-
ข้อตกลงในการเข้ามาในเล้าเป็ดนะครับ กรุณาอ่านทุกคนนะครับ
เล้าแห่งนี้เป็นที่ที่คนชื่นชอบนิยาย boy's love หรือชายรักชาย หากใครหลงมาแล้วไม่ชอบ
กรุณากดกากบาทสีแดงมุมด้านขวาบนออกไปด้วยนะครับ
สรุปข้อสำคัญดังนี้
1.ห้ามมิให้ละเมิดสิทธิส่วนตัวของคนแต่งและบุคคลในเรื่องทั้งหมด
2.ห้ามมิให้โพสต์ข้อความที่ไม่เหมาะสมและเกิดความขัดแย้ง
3.การนำเรื่อง ข้อความ รูปภาพมาโพส หรือนำข้อความใดๆไปโพสที่นี่หรือที่อื่นๆ กรุณาพยายามติดต่อขออนุญาตเจ้าของเรื่องก่อนนะครับ
.::.กรุณาอ่านเพิ่มเติมที่นี่ .::. (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=459.0)
สวัสดีครับ o14 มีเรื่องมาให้อ่านกันครับ พอดีไปอ่านเจอ หวังว่าคงจะสนุกถูกใจเพื่อนๆ ต้องขอขอบคุณ คุณเจ้าชายน้อยที่เขียนเรื่องนี้มาให้อ่านด้วยนะครับ
เริ่มตัน ลำดับที่ 1
“แม่…..อย่าไปนะ แม่….” น้ำตาของเด็กชายตัวน้อยหลั่งไหลอาบเต็มสองแก้มยังคงเป็นภาพที่ยังคงฝังอยู่ในหัวใจของ กอล์ฟ อย่างไม่มีวันลบเลือนมันเกิดขึ้นในวันที่แม่ของเค้าเสียชีวิตด้วยอุบัติเหตุทางรถยนต์ วันที่แม่ของเค้าไม่มีทางจะกลับมาหาเค้าอีก…. ภาพนี้มันแวบเข้ามาในหัวสมองของ กอล์ฟ ในขณะที่เค้ากำลังนั่งเหม่อลอยที่หน้าต่าง เสียงคาะประตูก็ดังขึ้น ก๊อกๆๆๆ
“กอล์ฟ มีคนมาหาอยู่ข้างล่างแน่ะลูก” เสียงของหญิงวัยกลางคนที่เป็นผู้ปกครอง และคอยดูแลกอล์ฟ ในขณะที่พ่อของกอล์ฟไปทำงานที่ภูเก็ตไม่ใช่ใครที่ไหนป้าของเค้านั่นเอง
“ครับป้า เดี๋ยวผมลงไปเดี๋ยวนี้แหละครับ” เสียงเด็กหนุ่มที่อยู่ภายในห้องตอบมาให้ผู้เป็นป้าได้ยินว่าเค้าได้ยินป้าเรียกแล้ว
“แล้วรีบลงมานะจ๊ะเดี๋ยวคนที่มาหาเค้าจะรอนาน” แล้วเธอก็เดินลงมาข้างล่าง
ภายในห้องเด็กหนุ่มก็รีบพับผ้าห่ม แล้วก็จัดของที่กระจัดกระจายในห้องให้เป็นระเบียบเรียบร้อยก่อนที่จะลงไปข้างล่างเพราะถ้าป้าหรือพี่ แป้ง ที่เป็นลูกสาวของป้าเข้ามาเห็นเขาจะต้องโดนดุเป็นแน่แท้ เมื่อทุกอย่างภายในห้องเข้าที่เข้าทางแล้ว หนุ่มน้อยจึงรีบวิ่งลงมาข้างล่าง เมื่อกอล์ฟลงมาถึงชั้นล่างแล้วสิ่งที่เค้าไม่นึกไม่ฝันก็คือ เค้าเจอชายคนหนึ่งใส่เสื้อสูทคล้ายกับนักธุรกิจเมื่อชายคนนั้นหันหน้ามาทางเขา กอล์ฟถึงกับตะโกนด้วยความดีใจ
“พ่อ…. พ่อจริงๆด้วย” แล้วเด็กหนุ่มก็วิ่งเข้าไปหาคนที่อยู่ตรงหน้าแล้วโผเข้ากอดด้วยความดีใจ
“พ่อจะกลับมากรุงเทพฯทำไมไม่บอกก่อนล่ะครับ ผมจะได้ไปรับ” เด็กหนุ่มพูดกับพ่อของตนโดยที่แขนยังกอดชายผู้เป็นพ่อไม่ยอมปล่อย
“เรานี่อายุตั้ง17แล้วนะทำตัวอย่างกับเป็นเด็กไปได้ อืม..พ่อมีอะไรจะบอกลูกด้วยนะ” ชายผู้เป็นพ่อกล่าวกับลูกชายของตน แล้วหันหน้าไปมาเหมือนกับหาอะไรบางสิ่งบางอย่าง
“มากินข้าวได้แล้วค่ะทุกคน” เสียงของหญิงคนหนึ่งดังลอดออกมาจากในครัว แล้วเธอก็เดินยกสำรับอาหารออกมาวางที่โต๊ะพร้อมกับเด็กผู้ชายอีกคนที่เดินยกหม้อหุงข้าวตามหลังเธอมาติดๆ
“นี่แหละลูกสิ่งที่พ่อกำลังจะบอกเรา” ผู้เป็นพ่อกล่าวกับลูกชายของตน ในขณะที่เด็กหนุ่มยังคงสับสนว่าทั้งสองคนนี้เป็นใคร มาจากไหน และมาทำอะไรในบ้านของเขา
“สองคนนี้เป็นใครครับพ่อ” กอล์ฟถามพ่อด้วยความสงสัย แล้วคำตอบที่ทำให้เขาแทบไม่เชื่อหูตัวเองก็ดังออกมาจากปากพ่อของเขาเอง
“ผู้หญิงคนนั้นเขาชื่อ ธารา ส่วนเด็กผู้ชายคนนั้นเป็นลูกของเธอเขาชื่อ แบงค์ พ่อเจอเค้าสองคนที่ภูเก็ต พ่อกับคุณธาราเราสองคนรักกันแล้วเราก็ตกลงกันว่าเราจะแต่งงานกัน พ่อก็เลยพาเค้ามาอยู่ที่นี่กับเรายังไงล่ะลูก” ผู้เป็นพ่อได้อธิบายเรื่องราวทุกอย่างให้ลูกชายของตนได้ฟังเรียบร้อยแล้ว ก็ลากแขนลูกชายมานั่งที่โต๊ะ
เมื่อกอล์ฟมานั่งที่โต๊ะแล้ว ป้าของเขาและลูกสาวของเธอที่ชื่อแป้งก็ตามมานั่งที่โต๊ะเพื่อจะรับประทานอาหารพร้อมกัน แล้วหญิงแปลกหน้าที่นั่งรออยู่ที่โต๊ะก็กล่าวสวัสดีทุกคนในบ้านอย่างเป็นทางการ “ดิชั้นชื่อ ธารา ค่ะส่วนนี่ลูกชายคนเดียวของดิชั้นเขาชื่อแบงค์ค่ะพวกเราสองแม่ลูกขอฝากเนื้อฝากตัวด้วยนะคะ” แล้วสองแม่ลูกก็ลุกขึ้นยืนแล้วโค้งคำนับให้ทุกคนในบ้าน แล้วการรับประทานอาหารมื้อเย็นก็เริ่มขึ้นโดยที่มีผู้ใหญ่สนทนากันอย่างสนุกสนาน ส่วนกอล์ฟนะเหรอได้แต่นั่งจ้องหน้าเด็กชายที่มีใบหน้าคล้ายเด็กผู้หญิงที่อยู่ตรงหน้าอย่างโกรธแค้น แต่แล้วเด็กชายที่นั่งฝั่งตรงกันข้ามกลับยิ้มให้เขา กอล์ฟจึงเป็นฝ่ายยอมสยบซะเอง
แล้วมื้อเย็นก็ผ่านไปหญิงแปลกหน้าที่จะมาทำหน้าที่เป็นแม่คนใหม่ของกอล์ฟกับป้าและแป้งก็ช่วยกันเก็บจาน ชามที่ใช้แล้วไปทำความสะอาด ส่วนกอล์ฟก็ออกมาเดินเล่นที่สนามหน้าบ้าน ซักพักก็ได้ยินเสียงคนวิ่งมาจากด้านหลังเขาจึงหันไปดู
“นายมีอะไร” กอล์ฟเอ่ยถามอย่างไม่สบอารมณ์เท่าไรนัก
“พี่รู้จักชื่อแบงค์แล้วนะ แต่แบงค์ยังไม่รู้จักชื่อของพี่เลย” หนุ่มน้อยแก้มใสที่อยู่ตรงหน้าเอ่ยถามกับเจ้าของบ้านที่เขากับแม่ได้มาพักอาศัยอยู่ด้วย
“จะรู้ไปทำไม เราไม่รู้จักกันแล้วก็ไม่ได้เป็นอะไรกันซักหน่อย” กอล์ฟตอบแล้วก็เดินจากไป ส่วนแบงค์เมื่อได้ยินคำตอบอย่างนั้นก็พูดกับตัวเองว่า
“คนอะไร ไม่มีมารยาทเอาซะเลยคนเค้าอุตส่าห์ถามดีๆ” แล้วก็เดินกลับเข้าไปในบ้าน
ส่วนกอล์ฟเมื่อกลับเข้ามาในห้องก็ปิดประตู แล้วก็เดินตรงมาที่โต๊ะเขียนหนังสือที่มีรูปแม่ของเขาตั้งอยู่ แล้วน้ำตาของเด็กหนุ่มก็เริ่มรินไหลออกมา นานแล้วที่เด็กหนุ่มไม่ได้ร้องไห้ แต่วันนี้มีเรื่องที่ทำให้เขาเสียใจมาก เรื่องนั้นก็คือพ่อของเขากำลังจะแต่งงานใหม่กับหญิงคนอื่น กอล์ฟหยิบรูปแม่ของเขาขึ้นมาแล้วพูดขึ้นว่า
“แม่ครับพ่อเค้ากำลังจะแต่งงานใหม่แล้ว อีกหน่อยเค้าก็คงจะลืมพวกเราแล้วล่ะครับ”
เด็กหนุ่มเอารูปของแม่มานอนกอดที่เตียงนอนแล้วก็นอนร้องไห้จนเคลิ้มหลับไป
เสียงนาฬิกาปลุกดังขึ้นในตอนเช้าเป็นสัญญาณว่า เขาจะต้องลุกขึ้นอาบน้ำ แปรงฟัน เตรียมตัวไปโรงเรียนได้แล้ว เด็กหนุ่มลุกขึ้นจากเตียงนอนมาจัดการกับกิจวัตรประจำวันของตนเรียบร้อยแล้ว ก็ลงมาชั้นล่าง
“อ้าว กอล์ฟป้าชงโอวัลตินไว้ให้ข้างในครัวหน่ะลูก” ผู้เป็นป้าบอกกับหลานชายของตน
“ไม่เป็นไรครับ วันนี้ผมรีบไปเรียนครับ” แล้วเด็กหนุ่มก็วิ่งออกไปท่ามกลางความงุนงงของผู้เป็นป้า
กอล์ฟมาถึงโรงเรียนก็เกือบได้เวลาเข้าแถวแล้ว เด็กหนุ่มจึงรีบเอากระเป๋านักเรียนไปเก็บข้างบนห้องแล้วรีบวิ่งลงมาเข้าแถวที่สนาม การเคารพธงชาติผ่านพ้นไปกอล์ฟและเพื่อนๆก็เดินขึ้นมาที่ห้องเรียนที่มีเสียงดังเจี๊ยวจ๊าวไปทั่วทั้งห้อง คงเป็นเพราะปิดเทอมใหญ่ทำให้ไม่ได้เจอหน้ากันนาน แล้วทุกอย่างก็เงียบลงเมื่ออาจารย์ ฉวีวรรณ ผู้ซึ่งเป็นอาจารย์ฝ่ายปกครองและก็เป็นอาจารย์ที่ปรึกษาของห้อง ม.5/2เดินเข้ามา
“อ้าวๆๆ เงียบกันได้แล้ว ถ้าไม่เงียบรู้ใช่มั้ยว่าจะเกิดอะไรขึ้น” อาจารย์สาวกล่าวกับนักเรียน ซึ่งนักเรียนทุกคนก็รู้กันดีว่าถ้าขัดขืนล่ะก็ โดนยืนคาบไม้บรรทัดแล้วเขียนป้ายห้อยคอว่า “ผมจะไม่คุยเวลาครูสอนอีกแล้วครับ” กลางสนามแน่ๆ
“วันนี้เรามีเพื่อนใหม่มาแนะนำให้รู้จัก อันที่จริงเค้าต้องเรียนที่ห้อง5/4แต่ว่าเค้าขอร้องครูว่าอยากเรียนห้องเดียวกันกับพี่ชายของเค้า เข้ามาแนะนำตัวให้เพื่อนรู้จักซิเราหน่ะ”
แล้วเด็กชายที่อยู่นอกห้องก็เดินเข้ามาแล้วกล่าวกับทุกคนในห้องว่า
“สวัสดีครับผมชื่อ รวินันท์ ครับชื่อเล่นชื่อ แบงค์ ย้ายมาจากภูเก็ตครับ”
แบงค์กว้านสายตาไปทั่วห้องจนไปสะดุดกับคนๆหนึ่ง ทำให้แบงค์ยิ้มออกมาอย่างดีใจไม่ใช่ใครที่ไหนกอล์ฟนั่นเอง
“อ้าว จิรยุทธ มาพาน้องของเธอไปนั่งใกล้เธอสิ” กอล์ฟลุกขึ้นจากที่นั่งแล้วก็ตอบอาจารย์ว่า “ครับ” แล้วก็เดินมาที่หน้าห้องแล้วก็พาแบงค์มานั่งข้างตนเอง
พออาจารย์เดินออกไปนอกห้องเท่านั้นทุกคนในห้องก็พากันมารุมที่โต๊ะของกอล์ฟกับแบงค์ เด็กชายที่ใส่แว่นหนาก็พูดขึ้นว่า
“กอล์ฟxxxมีน้องเมื่อไหร่ทำไมไม่บอกxxxเลยวะ”
แล้ว เจี๊ยบ เด็กผู้หญิงหน้าตาจิ้มลิ้มอีกคนก็พูดสมทบอีกว่า “เออ มีน้องโตขนาดนี้ไม่ยอมบอกกันบ้างเลยแถมยังน่ารักกว่าxxxอีก”
“มันไม่ใช่น้องของxxx แล้วมันก็ไม่ได้เป็นอะไรกับxxxทั้งนั้น” กอล์ฟพูดทิ้งท้ายแล้วก็ลุกเดินรี่ออกไปนอกห้อง
ทุกคนในห้องได้ยินดังนั้นก็ยิ่งงงหนักกันเข้าไปใหญ่ ป่าน เด็กสาวหน้าตาคมคายที่เป็นเพื่อนสนิทของกอล์ฟอีกคนก็เลยเดินตรงมาที่แบงค์แล้วถามว่า “ตกลงเรื่องมันเป็นยังไงกันแน่”
แบงค์จึงเล่าเรื่องราวทั้งหมดให้เพื่อนทุกคนฟัง “ที่แท้เรื่องก็เป็นอย่างนี้นี่เอง”ต้าเพื่อนสนิทของกอล์ฟที่เรียนด้วยกันมาตั้งแต่ ม.1พูดขึ้น
แล้วกอล์ฟก็เดินกลับเข้ามาในห้อง ทุกคนเห็นสีหน้าของหนุ่มฮอตประจำห้องไม่สู้ดีนัก ก็เลยแยกย้ายกันกลับไปที่โต๊ะใครโต๊ะมัน แล้วกอล์ฟก็กลับมานั่งข้างเด็กหนุ่มหน้าใสที่เป็นน้องชายคนใหม่ของตนโดยที่ไม่มีเสียงพูดคุยหรือทักทายแม้แต่น้อย การเรียนวันนั้นกอล์ฟเอาแต่นั่งมองท้องฟ้าซะเป็นส่วนใหญ่เค้าไม่ได้สนใจกระดานดำแม้แต่น้อย ส่วนแบงค์เมื่อเห็นพี่ชายของตนไม่สนใจเรียนก็อยากจะตักเตือนอยู่เหมือนกันแต่ก็ไม่กล้า เพราะกลัวว่ากอล์ฟจะเกลียดตนเองกับแม่ยิ่งกว่าเดิม จึงได้แต่นั่งเฉยและจดตามที่ครูเขียนบนกระดานอย่างเงียบๆ
เสียงออดดังบอกเวลาว่าได้เวลาพักเที่ยงแล้วทุกคนจึงเตรียมตัวลงไปกินข้าวมื้อกลางวัน “แบงค์กับกอล์ฟลงไปกินข้าวด้วยกันมั้ย” เสียงใสๆของเจี๊ยบดังขึ้น
“ไปสิ เจี๊ยบลงไปก่อนเลยเดี๋ยวเราตามไป” แบงค์ตอบเพื่อนสาวคนใหม่พร้อมกับรอยยิ้ม
“พี่จะลงไปรึปล่าว ถ้าไม่ลงไปเดี๋ยวแบงค์จะซื้ออะไรมาให้กิน”แบงค์ถามพี่ชายด้วยความเป็นห่วง แต่แล้วคำตอบก็คือการนิ่งเงียบของกอล์ฟทำให้แบงค์รู้ว่าพี่ชายไม่ต้องการที่จะรับความหวังดีจากตน แล้วแบงค์ก็เดินออกจากห้องไป
ส่วนกอล์ฟก็นั่งมองหน้าต่างแล้วก็คิดไปเรื่อยว่า ถ้าแม่ของเขายังอยู่ในตอนนี้เขาคงไม่รู้สึกเหมือนอยู่คนเดียวบนโลกใบนี้อย่างแน่นอน อยากให้แม่มาอยู่ด้วยจังเลย
การเรียนวันนั้นผ่านไปเสียงออดก็ดังขึ้นอีกครั้งเพื่อเป็นการบอกว่าถึงเวลาเลิกเรียนแล้ว เด็กทุกคนเตรียมตัวกลับบ้านแต่กอล์ฟกลับรีบเก็บของใส่กระเป๋าแล้ววิ่งออกไปจากห้องโดยปล่อยให้ทุกคนในห้องงงกับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้น
ป่านหันมองตามกอล์ฟที่วิ่งออกไปนอกห้องแล้วหันมองกลับมาที่แบงค์ซึ่งยืนทำหน้าเศร้าอยู่ริมหน้าต่างแล้วก็เดินตรงเข้าไปหาแล้วพูดว่า
“ไอ้กอล์ฟมันก็เป็นอย่างนี้แหละ อย่าไปสนใจมันเลยสงสัยมันคงรีบไปซ้อมตะกร้อหน่ะอย่าคิดมาก”คำพูดของป่านทำให้เกิดรอยยิ้มบนใบหน้าของแบงค์ได้อีกครั้ง
กอล์ฟกลับมาถึงบ้านหลังจากซ้อมตะกร้อเสร็จ ก็เห็นทุกคนอยู่ที่โต๊ะอาหารกันพร้อมหน้า ป้าเรียกให้เขาเข้ามานั่งกินข้าวมื้อเย็นด้วยกันกอล์ฟจึงต้องเดินเข้าไปร่วมโต๊ะอย่างไม่ค่อยเต็มใจเท่าไรนัก
แล้วธาราก็ถามเด็กหนุ่มขึ้นว่า “เหนื่อยมั้ยจ๊ะวันนี้สนุกมั้ยที่โรงเรียน แบงค์ทำความเดือดร้อนอะไรให้กอล์ฟรึปล่าวจ๊ะ”
กอล์ฟมองหน้าแม่คนใหม่นิดหนึ่งแล้วก็ตอบว่า “ก็ไม่มีอะไรครับ” แล้วกอล์ฟก็ลงมือกินข้าว โดยไม่สนใจอะไรอีก
“พูดเพราะๆก็เป็นด้วยเหรอเนี่ย” แบงค์คิดในใจ
แล้วมื้อเย็นก็ผ่านไปป้าและแป้งยินดีอาสาในการจัดเก็บจาน ชามเพื่อที่จะนำไปล้างทำความสะอาด ส่วนกอล์ฟเมื่อกินเสร็จก็รีบล้างมือแล้ววิ่งขึ้นไปบนห้อง
เด็กหนุ่มเดินขึ้นมาที่ห้องของตนเปิดประตูเข้ามา สิ่งที่เขาเห็นทำให้เด็กหนุ่มถึงกับชะงักห้องของเขาถูกจัดใหม่จากที่เคยรกรุงรังกลายเป็นสะอาดสะอ้านซะจนเด็กหนุ่มตกใจเตียงของเค้าจากที่เคยมีหมอนใบเดียวก็กลับกลายเป็นสองใบ โต๊ะเขียนหนังสือสองตัว ตู้เสื้อผ้าสองตู้ กอล์ฟยืนนิ่งงงว่าเกิดอะไรขึ้นแล้วคนที่คลายความสงสัยให้เด็กหนุ่มก็มาเคาะที่ประตูก๊อกๆๆๆ
“กอล์ฟเปิดประตูให้พ่อหน่อยสิลูก” เสียงจากด้านนอกที่ดังขึ้นทำให้กอล์ฟเดินไปที่ประตูแล้วเปิดออกไป
กอล์ฟเปิดประตูออกมาแล้วก็พบกับพ่อ ซึ่งมีแบงค์ยืนอยู่ข้างๆ แค่นี้กอล์ฟก็พอจะเดาได้แล้วว่าเกิดอะไรขึ้น
“พ่ออยากให้เราสองคนนอนห้องเดียวกันเพราะว่าเราจะได้สนิทกันมากขึ้น แบงค์ต่อไปนี้นี่คือห้องของเรานะ ไม่ต้องไปนอนที่โซฟาข้างล่างแล้วนะ อ่ะเข้าไปสิลูก”
พ่อพูดจบแล้วก็ดันตัวแบงค์เข้าไปในห้องปิดประตูแล้วก็เดินจากไป
เด็กหนุ่มทั้งสองยืนมองหน้ากันต่างคนต่างก็งงกับเรื่องที่เกิดขึ้น แล้วกอล์ฟก็พูดขึ้นว่า “ต่างคนต่างอยู่ นายอยู่ส่วนของนายเราก็อยู่ส่วนของเรา”แล้วกอล์ฟก็เดินไปเอาผ้าเช็ดตัวเพื่อเตรียมตัวไปอาบน้ำแล้วก็เดินหายเข้าไปข้างในห้องน้ำ โดยให้แบงค์รออยู่ที่เตียง
กอล์ฟอาบน้ำเสร็จเรียบร้อยก็ออกมาจากห้องน้ำ แบงค์จึงเข้าไปอาบต่อ
ในขณะที่แบงค์อาบน้ำนั้นกอล์ฟก็คิดแผน$
-
ในขณะที่แบงค์อาบน้ำนั้นกอล์ฟก็คิดแผนที่จะแกล้งแบงค์ขึ้นมา โดยการเปิดแอร์ให้เย็นมากๆแล้วก็ห่มผ้าแกล้งทำเป็นนอนหลับโดยที่จะไม่ให้แบงค์มีผ้าห่ม
หลังจากที่แบงค์อาบน้ำใส่เสื้อผ้าเสร็จแล้วก็ออกมาจากห้องน้ำ ภาพที่เห็นทำให้แบงค์อดที่จะขำไม่ได้ก็คือ กอล์ฟนอนหนาวตัวขดเหมือนเด็กๆ แบงค์จึงเดินมาที่เตียงแล้วมาห่มผ้าให้พี่ชายคนใหม่ของตน แล้วปิดแอร์ ปิดโคมไฟที่หัวเตียงแล้วจึงเข้านอน
ตกดึกกอล์ฟงัวเงียตื่นขึ้นมาแล้วพบว่าแผนที่ตนวางไว้ไม่ สำเร็จแบงค์มานอนห่มผ้าผืนเดียวกันกับตนจึงไม่คิดจะแกล้งอีก เพราะการแกล้งคนนอนหลับอาจจะเป็นบาปติดตัวเอาได้จึงทำได้แค่นอนมองหน้าแบงค์ที่หลับไปแล้วเท่านั้น
“พ่ออย่าทิ้งแบงค์ไปนะ…” กอล์ฟได้ยิน ก็เข้ามาจ้องหน้าของแบงค์ใกล้ๆเพื่อดูว่าเกิดอะไรขึ้น ที่แท้ก็นอนละเมอนี่เองแต่คำพูดเมื่อกี้มันต้องมีที่มาแน่ๆ กอล์ฟคิดในใจแล้วจึงเอนตัวลงนอนแล้วเคลิ้มหลับไป
อ่านแล้วแสดงความคิดเห็นด้วยนะครับ
-
:m4:
น่าสนใจดีครับบบบบ ลงต่อ ๆ เรื่องเก่า ๆ ตามอ่านไม่หมดเลยย เรื่องใหม่ ๆ น่าสนใจมาอีกละ :เฮ้อ:
แต่ดีครับบบบบ จะได้มีเรื่องอ่านเยอะ ๆ โครงเรื่องดูน่าสนใจนะครับ แต่ภาษาที่นำเสนอมายังน่าจะต้อง
ปรับปรุงนิดส์หน่อย มีลักษณะบรรยายและเนือย ๆ ไปหน่อย ด้านอารมณ์เลยพลอยลดลงไปด้วย
ไงก็เป็นกำลังใจ จะติดตามอ่านต่อไปครับบบบบบบ สู้สู้ :a2:
:bye2:
-
เคยได้ยินชื่อเจ้าชายน้อยมานานเเล้วเเต่ยังไม่เคยอ่านเรื่องของเจ้าชายน้อยเลย เรื่องนี้น่าสนใจดีครับ จะติดตามอ่านไปเรื่อยๆ ขอให้กำลังใจเจ้าชายน้อยกะคนโพสด้วยนะครับ :m11:
-
น่าสนุกดีนะคะ :impress: รออ่านอยู่น้า :impress:
-
เรื่องราวน่าติดตามครับ จะติดตามต่อไปครับ
o13 o13 o13 o13
o14 o14 o14 o14
:a1: :a1: :a1: :a1:
-
เนื้อเรื่องน่าสนจัยดีคับ
รอติดตามตอนต่อปัยคร้าบ :impress:
-
มาต่อกันเลยนะครับกับตอนที่2
พอดีว่าเป็นมือใหม่หัดโพสน่ะครับ อาจจะมีตะกุกตะกักไปบ้างยังไงก็ติชมกันได้นะครับ :m23:
เช้าวันใหม่เข้ามาทายทัก แบงค์ตื่นขึ้นมาเพราะเสียงนาฬิกาปลุกที่หัวเตียงแบงค์งัวเงียตื่นขึ้นมามองหาคนที่นอนข้างตนเมื่อคืนแต่ก็ไม่พบ
ส่วนกอล์ฟลุกขึ้นไปอาบน้ำตั้งนานแล้ว แบงค์ลุกขึ้นมาปิดนาฬิกาปลุกที่หัวเตียงแล้วลุกออกจากที่นอนแล้วก็พับผ้าห่มแล้วจัดที่นอนให้เป็นระเบียบเรียบร้อย
“อ้าว ตื่นแล้วเหรอ” เสียงเสียงหนึ่งดังขึ้นมาจากทางด้านหลังทำให้แบงค์ต้องหันไปดู แต่ภาพที่เห็นทำให้แบงค์แทบหยุดหายใจ มันเป็นภาพของกอล์ฟที่ยืนใส่กางเกงในสีขาวตัวจิ๋วเพียงตัวเดียวยืนกอดอกหันหน้ามาทางที่แบงค์ยืนอยู่
“อ้าว จะอายทำไมล่ะผู้ชายเหมือนกัน แล้วน้ำหน่ะจะอาบก็รีบอาบเร็วๆเข้าเดี๋ยวไปเรียนสายหรอก” กอล์ฟพูดขึ้นเมื่อเห็นแบงค์หน้าแดงเขินอายจนต้องหลบสายตาไปทางอื่น
“พี่ทำอะไรของพี่หน่ะ! แล้วทำไมไม่ใส่กางเกงล่ะ” แบงค์พูดโดยไม่หันไปสบตาคนที่อยู่ตรงหน้าแม้แต่น้อย
“ทำไม เราจะใส่หรือไม่ใส่มันก็เรื่องของเราถ้ารับไม่ได้ก็ไปนอนที่ห้องอื่นสิ” กอล์ฟพูดในขณะที่กำลังหยิบชุดนักเรียนมาสวมใส่
แบงค์จึงรีบหยิบผ้าเช็ดตัวแล้วจึงรีบวิ่งเข้าไปในห้องน้ำ กอล์ฟเห็นแบงค์มีท่าทีเขินอายแบบนั้นก็ยิ่งทำให้กอล์ฟอดที่จะขำไม่ได้ แล้วกอล์ฟจึงเดินไปเคาะที่ประตูห้องน้ำแล้วบอกว่า
“อย่าอาบนานนักนะ สายแล้ว” แล้วกอล์ฟก็เดินออกไปจากห้อง
“คนอะไรก็ไม่รู้ หน้าไม่อาย” แบงค์บ่นพึมพำในขณะที่กำลังอาบน้ำ
เมื่ออาบน้ำเสร็จแล้วแบงค์ก็ลงมาที่ชั้นล่างก็เห็นกอล์ฟนั่งรออยู่ที่โต๊ะพร้อมกับทุกคนในบ้านแล้ว
“อ้าวแบงค์มานั่งสิลูกจะได้กินข้าวเช้าพร้อมกัน” เสียงของผู้เป็นแม่กล่าวกับลูกชายด้วยความห่วงใย
“ไม่ล่ะครับ แบงค์ไม่หิวเชิญทุกคนตามสบายเลยนะครับ แบงค์ไปเรียนก่อนนะครับ”
แบงค์ยกมือไหว้ทุกคนแล้วจึงรีบเดินออกไป
กอล์ฟเห็นแบงค์รีบเดินออกไปอย่างนั้น จึงรีบหยิบกระเป๋านักเรียนแล้วจึงรีบวิ่งตาม
แบงค์ออกไปทุกคนที่อยู่ในบ้านมองตามสองเด็กหนุ่มที่รีบวิ่งออกไปด้วยความประหลาดใจ
“ดูสิไม่ทันไร ก็ห่างกันไม่ได้แล้วเด็กๆนี่สนิทกันเร็วจังเลยนะคะ” แป้งพูดกับทุกคนที่นั่งร่วมโต๊ะอาหาร
“มาเริ่มกินกันได้แล้วเดี๋ยวก็ไปทำงานสายกันพอดี” พ่อของกอล์ฟพูดขึ้น ทุกคนจึงลงมือรับประทานอาหาร
“นี่นายเป็นอะไรทำไมไม่ยอมกินข้าว” กอล์ฟถามแบงค์ด้วยความเป็นห่วง
“เรื่องของเรา เราจะกินหรือไม่กินก็เรื่องของเรา” แบงค์ตอบคำถามด้วยความไม่พอใจนัก “ว่าไงนะ! เมื่อเช้ายังเรียกว่าพี่อยู่เลยทำไมพอออกมานอกบ้านเปลี่ยนเป็นคนละคนเลยนะ” กอล์ฟเริ่มโมโหที่แบงค์ตอบคำถามตนอย่างไม่สุภาพนัก
“แล้วนายทำไมต้องทำอย่างนั้นกับเราด้วยล่ะ แล้วอีกอย่างนะเราก็อายุ16แล้วนะ ส่วนนายอายุมากกว่าเราแค่ปีเดียวเพราะฉะนั้น เราไม่จำเป็นต้องเรียกนายว่าพี่ก็ได้” แบงค์ตอบคำถามกอล์ฟอีกครั้งแล้วจึงหันไปยืนจ้องหน้าคนที่ทำให้ตนแทบช็อกในตอนเช้า
“อ๋อ เรื่องนี้นี่เอง นี่! เรามีอะไรจะบอกนายอย่างหนึ่ง ต่อไปนี้ไม่ว่าเราจะสั่งอะไรนายต้องทำตามเราทุกอย่าง ถ้านายขัดคำสั่งของเรา แม่ของนายเจอดีแน่” แล้วกอล์ฟก็เดินเข้าไปกระชากคอเสื้อนักเรียนของแบงค์แล้วยกขึ้น
“เข้าใจมั้ย” กอล์ฟถามอีกครั้ง “เข้าใจแล้ว! นายจะปล่อยเราได้รึยัง” แบงค์บอกกับกอล์ฟเพื่อต้องการให้กอล์ฟปล่อยเพราะตอนนี้เขาเริ่มจะหายใจไม่ออกแล้ว
กอล์ฟจึงปล่อยมือของตนจากคอเสื้อของแบงค์แล้วก็พูดว่า “อ่ะ นี่กระเป๋าถือให้ด้วย”
กอล์ฟโยนกระเป๋าให้แบงค์จนแบงค์แทบจะรับไม่ทัน แล้วกอล์ฟก็โบกรถแทกซี่ที่ขับผ่านมาหน้าบ้าน
“อ้าว รีบขึ้นมาสิยืนเซ่ออยู่ทำไม” กอล์ฟเรียกแบงค์ให้ขึ้นมาบนรถ
แบงค์เดินขึ้นรถมาอย่างไม่สบอารมณ์เท่าไหร่นักแล้วก็ปิดประตู
รถแท็กซี่แล่นมาจอดที่หน้าโรงเรียนของทั้งสองคน กอล์ฟกับแบงค์จึงลง จากรถแล้วก็เดินขึ้นห้องเรียน เมื่อมาถึงห้องเรียนทุกคนที่อยู่ในห้องมองทั้งสองคนด้วยความแปลกใจ เมื่อทุกคนเห็นแบงค์ปฏิบัติกับกอล์ฟราวกับว่าตนเป็นทาส
เสียงออดบอกเวลาเข้าแถวเด็กทุกคนในห้องจึงรีบวิ่งลงมาที่กลางสนามเพื่อที่จะเข้าแถวเคารพธงชาติกอล์ฟกับแบงค์แล้วก็เพื่อนๆจึงเดินตามลงมาเข้าแถวที่สนาม แล้วการเคารพธงชาติก็ผ่านไปเด็กทุกคนจึงแยกย้ายกันไปยังห้องเรียนของตน
“เฮ้ย กอล์ฟวันนี้มันแปลกๆนะทำไมวันนี้แบงค์มันทำตัวอย่างกับเป็นคนใช้xxxยังงั้นแหละ” ต้าเพื่อนสนิทของกอล์ฟเอ่ยถามเมื่อเข้ามานั่งที่โต๊ะของตนเรียบร้อยแล้ว
“ก็ไม่มีอะไรหรอกก็แค่พี่น้องกันช่วยเหลือกันบ้างก็ไม่เห็นจะแปลก” กอล์ฟตอบเพื่อนต้ามองดูหน้าเพื่อนของตนที่ทำหน้าอย่างไม่ค่อยพอใจนัก ก็เลยไม่กล้าถามอะไรอีกจึงได้แต่เดินกลับไปยังที่นั่งของตน
หลายวันผ่านไปกอล์ฟก็ยังปฏิบัติกับแบงค์ราวกับว่าแบงค์เป็นทาสของตนเช่นเดิม แบงค์ต้องทำตามทุกอย่างที่กอล์ฟสั่งอย่างหลีกเลี่ยงไม่ได้และเพื่อนๆ ทุกคนในห้องก็เริ่มสังเกตความผิดปกติของสองพี่น้องคู่นี้ได้ เจี๊ยบเริ่มทนไม่ไหวที่เห็นกอล์ฟทำกับแบงค์ราวกับว่าแบงค์เป็นทาสจึงเดินเข้ามาที่โต๊ะของกอล์ฟแล้วพูดว่า
“ไอ้กอล์ฟ! มันจะมากไปแล้วนะxxxทำไมทำกับน้องของxxxแบบนี้วะ ถึงแบงค์มันจะไม่ใช่น้องของxxxจริงๆ แต่xxxก็ไม่น่าจะทำกับมันแบบนี้”
“แล้วทำไมวะ xxxจะทำอะไรกับมันก็เรื่องของxxxxxxยุ่งอะไรด้วยวะ” คำตอบของกอล์ฟทำให้เจี๊ยบเริ่มโมโหหนักขึ้นจึงทำให้เจี๊ยบด่าว่ากอล์ฟต่างๆ นาๆ
“นี่! พอได้แล้วทั้งสองคนนั่นแหละ พวกxxxไม่ได้เป็นเพื่อนกันรึไง กัดกันอยู่ได้”
เสียงของป่านดังขึ้นทำให้ทั้งสองคนที่ทะเลาะกันอยู่ถึงกับหยุดชะงัก
เจี๊ยบเดินกลับมายังที่นั่งของตนส่วนกอล์ฟก็นั่งลงที่เก้าอี้ของตนเช่นกัน
แบงค์ลุกขึ้นยืนแล้วบอกกับเพื่อนๆทุกคนในห้องว่า
“เราเป็นคนเต็มใจทำให้พี่กอล์ฟเองมันไม่ใช่ความผิดของพี่เค้าหรอกนะ” กอล์ฟมองหน้าแบงค์ด้วยความงุนงงว่าทำไมแบงค์ถึงยอมปกป้องตนเองถึงเพียงนี้ทั้งๆ ที่เขาก็คอยหาเรื่องแกล้งแบงค์อยู่ตลอดเวลา
แล้วทุกอย่างก็จบลงเมื่ออาจารย์เดินเข้ามาสอน “ขอบใจนายมากนะ” กอล์ฟพูดกับแบงค์เพราะคิดว่าแค่การใช้คำพูดดีๆ คงไม่เสียหายอะไร แบงค์ได้ยินก็ถึงกลับแปลกใจจึงแกล้งถามออกไปว่า “ฮะ! ว่าไงนะ! เมื่อกี้พูดว่าไงนะ”
“ไม่มีอะไร” กอล์ฟตอบแก้เก้อ แบงค์จึงยิ้มให้กับพี่ชายของตนนิดนึงแล้วจึงลงมือจดตามที่ครูสอนต่อไป
การเรียนวันนั้นผ่านไปด้วยดีแบงค์กับกอล์ฟเริ่มพูดคุยกันมากขึ้น
เวลาที่แบงค์มองไปยังที่ใบหน้าของกอล์ฟก็รู้สึกหวั่นไหวอย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อน
ส่วนกอล์ฟเมื่อเห็นรอยยิ้มที่สวยจับใจของแบงค์ก็รู้สึกประหม่าจนเก็บอาการเอาไว้ไม่อยู่
“เฮ้ย วันนี้พวกชมรมเทควันโดจะมีการแข่งขันคัดเลือกตัวแทนของโรงเรียนด้วยนะ ไปเชียร์พี่ต้อมกันเหอะ” เด็กหญิงคนหนึ่งพูดขึ้นขณะกำลังเก็บของลงกระเป๋านักเรียนเตรียมตัวที่จะไปที่โรงยิมฯ เพื่อไปชมการแข่งขัน
“ใครเหรอพี่ต้อม” แบงค์หันไปถามเจี๊ยบที่กำลังจะเดินออกไปจากห้องเรียน
“พี่ต้อมหน่ะเหรอ เค้าเป็นนักกีฬาของโรงเรียนที่เก่งมากๆ เลยนะ และที่สำคัญหล่อมากๆ เลยด้วยแหละ” เจี๊ยบตอบไปยิ้มไป
“ไม่เห็นจะหล่อตรงไหนเลย” เสียงของกอล์ฟแทรกขึ้นมาในขณะที่ทั้งสองคนคุยกันอยู่ ทำให้เจี๊ยบหันไปค้อนขวับ
“นี่ อิจฉาเค้าล่ะสิแกหน่ะ รีบไปกันเหอะแบงค์ไม่ต้องไปสนใจมันหรอกเดี๋ยวไม่ทันดูพี่ต้อมแข่งนะ” เจี๊ยบพูดจบก็จูงมือแบงค์เดินรี่ไปที่โรงยิมฯ โดยไม่สนใจกอล์ฟแม้แต่น้อยส่วนกอล์ฟก็เดินไปที่สนามเพื่อซ้อมตะกร้อตามปกติ
ที่โรงยิมฯ
เมื่อแบงค์กับเจี๊ยบเดินมาถึงก็เห็นการแข่งขันเทควันโดที่เริ่มขึ้นแล้วอย่างดุเดือด
“แบงค์ คนนั้นไงพี่ต้อม คนที่ใส่ชุดสีน้ำเงินนั่นไงหล่อใช่มั้ยล่ะแถมยังเก่งด้วย”
เจี๊ยบบอกแบงค์ในขณะที่ตายังจับจ้องไปที่การแข่งขันอย่างไม่วางตา
แบงค์มองไปยังคนชื่อต้อมตามที่เจี๊ยบบอกแล้วก็กวาดสายตาไปยังรอบๆ โรงยิมฯ
แล้วพูดว่า “โห มีแฟนคลับเยอะขนาดนี้เลยเหรอเนี่ย”
“เย้!!” เสียงเชียร์ดังลั่นไปทั่วโรงยิมเมื่อฝ่ายน้ำเงินเป็นฝ่ายชนะ
“เจี๊ยบเรากลับบ้านแล้วนะ เย็นมากแล้วเดี๋ยวที่บ้านจะรอนาน” แบงค์กล่าวลาเจี๊ยบแล้วเดินกลับออกมาจากโรงยิมฯ แล้วรีบกลับบ้าน
แบงค์กลับมาที่บ้านวันนี้ไม่มีใครอยู่ที่บ้าน บ้านเงียบเชียบจนแบงค์เองก็แปลกใจ
เสียงโทรศัพท์มือถือดังขึ้นแบงค์หยิบมือถือตัวน้อยออกมาจากกระเป๋านักเรียนแล้วก็กดรับสาย “ฮัลโหล สวัสดีครับ” “รีบขึ้นมาบนบ้านหน่อยมีอะไรจะพูดด้วย”
เสียงปลายสายที่คุยกับแบงค์ไม่ใช่ใครที่ไหนกอล์ฟนั่นเอง
แบงค์วางสายแล้วรีบวิ่งขึ้นไปบนห้องแล้วเปิดประตูเข้าไป “พ่อกับแม่ ป้าและก็พี่แป้งหายไปไหนกันหมด” แบงค์ถามกอล์ฟด้วยความร้อนใจ กอล์ฟยิ้มให้แบงค์นิดหนึ่งแล้วตอบคำถามแบงค์อย่างช้าๆ
“นายจำไม่ได้แล้วเหรอว่าพ่อกับแม่ของเราจะไปดูที่ๆ จะเปิดรีสอร์ทที่ภูเก็ต ส่วนป้าก็ไปเที่ยวเชียงใหม่กับพี่แป้ง”
“เออจริงสิ ลืมสนิทเลย” แบงค์พูดแก้เก้อ
“งั้นวันนี้แบงค์จะทำกับข้าวให้พี่กอล์ฟกินเอง” แบงค์พูดด้วยท่าทางมุ่งมั่น
“จะกินได้เหรอ ไม่ท้องเสียแน่นะ” กอล์ฟพูดหยอกล้อน้องชาย
“จะกินมั้ยล่ะ ไม่กินก็ไม่ได้ว่าอะไรนะ” แบงค์พูดประชด
“กินสิ มาลงมือทำกันเหอะดูเหมือนว่าแม่กับป้าจะซื้อของไว้เต็มตู้เย็นเลยนะ” กอล์ฟพูด
ทั้งสองคนเริ่มลงมือทำอาหารโดยที่แบงค์เริ่มลงมือทำแกงจืดเต้าหู้ไข่ไก่ ส่วนกอล์ฟก็ลงมือหุงข้าวและก็ทำไข่เจียวหมูสับ
มื้อเย็นวันนั้นเป็นมื้อที่ทั้งสองคนอิ่มเอมใจเป็นพิเศษ โดยที่ต่างฝ่ายต่างก็ตักกับข้าวให้กันและกัน “เป็นไงบ้างแกงจืดหน่ะ” แบงค์ถามขึ้น
“อืม ก็ใช้ได้” กอล์ฟบอกกับน้องชาย แบงค์ยิ้มให้พี่ชายเล็กน้อยกับคำชม
หลังจากที่มื้อเย็นผ่านไป ทั้งสองคนจึงช่วยกันเก็บจานชามล้างทำความสะอาด
เมื่อทุกอย่างเรียบร้อยเข้าที่เข้าทางแล้วทั้งสองจึงพากันขึ้นไปบนห้อง
-
“นายเข้าไปอาบน้ำก่อนแล้วกันนะ เดี๋ยวเราจะเล่นเกมส์รอ” กอล์ฟบอกน้องชาย
แบงค์ก็ยอมทำตามอย่างว่าง่าย ส่วนกอล์ฟคิดแผนที่จะแกล้งแบงค์ได้จึงเดินไปหยิบผ้าเช็ดตัวมาแล้วก็ถอดชุดนักเรียนออกแล้วก็นุ่งผ้าเช็ดตัวเพียงผืนเดียว
หลังจากที่แบงค์อาบน้ำเสร็จแล้วก็ออกมา ก็เห็นกอล์ฟนั่งรอที่เตียงโดยนุ่งผ้าเช็ดตัวเพียงแค่ผืนเดียว “เสร็จแล้ว เข้าไปอาบซะสิ” แบงค์เดินมาบอกพี่ชายที่นั่งอยู่ที่เตียงส่วนกอล์ฟก็ลุกขึ้นยืนแล้วก็ดึงผ้าเช็ดตัวออก
“เฮ้ย! ทำอะไรหน่ะ เล่นอะไรบ้าๆอีกแล้วนะ” แบงค์รีบเอามือปิดหน้าแล้วพูดต่อว่ากอล์ฟ
“นายนี่ก็แปลกนะ ผู้ชายเหมือนกันไม่เห็นต้องอายเลย” กอล์ฟพูดพร้อมกับหัวเราะที่เห็นน้องชายเขินอายจนต้องเอามือปิดหน้า
“จะอาบก็รีบไปอาบไป ยืนโชว์อยู่ได้” แบงค์ไล่กอล์ฟไปอาบน้ำ ส่วนกอล์ฟก็เดินเข้าไปอาบน้ำในห้องน้ำตามที่แบงค์สั่ง
กอล์ฟเดินออกมาหลังจากที่อาบน้ำใส่เสื้อผ้าเสร็จแล้ว เห็นแบงค์นอนหลับไปแล้วจึงเดินมาที่เตียงแล้วนั่งลงมองน้องชายที่นอนหลับไปแล้วด้วยความเอ็นดู
“น่ารักจริงๆ เลยนะ เวลานอนหลับเหมือนเด็กเลยแฮะ” กอล์ฟคิดในใจ แล้วจึงปิดโคมไฟที่หัวเตียงแล้วก็เอนตัวลงนอน
เช้าวันนี้เป็นวันเสาร์แต่แบงค์กับกอล์ฟก็ต้องมาที่โรงเรียนเพราะกอล์ฟต้องมาซ้อมตะกร้อส่วนแบงค์ต้องมาซ้อมปิงปองตามที่ครูได้นัดเอาไว้โดยที่มีเพื่อนๆ มาคอยให้กำลังใจ
หลังจากที่แบงค์ซ้อมเสร็จแล้วก็มานั่งรอกอล์ฟที่โต๊ะหินอ่อนข้างอาคารเรียน
แบงค์นั่งอ่านหนังสือการ์ตูนได้ซักพักเสียงโทรศัพท์ก็ดังขึ้น แบงค์ได้ยินเสียงก็แปลกใจ
“เฮ้ย นี่มันไม่ใช่เสียงโทรศัพท์เรานี่หว่า” แบงค์มองหาที่มาของเสียงนั้นแล้วก็เจอโทรศัพท์มือถือเครื่องหนึ่งตกอยู่ไม่ไกลจากที่ๆเขานั่งอยู่ แล้วแบงค์จึงเดินไปหยิบ
โทรศัพท์มือถือที่ตกอยู่ที่พื้นขึ้นมาแล้วกดรับสาย
“ฮัลโหล สวัสดีครับ” แบงค์พูด “ครับ ผมเป็นเจ้าของมือถือเครื่องนี้ครับ ผมทำมันหล่นหายที่ไหนก็ไม่รู้ คุณอยู่ที่ไหนครับเดี๋ยวผมจะรีบไปเอา”เสียงปลายสายตอบกลับมาด้วยความร้อนใจ “ครับผมอยู่ที่โต๊ะหินอ่อนข้างอาคาร3โรงเรียนมัธยมAครับ”แบงค์ตอบ
“อ้าว อยู่โรงเรียนเดียวกันเหรอครับเนี่ย งั้นเดี๋ยวผมจะรีบไปเอานะครับ” เสียงปลายสายตอบมาแล้วก็วางสายไป
ขอบคุณสำหรับกำลังใจนะครับ
-
เริ่มปรับตัวเข้าหากันละดีจังหุๆ รอตอนหน้านะครับมาไวๆละ :m13: :m13: :m13:
-
รอลุ้นต่อนะ เป็นกำลังใจให้คนโพสจ้า :m1: :m1:
-
เข้ามาให้กำลังใจค่า :a2:
-
.............ของเจ้าชายน้อยอีกแล้ว.......
.............ท่าทางจะเศร้า....... :m21: :m21:
-
:o8:
พี่ต้อมแหง๋ ๆ โชคชะตานำพาให้เจอกันนนนน จะได้เจ็บปวดกันเร็ว ๆ o1
พี่ชายกับน้องชายยยย เวรละงานนี้ ลำพังเป็นเกย์ก็แย่ละ ยังจะเป็นพี่น้องอีกกกกก :เฮ้อ:
เอาครับ รอลุ้นกันต่อไปปปปป
:bye2:
-
o1 เมื่อวานตอนดึกจะลงแล้วเว็บมันเออเร่ออะครับ วันนี้ลองใหม่ลงได้เดี๋ยวให้2ตอนเลย
ตอนที่3ครับ
แบงค์นั่งอ่านหนังสือการ์ตูนรอที่โต๊ะหินอ่อนไม่นานนักก็ได้ยินเสียงคนวิ่งมาจากทางด้านหลังจึงหันไปดู
“ เฮ้ย พี่ต้อมนี่นา ” แบงค์คิดในใจแล้วมองดูคนตรงหน้าที่ยืนหอบเพราะความเหนื่อย
ส่วนต้อมเมื่อเห็นคนที่เก็บมือถือของตนได้ ก็ถึงกับยืนนิ่งอึ้ง “ เฮ้ย นี่มันน้องคนที่แข่งปิงปองกับไอ้โก้นี่หว่า น่ารักอย่างนี้ต้องจีบ! ” ต้อมคิดในใจเมื่อเห็นเด็กชายหน้าตาน่ารักที่แข่งปิงปองกับเพื่อนของตนเมื่อตอนเช้า
“ ขอบคุณมากนะครับน้อง ที่เก็บมือถือของพี่เอาไว้ให้ ถ้าเป็นคนอื่นเก็บได้พี่คงไม่ได้คืนแน่ๆ เลย ” ต้อมพูดพร้อมกับยิ้มให้แบงค์
“ ไม่เป็นไรครับ ” แบงค์พูด
“ เพื่อเป็นการตอบแทน พี่ขอเลี้ยงข้าวน้องซักมื้อหนึ่งนะครับ ” ต้อมขอร้องด้วยสีหน้าอ้อนวอน
“ อะไรวะ จะมาไม้ไหนวะอีตานี่ ” แบงค์คิดในใจ
“ นะครับน้อง ” ต้อมขอร้องอีกครั้ง เมื่อเห็นแบงค์ยังมีสีหน้าลังเลอยู่
“ เอาไงดีวะถ้ายัยเจี๊ยบรู้โดนงอนใส่แน่ๆ แล้วพี่กอล์ฟก็ไม่ค่อยชอบขี้หน้าอีตานี่ด้วย ”
แบงค์ยิ่งคิดหนักขึ้น
“ น้องครับ ว่ายังไงล่ะครับ ” ต้อมเรียกอีกครั้ง
“ ตกลงครับ ” แบงค์ตอบหลังจากที่คิดอย่างถี่ถ้วนแล้วว่าคงไม่เป็นไรหรอกก็แค่กินข้าวแค่ครั้งเดียวเท่านั้น ต้อมดีใจจนแทบจะกระโดดตัวลอย
“ งั้นรอพี่ตรงนี้นะครับ เดี๋ยวพี่ขับรถมารับ ” ต้อนบอกให้แบงค์ยืนรอที่ตรงถนนใกล้โรงยิมฯ ภายในโรงเรียน
ซักพักก็มีรถยนต์คันหนึ่งแล่นมาจอดตรงที่แบงค์ยืนอยู่
“ อ้าว ขึ้นมาสิครับน้อง ”ต้อมที่นั่งอยู่ตรงฝั่งคนขับตะโกนเรียก
“ โห ขับรถมาโรงเรียนเลยเนี่ยนะไฮโซจังแฮะ ” แบงค์คิดในใจแล้วก็เดินไปเปิดประตูทางด้านหลังเพื่อที่จะขึ้นรถ
“ เฮ้ย น้องมานั่งข้างหน้ากับพี่สิจะไปนั่งหลังทำไม ” ต้อมทักท้วง
“ เรื่องมากจังเลยวะ ” แบงค์คิดในใจแล้วเดินไปนั่งข้างคนขับ ต้อมมองแบงค์แล้วยิ้มให้เล็กน้อย แล้วจึงขับรถออกมาจากโรงเรียน
ต้อมขับรถมายังร้านอาหารที่เขากับเพื่อนมากันเป็นประจำ ซึ่งก็ไม่ไกลจากโรงเรียนมากนัก ต้อมพาแบงค์มานั่งที่โต๊ะประจำของตน แล้วพนักงานในร้านก็เดินเอาเมนูอาหารมาส่งให้
“ อยากกินอะไรสั่งเลยนะ ” ต้อมพูดพร้อมกับรอยยิ้ม
“ โห นั่นก็แพง นี่ก็แพง พี่ครับทำไมมันแพงอย่างนี้หล่ะ ” แบงค์บ่นอุบ ในขณะที่เปิดเมนูอาหารดูไปด้วยต้อมได้ยินดังนั้นก็อดที่จะขำในท่าทางของแบงค์ไม่ได้จึงยิ้มออกมาแล้วพูดว่า
“ งั้นเดี๋ยวพี่สั่งให้เราเองก็แล้วกันนะ ” แล้วต้อมก็หันไปสั่งอาหารกับพนักงานของร้าน ฝ่ายแบงค์ก็นั่งมองดูต้อมสั่งอาหารอย่างเงียบๆ
“ เออ พี่ชื่อต้อมนะครับ แล้วน้องหล่ะชื่ออะไรครับ ” ต้อมพูดกับแบงค์ที่นั่งอยู่ฝั่งตรงข้าม
“ ชื่อแบงค์ครับ เรียนอยู่ ม.5/2 ส่วนพี่หน่ะแบงค์รู้จักตั้งนานแล้วหล่ะ เพราะเจี๊ยบมันเล่าประวัติของพี่ให้ฟังอย่างละเอียดยิบเลย ” แบงค์ตอบ
ต้อมหัวเราะออกมาเบาๆกับคำตอบของแบงค์ แล้วพูดขึ้นว่า
“ โห ขนาดนั้นเลยเหรอเนี่ย ” พนักงานเสริฟยกอาหารมาวางที่โต๊ะ แบงค์นั่งมองด้วยความงุนงง
“ พี่ต้อมครับ มากินกันแค่สองคนไม่เห็นต้องสั่งเยอะขนาดนี้เลย ” แบงค์นั่งมองอาหารมากมายที่วางเรียงรายอยู่บนโต๊ะจนเกินกว่าที่คนสองคนจะกินหมด
แล้วอาหารมื้อเที่ยงก็ผ่านไป อาหารทุกอย่างบนโต๊ะถูกกวาดเรียบด้วยฝีมือของแบงค์กับต้อม แต่คนที่กินน้อยกว่าคงจะเป็นต้อมเพราะมัวแต่มองหน้าคนที่นั่งอยู่ทางฝั่งตรงข้าม “ เป็นไงอิ่มมั้ยเราหน่ะ ” ต้อมถามพร้อมกับยิ้มให้
แบงค์พยักหน้าอย่างอายๆ เพื่อเป็นคำตอบทั้งที่ตนก็บอกว่าคงกินกันไม่หมดแต่ในที่สุดตัวเองก็กวาดซะ เมื่อจ่ายเงินเสร็จแล้วทั้งสองคนก็เดินไปขึ้นรถแล้วขับกลับมาที่โรงเรียน
รถแล่นมาจอดข้างในโรงเรียนแบงค์เปิดประตูแล้วลงมาจากรถ เห็นเพื่อนๆนั่งรอกันอยู่ที่โต๊ะหินอ่อนโดยที่มีกอล์ฟนั่งมองมาทางแบงค์อย่างไม่วางตา
แบงค์เดินมาหาเพื่อนที่โต๊ะ เจี๊ยบลุกขึ้นเดินรี่มาทางแบงค์ที่ยืนอยู่
“ แบงค์แกไปไหนกับพี่ต้อมมาวะ บอกมาเดี๋ยวนี้นะ ” เจี๊ยบถามอย่างเอาเรื่อง
แบงค์กวาดสายตามองไปยังหน้าเพื่อนๆทุกคนที่นั่งอยู่ที่โต๊ะ เห็นทุกคนจ้องมาที่หน้าของตนเหมือนกับว่าต้องการเค้นหาอะไรบางอย่าง
“ เฮ้ย ไม่มีอะไรพี่เค้าก็แค่พาเราไปกินข้าวเป็นการตอบแทนที่เราเก็บมือถือพี่เค้าได้แค่นั้นเองไม่มีอะไรหรอก ” แบงค์บอกกับเพื่อนๆ
“ แน่นะ ” เจี๊ยบย้ำกับแบงค์เพื่อความแน่ใจ
“ อืม ” แบงค์พยักหน้าพร้อมกับตอบกับเพื่อนๆ
ตั้งแต่วันนั้นเป็นต้นมา ทุกเที่ยงแบงค์จะได้รับขนมและนมทุกวันจากบุรุษนิรนาม และยิ่งไปกว่านั้นจะมีคนขอเพลงให้ในทุกๆวัน
“ แบงค์เดี๋ยวนี้แกดังใหญ่แล้วนะ รู้ตัวรึเปล่า ” ต้าพูดขึ้นพร้อมกับรอยยิ้ม
“ เออ แล้วใครวะที่เป็นคนส่งขนมและก็ขอเพลงให้มรึงทุกวัน ” นายแว่นเด็กเรียนประจำห้องถามขึ้น
“ พี่แบงค์คะ มีคนฝากของมาให้ค่ะ ” เสียงของเด็กหญิงคนหนึ่งที่ตะโกนเรียกอยู่หน้าห้องเพื่อให้แบงค์ไปรับของที่มีคนฝากมาส่ง
“ ดูสิ พูดยังไม่ทันขาดคำ ”ป่านพูดพร้อมกับรอยยิ้มเมื่อเห็นแบงค์ลุกขึ้นเดินไปรับขนม
“ ใครฝากมาให้ครับ ” แบงค์ถามเด็กสาวหน้าใสที่ยืนอยู่หน้าห้องเรียนของตน
เด็กหญิงยิ้มให้นิดหนึ่งแล้วบอกว่า“ เป็นความลับค่ะ ” แล้วเด็กหญิงคนนั้นก็วิ่งหนีไป
“ เฮ้ย ว่าไงวะตกลงใครเป็นคนให้ ” เจี๊ยบถามขึ้นในขณะที่กอล์ฟยังนั่งนิ่งมองแบงค์อยู่อย่างหงุดหงิด
“ ไม่รู้เหมือนกัน น้องเค้าไม่ยอมบอกซักที ” แบงค์ตอบอย่างเซ็งๆ
เลิกเรียนแล้วเด็กๆทุกคนแยกย้ายกันกลับบ้าน วันนี้กอล์ฟไม่ต้องไปซ้อมตะกร้อส่วนแบงค์ก็ไม่ต้องซ้อมปิงปองเช่นกัน ทั้งสองคนจึงได้กลับบ้านพร้อมกัน
“ เดี๋ยวนี้เสน่ห์แรงจังเลยนะ มีคนส่งของมาให้ทุกวัน ” กอล์ฟพูดกับแบงค์ที่นั่งทำการบ้านอยู่
ส่วนแบงค์เมื่อเห็นพี่ชายของตนมีท่าทีหงุดหงิดก็เลยคิดจะแกล้งยั่วซักหน่อย
“ อืม ก็ดีนะได้ขนมมากินฟรีทุกวัน ” แบงค์ตอบโดยที่ทำหน้าตาอ้อล้อให้กอล์ฟ
กอล์ฟรู้สึกว่าตนเองเริ่มโมโหหนักขึ้นจึงเดินออกไปนอกห้องเพื่อระงับความโกรธ
ส่วนแบงค์ก็ได้แต่นั่งหน้าจ๋อยที่เห็นพี่ชายแสดงความไม่พอใจออกมาแบบนั้น
“ นี่เราเล่นแรงไปเหรอเนี่ย พี่กอล์ฟต้องโกรธแน่ๆ เลย ” ยิ่งคิดแบงค์ก็ยิ่งกลุ้ม
กอล์ฟเดินออกมาที่สนามหน้าบ้านแล้วก็หยุดยืนถอนหายใจยาว “ นี่เราเป็นอะไรไปนะ เรื่องแค่นี้ทำไมต้องโกรธด้วย ” กอล์ฟยิ่งคิดก็ยิ่งงงในการกระทำของตัวเอง
ตั้งแต่วันนั้นเป็นต้นมากอล์ฟไม่พูดกับแบงค์เลยซักคำ มันยิ่งทำให้แบงค์กังวลหนักขึ้น แล้วยิ่งกอล์ฟมีท่าทีที่เฉยเมยกับตน ทำให้แบงค์ยิ่งไม่กล้าที่จะเอ่ยปากขอโทษกอล์ฟเข้าไปใหญ่
ส่วนฝ่ายกอล์ฟในใจก็อยากพูดคุยกับแบงค์เหลือเกิน แต่ถ้าตนเข้าไปคุยกับแบงค์ในตอนนี้จะต้องเสียฟอร์มแน่ๆ
“ มีใครเห็นแบงค์บ้างมั้ย ” กอล์ฟถามขึ้นด้วยความเป็นห่วง เพราะตนเดินหาจนรอบโรงเรียนแล้วแต่ก็ไม่เจอแบงค์แม้แต่เงา
“ กลับไปตั้งนานแล้วนี่ ตอนเลิกเรียนเราก็เห็นแบงค์รีบเดินออกจากห้องไปเลย ”
เจี๊ยบบอกกับกอล์ฟที่กำลังเดินมองหาน้องชายของตัวเองอยู่
“ อ้าว กลับไปแล้วเหรอ ขอบใจมากนะเจี๊ยบ ” แล้วกอล์ฟก็รีบวิ่งออกไป
กอล์ฟกลับมาที่บ้านแต่ก็ไม่เจอใครอยู่ที่บ้าน กอล์ฟจึงนั่งรอที่โซฟารับแขกแต่แล้วก็ไม่เห็นวี่แววของคนที่เขากำลังรอ
“ นี่ก็ค่ำแล้วนะ ทำไมยังไม่กลับมาอีกนะ ” กอล์ฟพูดขึ้นด้วยความกระวนกระวายใจ
เสียงโทรศัพท์มือถือดังขึ้นกอล์ฟล้วงมันออกมาจากกระเป๋ากางเกงแล้วกดรับสาย
“ ฮัลโหล สวัสดีครับพ่อ ” กอล์ฟพูดกับผู้เป็นพ่อที่คุยอยู่ปลายสาย
“ กอล์ฟพ่อลืมบอกเรื่องสำคัญกับเราไปอย่างหนึ่ง ” เสียงของผู้เป็นพ่อตอบมาด้วยความร้อนใจ
“ เรื่องอะไรเหรอครับ ” กอล์ฟถามพ่อด้วยความสงสัย
“ วันนี้เป็นวันเกิดของแบงค์ และเป็นวันที่พ่อของแบงค์ถูกคนร้ายยิงเสียชีวิตที่สวนสมเด็จฯ กอล์ฟช่วยทำหน้าที่แทนพ่อทีนะลูก พ่อมีเรื่องที่จะบอกเราแค่นี้แหละอย่าลืมนะลูก ” แล้วพ่อก็วางสายไป
“ พ่อของแบงค์โดนยิงตาย ใช่สิป้าเคยบอกว่าพ่อของแบงค์เป็นตำรวจนี่ ”กอล์ฟพูดกับตัวเอง แล้วภาพคืนที่แบงค์นอนละเมอก็แวบเข้ามาในหัวของกอล์ฟ
“ คำพูดในคืนนั้นแสดงว่า ” กอล์ฟพูดกับตัวเองอีกครั้งแล้วรีบวิ่งออกมานอกบ้านเพื่อไปตามหาแบงค์
กอล์ฟโทรศัพ์หาเพื่อนในกลุ่มทุกคนแล้ว แต่ก็ไม่มีใครรู้เลยว่าแบงค์ไปไหน
ความหวังของกอล์ฟในการที่จะตามหาน้องชายก็เริ่มหมดลงเรื่อยๆ..........
-
ตามมาติดๆครับกับตอนที่4 :m7:
จนความคิดหนึ่งแวบเข้ามาในหัวอีกครั้ง
“ พ่อของแบงค์ถูกคนร้ายยิงที่สวนสมเด็จฯ ใช่สิ! สวนสมเด็จฯ ” แล้วกอล์ฟก็รีบไปที่สวนสมเด็จฯ อย่างรีบร้อน
กอล์ฟวิ่งมาถึงที่สวนสมเด็จฯ ก็เห็นแบงค์นั่งอยู่ที่เก้าอี้สาธารณะโดยหันหน้าไปทางสระน้ำ
“ แบงค์! ค่ำแล้วมานั่งทำอะไรที่นี่คนเดียว รู้มั้ยว่าคนอื่นเค้าเป็นห่วง ”
แบงค์หันหน้ามองไปทางเสียงนั้นแล้วเขาก็เจอกับกอล์ฟที่ยืนหอบด้วยความเหนื่อยเพราะวิ่งมา
“ พี่กอล์ฟ! ทำไมพี่ถึงรู้ว่าแบงค์อยู่ที่นี่ ” แบงค์ลุกขึ้นจากเก้าอี้ แล้วเดินตรงเข้าไปถามพี่ชายที่ยังยืนหอบเพราะความเหนื่อย
“ พี่ขอโทษนะ พี่ไม่เคยรู้เลยว่าวันนี้เป็นวันเกิดของแบงค์ แล้วเป็นวันที่พ่อของแบงค์…. ” แบงค์เอามือมาปิดที่ปากของกอล์ฟเพื่อให้กอล์ฟหยุดพูด สัมผัสนั้นแผ่วเบาราวกับกลัวว่ากอล์ฟจะเจ็บ
“ อย่าพูดถึงมันอีกเลยนะ ”พอแบงค์พูดจบพลันน้ำตาก็ร่วงหล่น
กอล์ฟเห็นแบงค์ร้องไห้อย่างนั้นก็ทำตัวไม่ถูก
“ แบงค์อย่าร้องไห้สิ หยุดร้องเถอะนะ พี่ใจไม่ดีเลย ” กอล์ฟพูดพร้อมกับดึงตัวน้องชายเข้ามาแล้วสวมกอด ซักพักแบงค์ก็หยุดร้องไห้เพราะตกใจมากกว่าที่อยู่ๆ กอล์ฟก็ดึงตัวเขาไปกอดแบงค์ซบหน้าลงบนบ่าของพี่ชายแล้วพูดว่า
“ พี่กอล์ฟรู้มั้ยว่าพี่กอล์ฟมีกลิ่นตัวเหมือนพ่อเลยนะ ” แบงค์มองหน้าพี่ชายแล้วยิ้มให้
“ พี่ขอโทษนะกับเรื่องเมื่อวันก่อน ” กอล์ฟพูดขึ้นเมื่อเห็นว่าแบงค์หยุดร้องไห้แล้ว
“ แบงค์ว่าพี่กอล์ฟปล่อยแบงค์ก่อนเหอะนะ คนมองกันใหญ่แล้ว ” แบงค์บอกกับกอล์ฟเมื่อเห็นสายตาของคนรอบข้างเริ่มมองมาที่เขาทั้งสองคนเป็นตาเดียวเพราะว่าคงไม่ใช่เรื่องที่ชินหูชินตาคนทั่วไปเท่าไรนัก ที่เห็นเด็กผู้ชายสองคนยืนกอดกัน
“ งั้นเรากลับบ้านกันเหอะนะ ” กอล์ฟพูดพร้อมกับเดินจูงมือแบงค์ให้กลับบ้านด้วยกัน
วันนี้เป็นวันที่แบงค์ดีใจมากที่สุดที่ได้ยินกอล์ฟพูดแทนตัวเองว่า “ พี่ ”
ส่วนกอล์ฟเองก็ดีใจที่ได้เข้าใจในตัวแบงค์มากขึ้น และที่มากไปกว่านั้นก็คือเขาได้กอดคนที่ตัวเองแอบหลงรัก ในตอนนี้เขาแน่ใจแล้วว่าความรู้สึกที่มันเกิดขึ้นข้างในใจของเขามันไม่ใช่เรื่องที่ผิดปกติ เพียงแต่อาจจะไม่ใช่ความรักที่เหมือนชายหญิงทั่วไปเท่านั้น
เขาแน่ใจแล้วกับคำขอร้องในหัวใจของตัวเอง ว่าคนที่เขารักคือคนๆ นี้ เพียงแต่เขายังรอเวลาแค่นั้น เวลาที่เขาจะกล้าสารภาพความในใจให้แบงค์ได้ฟัง
หลังจากที่ทั้งสองคนกินข้าวเย็นเรียบร้อยแล้วก็พากันเดินขึ้นมาที่ห้อง
“ วันนี้แบงค์ขออาบน้ำก่อนนะ เหนียวตัวมากเลย ” แล้วแบงค์ก็ถอดเสื้อนักเรียนออก
กอล์ฟรู้สึกหวั่นไหวอย่างบอกไม่ถูกเมื่อเห็นแบงค์ถอดเสื้อนักเรียนออก เผยให้เห็นผิวขาวเนียน
“ เดี๋ยวพี่ลงไปกินน้ำก่อนนะ ” กอล์ฟบอกน้องชายแล้วจึงรีบเดินลงไปข้างล่าง
“ เกือบไปแล้วมั้ยหล่ะ ” กอล์ฟพูดกับตัวเอง เพราะแบงค์เป็นคนที่เขาห้ามใจไม่ไหวจริงๆ
กอล์ฟกลับขึ้นมาที่ห้องของตนอีกครั้งเมื่อเปิดประตูเข้าไปก็เห็นแบงค์นั่งรออยู่ที่เตียง
“ ทำไมยังไม่นอนอีก นี่มันก็ดึกแล้วนะ ” กอล์ฟดุน้องชาย
“ นี่ก็แค่สี่ทุ่มครึ่งเอง แล้วอีกอย่างพรุ่งนี้ก็ไม่ต้องไปโรงเรียน ” แบงค์บอกกับพี่ชายขี้บ่น
“ แล้วอีกอย่างแบงค์ก็อยากนอนพร้อมกันกับพี่กอล์ฟด้วย ” แบงค์พูดอย่างเขินๆโดยที่ไม่กล้าสบตาคนเป็นพี่แม้แต่น้อย
ส่วนกอล์ฟเมื่อได้ยินดังนั้นก็ใจเต้นแรงซะจนแทบจะระเบิดออกมาจากอกเสียให้ได้
แต่ก็พยามระงับอารมณ์ของตัวเองเอาไว้
“ งั้นรอแป้บเดียวนะ เดี๋ยวพี่จะรีบอาบน้ำแล้วก็มานอนด้วยนะ ” กอล์ฟพูดกับน้องชายพร้อมรอยยิ้ม กอล์ฟรีบอาบน้ำใส่เสื้อผ้าแล้วออกมาจากห้องน้ำ แล้วเดินตรงดิ่งมาที่เตียงนอน
“ เอ้า จะนอนกันได้รึยัง ” กอล์ฟถามกับผู้ที่เป็นน้องชาย
“ อืม ” แบงค์ให้คำตอบพร้อมกับเอนตัวลงนอน กอล์ฟขึ้นมาบนเตียงแล้วหรี่แสงโคมไฟลงพร้อมกับเอนตัวลงนอน
แบงค์นอนหลับไปนานแล้ว ยังเหลือก็แต่กอล์ฟที่ยังนอนจ้องหน้าคนที่นอนอยู่ฝั่งตรงข้ามอย่างไม่วางตา
“ เฮ้อ อยากเก็บช่วงเวลานี้ไว้นานๆ จังเวลาที่ได้อยู่กันแค่สองคนแบบนี้ ” กอล์ฟคิดในใจ
“ พี่กอล์ฟ นอนไม่หลับเหรอ ” แบงค์ถามขึ้นเมื่อเห็นพี่ชายของตนยังไม่นอน ทั้งๆ ที่ตนเองยังงัวเงียอยู่
“ อ้าว เป็นอะไรหล่ะเรา นอนไม่หลับเหรอ ” กอล์ฟถามแบงค์ด้วยความเป็นห่วง
“ อืม มันหนาวๆ ยังไงก็ไม่รู้อ่ะ ” แบงค์ตอบกับพี่ชาย
“ งั้นมานี่ เดี๋ยวพี่จะทำให้หายหนาวเอง ” พอกอล์ฟพูดจบก็เข้าไปสวมกอดแบงค์ทันทีแบงค์รู้สึกงงๆ กับการกระทำของพี่ชายเล็กน้อย แต่ก็ไม่ได้คิดที่จะถือสาหาความอะไรเพราะตอนนี้เขาก็ง่วงนอนมากแล้ว ทั้งสองคนพี่น้องจึงหลับตาลงอย่างมีความสุข
ทั้งสามอาทิตย์ที่ผ่านมามีเรื่องราวมากมายที่ทำให้ทั้งสองพี่น้องได้ใกล้ชิดกันมากขึ้น แต่ในทางกลับกันกอล์ฟก็กำลังพยามทำตัวให้ใกล้ชิดหัวใจของแบงค์ให้มากขึ้นเช่นกัน และแบงค์ในตอนนี้ก็เริ่มรู้สึกแล้วว่าตนรู้สึกอะไรบางอย่างกับพี่ชายที่มันมากเกินกว่าคำว่า “ พี่ ” แต่ยังไงซะ แบงค์ก็กำลังพยามเก็บกดอารมณ์ความรู้สึกบางอย่างนั้นเอาไว้ภายในจิตใจและพยามทำให้เหมือนกับว่าไม่เคยมีอะไรเกิดขึ้น
เช้าวันนี้แบงค์กับกอล์ฟเดินทางมาโรงเรียนตามปกติ แบงค์คุยกับเพื่อนๆทุกคนด้วยความสดใส ส่วนกอล์ฟพอนึกถึงเรื่องเมื่อคืนที่ตัวเองได้นอนกอดแบงค์ ก็อดที่จะยิ้มน้อยยิ้มใหญ่ไม่ได้
“ กอล์ฟมรึงป็นอะไรของมรึงวะ ยืนยิ้มเอ๋อๆ แต่เช้า ” ต้าเดินเข้ามาถาม เพราะเห็นว่าวันนี้กอล์ฟมีท่าทีแปลกๆ
“ เรื่องของกรู ” กอล์ฟตอบแล้วก็เดินหนีไปทั้งๆ ที่ยังยิ้มไม่หุบ
“ อีกสามอาทิตย์โรงเรียนของเราจะจัดงานมหกรรมวิชาการนะ ห้องเราต้องส่งตัวแทนของห้องไปประกวดกับเค้าด้วยนะ ถ้าไม่ส่งโดนหักคะแนน วิชาคณิตศาสตร์ คนละ 20คะแนน ” อาจารย์ที่ปรึกษาบอกกับนักเรียนทุกคน เพื่อให้เตรียมตัวกับงานที่จะมาถึงในไม่ช้านี้
“ โห อาจารย์คะหักตั้งยี่สิบคะแนนเลยเหรอคะโหดจัง อย่างนี้มีหวังได้แค่เกรดสองแหงๆ ” เจี๊ยบบ่นกับอาจารย์
“ แล้วห้องเราจะแสดงอะไรดีคะอาจารย์ ” ป่านที่เป็นหัวหน้าห้องถามขึ้น
“ ครูคิดว่าจะให้แสดง ระบำศรีชัยสิงห์หน่ะ เพราะว่าระบำนี้จะใช้ผ้าไหมที่เป็นของขึ้นชื่อประจำจังหวัดของเราเป็นเครื่องแต่งตัว ” อาจารย์พูดพร้อมกับรอยยิ้ม
“ เอาหล่ะทีนี้ครูจะคัดเลือกคนแสดงล่ะนะ คนแรกสายป่าน ” อาจารย์ฉวีวรรณยังคงคัดเลือกคนแสดงคนต่อๆ ไปอย่างเอาเป็นเอาตาย
“ คนที่แปด อืม…สุรัตนาวี ” อาจารย์ชี้ไปยังตรงที่เจี๊ยบนั่งอยู่
“ หูย อาจารย์หนูเนี่ยนะ ” เจี๊ยบทักท้วงอาจารย์อย่างไม่พอใจ
“ เอาอย่างนี้มั้ย ถ้าเธอไม่อยากรำ ก็ไปประกวดร้องเพลงซะ ” อาจารย์พูดประชดให้กับเจี๊ยบ
“ ไม่เอาหรอกค่ะ เสียงหนูอย่างกับควายออกลูกหนูไม่กล้าไปแข่งกับเค้าหรอก ”
สิ้นเสียงของเจี๊ยบ ทุกคนที่นั่งอยู่ในห้องถึงกับหัวเราะออกมาด้วยความชอบใจในความกล้าของเจี๊ยบที่กล้าเปรียบเทียบตัวเองกับ “ ควาย ”
“ อ้าวๆๆ เงียบได้แล้ว ส่วนคนที่เป็นตัวเอกที่อยู่ตรงกลาง จะต้องหาคนที่ตัวสูงๆ หน่อย
และต้องแข็งแรงด้วย เพราะชุดอัปสรามันหนัก ” อาจารย์ฉวีวรรณกว้านสายตามองหาเด็กผู้หญิงไปทั่วทั้งห้องแต่แล้วก็ไม่พบใครที่เหมาะสมซักคนเดียว แต่แล้วสายตาก็ไปสะดุดกับเด็กคนหนึ่ง
“ นี่! นายรวินันท์ ครูจะให้เรารำเป็นตัวเอกนะ ” อาจารย์ฉวีวรรณชี้ไปที่แบงค์ที่นั่งอยู่ริมหน้าต่าง
“ อะไรนะ! ผมเนี่ยนะครับอาจารย์ ” แบงค์ลุกขึ้นตอบท่ามกลางสายตาคนทั้งห้องที่จับจ้องมาทางเขา
“ อาจารย์ครับ! ผมไม่ใช่ผู้หญิงนะ แล้วอีกอย่างผมก็รำไม่เป็นด้วย ” แบงค์ทักท้วงอาจารย์เป็นการใหญ่
“ ไม่เป็นไร ของอย่างนี้มันฝึกกันได้ แล้วก็ไม่มีตงไม่มีแต่อะไรทั้งนั้น อ้าว วันนี้จบการโฮมรูมแค่นี้กลับบ้านได้ ”
“ นักเรียนกราบ ”
“ สวัสดีครับ/ค่ะคุณครู ”
เมื่อกลับถึงบ้านกอล์ฟยังเห็นแบงค์ไม่ยอมพูดไม่ยอมจาก็เลย คิดจะแกล้งเย้าคนที่นั่งหน้ามุ่ยซักหน่อย
“ นี่ ไม่เห็นเป็นไรเลยกะอีแค่รำเอง ” กอล์ฟพูดพร้อมกับลูบหัวน้องชายไปด้วย แล้วก็ทำเป็นรำเดินไปเดินมา
“ แหม ก็ตัวเองไม่ได้โดนเองนี่ก็ล้อคนอื่นได้ คอยดูเหอะไว้ถึงเวลาพี่กอล์ฟโดนเมื่อไหร่เหอะจะหัวเราะให้ฟันร่วงเลยคอยดู ” แบงค์เดินหลีกหนีออกมาจากห้องแล้วลงมาข้างล่างเห็นป้ากับพี่แป้ง แม่และก็พ่อคนใหม่ อยู่กันอย่างพร้อมหน้าจึงรีบวิ่งขึ้นไปเรียกกอล์ฟให้ลงมาชั้นล่าง
แล้วอาหารมื้อเย็นมื้อใหญ่ก็ผ่านไปพร้อมกับเรื่องเล่ามากมายที่ ป้าและพี่แป้งได้ไปเที่ยวกันมา รวมไปถึงพ่อกับแม่เช่นกัน วันนี้แบงค์กับกอล์ฟอาสาทำหน้าที่เก็บจาน ชามและนำไปล้างทำความสะอาด เมื่อทำหน้าที่ของเสร็จแล้ว ทั้งสองคนจึงออกมาเดินเล่นที่สนามหญ้าหน้าบ้าน
“ พี่กอล์ฟขอถามอะไรหน่อยดิ ” แบงค์หันหน้าไปถามคนที่ยืนอยู่ข้างๆ
“ อะไรหล่ะ ” กอล์ฟมองหน้าน้องชายด้วยความสงสัย
“ พี่กอล์ฟว่าแบงค์เหมือนกะเทยป่ะ ” แบงค์ถามกอล์ฟอีกครั้ง
ส่วนกอล์ฟเมื่อได้ยินน้องชายถามอย่างนั้นก็หัวเราะออกมาจนน้ำตาไหล
“ นี่! คนเค้าซีเรียสนะหัวเราะอยู่นั่นแหละ ” แบงค์พูดประชด เมื่อเห็นว่ากอล์ฟคงจะไม่หยุดหัวเราะง่ายๆ
“ แล้วทำไมเราถึงถามพี่แบบนั้นหล่ะ ”กอล์ฟหยุดหัวเราะแล้วถามน้องชาย
“ ก็อาจารย์หน่ะดิ ทำไมอยู่ดีๆ ก็จับแบงค์ไปรำก็ไม่รู้ ” แบงค์พูดออกมาอย่างไม่สบอารมณ์เท่าไรนัก
“ คงไม่มีอะไรหรอก อาจารย์เค้าคงเห็นว่าเราน่ารักล่ะมั้ง ” กอล์ฟพูดพร้อมกับยิ้มให้น้องชาย
“น่ารัก!!เมื่อกี้พี่กอล์ฟบอกว่าเราน่ารักงั้นเหรอ” แบงค์คิดในใจกับคำพูดเมื่อกี้ของพี่ชาย “ เป็นอะไรไปหน่ะ หน้าแดงเชียว ” กอล์ฟถามเมื่อเห็นน้องชายมีท่าทีแปลกๆ
“ ไม่ได้เป็นอะไรซักหน่อย นี่ก็ค่ำแล้วเดี๋ยวแบงค์ไปอาบน้ำก่อนนะ ” แบงค์พูดจบแล้วก็รีบวิ่งออกไป
กอล์ฟมองน้องชายที่รีบวิ่งออกไปด้วยความอาย กอล์ฟแอบยิ้มนิดๆที่ตนจับได้ว่าน้องชายหน้าแดงเพราะความเขินอายกันคำชมของตน แล้วก็หันมามองดูท้องฟ้าต่อ
“ เฮ้อ….จะมีวันที่เรากับแบงค์จะได้เป็นแฟนกันบ้างมั๊ยนะ ” กอล์ฟคิดในใจ
วันงานใกล้เข้ามาทุกที แบงค์ยังคงวุ่นวายอยู่กับการซ้อมรำในตอนเย็นของทุกๆวันส่วนกอล์ฟ ต้า และก็แว่น ก็มานั่งดูแบงค์ เจี๊ยบ และป่านซ้อมรำทุกๆวันเช่นกัน
“ กอล์ฟน้องมรึงนี่รำสวยเหมือนผู้หญิงเลยว่ะ ” ต้าพูดขึ้นในขณะที่มองดูการซ้อมรำไปด้วย ส่วนกอล์ฟก็นั่งมองแบงค์อย่างเคลิบเคลิ้มจนไม่ได้ยินสิ่งที่เพื่อนบอกกับตนแม้แต่น้อย
“ โอเค พอได้แล้ว ” อาจารย์ปัทมาที่สอนนาฏศิลป์บอกกับนักเรียนทุกคนที่รำอยู่
“ เฮ้อ ปวดไปหมดเลย ” แบงค์บ่นอุบพร้อมกับเอามือบีบที่แขนตัวเอง
“ เฮ้ย! พรุ่งนี่วันวาเลนไทน์ไปซื้อของขวัญไว้ให้แฟนกันเหอะ ” เจี๊ยบร้องบอกเพื่อนๆ ทุกคนในกลุ่ม
“ ไอ้เจี๊ยบ! หน้าอย่างแกนี่หาแฟนได้กับเขาด้วยเหรอวะ ” กอล์ฟเริ่มหาเรื่องกัดเจี๊ยบ
“ เออซิวะ เห็นอย่างเนี๊ยะหัวกระไดที่บ้านไม่เคยแห้งนะเว้ย ” เจี๊ยบบอกกับเพื่อนๆ
“ ขนาดนั้นเลยเหรอวะ ” ป่านพูดออกมาแบบไม่เชื่อหูตัวเอง
“ เออดิวะ พอผู้ชายเค้าเห็นหน้ากรูเค้าก็ถุยน้ำลายมาที่หัวกระไดบ้านกรู แล้วเค้าก็วิ่งหนีไปเลย ” พอเจี๊ยบพูดจบ เสียงหัวเราะของทุกคนในกลุ่มก็ตามมา
“ เอาอย่างนี้สิ ไปที่ห้างใกล้โรงเรียนกันเห็นพวกรุ่นน้องมันพูดกันว่ากำลังมีโปรโมชั่นลด 50% เลยนะ ” ป่านบอกกับเพื่อนๆ
“ งั้นรีบไปกันเหอะ ” แบงค์บอกกับเพื่อนๆ ทุกคน
-
เคยอ่านแล้วคับ ของเจ้าชายน้อย
มารอลุ้นว่าจะมีภาคต่อหรือเปล่า ไม่ได้คุยกะแบงค์นานแล้วอ่า :m17:
-
รออ่านต่อนะ :m1: :m1:
-
ขอบคุณค๊าบบบบบ
-
จะเป็นไงต่อไปน้า :m28:
-
o6
เพียงแค่คิดเค้าความเศร้าก็ปรากฎให้เห็นชัดเจน... พี่น้องกันจะรักกันได้เหรอออออ :m29:
ลำพังชายรักชายมันก็ยากแล้ววววว ....คิดแล้วเหนื่อยแทน :เฮ้อ:
แต่เอาเถอะไงตอนนี้ก็กำลังใส ๆ น่ารัก เก็บความหวานชื่นให้นานที่สุดละกันนนนน
เอาใจช่วยยยยแบงค์และกอร์ฟ ต่อไปปปป :call:
ส่วนพี่ต้อมไม่เป็นไรไม่ต้องเสียใจ ดูแลให้ได้จ้ะ :รักจัง11:
:catrun:
-
ตอนที่5 ครับผม :m23:
ที่ห้างสรรพสินค้า
ทุกคนในกลุ่มได้แยกย้ายกันเดินไปหาซื้อของขวัญให้กับคนพิเศษของตนเอง
แบงค์กับกอล์ฟเดินมาด้วยกัน แบงค์เดินมองหาของขวัญให้คนพิเศษของหัวใจไม่ใช่ใครที่ไหนกอล์ฟนั่นเอง แล้วสายตาก็ไปสะดุดกับแหวนเงินวงหนึ่ง
“ พี่ครับขอดูแหวนวงนั้นหน่อยได้มั้ยครับ ? ” แบงค์ถามกับพนักงานสาวสวย
ที่อยู่ภายในร้าน
“ ได้ค่ะ ” แล้วพนักงานสาวสวยก็หยิบแหวนยื่นส่งให้แบงค์
“ แหวนวงนี้เป็นแหวนคู่รักค่ะ สามารถแยกออกมาเป็นสองวงได้ เป็นเงินแท้ใส่แล้วไม่คันแน่นอนค่ะ ” พนักงานสาวพูดพร้อมรอยยิ้ม
“ ราคาเท่าไหร่ครับ ? ” แบงค์ถามกับพนักงานสาว
“ งั้นพี่ลดให้เป็นพิเศษเลยแล้วกัน 400 บาทค่ะ ” แบงค์ล้วงเอากระเป๋าสตางค์ที่อยู่ในกระเป๋ากางเกงนักเรียนออกมาแล้วเปิดดู แต่พอเปิดดูแล้วก็ถึงกับหน้าจ๋อย
“ เงินไม่พอ พี่กอล์ฟมีเงินให้แบงค์ยืมมั้ยขาดอีกร้อยเดียวเอง ” แบงค์ถามกับพี่ชายที่ยืนมองอยู่ข้างๆ แต่คำตอบของกอล์ฟก็คือการส่ายหน้า
“ งั้นเดี๋ยวแบงค์ไปยืมเพื่อนคนอื่นๆก่อนนะ ” แบงค์บอกกับพี่ชายและพนักงานสาว
“ ถ้างั้น เจอกันที่ร้านพิซซ่าที่ป่านนัดเอาไว้ที่ชั้นสามนะพี่ไปก่อนนะ ” กอล์ฟสั่งกับน้องชายแล้วทั้งสองคนก็แยกย้ายกันเดินออกมาจากร้านขายเครื่องประดับ
แบงค์รีบเดินตามหาเจี๊ยบ เมื่อเจอแล้วจึงขอยืมเงินเจี๊ยบ แล้วก็วิ่งกลับมาที่ร้านขายเครื่องประดับร้านเดิม
“ พี่ครับผมมาเอาแหวนวงที่ผมดูเมื่อตะกี้ครับ ” แบงค์พูดพร้อมกับยืนหอบด้วยความเหนื่อย
“ ขอโทษทีนะคะน้อง มีคนมาซื้อตัดหน้าน้องไปแล้วเมื่อสักครู่นี่เองค่ะ ” พนักงานสาวสวยพูดพร้อมกับยิ้มให้แบงค์
แบงค์เดินคอตกออกมาจากร้านขายเครื่องประดับ แล้วตรงขึ้นไปยังร้านขายพิซซ่าบนชั้นสามตามที่กอล์ฟได้สั่งเอาไว้
“ อ้าว! ไหนของที่บอกว่าจะไปซื้อล่ะ ” เจี๊ยบถามขึ้น เมื่อเห็นแบงค์ไม่ได้ถือของอะไรติดไม้ติดมือมาเลยซักชิ้นเดียว
“ มีคนซื้อตัดหน้าไปแล้ว ” แบงค์พูดตาละห้อยเศร้า
“ ไม่เป็นไรของอย่างอื่นมีให้เลือกเยอะแยะ ” กอล์ฟพูดปลอบน้องชายที่กำลังนั่งเศร้าอยู่
แบงค์ยังนั่งนิ่งเงียบเพราะสิ่งที่เขาอยากได้คือแหวนวงนั้น และที่สำคัญมันเป็นของขวัญอันมีค่าสำหรับคนพิเศษของหัวใจของเขาเอง
ทุกคนแยกย้ายกันกลับบ้านของตนเมื่อกินพิซซ่าเสร็จแล้ว แบงค์กับกอล์ฟเมื่อกลับมาถึงบ้านก็ขึ้นไปยังห้องของตน
“ ไม่เห็นต้องซีเรียสเลยนะ กับแหวนแค่วงเดียว ” กอล์ฟพูดขึ้นเมื่อเห็นน้องชายยังนั่งไม่ยอมพูดยอมจา
“ แบงค์อยากเอาแหวนวงนั้นไว้ให้คนพิเศษ ” แบงค์ตอบกับพี่ชาย
กอล์ฟได้ยินดังนั้นก็ถึงกับอึ้งไปชั่วขณะ “ คนพิเศษ… คนๆ นั้นเป็นใครกันนะ ” กอล์ฟแกล้งถามน้องชาย ทั้งๆ ที่ตัวเองยังรู้สึกเหมือนมีอะไรจุกอยู่ที่อก
“ เอาไว้เมื่อถึงเวลาแล้วแบงค์จะบอกพี่กอล์ฟเองนะครับ ” แบงค์บอกกับพี่ชายแล้วเดินออกมาจากห้อง
กอล์ฟยืนมองตามน้องชายที่เดินออกไปนอกห้องด้วยความปวดใจ “ แบงค์มีคนที่ชอบแล้วเหรอ พี่อยากให้คนๆ นั้นเป็นพี่จะได้มั้ย ” กอล์ฟคิดในใจในขณะที่ยืนมองออกไปทางหน้าต่าง
เช้าวันนี้ที่โรงเรียนดูสดใสคึกคักเป็นพิเศษ ที่โรงเรียนเต็มไปด้วยเด็กที่ถือดอกกุหลาบและกล่องของขวัญมากมายเพื่อที่จะนำมันมาส่งมอบให้กับคนพิเศษของตัวเอง
“ พี่แบงค์คะ มีคนฝากของมาให้ค่ะ ” เสียงเด็กหญิงคนเดิมที่เคยเอาขนมมาให้แบงค์ในตอนพักกลางวันของทุกๆ วันดังมาจากทางหน้าประตูห้องเรียน แล้วแบงค์ก็ลุกออกไปรับของเช่นเคยแต่วันนี้ของที่ส่งมาไม่ใช่ขนม แต่เป็นดอกกุหลาบช่อใหญ่
เด็กหญิงยื่นดอกกุหลาบช่อใหญ่ส่งให้กับแบงค์ แบงค์ก็รับเอาไว้แล้วพูดว่า
“ ขอบคุณมากนะครับ น้องครับพี่ขอร้องล่ะนะบอกพี่ทีเถอะนะว่าใครเป็นคนฝากของมาให้พี่ทุกวันๆ แล้วก็ดอกกุหลาบช่อนี้ด้วย ” แบงค์ถามเด็กสาวหน้าใสที่ยืนยิ้มอยู่ตรงหน้า
“ เป็นความลับค่ะ ” เด็กสาวก็ยังคงให้คำตอบเหมือนเดิมแล้วก็วิ่งหนีไป
“ โห ดอกกุหลาบช่อเบ้อเริ่มเลยว่ะ ” เจี๊ยบสาวหน้าใสประจำกลุ่มพูดขึ้นเมื่อเห็นแบงค์เดินถือดอกกุหลาบช่อโตเข้ามาในห้อง
“ โห ต้องแพงแน่ๆ เลยว่ะสวยขนาดนี้ ” แว่นช่วยพูดสมทบอีกที
แบงค์ถึงแม้จะได้รับดอกกุหลาบช่อโตมาแล้ว แต่ก็ไม่ได้รู้สึกดีใจแม้แต่น้อย เพราะคนที่เขาอยากจะได้รับของขวัญจากคนๆนั้นมากที่สุด คือพี่ชายของตัวเองซึ่งเป็นคนที่เขาแอบหลงรัก
ฝ่ายกอล์ฟ เมื่อเห็นเพื่อนๆมารุมล้อมที่โต๊ะของตนกับแบงค์ เพื่อขอดูดอกกุหลาบช่อโตก็ยิ่งรู้สึกปวดใจ เพราะถึงแม้ว่าตนจะรักแบงค์มากมายแต่ก็ไม่กล้าแสดงออกมากถึงเพียงนี้
“ แบงค์เรามีอะไรให้ช่วยหน่อย ” เจี๊ยบเดินเข้ามาพูดกับแบงค์เป็นเชิงขอร้อง
“ มีอะไรให้เราช่วยเหรอ ” แบงค์ถามเจี๊ยบ
“ เย็นนี้เอาของขวัญที่เราซื้อไปให้พี่ต้อมแทนเราหน่อยสิ… ” เจี๊ยบพูดออกมาอย่างขัดเขิน “ หา…เอาของขวัญไปให้พี่ต้อมเนี่ยนะ ” แบงค์พูดเพื่อย้ำความแน่ใจว่าตนได้ยินสิ่งที่เจี๊ยบพูดออกมาอย่างถูกต้อง
“ แล้วทำไมต้องเป็นเราด้วยหล่ะ ” แบงค์ทักท้วง
“ ก็มีแบงค์คนเดียวในห้องเนี่ยแหละที่สนิทกับพี่ต้อม ” เจี๊ยบพูดพร้อมกับทำหน้าตาอ้อนวอน
“ นะๆ แบงค์นะ ” เจี๊ยบอ้อนวอนอีกครั้ง
“ เจี๊ยบเราแค่ไปกินข้าวกับพี่เค้าแค่ครั้งเดียวเองนะ แล้วอีกอย่างเราก็ไม่ได้สนิทกับพี่เค้าด้วย ” แบงค์พยามหาเหตุผลบ่ายเบี่ยง
“ เออ จำไว้ขอให้ช่วยแค่นี้ก็ไม่ได้ ” เจี๊ยบแกล้งงอนแล้วก็เดินออกไป
“ เดี๋ยวก่อนเจี๊ยบ! ไปก็ไป ” แบงค์ตะโกนบอกเจี๊ยบที่กำลังจะเดินออกไปนอกห้องเจี๊ยบแอบยิ้มเล็กน้อย แล้วก็เข้ามาขอบอกขอบใจแบงค์เป็นการใหญ่
หลังเลิกเรียน แบงค์ต้องมากับเจี๊ยบตามที่ได้สัญญาเอาไว้ เจี๊ยบรีบพาแบงค์เดินมาที่ชมรมเทควันโด แล้วผลักแบงค์ให้เดินเข้าไป แล้วทำตามที่ตัวเองสั่ง
แบงค์เดินเข้ามาที่ชมรมเทควันโด ท่ามกลางสายตานับสิบคู่ที่มองมาทางเขา
“ มาหาใครครับน้อง ” รุ่นพี่ในชมรมคนหนึ่งถามขึ้น เมื่อเห็นแบงค์มีท่าทางเหมือนกับว่ามองหาอะไรอยู่
“ มาหาพี่ต้อมครับ ” แบงค์ตอบรุ่นพี่ตัวโตที่ยืนอยู่ตรงหน้า
“ อ้าว น้องแบงค์นี่นา…มาทำอะไรที่นี่ครับ ” ต้อมพูดขึ้นด้วยความแปลกใจ
เมื่อเห็นแบงค์กำลังพูดคุยอยู่กับเพื่อนของตน
“ น้องเค้ามาหามรึงนั่นแหละ เออ…ไอ้ต้อมเด็กมรึงเหรอวะหน้าตาน่ารักดีนะเนี่ย ”
เพื่อนของต้อมพูดแซว
“ เอาใหญ่แล้วนะมรึงเนี่ย เดี๋ยวเถอะ ” ต้อมชี้หน้าคาดโทษเพื่อน
“ แบงค์มีเรื่องจะพูดกับพี่ต้อมนิดหน่อยครับ ” แบงค์บอกกับต้อมที่ยืนอยู่ตรงหน้า
“ งั้นเราไปคุยกันที่หลังชมรมดีกว่านะ ” ต้อมพูดพร้อมกับเดินนำแบงค์ออกไป
“ เด็กคนนี้ใช่มั๊ยวะ ที่ไอ้ต้อมมันกำลังตามจีบอยู่ ” เด็กในชมรมคนหนึ่งถามขึ้น
“ เออใช่ เห็นให้เด็กเอาขนมไปส่งให้ทุกเที่ยงเลยนะมรึง ขนาดเป็นเด็กผู้ชายนะเนี่ย
ยังน่ารักขนาดนี้ เป็นกรูๆ ก็เอาว่ะ ” เด็กคนที่พูดกับแบงค์เมื่อกี้ บอกกับเพื่อนในชมรม
ด้านหลังชมรม เทควันโด
“ น้องแบงค์มีอะไรจะพูดกับพี่ครับ ” ต้อมถามเด็กชายที่ยืนอยู่ตรงหน้า
“ เอ่อ…คือว่า ” แบงค์อ้ำอึ้งไม่กล้าตอบ
“ ว่าอะไรครับ ” ต้อมถามอีกครั้ง
“ นี่ครับ ” แบงค์พูดพร้อมกับยื่นกล่องของขวัญให้กับคนที่ยืนอยู่ตรงหน้า
“ ให้พี่เหรอครับ ” ต้อมถามด้วยความดีใจ
“ ครับ นี่เป็นของที่เพื่อนแบงค์ฝากให้เอามาให้พี่ครับ ” แบงค์ตอบ
พอต้อมได้ยินว่าของขวัญกล่องนี้ไม่ใช่ของแบงค์สีหน้าก็เปลี่ยนไปในทันที
“ ทำไมทำหน้าอย่างนั้นล่ะครับ ไม่อยากได้เหรอครับ ” แบงค์ถามเมื่อเห็นต้อมมีสีหน้าเปลี่ยนไป
“ เจี๊ยบ…แกมาทำอะไรตรงนี้วะ ” เจี๊ยบสะดุ้งตกใจเล็กน้อย แล้วจึงหันกลับมาต่อว่าคนถาม
“ ไอ้กอล์ฟxxxมาทำไมไม่ให้ซุ่มให้เสียงวะ ตกใจหมด ”
“ แล้วแกมาแอบดูอะไรตรงนี้วะ ”กอล์ฟถามด้วยความสงสัย แต่พอมองไปเห็นแบงค์กับต้อมยืนคุยกันอยู่ ก็เริ่มเดาเรื่องได้ในทันที
“ ว่ายังไงล่ะครับ ไม่อยากได้เหรอ ” แบงค์ถามขึ้นหลังจากที่เห็นต้อมนิ่งเงียบอยู่นาน
“ พี่คงรับของๆ เพื่อนน้องแบงค์ไม่ได้หรอกครับ ” ต้อมเงยหน้าบอก
“ ทำไมล่ะครับ ” แบงค์ถามด้วยความสงสัย
“ เพราะพี่มีคนที่ชอบอยู่แล้ว ” ต้อมบอกกับแบงค์
“ พี่มีคนที่ชอบอยู่แล้วงั้นเหรอครับ ” แบงค์ย้ำคำพูดของต้อมอีกครั้ง
“ ครับ…คนที่พี่ชอบ คือคนที่ยืนอยู่ตรงหน้าของพี่นี่แหละครับ ” ต้อมเอ่ยปากสารภาพความในใจกับคนสำคัญ
แบงค์ยืนนิ่งมองคนที่ยืนอยู่ตรงหน้าอย่างไม่เชื่อหูตัวเอง ส่วนกอล์ฟกับเจี๊ยบที่แอบดูทั้งสองคนพูดคุยกันอยู่ก็ช็อกไม่แพ้กัน
เจี๊ยบวิ่งหนีออกไปเพราะไม่อาจจะทนฟังสิ่งที่ต้อมพูดกับแบงค์ได้
“ เจี๊ยบจะไปไหนหน่ะ ” กอล์ฟตะโกนเรียกเจี๊ยบที่วิ่งออกไป แล้วตนก็วิ่งตามเจี๊ยบไปแบงค์หันมองไปตามเสียงนั้น
“ พี่กอล์ฟ เจี๊ยบ ” แบงค์ตะโกนเรียกทั้งสองคนแล้ววิ่งตามออกไปโดยปล่อยให้ต้อมยืนอยู่คนเดียว
ต้อมยืนมองกล่องของขวัญที่อยู่ในมือของตนแล้วจึงเดินถือมันกลับเข้าไปเก็บไว้ในล็อกเกอร์เก็บของๆตัวเอง
“ พี่อยากให้แบงค์รู้สึกกับพี่ เหมือนอย่างที่พี่รู้สึกกับแบงค์บ้าง พี่ต้องการเพียงแค่แบงค์เห็นพี่อยู่ในสายตาบ้างก็ยังดี ” ต้อมเปรยกับตัวเองเบาๆ
***************************************************************************************************************************************
สนุกไหมเอ่ย?เป็นไงบอกกันได้นะครับพอดีไม่ค่อยมีเวลาน่ะครับเลยก๊อบเอาน่ะก็เลยตะกุกตะกักไปมั่ง
ต้องขออภัยมา ณ ที่นี้ด้วย นะครับ o1
-
:m4:
อ่อ..เนื้อเรื่องนี้ดีมากมายคับ.. เคยอ่านแล้ว
ขอบคุง Namyen นะคับ.. ที่นำมาให้ทุกคนได้อ่าน..
ส่วนตอนจบนั้นก็... :m18: T^T
(รออ่านเองละกันนะคับ.. ^^ เหอๆ)
:m7:.. ย่องมาดันทู้...
-
เข้าใจผิดซะแล้ววววววววววว
-
ต่อจากนี้คงจะเศร้าเพราะ ยัยเจี๊ยบท่าทางมีสิทธิกลายเป็นตัวร้ายเหอๆๆ :m29:
-
:m4:
อ่อ..เนื้อเรื่องนี้ดีมากมายคับ.. เคยอ่านแล้ว
ขอบคุง Namyen นะคับ.. ที่นำมาให้ทุกคนได้อ่าน..
ส่วนตอนจบนั้นก็... :m18: T^T <<<< มันหมายความว่า Happy หรือ Sad วานเฉลยยยย
(รออ่านเองละกันนะคับ.. ^^ เหอๆ)
:m7:.. ย่องมาดันทู้...
o9
แย่จังงงงง กลายเป็นรักสี่เศร้าละ ทำไงละเนี่ยยยยยย :เฮ้อ:
-
เป็นกำลังใจให้ครับ
-
รักใสๆ หัวใจ 4 ดวง
คิดถึงแบงค์คุงครับ น้องแบงค์เป็นไงบ้างแล้วน้อ :m17:
-
:m3: :m3: :m3: :m3: :m3:
ชอบแบงค์ ชอบแบงค์
-
o14 ดีค๊าบo15
สนุกจังเลยอะ
ชอบแบงค์ คิคิ
มาต่อเร็วๆน้าค๊าบบบ :m14:
-
ตอนที่6 มาแล้วคร้าบ :m22:
แบงค์วิ่งตามหากอล์ฟกับเจี๊ยบ จนมาเจอทั้งคู่อยู่ที่หลังอาคารเรียน แบงค์รีบเดินตรงมาหาทั้งคู่ แต่สิ่งที่แบงค์เห็นถึงกับทำให้แบงค์ร้องออกมาด้วยความตกใจ
“ เจี๊ยบ เจี๊ยบร้องไห้ทำไม ” แบงค์ถามออกมาด้วยความตกใจที่เห็นเพื่อนของตนนั่งร้องไห้น้ำตาไหลพราก เจี๊ยบเงยหน้าขึ้นมามองแบงค์เล็กน้อย
“ นายก็น่าจะรู้อยู่แก่ใจนะ ” เจี๊ยบพูดด้วยน้ำเสียงฉุนเฉียว โดยไม่หันมาสบตาแบงค์แม้แต่น้อย
“ แต่เราไม่ไดคิดอะไรกับพี่เค้านะ ” แบงค์ตอบ
“ แต่พี่เค้าชอบแบงค์นะ เค้าไม่ได้ชอบเรา ” เจี๊ยบพูดด้วยน้ำเสียงเศร้า
“ เจี๊ยบในโลกนี้มีผู้ชายอีกตั้งเยอะแยะ ไม่ตายก็หาใหม่ได้ว่ะ ” กอล์ฟพูดเพื่อให้เจี๊ยบรู้สึกดีขึ้น แต่เจี๊ยบก็ยังไม่หยุดร้องไห้ เจี๊ยบนั่งร้องไห้อยู่ซักพักก็เงยหน้าขึ้นแล้วพูด“ ช่างเหอะ… ไม่ตายก็หาใหม่ได้เนอะ ” เจี๊ยบพูดขึ้นพร้อมกับรอยยิ้ม
ส่วนกอล์ฟกับแบงค์ เมื่อเห็นเจี๊ยบกลับมาเป็นคนเดิม ก็รู้สึกโล่งใจ แต่ยังรู้สึกงงไม่น้อย
“ ไปกินส้มตำกันเหอะ ” เจี๊ยบเอ่ยปากชวนเพื่อนทั้งสอง
“ เฮ้ย… ไอ้เจี๊ยบแกนี่เปลี่ยนอารมณ์ง่ายจริงๆเลยนะ เมื่อกี้ยังร้องไห้ขี้มูกโป่ง แล้วตอนนี้ดันอยากกินส้มตำซะงั้น ”
กอล์ฟพูดพร้อมกับยิ้มขำเจี๊ยบ ที่เมื่อกี้เพิ่งร้องไห้เพราะอกหักรักคุดมาหยกๆ แต่ตอนนี้กลับกลายเป็นคนละคนซะงั้น
“ ก็กินให้ลืมคนบางคนไง ไม่เคยเห็นในทีวีเหรอวะ ที่เวลาอกหักเค้าต้องกินอะไรแซ่บๆหน่ะ ” เจี๊ยบพูดพร้อมกับทำหน้าทะเล้น
“ ถ้างั้น…รออะไรอยู่ล่ะรีบไปกันเหอะ ” แบงค์บอกกับเพื่อนๆ
วันนี้กอล์ฟกับแบงค์กลับมาที่บ้าน แบงค์รู้สึกแปลกใจมากที่เห็นกอล์ฟนิ่งเงียบตั้งแต่แยกจากเจี๊ยบมาเมื่อกี้แล้ว
“ พี่กอล์ฟเป็นอะไรรึปล่าว แบงค์เห็นพี่เงียบมานานแล้วนะ ” แบงค์ถามอย่างอดไม่ได้ที่เห็นว่ากอล์ฟยิ่งทำเฉยเมยกับตน
“ ก็ไม่ได้เป็นอะไรนี่ ” กอล์ฟตอบกับน้องชาย แต่สีหน้าของกอล์ฟที่แสดงออกมา ทำให้แบงค์ไม่ค่อยเชื่อในคำพูดของพี่ชายเท่าไรนัก
“ พี่ไปอาบน้ำนอนก่อนนะ ” กอล์ฟพูดแล้วเดินหนีออกไป
“ พี่กอล์ฟเค้าเป็นอะไรของเค้านะ ” แบงค์ครุ่นคิดในใจ
ผ่านไปหลายวันแล้ว แบงค์ยังไม่หายกระวนกระวายใจที่เห็นกอล์ฟยังมีทีท่าเมินเฉยกับตนโดยที่ไม่ทราบสาเหตุ เวลาถามคำก็ตอบคำแล้วก็ไม่ค่อยคุยอย่างสนิทสนมเหมือนที่เคย
“ แบงค์ เดี๋ยวนี้กอล์ฟมันเป็นอะไรวะ รู้สึกว่ามันดูหงุดหงิดๆอยู่เรื่อยเลย ” ต้าถามขึ้นด้วยความเป็นห่วงเพื่อน
“ ประจำเดือนมาไม่ปกติมั้ง ” เจี๊ยบตอบแทนแบงค์ที่นั่งหน้ามุ่ยอยู่
“ กรูไม่ได้ถามความเห็นมรึง นู่น! มาทางไหนกลับไปทางนั้นเลยไป ” ต้าผลักไสไล่ส่งเจี๊ยบให้กลับไปนั่งที่ เจี๊ยบทำหน้างอนใส่ต้าเล็กน้อยแล้วก็เดินกลับไปที่นั่งของตน
“ เราก็ไม่รู้เหมือนกัน ขนาดกับเราเค้ายังไม่ค่อยพูดด้วยเลย ” แบงค์พูดเสียงเศร้า
วันนี้แบงค์ เจี๊ยบ และป่าน ก็มาซ้อมรำกันตามปกติ แต่ที่ไม่ปกตินักก็คือวันนี้กอล์ฟไม่ได้มาดูแบงค์ซ้อมรำด้วย
“ วันนี้กอล์ฟไม่มาอีกแล้วเหรอ ” เจี๊ยบถามขึ้นในขณะที่ตัวเองก็รำไปด้วย
“ มันคงยุ่งล่ะมั๊ง ” ป่านตอบแทนแบงค์
“ นี่! สุรัตนาวี อย่าชวนเพื่อนคุยสิ เดี๋ยวเหอะ! เดี๋ยวได้รำให้ครูดูคนเดียวนะเราหน่ะ ”
อาจารย์ปัทมาพูดขึ้นเมื่อเห็นเจี๊ยบกำลังชวนเพื่อนคนอื่นๆคุย
“ แฮ่ะๆ ” เจี๊ยบหัวเราะแห้งๆให้กับอาจารย์ ก่อนจะซ้อมรำต่อไป
เสียงโทรศัพท์มือถือดังรัว ทำให้กอล์ฟต้องวิ่งออกมาจากห้องน้ำอย่างรีบร้อนเพื่อมารับสาย
“ ฮัลโหลสวัสดีครับ ”
“ กอล์ฟเหรอจ๊ะลูก ” เสียงแม่ของแบงค์ดังมาจากปลายสาย
“ ครับ ”
“ กอล์ฟวันนี้พ่อกับแม่มีประชุมคงจะกลับดึกหน่อยนะลูก หาอะไรกินไปก่อนเลยไม่ต้องรอ ” แม่ของแบงค์กล่าวสั่งกับกอล์ฟ
“ น้องกลับมาถึงบ้านรึยังจ๊ะ ”
“ ยังครับ ” กอล์ฟตอบเสียงเรียบ
“ น้ามีเรื่องจะบอกแค่นี้แหละจ่ะ งั้นแค่นี้ก่อนนะลูก ”
“ ครับ ” กอล์ฟตอบแล้วก็วางสายไป เสียงเคาะประตูดังขึ้นกอล์ฟจึงลุกขึ้นจากเตียงเดินไปเปิดประตู
“ แม่ได้โทรมาหามั๊ย ” แบงค์ถามพี่ชาย
“ โทรมาแล้ว ” กอล์ฟตอบแล้วรีบเดินหนีออกไป
“ พี่กอล์ฟเป็นอะไรของเค้านะ ” แบงค์คิดในใจ แล้วก็มองตามกอล์ฟที่เดินออกไปอย่างรีบร้อน
วันพรุ่งนี้ก็จะเป็นวันที่โรงเรียนจะจัดงานมหกรรมวิชาการแล้ว แบงค์ เจี๊ยบ และป่าน ยังคงวุ่นวายกับการซ้อมรำอยู่ในช่วงบ่ายของวัน บ่ายวันนี้ทั้งสามคนไม่ต้องเข้าเรียนเพราะต้องซ้อมใหญ่เพื่อเตรียมตัวให้พร้อมที่จะแสดงในวันรุ่งขึ้น
“ อ้าว…นักเรียนมาดูชุดที่ตัวเองต้องใส่ได้แล้ว ” อาจารย์ปัทมาเรียกเด็กๆที่ซ้อมรำกันอยู่พร้อมกับขนถุงใบใหญ่มาวางที่โต๊ะ
ทุกคนกรูกันมาที่โต๊ะของอาจารย์ เพื่อมาดูชุดที่ตัวเองต้องใส่ในวันรุ่งขึ้น
“ โห…สวยมากเลยค่ะอาจารย์ ” เด็กคนหนึ่งพูดขึ้นในขณะที่มือก็กำลังง่วนอยู่กับการหยิบเครื่องประดับขึ้นมาดู
“ อ้าว…มาช่วยกันลองใส่ให้พวกลิงพวกนี้ทีซิพวกเราหน่ะ ” อาจารย์ปัทมาหันหน้าไปเรียกพวกเด็กผู้หญิงที่เป็นรุ่นพี่ ม.6 ที่นั่งอยู่ตรงมุมห้องให้เข้ามาช่วยกันแต่งตัวให้น้องๆ
“ หูย… อาจารย์พูดซะเสียเลยนะคะ มีลิงที่ไหนจะสวยแบบนี้เนอะ ใช่มั๊ยพวกเรา ” เจี๊ยบพูดพร้อมกับยักคิ้วให้เพื่อนๆที่ยืนรุมอยู่ที่โต๊ะอาจารย์
“ แล้วชุดของแบงค์ล่ะคะอาจารย์ ” ป่านถามขึ้น เมื่อตนยังไม่เห็นชุดและเครื่องประดับที่แบงค์ต้องใส่เลย
“ ชุดของตัวเอก... อยู่นี่จ๊ะ ” อาจารย์ปัทมาพูดพร้อมกับเดินไปหยิบถุงที่วางอยู่ตรงมุมห้องมายื่นส่งให้กับแบงค์ที่ยืนรออยู่
“ นี่! นายมานพไปช่วยน้องเค้าใส่ซิ ไปเปลี่ยนชุดที่ห้องศิลปะนะ เปลี่ยนเสร็จแล้วก็รีบกลับมาเร็วๆนะ ” อาจารย์สั่งมานพที่เป็นสาวประเภทสอง ให้พาแบงค์ไปเปลี่ยนชุดที่อื่นเพราะเห็นว่าในห้องมีแต่เด็กผู้หญิงเต็มไปหมด
แบงค์เดินตามมานพออกมาจากห้องแล้วมุ่งหน้าไปที่ห้องศิลปะที่อยู่ถัดจากห้องนาฏศิลป์ไปอีกห้องหนึ่ง เมื่อมาถึงเห็นห้องเงียบเชียบ ก็รีบเดินตรงดิ่งเข้าไปเพื่อที่จะรีบเปลี่ยนชุด
“ อ่ะ เราไปเปลี่ยนเสื้อแล้วก็ถอดกางเกงนักเรียนออกด้วย แล้วนุ่งผ้าถุงนี่ออกมานะ แล้วพี่จะนุ่งผ้าถุงชั้นนอกให้อีกที ” มานพสั่งพร้อมกับยื่นผ้าถุงกับเสื้อรัดรูปสีแดงสดให้แบงค์เข้าไปเปลี่ยนในห้อง
“ ตายห่าแล้วxxx! ต้องถอดกางเกงด้วย แล้วไอ้ผ้าถุงนี่มันนุ่งยังไงกันวะ ” แบงค์บ่นกับตัวเอง แล้วก็รีบเปลี่ยนชุดเพื่อที่จะได้ออกไปใส่เครื่องประดับอย่างอื่นต่อ
“ โห…ดีนะพี่ที่ผ้าถุงมันเป็นแบบสำเร็จรูปมีตะขอให้ติด ไม่งั้นแบงค์คงนุ่งไม่เป็นแหงๆ ” แบงค์พูดพร้อมกับยิ้มเจื่อนๆให้กับมานพ
“ มารีบใส่เครื่องประดับกันเหอะนะ เดี๋ยวถึงเวลาที่เพื่อนๆของพี่มันจะมาเรียนวิชาศิลปะกันแล้ว ” มานพพูดพร้อมกับเร่งมือแต่งตัวให้แบงค์
เมื่อใส่เครื่องประดับทั้งหมดแล้ว มานพก็เดินไปหยิบ เทริด ที่ไว้สำหรับสวมศรีษะมาเพื่อที่จะสวมให้แบงค์
“ โห ! พี่ทำไมมันใหญ่อย่างนี้ล่ะ ถ้าใส่ไปแล้วคอแบงค์จะไม่หักเหรอพี่ ” แบงค์ร้องออกมาด้วยความตกใจ ที่เห็นสิ่งที่ตัวเองต้องใส่บนหัว
“ เถอะน่า…รีบใส่เร็วเข้าเดี๋ยวก็โดนอาจารย์ปัทมาดุเอาไม่รู้ด้วยนะ ” มานพพูดเสียงดุ
เมื่อแต่งตัวเสร็จแล้วแบงค์กับมานพก็เดินกลับมายังห้องนาฏศิลป์
ทุกคนที่นั่งอยู่ในห้องเมื่อเห็นแบงค์เดินกลับเข้ามาก็ถึงกับมองด้วยความตะลึง
“ มีอะไรวะไอ้เจี๊ยบ มองอยู่นั่นแหละ ” แบงค์พูดขึ้นอย่างไม่สบอารมณ์เท่าไรนักที่เห็นทุกสายตามองมาที่ตนอย่างนี้
“ แบงค์ แกเหมือนผู้หญิงมากเลยนะเว้ยรู้ตัวรึปล่าว ” ป่านพูดขึ้นเมื่อเห็นแบงค์ยังมีท่าทีเขินอายคนที่อยู่ในห้อง
“ เออเราก็เห็นด้วยว่ะ นี่ถ้ามันมีหน้าอกซักนิดคนอื่นต้องคิดว่ามันเป็นผู้หญิงแน่ๆเลย ”
เจี๊ยบช่วยพูดสมทบอีกแรง
“ แล้วเป็นไงบ้างวะ ชุดหน่ะ ” ป่านถามขึ้น เมื่อเห็นเพื่อนมีสีหน้าไม่ค่อยดีนัก
“ เออว่ะ หนักสมกับคำร่ำลือเลย แล้วยิ่งไอ้ที่อยู่บนหัวนะ หนักซะจนคอแทบจะหักแล้วเนี่ย ” แบงค์ทำหน้ามุ่ยพร้อมบ่นกับเพื่อนๆ
“ ช่างมันเหอะนะ ทนใส่วันพรุ่งนี้อีกแค่วันเดียวเอง ” ป่านพูดปลอบใจเพื่อน
เย็นวันนั้น แบงค์มายืนรอกอล์ฟที่หน้าโรงเรียนเหมือนเช่นเคย แต่วันนี้กลับไม่เห็นกอล์ฟเดินมาหาเหมือนเช่นทุกวันจึงแปลกใจ
“ นี่เค้าไปไหนของเค้านะ ” แบงค์พูดกับตัวเองทั้งๆที่สายตาก็ยังไม่เลิกมองหาพี่ชายของตน แต่แล้วก็ไม่เจอแม้แต่เงา
“ มายืนรอใครครับ ” เสียงหนึ่งดังขึ้นมาจากทางด้านหลังทำให้แบงค์ต้องหันกลับไปดู
“ อ้าว พี่ต้อมเองเหรอครับ ”แบงค์ถามอย่างไม่ค่อยสนใจนัก เพราะตอนนี้สิ่งที่เขาสนใจมากกว่าก็คือการมองหาพี่ชายของตัวเอง
“ น้องแบงค์ยังไม่ได้ตอบพี่เลยนะว่าน้องแบงค์มารอใคร ” ต้อมทักท้วง
“ แบงค์มารอพี่ชายครับ ” แบงค์ตอบไปอย่างไม่สบอารมณ์เท่าไรนัก
“ อ๋อ พี่ชายคนที่เป็นนักตะกร้อใช่มั๊ย ” ต้อมถามอีกครั้ง
“ ใช่ครับ ” แบงค์ตอบโดยที่สายตายังคงมองไปทางอื่น
กอล์ฟเดินกลับมาจากซ้อมตะกร้อแล้วมุ่งตรงไปยังหน้าโรงเรียนเพื่อรีบไปตามหาน้องชายที่รอกลับบ้านด้วยกัน แต่พอมาถึงก็เห็นแบงค์ยืนคุยอยู่กับต้อม จึงไม่กล้าที่จะเดินเข้าไปหา ก็เลยทำได้แค่ยืนมองอยู่ห่างๆ
“ คนที่แบงค์บอกว่าเป็นคนพิเศษ คงเป็นนายต้อมคนนี้สินะ ” กอล์ฟคิดในใจ
“ พี่ขอให้แบงค์โชคดีกับคนที่แบงค์รักนะ ” กอล์ฟพูดกับตัวเองแล้วเดินออกมาจากตรงนั้นอย่างเงียบๆ ทั้งๆ ที่ตนยังรู้สึกอึดอัดใจ
“ นี่ก็เย็นมากแล้วนะ พี่ว่าพี่ชายของเราคงกลับบ้านไปแล้วล่ะ ” ต้อมพูดขึ้นเมื่อเห็นโรงเรียนเริ่มเงียบลง
“ แต่พี่กอล์ฟไม่เคยผิดนัดนะครับ ถ้าพี่เค้าบอกว่าจะมาเค้าก็ต้องมา ” แบงค์ตอบกับต้อมพร้อมกับดูเวลาที่นาฬิกาข้อมือไปพร้อมกัน
“ นี่น้องแบงค์คงเป็นห่วงพี่ชายมากเลยสินะครับ ” ต้อมพูดด้วยน้ำเสียงเศร้าเมื่อเห็นแบงค์ ไม่สนใจสิ่งที่ตนพูดแม้แต่น้อย
“ อ้าว! แบงค์มายืนทำอะไรอยู่ตรงนี้ ” ต้าถามด้วยความแปลกใจที่เห็นแบงค์ยังไม่กลับบ้าน
“ ต้า เห็นพี่กอล์ฟบ้างมั๊ย ข้าโทรหาก็ไม่ยอมรับสาย ” แบงค์ถามขึ้นอย่างร้อนใจ
“ ไอ้กอล์ฟหน่ะเหรอ มันขอกลับบ้านไปตั้งนานแล้วนี่ วันนี้มันบอกว่ามันนัดกับนายเอาไว้ อ้าว! ยังไม่เจอกันอีกเหรอ ” ต้าถามด้วยความงุนงง
“ ว่าไงนะ! กลับไปแล้วงั้นเหรอ ” แบงค์ร้องออกมาด้วยความแปลกใจ
“ พี่ต้อมครับ แบงค์กลับบ้านก่อนนะครับ ” แบงค์พูดจบแล้วก็รีบวิ่งออกไป
ปล่อยให้ต้อมแล้วก็ต้ามองตามไปอย่างงงๆ
“ เฮ้ย ไอ้น้องมีเบอร์โทรของน้องแบงค์รึปล่าววะ ” ต้อมหันไปถามเด็กที่ยืนอยู่ข้างๆ
“ มี แต่คงให้ไม่ได้หรอกถ้าไอ้แบงค์รู้นะ มีหวังเสียชีวิตแน่ๆ ” ต้าตอบพร้อมกับทำหน้าทะเล้น
“ ถ้างั้น แลกกับนี่ ” ต้อมพูดพร้อมกับล้วงกระเป๋าแล้วควักเงิน 500 บาทยื่นส่งให้กับต้า ต้าลังเลอยู่ซักพัก " คงไม่เป็นไรหรอกมั๊งก็แค่เบอร์โทรเอง " ต้าคิดในใจ
“ ว่าไงล่ะไอ้น้อง ” ต้อมถามขึ้นเมื่อเห็นเด็กชายที่อยู่ตรงหน้ามีท่าทีลังเลอยู่
“ เอาวะ เป็นไงเป็นกัน ” ต้ารีบรับเงินไว้แล้วหยิบมือถือขึ้นมากดหาเบอร์แบงค์
แล้วยื่นส่งให้กับต้อม
-
ต้าทำเรื่องให้แบ้งค์ซะแล้ว :เฮ้อ: :เฮ้อ: เห็นแก่เงินเล็กๆน้อย
-
จาเกิดไรขึ้นอีกนี่
-
o6
มีอะไร ไมไม่พูดกันนะ...นายกอร์ฟนี่มันน่า.... :o
สู้พี่ต้อมไม่ได้...เอ๊ะ!!! ทำไมฉันต้องเชียร์พี่ต้อมขนาดนี้....ช่วงนี้ทำไรต้องระวังตัวหน่อย
เดี๋ยวโดนเพื่อน ๆ ในบอร์ดจับไปโหวดเป็นขาหื่นนนน... :m22:
เอาใจช่วยกอร์ฟกะแบงค์นะ....พี่ต้อมจะได้เป็นของเรา หุหุหุ
:o8:
-
o2กอล์ฟเข้าจายผิดซะแล้วนิ
ต้าทามเรื่องหย่ายซะแล้ว
รอตอนต่อไปอยุ่นะค๊าบบบ
อิอิ :m12:
-
เป็นกำลังใจให้ครับ
-
ตอนที่7ครับผม :m7:
แบงค์รีบกลับมาที่บ้านแล้วรีบวิ่งตรงขึ้นไปที่ห้อง พอเปิดประตูเข้าไปกลับไม่พบกับเจ้าของห้องแต่อย่างได แบงค์จึงรีบวิ่งลงมาข้างล่าง
“ อ้าว…แบงค์จะรีบร้อนไปไหนล่ะลูก ” ป้าถามขึ้นเมื่อเห็นแบงค์มีท่าทางรีบร้อนผิดปกติ
“ ป้าครับ เห็นพี่กอล์ฟบ้างมั๊ยครับ ” แบงค์ถามป้าด้วยความร้อนใจ
“ ก็ยังไม่เห็นเข้ามานี่จ๊ะ มีอะไรเหรอลูก ” ป้าถามด้วยความสงสัย
“ ไม่มีอะไรหรอกครับ ” แบงค์บอกกับป้าแล้วก็วิ่งออกไป
“ ไปไหนทำไมไม่รู้จักบอกนะ ” แบงค์เดินมาตามหาพี่ชายที่สวนสมเด็จฯ เผื่อว่ากอล์ฟจะอยู่ที่นั่น แต่แล้วก็ไม่พบ
กอล์ฟกลับมาที่บ้าน เห็นป้ากำลังง่วนอยู่กับการจัดอาหารอยู่ที่โต๊ะ จึงเดินเข้าไปช่วย
“ เมื่อกี้ แบงค์มันตามหาเราอยู่หน่ะมีอะไรกันหรือเปล่า ” ป้าถามกอล์ฟที่กำลังช่วยจัดโต๊ะอยู่
“ ไม่มีอะไรหรอกครับ ” กอล์ฟตอบอย่างหงุดหงิดแล้วก็เดินหนีป้าขึ้นไปบนห้อง
“ ไร้มารยาทจริงๆ ไอ้เด็กคนนี้ ” ป้าบ่นอุบ
เสียงโทรศัพท์บ้านดังขึ้น กอล์ฟรีบวิ่งไปรับโทรศัพท์แต่ถูกผู้ที่เป็นป้าห้ามเอาไว้
“ มาเดี๋ยวชั้นรับเอง ”
“ ฮัลโหล สวัสดีค่ะ ”
“ คุณป้าเหรอคะ ” เสียงแม่ของแบงค์ที่อยู่ปลายสายถามขึ้นเมื่อได้ยินเสียงคนรับสาย
“ ใช่ค่ะ มีอะไรเหรอคะ ” ป้าตอบ
“ คือ ดิชั้นกับคุณวุฒิเราจะไปดูงานที่อเมริกาซักพักหน่ะคะ พวกเราต้องเดินทางพรุ่งนี้แล้ว ยังไงก็ฝากคุณป้าช่วยดูแลกอล์ฟ กับ แบงค์ทีนะคะ ” แม่ของแบงค์พูดเป็นเชิงขอร้องกับผู้เป็นป้า
“ ได้ค่ะ ไม่ต้องเป็นห่วงนะคะ ” ป้าพูดจบก็วางสายไป
แบงค์กลับมาถึงที่บ้านพอดีเห็นกอล์ฟ ป้า และก็แป้งนั่งกินข้าวกันอยู่พร้อมหน้า แบงค์จึงรีบเดินมานั่งที่โต๊ะ
“ ทำไมไม่มาซะพรุ่งนี้เลยหล่ะ ” ป้าพูดแดกดัน แบงค์ได้ยินเสียงกับคำพูดของป้าที่เปลี่ยนไปเป็นคนละคน ก็ถึงกับยืนนิ่ง..งงกับสิ่งที่เกิดขึ้น
“ ว่ายังไงจะกินหรือไม่กิน ” ป้าถามอีกครั้งเมื่อเห็นแบงค์ยืนนิ่งอยู่
แบงค์พยักหน้าอย่างช้าๆแล้วเดินมานั่งลงที่โต๊ะ กอล์ฟกับแบงค์รู้สึกแปลกใจมากที่เห็นป้ามีท่าทีแบบนี้แต่ก็ไม่ได้คิดจะถือสาหาความอะไร เพราะคิดว่าที่ท่านพูดไปคงเพราะเป็นห่วง
“ วันนี้พี่กอล์ฟไปไหนมา ปล่อยให้แบงค์รออยู่ที่โรงเรียนตั้งนาน ” แบงค์เดินเข้ามาถามพี่ชายที่ยืนมองท้องฟ้าอยู่ที่สนามหน้าบ้าน
“ พี่เห็นว่าเรามีคนมาส่งแล้วก็เลยกลับมาก่อน ” พอกอล์ฟพูดจบก็เดินหนีออกมา
“ เดี๋ยวก่อนอย่าเพิ่งไป!! ” แบงค์รีบวิ่งไปคว้าข้อมือของกอล์ฟเอาไว้
“ เรื่องที่พี่โกรธแบงค์อยู่ คือเรื่องนี้ใช่มั๊ย!! ” แบงค์ตะคอกเสียงดัง
แต่คำตอบของกอล์ฟก็คือการนิ่งเงียบ แต่มันกลับทำให้แบงค์ยิ่งอารมณ์ปะทุมากยิ่งขึ้น
“ ถ้าใช่! ทำไมไม่ยอมรับความจริงล่ะ!! ” แบงค์พูดด้วยความโมโห ที่เห็นกอล์ฟยังคงนิ่งเฉย
“ ใช่!! แล้วก็ไอ้คนพิเศษที่แบงค์พูดถึงคือไอ้ต้อมใช่มั๊ยล่ะ!! ทำไมไม่บอกมันไปเลยล่ะว่าแอบชอบมันอยู่!!! ” กอล์ฟพูดขึ้นอย่างเหลืออด พร้อมกับจับตัวแบงค์เขย่าไปมาจนตัวของแบงค์เซ แล้วก็หยุดยืนจ้องหน้าแบงค์นิ่ง...แล้วก็คลายมือออก
แบงค์ยืนนิ่ง..อึ้ง กับการกระทำของพี่ชาย แบงค์ไม่เคยคิดเลยว่ากอล์ฟจะเป็นคนโมโหร้ายแบบนี้
“ แบงค์ไม่เคยคิดอะไรกับพี่ต้อมเลย แม้แต่นิดเดียว!! ” แบงค์ค้านเสียงแข็ง
“ อย่ามาโกหก!! ไม่มีใครเค้าเชื่อหรอก!! แล้วยิ่งรู้ว่าไอ้ต้อมก็ชอบตัวเองอยู่ด้วย คงดีใจใหญ่เลยล่ะสิ!!! ” กอล์ฟตะหวาดเสียงดังแล้วเดินหนีไป
แบงค์ยืนนิ่ง…น้ำตาไหลอาบสองแก้ม เขาไม่เคยคิดเลยว่ากอล์ฟจะกลายเป็นคนที่ไม่ฟังเหตุผลใครแบบนี้ และที่มากไปกว่านั้น เขาเสียใจมากที่คนที่เขารักเข้าใจเขาผิดว่าเขามีใจให้กับต้อม
แบงค์ยืนร้องไห้อยู่ซักพักเขาจึงเอามือปาดน้ำตาแล้วล้วงหยิบโทรศัพท์มือถือในกระเป๋ากางเกงนักเรียนขึ้นมาเพื่อที่จะทำอะไรบางอย่าง
กอล์ฟขึ้นมาอาบน้ำเพื่อระงับอารมณ์ที่กำลังเดือดดาลภายในจิตใจ
แต่สายน้ำที่ไหลมาชำระล้างร่างกายก็ไม่ช่วยให้อะไรดีขึ้น
“ นี่เราทำอะไรลงไปนะ… ” กอล์ฟคิดถึงหน้าแบงค์ที่ยืนร้องไห้ เพราะคำพูดของเขาเมื่อครู่นี้แล้วก็ถอนหายใจ พอกอล์ฟอาบน้ำใส่เสื้อผ้าเสร็จก็เดินมาที่เตียง แล้วหยิบมือถือของตนขึ้นมาดู
“ ข้อความใหม่ 1ข้อความ ”
“ ต้องเป็นแบงค์แน่ๆเลย ” กอล์ฟคิดในใจแล้วกดเปิดอ่านข้อความ
“แบงค์รู้ดีว่าถ้าโทรไปพี่ก็คงไม่รับโทรศัพท์ แต่แบงค์อยากบอกอีกครั้งว่าแบงค์ไม่เคยคิดอะไรกับพี่ต้อมเลย แล้วพี่กอล์ฟอยากรู้ใช่มั๊ย ว่าคนที่แบงค์ชอบคือใคร แบงค์จะบอกให้ก็ได้ว่าเค้าเป็นใคร เค้าเรียนห้องเดียวกันกับแบงค์ เค้าเป็นนักตะกร้อ และที่สำคัญแบงค์เรียกเค้าว่า “ พี่ ”
กอล์ฟยืนนิ่ง..รู้สึกว่าเหมือนตัวเองหยุดหายใจ หน้าร้อนและอกสั่นๆ นี่คือความดีใจอันล้นพ้นแน่ๆ เขาแทบไม่เชื่อสายตาตัวเอง กอล์ฟอ่านข้อความนั้นซ้ำอีกครั้งเพื่อความแน่ใจ
“ คนที่แบงค์เรียกว่าพี่…นี่มันหมายถึงเราเหรอเนี่ย!! ” กอล์ฟย้ำกับตัวเองอีกครั้ง แล้วรีบวิ่งไปที่หน้าต่างแล้วมองหาแบงค์ที่สนามหญ้า แต่ก็ไม่พบ
กอล์ฟรีบกดโทรศัพท์เพื่อโทรหาน้องชายแต่ก็ไม่มีคนรับสาย
“ ทำไมไม่รับโทรศัพท์นะ ” กอล์ฟกดโทรศัพท์โทรหาแบงค์หลายครั้งแล้วแต่ก็ไม่มีคนรับสายซักที
กอล์ฟวางสายแล้วกลับมานั่งลงที่เตียงอย่างอ่อนใจ
“ ไปไหนทำไมไม่รู้จักบอกนะ ” กอล์ฟพูดกับตัวเอง เสียงโทรศัพท์มือถือดังขึ้นอีกครั้ง กอล์ฟรีบหยิบขึ้นมาดู “ ข้อความใหม่ 1ข้อความ ”
“ ต้องเป็นแบงค์แน่ๆ ” แล้วกอล์ฟก็รีบกดเปิดอ่านข้อความ
“ ถ้าพี่กอล์ฟกำลังตามหาแบงค์ แบงค์อยู่ที่ๆพี่กอล์ฟเคยบอกแบงค์ว่าจะพาไป แต่พี่ก็ผิดสัญญา ”
“ ใช่แบงค์จริงๆด้วย!แต่ที่ๆเราบอกว่าจะพาไป มันที่ไหนกันนะ ” กอล์ฟครุ่นคิดในใจอยู่พักใหญ่
“ รู้แล้ว ” แล้วกอล์ฟก็รีบวิ่งออกไปจากห้อง โดยไม่ลืมที่จะหยิบของสำคัญออกไปด้วย
“ เราบอกพี่กอล์ฟไปแล้ว… แล้วถ้าพี่เค้าไม่ได้คิดเหมือนเราล่ะ เราจะมองหน้าเค้าติดมั๊ยนะ แล้วจะทำตัวยังไงดี เฮ้อ…. ” ยิ่งคิดแบงค์ก็ยิ่งกลุ้ม
ถึงแม้ว่าแบงค์จะกล้าเผยความในใจให้กอล์ฟได้รับรู้แล้ว แต่เขาก็ไม่คาดหวัง ว่าจะได้รับความรักจากกอล์ฟตอบกลับมาหรอก เพราะความรักของเขามันไม่ใช่ความรักที่เหมือนชายหญิงทั่วไป และถ้ากอล์ฟไม่ยินดีตอบรับด้วย ทุกอย่างก็จบ..
ขอบคุณสำหรับกำลังใจคร้าบ o1
-
อ้าวผิดคาดยัยป้ากลายเป็นตัวร้ายเเทนซะนี่พอลับหลังกลายเป็นคนเลวไปเลยเหอๆ :m26:
-
:o8:
เนื้อเรื่อง ok นะครับน่าสนใจดี แต่ภาษาที่ใช้ยังแข็งและห้วนไปหน่อย บางครั้งกระชับเกินไป...
อารมณ์มันตามไม่ทัน เลยเป็นการลดอรรถรสทางอารมณ์ลงไปนิดส์นึง ..... :m12:
บรรยายและพรรณนาให้เห็นภาพมากกว่านี้อีกซักนิด ใช้ภาษาเล่นกลซ่อนการกระทำให้ชวนค้นหา
ลองปรึกษาเทคนิคในการเขียนกับ guru ในบอร์ดดูสิครับ หลายท่านคงจะแนะนำได้ดีกว่าผม....
แต่เท่าที่อ่านมานี่ก็สนุกครับบบบ เป็นกำลังใจให้ และจะติดตามต่อไปนะครับบบบบบ :a2:
:catrun:
-
เป็นกำลังใจให้ครับ
-
:m13:
น่ารักมากมายเลยค๊าบ :m25:
ป้าร้ายไปแล้วซะงั้นอะ
เปงอารายเนี่ยป้า :m15:
เปงกำลังใจให้นะคับ :m1:
มาต่อเร็วๆๆน้า :m11:
อิอิ
-
ตามมาทันแระ
เป็นกำลังใจให้นะครับ
:m19:
-
ตามไปให้เจอกันเน้อ
เอาใจช่วยครับ
-
มาต่อกันเลยกับตอนที่8ครับผม ตอนนี้อ่านแล้วคงมีอมยิ้มกันมั่งไม่มากก็น้อยอ่าเนอะ :o8:
“ พี่คิดแล้วว่าเราต้องมาที่นี่! ” แบงค์หันหน้าไปตามเสียงนั้น เสียงที่เขาคุ้นเคยกับมันเป็นอย่างดี
“ พี่กอล์ฟ!! ” แบงค์ร้องออกมาด้วยความดีใจ เมื่อเห็นกอล์ฟยืนยิ้มให้จนแก้มแทบจะฉีก
กอล์ฟเดินเข้ามาหาน้องชายแล้วนั่งลงที่เก้าอี้ข้างตัวที่แบงค์นั่งอยู่
“ พี่ครับ! ข้าวมันไก่พิเศษหนังจานนึงครับ ” กอล์ฟตะโกนบอกกับเจ้าของร้านที่สนิทกันเป็นอย่างดี
“ พี่รู้ได้ยังไงว่าแบงค์อยู่ที่นี่ ” แบงค์ถามพี่ชายที่นั่งมองหน้าตนพร้อมกับยิ้มไม่ยอมหุบ
“ แล้วใครล่ะที่เป็นคนบอก ” กอล์ฟถามขึ้น พร้อมกับยื่นหน้าของตนให้เข้ามาใกล้หน้าของแบงค์จนปลายจมูกแทบจะชนกัน
แบงค์ตกใจมากที่กอล์ฟแสดงกิริยากับตนแบบนี้ จึงรีบผลักตัวพี่ชายให้ออกไปห่างๆ
“ ชอบเล่นอะไรแผลงๆอยู่เรื่อยเลยนะ! ” แบงค์ดุพี่ชาย
กอล์ฟหัวเราะออกมาเบาๆเมื่อเห็นแบงค์หน้าแดงเพราะเขินอาย ที่ตนแกล้งหยอกไปแบบนั้น
“ ข้าวมันไก่พิเศษหนังได้แล้วครับน้อง ” เด็กเสิร์ฟในร้านเดินเข้ามาแล้วเอาของที่สั่งมาวางให้ที่โต๊ะ
“ กินไปสิ! นั่งมองหน้าอยู่ได้ ” แบงค์ต่อว่าพี่ชายจอมกวน ที่ยังนั่งจ้องหน้าเขาอย่างไม่วางตา
“ ป้อนหน่อยสิ… ” กอล์ฟพูดพร้อมกับส่งสายตาหวานเยิ้มให้กับคนที่นั่งอยู่ข้างๆ
“ ไม่เอา! อายคน ” แบงค์ดุพี่ชาย แล้วหลบสายตาไปทางอื่น
“ กินเองก็ได้ ” กอล์ฟพูดจบ ก็ตักข้าวเข้าปากแล้วก็เคี้ยวประชด
เมื่อกอล์ฟกินข้าวเสร็จแล้วก็จ่ายเงิน แล้วรีบเดินจูงมือแบงค์ให้ออกมาจากร้านข้าวมันไก่
“ พี่กอล์ฟจะไปไหน ” แบงค์ถามขึ้นเมื่อเห็นกอล์ฟมีท่าทีรีบร้อนผิดปกติ
“ ไม่ต้องพูดมากอยู่เฉยๆ เดี๋ยวก็รู้เอง ” กอล์ฟหันมาตะคอกเสียงแข็ง
ส่วนแบงค์เมื่อเห็นพี่ชายกำลังมีอารมณ์ขุ่นเคืองอยู่ ก็ไม่กล้าทักท้วงอะไรอีก จึงเดินตามไปอย่างเงียบๆ
กอล์ฟพาแบงค์เดินมาหยุดที่หน้าบ้าน แล้วหันมาเผชิญหน้ากับน้องชาย
“ นี่เราคิดกับพี่แบบนั้นจริงๆเหรอ! ” กอล์ฟพูดเสียงดุ
“ ว่าไงล่ะตอบมาสิ!! ” กอล์ฟพูดเสียงดัง เมื่อเห็นแบงค์ยังคงยืนก้มหน้านิ่งเฉย
“ ใช่! คือ…แบงค์….เอ่อ…แอบชอบพี่กอล์ฟครับ มันคงเป็นเรื่องหน้าอายมากสินะ ที่ผู้ชายมาแอบหลงรักผู้ชายด้วยกัน แล้วแถมยังเป็นพี่น้องกันอีก ” แบงค์เอ่ยสารภาพความในใจของตนเองต่อหน้าคนสำคัญของเขาอีกครั้ง โดยที่ยังยืนก้มหน้าไม่ยอมสบตาคนที่อยู่ตรงหน้าแม้แต่น้อย
ถึงจะฟังดูประหม่า…ติดขัด แต่ก็ฟังดูน่าประทับใจอย่างไม่น่าเชื่อเมื่อแบงค์กำลังเอ่ยสารภาพความในใจต่อหน้าพี่ชาย และที่มากไปกว่านั้นคนๆนี้คือคนที่เขาหลงรักจนหมดหัวใจ
“ ถ้าบอกมาตั้งนาน ก็ไม่ต้องมาเสียเวลาแบบนี้หรอก ” กอล์ฟพูดพร้อมกับส่งยิ้มให้กับน้องชาย แบงค์เงยหน้ามองพี่ชายอย่างงุนงง
“ นี่..พี่กอล์ฟ…ไม่ได้โกรธแบงค์ใช่มั๊ย ” แบงค์ถามพี่ชายอีกครั้ง เมื่อเห็นพี่ชายของตนมีท่าทีเปลี่ยนไป
“ พี่ดีใจมากเลยนะรู้มั๊ย.. ที่พี่ได้รู้ความจริงว่าพี่ไม่ได้คิดเพ้อไปคนเดียว ” กอล์ฟพูดจบก็ดึงตัวน้องชายเข้ามาสวมกอด
“ พี่ดีใจมากนะ ที่เราก็รู้สึกกับพี่แบบนี้ ” กอล์ฟพูดพร้อมกับส่งสายตา เพื่อสื่อความในใจให้กับคนที่อยู่ตรงหน้า ให้ได้รับรู้ความรู้สึกในหัวใจของตน
“ พี่ก็แอบชอบแบงค์มานานแล้วเหมือนกัน.. ” ไม่ทันที่แบงค์จะตั้งตัวปากบางก็ประกบเข้ากับปากกระจับสีชมพูเข้าแล้ว
เมื่อรสจูบส่งผ่านไปสู่กันและกัน มันช่างร้อนแรงแล้วก็หวานละมุนยิ่ง แบงค์รู้สึกเหมือนกับว่าร่างกายของตนหมดสิ้นเรี่ยวแรง มันเป็นจูบแรกของเขาทั้งสองคน
กอล์ฟยังคงกอดรัดร่างบางเอาไว้แนบแน่น ส่วนแบงค์ก็ไม่ปล่อยให้วงแขนเรียวสวยของตนหลุดจากแผ่นหลังที่แข็งแกร่งเช่นกัน
กอล์ฟถอนริมฝีปากของตนออก ทำให้ได้ยินเสียงหอบหายใจถี่ของแบงค์ดังชัด เขายืนมองหน้าน้องชายต่างมารดาของตน ที่ตอนนี้สถานะระหว่างเขาทั้งสองคนเปลี่ยนไปแล้ว กอล์ฟก้มหน้าลงเอาจมูกสวยของตนสัมผัสแก้มใสนั้นอีกครั้งแล้วพูดกับแบงค์ว่า
“ ขอบคุณนะ ที่รักคนนิสัยไม่ดีอย่างพี่ ” แล้วก็ส่งยิ้มให้น้องชาย
“ ครับ.. แต่แบงค์ว่าตอนนี้เราเข้าบ้านก่อนเหอะนะ เพราะตอนนี้ก็ดึกมากแล้ว วันพรุ่งนี้แบงค์ต้องไปแต่งตัวที่โรงเรียนแต่เช้าด้วยนะ ” แบงค์เตือนพี่ชาย
“ มา..งั้นไปนอนกันเหอะ ” กอล์ฟพูดขึ้นพร้อมกับจูงมือแบงค์ให้เข้าไปข้างในบ้านด้วยกัน
แบงค์กับกอล์ฟเดินขึ้นไปยังห้องของตัวเอง ตอนนี้แบงค์ยังสวมชุดนักเรียนอยู่ เพราะว่ายังไม่ได้ขึ้นมาอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าตั้งแต่ตอนเย็น
“ เดี๋ยวแบงค์ขอไปอาบน้ำก่อนนะ เน่าไปหมดทั้งตัวแล้วเนี่ย.. ” แบงค์พูดพร้อมกับเดินไปหยิบผ้าเช็ดตัวที่แขวนอยู่เพื่อที่จะไปอาบน้ำ
“ เดี๋ยวก่อน! อย่าเพิ่งไป ”กอล์ฟวิ่งไปขวางหน้าแบงค์เอาไว้
“ มีอะไรเหรอ ” แบงค์ถามพี่ชายด้วยความสงสัย
“ วันนี้พี่วิ่งออกไปตามหาแบงค์ จนเหงื่อซกเลยนะ….. ” กอล์ฟพูดพร้อมกับส่งสายตากรุ่มกริ่ม
“ แล้วไงล่ะ ” แบงค์เริ่มจับพิรุธพี่ชายได้จึงแกล้งถามออกไป
“ ถ้างั้น… ให้พี่อาบด้วยคนนะ ” กอล์ฟพูดพร้อมกับคว้ามือเรียวสวยของแบงค์ขึ้นมากุมแล้วส่งสายตาอ้อนวอน
“ ไม่เอา!! จะบ้าเหรอไง ไม่เอาด้วยหรอก.. ” แบงค์พูดจบก็สะบัดมือออก แล้วก็รีบวิ่งเข้าไปในห้องน้ำแล้วก็ปิดประตูดัง ปัง!!
กอล์ฟยืนหัวเราะชอบใจ ที่ตนแกล้งน้องชายได้สำเร็จ แล้วจึงเดินมาที่เตียงของตนแล้วล้มตัวลงนอน เขายิ้มให้กับตัวเองเมื่อคิดถึงเรื่องที่เกิดขึ้นในวันนี้ เขาไม่อยากเร่งเร้าแบงค์มากจนเกินไปนักค่อยๆเป็นค่อยๆไปน่าจะดีกว่า เพราะตอนนี้คนที่เขาอยากจะได้มาอยู่ในอ้อมกอด ก็อยู่ใกล้เพียงแค่มือคว้าเท่านั้น
แบงค์อาบน้ำใส่เสื้อผ้าเสร็จแล้วก็ค่อยๆเปิดประตูแล้วก็เดินออกมาจากห้องน้ำพอเห็นกอล์ฟนอนหลับไปแล้วก็รู้สึกโล่งใจ แบงค์จึงย่องขึ้นไปบนเตียงนอนแล้วปิดโคมไฟที่หัวเตียง
“ หนาวจังเลย… ” เสียงเสียงหนึ่งดังขึ้นมาจากทางด้านหลัง พร้อมกับมือที่รวบเอาตัวแบงค์เข้าไปกอด
“ พี่กอล์ฟ!! ” แบงค์ตกใจมาก ที่พี่ชายของตนยังไม่นอน มิหนำซ้ำยังรวบตัวเขาเข้าไปกอดรัดจนแทบหายใจไม่ออก
“ ปล่อยเดี๋ยวนี้นะ! ” แบงค์ดุพี่ชาย
“ ไม่ปล่อย ทีมากกว่านี้ก็ทำมาแล้วไม่เห็นจะว่าอะไรเลย.. ” กอล์ฟยังคงดื้อดึง
“ พี่กอล์ฟ! แบงค์อึดอัดนะ! ถ้าไม่ปล่อยแบงค์จะโกรธจริงๆด้วย ” แบงค์ขึ้นเสียงพร้อมกับสะบัดแขนของกอล์ฟออก แล้วลุกออกจากที่นอนไปยืนหันหลังให้คนที่นอนอยู่ที่เตียง
กอล์ฟลุกขึ้นนั่งแล้วเปิดโคมไฟที่หัวเตียง เห็นแบงค์ยืนกอดอกหันหลังให้กับตน
ปกติแบงค์ไม่ใช่คนที่จะโกรธใครง่ายๆแต่ในตอนนี้แบงค์กำลังโกรธเขาอยู่
“ พี่สัญญา….ว่าจะทำตามความพอใจของแบงค์ทุกอย่างนะ ไม่ว่าจะเรื่องอะไรก็ตามทีแบงค์ต้องการ และถ้าแบงค์จะโกรธแล้วก็ไม่พูดกับพี่แบบนี้พี่ก็ไม่ว่าอะไรหรอกนะครับ” เสียงสั่นๆ ของกอล์ฟดังมาจากทางด้านหลัง…ทำให้แบงค์ต้องรีบหันไปมองพี่ชายของตน
กอล์ฟนอนหันหลังให้กับแบงค์โดยที่ไม่ยอมพูดจาอะไรอีก เมื่อแบงค์เห็นว่าพี่ชายของตนมีท่าทางซึมเศร้าอย่างนั้นก็ใจหาย..
“ พี่กอล์ฟ..แบงค์แค่พูดเล่นเองนะ แบงค์ก็แค่แกล้งพี่กอล์ฟคืนแค่นั้นเอง...อย่าคิดมากซิ ” แบงค์พูดพร้อมกับเดินมานั่งลงที่เตียง แล้วก็ปลอบคนงอนด้วยการหอมแก้มเสียฟอดใหญ่
“ นี่แกล้งพี่เหรอฮะ! ร้ายจริงๆ นะเรา ” กอล์ฟหันมาต่อว่าน้องชาย
“ แบงค์ว่านอนเหอะนะ..นี่ก็ดึกมากแล้ว เดี๋ยวพรุ่งนี้ไปโรงเรียนสาย ” แล้วแบงค์ก็ปิดโคมไฟที่หัวเตียงแล้วก็เอนตัวลงนอน
“ งั้น..พี่ขอกอดเราหน่อยนะ.. ”
“ อืม ” แบงค์ตอบตกลงแล้วก็หลับตาลงภายในอ้อมแขนของพี่ชายที่นอนกอดรัดตนเองอยู่ด้วยความอบอุ่น
-
o16
มันก็อยากจะอมยิ้มละนะ แต่แหมมมม ทำใจมะถูกอ่ะ....
ลำพังเป็นเกย์เนี่ยมันก็ลำบากแล้วนะ ยังจะมาพ่วงเป็นพี่น้องกันอีก....ถึงจะต่างพ่อแม่ก็เหอะ...
ทำใจลำบากแฮะ....จะเชียร์ยังไงดีละ ไม่ให้ผิดศีลธรรม....ความรักหนออออ :m7:
o1
-
โอ้ว :m10:
Incest ของโปรดมากมาย หึหึหึ o7
ปล. อย่าว่าผมเปนคนม่ายดีเรยนะ แหะ ๆ o17
-
โอ้ว :m10:
Incest ของโปรดมากมาย หึหึหึ o7
ปล. อย่าว่าผมเปนคนม่ายดีเรยนะ แหะ ๆ o17
เรววววว :angry2:
ชอบเหมือนกรูก้อไม่บอก (ตรึ่งโป๊ะ!!) :m30:
พูดเล่นเน้อ 555 :laugh:
-
เอาใจช่วยครับ
-
เอาน่าช่วงเวลาเเห่งความสุขก็เงี้ยเเต่หลังจากนี้อะดิที่น่ากลัวเหอๆ :m26:
-
ลำพังเป็นเกย์เนี่ยมันก็ลำบากแล้วนะ ยังจะมาพ่วงเป็นพี่น้องกันอีก....ถึงจะต่างพ่อแม่ก็เหอะ...
ทำใจลำบากแฮะ....จะเชียร์ยังไงดีละ ไม่ให้ผิดศีลธรรม....ความรักหนออออ
[/b] [/color]
:เฮ้อ: :เฮ้อ:...อืม..นั่นดิ..แล้วถ้าเป็นพี่น้องที่คลานตามกันมาจากพ่อแม่เดียวกันหล่ะ....เฮ้อ...ไม่อยากคิดถึงเลยเนอะ...55555 :m15: :m15:
ขอบคุณมากๆนะครับ...รออ่านอยู่น้า...
[attachment deleted by admin]
-
ตอนที่9 ครับผม :m22:
วันนี้กอล์ฟกับแบงค์ต้องตื่นแต่เช้าเป็นพิเศษ เพราะแบงค์ต้องรีบไปแต่งตัวที่โรงเรียน พอทั้งสองคนมาถึงที่โรงเรียนแบงค์ก็รีบวิ่งไปที่ห้องนาฏศิลป์ทันทีโดยที่ก่อนไปก็ไม่ลืมที่จะสั่งอะไรบางอย่างไว้กับพี่ชาย
“ อย่าลืมไปดูนะ..ถ้าลืมโดนดีแน่ๆ ”แบงค์ทำหน้าดุใส่แล้วก็วิ่งจากไป
“ เดี๋ยวนี้ร้ายจริงๆ นะ ” กอล์ฟพูดกับตัวเองแล้วก็อมยิ้มไปกับคำพูดของแบงค์ที่สั่งตนเอาไว้เมื่อกี้
แบงค์วิ่งมาถึงห้องนาฏศิลป์ก็รีบเปิดประตูเข้าไป เห็นผู้คนมากมายที่มารอแต่งตัวเพื่อที่จะออกไปแสดงที่เวทีเช่นเดียวกับตน แต่สายตาที่มองมาช่างไม่เป็นมิตรเอาเสียเลย
“ อ้าว..แบงค์พวกเราอยู่นี่..มาทางนี้ ” เสียงของเจี๊ยบตะโกนเรียก ให้แบงค์เดินเข้าไปหากลุ่มเพื่อนๆที่เรียนอยู่ห้องเดียวกันกับตัวเอง
“ อ้าว…เจี๊ยบป่านนี้แล้วทำไมยังไม่แต่งตัวอีกหล่ะ ” แบงค์ถามขึ้นด้วยความสงสัยที่เห็นเจี๊ยบ และเพื่อนๆทุกคน ยังคงนั่งกินขนมกันอยู่อย่างเอร็ดอร่อย
“ ก็พวกเราแสดงตั้งสิบเอ็ดโมงเช้านู่น..จะรีบแต่งตัวไปทำไม ” ป่านบอกกับแบงค์ทั้งๆที่ในปากก็ยังเคี้ยวขนมอยู่ตุ้ยๆ
“ โห รู้อย่างนี้ไปกินข้าวกับพี่กอล์ฟก่อนดีกว่า ” แบงค์บ่นหมุบหมิบ
ในขณะที่แบงค์กับเพื่อนๆกำลังนั่งแย่งกินขนมกันอย่างเอาเป็นเอาตายนั้น เสียงโทรศัพท์มือถือเจ้ากรรมก็ดังขึ้น แบงค์จึงรีบวิ่งออกมานอกห้อง แล้วเอามือควานหาเจ้ามือถือตัวน้อยที่อยู่ภายในเป้ แล้วหยิบขึ้นมาเพื่อที่จะรับสาย
“ เบอร์ใครนะ ” แบงค์มองที่หน้าจอมือถือแล้วคิดในใจ ก่อนที่จะกดรับสาย
“ ฮัลโหล..สวัสดีครับ ” แบงค์พูดออกไปตามมารยาท
“ สวัสดีครับ..นี่พี่เองนะครับ ” เสียงปลายสายตอบกลับมาเมื่อได้ยินคนรับสาย
“ พี่ไหน… ” แบงค์ถามอย่างงุนงง เพราะว่าเสียงที่เขาได้ยิน ไม่ใช่เสียงของกอล์ฟ
“ พี่เอง..ต้อมไงครับ ” เสียงปลายสายตอบกลับมาอีกที
“ พี่ต้อม!! ” แบงค์ร้องออกมาด้วยความแปลกใจ ที่ต้อมรู้จักเบอร์มือถือของตน
เจี๊ยบกับป่านที่เดินออกมาหาแบงค์นอกห้องถึงกับหูผึ่ง.. เมื่อรู้ว่าคนที่โทรมาหาแบงค์ไม่ใช่กอล์ฟแต่เป็นพี่ต้อม
“ แล้วพี่ได้เบอร์โทรของแบงค์มาจากไหนครับ.. ” แบงค์ถามต้อมด้วยความสงสัย เสียงต้อมเงียบหายไปซักพัก
“ เฮ้ย..ไอ้แบงค์แกเปิดสปีกเกอร์โฟนดิ๊ ” เจี๊ยบบอกเพื่อน
แบงค์ทำตามที่เจี๊ยบสั่งแล้วก็คุยกับต้อมต่อ
“ ว่าไงล่ะครับ…พี่ได้เบอร์แบงค์มาจากไหน ” แบงค์ถามต้อมอีกครั้ง
“ พี่คงบอกน้องแบงค์ไม่ได้หรอกครับ… ” ต้อมบอกกับแบงค์
“ ถ้าพี่ต้อมไม่ยอมบอก แบงค์ก็จะวางสายแล้วนะครับ ” แบงค์ขู่เสียงเรียบ
“ ก็ได้ครับพี่จะบอกเดี๋ยวนี้แหละครับ… ” ต้อมตอบกับแบงค์อีกครั้ง
“ พี่ได้เบอร์มาจาก…น้องที่ชื่อต้าครับ น้องเค้าขายให้พี่ในราคาห้าร้อยบาทครับ ” ต้อมตอบเสียงสั่น
“ ไอ้ต้า!! ” ทั้งสามคนพูดพร้อมกัน
“ พี่ต้อม…งั้นแค่นี้ก่อนนะครับ ” แบงค์พูดจบแล้วก็วางสายไป
“ นี่! แสดงว่าไอ้ข้อความที่ส่งมาให้แกเช้า เที่ยง เย็น หลังอาหารสามมื้อนี่คือพี่ต้อมใช่มั๊ย ” เจี๊ยบโวยขึ้น
“ ไอ้ต้า ไอ้เพื่อนชั่ว..หักหลังได้แม้กระทั่งเพื่อนตัวเอง ” ป่านพูดจบแล้ววิ่งออกไป
“ เฮ้ย..ป่าน! ” แบงค์กับเจี๊ยบร้องตะโกนออกมาพร้อมกันแล้ววิ่งตามป่านไป
ป่านวิ่งตรงมาที่ห้องเรียนแล้วก็เดินตรงเข้าไปกระชากที่คอเสื้อของต้า
ทุกคนเห็นป่านเดือดดาลแบบนั้นก็ตกใจ แล้วก็วิ่งเข้ามาดูว่าเกิดอะไรขึ้น
“ ไอ้ต้า! ทำไมแกเป็นคนอย่างนี้วะ หักหลังได้แม้กระทั่งเพื่อนตัวเอง ” ป่านตะคอกเสียงดังใส่ต้า
“ เฮ้ย! ป่านใจเย็นๆก่อนมีอะไรค่อยๆพูดกันก็ได้… ” กอล์ฟวิ่งเข้ามาห้ามทัพก่อนที่จะเกิดศึกสงครามมากไปกว่านี้ โดยที่มีเจี๊ยบกับแบงค์มาช่วยอีกแรง
“ ก็ไอ้ต้าน่ะสิ…มันเป็นคนให้ขายเบอร์โทรของแบงค์ให้กับพี่ต้อม ” ป่านตะโกนบอกทุกคนที่อยู่ในห้อง
“ ป่าน..เรื่องแค่นี้เอง..ช่างมันเหอะนะ ” แบงค์พูดขึ้นเพื่อให้ป่านสงบสติอารมณ์ลง
“ ใช่สิ!…เรามันเห็นแก่เงิน…เพราะเราอยากได้เงินมาซื้อของขวัญให้เธอยังไงล่ะป่าน… ” ต้าพูดจบแล้วก็เดินหนีออกไป
ป่านยืนนิ่ง…งงกับสิ่งที่เกิดขึ้น เช่นเดียวกับทุกคนในห้องที่ช็อกไม่แพ้กัน
“ เดี๋ยวเราออกไปดูมันเอง..ไม่ต้องห่วง ” กอล์ฟพูดจบก็รีบวิ่งตามต้าออกไป
“ ขอเชิญนักเรียนชั้น ม.5/2 ที่แสดงระบำศรีชัยสิงห์ ให้มาแต่งตัวที่ห้องนาฏศิลป์เดี๋ยวนี้ด้วยค่ะ ”
“ เฮ้ย! ไอ้แบงค์ ป่านไปกันเหอะเค้าเรียกแล้ว ” เจี๊ยบเตือนสติเพื่อน
ที่หอประชุมใหญ่
วันนี้ที่หอประชุมเต็มไปด้วยเสียงโห่ร้อง และเสียงหัวเราะอย่างสนุกสนานกับการแสดงที่แต่ละห้องขนมาประชันกันอย่างเต็มที่ จนแบงค์ที่ยืนอยู่หลังเวทีถึงกับยืนดูขาสั่น
“ เจี๊ยบ..ข้าตื่นเต้นจังเลยหว่ะ ไม่เคยเจอคนดูเยอะขนาดนี้มาก่อนเลย ” แบงค์บอกกับเจี๊ยบที่แอบมองอยู่หลังเวทีด้วยกัน
“ เออ…ข้าก็เหมือนกันหว่ะ รู้สึกเหมือนฉี่จะราดแล้วเนี่ย.. ” เจี๊ยบบอกกับแบงค์
“ ไอ้ป่าน…ไหนไอ้เจี๊ยบกับไอ้แบงค์วะ อาจารย์แกฝากข้าให้เอาน้ำมาให้ ” แว่นถามกับป่านที่เพิ่งรับขวดน้ำจากตนไปเมื่อครู่ ป่านชี้มือไปทางประตูหลังเวทีแทนคำตอบ
“ เฮ้ย..เจี๊ยบกับแบงค์ อาจารย์ให้เอาน้ำมาให้ ” แว่นเดินมาสะกิดเพื่อนทั้งสอง
เมื่อเจี๊ยบกับแบงค์หันหน้ามาแว่นถึงกับยืนจ้องตาค้าง
“ เฮ้ย!! นี่ไอ้แบงค์เหรอวะเนี่ย ” แว่นร้องออกมาด้วยความตกใจ
“ เออ…แล้วทำไมวะ ” แบงค์ถามอย่างไม่สบอารมณ์เท่าไรนัก
“ แต่งตัวเหมือนนางพญาเลยว่ะ ” แว่นพูดจบก็ระเบิดหัวเราะดังลั่น
“ เดี๋ยวเหอะ...เดี๋ยวจะโดนรองเท้านางพญายัดปาก ” แบงค์ชี้หน้าคาดโทษเพื่อน
“ เฮ้ย...แต่ดูๆ ไปแล้ว เอ็งสวยกว่าไอ้เจี๊ยบอีกนะเนี่ย ” แว่นบอกกับแบงค์ทั้งๆ ที่ยังไม่หยุดหัวเราะ
“ อ้าวๆ..ไอ้นี่..มรึงเคยโดนฝ่ามือนางรำตบหน้ามั๊ยวะ ” เจี๊ยบพูดพร้อมกับง้างมือเตรียมที่จะตบหน้าไอ้แว่น
“ รายการต่อไปเป็นการแสดงของชั้น ม.5/2 ค่ะจะมาแสดงในชุด ระบำศรีชัยสิงห์ค่ะ เชิญรับชมได้เลยค่า… ”
เสียงดนตรีดังขึ้น เจี๊ยบและป่านเดินนำแถวร่ายรำออกมาคนละฝั่ง โดยที่มีเสียงตบมือโห่ร้องดังสนั่นหอประชุม แต่แบงค์ที่เป็นตัวเอกยังคงไม่ออกมาพร้อมกับเพื่อนๆ
“ แล้วแบงค์ทำไมไม่ออกมาวะ ” กอล์ฟถามกับต้าที่ยืนอยู่ข้างๆ ตน
“ ถ้าออกมาเร็วเค้าก็ไม่เรียกว่าตัวเอกสิวะ ” ต้าบอกกับกอล์ฟ
“ เฮ้ย..ไอ้ต้อมไหนวะ เด็กมรึง ” โก้ที่เป็นนักกีฬาปิงปองที่เล่นคู่กับแบงค์ ถามขึ้นเมื่อเห็นต้อมนั่งมองไปที่เวทีอย่างใจจดใจจ่อ
“ ก็รออยู่เหมือนกันอยากเห็นใจจะขาดแล้วเนี่ย… ” ต้อมบอกกับโก้ที่นั่งอยู่ข้างๆโดยไม่หันมามองแม้แต่น้อย
แบงค์เดินร่ายรำออกมาตามเสียงเพลง ตอนนี้เขาตื่นเต้นมาก…มากซะจนมือไม้สั่นไปหมด จนเจี๊ยบกับป่านเริ่มสังเกตอาการของเพื่อนได้ แต่ก็ไม่สามารถที่จะช่วยอะไรได้ในตอนนี้ …….
-
:m4:
น่ารักจังเลยยยยยย แบงค์กับกอร์ฟคงเข้าใจกันไม่ทะเลาะกันนะ....
เรื่องพี่ต้อมอ่ะไม่ต้องห่วงงงงง เดี๋ยวจัดการให้......(จับพี่ต้อมมาขังไว้ห้องเราดีกว่า) :o8:
ต่อเร็ว ๆๆๆๆๆๆๆ
-
แบงค์ออกมาโชว์ความน่ารักแล้วหุๆ :m12:
-
พี่ต้อมมันจะทำไรชั่วๆ ป่าวนะ
-
พี่ต้อมมันจะทำไรชั่วๆ ป่าวนะ
โกรธนะเนี่ย ๆๆๆๆๆ มาว่าพี่ต้อมเรางี้ได้ไงงงงง :m16:
-
เข้ามาดันอีกรอบคับ.. ^^ :m19:
nartch คับ.. ถ้าให้อ๊อฟเฉลยมันก็ไม่หนุกดิคับ.. เหอๆ :m11:
:m18:
-
เป็นกำลังใจให้ครับ
-
รีบๆมาต่อนะคับ
กำลังสนุกเลย
:a4: :a4: :a4:
-
พี่ต้อมมันจะทำไรชั่วๆ ป่าวนะ
โกรธนะเนี่ย ๆๆๆๆๆ มาว่าพี่ต้อมเรางี้ได้ไงงงงง :m16:
โห แฟนคลับพี่ต้อมมาเองเลย ขอโทดค๊าบบบบบบบบบ แต่ถ้าทำไรไม่ดีละก้อ .......ฮื่อๆๆๆ ตายยยยยยยยยยยย :m16: :m16: :m16:
-
พี่ต้อมมันจะทำไรชั่วๆ ป่าวนะ
โกรธนะเนี่ย ๆๆๆๆๆ มาว่าพี่ต้อมเรางี้ได้ไงงงงง :m16:
โห แฟนคลบพี่ต้อมมาเองเลย ขอโทดค๊าบบบบบบบบบ แต่ถาพี่ต้อมมันทำไรไม่ดีละก้อ ............ ตายยยยยย :m16: :m16: :m16:
-
ตอนที่10ครับ :m19:
“ พี่กอล์ฟอยู่ตรงไหนนะ ” แบงค์คิดในใจพร้อมกับกวาดสายตาไปทั่วหอประชุม จนไปเจอคนๆ หนึ่งยืนอยู่ตรงมุมหลังสุดของหอประชุม ที่ยืนจ้องมาทางเวทีอย่างไม่วางตา.. ทำให้แบงค์ยิ้มออกมาด้วยความดีใจ แล้วความกลัวก็หายเป็นปลิดทิ้ง
“ ไอ้กอล์ฟ! มรึงเห็นแบงค์ยังวะ นั่นไง..โห.. สวยเหมือนผู้หญิงเลยว่ะ ”
ต้าร้องออกมาด้วยความตะลึง
“ เฮ่ยๆๆ…นี่มรึงคิดอะไรกับไอ้แบงค์อยู่รึป่าววะไอ้ห่าต้า ” แว่นแซวเพื่อน
“ เฮ้ย! เงียบๆ หน่อยดิกรูจะดูเค้ารำ ” กอล์ฟหันมาต่อว่าเพื่อนเสียงดัง
การแสดงจบลงพร้อมกับเสียงตบมือดังสนั่นหอประชุม นางรำทุกคนเดินลงไปหลังเวที กอล์ฟกับเพื่อนๆ เห็นอย่างนั้นจึงรีบวิ่งตามออกไป
“ เดี๋ยวแบงค์! พี่มือเรื่องจะคุยด้วย ” เสียงกอล์ฟตะโกนดังมาจากทางด้านหลัง ทำให้แบงค์หันหลังกลับไปมอง
“ พี่กอล์ฟ! มีอะไรงั้นเหรอ ” แบงค์ถามพี่ชายด้วยความสงสัย
“ มานี่.. ” กอล์ฟพูดพร้อมกับเดินจูงมือแบงค์ให้ตามไปที่หลังอาคาร ท่ามกลางความงงงันของเพื่อนๆ
“ เดี๋ยว..พี่กอล์ฟพาแบงค์มาที่นี่ทำไม ” แบงค์ถามพี่ชายที่พาตนเดินมาหยุดอยู่ที่หลังอาคารเรียน
“ ปล่าว..ไม่มีอะไร พี่ก็แค่อยากจะบอกว่าเรารำสวยมาก.. แล้วพี่ก็มีรางวัลให้เราด้วยนะ..แต่จะยังไม่ให้ตอนนี้หรอกเอาไว้กลับไปที่บ้านก่อน.. ” กอล์ฟพูดพร้อมกับรอยยิ้ม
“ รางวัลเหรอ…ขอบคุณนะครับ ” แบงค์พูดพร้อมกับยิ้มให้พี่ชาย
“ แล้วมีอีกอย่างนึง… ” กอล์ฟพูดพร้อมกับฉุดข้อมือแบงค์เอาไว้ แล้วยื่นหน้าไปกระซิบที่ข้างหูว่า
“ วันนี้เจ้าหญิงของผมสวยมากเลยนะครับ… ถ้าขืนยังชอบแต่งตัวสวยๆ แบบนี้กระหม่อมอดใจไม่ไหวไม่รู้ด้วยนะครับ... ”
“ ….ทะลึ่ง…. ” แบงค์ผลักตัวกอล์ฟออกแล้ววิ่งหนีออกมาจากตรงนั้น
ฝ่ายกอล์ฟก็ได้แต่ยืนยิ้มอิ่มอกอิ่มใจอยู่คนเดียว
แบงค์วิ่งกลับมายังห้องนาฏศิลป์ แล้วรีบตรงเข้าไปเพื่อที่จะเปลี่ยนชุดแล้วออกไปเดินดูงานที่ลานกว้างด้านหน้าหอประชุมใหญ่พร้อมกับเพื่อนคนอื่นๆ แต่พอมาถึงก็เห็นป่านนั่งซึมอยู่ริมหน้าต่างจึงแปลกใจ
“ เฮ้ย..ไอ้เจี๊ยบ...ป่านมันเป็นอะไรของมันวะ ” แบงค์ถามกับเจี๊ยบที่กำลังนั่งแกะเครื่องประดับอยู่ที่โต๊ะ
“ ข้าก็ไม่รู้เหมือนกัน...เห็นมันนั่งซึมมาตั้งนานแล้ว ” เจี๊ยบตอบกับแบงค์
“ ป่าน...แกเป็นอะไรของแกวะ..นั่งเงียบเชียว ” แบงค์เดินเข้าไปถามป่านด้วยความเป็นห่วง
“ แบงค์…แกว่าเราทำรุนแรงกับไอ้ต้าเกินไปมั๊ยวะ.. ” ป่านถามแบงค์ด้วยสีหน้าเศร้าสลด
“ ไม่เป็นไรหรอก..เพื่อนกัน อย่าคิดมากสิ ” แบงค์ปลอบเพื่อน
“ เออใช่…แล้วที่สำคัญนะ แกต้องเป็นคนไปพูดขอโทษมันเอง.. ” เจี๊ยบพูดแทรกขึ้น
“ แล้วถ้ามันไม่ยกโทษให้เราล่ะ.. ” ป่านถามเพื่อนอีกครั้งด้วยสีหน้ากังวลใจ
“ ป่าน..เราเชื่อนะ ว่าไอ้ต้ามันคงไม่โกรธป่านหรอก..แกลืมไปแล้วเหรอวะ ว่าไอ้ต้ามันเอาเงินไปซื้อของขวัญไว้ให้ใคร.. ” แบงค์พูดพร้อมกับส่งยิ้มให้เพื่อน
ป่านได้ยินดังนั้น ถึงกับหน้าแดงเขินอายไปกับคำพูดของแบงค์ ที่กำลังบอกเป็นนัยๆว่าต้าแอบชอบตนอยู่
“ เฮ้ยๆๆ...ไอ้ป่าน..ทำไมต้องหน้าแดงด้วยวะ หรือว่าแกก็แอบชอบไอ้ต้าอยู่เหมือนกัน ” เจี๊ยบแซวเพื่อน
“...บ้า...” ป่านตอบแบบอายๆ
“ เฮ้ย..ถ้าชอบก็รีบบอกมันไปเหอะ เดี๋ยวก็โดนเค้างาบไปกินหรอก ” แบงค์ช่วยพูดสมทบอีกแรง
“ เฮ้ย! ไปๆ..รีบๆ ไปถอดชุดออกเหอะ..จะได้ลงไปข้างล่างกัน ” ป่านพูดบ่ายเบี่ยง เพราะตอนนี้ตนเริ่มหน้าแดงจัดเพราะความเขินอายแล้ว
ทั้งสามคนเปลี่ยนชุดเสร็จแล้วก็ลงมาด้านล่าง แล้วเดินมุ่งหน้าไปที่บริเวณงาน วันนี้ที่โรงเรียนได้จัดงานอย่างยิ่งใหญ่ มีผลงานต่างๆของนักเรียนมากมายที่ขนมาจัดแสดงให้ครู อาจารย์ และนักเรียนที่มาจากโรงเรียนอื่นๆได้ชมกัน รวมไปถึงร้านขายของมากมายที่ตั้งเรียงรายจนเดินดูแทบจะไม่หมด
“ โห..โรงเรียนเรา..ตอนนี้ดูเหมือนตลาดนัดเลยว่ะ ” เจี๊ยบพูดขึ้น เมื่อเห็นร้านค้าต่างๆมากมาย และผู้คนที่เยอะแยะซะจนเดินแทบจะชนกันไปหมด
“ เออว่ะ..เดินจะชนกันตายอยู่แล้วเนี่ย ” แบงค์พูดขึ้น เพราะตอนนี้ก็รู้สึกอึดอัดไปหมดไม่แพ้กันกับเจี๊ยบ
“ เฮ้ย! ไอ้แบงค์ ไอ้เจี๊ยบ มานี่… ” แว่นตะโกนเรียก พร้อมกับกวักมือให้เพื่อนๆ เดินเข้าไปหาตน
“ หูย..เดินหาตั้งนานแน่ะ.. ” เจี๊ยบบ่นอุบ
“ ว่าไง...กินอะไรมารึยัง ” กอล์ฟถามน้องชายที่ยืนหน้ามุ่ยอยู่ตรงหน้าตน
“ ยังเลย..ก็รอกินพร้อมพี่เนี่ยแหละ ” แบงค์ตอบพี่ชาย
“ เดี๋ยวเราขอเดินไปดูตรงนั้นหน่อยนะ ” ต้าพูดขึ้นพร้อมกับทำท่าจะเดินออกไป
“ ต้า..เราขอโทษ ” เสียงหนึ่งดังขึ้นมาจากด้านหลัง ทำให้ต้าต้องหันกลับไปมอง
ต้ายืนมองหน้าเด็กสาวตาคมที่ยืนอยู่ตรงหน้า แล้วก็เดินเข้าไปหยิบมือเรียวสวยขึ้นมากุม
“ ไม่เป็นไรหรอก..เราไม่เคยโกรธป่านเลยนะ ” ต้าตอบกับป่านแล้วส่งยิ้มให้
“ โอ๊ย! แหวะ…สวีทกันอยู่นั่นแหละ อิจฉาเว๊ย.. ” ไอ้แว่นพูดประชด
“ เฮ้ย! ไอ้แว่น..ข้ารับจ้างเป็นแฟนให้แกวันนึง คิดราคาห้าร้อยบาทขาดตัว.. ” เจี๊ยบพูดเหน็บไอ้แว่นพร้อมกับทำหน้าทะเล้น
“ อย่างแกเนี่ยนะ...ลดราคาเหลือสองบาทก็ไม่เอาเว้ย… ” แว่นพูดจบก็รีบวิ่งหนีออกไป
“ เฮ้ย...ไอ้ห่าแว่น..คอยดูนะมรึง ถ้าจับตัวได้มรึงโดนดีแน่.. ” เจี๊ยบตะโกนด่าแล้ววิ่งตามแว่นออกไป
ทุกคนในกลุ่มมานั่งกินข้าวกันที่โรงอาหารกันอย่างเอร็ดอร่อย โดยที่แว่นกับเจี๊ยบยังคงตั้งหน้าตั้งตากินน่องไก่ทอดที่วางอยู่บนโต๊ะกันอย่างเอาเป็นเอาตาย โดยที่ไม่สนใจที่จะคุยกับเพื่อนแม้แต่นิดเดียว แบงค์กับกอล์ฟกินเสร็จแล้วจึงขอแยกตัวออกมาจากเพื่อนๆเพื่อไปเดินดูงาน
“ พี่กอล์ฟ.. อาจารย์นิวัตเรียกให้ไปซ้อมตะกร้อครับ ” รุ่นน้องในชมรมคนหนึ่งบอกกับกอล์ฟ
“ งั้น..พี่ไปก่อนนะ เย็นนี้รอที่เดิมนะ ” กอล์ฟสั่งกับน้องชายก่อนที่จะวิ่งออกไป
“ แบงค์...พี่มีเรื่องจะคุยด้วย ” เสียงๆ หนึ่งดังมาจากทางด้านหลัง ทำให้แบงค์ต้องหันกลับไปมอง
“ พี่โก้! มีอะไรจะพูดกับแบงค์เหรอครับ ” แบงค์ถามคนที่ยืนอยู่ตรงหน้า
“ ตามพี่มา… ” โก้พูดจบก็เดินนำแบงค์ไปที่ชมรมปิงปอง
“ พี่มีอะไรจะพูดกับแบงค์ครับ.. ” แบงค์ถามโก้อีกครั้ง
“ แบงค์…แบงค์คิดยังไงกับไอ้ต้อม ไหนเราบอกพี่มาซิ ” โก้ถามเสียงสั่น
“ แบงค์ไม่เคยคิดอะไรกับพี่ต้อม มากไปกว่าคำว่าพี่เลยนะครับ.. ” แบงค์ตอบเสียงเรียบ
“ ถ้าแบงค์ไม่ได้คิดอะไรกับมัน..แล้วทำไมต้องให้ความหวังมันด้วยล่ะ! ” โก้ถามแบงค์อีกครั้ง
“ แบงค์ไม่เคยให้ความหวังกับใคร!..แล้วอีกอย่างแบงค์ก็มีคนที่แบงค์ชอบอยู่แล้ว! ”แบงค์ค้านเสียงแข็ง
“ แบงค์..พี่ขอร้องล่ะนะ อย่าทำให้ต้อมมันเสียใจได้มั๊ย.. ” โก้พูดขอร้องกับแบงค์พร้อมกับส่งสายตาอ้อนวอน
“ พี่แน่ใจแล้วเหรอ…ว่าที่พี่ขอร้องแบงค์ มันจะไม่ทำให้ตัวพี่เสียใจ.. ” แบงค์พูดจบก็เดินเข้าไปตบไหล่โก้เบาๆ เป็นเชิงปลอบใจ
“ แบงค์รู้นะ..ว่าพี่แอบชอบพี่ต้อมอยู่.. ” แบงค์บอกกับโก้อีกครั้ง
โก้ยืนนิ่ง…อึ้งกับสิ่งที่แบงค์พูดออกมา เขาไม่เคยคิดเลยว่าแบงค์จะมองออก ว่าตนคิดกับต้อมเกินกว่าคำว่า เพื่อน ทั้งๆที่ตนก็ไม่เคยแสดงอาการให้ใครได้รับรู้
“ ใช่ครับ…พี่แอบชอบไอ้ต้อม พี่ถึงอยากให้มันได้มีความสุขกับคนที่มันรัก ”
โก้ก้มหน้ายอมรับผิด แล้วก็พูดอะไรบางอย่างออกมา
“ วันนั้น..พี่เป็นคนเอาโทรศัพท์มือถือของไอ้ต้อมไปวางไว้ที่โต๊ะหินอ่อน ข้างอาคารเองครับ...เพราะว่ามันบอกพี่ว่ามันอยากรู้จักกับแบงค์...แต่เรื่องนี้ไม่เกี่ยวกับไอ้ต้อมนะครับ พี่เป็นคนวางแผนเองทั้งหมด ” โก้พูดจบน้ำตาก็รินอาบสองแก้ม
“ นี่เรื่องวันนั้น! ไม่ใช่เรื่องบังเอิญเหรอเนี่ย... ” แบงค์คิดในใจ
“ เพื่อคนที่เรารัก..ไม่ว่าอะไร เราก็ทำเพื่อเขาได้ทุกอย่างจริงๆ สินะ ” แบงค์คิดในใจพร้อมกับยืนมองโก้ที่นั่งร้องไห้อยู่ตรงหน้า
โก้ก้มหน้าร้องไห้อยู่พักใหญ่... จึงเงยหน้าขึ้นมาแล้วพูดกับแบงค์ว่า
“ แบงค์สัญญากับพี่ได้มั๊ย...ว่าจะไม่บอกเรื่องนี้ให้ไอ้ต้อมมันรู้.. ” โก้พูดด้วยสีหน้าอ้อนวอน
“ ครับ...แบงค์สัญญา ” แบงค์พูดพร้อมกับพยักหน้าเพื่อเป็นการให้สัญญากับโก้
ที่บ้านของกอล์ฟ
วันนี้แบงค์กับกอล์ฟกลับมาที่บ้านเห็นบ้านเงียบเชียบ ก็รู้เลยว่าป้ากับพี่แป้งต้องไม่อยู่บ้านแน่ๆ วันนี้จึงเป็นวันที่ทั้งสองคนดีใจมากที่สุด เพราะว่าจะได้อยู่ใกล้ชิดกันมากเป็นพิเศษโดยไม่ต้องมาคอยระแวงสายตาของพี่สาว และผู้เป็นป้า
“ ว่าไงครับ...วันนี้จะทำอะไรให้ผมกินครับ ” กอล์ฟพูดพร้อมกับเดินมาสวมกอดแบงค์จากด้านหลัง
“ ครับ..ตอนนี้ตัวของคุณท่านเหม็นมากเลยนะครับ..เพราะฉะนั้นต้องไปอาบน้ำก่อนแล้วค่อยลงมากินข้าวนะครับ..ถ้าไม่ยอมอาบได้กินเกลือแทนข้าวแน่ๆ ” แบงค์ขู่เสียงเรียบ
“ โห..ดุจัง.. อาบก็อาบ ” กอล์ฟพูดพร้อมกับทำหน้าเจื่อนๆ แล้วเดินขึ้นไปบนห้อง
แบงค์ยืนมองตามพี่ชายที่เพิ่งจะทำตัวงอแงเหมือนเด็กๆ นิสัยขี้อ้อน ขี้เล่น ที่ขัดกับบุคลิกภายนอกของกอล์ฟ ที่ดูเป็นเด็กหนุ่มที่มีรูปร่างสูง หน้าตาหยิ่ง ทะนงตัวนี่เองเป็นความน่ารักที่ซ่อนอยู่ภายในตัวของกอล์ฟ
“ แบงค์...ขอดูมือหน่อยสิ ” กอล์ฟพูดกับคว้ามือของแบงค์ขึ้นมาดู ในขณะที่ทั้งสองคนกำลังช่วยกันล้างจานอยู่
“ ทำไม..มีอะไรเหรอ ” แบงค์ถามด้วยความสงสัย
“ ไหน..ลองกำมือดูซิ ” กอล์ฟบอกน้องชาย
แบงค์ก็พาซื่อกำมือตามที่พี่ชายบอก
“ โอ๊ย! อย่าบีบแรงนักนะครับ…เพราะตอนนี้พี่เป็นลูกไก่ในกำมือของแบงค์อยู่.. ”พอพูดจบกอล์ฟก็ระเบิดเสียงหัวเราะดังลั่น ส่วนแบงค์ก็ได้แต่หน้าแดงเขินอายเพราะคำพูดของพี่ชายของตน
“ เจ้าเล่ห์นักนะ…ล้างจานไปคนเดียวเลยไป! ” แบงค์พูดจบก็รีบเดินออกไป
ส่วนกอล์ฟก็ได้แต่ยืนยิ้มน้อยยิ้มใหญ่อยู่คนเดียว แล้วก็ลงมือล้างจานต่อไป
-
มาปูเสื่อรอนะคับ :a10:
-
มารออ่านต่อนะ :m18:
-
เข้ามารออ่านทู้กวันเลยเรื่องนี้
-
สวีทกันจริงๆพี่น้องคู่นี้ :o8:
-
:m4:
น่ารักมากมายยยย ให้กำลังใจทั้งกอร์ฟและแบงค์...แม้จะไม่ควรก็เถอะ...แต่ความรักใครห้ามได้ล่ะ?
ดูเหมือนจะลงตัวครบคู่แล้วนี่นา..... :m3:
แงงงงงง พี่โก้จะมาแย่งพี่ต้อมเราแล้ววววววววววว o9
-
,ต่อเร้วววๆๆๆเลยค๊าบบบ :m1:
ยากอ่านต่อน้า :m11:
ด่วนๆเลย :m7:
อิอิ :m12:
-
ทารอเป็นกำลังใจให้ครับ
-
น่าร๊ากกกกกกกกก
-
ขอบคุณคับที่มาต่อให้สนุกมากมาย
:a4: :a4: :a4:
-
ตอนที่ 11 :o8: เอ่อ....คือ.....ตอนนี้....เอ่อ....คือว่า.....เอ่อ.....มัน...... :m25:
กอล์ฟขึ้นมาบนห้องของตน พอเปิดประตูเข้ามาก็เห็นแบงค์นอนอ่านหนังสืออยู่ที่เตียงจึงเดินเข้าไปหา
“ นี่เรายังโกรธพี่อยู่เหรอ.. ” กอล์ฟถามน้องชายที่นอนอ่านหนังสือเงียบอยู่บนเตียง
“ ไม่ได้โกรธซะหน่อย ” แบงค์หันมาตอบพี่ชายของตน แล้วลุกขึ้นเดินมาดูวิวที่หน้าต่าง กอล์ฟเดินเข้ามาทางด้านหลัง แล้วใส่อะไรบางอย่างให้ที่คอของแบงค์
“ แหวน!! ” แบงค์ร้องออกมาด้วยความแปลกใจ พร้อมกับจับสร้อยคอที่กอล์ฟใส่ให้ขึ้นมาดู แล้วหันไปมองหน้ากอล์ฟ
“ นี่ไง..รางวัลที่พี่บอกว่าจะให้เรา ” กอล์ฟพูดพร้อมกับรอยยิ้ม
“ แสดงว่า...คนที่ซื้อแหวนตัดหน้าแบงค์ คือพี่กอล์ฟใช่มั๊ย ” แบงค์ถามพี่ชาย
“ ใช่ครับ...พี่เป็นคนซื้อเอง ” กอล์ฟตอบกับแบงค์ พร้อมกับล้วงเอาสร้อยคอแบบเดียวกันกับแบงค์ ที่ซ่อนอยู่ในเสื้อของตนให้แบงค์ดู
“ พี่ให้แบงค์เก็บแหวนไว้วงหนึ่ง.. ส่วนอีกวง..พี่จะเป็นคนเก็บไว้เอง เพื่อเป็นคำสัญญาระหว่างเราสองคนไงครับ.. ” กอล์ฟพูดจบก็ดึงน้องชายเข้ามาสวมกอด
“ ตอนแรก..พี่คิดว่าจะให้ตั้งแต่วันวาเลนไทน์แล้วล่ะ แต่พี่ก็ไม่กล้าที่จะบอกรักแบงค์เพราะพี่กลัว...กลัวว่าแบงค์จะไม่ได้คิดเหมือนพี่ ” กอล์ฟพูดจบก็ก้มลงเอาจมูกสวยของตนสัมผัสแก้มใสของแบงค์
“ แต่พี่กอล์ฟก็กล้าบอกแบงค์แล้วนี่ครับว่า...เอ่อ...ว่ารัก ” แบงค์เงยหน้ามองพี่ชายของตนแล้วหลบสายตาหนีด้วยความเขินอาย
“ งั้นพี่ขออะไรเพื่อเป็นการยืนยันหน่อยสิ... ” ไม่ทันที่แบงค์จะถามว่าใช้อะไรยืนยัน แบงค์ก็ถูกกอล์ฟเชยคางขึ้นแล้วประกบปากจูบทันที
แล้วบทจูบแสนหวาบหวามก็ดำเนินไปอย่างร้อนแรง แบงค์ตกใจมากที่อยู่ๆ กอล์ฟก็จูบตนเช่นนี้ แต่รสจูบก็ทำให้แบงค์รู้สึกวาบหวิวไปทั่วทั้งตัว ขามันเริ่มรู้สึกสั่นๆ แต่ร่างกายกลับรู้สึกอบอุ่นอย่างไม่น่าเชื่อ กอล์ฟบรรจงส่งรสรักผ่านการจูบให้กับแบงค์ได้เป็นอย่างดี ดีซะจนแบงค์เองรู้สึกอบอุ่นไปทั้งกายและใจที่ได้อยู่ในอ้อมกอดของกอล์ฟอย่างนี้
กอล์ฟถอนปากออก เสียงหอบหายใจถี่ของแบงค์ดังสลับกับเสียงหายใจที่รุนแรงของกอล์ฟ ต่างฝ่ายต่างรู้สึกตื่นเต้นกับเหตุการณ์เมื่อครู่ไม่แพ้กัน ทั้งสองคนยังคงยืนจ้องตากันเงียบๆ เพื่อสื่อความรู้สึกบางอย่างให้คนที่อยู่ตรงหน้าได้รับรู้
“ แบงค์ให้สัญญากับพี่ได้มั๊ย...ว่าจะรักคนที่ยืนอยู่ตรงหน้าแบงค์ตลอดไป ”
“ ครับ...แบงค์สัญญา ”
หลังจากที่บทจูบอันแสนจะวาบหวามได้ผ่านไป แต่กอล์ฟก็ยังไม่คิดที่จะหยุดเพียงแค่นี้ เขาจึงยังคงรุกเร้าใบหน้าขาวเนียนและแก้มแดงของแบงค์อย่างไม่หยุดหย่อน ส่วนแบงค์ก็ได้แต่ยืนหลับตาและเบือนหน้าหนี เพราะตอนนี้เขากำลังเขินอายพี่ชายของตนเองเป็นที่สุด
“ พี่...เอ่อ...พี่กอล์ฟ...หยุดเถอะนะ...แบงค์อายนะ.. ” เสียงอ้อนวอนของแบงค์ ขอร้องให้กอล์ฟหยุดยั้งอารมณ์ร้อนแรงนี้เอาไว้ก่อน
“ ทำไมล่ะครับ...พี่รักแบงค์มากนะครับ ” กอล์ฟพูดพร้อมกับส่งสายตาอ้อนวอน
“ แต่แบงค์กลัวนะครับ... ” แบงค์บอกกับพี่ชาย
“ ไม่ต้องกลัวนะครับคนดี...พี่จะไม่ทำให้คนที่พี่รัก..เจ็บตัวอย่างเด็ดขาด ” กอล์ฟพูดจบก็ใช้จมูกสวยของตนสัมผัสแก้มใสของแบงค์อีกครั้ง
…...แบงค์จึงไม่คิดที่จะห้ามปรามอะไรกอล์ฟอีก จึงได้แต่ยืนก้มหน้าเอียงอายเท่านั้น
“ อย่างนี้สิครับคนดี... ” กอล์ฟพูดจบก็อุ้มแบงค์ขึ้นด้วยแขนอันแข็งแกร่งทั้งสองข้าง แล้วนำไปวางลงที่เตียงนอน ส่วนแบงค์ที่โดนอุ้มมาวางลงบนเตียงแบบนี้ก็รู้ชะตากรรมของตนแล้วว่าจะโดนอะไรจึงได้แต่นอนหลับตานิ่ง...
“ ลืมตาขึ้นสิครับ... ” กอล์ฟบอกกับน้องชายที่นอนหลับตาพริ้มอยู่
…..แบงค์ค่อยๆ ลืมตาขึ้น ตอนนี้เขาเห็นใบหน้าของกอล์ฟอยู่ใกล้กับตนมาก...มากซะจนปลายจมูกแทบจะชนกันอยู่แล้ว กอล์ฟส่งยิ้มให้กับน้องชายที่ตอนนี้กำลังจะกลายเป็นคนรักของเขาอย่างเต็มตัว
กอล์ฟทิ้งตัวลงนอนข้างๆ น้องชายแล้วค่อยๆ ปลดเปลื้องอาภรณ์ที่คลุมร่างบางที่อยู่ตรงหน้าของตนออก เพื่อเผยให้เห็นผิวขาวเนียนละเอียด
“ อย่างนี้สิครับ..คนดีของพี่กอล์ฟ...เป็นของพี่นะครับ ”
“ ครับ ” แบงค์พูดจบก็โน้มคอของพี่ชายลงมา เพื่อให้ริมฝีปากสวยของตนได้สัมผัสกับริมฝีปากของกอล์ฟ
แล้วบทรักที่แสนจะร้อนแรงก็พาจิตใจของแบงค์ให้หลุดลอยไปไกลอย่างไม่รู้เนื้อรู้ตัว...ไม่รู้เลยว่าอาภรณ์ชิ้นสุดท้ายของตน ได้ถูกกอล์ฟถอดโยนไปที่มุมห้องแล้ว ในตอนนี้ร่างบางกับผิวที่ขาวเนียนละเอียด จึงเผยให้กอล์ฟได้ยลโฉมจนเต็มตา
ฝ่ายกอล์ฟเองก็ไม่น้อยหน้าคนรัก รีบปลดเปลื้องเสื้อผ้าอาภรณ์ของตัวเองอย่างรวดเร็ว เพื่อที่จะมาขอไออุ่นจากคนรักแทน เสื้อที่ถูกปลดกระดุมออกทีละเม็ดเผยให้เห็นผิวสีน้ำผึ้งเนียนสวย และร่างกายที่แข็งแกร่ง จนแบงค์ที่จ้องมองอยู่เกิดความหวั่นไหวในอารมณ์
“ พร้อมนะครับ... ”
“ ครับ... ” แบงค์พูดตอบพี่ชาย
กอล์ฟค่อยๆ สอดประสานร่างกายของตนให้เป็นหนึ่งเดียวกับแบงค์ แต่เพราะนี่เป็นครั้งแรกของแบงค์จึงรู้สึกเจ็บตามธรรมชาติ แต่แบงค์ก็ไม่ได้ขัดขืนรสรักที่พี่ชายได้มอบให้ตนแต่อย่างใด เพราะถ้ามันเป็นเป็นสิ่งที่ทำให้คนที่เขารักมีความสุขเขาก็ยินดีที่จะทำถึงแม้ตัวเองจะต้องบอบช้ำก็ตาม
แต่ไม่นานนักความเจ็บก็เริ่มเปลี่ยนเป็นความรู้สึกสุขสันต์ แล้วก็ลบล้างความเจ็บปวดของแบงค์ไปจนหมดสิ้น ตอนนี้เขารู้สึกเหมือนตัวเองกำลังล่องลอยอยู่ในอากาศลอยไปพร้อมๆ กับกอล์ฟ…
บทรักอันร้อนแรงจบลงแล้ว ยังคงเหลือก็แต่ความเจ็บปวดของแบงค์ที่ได้รับมาจากบทรักเมื่อครู่ แบงค์ยังคงนั่งอยู่ที่เตียงเพราะว่าพอเขาจะลุกขึ้นเท่านั้นความเจ็บ...ก็ถามหาทันที
“ แบงค์พี่ขอโทษนะ...ที่พี่ทำให้แบงค์ต้องเจ็บ...ต่อไปนี้พี่จะไม่ทำแบบนี้อีกแล้ว ” กอล์ฟพูดหน้าเศร้าเพราะรู้ตัวว่าตนเองเป็นคนที่ทำให้แบงค์ต้องเจ็บตัว
“ พี่กอล์ฟอย่าโทษตัวเองเลยนะ..รู้มั๊ยแบงค์ใจไม่ดีเลย ” แบงค์พูดขึ้นเมื่อเห็นพี่ชายนั่งทำหน้าเศร้าโดยไม่ยอมพูดจาอะไรอีก
“ แต่ว่าพี่เป็นคนที่ทำให้คนที่พี่รักเจ็บตัว... ” กอล์ฟพูดคาดโทษตัวเอง
แบงค์ได้แต่ยิ้มออกมาน้อยๆ ที่เขามีคนรักที่นิสัยดีเช่นนี้ เพราะกอล์ฟช่างห่วงใยเขาเหลือเกิน..
“ พี่กอล์ฟไม่ต้องห่วงหรอกนะครับ...เดี๋ยวพรุ่งนี้อาการก็คงดีขึ้น..ตอนนี้ก็ดึกมากแล้วรีบนอนเถอะนะครับ ” แบงค์เตือนพี่ชาย
แล้วห้องนอนที่เงียบสงัดก็มีเพียงเสียงลมหายใจของพี่น้องต่างมารดาคู่หนึ่ง ที่ตอนนี้เส้นกั้นกลางระหว่างคำว่า พี่ กับ น้อง ของพวกเขาได้ถูกทำลายลงแล้ว เพราะตอนนี้ทั้งสองคนได้เป็นเจ้าของกายและหัวใจของกันและกันแล้ว แขนของกอล์ฟได้กอดรัดร่างบางของน้องชายเอาไว้ จนร่างกายอันเปล่าเปลือยของเขาทั้งสองคนแทบจะรวมกันเป็นหนึ่งเดียว แววตาสวยใสของแบงค์ยังคงจับจ้องไปยังแววตาคมของผู้เป็นพี่ชายด้วยความปลาบปลื้ม ที่ตนได้ใกล้ชิดกับคนที่ตัวเองรักมากถึงเพียงนี้
“ ฝันดีนะครับ ” กอล์ฟพูดก่อน
“ ครับ พี่ก็เหมือนกันนะ ” แบงค์พูดตอบ
“ พี่กอล์ฟ...มากินข้าวผัดด้วยกันสิ ” แบงค์เรียกพี่ชายที่เพิ่งจะอาบน้ำเสร็จแล้วเดินลงมาข้างล่างในตอนเช้า
“ วันนี้เราต้องไปซ้อมปิงปองใช่มั๊ย ? ”
“ อืม...ทำไมเหรอ ? ” แบงค์ถามพี่ชาย
“ แล้วแบงค์...ยังเจ็บตรงนั้นอยู่รึปล่าว ? ” กอล์ฟหันมาถามกับแบงค์อย่างไม่ค่อยเต็มเสียงนัก
แบงค์หัวเราะออกมาเบาๆ ที่เห็นพี่ชายของตนยังไม่เลิกคิดกังวลเกี่ยวกับเรื่องนี้
“ นี่! หัวเราะอะไร...คนเค้าอุตส่าห์เป็นห่วงนะ.. ” กอล์ฟดุน้องชาย
“ ก็ยังเจ็บอยู่เหมือนกัน...แต่ก็ดีขึ้นแล้วแหล่ะ ” แบงค์บอกพี่ชายพร้อมกับรอยยิ้ม
วันนี้เป็นวันเสาร์แต่แบงค์ก็ยังคงต้องมาซ้อมปิงปองที่โรงเรียน เพราะว่าตอนใกล้ช่วงที่โรงเรียนต้องจัดงานมหกรรมวิชาการ แบงค์ขอหยุดเพื่อไปซ้อมรำแทน
“ เฮ้อ...วันนี้เป็นวันเสาร์แท้ๆ แทนที่จะได้สวีทกับหวานใจอยู่ที่บ้าน แต่ดันต้องมาโรงเรียนซะงั้น ” กอล์ฟบ่นอุบ ทำหน้าบอกบุญไม่รับเท่าไหร่
ส่วนแบงค์เมื่อเห็นพี่ชายมีท่าทางอย่างนั้น จึงเดินเข้าไปกระซิบที่ข้างหูว่า
“ เอาไว้ให้กลับไปบ้านก่อน เราจะได้สวีทกันทั้งคืนเลยไง... ”
เพียงเท่านั้น...คนที่ยืนหน้ามุ่ยอยู่ก็กลายเป็นคนที่ยิ้มซะจนแก้มแทบจะปริ
หลังจากซ้อมปิงปองเสร็จแบงค์เดินมาเข้าห้องน้ำที่หลังโรงยิมฯ พอแบงค์ทำธุระเสร็จก็ล้างมือแล้วเดินออกมาจากห้องน้ำ
“ แบงค์! พี่มีอะไรจะพูดด้วย ” ต้อมวิ่งเข้ามาดักหน้าแบงค์เอาไว้
“ พี่ต้อม! มีอะไรเหรอครับ ” แบงค์ถามต้อมด้วยความแปลกใจ
ที่อยู่ๆ ต้อมก็วิ่งมาดักหน้าตนอย่างนี้
“ เอ่อ...คือว่าพี่...พี่ยังไม่ได้คำตอบจากแบงค์เลยนะครับ ว่าแบงค์คิดยังไงกับพี่ ” ต้อมถามอย่างไม่เต็มเสียงเท่าไรนัก
“ แบงค์!! ทำอะไรอยู่..กลับบ้านกันเหอะ ” เสียงของกอล์ฟที่ดังมาจากทางด้านหลัง ทำให้ทั้งคู่ต้องหันกลับไปมอง
“ นี่ก็เย็นมากแล้ว...แบงค์ขอตัวกลับบ้านก่อนนะครับ ” แบงค์พูดพร้อมกับรอยยิ้มแล้วก็วิ่งออกไป
ต้อมยืนมองแบงค์ที่เดินออกไปจากโรงเรียนพร้อมกับพี่ชาย จนทั้งสองคนลับสายตาไป..
“ พี่ยังหวังนะ...ว่าคำตอบของแบงค์มันจะตรงกับใจของพี่.. ” ต้อมพูดกับตัวเองเบาๆ แล้วเดินออกมาจากหลังโรงยิมฯ
“ แบงค์...ไอ้ต้อมมันทำอะไรแบงค์รึปล่าว ” กอล์ฟถามขึ้นในขณะที่ทั้งสองคนกำลังเดินกลับเข้าบ้าน
“ ก็ไม่นี่.. ” แบงค์ตอบพร้อมกับส่ายหน้าไปด้วย
“ ทีหน้าทีหลัง..ห้ามยิ้มให้ไอ้ต้อมแบบนั้นอีกนะ ” กอล์ฟพูดเป็นเชิงสั่งกับแบงค์พร้อมกับตีสีหน้าเข้ม
“ นี่! จะบ้าไปแล้วเหรอไง...อยู่ๆ ก็มาสั่งไม่ให้คนอื่นยิ้ม ” แบงค์แกล้งขู่ใส่คืนบ้าง
“ ไม่รู้แหละ...ยังไงก็ห้ามยิ้มให้ไอ้ต้อม..เก็บรอยยิ้มสวยๆ นี้ไว้ให้พี่คนเดียวพอนะ ”
กอล์ฟพูดน้ำเสียงจริงจังแล้วหันมาทำหน้าดุใส่แบงค์
“ นี่พี่กำลังหึงอยู่ใช่มั๊ย ? ” แบงค์แกล้งถามกอล์ฟที่เพิ่งบ่นเหมือนกับคนแก่เสร็จ
“ ก็ใช่นะสิ...และถ้าไม่ยอมเชื่อฟังจะต้องโดนลงโทษ ” กอล์ฟขู่เสียงเรียบ
“ ลงโทษ...ลงโทษยังไงล่ะอยากจะรู้ ? ” แบงค์พูดพร้อมกับทำหน้าตาอ้อล้อพี่ชาย
“ เดี๋ยวนี้ร้ายนักนะ..ระวังเหอะ..เดี๋ยวจะโดนดีเหมือนเมื่อคืน ” กอล์ฟขู่กลับพร้อมกับยิ้มเยาะไปด้วย
เมื่อแบงค์ได้ยินดังนั้นก็ได้แต่เขินอายหน้าแดง ที่ตนเผลอคิดถึงเรื่องที่เกิดขึ้นเมื่อคืนกับกอล์ฟ..
“ เอาโทรศัพท์มือถือมานี่ซิ.. ” แบงค์พูดพร้อมกับแย่งโทรศัพท์มือถือมาจากมือของกอล์ฟ
“ เดี๋ยว..จะเอาไปทำไม ? ”
“ เหอะน่า..มานี่เขยิบมาใกล้ๆ กันหน่อยสิ ” แบงค์พูดกับยื่นหน้าของตนให้เข้าไปชิดกับใบหน้าของกอล์ฟ พร้อมกับยื่นมือถือออกไปทางด้านหน้าของตน
“ แช๊ะ ” เสียงชัตเตอร์ดังขึ้น แบงค์มองดูฝือมือการถ่ายรูปของตัวเองก่อนเล็กน้อย แล้วจึงยื่นส่งเจ้ามือถือตัวน้อยคืนให้กับเจ้าของ
“ อ่ะนี่..ต่อไปนี้ก็จะเห็นแบงค์ยิ้มให้พี่กอล์ฟแค่คนเดียวแล้วนะ ” แบงค์พูดจบก็วิ่งขึ้นไปบนบ้าน
ฝ่ายกอล์ฟก็ได้แต่ยืนส่ายหน้ายิ้มๆ เมื่อมองภาพที่อยู่ในโทรศัพท์มือถือของตนที่มีภาพของแบงค์กับเขาคู่กันอยู่
“ แบงค์รู้มั๊ย..ว่าพี่ไม่อยากให้แบงค์ยิ้มให้ใครนอกจากพี่เลยจริงๆ นะ ” กอล์ฟพูดกับตัวเองเพราะความเป็นห่วงคนรัก เพราะเขาไม่ชอบใจเลยทั้งๆ ที่เมื่อก่อนไม่เคยมีใครสนใจคนรักของเขาสักคน แต่พอแบงค์ได้รำในวันงานเท่านั้นทุกคนก็เริ่มหันมาสนใจแบงค์ทันที
**********************************************************************************************************************
o1 ขอบคุณสำหรับทุกกำลังใจครับ อาจจะมาช้าหน่อยแต่สัญญาว่าจะมาต่อทุกวันนนะ :m2:
-
เป็นกำลังใจให้ครับ
-
มาดันต่อ... แล้วก็ย่องออกไป..
:m7:
-
ก๊อฟเริ่ม หวง ห่วง ห้วง ห๊วง ห๋วง แบงค์ละ555+ :m21: :m21:
-
:m10:
อิจฉาจังงงเลยยยยยยยยยยยยยยยยยย....เป็นพี่น้องนี่ก็ดีเนาะ อย่างน้อยก็ได้อยู่บ้านเดียวกันนนน
ไม่เหมือนคู่รักอื่น ๆ ต้องอยู่คนละบ้าน.....แบงค์น่าจะบอกต้อมเรื่องโก้เนาะ...จะได้รู้ ๆ กันไป :m26:
ไงพี่ต้อมก็ยังมีเรา......มะต้องห่วงงงง..... :m3:
:bye2:
-
สนุกจัง
รออ่านต่อนะคับ
มาช่วยกานดัน อิอิ :a11:
-
น่าร๊ากกกกกกกกกกกกก
-
น่ารักแบบนี้ต้องระวังตัวแล้ว
:a10: :a10: :a10:
ถ้าไม่ระวัง ต้องจับทำโทษบ่อยๆ
:m11: :m11:
-
อยากมีพี่ชายแบบนี้มั่งแฮะ :m3:
-
ตอนที่12 :m21:
“ กอล์ฟ..พี่ขอถามอะไรหน่อย ? ” เสียงพี่แป้งดังขึ้นมาจากข้างในบ้านทำให้กอล์ฟต้องหันกลับไปดู
“ พี่แป้ง!! พี่กลับมาตั้งแต่เมื่อไหร่ครับ ” กอล์ฟถามด้วยความแปลกใจเขาไม่คิดว่าแป้งจะกลับมาบ้านเร็วขนาดนี้
“ ถ้ากลับมาช้ากว่านี้ก็อดเห็นอะไรดีๆน่ะสิ.. ” แป้งพูดพร้อมกับรอยยิ้ม
“ พี่อยากรู้ว่ากอล์ฟกับแบงค์..เป็นอะไรกันแน่..? ” แป้งถามพร้อมกับยืนกอดอกจ้องมายังใบหน้าของกอล์ฟ
“ ทำไม...ทำไมพี่แป้งถึงถามอย่างนั้นล่ะครับ..? ” กอล์ฟหน้าซีดพูดตะกุกตะกัก
“ ก็พี่สังเกตว่าเรา..จะเป็นห่วงเป็นใยเจ้าแบงค์มันมากเป็นพิเศษ ” แป้งพูดจบก็เดินมาตบไหล่กอล์ฟเบาๆ
“ ยอมรับมาซะเถอะนะ...ยังไงก็ปิดบังพี่ไม่ได้หรอก ” แป้งพูดพร้อมกับส่งยิ้มให้ เพื่อให้กอล์ฟลดความประหม่าลง
“ ครับ...เราสองคนเป็นแฟนกันครับ ” กอล์ฟตอบกับพี่สาว
“ เห็นมั๊ย...พี่คิดแล้ว..ว่ามันต้องเป็นอย่างนี้จริงๆ ด้วย ” แป้งร้องออกมาด้วยความดีใจที่สิ่งที่ตนได้คาดคิดเอาไว้มันเป็นความจริง
“ ยังไงก็อย่าให้แม่พี่รู้ก็แล้วกันนะ...ที่แม่เลิกกับพ่อก็เพราะสาเหตุนี้เนี่ยแหละ ” แป้งพูดน้ำเสียงเศร้า
“ พ่อของพี่...เค้าไม่ได้เต็มใจแต่งงานกับแม่ เพราะว่าเค้ามีคนที่เค้ารักอยู่แล้ว และคนๆ นั้นก็เป็นผู้ชาย... ” แป้งพูดเสียงสั่นๆเพราะพยามกลั้นน้ำตาเอาไว้
กอล์ฟยืนนิ่ง..อึ้งไปชั่วขณะเขาไม่เคยคิดเลยว่าที่ป้าของเขาเลิกกับลุง จะเป็นเพราะสาเหตุนี้
“ ไม่น่าหล่ะ...ป้าถึงไม่ชอบให้เราอยู่ใกล้ๆกับแบงค์ ” กอล์ฟคิดในใจ
“ พี่ขอให้เราสองคนรักกันนานๆ นะ...มีอะไรก็ใช้เหตุผลคุยกัน ถ้ามีปัญหาอะไรก็ปรึกษาพี่ได้นะ.. ” แป้งบอกน้องชายพร้อมรอยยิ้ม แล้วก็เดินหายเข้าไปในบ้าน
“ ครับพี่แป้ง..กอล์ฟจะดูแลคนที่กอล์ฟรักให้ดีที่สุด.. ” กอล์ฟเปรยกับตัวเองเบาๆ
ใกล้ช่วงสอบปลายภาคแล้ว กอล์ฟกับแบงค์และก็เพื่อนๆทุกคนยังคงตั้งหน้าตั้งตาเรียนหนังสือ เพื่อที่จะเตรียมตัวให้พร้อมกับการสอบที่ใกล้จะมาถึงในไม่ช้านี้
“ อ้าวๆๆ เงียบๆ ครูมีข่าวดีจะมาบอก... ” อาจารย์ฉวีวรรนพูดเสียงดัง เพื่อให้พวกลิงทโมนทุกตัวที่อยู่ในห้องเงียบเสียงลง
“ ห้องของเรา..ได้รับรางวัลชนะเลิศด้านการแสดงและเครื่องแต่งกายยอดเยี่ยมนะ... ” พออาจารย์พูดจบ เสียงปรบมือแล้วก็เสียงโห่ร้องด้วยความดีใจของนักเรียนในห้องก็ดังขึ้นโดยที่เจี๊ยบ แบงค์ และก็ป่าน ยังนั่งยิ้มไม่หุบกับความสำเร็จที่ได้รับจากการทุ่มเททั้งแรงกายและแรงใจของตน
“ เอ่อ...แล้วไหนละคะรางวัล ? ” เจี๊ยบถามขึ้นเมื่อไม่เห็นอาจารย์มีอะไรติดไม้ติดมือมาด้วยเลย
“ รางวัล..คือเงินสดห้าพันบาทจ๊ะ ”
“ โห...ตั้งห้าพันแน่ะ! ! ” ป่านร้องออกมาด้วยความตกใจ
“ อาจารย์จะเอาเงินนี้ไปช่วยสมทบทุนเลี้ยงอาหารกลางวันน้องๆ ที่โรงเรียนแถวนอกเมืองพวกเธอเห็นด้วยมั๊ย... ”
“ โห...อาจารย์..เอามาสมทบทุนให้หนูดีกว่าค่ะเงินตั้งห้าพัน.. ” พอเจี๊ยบพูดจบเสียงหัวเราะของเพื่อนๆ ทุกคนในห้องก็ดังตามมา
“ นี่..ยัยสุรัตนาวี เธอนี่งกจริงๆ เลยนะ ” อาจารย์ต่อว่าเจี๊ยบพร้อมกับรอยยิ้ม
ฝ่ายต้อมก็ยังคงนั่งซึมอยู่ที่ใต้ต้นไม้ใหญ่ข้างอาคารเรียน เพราะมัวแต่คิดกังวลเกี่ยวกับเรื่องของแบงค์..
“ เฮ้ย...ไอ้ต้อม..เป็นอะไรไปว่ะนั่งหน้าหงอยเชียวนะมรึง ” โก้เดินมานั่งลงข้างๆเพื่อนแล้วถามด้วยความห่วงใย
“ ก็น้องแบงค์น่ะสิวะ...ยังไม่ตกลงเป็นแฟนกับข้าซักที.. ” ต้อมพูดด้วยน้ำเสียงเศร้า
โก้รู้สึกอึดอัดใจมากที่ได้ยินคนที่ตัวเองรัก กำลังพูดถึงคนอื่น แต่เขาก็ไม่สามารถทำอะไรได้เพราะยังมีคำว่า “ เพื่อน ” เป็นเส้นกั้นกลางระหว่างเขากับต้อมอยู่..
" ไอ้ต้อม..ข้าว่าแกตัดใจซะเถอะนะ...ยิ่งทุ่มเทให้เขามากก็ยิ่งเจ็บกลับมามากนะเว้ย.. ” โก้ปลอบใจเพื่อน แต่ก็เป็นการปลอบใจตัวเองทางอ้อมไปด้วย
“ แต่ข้ารักเค้า...ข้าเชื่อว่ามันต้องมีซักวัน..ที่แบงค์จะยอมรับข้า ” ต้อมขึ้นเสียงใส่โก้
ฝ่ายโก้เมื่อได้ยินต้อมขึ้นเสียงใส่ตนอย่างนั้นก็ถึงกับน้ำตาซึม แต่ก็พยามเก็บอาการเอาไว้ไม่ให้ต้อมรู้..
“ นี่ข้าคงเปลี่ยนใจเอ็งไม่ได้จริงๆ สินะ... ” โก้พูดเสียงสั่นพยามเก็บกดความเสียใจเอาไว้ในอกของตน
“ ยังไงข้าก็จะไม่ยอมตัดใจ...จนกว่าข้าจะได้ยินจากปากของแบงค์ว่าเค้าไม่ได้รักข้า ” ต้อมพูดด้วยน้ำเสียงจริงจัง
โก้กลั้นน้ำตาไม่ไหวจึงรีบวิ่งหนีต้อมออกไป ทำให้ต้อมมองตามไปอย่างงงๆแต่เขาก็ไม่ได้ลุกขึ้นตามเพื่อนไป จึงได้แต่นั่งมองดูโก้ที่วิ่งออกไปอย่างเงียบๆ
“ เดี๋ยวนี้ไอ้โก้มันเป็นอะไรของมันนะ... ” ต้อมครุ่นคิดในใจ
“ นี่แบงค์...แกเล่นเปียโนเป็นใช่มั๊ย ? ” ป่านถามขึ้น ในขณะที่ทุกคนในกลุ่มยังคงนั่งลอกการบ้านของไอ้แว่นอย่างขะมักเขม้น
“ เออ...แล้วทำไมเหรอวะ ” แบงค์วางมือจากการลอกการบ้าน แล้วเงยหน้าขึ้นมาถามเพื่อนสาวตาคม
“ ก็ข้าอยากให้แกเล่นโชว์ในงานเลี้ยงส่งรุ่นพี่ ม.6 ซะหน่อย ”
“ ฮะ!! เล่นโชว์ในงานเนี่ยนะ! ” แบงค์ร้องออกมาด้วยความตกใจ
" ไอ้ป่าน...นี่แกหาเหาใส่หัวให้ข้าอีกแล้วนะ ” แบงค์ตัดพ้อกับเพื่อน
“ นะ..แบงค์นะ ข้าไหว้ล่ะนะ ” ป่านพูดพร้อมกับพนมมือลกๆเพื่อเป็นการขอร้อง
“ แบงค์ยังไงก็ช่วยห้องเราหน่อยนะ...เพราะว่าห้องเรายังไม่ได้ส่งการแสดงอะไรเลยนะ อีกอย่างป่านก็เป็นหัวหน้าห้องด้วยถ้าไม่ยอมส่งมีหวังโดนดุแน่ๆ ” ต้าช่วยพูดอีกแรง
“ เออๆ...ก็ได้ๆ แค่ครั้งนี้ครั้งเดียวนะ ” แบงค์พูดเสียงเรียบ
“ แล้วพี่จะรอฟังนะ... ” กอล์ฟพูดหยอกน้องชายพร้อมกับยิ้มกรุ้มกริ่ม
“ เออ...ปิดเทอมนี้ใครมีแผนจะไปเที่ยวไหนบ้างมั๊ยวะ ? ” ไอ้แว่นที่นั่งเงียบอยู่นานถามกับเพื่อนๆ ….. แต่คำตอบที่ได้รับจากเพื่อนๆก็คือการส่ายหน้าไปมา …..
“ เออ...เอางี้สิไปเที่ยวที่สวนองุ่นของน้าข้าเอามั๊ย ? ” เจี๊ยบเสนอกับเพื่อนๆ
" ไอ้เจี๊ยบ...จะไปทำไมวะสวนองุ่น ไม่เห็นมีอะไรน่าสนใจเลย ”
ไอ้แว่นคัดค้านข้อเสนอของเจี๊ยบ
“ นี่! ไอ้แว่น...ข้ายังพูดไม่จบเลยนะ สวนองุ่นของน้าข้าที่จะพาไปเนี่ย..มันไม่น่าสนก็จริงนะ...แต่ถ้าข้าจะบอกว่ามันอยู่ใกล้กับน้ำตกมวกเหล็กเลยล่ะ...จะสนมั๊ย ? ”
“ น้ำตกเหรอ!...เจี๊ยบเราอยากไป ” แบงค์รีบตอบกับเพื่อนทันทีโดยไม่ต้องคิด
“ แต่เราเกรงใจน้าแกว่ะ...อีกอย่างช่วงนี้ก็ยิ่งไม่ค่อยมีตังค์ด้วย ” ป่านบอกกับเจี๊ยบ
“ ไม่เป็นไรเว้ย...งานนี้เดี๋ยวเจ๊เลี้ยงเอง.. ”
“ เย้!! ” เสียงทุกคนในกลุ่มตะโกนร้องพร้อมกันด้วยความดีใจ จนทำให้คนที่นั่งอยู่ที่โต๊ะอื่นๆหันมามองทางพวกเขาเป็นตาเดียว
“ เฮ้ย..พวกแกนี่ทำตัวเป็นเด็กบ้านนอกไปได้ ” กอล์ฟพูดพร้อมกับหัวเราะออกมาเบาๆ กับการกระทำของเพื่อนๆ
“ ไม่ต้องมาว่าแต่คนอื่นเลยนะ...มรึงก็เหมือนกันนั่นแหละ ” ต้าพูดย้อน
วันนี้เป็นวันสอบวันสุดท้ายแล้ว ทุกคนก็ตั้งใจทำข้อสอบอย่างเต็มที่เพราะว่าวันพรุ่งนี้พวกเขาก็จะได้หยุดพักผ่อนยาวแล้วก็ไม่ต้องมาเรียนอีกหลายเดือน..
" ไอ้แบงค์...นี่แกดูตื่นเต้นจังเลยนะ ถามจริงเหอะ..ไม่เคยไปเที่ยวน้ำตกเหรอไงวะ ? ” ป่านถามกับแบงค์ที่จะดูตื่นเต้นกับการไปเที่ยวครั้งนี้เป็นพิเศษ
“ ก็ข้าเคยอยู่แต่ภูเก็ต...จะมีน้ำตกที่ไหนให้เที่ยววะ ”
“ เออ...ก็จริงของมันนะ เพราะแถวนั้นก็มีแต่ทะเล ” เจี๊ยบพูดขึ้นทั้งๆที่ยังเคี้ยวขนมอยู่เต็มปาก
“ เออ..แบงค์...ข้าขอถามอะไรหน่อยสิ ? ” ป่านถามกับแบงค์ด้วยน้ำเสียงสั่นๆ
“ ทำไม...มีอะไรเหรอ ? ” แบงค์ถามกลับด้วยความสงสัย
“ ตกลงแกคิดยังไงกับพี่ต้อมวะ ? ” ป่านถามแบงค์ด้วยสีหน้าจริงจัง
“ ข้าไม่เคยคิดกับพี่ต้อมเกินคำว่าพี่ชายเลยนะ.. ” แบงค์ตอบเพื่อนพร้อมกับรอยยิ้ม
“ แต่ข้ากลัวพี่ต้อมเค้าจะไม่คิดเหมือนแกน่ะสิ... เพราะดูว่าพี่เค้าจะจริงจังกับแกมากเลยนะ.. ” เจี๊ยบบอกความเห็นของตนกับเพื่อนๆ
“ ก็เรื่องนี้แหละ..ที่ข้ายังกลุ้มใจอยู่ ” แบงค์พูดน้ำเสียงอ่อนลง เพราะว่าตอนนี้เขายังหาทางออกไม่ได้เลยว่าจะบอกต้อมยังไง เพื่อจะไม่เป็นการทำร้ายจิตใจของต้อมจนเกินไป
“ ถ้างั้น...แกก็บอกพี่เค้าไปตรงๆเลยสิวะ ว่าแกไม่ได้ชอบเค้า ” เจี๊ยบบอกกับแบงค์ที่นั่งหน้าเศร้าอยู่ตรงหน้าของตน
“ มันจะไม่โหดไปเหรอวะเจี๊ยบ.. .”
“ แล้วจะทำยังไงล่ะ...หรือว่าแกมีวิธีที่มันดีกว่านี้ ? ”
“ ไม่มีหรอก...ยังคิดไม่ออกเลย ” แบงค์ตอบพร้อมกับส่ายหน้าไปมาด้วยความเหนื่อยใจ
หลังจากที่ต้อมได้กลับไปนั่งคิดนอนคิดอย่างถี่ถ้วนแล้วว่า เขาควรจะถามความรู้สึกของหัวใจกับคนพิเศษในหัวใจของตนซักที วันนี้ต้อมจึงตั้งใจอย่างแน่วแน่แล้วว่า เขาจะต้องถามกับแบงค์ให้รู้อย่างแน่ชัดไปเลยว่าแบงค์คิดยังไงกับตนกันแน่ก่อนที่มันจะสายเกินไป
“ น้องเจี๊ยบครับ ! ” เสียงเรียกชื่อของตนที่ดังมาจากข้างหลัง ทำให้เจี๊ยบต้องหันกลับไปมอง
“ อ้าว! พี่ต้อม...มีอะไรเหรอคะ ? ” เจี๊ยบพูดกับเด็กหนุ่มร่างสูงที่ยืนอยู่ตรงหน้า
“ น้องเจี๊ยบครับ...คือเรื่องวันนั้นพี่ขอโทษนะครับ ” ต้อมก้มหน้าสำนึกผิด
“ ไม่เป็นไรหรอกค่ะ..เจี๊ยบลืมมันไปหมดแล้วแหละ ว่าแต่พี่ต้อมมีอะไรจะพูดกับเจี๊ยบอีกเหรอคะ ”
“ คือพี่มีเรื่องให้น้องเจี๊ยบช่วยหน่อยครับ. ”
“ มีเรื่องให้เจี๊ยบช่วย...เรื่องอะไรเหรอคะ ? ” เจี๊ยบถามด้วยความสงสัย
“ เดี๋ยวนี้พี่รู้สึกว่าแบงค์เค้ากำลังพยามหลบหน้าพี่...พี่ก็เลย.. ”
“ อยากให้เจี๊ยบช่วยไปบอกแบงค์ให้ว่า พี่ต้อมมีธุระจะคุยกับมันใช่มั๊ยคะ.. ” เจี๊ยบพูดแทนต้อม
“ ครับ ” ต้อมพยักหน้า
“ เอาไว้เดี๋ยวเจี๊ยบจะบอกแบงค์มันให้นะคะ...วันนี้หลังสอบเสร็จเจอกันที่ชมรมปิงปองนะคะ ” เจี๊ยบพูดจบแล้วก็เดินจากไป
“ แบงค์..เมื่อไหร่นะแกถึงจะกล้าบอกพี่ต้อมไปซักที ว่าแกไม่ได้คิดอะไรกับพี่เค้า ” เจี๊ยบคิดในใจในขณะที่เดินกลับมายังห้องเรียน
“ แบงค์..วันนี้ข้าเจอพี่ต้อมด้วยว่ะ ” เจี๊ยบเดินเข้ามาบอกกับแบงค์ที่กำลังนั่งอ่านหนังสืออยู่ที่โต๊ะ
“ เออ...แล้วไงวะ ? ” แบงค์ถามอย่างไม่ยินดียินร้ายเท่าไรนัก
“ พี่เค้าฝากข้ามาบอกกับแกว่า..เค้ามีเรื่องจะคุยกับแกเย็นนี้..ที่ชมรมปิงปอง แล้วแกก็ต้องไปตามนัดแล้วห้ามหนีกลับบ้านก่อนด้วย ” เจี๊ยบอธิบายกับเพื่อนยาวเหยียด
“ เจี๊ยบแกว่าข้าจะบอกพี่เค้าดีมั๊ยวะ.. ” แบงค์ถามเจี๊ยบด้วยสีหน้ากังวล
“ ถ้าถามความเห็นข้านะ...ข้าว่าแกบอกไปตรงๆ ตอนนี้เลยดีกว่านะ ดีกว่าให้พี่เค้ารู้เองทีหลัง ข้าว่ามันจะทำให้พี่เค้าจะเสียใจมากยิ่งขึ้นกว่าเดิม ”
“ แต่ข้าไม่รู้จะเริ่มต้นยังไงดี... ” แบงค์พูดเสียงเศร้า
**********************************************************************************************************************************
o14 o15 o1 :m5:
-
บอกปัยเลยแบงค์ เพื่อมิตรภาพที่ดีของทั้งสองฝ่าย
พี่โก้ น่าสงสารที่ซู้ดดด o7
-
:teach:
ไปพร้อมกอร์ฟเลยแบงค์....แอบนัดโก้ไปด้วยยยย ให้โก้ปลอบใจพี่ต้อมมมม ...ง่ายจะตายยย
อกหักแล้วได้รักใหม่พร้อมมมมม :m4:
-
บอกเถอะคับ สงสารคนที่รออยู่
สู้ๆ สู้ตาย
อิอิ :a11:
-
อย่าบอกเลยครับ
เก็บไว้ก่อน เผื่อกอล์ฟนอกใจ ได้เอาพี่ต้อมมาแทนไง :laugh: :laugh: :laugh: :laugh: :laugh:
ใครคิดวะ เลวเนาะ
-
เป็นกำลังใจให้คร้าบบบบ
:yeb:
-
:a5:
โอ้ๆ... ใกล้จะถึงจุด climax ของเรื่องแล้วสิคับเนี่ย.. เหอๆ...
มาเป็นกำลังใจให้คนโพสนะค้าบ... (Namyen)
:m7:
แล้วก็ย่องออกมาด้วยความสง่างาม... :m19:
:m20: (ขำตัวเอง เหอๆ)
-
พาเพื่อนไปสังเกตการณ์ด้วยนะ เผื่อจะได้มีทางหนีทีไล่
o21 o21 o21
-
แทนที่จะบอกกอล์ฟไว้ด้วย
กัวจะเกิดเรื่องแย่ๆๆแหะ
:m8:
มาต่อเร็วๆนะคับ :m11:
-
อืมสงสานพี่โก้แฮะ
เรื่องนี้ดูจะเศร้าๆยังไงไม่รู้เนี่ย เฮ่อ
-
กลับมาแล้วคร้าบ มีคนอ่านเยอะแยะเลย :impress:
ต่อครับต่อกับตอนที่ 13
วันนี้ตอนเย็นแบงค์มาที่ชมรมปิงปองตามที่ต้อมได้นัดเอาไว้ กอล์ฟเห็นแบงค์มีท่าทีแปลกๆตั้งแต่อยู่ในห้องเรียนแล้วจึงแอบตามมาดู แบงค์กับเจี๊ยบเดินมาที่ชมรมปิงปองแล้วจู่ๆแบงค์ก็เกิดเปลี่ยนใจกะทันหัน
“ เจี๊ยบข้าไม่กล้าบอกพี่เค้าว่ะ.. ” แบงค์ทำท่าจะเดินกลับ
เจี๊ยบเห็นอย่างนั้นจึงเข้ามาขวางหน้าเอาไว้
“ แบงค์...ก็ไหนแกบอกว่าแกตัดสินใจได้แล้วไงวะ ” เจี๊ยบพูดเสียงเรียบ
“ แต่ว่า.. ”
“ ไม่ต้องตงต้องแต่อะไรทั้งนั้น...แกรีบเข้าไปเดี๋ยวนี้เลย ” เจี๊ยบพูดจบก็ผลักแบงค์ให้เดินเข้าไปในห้อง
“ อ้าว!พี่ต้อม..มานานแล้วเหรอครับ ? ” แบงค์ถามขึ้น เมื่อเห็นต้อมมานั่งรอตนอยู่ที่เก้าอี้
“ ครับ..มาได้ซักพักแล้วล่ะครับ ” ต้อมตอบเสียงเรียบ
“ เอ่อ..พี่ต้อม..มีอะไรจะคุยกับแบงค์เหรอครับ ? ” แบงค์ถามตะกุกตะกัก
“ คือ...เรื่องวันนั้น..ที่พี่ถามแบงค์ไป..แบงค์ยังไม่ได้ให้คำตอบพี่เลยนะครับ ? ” ต้อมถามเสียงสั่น
แบงค์รวบรวมเอาความกล้าทั้งหมดมารวมไว้ที่ใจ แล้วก็พูดความในใจของตนออกมา
“ ครับ...แบงค์ไม่เคยคิดกับพี่ต้อมเกินคำว่าพี่ชายเลยจริงๆ นะครับ... ”
ต้อมยืนนิ่ง...เขารู้สึกเหมือนตัวเองหยุดหายใจ ในที่สุดเขาก็ได้ยินคำพูดจากปากของแบงค์แล้วว่า..แบงค์คิดกับตนเพียงแค่ “ พี่ชาย ” เท่านั้น และทุกสิ่งทุกอย่างที่ผ่านมาเขาเป็นคนคิดไปเองฝ่ายเดียวทั้งหมด...
“ ครับ...พี่เข้าใจแล้ว...ขอบคุณมากนะครับที่ได้สอนให้ไอ้ต้อมคนนี้รู้จักกับความรัก ” ต้อมก้มหน้าไม่ยอมสบตาคนที่อยู่ตรงหน้าแม้แต่น้อย
“ ยังไงพี่ก็ยังรอแบงค์นะครับ...รอวันที่แบงค์จะเปลี่ยนใจ หันมามองพี่ชายคนนี้ ” ต้อมพูดจบแล้วก็รีบวิ่งออกไป
“ พี่ต้อม!! ” แบงค์ตะโกนเรียกต้อมที่รีบวิ่งออกไป แต่ต้อมก็ไม่ได้ยิน
“ แบงค์..ปล่อยเค้าไปเหอะ อกหักแป๊บเดียวก็หาย.. ” เจี๊ยบเดินเข้ามาปลอบใจเพื่อนพร้อมกับส่งยิ้มให้
“ แบงค์!กลับบ้านกันเหอะ... ”
“ พี่กอล์ฟ!! ”
" ไอ้กอล์ฟ! แกมาตั้งแต่เมื่อไหร่วะ ? ” เจี๊ยบถามขึ้นอย่างไม่เชื่อสายตาตัวเอง
“ ก็ตามพวกแกมาตั้งแต่ออกมาจากห้องแล้วล่ะ ” กอล์ฟตอบเพื่อน
“ แสดงว่า...พี่กอล์ฟเห็นแล้วว่า.. ”
“ พี่รู้หมดแล้วล่ะ...ไม่ต้องพูดแล้ว กลับบ้านกันเหอะ ” กอล์ฟพูดจบก็เดินจูงมือน้องชายออกไป
“ เอ๊ะ! ไอ้สองคนนี้มันชักจะยังไงๆ แล้วแฮะ.. ” เจี๊ยบมองดูมือของกอล์ฟที่ประสานกับมือของแบงค์อย่างสงสัย
" ไอ้สองคนนี้มันต้องมีอะไรปิดบังเราแน่ๆ ” เจี๊ยบคิดในใจ
แบงค์ยังคงคิดไม่ตกกับเรื่องที่เกิดเมื่อตอนเย็น เพราะทุกสิ่งทุกอย่างที่ผ่านมาที่เขาได้รับล้วนแต่มาจากความจริงใจและความห่วงใยของต้อม การตัดรอนไมตรีและความหวังดีของต้อมเช่นนี้อาจจะเป็นวิธีที่รุนแรงเกินไปก็ได้ แต่ถ้าเขาไม่ยอมทำอย่างนี้คนที่จะเจ็บหนักและยิ่งจะถอนตัวไม่ขึ้นก็คือต้อมแน่ๆ...
ยิ่งคิด...แบงค์ก็ยิ่งกังวลใจ ต้อมเป็นคนดี และก็ไม่เคยทำให้ใครเสียใจ และแถมยังเป็นห่วงเป็นใยตนทุกอย่าง โดยที่ไม่เคยหวังผลตอบแทนแม้แต่น้อย...
“ เป็นอะไรไปหน่ะ...พี่เห็นนั่งเงียบมาตั้งนานแล้วนะ ” กอล์ฟเดินเข้ามาถามน้องชายด้วยความเป็นห่วง
“ พี่ว่าแบงค์..พูดทำร้ายจิตใจพี่ต้อมเกินไปรึปล่าว ”
“ พี่ว่าคงไม่เป็นไรหรอกนะ...เพราะถึงยังไงก็ดีกว่าให้ไอ้ต้อมมาเสียใจทีหลังนะครับ ”
“ แต่ว่า... ”
“ ช่างมันเถอะนะ...ก็อย่างที่ไอ้เจี๊ยบบอก เดี๋ยวมันก็คงทำใจได้เองแหละ ” กอล์ฟพูดปลอบใจน้องชาย
กอล์ฟยืนมองคนรักของตนที่ยังคงนั่งคิดกังวลเกี่ยวกับเรื่องของต้อมที่เกิดขึ้นเมื่อตอนเย็น คงเป็นเพราะความใจดีและความเป็นห่วงเป็นใยถึงจิตใจของคนอื่นของแบงค์ นี่เป็นความน่ารักในตัวของแบงค์ที่มักจะแสดงให้เขาและเพื่อนๆได้เห็นอยู่เสมอ เขาคิดไม่ผิดจริงๆที่เลือกรักคนที่มีนิสัยดีอย่างนี้จนหมดหัวใจ...
“ แบงค์..อย่าคิดมากสิ ไม่มีอะไรหรอก..ไปอาบน้ำได้กันเหอะ ” กอล์ฟพูดจบก็เดินไปหยิบผ้าเช็ดตัว แล้วก็มาฉุดแขนของแบงค์ให้เดินตามไป
“ เดี๋ยว..นี่พี่จะพาแบงค์ไปไหนหน่ะ ? ”
“ ก็ไปอาบน้ำด้วยกันไง.. ” กอล์ฟพูดพร้อมกับยิ้มกรุ้มกริ่มไปด้วย
“ ไม่เอา! พี่กอล์ฟไปอาบก่อนเหอะ..แบงค์ไม่ได้ตัวเหม็นเหมือนพี่กอล์ฟซะหน่อย ” แบงค์ต่อว่าคนรัก
“ ไหน...ไม่เหม็นจริงเหรอ มาดมดูหน่อยซิ ” กอล์ฟพูดจบก็ดึงตัวแบงค์เข้ามากอดพร้อมกับใช้ใบหน้าซุกไซร้ตาม ลำคอ และแก้มใสของแบงค์อย่างไม่หยุดหย่อน
แบงค์พยามดิ้นออกจากอ้อมแขนของกอล์ฟ แต่ยิ่งดิ้นกอล์ฟก็ยิ่งกอดรัดตนแน่นยิ่งขึ้นจนแบงค์ก็ได้แต่อ่อนใจ
“ ก๊อกๆๆ ” เสียงเคาะประตูดังขึ้นแบงค์กับกอล์ฟรีบผละออกจากกันด้วยความตกใจ กอล์ฟรีบวิ่งไปเปิดประตูส่วนแบงค์ก็รีบไปนั่งลงที่เตียง
“ อ้าว...ป้าเองเหรอครับ มีอะไรเหรอครับ ? ” กอล์ฟถามกับป้าที่ยืนอยู่หน้าห้อง
“ ปล่าว...ไม่มีอะไรหรอก..ป้าแค่อยากจะมาถามว่าปิดเทอมนี้เราสองคนจะไปไหนกันรึปล่าว ” ป้าถามหลานชายสองคนพร้อมกับรอยยิ้ม
“ อ๋อ...เดี๋ยวมะรืนนี้พวกเราจะไปเที่ยวที่สวนองุ่นของเจี๊ยบกันครับ ” แบงค์ตอบกับป้าแทนพี่ชาย
“ อ้าวเหรอ...ป้ากับพี่แป้งว่าจะพาเราสองคนไปเที่ยวที่เชียงใหม่พอดี แต่ถ้าเพื่อนชวนแล้วก็ไม่เป็นไรจ้ะ ถ้างั้นป้าไปนอนแล้วนะ ” ป้าพูดจบก็เดินออกไป
“ เฮ้อ...เกือบไปแล้วมั๊ยล่ะ ” แบงค์พูดก่อน
“ ถ้าเห็นก็ดีสิ...จะได้ไม่ต้องปิดบังอะไรอีก ” กอล์ฟพูดหยอกน้องชาย
“ อ๋อเหรอ...เมื่อกี้แบงค์เห็นใครไม่รู้ตกใจจนหน้าซืดเชียว ” แบงค์ได้ทีก็พูดหยอกคนรักกลับ จนกอล์ฟทำหน้างอนใส่
“ ก็มันตกใจนี่... ” แล้วกอล์ฟก็รีบเดินเข้าไปอาบน้ำในห้องน้ำ
แบงค์มองตามพี่ชายที่เดินเข้าห้องน้ำไปอย่างขำๆ เขาไม่คิดเลยว่าพี่ชายจอมเจ้าเล่ห์จะจนมุมเอาเสียง่ายๆ
“ แป้ง...แม่มีอะไรจะถามเราหน่อย ? ”
“ อะไรเหรอคะ ? ” แป้งถามแม่ด้วยความสงสัย
“ เดี๋ยวนี้...แม่ว่ากอล์ฟกับแบงค์มันมีอะไรแปลกๆ นะ ”
“ แป้งว่าก็ไม่มีอะไรนี่คะ ” แป้งพูดกลบเกลื่อน
“ แต่แม่ว่า..มันต้องมีอะไรแน่ๆ เลยนะ ”
แป้งเห็นแม่ยังไม่ยอมหยุดกังวลจึงพูดตัดปัญหา
“ แป้งว่า...แม่อย่าคิดมากเลยนะคะ มันอาจจะไม่ใช่อย่างที่คิดก็ได้ ”
“ อืม...สิ่งที่เราเห็นอาจจะไม่เป็นอย่างที่เราคิดก็ได้นะ ” คนเป็นแม่พูดพร้อมกับรอยยิ้ม
“ เดี๋ยวแม่ไปนอนก่อนนะลูก...อย่านอนดึกนักล่ะ ” แป้งมองตามแม่ที่เดินขึ้นไปบนบ้านอย่างเงียบๆ
“ เฮ้อ...ไอ้กอล์ฟนะไอ้กอล์ฟ พี่จะช่วยปิดบังเรื่องของแกไปได้ถึงเมื่อไหร่กันนะ ”
แป้งนั่งคิดด้วยความเหนื่อยใจ
***************************************************************************************************************
ขอบคุณคร้าบ o1
-
:m18: พี่แป้งนี่แม่พระจิงๆนะคับ
เอ่อ :m17: . . แล้วพี่โก้ปัยหนัยอ่ะคับ
จะปัยปลอบต้อมอ่ะป่าวอ่ะ :m13:
-
ป้าเค้าจะเอายังไงเนี่ย
สู้ๆๆๆ
สู้ตาย :a11:
-
:serius2:
ใจร้ายยยย ทำงี้กับพี่ต้อมได้ไงงงงง .... อกหักแล้วววว ต้องรีบไปปลอบใจจจจจ :m7:
แต่ก็ดีแล้วละ พี่ต้อมจะได้ตัดใจ แต่ทำไมมมมมโก้หายไปไหนเนี่ยยย ไหนว่ารักต้อมไงงงง...ไม่มาดูเลยยย
แล้วคุณป้านี่จะยุ่งไรนักหนานะ...แค่ป้านะ วุ่นมากเดี๋ยวไล่ออกจากบ้านเลยยยย :m16:
วันนี้อารมณ์เสีย มาทำงานสายยยยยยยย....พาลลลลลลลล
o12
-
เป็นกำลังใจให้ครับ
-
เกือบไปแว้ว งี้ต้องหาทางแอบไปอยู่กันสองต่อสอง
:เฮ้อ: :เฮ้อ: :เฮ้อ: :เฮ้อ:
-
ง่วงจังแต่ยังนอนไม่ได้ ก็สัญญาไว้แล้วว่าจะต่อตอนใหม่ทุกวันนี่นา :m17:
มาต่อกันครับกับตอนที่14 มาอมยิ้มกันต่อกับตอนนี้นะครับ :m23:
วันพรุ่งนี้ก็จะเป็นวันที่ทุกคนจะได้ไปเที่ยวที่สวนของเจี๊ยบกันแล้ว เพราะฉะนั้นเย็นวันนี้ ทุกคนจึงมาช่วยกันจับจ่ายซื้อของใช้จำเป็นต่างๆ และรวมไปถึงขนมกรุบกรอบเพื่อเอาไว้กินระหว่างทางด้วย
“ นี่ไอ้เจี๊ยบ! ข้าขอถามหน่อยเหอะ ทำไมต้องพามาซื้อของใช้ด้วยวะ ? แถวนั้นไม่มีขายเหรอไง ” แว่นถามเจี๊ยบอย่างเซ็งๆ
“ แถวนั้นมันก็มีขาย...แต่ค่อนข้างไกลจากสวนซักหน่อย ต้องขับรถมอไซค์ออกไปซื้อ...ถ้าแกขยันขับรถไปแกก็ไม่ต้องซื้อตามพวกข้าก็ได้ ”
“ โห...ไม่เอาหรอกเดี๋ยวดำ หมดหล่อกันพอดี ” แว่นพูดพร้อมกับยักคิ้วใส่เจี๊ยบ
“ แหว่ะ!! ทุเรศว่ะ...พูดมาได้ไม่อายปาก ” เจี๊ยบทำหน้าหยีใส่ไอ้แว่นแล้วก็เดินหนีไป
ฝ่ายกอล์ฟกับแบงค์ก็ขอเดินแยกตัวออกมาจากเพื่อนๆ เพื่อมาซื้อของใช้จำเป็นของตัวเองเช่นกัน โดยที่มีกอล์ฟเป็นคนเข็นรถใส่ของให้น้องชาย
“ แบงค์...จะซื้ออะไรบ้าง ? ” กอล์ฟถามคนรักพร้อมกับเดินเข็นรถใส่ของตามไปด้วย
“ อืม...ก็มีพวกสบู่เหลว แชมพู ยาสีฟันอะไรพวกนี้แหละ ” แบงค์ตอบพี่ชาย แล้วก็เดินดูของต่อไป
“ อืม...พี่กอล์ฟชอบกลิ่นไหน ? ก็ลองมาเลือกดูสิ.. ” แบงค์พูดพร้อมกับหยิบขวดสบู่เหลวมาเปิดฝาแล้วดมกลิ่นไปด้วย
“ แฟนของผมเลือกใช้อันไหน...ผมก็เลือกใช้อันนั้นแหละครับ ” กอล์ฟพูดจบก็คว้ามือเรียวสวยขึ้นมากุม แล้วส่งสายตาหวานเยิ้มให้กับคนรัก
“ ทำอะไรหน่ะ! ที่นี่มันห้างนะ ” แบงค์ดุพี่ชาย
“ ไม่เห็นเป็นไรเลย...ไม่มีใครซักหน่อย ” กอล์ฟยังคงดื้อดึงไม่ยอมปล่อยมือ
“ ถ้าไม่ปล่อย...จะโกรธจริงๆ ด้วยนะ! ” แบงค์ขู่เสียงเรียบพร้อมกับตีสีหน้าเข้ม
“ ก็ได้...ปล่อยก็ปล่อย ” กอล์ฟทำหน้าเศร้าแล้วก็ปล่อยมือของแบงค์ออก
แบงค์ยิ้มขำออกมานิดๆ ที่ตนแกล้งพี่ชายตัวดีได้สำเร็จ
“ โอ๋ๆๆ...ไม่ต้องงอนนะครับคนดี...เดี๋ยวกลับไปบ้านจะมีรางวัลปลอบใจให้นะ ” แบงค์พูดพร้อมกับส่งรอยยิ้มสวยๆ ให้กับพี่ชาย
“ จริงนะ! สัญญาแล้วห้ามเบี้ยวนะ... ”
“ อืม.. ” แล้วแบงค์ก็เดินนำหน้าออกไป …
กอล์ฟก็ได้แต่ยิ้มน้อยยิ้มใหญ่แล้วเดินเข็นรถตามไปอย่างเงียบๆ…
“ เฮ้อ...นี่คงหลงจนโงหัวไม่ขึ้นจริงๆ แล้วสินะเรา.. ” กอล์ฟคิดในใจแล้วก็ยิ้มให้ตัวเองพร้อมกับมองตามแบงค์ที่เดินเลือกของใช้ไปด้วย
“ เฮ้ย...ว่าไงวะไอ้คนกำลังมีความรัก ” ต้าเดินเข้ามาทัก พร้อมกับตบไหล่กอล์ฟเบาๆ
“ เฮ้ย! ไอ้ห่าต้า...เข้ามาไม่ให้ซุ่มให้เสียงเลยนะมรึง...กรูตกใจหมด ” กอล์ฟต่อว่าเพื่อน ที่อยู่ๆ ก็เข้ามาทักตนอย่างนี้
“ แล้วเอ็งพูดเรื่องอะไรของเอ็งวะ ? ความรงความรัก.. ” กอล์ฟถามเพื่อนด้วยความสงสัย
“ ไม่ต้องมาทำไก๋เลยนะมรึง...เมื่อกี๊กรูเห็นมรึงจับมือถือแขนไอ้แบงค์มันอยู่.. ”
" มรึงเห็นเหรอวะ!! ” กอล์ฟร้องออกมาด้วยความตกใจ
“ เออ...แล้วไงวะ! เรื่องแค่นี้ไม่เห็นต้องอายเลย ”
“ ต้า...กรูขอร้องนะ! มรึงอย่าเอาเรื่องนี้ไปบอกใคร.. ” กอล์ฟพูดอ้อนวอนเพื่อน
" ไอ้กอล์ฟ...มรึงเป็นเพื่อนกรูนะ กรูไม่ทำอย่างนั้นหรอก แล้วอีกอย่างมรึงจะรักใครมันก็เป็นสิทธิ์ของมรึง ” ต้าพูดพร้อมกับส่งยิ้มให้กับเพื่อน
“ ขอบใจแกมากนะเว้ยไอ้ต้า.. ”
“ เออ..ไม่เป็นไร ”
แล้วทั้งสองคนก็เดินออกมาจากตรงนั้น เพื่อไปตามหาเพื่อนๆ ที่แยกย้ายกันไปจับจ่ายซื้อของกันอยู่ กอล์ฟกับแบงค์ช่วยกันหิ้วของกลับมาบ้าน แต่พอเข้ามาในบ้านก็เห็นพี่แป้งวิ่งออกมารับด้วยความร้อนใจ
“ แบงค์จ๊ะ...แบงค์เอาของไปไว้ที่ห้องก่อนนะ พี่มีเรื่องจะคุยกับไอ้กอล์ฟนิดหน่อย ”
“ ครับ ” แล้วแบงค์ก็เดินถือของขึ้นไปบนห้อง
“ เจ้ากอล์ฟ...ตามพี่มานี่ ” แป้งพูดจบแล้วก็เดินนำกอล์ฟเข้าไปในครัว
“ พี่แป้ง...มีอะไรจะพูดกับผมเหรอครับ ” กอล์ฟถามแป้งด้วยความสงสัย
“ นี่...กอล์ฟรู้มั๊ย...ว่าแม่ของพี่เริ่มสงสัยเรื่องของเรากับเจ้าแบงค์มันแล้วนะ ”
“ ฮ่ะ! ป้าเริ่มสงสัยแล้วเหรอครับ ” กอล์ฟร้องออกมาด้วยความแปลกใจ กับสิ่งที่เขาได้ยินแป้งพูดออกมา
“ ก็ใช่น่ะสิ...ต่อไปนี้พี่อยากให้เราสองคนพยามทำตัวให้เป็นปกติเหมือนเมื่อก่อนจะได้มั๊ย...แม่พี่จะได้เลิกสงสัยซักที ” แป้งพยามหาทางช่วยน้องชาย
“ ครับ...ผมจะพยามครับ ขอบคุณพี่แป้งมากเลยนะครับ ”
“ ไม่เป็นไร...พรุ่งนี้เราสองคนจะไปเที่ยวกับเพื่อนใช่มั๊ย ? พี่ขอให้เที่ยวให้สนุกนะแล้วที่สำคัญ...ห้ามลืมของฝากนะ ” แป้งยิ้มให้น้องชายเล็กน้อยแล้วเดินออกไป
กอล์ฟเดินขึ้นมาบนห้องด้วยสีหน้าไม่ดีนัก แบงค์ที่กำลังนั่งจัดของๆ ตนกับพี่ชายใส่ในกระเป๋าเป้อยู่ พอหันมาเห็นพี่ชายนั่งซึมอยู่ที่เตียงก็แปลกใจ
“ พี่กอล์ฟเป็นอะไรไปหน่ะ...ไม่สบายรึปล่าว ? ” แบงค์ถามขึ้น เมื่อเห็นพี่ชายของตนมีสีหน้าไม่ค่อยจะดีนัก
“ ไม่มีอะไรหรอก...รีบจัดของกันเถอะ จะได้รีบอาบน้ำนอน ” กอล์ฟรีบพูดกลบเกลื่อน แต่แบงค์ก็ยังไม่ปักใจเชื่อพี่ชายเท่าไรนัก
“ แล้วทำไมพี่กอล์ฟต้องนั่งซึมอย่างนี้ด้วยล่ะ ”
“ ไม่มีอะไรหรอกพี่แค่คิดอะไรเพลินๆ หน่ะ ” กอล์ฟบอกน้องชายพร้อมกับรอยยิ้ม
“ แบงค์นึกว่า..พี่กอล์ฟโกรธที่แบงค์ไม่ยอมทำตามสัญญาซะอีก ” แบงค์พยามคาดเดา จนเป็นการขุดหลุมฝังตัวเองจนได้..
“ สัญญา...เออ...จริงสิ เมื่อเย็นแบงค์บอกว่าจะให้รางวัลปลอบใจพี่นี่นา... ”
“ อ้าว...เฮ้ย ! ” แบงค์อุทานตกใจ จนลูกอมที่เคี้ยวอยู่เกือบติดคอ
“ มามะ...มาให้รางวัลพี่ซะดีๆ ” กอล์ฟพูดพร้อมกับเขยิบตัวให้เข้าไปใกล้ๆกับแบงค์ แล้วกอดรัดร่างบางเอาไว้แน่น
“ ไหน...ลูกอมหมดหรือยังขอกินบ้างสิ ” กอล์ฟยื่นหน้าเข้าไปกระซิบที่ข้างหูของแบงค์
“ นู่น...ไปเอาในเป้สิ ” แบงค์พูดกลบเกลื่อนความเขินอายแล้วเบือนหน้าหนี
“ ไม่เอา... ”
“ อ้าว...ถ้าไม่เอาแล้วจะขอทำไมล่ะ ” แบงค์ทักท้วงพี่ชาย
“ ไม่เอา...จะกินเม็ดที่อยู่ในปากคนพูดเนี่ยแหละ ”
ยังไม่ทันที่แบงค์จะตั้งตัว เขาก็โดนกอล์ฟเชยคางขึ้นประกบปากแล้วกระหน่ำจูบอย่างหนักหน่วงทันที รสจูบที่ร้อนแรงยังคงดำเนินไปอย่างเนิ่นนานโดยไม่มีทีท่าว่าจะหยุด
แบงค์ยังคงนั่งนิ่ง..เหมือนโดนมนต์สะกดให้กอล์ฟจูบเขาต่อไปโดยที่ไม่ขัดขืนแม้แต่น้อย กอล์ฟจูบแบงค์อยู่ซักพักก็ถอนปากออก แล้วมองหน้าน้องชายที่นั่งหายใจแทบไม่ทันแล้วก็ส่งยิ้มให้
“ อืม...ลูกอมยี่ห้อนี้อร่อยจริงๆ ด้วยแฮะ ” กอล์ฟพูดแล้วยิ้มกรุ้มกริ่ม พร้อมกับเคี้ยวลูกอมที่เพิ่งแย่งมาจากปากของแบงค์เมื่อครู่ไปด้วย
“ จูบอย่างกับปล่อยท่าไม้ตายแหน่ะ... ” แบงค์คิดในใจ
กอล์ฟเห็นแบงค์นั่งนิ่งเหมือนกำลังคิดอะไรอยู่ จึงคิดจะแกล้งพูดเย้าคนรักซักหน่อย
“ นี่ๆ...คิดอะไรอยู่หน่ะ หรือว่าอยากทำมากกว่านี้ ” กอล์ฟพูดจบก็ยื่นหน้าเข้าไป แล้วเอาปลายจมูกของตนสัมผัสกับปลายจมูกของคนรัก เพื่อที่จะเตรียมจูบรอบที่สอง
“ ไม่เอาแล้ว! จะลงไปกินน้ำ ”
แบงค์รีบยันตัวกอล์ฟออก แล้ววิ่งหนีออกไป กอล์ฟมองตามน้องชายที่วิ่งหนีออกไปข้างนอก เขายิ้มให้ตัวเองอีกครั้งที่เขาแกล้งน้องชายตัวแสบได้สำเร็จ แล้วเขาก็เดินมาล้มตัวลงนอนที่เตียง
“ เฮ้อ...น่ารักจริงเลยนะ...ไอ้เด็กดื้อ ”
กอล์ฟพูดขึ้นเบาๆ แล้วก็ยิ้มให้ตัวเอง
*************************************************************************************************************************************************
ขอตัวไปนอนก่อนนะครับ ทีนี้นอนได้แล้วเนอะต่อให้ละ แล้วเจอกันกับตอนใหม่พรุ่งนี้ครับผม :a12:
-
:m11:
มีสปิริตมากคับ.. Namyen
อ๊อฟมาดันกระทู้ค้าบ.. ^^ เหอๆ...
แล้วก็ย่องออกไปเหมือนเดิม..
:m7:
-
:o8:
เอ้า....+1ให้กับความน่ารักของทั้งสองพี่น้องและ Namyen..... :a1:
สองพี่น้องต้องเรียนรู้ที่จะแก้ปัญหา ต้องเปิดใจคุยกันนนนน แต่งต่อไปปัญหายังอีกเยอะ....
แต่ที่แน่ๆ ไปเที่ยวให้สนุกดีกว่า....เก็บความหอมหวานของความรักมาฝากด้วยเน้อออออ :give2:
เอาใจช่วย และรอเรื่องราวกันต่อไปปปปปปป..... :bye2:
-
ขอบคุณครับ
เป็นกำลังใจให้ครับ
-
จาเกิดไรขึ้นอีกนี่
:a6: :a6: :a6:
-
มาเปงกำลังใจให้ต่อนะคับ อิอิ :a11:
-
อยากกินลูกอมจัง
เป็นกำลังใจให้ครับ
:a1:
-
อยากกินลูกอม :m3:
จารอตอนต่อปายนะคับผม สู้ ๆ :m18: :m18:
-
กลับมาแล้วคร้าบมาพร้อมกับตอนใหม่
ตอนที่15 มาร่วมเดินทางไปเที่ยวสวนองุ่นของเจี๊ยบด้วยกันเนอะ :m7:
วันนี้...เป็นวันที่ทุกคนจะออกเดินทางไปเที่ยวที่สวนองุ่นของเจี๊ยบกันโดยไปกับรถของพ่อกับแม่ของเจี๊ยบ ที่รับอาสาพาพวกเด็กๆไปส่งถึงที่เพราะพ่อและแม่ของเจี๊ยบต้องไปทำธุระที่นั่นพอดี วันนี้แบงค์ กับ กอล์ฟจึงต้องตื่นเช้าเป็นพิเศษ เพื่อมารอรถของเพื่อนที่หน้าบ้าน
ไม่นานนัก..ก็มีรถตู้สีขาวคันหนึ่งขับมาจอดที่หน้าบ้านของกอล์ฟ แบงค์กับกอล์ฟยืนมองรถตู้ซักพักประตูรถก็ถูกเปิดออก แล้วก็มีเสียงๆหนึ่งตะโกนดังออกมาจากในรถ
“ เฮ้ย! ไอ้แบงค์ ไอ้กอล์ฟ รีบขึ้นมาเร็วๆ ”
เสียงใสๆของเจี๊ยบตะโกนเรียกให้เพื่อนทั้งสองคนขึ้นมาบนรถของตน
แบงค์กับกอล์ฟจึงหอบเป้ใบใหญ่ขึ้นไปบนรถแล้วก็นั่งลงยังที่ๆเจี๊ยบจัดเอาไว้ให้
“ สวัสดีครับพ่อ..สวัสดีครับแม่ ” กอล์ฟกับแบงค์กล่าวสวัสดีพ่อและแม่ของเจี๊ยบผู้เป็นเจ้าของรถ
พ่อกับแม่ของเจี๊ยบพยักหน้ารับ แล้วก็ยิ้มให้กับทั้งสองคนเล็กน้อย
“ มีไปกันแค่นี้ใช่มั๊ยลูก.. ” พ่อของเจี๊ยบถามกับลูกสาวหน้าใสของตน
“ ค่ะ...พ่อ ”
“ แบงค์แกเอาอะไรมาบ้างวะ...กระเป๋าใบเบ้อเริ่มเลย ”
ป่านถามขึ้นพร้อมกับมองดูกระเป๋าใบใหญ่ของแบงค์ไปด้วย
“ ก็พวกเสื้อผ้า...ของใช้...ขนม อะไรพวกเนี้ยแหละ ”
“ ขนมเหรอวะ...ไหนเอามากินหน่อยดิ ”
ไอ้แว่นพูดจบก็คว้ากระเป๋าเป้ของแบงค์มาเปิดดูทันที
“ เฮ้ย!ไอ้แว่น...หยุดเดี๋ยวนี้เลยนะ ของไอ้แบงค์มันนะ...ทีเมื่อวานบอกให้ซื้อทำเป็นงก ” เจี๊ยบร้องห้ามปรามเพื่อน
“ ทำไมวะ...ของเพื่อน ก็เหมือนของเรา ใช่มั๊ยแบงค์.. ”
แว่นหันไปยักคิ้วให้กับแบงค์ที่นั่งอยู่ข้างหลังกับกอล์ฟ
“ แบงค์...แกไม่ต้องให้มันกินเลยนะ ไอ้แว่น...ถ้าแกพูดมากอีกนะ ข้าจะไล่ลงจากรถเลยคอยดู ” เจี๊ยบชี้หน้าคาดโทษแว่นพร้อมกับขู่ไปด้วย
“ เออๆๆ...ก็ได้ๆ ไม่กินก็ไม่กิน ” แว่นทำหน้าจ๋อย
“ เฮ้ย...พวกแกสองคนนี่ยังกัดกันไม่เลิกเลยนะ...วันนี้เป็นวันที่พวกเราจะไปเที่ยวกันนะ...พักรบกันซักวันได้มั๊ยวะ ” ต้าพูดขึ้นอย่างเหลืออด
“ เออ...ก็ได้...ไอ้แว่นวันนี้ชั้นจะยอมให้แกวันนึง ”
เจี๊ยบพูดขึ้นด้วยน้ำเสียงไม่พอใจนักแล้วสะบัดหน้าหนี
ทุกคนได้แต่ส่ายหน้ายิ้มๆ กับเพื่อนปากเก่งทั้งสองคน ที่ไม่เคยยอมกันเลยจริงๆ ถ้าไอ้แว่นไม่เป็นฝ่ายเริ่มก่อน เจี๊ยบก็ต้องเป็นฝ่ายเริ่มก่อนแต่ก็ไม่เคยมีอะไรรุนแรงมากไปกว่านี้เพราะเพื่อนๆ มักจะห้ามเอาไว้ได้ทันเสมอๆ
ส่วนป่านกับต้าที่เคยเป็นคู่กัดกันเมื่อก่อนเช่นเดียวกับเพื่อนทั้งสองคน แต่ในตอนนี้ทั้งสองคนได้เปลี่ยนไปแล้ว จากที่เคยเป็นคู่กัดกลายเป็นคู่รักกันแทนและแถมยังหวานแหว๋วมากกว่าคู่ไหนๆ ในห้องเรียนอีกด้วย
“ ง่วงนอนรึปล่าว ? ” กอล์ฟถามกับคนรักที่นั่งอยู่ข้างๆ
“ อืม...ก็ง่วงอยู่เหมือนกัน ” แบงค์ตอบกับพี่ชายพร้อมรอยยิ้ม
“ ถ้าง่วง...ก็นอนอิงไหล่พี่ก็ได้นะ ”
กอล์ฟพูดจบก็คว้ามือเรียวสวยของแบงค์มากุมไว้
“ ทำอะไรหน่ะ! เดี๋ยวคนอื่นก็เห็นหรอก... ”
“ ไม่มีใครเห็นหรอก...พวกนั้นมันหลับกันหมดแล้ว ”
แบงค์กวาดสายตามองไปรอบๆรถ เห็นพวกเพื่อนๆ ทุกคนนั่งหลับกันหมดแล้ว ก็ถึงกับถอนหายใจอย่างโล่งอก..
“ เห็นมั๊ยหล่ะ...มานอนกันเหอะ ” กอล์ฟบอกน้องชาย
แบงค์เอาหัวไปอิงไหล่ของกอล์ฟ แล้วก็หลับตาลงด้วยความอ่อนเพลีย
จากเช้าตรู่จนเวลาล่วงเลยมาจนถึงเย็น...รถตู้ของเจี๊ยบได้ขับมาเกือบจะถึงสวนองุ่นของน้าของตนแล้ว เจี๊ยบลืมตาขึ้นทั้งๆ ที่ยังงัวเงียอยู่เพื่อที่จะปลุกเพื่อนๆ ทุกคนให้ตื่น แต่พอเจี๊ยบหันหลังไปมองเบาะที่แบงค์และกอล์ฟนั่งคู่กันอยู่ก็ถึงกับแปลกใจกับภาพที่เห็น เจี๊ยบนั่งมองแบงค์ที่ยังนอนหลับไม่รู้เนื้อไม่รู้ตัวโดยที่ยังซบไหล่ของกอล์ฟอยู่ ส่วนเจ้าพี่ชายตัวดีก็เอนหัวมาซบที่น้องชายเช่นกัน โดยที่มือของทั้งสองคนยังประสานกันอยู่
“ เฮ้ย...ไอ้สองคนนี้มันนอนซบกันแบบนี้เลยเหรอวะเนี่ย... ”
เจี๊ยบมองทั้งสองคนแล้วคิดในใจ
ไวเท่าความคิด...เจี๊ยบรีบควานหากล้องดิจิตอลที่อยู่ภายในเป้ของตนแล้วก็นำมันมาถ่ายภาพที่เห็นเก็บเอาไว้ “ แช๊ะ ” เสียงชัตเตอร์ดังขึ้นเจี๊ยบมองดูภาพที่ตนถ่ายเก็บไว้แล้วยิ้มที่มุมปากเล็กน้อย
“ เสร็จชั้นแน่ๆ...พวกแกสองคน ”
เจี๊ยบคิดในใจแล้วก็ยิ้มให้กับตัวเอง
“ เจี๊ยบ...ทำอะไรหน่ะลูก ถ่ายรูปเพื่อนๆ อยู่เหรอ ”
คนเป็นพ่อถามกับลูกสาว
“ ค่ะ...พ่อคะใกล้ถึงสวนของน้ารึยังคะ ”
“ ใกล้ถึงแล้วหล่ะ...ปลุกเพื่อนๆ ได้แล้วหล่ะลูก ”
“ เฮ้ย!...พวกแกทุกคนตื่นได้แล้ว...จะถึงสวนของน้าข้าแล้ว.. ”
เจี๊ยบตะโกนปลุกเพื่อนๆเสียงดัง
ต้า ป่าน แว่น แบงค์ และ กอล์ฟ งัวเงียตื่นขึ้นมาเพราะเสียงตะโกนของเจี๊ยบที่ปลุกเพื่อให้เพื่อนๆทุกคนตื่นขึ้นมาดูสวนองุ่นของตน
รถตู้ของเจี๊ยบแล่นไปตามถนนลูกรังที่ทอดยาวตัดผ่านกลางสวนองุ่น มุ่งตรงไปยังบ้านพักของผู้เป็นเจ้าของสวนองุ่นแห่งนี้ เจี๊ยบและเพื่อนๆทุกคนในกลุ่มมองดูสวนองุ่นอันกว้างใหญ่ไพศาลและมองดูคนงานที่กำลังช่วยกันดูแลรดน้ำใส่ปุ๋ยให้กับต้นองุ่นแสนสวยอย่างไม่วางตา
รถตู้ของเจี๊ยบวิ่งเข้ามาจอดที่หน้าบ้านหลังหนึ่งที่ถูกสร้างคล้ายกับบ้านพักตากอากาศที่มีระเบียงทอดยาวออกมาทางด้านหน้าของตัวบ้านที่ยกสูงขึ้นจากพื้นดิน แล้วผู้ที่เป็นเจ้าของบ้านก็ออกมาต้อนรับแขกที่มาเยือนด้วยรอยยิ้มอันสดใส
“ น้าทิพย์ น้าธนา คะ! สวัสดีค่ะ ” เจี๊ยบวิ่งลงมาจากรถแล้วมาทักทายน้าของตน
“ สวัสดีจ้ะ...แล้วไหนล่ะเพื่อนๆ ของหนู ”
น้าของเจี๊ยบพูดขึ้นพร้อมกับมองหาเพื่อนๆของเจี๊ยบที่มาเที่ยวด้วยกัน
“ สวัสดีครับ/ค่ะ ” ทุกคนกล่าวสวัสดีกับเจ้าของบ้าน
“ อืม...นี่เพื่อนๆ ของไอ้เจี๊ยบนี่มีแต่หน้าตาดีๆ กันทุกคนเลยนะ ”
น้าธนาพูดขึ้นบ้าง
“ สวัสดีครับ...พี่พัฒน์...พี่นิชา ” น้าธนากล่าวทักทายพ่อของเจี๊ยบ
“ สวัสดีค่ะ...พี่พัฒน์ พี่นิชา พี่สบายดีรึปล่าวคะ ”
“ อืม...สบายดี แล้วเราทั้งสองคนล่ะ ” แม่ของเจี๊ยบถามกับเจ้าของสวน
“ เหมือนกันค่ะ ”
“ พี่พัฒน์ พี่นิชา กับพวกเด็กๆเดินทางกันมาเหนื่อยๆ เข้าไปดื่มน้ำเย็นๆ ข้างในบ้านกันก่อนเถอะจ้ะ ”
น้าทิพย์พูดจบก็เดินนำหน้าเข้าบ้านไป
“ โห...ไอ้เจี๊ยบอย่างนี้เขาไม่เรียกว่าสวนองุ่นแล้วแหละว่ะ...เขาต้องเรียกว่าไร่แล้ว ”
ต้าพูดกับเจี๊ยบด้วยน้ำเสียงตื่นเต้น เจี๊ยบยิ้มให้กับคำพูดของเพื่อนเล็กน้อยแล้วก็เดินตามน้าของตนมาที่โต๊ะอาหารที่ตั้งอยู่ตรงระเบียง
“ ตามสบายเลยนะจ๊ะเด็กๆ...คิดซะว่าที่นี่เป็นบ้านของตัวเองนะ ”
น้าทิพย์พูดพร้อมกับยกอาหารมากมายมาวางให้ที่โต๊ะอาหาร
“ ถ้างั้น...พวกผมขอลงมือทานเลยนะครับ ”
ไอ้แว่นพูดพร้อมกับเอามือลูบท้องไปด้วย
แล้วอาหารมื้อใหญ่ก็ผ่านไป โดยที่อาหารทุกอย่างที่วางเรียงรายมากมายอยู่บนโต๊ะถูกกวาดเรียบด้วยฝีมือของเจี๊ยบและเพื่อนๆ และเมื่อกินเสร็จแล้วทุกคนก็ไม่ลืมที่จะช่วยกันเก็บแล้วทำความสะอาดให้เรียบร้อย
“ น้าทิพย์คะ...พวกหนูขอไปเดินเล่นที่สวนองุ่นได้มั๊ยคะ ”
เจี๊ยบถามกับน้าสาวผู้เป็นเจ้าของสวน
“ ได้สิจ๊ะ...แต่อย่าไปยุ่งวุ่นวายกับคนงานที่เค้าดูแลสวนอยู่นะจ๊ะ ”
“ ค่ะ...นี่! พวกแกจะไปกับชั้นรึปล่าว ”
เจี๊ยบหันหน้าไปถามเพื่อนๆ
“ ไป... ” เสียงของทุกคนตอบมาอย่างพร้อมเพรียง
ทุกคนออกมาเดินเล่นที่สวนองุ่น เห็นพวกคนงานมากมายกำลังทำงานอย่างแข็งขันเจี๊ยบและเพื่อนๆเดินมาตามทางเดินที่ทำไว้ภายในสวนองุ่น
“ ไอ้เจี๊ยบ...สวนน้าแกนี่ใหญ่เป็นบ้าเลยว่ะโดยเฉพาะองุ่นนี่...กินเป็นชาติก็ไม่หมด ”
ไอ้แว่นพูดพร้อมกับมองดูต้นองุ่นรอบๆ ตัวด้วยความตื่นตาตื่นใจ
“ เจี๊ยบ...แล้วน้ำตกอยู่ไกลจากที่นี่มากมั๊ย ”
ป่านที่นิ่งเงียบอยู่นานถามขึ้น
“ ก็ไม่ไกลหรอก...ปั่นจักรยานไปก็ถึง ”
“ เออ...เจี๊ยบแล้วน้าธนากับน้าทิพย์เค้าไม่มีลูกเหรอวะ ”
แบงค์ถามด้วยความสงสัย
“ เค้าเพิ่งจะแต่งงานกันได้ไม่กี่เดือนเอง...แล้วจะมามีลูกได้ยังไง ”
เจี๊ยบบบอกกับเพื่อนๆ
“ คุณหนูคะ...นายแม่ให้มาเรียกคุณหนูกับเพื่อนๆ ให้ไปที่บ้านใหญ่ค่ะ ”
คนงานหญิงคนหนึ่งเดินเข้ามาเรียกเจี๊ยบกับเพื่อนๆให้ไปที่บ้าน
“ ค่ะ...ขอบคุณมากนะคะ ”
เจี๊ยบตอบกับพนักงานหญิงคนนั้นพร้อมกับรอยยิ้ม
“ คุณ...คุณหนู...งั้นเหรอ ” แว่นพูดตะกุกตะกัก
“ รีบไปเถอะค่ะ...เดี๋ยวนายแม่จะรอนาน ”
ทุกคนเดินกลับมายังที่บ้านก็เห็นตรงระเบียงกว้างหน้าบ้านพักถูกเนรมิต ให้กลายเป็นสถานที่จัดงานเลี้ยง โดยประดับไฟหลากสีระยิบระยับดูสวยงามยิ่งนัก
วันนี้เป็นวันที่น้าธนาจัดงานเลี้ยงต้อนรับพ่อกับแม่ของเจี๊ยบกับพวกเด็กๆ และรวมไปถึงให้คนงานในสวนองุ่นได้พักผ่อนหลังจากการทำงานกันอีกด้วย
“ อ้าว...พวกเด็กๆ อยากกินอะไรเชิญตามสบายเลยนะ...ไม่ต้องเกรงใจ ”
“ ขอบคุณค่ะน้าธนา ” ป่านพูดขึ้นพร้อมกับรอยยิ้ม
งานเลี้ยงถูกจัดขึ้นอย่างเรียบง่ายไม่มีอะไรหรูหรามากนัก น้าธนาได้จ้างวงดนตรีมาบรรเลงเพลงในงานด้วย ทุกคนเพลิดเพลินไปกับอาหารและเครื่องดื่มมากมายที่น้าธนาสั่งมาเลี้ยงอย่างไม่อั้น และเช่นเคยสาวเจี๊ยบกับไอ้แว่นก็ยังคงแย่งกันกินอาหารที่วางอยู่ตรงหน้าอย่างเอาเป็นเอาตายโดยที่ไม่ยอมพูดยอมจากับใครเหมือนเดิม
เสียงดนตรียังคงบรรเลงต่อไปเรื่อยๆพร้อมกับเสียงหัวเราะสนุกสนานที่โต๊ะของพวกผู้ใหญ่และพวกคนงานของสวน ตอนนี้แบงค์เริ่มง่วงนอนแล้วจึงขอปลีกตัวจากเพื่อนๆเพื่อไปนอนก่อน
“ เจี๊ยบ...เราขอไปนอนก่อนนะนี่ก็ดึกมากแล้ว ”
“ อืม...ถ้าง่วงก็ไปนอนเหอะ แล้วพรุ่งนี้เช้าจะได้ไปเล่นน้ำตกกัน ”
“ แล้วเราจะนอนที่ห้องไหนล่ะเจี๊ยบ ”
“ แกนอนกับไอ้กอล์ฟสองคนนะ...ห้องอยู่ทางซ้ายมือริมสุดเลยคนงานเค้าจัดไว้ให้แล้ว ”
เจี๊ยบพูดแล้วทำไม้ทำมือบอกทางให้กับเพื่อน
“ ขอบใจนะ...งั้นเราไปนอนแล้วนะ ”
“ เดี๋ยว! รอก่อน พี่ไปด้วย ” กอล์ฟพูดจบก็รีบลุกขึ้นไปจากโต๊ะ
“ ข้าง่วงนอนแล้ว...ขอไปนอนก่อนนะ ”
กอล์ฟพูดจบก็ฉุดแขนแบงค์ให้เข้าไปในบ้านด้วยกัน
“ เฮ้ย! เจี๊ยบ...ข้าว่าไอ้สองคนนี้มันมีอะไรแปลกๆ นะ ”
ป่านพูดขึ้นพร้อมกับมองตามกอล์ฟที่ฉุดแขนแบงค์เดินหายเข้าไปในบ้าน
“ เออว่ะ...ข้าก็คิดเหมือนแกป่าน ” เจี๊ยบตอบเพื่อน
“ พวกแกสองคนนี่คิดมากจริงๆเลยนะ...ยังไม่แก่ซักหน่อย ”
แว่นพูดเหน็บ
“ เออ...ไอ้ต้าแล้วแกคิดว่าไงวะ ” เจี๊ยบหันมาถามต้า
“ ไม่รู้สิ... ” ต้าส่ายหน้าไปมาแล้วก็ยิ้ม
...
o1 ขอบคุณทุกคนมากคร้าบ กำลังใจเต็มเปี่ยม :a2:
-
m12: :m23:.....กำลังน่ารักเลยอ่ะคร้าบ....อิจฉาจางเลยอ่ะ....มาต่ออีกนะคร้าบโผม...ขอให้คนเขียนน่ารักๆตลอดไปน้าคร้าบ..... o14 o15 :m3
[attachment deleted by admin]
-
เอาใจช่วยทั้งสองคนครับ
:a2: :a2: :a2: :a2: :a2: :a2:
-
อ่านทันแล้ว :a2: :a2:
-
:o8:
อ่านเรื่องนี้แล้วมีความสุขจิงๆๆๆๆๆๆๆ รีบมาต่อเร็ว ๆ นะ.....ฉากต่อไปต้องสวีท หวานแหว๋วแน่เลยยย
เพื่อนรู้ก็คงรับได้...ถือว่ามาฮันนีมูนละกันนะ กอร์ฟกะแบงค์... :m1:
:catrun:
-
ขอให้ฝ่าฟันกันไปให้ได้นะ
:m27: :m27: :m27:
-
เป็นกำลังใจให้ครับ
-
หุหุ เพื่อนเริ่มรู้เรื่องแล้วนะ หุหุ
-
จะมีอุปสรรคมั้ยน๊า :m21: :m21:
-
เพื่อนรุ้แล้ว
จะทำงัยกันต่อหล่ะคร้าบคู่นี้
รออ่านต่ออยุ่นะคับ :m12:
-
ตอนที่16 :o8: ตอนนี้เอ่อ.........คือ............เอ่อ..............คือว่า............อีกรอบนึง :m25:
พอแบงค์กลับมาถึงห้องก็รีบไปนอนลงที่เตียงด้วยความเหนื่อยอ่อน ส่วนกอล์ฟเห็นน้องชายมีท่าทางเหนื่อยอ่อนอย่างนั้นก็เลยคิดจะแกล้งซักหน่อย กอล์ฟจึงรีบเดินมาที่เตียงแล้วนอนลงกดทับร่างบางที่นอนอยู่ แล้วใช้แขนแกร่งรวบเอวของแบงค์มากอดไว้จนแน่นแล้วใช้ใบหน้าซุกไซร้ซอกคอขาวเนียน
“ นี่! จะทำอะไรหน่ะ ”
“ แล้วเห็นนอนทับแบบนี้คิดว่าจะทำอะไรล่ะ ”
กอล์ฟพูดพร้อมกับยิ้มเจ้าเล่ห์
แบงค์ใจเต้นจนอกแทบจะระเบิดไปกับคำพูดของคนรักจึงรีบเบือนหน้าหนีด้วยความเขินอาย กอล์ฟเห็นแบงค์มีอาการอย่างนั้นก็ยิ้มออกดีใจ แต่พอเขาก้มหน้าจะเอาจมูกสัมผัสแก้มใสก็โดนแบงค์เอามือยันออกทันที
“ ไม่เอานะ! ถ้ายังไม่ยอมหยุดแบงค์จะโกรธจริงๆด้วย ” แบงค์ขู่เสียงเรียบ
“ แบงค์ครับ...ตั้งแต่วันนั้นมาพี่ก็ไม่ได้ล่วงเกินแบงค์อีกเลยนะ...แบงค์จะไม่ยอมช่วยพี่อีกหน่อยเหรอ ” กอล์ฟพูดน้ำเสียงออดอ้อน
แบงค์ยังคงลังเลเพราะถ้าเขายอมทำตามคำขอกอล์ฟเขาก็ต้องเจ็บตัวอีกเป็นแน่ แต่อีกใจก็คิดอยากที่จะให้ความสุขกับคนรัก แบงค์ครุ่นคิดอยู่ซักพักเขาก็ตัดสินใจแล้วว่าเขายินดีที่จะยอมเจ็บเพื่อให้คนที่ตัวเองรักได้สุขสมหวัง
“ ครับ...แบงค์ตกลงครับ ”
แบงค์พูดจบก็เบือนหน้าหนีด้วยความเขินอาย
“ อย่างนี้สิครับ...คนดีของผม ”
กอล์ฟพูดจบก็ประกบปากของตนเข้ากับริมฝีปากบางสวยของแบงค์แล้วก็จูบอย่างหนักหน่วง อารมณ์ของเขาxxx่ไม่กลับซะแล้ว แบงค์ค่อยๆเอื้อมมือไปถอดเสื้อยืดของกอล์ฟออก แล้วไล้มือไปตามแผ่นอกที่เต็มไปด้วยมัดกล้ามของพี่ชายอย่างซุกซนจนเจ้าของร่างต้องเกร็งและหายใจรุนแรง ตอนนี้ทั้งสองคนอยู่ในสภาพเปล่าเปลือยทั้งคู่ กอล์ฟค่อยๆไล้มือต่ำลงมาที่ขาของแบงค์แล้วจับมันกางออก แล้วสิ่งอุ่นๆสิ่งหนึ่งค่อยๆชำแรกเข้าสู่ร่างกายของแบงค์อย่างช้าๆ
“ โอ๊ย! พี่กอล์ฟ...แบงค์เจ็บ... ”
แบงค์พูดพร้อมกับนิ่วหน้าด้วยความเจ็บปวด
“ ทนหน่อยนะครับคนดี...เดี๋ยวก็หายเจ็บแล้ว ”
กอล์ฟเช็ดน้ำตาของน้องชายแล้วจูบที่หน้าผากเบาๆ เป็นการปลอบใจ
แบงค์รู้สึกเหมือนตัวเองหน้ามืดและร้อมรุ่มไปหมดทั่วทั้งร่างกายขามันสั่นเหมือนจะหมดแรง กอล์ฟค่อยๆขยับร่างกายอย่างช้าๆแล้วเปลี่ยนเป็นเร็วขึ้น แบงค์จิกนิ้วใส่หลังของกอล์ฟเมื่อกอล์ฟขยับร่างกายแรงและเร็วขึ้นตามจังหวะ บทรักที่ร้อนแรงยังคงดำเนินไปอย่างเนิ่นนาน แบงค์หลับตาลงหอบหายใจรุนแรงเมื่อทุกอย่างเสร็จสิ้น กอล์ฟมองน้องชายที่นอนหอบด้วยความเหนื่อยอ่อนอยู่ตรงหน้าแล้วก็ยิ้มให้
“ ขอบคุณนะครับ...ที่รักของผม ”
“ ไม่เป็นไรครับ...ตอนนี้เราสองคนรีบนอนเหอะนะ ”
“ ครับ... ”
กอล์ฟถอดถอนร่างกายของตนออกแล้วนอนลงข้างน้องชาย
“ แบงค์...ถ้าแบงค์ไม่ชอบก็บอกพี่ได้นะครับ...พี่ไม่อยากให้แบงค์ต้องฝืนใจ ”
กอล์ฟพูดน้ำเสียงเศร้า
“ ไม่เป็นไรหรอก...เพื่อคนที่รักแล้วแบงค์ยินดีทำ ”
แบงค์ตอบพร้อมกับจุมพิตที่หน้าผากของกอล์ฟเบาๆ
“ นอนเหอะ...เดี๋ยวพรุ่งนี้จะตื่นสาย ”
กอล์ฟพูดจบก็รวบเอาตัวแบงค์เข้ามากอดแล้วก็หลับตาลงอย่างมีความสุข
กอล์ฟตื่นงัวเงียตื่นขึ้นมาในตอนเช้าเห็นคนรักของตนยังคงนอนหลับอย่างไม่มีทีท่าว่าจะตื่นเสียง่ายๆ กอล์ฟยันตัวลุกขึ้นนั่งมองคนรักอย่างไม่วางตา เขายังจำคืนแรกที่พ่อย้ายให้แบงค์มานอนห้องเดียวกับเขาได้เป็นอย่างดี ในตอนนั้นเขาพยามหาเรื่องแกล้งน้องชายต่างๆนาๆเพื่อต้องการให้แบงค์เป็นฝ่ายยอมแพ้ แต่ในตอนนี้กลับกลายเป็นว่าเขาเป็นคนที่ต้องยอมแพ้เสียเอง กอล์ฟนั่งยิ้มให้กับตัวเองก่อนที่จะหยิบกล้องดิจิตอลที่วางอยู่ตรงหัวเตียงมาถ่ายภาพแบงค์ตอนนอนหลับเก็บเอาไว้
“ พี่กอล์ฟ...ตื่นนานแล้วเหรอ ”
แบงค์งัวเงียตื่นขึ้นมาแล้วถามกับพี่ชาย
“ อืม...ซักพักแล้วหล่ะ แบงค์รีบไปอาบน้ำก่อนเหอะจะได้ลงไปข้างล่างกัน ”
แล้วแบงค์ก็ลุกขึ้นไปอาบน้ำตามคำสั่งของพี่ชายอย่างว่าง่าย
พอกอล์ฟกับแบงค์อาบน้ำแต่งตัวเสร็จแล้วก็เดินออกมาที่ห้องรับแขกก็เห็นทุกคนนั่งอยู่ที่โซฟากันอย่างพร้อมหน้า
“ อ้าว...กอล์ฟกับแบงค์มาพอดีเลยแม่กำลังจะให้เจ้าเจี๊ยบไปตามอยู่พอดี ”
แม่ของเจี๊ยบพูดกับทั้งสองคนพร้อมกับรอยยิ้ม
“ วันนี้...พวกเด็กๆ ไปน้ำตกกันเองนะจ๊ะเพราะพวกผู้ใหญ่ต้องไปทำธุระในตัวเมืองกัน เดี๋ยวน้าจะให้คนงานขับรถไปส่ง ” น้าทิพย์บอกกับเด็กๆ ทุกคน
“ ไม่เป็นไรค่ะ...เดี๋ยวพวกเราปั่นจักรยานไปกันเองได้ ”
“ ถ้างั้นก็ได้จ้ะ...ยังไงก็อย่าเล่นกันจนเพลินล่ะ แล้วก็ขับรถระวังๆ ด้วยนะจ๊ะ ”
น้าทิพย์สั่งกับทุกคน
เจี๊ยบและเพื่อนๆ จึงมาขอยืมจักรยานของคนงานในไร่แล้วก็ปั่นไปที่น้ำตก ระยะทางจากสวนของเจี๊ยบไปที่น้ำตกก็ไม่ได้ไกลมากมายนัก ทุกคนปั่นจักรยานไปแล้วก็มองตามสองข้างทางไปเรื่อยๆ ทำให้เห็นวิถีชีวิตของชาวบ้านแถวๆ นี้ไปด้วย ชาวบ้านในละแวกนี้ส่วนใหญ่จะทำอาชีพเกษตรกรรมปลูกพืชเลี้ยงสัตว์ซะเป็นส่วนใหญ่ ทุกคนยังคงปั่นจักรยานต่อไปเรื่อยๆ ไม่นานนักก็มาถึงที่น้ำตก ทุกคนเอาจักรยานของตนไปจอดไว้ยังที่รับฝากรถแล้วก็รีบวิ่งไปที่น้ำตกอย่างไม่รอช้า
สายน้ำที่ไหลลงมาจากเนินเขาสูงแล้วไหลลงมากระทบกับพื้นน้ำที่อยู่ทางด้านล่างจนทำให้ได้ยินเสียงดังกึกก้องไปทั่วบริเวณนั้น ช่างเป็นภาพอันสวยงามยิ่งนักแบงค์เคยใฝ่ฝันมานานแล้วว่าครั้งหนึ่งในชีวิตเขาจะต้องพาคนที่ตนเองรักมาเที่ยวที่น้ำตกให้ได้ เพราะตั้งแต่เด็กๆ เขาก็ไม่เคยมาเที่ยวน้ำตกเลยสักครั้งและในวันนี้ความฝันของแบงค์ก็เป็นจริงจนได้ เขาได้มาเที่ยวที่น้ำตกและที่สำคัญเขาได้มาเที่ยวพร้อมกับคนพิเศษของหัวใจ...
ทุกคนเลือกที่นั่งตรงริมๆน้ำตกที่มีต้นไม้ใหญ่บังเป็นร่มเงาให้ แล้วก็ช่วยกันขนของมาวางที่เสื่อที่ปูเอาไว้เรียบร้อยแล้ว แบงค์และเพื่อนๆนั่งลงแล้วก็มองบรรยากาศรอบๆตัว มีผู้คนมากมายมาเที่ยวที่น้ำตกแห่งนี้ ทั้งที่มาเป็นครอบครัว และมาเป็นคณะทัวร์ แบงค์ยังคงนั่งมองน้ำตกด้วยความตื่นตาตื่นใจเหมือนกับเด็กตัวเล็กๆ ที่เพิ่งเคยมาเที่ยวน้ำตกเป็นครั้งแรก จนกอล์ฟที่แอบสังเกตอยู่อดที่จะขำไม่ได้
“ มา...ไอ้กอล์ฟมรึงมานี่เลย ”
ต้าพูดพร้อมกับฉุดแขนกอล์ฟให้ลุกขึ้นไปด้วย
“ เฮ้ย! ไอ้ต้า...แกจะพาข้าไปไหน ? ”
“ ตูม!! ” ต้าผลักกอล์ฟให้ลงไปน้ำแล้วก็ยืนหัวเราะชอบใจ
“ ไอ้ต้า! เอ็งผลักข้าลงน้ำทำไมวะ ? ”
“ ฮะๆๆๆ เป็นไงล่ะไอ้กอล์ฟ...เย็นชื่นใจดีมั๊ยไอ้น้ำตกเนี่ย ? ”
ต้าพูดทั้งๆที่ยังหัวเราะไม่หยุด
กอล์ฟรีบขึ้นมาจากน้ำ แล้วก็รีบวิ่งไล่ต้าแล้วจับมาโยนลงน้ำทันที
“ ตูม!! ”
“ เป็นไงไอ้ห่าต้า...เย็นชื่นใจดีมั๊ย ? ทีนี้ข้าคงไม่ต้องตอบเอ็งแล้วนะ ”
กอล์ฟพูดพร้อมกับยิ้มเยาะไปด้วย
“ ไอ้เจี๊ยบ...แกไม่อยากเล่นน้ำมั่งเหรอวะ ? ” แว่นถามสายตาเจ้าเล่ห์
“ ไม่เอาหรอกย่ะ...ชั้นกลัวดำ ” เจี๊ยบเชิดใส่
“ อ๋อเหรอ...กลัวดำใช่มั๊ย...งั้นมานี่! ”
แว่นฉุดแขนเจี๊ยบให้ลุกขึ้นแล้วก็ลากตัวไปที่น้ำตก
“ เฮ้ย!! ไอ้แว่น!! ถ้าแกผลักชั้นลงน้ำชั้นจะฟ้องแม่จริงๆ นะ! ”
“ ฟ้องดิ...ข้าไม่กลัวเว้ย.. ”
“ เฮ้ย! ไอ้แว่น!!!! กรี๊ด!!!! ”
“ ตูม!! ” เสียงเจี๊ยบกับไอ้แว่นตกน้ำไปพร้อมกัน เพื่อนๆ ก็ได้แต่หัวเราะไปกับทั้งสองคนที่แกล้งกันไม่รู้จักจบจักสิ้นซักที
“ อ้าว...แล้วสองคนนั้นนั่งทำอะไรอยู่มานี่ซะดีๆ เฮ้ย!! ไอ้ต้าเอ็งขึ้นมาช่วยข้าจับสองคนนี้โยนลงน้ำหน่อยซิวะ ”
กอล์ฟพูดจบก็รีบวิ่งเข้ามาตรงที่ป่านกับแบงค์นั่งอยู่
“ เฮ้ย!! ไอ้ป่าน...ตัวใครตัวมันนะเว้ย! ”
แบงค์พูดจบก็รีบลุกขึ้นวิ่งหนีกอล์ฟทันที
“ เฮ้ย!! แบงค์รอด้วย!! ”
กอล์ฟวิ่งตามมาคว้าข้อมือเรียวสวยของแบงค์ไว้ได้ทันแล้วก็ลากไปที่น้ำตกทันที
“ พี่กอล์ฟ...ไม่เอานะแบงค์กลัวเปียก ” แบงค์พยามยื้อตัวเองเอาไว้
“ จะยอมมาดีๆ หรือจะให้อุ้มไป ” กอล์ฟถามสายตาเจ้าเล่ห์
“ ไม่ไป...แบงค์ไม่เล่นนะ ”
“ ถ้างั้น...ก็ต้องอย่างนี้ล่ะนะ ”
กอล์ฟฉุดแขนแบงค์ให้เดินตามไปอย่างรวดเร็ว แบงค์พยามยื้อตัวเองเอาไว้แต่คนตัวใหญ่กว่าก็ย่อมได้เปรียบ
“ ตูม!! ” กอล์ฟกระโดดลงน้ำพร้อมกับฉุดข้อมือของแบงค์ให้ลงไปในน้ำด้วยกัน
ทุกคนเล่นน้ำกันอย่างสนุกสนาน จนลืมเวลาว่าจะต้องกลับไปที่สวนได้แล้ว แบงค์ขึ้นมากินน้ำที่เสื่อแล้วหยิบนาฬิกาข้อมือขึ้นมาดูเวลา
“ เฮ้ย! กลับบ้านกันได้แล้ว...นี่มันห้าโมงเย็นแล้วนะ ”
“ เฮ้ย...ไอ้แบงค์มันบอกว่าห้าโมงแล้ว กลับบ้านกันเหอะ ”
ป่านพูดจบก็ขึ้นมาจากน้ำ
ทุกคนปั่นจักรยานกลับมาที่บ้านพัก แม่ของเจี๊ยบกับน้าทิพย์เห็นพวกเด็กๆเปียกปอนกันมาอย่างนั้นก็รีบไล่ให้ไปอาบน้ำ
“ รีบๆ ไปอาบน้ำกันนะจ๊ะ...แล้วจะได้มากินข้าวกัน ”
แม่ของเจี๊ยบบอกกับทุกคน
“ วันนี้...น้าเลี้ยงสุกี้นะจ้ะ อาบน้ำเสร็จแล้วลงมากินนะ ”
น้าทิพย์พูดกับเด็กๆ พร้อมกับรอยยิ้ม
*********************************************************************************************************************************
จากนี้ต่อไปความสุขต่างๆที่เคยมี จะไม่มีอีกแล้วนะครับ เรื่องราวจะเป็นอย่างไรนั้น โปรดติดตามตอนต่อไปคร้าบ
แอบใบ้ให้นิดเดียว พยายามทำใจ มองโลกในแง่ดีเข้าไว้ เจอกันตอนหน้าครับผม :m17:
-
:o11: อ๊า กำลังสนุกเรยเชียว
อย่าเอาเศร้า ๆ มานะคับ
นู๋ม่ายย๊อมมมมมมม o9
-
เป็นกำลังใจให้ครับ
-
น่ารักจัง อย่ามีเรื่องร้ายๆ เลยนะครับ
-
มาขู่กันซะแล้ว
o2 o2 o2 o2
-
:undecided:
อ่านมาจนจบรู้สึกน่ารักกกกก สดใสสสสส แต่ดันนนนมาเจอคำเตือน.....เศร้าเลยยยย
จะเกิดอะไรขึ้นละเนี่ยยยยย....อ่านแล้วใจหายยยย :serius2:
ยังไงก็เอาใจช่วยยยยย ฝ่าฟันอุปสรรคให้ได้นะกอร์ฟ แบงค์..... :เฮ้อ:
-
เอาใจช่วยนะคับ T-T เศร้าใจ :m21:
-
อะไรความสุขนิดเดียวเองจะเข้าโหมดเศร้าแระ o12 มะยอมน๊า o9
-
มาดันกระทู้ให้ Namyen อีกค้าบ.. ^^
จะถึงตอนนั้นแล้วใช่ไหมคับ.. :เฮ้อ:
:m7:
แล้วก็ย่องออกไปอย่างสง่างามนิ.. :m19:
-
:เฮ้อ:.....เหอๆๆๆ...ลงท้ายเรื่องแบบนี้มีแอบเศร้าแน่ๆเลยอ่ะ....แงแงแงแงแง....จาเตรียมใจไว้น้าคร้าบ... :sad2: o7
[attachment deleted by admin]
-
ง่า o9 o9 o9
อย่าเพิ่งเส้ามะดั้ยหรอคร้าบ :sad2:
-
ตอนที่17 :m29: และแล้วก็มาถึงตอนนี้ ตอนที่ทุกอย่างเริ่มเปลี่ยนแปลงไปจากเดิม :เฮ้อ:
ว่ากันว่าช่วงเวลาของความสุขมักจะอยู่กับเราได้เพียงไม่นาน คำพูดนี้เป็นความจริงที่ไม่อยากให้เกิดขึ้นจริงๆ :m8:
ต่อกันเลยเนอะครับ
หลังจากที่ทุกคนรับประทานอาหารมื้อเย็นและเก็บถ้วยชามมาล้างทำความสะอาดเรียบร้อยแล้ว แบงค์จึงขอปลีกตัวจากเพื่อนๆออกมาเดินเล่นข้างนอกบ้านเพื่อมาสูดอากาศบริสุทธิ์และมองดูดาวบนท้องฟ้ายามค่ำคืน
“ แบงค์...ข้ามีอะไรจะถามแกหน่อย ? ”
เสียงเจี๊ยบที่ดังมาจากทางด้านหลังทำให้แบงค์ต้องหันกลับไปดู
“ มีอะไรเหรอเจี๊ยบ ? ”
“ เอ่อ...คือว่า... ”
เจี๊ยบยังคงอ้ำอึ้งไม่กล้าถาม
“ ไอ้เจี๊ยบ...แกมีอะไรก็ถามมันไปสิ ”
ป่านที่เดินมาพร้อมกันกับเจี๊ยบพูดขึ้นอย่างเหลืออด
“ อย่าหาว่าข้าอย่างนั้นอย่างนี้เลยนะ...เราแค่สงสัยว่าแกกับไอ้กอล์ฟจะเป็น... ”
“ เป็นแฟนกันใช่มั๊ย... ” แบงค์พูดแทนเจี๊ยบอย่างรู้ทัน
“ แล้วมันจริงมั๊ย ? ” ป่านถามอย่างสงสัย
“ เอ่อ...คือ... ”
“ จริงมั๊ย ? ” ป่านยังคงรบเร้า
“ จริง! ” แบงค์ก้มหน้าหลบสายตาเพื่อนทั้งสองคน
“ เห็นมั๊ย! ข้าคิดแล้วไม่มีผิด ” เจี๊ยบร้องออกมาด้วยความดีใจ
“ ป่าน เจี๊ยบ พวกเธอจะไม่รังเกียจเราใช่มั๊ย ? ที่เราเป็นแบบนี้ ”
“ ไม่หรอก...แบงค์..แกอย่าลืมสิว่าเราเป็นเพื่อนกันนะ ”
ป่านพูดจบก็เดินเข้ามาตบไหล่แบงค์เบาๆ เป็นเชิงปลอบใจ
“ ขอบใจมากนะเจี๊ยบ...ขอบใจมากนะป่าน ”
“ ไม่เป็นไร...แบงค์..แกรู้มั๊ยว่าแกเป็นคนแรกเลยนะที่เอาไอ้กอล์ฟอยู่หมัด เพราะไอ้กอล์ฟมันเป็นคนใจร้อน ถ้าใครพูดอะไรนิดอะไรหน่อยเป็นเรื่องเลยนะแล้วก็ไม่ค่อยสนใจเรียนเท่าไหร่ ชอบรังแกคนอื่น แต่พอแกย้ายมาเรียนกับพวกเราไอ้กอล์ฟมันเปลี่ยนไปเป็นคนละคนเลยนะ ” เจี๊ยบพูดกับเพื่อนพร้อมรอยยิ้ม
“ เออใช่...ตั้งแต่มีแกเราก็รู้สึกว่าไอ้กอล์ฟมันเปลี่ยนไปมากจริงๆ ”
ป่านช่วยพูดสมทบอีกแรง
แล้วทั้งสามคนก็นั่งคุยกันถึงวีรกรรมเด็ดๆ ของพี่ชายตัวดีของแบงค์ โดยที่ใครเคยได้รู้อะไรมาก็ขุดออกมาเล่าจนหมด
“ เฮ้ย! กลับเข้าไปในบ้านกันเหอะ...นี่ก็มืดแล้วเดี๋ยวยุงกัด ”
ป่านบอกกับเพื่อนๆ เพราะเห็นว่ามันดึกมากแล้ว
เช้าวันรุ่งขึ้นทุกคนเดินทางกลับบ้านพร้อมกับของฝากมากมายที่น้าทิพย์กับน้าธนาเตรียมไว้ให้คนละหนึ่งถุงใหญ่ ทุกคนกล่าวลากับเจ้าของสวนแล้วก็ขึ้นรถขับออกมา
“ พ่อครับ...ปิดเทอมหน้าผมขอมาเที่ยวที่นี่อีกได้มั๊ยครับ...ถ้ารู้ว่ามาแล้วมันได้ของฝากเยอะแบบนี้ขอมาบ่อยๆ เลยนะครับ ”
ไอ้แว่นพูดกับพ่อของเจี๊ยบที่กำลังขับรถอยู่
“ นี่! ไอ้แว่น! รอบหน้าชั้นคงไม่พาแกมา ให้แกมาจับชั้นโยนลงน้ำตกอีกแล้วล่ะย่ะ ”
เจี๊ยบพูดพร้อมกับทำท่าเชิดใส่
ทุกคนได้แต่หัวเราะและก็ส่ายหน้าอย่างเหนื่อยหน่ายไปกับเจี๊ยบและก็แว่น ที่ยังคงกัดกันได้ทุกสถานการณ์เลยจริงๆ ตั้งแต่ตอนมาเที่ยวยันตอนกลับบ้านก็ยังคงเถียงกันอย่างเอาเป็นเอาตายอยู่เหมือนเดิม
ที่บ้านของกอล์ฟ
ป้าเดินเข้ามาจัดแล้วก็ทำความสะอาดห้องให้กับหลานชายทั้งสองคน แต่พอเดินมาที่หัวเตียงก็เห็นกรอบรูปอันหนึ่งวางคว่ำหน้าอยู่จึงหยิบขึ้นมาดู
“ นี่มันรูปเจ้าแบงค์กับเจ้ากอล์ฟมันนี่นา...ทำไมถ่ายเอาหน้าชิดกันอย่างกับเป็น... ”
ป้ายืนมองรูปของแบงค์กับกอล์ฟที่ถ่ายคู่กันด้วยความสงสัย
“ แม่คะ...ทำอะไรอยู่รีบไปกันเถอะค่ะเดี๋ยวจะสาย ”
“ แป้ง...มาดูอะไรนี่สิลูก ”
ผู้เป็นแม่พูดจบก็ยื่นกรอบรูปส่งให้ลูกสาวดู แป้งรับมาดูก็เห็นรูปของกอล์ฟกับแบงค์ถ่ายคู่กันจึงเดาได้ทันทีว่าแม่ของตนกำลังคิดอะไรอยู่
“ แม่คะ...แป้งเคยบอกแม่แล้วใช่มั๊ยว่าอย่าคิดมาก ”
“ แต่ภาพที่เห็นอยู่เนี่ย...จะไม่ให้แม่คิดมากได้ยังไงล่ะลูก ”
“ แม่คะ...แป้งว่าแม่อย่าไปคิดอะไรมากเลยนะคะรีบๆ ไปกันเถอะ ”
แป้งพูดจบก็เดินจูงมือแม่ออกไป
“ ไอ้กอล์ฟนะไอ้กอล์ฟ...พี่เคยเตือนแกแล้วใช่มั๊ย ”
แป้งคิดในใจในขณะที่เดินจูงมือแม่ลงมาข้างล่าง
กอล์ฟกับแบงค์กลับมาถึงบ้านก็เกือบค่ำแล้ว แต่พอกลับมาบ้านไม่เห็นมีใครอยู่ก็ไม่ได้แปลกใจเพราะเป็นความเคยชินของทั้งสองคนแล้วที่จะต้องอยู่บ้านกันเพียงลำพังสองคน แบงค์เดินไปกินน้ำในครัวเสร็จแล้วก็เดินขึ้นมาที่ห้องแล้วก็มาล้มตัวลงนอนที่เตียงอย่างเหนื่อยอ่อน
กอล์ฟเห็นน้องชายนอนหลับตาอย่างนั้นก็อดใจไม่ไหว จึงรีบวิ่งมานอนทับร่างบางแล้วกอดเอวเอาไว้แน่น
“ เฮ้ย! จะทำอะไรหน่ะ...วันนี้ไม่เอานะแบงค์เหนื่อย ”
“ ชอบคิดลึกจริงๆ เลยนะ...ยังไม่ได้ทำอะไรซักหน่อย ”
กอล์ฟพูดพร้อมกับส่งสายตากรุ้มกริ่ม
“ แล้วมานอนทับทำไมล่ะ...เล่นแบบนี้เป็นใครเค้าก็คิดทั้งนั้นแหละ ”
แบงค์พูดจบก็เบือนหน้าหนีด้วยความเขินอาย
ก๊อกๆๆ เสียงเคาะประตูดังขึ้นแล้วก็ถูกเปิดออก ป้าเปิดประตูเข้ามาเห็นหลานชายทั้งสองคนกำลังกอดก่ายกันอยู่บนเตียงก็ตกใจ...ไม่คิดไม่ฝันว่าจะเจอภาพบาดตาเช่นนี้ ส่วนกอล์ฟกับแบงค์ก็ตกใจไม่แพ้กัน...จึงรีบผละออกจากกันโดยเร็วแต่ก็ไม่ทันเพราะผู้เป็นป้าได้เข้ามาเห็นความลับของเขาทั้งสองคนเสียแล้ว
“ กอล์ฟ...แบงค์! ป้ามีเรื่องจะพูดกับเราสองคน! ”
ป้าพูดจบก็ปิดประตูดังปัง!! แล้วเดินลงไปข้างล่าง
“ พี่กอล์ฟ! เอายังไงดี..ป้าต้องฟ้องพ่อกับแม่แน่ๆ เลย.. ”
แบงค์พูดจบก็เดินไปเดินมาด้วยความกระวนกระวายใจ ส่วนกอล์ฟเมื่อเห็นคนรักเป็นทุกข์อย่างนั้นก็เดินเข้าไปคว้ามือเรียวสวยของแบงค์ขึ้นมากุมแล้วก็พูดปลอบใจว่า
“ แบงค์...ฟังพี่นะ ความลับไม่เคยมีในโลกถึงวันนี้เราจะปิดบังทุกคนในบ้านได้ แต่ซักวันหนึ่งพวกเค้าก็ต้องรู้อยู่ดี ”
“ แต่ถ้าพวกเค้าได้รับรู้แล้ว...เค้าจะยอมรับเราหรือปล่าว..นั่นแหละคือปัญหา ”
แบงค์พูดน้ำตาซึม
“ ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้น...เราก็ต้องยอมรับมัน ลงไปข้างล่างกันเหอะ ”
กอล์ฟพูดจบก็เดินจูงมือแบงค์ลงมาหาป้าที่ห้องรับแขก
“ ป้าจะถามตรงๆ เลยนะ...ว่าพวกแกสองคนเป็นอะไรกันแน่! ”
ป้าถามพร้อมกับจ้องมาที่แบงค์ที่ยืนอยู่ด้านหลังของกอล์ฟเขม็ง
“ ครับ! ถ้าป้าอยากรู้จริงๆ ผมจะบอกให้ก็ได้ครับ...ใช่ครับ! เราสองคนเป็นแฟนกัน ”
กอล์ฟตอบพร้อมกับจ้องหน้าผู้เป็นป้าอย่างท้าทาย
“ ในที่สุด..สิ่งที่ชั้นสงสัยมันก็เป็นความจริง...ถามจริงๆ เถอะนะมีผู้ชายที่มันเป็นเหมือนพวกแกซักกี่คู่ที่มันรักกันได้มั่นคงถาวร...ไหนแกลองบอกชั้นมาซิ ”
ป้าพูดจบก็หันมาจ้องหน้าแบงค์อย่างกับจะกินเลือดกินเนื้อ
“ ครับ...ก็เหมือนลุงไงครับ..เค้ารู้ตัวดีว่าเค้าไม่ได้ชอบผู้หญิง เค้าก็เลยเลิกกับป้าแล้วกลับไปหาคนที่เค้ารักที่เป็นผู้ชายไงครับป้าจำไม่ได้แล้วเหรอ.. ”
“ เพี้ยะ!! ” เสียงฝ่ามือของป้าฟาดลงที่ใบหน้าของกอล์ฟเต็มแรง แบงค์รีบเข้าไปประคองกอล์ฟที่หน้าแดงช้ำและมีเลือดออกที่มุมปากด้วยความรวดเร็ว
“ พี่กอล์ฟ...เลือด!! ”
แบงค์ร้องออกมาด้วยความตกใจ เมื่อเห็นข้างริมฝีปากพี่ชายของตนมีเลือดไหลซึมออกมา
“ นี่คือบทเรียนของเด็กปากเก่งอย่างแกนะ...คอยดูเถอะพวกแกสองคนไม่ได้อยู่ด้วยกันอย่างมีความสุขแน่!! ”
ป้าพูดจบก็รีบเดินออกไป
“ พี่กอล์ฟ...เป็นอะไรมากมั๊ย ”
แบงค์เอามือไปสัมผัสที่มุมปากพี่ชายเบาๆ
“ โอ๊ย!! เบาๆ หน่อยสิ...พี่ยังเจ็บอยู่นะ ”
“ แบงค์ขอโทษนะ...เพราะแบงค์ทำให้พี่ต้องเจ็บตัวแท้ๆ เลย ”
แบงค์พูดน้ำเสียงเศร้าแล้วก็หลบสายตาลงต่ำ
“ แบงค์..ไม่ต้องกลัวนะ พี่จะไม่ให้ป้ามาทำอะไรแบงค์ได้แน่นอน ”
กอล์ฟพูดน้ำเสียงจริงจังพร้อมกับตีสีหน้าเข้ม เพื่อบอกให้แบงค์รู้ว่าตนพร้อมที่จะอยู่เคียงข้างคนรักไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้นก็ตาม แบงค์ส่งยิ้มให้พี่ชายเล็กน้อยแล้วก็เอายาแต้มแผลให้พี่ชายต่อไป
“ ตาวุฒิเหรอ...พี่มีเรื่องเจ้ากอล์ฟจะบอก ”
“ เรื่องอะไรเหรอครับ ? ”
“ แกรู้มั๊ย...ว่าลูกชายตัวดีของแกทั้งสองคนมันรักกัน! ”
“ รักกัน...ก็ดีแล้วนี่ครับพี่น้องรักกัน ”
“ ถ้ารักกันแบบพี่น้องก็ดีหน่ะสิ...แต่ที่ชั้นจะบอกแกมันหมายความว่าลูกๆ ของแกมันรักกันแบบแฟน! ”
“ พี่ว่าอะไรนะครับ! เจ้ากอล์ฟกับเจ้าแบงค์นะเหรอ...เป็นแฟนกัน! ”
“ ก็ใช่หน่ะสิ! มันสองคนเป็นแฟนกัน...แกต้องกลับมาจัดการด่วนเลยนะ ”
“ ได้ครับพี่...ผมจะรีบกลับไปจัดการครับ ”
“ รีบๆ มาเลยนะ...ชั้นไม่อยากให้คนอื่นเค้านินทาเอาได้ ”
ป้าพูดจบก็วางสายไป
เวลาผ่านไปหลายวันป้าก็ยังคงไม่ยอมพูดคุยกับหลานชายทั้งสองคน ส่วนกอล์ฟกับแบงค์ก็ไม่กล้าที่จะพูดกับป้าเช่นกันเพราะคิดว่าป้ายังคงโกรธตนอยู่
ก๊อกๆๆๆ “ กอล์ฟ...พ่อมีเรื่องจะพูดด้วย ”
“ พ่อ! พ่อกลับมาตั้งแต่เมื่อไหร่ครับ ”
“ ไม่ต้องถามมาก...รีบลงมาข้างล่างเดี๋ยวนี้พ่อกับป้ามีเรื่องจะพูดกับเราสองคน ”
“ แล้วแบงค์ไปไหน ? ”
“ แบงค์ไปซ้อมเปียโนที่โรงเรียนตั้งแต่เช้าแล้วครับ ”
“ ถ้างั้น..แกรีบอาบน้ำแล้วลงมาคุยกับพ่อข้างล่างนะ ”
“ ครับ ”
“ กอล์ฟ...ลูกสองคนทำไมถึงทำแบบนี้ ? ”
พ่อของกอล์ฟเริ่มเปิดประเด็นสนทนาโดยที่มีป้าและแม่ของแบงค์นั่งฟังอยู่ด้วย
“ ถ้าพ่อจะถามผมเรื่องนี้...ผมก็อยากจะถามพ่อเรื่องหนึ่งเหมือนกันครับ ทำไมพ่อกับแม่ถึงรักกัน ”
“ มันเป็นเรื่องธรรมดา...ผู้ชายกับผู้หญิงใกล้ชิดกันมันก็ต้องเกิดความรักความผูกพัน ”
“ ผมก็เหมือนพ่อนั่นแหละครับ...คนเราอยู่ด้วยกันก็ต้องรักกันเป็นธรรมดา ”
“ กอล์ฟ! นี่มันจะมากไปแล้วนะ เดี๋ยวนี้ลูกกล้าเถียงพ่อขนาดนี้เลยเหรอ! ”
“ กอล์ฟไม่ได้เถียง! กอล์ฟแค่พูดความจริง ”
“ กอล์ฟ! พ่อขอร้องล่ะนะ หยุดทำแบบนี้ซักทีเหอะนะ สังคมภายนอกไม่มีใครเค้ายอมรับเรื่องแบบนี้หรอก ”
“ กอล์ฟคงทำตามที่พ่อขอร้องไม่ได้หรอกนะครับ...เพราะถึงพ่อจะทำยังไงเราสองคนก็คงไม่กลับไปเป็นเหมือนเดิมได้หรอกครับ ”
“ กอล์ฟ! ทำไมพูดกับพ่อแบบนี้ ขอโทษพ่อเดี๋ยวนี้นะ ” ป้าตะคอกเสียงดังลั่น
“ ไม่ครับ...กอล์ฟไม่ได้ทำอะไรผิด ”
“ ดี...ถ้าอย่างนั้นพ่อจะส่งแกไปเรียนที่ญี่ปุ่นกับอาพอเรียนจบก็ทำงานที่นั่น แล้วก็ไม่ต้องกลับมาเมืองไทยอีกเลย พวกแกสองคนจะได้ไม่ต้องเจอกันอีก! ”
“ คุณคะ...ชั้นว่าเราอย่าทำแบบนี้เลยนะคะ ”
แม่ของแบงค์ช่วยคัดค้านอีกแรง แต่ก็ไม่เป็นผล
“ ถ้าขืนแกยังดื้อด้านอีก...พ่อจะให้แบงค์ไปอเมริกากับพ่อพรุ่งนี้เลย! ”
“ พ่อครับ...อย่าพาแบงค์ไปอเมริกาเลยนะครับ ”
กอล์ฟหันกลับไปขอร้องกับผู้เป็นพ่อ
“ ก็ได้ครับ...กอล์ฟจะไปญี่ปุ่นแต่มีข้อแม้นะครับ ”
“ พ่อจะต้องให้แบงค์เรียนที่นี่ ห้ามพาไปอยู่กับพ่อที่อเมริกา ”
“ ได้...แกสัญญากับพ่อแล้วนะว่าแกจะไป ”
“ ครับ ”
หลังจากที่ทุกคนแยกย้ายกันออกไปแล้ว ธารารีบกดโทรศัพท์เพื่อโทรหาลูกชายเป็นการด่วนเพื่อให้แบงค์รีบกลับมาบ้าน
“ แบงค์เหรอลูกนี่แม่เองนะ! ”
“ ครับ...แม่มีอะไรเหรอครับทำไมเสียงแม่แปลกๆ ? ”
“ ไม่ต้องถามอะไรตอนนี้นะลูก รีบกลับมาแล้วแม่จะเล่าให้ฟัง ”
“ ครับ ” แบงค์วางสายแล้วก็รีบกลับไปที่บ้านทันที
พอแบงค์กลับมาถึงบ้านแม่ของแบงค์ก็รีบวิ่งมาลากแขนแบงค์ให้เข้าไปในห้องรับแขกโดยเร็ว
“ แบงค์ รู้มั๊ยว่าเกิดเรื่องใหญ่แล้วนะ ”
“ เรื่องใหญ่...เรื่องอะไรเหรอครับ ? ”
“ ลูกรู้มั๊ย...ว่าพ่อของกอล์ฟเค้ารู้เรื่องที่เราทั้งสองคนรักเกินพี่เกินน้องแล้วนะ ”
แบงค์ได้ยินแม่พูดออกมาอย่างนั้นก็ถึงกับอึ้งไปชั่วขณะ แต่ก็พยามทำสีหน้าให้เป็นปกติ
“ ฮะ!! เมื้อกี๊แม่พูดว่าอะไรนะครับ พ่อรู้แล้วงั้นเหรอครับ ? ”
“ ก็ใช่น่ะสิ...แม่ยังไม่รู้เลยว่าจะช่วยเราสองคนยังไง ”
“ แล้วพ่อเค้าว่าอะไรบ้างครับ ? ”
“ แบงค์...กลับมาแล้วเหรอ? มาทางนี้หน่อยสิป้ามีเรื่องจะพูดด้วย ”
เสียงๆหนึ่งดังมาจากทางด้านหลังทำให้แบงค์กับแม่ต้องหันกลับไปมอง
“ คุณป้า! ”
“ ตามป้ามาที่หลังบ้านด้วยนะ...ป้ามีเรื่องจะคุยกับเรา ”
“ ครับ ”
แบงค์เดินตามป้าออกมาทางหลังบ้านแล้วก็มานั่งที่เก้าอี้ริมสระน้ำ
“ แกรู้แล้วใช่มั๊ย...ว่าหลานชั้นเค้าต้องทะเลาะกับพ่อเพราะอะไร ”
“ ครับ ” แบงค์ตอบแล้วก็ก้มหน้ายอมรับความผิด
“ เพราะแกเป็นต้นเหตุของเรื่องนี้...ตอนนี้แกคงรู้แล้วสินะว่าชั้นต้องการคุยกับแกเรื่องอะไร ”
“ ครับ...แบงค์รู้ดีว่าแบงค์เป็นคนผิด แบงค์ยินดีที่จะรับผิดชอบทุกอย่างครับ ”
“ ถ้างั้น...ชั้นจะขอแกเรื่องหนึ่ง แกทำให้ชั้นได้มั๊ย ? ”
“ เรื่องอะไรครับ ? ”
“ แกต้องสัญญากับชั้นก่อนว่าแกจะทำตามที่ชั้นบอก ”
“ ครับผมสัญญา ”
“ ตั้งแต่วันนี้เป็นต้นไปแกต้องเลิกยุ่งกับเจ้ากอล์ฟ ”
“ แต่ว่า... ”
“ แกลองคิดดูดีๆ นะ แกจะยอมให้เจ้ากอล์ฟมันมาหมดอนาคตเพราะแกเหรอ วิธีนี้จะเป็นการดีทั้งสองฝ่ายนะ ”
“ ครับ ”
“ แกต้องทำให้เจ้ากอล์ฟมันเลิกยุ่งแกให้ได้นะจำไว้... ”
“ ครับ ”
ป้าพูดจบก็ลุกขึ้นแล้วเดินออกไป
*************************************************************************************************************************************
จากนี้ความรักของกอล์ฟและแบงค์จะเป็นอย่างไร มาร่วมกันเป็นกำลังใจให้ทั้งคู่ได้ที่นี่ ทุกวันครับผม
แล้วเจอกันในตอนต่อไปครับ
-
เศร้าอ่ะ
:m15: :m15: :m15: :m15:
-
เป็นกำลังใจให้ครับ
-
:angry2:
ขอยืมมาเป็นป้าซักวันได้ไม๊....แล้วเธอจะรู้ว่าหลานดี ๆ อย่างฉันจะทำอะไรกับเธอ..... :m28:
เป็นแค่ป้า....ริจะมีบทบาท.....เหตุผลแค่นี้ไม่ถูกใจเลยยยย เคืองงงงง.... :m16:
ที่แน่ ๆ เวรละกอร์ฟกับแบงค์ต้องแยกกันซะละเหรอเนี่ยยยยย......
:เฮ้อ:
-
ต้องเข้าใจอ่ะครับ
พวกคนที่โดนผู้ชายทิ้ง ก็อยากจะได้คืนมา
ว่างๆกอล์ฟก็สนองป้าสักทีสองที เผื่อจะเข้าใจอะไรมาบ้าง
:m16:
-
:o12: :o12: :o12: :o12: :o12: พูดมะออก
บังคับจิตจัยเกิ๊น :m8:
-
:o11: ต้องแยกจากกัน :undecided:
-
:o11:......อ่ะน้า...ในที่สุดความเศร้าก็เข้ามาเยือนจนได้อ่ะ....แงแงแงแงแงแง :m15: :sad2:
[attachment deleted by admin]
-
ป้าเลวมากกกกกกกกกก :angry2:
-
:m29: ใจเย็นๆกันก่อนนะครับ o22
หากลองมองในอีกมุมนึงก็อาจจะเข้าใจในอีกฝ่ายก็ได้นะ :เฮ้อ:
มาต่อกันกับตอนที่18 ครับ
แบงค์เดินมานั่งลงที่ขอบสระน้ำในบ้านแล้วแกว่งขาเล่นในสระ เขาเหม่อลอยคิดถึงคำพูดของป้าที่พูดออกมาเมื่อครู่ แบงค์พึมพำกับตัวเองอย่างหาทางออกไม่ได้
“ นี่คงถึงเวลาแล้วสินะ...เวลาที่ต้องยอมรับความจริงซักที พี่กับน้องยังไงก็ต้องเป็นพี่กับน้องอยู่วันยันค่ำ.. ”
กอล์ฟแอบยืนมองแบงค์อยู่ที่สระน้ำด้วยสีหน้าเครียดเพราะเป็นห่วงความรู้สึกของคนรัก
“ พี่ขอโทษนะแบงค์ที่พี่ต้องทำอย่างนี้...พี่คิดว่าซักวันแบงค์จะเข้าใจว่าพี่ทำไปเพราะอะไร ”
กอล์ฟพูดกับตัวเองเบาๆ แล้วก็เดินออกไป
แบงค์นั่งเหม่อลอยอยู่พักหนึ่งก็นึกขึ้นได้จึงรีบหยิบโทรศัพท์มือถือออกมาแล้วรีบกดโทรหาต้อมทันที
“ ฮัลโหล...พี่ต้อมเหรอครับ ”
“ ครับ...น้องแบงค์มีอะไรเหรอครับ ? ”
“ พี่ต้อมครับเย็นนี้ว่างมั๊ยครับ ? แบงค์มีเรื่องจะคุยด้วย ”
“ เรื่องอะไรเหรอครับ ? ”
“ อย่าเพิ่งถามอะไรตอนนี้เลยนะครับ...ไว้เจอกันแล้วแบงค์จะบอก ”
“ ได้ครับ...เดี๋ยวตอนเย็นพี่จะไปรับที่บ้านนะครับ ”
“ ครับ ”
แบงค์รู้สึกผิดที่ใช้ต้อมเป็นเครื่องมืออย่างนี้ แต่ถ้าสิ่งที่ตนทำเป็นการดีกับคนรักเขาก็ยินดีที่จะทำ
เย็นวันนั้นต้อมขับรถมารับแบงค์ที่บ้านเพื่อไปทานข้าวเย็นด้วยกัน อาหารมื้อเย็นมื้อนั้นต้อมรู้สึกอิ่มอกอิ่มใจเป็นพิเศษ แต่แบงค์กลับนิ่งเงียบเฉยไม่ยอมพูดยอมจาจนต้อมต้องเป็นฝ่ายเริ่มต้น
“ วันนี้น้องแบงค์เป็นอะไรครับ..พี่เห็นเรานั่งเงียบมาตั้งนานแล้วนะ ”
“ พี่ต้อมครับ...พี่ยังชอบแบงค์อยู่รึปล่าว ? ”
ต้อมถึงกับอึ้ง…ที่อยู่ๆ แบงค์ก็ถามออกมาอย่างนั้น
“ ทำไมน้องแบงค์ถึงถามพี่อย่างนั้นล่ะครับ ? ”
“ ปล่าวครับ...แบงค์เห็นว่าพี่ต้อมเป็นคนดีแบงค์ก็เลยจะลองคบดู แต่ถ้าพี่ต้อมมีคนที่ชอบแล้วก็ไม่เป็นไรครับ ”
“ พี่ถามจริงเถอะนะ...แบงค์ทำอย่างนี้เพื่อประชดใครรึปล่าว ? ”
“ พี่ต้อม! ”
“ พี่รู้เรื่องของเรากับพี่ชายจากน้องเจี๊ยบหมดแล้วหล่ะ มีอะไรก็บอกพี่มาตรงๆ ไม่ต้องกลัวพี่ยินดีที่จะรับฟังทุกอย่าง ”
“ ครับ ”
แบงค์จึงเล่าเรื่องราวที่เกิดขึ้นทั้งหมดให้ต้อมฟังทุกอย่าง แล้วก็รวมไปถึงเรื่องที่ตนจะขอให้ต้อมช่วย
“ แบงค์แน่ใจแล้วนะ...ว่าถ้าทำแบบนี้แล้วตัวแบงค์จะไม่เสียใจ ”
“ ครับ...แบงค์คิดว่าถ้าพี่ต้อมเป็นแบงค์พี่ต้อมก็คงเลือกที่จะทำแบบนี้ ”
“ ครับ...พี่ยินดีที่จะช่วยคนที่พี่รัก ถึงแม้ว่าแบงค์จะไม่เคยคิดกับพี่แบบนั้น ”
ต้อมพูดทั้งๆ ที่ยังก้มหน้า ไม่ยอมสบตาคนที่อยู่ตรงหน้าแม้แต่น้อย
“ ถึงแบงค์จะไม่ได้รักพี่ต้อม...แต่พี่ต้อมรู้มั๊ยว่ามีคนใกล้ๆ ตัวที่เค้าแอบรักพี่ต้อมอยู่นะ ”
“ มีคนแอบรักพี่! ใครเหรอครับ ? ”
“ แบงค์คงบอกพี่ไม่ได้หรอกนะครับ...เอาเป็นว่าพี่ลองไปคิดดูละกันว่าใครเป็นคนที่ห่วงพี่มากที่สุด ยินดีที่จะทำตามทุกอย่างที่พี่ขอร้องให้ทำ และเป็นคนที่ใกล้ชิดพี่มากที่สุดด้วย ”
“ แบงค์อยากให้พี่รีบไปคว้ามันกลับมาคืน..ก่อนที่สิ่งที่มีค่าที่สุดของพี่จะตกไปอยู่ในมือของคนอื่นนะครับ ”
แบงค์หันมาพูดทิ้งท้ายกับต้อมพร้อมกับรอยยิ้มแล้วก็เดินเข้าบ้านไป
ต้อมขับรถกลับมาถึงบ้านแล้วก็รีบขึ้นไปบนห้องด้วยความเหนื่อยใจ พร้อมกับยังครุ่นคิดถึงสิ่งที่แบงค์พูดกับตนเมื่อครู่นี้
“ ใครกันนะ… ”
ต้อมเดินมานั่งลงที่เตียงพร้อมกับหยิบสมุดเฟรนด์ชิพขึ้นมาเปิดอ่านไปเรื่อยๆ…จนสายตาไปสะดุดกับข้อความหนึ่ง
“ เราคิดอยู่นานเหมือนกันนะว่าจะบอกนายดีมั๊ย...แต่วันนึงเราก็ได้รู้ความจริงแล้วว่านายคงไม่ต้องการมัน แต่อย่างน้อยเราก็อยากให้นายได้รับรู้เอาไว้นะต้อม เรา.....รัก ......นาย ”
ต้อมรีบหยิบโทรศัพท์มือถือขึ้นมาแล้วกดโทรหาใครบางคนทันที แต่โทรอยู่นานก็ไม่มีคนรับสายซักทีเขาจึงตัดสินใจขับรถออกไป
“ อ้าวต้อม! มีอะไรรึปล่าวจ๊ะมาซะดึกเชียว ”
“ แม่ครับ...โก้อยู่มั๊ยครับ ? ”
“ เจ้าโก้มันอยู่บนห้องหน่ะลูก...เดี๋ยวแม่ไปตามให้นะ ”
“ ไม่เป็นไรครับแม่...เดี๋ยวต้อมขึ้นไปเองครับ ”
“ จ้ะ..ตามสบายเลยนะลูกเดี๋ยวแม่ไปทำกับข้าวไว้ใส่บาตรพรุ่งนี้ก่อน ”
“ ครับ ”
“ ก๊อกๆๆๆ ”
“ ครับแม่...มาแล้วครับ ”
“ ต้อม! ”
โก้แปลกใจมากที่ต้อมมาหาตน เพราะโก้คิดว่าต้อมคงจะรังเกียจเขาถ้ารู้ว่าเขาคิดยังไงกับต้อมที่เป็นเพื่อนสนิทของตัวเอง
“ ต้อมมีอะไรรึปล่าว ? เข้ามาข้างในก่อนสิ ”
“ โก้...แกเขียนเฟรนด์ชิพแบบนั้นหมายความว่ายังไง ”
ต้อมพูดขึ้นพร้อมกับตีสีหน้าเข้ม
“ ถ้านายจะมาถามเราเรื่องนี้นะ...เราไม่มีคำตอบให้นายหรอก ”
โก้ตอบน้ำเสียงเยือกเย็น
ต้อมลุกขึ้นมากระชากคอเสื้อของโก้ แล้วตะคอกเสียงดังลั่น
“ โก้! เราถามนายดีๆ นะ ทำไมนายตอบเราแบบนี้ ”
“ ต้อม...ปล่อยเราเหอะนะเราเจ็บ ”
“ ไม่ปล่อย! จนกว่าเราจะได้คำตอบว่าทำไมนายต้องเขียนแบบนั้น.. ”
“ ใช่! เราแอบรักนาย! ได้ยินมั๊ยว่าเรารักนาย! ”
โก้พูดจบน้ำตาก็ไหลรินลงมาอาบสองแก้ม ต้อมตกใจมากจนทำอะไรไม่ถูกจึงโอบตัวโก้เข้ามากอดเอาไว้ โก้ตกใจมากที่อยู่ๆ ต้อมก็โผเข้ากอดตนอย่างนี้แต่เขาก็ไม่ได้ขัดขืนแต่อย่างใดยอมให้ต้อมกอดจนกว่าจะพอใจ ต้อมคลายมือออกแล้วมองหน้าเพื่อนรักที่ในวันนี้จะกลายเป็นคนรักของตน ต้อมมองหน้าโก้พร้อมกับส่งยิ้มให้แล้วก็ยื่นหน้าไปกระซิบที่ข้างหูโก้เบาๆ ว่า
“ โก้..นายรักเราจริงๆ เหรอ ”
“ อืม...เรารักนาย แล้วก็รักมานานแล้วด้วย ”
“ แล้วทำไมไม่ยอมบอกตั้งนานหล่ะ เก็บเอาไว้ทำไม ”
“ ใครจะไปกล้าบอกล่ะ...ก็เรากลัวว่าถ้าเราบอกไป เราอาจจะเสียเพื่อนที่ดีที่สุดไปตลอดชีวิตเลยก็ได้ ”
โก้พูดเสียงสั่นคลอน
“ แล้วตอนนี้ล่ะ...เสียไอ้ต้อมคนนี้ไปมั๊ยครับ ”
“ โก้…เรื่องที่ผ่านมาเราขอโทษนะ ต่อไปนี้เราขอเริ่มต้นใหม่นะเราสองคนเป็นแฟนกันแล้วนะเข้าใจมั๊ย ”
ต้อมพูดพร้อมกับคว้ามือของโก้ขึ้นมากุมเอาไว้แล้วก็ยื่นจมูกไปสัมผัสแก้มใสของโก้ เพื่อเป็นการยืนยันความบริสุทธิ์ใจของตน ฝ่ายโก้ก็ได้แต่ยิ้มหน้าแดงเขินอายที่ต้อมจู่โจมหอมแก้มตนโดยไม่ทันตั้งตัวเช่นนี้จึงรีบลุกขึ้นเดินหนีออกไปจากห้อง
กอล์ฟรีบวิ่งขึ้นไปบนห้อง หลังจากที่เขาเห็นรถของต้อมกลับมาส่งแบงค์ที่บ้านเมื่อครู่นี้ เขาโวยวายใส่แบงค์ด้วยความโมโห
“ แบงค์ทำผิดสัญญา...แบงค์เคยบอกกับพี่ว่าแบงค์จะไม่ยุ่งกับไอ้ต้อมอีก ”
แบงค์สวนกลับทันที…
“ แบงค์แค่ออกไปกินข้าวกับพี่เค้าแค่นั้นเอง แค่นี้ไม่เห็นต้องคิดมากเลย ”
“ แล้วอีกอย่างนะ...แบงค์จะไปทำอะไรที่ไหนกับใครมันก็เรื่องของแบงค์ มันไม่เกี่ยวกับพี่ ”
แบงค์ลอยหน้าอย่างท้าทาย…
“ ใช้สิ! พี่มันคงไม่มีความหมายกับเราแล้วสินะ ก็ได้...พี่จะหลีกทางให้เราทั้งสองคน ”
กอล์ฟมองแบงค์อย่างหมั่นเขี้ยว
“ ยังไงก็ขอบคุณพี่กอล์ฟมากๆ เลยนะครับ...ที่เข้าใจเราสองคน ”
“ ร้ายกาจที่สุด!! พี่ไม่เคยคิดเลยว่าคนที่พี่รักที่สุดจะทำกับพี่แบบนี้ ”
แบงค์เสียงเครียดขึ้นด้วยความเจ็บช้ำทันที...
“ แบงค์ว่าเราสองคนเลิกแล้วต่อกันเหอะนะ...พี่กับน้องยังไงก็ต้องเป็นพี่กับน้องอยู่วันยังค่ำ แบงค์อยากให้มันจบลงด้วยดี พี่กอล์ฟลืมเรื่องที่ผ่านมาเถอะนะ ”
แบงค์พูดด้วยแววตาเจ็บปวด กอล์ฟถึงกับผงะ สังเกตเห็นว่าแบงค์ตาแดงๆเหมือนจะร้องไห้
ก๊อกๆๆๆ “ แบงค์กลับมาแล้วเหรอ ? ลงมาคุยกับป้าข้างล่างหน่อยสิ ”
“ ครับ...คุณป้า ”
“ เพี้ยะ!! ” แป้งรีบวิ่งเข้าไปประคองแบงค์ที่หน้าแดงช้ำ ส่วนกอล์ฟรีบวิ่งมาจับตัวป้าแยกออกไปห่างๆ จากแบงค์โดยเร็ว
“ เห็นมั๊ยกอล์ฟ! แกเห็นรึยังว่ามันเป็นคนยังไง นี่แกกล้าหลอกหลานชายชั้นเหรอ! ”
“ แป้งว่าแม่จะทำเกินไปแล้วนะคะ! ”
แป้งหันกลับมาต่อว่าแม่เสียงดัง
“ แกก็ดูมันทำสิ! เพราะมันไม่ใช่เหรอเจ้ากอล์ฟถึงต้องเป็นแบบนี้ แล้วยังไปกับคนอื่นสองต่อสองอีกแล้วกลับมืดค่ำขนาดนี้แกคิดว่ามันสองคนออกไปทำอะไรกัน ”
ป้าจ้องหน้าแบงค์อย่างเลือดเย็น แล้วเดินหนีออกไป…
“ แบงค์! เป็นอะไรมากรึปล่าว เจ็บมากมั๊ย ? ”
กอล์ฟรีบวิ่งเข้ามาถามคนรักด้วยความเป็นห่วง
“ ทุกสิ่งทุกอย่างที่แบงค์ทำเพราะมันจำเป็นต้องทำ ถ้าพี่กอล์ฟไม่อยากให้แบงค์เดือดร้อนก็อยู่ห่างๆ แบงค์ซะ ครั้งนี้แบงค์จะยอมให้ป้าของพี่ตบหน้าของแบงค์เป็นครั้งสุดท้าย ครั้งต่อไปแบงค์จะไม่ยอมเจ็บตัวฟรี!! ”
แบงค์พูดเสียงเด็ดเดี่ยว แล้วก็เดินออกไปนอกบ้าน กอล์ฟกับแป้งมองตามแววตาครุ่นคิด
วันงานเลี้ยงอำลารุ่นพี่มาถึง แบงค์ยังคงเตรียมตัวอยู่หลังเวทีเพื่อที่จะขึ้นไปเล่นเปียโนให้ทุกคนในงานได้ชม
“ แบงค์..เสร็จยังวะ จะถึงคิวแกแล้วนะ ”
“ รู้แล้วน่าไอ้ป่าน...แกไม่ต้องมาเร่งข้าหรอก เออ! ข้าฝากมือถือไว้กับแกหน่อยสิถ้ามีคนโทรมาก็ถามชื่อไว้แล้วบอกเค้าว่าเดี๋ยวข้าจะโทรกลับ ”
“ เจ้าค่ะคุณชาย ” ป่านรับโทรศัพท์มือถือของแบงค์มาเก็บไว้
“ รายการต่อไปจะเป็นการเดี่ยวเปียโนของชั้น ม.5/2 ค่ะเชิญรับชมได้เลยค่า… ”
“ ป่าน...ข้าไปแล้วนะ ”
“ อืม… ”
แบงค์เดินขึ้นมาบนเวทีแล้วโค้งคำนับให้คนที่นั่งรอชมอยู่ทางด้านล่างเล็กน้อย แล้วกว้านสายตาหาคนๆ หนึ่งแต่ก็ไม่พบ
“ แบงค์ขอโทษนะ...ที่แบงค์ต้องทำแบบนี้ ” แบงค์พูดกับตัวเองในใจเบาๆ
***************************************************************************************************************************************
o1
-
เง่อ เง่อ o12
เริ่มสับสนแระคร้าบ
เดามั่ยถูกแระ
:เฮ้อ: แล้วมันจะเปนยังงัยต่อเนี่ย
-
ปวดหัว
-
:sad2:
สงสารแบงค์จัง....จะไปฟังพวกคนใจร้ายทำไม...ทำร้ายจิตใจตัวเองกับคนที่เรารัก ไม่มีประโยชน์เลยยย
เข้มแข็งไว้...อย่ายอมให้ใครมันรังแกเรา....ทำดีกับคนที่ดีกับเรา มาร้ายกับเราตืบบบบบ... :laugh:
แถมวันนี้ทำความดี...บอกต้อมเรื่องโก้....น่ารักมากมาย +1 ให้สำหรับความดีและการเจ็บตัวจากคนใจร้าย
:angry2:
ยัยป้า...ใจร้ายมากกกก ....แน่จิงเจอกันนนนนนน :m16:
-
ป้าคับ ทำไมเลวยังงี้ :angry2:
เดะไปวางระเบิดรถป้าซะเลยนิ :m16:
-
เป็นกำลังใจให้ครับ
-
:เฮ้อ: จากกันด้วยความไม่เข้าใจ :เฮ้อ:
-
เพื่งมาอ่านอ่ะคับ อยากบอกว่าชอบแนวเรื่องมากๆคับ :o8:
เท่าที่อ่าน รู้สึกว่าหลังภาษาที่ใช้ อ่านแล้วลื่นขึ้นน้าคับ o13 สนุกด้วย
ส่วนความคิดเห็นของเรื่องนะคับ
อีป้าเลวมากกกกกกก อดีตสามีทิ้งป้าไปก็เพราะป้าอ่ะแหละ ขอบอก แล้วไปแค้นฝังหุ่นไรกับเด็กเขาฮะ ? o12
เชอะ ตัวเองโดนทิ้งเป็น อีป้าร้างสามีก็ดีและ ชิชะ
น่าสงสารแบงค์แฮะ ได้รางวัล นายเอกแสนรางทดไปเรย :o12:
อ่าๆ เอาใจช่วยนะคับ มาต่อไวๆน้า ให้กำลังใจค้าบบบ :a9:
ถึงอีพ่อนะ เด๋วนี้สังคมเขาก็เปิดกว้างแล้วเฟร้ย หนอยยยย ก็นะ คนเป็นพ่อคงรับไม่ได้ก็เข้าใจ แต่อีป้านี่อภัยไม่ได้เด็ดขาด จิ๊ :m16:
-
กระโดดเอานหนามทุเรียนตบยัยป้าตัวแสบ
ฝังใจแล้วมาเอาคืนกับเด็ก
:angry2: :angry2: :angry2: :angry2:
-
ทำมัยนะคับ
การที่จะรักครัยสักคน
ถึงต้องมีอุปสรรคมากมายด้วย
มะเข้าจัยอ่า
กอล์ฟกับแบงค์ก้อรักกันดีดีอยู่
ยัยป้าก้อมาเปนตัวแปรอีก
:m8: :m8: :m8: :m8: :m8: :m8: :m8:
เปนกะลังจัยหั้ย โก้ กะ ต้อม ดวยนะคับ :m11:
-
:try2: ใจเย็นๆนะครับ ใครดูหนังเกาหลีมาบ้าง วันนี้ลองอ่านแล้วจินตนาการภาพตามนะครับ มันคล้ายๆกันเลย :m23:
ต่อครับต่อกับ o7 ตอนที่19 :o12:
เสียงเปียโนยังบรรเลงขับกล่อมคนในงานไปเรื่อยโดยไม่มีทีท่าว่าจะหยุด แต่แล้ว…เจี๊ยบก็รีบวิ่งไปลากแขนแบงค์ลงมาจากเวที ท่ามกลางความงงงันของทุกคนในงาน
“ เดี๋ยวเจี๊ยบ! แกจะพาข้าไปไหน ? ”
“ ไม่ต้องถามมาก! แกตามข้ามาเดี๋ยวแกก็รู้ ”
เจี๊ยบรีบไปแย่งโทรศัพท์มือถือจากมือของป่านแล้วยื่นส่งให้แบงค์ทันที…
“ อ่านดู...แล้วแกจะรู้เอง ”
“ แบงค์พี่ขอโทษนะ ที่วันนี้พี่ไม่ได้ไปดูแบงค์เล่นเปียโนที่โรงเรียน เพราะว่าวันนี้พี่ตัดสินใจแล้วว่า ถ้าแบงค์ไม่ต้องการจะเจอหน้าของพี่อีกพี่ก็จะทำ แบงค์จำได้มั๊ยพี่เคยบอกกับแบงค์ว่าไม่ว่าแบงค์ต้องการอะไรพี่ยินดีที่จะทำให้ทุกอย่าง ”
แบงค์อ่านข้อความในมือถือจบก็เงยหน้าถามเพื่อนๆ…
“ พี่กอล์ฟจะไปไหน! ทำไมเค้าไม่บอกเรา! ”
“ ต้า! นายสนิทกับพี่กอล์ฟที่สุดนายรู้ใช่มั๊ย...ว่าเค้าจะไปไหน ? ”
แบงค์ถามอย่างร้อนใจ
“ เอ่อ…คือว่า… ”
ต้ามองซ้ายมองขวาแล้วจำใจต้องพูด
“ เมื่อวานไอ้กอล์ฟมันโทรมาหาเราแล้วมันก็บอกว่า… ”
ต้าพูดไม่ออก แบงค์มองอย่างคาดคั้น
“ บอกว่าอะไร.. ”
ต้ายังคงอึกอัก
“ บอกมาสิ…พี่กอล์ฟเค้าบอกต้าว่าอะไร ”
แบงค์ถามเสียงแข็ง
“ กอล์ฟมันบอกเราว่า...มันจะไปญี่ปุ่นแล้วก็จะไม่กลับมาเมืองไทยอีก ”
แบงค์อึ้ง แทบหมดแรงจนแว่นต้องเข้ามาประคองไว้
“ แบงค์...เราขอโทษ...กอล์ฟมันสั่งไม่ให้เราบอกใคร...เราขอโทษจริงๆ ”
ต้าก้มหน้ายอมรับผิด
“ ช่างเถอะต้า...ที่พี่กอล์ฟเค้าทำแบบนี้ เพราะว่าบางทีเค้าอาจจะอยากไปจากเราอยู่แล้วก็ได้ ”
“ แบงค์...เรารู้ว่ากอล์ฟมันรักแกมากนะ ข้าไม่เคยเห็นมันเป็นอย่างนี้เลยไอ้กอล์ฟมันรักแกจริงๆ นะ ”
“ รักแต่ก็ทิ้งเราไป โดยไม่ลาสักคำอย่างนี้เหรอเจี๊ยบ...ทำไมเค้าไม่มาบอกเราตรงๆ ทำไมเค้าไม่กล้าสู้หน้าเรา ทำไมเค้าเลือกที่จะหนีไปแบบนี้หล่ะ ”
แบงค์พูดออกมาอย่างเสียใจ แล้วก็ร้องไห้ออกมา
ทุกคนพูดไม่ออก ได้แต่มองหน้ากันอย่างหาทางออกไม่ได้…
เสียงโทรศัพท์มือถือดังขึ้น แบงค์รีบหยิบขึ้นมาดู
“ ข้อความใหม่ 1 ข้อความ ”
แบงค์รีบเปิดอ่านข้อความ ในใจก็ภาวนาขอให้เป็นกอล์ฟที่ส่งมา
“ แบงค์...ก่อนที่พี่จะไปจากที่นี่ พี่อยากจะบอกกับเราว่าพี่ขอโทษ...ขอโทษสำหรับทุกสิ่งทุกอย่างที่ผ่านมา ขอโทษที่พี่เคยแกล้งเรา พี่คิดว่าพี่อยากจะพูดคำนี้เมื่อมันถึงเวลา…แต่ต่อไปนี้พี่คงจะไม่มีโอกาสได้พูดมันอีกแล้ว ที่ผ่านมาพี่ไม่เคยเสียใจที่มาหลงรักคนที่เป็นผู้ชายเหมือนกัน แต่ที่พี่เสียใจคือการที่เราสองคนมีเวลารักกันน้อยเกินไป แต่ถึงเวลาของเราจะหมดลงแล้วและเราสองคนคงจะไม่ได้เจอกันอีกแต่พี่จะไม่มีวันลืมแบงค์ พี่รักแบงค์นะ กอล์ฟ ”
แบงค์ร้องไห้ แล้วก็ตัดสินใจวิ่งออกไปหน้าโรงเรียน ทุกคนหันไปมองอย่างตกใจแล้วก็วิ่งตามแบงค์ออกมา
“ แบงค์! แกจะไปไหน! ”
เจี๊ยบกับป่านตะโกนเรียก แต่แบงค์ไม่สนเสียงเรียกของทั้งสองคน
“ พี่กอล์ฟ... เราจะกลับไปหาพี่กอล์ฟ ”
“ งั้นแกรออยู่ตรงนี้...เดี๋ยวข้าจะไปเอารถมารับ ”
เจี๊ยบพูดจบก็วิ่งไปที่ลานจอดรถทันที
เจี๊ยบรีบขับรถพาแบงค์กับเพื่อนๆกลับมาที่บ้านของกอล์ฟ แต่ก็ไม่พบใครอยู่ที่บ้านนอกจากแป้งเพียงคนเดียว
“ พี่แป้งครับ! พี่กอล์ฟอยู่มั๊ยครับ ”
“ กอล์ฟออกไปสนามบินได้พักใหญ่แล้วจ้ะ ”
“ ออกไปแล้ว!! ”
“ แบงค์...ข้าว่าเรารีบไปที่สนามบินกันเถอะเดี๋ยวไม่ทัน ”
เจี๊ยบรีบขับรถมาที่สนามบินทันทีพอรถของเจี๊ยบมาถึง แบงค์ก็รีบเปิดประตูแล้ววิ่งออกไป แบงค์วิ่งตามหากอล์ฟจนทั่วแต่ก็ไม่เห็นแม้แต่เงา
“ สนามบินใหญ่ขนาดนี้ แล้วเราจะไปตามหาที่ไหนได้นะ ”
แบงค์บ่นกับตัวเอง
“ แบงค์... เจอกอล์ฟมั๊ย ”
ต้ากับเพื่อนๆ รีบวิ่งเข้ามาถามด้วยความเป็นห่วง
“ ยังเลย... สงสัยพี่เค้าคงจะไปแล้วหล่ะ ”
แบงค์พูดเสียงสั่น พยามกลั้นน้ำตาเอาไว้
“ นั่นไง! ไอ้กอล์ฟ! ”
แว่นพูดขึ้นพร้อมกับชี้ให้เพื่อนๆ ดูสิ่งที่ตนเห็น
ภาพที่ทุกคนเห็นคือกอล์ฟกำลังลากกระเป๋าใบโต มุ่งหน้าไปยังทางที่มีป้ายเขียนว่าผู้โดยสารขาออก แบงค์เห็นอย่างนั้นก็รีบวิ่งตามไปทันทีแต่ก็ถูกเจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยกักตัวไว้
“ น้องครับ! เข้าไม่ได้นะครับ! ”
“ พี่กอล์ฟ! อย่าเพิ่งไปนะ! ”
แบงค์ตะโกนเสียงดัง จนคนรอบข้างหันมามองด้วยความแปลกใจ
“ น้องครับ... ถ้าพี่พูดแล้วน้องยังไม่ฟังอีกพี่จะจับตัวน้องโยนออกไปจริงๆ นะ ”
“ พี่กอล์ฟ! พี่กอล์ฟ! ”
กอล์ฟหันหลังกลับมามองทางต้นเสียงถึงกับชะงัก…
“ แบงค์... แบงค์มาทำไม ”
“ พี่กอล์ฟ... แบงค์ขอร้องพี่อย่าไปเลยนะ ”
“ ไม่ได้หรอก... พี่สัญญากับพ่อแล้วว่าพี่จะไป ”
กอล์ฟพูดทิ้งท้ายเอาไว้อย่างเย็นชา แล้วก็เดินออกไป…
“ พี่กอล์ฟ... พี่กอล์ฟ... พี่อย่าไปนะ ” แบงค์ตะโกนลั่น
กอล์ฟหันมามองแบงค์เล็กน้อยแล้วเดินออกไปอย่างเย็นชา แบงค์ยืนมองพี่ชายที่เดินห่างออกไปเรื่อยๆ น้ำตาซึม แล้วก็ร้องไห้ออกมา แบงค์ปาดน้ำตาแล้วเดินกลับมาหาเพื่อนๆ
“ แบงค์... ข้าว่าที่ไอ้กอล์ฟทำไปมันคงเหตุผลของมันนะ ”
ต้าพยามพูดปลอบใจเพื่อน
“ เหตุผลอะไร... เราก็ไม่อยากฟังทั้งนั้น ”
แบงค์ยืนนิ่ง แล้วก็ร้องไห้ออกมาอีก
“ ถ้าเค้าคิดว่าสิ่งที่เค้ากำลังทำมันถูกต้อง ก็ให้เค้าทำไปเหอะ ”
แบงค์พูดจบก็เดินออกไป
“ แบงค์จะไปไหน… ”
“ ไม่เป็นไรเจี๊ยบ... เดี๋ยวเรากลับบ้านเองไม่ต้องห่วง ”
“ แต่ว่า… ”
“ เจี๊ยบ... แกปล่อยมันไปเถอะ ไอ้แบงค์มันเป็นคนฉลาดมันไม่คิดทำอะไรบ้าๆหรอก ตอนนี้มันคงอยากอยู่คนเดียวอย่าไปห้ามมันเลยนะ ”
ป่านพูดจบก็เข้ามาตบไหล่เจี๊ยบเบาๆ
แบงค์กลับมาที่บ้านแล้วก็รีบขึ้นไปข้างบนห้อง ห้องที่เคยเป็นความทรงจำดีๆที่ในวันนี้เขาจะไม่ได้เห็นมันอีกแล้ว แบงค์เดินมานั่งที่โต๊ะเขียนหนังสือของพี่ชายแล้วหยิบกรอบรูปที่วางอยู่ตรงมุมโต๊ะขึ้นมาดู
“ ไหนพี่กอล์ฟเคยพูดไง... ว่าจะทำทุกอย่างที่แบงค์ต้องการ ”
แบงค์น้ำตาคลอ
“ แล้วทำไมพี่ต้องหนีแบงค์ไปแบบนี้ด้วย ”
แล้วน้ำตาก็ไหลล้นออกมาอาบสองแก้ม แบงค์นั่งร้องไห้อยู่นาน นานซะจนไม่รู้ว่าตัวเองเผลอหลับไปเมื่อไหร่
ก๊อกๆๆๆ “ แบงค์จ๊ะ... ตื่นรึยังลูก ? ”
เสียงของผู้เป็นแม่ดังอยู่หน้าห้อง ตะโกนให้แบงค์ลุกขึ้นไปเปิดประตู…
“ ครับ... มาแล้วครับ ”
แบงค์ลุกขึ้นมาเปิดประตูแล้วส่งรอยยิ้มสดใสให้กับผู้เป็นแม่..
“ รีบอาบน้ำได้แล้วนะลูก...เพื่อนๆ มาหา รออยู่ข้างล่างแหน่ะ ”
“ ครับ… ”
แบงค์รีบอาบน้ำแต่งตัวโดยเร็วและลงมาตามที่แม่ได้สั่งเอาไว้ พอลงมาข้างล่างก็เห็นเพื่อนๆ ทุกคนนั่งรออยู่ที่โต๊ะอาหารครบทั้งกลุ่ม
“ ตามสบายนะจ๊ะ... เดี๋ยวแม่ต้องไปทำงานแล้วนะ แบงค์ดูแลเพื่อนๆ ดีๆ หล่ะ ”
“ ครับ ”
พอแม่ของแบงค์เดินออกจากบ้านไปทุกคนก็เข้ามารุมเข้ามาหาแบงค์ทันที…
“ แบงค์... เป็นไงบ้างวะ ? ”
เจี๊ยบยิงคำถามเป็นคนแรก
“ ก็ไม่เป็นไรนี่... ก็ปกติดี ”
“ หน้าซืดอย่างกับไก่ต้มเนี่ยนะ ที่เค้าเรียกว่าปกติ ”
แว่นมองหน้าแบงค์อย่างคาดคั้น
“ เออ... พวกแกเชื่อข้าบ้างสิวะ บอกว่าไม่เป็นไรก็ไม่เป็นไรสิ ”
แบงค์พูดจบก็ลุกขึ้นเดินออกไปจากโต๊ะอาหาร…
“ เฮ้ย... ข้าว่าปล่อยมันซักพักเหอะหว่ะ โรคแบบนี้มันต้องให้เวลารักษา ”
ช่วงเวลาของการปิดเทอมหมดสิ้นลงแล้ว แบงค์เดินทางมาโรงเรียนตามปกติแต่ที่ไม่ปกตินักคือในวันนี้แบงค์ต้องเดินทางมาโรงเรียนเพียงลำพังโดยที่ไม่มีใครคนหนึ่งเดินมาเป็นเพื่อนเหมือนเมื่อก่อน…
แบงค์เดินมานั่งลงที่โต๊ะตัวเดิมที่คุ้นเคยด้วยความรู้สึกที่ต่างออกไป เขานั่งมองไปยังโต๊ะข้างๆหวังจะให้เจ้าของโต๊ะตัวนี้กลับมานั่งข้างตนเหมือนเก่า แต่ภายในใจก็รู้ดีว่ามันคงจะไม่มีวันนั้นอีกแล้วตลอดไป…
**************************************************************************************************************************
ขอบคุณทุกกำลังใจ ขอบคุณทุกความคิดเห็น ขอบคุณที่อยู่เป็นเพื่อนกันทุกวันครับผม o1
-
เศร้ามากมาย T-T
จะมีทางกลับมาเปงเหมือนเดิมมั้ยเนี่ย
ยัยป้าบ้าเนี่ย
แค่สามีตัวเองรักผู้ชาย
ความรักมันไม่มีอะไรขวางกั้นได้หรอก
สู้ๆๆๆ ต่อไป
-
:m17: :m15: :o12:.....แงแงแงแงแงแง....เศร้าจนได้...อ่ะน้าเมื่อไหร่คนอื่นๆจะเห็นเรื่องความรักของคนสองคนไม่ว่าจะเพศไหนก็ตาม...ถ้าเค้าต่างรักกัน..มันน่าจะส่งเสริมให้ดีน้า...เฮ้อ....เมื่อไหร่สังคมจะใจกว้างซักที.... :เฮ้อ: :m5: :o11: :amen: :undecided:
[attachment deleted by admin]
-
:o12: :o12: :o12:
เศร้า เศร้า เศร้า
-
:m15:
ทำเราร้องไห้ทำไมเนี่ยยยยย....+1 ให้กำลังใจ...หมดข้อความจะ comment.... o1
-
เป็นกำลังใจให้ครับ
-
เศร้าคับ.......... :m15:
-
อารายเนี่ย
รีบมาต่อเร็วๆนะคับบบบ
:m15:
-
เศร้ามากมาย T-T
จะมีทางกลับมาเปงเหมือนเดิมมั้ยเนี่ย
ยัยป้าบ้าเนี่ย
แค่สามีตัวเองรักผู้ชาย
ความรักมันไม่มีอะไรขวางกั้นได้หรอก
สู้ๆๆๆ ต่อไป
ลองคิดกลับกันดิ ถ้าเราเป็นเขาเราจะเป็นยังไง นึกถึงใจเค้าใจเร าแล้วจะเข้าใจ
-
ขอโทด อย่างแรงอ่ะคับ
o1 o1 o1 o1
-
เศร้าด้วย
:a6: :a6: :a6:
-
เศร้าสุดๆ :o12: :o12: :o12:
-
TT^TT ทะมัยต้องเปนแบบนี้ด้วยอ่า
มั่ยเข้าจัย :sad2:
:m15: :m15: :m15: :m15: :m15:
-
:m15: :m2:......แงแงแงแง...ยางมะหายเศร้าเรยอ่ะคร้าบ...แต่มาต่อก่อนได้ไหมอ่ะ...เดี๋ยวเศร้าจนตาบวมอ่านมะได้น้า.... :sad2: o7
[attachment deleted by admin]
[attachment deleted by admin]
-
:o11: ทำคนร้องไห้กันหลายคนเลยเหรอเนี้ย o22
มาครับซับน้ำตาให้ ด้วยนี่เอ้าตอนใหม่ :m7: ตอนที่20 :m25: :m7: :m25:
“ อ้าวแบงค์! มาแล้วเหรอ...รีบลงไปข้างล่างกันเหอะเดี๋ยวเข้าแถวไม่ทัน ”
เสียงของเจี๊ยบที่ดังขึ้นข้างๆ ตัว ทำให้แบงค์ตื่นจากภวังค์
“ อืม... ”
หลังจากการเคารพธงชาติเสร็จสิ้น แบงค์ขอแยกตัวจากเพื่อนๆ เพื่อไปซื้อปากกาที่ร้านค้าในโรงเรียน แบงค์เดินเข้ามาเลือกซื้อปากกาแล้วก็ขนม นม เนย ตามที่พวกเพื่อนๆ ฝากให้ซื้อซะจนแทบจะถือคนเดียวไม่หมด แล้วหันกลับไปเพื่อที่จะไปจ่ายเงินที่เคาเตอร์
“ โอ๊ย!! ” เสียงๆ หนึ่งดังขึ้น ทุกคนที่อยู่ในร้านหันกลับมามองด้วยความสนใจ
แบงค์ยืนก้มหน้ามองเสื้อนักเรียนของตัวเองที่เลอะน้ำแดงเต็มไปหมด แล้วเงยหน้ากลับขึ้นมาจ้องเด็กหนุ่มรุ่นราวคราวเดียวกับตนที่ยืนอยู่ตรงหน้าอย่างหงุดหงิด
“ นี่นาย... ถามจริงเหอะนะ ไม่ได้เอาตามาเรียนด้วยรึไง ถึงเดินชนคนอื่นเค้าแบบเนี๊ยะ! ” แบงค์จ้องหน้าอย่างเอาเรื่อง
“ ขอโทษครับ... เราขอโทษนายจริงๆ นะ เราไม่ได้ตั้งใจนะครับ ”
เด็กหนุ่มหน้าใสที่ยืนอยู่ตรงหน้าพูดขึ้น พร้อมกับพนมมือลกๆ เพื่อเป็นการขอขมา…
“ เราไม่ต้องการคำขอโทษหรอกนะ... เพราะถึงนายจะขอโทษเรายังไง มันก็ไม่มีอะไรดีขึ้นหรอก ”
แบงค์พูดจบก็เดินถือของออกมาจากร้านค้า แล้วเดินมุ่งหน้าไปที่ห้องเรียนอย่างรวดเร็ว
“ เฮ้ยแบงค์! เสื้อแกไปเลอะอะไรมา ? ”
ป่านเดินเข้ามาถามพร้อมกับชี้ไปที่เสื้อของเพื่อน
“ เดินชนกับคนซุ่มซ่ามมาหว่ะ... พูดแล้วมันเซ็ง ”
“ แล้วทำไมไม่เอาผ้าชุบน้ำมาเช็ดๆ ออกวะ ? ”
แว่นพูดขึ้นแล้วเดินมานั่งลงข้างๆ
“ เช็ดแล้ว... แต่มันก็ได้เท่าที่เห็นเนี่ยแหละ ”
“ อ้าวนักเรียน! เงียบกันได้แล้ว ”
อาจารย์เดินเข้ามาในห้องทำให้การสนทนาครั้งนี้จบลง
“ วันนี้เรามีนักเรียนใหม่มาเรียนรวมกับเราด้วยนะ... เข้าย้ายตามพ่อมาจากภูเก็ต เข้ามาแนะนำตัวหน่อยสิเรา ”
เด็กหนุ่มร่างสูงเดินเข้ามาในห้องแล้วมาหยุดยืนตรงหน้ากระดาน แล้วกล่าวกับทุกคนในห้องว่า
“ สวัสดีครับ ผมชื่ออภิชาติครับ ชื่อเล่นชื่ออาร์มขอฝากเนื้อฝากตัวด้วยนะครับ ”
“ อ้าว! นายรวินันท์ ”
เสียงเรียกของอาจารย์ทำให้แบงค์ที่นั่งเหม่อมองหน้าต่างอยู่ รีบหันมาตอบตะกุกตะกัก
“ ครับ! อาจารย์มีอะไรครับ ? ”
“ มาพาเพื่อนใหม่ไปนั่งกับเราหน่อยสิ ”
“ อ้าว... นาย! ”
แบงค์ลุกขึ้นพูดอย่างแทบไม่เชื่อสายตาตัวเอง
“ อะไรกัน... สองคนนี้เคยรู้จักกันมาก่อนเหรอ ”
“ ครับ... ”
นักเรียนคนใหม่ตอบแบบยิ้มๆ
“ โต๊ะอยู่ตรงนั้น... เดินตามเรามานะ ”
แบงค์ชี้ไปยังที่นั่งของกอล์ฟแล้วเดินนำหน้านักเรียนใหม่กลับไปนั่งที่
“ เราชื่ออาร์มนะ นายชื่อแบงค์ใช่มั๊ย ? ”
“ นายรู้จักชื่อเราได้ยังไง ? ”
แบงค์หันกลับมามองหน้าเด็กใหม่อย่างสงสัย…
“ เรารู้จักนายมานานแล้วนะ นานมากด้วย แต่นายคงไม่สังเกตหรอก ”
“ ฮะ! นายบอกว่านายรู้จักเรางั้นเหรอ ? ”
แบงค์ตะโกนออกมาอย่างแปลกใจ
“ นี่! นายรวินันท์ถ้าไม่เงียบเดี๋ยวครูจะให้ไปเรียนนอกห้องนะ ”
อาจารย์หันกลับมาดุเสียงดัง แบงค์ยิ้มเจื่อนๆ แล้วนั่งเรียนต่อไป
“ แบงค์ไปกินข้าวกันเถอะหิวแล้ว... ” เจี๊ยบเดินเข้ามาเรียก
“ นี่! นาย... ไปกินข้าวกลางวันด้วยกันป่าว ? ”
เจี๊ยบหันไปถามเพื่อนใหม่ที่นั่งอยู่ข้างๆ แบงค์
“ ไปก่อนเหอะ... เราไม่กล้าไปด้วยหรอกเดี๋ยวโดนคนแถวนี้ดุเอาอีก ”
เด็กใหม่หันมามองแบงค์แล้วส่งยิ้มให้เล็กน้อย
“ ไปเหอะเจี๊ยบ... ไม่ต้องไปรอเค้าหรอก ”
แบงค์พูดจบก็ลากเจี๊ยบให้ออกไปนอกห้อง
“ เฮ้ยไอ้แบงค์... ข้าดูท่าทางแกจะไม่ค่อยชอบหน้าไอ้เด็กใหม่นั่นเท่าไหร่เลยนะ ”
ต้าพูดขึ้นในขณะที่ทุกคนกำลังง่วนอยู่กับการลอกการบ้านของไอ้แว่นตามปกติ
“ แกจะให้ข้าชอบมันได้ยังไงวะ... เพราะมันเนี่ยแหละที่ทำให้เสื้อข้าเลอะ ”
“ ฮะ! ไอ้เด็กใหม่เนี่ยนะ ”
“ เออ… ” แบงค์ตอบอย่างไม่สบอารมณ์เท่าไรนัก
“ แต่ก็มีเรื่องแปลกอยู่อย่างนึง... ”
“ เรื่องอะไรวะ ? ”
“ ไอ้เด็กใหม่... มันบอกว่ามันเคยรู้จักเรา ”
“ จริงเหรอ! ”
ป่านพูดขึ้นอย่างไม่เชื่อหูตัวเอง
“ อืม... ”
วันนี้ทั้งวันหัวสมองของแบงค์ไม่ได้จดจ่ออยู่ที่ตำราเรียน เพราะมัวแต่คิดว่าเจ้าเด็กใหม่คนนี้ทำไมมันถึงบอกว่ารู้จักตนมานานแล้ว แล้วมันรู้จักเราได้ยังไง รู้จักตอนไหน แล้วทำไมเราไม่รู้จักมันนะ...
“ เดี๋ยวแบงค์! อย่าเพิ่งไป ”
แบงค์หันกลับไปตามเสียงเรียกก็เห็นเจ้าเด็กใหม่ตัวดีวิ่งกระหืดกระหอบมาหาตน
“ มีอะไร... นายเด็กใหม่ ? ”
แบงค์ถามอย่างไม่สบอารมณ์เท่าไรนัก
“ นายเลิกเรียกเราว่าเด็กใหม่ซักทีได้มั๊ย... เราบอกแล้วไงว่าเราชื่ออาร์ม ”
“ เออ... อาร์มก็อาร์ม มีอะไร ? ”
“ นายจะไปไหน ? ”
“ ถามทำไม ? ”
“ เรามีเรื่องอยากจะคุยกับนาย ”
“ เรื่องอะไร... พูดตรงนี้ไม่ได้เหรอ ? ”
“ ไม่ได้! ”
อาร์มพูดจบก็ลากแขนแบงค์ไปที่โต๊ะหินอ่อนข้างอาคารเรียน
“ อ่ะ... นั่งลงแล้วฟังเราพูดให้จบก่อน ”
อาร์มจับแบงค์ให้มานั่งลงแล้วตนก็มานั่งลงข้างๆ
“ เรื่องเมื่อเช้า... เราขอโทษนะ ”
“ โอเค... มีเรื่องจะพูดแค่นี้ใช่มั๊ย งั้นเราไปแล้วนะ ”
“ เดี๋ยวแบงค์! ”
แบงค์พูดจบก็รีบวิ่งออกไป อาร์มรีบตะโกนเรียกแต่แบงค์ก็แกล้งทำเป็นไม่ได้ยิน
เช้าวันรุ่งขึ้นแบงค์มาเรียนตามปกติ แต่พอจะเอาหนังสือเก็บที่ใต้โต๊ะก็เจอกล่องข้าวใบเล็กๆ ใบหนึ่งจึงหยิบขึ้นมาดู บนฝากล่องมีกระดาษโน้ตเขียนแปะเอาไว้ว่า
“ เราจำได้นะว่านายชอบกินข้าวปั้นห่อสาหร่าย ยังไงก็ขอให้อร่อยนะกินให้หมดหล่ะเ ดี๋ยวคนทำเค้าจะเสียใจ ”
แบงค์เปิดดูข้างในกล่องก็เห็นข้าวปั้นห่อสาหร่ายจริงๆ แบงค์กลืนน้ำลายลงคออย่างยากลำบาก แต่ก็รู้ว่าใครเป็นเจ้าของข้าวกล่องนี้จึงตัดสินใจไม่กินเสียดีกว่า
“ อะนี่... ของนาย ขอบใจมากนะทีหลังไม่ต้องลำบากทำมาให้หรอก ”
แบงค์ยื่นกล่องข้าวส่งคืนเจ้าของ
“ ไม่เป็นไร... เราเต็มใจให้นะ ”
อาร์มพูดพร้อมกับส่งรอยยิ้มสดใสให้กับแบงค์
“ แต่เราไม่เต็มใจรับ... เข้าใจยัง ”
แบงค์วางกล่องข้างลงอย่างแรง... แล้วนั่งทำการบ้านต่อไป
ส่วนอาร์มได้แต่นั่งหน้าเศร้า เพราะเพื่อนใหม่ไม่ยินดีรับไมตรีจากตน
“ เจี๊ยบ... เราขอถามอะไรหน่อยสิ ? ”
เจี๊ยบหันกลับมาตามเสียงเรียก
“ มีอะไรเหรออาร์ม ? ”
“ เจี๊ยบสัญญากับเราก่อนนะ... ว่าจะไม่เอาเรื่องนี้ไปบอกแบงค์ ”
เจี๊ยบลังเลอยู่เล็กน้อยแต่ก็จำใจตกลง
“ แบงค์เป็นคนขี้หงุดหงิดอย่างนี้เองเหรอ ? ”
“ ไม่นะ... ปกติแบงค์มันเป็นคนใจเย็นมากๆ ไม่เคยทะเลาะกับใครในห้องเลยนะ ”
“ ว่าแต่นายถามทำไม ? ”
“ ป่าว... ไม่มีอะไรหรอก ”
“ สงสัยโดนไอ้แบงค์มันเล่นงานมาล่ะสิ ? ”
“ ก็ทำนองนั้น... ”
อาร์มตอบแบบเขินๆ
“ เออ... แล้วยังมีอีกเรื่องนึง ”
“ เรื่องอะไร ? ”
“ เอ่อ... คือ... เราอยากรู้ว่า... ”
“ ว่าอะไร ? ”
เจี๊ยบมองหน้าอาร์มอย่างคาดคั้น
“ แบงค์มีแฟนรึยัง... ”
อาร์มพูดจบก็หลบสายตาลงอย่างขัดเขิน
“ นายชอบเพื่อนเรางั้นเหรอ ? ”
“ เอ้ย! ไม่ใช่นะ เราแค่ถามเฉยๆ ”
“ นี่... ถ้าชอบก็ยอมรับมาเถอะ รู้มั๊ย...ไอ้แบงค์มันมีเด็กผู้ชายทั้งรุ่นพี่รุ่นน้องตามตื้อมันเยอะขนาดไหน นี่ขนาดเราเป็นผู้หญิงแท้ๆ นะ แถมยังสวยขนาดนี้ยังขายไม่ออกเหมือนมันเลย เฮ้อ... คิดแล้วมันเซ็งจริงๆ ”
เจี๊ยบพูดพร้อมกับตีสีหน้าเข้ม
“ เราจะบอกอะไรกับนายไว้อย่างหนึ่งนะ... แบงค์มันมีแฟนแล้ว ”
อาร์มอึ้งไปชั่วขณะ… แต่ก็พยามทำสีหน้าให้เป็นปกติ
“ มีแฟนแล้ว! ใครเหรอ ? ”
“ ใช่... แฟนมันไปเรียนที่เมืองนอก และเราก็เชื่อว่าแบงค์มันจะไม่รักและรอใครอีกนอกจากคนๆ นี้ ”
“ แล้วเรายังจะพอมีหวังมั๊ยเจี๊ยบ ? ”
“ มี แต่มีน้อย.. ”
“ ยังไงเราก็จะพยามให้ถึงที่สุด… ”
“ เราว่าอย่าเลยนะอาร์ม... นายมีแต่จะเสียกับเสีย ”
“ ถึงยังไงเราก็อยากลองดูก่อน ”
“ งั้นก็ตามใจ... อย่าหาว่าเราไม่เตือนก็แล้วกัน ”
เจี๊ยบพูดจบก็เดินออกไป อาร์มกลับมาคิดไม่ตกเพราะคนที่ตัวเองแอบชอบแอบมองมานานในตอนนี้เค้ามีคนรักแล้ว แต่เขาก็ยินดีที่จะทำทุกอย่างเพื่อแย่งเอาของที่เคยเป็นของตนกลับคืนมาแต่จะทำอย่างไรล่ะ…
****************************************************************************************************************************
o1 :a12:
-
:try2:
โธ่เอ๊ยยยย.... เอาคนใหม่มาปลอบใจ หรือเอามาเพิ่มปัญหาให้แบงค์จ๊ะ คุณ Namyen... :เฮ้อ:
สงสัยเป็นเพื่อนเก่า...สมัยเด็ก...ประเภทรักฝังใจ..... :m1:
ไงเค้าก็จะรอกอร์ฟอ่ะตัวเองงงงง หาทางให้กอร์ฟกลับมาเร็ว ๆ นะ....... :m15:
:sad2:
-
หวังว่าแบงค์คงมั่นคงกะกอล์ฟนะ :m21:
-
ความคิดถึงมันมีไว้ทำไม :m15:
:o12: :o12: :o12:
-
:เฮ้อ: :m29: o9 :serius2:......อ่ะน้า..มะอาวมะอาว....เค้าจาอาวแบงค์กะกอล์ฟอ่ะ...แงแงแงแงแง....จายร้ายจายร้าย...แต่แบงค์คงจะยอมมองคนใหม่หรอกนะ..จิ๊....จิ๊.... :a14: o12
[attachment deleted by admin]
[attachment deleted by admin]
-
เป็นกำลังใจให้ครับ
-
เอ๊ะ..............มาจากภูเก็ตเหมือนกันใช่ม่ะ ถ้าจำไม่ผิด
-
มีแต่เรื่องเศร้าอะ
:m17:
-
:เฮ้อ: เคราะห์ซ้ำกรรมซัด คู่นี้ไม่มีวี่แววลงเอยกันเลย :a6: :a6: :a6:
-
รอ รอ รอ รอ รอ :sad2:
-
แย่งเอาของที่เคยเป็นของตนกลับคืนมา
เอ๊ะ :o อารัยยังงัยกันรือ
ต่อด่วนคร้าบ
-
ความเศร้าลดลงไปบ้างแล้วเนอะ :m23:
งั้นวันนี้ก็เริ่มกันเลยเนอะครับ มาต่อกันครับกับ :a9: ตอนที่21 :a9:
“ เฮ้ยป่าน ต้า! เรามีเรื่องจะพูดด้วยหว่ะ ”
เสียงของเจี๊ยบดังขึ้น ทำให้สองหนุ่มสาวที่มัวแต่นั่งสวีทกันอยู่หันกลับไปมอง
“ มีอะไรวะไอ้แบงค์ ? ”
“ เย็นนี้เจอกันร้านนมหน้าโรงเรียนนะ ฝากบอกเจี๊ยบ กับ แว่น ด้วยนะ ”
“ อืม... ”
ที่ร้านนม
“ เฮ้ย... เราคิดว่าไอ้อาร์มมันกำลังจะจีบเราหว่ะ... ”
แบงค์พูดขึ้นท่ามกลางความเงียบของเพื่อนๆ ทุกคน
“ เรื่องนี้... พวกเรารู้ตั้งนานแล้วเว้ย ”
แว่นพูดขึ้นพร้อมกับรอยยิ้ม
“ อ้าว! รู้แล้วทำไมไม่บอกกันบ้างวะ ”
“ โห... ไอ้แบงค์ เด็กประถมที่ไหนเค้าก็รู้วะ ว่าไอ้อาร์มมันจีบแกอยู่ ”
ต้าพูดขึ้นอย่างเหลืออด
“ แล้วแกหล่ะ... สนใจมันรึปล่าว ? ”
เจี๊ยบลองถามหยั่งเชิง
“ ไม่หรอก... ”
แบงค์ตอบแล้วหันหน้าไปมองทางอื่นด้วยแววตาเจ็บปวด…
“ ถ้าไอ้กอล์ฟมันรู้ว่าแกรักมันขนาดนี้... มันต้องเสียใจที่มันทิ้งแกไปแน่ๆ หว่ะ ”
“ ต้า! อย่าพูดชื่อนี้อีกนะ... เราไม่อยากได้ยิน ”
แบงค์น้ำตาคลอ... ทุกคนเห็นแบงค์ตาแดงๆ จึงนิ่งเงียบไม่พูดอะไรอีก
แบงค์รีบกลับมาบ้านหลังจากเลิกเรียนแล้ว พอเดินเข้าบ้านมาก็เจอแม่ยืนยิ้มรออยู่หน้าประตู
“ แบงค์จ๊ะ... แม่มีคนอยากจะแนะนำให้เรารู้จัก ”
“ ใครครับ ? ”
“ ตามแม่มาที่ห้องรับแขกสิจ๊ะ ”
แบงค์เดินตามแม่มาที่ห้องรับแขก ก็เห็นผู้หญิงคนหนึ่งนั่งอยู่กับเด็กผู้ชายอีกคนโดยหันมามองเขากับแม่อย่างไม่วางตา
“ อาร์ม!! ”
แบงค์ร้องออกมาอย่างไม่เชื่อสายตาตัวเอง เมื่อเห็นเด็กผู้ชายที่นั่งอยู่ตรงหน้า
“ อ้าว! เราสองคนรู้จักกันแล้วเหรอจ๊ะ ? ”
“ ครับ ”
เด็กชายทั้งสองตอบพร้อมกัน
“ นี่น้าพิมพ์... เค้าเป็นเพื่อนแม่จ้ะ ”
“ สวัสดีครับ... ”
แบงค์ยกมือไหว้แขกผู้มาเยือน
“ ส่วนอีกคน... แม่คงไม่ต้องแนะนำแล้วมั้งจ๊ะ ”
แม่ของแบงค์พูดแบบยิ้มๆ
“ แล้วแบงค์รู้จักกับอาร์มได้ยังไงจ๊ะ ? ”
น้าพิมพ์ถามขึ้น
“ เราสองคนเรียนห้องเดียวกันครับแม่... ”
อาร์มตอบแทนแบงค์ที่นั่งเงียบอยู่ทันที
“ น้าพิมพ์ครับ... แบงค์ขอไปคุยกับอาร์มข้างนอกได้มั๊ยครับ ? ”
“ จ้ะ... ตามสบายเลย ”
“ อาร์ม... เรามีเรื่องจะพูดด้วย ”
แบงค์พูดจบก็เดินออกไปนอกบ้าน
“ แบงค์มีเรื่องอะไรจะพูดกับเราเหรอ ? ”
“ อาร์ม... ทำไมนายไม่บอกเราว่าแม่นายเป็นเพื่อนแม่เรา ? ”
แบงค์พูดโดยไม่หันมามองคนที่อยู่ทางด้านหลังแม้แต่น้อย
“ เราเคยจะบอกนายแล้วนะ แต่นายก็ไม่ยอมฟังเรา ”
แบงค์รู้สึกผิดเล็กน้อย แต่ก็พยามทำสีหน้าให้เป็นปกติ
“ อาร์ม... เราไม่เคยรู้จักนายทำไมนายถึงได้รู้จักเราล่ะ ? ”
“ เอ่อ... คือ... ”
อาร์มยังคงอ้ำอึ้งไม่ยอมบอก
“ คืออะไร ? ”
แบงค์มองอย่างคาดคั้น
“ ตอนแบงค์อยู่ที่ภูเก็ต... แบงค์เคยเรียนโรงเรียนเดียวกันกับเราจำได้มั๊ย ? ”
อาร์มมองหน้าแบงค์อย่างมีความหวัง
แบงค์ครุ่นคิดอยู่นาน
“ เราจำนายไม่ได้หรอก... โรงเรียนเราคนตั้งเยอะตั้งแยะ ”
อาร์มสีหน้าเจื่อนลงทันที
“ ไม่เป็นไร... แค่เราได้เจอแบงค์อีกเราก็ดีใจแล้วหล่ะ ”
“ ทำไมต้องดีใจด้วย ? ”
แบงค์ทำหน้างงๆ
“ เอาไว้วันหลังเราจะบอกนะ ”
อาร์มพูดจบก็รีบวิ่งเข้าไปในบ้าน
หลังจากที่อาร์มกับน้าพิมพ์กลับบ้านไปแล้ว แม่ก็เรียกแบงค์ให้ขึ้นไปคุยกันที่ห้อง
“ แม่มีอะไรเหรอครับ ? ”
“ แบงค์ว่าอาร์มเค้าเป็นยังไงบ้างลูก ? ”
“ ก็ดีนะครับ... นิสัยก็ดี เรียนก็เก่ง ”
“ ว่าแต่ แม่ถามทำไมครับ ? ”
แบงค์ทำหน้างงๆ
คนเป็นแม่ยิ้มให้เล็กน้อยแล้วพูดว่า
“ แบงค์ไม่รู้จริงๆ เหรอลูก... ว่าอาร์มเค้าคิดอะไรกับเราอยู่ ”
“ คิดอะไรครับ ? ”
แบงค์แกล้งตีสีหน้าทำเป็นไม่รู้เรื่อง
“ แม่มองแววตาเค้าก็รู้แล้วนะ... ว่าเค้าคิดยังไงกับลูกชายของแม่ ”
“ แม่รู้เหรอครับ! ”
แบงค์ร้องออกมาอย่างแปลกใจ
“ รู้สิ... ก็ตอนที่เค้าคุยกับพวกแม่เค้ารู้หมดทุกอย่างเลยนะว่าเราชอบอะไร ไม่ชอบอะไร แถมยังชมว่าเราน่ารักอย่างนั้น น่ารักอย่างนี้อีกต่างหาก ”
แม่พูดจบก็เดินมาตบไหล่แบงค์เบาๆ
“ แล้วลูกของแม่หล่ะ... ไม่คิดจะรับคนดีๆ ไว้พิจารนาหน่อยเหรอ ”
แบงค์เงยหน้าขึ้นมามองแม่
“ แม่ก็รู้นี่ครับ... ว่าหัวใจแบงค์อยู่ที่ไหน ”
แบงค์พูดจบก็หลบสายตาลงต่ำ
“ จ้ะ.. แม่รู้ดี แต่ลูกอย่าลืมนะว่าเราสองคนเป็นพี่น้องกัน แล้วอีกอย่างแม่กับน้าพิมพ์ก็ไม่ว่าอะไรนะจ๊ะ ถ้าแบงค์กับอาร์มจะคบกันขึ้นมาจริงๆ ”
“ ครับ… ”
แม่พูดจบก็เดินออกไปจากห้อง ส่วนแบงค์ก็ได้แต่นั่งถอนหายใจยาว…
คนเป็นพ่อเป็นแม่มีหรือที่จะไม่รู้ว่าลูกของตนชอบอะไรแบบไหน อย่างไร ถ้าลองมองในแง่ดีความรักของกอล์ฟกับแบงค์ไม่ใช่เรื่องที่ผิดเพราะความรักเกิดขึ้นได้กับทุกเพศทุกวัย แต่จะมีพ่อแม่ซักกี่คนล่ะที่จะยอมรับลูกชายของตนที่เป็นแบบนี้ได้…
เวลาผ่านไปจนใกล้จะหมดเทอมสองแล้ว เด็กๆ ทุกคนยังคงตั้งหน้าตั้งตาเรียนเพราะจะต้องเตรียมตัวสอบเข้ามหาวิทยาลัยที่ตนเองใฝ่ฝันให้ได้ ส่วนอาร์มก็ยังคงตามตื้อแบงค์ไม่เลิกแต่แบงค์ก็ไม่เคยคิดอะไรกับอาร์มนอกเสียจากคำว่าเพื่อนเท่านั้นที่แบงค์จะให้กับอาร์มได้…
“ แบงค์... เรียนจบแล้วจะไปต่อที่ไหนวะ ? ”
ต้าถามขึ้นในขณะที่ทุกคนกำลังนั่งรวมกลุ่มช่วยกันทำรายงานอยู่
“ เราอยากเรียนสัตวแพทย์หน่ะ... ก็คงจะเลือกมหาลัยใกล้ๆ บ้านหน่ะแหละ ”
“ ก็ดีหว่ะ... ข้าก็อยากเรียนที่เดียวกันกับแกนะ แต่สมองอย่างข้าคงจะไม่ไหว ”
ต้าพูดขึ้นพร้อมกับยิ้มเจื่อนๆ
“ ถ้าเราไม่ลองพยามดูก่อน... เราจะรู้เหรอว่าเราทำไม่ได้ ”
ป่านพูดให้กำลังใจกับเพื่อนๆ
“ งั้นเราลองมาสู้ด้วยกันนะ ”
“ เย้!! ” ทุกคนตะโกนพร้อมกัน
“ พวกนี้มันต๊องเหมือนกันนี่เองนะ... มันถึงคบกันได้ ”
อาร์มคิดในใจแล้วเผลอยิ้มออกมา
แบงค์หันไปมองอาร์มที่นั่งอยู่ฝั่งตรงข้ามเห็นอาร์มยิ้มให้ ก็ทำเป็นไม่สนใจแกล้งหันไปมองทางอื่น
“ แบงค์... จะรีบไปไหนเหรอ ? ”
อาร์มวิ่งมาคว้าข้อมือแบงค์เอาไว้
“ ปล่อยนะ... นายทำอะไรของนายอ่ะ! ”
แบงค์สะบัดข้อมือออก แล้วจ้องหน้าอย่างเอาเรื่อง
“ ขอโทษนะ... เราไม่ได้ตั้งใจ ”
อาร์มพูดน้ำเสียงอ่อนลง
“ เรามีเรื่องจะคุยกับแบงค์หน่ะ... ว่างรึปล่าว ? ”
“ ไม่ว่าง... เราต้องไปติวหนังสือกับพี่ต้อม ”
“ พี่ต้อมไหน ? ”
อาร์มฉุนขึ้นทันที
“ รุ่นพี่ที่เค้าเคยเรียนโรงเรียนนี้หน่ะ... ว่าแต่นายถามทำไม ? ”
แบงค์มองหน้าอาร์มอย่างสงสัย
“ ป่าว… ”
“ ถ้าไม่มีอะไร งั้นเราไปแล้วนะ ”
“ แบงค์เราไปด้วยได้มั๊ย ? ”
“ ก็แล้วแต่นาย… ”
แบงค์พูดจบก็เดินนำหน้าอาร์มออกไป
แบงค์กับอาร์มเดินมาที่โต๊ะหินอ่อนข้างอาคารเรียนที่เป็นโต๊ะประจำของตนกับเพื่อนๆ ก็เห็นทุกคนนั่งรออยู่กันพร้อมหน้า
“ แบงค์ทำไมแกมาช้านักวะ ? ”
เจี๊ยบถามเพื่อนอย่างไม่สบอารมณ์เท่าไรนัก
“ มัวแต่คุยกับอาจารย์อยู่ว่ะ... ขอโทษจริงๆ ”
“ หวัดดีครับพี่ต้อม หวัดดีครับพี่โก้ ”
แบงค์กล่าวทักทายรุ่นพี่ทั้งสองคน
“ หวัดดีครับแบงค์... แล้วนั่นใครหน่ะ ? ”
ต้อมถามขึ้นเมื่อเห็นเด็กชายแปลกหน้าที่ยืนอยู่ข้างๆ แบงค์
“ อ๋อ... นี่อาร์มค่ะเพิ่งย้ายมาเรียนกับพวกเราตอน ม.6 ”
ป่านตอบแทนแบงค์ที่นั่งเงียบอยู่
“ สวัสดีครับ... ”
อาร์มยกมือไหว้ต้อมกับโก้
“ เป็นไงคะ... เพื่อนใหม่ของเราน่ารักมั๊ยคะพี่ต้อม ”
เจี๊ยบถามพร้อมกับยิ้มกรุ้มกริ่ม
“ น่ารักครับ... แต่พี่ไม่กล้าชมหรอกเดี๋ยวโดนแฟนพี่ดุเอา ”
ต้อมพูดจบก็หันไปมองโก้ที่นั่งอยู่ข้างๆ
“ มองอะไร... ไม่เกี่ยวกับเราซักหน่อย ”
โก้พูดแก้เก้อ
แล้วทุกคนก็หัวเราะไปกับท่าทางเขินอายของโก้ แล้วก็ต้อมที่โดนโก้ต่อยท้องจนจุก
“ อ้าว! แล้วกอล์ฟล่ะ... ไม่มาด้วยเหรอ ? ”
ทุกคนถึงกับนิ่งไปพักหนึ่ง ที่อยู่ๆ โก้ก็ถามถึงกอล์ฟแบบนี้
“ กอล์ฟมันไปเรียนที่ญี่ปุ่นแล้วค่ะ ”
เจี๊ยบตอบแทนเพื่อน เพราะรู้ดีว่าแบงค์คงไม่อยากตอบคำถามนี้เท่าไรนัก
“ งั้นเรามาเริ่มติวกันเลยนะ ”
ต้อมพูดตัดบท เพราะเข้าใจความรู้สึกของแบงค์ในตอนนี้ดี…..
******************************************************************************************************************
ขอบคุณครับ :m5:
-
o16
บรรยายไม่ถูก...หนึ่งคนต้องไป...อีกหนึ่งคนเข้ามา....
ถ้าวันใดรักคนใหม่...แล้วคนเก่ากลับมาจะทำยังไง....
แล้วถ้าคนเก่าไม่กลับมาหรือกลับมาแล้วยังแก้ปัญหาไม่ได้ล่ะ....
ความรักมันวุ่นวายดีแท้.... :เฮ้อ:
-
:เฮ้อ: :m17: :m29:....ถึงแม้ว่าผู้ใหญ่ทั้งสองฝ่ายจะเข้าใจและรับได้...แต่ถ้าหัวใจเรารับเค้ามาแทนใครไม่ได้หรอกนะครับ...คุณแม่ทั้งสองอย่าทำให้หัวใจรักของแบงค์ต้องบอบช้ำไปมากกว่านี้เลยน้า.....คนเขียนเรื่องด้วยน้า...คิดดูสิ..ถ้าเป็นคนเขียนอ่ะ...จะรู้สึกไง...อิอิอิอิอิอิ....แอบหยอดให้คนเขียนเปลี่ยนใจได้อ๊ะป่าวหว่า.... :m26: :m21: :m23:
[attachment deleted by admin]
[attachment deleted by admin]
-
ย่องเข้ามาเพื่อจะอ่าน แต่อ่านไปอ่านมา อ้าว...เคยอ่านแล้วนิ
ไม่อยากไซโคเลยว่าตอนจบ....เหอๆ (เดากันเอาเองน้า หุหุ)
เล่นเอาซึมไปหลายวันเลยทีเดียว...เฮ้อ อึ้งแล้วก็อึ้งอีก
เป็นกำลังใจให้ครับ สู้ๆ :m4:
-
^
^
^
^
อู้วววว รีบนแค่นี้ก็ไซโคมากมายแร้วคับ
ม่ายอยากจาคิดเร้ยยยย จาเกิดอารัยขึ้นอ้ะ :m15: :m15:
-
เป็นกำลังใจให้ครับ
-
ย่องเข้ามาเพื่อจะอ่าน แต่อ่านไปอ่านมา อ้าว...เคยอ่านแล้วนิ
ไม่อยากไซโคเลยว่าตอนจบ....เหอๆ (เดากันเอาเองน้า หุหุ)
เล่นเอาซึมไปหลายวันเลยทีเดียว...เฮ้อ อึ้งแล้วก็อึ้งอีก
เป็นกำลังใจให้ครับ สู้ๆ :m4:
โหหหหหห อุตส่าห์แอบหวังลึก ๆ ว่าจะได้กลับมาเจอหน้ากันอยู่อย่าง Happy เจอ reply นี้ .....
หมดกำลังใจเลยยยยยยอ่ะ....หัวใจตกไปอยู่ที่ตาตุ่มแล้วววว..... :sad2:
-
โอ้ย :m17: ซึ้งอะ
:m17: :m17:
รออยู่มาต่อไวๆนะ
-
แล้วเมื่อไหร่แบงค์จารู้ความจริงน้า ว่าที่กอล์ฟยอมไปเพราะอะไร
:a6: :a6: :a6: :a6:
-
สงสัยต้องซื้อทิชชู่ มาตุนไว้ที่บ้านแหงๆเลย
ให้กำลังใจต่อไปคับ :a10:
-
อ่ะ........งานนี้คงต้องลุ้นกันต่อไปคุณแม่เปิดทางซะขนาดนี้
-
วันนี้มีสิ่งที่ทุกคนอยากให้เกิดขึ้นแต่มันจะมาพร้อมกับอะไรนั้น :m21:
ติดตามกันได้เลยครับในวันนี้กับ :undecided: ตอนที่22 :undecided:
เย็นวันเสาร์แบงค์ไม่ได้ออกไปไหน เพราะวันนี้แม่ให้อยู่บ้านเพราะครอบครัวของน้าพิมพ์แม่ของอาร์ม จะมาคุยธุระกันที่บ้าน
“ แบงค์... ถ้าเราบอกอะไรแบงค์ไปอย่างหนึ่งแบงค์จะโกรธเรามั๊ย ? ”
อาร์มถามน้ำเสียงจริงจัง
“ อะไรเหรอ ? ”
“ คือ... เรา... เรา... เอ่อ... ”
อาร์มอ้ำอึ้งไม่กล้าตอบ
“ มีอะไรก็พูดมาสิ... อ้ำอึ้งอยู่ได้ ”
แบงค์มองหน้าอย่างคาดคั้น
“ คือ...ว่า...เรา... ”
“ ถ้าไม่พูดเราจะไปแล้วนะ ”
แบงค์ทำท่าจะเดินออกไป
“ เราชอบแบงค์นะ! ”
อาร์มตะโกนออกมาเสียงดัง
“ อาร์ม... เราไม่อยากให้อาร์มคิดกับเราเกินเพื่อน แล้วอีกอย่างเราก็ไม่ได้คิดอะไรกับอาร์มด้วย ”
แบงค์หันกลับมาบอกกับอาร์ม
“ แล้วอีกอย่าง... เราก็มีคนที่เรารักอยู่แล้ว ”
“ อืม... เรารู้แล้วหล่ะ แต่เราก็แค่อยากให้แบงค์รู้เอาไว้ว่าเราชอบแบงค์ก็แค่นั้นเอง ”
“ อาร์ม แต่ว่า… ”
อาร์มพูดสวนขึ้นทันที
“ ไม่ต้องพูดอะไรแล้วแบงค์... แค่ให้เราชอบแบงค์ข้างเดียวก็พอแล้วหล่ะ ”
อาร์มพูดจบก็เดินออกไป
การเรียนชั้นมัธยมปลายสิ้นสุดลงแล้ว แบงค์สอบเข้าเรียนสัตวแพทย์ที่ตนใฝ่ฝันได้สำเร็จ รวมทั้งเพื่อนๆ ทุกคนในกลุ่มก็ได้เข้าเรียนในมหาวิทยาลัยเดียวกันกับแบงค์หมดทุกคน
“ แบงค์... จะไปงานเลี้ยงอำลาที่โรงเรียนรึปล่าว ? ”
อาร์มถามขึ้นในขณะที่ทุกคนกำลังนั่งเล่นใต้ต้นไม้ใกล้สนามบาส
แต่คำตอบของแบงค์ก็คือการนิ่งเงียบ
“ แบงค์... แกยังไม่ลืมเรื่องนั้นอีกเหรอ ”
แว่นถามขึ้นเพราะเห็นแบงค์ยังนั่งเศร้าอยู่
“ ถ้าแกไม่อยากมาก็ไม่ต้องมา เดี๋ยวพวกเราช่วยพูดกับอาจารย์ให้ ”
เจี๊ยบช่วยพูดเพื่อจะทำให้แบงค์รู้สึกดีขึ้น
“ เราก็อยากจะลืมนะ... แต่เราก็ไม่เคยลืมมันได้ซักที ”
แบงค์พูดเสียงอ่อนลง
“ ช่างมันเหอะนะ... อย่าไปสนใจมันเลย ”
แบงค์พูดตัดบท เพื่อไม่ให้ทุกคนรื้อฟื้นเรื่องนี้อีก
แบงค์ขอแยกตัวกับเพื่อนๆบอกว่ามีธุระจะต้องรีบกลับไปทำ แต่ธุระที่ว่านั้นไม่มีจริง แบงค์ขึ้นรถแท็กซี่กลับมาที่บ้าน บ้านที่เคยทำให้เขามีความสุขที่สุดแต่ตอนนี้บ้านหลังนี้ก็กลายเป็นบ้านที่ทำให้เขารู้สึกปวดใจที่สุดที่จะต้องกลับมาเห็นเช่นกัน
แบงค์ลงจากรถก็ค่ำมากแล้ว ท้องฟ้าที่มืดครึ้มทำให้แบงค์ต้องรีบเดินเข้าบ้านอย่างเร่งรีบ แบงค์เดินเข้าบ้านอย่างเหนื่อยอ่อน การใช้ชีวิตในมหาลัยในปีแรกช่างยากลำบากยิ่งนักคงเป็นเพราะโตขึ้นจึงต้องรับผิดชอบมากขึ้น แล้วแต่ละวันก็มีอะไรๆให้เขาทำเยอะแยะไปหมด แบงค์เดินขึ้นห้องอย่างช้าๆ แล้วเปิดประตูเข้าไป
“ พี่กอล์ฟ!! ”
แบงค์อุทาน เขาเดินถอยหลังอย่างไม่เชื่อสายตาตัวเอง...เขามาทำไม...คนๆนี้ที่ทำให้เขาปวดใจ... เกือบหนึ่งปี... ที่เขาพยามจะลืม
กอล์ฟหันมายิ้มให้แบงค์เล็กน้อย แต่แบงค์ยังคงยืนอึ้ง
“ พี่กลับมาทำไม... ? ”
แต่ก่อนที่กอล์ฟจะตอบคำถามกับน้องชาย เสียงๆ หนึ่งก็ดังขึ้น
“ กอล์ฟคะ! ลงมากินข้าวกันเหอะ ”
เด็กสาวหน้าตาน่ารักคนหนึ่ง วิ่งเข้ามาเกาะแขนกอล์ฟเอาไว้
“ กอล์ฟนี่ใครเหรอ… ? ”
เด็กสาวคนนั้นถามขึ้นเมื่อเห็นแบงค์ยืนอยู่ในห้องของกอล์ฟ
“ นี่ไงครับแบงค์... ที่เราเล่าให้แก้มฟังบ่อยๆ ไง ”
“ แบงค์นี่แก้มนะ เค้าเป็น… ”
“ เป็นแฟนของกอล์ฟค่ะ.. ”
แบงค์ยืนอึ้ง… เค้าแทบไม่เชื่อหูตัวเอง… คนที่เขาอุตสาห์รอคอยมาเกือบแรมปี… ในตอนนี้มีคนอื่นไปแล้ว
แบงค์เอามือปิดปากเมื่อได้ยินคำพูดที่ออกมาจากปากของเด็กสาวรุ่นราวคราวเดียวกับตนที่ยืนอยู่ตรงหน้า... คำพูดที่เปรียบเสมือนกับมืดกรีดหัวใจของเขาให้ฉีกขาดเป็นเสี่ยงๆ... พี่กอล์ฟ... ทำไม... ทำไม... คนที่เขาคิดว่าเขารอคอยการกลับมาของคนๆ นี้แทบจะทั้งชีวิต ในตอนนี้ความหวังของเขาสิ้นสุดลงแล้ว….
น้ำตาของแบงค์หยดเผาะลงมาโดยที่แบงค์ไม่รู้ตัว เขากำลังช็อกอย่างหนัก เขาไม่เคยคิดเลยว่ากอล์ฟจะหักหลังตนแบบนี้ ดวงตาที่เต็มไปด้วยน้ำใสๆ ที่ไหลรินออกมา ทำให้แบงค์ต้องรีบปาดน้ำตาแล้ววิ่งออกไปข้างนอก
“ เดี๋ยวแบงค์! ”
กอล์ฟพยามตะโกนเรียกแต่แบงค์ก็ไม่หยุดวิ่ง เพราะตอนนี้เขาไม่พร้อมที่จะรับฟังอะไรทั้งนั้น แบงค์รีบวิ่งออกไปนอกบ้านแล้วโบกแท็กซี่แล้วขึ้นไปทันที
ความคิดสับสนรุมเข้ามาในหัวของแบงค์ในตอนนี้เขาไม่ต้องการที่จะรับรู้รับฟังอะไรทั้งนั้น...
รถแท็กซี่แล่นมาจอดที่หน้าบ้านของต้า แบงค์ลงมาจากรถทั้งๆ ที่ตายังแดงๆ อยู่ ต้าจึงรีบลากแขนแบงค์ให้เข้าไปในบ้าน
“ แบงค์ แกเป็นอะไรวะ ร้องไห้ทำไม! ”
ต้าถามอย่างร้อนใจ
“ อย่าเพิ่งถามอะไรตอนนี้เลยนะต้า... เรายังไม่อยากพูดอะไรตอนนี้ ”
แบงค์ตอบกับต้าแล้วเดินหายเข้าไปในบ้าน
ต้าเห็นแบงค์ยังคงนั่งเศร้าอยู่จึงไม่คิดจะรบเร้าถามอะไร แต่อดเป็นห่วงไม่ได้จึงได้แต่โทรศัพท์ไปบอกเพื่อนให้มาช่วยปลอบ
“ แบงค์... แกเป็นอะไรวะ ? ”
เจี๊ยบเดินเข้ามานั่งลงข้างแบงค์แล้วถามออกมา
“ เจี๊ยบ... มาได้ยังไง! ”
“ อ้าว.. แกจะให้ข้าเดินมาเหรอ ก็ขับรถมาสิถามแปลกๆ ”
เจี๊ยบเริ่มเปิดศึกก่อกวนเพื่อนทันที แต่แบงค์ก็ยังคงนั่งเงียบ
“ เฮ้ย... อย่าเครียดสิ แค่ล้อเล่นเอง ”
“ เจี๊ยบ... พี่กอล์ฟกลับมาแล้ว ”
“ อ้าว! กลับมาตั้งแต่เมื่อไหร่ ? ”
“ เพิ่งกลับมาวันนี้... ”
“ แล้วแกมานั่งเศร้าเรื่องอะไรวะ ? ”
เจี๊ยบทำหน้าสงสัย
แต่คำตอบของแบงค์คือการนิ่งเงียบ เจี๊ยบก็พอจะเดาได้ทันทีว่าเกิดอะไรขึ้นกับเพื่อนของตน
“ แบงค์... แกบอกมาเดี๋ยวนี้นะ ว่าไอ้กอล์ฟมันทำอะไรแก ”
“ เค้าไม่ได้ทำอะไรเราหรอก แต่เราผิดเอง เราผิดที่เรารักเค้าตั้งแต่แรก ”
แบงค์ก้มหน้าหลบสายตาเจี๊ยบ
“ เจี๊ยบ คนเราต้องมีบทเรียนก่อนใช่มั๊ย... ถึงจะรู้ว่าสายไป ไม่มีทางกลับไปเป็นเหมือนเมื่อก่อนได้อีก ”
แบงค์ตำหนิตัวเอง
“ แบงค์ เข้มแข็งไว้นะ ”
เจี๊ยบตบไหล่แบงค์เบาๆ
“ ขอบใจนะ เราจะพยามลืมเค้า เราต้องทำได้... เราต้องผ่านไปให้ได้ ”
แบงค์เริ่มน้ำตาคลอ
“ เราอยากบอกอะไรแกเอาไว้อย่างหนึ่งนะ... เราอยากให้แกคิดดูให้ดีก่อน ถ้าแกยิ่งฝืนใจทำ มันก็ยิ่งจะทำให้ตัวแกยิ่งเจ็บปวดมากขึ้นนะ ”
“ แต่ยังไงเราก็ต้องทำ... เพราะมันเป็นวิธีเดียวที่เราจะทำได้ ”
แบงค์เหม่อลอยคิดไม่ตก เจี๊ยบรู้สึกสงสารเพื่อนที่ต้องเป็นแบบนี้... แต่ตนก็ยังคิดหาวิธีที่จะช่วยแบงค์ไม่ได้
************************************************************************************************************************************
:a5: :m20: :m29: :m26:
-
ม่ายยยยย ตากอล์ฟ :o12: :o12: :o12:
-
ไม่ไหวเเล้วไปร้องไห้ดีก่า :o12: :o12: :o12:
-
o9 :serius2: :a5:.....ม่ายอาว...ม่ายอาว...นี่ม่ายช่ายแบบที่รออ่ะ.... :o12: :m15:แงแงแง...จายร้ายจาง....ฮือฮือ..... :m2: :sad2:
[attachment deleted by admin]
[attachment deleted by admin]
-
อิป้านี่น่าตื้บจิงๆ เหมือนคลอดตากอล์ฟออกมาเอง สาระแนซะ
-
ทำร้ายจิตใจกันขนาดนี้
:o12: :o12: :o12: :o12: :o12:
-
:undecided:
อ่านจบแล้วอยากถามแค่คำถามเดียววววว "กลับมาทำไมแบบนี้อ่ะ ?" ..... :m16:
มันน่าจะมีเหตุผลที่แบงค์ยังไม่ได้ฟัง....แอบหวัง....
สงสารแบงค์จังงงงงง รอ รอ รอ ... แล้วกอร์ฟก็พาคนอื่นมา.....ใจร้ายจริง ๆ :m15:
:เฮ้อ:
-
บอกได้คำเดียวว่าเศร้า
เป็นกำลังใจให้ครับ
-
:o11: อย่าเพิ่งเข้าใจกอล์ฟผิดสิครับ อย่าเพิ่งรีบตัดสินใจ :o11:
:undecided: ตอนที่23 :undecided:
“ แบงค์ พี่มีเรื่องจะพูดกับแบงค์นะ! ”
เสียงของกอล์ฟดังขึ้น เจี๊ยบกับแบงค์รีบหันไปมอง
“ แกมาที่นี่ทำไม! ”
เจี๊ยบตะคอกเสียงแข็ง
“ เรามีเรื่องจะคุยกับแบงค์ ”
“ แต่แบงค์ไม่อยากคุยกับใครตอนนี้ ”
แบงค์ตอบแล้วก็ลุกขึ้นเดินหนีไป กอล์ฟพยามจะเดินตามไปแต่ถูกเจี๊ยบขวางเอาไว้
“ กอล์ฟแกบอกเรามาเดี๋ยวนี้นะ ว่ามันเกิดอะไรขึ้น ”
กอล์ฟจึงเล่าเรื่องทุกอย่างที่เกิดขึ้นเมื่อตอนเย็นให้เจี๊ยบฟังทั้งหมด ว่าแก้มเป็นคนที่พ่อจะให้กอล์ฟหมั้นแล้วแต่งงานด้วยหลังจากที่เรียนจบแล้ว แต่เขาไม่เคยรักแก้มเลยแม้แต่นิดเดียว
“ กอล์ฟ เรารู้นะว่าแกรักไอ้แบงค์ แต่แกก็ต้องยอมรับนะว่าแกสองคนเป็นพี่น้องกัน ”
กอล์ฟมองหน้าเจี๊ยบแล้วก็ไม่พูดอะไรอีก ส่วนเจี๊ยบก็ได้แต่นั่งถอนหายใจอย่างเหนื่อยอ่อน
ตั้งแต่นั้นเป็นต้นมาแบงค์พยามหลบหน้ากอล์ฟตลอดเพราะรู้สึกผิดที่ตนเป็นคนทำให้กอล์ฟต้องเป็นอย่างนี้และพยามทำตัวหมางเมินกอล์ฟหนักขึ้น ส่วนกอล์ฟก็ไม่ได้โต้ตอบ ได้แต่นั่งซึมและจมอยู่กับน้ำตาด้วยความน้อยใจและเจ็บปวด…
วันนี้กอล์ฟตั้งใจจะมารับแบงค์ที่มหาวิทยาลัย เพื่อต้องการปรับความเข้าใจเกี่ยวกับเรื่องที่เกิดขึ้น แต่พอแบงค์เห็นหน้ากอล์ฟก็รีบเดินหนีไป
“ แบงค์... จะรีบไปไหน ? ”
กอล์ฟวิ่งเข้ามาคว้าข้อมือแบงค์เอาไว้
“ ปล่อย! ไม่อายคนอื่นเค้าบ้างเหรอไง ”
แบงค์พยามสะบัดข้อมือออก
“ เฮ้ย! ทำอะไรของแกวะ! ”
อาร์มรีบวิ่งเข้ามาผลักตัวกอล์ฟออกไปทันที
“ แล้วมรึงเสือกอะไรด้วยวะ ? ”
กอล์ฟตรงรี่เข้าไปกระชากคอเสื้อของอาร์มทันที
“ แล้วมรึงล่ะ... มายุ่งอะไรกับแฟนกรู! ”
อาร์มตะคอกเสียงแข็ง
กอล์ฟยืนอึ้ง... แทบไม่เชื่อหูตัวเอง
“ แบงค์เนี่ยนะ! แฟนมรึง... ”
“ เออ... ”
กอล์ฟค่อยๆ ปล่อยมือจากคอเสื้อของอาร์ม แล้วเดินถอยหลังออกมาช้าๆ
“ ในที่สุดพี่ก็ได้รู้ความจริงแล้วสินะ... ว่าทำไมแบงค์พยามหลบหน้าพี่ตลอด ”
กอล์ฟพูดเสียงสั่นๆ
“ พี่ขอให้แบงค์กับแฟนรักกันนานๆ นะ ”
กอล์ฟพูดจบก็รีบเดินกลับไปที่รถแล้วก็รีบขับรถออกไปด้วยความรวดเร็ว
“ แบงค์เป็นอะไร เจ็บตรงไหนรึปล่าว ”
“ เราไม่เป็นไรหรอก อาร์ม...เราอยากกลับบ้าน ”
แบงค์น้ำตาคลอ
“ งั้นขึ้นรถ เดี๋ยวเราไปส่ง ”
“ แบงค์ คนนี้ใช่มั๊ยที่เป็นแฟนแบงค์ ”
“ อาร์มรู้ได้ยังไง! ”
“ ก็เจี๊ยบมันเป็นคนบอกเรา ”
“ ไอ้เจี๊ยบนะไอ้เจี๊ยบเจอเมื่อไหร่โดนดีแน่ ”
แบงค์บ่นอุบ
“ แบงค์... เมื่อไหร่แบงค์จะยอมคบกับเราซักที ”
อาร์มถามน้ำเสียงจริงจัง
“ อาร์ม... เราเคยบอกกับอาร์มเรื่องนี้แล้วนะ ”
“ ไม่เป็นไร... ถ้าแบงค์ยังไม่พร้อมเรารอได้ ”
แบงค์ได้แต่นั่งเงียบไม่พูดอะไรอีก เพราะเขาไม่อยากให้อาร์มคาดหวังกับตัวเขามากไปกว่านี้
แบงค์กลับมาถึงบ้านก็เห็นแม่นั่งคอยอยู่ที่ห้องรับแขก
“ แบงค์ แม่ขอถามอะไรเราหน่อยสิ ”
“ แม่มีอะไรเหรอครับ ? ”
“ แม่รู้สึกว่าตั้งแต่กอล์ฟกลับมาที่เมืองไทย เราสองคนดูไม่ค่อยคุยกันเลยนะ ”
“ ก็คุยบ้างนะครับ แต่ก็ไม่บ่อยเพราะต่างคนต่างก็มีงานต้องทำ ”
แบงค์รีบแก้ตัวกลบเกลื่อน
“ แบงค์ยังรักกอล์ฟอยู่ใช่มั๊ยลูก... ”
แบงค์ถึงกับอึ้ง... ที่อยู่ๆ แม่ก็ถามออกมาเช่นนี้
“ ครับ ”
“ แบงค์ถอนตัวซะเถอะนะลูก เพราะตอนนี้กอล์ฟเค้ากำลังจะหมั้นแล้ว ”
“ ครับ... แบงค์รู้แล้วครับ แต่แบงค์ก็จะพยามลืมเค้าอยู่ ”
แบงค์พูดจบก็เดินขึ้นห้องไป
คืนนั้นแบงค์นั่งเล่นอยู่ที่สระน้ำเพียงลำพัง กอล์ฟกลับมาถึงบ้านเดินผ่านมาเห็นพอดีจึงเดินเข้ามากวน
“ คิดมากน่าเรา... สระน้ำตื้นแค่นี้ กระโดดลงไปยังไงก็ไม่สมปรารถนาหรอก ”
“ พี่กอล์ฟต้องการอะไรจากแบงค์อีก ”
แบงค์ฉุนขึ้นทันที
“ พี่ก็แค่อยากให้เรารู้ว่า การโดนคนอื่นหักหลังมันเป็นยังไง ขอบคุณนะสำหรับสิ่งที่ผ่านมา นี่ก็ดึกแล้วเข้าบ้านได้แล้วนะ เดี๋ยวจะเป็นไข้เลือดออกตายเพราะยุงกัดซะก่อน ”
กอล์ฟพูดน้ำเสียงเย้ยหยัน
“ พี่ไปก่อนเหอะ... แบงค์อยากนั่งเล่นต่ออีกหน่อย ”
แบงค์มองกอล์ฟนิ่งๆ กอล์ฟมองตอบ เขารู้สึกผิดนิดๆ ที่ทำกับแบงค์อย่างนี้ แล้วก็ตัดสินใจเดินเข้าบ้านไป
“ พี่กอล์ฟ แบงค์ขอโทษนะ ”
แบงค์พูดกับตัวเองเบาๆ
กอล์ฟเริ่มออกไปเที่ยวนอกบ้านแล้วกลับดึกทุกวัน แบงค์นั่งรอกอล์ฟกลับมาด้วยความร้อนใจ
“ ทำไมไม่ยอมรับโทรศัพท์นะ ”
แบงค์บ่นอุบมือก็กดโทรศัพท์โทรหาพี่ชายไปด้วยแต่ก็ไม่มีคนรับสาย แบงค์ได้แต่นั่งถอนหายใจอย่างเหนื่อยอ่อนทันใดนั้นเสียงโทรศัพท์มือถือก็ดังขึ้น
“ ฮัลโหล... สวัสดีครับ ”
“ นี่เราแก้มเองนะ ”
“ แก้ม... มีอะไร ”
แบงค์ถามน้ำเสียงไม่ค่อยพอใจนัก
“ ไม่มีอะไรหรอก... เราแค่จะโทรมาบอกว่ากอล์ฟอยู่ที่คอนโดของเราฝากบอกที่บ้านด้วย ”
“ แล้วทำไมต้องบอกเราด้วย ”
“ ไม่มีอะไร... เราก็แค่กลัวนายจะรอ ไม่ต้องรอหรอกนะ วันนี้กอล์ฟเค้าเมาเค้าบอกว่าจะนอนกับเราที่นี่แหละ ”
แก้มพูดจบก็วางสายไป
แบงค์เดินมานั่งลงที่โซฟาด้วยความเจ็บปวดกับคำพูดของแก้มเมื่อครู่นี้ เราจะต้องอยู่ห่างๆ เขาเอาไว้... อย่าห่วง... อย่ารัก... แบงค์เตือนสติตัวเอง
วันนี้เป็นวันหยุดอาร์มมาหาแบงค์ที่บ้าน แบงค์จึงได้ทีแกล้งทำเป็นใกล้ชิดกับอาร์มเพื่อประชดกอล์ฟทันที
“ ขอโทษนะแบงค์ รถมันติดเลยมาช้าไปหน่อย ”
“ ไม่เป็นไรอาร์ม เข้าบ้านก่อนเหอะแดดร้อน ”
แบงค์พูดจบก็จูงมืออาร์มเดินเข้าไปในบ้าน
อาร์มรู้สึกเขินอายมากที่อยู่ๆ แบงค์ก็จับมือตนแบบนี้ แต่ก็รู้สึกดีใจนิดๆ เพราะคิดว่าแบงค์อาจจะหันมาสนใจตนแล้วก็ได้
“ อาร์มวันนี้ว่างมั๊ย ? ”
“ ว่างสิ แบงค์ถามทำไมเหรอ ? ”
“ เราอยากไปดูหนัง อาร์มพาเราไปนะ ”
แบงค์เห็นกอล์ฟแอบยืนมองอยู่ จึงแกล้งยื่นหน้าเข้าไปกระซิบที่หูของอาร์ม
“ นะ อาร์มนะ... ”
“ อืม... ได้สิงั้นไปเดี๋ยวนี้เลย ”
แบงค์เดินจูงมืออาร์มออกไปเพื่อแกล้งยั่วกอล์ฟ
อาร์มมองแบงค์อย่างงงๆ กอล์ฟเห็นแล้วหึงขึ้นมาทันที
อาร์มขับรถมาส่งแบงค์ที่บ้านหลังจากดูหนังเสร็จ อาร์มรู้สึกดีใจมากที่วันนี้แบงค์มีท่าทางราวกับว่าเริ่มสนใจเขาขึ้นมาบ้างแล้ว แต่แบงค์กลับยิ่งรู้สึกผิดมากขึ้นที่หลอกใช้อาร์มแบบนี้
“ อาร์ม... เราขอโทษนะ ”
แบงค์พูดขึ้นเบาๆ หลังจากที่อาร์มขับรถออกไปแล้ว
“ ไปไหนมา ทำไมกลับเอาป่านนี้... คงมัวแต่ไปสนุกกันจนเพลินล่ะสิ ”
กอล์ฟเดินเข้ามาก่อกวนแบงค์
“ ก็จริงอย่างที่พี่กอล์ฟพูดนะ วันนี้แบงค์สนุกมากจริงๆ จนลืมเวลาไปเลย ”
แบงค์จ้องหน้ากอล์ฟอย่างท้าทายแล้วเดินเข้าบ้านไป
หลังจากเลิกเรียนแล้วอาร์มโทรนัดแบงค์ชวนไปกินข้าวเย็นด้วยกันข้างนอก แบงค์ก็ไม่ได้อยากไปเท่าไรนักแต่ก็ดีกว่าที่จะต้องกลับบ้านกับกอล์ฟจึงยอมไปด้วย
“ แบงค์... เราดีใจมากเลยนะที่แบงค์ยอมคบกับเรา ”
“ ใครบอก... ว่าเรายอมคบกับนาย ”
“ ก็ที่แบงค์ยอมไปไหนมาไหนกับเรา แถมยังให้เราจับมืออีก ”
อาร์มพูดแบบอายๆ
“ อาร์มก็รู้นี่... ว่าเรารักใคร ”
แบงค์พูดน้ำเสียงจริงจัง
“ แต่เราว่าดูๆ ไปแล้ว... กอล์ฟมันคงไม่ได้สนใจแบงค์แล้วล่ะ ”
“ วันนั้นเราแค่ทำประชดพี่เค้าเฉยๆ ... ขอโทษด้วยนะอาร์มที่เราทำให้อาร์มเข้าใจผิด ”
อาร์มจอดรถข้างทางอย่างโมโห
“ ตกลงที่แบงค์ทำมาทั้งหมด เพราะแบงค์แค่หลอกใช้เรางั้นเหรอ! ”
อาร์มตะคอกเสียงแข็ง
“ ทำไมแบงค์ไม่ยอมรับเราซักที ต่อไปนี้เราจะไม่ยอมให้แบงค์ทำกับเราแบบนี้อีก! ”
อาร์มกดล็อกประตู แล้วซุกไซร้ที่คอของแบงค์ทันที
“ อาร์มปล่อยเรานะ! ”
“ ไม่ปล่อย... อยู่เฉยๆ อย่าให้เราต้องใช้กำลัง ”
แบงค์พยามดิ้นขัดขืนแต่ก็ไม่เป็นผล…..
*********************************************************************************************************************************
:m17:
-
:sad2: o7 :o12:....ยิ่งอ่านยิ่งเศร้า....เฮ้อ....รักหนอรัก...ใยจะหักห้ามใจมิให้รักได้... :m2: :m15: :m8:
[attachment deleted by admin]
[attachment deleted by admin]
-
เป็นกำลังใจให้ครับ
-
:undecided:
ประชดกันไป ประชดกันมา...จะมีใครเจ็บถ้าไม่ใช่กอร์ฟกับแบงค์.... o22
รักกันว่าลำบากแล้ววววว การรักษาไว้ยากเย็นกว่า.....จะมีโอกาสได้กลับไปเหมือนเดิมไหมนะ....? ? ?
วันข้างหน้าจะเป็นอย่างไรก็ไม่รู้....รู้แต่ว่าวันนี้ควรจะรักและดูแลกันให้ดีที่สุด....
เมื่อมองย้อนกลับมาจะได้ไม่ต้องเสียใจภายหลัง...... :amen:
o7
ลืมมมม!!! ไอ้อาร์มบ้านึกว่าจะดี....ออกลายซะละ....โอ๊ยยยย รมณ์เสีย พาลเว้ยยยยยย :m16:
-
แย่แว้วววววววววววววววว
แบงค์ จะโดน ขืนข่ม ไม่ช่ายดิ ข่มขืน
อิอิ แอบแป๊กนิดนึง
:a11: :a11:
-
เซ็งเป็ด เป็ดเซ็ง
:seng2ped: :seng2ped:
-
คนนะไม่ใช่แมว มีความรู้สึก
:serius2: :serius2: :serius2: :serius2: :serius2: :serius2:
ทำไมถึงเป็นแบบนี้ จะมีชีวิตอยู่ไปเพื่ออะไร
:o12: :o12: :o12: :o12:
-
สรุปแล้งงานนี้ ทุกคนต้องเสียใจกันหมดทุกคนแย่จัง :sad2:
-
ยิ่งฝืนทำมากเท่าหรั่ย
ก้อยิ่งเจ็บมากขึ้นเท่านั้น :sad2:
แล้วผลของการกระทำ. . .ก้อต้องตกเปนของอาร์ม :เฮ้อ:
-
:o12: มันจะไม่ใช่แบบนั้นน่ะสิครับ :o12:
:a5: ตอนที่24 o22
“ อาร์ม... เราขอแกะเข็มขัดนิรภัยออกก่อนได้มั๊ยเราอึดอัด ”
อาร์มเงยหน้าขึ้นมามองแบงค์อย่างงงๆ
“ มาเดี๋ยวเราแกะให้ ”
“ ไม่เป็นไรเดี๋ยวเราแกะเอง ”
“ ถ้างั้นก็ตามใจ ”
แบงค์ค่อยๆ แกะเข็มขัดนิรภัยออก แล้วก็ค่อยๆ ถอดรองเท้าผ้าใบและปลดกระดุมเสื้ออย่างช้าๆ พอเห็นอาร์มเผลอจึงชกหน้าอาร์มไปเต็มแรง
“ โอ๊ย!!! ”
แบงค์รีบกดเปิดประตูแล้ววิ่งออกมาทันที แบงค์เห็นอาร์มกำลังขับรถมาตามจึงวิ่งเข้าไปในร้านขายของใกล้ๆ
“ พี่ครับ! ช่วยผมด้วย! ”
“ อ้าวไอ้น้อง! เอ็งวิ่งหนีอะไรมาวะ ? ”
“ พี่ครับผมขอหลบข้างในก่อนได้มั๊ย ? ”
“ เออ...ได้ๆ ”
“ พี่ครับ... เมื้อกี๊พี่เห็นเด็กผู้ชายอายุประมาณเท่าๆ ผม ใส่ชุดนักศึกษา วิ่งผ่านมาทางนี้บ้างมั๊ยครับ ”
อาร์มลงจากรถมาถามกับเจ้าของร้านค้า
“ ไม่เห็นนี่ไอ้น้อง... เอ็งถามทำไมเหรอ ”
“ ไม่มีอะไรครับ ขอบคุณครับ ”
อาร์มพูดจบก็เดินไปขึ้นรถแล้วขับออกไป
แบงค์ได้ยินเสียงอาร์มออกไปแล้วจึงออกมานอกร้าน
“ ขอบคุณพี่มากๆ เลยนะครับ ”
“ เออ...ไม่เป็นไร กลับบ้านดีๆ นะ ”
“ ครับ ”
กอล์ฟเห็นแบงค์กลับบ้านค่ำผิดปกติจึงโทรหาแต่ก็ไม่มีคนรับสาย กอล์ฟนั่งรอน้องชายซักพักก็มีรถแท็กซี่คันหนึ่งมาจอดที่หน้าบ้านกอล์ฟเห็นแบงค์ลงจากรถก็รีบวิ่งออกมารับทันทีแต่พอมาเห็นสภาพของแบงค์ก็แปลกใจ
“ นี่เราไปไหนมา ทำไมกลับค่ำอย่างนี้... โทรไปก็ไม่รับสาย ”
“ แบงค์ยังไม่อยากพูดอะไรตอนนี้... ขอตัวก่อนนะครับ ”
กอล์ฟมองเห็นเสื้อนักเรียนของแบงค์ที่ยับยู่ยี่และกระดุมที่ติดไม่ครบก็ฉุนขึ้นทันที
“ นี่คงจะไปทำอะไรกับไอ้อาร์มมาสินะ... ถึงกลับมาสภาพแบบนี้!! ”
กอล์ฟตะคอกเสียงดัง
แบงค์สวนกลับมาทันที
“ อย่าคิดว่าคนอื่นเค้าจะเป็นเหมือนตัวเองสิ! ”
“ เป็นยังไง!! ”
กอล์ฟตรงเข้ามาบีบแขนแบงค์ทันที
“ ไม่น่าถามเลยนะ... ใครเคยทำอะไรไว้ก็น่าจะรู้อยู่แก่ใจ ”
แบงค์จ้องหน้ากอล์ฟอย่างท้าทาย
“ งั้นเหรอ... แล้วจะได้รู้กัน ว่าผัวเก่ากับผัวใหม่ใครจะเก่งเรื่องอย่างว่ากว่ากัน ”
กอล์ฟลากแบงค์ให้ไปขึ้นรถของตนทันที
“ ปล่อย! บอกให้ปล่อย ”
แบงค์พยามขัดขืนแต่ก็ไม่สำเร็จ
กอล์ฟรีบขับรถออกมานอกบ้านด้วยความเร็วโดยที่ไม่ฟังเสียงขอร้องของแบงค์แม้แต่นิดเดียว
“ พี่กอล์ฟจะพาแบงค์ไปไหน ”
“ ไม่ต้องถามมากเดี๋ยวก็รู้เอง ”
“ หยุดรถ... แบงค์บอกให้หยุดรถ ”
“ ไม่หยุด! ”
กอล์ฟหันกลับมาตะคอกเสียงดังลั่น
“ ไม่หยุดใช่มั๊ย... ได้ ”
แบงค์กดปลดล็อกประตูแล้วพยามจะเปิดประตูรถออกไป
“ แบงค์อย่าทำแบบนั้น... มันอันตรายนะ ”
กอล์ฟหันมาดึงมือของแบงค์ออก
“ เฮ้ย!!! ”
โครม!!!!
แบงค์กับกอล์ฟถูกนำตัวส่งโรงพยาบาลทั้งสองคน เจี๊ยบกับเพื่อนๆ รู้ข่าวจึงรีบมาหาที่โรงพยาบาล
“ หมอคะ... เพื่อนหนูเป็นอะไรมากมั๊ยคะ ? ”
เจี๊ยบรีบวิ่งเข้าไปถามด้วยความร้อนใจ
“ หมอยังบอกไม่ได้ตอนนี้นะครับ ใจเย็นๆ นะครับ ”
หมอพูดจบก็รีบเดินเข้าไปในห้องทันที
“ แบงค์อย่าเป็นอะไรนะลูก... ”
แม่ของแบงค์ยังคงนั่งร้องไห้และพร้ำเพ้อถึงชื่อของลูกชายอยู่ตลอดเวลาโดยที่มีพ่อของกอล์ฟยังช่วยนั่งประคองอยู่ข้างๆ ในตอนนี้ทุกคนต่างก็รู้สึกกังวลใจไม่แพ้กันต่างก็ช่วยกันขอพรจากสิ่งศักดิ์สิทธิ์ต่างๆนาๆเพื่อหวังให้เกิดปาฏิหาริย์ขึ้นกับกอล์ฟและแบงค์
เวลาผ่านไปนานมากแล้วแต่หมอก็ยังไม่ออกมาซักที เจี๊ยบและเพื่อนๆทุกคนยังคงนั่งรอคอยต่อไปท่ามกลางความเงียบของทุกคน ความหวังเริ่มหมดลงเรื่อยๆ... แล้วในที่สุดหมอก็เดินออกมาจากห้อง แม่ของแบงค์รีบวิ่งเข้าไปถามหมอเป็นคนแรก
“ หมอคะ! ลูกชายของพวกเราเป็นยังไงบ้างคะหมอ... ”
“ ทั้งสองคนพ้นขีดอันตรายแล้วครับ ”
ทุกคนกระโดดกอดกันด้วยความดีใจ
“ ลูกชายคนโตของคุณกระดูกซี่โครงหัก 2 ซี่ และกระดูกแขนขวาหักครับ ”
“ ส่วนคนเล็ก... เอ่อ...คือ ”
หมอยังคงอ้ำอึ้งไม่กล้าตอบ
“ ทำไมคะ! ลูกชายของดิชั้นเป็นอะไรคะหมอ! ”
“ ลูกชายคนเล็กของคุณ... ศรีษะได้รับความกระทบกระเทือนอย่างรุนแรง ทำให้เกิดอาการเลือดคั่งในกะโหลกศรีษะไปกดทับสมองส่วนที่ควบคุมประสาทการมองเห็น... ”
“ หมายความว่ายังไงครับหมอ! ”
อาร์มรีบถามหมอด้วยความร้อนใจ
“ ครับ... ก็อย่างที่บอก คนไข้อาจจะต้องตาบอด ”
แม่ของแบงค์ทรุดนั่งอย่างอ่อนแรงทันที ต้ากับพ่อของกอล์ฟรีบไปพยุงให้มานั่งที่เก้าอี้แล้วรีบหายาดมมาให้เป็นการด่วน
“ แล้วพอจะมีทางรักษามั๊ยคะหมอ... ”
เจี๊ยบถามอย่างมีความหวัง
“ วิธีรักษามีแค่วิธีเดียวก็คือ...คนไข้จะต้องทำการผ่าตัดเปลี่ยนดวงตาใหม่ ซึ่งเป็นวิธีที่ใช้ค่าใช้จ่ายในการผ่าตัดสูงมาก ”
“ ไม่ว่าวิธีไหนผมก็ยอมทั้งนั้น เพียงแค่ขอให้ลูกของผมหายเป็นปกติ ”
พ่อของกอล์ฟพูดขึ้นแล้วก็หันมายิ้มให้กับทุกคนอย่างมีความหวัง
“ ครับ... ทางเราจะดูแลให้ดีที่สุด ตอนนี้คนไข้เพิ่งผ่าตัดเสร็จคงต้องรอดูผลต่อไป ”
หมอยิ้มให้ทุกคนเล็กน้อยแล้วก็เดินออกไป
“ เข้าไปเยี่ยมพวกมันกันเถอะ ”
แว่นเสนอความคิด
“ งั้นไปเยี่ยมไอ้กอล์ฟก่อนก็แล้วกันนะ ”
ป่านพูดขึ้น เพราะรู้ดีว่าทุกคนยังคงทำใจไม่ได้ที่จะเห็นแบงค์ในตอนนี้
“ ไงวะไอ้กอล์ฟ... เจ็บตรงไหนบ้างวะ ”
เสียงของต้าดังขึ้น กอล์ฟที่นอนอยู่บนเตียงรีบหันกลับไปหาเจ้าของเสียง
“ ก็เจ็บตรงแขน แล้วก็ปวดหลังนิดหน่อย แล้วแบงค์หล่ะเป็นไงบ้างวะ ”
กอล์ฟรีบถามกลับทันที เพราะเป็นห่วงคนรัก
“ ตอนนี้แบงค์มันปลอดภัยแล้ว ”
ป่านตอบแทนทุกคนที่ยืนนิ่งเงียบกันอยู่
“ ไอ้ปลอดภัยหน่ะรู้แล้ว... แต่ที่ข้าอยากรู้หมายถึงแบงค์บาดเจ็บอะไรตรงไหนรึป่าว ”
ทุกคนได้แต่ยืนนิ่งมองหน้ากัน จนกอล์ฟต้องถามอีกรอบ
“ ยังไม่รู้เลยว่ะ เพราะพวกเราก็ยังไม่ได้ไปเยี่ยมเลย ”
เจี๊ยบจำเป็นต้องโกหก เพราะยังไม่อยากให้กอล์ฟรู้เรื่องในตอนนี้แล้วอีกอย่างพ่อขอกอล์ฟก็ขอร้องเอาไว้ด้วย
“ ถ้ายังไงไปเยี่ยมแล้วก็มาบอกข้าด้วยนะ ”
กอล์ฟพูดเสียงอ่อนลง เพราะเป็นห่วงน้องชาย
ทุกคนเข้ามาเยี่ยมแบงค์ที่ห้องเห็นแบงค์ยังคงนอนอยู่ แม่ของแบงค์ทนไม่ไหวที่ต้องเห็นลูกชายเป็นแบบนี้จึงขอตัวออกไปร้องไห้ข้างนอก ส่วนเจี๊ยบที่เห็นเพื่อนรักต้องมาตาบอดก็ถึงกับกลั้นน้ำตาไว้ไม่อยู่ น้ำใสๆ ค่อยๆ รินไหลออกมาจากสองตาของทุกคนโดยที่ไม่มีเสียงสะอึกสะอื้นแต่อย่างได เพราะพวกเขาไม่ต้องการที่จะให้แบงค์ได้รับรู้เรื่องนี้เพราะกลัวแบงค์จะทำใจยอมรับมันไม่ได้ แล้วก็ยังไม่อยากให้แบงค์มารับรู้เรื่องเลวร้ายที่กำลังจะเกิดขึ้นในตอนนี้
“ พี่กอล์ฟ... พี่กอล์ฟอยู่ไหน ”
ทุกคนรีบวิ่งเข้าไปหาแบงค์ที่เตียงทันที
“ แบงค์... ไม่ต้องห่วงนะตอนนี้กอล์ฟปลอดภัยแล้ว ”
เจี๊ยบรีบบอกเพื่อน
“ เจี๊ยบเหรอ... เจี๊ยบเค้าปิดตาเราทำไม ”
เจี๊ยบถึงกับอึ้งเมื่อได้ยินคำถามนี้ แต่ก็ต้องจำใจโกหกเพื่อน
“ ไม่มีอะไรหรอก... พอแกหายดีเมื่อไหร่หมอเค้าก็แกะออกให้เองแหละ ”
เจี๊ยบตอบเสียงสั่นๆ พยามกลั้นน้ำตาเอาไว้
“ แกนอนพักเหอะ พวกเราไม่กวนแล้ว ”
“ อืม... ”
“ แบงค์... เรื่องที่เกิดขึ้นวันนี้เราขอโทษนะ ”
เสียงของอาร์มดังขึ้น ทุกคนหันกลับมามองอาร์มที่ยืนอยู่ใกล้เตียงของแบงค์ทันที
“ ไม่เป็นไรหรอก... เรื่องมันก็ผ่านไปแล้วช่างมันเถอะนะ ”
แบงค์พูดจบก็ยิ้มออกมา ทุกคนจึงแยกย้ายกันกลับบ้าน
****************************************************************************************************************
:m8:
-
ไม่จริงใช่ไหม.................
ไม่จริง แงงงงงงงงงงงงงงงง ฟ้องแม่แน่ :m15: :m15: :m15:
-
เค้ายอมเอาตาเค้าไห้แบงค์ก็ได้.....หายดีท้งคู่น่ะ.....ขอร้อง............. :m15:
ตากอล์ฟนี่น่ะ แย่ที่สุด :serius2: o9 :serius2:
-
o9
ไม่เอา ๆๆๆๆ ไม่เอาแบบนี้อ่ะ...อกหักรักไม่สมหวังมันก็แย่พอแล้วววว ทำไมให้แบงค์ตาบอดอีกอ่ะ!!!!
คนเขียนใจร้ายยยยย ทำเรา :m15: ตอนตีสามเนี่ยนะ....ถ้าแบงค์และกอร์ฟรู้เรื่องคงเศร้ามากกกกก :m8:
สงสารแบงค์จังเลยยยยยย....
-
เอาตาของกอล์ฟมาข้างนึงเด่ะ ให้แบงค์
เศร้าง่า
-
ขอให้หายไวไวไวไวไวไวไว
น้า................
-
เป็นกำลังใจให้ครับ
-
:serius2: :serius2: :serius2: :serius2: :serius2: :serius2:
ทำไมฟ้าถึงได้กลั่นแกล้งถึงเพียงนี้
เคยมองเห็นความทุกข์ที่เกิดขึ้นไหม แล้วให้เราเกิดมาทำไม
o9 o9 o9 o9
-
ทำไมถึงเป็นแบบนี้ล่ะ :o12:
-
:serius2: :serius2: :serius2: :serius2: :serius2: :serius2:
ทำไมฟ้าถึงได้กลั่นแกล้งถึงเพียงนี้
เคยมองเห็นความทุกข์ที่เกิดขึ้นไหม แล้วให้เราเกิดมาทำไม
o9 o9 o9 o9
จับใจกับประโยคของตาเฒ่า มากๆ
เอาไปหนึ่งบวกเลยพี่ น้องอ่านแล้วขนลุกเลย เวอร์มะ?
-
ง่า
ยังเศร้ามั่ยพอพอช่ายมะคับ :m15: :m15:
. . . . . :sad2:
-
น้ำตายังไหลไม่หยุด มาร้องไห้กันต่อกับตอนนี้ครับ o7 ตอนที่25 :sad2:
หลายวันผ่านไปอาการของกอล์ฟดีขึ้น แต่เขาก็ไม่ได้รู้สึกดีใจเลยเพราะตั้งแต่วันที่โดนรถชนเขายังไม่เจอหน้าแบงค์เลยแม้แต่ครั้งเดียว
“ คุณพยาบาลครับ... ผมขอออกไปเยี่ยมน้องบ้างได้มั๊ยครับ ”
เพื่อนๆ ทุกคนรีบช่วยกันเข้าไปห้ามกอล์ฟทันที
“ ข้าว่าอย่าไปเลยนะ... หมอบอกว่าต้องให้แบงค์มันพักผ่อนเยอะๆ ”
แว่นเข้ามาช่วยห้ามอีกแรง
“ ไม่เอา... ยังไงวันนี้ข้าก็ต้องไปให้ได้ ว่าไงครับคุณพยาบาล ”
“ เอ่อ... คือ... ”
พยาบาลสาวยังคงอึกอัก
“ มีอะไรเหรอครับ ? ”
กอล์ฟทำหน้าสงสัย
“ คุณต้องสัญญาก่อนนะคะ... ว่าคุณจะต้องยอมรับได้ถ้าดิชั้นจะเล่าให้ฟัง ”
“ ครับ... ”
กอล์ฟเริ่มรู้สึกกังวลใจว่าต้องเกิดอะไรขึ้นกับแบงค์แน่ๆ แต่ก็ต้องทำเฉยๆ เข้าไว้
“ คือว่า...น้องชายของคุณ...ตอนนี้เค้าตาบอดค่ะ ”
พยาบาลสาวตัดสินใจบอกกับกอล์ฟ ส่วนกอล์ฟก็ได้แต่ช็อก...เขานิ่งไปพักหนึ่งแล้วน้ำตาก็ไหลออกมาโดยไม่รู้ตัว ตอนนี้เขาได้รู้ความจริงแล้วว่าทำไมทุกคนถึงไม่อยากให้เขาไปเยี่ยมน้องชาย
“ ทำไมพวกแกถึงไม่ยอมบอกข้า! ”
กอล์ฟหันมาตะคอกเพื่อนเสียงดังลั่น
“ ขอโทษนะกอล์ฟ... พวกเรากลัวแกจะรับไม่ได้ก็เลยกะว่าจะบอกทีหลัง ”
ต้าก้มหน้าหลบสายตาของกอล์ฟที่จ้องมาที่ตน
“ พาข้าไปหาแบงค์เถอะนะ ข้าขอร้อง... ”
ทุกคนมองหน้ากันเล็กน้อย แล้วก็ตัดสินใจพากอล์ฟมาที่ห้องของแบงค์ที่อยู่ไม่ห่างกันมากนัก แบงค์ได้ยินเสียงคนเปิดประตูจึงค่อยๆ ลุกขึ้นนั่งที่หัวเตียง
“ ใครหน่ะ ? ”
แบงค์ถามขึ้นเมื่อได้ยินเสียงคนเดินเข้ามาใกล้เตียงของตน
“ พี่เอง...กอล์ฟ ”
“ พี่กอล์ฟ! ”
แบงค์ร้องออกมาด้วยความดีใจ
“ ทุกคนออกไปข้างนอกก่อนนะ... เรามีเรื่องจะคุยกับพี่กอล์ฟ ”
เพื่อนๆ ทุกคนก็ยอมทำตามแต่โดยดี
“ เป็นไงบ้าง... ยังเจ็บตรงไหนอยู่รึปล่าว ”
กอล์ฟยิ้มออกมาเล็กน้อยเพราะดีใจที่แบงค์ยังเป็นห่วงตนอยู่
“ ห่วงตัวเองก่อนเถอะ... แล้วค่อยมาห่วงคนอื่น ”
กอล์ฟค่อยๆ เอื้อมมือไปขยี้หัวน้องชายเล่นเบาๆ
เวลาผ่านไปหลายวันแบงค์กับกอล์ฟออกมาจากโรงพยาบาลพร้อมกัน กอล์ฟกลับมารักษาตัวที่บ้านจนเกือบเดินได้ตามปกติแล้ว ส่วนแบงค์ก็แกะผ้าปิดตาปิดตาออกแล้วเช่นกันแต่ก็ต้องรอรับการผ่าตัดจากหมออีกที
“ พี่กอล์ฟ... แบงค์มีเรื่องจะคุยด้วย ”
“ มีเรื่องอะไรเหรอ ”
“ พี่กอล์ฟ... ยื่นมือมานี่ซิ ”
“ ทำไมเหรอ ? ”
กอล์ฟทำหน้าสงสัย
“ บอกให้ยื่นก็ยื่นเร็วๆ สิ ”
“ ก็ได้ๆ ”
กอล์ฟยื่นมือออกมาให้แบงค์ แบงค์ค่อยๆ เอื้อมมือมาจับที่มือของกอล์ฟแล้วพูดว่า
“ พี่กอล์ฟสัญญาได้มั๊ย... ว่าเราจะเป็นพี่น้องกันตลอดไป ”
กอล์ฟมองหน้าแบงค์อย่างสงสัยเล็กน้อย
“ สัญญาสิ... บอกให้สัญญาไง ”
“ ก็ได้... เราสองคนจะเป็นพี่น้องกันตลอดไป ”
แบงค์ค่อยๆ ดึงมือออกจากมือของกอล์ฟโดยทิ้งของบางอย่างเอาไว้ น้ำใสๆ เริ่มรินไหลออกมาจากดวงตาที่มืดสนิททั้งสองข้างของแบงค์ กอล์ฟมองดูของสิ่งนั้นที่อยู่ในมือของตนมันเป็นแหวนที่เป็นตัวแทนคำสัญญาระหว่างเขาทั้งสองคน ที่เขาเคยได้ให้ไว้กับแบงค์ แต่ในตอนนี้มันกลับมาอยู่ในมือของเขาแล้ว
“ แบงค์... แบงค์ให้พี่คืนทำไม ”
กอล์ฟเงยหน้าขึ้นมาถามแบงค์ที่ยืนอยู่ตรงหน้า
“ แบงค์อยากให้เราสองคน กลับไปเป็นพี่น้องกันเหมือนเดิม ”
แบงค์ตอบทั้งๆ ที่น้ำตายังไม่หยุดไหล กอล์ฟรีบเดินเข้ามาจับแขนทั้งสองข้างของแบงค์เอาไว้
“ แบงค์บอกพี่ว่าอะไรนะ!! ”
“ แบงค์อยากให้เราสองคนกลับมาเป็นพี่น้องกันเหมือนเดิม ”
“ ทำไมหล่ะ! บอกมาสิว่าทำไม! ”
กอล์ฟบีบแขนแล้วก็จับตัวของแบงค์เขย่าจนตัวของแบงค์เซไปมา อารมณ์โกรธของกอล์ฟยิ่งเพิ่มขึ้นเรื่อยๆ เมื่อแบงค์ยังคงยืนก้มหน้านิ่งไม่ยอมตอบ
“ แบงค์ไม่อยากให้มันมีปัญหาอะไรอีก... ยังไงเราสองคนก็เป็นพี่น้องกัน ยังไงเราสองคนก็รักกันไม่ได้! ”
แบงค์ยืนก้มหน้านิ่งน้ำตาหยดลงพื้น ในที่สุดมันก็มาถึง... สิ่งที่แบงค์กลัวที่สุดก็คือการที่จะต้องเสียกอล์ฟไป และในวันนี้เขาก็จะต้องเสียกอล์ฟไปจริงๆ
“ ถ้าแบงค์ต้องการให้เป็นอย่างนั้นจริงๆ พี่ก็จะยอมทำตามที่แบงค์ขอ ”
“ แต่พี่อยากรู้ว่า... แบงค์ยังรักพี่อยู่รึปล่าว ”
แต่ก็ไม่มีคำตอบใดๆ ออกมาจากปากของแบงค์ นอกเสียจากน้ำตาที่ยังคงหลั่งไหลออกมาอย่างไม่ขาดสายจากดวงตาที่มืดสนิททั้งสองข้าง
“ ถ้าแบงค์ไม่ได้รักพี่... พี่ก็จะยอมตัดใจ... ขอให้โชคดีกับคนที่แบงค์รักนะ ”
เสียงของกอล์ฟแทงเข้ามาที่หัวใจ แบงค์ได้ยินเสียงของใครบางคนที่เดินห่างออกไปเรื่อยๆ แบงค์ทรุดตัวนั่งลงที่พื้นน้ำตายังคงไหลออกมาอย่างไม่มีทีท่าว่าจะหยุด ในที่สุดเขาก็ยอมปล่อยกอล์ฟไป แต่ตัวเขาเองกลับต้องใช้ชีวิตอยู่ในโลกแห่งความมืดเพียงลำพัง…
เวลาผ่านไปเกือบหนึ่งปีแล้วนับตั้งแต่วันนั้นที่แบงค์ไม่ได้ยินเสียงกอล์ฟอีกเลย เพราะตั้งแต่วันนั้นเป็นต้นมากอล์ฟก็หายไปโดยที่ไม่มีใครรู้ว่ากอล์ฟไปไหน อีกไม่กี่วันก็จะถึงวันเกิดของแบงค์แล้ว เขายังจำได้ดีกับเหตุการณ์ในวันนั้น เพราะมันเป็นวันแรกที่เขาสองคนพี่น้องได้เปิดใจยอมรับกันและกัน และถ้ากอล์ฟกลับมาหาแบงค์ในตอนนี้ เขาจะบอกความจริงกับกอล์ฟทุกอย่าง และก็จะไม่โกหกหัวใจตัวเองอีกต่อไป แบงค์รู้สึกหว้าเหว่ใจลึกๆ เพราะรู้ดีว่าในตอนนี้ถึงเขาจะคิดได้แต่มันก็สายไปเสียแล้ว แบงค์ยังคงนั่งมองดาวบนท้องฟ้าต่อไปโดยที่ยังมีภาพคนๆ หนึ่งอยู่ในหัวสมองเต็มไปหมด…
“ แบงค์จ๊ะ... เข้านอนได้แล้วนะลูก อย่าพยามใช้สายตามากสิลูก หมอสั่งเอาไว้จำไม่ได้เหรอ ”
“ ครับแม่... ”
แบงค์กลับมาที่เตียงแล้วนอนลงตามที่แม่สั่งอย่างว่าง่าย
“ รีบนอนนะ... ดึกแล้ว ”
“ ครับ ”
แม่ของแบงค์เอื้อมมือมาปิดโคมไฟที่หัวเตียงแล้วเดินออกไปจากห้อง
เสียงโทรศัพท์มือถือดังขึ้น แบงค์รีบควานหาเจ้ามือถือตัวน้อยในเป้แล้วหยิบขึ้นมากดรับสาย
“ ว่าไงเจี๊ยบ ”
“ นี่! คุณว่าที่สัตวแพทย์เจ้าคะ...จะขยันเรียนไปถึงไหน จำไม่ได้เหรอว่าวันนี้วันอะไร ”
“ รู้แล้วน่า... เร่งอยู่ได้ ”
แบงค์หัวเราะออกมาเบาๆ
“ รู้แล้วก็รีบมา... อย่าให้คนอื่นเค้ารอกินเค้กนาน แค่นี้นะจ๊ะ บาย ”
“ เฮ้อ!!! ” แบงค์ถอนหายใจแล้วยิ้มออกมาเล็กน้อยแล้วก็รีบขึ้นรถกลับบ้านทันที
แบงค์กลับมาถึงบ้านก็เห็นศาลาเล็กๆ ตรงมุมของสนามหญ้าหน้าบ้านถูกประดับประดาด้วยไฟดวงเล็กๆ หลากสีสัน แบงค์ค่อยๆเดินเข้าไปที่ศาลาก็เห็นเพื่อนๆ กำลังสนุกสนานเฮฮาปาร์ตี้กันอย่างเต็มที่ โดยที่ป่านกับต้าก็ยังคงช่วยกันเดินเสิร์ฟเครื่องดื่มกันอย่างหวานชื่น ส่วนเจี๊ยบกับแว่นก็ยังคงยืนเถียงกันอย่างเอาเป็นเอาตายเหมือนเดิม ต้อมกับโก้ก็กำลังช่วยจัดอาหารที่วางอยู่บนโต๊ะอย่างขยันขันแข็ง เขาค่อยๆ กว้านสายตาไปยังรอบๆ งานอย่างมีความหวังเพื่อมองหาใครคนหนึ่งที่เขารอคอยการกลับมาแต่แล้วก็ไม่พบ แบงค์เดินเข้ามาที่ศาลาก็มีคนเอากล่องของขวัญมายื่นให้อย่างไม่ขาดสาย เขาเอากล่องของขวัญที่ทุกคนให้มาวางรวมกันไว้บนโต๊ะที่ถูกจัดไว้ให้เป็นอย่างดีแล้วก็ออกไปสนุกกับเพื่อนๆ
งานเลี้ยงวันเกิดยังคงดำเนินไปเรื่อยๆ จนถึงช่วงเวลาแกะของขวัญ กล่องของขวัญแต่ละใบถูกแกะออกท่ามกลางเสียงฮือฮาของคนที่มาร่วมงาน แบงค์ยังคงยืนยิ้มแกะกล่องของขวัญไปเรื่อยๆ จนมาถึงกล่องของขวัญใบสุดท้าย
“ นี่ของใครเหรอ ? ”
ทุกคนในงานหันมองหน้ากันไปมา แต่ก็ไม่มีใครยอมรับว่าเป็นเจ้าของ
“ ถ้างั้น... เราขอแกะเลยนะ ”
แบงค์ค่อยๆ บรรจงแกะกล่องของขวัญใบเล็กๆ ใบนั้นอย่างเบามือ ในใจก็คิดว่าขอให้เป็นของคนที่เขารอ ถึงแม้ตัวจะไม่มาแต่มีของขวัญมาก็ยังดี พอแบงค์เปิดกล่องออกมาก็ถึงกับอ้าปากค้าง ………….
************************************************************************************************************************
พรุ่งนี้ก็จะถึงตอนจบแล้วนะครับ อย่าลืมมาเจอกันนะกับตอนจบในวันพรุ่งนี้ ขอบคุณครับ o1
-
ขอร้องอย่าเศร้ากว่านี้เลยนะคับ :m15: :m15: :m15: :m15: :m15:
-
บางทีเป็นพี่น้องกัน ก็อยู่ด้วยกันอย่างมีความสุขได้เนอะ
:m15: :m15: :m15:
ทำแบบนี้ก็ยิ่งเจ็บไปใหญ่
ว่าแต่แบงค์ตาหายบอดแล้วเหยอ
:m28:
-
:m15:
รู้ว่าแบงค์ตาบอดยังทิ้งไปได้อีกเหรอกอร์ฟ...ใจร้ายจัง.... :โฮๆ1:
หวังว่าของขวัญกล่องสุดท้ายจะเป็นแหวน...และแบงค์กับกอร์ฟกลับมารักกันดังเดิม... :call:
ปิดเรื่องวันเกิดเราพอดีเลยยยยอารมณ์ดี +1 ให้เป็นกะลังใจครับบบบบ รอตอนจบนะคับบบบ :o9:
:catrun:
-
รีบมาลงน้า...... จะรออ่านต่อ :impress:
-
จะจบแล้วเหรอเนี่ย อย่าเศร้ามากน่ะคับ :m5:
-
หวังให้ของขวัญกล่องสุดท้ายเป็นของกอล์ฟ ให้กอล์ฟได้กลับมาเป็นส่วนหนึ่ง เป็นของขวัญวันเกิดให้แบงก์น้า :a9: :amen:
มะอยากให้เป็นอย่างนี้เลย ต่างคนต่างเจ็บทั้งคู่
จะรอตอนจบนะครับ :o12:
-
ไม่อยากให้จบเลยอ่า
แล้วจะเศร้ารึเปล่าน้า
ขอบคุณครับ
-
:m28:
แอบสงสัยด้วย แบงค์ได้รับการผ่าตัดแล้วเหรอ
แล้ว ...... อย่าบอกนะว่าตาที่ได้มาเป็นของกอล์ฟ
ว่าแต่ ... ในกล่องมีอะไรอ่ะ :m26:
-
และแล้วก็รอไม่ไหว
มาเป็นกำลังใจให้แบงค์น่ะ........ ใจเย็นๆๆ เดี๋ยวพี่กอล์ฟก๊กลับมา :m1:
:m18:
:m18:
-
มารอนะคับ
รอจริงๆๆๆนะคับ :a1: :a1:
-
ทุกคนทายกันเก่งจัง o13
แล้วก็ขอ :a: :b: ให้ด้วยนะครับ
ตอนสุดท้ายละนะครับต่อกันเลยเนอะกับ :undecided: ตอนที่26(ตอนจบ) :o11:
พอแบงค์เปิดกล่องออกมาก็ถึงกับอ้าปากค้าง เพราะสิ่งของที่อยู่ข้างในกล่องคือแหวนเงินคู่รักที่กอล์ฟเคยให้เขาไว้ตอนนี้มันกลับมาอยู่ในมือของเขาคืนแล้วทั้งสองวง แบงค์หยิบแหวนทั้งสองวงนั้นขึ้นมาดูข้างในแหวนมีคำว่า
GOLF & BANK WE ARE FOREVER สลักอยู่ทั้งสองวงและในกล่องยังมีกระดาษที่พับเป็นรูปหัวใจอยู่ด้วย แบงค์ค่อยๆ หยิบมันขึ้นมาแล้วค่อยๆ แกะอ่านในจดหมายมีข้อความว่า
เป็นไงบ้างฮะเราหน่ะ สบายดีมั๊ย ปีนี้แก่ขึ้นอีกแล้วล่ะสินะ เป็นยังไงบ้างเรื่องเรียนอย่าหักโหมอ่านหนังสือมากนักนะเดี๋ยวจะไม่สบายเอา ของขวัญที่พี่ส่งมาให้พี่อยากให้เราเก็บไว้ให้ดีนะ แล้วพวกเพื่อนๆ เป็นไงบ้างไอ้เจี๊ยบกับไอ้แว่นยังกัดกันอยู่มั๊ย แล้วไอ้ป่านกับไอ้ต้ายังคบกันอยู่รึปล่าว ฝากบอกพวกมันด้วยนะว่าพี่คิดถึง ส่วนเรื่องที่พี่เคยทำไว้กับเราถ้ายังไงพี่ก็ขอให้เราอภัยให้พี่ด้วยก็แล้วกันนะ อ้อ! ปีนี้นอกจากแหวนแล้วพี่ยังให้ของขวัญไว้กับเราอีกอย่างหนึ่งนะ ต่อไปนี้พี่จะไม่หนีแบงค์ไปไหนอีกแล้วนะเพราะว่าพี่จะอยู่กับเราตลอดเวลาเลย พี่ดีใจนะที่พี่ได้เป็นส่วนหนึ่งที่ได้ช่วยให้เราได้กลับมาดูโลกอันสดใสได้อีกครั้ง รักษาดวงตาคู่นี้ของพี่ให้ดีๆ นะถึงแม้ว่าตอนที่เราได้อ่านจดหมายฉบับนี้ตัวของพี่อาจจะไม่ได้อยู่บนโลกใบนี้แล้ว อย่าลืมดูแลพ่อกับแม่แทนพี่นะ
รักเสมอนะ
กอล์ฟ
“ แสดงว่า... ตาของเรา... ”
แบงค์เงยหน้าขึ้นไปมองต้า ต้าน้ำตาซึมพยักหน้าให้แบงค์เล็กน้อย
“ ไม่นะ!! ไม่จริง!! ”
แบงค์ตะโกนเสียงดังลั่น แล้วทรุดตัวลงนั่งร้องไห้อย่างไม่อายใคร
“ ไม่จริง!! พี่กอล์ฟ! ฮือ… ”
น้ำอุ่นใสๆ ยังคงไหลนองหน้าของแบงค์อยู่ตลอดเวลา ตอนนี้เขาไม่สนใจอะไรอีกแล้วไม่ต้องการรับรู้อะไรอีกแล้ว เจี๊ยบกับเพื่อนๆ เห็นแบงค์นั่งร้องไห้อย่างน่าสงสารก็ถึงกับกลั้นน้ำตาเอาไว้ไม่อยู่
ต้ากับอาร์มเข้ามาช่วยกันประคองแบงค์ให้ลุกขึ้น แบงค์รู้สึกว่าหัวสมองมันมึนๆ งงๆ ขาก็เริ่มสั่นๆ ตาเริ่มพร่ามัว แบงค์จำได้ว่าได้ยินเสียงของต้าเรียกตนเป็นระยะๆ แล้วทุกอย่างก็ดับวูบลง
แบงค์ค่อยๆ ลืมตาขึ้นทั้งๆ ที่ยังรู้สึกมึนๆ อยู่ พอลืมตาขึ้นมาก็เห็นเพื่อนๆ ยืนล้อมอยู่รอบเตียงเต็มไปหมด
“ เจี๊ยบ... เราอยากกินน้ำ ”
“ อืม.. รอแป็บนึงนะ ”
เจี๊ยบรีบวิ่งไปเทน้ำใส่แก้วแล้วมายื่นส่งให้แบงค์
“ ขอบใจนะ ”
“ แบงค์เป็นไงบ้าง... ดีขึ้นรึยัง ? ”
อาร์มรีบเข้ามาถามด้วยความเป็นห่วง ไม่ทันที่แบงค์จะตอบเสียงของต้าก็ดังแทรกขึ้นมาเสียก่อน
“ แบงค์... เรามีเรื่องจะบอก ”
ต้าเดินเข้ามาที่เตียงแล้วพูดขึ้น
“ เรื่องอะไรเหรอต้า ? ”
ต้าก้มหน้าอย่างสำนึกผิด
“ เรื่องนี้ มันเป็นเรื่องที่พวกเราทุกคนปิดบังแกมานานแล้ว ”
“ เรื่องอะไร ? ”
แบงค์มองต้าอย่างคาดคั้น
“ กอล์ฟมันเป็นโรคหัวใจ... แล้วมันก็เสียไปตั้งนานแล้วด้วย มันขอร้องไม่ให้พวกเราบอกแก ก่อนตายมันมาเขียนบริจาคร่างกายกับทางโรงพยาบาลไว้ ลองอ่านดูเองก็แล้วกัน ”
ต้าพูดจบก็ยื่นกระดาษใบหนึ่งส่งให้แบงค์
แบงค์นั่งอ่านกระดาษแผ่นนั้นไปเรื่อยๆ จนสายตามาสะดุดกับตัวหนังสือบรรทัดหนึ่ง
“ ข้าพเจ้าขอมอบดวงตาทั้งสองดวงของข้าพเจ้าให้กับ นาย รวินันท์ เลิศศุภวรรณ ซึ่งเป็นน้องชายต่างมารดาของข้าพเจ้า หลังจากที่ข้าพเจ้าสิ้นใจแล้ว เพื่อให้น้องชายของข้าพเจ้าได้ทำการผ่าตัดเปลี่ยนดวงตาใหม่ เพราะข้าพเจ้าเป็นต้นเหตุให้น้องชายของข้าพเจ้าต้องเสียดวงตาทั้งคู่ไป... ”
มือเริ่มสั่นน้ำใสๆ เริ่มไหลรินออกมาจากดวงตาทั้งสองข้าง แบงค์ร้องไห้ออกมาอีกครั้งในที่สุดเขาก็ได้รู้ที่มาของดวงตาคู่ใหม่คู่นี้ แล้วคำสัญญาที่กอล์ฟเคยให้ไว้ว่าจะรักและอยู่เคียงข้างเขาตลอดไปในตอนนี้มันก็เป็นความจริง…
เสียงโทรศัพท์มือถือดังรัว แบงค์ตะเกียกตะกายลุกขึ้นจากเตียงแล้วเดินมาหยิบโทรศัพท์มือถือที่วางอยู่ที่โต๊ะแล้วกดรับสาย
“ ฮัลโหล... มีอะไรวะเจี๊ยบโทรมาแต่เช้าเลยนะ ”
“ ฮัลโหล... แบงค์รีบอาบน้ำแต่งตัวได้แล้วนะ จะได้ไปทำบุญให้กอล์ฟที่วัดกัน ”
“ ได้ครับ...คุณหญิง ”
แบงค์ยิ้มให้ตัวเองเล็กน้อยหลังจากที่เจี๊ยบวางสายไป แล้วเดินไปหยิบรูปภาพที่หัวเตียงขึ้นมาดู
“ พี่กอล์ฟ... ขอบคุณมากนะครับ ”
เขายิ้มให้กับพี่ชายเล็กน้อยแล้วก็รีบไปอาบน้ำแต่งตัว
เวลาผ่านไปหลายปีแล้ว... ที่แบงค์และเพื่อนๆ ทุกคนจะมารวมตัวกันเพื่อทำบุญในวันเกิดของกอล์ฟ วันนี้ทุกคนก็ยังคงไม่มีอะไรเปลี่ยนแปลงไปมากนักป่านกับต้าก็ยังคงเป็นคู่หวานชื่นเหมือนเดิม โก้กับต้อมตอนนี้พ่อกับแม่ของทั้งสองคนก็อนุญาตให้ทั้งสองคนคบกันได้แล้ว เจี๊ยบกับแว่นก็เริ่มจะไม่ค่อยมีปากเสียงกันอีก ส่วนอาร์มก็ยังคงตามตื้อแบงค์เหมือนเดิมไม่เคยเปลี่ยน
หลังจากทำบุญเสร็จ... แบงค์ขอแยกตัวจากเพื่อนเพื่อไปอ่านหนังสือที่หอสมุดของมหาวิทยาลัย แบงค์เดินเหม่อลอยมาเรื่อยๆ จนมาหยุดรอข้ามถนนตรงทางม้าลาย
“ พ่อหนุ่มช่วยพายายข้ามถนนหน่อยได้มั๊ยจ๊ะ ”
เสียงๆ หนึ่งที่ดังมาจากข้างตัวทำให้แบงค์รีบหันกลับไปมอง
“ ได้ครับ... ”
แบงค์ยิ้มให้กับหญิงชราที่ยืนข้างๆ ตนเล็กน้อย
“ ขอบใจมากนะพ่อหนุ่มที่พายายเดินข้ามถนนมา ”
“ ไม่เป็นไรครับ ”
“ เอ๊ะ! มันหายไปไหนนะ ”
“ อะไรหายครับยาย ? ”
แบงค์มองหน้าหญิงชราอย่างสงสัย
“ กระเป๋าตังค์ยายหน่ะจ้ะ ”
แบงค์ช่วยมองหากระเป๋าสตางค์ของหญิงชรา จนสายตาไปสะดุดกับกระเป๋าใบหนึ่งที่ตกอยู่กลางถนน แบงค์มองไปยังนาฬิกาจับเวลาให้คนข้ามถนน
“ เหลืออีก 6 วินาทีน่าจะทันนะ ”
แบงค์พูดกับตัวเองเบาๆ แล้วตัดสินใจวิ่งออกไป แบงค์รีบวิ่งไปหยิบกระเป๋าสตางค์ที่ตกอยู่กลางถนนแล้ววิ่งกลับมา
“ แป๊น!! แป๊น!!! ”
เสียงแตรรถดังขึ้น... ทำให้แบงค์หยุดชะงักแล้วหันกลับไปมอง
“ เฮ้ย!!! ”
“ โครม!!! ”
แบงค์นอนจมกองเลือดอยู่ที่พื้นถนน เขาได้ยินเสียงจังหวะการเต้นของหัวใจอย่างช้าๆ แล้วใบหน้าที่เขาคุ้นเคยกับมันเป็นอย่างดีก็แวบเข้ามาในหัว
“ พี่กอล์ฟ... ”
แบงค์ยิ้มออกมาเล็กน้อย เขาค่อยๆ หรี่ตาลงทีละนิด แล้วทุกสิ่งทุกอย่างก็ดับวูบลง......
พี่กอล์ฟต่อไปนี้เราจะได้อยู่ด้วยกันตลอดไป เราสองคนจะไม่พลัดพรากจากกันไปไหนอีกแล้วนะ เหมือนที่เราสองคนเคยสัญญากันไว้ไงพี่จำได้มั๊ย แบงค์รักพี่นะครับ …พี่ชาย
------------------------------------------------------------ THE END------------------------------------------------------------------------------------------
ขอบคุณทุกๆคน ขอบคุณทุกๆกำลังใจ ขอบคุณทุกๆความคิดเห็น ขอบคุณมากครับ o1 o15 o14
-
o9 กรี๊ตตตตตตตตตตตตตตตตตตตตตตตตตตตตตตตตตตตตตตตตตตตตตตตตตตต..................... o9
o7 ไม่เอา....... แบง...............กอล์ฟ.............. :m15: :m15: :m15: :m15:
หือๆๆ........เศร้า................ :undecided: จบเศร้ามากๆ :o12: :o12:
ขออนุญาติเปลี่ยนอารมณ์....................... o22
:m1:ขอให้แบงค์กับกอล์ฟ........รักกันบนสวรรค์ในนานตราบนานเท่านานเลยน้า....................... :m1:
เห้อ............. พี่กอล์ฟเสียไป.......... น้องชายได้ดวงตาคืนมา........ แล้วน้องชายก็ได้กลับไปอยู่ในอ้อมกอดของพี่ชายอีกครั้ง :m13:
Happy Ending ค่า............................ ยอดเยี่ยมๆๆ
ขออนุญาติตบมือดังๆค่ะ............................. :m4: :m4: :m4: :m4:
ขอบคุณพี่ namyen ที่ลงเรื่องให้พวกเราอ่านอย่างแบบว่า...............จุใจ............. แหมๆๆ ขอบคุณมากๆน่ะค่ะ..........
ถ้าเป็นไปได้เอาเรื่องใหม่มาลงด้วยน่ะ :m12:......................จะรออ่านอย่างใจจดใจจ่อเลย.... :impress:
-
ง่าๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ จบเศร้าจริงๆๆๆด้วย
แงงงงงงงงงงงงงงงงงง
เอาแบงค์กะกอล์ฟคืนมา
-
นิยายสุดเศร้า เปนบอยถกลเกียติเลยนะคร้าบบบบบบบบบ
-
จบเศร้าจังเลย แต่ก็ขอบคุณนะครับ
ยังคงรอเป็นกำลังใจให้ครับ
-
ทำไมถึงได้เศร้าแบบนี้ละเนี่ย ได้เจอกันต่อเมื่อตายไปแล้ว แบบนี้เศร้าๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ :m15:
-
มันจบแบบมีความสุขใช่มะ มะค่อยแน่ใจอ่ะ :m28:
-
o22
โหดร้ายที่สุดดดด...บอกทายถูกเราอุตส่าห์ดีใจว่าได้แหวนแล้วจะกลับมาขอคืนดี....ทำไมจบแบบนี้...
ทำให้เราเสียน้ำตาอีกแล้วววววว.... :m8: ไม่ได้เตรียมตัวเลยยยยย.... :undecided:
ทำไมชีวิตแบงค์เศร้าขนาดนี้....สงสารจัง....ไหนจะต้องพลัดพรากกัน...ไหนจะต้องตาบอด....
พอได้ตามาพี่ชายก็หายไป...รู้ข่าวอีกทีก็ตายจาก....อุตส่าห์ช่วยคนแก่ข้ามถนนก็ดันโดนรถชนอีก... :m2:
พูดมะออก....เศร้ามากมายยย...ทำใจมะได้อ่ะ... ขอไปปรับสภาพจิตใจก่อน..... o1
-
พูดไม่ออกอ่า
ซาบซึ้งมากเลยย ขอบคุณมากๆ ครับที่เอาเรื่องราวดีๆ แบบนี้มาให้อ่าน
-
o7 o7 o7 o7 o7 o7 o7 o7 o7
-----------------------------------------------
ขอบคุณ เจ้าชายน้อย สำหรับเรื่องราวดีๆ
ขอบคุณ Namyen ที่เอาเรื่องดีๆ มาให้เพื่อนๆ ได้อ่าน
ขอบคุณ หนูบลู สำหรับที่วิ่งเล่น
ขอบคุณ เซ็งเป็ด ที่ทำให้เรารู้จักกัน
ขอบคุณ เพื่อนๆ สำหรับมิตรภาพดีๆ
ขอบคุณครับ
o1 o1 o1 o1
-
บ้าที่สุด
สะบัดตูดออกไปจากกระทู้+ :a14:
....
...
..
..
.
.
.
.
.
.
..
.
.
.
.
.
..
อุ้ย ลืมขอบคุณคนเขียนและคนโพสที่เอาเรื่องดีมาฝาก
แต่มันแบบว่า
เศร้าอะไรอย่างนี้
:a6: :a6: :a6: :a6:
-
ตอนอ่านถึงบรรทัดสุดท้าย ตัวชาวูบไปเลยครับ
อ่านจบหมดแล้วอยากมีใครสักคนมาเดินจับมือจัง
ขอบคุณนะครับ ที่นำเรื่องดีดีมาให้อ่านนะครับ :)
-
ขอบคุณ คุณ Namyen สำหรับเรื่องราวที่ลงหั้ยติมตามมาตลอด
แม้กระทั่งช่วงสอบก้อต้องมาอ่าน :m26:
ประทับจัยกับเรื่องนี้สุดๆ
แม้จะเศร้า แต่ก้อสามารถอธิบาย
ความเปนจริงในการมีชีวิตอยุ่ดั้ยดี
แม้จะสูญเสียอารัยมามากมาย แต่สุดท้ายก้อดั้ยรักกัน :o12: :o12: :o12:
-
แง้ว...ตายหมดเลย แต่..ทำไงได้ ช้าเร็ว คนเราก็ต้องตายอยู่ดี
-
o22 o7 เศร้า ประทับใจแบบเศร้าๆ
-
อ่า.. จบแล้ว..
+1 ให้คุงน้ำเย็นที่เอาเรื่องดีๆมาให้ทุกคนได้อ่านกันนะคับผม
เรื่องนี้เป็นโศกนาฏกรรมทางความรักอีกเรื่องหนึ่งเลยนะคับ
ดันๆๆๆๆๆ... ^^
-
อ่านเรื่องนี้เป็นเรื่องแรกที่หลังจากเข้ามาเป็นสมาชิก
อ่านที่ดีจบเลย ใช้เวลาเกือบสองชั่วโมง
เห็นความร่วมมือร่วมใจของทั้งเจ้าของกระทู้และผู้อ่าน
อยากให้สังคมเรามีความสุขอย่างนี้เรื่อยไป
ขอบคุณทุกคน รวมถึงเจ้าของสถานที่(บอร์ด)
ขอบคุณมาก ๆ ครับ :bye2:
-
เห็นเรื่องนี้ตั้งชื่อมี "..." ต่อท้าย ก็พอจะเดาได้ว่าทำนองเศร้าแน่ะ เลยอ่านดูรวดเดียวจบ รู้สึกว่า อ่านจบรู้สึกสับสนในตัวเองแฮะ มันเหมือนสุขกะเศร้าปน ๆ กัน ยังไงทั้งกอล์ฟและแบงค์ก็เป็นคู่รักกันไม่ได้ การจบแบบให้อยู่ด้วยกันบนสวรรค์น่าจะทำให้ happy ที่สุด แต่ก็ไม่อยากให้ต้องตายกันก่อนถึงจะมีความสุขเลยอ่ะ :o12:
ยังไงก้อขอบคุณคับ สำหรับเรื่องดี ๆ อีกเรื่องให้อ่าน o13 o13 o13 o13 o13
-
หง่ะ สุดยอดฮะ
ความรักของเกย์ ต้องตายก่อนถึงจะได้คู่กัน
เอาล่ะ ทำใจได้เยอะเลยเรา . . .
........
ขอบคุณสำหรับเรื่องราวดี ๆ คับ + 1 เลย อิอิอิ
-
ตอนแรกๆอ่านก้อกลัวจะไม่ได้คู่กัน แต่คู่กันแบบนี้ก้อไม่เอาน้าาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาา :m15:
เศร้าโครตตตตตตตตตตตตตตตตตตค่า ขอบคุณคนเขียนและคนโพสด้วยค่ะ :sad2:
-
o2 o2
ทำไมมันกลายเป็นแบบนี้ไปได้หงะ ทั้งคู่ต้องตายจากกัน o9
สงสารทั้งกอล์ฟทั้งแบงค์ :sad2:
จะบอกว่าจบแบบ happy มันก็คงไม่ใช่นะเนี่ย อ่านเสร็จเล่นทำน้ำตาซึมเลย :o12:
ว่าแต่อ่านเรื่องนี้แล้วพาลนึกถึงซีรี่ย์เกาหลีเรื่อง stairway to heaven เลยแฮะ :m23:
-
:sad2: :sad2: :sad2: :sad2: :sad2:ขอบคุณครับอ่านแล้วน้ำตาซึมจนไหล
-
:o12: ฮือออออออออออออออออออออออออออออออออออ
-
:m15:
ทั้งกอล์ฝและแบ้งค์จะอยู่ในใจของเราตลอดไป
ขอบคุณผู้ที่นำเรื่องดีๆน่ารักๆแบบนี้มาเผยแพร่นะงับ
:m15:
เศร้า แต่ก็ประทับใจ...................
-
ทำไมเศร้าได้ใจถึงเพียงนี้
สงสารทั้งกอล์ฟทั้งแบงค์เลย
:m15: :m15: :m15:
-
เศร้ามากมายเรยพออ่านถึงตอนที่ว่าเมื่ออ่านจดหมายฉบับนี้พี่คงไม่อยู่แล้วน้ำตาไหลพรากเลยครับเริ่มสงสัยมาตั้งแต่ตอนแกะของขวัญและว่าทำไมถึงมีสร้อยมาสอบเส้น เศร้ามากมากจริงๆร้องไห้ไม่หยุดจะให้ใครมาซับน้ำตาให้ผมได้บ้างเนี้ย
ขอบคุณมากนะครับที่นำเรื่องดีๆมาให้อ่านกันครับ :bye2: :bye2: :bye2:
-
:oni2:
-
:เศร้า1: :เศร้า1: :o :เศร้า1:
-
มันเรียกว่า Happy Ending ไงเหรอคับพี่น้องงงง
ขอบคุณมากนะคับ เป็นเรื่องที่ดีมากเลย ผมตามเก็บรวดเดียวเลยคับ ชอบมากๆๆ
-
ไม่ไหวแล้วครับ
ขอนั่งร้องไห้ก่อนเถอะ
ถึงแม้ว่าพอจะเดาได้อยู่แล้ว
แต่มันก็ทำใจไม่ได้ T^T
.
ขอให้ทั้ง 2 คน
อยู่ด้วยกันตลอดไป
ไม่ว่าทั้ง 2 คนจะอยู่ที่ไหนก็ตาม
-
:sad2:
เศร้าจังเยย
ขอบคุงงั๊บ
-
:m15:อ่านไปแร้ว 2 รอบ เศร้ามากกกกกกกกกกกๆ o7
:o12:ร้องให้ไป 2 รอบ :m15:
:serius2:สงสารกอล์ฟก่ะแบงค์จังเยยยยยยยย o7
:mc4:ขอให้กอล์ฟก่ะแบงค์อยู่ด้วยกานตลอดดดดไปปปปปปปปปน่ะ o7
-
ง่า
ไม่น่าเลยอ่า
รักทั้ง2 นะคับ
:serius2: :serius2: :serius2:
-
ไอ้ คน แต่งบ้า เอ๋ย
ทำไม ทำอย่างนี้
จะเหลือไว้สักคนก็ไม่ได้
แง
:o12: :o12: :o12:
-
จบได้เศร้ามากกกกกก
อ่านมาถึงช่วงจดหมาย
น้ำตาไหลออกมาเองเลย
กอล์ฟกับแบงค์อยู่ด้วยกันตลอดไปนะ :กอด1:
+1 ให้กับความประทับใจของเรื่องนี้ :L2: :L2: :L2:
-
:m15: ทำไมถึงได้ทำให้เรื่องมันจบแบบนี้นะ เฮ้อ.... เศร้าใจเป็นที่สุด
-
ลุงตามมาอ่านได้จนจบเลยอ่ะหลาน
ซาบซื้งๆ มากๆ หลานจ๋า
+1 จิ้มไปครับหลาน
-
:o12:
ใจร้าย แต่ก็เป็นเหตุการณืที่อยากให้เกิดขึ้นค่ะ
ขอบคุณนะค่ะ
-
อ่านจบแล้วฮับ เศร้าจังเลยอ่ะ ไมมันเศร้าอย่างนี้อ่ะ :sad2: :o12: o7 ฮืออออออออเศร้า บอกได้คำเดียวว่าเศร้าอ่ะ :sad2: :o12: o7
-
มันเศร้าไปรึปล่าวอะ
อ่านแล้วจะร้องไห้เลย
-
เรื่องมันเศร้า :o12: :o12: :o12:
-
เศร้าไปไหนเนี่ย T-T
ชีวิตรันทนเหลือเกิน T-T
..
-
เรื่องแต่งดีมากเลยครับ แต่จะบอกว่าจะให้เศร้าไปถึงไหน ฮือ ๆๆๆๆๆๆๆ ไม่ไหวแร้ววว :o12: :sad4:
-
ง่า....
หลงรักน้องแบงค์หมดใจ อิอิอิ
เด๋วมาอ่านต่องับ ><
-
:z3:
อิอิ
น่าอ่าน
-
เศร้าไปหน่อยคับ ตอนจบ
แต่เขียนได้ดีมากนะคับ
*-*
-
:m15: :m15: :m15:
เศร้ามากอ่ะ
ทำให้นึกถึงซีรีย์เกาหลีเรื่องรักนี้ชั่วนิรันดิ์ :monkeysad:
-
:o12: ซึ้ง เข้ามาอ่านรวดเดียวจบเลย
รักแบงค์กับกอล์ฟมากเลย
-
:o12: :o12: :o12: ใจร้ายที่สุด ทำเค้าร้องไห้อีกแย้ว :sad4:
-
เศร้า
-
ร้องไห้กับเรื่องนี้มาหลายรอบแหน่ะ :m15:
-
เก็บความทรงจำที่ดีไว้ในใจ
-
:monkeysad: :monkeysad:
เศร้ามากกก
-
อ่านเรื่องนี้รอบแรกน้ำตาซึมเลย :monkeysad:
-
เป็นเรื่องเศร้าที่จบแบบ happy ending
สุดยอดดดดดดดดดดดดด
:o12:
-
555 มีคนชื่อป่านเหมือนเราเลย
-
ม่ายยยยน๊าาาาา มันเป็นความฝันมันเป็นความฝานนนนนนนนนน แง๊ๆๆๆๆๆๆๆT[ ]T
-
แต่งได้ประทับใจมากๆเลยอ่ะ T^T อยากให้ทั้งคู่พื้นคืนชีพขึ้นมาจัง :sad4:
ขอให้รักกันนานๆนะ แบงค์ กอล์ฟ :n1: T___T
-
:serius2:
กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด
เจ็บมาก
กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด
แต่ก็ดี จะได้ไปอยู่ด้วยกัน
-
ผมไม่อยากจะบอกเลยครับว่า ผมนั่งร้องไห้ตั้งนานแนะ
เป็นไม่กี่เรื่องนะครับที่ทำให้ผมร้องไห้ได้ขนาดนี้ ตอนแรกผมลบเรื่องนี้ที่เซฟไว้ตอนแรก
เพราะว่าผมไม่ชอบเก็บเรื่องเศร้า แต่ด้วยยังไงไม่รู้ทำให้ผมเปิดคอมแล้วกลับมาเซฟเรื่องนี้เก็บไว้ิอีก
ผมนั่งอ่านแล้วเศร้าเลยอ่ะ แฟนผมเค้าก็มีป้าคอยดูแลไม่รู้ผมจะโดนเหมือนอย่างนี้ไหมกลัวๆเหมือนกันเหะ
ขอบคุณมากอีกครั้งนะครับที่นำเรื่องมาให้อ่าน
:monkeysad: :monkeysad: :monkeysad: :monkeysad: :monkeysad: :monkeysad: :monkeysad: :monkeysad: :monkeysad:
-
:sad4: :o12:จบได้เศร้ามากครับผมจำจำความรู้สึกดีๆของนิยายเรื่องนี้
ผมอ่านแล้วหลงรักกอล์ฟและแบงค์มากถึงมาที่สุดครับ
ผมอยากไห้พวกเขาฟื้นเพราะไม่รู้ว่าตายไปจะได้เจอกันรึเปล่า
ผมอ่านแล้วร้องไห้แบบสุดๆเลยละครับอินมากจนอ่านเกือบไม่จบเพราะน้ำตามันบังจนมองไม่เห็น
อยากให้มีตอนต่อไปแบงค์อาจฟื้นก็ได้นะและกำลังนอนสหลบอยู่โรงบาลต่อจากนั้นก็คิดเอาแล้วกันแต่อยากไห้กลอฟฟื้น
มันเจ็บยังไงไม่รู้ที่พวกเขาต้องจากกันไป
แต่ขอขอบคุณมากนะคับที่นำเรื่องดีๆมาไห้อ่าน......ขอบคุณครับ
-
:o12: :o12: :o12: :o12:
เศร้ามากค่ะ....
พออ่านจบรู้สึกตัวชาๆ ... o22
ขอบคุณค่ะสำหรับเรื่องดีๆ
:bye2:
:pig4: :pig4: :pig4:
-
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
ขอบคุณครับสนุก มากเลยครับ
-
อ่านจบแล้วเศร้านะคับ ผมเคยอ่านเรื่องนี้มาจากเวบๆนึงอ่าคับ จำได้ว่าชื่อเรื่องว่า พี่ชาย ก้เลยลองอ่านดู :m15:
แต่ก็อ่านไม่จบนะคับ เค้าลงไม่หมด พอวันนี้ลอง เซิร์ทชื่อเรื่องนี้ดู ก็เห็นในกระทู้นี้มีให้อ่านพอดีเลย :monkeysad:
ไม่ผิดหวังเลยคับ ที่ได้อ่านอีกครั้งนึง ขอบคุนมากเลยนะคับ ที่แต่งเรื่องดีๆให้อ่าน :sad11:
รู้สึกดีอ่าคับ ที่ได้อ่านอีกรอบ มันเหมือนได้เติมเต็มสิ่งที่ขาดหายไป o13 :bye2:
-
อ่านรอบสองแล้ว
มันก็ยังเศร้าอยู่ :m15:
:sad11:
:sad11:
:sad11:
-
:pigha2: :m20: :m20: :laugh:
ไม่เห็นจะเศร้าเลย
:m15: :monkeysad: :sad11: :impress3: o18
-
มี100 ครับ....ขอบคุณมากครับสำหรับเรื่องดีๆ :m15:
-
อ่านแล้วร้องไห้เลยอ่ะ
ขอบคุณมากๆ นะค่ะสำหรับเรื่องดีๆ
-
merry★ 。 • ˚ ˚ ˛ ˚ ˛ •
•。★Christmas★ 。* 。
° 。 ° ˚* _Π_____*。*˚
˚ ˛ •˛•*/______/~＼。˚ ˚ ˛
˚ ˛ •˛• ｜ 田田｜門｜ ˚★ 。 • ˚ ˚ ˛ ˚ ˛ •
Jaaaaaaaa \\(^^)//
-
เจ็บปวดหัวใจมากมาย ร้องไห้จนน้ำตาเหือดแห้งหมดแล้ว ทำไมมันอย่างนี้ ฮือๆ :monkeysad:
-
ไม่ๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ :serius2:
ทำไมต้องเป็นแบบนี้ด้วยอ่ะ
รักกันก็โดนกีดกัน
เข้าใจผิดกัน แยกจากกัน
ยังไม่พอ..มาตายจากันอีกอ่ะ T^T
แง๊ๆๆๆๆๆ
เศร้าสุดๆๆๆเลยอ่ะ :o12:
-
:o12: :o12: :o12: :o12: :o12: :o12:
ตอนจบเศร้ามากมาย อ่านตอนจบแล้วนึกถึงเรื่อง blue eye in my heart เลยอ่ะ
จบเศร้าๆแบบนี้เหมือนกัน
ชอบมากมาย
ขอบคุณที่เอามาให้อ่านนะคะ
:pig4: :pig4: :pig4:
-
ซึ้งมากๆ :sad4:
น่ารักมากๆ รักกันจนวันตาย ชอบมากๆๆๆๆ :n1:
-
เศร้าจริง :o12: :o12: :o12: :o12: :o12: :sad4: :sad4: :sad4: :sad4: :sad4:
:serius2: :serius2: :serius2: :serius2: :serius2:
-
TT[]TT นั่งน้ำตาไหลพราก เศร้ามากกกกกก..แง๊~~
-
เศร้ามากค่ะ :o12: :o12: :o12: :o12: :o12: :o12:
-
หักมุม!! สุดฤทธิ์ อะไรกันเนี่ย!! แต่ก็นะ เค้าได้อยู่ด้วยกันแล้ว
-
คุณทำให้ผมเสียน้ำตา !!!
-
:sad11: จบเศร้าจัง
-
ขอบคุณมากค่ะ สนุกมาก
แต่ตอนหลังๆนี้สิ...เล่นเอาน้ำตาไหลเลย ไม่อยากให้มันเป็นแบบนี้เลย :sad2: o7 :dont2: :o7: :sad5: :เศร้า2:
-
...เอ่อ ต้องเตรียมน้ำร้อน(ต้มมาม่า) แล้วใช่มั้ยครับ...เหอะๆ :serius2: :serius2: :serius2:
-
...ปวดหัว ปวดตับ ปวดม้าม ปวดไส้ ปวดจิต ปวดใจ....เฮ้อออออออออ ชีวิตหนอชีวิต ช่างรันทดเสียนี่กระไร... :z6: :z6: :z6:
-
...สรุปแล้วมันแฮปปี้เอนดิ้ง(รึป่าว) เพราะในที่สุดก้อได้อยู่ด้วยกัน(บนฟ้า)...เอ่อ จบแบบนี้ก็ดีนะ อ้าว! แล้วกัน...
-
:sad4:
ไม่จริ้งงงงงงงงงงงงง โอ้ย อยากตายที่สุด ร้องไห้เสียงดังจนแม่ต้องเข้ามาถามว่าเป็นอะไร เราเลยตอบไปว่า อ่านนิยายอ่ะแม่ ก็เลยได้ฝ่ามือไป
เรื่อง สุดยอดมาก o13
ถ้าจบแฮปปี้จะดีกว่านี้มาก
-
:o12:
ชอบมากกกกก ร้องไห้ตามเลย :sad4:
จะเป็นอึกหนึ่งเรื่องที่อยุ่ในความทรงจำของเรา
ขอบคุณนะครับ
-
ช๊อก ครับ เศร้า ไปเลย อ่านไปน้ำตาตก :sad4:
ยังไงก็ขอบคุณนะครับ ที่เขียนเรื่อง ดีดีให้อ่าน :o12:
-
:monkeysad: :monkeysad: :monkeysad: เศร้าจังเลย เสียน้ำตาไปหลายถังเลย โดยเฉพาะตอนจบ รัก แบงค์&กอล์ฟ มากมาย
-
อ่านชื่อเรื่องก็สะดุดแล้ว พอเข้ามาอ่านสังหรณ์ใจแล้วว่างานนี้จบไม่สวยแน่ เพราะถึงแม้สองคนนี้จะไม่มีความเกี่ยวดองทางสายเลือดกันเลย แต่ด้วยกรอบของสังคมจารีตและอื่นๆ ไม่มีทางไหนเลยที่ทั้งสองคนนี้จะรักกันได้อย่างสุขสม เทคออฟอาจจะมีขลุกขลักบ้าง แต่พอยิ่งเขียนยิ่งกลมกล่อม พล๊อตถึงจะพอเดาได้ แต่ผู้เขียนร้อยเรียงถ้อยคำได้ดีจริงๆ พวกเราสามารถรับความเศร้า สิ้นหวัง หดหู่ ผ่านทางตัวอักษรได้อย่างชัดเจน จนอดคิดไม่ได้ว่า สองคนนี้มีตัวตนจริงไหม
สำหรับตอนจบบีบคั้นมากครับ แต่เป็นการบีบคั้นที่อบอวลไปด้วยความสุข เราไม่มีทางรู้ว่าเค้าจะได้เจอกันไหม แต่ภาพสุดท้ายในความคิดของที่ขึ้นมาเป็นภาพของบุคคลอันเป็นทีรักและเรามีความสุขกับภาพนั้นในลมหายใจสุดท้าย เท่านี้ก็เรียกว่า สุคติ แล้วจริงไหมคร้บ หรือพวกคุณว่าไง
ขอบคุณครับสำหรับเรื่องที่สวยงามอีกหนึ่งเรื่อง
-
:a5: จบเเบบน้ำตานองหน้า :sad4:
เศร้าจับจิตมากเลย :เฮ้อ:
ขอบคุณค่ะ :กอด1:
-
เศร้าแ่ต่ก็สนุกค่ะ :กอด1:
-
ร้องไห้เลยอ่ะ
แง ๆๆๆๆๆๆๆ T^T
-
เศร้ามากมาย
:o12:
-
ทำไมจบแบบนี้
:m15: :m15: :m15:
ขอบคุณที่นำมาลงนะคะ
-
"เป็นไงบ้างฮะเราหน่ะ สบายดีมั๊ย ปีนี้แก่ขึ้นอีกแล้วล่ะสินะ เป็นยังไงบ้างเรื่องเรียนอย่าหักโหมอ่านหนังสือมากนักนะเดี๋ยวจะไม่สบายเอา ของขวัญที่พี่ส่งมาให้พี่อยากให้เราเก็บไว้ให้ดีนะ แล้วพวกเพื่อนๆ เป็นไงบ้างไอ้เจี๊ยบกับไอ้แว่นยังกัดกันอยู่มั๊ย แล้วไอ้ป่านกับไอ้ต้ายังคบกันอยู่รึปล่าว ฝากบอกพวกมันด้วยนะว่าพี่คิดถึง ส่วนเรื่องที่พี่เคยทำไว้กับเราถ้ายังไงพี่ก็ขอให้เราอภัยให้"พี่ด้วยก็แล้วกันนะ อ้อ! ปีนี้นอกจากแหวนแล้วพี่ยังให้ของขวัญไว้กับเราอีกอย่างหนึ่งนะ ต่อไปนี้พี่จะไม่หนีแบงค์ไปไหนอีกแล้วนะเพราะว่าพี่จะอยู่กับเราตลอดเวลาเลย พี่ดีใจนะที่พี่ได้เป็นส่วนหนึ่งที่ได้ช่วยให้เราได้กลับมาดูโลกอันสดใสได้อีกครั้ง รักษาดวงตาคู่นี้ของพี่ให้ดีๆ นะถึงแม้ว่าตอนที่เราได้อ่านจดหมายฉบับนี้ตัวของพี่อาจจะไม่ได้อยู่บนโลกใบนี้แล้ว อย่าลืมดูแลพ่อกับแม่แทนพี่นะ
รักเสมอนะ
กอล์ฟ "
“ ข้าพเจ้าขอมอบดวงตาทั้งสองดวงของข้าพเจ้าให้กับ นาย รวินันท์ เลิศศุภวรรณ ซึ่งเป็นน้องชายต่างมารดาของข้าพเจ้า หลังจากที่ข้าพเจ้าสิ้นใจแล้ว เพื่อให้น้องชายของข้าพเจ้าได้ทำการผ่าตัดเปลี่ยนดวงตาใหม่ เพราะข้าพเจ้าเป็นต้นเหตุให้น้องชายของข้าพเจ้าต้องเสียดวงตาทั้งคู่ไป... ”
"พี่กอล์ฟต่อไปนี้เราจะได้อยู่ด้วยกันตลอดไป เราสองคนจะไม่พลัดพรากจากกันไปไหนอีกแล้วนะ เหมือนที่เราสองคนเคยสัญญากันไว้ไงพี่จำได้มั๊ย แบงค์รักพี่นะครับ …พี่ชาย"
:n1:
พวกเขารักกันมันผิดด้วยหรือ....หรือผิดที่พวกเขาเกิดมาเป็นเกย์..ละจะสร้างพกเขามาทำไมหรือกรรมเก่าแต่พวกเขาก็เป็นคนดีนิหรือเกิดมาแค่ชดใช้กรรมละพวกเขาชดใช้เสร็จหมดละพวกเขาจะได้มาพบกันในชาติไหม่อีกรึเปล่า..ไม่รู้ว่าตายไปแล้วจะเป็นยังใง..จะเจอกันรึเปล่า หรือทุกอย่างเมื่อตายไปก็ดับสิ้นผงธุลีไม่มีกระทั้งวิญญาณอย่างที่เราคิดและจะไม่มีพวกเขาอีกเลยอย่างงั้นเหรอ :เฮ้อ: เฮ้อ ยิ่งคิดก็ยิ่งเครียด
อ่านเป็นรอบที่สองละก็ยังอินกับ ๓ จุดนั้น :m15: :monkeysad: :sad11:
:pig4:
o13 :bye2:
-
จบได้เศร้ามาก
-
:sad4: ร้องไห้ตาบวมเลย
-
น้ำตาไหลพรากกันเลยทีเดียว :hao5: :hao5:
-
สมน้ำหน้าพ่อมาก กีดกันลูกดีนัก ไงล่ะ เสียลูกไปสองคนเลย :laugh: :laugh:
แต่สุดท้ายกอล์ฟแบงค์ก็ได้อยู่ด้วยกันเนอะ คู่กันแล้วก็ไม่แคล้วกัน :hao5: o13 :bye2:
-
เศร้าไปไหมอ่า :hao5: :hao5: :hao5:
-
ตามมาอ่านเพราะหน้งเรื่อง พี่ชาย my bromance แท้ๆเลย ร้องไห้จนเหนื่อยเลย
ถ้าในหนังจบแบบนี้ ขอไม่ดูดีกว่า กลัวจะขาดใจตายในโรงหนัง :(
-
รอดูที่เป็นภาพยนต์ด้วยฮะ
ตามมาอ่านเหมือน ขอให้เศร้าจับใจถึงเพียงนี้เลยนะฮะ
-
ผมเคยอ่านตอนจบอีกอย่างนึงนะ นานมาแล้ว กอล์ฟกับแบงค์ หนีไปอยู่อเมริกา จบแบบ Happy ending :mew1: :mew1: :mew1: :mew1:
-
ตามมาจากหน้าหนังที่กำลังจะเข้าฉาย อยากรู้ว่าถ้าถ่ายทอดออกมาแบบภาพเคลื่อนไหวจะเวิร์คมั้ย ตอนจบจะเหมือนกันรึเปล่า ม่ายน้าาาา :ling3:
-
:o12: :o12: :o12: :o12: :o12: :o12: :o12: :o12:
-
ทำไม ทำไมต้องจบแบบนี้
:o12: :o12: :o12: :o12:
กระชากจิตใจมากๆเลยครับ
-
ชอบมากๆๆๆๆๆๆๆ
:heaven :heaven :heaven
-
ม่ายยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยญยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยญยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยฮือๆๆๆๆฟๆฟฟฟๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
-
มาอ่านเรื่องนี้กันบ้างมั้ย.ดราม่ามากเกินสมองจะรับไหวแต่รับรองตอนจบไม่ทำร้ายจิตใจเหมือนพี่ชายแน่นอน
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=39363.0
-
ตามเข้ามาอ่านเรื่องนี้จากหนังที่กำลังจะฉายเรื่อง My Bromance | พี่ชาย... เหมือนหลายคนนะครับ
ไม่รู้ว่าหนังจะทำออกมาเหมือนเรื่องรายที่เป็นนิยายหรือเปล่า แต่หวังว่ามันจะมีความประทับใจไม่แพ้กัน
ผมเชื่อว่าตอนจบของนิยายหรือหนังเรื่องหนึ่งเป็นเพียงการสิ้นของเรื่องราวในช่วงหนึ่งของการชีวิตมนุษย์ทีหมุนไปเรื่อยๆ
เศร้า สุข เป็นสิ่งที่เรารู้สึก
หน้าที่ เป็นสิ่งที่ทำให้เราต้องดำเนินต่อไป
แต่เราก็ต้องดำเนินชีวิตต่อไปด้วยความเศร้าและสุขที่ปนเปกันไปเรื่อยๆ จนกว่าจะถึงวันนั้น...
ขอบคุณนิยายเรื่องนี้ที่สร้างความประทับใจให้อีกเรื่องในชีวิตผมนะครับ
.....
-
เป็นนิยายที่อ่านแล้วร้องไห้ที่สุดอะครับ ยิ่งนำไปสร้างเป้นภาพยนต์อีกซึ้งครับ ที่สุดครับ :hao5: :sad4: :impress3:
-
:hao5: :katai1: :mew4: ขอบคุณมากครับ ดีมากเลย
-
รู้สึกแย่จัง พึ่งเคยได้อ่าน ไม่คิดว่าจะจบได้เศร้าขนาดนี้ แต่ก็ขอชื่นชมนะครับ แต่งได้สุดยอดมากครับ
:z3: :z3: :z3: :z3: :z3: :m15: :m15: :m15: :m15: :m15: :m15:
-
:m15: :m15: น้ำตาไหลไม่หยุด แง้งงงงง
เขียนดีมากๆเลยค่ะ ขอบคุณคนเขียนมากๆนะคะที่ทำให้เราได้อ่านเรื่องที่สนุกสนาน ทั้งรักทั้งเศร้าไปด้วยกันแบบนี้
มีทุกความรู้สึกเลยค่ะ ครบทุกรส สนุกจริงๆ ทั้งสองได้อยู่ด้วยกันบนสวรรค์ก็มีความสุขละ happy ending ดีกว่าอยู่คนเดียวเนาะแบงค์ :hao5:
-
ขอให้ในละครอย่าจบแบบนี้เลย บอร้องง :katai1: :katai1:
ขอจบแบบแอปปี้เอ็นดิ้งเถอะ .. :hao7: :hao7:
จะกล้าดูไหมน้อเมื่อหนังออกโรง...สุดๆเลยเรื่องนี้ กินใจแบบเอาไปล้านไลด์
-
ได้อ่าน รอบ ที่ 3 แล้ว ก็ยังเศร้า :hao5: และก็สนุกอยู่ทุกครั้ง o13
ได้ข่าวว่าจะทำเป็นหนังแล้ว อยากดูที่เป็นหนัง จะเหมือนกับในที่เขียนหรือเปล่า ^^ :กอด1:
-
จาก นิยาย เรื่อง พี่ชาย...(Story)
กลายมาเป็น ภาพยนต์ เรื่อง พี่ชาย My Bromance
:katai2-1: :katai2-1: :katai2-1: :katai2-1: :katai2-1: :katai2-1:
-
ฉาย 20 กุมภาพันธ์ 2557 ในเครือเมเจอร์ซีนีเพล็กซ์ 7 โรงภาพยนตร์
ติดตามโรงฉายที่ https://www.facebook.com/MyBromance
--------------------------------------------------------------------------------
20th February 2014 Theatrical show will be available
for only in 7 Cinemas of Major Cineplex group.
Checking cinemas availability : https://www.facebook.com/MyBromance
-----------------------------------------------------
ชื่อเรื่อง : พี่ชาย My Bromance
นักแสดง : พงศธร ศรีปินตา , ธีรภัทร โลหนันทน์, วรกมล นกแก้ว,วิทวัส ท้าวคำลือ
อำนวยการสร้าง : นาวาราชสตูดิโอ (Navaraj Studio)
ดำเนินการสร้าง : วายุฟิล์มโปรดักชั่น (Wayufilm Production)
ผู้กำกับ : "ณิชชี่" ณิชภูมิ ชัยอนันต์ (Nicchi - Nitchapoom chaianun)
ผู้จัดจำหน่าย : สตูดิโอ อารมณ์ดี
ความยาว : 118 นาที
ประเภท : ชีวิต (Drama)
เรท : น.15+
เรื่องย่อ :
"กอล์ฟ" (ฟลุค ธีรภัทร โลหนันทน์) เด็กหนุ่มนิสัยก้าวร้าว
ไม่เคยได้รับความรักจากพ่อและแม่ เป็นลูกชายคนเดียวของครอบครัว
วันหนึ่งได้พบกับ "แบงค์" (ฟลุ๊ค พงศธร ศรีปินตา)
เข้ามาเป็นสมาชิกใหม่ภายในบ้าน
จากคนที่ไม่เคยเป็น "พี่" และไม่ต้องการจะมี "น้อง"
ต้องยอมรับบทบาทใหม่ของตัวเอง ทั้งสองต้องเรียนรู้การอยู่ร่วมกัน
เอาชนะกำแพงในจิตใจและอุปสรรคจากสิ่งรอบตัว
เพื่อรู้จักความรักที่แท้จริงและบริสุทธิ์ของคำว่า "พี่ชาย" และ "น้องชาย"
จนสุดท้ายแล้วความรักนั้นกลายเป็นรักที่ยิ่งใหญ่ คงอยู่ในความทรงจำของทั้งสองตลอดกาล
https://www.youtube.com/watch?v=7G1_w-lhLpY (https://www.youtube.com/watch?v=7G1_w-lhLpY)
-
ตามมาจากหนัง MyBromance นะ ตอนนี้ยังไม่ได้ทั้งดูหนัง ไม่ได้อ่านนิยาย
เป็นช่วงเวลาที่เพิ่งจะ Official Trailer ออกมา หนังยังไม่เข้าโรงเลย อีกสองอาทิตย์นู้น
แต่แอบนิสัยไม่ดี เพราะเราดู เทลเลอร์แล้ว เราว่ามันดูหวานเกิ้น
เลยมีกลิ่นทะแม่งๆ จะมาม่า หรือ จะทำหนังหักอกเกย์อีกแล้วรึเปล่า ต้องเข้ามาหาข้อมูลก่อน
มาที่กระทู้นี้เลยแอบแว๊ปไปอ่านตอนสุดท้าย
อืม ครึ่งแรก(ของตอนสุดท้าย) อ่านๆ ไป ให้ความรู้สึก นึกว่าจะเหมือนหนัง Koizora
ที่พระเอกรู้ตัวว่าเป็นมะเร็ง เลยทิ้งนางเอกไป
แต่ย่อหน้าสุดท้าย มันได้ใจผมมาก เพราะจริงๆ แล้ว
สัจธรรมคือ ต่อให้คนรักกันแค่ไหน ก็ต้องตายจากกัน
แต่เรื่องนี้กลายเป็นเมื่อถึงคราวตาย กลับได้พบกัน
ถ้ามาแนวนี้ เรื่องนี้ผมถือว่าเป็น Happy Ending นะ
เพราะมันชัดเจน มีข้อสรุปเรื่องความสัมพันธ์ ความรู้สึก จิตวิญญาณ
ไม่ว่าจะยังไง ผมสนับสนุนทั้งนิยาย และหนังเต็มที่
เพราะที่ผมต้องการเสพ ไม่ใช่เจ้าชายเจ้าหญิง
แต่งงานแล้วอยู่ด้วยกันไปจนวันตาย
แต่เป็นความรู้สึกที่ห่วงใยกัน และให้มากกว่าที่ขอ
ให้แบบไม่เหลืออะไรได้อย่างเต็มใจ
มีสิ่งผิดพลาดเกิดขึ้นในชีวิต ชดใช้ด้วยการให้สิ่งที่ไม่สามารถให้ใครได้อีก
ไว้ดูหนังเสร็จ มาอ่านนิยายจบ จะมาคอมเม้นท์ใหม่ให้ดีกว่านี้
ตอนนี้ยังไม่อ่านหรอก อิอิ
อ้อ ผู้กำกับกล้าหาญมากครับที่ดึงเอาคำพูดทะเลาะกับพ่อ ว่าทั้งคู่เป็นเกย์มาใส่ในวิดีโอโปรโมต
เพราะแท้จริงแล้ว คนที่จะได้เก็บเกี่ยวความรู้สึกดีๆ ออกมานอกโรงได้
ควรจะเป็นเกย์ กระเทย หรือสาววาย ที่หนังจะเข้าไปมีอิทธิพลกับชีวิตเขาได้มากที่สุดอยู่แล้ว
แอบหวังว่าสักวันหนึ่งคนทั่วไปจะไม่กลัวที่จะเดินเข้าโรงเพื่อดูหนังที่โฆษณาว่าเป็นหนังเกย์
ด้วยเพราะมีสำนึกในใจว่า หนังเกย์ ถ้ามันเป็นหนังดี มันจะให้อะไรกลับมาได้เหมือนกันแม้เขาไม่ได้เป็นเกย์ก็ตาม
-
o13 สวัสดีค่ะ
^^ เพิ่งอ่านไปได้สองตอน เนื้อเรื่องชวนให้ติดตามมากๆเลยค่ะ
เป็นกำลังใจให้นะคะ ขอขอบคุณค่ะ :-[
-
(http://f.ptcdn.info/337/009/000/1378392978-7484523270-o.jpg)
โฆษณาน่าดูจัง
"ถ้าให้ผมทำหนังเกย์ขายเซ็กซ์ ผมก็จะได้แค่นักแสดง
ที่ขายแค่ร่างกาย แต่ไม่ได้ขายความสามารถและนิสัยที่ดี
และคนที่ดูหนังผม ก็จะดูได้แค่ไม่กี่ครั้งเฉพาะเวลาที่เขามีอารมณ์ทางเพศ
ผมจึงไม่ทำหนังแบบนั้น ผมทำเรื่องนี้มาเกือบสองปี
ผมไม่ทำมันออกมาลวก ๆ แน่ ๆ , การสร้างคุณค่าให้กับนักแสดงหนังผม
และคุณค่าทางใจให้ตราตรึงนาน ๆ ในใจคนดู ดูกี่ครั้งก็ไม่เบื่อ
ผมว่าแบบนี้มันดีกว่า ฉายช้าหน่อย แต่ผมรับประกันว่าคุ้ม
คุ้มกับที่รอมานานขนาดนี้แน่ ๆ อย่าทิ้งกันไปก่อนนะครับ"
--- ณิชภูมิ ชัยอนันต์ ผู้กำกับภาพยนตร์
"พี่ชาย My Bromance" http://youtu.be/_MHnVSAXXEU
credit http://pantip.com/topic/30937591
โพสข้างนอกไม่ค่อยได้ อายเขา
มาโพสในนี้ละกัน มาดูน้องๆเต้น
:t2: :t2: :t2:
http://www.youtube.com/watch?v=_MHnVSAXXEU&feature=youtu.be
-
อ่านจบแล้วความรู้สึกต่างๆยังคงค้างคา อินอยุ่ในอารม สุข เหงา เศร้า มันโอเคมากๆ เลย คือไม่ได้รู้สึกอินกับอะไรมามากมายขนาดนี้มานานแล้ว ใช้คำพูด ถ้อยคำเรียบเรียงคำพูดโอเคมาก ถึงจะคาดเดาเรื่องได้บ้าง แต่ก็ไม่ได้ทำให้การดำเนินเรื่องน่าเบื่อลงไปเลย ชอบมาก
คือมาอ่านเรื่องนี้ได้โดยตามมาจาก ตัวอย่างหนัง พออ่านปุ๊บเราสามารถเดาหน้าตัวเองเดาอารมออก ยิ่งทำให้อินมาก พออ่านจบกลับไปดูตัวอย่างหนังอีกที ความรู้สึกมันกระอักกระอ่วนอย่างบอกไม่ถูก นี่ผมอินมากขนาดนี้เลยเหรอ? จะรอติดตามภาพยนตร์นะครับ :mew1: :mew2: :mew3: :mew4: :mew5: :mew6:
-
เมื่อวานไปดูหนังเรื่องพี่ชายมา แล้วกลับมาอ่านเรื่องนี้
บอกตรงๆเลยว่าเราไปเจอดราม่าผ่านตัวละครมามันกรีดตับเรามากแล้วพอกลับมาอ่านผ่านตัวหนังสืออีกบอกเลยว่ากรีดตับจนขาดอ่ะ มันโหวงเหวงในใจเราเนี้ย นอนก็ไม่หลับ เราอินมากกับนิยายและหนังที่สร้างจากนิยายเรื่องนี้ ขอบคุณคนเขียนที่สร้างนิยายเรื่องนี้ขึ้นมา ปล. พิมพ์คอมเม้นนี้พร้อมน้ำปริ่มๆ :mew4: :mew4: :pig4:
-
ฉายแล้ววันนี้ทุกโรงครับ ไปดูกันเลยยย
http://www.majorcineplex.com/movie/my-bromance/
-
อยากไปดูหนังเรื่องนี้ แต่ไม่มีฉายในโคราช :z3: :z3: :z3: :z3: :hao5: :katai2-1:
-
:sad4: :sad4: :sad4: อ่านเสร็จแล้ว กำลังไปดูหนัง จะอินแค่หนนะ ชอบบบบบบบมากกกกกกกกกกก
-
เอื้อออออ โดนดาเมจอย่างรุนแรง
ไหง๋จบงี้ง่า โฮกกก
TOT;
-
ไปดูหนังมาแล้ว แต่พึ่งจะได้อ่านนิยาย ขอบคุณทั้งผู้แต่ง และผู้ที่เอาเรื่องนี้ไปทำหนัง
ในหนังก็ไม่ได้เปลี่ยนบทเยอะจนรับไม่ได้ เพราะเข้าใจเรื่องข้อจำกัดหลายๆ อย่าง
ขอบคุณเล้าเป็ด ขอบคุณโลกใบนี้
-
ไปดูมาสองรอบ น้ำตาไหล
หนังดีนะครับ ปรับแต่งไม่มาก
ด้วยข้อจำกัดหลายอย่าง
และเป็นค่ายหนังเล็ก ๆ ทำได้ขนาดนี้
ถือว่าสุดยอดครับ
ขอบคุณผู้แต่ง และผู้สร้างครับ
-
อ่านเรื่องนี้แล้วซึ้งมาก :mew1: :mew1:
รู้สึกว่ารักที่ทั้งสองมีให้กันมันยิ่งใหญ่มาก :hao5: :hao5:
จนบางทีคนที่คอยมองดูอาจจะไม่เข้าใจในตัวพวกเขา :hao4: :hao4:
ปล.ไม่รู้คิดไปเองป่าวแต่ตอนจบเราแอบหลอนเบาๆ o22 o22
-
:monkeysad:
ก้อ ดีใจ กับความสำเร็จของผู้แต่ง นะครับ
แต่ว่า เรื่องเศร้า ซึ้ง
ขอบคุณนะครับ
:hao5:
-
เราอยากให้มานจบแบบนี้อ่า T^T~
"แบงค์ตื่นได้แล้ว แบงค์เดี๋ยวก็ไปโรงเรียนสายหรอก" เสียงที่คุ้นเคยดังขึ้นภายในหัวของแบงค์เสียงนั้นทำให้คนที่กำลังนอนหลับอยู่ถึงกลับสะดุ้งตื่นอย่างสุดตัว สายตาของเขากวดมองไปรอบๆ พรางก็ก้มลงมองดูตัวเอง และเขาก็พบว่า ตอนนี้เขายังคงใส่ชุดนักเรียนมัธยมอยู่ แต่นั้นก็ไม่ใช่สิ่งที่เค้าต้องการ สิ่งที่เค้าต้องการก็คือเจ้าของเสียงนั้น เจ้าของเสียงที่ช่วยปลุกให้เค้าตื่น
"เอ้า! ไปอาบน้ำได้แล้ว"กอล์ฟผู้เป็นพี่ชายพูดขึ้นก่อนที่จะโยนผ้าขนหนูของแบงค์ที่เค้าเผลอเอามาเช็ดผมคืนให้แบงค์ ทันทีที่แบงค์เห็นร่างของพี่ชายที่ยืนอยู่ตรงหน้าของเค้านั้น เค้าก็ค่อยๆลุกขึ้นอย่างช้าๆดวงตาเต็มไปด้วยน้ำใสๆ และทันใดนั้นเองแบงค์ก็โผเขากอดชายที่ยืนอยู่จรงหน้าก่อนที่จะร้องไห้ออกมาแบบหยุดไม่อยู่
"ฝันร้ายงั้นหรอ โอ๋ๆไม่ร้องนะคนดี"กอล์ฟดอกร่างของแบงค์เอาไว้ก่อนที่จะปลอมแบงค์ที่กำลังร้องไห้ด้วยน้ำเสียงที่อบอุ่น
"กอดนี้ ร่างกายนี้ คิ้วนี้ ดวงตาคู่นี้ ริมฝีปากแบบนี้ จมูกนี้ ลมหายใจนี้ พี่กอล์ฟ พี่กอล์ฟกลับมาหาแบงค์แล้วจริงๆด้วย"แบงค์ถอนอ้อมกอดของเค้าออกก่อนที่จะใช้ปลายนิ้วของเค้าลูบไร้ไปที่คิ้ว เลื่อนลงมาที่ดวงตา ต่อลงมาที่ปาก ก่อนที่แบงค์จะยื่นหน้าเข้าไปใกล้จนได้ยินเสียงลมหายใจผ่านออกมาจากจมูกของกอล์ฟ
"ก็ของพี่หน่ะซิถ้าไม่เชื่อจะพิสูจน์ไหมหล่ะ"กอล์ฟพูดขึ้นอย่างมีเลศนัยแต่ทันใดนั้นแบงค์กับใช้มือทั้งสองข้างของเค้าโน้มคอของผู้เป็นพี่ลงมาสวมจูบเอาไซ็ ปากของทั้งคู่แนบชิด ดวงตาของกอล์ฟเบิกกว้างด้วยความตกใจ แต่ดวงตาของแบงค์ที่มีน้ำใสๆไหลก็เหือดแห้งไป แบงค์ถอนริมฝีปากของเค้าออกจากริมฝีปากของพี่ชาย
"ใช่พี่กอล์ฟจริงๆด้วย"แบงค์พูดออกมาเบาๆพร้อมกับยิ้มให้กับชายตรงหน้าก่อนที่จะวิ่งหายเข้าไปในห้องน้ำทิ้งให้กอล์ฟอยู่กับความสงสัยกับการกระทำของแบงค์
"ถ้าฝันร้ายแล้วแบงค์เป็นแบบนี้ ก็อยากจะให้แบงค์ฝันร้ายแบบนี้บ่อยๆจัง"กอล์ฟพึมพำกับตัวเองเบาๆก่อนที่จะยิ้มออกมาแล้วจึงแต่งตัวไปโรงเรียนต่อ
- - - - - - - - - - - - - - -
อยากให้จบแบบว่าทุกอย่างคือความฝันอ่า T^T เศร้าไปจะร้องเอานะ
-
:sad4: :sad4: :sad4: :sad4:
ไปดูหนังมาแล้ว เศร้าแต่ซึ้ง
-
เคยอ่านก่อนดูหนัง แต่ตอนนั้นอ่านได้แค่ไม่กี่ตอน
พอตอนนี้ทำเป็นหนัง เลยกลับมาย้อนอ่านใหม่
น้ำตาไหลหนักกว่าตอนดูหนังในโรงภาพยนตร์ซะอีก
ขอบคุณสำหรับนิยายดีๆเรื่องนี้นะครับ
แม้ว่าจะจบเศร้ามากๆ แต่ก็ทำให้ได้รู้ว่า
ควา่มรักเป็นสิ่งสวยงามเสมอ ไม่ว่าจะจบลงอย่างไรก็ตาม ^___^
-
ตามมาจากหนัง ขอเม้นท์ไว้ก่อนแล้วจะมาอ่านอีกรอบบบบ :mew2:
-
จบเศร้ากว่าในหนังอีก T^T ร้องไห้ตาบวมเลย แต่สนุกมาก ชอบมาก รักเรื่องนี้ รักพี่ชาย my bromance ทั้งสองเวอร์ชั่นเลย :)
-
ชอบ สั้นๆ ทั้งหนังและนิยาย
ขอบคุณที่ คนเขียนที่สร้างชีวิต กอล์ฟ แบงค์ และขอบคุณคนทำหนังที่ทำให้ตัวหนังสือมีชีวิตบนจนเงิน
รักเลย
-
ไปดูหนังมาแล้ว น่ารักมาก ฟินมาก
ชอบตัวแบงค์ที่สุด ฟลุคคนที่เล่นเป็นแบงค์นี้คือเคะในอุดมคติของเราเลย น่ารักซื่อๆ ชอบมาก
ได้ข่าวว่าจะทำภาค2จะรอดู แต่ตอนนี้ก็อยากไปดูอีกรอบแล้ววววว หนังทำน่ารัก ถึงจะตัดต่องงๆไปก็เถอะ ชอบครับ ยิ่งมาอ่านเวอร์ชั่นนิยาย ยิ่งชอบ โอเคทั้งคู่เลย
-
ขอบคุณมากๆเลยค่ะ
เรื่องนี้สนุกมาก อ่านจนหยุดไม่ได้
เกือบร้องไห้เลยเศร้ามากๆๆๆ
-
ประทับใจมาก ได้แต่บอกขอบคุณผู้เขียนสำหรับเรื่องดีๆที่ซาบซึ้งเรื่องหนึ่ง
-
ผมจำได้ว่าผมเขียนนิยายเรื่องนี้ขึ้นตอนอายุ 18-19 แล้วไปลงไว้ในเว้บหนึ่ง
ตอนนั้นก็แค่ลองดูว่าจะมีคนสนใจนิยายที่ผมแต่งขึ้นบ้างมั้ย แต่นานวันเข้าก็มีแฟนคลับและคนรอคอยติดตามอ่านมากขึ้นเรื่อยๆ
จนมีคนๆหนึ่งมาขอไปสร้างเป็นภาพยนตร์ ตอนนั้นผมไม่เชื่อนะครับ จนกระทั่งเมื่อวานนี้
ผมไม่เคยคิดเหมือนกันนะครับว่านิยายขอผมมันจะมีชีวิตขึ้นมาบนจอเงินจริงๆ ถึงแม้ว่าผมจะไม่ได้มีส่วนได้ส่วนเสียอะไรกับภาพยนตร์เรื่องนี้ แต่อย่างน้อยผมก็ยังภูมิใจที่ต้นฉบับนั้นมาจากผม เมื่อวานผมได้ไปดูภาพยนตร์เรื่องนี้มาขอขอบคุณผู้กำกับที่ไม่ได้เปลี่ยนแปลงชื่อตัวละครสำคัญๆในเรื่องไป ขอบคุณนักแสดงแต่ละคนที่มาถ่ายทอดเรื่องราวได้ตรงกับคาแรกเตอร์ในเรื่องมากๆ
ขอบคุณทีมงานสำหรับภาพและแสงสวยๆในหนังนะครับ ผมคิดอยู่นานเหมือนกันว่าควรออกมาแสดงตัวรึปล่าว เพราะกลัวจะถูกหาว่าพอหนังดังแล้วก็มาสวมรอยเกาะกระแส แต่ก็ช่างเถอะครับถึงแม้ว่าทุกคนที่ได้อ่านข้อความนี้แล้วรู้สึกอย่างไรก็ตาม ผมแค่อยากให้ทุกคนรับรู้ว่าผมยังมีตัวตนและไม่ได้หายไปไหนก็แค่นั้น
สุดท้ายนี้ผมขอขอบคุณทุกคนที่ติดตามอ่านนิยายเรื่องนี้ตั้งแต่ต้นจนจบ และก็ขอโทษด้วยนะครับที่ช่วงท้ายอาจจะรวบรัดและบีบหัวใจคนอ่านมากจนเกินไปหน่อย แต่ผมเชื่อว่านิยายของผมเรื่องนี้จะอยู่ในความประทับใจของคนที่ได้อ่านตลอดไป
เจ้าชายน้อย
-
:sad11:บ้า ๆๆๆๆๆๆ
เศร้าเกินไปแล้ว
-
ถ้าคุณเป้นคนเขียนนิยายเรื่องนี้ ผมขอถามนิดนะครับว่า เรื่องราวในนิยาย และชื่อ นาย รวินันท์ เลิศศุภวรรณ มีตัวตนจริงหรือเปล่าคับ
ผมจำได้ว่าผมเขียนนิยายเรื่องนี้ขึ้นตอนอายุ 18-19 แล้วไปลงไว้ในเว้บหนึ่ง
ตอนนั้นก็แค่ลองดูว่าจะมีคนสนใจนิยายที่ผมแต่งขึ้นบ้างมั้ย แต่นานวันเข้าก็มีแฟนคลับและคนรอคอยติดตามอ่านมากขึ้นเรื่อยๆ
จนมีคนๆหนึ่งมาขอไปสร้างเป็นภาพยนตร์ ตอนนั้นผมไม่เชื่อนะครับ จนกระทั่งเมื่อวานนี้
ผมไม่เคยคิดเหมือนกันนะครับว่านิยายขอผมมันจะมีชีวิตขึ้นมาบนจอเงินจริงๆ ถึงแม้ว่าผมจะไม่ได้มีส่วนได้ส่วนเสียอะไรกับภาพยนตร์เรื่องนี้ แต่อย่างน้อยผมก็ยังภูมิใจที่ต้นฉบับนั้นมาจากผม เมื่อวานผมได้ไปดูภาพยนตร์เรื่องนี้มาขอขอบคุณผู้กำกับที่ไม่ได้เปลี่ยนแปลงชื่อตัวละครสำคัญๆในเรื่องไป ขอบคุณนักแสดงแต่ละคนที่มาถ่ายทอดเรื่องราวได้ตรงกับคาแรกเตอร์ในเรื่องมากๆ
ขอบคุณทีมงานสำหรับภาพและแสงสวยๆในหนังนะครับ ผมคิดอยู่นานเหมือนกันว่าควรออกมาแสดงตัวรึปล่าว เพราะกลัวจะถูกหาว่าพอหนังดังแล้วก็มาสวมรอยเกาะกระแส แต่ก็ช่างเถอะครับถึงแม้ว่าทุกคนที่ได้อ่านข้อความนี้แล้วรู้สึกอย่างไรก็ตาม ผมแค่อยากให้ทุกคนรับรู้ว่าผมยังมีตัวตนและไม่ได้หายไปไหนก็แค่นั้น
สุดท้ายนี้ผมขอขอบคุณทุกคนที่ติดตามอ่านนิยายเรื่องนี้ตั้งแต่ต้นจนจบ และก็ขอโทษด้วยนะครับที่ช่วงท้ายอาจจะรวบรัดและบีบหัวใจคนอ่านมากจนเกินไปหน่อย แต่ผมเชื่อว่านิยายของผมเรื่องนี้จะอยู่ในความประทับใจของคนที่ได้อ่านตลอดไป
เจ้าชายน้อย
-
จริงๆแล้วชื่อนามสกุลนี้ผมสมมติขึ้นมานะครับ แต่คนที่เป็นต้นแบบของตัวละครที่ชื่อแบงค์นั้น มีตัวตนอยู่จริงครับ ^_^
-
โครงเรื่อง เป็นเรื่องจริงปะคับ
-
ไปดูหนังมา เลยตามมาอ่านต้นฉบับ
ร้องไห้ตอนดูหนัง แล้วยังมาร้องไห้ตอนอ่านเรื่องนี้อีก
เศร้าจริงๆนะ เพื่อความรัก คนเรายอมเสียสละกันได้มากถึงขนาดนี้เลยเหรอ
-
:hao5: :hao5: :hao5: :hao5:
-
จบเสียเศร้าเลยครับ T-T
-
เศร้ามากๆเลยครับ
ขอบคุณมากครับที่แบ่งปันนิยายดีๆแบบนี้ครับ
-
จริงๆแล้วชื่อนามสกุลนี้ผมสมมติขึ้นมานะครับ แต่คนที่เป็นต้นแบบของตัวละครที่ชื่อแบงค์นั้น มีตัวตนอยู่จริงครับ ^_^
ผมอยากรู้ครับว่าเรื่องนี้มาจากโครงเรื่องจริงป่าวครับ แล้ว จริงๆ กอล์ฟ ไม่ได้ชื่อ กันติทัต แต่ชื่อจิรายุทร แล้วตัวกอล์ฟเองเนี๊ยมีต้นแบบมั๊ยครับ?
-
เราจะคิดถึงทั้งสองคนตลอดไปนะ :D
-
:impress3: :impress3: :impress3:
-
เศร้าเข้าไป T_T"
-
มีข้อความที่อยากส่งต่อให้คุณ เจ้าชายน้อยครับ ไปอ่านเจอมาใน pantip
เมื่อประมาณปี2551 สมัยที่ฟิคแนววายกำลังฮิตๆ ในเว้บ gboysiam จะมีนิยายดังๆที่คนรอติดตามอ่านกันอยู่ประมาณ3เรื่อง
คือเรื่อง เด็กช่างรักจริง ความทรงจำ และ พี่ชาย ที่เขียนโดยคุณ"เจ้าชายน้อย"เรื่องนี้แหล่ะคับ ที่ผมจำชื่อคนเขียนได้เพราะผมได้ขอก้อบปี้นิยายน้องเค้าเก็บไว้อ่าน เคยคุยMSNกับน้องเค้าสมัยก่อน(แก่เนอะ ฮ่าๆ) ไม่น่าเชื่อนะคับว่าเด็กอายุ18จะเขียนนิยายแล้วเป็นที่รู้จักกันมากขนาดนี้ แต่ปัจจุบันนี้น้องเค้าน่าจะอายุ20กว่าๆแล้วล่ะ ตอนนั้นผมจำได้ว่ามีคนไปเม้นท์ขอนิยายเรื่องนี้เอาไปทำภาพยนต์ ซึ่งผมก็ไม่คิดว่ามันจะเป็นเรื่องจริง
ผมเคยถามน้องเค้าว่าถ้าซักวันนึงมีคนเอานิยายเรื่องนี้ไปทำหนังแล้วมันดังขึ้นมาล่ะ เราจะไม่เสียดายเหรอที่ไม่ได้ผลตอบแทนอะไรเลย แต่น้องเค้าบอกผมว่า "ไม่เป็นไรครับ ผมเขียนขึ้นมาเพราะแค่อยากให้คนอ่านได้มีความสุข ถ้านิยายของผมมันถูกทำเป็นหนังจริงๆก็น่าดีใจนะ"
น้องเจ้าชายน้อยครับ พี่ไม่รู้ว่าน้องจะได้อ่านข้อความของพี่รึปล่าว พี่อยากให้น้องรับรู้ว่าตอนนี้น้องได้ทำให้คนที่ได้ดูหนังเรื่องนี้มีความสุขกันถ้วนหน้าแล้วนะครับ ขอบคุณน้องที่แต่งฟิคเรื่องนี้ขึ้นมา ขอบคุณผู้กำกับ ทีมงาน และ นักแสดงทุกๆคนนะครับ ที่ทำให้ตัวละครแต่ละตัวมันมีชีวิตขึ้นมาจริงๆ
สุดท้ายนี้ขอบคุณ แบงค์ กับ กอล์ฟ ที่ทำให้ทุกคนที่ได้ดูหนังเรื่องนี้มีความสุขครับ
Minobu_jung
-
ขอบคุณ สำหรับนิยายดีๆ
ถ้านำมาจากเรื่องจริง ขอแสดงความเสียใจกับครอบครัวด้วยที่สูญเสียลูกชายไปทั้งสองคน
ถ้าตอนจบถูกปรับแต่ง ขอขอบคุณ เจ้าชายน้อย ที่ทำให้แบงค์เหงาไม่นาน
-
กลับมาอ่านอีกครั้งก็ยังตราตรึงในความรู้สึก
ขอบคุณสำหรับเรื่องราวอันประทับใจนะฮับบบบ ^^"
-
ในที่สุดก็ได้ดูซะที เรื่องนี้ อิอิ โหลดมาดูแล้ว ซึ้งนะ ตอนจบ ดัดแปลงจากนิยาย เล็กน้อย
-
ได้ยินชื่อเรื่องมานาน ได้ฤกษ์อ่านซะที
แรกๆอ่านไปก็รู้สึกว่าสนุกนะ เดาไว้ตอนจบยังไงก็คงต้องแฮปปี้
....
....
แงแง ไมเป็นแบบนี้ล่ะ
เป็นเรื่องที่อ่านแล้วแบบน้ำตาไหลออกมาดื้อๆ
ความรักที่กอล์ฟและแบงค์มีให้กันไม่สามารถบรรยายออกมาเป็นคำพูดได้
รักที่เสียสละโอ้ยยิ่งพูดยิ่งเศร้าา โอ้ยเลอค่าาาา
ยังไงก็ได้อยู่ด้วยกันแล้วเนอะถึงแม้จะไม่ใช่บนโลกใบนี้
ขอให้รักกันบนฟ้าเนิ่นนานตลอดไปน้าาาาาา
:hao5: :hao5: :hao5:
-
เจ็บลึก สุดหัวใจ
:impress3: :impress3: :impress3:
-
พึ่งดูหนังมา cryyyyyyyyyyyyyyyyyyyy
-
ถึงว่า เห็นเรื่องแล้วคุ้น ๆ
ปล.เล้าเป็ดของดีเยอะจริง ๆ
-
:monkeysad: :hao5:
เพิ่งได้ดูหนัง เลยตามหาอ่าน เศร้าอ่ะ โหดร้าย
-
เรื่องนี้ เอามาทำเป็นหนังด้วยอ่ะ
-
:sad4: :sad4: เศร้างะ อ่านไปน้ำตาไหลไป :o12: :o12:
-
:pig4: :pig4: :pig4:
-
พี่ชาย My Bromance จากภาพยนต์เข้าฉายในโรงหนัง จนกลายมาเป็น ซีรีย์ ทางช่อง 9 เร็ว ๆ นี้ (แนวชาย-ชาย)
https://www.facebook.com/WarOfHighSchoolTheSeries/videos/1648182772150953/
-
เหอ ๆ เล่นแบบนี้เลยหรอ อื้อหื้ม เอาซะจุก
-
:L2: :L2: :L2: :L2: :L2: :L2: :L2: :L2: :L2: :L2: :L2: :L2: :L2: :L2: :L2: :L2: :L2: :L2: :L2: :L2: :L2: :L2: :L2: :L2: :L2: :L2: :L2: :L2: :L2: :L2: :L2: :L2: :L2: :L2: :L2: :L2: :L2: :L2: :L2: :L2: :L2: :L2: :L2: :L2: :L2: :L2: :L2:
https://www.facebook.com/1734023330199028/photos/a.1761387290795965.1073741879.1734023330199028/1777367502531277/?type=3&theater
-
อ๊ายยยย น่าร้ากกกอะ
-
:3123: :pig4: :pig4: :pig4: