พิมพ์หน้านี้ - Re: ♥ ♥ วนิลามาเฟีย ♥ ♥ >>ตอนที่๘ น้องชายคนที่สอง ๒๘/๐๑/๕๗ By....ลีลาวดี
CoMMuNiTY Of ThAiBoYsLoVE
Boy's love => Boy's love story => นิยายที่ยังไม่มาต่อจนจบ => ข้อความที่เริ่มโดย: ลีลาวดี ที่ 12-11-2013 00:09:14
-
ขอตกลงในการเขามาในเลาเป็ดนะครับ กรุณา อานทุกคนนะครับ เลาแหงนี้เป็นที่ที่คนชื่นชอบนิยาย boy's love หรือชายรักชาย หากใครหลงมาแลวไมชอบ กรุณากดกากบาทสีแดงมุมดานขวาบน ออกไป ดวยนะครับ
สรุปขอสําคัญดังนี้
1.หามมิใหละเมิดสิทธิสวนตัวของคนแตงและ บุคคลในเรื่องทั้งหมด
2.หามมิใหโพสตขอความ รูปภาพ ใชลายเซ็น หรือรุปสวนตัวหรือสื่อ ใดๆที่กอใหเกิดความขัด แยง ไมแสดงความเคารพ, หมิ่นประมาท, หยาบ คาย, เป็นที่รังเกียจ, ไมเหมาะสม,ติดเรท x,ทําให กระทูกลาย พันธ,ไมเกี่ยวพันกับนิยายที่ลง หรือ อื่นๆที่ขัดตอกฎหมาย, หามโพ สกระทูที่จะสราง ประเด็นความขัดแยงสรางความแตกแยก ชวน วิวาท ของสมาชิกเลาฯ ในเรื่องการเมือง เชื้อ ชาติ เผาพันธุ ศาสนา และสถาบันตาง ๆ รวม ถึงการตั้งชื่อเรื่องดวยคําหยาบ คําไมสุภาพ ลอ แหลม และชี้เปาใหเลาฯ ถูกเพงเล็ง จากทาง ราชการ
3.การนําเรื่อง ขอความ รูปภาพมาโพส หรือนํา ขอความใดๆไปโพสที่ นี่หรือที่อื่นๆ กรุณา พยายามติดตอขออนุญาตเจาของเรื่องกอนนะ ครับ
4.หามแจกเบอร แลกเมล บอกเมล แลก msn บนบอรด โดยเฉพาะ การบอกเบอร หรือเมลของ คนอื่นโดยที่เจาตัวไมยินยอม
5.ขอใหนักเขียนทุกคนอยาโกหกคนอานวาเป็น เรื่องจริงในกรณี แตงเติมเพิ่มแมแตนิดเดียว ถา เป็นเรื่องจริงก็ใหบอกวาเรื่องจริง ถา เป็นเรื่อง แตงใหบอกวาเรื่องแตง ใหชี้แจงวาเป็นเรื่องแตง แมจะแตง เพิ่มขึ้นแคไมถึง 10 % ก็ตามเพราะมี คนมากกมายทะเลาะเสียความ รูสึกเพราะเรื่องนี้ มามากแลว
6. การพูดคุยโตตอบระหวางคนเขียนและคน อานนอกเรื่องนิยาย ทําได แตอยาใหมากนัก เชน คนเขียนโพสนิยายหนึ่งตอน ก็ควร ตอบ เพียงคอมเมนตเดียวก็พอแลว โดยสามารถใช ปุม Insearch
qoute ได ถาจะพูดคุยกันมาก ขึ้นแนะนําใหไปตั้งกระทูใหมที่หอง พูดคุยทั่วไป และลงลิงคจากนิยายไปยังกระทูพูดคุยกับแฟน คลับ นิยายในรีพลายแรกดวยนะครับ เพราะการ ที่คนเขียนและแฟน คลับพูดคุยกันมากทําใหหา นิยายที่จะอานยาก ไมเจอ ลําบากกับคน ที่ไมได เขามาตามอานทุกวัน
7. การกดบวกใหเป็ดเหลือง 7.1 นิยาย 1 ตอน จะใหขึ้น Top list แค 1 Reply เทานั้น ถาขึ้นเกิน จะลบคะแนนออก เหลือเฉพาะ
Reply ที่มีคะแนนสูงสุด 7.2 นิยาย 1 เรื่อง จะใหขึ้น Top list ไมเกิน
3 Reply ถาเกิน จะลบคะแนนออก ใหเหลือ เฉพาะ Reply ที่มี คะแนนสูงสุด ลงมาตามลําดับ 7.3 Post ในหองอื่น ๆ ก็จะใช หลัก การ เดียวกันนี้ เชนกัน ยกเวน - 1 Reply ที่เกินมานั้น โมฯทั้งหลาย พิจารณาดูแลววา ไมเป็นการปั่นโหวต และเป็น Reply ที่นาสนใจ และเป็นที่ชื่นชอบจริง ๆ
เวปไซตแหงนี้เป็นเวปไซตสวนบุคคลที่ไดรับ ความคุมครองจากกฏ หมายภายในและระหวาง ประเทศ การเขาถึงขอมูลใดๆบนเวปไซต แหงนี้โดยไมได รับความยินยอมจากผูใหบริการ ถือวาเป็นความ ผิด รายแรง
ขอความใดๆก็ตามบนเวปไซตแหงนี้ เกิดจาการ เขียนโดยสมาชิก และตีพิมพแบบอัตโนมัติ ผูดู แลเวปไซตแหงนี้ไมจําเป็นตองเห็นดวย และไม รับผิดชอบตอขอความใดๆ โปรดใช วิจารณญาณของทานที่ เขาชม และ/หรือ ทานผู ปกครองในการใหลูกหลานเขาชม
กรุณาอานเพิ่มเติมที่นี่ http://www.thaiboyslove.com/
webboard/index.php?topic=459.0
******เรื่องนี้ เน้นความฮา ไม่มีดราม่า สนองนีทลีลาเจ้าค่ะ ฝากเรื่องใหม่ไว้สักเรื่องด้วยนะค่ะ*******
บทนำ พายแอปเปิ้ล
"เฮ้ย กูบอกให้เอาหูมันมา ไม่ใช่เอาต่างหูมันมา หูพวกมึงนี่เป็นห่าอะไรกันว่ะ กูสั่งอะไรไม่เคยได้อย่างใจ หรือต่อไปกูจะเปลี่ยนเป็นหูพวกมึงดีว่ะ"
เสียงเอ็ดตะโรลั่นห้องเล่นเอาลูกน้องหัวหดไปตามๆกัน หลายคนอดยกมือขึ้นมาคลำหูตัวเองไม่ได้ ก็นายใหญ่เล่น สั่งให้ไปตัดหูไอ้พวกลูกหนี้ ที่มันขยันเหนียวหนี้ แต่ดันได้แต่ต่างหูกลับมาดูต่างหน้า งานนี้ หูใครก็หูมันต้องเก็บแอบกันเอาเอง
"แล้วพวกมึงจะมายืนเสนอหน้า หาหอกหักอะไร รีบไปทำงานสิว่ะ หรือจะให้กูกระตุ้นด้วยลูกปืนหะ"
ลูกน้องทั้งหมดตะลีตะลานออกจากห้องที่กำลังมีบรรยากาศมาคุแทบไม่ทัน เวลานายมีน้ำโห ใครก็เข้าหน้าไม่ติด ไม่โดนถีบหน้าหงาย ก็ถวายแข้งพออิ่มอก อิ่มใจ กันทั่วหน้า
"พวกมึงทำงานพลาด เล่นเอาพวกกูเกือบซวยไปด้วยเลยเว้ย"
เสียงลูกน้องคนหนึ่งหันมาตะโกนใส่กลุ่มที่ยังจับกลุ่มกันหน้าประตูไม่ไปไหน
"โธ่เว้ย มึงจะซ้ำเติมหา สวรรค์วิมานอะไรว่ะ ก็ไอ้แก่นั่นแมร่งหนีไวยังกะเหี้ย พวกกูไปถึงแมร่งก็หนีไปแล้ว"
อีกฝ่ายก็ยังคงไม่ยอม ทำท่าจะเข้ามาหาเรื่อง จนเพื่อนต้องห้ามกันเสียงดัง แต่ก็ยังไม่มีท่าทีจะหยุด จนกระทั่ง เสียงปืนดัง ติดกันจนหูดับตับไหม้ ต่างคนต่างหมอบกับพื้นมองหาที่มาของวิถีกระสุน และ..........ทุกคนต่างโกยอ้าวไม่เหลียวหลัง เมื่อรูจากรอยกระสุน ที่ยิงออกมานั้นตรงกับห้องนายใหญ่พอดี
"หมาที่ไหนมากัดกันแถวนี้โว้ย กูจะลากไส้แมร่ง"
เสียงหลอนประสาทดังลอยตามหลังคนนับสิบที่โกยอ้าวออกไปหมดแล้ว
*************************************************
"หอม รสก็ดี สุดยอด" เหมือนได้ขึ้นสวรรค์ชัดๆ ถ้าไม่สนใจสถานที่ละก็นะ อย่าแปลกใจ ที่ผมมานั่งทำอะไรในห้องน้ำ ก็จะให้ใครเห็น ได้ยังไงว่า นายอติยะ มาเฟียขาโหด นั่งกินพายแอปเปิ้ล อย่างมีความสุข แล้วลูกน้องที่ไหนมันจะเกรงกัน
"เสียดาย ที่วันนี้ ไม่มีทีรามิสุ เพราะไอ้พวกนี้แท้ๆ ทำให้ไปซื้อไม่ทันเลย"
แค่คิดก็พาลจะน้ำตาไหล โอสวรรค์โดยแท้ ผมค่อนข้าง คลั่งไคล้ขนมหวานมาก ซึ่งมันไม่เหมาะกับลุคแบบผม คุณคงนึกภาพไม่ออก ว่าผู้ชายตัวโต คิ้วเข้ม ใส่สูทเต็มยศ ต้องใช้ความกล้าขนาดไหนที่จะก้าวเข้าร้านเค้ก ที่เต็มไปด้วย สาวน้อยวัยเรียนนับสิบชีวิต ต้องต่อสู้ต่อสายตา ที่ทิ่มแทงมาจนตัวพรุน แล้วรวบรวมความกล้าขนาดไหน กว่าจะสั่งออกไปได้แต่ละอย่าง ขนาดรีบจ่ายเงินด้วยความไวแสงแล้ว เสียงหัวเราะคิกคัก ก็ยังตามมาหลอกหลอนจนถึงหน้าร้าน
ตระกูลของผมทำธุรกิจ หลายอย่าง ทั้งด้านดี และด้านไม่ดี ปกติผมก็ไม่ใช่คนนิสัยแบบนี้นะครับ ผมออกจะเป็นคนสุภาพเสียด้วยซ้ำ แต่คงไม่มีใครกลัว ผู้ชายที่ทำท่าติ๋ม แต๋ว แตกแบบนั้นแน่ ผมจึงต้องคอยทำท่าทีเข้มแข็ง ให้น่าเกรงขาม เหมาะสมกับตำแหน่งนายใหญ่ และต้องมาแอบกินเค้ก เพื่อปลอบใจตัวเอง คุณคงไม่ปลื้มแน่ ถ้าลูกน้องมาเห็น ผมกำลังโซ้ย ของหวาน อย่างมีความสุข แล้วโดนเอาไปเรียกลับหลังว่า "มาเฟียขนมหวาน"
TBC.
ขอฝากติยะมาเฟียขนมหวานผู้นี้ไว้ในอ้อมใจ ผู้อ่านทุกท่าน และหากมีขนมหวานมาฝาก ติยะจะถือเป็นบุญคุณอย่างสูง
-
*********อยากจะชี้แจงก่อนว่า ลีลาจะแทนตัวเอก ด้วยผม เพราะอยากให้อติยะเป็นตัวเล่าเรื่อง และในส่วนอื่น ที่ลีลาบรรยายจะแทนด้วยชื่อ เคยมีคนบอกว่า สับสน ถ้าใช้สรรพนามสลับไปมา ลีลาเลยพยายามแก้ตรงส่วนนี้ ถ้ายังไม่ดี ช่วยเมนท์บอกลีลาด้วยค่ะ************
ตอนที่ ๑ สตอเบอรี่ ชีสเค้ก
ร้านบ้านขนมหวาน เป็นร้านเบเกอรี่ขนาดกลาง ปลูกดอกไม้นานาชนิดแลดูน่ารัก ซึ่งกำลังเป็นที่นิยมในหมู่ เด็กสาวตอนนี้ เป็นร้านอันดับหนึ่งในดวงใจผม ผมก็ นายอติยะไงครับ คุณคงจำที่ผมบอกได้ ใช่ผมคงไม่ด้านขนาด ที่สามารถฝ่าฟัน สมรภูมิเด็กสาวเหล่านี้เข้าไปได้ แต่.....ผมก็สามารถ หาซื้อมาได้อย่างง่ายดาย
"ไอ้สันต์ ฝากบอกเมียมึงด้วย ว่าวันนี้เหมือนเดิม"
หึหึ นี่ไงวิธีการของผม ก็ฝากเมียลูกน้องไปซื้อไงครับ แค่บอกว่าจะเอาไปฝากสาว ก็ไม่มีใครสงสัย ไอ้สันต์มันเป็นลูกน้องที่อยู่กับผมมานานมาก ตั้งแต่สมัย ผมรับช่วงต่อใหม่ๆ มันมาจากบ้านนอก เด๋อๆด๋า ถึงจะโง่ แต่ก็เป็นคนซื่อใช้ได้ มันมาอยู่ได้แค่สองปี ก็คว้าสาวอ้อย เมียเด็กสก๊อย ที่อ่อนกว่าห้าปีมาครองสมใจ
"ได้ครับลูกพี่"
ผมมองกองเอกสารตรงหน้า แล้วอดถอนใจไม่ได้ คุณจะเชื่อผมไหม ว่าความฝันของผมจริงๆแล้ว คือการเป็นช่างทำขนม แต่ผมจำต้องพับความฝันเก็บใส่กระเป๋าไว้ ตอนนี้ทำได้เพียงชื่นชมขนมที่ซื้อแทน
************************************************************
"พี่ พี่ เอา ไอ้นี่ นี่ และก็นี่อย่างละสองชิ้นจ้ะ"
ณ ร้านบ้านขนมหวาน สาวอ้อยกำลังเลือกขนม หน้าตาน่ากิน สองสามอย่างเพื่อให้เจ้านายของสามีเอาไปฝากสาว
"อ้าว วันนี้มาแต่วันเลยนะอ้อย จะซื้ออะไรหล่ะวันนี้"
หนุ่มน้อยท่าทาง น่ารักคนนี้คือ คุณคราม ผู้เป็นเจ้าของ ร้านบ้านขนมหวาน และยังลงมือทำด้วยตัวเอง ด้วยความเป็นคนยิ้มง่าย ทำให้สนิทสนมกับอ้อยอย่างรวดเร็ว
"อ้อ วันนี้อ้อยมีธุระจ๊ะ พี่คราม เลยรีบมาซื้อไปให้เจ้านายของผัวอ้อยก่อน แหมพี่รู้ไหม เขาซื้อไปฝากสาวทุกวันเลยนะ"อ้อยนินทาอย่างออกรส ถึงความเจ้าชู้ของ อติยะ
"หรอ แล้วอ้อยเคยเห็นสาวแต่ละคนของเขาบ้างไหม"
"ไม่เคยเลยพี่ แต่อ้อยว่า ต้องมีเป็นเข่งชัวร์ ก็ผู้หญิงที่ไหน เขาจะกินของหวานเยอะขนาดนี้กันทุกวัน พี่ว่าไหม"อ้อยตั้งข้อสังเกตถึงการซื้อขนมในแต่ละครั้ง
"อืม เขาบอกอ้อยว่าจะเอาไปให้สาวอย่างนั้นสินะ"ครามขำเล็กน้อยถึงเหตุผลของอติยะ
"ทำไมหรอพี่ ขำอะไร"อ้อยสงสัยเมื่อเห็นครามออกอาการเหมือนคนกลั้นขำ
"อ้อยไม่คิดว่าเขาอาจจะเอาไปกินเองมั่งหรอ"
"ฮ้าย พี่ พูดเป็นเล่น นายเกลียดขนมหวานยังกับอะไรดี คราวก่อนมีลูกน้องซื้อไปให้แกกิน โดนแกตะเพิดเสีย จนหัวหด ไม่มีทาง ไม่มีทาง"
อ้อยนึกภาพไม่ออกจริงๆว่าคนอย่างอติยะ ทั้งดุและโหด มานั่งกินขนมเค้กด้วยอาการ ลัลลา มันจะน่าสยองขนาดไหน
"อืม ซื้อให้สาวก็ซื้อให้สาว"ครามยอมรับในข้ออ้างของอติยะ
"งั้นวันนี้พี่มีคัพเค้ก แบบใหม่ อยากจะให้สาวผู้โชคดีคนนั้นลองชิม อ้อยรอก่อนนะ พี่จะไปเอามาให้ กำลังได้ที่เลย"
ครามเดินไปหลังร้านแล้วนำถาดคัพเค้กหน้าตาน่ารัก ที่ตกแต่งเป็นรูปสตอเบอรี่ ออกมาใส่กล่องแล้วส่งให้อ้อย
"พี่ไม่คิดเงิน ถือว่าให้เจ้านาย เอ้ยสาวของเจ้านายอ้อยชิมฟรี และรสชาติถูกปากไหม ก็บอกพี่ด้วยนะ ถ้าอร่อยพี่ว่าจะเอามาวางขาย เป็นเค้กทำจำกัดไม่เกิน ยี่สิบชิ้นต่อวัน"
"จ้ะพี่"
อ้อยจ่ายเงินแล้วจึงลาคราม เพื่อเอาเค้กไปส่งที่สำนักงาน ก่อนจะไปทำธุระ โดยมี เจ้าของร้านหนุ่มยืนมองตามหลังส่งด้วยรอยยิ้ม
หนึ่งชั่วโมงต่อมาอ้อยก็นำเค้กมาส่งให้กับสันต์ที่สำนักงาน
"อะพี่สันต์ เค้กของนายได้แล้ว แล้วกล่องนี้ เจ้าของร้านเขาเพิ่งคิดสูตรใหม่ อยากให้เอามาลองชิม ชั้นไปก่อนนะ"
"เออเดี๋ยวข้าจะได้เอาไปให้นายเลย"
สันต์ถือกล่องเค้กอย่างทนุทนอมยิ่งกว่าลูก เพราะไม่อยากเป็นไข้โป้ง ถ้าเกิดทำกล่องเค้กหลุดมือไป
"นาย สันต์ครับ ของที่ฝากซื้อได้แล้ว"
แค่ได้ยินผมก็ฉีกยิ้มไม่หุบต้องเก็บอาการไว้ กลัวสันต์มันจะรู้ ว่าผมออกอาการลิงโลดแค่ไหน
"เออ เข้ามา แล้วเอาวางไว้นั่น"
ผมชี้ไปที่โต๊ะตัวหนึ่งในห้อง ที่ผมมักเอาไว้นั่งดื่มชาเวลาอยู่ตามลำพัง
"นายนังอ้อยมันบอกว่า เจ้าของเขาแถมเค้กตัวใหม่มาให้ลองชิมด้วยครับ"
สันต์มันวางของไว้ก่อนชูกล่องอีกใบที่มีเค้กที่ว่าให้ดู
"เออ ดี ชอบ"
"ครับ"สันต์มันทำหน้างงใส่ผม
"อะไร กูหมายถึง ผู้หญิงเขาก็ต้องชอบของหวานอยู่แล้ว มึงไปได้แล้ว กูจะทำงาน"
ผมต้องรีบกลบเกลื่อน อาการตาวาว กับเค้กสูตรใหม่ที่ร้านฝากมาให้ ใครจะไม่ชอบกันครับของฟรี แล้วเป็นของฟรีที่อร่อยแบบนี้ด้วย ชักอยากเห็นหน้าคนทำซะแล้วสิ
TBC.****************
-
มาเฟียค่ะ55555555555555555555555555
ต่อไปคงไม่ได้ชอบแค่ขนมหวานแล้วล่ะม้างงงงงง
-
ต่อไปคงได้ช่างทำขนมส่วนตัว อิอิ :pig4:
-
เจ้าของร้านรู้ได้อย่างไรหนอว่าเจ้าพ่อมาเฟียกินเอง
-
ถ้าชอบขนมหวานขนาดนั้น เอาเจ้าของร้านไปเป็นคนทำขนมส่วนตัวเลย
ไม่ต้องลำบากฝากอ้อยซื้อด้วย
-
หวานจังงงงง ขนมหวานนะ
-
เป็นมาเฟียที่น่ารักมากกกกกกกก
:katai2-1: :katai2-1: :katai2-1: :katai2-1:
-
ชอบจัง น่าารัก น่ากิน อิอิ :mew1:
-
น่ารัก จัง นะ มาเฟียคนนี้
-
สนุกดีค่ะ น่ารัก ไม่ชอบแนวดราม่า เรื่องแนวนี้ชอบมากค่ะ
-
น่ารักจริงๆ มาเฟียขนมหวาน
แต่เจ้าของขนมหวานรู้ได้ยังไงน้า
-
ช่างเป็นมาเฟียที่คิกคุสะจริง
:impress2: :impress2:
-
เรื่องน่าสนุกค่ะ
แต่ปรับเรื่องการเว้นวรรคหน่อยก็ดีนะ เว้นบ่อยไป บางประโยคก็ไม่จำเป็น
รอตอนต่อไปค่ะ เป็นกำลังใจให้นะ :L2:
-
:hao3: :hao3: :hao3:ตืดตามจ้า :hao3: :hao3: :hao3:
-
o13
-
กริ๊สสสสสสสสส นิยายในฝันแบบนี้แหละ!
จิ้นมานานละแต่พอตื่นก็ลืม 5555+ ตาตมแต่ชอบหวานๆ ตัวเยี่ยงค.แต่ชอบของหวาน
เสือกเป็นมาเฟียชอบกินคนหวานๆอีกด้วย //ชั้นว่าข้อหลังๆชักจะไม่ใช่(?)ละม้าง
-
****คำชี้แจง ลีลาพยายามจะไม่เว้นวรรคบ่อยจนเกินไป แต่มันเป็นเพราะเครื่องคอมของลีลา เวลาหยุดพิมพ์ มันจะเว้นวรรคอัตโนมัติ เลยพยายามตามแก้อยู่ และขอขอบคุณคำแนะนำค่ะ*********
ตอนที่ ๒ แม่มดแห่งบ้านขนมหวาน
ร้านบ้านขนมหวานนอกจากลูกค้าจะติดใจในรสชาติแล้ว สิ่งที่ดึงดูดลูกค้าทั้งสาวแท้ สาวเทียมก็คงจะเป็นเจ้าของร้าน ทั้งรูปลักษณ์ที่เป็นที่ถูกตาต้องใจผู้พบเห็น ความมีมนุษยสัมพันธ์ และฝีมือในการทำขนมล้วนกลายเป็นขวัญใจใครๆได้ไม่ยาก
และวันนี้ลูกค้าส่วนใหญ่ก็ยังคงเป็นบรรดาสาวสาวอีกเช่นเคย แต่คงยกเว้นเพียงโต๊ะเดียว ที่ทางร้านจัดไว้สำหรับผู้ที่ต้องการความเป็นส่วนตัวโดยเฉพาะ เพราะจัดไว้ชิดริมหน้าต่าง และมีกระถางดอกไม้กั้นไว้เป็นสัดส่วนในวันนี้มีชายหนุ่มคนหนึ่ง สวมเสื้อโปโลสีฟ้าอ่อน กางเกงขายาวสีดำ ใส่แว่นกันแดดกับหมวก มาจับจองได้สักพักแล้ว มองแล้วขัดแย้งกับบรรยากาศสีชมพูในร้านอย่างที่สุด
"พี่จัดการเอง เราไปดูแลโต๊ะอื่นเถอะ"
กว่าชั่วโมงแล้วที่ชายคนนั้นนั่งโดยไม่สั่งขนมหรือแม้กระทั่งเครื่องดื่ม จนพนักงานต่างรู้สึกผิดสังเกตถึงขนาดต้องเอาไปรายงานกับครามที่อยู่ในครัว ก่อนเดินนำออกมาแล้วบุ้ยใบ้ไปหาชายหนุ่มเจ้าปัญหาคนนั้น ครามก็ทำเพียงพยักหน้า ก่อนไล่พนักงานให้ไปทำงานตามปกติ ส่วนลูกค้าคนนี้ให้ปล่อยเป็นหน้าที่ของตัวเอง
"สวัสดีครับ ไม่ทราบว่านัดใครไว้หรือเปล่า"
ครามทักทายด้วยรอยยิ้มการค้า และเปิดประเด็นสนทนาเพื่อต้องการทราบจุดประสงค์ของอีกฝ่าย
"เปล่า เอ้ย! นัด นัดแฟนไว้ครับ แต่ดูท่าจะไม่มาแล้ว"
ตอบพลางขยับแว่นดำกับหมวกให้เข้าที่เหมือนไม่ต้องการเปิดเผยใบหน้าต่อคู่สนทนา
"เอ่อ ผะ ผม กลับก่อนดีกว่า ไปละ"
พูดกันเพียงไม่กี่ประโยคก็รีบลุกขึ้นทันที เหมือนกำลังหนีอะไรสักอย่าง จนครามอดต้องเอื้อมมือไปจับไว้ไม่ได้
"เอาอย่างงี้ บางทีถ้าคุณเอาเค้กไปฝากเธออาจจะยกโทษให้คุณก็ได้"
ครามส่งยิ้มให้อย่างเป็นมิตรจนอีกฝ่ายค่อยๆ ลดอาการตื่นตกใจลง และพยักหน้ายอมรับ ก่อนค่อยๆนั่งลงที่เดิม และเอื้อมมือไปหยิบเมนูมากางดู
"แฟนของคุณชอบหวานไหม"ครามถามหลังจากเห็นอีกฝ่ายอำ้อึ้งอยู่นาน
"ไม่"
"งั้นผมขอแนะนำ เมนูพิเศษที่แฟนคุณจะต้องชอบ"
ครามยิ้มส่งให้ก่อนลุกเดินไปหลังร้านและหยิบขนมใส่ถาดมาหลายชิ้น มีทั้ง แอปเปิ้ลพายที่กรอบนอกนุ่มใน และไม่หวานจนเกินไป สตอเบอรี่ครีมชีสที่หอมสตอเบอรี่และเข้มข้นด้วยชีสที่ผสมได้อย่างลงตัว คัพเค้กช็อกโกแลตมูสที่นุ่มหนาประดับด้วยเชอรี่ลูกโตสีแดงสด และที่ขาดไม่ได้ คัพเค้กสูตรพิเศษ ที่เขาตั้งใจทำเพื่อใครบางคน
ทั้งหมดถูกครามยกออกมาวางไว้ที่โต๊ะเพื่อให้เลือกแต่ดูเหมือนอีกฝ่ายจะเข้าสู่ภวังค์ไปแล้ว สายตาที่จับจ้องมายังถาดขนม เหมือนจะมองให้ทะลุไปถึงส่วนผสม กับท่าทางกลืนน้ำลายนั่นเหมือนลูกพนักงานตอนที่เขาซื้อลูกกวาดไปฝากไม่มีผิด
"คุณครับ ลองชิมสักอันไหม"
ครามหยิบช็อกโกแลตมูสส่งให้อีกฝ่าย ที่ตอนนี้ยื่นมือมาหยิบเหมือนคนละเมอ ก่อนจะรีบชักมือกลับและส่ายหัวเป็นพัลวัน จนกลัวว่าคอจะหักไปซะก่อน
"ไม่หล่ะ ผมไม่ชอบกินของหวาน ผู้ชายที่ไหนเขากินขนมกัน"
อีกฝ่ายปฏิเสธขนมหวานที่ถูกยื่นมาตรงหน้า แต่สายตาอาลัยอาวรณ์นั่นขัดกับคำพูดจนครามนึกขำ
"เสียดายจัง ที่คุณไม่ชอบเค้กพวกนี้ งั้นผมคงต้องเอาไปเก็บ"
ครามเก็บขนมใส่ที่เดิมแล้วทำท่าจะลุกออกไป แต่ไม่ทันไรมือของอีกฝ่ายก็หันมาคว้าถาดในมือของเขาเอาไว้
"ผมซื้อหมดนี่คิดเงินด้วย"
พูดจบก็ชิงลุกไปรอที่แคชเชียร์เพิ่มเตรียมจ่ายเงิน ครามขำกับท่าทางเหมือนเด็กขี้หงุดหงิดที่ถูกคนอื่นจับโกหกได้นั้น และต้องรีบกลบเกลื่อน
"ทั้งหมดสามร้อยหกสิบบาทครับ"
หลังจากคิดเงินแล้วก็รีบเดินออกไปไม่เหลียวหลังทันที โดยไม่ทันสังเกตกล่องขนมว่ามีขนาดใหญ่กว่าปกติ อภินันทนาการจาก แม่มดแห่งร้านบ้านขนมหวาน
************************************************************************
ย้อนกลับไปเมื่อชั่วโมงก่อน
ผมนายอติยะ ตอนนี้ได้กระทำเรื่องอันบ้าบิ่นที่สุดในชีวิตยิ่งกว่าการไปรบที่เวียดนาม นั่นคือการซื้อขนมเค้ก คุณอย่าคิดว่าผมกลายเป็นคนไร้สาระไม่รักชีวิตแล้วหรืออย่างไร ถึงได้ลงทุนเสี่ยงอันตรายเพื่อไปซื้อด้วยตัวเองแบบนี้ เรื่องก็มีอยู่ว่า สาวอ้อยไม่สบายมากถึงขั้นปอดบวมจนต้องส่งเข้าโรงพยาบาลแถมต้องพักรักษาตัวอีกเป็นอาทิตย์ ทำให้ผมต้องอดเค้กเจ้าอร่อยมาแล้วกว่าห้าวัน และคุณอาจเรียกมันว่าอาการลงแดงที่ทำให้ผมกินดีหมีหัวใจเสือ ถึงขนาดกล้ามานั่งอยู่ในร้านตอนนี้
ผมเลือกโต๊ะที่ค่อนข้างจะเป็นส่วนตัว เพื่อหลบสายตาอยากรู้อยากเห็นของลูกค้าคนอื่น ก่อนกระชับหมวกให้ลงมาปิดใบหน้าไว้ แต่ดูเหมือนผมจะคิดผิด ยิ่งผมทำตัวไม่เป็นจุดสนใจเท่าไหร่ตัวผมก็จะยิ่งเป็นจุดสนใจมากขึ้น สายตาอยากรู้อยากเห็นของพนักงานและลูกค้าเล่นเอาผมใจสั่น กลัวคนรู้จักจะมาเห็น ร่ำๆอยากจะกลับบ้านไปแล้วหลายรอบ แต่มาคิดอีกทีเมื่อผมเหยียบเข้ามาถึงถ้ำเสือแล้วไม่ว่ายังไงผมก็ต้องได้ลูกเสือกลับไป
ผมยังคงจ้องเมนูตรงหน้ากว่าชั่วโมงแล้ว การจะทำใจส่งเสียงเรียกพนักงานมาสั่งเค้กนั้น ดูท่าผมยังห่างไกลจากคำว่ากล้าอีกหลายขุม จนกระทั่งมีผู้ชายคนหนึ่งเดินเข้ามาทักที่โต๊ะ
"สวัสดีครับไม่ทราบว่านัดใครไว้หรือเปล่า"
ดูท่าแล้วน่าจะเป็นพนักงานของร้าน เพราะรอยยิ้มการค้าที่ส่งมาให้ผมนั้นบอกอย่างชัดเจนว่าต้องการอะไร
"เปล่า เอ้ย! นัด นัดแฟนไว้แต่ดูท่าจะไม่มาซะแล้ว"
ผมเผลอตอบปฏิเสธเจ้าพนักงานหน้าระรื่นคนนี้ไป แต่มานึกได้ว่าน่าจะปล่อยให้เข้าใจผิดเป็นการดีกว่าแต่ก่อนที่เขาจะเอ่ยปากออกมาอีกผมก็ตัดการสนทนาขอตัวออกมาก่อน
"เอ่อ ผะ ผมกลับก่อนดีกว่า ไปละ"
ผมรีบลุกออกมาแต่ยังไม่ทันไปถึงไหนก็ถูกหมอนี่คว้ามือเอาไว้ก่อน ผมตั้งใจจะสบัดมือ เพราะไม่ชอบถูกใครมาจับ แต่เจ้าหน้าระรื่นคนนี้ ทั้งที่ตัวเล็กกว่าผมดูอ่อนแอเหมือนคนขี้โรค แต่กลับมีแรงเยอะจนผมตกใจ ผมดึงมือไม่หลุดฝืนแรงไม่ได้แม้สักนิด เหมือนถูกคีมเหล็กอันโตล็อกมืออยู่ยังไงยังงั้น
"เอาอย่างนี้ถ้าคุณเอาเค้กไปฝากเธออาจจะยกโทษให้ก็ได้"
ผมหันกลับไปมองเห็นหมอนี่เพียงจับปกติ ไม่มีท่าทางคุกคามเหมือนเมื่อกี้ เลยพยักหน้าและค่อยๆคิดอย่างใจเย็น อย่างน้อยการถูกเข้าใจผิดก็ทำให้ผมมีข้ออ้างเรื่องขนมของวันนี้
"แฟนของคุณชอบหวานไหม"
ผมเงยหน้าจากเมนูเพราะเลือกไม่ได้สักอัน ถ้าเป็นไปได้ผมจะเอาหมดทุกชิ้นในร้านด้วยซ้ำ
"ไม่"
ผมตอบออกไปความจริงผมชอบขนมหวานแต่ความหวานเกินไปของมันเป็นสิ่งที่ผมไม่ชอบ ผมจึงเปลี่ยนร้านบ่อย จนกระทั่งวันหนึ่งที่อ้อยซื้อขนมที่ร้านนี้มาฝากสันต์และเผื่อแผ่มาถึงผมด้วย ตั้งแต่วันนั้นผมจึงกลายเป็นลูกค้าประจำมาตลอด
"งั้นผมขอแนะนำเมนูพิเศษที่คุณจะต้องชอบ"
แหนะหมอนี่พูดเหมือนรู้ว่าผมชอบกินอะไร ก่อนลุกขึ้นเข้าไปหลังร้านอยู่เป็นนานสองนานและกลับออกมาพร้อมถาดขนมในมือที่ทำเอาผมแทบจะเป็นลม เพราะในถาดนั่นผมไม่อาจปฏิเสธได้เลยว่า หมอนี่มันรู้ใจผมเกินไปแล้ว
"คุณครับ ลองชิมสักอันไหม"
สติผมไม่อยู่กับเนื้อกับตัวไปแล้วตอนที่ช็อกโกแลตมูสชิ้นโตถูกยื่นมาให้ตรงหน้าสายตาของผมจับจ้องอยู่ที่ภาพเดียว มือของผมมันทรยศ คอยแต่จะยื่นออกไปคว้ามาแล้วลิ้มชิมรสให้สมกับความอยาก ที่ต้องอดทนมาเสียหลายวัน แต่สามัญสำนึกของผมเสด็จกลับมาในเสี้ยววินาทีที่ได้ยินเสียงหัวเราะคิกคัก ของนักเรียนสาวสองสามคนจนต้องรีบชักมือกลับอย่างน่าเสียดาย
"ไม่หล่ะผมไม่ชอบของหวาน ผู้ชายที่ไหนเขากินขนมกัน"
ผมก็ทำปากแข็งวางมาดใส่ไปแบบนั้นเองทั้งที่จริงแล้วผมใจแทบจะขาด ได้แต่มองตามเค้กชิ้นนั้นที่ถูกวางกลับลงไปตาละห้อย
"น่าเสียดายจังที่คุณไม่ชอบเค้กพวกนี้ ถ้ายังงั้นผมคงต้องเอาไปเก็บ"
ได้ยินแค่นั้นผมก็ต้องรีบคว้าถาดไว้ก่อนตกลงซื้อทั้งหมด เวลานี้อะไรก็ไม่สำคัญเท่าของในถาดแล้ว กลับไปผมจะกินให้อร่อยสมกับความอยาก ผมรีบเดินไปเคาเตอร์จ่ายเงินทันที ก่อนที่หมอนั่นจะเปลี่ยนใจ ถ้าผมตาไม่ฝาดหมอนั่นเหมือนจะทำหน้าว่าเป็นผู้ชนะยังไงยังงั้น
TBC.**********************
-
ตอบเมนท์
quiicheh>>>>ขนมก็ยังชอบเหมือนเดิมค่ะ แต่กลายเป็นที่สองไป
becrazie>>>>ขอบคุณที่ติดตามค่ะ
iamnan>>>>ตอนนี้ก็แทบจะเป็นเชฟส่วนตัวอยู่แล้วค่ะใบ้ให้ว่าเพราะความรักไงค่ะ
krit24>>>>ตอนนี้ก็เกือบแล้วค่ะ
spy4869>>>>ขอบคุณค่ะ
sukaz>>>>ขอบคุณค่ะ
cher7343>>>>ขอบคุณค่ะ
sakiko>>>>ขอบคุณค่ะ
maxiyorka>>>>สัญญาว่าไม่มีดราม่าแน่นอนค่ะ
111223>>>>นั่นสิรู้ได้ยังไงน้า
golove2>>>>ขอบคุณค่ะ
yuyie>>>>ขอบคุณที่ติชมมานะค่ะ ตอนนี้พยายามปรับปรุงอยู่ค่ะ
ormn>>>>ขอบคุณค่ะ
satang_P>>>>ขอบคุณค่ะ
beamintron>>>>ไม่ว่าจะขนมหวาน หรือคนหวานๆ คุณอติยะเขาก็ชอบทั้งสองอย่างเลยค่ะ
-
น่ารักกกอ่ะะ อยากอ่านอีก :mew3: :mew3: :mew3:
-
สงสารคุณมาเฟียยย55555
เมื่อไรจะได้กินขนมหวานแบบเปิดเผยยย
-
จีบคนทำที่นี่ตอนเย็นก็จะได้กินทั้งขนมหวานและคนทำขนมที่บ้านได้อย่างไม่ต้องแคร์ใคร อิอิ
-
:mew1: :mew1: :mew1: :mew1:
อ่านเรื่องนี้แล้ว
ก็ไปหยิบเค้กในตู้เย็นเรามากินบ้างดีฟ่า
:katai2-1: :katai2-1:
-
เข้ามาอ่าน ฮาตั้งแต่ตอนแรกเลยค่ะ 555
มาเฟียชอบของหวาน แล้วระหว่างเจ้าของร้านกับขนมชอบอะไรมากกว่ากันคะ
-
เพิ่งเข้ามาอ่าน o13
น่ารักดี อ่านแล้วน้ำลายไหลอยากกินมั่ง :o8:
-
:ling1: เรื่องนี้น่ารักมากเลยค่ะ จะติดตามน่ะค่ะ
-
น่ารักอ่ะ ทั้งติยะ ทั้งครามเลย o18
ติดตามค่ะ!!!!!
-
คุณเจ้าของร้านเค้กเหมือนรู้อะไรอ่ะ! หรือต้องถามว่ารู้ได้ยังไง!?!
:mew1:
-
:m20: :laugh: :pigha2: :laugh: :m20: :jul3: :jul3: :jul3: :jul3:
-
มาเฟียหน้าโหด (ใจขนมหวาน) ปะทะ แม่มดบ้านขนมหวาน
เหมาะสมกันจริงๆคู่นี้ 555 อยากรู้ว่าคู่นี้จะลงเอยกันยังไง ลุ้นๆ
-
น่ารักเสียจริง! นายมาเฟียคนนี้!
ชอบคนร่างใหญ่แต่ใจอ่อนโยน(หรือจะเรียกว่าบ้าดี//หัวเราะ)แบบนี้จัง น่ารักดี ^ ^
-
ชอบฉายานายเอกค่ะ ติดตามตอนต่อไป
-
อยากกินอติยะ //กินผิดคนละ = =
อยากกินๆๆๆ . . . ติดตามจ้า
ปล.
*คำเตือน*
นิยายเรื่องนี้ทำให้อยากขนมหวานโปรดระวังน้ำหนักของท่านและเวลาในการอ่านของท่าน ยิ่งอ่านดึกยิ่งหิวมาก
-
:-[ น่ารักอ่ะๆ มาเฟียขี้เก๊ก ชอบขนมหวาน
ครามดูเจ้าเล่ห์มาก เหมือนกำลังหลอกล่อเด็กน้อยให้เข้าใกล้
แล้วจับกิน :hao6: (รึอาจโดนกิน) ครามเป็นแม่มดเจ้าเล่ห์ ทรงเสน่ห์ อยากได้อ่ะ
รอตอนต่อไปค่ะ ชอบ!!
-
:hao3: :hao3: :hao3:เป็นมาเฟียที่น่ารักมากกกกกกอะ :mew3: :mew3: :mew3: :mew3:
-
****คำชี้แจง เรื่องนี้ ยังเฮฮาและเน้นความน่ารักของคุณอติยะอยู่นะค่ะ ไม่มีดราม่าแน่นอน แต่ส่วนความดาร์กของใครบางคนนั้น ลีลาแอบไม่รู้ไม่ชี้ใส่ไปเรียบร้อยแล้ว เน้นย้ำว่าเรื่องนี้เน้นความเฮฮาเหมือนเดิม ***********
ตอนที่๓ ดาร์คช็อกโกแลต
"ชิส์ หลีกไปสิไอ้โง่ นั่งบื้ออยู่ได้ไม่รู้หรือไงว่าฉันเป็นใครฉันรู้นะว่าแกซ่อนคุณอติยะเอาไว้แกไม่รู้หรือไงว่าฉันเป็นอะไรกับคุณอติยะ"
เสียงแหลมปรี้ด แสดงถึงความเหนือกว่าคนอื่นด้วยถ้อยคำบริภาษรุนแรงนั้น มาจากเจ้าของเรือนร่างอวบอัด น่าเย้ายวนหากฝีปากและความถือดีนั้นจะน้อยลงกว่านี้สักนิด
"ถอยไป"
โดยไม่รอคำตอบหล่อนผลักอีกคนหวังให้พ้นทางแต่เหมือนสัมผัสกำแพงเหล็กที่แข็งแกร่ง ร่างเล็กนั้นไม่เขยื้อนแม้แต่น้อย
"คุณผู้หญิงครับ ผมไม่สนว่าคุณจะยิ่งใหญ่มาจากไหน แต่ที่นี่คือร้านของผม และผมหวังว่าคุณ ควรจะสำรวมกิริยาให้มากกว่านี้ อย่าแสดงอาการเหมือนคนไร้การศึกษาประจานตัวเอง"
ครามบอกใบหน้าหญิงสาวที่บิดเบี้ยวด้วยแรงโทสะไม่เคยมีใครกล้าว่าเธอแบบนี้มาก่อน
"กรี้ด แก แก แกรู้ไหมว่าฉันเป็นใครแกกล้าดียังไงถึงมาพูดแบบนี้"
ท่าทางราวนางอิจฉาหนังไทยทำให้ครามยืดตัวเต็มความสูงหมายข่มกิริยาที่ไม่ถูกตานั้นของเธอ
"คุณยังไม่รู้ว่าตัวเองเป็นใครแล้วผมจะรู้ได้ยังไงว่าคุณเป็นใคร แล้วกรุณาออกไปจากร้านของผม ก่อนที่คุณจะเสียใจ"
ครามจ้องลงไปในดวงตาที่กำลังเผาไหม้ด้วยความโกธรจนเธอรู้สึกเย็นยะเยือก สัมผัสบางอย่างสำหรับคนประเภทเธอบอกว่าควรถอย
"เชอะฝากไว้ก่อนเถอะ ไอ้กระจอก"
เธอยังไม่วายหันมาด่าทิ้งทายก่อนจาก แล้วสตาร์ทรถสุดหรูออกไปอย่างรวดเร็ว
"เสียงเอะอะอะไรหรือคุณ"
ครามหันมายิ้มด้วยใบหน้าปกติเมื่อเห็นอติยะก้าวออกมาจากห้องครัว เมื่อเจ้าตัวขออณุญาติเดินชมบริเวณร้าน หลังจากอติยะมาร้านได้ประมาณสี่ห้าครั้งทั้งคู่ก็สนิทและเริ่มคุ้นเคยกันมากขึ้น
"ลูกค้าหน่ะครับอย่าใส่ใจเลย"
ครามยังคงตีสีหน้ายิ้มแย้มเป็นปกติ แต่ในใจเขานี่สิใครจะรู้ เขาเหลือบมองอติยะในอิริยาบถต่างๆ ใบหน้าที่ผ่อนคลายเป็นสิ่งที่ครามต้องการมากที่สุด
"ผมต้องขอตัวกลับก่อนนะครับพอดียังมีงานค้างอยู่อีก"
"ครับร้านบ้านขนมหวานยินดีต้อนรับเสมอ"
ครามยิ้มอย่างยินดีเมื่อยืนส่งร่างสูงไปจนลับตา ก่อนหันมากดโทรศัพท์หาใครคนหนึ่ง ที่เมื่อปลายสายได้ยินก็แทบจะเข่าอ่อนหมดแรง จนคนรอบข้างต่างโกลาหนวุ่นวายไปหมด แต่ใบหน้าของเขายังคงมีรอยยิ้มเช่นเดิม
*****************************************************************
วันนี้ผมมีเวลาว่างเลยมาที่ร้าน และขอเดินชมรอบๆ และได้ขนมติดมือกลับมาอีกชุดใหญ่ รู้แบบนี้ผมมาเองตั้งนานแล้ว ไม่มามัวกลัวนั่นกลัวนี่อยู่ ดูท่าเจ้าของร้านนั่นก็เป็นคนดีที่น่าคบ ผมเลยมักจะแวะไปบ่อยขึ้น พร้อมของฟรีที่ผมยินดีรับอย่างยิ่งทุกชิ้น ผมไม่ได้เห็นแก่กินนะ
"นายนาย คุณพิระดามาหาเธออยู่ในห้องครับ"
หลังจากจอดรถเดินเข้าตึกมาไม่ถึงสิบนาทีผมก็มีอันต้องระเห็ดออกมาอีกครั้ง เพราะคุณพิระดา ลูกสาวคนเดียวของ อาจณรงค์ หรือเจ้าสัวจิ่ว ที่บังเอิญมาถูกตาต้องใจผมเธอตามตื้ออย่างไม่ลดละ แต่เพราะนิสัยร้ายๆ ที่ผมได้รับรู้มา ทำให้ขยาดพอที่จะไม่ตกหลุมเธอ
"เวรละสิ จะทำยังไงดีว่ะเนี่ย"
ผมรู้ดีว่าเจ้าสัวต้องการดองกับผมแค่ไหน แต่ผมไม่อยากยุ่งเกี่ยวกับธุรกิจของเจ้าสัวมากไปกว่านี้ ผมรู้นะว่าเขาอยากได้เงินทุนสนับสนุนกิจการผิดกฏหมายของตัวเองขนาดไหนถึงได้ส่งลูกสาวมาประเคนผมถึงที่ เรื่องอะไรที่ผมจะหางูเห่ามารัดคอตัวเอง
"กลับไปที่ร้านน่าจะดีกว่า เบื่อจริง ผู้หญิงอะไรตื้อชะมัดยาด"
ผมเลี้ยวรถกลับที่หมายคือร้านบ้านขนมหวาน
"สวัสดีครับคุณอติยะ มีอะไรอีกหรอครับ"
ผมมองเจ้าของร้านตัวเล็กตรงหน้าที่กำลังรถน้ำต้นไม้อย่างหน้าชื่นตาบาน
"คือผมคงต้องขอลี้ภัยสักระยะ"
"เชิญตามสบายนะครับ"
หมอนี่สนใจต้นไม้มากกว่าผมซะอีกจนอดหมันไส้ไม่ได้ ต้องเดินปึงปังไปนั่งอ่านนิตยสารที่มุมด้านหนึ่ง จู่ๆก็มีคนมานั่งตรงข้ามพอผมเงยหน้าขึ้นมองก็เห็นใบหน้ากวนอารมณ์ที่กำลังมองผมอยู่เงียบๆ
"มีอะไรให้ผมช่วยไหมครับ" ยังมีหน้ามาถามผมอีกตัวเองสนใจต้นไม้มากกว่าแท้ๆ
"ไม่มี" ผมแกล้งอ่านหนังสือพิมพ์ต่อแต่สายตาแอบมองคนตรงหน้าที่ยังมองมาเช่นเดิม
"ถ้าให้เดาคงเป็นเรื่องผู้หญิง"
หมอนี่เดาเก่งเกินไปแล้ว หรือว่าสีหน้าผมแสดงออกชัดเจนขนาดนั้นกันนะ
"แสดงว่าผมทายถูก ไม่ทราบว่าพอจะเล่าให้ฟังได้ไหมครับ"
ผมหงุดหงิดอะไรของหมอนี่ จะอยากรู้ไปทำไม แต่ผมก็ดันเล่าระบายออกไปจนหมดจนตัวเองยังแปลกใจที่ยอมไว้ใจเล่าเรื่อง่ต่างๆให้คนที่ไม่สนิทฟัง
"เธอคงชอบคุณมาก"
"ไม่มีทาง"
ผมเบ้หน้าเมื่อคิดถึงเรื่องรักๆใคร่ของตัวเองครั้งล่าสุดมันจบสวยเสียเมื่อไหร่
"เธอคงไม่มากวนคุณอีกแล้ว เพราะคุณไม่ชอบนี่ใช่ไหมครับ"
"เป็นแบบนั้นจะดีมาก"
ผมยังมีอารมณ์ขุ่นมัวอยู่มากแต่พอเห็นของโปรดตรงหน้าหัวสมองก็เหมือนจะลืมเลือนไปชั่วขณะ ไม่ได้สนใจอะไรอีก
*************************************************************
รูปถ่ายหลายใบ ที่ถูกถ่ายจากหลายมุม ติดอยู่เต็มผนังห้อง ใบหน้าของอติยะตั้งแต่ วัยรุ่น จนถึงปัจจุบัน เรียงรายประหนึ่งวอเปเปอร์ มือคู่หนึ่งบรรจงติดเข้าไปทีละใบอย่างใจเย็น ก่อนหันมองภาพวีดีโอ ที่ถูกส่งมาและยิ้มแสยะเผยใบหน้าที่ชั่วร้าย ยามเห็นภาพและเสียงกรีดร้องอย่างทรมานในวีดีโอ เขาไม่เคยมีหัวใจเพราะหัวใจเขาให้คนคนหนึ่งไปหมดแล้ว และอะไรก็ตามที่ขวางทาง มันจะต้องหายไปจากสายตา
-
คุณเจ้าของร้านขนมหวาน โหดมาก
o13 o13
-
*********คำชี้แจง หลายคนคอมเมนต์ว่าคุณเจ้าของร้านอาจถูกกิน แต่พอเห็นความดาร์คของพี่แกแล้ว หลายคนอาจเปลี่ยนความคิด คุณเจ้าของร้านไม่ได้โหด แต่โหมดดาร์คมันเยอะ รักน้อยๆแต่รักนานๆ อย่ากลัวคุณครามกันนะค่ะ********
ตอนที่๔ แม่มดหมวกแดง
ขณะที่ผมกำลังอ่านหนังสือพิมพ์ระหว่างรอขนมมาเสิร์ฟ ก็มีสายเข้าจากคาสิโน ที่ผมเปิดกิจการอยู่ ทันทีที่ปลายสายรายงานผมก็ออกไปโดยไม่ลืมจ่ายเงินก่อนบอกว่าจะกลับมากินทีหลัง ธุระด่วนที่สำคัญเท่านั้นที่ปลายสายถึงจะโทรหาผม และคงไม่พ้นพวกอยากลองดี ที่คิดว่าอติยะคนนี้ก็แค่ไก่อ่อน หรือมือใหม่ในวงการ
ประตูกลางเก่ากลางใหม่ที่เขรอะไปด้วยสนิมถูกเปิดออกอย่างช้าๆลูกน้องสี่ห้าคนกระจายไปรอบๆตรวจดูความเรียบร้อยก่อนจะนำไปยังร่างสะบักสะบอมของชายคนหนึ่งที่ถูกมัดติดเก้าอี้ ด้วยใบหน้าที่บวมช้ำ เลือดเกรอะกรังที่ไหลย้อยออกมาตามบาดแผลบ่งบอกว่าสาหัสแค่ไหน
"กล้ามากนะที่เข้ามาโกงในบ่อนของกู"ผมพูดด้วยเสียงดังหวังให้อะไรก็ตามที่มันอมพะนำไว้สารภาพออกมา
"ใครส่งมึงมา มีเรื่องกับกูไม่กลัวตายหรือไง" ผมหงุดหงิดที่ต้องออกมาก่อนยังไม่ทันได้ชิมฝีมือของหมอนั่นสักนิดผมไม่ได้โมโหหิวจริงๆนะ
"ซ้อมแม่งเข้าไปจนกว่ามันจะบอก"ผมเอ่ยอย่างหัวเสียก่อนจะรีบบอกให้บึ่งรถไปที่ร้านก่อนจะถึงเวลาปิด
"เวรเอ้ย"ผมสบถดังลั่นเพราะขนาดรีบบึ่งรถกลับมายังไม่ทันเวลาปิดร้าน กลับไปผมจะซ้อมไอ้หมอนั่นให้มันกระอักเล่นระบายความหิวเอ้ยไม่ใช่โมโห
"นายครับ"
"อะไรว่ะเรียกอยู่ได้"ผมหงุดหงิดเมื่อไอ้สันต์มาสะกิดยิกๆอยู่ข้างหลัง จนเผลอจะยกเท้าถีบไปทีนึง
"มึง.."ผมหุบปากฉับเหมือนสิงโตที่เจอครูฝึกจ้องเวลาทำความผิด
"สวัสดีครับคุณอติยะ เสร็จธุระแล้วหรอครับ"
ผมมองคนตรงหน้าในชุดสูทที่ดูแปลกตาไปจนแทบจำไม่ได้ผมที่เคยปล่อยระใบหน้าถูกเสยขึ้นไปจนเผยใบหน้าขาวใสนั้นเด่นชัด สูทพอดีตัวเผยให้เห็นร่างกายที่เคยคิดมาตลอดว่าดูบอบบางเกินชายนั้นสมส่วนอย่างคนออกกำลังเป็นประจำ เทียบกับผมแล้วกลายเป็นพวกอมโรคไปเลย ส่วนสูงที่ไม่ต่างกันนักแต่ตอนนี้ดูเหมือนผมจะด้อยกว่าในหลายส่วน
"เอ่อ ครับ"แต่ใบหน้ายิ้มแย้มนั้นยังคงไว้ไม่เปลี่ยน
"นี่ของคุณผมเก็บไว้ให้"กล่องสีสวยถูกยื่นมาให้ผมก่อนอีกฝ่ายจะเอื้อมมือมาขยับเนคไทของผมให้เข้าที่
"ราตรีสวัสดิ์ครับ อติยะ"หมอนั่นเดินจากไปปล่อยให้ความรู้สึกแปลกๆเหมือนปวดมวนในท้องก่อตัวขึ้นกับผม หรือผมจะโมโหหิวจริงๆ หรือคุณคิดว่าไง
******************************************************************************
"อาตี้ น้องร้ากกกกก"เสียงลากยาวดังมาแต่ไกลของ โยเร็ก ลูกพี่ลูกน้องของผมคนนี้ที่ข้ามน้ำข้ามทะเลมาจากอิตาลีเพื่อมาถามสารทุกข์สุขดิบของผมมาก่อนจะเห็นตัวที่สนามบิน
"พอเหอะพี่ผมโตแล้วนะ เลิกทำแบบนี้จะได้ไหม" ทุกครั้งที่เจอกันผมจะโดนหมอนี่ทั้งกอดทั้งหอม และเหวี่ยงตัวไปรอบๆเหมือนกับผมเป็นเด็กเล็กๆไม่เปลี่ยน
"นายยังน่ารักเหมือนเดิมเลยนะอาตี้"ผมไม่ชอบเลยที่ถูกเรียกด้วยชื่อนี้ผมอายุก็ไม่ใช่น้อยๆเกิดลูกน้องมาได้ยินพวกมันคงขำตาย
"ไหนว่ามาดูงานแล้วนี่ขนอะไรมาเยอะแยะ"ผมมองกองกระเป๋าย่อมๆที่กำลังถูกขนขึ้นรถ
"นายคงลำบากสินะที่รับช่วงจากที่บ้านกระทันหันแบบนี้"หลังจากเข้ามาในรถเราก็คุยกันเรื่อยเปื่อย ทั้งเรื่องงานและเรื่องผู้หญิง
"จริงสิผมแวะซื้อของก่อนนะ"ผมนึกได้ว่าต้องแวะไปเอาขนมที่ร้านหมอนั่น
"สวัสดีครับอติยะ"ผมไม่ได้สังเกตเลยว่าคำเรียกของหมอนี่ดูสนิทสนมมากกว่าเก่า
"ว้าวนายยังชอบขนมเหมือนเดิมเลย"
"เดี๋ยวผมมานะ"ก่อนจะขอตัวไปเลือกดูรายการของวันนี้เลยอดดูมวยคู่เด็ดแห่งปี
"สวัสดีครับผมชื่อโยเร็คเป็นลูกพี่ลูกน้องของอติยะ"โยเร็คเพ่งใบหน้าที่กระเดียดไปทางผู้หญิงนั้นอย่างมีความนัย
"ผมครามครับ เป็นเจ้าของร้านนี้ยินดีที่ได้รู้จัก"แต่ครามก็ทำเพียงยิ้มเย็นตอบกลับไป
"เจ้ายะคงรบกวนคุณไว้เยอะนะครับ"เขารีบตัดไฟแต่ต้นลม
"ไม่เลยครับผมเต็มใจและก็ไม่ได้มารบกวนอะไร"ทางนี้ก็ยังใจเย็นอยู่
"แต่ต่อไปนี้ผมคงจะลงมาดูแลเจ้ายะเอง หมอนั่นเห็นแบบนั้นแต่ก็ยังเด็กอยู่มาก"
"ไม่เป็นไรหรอกครับ คงจะได้รบกวนกันอีกนาน"ก่อนหมุนร่างเดินออกไปแต่กลับถูกโยเร็คคว้าข้อมือไว้แต่ครามก็ไหวตัวทันหันมาศอกใส่ลิ้นปี่ของอีกฝ่ายจนตัวงอก่อนซัดตามไปอีกหนึ่งหมัดจนโยเร็คมึนต้องลงไปนั่งนับดาว
"อ้าวพี่เป็นอะไรทำไมไปนั่งกับพื้น"อติยะเดินกลับมาก็เจอโยเร็คนั่งจุมปุกอยู่ที่พื้นแล้ว"
"เปล่าไม่มีอะไรกลับกันเถอะ"ก่อนดันให้รีบออกจากร้านแต่ไม่วายหันมาเมื่อพบกับสายตาที่มองตามมาจากในร้าน หมอนี่ไม่ใช่เจ้าของร้านเค้กธรรมดาแน่ อย่างน้อยก็สามารถล้ม โยเร็ค แม็คคอมิคมือขวาตัวเอ้ของ ฟีล่ามาเฟียแห่งคาปรีได้
"รู้จักกับหมอนั่นนานแค่ไหน"เขาอดถามไม่ได้
"ใครครามหน่ะหรอก็เจ้าของร้านเค้กธรรมดาน่า"อติยะตอบอย่างไม่ใส่ใจ
"ระวังไว้หน่อยก็ดีนะ"
"ตัวเท่าเมี่ยงแบบหมอนั่น วันวันทำแต่ขนมพี่จะคิดมากไปทำไม"
"ระวังไว้ก็แล้วกัน อย่าเห็นแก่กินให้มาก"
โยเร็คกล่าวสำทับเขาตั้งใจแล้วว่าจะต้องสืบจนรู้ให้ได้ว่าเบื้องหลังหน้าตาซื่อๆของครามนั้นมีอะไรซ่อนอยู่โดยเหลือบไปมองเจ้าตัวปัญหาที่จ้องกล่องเค้กจนน้ำลายแทบหกโดยไม่รู้เลยว่า มีหมาป่าห่มหนังแกะวนเวียนอยู่ข้างตัว ปวดหัวจริงๆ
-
เรื่องนี้ขอบอกว่าลีลาเขียนด้วยอารมณ์ล้วนๆ ไม่มีการวางพล็อตเรื่องมาก่อนแต่อย่างใด เขียนสดและลงทันที อาจสั้นไปบ้างต้องขออภัยด้วย และขอบคุณทุกคนที่มาคอมเมนต์ เป็นกำลังใจให้คุณครามค่ะ
-
มาเฟียก็ยังเป็นมาเฟียอะ
น่ากลัวเหมือนกันถึงจะชอบกินขนมหวาน
-
อ่าน 2 ตอนรวด ชอบมาก
อ่านทีไรหิวขนมทุ้กกที :katai3:
-
ครามเป็นใครกันแน่น่ะ :mew5: :mew5:
-
:hao4: :hao4: :hao4:ชักอยากรู้แล้วอะดิว่าครามเป็นใครกันแน่ :hao4: :hao4: :hao4: :hao4:
-
เรียก อาตี้ แบบนี้ น่ารักจังเลย
ครามแอบดาร์กจริงๆนะ
o13 :hao3: o13
-
ฮะๆๆ เริ่มเห็นอะไรลางๆแล้วค่ะ :hao3:
-
แม่มดแห่งบ้านขนมหวานจะจับหมาป่า(?)กิน
* เอิ่ม...มาเฟียขนมเค้กน่ากลัวเหมือนหมาป่า (รึเปล่า?)
ชอบ ครามดาร์ก ดาร์กได้น่ารักมากเลย
ติดตามเสมอนะคะ เป็นกำลังใจให้ รอลุ้นให้จะจับใครกิน 555
-
ตอนที่๕ สองร่าง
ร่างในชุดสูทเรียบสนิทกำลังมองจอมอนิเตอร์อย่างครุ่นคิด ความเงียบปกคลุมไปทั่วห้องภาพของคนสองคนที่กำลังกอดรัดกันบนเตียง ยามเมื่อฝ่ายหญิงตอบรับการเคลื่อนไหวอันหนักหน่วงที่อีกฝ่ายส่งผ่านไปทำให้สีหน้าเรียบเฉยเปลี่ยนเป็นแสยะยิ้มด้วยความสมเพช เสียงต่อมาที่เด่นชัดหลังจากกิจกรรมบนเตียงตัดสินให้เขาก้าวกลับออกไปจัดการแผนที่วางไว้ให้ไวกว่าเดิม
*********************************************************
สามวันมาแล้วที่โยเร็คเกาะติดอติยะราวลูกลิง ทั้งยังคอยสอดส่องคนรอบตัวด้วยหูตาสัปปะรดของตัวเอง ใครจะคิดว่าเรื่องที่เขาสั่งให้ลูกน้องไปสืบมานั้นจะเหลือความคาดหมายชนิดกู่ไม่กลับแบบนี้ หันไปมองไอ้คนข้างหน้าที่ยังตั้งตาอ่านเอกสารไม่สนใจสิ่งรอบตัวแล้วยิ่งหนักใจ ครั้นจะบอกออกไปเกรงว่าใครเขาจะเชื่อ
"งานมีปัญหาหรือเปล่าเห็นเรานั่งอ่านเอกสารมาร่วมชั่วโมงกว่าแล้วนะ"อดถามไม่ได้เพราะยิ่งอ่านคิ้วนั้นก็ยิ่งขมวดเป็นปมหนักขึ้น
"ไม่มีอะไรหรอกผมจัดการได้ เรื่องปกติหน่ะเจอบ่อยๆ"
ไอ้เรื่องที่อีกฝ่ายบอกว่าปกตินั้นดูท่าจะเป็นอย่างที่เขาคิดก็เจ้าตัวมันไม่เอะใจอะไรสักนิดถ้าขืนบอกไปมีหวังคอขาด
"ว่าแต่พี่เถอะตั้งแต่มาเนี่ยผมเห็นพี่ไม่ทำอะไรเลย หรือว่าหาข้ออ้างโดดงานมา ระวังเถอะไอ้เด็กบ้าอำนาจนั่นมันจะเล่นงานเอา"
อติยะหมายถึงฟีล่าเจ้านายของโยเร็คผู้ถอดแบบความร้ายกาจจากบิดามาทุกกระเบียดนิ้ว
"น่าถือว่ามาพักผ่อนไปในตัวด้วยไง ว่าแต่นี่จะเลิกงานกี่โมง พี่จะชวนไปงานด้วยหน่อยสนใจไหมหล่ะ"ปาร์ตี้สำหรับกลุ่มลับของเขาที่จัดขึ้นทุกปีและโยเร็คไม่อยากพลาดแน่นอน
"งานอะไรไม่เห็นบอกล่วงหน้าจะได้เตรียมตัวถูก"
"จริงสินายยังไม่เคยไปนี่เอาเถอะได้เวลาเป็นผู้ใหญ่แล้วเจ้าเด็กโข่ง"แล้วโยเร็คก็ถือวิสาสะลากอีกคนที่ยังนั่งทำหน้างงออกไปที่รถก่อนตะบึงไปที่งานอย่างไม่รีรอ
"ช้าช้าหน่อยก็ได้เว้ย ไอ้พี่บ้าผมยังไม่อยากตายโดยยังไม่มีเมียนะ"
เข็มขัดรัดจนแทบจะหายใจไม่ออกถูกจับหมับอย่างรวดเร็วเมื่อมองเห็นเข็มที่เพิ่มจำนวนความเร็ววิ่งขึ้นๆอย่างไม่มียั้ง
"ถึงแล้ว ยินดีต้อนรับสู่งานปาร์ตี้"
ตลอดทางที่ผ่านมาเรียกแทบจะทำให้เขาเวียนหัวเพราะพี่แกเล่นปาดซ้ายปาดขวาจนแทบอ้วก ของเก่าที่กินเข้าไปเหมือนจะแย่งกันออกมาจากปากเสียให้ได้ ก่อนเหลือบมองรถสปอร์ตสุดหรูที่มาจอดข้างๆ มีบรรดาสาวสวยที่แต่งตัวยั่วยวนทยอยเดินลงมาแต่ก็ไม่ทำให้เขาสนใจเท่ากับชายหนุ่มหน้าแฉลมที่สวมปลอกคอสามสี่คน ในชุดหนังสีดำที่ดูท่าทางน่าสงสัย
"นายพาฉันมางานอะไรทำไมมีแต่คนแปลกๆ"
รอบข้างเป็นรั้วสูงกว่าสี่เมตรรอบด้วยต้นไม้ขนาดใหญ่ และบันไดเวียนที่นำสู่ตัว คฤหาสน์ที่เต็มไปด้วยแสงสีและดนตรีผู้คนทยอยเข้าไปเรื่อยแต่ไม่มีสักคนที่กลับออกมา สระว่ายน้ำตั้งตระหง่านอยู่ตรงหน้าเต็มไปด้วยสาวน้อยที่แทบจะไม่มีสิ่งใดปกปิดผิวกาย ล้วนโบกมือส่งสายตาเชิญชวนเขาอย่างเปิดเผย เหมือนอยู่ผิดที่ผิดเวลาสถานที่ที่แม้แต่คนอย่างเขาก็ยังไม่เข้าใจ
"ไปเถอะเปิดหูเปิดตาซะบ้าง แล้วจะดีเอง"
โยเร็คเดินนำเขาเข้าไปผ่านการ์ดชุดดำนับสิบคนที่ยืนเรียงตามขั้นบันไดคอยต้อนรับผู้มาเยือน ทันที่เข้าเขตตัวบ้านเสียงดังกระหึ่มของดนตรีก็แผดก้องเข้ามาในโสดประสาท วัยรุ่นหนุ่มสาวมากมายแออัดกันอยู่กลางฟลอร์ บางคนเมาจนผมเผ้าหลุดลุ่ย รองเท้าเหลือเพียงข้างเดียวโก่งคออ้วกข้างเสา แล้วหันไปเต้นต่อ บางคนกอดจูบลูบคลำกัน จนแทบจะเป็นเนื้อเดียว เขายังเห็นบางคนที่ราวกับเสียสติกู่ร้องและหมุนตัวไปรอบท่ามกลางแสงสีและพลุไฟที่สาดส่องมากมาย
"ทางนี้" อติยะโดนคว้าข้อมือไว้แล้วลากให้ไปด้วยกันตามทางบันไดที่ประดับด้วยรูปภาพราคาแพง จนมาถึงประตูขนาดใหญ่ที่ทอดตัวลงไปชั้นใต้ดิน แล้วเขาก็พบสถานที่แปลกตา ไฟสีนวลกับเพลงคลาสสิคราวกับผับของชนชั้นสูง แต่มีสาวน้อยที่เปลือยกายล้อนจ้อนคอยเสิร์ฟเครื่องดื่มและหนุ่มหน้าใสที่สวมปลอกคอถูกลากจูงราวสัตว์เลี้ยง แขกส่วนใหญ่แต่งตัวภูมิฐาน แลดูมีฐานะจนไม่เชื่อว่าทุกคนซ่อนรสนิยมแบบนี้ไว้ภายใน
"สวัสดีครับ คุณแม็คคอมิคดีใจที่ได้เจอกันอีก"
ชายสูงอายุที่ดูแก่จนไม่น่าเชื่อว่าจะมีแรงขยับปากพูดส่งสายตามายังอติยะเมื่อเห็นเขาเดินตามใครเข้ามา สายตาที่อติยะอยากจะจับรองเท้าประทับบนใบหน้าเหี่ยวยานของอีกฝ่าย
"นี่น้องชายผมครับ ชื่ออติยะ"โยเร็คแนะนำให้รู้จักก่อนนั่งลง แล้วรับเครื่องดื่มจากหนุ่มหน้าใสคนหนึ่งที่ส่งสายตาผ่านมา เล่นเอาอติยะขนลุกเกรียว
"พี่ผมไปห้องน้ำก่อนนะ"เขาทนไม่ไหวแทบจะลุกออกไปแบบเสียมารยาทกับสายตาชวนอ้วกของไอ้แก่หนังเหี่ยวที่ราวกับเขาเป็นเด็กสาว เกิดมาไม่เคยโดนใครทำแบบนี้มาก่อน สถานที่แบบนี้เกินรสนิยมที่เขาจะรับไหวจริงๆ แต่แล้วเสียงครางในห้องน้ำที่ไม่ต้องบอกก็รู้ว่าอะไรดังลั่นขึ้นมาจนแทบจะกลบเสียงดนตรี
แม้เขาจะรู้ว่าลูกน้องบางคนมีรสนิยมประหลาดแต่ก็ไม่เคยก้าวก่าย และไม่เคยประสบพบเจอด้วยตัวเองแบบนี้ จินตนาการชวนอ้วกเรียกสติเขาคืนมาให้หันหลังกลับออกไปจากสถานที่อุบาศว์แบบนี้ก่อนจะชนเข้ากับชายคนหนึ่ง ที่สูงกว่าเล็กน้อยจนเกือบจะล้มลงไปกับพื้นแต่ถูกจับไหล่เอาไว้มั่นก่อนถูกจับให้หันหน้ามาเผชิญกัน
"มาใหม่หรือไงเราไม่เคยเห็นหน้าเลยนะ"
ทั้งคำพูดและสายตาโลมเลียอย่างดูถูกทำให้สติขาดผึงก่อนเหวี่ยงหมัดหนักๆเข้าใส่ปลายคางอย่างจังจนอีกฝ่ายเซถลาก่อนยกเท้าขึ้นมาถีบเข้าท้องน้อยเพื่อสวนกลับแล้วปรี่เข้าประเคนหมัดใส่อติยะจนหูอื้อ
"ชอบซาดิสซ์หรือมึง นี่ไง สะใจไหมหล่ะ"
เท้าประเคนเข้ามาจนอติยะตัวงอ แต่เขาไม่ได้ถอดใจกลับจับข้อเท้านั้นไว้แล้วกระชากให้ล้มลงก่อนทำให้อีกฝ่ายเสียหลักแล้วกระถืบำปกลางลำตัวจนฝ่ายนั้นนอนงอ แล้วตามลงไปประเคนกำปั้นไม่ยั้งด้วยความโมโห จนมีคนกลุ่มหนึ่งมาแยกทั้งสองออกจากกัน โดยอีกฝ่ายยังพูดอาฆาตทิ้งท้ายเอาไว้ให้เจ็บใจเล่น
"ฝากไว้ก่อนเถอะมึง คราวหน้ากูไม่ปล่อยไว้แน่"
"ถุยไอ้หมาขี้แพ้ กลับไปนอนดูดนมแม่เถอะสัตว์"
เสียงเอะอะโวยวายดังลั่นจนแขกต่างชะเง้อมองดูผู้ที่ถูกลากออกไป โยเร็คจึงขอตัวเดินไปดูอาการของน้องชายตัวดีแต่ก็ทันได้เห็นใครคนหนึ่งก้าวออกมาจากมุมมืดและยืนดูอยู่ห่างๆกับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นตรงหน้า
"นาย เป็นนายจริงๆสินะ"โยเร็คมองคนตรงหน้าที่แทบจะไม่มีเค้าของเมื่อเช้าหลงเหลืออยู่เลย
"ยินดีที่ได้รู้จักอีกครั้งนะ คามิโล่ "
ร่างที่ก้าวออกมาตรงหน้าเผยดวงตาที่เรืองรองในความมืดกับรอยยิ้มที่ชั่วร้ายในคราบของนักบุญ จนไม่เหลือร่องรอยของเจ้าของร้านขนมแสนซื่อที่เขาได้เห็นเลยแม้แต่น้อย
"ยินดีที่ได้พบกันอีกครั้ง สุนัขของฟีล่า"
TBC............................................................................
-
:L1: :pig4:
-
เหอะๆ
-
ชักสนุกเข้าไปทุกทีแล้ว....
-
พี่โยเร็คนี่จมูกไวจริงๆ อิอิ แซวเล่นนะๆ
ชอบๆ ชื่อเรื่องก็บอกอยู่ วนิลามาเฟีย
รอลุ้นอยู่นะจ้ะ :katai2-1:
-
:hao4: :hao4: :hao4: :hao4:รู้จักกันด้วย :hao4: :hao4: :hao4: :hao4:
-
แล้วยังไงต่อล่ะเนี่ย :katai1:
-
เพิ่งมาอ่าน แค่ตอนแรกก็ติดใจ เลยอ่านรวดเดียว4ตอน
ชอบครามแบบดาร์กๆจัง เหมือนมี2ร่างในคนเดียว ที่เหลือก็อยู่ที่เวลาสินะว่าอาตี้จะถูกจับกินเมื่อไหร่ ท่าทางคุณแม่มดแห่งร้านขนมหวานไม่ปล่อยให้รอดแน่ :mc4:
-
เข้มข้นขึ้นทุกตอน
:L2: :L2: :L2:
-
ตอนที่๖ เสียตัวไม่เสียใจ
รอยยิ้มพิมพ์ใจที่ถูกส่งมาเหมือนฉากบังหน้าที่คนในสังคมแบบเขาชอบใช้ แม้ท่าทางนั้นจะไม่ได้ดูคุกคาม หรือแสดงความเป็นศัตรูอย่างชัดแจ้ง แต่ก็บอกไม่ได้ว่าจุดประสงค์ที่อีกฝ่ายที่เอาตัวเองเข้ามาวนเวียนอยู่ใกล้ เจ้าน้องชายตัวดีนั้นเป็นเพราะอะไรกันแน่
"คุณคิดว่าไง ถูกใจกิจการของผมหรือเปล่า"
โยเร็คพยายามสังเกตท่าทีที่อีกฝ่ายแสดงออกว่ามันหมายถึงอะไร กับท่าทางสบายๆ เหมือนคุยเรื่องลมฟ้าอากาศ
"ไม่นึกว่ารสนิยมคุณจะใช้ได้เหมือนกันนะ คามิโล่"เขาทดลองแหย่อีกฝ่ายทั้งที่เริ่มวิตก
"เรียกผมว่า ครามเถอะ ที่นี่ไม่มีคามิโล่คนนั้นหรอก"
ครามยังทำท่าน่ารักเอียงคอเล็กน้อยต่างกับตอนแรกที่ก้าวออกมาจากความมืดด้วยใบหน้าชั่วร้ายของซาตาน
"ขอผมเดาได้ไหมว่า คุณคงไม่ได้พาอติยะมาด้วยใช่ไหม"แล้วทำท่าครุ่นคิดกับอมยิ้มที่ริมฝีปากทั้งใช้นิ้วชี้แตะไว้ข้างแก้มอมชมพูดูน่ารักเหมือนเทวดา
"มาแล้วทำไม ไม่มาแล้วทำไม ดูคุณจะสนใจเรื่องของอาตี้ซะเหลือเกิน"พลางยิ้มอย่างเป็นต่อ ที่ตัวเองรู้จักอติยะดีกว่าอีกฝ่าย
เทวดาน้อยตรงหน้า แม้แต่ใบหน้าก็ไม่เปลี่ยนแปลงฉีกยิ้มราวกับผู้มาโปรดคนบาปทั้งหลายให้พ้นขุมนรก แต่คำพูดของซาตานที่ออกมาจากปาก เรียกเหงื่อเม็ดเป้งจากหางคิ้วของโยเร็คให้โปรยปรายราวสายฝน
"คุณพาเขามาที่นี่...ยังงั้นหรอโยเร็ค....แล้วก็ทิ้งเขาไว้คนเดียวโดยทั้งรู้ว่าจะเกิดอะไรขึ้น...ใช่ไหม"ถ้าหูไม่ฝาดโยเร็คได้ยินคำว่าฆ่าสักพันครั้งออกมาจากริมฝีปากน่ารักนั้นเบาๆ
"เดี๋ยวจะทำอะไร นี่ผมเป็นลูกค้านะ"
โดยไม่รีรอ บอดี้การ์ดร่างยักษ์สองคนหิ้วปีกเขาออกไปตามทางที่เข้ามาโดยไม่บอกไม่กล่าว แม้จะดิ้นรนขนาดไหนก็ไม่อาจหลุดออกจากวงแขนทั้งสองข้างได้
"ผมจะดูแลเขาเองไม่ต้องกังวล"
เสียงไล่หลังที่ดังตามมา ไม่ช่วยคลายความกังวลที่เป็นอยู่ ได้แต่นั่งฟุบอยู่ที่พวงมาลัยว่าไม่น่าพาเจ้าน้องชายตัวดีมาที่นี่เลย และตัวเองน่าจะเฉลียวใจมากกว่านี้ว่าทำไมคามิโล่ถึงจงใจเข้าใกล้น้องชายของเขา รสนิยมพิลึกพิลั่นของเขาย่อมมองพวกเดียวกันออก ของคนที่ชอบห่มหนังแกะ อติยะไม่มีทางตามทันแน่มีแต่จะถูกเขมือบโดยไม่รู้ตัวเท่านั้น
หลังจากมองร่างที่ดิ้นรนโดนลากออกไปตามทางคนตัวเล็กก็สั่งการณ์ให้ลูกน้องทั้งหมดตามหาหนุ่มอารมณ์ร้อนที่ไม่รู้เลยว่ามาเยือนถึงรังหมาป่า และตัวเองก็เหมือนเนื้ออันโอชะที่เป็นอาหารจานหลักพร้อมเสริฟ์ เห็นท่าคงต้องปักป้ายจองแล้วกันอย่างจริงจังเสียที
"จะเริ่มชิมจากตรงไหนก่อนดีนะ"
เพียงแค่คิดก็คับแน่นไปทั้งกายสิ่งที่สงบนิ่งกำลังเรียกร้องอยากจะเติมเต็มกระเพาะที่ว่างเปล่าให้ล้นปรี่ จินตนาการแทบจะพุ่งจนหยุดลมหายใจให้ขาดห้วงตรงเข้าขย้ำอาหารอันโอชะที่มาเสริฟ์ตรงหน้าหากเพียงลูกน้องจะไม่เข้ามารายงานเรื่องที่คิดไว้แล้ว แต่ก็ไม่คิดว่าจะเกิด ให้ขุ่นใจเล่น เขาเป็นคนหวงของ ยิ่งเป็นของที่ถูกใจแล้วจะไม่ยอมปล่อยมือแม้จะกลายเป็นแค่เศษซากก็ตามที คงจะได้เวลาเก็บเกี่ยวผลที่หว่านเมล็ดไว้เสียที
"ไอ้เหี้ยเอ้ย ปล่อยกูนะโว้ย ขยะขแยง กูจะฆ่ามึง ไอ้สัด"
เสียงโวยวายด่าทอดังลั่นมาจากห้องสวีตหรูที่ถูกเปิดไว้สำหรับกิจกรรมอันไม่พึงประสงค์ของบรรดาลูกค้าที่ต้องการความเป็นส่วนตัว กับกิจกรรมลับ ทั้งหลายแหล่ ร่างที่ถูกจับมัดขึงทั้งแขนขาพยายามดิ้นรนเหมือน ถูกของร้อนๆ เสียงด่าทอด้วยโทสะส่งไปยังร่างที่กำลังดูดเลียแกนกายที่ผงาดท้าทายให้ลิ้มลอง ความขยะขแยงมีมากกว่าอารมณ์ทางกายเมื่อต้องถูกผู้ชายด้วยกันดูหมิ่นศักดิ์ศรี ถูกทำราวกับเป็นหญิงร่านสวาท ที่ได้แต่บิดกายเร่าภายในร่างยามค่ำคืน จนแทบจะสิ้นสติ มันต้องเป็นฝันร้ายแน่ๆ
"คุณกำลังยุ่งกับของของผมนะครับมิสเตอร์"
เสียงแว่วหวานยามเมื่อประตูถูกเปิดออก ร่างเล็กก้าวเข้ามาภายในห้องพร้อมด้วย บอดี้การ์ดนับสิบ ดวงตาจ้องมองใบหน้าตื่นตระหนกที่ถูกตัณหาครอบงำจนพาตัวเองมาสู่หายนะ ใบหน้ายิ้มแย้มไม่ฟังคำอ้อนวอนขอยามเมื่อถูกลากให้พ้นจากร่างที่กำลังทรมานเพราะฤิทธิ์ยา
"โทษของคนที่แตะต้องเขาไม่เบานะครับ"
ร่างกายที่เปล่าเปลือยถูกลากออกไปด้วยบรรดาชายกลัดมันทั้งหลายที่ทำหน้าที่เป็นบอดี้การ์ดโดยไม่ต้องออกคำสั่ง เสียงร้องโหยหวนมีไม่นานนักก่อนกลายเป็นเสียงครางราวกับสัตว์ที่กำลังสมสู่กันอย่างบ้าคลั่ง คนตัวเล็กไม่แม้แต่จะสนใจเขาเดินเข้าไปหาร่างที่จวนเจียนจะหมดสติเพราะความต้องการที่ไม่ได้รับการปลดปล่อย และเผยรอยยิ้มชั่วร้ายของปิศาจเจ้าเล่ห์ตามนิสัยที่แท้จริง
*.*.***.....*********.....*.****.....*.****............***.*.*****.*.*.*..*******.*...****
"อุ อูยปวดหัวฉิบหายเป็นอะไรว่ะเนี่ย" ผมค่อยๆลืมตาตื่นขึ้นมาในเช้าที่แสนจะเฮงซวย เมาค้าง ปวดหัว แฮ้งค์ แถมยังคว้าคนที่ไม่เคยคิดว่าชาตินี้จะมีส่วนร่วมในชีวิตมาเป็นคู่นอน สายตาเหลือบไปเห็นสภาพร่างกายที่บอบช้ำ และคราบเลือดบนผ้าปูที่นอน คนตัวเล็กที่ขาวไปทั้งตัวนี้ เฮ้ย!!!นี่มันครามเจ้าของร้านเค้กเจ้าประจำของผมนี่หว่า ไอ้ยะ ไอ้เหี้ย นี่มึงข่มขืนผู้ชายหรอเนี่ย ไม่น้า ใครก็ได้ช่วยบอกผมทีนี่มันเรื่องห่าอะไรกันเนี่ยยยยยยยย!!!!!!!!!!
TBC.*.****.*.....***.*.*.......
หายไปนานเลยขอโทษด้วยนะค่ะ สิ้นปีงานเยอะเงินเดือนจะเยอะตามด้วยไหมเนี่ย มนุษย์ที่ดำรงชีวิตด้วยโบนัสสิ้นปีแบบลีลา จำต้องก้มหน้าฟังเจ้านายบ่นต่อไป อิอิ กลับมาที่เรื่องพี่ยะกันดีกว่า ขอยืนยันว่าเรื่องนี้ฮานะค่ะ เฉพาะพี่ยะ คนเดียวหรือเปล่าหว่า โดยปกติแล้วคุณครามของลีลาเป็นคนเรียบร้อย น่ารัก ใจดีจริงๆนะ ( - - ") อ่อถ้าพี่แกไม่เข้าโหมดดาร์ค หล่ะก็นะ รักคนอ่านที่สุด จะมาต่อใหม่ตอนหนึ่งทุ่มค่ะ ...ลีลา
-
อั๊ยยะ หลงรักคุณครามซะแล้วสิเนี่ย
คุณนักเขียนค่ะ
เวลาอธิบายกายภาพของคุณครามเนี่ยมันชวนงงเล็กน้อย เหมือนยุบๆ พองๆ ไงชอบกล
เราว่าเว้นไปเลยดีกว่าให้คนอ่านคิดเอาเอง
จริงๆ จะกล้ามจะบางก็ไม่มีผลต่อตำแหน่งนะคะ อิอิ ,,-___-,,
-
งงค่ะ สรุปตอนนี้ครามเสร็จยะ หรือยะเสร็จครามกันแน่เนี่ย
-
แหวกแนวดีนะครับเรื่องนี้
ผิดกับที่คิดไว้เลย ตกลงวนิลามาเฟียนี้หมายถึงครามใช่ไหมครับ
-
ตกลงว่าใครถูกกินกันแน่เนี่ย :hao6:
-
คุณครามทำอะไรน่ะ :a5:
-
:z1: :z1: :z1: :z1:รอออออออออออออออออออออออจ้า :z1: :z1: :z1: :z1: :z1: :z1:
-
คราม หนุ่มน้อยแผนสูง คริคริ :hao6:
-
รอดูว่าใครจะถูกกิน -..-
-
อั้ยย้ะ ใครกินใคร
รอลุ้น รออ่านต่อ
ค้างจริงไรจริง
:katai1: :katai1:
-
:hao6:
-
ใครกินใครกันแน่หว่า ฮ่าฮ่าฮ่า เพิ่งเข้ามาอ่าน คิดว่าตาโยเร็คก็คงจะเสร็จฟีล่าแล้วหรือยังไม่เสร็จหว่า เอ้อช่างมัน :L2: :L2: :L2:
-
ใครกินใคร
:really2: :really2: :really2:
-
น่ารักกกกกก แอบฮาหน่อยๆ ติดตามจ้า
-
ตอนที่๖ ก็คนมันรัก
ในห้องแปลกตา ร่างที่นอนขดบนเตียงนั้นขยับอย่างเกียจคร้าน ก่อนค่อยๆปรือแพขนตาขึ้นมองสิ่งต่างๆ รอยยิ้มยามเช้าถูกส่งมอบให้ใครบางคนที่นั่งหน้าซีด ประนามตัวเองอยู่ข้างๆกันอย่างไม่มีท่าทีจะรู้สึกตัวเลย ปล่อยให้อีกคน ได้แอบมองใบหน้าที่เดี๋ยวแดงเดี๋ยวซีดอย่างตลกขบขัน
"คุณยะ"
เสียงเรียกจากข้างตัวทำให้อีกฝ่ายสะดุ้งตกใจ จนทำท่าจะตะกายหนี แต่เมื่อได้สติก็หันมาพบรอยยิ้มยั่วเย้าแตกต่างจากเวลาปกติและสภาพการณ์ที่เป็นอยู่ รอยจ้ำเป็นสีแดงนั้นกระจายอยู่ทั่วแผ่นอกขาว จนเหมือนถูกใครแต้มสี จนไปถึงใต้ผ้าห่มที่ถูกคลุมไว้อย่างหมิ่นเหม่ จนต้องเผลอกลืนน้ำลายลงคอ พร้อมบังคับตัวเองให้เบนสายตาหนี เคยได้ยินมาว่า 'ผู้หญิงเวลามีอะไรกันแล้วมักจะดูสวยขึ้น' ไม่น่าเชื่อว่าคำนี้จะใช้ได้กับผู้ชายเหมือนกัน
"ไปล้างหน้าล้างตาเถอะครับ ผมจะทำอาหารเช้าให้ทาน"
ผ้าห่มถูกตลบให้พ้นตัวจนเผยช่วงขายาวที่ซ่อนอยู่ภายใต้กางเกงวอร์มสีน้ำเงินกับท่าทางที่ดูแสนจะปกติเกินไปของเจ้าตัวจน อติยะอดเป็นฝ่ายก้มสำรวจตัวเองแทนไม่ได้ ไอ้รอยที่ควรจะมีมันก็ไม่มี ไอ้ส่วนที่น่าจะเจ็บมันก็ไม่เจ็บ เสื้อผ้าก็ไม่มีติดตัวสักชิ้น แต่ร่องรอยบนผ้าปูมันก็บอกอย่างเต็มสองตา ทำได้แต่นั่งกุมขมับอยู่บนเตียง คอยฟัง อติยะเทวดา และอติยะซาตาน คอยเถียงกันอยู่ข้างหู
"คิดมากทำไมผู้ชายท้องที่ไหนว่ะ"ฝ่ายซาตานกระซิบบอก
"ไม่ได้นะลูกผู้ชายกล้าทำต้องกล้ารับสิ"ฝ่ายดีพยายามโน้มน้าว
"เขาไม่เห็นจะเป็นอะไร ทำไม่รู้ไม่ชี้ไปเลยสิ"ฝ่ายซาตานจับมืออุดปากอติยะเทวดาจนตีกันยุ่งนัวเนียไปหมด จนเสียงดังเจี้ยวจ้าวเหมือนเอฟเฟกต์ประกอบในการ์ตูน
"โอ้ย เลิกตีกันสักทีเว้ย เงียบบบ"
"คุณยะ เกิดอะไรขึ้นครับ"
ครามกำลังง่วนกับอาหารเช้าในครัวก็ได้ยินเสียงดังลั่น จากในห้องนอนจนต้องทิ้งเตา เพื่อเดินมาดูคนที่นั่งปิดหูเอามือคลุมโปงโผล่ออกมาแต่ขาอย่างน่ารัก มองไปแล้วคล้ายละครหลังข่าวที่เคยดูเวลานางเอกตื่นขึ้นมาแล้วเจอว่าคนที่นอนข้างๆกันเป็นใคร น่ารักจนแทบจะอดใจไม่ไหวจริง
"คุณยะทำอะไรครับ"
ครามเดินมานั่งข้างเตียงก่อนค่อยๆดึงผ้าห่มออกทีละนิด ดวงตาภายใต้ผ้าห่มที่จ้องมองมานั้น ดูเหมือนกับอยากจะตั้งคำถามถึงเรื่องเมื่อคืนแต่กระดากเกินกว่าจะเป็นฝ่ายพูดออกมา ครามซ่อนรอยยิ้มไว้ภายใต้ใบหน้าห่วงใยกับน้ำเสียงเอื้ออารีดังนางเอกหนังไทยที่แสนดี ยามพลาดท่าเสียทีให้พระเอกและได้แต่ซ่อนน้ำตาร้องไห้กระซิกๆ
"คุณยะอย่าคิดมากนะครับ ผมไม่เป็นไร แล้วเมื่อคืนคุณยะก็เมามาก คุณยะไม่ผิดหรอกครับ ผมน่าจะระวังตัวมากกว่านี้ ลืมมันไปซะเถอะครับ"
คำพูดแบบนั้นทำให้อติยะแน่ใจแล้วว่าเมื่อคืนนั้นตนใช้กำลังข่มเหงน้ำใจ ผู้ชายด้วยกัน โดยเฉพาะคนคนนั้นเป็นชายแท้ร้อยเปอร์เซ็นต์ เท่ากับว่าตนนั้นหยามศักดิ์ศรีอีกฝ่ายมากมายเพียงใด โชคดีแค่ไหนแล้วที่อีกฝ่ายเป็นคุณคราม ทั้งยังไม่ถือโทษและไม่เอาเรื่องแต่แสดงความเป็นห่วงจิตใจของเขา อติยะตัดสินใจแล้วว่าตนจะต้องรับผิดชอบดูแลคนตรงหน้าให้สมกับฐานะ"เมีย"ที่ตัวเองเป็นฝ่ายยัดเยียดให้ไป
"ให้ผมดูแลคุณนะครับ ผมจะรับผิดชอบทุกอย่าง อาจจะแปลกที่ผู้ชายแบบผมมาพูดแบบนี้แต่ผมอยากชดใช้ในสิ่งที่ทำลงไปจริงๆ"
แววตาเอาจริงเอาจังน่าเอ็นดูนั้นแทบจะทำให้ครามอดทนต่อไปไม่ไหวอยากจะจับอีกฝ่ายมากอดรัดให้สมใจ แต่ต้องทำใจแข็ง บอกปฏิเสธออกไปอย่างเกรงใจ
"คุณยะอย่าคิดมากสิครับ ผมเป็นผู้ชายไม่มีอะไรเสียหายหรอก คุณไม่ต้องถึงกับมารับผิดชอบอะไรในตัวผมเลย คุณรีบไปล้างหน้าล้างตา แล้วมาทานข้าวเถอะครับ เสร็จแล้วจะได้ไปทำงานต่อ"
ก่อนดันให้อติยะลุกไปเข้าห้องน้ำและห้ามไม่ให้พูดอะไรอีก ก่อนตัวเองจะจัดแจงเปลี่ยนผ้าปูที่นอนใหม่ และจัดโต๊ะกินข้าวรอคนอาบน้ำ ประมาณสามสิบนาทีอติยะก็เดินออกมาในชุดเสื้อเชิ้ตสีเทา กางเกงขายาวสีดำ เข้ารูป พลางเช็ดผมเดินเข้ามาที่โต๊ะอาหาร
"ทำไมไม่เช็ดผมให้แห้งก่อนละครับ"
น้ำหยดจนชุ่มเสื้อไม่ทันที่อติยะจะรอจนแห้งดี ก็รีบแต่งตัวเดินออกมาเพราะต้องการจะมาคุยถึงเรื่องที่ค้างไว้จนครามต้องพาไปนั่งเก้าอี้ แล้วแย่งผ้าขนหนูมาไว้ก่อนช่วยเช็ดให้อย่างเบามือ
"เช็ดผมให้แห้งก่อนเถอะครับ เดี๋ยวคุณจะไม่สบายเอา"
นอกจากมารดาที่เสียไปแล้วอติยะไม่เคยให้ใครใกล้ชิดเขาถึงขนาดนี้ กลิ่นหอมอ่อนๆของแชมพูเมื่อได้กลิ่นจากตัวของครามมันกลับหอมเข้ากับเจ้าตัวจนเผลอสูดหายใจเข้าไปเต็มปอด ภาพร่างกายที่กำลังเคลื่อนไหว เสียงกระเซ่าคล้ายจะขาดใจแว่บเข้ามาในความจำจนตัวเองต้องเผลอนิ่วหน้ากับแกนกายปวดร้าวที่มีปฏิกิริยากระทันหันกับสัมผัส จากคนข้างหลังจนต้องเฉไฉทำเป็นแย่งผ้าขนหนูมาเช็ดหัวตัวเองปล่อยให้อีกคนหันไปจัดสำหรับให้เรียบร้อย
อาหารมื้อนี้เป็นมื้อที่อติยะมีความสุขแบบแปลกๆ ทั้งความอร่อย และความเอาใจใส่เล็กๆน้อยๆของครามทำให้เขาแทบจะกลายเป็นเด็กเอาแต่ใจไปเลย เสียดายเหลือเกินที่อีกฝ่ายเป็นผู้ชายไม่อย่างนั้นเขาจะรีบมาขอแต่งงานแน่นอน แต่ถึงจะเป็นผู้ชายก็ไม่แน่
"คือเรื่องเมื่อคืน"
ก่อนจะไปที่บริษัทอติยะอยากจะรู้เรื่องเมื่อคืนโดยละเอียดแต่ครามก็บอกให้มาพรุ่งนี้ และนัดเวลาให้ไปที่ร้าน ก่อนจะรีบไล่เขาให้ไปทำงานโดยไม่ลืม ตามมายืนส่งหน้าประตูเหมือนกับคู่แต่งงานใหม่ยังไงยังงั้น
"โชคดีนะครับคุณยะ"
เมื่อประตูปิดลงครามแทบจะกลั้นรอยยิ้มไว้ไม่อยู่ ก่อนจะเอ่ยขอโทษในใจเวลาเมื่อ อติยะรู้ความจริงที่ตนนั้นตั้งใจบิดเบือน เพื่อให้ได้อยู่ใกล้เจ้าตัว
"ขอโทษนะครับคุณยะ ที่ผมทำให้คุณเข้าใจผิดว่าคุณบังคับผม แต่ความจริงแล้วเป็นผมต่างหากที่บังคับคุณหวังว่าคุณจะไม่โกธรผู้ชายคนนี้ที่แอบรักคุณนะ"
TBC...............................................
กรี้ดมีคนคิดถูกด้วยหล่ะ ว่าวนิลาเนี่ยหมายถึงคุณคราม มีบางคนลุ้นว่าใครกันแน่น้าที่ถูกจับกิน และตอนนี้ก็คงได้รู้กันแล้วนะค่ะ ว่าเอใครน้าจะถูกจับกินกันแน่ งานนี้คุณครามอิ่มจนพุงกางไปเลย
-
:-[ หมาป่าในคาบกระต่ายน้อย น่ารัก
-
:-[ :-[ :-[ :-[ :-[ :-[ น่ารัก
-
ร้ายกาจ ฮ่าๆ ในเมื่อรักแล้วก็อย่าให้ใครได้ไป!!!
-
คุณครามนี่เป็นสาย SM สินะ.. ฮี่ๆๆๆๆ แหมมมมม ไม่ต้องแอบทำลับหลังหรอก.. ง่ายๆซื่อๆ คุณยะก็ตกหลุมไม่ยาก
-
เหอๆๆๆ คุณครามน่ากลัวกว่าที่คิดแฮะ
-
โหยยยยยยมันเป็นแผนนิ
คุณครามร้ายกาจจจ
-
คุณครามเหนือชั้นสุด ๆ
o13 o13
-
อติยะถูกจับกินชัวร์
-
ตกลงใครถูกกินอ่ะเนี่ยเหมือนจะเป็นคุณยะ แต่คุณยะบอกไม่เจ็บแต่ครามก็บอกว่าบังคับคุณครามเอง เอๆๆยังไงกันนะ
-
หลงรักคุณคราม อร๊าย ดีมากค่ะคุณคราม อย่าปล่อยให้ใครได้คุณยะไป รักแล้วอย่ารอช้า ไปคว้าคุณยะมาโล้ด อิอิ
-
ตกลงใครเสร็จใครคะ :hao4:
อติยะไม่เจ็บ ครามมีรอยจูบ แต่บอกว่าบังคับอติยะ :really2:
รอตอนต่อไปค่ะ :call:
-
แผนเนียนเชียว
รออ่านตอนต่อไปครับ
-
กรี๊ดดดดดด กรี๊ดดดดดดดด
เจ้าเลห์ซ่ะไม่มีใครเกิน
:hao6: :hao6: :hao6: :hao6:
-
ตอนที่๗ ทัณฑ์แม่มด
ที่บริษัทบรรดาลูกสมุนต่างพากันยืนตัวลีบหลบอยู่มุมห้อง หลังจากออกไปทวงหนี้ตามปกติแล้วกลับมาพบเรื่องน่าสะพรึงที่สุดในชีวิต เจ้านายนั่งยิ้มกับกล่องขนมสุดแหวว ทุกคนต่างพากันกลัวจนหัวหดมากกว่าจะมานั่งพิจารณาถึงรอยยิ้มที่เจ้าตัวพยายามปั้นให้คิดว่าดูดีหน้ากระจก หรือเจ้านายกำลังวางแผนฆ่าใคร หรืออยากจะไล่ใครสักคนออก มันต้องเป็นแผนทำให้ตายใจก่อนแน่ๆ
เมื่อ2 ชั่วโมงที่แล้ว
ชายในเสื้อเชิ้ตสีขาว กางเกงยีนเดินเข้ามาในบริษัทด้วยท่าทางสบายๆ ในมือถือกล่องขนมขนาดใหญ่ติดมาด้วย หลังจากผ่านการสอบถามของประชาสัมพันธ์สาว และด้วยเสน่ห์ของเจ้าตัวแล้ว ไม่ยากเลยที่ทุกคนจะเปิดทางให้เขาเข้าถึงตัวเป้าหมายอย่างง่ายดาย เมื่อเลขาก้าวนำมาถึงประตู เธอก็ขอตัวออกไปอย่างรู้หน้าที่ เมื่อก้าวเข้าไปในห้องทำงานของอีกฝ่าย ก็พบเพียงกองเอกสารมากมายที่วางอยู่บนโต๊ะเพื่อรอการพิจารณา ใกล้ๆกันนั้นมีร่างของอติยะ นอนทอดตัวยาวอยู่บนโซฟา ด้วยใบหน้าเคร่งเครียดแม้ในยามหลับ ครามจึงเดินไปนั่งข้างๆ พลางใช้นิ้วเกลี่ยรอยย่นตรงหว่างคิ้วอย่างเอ็นดู เป็นผลให้อีกคนลืมตาขึ้นมาทันที
"คุณมาได้ยังไง"
อติยะมองใบหน้าที่ระบายด้วยรอยยิ้มที่อยู่ห่างกันไม่ถึงคืบด้วยความตกใจเมื่อตื่นขึ้นมาแล้วพบว่ามีใครบางคนจ้องมองอยู่
"ขอโทษที่รบกวนเวลาพักผ่อนของคุณ ผมเพียงแค่เอาขนมที่ร้านมาฝาก" พร้อมทำท่าชูกล่องขนมให้ดู
"เอ่อ ขอบคุณ ไม่น่าลำบากเพราะเย็นนี้ผมก็ต้องไปพบคุณอยู่ดี" ไปเพื่อหาคำตอบของคำถามเมื่อเช้านี้
"ผมคงไม่ว่างพบคุณตอนเย็นพอดีว่าผมมีธุระด่วน เลยอยากจะมาบอกคุณก่อน"
ครามทำท่าจะลุกขึ้นแต่จู่ๆก็เสียหลักจนเกือบล้มโชคดีที่อติยะคว้าตัวเอาไว้ทัน เลยกลายเป็นว่าตอนนี้ทั้งตัวของครามมาเกยอยู่บนอกของเขาอย่างแนบชิดซะด้วย ภาพบางอย่างผุดขึ้นในความทรงจำ ร่างกายที่ขยับอยู่ข้างใต้ เสียงครวญคราง ลมหายใจหอบถี่ ความทรงจำลางเลือนปรากฏตรงหน้าเพียงชั่วแว่บเดียวก็หายไป แทนที่ด้วยกลิ่นหอมอ่อนๆ ไม่ใช่กลิ่นน้ำหอมแน่นอน มันเป็นธรรมชาติมากกว่านั้น กลิ่นจางๆที่อติยะเผลอสูดดมอย่างชอบใจจนเมื่อริมฝีปากสัมผัสกับบางอย่างที่อ่อนนุ่ม และหอมหวาน
"คุณยะ"
เสียงประท้วงแทบขาดใจของใครบางคนเรียกสติของอติยะให้กลับมาและพบว่าตอนนี้ตัวเองเป็นฝ่ายค่อมทับครามไว้ โดยสภาพครามที่ริมฝีปากบวมเจ่อกับอาการหอยหายใจนิดๆนั้นเรียกอาการกระตุกจากก้อนเนื้อด้านซ้ายได้ชะงัดนักเมื่อพบว่าสภาพนั้นเป็นเพราะตนเองราวกับเขาเท่านั้นที่มีสิทธิ์พิเศษจนยากที่จะหักใจให้ผละออกมาจากสถานการณ์ล่อแหลมต่อหัวใจแบบนี้ "หวาน" อติยะคิดถึงรสชาติที่ได้สัมผัสและหาคำตอบได้ทันใดว่าเพราะเหตุใดในเช้าวันนี้ตนจึงเสนอตัวแสดงความรับผิดชอบออกไป
หลังจากครามขอตัวกลับไปได้สักพักอติยะก็นั่งเหม่อลอยคิดถึงสัมผัสระหว่างกันที่พึ่งผ่าน ที่เหมือนมีกระแสไฟฟ้าวิ่งพล่านไปทั่วร่าง อาการที่เขาเคยประสบมาเมื่อนานมาแล้ว สิ่งที่เขาเรียกว่า "ตกหลุมรัก"
*******************************************************************************
ทันทีที่ลับตาครามก็ก้าวเข้ามานั่งในรถเก๋งคันงามที่จอดรออยู่ ในมือถือเอกสารสำคัญที่ลูกน้องนำมารายงานเมื่อไล่สายตาไปก็เหยียดยิ้มอย่างดูถูก พิระดาหญิงสาวที่เคยเข้ามาพัวพันกับอติยะอย่างมีเบื้องหลัง บัดนี้บทเรียนราคาแพงที่เขามอบให้นั้นไม่อาจทำให้รอยหยักในสมองของเธอเพิ่มขึ้น เพราะความปราณีในครั้งก่อนทำให้ครั้งนี้เธอกล้าที่จะกลับมาแก้แค้นเขา และแน่นอนเป้าหมายของเธอคืออติยะซึ่งนี่จะเป็นครั้งสุดท้ายที่คนอย่างเขาจะปราณีผู้หญิงคนนี้
จุดหมายของการเดินทางคือท่าเรือร้างย่านชานเมือง เมื่อลูกน้องปฏิบัติตามคำสั่งของเขาได้อย่างดีเยี่ยมโดยการ 'เลี้ยง' มันไว้ก่อนที่เขาจะไปถึง และแน่นอนการเลี้ยงก็คงไม่ใช่การเลี้ยงดูปูเสื่อต้อนรับอย่างดีแน่ เมื่อมาถึงจุดหมายบรรดาลูกน้องต่างมารอต้อนรับและพาเขาไปยังบริเวณโกดังร้างเมื่อเปิดประตูเข้าไป ร่างทั้งสี่ก็นอนสงบนิ่งอยู่ภายใน
"ตายแล้ว?"ครามเลิกคิ้วเป็นเชิงถาม
"ยังครับนายแค่สลบไปเท่านั้น เด็กๆเล่นกันสนุกมือมากไปหน่อย"
ลูกน้องคนหนึ่งสั่งให้ปลุกทั้งสี่ขึ้นมา และเมื่อลืมตาสิ่งแรกที่พบก็เป็นเพียงรอยยิ้มร้ายๆของอีกฝ่ายที่มอบให้มา
"หึ ถุย ไอ้วิปริตถ้ารอดไปได้ฉันจะฆ่าแก พวกแกทุกคนต้องชดใช้ที่ทำกับฉันแบบนี้ ปล่อย ปล่อยฉันสิว่ะ"
คำพูดของพวกตัวร้ายในละครหลังข่าวที่เขาไม่คิดว่าจะได้ยิน แต่มันก็เหมาะดีสำหรับพวกขี้แพ้ และเหมาะดีสำหรับพวกเจ็บแล้วไม่จำอย่างพิระดา ครั้งนึงเขาเคยปล่อยให้เธอรอดไปด้วยการเตือนเล็กน้อยแต่คราวนี้นอกจากจะวางแผนทำร้ายเขา ยังจ้างคนวางยาอติยะเพื่อแบล็คเมย์ให้ยอมแต่งงานกับตัวเอง ถ้าเขาไปไม่ทันแล้วเกิดอะไรขึ้นกับอติยะเขาคงต้องเสียใจไปตลอดชีวิตเพราะความปราณีที่มีเพียงครั้งเดียวนี้ แต่ตอนนี้หมดโอกาสสำหรับศัตรูที่มองไม่เห็นโอกาสที่เขาหยิบยื่นให้แล้ว
"สวัสดี พิระดา เธอก็อึดเหมือนแมลงสาบดีนะไม่คิดว่าจะตายยากเย็นขนาดนี้"
"ถุย แน่จริงปล่อยกูสิ ไอ้หน้าตัวเมีย ไอ้พวกรังแกผู้หญิง"
ทันทีที่พูดจบรองเท้าคู่เงาก็เตะเสยจนหน้าสวยๆนั้นหงายหลังลงไปนอนแผ่ เป็นผลให้ฟันหักสามซี่เลือดกลบปากมีแต่เสียงครวญครางด้วยความเจ็บปวด เมื่อตั้งหลักได้นั้นก็จะเห็นว่าจมูกที่เคยภูมิใจนักหนานั้นหักเบี้ยวผิดรูปไปจากที่เคย
"กรี้ดด อั่ก แค่ก จมูก จมูกฉัน"มือที่แต้มด้วยเล็บแดงนั้นพยายามจะจับมันให้เข้าที่
"พาเสี่ยวหู่ เข้ามา"หันไปสั่งกับคนยืนข้างกายกับบทเรียนที่เขาจะมอบให้คนทั้งสี่ที่จะจำไปจนถึงชาติหน้า
"พี่หย่าย" ชายรูปร่างแคระแกรนคนหนึ่งเดินเข้ามาพร้อมตุ๊กตาหมีหัวขาดในมือที่ดูมอมแมมจนมองไม่ออกว่าครั้งหนึ่งเคยมีสภาพแบบไหนมาก่อน
"พี่หย่าย เสี่ยวหู่ พี่หย่าย" เสียงอ้อแอ้ที่เปล่งออกมาอย่างลิงโลดเมื่อมองเห็นเขาที่ส่งยิ้มไปให้อย่างยินดี จนต้องรีบวิ่งเข้ามาจับชายเสื้อไว้แน่น พร้อมยิ้มตอบจนตาหยี ท่าทางราวเด็กสิบขวบกับหน้าตาของคนอายุห้าสิบเป็นบุคลิคที่ขัดกันยามพบเห็น แต่เป็นที่ยำเกรงของบรรดาเด็กๆที่ดูแลหาใช่เพราะฐานะ น้องชายคนสำคัญไม่ แต่เป็นเพราะอุปนิสัยที่ผิดแผกจากคนทั่วไปต่างหากที่เป็นที่หวาดหวั่นกับผู้คน
"สวัสดี เสี่ยวหู่ คิดถึงพี่ไหม"เขากอดอย่างรักใคร่กับท่าทางช่างอ้อนของน้องชายคนสำคัญ ในร่างผู้เฒ่าชรา
"คิด..ถึง..พี่หย่า..ยฮ่..าาา"เสียงตอบกลับ ติดติดขัดขัดจากปากของคนที่กำลังเกาะชายเสื้อแน่น บ่งบอกว่ากลั้นอาการดีใจเอาไว้ไม่อยู่
"พี่ก็คิดถึงเราเหมือนกัน วันนี้ก็เลยมีของเล่นมาฝากเสี่ยวหู่น้อย ว่ายังไงอยากได้ไหม"มือที่ลูบผมเปลี่ยนมาจับมือจูงไปยังร่างที่นอนยาวเหยียดบนพื้นทั้งสี่ ด้วยดวงตาเป็นประกาย
พิระดาเงยหน้ามองอย่างรังเกียจเมื่อเห็นน้ำลายที่ไหลย้อยออกจากมุมปากของเสี่ยวหู่ และหันไปมองอย่างไม่เข้าใจกับการกระทำของคราม
"คนพวกนี้ไม่ดี ทำร้ายพี่ใหญ่ ทำร้ายพี่เขยรู้ไหมเสี่ยวหู่"เขาก้มลงไปกระซิบเบาๆที่ข้างหูและชี้ไปตรงพิระดาที่นั่งมองมา
"คนไม่..ดี..ไม่ดี..คนเล..ว"เสี่ยวหู่กำลังตื่นเต้นจนแทบจะคุมตัวเองไว้ไม่อยู่เมื่อพี่ใหญ่ของเขามาเยี่ยมและนำของเล่นมาฝากถึงสี่ชิ้นแต่เมื่อพูดว่าทำร้าย พี่ใหญ่ถูกทำร้าย พี่เขยถูกทำร้ายดวงตาใสซื่อนั่นก็เต็มไปด้วยไฟโทสะเมื่อละสายตาจากใบหน้าของผู้เป็นพี่
"พี่เขย ....พี่..หย่า..ย ..คนเ..ลว"
"ครับ เสี่ยวหู่ของพี่จำพี่เขยได้ไหม"
เสี่ยวหู่พยายามนึกถึงใบหน้าของคนในรูปถ่ายที่เฝ้ามองทุกวัน ยามเมื่อพี่ใหญ่นำมาให้ รอยยิ้มที่เหมือนนางฟ้า นางฟ้าของพี่ใหญ่ นางฟ้าของเสี่ยวหู่ นางฟ้าน้อยของพวกเรา
"ยะ...นางฟ้า" เมื่อนึกถึงรอยยิ้มที่สดใสถูกทำร้ายด้วยฝีมือของคนเลวเสี่ยวหู่สะบัดมือหลุดจากการจับกุมของพี่ชายปรี่เข้าไปดึงผมของชายคนหนึ่งที่นอนไม่ได้สติบนพื้น จนใบหน้าแหงนขึ้นจนพอใจและจับกระแทกลงไปใหม่กับพื้นเย็นเชียบ ตึง! ตึง! ตึง! ทีแล้วทีเล่า จนเสียงค่อกๆ ที่ดังมาจากใบหน้าอาบเลือดนั้นเงียบสนิทแน่นิงไป
"คน..เล..ว" ใบหน้าเปื้อนเลือดแสยะยิ้มน้ำลายเยิ้ม จนพิระดากระถดตัวหนีด้วยความหวาดกลัว เมื่อครามค่อยๆก้าวเข้าไปเช็ดหน้าให้อย่างเบามือ พร้อมหอมฟอดใหญ่ก่อนจะชี้มือมาที่ตัวเธอ และกระซิบบางอย่างที่เธอไม่ได้ยิน
"เล่นให้สนุกนะน้องพี่" พูดจบก็ก้าวตรงไปยังประตูทางออกไม่ใส่ใจกับเสียงโหยหวน ร้องขอชีวิต และเสียงกรีดร้องทรมานจนพันออกประตูใหญ่
TBC.**********************************************
-
โอ้วววว....ชักจะมึนงงสถานะ
ตกลงครามเป็นเคะราชินี?
ส่วนยะเป็นเมะนางฟ้า?
ห่ะ!?!
-
o13 o13 o13 o13 o13 o13 o13
-
วิ่งหนี ครามหน้ากลัวมากกกกกกกกก :katai5:
-
o22 ยังแอบสับสนกับสถานะของครามกับอติยะ ทำไมครามโหดแท้ :heaven
-
ตอนนี้ให้อารมณ์เหมือนยะเป็นคนที่ได้รับการปกป้อง ส่วนครามยิ้มหวานแต่ลับหลังไปเชือดเงียบ...
มันจะไม่น่ากลัวเลย ถ้าเสี่ยวหู่ ไม่น้ำลายย้อยดูแบบจิตๆมากอ่ะ จิงๆนะ :katai1:
-
ครามโหดดีแท้ :ruready
-
ชอบครามอ่ะ
-
อติยะเป็นนางฟ้า ครามเป็นดาร์คไรงี้ :a5:
-
โคตรกลัวคุณคราม55555555555555555555555
-
แม่คูณณณณณณ โหดแท้เหล๊าาาาาาา
:katai2-1: :katai2-1: :katai2-1: :katai2-1:
-
เสี่ยวหู่น่ากลัวจังเลย....
-
คราม.. :katai2-1:
-
เฮ้ย ชอบอ่ะ เคะราชินีคุมเมะ แบบ ชอบอ่ะ อ๊าย ครามน่ากลัว ชอบ 555555
-
คุณครามโหดมาก
:o :o
-
โหดเงียบแบบคุณครามโดนใจมากค่ะ >///<
แหม่..คุณยะก็ช่างคิดนะจะไปขอครามมาเป็นภรรยา ระวังเถ๊อะจะถูกเมียคุมเข้มความประพฤติจนกระดิกไม่ได้ :hao3:
รอตอนต่อไปอยู่น้า
-
ราชินีมาก..ก....ก..กก........
-
คุณครามโหดเวอร์ เล่นซ้อมผู้หญิงขนาดนี้เลยเรอะ o22 (แต่เค้าก็แอบชอบคุณครามนะ :mew1: :mew1: )
-
ตอนที่๘ น้องชายคนที่สอง
"เฮ้ยร้านนี้แน่หรอว่ะ ที่เด็กของไอ้อติยะมันทำงานอยู่"ชายสองคนแอบซุ่มอยู่ข้างรถมาสองชั่วโมงแล้วเพื่อเฝ้าดูเป้าหมาย
"ร้านนี้ไม่ผิดแน่พี่ ผมเคยมาดูลาดเลาเอาไว้แล้ว"อีกคนตอบอย่างมั่นใจ
"มึงจำหน้ามันได้ใช่ไหมว่ะ อย่าให้พลาดแล้วกัน"งานง่ายๆเงินดีเพียงแค่จับตัวเด็กของไอ้อติยะแบบนี้มีหรือที่พวกเขาจะปฏิเสธ
"แม่งเอ้ยน่าเอาฉิบหาย"สายตาโลมเลียตรงไปยังร่างในชุดผ้ากันเปื้อนที่กำลังเดินหอบหิ้วถุงขยะออกมาทางหลังร้าน
"ก่อนเอามันไปส่งเราเล่นไม่ได้หรอพี่"อีกคนแสดงความหื่นออกมาทางสีหน้า
"แค่นิดหน่อยคงไม่เป็นไรมั้ง"คำสั่งให้จับเป็นแต่ไม่ได้บอกนี่ว่าสภาพแบบไหน
"เอาเลย ปะ ระวังนะเว้ย"ทั้งสองตรงเข้าล็อคแขนไขว้หลัง และนำเชือกมามัดคนที่กำลังต่อสู้ ก่อนจะถูกถีบจนล้มลงมาด้วยกัน
"สัดเอ้ย ฤิทธิ์มากนักนะมึง"หมัดลุ่นๆถูกประเคนบนใบหน้าไม่ยั้ง
"อีตุ๊ดหนอยกล้าถีบกูนะ"ยิ่งทำก็ยิ่งมันมือ จนลูกน้องต้องร้องเตือนเมื่ออีกฝ่ายแน่นิ่งไปแล้ว
"พี่ พอเถอะ เกิดมันตายขึ้นมาเราก็อดเงินนะพี่"ฝ่ายลูกน้องจับร่างอ่อนปวกเปียกพาดบ่าขึ้นรถ
"แม่งขอกูดูหน่อยสิว่าจะเด็ดแค่ไหน"หลังจากเข้ามาในรถและขับไปยังจุดนัดหมาย แต่เพราะมาถึงก่อนเวลาไปมาก จึงยังไม่มีใครมา
"โหยผู้ชายห่าอะไรว่ะ ขาวยังกับผู้หญิง"
เสื้อยืดสีครีมค่อยๆถูกถอดออกเผยผิวใสจนมันสองคนต้องเผลอกลืนน้ำลายลงคอ
"โอ้ยกูก่อน กูเป็นลูกพี่มึงนะ"
มันสองคนเถียงกันไปมา ไม่ทันสังเกตดวงตาที่ค่อยๆลืมตาขึ้น
"ฉั๊วะ"
วัตถุคมวาววับในมือตวัดฉับผ่านลำคอที่ปล่อยเสียงค่อกๆ ไม่ขาดสาย
"อ๊อก ๆ..."
สองมือที่กุมลำคอด้วยดวงตาเบิกค้าง พยายามตะกายหาอากาศเข้าปอดอย่างทรมาน
"เหวอ"
อีกคนที่เหลือมองลูกพี่ในสภาพทุรนทุรายใกล้ตายด้วยความหวาดกลัว ความอยากที่เคยมีหดหายเมื่อจ้องมองดวงตาสุกใสที่จัองมองมา
"มึงอยากเอากูไม่ใช่เหรอ"
ค่อยๆก้าวทีละก้าวอย่างช้าๆ พร้อมกวัดแกว่งมีดเล่มสวยที่อาบสีแดงจนเลอะไปทั่ว
"ยะ ..อย่า กะ กูแค่ทำตามที่เขาสั่งมา"
ฉี่เล็ดราดออกจากกางเกงจนคนมองเบ้หน้าด้วยความสมเพช มองเหยื่อที่คิดว่าตัวเองเป็นผู้ล่าโดยหารู้ไม่ว่า เลือกเป้าหมายผิดซะแล้ว
"ใครใช้มึงมา"
แม้จะถามด้วยอาการไม่เร่งร้อนแต่ดวงตาคาดคั้นคำตอบนั้น ยิ่งเร่งให้มันถอยไปให้ไกลขึ้น จะบอกก็ตาย ไม่บอกก็ตาย ไม่มีทางเลือก
"1"
เสียงนับที่ ลดเวลาในการหายใจของมัน กำลังเพิ่มขึ้นทุกที
"2"
"หมดเวลาเล่นแล้วสิ"
ได้ยินแค่นั้นมันก็กลับหลังวิ่งหนี หวังเอาชีวิตรอดจากความตาย แต่ใครเล่าจะหนีจากความตายพ้น เมื่อวิ่งไปได้เพียงสองก้าวมันก็ล้มลง ด้วยดวงตาเบิกโพลง เมื่อมีดที่เคยอยู่ในมืออีกฝ่าย ปักเข้าต้นคออย่างแม่นยำ
"หึ ไว้ไปบอกในนรกก็แล้วกัน"
ก่อนถีบร่างนั้นให้นอนหงายและดึงมีดที่ปักอยู่ที่คอคืนมา แม้จะค้นตัวทั้งสองคนแล้ว ก็ไม่พบหลักฐานอะไร นับว่าเป็นมืออาชีพ แต่ก็ยังไม่ใช่มือโปร
"มีน ทำไมไม่เฝ้าร้าน"
เสียงโทรศัพท์สายตรงจากใครบางคน ที่ทำให้มีนต้องยิ้มอย่างอารมณ์ดี ช่างขัดกับสถานการณ์ตอนนี้ ที่ล้อมรอบด้วยคาวเลือด
"พี่คราม ผมทั้งถูกจับ ทั้งถูกเตะนะ พี่ไม่คิดจะห่วงผมมั่งหรือไง"
เสียงเง้างอนถูกส่งถึงชายผู้มีศักดิ์ เป็นเจ้านาย และพี่ชายในคราวเดียว
"แล้วจะกลับมาได้หรือยัง"
มีนทำปากยื่นอย่างไม่พอใจที่อีกฝ่ายดูท่าจะไม่สนใจสวัสดิภาพของเขาเลย
"กลับแล้วละน่า"ก่อนจะได้วางสายครามก็ถามขึ้นมาว่า
"แล้วสองคนนั้นหล่ะ"
"โธ่พี่ จะให้ผมจับมันกลับไปหรอ"
"แล้วมันสองคนหล่ะ"
"ฆ่าไปแล้ว"
"มีน ทำไมไม่จับมันมา"
ครามพูดอย่างอ่อนใจเมื่อพวกมันสองคนโดนเก็บไปแล้วเรียบร้อย
"โอ้ย ให้จับมัน ยากกว่าฆ่ามันอีกนะ แถมไงไงมันก็ต้องตายอยู่ดีแหละ เกิดผมพาไปพี่ก็ทรมานมันเล่น สงสารออก"
ตรรกะความคิดอันแปลกประหลาด ของสองคนนี้ช่างเอามาเปรียบกับคนปกติไม่ได้
"แล้วเราจะรู้เรื่องไหมหล่ะ อย่างมากพี่ก็แค่ทรมานแล้วปล่อยไป"
"ปล่อยไปของพี่ ก็เหมือนตายของผมนั่นหล่ะ"
"ไม่เถียงสักเรื่องจะได้ไหม"
"ไม่ดุผมสักเรื่องจะได้ปล่าวหล่ะ"
ปลายสายถอนหายใจเสียงดังก่อนตัดสายไป จนมีนทำท่าฟึดฟัด เหมือนเด็กเอาแต่ใจ
"เชอะ หลงอีตาอติยะ จนลืมน้องนุ่ง คราวหน้าจะแกล้งซะให้เข็ด"
TBC.************************************************
-
ตัวละครเคะเจ้าหญิงS(เพราะเรามีรานีSไปแล้ว) เพิ่มอีกหนึ่ง! ใครจะมาเป็นเมะผู้โชคร้ายกัน
-
โหดทั้งพี่ทั้งน้องเลยวุ้ย ว่าแต่ไมมาสั้นจังอ่ะ
-
เจ้าหญิงเคะมาแล้ววว ชอบพี่น้องคู่นี้จัง
อยากให้ยะมีบทบ้างอ่าคิดถึง สงสัยคุณยะต้องกลายเป็นของเล่นของพี่น้องคู่นี้แน่เลย :mew4:
-
อันตรายน่ะเนี่ยยย พี่น้องคู่นี้ :katai1:
-
ตัวละครเริ่มโผล่มาเรื่อยๆ
ปมก็เริ่มมาให้สงสัยเรื่อยๆ
คนอ่านก็รออ่านเรื่อยๆ
เป็นกำลังใจให้เรื่อยๆ
o13 o13 :mew1: :mew1:
-
ขอคู่ให้น้องแกแบบสมน้ำสมเนื้อก็จะดีน่ะ
เคะS เมะ M
-
ความโหดสำเนาถูกต้องเลยนะเนี่ย :laugh:
-
ใครคือผู้โชคร้ายเป็นเมะคู่กับน้องชายพี่ครามนะ 555555
สั้นไปนะ
-
โหดกันทั้งบ้านจริง ๆ
แต่ช๊อบ ชอบ
o13 o13
-
ต่อต่อต่อ คุณคนเขียนหายไปไหนง่ะ? :call: :call: :call:
-
:hao7: :hao7: :hao7: :hao5: :hao5: :hao5:
อยากอ่านต่อแล้ววววว ว ว ว ว ว ว ว :katai1: :katai1:
-
อยากอ่านต่อแล้วง่า T^T มาอัพต่อเถอะน๊าาา