั่นน้ำเสียงเด็ดขาด แต่จู่ๆ ก็เบะปากร้องไห้โฮ
“ฮือๆ แต่พวกเขามีเงินเขาต้องหาทนายเก่งๆ มาสู้ ผมไม่รู้จักทนายที่ไหนเลย ไม่รู้จะไปหาจากไหน.. ถ้าผมแพ้ผมต้องตายแน่.. ฮือๆ .”
เตชิตตกใจ ขยับเข้าโอบกอดและกล่าวปลอบเลขาหนุ่ม
“มีผมอยู่ข้างๆ คุณจะแพ้ได้ยังไง ผมมีเพื่อนเป็นทนายจะให้เขามาช่วยทำคดีให้ ไม่ต้องห่วงนะ วี.. อย่าร้องไห้”
“จริงเหรอครับ.. คุณมีเพื่อนเป็นทนายจริงเหรอ..” กานต์รวีมองหน้าเจ้านายสีหน้าตื่นเต้นยินดี
“จริงซี.. เป็นทนายความชั้นหนึ่งด้วย ตั้งแต่ว่าความมายังไม่เคยแพ้เลย”
“ถ้าเก่งมากก็คงจะแพง ผมคงไม่มีเงินจ้าง..” ใบหน้าหวานเศร้าลง น้ำตาทำท่าจะร่วงอีกครั้ง
“อย่าเป็นห่วงเรื่องเงิน ถ้าคิดจะสู้ ผมจะช่วยคุณเอง.. ผมจะออกค่าใช้จ่ายทั้งหมดให้ก่อน มีเมื่อไรค่อยทยอยใช้คืน แบบนี้ดีมั้ย”
“พูดจริงเหรอครับ คุณเตชิต..”
“อะฮะ”
“ขอบคุณครับ คุณเตชิต ขอบคุณที่สุดเลย..” กานต์รวียกมือไหว้แนบอกกว้าง ดวงตากลมจ้องมองอีกฝ่ายด้วยความรู้สึกขอบคุณจากใจ
มือใหญ่ลูบศีรษะกานต์รวี เสียงทุ้มเอ่ยกระเซ้า
“ตกลงจะกลับไปทำงานมั้ย หรือจะให้ผมรับเลขาใหม่”
กานต์รวีหน้าแดงเรื่อเมื่อรู้สึกว่าตัวเองอยู่ในอ้อมกอดและแนบชิดกับเจ้านายหนุ่มมากเกินงามแล้ว ร่างเพรียวรีบผละออกจากอกกว้าง
“เอ่อ.. ผมยังไม่อยากตกงานตอนนี้ครับ ผมจำเป็นต้องใช้เงิน ผมขอกลับไปทำงานต่อครับ”
เตชิตหัวเราะและบอกให้กานต์รวีเก็บเสื้อผ้าและของใช้ที่จำเป็นไปกับเขา
“เก็บเสื้อผ้า? ไปไหนครับ?”
“คุณต้องหาที่พักใหม่ ที่นี่ไม่ปลอดภัยสำหรับคุณกับหลาน”
เตชิตให้กานต์รวีย้ายออกจากอพาร์ทเม้นท์ไปหาที่พักแห่งใหม่อยู่ เขาให้เหตุผลว่าคนมีเงินมักชอบใช้วิธีข่มขู่ก่อน ไม่แน่ว่าอีกฝ่ายอาจส่งนักเลงมาขู่ให้กานต์รวีกลัวจะได้ยกหลานให้โดยไม่ต้องมีเรื่องฟ้องร้อง
กานต์รวีโกรธเกรี้ยว ลุกขึ้นยืนตั้งการ์ด
“ผมไม่กลัว!!.. ลองดูซี ถ้าคิดจะใช้กำลังเพื่อแย่งหลานผมไป พวกมันต้องผ่านศพผมไปก่อน ”
เตชิตหัวเราะกับท่าทางนักสู้ของกานต์รวี
“ลำพังคุณผมไม่ค่อยห่วงหรอก แต่ถ้าต้องกระเตงเจ้าตัวเล็กสู้ด้วย คงไม่สนุกแน่..”
ร่างเพรียวทรุดตัวลงสีหน้าหนักใจ
“จะให้ผมย้ายไปไหน.. ที่พักดีๆ ค่าเช่าก็แพงจนผมสู้ไม่ไหว ไหนจะต้องหาคนเลี้ยงเด็กอีก..”
เตชิตส่ายหน้ากับเรื่องกังวลร้อยแปดของกานต์รวี ร่างสูงลุกขึ้นยืนฉุดอีกฝ่ายลุกตาม
“ไปเก็บของ เสื้อผ้าของคุณและของใช้เด็ก เอาที่จำเป็นไปก่อน”
“จะให้ผมไปไหนครับ..”
“ถ้าจะให้ผมช่วยก็ขอให้ไว้ใจ เดี๋ยวก็รู้ว่าจะพาไปไหน เก็บเสื้อผ้าเร็วเข้า!!..”
o15
“จะให้ผมพักที่นี่จริงเหรอครับ”
กานต์รวีเดินสำรวจห้องพักสีหน้าตื่นตะลึง ทารกน้อยนอนหลับตาพริ้มอยู่ในอ้อมแขน
“อะฮะ เดี๋ยวหาเตียงเด็กมาไว้ที่มุมห้อง จะได้เป็นสัดส่วนขึ้น ห้องนี้มีระเบียงและห้องน้ำในตัวด้วย หวังว่าคงพออยู่ได้”
“ไม่ใช่แค่พออยู่ได้นะครับ มันเป็นห้องที่สวยมาก แต่ผมว่าผมไปหาที่พักเองดีกว่า ผมจะลองโทรถามเพื่อน เผื่อว่าอพาร์ทเม้นท์ที่เขาพักอยู่มีห้องว่าง ”
คิ้วเข้มขมวดอย่างไม่พอใจ
“ทำไม!!.. ไม่ไว้ใจผมหรือไง ถ้าแค่ที่พักยังปฏิเสธ คุณก็คงไม่พร้อมที่จะรับความช่วยเหลือจากผมเรื่องอื่นๆ หรอก..”
“เอ่อ.. เปล่านะครับ ผมไม่ได้ไม่ไว้ใจ ผมแค่เกรงใจ ผมมีเด็กอยู่ด้วยกลัวทำห้องเลอะ เวลางอแงจะส่งเสียงดังรบกวนคุณอีก..”
ใบหน้าคมระบายยิ้ม
“ถ้าเป็นเพราะเหตุผลนี้ก็แล้วไป ไม่ต้องเกรงใจหรอก ผมไม่ค่อยได้ใช้เวลาอยู่ในห้องพักสักเท่าไร นอกจากเวลานอน เสาร์อาทิตย์ผมก็กลับไปนอนบ้าน คุณพักอยู่ที่นี่ได้อย่างสบายใจ อยู่กับผมชั่วคราวไปก่อน จนกว่าคดีความจะเสร็จสิ้น นอกจากจะปลอดภัยแล้วคุณยังไม่ต้องเสียเวลากับการเดินทางมาทำงานด้วย..”
“มันก็ดีนะครับ แต่ว่า.. ผมคงต้องหาที่รับเลี้ยงเด็กก่อน..”
“ที่เลี้ยงเด็ก? ฝากเค้าเลี้ยง ไม่กลัวฝ่ายโน้นแอบตามไปอุ้มเด็กเหรอ.. ”
สีหน้ากานต์รวีกังวลและครุ่นคิดอย่างหนัก
“จะให้ทำยังไงล่ะครับ ถ้าเป็นไปได้ผมก็อยากเลี้ยงเอง แต่ผมต้องทำงาน บริษัทคงไม่อนุญาตให้ผมกระเตงเด็กทารกไปเลี้ยงที่ออฟฟิศหรอก”
“ไม่มีบริษัทไหนอนุญาตให้พนักงานเอาลูกเล็กๆ มาเลี้ยงที่ทำงานหรอก วี.. เว้นเสียแต่ว่า___”
“อะไรเหรอครับ..”
เตชิตยืนอมยิ้ม ^__^
...จู่ๆ เลขาหนุ่มโสดของเขาก็กลายเป็นพ่อลูกอ่อน มีห่วงผูกคอที่เป็นภาระและปัญหาใหญ่หลวงจริงๆ เห็นใบหน้าหวานอมทุกข์แบบนี้ เขาจะทำใจปล่อยให้ผจญกับชะตากรรมคนเดียวได้ยังไง เขาทำใจไม่ได้หรอก ทำไม่ได้จริงๆ
o15
-
บทที่ 3
“คุณเตชิตติดสายอยู่ รอสักครู่นะครับ”
“T__T ”
“T__T ”
แขกที่มารอพบท่านประธานของรามิล กรุ๊ป มีสีหน้าตื่นเมื่อได้ยินเสียงร้องของเด็กทารก
“เอ๊ะ!!.. เสียงเด็กที่ไหนร้องครับ ที่นี่มีเด็กเล็กๆ ด้วยเหรอ”
กานต์รวีปฏิเสธหน้าตื่น “ไม่มีนี่ครับ คงจะแว่วมาจากออฟฟิศที่อยู่ชั้นล่างมังครับ”
“แต่ผมว่าเสียงอยู่บนฟลอร์นี่นะ”
“เชิญคุณมานพเข้ามาพบผมด้วย วี..”
เสียงขัดจังหวะจากเครื่อง Interphone ให้เชิญแขกเข้ามา กานต์รวีรีบเชิญแขกเข้าไปพบเจ้านายโดยเลี่ยงไม่ตอบคำถามเรื่องเสียงร้องของเด็ก ยืนนิ่งรอจนประตูปิดก็จ้ำอ้าวไปที่ห้องประชุมเล็กที่กลายสภาพเป็นห้องเลี้ยงเด็กอ่อนชั่วคราว
“น้องร้องทำไม อ้อ..”
ทารกน้อยหยุดแผดเสียงแล้วแต่ยังมีอาการโยเยอยู่ในอ้อมกอดของแม่บ้าน ทันทีที่เห็นหน้ากานต์รวีก็โผเข้าหา
“ไม่รู้เหมือนกันค่ะ อยู่ดีๆ ก็ตกใจตื่น สงสัยจะฝันร้าย ”
“จะบ้าเหรอ.. เด็กทารกจะฝันได้ยังไง โอ๊ะ~~ โอ๋~~ โมจิคนดีของอา.. ผมดูหลานเอง.. แขกเข้าห้องนายแล้ว รีบเข้าไปเสิร์ฟน้ำก่อน”
“ค่ะ..”
แม่บ้านรีบผละไปทำหน้าที่ของตัวเอง กานต์รวีอุ้มหลานตัวน้อยเดินวนไปมาในห้อง
“นี่เป็นที่ทำงาน ไม่ใช่บ้านเรา โมจิเป็นเด็กดี ต้องไม่ร้องให้โยเยนะ รู้มั้ย..”
กานต์รวีรู้สึกหนักใจ
เตชิตอนุญาตให้กานต์รวีเอาหลานมาเลี้ยงที่ทำงานโดยให้แม่บ้านช่วยเป็นพี่เลี้ยงให้ ถ้ามีพนักงานคนไหนถามหรือไม่พอใจก็ให้บอกว่าท่านประธานอนุญาต แต่กำชับว่าอย่าเลี้ยงเด็กต่อหน้าแขกหรือลูกค้าที่มาพบ..
...คุณเตชิตพูดง่าย คงคิดว่าการเลี้ยงเด็กเหมือนเล่นตุ๊กตามั้ง มีแขกมาก็เอาตุ๊กตาไปเก็บหรือซ่อนไว้ เด็กเป็นมนุษย์นะ มีชีวิตจิตใจ แล้วยังมีเสียงร้องที่ดังด้วย วันนี้คุณเตชิตมีแขกเยอะมาก เขากับแม่บ้านผลัดกันวิ่งเข้าออกห้องประชุมเพื่อดูทารกน้อยไม่ให้ส่งเสียง...
...ทำยังไงดี นี่แค่วันแรกยังวุ่นวายขนาดนี้ สถานที่ทำงานไม่เหมาะกับการเลี้ยงเด็กจริงๆ โดยเฉพาะเด็กทารก มันทำให้คนเป็นพ่อแม่ไม่มีสมาธิทำงาน เขาจะอยู่ในสภาพนี้ต่อไปไม่ได้ ต้องทำอะไรสักอย่างแล้ว...
o14
4 โมงเย็น...
“ก๊อก!! ก๊อก!!”
กานต์รวีเคาะประตูและเปิดออก เห็นเจ้านายนั่งอ่านรายงานอยู่ก็เดินเข้าไปหา
“คุณเตชิตครับ”
เตชิตเงยหน้าขึ้นส่งยิ้มให้เลขาหนุ่ม
“ว่าไง วี.. วันนี้ผมมีแขกเยอะเลย เหนื่อยมั้ย”
“เอ่อ.. ไม่ครับ คือ คุณเตชิตครับ ผมมีเรื่องอยากจะปรึกษา”
“มีเรื่องอะไร นั่งซี..”
กานต์รวีทรุดตัวลงนั่งหน้าโต๊ะทำงานเจ้านาย สีหน้าไม่สบายใจ
“ผมตัดสินใจแล้วครับ คุณเตชิต.. ผมขอลาออกครับ”
“ลาออก? ”
“ผมขอโทษครับ มันจำเป็นจริงๆ ผมทำงานและเลี้ยงหลานพร้อมๆ กันไม่ได้ครับ”
“ทำไม่ได้เหรอ..”
“ใช่ครับ ผมไม่มีสมาธิทำงาน ตั้งแต่เช้าจนถึงเวลานี้ผมยังไม่ได้ทำงานเป็นชิ้นเป็นอันเลย สรุปตัวเลขที่คุณสั่งไว้ผมก็ยังไม่ได้ทำเลยครับ ”
“ตัวเล็กงอแงเหรอ.. คุณมานพเข้ามาบอกผมว่าได้ยินเสียงเด็กร้อง ถามว่าที่นี่อนุญาตให้พนักงานเอาลูกมาเลี้ยงด้วยเหรอ”
“โมจิไม่ได้งอแงครับ แกตกใจตื่นก็เลยร้องไห้.. คุณมานพได้ยินเสียงร้อง แต่ผมปฏิเสธไปว่าไม่ได้ยินครับ ผมขอโทษครับ คุณเตชิต..”
“ขอโทษเรื่องอะไร”
“ผมทำให้แขกสงสัยว่าพนักงานที่นี่เอาลูกมาเลี้ยง ทำให้เขาเห็นว่าบริษัทไม่มีวินัย ผมตัดสินใจแล้ว ผมขอลาออกไปเลี้ยงหลานครับ ผมจะหาที่อยู่ใหม่ ไม่รบกวนคุณแล้ว แต่เรื่องทนายผมยังคงต้องขอความช่วยเหลือจากคุณ ถ้ายังไงขอความกรุณาด้วยนะครับ”
“ไม่!!..” น้ำสียงเข้มตวาดใส่ ดวงตาคมจ้องมองเลขาหนุ่มอย่างไม่สบอารมณ์
กานต์รวีสะดุ้งใบหน้าหวานเจื่อนลง ใจหายวาบเมื่อถูกปฏิเสธ นึกถึงทารกน้อยขึ้นมาทันที ถ้าไม่ได้รับการช่วยเหลือเรื่องหาทนายสู้คดี.. เขาต้องเสียโมจิให้ฝ่ายน้าสาวไปแน่ๆ
กานต์รวีขอบตาร้อนผ่าว เสียงทุ้มอ่อนโยนรีบแทรกขึ้นก่อนที่เลขาหนุ่มจะปล่อยโฮ
“ผมไม่อนุมัติเรื่องการลาออก แค่วันแรกก็ยอมแพ้แล้วเหรอ ถ้าคุณไม่มีงานทำจะไปสู้คดีชนะเขาได้ยังไง การเลี้ยงเด็กในที่ทำงานไม่ใช่เรื่องถูกต้อง แต่ผมอนุโลมให้เพราะเห็นความจำเป็นของคุณ ที่คุณไม่มีสมาธิทำงานเพราะเอาแต่กังวลกลัวหลานจะร้อง กลัวคนจะรู้ว่าคุณเอาเด็กมาเลี้ยง ผมบอกแล้วไงว่าไม่ต้องห่วงเรื่องนั้น”
“ผมไม่ได้ห่วงคนข้างใน แต่ผมเป็นห่วงไม่อยากให้แขกข้างนอกรู้ครับ ”
“รู้แล้วยังไง คุณมานพถาม ผมยังบอกความจริงไปเลย ”
กานต์รวีหน้าตื่น
“คุณบอกเหรอครับ มิน่าล่ะ!!.. ก่อนจะกลับเขามองผมแล้วส่ายหน้าคงจะนึกในใจว่าผมพูดโกหก”
เตชิตหัวเราะ
“เขาไม่ได้คิดว่าคุณโกหกหรอก แต่คิดว่าคุณอายไม่กล้าบอกว่าเอาลูกมาเลี้ยง”
“หา!!.. คุณบอกว่าโมจิเป็นลูกผมเหรอครับ”
“อะฮะ ถ้าคุณได้สิทธิเลี้ยงดูแก ฐานะคุณก็ไม่ต่างจากพ่อหรอก..”
ใบหน้าหวานยิ้มเขินก่อนจะกล่าวอย่างมาดมั่น
“ถ้างั้นผมไม่ลาออกแล้วครับ พรุ่งนี้ผมจะแก้ตัวใหม่ ขอบคุณครับเจ้านาย.. ผมหมดธุระแล้ว ขออนุญาตไปทำงานก่อนนะครับ”
เตชิตพยักหน้าและยื่นกุญแจให้
“วันนี้ผมกลับดึก เอากุญแจสำรองเก็บไว้ ห้าโมงก็กลับได้แล้ว”
“เอ่อ.. จะดีเหรอครับ ผมเลิกงานห้าโมงครึ่ง”
“ผมจะออกจากที่ทำงานห้าโมง ผมไม่อยู่คุณก็ไม่มีความจำเป็นต้องอยู่ พาหลานกลับไปพักผ่อน จริงซี!!.. ปกติอาหารเย็นทำเองหรือซื้อ ผมไม่แน่ใจว่าในตู้เย็นมีอะไรเหลือบ้าง..”
“ไม่เป็นไรครับ ไม่ต้องห่วงเรื่องอาหารเย็นของผม ผมดูแลตัวเองได้ แค่นี้ก็ขอบคุณมากๆ แล้ว ขอบคุณครับ”
กานต์รวีรับกุญแจห้องและโค้งคำนับเจ้านายด้วยความขอบคุณจากใจ
เตชิตระบายยิ้ม เลขาหนุ่มหน้าหวานของเขากลับออกไปด้วยสีหน้าสบายใจผิดกับตอนเข้ามา ไม่อยากเชื่อเลยว่า ชายหนุ่มผู้นี้จะเป็นคนเดียวกับที่ตวาดเขาตอนเดินชนกันครั้งแรก ภายนอกเป็นคนเข้มแข็ง ไม่ยอมคน แต่นิสัยแท้จริงกลับอ่อนโยน โดยเฉพาะเวลาที่อยู่กับทารกน้อย กิริยาอ่อนหวานและนุ่มนวลจนเขาแอบชื่นชมอยู่ในใจ
ปัญหาของหลานชายตัวน้อยทำให้เขาได้เห็นตัวตนที่แท้จริงของกานต์รวี ชายหนุ่มยอมฟังคำแนะนำจากเขาทุกเรื่องที่เกี่ยวกับทารกน้อยโมจิ ไม่มีข้อโต้แย้งเหมือนเวลาทำงาน ถ้าว่านอนสอนง่ายแบบนี้ทุกเรื่องก็ดีซีนะ...
o15
ห้องชุดหรู ชั้น 16 อาคารรามิลกรุ๊ป
4 ทุ่มครึ่ง
ร่างสูงยืนกอดอกมองดูชายหนุ่มกับทารกน้อยที่กำลังหลับสนิท วันนี้เขางานยุ่งจนลืมสั่งเตียงเด็กมาให้ ความจริงเตียงที่นอนอยู่ก็ใหญ่พอที่อาหลานจะนอนด้วยกันได้ แต่ที่ถูกต้องควรแยกนอนเพื่อความสบายและความปลอดภัยของเด็ก
ร่างเพรียวนอนตะแคงหันหน้าเข้าหาทารกน้อย ในมือถือขวดนมที่เหลือเพียงก้นขวด สีหน้าขณะหลับผ่อนคลาย เห็นแล้วนึกถึงสีหน้าอมทุกข์ในวันที่เขาไปหาที่อพาร์ทเม้นท์ เตชิตระบายยิ้ม รู้สึกดีและมีความสุขที่สามารถช่วยเลขาของเขาให้พ้นจากความทุกข์ได้ แม้การต่อสู้จะแค่เริ่มต้น แต่ผมหวังว่าคุณจะชนะ กานต์รวี..
ร่างสูงโน้มตัวลงพิศใบหน้าหวานจนได้กลิ่นหอมอ่อนๆ ...กลิ่นแป้งเด็กและนมนี่นา... ของเจ้าตัวเล็กล่ะซี แต่ทำไมกลิ่นมาจากตัวอาล่ะ...
เตชิตก้มลงพิสูจน์กลิ่นหอมในระยะใกล้มาก ใกล้จน... รู้สึกตัวอีกทีจมูกโด่งก็เกือบสัมผัสถูกแก้มนุ่มของกานต์รวี เขารีบผละออกเมื่อร่างเพรียวรู้สึกตัวขยับกายเปลี่ยนท่าเป็นนอนหงาย
ร่างสูงย่องออกจากห้องด้วยความรู้สึกแปลกๆ
o15
-
“คุณวีขา..”
กานต์รวีเงยหน้าจากงานยิ้มให้แม่บ้าน
“หลับแล้วเหรอ..”
“เรียบร้อยค่ะ หลับปุ๋ยไปแล้ว วันนี้น้องโมจิเลี้ยงง่าย ไม่โยเยเลย.. ”
“อ้อเลี้ยงเด็กเก่งจังเลยนะ แบบนี้รับเป็นพี่เลี้ยงเด็กได้สบายเลย”
“ค่ะ หนูก็คิดอยู่เหมือนกันว่าจะหารายได้พิเศษรับเลี้ยงเด็ก เริ่มจากน้องโมจิคนแรกเลยล่ะกัน คุณวีจะให้ค่าเลี้ยงน้องเดือนละเท่าไรคะ”
“หา!!.. เอาจริงเหรอ..”
“เอาซีคะ หนูต้องทำทั้งแม่บ้าน ทั้งพี่เลี้ยงเด็ก งานเพิ่มเท่าตัวเลยนะคะ”
กานต์รวีหัวเราะ
“เอาเท่าไรดีล่ะ.. อ้อคิดมาล่ะกัน.. พรุ่งนี้เงินเดือนออกพอดี ผมจะได้กันเป็นค่าใช้จ่ายไว้ให้ ”
“อุ๊ย!! จะให้จริงเหรอคะ.. หนูพูดเล่นค่ะ ขืนรับเงินจากคุณวี เจ้านายรู้เข้าแย่เลย..”
“เกี่ยวอะไรด้วยล่ะ ก็ผมให้ค่าเลี้ยงหลานผม”
“เกี่ยวซีคะ ก็เจ้านายเรียกหนูไปกำชับว่าให้เลี้ยงน้องโมจิดีๆ และให้ถือว่าเป็นงานพิเศษ เจ้านายจะจ่ายค่าจ้างส่วนนี้ให้ต่างหากค่ะ ฮิๆ ..”
แม่บ้านยิ้มหวานและเดินเลี่ยงไป กานต์รวีมองตามตาปริบๆ
...มิน่าล่ะ ถึงกุลีกุจอช่วยเราเลี้ยงหลานอย่างดี ที่แท้ก็ได้พิเศษจากคุณเตชิต...
กานต์รวีลอบถอนใจเมื่อนึกถึงความช่วยเหลือที่ได้รับจากเจ้านาย นับวันจะมากขึ้นจนไม่รู้ว่าจะตอบแทนยังไงหมด
o15
ร่างสูงก้าวออกจากห้องทำงาน ไม่เห็นกานต์รวีอยู่ที่โต๊ะก็ตรงไปที่ห้องประชุมเล็กซึ่งกลายสภาพเป็นห้องเลี้ยงเด็กชั่วคราว คิ้วเข้มเลิกขึ้นระบายยิ้มกับภาพที่เห็นตรงหน้า กานต์รวีกำลังเปลี่ยนผ้าอ้อมให้หลาน โดยมีแม่บ้านเป็นลูกมืออยู่ข้างๆ
“ อุ้ย!! เจ้านายมา แหะๆ น้องอึค่ะ.. ”
เสียงโทรศัพท์ดัง แม่บ้านวิ่งออกไปรับสายแทนเลขาที่กำลังง่วนอยู่กับธุระส่วนตัว
กานต์รวีเงยหน้าขึ้นมองเจ้านายที่เข้ามายืนกอดอกดูด้วยความรู้สึกเกรงใจ แต่ก็ไม่สามารถหยุดมือได้ เขากำลังทำความสะอาดก้นนุ่มของทารกน้อยด้วยสำลีอนามัย
“คุณเตชิตต้องการอะไรรึเปล่าครับ ผมขอเวลาสองนาที..”
“ผมไม่ได้มีธุระอะไร ไม่ต้องรีบ กี่นาทีก็ได้ขอให้ก้นหลานสะอาดก็พอ ใช่มั้ยครับ โมจิ หือ.. อาวีเช็ดสะอาดๆ หน่อยนะคร้าบบ เช็ดไม่สะอาดเดี๋ยวก้นนู๋จะคันนะ..”
เตชิตหยอกล้อกับทารกน้อย นิ้วเล็กจับนิ้วเขาแน่นและยิ้มให้ด้วยอารมณ์ที่เบิกบาน กานต์รวีหน้าแดงกับคำพูดหยอกล้อ หันไปหาผู้ช่วยจะให้ส่งผ้าอ้อมให้ก็ไม่อยู่และผ้าอ้อมก็วางไกลเกินกว่ามือจะเอื้อมถึง
“เอ่อ.. ขอโทษนะครับ เจ้านาย..”
“อะฮะ ? ”
“ฃ่วยหยิบผ้าอ้อมตรงโน้นให้ผมหน่อยได้มั้ยครับ..” น้ำเสียงเกรงใจและอ้อนสุดๆ
“ได้ซีครับอาวี.. เตชิตยินดีรับใช้ครับ..”
ร่างสูงก้าวไปหยิบผ้าอ้อมมาให้ กานต์รวีกล่าวขอบคุณด้วยสีหน้าเขิน เตชิตยืนกอดอกดูสีหน้าอมยิ้ม
o15
“เอาเวลางานมาทำเรื่องส่วนตัวแบบนี้จะดีหรือครับ ถ้าคุณศักดิ์สิทธิ์รู้ผมถูกตำหนิแน่”
“คุณมากับใครล่ะ”
“มากับเจ้านายครับ..”
“คุณศักดิ์สิทธิ์เขากล้าตำหนิเหรอ ที่ผมมาทำเรื่องส่วนตัวในเวลางาน..”
“เอ่อ.. แต่เรื่องส่วนตัวที่ว่า มันเป็นเรื่องของผมนะครับ..”
“เรื่องของคุณก็เหมือนเรื่องของผม..”
กานต์รวีมองหน้าเจ้านายหนุ่ม คำพูดเหมือนทีเล่นทีจริง แต่สีหน้าไม่เล่นด้วย
“ตอนนี้คุณพักอยู่กับผม ผมเป็นเจ้าของห้องมีหน้าที่ดูแลความเป็นอยู่ของคุณ เรื่องของคุณจึงเป็นภาระของผมโดยตรง เข้าใจมั้ย..”
กานตร์วีพยักหน้ารับทั้งที่ในใจโต้แย้ง
...คุณเตชิตให้เหตุผลข้างๆ คูๆ คุณศักดิ์สิทธิ์ไม่กล้าตำหนิเจ้านายหรอก แต่เขาจะตำหนิผม... เมื่อเช้าก็โทรขึ้นมาถามเรื่องเอาเด็กมาเลี้ยง บอกว่าเป็นหลานก็ต่อว่ายกใหญ่ว่าผิดระเบียบ แต่พอรู้ว่าท่านประธานอนุญาตก็เงียบไปและบอกว่าถึงยังไงก็เป็นการผิดระเบียบ ให้รีบหาที่รับเลี้ยงเด็กซะ...
ร่างเล็กส่งเสียงอืออาเมื่อเห็นคนเยอะแยะเดินไปมา
“ว่าไงคร้าบ.. ออกมาเที่ยวข้างนอกชอบเหรอ.. เรามาช้อปปิ้งกัน เดี๋ยวอาวีจะซื้อเตียงให้นอนสบายๆ นะ.. ”
เตชิตซ่อนยิ้มกับเสียงหวานใสของกานต์รวี
...ชอบจังเลย เสียงพูดคุยกับทารกน้อยช่างอ่อนหวาน ได้ฟังครั้งแรกก็รู้สึกหลงใหล อยากได้ยินน้ำเสียงแบบนี้บ่อยๆ...
มือใหญ่คว้าข้อมือกานต์รวีไว้เมื่ออีกฝ่ายเดินพูดคุยกับเจ้าตัวเล็กชี้ให้ดูโน่นดูนี่จนเดินทิ้งห่างตามไม่ทันเขา
“อ๊ะ!!.. จะไปไหนครับ คุณเตชิต..”
“ไปแผนกเด็กไง.. โมจิตัวหนักรึเปล่า ผมช่วยอุ้มให้มั้ย”
“เอ่อ.. ไม่เป็นไรครับ ไม่หนัก ผมอุ้มได้.. คุณเตชิตรีบเหรอครับ..”
“เปล่า.. ไม่ได้รีบ ผมแค่อยากให้เราเดินไปพร้อมๆ กัน.. ”
กานต์รวียิ้มเขินพร้อมกับรู้สึกผิดที่เอาแต่คุยเล่นกับหลานจนลืมไปว่าเจ้านายเดินอยู่ข้างๆ ด้วย
^__^
^__^
^__^
“เตียงนี้เป็นไง เหมาะกับเด็กผู้ชายดีนะ”
“อืมม์.. ก็สวยดีครับ โอ้โห!! แต่มันแพงเกินไป ไม่เอาดีกว่า”
กานต์รวีทำท่าจะผละไปดูเตียงอื่น เสียงเข้มของเจ้านายก็ขัดขึ้น
“ผมเป็นเจ้าของห้อง เป็นหน้าที่ของผมต้องจัดหาให้คุณอยู่แล้ว ไม่ต้องสนใจเรื่องราคา ขอแค่คุณชอบก็พอ..”
“คุณเตชิต!!.. ” กานต์รวีหน้างออุ้มหลานเดินหนี ไม่พอใจกับนิสัยเผด็จการของเจ้านาย
ร่างสูงเดินตามมาคว้าแขนไว้ “เดี๋ยวก่อน วี..”
“คุณอยากจะซื้อก็ซื้อไปแต่ผมไม่ใช้ของคุณ เอะอะก็อ้างว่าเป็นเจ้าของห้อง เจ้านายเห็นผมไม่มีทางไป ต้องพึ่งพาเรื่องทนายใช่มั้ยถึงทำกับผมแบบนี้ เอื้อเฟื้อทุกอย่างจนผมรู้สึกเหมือนคนสิ้นไร้ไม้ตอก น่าสังเวช..”
กานต์รวีกล่าวด้วยน้ำเสียงเรียบทั้งที่โกรธมากแต่พยายามระงับอารมณ์ไม่เสียงดังใส่เพราะไม่อยากให้หลานตกใจ และที่ที่ยืนอยู่ก็มีพนักงานขายและลูกค้าคนอื่นเดินกันพลุกพล่าน
เตชิตใจหาย นึกไม่ถึงว่าความหวังดีของเขากลับทำให้กานต์รวีเสียความรู้สึก
“ไม่ใช่นะ!!.. ผมไม่ได้คิดอย่างที่คุณพูด ผมขอโทษที่ทำให้คุณรู้สึกไม่ดี อย่าโกรธเลยนะ วี..”
เสียงทุ้มหวานหูจนกานต์รวีรู้สึกเขิน ..ฟังแล้วเหมือนคนรักงอนกันยังไงก็ไม่รู้..
“เอ่อ.. ผมไม่โกรธเจ้านายหรอกครับ แต่อย่าเอื้อเฟื้ออะไรให้ผมอีกเลย แค่ที่พักก็เป็นบุญคุณมากพอแล้ว เตียงของหลานผมซื้อเองได้ ที่จริงผมต้องการความช่วยเหลือเรื่องทนายเท่านั้น ผมไม่อยากให้เรื่องส่วนตัวของผมเป็นภาระของเจ้านาย บางทีผมคิดว่าควรจะไปหาที่พักอื่นอยู่ดีกว่า..”
“ไม่ได้นะ!!..” เสียงเข้มใส่จนร่างเล็กในอ้อมกอดของกานตร์รวีสะดุ้ง เสียงทุ้มอ่อนลงเมื่อถูกเลขาหนุ่มมองตาเขียว
“เอ่อ.. อยู่ที่อื่นจะวางใจได้ยังไงว่าปลอดภัย ผมเป็นห่วงนะ วี.. เย็นนี้ผมนัดเพื่อนที่เป็นทนายมาคุยที่ห้อง ลองฟังคำแนะนำจากเขาก่อนดีมั้ย ถ้าเขาคิดว่าสถานการณ์ไม่น่าห่วง คุณอยากจะหาที่พักใหม่ก็ตามใจ”
ใบหน้าหวานยิ้มออก หายโกรธเป็นปลิดทิ้งเมื่อรู้ว่าเตชิตนัดทนายไว้ให้แล้ว
“ก็ได้ครับ.. คุณนัดเขากี่โมงเหรอ..”
“หนึ่งทุ่ม ผมเรียกเขามากินข้าวด้วย”
“ดีจังเลย ขอบคุณนะครับที่ช่วยเป็นธุระให้ งั้นเราไปหาซื้อเตียงต่อเถอะ ไปดูร้านข้างนอกดีมั้ยครับ ผมเห็นมีเตียงเด็กวางขายด้วย น่าจะถูกกว่านี้ ”
“ไปซี..”
บ๊อสหนุ่มเดินตามเลขาแต่โดยดี ไม่กล้าแสดงความเอาแต่ใจตัวเองอีก แม้ในใจจะนึกชอบเตียงร้านนี้ แต่ในเมื่ออาของเด็กไม่ชอบเพราะมีราคาแพงเกินไป เขาจำต้องตัดใจเดินตามอีกฝ่ายไปเลือกเตียงร้านที่ถูกกว่า
กานต์รวีขยับร่างเล็กในอ้อมกอดหลายครั้งขณะกำลังเลือกเตียงและสอบถามราคาจากเจ้าของร้าน เตชิตรู้ว่าเกิดจากอาการเมื่อยล้าจึงอาสาช่วยอุ้มหลานให้
“ส่งตัวเล็กให้ผมอุ้มดีกว่ามั้ย คุณจะได้เลือกสบายๆ”
“ดีครับ”
เป็นครั้งแรกที่กานต์รวีไม่ลังเลในการยอมรับความช่วยเหลือจากเตชิต เขาส่งร่างเล็กในอ้อมกอดให้เจ้านายอุ้ม
“ตกลงผมซื้อร้านนี้แหล่ะ รออยู่แถวนี้นะครับ.. ผมจะเข้าไปเลือกเตียงข้างใน ”
“ได้ครับ คุณอา..” เตชิตกระเซ้าเสียงอ่อน ใบหน้าหวานยิ้มให้และผละเข้าไปเลือกเตียงด้านในกับเจ้าของร้าน
o15
กานต์รวีกลับออกมาด้วยสีหน้ายิ้มแย้ม เขาเลือกเตียงได้ถูกใจทั้งราคาและคุณภาพ ไม่ใช่เตียงไม้สักอย่างที่คุณเตชิตชอบ แต่เป็นไม้ยางที่สามารถนำไปประกอบเอง แข็งแรงและสวยงามถูกใจเขามาก
กานต์รวีไม่พบเตชิตและหลานตัวน้อยที่หน้าร้าน ยืนชะเง้อเหลียวซ้ายแลขวาอยู่ชั่วครู่ ร่างสูงก็เดินเข็นรถเด็กตรงเข้ามาหา
“เลือกเสร็จแล้วเหรอ..”
เตชิตยิ้มให้แต่กานต์รวีไม่ยิ้มตอบ เม้มริมฝีปากมองดูรถเข็นแล้วย้อนถามกลับโดยไม่ตอบคำถามอีกฝ่าย
“เท่าไรครับ”
“ห๊ะ!!..” คิ้วเข้มเลิกขึ้น “คุณเป็นคนซื้อไม่ใช่เหรอ.. มาถามผมได้ยังไง”
“ผมไม่ได้หมายถึงเตียง รถเข็นเด็กอ่ะ ราคาเท่าไรครับ..”
น้ำเสียงกระชากอย่างไม่พอใจ ...เมื่อครู่นึกว่าคุยกันรู้เรื่องแล้ว เจ้านายนะ เจ้านาย.. แอบไปซื้อรถเข็นอีกจนได้...
“อย่ามองผมแบบนั้นซี รถคันนี้โมจิชอบนะ เค้าเลือกเองด้วย ไม่เชื่อถามหลานดูก็ได้..”
กานต์รวีมองร่างเล็กครึ่งนั่งครึ่งนอนอยู่ในรถเข็นอย่างสบายอารมณ์ มือเล็กปัดโมบายที่แขวนอยู่หน้ารถไปมา
“ผมเห็นมันลดราคา 40% ด้วย ก็เลยซื้อให้หลาน คุณโกรธเหรอ..”
“เอ่อ.. เปล่าครับ ผมไม่ได้โกรธ ผมแค่คิดว่าของใช้ของหลานผมควรเป็นคนซื้อและออกเงินเอง ถ้ายังไงผมขอใช้เงินคืนเจ้านายนะครับ”
“คำก็ หลานผม ผมซื้อเอง ถึงจะอยู่ในฐานะเจ้านาย เราก็มีความ สัมพันธ์ฉันท์เพื่อนได้ คุณทำให้ผมรู้สึกเหมือนเป็นคนอื่น ไม่รู้จักคุ้นเคยกับคุณ ผมไม่มีสิทธิแม้แต่จะรู้สึกว่าโมจิก็เป็นหลานผมด้วย..”
สีหน้าและน้ำเสียงน้อยใจของเจ้านายทำให้กานต์รวีใจหาย รู้สึกว่าตัวเองทำนิสัยไม่ดีมากๆ
“เปล่านะครับ เจ้านาย.. เอ่อ.. คุณเตชิต.. ผมไม่ได้คิดแบบนั้น ผมขอโทษถ้าทำให้คุณรู้สึกไม่ดี..”
กานต์รวีขอโทษเสียงอ่อย ทั้งคู่สบตากันนิ่งชั่วครู่ก็หัวเราะ เมื่อนึกว่าวันนี้ต่างเอ่ยปากขอโทษอีกฝ่ายด้วยคำพูดประโยคเดียวกัน
“ถ้างั้นก็หายกัน คุณซื้อเตียงให้หลาน ผมซื้อรถเข็นให้ วันนี้โมจิก็มีทั้งเตียงและรถเข็นแล้ว ต่อไปเวลาออกมาช้อปปิ้ง คุณจะได้ไม่เมื่อยแขนไง..”
เตชิตตัดบทสีหน้ายิ้มแย้ม เมื่อครู่รู้สึกน้อยใจจริงแต่ตอนนี้หายเป็นปลิดทิ้งแล้ว
“ก็ได้ครับ..” กานต์รวีจำใจยอมรับข้อสรุปของบ๊อสหนุ่ม
“งั้นฝากของไว้ที่ร้าน เราไปดูอย่างอื่นก่อน เดี๋ยวค่อยกลับมารับ”
ตลอดบ่ายถึงเย็นวันนั้นทั้งคู่เดินจับจ่ายซื้อของใช้ที่จำเป็นของเด็ก และแวะเข้าซุปเปอร์ซื้อของสดจำนวนมาก กานต์รวีท้วงว่าซื้อไปทำไมเยอะแยะ แต่ครั้งนี้เตชิตไม่ฟังคำท้วง เขาไม่ใช้คำว่าผมเป็นเจ้าของห้องให้อีกฝ่ายรู้สึกไม่ดีอีก แค่บอกหน้าตาเฉยว่าผมอยากใช้ตู้เย็นของผมให้คุ้มค่า
กานต์รวีนิ่งเงียบไม่ทักท้วงอะไรอีก ของใช้ทุกอย่างในห้องไม่มีอะไรไม่ใช่ของคุณหรอก .. ตู้เย็นของคุณ.. อยากจะซื้ออะไรก็ซื้อไป ฮึ! ..
o15
-
สู้ๆนะวี o14
-
เป็นกำลังใจให้นะค้าบ..
สู้ต่อไปนะค้าบ... o14
-
บทที่ 4
“คุณวีขา.. มีแขกมาพบค่ะ”
“แขกเจ้านายเหรอ..”
“ไม่ใช่ค่ะ เขามาขอพบคุณกานต์รวี นี่นามบัตรค่ะ”
กานต์รวีรับนามบัตรมาดู ใจหายวาบกระซิบถามแม่บ้านเสียงแผ่ว
“เขาอยู่ไหน”
“นั่งคอยที่รับแขกด้านนอกค่ะ คุณวีจะให้เชิญเข้ามาข้างในมั้ยค่ะ”
“ไม่ต้อง!!.. ผมจะออกไปพบเขาเอง โมจิหลับอยู่ใช่มั้ย..”
“ค่ะ.. ไม่รู้ตื่นรึยัง เดี๋ยวหนูเข้าไปดู..”
“อย่าให้น้องส่งเสียงนะ ผมไม่อยากให้ผู้ชายคนนั้นได้ยินเสียงเด็ก”
กานตร์รวีลุกขึ้นยืนรวบรวมจิตใจให้เข้มแข็งก่อนออกไปพบกับแขกที่มาเยือน
...กิตติ สถาพร ทนายความประจำตระกูลเฉลิมวงศ์ แค่เห็นนามบัตรก็รู้แล้วว่ามาด้วยเรื่องอะไร...
o15
ร่างเพรียวเดินงุ่นง่านอยู่หน้าห้องประธานบริษัท ...ทำไมคุณเตชิตคุยกับทีมงานสถาปนิกกลุ่มนี้นานจัง เฮ้อ... จะว่าไป.. เขาประชุมเรื่องงานกันนี่นา เราใจร้อนเองต่างหาก ...
แม่บ้านอุ้มโมจิมาส่งให้กานต์รวี เมื่อเห็นอีกฝ่ายเดินเป็นหนูติดจั่น
“คุณวีขา.. อุ้มหลานหน่อยค่ะ”
กานต์รวีรับร่างเล็กมาอุ้มและสวมกอดไว้แน่นด้วยความรู้สึกหวงแหน
“จะไปไหนเหรอ อ้อ..”
“ไม่ได้ไปไหนค่ะ หนูอยากให้คุณวีหยุดเดิน.. เดินวนไปมาแบบนี้ไม่ปวดหัวเหรอคะ.. ”
กานต์รวีรู้สึกตัวหยุดอาการพลุ่งพล่านของตัวเองเดินไปนั่งที่โต๊ะ พยายามควบคุมอารมณ์ให้เย็นลงด้วยการพูดคุยและเล่นกับหลาน โมจิกำลังหัดคืบ ร่างเล็กกระดึ๊บตัวไปมาอยู่บนโต๊ะทำงาน วันนี้เป็นวันที่ 4 ที่เขาเอาหลานมาเลี้ยงที่ทำงาน วันแรกเจ้าตัวเล็กแทบจะไม่ได้ออกจากห้องประชุมเลย เพราะมีแขกมาพบเจ้านายเยอะมาก แต่สองสามวันนี้เขาพาออกมาเดินและนั่งเล่นข้างนอกในเวลาที่ไม่มีแขก พนักงานที่ขึ้นมาติดต่องานส่วนใหญ่เห็นโมจิแล้วก็พากันมาขออุ้ม ภายนอกยิ้มแย้มพูดคุยดี แต่ในใจคงแอบนินทาหรือเอาไปเมาท์กันน่าดู เพราะเช้าวันที่สอง คุณศักดิ์สิทธิ์ ก็โทรมาต่อว่าเขาทันที
“คลานเก่งแล้วน้า~~ โมจิของอาเก่งที่สุด.. น่ารักที่สุดเลยด้วย ” ^__^
ประตูห้องประธานเปิดออก ทีมงานออกแบบและตกแต่งภายในเดินออกจากห้องสีหน้าเคร่งเครียด กานต์รวีพยักหน้าให้แม่บ้านมาเอาหลานไป และลุกขึ้นยืนส่งยิ้มให้กลุ่มพนักงานที่เดินออกมา
“วันนี้เจ้านายอารมณ์เสียมาจากไหนครับ คุณวี.. เรียกพวกเรามาด่าเป็นชุดเลย..”
“เอ๊ะ!!.. ไม่นี่ครับคุณนพ.. ตอนสั่งให้เชิญพวกคุณมาประชุม อารมณ์ยังดีอยู่เลย..”
“อ้าว!!.. พูดอย่างนี้หมายความว่าพวกเราเป็นฝ่ายทำให้เจ้านายอารมณ์เสียใช่มั้ย.. คุณเป็นเลขาใหม่ล่ะซี ถึงยังไม่รู้จักนิสัยเจ้านายเตชิต.. อ้อ!!.. แล้วเด็กเมื่อกี้น่ะ เป็นลูกเหรอ.. ที่นี่มีกฎระเบียบเข้มงวดนะ เอาเด็กมาเลี้ยงในออฟฟิศได้ยังไง..”
‘เกียรติชัย’ หนุ่มใหญ่ร่างท้วมซึ่งเป็นผู้อำนวยการฝ่ายออกแบบและตกแต่งภายในย้อนกลับเลขาหนุ่มหน้าหวาน
“เอ่อ.. ผมไม่ได้หมายความว่าพวกคุณทำให้เจ้านายอารมณ์เสียนะครับ ส่วนเรื่องเด็ก ผมมีความจำเป็นต้องเอามาเลี้ยงที่ออฟฟิศชั่วคราวครับ ผมขออนุญาตท่านประธานแล้ว ”
“อะไรวะ!!.. ที่แท้ก็เป็นเด็กเส้นถึงได้สิทธิพิเศษให้เอาลูกมาเลี้ยงได้ แบบนี้มันไม่ยุติธรรมนี่หว่า เป็นเจ้านาย.. แต่ตามใจเลขาในเรื่องที่ผิดกฎแบบนี้ได้ยังไง..”
กานต์รวียืนนิ่งพูดอะไรไม่ออก ตกใจที่ผู้อำนวยการหนุ่มใหญ่กล้าต่อว่าประธานบริษัท ลำพังตัวเขาถูกต่อว่าไม่เท่าไร แต่กับคุณเตชิต หมอนี่ก็ไม่เกรงเลย ...
เห็นเลขาหนุ่มหน้าหวานสีหน้าจ๋อย เกียรติชัยหัวเราะและเหน็บต่อด้วยความคะนองปาก
“หรือว่าท่านประธานของเราจะเปลี่ยนรสนิยมแล้ว มีเลขาสาวสวยไม่ชอบ อยู่ดีๆ ก็เปลี่ยนเป็นเลขาหนุ่มหน้าหวานซะงั้น ฮะๆ ”
“เอ่อ.. ไปเถอะครับ คุณเกียรติชัย.. เรามีนัดดูงานที่ไซด์ เดี๋ยวไม่ทันนะครับ ” พนักงานหนุ่มรีบตัดบทเพราะรู้สึกเสียวสันหลังวูบ กลัวว่าประตูเปิดออกมาแล้วเขาจะโดนลูกหลงไปด้วย
... R R R R ...
เกียรติชัยรับสายมือถือ ใบหน้าระบายยิ้มเจื่อนลง
“มีปัญหากับผมเรื่องความยุติธรรมงั้นเหรอ อาเกียรติชัย.. อยากจะเอาลูกมาเลี้ยงบ้างก็ได้นะ สำหรับอา.. ผมอนุญาตให้เอาแม่มาด้วย แต่บอกผมก่อนว่าบ้านไหน ผมจะได้รายงานอาผู้หญิงถูก ไม่พอใจเรื่องงานแล้วมาพาลเลขาผมแบบนี้ไม่ใช่วิสัยของผู้ใหญ่ อาไม่เกรงใจผมก็ไม่เป็นไร แต่อย่าให้ผมไม่เกรงใจอาบ้างเพราะครั้งต่อไปผมจะไม่เตือนอาทางโทรศัพท์.. รีบพาลูกน้องออกไปจากหน้าห้องทำงานผม เดี๋ยวนี้ !!!..”
o15
“ผมขอโทษครับ คุณเตชิต..”
เตชิตเรียกกานตร์รวีเข้ามาพบหลังจากพนักงานกลุ่มนั้นกลับลงไป
“ขอโทษเรื่องอะไร..”
“เอ่อ.. เรื่อง..” กานต์รวีเอ่ยขอโทษโดยลืมไปว่าเจ้านายไม่รู้เห็นเหตุการณ์ข้างนอก ในเมื่อไม่รู้ก็อย่าเล่าดีกว่า กำลังไม่สบอารมณ์เรื่องงาน เดี๋ยวจะหัวเสียมากขึ้น พนักงานกลุ่มนั้นจะหาว่าเราขี้ฟ้องด้วย
“ไม่มีอะไรครับ”
“ไม่มีอะไร? อยู่ๆ ก็ขอโทษแล้วบอกว่าไม่มีอะไรเหรอ..”
“เอ่อ..”
ใบหน้าคมยิ้มละมัย กานต์รีวีมีท่าทีอึกอัก ถ้าเขาไม่ถามคงไม่เล่าแน่...
“มีใครรังแกคุณเหรอ ”
ร่างเพรียวสะดุ้ง รีบปฏิเสธ
“เปล่าครับ ไม่มี..”
“แน่ใจนะ วี.. นอกจากปัญหาเรื่องงานแล้ว ปัญหาของคนก็เป็นเรื่องที่ผมต้องรับรู้และเป็นหน้าที่ที่คุณต้องรายงาน ไม่ใช่ให้ผมถาม”
“เอ่อ.. ก็ได้ครับ เมื่อกี้มีปัญหาหน้าห้องนิดหน่อยครับ คุณเกียรติชัย เขา___”
“หาว่าคุณว่าเขาเป็นคนทำให้ผมอารมณ์เสีย เขาว่าคุณเรื่องเอาเด็กมาเลี้ยง หาว่าเป็นเด็กเส้น และพาลต่อว่ามาถึงผม ว่าเป็นเจ้านายที่ไม่ยุติธรรม เหน็บว่าผมเปลี่ยนรสนิยมชอบเลขาหนุ่มหน้าหวานแทนเลขาสาวสวยใช่มั้ย”
กานต์รวีอ้าปากหวอ
“เจ้านายรู้ได้ไงครับ.. หรือว่า.. มีกล้องติดไว้หน้าห้อง ตั้งแต่เมื่อไร ทำไมผมไม่รู้เลย..”
เตชิตหัวเราะ
“กล้อง!!.. ใช่!!.. ถึงเวลาที่ผมต้องมีกล้องจับภาพหน้าห้องแล้ว เดี๋ยวเรียกช่างเทคนิคขึ้นมาพบผมหน่อยนะ วี..”
“แปลว่าตอนนี้ยังไม่มี.. แล้วคุณรู้ได้ยังไงครับ ว่าคุณเกียรติชัยพูดอะไรบ้าง..”
“รู้จากคุณไง..”
“จากผม? ผมยังไม่ได้เล่าอะไรเลยนะครับ”
“ผมได้ยินทุกคำพูดจากเครื่องนั่น”
กานต์รวีมองเครื่องอินเตอร์โฟนบนโต๊ะทำงานเจ้านาย คิ้วเรียวขมวด
“เจ้านายกดหาผมเหรอครับ.. ทำไมผมไม่ได้ยินเลย”
“ผมไม่ได้กดหาคุณ คุณต่างหากที่กดหาผมแล้วก็ไม่พูด..”
“ผมไม่ได้กดหาเจ้านายซะหน่อย..” ใบหน้าหวานฉงน สักครู่ก็นึกขึ้นได้
“นึกออกแล้ว!!.. เมื่อกี้ผมอุ้มโมจิมานั่งเล่นบนโต๊ะครับ แกกำลังหัดคลาน จับโน่นจับนี่ยุ่งไปหมด สงสัยคงไปกดถูกปุ่ม speak ที่เครื่อง.. ต้องเป็นเจ้าตัวเล็กแน่ๆ เลยครับ สงสัยคงจะรู้ว่าคุณเกียรติชัยจะมาต่อว่าผมเรื่องเอาตัวเองมาเลี้ยง ก็เลยหาทางฟ้องคุณ.. ฮะๆ ”
เตชิตระบายยิ้ม นานๆ ครั้ง ถึงจะได้เห็นใบหน้าหวานหัวเราะสนุกแบบนี้ อารมณ์ขุ่นมัวเมื่อครู่คลายลงทันที
“นมใกล้หมดรึยัง”
“ทำไมเหรอครับ”
“กระป๋องใหม่ผมขอจ่ายเองนะ เป็นรางวัลที่ผมให้เจ้าตัวเล็ก ไม่เกี่ยวกับคุณเพราะงั้นห้ามปฏิเสธ”
กานต์รวีหัวเราะ
“เรื่องนายศักดิ์สิทธิ์ ไม่ต้องไปสนใจ ถ้าเขามาพูดแขวะหรือมีปัญหาอะไรกับคุณอีก ขอให้บอกผม”
“ผมจะกลายเป็นเลขาขี้ฟ้องรึเปล่าครับ”
“เขาไม่ได้เรียกว่าฟ้อง นายเกียรติชัยมีคดีที่ผมต้องสะสางอีกเยอะ คุณต้องช่วยรายงานสถานการณ์และพฤติกรรมของเขาให้ผมรับรู้”
“ได้ครับ.. ผมจะคอยรายงานให้ทราบ” กานต์รวีเห็นเจ้านายหน้าเครียดเมื่อพูดถึงคนคนนี้ก็รู้สึกกังวลแทน
“คุณเกียรติชัยพูดจาไม่ดีเลยนะครับ ผมไม่ชอบเลย”
“หึ!.. คุณคงสงสัยว่าทำไมหมอนี่ถึงไม่ให้เกียรติผมใช่มั้ย..”
“เอ่อ.. ก็.. ครับ ผมไม่เข้าใจ”
“เขาเป็นอาเขยของผม เคยนั่งตำแหน่งรองประธาน พ่อผมไว้ใจเขามาก แต่เขากลับทำเรื่องทุจริตรับใต้โต๊ะจากผู้รับเหมาโครงสร้างทำให้บริษัทต้องสูญเสียรายได้และชื่อเสียง พ่อผมเห็นแก่น้องสาวก็เลยแค่ลดตำแหน่งไปอยู่ฝ่ายตกแต่งภายใน และเรียกผมกลับจากอังกฤษให้มานั่งตำแหน่งรองประธาน หมอนั่นพยายามทำตัวดีหวังให้พ่อยกโทษและคืนตำแหน่งให้ แต่นอกจากพ่อจะไม่คืนตำแหน่งให้แล้ว ยังวางมือให้ผมบริหารงานแทน เขาเจ็บแค้นผมอยู่ในใจจึงแอบทำเรื่องทุจริตอีก ครั้งนี้ทำกันเป็นทีม ผมกำลังสืบพฤติกรรมของเขา เพราะงั้นจึงเป็นเหตุผลที่คุณต้องรายงานผมทุกเรื่องที่เกี่ยวกับหมอนั่น รวมถึงทีมงานของเขาด้วย.. เข้าใจมั้ย..”
กานต์รวีรู้สึกเห็นใจเจ้านายอย่างมาก นอกจากต้องบริหารบริษัทให้เติบโตแล้ว ยังต้องกำจัดพวกทุจริตด้วย
“เข้าใจแล้วครับ ผมจะคอยรายงานทุกเรื่องให้ทราบ”
“แต่มีเรื่องที่ผมอยากจะเตือน อยู่ห่างๆ นายเกียรติชัยและลูกน้องไว้ด้วย อย่าไปสนิทสนมคบหาเป็นเพื่อนเด็ดขาด”
คิ้วเรียวขมวดไม่ค่อยชอบใจกับคำสั่งนี้ รู้สึกเหมือนถูกเผด็จการอีกแล้ว
“ผมเตือนเพราะเป็นห่วง ถ้ารู้จักนิสัยพวกเขา คุณจะเข้าใจความเป็นห่วงของผม”
“รับทราบครับ เจ้านาย..”
“โอเค.. ผมมีเรื่องคุยแค่นี้ กลับไปทำงานได้ อย่าลืมเรียกช่างเทคนิคให้ผมด้วย..”
“ครับ..”
กานต์รวีลุกขึ้นเดินออกจากห้อง
“เดี๋ยวก่อน วี..”
ร่างเพรียวชะงักหมุนตัวกลับ
“ครับ”
“โมจิหลับอยู่รึเปล่า ถ้าไม่หลับผมขออุ้มสักสองนาทีได้มั้ย..”
“ได้ครับ เดี๋ยวให้อ้อพาเข้ามา”
กานต์รวีเข้าใจความหมายของคำขอ คุณเตชิตเคยบอกว่าเวลาอุ้มโมจิ เขาสบายใจและลืมปัญหาต่างๆ ชั่วขณะ
พูดถึงหลานชายตัวน้อย กานต์รวีนึกถึงเรื่องร้อนใจของตัวเองขึ้นมาได้ ร่างเพรียวก้าวพรวดกลับไปยืนเบื้องหน้าเจ้านาย
“เอ่อ.. คุณเตชิตครับ.. เรื่องของโมจิ ตกลงเพื่อนทนายของคุณจะว่างวันไหนครับ”
คิ้วเข้มเลิกขึ้นเมื่อกานต์รวีรีบร้อนถามถึงเรื่องนี้ด้วยสีหน้ากังวลและเป็นทุกข์
“เย็นวันนี้เขาจะโทรหาผม ถ้าว่างก็จะแวะมาคุยด้วย มีอะไรหรือ วี.. เป็นอะไรรึเปล่า..”
เตชิตใจหายเมื่อคำถามของเขาจี้ใจให้น้ำใสเอ่อรื้นดวงตาคู่สวย ยังไม่ทันเอ่ยถามกานต์รวีก็ยื่นจดหมายให้ เขารับมาพลิกดูเห็นเป็นซองจดหมายของสำนักกฎหมายก็พอจะเข้าใจเรื่องราว และเมื่อเปิดออกอ่านก็ยิ่งเข้าใจความรู้สึกของชายหนุ่มตรงหน้าว่ากำลังทุกข์ร้อนใจเพียงใด
“นั่งลงก่อน วี.. ผมจะคุยกับเขาเดี๋ยวนี้เลย”
กานต์รวีทรุดตัวลงนั่ง เตชิตต่อโทรศัพท์หาเพื่อนทนายคุยเรื่องนัดหมายทันที
“..................................”
“เฮ้ย!.. ตกลงเรื่องคดีจะเอายังไง จะรับงานมั้ย ถ้าไม่รับฉันจะหาทนายอื่น..”
“............................................”
“ไม่ต้องมาพูดดี เมื่อคืนบอกจะเข้ามาคุยก็ไม่มา.. ถือว่าเป็นทนายดังแล้วเล่นตัวหรือวะ..”
“..........................................”
“ไม่สนโว้ย ถ้าตอนนี้นายไม่ได้อยู่หน้าบัลลังก์ รีบมาหาฉันที่ออฟฟิศเดี๋ยวนี้ !!..”
“..............................”
“ไม่ได้!!.. ฉันมีเรื่องด่วนต้องคุยตอนนี้ ย้ายก้นนายมาที่นี่เดี๋ยวนี้เลย ถ้าไม่มา.. อย่าหาว่าฉันเป็นเจ้าหนี้ใจโหดนะโว้ย เงินห้าแสนที่ยืมไป เมื่อไรจะคืน..”
“.....................”
“เออ!!.. เดี๋ยวเจอกัน..”
เตชิตวางสายเพื่อนและพยักหน้าให้กานต์รวี
“มันกำลังมา ต้องให้มีโมโห ไอ้เพื่อนบ้า!!..”
“เขาติดงานอะไรรึเปล่าครับ ถ้ายังไงรอถึงตอนเย็นก็ได้ ผมใจร้อนไปเอง..”
“ไม่ได้หรอก.. ต้องคุยตอนนี้ ไม่ใช่คุณที่ใจร้อน ผมเองก็รู้สึกร้อนใจด้วย เขาจะมาถึงในหนึ่งชั่วโมง ไม่ต้องห่วง วี.. ร้องขอเป็นผู้ปกครอง คดีเด็กๆ สำหรับเพื่อนผม ”
กานต์รวีลุกขึ้นยืนและยิ้มอย่างดีใจ
“ขอบคุณครับ.. เจ้านาย.. งั้นผมไปทำงานก่อนนะครับ.. ”
“อะฮะ”
เตชิตมองตามหลังร่างเพรียวของชายหนุ่ม เห็นใบหน้าหวานยิ้มได้แล้วก็รู้สึกดี เขาไม่อยากเห็นสีหน้าเป็นทุกข์แบบเมื่อครู่นี้เลย
o15
-
รอค้าบ..รอ...มาลงเรื่อยๆนะคับ... o14
-
“ผม.. กรัณย์กร คาบายาชิ ทนายความชั้นหนึ่งจากสำนักกฎหมายกรัณย์กร ยินดีที่ได้รู้จักครับ”
ชายหนุ่มหน้าตี๋ลูกครึ่งจีนญี่ปุ่นยื่นมือให้หนุ่มหล่อหน้าสวยหวาน
กานต์รวีตั้งใจจะยกมือไหว้แต่เมื่ออีกฝ่ายยื่นมือมาให้สัมผัส จำเป็นต้องยื่นมือสัมผัสตอบและยิ้มให้อย่างนอบน้อม
“ผมกานต์รวีครับ ยินดีที่ได้รู้จักเช่นกันครับ”
“ผมต้องขอโทษที่เมื่อวานไม่ได้มาตามนัด.. ติดธุระกับลูกความปลีกตัวมาไม่ได้จริงๆ ”
“ไม่เป็นไรครับ อุตส่าห์สละเวลามาตอนนี้ผมขอบคุณมากๆ เลยครับ”
“สำหรับคุณกานต์รวี.. เลขาประธานเตชิต คาบายาชิยินดีรับใช้ คร้าบ ^___^ ”
เตชิตเหล่มองเพื่อน เสียงทักทายกานต์รวีอ่อนหวานจนน่าหมั่นไส้ สายตาจับจ้องมือเรียวที่ถูกมือใหญ่กุมไว้ ทั้งที่ควรจะปล่อยได้แล้วแต่เจ้าเพื่อนบ้ายังไม่ยอมปล่อยซะที ร่างสูงขยับเข้าแทรกกลางและล็อกคอเพื่อนลากไปนั่งที่โซฟา
“อย่าทำประเจิดประเจ้อกับเลขาฉันนะโว้ย.. ขอเตือนไว้ซะก่อน”
“ครับเจ้านาย ผมไม่กล้าหรอกครับ.. หวงจังโว้ย..” ประโยคสุดท้ายงึมงำอยู่ในคอ
“เอาจดหมายฉบับนั้นให้เจ้ากร.. ดูหน่อย วี..”
กานต์รวีเดินตามมาทรุดตัวลงนั่งและยื่นจดหมายให้ รีบเข้าเรื่องเพราะไม่อยากรบกวนเวลาทำงานของเจ้านาย
“คุณกิตติ ทนายที่ปรึกษาตระกูลเฉลิมวงศ์ มาพบผมเมื่อเช้าครับ ทางคุณลดามณี น้าสาวของโมจิได้ยื่นเรื่องต่อศาลขอเป็นผู้ปกครองเด็ก เขาแนะนำผมว่าอย่าสู้คดีเพราะโอกาสชนะมีไม่ถึง 5 % เขาอยากให้ผมประนีประนอมกับฝ่ายโน้นครับ” กานต์รวีชี้แจงคร่าวๆ ขณะที่ทนายหนุ่มอ่านข้อความในจดหมาย
กรัณย์กรเงยหน้าขึ้นส่งยิ้มหวานให้เลขาของเพื่อน
“ฝ่ายนั้นต่างหากที่จะมีโอกาสแค่ 5% ขอให้เชื่อมือผม คุณกานต์รวี.. ”
o15
“โมจิอยู่ไหนคร้าบ~~ จ๊ะ เอ๋ !!.. ฮะๆๆ..”
^___^
“โอ๊ะๆ อย่านะ อย่ากัด~~”
^___^
“เฮ้! อย่าดูดนิ้วลุงซี จั๊กจี๋นะ คันเหงือกเหรอ.. ฟันกำลังขึ้นล่ะซี ไหนดูหน่อยซิ..”
^___^
“อาวีคร้าบ~~ ข้าวเสร็จรึยัง ป๋มหิวแล้วน้า~~”
เสียงพูดคุยของชายหนุ่มสลับกับเสียงหัวเราะของทารกน้อย เตชิตนั่งเล่นกับโมจิในขณะที่กานต์รวีรับหน้าที่ทำอาหารเย็นให้ ร่างสูงอุ้มทารกน้อยเหน็บเอวเดินไปที่ครัว
“อาวีคร้าบ.. โมจิหิวแล้ว~~”
“โมจิหิวหรือเจ้านายหิวกันแน่ครับ” กานต์รวีถามสีหน้ายิ้ม
“ทั้งผมทั้งโมจิ เราหิวกันทั้งสองคนเลย”
โครก~~~~
เสียงท้องร้องของร่างสูงเป็นการยืนยันว่าอีกฝ่ายพูดจริง กานต์รวีหัวเราะ รีบนำอาหารที่เตรียมไว้ไปตั้งโต๊ะ
“เสร็จเดี๋ยวนี้แล้วครับ ไปนั่งรอที่โต๊ะอาหารเลยทั้งสองคน”
^__^
^__^
“ค่อยๆ ดูดซีคับ.. หิวเหรอ~~ ”
กานต์รวีขอตัวป้อนนมให้หลานก่อน เตชิตจึงขอตัวกินก่อนเพราะหิวมากจนท้องร้อง เป็นอาหารเย็นมื้อแรกในห้องชุดที่เขานั่งทานอย่างเอร็ดอร่อย ไม่อยากเชื่อว่าเลขาหนุ่มของเขาจะทำอาหารได้อร่อยขนาดนี้ แต่จะว่าไปกานต์รวีเคยทำงานร้านอาหารกับพี่ชาย จึงไม่แปลกที่มีฝีมือด้านการทำอาหาร
ภาพตรงหน้ายิ่งทำให้เตชิตกินอาหารเย็นมื้อนี้อย่างมีความสุขมากขึ้น ชายหนุ่มผู้เป็นอานั่งป้อนนมให้ทารกน้อยที่นอนอยู่บนตัก มองแล้วเพลินตาสบายใจอย่างบอกไม่ถูก
“คุณไม่หิวเหรอ วี.. กินไปด้วย ป้อนไปด้วยสิ..”
“ผมยังไม่ค่อยหิวเท่าไร เชิญเจ้านายตามสบายครับ ไม่ต้องห่วงผม”
คิ้วเข้มขมวดรู้สึกขัดหูกับคำว่า ‘เจ้านาย’ นี่ไม่ใช่เวลาที่เขาควรอยู่ในฐานะเจ้านาย ที่นี่คือบ้าน เรียกเจ้านายแล้วรู้สึกห่างเหินเหมือนไม่ใช่คนอยู่ร่วมบ้านเดียวกันยังงั้นแหล่ะ
“วี..”
“ครับ?”
“ขออะไรอย่างได้มั้ย”
“อะไรครับ”
“อยู่ในบ้านอย่าเรียกผมว่าเจ้านาย..”
“เอ๋!.. แล้วจะให้เรียกว่าอะไรครับ...”
“เรียกชื่อก็พอ.. นอกเวลางานผมไม่เคยรู้สึกว่าคุณเป็นลูกจ้างหรือเลขาผมเลย จริงๆ นะ ผมมีความรู้สึกนี้ตั้งแต่ครั้งแรกที่เราเจอกัน ตอนคุณชนผมที่หน้าลิฟต์ ผมนึกในใจว่า หมอนี่ซ่าเอาการแฮะ ตัวเล็กใจถึงแบบนี้อยากเป็นเพื่อนด้วยจัง นึกไม่ถึงว่าจะได้คุณมาทำงานด้วย..”
“ผมก็นึกไม่ถึงเหมือนกันว่าคนที่ผมตวาดใส่เมื่อเช้าจะกลายเป็นเจ้านายของตัวเอง ถ้าเป็นที่อื่นคงไล่ผมออกแล้ว” กานต์รวีหัวเราะปิดบังความเขิน
“ถ้าเป็นคนอื่นก็ไม่แน่ แต่นี่เป็นคุณซึ่งผมถูกชะตาอยากเป็นเพื่อนด้วยด้วย.. เพราะงั้นผมคิดว่านอกเวลางานหรือเวลาอยู่ในบ้าน ขอให้เราอยู่ร่วมกันในฐานะเพื่อน ดีมั้ย.. ”
กานต์รวียิ้ม ไม่ตอบรับหรือปฏิเสธ เตชิตวางมือจากอาหาร เขาอิ่มแล้วแต่กานต์รวียังไม่ได้แตะอาหารเลย
“มา!!.. ผมป้อนต่อเอง คุณกินเถอะ..”
“คุณอิ่มแล้วเหรอ..”
“อะฮะ อาหารอร่อยมากๆ คุณกินได้แล้ว ผมป้อนนมให้หลานเอง..”
กานต์รวีส่งร่างเล็กให้เตชิตป้อนนมต่อและหันไปจัดการอาหารมื้อเย็นของตัวเอง ถ้าเป็นเรื่องของหลานตัวน้อย เขาไม่เคยปฏิเสธความช่วยเหลือ อาจเป็นเพราะความจริงใจที่คุณเตชิตมีให้เขากับหลานมาตั้งแต่ต้น
“ตกลงว่าไง!!..”
“อะไรครับ? ”
“ก็เรื่องที่ผมขอ นอกเหนือเวลางาน ห้ามเรียกผมว่าเจ้านาย..”
“หมายความว่านอกเวลางานคุณไม่ใช่เจ้านายผมงั้นหรือครับ..”
“ใช่!!.. นอกเวลางานโดยเฉพาะในห้องนี้ เราน่าจะอยู่กันแบบครอบครัว คุณเป็นอาของโมจิ ส่วนผมเป็นลุงของแก โอเคนะ..”
“เอ่อ..” กานต์รวียกแก้วน้ำขึ้นจิบ แม้จะดีใจแต่ก็รู้สึกลำบากใจด้วย
“ผมคิดว่ามันไม่ค่อยเหมาะ”
“ไม่เหมาะเรื่องอะไร”
“ก็__ คุณเป็นเจ้าของห้อง ผมเป็นคนอาศัย จะมาอยู่กันแบบครอบครัวได้ยังไงครับ”
“ทำไมจะไม่ได้ พูดแบบนี้แปลว่าคุณรังเกียจที่จะให้ผมเป็นครอบครัวเดียวกับคุณและโมจิเหรอ..”
“ผมไม่ได้หมายความแบบนั้นครับ เอาตามที่คุณว่าก็ได้ ถ้าไม่ใช่เวลางานผมจะไม่เรียกคุณว่าเจ้านาย.. ”
เตชิตยิ้มกว้างเมื่ออีกฝ่ายยินยอมด้วยดี ขยับร่างเล็กที่กินอิ่มแล้วขึ้นซบไหล่
“โอเค.. งั้นตกลงตามนี้ เราจะเป็นครอบครัวเดียวกันนับตั้งแต่วันนี้เลย”
คิ้วเรียวขมวดกับข้อสรุปของเตชิต
...นี่ไม่ใช่ข้อตกลงซะหน่อย ที่ผมยอมตกลงด้วยคือไม่เรียกเจ้านายนอกเวลางานต่างหาก...
“ถ้างั้นผมขอเรียกคุณว่า ทาโร่.. นะครับ”
เตชิตสะดุ้งหุบยิ้มทันควัน ใบหน้าหล่อเข้มจ้องมองอีกฝ่ายเหมือนต้องการความกระจ่างและที่มาของชื่อ
“ตอนนั่งคุยเรื่องคดี คุณกรเรียกคุณว่าทาโร่ เขาว่าตอนเรียนมหา’ลัย คุณชอบกินปลาเส้นยี่ห้อนี้มาก เพื่อนๆ เลยเรียกคุณว่าทาโร่ครับ..”
“ไอ้คาเบะ.. หึๆ ” เสียงทุ้มคำรามในลำคอถึงจะฉุนเพื่อนแต่ก็อดขำไม่ได้ที่กานต์รวีอยากเรียกเขาชื่อนี้
“แต่ผมว่ามันตลกนะ วี.. เรียกชื่อธรรมดาเถอะ”
“แต่ผมชอบชื่อทาโร่ครับ ตอนเด็กๆ ผมก็ชอบกิน”
เตชิตหน้าตื่น
“เฮ้!.. ถ้าวันไหนคุณหิวและนึกอยากกินทาโร่ขึ้นมาผมก็แย่สิ ผมยังไม่อยากถูกกินนะ วี.. ”
กานต์รวีหัวเราะ
“ไม่รู้แหล่ะ ถ้าไม่ให้เรียกเจ้านาย ผมก็จะเรียกทาโร่..” ร่างเพรียวลุกขึ้นเก็บโต๊ะอาหาร
“คุณทาโร่พาโมจิไปนั่งเล่นก่อนนะครับ ผมขอล้างจานแป๊บนึง”
กานต์รวียิ้มหวานให้ เตชิตจึงลุกขึ้นพาทารกน้อยไปนั่งเล่นแต่โดยดี
“ลุงกลายเป็นปลาเส้นไปแล้วโมจิ.. เราสองคนเป็นขนมเหมือนกันเลยเนอะ จะถูกอาวีจับกินเมื่อไรก็ไม่รู้...”
เสียงทุ้มหยอกล้อเล่นหัวกับหนูน้อยโมจิดังแว่วเข้าหูอา ริมฝีปากบางเม้มแน่นเหล่มองหลังร่างสูง
...ถ้าอยากกิน ผมไม่กินปลาเส้นหรอก ผมขอกินขนมโมจิอบใหม่ๆ จากเตาไม่ใส่สารกันบูด ขาวอวบน่ารัก น่ากินที่สุด โมจิของอา...
(http://www.geocities.com/muay_siri2003/bossja3.jpg)
...จะกินกันเองซะแล้ว...
-
คิคิ..น่ารักจัง...กลายเป็นทาโร่ไปซะแล้ว... :-[
(รูปน่ารักจัง)...
-
สนุกกุ๊กกิ๊กดี
แต่มีเรื่องปวดหัวไม่ซ้ำเลยแต่ละวัน
:like6:
-
น่ารักจางง ทาโร่ หุหุ :impress2: น้องโมจิก็น่าร๊ากกก
เจ้านายแบบนี้มีที่ไหนอีกป่าว จะย้ายงาน อิอิ
กำลังหาเจ้านายหัวจาย เอิ๊กๆๆ o3
ปล.วีแน่ใจนะว่าจะไม่กินทาโร่ อิอิ :o9:
-
:like6: :like6: :like6: :like6: :like6:
เยี่ยมๆๆๆๆๆๆ
-
หุหุ สนุก ๆ o15 o15 มาต่อไวไวน้า o1
-
มาเล่นในนี้ด้วยหรือเจ๊หมวยอิอิ :haun5:
เข้ามาดันให้น๊าตัวเองเค้าตามอ่านนิยายตัวเองที่บอร์ดของตัวเองอยู่ล่ะ
ยังมีเรื่องfatherhoodที่รอตามอยู่น๊านนนนนนนนน :o12:
-
เจ๊หมวยพาโมจิมาแว้วววว
:impress2: :impress2: :impress2:
เด๋วก็ได้ตกหลุมรักโมจิกันเป็นทิวแถว
:laugh3: :laugh3: :laugh3:
ปล.เค้าก็อยู่ไปทั่วแหละเจ๊หมวย :haun5:
-
น่ารักอ่า
-
อยากกิงโมจิ+ทาโร่จางเยย :loveu:
ปล. อ่าวแล้วเจ้านายหัวจายยยคนเก่าของพี่นัทไปไหนซะล่ะ ถึงอยากจาย้ายงานอ่า :o9:
-
บทที่ 5
“หมายความว่าไงวะ!!.. นายไปคุยอะไรกับพวกนั้นกันแน่ ถึงได้เปลี่ยนจากหน้ามือเป็นหลังเท้าแบบนี้ เป็นทนายพูดจาสับปลับได้ยังไงวะ!!.. นายบอกเจ้าตัวเค้าเองว่าโอกาสชนะเป็นของเขา แต่วันนี้กลับมาบอกฉันว่าฝ่ายโน้นมีโอกาสมากกว่า แกทำอะไรอยู่วะ คาเบะ..”
“ฟังฉันนะ ทาโร่.. ถ้าเทียบจากความพร้อม ฝ่ายโน้นเหนือกว่าทุกเรื่องในการรับเป็นผู้ปกครองเด็ก แต่สำหรับคุณวี.. ถ้าไม่ฝากเค้าเลี้ยงก็ต้องกระเตงมาเลี้ยงที่ทำงาน แค่นี้ก็เสียเปรียบแล้ว”
“ความพร้อมของนายหมายถึงฝ่ายน้าสาวมีฐานะสามารถเลี้ยงดูเด็กให้อยู่อย่างสุขสบายได้งั้นเหรอ.. ไอ้บ้าเอ้ย!.. ถ้าแม้แต่นายก็คิดแบบนี้ ฉันจะจ้างนายมาทำคดีทำไม.. ถ้านายได้เห็นเวลากานต์รวีอยู่กับโมจิ นายจะเข้าใจว่ามันไม่ใช่แค่ในฐานะอา แต่เค้าเป็นทั้งพ่อและแม่ของหลาน.. ถ้านายทำคดีนี้แพ้ฉันจะผิดหวังกับนายมาก..”
“ใจเย็นๆ ซีวะ ฉันแค่บอกให้รู้ว่าคดีนี้มันไม่ง่ายอย่างที่คิดไว้ แต่เพราะเห็นกับนายฉันจะพยายามช่วยเต็มที่ มีอีกเรื่องที่ฉันขอแนะนำ ให้คุณวีย้ายออกไปพักที่อื่นซะ มันไม่เป็นผลดีกับรูปคดีที่เจ้านายมารับอุปการะเลขาแบบนี้ อาจเป็นประเด็นให้อีกฝ่ายนำไปใช้ประโยชน์ได้”
“ประโยชน์อะไรวะ!!.. ฉันกับเขาไม่ได้เป็นแค่เจ้านายกับเลขา เราอยู่กันแบบครอบครัว ลุง อา หลาน โว้ย!!..”
เสียงอีกฝ่ายหัวเราะร่วน เตชิตตวาดใส่อย่างหัวเสีย
“หัวเราะอะไรวะ!!.. มีอะไรน่าขำ!!..”
“ฮะ ฮะ จะไม่ให้ขำได้ไงวะ นายไปเป็นญาติกับเขาตั้งแต่เมื่อไร แค่บอกว่าเป็นเพื่อนยังอ้างไม่ได้เลย..”
“ทำไมจะอ้างไม่ได้ ฉันกับวีตกลงคบหากันเป็นเพื่อน.. ฉันจะช่วยเค้าเลี้ยงดูหลานเอง ความพร้อมของฉันไม่น้อยกว่าตระกูลเฉลิมวงศ์.. นายไปอ้างกับศาลได้เลย..”
“บ้าหรือเปล่าวะ ทาโร่.. หัวสมองนายมีไว้ทำเรื่องธุรกิจอย่างเดียวหรือไง นี่เป็นคดีร้องขอเป็นผู้ปกครองเด็กระหว่างน้าชายกับน้าสาว ศาลจะดูความพร้อมของผู้ร้องและพื้นฐานครอบครัวแต่ละฝ่ายเท่านั้น ต่อให้มีเพื่อนเป็นมหาเศรษฐีร้อยล้านก็ไม่มีความหมาย.. ”
เตชิตถอนใจเฮือก
“ถ้างั้นจะให้ทำยังไง หาที่พักให้เขาใหม่น่ะ หาได้~~ แต่ฉันเป็นห่วงกลัวฝ่ายโน้นส่งคนมาขู่ เช้าๆ ก็ต้องกระเตงเจ้าตัวเล็กมาทำงานอีก เฮ้อ!!..”
“นั่นไง!!.. ยังไม่ต้องไปถึงศาล แม้แต่นายยังคิดได้เลยว่าคุณวีไม่พร้อมที่จะเลี้ยงเด็กทารก.. เพราะงั้นสำหรับคดีนี้ฉันอยากให้นายเผื่อใจไว้บ้าง ”
“ไม่ได้นะโว้ย!!.. :o เป็นทนายความชั้นหนึ่งประสาอะไรวะ ว่าความไม่เคยแพ้สักคดีแต่กลับจะยอมยกธงให้คดีนี้ง่ายๆ แบบนี้ใช้ได้หรือวะ!!..”
“ใจเย็นๆ ซีคร้าบ ท่านประธาน ทำไมเรื่องของเลขาหนุ่มคนนี้ ถึงทำให้ท่านขี้โมโหแบบนี้วะ อ๊ะ!!.. อ๊ะ!!.. หรือว่า___” :o9:
“หรือว่าอะไร!!.. อย่ามาคิดลามกนะโว้ย ไอ้คาเบะ.. ฉันไม่ใช่นาย.. จะได้คิดชั่วร้ายแบบนั้น.. ”
“แบบนั้น? แบบไหนวะ นายว่าฉันชั่วร้ายเหรอ.. ”
“เออซีวะ!!.. นายมันจอมวายร้าย เข้าใกล้ใครเป็นต้องฟันดะ ไม่เลือก ไอ้เสือไบ!!__ ”
“ฮะๆ ” เสียงหัวเราะชอบใจเหมือนได้รับคำชม :laugh3:
“นั่นมันเมื่อก่อนโว้ย เดี๋ยวนี้ผมเป็นคนดีแล้วครับ เจ้านาย.. รักเดียวใจเดียว ไม่รักดะครับ รักทีละคน จะว่าไปคุณวีก็น่ารัก เอางี้มั้ย.. ถ้าฉันทำคดีนี้ชนะได้ ฉันขอจีบเลขาของนาย ตกลงมั้ย..”
เตชิตนึกไม่ถึงว่าเพื่อนทนายจอมกะล่อนจะต่อรองเขาด้วยเรื่องชั่วร้ายแบบนี้ ความรู้สึกทั้งโกรธและใจหาย
“เฮอะ! ลองจีบดูซิ ฉันเตะนายแน่ แถมคิดดอกเบี้ยทบต้นทบดอกเลย..”
“อะไรวะ!!.. หวงก้างชะมัด..”
“ฉันพูดจริงนะโว้ย!!.. อย่ายุ่งกับกานต์รวี.. ที่นายต้องทำคือช่วยให้เขาได้เป็นผู้ปกครองเลี้ยงดูหลาน.. ถ้านายทำสำเร็จ นอกจากฉันจะจ่ายค่าทนายอย่างงามแล้ว ฉันจะยกหนี้ให้ด้วย..”
o15
“ผมช่วยพี่ชายและพี่สะใภ้เลี้ยงโมจิมาตั้งแต่ยังแบเบาะครับ ตอนพี่ดลอยู่ห้องไอซียู ผมรู้ว่าเขาพยายามอดทนที่จะมีชีวิตอยู่เพราะเป็นห่วงโมจิ ผมบอกเขาว่าไม่ต้องเป็นห่วง ผมจะเลี้ยงดูโมจิเหมือนลูกของผมเอง พอผมกลับออกมาพี่ชายผมก็เสียชีวิตครับ..”
“ตอนนั้นมีใครอยู่ด้วยรึเปล่า พยาบาลหรือเพื่อนที่ได้ยินคุณพูดประโยคนี้.. ”
“ไม่มีครับ ผมรู้ว่าแค่คำพูดมันไม่พอที่จะเป็นหลักฐานยืนยัน แต่ผมพอมีพยานรู้เห็นที่สามารถบอกได้ว่า ผมเป็นคนเลี้ยงโมจิมาตั้งแต่ยังแบเบาะ ผมอยู่ใกล้ชิดแกมากกว่าพี่ชายและพี่สะใภ้ซะอีก บางคืนแกก็นอนกับผมด้วย”
ทนายหนุ่มพยักหน้ารับสีหน้าครุ่นคิด ข้อมูลที่ได้ไม่เอื้อประโยชน์ให้กานต์รวีมีโอกาสได้เป็นผู้ปกครองเด็กมากกว่าคุณลดามณีผู้เป็นน้าสาวเลย เพราะเมื่อเทียบกับข้อจำกัดของชายหนุ่มในเวลานี้ ทางฝ่ายโน้นได้เปรียบกว่าเยอะ
“ที่จริงผมก็ไม่ได้อยากพักกับคุณเตชิต แต่ผมเป็นห่วงหลาน ผมหาที่พักใหม่ได้ครับ แต่ผมยังต้องพาหลานมาทำงานด้วย ผมไม่กล้าฝากเค้าเลี้ยง กลัวน้าสาวแกมาอุ้มไปครับ”
“ตอนนี้เขาทำเรื่องร้องศาลและหวังที่จะชนะ เพราะงั้นผมคิดว่าเขาคงไม่กล้าทำเรื่องแบบนั้น เรื่องที่เป็นปัญหาของคุณตอนนี้คือ คุณต้องกระเตงเจ้าตัวเล็กมาทำงานด้วย ซึ่งไม่ใช่เรื่องถูกต้อง ศาลไม่ยอมรับแน่ และการที่คุณไม่ได้เลี้ยงเด็กเองแต่เอาเด็กไปฝากให้คนอื่นเลี้ยงก็แสดงถึงความไม่พร้อมและไม่มีเวลาให้”
ใบหน้าหวานสลดลง มองกรัณย์กรด้วยสายตาอ้อนวอน
“ผมก็อยากเลี้ยงเอง.. หรือคุณกรว่าผมควรจะลาออกจากงานอยู่บ้านเลี้ยงหลาน ถ้ามันทำให้ผมมีโอกาสมากขึ้น ผมก็จะลาออกครับ”
“No!!..” กรัณย์กรส่ายหน้า
“ไม่ได้เด็ดขาดครับ คุณจะยิ่งเสียโอกาสมากขึ้นถ้าไม่มีงานทำ”
“งั้นผมควรทำยังไงครับ.. ช่วยผมด้วยนะครับคุณกร.. ถ้าผมเสียโมจิให้พวกเค้า ผมคงทนไม่ได้..”
เสียงใสสั่นเครือจนกรัณย์กรรู้สึกสงสาร เห็นใจในความรักที่ชายหนุ่มมีต่อหลานตัวน้อย
“ไม่ต้องห่วงคุณวี.. ผมช่วยเต็มที่อยู่แล้ว ถ้ายังไงผมจะคุยกับทาโร่หาวิธีแก้ปัญหาเบื้องต้นก่อน..”
o15
-
เตชิตหาที่พักใหม่ให้กานต์รวีเป็นบ้านตัวอย่างในโครงการ รามิลเฮ้าส์ เขาให้กานต์รวีลาออกจากงานที่บริษัทมารับจ้างทำบัญชีและงานส่วนตัวให้เขาที่บ้าน วิธีนี้เท่านั้นที่จะช่วยให้กานต์รวีไม่มีจุดอ่อนให้อีกฝ่ายถือเป็นข้ออ้างเรื่องไม่มีเวลาเลี้ยงหลาน
“ให้ผมพักบ้านหลังใหญ่แบบนี้จะดีเหรอครับ.. ผมว่ามันจะไม่เหมาะ..” กานต์รวีตื่นเต้นกับบ้านตัวอย่างที่เตชิตพามาดู สีหน้าท่าทีพึงใจขัดกับคำพูด
“ไม่เหมาะเรื่องอะไร”
“ก็__ ผมอยู่กับหลานแค่ 2 คน ไม่จำเป็นต้องหลังใหญ่ขนาดนี้ก็ได้..”
“บ้านแค่ 3 ห้องนอน 60 ตารางวา เนี่ยนะ ใหญ่..”
“สำหรับคุณมันไม่ใหญ่หรอกครับ แต่สำหรับผมมันใหญ่มาก แล้วปกติผมก็อยู่กับหลานแค่ห้องพักห้องเดียว.. บ้านหลังนี้ใหญ่โตเกินกำลังของผม ฝ่ายนั้นต้องสืบแน่ว่าผมมีปัญญาอยู่บ้านหลังนี้ได้ยังไง”
“อยากสืบก็สืบไป บ้านหลังนี้ผมไม่ได้ให้อยู่ฟรี ผมคิดค่าเช่าหมื่นสอง เดี๋ยวจะให้เขาทำสัญญามาให้”
“หมื่นสอง!!!...” ดวงตากลมเบิกโพลงอ้าปากค้าง นึกไม่ถึงว่าจะถูกเก็บค่าเช่า แถมยังแพงเป็นหมื่นด้วย
“เอ่อ.. แพงขนาดนี้ผมสู้ไม่ไหวหรอกครับ ผมขอกลับไปอยู่อพาร์ทเม้นท์เดิมดีกว่า ผมไม่ต้องทำงานที่ออฟฟิศแล้ว อยู่ที่ไหนก็อยู่ได้ครับ..”
“ที่นั่นค่าเช่าเท่าไหร่..”
“เดือนละสองพันห้า ไม่รวมน้ำไฟครับ”
“ปีละสามหมื่นเนี่ยนะ ถูก.. ผมคิดหมื่นสองคุณกลับว่าแพง ”
คิ้วเรียวขมวดจ้องหน้าอีกฝ่ายอย่างไม่เข้าใจ
“หมายความว่าไงครับ อย่าบอกนะว่าค่าเช่าหมื่นสองของคุณ เป็นค่าเช่าต่อปี”
“อะฮะ”
“หา!!.. หมื่นสองต่อปี เท่ากับค่าเช่าเดือนละพันเองนะครับ..”
ร่างสูงยักไหล่
“ทำไงได้ล่ะ ไม่ให้พักฟรีก็บุญแล้ว ผมแค่ป้องกันไว้เท่านั้น บ้านหลังนี้ผมซื้อไว้เอง จะให้เช่าถูกแพงแค่ไหนเป็นสิทธิ์ของผม ตกลงคุณชอบมั้ย หรืออยากกลับไปอยู่ที่เก่า..”
“เอ่อ.. ชอบครับ แต่ว่าผมรู้สึกเกรงใจมาก มันใหญ่เกินกว่าจะอยู่สองคนอาหลานด้วยครับ..”
“อยู่สองคนอาหลาน? แล้วผมล่ะ!!.. พูดแบบนี้แปลว่าคุณไม่นับผมเป็นคนในครอบครัวแล้วเหรอ..”
กานต์รวีตกใจ
“อ๊ะ!!.. เอ่อ.. แต่ว่า.. คุณเป็นเจ้านายนะครับ..”
“แต่เราตกลงคบกันเป็นเพื่อนแล้วไม่ใช่เหรอ และวันนี้ก็เป็นวันสุดท้ายที่คุณจะอยู่ในตำแหน่งเลขาผม ตั้งแต่พรุ่งนี้คุณก็ลาออกมาทำงานอยู่กับบ้านแล้ว..”
“ถึงจะทำงานอยู่กับบ้าน แต่คุณก็เป็นนายจ้างผมนะครับ”
“นายจ้าง?..” ดวงตาคมส่อแววเสียใจ
“ตกลงคุณเห็นผมเป็นแค่เจ้านายหรือนายจ้างเท่านั้นเหรอ.. เกือบครึ่งเดือนที่พักอยู่ด้วยกัน คุณไม่ได้เห็นผมเป็นคนในครอบครัวเลยซีนะ.. ผมอุตส่าห์รักและหลงคิดว่าตัวเองเป็นลุงของโมจิจริงๆ แล้ว แต่จนถึงวันนี้คุณก็ยังเห็นผมเป็นแค่นายจ้าง.. เป็นคนอื่นที่ไม่ใช่คนในครอบครัว” ร่างสูงผละออกห่างและยืนหันหลังให้พยายามเก็บความรู้สึกน้อยใจของตัวเองไว้
กานต์รวีใจหายเมื่อเห็นอาการเสียใจของอีกฝ่าย นึกโกรธตัวเองที่พูดจาไม่ระวัง ...ตัดรอนความสัมพันธ์ที่อีกฝ่ายยื่นให้ในฐานะเพื่อน..
ร่างเพรียวก้าวพรวดไปยืนประชิดร่างสูง
“ผมไม่ได้คิดว่าคุณเป็นคนอื่นเลยนะครับ ผมขอโทษถ้าทำให้คุณรู้สึกไม่ดี ผมแค่รู้สึกว่าตัวเองไม่คู่ควรที่จะเป็นเพื่อนของคุณ..”
เตชิตมองกานต์รวีสีหน้าเครียด
“เราเคยพูดเรื่องนี้กันแล้วไม่ใช่หรือ วี.. แล้วคุณก็ไม่ได้ปฏิเสธความเป็นเพื่อนระหว่างเรา แต่วันนี้คุณกลับพูดโยกโย้เหมือนไม่อยากเป็นเพื่อนกับผม ผมเป็นคนธรรมดานะ ไม่ได้เป็นเจ้าขุนมูลนายใหญ่โตมาจากไหน และถึงเป็นก็ไม่มีความหมายอะไร ไม่ใช่เรื่องง่ายเลยที่คนเราจะถูกชะตาและคบหากันเป็นเพื่อนหรือคนรัก ดูพี่ชายและพี่สะใภ้คุณเป็นตัวอย่างก็ได้.. เขาไม่ยิ่งกว่าเราเหรอ..”
“เอ่อ_ ” กานต์รวียืนตาปริบๆ “นั่นเค้าเป็นคนรักกันนะครับ”
“ก็ใช่น่ะซี!!.. เพราะความจริงใจและความรักที่มีต่อกันทำให้พวกเค้าไม่ยึดถือคำว่าคู่ควรหรือเหมาะสม ถ้าเค้ามีความคิดเหมือนคุณ วันนี้คงไม่มีโมจิให้คุณได้เชยชมหรอก เพราะงั้นระหว่างคุณกับผม จะยึดถืออะไรนักหนา”
“เอ่อ_”
แม้จะงงกับบทสรุปของเตชิตแต่กานต์รวีก็ยินยอมและโอนอ่อนด้วยดี ความจริงใจที่คุณเตชิตหยิบยื่นให้เขาและหลานมาตลอด ทำให้เขาไม่อาจปฏิเสธได้ว่าตัวเองก็มีความรู้สึกดีกับเจ้านายหนุ่มผู้นี้
“ก็ได้ครับ งั้นต่อไปนี้เราเป็นเพื่อนกัน”
“ไม่ใช่นะ!!..”
“เอ๊ะ!! อ้าว!!..”
“ผมจะไม่เป็นแค่เพื่อนธรรมดานะ วี.. ผมต้องการเป็น เพื่อนสนิท..”
“เอ่อ_ สะ สะหนิดยังไง_ครับ”
กานต์รวีหน้าเจื่อน รู้สึกไม่ค่อยดีเมื่อถูกร่างสูงโอบไหล่เข้าไปแนบชิดและยิ้มหวานให้ วันนี้คุณเตชิตเป็นอะไรพูดจาแปลกๆ ไม่พอยังทำอะไรทะแม่งๆ ด้วย
“เพื่อนสนิทไม่รู้จักเหรอ.. เพื่อนที่สนิทกันเหมือนญาติพี่น้อง พึ่งพาและช่วยเหลือกันได้ทุกเรื่อง เข้านอกออกในบ้านได้เหมือนสมาชิกในครอบครัว ที่สำคัญผมต้องเป็นลุงโมจิด้วย..”
กานต์รวีโล่งอกกับคำตอบ พยายามเบี่ยงกายออกจากอ้อมแขนร่างสูงอย่างนุ่มนวล
“ตามใจคุณครับ อยากเป็นอะไรก็เป็น”
“งั้นตกลงพรุ่งนี้เราย้ายมาอยู่ที่นี่ได้เลย..”
“เรา? หมายถึงผมกับโมจิ ใช่มั้ยครับ”
“ใช่!!.. แต่ผมจะเอาเสื้อผ้าและของใช้ส่วนตัวมาทิ้งไว้ด้วย เผื่อวันไหนนอนค้างที่นี่จะได้มีเสื้อผ้าเปลี่ยน”
“ค้าง? คุณจะนอนที่นี่ด้วยเหรอ..”
“ก็แค่บางวัน มีปัญหาเหรอ.. หรือว่า__”
“เปล่านะครับ แค่ถามเฉยๆ ” เสียงใสโพล่งขัดจังหวะเมื่ออีกฝ่ายชักสีหน้าน้อยใจให้เห็น
“งั้นผมเลือกห้องกลางเป็นห้องนอนของผมกับโมจินะครับ คุณนอนห้องนี้ล่ะกัน มีห้องน้ำด้วย”
“ไม่!!.. นายกับโมจิแหล่ะนอนห้องนี้ เลี้ยงเด็กต้องมีห้องน้ำและระเบียงจะได้สะดวกสบาย”
โทรศัพท์มือถือดัง เตชิตรับสายและเลี่ยงไปยืนคุยที่ระเบียง กานต์รวีเดินสำรวจไปรอบๆ ห้องนี้เป็นห้องนอนใหญ่ที่ตกแต่งอย่างสวยงามลงตัว หน้าต่างกระจกบานใหญ่ให้ความรู้สึกโปร่งสบายและช่วยให้อากาศถ่ายเทได้ดี เจ้าหน้าที่โครงการส่งแม่บ้านและคนสวนมาช่วยกันทำความสะอาดอย่างเร่งด่วนตามคำสั่งของเจ้าของบ้านซึ่งเป็นเจ้าของโครงการด้วย
กานต์รวีรู้สึกเกรงใจเมื่อเห็นสีหน้าเครียดของเตชิตหลังจบการสนทนา ร่างสูงเดินมาพยักหน้าชวนกลับบริษัท
“มีประชุมด่วนหรือครับ”
“อะฮะ นายไปรับเงินเดือนที่การเงินแล้วกลับขึ้นไปที่ห้องเก็บของเตรียมไว้เลย”
“เอ๋? แต่นี่แค่บ่ายสองเองนะครับ ไหนๆ วันนี้ก็ทำงานวันสุดท้าย ผมขออยู่จนเวลาเลิกงานดีกว่า” ดวงตาคู่สวยเหลือบมองมือใหญ่ที่โอบไหล่ตัวเองขณะพากันเดินไปที่รถ รู้สึกแปลกๆ รีบเดินจ้ำอ้าวให้ถึงรถเร็วๆ
“ไม่จำเป็น ฉันจะลงไปประชุมที่การตลาด กว่าจะเสร็จก็คงเย็น นายพาโมจิกลับขึ้นไปพักผ่อนที่ห้องเถอะ”
“เอ่อ__ ก็ได้ครับ”
กานต์รวีนั่งเงียบมาในรถ รู้สึกว่าอีกฝ่ายใช้สรรพนามแทนตัวเปลี่ยนไป จาก ผมและคุณ เปลี่ยนเป็น ฉันกับนาย.. จริงซีนะ!!.. ก็เราเป็นเพื่อนกันแล้วนี่..
กานต์รวีเหลือบมองร่างสูงที่นั่งคุยโทรศัพท์สั่งงานต่อ เห็นแล้วรู้สึกไม่สบายใจเลย ปัญหาเรื่องงานก็เยอะอยู่แล้ว เขายังเอาปัญหาส่วนตัวมาสร้างภาระให้อีก
...ขอแค่ผมได้สิทธิเป็นผู้ปกครองโมจิ ผมสัญญาว่าจะทำทุกอย่างเพื่อตอบแทนบุญคุณของคุณ ...
o15
-
เป็นเวลาหนึ่งสัปดาห์แล้วที่กานต์รวีและหลานชายตัวน้อยย้ายมาอยู่บ้านจัดสรรในโครงการรามิลเฮ้าส์ แต่ถึงย้ายห่างออกมาอยู่ตั้งไกลแล้ว เตชิตก็ยังตามมาหากานต์รวีที่บ้านทุกคืนจนนายมนูคนรถนึกแปลกใจกับพฤติกรรมของเจ้านายหนุ่ม ปกติถ้าว่างจะต้องแวะไปสังสรรค์ที่ผับของเพื่อนที่ตัวเองเป็นหุ้นส่วนด้วย แต่ตลอดอาทิตย์นี้เจ้านายเลิกงานเร็วและสั่งให้แวะหาซื้ออาหารเย็นก่อนตรงมาหาคุณกานต์รวีที่บ้านทุกวัน
“ว้าว!!.. จุ๊จู๋ ตัวน้อย ตัวนิด~~ จุ๊จู๋ ตัวน้อย ตัวนิด~~”
เสียงทุ้มอุทานและฮัมเพลงหยอกล้อเจ้าตัวเล็กขณะช่วยเปลี่ยนผ้าอ้อมให้ เตชิตช่วยกานต์รวีดูหลานหลังอิ่มจากอาหารเย็นขณะที่อีกฝ่ายกำลังล้างจานอยู่ในครัว เขาใช้สำลีอนามัยทำความสะอาดก้นนุ่มอย่างทั่วถึง เท้าเล็กถีบอากาศไปมาเหมือนไม่ค่อยชอบใจ เพราะสัมผัสจากมือใหญ่ไม่นุ่มนวลเหมือนที่กานต์รวีทำ
“อย่าถีบซีครับ.. ไม่ชอบที่ลุงว่าจุ๊จุ๋ตัวเล็กเหรอ.. ก็เรายังตัวกะเปี๊ยกอยู่นี่นา อยากให้ตัวใหญ่ก็ต้องกินนมเยอะๆ”
เตชิตสวมผ้าอ้อมและนุ่งกางเกงให้หนูน้อยเสร็จ ก็พยักหน้าพูดคุยด้วย
“สบายตัวแล้ว มาเล่นจ๊ะเอ๋กันต่อมั้ย”
มือใหญ่คว้าหมอนปิดหน้าตัวเองและเปิดออก
“จ๊ะเอ๋!!..”
“ฮะ ฮะ ฮะ”
เสียงหัวเราะเอิ๊กอ๊ากของหลานชายทำให้กานต์รวีซึ่งเสร็จจากธุระในครัวอดยิ้มไม่ได้ (อาวีเดินเข้ามาได้ยินเสียงหัวเราะแต่ไม่ทันได้ยินที่ลุงทาโร่พูดกับหลานเมื่อครู่ ถ้าได้ยินคงยิ้มไม่ออกแน่)
“พอได้แล้วครับ.. หัวเราะมากๆ ตอนกลางคืนตื่นขึ้นมาร้องโยเย ผมไม่ได้นอนมาสองคืนแล้วนะ..”
เตชิตหน้าตื่น หดมือที่รั้งร่างเล็กขึ้นสูงลงสวมกอดไว้แนบอก
“จริงเหรอ!!..”
“ก็จริงน่ะซี.. คุณทำโมจิงอแงมาสองคืนแล้วนะ”
“แล้วทำไมไม่บอกล่ะ ฉันไม่รู้นี่นา”
“ไม่เล่นแล้วนะคร้าบ เดี๋ยวกลางคืนนอนไม่หลับ ร้องไห้กวนอาวี ไม่ดีนะ รู้มั้ย..” เตชิตส่งร่างเล็กให้กานต์รวีอุ้ม
“เอาไปนอนเถอะ ดึกแล้ว”
“คุณจะกลับแล้วเหรอ..”
“ยังหรอก.. เพิ่งจะสองทุ่มครึ่งเอง ฉันขอนั่งอีกสักพัก”
“ผมมีเรื่องอยากจะคุยด้วย แต่ขอพาโมจิเข้านอนก่อน ผมชงกาแฟไว้ที่โต๊ะกินข้าว คุณดื่มกาแฟดูทีวีไปพลางๆ ก่อนนะครับ ”
“อะฮะ”
เตชิตมองตามหลังร่างเพรียวของชายหนุ่มเดินขึ้นบันไดไป ไม่อยากเชื่อแค่ได้ซบไหล่อาเท่านั้น ทารกน้อยก็ตาปรือทันที เมื่อครู่ยังหัวเราะเอิ๊กอ๊ากอยู่เลย
o14
ร่างสูงนอนเหยียดยาวอยู่บนโซฟา กานต์รวียืนถอนใจ ...บอกให้นั่งดูทีวีคอยไปพลางๆ ไม่ได้บอกให้หลับซะหน่อย... แต่จะว่าไปคืนนี้เขาใช้เวลากล่อมเจ้าตัวเล็กนานกว่าทุกวัน ปกติไม่ถึง 15 นาทีก็หลับแล้ว วันนี้ปาเข้าไปตั้งครึ่งชั่วโมง
“คุณทาโร่...” กานต์รวีก้มลงกระซิบเรียก เมื่ออีกฝ่ายยังนอนนิ่งจึงเขย่าร่างปลุกให้ตื่น
“คุณทาโร่.. กลับไปนอนเถอะ ไว้พรุ่งนี้ค่อยคุย..”
เตชิตสะดุ้งตื่นลุกพรวดขึ้นนั่งงง อึดใจก็ล้มตัวลงนอนใหม่
“เฮ้!.. อย่ามานอนตรงนี้ซี.. ถ้าง่วงก็กลับไปนอน..”
“อือ~~ ไม่กลับอ่ะ ” ดวงตาคมลืมขึ้นมองใบหน้าหวานอย่างอ้อนวอน “คืนนี้ขอนอนด้วยนะวี..”
กานต์รวีเขินจัดกับสายตาและคำพูดออดอ้อน ริมฝีปากเม้มแน่นก่อนย้อนถามกลับไป
“คุณหมายถึงคืนนี้จะขอนอนที่นี่ใช่มั้ยครับ..”
เตชิตพยักหน้ารับ
“อะฮะ ขอนอนกับคุณที่นี่นะวี..”
“พูดให้ถูกได้มั้ย!!..” เสียงใสแหวใส่ “ขอนอนที่นี่.. ไม่ใช่ขอนอนกับผม”
ร่างสูงลุกขึ้นนั่งยิ้มหวานให้
“ฉันขี้เกียจขับรถกลับอ่ะ ขอนอนที่นี่นะ วี..”
กานต์รวีพยักหน้ารับอย่างเสียไม่ได้ ...เจ้าของบ้านเอ่ยปากขอนอนที่บ้านตัวเอง จะให้ปฏิเสธได้ยังไง...
“ขอบคุณนะ.. ที่ว่ามีเรื่องจะคุยอะไรเหรอ..” เตชิตย้อนถาม หน้าตาสดใสหายง่วงทันที
“คุณไม่ง่วงแล้วเหรอ..” ร่างเพรียวทรุดตัวลงนั่ง
“อะฮะ ฉันมีเรื่องอยากจะคุยด้วยเหมือนกัน ว่าเรื่องของนายมาก่อน อยากจะคุยอะไร วี..”
“ศาลนัดไต่สวนคำร้องมะรืนนี้สิบโมงเช้า พรุ่งนี้คุณกรจะมาซักซ้อมว่าผมว่าต้องให้การยังไงบ้าง วันที่ไปศาลคุณว่างมั้ย..”
“ต้องว่างซี ไม่ว่างได้ยังไง พรุ่งนี้เจ้ากรจะมากี่โมง”
“เห็นว่าจะเข้ามาตอนเย็นครับ จะอยู่ทานอาหารเย็นด้วย พรุ่งนี้คุณไม่ต้องซื้อกับข้าวเข้ามานะ ของสดในตู้เย็นเยอะเลย เดี๋ยวผมจะทำอาหารเตรียมไว้ให้”
คิ้วเข้มขมวด
“ทำไมต้องทำให้เหนื่อยด้วย วุ่นวายเปล่าๆ ไอ้กรมันอยากกินอะไรก็ให้มันหาซื้อเข้ามา”
“ทำแบบนั้นได้ยังไงครับ คุณกรช่วยเหลือผมเรื่องคดีนะ แค่อาหารมื้อเดียวต้องให้เขาซื้อเข้ามาน่าเกลียดตายเลย”
“อ้าว!! แล้วทีฉันล่ะ.. เจ้ากรมันสำคัญกว่าฉันงั้นเหรอ..”
“ผมไม่ได้คิดแบบนั้นนะ อาหารมื้อพรุ่งนี้ผมตั้งใจจะทำให้คุณด้วย ไม่ได้ทำให้คุณกรกินคนเดียวซะหน่อย”
เตชิตหน้ามุ่ยไม่สบอารมณ์ ..รู้สึกไม่ไว้ใจกรัณย์กร นึกถึงข้อต่อรองของเจ้าเพื่อนจอมกะล่อนแล้ว นึกอยากเปลี่ยนทนายขึ้นมาทันที
.... จะว่าไปคุณวีก็น่ารัก เอางี้มั้ย ทาโร่.. ถ้าฉันทำคดีนี้ชนะได้ ฉันขอจีบเลขาของนาย ตกลงมั้ย ...
o15
กานต์รวีเห็นสีหน้าไม่ชอบใจของอีกฝ่ายก็แกล้งตัดบท
“ก็ได้ ถ้าคุณไม่ชอบ ผมไม่ทำก็ได้”
“ฉันไม่ได้ไม่ชอบ แค่ไม่อยากให้นายเหนื่อย ไหนจะต้องเลี้ยงเจ้าตัวเล็กอีก แต่ถ้าอยากทำก็ทำเถอะ”
“ถ้างั้น คุณอยากกินอะไรเป็นพิเศษบอกมาได้เลย..”
“ขอแค่เป็นฝีมือนาย ฉันกินได้ทุกอย่าง วี..”
กานต์รวีรู้สึกเขิน บ่อยครั้งที่เตชิตใช้คำพูดหวานๆ แบบนี้กับเขา แม้จะรู้สึกแปลกๆ แต่ก็รู้สึกดีด้วย รีบตัดบทเรื่องอาหารไปคุยเรื่องอื่น
“มีอีกเรื่องที่ผมอยากถาม”
“อะไรเหรอ”
“เมื่อไรจะให้งานผมทำซะที ผมอยู่บ้านเฉยๆ เป็นอาทิตย์แล้วนะ”
“อืมม์.. เรื่องนี้แหล่ะที่ฉันอยากจะคุยด้วย พรุ่งนี้ฉันจะให้คนเอาเอกสารการเบิกจ่ายของนายเกียรติชัยมาให้ลงบัญชีใหม่ทั้งหมด ฉันต้องเตรียมข้อมูลเกี่ยวกับการโกงกินของหมอนี่รายงานให้พ่อรู้ ถึงท่านจะวางมือแล้วแต่เรื่องนี้เป็นเรื่องใหญ่ที่มีผลกระทบกับคนในครอบครัว ฉันต้องให้พ่อเป็นคนตัดสินใจว่าจะจัดการยังไงกับหมอนี่”
กานต์รวีพยักหน้ารับ เขารู้ดีว่าปัญหาของคุณเกียรติชัยเป็นปัญหาหนักใจของเตชิตมากกว่าปัญหาเรื่องงาน
“ได้เลยครับ ผมพร้อมจะทำงานแล้ว อยู่ว่างๆ มาหลายวัน เบื่อจะตาย”
“ที่ยังไม่รีบร้อนให้งานเพราะอยากให้นายปรับสภาพกับการอยู่บ้านหลังนี้ เห็นนายอยู่กับโมจิสองคนได้ ฉันก็ดีใจ.. แต่ยังเป็นห่วงว่าถ้าเอางานมาทำ นายจะดูเจ้าตัวเล็กยังไง ”
“ไม่ต้องห่วงเรื่องนี้หรอกครับ ผมดูของผมได้ มือนึงอุ้มหลาน อีกมือก็ลงบัญชีไปด้วย ที่นี่เป็นบ้านเราเอง ผมไม่จำเป็นต้องเกรงใจใครไม่ใช่เหรอ..”
เตชิตหัวเราะเมื่อนึกภาพตามที่อีกฝ่ายพูด คงตลกน่าดู..
“เอางี้ดีกว่า ฉันจะหาเด็กมาอยู่ช่วยเลี้ยงโมจิ และช่วยทำงานบ้านด้วย แบบไปเช้าเย็นกลับจะได้ไม่วุ่นวายเรื่องที่พัก..”
“ไม่ต้องหรอกครับ ผมทำเองได้ ผมต้องประหยัดให้มากที่สุด เก็บเงินที่ต้องจ้างเด็กมาซื้อนมให้โมจิดีกว่า ขอร้องล่ะ.. อย่าเอื้อเฟื้ออะไรผมอีกเลย แค่นี้ก็เกินกำลังผมแล้ว...”
สีหน้าไม่ชอบใจของกานต์รวีทำให้อีกฝ่ายไม่เซ้าซี้ ร่างสูงลุกขึ้นยืนปลดกระดุมเสื้อเชิ้ต
“ตามใจ งั้นพรุ่งนี้จะให้คนเอางานมาให้ มีเรื่องอะไรจะคุยอีกมั้ย ถ้าไม่มี ฉันขออาบน้ำก่อน ร้อน..”
กานต์รวีลุกพรวดขึ้นยืนเมื่อเห็นอีกฝ่ายทำท่าจะถอดเสื้อออกตรงนี้เลย
“เอ่อ.. ขึ้นไปอาบในห้องนอนข้างบนสะดวกกว่าครับ ผมจะไปดูความเรียบร้อยที่ห้องคุณก่อน ไม่รู้ว่าจะนอนวันนี้ ยังไม่ได้ปัดกวาดเลย ”
ร่างเพรียวกึ่งเดินกึ่งวิ่งขึ้นบันไดไป ไม่ฟังเสียงทัดทานจากอีกฝ่ายว่าไม่ต้องวุ่นวายเขานอนได้ เตชิตระบายยิ้มรู้สึกดีที่ได้รับการเอาใจใส่จากชายหนุ่มผู้นี้ ตั้งแต่กานต์รวีพาหลานตัวน้อยย้ายมาอยู่ที่นี่ เขากลับถึงห้องแล้วรู้สึกเหงาอย่างบอกไม่ถูก ทั้งที่เมื่อก่อนก็อยู่คนเดียวมาตลอด คืนนี้เขาขับรถมาเองเพราะตั้งใจไว้แล้วว่าจะขอนอนที่นี่ ที่บอกกานตร์รวีไปเมื่อครู่ว่าขี้เกียจขับรถกลับ จริงๆ แล้ว ไม่อยากกลับไปนอนเหงาคนเดียวต่างหาก
(นอนเหงาคนเดียว???)
:bye2:
-
น่ารักดีนะคับ... :-[
รอต่อไปคับ.... o14
-
น่ารักอะ
-
บทที่ 6
เตชิตลอบถอนใจเมื่อเห็นใบหน้าหวานหม่นเศร้าเหม่อมองออกไปนอกรถ รู้สึกโกรธเจ้าคาเบะเพื่อนทนายของเขาที่ปล่อยให้กานต์รวีซึ่งอยู่ในฐานะน้าชายที่เลี้ยงดูทารกน้อยมาตั้งแต่แรกเกิดตกเป็นรองฝ่ายน้าสาว แค่เธอขึ้นให้การด้วยน้ำตานองหน้าว่าเธอและมารดาอยากให้พี่สาวนอนตายตาหลับ และได้รับรู้ว่าทางบ้านให้อภัยและขอรับผิดกับเรื่องทั้งหมดที่ผ่านมา วิธีเดียวที่จะชดเชยความผิดได้คือขอรับอุปการะเลี้ยงดูหลานชายตัวน้อยให้เติบโตขึ้นมาในตระกูลเฉลิมวงศ์อย่างมีความสุข
“อย่าทำหน้าแบบนั้นซี วี.. วันนี้ศาลแค่ไต่สวนคำร้องเท่านั้น เรายังต้องสู้กันอีกหลายยก นายต้องเข้มแข็ง จะหมดกำลังใจตั้งแต่ยกแรกไม่ได้นะ ”
“ถ้าคุณเห็นสีหน้าของศาล คุณก็ต้องรู้สึกเหมือนกับผมตอนนี้ ผมมองออกว่าศาลเห็นใจคุณลดามณีมากกว่าผม ถ้าผมแพ้~~ ผมไม่รู้ว่าจะมีชีวิตอยู่ต่อไปยังไง~~~” กานต์รวีน้ำตาร่วงผล็อยอย่างไม่อาย
เตชิตใจหายวาบ โอบร่างเพรียวเข้ามาซบไหล่และกล่าวปลอบ
“อย่าร้องไห้ วี.. นายจะไม่แพ้.. ขอแค่เข้มแข็งอย่าหมดกำลังใจ ฉันเชื่อว่าโมจิต้องได้อยู่กับนายแน่..”
ใบหน้าหวานพยักตอบรับ คำปลอบที่อ่อนโยนและอ้อมแขนที่อบอุ่นช่วยให้เค้ารู้สึกปลอดภัยและมีกำลังใจขึ้นมาจนไม่อยากผละออก
เตชิตรู้สึกเห็นใจและสงสารกานต์รวี ร่างเพรียวยอมซบนิ่งในอ้อมกอดเหมือนลูกแมวน้อย ทั้งที่ทุกครั้งเวลาถูกเขาโอบกอดมักจะหาทางเบี่ยงตัวหนีตลอด แสดงว่าวันนี้จิตใจคงเหนื่อยล้ามาก สำหรับชายหนุ่มวัยเพียง 24 ปี ปัญหาการฟ้องร้องแย่งชิงสิทธิในการเลี้ยงดูหลานชายวัยทารกคงเป็นปัญหาที่หนักหนาสาหัสที่สุดเท่าที่เคยประสบมาในชีวิต
o15
เตชิตพากานต์รวีมาส่งที่บ้าน วันนี้เขาให้อ้อ..แม่บ้านบริษัทที่คุ้นเคยกันมาช่วยดูแลเจ้าตัวเล็ก อ้ออุ้มทารกน้อยยืนรอรับอยู่หน้าระเบียง
“อาวี.. กลับมาแล้ว ดีใจมั้ย โมจิ..”
ร่างเล็กโผเข้าหากานต์รวี ชายหนุ่มรับทารกน้อยเข้ามาสวมกอดและหอมแก้มฟอดใหญ่
“น้องงอแงรึเปล่า อ้อ..”
“ไม่งอแงเลยค่ะ คุณวี.. เรารู้จักกันจะงอแงได้งัยคะ จริงมั้ย โมจิ.. เรารู้จักกันเนอะ โมจิไม่งอแงกับน้าอ้อหรอก.. ”
แม่บ้านหยอกล้อกับทารกน้อยด้วยความเอ็นดู แต่เมื่อเห็นสีหน้าของเจ้านายที่จ้องมองอยู่ก็รีบเก็บอาการยืนสงบเสงี่ยมทันที
“เอ่อ.. เจ้านายจะกลับบริษัทรึยังคะ”
“ถามทำไม.. ”
“แหะๆ เปล่าค่ะ คือ.. ถ้าเจ้านายกลับหนูก็ต้องตามกลับไปรับใช้ที่บริษัทด้วย..”
“ไม่จำเป็น!!.. เธออยู่นี่ช่วยดูโมจิจนถึงเย็น ไม่ต้องเข้าบริษัท”
เตชิตกล่าวกับแม่บ้านก่อนหันมาบอกกานตร์วี
“ให้อ้ออยู่ช่วยเลี้ยงน้องจนถึงเย็นนะ วี.. นายจะได้มีเวลาพักผ่อนบ้าง”
“ไม่ต้องหรอกครับ เดี๋ยวกลับบ้านลำบาก”
“อุ๊ย!!.. ลำบากที่ไหนกันคะ บ้านหนูอยู่เลยหมู่บ้านนี้ไปแค่ 3 ป้ายรถเมล์เองค่ะ”
“จริงเหรอ..” กานต์รวีหน้าตื่น “งั้นเราก็อยู่ใกล้กันน่ะซี..”
“ใช่ค่ะ หนูกลับจากที่นี่สะดวกกว่ากลับจากที่ทำงานตั้งเยอะ ถ้างั้นตกลงหนูอยู่จนถึงเย็นเลยนะคะ มาค่ะ หนูอุ้มน้องเอง คุณวีจะได้คุยเรื่องงานกับเจ้านาย..”
อ้อแย่งหนูน้อยไปอุ้มและผละเข้าไปในบ้านอย่างรู้หน้าที่
กานต์รวีหันมายิ้มให้เตชิต
“ขอบคุณครับ คุณทาโร่..”
คิ้วเข้มเลิกขึ้น “เรื่องอะไร ?”
“ขอบคุณทุกๆ เรื่องที่คุณเอื้อเฟื้อและช่วยเหลือผม ขอบคุณที่ไปศาลเป็นเพื่อนผมวันนี้ ขอบคุณสำหรับคำปลอบโยนและให้กำลังใจ ผมจะไม่ลืมบุญคุณของคุณเลย”
คิ้วเข้มขมวดไม่ชอบใจกับประโยคสุดท้าย
“เฮ้!!.. เราเป็นเพื่อนกันไม่ใช่เหรอ เพื่อนต้องช่วยเพื่อน นายเดือดร้อนจะให้ฉันอยู่เฉยได้ยังไง ห้ามคิดเป็นบุญคุณอีกนะ!!..”
กานต์รวีหน้าจ๋อย เตชิตจึงตัดบทเสียงอ่อนลง
“ฉันมีประชุมตอนบ่าย แต่อยากกินข้าวกลางวันกับนายที่บ้านก่อน มีอะไรกินรึเปล่าถ้าไม่มีให้อ้อไปหาซื้ออะไรง่ายๆ มากินกัน ก๋วยเตี๋ยว ผัดซีอิ้ว หรือราดหน้าก็ได้ นายอยากกินอะไร วี..”
ร่างสูงโอบไหล่ร่างเพรียวพาเดินเข้าบ้าน
o15
“ถ้าวีต้องเสียหลานไป ฉันตัดเพื่อนกับนายแน่ คาเบะ..”
“เฮ้ย!!.. นี่นายเห็นเพื่อนใหม่อย่างคุณวี สำคัญกว่าเพื่อนที่คบกันมา 15 ปี อย่างฉันหรือวะ ทาโร่.. คดีแบบนี้โอกาสจะแพ้หรือชนะไม่ได้ขึ้นอยู่กับความสามารถของทนายอย่างเดียวนะโว้ย มันอยู่ที่ความพร้อมของคู่ความด้วย คุณวีมีข้อจำกัดในเรื่องความพร้อมหลาย ๆ เรื่อง การเป็นฝ่ายเลี้ยงดูเด็กมาตั้งแต่เกิดก็ไม่ได้ทำให้คุณวีได้เปรียบกว่าคุณลดามณี ยิ่งเด็กยังอยู่ในวัยทารกด้วยแล้ว หลายคดีที่ผ่านมาดุลยพินิจของศาลมักตัดสินให้คู่ความฝ่ายหญิงได้เลี้ยงดูเด็ก..
ไม่ใช่ฉันไม่พยายามที่จะช่วยหรือไม่ใส่ใจกับคดีนี้.. เพราะเห็นกับความเป็นเพื่อนของเราฉันถึงรับทำคดีให้ แต่ถ้าคุณวีเป็นฝ่ายแพ้แล้วนายคิดจะตัดเพื่อนกับฉันล่ะก็ ฉันขอโอนคดีให้ทนายคนอื่นดีกว่า”
เตชิตยอมรับว่าตัวเองเอาแต่ใจและใส่อารมณ์กับเพื่อนมากไป แต่จะทำยังไงได้ล่ะ!!.. เขาร้อนใจกับเรื่องนี้มากเพราะเป็นห่วงความรู้สึกของกานต์รวี
“ขอโทษโว้ย คาเบะ.. ฉันพูดด้วยอารมณ์ ยังไงก็เลิกคบนายไม่ได้หรอก นายยังเป็นลูกหนี้ฉันอยู่ ถ้าจะเลิกคบอย่างน้อยต้องรอให้นายจ่ายเงินฉันหมดก่อน พูดแล้วก็ขอด่าหน่อย ไอ้หน้าด้าน!! ไม่ยอมจ่ายหนี้ฉันแต่มีเงินเปลี่ยนรถใหม่เนี่ยนะ.. ”
กรัณย์กรหัวเราะก๊าก ถูกเพื่อนทวงตังค์กลับไม่รู้สึกบีบคั้นเท่ากับถูกกดดันเรื่องคดี
“เออน่า.. ฉันไม่เบี้ยวนายหรอก ทาโร่.. มีเงินเมื่อไรฉันจ่ายแน่.. เรื่องคดีเอาเป็นว่าฉันจะพยายามจนสุดความสามารถ ขั้นตอนการสืบพยานอาจทำให้ศาลเห็นใจและเข้าข้างคุณวีก็ได้ แต่ยังไงนายต้องให้เค้าเผื่อใจไว้ด้วย อยากให้คิดในทางที่ดีว่าฝ่ายโน้นไม่ใช่ใครอื่น เด็กเป็นสายเลือดของตระกูลเฉลิมวงศ์ พวกเขาต้องเลี้ยงดูหลานได้อย่างดีไม่น้อยกว่าที่คุณวีเลี้ยงดูแน่.. หากผลชี้ขาดของศาลฝ่ายโน้นได้ตัวเด็กไป ถ้าคุณวีจะสู้ต่อ จะมีโอกาสเป็นไปได้มากกว่า ถ้ายื่นอุทธรณ์ขอเป็นผู้ปกครองร่วมหรือต่อรองขอมีสิทธิในการเลี้ยงดูเด็กร่วมกับฝ่ายโน้น..”
เตชิตถอนใจเฮือกใหญ่ไม่ค่อยชอบใจกับข้อแนะนำของกรัณย์กร และขนาดเขายังรับไม่ได้ก็อย่าหวังว่าจะให้กานต์รวีเผื่อใจยอมรับความพ่ายแพ้ได้
o15
กานต์รวียืนรดน้ำต้นไม้ด้วยสีหน้าเหม่อลอย แม้อากาศในยามเช้าจะสดชื่นแต่จิตใจกลับไม่เบิกบานแจ่มใส เมื่อคืนเขาฝันร้ายมากๆ ฝันว่าเขาแพ้คดีและถูกคุณลดามณีแย่งโมจิไปจากอ้อมกอด เขาพยายามจะแย่งคืนแต่กลับโดนรุมทำร้าย ในฝันเขาร้องไห้อย่างหนักจนหายใจไม่ออกและตกใจตื่น แต่ตื่นขึ้นมาแล้วก็ยังหายใจไม่ออกอยู่ และพบว่าหมอนที่หนุนนอนอยู่เปียกชุ่มด้วยน้ำตา
ติ๊งต่อง!! ติ๊งต่อง!!
ร่างเพรียวสะดุ้งเมื่อได้ยินเสียงกริ่ง คิ้วเรียวขมวดเมื่อเห็นว่าใครมาหาแต่เช้า กานต์รวีโยนสายยางลงที่พื้นสนามและเดินไปปิดน้ำก่อนตรงไปที่ประตูรั้วพยักหน้าให้ผู้มาเยือน
“มาทำไมแต่เช้า ”
“มาทำงานซีคะ ถามได้..”
“ทำงาน? ที่นี่เหรอ..”
“ใช่ค่ะ เจ้านายให้หนูมาทำงานที่นี่ บอกว่าให้หนูทำงานนอกสถานที่แต่ยังเป็นลูกจ้างบริษัทเหมือนเดิมค่ะ”
“ทำงานที่นี่?..”
“ใช่ค่ะ..”
“ทำอะไร!!.. ที่นี่ไม่มีอะไรให้ทำ.. กลับเข้าบริษัทไป!!.. ” กานต์รวีเสียงขุ่นกลับไป ไม่ชอบคำสั่งที่เอาแต่ใจแบบนี้
แม่บ้านหน้าเหรอ
“หนูกลับไม่ได้หรอกค่ะ คุณวี.. คำสั่งเจ้านายให้หนูมาเป็นแม่บ้านที่นี่ชั่วคราว คุณวีต้องคุยกับเจ้านายเองนะคะ เปิดประตูให้หนูเข้าไปเถอะค่ะ”
กานต์รวีส่ายหน้าเหนื่อยใจแต่ก็ยอมเปิดประตูให้ รู้สึกไม่ชอบใจเตชิต ถึงจะเป็นเจ้านายใหญ่แต่เอาคนของบริษัทมาช่วยทำงานส่วนตัวที่บ้านมันไม่ถูกต้อง
...นิสัยคุณไม่เปลี่ยนเลย ตัดสินใจเองทุกเรื่องโดยไม่ถามความเห็นผมสักคำ ปากบอกว่าอยากเป็นเพื่อน แต่การกระทำของคุณไม่ใช่เลย.. ผมจะไม่เรียกคุณทาโร่.. อีกแล้ว คนอย่างคุณเป็นได้แค่เจ้านายเท่านั้น...
แต่แล้ววันนี้ทั้งวันกานต์รวีแทบไม่มีเวลาเลี้ยงหลาน เตชิตโทรมาหาตอน 9 โมงเช้า บอกว่ามีประชุมด่วนตอน 11 โมง ขอตัวเลขค่าใช้จ่ายที่นายเกียรติชัยใช้ไปตั้งแต่ปีที่ผ่านมา เขารู้ว่ากานต์รวียังทำไม่เสร็จเพราะเพิ่งได้รับงานมาเมื่อวานซืน จึงขอแค่ตัวเลขเพื่อเป็นข้อมูลเข้าที่ประชุม กานต์รวีเข้าใจปัญหาและรับปากว่าจะพยายามทำให้ทัน รู้แล้วว่าทำไมเตชิตจึงส่งอ้อมาช่วยงานที่บ้าน กานต์รวีให้อ้อช่วยเลี้ยงน้อง ในขณะที่ตัวเองนั่งทำบัญชีค่าใช้จ่าย ตั้งแต่ 9 โมงเช้าจนถึง 11 โมง และโทรรายงานตัวเลขให้ท่านประธานรามิลได้ทันก่อนเข้าประชุม
เสร็จจากงานบัญชียังไม่ทันได้นั่งเล่นกับหลานให้หายเหนื่อย กรัณย์กรก็แวะมาคุยเรื่องคดี กานต์รวีแนะนำพี่เลี้ยงเด็กที่อพาร์ทเมนท์เก่าและพยาบาลประจำห้องคลอดที่เขาคุ้นเคยด้วย ตอนพาโมจิไปฉีดวัคซีนมักจะแวะไปหาและถามปัญหาเรื่องเลี้ยงเด็กกับเธอ กรัณย์กรไม่เคยมีโอกาสนั่งพูดคุยตามลำพังกับกานต์รวีโดยไม่มีเตชิตนั่งเฝ้าอยู่ วันนี้เป็นโอกาสเหมาะและยังมีแม่บ้านมาช่วยเลี้ยงหลานให้ กรัณย์กรจึงชวนลูกความหนุ่มของเขาออกไปพบคนที่จะมาช่วยเป็นพยานในคดี
o15
-
ร่างสูงผุดลุกผุดนั่งเดินไปมาด้วยความร้อนใจ เขาออกจากห้องประชุมบ่าย 2 โมง รู้สึกล้าและเหนื่อยใจกับปัญหาจนไม่สามารถนั่งอยู่ในห้องทำงานได้ จึงออกจากบริษัทและตรงมาที่บ้านเพื่อหวังจะได้ผ่อนคลายอารมณ์กับอาหลานที่แสนจะน่ารัก แต่กลับพบแม่บ้านอยู่ตามลำพังกับเจ้าตัวเล็ก
“คุณวีออกไปข้างนอกกับคุณทนายตอน 11 โมงค่ะ.. ให้เรียนเจ้านายว่าจะไปคุยกับคนรู้จักให้ช่วยมาเป็นพยานในคดีค่ะ ”
...นี่มันปาเข้าไป 4 โมงเย็นแล้ว ไอ้กรมันพาวีไปหาพยานถึงไหนวะ!!.. ป่านนี้ยังไม่กลับมาอีก โทรไปก็ฝากข้อความทั้งคู่ แกนะแก.. ไอ้คาเบะ.. ดอดมาพาคนของฉันออกไปโดยไม่ขออนุญาตก่อน ไอ้ลูกหมา!!... o12
เกือบ 5 โมงเย็น
กรัณย์กรพากานต์รวีมาส่งที่หน้าประตูบ้านและบึ่งรถออกไปเลย เขาไม่ยอมเข้าบ้านเพราะเห็นรถเตชิตจอดอยู่ ก็รู้ว่าเพื่อนต้องนั่งคอยด้วยอารมณ์โกรธ ขืนเข้าไปตอนนี้มีหวังน่วมแน่ รอให้อารมณ์เย็นก่อนแล้วค่อยโทรมาคุย..
“หวัดดีคร้าบ~~ มานานแล้วเหรอ..”
เสียงใสร้องทักมาก่อนตัว ร่างสูงนั่งนิ่งพยายามข่มความโกรธไว้ แต่เมื่อเห็นกานตร์รวีถือถุงพะรุงพะรังเดินยิ้มหวานเข้ามา ภาพไอ้เพื่อนจอมแสบเดินเคียงกับกานต์รวีช่วยกันเลือกซื้อของก็ฉายซ้อนขึ้นมา อารมณ์โกรธที่กรุ่นอยู่ภายในระเบิดขึ้นทันที
“ไปหาพยานกันถึงไหน กลับมาป่านนี้!!.. ทิ้งหลานให้อยู่กับแม่บ้านครึ่งค่อนวัน เป็นอาประสาอะไร!!.. ” :o
ร่างเพรียวสะดุ้งกับเสียงตวาดสีหน้าเจื่อนลงรีบวางของลงกับพื้น
“เอ่อ.. ผ.. ผมไปธุระกับคุณกรเรื่องคดี เสร็จตั้งแต่บ่าย 2 แล้ว ผมไม่ได้อยากทิ้งหลาน~~ แต่ไหนๆ ออกข้างนอกแล้วก็เลยแวะซื้อของในซุปเปอร์ด้วย แต่ขากลับรถมันติดมากก็เลยถึงบ้านเย็นไปหน่อย ผมไม่รู้ว่าคุณจะมาเร็ว ~~ ผมขอโทษ ~~ ” เสียงใสสั่นเครือด้วยความเสียใจที่ถูกหาว่า ..เป็นอาประสาอะไร!!..
เตชิตตกใจที่ใส่อารมณ์จนชายหนุ่มน้ำตาคลอ ร่างสูงก้าวพรวดไปยืนตรงหน้ากล่าวขอโทษเสียงอ่อน
“ฉันไม่ได้ตั้งใจดุนายนะวี.. ฉันเป็นห่วง หายไปหลายชั่วโมง พยายามโทรหาก็ติดต่อไม่ได้..”
“โทรศัพท์ผมเสียครับ ของคุณกรก็แบตหมดพอดี ผมกะจะโทรบอกคุณก่อนออกไปแล้วแต่ผมเกรงใจ.. เห็นคุณประชุมอยู่ไม่อยากรบกวน..”
เตชิตคลายอารมณ์โกรธลงแต่ความรู้สึกน้อยใจแทรกเข้ามาแทนที่
“ระหว่างเรายังมีเรื่องที่ต้องคิดว่าเป็นการรบกวนอีกเหรอ.. แค่โทรเข้ามือถือฉันบอกว่าจะไปหาคนมาเป็นพยานในคดีกับคาเบะ ฉันรู้อยู่เต็มอกว่าคดีนี้สำคัญกับนายมากแค่ไหน ต่อให้โทรแทรกขึ้นมาระหว่างที่ฉันกำลังพูดอยู่ในที่ประชุม ฉันก็ไม่รู้สึกว่าถูกนายรบกวนสักนิด ถ้าเทียบกับการที่นายชวนไอ้กรไปเดินซื้อของในซุปเปอร์แล้ว รู้มั้ยว่านั่นเป็นการรบกวนเวลามีค่าของทนายความชื่อดังอย่างเจ้าหมอนั่นแค่ไหน.. แต่นายกลับไม่คิดว่าเป็นการรบกวน ทีกับฉันซึ่งเป็น เพื่อนสนิท ของนาย นายกลับคิด..”
ร่างสูงผละไปหยิบโทรศัพท์มือถือที่โต๊ะและชูซองเอกสารให้ดู
“ในนี้มีรายการค่าใช้จ่ายเพิ่มเติมของนายเกียรติชัย ช่วยลงเพิ่มเข้าไปด้วย วันนี้ฉันกลับก่อน ถ้ามีงานด่วนอะไรจะโทรหา.. แต่คิดว่าคงไม่มี”
กานต์รวียืนนิ่ง รู้สึกเสียใจที่ทำให้อีกฝ่ายเสียความรู้สึก เมื่อเตชิตก้าวผ่านก็ถูกร่างเพรียวสวมกอดจากด้านหลังรั้งไว้ไม่ให้ไป
“ไม่นะ!!.. ทาโร่.. คุณจะกลับได้ยังไง ผมเพิ่งกลับมาถึง เรายังไม่ได้คุยกันเลยนะ”
ร่างสูงชะงักเท้าร่างกายร้อนวูบ น้ำเสียงอู้อี้ตัดพ้อไม่ให้ไปทำเอาจิตใจอ่อนยวบ ถามกลับด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน
“นายอยากให้ฉันอยู่เหรอ..”
“อยากซี.. ผมอยากให้คุณอยู่ ผมมีเรื่องอยากคุยด้วยเยอะเลย ผมซื้อกับข้าวมาทำอาหารเย็นให้คุณกินด้วยนะ..”
..อา!!.. หัวใจเตชิตพองโตแทบคับอก หันกลับไปโอบร่างเพรียวไว้ในวงแขน
“ฉันก็ยังไม่อยากกลับ มีหลายเรื่องอยากจะคุยกับนาย แล้วฉันก็อยากกินอาหารเย็นฝีมือนายด้วย”
“แปลว่าคุณไม่โกรธผมแล้วใช่มั้ย..”
“ฉันไม่ได้โกรธ.. แค่น้อยใจนิดหน่อยเท่านั้น.. ”
กานต์รวีทำหน้าทะเล้นใส่
“แปลกจัง หัวคุณก็ไม่ล้านซะหน่อย ทำไมถึงขี้น้อยใจได้ก็ไม่รู้เนอะ..”
คิ้วเข้มขมวด มือใหญ่บีบแก้มใบหน้าหวานกึ่งหยอกกึ่งลงโทษ
“ก็เพราะปากนี้ไง!.. ที่พูดให้ฉันรู้สึกเหมือนเป็นคนอื่น ไม่ใช่เพื่อนสนิทหรือคนในครอบครัวสำหรับนาย..”
“อื้อ~~ เจ็บนะ”
เตชิตคลายมือที่บีบแก้มแต่ไม่ยอมคลายอ้อมแขนที่โอบร่างเพรียวไว้
“แล้วทีคุณล่ะ มาดุว่าผมทิ้งหลาน เป็นอาประสาอะไร!!..”
“ฉันขอโทษ.. ฉันโมโหหวงก็เลยพูดออกไปด้วยอารมณ์ ฉันไม่อยากให้นายไปเดินช้อปปิ้งซื้อของกับใครนอกจากฉัน”
กานต์รวีหน้าร้อนวูบกับคำพูดแปลกหู เพิ่งรู้สึกตัวว่าถูกร่างสูงโอบกอดแนบชิดเกินไปแล้ว สองมือดันอกกว้างไว้และเบี่ยงกายออก
“เอ่อ.. ผมไม่โกรธคุณหรอก ถ้างั้นเราหายกันนะ นี่ 5 โมงเย็นแล้ว อ้อยังอยู่กับโมจิรึเปล่าครับ” กานต์รวีตัดบทถามหาหลาน
“อะฮะ ดูน้องอยู่ข้างบน”
“งั้นเดี๋ยวผมไปดูต่อเอง ”
ร่างเพรียวหยุดชะงักขณะจะก้าวขึ้นบันได
“จริงซี!!.. ผมเข้าใจว่าคุณห่วงผม แต่ผมไม่ได้ไปกับคนแปลกหน้า ผมไปกับทนายเพื่อนของคุณ ต่อไปอย่าโมโห หวง__ เอ่อ.. แบบนี้อีกนะ”
คิ้วเข้มขมวดมองตามหลังร่างเพรียววิ่งขึ้นบันไดไป
...ก็เพราะไปกับหมอนี่น่ะซี ฉันถึงเป็นห่วง ถ้าไม่อยากให้ฉันโมโหแบบวันนี้ก็อย่างทำอีก เพราะครั้งหน้า ความรู้สึกฉันอาจไม่ใช่แค่หวง..
o15
-
บทที่ 7
“อะไรครับ”
“เจ้านายฝากมาให้ครับ บอกว่าให้เอามาเปลี่ยนเครื่องเก่าที่เสีย”
กานต์รวีรับโทรศัพท์มือถือจากนายมนูคนรถ เขาจำได้ว่ามันเป็นโทรศัพท์เครื่องที่เตชิตใช้อยู่
“อ้าว!.. แล้วคุณทาโร่ เอ่อ.. คุณเตชิตจะใช้อะไรล่ะครับ”
“ท่านเปลี่ยนเครื่องใหม่ครับ เลยเอาเครื่องนี้ให้คุณยืมใช้ก่อน งานที่จะเอาไปให้ท่านมีแค่ 2 แฟ้มนี้หรือครับ”
“ครับ แล้วท่านมีงานใหม่ฝากให้ผมรึเปล่า”
“ไม่มีครับ บอกให้มารับเฉยๆ ถ้าไม่มีอะไรแล้ว ผมกลับก่อนนะครับ”
“ครับ”
ร่างเพรียวนั่งกอดอกจ้องมองโทรศัพท์มือถือบนโต๊ะ จำได้ว่าโทรศัพท์เครื่องนี้เตชิตเพิ่งซื้อใหม่ตอนเขามาทำงานได้แค่ 3 วัน
...คุณรู้ว่าผมจะต้องโกรธถ้าซื้อเครื่องใหม่ให้ เลยเปลี่ยนของตัวเองและเอาเครื่องเก่าให้ผมยืมใช้ คิดว่าทำแบบนี้แล้วผมจะไม่โกรธงั้นเหรอ...
o15
“จ๊ะเอ๋!!..”
^____^
เสียงหยอกล้อของชายหนุ่มสลับกับเสียงหัวเราะของทารกวัย 8 เดือน กานต์รวีนั่งเล่นกับโมจิแก้เซ็ง เขารองานจากเตชิตมา 4 วันแล้ว และเป็น 4 วันที่เขาอยู่บ้านเลี้ยงเจ้าตัวเล็กอย่างเดียวจริงๆ เพราะนอกจากไม่มีงานทำแล้ว ยังมีแม่บ้านมาช่วยทำความสะอาดและทำอาหารให้อีก เป็นชีวิตสุขสบายที่ทำให้เขาร้อนใจจนนั่งไม่ติด
“อ้อ..”
“ขา~~ คุณวี..” แม่บ้านรับคำเสียงหวานขณะกำลังพับผ้าอ้อม
“พรุ่งนี้ไม่ต้องเข้ามานี่นะ”
“อ้าว! ทำไมล่ะคะ”
“อ้อมาแล้วผมจะทำอะไรล่ะ สองสามวันนี้เจ้านายไม่มีงานให้ทำ ผมยิ่งว่างใหญ่”
“ว่างก็ดีซีคะ คุณวีจะได้ถือโอกาสพักผ่อนให้สบาย”
“พักอะไรกันเล่า!!.. ไม่มีงานทำจะรู้สึกสบายได้ยังไง เธอลองไม่มีงานทำดูบ้างมั้ย จะได้รู้ว่าสบายรึเปล่า.. ”
“หวาย!!.. ไม่เอาหรอกค่ะ คุณวีอยากให้หนูเข้าออฟฟิศก็ต้องโทรบอกให้เจ้านายอนุญาตก่อนนะคะ ถ้าเจ้านายไม่ได้สั่ง หนูก็ต้องมาทำงานที่นี่ค่ะ”
กานต์รวีถอนใจเฮือก ถ้าเขาโทรหาเตชิตได้คงไม่นั่งว่างแบบนี้หรอก จากที่เคยเจอกันทุกวันตอนเย็น วันนี้เป็นวันที่ 4 แล้วที่เตชิตเงียบหายไป สองวันแรกนายมนูโทรมาแจ้งว่าท่านประธานมีประชุมทั้งวันและยังมีประชุมต่อนอกรอบจนถึงค่ำ วันถัดมาเลขาส่วนตัวคนใหม่โทรมาแจ้งว่า คุณเตชิตมีนัดทานมื้อเย็นกับลูกค้า และเมื่อครู่ก็โทรมาอีกบอกว่าเจ้านายไม่ว่างตลอดสัปดาห์นี้มีธุระสำคัญอะไรให้สั่งไว้ เขาขอคุยสายด้วยเพราะต้องการถามเรื่องงานก็ได้คำตอบว่าติดประชุมอยู่
ตั้งแต่รู้จักและทำงานกับประธานรามิลกรุ๊ป ในฐานะเลขาส่วนตัวจนความสัมพันธ์เปลี่ยนเป็นเพื่อนสนิทในวันนี้ เวลาผ่านมาร่วมสองเดือนแล้ว ไม่มีช่วงเวลาใดที่กานต์รวีไม่ได้พบเจอหรืออยู่ห่างจากชายหนุ่มผู้นี้เกิน 2 วันเลย ยิ่งในช่วงสัปดาห์แรกที่เขาย้ายมาอยู่บ้านหลังนี้ เตชิตแวะมากินข้าวเย็นกับเขาและโมจิทุกวัน และยังเคยนอนค้างที่นี่ถึง 2 ครั้ง
นี่เป็นครั้งแรกที่กานต์รวีไม่ได้พบปะและพูดคุยกับเตชิตนานถึง 4 วัน แต่ถึงไม่ได้พูดคุยด้วย เขาก็ยังได้รับการติดต่อและแจ้งข่าวจากคนรถและเลขาทุกวัน เขาเข้าใจและเห็นใจกับภาระหน้าที่ของเตชิตในฐานะประธานรามิลกรุ๊ป ที่ผ่านมาเตชิตจะเป็นฝ่ายโทรหาเขาทุกครั้ง ดังนั้นเมื่ออีกฝ่ายเงียบไปเพราะยุ่งอยู่กับงาน กานต์รวีจึงได้แต่เฝ้ารอการติดต่อกลับมาอย่างเงียบๆ แต่นึกไม่ถึงว่าการเป็นฝ่ายนั่งเฝ้ารอจะทำให้ความรู้สึกของตัวเองสับสนและนึกโต้แย้งการกระทำของอีกฝ่ายจนเกิดความหงุดหงิดในใจ
...ไหนบอกว่าเป็นเพื่อน คนเป็นเพื่อนกันเขาไม่เงียบหายกันไปแบบนี้หรอก ยกหูโทรหาแค่ 2-3 นาที จะเสียเวลางานแค่ไหนเชียว...
o15
5 ทุ่มคืนนั้น กานต์รวีตัดสินใจโทรเข้ามือถือเตชิต เสียงเรียกดังอยู่นานจนกานต์รวีเกือบจะวางสาย
“ฮาโหล~~” เสียงงัวเงียตอบกลับมาทำเอากานต์รวีหัวใจเต้นแรง ไม่รู้เหมือนกันว่าทำไมต้องตื่นเต้นด้วย
“เอ่อ.. ผมวีครับ คุณหลับแล้วเหรอ ทาโร่..”
ปลายสายเงียบไปอึดใจก่อนตอบรับกลับมาด้วยน้ำเสียงง่วงงุนเหมือนเดิม
“อือ~~ ทำไมนายยังไม่นอน โมจิงอแงเหรอ..”
“เปล่าครับ แกหลับแล้ว”
“อือ~~ นายเป็นยังไงบ้าง เรื่องคดีมีปัญหาอะไรรึเปล่า”
“ไม่มีครับ ตกลงผมได้คุณพยาบาลเป็นพยานแค่คนเดียว คุณรสาพี่เลี้ยงเด็กที่อพาร์ทเม้นท์เก่าเค้าไม่อยากวุ่นวายขึ้นโรงขึ้นศาลก็เลยปฏิเสธ แต่คุณกรบอกว่าไม่เป็นไร มีพยานคนเดียวก็พอครับ ฮาโหล!!.. คุณฟังอยู่รึเปล่า..”
ปลายสายเงียบกริบจนกานต์รวีนึกว่าหลับ
“อือ~~ ฟังซี.. ศาลนับสืบพยานเมื่อไรบอกล่วงหน้าด้วยล่ะกัน จะได้เคลียร์งานไว้ให้”
“ครับ เป็นวันไหนเดี๋ยวคุณกรจะบอกอีกที เอ่อ.. ทาโร่.. คือ.. ช่วงนี้คุณงานยุ่งเหรอ..”
“อะฮะ บริษัทจะเปิดโครงการที่เชียงใหม่มีประชุมทุกวันเลย ช่วงเย็นยังต้องอยู่คุยนอกรอบกับทีมงานวิศวกรและสถาปนิก ฉันไม่มีเวลาเข้าไปหานายเลย ขอโทษด้วยนะ”
“ไม่เป็นไรครับ ผมแค่อยากโทรมาให้รู้ว่าคุณสบายดี ถ้ายังไงก็อย่าหักโหมนะครับ รักษาสุขภาพด้วย จริงซี!!.. มีงานอะไรให้ผมช่วยแบ่งเบามั้ย ตอนนี้ผมอยู่ว่างมากเลย เบื่อจะแย่อยู่แล้ว”
“โอ!!.. งานของนายเหรอ อือ~~ พรุ่งนี้เย็นฉันจะเอาเข้าไปให้ละกัน”
“จริงเหรอครับ.. พรุ่งนี้คุณจะเข้ามาเองเหรอ.. งั้นผมทำอาหารเย็นรอนะ” เสียงใสตื่นเต้น แอบซ่อนความดีใจไว้ไม่อยู่
“อะฮะ ที่จริงฉันไม่อยากให้วุ่นวายเรื่องอาหาร แต่ถ้าอยากทำก็ตามใจ ตอนนี้ดึกมากแล้ว เข้านอนเถอะ พรุ่งนี้ค่อยเจอกัน กู๊ดไนท์ วี..”
“กู๊ดไนท์ครับ คุณทาโร่..”
ใบหน้าหวานแย้มยิ้ม เป็นครั้งแรกที่คุยสายกับผู้ชายคนนี้แล้วรู้สึกตื่นเต้น วางสายไปแล้วหัวใจยังเต้นรัวอยู่เลย
คืนนั้นกานต์รวีนอนคิดถึงรายการอาหารมื้อเย็นที่จะทำให้เตชิต กว่าจะม่อยหลับก็เกือบเที่ยงคืน
o15
“คุณวีทำอาหารเก่งจังเลยนะคะ ถ้าหนูยังไม่มีแฟน หนูต้องจีบคุณวีแน่ๆ ”
แม่บ้านอุ้มหนูน้อยยืนดูกานต์รวีทำอาหาร และคอยเป็นลูกมือช่วยหยิบของให้
“พี่ชายผมเป็นเชฟมือหนึ่งของห้องอาหารในโรงแรม ผมเรียนรู้การทำอาหารจากเขา”
“เชฟ? อ๋อ~~ ที่แปลว่าหุ่นซาเลนเดอร์เหรอคะ แล้วมันเกี่ยวอะไรกับการทำอาหารคะ ”
กานต์รวีหัวเราะก่อนอธิบายให้ฟัง วันนี้เขาขอให้อ้ออยู่เลยเวลา เพราะต้องให้ช่วยเลี้ยงหลานขณะที่เขาเข้าครัวทำกับข้าว วันนี้เขาทำกับข้าว 4 อย่างล้วนแต่เป็นอาหารที่คุณทาโร่ชอบ ปูผัดผงกะหรี่ ไข่ตุ๋นทรงเครื่อง ยำถั่วพลูและซุปไก่น้ำใส
กานต์รวีปิดฝาหม้อซุบและถอดผ้ากันเปื้อนออก เดินไปหยิบเงินส่งให้แม่บ้าน
“ให้หนูทำไมคะ”
“ค่ารถไง เย็นมากแล้วนั่งแท็กซี่กลับจะได้ไม่เสียเวลา”
“นั่งทำไมคะแท็กซี่ บ้านหนูอยู่เลยไป 3 ป้ายเอง แต่ถ้าคุณวีให้หนูก็รับค่ะ”
แม่บ้านส่งร่างเล็กให้กานต์รวีอุ้มและขอตัวกลับบ้าน
ร่างเล็กจ้ำม่ำออกอาการดีใจที่ได้กลับมาอยู่ในอ้อมกอดอา กานต์รวีหอมแก้มยุ้ยฟอดใหญ่
“คิดถึงลุงทาโร่มั้ย โมจิ.. ไม่ได้เจอกันหลายวัน วันนี้ต้องถูกลุงฟัดแน่ เราไปอาบน้ำปะแป้งให้หอมๆ กันก่อนดีกว่าเนอะ”
o15
-
กานต์รวีเหลือบมองเวลาที่ผนัง อีก 15 นาที จะหนึ่งทุ่มแล้ว
...ทำไมยังมาไม่ถึงอีก หรือว่างานยุ่งจนปลีกเวลามาไม่ได้ คงไม่หรอกมั้ง รับปากแล้วว่าจะเข้ามาก็แปลว่าต้องมาได้ สงสัยรถคงติดมั้ง...
ร่างเพรียวลุกพรวดขึ้นยืนเมื่อได้ยินเสียงรถมาจอดหน้าบ้าน ชะเง้อดูก็แย้มยิ้มด้วยความดีใจก่อนก้มลงอุ้มร่างเล็กที่นั่งเล่นอยู่ในรถเข็นขึ้นมา
“คุณลุงมาแล้ว ไปรับลุงทาโร่กัน โมจิ..”
คิ้วเรียวขมวดเมื่อพบว่าเตชิตไม่ได้มาคนเดียว ร่างสูงเดินเคียงมากับหญิงสาวรูปงาม ชุดที่เธอสวมเหมือนกับจะไปออกงานกาล่าดินเนอร์
“หวัดดีครับ” กานต์รวีเอ่ยทักก่อนตามมารยาท
“คอยนานรึเปล่า วี.. พอดีแวะรับคุณภาศิรา ก็เลยมาช้าหน่อย”
“สวัสดีค่ะ คุณเลขา จำภาได้มั้ยคะ”
หญิงสาวเอ่ยทักเสียงหวาน กานต์รวียืนงงอยู่อึดใจก็จำได้ว่าเธอเป็นแขกคนสำคัญที่ประธานเตชิตเคยรับรองในห้องทำงานอย่างสนิทสนม
“จำได้ครับ สวัสดีครับคุณภาศิรา” กานต์รวีน้อมศีรษะทักทายอย่างมีมารยาท เขาอุ้มหลานอยู่ไม่สามารถยกมือไหว้ได้
“หลานน่ารักจังเลยนะคะ ถ้าจำไม่ผิดรู้สึกจะเคยเห็นแว่บๆ ที่ทำงานด้วย กี่เดือนแล้วคะเนี่ย..”
“จะแปดเดือนแล้วครับ”
“จ้ำม่ำน่ารักจริงๆ ด้วยค่ะ ทาโร่.. ถ้าน้าสาวชนะคดีแล้วได้ตัวแกไป คุณวีคงเสียใจแย่เลยนะคะ”
“ไม่มีทาง ยังไงวีก็ต้องชนะ ผมให้เจ้ากรดูแลคดีนี้ สั่งมันแล้วว่าแพ้ไม่ได้เด็ดขาด ”
กานต์รวีตกใจ นึกไม่ถึงว่าเตชิตจะเล่าเรื่องส่วนตัวของเขาให้เธอฟัง
“คุณภาเป็นเจ้าของบริษัท แลนด์สเคป รับจัดสวนในโครงการรามิลกรุ๊ป เธอมีงานบัญชีให้คุณทำ..”
ร่างเพรียวยืนนิ่ง คำเรียกชื่อที่แสดงความสนิทสนมระหว่างคนทั้งสอง ในขณะที่คำเรียกแทนตัวเขาเปลี่ยนจากนายเป็น ‘คุณ ’ ทำให้กานต์รวีรู้สึกว่าความสัมพันธ์ระหว่างเขากับเตชิตย้อนกลับไปสู่จุดเดิม ตอนนี้ร่างสูงตรงหน้าอยู่ในฐานะเจ้านาย ส่วนเขาเป็นเพียงลูกจ้างเท่านั้น
กานต์รวีกอดร่างเล็กในอ้อมแขนแน่นขึ้นเพื่อเรียกขวัญกำลังใจให้กับตัวเอง โมจิเห็นหน้าเตชิตก็โผเข้าหาจะให้อุ้มด้วยความคุ้นเคย กานต์รวีรีบรั้งร่างเล็กไว้และก้าวถอยออกมา
...อย่า!! ลูก.. วันนี้เขาไม่ใช่ครอบครัวของเรา...
“เชิญเข้าบ้านก่อนครับ.. ผมเตรียมอาหารเย็นไว้แล้ว”
“โอ! ขอโทษด้วยวี.. พอดีคุณภาชวนไปดูแฟชั่นโชว์ ผมมีนัดกับคุณก็เลยแวะเข้ามาก่อน แต่คงไม่ได้อยู่กินข้าวด้วย”
ทั้งที่รู้สึกเสียใจและผิดหวังอย่างมากแต่กานต์รวีก็ยิ้มให้คนทั้งคู่และเชื้อเชิญเข้าไปนั่งในบ้านตามมารยาท
“ไม่เป็นไรครับ งั้นเชิญนั่งก่อน.. คุณภาจะดื่มอะไรดีครับ..”
“ไม่เป็นไรค่ะ คุณวี.. เราสองคนต้องไปดินเนอร์ที่งาน มานั่งคุยเรื่องงานบัญชีกันดีกว่า..”
“เอ่อ.. ครับ”
หญิงสาวมีท่าทีเร่งรีบเหมือนอยากจะรีบไปงาน ทำให้กานต์รวีต้องรีบทรุดตัวลงนั่งคุยด้วย เตชิตเข้ามาขอรับเจ้าตัวเล็กไปอุ้ม หนูน้อยเห็นหน้าก็โผเข้าหาทันที
“ไปเดินเล่นข้างนอกกับลุงก่อน โมจิ.. ไม่ได้เจอตั้งหลายวันคิดถึงลุงมั้ย หือ..”
จมูกโด่งหอมแก้มนุ่มของเจ้าตัวน้อยหลายฟอดใหญ่ กานตร์รวีมองตามหลังร่างสูง สีหน้านิ่งเฉยแต่ในใจเต็มไปด้วยคำถาม ??
“คุณทาโร่บอกว่าคุณวีต้องการรับงานมาทำที่บ้าน เพราะต้องเลี้ยงหลานไปด้วย ภามีงานให้คุณวีทำ ทุกเดือนจะให้คนนำเอกสารและรายการที่จะลงบัญชีมาให้ค่ะ...”
กานต์รวีนั่งพูดคุยเรื่องงานกับหญิงสาว แต่จิตใจกลับพะวงไปนอกบ้าน ไม่เข้าใจว่าเกิดอะไรขึ้น แค่ 5 วันที่ไม่ได้เจอกัน ทำไมถึงเปลี่ยนเป็นคนละคนไปได้...
o15
“ไม่อยากเชื่อเลยว่าคุณวีจะทำอาหารได้อร่อยขนาดนี้ ”
การพูดขณะเคี้ยวอาหารถือเป็นกิริยาที่ไม่สุภาพ แต่กับลูกความหนุ่มผู้นี้กรัณย์กรรู้สึกเป็นกันเองมากจนไม่จำเป็นต้องวางฟอร์มกัน
“อร่อยก็ทานเยอะๆ เลยครับ ไม่ต้องเกรงใจ” กานต์รวีอุ้มร่างเล็กไว้ที่ตักและนั่งทานอาหารไปด้วย
เตชิตพาหญิงสาวกลับออกไปไม่กี่นาที กรัณย์กรก็แวะมาหา เขามีเรื่องด่วนที่ต้องคุยกับกานต์รวี และเป็นทางผ่านกลับบ้านพอดีจึงแวะเข้ามาโดยไม่ได้นัดไว้
แม้จะเสียใจที่ทำอาหารไว้คอยเก้อ แต่เมื่อกรัณย์กรแวะมา กานต์รวีก็รู้สึกดีใจจึงเชื้อเชิญให้ทานอาหารด้วยกัน
“ถ้ารู้ว่าคุณทำอาหารอร่อยแบบนี้ ผมแวะมาขอกินข้าวทุกวันแล้ว นึกแล้วอิจฉาเจ้าทาโร่มัน คงได้กินอาหารอร่อยฝีมือคุณเกือบทุกมื้อเลย”
“เอ่อ.. ผมไม่ได้ทำทุกวันหรอกครับ บางวันก็ซื้อกิน หรือไม่ก็ทำอาหารง่ายๆ แล้วคุณเตชิตก็ไม่ได้แวะเข้ามาทุกวัน ช่วงนี้เขางานยุ่งมากไม่ค่อยมีเวลามาครับ ” ต่อหน้ากรัณย์กร กานต์รวีเคยเรียกเตชิตว่าทาโร่ แต่วันนี้ไม่กล้าเรียกชื่อนี้แล้ว
ทนายหนุ่มพยักหน้าหงึก
“แสดงว่าวันนี้ผมโชคดี ประธานเตชิตมีนัดกับแฟนสาว ผมก็เลยได้กินอาหารอร่อย ฮะ ฮะ”
กานต์รวีรู้สึกเจ็บแปลกๆ ในอก กับประโยคที่ว่า ประธานเตชิตมีนัดกับแฟนสาว ใบหน้าหวานฝืนยิ้มให้ทนายและตัดบทไปคุยเรื่องอื่น
“ครับ ถ้าอร่อยก็กินเยอะๆ เลย กินไปคุยไปดีมั้ยครับ คุณกร.. ที่ว่ามีเรื่องสำคัญมาแจ้ง เรื่องอะไรเหรอครับ..”
“เอ่อ.. ผมว่าเดี๋ยวเราคุยกันหลังอาหารดีกว่า คุยไปจิบกาแฟไป บรรยากาศดีกว่าเยอะครับ..”
กรัณย์กรเลี่ยงไม่พูดคุยเพราะไม่ใช่เวลาที่เหมาะสม เขาอยากให้กานต์รวีกินข้าวให้อิ่มก่อน เพราะขืนพูดอะไรออกมา นอกจากคุณอาหนุ่มหน้าหวานผู้นี้จะกินข้าวไม่ลงแล้ว ยังอาจทำให้เขาต้องวางมือจากอาหารอร่อยตรงหน้าไปด้วย
o15
“เพราะอะไรครับ ทำไมเธอถึงปฏิเสธ”
“ตระกูลเฉลิมวงศ์เป็นหุ้นส่วนใหญ่ของโรงพยาบาลเอกชนชื่อดัง เสนอผลประโยชน์ให้เธอเข้ารับงานในตำแหน่งและเงินเดือนที่ดีกว่าที่ทำอยู่ เธอจำเป็นต้องเปลี่ยนใจเพื่ออนาคตของตัวเองและครอบครัว ผมให้เธอโทรมาคุยกับคุณเอง เธอขอให้ผมบอกแทน เธอไม่กล้าคุยกับคุณเพราะรู้สึกละอายใจ”
ใบหน้าหวานสลด ริมฝีปากบางเม้มแน่น
“ถ้าไม่มีพยานเลย ผมจะแพ้ใช่มั้ยคุณกร..”
น้ำใสเอ่อรื้นดวงตาคู่สวยจนทนายหนุ่มแทบอยากจะเข้าไปกอดปลอบ
“คุณวีครับ.. ผมอยากให้คุณรู้ว่าผมพยายามหาช่องทางให้มากที่สุด แต่ต้องยอมรับว่าการที่คุณไม่มีพยานบุคคลหรือพยานหลักฐานเป็นลายลักษณ์อักษรว่าพี่ชายและพี่สะใภ้มีความประสงค์ที่จะให้คุณเป็นคนเลี้ยงดูหลาน ก็เท่ากับว่าทั้งคุณและคุณลดามณีซึ่งอยู่ในฐานะอากับน้าของหลาน ต่างก็มีโอกาสที่จะได้เลี้ยงดูและเป็นผู้ปกครองเด็กเท่ากัน การมีพยานรู้เห็นและยืนยันกับศาลว่าคุณมีความสามารถที่จะเลี้ยงดูเด็กได้อย่างดีจะทำให้คุณมีโอกาสมากขึ้นเท่านั้น แต่ผลชี้ขาดจริงๆ อยู่ที่ดุลยพินิจของศาล”
“นอกจากพยานแล้ว มีวิธีอื่นที่จะช่วยให้ผมมีโอกาสมากกว่าคุณลดามณีมั้ยครับ..”
ใบหน้าหวานหม่นเศร้าแต่น้ำเสียงเด็ดเดี่ยวไม่ยอมแพ้
“เอ่อ.. ถ้าผมเป็นศาล ผมจะไม่คิดถึงฐานะการเงินเป็นประเด็นหลัก ผมจะคำนึงถึงความรักความเอาใจใส่ในการเลี้ยงดูเด็กโดยเฉพาะเด็กทารก ซึ่งประเด็นนี้คุณมีภาษีเหนือกว่าตรงที่ช่วยเลี้ยงดูแกมาตั้งแต่แรกเกิด แต่ศาลอาจไม่ได้คิดแบบผม ศาลอาจมองถึงอนาคตของเด็ก และคำนึงถึงฐานะและความสามารถในการเลี้ยงดูเด็กของคู่ความ”
“คุณกรหมายถึงโมจิอยู่กับผมจะไม่มีอนาคตงั้นเหรอ..”
“นี่ไม่ใช่ความเห็นของผม ผมสมมติว่าอาจเป็นดุลยพินิจของศาล”
“สรุปแล้วผมมีโอกาสที่จะแพ้ใช่มั้ยครับ.. ฮึก.. ”
ร่างเพรียวสะท้านน้ำตาร่วงผล็อย ถ้าร่างสูงที่นั่งอยู่เบื้องหน้าตอนนี้เป็นคนคนนั้น กานต์รวีคงโผซบอกร้องไห้โฮแล้ว
กรัณย์กรใจหายวาบ เห็นกานต์รวีร้องไห้แล้วนึกถึงเตชิตขึ้นมาทันที รู้สึกเย็นสันหลังวาบกับคำสั่งของเพื่อน ...ต้องทำทุกวิถีทางที่จะให้กานต์รวีชนะคดี ถ้าวีต้องเสียน้ำตาเพราะแพ้คดีนี้ล่ะก็ ฉันเอาเรื่องนายแน่ คาเบะ.. เรื่องแรกเลยก็คือ นายต้องชดใช้หนี้ที่ยืมฉันไปทั้งต้นทั้งดอกภายใน 3 วัน..
“อย่าร้องไห้คุณวี.. คุณยังไม่ได้แพ้ ผมแค่สมมติให้ฟัง ผมตั้งใจมาหารือกับคุณเพื่อตั้งรับสถานการณ์นี้ด้วย หากคดีนี้ศาลชี้ขาดให้ฝ่ายโน้นได้เด็กไป ผมอยากให้คุณสู้ต่อด้วยการร้องขอเป็นผู้ปกครองร่วม เพราะโอกาสจะเป็นไปได้มากกว่า”
“ยังไงครับ”
“คุณต้องร้องขอมีส่วนร่วมในการเลี้ยงดูเด็ก กรณีนี้ศาลอาจเห็นใจและกำหนดเวลาให้เด็กได้อยู่กับคุณบ้าง”
กานต์รวีนั่งนิ่ง นึกถึงภาพที่หลานชายตัวน้อยถูกน้าสาวพรากไปจากอ้อมกอดของเขาก็รู้สึกเจ็บร้าวที่อก ร่างเพรียวสะท้านอย่างหนักและปล่อยโฮออกมาอย่างหมดความอดกลั้น
“ผมทำไม่ได้ ฮือ~~ พี่ดลไม่ต้องการให้โมจิไปอยู่กับพวกเค้าหรอก พวกนั้นดูถูกพี่ชายผม หาว่าพวกเราเป็นลูกเจ๊ก แต่กลับจะมาเอาลูกของเขาไป ผมยอมไม่ได้หรอกครับ พี่ดลต้องนอนตายตาไม่หลับ ผมรับปากพี่แล้วว่าจะดูแลโมจิอย่างดี ผมจะผิดสัญญากับพี่ได้ยังไง ฮือๆ ~~”
กรัณย์กรโอบไหล่ร่างเพรียวปลอบประโลม ตกใจที่เห็นอาการเสียใจอย่างหนักของชายหนุ่ม ความรู้สึกรุนแรงเหมือนไม่ใช่อาที่กำลังจะสูญเสียหลาน!!..
“ได้โปรดเถอะนะ คุณวี.. อย่าร้องไห้.. คุณทำให้ผมรู้สึกเหมือนกำลังทำคดีพ่อร้องขอเป็นผู้ปกครองบุตรตัวเอง รู้มั้ย.. จะว่าไปแล้วคุณน่าจะร้องขอรับโมจิเป็นบุตรบุญธรรมไปเลย..”
ร่างเพรียวหยุดสะอื้นจ้องหน้ากรัณย์กรอย่างชั่งใจก่อนเอ่ยถามน้ำเสียงแผ่วเครือ
“รับโมจิเป็นลูก... ทำได้เหรอครับ..”
“ได้ซี.. ขอรับเป็นลูกบุญธรรม เราจะยื่นคำร้องขอให้ศาลพิจารณาการรับเด็กเป็นบุตรบุญธรรมเพิ่มเข้าไป แต่ถ้าเราขอฝ่าย
โน้นก็อาจจะขอบ้าง ทั้งหมดต้องขึ้นอยู่กับศาลอีก”
คิ้วเรียวขมวด แต่ละวิธีที่ทนายกรัณย์กรแนะนำไม่ได้ให้ความหวังที่เขาจะเป็นฝ่ายชนะขาดเลย เพิ่งรู้วันนี้เองว่าคดีที่เกี่ยวกับครอบครัวและเด็ก ต่อให้เป็นทนายความชั้นไหนก็ช่วยให้ลูกความชนะไม่ได้หรอก อะไรๆ ก็ขึ้นอยู่ดุลยพินิจของศาล ศาลก็เป็นมนุษย์ปุถุชน การตัดสินใจของศาลจะถูกต้องเสมอไปงั้นเหรอ..
กานต์รวีตัดสินใจสู้ด้วยตัวเอง เขาจะรอให้แพ้ก่อนแล้วค่อยหาทางแก้ไขไม่ได้ เขาให้โมจิไปอยู่กับใครไม่ได้ทั้งนั้น ร่างเพรียวยืดตัวตรงกล่าวน้ำเสียงมาดมั่น
“ตกลงครับ คุณกร..”
“ตกลง? เรื่องอะไรครับ”
“ผมจะรับโมจิเป็นลูกครับ คุณกรต้องช่วยผมด้วยนะ”
“ได้ครับ ผมต้องช่วยคุณวีแน่นอนอยู่แล้ว.. ”
o15
ต่อพรุ่งนี้ค่ะ
-
ลุ้นคับ....ตื่นเต้นๆ... :serius2:
-
:sad3:
o2
เอ่อ....คุณคนเขียนเรื่องเคอะ
คือ....ไม่ต้องลงเยอะมากก็ได้เคอะ แต่ขอแค่ลงสม่ำเสมอเป็นพอนะเคอะ
ส่วนของหลาน เจ้เข้าใจหัวอกนายวีดี เลี้ยงมากะอกแล้วจู่ๆ จะมีคนมาพรากไป มันย่อมเป้นเรื่องที่ร้ายแรงมากจริงๆ :sad2:
-
อาวีสู้ๆ เพิ้อน้องโมจิ o15
ว่าแต่ทำไมทาโร่เปลี่ยนไป ไม่ยอมนะ แบบนี้มาทำให้วีรู้สึกดีด้วย แล้วจะมาทำแบบนี้ได้งายยย o12
-
คุณ oaw_eang ค้า~~~ อย่าเพิ่งสลบค่ะ ลุกขึ้นมาก่อน
o1 เจ๊หมวยขอโทษที่ทำให้ต้องตามอ่านจนเหนื่อยและตาลายกัน
คุณ oaw_eang เป็นคณะกรรมการของบอร์ดนิยายใช่มั้ยคะ มีหน้าที่ตรวจเช็คกระทู้ที่มาใหม่ๆ และคอยอ่านทุกกระทู้ซีนะ มิน่า!! ถึงตาลาย ต้องขอโทษอีกครั้งค่า o1
ที่จริงค่อยๆ อ่านก็ได้นะคะ เจ๊หมวยลงเยอะเพราะเขียนไปกว่าค่อนเรื่องแล้ว บางคนก็อยากอ่านยาวๆ
เอาเป็นว่าจะมาต่อแค่ครั้งละบทล่ะกันนะคะ o15
ขอบคุณเพื่อนๆ น้องๆ ที่เข้ามาให้กำลังใจทุกคนด้วยค่ะ o14
-
:sad3:
o2
เอ่อ....คุณคนเขียนเรื่องเคอะ
คือ....ไม่ต้องลงเยอะมากก็ได้เคอะ แต่ขอแค่ลงสม่ำเสมอเป็นพอนะเคอะ
ส่วนของหลาน เจ้เข้าใจหัวอกนายวีดี เลี้ยงมากะอกแล้วจู่ๆ จะมีคนมาพรากไป มันย่อมเป้นเรื่องที่ร้ายแรงมากจริงๆ :sad2:
เหอเหอ
อ่านแล้วหนุกหนาน
มาต่อเรื่อยๆ นะครับ เจ้หมวย
อย่าไปสนใจอิเจ้เลย แก่แล้วก็ยังงี้แหละครับ อ่านนิดอ่านหน่อยทไเป็นตาลาย
เป็นกำลังใจให้นะค้าบบบบบ
:teach:
-
มาดันให้เลยจ้า ชอบบ
-
ชอบเรื่องนี้จังสนุกตื้นเต้น แต่แบบเจ๊หมวยลงยาวไปจริงๆนะ อ่านไปอ่านมาชักมึนๆอยู่เหมือนกัน o2 แต่ดีที่สนุกมีให้ลุ้นอยู่ตลอด o13
-
:haun5: ทาโร่เปี๊ยนไป๊....
เดี๋ยวนายคาเบะก็จีบนายวีหร๊อก
:like6:
-
หุหุ สนุกมาก :like6: :like6: :like6:
มาต่อเร็ว ๆ นะ o15 o15
-
ขอเวลาตามอ่านเดือนนึงนะ แฮะ ๆ ลงเร็วเจง ๆ :sad3:
(แต่ดีนะครับ ไม่ใช่มะดี o17)
-
โห
เจ๊หมวยมาแบบ non stop ทำเอาคนอ่านตาลายกันเป็นทิวแถว
o2 o2 o2 o2 o2
นี่ขนาดเคยอ่านมาแล้ว
ก็ยังตามอ่านอีกรอบ
แบบว่าหลงรักโมจิมากมายง่ะ
:give2: :give2:
-
มาต่อเร็วๆนะ :impress2:
-
ปัญหาแก้ไม่ตกเยอะจริงๆ
ดีนะที่มีคนเป็นกำลังใจและไม่ย้อท้อ
:o7:
-
:impress: :impress: เด๋วจะมาตามอ่านอีกทีนะครับ วันนี้ตาลายอ่านมะไหวแล้วครับ o2 o2
-
อ้าวววว เจ้หมวยหายไปเลย
มาต่อไวไวนะค้าบบบ
รออ่านอยู่ครับ
o13
-
เจ้สองอ่ะ ทำเป็นบ่นตาลาย หุหุ เค้าเลยยังไม่มาลงซักที :o
-
รออ่านค่ะ เจ้หมวยมาไวไวน๊าาาา o14
ปล. พูห์ กอลลัมอ่ะ น่ากลัวมาก ทำได้ไงเนี่ย o22
-
มาลงด่วน o1
-
บทที่ 8
ร่างสูงผุดลุกผุดนั่งเดินวนไปมาในห้อง จิตใจร้อนรุ่มกระวนกระวายไม่สามารถข่มตานอนหลับได้ ตัดสินใจเดินเข้ามาในห้องที่เคยเป็นห้องพักของอาหลานที่แสนจะน่ารัก เตชิตล้มตัวลงนอนบนเตียงที่กานต์รวีเคยนอน คว้าหมอนที่อีกฝ่ายเคยหนุนมากอดไว้แนบอก
“ฉันขอโทษ วี.. ฉันขอโทษ~~~ ”
เขารู้สึกอึดอัดและเจ็บในอกมา 5 วันแล้ว พยายามบอกตัวเองว่ามันเป็นอาการทางกาย ต้องหาเวลาไปพบแพทย์เพื่อเช็คร่างกายประจำปี แต่แล้วเมื่อตอนหัวค่ำที่บ้านพักของกานต์รวี อาการเจ็บที่หัวใจของเขากลับรุนแรงขึ้นจนร้าวไปทั้งอก ตอนที่เขาบอกว่าอยู่กินข้าวด้วยไม่ได้ เขาเห็นใบหน้าหวานพยายามซ่อนอาการเสียใจไว้ เขายิ้มแย้มขณะพูดคุยแต่หัวใจเจ็บแปลบๆ จนแทบอยากจะเข้าไปสวมกอดร่างเพรียวไว้ในนาทีนั้น แต่ที่ทำได้คือขอรับร่างเล็กมาสวมกอดแทน เขาขอตัวพาโมจิออกมาข้างนอกเพื่อให้กานต์รวีได้พูดคุยเรื่องงานกับภาศิรา แต่จริงๆ แล้วเขาไม่กล้านั่งสู้หน้ากลัวหักห้ามความรู้สึกตัวเองไม่ได้ ขณะพาตัวเล็กเดินเล่นอยู่นอกบ้าน เขาพูดคุยและระบายความในใจของตัวเองไปด้วย
“ลุงเสียใจ โมจิ.. ลุงไม่ได้อยากหายหน้าไปจากอาวีเลย รู้มั้ย.. ลุงคิดถึงอาวีกับโมจิมากๆ เลย อยากมาหาทุกๆ วัน ช่วยบอกอาวีทีว่า ลุงขอโทษ..”
กรัณย์กรแวะมาหาเตชิตที่บริษัทเมื่อ 5 วันที่แล้ว และยื่นรูป 3 ใบให้ดู แต่ละภาพเป็นอิริยาบถการเล่นหัวกันอย่างสนิทสนมของชายหนุ่มสองคน ภาพกอดคอหัวเราะโดยมีทารกน้อยอยู่ในอ้อมอกของร่างเพรียว ทุกรูปเป็นภาพแอบถ่ายจากนอกบ้าน แต่ซูมเข้าไปใกล้จนได้ภาพที่คมชัด เตชิตโกรธจัดเมื่อเห็นภาพเหล่านี้
“เอารูปพวกนี้มาจากไหน!!.. ฝีมือนายเหรอ.. คาเบะ!!.. ”
“จะบ้าเหรอ!!.. ฉันเป็นทนายคุณวีนะโว้ย จะแอบถ่ายไปทำไม..”
“แล้วมันฝีมือหมาที่ไหน!!.. บังอาจมาแอบถ่ายภาพส่วนตัวฉัน..”
“ฮะๆ ไม่ใช่หมาที่ไหนหรอก นายกิตติ ทนายคุณลดามณีส่งรูปพวกนี้มาให้ฉัน..”
“ว่าไงนะ!!.. ไอ้ทนายกิตติ มันทำแบบนี้ทำไม!!.. มันต้องการอะไร!!..”
“เขาไม่ได้ต้องการอะไร เขาถามฉันแค่ประโยคเดียวว่า นายเป็นเกย์รึเปล่า? ”
เตชิตลุกพรวดขึ้น โวยใส่อย่างหัวเสีย
“ว่าไงนะ!!.. ไอ้ทนายปากหมานั่น คิดว่าตัวเองเป็นใคร รู้จักฉันน้อยไปซะแล้ว ฉันจะฟ้องมันฐานหมิ่นประมาท คาเบะ.. นายมีเวลารับคดีเพิ่มมั้ย ถ้าไม่มีก็หาทนายมือหนึ่งที่สำนักงานมารับคดีนี้”
กรัณย์กรกล่าวน้ำเสียงกลั้วหัวเราะ
“จะฟ้องเขาเรื่องอะไรครับ ท่านประธาน.. เขายังไม่ได้กล่าวหาว่าท่านเป็นเกย์ เขาแค่ถามเฉยๆ”
“แค่ถามก็หมิ่นแล้วโว้ย!!.. ฉันไม่ปล่อยมันไว้แน่ ยังไงก็จะเอาเรื่องมัน”
ร่างสูงทิ้งตัวลงนั่งอย่างหัวเสีย ทนายหนุ่มส่ายหน้ากับอารมณ์ร้อนของเพื่อนก่อน
“อย่าเพิ่งหัวเสียกับเรื่องแค่นี้ ช่วยฟังเรื่องทั้งหมดให้จบก่อน ฉันตั้งใจมาคุยเรื่องคดีของคุณวีนะโว้ย!!..”
เตชิตคลายอารมณ์โกรธลง เรื่องคดีของกานต์รวีสำคัญสำหรับเขา
“มีอะไรก็ว่ามา..”
“ทนายกิตติถามฉันแค่ประโยคเดียวและไม่พูดอะไรอีก บอกแต่ว่าแล้วเจอกันที่ศาล..”
“แล้วนายตอบมันว่ายังไง”
“ไม่ตอบ มันไม่ได้ต้องการคำตอบ แต่มันต้องการจะบอกเรา”
“บอกอะไร ? ”
“สัญญาก่อนว่า จะไม่หัวเสียจนกว่าจะฟังฉันพูดจบ”
“เออ!!..”
กรัณกรย์ขอให้เตชิตออกห่างจากกานต์รวีในช่วงนี้ เพราะอีกฝ่ายจับตามองอยู่ ภาพแอบถ่ายที่เห็นอาจถูกใช้เป็นหลักฐานและเป็นเหตุผลประกอบว่าคู่ความอีกฝ่ายมีพฤติกรรมรักร่วมเพศและคัดค้านไม่ให้กานต์รวีมีสิทธิปกครองดูแลเด็ก
เตชิตโกรธมากไม่สามารถสงบอารมณ์ได้
“จะบ้าเหรอ!!.. ฉันไม่ใช่เกย์ นายก็รู้..”
ทนายหนุ่มจ้องมองใบหน้าหล่อเข้มของเพื่อนและยิ้มให้
:give2: “ฉันก็ไม่ใช่เกย์.. แต่ฉันรักได้ทั้งกับผู้หญิงและผู้ชาย..”
:o “นั่นมันนาย!!.. ไม่ใช่ฉัน!!.. ฉันไม่เคยนอนกับผู้ชายโว้ย!!.. ”
:laugh3: “ฮะๆ เมื่อก่อนฉันก็ไม่เคย และไม่คิดว่าตัวเองจะนอนกับผู้ชายได้”
“หมายความว่าไง.. อย่าบอกว่าแม้แต่นายก็คิดว่าฉันกับวี__”
“ไม่จำเป็นต้องคิดเลย ทาโร่.. ทุกวันนี้นายแสดงออกให้เห็นอยู่แล้ว” ร่างสูงโปร่งลุกขึ้นโน้มกายเข้าไปกระซิบข้างหูเพื่อน
“กับคนอื่นนายปฏิเสธได้ แต่กับฉัน_อย่าปฏิเสธว่าไม่จริง ฉันผ่านร้อนหนาวมาก่อน สายตาที่นายมองคุณวี.. ไม่ใช่แค่เพื่อน..” :interest:
เตชิตผลักหน้าเพื่อนออกด้วยความโมโห กรัณย์กรหัวเราะทรุดตัวลงนั่งเอกเขนกตามเดิม
“ถ้าไอ้หมอนั่นมันคิดจะเอาเรื่องนี้มาค้าน แล้วมาบอกให้เรารู้ตัวทำไม”
“ก็ต้องการให้เรายอมมอบเด็กให้แต่โดยดีไง เรื่องแบบนี้ถ้านำสืบขึ้นมาอาจทำให้เกิดความอับอาย โดยเฉพาะกับท่านประธานรามิลกรุ๊ป คงไม่อยากให้ถูกล้วงลึกเรื่องพฤติกรรมส่วนตัวแน่ ”
“ฉันไม่สน!!.. อยากจะสืบจะล้วงก็เชิญ ถ้าจำเป็นต้องขึ้นศาลฉันจะย้อนถามด้วยว่ามีกำหนดกฎเกณฑ์ที่ไหนห้ามผู้ชายเป็นเกย์เลี้ยงเด็ก เรื่องนี้นายเองก็น่าจะเข้าใจดีนะ คาเบะ..”
กรัณย์กรถอนใจเฮือก
“ก็ตามใจ.. ฉันแค่เห็นว่าถ้าเราสามารถตัดปัญหาอะไรได้ เราควรทำเพื่อให้สถานภาพของคุณวีมีความพร้อมที่จะสู้กับน้าสาวไฮโซได้ และเหตุผลที่ฉันอยากให้เลี่ยงเพราะไม่อยากให้คุณวีลำบากใจ ถ้าจำเป็นต้องเลือกระหว่างหลานกับความสัมพันธ์ฉันเพื่อนสนิทกับประธานเตชิต คุณวีต้องปฏิเสธข้อกล่าวหานี้เหมือนกัน ฉันคิดว่านายคงไม่อยากถูกคุณวีปฏิเสธในสถานที่แบบนั้น”
กรัณย์กรให้เหตุผลที่เตชิตยอมสงบนิ่งไม่โวยวาย
เตชิตเห็นจริงตามเพื่อน ความรู้สึกของเขาที่มีต่อกานต์รวีซ่อนความลึกซึ้งไว้ภายในจริงอย่างที่เจ้าคาเบะคิด แต่ความรู้สึกของกานต์รวีเขาไม่แน่ใจ เขาคงเสียใจและทนไม่ได้ถ้าถูกกานต์รวีปฏิเสธ โดยเฉพาะอย่างยิ่งการปฏิเสธต่อหน้าศาลอาจทำให้เขาหมดโอกาสที่จะสานสัมพันธ์ต่อ...
กรัณย์กรกล่าวย้ำเมื่อเพื่อนนั่งนิ่งไม่พูดไม่จา
“ถือว่าช่วยให้คุณวีมีโอกาสชนะมากขึ้น ฉันไม่ได้ห่วงว่าจะต้องหาเงิน 5 แสน มาใช้หนี้นายภายใน 3 วัน แต่ฉันห่วงความรู้สึกของคุณวี และนายก็คงไม่อยากเห็นเขาร้องไห้..”
“ห่างตอนนี้จะทันเหรอ มันแอบถ่ายรูปเราไว้แล้ว..”
“ทันแน่นอน แต่ต้องไม่ห่างเฉยๆ นายต้องทำอะไรสักอย่างด้วย”
“ทำอะไร!!..”
กรัณย์กรยิ้มให้เตชิตก่อนคว้าหูโทรศัพท์ที่โต๊ะทำงานยื่นให้
“นัดสาวเดทซีครับท่าน ตั้งแต่รู้จักคุณวี ท่านไม่เคยควงสาวออกเดทเลยไม่ใช่เหรอ..”
ด้วยเหตุผลนี้เตชิตจำใจต้องออกห่างจากกานต์รวี ไม่เข้าไปหาในตอนเย็นและเลี่ยงไม่คุยโทรศัพท์ด้วยเพราะกลัวตัวเองใจอ่อน เขาเอางานมาบังหน้าเพื่อไม่ให้ชายหนุ่มเสียความรู้สึก โชคดีที่บริษัทมีแผนจะขึ้นโครงการที่เชียงใหม่ สามวันแรกเขามีประชุมทั้งวันจริงๆ ทำให้ไม่มีเวลาคิดถึงใบหน้าหวานของอาหนุ่มกับหลานชายตัวน้อย แต่ทุกครั้งที่หัวสมองว่างจากเรื่องงานก็คอยแต่จะนึกถึงกานต์รวี รู้สึกหงุดหงิดและไม่เป็นสุข หลายครั้งที่หยิบโทรศัพท์ขึ้นมาจะโทรหา แต่ต้องพยายามตัดใจวางลง จากที่เคยโทรคุยกันทุกวันและไปหาที่บ้านแทบจะทุกเย็น เมื่อวานเขาต้องกลับไปสังสรรค์กับเพื่อนที่ผับ แต่นั่งอยู่ได้ไม่นานก็ต้องขอตัวกลับโดยอ้างว่าพรุ่งนี้มีประชุมเช้า เหตุผลแท้จริงคือเขาค้นพบว่าการสังสรรค์เฮฮากับเพื่อนฝูงไม่ใช่ความสุขที่เขาต้องการ
ขณะกำลังจะเคลิ้มหลับเมื่อคืนวานโทรศัพท์ก็ดังขึ้น เขาหายง่วงเป็นปลิดทิ้งเมื่อได้ยินเสียงใสจากปลายสาย ใจหายอย่างแรงเมื่อสัมผัสถึงความรู้สึกน้อยใจในน้ำเสียงนั้น ทั้งที่ตื่นเต้นและดีใจมากแต่เขากลับแสร้งทักทายและพูดคุยด้วยน้ำเสียงงัวเงีย ตอนเขารับปากว่าจะเข้าไปหา น้ำเสียงดีใจของกานต์รวีทำให้เขามีความสุขมาก
ที่จริงวันนี้เขาตั้งใจจะเข้าไปหากานต์รวีเพื่อคุยเรื่องงาน ตั้งใจว่าคุยเสร็จก็จะรีบกลับ การถอยห่างโดยไม่ยอมพบปะพูดคุยเลยเป็นเรื่องผิดวิสัย เขาไม่อยากให้กานต์รวีคิดมากว่าเขารังเกียจไม่อยากคบหาด้วย แต่เมื่อตอนบ่ายเขาพบภาศิราโดยบังเอิญ เธอเข้ามาคุยเรื่องงานออกแบบสวนกับฝ่ายตกแต่งของอาเกียรติชัย หญิงสาวผู้นี้เคยออกเดทกับเขาหลายครั้ง แต่เมื่อคบหาจนรู้นิสัยใจคอกันทั้งเขาและเธอกลับพบว่าความสัมพันธ์ระหว่างเราเป็นได้แค่เพื่อนสนิทเท่านั้น
เธอชวนเขาไปงานแฟชั่นการกุศลตอนค่ำ เขาตอบรับและชวนเธอไปพบกานต์รวีที่บ้านก่อน เธอมีธุรกิจแฟรนไชส์หลายแห่ง อย่างน้อยเขาอาจของานบัญชีให้กานต์รวีทำได้บ้าง ซึ่งเมื่อเขาออกปากเธอก็ยินดีให้ความช่วยเหลือทันที
... พระเจ้า!.. จนถึงนาทีนี้เขายังลืมใบหน้าหวานที่พยายามซ่อนความเสียใจไว้ไม่ได้ เขารู้สึกโกรธตัวเองที่พาหญิงสาวไปพบกานต์รวีที่บ้าน นึกไม่ถึงว่าการเห็นสีหน้าตกใจของชายหนุ่มจะทำให้หัวใจตัวเองเจ็บปวดขนาดนี้ เขาทำร้ายความรู้สึกตัวเองไม่พอ ยังทำร้ายความรู้สึกของกานต์รวีด้วย
... เตชิตสวมกอดหมอนที่กานต์รวีเคยนอนหนุนไว้แนบอก ยอมรับกับตัวเองในนาทีนี้ว่า ความรักฉันท์เพื่อนสนิทที่มีต่อชายหนุ่มผู้นี้แปรเปลี่ยนไป เขารักกานต์รวี รักอาวีของโมจิ รักจนอยากสวมกอดไว้แนบอกเหมือนหมอนใบนี้ ...
... ฉันขอโทษ วี.. ฉันไม่อยากเห็นนายร้องไห้ โมจิต้องได้อยู่กับนาย ถึงวันนั้นฉันจะกอดนายไว้แนบอกไม่ปล่อยให้ห่างจากกายฉันอีกเลย...
o15
-
กานต์รวีกำลังง่วนอยู่กับงานตรงหน้า แฟ้มเอกสารกองใหญ่ วางซ้อนเต็มโต๊ะ ...คุณภาศิราเปิดบริษัทมาได้ยังไงตั้งปีกว่าโดยไม่มีการทำบัญชีให้เป็นระบบ งบการเงินก็มั่วมาก เขาต้องจัดระบบและทำบัญชีให้ใหม่ทั้งหมด ไม่ใช่งานง่ายแต่ก็ไม่ยากเกินความสามารถ แค่ปวดหัวกับการรื้อหาเอกสารเท่านั้น...
เสียงรถมาจอดที่หน้าประตูบ้าน กานต์รวีวางมือจากงานชะเง้อมองด้วยความหวังว่าจะเป็นคนที่อยากเจอ ดวงตาคู่สวยเบิกกว้างเมื่อเห็นว่าเป็นรถของเขาจริงๆ
“ผมไปเปิดเอง อ้อ.. ”
กานต์รวีบอกแม่บ้านที่วิ่งออกมาจากครัวและลุกไปเปิดประตูเอง
“สวัสดีครับ คุณวี..”
“หวัดดีครับ พี่มนู.. มาส่งเอกสารเหรอครับ” กานต์รวีไม่ถามถึงเตชิต เห็นนายมนูถือซองเอกสารลงจากรถก็รู้แล้วว่าเขาไม่มาอีกแล้ว..
“ครับ.. เจ้านายให้ผมเอาเงินเดือนมาให้”
“เงินเดือน? ของผมเหรอ”
“ครับ”
“ผมไม่ได้ทำที่บริษัทแล้วจะมีเงินเดือนได้ยังไง”
“ไม่ทราบเหมือนกันครับ ท่านเขียนโน้ตฝากมาด้วย ยังไงคุณวีลองเปิดอ่านดู”
กานต์รวีรับซองจากคนรถ
“ขอบคุณครับ”
“คุณวีมีอะไรจะฝากบอกท่านประธานมั้ยครับ”
“เอ่อ.. ไม่มีครับ”
ใบหน้าหวานหม่นลง ครุ่นคิดในใจ
...ใครจะกล้ามี ถ้ายังอยู่ในฐานะเพื่อนสนิทกันก็อยากจะฝากคำตัดพ้อไปว่า ...งานยุ่งจนถึงขนาดลืมผมกับโมจิเลยเหรอ... แต่ตอนนี้เราไม่รู้ว่าตัวเองอยู่ในฐานะอะไรสำหรับเขา...
“ถ้างั้นผมกลับก่อนนะครับ”
“ครับ ขอบคุณครับ”
กลับเข้ามาในบ้านกานต์รวีรีบเปิดซองเอกสาร แต่ปรากฏแค่โน้ตเขียนอยู่หน้าซองเงิน
...เงินเดือนสำหรับเดือนนี้ อย่าปฏิเสธไม่รับ มีงานต้องให้ช่วยอีกเยอะ ....
เตชิต
กานต์รวีนับเงินในซอง มีแบงค์พันถึง 20 ใบ นี่ต้องเป็นเงินส่วนตัวของคุณเตชิต มันมากกว่าเงินเดือนที่บริษัทจ้างเขาอีก ทั้งที่รู้สึกตื้นตันแต่กลับใจหายอย่างบอกไม่ถูก ข้อความที่หน้าซองกระชับและมีใจความเหมือนเป็นคำสั่งจากเจ้านายมากกว่าการบอกกล่าวในฐานะเพื่อน
กานต์รวีเข้าใจแล้วว่าที่ผ่านมาหลงคิดไปเองว่าผู้ชายคนนี้เป็นคนในครอบครัวของเขากับโมจิแล้ว แต่ในความเป็นจริง ไม่ใช่!!.. และไม่มีทางจะเป็นไปได้ ประธานรามิล กรุ๊ป จะมาเป็นเพื่อนกับพนักงานกระจอกๆ อย่างเราได้ยังไง ความเอื้อเฟื้อที่มีให้เราทุกวันนี้ ก็แค่ในฐานะนายจ้างกับลูกจ้างเท่านั้น
... คุณเคยบอกว่าถูกชะตากับผมอยากคบหาเป็นเพื่อนด้วย วันนี้คุณคงรู้ตัวแล้วซีนะ ว่าคบคนปัญหาเยอะอย่างผมแล้วมีแต่เรื่องปวดหัว หรือไม่คุณก็คงเบื่อที่จะเล่นเป็นเพื่อนกับผมแล้ว ไม่ว่าคุณจะรู้สึกกับผมยังไง สำหรับผมคุณเป็นผู้มีพระคุณ สักวันผมจะหาทางตอบแทนคุณ เพื่อให้เราหมดหนี้บุญคุณต่อกัน ....
o15
สวนสาธารณะในหมู่บ้าน
“ตกลงศาลนัดวันไหนครับ คุณกร..”
“วันจันทร์ 9 โมงเช้า เดี๋ยวเราซักซ้อมกันอีกทีนะ ว่าคุณต้องพูดยังไง ผมจะเปิดประเด็นให้คุณชี้แจงเหตุผล ”
“ครับ ว่าแต่.. คุณกรว่าผมตัดสินใจถูกมั้ยที่ทำแบบนี้”
“แบบนี้? หมายถึงรับโมจิเป็นลูกเหรอ..”
“ครับ”
“ถูกซะยิ่งกว่าถูก ถ้าคุณตัดสินใจตั้งแต่แรก ก็ไม่ต้องเป็นเรื่องขึ้นศาลให้เสียเวลา แต่ผมสงสัย ทำไมไม่บอกให้เจ้าทาโร่รู้.. ”
กานต์รวีเข็นรถพาหลานเดินเล่น ทนายหนุ่มเดินตามเป็นเพื่อนพูดคุย ช่วงนี้กรัณย์กรแวะมาหากานต์รวีเกือบทุกวันเพราะอยากเป็นเพื่อนคลายเหงาให้ เขาเพิ่งรู้ว่านอกจากทารกวัย 8 เดือนแล้ว กานต์รวีไม่มีเพื่อนสนิทข้างกายที่จะแวะมาเยี่ยมเยียนถึงบ้าน ดังนั้นเมื่อเตชิตต้องห่างไปด้วยความจำเป็น ชายหนุ่มผู้นี้ก็เหมือนอยู่ตัวคนเดียวจริงๆ
“ไม่ครับ ผมไม่อยากบอก ผมไม่อยากให้คุณเตชิตปวดหัวกับเรื่องของผม ลำพังงานของท่านก็ปวดหัวพอแล้ว..”
“แต่นี่เป็นเรื่องดี ไม่ใช่เรื่องปวดหัวซะหน่อย”
“ถึงงั้นก็เถอะครับ ถ้าคุณเตชิตมีเวลาไปศาลวันนั้นด้วย ก็ค่อยให้ท่านรู้วันนั้นเถอะครับ”
กานต์รวียืนยันหนักแน่น ทำให้กรัณย์กรรู้สึกหนักใจ ...ความหวังดีของเขาทำให้เพื่อนและชายหนุ่มข้างกายที่น่ารักคนนี้ผิดใจกันรึเปล่านะ...
การตัดสินใจรับโมจิเป็นลูก ทำให้สถานภาพของกานต์รวีไม่น่าหนักใจอีกต่อไป และยังมีโอกาสชนะคดีได้หนูน้อยโมจิมาอยู่ในความปกครองเลี้ยงดูด้วย เขาอยากให้กานต์รวีบอกความจริงเรื่องนี้ เพื่อให้เตชิตได้กลับมาสนิทสนมกับชายหนุ่มเหมือนเดิม ความสัมพันธ์ของคนทั้งคู่แค่เริ่มต้นเท่านั้น เขาอยากรู้ว่าเจ้าเพื่อนปากแข็งของเขาจะสามารถสานสัมพันธ์กับกานต์รวีไปถึงขั้นที่หัวใจเรียกร้องได้หรือไม่ นึกแล้วก็ขำประโยคที่เพื่อนเคยตะคอกใส่
...ฉันไม่เคยนอนกับผู้ชายโว้ย!!..
...แล้วนายจะได้รู้ว่า จะเป็นหญิงหรือชายก็ไม่สำคัญไปกว่าการได้นอนกับคนที่นายรัก...
o15
คิ้วเข้มขมวดไม่สบอารมณ์กับภาพที่เห็น ร่างเพรียวเดินเคียงกับร่างสูงโปร่งของเจ้าคาเบะช่วยกันเข็นรถของหนูน้อยโมจิ ใบหน้าหวานยิ้มแย้มพูดคุยอย่างสบายอารมณ์
...เฮอะ !.. อุตส่าห์หลงเป็นห่วงคิดว่าจะเหงา แอบขับรถมาดู ที่ไหนได้ ถึงฉันไม่มาหานายก็ยังมีเจ้าคาเบะเป็นเพื่อน แถมยังพูดคุยกับมันหน้าระรื่นได้ขนาดนี้...
เตชิตรู้สึกโกรธกานต์รวีมากกว่ากรัณย์กร เป็นเพราะเขารู้จักนิสัยเจ้าชู้ของเพื่อน อยู่ใกล้ใครก็ก้อร่อก้อติกไปทั่ว แต่เจ้าคาเบะมันมองออกและรู้ว่าเขาชอบกานต์รวี เพราะงั้นเขาจึงเชื่อใจเพื่อนว่าไม่กล้าหักหลังแย่งของรักของเขา แต่กับกานต์รวีเขาโกรธที่ยอมให้กรัณย์กรใกล้ชิดสนิทสนมด้วย ทั้งที่เขาเคยบอกว่าหมอนี่เป็นไบเซ็กชวลและเตือนว่าอย่าไปสนิทสนมมาก ภาพที่เห็นกับตาในวันนี้ กานต์รวีไม่สนใจคำเตือนของเขาเลย แถมยังทำตัวสนิทสนมกับเจ้าคาเบะเหมือนกับที่เคยใกล้ชิดกับเขา ถึงขนาดช่วยกันเข็นรถพาโมจิเดินเล่นในสวน มันมากเกินไปแล้ว ตอนเขาอยู่ด้วยยังไม่เคยชวนออกมาเดินเล่นแบบนี้เลย ฮึ่ม!!!...
เตชิตขับรถออกจากสวนสาธารณะ อารมณ์โกรธและน้อยใจอัดแน่นเต็มอก
o15
TBC >>>> มาวันละนิดตามคำขอ :teach:
-
...... :o7:.....
สงสารคุณทาโร่กะคุณวี..อ่ะคับ....
(คุณทาโร่หึงด้วย...น่ารักจิงๆ)
มาต่อเรื่อยๆนะค้าบ... o14
-
คุณ oaw_eang ค้า~~~ อย่าเพิ่งสลบค่ะ ลุกขึ้นมาก่อน
o1 เจ๊หมวยขอโทษที่ทำให้ต้องตามอ่านจนเหนื่อยและตาลายกัน
คุณ oaw_eang เป็นคณะกรรมการของบอร์ดนิยายใช่มั้ยคะ o1
ที่จริงค่อยๆ อ่านก็ได้นะคะ เจ๊หมวยลงเยอะเพราะเขียนไปกว่าค่อนเรื่องแล้ว บางคนก็อยากอ่านยาวๆ o15
ขอบคุณเพื่อนๆ น้องๆ ที่เข้ามาให้กำลังใจทุกคนด้วยค่ะ o14
แอร๊ยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยส์ ไม่ต้องสนใจเจ้มากหรอกนะเคอะ แต่แค่เพียงคุณหยุดรับฟังเสียงตุ๊ดส์แก่ๆ อย่างบ้างก็พอแล้วเคอะ เจ้เพียงแต่เสนอความคิดเห็นที่อาจจะพอเป็นประโยชน์บ้างก็เท่าเอง
แต่ก็มีหลายคนนะเคอะที่คิดเหมือนอิชั้น แต่เผอิญว่า อิชั้นมัน หน้าด้านกร้านโลก เลยขอเป็นตุ๊ดส์แถวหน้าออกมาบอกกล่าวเท่านั้นเองหละเคอะ ยังไงก็บอกไปเพื่อตัวคุณเองนั้นแหละเคอะ ถ้าอันไหนเห็นว่าดีเห็นว่าชอบ จะทำอย่างที่เจ้ว่าบ้างเจ้ก็ปลื้มแล้วหละเคอะ
-
คุณ oaw_eang ค้า~~~ อย่าเพิ่งสลบค่ะ ลุกขึ้นมาก่อน
o1 เจ๊หมวยขอโทษที่ทำให้ต้องตามอ่านจนเหนื่อยและตาลายกัน
คุณ oaw_eang เป็นคณะกรรมการของบอร์ดนิยายใช่มั้ยคะ o1
ที่จริงค่อยๆ อ่านก็ได้นะคะ เจ๊หมวยลงเยอะเพราะเขียนไปกว่าค่อนเรื่องแล้ว บางคนก็อยากอ่านยาวๆ o15
ขอบคุณเพื่อนๆ น้องๆ ที่เข้ามาให้กำลังใจทุกคนด้วยค่ะ o14
แอร๊ยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยส์ ไม่ต้องสนใจเจ้มากหรอกนะเคอะ แต่แค่เพียงคุณหยุดรับฟังเสียงตุ๊ดส์แก่ๆ อย่างบ้างก็พอแล้วเคอะ เจ้เพียงแต่เสนอความคิดเห็นที่อาจจะพอเป็นประโยชน์บ้างก็เท่าเอง
แต่ก็มีหลายคนนะเคอะที่คิดเหมือนอิชั้น แต่เผอิญว่า อิชั้นมัน หน้าด้านกร้านโลก เลยขอเป็นตุ๊ดส์แถวหน้าออกมาบอกกล่าวเท่านั้นเองหละเคอะ ยังไงก็บอกไปเพื่อตัวคุณเองนั้นแหละเคอะ ถ้าอันไหนเห็นว่าดีเห็นว่าชอบ จะทำอย่างที่เจ้ว่าบ้างเจ้ก็ปลื้มแล้วหละเคอะ
อึ้ยยยยยยยยย
เคยได้ยินแต่ผู้หญิงแถวหน้า ตุ๊ดแก่แถวหน้ามะเคย
เป็นกำลังใจให้ทั้งสอง อยู่คู่บรรณพิภพต่อไป
ขอบพระคุณสำหรับความเห็นคร้าบบบบบ
-
ที่แท้เรื่องเป็นแบบนี้นี่เอง นึกว่าทาโร่เปลี่ยนไป
ทาโร่เริ่มหีงหวงหนักขึ้นแระ อิอิ เมื่อไหร่จะได้บอกความในใจกันนะ ลุ้นๆๆ :-[
-
สนุกสนานดีจัง :laugh3:
มาต่อเร็วๆนะงับ
เป็นกำลังใจให้คนเขียนนะงับ o15
-
ก็ยางตามอ่านมะทัน :sad2: แต่มาให้กำลังใจก่อน o4
-
คนเราหนอคนเรา บางทีก็จะทำความเข้าใจกันให้ดี
มัวแต่คิดกันไปเอง
:sad4: :sad4: :sad4:
-
เสนอหน้าแป้นแล้นเข้ามาอ่าด้วยคน :o8:
อ่า ชอบนองโมจิ ชอบลุงทาโร่ ..กี๊ซซซซ!~ :like6:
น่าจ๋งจ๋าน คุนอาวีโนะ ลุงทาโร่เข้าใจผิดซ้าแล่ะโถ...โถ...โถ..... :try2:
++++++++++++++++++++++++++
:teach: สำหรับซันน๊า..ลงเยอะๆเลยค่ะ ชอบ ฮี่ๆ o3 o3
เพราะว่า ไม่ได้อ่านทุกเรื่องแหะๆ ถ้าอ่านทุกเรื่องคงไม่ไหว o6
ก้อเลย...เลือกอ่าน ไม่ก้อ ใช้วิธี หลับตาจิ้มเอา ฮ่าๆๆๆ
เข้ากระทู้ไหนก้ออ่านทู้นั้นแล่ะ เอิ้กกกกกกกกกส์ :laugh3:
-
น่ารักง่า ขอฉากโมจิเยอะ ๆ หน่อยจิ น้า เขารักเด็กง่ะ :impress:
-
ทำใมวันนี้ลงน้อยจัง
-
สนุกมากเลยคร๊าฟฟฟฟ
อ่านม้วนเดียวจบเลย
ตาลายเหมือนกันแฮะ o2
รอตอนต่อไปนะครับ สู้ๆ o13
-
บทที่ 9
o12 “มีธุระอะไร!!..”
“อ้าว!!.. ทำไมทักกันอย่างนี้ล่ะครับท่าน ผมมาหาท่านต้องมีธุระด้วยเหรอ..”
“เออซีวะ!!.. ฉันไม่มีเวลาว่างเหมือนคนบางคนที่อ้างว่างานเยอะ แต่กลับมีเวลาไปเดินพักผ่อนในสวนสาธารณะกับครอบครัวของคนอื่น ” :o
กรัณย์กรอึ้งไปอึดใจก็หัวเราะก๊ากกับคำพูดค่อนขอดของเพื่อน
:o9:“ ฮะ ฮะ ฉันไม่แปลกใจเลยว่ะที่นายรู้ แต่สงสัยว่าถ้านายหมายถึงคุณวีกับเจ้าหนูโมจิเป็นครอบครัวของคนอื่นล่ะก็ คนอื่นที่ว่าน่ะ.. ใครเหรอ..”
คิ้วเข้มขมวดเมื่อเจ้าเพื่อนแมวขโมยจอมแสบย้อนกลับ ร่างสูงลุกพรวดขึ้นโน้มกายเข้าไปกระชากคอเสื้อกรัณย์กร
:o “อย่ามาแกล้งโง่ ไอ้คาเบะ!!.. แกเป็นคนบอกให้ฉันห่างเขาเพื่อรูปคดีจะได้ง่ายขึ้น พอฉันห่างมา แกกลับไปแอบสนิทสนมตีท้ายครัวฉัน ไอ้เพื่อนทรยศ!!..”
“โอ๊ะ!!.. ฉันเปล่านะโว้ย~~ หายใจไม่ออก ไอ้บ้า!!.. ปล่อย~~” :sad5:
เตชิตปล่อยมือ แต่ยังตะคอกใส่อย่างหัวเสีย
“แกไปหาวีทำไม!!.. มีความจำเป็นอะไรต้องไปหาเค้าที่บ้านทุกวัน หา!!..” :angry2:
“ฉันไปทุกวันที่ไหน แค่วันเว้นวันเอง” o18
“ไอ้หน้าด้าน!!.. วันเว้นวันก็บ่อยแล้วโว้ย!!..”
กรัณย์กรชักฉุนลุกพรวดขึ้นยืนเถียง
“ทนายมีเรื่องต้องคุยกับลูกความทุกวันไม่ใช่เรื่องแปลกโว้ย!!.. o12 คนเป็นเจ้านายหวงลูกน้องซีวะแปลกกว่า.. แกกลัวฉันจะจีบคุณวีรึไง ฉันไม่ใช่ทนายรับจ้างมานะโว้ย!!.. ฉันเป็นเพื่อนแก ไม่ใว้ใจแล้วเรียกฉันมาทำคดีทำไม!!.. ถามจริงๆ เถอะ นายรู้ตัวหรือเปล่าว่ารู้สึกยังไงกับคุณวี นี่มันไม่ใช่แค่ชอบพอธรรมดาแล้ว นายรักคุณวีถึงขนาดอยากเป็นครอบครัวเดียวกับเค้า ใช่มั้ย!!.. ทาโร่..” :o9:
เตชิตจ้องหน้าเพื่อนนิ่งไปอึดใจ ก่อนทรุดตัวลงนั่งกล่าวน้ำเสียงเรียบเหมือนไม่มีเรื่องฉุนเฉียวก่อนหน้า
“มีธุระอะไรก็ว่ามา อีก 10 นาที ฉันจะเข้าประชุมแล้ว”
กรัณย์กรทรุดตัวลงนั่ง นึกหมั่นไส้เพื่อนที่เปลี่ยนเรื่องพูดโดยไม่ตอบคำถามเขา เตชิตเคยหัวเราะเมื่อรู้ว่าเขาชอบนอนกับผู้ชายมากกว่าผู้หญิงและถามว่าผู้ชายมีอะไรดี อ่อนหวานนุ่มนวลสู้ผู้หญิงก็ไม่ได้ ตอนนี้เขาอยากย้อนถามกลับไปมั่งว่าคุณวีมีอะไรดีวะ ถึงหลงรักหัวปักหัวปำ.. ถ้าไม่ติดว่าเป็นเพื่อนล่ะก็ หึ!!.. ฉันแย่งคุณวีจากแกแน่ไอ้ทาโร่..
กรัณย์กรนึกเขม่นเพื่อนแค่ในใจ ไม่ได้ต่อความยาวให้เสียอารมณ์ต่อกัน
“ฉันมาแจ้งความคืบหน้าเรื่องคดีของคุณวี.. ศาลนัดสืบพยานวันจันทร์ 9 โมงเช้า แต่คุณวีไม่มีพยานสนับสนุนแล้ว เมื่อไม่มีพยานศาลก็อาจตัดสินเลย”
“เกิดอะไรขึ้น!!.. ทำไมถึงไม่มีพยาน วันนั้นวีเพิ่งโทรบอกฉันว่าได้พยาบาลห้องคลอดช่วยเป็นพยานให้แล้วนี่..”
“เธอโทรมาหาฉันขอยกเลิกการเป็นพยาน เธอถูกยื่นข้อเสนอจากตระกูลเฉลิมวงศ์ให้เข้าทำงานในตำแหน่งและเงินเดือนที่ดีกว่าในโรงพยาบาลเอกชนชื่อดัง เธอจำเป็นต้องเปลี่ยนใจเพื่ออนาคตของตัวเองและครอบครัว”
เตชิตพึมพำสบถสีหน้าร้อนใจและเป็นทุกข์
“แล้วนายจะทำยังไง จะปล่อยให้วีแพ้ไม่ได้นะ คาเบะ.. นายสัญญากับฉันแล้วว่าวีต้องชนะ ”
“ไม่ต้องห่วง เพื่อน.. ฉันมีแผนสองสำหรับคุณวี.. และนี่เป็นเหตุผลที่ว่าทำไมฉันต้องไปหาเค้าบ่อยๆ ยังไงซะโมจิต้องได้อยู่กับอาวีแน่ นายทำตัวให้ว่างและไปนั่งฟังคำตัดสินอย่างสบายใจได้เลย”
“นายมั่นใจแค่ไหน ว่าวีจะชนะ”
กรัณย์กรยิ้มและตอบอย่างมั่นใจ
“99.99% มั่นใจพอมั้ยครับท่าน”
เตชิตยิ้มออก สีหน้าคลายกังวล
“ถ้างั้นฉันไม่ต้องทำตัวห่างจากวีแล้วใช่มั้ย ฉันไปหาเขาที่บ้านได้รึยัง” :haun5:
“เอ่อ.. :o9: ถ้าจะให้ดีรอให้คดีเสร็จก่อนเถอะ แต่แค่เลี่ยงไม่พบเจอก็พอ ไม่ต้องถึงกับทำตัวเหินห่างมาก โทรไปพูดคุยถามทุกข์สุขบ้างก็ได้..”
สถานการณ์ตอนนี้เตชิตไม่ต้องเลี่ยงการพบปะกับกานต์รวีแล้ว แต่กรัณย์กรยังนึกหมั่นไส้เพื่อนอยู่ ไม่ปฏิเสธว่าไม่ชอบคุณวี แต่ไม่ยอมพูดออกจากปากว่าชอบ แบบนี้ต้องแกล้งไม่ให้เจอหน้านานๆ จะได้รู้ว่า ...เวลาคิดถึงคนรักที่เป็นผู้ชาย มันต่างจากคนรักที่เป็นผู้หญิงยังไง... เห็นสีหน้าเพื่อนหงอยลงกรัณย์กรรีบตัดบทลุกขึ้นขอตัวกลับก่อนจะใจอ่อน เตชิตลุกขึ้นเดินตามไปส่งหน้าลิฟต์
“แผนสองที่ว่าคืออะไร”
“ฉันอยากให้นายถามเรื่องนี้จากคุณวีเอง”
“เพราะอะไร ”
“คุณวีขอร้องให้ปิดนายไว้ก่อน...”
“ปิดฉัน?”
“เขาอยากให้นายเซอร์ไพรส์มั้ง”
ประตูลิฟต์เปิดออก ร่างสูงโปร่งเดินก้าวเข้าไป
“เดี๋ยว!!..” เตชิตเอามือกันประตูค้างไว้
“วีมีพูดอะไรถึงฉันบ้างรึเปล่า”
กรัณย์กรเลิกคิ้ว
“ถามทำไมครับ ท่านประธาน..”
“คาเบะ!!..” น้ำเสียงตวาดบอกให้รู้ว่าอาการไม่สบอารมณ์กำลังเริ่มขึ้นอีกแล้ว
:laugh3: “ยอมรับมาก่อนว่าท่านรักอาวีของโมจิ ผมถึงจะบอกว่าคุณวีพูดถึงท่านยังไงบ้าง”
คิ้วเข้มขมวดเมื่อกรัณย์กรลอยหน้าลอยตาพูดใส่ เสียงทุ้มลอดไรฟันตอบทุกเรื่องที่อีกฝ่ายอยากให้เขาพูด
“ฉันรักกานต์รวี.. รักโมจิ... รักทั้งอาและหลาน อยากอยู่ร่วมเป็นครอบครัว พอใจรึยัง ”
“โอเค!!.. อยากรู้ก็จะบอกให้ คุณวีไม่ได้พูดถึงนายเลย คุยเรื่องคดีจบฉันก็จะคุยเรื่องอื่นๆ ที่ช่วยให้เขาสบายใจ และช่วยให้หายเหงาไม่คิดถึงใครบางคน.. ”
ร่างสูงยืนนิ่งมือยันประตูค้างไว้เหมือนต้องการคำตอบที่กระจ่างกว่านั้น แต่กลับถูกอีกฝ่ายผลักถอยออกมา
“โทรหาตอนนี้เลยซีครับท่าน จะได้ชุ่มชื่นหัวใจก่อนเข้าประชุม” :bye2:
เสียงกระเซ้าก่อนประตูลิฟต์จะปิดลง
o15
3 ทุ่ม
กานต์รวีวางร่างเล็กนอนลงบนเตียงอย่างเบามือ :sleep2: วันนี้โมจิไม่ยอมนอนง่ายๆ ทั้งที่เมื่อกลางวันก็ไม่ได้นอนเต็มอิ่ม ปกติถ้าอุ้มกล่อมไม่ถึง 5 นาทีก็หลับแล้ว วันนี้ทำยังไงก็ไม่ยอมนอน แถมยังร้องไห้โยเยจะให้อุ้มท่าเดียว ให้นั่งเล่นหรือนอนเล่นก็ไม่ยอม เขาต้องอุ้มกระเตงอยู่เป็นชั่วโมงจนในที่สุดก็ผล็อยหลับซบอกไป
“หลับฝันดีนะคร้าบ ตื่นมาไม่ร้องไห้โยเยแล้วนะลูก~~ ”
กานต์รวีห่มผ้าและจุ๊บแก้มนุ่มของหลานเบาๆ ตั้งแต่พี่ชายและพี่สะใภ้จากไป ถ้าทั้งคู่ไม่ทิ้งทารกน้อยไว้ให้ เขาคงต้องอยู่อย่างโดดเดี่ยวตามลำพังในโลก ดังนั้นแม้คนอื่นจะมองว่าการดูแลหนูน้อยเป็นภาระที่ใหญ่หลวง แต่สำหรับเขาไม่เคยคิดว่ามันเป็นภาระเลย โมจิช่วยเติมเต็มความสุขในชีวิตให้เขา เขาจะไม่มีวันยอมให้ใครมาพรากชีวิตน้อยๆ นี้ไปจากอ้อมอก นับจากวันนี้ไปเขาจะไม่ใช่แค่อาวีแต่จะอยู่ในฐานะพ่อของโมจิด้วย ครอบครัวพี่สะใภ้จะว่าร้ายยังไงเขาไม่สนใจ รู้อย่างเดียวว่าเขาเสียโมจิให้ใครไม่ได้..
กานต์รวีเหลือบดูเวลาก่อนเดินไปหยิบโทรศัพท์มือถือเรียกดูเบอร์
... เขาบอกว่าจะโทรมาตอน 2-3 ทุ่ม ให้เราคอยรับโทรศัพท์... เมื่อตอนบ่ายโทรมาแล้วยังไม่ทันได้คุยกันเลขาก็มาเชิญเข้าห้องประชุมซะก่อน...
“วีเหรอ.. ทำอะไรอยู่ คุยได้มั้ย..”
“เอ่อ.. ทำบัญชีของคุณภา แต่ไม่ยุ่งครับ คุยได้..”
“นายกับโมจิเป็นไงบ้าง สบายดีรึเปล่า..”
“สบายดีครับ”
...มีเสียงผู้หญิงแทรกเข้ามาว่าที่ประชุมพร้อมแล้วค่ะ..
“แค่นี้ก่อนนะ วี.. คืนนี้จะโทรหาประมาณ 2-3 ทุ่มนะ”
ใบหน้าหวานอมยิ้ม ^__^ นึกถึงน้ำเสียงอ่อนโยนเมื่อตอนบ่ายแล้วความน้อยใจที่มีอยู่แทบจะมลายหายไปในนาทีนั้น ได้คุยกันคืนนี้เขาจะบอกเรื่องที่รับโมจิเป็นลูกให้รู้ด้วยเลย เพราะถ้าไม่บอกแล้วไปรู้เรื่องที่ศาลวันนั้นต้องโกรธใหญ่โตแน่
o15
-
... R R R R R...
กานต์รวีสะดุ้งจากภวังค์เมื่อโทรศัพท์ที่ถืออยู่ในมือดังขึ้น เห็นเบอร์แล้วหัวใจเต้นรัวไม่เข้าใจเหมือนกันว่าทำไมต้องดีใจขนาดนี้
“ฮาโหล!!.. ”
“วีเหรอ.. ทำอะไรอยู่ นอนรึยัง..”
“ยังครับ.. เพิ่งกล่อมโมจิหลับครับ ”
“เพิ่งหลับเหรอ เมื่อกลางวันนอนเยอะล่ะซี..”
“เปล่าครับ วันนี้แกงอแงนิดหน่อย ไม่รู้เป็นอะไร ให้นั่งเล่นนอนเล่นก็ไม่ยอม จะให้อุ้มท่าเดียว..”
“ไม่สบายรึเปล่า เด็กทารกเวลางอแงอาจเป็นเพราะเค้าไม่ค่อยสบายตัวนะ ”
“เปล่าครับ แกสบายดี แค่งอแงครับ พออุ้มก็หัวเราะได้ ผมคิดว่าแกเป็นโรคขี้อ้อนมากกว่าครับ ฮะ ฮะ ”
กานต์รวีกล่าวน้ำเสียงกลั้วหัวเราะ และได้ยินเสียงหัวเราะจากอีกฝ่าย
“แล้วนายล่ะวี.. สบายดีมั้ย งานของคุณภามีปัญหาอะไรรึเปล่า..”
“ผมสบายดีครับ เรื่องงานไม่มีปัญหา แต่ผมหนักใจเรื่องการทำบัญชีให้มีผลขาดทุนทั้งที่จริงๆ แล้วได้กำไร แต่คุณภาเธอต้องการให้ขาดทุนครับ เธอบอกว่ายังไม่พร้อมจะจ่ายภาษี..”
“ธุรกิจเล็กๆ ก็แบบนี้แหล่ะ ทำเท่าที่ทำได้ล่ะกัน อะไรเกินจริงและเป็นไปไม่ได้ก็ชี้แจงเธอไปว่าควรทำให้ถูกต้อง เพราะถ้าเจอภาษีย้อนหลังจะหนักกว่านี้ ถ้ามีปัญหาให้โทรบอกฉันจะคุยให้เอง ”
“ขอบคุณที่ช่วยแนะนำครับ เอ่อ.. แล้วคุณล่ะ สบายดีมั้ย รักษาสุขภาพด้วยนะครับ อย่าเอาแต่ทำงานอย่างเดียว..”
“เป็นห่วงเหรอ.. ห่วงในฐานะอะไรบอกได้มั้ย..” เสียงทุ้มอ้อนถามอย่างอ่อนโยน
กานต์รวีคว้าหมอนมากอดแก้เขิน
“ครับ ก็ ^__^ เอ่อ... ถึงคุณจะไม่ค่อยมีงานให้ผมทำ แต่คุณก็ยังเป็นเจ้านายผมอยู่”
“เจ้านาย? นายห่วงฉันในฐานะเจ้านายงั้นเหรอ..”
น้ำเสียงน้อยใจมาอีกแล้ว ...หัวก็ไม่ล้านทำไมขี้ใจน้อยก็ไม่รู้...
“เอ่อ... เปล่าครับ ที่จริงคุณเป็นหลายอย่าง ผมห่วงในฐานะที่เราเป็น เอ่อ... เป็นเพื่อนสนิทกัน และในฐานะที่คุณเป็นลุงของโมจิด้วยครับ..”
“เป็นเพื่อนสนิทกับลุงงั้นเหรอ.. ก็โอเค.. ดีกว่าในฐานะเจ้านายเยอะเลย.. จริงซี!! เรื่องคดีตอนนี้ราบรื่นดีมั้ย มีปัญหาอะไรรึเปล่า..”
“ไม่มีครับ คุณคาเบะช่วยเหลือผมอย่างดีเลย..”
“คาเบะ!!.. ”
“เอ่อ.. คุณกรให้เรียกชื่อนี้ครับ..” กานต์รวีจับความไม่ชอบใจในน้ำเสียงได้ รีบชี้แจงให้เข้าใจ
“คุณกรบอกว่าคุณเป็นเพื่อนสนิทคนเดียวที่เรียกเขาชื่อนี้ คุณกรว่าผมเป็นเพื่อนสนิทของคุณ เลยอนุญาตให้ผมเรียกชื่อเขาอย่างที่คุณเรียกครับ”
“ทำไม!!.. นายเป็นเพื่อนสนิทของฉันไม่ใช่ของมัน ไม่จำเป็นต้องไปเรียกชื่อนั้น.. หรือว่านายอยากเป็นเพื่อนสนิทกับเจ้าคาเบะ.. ”
กานต์รวีตกใจกับน้ำเสียงไม่สบอารมณ์และคำพูดชวนหาเรื่อง ไม่อยากต่อความยาวจึงนั่งเงียบและคิดจะเปลี่ยนเรื่องคุย แต่การนิ่งเงียบของเขาอีกฝ่ายคงเข้าใจว่ายอมรับ จึงย้อนกลับมาด้วยอารมณ์โกรธ
“นายอยากเป็นเพื่อนสนิทกับคาเบะงั้นเหรอ.. ทำไม!! วี.. นายไม่สนใจคำเตือนของฉันเลยใช่มั้ย!!.. รู้ก็ทั้งรู้ว่าหมอนั่นเป็นไบเซ็กช่วล อยากสนิทกับมันไปเพื่ออะไร!! อยากให้มันมาหลงรักหรือไง!!..”
“คุณเตชิต!!!!!..”
กานต์รวีตะโกนเรียกอีกฝ่ายด้วยความตกใจระคนเสียใจ ตั้งรับไม่ทันกับอารมณ์โกรธอย่างไม่มีเหตุผลของเตชิต ...เมื่อกี้ยังอาทรห่วงใยใจดีราวกับเทพบุตร แค่ชั่ววินาทีก็เปลี่ยนเป็นซาตานพูดจาทำร้ายจิตใจเขาได้ขนาดนี้...
“ผมไม่ได้อยากสนิทกับคุณกรมากเกินกว่าความเป็นเพื่อน ผมเห็นเขาเป็นเพื่อนคุณถึงไว้ใจและอยากคบเป็นเพื่อนด้วย ทำไมครับ!!.. ผู้ชายที่เป็น ไบเซ็กช่วลคบไม่ได้งั้นเหรอ.. คุณพูดเหมือนเขาเป็นคนไม่ดี ทั้งที่จริงๆ แล้ว ในความรู้สึกของผมคุณกรัณย์กรเป็นคนดี เขาเป็นคนมีน้ำใจ ที่สำคัญเขาไม่เคยว่าคุณไม่ดีเลย มีแต่คุณที่ว่าเขาไม่ดี.. รู้ตัวรึเปล่า.. ”
“กานต์รวี~~ ” เสียงทุ้มสั่นเครือ แม้จะตกใจและเสียใจที่ควบคุมอารมณ์ตัวเองไม่ได้ แต่ความรู้สึกขณะนี้ผิดหวังที่กานต์รวีปกป้องกรัณย์กรด้วยการ ต่อว่าเขา
“ผมบรรลุนิติภาวะมาหลายปีแล้ว ผมเป็นผู้ใหญ่พอที่จะรู้ว่าการที่คนเราจะมีความรู้สึกดีๆ ให้กัน มันไม่เกี่ยวกับระยะเวลาในการคบหาหรือว่าใครได้เจอก่อนเจอหลัง คุณเป็นคนแรกที่ผมยอมรับเป็นเพื่อนสนิทภายในเวลาไม่ถึงเดือน ไม่ใช่เพราะคุณเป็นเจ้านายและมีบุญคุณกับผม แต่เพราะผมคิดว่าคุณเป็นคนดี แต่วันนี้คุณทำให้ผมรู้ว่าที่ผ่านมาผมมองคุณผิดไป ตัวตนจริงๆ ของคุณยังไงก็เปลี่ยนไม่ได้ คุณมั่งมีสุขสบายมาตั้งแต่เกิด เป็นลูกชายคนเดียวของตระกูลมีฐานะ อยากได้อะไรก็ต้องได้ คุณคิดว่าเงินแก้ปัญหาและซื้อทุกอย่างได้ แม้แต่ผมคุณก็แก้ปัญหาทุกอย่างให้ด้วยเงินเหมือนกัน”
“ไม่ใช่นะ วี.. ”
“ทำไมจะไม่ใช่ครับ ทุกเรื่องที่คุณยื่นมือมาช่วยเหลือผมล้วนแต่ต้องใช้เงินทั้งนั้น ผมรู้แต่ผมก็ยอมรับความช่วยเหลือจากคุณ เพราะปัญหาของโมจิเกินกำลังที่ผมจะช่วยตัวเองได้ และเพราะผมคิดว่าคุณเป็นคนดี การรับความช่วยจากคนที่มีพร้อมมากกว่าเราไม่ใช่เรื่องเสียหาย แต่ถึงยังไงผมก็เข้าใจสัจจะธรรมของมนุษย์ที่ว่า โลกนี้ไม่มีอะไรฟรี ไม่มีใครให้อะไรใครโดยไม่หวังผลตอบแทน เพราะงั้นผมพร้อมที่จะทดแทนบุญคุณที่ได้รับความช่วยเหลือจากคุณอยู่แล้ว.. แต่ไม่ใช่ด้วยวิธีที่คุณทำอยู่ คุณทำเหมือนคุณเป็นเจ้าของชีวิตผม ไม่ให้ผมคบหาใครเป็นเพื่อน แม้แต่คุณกรที่เป็นเพื่อนของคุณและยังเป็นทนายช่วยว่าความให้ผม คุณก็ยังไม่ไว้ใจให้ผมคบกับเขา อยากให้ผมเป็นเพื่อนสนิทของคุณคนเดียว แต่คุณก็ไม่มีเวลาให้ผม นึกอยากจะมาทุกวันก็มา แต่พอไม่อยากมาคุณก็หายไปแค่จะโทรพูดคุย 2-3 คำคุณก็ยังไม่มีเวลา แต่กับคุณภาคุณกลับมีเวลาพาเธอไปงานแฟชั่นโชว์ คุณเป็นคนไม่มีเหตุผลและใจแคบที่สุด!!.. "
กานต์รวีระบายความรู้สึกอัดอั้นในใจและตัดพ้อด้วยความลืมตัว พูดจบก็ตระหนักในทันทีว่าคำพูดของตัวเองทำร้ายจิตใจคนฟังมากแค่ไหน เพราะขนาดเป็นคนพูดยังรู้สึกเสียใจมาก ...ช่วยไม่ได้.. คุณต้องรับรู้ในสิ่งที่คุณเป็นบ้าง...
...ปลายสายนิ่งเงียบไปนาน กานต์รวีนิ่งรอจนใจหาย กำลังจะเอ่ยขอโทษ เสียงทุ้มแหบพร่าก็เป็นฝ่ายเอ่ยขึ้นก่อน
“ฉันขอโทษที่ไม่มีเหตุผล ขอโทษที่ใจแคบ ฉันสัญญาว่าจะไม่เกิดขึ้นอีก ราตรีสวัสดิ์ กานต์รวี..”
ตึ้ด~~ ตึ้ด~~
:impress: ...ผมขอโทษ...
ร่างเพรียวล้มตัวลงนอนแผ่ นึกไม่ถึงว่าการได้พูดคุยกันเป็นครั้งแรกในรอบ 2 สัปดาห์ที่ไม่มีโอกาสได้อยู่ใกล้ชิดกัน จะจบลงด้วยความรู้สึกที่แย่แบบนี้ เราต่อว่าเขามากมายเพียงเพราะคำพูดประโยคเดียวของเขา
...อยากให้มันมาหลงรักหรือไง!!!..
...ผมจะอยากให้คุณกรมาหลงรักทำไม ผมมีคนที่อยากให้หลงรักผมอยู่แล้ว...
o15
TBC >>>>
-
อ่านรวดเดียวจบเหมือนกัน หนุกๆๆๆๆ อยากอ่านต่อแว้วว o13
เขียนได้ดีทีเดียว สำนวน ลำดับเรื่องราว เก่งๆ
ว่าแต่จะมีเหตุการณ์อะไรอีกรึเปล่า รอลุ้นวีกับทาโร่ แล้วก็รักน้องโมจิจัง :impress2:
-
:sad4:..
ทะเลาะกันแย้วอ่ะ...มะดีเยย.. o9
คืนดีกันไวๆนะค้าบ... o14
(รักกันๆ..นะค้าบ.....)
ว่าแล้วก็..มาต่อไวๆนะค้าบ.. o14
-
ลงสัก2บทได้ใหมคับแบบว่าน้อยเกิ่นไปอ่า T^T
-
:haun5: :haun5: :haun5:
อิอิ น้องหนูโมจิทำเอาป้าๆ อาๆ แถวนี้ใจละลายกันเป็นทิวแถวเลยวุ้ย
o3 o3 o3 o3 o3
-
อ่า ... ลงต่ออีกซักบทก็ดีนะนี่ รุ้สึกยังม่ะอิ่มเลย อิอิ
งอนกันไปงอนกันมา หุหุ เหมือน ต่างคนต่างหึงต่างหวง หุหุ เมื่อไหร่จะพูดสิ่งในใจออกไปนะ อิอิ ลุ้นๆๆ :impress2:
-
(http://www.geocities.com/muay_siri2003/moji5.jpg)
"ซาหวัดดีทุกๆ คนฮะ
ป้าเจ้หมวยบอกว่าให้โมจิมาเปิดตัวที่นี่บ้าง
โมจิคิดว่าที่นี่คงไม่มีคุณลุงหรอก คงยังไม่มีใครแก่ถึงขั้นนั้น
ขอเรียก พี่ ป้า น้า อา ล่ะกันนะฮะ"
"เฮ้อ!!.. ตอนนี้โมจิกุ้มใจจิงๆ อาวีไม่มีความสุขหลายวันแล้วฮะ"
"โมจิรู้ว่าเป็นเพราะอะไร ลุงคาเบะแอบเอารูปให้โมจิดูแล้ว~~~
มีคนไม่ดีมาแอบถ่ายรูปเราไปให้ลุงคาเบะ
บอกว่าถ้าลุงทาโร่เป็นกิ๊กกะอาวี อาวีต้องแพ้คดี"
"ดูรูปนี้ซีฮะ"
(http://i122.photobucket.com/albums/o276/zenjhub/bossja2.jpg)
"บ้าที่สุดเลย!! คนนิสัยไม่ดี!! :o
รูปนี้มันดูแล้วน่าเข้าใจผิดมากนักเหรอฮะ พี่ ป้า น้า อา~~~"
"รูปนี้เรา 3 คน นั่งดูทีวีอยู่ฮะ อาวีกะลุงไม่ได้ทำ'ไรน่าเกลียดซะหน่อย
มีโมจิอยู่ด้วยจะทำได้งัย ก็แค่จับมือลูบหัวกันนิดหน่อยเท่านั้น"
o12 "โมจิขอเถียงเลยว่า อาวีไม่ได้เป็นกิ๊กกะลุงทาโร่แน่นอน
เขาสองคนไม่ได้เป็นไรกัน แค่ชอบนั่งใกล้กัน ชอบจับมือกันบ้าง
บางทีลุงก็แกล้งหอมโมจิ แต่เฉียดไปถูกแก้มอาวี
แต่ก็โดนทุบกลับมาหลายครั้ง
เฮอะ!! แบบนี้จะเป็นกิ๊กได้ยังไง
ถ้าเป็นกิ๊กจริงอาวีก็ต้องยอมให้ลุงหอมโดยดีแล้วซีฮะ"
"แต่ในใจของโมจิก็ลุ้นอยู่เหมือนกัน
ไม่ได้ลุ้นอยากให้เป็นกิ๊กนะฮะ
โมจิอยากให้อากะลุงเป็น ซาวีทฮาร์ท กันต่างหาก ฮ่า ๆ ๆ" :give2:
"ตอนนี้โมจิเข้าใจแล้วว่าทำไมอยู่ดีๆ ลุงถึงห่างไป
ลุงพยายามช่วยให้โมจิได้อยู่กับอาวี
แต่โมจิเข้าใจคนเดียวก็ไม่มีประโยชน์
อาวีไม่รู้เรื่องด้วย ถ้าไม่บ่นว่าลุงก็นั่งหน้าเศร้าอยู่คนเดียว
โมจิสงสารอาวีจัง ไม่รู้จะทำไงดี "
"วันนี้โมจิเมาท์แค่นี้ก่อนนะฮะ
วันหลังมาใหม่
ซาหวัดดีทุกๆ คนฮะ"
:bye2:
MOJI
:sleep2:
[/b][/size]
-
ไม่พูดกันก็ไม่รู้ ไม่มีใครมานั่งเดาใจใครได้ถูกหรอก
ส่วนนายโมจิเนี้ย ท่าทางโตขึ้นคงจะหล่อเนอะ ตาสวยเชียว แต่แหม่! แก่แดดไปนิดแล้วนะจ๊ะเรานะ รู้ตัวมั้งเปล่าหา? พ่อเด็กน้อยสายเลือด Y
ปล. ถ้าอัดอั้น....มันก็ต้องระบาย รับยาถ่ายระดมพลซักแก้วไหมเคอะ :laugh3:
-
คิคิ..โมจิ.น่ารักเจงๆ...
คิดมากไปได้..เป็นเด็กเป็นเล็ก (แก่แดดจิงๆน่ะแหล่ะเจ๊)
-
บทที่ 10
...ไม่มีสัญญาณตอบรับจากหมายเลขที่ท่านเรียก...
... Sorry, It is not possible to reach the number that you dial ...
กานต์รวีถอนใจเฮือก พยายามโทรตั้งแต่ 8 โมงเช้า จนตอนนี้ 10 โมงกว่าแล้ว ...ถึงขนาดปิดมือถือแปลว่าคุณเตชิตคงโกรธเรามาก...
กานต์รวีตัดสินใจโทรเข้าบริษัท ใจหายวาบเมื่อได้รับคำตอบจากเลขาหน้าห้องว่าท่านประธานไปต่างประเทศจะกลับเมื่อไรยังไม่ทราบ ต้องรอท่านแจ้งกลับมา...
o15
“คนอะไรก็ไม่รู้เนอะ โมจิ.. หัวก็ไม่ล้าน ขี้ใจน้อยที่สุดเลย”
(http://i122.photobucket.com/albums/o276/zenjhub/baby.jpg)
มือเรียวไล้ฟองสบู่บนผิวนุ่มของทารกน้อย ขณะอาบน้ำให้โมจิกานต์รวีก็บ่นว่าเตชิตให้เจ้าตัวเล็กฟัง
“อาต่อว่าหน่อยเดียวก็วางสายไปเลย โทรไปเมื่อเช้าก็หนีไปเมืองนอกอีก.. คอยดูนะ อาจะไม่ง้อ ไม่พูดด้วยเลย ”
มือเล็กตบแปะบนใบหน้าของอาเหมือนกับจะปลอบใจ กานต์รวีล้างตัวหนูน้อยเสร็จก็อุ้มขึ้นจากน้ำพาไปที่เตียง ร่างเล็กถูกห่อด้วยผ้าขนหนูเนื้อนุ่ม
“ลุงทาโร่ของโมจิปากเสียรู้มั้ย อยู่ดีๆ ก็มาหาว่าอาอยากให้ลุงคาเบะรัก”
เสียงบ่นว่าต่อขณะผัดแป้งและสวมเสื้อให้
“ทีตัวเองพูดว่าเขาได้ แต่พอถูกอาว่าหน่อยก็โกรธ คนแบบนี้ไม่ต้องไปรักแล้ว โมจิ...”
(http://i122.photobucket.com/albums/o276/zenjhub/u12985776.jpg)
ร่างเล็กดิ้นดุ๊กดิ๊ก เหมือนจะบอกอาว่า
...ไม่เอาน่า อาวี.. อย่าโกรธลุงเลย ค่อยพูดค่อยจานะฮะ...
“ลุงคาเบะเขาช่วยเราเรื่องคดีนะ.. อาไม่ได้สนิทกับเขาเกินเลยซะหน่อย ลุงทาโร่ต่างหากเป็นกิ๊กกับคุณภา เห็นคุณภาสำคัญกว่าเรา..”
เสียงใสพึมพำกับเจ้าตัวเล็กทั้งแก้ตัวทั้งบ่นว่า นอกจากโมจิแล้วกานต์รวีไม่สามารถให้ใครรับรู้ปัญหาในใจนี้ได้
“อาก็ผิดที่ว่าเขาแรงๆ อาควรจะขอโทษเขาใช่มั้ย โมจิ..”
โมจิผงกหัวรับและยื่นตุ๊กตายางเป็ดน้อยสีเหลืองให้อา มันเป็นตุ๊กตาที่เตชิตซื้อให้ เจ้าตัวเล็กเหมือนรู้ว่าอากำลังบ่นลุงทาโร่ของตัวเองอยู่ ...
“แต่ลุงเขาว่าอาก่อน เขาควรจะขอโทษอา ไม่ใช่หนีไปแบบนี้..”
โมจิส่ายหน้าและส่งเสียงอ้อแอ้ ถ้าแปลเสียงพูดของทารกได้ คงได้ใจความว่า...
...ลุงพูดว่าก็เพราะหวง~~ ถ้าลุงไม่รัก ลุงก็ไม่หวงหรอกฮะ... :-[
(http://i122.photobucket.com/albums/o276/zenjhub/baby2copy.jpg)
o15
-
โมจิน่ารักที่ซู้ด....... :like6:
-
เรื่องนี้ น่ารักจังเยย ชอบ แต่กว่าจะอ่านทัน ใช้เวลานานอยู่ o8 โมจิน่ารัก (รักเดะ) o3
-
“พรุ่งนี้ไปทำงานที่บริษัทนะ อ้อ.. ไม่ต้องเข้ามานี่..”
“ทำไมล่ะคะ คุณวี..”
“ก็เวลาอ้อมา ผมไม่มีอะไรจะทำ อ้อแย่งงานผมทำหมดเลย”
“อ้าว!!.. ก็เจ้านายให้หนูมาช่วยงานบ้านและเลี้ยงน้องนี่คะ.. คุณวีก็ทำงานบัญชีของคุณวีไปซี..”
“ผมไม่ได้มีงานมากมายอะไร ทำอยู่กับบ้าน จะทำเมื่อไรหรือไม่ทำก็ได้ อาทิตย์นี้เจ้านายไม่อยู่ไปต่างประเทศ อ้อเข้าไปทำงานที่บริษัทเถอะ..”
“จะดีหรือคะ คุณวี.. เจ้านายไม่ได้สั่งหนูไว้นะคะ..”
“ไม่เป็นไรหรอก ถ้าเจ้านายว่า.. ผมรับผิดชอบเอง..”
แม่บ้านบ่นพึมพำอ้างว่ากลัวถูกเจ้านายดุ ที่จริงแล้วเธอไม่ค่อยอยากเข้าออฟฟิศก็เพราะทำงานที่นี่สบายกว่าเยอะ ไม่มีระเบียบกฎเกณฑ์ ไม่ต้องคอยระวังผู้ใหญ่ กล่อมน้องโมจิหลับบางทีก็งีบหลับไปกับน้องด้วย แต่ในที่สุดก็ต้องยอมเมื่อท่าทีของกานต์รวีเอาจริง แถมยังมีสีหน้าเครียดเหมือนมีเรื่องไม่สบายใจจึงไม่กล้าเซ้าซี้เหมือนทุกครั้ง
o15
“อ้ำ~~ เก่งจังเลย โมจิของอาเก่งที่สุด อร่อยใช่มั้ย ฝีมืออาวีต้องอร่อยอยู่แล้ว~~”
กานต์รวีป้อนโจ๊กฟักทองให้หนูน้อย วันนี้แม่บ้านไม่มา ไม่มีใครแย่งเขาเลี้ยงโมจิแล้ว
R ..R.. R..
โทรศัพท์มือถือดัง กานต์รวีเหลือบมองเบอร์ที่โชว์หน้าจอ รีบคว้าขึ้นมารับสาย
“สวัสดีครับ คุณภา..”
“หวัดดีค่ะ คุณวี..” ปลายสายทักเสียงใส
“’งานเป็นไงบ้างคะ มีปัญหาอะไรรึเปล่า..”
“ไม่มีปัญหาครับ ผมทำงบเสร็จแล้ว รอให้คุณภาดูก่อนค่อยปรับปรุงยอดใหม่ครับ...”
“ไม่ต้องหนักใจนะคะ คุณวี.. ภาคุยกับคุณทาโร่เรื่องบัญชีแล้ว คิดว่าทำให้ถูกต้องตามจริงดีกว่า..”
กานต์รวีแปลกใจ ปัญหานี้เพิ่งคุยกับเตชิตเมื่อคืนก่อนที่จะมีปากเสียงกัน
“คุณภาคุยกับคุณเตชิตเมื่อไรเหรอครับ..”
“คุยเมื่อครู่นี้เองค่ะ อ้อ!! จริงซี.. จะบอกว่าตอนนี้ภาอยู่ที่สิงคโปร์ค่ะ คุณทาโร่ก็อยู่ด้วย.. คุณวีอยากได้อะไรมั้ยคะ..”
“เอ่อ.. ไม่ครับ ขอบคุณครับ”
กานต์รวีคุยกับหญิงสาวอีก 2-3 ประโยคก็วางสาย ใจหายอย่างบอกไม่ถูกเมื่อรู้ว่าทั้งคู่ไปต่างประเทศด้วยกัน ใบหน้าหวานหม่นลงไม่เข้าใจตัวเองว่าทำไมต้องเสียใจด้วย
....คุณเตชิตจะไปไหนกับใครไม่จำเป็นต้องบอกเรา เราเป็นแค่ลูกจ้างของคนทั้งคู่ ที่สำคัญเธอและเขาก็เหมาะสมกันมากด้วย...
o15
“เป็นอะไรครับ คุณวี.. กังวลเรื่องคดีอยู่อีกเหรอ..”
“เอ่อ.. ก็นิดหน่อยครับ คุณกรแน่ใจนะครับว่าผมมีโอกาสชนะคดี..”
“แน่นอนซีครับ ออกมารูปนี้แล้วก็หมดหนทางที่ฝ่ายโน้นจะแย่งโมจิไปจากคุณได้ ทำใจให้สบายดีกว่าครับ วันนี้ผมว่างเราพาโมจิไปเดินเล่นที่ห้างกันมั้ยครับ”
“ก็ดีครับ.. แต่ว่า..” กานต์รวีนึกถึงคำพูดของเจ้านายหนุ่มที่ชอบอ้างตัวเองว่าเป็นเพื่อนสนิทของเขา
...ฉันไม่อยากให้นายไปเดินช้อปปิ้งซื้อของกับใครนอกจากฉัน…
“อย่าดีกว่าครับ โมจิน้ำมูกไหล พาออกไปตากลมตากแอร์เดี๋ยวจะไม่สบายมากขึ้น ไว้วันหลังดีกว่าครับ..”
ร่างเล็กในอ้อมกอดของกานต์รวีมีน้ำมูกไหลจริง แต่สีหน้ายังระรื่นและหัวเราะยิ้มหัวให้เมื่อกรัณย์กรทำหน้าตลกใส่
“ตามใจครับ” กรัณย์กรรู้ว่าเรื่องไม่สบายใจของกานต์รวีไม่ใช่เรื่องของเจ้าตัวเล็กอย่างเดียว อาการของคุณอาหน้าหวานตอนนี้เหมือนคนมีปัญหาหัวใจมากกว่า
“เอ่อ.. คุณกรครับ..”
กรัณย์กรเลิกคิ้วเป็นเชิงถาม
“คุณบอกวันที่ศาลนัดให้คุณเตชิตรู้รึยังครับ”
“บอกแล้วครับ..”
“เขาจะไปมั้ยครับ”
“ต้องไปซีครับ ไม่ไปได้ยังไง เป็นเจ้าของคดี เอ่อ.. ผมหมายถึงเขาเป็นคนควักเงินจ่ายค่าทนาย ยังไงก็ต้องไปครับ”
กานต์รวีพยักหน้ารับทราบแต่สีหน้ายังกังวล
“แต่คุณเตชิตไปต่างประเทศ จะกลับมาทันรึเปล่าครับ”
“อ้าว!!.. ไปไหนครับ ไม่เห็นมันบอกผมว่าจะไป..” กรัณย์กรหน้าตื่น ไม่รู้ว่าเพื่อนไปไหนจริงๆ
“เอ่อ.. เลขาไม่ได้บอกว่าไปไหน บอกแต่ว่าไปต่างประเทศ เวลากลับยังไม่แน่นอนครับ แต่เมื่อวานคุณภาโทรมาจากสิงคโปร์คุยเรื่องงานกับผม แล้วบอกว่าคุณเตชิตก็อยู่ที่นั่นด้วย ผมคิดว่าเค้าคงไปด้วยกัน ”
กรัณย์กรพอจะรู้แล้วว่าความไม่สบายใจของกานต์รวีมาจากเรื่องอะไร
“คุณวีกลัวว่าเจ้าทาโร่จะกลับมาไม่ทันวันขึ้นศาลใช่มั้ยครับ”
กานต์รวีพยักหน้ารับ
“ครับ ผมอยากให้เขาอยู่ฟังด้วย คุณเตชิตรักโมจิมากครับ ผมอยากให้เขาได้ยินตอนศาลตัดสินให้โมจิได้อยู่กับผม....”
“ไม่ต้องห่วงเรื่องนี้คุณวี เดี๋ยวผมหาทางติดต่อมันเอง แค่สิงคโปร์นี่เอง ถ้าไปเรื่องงานก็ไม่น่าจะเกิน 2 วัน...”
“ขอบคุณคุณกรครับ..” กานต์รวีหมดห่วงแต่ใบหน้าหวานยังดูอมทุกข์อยู่ กรัณย์กรโพล่งถามตรงๆ
“มีปัญหากับเจ้าทาโร่หรือครับ คุณวี..”
กานต์รวีสะดุ้งรีบปฏิเสธ
“เปล่าครับ ไม่มีปัญหาอะไร..”
“อย่าปิดผมเลย วี.. ผมอาบน้ำร้อนก่อนคุณหลายปีนะ ไม่มีเรื่องไหนที่ทำให้คนเรามีอาการเหี่ยวเฉาได้ นอกจากเรื่องของหัวใจ”
กานต์รวีอ้าปากหวอ หน้าร้อนวูบกับการวิเคราะห์ปัญหาหัวใจของทนายหนุ่มผู้นี้
“ผมไม่ได้มีปัญหาหัวใจซะหน่อย คุณเอาอะไรมาพูด”
“ฮะ ฮะ แสดงว่าเพื่อนผมมันมีปัญหาคนเดียวล่ะซี ผมมีเรื่องของเขาอยากจะบอกคุณ แต่ถ้าคุณยืนยันว่าไม่ได้มีปัญหากับเขา ผมคิดว่าอย่าบอกดีกว่า..”
“มีอะไรเหรอครับ” เสียงใสร้อนรนถามก่อนแก้ตัวอึกอัก
“เอ่อ.. ถึงผมจะไม่ได้มีปัญหากับคุณเตชิต แต่ถ้าปัญหาของเขาเกี่ยวกับตัวผม ผมก็ควรจะรู้ไม่ใช่เหรอครับ..”
“มันเป็นปัญหาหัวใจนะ คุณอยากรู้แน่เหรอ..”
กานต์รวีพยักหน้าก่อนหันไปสนใจกับเจ้าตัวเล็กแก้เขิน กรัณย์กรซ่อนยิ้มรู้สึกเสียดาย เขาน่าจะได้รู้จักชายหนุ่มคนนี้ก่อนเตชิต
“ถ้าอยากรู้ผมก็จะบอก.. นายเตชิตตกหลุมรักคนคนหนึ่ง___”
o15
เตชิตเดินทางไปสิงคโปร์อย่างกะทันหัน บิดาเขาโทรมาแจ้งกลางดึกว่าน้องสาวต่างมารดาซึ่งเดินทางไปเที่ยวสิงคโปร์ประสบอุบัติเหตุรถทัวร์พลิกคว่ำ ขอให้เขาช่วยไปเป็นธุระพาน้องกลับมารักษาที่บ้านโดยด่วน เขาเจอภาศิราโดยบังเอิญที่สนามบิน เธอไปหาช่องทางทำธุรกิจและถือโอกาสช้อปปิ้งในช่วงเทศกาลสินค้าลดราคาทั้งเกาะด้วย (GREAT SINGAPORE SALE )
เตชิตเดินทางไปสิงคโปร์เช้าวันพฤหัส คิดว่าจะสามารถพาน้องสาวกลับมาได้เลยแต่อาการของเธอหนักเกินกว่าที่จะเคลื่อนย้ายกลับมาเมืองไทยในทันที เขาต้องพักที่สิงคโปร์ 2 วัน เพื่อเฝ้าดูอาการน้องสาวจนกว่าจะทุเลาขึ้น
o15
-
ตกหลุมรักคนๆหนึ่ง.. :o9:
รอต่อค้าบ..รอ o14
-
วัยหว่าจะโพสต์ได้
ติดตลอด แงแง
จาอ่านอีก จาอ่าน
แงแงแงแง
o9 o9
-
โถ่ที่แท้ทาโร่คุงก็ไปรับน้องสาวที่สิงคโปร์ :เฮ้อ:
“ถ้าอยากรู้ผมก็จะบอก.. นายเตชิตตกหลุมรักคนคนหนึ่ง___”
ครายหว่า? อิอิ :o9:
-
...ผมจะอยากให้คุณกรมาหลงรักทำไม ผมมีคนที่อยากให้หลงรักผมอยู่แล้ว.. :o8:
^
^ กี๊ซซซซซ!~ :give2: คนที่อยากให้มาหลงรักนี่ "คุนลุงของโมจิ ชิมิคะ คุนน้องวี :o9:
ภาพปรากรอบ.... น่ารักมักมัยส์ เลยค่ะ ดูแลวดี๊ด๊า ชะมัด อิอิ :impress2:
อยากอ่านอีกอ่ะ..... ทำไงดี ฮี่ๆ อ่านแล้ว ติดน้องโมจิ :impress:
o9 แอบลงไปดิ้นๆๆ จะอ่านต่อง่า.... ( เริ่ม ตุเรดตัวเองแล่ะซิน เอิ้กๆ)
-
บทที่ 10 ต่อ
ห้องพิจารณาคดี ศาลเยาวชนและครอบครัว
เช้าวันจันทร์
“ได้เวลาศาลจะขึ้นบัลลังก์แล้ว.. เข้าไปข้างในเถอะ คุณวี..”
“คุณเตชิตยังไม่มาเลยครับ”
กรัณย์กรดูเวลาที่ข้อมือ
“มันรับปากกับผมว่ายังไงก็จะมาให้ทัน ไปข้างในเตรียมตัวเถอะ”
“ครับ” กานต์รวีเหลียวหลังมองสีหน้ากังวลก่อนเดินตามกรัณย์กรเข้าไป
การพิจารณาคดีวันนี้สืบเนื่องจากครั้งที่แล้ว ศาลขอให้ทนายฝ่ายจำเลยนำพยานขึ้นมาเบิกความ กรัณย์กรชี้แจงต่อศาลว่าไม่มีพยานบุคคลให้การสนับสนุนประเด็นการร้องขอเป็นผู้ปกครองเด็กของกานต์รวี แต่มีพยานหลักฐานอื่นที่จะช่วยให้การพิจารณาคดีของศาลง่ายขึ้น
กรัณย์กรนำหลักฐานสำคัญให้ศาลดู ศาลเห็นแล้วถึงกับออกอาการตกใจ จ้องหน้าจำเลยหนุ่มหน้าหวานสลับกับเอกสารในมือก่อนกล่าวถามน้ำเสียงดุ
“มีเรื่องแบบนี้ด้วยเหรอ!!..”
กานต์รวีหน้าเสีย กรัณย์กรรีบออกรับแทน
“อย่าดุซีครับท่าน.. ลูกความผมตกใจนะคร้าบ”
“ผมดุเขาที่ไหน ดุคุณต่างหาก ทำไมไม่ยื่นหลักฐานนี้เสียตั้งแต่แรก!!.. ”
“เอ่อ.. คือ.. ผมก็เพิ่งรู้ความจริงจากลูกความครับ คุณกานต์รวีจำเป็นต้องเปิดเผยเรื่องนี้ทั้งที่สัญญากับพี่ชายไว้แล้วว่าจะปิดเป็นความลับตลอดไป มันจำเป็นครับท่าน และเมื่อความจริงออกมาในรูปนี้ ผมขออนุญาตเบิกตัวคุณกานต์รวีขึ้นให้การครับ” กรัณย์กรตัดบทศาลขอเบิกลูกความขึ้นให้การ
“เกิดอะไรขึ้น คุณกิตติ.. นายกานต์รวีมีหลักฐานสำคัญอะไร คุณไม่รู้เรื่องเลยเหรอ..” ลดามณีกระซิบถามทนาย
“รอฟังพร้อมกันดีกว่าครับ ผมก็รู้พร้อมๆ กับคุณนี่แหล่ะ”
กานต์รวีสูดลมหายใจนึกถึงเจ้าตัวเล็กที่บ้านและระลึกถึงพี่ชายและพี่สะใภ้ที่จากไปเพื่อสร้างขวัญกำลังใจให้กับตัวเอง กำลังจะเริ่มให้การประตูห้องก็เปิดออก ร่างสูงก้าวอย่างเร่งรีบเข้ามาร่วมรับฟัง กานต์รวีเบิกตากว้างดีใจที่ เตชิตมาทันเวลาพอดี
o15
ผลการพิจารณาในวันนี้ กานต์รวีชนะคดีโดยที่อีกฝ่ายไม่สามารถยื่นอุทธรณ์ขอเป็นผู้ปกครองเด็กได้อีก คดีนี้ไม่มีการไกล่เกลี่ยยอมความแต่กลับจบเร็วกว่าทุกคดีที่ผ่านมาเพราะหลักฐานที่กรัณย์กรมอบให้ศาลทำให้รูปคดีเปลี่ยนไป
กรัณย์กรนำเอกสารยืนยัน ผลการตรวจดีเอ็นเอของนายกานต์รวี โชติช่วง และเด็กชายวีรดนย์ โชติช่วง ซึ่งมีความสัมพันธ์กันในฐานะพ่อลูก มาเป็นหลักฐานประกอบการพิจารณา
“พี่ชายและพี่สะใภ้ผมอยู่กันมาหลายปีแต่ไม่มีลูก ทั้งคู่อยู่ระหว่างสร้างฐานะจึงไม่คิดอะไร จนกระทั่งเมื่อ 2 ปีที่ผ่านมา พี่สะใภ้ชวนพี่ชายผมไปปรึกษาหมอและตัดสินใจทำกิฟต์ หมอตรวจพบว่าพี่ชายผมเป็นหมัน พี่สะใภ้ผมอยากมีลูกมาก ผมเห็นทั้งคู่นั่งเศร้าจึงถามว่าผมจะช่วยอะไรได้บ้าง เอาเชื้อของผมมั้ย ผมถามเล่นๆ เพราะไม่อยากเห็นพี่ๆ เป็นทุกข์ แต่นึกไม่ถึงว่าทั้งที่ชายและพี่สะใภ้ผมเห็นดีด้วย พี่สะใภ้ผมยินดีเพราะผมเป็นน้องชายของพี่ดล ยังไงก็เป็นสายเลือดที่ใกล้ชิดกันมากที่สุด เรื่องนี้เป็นเรื่องที่รู้กันเฉพาะในครอบครัว ผมไม่เคยปริปากบอกเรื่องนี้กับใครและคิดมาตลอดว่า โมจิเป็นลูกแท้ๆ ของพี่ชายผม และเป็นเพียงหลานชายสุดที่รักของผมเท่านั้น...
..ผมดูแลโมจิในฐานะอามาตลอด หลังจากที่พี่ชายและพี่สะใภ้เสียชีวิตผมก็ยังคิดว่าผมเป็นแค่อา ถึงพี่ชายผมจะไม่ได้อยู่เลี้ยงดูลูกแล้วแต่ผมอยากให้เขาเป็นพ่อของลูกตลอดไป แต่เมื่อเกิดเหตุการณ์ที่คุณลดามณีต้องการเป็นผู้ปกครองโมจิ ทั้งที่ผมเป็นคนเลี้ยงดูแกมาโดยตลอด ผมทนไม่ได้ครับ..
..ผมไม่ได้อยากเปิดเผยเรื่องนี้ แต่ผมรู้ตัวดีว่าผมเสี่ยงกับการพ่ายแพ้ ถ้าอยู่ในฐานะอา ผมเทียบกับคุณลดามณีไม่ได้ ผมไม่มีทรัพย์สินเงินทองมากมาย มีแค่เงินประกันชีวิตที่พี่ชายทำไว้ให้ผมกับโมจิ 2 ล้านบาท ซึ่งเป็นเงินที่ผมตั้งใจเก็บไว้เลี้ยงดูหลาน
..ผมต้องขอโทษ ถ้าความจริงในวันนี้ทำให้ครอบครัวเฉลิมวงศ์ต้องเสียความรู้สึก แต่ไม่ว่าโมจิจะเป็นลูกพี่ดลหรือเป็นลูกผม โมจิก็ยังคงมีสายเลือดครึ่งหนึ่งเป็นเฉลิมวงศ์ไม่เปลี่ยนแปลง.. ถ้าคุณลดามณีและครอบครัวจะกรุณารับโมจิเป็นหลานผมยินดีอย่างยิ่งและดีใจแทนพี่สะใภ้ด้วย แต่ถ้าจะรับไปอุปการะเลี้ยงดู ผมจำเป็นต้องสู้ในฐานะที่โมจิเป็นเลือดเนื้อเชื้อไขของผม
..วันนี้.. ผมมาขอความกรุณาจากศาลในฐานะพ่อของโมจิครับ.. ผมไม่ยอมเสียลูกให้ใคร ไม่ว่าจะลำบากแค่ไหนผมขอเลี้ยงดูโมจิด้วยน้ำพักน้ำแรงของผมเองครับ..
o15
“ยินดีด้วย กานต์รวี..”
เตชิตกล่าวยินดีด้วยรอยยิ้มอ่อนโยนแต่ท่าทีห่างเหินจนกานต์รวีใจหาย
“ขอบคุณครับ คุณทาโร่.. เรื่องระหว่างผมกับโมจิ__”
“ไม่เป็นไร ฉันเข้าใจ ดีใจด้วยที่โมจิได้อยู่กับนาย..” เตชิตหันไปกล่าวกับกรัณย์กร
“ฉันต้องรีบเข้าบริษัท ไว้ค่อยคุยกันเรื่องค่าใช้จ่าย ฝากนายไปส่งวีที่บ้านด้วย.. ”
ร่างสูงผละไปอย่างเร่งรีบโดยที่กานต์รวีไม่มีโอกาสขอบคุณ กรัณย์กรเห็นใบหน้าหวานสลดทั้งที่เป็นฝ่ายชนะคดีก็รู้ว่าชายหนุ่มแคร์ความรู้สึกของเตชิต
“มันรีบเข้าไปเคลียร์งานน่ะ คุณวี.. กลับบ้านเถอะ ผมจะไปส่ง”
“คุณทาโร่จะโกรธผมรึเปล่าครับ..”
“โกรธเรื่องอะไร..”
“ผมไม่เคยเล่าเรื่องระหว่างผมกับโมจิให้เขาฟัง คุณทาโร่ต้องเสียใจนึกว่าผมไม่ไว้ใจเขา เขายิ่งขี้น้อยใจอยู่ด้วย”
“ฮะ ฮะ จริงของคุณ ไอ้หมอนี่มันขี้น้อยใจจริงๆ แต่เรื่องนี้ผมคิดว่าเขาคงเข้าใจ เพราะถ้าไม่จวนตัวถึงขนาดจะต้องเสียเจ้าตัวเล็กให้น้าสาว คุณก็ไม่คิดที่จะเปิดเผยเรื่องนี้ให้ใครรู้อยู่แล้ว”
“ถ้าเขาเข้าใจอย่างที่คุณคิดก็ดีนะครับ แต่ผมกลัวเขาจะไม่เข้าใจและยังโกรธผมอยู่ เรื่องเมื่อวันก่อนที่ต่อว่าเขา ผมยังไม่มีโอกาสขอโทษเลย..”
“หึๆ ปล่อยมันไปก่อนเถอะ คุณวี.. แค่เห็นหน้าคุณเจ้าทาโร่ก็ใจอ่อนแล้ว ใครจะโกรธคนที่ตัวเองหลงรักได้นาน.. ”
“คุณกร!!.. อย่าพูดจาหน้าเกลียดแบบนี้ซีครับ”
“ฮะ ฮะ ” กรัณย์กรหัวเราะร่วน ลูกความหนุ่มหน้าหวานของเขาออกอาการตกใจและเขินจนหน้าแดง
“ผมพูดจริงนะ!!..นายเตชิตไม่เคยเอื้อเฟื้อช่วยเหลือใครโดยทุ่มเททั้งเวลาและจิตใจแบบนี้มาก่อน และถ้ามันไม่หลงรักคุณ มันคงไม่เขม่นผมหรอก เชิญคร้าบ.. คุณกานต์รวี..” กรัณย์กรเปิดประตูรถให้ชายหนุ่ม
ร่างเพรียวรีบก้าวเข้าไปนั่งในรถ ไม่อยากให้กรัณย์กรสังเกตเห็นใบหน้าร้อนวูบวาบของเขา
“ที่จริงผมนั่งแท็กซี่กลับก็ได้นะครับ คุณจะได้ไปทำงานต่อ..”
“ไม่ได้หรอกครับ คำสั่งของท่านประธานเตชิต.. ให้ผมไปส่งคุณที่บ้านด้วย ถ้าไม่ไปส่ง ผมจะเคลียร์ค่าใช้จ่ายได้ยังไง..”
พูดถึงค่าใช้จ่ายกานต์รวีรู้สึกเกรงใจเตชิตมาก
“เอ่อ.. ค่าใช้จ่ายทั้งหมดเท่าไรเหรอครับ คุณกร.. ถ้าไม่สูงมากผมขอจ่ายเองดีกว่า ไม่อยากรบกวนคุณทาโร่..”
“อย่านะ!!.. คุณวี.. ถ้าคุณจ่ายเองผมจะฟันค่าทนายได้ยังไง เรื่องนี้ขอให้เป็นเรื่องระหว่างผมกับทาโร่เถอะ ถ้าคุณอยากจะคืน ไว้ไปคืนกันเองล่ะกัน”
“ก็ได้ครับ”
กานต์รวีนั่งเงียบไม่อยากเซ้าซี้ ในใจอดคิดไม่ได้ว่า คนที่มีธุรกิจของตัวเอง เป็นแบบนี้ทุกคนหรือเปล่า ขนาดเป็นเพื่อนรักกัน ยังคิดจะฟันกันเองเลย..
o15
:teach: โฮะ โฮะ โล่งอกไปเปราะหนึ่งแล้วใช่มั้ยจ๊ะ คราวนี้ก็เหลือปัญหาของป๊ะป๋า จะจบลงยังไงต้องติดตามกันต่อ แต่บทต่อไปต้องรอพักใหญ่ๆ แล้วล่ะ เพราะเจ๊หมวยเขียน up date ถึงตอนที่ 10 เอง
เจ๊หมวยหาทางเข้าเว็บนี้ได้โดยบังเอิญค่ะ เพื่อนๆ น้องๆ มีอัธยาศัยน่ารัก พูดจาสุภาพ ที่สำคัญเว็บนี้มีบอยคุงด้วย เจ๊หมวยชอบเรื่องเล่าของคุณ sumsick มากๆ
ไหนๆ ก็เข้ามาป่วนด้วยการลงนิยายยาวๆ จนตาลายกัน o2 มา 3-4 วันแล้ว วันนี้ขอถือโอกาสแนะนำตัวสั้นๆ นะคะ :teach:
เจ๊หมวยมาจาก บ้านพ่อ [Daddy's Home] ค่ะ เป็นบ้านที่อบอุ่นด้วยความรักของพ่อที่มีต่อลูกและคนรัก เป็นบอร์ดนิยาย Daddy's love ที่มีเนื้อหาแนว Boy's love นิยายที่เจ๊หมวยเขียนเป็น Daddy's love ทั้งหมด เพราะชอบเป็นการส่วนตัว
เจ้านายจ๊ะจ๋า เป็นนิยายแด๊ดดี้เลิฟที่ออกแนวน่ารัก ใสๆ เป็นเรื่องล่าสุดที่ยังเขียนไม่จบ นี่เป็นเหตุผลที่เจ๊หมวยเร่งโพสหลายๆ ตอนเพื่อให้ทันกับที่ลงไว้ที่บ้านพ่อ ตอนแรกว่าจะลงลิงค์ให้ตามไปอ่าน แต่บอร์ดที่นี่โพสง่ายลูกเล่นเยอะด้วย เลยลงให้อ่านที่นี่เลย
หลังจากนี้คงไม่มาเร็วแล้วนะคะ up ที่บ้านพ่อเมื่อไร ก็จะมา up ต่อให้ที่นี่เลย และคงไม่มายาวๆ แบบนี้ ไม่ต้องกลัวตาลายกันแล้วนะคะ o2
ถ้าชอบนิยายแนวนี้จะตามไปอ่านเรื่องอื่นๆ ที่บ้านพ่อก็ได้ค่า
ขอบคุณเพื่อน ๆ น้องๆ อีกครั้ง
o15
-
เป็นกำลังใจให้เจ้หมวยคร้าบบบบบ
o13
-
เย้ๆ..อาวีของโมจิชนะคดีแย้ว... o13
โมจิเป็นลูกของอาวีซะด้วย... :o(อืมๆ..หักมุมดีแท้)
รอคับรอ....เป็นกำลังใจให้เจ้หมวยด้วยคนนะค้าบ
-
เพิ่งรู้ว่านิยายแนวนี้เรียกว่า แนว Daddy's love นะเนี่ย
น่ารักดีคะ เพิ่งเคยอ่านแนวนี้ที่เป็นแนวชายรักชายเหมือนกัน o13
อ่านบุคลิกวีตอนแรก นึกว่าจะก๋ากั่นกว่านี้ซะอีก กลายเป็นคนอ่อนโยนไปได้ เลยไม่ค่อยได้ลับฝีปากกับทาโร่เลย อิอิ
อยากรู้ซะแล้วสิ สองคนนี้จะเปิดเผยความในใจให้กันและกันได้ยังไง
เจ้หมวยแต่งเก่งอะ สนุกมากๆ มีลูกเล่นในการแต่งเรื่องดี เป็นกำลังใจแล้วกันจ้า
มาต่อให้ไวน้า เค้ารออยู่ :impress:
-
หุหุ ชนะคดีแบบพลิกล็อคเลยนะนี่ :laugh3:
หลังจากตอนนี้คงต้องรออีกนาน ยังไงก็เป็นกำลังใจให้นะคะ o15
-
อุ๊ยส์ ต๊ายยย เรื่องหักมุม แต่ก็ดำเนินไปได้ด้วยดี :yeb:
ความรู้ใหม่เหมือนกันแฮะเจ้หมวย นิยายแนวแด๊ดดี้เลิฟเนี่ย พึ่งเคยได้ยิน ออกแนวน่ารัก ใสๆ o13
เปงกำลังใจให้เจ้หมวยจ้า...
o14 o15
-
นิยาย Daddy's love ของเจ๊หมวย มีสนุกหลายเรื่องเลย อยากอ่านต้องตามไปที่
....................
อ่านแล้วจะติดจายยย :give2: เพียงแต่ถ้าอ่านติดแล้วห้ามทวงมาก เพราะเจ๊แกกว่าจะปั่นออกมาได้แต่ละตอน รอซะเหนื่อยยยยยยย แถมเจ๊ยังบอกอีกว่าห้ามทวงมาก เม้นต์ได้แต่ห้ามทวง ไม่งั้นเด๋วอารมณ์เจ๊ไม่ต่อเนื่อง หงุดหงิด จะเขียนไม่ได้ (มีขู่ซะอีก) แต่น้อง ๆ ทุกคนก็เชื่อฟังเจ๊เป็นอย่างดี รอคอยด้วยความหวังอย่างสงบเสงี่ยมเรียบร้อย ฮือ ฮือ เจ๊หมวยจ๋า ไม่ให้ทวงบอร์ดโน้น ขอทวงบอร์ดนี้ได้ม้า แต่งเร็ว ๆ น้า หนูอยากอ่านจะแย่อยู่แย้ว o9
ปล. ต้องขออภัยน้องน้ำค้างและทุกๆคนด้วยจริงๆนะจ๊ะที่ต้องเอาลิงค์ออก o1 หากใครต้องการลิงค์ให้ติดต่อหลังไมค์โดยการส่งพีเอ็มหรือส่งเมลล์ถึงเจ้าของเรื่องหรือน้องน้ำค้างได้โดยตรง
.:ข้อตกลงในการเข้ามาในเล้าเป็ด:. (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=459.0)
(หากมีข้อสงสัยประการใดเพิ่มเติม น้องน้ำค้างสามารถส่งพีเอ็มถึงแอดมินหรือโมฯดูแลบอร์ดได้เลยนะจ๊ะ)
-
เจ๊จ๋า...
พาพ่อโจกะปะป๊าโยมาเที่ยวเล้ามั่งจิ
จะได้เปิดหูเปิดตาเด็กๆ ด้วยไง อิอิ
:haun5: :haun5: :haun5:
-
โมจิน่ารักที่สูดดดด :impress:
-
:o8: :o8: :o8: :o8: :o8: :o8: :o8: :o8: :o8: :o8: :o8:
ช้านรักโมจิๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
ตามมา อ่าน รวดเดียว พรวด
อยากอ่านต่อซะแล้ว สิ
แต่ เขาห้าม ทวง เรามานั่ง รอ โมจิ กานดี กว่า
:impress2: :impress2: :impress2: :impress2: :impress2:
-
:laugh3: โฮ่ะๆ ออกมาแบบหักมุมได้ดีจริงๆค่ะเจ๊หมวย o13
น้องโมจิ เป็นลูกของ วี ซ้างั้น... :teach:
ลุงของโมจิ... งอลอาวี ของโมจิ ไปซะล่ะ :o9:
อาวี จะง้อ ลุงทาโร่ ของโมจิยังไงน่อ.... :give2:
อยากอ่านต่อซะแล่ะ อ่า... :impress:
จาอาวโมจิ.......น่าร๊ากกกกกกกก..เท่ซู๊ดดดดดด...ด :like6:
-
ชอบจังเลยเรื่องนี้ อบอุ่นน่ารักมากเลย :o8:
เพิ่งรู้ว่าแนวนี้เค้าเรียก daddy's love ขอบคุณค้าบบ ที่แต่งเรื่องดีๆมาให้อ่าน
ภาพประกอบน้องโมจิ แล้วก็ที่ทาโร่กับนายวีเล่นกะโมจิน่ารักมากเลย :-[
-
ขอมอบ Reply แรกของผมให้เจ้ครับ
ฝากเนื้อฝากตัวด้วยครับ ทุกคน
-
พึ่งสมัครสมาชิกที่นี่คับ
o14 o15
ชอบเรื่องนี้มากมาย รีบๆๆ มาต่อนะคับ เป็นกำลังใจให้
:like6: รักอาวี หนูโมจิ และลุงทาโร่ จัง :laugh3:
-
คิดถึงน้องโมจิ และ พ่อๆ อิอิ o3
-
มาเป็นกำลังใจให้ครับ
-
หายไปไหนน้อ?
-
หวัดดีค่า o15
ไม่ได้หายไปไหน ยังป้วนเปี้ยนอยู่แถวนี้ค่ะ ยังคิดตอนต่อเจ้านายไม่ออก เลยมาช่วยคุณพูห์โพส my baby ไปพลางๆ ก่อน
รอก่อนนะทุกๆ คน :impress:
-
รอ..จ้า..รอ o4
-
:confuse: :confuse: :confuse: :confuse: :confuse:
-
พลิกล็อคได้แบบนึกไม่ถึงเจงๆ
ขอแค่ทาโร่ได้โตมากับความรัก เขาน่าจะเป็คนดีได้
o14 o14 o14
-
พลิกล็อคได้แบบนึกไม่ถึงเจงๆ
ขอแค่ทาโร่ได้โตมากับความรัก เขาน่าจะเป็คนดีได้
o14 o14 o14
ทาโร่หรือโมจิ ตี๋
นี้ก็โก๊ะอีกคน
ลป.
แต่ถ้าโมจิเหมือนรูปหนูบลูก็น๊อะ
:o10:
-
:laugh: :laugh: :laugh: หมู่นี้มีแต่คนโก๊ะเน๊อะ สงสัยว่าคงจะเปงเพราะอากาศเปลี่ยนแปลงบ่อย ความโก๊ะของเราจึงเปลี่ยนแปลงตาม :laugh: :laugh: :laugh:
ปล. อีดิทแย้วนะจ๊ะพูห์ ไม่โก๊ะแย้วว หุหุ
-
มาให้กำลังใจ เจ๊หมวยค่ะ จุ๊บๆ
:110011: :เชิป2:
-
กรัณย์กรส่งกานต์รวีที่หน้าประตูบ้านและขอตัวไปทำงานต่อ
“เป็นไงบ้างคะ คุณวี.. ชนะคดีหรือเปล่าคะ”
แม่บ้านอุ้มโมจิวิ่งหน้าตื่นออกมารับกานต์รวี เธอรู้สึกกังวลและเป็นห่วงเรื่องการฟ้องร้องคดี กลัวว่าหนูน้อยโมจิที่แสนจะน่ารักน่าชังต้องไปอยู่กับครอบครัวน้าสาวไฮโซ
กานต์รวีรีบรับร่างเล็กมาสวมกอดแนบอก
“ชนะครับ หนูได้อยู่กับอาวีแล้วนะ โมจิ.. ไม่มีใครมาพรากเราจากกันได้อีกต่อไปแล้ว..”
“เย้~~ ดีใจที่สุดเลย แบบนี้ต้องเลี้ยงฉลองแล้วนะคะ คุณวี..”
กานต์รวีพยักหน้ารับ ใบหน้าแย้มยิ้มมีความสุขอย่างที่สุด
“เย็นนี้เลยนะคะ คุณวี คืนนี้หนูขอโชว์ฝีมือทำอาหารเองค่ะ..”
“ได้ซี.. แต่ว่า.. เดี๋ยวขอโทรคุยกับคุณเตชิตก่อนว่าว่างรึเปล่า ผมอยากให้เจ้านายมาเลี้ยงฉลองกับเราด้วย..”
“ได้ค่ะ โทรตอนนี้เลยมั้ยคะ..”
“ยังหรอก เจ้านายเพิ่งกลับมา งานยังยุ่งอยู่ ไว้ตอนบ่ายค่อยโทร”
“ได้ค่ะ เข้าไปในบ้านเถอะค่ะ คุณวี.. อ้อคั้นน้ำส้มไว้ เรามาดื่มฉลองกัน 3 คนก่อนนะคะ”
กานต์รวีเดินตามอ้อเข้าไปในบ้าน เสียงใสกระซิบกับเจ้าตัวเล็ก
“ในที่สุดเราก็ได้อยู่ด้วยกัน โมจิเป็นลูกพ่อดลกับแม่ดาว แล้วโมจิก็เป็นลูกของอาวีด้วย รู้มั้ยคร้าบ..”
:sleep2:
“คุณวีขา.. โทรหาเจ้านายรึยังคะ เดี๋ยวทำกับข้าวไม่ทันหรอก ไหนต้องไปซื้อของอีก”
“พยายามโทรอยู่ เจ้านายปิดมือถือ อาจติดประชุมอยู่”
“โทรมือถือไม่ติดก็โทรเข้าสายตรงในห้องทำงานซีคะ คุณวี..”
“ผมไม่อยากโทรเข้าบริษัทโดยไม่จำเป็น ผมเกรงใจเลขาท่าน”
“จะต้องไปเกรงจงเกรงใจอะไรกันคะ โทรเถอะค่ะ จะได้รู้ว่าเจ้านายว่างจะมารึเปล่า..”
กานต์รวีไม่ค่อยชอบโทรเข้าบริษัท ไม่ว่าจะสายตรงหรือเบอร์กลาง ที่ผ่านมาส่วนใหญ่จะติดต่อพูดคุยกับเตชิตทางมือถือ เคยโทรเข้าสองครั้งและถูกเลขาหน้าห้องพูดจากีดกันอย่างน่าเกลียด ทำเหมือนเขาจะมาขายสมาชิกบัตรเครดิตหรือขายประกัน สรุปแล้วถ้าผ่านหน้าห้องอย่าหวังว่าจะได้คุยด้วย ต้องฝากเรื่องอย่างเดียว
แต่วันนี้เป็นวันดีสำหรับกานต์รวี เขาอยากขอบคุณคุณเตชิตที่ให้ความช่วยเหลือเขากับโมจิมาตลอด จึงตัดสินใจยอมผ่านด่านเลขาอีกครั้ง ถ้าวันนี้พูดจากันท่าอีก เขาจะตอกกลับในฐานะที่เคยเป็นเลขาของเจ้านายเตชิตมาก่อน
กำลังจะกดเบอร์.. โทรศัพท์ก็มีเสียงเรียกเข้า กานต์รวีเห็นเบอร์โชว์หน้าจอก็รีบรับสาย
“สวัสดีครับคุณกร.. ผมกำลังจะโทรไปหาพอดี”
“จะโทรหาผมธุระอะไร คุณวี.. ” ปลายสายย้อนถามกลับน้ำเสียงตื่น
“ผมอยากชวนคุณกรมาทานอาหารที่บ้านเย็นนี้ครับ”
“โอกาสอะไรเหรอ..”
“เอ่อ.. ผมอยากเลี้ยงขอบคุณเรื่องคดีของโมจิ ถือเป็นการเลี้ยงฉลองด้วยครับ แต่ผมขอโทรหาคุณทาโร่ก่อน ถ้าเขาว่างผมก็อยากเลี้ยงวันนี้เลย”
ปลายสายนิ่งไปอึดใจ
“เอ่อ.. เจ้าทาโร่มันคงไม่ว่างหรอก..”
“ทำไมครับ คุณได้คุยกันแล้วเหรอ.. คุณทาโร่งานยุ่งมากใช่มั้ยครับ”
“เปล่า.. ไม่ใช่เรื่องงาน ตอนนี้เขาอยู่ที่โรงพยาบาล”
“โรงพยาบาล?.. อ๋อ!!.. ไปเยี่ยมน้องสาวใช่มั้ยครับ คุณทาโร่คงยังยุ่งเรื่องน้องอยู่ ถ้างั้นรอให้สะดวกก่อนค่อยเลี้ยงก็ได้ครับ ..”
“ไม่ใช่!!.. เขาไม่ได้ไปเยี่ยมน้อง ฟังผมนะ คุณวี.. เตชิตถูกคนร้ายลอบยิงตอนกลับจากศาลเข้าบริษัทเมื่อเช้า ตอนนี้อยู่ห้องไอซียู ....”
ร่างเพรียวแทบล้มทั้งยืนกับข่าวร้ายที่ได้รับแจ้งจากกรัณย์กร ใบหน้าซีดเผือดจนแม่บ้านตกใจ
“เป็นอะไรคะ คุณวี..”
กานต์รวีรู้สึกตัวกล่าวด้วยน้ำเสียงเครือ
:monkeysad: “วันนี้ไม่สะดวกแล้ว~~ ผมมีธุระด่วนต้องไปโรงพยาบาล~~ อ้ออยู่เลี้ยงน้องให้ผมก่อนนะ~~ ”
“ได้ค่ะ..”
แม่บ้านไม่กล้าซัก ไม่ต้องบอกก็รู้ว่าคนเจ็บที่โรงพยาบาลต้องเป็นคนที่คุณวีรักแน่ ไม่งั้นคงไม่ตกใจหน้าซีดแบบนี้
... เฮ้อ! วันนี้อุตส่าห์เป็นวันดีแล้ว ไม่น่ามีเรื่องร้ายเกิดขึ้นมาให้คุณวีเสียใจเลย...
:call:
TBC >>>
-
ง่าสงสารคุณวีจัง :sad5:
-
จะบอกว่า ก๊อปออกมาแต่ ยังไม่ได้อ่านซะที o7
-
คุณ Moderators [ The Gazette, มูมู่น้อย, ๑۩ n★ew ۩๑, oaw_eang, หมูพูห์, THIP ] คนไหนก็ด้ายค่า ช่วยไขข้อข้องใจเจ๊หมวยหน่อย ~~~
:teach: การให้คะแนนชื่นชม ทำกันอย่างไรคะ โหวตให้ใครก็ได้ที่เราชอบใช่มั้ย เช่น คนที่คอมเม้นท์บ่อยๆ นักเขียนที่เราชอบ รึเปล่า
แล้วก็ สงสัยจัง ทำไมตรงใต้ข้อความ ให้คะแนนชื่นชมคนนี้ ของเจ๊หมวย ไม่มีให้กดโหวตเหมือนของคนอื่นๆ :serius2: แล้วอย่างนี้จะมีใครกดโหวตให้เจ๊หมวยได้ไง :impress:
หรือว่าถ้าเป็นกระทู้ตัวเองจะไม่โชว์ ต้องไปคอมเม้นท์ในกระทู้อื่น ไม่น่าจะใช่นา~~
หรือว่า... ยังเป็นสมาชิกใหม่เกินไป :confuse:
หรือว่า... ต้องขึ้นกับจำนวนการโพสเท่าไร ๆ :confuse:
เพราะอาไรกันนะ เฮ้อ แค่สงสัยเฉยๆ อ่ะ :o11:
ใครก็ได้ช่วยอธิบายหน่อยค่ะ
-
อ่อ ถ้าเป็นของตัวเองมานจะไม่โชว์ให้จ้า ส่วนคะแนนชื่นชมนั้นแล้วแต่ความชื่นชอบ หรือความสิเน่หาของแต่ละคน อาจจะชื่นชอบในผลงาน หรือชื่นชอบในตัวของผู้แต่ง จะกดได้ทุกๆ12ชั่วโมงจ้า..
ปล. แน๋วกด+ให้เจ้หมวยแล้วน๊า.. :o8:
-
ผมกดให้แล้วนะครับ
ปกติผมกดให้เฉพาะตอนที่กระตุกเอาต่อมน้ำตา หรือทำให้หัวใจเต้นตุบๆ
หรือคอมเม้นต์ที่ประทับเข้าไปตราตรึงในหัวใจเท่านั้นครับ
แต่สำหรับเจ๊หมวย เอาเรื่องดีๆมาฝากหลายเรื่องแหละ
ให้ก่อนหนึ่งแต้มรอตอนต่อไปก่อง
คิกคิก
:laugh:
-
ถ้าเจ้หมวยอยากได้+เพิ่มจากเรย์อ่ะนะไม่ยากหร๊อก ก็แค่เพิ่มฉากหื่นๆ เถื่อนๆดิบๆ เข้ามานิดๆหน่อยๆ เด๋วเรย์ก็จาเพียรตามเข้ามากดเพิ่มให้มิได้ว่างเว้นเอง o3
-
o15
ขอบคุณที่ช่วยให้ความกระจ่างค่ะ เจ๊หมวยไม่ได้ถามเพราะอยากได้คะแนนนะ แค่สงสัยเฉยๆ
ฮะ ฮะ :impress2: แต่ถ้าได้ก็ดีค่า จะได้มีแรงกระตุ้น หนีออกจากบ้านพ่อ มาเที่ยวบ่อยๆ
เจ๊หมวยลงตอนต่อที่กระทู้ 112 ให้แล้วนะคะ อ่านกันยังอ่ะ :teach:
-
อ่านแย้วจ้า.. :give2: ว่าแต่ใครยิงลุงท่าโร่อ่า อยากรู้ๆๆ :serius2:
-
พระเอกโดน ยิง :serius2: นายเอก ตามไปดูแลด่วน :-[
ขอบคุงที่มาต่อนะงับ o15
-
เหอ เหอ มีเรื่องอีกแล้ว สงสัยคนยิงนี่ คงเป็นอาคนนั้นรึเปล่าหว่า o8
-
อ่า ทาโร่โดนยิงเหรอ :sad4: อย่าเป็นไรน๊า วีกำลังตามไปดูแลแว้วววว
-
:serius2: :serius2: :serius2: :serius2:
ใครบังอาญมายิงลุงทาโร่ของหนูโมจิ :angry2: :angry2:
อาวีรีบตามไปด่วนๆ เลย
:sad4: :sad4: :sad4: :sad4:
ปล.รีให้ที่นี่แล้วเด๋วค่อยตามไปรีให้ที่บ้านพ่ออีกทีนะเจ๊นะ
:o10: :o10:
-
แฮะๆเพิ่งได่มใอ่นอ่าคร๊าบ
เอิ๊กๆ
แล้วท่าโร่จัง(?) จาเป็นไรมั้ยเนี่ย เอาใจช่วยคร๊าบๆ
ขอบคุณสำหรับเรื่องราวน่ารักๆด้วยครับผม^^
o13
-
มาสมัครเป็นแฟนคลับเจ๊หมวยอีกคนคับ เขียนได้น่ารักมากๆเลย :impress:
ปล.กด+ให้แล้วด้วยนะค้าบบบบบบบบบบบ
-
ใครๆๆ กัน ยิงลุงทาโร่ :angry2:
อาวีจ๋า..รีบพาน้องโมจิไปดูแล ทำคะแนนด่วนเลยค่า
ขอบคุณค่ะ เจ๊หมวย o15
(ตามมาจากบ้านพ่อค่ะ)
-
เจ้หมวยมาซะต้นยามสามเลย
ตามมานอ่านแล้วนะครับ
ลุ้นแทบขาดใจ
แล้วทาโร่จะเป็นอะไรมั้ยหนา
:serius2:
-
ทาโร่โดนยิง :serius2: :serius2: :serius2:
แต่ครั้งนี้ ก็อาจจะทำให้สองคนกลับมาเข้าใจกันได้อีกครั้ง (ฝันรอไว้ก่อน o18)
รอเจ้หมวยอยู่นะจ๊ะ บวกหนึ่งสำหรับนิยายหลายๆ เรื่องที่นำมาลงแล้วก็ความน่ารักของเจ้หมวย ความน่ารักของโมจิ ท่าโร่ วีจ้า o13
-
:write-a-letter:
บทที่ 13
“มาทำอะไรที่นี่!!..”
ร่างเพรียวสะดุ้งกับเสียงตวาด เงยหน้าขึ้นก็พบคุณเกียรติชัยยืนจ้องมองอย่างไม่ชอบใจ
“เลขาเตชิตใช่มั้ย!!.. ออกไปแล้วไม่ใช่เหรอ..”
“เอ่อ.. ครับ” กานต์รวีลุกขึ้นยืนด้วยท่าทีนอบน้อม
“แล้วมาทำอะไรที่นี่!!.. อย่าบอกนะว่ามาเยี่ยมเจ้านายเก่า”
กานต์รวีมองหน้าอีกฝ่ายอย่างไม่เข้าใจ ...การมาเยี่ยมเจ้านายเก่าเป็นเรื่องผิดเหรอ.. ตั้งใจพูดดักคอแบบนี้จะให้เราตอบยังไง
“ผมมากับคุณกรัณย์กรครับ”
คำตอบของกานต์รวีทำให้นายเกียรติชัยแสยะยิ้มหันไปเหล่มองกรัณย์กรที่กำลังนั่งคุยกับบิดาของเตชิต
“อ้อ!!.. ที่แท้ก็เป็นคู่ขาของนายกร.. ไอ้หมอนี่มันแสบจริงๆ เลขาเพื่อนก็ไม่เว้น”
กานต์รวีหน้าชากับคำพูดเหน็บแนม เสียงใสสวนกลับอย่างไม่เกรง
“ผมไม่ได้เป็นคู่ขาคุณกรครับ อย่าเข้าใจผิด คุณกรเป็นทนายว่าความให้ผม”
“โอว!!.. ให้เจ้ากรว่าความให้งั้นเหรอ.. แล้วไง!!.. ทนายกับลูกความเป็นคู่ขากันไม่ได้หรือไง..”
“คุณเกียรติชัย!!..”
กานต์รวีเสียงสั่น รู้สึกโกรธมากแต่สถานที่และบรรยากาศไม่เอื้ออำนวยให้เขาตอบโต้ด้วยความรุนแรง
“ว่าไง~~ ไอ้หนู..” เกียรติชัยลอยหน้ายียวน
“ที่จริงฉันไม่สนหรอกว่าเธอจะเป็นคู่ขากับใคร แค่ข้องใจว่าอดีตเลขาหนุ่มมานั่งหน้าเศร้าอยู่หน้าห้องไอซียูด้วยเหตุผลอะไรไม่ทราบ หรือว่ากำลังนั่งภาวนาสิ่งศักดิ์สิทธิ์ขอให้เจ้านายเก่ารอดตาย หือ..”
“ถูกต้องครับ อาเกียรติชัย.. ไม่ใช่แค่คุณวี.. ผม คุณลุงและทุกคนที่อยู่ตรงนี้ ต่างก็ช่วยกันภาวนาให้เตชิตปลอดภัยทั้งนั้น..”
กรัณย์กรก้าวมายืนเคียงข้างกานต์รวี
“ผมเป็นทนายส่วนตัวของคุณวี.. ผมชวนคุณวีมาด้วยเพราะเค้าเคยทำงานกับเตชิต ใครที่รู้จักเพื่อนผมต่างก็รักและเป็นห่วงเขาทุกคน
หรือว่าอาไม่ได้คิดแบบเดียวกับเรา..”
เกียรติชัยสะอึกก่อนย้อนกลับเสียงดังให้ทุกคนในบริเวณนั้นได้ยิน
“พูดจาดีๆ นะโว้ย เจ้ากร.. ถ้าฉันไม่ห่วงจะถ่อมายืนเฝ้าอยู่ตรงนี้ทำไม!!.. งานที่บริษัทตอนนี้กำลังยุ่ง โครงการใหม่กำลังจะเปิด คงไม่พ้นฉันต้องเข้าไปช่วยดู..”
เกียรติชัยตีหน้าเครียดผละจากกรัณย์กรเข้าไปคุยกับคุณเชิดศักดิ์ บิดาเตชิต
“งานที่บริษัทต้องมีคนดูแล ผมจะเรียกประชุมฝ่ายบริหาร อยากให้พี่ช่วยไปสั่งการว่าจะเอายังไง.. ถ้ายังไงผมขออาสาช่วยดูงานแทนเตชิต..”
เชิดศักดิ์นิ่งเฉยไม่มองหน้าน้องเขย
“จะบ้าเหรอ!! คุณชัย.. มาพูดเรื่องงานอะไรเวลานี้!!..” เสียงใสของภรรยาแหวใส่สามี
“อ้าว!!.. ม่พูดตอนนี้จะให้พูดตอนไหน โครงการใหม่จะเปิดในสัปดาห์หน้าแล้วนะครับพี่..”
“ไม่จำเป็น ดูแลงานในหน้าที่ของแกให้ดีก็พอ.. ”
เชิดศักดิ์ตอบกลับน้ำเสียงเรียบ หากแต่เด็ดขาดและแฝงอำนาจไว้จนอีกฝ่ายไม่กล้าเซ้าซี้ต่อคำด้วย เครือวัลย์ค้อนสามีนึกสมน้ำหน้าในใจที่ไม่รู้จักเลือกเวลาพูดให้เหมาะสม..
ร่างสูงของหนุ่มใหญ่เดินจ้ำอ้าวหน้าตื่นมาพร้อมกับชายหนุ่มอีกสองคน
“คุณเตชิตเป็นยังไงบ้างครับท่าน..”
“เพิ่งออกจากห้องผ่าตัด กระสุนเฉียดหัวใจ ยังรอดูอาการอยู่.. งานที่บริษัทช่วงนี้คงต้องฝากคุณดูแลนะ ณรงค์..”
“อย่าเป็นห่วงเลยครับ ท่าน.. เป็นหน้าที่ผมอยู่แล้ว”
เกียรติชัยชักสีหน้าไม่พอใจ เมื่อกรรมการผู้จัดการของรามิลกรุ๊ปมาฮุบความหวังของเขาไป
“ผมมีธุระต้องทำ ขอตัวก่อน!!..”
เกียรติชัยกระแทกเสียงและผลุนผลันจากไปอย่างไร้มารยาท เชิดศักดิ์ส่ายหน้าเหนื่อยใจ
:เศร้า1:
“ผมขอตัวกลับก่อนดีกว่าครับ คุณกร..”
“เดี๋ยวซี!!.. เมื่อกี้คุณลุงถามว่าคุณเป็นใคร ผมยังไม่ได้แนะนำคุณกับท่านเลย..”
“เอ่อ.. ต้องแนะนำด้วยเหรอครับ ผมว่าอย่าดีกว่า ท่านกำลังยุ่งและมีเรื่องไม่สบายใจอยู่..”
กานต์รวีเคยเห็นรูปคุณเชิดศักดิ์ในห้องประชุม ซึ่งตอนแรกคิดว่าเป็นท่านประธานที่ตัวเองต้องทำงานด้วย ตัวจริงดูอ่อนโยนและใจดีกว่ารูปที่เห็น สีหน้าเครียดของบิดาเตชิตขณะกำลังคุยกับพนักงานฝ่ายบริหารของบริษัททำให้กานต์รวีรู้สึกเห็นใจ
..นอกจากจะห่วงลูกชายแล้ว คุณเชิดศักดิ์คงเป็นห่วงเรื่องการโกงกินของนายเกียรติชัยด้วย...
“ผมกลับก่อนดีกว่าครับ คุณกร..”
“อีกสักครู่ได้มั้ย เดี๋ยวกลับพร้อมผม ผมจะไปส่ง..”
“ได้ครับ..”
กานต์รวีรับคำและทรุดตัวลงนั่งด้วยอาการห่อเหี่ยว ใจจริงอยากเฝ้าคอยจนกว่าจะแน่ใจว่าคุณเตชิตปลอดภัยแล้ว เพราะถึงกลับไปก็คงกระวนกระวายใจและเป็นห่วงจนนั่งไม่ติด แต่อยู่.. ก็รู้สึกเหมือนตัวเองเป็นส่วนเกิน ทุกคนที่นี่ล้วนแต่มีความสัมพันธ์กับคุณเตชิต นอกจากคนในครอบครัวและญาติสนิทแล้ว ยังมีพนักงานกลุ่มหนึ่งนั่งเฝ้าอยู่ด้วยความเป็นห่วง...
นายแพทย์หนุ่มใหญ่เดินสีหน้าเครียดออกจากห้องไอซียู บิดาเตชิตรีบลุกขึ้นถามไถ่อาการลูกชาย
“เป็นยังไงบ้างครับ คุณหมอ..”
“ผมยังให้คำตอบไม่ได้ ต้องรอดูอาการถึงพรุ่งนี้เช้า แต่ถ้าคนไข้จิตใจไม่สงบผมเกรงว่า.. คืนนี้อาการอาจจะทรุดลง”
“หมายความว่ายังไงครับหมอ..”
“คนไข้มีปัญหาอะไรก่อนจะถูกลอบยิงรึเปล่าครับ..”
“ปัญหา?” เชิดศักดิ์นึกถึงปัญหางานที่เตชิตแบกรับอยู่
“ปัญหางานที่บริษัทรึเปล่าครับ ลูกผมเป็นห่วงเรื่องนี้มาก”
“ไม่แน่ใจครับ แต่ผมว่าไม่น่าจะใช่ คนไข้เหมือนพยายามจะเรียกใคร ใช่มั้ยคุณรส..” หมอหันไปถามพยาบาล
“ค่ะ.. คนไข้กระสับกระส่ายและออกเสียงเรียก แต่ฟังไม่เป็นคำพูดค่ะ”
บิดาเตชิตสีหน้าวิตก ...ไม่รู้ว่านอกจากเรื่องงานแล้วลูกยังมีปัญหาหนักใจเรื่องอื่นอีก...
“มีใครพอจะรู้มั้ย ว่าเตชิตมีปัญหาอะไรกับใคร..”
เชิดศักดิ์หันไปถามภรรยาและสมาชิกในครอบครัวคนอื่นๆ ต่างก็ส่ายหน้าปฏิเสธ หันมาทางกลุ่มผู้บริหารของรามิลก็ไม่มีใครรู้ จึงกล่าวกับกรัณย์กรเหมือนเป็นความหวังสุดท้าย
“ไม่มีใครรู้เลย เราล่ะ กร.. นายชิตคบกับใครอยู่ มีคุยอะไรให้ฟังรึเปล่า เป็นเพื่อนกันน่าจะรู้บ้างนะ..”
“เอ่อ..” กรัณย์กรหันไปถามพยาบาล “ฟังไม่ออกสักนิดเลยหรือครับ.. คนไข้ออกเสียงยังไงครับ..”
“เป็นเสียงครางค่ะ อี~~ อี~~ ประมาณนี้ล่ะค่ะ”
กรัณย์กรครุ่นคิด ... เรื่องที่เขาพูดคุยกับเตชิตในช่วงนี้ ส่วนใหญ่จะเป็นเรื่องคดีของกานต์รวี...
...คุณวี~~ วี~~ วี~~~~~ ….
กรัณย์กรเหลือบมองชายหนุ่มที่นั่งชะเง้อและเงี่ยหูฟังอยู่ห่างๆ กานต์รวีรู้สึกเหมือนตัวเองเป็นคนนอก จึงไม่กล้าเข้ามายืนฟังด้วย
“ถ้ารู้ว่าเป็นใคร จะทำยังไงหรือครับ”
“หมออยากให้เข้าไปคุยและช่วยให้กำลังใจคนไข้หน่อย จิตใจสงบ ร่างกายจะได้พักผ่อนและมีกำลังต่อสู้..”
“เรารู้หรือกร.. เป็นใครรีบติดต่อเร็วเข้า!!..” บิดาเตชิตเร่งกรัณย์กรด้วยความกังวลและเป็นห่วงลูกชาย
“ผมไม่แน่ใจว่าใช่รึเปล่า.. ”
“ลองดูก็ไม่เสียหาย รีบโทรหาเธอเลย อย่าชักช้า”
“ไม่ใช่เธอครับ แล้วก็ไม่ต้องโทร เขาอยู่ที่นี่แล้ว..”
:เศร้า1:
-
“คุณทาโร่.. ผมวีนะครับ คุณต้องไม่เป็นอะไรนะ..”
ร่างสูงนอนนิ่งอยู่ในสภาพที่กานต์รวีเห็นแล้วใจหาย แค่คิดว่าถ้าอีกฝ่ายเป็นอะไรไปน้ำตาก็ร่วงผล็อย มือเรียวกุมมือใหญ่ไว้ขณะพร่ำขอโทษ
“ผมเสียใจ.. ผมขอโทษที่พูดจาต่อว่าคุณวันนั้น ผมอยากขอโทษคุณ แต่คุณไม่อยู่อ่ะ เรื่องโมจิผมก็ไม่ได้ตั้งใจปิดบังคุณนะ ผมสัญญากับพี่ดลว่าจะปิดเรื่องนี้เป็นความลับ ผมจำเป็นจริงๆ ผมไว้ใจคุณที่สุดในโลกเลยนะ ทาโร่~~”
กานต์รวีโน้มตัวลงกระซิบข้างหูร่างสูง
“คุณอย่าเป็นอะไรนะ~~ คุณเป็นครอบครัวของผมกับโมจิ คุณต้องกลับมาอยู่กับเรานะ”
“ผมกับโมจิจะรอคุณอยู่ที่บ้าน เราจะเลี้ยงฉลองด้วยกัน คุณต้องหายนะ ทาโร่..”
สัญญาณชีพจรในจอภาพอยู่ในเกณฑ์ที่ดีขึ้น หมอเข้าไปตรวจพบว่าชีพจรของคนไข้เต้นเป็นจังหวะสม่ำเสมอดีขึ้นจากเมื่อครู่ จึงหันมากล่าวกับบิดาคนไข้ว่า ชายหนุ่มผู้นี้น่าจะเป็นคนที่อยู่ในความกังวลของลูกชาย
เชิดศักดิ์ดีใจที่กานต์รวีช่วยให้เตชิตสงบลงได้ แม้จะแปลกใจว่าลูกชายมีปัญหาอะไรกับอดีตเลขาหนุ่ม แต่ไม่ใช่เวลาที่จะถามมากความ กรัณย์กรแนะนำแต่เพียงว่ากานต์รวีเคยทำงานที่รามิลกรุ๊ป เป็นเลขาของเตชิต และตอนนี้ก็ยังรับทำงานส่วนตัวให้ที่บ้าน เรื่องราวระหว่างคนทั้งคู่ กรัณย์กรขอให้สอบถามจากเตชิตเองภายหลัง
“ขอบใจมากนะ ที่ช่วยให้เตชิตสงบลงได้..”
:impress:“ไม่เป็นไรครับท่าน ผมไม่แน่ใจว่าใช่เรื่องของผมรึเปล่าที่ทำให้คุณทาโร่ เอ่อ.. คุณเตชิตใจไม่สงบ แต่สำหรับผมมันเป็นเรื่องค้างคาอยู่ในใจที่ผมอยากขอโทษคุณเตชิตหลายวันแล้ว แต่ยังไม่มีโอกาสครับ”
เชิดศักดิ์มองกานต์รวีด้วยความรู้สึกเอ็นดู แค่คำพูดไม่กี่ประโยคก็บอกนิสัยได้แล้วว่า ชายหนุ่มอ่อนวัยผู้นี้เป็นคนมีน้ำใจและจิตใจที่ดี พูดจาฉะฉานและยังสุภาพอ่อนโยนด้วย
“จะขัดข้องมั้ยถ้าฉันอยากจะขอรู้เรื่องราวของเธอ เห็นว่าเคยเป็นเลขาเตชิตอยู่ที่บริษัท แล้วทำไมถึงออกมารับงานส่วนตัวอยู่กับบ้าน สะดวกที่จะเล่าให้ฟังรึเปล่า.. หือ..”
“เอ่อ..” ใบหน้าหวานครุ่นคิด
...จะเล่ายังไงดี คุณพ่อคุณเตชิตจะว่าเราเป็นตัวปัญหาของลูกชายเขารึเปล่านะ คุณเตชิตไม่เคยเล่าเรื่องของเราให้ท่านฟัง แปลว่าไม่อยากให้รู้เรื่องแน่เลย...
กานต์รวีตัดสินใจเล่าเรื่องตัวเองให้บิดาเตชิตฟัง เมื่อคิดได้ว่าไม่เห็นความจำเป็นจะต้องปิดบัง เขาต้องรับงานส่วนตัวทำอยู่กับบ้านเพราะต้องเลี้ยงหลานไปด้วย ก็เท่านั้น.. ถ้าไม่นับปัญหาของโมจิแล้ว เขาไม่ได้ทำอะไรผิดซะหน่อย...
:impress:
กลางดึกคืนนั้น
ร่างเพรียวนอนกระสับกระส่ายอยู่บนเตียง เป็นห่วงชายหนุ่มที่นอนไม่ได้สติอยู่ที่โรงพยาบาล นึกภาวนาขอให้อาการบาดเจ็บทุเลาขึ้นและผ่านพ้นคืนนี้ไปด้วยดีเถอะ
กานต์รวีพยายามข่มตานอนแต่ไม่ยอมหลับ จึงลุกขึ้นจากที่นอนเดินไปหาเจ้าตัวเล็กที่นอนหลับปุ๋ยอยู่ในเตียง
“อานอนไม่หลับเลย โมจิ.. เป็นห่วงลุงทาโร่ของหนูที่สุดเลย..” กานต์รวีอุ้มร่างเล็กขึ้นจากเตียงพาไปนอนด้วย
“คืนนี้นอนกับอานะ ลูก..” เสียงใสกระซิบบอกก่อนวางร่างเล็กลงนอนบนที่นอน :sleep2: และเอนกายลงกอด
“วันนี้อุตส่าห์เป็นวันดีแล้วแท้ๆ ในที่สุดโมจิก็ได้อยู่กับอาตลอดไป ไม่มีใครหน้าไหนกล้าแย่งโมจิไปจากอาได้อีกแล้ว แต่ทำไมต้องมีเรื่องร้ายเกิดขึ้นกับลุงด้วยก็ไม่รู้เนอะ..”
“ถ้าลุงเป็นอะไรไป เราจะทำยังไงกันดี โมจิ..” :monkeysad:
“ลุงเป็นคนดีมีน้ำใจช่วยเหลือเรา โมจิกับอาต้องช่วยกันขอให้พระคุ้มครองลุง ขอให้สวรรค์ลงโทษคนใจบาปที่ทำร้ายลุงด้วย..”
กานต์รวีรู้สึกดีขึ้นเมื่อได้นอนกอดเจ้าตัวเล็ก ร่างน้อยขยับตัวดูดปากจ๊วบๆ จมูกโด่งหอมแก้มนุ่มเบาๆ
:sleep2:“ หิวเหรอค้าบ.. ก่อนจะนอนก็กินไปหนึ่งขวดแล้วนะ กินเยอะเดี๋ยวกลายเป็นลูกหมูหรอก..” (http://i122.photobucket.com/albums/o276/zenjhub/kapook_24254.gif)
กานต์รวีอดยิ้มไม่ได้เมื่อหนูน้อยเลิกดูดปากนอนหลับตาพริ้มเหมือนไม่อยากเป็นลูกหมู...
...เรามาช่วยกันภาวนาขอให้ลุงปลอดภัยและหายไวๆ จะได้กลับมาเลี้ยงฉลองกัน...
....ผมกับโมจิจะรอคุณกลับบ้าน เราจะฉลองกันในครอบครัว คุณเป็นครอบครัวของเราแล้วนะ เพราะงั้นคุณต้องปลอดภัยนะครับ..
TBC >>>>
-
ฮ์อๆๆๆๆๆๆท่าโร่จัง อย่าเป็นอารายน้า
เข้ามาเอาใจช่วยอ่ะ
อิอิอิ :impress: :impress: :impress: :impress:
-
ขอบคุณครับ ยังคงติดตามเป็นกำลังใจให้เสมอครับ
-
เอาตอนต่อไปมาลงไวๆน๊าคับ :impress: :impress:
-
อยากรู้แล้วละคับเจ๊ ว่าทาโร่จะหายดีมั้ย ลงเร็วๆน้าๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ :impress2:
-
วีเอาใจช่วยทาโร่
ส่วนคนอ่านเอาใจช่วยเจ๊หมวย :like6:
-
:serius2: อ่า มิค่อยได้ข้ามา คุนลุงของโมจิ ถูกยิงซะแล้ว โ ฮๆๆๆ :sad4:
ลุงทาโร่ ต้อง มิเป็น อะไรโนะ ต้อง อยู่ ก่าโม จิ อยู่ก่าอาวี อยู่เป็นครอบครัวเดียวกันจิ :teach:
ในเท่สุด นู๋โมจิ... ก้อได้อยู่ก่าอาวี ตลอดไปแล่ะเนอะ ^^ :like6:
-
หนูโมจิ น่าร้ากกกกกกกกกกก :like6: :like6: :impress2: :impress2: :impress2:
ทาโรหยไวๆ น้า :music:
[attachment deleted by admin]
-
ตอนล่าสุดนี่เขียนได้เรียกต่อมน้ำตาเริ่มทำงานแล้ว
o13
คนมักจะรู้ใจตัวเอง ตอนที่จะเสียมันไปแล้วนี่แหละ
:dont2: :dont2: :dont2:
เอาไปหนึ่งบวก
:impress2:
-
o12 o12 ตกลงอีตาเกียรติชัยเปนคนวางแผนชะมะคับ เปนว่าจะโดนแย่งทั้งหน้าที่แล้วก็โดนเปิดโปงเรื่องคอรัปชั่นเลยรีบชิงลงมือก่อน อย่างนี้ต้องเอาคืนให้เปนสองเท่าเลยนะครับ :angry2: :angry2:
-
หุหุ เอาใจช่วยทาโร่ ให้ฟื้นมาอยู่กับโมจิเร็ว ๆ :give2: :give2:
-
คนกำลังเจ็บยังมีใจคิดอกุศลอีก ตาเกียรติชัยนี่ก็เหลือเกิน :angry2:
กำลังหนุกเยย รอ..จ้า..รอ..เจ้หมวย o15
-
มารอเป็นกำลังใจให้ครับ
-
ทาโร่
จงปลอดภัย
o1 o1 o1 o1 o1 o1 o1 o1
:impress: :impress: :impress:
-
เอาใจช่วยทาโร่ค้าบบบบ
ลป.
โมจิน่ารักจางงงง
:-[
-
จากประโยคนี้
“เป็นเสียงครางค่ะ อี~~ อี~~ ประมาณนี้ล่ะค่ะ”
เอาไปหนึ่งบวกเคอะเจ็หมวย อิอิ
คนอาไร้ ครางได้กระชากใจอิชั้นจริงๆ :-[
-
อ่านรวดเดียวถึงตอนนี้ ประทับใจอีกเรื่อง +1จ๊ะ :teach:
ขอไปพักสายตาก่อน แล้วจามาอ่านตอนต่อไป มาต่อไวไวนะ :teach:
-
เอาใจช่วยคุณทาโร่คับผม
เจ้หมวยเขียนเรื่องได้ดีมากๆเลยค้าบบบ เอาไปหนุ่งบวกเลยยยย o14
มาต่ออีกไวๆนะค้าบบบ อย่ารู้เรื่องราวต่อ :impress:
-
RRRR…
กานต์รวีสะดุ้งตื่นเหลือบดูเวลาที่ผนังห้อง เพิ่งจะตี 4 เอง... โทรศัพท์เวลานี้แปลว่าต้องเป็นเรื่องด่วนแน่ รีบคว้ามือถือที่หัวเตียงกดรับสาย
“ผมวีครับ มีอะไรครับคุณกร.. คุณทาโร่อาการเป็นยังไงบ้างครับ”
เสียงใสร้อนรนถามด้วยความเป็นห่วง ... โทรศัพท์ดังแต่เช้ามืดแบบนี้จะไม่ให้ตื่นตกใจได้ยังไง...
“คุณวี.. ผมขอโทษที่ปลุกแต่เช้า.. ผม เอ่อ.. ”
กานต์รวีใจหายวาบกับน้ำเสียงอึกอักของกรัณย์กร ร่างเพรียวลุกจากเตียงระรัวถามน้ำเสียงสั่นเครือ ตื่นกลัวกับคำตอบที่จะได้รับ
“มีอะไรครับ!! คุณกร~~ คุณทาโร่อาการดีขึ้นรึเปล่า เขาไม่เป็นอะไรใช่มั้ย~~ ”
“ใจเย็นๆ คุณวี.. ทำใจให้เข้มแข็งแล้วฟังที่ผมพูด”
“คุณกร~~ คุณอย่าบอกนะว่า คุณทาโร่~~”
“คุณวี.. ผมไม่อยากบอกคุณทางโทรศัพท์ แต่ช่วงเช้านี้ผมไม่ว่างไปหา ยังไงคุณก็ต้องรับรู้ เตชิตจากเราไปแล้ว เขาไปอย่างสงบเมื่อครึ่งชั่วโมงที่แล้ว..”
กานต์รวียืนนิ่งชาไปทั้งร่าง เข้าใจความรู้สึกของคำว่า ใจหายวาบในนาทีนี้ ทุกครั้งที่ตกใจหรือเสียใจ หัวใจก็จะหายแค่วูบเดียว แต่ตอนนี้เขาไม่ได้แค่ใจหายวูบ เขากำลังจะขาดใจเพราะหัวใจไม่ได้อยู่กับตัว มันหายตามคนคนนั้นไป ร่างกายที่ไร้หัวใจจะอยู่ได้ยังไง…
“วี!!.. คุณต้องเข้มแข็งนะ ทาโร่หมดห่วงเรื่องคุณและจากไปสบายแล้ว คุณต้องไม่ทำให้เขาเป็นห่วงอีก ต้องเข้มแข็งและอยู่กับโมจิอย่างมีความสุขให้ได้ รู้มั้ย..”
กานต์รวีรู้สึกตัวเมื่อปลายสายส่งเสียงเตือนสติ
“ไม่ต้องห่วงครับคุณกร.. ผมมีโมจิต้องดูแล~~ ผมจะเข้มแข็ง~~”
กานต์รวีรับปากน้ำเสียงสะอื้น หัวใจโผกลับเข้าร่างเมื่อนึกถึงทารกน้อยที่ต้องดูแล วางสายจากกรัณย์กรร่างเพรียวล้มตัวลงบนที่นอนสะอื้นโฮ
“ฮือๆ คนใจร้าย คุณบอกว่าเราจะอยู่ด้วยกันเป็นครอบครัว แต่คุณก็ทิ้งผมกับโมจิไป ฮือ~~”
“ผมได้อยู่กับโมจิตลอดไปแล้ว แต่ผมก็จะไม่ได้อยู่กับคุณตลอดไปด้วย ฮือ~~”
ร่างเพรียวนอนสะอื้นน้ำตาไหลพรากอาบแก้ม ไม่สนใจร่างเล็กที่ขยับตัวดุ๊กดิ๊กไปมาอยู่ข้างกาย บอกตัวเองให้ทำใจกับการจากไปของเตชิตแต่กลับเจ็บร้าวในอกจนแทบจะขาดใจ เขาเสียใจมากเพราะเขาไม่เหลือใครแล้วในชีวิต ผู้ชายคนนี้เข้ามาช่วยเติมเต็มชีวิตให้เขาไม่รู้สึกโดดเดี่ยว เริ่มจากการเป็นเจ้านายและเพื่อนสนิทที่นับวันก็จะสนิทกันมากขึ้นจนเหมือนเป็นคนในครอบครัว แม้ระยะหลังจะมีปัญหาต้องห่างกันไปหรือไม่เข้าใจกันบ้าง ความรู้สึกผูกพันก็ยังคงเดิมไม่เปลี่ยนแปลง อาจเป็นเพราะมีโมจิเป็นตัวเชื่อมสัมพันธ์ระหว่างเขากับคุณทาโร่..
…แต่ตอนนี้.. ต่อให้สิบโมจิก็เรียกลุงทาโร่กลับคืนมาไม่ได้แล้ว..
:monkeysad:
-
โมจิเงยหน้าจ้องมองกานต์รวีตาแป๋วด้วยความสงสัย
..ส่งเสียงเรียกตั้งนานแล้ว ทำไมอาวียังนอนก่ายหน้าผากเฉยอ่ะ หรือว่ายังไม่ตื่น...
ร่างเล็กตะแคงและคว่ำตัวลง ส่งเสียงเรียกอีกสองแอะ อาวีก็ยังนอนนิ่งจึงคืบตัวกระเถิบเข้าไปนอนเบียดข้างๆ
นอนเบียดก็แล้ว.. นอนก่ายก็แล้ว... มือเล็กตบแปะที่หน้าอกและส่งเสียงเรียกอีกอาวีก็ยังไม่ตื่น เป็นไปได้ไง? วันนี้อุตส่าห์ได้นอนบนเตียงด้วยกัน ทุกเช้าแค่ส่งเสียงสองแอ๊ะอาวีก็วิ่งมาหาหนูแล้ว
โมจิยันกายขึ้นไปนอนซบบนอก กานต์รวีก็ยังนอนนิ่ง หนูน้อยขยับหัวขึ้นมองหน้าอา
...หา!! ยังหลับอยู่เลยเหรอเนี่ย.. ทำไมวันนี้อาวีขี้เซาจังเลยอ่ะ...
ร่างเล็กคืบตัวขึ้น มือเล็กตบแปะบนใบหน้าสวย ส่งเสียงเรียกไปด้วย
“อ๊ะ อา~~” ((ตื่นๆ อาวี.. ตื่น))
...เอ๋!!... แก้มเปียกน้ำ? ...
กานต์รวีรู้สึกตัวรีบสวมกอดร่างเล็กและขยับตัวขึ้นนั่ง โมจิส่งเสียงดีใจที่ปลุกอาตื่นจนได้
กานต์รวีเหลือบดูเวลาที่ผนังห้อง 6 โมงเช้าแล้ว.. เขาหลับต่อทั้งที่ยังร้องไห้เสียใจอยู่เหรอ.. หรือว่า.. ที่จริงแล้วมันเป็นแค่ฝันร้าย.. แต่ทำไมเขายังรู้สึกเจ็บในอกและเสียใจอยู่เลย..
“อ๊ะ อา~~” ((อาวีเป็น’ไร ทำไมแก้มเปียก))
มือเล็กจับแก้มเขาและส่งเสียงเรียกเหมือนอยากคุยด้วย เขาดึงมือเล็กมาจูบจึงสัมผัสความเปียกชื้นที่ฝ่ามือน้อย
...น้ำตา? เขาร้องไห้? แปลว่าไม่ใช่ฝันร้าย มันเป็นเรื่องจริง.. เขานอนร้องไห้เสียใจจนหลับไป..
ร่างเพรียวสะท้านสวมกอดร่างเล็กในอ้อมแขนแน่น
“ลุงมาอยู่กับเราไม่ได้แล้วนะ โมจิ.. ต่อไปเราต้องอยู่กันสองคน โมจิต้องเป็นเด็กดีเหมือนที่ลุงทาโร่เคยสอน รู้มั้ย..”
“อ๊ะ อ๋า~~” ((เอ๊าะ~~ อ๋อย~~ หนูหายใจไม่ออกนะ อาวีกอดเบาๆ หน่อย ))
มือเล็กดันตัวเองออกแต่ไม่ได้ผล ถูกอาวีกอดแน่นขึ้นกว่าเดิม
“ลุงจากเราไปอยู่บนสวรรค์แล้ว โมจิ.. แต่ลุงก็จะเป็นครอบครัวของเราตลอดไป ฮือๆ ”
กานต์รวีซบไหล่เจ้าตัวเล็กร้องไห้ เป็นครั้งแรกที่โมจิได้ยินเสียงร้องไห้ของกานต์รวี แม้จะร้องเสียงเบา ไม่ตะโกนร้องเหมือนตัวเองแต่หนูน้อยก็รู้ว่าต้องมีเรื่องไม่ดีเกิดขึ้นแน่ ร่างเล็กหยุดดิ้นสวมกอดและซบศีรษะกับไหล่อาส่งเสียงพูดคุยปลอบใจ
...โอ๊ะ~~ โอ~~... ((โอ๋ โอ๋ ~~ โมจิอยู่นี่~~ ไม่ร้องนะ อาวีคนเก่ง~~))
กานต์รวีสะอื้นหนักขึ้นเมื่อรับรู้ถึงการปลอบใจของเจ้าตัวเล็ก โมจิและเขาได้อยู่ด้วยกันแล้ว อุตส่าห์มีเรื่องดีที่เราจะได้ฉลองกันในครอบครัวแล้วแท้ๆ กลับมีเรื่องร้ายที่ไม่คาดฝันเกิดขึ้น ลุงทาโร่จากเราไปแล้ว โมจิ.. ฮือ ฮือ~~~
:โฮๆ1:
TBC>>>>>
-
:impress: กำลังตามลุ้นอยู่ o13
-
ใจจะขาดตามอาวี
:sad2: :sad4: :dont2: o7 :o12: :sad5:
-
แง้ๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ ไม่จิงใช่มั้ยเนี่ย
เอาทาโร่คืนมาอ่ะ เจ๊หมวยใจร้ายยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย :dont2:
-
:o :o
ใครก็ได้ บอกทีเถอะว่ามันไม่จริง ล้อกันเล่นใช่มั๊ย ไม่น๊าาาา :o12: :o12: :o12:
ทาโร่ :dont2: :dont2: :dont2:
-
:o7: :o7: :o7: :o7: :o7: :o7: :o7: :o7:
ทามไมต้องเป็นแบบนี้ด่วย
ทาโร่ๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
:dont2: :dont2: :dont2: :dont2: :dont2: :dont2:
-
:serius2: ม่ายยยจริง.... .
....... จริง จริง..แล้ว อาวีแค่ฝันไป ชิมิคะ o9
...........ฝันจนร้องไห้...........
. น้องโมจิ น่าร๊ากกกกกก..เท่ซู๊ดดดดดดดดดดด.... :like6: ปลอบอาวี ก้อได้ด้วย :impress:
ฝัน..ฝัน...ฝัน....ฝัน.....ฝัน......อาวีแค่ฝันไป.......... :sad4: :sad4: :sad4:
-
ขอให้มันเป็นแค่ฝัน o19
-
ไม่จริงใช่ม้ายยยยยยยยยยยยยย o9 o9 o9
ฝันแน่ๆ เลย :o11: หรือไม่ก็เป็นแผนของทาโร่กับกร ทาโร่ต้องอยู่สิ ไม่น้า :dont2:
รออ่านต่อจ้า :impress:
-
ฝันกะเขามั้ง
ฝันๆๆๆๆๆๆๆๆ
:amen: :amen: :amen: :amen: :amen:
-
เป็นไปม่ายด้ายยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย o9 o9 o9 o9 o9 o9 o9 o9
-
:sad5: :sad5: :sad5: :sad5:
ไหงกลายเป็นงี้อ่ะ
ทำไมลุงทาโร่หนีหนูโมจิกะอาวีไปสวรรค์ซะแล้วอ่ะ
เจ๊หมวยเล่นตลกอ๊ะป่าวเนี่ย
เคืองอ่ะ o9 o9 o9
เค้าบวกหนึ่งไปให้แล้วด้วย
ถ้าไม่เอาลุงทาโร่คืนมา....เค้าไม่ยอมน้า
o9 o9 o9 o9 o9 o9 o9
-
อยากหลับตาอยู่อย่างนั้น ทำอยู่อย่างนั้น ฝันถึงเธอเรื่อยไป เพราะว่าความจริงไม่มีทางใด ทำให้เราได้รักกัน :undecided:
-
o9 ไม่เอานะ ไม่เอาาาาาาาา อย่าให้มันเป็นแบบนี้จิ ผมไม่ยอมนะ :dont2:
-
เป็นกำลังใจให้ครับ
-
o9 อะไรกานนี่ :serius2:
ฝันใช่มั้ยคับ รีบๆมาเฉลยเร็วๆนะ แต่ไม่เอานะ ตายจริๆไม่ได้นะ ยังไม่ได้รู้ความในใจกานเลย :sad5:
-
เข้ามารายงานตัวตามรีบน
-
มารายงานตัว ตามรีบน
-
ม่ายจริงงงงงงงงงงงงงงง :dont2: :dont2: เป็นแค่ฝันช่ายม้ายยยยยยยยยยย :sad4:
:o12: :o12: :o12:
-
ตามมารอลุ้นนนนนนนน
-
วางแผนไรกันหวา
ยังมึนๆงงๆ
o2
-
ฝันทีเหอะนะ
บอกทีว่ามันม่ายจิงงงงงงงงงงงงงงงงง :sad5: :sad5: :sad5: :sad5:
-
วางแผนไรกันหวา
ยังมึนๆงงๆ
o2
:o7: :o7: ขอให้เปนอย่างนั้นเถอะนะครับเจ๊หมวย :o12: :o12:
-
........................เข้ามาช่วยดันอีกแรง........................ o13
............เอ่อ....เจ๊หมวยครับ.....พระเอกตาย...แล้วนางเอกจะอยู่อย่างไรล่ะครับ....... :o12:
-
o15 o15 o15 o15 o15 o15 o15 o15
เข้ามาดันอีกที
คิดซะเถอะ ว่าเราฝันไป
:amen: :amen: :amen: :amen: :amen:
ดันนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนน
-
มาดั๊น ดันให้เจ๊หมวยจ้า o13
มาต่อไวไวน๊า :o9:
-
หวัดดีเพื่อนๆ น้องๆ o15
ก่อนจะต่อตอนต่อไป เจ๊หมวยขอความเห็น เรื่อง การจากไปของ ทาโร่ซัง กันหน่อย
ตอนล่าสุดของเจ้านายจ๊ะจ๋า สร้างความลำบากใจให้เจ๊หมวยมาก เพื่อนๆ น้องๆ เกือบจะทุกคนรับไม่ได้กับการจากไปของนายเตชิต หรือ ลุงทาโร่ของโมจิ หลายคนออกอาการเสียใจด้วยท่าทางต่างๆ กัน :serius2: o9 :sad2: :sad4: :dont2: :o7: o7 และ วิ่งหนีออกจากกระทู้ไปเหมือนคนเสียสติ :o12: อาการหนักยิ่งกว่ากานต์รวีเสียอีก
สาเหตุที่เพื่อนๆ น้องๆ รับไม่ได้ พอจะวิเคราะห์ได้ดังนี้
1. ทุกคนเข้าใจมาตลอดว่า นายเอก คือ กานต์รวี พระเอก คือ เตชิต ดังนั้น คาเบะ จึงเป็นเพียง เพื่อนพระเอก
2. สัจธรรมของการเขียนนิยาย พระเอกต้องคู่กับนายเอก และจะเป็นที่ปลาบปลื้มมากขึ้นเมื่อการดำเนินเรื่องจบลงอย่างแฮปปี้ คือ พระเอกกับนายเอกได้ใช้ชีวิตอยู่ร่วมกันเป็นครอบครัว (อย่างมีความสุขด้วย)
เจ๊หมวยขอชี้แจงให้เพื่อนๆ น้องๆ ทราบ
นิยายเรื่องนี้ ตัวละครที่ดำเนินเรื่องคือ กานต์รวี ถ้าทุกคนจะคิดว่ากานต์รวีเป็นนายเอกก็ย่อมได้ สำหรับ เตชิต เจ้านายที่น่ารักของเลขาหนุ่ม เขามีบทเด่นไม่น้อยกว่ากานต์รวี ถ้าจะคิดว่าเป็นพระเอก ก็ได้เหมือนกัน เพราะบทบาทของเขาดำเนินเรื่องคู่กันมากับ นายเอก ตลอด
ประโยคที่ว่า ชีวิตจริงเหมือนนิยาย เป็นเรื่องจริง นิยายที่เจ๊หมวยเขียนมาจากชีวิตจริงของมนุษย์โลก
อ่านมาถึงตรงนี้ คงอยากตะโกนถามเจ๊หมวยกันว่า o12 ....เจ๊จะบอกอะไรพูดมาเลยดีกว่า อย่ามาชักแม่น้ำทั้งห้า !!..
:try2: แหะๆ เมื่ออยากรู้เจ๊หมวยก็จะพูดตรงๆ ว่า เกิด แก่ เจ็บ ตาย เป็นสัจธรรมของมนุษย์ที่บังคับให้เป็นอย่างที่ใจเราต้องการไม่ได้ ทุกคนต้องทำใจให้เป็นกลางและยอมรับการจากไปของเตชิต ถึงเตชิตจะเป็นพระเอกและเป็นคนที่นายเอกรัก ก็ไม่ได้หมายความว่าเขาทั้งคู่ต้องสมหวังและได้อยู่คู่กัน (แทนที่จะไปปลอบคุณวี กลับต้องมาปลอบใจคนอ่าน) การพลัดพรากของคนรักมีให้เห็นทุกรูปแบบ เป็นลิขิตของสวรรค์ซึ่งในชีวิตจริงไม่อาจหนีได้ และเรื่องนี้กานต์รวีก็ไม่ได้สูญเสียแก้วตาดวงใจตัวน้อย :sleep2: (โมจิ) ไป นับว่ายังมีความสมหวังในชีวิตระดับหนึ่งนา~~
บางคนอาจแย้งว่า นี่เป็นนิยายที่เขียนขึ้นมาเอง เจ๊หมวยเปรียบเสมือนพระเจ้า เป็นคนสร้างตัวละครขึ้นมา จะให้เป็นหรือตายก็ขึ้นกับอยู่กับคนเขียน o12 แล้วทำไมต้องเขียนให้เตชิตตายด้วย~~~~
:try2: มันก็ช่ายยยยย ~~~ แต่นิยายก็มาจากชีวิตจริง ถ้าเหตุการณ์นี้เป็นจริงจะร้องกระจองงอแงกันแบบนี้ได้เหรอ ขอให้คืนเตชิตมา ~~~~ อย่าให้เป็นเรื่องจริงเลยนะ ~~~~~ ขอให้เป็นฝันร้ายทีเถอะ ~~~~
ในความเป็นจริงมันทำไม่ได้นา พวกเรา~~~~~
แต่เอาเถอะ!! ถึงยังไงเจ๊หมวยก็นึกถึงหัวอกหัวใจของเพื่อนๆ น้องๆ เป็นหลัก ก่อนจะเขียนตอนต่อไปอยากขอความเห็นจากทุกคนว่า ยอมรับการจากไปของเตชิตได้หรือไม่
รับได้ กด 1 รับไม่ได้ กด 2 ฮะ ฮะ ฮะ (ยังมีอารมณ์ขำอีก เหอๆ ) :try2:
ถ้าส่วนใหญ่กด 1 รับได้ เจ๊หมวยจะเขียนต่อ โดย คาเบะ จะเข้ามามีบทแทนเตชิต ไม่แน่นะ ทุกคนอาจจะหลงรักทนายหนุ่มผู้นี้ไม่น้อยไปกว่าที่เคยหลงใหลทาโร่ก็ได้
แต่ถ้ารับไม่ได้เป็นส่วนใหญ่ เจ๊หมวยก็จะใช้สิทธิในฐานะผู้เขียนซึ่งเป็นพระเจ้าของตัวละคร เสกให้เตชิตกลับคืนมาในทันใด
:give2: .... จะไปในทันใด จะไปยืนเคียงข้างเธอ จะอยู่ดูแลเป็นเพื่อนเธอ ให้เธอหมดความกังวลใจ....
:teach: บางคนชีวิตจริงเจอเรื่องทุกข์หนักพอแล้ว ไม่อยากทุกข์ไปกับตัวละครในนิยายอีก อยากได้ยังไงก็บอก เจ๊หมวยจัดห้ายยย
ลองมาดูรูปนี้หน่อยมั้ย อาจเปลี่ยนใจให้คาเบะมาแทนที่เตชิตก็ได้
(http://www.geocities.com/muay_siri2003/mojfam1.jpg)
โมจิ มาเบียดอยู่ฝั่งลุงทาโร่ ดูท่าจะไม่ค่อยชอบลุงคาเบะ นะ
-
กด 1 จ้า แน๋วรับด้ายยยยยยย :teach:
-
กด2
ครับ
แต่ถ้ารับไม่ได้เป็นส่วนใหญ่ เจ๊หมวยก็จะใช้สิทธิในฐานะผู้เขียนซึ่งเป็นพระเจ้าของตัวละคร เสกให้เตชิตกลับคืนมาในทันใด
.... จะไปในทันใด จะไปยืนเคียงข้างเธอ จะอยู่ดูแลเป็นเพื่อนเธอ ให้เธอหมดความกังวลใจ....
:amen: :amen: :amen: :amen: :amen: :amen: :amen: :amen: :amen: :amen: :amen: :amen:
พี่แน๋ว สองเถอะนะๆๆๆๆๆๆ
-
เผอิญเห็นรูปแล้วชอบคาเบะ เพราะงั้นกด 1 รับได้ เหมือนกันจ้าาาา (มีเหตุผลเนอะ :laugh:)
แต่ลุงทาโร่ น่าจะได้รู้นะว่า อาวี ก้อรักลุงทาโร่เหมือนกัน
-
:sad2: :sad2: :sad2: :sad2: :sad2: :sad2: :sad2: :sad2:
เจ้หมวยฮะ
งั้น แบ่ง เป็น สอง ถาค เลยได้มะ :sad4: :sad4: :sad4: :sad4: :sad4: :sad4:
นู๋เห็นใจ และสงสารในรักครั้งแรก :dont2: :dont2: :dont2: :dont2: :dont2:
กด 2 เตอะ o1 o1 o1 o1 o1 o1 o1
นู่อยากให้รักนี้เป้น รักแรก และรักฉุดท้ายยยยยยยยยยยย :sad4: :sad4: :sad4:
-
กด 2 ครับ
เพราะตัวเรื่องดำเนินมาให้เห็นความผูกพันของกานต์รวี และทาโร่มากกว่า
การเปลี่ยนความสัมพันธ์แบบไม่มีปี่มีขลุ่ย หรือมีความผูกพันน้อยมากๆสำหรับคาเบะ
จึงทำให้เรื่องดูค่อนข้างขัดแย้งอยู่ในตัว
o14
-
กด 2 ครับ
เพราะตัวเรื่องดำเนินมาให้เห็นความผูกพันของกานต์รวี และทาโร่มากกว่า
การเปลี่ยนความสัมพันธ์แบบไม่มีปี่มีขลุ่ย หรือมีความผูกพันน้อยมากๆสำหรับคาเบะ
จึงทำให้เรื่องดูค่อนข้างขัดแย้งอยู่ในตัว
o14
ยืนหบัดเคียงข้าง พี่เรย์
กด 2 รับ(ครั้งที่ 5) 2
2
2
2
2
-
กด 2 ด้วยคนค่ะ :impress:
ทาโร่เหอะนะ อ่านมาตั้งนาน อยู่ๆมาตายก็ :undecided: เลย
-
แอบ ย่องๆ เข้ามา กด 2
และก็แอบย่องออก แบบเงียบๆ
:impress:
-
แอบ ย่องๆ เข้ามา กด 2
และก็แอบย่องออก แบบเงียบๆ
:impress:
:o :o :o :o :o :o :o :o :o
อย่าเพิ่งไป ร่วมแรงกันก่อน(รวบหัวรวบหางไว้)
:o9: :o9: :o9: :o9:
-
รับไม่ได้อย่างยิ่ง กด 11111111111 ย้ำๆๆๆๆๆๆๆๆๆ ไงก็รับคาเบะไม่ได้ :serius2: o22
-
รับไม่ได้อย่างยิ่ง กด 11111111111 ย้ำๆๆๆๆๆๆๆๆๆ ไงก็รับคาเบะไม่ได้ :serius2: o22
:o :o คุณmeeza31 ครับ รับไม่ได้เค้าให้กด2 มะช่ายเหรอครับ o3 o3
กด2 ทันทีทันใดครับผม :serius2: :serius2:
-
กำกดผิดกดใหม่ กด 222222222222222 ย้ำเยอะๆเลย :sad5: :sad5:
-
:amen: :amen: :amen: :amen: :amen:
2222222222222222222222222222222
:amen: :amen: :amen: :amen: :amen: :amen:
ดันเจ้หมวยอีกแรงครับ
:impress: :impress: :impress: :impress:
รักทาโร่ ๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
-
กด 2 ค่ะ
เพราะเรื่องนี้คือนิยายขายความน่ารักของโมจิ ทาโร่ กานต์รวี ไม่ใช่นิยายเศร้าซึ้งกินใจ
ดังนั้นการตายของตัวละครหลักจึงเป็นเรื่องที่รับไม่ได้
อีกทั้งการตายของทาโร่ ก็ไม่มีผลอะไรที่จะทำให้นิยายน่าติดตามมากขึ้น
เรื่องหลังจากทาโร่ตาย ก็เดาออกกันแทบทุกคน จะทำให้นิยายลดทอนความสนุกลงน้า
-
กด 2 ค่ะ
เพราะเรื่องนี้คือนิยายขายความน่ารักของโมจิ ทาโร่ กานต์รวี ไม่ใช่นิยายเศร้าซึ้งกินใจ
ดังนั้นการตายของตัวละครหลักจึงเป็นเรื่องที่รับไม่ได้
อีกทั้งการตายของทาโร่ ก็ไม่มีผลอะไรที่จะทำให้นิยายน่าติดตามมากขึ้น
เรื่องหลังจากทาโร่ตาย ก็เดาออกกันแทบทุกคน จะทำให้นิยายลดทอนความสนุกลงน้า
o13 o13 o13 o13 o13+1 คราบบบบบบ
o13 o13 o13 o13 o13
-
มาร่วมช่วยกด 2 ด้วยคน :teach:
เห็นด้วยกับเหตุผลทั้งหมดที่ทุกคนกล่าวมา
ไม่มีแรงจูงใจใดๆ ที่จะทำให้ทาโร่ตาย
มันจะทำให้เกิดปมขัดแย้งในใจคนอ่านมากกว่านะคะ
22222222 (ด้วยคน 55):amen: :amen: :amen: :amen: :amen:
-
กด 2 ด้วยอีกคน เพราะอยู่ดีๆทาโร่จากไปง่ายๆแบบนี้ได้ไง
อย่างน้อยต้องมีบทแย่งชิงการ์นรวี ระหว่างทาโร่ กับ คาเบะหน่อยสิ ขอร้องละน้าเจ๊หมวย :dont2:
-
บาสจาให้พี่กด2เย๋ออ ก็พี่ชอบไรที่มานหักมุมง่ะ o18 ไม่มีคนเหงด้วยกะเราเลยงิ :o12:
-
บาสจาให้พี่กด2เย๋ออ ก็พี่ชอบไรที่มานหักมุมง่ะ o18 ไม่มีคนเหงด้วยกะเราเลยงิ :o12:
พี่แน๋ว แถวนี้มะมีคน ชอบงิ
555555555555 :laugh3: :laugh3: :laugh3: :laugh3:
กด2 กด 2
-
กด 2 ด้วยคน o13
-
ร่วมด้วยช่วยกด2 :o9:
เอาทาโร่คืนมาซะดีๆ เจ๊หมวย o11
คนกด2 เยอะแยะมากมายขนาดนี้ ไม่เอาคืนมาอาจมีการป่วนเล้า วางระเบิดเล้า
หรือไม่ก็อาจจะมีลูกเป็ดหลายตัวรับไม่ได้จนกลายเป็นเป็ดมีปัญหา
o3 o3
เพราะฉะนั้น...
เอาลุงทาโร่คืนมาน้า :dont2: :dont2: :dont2:
-
กด 2 ด้วยคนเจ้หมวยเอาลุงทาโร่ของป๋มคืนมาน๊าาาาาาาาาาาาาาาาาา
:dont2: :dont2: :dont2: :dont2: :dont2: :dont2: :dont2: :dont2:
อยากเห็นป๋มเป็นลูกเป็ดมีปัญหาเหยอ
ถ้าไม่เอาลุงทาโร่คืนมาป๋มจะเอาไข้หวัดนกมาปล่อยในเล้าคอยดู :o12:
-
เจ๊คืนทาโร่ของเรามาเถอะนะคะ กด 22222 ค่า :amen:
-
รับไม่ได้กด 2 คับ เพราะนายเอกของเรารักท่าโรจนหมดใจแล้วและโมจิก็รักลุงทาโร่ด้วยกำลังจะเป็นครอบครัวที่อบอุ่นอยู่แล้ว
-
ขอกด 1 ฮะ :interest:
แบบชอบความแปลกใหม่ เหอเหอ :laugh:
-
* กด 2 ><
อ๊ากกกก อ่านรวดเดียวกันเลยทีเดียว ><
เจ๊ .. จะไม่ใจร้ายใช่มั้ย ?? :dont2:
-
กด 2 จ้า
ไม่อยากเสียน้ำตา :o11:
ปล. +1 ให้น้องบาส
-
กด 2 ครับ o8 o8 o8 o8 o8
-
กด 2 จ้า
ไม่อยากเสียน้ำตา :o11:
ปล. +1 ให้น้องบาส
o1 o1 o1 o1 o1 o1 o1 o1 o1
-
มากด2อีกลอบ ขอสาปไอคนที่กด1ทุกคนใหนเป็นกบ สาธุ :amen:
-
มากด2อีกลอบ ขอสาปไอคนที่กด1ทุกคนใหนเป็นกบ สาธุ :amen:
:sad5: :sad5: :sad5: :sad5: :sad5: :sad5:
อย่ากระนั้นเลยนะ คนเรา ย่อมมีความคิดเห็นแตกต่างกันนิ
เราอย่าไปทำร้าย คนกด1 เลย
แต่เรามา กด 2 กันเถอะ ครับ
2
2
2
ปล +1ให้พี่ POes o1 o1 o1 o1 o1
-
เพิ่งตามอ่านทันวันนี้เอง o2 ตาลาย แต่ชอบมากหนุกๆ น่าติดตาม o13
เราขอร่วมด้วยช่วยกด 2 อีกคน เพราะคงรับไม่ได้แน่นอนถ้าพระเอกจะตาย ถ้า ทาโร่ตายแล้วเรื่องนี้จะเป็น
"เจ้านายจ๊ะจ๋า" ได้ไงอ่ะ ต้องกลายเป็น "ทนายจ๊ะจ๋า" ซิ เห็นด้วยว่าคาเมะก้อดี น่ารัก อบอุ่น แต่สำหรับเรื่องนี้
คาเมะคงเป็นได้แค่ เพื่อนพระเอกอ่ะนะ :teach:
ได้โปรดเอา ทาโร่ กลับมาเถอะ :impress:
-
กด 2 งับ o15 o15
-
กด 2 งับ o15 o15
เริ่ดจ้า น้องจ๋า
เราต้องทามในสิ่งที่ถูกต้องนะจ๋า อย่าเหมือนพี่สาวบางคน ให้เรา รอตั้งแต่เที่ยงเดินจนขาลาก
มา บ่ายสี่โมง
น้อง เยี่ยมยอด ไปเยย
:laugh: :laugh: :laugh: :laugh: :laugh: :laugh: :laugh:
ปล +5 ไปเยยยยยยยยยยยยย
-
เข้ามากด 2 เน้นๆคับ o13
เจ้านายจ๊ะจ๋า ก็ต้องมีเจ้านายอยู่จิค้าบบ .... o11
-
เข้ามากด 2 เน้นๆคับ o13
เจ้านายจ๊ะจ๋า ก็ต้องมีเจ้านายอยู่จิค้าบบ .... o11
เห็นด้วยกะรีบนหัวครับ
แต่อยากกด 3 มากกว่า
กด 3 ขอให้ตัวละครทั้งหมดสุขสมหวัง ทั้งอาวี ลุงทาโร่ ลุงคาเบะ และหลานโมจิครับ
:o11:
-
มารอฟังผล o15
:จุ๊บๆ: สำหรับน้องบาส
-
:o8: :o8: :o8: :o8: :o8: :o8: :o8: :o8: :o8:
ขอบคุณครับ
:loveu: :loveu: :จุ๊บๆ:
-
เมื่อไหร่ผลจะออกมาเคอะ
ปล. เจ้กดสี่ ให้ทั้งเจ้านายและทนายมาหลงเจ้คนเดียว อิอิ :-[
-
เมื่อไหร่ผลจะออกมาเคอะ
ปล. เจ้กดสี่ ให้ทั้งเจ้านายและทนายมาหลงเจ้คนเดียว อิอิ :-[
ผมกด6 ให้ทั้ง เอ๋ง อ๋อง พี่เจส พี่แป้ง พี่เจต พี่มะนาว มาหลงผมคนเดียว :laugh: :laugh:
ปล.ชักจะไปกันใหญ่แล้ว
เจ้หมวยครับ ผลครับ รอรอผล o13 o13 o13 o13 o13
-
เมื่อไหร่ผลจะออกมาเคอะ
ปล. เจ้กดสี่ ให้ทั้งเจ้านายและทนายมาหลงเจ้คนเดียว อิอิ :-[
ผมกด6 ให้ทั้ง เอ๋ง อ๋อง พี่เจส พี่แป้ง พี่เจต พี่มะนาว มาหลงผมคนเดียว :laugh: :laugh:
ปล.ชักจะไปกันใหญ่แล้ว
เจ้หมวยครับ ผลครับ รอรอผล o13 o13 o13 o13 o13
บาส...
พี่ว่าแกกลายพันธ์จิงๆ หว่ะ
:o10:
-
o21 o21 o21 o21 o21
-
ซาหวัดดีทุกๆ คน o15
หยุดกดได้แล้ว!!!!!!!!!!!!! พอที ~ ~ ~ ~ ~ ปุ่ม 2 พังแล้ว !!!!!! o12 หยุดเดี๋ยวนี้เลย!!!!..
:o กดระรัวกันจนปุ่มเลข 2 กระเด็นหลุดไปไหนแล้วก็ไม่รู้!!!!!!!!!!!! ตอนนี้เหลือแต่ปุ่ม เลข 1 แล้วนะ
:laugh3: มาสรุปผลคะแนนกันดีกว่า
กด 1
1. แน๋ว เข้ามา 2 ครั้ง กด1 ครั้ง ครั้งที่ 2 เข้ามายืนยัน 1 แล้วก็วิ่งหนีออกไป :o12:
2. Gone On กด 1 ครั้ง เหตุผลดีมาก คือ คาเบะก็หล่อเหมือนกัน
3. ลูกลิงตัวอ้วน กด 1 ครั้ง
เจ๊หมวยขอชื่นชม o13 บุคคลทั้งสามนี้ว่า จิตใจเข้มแข็งและเด็ดเดี่ยวมาก
กด 2
1. บาส เข้ามาป่วน 11 ครั้ง ตัวเองกดถึง 41 ครั้ง กดแล้วกดอีก กดเองยังไม่พอ ดันคนโน้นคนนี้ให้กดตามด้วย แต่ขนาดอยากให้ทาโร่ฟื้นขึ้นมาใจจะขาด ยังเสนอให้เจ๊หมวยเขียน 2 ภาค นั่นหมายความว่า อีกใจหนึ่งก็อยากให้ ทาโร่ตาย ใช่มั้ย!! น้องบาส..
แล้วกดทำไมถึง 41 ครั้ง จะกดกี่ครั้งก็นับ 1
แต่ยังไงก็ขอชื่นชมที่คอยเข้ามาเช็คคะแนนเบอร์ 2 ทุกระยะ o13 เจ๊หมวย +1 ให้
2. BlueBoyhub (เรย์) กด 1 ครั้ง ด้วยเหตุผลที่มีหลักการมากๆ
>>>>>> เพราะตัวเรื่องดำเนินมาให้เห็นความผูกพันของกานต์รวี และทาโร่มากกว่า
การเปลี่ยนความสัมพันธ์แบบไม่มีปี่มีขลุ่ย หรือมีความผูกพันน้อยมากๆสำหรับคาเบะ
จึงทำให้เรื่องดูค่อนข้างขัดแย้งอยู่ในตัว
ถ้าเนื้อเรื่องต้องเป็นแบบนั้นจริงๆ เจ๊หมวยคงต้องเดินเรื่องให้ความสัมพันธ์เกิดขึ้นอย่างมีปี่มีขลุ่ยค่ะ ความผูกพันของคนเราต้องเริ่มจากทีละน้อยอยู่แล้ว ไม่ใช่ทาโร่ตายปุ๊บ คุณวีจะโผไปซบอกคาเบะ ทำแบบนั้นไม่ได้หรอกนะคะ มันคงต้องใช้เวลามากๆ อยู่ที่คุณคาเบะว่าจะมีความดีขนาดไหนด้วย
3. THIP กด 1 ครั้ง เหตุผลมีหลักการเช่นกัน
>>>>>>>> เพราะเรื่องนี้คือนิยายขายความน่ารักของโมจิ ทาโร่ กานต์รวี ไม่ใช่นิยายเศร้าซึ้งกินใจ
ดังนั้นการตายของตัวละครหลักจึงเป็นเรื่องที่รับไม่ได้ อีกทั้ง การตายของทาโร่ ก็ไม่มีผลอะไรที่จะทำให้นิยายน่าติดตามมากขึ้น เรื่องหลังจากทาโร่ตาย ก็เดาออกกันแทบทุกคน จะทำให้นิยายลดทอนความสนุกลงน้า
เห็นด้วยกับเหตุผลคุณ thip ที่ว่าเรื่องนี้ขายความน่ารักของโมจิ ทาโร่ กานต์รวี ไม่ใช่นิยายเศร้าซึ้งกินใจ การตายของทาโร่ ไม่มีผลอะไรที่จะทำให้นิยายน่าติดตามมากขึ้น หมายความว่า อาจทำให้ไม่อยากติดตามอ่านต่อไป อันนี้น่ากลัว :try2:
เรื่องหลังจากทาโร่ตาย ก็เดาออกกันแทบทุกคน จะทำให้นิยายลดทอนความสนุกลงน้า
ข้อนี้ขอเถียงค่ะ :teach: เชื่อเถอะ!! เดาไม่ออกหรอก เจ๊หมวยเป็นคนเขียนเองยังไม่รู้เลยว่าจะให้ออกมาแนวไหน แล้วคนอ่านจะรู้ได้งัยอ่ะ
คุณวีและคาเบะอาจได้คู่กันหรือไม่ก็ได้ เหตุผลเดียวกับคุณเรย์ คือ คุณวี ฝังใจกับทาโร่แล้ว :give2: คงไม่มอบหัวใจให้คาเบะซังง่ายๆ หรอก แต่เจ๊หมวยพอจะมีพล็อตคร่าวๆ อยู่ในหัว ซึ่งเป็นแนวที่ไม่เคยเขียนมาก่อน อยากลองดู บอกไม่ได้หรอกว่าเป็นยังไง ถ้าทาโร่ไม่ตายก็ไม่สามารถเขียนแนวนี้ได้
4. Picuzz กด 1 ครั้ง
5. Tsuyu กด 1 ครั้ง
6. Meeza31 เข้ามา 3 ครั้ง กดครั้งแรก ด้วยความรีบร้อน ไม่ได้อ่านเลย กด 1 ย้ำๆๆๆ ถึง 11 ครั้ง เข้ามาแก้ตัวใหม่ กด 2 ทั้งหมด 15 ครั้ง แล้วยังผลุบเข้ามากดอีก 1 ครั้ง หักลบแล้วเหลือ กด 2 5 ครั้ง แต่ไม่ว่าจะกดกี่ครั้ง ก็นับ 1
7. A GE กด 1 ครั้ง คนนี้ตาไวมาก เห็นเพื่อน ( Meeza31 ) กดผิด :o รีบตะโกนบอกให้เข้ามากดใหม่ ร่วมแรงร่วมใจกันอย่างดี
8. มูมู่น้อย กด 2 8 ครั้ง นับ 1
9. pongsj กด 1 ครั้ง
10. sayajang กด 1 ครั้ง
11. Krappom กด 1 ครั้ง มีการขู่ว่าถ้าทาโร่ตาย อาจมีการป่วนเล้าด้วยการวางระเบิด หรืออาจมีลูกเป็ดหลายตัวกลายเป็น เป็ดมีปัญหา
12. หมูกระปุก กด 1 ครั้ง ขู่ว่าจะเอาเชื้อไข้หวัดนกมาปล่อย :o9:ทำแบบนี้ใครกันล่ะที่เดือดร้อน ถ้าไม่ใช่พวกตัวเอง อยากไปดิ้นอยู่ในถุงปุ๋ย แล้วถูกโยนลงไปในหลุมงั้นเหรอ
13. น้ำค้าง กด 2 5 ครั้ง นับ 1
14. A22a กด 1 ครั้ง
15. OsaNaKe กด 1 ครั้ง
16. Poes เข้ามา 2 ครั้ง กด 1 ครั้ง
17. FOAM กด 1 ครั้ง
18. Green tree กด 1 ครั้ง เหตุผลดี ที่ว่า ถ้า ทาโร่ตายแล้วเรื่องนี้จะเป็น "เจ้านายจ๊ะจ๋า" ได้ไงอ่ะ ต้องกลายเป็น "ทนายจ๊ะจ๋า" ซิ อืมม์~~~ จริงของเค้า แต่คุณทนาย เขาชื่อ คาเบะ ตัวเอง ไม่ใช่ คาเมะ
19. Taebin7 กด 1 ครั้ง
20 MyLoveMyBabe กด 1 ครั้ง
21 หมูพูห์ กด 1 ครั้ง
คุณ oaw_eang กด 4 จัดกลุ่มไม่ถูก :confuse:
รีบสรุปเหอะ!!!.. จะได้เลิกกดซะที ไม่มีปุ่มจะให้กดแล้วด้วย!!!
เข้ามาลงคะแนนทั้งหมด 25 คน
กด 1 3 คน
กด 2 21 คน
กด 4 1 คน :confuse: มาจากไหนเนี่ย
ข้อสรุปของเล้าเป็ด คือ :serius2: รับไม่ได้คร้าบบ!!!!!
รับไม่ได้ก็ไม่ต้องรับ รออ่านตอนต่อไปอย่างสงบเสงี่ยม
โดยเฉพาะน้องบาส เลิกป่วนซะที วิ่งพล่านไปมา เจ๊หมวยเวียนหัว!! o2[/b]
:try2:จบแถลงการณ์
:o12:
-
ผลออกมาแว้วววว
รอเจ้หมวยต่อไป
o13
-
:o12: :o12: :o12: :o12: :o12: :o12: :o12: :o12: :o12: :o12: :o12:
-
ซาหวัดดีทุกๆ คน o15
หยุดกดได้แล้ว!!!!!!!!!!!!! พอที ~ ~ ~ ~ ~ ปุ่ม 2 พังแล้ว !!!!!! o12 หยุดเดี๋ยวนี้เลย!!!!..
:o กดระรัวกันจนปุ่มเลข 2 กระเด็นหลุดไปไหนแล้วก็ไม่รู้!!!!!!!!!!!! ตอนนี้เหลือแต่ปุ่ม เลข 1 แล้วนะ
1. บาส เข้ามาป่วน 11 ครั้ง ตัวเองกดถึง 41 ครั้ง กดแล้วกดอีก กดเองยังไม่พอ ดันคนโน้นคนนี้ให้กดตามด้วย แต่ขนาดอยากให้ทาโร่ฟื้นขึ้นมาใจจะขาด ยังเสนอให้เจ๊หมวยเขียน 2 ภาค นั่นหมายความว่า อีกใจหนึ่งก็อยากให้ ทาโร่ตาย ใช่มั้ย!! น้องบาส..
แล้วกดทำไมถึง 41 ครั้ง จะกดกี่ครั้งก็นับ 1
แต่ยังไงก็ขอชื่นชมที่คอยเข้ามาเช็คคะแนนเบอร์ 2 ทุกระยะ o13
คุณ oaw_eang กด 4 จัดกลุ่มไม่ถูก :confuse:
รีบสรุปเหอะ!!!.. จะได้เลิกกดซะที ไม่มีปุ่มจะให้กดแล้วด้วย!!!
เข้ามาลงคะแนนทั้งหมด 25 คน
กด 1 3 คน
กด 2 21 คน
กด 4 1 คน :confuse: มาจากไหนเนี่ย
ข้อสรุปของเล้าเป็ด คือ :serius2: รับไม่ได้คร้าบบ!!!!!
รับไม่ได้ก็ไม่ต้องรับ รออ่านตอนต่อไปอย่างสงบเสงี่ยม
โดยเฉพาะน้องบาส เลิกป่วนซะที วิ่งพล่านไปมา เจ๊หมวยเวียนหัว!! o2[/b]
:try2:จบแถลงการณ์
:o12:
เจ้ครับ ขอบคุณที่ชมแรกๆๆ
แต่หลังๆๆๆ หมายความเยี่ยงไร
แต่เจ้ สอง เค้าม่ายมีกลุ่มหรอก
เจ้เค้ารักสันโดษนะ
จะด่าจะว่า น้องยังไง ก็ร้ากกกกเจ้หมวยครับ
ต่อ
ๆๆ
ป่วนต่อ
-
^
^
:teach: -ข้างบนจ๊ะ วิ่งมากๆ ระวังเป็นลมเป็นแล้ง นะจ๊ะ o3
รู้สึกจะมีสองทวด วิ่งกันจาโรยโนะ อิอิ
ซินมาจิ้มโหวตมิทันอ่ะ ว๊า.....แย่จัง o6
เขียนมาแบบไหน ก้ออานหมดล่ะคะ อิอิ :impress2:
-
ถึงไม่ได้อ่านเรื่อง อ่านรีพายแล้วก้อนั่งขำคนเดียว
แอบดีใจ กด 2 ชนะ :haun5: :haun5: :haun5: :haun5: :haun5: :haun5:
-
แนวใหม่ที่ว่าเจ้เขียนเรื่องหน้าเถอะวางเนื้อเรื่องให้ดีกว่านี้เรื่องนี้คงไม่ได้ปแล้วแหละ อิอิ o3
-
เสียดายครับเข้ามากดไม่ทัน ไม่ได้หนีไปเพราะรับไม่ได้นะ แต่คอมฯเสียมา 2 วันแล้วพึ่งซ่อมเสร็จ แต่ยังไงก็ยังคงตามมาเป็นกำลังใจให้ครับ (แอบกด 2 แถมไปด้วยครับ)
-
:o9: :o9: :o9: :o9: :o9: :o9:
กดจนปุ่ม2พังไปซะขนาดนี้
เจ๊หมวยจงเอาทาโร่มาเสียดีๆ
:laugh: :laugh: :laugh:
-
เจ้บอกว่ามีพล็อตคร่าว ๆ อยู่ในหัว เป็นแนวที่ไม่เคยเขียนมาก่อน
ซึ่งอาจจะอยู่นอกเหนือพล็อตเรื่องกุ๊กกิ๊กทั่วๆ ไปที่อ่านกันเป็นประจำจนเดาไม่ได้
ถ้าไง เจ้ลองเขียนเป็นสองแบบก็ได้นี่ค่ะ อยากอ่านพล็อตแบบใหม่ของเจ้เหมือนกัน
ว่าแล้วเปลี่ยนใจกด 1 จะทันมั๊ยนี่ :o11:
-
:like6:เพิ่งสมัครสมาชิกคร้าบ :give2:................มาเป็นกำลังใจให้เจ้หมวยนะคร้าบ
ถึงจะสรุปผลโหวตแล้วแต่ผมก็ขอโหวตเพิ่มเป็นกด2นะคร้าบเจ้
-
มารับทราบผล :laugh:
-
>>>>> แนวใหม่ที่ว่าเจ้เขียนเรื่องหน้าเถอะวางเนื้อเรื่องให้ดีกว่านี้เรื่องนี้คงไม่ได้ปแล้วแหละ อิอิ
>>>>>เจ้บอกว่ามีพล็อตคร่าว ๆ อยู่ในหัว เป็นแนวที่ไม่เคยเขียนมาก่อน
ซึ่งอาจจะอยู่นอกเหนือพล็อตเรื่องกุ๊กกิ๊กทั่วๆ ไปที่อ่านกันเป็นประจำจนเดาไม่ได้
ถ้าไง เจ้ลองเขียนเป็นสองแบบก็ได้นี่ค่ะ อยากอ่านพล็อตแบบใหม่ของเจ้เหมือนกัน
ว่าแล้วเปลี่ยนใจกด 1 จะทันมั๊ยนี่
:laugh: ไม่ได้หรอก เลือกแล้วเลือกเลย จะมาจับปลาสองมือได้งัย อย่างงี้ตัวเองก็มีแต่ได้กับได้ดิ มันต้องได้อย่างเสียอย่างกันมั่ง
-
2
2
2
2
2
2
2
2 :o
:o :o :o :o :o :o
ถ้าจะเปลี่ยนแปลงท่าโร่นู่
นู๋ม่ายยอมมมมมมมมมมมมมมมมมมมม o9 o9
กด 2222222222222222222
-
2
2
2
2
2
2
2
2 :o
:o :o :o :o :o :o
ถ้าจะเปลี่ยนแปลงท่าโร่นู่
นู๋ม่ายยอมมมมมมมมมมมมมมมมมมมม o9 o9
กด 2222222222222222222
อะไรกันอีกล่ะ เจ้าตัวป่วน :laugh3: สรุปผลออกมาแล้วว่าทาโร่ไม่ตายจะมาร้องกระจองงอแงอะไรอีก สองคนนั้นเค้าแค่เสนอให้เจ๊เขียนอีกแนวที่ว่า
คนนึงให้เขียนเรื่องใหม่
อีกคนให้เขียนเรื่องเจ้านายนี่แหล่ะ แต่เป็นสองเวอร์ชั่น คือทาโร่ตาย กับไม่ตาย
ซึ่งเป็นการหลอกล่อให้เจ๊ใช้สมองและพลังงานในการคิดและเขียนนิยายเกินความจำเป็น
เจ๊จึงมาปฏิเสธว่า :o ไม่ได้!! เลือกแล้วเลือกเลย
เข้าใจมั้ยยยย!!! ไม่มีอะไร ผลยังคงเดิม รับไม่ได้ ก็ไม่ต้องรับ
:teach: รู้มั้ยว่าตอนนี้ น้องบาส กำลังทำตัวเป็นนักเลงคุมกระทู้เจ้านาย~~
ใครเข้ามาพูดไม่ถูกหูไม่ได้เลย แต่ยังดีที่ไม่ทำร้ายคนอื่น แค่โหวกเหวกโวยวาย :serius2: และลงไปนอนดิ้น o9 เท่านั้น
:try2: เฮ้อ!! ยังไงก็อย่าทำให้เพื่อนๆ กลัวจนไม่กล้าเข้ามาล่ะกัน
-
o1 o1 o1 o1 o1 o1 o1 o1 o1 o1 o1 o1 o1 o1 o1 o1 o1 o1 o1 o1 o1 o1
ขอโทษ อย่างแรงครับ
o1 o1 o1 o1 o1 o1 o1 o1 o1 o1 o1 o1 o1 o1 o1 o1 o1 o1 o1 o1 o1 o1
-
เข้ามารออ่านอย่างสงบเสงี่ยมเจี๋ยมเจี๊ยม ตามคำแถลงการณ์ค้าบบบ o1
-
ขอรอเจ้ด้วยคนนะคร้าบ.....รอโมจิ.......และจะรออย่างสงบ....เพราะผมรักความสงบผมมาอย่างสันติ......
รอเจ้นะคร้าบ......
รักนะจุ้บๆๆๆๆ :amen:
-
มารอเป็นกำลังใจให้ครับ
-
ต่อไปนี้จาไม่มีตีวป่วนอีกแล้วจ้ะเจ้หมวย เพราะนู๋บาสขอลากลับบ้านชั่วคราวววว :undecided:
-
รอ :undecided:
-
หวัดดีจ้าทุกคน o15
ผลคะแนน กด 2 กัน กระฉูดแบบนี้ สัญญาก็ต้องเป็นสัญญา เจ๊หมวยไม่บิดพลิ้ว จัดให้ตามคำขอเพื่อเพื่อนๆ น้องๆ ทุกคน ตามลงไปอ่านตอนต่อไปเลย
*****************
R R R R R
กานต์รวีสะดุ้งผวากับเสียงโทรศัพท์ ...ไม่อยากรับสายใครอีกเลย มีแต่เรื่องร้ายๆ ทั้งนั้น...
ถึงจะคิดเช่นนั้นแต่เขาก็ต้องเอื้อมมือหยิบโทรศัพท์ขึ้นมารับ คุณกรโทรมาอีก มีอะไรรึเปล่า..
“ครับ คุณกร..”
“ตื่นรึยัง คุณวี.. เมื่อคืนได้นอนรึเปล่า เสียงไม่ค่อยดีเลย..”
“เอ่อ.. ครับ ผมนอนไม่ค่อยหลับ..” กานต์รวีปล่อยร่างเล็กลงนอนเล่นบนเตียง
“งั้นเหรอ.. เช้านี้ผมว่าจะเข้าไปรับ แต่เปลี่ยนใจให้คุณพักผ่อนอยู่ที่บ้านดีกว่า ไว้มีอะไรด่วนแล้วจะโทรหา..”
“วันนี้คงมีแต่ญาติพี่น้องผมกลัวว่าจะไปเกะกะ แต่ถ้าคุณกรอยากให้ผมไปช่วย ผมก็ไปได้ครับ เดี๋ยวรออ้อมาช่วยเลี้ยงน้องก่อน~~ ” :impress: เสียงใสสั่นเครือกลั้นความรู้สึกแทบไม่อยู่ เมื่อนึกถึงชายหนุ่มผู้จากไป
“คงไม่มีอะไรให้ช่วยหรอกครับ คุณวี.. ไปเยี่ยมครู่เดียวก็กลับ จะไปเกะกะอะไร จริงซี!!.. เมื่อกี้คุณลุงโทรมาแจ้งว่า อาการเตชิตยังทรงตัว แต่น่าจะดีขึ้นในวันนี้.. เมื่อคืนคุณไม่ค่อยได้นอน งั้นเช้านี้ไม่ต้องเข้าไปหรอก พักผ่อนอยู่ที่บ้านล่ะกัน เสร็จจากงานช่วงบ่ายผมจะไปรับ ดีมั้ย.. ”
กานต์รวีนั่งนิ่งไม่ตอบรับและปฏิเสธ สมองยังงงกับคำพูดประโยคที่ว่า ...อาการเตชิตยังทรงตัว แต่น่าจะดีขึ้นในวันนี้..
“ว่าไงวี.. ฮาโหล ฟังอยู่รึเปล่า คุณวี!!..”
“ห๊ะ!!.. ครับ เมื่อกี้คุณกรว่าอาการคุณเตชิตเป็นยังไงนะครับ”
“ยังทรงตัวอยู่ ถ้าไม่มีอาการแทรกซ้อนก็น่าจะดีขึ้นในวันนี้”
กานต์รวีหัวใจพองโต เสียงใสระรัวถามด้วยความตื่นเต้นดีใจ
“แปลว่า~~ คุณเตชิตปลอดภัยแล้ว ไม่เป็นอะไรแล้วใช่มั้ยครับ”
“ก็.. น่าจะเป็นยังงั้นนะ วี.. แต่ก็ยังไม่วางใจซะทีเดียว..”
“งั้นที่คุณโทรหาผมเมื่อคืนก็ไม่ใช่เรื่องจริง..”
“ว่าไงนะ!! ใครโทรหาคุณ? เรื่องอะไร!!..”
“เอ่อ.. ไม่ครับ ไม่มีอะไร” กานต์รวีรีบปฏิเสธ ไม่อยากให้กรัณย์กรรู้ว่าเขากังวลและเป็นห่วงคุณทาโร่ถึงขนาดเก็บไปฝันร้าย
“งั้นเช้านี้ผมรออยู่ที่บ้านล่ะกันนะครับ ถ้ามีอะไรด่วนคุณกรต้องโทรบอกผมนะ”
“โอเค!!.. งั้นบ่ายๆ จะเข้าไปรับ..”
“ขอบคุณครับ สวัสดีครับ คุณกร..”
กานต์รวีวางสายจากกรัณย์กร ก็รีบกดเช็คโทรศัพท์มือถือตัวเองไม่มีเบอร์คุณกรโทรเข้ามากลางดึกเมื่อคืนเลย ตี 4 ก็ไม่มี.. ใบหน้าหวานอมยิ้มเมื่อรู้ว่าข่าวร้ายเมื่อครู่ที่แท้ก็เป็นแค่ความฝัน :angellaugh2:
กานต์รวีโยนโทรศัพท์มือถือลงบนที่นอน และก้มลงหยอกล้อกับเจ้าตัวเล็กที่นอนนิ่งมองเขาคุยโทรศัพท์ตาแป๋ว
“ว่าไงค้าบ~~ วันนี้ตื่นเช้ากว่าอาอีกนะ”
กานต์รวีอุ้มโมจิขึ้นมากอดด้วยความรัก เมื่อครู่หนูน้อยเหมือนรู้ว่าเขามีความทุกข์นอกจากจะไม่โยเยแล้วยังช่วยปลอบใจเขาด้วย จมูกโด่งหอมแก้มนุ่มหลายฟอด
“เด็กดีของอา~~ อารักโมจิที่สุดในโลกเลย.. รอให้ลุงหายก่อนเราจะเลี้ยงฉลองกันนะ”
กานต์รวีทำหน้าหยอกล้อ คิ้วเล็กขมวดน้อยๆ เหมือนไม่แน่ใจอารมณ์ของอา เมื่อกี้ยังร้องไห้อยู่เลยนี่นา
“อะไรค้าบ~~ สงสัยอะไร ฮึ!!..”
มือเล็กตีแก้มอาแปะๆ กานต์รวีสบายใจและมีความสุข ยกร่างเล็กขึ้นฟัดพุงหยอกล้อ เสียงหัวเราะดังเอิ๊กอ๊ากชอบใจ
“ฮะ ฮะ ฮะ (( หนูจั๊กจี๋นะ อาวี..)) ฮะ ฮะ”
กานต์รวีจับร่างเล็กบินโฉบไปมาแบบเดียวกับที่เตชิตชอบเล่น
“ซุปเปอร์เบบี๋โมจิ.. มาปราบวายร้ายแล้วค้าบ~~”
...ฮ๊า~~ อาวี.. โมจิชอบเป็นซุปเปอร์เบบี๋ แต่ตอนนี้ไม่เหมาะนะฮะ ช่วยวางหนูลงก่อน...
ร่างเล็กดิ้นดุ๊กดิ๊ก กานต์รวีเข้าใจว่าหนูน้อยชอบใจอยากจะบินเร็วขึ้นจึงเร่งความเร็วให้
... โฮ้ย~~ อาวี.. โมจิชอบบินเร็วๆ แต่ไม่ใช่ตอนนี้~~ โอย~~ ม่ายหวายไหวแล้วน้า~ ~ ~ ~ ...
โมจิไม่สามารถบอกอาวีให้เข้าใจได้ และด้วยความที่ยังเป็นทารกไม่รู้จักวิธีสะกดกลั้นหรืออั้นไว้ก่อน ร่างเล็กออกอาการสะท้านก่อนปล่อย อึ อึ๊!! ออกมาชุดใหญ่เสียงดัง
(http://i122.photobucket.com/albums/o276/zenjhub/PAA110000062.jpg)
ปรู๊ดดด!!!!! แพร่ดดด!!!!!
กานต์รวีชะงักมือ ค่อยๆ วางร่างเล็กลงนอนหงาย ทั้งเสียงและกลิ่นบอกให้รู้ว่าซุปเปอร์โมจิยังไม่พร้อมจะบินในเวลานี้ ดวงตากลมแป๋วจ้องมองเขาปริบๆ เหมือนจะบอกว่าตัวเองไม่ผิด นี่เป็นเวลาอึของหนู กานต์รวีหัวเราะแหะๆ ก่อนกระเซ้าเจ้าตัวเล็กอย่างอารมณ์ดี
“ดีนะที่หม่ามี้โปโกะช่วยรองไว้ ไม่งั้น ซุปเปอร์อุนจิ เลอะที่นอนอาแน่ ฮะ ฮะ ฮะ”
... อุนจิเลอะขำตรงไหน!! หนูบอกให้วางลง ไม่เชื่อ!!...
(http://i122.photobucket.com/albums/o276/zenjhub/oonji.gif)
TBC >>>>
ตอนนี้เร่งเขียนมาให้คลายความกังวลใจของ พี่ ป้า น้าอา ทุกคน ช่วงนี้เริ่มมีงานเยอะ จบตอนนี้เจ๊หมวยขอพักยาว เดือนหน้าค่อยมาต่อให้ ทิ้งท้ายความสุขไว้แบบนี้ หวังว่าคง Happy กันนะคะ
:bye2:
-
:like6: :like6: :like6:
อาวีฝันไปนี่เอง
:impress2: :impress2:
เกือบไปแล้ว...อาวีเกือบโดนซุปเปอร์อุนจิของซุปเปอร์โมจิเสียแล้ว
:laugh3: :laugh3: :laugh3: :laugh3:
โห
เจ๊หมวยจะหายไปเป็นเดือนเลยหรอ
อย่างนี้ก็คิดถึงโมจิแย่อ่ะดิ่
:undecided: :undecided: :undecided: :undecided:
-
o17 o17 ฝันร้ายนี่เองนะครับ ว่าแล้วก็รอต่อไปครับผม :haun5: :haun5:
-
จะรอเป็นกำลังใจให้ครับ
-
ขอบคุณเจ้หมวยมากนะคร้าบ....น่ารักจังเลย
รอต่อไปนะคร้าบ....
รักนะจุ้บๆๆๆ
-
และแล้วก้ทำให้กลายเปงความฝันไปซะ :undecided:
ปล. ยังไงก้จารอเจ้หมวยจ้า.. :give2:
-
รอตอนต่อไปคับ :impress:
-
เดือนหน้าเลยเหรอ o22 o22
ม่ายนะ o9 o9 o9 o9
-
อยากอ่านต่ออ่ะคร้าบบ....
ดีใจที่เป็นแค่ความฝันอ่ะ.......
รักเจ๊หมวยจังคร้าบบ...อิอิ....
-
มารอตอนต่อไปจ้า
-
:laugh3: :laugh3: :laugh3: โฮ่ะๆ แค่ฝัน แค่ฝัน โนะ
ลุงทาโร่ ของ โมจิ..... จะเป็นอะไร ได้ เนอะๆๆๆ o13
มิงั้น อาวี แย่แน่แน่ๆ โรยโนะ :teach:
-
ไม่ได้เข้ามา 2 วัน ประกาศผลแล้วหรอ ดีใจจัง :like6: ที่ผลออกมาแบบนี้ คริ คริ :laugh:
ปล.ยังงี้น่ามีรางวัลสำหรับผู้ที่ช่วยกันโหวต 2 นะ :laugh3:
-
มารอเป็นกำลังใจให้เหมือนเดิมครับ
-
สนุกดี
ปล. พูดจากันเบาๆ หน่อยนะ PM ก็มี ใช้ได้นะ
-
เย้ๆๆ ฟันปายย อิอิ :like6:
และแล้ว ผมก็ได้ร่วมแสดงเรื่องนี้ เพราะผมเป็น MamyPoko อิอิ เหอๆๆ o3 จาดีใดีมั้ยน๊า :confuse:
ปล. MamyPoko เป็นชื่อที่ใช้ในเอ็มอ่าครับ อิอิ
-
o14 อ่านนานแล้วแต่เพี่งมาสมัครแล้วเมื่อไหร่จะมาต่อล่ะจ๊ะ
[attachment deleted by admin]
-
ดีใจจัง เป็นแค่ฝัน
แล้วก็ตั้งหน้าตั้งตารอเดือนหน้าต่อปายยยยย :impress:
-
เฮ้อ ...
และแล้วมันก็เป็นแค่ฝันร้าย
:give2:
-
รักเจ๊หมวยที่ซู๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดด
:like6: :like6: :like6: :like6: :like6: :like6: :like6: :like6:
-
+1 ให้เจ๊หมวยที่ตามใจพวกเรา แต่เจ๊พักนานจังเลย คิดถึง
ยังไงเจ๊หมวยพักให้เต้ฒที่แล้ว รีบกลับมาแต่งต่อนะคับ :impress:
-
มารอเป็นกำลังใจให้ครับ
-
เหอเหอ
ฝันร้ายกลายเป็นดี
เป็นกำลังใจให้คร้าบบบบบบ
o13
-
มาลงชื่อรอค้าบบบ o1
-
เป็นกำลังใจให้เหมือนกันคะ o15
-
รอจ้ารอ แต่อย่านานเกินเดี๋ยวลืม :undecided:
-
มารอเป็นกำลังใจให้ครับ
-
อ๊ะมาส่งกำลังใจให้อีกสักรอบนึงครับ
-
o7 o7 o7 o7
อ่านทันแล้ว
:interest: :interest: :interest:
ประทับร่าง :sad5: เอ้ย
ประทับใจ :like6: หลายๆ เด้อ :confuse: :confuse: :confuse:
o1 o1 o1 o1 o1
-
คิดถึงน้องโมจิจางเลย เจ้หมวยค้าบบบ :impress:
-
o18สงสัยน้องโมติเข้าอนุบาลแล้วมั้งเนี้ยะหายไปเลย :bye2:
-
ไม่มีไรครับ
แค่มาดันเรื่องของเจ้หมวยให่อยู่สูงๆ ไว้ครับ
:m12: :m12: :m12: :m12: :m12: :m12: :m12:
-
มามะ
ร่วมด้วยช่วยดัน
:m12: :m12: :m12: :m12: :m12:
-
ตอนอ่านแทบใจจะขาด :dont2:
ลุ้นตลอดเวลาเลยอ่าคับ
ไงมาต่อด้วยนะคับ อยากอ่านแล้วอ่ะ
-
o9 o9 o9
มาช่วยรอ
นะครับ
:m10: :m10: :m10:
-
สงสัยมาต่ออีกที โมจิ เป็นสาวแล้วมั้ง คริ คริ :m12:
ล้อเล่นนะจ๊ะเจ๊หมวย :m14:
รออยู่ซำเหมอ :m5:
-
มาช่วยดันอีกแรง พร้อมกำลังใจมาฝากให้ด้วยครับ
-
จะมาดันหรือมา กดดัน กันแน่ยะ o12
บอกแล้วไงว่า จะกลับมาอีกครั้งเดือนหน้า ตอนนี้ขอพักสมองก่อน
พัก
พัก
พัก
o4 o4 o4 o4 o4 o4 o4
-
มาดันจริงๆครับ
เดี๋ยวเจ้หากระทู้ไม่เจอ ตอนมาลงตอนต่อไปไงครับ
หวังดีนะเนี่ย
แล้วก้อ กดดัน เอ้ย ไม่ช่าย ดันๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
:m11: :m11: :m11: :m11: :m11: :m11: :m11: :m11: :m11: :m11: :m11:
-
:impress: สวัสดีค่ะ ชอบเรื่องแนวนี้ก็เลยมาตามอ่าน
สมัครบอร์คคุณพ่อไว้แล้วด้วย พอดีเพิ่งได้อ่านเรื่องนี้ตอนเขาสรุปโหวตกันเสร็จแล้ว
ในหนึ่งโล่งใจ :เฮ้อ:ที่เรื่องออกมาเป็นแบบนี้ แต่อีกใจหนึ่ง
ทุกคนอย่าตบดิฉันนะคะ ถ้าดิฉันจะบอกว่าดิฉันอยากให้เตชิตตายยยยยยยยย :sad3:
บางครั้งก็อย่างที่เจ้าของเรื่องบอก ชีวิตจริงอะไรจะเกิดมันก็ต้องเกิดไม่มีทางที่เราจะสมหวังได้ตลอดไปหรอกใช่ไหมคะ
เพราะฉะนั้นดิฉันเลยเห็นด้วยถ้าเตชิตตายอีกประการหนึ่ง ดิฉันเป็นโรคจิตอ่อนๆไม่ชอบเห็นตัวละครมีความสุขค่ะ โฮ่ๆๆๆๆๆๆๆๆ
แต่ออกมาแบบนี้ก็ดีแล้วค่ะ :impress:
-
มารอเป็นกำลังใจให้ครับ
-
มาดันค้าบบ (+แอบกดดันเล็กน้อย อิอิ) :m14:
-
อุสาห์ทำโพลความเห็นเสียแรงหลอกคนอ่านนิไปหาเรื่องใหม่อ่านดีกว่าบายน่ะครับสงสารน้องโมจิลุงไปแร้ว
-
“ขอบใจนะ กานต์รวี.. ถ้าไม่ได้เธอช่วยพูดเมื่อคืน ลูกชายฉันคงไม่มีกำลังใจต่อสู้อาการบาดเจ็บจนรอดพ้นวิกฤติมาได้”
กานต์รวีตื่นเต้นและดีใจอย่างมาก เมื่อไปถึงโรงพยาบาลและพบว่าอาการของเตชิตปลอดภัยแล้ว บิดาของเตชิตแจ้งข่าวอาการลูกชายและกล่าวขอบอกขอบใจกานต์รวี
“ไม่ใช่เพราะผมหรอกครับ คุณเตชิตมีกำลังใจดีเพราะรู้ว่าท่านและคนในครอบครัวทุกคนเป็นห่วงต่างหาก”
“ถึงยังงั้นก็เถอะ ถ้าเมื่อคืนไม่ได้เธอช่วยพูดให้ใจเขาสงบ อาการคงไม่ฟื้นเร็วแบบนี้”
“ดีใจด้วยนะครับ คุณลุง.. คุณลุงอยู่เฝ้าที่โรงพยาบาลทั้งคืนได้นอนบ้างรึเปล่าครับ ตอนนี้อาการเตชิตปลอดภัยแล้ว ผมว่ากลับไปพักผ่อนก่อนดีกว่า ผมจะไปส่ง..”
กรัณย์กรกล่าวด้วยความเป็นห่วงเพราะเห็นบิดาเตชิตนั่งอยู่หน้าห้องไอซียูตามลำพัง
“ไม่เป็นไร หลานชาย.. ลุงเปิดห้องพักไว้พักผ่อนที่นี้แล้ว ทั้งลูกชายลูกสาวนอนป่วยอยู่ที่โรงพยาบาลทั้งสองคน จะให้ลุงกลับไปนอนบ้านได้ยังไง ยายขวัญประสบอุบัติเหตุที่สิงคโปร์ เตชิตเพิ่งพาน้องกลับมาได้วันเดียว ตัวเองก็ถูกลอบทำร้ายจนต้องมานอนแบบอยู่ที่โรงพยาบาล เฮ้อ!!~~ เป็นเคราะห์หามยามร้ายของครอบครัวลุงจริงๆ”
บิดาเตชิตรำพึงอย่างท้อใจ กานต์รวีรีบกล่าวให้กำลังใจ
“แต่ในที่สุดทุกคนก็ปลอดภัย เคราะห์ร้ายผ่านไปต่อไปก็จะมีแต่เรื่องดีแล้วนะครับ”
เชิดศักดิ์พยักหน้า พึงใจกับชายหนุ่มอ่อนวัยผู้นี้ สุภาพอ่อนโยนรู้จักให้กำลังใจคน
“พ้นขีดอันตรายแล้ว หมอจะให้ย้ายห้องได้เมื่อไรครับคุณลุง”
“หมอขอดูอาการอีกหนึ่งคืน ถ้าดีขึ้นก็ย้ายพรุ่งนี้เช้าเลย”
“ถ้ายังไงผมขอตัวเข้าสำนักงานก่อน เรื่องคดีไม่ต้องเป็นห่วงนะครับคุณลุง.. ผมมีนัดกับสารวัตสืบสวนตอนบ่าย จะเร่งเรื่องติดตามคนร้ายให้ได้ในเร็วๆ นี้..”
“ขอบใจมาก หลานชาย..”
กรัณย์กรขอตัวกลับก่อน บิดาเตชิตขอให้กานต์รวีอยู่เป็นเพื่อนอีกสักครู่เพราะมีเรื่องอยากจะพูดคุยด้วย
“เตชิตให้เธอดูบัญชีใช้จ่ายของนายเกียรติชัย แสดงว่าเธอก็รู้ซีนะ ว่าไอ้น้องเขยของฉันมันเลวร้ายแค่ไหน..”
“เอ่อ.. ผมไม่รู้รายละเอียดอะไรมากครับ รู้แต่ว่าคุณเตชิตกำลังหาหลักฐานที่จะเอาผิดกับคุณเกียรติชัย ผมพยายามช่วยเท่าที่ช่วยได้ครับ”
เชิดศักดิ์ถอนใจกับปัญหาของน้องเขย
“ถ้าฉันไม่เห็นกับน้องสาว ฉันเฉดหัวมันออกจากบริษัทไปนานแล้ว เป็นกรรมของยายวัลย์ที่มีสามีเฮงซวย เกาะเมียกินยังไม่พอ ยังสะเออะมีบ้านเล็กบ้านน้อยอีก เฮ้อ!!~~ เอ่อ..ขอโทษด้วยนะ กานต์รวี..ฉันเผลอระบายเรื่องส่วนตัวมากไปหน่อย มาคุยเรื่องเธอบ้างดีกว่า ฉันยินดีด้วยที่เธอชนะคดี ในเมื่อหลานกลายเป็นลูก ก็ไม่ต้องกลัวว่าจะมีใครมาพรากลูกไปจากเธอได้อีก คดีจบสิ้นแล้ว ฉันอยากให้เธอกลับเข้าไปช่วยงานเตชิตที่บริษัทตามเดิม”
“เอ่อ.. เรื่องนี้ต้องแล้วแต่คุณเตชิตครับ..”
“ฮะ ฮะ นั่นซีนะ รอให้ท่านประธานสั่งเองล่ะกัน ฉันไม่มีอำนาจไปสั่งเธอหรอก”
“ผมไม่ได้หมายความว่าท่านสั่งผมไม่ได้นะครับ เพียงแต่ตอนนี้ผมรับงานบัญชีของบริษัทอื่นทำอยู่ที่บ้านด้วยครับ ”
“งั้นเหรอ.. งั้นก็รอให้นายชิตตัดสินใจเองล่ะกัน ว่าจะเอายังไง.. ว่าแต่เธอรีบกลับรึเปล่า ช่วยเฝ้าอยู่ตรงนี้ได้มั้ย ฉันจะขึ้นไปเยี่ยมลูกสาวสักครู่..”
“ได้ครับ” กานต์รวีรับอาสาด้วยความยินดี
ก่อนผละจากไปเชิดศักดิ์หันมากล่าวเหมือนรู้ใจ
“จะเข้าไปเยี่ยมเจ้านาย ติดต่อพยาบาลที่เคาน์เตอร์ได้เลยนะ”
o15
-
ตอนที่ 12
***********
“วี..”
“วี..”
“วี~~~”
เสียงทุ้มแหบและแผ่วเบา ต้องออกเสียงเรียกอยู่สองสามครั้งกานต์รวีถึงหันมามอง ร่างเพรียวผละจากหน้าต่างถลามาเกาะขอบเตียง
“ตื่นแล้วเหรอครับ.. เป็นยังไงบ้าง เจ็บแผลมั้ยครับ”
“วี~~”
กานต์รวีเห็นสายตาที่เตชิตมองมาเหมือนไม่เชื่อว่าเป็นตัวเขา
“ครับ ผม.. กานต์รวี โชติช่วง ครับ เจ้านาย..”
“ฉันฝันเห็นนายด้วย”
“ฝันว่าไงครับ”
“ฝันว่า.. ฉันกำลังจะข้ามสะพาน ได้ยินเสียงนายร้องเรียกบอกว่าอย่าไป นายบอกให้ฉันกลับบ้านไปเลี้ยงฉลองให้โมจิ”
กานต์รวีหน้าเสียใจหายกับความฝันของเตชิต แต่เจ้าตัวกลับแย้มยิ้มกับความฝันของตัวเอง
“แล้วคุณทำยังไง คุณไม่ได้ไปใช่มั้ยครับ” เสียงใสระล่ำระลักถามทั้งที่รู้คำตอบ
“ไปแล้วจะมานอนพูดกับนายตรงนี้ได้ยังไง”
ใบหน้าหวานแย้มยิ้ม
“ผมดีใจที่คุณไม่ไป ผมกับโมจิรอเลี้ยงฉลองกับคุณจริงๆ คุณต้องหายเร็วๆ นะ”
ใบหน้าคมยิ้มระโหย
“ฉันต้องหายเร็วแน่ ฉันไม่อยากนอนอยู่ที่นี่ อยากกลับไปนอนที่บ้านอยู่กับนายและลูก..”
“เอ่อ..” กานต์รวีรู้สึกเขิน ยังไม่ชินที่มีคนอื่นเรียกโมจิว่าลูกเขา
“คุณโกรธผมเรื่องโมจิ.. รึเปล่าครับ”
“โกรธ? เรื่องอะไร”
“ก็.. ผมไม่บอกความจริงเรื่องนี้กับคุณ ทั้งที่คุณตั้งใจช่วยเหลือผมกับโมจิมาตลอด”
“ฉันเข้าใจ.. ฉันเชื่อเหตุผลที่นายบอกกับศาล ถ้าไม่มีใครคิดแย่งโมจิไปจากนาย ความจริงเรื่องนี้ก็ไม่มีวันถูกเปิดเผยขึ้นไม่ใช่เหรอ..”
“ครับ.. ถึงพี่ชายและพี่สะใภ้ของผมจะไม่ได้อยู่เลี้ยงดูลูกแล้ว และผมต้องทำหน้าที่แทนพ่อและแม่ของโมจิ แต่ผมก็อยากให้แกเป็นลูกของพวกเค้าตลอดไป ผมขอเป็นแค่อาก็พอครับ ”
“ฉันเข้าใจ.. ถึงไม่รู้สึกโกรธนายสักนิด ดีใจด้วยซ้ำที่นายชนะคดีขาดลอย ฝ่ายน้าสาวนั่งตะลึงไปเลย..”
“ขอบคุณที่เข้าใจครับ ขอบคุณที่ไม่โกรธผมเรื่องโมจิ.. แต่มีอีกเรื่องที่ผมอยากขอโทษ..”
คิ้วเข้มเลิกขึ้นเป็นคำถาม
“คืนก่อนที่คุณจะไปสิงคโปร์ ผมพูดจาไม่ดีและต่อว่าคุณรุนแรง ผมเสียใจครับ วันรุ่งขึ้นผมโทรไปจะขอโทษแต่คุณไม่อยู่แล้ว ตั้งแต่วันนั้นผมยังไม่มีโอกาสได้ขอโทษคุณเลย..”
ใบหน้าคมครุ่นคิด เขาเสียใจกับเหตุการณ์ในคืนนั้นจริงๆ เขารู้ว่าตัวเองเป็นฝ่ายผิดที่พูดจาว่ากล่าวอีกฝ่ายด้วยอารมณ์ก่อน เขาไม่ได้เสียใจที่ถูกกานต์รวีต่อว่า แต่เสียความรู้สึกที่กานต์รวีต่อว่าเขาเป็นคนใจแคบ ไม่มีเหตุผล ...
กานต์รวีหน้าเสียเมื่ออีกฝ่ายเงียบไป
“คุณยังโกรธผมอยู่หรือเปล่า.. ผมขอโทษ..” :impress:
มือใหญ่คว้ามือเรียวกุมไว้แนบอก
“ฉันไม่ได้โกรธ แค่เสียใจนิดหน่อย อยากบอกให้นายรู้ว่าทุกเรื่องที่ฉันทำมีเหตุผลเสมอ..”
“ผมเข้าใจ ผมก็อยากบอกว่าคุณไม่ใช่คนใจแคบ เพราะถ้าคุณเป็น ผมกับโมจิคงไม่มีวันนี้..”
เตชิตยิ้มให้กานต์รวี ความในใจที่สื่อผ่านทางดวงตาทำเอาใบหน้าหวานร้อนผ่าว ค่อยๆ ชักมือกลับและเปลี่ยนเรื่องคุย
“วันนี้คุณเป็นยังไงบ้าง ปวดแผลมั้ย เมื่อวานผมมาเยี่ยม คุณนอนหลับทั้งวันเลย ”
“ยังเจ็บอยู่แต่ทนได้” เตชิตเพิ่งสังเกตว่ากานต์รวีนั่งเฝ้าเขาเพียงลำพัง ไม่มีคนในครอบครัวสักคน
“คนอื่นๆ ไปไหนหมด”
“อ๋อ!!.. คุณแม่คุณขอให้ผมช่วยนั่งเฝ้าคุณสักครู่ครับ ท่านแวะไปดูน้องสาวคุณที่ห้องพักชั้นล่าง ส่วนคุณพ่อคุณเข้าไปที่บริษัทประชุมฝ่ายบริหารแทนคุณครับ..”
“ฉันทำให้พ่อต้องเหนื่อยอีกแล้ว” เสียงทุ้มรำพึงเบาๆ
“ก็แค่ชั่วคราวนี่ครับ พอคุณหายแล้วก็กลับไปทำงานเหมือนเดิม”
กานต์รวีครุ่นคิดถึงเรื่องที่ตัวเองบอกเล่าให้บิดาเตชิตฟัง
“เอ่อ.. คุณทาโร่ครับ..”
“หือ..”
“ตอนที่คุณอยู่ไอซียู คุณพ่อคุณถามเรื่องของผม คุณกรแนะนำว่าผมเคยทำงานเป็นเลขาของคุณที่บริษัท ท่านสงสัยว่าทำไมถึงออกมา ผมก็เลยเล่าเรื่องทั้งหมดให้ท่านฟัง ..”
“เรื่องทั้งหมด? ”
“ครับ เรื่องปัญหาของโมจิที่ทำให้ผมไม่สามารถนั่งทำงานที่บริษัทได้ และความช่วยเหลือที่ผมได้รับจากคุณ”
“แค่นั้นเหรอ..”
“ครับ”
“แล้วเรื่องระหว่างเราล่ะ”
“เรื่องของเราผมก็เล่าครับ ผมเล่าว่าเราคุยโทรศัพท์กันในคืนก่อนที่คุณจะไปสิงคโปร์ และมีเรื่องไม่เข้าใจกันนิดหน่อย แต่พอผมจะขอโทษคุณในวันรุ่งขึ้นคุณก็ไม่อยู่แล้ว ผมไม่แน่ใจว่าเรื่องนี้ทำให้คุณใจไม่สงบหลังการผ่าตัดรึเปล่า แต่เรื่องนี้เป็นเรื่องคาใจที่ผมอยากขอโทษคุณ และพอผมได้ขอโทษคุณ คุณก็สงบลงจริงๆ ”
ก๊อก!!.. ก๊อก!!... ก๊อก!!...
เสียงเคาะประตูขัดจังหวะ กานต์รวีหันไปดูว่าใครมาเยี่ยม กรัณย์กรเดินเข้ามาพร้อมกับเจ้าหน้าที่ตำรวจสองนาย
“ผมไปรอข้างนอกก่อนนะครับ”
เตชิตพยักหน้าพลางนึกในใจ
.... เรื่องระหว่างเราที่ฉันถาม ไม่ใช่เรื่อง ไม่เข้าใจกัน แต่เป็นเรื่องของ หัวใจ ต่างหาก กานต์รวี...
-
เจ้หมวยมาต่อแว้วววววว
ฮิ้ววววววววววววววววววววววววววววววววววววววว
:m11: :m11: :m11: :m11: :m11: :m11:
-
อุตสาห์ทำโพลความเห็นเสียแรงหลอกคนอ่านนิไปหาเรื่องใหม่อ่านดีกว่าบายน่ะครับสงสารน้องโมจิลุงไปแร้ว
เห็นข้อความนี้แล้วเจ๊หมวยรู้สึกไม่สบายใจ :m15: ถ้าคุณ tor13 ยังแว่บเข้ามาดูอีก เจ๊หมวยอยากให้รับทราบว่า ก่อนหยุดไปได้ประกาศบอกเพื่อนๆ น้องๆ แล้วว่าจะขอพักและมาต่อให้เดือนหน้า ส่วนใหญ่ก็รับทราบ ถึงจะเข้ามาช่วยดันกระทู้บ้าง แต่ก็มารอคอยด้วยความเข้าใจ
เรื่อง เจ้านายจ๊ะจ๋า เป็นเรื่องปัจจุบันที่กำลังเขียนและ Post ให้อ่านจนถึงตอน update สุดแล้ว ไม่ใช่มีสต็อกเก็บไว้แล้วไม่มาโพสให้อ่านนะคะ
เจ๊หมวยขอพักเพราะนอกจากจะมีงานต้องทำแล้ว นิยายไม่ใช่เรื่องเล่า บางครั้งถึงเป็นเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นทุกวันก็ไม่รู้จะเขียนอะไรด้วยซ้ำ การเขียนนิยายกว่าจะออกมาได้แต่ละประโยคแต่ละตอนต้องใช้กำลังสมองและความพร้อมของสุขภาพกายและใจด้วย อธิบายลำบาก เรื่องนี้สำหรับนักเขียนด้วยกันคงเข้าใจดี
ยังไงก็ตามเจ๊หมวยขอบคุณ คุณ tor 13 ที่ติดตามอ่านมาจนถึงตอนนี้ และถ้าเป็นไปได้อยากให้กลับมาอ่านเหมือนเดิม
ข้อความของคุณ tor 13 ทำให้เจ๊หมวยไม่สามารถหยุดพักต่อไปได้ และเพื่อไม่ให้เพื่อนๆ น้องๆ คนอื่นรู้สึกว่าเจ๊หมวยทิ้งร้างไปนาน (ทั้งที่จริงๆ แล้วก็ไม่ค่อยนานเท่าไร เพิ่ง 2 อาทิตย์เอง :try2: ) จึงรีบคิดและเขียนตอนต่อมาให้ เรื่องนี้ไม่ยาวมาก อีกไม่กี่ตอนก็จบแล้ว จะพยายามมาต่อให้อย่างสม่ำเสมอค่ะ :write-a-letter:
:o12:
-
ขอบคุณเจ้หมวยที่มาต่อเรื่องให้น้า สู้สู้ เป็นกำลังใจให้แล้วกันนะ :m3: :m3:
ไม่ต้องคิดมากนะเจ้หมวย คุณ tor คงเข้าใจนะคะ เห็นคุณต่ออ่านหลายเรื่องอยู่ ก็เห็นเขียนเม้นต์ให้กำลังใจให้ทุกเรื่องเลย คงเข้าใจผิดนิดหน่อยอะ
อืมม เรื่องนี้ บอกยังไงดี พอกลับมารักกันแล้ว พอจะเดาเรื่องออกแล้วละสิ คราวนี้เลยเฉยๆ แฮะ
จะรออ่านต่อนะ ว่าเจ้หมวยจะให้มันไปทางไหน
แต่ยังไงคู่นี้ก็น่ารักเหมือนเคย...แล้วก็รักโมจิขึ้นทู๊กกกกวัน อิอิ
รออ่านต่อจ้า ทำเท่าที่ทำให้ เหนื่อยก็พักนะเจ้หมวย :m1:
-
เรื่องของเรา ...หุหุ ก้คุรเจ้านายยังไม่สารรภาพเค้าไปนี่ครับ จะให้เค้ารู้ได้ไง อิอิ
เป็นกำลังใจให้เจ้หมวยค้าบบ มาลงต่ออีกนะคับ....
-
เจ้ เหมวย สู้ สู้นะค่ะ :m1:
-
ขอบคุณมากครับ
รักเจ้หมวยที่ซู๊ดดดดดดดดดดดดดดด
:m3: :m3: :m3: :m3: :m3: :m3: :m3: :m3:
-
:give2: :give2: คุณพ่อเป็นใจ :m12: :m12: :m2:
-
ถ้างานเยอะ เจ๊หมวยก็ทุ่มเทกับงานก่อนก็ได้นะคับ เพราะเจ๊หมวยก็บอกไว้ตั้งแต่แรกว่าขอพัก
จนสิ้นเดือน เจ๊หมวยไม่ต้องเครียดไปนะคับ แต่ว่าไหนๆก็มาแล้ว ก็อย่าลืมมาต่อยาวเลยน้า อิอิ :m5:
-
หายไวๆนะเตชิต
มารออ่านต่อคับ
-
เจ้หมวยอย่าเครียดนา :m12: เขียนนิยายน่ารักแบบนี้ ขืนคนเขียนเครียดจะพลอยไม่สนุกไปด้วยจิ :m5:
สู้ ๆ :m9: :m9:
-
เจ๊อย่าเครียดๆ
เด๋วนิยายรักจะกลายเป็นนิยายชีวิตรันทด เศร้าเคล้าน้ำตาไปซะก่อน
:m11: :m11:
-
มารอเป็นกำลังใจให้ครับ
-
เจ้หมวยมาต่อแย้ววว ><
จะเป็นกำลังจัยหั้ยกบทุกๆเรื่อง และ รออ่านต่อ นะคะ ^^
-
ต่อด่วนนนนนนนนนนนนนนนน
-
เจ้หมวยคร้าบ...หากเหนื่อยนักก็พักบ้างก้ได้นะคร้าบ....เมื่อหายเหนื่อยแล้วค่อยลุกขึ้นมาสู้ใหม่....
หากเราทั้งเหนื่อยและฝืนที่จะทำไปทุกอย่างที่ทำออกมามานก็คงไม่ดีที่สุดคร้าบ....
เป็นกำลังใจให้เจ้นะคร้าบ....จะรอติดตามเรื่องของเจ้ไปเรื่อยๆๆคร้าบ
-
เรื่องของหัวจายยยย คึคึ :m2:
เจ๊หมวยมะต้องคิดมากน๊า.. แต่งไปเรื่อยๆสบายๆ เปงธรรมดาแล่ะที่คนอ่านย่อมต้องกดดันนักเขียน เจ๊หมวยสู้สู้น๊า :yeb:
-
น่าเจ๊หมวยอย่าเครียดเดี๋ยวหน้าแก่นะ ไม่ดีๆ :o9:
ยังงัยก็รอได้จ๊ะ o13
-
:m9: เข้ามาดัน มาให้กำลังใจค้าบบ
-
เป็นกำลังใจให้เจ้หมวยครับ
สู้ๆๆๆๆ
:yeb: :yeb: :yeb: :yeb:
-
เจ๊หมวยอย่าเครียดน่า :m14: เอาน่ากลับมาเขียนต่อก็ดีแล้ว ดีใจ ดีใจ ได้อ่านต่อ (แต่ถ้ายังมีภาระกิจอื่นๆอีก ก็นานๆทีก็ได้ เข้าใจจ้า รออยู่ซำเหมอ) :m4:
-
เย้ๆๆ ได้อ่านต่อแล้ว
เป็นกำลังใจให้เจ๊หมวยนะคะ
-
:impress2: อาวี น้องโม จิ ลุงทาโร่ กลับมาแย้ว คิคิ :m1:
เจ๊หมวยขรา.... มิต้องรีบค่ะ ...... รอได้ซาเหมอค่า :m4:
มาต่อเมื่อไหร่ ก้อ จะตามมาอ่าน นะค๊า...... o15
หุหุ "เรื่องของหัวใจ".... นั่นสิน๊า... จะยังไง ต่อไปล่ะเนี่ย ...???
ดูคุณท่านจะรักและเอ็นดู อาวี ของโมจิ อยู่นา.. :o9:
-
เข้ามาดันเรื่องของเจ้หมวยครับ
-
:impress2:
ขอบคุณคับที่มาต่อ ดีใจที่ได้อ่านต่ออ่า :m4:
เป็นกำลังใจให้เจ๊หมวยนะคร้าบบบบบบ o14 o15
-
มารอเป็นกำลังใจให้ครับ
-
o15 o15 o15 o15 o15 o15
เจ้หมวย อย่าเครียดนา
กลับมาแล้ว คราบบบบบบบบ
คิดถึงโมจิมากมาย
จะมาอ่านต่อ
เจ้ ฮะ ต่อ เร็วๆๆสิฮะ
:m2: :m2: :m2: :m2: :m2: :m2: :m2:
แล้ว นิสัยเบื้องลึกหรือบ้านเราเรียกว่าสันดร ก็กลับมาอีกแล้ว มาป่วนเจ้หมวย :m11: :m11: :m11:
-
เป็นกำลังใจให้นะคะ :m4:
รอได้เสมอค่ะ
-
:m3:มาเป็นกำลังใจรอเจ้นะคร้าบ....สิ้นเดือนแล้วมารอเจ้คร้าบ,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,, :m1:
-
:m13 :m13: :m13: :m13: :m13: :m13: :m13: :m13:
เจ้ เห็น แก่เด็ก ตาดำๆๆ
:m13: :m13: :m13: :m13: :m13: :m13: :m13: :m13:
-
มารอเป็นกำลังใจให้ครับ
-
รอ ร๊อ รอ :o10:
-
ดันกระทู้รอเจ้ หมวยครับ
:m11: :m11: :m11: :m11: :m11: :m11: :m11: :m11:
-
ยังคงรอเป็นกำลังใจให้ครับ
-
“ไหวเหรอครับ เดี๋ยวก็เจ็บแผลหรอก..”
“ไหวซี.. ขออุ้มหน่อย วี..”
กานต์รวีส่งร่างเล็กจ้ำม่ำให้ เตชิตรับโมจิมาสวมกอดและหอมแก้มหลายฟอดใหญ่
“ไม่ได้เจอตั้งนาน คิดถึงที่สุดเลย โมจิคิดถึงลุงมั้ย หือ..”
โมจิส่งเสียงและกระโดดเหย็งๆ ดีใจที่ได้เจอ (http://i122.photobucket.com/albums/o276/zenjhub/kapook_28986.gif) เตชิตเสียวแปลบที่แผลแต่ความคิดถึงหนูน้อยมีมากกว่า สองมือยกร่างเล็กขึ้นหยอกเย้า
“โอว!!.. ตัวใหญ่ขึ้นตั้งเยอะ หนักขึ้นด้วยนะเนี่ย..”
กานต์รวีเห็นสีหน้าก็รู้ว่าอีกฝ่ายเจ็บแผลรีบขอเจ้าตัวเล็กคืน
“ไม่เอาแล้วครับ!!.. รอให้หายก่อนค่อยอุ้ม ถ้าแผลอักเสบคุณต้องนอนที่นี่ยาวขึ้นอีกนะ ไม่อยากออกจากโรงพยาบาลเร็วๆ เหรอ”
เตชิตรีบส่งโมจิคืนให้ เขาอยากหายเร็วๆ อยากออกจากโรงพยาบาลกลับไปพักฟื้นที่บ้านอยู่กับกานต์รวีและเจ้าตัวเล็ก
ก๊อก!!.. ก๊อก!!... ก๊อก!!...
เชิดศักดิ์เดินนำสมาชิกในครอบครัวเข้ามาเยี่ยมลูกชาย คุณปิ่นดาวพาลูกสาวซึ่งอาการทุเลาขึ้นแล้วนั่งรถเข็นลงมาเยี่ยมพี่ชายด้วย แขนซ้ายและข้อเท้าซ้ายของหญิงสาวเข้าเฝือกไว้
กานต์รวีอุ้มโมจิผละจากเตียง ร่างเล็กจ้ำม่ำในอ้อมแขนทำให้เขายกมือไหว้ไม่ได้จึงน้อมศีรษะอย่างสุภาพให้ทุกคน
“สวัสดีครับ ท่าน.. สวัสดีทุกคนครับ..”
“โอ้!! น่ารักจังเลย ลูกชายใช่มั้ยจ๊ะ..”
“จ้ำม่ำน่ากอดจังเลยนะคะ คุณแม่..”
ปิ่นดาวภรรยาคุณเชิดศักดิ์และจอมขวัญลูกสาว พากันชื่นชมเจ้าตัวเล็กในอ้อมกอดของกานต์รวี คุณเชิดศักดิ์ก็อดมองด้วยความเอ็นดูไม่ได้
“น่ารักอย่างนี้นี่เอง น้าสาวถึงอยากจะเอาไปอยู่ด้วย..”
“คิดถูกแล้วนะจ๊ะที่เปิดเผยความจริง ลูกของเราจะปล่อยให้คนอื่นแย่งไปได้ยังไง”
“อะไรหรือคะแม่.. ความจริงเรื่องอะไรกัน”
“เรื่องมันยาว ไว้แม่จะเล่าให้ฟังทีหลัง” ปิ่นดาวรู้เรื่องของกานต์รวีจากสามี รู้สึกยินดีด้วยที่ความลับของชายหนุ่มทำให้เขาไม่ต้องเสียเจ้าตัวเล็กที่น่ารักไปให้น้าสาว
“ขวัญอยากอุ้มจังค่ะ ถ้าแขนดีๆ จะขอฟัดให้ชื่นใจเลย”
“จริงซี!! ขวัญรู้จักชื่อคุณพ่อแล้ว แต่ยังไม่รู้ชื่อเจ้าตัวเล็กเลย..”
“ชื่อ โมจิ ครับ”
“ว้าว!! โมจิ สมชี่อเลย ตัวขาวอวบน่ากินที่สุด”
(http://www.geocities.com/muay_siri2003/kapook_28985.gif)
มือเล็กยกขึ้นทักทายและยิ้มแย้มอย่างอารมณ์ดี ยิ่งทำให้ทุกคนที่ห้อมล้อมอยู่ชอบใจและเอ็นดูมากขึ้น
ร่างสูงบนเตียงนอนตาปริบๆ มองพ่อแม่และน้องสาวที่พากันชื่นชมให้ความสนใจเจ้าหนูโมจิจนลืมเขาที่นอนอยู่บนเตียง
“พ่อครับ.. ทุกๆ คน มาเยี่ยมผมรึเปล่า..”
:m1:
กานต์รวีนั่งพูดคุยหยอกล้อกับลูกที่ม้าหินหน้าระเบียงบ้าน ร่างเล็กกระโดดเหย็งๆ บนตัก
“อย่ากระโดดซีครับ เพิ่งกินอิ่มเดี๋ยวแหวะหรอก อารมณ์ดีเหรอ..”
(http://i122.photobucket.com/albums/o276/zenjhub/kapook_28986.gif)
“อีกไม่กี่วันลุงทาโร่ก็จะออกจากโรงพยาบาลแล้วนะ โมจิดีใจมั้ย”
(http://www.geocities.com/muay_siri2003/kapook_28985.gif)
“ลุงหายดีเมื่อไร ให้ลุงพาไปเที่ยวสวนสนุกกันดีกว่าเนอะ :teach: แต่ว่า.. ถ้าจะไปต้องอย่าให้ลุงคาเบะรู้นะ โมจิ.. ไม่ยังงั้นบ้านแตกแน่ ฮะ ฮะ”
(http://www.geocities.com/muay_siri2003/kapook_28983.gif)
เสียงรถแล่นมาจอดที่หน้าประตูบ้าน กานต์รวีชะเง้อมอง Benz Van ป้ายแดงอย่างสงสัย
“รถใครหรือคะ คุณวี..” อ้อเดินมาจากลานซักล้างด้านหลัง
“ไม่รู้ซี.. ไปดูหน่อยซิ อ้อ.. อย่าเพิ่งเปิดประตูนะ ดูก่อนว่าเป็นใคร”
“ค่ะ”
แม่บ้านเดินไปเกาะประตูรั้วสังเกตการณ์ คนขับรถก้าวลงมาเปิดประตู หญิงสาวตาเบิกโพลงทันทีที่เห็นผู้มาเยือน....
กานต์รวีลุกขึ้นยืน คิ้วเรียวขมวดเมื่อแม่บ้านกระวีกระวาดเปิดประตูต้อนรับ กำลังจะร้องถามก็ชะงักเมื่อเห็นชายสูงอายุก้าวลงจากรถและสั่งให้คนขับประคองชายหนุ่มก้าวตามลงมา
กานต์รวีตกใจรีบเดินไปต้อนรับ ...เมื่อวานไปเยี่ยมไม่เห็นบอกเลยว่าจะออกจากโรงพยาบาลวันนี้...
TBC >>>>>>
:m7:
-
โมจิน่ารักที่ซู้ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด
:m11: :m11: :m11: :m11: :m11: :m11:
เป็นกำลังใจให้เจ้หมวยครับ
-
น่ารักทั้งคุณพ่อ คุณลูกและคุณลุงเลยนะค๊าบ
อิอิ :m3:
-
o15 o15 o15 o15 o15 o15
ขอบคุณตอนใหม่นะครับ
o1 o1 o1 o1 o1 o1 o1 o1 o1
-
โมจิน่ารักน่าหม่ำจริงๆ :m11: :m11:
ในที่สุดเจ๊ก็มาต่อแล้ว ดีจายๆ :m4: :m4: :m4:
-
รออ่านต่อจ้า :m3:
-
โมจิ :m3: :m3: :m3: ตอนนี้ขโมยซีนเห็น ๆ :m3: :m3:
-
ชอบภาพเด็กที่กระดุ้กกระดิ้กจังเลย อ่านแล้วโมจิ น่ารักน่ากัดจิงๆอิอิ
-
ขอบคุณครับ เป็นกำลังใจให้ครับ
-
ขอกอดขอหอมโมจิให้ชื่นใจหน่อย :m11:..........ไม่ได้เจอตั้งนาน....รออยู่นะคร้าบ :m4:
-
โมจิน่ารักกกกกกกกสุดดดดดดดดเลยอ่ะ
ขอบคุณเจ๊หมวยมาก จะมาเกาะขอบติดตามตลอดนะ
-
โมจิน่าร้ากกกกกกกกกกกกกมากมายเลยอ่ะคับ....
อยากอ่านต่ออีกอ่ะคร้าบบ....
เป็นกำลังใจให้คร้าบ.....ขอบคุณคร้าบ......
-
:laugh3: :laugh3: :laugh3: :laugh3: :laugh3: :laugh3: :laugh3:
ตามทันซะที
:m3: :m3: :m3: :m3: :m3: :m3:
ขอบคุณเจ๊หมวยมาก ๆครับ
o14 o14 o14 o14 o14 o15 o15 o15 o15 o15 o15 o14 o14 o14 o14 o14
o1 o1 o1 o1 o1 o1 o1 o1 o1 o1 o1 o1 o1 o1 o1 o1 o1 o1
ที่แต่งเรื่องดี ๆ มาให้ได้อ่าน ขอบคุณครับ เป็นกำลังใจให้นะครับ
o13 o13 o13 o13 o13 o13 o13 o13 o13 o13 o13 o13 o13 o13
:m4: :m4: :m4: :m4: :m4: :m4: :m4: :m4: :m4: :m4: :m4: :m4:
-
โมจิน่ารักมากมาย :interest:
-
:m1: อยากฟัด ฟัด ฟัด.... น้องโมจิ ง่ะ อิอิ
แอบขำ ลุงทาโร่ เนอะ ...ม่ามีใครสนใจลุงทาโร่เล้ย....คิคิ :m4:
มะรุมมะตุ้ม น้องโมจิกันใหญ่ โฮ่ะๆ (ก้อเด็ก....เค้าน่าร๊ากกกกกก...นี่นา ) o15
แต่ทำไม ออกจากโรงพยาบาล เร็วจัง่ะ ลุงทาโร่ สงสัยอดใจคิดถึง ไม่ไหว :m3:
ต้องออกมพยาบาลกันที่บ้าน อาวี ใช่ม๊า ลุงทาโร่ :o9:
มีคุนพยาบาล ส่วนตัวคอยดูแล คงดีวันดีคืนโนะ อุอุ :laugh3:
-
เพิ่งได้เข้ามาอ่านชอบมากๆๆเลยคร้าบโมจิน่ารักสุดๆๆ
จารออ่านตอนต่อไปนะคร้าบ o17 :impress:
-
มารอตอนต่อไปจ้า o11 o11 o11
-
อยากกินโมจิ
:haun5: :haun5: :haun5: :haun5: :haun5: :haun5:
-
ตามทันแล้ว เย้ๆๆ :interest:
ร๊ากๆๆๆ โมจิ พ่อวี ลุงทาโร่ มากๆๆเลยนะคะ
จะรอต่อไปค่ะ
:impress:
-
ชอบเดะ รักเดะ อย่ากิงเดะ หุหุ :o8:
ลุงทาโร่กลับมาแว้ว เย้ๆๆๆ :m4:
-
มารอเป็นกำลังใจให้ครับ
-
เย้ จะได้อยู่ครบสามคนสักที
:m3: :m3: :m3:
-
o15 o15 o15 o15
ขอบคุณเจ้ หมวย ครับ ที่มาลงต่อให้ทุกคนมีฟามสุข กัน
น่ารักทุกคนเลยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย
:m5: :m5: :m5: :m5: :m5: :m5: :m5: :m5: :m5:
:m1: :m1: :m1: :m1: :m1: :m1:
-
เย้ๆ น้องโมจิมาแว้วว น่ารักที่สุดเลย
ต่อไปจะมีแกหวานแหววของคุณพ่อกะลุงทาโร่แล้วใช่ป่ะ อิอิ :m4:
-
มารอเป็นกำลังใจให้นะครับ
-
:o11: :o11: :o11: :o11: :o11: :o11:
:undecided: :undecided: :undecided: :undecided: :undecided: :undecided:
คิดถึงโมจิจังเลย
เมื่อไหรเจ๊หมวยจะมาลงให้ต่อซะทีคราบ
:impress: :impress: :impress: :impress: :impress: :impress:
:impress2: :impress2: :impress2: :impress2: :impress2:
-
:impress: :impress: :impress:
สนุกดีครับผใ แต่ผมยังอ่านมะจบครับ
เพิ่งมาอ่านใหม่ แล้วจะติดตามอ่านต่อไปครับผม
แวะมาเป็นกำลังใจให้ครับผม
:impress: :impress: :impress:
-
มาดันกระทู้เจ้ครับ
:m11: :m11: :m11: :m11: :m11:
-
มารอเป็นกำลังใจให้ครับ
-
“สวัสดีครับท่าน..” กานต์รวียกมือไหว้ทั้งที่ร่างเล็กอยู่ในอ้อมแขน
“หวัดดีครับคุณเตชิต.. หมอให้กลับได้แล้วหรือครับ..”
“หมอยังไม่อยากให้กลับหรอก แต่เจ้านี่มันดื้อ..” คุณเชิดศักดิ์กล่าวเสียงขุ่น
“ผมเปล่าดื้อนะครับพ่อ.. ผมค่อยยังชั่วแล้ว หมอแค่อยากให้พักฟื้นต่ออีก 2 – 3 วัน ผมขอกลับมานอนพักที่บ้านดีกว่า..”
“แล้วทำไมไม่กลับไปนอนบ้าน จะนอนที่นี่ให้เป็นภาระกานต์รวีทำไม!!..”
“คุณจะพักที่นี่หรือครับ” กานต์รวีมองหน้าเตชิต อีกฝ่ายไม่ทันได้ตอบเสียงผู้เป็นพ่อแทรกขัดขึ้นก่อน
“ไม่สะดวกก็บอกมาเลยหลานชาย ลุงจะได้พามันกลับไปนอนบ้าน”
“เอ่อ.. ผมไม่มีปัญหาหรอกครับ เจ้าของบ้านอยากนอนพักที่บ้านตัวเองผมจะปฏิเสธได้ยังไง ผมช่วยดูแลคุณเตชิตได้ครับท่าน..”
“แน่ใจเหรอ.. ไหนจะต้องเลี้ยงเจ้าตัวเล็กนี่อีกนะ ว่าไงโมจิ.. มาให้ปู่อุ้มหน่อยซิ”
กานต์รวีส่งโมจิให้บิดาเตชิต ร่างเล็กไม่ขัดขืนยอมให้อุ้มแต่โดยดี
“ไง!! ตัวเล็ก.. รู้มากหรือเราอ่ะ ลุงทาโร่ถึงได้หลงน่าดู”
(http://www.geocities.com/muay_siri2003/kapook_28985.gif)
มือเล็กตบแปะบนใบหน้าคุณเชิดศักดิ์และส่งเสียงอืออาพูดคุยตอบ บิดาเตชิตหัวเราะด้วยความเอ็นดู
“ฮะฮะ รู้จักคุยซะด้วย เจ้าหนูนี่มันน่ารักจริงๆ ไหนพาปู่เข้าไปดูซิ อยู่กันยังไง พ่อลูก..”
คุณเชิดศักดิ์อุ้มโมจิเดินเข้าไปในบ้านโดยไม่รอการเชื้อเชิญ กานต์รวีช่วยประคองร่างสูงเดินตาม เสียงใสกระซิบถาม
“คุณจะพักที่นี่จริงเหรอ..”
“อะฮะ”
“จะดีหรือครับ”
“ทำไมล่ะ นายไม่อยากให้ฉันอยู่ด้วยเหรอ..”
“เปล่าซะหน่อย..” กานต์รวีรีบปฏิเสธ “ผมแค่ห่วงว่าจะดูแลคุณได้ไม่ดี อยู่ที่บ้านจะมีคนดูแลดีกว่าผมนะครับ ..”
“ใครจะให้นายดูแลล่ะ ฉันเกือบหายเป็นปกติแล้ว นอนพักฟื้นที่บ้านอีกหนึ่งอาทิตย์ก็ไปทำงานได้ ฉันไม่เป็นภาระนายหรอก วี..”
“ผมไม่ได้ห่วงว่าคุณจะเป็นภาระผมซะหน่อย” กานต์รวีเสียงอ่อย ”ถ้าจะพักที่นี่จริง ผมก็จะดูแลคุณให้ดีที่สุดเท่าที่จะทำได้”
เตชิตซ่อนยิ้มในสีหน้าน้อยใจ มือใหญ่โอบเอวร่างเพรียวเข้าไปแนบชิดจนไม่รู้ว่าใครพยุงใคร
“อือ~~ อย่ากอดแน่นซี ถ้าแรงเยอะขนาดนี้ ผมไม่พยุงคุณเดินแล้วนะ” เสียงใสเอ็ดเบาๆ
:m1: :m1:
“นี่บ้านตัวอย่างใช่มั้ย เตชิต!!..” เสียงคุณเชิดศักดิ์ตะโกนถามลงมาจากชั้นสอง
“ใช่ครับ” เตชิตร้องตอบไม่ดังนักเพราะยังรู้สึกเจ็บที่แผลเล็กน้อย
กานต์รวีประคองร่างสูงลงนั่งที่โซฟา คุณเชิดศักดิ์อุ้มโมจิลงบันไดมาสีหน้ายิ้มแย้มทั้งคนอุ้มคนถูกอุ้ม
(http://www.geocities.com/muay_siri2003/kapook_28983.gif)
...วันนี้เจ้าหนูโมจิอารมณ์ดีเหมือนรู้ว่าจะมีแขกผู้ใหญ่มา ต้องทำตัวให้น่ารักน่าเอ็นดู...
“แกซื้อไว้ตั้งแต่เมื่อไร ทำไมพ่อไม่รู้ แล้วจ่ายเงินให้บริษัทรึเปล่า”
บิดาเตชิตอุ้มหนูน้อยมานั่งสนทนาด้วย
“จ่ายซีครับ .. ผมจ่ายราคาทุน แต่ผ่อน 3 งวด”
คุณเชิดศักดิ์ส่ายหน้า อยากจะบ่นว่าแต่เห็นลูกยังเจ็บ ได้แต่คิดในใจ ...เป็นถึงประธานบริษัท จ่ายราคาทุนแล้วยังผ่อนอีก เจ้าลูกคนนี้..
คุณเชิดศักดิ์หันมาคุยกับกานต์รวี
“มีอะไรขาดเหลือมั้ย กานต์รวี.. ของใช้เจ้าตัวเล็กมีอะไรขาดรึเปล่า”
“ไม่มีครับท่าน.. คุณเตชิตจัดหาให้ครบหมดทุกอย่างแล้วครับ”
“เปลเด็กล่ะ เห็นมีแต่เตียง”
“ผมไม่ได้ให้แกนอนเปล หัดให้นอนเตียงเลยครับ”
“ก็ดี.. การเลี้ยงเด็กทารกไม่ใช่เรื่องง่าย ภาระการเลี้ยงดูโมจิคงทำให้เธอลำบากไม่น้อยเลยนะ กานต์รวี..”
“ไม่ลำบากเลยครับ ท่าน.. ผมไม่เคยรู้สึกว่าเป็นภาระด้วย”
“เลิกเรียก ‘ท่าน’ ซะที นายชิตว่าตอนนี้เธอไม่ได้เป็นลูกจ้างเขาแล้ว คบหากันเป็นเพื่อน ต่อไปก็เรียกลุง มาเรียกท่านแบบนี้ โมจิจะเป็นหลานปู่ได้ยังไงล่ะ จริงมั้ยลูก หือ.. อยากจะหาพ่อละซี เอ้า! คืนไป!!..”
เชิดศักดิ์ส่งลูกคืนให้ เมื่อร่างเล็กยื่นมือและพยายามจะโผเข้าหากานต์รวี
“เออ!!.. เห็นโมจิน่ารักแบบนี้ เมื่อไรแกจะหาเมียและมีหลานปู่ให้พ่อซะที เตชิต..”
:try2:
TBC >>>>
-
ผ่างงงงงงงง เจอคำถามนี้ เตชิตอึ่งไปกี่วิอะ :m12:
-
ซะง้านนนนน นะ คุณพ่อสามี
กร้ากกกกกกกกกกก
:m14: :m14: :m14: :m14:
-
เป็นกำลังใจให้นะ......พ่อสามีนี่นาๆๆๆๆๆๆๆ
-
อ้าวคุณพ่อสามีพูดแบบนี้ได้งัย ก็ได้อยู่แล้วทั้งสะใภ้แสนดีแถมหลานน่ารักสุดๆๆๆขนาดนี้แล้ว เคืองนะท่าน
-
หุหุ คำถามชวนอึ้ง :m13: :m13:
-
เจอคำถามนี้ ถึงขั้น ช็อคได้นะเนี่ย
เหอะ เหอะ :undecided:
-
มาแล้วคำถามโลกแตกสำหรับพวกเรา อิอิ
-
:try2: :try2: :try2:
เอาล่ะสิ
แล้วคุณเตชิตจะตอบยังไงล่ะนี่
-
ดีใจได้ไม่กี่วัน จะเรื่องเครียดอีกละ
:m8: :m8: :m8:
-
:impress: :impress: :impress:
อ่านแล้วชอบมากครับผม เนื่องจากผมเป็นสมาชิกใหม่เลยอ่านมะทัน
เพิ่งอ่านได้ถึง บทที่6 อยู่เลยครับผม จะพยายามอ่านให้ทัน ชอบมากครับ
เป็นกำลังใจให้ครับผม
:impress: :impress: :impress:
-
เง้อออออ
ถามได้ไง
เมีย กะลูกก้อยืนอยู่นั่นแล้วงาย คุณพ่อสามี
งิงิ
:m12:
-
:oak: เอามาต่อไวๆนะคับ
-
มารอเป็นกำลังใจให้ครับ
-
เมียผมก็ข้างๆนี่ไงครับพ่อ แถมมีเรือพ่วงด้วย อิอิ :m4:
มาต่ออีกนะคร้าบบ ช้อบชอบ :m9:
-
:o อ๊ากกกกกกส์.......ถามงี๊ไงละค๊าบบ....
ลูกป๋ม เมียป๋ม.....ก้ออยู่ ตรงหน้าไงล่ะค๊าบบบบ...โฮ่ะๆ
ตอบไปเล้ยยยย...ลุงทาโร่ อุอุ :m12:
เห็นมะ..มิต้องออกแรงเล้ย... ได้พ่อ...แถมลูกน่ารักๆๆ อย่างโมจิ อีกตะหาก อิอิ :m4:
-
น่ารักดี...
คุณพ่อนี่น้า.... ช่างไม่รู้อะไรบ้างเลย...ในความคุ้นเคยกันอยู่ มันแฝงอะไรบางอย่างที่มากกว่านั้น.... อิอิ
รออ่านต่อจ้า :m3:
-
มารอเป็นกำลังใจให้ครับ
-
:o อ๊ากกกกกกส์.......ถามงี๊ไงละค๊าบบ....
ลูกป๋ม เมียป๋ม.....ก้ออยู่ ตรงหน้าไงล่ะค๊าบบบบ...โฮ่ะๆ
ตอบไปเล้ยยยย...ลุงทาโร่ อุอุ :m12:
เห็นมะ..มิต้องออกแรงเล้ย... ได้พ่อ...แถมลูกน่ารักๆๆ อย่างโมจิ อีกตะหาก อิอิ :m4:
เห็นด้วยอย่างยิ่ง o15 o15 o15 o15
-
“เออ!!.. เห็นโมจิน่ารักแบบนี้ เมื่อไรแกจะหาเมียและมีหลานปู่ให้พ่อซะที เตชิต..”
ร่างสูงกำลังเอนกายพักผ่อนอย่างสบายอารมณ์ ได้ยินคำถามไม่สร้างสรรค์ของบิดา ...ถามเวลาไหนไม่ถาม มาถามต่อหน้ากานต์รวี...คิ้วเข้มขมวดย้อนถามกลับ
o12 “พ่ออยากจะได้หลาน.. ทำไมต้องให้ผมหาเมียครับ”
“อ้าว!!.. พูดแปลกโว้ย ไอ้ลูกคนนี้ ไม่มีเมียแล้วแกจะมีหลานให้ฉันได้ยังไง!!..”
“ทำไมจะมีไม่ได้ โมจิไงครับ ผมจะรับแกเป็นลูกบุญธรรม โมจิเป็นลูกผมก็เท่ากับเป็นหลานปู่ของพ่อแล้ว..”
คุณเชิดศักดิ์มีสีหน้าตื่นกับความคิดของลูกชาย ในขณะที่ใบหน้าหวานก็ออกอาการเหวอเช่นกัน
“จริงหรือ กานต์รวี.. จะยกลูกให้นายชิตเป็นพ่อบุญธรรม คิดดีแล้วเหรอ..”
“เอ่อ..” กานต์รวีอึกอัก เตชิตแทรกขัดขึ้น
“ถึงโมจิจะเป็นลูกแต่วีจะขอเป็นแค่อาครับ..”
“จริงเหรอ..” คุณเชิดศักดิ์ย้ำถามกานต์รวี อีกฝ่ายก็พยักหน้า
“จริงครับ.. ผมจะให้ลูกเรียกอาเหมือนเดิม อยากให้พี่ดลเป็นพ่อของโมจิคนเดียวครับ..”
กานต์รวีจับร่างเล็กนั่งลงบนโซฟาระหว่างเขากับเตชิต โมจิเงยหน้ามองร่างสูงและส่งเสียงทักก่อนตะกายขึ้นไปบนตักลุง
“หมายความว่าเธอจะปิดไม่ให้ลูกรู้ว่าเธอเป็นพ่อจริงๆ งั้นเหรอ..”
“เปล่าครับ เรื่องมันเปิดเผยขึ้นมาแล้วยังไงก็ปิดไม่ได้ ผมแค่ให้โมจิเรียกผมว่าอา.. และเรียกพี่ชายผมว่าพ่อเท่านั้น ส่วนเรื่องที่ผมเป็นพ่อจริงๆ จะค่อยๆ บอกตอนลูกรู้ความแล้วครับ”
“เออ!!.. ในเมื่อโมจิมีพ่อถึงสองคนแล้ว แกนึกยังไง หา!!.. เตชิต..”
คุณเชิดศักดิ์หันไปจะถามลูกชาย เตชิตกำลังพยักหน้าคุยเล่นกับโมจิโดยที่อีกฝ่ายก็คุยอืออาตอบ ภาพที่เห็นทำให้ผู้เป็นบิดาค้างคำถามในใจเพราะรู้คำตอบและเข้าใจความต้องการของลูก
“ตามใจ!! ถ้ากานต์รวีไม่ขัดข้อง ไปจดทะเบียนวันไหนบอกพ่อด้วยล่ะ จะได้พากันไปเลี้ยงฉลอง”
“เร็วๆ นี้ล่ะครับ รอผมหายดีก่อน” เตชิตพยักหน้ากับหนูน้อย
“โมจิจะเป็นลูกลุงแล้วนะ มีพ่อ 3 คนเลย ดีใจมั้ย..”
“โมจิเป็นลูกแกก็เท่ากับเป็นหลานปู่จริงๆ แล้วซี.. ฮะ ฮะ มา!! ให้ปู่อุ้มอีกทีนึงซิ!!..”
คุณเชิดศักดิ์เห็นดีกับลูกชายเรื่องรับโมจิเป็นลูกบุญธรรมโดยไม่ถามความเห็นกานต์รวีเพราะคิดว่าทั้งคู่ตกลงกันแล้ว
กานต์รวีนั่งเงียบด้วยความเกรงใจคุณเชิดศักดิ์
...นิสัยคุณไม่เปลี่ยนเลยนะ ทาโร่.. อยากได้อะไรต้องได้!!.. เรื่องสำคัญแบบนี้ทำไมไม่ขอความเห็นผมก่อน คนบ้า!! คนเอาแต่ใจ!!..
o15
TBC >>>>>
-
หึๆ o3
ลุงเตชิตจาเปงคุงพ่อ
อาวีก็เปงคุงพ่อ
แล้วคุงพ่อก่าคุงพ่อเปงอารายกันอ่า :m12: :m12:
ปล.เจ็หมวยอ่ะ
ได้เห็นโมจิแค่แว๊บๆ เอง
ไปซะแล้ว o9 o9
-
:o10: นี่มานไม่คิดจะถามความเห็นกันจิงๆชั่ยมะนี่...เฮอๆๆ :laugh3:
-
เหอเหอ
go so big
เป็นกำลังใจให้ครับ
:m4: :m4: :m4:
-
หุหุ มัดมือชกกันนี่หว่า :m14: :m14:
-
o11 o11 o11
-
กำลังไปได้สวยเลยครับ
:m11: :m11: :m11: :m11: :m11: :m11: :m11:
ขอบคุณเจ้หมวยครับ
:m3: :m3: :m3: :m3: :m3: :m3: :m3: :m3:
-
รออ่านต่อนะจ๊ะเจ้หมวย :m4: :m4:
-
หึหึ ... อ่านหน้าแรกยันหน้าสุดท้ายทีเดียวจบนี่เล่นเอาปวดตาเหมือนกันนะ และก็รู้สึกว่าตั้งแต่หลวมตัวสมัครเข้าบอร์ดนี้เราจะเสียค่ายาหยอดตาเพิ่มขึ้นนะเนีย o7 แต่ช่างเถอะค่ะ แม้เราจะสายตาสั้นขึ้น (ปกติก็สั้นอยู่แล้วอ่ะนะ) หรือต้องเสียค่ายาหยอดตาเพิ่มก็ตามที เราก็จะมุ่งมั่นอ่านต่อไปไม่ย่อท้อ :laugh3: ก็มีแต่เรื่องสนุก ๆ ทั้งน้านเลยนี่นะ
เรื่องนี้ก็ชอบมากเลยค่ะ น่าร๊ากกกกกกกกกจริง หนูโมจิเอ้ย ... แต่ว่าขอกัดคำนึงดิ ได้ป่ะ o18
-
อย่างนี้ต้องมีบทลงโทษลุงทาโร่ เอ๊ะจะเป็นคุณพ่อทาโร่แล้วนี้ อิอิ
ที่เอาแต่ใจไม่ถามอาวีซักคำ อิอิ
-
จะเป็นครอบครัวแล้วอ่ะดิ่
ดีใจด้วยนะคับ
อิอิ :m4:
-
อย่างนี้เค้าเรียวกว่าบุพเพรึป่าวนะ แต่เพราะวีเป็นคนดีด้วยอ่ะแหล่ะเลยได้เจอคนที่ดี
-
:m3: :m3: :m3: กิ๊ดดดดดดดดดดดดดด..ด!~
ให้มันได้อย่างนี้สิ..."ลุงทาโร่" :m1:
ต่อปาย...โมจิ ก้อต้องเรียก ป๊ะป๋า...ทาโร่ ....อ่าจิ คิคิ :m4:
-
ทาโร่ไม่ได้เอาแต่ใจหรอก
ถ้าเอาแต่ใจป่านนี้บอกคุณปู่ไปแล้ว
ว่ากานต์เป็นแม่ของ
โมจิ
:m11: :m11: :m11: :m11:
-
มารอเป็นกำลังใจให้ครับ
-
:impress2: มีคุณพ่อสามคนเลย ว่าแต่คุรพ่อสองคนหน่ะเค้าเป็นอารายกานนน อิอิ :m4:
-
:m1: คำตอบน่ารักจริงๆๆแฮปปี้ทุกฝ่าย :laugh: :laugh: :laugh:
-
เป็นกำลังใจให้ครับ
-
:m3: :m3: :m3: :m3: :m3:
โมจิกลับมาแล้ว
:-[ :-[ :-[ :-[
จะมีคุณพ่อสามคนด้วย
:o8: :o8: :o8: :o8: :o8:
?????????แต่......เอ?????????
:o9: :o9: :o9: :o9: :o9: :o9:
คุณพ่อทาโร่ กับคุณพ่อการ์น เค้าเป็นอารัยกันน๋า!!!!!!!!!!!!
o18 o18 o18 o18 o18 o18 o18
กึ๊ย ๆๆๆ
:interest: :interest: :interest: :interest: :interest: :interest: :interest: :interest:
เป็นกำลังใจให้นะครับ..........................เจ๊หมวย
-
ดัน ๆๆๆๆๆๆๆๆ
:laugh3: :laugh3: :laugh3: :laugh3:
-
o11
-
ตอนนี้ทุกอย่างกำลังไปได้ดีเลย ต่อไปอย่ามีอะไรมาอีกน๊า ค่อยๆรักกัน ค่อยๆหวานกันไปนะ
-
o18 o18
จะเป็นยังไงต่อไปนะ......แต่ว่าโมจินี่
ทามมายน่ารักจังอะ....อยากมีอย่างนี้มั่งจัง
:o9: :o9:
-
o2 o2 o2 o2 o2 o2
มีพ่อทั้งที มีตั้ง 3 คน อ่ะนะ
o12 o12 o12 o12 o12
-
เป็นกำลังใจให้ครับ
-
มารอเป็นกำลังใจให้ครับ
-
o1 o1 o1 o1 o1 o1 o1
เจ๊หมวยคราบ
รอโมจินานแล้วนาคราบ
เมื่อไหร่โมจิจะกลับมาครับ
o14 o14 o14 o14 o14 o14 o14
-
“เป็นอะไร วี.. ตั้งแต่พ่อกลับไปนายไม่พูดกับฉันเลยนะ..”
กานต์รวีวางร่างเล็กลงในเตียง วันนี้โมจิไม่ค่อยอยากนอนกลางวัน ไม่รู้ว่าห่วงเล่นกับลุงรึเปล่า ต้องใช้เวลากล่อมตั้งนานกว่าจะยอมนอน
“ไม่ได้เป็นอะไร.. คุณหิวมั้ย ผมจะเตรียมของว่างให้” กานต์รวีถามขณะก้มลงเก็บตุ๊กตาและหมอนที่หล่นเกลื่อนอยู่กับพื้น
“ฉันเป็นภาระให้กับนายใช่มั้ย วี.. ถ้าไม่สะดวกฉันกลับไปนอนบ้านก็ได้” ร่างสูงยืนกอดอกพิงประตู ไม่ได้ถามอย่างตัดพ้อหรือน้อยใจแต่รู้สึกว่าตัวเองเป็นภาระจริงๆ
“คุณไม่ได้เป็นภาระของผม นี่บ้านของคุณ คุณอยากจะพักหรือไม่ก็เป็นสิทธิของคุณ ถ้าพูดถึงเรื่องภาระ ผมต่างหากที่เป็นภาระของคุณ”
เตชิตสัมผัสถึงความไม่พอใจในน้ำเสียงเรียบและสีหน้านิ่งเฉยของกานต์รวี ร่างสูงก้าวพรวดมายืนเบื้องหน้า
“นายโกรธฉันหรือ วี.. เรื่องอะไร บอกซิว่าฉันทำอะไรให้ไม่พอใจ”
กานต์รวีเดินหนีออกจากห้อง ร่างสูงก้าวตามมาขวางไว้
“อย่าเดินหนีซี.. นี่ไม่ใช่นิสัยของนายนะ วี.. ไม่พอใจเรื่องอะไรก็บอก ฉันสัญญาว่าจะไม่ทำอีก..”
“แน่ใจเหรอ..”
“แน่ซี..”
“ผมไม่ชอบนิสัยคุณ!!..” o12
เตชิตยืนอึ้งตกใจกับคำตอบ ใจหายวาบเมื่อถูกกานต์รวีจ้องมองอย่างไม่ชอบใจจริงๆ
“ผมไม่ชอบนิสัย อยากได้อะไรต้องได้ ของคุณ ที่ผมไม่อยากบอกเพราะเชื่อว่าคุณแก้นิสัยนี้ไม่ได้ ลูกชายคนเดียวอย่างคุณได้รับการเอาใจมาตั้งแต่เด็ก อยากได้อะไรทุกคนก็ต้องหามาหรือยกให้ บางครั้งคุณอาจไม่รู้ว่าของที่คุณได้มา เป็นของคนอื่นที่เขาอาจไม่เต็มใจยกให้คุณ..”
ร่างสูงยืนนิ่ง เข้าใจความหมายของกานต์รวีจากคำพูดประโยคสุดท้าย
“หมายถึง โมจิ.. ใช่มั้ย.. นายไม่เต็มใจและไม่อยากให้ฉันรับโมจิเป็นลูกบุญธรรมซีนะ ไม่อยากให้ก็ไม่เป็นไร วี.. ฉันขอเป็นลุงเหมือนเดิมก็ได้”
“คุณจะเป็นอะไรก็ไม่สำคัญหรอก คุณทำให้ผมเสียความรู้สึกกับนิสัยของคุณแล้ว..” :o
กานต์รวีผละจากร่างสูงก้าวลงบันไดไปเตรียมของว่างตอนบ่ายให้ ถึงจะไม่พอใจนิสัยของเตชิตแต่เขาก็ยินดีที่จะดูแลชายหนุ่มระหว่างพักฟื้นอยู่ที่นี่
“ไม่นะ วี~~ ฉันขอโทษ~~ อย่าเกลียดฉันเลยนะ~~” :dont2:
เสียงทุ้มแหบพร่าและสั่นเครือ ความรู้สึกเสียใจอัดแน่นในอก ร่างสูงทรุดตัวลงที่ขั้นบันไดเพราะรู้สึกเจ็บแปลบที่แผล
กานต์รวีหันกลับขึ้นไปจะบอกว่า ...ผมไม่ได้เกลียดคุณ!!.. ผมแค่ไม่ชอบนิสัยคุณ...
ดวงตาคู่สวยเบิกกว้างตกใจที่เห็นร่างสูงทรุดลง รีบก้าวพรวดขึ้นไปหา
“คุณทาโร่!!.. เป็นอะไร เจ็บแผลหรือครับ..”
“อย่าเกลียดฉันนะวี.. ฉันขอโทษ~~” มือใหญ่กุมหน้าอกหน้านิ่วเหมือนปวดแผล
“ผมไม่ได้เกลียดคุณซะหน่อย ผมแค่ไม่ชอบนิสัยเอาแต่ใจของคุณ ขอผมดูแผลหน่อยซิ ไหนบอกว่าค่อยยังชั่วแล้วไง ทำไมอยู่ๆ ก็เจ็บล่ะ”
“อย่าโกรธฉันนะ วี..”
“ผมไม่ได้โกรธ แค่เสียความรู้สึกนิดหน่อย เดี๋ยวก็หาย..”
“แต่ฉันอยากให้นายรู้สึกดี ๆ กับฉัน ฉันเสียใจที่ทำให้นายเสียความรู้สึก ฉันขอโทษ..”
คิ้วเข้มขมวดเหมือนเจ็บที่แผลอีก กานต์รวีใจหาย ...เป็นไปได้ว่าอาการเจ็บแผลอาจจะเกิดขึ้นเวลาที่รู้สึกเสียใจ...
ร่างเพรียวทรุดตัวลงนั่งข้างๆ
“ก็ได้ผมยกโทษให้ อย่าเสียใจเลย ถ้าคุณไม่ทำอีก ผมก็จะรู้สึกดีกับคุณเหมือนเดิม”
“ฉันสัญญาจะไม่ทำอะไรโดยไม่บอกนายก่อน ฉันขอโทษเรื่องโมจิ ถ้านายไม่เห็นด้วยฉันขอเป็นลุงเหมือนเดิมก็ได้..”
“ที่จริงผมรู้สึกไม่ดีเพราะคุณตัดสินใจโดยไม่บอกผมก่อนต่างหาก” กานต์รวีเห็นอีกฝ่ายคลายอาการเจ็บลงก็เบาใจ
“จะบอกก่อนได้ยังไง ฉันเพิ่งตัดสินใจรับโมจิเป็นลูกบุญธรรมตอนคุยกับพ่อเมื่อกี้เอง..”
“จริงเหรอ.. เพราะอะไร ทำไมต้องตัดสินใจปุบปับด้วย” :confuse:
“ถึงขนาดออกปากให้ฉันหาเมีย แปลว่าพ่ออยากได้หลานมาก ฉันไม่เคยรู้ว่าท่านอยากได้หลาน จนวันนี้ตอนเห็นท่านอุ้มโมจิถึงได้รู้.. ฉันตัดสินใจรับโมจิเป็นลูกบุญธรรม อย่างน้อยก็ทำให้ท่านสมหวังระดับหนึ่ง แต่สาเหตุสำคัญที่สุดคือฉันไม่พร้อมจะมีเมีย..”
กานต์รวีเสียใจที่เข้าใจผิด ...ถ้าเป็นจริงตามที่เล่า คุณทาโร่ก็ไม่ได้เอาแต่ใจหรือนิสัยไม่ดี...
“หรือนายเห็นว่าฉันสมควรจะมีเมียได้แล้ว...”
ริมฝีปากบางเม้มแน่นซ่อนความไม่ชอบใจไว้
“มาถามผมได้ยังไง!!.. เรื่องนี้คุณต้องตัดสินใจเอง o12 คุณยังไม่พร้อมก็บอกท่านไป ไม่เห็นต้องแก้ปัญหาด้วยการรับโมจิเป็นลูกบุญธรรมเลย”
“ฉันมีเหตุผลอื่นด้วยนะ วี.. ฉันรักโมจิ ฉันไม่อยากเป็นแค่ลุง ถ้าโมจิเป็นลูกฉันด้วย เราก็จะได้เป็นครอบครัวเดียวกันจริงๆ และนี่ก็เป็นเหตุผลของความไม่พร้อมจะมีเมียของฉันด้วย ฉันมีนายและโมจิเป็นครอบครัวแล้ว ฉันไม่ต้องการสร้างครอบครัวกับใครอีก..” :give2:
กานต์รวีหน้าร้อนผ่าว ทั้งตกใจและดีใจแต่ก็รู้สึกกระอักกระอ่วนใจด้วย ... ความหมายของคุณทาโร่เหมือนกับจะบอกว่าต้องการสร้างครอบครัวกับเรา ... :o8:
“คุณแน่ใจเหรอ.. ผมกับโมจิจะเป็นครอบครัวจริงๆ ของคุณได้ยังไง..”
“ทำไมจะไม่ได้ นายเป็นพ่อจริงของโมจิ ส่วนฉันเป็นพ่อบุญธรรม ลูกเรียกนายว่า อา.. เรียกฉันว่า ป๊ะป๋า.. ส่วนพี่ชายและพี่สะใภ้บนสวรรค์ก็ให้เรียกกว่าพ่อดล.. กับ แม่ดาว.. มันไม่ใช่เรื่องแปลกเลยถ้าครอบครัวเราจะอยู่กันแบบ พ่อ พ่อ ลูก ” เตชิตยิ้มหวานกับเรื่องที่ตัวเองวาดฝันไว้ :haun5:
ใบหน้าหวานแดงระเรื่อ :o8: แม้จะฟังดูแปลกแต่เมื่อนึกตามที่อีกฝ่ายพูดแล้วกลับรู้สึกสุขใจอย่างประหลาด
TBC >>>>>
-
:m1: :m1: :m1: :m1: :m1: :m1:
กะลังคิดถึงโมจิอยู่พอดีเลย
เจ๊หมวยช่างรู้ใจ :m13: :m13:
“ทำไมจะไม่ได้ นายเป็นพ่อจริงของโมจิ ส่วนฉันเป็นพ่อบุญธรรม ลูกเรียกนายว่า อา.. เรียกฉันว่า ป๊ะป๋า.. ส่วนพี่ชายและพี่สะใภ้บนสวรรค์ก็ให้เรียกกว่าพ่อดล.. กับ แม่ดาว.. มันไม่ใช่เรื่องแปลกเลยถ้าครอบครัวเราจะอยู่กันแบบ พ่อ พ่อ ลูก ” เตชิตยิ้มหวานกับเรื่องที่ตัวเองวาดฝันไว้
:haun5: :haun5: :haun5: :haun5: :haun5:
-
:impress2:
แหม น่ารักกันจริงๆเชียว
-
อ้ายยยยยยยยยยยยยยยย น่ารักมากกกกกกกกเลย
อยากอ่านต่อแล้วอ่ะ คันยิกๆๆๆๆๆ
-
รอวันที่เป็นครอบครัวสมบูรณ์แบบ :m11:
-
ตามมาเก็บจนทันแล้วนะคับเจ๊หมวย...
น่ารักสม่ำเสมอเหมือนเดิมเลยนะคับ...
พ่อ - พ่อ - ลูก............. :m3:
-
น่ารักดี :-[
-
:impress: :impress: :impress:
ยังมาอ่านมะทันเพื่อนเลยครับผม
อ่านถึงตอนที่คุณ ทาโร่เสียอะครับ
แล้วก็ให้เล่นเกมส์กันด้วย ถ้าผมอ่านทันเพื่อนๆๆ
ตั้งแต่ตอนนั้นผมเคืองตายเลยครับที่ให้คุณ ทาโร่เสีย อะนะ
แต่โชคดีที่ไม่เสียอิอิ แล้วจะอ่านต่อไปครับ คืนนี้ง่วงแล้วอะครับ
:impress: :impress: :impress:
-
โอวว
สร้างครอบครัวกันแล้ว มีพัฒนาการที่ดี
:m4: :m4: :m4: :m4: :m4: :m4:
-
ครอบครัว บางทีมันไม่ได้มีแค่พ่อแม่ลูกนะ แต่อยู่ที่ความผูกพันที่มอบให้กันต่างหาก
:m1: :m1: :m1:
-
คิดถึงโมจิ..................
:m11: :m11: :m11: :m11: :m11:
-
พ่อ พ่อ ลูก ฟังดูแปลก แต่รู้สึกดีเนอะ หุหุ ช้อบชอบ :impress2:
-
o3 o3 o3 o3 o3
อย่กันแบบ 3 คน .....
พ่อ พ่อ ลูก.........
:haun5: :haun5: :haun5:
-
รักโมจิคับ 555
-
:-[ น่ารักกันดีจัง ได้อ่านตอนนี้แล้วก็พลอยมีความสุขไปด้วย :give2:
แต่ว่า คุณเตชิด ขอชัดๆๆอีกสักทีเผื่ออาวีไม่เข้าใจ o3
ขอบคุณเจ๊หมายมากมายจ๊ะ
-
:m3: :m3: :m3: :m3: :m3: :m3: กรี๊ดกร๊าดดด....ดี๊ด๊า..... :m1:
อาวี....ก่า ป๊ะป๋า..... :m4: :m4: :m4:
ป๊ะป๋า... พูดให้ มันชัดๆเลยจิค๊า....ยังกั๊กอะไรอีก....
บอกไปเล้ย....ลุงทาโร่....เอ๊ย....ป๊ะป๋า ...ของโมจิ ร๊าก......อาวี .....ของโมจิ :impress2: :o8: :give2:
-
:impress: :impress: :impress:
ในที่สุดก็อ่านทันเพือนๆแล้วครับผม
วี โชคดีจังครับที่ได้เจอ คนอย่าง ทาโร่
ชอบครับผมเอาใจช่วยคุณ ทาโร่ นะครับผม
:impress: :impress: :impress:
-
หุหุ พ่อ พ่อ ลูก ๆ :m3: :m3: :m3:
-
ขอบคุณครับ เป็นกำลังใจให้ครับ
-
:impress: :impress: :impress:
มาดันครับผม ชอบครับ
แล้วจะรออ่านนะครับผม
เป็นกำลังใจให้ครับผม
:impress: :impress: :impress:
-
ใบหน้าหวานแดงระเรื่อ แม้จะฟังดูแปลกแต่เมื่อนึกตามที่อีกฝ่ายพูดแล้วกลับรู้สึกสุขใจอย่างประหลาด
“เอ่อ.. จะดีเหรอ..”
“ดีซี.. ดีที่สุดเลย”
“ตอนนี้คุณยังไม่พร้อมจะมีเมียก็พูดได้ ถ้าถึงวันที่คุณอยากจะมีครอบครัวของตัวเองขึ้นมาจริงๆ คุณก็ต้องจากผมกับโมจิไปอยู่กับลูกเมียของคุณ ถ้าเป็นแบบนั้น สู้เราอยู่กันตามลำพังตั้งแต่วันนี้ไม่ดีกว่าเหรอ..”
ใบหน้าหวานเบือนหลบ ...แค่คิดไปเองว่าถ้าอีกฝ่ายมีครอบครัวของตัวเองแล้วเขากับโมจิต้องถูกทิ้ง... น้ำใสก็เอ่อรื้นดวงตาคู่สวย
เตชิตใจหายกับคำพูดของกานต์รวีรีบโอบร่างเพรียวซบไหล่และกระซิบปลอบ
“ไม่มีทาง!! ฉันไม่มีวันทิ้งนายกับลูก ไม่มีวันทิ้งครอบครัวของเรา ฉันไม่พร้อมจะมีใครแล้ว วี.. ฉันขอสารภาพกับนายว่า ฉันมีคนที่ฉันรักแล้ว..”
ร่างเพรียวผละออกสีหน้าตกใจ
“คุณมีคนรักแล้ว?”
เตชิตพยักหน้ารับ ใบหน้าหวานสลดถอยกายออกห่าง
“คุณภาใช่มั้ยครับ..”
คิ้วเข้มเลิกขึ้น
“ใครบอก?”
กานต์รวีสวนกลับเสียงสั่นเครือ
“ไม่เห็นต้องมีคนบอก ผมเห็นกับตาว่าคุณกับคุณภาสนิทกันแค่ไหน ตอนไปสิงคโปร์เธอก็ไปกับคุณด้วย ผมรู้อยู่แล้วว่าคุณกับเธอสนิทกัน ในเมื่อคุณยอมรับว่ารักเธอแล้ว ก็สร้างครอบครัวของตัวเองเลยซิ จะมาอยู่ร่วมเป็นครอบครัวกับผมและโมจิทำไม!!..”
กานต์รวีลุกพรวดขึ้นยืน
“ผมจะลืมเรื่องเพ้อฝันที่คุณพูดเมื้อกี้นี้ ผมจะลืมว่าคุณไม่ได้เป็นเพื่อนสนิทของผม คุณไม่เคยเป็นคนในครอบครัวของเรา ที่ผ่านมาคุณเป็นแค่นายจ้างและเจ้านายของผมเท่านั้น..”
ร่างเพรียวก้าวลงบันไดแต่ถูกมือใหญ่คว้าแขนไว้
“ไม่ใช่นะ!! วี.. นายเข้าใจผิด ฉันไม่ได้รักคุณภา ฉันรักคนอื่น.. ”
ริมฝีปากบางเม้มแน่นดวงตาที่จ้องมองอีกฝ่ายฉายแววผิดหวังและเสียใจ
“ใช่หรือไม่ใช่!!.. จะรักใครก็เรื่องของคุณ!!.. คุณควรไปสร้างครอบครัวกับคนที่คุณรัก ไม่ต้องมาเสียเวลากับครอบครัวของเรา ผมกับโมจิไม่ต้องการคุณ!!.. ปล่อยมือ!!..” กานต์รวีสะบัดแขนอย่างแรง
ร่างสูงงอตัวเพราะแรงสะบัดกระเทือนถึงแผล แต่มือใหญ่ยังกุมลำแขนเรียวแน่นไม่ยอมปล่อย
“ไม่นะ วี.. นายพูดถูก.. ฉันต้องสร้างครอบครัวกับคนที่ฉันรัก และครอบครัวของฉันต้องมีนายกับโมจิด้วย เพราะฉันไม่ได้รักแค่โมจิคนเดียว แต่ฉันรักนายด้วยนะ วี..”
กานต์รวียืนนิ่งรอฟังคำอธิบาย
“นายคือคนที่ฉันรัก กานต์รวี.. ฉันนึกชอบนายตั้งแต่ชนกันที่หน้าลิฟต์แล้ว ฉันคิดว่าฉันชอบนายอย่างเพื่อน แต่จริงๆ แล้วไม่ใช่ ความรู้สึกที่ฉันมีต่อนายมันพิเศษมากเกินกว่าความเป็นเพื่อน ฉันไม่รู้เหมือนกันว่ามันเกิดขึ้นได้ยังไง ฉันไม่ได้เป็นเกย์ ไม่ได้เป็นไบอย่างเจ้ากร และไม่เคยรักชอบผู้ชอบมาก่อน แต่กับนาย.. ฉัน.. ฉันชอบตั้งแต่แรกเจอ และฉันก็รักนายมากขึ้นทุกวัน จนอยากอยู่ร่วมเป็นครอบครัวเดียวกัน ตั้งแต่รู้จักนาย ฉันไม่เคยมองผู้หญิงคนไหนเลย ฉันกับภาศิราเป็นแค่เพื่อนกัน จริงๆ นะ วี.. ”
กานต์รวียืนนิ่งเป็นหุ่นไร้เรี่ยวแรงจนอีกฝ่ายดึงเข้าไปสวมกอดอย่างง่ายดาย
“ฉันรู้ว่ามันแปลกและนายอาจรับไม่ได้.. แต่ฉันก็อยากอยู่ร่วมเป็นครอบครัวเดียวกับนายจนกว่า นายจะยอมรับฉัน หรือจนกว่านายจะมีคนที่นายรักและอยากสร้างครอบครัวกับเค้า..”
ร่างสูงซบศีรษะกับอกกานต์รวี
“ให้โอกาสฉันได้อยู่กับนายนะ วี.. ถึงวันที่นายมีใครจริงๆ ฉันสัญญาว่าจะไม่ทำให้นายลำบากใจ..”
“ขนมจีบรึเปล่า ? ”
คิ้วเข้มขมวดเงยหน้าขึ้นมอง กานต์รวีถามสีหน้าจริงจัง
“เอ่อ.. ฉันไม่ได้จีบนะ วี.. เป็นความรู้สึกจากใจฉันจริงๆ ”
ใบหน้าหวานอมยิ้ม
“ผมถามถึงอาหารว่างของคุณต่างหาก อยากกินขนมจีบรึเปล่าตอนนอนที่โรงพยาบาลเห็นบ่นอยากกิน ที่หน้าหมู่บ้านมีร้านขายติ่มซำเจ้าอร่อย เพิ่งเปิดได้ไม่กี่วัน เมื่อวานอ้อลองซื้อมาให้กิน อร่อยใช้ได้เลยแหล่ะ คุณอยากทานมั้ย..”
:m1:
ร่างสูงนั่งเอกเขนกดูทีวีอยู่ที่ห้องรับแขก กานต์รวีจัดเตรียมของว่างอยู่ในครัวด้วยตัวเอง แม่บ้านขอตัวกลับบริษัทเพื่อทำเรื่องขอลาออก เนื่องจากบิดาเตชิตจำได้ว่าเธอเป็นแม่บ้านของบริษัท จึงตำหนิลูกชายว่าเอาคนของบริษัทมาใช้งานส่วนตัวที่บ้านตัวเองแบบนี้ได้ยังไง ให้ส่งแม่บ้านกลับไปประจำที่บริษัทตามเดิม และรับแม่บ้านไปเช้าเย็นกลับหรือคนรับใช้อยู่ประจำมาทำแทน อ้อรู้สึกเสียใจที่จะต้องจากคุณกานต์รวีและหนูโมจิกลับไปทำงานที่บริษัท จึงตัดสินใจขอลาออกและมารับหน้าที่แม่บ้านให้โดยไปเช้าเย็นกลับเหมือนเดิม กานต์รวีไม่เห็นด้วยกับการตัดสินใจของเธอ แต่เตชิตยินดีและเปิดโอกาสให้เธอกลับไปทำงานที่บริษัทได้ทุกเมื่อที่ต้องการ
“ขนมจีบ ฮะเก๋า ร้อนๆ มาแล้วคร้าบ~~” เสียงหวานใสร้องเรียกให้กินขนม
เตชิตระบายยิ้ม กานต์รวีเสิร์ฟขนมจีบเจ้าอร่อยคู่กับชาร้อน ขนมในจานหน้าตาน่ารับประทานจริง แต่ถ้าไม่มีบริการส่งถึงบ้านเขาก็ไม่ให้กานต์รวีออกไปซื้อเพราะต้องเดินไปถึงปากซอย ร้อนแดดเปล่าๆ
“ทำไมจัดที่เดียวล่ะ กินด้วยกันซี”
“ผมไม่หิว”
“จะให้ฉันกินคนเดียวได้ยังไง ที่จริงฉันก็ไม่ได้หิวด้วย ถ้านายไม่กินฉันก็ไม่กิน”
กานต์รวีตาเขียวใส่ ....แค่วันแรกก็ออกอาการดื้อรั้นเอาแต่ใจแล้ว แบบนี้จะดูแลกันตลอดรอดฝั่งมั้ย...
“กินด้วยกันเถอะ นะ วี นะ” เตชิตอ้อนเสียงหวานดักคอ
“ก็ได้!!..” เสียงใสกระแทกอย่างไม่พอใจก่อนเดินเข้าครัวไปหยิบจานและซ่อมออกมาอีกหนึ่งชุด
........................
“นายยอมรับฉันแล้วใช่มั้ย วี..”
“ผมไม่ได้ยอมรับคุณ ผมแค่ให้โอกาสคุณได้อยู่ร่วมเป็นครอบครัวกับผมและโมจิเท่านั้น เรื่องอื่น..ผมอยากให้เราใช้เวลาไตร่ตรอง บางทีมันอาจไม่ได้เป็นอย่างที่เรารู้สึก..”
เตชิตดีใจจนพูดไม่ถูก คำว่า ‘เรา’ แปลว่าความรู้สึกที่กานต์รวีมีต่อเขาก็คงไม่ต่างกัน
“ขอบคุณนะวี.. ขอบคุณที่สุดเลย.. ต่อไปครอบครัวเราจะมีนาย ฉัน และโมจิ ฉันจะไม่ให้นายกับลูกต้องลำบากอีก..”
คิ้วเรียวขมวด
“ยังไง? อย่าบอกนะว่าคุณจะเกื้อกูลผมกับโมจิด้วยการเอื้อเฟื้อทุกอย่าง ถ้าเป็นแบบนั้นผมไม่อยู่เป็นครอบครัวเดียวกับคุณหรอก..”
“เอ่อ.. แต่ฉันเป็นพ่อบุญธรรมของลูก พ่อมีหน้าที่อุปถัมภ์เลี้ยงดูลูกนะ วี..”
“ผมก็ไม่ได้ห้ามแต่ต้องพอเหมาะ เราต้องมีกฎในการอยู่ร่วมกัน :teach: ข้อหนึ่ง คุณรับโมจิเป็นลูกบุญธรรมได้ แต่โมจิต้องใช้นามสกุลโชติช่วงเหมือนเดิม ข้อสอง เพื่อความสบายใจของคุณในฐานะที่เป็นพ่อบุญธรรมของโมจิ เรารับผิดชอบค่าใช้จ่ายของลูกคนละครึ่ง ข้อสาม ผมจะไม่รับความช่วยเหลือจากคุณในด้านการเงินเป็นอันขาด ข้อสี่ ถ้าคุณผิดกฎ ผมจะโกรธและถ้าผมโกรธบ่อยๆ ผมมีสิทธิทบทวนและยกเลิกการอยู่ร่วมกันของเรา.. ตกลงตามนี้มั้ย...”
“โอเค.. วี.. ฉันตกลงทุกข้อเลย..”
เตชิตรีบรับคำก่อนที่กานต์รวีจะเพิ่ม กฎข้อที่ ห้า.. หก.. เจ็ด..
:m1: :m1:
-
กรี้ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด
บอกรักกันแล้ววววววววววววววว
:m11: :m11: :m11: :m11: :m11: :m11:
เป็นกำลังใจให้ครับ
-
กฎข้อที่ห้า.....ป๊าป๋าทาโร่ต้องร้ากอาวี...ก่าโมจิ...ตาหลอดปายยยยย
:m4: :m4: :m4: :m4:
-
:-[ อ่านตอนนี้แล้วมีความสุขที่สุดเลยอ่ะ :give2: :give2:
อาวีนี้เจ๋งสุดเลย รักอย่างมีสติจริงๆๆๆ อย่างนี้นู๋โมจิโตขึ้นมาต้องเป็นสุดยอดอิ๊กคิวซังแน่ๆๆเลย :laugh:
-
ตกลงอยู่ด้วยกันอย่างเป็นทางการแล้ว :m3: :m3: :m3:
-
อิอิ อาวีเราท่าทางจะดูใช่เล่นนะเนี่ย สงสัยอยู่ด้วยกันคราวนี้ สนุกแน่ๆ
-
:impress: :impress: :impress:
อะนะมีการตั้งกฎด้วยแล้วจะทำตามได้เหรอ
เห็นแต่ละคนเอาแต่ใจขนาดนั้น เหอๆๆๆ
แล้วผมจะรอดูนะครับ
:impress: :impress: :impress:
-
มีเมียดุขนาดนี้
o21 o21 o21
ต้องจัดการให้อยู่หมัด
:m11: :m11: :m11:
-
Oh My God !!! :o
บอกรักกัน มีข้อตกลงในการอยู่ร่วมกันด้วย
พระเจ้า !!!!!!!!!!!!!!
อยากมีอย่างนี้บ้างจัง :impress2:
-
:impress: :impress: :impress:
มาดันรอบดึกครับ ยังไงก็จะรออ่านเสมอครับ
มาต่อให้ก้ดี
:impress: :impress: :impress:
-
ท่าจะกลัวเมียแน่งานนี้ :m14:
-
ขอบคุณครับ
เป็นกำลังใจให้ครับ
-
:3130: ขับมอไซตามอ่าน วันละตอน อ่านไปยิ้มไป..... :impress:
-
:give2:
อิอิ เกลียมัว กลัวเมีย คิกๆๆ
-
สมาชิกใหม่ของเรื่องค้าบ
เพิ่งตามมาอ่านทันอิอิ เรื่องแนวนี้หนุกดีนะค้าบ
สนับสนุนให้คนรักกัน
มาติดตามอ่านเป็นแฟนคลับเจ๊หมวยด้วยคน อิอิอิ
+1ไปเรยสำหรับนิยายดีอีก 1เรื่อง
:m4: :m4: :m4: :m4:
-
:impress: :impress: :impress:
อะครับ รอบดึกครับ แล้วผมจะรออ่านนะครับ
:impress: :impress: :impress:
-
มีเมียดุขนาดนี้
o21 o21 o21
ต้องจัดการให้อยู่หมัด
:m11: :m11: :m11:
^
^
คุ้นๆเนอะเรย์เนอะ ... อึม ..เมียดุ ต้องจัดการให้อยู่หมัด... จริงด้วยโฮ่ะๆ :laugh3: :laugh3:
------------------------------
“ไม่นะ วี.. นายพูดถูก.. ฉันต้องสร้างครอบครัวกับคนที่ฉันรัก และครอบครัวของฉันต้องมีนายกับโมจิด้วย เพราะฉันไม่ได้รักแค่โมจิคนเดียว แต่ฉันรักนายด้วยนะ วี..”
^
^....กี๊ดดดด... ลงไปดิ้นชักแหง่กๆๆๆ ถูกจายๆๆๆ :m18: :m18: :m18:
กฎอะไร ไม่สน รับๆไปเลย อิอิ เด๋วค่อยแหกกฎ ทีหลังเอาก้อได้ เนอะ ป๊ะป๋า ทาโร่ :m3: :m3: :m3:
:m11: :m11: :m11:
-
น่ารักกันจัง ลุงทาโร่ ยอมอาวี ทู๊กกกกก อย่าง แล้วรีบมาต่อนะจ๊ะเจ๊หมวย :m21:
-
“หลับแล้วเหรอ..”
“อือ~~ คืนนี้เป็นอะไรก็ไม่รู้ กว่าจะยอมนอนเล่นเอาปวดแขนเลย จะให้อุ้มกล่อมท่าเดียว เป็นแบบนี้ทุกคืนผมแย่แน่..”
“ฉันช่วยนายกล่อมได้นะ วี.. ต่อไปเราผลัดกันคนละคืนมั้ย..”
“ไม่ต้องหรอก คุณยังไม่หายดี ถึงหายแล้วก็ต้องไปทำงาน กลับจากงานมาก็เหนื่อยแล้ว กล่อมลูกนอนเป็นหน้าที่ของผมเอง”
“ตามใจ จะให้ช่วยอะไรก็บอกล่ะกัน”
“อยากดื่มอะไรรึเปล่า ผมจะชงน้ำขิง คุณจะเอาด้วยมั้ย”
“อะฮะ”
เตชิตระบายยิ้มอย่างมีความสุข มองตามร่างเพรียวเดินเข้าไปในครัว มือจับหน้าอกตรงบาดแผลที่ถูกยิง นึกขอบใจคนที่ทำร้ายเขาเคราะห์ร้ายครั้งนี้ทำให้เขาได้รู้ใจกานต์รวีและรู้ใจตัวเองมากขึ้น ถึงกานต์รวีจะไม่ยอมรับว่าใจตัวเองรู้สึกยังไงกับเขา แต่การยินยอมให้เขาอยู่ร่วมเป็นครอบครัวก็ถือเป็นการเริ่มต้นความสัมพันธ์ที่มีต่อกันแล้ว
R R R R……….
เตชิตคว้าโทรศัพท์มือถือขึ้นรับ
“หวัดดีครับท่าน.. กลับมาพักฟื้นที่บ้านไม่บอกกันเลยนะ ได้คุณวีเป็นพยาบาลพิเศษแบบนี้ ผมว่าท่านคงไม่อยากหายแน่”
“เออ!!.. ฉันไม่อยากหาย อยากอยู่กับ ครอบครัวของฉัน อยากเฝ้าพวกเค้าไว้ จะได้ไม่มีแมวมาขโมย..”
“โอว!!.. ฟังแล้วหิวเลยนะครับ ชักอยากจะกินขึ้นมาแล้วซี..”
“ไอ้!!....”
“อ๊ะ!! อ๊ะ!! ที่อยากกินน่ะ ขนมโมจิโว้ย!! ไม่ใช่คุณวี.. แกนี่มันจอมหึงหวงเลยนะ”
“เออ!!.. รู้แล้วก็อย่ากวนโมโห!!.. โทรมาป่านนี้มีธุระอะไร!!..”
“มีซีวะ!! ไม่มีฉันก็ไม่อยากกวนเวลาแสนสุขของนายหรอก..”
“เรื่องอะไร!!..”
“สารวัตรนพโทรหาฉันเมื่อครู่ ตำรวจจับตัวคนร้ายได้แล้ว มันให้การสารภาพว่ามีคนจ้าง..”
o12 “ใคร!!..”
:seng2ped:
“กู๊ดไนท์ครับ คุณทาโร่.. หลับฝันดีนะครับ..”
กานต์รวีห่มผ้าให้ร่างสูงที่นอนเหยียดยาวสีหน้าอมยิ้มอยู่บนเตียง
“ยังไม่ง่วงเลย วี.. นี่เพิ่งจะ 3 ทุ่มกว่าเอง ”
“ไม่ง่วงก็ต้องพยายามนอนครับ คุณต้องพักผ่อนเยอะๆ ร่างกายจะได้ฟื้นตัวเร็วๆ”
“อยู่ที่โรงพยาบาลฉันก็นอนทั้งวันแล้ว กลับมาบ้านนายยังบังคับให้ฉันนอนอีกเหรอ..”
กานต์รวีถอนใจกับคนดื้อ :เฮ้อ:
“แต่วันนี้คุณเพิ่งกลับมาวันแรก ทั้งที่หมอก็ยังไม่อยากให้คุณกลับ เมื่อตอนบ่ายคุณก็ยังเจ็บแผลอยู่เลย ถ้าคุณไม่เชื่อฟังผม ผมจะบอกคุณลุงให้พาคุณกลับไปนอนโรงพยาบาลเหมือนเดิม”
“โอเค!!.. หลับก็ได้..”
เตชิตหลับตาลงอย่างว่าง่าย กานต์รวียิ้มอย่างพอใจกล่าวราตรีสวัสดิ์อีกครั้ง
“หลับฝันดีนะครับ..”
ร่างเพรียวผละจากเตียง 2 ก้าวก็ชะงักกับเสียงเรียก
“วี~~”
คิ้วเรียวเลิกขึ้น รีบก้าวเข้าไปหาด้วยความเคยชิน เพราะตอนอยู่โรงพยาบาล เวลาถูกเรียกด้วยน้ำเสียงและสีหน้าแบบนี้แปลว่าต้องการอะไรสักอย่าง
“อะไรครับ คุณจะเอาอะไร..”
“ฉันนอนไม่หลับ คอยคิดถึงแต่อาเกียรติชัย ไม่เข้าใจว่าทำไมเขาถึงร้ายได้ขนาดนี้ ฉันสงสารอาวัลย์และหนักใจแทนพ่อ ไม่รู้ว่าท่านจะทำยังไง..”
กานต์รวีทรุดตัวลงนั่งที่เตียง กล่าวให้กำลังใจ
“คุณอย่าเอาเรื่องนี้มาคิดให้หนักสมองเลยครับ ปล่อยให้ตำรวจจัดการตามกฎหมายเถอะ คุณลุงก็คงมีวิธีจัดการไม่ให้คุณอาผู้หญิงของคุณเดือดร้อน..”
“ถ้าจะให้นอนตอนนี้ ฉันขอกินยานอนหลับได้มั้ย”
“ไม่ได้นะครับ!!.. o12 จะพึ่งยานอนหลับทำไม มันไม่ดีกับสุขภาพนะ”
“แต่ฉันนอนไม่หลับจริงๆ นะวี.. นอกจากนายจะช่วย..”
“ช่วย? ให้ผมทำอะไรอ่ะ”
“กู๊ดไนท์คิสฉันหน่อยได้มั้ย วี..” :m12:
กานต์รวีอ้าปากหวอ ก่อนย้ำถามอย่างหนักแน่น
“กู๊ดไนท์คิส ?..”
“อะฮะ”
ใบหน้าหวานยิ้มแห้ง :m23:
“คุณล้อเล่นใช่มั้ย..”
“พูดจริงนะ วี.. จุ๊บฉันหน่อย ตอนโมจิหลับนายยังทั้งจุ๊บทั้งหอม”
:m13: “ก็นั่นมันลูกอ่ะ คุณไปเทียบกับโมจิได้ยังไง..”
“แต่ฉันกำลังจะเป็นพ่อบุญธรรมของลูกนะ คนเป็นครอบครัวเดียวกัน เค้ากู๊ดไนท์คิสกันทั้งนั้น..”
คิ้วเรียวขมวดกับเหตุผลข้างๆ คูๆ
“ทำไมล่ะวี.. แค่จุ๊บ.. ทำไมต้องหนักใจด้วย ถ้าฉันเป็นนาย ฉันจะไม่ลังเลเลย..”
ริมฝีปากบางเม้มแน่น สีหน้าครุ่นคิด :m13:
...เฮ้อ~~ นอกจากจะดื้อและเจ้าเล่ห์แล้ว ยังขี้น้อยใจสุดๆ ด้วย จะอยู่เป็นครอบครัวเดียวกันตลอดรอดฝั่งมั้ยเนี่ย...
“โอเค!!.. ผมกู๊ดไนท์คิสคุณก็ได้..”
ร่างสูงขยับกายหันกลับมายิ้มหวานให้
:m4: “จริงหรือ วี..”
“ครับ แต่ตอนผมจุ๊บคุณต้องหลับตานะ และสัญญาว่าจะไม่งอแงขอโน่นขอนี่อีก..”
“อะฮะ ” เตชิตหลับตาอย่างว่าง่าย :m5:
กานต์รวีสูดหายใจเรียกกำลังใจให้ตัวเองก่อนโน้มกายลงกล่าวราตรีสวัสดิ์
“หลับฝันดีนะครับ ขอให้หายวันหายคืนเร็วๆ ด้วย ” ริมฝีปากบางจุมพิตแผ่วเบาและผละออกอย่างรวดเร็ว
:m24: :m24: :m24:
เตชิตลืมตาขึ้นภายในห้องมืดสนิท เห็นหลังไวๆ ของร่างเพรียวย่องออกจากห้อง :m7: ยกมือขึ้นแตะหน้าผากและยิ้มกับตัวเอง
“กะแล้วเชียว อีกไม่นานหรอกวี.. นายต้องกู๊ดไนท์คิสฉันตรงนี้..” เตชิตจูบนิ้วที่แตะหน้าผากตัวเองเบาๆ
คืนนั้น.. ว่าที่พ่อบุญธรรมของโมจินอนหลับฝันดีไม่น้อยกว่าอาวี พ่อโดยสายเลือดของเจ้าหนู...
กานต์รวีนอนยิ้มหน้าแดงอยู่ในความมืด :m1: การได้รับรู้ความรู้สึกที่เตชิตมีต่อตัวเองทำให้กานต์รวีเข้าใจความรู้สึกที่ตัวเองมีต่ออีกฝ่ายด้วย
...บางทีทั้งคุณและผมอาจสับสนกับความรู้สึกของตัวเอง การตัดสินใจอยู่ร่วมเป็นครอบครัว เป็นหนทางที่จะพิสูจน์ความรู้สึกที่เรามีต่อกัน ต่อไปนี้คุณเป็นป๊ะป๋าของโมจิ.. ผมเป็นอาวี.. แต่ถึงคุณจะเป็น ป๊ะป๋า.. และที่นี่เป็นบ้านคุณ ... สิทธิขาดในการตัดสินใจเรื่องลูก.. ต้องเป็นของผมคนเดียว หุ ๆ ...
TBC>>>>>>
:เฮ้อ: เจอปาปาราซซี่แอบถ่ายช็อตเด็ดไว้อีกแล้ว :m24:
-
จุ๊บกันแล้วววว
:m25: :m25: :m25: :m25: :m25: :m25:
เป็นกำลังใจให้นะครับ
:m19:
-
:m1: อยากมีคนมากู้ดไนท์คิสแบบนี้บ้างจัง :m2:
:m18: เจ้หมวยสู้สู้
-
:m1: good night kiss
อยากมีมั้ง .... น่าร๊ากก จริงๆเลย
-
ขอบคุณครับ เป็นกำลังใจให้ครับ
-
แล้วจามีมอนิ่งคิส และอาฟเตอร์นูนคิสป่าวน้า :m3:
-
อิอิ อาวีเป็นใหญ่ในบ้านด้วย อิอิ คิดแล้วน่าสนุก อิอิ
-
กู๊ดไนท์คิส :m3:
เจ้หมวย สู้ๆนะ รออ่านต่อจ้า :m4:
-
:impress: :impress: :impress:
คุณอาของคุณ ทาโร่ นิ ร้ายจริงๆเลยนะครับ
ไม่ชอบเลย ตอนแรกผมก็นึกว่าคนที่ลอบยิงคุณ ทาโร่ จะเป็น
คุณน้าของโมจิซะอีก อิอิ เอาเป็นว่าเชียร์คุณ ทาโร่ นะครับ
ขอให้รักกัน อิอิ
:impress: :impress: :impress:
-
:o8: วีน่ารักจัง
-
:o8: :o8: :o8:
-
:a3: วู้วววว น่ารักค้าบบ
-
"คนป่วยนี่..เอาใจยากโนะ.. ทั้งดื้อ ทั้งงอแง..ทั้งเจ้าเล่ห์" o18
:a11: ...แต่ชอบชะมัด อิอิ :a11:
:m3: "จะเอา กุ๊ดไนท์คิส แบบ เมาท์ทูเม้าท์" อ่ะ เจ๊หมวยจ๋า ..ได้ป่ะ อิอิ :m3:
*ก่อนออก... แอบเก็บภาพ กุ๊ดไนท์คิส 1 แช๊ะ :m24:
-
:impress: :impress: :impress:
มาดันรอบดึกครับผม
เป็นกำลังใจให้เสมอครับ
:impress: :impress: :impress:
-
มาแอบดูกู๊ดไนท์คิส
:a4: :a4: :a4:
-
คราวหน้าขอมากกว่ากู๊ดไนท์คิส ได้ปะ :m10: :m10: คิคิคิ
-
สงสัยคนในบอร์ดต้องการแบบแลกลิ้นแน่เลย :m3: :m3: :m3:
:a2: :a2: :a2: :a2: :a2: :a2: :a2: :a2: :a2: :a2: :a2: :a2:
-
:impress: อร้ายยยยยย กู๊ดไนท์คิส :o8:
-
หุหุ กะลังเริ่มสวีทกานแร้ว
อิจฉาเนอะ มีจุ๊บก่อนนอนด้วย
รับสมัครคนจุ๊บมั่งดีไหมนิ
:m26: :m26: :m26:
-
สงสัยคนในบอร์ดต้องการแบบแลกลิ้นแน่เลย :m3: :m3: :m3:
:a2: :a2: :a2: :a2: :a2: :a2: :a2: :a2: :a2: :a2: :a2: :a2:
tor อยากให้เป็นแบบนั้นอะจิ :m12:
โบ้ยคนในบอร์ดน้า 555
น่ารักจังเลยเรื่องนี้ รออ่านต่อนะเจ้หมวย :m4: :m4: :m4:
-
โว่...โว...โว....คิส
:o8: :o8: :o8:
กูดไนท์คิส
กูดมอร์นิ่งคิส
คิสๆ กันท้างวัน o17
-
นายเกียรติชัยถูกดำเนินคดีข้อหาจ้างวานฆ่า เจ้าตัวปฏิเสธหนักแน่นว่าไม่ได้สั่งให้ทำร้ายถึงชีวิต แค่ต้องการให้ได้รับบาดเจ็บเพื่อที่ตัวเองจะได้เข้าไปดูแลงานในตำแหน่งประธานรามิลกรุ๊ปแทนเท่านั้น
คุณเชิดศักดิ์โกรธมาก นึกไม่ถึงว่าน้องเขยจะมีสันดานคดโกงและละโมบถึงขนาดคิดปองร้ายหลานเพื่อแย่งตำแหน่ง จึงสั่งให้กรรมการของบริษัทรวบรวมหลักฐานการฉ้อโกงทั้งหมดและแจ้งความดำเนินคดีไปพร้อมกันเลย
การกระทำของนายเกียรติชัยครั้งนี้เลวร้ายอย่างมหันต์จนคุณเครือวัลย์เองก็สิ้นสุดความอดทนที่จะใช้ชีวิตอยู่ร่วมกับสามี จึงขอแยกทางจากนายเกียรติชัยเพื่อความสุขของครอบครัวพี่ชาย และเพื่อเธอกับลูกสาวอีกสองคนจะได้อยู่อย่างสงบสุขซะที
คุณเชิดศักดิ์ขอให้กานต์รวีกลับไปช่วยเตชิตทำงานที่บริษัท แต่เตชิตไม่เห็นด้วย อ้างกับบิดาว่าโมจิยังเล็กมากไม่อยากให้แม่บ้านเป็นพี่เลี้ยงและอยู่ตามลำพังกับลูกทั้งวัน คุณเชิดศักดิ์เห็นด้วยกับลูกชายจึงเสนอให้เอาโมจิไปฝากให้ปู่กับย่าเลี้ยงที่บ้านใหญ่ ส่วนป๊ะป๋ากับอาวีก็ไปทำงานด้วยกันซะ ตอนเย็นค่อยไปรับลูกกลับ แต่ถ้าย้ายไปอยู่ที่บ้านใหญ่ด้วยกันหมดเลยก็เป็นเรื่องที่ดี จะได้ไม่ต้องเทียวไปเทียวมาให้เหนื่อย
ข้อเสนอของคุณเชิดศักดิ์ทำให้ครอบครัว พ่อ- พ่อ- ลูก ต้องนั่งปรึกษาหารือกัน
“ไม่ได้นะ!! คุณทาโร่.. ถ้าไม่ได้เลี้ยงน้องแล้วอ้อจะทำอะไร เธออุตส่าห์ลาออกจากบริษัทมาเป็นแม่บ้านและพี่เลี้ยงให้โมจิ ถ้าส่งโมจิไปอยู่กับปู่เธอก็ไม่มีงานทำน่ะซี...”
ปี๊ด!! .. ((จริงด้วยฮะ.. สงสารน้าอ้อ เดี๋ยวไม่มีงานทำ..))
โมจินั่งอยู่ระหว่างกานต์รวีและเตชิต ในมือถือตุ๊กตาลูกเป็ดสีเหลืองบีบเสียงดังปี๊ดๆ คอยสนับสนุนบทสนทนาของอาวีกับ ป๊ะป๋าทาโร่..
“ก็ให้ตามไปเลี้ยงที่บ้านโน้น หรือไม่ก็__”
เตชิตตอบยังไม่ทันขาดคำเสียงใสก็ขัดขึ้น
“แปลว่าคุณเห็นด้วยเหรอ.. ผมว่ามันไม่สะดวกนะ ที่จะเอาลูกไปฝากทุกๆ เช้าก่อนไปทำงาน แล้วผมก็เกรงใจท่านด้วย”
มือเล็กตบแปะบนตักป๊ะป๋า.. เงยหน้าขึ้นส่งเสียง
“อ๊า!..” (( ช่ายยยย~~ฮะ ไม่ดีหรอก ป๊ะป๋า.. ))
“ฉันก็ไม่เห็นด้วย..”
เตชิตอุ้มโมจิยืนหันหน้าพิงกับพนักโซฟา ร่างเล็กออกอาการดีใจที่ได้ยืน พยายามทรงตัวด้วยท่อนขาเล็กแต่แข็งแรง สองมือเกาะพนักหันมายิ้มหวานให้กานต์รวี
“อ๊ะ!.. อ๊ะ!..”
กานต์รวีจุ๊บแก้มลูกก่อนแหวใส่เตชิต เพราะนึกว่าอีกฝ่ายคิดจะย้ายกลับไปอยู่ที่บ้านใหญ่
“ไม่เอานะ!!.. ถ้าคุณจะกลับไปอยู่บ้านโน้น ก็ไปคนเดียว ผมกับโมจิจะอยู่ที่นี่ ข้อตกลงของเรา คุณขออยู่ร่วมเป็นครอบครัวกับผมและโมจิ ไม่ใช่ให้ผมกับลูกไปอยู่ร่วมกับครอบครัวของคุณ..”
“เนอะ ลูก เนอะ” กานต์รวีกระซิบถามเจ้าตัวเล็กให้เป็นพวกด้วย
“อ๊ะ!..” (( ช่าย ~ช่าย~ อาวีพูดถูก )) โมจิพยักหน้าหงึก..
“นายไม่ชอบคนที่บ้านฉันเหรอ..”
“เอ่อ” เสียงใสอ่อนลงทันที “เปล่านะ ผมชอบทุกคนแต่ผมไปอยู่ร่วมเป็นครอบครัวด้วยไม่ได้หรอก ผมไม่ชินกับการอยู่กับครอบครัวใหญ่ๆ ตั้งแต่เล็กผมอยู่กับพี่ชายแค่สองคน โตขึ้นมาก็มีแค่พี่สะใภ้กับโมจิที่เป็นครอบครัวของผม”
ใบหน้าหวานหม่นเศร้าเมื่อพูดถึงพี่ชายและพี่สะใภ้ที่จากไป คว้าร่างเล็กที่ยืนพิงพนักสบายอารมณ์อยู่มาสวมกอด โมจิกอดอาวีหมับและซบไหล่เหมือนปลอบใจ
เตชิตขยับเข้าใกล้ร่างเพรียวและโอบกอดทั้งอาและหลานไว้
“รู้ได้ยังไงว่าฉันคิดจะกลับไปอยู่บ้านโน้น ฉันไม่เห็นด้วยกับทุกข้อเสนอของพ่อ ฉันจะปฏิเสธท่านว่าเราไม่ไป และยืนยันที่จะเลี้ยงลูกเอง”
“จริงๆ นะ” กานต์รวีดีใจเพราะอยากเลี้ยงลูกเอง ไม่อยากอยู่ห่างหรือเอาไปให้คนอื่นเลี้ยง..
“จริงซี.. ลูกกำลังน่าฟัดน่ากอดแบบนี้ นายไม่อยากให้คนอื่นเลี้ยงแน่”
ร่างสูงแนบชิดร่างเพรียวอย่างจงใจ จมูกโด่งอยู่ห่างแก้มกานต์รวีไม่ถึงคืบ อีกฝ่ายรู้ทันรีบขยับร่างเล็กให้มายืนเป็นกันชน มือเล็กตีแปะหน้าป๊ะป๋า..
“อ๊ะ อ๊ะ~~” (( แก้มนู๋ดีกว่าปะป๋า~~ แก๋มนู๋หอมกว่า นุ่มกว่าด้วย~~..))
กานต์รวีหัวเราะ
“ใช่!!.. ผมอยากเลี้ยงเอง แกกำลังน่าฟัด น่าหมั่นเขี้ยวจะตาย”
“ช่าย~~ น่าหมั่นเขึ้ยวที่สุด รู้มากด้วย อย่างนี้ต้องฟัดให้ตายเลย ชอบเป็น กอ ขอ คอ ดีนัก ฮึ่ม!!..” เตชิตคว้าร่างเล็กฟัดที่ท้อง โมจิหัวเราะเอิ๊กอ๊ากชอบใจ
“แล้วท่านจะว่าผมเรื่องมากรึเปล่า อุตส่าห์ให้กลับไปช่วยงานที่บริษัทก็ไม่ไป ..”
“ท่านจะมาว่าได้ยังไง เป็นสิทธิของนายที่ต้องการเลี้ยงลูกเองและทำงานอยู่กับบ้าน ฉันจะเอาบัญชีของบริษัทย่อยในเครือรามิลบางตัวมาให้นายทำที่บ้านด้วย”
“จริงเหรอครับ ดีจังเลย.. แต่ว่า.. เรื่องงานของผม คุณไม่ต้องห่วงนะ คุณกรบอกว่าถ้าผมยังรับทำงานอยู่ที่บ้าน เขาจะช่วยหางานบัญชีมาให้ คุณกรว่าบางเดือนสำนักงานของเขารับงานบัญชีมากกว่างานกฎหมายซะอีก”
คิ้วเข้มขมวดเมื่ออีกฝ่ายพูดถึงกรัณย์กรด้วยน้ำเสียงสดใส
“ไม่จำเป็น!!.. ไม่ต้องไปยุ่งกับเจ้าคาเบะเลย”
น้ำเสียงขุ่นของเตชิตทำให้ ร่างเล็กที่นั่งอยู่บนตักเงยหน้าขึ้นมองตาแป๋วเพราะนึกว่าถูกดุ
คิ้วเรียวขมวดบ้าง ...เอาอีกแล้วนะ หวงไม่มีเหตุผลอีกแล้ว พูดถึงคุณกรหน่อยไม่ได้เลย...
เสียงทุ้มอ่อนลงเมื่อเห็นสายตาเขียวปั้ดของกานต์รวี
“แค่งานที่ฉันหามานายก็ยุ่งจนจะไม่มีเวลาดูลูกแล้วนะวี.. ไหนจะงานของคุณภาอีกล่ะ ไม่ต้องรับงานเพิ่มจากเจ้าคาเบะหรอก..”
“ถ้างั้นก็ตกลงตามนี้ คุณไปบอกคุณลุงล่ะกัน ว่าผมขอทำงานอยู่กับบ้านและเลี้ยงลูกไปด้วย” กานต์รวีอุ้มร่างเล็กขึ้นซบไหล่
“ผมพาโมจิไปนอนก่อนนะ”
“อะฮะ” เตชิตระบายยิ้ม มองตามร่างเพรียวอุ้มลูกชายวัย 9 เดือน พาไปกล่อมนอน
.... ใครจะยอมย้ายกลับไปอยู่บ้าน ที่มาอยู่นี่ก็เพราะอยากใช้เวลาอยู่ใกล้ชิดกับกานต์รวีเพื่อสานความรู้สึกที่มีต่อกัน เขาจะต้องเลื่อนฐานะตัวเองจากที่เป็นแค่พ่อบุญธรรมของลูก เขาจะควบตำแหน่งคนรักของอาวี.. ให้ได้ในเร็ววันนี้ เพื่อให้เราเป็นครอบครัวที่มีความ สัมพันธ์กันอย่างแท้จริง อีกไม่นานหรอก วี.. ฉันจะทำให้นายใจอ่อนและยอมรับฉันให้ได้.. ^.^ ....
T H E ------ o15 ------- E N D
:try2: อ้าปากหวอตะลึงงันกันไปเลยใช่มั้ย!!!!!
เจ๊หมวย ต้องขออภัยถ้าทำให้เพื่อนๆ น้องๆ ผิดหวัง o1 o1 o1
เจ๊หมวยขอจบเรื่องเจ้านายจ๊ะจ๋าแต่เพียงเท่านี้ เพราะเห็นว่าเรื่องนี้ดำเนินมาจนถึงจุดที่เตชิตและกานต์รวีต่างก็รู้ใจตัวเองแล้ว ได้อยู่ร่วมเป็นครอบครัวเดียวกันแล้วด้วย ไม่ต้องเขียนต่อทุกคนก็สามารถจิ้นได้แล้วว่าเรื่องจะดำเนินต่อไปอย่างไร
นิยายเกือบทุกเรื่องที่เจ๊หมวยเขียน เนื้อเรื่องดำเนินไปจนพระเอกนายเอกมีฉากลงเอยสวีทหวานกัน เรื่องเจ้านายฯ จึงตั้งใจจบแค่นี้จริงๆ
เจ๊หมวยเป็นสมาชิกใหม่ที่นี่ก็จริง แต่เป็นนักเขียนรุ่นเก๋าพอสมควร บางคนเพิ่งรู้จัก แต่หลายคนก็รู้จักมานานเกือบ 5 ปีแล้ว
ตลอดเวลาที่ผ่านมา เจ๊หมวยแต่งนิยายให้เพื่อนๆ น้องๆ ในบ้านพ่อได้อ่านอย่างต่อเนื่องมาตลอด ถึงเวลาที่ต้องหยุดพักสายตาและสมองบ้างแล้ว
หวังว่านิยายแด๊ดดี้เลิฟของเจ๊หมวยคงสร้างความสุขและอบอุ่นในหัวใจให้เพื่อนๆ น้องๆ ในเล้าเป็ดบ้างไม่มากก็น้อย โดยเฉพาะคนที่อยู่ไกลบ้าน เจ๊หมวยมีกำลังใจเขียนนิยายมาจนถึงวันนี้ได้ก็เพราะเพื่อนๆ ทุกคน คนอ่านได้รับความสุข คนเขียนก็มีความสุขไปด้วย
ที่บ้านพ่อ เจ๊หมวยเร่งเขียนนิยายที่คั่งค้างไว้จนจบหมดแล้ว และประกาศหยุดเขียนนิยายชั่วคราวด้วยเหตุผลส่วนตัวบางประการ ที่เล้าเป็ดก็คงไม่มีนิยายใหม่ๆ มาให้อ่านเช่นกัน ใครอยากอ่านนิยายเรื่องอื่นๆ (ที่จบแล้ว) ของเจ๊หมวยเชิญที่บ้านพ่อค่ะ
ขอบคุณน้องๆ เล้าเป็ดที่ให้การต้อนรับนิยายแด๊ดดี้เลิฟ o15 o15 และติดตามอ่านนิยายเจ๊หมวยมาตลอด
บ๋ายบายค่า
:bye2: :bye2: :bye2:
-
ขอบคุณเจ๊หมวยที่ส่งเรื่องน่ารักๆ มาให้ได้อ่านกัน สนุกและน่ารักมากเลยละ เรื่องนี้ นู๋โมจิเข้าไปอยู่ในใจใครหลายคน :m1: แล้วดูเหมือนเรื่องนี้จะเป็นที่รักของหลายคน (ขนาดตอนทาโร่เกือบจากไป คนอ่านก็มีปฎิกิริยาปานจะขาดใจ 555)
ก็เข้าใจจ๊ะ ว่าทุกคนมีเหตุผลของตัวเองเพียงแต่รู้สึกช็อกเล็กน้อยที่เรื่องนี้จบเร็วไปนิด มันเหมือนยังไม่สุดเลยอ่ะเจ๊ เช่น ปู่ย่า ก็ยังไม่ได้ยอมรับนู๋โมจิ ความสัมพันธ์ของทาโร่กะอาวี ก็ยังดูไม่ค่อยไปถึงไหนเลยอ่ะ และอื่นๆๆๆ สรุปคือยังรู้สึกค้างคาเล็กน้อย อันนี้จากความรู้สึก หวังว่าคงไม่โกรธกัน :m23:
ขอให้เจ๊หมวยพักผ่อนให้สบายใจ ดูแลสุขภาพให้แข็งแรง มีความสุขทุกวันนะ :impress:
อันนี้ฝากพิจารณาเผื่อเจ๊จะมีโอกาสแวะมาฝากตอนพิเศษเล็กๆ ให้คนอ่านได้หัวใจเบิกบาน และได้มีโอกาสบรรเทาความคิดถึงนู๋โมจิบ้าง
-
ตกใจและอึ้งเลยคับ แต่ก็ยอมรับเหตุผลส่วนตัวของเจ๊หมวย น่ะคับ
เอ้าไว้ถ้าเจ๊หมวยว่างแล้วคิดถึงน้องๆก็ เขียนผลงานดีๆมาอีกนะคับ สู้ๆ ไฟติ้ง :a2: อิอิ
-
:m1: :m1: :m1: :m1: :m1: แฮปปี้ หลั่นล๊า.... :m4: :m4: :m4: :m4: :m4:
เอาไปจิ้นต่อ เองก้อด้ายยยยยยย.....เอิ้กๆ
ขอบคุนนะค๊าเจ๊หมวย เป็นนิยาย พ่อ ลูก ที่น่าร๊ากกก มั่กๆ ค่ะ :m3: :m3: :m3:
ถ้าเจ๊หมวย จะมีตอนพิเศษ ออกมาบ้างเล็กๆน้อยๆ ก้อ ยิ่งดีเลยค่ะ
ยังไง ก้อยัง อยาก ฟัดโมจิ อยู่ดี ( น่าอาหย่อยเจงๆ เด็กอะไรม่ารุ คิคิ) :m18: :m18: :m18:
คุณพ่อน่ารัก...ป๊ะป๋า สุดหล่อ โมจิ น่ากิน เอ๊ย... น่าฟัด ขนาดนี้ :m4:
จะมีมาอีกมะน๊า.... :m24: แช๊ะรูปเป็นที่ระลึกก่อง ฮี่ๆ :m18:
จะหนีคนอ่านไปไหนคะ .... พักให้ หายเหนี่อย แล่ะกลับมาใหม่นะคะ :give2:
จะรออ่านผลงานใหม่ๆของเจ๊หมวยต่อไปค่ะ o15
-
:impress: :impress: :impress:
มาดันรอบดึกครับผม
ไปเที่ยวอะครับ คงไม่ได้มาอ่าน มาดันหลายวัน
กลับมาค่อยมาอ่าน มาดันใหม่ครับ
:impress: :impress: :impress:
-
หมวยอึ้ง ม่ายช่ายสิ เราสิอึ้ง จบแบบนี้เยยเหรอ
หว้า อยากอ่านตอนสวีทหวานแหววจัง
ถึงจะให้ไปจิ้นเองกะที่เจ๊หมวยจะเขียนมันก้อไม่เหมือนกันอยู่ดีคิดกันคนละอย่างอ่ะ
แต่ก้อนะ ถ้าเจ๊หมวย ตกลงให้เป็นอย่างนี้ก้อคงต้องทำใจยอมรับอ่ะ
แต่ว่ายังไง ก้อคิดถึงเจ๊หมวยนะ ว่างๆก้อแวะมาเยี่ยมกันมั่งนะ
อย่าหายไปเลยล่ะ เข้าใจเหตุผลของเจ๊หมวยครับ
ปล. ขอบคุณค้าบที่แต่งนิยายดีๆอบอุ่นน่ารักมาให้อ่านกัน
คงคิดถึงนู๋น้อยโมจิ มากๆเยย อิอิ
:m5: :m5: :m5: :m5: :m5: :m5:
-
หวังว่านิยายแด๊ดดี้เลิฟของเจ๊หมวยคงสร้างความสุขและอบอุ่นในหัวใจให้เพื่อนๆ น้องๆ ในเล้าเป็ดบ้างไม่มากก็น้อย โดยเฉพาะคนที่อยู่ไกลบ้าน เจ๊หมวยมีกำลังใจเขียนนิยายมาจนถึงวันนี้ได้ก็เพราะเพื่อนๆ ทุกคน คนอ่านได้รับความสุข คนเขียนก็มีความสุขไปด้วย
ขอบคุณเจ้หมวยมากๆนะจ๊ะ ที่เข้าใจคนไกลบ้าน อย่างน้อยก็มีนิยายให้อ่านคลายเหงา o1
รอติดตามผลงานต่อไปจ้า :m3:
-
:m1: จบแบบแฮปปี้ๆๆ :m18:
ขอบคุณเจ้หมายมากๆเยยนะจ๊ะสำหรับนิยายแนวพ่อลูก ยอมรับเยยว่าพึ่งจารู้จักแนวนี้จากเจ้หมวยนี่ล่ะ :m23:
ขอให้เจ้หมวยพักผ่อนเยอะๆน๊า.. พร้อมแล้วค่อยกลับมาลุยกันต่อ :a11: สู้สู้ :a2:
-
เอ่ออ
ยอมรับโดยดุษฎีครับ
เป็นกำลังใจให้นะครับ
:a1:
----------------------------
ขอบคุณ เจ้หมวย สำหรับนิยายดีๆ
ขอบคุณ เรย์จัง สำหรับที่วิ่งเล่น
ขอบคุณ เซ้งเป็ด ที่ทำให้เรารู้จักกัน
ขอบคุณ เพื่อนๆ สำหรับมิตรภาพ
ขอบคุณครับ
o14 o15
-
ขอบคุณเจ๊หมวยมากๆ เลย
พักผ่อนแล้วอย่าลืมกลับมาแวะทักทายกันบ้างน้า
o1 o1 o1
-
คงคิดถึงเจ๊หมวยแย่เลย อย่าหายไปนานนักนะจ๊ะ :m17:
-
ขอบคุงเจ้เช่นกันคับ..ที่ทำให้ได้อ่านนิยายที่ดีๆอย่างงี้.... :m3:
ขอบคุงค้าบบบบบบบบบบ o14
-
ขอบคุณครับ ยังคงเป็นกำลังใจให้ครับ
-
o15 o15ขอบคุณและขอบใจในความมีน้ำใจที่ให้กัน เป็นกำลังใจให้คุณบ้ายบาย
-
:a5: :a5: :a5:
อึ้ง.............
ขอบคุณมากครับสำหรับเรื่องราวที่แสนดี......
จะคอยเป็นกำลังใจให้ครับเจ้......หมวย
:impress2: :impress2:
-
:m11:
น่าร้ากค้าบ
ไปจิ้นต่อเองได
สาบายมาก
555
-
จบตามแบบฉบับนิยายเลิฟเลยวุ้ย :m18: :m18:
ขอบคุณเจ้หมวย สำหรับเรื่องราวดี ๆ ขอบคุณมากค่ะ o1
-
o14 o14 o14 o14 o14
o15 o15 o15
ขอบคุณเจ๊หมวยมาก ๆนะคราบ
ที่นำเรื่องดี ๆน่ารัก ๆ มาให้ได้อ่าน
ขอบคุณครับ
o1 o1 o1 o1 o1
:m5: :m5: :m5: :m5: :m5: :m5: :m5:
-
หวังว่า จะได้อ่านตอนพิเศษ ให้ได้หายคิดถึงบ้างนะฮ่ะ
o1 o1 o1 o1 o1 o1 o1 o1 o1
o12 o12 o12
:m5: :m5: :m5: :m5:
:m13: :m13: :m13: :m13:
:m19: :m19: :m19: :m19: :m19:
o15 o14 o15 o14 o15 o14 o15
-
ขอบคุณสำหรับเรื่องราวดีๆที่เขียนมาให้เพื่อนๆได้อ่านเพลิดเพลิน
และสอนเตือนในการดำรงชีวิตนะครับ
เวลาว่างเขียนอะไรสนุกๆก็คิดว่าทำเพื่อพักผ่อน ไม่ต้องเครียดจริงจัง
เข้ามาทักทายกันบ้างนะครับ
:a10: :a10: :a10:
-
ขอบคุณสำหรับนิยายดีๆ ค่ะ เจ๊หมวย :m5: :m5: แล้วว่างๆ เข้ามาเขียนเรื่องต่อไปอีกนะจ๊ะ :m17: :m17:
-
ขอบคุณเจ้หมวยครับ ที่เขียนเรื่องให้ได้อ่านกัน
ไม่เสียแรงที่อ่านตั้งแต่ต้น
ขอบคุณครับ :a1: :a1: :a1: :a1: :a1:
-
ขอบคุณที่ให้กำลังใจกันค่ะ o15
เอาเป็นว่าถ้าคันมือเมื่อไรจะมีตอนพิเศษล่ะกัน แต่คงเป็นพักใหญ่ๆ
-
:impress:น่ารักดีค่ะ แต่จบห้วนไปไหมเนี่ยะ จะรอตอนพิเศษน้า.....:m17:
-
:m21: :m21: ตามอยู่อะ.... :m21: :m21:
-
:m3: :m3: :m3: :m3: :m3:
อยากอ่านตอนพิเศษ อ่ะ
-
:impress: :impress: :impress:
รออยู่นะครับผม ทำไรอยู่เนี้ยครับ
จะรอน้า...............ครับ
:impress: :impress: :impress:
-
อู๊วววววส์
กว่าจาอ่านหมด...เล่นเอาลุ้นแทบแย่เยย อิอิ
อ่านไปอมยิ้มไปเลยนะฮะ ขอบคุงงัฟ
o14 :impress: o15
-
อ่าๆๆๆ อ่านตั้ง2วันก่าจาจบ หนุกมากครับป้าหมวย เดวจาแอบตามไปที่บ้านพ่อ อิๆๆๆ
ว่างๆเจ้หามาลงให้อีกน้าคับ จาแอบย่องเข้ามาอ่านอีก เอิกกก :m7: :m7: :m7: :m7: :m7:
-
โอ้ยมีความสุขเหลือหลายยยยยยยยยย :m3: :m1:
พึ่งอ่านหน้าแรกจบอะ :m19:
-
:m1: :m1: :m1:
ขอร้องให้ต่อภาคพิเศษโดยด่วนค่ะ
เรื่องนี้น่ารักดีน่าจะมีภาคพิเศษหลายๆตอน
จะรอนะคะ
:m3: :m3: :m3: :m3: :m3:
-
อ้ายยยยยยยยยยย :m3: :m3:
อ่านจบแล้ว :เฮ้อ:
ต้องขอบคุณเจ้หมวยมากนะคับที่อุตส่าห์เขียนนิยายดีๆให้พวกเราได้อ่านกัน
นับว่าเป็นบุญของพวกเราจริงๆ
ถึงแม้มันจะเกิดแอ็กสิเด็นกลางเรื่องนิดหน่อย
แต่ด้วยกำลังกายและกำลังสมองของเจ้หมวยเหตุการณ์นั้นก็ผ่านไปได้ด้วยดี
โดยไม่ทำให้เหล่าสาวกผิดหวัง
เฮอะ :เฮ้อ: อ่านไปแล้วก็อิจฉาวีจังเลยถึงจะเป็นแค่ตัวละครในนิยายก็เหอะ แต่บางทีในโลกนี้ก็อาจจะมีเหตุการณ์อย่างนี้
เกิดขึ้นก็ได้เนอะ ใครจะไปรู้ สมกับที่เค้าว่าไว้"ชีวิตจริงอิงนิยาย"
ปล.นิยายเรื่องนี้เป็นเรื่องแรกที่อ่านมาแล้วไม่มีติดเรทเลยซักตอน(คิดแล้วก็น่าเสียดาย :m23: :m23:)
ไมเจ้หมวยไม่เห็นใจคนอ่านบ้างเลยหว่า :impress:
ถ้ามีโอกาสต่อภาคสองด้วยนะเจ้ อิอิ
+1สำหรับคนเขียนคับ
-
เพิ่งอ่านจบครับ
ในเรื่องนี้ชอบโมจิที่สุดค้าบ
น่ารักเกินไปแล้วอะ :m1: :m3:
เรื่องนี้น่าจะเปลี่ยนชื่อเป็น "มนต์รักขนมโมจิ" แทนนะ จะได้เข้ากันไปเลย
:m23:
-
ผมว่าจบแบบเนี้ยดีครับ แค่รู้ว่ารักกันพอแระ ที่เหลือก็ให้เพื่อนๆ ไปวาดฝันกันเอาเองไงครับ :m4: :m4: :m4:
ไม่อยากเศร้ามากครับ ให้มันชุ่มชื้นหัวใจสักนิดก็ยังดีครับผม :m23: :m23: :m23:
-
:mc1:
Ho! Ho! Ho!
สวัสดีปีใหม่ทุกๆ คน ค่า~~
ในโอกาสส่งท้ายปีเก่า ต้อนรับปีใหม่
เจ๊หมวยขอมอบรอยยิ้มและความสุขให้กับเพื่อนๆ น้องๆ ทุกคน
ตามลงไปอ่านเลยนะคะ
:d1:
**********************************
เจ้านายจ๋า (http://bossja.exteen.com/images/j14.gif) Special
ร่างสูงในชุดทำงานยืนกอดอกพิงประตูห้องนอน ใบหน้าคมระบายยิ้มเมื่อเห็นคนรักกำลังกล่อมลูกน้อย ร่างเพรียวนอนตะแคง มือเรียวตบก้นนุ่มของเจ้าตัวเล็กเบาๆ ฮึมเพลงอิ่มอุ่นในลำคอ
กานต์รวีส่งยิ้มให้คนรักและผละจากลูกน้อยที่หลับปุ๋ยไปแล้ว วันนี้เตชิตโทรมาบอกว่าจะกลับดึก ต้องไปเลี้ยงมื้อเย็นลูกค้าและคุยงานกันต่อ
“ทำไมกลับเร็วจัง เพิ่ง 2 ทุ่มครึ่งเอง ผมนึกว่าจะดึกกว่านี้”
เตชิตรั้งร่างเพรียวเข้ามาสวมกอด
“ใครจะอยากอยู่ คุยงานจบฉันก็เผ่นเลย อยากกลับมาอยู่กับครอบครัวมากกว่า ลูกค้าจะสำคัญกว่าลูกเมียได้ยังไง”
ใบหน้าหวานแดงระเรื่อ มือดันอกกว้างไว้ เพราะอีกฝ่ายเล่นพูดข้างหูแถมยังขโมยหอมแก้มเขาฟอดใหญ่ด้วย
“ปากหวานทุกวันไม่เบื่อหรือไง..”
“นายเบื่อจะฟังงั้นเหรอ..”
“ผมไม่ได้เบื่อฟัง แต่ผมสงสัยว่าคุณไม่เบื่อเหรอ.. พูดหวานทุกวันๆ”
“ฉันแค่พูดตามที่หัวใจรู้สึกเท่านั้น ก็นายเป็นคนรักของฉันจริงๆ นี่นา”
กานต์รวีก้มหน้างุดงึมงำตอบ
“ก็แค่คนรัก ผมยังไม่ได้เป็นอะไรกับคุณซะหน่อย มาเรียกผมแบบนั้นได้ไง”
มือใหญ่เงยใบหน้าหวานขึ้น
“ก็ใครล่ะ!!.. เจ้ากฎเกณฑ์ ต้องดูใจกันก่อน ต้องมั่นใจก่อน ต้องอย่างโน้นอย่างนี้ ไม่ว่าจะนานแค่ไหนยังไงก็ต้องมีวันที่นายเป็นมากกว่าคนรัก เว้นเสียแต่ว่านายจะเปลี่ยนใจ.. ”
กานต์รวียิ้มแห้ง อ้อนถามเสียงหวาน
“คุณกลับเร็วแบบนี้ ทานมาอิ่มรึเปล่าครับ”
เตชิตซ่อนยิ้ม พูดเรื่องนี้ทีไรถูกตัดบทเปลี่ยนเรื่องทุกที
“อิ่มแล้วซี.. ฉันไม่อยากกลับมาเป็นภาระให้นายต้องหาอะไรให้กินหรอก แค่ดูเจ้าตัวเล็กก็วุ่นวายพอแล้ว ”
“ผมไม่เคยคิดว่าคุณเป็นภาระนะ ทาโร่.. และผมก็ไม่ได้ทำทุกอย่างให้คุณเพราะหน้าที่ด้วย ผมเต็มใจทำ ก็คุณเป็นคนรักของผมนี่นา~~”
ร่างสูงแทบตัวลอยกับคำหวาน
“งั้นขออะไรร้อนๆ ดื่มก็พอ แต่นายต้องไปนั่งดื่มกับฉันด้วยนะ”
“โอเค!!.. ผมทำบัวลอยน้ำขิงเตรียมไว้ให้คุณพอดี คุณจะอาบน้ำก่อนมั้ย”
“ก็ดี แต่ขอหอมลูกก่อนนะ วันนี้นั่งทำงานคิดถึงเจ้าตัวเล็กทั้งวันเลย”
เตชิตโอบเอวกานต์รวีเดินมาที่เตียง น้องหนูโมจิวัย 13 เดือน กำลังหัดเดินพูดตามได้คำสั้นๆ แล้ว เป็นแก้วตาดวงใจของทุกคนในครอบครัวรามิล โดยเฉพาะปู่เชิดศักดิ์ กำลังเห่อหลานมากๆ เขาต้องพากานต์รวีและลูกไปนอนที่บ้านในวันสุดสัปดาห์ วันไหนไม่ได้ไปปู่จะเป็นฝ่ายมาหาหลานถึงบ้าน
ร่างสูงก้มลงจูบพวงแก้มนุ่มของลูกน้อย
“กลับมาแล้วจ้า~~ คืนนี้นอนไวจังน้า ไม่รอเล่นกับป๊ะป๋าก่อนเหรอ..”
“วันนี้แกนอนกลางวันแค่ครึ่งชั่วโมงเอง.. ข้างบ้านจุดประทัดเลยตกใจตื่นน่ะ”
“หมู่บ้านนี้เริ่มจอแจไม่ค่อยสงบแล้ว ไปนอนบ้านใหญ่สงบกว่าเยอะเลย ว่ามั้ย..”
“อย่าบอกนะว่าจะชวนผมย้ายไปอยู่บ้านคุณ”
เตชิตรั้งร่างเพรียวเข้ามาสวมกอด
“พ่ออยากให้เราย้ายไปอยู่ด้วย ท่านให้เราสร้างบ้านอีกหลัง ไม่ต้องไปอยู่รวมที่ตึกใหญ่ นายว่ายังไง.. อยากไปอยู่มั้ย..”
“ถามแบบนี้แปลว่าคุณอยากกลับไปอยู่บ้านใช่มั้ย แต่ผมชอบที่นี่อ่ะ คุณจะไปๆ มาๆ ก็ได้นะ ไม่ต้องนอนที่นี่ทุกวันก็ได้”
“แค่ถามดู ฉันยังไงก็ได้ นายกับลูกอยู่ที่ไหน ฉันก็ต้องอยู่ด้วยซี.. จะให้ไปๆ มาๆ ได้ยังไง!!..”
“แต่ผมรู้สึกไม่ดี ท่านชวนบ่อยๆ แล้วเราก็ปฏิเสธทุกครั้ง ท่านจะคิดว่าผมเรื่องมากรึเปล่า..”
“เหลวไหล!!.. คิดมากไปได้ ทุกวันนี้พ่อเอ็นดูและเป็นห่วงนายมากกว่าฉันซะอีก โทรสั่งงานทีไร ต้องถามทุกข์สุขของนายกับโมจิทุกครั้ง”
“ก็เพราะแบบนี้ผมถึงเกรงใจ ผมเคารพรักท่านกับคุณป้า แต่ผมอยากอยู่ที่บ้านนี้มากกว่า”
“ฉันเข้าใจ ฉันก็อยากอยู่กับนายและลูกเป็นส่วนตัว ไม่งั้นคงไม่ปฏิเสธท่านไปหรอก”
“คุณปฏิเสธไปแล้วเหรอ!!..”
“อะฮะ”
กานต์รวีระบายยิ้มดีใจ
“ขอบคุณที่เข้าใจผม.. ขอบคุณป๊ะป๋าที่ไม่ทิ้งโมจิกับอาวีกลับไปอยู่บ้าน..”
“เปลี่ยนจากขอบคุณเป็นอย่างอื่นได้มั้ย”
ลำแขนเรียวโน้มคอคนรักจุมพิตริมฝีปากแผ่วเบาแทนคำขอบคุณ มือใหญ่รั้งศีรษะไว้ไม่ยอมให้ผละออก และเป็นฝ่ายมอบจูบที่ดูดดื่มให้ ใบหน้าหวานร้อนผ่าวส่งเสียงท้วงในลำคอแต่แทนที่จะผละออกกลับโอบกอดร่างสูงไว้แน่น
เตชิตผละออกเมื่อดื่มด่ำความหวานจากเรียวปากนุ่มจนฉ่ำใจ ใบหน้าคมระบายยิ้มเมื่อสีหน้าคนรักแดงระเรื่อทุกครั้งที่ถูกจูบ
“ฉันขอตัวไปอาบน้ำก่อน เดี๋ยวลงไปกินบัวลอยน้ำขิงด้วยนะ” ริมฝีปากอุ่นจุมพิตหน้าผากมนก่อนผละไปอาบน้ำ
กานต์รวียิ้มเขินกับตัวเอง เขาเพิ่งรู้จักและสัมผัสกับรสจูบที่ดูดดื่มระหว่างผู้ชายด้วยกันเมื่อไม่นานมานี้เอง แม้จะใช้ชีวิตอยู่ร่วมกันฉันท์คนรักมานานกว่า 3 เดือนแล้ว แต่กานต์รวีมีกฎเกณฑ์มากมายในการอยู่ร่วมเป็นครอบครัวกับเตชิต ซึ่งอีกฝ่ายก็ยอมรับแม้จะทำได้บ้างไม่ได้บ้าง การเลี้ยงดูลูกน้อยในฐานะพ่อบุญธรรมเป็นเรื่องที่เตชิตทำได้โดยไม่มีข้อบกพร่อง แต่เรื่องที่ละเลยบ่อยครั้งคือการปฏิบัติตนในฐานะคนรัก
กานต์รวียอมรับว่าความรู้สึกระหว่างตนเองกับเตชิตไม่ใช่ความรักในฐานะเพื่อน แต่ถึงจะยอมรับก็ไม่มั่นใจว่าทั้งตนเองและเตชิตจะมีความรักและใช้ชีวิตร่วมกันฉันท์คนรักได้ตลอดไปจริง กานต์รวีไม่เคยนึกชอบผู้ชายมาก่อน ถึงจะไม่มีแฟนแต่ก็เคยแอบปิ๊งสาวตอนเรียนมหา’ลัย เตชิตเองก็ไม่ใช่เกย์ ไม่ได้เป็นไบเซ็กช่วลอย่างกรัณย์กร แม้จะไม่ใช่เสือผู้หญิงแต่ก็เปลี่ยนสาวควงบ่อยครั้ง
กานต์รวีจึงขอเวลาพิสูจน์ความรักที่มีต่อกันด้วยการรักษาระยะห่างของความสัมพันธ์เอาไว้ ยอมใกล้ชิดกับเตฃิตเหมือนคู่รักทั่วๆ ไป เริ่มจากโอบกอด หอมแก้มและจูบ แต่จูบของกานต์รวีไม่ใช่อย่างที่เตชิตต้องการ เขาเพิ่งสอนบทเรียนการจูบอย่างดูดดื่มให้คนรักรู้จักเมื่อไม่นานมานี้เอง แต่กว่าจะยอมให้สอนก็ขัดขืนอยู่พักใหญ่
(http://bossja.exteen.com/images/kapook_28985.gif)
ร่างสูงโอบเอวคนรักเดินมาส่งหน้าห้องนอน
“กู๊ดไนท์ครับ.. หลับฝันดีนะ”
“กู๊ดไนท์ วี.. ฉันจะฝันถึงนาย”
กานต์รวีหัวเราะจะเดินเข้าห้อง แต่อ้อมแขนแกร่งไม่ยอมคลายออก
“ปล่อยซี.. ผมจะเข้านอนแล้ว”
“เดี๋ยวนี้ให้ตัวเล็กนอนเตียงใหญ่แล้วเหรอ..”
“แล้วแต่บางคืนครับ นอนเตียงใหญ่ก็สะดวกดี เวลาแกตื่นกลางดึก ผมจะได้ไม่ต้องลุกเดินไป”
“ควรให้นอนที่เตียงแกนะ มันอันตราย ไม่กลัวนอนทับถูกลูกเหรอ..”
“นอนทับ!!.. ฮะ ฮะ ใครจะทับใครกันแน่ มีแต่โมจิที่นอนดิ้นมาป่ายผม”
เตชิตรั้งร่างเพรียวเข้ามาสวมกอด
“คืนนี้ให้โมจินอนที่เตียงแกเถอะนะ”
“ทำไมล่ะ ผมไม่นอนดิ้น ไม่ทับแกหรอก..”
เสียงทุ้มกระซิบตอบ
“นายไม่ทับแต่ฉันอาจทับ เพราะฉันจะขอนอนด้วย นะวีนะ.. คืนนี้ขอนอนด้วยคนนะ วี..”
“เอ่อ.. แหะๆ จะดีเหรอ.. นอนด้วยกันมันไม่เหมาะนะ”
“ไม่เหมาะเรื่องอะไร คนรักกันก็อยากนอนกอดกันทั้งนั้น ฉันรักนาย ฉันอยากนอนกอดนาย นะวี.. ขอนอนด้วยนะ”
ใบหน้าหวานก้มงุด
“แต่ผม~~ คุณให้สัญญากับผมแล้วว่าจะรอจนกว่าผมจะพร้อม ตอนนี้ผมยังไม่พร้อมนี่นา..”
มือใหญ่เชยคางคนรัก
“แค่นอนกอดก็ต้องพร้อมด้วยเหรอ.. ฉันไม่ได้จะทำอะไรซะหน่อย แค่ขอนอนด้วย จริงๆ นะวี ฉันสัญญา แค่นอนกอดจริงๆ ”
คิ้วเรียวขมวดสีหน้าครุ่นคิดหนัก เตชิตตีหน้าเศร้าคลายอ้อมแขนออก
“ไม่ได้ก็ไม่เป็นไร ฉันไม่อยากฝืนใจนาย กู๊ดไนท์ วี.. หลับฝันดีนะ..” ร่างสูงแสร้งเดินคอตกกลับห้อง
“ทาโร่!!..” เสียงใสร้องเรียก
ร่างสูงหันกลับ คิ้วเข้มเลิกขึ้น
“ผมยังไม่ได้บอกว่าไม่ได้เลยนะ!!.. ถามเองตอบเองได้ยังไงอ่ะ..”
ใบหน้าคมระรื่นขึ้น ถลามายืนตรงหน้าคนรัก
“แปลว่าอนุญาตงั้นเหรอ..”
“ก็.. ถ้าคุณสัญญาว่าจะนอนกอดเฉยๆ จริงๆ คืนนี้นอนด้วยกันก็ได้”
เตชิตยิ้มกว้างรั้งร่างเพรียวเข้ามาสวมกอดด้วยความดีใจ ก่อนคว้าข้อมือคนรักเดินเข้าห้องนอนด้วยอาการลิงโลด
เมื่อมีคืนแรกก็ต้องมีคืนที่สองและคืนต่อๆ ไป เตชิตปฏิบัติตามสัญญาที่ให้ไว้คือนอนกอดเฉยๆ จริงๆ แต่ก็มีบ้างที่ซุกซนจนเกือบจะอดใจไว้ไม่ไหว ถูกคนรักเอ็ดและศอกกลับหลายครั้ง มีอยู่คืนหนึ่งถึงกับต้องขอตัวเข้าห้องน้ำกลางดึกทั้งที่ไม่ได้ปวดท้อง
(http://bossja.exteen.com/images/kapook_28985.gif)
9 โมง 10 นาที
ร่างสูงกึ่งเดินกึ่งวิ่งลงบันได วันนี้เขานอนที่ห้องตัวเอง ไม่มีเสียงอ้อแอ้ของเจ้าตัวเล็กรบกวนแต่เช้าเลยนอนเพลินไปหน่อย กานต์รวีอุ้มโมจิเข้าไปปลุกตอน 8 โมง เขาขอนอนต่อเพราะเช้านี้ไม่มีประชุมสำคัญกะว่าจะเข้าสาย แต่เลขาโทรเข้ามือถือปลุกตอน 9 โมง บอกว่า.. คุณพ่อท่านประธานจะเข้ามาตรวจงานตอน 10 โมงเช้า ทำให้เขาต้องตาลีตาเหลือกลุกขึ้นอาบน้ำแต่งตัว
กานต์รวีกำลังเตรียมอาหารเช้าให้คนรักอยู่ในครัว แม่บ้านนั่งเล่นกับโมจิอยู่หน้าทีวี ร่างสูงตรงเข้าไปหอมแก้มคนรักฟอดใหญ่
“อรุณสวัสดิ์ค้าบ อาวี..”
“สายโด่งแล้ว ไม่ต้องมาอรุณสวัสดิ์เลย..” ร่างเพรียวเบี่ยงกายออก ถึงแม่บ้านจะรู้ว่าเขาและเตชิตเป็นคนรักกัน แต่เขาก็ไม่ชอบทำอะไรประเจิดประเจ้อให้เด็กเห็น
“หอมจังเลย ”
“ข้าวต้มกุ้งที่คุณชอบไง มีแซนด์วิชด้วย รับอะไรก่อนดี..”
“ไม่ได้หอมข้าวต้มนะ หอมแก้มนายต่างหาก”
กานต์รวีท้าวสะเอวตาเขียวใส่ เตชิตหัวเราะ
“ฉันกินไม่ทันแล้ว เดี๋ยวเอาแซนด์วิชไปกินในรถ”
คิ้วเรียวขมวด
“รีบไปไหนอ่ะ คุณบอกว่าวันนี้จะเข้าสายไง”
“พ่อจะเข้าไปตรวจงานตอน 10 โมง นึกจะเข้าก็เข้า แย่จริงๆ คนกำลังนอนสบายๆ ”
“คุณตื่นสายเอง ไม่ต้องไปว่าท่านเลย ผมอุตส่าห์ขึ้นไปปลุกแต่เช้าก็ไม่ยอมลุก คนอะไรเห็นแก่นอน..”
เตชิตอมยิ้ม ผละจากคนรักเดินไปล่ำลาลูกน้อยก่อนไปทำงาน
“จ๊ะเอ๋!!.. โมจิ.. ป๊ะป๋าจะไปทำงานแล้วน้า~~”
แม่บ้านรีบผละไปบอกคนรถให้เตรียมตัวออกเดินทาง เจ้านายจะไปทำงานแล้ว เตชิตอุ้มร่างเล็กขึ้นมาหอมพวงแก้มนุ่มซ้ายขวา มือเล็กตีหน้าป๊ะป๋า
“ป๊ะป๋า~~ ”
“จ้า~~ เป็นเด็กดีนะ อย่าดื้อ อย่าโยเยกับอาวี รู้มั้ย..”
ร่างเล็กหันมองหากานต์รวีและเรียกหาทันทีที่เห็นหน้า
“วีวี~~”
กานต์รวีเดินเข้ามายื่นถุงแซนด์วิชให้คนรักและเร่งให้ไปทำงาน เตชิตส่งลูกน้อยให้กานต์รวีอุ้ม ร่างเล็กอยู่ในอ้อมกอดของอาวีแล้ว แต่มือเล็กยังคว้าไทด์ของป๊ะป๋าไว้ไม่ยอมปล่อย ป๊ะป๋าแสนเจ้าเล่ห์เลยถือโอกาสแกล้งยื่นหน้าเข้าไปจมูกแทบจะชนแก้มคนรัก
“อื้อ~~ แกะมือลูกออกซี..”
“นายแกะซี..” จมูกโด่งสูดหายใจฟอดใหญ่ ระบายยิ้มเมื่อได้กลิ่นหอมจากผิวแก้มเนียน
กานต์รวีแกะนิ้วเล็กออกจากไทด์ได้ก็ทุบต้นแขนใหญ่ดังอั้ก
“ไปทำงานเดี๋ยวนี้เลย!!.. เล่นเป็นเด็กๆ อยู่ได้”
เตชิตหัวเราะสนุกที่ได้แกล้งคนรัก ก่อนก้าวขึ้นรถยังก้มลงหอมแก้มยุ้ยของเจ้าตัวเล็กฟอดใหญ่อีกครั้ง และไหนๆ ก็ถูกทุบแล้วจึงหอมแก้มอาวีอีกหนึ่งฟอดด้วย
(http://bossja.exteen.com/images/kapook_28985.gif)
“สวัสดีครับ ท่านประธาน..”
เตชิตพยักหน้าให้แขกที่มาขอพบโดยไม่ได้นัดหมาย
“หวัดดีโว้ย!!.. จะมาหัดนัดซะก่อน ถ้าฉันไม่อยู่จะเสียเวลาเปล่าๆ”
“ท่านไม่อยู่ผมก็กลับ ไม่เห็นจะเสียเวลาอะไรเลย พอดีผ่านมาแถวนี้ก็เลยแวะขึ้นมา”
“แปลว่าไม่ได้ตั้งใจมาหา งั้นก็กลับไปเลย ไป!!..”
“อ้าว!!.. ไอ้หมอนี่.. อารมณ์เสียหงุดหงิดเหมือนคนวัยทองเลยโว้ย!!.. เจอหน้ายังไม่ทันคุยก็ไล่กลับ ทะเลาะกับคุณวีมาหรือไงวะ!!..”
“เปล่า..” น้ำเสียงอ่อนลง “อารมณ์เสียเรื่องงานนิดหน่อย แวะมาหามีธุระอะไรรึเปล่า”
“ฉันเป็นเพื่อนแกนะโว้ย!!.. มาด้วยความคิดถึงไม่ได้รึไง!!..”
“ก็แค่ผ่านมา ไม่ได้ตั้งใจมาหา จะเรียกว่าคิดถึงได้ไงวะ!!..”
“เฮอะ!!.. จะบอกอะไรให้นะ ฉันผ่านหน้าสำนักงานแกเกือบทุกวันแหล่ะ ที่ขึ้นมาหาวันนี้เพราะคิดถึงจริงๆ ไม่งั้นก็คงไม่เสียเวลาแวะหรอก..”
“ขอบคุณนะครับ ท่านคาเบะ อุตส่าห์เสียสละเวลางานที่มีค่าแวะขึ้นมาหาเพื่อน ได้เห็นหน้าแล้วเป็นไงครับ หายคิดถึงรึยัง..”
กรัณย์กรหัวเราะ นั่งเอกเขนกอย่างสบายใจ
“ยังว่ะ.. ถ้าฉันตอบว่าหายแล้ว แกก็จะตอบว่า หายคิดถึงแล้วก็กลับไปซะ!!.. ฮะ ฮะ ฉันรู้หรอกน่า ฉันไม่ยอมถูกไล่เป็นครั้งที่สองแน่”
เตชิตอดหัวเราะไม่ได้ เจอเจ้าคาเบะทีไร กว่าจะเข้าเรื่องได้ ต้องต่อปากต่อคำกันก่อนทุกครั้ง
“ตกลงมานี่ไม่มีธุระใช่มั้ย..”
“ผมแค่อยากมาดูหน้าท่านประธานเตชิตว่าเบิกบานแค่ไหน ตั้งแต่มีครอบครัวเป็นของตัวเอง มีคนรักและลูกชายตัวน้อยน่าฟัดน่ากอดอยู่ข้างๆ คงกลับบ้านเร็วทุกวันซีนะครับ ท่าน..”
เตชิตระบายยิ้มเมื่อนึกถึงคนรักและลูกน้อยที่อยู่ที่บ้าน
“เออซีวะ!!.. อิจฉาล่ะซี..”
“ผมไม่อิจฉาหรอกครับ ผมดีใจด้วยต่างหาก” ร่างสูงโปร่งขยับเข้ามากระซิบ
“ว่าแต่.. คุณวีเป็นยังไงบ้าง เทียบกับสาวๆ ที่ผ่านมาของแกได้มั้ยวะ!!...”
“เรื่องอะไร!!..”
กรัณย์กรทำหน้าเนือย
“เรื่องทำกับข้าวมั้ง โธ่เว้ย!!.. แกก็รู้ว่าฉันหมายถึงอะไร ยังจะมาย้อนถาม”
“แกนี่มันสอดรู้จริงนะ!!.. ไม่ต้องคิดเอาใครมาเทียบกับเขาเลย ถึงจะเป็นผู้ชายแต่เขาเป็นคนที่ฉันรัก ไม่ว่าสาวคนไหนที่ผ่านมาก็เทียบไม่ได้อยู่แล้ว..”
“สุดยอด!!!..” กรัณย์กรตบโต๊ะดังปัง!!.. สะใจกับคำพูดของเพื่อน
“ขอแสดงความยินดีด้วย เพื่อนรัก.. แกผ่านบทเรียนการเบี่ยงเบนทางเพศได้สำเร็จแล้ว แกสามารถเรียนรู้และเข้าใจความรักระหว่างชายกับชายโดยไม่ได้ขอคำชี้แนะจากฉันเลย ฉันนับถือแกว่ะ ทาโร่.. ”
“ไอ้!!...” เตชิตชะงักคำสบถ มองกรัณย์กรตาเขียว “ว่างมากหรือไงวะ!!.. ไม่มีคดีว่าความหรือไง!!..”
กรัณย์กรหัวเราะร่วน ไม่สนใจอาการหัวเสียของเพื่อน ย้อนถามหน้าระรื่น
“งั้นแกก็คงรู้แล้วใช่มั้ย.. ว่าความรักระหว่างชายกับชาย หอมหวานไม่น้อยกว่าคู่รักชายหญิงเลย”
คิ้วเข้มขมวด คำถามของเพื่อนจี้ให้เตชิตรู้สึกหงุดหงิดมากขึ้น
“ไม่ตอบโว้ย!!.. ไม่ต้องมาถาม!!..”
กรัณย์กรหรี่ตามองเพื่อน
“ไม่ตอบเพราะไม่อยากให้รู้ หรือตอบไม่ได้เพราะไม่รู้วะ..”
เตชิตนั่งนิ่งสีหน้าขรึม กรัณย์กรก็รู้เหตุผลที่เพื่อนไม่ตอบ
“แปลว่าแกกับคุณวียังไปไม่ถึงไหนล่ะซี.. อยู่ด้วยกันตั้ง 3 เดือนแล้วนะเฟ้ย!!.. ใจเย็นเกินไปรึเปล่า..”
“ฉันไม่ได้ใจเย็น วีเขายังไม่พร้อม เขาต้องการเวลาให้แน่ใจว่าทั้งฉันและเขาต้องการใช้ชีวิตอย่างคนรักกันจริงๆ ”
กรัณย์กรพยักหน้าหงึก
“สมกับเป็นคุณวีจริงๆ แล้วตัวแกล่ะ!!.. มั่นใจรึยัง..”
“ฉันรับโมจิเป็นลูกบุญธรรมเพราะอยากใช้ชีวิตครอบครัวร่วมกับเขา ฉันมั่นใจตัวเองตั้งแต่นอนเจ็บอยู่ที่โรงพยาบาลแล้ว”
“งั้นคนที่ไม่มั่นใจคือคุณวี.. คุณวีรักแกอย่างคนรักจริงๆ แต่เขาไม่แน่ใจความรักระหว่างผู้ชายด้วยกัน เขาไม่เชื่อว่าผู้ชายสองคนจะอยู่เป็นครอบครัวตลอดรอดฝั่งได้ ถ้าเป็นแบบนี้ต้องหาทางแก้ปัญหาที่ตัวคุณวี..” กรัณย์กรวิเคราะห์ปัญหาสีหน้าจริงจัง
“เขาถึงต้องการเวลาไง..” เตชิตคลายความขุ่นเคืองลงเมื่อเพื่อนใส่ใจกับเรื่องส่วนตัวของเขาด้วยความหวังดีมากกว่าสอดรู้
“แต่การปล่อยเวลาเนิ่นนานโดยไม่ทำอะไรเลย เกิดมีสาวสวยมาปิ๊งคุณวี อาจทำให้คุณวีเปลี่ยนใจง่ายๆ นะโว้ย!!..”
“แล้วแกจะให้ฉันทำยังไง รวบรัดขืนใจเขางั้นเหรอ..”
“ไอ้บ้า!!..” กรัณย์กรด่าเพื่อนน้ำเสียงกลั้วหัวเราะ
“เป็นพระเอกไม่ชอบ อยากจะกลายเป็นจอมโจรหรือไงวะ!!.. ที่แกต้องทำคือสร้างความมั่นใจให้คุณวีโว้ย ไม่ใช่ไปขืนใจ!!..”
“ยังไง?”
“ฉันมีวิธี แค่แกเอ่ยปากขอให้ฉันช่วย ” กรัณย์กรยักคิ้วให้เพื่อน
เตชิตแค่นยิ้ม
“ความรักของฉัน ต้องขอให้แกช่วยถึงจะสมหวังงั้นหรือวะ..”
“แปลว่าจัดการเองได้งั้นซี.. ก็ตามใจ!!.. ฉันแค่อยากให้แกสมหวังกับคุณวีเร็วๆ เท่านั้น” กรัณย์กรลุกขึ้นยืน
“ผมขอตัวกลับดีกว่า ไม่อยากกวนเวลางานของท่านประธาน..”
เตชิตลุกตาม
“เฮ้ย!!.. อะไรวะ!!.. มาก็ไม่ได้นัด คุยยังไม่จบก็จะกลับ!!..”
“อ้าว!!.. มีอะไรจะคุยอีก ฉันแค่แวะมาถามทุกข์สุขของแกกับคุณวี หมดเรื่องแล้วไม่อยากกวนเวลางาน”
“แกหมดเรื่องแต่ฉันยังไม่หมด” เตชิตยิ้มเหี้ยม
“ถ้าแกไม่บอกวิธีสร้างความมั่นใจให้วี รีบเอาเงิน 3 แสน มาคืนฉันภายใน 3 วัน”
กรัณย์กรอ้าปากจะโวย แต่ไม่ทันเสียงตะคอกของเพื่อน
“ไม่ต้องโวย!!.. หนี้ 2 แสน อุตส่าห์ตัดเป็นค่าทนายให้แล้ว ทั้งที่การชนะคดีของวีไม่ใช่ฝีมือแกเลย เหลืออีกแค่ 3 แสน แทนที่จะจ่ายให้หมด กลับทำเฉย จะเหนียวหนี้ไปถึงไหนวะ!!..”
กรัณย์กรยิ้มแห้ง ล้วงกระเป๋าหยิบนามบัตรหนึ่งใบยื่นส่งให้
“พรุ่งนี้ 6 โมงเย็น เจอกันที่ร้านอาหารนี้ พาคุณวีกับโมจิไปด้วย”
“อะไร!!.. ให้พาวีไปด้วยจะคุยได้ยังไง!!.. ทำไมไม่คุยตอนนี้”
“วิธีของฉันไม่ต้องคุยโว้ย!!.. แค่ให้ดูอะไรบางอย่าง คืนพรุ่งนี้แกเตรียมรุกคืบได้เลย ถ้าคุณวีไม่ใจอ่อน ฉันยอมให้แกเตะ ฮะ ฮะ ฮะ แล้วเจอกันโว้ย~~ ”
กรัณย์กรกลับออกไป ร่างสูงก็ทรุดตัวลงนั่งเอกเขนกสีหน้าครุ่นคิด พลิกนามบัตรที่อยู่ในมือดูชื่อร้าน
…มีอะไรให้ดูที่ร้านอาหารนี้.. ถ้าชวนไปดูตลกล่ะก็ แกถูกเตะแน่!!..
(http://bossja.exteen.com/images/kapook_28985.gif)
-
“ต้มยำปลากะพง กุ้งกรอบเปรี้ยวหวาน ผัดปลาหมึกยัดใส้น้ำแดง ยำถั่วพลู กรรเชียงปู ไก่ทอดตะไคร้ ข้าวต้มหมูฟักทองอีก 1 ที่ครับ...”
กรัณย์กรพยักหน้ารับทราบรายการอาหารที่บริกรทวนให้ฟัง
“โอเค.. ขอข้าวต้มของเด็กมาก่อนนะ”
“ครับผม ต้องการที่นั่งเด็กให้น้องมั้ยครับ”
บริกรเอ่ยถามอย่างสุภาพ แต่ไม่ได้รับคำตอบจากร่างสูงที่กำลังหยอกเย้าเจ้าตัวเล็กในอ้อมกอด เสียงหวานของชายหนุ่มอีกคนจึงตอบแทน
“แกชอบนั่งตักครับ ไม่รู้จะยอมนั่งเก้าอี้รึเปล่า เอามาเผื่อไว้ก่อนล่ะกัน”
“ครับผม รอสักครู่นะครับ”
ให้หลังบริกร กานต์รวีเอ่ยถามด้วยสีหน้ายิ้มแย้ม
“โอกาสพิเศษอะไรหรือครับ คุณกร.. ถึงนัดมาเลี้ยงข้าวที่นี่”
“เลี้ยง?..” กรัณย์กรหันมองหน้าเพื่อน แต่อีกฝ่ายไม่สนใจ เอาแต่หยอกกับลูกน้อยที่นั่งอยู่บนตัก
“อ๋อ!!.. ครับ วันเกิดผมเอง ผ่านมา 2 อาทิตย์แล้วแต่เจ้าทาโร่มันอยากเลี้ยง ผมก็เลยต้องตามใจมัน”
“จริงหรือครับ!!.. วันเกิดคุณกร ผมไม่รู้เลยไม่ได้เตรียมของขวัญมาให้”
“โอ้ย!!.. ไม่เป็นไรครับ คุณวี ถือซะว่าอาหารมือนี้เป็นของขวัญวันเกิดผมล่ะกัน”
เตชิตแค่นหัวเราะ ส่ายหน้ากับความเหนียวของเพื่อน เหนียวหนี้ไม่พอ ยังขี้เหนียวด้วย..
“ที่นี่มีอะไรพิเศษวะ!!.. อาหารอร่อยมากหรือไง!!..” น้ำเสียงขุ่นเล็กน้อยด้วยความหมั่นไส้
“ก็แล้วแต่ว่าจะถูกปากแกรึเปล่า!!..” กรัณย์กรย้อนกลับกวนๆ
บริกรหนุ่มคนเดิมนำเก้าอี้เด็กน้อยเข้ามาเสริมให้ เตชิตวางร่างเล็กลงนั่งบนเก้าอี้ทรงสูงที่มีหน้าโต๊ะเป็นรูปการ์ตูนสัตว์สวยงาม
“นั่งรอหม่ำๆ ตรงนี้นะครับ”
“หม่ำ หม่ำ” มือเล็กตบโต๊ะดีใจ
กานต์รวีหัวเราะลูกน้อยที่ออกอาการดีใจที่ได้มากินข้าวข้างนอก ใบหน้าหวานหันมองไปรอบ ๆ
“ด้านโน้นมีสนามเด็กเล่นด้วย เหมาะกับครอบครัวที่มีเด็กเล็กๆ นะครับ เขาเปิดกลางวันหรือเปล่าครับ คุณกร..”
“เปิดตั้งแต่ 5 โมงเช้าครับ..”
“ดีจังเลย ไว้เรามากินมื้อกลางวันกันบ้างนะครับ”
“ยังไม่ทันได้ลองชิมอาหารเลยว่าอร่อยถูกเปล่ารึเปล่า..” เตชิตกล่าวติงคนรัก
“ผมเชื่อว่าอร่อยครับ คุณกรไม่กล้าแนะนำร้านไม่อร่อยให้เราหรอก ผมชอบบรรยากาศที่นี่ด้วยครับ สบายและเป็นกันเองดี เหมือนนั่งกินข้าวในสวนหน้าบ้านตัวเองเลย..”
“แค่บรรยากาศก็ชอบแล้ว เดี๋ยวอีกสักครู่คุณวีจะชอบมากกว่านี้ จนต้องนึกถึงเป็นที่แรกทุกครั้งที่อยากกินข้าวนอกบ้านเลย”
“ขนาดนั้นเลยหรือวะ!!.. นอกจากอาหารอร่อยแล้ว มีอะไรดีอีกงั้นเหรอ.. ฉันไม่เห็นว่าจะมีบริการอะไรแตกต่างจากสวนอาหารอื่น”
“มีซีวะ!!.. บริการไง.. เถ้าแก่ที่นี่ เดินเทคแคร์ลูกค้าทุกโต๊ะ ถ้าแกได้คุยด้วยไม่ติดใจอยากกลับมากินอีก ฉันให้แกเตะเลย”
“ทำไมวะ!!.. เถ้าแก่ที่นี่เป็นดาราหรือไง..”
“เปล่าโว้ย!!.. คนธรรมดานี่แหล่ะ ไม่มีใครรู้จักหรอก นอกจากคนในวงการ”
“วงการ? อะไรของแกวะ!!..”
“เถอะน่า.. เดี๋ยวก็รู้..”
บริกรทยอยนำอาหารที่สั่งออกมาเสริฟ ข้าวต้มของเด็กน้อยหน้าตาน่ารับประทาน มีอยู่ในเมนูของร้านด้วย กรัณย์กรสะกิดถาม
“เฮ้!! หนุ่ม.. ทำไมไม่เห็นเสี่ยกับเถ้าแก่เลย”
“อยู่ในออฟฟิศคุยกับผู้จัดการครับ..”
“คุณหว่องเหรอ..”
“ไม่ใช่ครับ ผู้จัดการหว่องย้ายไปดูแลร้านใหม่ของเถ้าแก่แล้ว ตอนนี้คุณนพเป็นผู้จัดการที่นี่ครับ”
“เถ้าแก่เปิดร้านใหม่เหรอ..”
“ครับ เป็นสาขาของที่นี่ แต่เถ้าแก่ก็ยังมาช่วยงานเสี่ยทุกคืนวันเสาร์ครับ”
“แล้ววันนี้เด็กๆ มารึเปล่า ปกติจะเห็นวิ่งเล่นกันอยู่..”
“มาครับ นั่งดูทีวีอยู่ในห้อง เถ้าแก่ไม่ให้ออกมาวิ่งเล่นแล้วครับ วันนั้นมีลูกค้าเรียกน้องเจนนี่ไปนั่งคุยที่โต๊ะด้วย เถ้าแก่ไม่ชอบใจครับ ก็เลยสั่งห้ามไม่ให้ออกมาจนกว่าจะถึงเวลากินข้าว” บริกรหนุ่มคุยจ้อเพราะคุ้นเคยกับกรัณย์กร
กานต์รวีพยักหน้าเห็นด้วยกับเถ้าแก่ของร้าน คนสมัยนี้ไว้ใจไม่ได้ ถึงจะเป็นลูกค้าในร้านก็เถอะ..
บริกรรีบขอตัวผละไปเมื่อเห็นเสี่ยและผู้จัดการเดินออกจากออฟฟิศสีหน้าเครียด กรัณย์กรพยักพเยิดให้เพื่อนดูหนุ่มใหญ่เจ้าของร้านอาหาร
“นั่นไง!!.. เสี่ยภากร ธีรวัฒน์ เจ้าของร้าน”
“ดูดีนี่หว่า เห็นเรียกเสี่ยนึกว่าลงพุงอ้วนพลุ้ย แต่ไม่เข้าใจว่ะ เสี่ยภากรเป็นเจ้าของร้านแล้วเถ้าแก่ที่นายถามถึง ใครวะ!!.. เป็นหุ้นส่วนกันหรือไง..”
กานต์รวีป้อนข้าวให้ลูกน้อย แต่ก็สนใจฟังคนรักคุยกับเพื่อน
“จะว่างั้นก็ได้ นั่นไงเถ้าแก่.. พาลูกๆ ออกมาด้วย คงได้เวลากินข้าวแล้ว”
เตชิตและกานต์รวีมองเถ้าแก่ของร้านด้วยความสนใจระคนสงสัย
“คุณโยธิน พัฒน์ไพศาล เถ้าแก่อีกคนของร้าน เป็นคนรักของเสี่ยภากร”
ทั้งคู่หันมองหน้ากรัณย์กร ต้องการคำอธิบายมากกว่านี้...
:d1:
“ทานข้าวรึยังครับ คุณโย..” กรัณย์กรเอ่ยทักอย่างคุ้นเคย เขาให้บริกรไปเชิญเถ้าแก่มาที่โต๊ะ
“ยังเลยครับ รอเด็กๆ สั่งอาหารกันอยู่ ไม่เจอตั้งหลายเดือนนะครับ คุณกร.. นึกว่าลืมสวนอาหารธีรวัฒน์ซะแล้ว”
“จะลืมได้ไงครับ ที่นี่เป็นร้านในดวงใจผมเลย วันนี้ผมพาลูกค้าใหม่มาแนะนำให้เถ้าแก่รู้จักครับ นี่คุณเตชิต รามิล ประธานรามิลกรุ๊ป เพื่อนผมครับ”
ร่างสูงรีบลุกขึ้นทักทายตามมารยาท ใบหน้าหล่อแย้มยิ้มอย่างมีอัธยาศัย ทั้งที่ในใจกำลังด่าเพื่อน ... จะแนะนำก็ไม่รู้จักบอกกล่าวกันซะก่อน ...
“ยินดีที่ได้รู้จักครับ คุณเตชิต.. สวนอาหารธีรวัฒน์ยินดีต้อนรับประธานรามิลกรุ๊ปครับ”
“ยินดีที่ได้รู้จักเช่นกันครับ คุณโยธิน..”
“นี่คุณกานต์รวี บอยเฟรนด์ของนายเตชิตครับ” กรัณย์กรแนะนำด้วยสีหน้ายิ้มแย้ม แต่คนถูกแนะนำหน้าเจื่อน เตชิตนึกเขม่นเพื่อนในใจที่ทำให้คนรักรู้สึกเขิน
“ยินดีที่ได้รู้จักครับ คุณกานต์รวี.. เจ้าตัวเล็กบนตักลูกชายรึเปล่าครับ” เสียงหวานทักทายกลับอย่างเป็นกันเอง ทำให้อีกฝ่ายคลายความเขินลง
“เอ่อ.. ครับ”
“น่ารักจังเลย กี่เดือนแล้วครับ”
“13 ครับ”
“ขวบกว่าแล้วเหรอ.. ชื่ออะไรคร้าบ~~” เถ้าแก่โยจับมือเล็กเขย่าเบาๆ ร่างเล็กทำท่าจะโผเข้าหา ลำแขนเรียวรั้งลูกน้อยไว้
“ไม่ได้ครับ เถ้าแก่ไม่ว่างอุ้มนะ ลูก.. แกชื่อโมจิครับ..”
“โมจิ.. น่าฟัดน่าหม่ำจังเลยนะครับ ฮะ ฮะ ”
โยธินรู้สึกเอ็นดูและอยากอุ้มเจ้าตัวเล็กเหมือนกัน แต่หนูน้อยวัย 2 ขวบครึ่งยืนคุมเชิงอยู่ข้างๆ เห็นปะป๊าสนใจลูกคนอื่นก็สะกิดเรียกทันที
“ปะป๊า..”
“ว่าไง.. ปะป๊าไม่ได้ขออุ้ม ไม่ต้องเป็นห่วงเลย ปะป๊ามีเจเจแล้วจะอุ้มลูกคนอื่นทำไมอ่ะ”
โยธินขัดคอลูกชายตัวน้อยอย่างรู้ทัน
“เจเจขออุ้มหน่อย”
“อุ้ม? จะอุ้มน้องเหรอ..”
เจเจพยักหน้า ดีใจที่ปะป๊าไม่อุ้มน้องแต่ตัวเองจะขออุ้มแทน
“ไม่ไหวหรอก.. น้องตัวหนักนะ”
“หวาย~~ เจเจโตกว่า อุ้มหวาย~~”
“หึๆ ตามใจ อยากจะอุ้มก็ขอคุณอาซี..”
หนูน้อยหันมาคุยกับกานต์รวี
“เจเจจะอุ้มน้องค้าบ~~”
“ฮะๆ ได้ซีค้าบ.. แต่เจเจต้องขึ้นมานั่งบนนี้ก่อนถึงจะอุ้มน้องไหวครับ”
ร่างเล็กกระวีกระวาดปีนขึ้นไปนั่งข้างกานต์รวี เถ้าแก่โยส่ายหน้า ลูกชายตัวน้อยได้อุ้มน้องก็ยิ้มร่าดีใจ แต่เจ้าตัวเล็กที่ถูกกอดรัดอยู่บนตักไม่แฮปปี้ด้วย ส่งเสียงร้องขัดใจ เห็นเตชิตนั่งอยู่ตรงข้ามก็เรียกให้ช่วย
“ป๊ะป๋า~~”
“จะให้ปะป๊าอุ้มเหรอ..” เจเจนึกว่าโมจิอยากให้ปะป๊าตัวเองอุ้ม
โมจิไม่ตอบ (จะตอบได้ไงอ่ะ เพิ่งพูดได้ไม่กี่คำเอง) ร่างเล็กดิ้นจะลงจากตัก เจเจเลยออกแรงกอดแน่นขึ้นเพราะกลัวน้องจะตก
“อย่าดิ้น~ เดี๋ยตกนะ~”
“อ๊า~~~~” ((อ๊อย ~~~ หายใจไม่ออกนะ ปล่อย~~))
โมจิร้องเสียงหลง กานต์รวีและเตชิตได้แต่ยิ้มแห้งๆ ไม่กล้าทวงเจ้าตัวเล็กคืนจากลูกชายเจ้าของร้าน โยธินถอนใจเฮือกรีบยื่นมือไปรับร่างน้อยจากเจ้าตัวยุ่ง
“เดี๋ยวน้องตกนะ!!.. มาให้ปะป๊าอุ้มเร็ว..”
เจเจรีบส่งน้องให้ปะป๊าอุ้มโดยดี เพราะถ้าตกลงไปต้องเดือดร้อนกันใหญ่..
“ว่าไงคร้าบ~~ โมจิ.. พี่เจเจกอดแน่นเลยหายใจไม่ออกใช่มั้ย”
เสียงหวานกระเซ้าหยอกอย่างเอ็นดู หนูน้อยส่งเสียงร่าเริงที่ได้หลุดจากอ้อมแขนของพี่เจเจ มือเล็กลูบใบหน้าสวยของเถ้าแก่โย ส่งเสียงพูดคุยอย่างอารมณ์ดี
กานต์รวีระบายยิ้มกับภาพที่เห็น นึกทึ่งกับความอ่อนโยนของเถ้าแก่โยธินที่สามารถชนะใจเจ้าตัวเล็กของเขาได้ ... ยิ่งโต โมจิก็ยิ่งหวงตัว ไม่ยอมให้ใครอุ้มง่ายๆ แม้แต่ลุงคาเบะ ที่เคยเห็นหน้ากันอยู่ กว่าจะยอมให้อุ้ม ต้องล่อหลอกกันก่อน ...
“ปะป๊าขา~~ คุณพ่อให้ไปทานข้าวได้แล้วค่ะ อาหารมาเต็มโต๊ะแล้ว”
สาวน้อยวิ่งมาตามปะป๊าไปทานข้าว เถ้าแก่โยส่งเจ้าตัวเล็กในอ้อมกอดคืนให้กานต์รวีลูกค้าหนุ่มหน้าหวาน กล่าวขอบคุณที่มาอุดหนุนร้านอาหารธีรวัฒน์และยื่นนามบัตรร้านสาขาให้กรัณย์กรและเตชิต ก่อนจูงลูกสาวและลูกชายตัวน้อยกลับไปกินข้าว
กานต์รวีมองตามร่างเพรียวของเถ้าแก่หนุ่มใหญ่ที่เดินกลับไปหาครอบครัว ร่างสูงของเสี่ยภากรเดินตามมาสมทบที่โต๊ะอาหาร ครอบครัวธีรวัฒน์นั่งทานมื้อเย็นกันพร้อมหน้า เป็นภาพที่น่าประทับใจจริงๆ
“เป็นไงครับ คุณวี.. เถ้าแก่โยน่ารักอย่างที่ผมคุยไว้มั้ย..”
“ครับ คุณกร.. เถ้าแก่กับน้องเจเจน่ารักมากเลย ลูกอีกสองคนก็น่ารัก เป็นครอบครัวที่อบอุ่นจริงๆ นะครับ”
“ถ้าได้คุยกับเสี่ยภากร จะทึ่งกว่านี้ครับ ”
ใบหน้าหวานหันกลับไปมองครอบครัวธีรวัฒน์อีกครั้ง กรัณย์หันมายักคิ้วกับเพื่อน
เตชิตระบายยิ้มเข้าใจจุดประสงค์ที่เพื่อนชวนมากินข้าวที่นี่แล้ว การได้เห็นครอบครัวธีรวัฒน์เป็นวิธีสร้างความมั่นใจให้กานต์รวี สมกับเป็นเจ้าคาเบะจริงๆ
:pig3:
คืนนั้น
ร่างสูงก้มลงจุมพิตแก้มนุ่มของคนรักเบาๆ
“กู๊ดไนท์ วี.. หลับฝันดีนะ ”
“กู๊ดไนท์ครับ..”
เตชิตเดินผละจากกานต์รวีได้สองก้าวก็ชะงักกับเสียงเรียก
“ทาโร่..”
“หือ..”
“เอ่อ.. คืนนี้ผมให้โมจินอนที่เตียงแก”
คิ้วเข้มเลิกขึ้นก่อนระบายยิ้ม
“ดีแล้ว ให้ลูกนอนที่เตียงตัวเอง จะได้ฝึกเป็นนิสัย”
“งั้น.. คืนนี้คุณไม่อยากนอนกับผมเหรอ..”
ร่างสูงก้าวพรวดมายืนตรงหน้า สีหน้านิ่งเฉยแต่ในใจลิงโลด
“อยากซี!!.. แต่ฉันกลัวห้ามใจไม่ได้ ฉันไม่อยากให้นายโกรธ”
ใบหน้าหวานก้มงุดพึมพำตอบ
“คืนนี้ผมอยากให้คุณนอนด้วย ถ้าคุณไม่ซนมาก ผมก็จะไม่โกรธคุณ”
ลำแขนแกร่งรั้งร่างเพรียวเข้ามาสวมกอด
“งั้นคืนนี้ฉันนอนด้วยนะ”
กานต์รวีพยักหน้าด้วยอาการเขินอาย ร่างสูงประคองคนรักเข้าห้องในใจกระหยิ่มยิ้มย่อง นึกถึงคำพูดของเพื่อน ... คืนพรุ่งนี้แกเตรียมรุกคืบได้เลย ถ้าคุณวีไม่ใจอ่อน ฉันยอมให้แกเตะ ...
:pig3:
“อ๊ะ!!.. อา~~ ทาโร่~~” เสียงหวานร้องเรียกคนรักขณะปลดปล่อย ลิ้นร้อนดูดดื่มทุกหยาดหยดจนร่างเพรียวสั่นระริก ร่างสูงผละขึ้นจูบเรียวปากนุ่มกระซิบถาม
“รักนะ วี.. นายรักฉันมั้ย..”
ใบหน้าหวานแดงระเรื่อ พยักหน้าแทนคำตอบ
“แล้วพร้อมจะเป็นของฉันคืนนี้รึเปล่า ที่รัก..”
ริมฝีปากบางเม้มแน่นสีหน้าครุ่นคิด
“ไม่เป็นไร วี.. ไม่ว่าเมื่อไรฉันก็จะรอ แค่คืนนี้นายยอมให้ฉันมอบความสุขให้ ฉันก็มีความสุขที่สุดแล้ว”
ลำแขนเรียวโอบคอร่างสูง เอ่ยถามแผ่วเบา
“ผมสงสัย ขอถามได้มั้ย”
“อะไรเหรอ..”
“คุณเคยนอนกับผู้ชายรึเปล่า..”
คิ้วเข้มเลิกขึ้นก่อนระบายยิ้ม
“นายเป็นผู้ชายคนแรกของฉันและจะเป็นคนเดียวด้วย”
“แล้วต่อไปล่ะ..”
“ต่อไป? ..”
“คุณไม่ห่วงว่าใครจะมองคุณเป็นเกย์หรือไบเซ็กช่วลอย่างคุณกรเหรอ..”
“ฉันไม่แคร์เรื่องนี้.. จะเป็นอะไรก็ไม่ได้หนักหัวใคร”
“แม้แต่คนในครอบครัวคุณเหรอ..”
คิ้วเข้มขมวด เมื่อกานต์รวีย้อนกลับมาถามเรื่องเดิมๆ
“ทำไมหรือ วี.. คนในครอบครัวฉันยอมรับนายและโมจิเป็นสมาชิกในบ้านแล้ว พ่อแม่ฉันรักและเอ็นดูนายมากกว่าฉันซะอีก นายยังจะห่วงอะไรอีก ”
“ถึงจะยอมรับแต่ท่านก็คงไม่สบายใจนัก ถ้าคุณใช้ชีวิตกับผม คุณจะมีทายาทให้ตระกูลรามิลได้ยังไง คุณพ่อคุณแม่คุณต้องคิดเรื่องนี้อยู่ในใจ แต่ท่านไม่อยากขัดความสุขของคุณ”
“โมจิไง.. โมจิเป็นหลานที่ถูกต้องตามกฎหมายของท่านแล้ว”
“ถึงจะเป็นหลานตามกฎหมาย แต่ก็ไม่ใช่สายเลือดของคุณจริงๆ ”
“โอ้!. วี.. อย่าบอกนะว่าเพราะเรื่องนี้ทำให้นายไม่พร้อมจะเป็นของฉัน”
ใบหน้าหวานพยักรับ เตชิตส่ายหน้ากับความกังวลของคนรัก มือใหญ่เสยผมนุ่มเล่นขณะกล่าวความในใจ
“รู้มั้ย!!.. ฉันรักนายแค่ไหน รักมากขึ้นทุกๆ วันด้วย แค่เอ่ยปาก ฉันให้ได้ทุกอย่างที่นายอยากได้ แต่นายก็ไม่เคยคิดกอบโกยประโยชน์จากฉัน มีแต่ความจริงใจให้ ฉันไม่เคยชอบพอผู้หญิงคนไหนมากถึงขนาดที่อยากจะใช้ชีวิตอยู่ร่วมเป็นครอบครัว แต่กับนายซึ่งเป็นผู้ชาย ฉันกลับถูกชะตาและอยากสานสัมพันธ์ด้วย ขอแค่นายรักฉันและอยากใช้ชีวิตครอบครัวกับฉัน ปัญหาทุกเรื่องมีทางออกเสมอ ถึงเวลาที่ตระกูลรามิลจำเป็นต้องมีทายาทจริงๆ ฉันจะหาทางแก้ปัญหานั้นเอง”
“ยังไง?..”
“มีตั้งหลายวิธีที่ผู้ชายสามารถมีลูกได้ โดยไม่จำเป็นต้องนอนกับผู้หญิง”
คิ้วเรียวเลิกขึ้น สีหน้าตื่น
“คุณจะทำแบบเสี่ยธีรวัฒน์และเถ้าแก่โยเหรอ..”
“ฉันคิดเรื่องนี้ไว้ก่อนแล้ว แต่การได้เห็นครอบครัวธีรวัฒน์ทำให้ฉันยิ่งมั่นใจกับการใช้ชีวิตคู่ของเรา แล้วนายล่ะ คิดแบบเดียวกับฉันรึเปล่า.. อยากให้โมจิมีน้องอีกสักคนมั้ย..”
กานต์รวีระบายยิ้มดีใจเหมือนอยากมี.. แต่กลับส่ายหัว
“ไม่ไหวหรอก แค่คนเดียวก็เหนื่อยตายแล้ว รอให้โตสัก 2-3 ขวบก่อน”
“โอเค.. หมดปัญหาเรื่องทายาทรามิลแล้ว งั้นตอนนี้นายพร้อมจะมีความสุขกับฉันต่อมั้ย ”
“เอ่อ..” ใบหน้าหวานแดงระเรื่ออีก งึมงำตอบไม่เต็มเสียง ...
“เมื้อกี้ผมมีความสุขไปแล้ว__ ”
“แปลว่าอยากจะพักผ่อนแล้วซีนะ โอเค..” เตชิตรีบขัดคอก่อนถูกปฏิเสธ ร่างสูงผละขึ้นควานหาชุดนอนส่งให้คนรัก
กานต์รวีโยนเสื้อนอนลงพื้น ร่างเพรียวลุกพรวดขึ้นนั่ง
“ผมไม่ได้บอกว่าจะนอนนะ!!.. คนยังพูดไม่จบก็ชอบขัดคอ.. ผมมีความสุขแล้วแต่คุณยังไม่มีผมจะนอนได้ยังไงอ่ะ ”
คิ้วเข้มเลิกขึ้นก่อนระบายยิ้มกับคำตอบที่ตามมา ร่างสูงดันคนรักลงนอน เสียงทุ้มกระซิบชิดริมฝีปากนุ่ม
“ถ้างั้นจะรออะไรจ๊ะ เรามามีความสุขพร้อมกันเถอะนะ ที่รัก..”
“เดี๋ยวก่อน!!..” ลำแขนเรียวยันอกกว้างไว้
“อะไรอีก..”
“คุณไม่เคยนอนกับผู้ชายจริงเหรอ..”
คิ้วเข้มขมวดเมื่อกานต์รวีย้อนคำถามเดิมอีก อ้าปากจะตอบเสียงใสก็ขัดขึ้น
“ถ้าไม่เคยแล้วคุณรู้วิธีที่ผู้ชายมีความสุขกันได้ยังไง.. คุณศึกษาจากไหนเหรอ..”
เตชิตซ่อนเสียงหัวเราะใต้สีหน้าระบายยิ้ม
... ช่างเป็นคำถามที่ไร้เดียงสาเหลือเกิน ถึงขนาดต้องศึกษาเลยหรือทูนหัว.. การมีเซ็กซ์ระหว่างคนรัก ไม่ว่าจะต่างหรือเพศเดียวกัน ไม่มีอะไรแตกต่างกันสักนิด แค่ทำให้คนที่เรารักมีความสุขเท่านั้น แต่ตอนนี้ไม่ใช่เวลาจะมาอธิบายยาวๆ เสียเวลาเปล่าๆ ...
“ คาเบะสอนฉัน ”
เสียงทุ้มกระซิบตอบข้างหู ใบหน้าหวานยิ้มเขิน หมดข้อกังขาเรียวปากนุ่มก็เผยอรับจูบที่ดูดดื่มของคนรัก เมื่อปลดปล่อยความกังวลออกจากใจได้หมด ร่างเพรียวก็โอนอ่อนตามร่างสูงทุกท่วงท่าของบทเรียนรัก ครอบครัวธีรวัฒน์เป็นตัวอย่างให้กานต์รวีเชื่อมั่นในการสร้างครอบครัวระหว่างผู้ชายดัวยกัน เมื่อมีความเชื่อมั่นก็ต้องรีบผูกมัดไว้ หากปล่อยเนิ่นนานไป ถ้าอีกฝ่ายเปลี่ยนใจ เขาและโมจิก็แย่ซี..
... ผ่านพ้นคืนนี้ไป อย่าคิดที่จะปล่อยมือผมกับลูกง่ายๆ ผมจะกอดคุณไว้ โมจิจะขี่คอคุณ เราจะไม่ยอมให้คุณเปลี่ยนใจไปมีผู้หญิงอื่น เมื่อเลือกแล้วคุณต้องรับผิดชอบผมกับลูกตลอดไป ^__^ ...
The end
:bye2:
-
น่ารักมากกกกกค้าบ Happy new year ค้าบบบบบบ
-
ขอบคุณมากค่ะ สำหรับของขวัญปีใหม่ชิ้นนี้ ชอบมากเลย
สุขสันต์วันปีใหม่นะคะ :mc4:
-
ถูกใจจิงๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆคิดถึง พี่หมวยมากๆ ได้อ่านตอนพิเศษมาพร้อมหน้ากันทั้ง สองเรื่องเลยน่ะเนี่ย
ขอบคุณและสวัสดีปีใหม่น่ะคร้าบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบ
-
เฮ้อ น่ารักสุดๆ เลย
เจ๊หมวยข๋า สวัสดีปีใหม่ค่า ขอให้เจ๊แต่งตอนพิเศษมาให้อ่านอีกนะคะ
:pig3: :pig3: :pig3:
-
ขอบคุณครับ
เป็นกำลังใจให้ครับ
-
ขอบคุณสำหรับตอนพิเศษค่ะ :m13: :m13:
-
โหยยยย สนุกมากมายเลยครับพี่หมวย ขอบคุณมากนะครับที่เขียนเรื่องราวดีๆ มาให้อ่าน ชุ่มชื่นหัวใจค้าบบบ ว่าแต่ ถ้าพี่หมวยมีเวลาว่าง น่าจะเขียนตอนพิเศษตามเทศกาลนะครับ อิอิ สองสามเดือนสักตอนก็ยังดี อยากรู้ว่าตอนโมจิโตเป็นหนุ่มจะหล่อมั้ยเอ่ย อิอิ เอาเป็นว่า ผมชอบเรื่องนี้มากๆ ครับ จากใจเลยจริงๆ ขอบคุณอีกครั้งนะครับ o13 o13 :oni2: :oni2:
-
:oni2: :oni2: :oni2: :oni2:
:oni1: :oni1: :oni1: :oni1: :oni1:
หวัดดีปีใหม่นะครับ ทุกท่าน
โชคดี มีที่คนอ่าน นะครับ
:o12:
-
:pig3: อ่านตอนพิเศษแล้วมีความสุขดีจัง :pig3:
:pig4: ขอบคุณเจ๊หมวยมากๆเลยจ้าสำหรับตอนพิเศษ สุขสันต์วันปีใหม่เย้ๆๆๆ :mc2:
-
:pighaun: :pighaun: :pighaun: :pighaun: :pighaun: :pighaun:
Happy New Year 2008 ครับ เจ้หมวย
:mc4: :mc4: :mc4: :mc4: :mc4: :mc4: :mc4: :mc4: :mc4: :mc4:
-
:m4: :m4: :m4: :m4:
กะลังนั่งกินหนมโมจิ กินๆ ไปก็คิดถึงน้องโมจิ
และแล้วก็ได้เจอโมจิ เย้ๆ
สวัสดีปีใหม่เจ๊หมวยด้วยน้า :mc3:
-
ขอบคุณเจ้หมวยมากมายที่เอาตอนพิเศษมาให้อ่านกันครับ
น่าร๊ากกกกกกกกกกกกก
หวัดดีปีใหม่ครับ
:mc4: :mc4: :mc4: :mc4: :mc4:
-
ขอบคุณมากคับ ขอบคุณจริงๆ
ชอบมาก ๆ เลยอ่าคับ :m1: :m4: o7
-
ขอบคุณมากคับ
อ่านแล้วมีความสุขจัง :mc3: :mc2:
-
ดีใจสุดๆๆเลยอ่ะ ขอบคุณมากมาย ชอบเรื่องนี้มากๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ มากที่สุด
โหยยยย สนุกมากมายเลยครับพี่หมวย ขอบคุณมากนะครับที่เขียนเรื่องราวดีๆ มาให้อ่าน ชุ่มชื่นหัวใจค้าบบบ ว่าแต่ ถ้าพี่หมวยมีเวลาว่าง น่าจะเขียนตอนพิเศษตามเทศกาลนะครับ อิอิ สองสามเดือนสักตอนก็ยังดี อยากรู้ว่าตอนโมจิโตเป็นหนุ่มจะหล่อมั้ยเอ่ย อิอิ เอาเป็นว่า ผมชอบเรื่องนี้มากๆ ครับ จากใจเลยจริงๆ ขอบคุณอีกครั้งนะครับ o13 o13 :oni2: :oni2:
แอบสนับสนุน เห็นด้วยสุดๆๆๆๆ
ขอให้เจ๊หมวยมีความสุข สุขภาพแข็งแรง กิจการเจริญรุ่งเรื่อง :pig3: :mc4:
-
:m1: :m1: :m1: :m1: :m1:
อ่านแล้วมีความสุขรับปีใหม่เลยอ่ะครับ
ขอบคุณมากน่ะครับที่มาต่อตอนพิเศษให้ครับบบบ
:pig4:
-
เคยแต่ไปอ่านตอนพิเศษในบล็อกของคุณหมวยมา
เพิ่งได้มาอ่านเนื้อเรื่องเต็มก็ที่นี่แหละ
หนูโมจิน่ารักซะ :m1:
:mc2: :mc2: :mc2: :mc2: :mc2:
-
อ่านแล้วอยากมีภรรยาน่ารักอย่าวีบ้างจางงงงง555+ :m23: :m23:
-
:mc4: :m1:สนุกมากมายชอบมากคับ
อยากมีลูก มีเมียจังเล้ยยยยยยยยยยย :m23:
-
เอี้ยดดดดด!!!! :o12:
อ่านรวดเดียวจบภายใน 2 วัน
น่ารักมากมาย :oni2:
ขอบคุณผู้แต่นะฮะที่แต่งเรื่องน่ารัก ๆ มาให้อ่าน :m4: :pig4: :pig4: :pig4:
ขอบคุณนะฮับบบบบ :L2:
-
โฉบมาหวัดดีเพื่อนๆ น้องๆ ค่ะ
ยังมีคนอ่านอยู่อีกหรือเนี่ย :o8:
ขอบคุณสำหรับทุกๆ คอมเม้นท์นะคะ
เจ๊หมวยคิดว่าอาจจะรวมเล่มเรื่องนี้ อาจจะนะ ถ้าทำจริงจะมาแจ้งให้ทราบค่ะ
ตอนนี้กำลังยุ่งอยู่กับ my baby 3 ไม่มีเวลาคิดตอนพิเศษอะไรทั้งนั้น
ขอให้ร่ำรวยเงินทองและความรักทุกๆ คน :c5:
ลัลล้าออกไป
:oni1:
-
:mc4: จบน่ารักมากเลยอ่าเจ๊ :o8: ชอบโมจิมากมายเลยครับ นึกว่าจบแล้วอะครับ เลยไม่ได้มาตามอ่าน แต่อ่านทีไรก็ยิ้มครับ แฮะๆ อยากมีพ่อแบบเชิดศักดิ์จัง โว้ยยย :m30: :m30: :m30: จะรอติดตามอ่านเรื่องของเจ๊อีกน้าครับ ผลิตออกมาอีกเลยด้วยย ฮุๆๆ ขอบคุณมากๆนะครับ o7 :bye2:
-
:pig4: ขอบคุณมากครับ อ่านแบบ รวดเดียวจบ สนุกมากเลยครับ
:bye2:
-
อ่านรวดเดียวจบเลย น่ารักมากๆๆๆๆเลยค่ะ ขอบคุณนะคะเขียนผลงานน่ารักๆอย่างเรื่องนี้
:L2: :L2: :L2:
-
กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด :m1: :mc4:
หนูโมจิน่ารักมั่กๆ :m13: :m4:
:m13: :m1:อิจฉาคู่รักคู่นี้จิงๆเรยอ่ะ
อ่านรวดเดียวจบเลย :laugh: o13
อิอิ :m4:
น่ารักมากมาย :oni1: :oni2:
-
โมจิ
-
ตั้งแต่อ่านนิยายมา..นิยายเรื่อง..เจ้านายจ๊ะจ๋า..เป็นเรื่องแรกที่รู้สึกประทับใจมากที่สุด
ขอบคุณเจ๊หมวย :pig4: :pig4: :pig4: สำหรับเรื่องราวดีๆ นะครับ หวังว่าเรื่องนี้คงรวมเล่มเร็วๆ นะครับ
จะติดตามผลงาน และ จะคอยเป็นกำลังใจให้เจ๊ตลอดไปครับ :L2: :L2: :L2:
-
:m4:น่ารักมากมายเลยค่ะเรื่องนี้ แล้วอย่าลืมเขียนเรื่องใหม่มารให้อ่านอีกนะคะ
-
น่ารักสุดๆเลยคร้าบบบบบ :o8:
.
ขอบคุณสำหรับเรื่องราวดีๆนะฮะ *
-
:L1:ไม่เคยอ่านมาก่อนเลย...พอมาอ่านแล้วบอกตามตรงซึ้งมากเลยกับความรักที่ใส่ใจให้กันและกันแบบนี้.. :L2:
-
สนุกมากเลยค่ะ มาอ่านตอนเดียวจบเลย เป็นความรักที่ไม่เร่าร้อนแต่ก็อบอุ่น น่ารักจริงๆ :o8:
มีใจหายก็ตอนครึ่งหลังเนี่ยแหละที่ว่าจะเปลี่ยนพระเอก(ดีนะที่พยายามติดตาม) เสียใจจริงๆค่ะที่ไม่ได้โหวตไปกับเค้าด้วย แต่ไม่เป็นไรเพราะยังไงผลก็ออกมาอย่างต้องการ อิอิ
สุดท้ายก็ขอขอบคุณที่แต่งเรื่องสนุกมาให้อ่านนะคะ o15
-
:pig4:
ขอบคุณสำหรับเรื่องราวค่ะ
-
เรื่องน่ารักมากเลย o13 o13
ขอบคุณสำหรับเรื่องดีๆๆๆนะคับ :m4: :m4:
-
พึ่งได้เข้ามาอ่าน
โอยยย
น่ารักมากกกกกกกกกกกกกก
อ่านรวดเดียวจบเลย
น่ารักจริงๆ
ขอบคุณนะคะเขียนเรื่องน่ารักๆมาให้อ่าน
และยิ่งตอนพิเศษ กรี๊ดดดดดดดด ชอบบบบบ o13
-
โอ้วววววววววววววววว
หนูน้อยโมจิน่าร๊ากกกกน่าหม่ำมากมาย :oni2:
ขอขอบคุณเจ๊หมวยที่นำนิยายน่ารัก+เริ่ดๆเรื่องนี้มาโพสที่บอร์ดนี้นะค๊า :pig4: :pig4:
ปล....แล้วเมื่อไหร่จะมีตอนพิเศษแบบว่า...เอ่อ...แบบว่า"เมื่อโมจิมีน้อง" ล่ะค๊าอิอิ :m1:
-
เพิ่งได้เข้าอ่าน อ่านรวดเดียวจบ มันน่ารักมาก อบอุ่น อยากให้มีตอนพิเศษอีกจังเลย :m4: :m4: :m4:
-
ขอบคุณค๊าบบบบ
สนุกมากมายยยย
......................น้องโมจิ น่ารักเหมือนหมาแฟนผมเลย ก๊ากๆๆ หมาแฟนผมชื่อโมจิ
อิอิ
จาติดตามเรื่องอื่นต่อไปน๊าคร๊าฟฟฟฟฟฟ :oni2:
-
น่ารักๆ :o8:
-
:L1: :L1: :pig4: :pig4: :pig4: :L1: :L1:
:L2: :L2: :L2: :L2: :L2: :L2:
:m3: :m3: :m3:
-
อ่านรวดเดียวจบเลย
น่ารักมาก :o8:
แอบหลงรักน้องโมจิด้วยคน :m1: :m1:
ชอบคุณนะคะสำหรับเรื่องน่ารักๆ
:m4: :m4:
-
ยังไม่ได้อ่าน เอิ๊ก :เตะ1:
ก้อจะตามมาอ่านนี่งัย :a3:
น่าหนุก น่าอ่าน น่าตาม
ไปอ่านล่ะน๊า :a12:
-
สนุกมากเลยค่า
น้องโมจิน่าร๊ากกกกกกกกกกก
:m1: :m1: :m1: :m1: :m1:
-
รักบริสุทธฺ์ ........ :a1: :a1: :a1: :a1: :a1:
-
:m1: รักอยู่ที่ใจ ใช่ความใคร่
-
:L1: ขอบคุณค่ะ คุณหมวย อ่านจบแล้ว happy ending มากๆ เลย แถมมีตอนพิเศษอีกต่างหาก อยากให้ภาคพิเศษของอาเบะ บ้างจังลย :bye2:
-
:loveu: :loveu: :loveu:
น่ารักกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก
-
ดีค้าฟฟฟฟฟฟฟ :m1: :m1: :m1: :m1: :m1: :m1: :m1: :m1: :m1:
โห้ๆ หนุกดีอ่า ชอบค้าฟฟฟฟฟฟฟฟฟฟฟฟฟฟฟ
อ่านตั้งแต่ตี5 ถึงเกือบ9 โมง(สลับกะอ่านหนังสือสอบ) :a5:
เดี๋ยวเที่ยงมีสอบแลปอีก เหอๆๆๆ
ถ้าตอบเป็นนิยายเรื่องนี้อาจารย์จะว่ามั้ยน๊า
555+ :m22: :m4: :a11: :a4: :a1:
-
:oni2: เรื่องนี้น่ารักอย่างรุนแรงอ่ะ
ชอบมาก ชอบแนวนี้อยู่แล้วด้วย
อ่านรวดเดียวจบเลยเหมือนกัน ชอบอ่ะ ชอบๆๆๆๆๆๆๆ o13
-
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :a2: :a2: :a2: :a2: :oni1: :oni1: :oni1:
สนุกมากเลยค้าฟฟฟฟฟฟฟ อิอิ
-
ตั้งแต่อ่านนิยายมาเรื่องนี้ประทับใจที่สุดเลยคับ
แต่งได้น่ารักมากคับบ
แล้วก้ขอบคุนที่เอานิยายดีๆแบบนี้มาลงไว้ไห้ได้อ่านกันด้วยนะคับ :pig4: :pig4: :pig4:
ถ้าไนชีวิตจริงมันเป็นได้แบบไนนิยายก้ดีสินะ หุหุ
ไปนอนดีกว่า :a12:
-
น่ารักมากๆเลยค่ะ ชอบน้องโมจิจัง
ขอบคุณสำหรับนิยายหวานๆนะคะ ^^
-
รวดเดียวจบเช่นเดียวกันอ่ะหลาน
ขอบคุณที่แต่งเรื่องดีๆ น่ารักๆ มีความอบอุ่นปรากฎอยู่ในทุกๆ ตอนเลยหลานหมวย
-
อ่านรวดเดียวจบ ตาลายเลย o2
ขอบคุณสำหรับเรื่องน่ารักๆคับ
-
ใช้ทักษะที่มีอยู่น้อยนิด สแกนผ่านๆ
เรื่องราวน่ารักดีอ่ะ ชอบๆๆ
สัญญาว่าจะมา เม้นใหม่น้า...
o13 o13
-
:o12: :o12: :o12: :o12:
จบแล้วง่า ไม่อยากให้จบเลย อยากอ่านต่อ น่ารักมาก ๆ อ่านไปยิ้มไปเลย
:-[ :-[ :-[ :-[
-
(http://img100.imageshack.us/img100/9721/hnyltahsetgp1.gif)
รักมากมาย
^^
-
:-[ :-[ :-[
อบอุ่นมากกกกกกกก
:กอด1:
-
เนื้อเรื่องสนุก น่ารักมากค่ะ คงต้องตามไปอ่านเรื่องอื่นๆ ต่อแล้วล่ะ
โมจิก็น่าร๊ากกกกกกกก ด้วย ชอบจังเลย ขอบคุณนะคะ
-
อ่านรวดเดียวจบ สนุกมากค่ะ j-muay ให้บรรยากาศของครอบครัวที่อบอุ่น :o8: :o8: :o8: :-[ :-[ :-[
:bye2: :bye2:
-
เรื่องนี้น่ารักดีนะคะ ชอบๆ
แล้วก็ชอบ โมจิ มากมาย มีบทบาทด้วย (มีบทพูดอีกตระหาก 55+ และบทคิด)
-
:pig2: ชอบมากมาย
-
. . .. . เพิ่งได้อ่านค่ะ สนุกดีค่ะ . .. . . o13
-
ขอบคุณที่นำนิยายดีๆ มาให้อ่าน :L2:
ชอบโมจิมากๆ น่ารักจังเลย
แล้วถ้าเจ้หม่วยมีเวลา หวังว่าจะนำนิยายมาลงอีก
:pig4:
-
น่ารักจัง
:-[
-
น้องโมจิน่ารักจิงๆ :o8:
ขอบคุณสำหรับเรื่องน่ารักๆนะคะ
มีแอบพลิกตอนคดี อ่านแล้วลุ้นตามเลยค่ะ
ปะป๋า~~กะคุณอา~~ก็น่ารักจิงๆ :impress2:
ขอบคุณสำหรับเรื่องๆสนุกนะคะ
-
ขอบคุนมากมายคับ
ประทับจัยเรื่องนี้มาก
เปนกำลังจัยหั้ยเมอคร้าบบบ
:3123:
-
หวัดดีเพื่อนๆ น้อง เล้าเป็ด
เจ๊หมวยยิ้ม : o14
เจ๊หมวยเองจ้า :o8: ผู้ประพันธ์นิยาย daddy's love แนวบอยเลิฟ ตัวจริงเสียงจริง
วันนี้เจ๊หมวยมีเรื่องมาปรึกษา จำเป็นต้องปรึกษาที่นี่ เพราะที่เล้าเป็ดแห่งนี้ เป็นที่ที่เจ๊หมวยนำนิยายเรื่องเจ้านายจ๊ะจ๋ามาโพสเป็นที่แรกและที่เดียว ซึ่งหลังจากนำเรื่องนี้มาเผยแพร่ที่นี่ เจ๊หมวยก็ได้แฟนคลับตอบรับ และตามไปเยี่ยมที่บ้านพ่อเยอะเลย ขอขอบคุณผู้ดูแลเล้าเป็ดทุกท่านมา ณ ที่นี่
เจ๊หมวยหน้าเครียด : o12
วันนี้เจ๊หมวยมีปัญหาเล็กน้อย ซึ่งต้องเปิดประเด็นหารือกับน้องๆ ในกระทู้นี้ เพราะเป็นเรื่องที่เกี่ยวกับเจ้านายจ๊ะจ๋า
เพราะกฏ 3 ข้อนี้ ทำให้เจ๊หมวยตัดสินใจนำนิยายเรื่องนี้ออกจากบ้านพ่อ
1.ห้ามมิให้ละเมิดสิทธิส่วนตัวของคนแต่งและบุคคลในเรื่องทั้งหมด
2.ห้ามมิให้โพสต์ข้อความที่ไม่เหมาะสมและเกิดความขัดแย้ง
3.การนำเรื่อง ข้อความ รูปภาพมาโพส หรือนำข้อความใดๆไปโพสที่นี่หรือที่อื่นๆ กรุณาพยายามติดต่อขออนุญาตเจ้าของเรื่องก่อนนะครับ
ในฐานะผู้เขียนเข้าใจดีว่าทำไมเจ้าของบอร์ดและผู้ดูแลทุกคนถึงเข้มงวดกับกฎ 3 ข้อนี้
วันนี้เจ๊หมวยเจอเรื่องที่ทำให้รู้สึกไม่ค่อยดี เจ๊เจอเรื่องเจ้านายจ๊ะจ๋าที่นี่ http://www.t-pageant.com/phpbb3/viewtopic.php?f=19&t=102203&st=0&sk=t&sd=a
>>> ....โดยเรื่องนี้ผมไปอ่านเจอที่บอร์ด siam boy ขอบคุณคุณ เอ็มคน เล่าเรื่องด้วยนะครับ ที่ เอามาให้ได้อ่าน แล้วก้อขอบคุณ คนแต่งเรื่องนี้ด้วย ซึ่งผมก้อไม่รู้ซะด้วยสิว่าใครแต่ง แต่ถ้าท่านเจ้าของเข้ามาพบและอ่านเจอ ผมก้อขออนุญาตเอามาเผยแผ่กันให้ได้อ่านนะครับ โดยส่วนตัวชอบมากครับ.....<<<
เจ๊หมวยไม่สบอารมณ์ : :o
ที่จริงเจ๊ควรจะรู้สึกดีกับข้อความนี้ เพราะการเผยแพร่ก็ทำให้นิยายเราเป็นที่รู้จัก แต่เจ๊หมวยกลับไม่รู้สึก เพราะอะไรน้องๆ รู้ใช่มั้ย
1 ชื่อเรื่องถูกเปลี่ยนเป็น "เจ้านายที่รัก" คุณคือทุกอย่างของผม
>>> ชื่อเรื่องถูกเปลี่ยนแบบนี้เจ้าของเรื่องจะไปตามเจอได้ยังไง วันนี้เจ๊ search หานิยายตัวเองใน google และไปเจอเข้าโดยบังเอิญ <<<
2 คนโพสต้องขออนุญาตจากเจ้าของเรื่องโดยตรง ไม่ใช่เห็นคนอื่นโพสก็คิดว่าเอามาโพสต่อได้ คุณเอ็มที่ บอร์ด siam boy เป็นใครเจ๊หมวยก็ไม่รู้จัก ตามเข้าไปก็ไม่เจอนิยายเรื่องนี้ในนั้น
เจ๊หมวยบ่น : :teach:
กว่าจะเขียนนิยายออกมาได้แต่ละเรื่อง กว่าจะคิดคำพูดออกมาได้แต่ละประโยค คิดว่าง่ายนักเหรอ เดี๋ยวนี้คนเขียนไม่มีความหมายแล้ว คนโพสมีความสำคัญมากกว่าคนเขียนซะอีก คนอ่านก็อ่านอย่างเดียวไม่สนใจเลยว่าเรื่องที่เราอ่านใครเขียนกันนะ ทำไมถึงเขียนอะไรออกมาได้น่ารักเช่นนี้
เพื่อนๆ น้อง ๆ อ่านแล้วคงสงสัยว่าทำไมเจ๊หมวยไม่ไปตอบในกระทู้ที่เขาลงเรื่องของเรา บอกเขาไปเลยซีว่าทำไม่ถูก
เจ๊หมวยไม่ทำแบบนั้นค่ะ เหตุผลเพราะ แหะ ๆ เจ๊ไม่รู้จักเขาอ่ะ
แล้วเจ๊หมวยก็ใจดี ไม่ชอบต่อว่าใคร เขาก็อุตส่าห์โพสเรื่องเรา (ที่ไม่รู้ว่าเราเขียน) จนจบ น้องๆ ที่อ่านอยู่ในนั้นก็อมยิ้มอย่างมีความสุขอยู่ จู่ๆ คนเขียนโผล่เข้าไปถามคนโพสในเรื่องที่ไม่ค่อยดี น้องๆ ที่อ่านจะเหวอกันมั้ย
เจ๊หมวยมาระบายในกระทู้นี้เพราะที่นี่เปรียบเหมือนห้องพักของเจ๊ที่อยูในเล้าเป็ด และน้องๆ ที่นี่เจ๊หมวยก็รู้จักดีอยู่ ในเมื่อเข้ามาอ่านนิยายและอมยิ้มมีความสุขกันออกไป ถึงเวลาที่เจ๊มีเรื่องหงุดหงิดใจมาระบายก็ต้องช่วยกันรับฟังด้วย
ที่จริงเจ๊หมวยมาเปิดประเด็นที่นี่เพราะเชื่อว่า เพื่อนๆ น้องๆ หลายคนในเล้าเป็ดอาจรู้จักและวนเวียนอยู่ในบอร์ดนั้นด้วย ใครรู้จักคนโพสต์ ช่วยบอกให้เขาเมลหาเจ๊หมวยหน่อย (daddys_lover2001อย่าแสดงเมลบนบอร์ด) เจ๊อยากรู้ว่าเขาเปลี่ยนชื่อเรื่องทำไม??? อยากให้มีคนรู้จักไปบอกเขาก่อน แล้วเจ๊หมวยค่อยคุยกับเขาทางเมล จะไม่ไปถามในกระทู้นิยายแน่นอน
ใครรู้จักคนโพสต์และอาสาจะไปบอกให้ก็ขอบคุณมาก หรือใครมีความคิดเห็นอย่างไรคะ หรือจะเฉยๆ ดี
กำลังเขียนภาค 2 ของเจ้านายจ๊ะจ๋าอยู่ เจอเรื่องนี้เขียนต่อไม่ออกเลย
หรือจะเปลี่ยนชื่อเรื่องภาคสองเป็น เจ้านายที่รัก ดี
-
ง่ะ อย่าเลยเจ่ ชั้ยชื่อเดิมดีแล้วค้าบ
เอางี้ดิพี่หมวยติดต่อแอดมินเว็บนั้นไปแล้วหั้ยแบนยูสนั้นไปแล้วลบเรื่องเจ่ออกดีป่ะคับ
หรอว่าเจ่จะไปโพสเองก็สุดแล้วตามแต่อ่ะคับ
เอาเปนว่าร่วมด้วยช่วยกัน ประนาม บุคคลผู้นั้นแล้วกันคร้าบ :angry2:
เจ่หมวยอย่าเคียดนะคับ
ปล. แว่วๆ ภาคสอง จารออุดหนุนคร้าบ ได้เริกลงวันไหนกระซิบกันมั่งค้าบบ
อวยพรหั้ยเจ่สวยวัย สวยคืน นะคับ แต่เกิดอยากสวยที่สุดต้องเอาภาคสองมาลงนะคร้าบบบบบบบบ :call:
-
น่ารักมากๆ ทำให้เหนถึงมุมมองความรักแบบนี้ขึ้นเยอะเลยคะ ปลื้มมมมเรื่องนี้จังเลย :-[ :o8:
-
เจ๊หมวยจ๋า.. เค้าอ่านจบแร้วว หลงรักน้องโมจิเข้าเต็มเปา :-[
สรุปว่าเรื่องนี้โมจิเป็นพระเอก ชนะเลิศศศ
หลังจากเรื่องนี้ว่าจะไปวิ่งเล่นบ้านพ่อ หนีตามเจ๊หมวยไป~
เจ๊หมวยจ๋า เค้าเป็นกำลังใจให้น๊า.. :กอด1: สู้ๆค่ะ
แล้วจะมารอภาคสองเน้~ >> ดูหวังผลมากอ่ะ
ขอบคุณเจ๊จากใจสำหรับนิยายดีๆเยี่ยงนี้ (?)
:bye2:
-
:กอด1:
เข้ามาอ่านอีกรอบ
น่ารักมากๆ ครับ
ขอบคุณนักเขียนที่มามอบเรื่องราวดีๆ ให้ได้อ่านครับ
-
:pighaun:
อ่านแล้ว
น่าร๊าก
กั๊บ
-
แมวจรจัดหลงมาที่เล้าค่ะ
มาเป็นกำลังใจให้พี่หมวยงับ
เรื่องนี้น่ารัก และอบอุ่นมาก ตอนให้โวต กด 1 กด 2 นี่
ลุ้นใจจะขาด :sad4:
แต่ก็ยังดีที่คุณป๊ะป๋า ยังอยู่มาเป็นป๊ะป๊าของโมจิได้
อาวีก็น่ารักสุด ๆ ไปเลยจ้า
จะเป็นกำลังใจให้ และจะตั้งตารอคอยผลงานของพี่หมวยเรื่อย ๆ งับ
ปล. สวัสดีปีใหม่ไทยล่วงหน้านะคะพี่หมวย
ปล2. ไม่อยากบอกเลยว่าชอบคาเบะมาก ๆ ๆ ๆ ๆ ๆ น่ารักที่สุดค่ะ แต่ก็ยังแอบเชียร์ป๊ะป๋าอยู่ดี :-[
-
อ่านจบแล้วครับ
มีความสุขอย่างบอกไม่ถูกกับเรื่องนี้
ขอบคุณคนแต่งมากๆ ครับ
-
สนุกก
-
อ่านกี่รอบก็สนุกทุกรอบจิงๆ
-
สนุกมากฮะ
-
ขอบคุณเจ๊หมวยที่แต่งเรื่อง
น่ารักมาให้อ่าน
อ่านไปอมยิ้มไปจริง ๆ อิอิ
ขอบคุณค่า :mc3:
-
เปิดสั่งจองเจ้านายจ๊ะจ๋ารวมเล่ม ภาค 1 และ ภาค 2
เนื่องจากตอนนี้เจ๊หมวยเขียนเจ้านายฯ ภาค 2 จบแล้ว แต่ยังต้องใช้เวลาอีกหลายเดือนกว่าหนังสือจะออกมาเป็นเล่ม คาดว่าประมาณ ปลายปีนี้ ช่วงนี้จึงอยากรวบรวมคนสนใจสั่งจองไว้ก่อน
รายละเอียดคร่าว ๆ
ภาค 2 ความยาว ณ วันนี้ 347 หน้า (หนาสะใจมั้ย ) แต่ตอนรีไรท์ อาจมีเนื้อหาอะไรเพิ่มบ้าง ก็ไม่น่าจะเกิน 350 หน้า ภาค 1 (เป็นตอนที่ลงอยู่ในบอร์ด) หนาประมาณ 200 หน้า รวมกันแล้ว ความหนาประมาณ 550 หน้า อาจต้องแบ่งเป็น 2 เล่ม ความหนาเท่ากันไปเลย ราคายังไม่กำหนด แต่อยู่ใน rate เดียวกับนิยายชุด my baby ค่ะ
ผู้สนใจหนังสือจริงๆ ช่วยลงชื่อ และ อี-เมลไว้ด้วย คนที่เคยจองไว้ในกระทู้ก่อน ถ้าเข้ามาเห็นก็ช่วยลงใหม่ด้วยนะคะ พร้อมเมลที่สามารถติดต่อได้ด้วย หนังสือเสร็จจะเมลแจ้งเป็นรายบุคคลค่ะ
ลงชื่อสั่งจองที่นี่ค่ะ
http://thaimisc.pukpik.com/freewebboard/php/vreply.php?user=zenjhub&topic=706
^__^
เจ๊หมวยรับประกันคุณภาพงานเขียน
-
สนุกมาก ๆ เลยค่ะ
o13 o13 o13 :L1: :L1: :pig4: :pig4: :pig4:
-
ตอนกด 1 2 เนี่ย อยากจะบอกว่า ทาโร่ตายได้นะ
แต่....อย่าให้นู๋วีรักใครในตอนจบไรเงี้ย ทาโร่ตาย แล้วจบได้ปะ อะซิก รับมิด้ายอะถ้านู่วีจะไปกิ๊กคนอื่น
ตอนจบถึงจะเหมือนตัดฉับไปหน่อย แต่ว่าต่างคนต่างรักกัน
อยากได้หนังสือนะเนี่ย แต่ไม่มีตังค์ T^T
-
:o8:ขอบคุณสำหรับเรื่องน่ารัก ๆฮับ ถึงแม้จะเหมือนสุขไม่สุดอย่างไรก็ไม่รู้แต่ก็น่าร๊ากกกงับ ฮิฮิ
-
น่ารักมากๆเลยครับ
ชอบๆๆๆ
อิอิ
-
ชอบมากมายน่ารักดี...จองหนังสือที่เว็บนั้นแล้วจร้า 1 ชุด...
-
เรื่องนี้น่ารัก น่าลุ้นมากเลยค่ะ
โมจิก็ท่าทางน่าฟัดจริงๆ
เดี๋ยวตามไปดูดีกว่า ว่ายังจองหนังสือได้มั้ย
ขอบคุณเจ๊หมวยมากค่ะ
-
ยังลงชื่อจองทันไหมคะ? (ผ่านมาหลายเดือนแล้วอ่ะ แบบว่าเพิ่งเห็น :serius2:)
ไอเข้าไปโพสต์บอกในเว็บนั้นแล้วนะคะ
(ขอให้ทัน) :call:
-
น่ารักอ่ะ
ชอบนู๋โมจิมาก
ขอบคุณคนแต่งมากๆจ้า
-
น่ารักมากๆเลยค่ะ ชอบๆ :o8:
-
น่ารักมากๆๆๆ :o8:
-
ร่างเพรียวขยับตัวบิดไปมาคลายเมื่อย สายตาจ๊ะเอ๋กับรูปที่ตั้งอยู่บนโต๊ะ จึงหยิบขึ้นมาพิศมองด้วยสีหน้าระบายยิ้ม
... ว่าไงลูก.. ใกล้จะเที่ยงแล้ว ตอนนี้โมจิของพ่อจ๋าทำอะไรอยู่ หม่ำๆ รึยัง ...
“พ่อจ๋าหม่ำๆ กัน”
กานต์รวีสะดุ้งได้ยินเสียงแจ๋วของลูกน้อยดังแว่วอยู่ใกล้ๆ เงยหน้าจากรูปในมือก็เจอเจ้าตัวเล็กยืนยิ้มเผล่อยู่หน้าโต๊ะทำงาน ร่างเพรียวลุกพรวดขึ้นถลาเข้าไปสวมกอด
“โมจิ!!.. มาได้ยังไงครับ ใครพามา”
“คุณปู่พามา พ่อจ๋าหม่ำมะ โมจิมีซาลาเปา” มือเล็กชูถุงใส่ซาลาเปาในมือให้พ่อดู
“เอามาจากไหนลูก.. ”
“โมจิกะปู่ซื้อมา ให้พ่อจ๋ากะป๊ะป๋า”
กานต์รวีหัวเราะ อุ้มร่างเล็กพาเดินออกไปด้านนอก คุณเชิดศักดิ์สั่งเลขาให้นำอาหารที่ซื้อมาตั้งโต๊ะกลางวันให้ด้วย สั่งเสร็จก็เดินเข้ามาทัก
“เป็นไง ตาวี.. งานยุ่งมั้ย..”
“ไม่ครับ.. คุณเตชิตให้ผมศึกษาโครงสร้างรายได้จากงบการเงิน ตอนนี้กำลังดูอยู่ครับ คุณลุงเข้ามามีงานอะไรเร่งด่วนรึเปล่า ให้ผมช่วยก็ได้นะครับ”
“โฮ้ย~~ ไม่มีอะไรเร่งด่วนหรอก มีคนร้องอยากจะมา”
กานต์รวีมองหน้าเจ้าตัวเล็กในอ้อมแขน
“งอแงกับคุณปู่เหรอ ลูก.. สัญญากันแล้วไงว่าพ่อจ๋ามาทำงาน โมจิจะอยู่บ้านกับปู่ไม่งอแง”
“โมจิเปล่าแงแง ”
เชิดศักดิ์หัวเราะมือขยี้หัวเจ้าตัวเล็ก
“ใช่!!.. โมจิแค่เดินมาบอกปู่ว่าคิดถึงพ่อจ๋า ไม่ได้งอแงสักนิด ปู่ก็เลยชวนมากินกลางวันกับพ่อและป๊ะป๋าที่ทำงาน เตชิตอยู่รึเปล่า จะเที่ยงแล้ว กินอะไรกันรึยัง”
“คุณเตชิตลงไปประชุมกับฝ่ายพัฒนาธุรกิจ เชิญคุณลุงในห้องก่อนครับ”
เชิดศักดิ์เดินเข้าห้องทำงานลูกชาย กานต์รวีอุ้มลูกเดินตาม เจ้าตัวเล็กถามย้ำเสียงแจ๋ว
“ป๊ะป๋า ’ชุมไรอ่ะ”
“ประชุมงานซีครับ เราอ่ะ กวนคุณปู่รู้มั้ย คิดถึงพ่อต้องให้คุณปู่พามาหาถึงที่ทำงานเลยเหรอ..”
“โมจิเปล่ากวน โมจิคิดถึงพ่อจ๋า..”
เชิดศักดิ์หัวเราะชอบใจ
“ฮะ ฮะ อย่าว่าลูกเลย ลุงมีเรื่องจะคุยกับคุณมาโนชเรื่องแบบบ้านพักตากอากาศที่ปราณบุรีด้วย เลยถือโอกาสชวนเจ้าตัวเล็กไปซื้ออาหารกลางวันเข้ามากินกัน หิวรึยังโมจิ.. จะหม่ำๆ ก่อนหรือจะรอป๊ะป๋า..”
“โมจิรอป๊ะป๋า.. พ่อจ๋ารอมะ..”
“รอซีครับ” กานต์รวีวางลูกน้อยลงบนโซฟา ร่างเล็กนั่งพิงพนักกอดอกเลียนแบบคุณเชิดศักดิ์
“รอป๊ะป๋ามาค่อยกินกัน คุณปู่รอ พ่อจ๋ารอ โมจิก้อรอ..”
กานต์รวีทรุดตัวลงนั่งมองเจ้าตัวเล็กกึ่งเอ็นดูและหมั่นไส้
“ผมไปช่วยคุณแพนจัดเตรียมอาหารนะครับ คุณลุง..”
“มีแม่บ้านช่วยแล้วจะไปทำไม โทรตามเตชิตดีกว่าจะเลิกประชุมรึยัง ถ้าอีกยาวจะได้ให้ลูกกินข้าวก่อน”
“ครับ คุณลุง..”
กานต์รวีลุกเดินไปที่โต๊ะทำงานคนรัก กำลังจะหยิบโทรศัพท์ขึ้นโทร ร่างสูงก็เปิดประตูเข้ามาร้องทักเสียงดัง
“ฮาโหล~~ แขกที่ไหนมาคอยคร้าบ~~”
ร่างเล็กไถลตัวลงจากโซฟา ชูสองแขนยิ้มร่าวิ่งเข้าหา
“โมจิเอง ป๊ะป๋า..”
เตชิตอุ้มเจ้าตัวเล็กขึ้นมาหอมหนึ่งฟอด
“โมจิเองเหรอ.. ป๊ะป๋านึกว่าแขกที่ไหนซะอีก”
“ม่ายช่ายแขก โมจิกะปู่เอง”
“โมจิพาปู่มาเที่ยวที่ทำงานป๊ะป๋าเหรอ.. ”
“โมจิไม่ด้ายพา ปู่พา”
“คุณปู่พามา?” เตชิตแกล้งหันไปถามบิดา
“มีงานด่วนอะไรหรือครับพ่อ.. โทรมาสั่งก็ได้ ไม่เห็นต้องมาเอง”
“มีคนอยากจะมา พ่อก็ต้องพามา”
“ใครครับ ใครอยากจะมา”
นิ้วเล็กเขี่ยไหล่พ่อ
“โมจิเอง โมจิเปล่างอแง โมจิคิดถึงป๊ะป๋า อยากหา”
“อ้าว!!.. เมื้อกี้บอกคิดถึงพ่อจ๋าไง คิดถึงใครกันแน่” กานต์รวีขัดคอลูกน้อย
“คิดถึงพ่อจ๋า คิดถึงป๊ะป๋าด้วย คิดถึงฉองคน ”
“ฮะ ฮะ ฮะ หลานปู่มีแววกะล่อนแล้วโว้ย” เชิดศักดิ์ลุกขึ้นยืน “ไป!!.. ไปหม่ำกันได้แล้ว”
ร่างเล็กออกอาการดีใจ
“ฮะ ฮะ หม่ำได้ ป๊ะป๋า พ่อจ๋า หม่ำกัน”
เตชิตและกานต์รวีเดินตามบิดาไปที่ห้องอาหาร
“คุณปู่พาลูกไปซื้ออะไรมาให้ป๊ะป๋ากับพ่อหม่ำ หือ..”
“ซื้อเยอะแยะ มีเป็ด มีหมูแดง มีซาลาเปาด้วย ” หนูน้อยหันไปมาสีหน้าเลิกลั่ก “ไหนอ่ะ ? ซาลาเปาโมจิไหน”
“อยู่นี่ครับ” กานต์รวีชูถุงซาลาเปาขึ้น หนูน้อยยิ้มร่าโล่งอก
“ป๊ะป๋าหม่ำซาลาเปามั้ย..”
“หม่ำซี ต้องหม่ำอยู่แล้ว ซาลาเปาไส้อะไรครับ”
“ไส้หมู ไส้ไข่ มีหลายไส้”
“อืมม์.. ก่อนหม่ำซาลาเปา ป๊ะป๊าขอหม่ำโมจิใส่ไข่ก่อนได้มั้ย”
มือเล็กรีบกุมท้องตัวเองไว้
“โฮ้ย~~ เมื่อวานหม่ำไปแล้ว..”
“หม่ำแล้วก็หม่ำอีกได้ โมจิเป็นลูกป๊ะป๋า หม่ำทุกวันก็ไม่เบื่อ มาให้หม่ำซะดีๆ” ประธานเตชิตก้มลงฟัดพุงลูกน้อย เสียงหัวเราะเอิ้กอ้ากของโมจิ ทำให้แม่บ้านอ้อซึ่งคุ้นเคยกันอยู่และเลขาพากันอมยิ้ม
********
หลังอาหารกลางวัน คุณเชิดศักดิ์ลงไปคุยเรื่องแบบบ้านพักตากอากาศกับฝ่ายก่อสร้าง ปล่อยเจ้าตัวเล็กอยู่กับพ่อ โมจิเดินสำรวจห้องทำงานของป๊ะป๋า กานต์รวีเดินตามลูกน้อยคอยตอบคำถาม
“สำรวจพอรึยัง ตัวยุ่ง!!.. นั่งลงซะที พ่อจ๋าเมื่อยแล้วนะ”
“นั่งก้อด้าย~ โมจิเมื่อยและ”
ร่างเล็กปีนขึ้นไปนั่งบนโซฟา เห็นเตชิตนั่งคุยโทรศัพท์อยู่ที่โต๊ะทำงาน คิ้วเล็กขมวดด้วยความสงสัย
“ป๊ะป๋าพูดโทสับกะคัยอ่ะ ไม่รู้เรื่อง”
“คุยกับลูกค้าอยู่ครับ ป๊ะป๋าพูดภาษาอังกฤษ โมจิฟังไม่รู้เรื่องหรอก ต้องเรียนหนังสือก่อน”
“โมจิพูดปะสากิดด้าย~~”
“ได้จริงอ่ะ ไหนพูดให้พ่อจ๋าฟังซิ”
“ฮาโหล~ โอเคะ~ กู้ดไน้เบบี๋~”
กานต์รวีหัวเราะคิก เจ้าตัวเล็กของเขาคุยเก่งและรู้มากขึ้นทุกวันแล้ว
“ตลกจังเลยนะ เดี๋ยวคุณปู่คุยธุระเสร็จต้องกลับบ้านพร้อมกับคุณปู่ รู้มั้ย..”
ใบหน้ายิ้มร่าของหนูน้อยจ๋อยลง น้ำเสียงอ่อย
“โมจิไม่อยากกลับ~”
“คุณปู่พามา โมจิต้องกลับกับคุณปู่ พ่อจ๋าต้องทำงานต่อ เดี๋ยวกลับไปเจอที่บ้านตอนเย็นนะครับ”
“โมจิจาอยู่กับพ่อจ๋า~ โมจินั่งเฉยๆ ไม่ซน”
กานต์รวีถอนใจเฮือก อุ้มร่างเล็กขึ้นมานั่งบนตัก นึกอยู่แล้วว่าหนูน้อยต้องป่วนไม่ยอมกลับบ้านโดยดีแน่
“เราสัญญากันแล้วไงครับ ว่าพ่อจ๋ามาทำงาน โมจิจะไม่ร้องตาม จะอยู่บ้านกับคุณปู่ คุณปู่ทำธุระเสร็จแล้วโมจิก็ต้องกลับบ้านกับคุณปู่ด้วย”
ร่างเล็กสวมกอดซุกหน้ากับอกกานต์รวีส่งเสียงอู้อี้
“โมจิไม่อยากกลับ~ อยากอยู่กับพ่อจ๋า ฮึก ฮือ~~”
“ไม่เอานะ อย่างอแงซีครับ”
“โมจิเปล่าแงๆ โมจิจะอยู่กับพ่อจ๋า ฮืออๆ ~~ ” หนูน้อยร้องไห้โฮแต่ยังปฏิเสธว่าไม่งอแง
“พ่อจ๋ากับโมจิมีปัญหาอะไรกัน หือ..”
ร่างสูงเดินเข้ามาทรุดตัวลงนั่งข้างคนรัก ขณะคุยโทรศัพท์สายตาจับจ้องที่เจ้าตัวเล็ก เห็นอาการของหนูน้อยก็รู้ปัญหาแล้ว
หนูน้อยเงยหน้าจากอกกานต์รวีตอบปฏิเสธทั้งที่น้ำตานองหน้า
“โมจิเปล่ามีปัญหา~~”
“ไม่มีปัญหาแล้วร้องไห้ทำไม เนี่ย.. ใช่น้ำตารึเปล่า” เตชิตใช้นิ้วเขี่ยน้ำใสบนแก้มนุ่ม
“ช่ายน้ำตา~ พ่อจ๋าให้โมจิกลับบ้านกะปู่~”
“แล้วไงครับ ลูกไม่อยากกลับเหรอ”
หนูน้อยรู้ว่าคุยกับป๊ะป๋าง่ายกว่า ร่างเล็กรีบลุกจากตักกานต์รวีโผเข้าซบไหล่เตชิต
“โมจิอยากอยู่กับพ่อจ๋ากะป๊ะป๋า~”
กานต์รวีส่ายหน้ากับความขี้อ้อนของลูกชาย
“อยากอยู่ก็ขอป๊ะป๋าล่ะกัน ถ้าป๊ะป๋าอนุญาตพ่อจ๋าก็ให้อยู่”
ร่างเล็กผละขึ้นจากไหล่มองหน้าป๊ะป๋าตาละห้อย
“โมจิอยากอยู่กับพ่อจ๋ากะป๊ะป๋า~ โมจิไม่ซนหรอก”
มีหรือที่ป๊ะป๋าทาโร่จะขัดข้อง มือใหญ่ลูบศีรษะลูกน้อยกล่าวน้ำเสียงอ่อนโยน
“ได้ซีครับ แต่แค่วันนี้วันเดียวนะ ต่อไปต้องกลับกับปู่ ไม่งั้น ป๊ะป๋าจะไม่ให้ปู่พามาเที่ยวที่ทำงานอีก โอเคมั้ย”
“โอเค้..” หนูน้อยยิ้มร่าหันไปดีใจกับกานต์รวี “ป๊ะป๋าให้โมจิอยู่ด้าย~~”
“แต่เดี๋ยวป๊ะป๋ามีแขก โมจิไปอยู่กับพ่อจ๋าก่อน แขกกลับไปแล้วค่อยมาเล่นในห้องป๊ะป๋า”
หนูน้อยพยักหน้าหงึก และโผเข้าหากานต์รวี
“พ่อจ๋าไปเร็ว ป๊ะป๋ามีแขก เดี๋ยวค่อยมาใหม่~”
กานต์รวีส่ายหน้าเหนื่อยใจกับเจ้าตัวยุ่ง แต่เตชิตหัวเราะชอบใจ
*************
"รวมเล่มเจ้านายฯ พิมพ์เสร็จพร้อมส่งแล้วค่ะ สนใจดูรายละเอียดที่นี่"
http://thaimisc.pukpik.com/freewebboard/php/vreply.php?user=zenjhub&topic=708
-
^
^
ขอบคุณเจ๊หมวยมากๆค่ะ
ดีใจที่จองไว้ โอนเงินไปให้แล้วด้วยนะคะ
ยิ่งอ่านตอนพิเศษนี้ ยิ่งอยากอ่านทั้งชุดเร็วๆเลยค่ะ
โมจิน่ารัก อยากฟัดพุงโมจิเหมือนป๊ะป๋ากะพ่อจ๋าจังเลย :m1:
-
อ่า
เปิดโอนแย้วว
:angry2:
เสียตังค์อีกแย้วตรู :เฮ้อ:
ช่วงนี้จ่ายหนัก
T^T
-
โอนตอนนี้ทันไหมอ่ะ
-
โอนแล้ว
นับวันรอหนังสือดีก่า
:laugh:
:mc4:
-
ง่ะ มาไม่ทันชาวบ้านเค้า
อ่านเรื่องนี้แล้วอยากมีลูก
55555
เจอความน่ารักของโมจิแล้ว หวั่นไหว อิอิ
-
เย้ๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
มาบอกเจ๊ว่าได้หนังสือแล้วนะจ๊ะ เจ๊
ตอนพิเศษของเจ๊ทำเค้า ซึ้ง ได้อีก
ปะป๋า กะ พ่อจ๋า น่ารักมากมาย
:pig4:
-
ขอขอบพระคุณเป็นอย่างมากครับบบบบบ..
:man1:
-
อร๊าง ~ เราช้า ไม่ทัีน :m15:
แย่เลย ตอนพิเศษน่ารักมากๆเลยอ่ะค่ะ :bye2:
-
รอค้าบ..รอ...มาลงเรื่อยๆนะคับ... o14
:call:
-
จะรออะไรค้า~
หนังสือเรื่องนี้รวมเล่มขายแล้วค่ะ
สนใจตามไปดูรายละเอียดที่บ้านพ่อได้เลยค่ะ
-
เวงกำ พระเอกไปซะงั้น
แหมๆ มีโหวตเลือกคนอยู่ต่อด้วย
อยย่างกะบ้านอคาเดมี่ ฮ่าๆ
งืมๆ
ตกจายอ่า
ไปเร็วปายยยย
แต่ไม่รู้สิ ก็เลือกจะรักไปแล้วนี่เนอะ คนมันรักมันห่วงใยมันผูกพันอ่า เจอคนที่ดีแทบตาย
ไม่ใช่ก็คือไม่ใช่อ่าคะ
นิยายแต่ความรู้สึกคนมันก้ชัดเจนมากกว่าชีวิตที่ผ่านพ้นมาอ่าเนอะ
อ่านต่อๆ ลุ้นๆ o13
-
อ่า ขอมาเม้นอีกรอบเนื่องจาก รู้สึกยิ้มกับกระทู้เรื่องนี้จังเลยคะ
ผลสรุปย้อนตอนถามถึงความเป้นความอยู่ของ เตชิตและคาเบะ
ช่างดุเดือดจริงๆ
แต่ก็นิยายและความเป้นไปได้เนอะ แต่ยิ้มกับเจ๊หมวยจริงๆคะ บรรยายได้น่ารัก จนรุ้สึกเวียนหัวแทนคนแต่งเลยฮ่าๆ
มีกดดันบังคับจากผู้อ่านที่ห่วงใยมากมาย
แต่นะคะ กด4 นีอ่ะไร สงสัยขอสองคน คริคริ
ยังไงก็ ขอบคุณสำหรับนิยายน่ารักและหวังดีเสมอแก่ผู้อ่านที่มาแงปันเรื่องราวน่ารักเหล่านี้นะคะ
ขอแว๊บไปอ่านต่อก่อนละคะ ^^ :bye2:
-
จบแล้วคะ สำหรับเรื่องนี้
อยากเม้นให้ยาวในทีเดียว
แต่เพระช่วงตอนมันอ่านคั่นกัน ไม่ได้ปั้มโพสอะไรนะคะ
แต่เพราะถูกใจและชอบในตอนนั้นๆพิเศษเลยอยากจะเขียนมันออกมาให้พี่ได้รับฟังว่ามีคนชอบ ในฐานะคนที่เขียนๆเหมือนกาน ><
แต่นายคาเบะก็นะ อิอิ
ใจดีช่วยเพื่อนเสียจริงๆ
ถาพที่เจ็ให้มาดูมันไม่มีแล้ว อยากเห็นจังเลย
หล่อมากแน่เลย เฮ้อ~~~
จินตนาการไปไกลซะแล้วสิ ฮิฮิ
ขอบคุณสำหรับนิยายที่ดีและมีค่า ในความรู้สึกดีๆที่ถ่ายทอดให้ผู้อ่านได้ยิ้มและมีความสุขกับมันได้ยาวนานนะคะ
^^ o13 o13 o13 o13
-
:o8: :o8: :o8: :o8: :o8: :o8:
อาวีน่ารักกกกกกก
-
การีีด....ด รักโมจิจังเลย
อ่านจบแล้วอยากมีลูกอ่ะ (หาพ่อของลูกก่อนเหอะแก) :เฮ้อ:
ตอนนี้ยังโอนเงินทันไม่ค่ะ
-
หวัดดีค่ะ
ขอบคุณสำหรับทุกๆ คอมเม้นท์ นะคะ เจ๊หมวยเข้ามาตรวจกระทู้ตัวเองบ่อยๆ ค่ะ เห็นยังมีคนอ่านและคอมเม้นท์ก็ดีใจมากๆ
ขอบคุณ mysunsa ที่อุตส่าห์ คอมเม้นท์ ระหว่างอ่านทั้งที่นิยายจบแล้ว
คุณ lunarinthesky สอบถามเรื่องหนังสือมา หนังสือยังมีนะคะ โอนเงินและเมลแจ้งได้เลยค่ะ ดูรายละเอียดที่บ้านพ่อเข้าไปถูกมั้ยคะ ถ้าไปไม่ถูก message ถามเป็นการส่วนตัวก็ได้ค่ะ
ขอบคุณเพื่อนๆ น้องๆ ทุกคนที่ชอบและมีความสุขกับนิยายเจ๊หมวยค่ะ
o15
-
ขอบคุณค้าสำหรับเรื่องราวน่ารักๆ :L2:
-
เจ๊หมวยขา...... :กอด1:
อ่านเรื่องนี้วันเดียวรวดเลยสนุกมากๆๆๆๆ o13
อ่านแล้วก็ซาบซึ้งยิ่งตอนที่วีต้องพยายามทำให้ศาลยกโมจิให้ตัวเอง ไหนจะคุณทาโร่ที่คอยดูแลเอาใจใส่สองอาหลานตลอกเวลา..
คุณคาเบะที่เป็นเพื่อนที่แสนดีอีกคน ถึงตอนแรกจะแอบสนใจคุณวีก็ตาม....อ่านจบที่โพสท์ปุ๊บ...มีแววเสียตังค์...ฮ่าฮ่า...แต่ยินดีเสียค่ะ..เรื่องดีๆต้องซื้อเก็บไว้..แต่อีกแป๊บนะคะเพิ่งซื้อสายใยรักอ่า...ยังไม่ได้อ่านเลย ...
ขอบคุณเจ๊หมวยสำหรับเรื่องสนุกๆเรื่องนี้ค่ะ..ไปหาเรื่องอื่นของเจ๊อ่านต่อ... :L2: :L2:
-
:z1:อยากมีคนมากุ๊ดไนท์คิสแบบนี้จังเย้ย สงสัยคงจะหลับฝันดีเลยนิ
-
ขอบคุณมากครับ เจ้หมวย
อยากได้หนังสือ แต่ไม่รู้วิธี
อยากให้เจ้หมวย มานั่งลงนิยายที่นี่บ่อยๆครับ
-
สวัสดีคะ เข้ามาอ่านเรื่องนี้รวดเดียวจบเลย
น่ารักมาก ๆ เลย หนูโมจิ น่าฟัดจริง ๆ
:-[ :-[
วีกับคุณเตชิตหวานกันด้วย
ยังไงก้ขอขอบคุณที่นำนิยายดี ๆ มาให้พวกเราอ่านกันนะคะ
:a2: o14
-
ขอบคุณสำหรับนิยายสนุกๆน่ะครับ
จะรออ่านเรื่องต่อไปน่ะครับ
:o8:
-
สนุกมากเลยค่ะ นิยายเรื่องนี้ อ่านไปยิ้มไป
-
น่ารักมากเลยค่ะ..ยังอ่านไม่จบเลยแต่เม้นไว้ก่อน..วันนี้ดึกแล้วโดนแม่ไล่
ถึงตอนสำคัญพอดีด้วยอ่ะ..คุณเตชิตจะหายไปจริงๆเหรอ...
หรือเรื่องจะแฮปปี้..พรุ่งนี้จะมาอ่านต่อนะคะ..
ปล.ชอบน้องหนูโมจิมากๆอ่ะ..555+
-
เย้ๆๆๆ..อ่านจบแล้วค่ะ..สนุกมากเรย..น้องหนูโมจิน่ารักมากจริงๆ
คุณเตชิตกับคุณวีก็น่ารักค่ะ..อ่านแล้วมีความสุข555+..
แอบมีคุณโยกับคุณภกรมาตอนพิเศษด้วย
น้องเจเจกับน้องโมจิที่น่าจะคู่กันนะคะ555+..คิดไปไกลแล้วเรา
สนุกมากค่ะ..ขอบคุณที่แต่งเรื่งดีๆให้อ่านนะคะ
-
น่ารักจริงๆ เลยน้องโมจิ
ถึงแม้เรื่องนี้จะมีช่วงดาร์กชวนเครียดไปช่วงนึง
แต่ว่าสนุกมากกก หยุดอ่านไม่ได้เลย
เอาใจช่วยพ่อจ๋าตลอดเลยค่ะ
ขอบคุณมากนะคะ สำหรับนิยายดีๆ อบอุ่นแบบนี้
-
น่ารักจริงๆๆๆน้า
ขอบคุณค้าบบบ
โมจิน่ารัก น่ากิน 55+
-
เรื่องนี้น่ารักมากๆๆเลย
อยากกินโมจิ นุ่มๆอ่ะ
อ่านแล้ว ก็อยากจัมีความครัว น่ารักๆแบบนี้บ้างจัง
ขอบคุณสำหรับฟิคดีดีนะคะ
-
ขอบคุณนะคะไรเตอร์ เป็นเรื่องที่น่ารักนะ อ่านสบายๆดีไม่เครียดเท่าไหร่จบเเบบนี้ก็ดีนะ
-
สนุกมากๆๆค่ะ อ่านไปอมยิ้มไปจนจบเรื่องเลย
น้องโมจิน่าร๊ากกกก อยากได้ไปเลี้ยงจัง
ขอบคุณผลงานดีๆๆนะค่ะ
-
วันนี้เราไปซื้อหนังสือมา
ได้แต่เล่มหนึ่ง
เล่มสองหมด
ขายดีจริงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงง
(ซื้อช้า แต่ก็ซื้อ น้าเจ๊ )
-
ขอบคุณมากเลยคะสนุกมากเรื่องนี้
โดยส่วนตัวก็ชอบออกแนวนี้อยุ่แล้ว
ตอนอ่านอ่านไปก็ยิ้มไป
-
โฮะๆ
สนุกมากมาย(พิมพ์แบบอื่นไม่เป็นหรือไง!) -*-
55+ ตอนแรกก็ลุ้นๆอยู่เพราะเกริ่นมาตอนแรกเหมือนจะไม่ถูกกัน
ไปๆมาๆ ไม่ใช่แบบที่คิดเลย 55+
อ่านวันเดียวจบ
ตอนพิเศษก็สนุก โมจิน่ารักมากๆ
^^
-
อยากได้หนังสือบ้างค่ะต้องทำอย่างงัยคะ
-
อ่านรวดเดียวจบ
สนุกมากเลย
ตอนกลางนึกว่าเจ้านายเราจะไปแล้ว
แต่ดีที่กลับมา
น่าัรกมากกกชอบน้องโมจิ
ขอบคุณมาก ค่ะ สำหรับเรื่องดี ๆ
-
ยังมีคนเม้นท์อยู่....เลยขอตามมาสมทบด้วยอีกแรงคะว่า
"สนุก" "อ่านแล้วสบายใจ" "ยิ้มได้ตลอด"
มีความสุขจริงๆ ค่ะ :m1:
-
สนุกม๊าก มาก ค่ะ
ขอบคุณสำหรับเรื่องราวน่ารัก ๆ ที่ทำให้อารมณ์ดี ขอบคุณมาก ๆ ค่ะ
-
น่ารักมากๆค่ะ
ขอบคุณนะคะ :L2:
-
น่ารักมากๆเลยค่ะ
น้องโมจิ น่ารักมากจริงๆ ^^
งื้อออออ
อบอุ่นนนน
-
:-[ อร๊ายยยยยยยยยย
เจ้านายลูกน้องคู่นี้ น่ารักคะ
มากๆ...รักโมจิ อยากกินโมจิ :กอด1:
-
o13
o13
-
อ่านไปยิ้มไป
เรื่องนี้น่ารักมากมาย
ขอบคุณเจ๊หมวยที่แต่งเรื่องน่ารักน่ารักให้ได้อ่านกันนะคะ
:กอด1:
-
เพิ่งมาได้ อ่าน แบบรวมเดียว จบ กรี๊ดดดดด
เจ๊หมวยค่ะ ขอบอกว่า สนุกมากๆเลย
ชอบมากๆเลยค่ะ ปลื้มมากๆเลย อิอิ
ตอนนี้กำลัง ไล่ติดตามผลงานของเจ๊อยู่นะคะ
ชอบมากๆเลย
รักเจ๊ค่ะ จุฟๆๆๆ ดูแลตัวเองด้วยนะคะ จะได้ แต่งมาให้อ่านกัน ไปนานๆๆ
:กอด1:
-
สนุกมาก ๆ เลยค่า
อ่านรวดเดียวจบ
แล้วจะแวะไปเยี่ยมที่เวปนะ
-
เข้ามาอ่านรวดเดียวจบเลย น่ารักจังเลยค่ะเรื่องนี้ :L2:
-
:impress2: o13 o13
-
เข้ามาอ่านแล้ววรวดเดียวยาวจนจบเลยครับ ขอบอกว่าน่ารักมากมากเลยครับ อ่านแล้วมีความสุขจังครับ
ขอบคุณสำหรับเรื่องราวดีดีนะครับ
-
อ่านรวดเดียวจบ อิอิ น่ารักมากมายเลยครับ
-
มาอ่านกี่ที
โมจิก็น่ารักเหมือนเดิม
ขอบคุณเจ๊หมวยมากนะคะ
สำหรับนิยายดีๆ
^^
ขอบคุณค่ะ
-
ขอบคุณสำหรับทุกคอมเม้นท์ เจ๊หมวยยังแวะเวียนเข้ามาเสมอ ทุกคอมเม้นท์เป็นกำลังใจให้เจ๊หมวยค่ะ
หลายคนอาจไม่ได้ตามไปอ่านนิยายที่บ้านพ่อ เลยไม่รู้ว่าเจ๊หมวยมีนิยายเรื่องใหม่ เรื่องนี้น่ารักไม่แพ้เจ้านายจ๊ะจ๋า นั่นก็คือเรื่อง
I am Mom = ผมเป็นหม่ามี้ครับ
http://thaimisc.pukpik.com/freewebboard/php/vreply.php?user=zenjhub&topic=726
ตามไปอ่านนะคะ แฟนพันธ์แท้นิยายแด๊ดดี้เลิฟ ต้องไม่พลาด
ถ้าพลาดไม่ได้อ่านต้องเสียใจแน่นอน
-
จำได้ว่าเคยอ่านครั้งนึงแล้ว
ได้มาอ่านอีกครั้งก็ชอบเหมือนเดิม
ดูใสๆดีค่ะ ไม่เยอะเกินไป
อบอุ่นมากๆแล้วโมจิก็น่ารักสุดๆไปเลย
-
ชอบจังเลย เป็นความรักในหลายรูปแบบนะ
ดีใจที่จบแบบ Happy Ending อิ อิ
ขอบคุณเจ้หมวย ที่มีเรื่องน่ารัก ๆ อย่างนี้มาให้อ่านคับ
-
ง่า
ชอบแนวนี้มากๆอ่า
แต่งมาลงที่นี่ด้วยจิ
จะติดตามผลงานตลอดจ้า^^
-
เป็นแนวที่ชอบมากๆเลยค่า
จะติดตามเรื่องอื่นๆของเจ๊หมวยต่อไปนะคะ
ขอบคุณค่ะ
-
ขอบคุณเจ้หมวยมากๆ ค่าสำหรับเรื่องอบอุ่นดีๆ แบบนี้ น้องหนูโมจิน่ารักที่สุดเลยลูก :sleep2:
-
เพิ่งอ่านค่ะ น่ารักมาก ชอบโมจิ ขอบคุณสำหรับนิยายดีๆจ้า :L2: :L2:
-
น่ารักมากมายอ่ะ...ยิ้มไม่หุบชดเชยน้ำตาที่เสียไปกับ fatherhood :mc4:
:กอด1: :L2:
-
น่ารัก :impress3:
โดยเฉพาะน้องโมจิ เอาไปเลย (http://i273.photobucket.com/albums/jj225/tangtang_jar/012-1.gif)
-
ทักทายจ้า
-
ขอบคุณนะครับ สนุกมากเลย
-
เพิ่งอ่านจบ เป็นเรื่องที่น่ารักมาก โมจิน่ารักจัง
-
merry★ 。 • ˚ ˚ ˛ ˚ ˛ •
•。★Christmas★ 。* 。
° 。 ° ˚* _Π_____*。*˚
˚ ˛ •˛•*/______/~＼。˚ ˚ ˛
˚ ˛ •˛• ｜ 田田｜門｜ ˚★ 。 • ˚ ˚ ˛ ˚ ˛ •
Jaaaaaaaa \\(^^)//
-
แต่งเรื่องได้น่ารักมากคะ
-
เป็นเรืองที่น่ารักมากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกๆๆๆๆๆๆๆๆ
ขอบคุณสำหรับเรื่องดีๆๆ นะครับบบบ
ผมจะตามไปอ่านเรืองของคุณj-muay ทุกเรืองเลยครับบบ
ชอบบบๆๆๆๆๆๆๆ
:กอด1: :กอด1: :กอด1: :กอด1: :กอด1: :กอด1: :กอด1:
+1
-
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
ขอบคุณที่ทำให้ได้อ่านนิยายดีๆนะคะ
สนุกมากเลย อบอุ่นดีด้วย
ป๊ะป๋ากะพ่อจ๋าน่ารักมา
โมจิก็หน้าหม่ำสุดๆ
:3123: :3123: :3123: :3123: :3123:
-
ผมเรื่องนี้มากเลยครับ
ขอบคุณนะครับที่ แต่งเืร่องดีๆ มาให้ได้อ่านกัน
ขอบคุณเจ้หมวยมากๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ เลยนะครับ
แต่อย่าทำให้ใจหายบ่อยๆนะครับ
ผมสงสารนายเอกครับ
thank youๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
-
:z2:
-
ขอบคุณมากค่ะ :pig4: o13
-
เข้ามาเจอโดยบังเอิญ แล้วก็ตามอ่านแบบ nonstop กันเลย :z1:
อ่านแล้วก็หลงรักโมจิสุดหัวใจ ยิ่งเป็นตอน SP ยิ่งน่ารัก :m3:
งานนี้ป๊ะป๋าทาโรติดกับพ่อวี ลูกโมจิไปเต็มๆ...เจอมัดด้วยรักของทั้ง 2 พ่อลูกจนดิ้นไม่หลุดกันไปเลย o14
ขอ +1 ให้กับความช่างพูดของน้องโมจิ o13 (แล้วก็หันไปคว้าซากุระโมจิมากินต่อ หุ หุ)
-
อ่านแล้วสนุกจังค่ะ ขอบคุณที่แต่งเรื่องสนุกๆให้อ่านนะคะ
เจ้านายปากแข็งมากกกกกก กว่าจะยอมรับว่ารักอาวี
-
--
โมจิน่ารักอ่ะ...
ชอบค่ะ..^^
-
เพิ่งเข้ามาอ่านเรื่องเจ้านายจ๊ะจ๋าของเจ๊หมวย
หลังจากอ่านเรื่องน้องชาลีมาเลยติดใจ คุณพ่อที่น่ารักทั้งหลาย
สนุกมากค่า ขอบคุณเจ๊หมวยที่มาโพสต์นิยายสนุกให้อ่านน้า
คนรักเด็กอย่างหนูช๊อบชอบบบบบ :o8:
-
น่ารักมากเลยค่า
น้องโมจิขาวอวบน่ากิน
เพิ่งเข้ามาอ่าน เสียดายเหลือเกิน
พี่เพิ่งเห็น สมาคมคนรักเด็ก อิอิ
ขอบคุณนะคะเจ้หมวยสำหรับนิยายดีๆ
เดี๋ยวจะไปตามอ่านเรื่องต่อไปอีก
-
โมจิน่ารัก คุนอา ป๊ะป๋า น่ารักกด้วยย
-
สนุกมากๆๆเลยครับ
น่ารักใสๆๆเหมืนอ นูโยธินกับ เสี่ยภากรเลยอ่า
น้องวี นี้ ก้อน่ารัก ใสๆๆ ส่วน เตชิตนี้ก้อ เจ้าเหล่ แอบหึงโหด้วย
ชอบมากๆๆเลย
ขอบคุนมากๆครับ เจ้หมวยสำหรับนิยายดีๆๆแบบนี้
-
อ่านรวดเดียวจบเลย 55
โมจิน่ารักมากกก
อ่านไปยิ้มไปเลยค่ะ ขอบคุณสำหรับนิยายดีๆนะคะ
อ่านแล้วมีความสุขจัง ^^
PS. ขอตอนพิเศษอีกสักสองตอน 55
o13 o13
-
สั่งจองหนังสือ
-
น่ารักๆนั่งอ่านวันเดียวเลยอะ
นั่งอ่านไปยิ้มไปหนูน้อยโมจิน่ารักที่สุด o13
-
โมจิน่ารักจังเลย^^
อยากกินโมจิมั้งอ่า......
-
:o8:น่ารักมากๆเลยนะครับ จะติดตามและสั่งหนังสือครับ :L1:
-
:impress2: อยากกินโมจิ 555++
ชอบแนวนี้ จะตามอ่านทุกเรื่องเลยค่ะ
-
อยาก เข้า ไป อยู่ ใน ครอบ ครัว นี้ ด้วย จัง เลย
เป้น คน สวน ก็ ยัง ดี
ฮ่าา
-
สนุกมากค่ะ อ่านไปยิ้มไป น่ารักๆ
-
อ่านแล้วอดยิ้มไม่ได้กับ โมจิตัวเล็ก น่ารักมากๆเลย
ขอบคุณคนเขียนนะครับ ที่ลงเรื่องน่ารักๆอย่างนี้ให้อ่าน :L1:
-
อ่านแ้ล้วอบอุ่นมากเลยเรื่องนี้
ตอนหวานก็น่ารัก
o13
-
เรื่องนี้น่ารักมากเลยค่ะ... อ่านจบรวดเดียวเลย... จะบอกว่า ชอบมาก มาก มาก มาก ชอบมากค่ะ
-
ขอบคุณสำหรับเรื่องราวที่น่ารักเรื่องนี้นะครับ
อ่านแล้วยิ้มตามตลอดเลย โมจิฟังดูน่ารักมาก (ขนาดผมไม่ใช่คนรักเด็กนะครับเนี่ย :o8: )
-
น่ารักจัง ^^
-
หนูน้อยโมจิ น่ารักน่าฟัด สมกับเป็น ที่รักของทุกคน แบบนี้ ที่เค้าเรียกโซ่ทองคล้องใจ รึเปล่า
-
เป็นแฟนนิยายของเจ๊หมวยมานาน
แต่ไม่รู้ทำไมถึงตกเรื่องนี้ไปได้
พอได้อ่านก็หยุดไม่ได้เลยค่ะ
ขอบคุณสำหรับนิยายดีๆนะคะ
:bye2:
-
>"< ขอบคุณค่ะ นิยายสนุกมากๆๆ
อยากอ่านเรื่อง ของ คาเบะ อ่ะค่ะ ><
ภาคสองมีบทให้คาเบะฉายบ้างไหมคะเนี่ย
ขอเก็บเงินก่อนจะไปอุดหนุนนิยายนะคะ
อยากได้หลายเรื่องเลยย ^^
-
โมจิ น่ารักมากๆๆเลยอ่ะ เพิ่งได้เข้ามาอ่านเองอ่ะคับ เพิ่งรุว่ามีเป็นหนังสือออกจำหน่ายด้วยแต่คิดว่า ณ ตอนนี้คงหมดไปแล้วแน่ๆๆเลย T_T
ขอบคุณเจ๊หมวยนะคับที่แต่งนิยายได้น่ารักขนาดนี้อ่ะคับผม จะติดตามต่อไปเรื่อยๆๆนะคับผม
-
โมจิน่ารักมากกกกกกกกกกกกก :กอด1: :กอด1: :กอด1:
-
อ่านรวดเดียวจบเลย
โมจิน่ารักมาก o13
-
อ่านแล้วผมอยากมีหลานเลยอ่ะ : )
สนุกมากเลยคับ
-
จิ้มไว้ก่อน
-
เพิ่งเข้ามาอ่านเรื่องนี้ค่ะ เจ้าโมจิจอมอ้อนน่ารักมาก ทาโร่กับคุณวีเป็นคู่ที่เหมาะและพอดีกันมาก รักกันไปนานๆนะคะ
ขอบคุณเจ้หมวยสำหรับเรื่องดีๆและสนุกแบบนี้นะคะ
-
:pig4:สำหรับเรื่องราวดีๆคะ
อบอุ่นจังเลยน้องโมจิก๊อน่ารัก
:L2: :กอด1: :L1:
-
ชอบมากเลย นิยายเเนวนี้
อ่านไปอมยิ้มไปทั้งเรื่อง
:กอด1: โมจิ 1 ที
-
ขอบคุณสำหรับเรื่องราวน่ารักๆค่ะ อิอิ
อบอุ่นมากเลย น่ารักทุกคน
-
โอ้ยยยยยยย!!
น่ารักสุดๆค่ะนิยายแนวนี้
มีลูกน้อยคล้องใจ 555
อยากแต่งแนวนี้บ้าง แต่ไม่สามารถ ToT
ขอบคุณสำหรับนิยายดีๆนะคะ
กำลังจะไปติดตาม I am Mom ค่ะ :)
-
อ่านกี่ครั้งก็ยังสนุก...
หนูโมจิน่ารักได้อีก... o13
-
ขอบคุณค่า น่ารักดี ^^
-
เจ้หมวยคะ มีรีปรินท์ป่าวคะ หนูอยากได้อ่า :serius2: :serius2: :serius2: :serius2: :serius2: :serius2:
:เฮ้อ: :เฮ้อ: :เฮ้อ: :เฮ้อ: :เฮ้อ: :เฮ้อ: :เฮ้อ: :เฮ้อ: :เฮ้อ: :เฮ้อ: :เฮ้อ: :เฮ้อ: :เฮ้อ: :เฮ้อ: :เฮ้อ: :เฮ้อ:
o13 o13 o13 o13 o13 o13 o13 o13 o13 o13 o13 o13 o13 o13 o13 o13 o13 o13 o13 o13 o13
-
ขอบคุณคร่า ^^
-
:pig4: นะคะ่ เจ้หมวย ที่เขียนเรื่องน่ารัก แบบนั้ให้ได้อ่าน
อ่านจบแล้ว ทั้งเรื่องน่ารักมากมาย แอบหลงรักโมจิ อยากฟัด โมจิใส้ไข่เค็มด้วยจัง
:impress2: :impress2: :impress2: :impress2: :impress2: :impress2: :impress2: :impress2:
-
อ่านรวดเดียวจบเลย
คุณหมวยแต่งนิยายได้น่ารักมากมาย
อ่านแล้วอารมณ์ดีเลยค่ะ
แล้วที่สำคัญหนูโมจิน่าร้ากกกกกกกกกก
อยากได้มานอนกอดที่บ้านบ้างจังเลย~
-
รักครอบครัวนี้จังเลยคะ
-
ชอบครับ สนุกด้วย
-
o13 o13 o13 o13 o13
:impress2: :impress2: :impress2: :impress2: :impress2: :impress2: :impress2:
:กอด1: :กอด1: :กอด1: :กอด1: :กอด1: :L2: :L2: :L2: :L2: :L2: :L2: :กอด1: :กอด1: :กอด1: :กอด1: :กอด1:
-
กว่าจะได้นอน อิอิ อ่านรวดเดียวจบแล้วครับหนุกมากๆ ขอบคุณนะครับ เจ๊หมวย
-
o13 o13 o13
:กอด1: :กอด1: :กอด1:
ขอบคุณค่ะ อ่านแล้วมีความสุข
-
:กอด1:ขอบคุณเจ๊หมวย บ้านพ่อ และเล้าเป็ด
เบบี๋น่ารัก :กอด1:
-
:กอด1: :กอด1: :กอด1:
-
:o8: :o8:เรื่องนี้น่ารักชอบมากๆเลยค่ะ อยากให้แต่งตอนพิเศษอีกจัง
:L2: :L2:
-
อ่านไปยิ้มไป แอบมีร้องไห้เสียน้ำตาด้วยนะเออ ขอบคุณสำหรับนิยายนะคะ สนุกมากๆเลย
-
อ่านรอบสองก็ยังชอบอยู่ดี o13 o13 :L1: :L1:
-
น่ารักมากค่ะ ชอบๆโมจิ . วี . ทาโร่ . คาเบะ :)
-
o13
-
ขอบคุณนะคะ
น่ารักจังเลย >.<
*ฟัดพุงน้องโมจิรัวๆๆๆ*
-
:pig4: สำหรับที่แต่งนิยายให้อ่านนะจ๊ะน้องหมวย
น้องโมจิน่ารักน่าหม่ำอ่า อยากจะฟัดจริงๆ งื้ออ..>< :-[
-
สนุกมากครับ ขอบคุณครับ
-
สนุกมาก ๆ เลย น่ารักอบอุ่นมาก ๆ เจ๊หมวยเขียนเรื่องครอบครัวได้น่ารักมาก ๆ :o8:รอไปอ่านเรื่องต่อไป o13
-
ชอบครับ สนุกด้วย น่ารักดว้ย o13
-
:pig4:
-
อบอุ่นมากคะ :กอด1:
-
โมจิน่ารัก... :o8:
ขอบคุณมากค่า
-
o13 o13
-
น่าสนใจ แอดบุ๊คมาร์คไว้ก่อน
-
o13
-
น่ารักจังเลย อ่านแล้วหน้าเคลิ้มม :katai4: :katai4: :katai4: :katai5: :katai2-1:
-
ชอบอ่ะ แต่งเรื่องได้ดีมากเลย นับถือๆ :call: o13
เป็นกำลังใจให้นักเขียนแต่งเรื่องดีๆให้พวกเราอ่านต่อไปนะ ฮิฮิ :pig4: :L1: :3123: :L2: :กอด1:
-
อ่านวันเดียวจนจบ เป็นนิยายเนื้อเรื่องน่ารักมาก ขอบคุณเจ๊หมวย คนแต่งมากๆค่ะ
ภาค2 มีลงในเล้ามั้ยค่ะ.. เพราะเพิ่งเป็นสมาชิกเมื่อปลายปีที่แล้วเองค่ะ อ่าน
ยังไม่หมดเลยในเล้า...อ่านไปเรื่อยๆ เพื่อความบันเทิง... เดี๋ยวจะตามไปอ่านใน
daddy's Home ค่ะ
-
ป๊ะป๋า พ่อจ๋า น้องโมจิ น่ารักมากๆเลยค่ะ :o8:
-
สนุกดี แต่เรื่องสั้นไปนิดนึง ฮีๆ :haun5:
ชอบอ่านแบบยาวจนตาลาย :katai3:
-
อ่านกี่ครั้ง ก็สนุก
-
สนุกมากคัฟ อ่านรวดเดียวจบ ชอบตอนที่โหวดกันอ่ะ ^^
-
:mew3: :mew3: :mew1: :mew1:
:mew1: :mew1: :mew3: :mew3:
-
:pig4: :pig4: :pig4:
-
น้องโมจิน่าร๊ากกกกกกกก
ป๊ะป๋ากับพ่อจ๋าก็น่ารัก
อยากอ่านตอนทาโร่ตายจังเลยค่ะ อยากรู้ว่าคาเบะจะทำยังไง จะจีบวีแบบไหน
ชอบมากเลยค่าาาาา
-
:oo1: :mew2: :mew2: :mew2: :mew2: :mew2: :mew2:
-
น่ารักมาก
น้องโมจิน่ารักที่สุดอ่ะ
ทำเอาปู่กับย่าหลงกันหมด
และในที่สุดวีกับทาโร่ก็ลงเอยกันซักที
-
สนุกมากครับ เนื้อหาน่ารักดี อ่านไปยิ้มตาม โมจิน่ารักมาก อยากเก็นตอนซักประมาณ มัธยมว่าจะเนืื้้อหอมป่าว 555+
-
ชอบอ่า จะตามไปอ่านของเจ๊หมวย ที่บ้านพ่อต่อ อิอิ ชอบการดำเนินเรื่อง และนิยายแนวนี้ อร๊างงงงงงงงงงงงงง
-
ขอบคุณค่ะ เรื่องน่ารักและอบอุ่นมาก :กอด1:
-
น่ารักมากกกกก ฟินสุดๆ :m3:
-
ขอบคุณนะคะ นิยายน่ารักมากค่ะ :pig4:
-
ขอบคุณค่ะ นิยายน่ารักมากๆเลย อ่านไปยิ้มไปเลยทีเดียว
-
:mew1:
-
อ่านแล้วหลงหนูโมจิค่ะ น่ารักอ้ะะ
ขอบคุณที่แต่งเรื่องดีๆมาให้อ่านนะคะ
-
อ่าวมีโหวตให้ตัวเอกตายหรืออยู่ด้วย :a5:
-
อ๊าย..น้องโมจิน่ารักน่ากินมากกกด
-
ประทับใจมากค่ะ ขอบคุณค่ะ :mew3:
-
o13 o13 o13 o13 o13 o13 o13 o13 o13 o13 o13 o13
:angellaugh2: :angellaugh2: :angellaugh2: :angellaugh2:
:angellaugh2: :angellaugh2: :angellaugh2: :angellaugh2: :angellaugh2:
-
น่ารักค่ะชอบมากเลย
:give2: :give2: :give2: :give2:
-
อาาาาาาาาาาาาาาา จบซะแล้วค่ะ จบเร็วมากๆ เลย รู้สึกว่ายังไม่อิ่มยังไงบอกไม่ถูก พลอตเรื่องสนุกละทำให้ตามได้เรื่อยๆ อ่านเพลินเลยทีเดียวค่ะ แอบสะดุดบ้างเล็กน้อย แต่ไม่ทำให้เลิกอ่านกลางครันแต่อย่างใด จนมาถึงตอนที่ทาโร่โดนยิงแล้วปรากฎว่าเสียชีวิต ตอนนั้นออกจะอึ้งๆ ไปสักหน่อย แต่ผลโพลออกมาว่าให้ทาโร่กลับมาซึ่งเราเห็นด้วยนะ เรื่องมันปูมาทางทาโร่เต็มๆ หากจะเปลี่ยนไปเป็นคาเบะมันออกจะขัดๆ ไปสักหน่อย อันนี้ความคิดของเราเองนะคะ แล้วพอกลับมาอีกไม่กี่ตอนก็จบ เอ่ออออออออ รู้สึกงงๆ น่ะค่ะ มันเหมือนต่อได้อีก ค้างๆ คาๆ ในส่วนลึก 5555 แต่พอคนเขียนบอกว่าเรื่องมันเป็นไปตามที่วางไว้แล้วก็ต้องเป็นไปตามเจตนารมณ์ของคนแต่งเนอะ แอบคิดเหมือนกันว่าหายปล่อยให้ทาโร่ตายและคาเบะมีบทบาทมากขึ้นเรื่องอาจจะยาวว่านี้ก็ได้
ยังไงก็ขอบคุณนะคะ เรื่องมันสมหวังแล้วแหละ น้องโมจิก็ได้อยู่กับอาวีและลุงทาโร่แล้วเนอะ o13
-
:mew1: :mew1: :mew1:
-
ขอบคุณคนเขียนมากนะค่า ที่เขียนนิยายสนุกๆ มาให้ได้อ่าน
โมจิ น่ารักน่าฟัดมากอ่ะ
-
น่ารักสดใสมากๆ
-
เค้าว่าเปลี่ยนจากที่ฝันว่าตายเป็นคนที่บ้านให้โกหกเพื่อความปลอดภัยของทาโร่จะฟินกว่าน่ะเหมือนรอจับตัวคนบงการได้แล้วค่อยออกมาเซอร์ไพรส์ไรงี้อิอิ
-
น่ารักมาก ๆ เลยครับเรื่องนี้
ขอบคุณนะครับ
-
ชอบมากค่า อ่านแล้วหลงรักน้องโมจิมาก
-
โมจิน่าร๊ากกกกกกกก
-
น่ารักจังเลยค่ะ ทั้งน้าวี ป๊ะป๋า แล้วที่สำคัญ น้องโมจิที่น่ารัก น่าหลง น่าฟัดๆๆๆๆๆๆ อยากฟัดโมติจังเลย
แต่ที่ขาดไม่ได้เลย คาเบะนี่มีส่วนสำคัญในการลงเอยด้วย
ตบมือๆๆๆๆ
-
:hao7: คิดถึงโมจิจัง ขอบคุณเจ๊หมวยด้วยนะครับ
-
สนุกสุดๆ เลย อยากมีลูกเลยอ่ะ
-
เพิ่งมีโอกาส ได้อ่าน ในปีนี้ 2015
สนุกอะ ชอบมว๊ากกก
แล้วภาคสองหาได้ใดกัน
-
กรี๊ดอ่านรอบเดียวจบ น่ารัก พ่อแม่ลูกกก :hao7:
-
อ่านจบแล้ว สนุกมากเลย ชอบมาก ตอนแรกเห็นว่าจะเขียนทาโร่ตายนี่ใจเสียมากเลย
แต่พอเปลี่ยนให้เป็นความฝันนี่ดีใจมากเลยค่า :katai2-1:
-
อ่านรวดเดียวจบเลยค่าาา
สนุกมาก น่ารักๆ
ครอบครัวสุขสันต์ น้องโมจิน่ารักกกก
-
เป็นเรื่องที่น่ารักมากจริงๆ
โมจิน่ารักกกกกกกก
:mew1: :mew1: :mew1:
-
ชอบเรื่องนี้ ชอบเรื่องนี้มากค่ะไม่ดราม่าเลย
เนื้อหาอยอุ่นมากกก คุณเตนินิสัยเด็กมากดีที่วีช่วยดัดนิสัย
ต้องเจอเมียดุแบบนี้จะได้จำ555 ท่าทางจะแพ้ลูกด้วยสิ
สองคนนี้ค่อยๆรักกันค่อยๆพัฒนาไม่รีบร้อนไม่เร่งรีบมาก
เก็บได้ละเอียดจริงๆ55 แอบตกใจที่เป็นลูกแท้ๆของวีเหมือนกัน
นังเหล่าไฮโซไม่เคยเลี้ยงดูยังอยากมาเอาโมจิไปด้วย เดี๋ยวขมับซะหร๊อก
ขอบคุณที่สร้างนิยายดีๆมาให้อ่านนะค่ะ รักเลย :mew1:
-
น่ารักมากอ่านแล้วอยากฟัดโมจิเลย
อาวีกับปะป๊าทาโร่ก็น่ารัก
ครอบครัวอบอุ่น ครอบครัวในฝันเลยแบบนี้
-
อ่านจบแย้ว สนุกมากเลย
-
กลับมาอ่านอีกรอบ สนุกมากๆเลยค่ะ ครอบครัวสุขสันต์ น่ารักมากเลยโดยเฉพาะลูกโมจิ เด็กอะไรน่าฟัดขนาดนี้คะะ
-
ขอบคุณค่ะ
:pig4: :pig4: :pig4:
-
ซีนอารมณ์คุณอากะน้องโมจินี่คือถึงดีครับ ยังไงคุณ J-day ก็แต่งนิยายสไตล์พ่อๆลูกๆได้ฟีลอบอุ่นมากครับ :กอด1:
-
ชอบมากเลยค่ะ o13
-
o13 โมจิโมจิ
-
:mew4: :mew4:สู้ๆค่ะเจ๊หมวย ป่วนต่อไปค่ะพี่บาส(ขออนุญาติเรียกพี่)
^
^
:teach: -ข้างบนจ๊ะ วิ่งมากๆ ระวังเป็นลมเป็นแล้ง นะจ๊ะ o3
รู้สึกจะมีสองทวด วิ่งกันจาโรยโนะ อิอิ
ซินมาจิ้มโหวตมิทันอ่ะ ว๊า.....แย่จัง o6
เขียนมาแบบไหน ก้ออานหมดล่ะคะ อิอิ :impress2:
-
อ่านรวดเดียวจบขอเม้นรวบเลยน่า
ชอบแนวเรื่องมากแบบมันน่ารักสุด
อ่านแล้วหลงรัก ป๊ะป๋า อาวี และที่สุดนู๋โมจิ
-
คิดถึงเรื่องนี้ แวะกลับมาดูอีก อยากได้หนังสือ ตอนนั้นยังขอตังแม่ใช้อยู่ ไม่มีตังจองค่าา
-
Daddy’s love Novel Special
“ร้านอาหารเปิดทุกวันแบบนี้ เสี่ยกับเถ้าแก่ทำงานไม่มีวันหยุดพักผ่อนเลยหรือครับ”
ประธานเตชิตกล่าวถามเถ้าแก่โยเจ้าของร้าน แต่คนรักกลับเป็นฝ่ายตอบแทนในฐานะที่เคยเป็นลูกจ้างเก่าของร้าน
“ที่จริงวันนี้เป็นวันหยุดของเสี่ยกับเถ้าแก่ ร้านอาหารเปิดทุกวันก็จริง แต่เสี่ยและเถ้าแก่จะหยุดวันอาทิตย์เพื่อให้เวลากับครอบครัว ยังเป็นแบบนั้นอยู่ใช่มั้ยครับ เถ้าแก่”
เถ้าแก่โยระบายยิ้มอ่อน พยักหน้ารับ
“ความจริงผมก็รู้สึกเกรงใจที่เชิญเถ้าแก่กับเสี่ยเข้ามาวันนี้ แทนที่จะได้พักผ่อนกลับต้องเข้ามาที่ร้าน ดูเสี่ยซีครับ เชิญมาทานข้าวด้วยกันแท้ๆ เข้ามาแล้วก็อดไม่ได้ ไปยืนคุมเด็กซ่อมเรือซะงั้น”
สายตาทุกคู่จ้องไปที่ท่าน้ำ เสี่ยภากรยืนท้าวเอวคุมงานอยู่ข้างๆ ผู้จัดการหว่อง ที่กำลังชี้มือชี้ไม้ให้เด็กวิดน้ำออกจากเรือท้องแบนที่รั่วและเตรียมยกขึ้นซ่อม เถ้าแก่โยหัวเราะ
“เขาเป็นแบบนั้นล่ะ จะว่าบ้างานก็เกือบใช่ คุณเตชิตเองก็ไม่น้อยหน้านี่ครับ เห็นว่าวันเสาร์ก็ทำงานไม่ใช่เหรอ”
กานตร์รวีไม่ตอบหันมองไปที่คนรัก ใบหน้าคมระบายยิ้ม
“ไม่ทุกเสาร์หรอกครับ เฉพาะเวลามีงานเร่ง หรือต้องเข้าไปดูงานที่โซด์กรณีเร่งด่วนเท่านั้น ที่จริงตั้งใจจะนัดเมื่อวาน พอดีผมต้องเข้าไปไซด์งานเลยขอนัดเป็นวันนี้ นอกจากจะตั้งใจมาเยี่ยมเสี่ยกับเถ้าแก่แล้ว เห็นวีบอกว่าปาลินมีธุระจะปรึกษาเถ้าแก่ด้วย ซึ่งผมก็ยังไม่รู้ว่าเรื่องอะไร” เตชิตชงเรื่องไปที่ชายหนุ่มหน้าหวานที่นั่งฟังไปยิ้มไปอยู่ข้างๆ คนรัก
“นั่นซี คุยกันมาตั้งนาน คุณปาลินมีเรื่องอะไรจะปรึกษาผมงั้นเหรอ”
“เอ่อ.. เถ้าแก่เป็นผู้ใหญ่ ผมเคารพเถ้าแก่เหมือนที่คุณวีเคารพ ถ้ายังไงช่วยเรียกชื่อผมเฉยๆ ไม่ต้องมีคุณเถอะนะครับ”
“ฮะ ฮะ พวกคุณทำให้ผมรู้สึกอาวุโสมากเลย เอาเถอะ! มีเรื่องอะไรอยากจะปรึกษาก็ว่ามา”
“เอ่อ.. ครับ คือผมอยากจะ..”
“NO!!!!!... จะหา MOMMY!!!.....”
ปาลินสะดุ้งกับเสียงร้องเรียก ใบหน้าหวานยิ้มแห้งหันมองที่ประตูรอดูว่าเจ้าตัวเล็กจะวิ่งออกมารึเปล่า เหล่าคุณพ่อพากันมองตาม เสียงหวีดร้องเงียบไป มีเสียงหัวเราะของเด็กๆ และเสียงการ์ตูนดังออกมา
“ไม่มีอะไรมั้ง พี่เจนนี่หลอกน้องเก่ง รู้ว่าน้องๆ จะมารีบเสนอตัวมาช่วยเป็นพี่เลี้ยงให้ ไม่ต้องห่วงหรอก เห็นฝึกภาษาอังกฤษมาในรถ บอกว่าจะมาคุยกับน้องฝรั่ง”
เถ้าแก่โยกล่าวน้ำเสียงกลั้วหัวเราะ ผู้จัดการหว่องสามารถเคลียร์ห้องเจนนี่ซึ่งอยู่ชั้น 2 ของร้านได้ตามคำสั่งเสี่ยทุกประการ เป็นห้องส่วนตัวที่มีระเบียงกว้างขวาง ลมพัดโกรกตลอดเวลา เย็นสบายและยังเพลินกับวิวแม่น้ำที่สวยงาม โต๊ะอาหารจัดไว้ที่ระเบียงด้านนอกและใช้ห้องรับรองด้านในให้เด็กๆ นั่งเล่นดูทีวี หลังทานอาหารเสร็จเจนนี่นำทีมน้องๆ ไปนั่งเล่นในห้องเพื่อให้เหล่าคุณพ่อได้คุยกัน และวันนี้ครอบครัวรามิลก็พาพี่เลี้ยงเด็กมาช่วยดูน้องไอติมด้วย เพราะเจ้าตัวเล็กวัย 2 ขวบเศษ กำลังซุกซนอย่างมาก
“ตกลงมีเรื่องอะไรจะปรึกษา ว่ามาเลย ปาลิน”
“ครับ คือผมอยากเรียนถามเถ้าแก่ว่ามีแผนจะ...”
“ขอโทษด้วยนะครับ คุยกันไปถึงไหนแล้วววว..”
เสี่ยภากรส่งเสียงมาก่อนตัว ร่างสูงเดินขึ้นบันไดด้านข้างระเบียงตรงเข้ามาร่วมวงสนทนาต่อ
“ขอโทษทีนะ แวะเข้ามาร้านนี้ทีไร ต้องมีอะไรเสียหายให้ซ่อมอยู่เรื่อย”
เถ้าแก่โยสะกิดแขนคนรัก
“พูดแบบนี้จะหมายความว่าผมดูแลร้านไม่ดี หรือไงครับ เสี่ย..”
“โอว!! เสี่ยจะกล้าคิดแบบนั้นได้ไงครับ เสี่ยไม่ได้หมายถึงเถ้าแก่สักนิด”
“ถ้าไม่ได้หมายถึงผม ก็คงไม่พ้นผู้จัดการหว่อง เสี่ยก็รู้ว่าคุณหว่องทำงานหนักขนาดไหน ทั้งงานราษฎร์ งานหลวง แทบจะไม่มีเวลากระดิกไปไหนอยู่แล้ว ข้าวของเสียหายนิดหน่อยก็เป็นเรื่องปกติ ทำไมต้องบ่นว่ากันด้วยครับ”
เถ้าแก่ระบายยิ้มแต่น้ำเสียงตำหนิจริงจัง เสี่ยรู้สึกเหมือนมีอะไรติดคอขึ้นมาซะงั้น กระแอม 2-3 ครั้ง ก่อนชี้แจงน้ำเสียงอ่อน
“เสี่ยไม่ได้บ่นว่าใครนะครับ เถ้าแก่ กับนายหว่องก็ไม่ได้ว่าอะไร ไม่เชื่อเรียกมาถามได้ แค่ไปยืนดูเด็กวิดน้ำ และสั่งให้ระวังตอนยกขึ้นมาเท่านั้น ไม่ได้บ่นว่าใครสักนิดเลย จริงๆ นะจ๊ะ”
“ไม่ได้ว่าก็ดีครับ คุณเตชิตไม่ได้มาทานข้าวเฉพาะครอบครัว แต่ตั้งใจเชิญเราและลูกๆ ร่วมทานกลางวันด้วย เสี่ยจะทำเหมือนเทคแคร์เพื่อนหรือญาติสนิท เดินไปเดินมาแบบนี้ มันไม่เหมาะนะครับ”
เสี่ยภากรเม้มริมฝีปากพยักหน้ารับ คุณพ่อวัยหนุ่มมองหน้ากันต่างคนต่างกลั้นยิ้ม ไม่บ่อยนักที่ใครจะได้มีโอกาสเห็นเสี่ยภากรตกอยู่ในสถานการณ์เป็นรองเถ้าแก่โย ทั้งสีหน้าและแววตาของเสี่ย ภาษาชาวบ้านเรียกว่าเกรงใจเมียสุดๆ
“ที่จริงเสี่ยทำตัวตามสบายแบบนี้ พวกเรารู้สึกดีกว่านะครับ เราไม่ได้อยากเป็นลูกค้าคนสำคัญ แต่อยากเป็นเพื่อนหรือญาติสนิทของเสี่ยและเถ้าแก่มากกว่า แล้วถ้าผมเป็นเสี่ยก็อดไม่ได้ที่จะต้องขอตัวลงไปดูแลแก้ปัญหาของร้านก่อน เป็นเรื่องปกติครับ เถ้าแก่”
เตชิตกล่าวสีหน้าระบายยิ้ม กานต์รวีพยักหน้าสนับสนุนคนรัก ปาลินกล่าวเห็นด้วย
“คุณเตชิตกับพี่วีรู้สึกแบบเดียวกับผมเลยครับ เสี่ยกับเถ้าแก่ทำให้ผมรู้สึกเหมือนนั่งคุยกับญาติผู้ใหญ่จริงๆ จะรังเกียจมั้ยครับ ถ้าผมจะเรียกเถ้าแก่กับเสี่ยว่าคุณอา”
เถ้าแก่โยกล่าวสีหน้ายิ้มแย้ม
“ถ้าเป็นปาลินยังอายุน้อยมาก อยากจะเรียกจริงๆ ก็ไม่ขัดหรอก แต่สำหรับเสี่ยคงไม่เหมาะเป็นอา น่าจะเป็นลุงมากกว่า หรือเสี่ยว่าไงครับ”
เสี่ยภากรจ้องหน้าคนรัก เห็นใบหน้าหวานแย้มยิ้มมีความสุขที่ได้กระเซ้าก็หัวเราะ
“ฮะ ฮะ ยังไงก็ได้ แต่ถ้าเสี่ยเป็นลุง เถ้าแก่ก็ต้องเป็นลุงด้วย และเมื่อเราเป็นลุงหรืออาของหม่ามี้ปาลิน เราก็ต้องเป็นปู่ของเจ้าหนูฝรั่ง เถ้าแก่พร้อมจะเป็นปู่หรือยัง”
เถ้าแก่อ้าปากหวอ สีหน้าครุ่นคิดเหมือนไม่ค่อยมั่นใจกับสถานะคุณปู่ ปาลินก็ตกใจเช่นกันรีบออกตัวปฏิเสธ
“จริงด้วยครับ ผมลืมคิดไป ถ้างั้นผมเรียกเหมือนเดิมดีกว่าครับ ชาลีเรียกเถ้าแก่กับเสี่ยว่าลุงไปแล้ว เปลี่ยนไปมาเดี๋ยวแกจะงง ต้องขอโทษด้วยนะครับ”
ปาลินยกมือไหว้ เถ้าแก่กล่าวน้ำเสียงกลั้วหัวเราะ
“ที่จริงเป็นปู่ก็ไม่เลวนะ จะเรียกยังไงก็ตามสบายล่ะกัน เอ่อ!! เมื่อกี้เราจะถามอะไร เสี่ยเข้ามาขัดจังหวะเลยยังไม่รู้เรื่องกัน”
“อ๋อ ครับ คือผมจะถามว่าเสี่ยกับเถ้าแก่มีแผนจะเปิด.....”
“Mommyyyyyy..”
-
การสนทนาถูกขัดจังหวะอีกครั้งเมื่อประตูห้องถูกผลักออกพร้อมเสียงร้องเรียก เหล่าคุณพ่อหน้าตื่นเมื่อร่างเล็กของหนูน้อยวัย 2 ขวบ 9 เดือน วิ่งหน้าเหยเกเข้ามากระตุกเสื้อปาลิน
“I need to poo!!”
เสียงหัวเราะครืนของเหล่าคุณพ่อ เจนนี่ตามน้องฝรั่งออกมา รีบออกตัวกับปาลิน
“หนูบอกจะพาไปก็ไม่ยอมค่ะ พี่ลิน”
“ไม่เป็นไรจ้ะ เดี๋ยวพี่พาไปเอง” ใบหน้าหวานหันมายิ้มกับทุกคน “ผมขอตัวพาชาลีไปเข้าห้องน้ำก่อนนะครับ”
มือเล็กกระตุกมือปาลินอีก คราวนี้ส่งภาษาไทยชัดแจ๋ว
“หม่ามี้ ชาลีจาอึ๊!!! ออกแล้ว”
“OK!! OK!! ไปเดี๋ยวนี้แล้วค้าบ อดทนไว้ก่อนนะ” ปาลินลุกจากโต๊ะอุ้มร่างเล็กขึ้นถามเถ้าแก่น้ำเสียงร้อนรน “ห้องน้ำใกล้สุดอยู่ไหนครับ”
เถ้าแก่โยตอบน้ำเสียงกลั้วหัวเราะ
“อยู่ข้างบันไดนี้เอง ลงระวังด้วย”
“ขอบคุณครับ”
ปาลินอุ้มลูกวิ่งลงบันได เหล่าคุณพ่อพากันหัวเราะ เตชิตระบายยิ้มกล่าว
“ลูกปวดท้องอึกลางวงอาหารเป็นเรื่องปกติครับ แต่บางครั้งก็ทำพ่อแม่หน้าแตกได้ เจ้าตัวเล็กของผมสร้างวีรกรรมมาแล้ว”
“น้องไอติมน่ะเหรอคะ อาทาโร่”
“ใช่จ้ะ”
สาวน้อยทรุดตัวลงนั่นแทนที่ปาลิน ถามด้วยความอยากรู้
“น้องทำหน้าแตกยังไงคะ”
“น้องวิ่งเข้าไปหาแม่แอน บอกปวดท้องอึจ้ะ”
“ก็เรื่องธรรมดานี่คะ ทุกคนต้องอึ ไม่ว่าเด็กหรือผู้ใหญ่ก็ต้องอึทั้งนั้น”
เสี่ยภากรขยี้หัวลูกสาว
“พอ!! ไม่ต้องเน้นอึมาก อยู่บนโต๊ะอาหาร”
เจนนี่หัวเราะ เจเจจูงน้องไอติมเดินตามออกมา ร่างเล็กวิ่งมาหาพ่อจ๋าวีขอนั่งด้วย กานต์รวีอุ้มลูกนั่งบนตัก
“ว่าไงค้าบ ไอติมซนรึเปล่า”
หนูน้อยส่ายหน้าไม่ซน พี่เจเจชิงตอบ
“ไม่ซนมากฮะ พี่วี เลี้ยงง่ายกว่าน้องชาลีเยอะเลย”
“ชาลีซนมากเลยเหรอ”
“ไม่ได้หมายถึงซนค่ะ” เจนนี่ขัดน้องชาย “เลี้ยงง่ายกว่าเจเจ หมายถึงพูดรู้เรื่องกว่า ชาลีต้องพูดไทยคำฝรั่งคำ ถึงจะรู้เรื่อง”
กานต์รวีหัวเราะ หันมองหาลูกคนโต
“แล้วโมจิทำอะไรอยู่ครับ”
“โมจิ นั่งดูพี่เจมเล่นเกมส์อยู่ฮะ”
“ตกลงน้องไอติมทำเรื่องหน้าแตกยังไงคะ อาทาโร่ยังเล่าไม่จบเลย” เจนนี่ท้วงถามเตชิต เถ้าแก่โยส่ายหน้ากับความอยากรู้ของลูกสาว
“ก็ไม่มีอะไรมาก เหตุเกิดเมื่อเดือนที่แล้วเอง น้องแค่วิ่งไปหาแม่แอนบอกว่าปวดอึ๊!! ตอนนั้นแม่แอนอยู่ในพิธีแต่งงาน เจ้าบ่าวกำลังสวมแหวนให้แม่พอดีเลย”
“ว้าย!!. แย่จัง ทำไมมาปวดตอนนั้นอ่ะ” สาวน้อยอุทานหน้าตื่น เห็นพ่อและปะป๊าหัวเราะชอบใจ ก็หัวเราะบ้าง
“แล้วไงคะ ใครพาน้องไปห้องน้ำ”
“จะใครล่ะจ๊ะ พี่วีวิ่งเข้าไปอุ้มเจ้าตัวเล็กออกมาแทบไม่ทัน ทั้งบาทหลวงทั้งแขกหัวเราะกันทั้งงาน”
เจ้าตัวเล็กบนตักกานต์รวีเห็นทุกคนหัวเราะก็หัวเราะตาม
“I’m back!!”
เสียงแจ๋วดังมาก่อนตัว ปาลินจูงร่างเล็กก้าวขึ้นบันได หนูน้อยหัวเราะร่า วิ่งมารายงานตัวกับพี่เจนนี่
“ชาลีอึเสร็จแล้ว”
“จ้า อึเสร็จแล้วจะเข้าไปเล่นต่อมั้ย หรือจะนั่งกับหม่ามี้”
หนูน้อยฝรั่งหันไปบอกหม่ามี้
“ชาลีเล่นกับพี่เจนนี่ก่อน หม่ามี้”
“OK คับ เดี๋ยวมาใส่กางเกงดีๆ ก่อน” ร่างเพรียวทรุดตัวลงขยับกางเกงที่เบี้ยวให้ตรง มือตบก้นนุ่มเบาๆ
“ไปเล่นได้แล้วคับ
เจนนี่ชวนน้องๆ กลับเข้าไปเล่นต่อ ไอติมทำท่าจะไม่ไปแต่พอพี่เจเจกลับเข้าไปพร้อมกับพี่เจนนี่และชาลี ร่างเล็กก็ไถลลงจากตักกานต์รวีวิ่งตามเข้าไปในห้อง
“ถ้าเสร็จธุระเรื่องอุนจิของลูกแล้ว เมื่อกี้เราจะถามอะไร เชิญว่าต่อเลย” ภากรพยักหน้าถามปาลิน เด็กหนุ่มหัวเราะ
“ฮะ ฮะ ครับ ผมอยากจะถามเสี่ยกับเถ้าแก่ว่ามีแผนจะขยายสาขาร้านอาหารธีรวัฒน์มั้ยครับ”
เสี่ยภากรมองหน้าเถ้าแก่ก่อนย้อนถามเด็กหนุ่ม
“ถามทำไมเหรอ หรือว่าสนใจอยากจะเปิดร้านอาหาร”
“สนใจครับ แต่ไม่ได้คิดอยากจะเปิดร้านเอง ผมอยากเป็นเชฟครับ”
“เป็นเชฟ!!..” กานตร์วีมองหน้าเพื่อนรุ่นน้อง ประหลาดใจกับความคิดของปาลิน เถ้าแก่โยระบายยิ้มถาม
“ทำไมถึงอยากเป็นล่ะ วีบอกว่าเราเรียนวิศวะไม่ใช่เหรอ”
“ใช่ครับ วิศวกรรมอาหาร ที่จริงผมสมัครงานไว้เขาเรียกตัวไปสัมภาษณ์แล้ว เป็น Project engineer งานติดตั้งระบบลำเลียง ขนถ่ายต่างๆ แต่คุณอลันไม่ยอมให้ไปทำงานครับ”
“อ้าว ทำไมล่ะ”
“ก็.. คุณอลันบอกว่าเขาเลี้ยงผมได้ ที่สำคัญอยากให้ผมอยู่บ้านเลี้ยงลูก ไม่อยากให้เอาลูกไปฝากเนอสเซอรี่เร็วเกินไป ผมเห็นด้วยเรื่องเลี้ยงลูกก็เลยยอมครับ อยู่บ้านกับชาลีไม่มีอะไรทำก็รู้สึกเบื่อ ดูรายการทำอาหารบ่อยๆ เลยลองหัดทำดูบ้าง มีหลายเมนูที่คุณอลันถึงกับออกปากชม ผมก็เลยหัดทำจริงจัง หัดจากยูทูปบ้าง จากหนังสือบ้าง ตอนนี้ผมทำอาหารเป็นหลายเมนูแล้วนะครับ คุณอลันกับชาลีได้กินอาหารฝีมือผมแล้วบอกว่าใช้ได้ ชาลีถึงกับยกนิ้วให้เลย ผมเลยนึกอยากเรียนทำอาหาร อยากทำให้เก่ง เผื่อจะได้เป็นเชฟกับเขาบ้างครับ”
ปาลินคุยไปเขินไป สมาชิกร่วมโต๊ะนั่งอมยิ้มฟัง เสี่ยภากรพยักหน้าถามเด็กหนุ่ม
“สรุปคือตอนนี้ฝีมือทำอาหารยังไม่ถึงขั้น ต้องการหาที่เรียนใช่มั้ย”
“ใช่ครับ”
“อ้าว! แล้วถามถึงแผนขยายร้านอาหารทำไมล่ะ”
“ก็.. ถามเผื่อไว้ครับ ถ้ามีแผนจะเปิดในอนาคตอันใกล้นี้ ผมก็พอมีเวลา เรียนจบแล้วจะได้มาสมัครเป็นเชฟที่สาขาใหม่ของครัวธีรวัฒน์ไงครับ ถ้ายังไงผมขอฝากตัวด้วยนะครับเสี่ย ฝากตัวด้วยนะครับเถ้าแก่”
ปาลินน้อมศีรษะฝากตัวกับคู่รักหนุ่มใหญ่เจ้าของสวนอาหารธีรวัฒน์ เตชิตกับกานต์รวีมองหน้ากันหัวเราะ นึกไม่ถึงว่าธุระที่ปาลิน อยากมาคุยกับเสี่ยและเถ้าแก่จะเป็นเรื่องนี้ เสี่ยภากรกล่าวกระเซ้า
“ฝากตัวเร็วไปหน่อยมั้ย ปาลิน เธอข้ามเรื่องสำคัญไป 2 เรื่องเลยนะ”
“เรื่องอะไรครับ”
“เรื่องแรก เธอต้องเรียนทำอาหารจนจบ จะเป็นเชฟเต็มตัวต้องมีความรู้เรื่องอาหารทุกประเภท บางคนศึกษาเรื่องการทำอาหารมาหลายปียังเรียกตัวเองว่าเชฟไม่ได้เลย เรื่องที่สอง.. สำหรับเธอสำคัญกว่าเรื่องแรก” เสี่ยภากรนิ่งไปอึดใจก่อนพยักหน้าถามเด็กหนุ่ม
“คิดจะมาสมัครเป็นเชฟ คุณอลันอนุญาตแล้วเหรอ ไม่ใช่มายืนทำอาหารไม่ถึงชั่วโมง สามีตามมาลากตัวกลับไปนะ”
ปาลินอ้าปากหวอใบหน้าร้อนผ่าว เตชิตหัวเราะลั่น กานต์รวีอมยิ้ม เถ้าแก่โยดุคนรัก
-
“พูดตรงเกินไปมั้ยครับ เสี่ย.. อ้อมๆ หน่อยก็ได้”
“จะอ้อมไปไหนล่ะ จะให้บอกว่า ไม่ใช่มายืนทำอาหารแค่ชั่วโมงเดียว แด๊ดอลันพาชาลีมาตามหาหม่ามี้ที่ร้านอาหาร ไม่พูดไม่จาเดินเข้าไปในครัวอุ้มเมียกลับไปทั้งที่ตะหลิวยังอยู่ในมือ อ้อมแบบนี้เหรอ”
ภากรย้อนคนรักหน้าตาเฉย คู่รักรามิลหัวเราะกระจาย ปาลินอายหนักกว่าเดิมกัดริมฝีปากก้มหน้างุด เถ้าแก่โยก็นึกขำแต่เห็นเด็กหนุ่มเขินจัดก็แกล้งเอ็ดคนรัก
“พูดจาโฉ่งฉ่างแบบนี้ เด็กก็เขินแย่ซีครับ เสี่ย.. พอเลย ผมสรุปเอง” โยธินหันมาถามปาลิน
“ตกลงที่พูดมาจุดประสงค์ก็คือ ถ้าครัวธีรวัฒน์ขยายสาขา เธอต้องการสมัครเป็นเชฟใช่มั้ย”
“ใช่ครับ” ใบหน้าหวานเงยขึ้นตอบไม่ค่อยเต็มเสียง
“โอเค เอาเป็นว่าผมกับเสี่ยรับทราบไว้ เรามีโครงการจะขยายเหมือนกันแต่ยังไม่ใช่ตอนนี้ เพราะงั้นยังมีเวลาที่เธอจะฝึกฝีมือด้านทำอาหาร แต่เรื่องสำคัญที่สุดก็อย่างที่เสี่ยบอก ปรึกษาคุณอลันเรื่องอยากเป็นเชฟหรือยัง เป็นเชฟร้านอาหารไม่ใช่งานสบาย ที่สำคัญคือเวลาเลิกงานค่อนข้างดึก ถ้ายังไม่ได้คุย ผมบอกเลยว่าโอกาสที่เขาจะเห็นด้วยน้อยมาก และถ้าคุณอลันไม่อนุญาตก็ไม่ต้องไปเสียเวลาหาที่เรียนหรอก ทำกินในครอบครัว ฝึกจากตำราอยู่ที่บ้าน ทำทุกวันๆ ก็มีฝีมือไปเอง”
ปาลินยกมือไหว้คู่รักเจ้าของสวนอาหาร
“ขอบคุณเสี่ยและเถ้าแก่ครับ ที่จริงความคิดเรื่องเป็นเชฟ เป็นความคิดของคุณอลันเองครับ”
กานต์รวีเป็นฝ่ายถาม
“จริงอ่ะ เป็นไปได้ยังไง ขนาดทำงานบริษัท ไปเช้ากลับเย็น ยังไม่ให้ไปเลยไม่ใช่เหรอ”
“ใช่ครับ ก็เพราะแบบนี้เขาถึงยุให้ผมฝึกทำอาหารที่บ้าน หรือจะไปเรียนเพิ่มเติมก็ไม่ว่าครับ ตอนนี้ชาลีเข้าอนุบาลแล้ว ผมไปส่งลูกเสร็จก็ว่างครับ คุณอลันบอกให้ผมใช้เวลาว่างไปเรียนทำอาหาร ผมบอกเขาอย่างที่เถ้าแก่พูดเลยครับ ว่าเรียนไปทำไม แค่ทำกินกันเองในบ้าน ผมฝึกจากหนังสือก็ได้ เขาย้อนถามผมว่าไม่อยากเป็นเชฟเหรอ ผมสวนเขาทันทีว่า เป็นเชฟอยู่กับบ้านทำอาหารให้คุณกับลูกเนี่ยนะ”
ปาลินคลายความเขินลงก็คุยจ้อถึงความเป็นมาและเหตุผลที่ต้องการสมัครทำงานเชฟ เมื่อเด็กหนุ่มหยุดเล่ายกแก้วน้ำส้มขึ้นดื่มอย่างกระหาย สมาชิกร่วมโต๊ะที่ต่างนิ่งฟังด้วยความสนใจพากันยิ้มให้กัน เสี่ยภากรหัวเราะหึๆ กานต์รวีสะกิดถามเมื่อปาลินวางแก้วน้ำลง
“คุณอลันว่ายังไงเหรอ”
“เขาบอกว่าเห็นผมมีฝีมือทำอาหาร ถ้าผมชอบก็จะสนับสนุนให้เรียนหลักสูตรการทำอาหารอย่างจริงจัง เรียนจบแล้วเขาจะอนุญาตให้ผมไปทำงานเป็นเชฟร้านอาหารมีชื่อ แต่มีข้อแม้ว่าต้องเป็นร้านอาหารของเสี่ยหรือเถ้าแก่เท่านั้นครับ”
“เพราะอะไร” เถ้าแก่โยถามด้วยความประหลาดใจ
“เพราะคุณอลันจะให้ผมมาทำงานแค่ช่วงเวลาที่ลูกอยู่โรงเรียน ถึงเวลาลูกเลิกเรียนผมก็ต้องกลับครับ”
“เฮ้ย!!..” เสียงอุทานของเจ้าสัวรามิล ตามด้วยคำถามกลั้วหัวเราะ “ตัวเล็กเลิกเรียนกี่โมง”
“บ่าย 2 โมงครึ่งครับ แต่ผมต้องเลิกงาน 2 โมงเพื่อไปรับลูก”
“แปลว่าใน 1 วัน นายทำงานได้วันละ 3-4 ชั่วโมง ตำแหน่งเชฟคงไม่ได้หรอกมั้ง หรือไงครับ เสี่ย..”
ยังไม่ทันที่เสี่ยจะตอบ เสียงใสย้ำความต้องการของตนอย่างหนักแน่น
“ต้องเป็นเชฟเท่านั้นครับ ตำแหน่งอื่นคุณอลันไม่ให้ผมทำ และที่ต้องเป็นร้านอาหารธีรวัฒน์ก็เพราะคุณอลันเคารพเสี่ยกับเถ้าแก่มาก คุณอลันวางใจถ้าผมมาทำงานที่นี่ และถ้าผมจะขอทำงานแค่ครึ่งวัน เป็นร้านอื่นก็คงปฏิเสธไม่รับแน่นอนครับ”
“พูดเหมือนมั่นใจว่าเสี่ยกับเถ้าแก่จะรับนายงั้นแหล่ะ” กานต์รวีอดขัดไม่ได้
“มั่นใจซีครับ คุณอลันบอกว่าถ้าเสี่ยกับเถ้าแก่ปฏิเสธ ให้ผมลองเสนอเงื่อนไขให้”
เสี่ยและเถ้าแก่มองหน้ากันหัวเราะ กานต์รวีซักแทนเจ้าของร้าน
“เงื่อนไขอะไรเหรอ”
“ถ้าผมทำงานได้แค่วันละ 4-5 ชั่วโมง ก็แปลว่าที่ร้านต้องมีเชฟ อีกหนึ่งคนทำตั้งแต่ช่วงบ่ายถึงค่ำ การจ่ายเงินเดือนซ้ำซ้อนให้เชฟ 2 คน จะเป็นภาระให้กับทางร้าน เพราะงั้นคุณอลันจึงให้ผมเสนอเงื่อนไขว่าเสี่ยและเถ้าแก่ไม่ต้องจ่ายเงินเดือนให้ผมก็ได้ครับ”
“หมายถึงจะมาทำงานให้ฟรีงั้นเหรอ” เถ้าแก่ย้อนถาม
ปาลินยิ้มหวานตอบ
“ใช่ครับ”
“ถ้าเป็นแบบนั้น ผมกับเสี่ยคงไม่รับหรอก เราไม่เคยใช้แรงงานใครฟรีๆ ไม่ว่าจะตำแหน่งไหน ทุกคนต้องทำงานแลกเงินทั้งนั้น”
ใบหน้าหวานจ๋อยลง
“ถ้างั้น ผมขอรับเป็นค่าแรงรายวัน หรือเฉลี่ยจากเงินเดือน ยังไงก็ได้ครับ”
“แน่ใจนะว่าอยากเป็นเชฟจริงๆ เรียนจบวิศวะมา ไม่เสียดายความรู้ที่อุตส่าห์ร่ำเรียนมาหรือไง” เสี่ยภากรกล่าวถามจริงจัง
“ก็เสียดายอยู่ครับ แต่คุณอลันไม่ให้ผมทำงานประจำ ตอนแรกเขาให้ผมอยู่บ้านเลี้ยงลูกโดยไม่ต้องทำงานเลยด้วยซ้ำ แต่พอเห็นฝีมือทำอาหารของผมก็เปลี่ยนใจให้ไปเรียนเป็นเชฟ และยอมให้ผมมาสมัครงานที่ร้านอาหารธีรวัฒน์ ผมตกลงทันทีเพราะคิดว่าดีกว่าอยู่บ้านเฉยๆ ครับ”
ภากรพยักหน้า
“โอเค เอาเป็นว่าฉันกับเถ้าแก่รับเธอไว้ ฟังดูแล้วไม่จำเป็นต้องรอขยายสาขาหรอก ถ้าพร้อมก็มาเริ่มงานพรุ่งนี้ได้เลย”
“หา!!..” ปาลินตกใจ คู่รักรามิลออกอาการตื่นเต้นไปด้วย
“ผมยังไม่พร้อมครับ ผมยังไม่ได้เรียนเพิ่มเติมเลย ยังทำอาหารได้แค่พื้นๆ เอง”
“ที่ให้มาเริ่มงานเลย คือให้มาเรียนรู้การทำอาหารจากเชฟจริงของร้าน ไม่จำเป็นต้องไปหาเรียนที่อื่น ซึ่งระหว่างที่เรียนทางร้านไม่ให้ค่าแรง จนกว่าเชฟของร้านจะรับประกันฝีมือให้ ถึงตอนนั้นจะให้เป็นเชฟผู้ช่วย หมายถึงจะมาหรือไม่มา หรือมาทำแค่ 3-4 ชั่วโมง ยังไงก็ได้ เราจ่ายค่าแรงรายชั่วโมงเฉลี่ยจากเงินเดือน แบบนี้โอเคมั้ย”
ปาลินตื่นเต้นสุดๆ ถามน้ำเสียงสั่น
“พูดจริงหรือครับ เสี่ย”
สายตาทุกคู่จ้องฟังคำตอบจากเสี่ยเช่นกัน เสี่ยมองหน้าเถ้าแก่คนรักเหมือนจะถามความเห็น เถ้าแก่ระบายยิ้มพยักหน้าเห็นด้วย ปาลินรีบยกมือไหว้
“ขอบคุณเสี่ยกับเถ้าแก่มากๆ ครับ เสี่ยกับเถ้าแก่ใจดีอย่างที่พี่วีบอกจริงๆ ผมจะรีบกลับไปบอกคุณอลันว่าผมได้งานทำแล้ว”
ปาลินยิ้มแก้มปริ ออกอาการดีใจจนคู่รักรามิลอดหัวเราะไม่ได้ กานต์รวีแสดงความยินดีด้วย
“ดีใจล่วงหน้าด้วย นายจะได้เสี่ยและเถ้าแก่เป็นบ๊อสแล้ว เท่ากับฉันเป็นรุ่นพี่นาย เพราะฉันก็เป็นศิษย์เก่าที่นี่ จริงซี!! เสี่ยจะให้ปาลินเข้ามาฝึกงานที่ร้านไหนครับ”
เถ้าแก่เป็นฝ่ายตอบ
“แล้วแต่เจ้าตัว สะดวกที่ไหนมากกว่าล่ะ”
“ผมขอฝึกที่นี่ได้มั้ยครับ ใกล้โรงเรียนลูกมากกว่า”
“โอเค ถ้าไม่ติดขัดอะไรพรุ่งนี้ก็มาเริ่มงานได้เลย”
“Yes!!..” ว่าที่เชฟปาลินออกท่าทางดีใจและยกมือไหว้ขอบคุณว่าที่เจ้านายทั้งสอง
เสียงโทรศัพท์มือถือของเจ้าสัวรามิลดัง เตชิตขอตัวลงไปคุยโทรศัพท์ด้านล่าง ปาลินก็ขออนุญาตลุกไปโทรศัพท์รายงานคนรัก กานต์รวีนั่งคุยกับเจ้านายเก่าอย่างถูกคอ รู้ว่ามีแผนจะไปพักร้อนแถบเหนือของโลกก็รู้สึกตื่นเต้นไปด้วย เถ้าแก่แนะให้หาเวลาว่างชวนเตชิตไปพักผ่อนและให้ลองดูบริการของพัฒน์ไพศาลทัวร์ ซึ่งเถ้าแก่เป็นหุ้นส่วนใหญ่ สนใจโปรแกรมไหนให้โทรบอกจะให้คิดราคาพิเศษให้ ปาลินคุยโทรศัพท์กับคนรักสักครู่ก็เดินมาหาว่าที่เจ้านาย
“ขอโทษครับ คุณอลันขอเรียนสายเสี่ยครับ”
ปาลินยื่นโทรศัพท์ให้เสี่ย ภากรทักทายอลันคุยกันสักครู่ก็วางสาย เถ้าแก่พยักหน้าถาม
“คุณอลันว่าไงครับ เสี่ย”
“ขอบคุณที่ช่วยรับปาลิน และบอกว่ามีแผนโปรโมทร้าน ถ้าสนใจจะเข้ามาเสนอด้วยตัวเอง”
“ก็ดีนะ เราไม่ได้ทำประชาสัมพันธ์ร้านอาหารนานแล้ว ไว้นัดมาคุยหน่อยก็ดี ผมกำลังอยากได้ปริ้นท์แอดสวยๆ ลงในนิตยสารท่องเที่ยว และรูปใหม่ๆ ลงในเว็บไซต์พอดี”
-
“เถ้าแก่สะดวกให้มาพบเมื่อไร เดี๋ยวผมนัดให้เอง ช่วงบ่ายพรุ่งนี้เถ้าแก่เข้าร้านมั้ยครับ นัดพรุ่งนี้เลยก็ได้”
ปาลินอาสานัดเวลาให้ เถ้าแก่ย้อนถาม
“ไม่เช็คเวลากับคุณอลันก่อนเหรอ ติดประชุมหรือนัดลูกค้าหรือเปล่า”
“นั่นซี นายรู้คิวงานคุณอลันด้วยเหรอ หรือว่าสั่งได้ในฐานะที่เป็น Darling” กานต์รวีแซวหนุ่มรุ่นน้อง ทำเอาเถ้าแก่กับเสี่ยปล่อยหัวเราะ
ปาลินยิ้มเขิน สั่นหัวดิก
“ไม่รู้ครับ ใครจะไปสั่งได้ ผมลืมไป เดี๋ยวกลับไปถามให้นะครับ”
เตชิตเดินกลับขึ้นมาพร้อมกับเพื่อน ชายหนุ่มหน้าตี๋ระบายยิ้มกว้างส่งเสียงทัก พร้อมยกมือไหว้
“หวัดดีทุกคนคร้าบ หวัดดีครับเสี่ย หวัดดีครับเถ้าแก่”
เสี่ยภากรและเถ้าแก่โยพากันลุกขึ้นยืน กานต์รวีลุกตามสีหน้าตื่นร้องทักด้วยความดีใจ
“หวัดดีครับ คุณกร ไม่ได้เจอเป็นปีเลย สบายดีนะครับ”
“สบายดีครับคุณวี เสี่ยกับเถ้าแก่สบายดีนะครับ ผมโชคดีจริงๆ ได้เจอเสี่ยพร้อมกับเถ้าแก่ที่นี่”
เสี่ยและเถ้าแก่ทักทาย กรัณย์กร คาบายาชิ เพื่อนรักของเตชิตอย่างเป็นกันเอง ปาลินนั่งตาปริบๆ มองการทักทายของคนรู้จักที่ไม่ได้เจอกันนานใบหน้าหวานระบายยิ้มดีใจไปด้วย เตชิตแนะนำปาลินให้เพื่อนรู้จัก กรัณย์กรรีบยื่นมือเช็คแฮนด์ก่อนที่เด็กหนุ่มจะยกมือไหว้ เห็นสีหน้ากะลิ้มกะเหลี่ยของเพื่อนขณะจับมือนุ่มเขย่า แม้จะอยู่ต่อหน้าสองหนุ่มใหญ่เจ้าของร้าน ก็เอ่ยเตือนอย่างไม่เกรงใจ
“เฮ้ย!!.. มีเจ้าของแล้วโว้ย พาลูกมากินข้าวด้วย อยากเจอมั้ยชื่อชาลี เป็นลูกฝรั่ง”
กรัณย์กรหัวเราะแก้เขิน เสี่ยภากรเชื้อเชิญให้นั่งร่วมโต๊ะและหันไปสั่งบริกรให้จัดเครื่องดื่มมา ร่างสูงทรุดตัวลงนั่ง
“ผมบินจากโอซาก้าเพิ่งมาถึงเมื่อคืน ครัวธีรวัฒน์เป็นร้านแรกที่ผมนึกถึงเลยนัดลูกความมาคุยที่นี่ตอนบ่าย 2 ตั้งใจว่าเสร็จธุระแล้วจะแวะไปหาเจ้าทาโร่กับคุณวีที่บ้าน นึกไม่ถึงว่ากำลังนั่งกินข้าวอยู่กับเสี่ยและเถ้าแก่ที่นี่”
“คุณกรจะกลับมาอยู่ยาวหรือครับ” กานต์รวีเอ่ยถาม
“เปล่าครับ”
“อ้าว! แล้วทำไมถึงนัดลูกความล่ะครับ หรือว่าลูกความอยู่ญี่ปุ่นเหมือนกัน”
“เปล่าครับ ที่จริงก็ไม่เชิงลูกความ เป็นเพื่อนรุ่นน้องสมัยเรียนที่อังกฤษ เขามีปัญหาเรื่องมรดก โทรไปขอคำปรึกษา ขอให้ผมกลับมาคุยด้วย ถึงขนาดส่งตั๋วเครื่องบินไปให้ เลยจำเป็นต้องมา”
“มรดกคงมหาศาลซีนะ ถึงขนาดยอมจ่ายค่าเดินทางให้”
กรัณย์กรหัวเราะ มีแต่เขาที่จับน้ำเสียงไม่พอใจของเพื่อนรักได้
“ก็ไม่เท่าไร แค่ทายาทเจ้าของธุรกิจเรียลเอสเตทระดับ 3-4 ดาว ปภาวินกรุ๊ป เทียบกับโครงการ 5 ดาวของรามิลกรุ๊ป ไม่ได้หรอก”
“เฮ้ย!! อะไรวะ!! คาเบะ นายมีเพื่อนทำธุรกิจเดียวกับฉันตั้งแต่เมื่อไร ทำไม่ฉันไม่รู้ ปภาวินเป็นคู่แข่งของฉันนะโว้ย”
เตชิตใส่เพื่อนไม่ยั้ง กานต์รวีชินกับสไตล์การพูดคุยระหว่างคนรักกับเพื่อน แต่เห็นเสี่ยและเถ้าแก่มองหน้ากันก็รีบปรามคนรัก
“ใจเย็นครับ คุณทาโร่ เราไม่ได้มากันตามลำพังนะครับ เกรงใจเสี่ยกับเถ้าแก่ด้วย แล้วคุณจะผูกขาดให้คุณกรมีคุณเป็นเพื่อนที่ทำธุรกิจอสังหาเพียงคนเดียว มันไม่ถูกนะครับ”
“ใช่!! จะเลือกคบคนที่อาชีพได้ยังไงวะ ฉันรู้จักหมอนี่ตอนเรียน ใครจะไปซักวะ ว่าพ่อแม่ทำมาหากินอะไร เรียนจบมาก็ไม่ค่อยได้เจอกัน เพิ่งรู้เมื่อปีที่แล้วเองว่าครอบครัวทำธุรกิจเรียลเอสเตท”
กรัณย์กรโอบไหล่เตชิตปลอบใจ
“แต่ไม่ต้องห่วงนะโว้ย ทาโร่.. เราเป็นเพื่อนกันตั้งแต่ชั้นประถม ฉันรักนายมากกว่านายเพชรอยู่แล้ว ฉันพิสูจน์ได้ว่ารักนายมากกว่าจริงๆ” ร่างสูงขยับประชิดและจูบแก้มเพื่อนดังจ๊วบเป็นบทพิสูจน์
“เฮ้ย!!.. ไอ้ทะลึ่ง” เตชิตร้องลั่นมือยันใบหน้าเพื่อนออกห่างและเบี่ยงกายหนี
กานต์รวีอมยิ้ม ปาลินหัวเราะชอบใจ เห็นเพื่อนรักวัยหนุ่มพูดคุยเล่นหัวกันเสี่ยและเถ้าแก่พากันหัวเราะ
“โอเค!! นี่บ่ายครึ่งเอง อีกครึ่งชั่วโมงกว่าลูกความจะมา เพื่อนฝูงไม่ได้เจอกันนาน นั่งคุยกันตามสบายเลย ผมต้องขอตัวก่อน ไหนๆ ก็ออกจากบ้านแล้วจะแวะเข้าไปที่สวนอาหารหน่อย แต่เถ้าแก่ยังอยู่รับรองพวกคุณที่นี่ จะสั่งอาหารหรือของว่างเพิ่มตามสบายเลยนะ มื้อนี้ผมเลี้ยงเอง”
“ไม่ได้ครับ” เจ้าสัวหนุ่มสวนทันควัน “มื้อนี้ผมเป็นคนเชิญเสี่ยกับเถ้าแก่มาร่วมทานอาหารกับเรา ผมไม่ยอมให้เสี่ยมาตัดหน้าเลี้ยงผมเด็ดขาด ถ้าเสี่ยเลี้ยง ผมโกรธจริงๆ ”
เสี่ยภากรหันไปขอความเห็นคนรัก เถ้าแก่โยระบายยิ้มกล่าว
“โอเค!! งั้นไว้ครั้งหน้าผมกับเสี่ยเป็นฝ่ายเชิญบ้าง แต่ไหนๆ จะเลี้ยงแล้ว มื้อนี้ผมขอคิดราคาเต็ม ไม่ว่ากันนะ”
“ได้เลยครับ ขอบคุณเสี่ยกับเถ้าแก่มากครับที่อุตส่าห์สละเวลามาสังสรรค์กับพวกเรา”
เถ้าแก่โยลุกขึ้นพร้อมคนรัก
“ผมขอตัวลงไปดูงานข้างล่างสักครู่ เชิญทุกคนตามสบายนะครับ”
ปาลินเห็นเสี่ยและเถ้าแก่ลุกขึ้น รีบลุกตาม
“เถ้าแก่ครับ ไหนๆ วันนี้ก็มาแล้ว ผมขออนุญาตไปทำความรู้จักและดูเชฟทำงานได้มั้ยครับ”
“ได้ซี ตามมาเลย”
ปาลินหันมาขอตัวกับสมาชิกร่วมโต๊ะ
“ผมขอตัวไปศึกษางานสักครู่ ฝากชาลีแป๊บนึงนะครับ พี่วี..”
กานตร์รวีรับคำ ปาลินหันมายิ้มหวานให้กรัณย์กร
“ยินดีที่ได้รู้จักครับ คุณคาบายาชิ”
“ยินดีเช่นกันครับ”
ปาลินโค้งให้กรัณย์กรในฐานะที่อาวุโสกว่า และรีบวิ่งลงบันไดตามเสี่ยและเถ้าแก่ไป กรัณย์กรเจอความสุภาพและรอยยิ้มหวานของเด็กหนุ่มถึงกับออกอาการเคลิ้ม มองตามหลังจนร่างเล็กลับสายตาไป เสียงใสกระแอมอย่างดัง กรัณย์กรสะดุ้งหันมาปะสายตา 2 คู่ สายตารู้ทันของเพื่อนรักไม่ค่อยเท่าไร แต่คนรักของเพื่อนนี่สิ ตาเขียวปั้ดเลย
กรัณย์กรหัวเราะแหะๆ แก้ตัวน้ำขุ่น
... ก็เด็กมันน่ารักอ่ะ ...
ตอนพิเศษ มาแปะให้อ่านคลายร้อน
ไม่รู้แฟนคลับพ่อๆ ยังอยู่รึเปล่า ใครผ่านมาก็ฝากอ่านด้วยนะคะ
:bye2:
-
:pig4:
-
เรื่องง่ายๆ สบายๆ ไม่เครียดดี
เอาความน่ารักสดใสของโมจิมาเป็นกำลังใจ
ขอบคุณนักเขียน ในเรื่องราวดีๆ
:pig4: :pig4:
-
รักโมจิ น้องน่ารักกก
-
:z13:
-
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
-
พึ่งเห็นว่ามีตอนพิเศษมาเพิ่ม ดีใจมากค่ะ
คิดถึงนิยายทุกเรื่องของเจ้หมวย
ถ้ามีโอกาสอยากให้รวมเล่มอีกสักรอบค่ะ ทุกเรื่องเลย เป็น E-Book ก็ได้ค่ะ
-
:pig4:
ขอบคุณ เจ๊หมวยที่ยังไม่ลืมคนอ่านค่ะ
-
นานๆ กลับมาอ่านที ช่วยฮีลใจให้ชุ่มชื่น ด้วยความน่ารัก
อ่านกี่รอบก็ไม่เคยผิดหวังค่ะ :L1: :L1: :L1:
-
เอไอเอส ระบบเติมเงิน #ได้ทุกเบอร์
เน็ตไม่อั้น #เน็ตไม่ลดความเร็ว (เน็ตอย่างเดียว)
เร็ว 4 Mbps(เม็ก) ราคา 43 บาท นาน 1 วัน
*777*7721*117010# แถมโทรฟรีทุกค่าย 10 นาที
เร็ว 4 Mbps(เม็ก) ราคา 75 บาท นาน 2 วัน
*777*7724*117010#
เร็ว 4 Mbps(เม็ก) ราคา 113 บาท นาน 3 วัน
*777*7719*117010#
เร็ว 6 Mbps(เม็ก) ราคา 59 บาท นาน 1 วัน
*777*7722*117010#
เร็ว 6 Mbps(เม็ก) ราคา 97 บาท นาน 2 วัน
*777*7725*117010#
เร็ว 6 Mbps(เม็ก) ราคา 140 บาท นาน 3 วัน
*777*7720*117010#
เร็ว 10 Mbps(เม็ก) ราคา 70 บาท นาน 1 วัน
*777*7723*117010#
ต่ออายุอัตโนมัติ
#ไม่ลดความเร็ว #ห้ามใช้โหลดบิท
ร้านสราวุธคอมพิวเตอร์ สตูล
สาขามะนัง 0826499917
ไลน์ sarawutcomputer
เฟซบุ๊ก sarawutcomputer
www.sarawutcomputer.lnwshop.com
เปิดทุกวัน 09.00 – 20.00 น.
ท่านเต็มใจมา ร้านฯ เต็มใจบริการ
#AIS5G #AISOne2Call5G #AISเติมเงิน #เน็ตไม่อั้น #โปรเน็ตส่งท้ายปี #เน็ตไม่ลดสปีด
http://sarawutcomputer.lnwshop.com/b/757 (http://sarawutcomputer.lnwshop.com/b/757)
.
https://web.facebook.com/photo?fbid=909129034559463&set=a.496909265781444 (https://web.facebook.com/photo?fbid=909129034559463&set=a.496909265781444)