-
ข้อตกลงในการเข้ามาในเล้าเป็ดนะครับ กรุณาอ่านทุกคนนะครับ
เล้าแห่งนี้เป็นที่ที่คนชื่นชอบนิยาย boy's love หรือชายรักชาย หากใครหลงมาแล้วไม่ชอบ
กรุณากดกากบาทสีแดงมุมด้านขวาบนออกไปด้วยนะครับ
สรุปข้อสำคัญดังนี้
1.ห้ามมิให้ละเมิดสิทธิส่วนตัวของคนแต่งและบุคคลในเรื่องทั้งหมด
2.ห้ามมิให้โพสต์ข้อความ รูปภาพ ใช้ลายเซ็นหรือรุปส่วนตัวหรือสื่อใดๆที่ก่อให้เกิดความขัดแย้ง ไม่แสดงความเคารพ, หมิ่นประมาท, หยาบคาย, เป็นที่รังเกียจ, ไม่เหมาะสม,ติดเรท x,ทำให้กระทู้กลายพันธ์,ไม่เกี่ยวพันกับนิยายที่ลง หรืออื่นๆที่ขัดต่อกฎหมาย, ห้ามโพสกระทู้ที่จะสร้างประเด็นความขัดแย้งสร้างความแตกแยก ชวนวิวาท ของสมาชิกเล้าฯ ในเรื่องการเมือง เชื้อชาติ เผ่าพันธุ์ ศาสนา และสถาบันต่าง ๆ รวมถึงการตั้งชื่อเรื่องด้วยคำหยาบ คำไม่สุภาพ ล่อแหลม และชี้เป้าให้เล้าฯ ถูกเพ่งเล็ง จากทางราชการ
3.การนำเรื่อง ข้อความ รูปภาพมาโพส หรือนำข้อความใดๆไปโพสที่นี่หรือที่อื่นๆ กรุณาพยายามติดต่อขออนุญาตเจ้าของเรื่องก่อนนะครับ
4.ห้ามแจกเบอร์ แลกเมล บอกเมล แลก msn บนบอร์ด โดยเฉพาะการบอกเบอร์ หรือเมลของคนอื่นโดยที่เจ้าตัวไม่ยินยอม
5.ขอให้นักเขียนทุกคนอย่าโกหกคนอ่านว่าเป็นเรื่องจริงในกรณีแต่งเติมเพิ่มแม้แต่นิดเดียว ถ้าเป็นเรื่องจริงก็ให้บอกว่าเรื่องจริง ถ้าเป็นเรื่องแต่งให้บอกว่าเรื่องแต่ง ให้ชี้แจงว่าเป็นเรื่องแต่งแม้จะแต่งเพิ่มขึ้นแค่ไม่ถึง 10 % ก็ตามเพราะมีคนมากกมายทะเลาะเสียความรู้สึกเพราะเรื่องนี้มามากแล้ว
6. การพูดคุยโต้ตอบระหว่างคนเขียนและคนอ่านนอกเรื่องนิยาย ทำได้ แต่อย่าให้มากนัก เช่น คนเขียนโพสนิยายหนึ่งตอน ก็ควรตอบเพียงคอมเม้นต์เดียวก็พอแล้ว โดยสามารถใช้ปุ่ม Insearch qoute ได้ ถ้าจะพูดคุยกันมากขึ้นแนะนำให้ไปตั้งกระทู้ใหม่ที่ห้องพูดคุยทั่วไป และลงลิงค์จากนิยายไปยังกระทู้พูดคุยกับแฟนคลับนิยายในรีพลายแรกด้วยนะครับ เพราะการที่คนเขียนและแฟนคลับพูดคุยกันมากทำให้หานิยายที่จะอ่านยาก ไม่เจอ ลำบากกับคนที่ไม่ได้เข้ามาตามอ่านทุกวัน
7. การกดบวกให้เป็ดเหลือง
7.1 นิยาย 1 ตอน จะให้ขึ้น Top list แค่ 1 Reply เท่านั้น ถ้าขึ้นเกิน จะลบคะแนนออก เหลือเฉพาะ Reply ที่มีคะแนนสูงสุด
7.2 นิยาย 1 เรื่อง จะให้ขึ้น Top list ไม่เกิน 3 Reply ถ้าเกิน จะลบคะแนนออก ให้เหลือ เฉพาะ Reply ที่มีคะแนนสูงสุด ลงมาตามลำดับ
7.3 Post ในห้องอื่น ๆ ก็จะใช้ หลักการเดียวกันนี้ เช่นกัน ยกเว้น
- 1 Reply ที่เกินมานั้น โมฯทั้งหลาย พิจารณาดูแล้วว่า ไม่เป็นการปั่นโหวต และเป็น Reply ที่น่าสนใจและเป็นที่ชื่นชอบจริง ๆ
เวปไซต์แห่งนี้เป็นเวปไซต์ส่วนบุคคลที่ได้รับความคุ้มครองจากกฏหมายภายในและระหว่างประเทศ
การเข้าถึงข้อมูลใดๆบนเวปไซต์แห่งนี้โดยไม่ได้รับความยินยอมจากผู้ให้บริการ ถือว่าเป็นความผิดร้ายแรง
ข้อความใดๆก็ตามบนเวปไซต์แห่งนี้ เกิดจาการเขียนโดยสมาชิก และตีพิมพ์แบบอัตโนมัติ ผู้ดูแลเวปไซต์แห่งนี้ไม่จำเป็นต้องเห็นด้วย และไม่รับผิดชอบต่อข้อความใดๆ โปรดใช้วิจารณญาณของท่านที่เข้าชม และ/หรือ ท่านผู้ปกครองในการให้ลูกหลานเข้าชม
กรุณาอ่านเพิ่มเติมที่นี่
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=459.0
(http://dl.glitter-graphics.net/pub/1267/1267761pggbvxciek.gif)
งานเขียนที่ผ่านมา
01 - Friend's brother, brother's friend เมื่อเพื่อนสงสัยว่าพี่ชาย... [End] (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=32944.0)
02 - เรื่องสั้น เหนือฝัน [End] (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=33691.0)
03 - รักเร่ Dalhia [End] (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=36452.0)
04 - เรื่องสั้น หลบรัก [End] (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=39195.0)
05 - คำประกาศของความรู้สึกใหม่ Adore you [End] (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=40483.0)
06 - Special Happiness ฝากรักไว้ข้างบ้าน [End] (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=40617.0)
08 - When the wind blow back [End] (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=43545.msg2809650#msg2809650)
09 - โอบตะวัน [End] (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=45980.0)
10 - candy [End] (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=48823.0)
11 - At first sight [End] (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=49998.msg3229151#msg3229151)
12 - สู่กลางใจ | a tu co ra zon [End] (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=53541.0)
13 - หลังม่าน | behind the scene [End] ***Ft. Afterday (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=53818.0)
14 - กลพยัคฆ์ [Continued] (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=57275.0)
รั ก เ ร่
(http://1.bp.blogspot.com/-a-jvRVrF61U/T4ai4BrkrbI/AAAAAAAAluc/6cQkhiyMT1Q/s1600/704601jrshuu1ia1.gif)
content
บทที่01 โลกที่หายไป (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=36452.msg2256055#msg2256055)
บทที่02 ความคิดถึงไม่ต้องพึ่งปาฏิหารย์ (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=36452.msg2260954#msg2260954)
บทที่03 เธอยัง..? (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=36452.msg2267667#msg2267667)
บทที่04 ชื่อเล่น (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=36452.msg2275277#msg2275277)
บทที่05 การปรากฏตัวของเพื่อนข้างห้อง
(http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=36452.msg2282034#msg2282034)บทที่06 เรื่องในหัว (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=36452.msg2288875#msg2288875)
Special รักแรก (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=36452.msg2291440#msg2291440)
บทที่ 07 จูบนั้น สำคัญไฉน (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=36452.msg2294960#msg2294960)
บทที่ 08 รอยยิ้ม (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=36452.msg2297726#msg2297726)
บทที่ 09 ลอง (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=36452.msg2301217#msg2301217)
บทที่ 10 คนที่บังเอิญเดินผ่านมา (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=36452.msg2305181#msg2305181)
บทที่ 11 meaning of dahlia (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=36452.msg2307739#msg2307739)
บทที่ 12 เด็ก (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=36452.msg2310589#msg2310589)
บทที่ 13 งานเข้า (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=36452.msg2316949#msg2316949)
บทที่ 14 ชนกัน (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=36452.msg2320917#msg2320917)
บทที่ 15 เศษเสี้ยวของความจริงที่หายไป (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=36452.msg2327482#msg2327482)
บทที่ 16 จุดเดือด (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=36452.840)
บทที่ 17 เสียงอะไรที่หัวใจต้องการ (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=36452.msg2341402#msg2341402)
บทที่ 18 อาจารย์ (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=36452.msg2347149#msg2347149)
บทที่ 19 คนขี้หึง (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=36452.msg2354506#msg2354506)
บทที่ 20 เรื่องที่ไม่มีคนพูดถึง (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=36452.msg2362534#msg2362534)
บทที่ 21 ถึงเวลาฟัง (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=36452.msg2369755#msg2369755)
บทที่ 22 โอกาส (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=36452.msg2375902#msg2375902)
บทที่ 23 คนป่วย (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=36452.msg2382070#msg2382070)
บทที่ 24 ภาษากาย (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=36452.msg2390082#msg2390082)
Special First snow in 25th (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=36452.msg2393678#msg2393678)
บทที่ 25 It's gonna be ok (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=36452.msg2403863#msg2403863)
บทที่ 26 เผชิญหน้า (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=36452.msg2412845#msg2412845)
บทที่ 27 ข่าวดีจากความมืด (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=36452.msg2432574#msg2432574)
Special Listen to your heart (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=36452.msg2489537#msg2489537)
Special Only you (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=36452.msg2540152#msg2540152)
Special Gamble (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=36452.msg2562637#msg2562637)
-
(http://upic.me/i/nq/1untitled-3.gif)
Dahlia 01
ชนกันต์ แปลว่าเป็นที่รักของคนทั้งหลาย
ชื่อนี้เป็นชื่อที่พ่อแม่ตั้งใจตั้งให้ตั้งแต่อัลตร้าซาวด์เจอสิ่งมีชีวิตตัวผู้ในท้องหาใช่ผมตั้งเองเพราะพฤติกรรมเปิดฮาเร็มแต่อ้อนแต่ออกแต่อย่างใด
ครับ ผมชื่อชนกันต์ ชนกันต์ ภู่สมบูรณ์ พ่อแม่เป็นครู บ้านอยู่ดาวคะนองแต่ตัวเองทำงานอยู่นนทบุรี มีน้องสาวหนึ่งคนชื่อชนากานต์ ความหมายไม่ต่างกันเท่าไหร่เช่นกันพฤติกรรมก็ไม่ต่างสมกับเป็นลูกไม้ต้นเดียวกัน ผมกับน้องห่างกันเจ็ดปี ตอนนี้เจ้าหล่อนอายุ17ขวบบริบูรณ์วัยกำลังขบเผาะ นั่นหมายถึงกำลังเป็นช่วงรุ่งเรืองของชีวิตวัยมัธยม ผิดกับผม พอเข้าสู่วัยทำงานได้ปีสองปีออร่าบลิ๊งบลั๊งก็ร่วงโรยไปโข เด็กๆในสต๊อกที่มีก็วนเวียนไม่แปลกหน้าจากสมัยเรียนนัก ทำเอานึกถึงช่วงมหาวิทยาลัยที่เพื่อนๆจะเรียก “เด็กมึงคนนั้น...” ให้ผมเดาไปแปดชาติเศษว่า “คนไหนวะ?” เป็นตาแก่รำลึกความหลัง
บางทีสาเหตุอาจเป็นเพราะคนเรามักตกหลุมรักอย่างบ้าคลั่งในช่วงอายุยี่สิบต้นๆ ช่วงปีสี่ผมจริงจังกับแฟนคนล่าสุดที่คบมหาศาล แต่พอเป็นผู้ใหญ่อย่างสมบูรณ์อะไรๆหลายอย่างมักผิดแผกจากที่มันเคยมีเคยเป็น ผมเริ่มไม่มีเวลาทั้งดูแลตัวเองให้หน้าเด้งเหมือนช่วงวัยรุ่น ไม่มีเวลาให้เด็กๆในสังกัด ไม่มีเวลาไปหยอดคนนั้นนิดคนนี้หน่อย ไม่มีเวลาให้กระทั่งคนรักทั้งที่เคยวาดฝันกันไปถึงขั้นแต่งงานแต่งการ ทำให้สุดท้ายต้องใส่คอนเวิร์สเซย์กู้ดบายกันไปคนละทาง ไอ้ประเด็นหลังสุดนี่แหละที่เล่นเอาผมไม่กล้าคบใครจริงจังไปพักใหญ่ ทั้งๆที่ไม่รู้ว่าไอ้พักใหญ่ของผมเนี่ย แม่งจะสิ้นสุดตรงไหนด้วยซ้ำ
“ขี้เกียจตัวเป็นขนอย่างไอ้กันต์เนี่ยนะจะบ้างาน”
ญาติๆผมเคยพูดกับแม่เสียงขึ้นจมูกตอนซอกแซกอยากรู้ว่าทำไมผมถึงเลิกกับพี่เม โถ่ อย่าว่าอย่างงั้นอย่างงี้เลย ผมเองก็ไม่เคยวาดภาพตัวเองต้องนั่งเคลียร์เอกสารจนถึงเที่ยงคืนตีหนึ่งมาก่อนเหมือนกันจนได้งานที่นี่เนี่ย คิดแล้วกลุ้มใจกับความเป็นยอดมนุษย์เงินเดือนของตัวเองสุดๆเลยมายบุดด้า!
แต่ก็นั่นแหละครับ ผมทำตัวเป็นลูกรักของหัวหน้าได้ปีเศษๆ พอเลิกกับพี่เมได้สักสอง – สามเดือนก็เริ่มรู้สึกแล้วว่ากูโหมงานเอาโล่เหรอวะ ไม่รู้ว่าจะขวนขวายหาความก้าวหน้าเก็บเงินเก็บทองไปทำไมมากมาย ปลายทางก็ไม่มีใครรออยู่แล้ว ก็เริ่มทำตัวเป็นลูกชัง แปดโมงตรงเข้าทำงาน ห้าโมงเด้งกลับบ้าน งานไม่เสร็จก็ช่างแม่ง กร๊ากกกกกกก
เช่นกันกับเช้าวันนี้ ผมเดินเกาตูดออกจากลิฟท์หลังแสกนนิ้วตรงเวลา 8นาฬิกา 00 นาที 59 วินาที ดูดกาแฟโบราณถุงละ12 ที่แวะซื้อตรงป้ายรถเมล์ให้เย็นชื่นใจแล้วยิ้มแฉ่งให้เพื่อนรักที่นั่งประจำโต๊ะรออยู่แล้ว
“กันต์ มึงเป็นเกย์ปะวะ”
สวัสดีรุ่งอรุณวันจันทร์อันแสนน่าเบื่อ ไอ้เชี่ยเอ๊ย! กาแฟโบราณแทบพุ่งพรวดออกทางจมูกหลังจากได้ยินประโยคทักทายของไอ้อ้วนขุน เป็นห่าอะไร ทำงานอยู่ด้วยกันมาปีเศษวันนี้เสือกทะลึ่งมาถามผมหน้าตาเฉย แต่ไม่ต้องห่วง ไม่ใช่ครับ ไม่ใช่มันคนแรกที่มาถามผมอย่างนี้ อันที่จริงไอ้ต้น พนักงานที่เข้าทำงานหลังผมเกือบๆปีเคยแย้บถามอยู่ว่า ’พี่กันต์อย่าโกรธผมนะ แต่พี่เป็นเกย์ปะวะ’ มาครั้งหนึ่งแล้ว แค่ไม่คิดว่าวันนึงจะเป็นไอ้ขุน ไอ้อ้วนขุนศึกที่ตบบ่าบอกผมในร้านเหล้าว่า “ไม่เป็นไรเว้ยกันต์ ผู้หญิงไม่ไร้เท่าใบพุทรา มึงมันหล่ออยู่แล้ว เลิกกับพี่เมไปเดี๋ยวก็มีแหล่มๆเข้ามาให้เลือก คราวนี้เอาเด็กๆ โดนสาวอายุมากกว่าอย่างเมธาวีทิ้ง เสียใจแต่อย่าได้แคร์ เชื่อกู” เมื่อห้าเดือนก่อน
“อยากโดนต่อยรับวันจันทร์ต้นเดือนเหรอไอ้ห่านี่”
“เฮ้ย เปล่าๆ พอดีมีคนฝากถาม...” มันรีบปฏิเสธพัลวัน
อันที่จริงผมเคยถามไอ้ต้นครับว่าทำไมถึงคิดว่าผมเป็นเกย์ ไอ้รากถั่วงอกนั่นยิ้มแฉ่งโชว์ฟันเบี้ยวๆของตัวเองแล้วตอบหน้าซื่อว่าผมหล่อ ไม่ได้หล่อแบบบอร์นทูบีนะ แต่เป็นผู้ชายที่หล่อแบบดูแลตัวเอง ผิวไม่ได้ขาวจั๊วะเหมือนซากไก่แต่ก็ไม่จัดว่าดำเพราะมีเชื้อจีนจางๆปนอยู่ในเลือดชั่ว มัดกล้ามตรงต้นแขนก็พอมีเล็กน้อยเท่าๆกับพุงพลุ้ยๆ คิ้วหนาตากลม จมูกปากรับกันลงตัว ตัวไม่สูงไม่เตี้ยอยู่ที่ร้อยเจ็ดสิบปลาย คือรูปร่างหน้าตาเนี่ยจะหาแฟนผู้หญิงหรือผู้ชายก็ไม่ลำบาก รวมกับคารมชวนคล้อยตามอีกปะไร อย่าเพิ่งไปพูดถึงเรื่องหลีสาวเลย ต่อให้เป็นการเป็นงานที่จริงผมแม่งก็ลิ้นทองราวสาลิกา พูดไปพูดมาก็จัดการให้ทั้งห้องประชุมมีความเห็นตรงกับแรงชักจูงได้ไม่ยากเย็น มันเลยแปลกใจว่าทำไม๊ ทำไม หลังจากถูกสะบั้นรักครั้งก่อนถึงยังไม่มีแฟนเป็นตัวเป็นตนกับเขา สาวๆใน-นอกแผนกคอยกันจนเหงือกแห้งแต่ก็ไม่ยักมีทีท่าว่าจะสนใคร วันๆตัวติดกับไอ้ขุนยังกับเป็นผัวหรือเมียมันสักอย่าง ซ้ำร้าย หน้าวอลเฟสบุคยังมีไอ้เหยา จีนยูนานผสมไทยใหญ่จากดอยอ่างขางซึ่งเป็นเพื่อนสนิทสมัยเรียนเพราะเคยอยู่หอเดียวกันมาโพสเหี้ยห่าอะไรมากมายเต็มไปหมดอีกต่างหาก
คือถ้าเป็นคนอื่นอาจคิดว่าเป็นเรื่องปกติธรรมดาสามานย์มากครับที่จะเห็นเพื่อนสนิทมาโพสชวนไปกินเหล้า หรือสั่งให้โทรหา แต่ไอ้ห่าเหยาเป็นผู้ชายที่ถูกตราหน้าว่าเป็นตุ๊ดมาตลอดชีวิตเลยตกเป็นจำเลยสังคมคู่ผมตั้งแต่ปีหนึ่งยันเรียนจบ ไม่ใช่ว่ามันตุ้งติ้งหรอกนะ แต่นึกถึงฟีลคนจีนแท้เข้าไว้ครับ ผิวขาวตัวเล็กปากแดง แต่เสือกใส่บิ๊กอายปกปิดปมด้อยตาชั้นเดียวของตัวเอง ถามจริง ผู้ชายแท้ๆที่ไหนมันใส่บิ๊กอายขนาด19 มม.บ้าง นั่นแหละ สมแล้วที่แม่งจะถูกครหาว่าเป็นอีแอบทั้งๆที่มันก็มีเมียเป็นตัวเป็นตน หึ.. แล้วไงล่ะ ใครเดือดร้อน ก็กูไง! เหมือนมีตราบาปแปะหน้าผากตั้งแต่อายุยังไม่เข้าเลขสองว่าอยู่กินกะเมียกระเทยเป็นตัวเป็นตนแล้วยังทำเนียนคบผู้หญิงปิดข่าวอีก เวรชัดๆ! นึกถึงตรงนี้ก็เริ่มเคืองว่าใคร๊ ใครวะแม่งช่างกล้าไม่เก็บความสงสัยไว้ในใจแต่กลับใช้ปากปีจอมาถามผม ไม่กลัวโดนตีนหรือยังไงไอ้ระยำ
“ใครฝากมึงมาถาม ให้แม่งมาถามเองดิ๊ ถ้าเป็นผู้หญิงกูจะจัดให้ซักดอก เป็นผู้ชายขอต่อยซักทีพอ” ผมส่งค้อนวงใหญ่ให้เพื่อนร่วมงาน ไอ้ขุนเลยรีบยกมือขึ้นมาปราม
“เฮ้ยใจเย็น อย่าโหดดิวะ... เพื่อนกูเอง”
“เพื่อนมึง? เพื่อนที่ไหน?”
“เพื่อนมัธยม มันเจอรูปมึงถ่ายกับกูในเฟสบุควันรับปริญญาแล้วเกิดสนอกสนใจ เลยมาถามกู คือกูควรมีวิธีที่ละมุนละม่อมกว่านี้นะ แต่มึงกับกูเพื่อนกันนิ่ ถามตรงๆเลยดีกว่า” ไอ้ขุนพูดพลางยึดแก้วกาแฟผมไปดื่มแล้ววางลงที่เดิม เนียนสัตว์อะ!
“เดี๋ยวๆ โรงเรียนมัธยมมึงโรงเรียนชายล้วนไม่ใช่เหรอ?”
จำได้ดิ สมัยหัวเกรียนๆโรงเรียนผมกับโรงเรียนมันเจอกันทีไรยังต้องไล่เตะกันตลอด จะเดินสยามทีต้องเปลี่ยนเป็นชุดไปรเวท ไม่งั้นได้วิ่งหนีเป็นเจอรี่กับทอม ไอ้ขุนศึกยิ้มรับตาหยีใต้แว่น แก้มอูมไขมันขดเป็นก้อนกลมแล้วพยักหน้าลงรับหน้าตาเฉย
“พ่อง!”
“กูเลยมาถามไง เผื่อเพื่อนกูมีหวัง”
“หวังเหี้ยอะไร กูยังชอบแดกหอยอยู่”
“ก็ช่วงนี้ดูมึงงด กูก็ถามเผื่อมัน เพื่อนกูนิสัยดีนะเว่ย หน้าตาดีด้วย ตอนเรียนเภสัชแม่งโคตรป๊อบ”
“พอเหอะ จะอ้วก”
ที่จริงก็พูดไปงั้นแหละครับ ที่จริงผมไม่ได้รังเกียจเกย์ ตุ๊ด กระเทยอะไร จบชายล้วนเรื่องแบบนี้เห็นมาจนชินตา แต่ถ้าเป็นทอมนี่เกลียดแน่ๆ แฟนคนแรกถูกทอมแย่งครับ คิดแล้วแค้นไม่หาย อันที่จริงสมัยมัธยมผมก็เคยมีอะไรกุ๊กกิ๊กๆกับเด็กโรงเรียนเดียวกันอยู่ตามกระแสเหมือนกันไง ป๊อบปี้เลิฟอะ
ตอนนั้นผมเป็นนักว่ายน้ำของโรงเรียน มีคนมาจีบเยอะ แต่ดันไปพลาดท่าให้รุ่นพี่ที่เป็นสต๊าฟว่ายน้ำงานกีฬาสี ไอ้หมอนั่นเป็นคนแรกที่ทำให้ผมหวั่นไหวจนเสียความเป็นตัวของตัวเอง ที่รู้ตัวว่าชอบมันเข้าแล้วก็เพราะสัมผัสจากฝ่ามือใหญ่ๆบนหัวเกรียนในวันจบการศึกษาของมันที่ทำให้ผมวูบโหวงขึ้นมาในใจ ระยะเวลาแค่เทอมเดียวที่มันเทคแคร์ใส่ใจเกินรุ่นพี่มาตลอดทำผมน้ำตาเล็ดถ้าจะต้องยอมรับว่าเทอมหน้ามาโรงเรียนจะไม่เจอมันซื้อข้าวเหนียวหมูปิ้งมาฝากอีกแล้ว
โถ่..คิดแล้วยังอนาถตัวเองไม่หาย
ผมดราม่าอยู่คนเดียวได้เกือบเดือนหลังจากเปิดเทอม ม.6 ก็ได้ข่าววงในว่าพอเข้ามหาวิทยาลัยไอ้สต๊าฟสารเลวนั่นก็ไปมีแฟนเป็นดาวคณะแบบปัจจุบันทันด่วน ผมเริ่มกินเหล้าสูบบุหรี่ เข้าใจความหมายของคำว่าอกหักลึกลงแก่นกระดูก และหลังจากช่วงอัปยศนั่นก็ไม่คบ ไม่เข้าใกล้ ไม่ปันใจกับผู้ชาย กลายเป็นหนุ่มน้อยน่ารักคอยหักอกสาวๆไปแทน
แต่ก็นะ หักอกประสาอะไรไม่รู้ มีแฟนกับเขามาสองคน ก็ถูกทิ้งทั้งสองคน แม่งเศร้า
“แต่กูให้เบอร์มันไปแล้วว่ะกันต์ เมื่อวานมันแอดเฟสมึงไปแล้วมึงกดรับเฟรน เลยคิดว่ามึงจะโอเค นี่ไลน์ก็น่าจะขึ้นแล้วด้วยมั้ง”
ไอ้ตี๋เด็กสมบูรณ์พูดหน้ายิ้ม! ผมไม่เข้าใจโลจิกส์มันครับ ตอนนี้ได้แต่มองหน้ามันทำตาปริบๆ คือไม่ใช่มนุษย์โซเชียลเน็ตเวิร์คนัก มีเฟสไว้ส่อง แอดไปเฉพาะผู้หญิงส่วนกรณีใครแอดมาแล้วมีmanual friendเป็นที่ไว้ใจได้ว่าจะไม่มาแปะรูปเงินเป็นฟ่อนหน้าวอลผมก็รับหมด ส่วนไลน์น่ะผมตั้งเป็นออโตเมติกแอด คือเม็มเบอร์โทรไปปุ๊บก็เป็นเฟรนด์กันปั๊บ ตอนนี้มีเพื่อนในกล่องรอแชทอยู่เป็นร้อย ผมไม่สนใจนักหรอกว่าใครจะแอดมา คนมีไลน์ผมแล้วไม่คุยกันเยอะแยะไป จะไปแคร์ทำไม ไม่มีธุระเขาก็คงไม่คุย มีธุระก็คุย ไม่เห็นต้องกังวลอะไรมาก แต่พอไอ้เชี่ยขุนบอก ผมก็ผวาขึ้นมา รีบแจ้นไปเปิดหน้าเฟสว่าใครวะๆ ประเดี๋ยวกูจะรีบบลอคดีลีท รีพอร์ทสแปมแถมให้เลยเอ้า กระทั่งเห็นรูปโปรไฟล์ มือกลับชาและทั้งร่างก็นิ่งงันเหมือนถูกเสก
ลืมไปสนิทเลยว่าไอ้ขุนมันเป็นรุ่นพี่ผมหนึ่งปี แต่ก็ไม่คิดว่าไอ้คนที่ผุดมาในห้วงความคิดผมเมื่อกี้จะเป็นเพื่อนโรงเรียนมันซึ่งเป็นรุ่นพี่โรงเรียนผมได้
“พี่เอิร์ธ..”
“อ้าว มึงรู้จักเหรอ?”
“ก็... เขาอยู่โรงเรียนกู”
“เอ้อ ใช่ๆ กูลืมไป ตอนม.6มันย้ายโรงเรียนไปอยู่โรงเรียนมึงเพราะพ่อเสีย ต้องกลับไปอยู่โรงเรียนใกล้บ้านจะได้คอยดูแลแม่ ช่วงนั้นแม่ไอ้เอิร์ธเป็นโรคซึมเศร้า มันต้องหาเวลาอยู่ด้วยบ่อยๆ แถวโรงเรียนกูแม่งรถติด กว่าจะถึงบ้านชอบบ่นว่านั่งรถเป็นชั่วโมง ยิ่งเย็นๆกลัวแม่คิดอะไรตื้นๆ บรรยากาศชวนฆ่าตัวตายเลยทำเรื่องย้ายซะ มันเรียนดี จะย้ายโรงเรียนไปไหนที่ใหม่เขาก็เปิดรับง่ายๆ”
“อ่า เรอะ?”
ผมพยายามกลืนน้ำลายเหนียวๆลงคอ ในใจท่องบทแผ่เมตตาให้เจ้ากรรมนายเวรมลายหายไปซะ เรื่องส่วนตัวของมันหรือของผมตอนนั้นเราไม่ได้รู้อะไรกันลึกซึ้งหรอก มันสอบติดมหาวิทยาลัยอะไร คณะอะไรยังไม่เคยถาม แค่ได้ยินต่อๆมาจากเอฟซีเหล่านางฟ้าของมันเท่านั้น
ไอ้พี่เอิร์ธเป็นคนดังของโรงเรียนครับ อย่างที่ขุนศึกบอก เรียนเด่น กีฬาดัง หน้าตาดี ครบวงจรจนถึงขั้นกลายเป็นแอดเจคทีฟของรุ่นน้องใช้ชื่อมันเป็นศัพย์นิยามกันเลยด้วยซ้ำ
‘ก็กูแม่งไม่เอิร์ธ ทำเชี่ยอะไรก็ผิดหมด’
เป็นประโยคที่ผมได้ยินบ่อยๆ ไอ้ต้นตำรับก็รับรู้คาหูมาแล้วเหมือนกัน มันก็แค่ยิ้มที่มุมปากให้ดูมีสเน่ห์นิดๆ แล้วนิ่งเฉยวางตัวเป็นไอดอลของโลกต่อไป
แม่งโคตรเท่ห์ แม้แต่ผมก็ยังคิดแบบนั้น กระทั่งวันงานกีฬาสีที่นักกีฬาของสีผมเสือกวิ่งตกบันไดขาหัก พี่เอิร์ธเดินมาหาผมและประโยคแรกที่เราคุยกันก็คือ
“กันต์ว่ายท่ากบเป็นไหม? ลงแทนไอ้ซีไหวหรือเปล่า?”
สรุปคือกีฬาสีปีนั้นผมลงเต็มอัตราครับ เดี่ยวฟรีสไตล์25เมตร เดี่ยวฟรีสไตล์50เมตร ผลัดฟรีสไตล์25เมตร ผลัดฟรีสไตล์50เมตร เดี่ยวกบ 25เมตร เดี่ยวกบ50เมตร ผลัดกบ25เมตร ผลัดกบ50 เมตร เหนื่อยนรกแตกอะ พอแข่งขันเสร็จพี่เอิร์ธก็เดินถือขวดสปอนเซอร์มาให้ผมแล้วนั่งยองๆข้างๆ
“ไปกินข้าวเย็นด้วยกันสิ พี่เลี้ยง”
ผมสบตามัน มันสบตาผม อาตี๋ตัวโตใส่แว่นตอนนั้นมองยังไง๊ยังไงไม่หมอก็เภสัช หน้าตาท่าทางดูสุภาพครับ เคยได้ยินว่าที่ทำธุรกิจผลิตยาขนาดย่อม ที่จริงก็น่าจะเดาได้ตั้งแต่ตอนนั้นแล้วว่าเอ็นทรานท์พี่แกจะเลือกคณะอะไร แต่ก็ไม่เคยได้ยินด้วยหูของตัวเอง มันส่งยิ้มให้ผมทั้งตาทั้งปาก เอาผ้าเช็ดตัวสีน้ำเงินที่พาดบ่าตัวเองอยู่โยนลงหัวเกรียนๆของผมดังฟุ่บ!
“ไปล้างตัวเปลี่ยนชุดได้แล้ว เดี๋ยวค่ำมากที่บ้านจะเป็นห่วง”
พูดจบมันก็ลุกขึ้นยืนเต็มความสูง สองมือล้วงกระเป๋านักเรียนสีน้ำเงินเดินห่างออกไป ไม่ต้องทำห่าอะไรเลย แค่มันทำท่าใจดีใส่ผมตอนนั้นสายตาตัวเองก็เผลอมองจนแผ่นหลังกว้างหายลับไปกับฝูงชนเสียแล้ว
โง่บรม ตาถั่วโคตร คิดถึงตอนนี้ยังเจ็บใจตัวเองที่เผลอไปหลงมึนเมาในออร่าสว่างแสบตาของมันเมื่อหลายปีก่อน เผลอพ่นลมหายใจผ่านร่องจมูกออกมายาว
“แล้วมึงว่าไงวะ อย่างนี้ก็คุยง่ายนิ่ รุ่นพี่โรงเรียนด้วย” ไอ้ขุนกระเซ้า แรงตบปุหนักๆที่บ่าทำให้ผมแทบทรุด ไอ้ห่านี่วอนตีนกูจริงๆ
“ไอ้สัตว์ กูไม่ใช่เกย์”
“เอาน่า ในฐานะที่เคยรู้จักกัน มึงก็ลองคุยๆกันไปก่อนสิวะ”
“ถามจริงเถอะ พี่เอิร์ธให้ตังมึงเท่าไหร่?”
“ตังเติงเหี้ยอะไร กูเห็นว่ามันเป็นคนดีเลยแนะนำให้ ที่มหาลัยมันโคตรป๊อบเลยนะเว้ย สาวๆแท้สาวเทียมรุมจีบกันหึ่ง โอกาสเป็นของมึงกูก็ไม่อยากให้เสีย”
ร้อยเอาอีแปะเดียว กรอกตาตี่ๆไปมาใต้แว่นเหนือกระพุ้งแก้มแบบนี้ตอแหลชัดๆ ผมส่ายหัว ปิดเฟสบุคแล้วเปิดโปรแกรมเอ็กเซลขึ้นเพื่อยุติบทสนทนา ได้ยินเสียงนายขุนศึกพ่นลมหายใจผ่านจมูกแบนๆของตัวเองบ้างแล้วอยากยิ้มเยาะ
ไม่รู้ว่าเยาะมันหรือตัวเอง
จากที่ตั้งใจจะอันเฟรนด์ ถึงได้ปล่อยให้มันเข้ามาส่องเฟสผมได้ในฐานะเพื่อน
เอาวะ อย่างน้อยก็เคยรู้จักกัน ถึงเรื่องแม่งจะผ่านมาหกเจ็ดปีแล้วก็ตาม..
-west-
ฝากนิยายเรื่องใหม่ด้วยค่ะ ที่จริงตั้งใจจะลงวันจันทร์ฉลองวันเกิด แต่เพิ่งกลับถึงห้อง แหะๆ
เรื่องนี้นายเอกเราไม่ค่อยน่าเอ็นดู ออกแนวน่าหยิกให้พุงเขียวแล้วกระทืบซ้ำมากกว่า :)
-
:mc4: :mc4: :mc4:
ชอบค่ะ นายเอกกวนๆ อ่านแล้วน้องกันต์น่ารักนะ
-
น่าสนุกๆ เชียร์พี่เอิร์ธ
-
เชียร์ทั้งคู่ให้กลับมาชอบกันใหม่ :impress2:
-
กันต์กวนดี ชอบแบบนี้นะ
ดูท่ากันต์จะได้รำลึกความหลังยาวแน่ มีหวั่นๆนี่แค่แอดเฟสนะ
สงสัยจะได้ต่อจากเมื่อตอนมัธยมแล้วมั้งเนี่ย
-
ตามมาเกาะขอบจอคอมฯ เพราะชื่อคนเขียนค่ะ
เป็ดและบวกเพื่อพี่เอิร์ธนะคะ
-
จิ้มเรื่องใหม่ สนุกมากคะ อัพบ่อยๆนะคะ :impress2:
-
เข้ามาเพราะชื่อคนแต่งเลยนะเนี่ยะ
รวมเล่มพี่บีมเมื่อไหร่บอกด้วยนะ
-
นายเอกโผล่มาก็น่าหยิกอย่างที่ว่าเลย(แต่ยังไม่ถึงขั้นกระทืบซ้ำ^^)
แบบนี้เขาจะได้รีเทิร์นกันมั้ยน้อ ลุ้นๆๆ
-
ดีใจได้อ่านเรื่องใหม่แล้ว เย้ :mc4:
แค่ตอนแรกก็น่าสนใจแล้วค่ะ นายเอกเราท่าทางจะร้ายใช่ย่อย รอการเปิดตัวของพระเอกอยู่นะคะ
-
ชอบนายเอกแบบนี้ ห้าวๆ
-
เย้ๆ เรื่องใหม่
จะมาแนวไหนก็รอติดตามนะค้า
-
ติดตามเรื่องใหม่ :mc4:
-
ขอตามติด กันต์-เอิร์ธ ด้วยคนค่ะ
-
:-[ ชอบอ่ะ น่าสนุกดี แล้วพี่เอิร์ธจะรีบรุกเลยรึเปล่าหว่า
-
:haun4: คิดไปไกล
มาต่อเร็วๆน้าคร้า
o13
-
เห็นชื่อคนแต่งเลยต้องรีบแจ้นเข้ามา เรื่องใหม่มาไวจัง west ฟิตมาก ขอยอมแพ้
ยังไงก็จะตามมาอ่าน ตามมาให้กำลังใจ เรื่องนี้สนุกแน่ๆ รู้สึกได้เลย 5555
ผมไม่ค่อยได้เข้าบอร์ดบ่อย แต่จะตามอ่าน ตามคอมเมนต์เรื่อยๆ นะครับ
อยากดูเภสัชฯ รูปหล่อแล้ว ถ่านไฟเก่ามันช้าไป สมัยนี้ เอาเตาแก๊สเลย จุดติดทันที :o8:
เรื่องน่ารัก ขอกอดคนแต่งสามที :กอด1: :กอด1: :กอด1:
-
รอตอนต่อไปจ้า :mc4:
-
เหตุการณ์ตอนนั้นมันเป็นยังไง ทำไมจู่ๆ พี่เอิร์ธถึงมีแฟนเป็นดาวคณะได้
ทั้งที่น่าจะชอบกันต์อยู่บ้างนี่นา ไม่งั้นคงไม่คอยเทคแคร์หรอก
รอพี่เอิร์ธปรากฏตัว
ยินดีต้อนรับเรื่องใหม่ค่ะ ^^
แล้วไม่คิดจะรวมเล่มเน็ตเหรอคะ รออยู่น้า :กอด1:
-
ตามมาให้กำลังใจค่ะ!!! ยังไม่สามารถระบุอะไรได้ ขอข้อมูลเพิ่มค่ะ !! (ฮา)
ชอบคาแร๊กเตอร์กันต์มากเลยค่ะ แอบเถื่อนและเคยเจ้าชู้เบาๆ (ไม่เบามั้ง)
รออ่านตอนต่อไปจ๊ะ ดีใจมากที่คนแต่งมาแต่งอีกค่ะ อิอิ
-
:mc4:
รักคนเขียนจังเลย
ตามมาให้กำลังใจกับเรื่องใหม่ค่ะ
:impress2:
...น่ารักจังเลยค่ะคุณ -west-
เชียร์คู่นี้ๆๆๆ รอวันที่ตะกอนในใจของน้องกันต์จะถูกกวนให้ขุ่น 555
และ สุขสันต์วันเกิดค่ะ ขอให้มีความสุขมากๆ
^^
-
เห็นชื่อคนแต่งปุ๊ปก็รีบพุ่งเข้ามาเลย555555555555555
เหมือนอ่านเซไคแต่เป็นเวอร์ชั่นนายเอกกวนบาทามากๆ55555555555555
คู่กันแล้วมันไม่แคล้วกันหรอกนะกันต์อิ_อิ
-
:HBD3: ย้อนหลังนะค่ะ
แค่เริ่มก็สนุกแล้ว แอบรักแอบอกหักซินะ โอกาสมาถึงแล้วคว้าไว้ๆ
-
ตามมาเพราะชื่อคนแต่งเหมือนกัน อิอิ ต้อนรับเรื่องใหม่จ้า
ขอบคุณจ้า :L1: :pig4: :L1:
-
นึกถึงรักแรกรักแรกก็มา
-
เหมือนกับหลายๆเม้น ตามมาเพราะชื่อคนเขียน อิอิ ขอสมัครเป็นเอฟซีเอิร์ธกันต์ตั้งแต่ตอนนี้เลยละกัน :3123:
-
น่าอัดจริงๆ :really2:
-
น่าสนใจ
สุขสันต์วันเกิดย้อนหลังนะคะ
ดีใจจังเกิดวันเดียวกัน :mc4:
-
รอตอนต่อไปค่ะ :pig4:
-
เอาหล่ะเหวย ป๊อบปี้เลิฟ แต่หนหลังเวียนกลับมาซะแล้ว
น้องกันต์จะทำอย่างไรดีเนี่ย รอพี่เอิร์ธออกมาแสดงตัว
เป็นกำลังใจให้นะคะ :pig4:
-
มาดันๆ มาดันนักเขียนในดวงใจค่ะ
:-[
ขอให้เรื่องนี้โด่งดังเป็นพลุแตกนะคะ
ถ้าว่างๆ ก็มาลงสเปของ เน็ตกับเฮียบีมนะคะ(ได้ข่าวว่าเพิ่งลงเมื้อกี้....)
-
มารอดูกันต์ หุๆ
-
:z13: :z13: ตามมาจิ้มมม :man1:
-
กันต์เอาใจไปเลย แค่อ่านตอนแรกก็ชอบแล้ว
-
เคยมีอดีตร่วมกัน
อนาคตก็คงตามมา :o8:
-
น่าติดตามมากมาย
รอตอนต่อไป
-
แปะไว้ก่อน อ่านไม่ไหวแล้ว ง่วง...
-
พี่เอิร์ธจะกลับมาทำให้น้องกันต์หวั่นไหวอีกครั้ง
o13 o13 o13 o13 o13
-
เหยยยยยหนุกเลยตั้งแต่ตอนแรก รอเปิดตัวพี่เอิร์ท แอร๊ย
HBD ย้อนหลังด้วยค่า รู้สึกคิดถึงเนาะเหมือนไม่เจอนาน ฮา
-
ตามมาจากเรื่องก่อน น่าสนุกจัง โอ๊ย รออ่านต่อใจจะขาด >w<
-
อ่านตอนแรกก็ชอบเลย มาต่อเร็วๆนะค่ะ. o13
-
:-[ มีความทรงจำดีๆช่วกีฬาสี เหมือนกันเลย แถมยังว่ายน้ำอีกด้วย
-
น่าสนุกกกก
รออ่านต่อน้าา :z2:
-
มีอดีตเหมือนจะดีต่อกัน รอตอนต่อไปค่ะ :impress2:
-
รอติดตามตอนต่อไป
-
มีแววว่าชนกันต์ จะถูกพี่เอิร์ธมากระแซะหัวใจเล่นแน่ๆ
-
:mc4:
ร๊อรออ
-
ตามมา
ดูชนกันต์ท่าจะเฮี้ยวจริง ตีบังกั้นตัวเองหนามาก
-
ตามเข้ามาอ่านเรื่องใหม่นะคับ...
-
ตามมาจากเรื่องเน็ตกะเฮียบีม และก็จะตามต่อๆ ปายยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย :o8:
-
น่าติดตามมากค่ะ คือนายเอกเราห้าวมากนะ แถมเป็นคนเจ้าชู้พอสมควร
เคยมีแฟนแต่เป็นหญิง แต่อดีตดันเคยปิ๊งผู้ชายจ้า แล้วโลกก็ช่างกลมจริงจิ๊ง
พี่เอิร์ธดันเป็นคนนั้น ชอบพลอตอ่ะ แสดงว่าตอนนั้นแกก็ติดใจกันต์อยู่ไม่ใช่น้อย
เอ๊า...ชอบก็จีบเลยพี่~~ พี่เภสัช หน้าตาดี ป๊อบสุด สรุปหน้าตาดีทั้งคู่
รอติดตามนะคะ ขอบคุณค่ะ :L1:
-
ตามมาจากเรื่องที่แล้ว
น่าติดตามครับ รอตอนต่อไป
-
ตามมาจากเรื่องโน้นค่ะ แล้วก็ไม่ผิดหวังจริงๆ แค่ตอนแรกสนุกแล้ว จะมารอทุกวันน้าาาาาาาาาาาา
-
น่าสนุกมากเลยค่ะ
ได้ฟีล หวั่นไหว อะไรงี้เลย ><
-
งานนี้กันต์ก็ทำให้พี่เอิร์ธหลงจนโงหัวไม่ขึ้นซะเลยดิ :impress2:
เอาน่ะอดีตก็ส่วนอดีต ปัจจุบันนี่สิสำคัญกว่า มาตกหลุมรักกันใหม่ก็ได้นินา แม้จะกับคนเดิมก็ตาม :z1:
รออ่านตอนต่อไปนะคะ :กอด1:
-
มาติดตามด้วยคนค่ะ><
กันต์ดูกวนๆดี
รอตอนต่อไปค่ะ :กอด1: :กอด1: :L2:
-
ขอตามอ่านด้วยคนนะคะ ชอบมากค่ะ
-
เย้ๆๆ
ได้อ่านเรื่องใหม่แล้ว
รอตอนต่อไปจ๊ะ
-
แค่แอดเฟสมาก็หวั่นไหวแล้ว :-[
ถ้าเจอพี่เอิร์ธน้องกันต์จะเป็นไงเนี่ยย :z1:
-
Wowwwww เรื่องใหม่มาแล้ว จะรออ่านนะคะ ^^
-
น่าติดตามมมมมม><
จะรอตอนต่อไปค่ะ ^___^
ปล.อยากทราบผลงานที่ผ่านมาของคุณ-west-ค่ะ ใครก็ได้บอกเราหน่อยได้มั้ย จะไปตามอ่าน :o8:
ปล2. อ่า...ไปตามมา เจอละ เฮียกับเน็ตนี่เอง-..- ก็คิดอยู่ว่านามปากกากับภาษามันคุ้นๆ 55555555555555*ตบกะโหลกตัวเอง*
-
ตามมาอย่างเหนียวแน่น!! >.<
พระเอกรุกมากไรมากนะ ... จะกลับเข้ามาในชีวิตเค้าก็ออกตัวจีบเลย ...แถมยังมาทำเป็นเนียนถามกับพี่ขุนราวกับไม่รู้จักกันมาก่อนอีก ...มันยังไงกันน้า
มีมนต์รักข้าวเหนียวหมูปิ้งในวัยเยาว์เป็นตัวช่วยของพี่เอิร์ธ แต่ก็มีน้องนาดาวคณะเป็นตัวฉุด ...งานนี้สนุกแน่
พระเอกเป็นหนุ่มแว่นนี่เอง ...อย่างงี้จะซึนมั๊ยเอ่ย?? 55
ปล.อยากเห็นกันต์ที่เป็นต้นแบบของคุณนักเขียนจังค่ะ :))
ปล.2 สุขสันต์วันเกิดย้อนหลังจ้า
-
(http://upic.me/i/nq/1untitled-3.gif)
Dahlia 02
“เลี้ยงหมูกระทะ?”
ผมเลิ่กคิ้วขึ้น ซ้ำยังทวนรอบสองให้ไอ้คนชวนทบทวนตัวเองอีกครั้งในบ่ายแก่ๆของวันศุกร์ ไอ้ขุนยิ้มแฉ่งโชว์ฟันเหลืองเกือบครบสามสิบสองซี่แล้วพยักหน้ารัว ผมเลยเอามือเอาหัวตัวเองแกรกๆสับสนในอารมณ์ปรวนแปรของเพื่อนซี้วัยทำงาน
“ถูกหวยเหรอมึง?”
“เปล่า กูแค่อยากแดก แต่นะ ชวนมึงไปแบบไม่เลี้ยงมึงจะไปกับกูเหรอไอ้ขี้เกลือ”
ผมดีดนิ้วเผาะเห็นด้วย นิดนึงครับ เงินเดือนออกทีผ่อนคอนโดไปเกือบครึ่ง ส่งทางบ้านอีกส่วน เหลือใช้แค่เศษเสี้ยว เรื่องแดกของเกินราคา 50 บาทนี่ลืมไปได้เลย เก็บตังค์ไว้ลงขวดคุ้มกว่า ดังนั้นวันนี้ฟ้าประทานความใจดีมาสู่ไอ้เพื่อนขุนทั้งทีมีหรือผมจะกล้าปฏิเสธ
“ใครไปบ้างวะ?” ถามไปงั้น ที่จริงก็ตัดสินใจไปอยู่แล้ว
“เมื่อกี้ไอ้ต้นบอกจะไปด้วย ทำไม? มึงจะชวนเหยาหมิงไปด้วยป่าว?”
“มันชื่อเหยาเฉยๆ ไปเรียกเหยาหมิงโดนเจ๊กต่อยกูไม่ช่วยนะ”
“โถะ กูแค่แซวเล่น แต่เพื่อนมึงไปกูไม่เลี้ยงนะ”
“เออๆ โทรถามมันก่อน”
ว่าแล้วก็กดไอโฟนมาสไลด์เปิด โทรออกหาเบอร์ที่ทำเป็นเฟเวอริสไว้อันดับต้นๆ รอฟังเสียงรอสายได้ไม่นานปลายสายก็รับกระซิบกระซาบ
“อะไร กูประชุมอยู่” ไอ้ถุย ประชุมโพ่งงง แอบรับสาย
“หมูกระทะป่าว?”
“กี่โมง” แสดงว่าไป
“เลิกงานมาที่ออฟฟิศกู”
“เออ แค่นี้ก่อน เดี๋ยวโดนด่า”
พูดจบก็ตัดสายฉับ ผมหันไปยิ้มแฉ่งให้ไอ้ขุนที่นั่งเคี้ยวมะขามจี๊ดจ๊าดในขวดพลาสติกแก้ง่วงของผมตุ้ยๆ ไอ้ห่านี่ มาทีไรเนียนแดกของฟรีกูตัลหลอด!
“เอาน่า เย็นนี้ก็ได้แดกหมูกระทะฟรีแล้ว อีแค่มะขามจี๊ดจ๊าดไม่กี่บาท อย่างกหน่อยเลย”
มันอ่านสายตาผมออกเลยพูดหน้าตาเฉย พอเสพสมบ่มิสมเสร็จมันแล้วก็วางแหมะลงที่เดิม สัตว์! กูคุยกะไอ้เหยาได้ไม่ถึงนาทีหายไปค่อนกระปุก เขมือบไปยังกับตัวเองเป็นเครื่องดูดฝุ่น ผมเงยหน้าขึ้นจะมองค้อนมันอีกรอบไอ้ขุนก็เดินนวยนาดกลับไปโต๊ะตัวเองตั้งหน้าตั้งตาทำงาน กะให้กูละอายใจที่เดินไปด่าว่างั้น เออ ก็ได้วะ เพราะวันนี้แม่งจะเลี้ยงหมูกระทะกูหรอกนะถึงปล่อยไป ไอ้อ้วนเอ๊ย
ครืด.. ครืด...
ผมถอนใจกับไอ้ขุนได้ไม่นานพอกลับมาเปิดตารางเอ็กเซลทำงานต่อนอนทิฟิเคชั่นก็สั่นเตือน ไอ้เหยาไลน์มา คงแอบเล่นในห้องประชุม กูล่ะดีใจแทนเจ้านายมึงจริงๆ พ่อพนักงานดีเด่น
Yao said ไอ้จ๊อบจะแต่งงานสิ้นเดือนนี้ มึงไปป่าว
Gun said ตลก ใครมาอำมึง อายุ24เนี่ยนะ จะแต่งงาน มันไปทำเอ้ท้องเหรอ?
Yao said ไม่รู้ว่ะ ได้ยินจากตาลมา ไม่มีใครพูดถึงเรื่องท้องนะ
Gun said รีบจังวะ แต่ไอ้จ๊อบมันไม่ได้ชวนกู คงไม่ไปอะ
Yao said เฮ้ย ไปดิ ไปเป็นเพื่อนกูหน่อย
Gun said มึงก็ไปกับตาลหนิ คนมีคู่ไม่รู้หรอก เซ็งว่ะ
Yao said มึงก็ไปหาเพื่อนเจ้าสาวในงานซักคนดิ ตาลคงอยู่กับเพื่อนๆอะวันนั้น กูโดนลอยแพชัวร์
Yao said อย่าลีลาน่า คิดซะว่าไปหาของฟรีแดก
Gun said ฟรีเหี้ยไร ต้องใส่ซอง
Yao said งั้นคิดซะว่าไปส่องสาว ไปเถ้ออ กูไหว้ล่ะ
Gun said สัตว์! ตลอดอะ ไปก็ได้ แล้วนี่ประชุมอยู่ไม่ใช่เหรอ?
Yao said เออ จะหลับอยู่แล้ว พล่ามไรก็ไม่รู้ ไว้ค่อยคุยก็ได้
ผมไม่ได้ตอบไอ้เหยาไปต่อจากเดิม กดปิดบทสนทนากับเพื่อนสนิท ก่อนเลื่อนลงไปดูรายชื่อเพื่อนในลิสท์
Earth --- ความคิดถึงไม่ต้องพึ่งปาฏิหารย์
โถ พี่เอิร์ธ เพลงเสร่อสัตว์อะ ฟังแพนเค้กด้วย กูก็นึกว่าจะฟังมารูนไฟว์อะไรแบบนั้นซะอีก ผมเผลอยิ้มแล้วกดไปดูรูปดิสเพลย์มัน เป็นรูปตัวเองหน้าตายิ้มแย้มใส่เสื้อกาวน์ของเภสัช ใต้แว่นกรอบดำตาตี่ๆนั่นหวานเยิ้มเหมือนเมื่อก่อนไม่เปลี่ยนเลย ตั้งแต่แอดมาก็ไม่เคยทักผมสักครั้ง ไม่รู้ว่าจะแอดไลน์มาทำห่าอะไร เฟซบุคก็เหมือนกัน ผมออน มันออน แต่ก็ไม่เคยคุยกันสักที อย่างเก่งก็มากดไลค์รูปที่ผมอัพบ้าง เป็นต้นว่ารูปโต๊ะทำงานรกๆ หรือส้มตำไข่เค็มใต้คอนโดที่ถูกซัดเรียบ คือพี่จะจีบผมทำไมพี่ไม่ไปไลค์รูปหน้าตาอันหล่อเหลาของผมวะ เสือกมาถูกใจภาพที่ไม่จรรโลงใจติดๆกันสองสามรูปซะงั้น
ผมส่ายหัวแล้วลอคปุ่มกดยัดโทรศัพท์ลงเก๊ะ นั่งเคลียร์งานที่กองพะเนินเทินทึกอยู่บนโต๊ะให้เสร็จก่อนห้าโมงครึ่ง ใคร๊ ใครมันบอกเวลาแห่งความทุกข์มันเดินช้า แม่งเดินไวโคตรครับ ยิ่งตอนส่งงานไม่ทันเนี่ย ถามจริงเข็มวินาทีมันกระโดดทีละไมล์รึยังไง กูทำมือแทบหงิกเคลียร์ไปได้สามหน้า จรดจ่ออยู่กับงานจนไม่ได้นึกติดใจอะไรคนในไลน์ และก็คงไม่นึกคิดติดใจอะไรจริงถ้าคนที่ตามมาร้านหมูกระทะหลังสุดน่ะ... ไม่ใช่คนที่ผมเพิ่งคิดเล่นๆในใจว่าแอดไลน์แอดเฟซมาทำซากอะไรเมื่อช่วงที่ผมแปลงร่างเป็นทศกัณฐ์ปั่นงาน
ครับ.. ผมจะเล่าให้ฟัง
เหตุเกิด ณ ร้านหมูกระทะ เมื่อเวลา 19.27 น.
ไอ้พี่เอิร์ธใส่เชิร์ตสีฟ้าแขนยาว พับมาจนถึงศอก กระดุมบนปลดไปสองเม็ด กับกางเกงสแลคทรงสุภาพ ดูเนี๊ยบสะอาดสะอ้านสมกับอาชีพหมอยาเดินเข้ามาในร้าน ยิ้มหวานโชว์ฟันเรียงสวยให้ผมหนึ่งทีก่อนนั่งลงข้างๆไอ้ขุนแบบไม่มีอาการเก้อเขินแต่อย่างใด
ณ เวลานั้น โลกผมเหมือนพร่าเรือนไปชั่วขณะ
“โทษทีว่ะ พอดีที่โรงบาลมีเรื่องนิดหน่อยเลยมาช้า”
คนมาใหม่รีบชี้แจงเพื่อนตัวเองที่ไม่ได้ทำหน้าตาอยากรู้เลยสักนิดแล้วหันกลับมายักคิ้วให้ผมหนึ่งที ตักน้ำแข็งใส่แก้วว่างเทน้ำเปล่าใส่ด้วยท่าทีสบายๆ ไม่สนว่าไอ้คนที่มันยักคิ้วให้เนี่ยจะอ้าปากค้างคีบหมูดิบไม่กระดิกอยู่พักใหญ่ กระทั่งไอ้เหยาใช้ตะเกียบมันดึงหมูจากผมไปวางบนเตาให้แทนเป็นที่เรียบร้อยนั่นแหละ ปากที่พะงาบๆอยู่ถึงเป็นอันพับลงเปลี่ยนเป็นก้มหน้าก้มตาทำท่าไม่ถูก
“ใครวะ ขุน” ยงยุทธ หรือนายเหยาถามทั้งๆที่ก้มหน้าก้มตาปิ้งหมูในเตา มันเป็นคนประเภทมารยาทดี หมายถึง อะไรๆก็’ตามมารยาท’มาแต่ไหนแต่ไร จับเอาความรู้สึกห่วงหาอาทรหรือใส่ใจใดๆจากมันไม่ได้หรอก ดังนั้นไอ้คำถามเนี่ย ความใส่ใจอยากรู้คำตอบมีไม่ถึง5% ที่เหลือก็ ถามตามมารยาทไปงั้นๆ
“เพื่อนกูเอง ชื่อเอิร์ธ ไอ้เอิร์ธ นี่เหยาเพื่อนไอ้กันต์ ส่วนนี่ต้น น้องที่ออฟฟิศกู”
ขุนศึกแนะนำคนรอบๆตัวโดยไม่กล่าวถึงผมมากไปกว่าเป็นแหล่งอ้างอิงที่มาของไอ้เหยา ผมไม่พูดอะไรแค่มองไอ้เชี่ยขุนตาขวางๆ ระยำนี่ เล่นกูแบบนี้เลยใช่ไหม รอก่อนนะมึง อย่าให้ถึงทีกูนะ จะล่อให้ถึงที่สุดอะ จะกราบจะไหว้กูก็ไม่เห็นใจ คอยดู หึ!
“เปิดเบียร์ไหม เดี๋ยวผมเลี้ยง”
“เอาจริงดิ” ไอ้สัตว์เหยา มึงไม่ต้องหูตั้งหางกระดิกขนาดนั้น ทีเวลาแบบนี้มารยาทน่ะหายไปไหน ผมยกมือขึ้นโบกหัวทุยๆของเพื่อนรักไปหนึ่งทีก่อนหันไปปฏิเสธพ่อบุญทุ่ม
“ไม่เป็นไรครับพี่เอิร์ธ เดี๋ยวพวกกันต์ไปเมาที่ผับกันเอง”
“อ้าว นี่จะไปเที่ยวกันต่ออีกเหรอ? ดีเลย พี่ไม่ได้ไปเปิดหูเปิดตานานแล้ว”
เดี๋ยวนะ กูมั่นใจโคตรพ่อโคตรแม่ว่าประโยคเมื่อกี้ไม่ใช่ประโยคเชิญชวน คือบอกเล่า มึงเขาใจไหมไอ้หมอยาสระอาไม่มีว่ามันเป็นประโยคบอกเล่า ผมทำหน้าหงิกไม่สบอารมณ์ผิดกับผู้ชายที่นั่งฝั่งตรงข้าม พี้กัญชาก่อนมาหรือไงวะไอ้ห่านี่ถึงได้ยิ้มน้อยยิ้มใหญ่โชว์ลักยิ้มอยู่ได้ แก้มมึงจะไปดันแว่นเลื่อนไปถึงคิ้วแล้วไอ้หมอตี๋
“เฮ้ย กันต์ แต่วันนี้กูอยู่ดึกไม่ได้ว่ะ พรุ่งนี้ต้องพาตาลไปซื้อชุดไปงานแต่ง”
เสียงไอ้เหยาเรียกสติผมที่เคี้ยวปลาหมึกอย่างบ้าคลั่งราวกับจะบดให้แหลกราญเหมือนไอ้ผู้ชายใหญ่แต่ตัวตรงหน้าให้มลายสิ้น ก่อนตัดสินใจคว้าเอาทิชชู่รีไซเคิลสีชมพูน่าใช้มาคายซากปลาหมึกลง เหนียวสัตว์อะ สาบานนะว่านี่ปลาหมึกไม่ใช่ล้อรถยนต์
“อีกตั้งนานไม่ใช่เหรอ?” ผมถามไปห่อซากอารยธรรมไปด้วย
“มึงน่าจะเข้าใจอารมณ์ผู้หญิงน่า สงสารกูเหอะ แฮงค์ ตื่นสายพรุ่งนี้เมียเล่นกูเละแน่”
ไอ้เหยายกมือไหว้ปลกๆ ผมเบะปากแล้วแย่งไก่ปิ้งในจานมันมากินเป็นการแก้เค้น เคี้ยวปลาหมึกไม่ขาด แดกไก่ของไอ้เหยาก็ได้วะ สุกหรือยังเนี่ย
“อ้าว ถ้าพี่เหยากลับเร็วต้นก็ต้องกลับเร็วด้วยดิ” บ้านต้นอยู่ใกล้คอนโดไอ้เหยา เวลาไปเที่ยวสองตัวนี้จะไปกลับด้วยกันตลอด พอไอ้ต้นพูดผมเลยเหมือนนึกขึ้นได้
ไอ้สัตว์ ถ้าให้กูอยู่ปิดจ๊อบกับเชี่ยขุนแอนด์เดอะเฟรนด์นี่ ไอ้พี่เอิร์ธปิดจ๊อบกูแน่ ดูหน้าขุนศึกสิครับ มันรักผมเสียที่ไหน แทบจะจับใส่เตียงโยนเควายแถมกับถุงยางชนิดบางพิเศษประเคนให้เพื่อนมันอยู่แล้ว
“เออๆ งั้นไม่ไปก็ได้ สั่งเบียร์มาแดกที่นี่แหละ น้อง ลีโอสาม”
หล่อ ใจดี สปอร์ต แบบนี้กูอยากจะรู้จริงๆว่าบ้านมันอยู่ไหน ถ้าบอกว่าละแวกโรงเรียนผมก็ในกรุงเทพโน่น แล้วถ่อมาทำอะไรที่นี่เวลานี้ แต่เอาน่า ไหนๆมึงจะใจปล้ำมาถึงนนทบุรีทั้งที กูขอใช้ความใจดีให้คุ้มเลยแล้วกัน
“เต็มที่เลย” พี่เอิร์ธพูดเป็นตาแก่ โถ...ไม่ต้องบอกหรอกโว้ยลุง หนังหน้าอย่างกูสะกดคำว่าเกรงใจไม่เป็น ป๋านักเดี๋ยวกูจัดให้กระเป๋าเบาเลยดีไหม ผมเบะปากหมั่นไส้แล้วหันไปยกโค้กในแก้วกินให้หมด แสตนด์บายรอเบียร์เป็นคนแรก พี่เอิร์ธยิ้มให้ผมกว้างกว่าเก่าแล้วกุลีกุจอหยิบแก้วเปล่าไปเติมน้ำแข็งให้ พอเบียร์มาเสิร์ฟก็ทำตัวเป็นเด็กเชียร์เบียร์ รินให้อีก แต่ขอโทษเถอะ ฟองฟอด!
บอกตรงๆ มื้อนี้อร่อย ฟรี แต่อึดอัดครับ ผมไม่คุยกับมันตรงๆ เหมือนกับที่มันไม่คุยกับผมตรงๆ ผมไม่มองหน้ามัน แต่แม่งผิด ผิดตรงมันเอาแต่จ้องหน้าผมแล้วยิ้มน้อยยิ้มใหญ่ หลังจากกินจนพุงปลิ้นก็เปลี่ยนเป็นนั่งซดเบียร์พลางเชียร์บอลไทย ร้านหมูกระทะเจ้าดังเปิดทรูวิชั่นขึ้นจอยักษ์เอาใจลูกค้าเป็นประเด็นให้พูดคุยกันเซ็งเซ่แถมยังมีโหวกเหวกน่าหนวกหูตอนช่วงที่ทีมใดทีมหนึ่งเกือบทำแต้มได้อีก
ทว่าท่ามกลางเสียงน่าหนวกหูก็ยังมีโต๊ะที่เหมือนมีคนใบ้นั่งอยู่ในร้านเวลานี้ด้วย ไม่ต้องไปหาไกล ก็โต๊ะทำเลดีที่ผมนั่งนี่แหละครับ ยิ่งมันมองผมยิ่งหลบตา ปากมีไว้จิบแอลกอฮอล์สลับกับกินหมูกะทะที่ใกล้หมดบนเตา เล่นสงครามประสาทแล้วยกแก้วเบียร์ขึ้นกระดกซ้ำแล้วซ้ำเล่าพยายามไม่ให้ปากว่างให้มันชวนคุย แต่ก็เสือกยังเป็นประเด็นให้เจ้าภาพแม่งปรามจนได้
“ดื่มเยอะไปหรือเปล่ากันต์”
ชะอุ้ย! นั่งเงียบๆของมึงไปสิ กูใบ้แดก จะชวนคุยทำเตี่ยอะไร
“นิดนึงพี่ เดี๋ยวกันต์มานะ”
ก่อนที่ผมจะปั้นหน้าไม่ถูกไปกว่านี้เลยรีบชิ่งมาห้องน้ำ ไอ้พี่เอิร์ธพยักหน้ารับรู้แต่ก็ยังมองตาม ผมเข้าห้องน้ำมาทำธุระส่วนตัว พอเสร็จก็มองกลับไปที่โต๊ะเห็นมันชะเง้อคอมองอยู่ก็ถอนหายใจ ไม่เข้าใจเลยจริงๆว่าต้องการเหี้ยอะไร คือมึงแม่งเอาจริงเหรอวะ? ผมเกาหัวตัวเองแกรกก่อนหยิบบุหรี่ในกระเป๋าขึ้นมาจุดสูบ ใช้มือข้างหนึ่งสอดกระเป๋ากางเกงนึกถึงภาพมันเมื่อก่อนเทียบกับตอนนี้
พี่เอิร์ธเหมือนเดิม เหมือนเดิมทุกอย่างเป็นผู้ชายผิวขาวชมพู ใส่แว่นกรอบสีดำ พูดจาสุภาพอ่อนหวาน ใจดี อ่อนโยนราวกับพระรองหนังเกาหลี อีกทั้งรอยยิ้มพระอาทิตย์ที่ดูกี่ทีๆก็ไม่เบื่อยังคงเหมือนเดิม แปลกที่วันนี้ทั้งๆที่มันเคยทำให้ผมอุ่นใจตัวเองกลับรู้สึกไม่ได้ถึงความอบอุ่นในตอนนั้น ยังไงดีวะ อธิบายยังไงก็ไม่เข้าใจกันใช่ไหมล่ะ
ไม่อยากจะยกตัวอย่างขึ้นเทียบเพื่อให้เห็นความชัดเจนเลยจริงๆ ดูผมตอนนี้เถอะครับ ทั้งกาก สถุล เกรียน ดื่มเหล้า สูบบุหรี่ ปี้หญิงยังกับพระเอกหนังเมกาเถื่อนๆ เห็นแก็ปช่องว่างราวหลุมดำของผมกับมันเต็มไปหมด ไม่เข้าใจว่าจะมาสานต่อทำไม ยังไงๆมันก็ไม่ติด ไม่มีทางเป็นไปได้อยู่แล้ว ไม่อยากให้มันมาเสียเวลา เลี่ยงๆเดินคนละทางกันเหมือนเดิมคงจะดีกว่า เรื่องก็ผ่านมานาน นานจนความรู้สึกของผมมันเลือนลางไปหมดแล้วจริงๆ
“สูบบุหรี่ด้วยเหรอ?”
จู่ๆเสียงคุ้นๆเหมือนคนที่อยู่ในมโนผมก็แจ่มชัดขึ้นมา ผมหันกลับไปเห็นพี่เอิร์ธกอดอกมองดุอยู่ก็ใจหายแว้บ กระพริบตาปริบก่อนส่งยิ้มแห้งไปทั้งๆที่อีกฝ่ายดูไม่ได้ชอบใจรอยยิ้มเจื่อนของผมเลยสักนิด
“นานๆทีน่ะพี่”
“ตั้งแต่เมื่อไหร่?”
“ม.หกครับ เอาน่าพี่ ตอนนั้นมันก็วัยอยากรู้อยากลอง”
“เลิกซะ พี่ขอ”
อ่าวเฮ้ย พูดจบก็ดึงมวนบุหรี่ในมือผมโยนลงพื้น ใช้ปลายเท้าขยี้ขยำไปพร้อมหัวใจดวงน้อยของผม ไอ้เหี้ยยยย รู้ไหมตั้งแต่บุหรี่ขึ้นราคามันมีค่ามากกับกูขนาดไหน ทำไมใจร้ายกับกูแบบนี้ไอ้พี่เอิร์ธ... ทำไมมมมม
“แอลกอฮอล์ก็เหมือนกัน ดื่มพอเป็นกระษัยพี่ไม่ว่า อย่าดื่มเยอะแบบนี้ มันไม่ดีต่อสุขภาพ”
“เฮ้ยพี่เอิร์ธ โตๆกันแล้วน่า” อย่าเสือกเรื่องของกูเลย ไหว้ล่ะ
“โตแล้วไม่ได้หมายความว่ามีสิทธิ์ทำร้ายร่างกายตัวเองแบบนี้นี่ ..กันต์ เด็กผู้ชายน่ารักๆคนนั้นของพี่หายไปไหน”
ตอนนั้นเกิดสภาวะเงียบไปชั่วขณะ
ผมยืนกระพริบตาปริบๆ แบบนี้เขาเรียกว่าอะไรนะ สตั๊นต์สามวิ อารมณ์นั้นน่ะ ส่วนไอ้คนพูดน่ะเหรอ ยืนจ้องผมเขม็งเหมือนผู้ปกครองจับได้ว่าลูกชายแอบทำความผิดยังไงอย่างงั้น จะให้ผมพูดว่าไง ก็ตั้งแต่ที่พี่ทิ้งผมไปมีแฟน เด็กผู้ชายน่ารักๆคนนั้นของพี่เลยตายไปแล้ว อย่างนั้นเหรอ? บรึ๋ยส์ ไม่ใช่หรอก อันที่จริงอารมณ์อ่อนไหวของผมในช่วงอายุนั้นมันเป็นไปตามฮอร์โมนเฉยๆ เจอหน้ากันใหม่ก็ไม่ได้ตึ๊กตั๊กเหมือนเพลงของบี้สักเท่าไหร่ ติดจะอึดอัดเหมือนคนไม่ได้ขี้มาแปดเดือนได้เสียมากกว่า
“ขอโทษที่ตอนนั้น...”
“พี่เอิร์ธ กันต์กับพี่เป็นแค่รุ่นพี่รุ่นน้องกันนะครับ”
ชิงพูดก่อนเลยแล้วกัน อย่ามาทำกูเขวเลย ครองสเตตัสผู้ชายใจสิงห์มาได้ขนาดนี้แล้วอย่าให้ผมกลับไปเป็นเกย์เลยพี่ ไหว้ล่ะ รอบสองแล้วเนี่ย
“ยังโกรธอยู่เหรอ?”
“กันต์ไม่ได้โกรธ จะให้พูดยังไงล่ะ มันเปลี่ยนไปแล้ว”
ทั้งเวลา ทั้งความรู้สึก ไม่แปลกหรอกถ้ากราฟความสัมพันธ์เราจะเปลี่ยนแบบผกผัน จากลู่เข้าสู่ความสัมพันธ์เชิงชู้สาว ตอนนี้ผมก็อยากให้มันเป็นแค่อดีตเท่านั้น
“พี่ยังเหมือนเดิม ตอนที่เห็นรูปกันต์อีกทีในเฟสไอ้ขุน พี่ก็รู้ว่าจริงๆที่พี่คบใครจริงจังไม่ได้เพราะพี่ยังรอใครบางคน”
ไอ้เวรขุนศึก ทำไมมึงไม่รับปริญญาพร้อมเพื่อนๆ กูจะได้ไม่ไปงานมึง ไม่มีรูปถ่ายคู่กับมึง สะเออะไปเรียนทำอาหารอยู่อิตาลี่ครึ่งปีแล้วค่อยบินมารับปริญญาพร้อมรุ่นน้องเนี่ยงานเข้ากูเลยไหม ผมเม้มปากเข้าหากันเป็นเส้นตรง มือทั้งสองข้างกำแล้วคลายๆอยู่ในกระเป๋ากางเกง ไม่ชอบบรรยากาศที่ทำให้รู้สึกหายใจไม่เต็มปอดแบบนี้เลย
ปลายรองเท้าหนังของหมอยาขยับเข้ามา ผมเห็นเพราะสายตาเอาแต่ทอดต่ำ เสียงถอนหายใจของพี่เอิร์ธชัดมาก เหนื่อย ท้อ หมดหวัง อะไรก็ไม่รู้ในความคิดของมัน ใครจะไปตรัสรู้ได้ บางทีมันอาจไม่ชอบสถานการณ์อึดอัดๆเหมือนผม สถานการณ์ที่ได้ยินเสียงเข็มนาฬิกาเดินติ๊ก ติ๊กนวยนาดอยู่ในสมอง แต่ก็หนีไปไหนไม่ได้
“กลิ่นเหล้าหึ่งเลย”
พี่เอิร์ธกระซิบ แต่เสียงกลับดังชัดเกินไป ผมเงยหน้าขึ้นเห็นว่ารุ่นพี่โน้มตัวลงมาใกล้เกินความจำเป็นแล้วก็สะดุ้งก้าวถอยหลัง แต่ไอ้ฉิบหาย ทีหลังกูจะไม่ยืนพิงกำแพงดูดบุหรี่อีกตลอดชีวิต พอมันเอามือข้างหนึ่งมาดันผนังหลังผมเอาไว้ก็เหมือนตัวเองถูกกักไว้ในอ้อมแขนโดยปริยาย ครั้นจะผละหนีไปอีกฝั่งพี่เอิร์ธก็ก้มหน้ามากันไว้ราวกับบอกว่า มึงหนีสิ แต่ก่อนมึงจะเดินหนีไปต้องเอาจมูกมาชนแก้มกูเป็นค่าผ่านทางก่อน เจ้าเล่ห์ชะมัด!
“พี่เอิร์ธ เล่นบ้าอะไรวะ ถอยไป”
เนียนหนีไม่ได้ก็ขู่ฟ่อ แต่แทนที่ไอ้หมาป่าจะขยับถอยตามบัญชามันกลับรุกหน้าเดินเข้าเบียดจนผมต้องเอามือในกางเกงมาดันอกมันไว้ไม่ให้เข้าใกล้กว่านี้ ระยำ!
“พี่คิดถึงกันต์”
ไชโย! มันยอมเอาแขนที่กักผมไว้ออกแล้วครับ ทำไมถึงเอาออกน่ะเหรอ?
เพราะมันฉวยเอามือที่ผมใช้ยันมันไว้มากุมไว้น่ะสิ พ่อเจ้าพระคุณมองผมตาหวานเยิ้มใต้แว่น ใช้นิ้วโป้งไล้หลังมือผมอีก เฮ้ยมึงพยายามส่งซิกส์อะไรกับกูวะ!
“กันต์ล่ะ... คิดถึงพี่บ้างหรือเปล่า”
-west-
สวัสดีวันอาทิตย์ยิ้มแฉ่งสีแดงระเรื่อๆ พี่เอิร์ธเผยตัวแล้ว! ถูกใจแม่ยกกันบ้างมั้ย แอบหมั่นไส้อะ ตอนที่แล้วมาแค่ชื่อก็มีเอฟซีแล้ว อารายว้าา เจอกันอีกทีอาทิตย์หน้า สำหรับวันนี้ขอตัวไปนอนก่อน ฝันดี ราตรีสวัสดิ์จ่ะ
ป.ปลา ล.ลิง แอบเห็นมีคนถามหานิยายเค้า แต่งไปแล้วสองเรื่องFriend's brother, Brother's friend (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=32944.0) กับ เหนือฝัน (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=33691.0)จ่ะ
ป.ปลา ล.ลิงอีกตัว FBBF เจอกันวันพุธ รอเค้ากลับจากขอนแก่นเดี๋ยวเอาเฮียมาแก้ตัวจากตอนที่แล้ว
ขอบคุณนะคะที่ติดตาม รักมาก ชุบุชุบุ #เมา เมามาก เมาที่สุดดด
-
ว๊ากกในที่สุดก็มา
ป๋าเอิร์ธรุกหนักเลยทีนี้ น้องกันต์ว่าไงงงงคะ
พี่เอิร์ธหล่ออออออะ :o8:
-
ถ้าพี่เอิร์ธจะมาง้อน้องกันต์ก็ขอเหตุผลดีที่หนีน้องไปมีแฟนหน่อย :m16:
เป็นใครก็งอนยาวแบบนี้แหละ แต่ที่กันต์บอกว่ามันไม่เหมือนเดิมนี่จริงหรือเปล่าน้า :impress2:
รออ่านตอนต่อไปจ้า :กอด1:
-
พี่เอิร์ธโผล่มาเต็มๆแล้ว แต่เรายังไม่สมัครเป็นแม่ยกอะไรใดๆก่อนนะ
รู้สึกยังกังขาเหตุการณ์ในอดีตระหว่างพี่เอิร์กับน้องกันต์อยู่ รอรายละเอียดมากกว่านี้ (ตอนนี้ขอเม้นต์(/ด่า)เท่าที่รู้เรื่องไปก่อน ฮ่า)
ถ้าเราไม่ได้อ่านอะไรข้ามไป จากการอ่านตอนที่แล้ว จำได้ว่ากันต์ไม่ได้บอกว่าเป็นแฟนกับพี่เอิร์ธแบบตรงๆ (ใช่ป่ะเนี่ย -_-?)
แต่จากที่กันต์พูดถึงพี่เอิร์ธ ทำให้เราเข้าใจว่าน้องก็ไม่น่าคิดไปเองคนเดียวนะ ที่บอกว่าเทคแคร์เกินปกติน่ะ
ลักษณะที่กลับมารุกตรงๆอย่างนี้ มันก็ต้องแสดงว่าสองคนเขา'รู้กัน'มาตั้งแต่เมื่อก่อนแล้วดิ
ถ้าเป็นอย่างนั้นจริง พี่เอิร์ธจะดูเหมือนพวกที่จู่ๆอยากจะทิ้งก็ทิ้งเลย ไม่หันไปสนใจ แต่จู่ๆอยากจะกลับมาหาของที่เคยทิ้งไว้ก็กลับมาหน้าตาเฉยเลยนะ
ทำเหมือนไม่รู้เรื่อง ไม่รู้ว่าที่ผ่านมาทำอะไรไว้ ซะงั้น ถ้าเป็นอย่างนี้จริงๆก็ออกจะแย่ไปหน่อยเนอะ
แถมเพิ่งคิดกลับมาหลังจากเวลามันก็ผ่านไปตั้งนานแล้ว ทำไมคิดนานจัง แล้วก่อนนี้ไปทำอะไรอยู่ที่ไหนมาน้า~
-
พี่เอิร์ธเริ่มรุกแล้ว
พยายามเข้านะพี่
ทำให้กันต์ใจอ่อนไวๆ
-
ให้ตายเถอะเขียนได้อารมณ์ชะมัด อ่านแล้วเจ็บปวดอ่ะ
-
รุกหนักเลยนะ o13
-
เอาจริงอ่ะพี่เอิร์ธ :m29:
-
พี่เอิร์ธแกรุกแล้ว
รุกที ทำกันต์สั่นเลย
-
อยากให้พี่กันต์ตอบดังๆว่า
คิดถึง....
มีอดีตด้วยกัน แล้วยังเคยหักอกพี่กันต์อีก
ลุ้นคนนี้ล่ะนะ :impress2:
-
ป๊าดดดดดดดด พี่เอิร์ธเค้ารุกหนักอ่าา !! คิกคิก
น้องกันต์ต้องมีหวั่นไหวกันบ้างล่ะงานนี้
:impress2: :impress2: :impress2: :impress2: :impress2:
-
:z3:
ค้างงงงงงงง
ขอเป็นเอฟซีพี่เอิร์ธด้วยคนค่ะ ผช.อาร๊ายยยย
:man1:
-
ดูจากทรงแล้ว กันต์ไม่รอดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด
-
เรื่องนี้ใครเป็นพระเอกหว่า
-
ว๊ากกกกกกกกกก ตอนไปไม่ลา
-
"ที่พี่คบใครจริงจังไม่ได้เพราะพี่ยังรอใครบางคน"
เหตุผลห่วย ๆ ว่ะ พี่เอิร์ธ กันต์มันจะรู้ด้วยหรือเปล่าล่ะ
ถึงตอนนี้ก็จะกลับมาหากันง่าย ๆ งั้นเหรอ
กันต์เล่นตัวเต็มพิกัดไปเล๊ยยยยยยยยย
-
น่าสนุก มารอติดตามต่อจ้าาาา o13
-
:z2: :z2: :z2:
เข้ามาเป็นอีกหนึ่ง FC :)
นายเอกงอนนานๆ ก็ดีนะคับ สนุก หุๆๆๆ
ชอบแบบอารมณ์จีบๆ กัน หยอดกัน ให้พอได้ฟิล ได้อารมณ์รักกุ๊ก กิ๊ก ....
เชียร์พระเอกนะค้าบบบบบบบ
-
จะกลับมาเหรอพี่เอิร์ท
มันไม่ง่ายขนาดน๊านนนน
-
พี่เอิร์ธ.....ที่บ้านเธอมีอีกมั้ยมีอีกมั้ยมีอีกมั้ยมีอีกคนมั้ยเธอ
-
สงสารกันต์นะ..ความทรงจำวัยเด็กยังคงฝังใจอยู่แล้วจู่ๆจะให้กลับมาเหมือนตอนนั้นก็คงเป็นไปได้ยากอ่ะ...
-
โดนรุกอย่างไวแบบนี้อะไรที่มันมอดไหม้ไปแล้วจะปะทุออกมาไหมละเนี่ย
-
พี่กันต์ ไวฟายยยยยยยยยยย สุด ๆ
ฮ่าๆ
ทำเอา คนเก๋า ไปต่อไม่ถูกเลยทีเดียว
-
พี่เอิร์ธเนี่ยอะไรยังไงห๊า! ทำน้องกันต์ชอกช้ำมาครั้งหนึ่ง แล้วทีนี้อะไรกันจะกลับมาทำไมเมื่อความรู้สึกน้องกันต์มันน้อยลงแล้ว อธิบายมาซะดีๆ ว่าที่ผ่านมาทำแบบนั้นไปทำไม มาทำให้น้องกันต์ใจเต้นแล้วก็ไม่สนใจ ถ้าพี่เอิร์ธไม่มีเหตุผลพอ เราจะยุให้น้องกันต์มีสามี เอ๊ย! มีภรรยาเป็นตัวเป็นตน
เป็นกำลังใจให้นะคะ :pig4:
-
ถ้าเค้าเจออย่างพี่เอิร์ธอีกนะ บอกได้คำเดียว ใจละลายๆๆๆๆ
-
คุณหมอยาใช้เวลานานไปป่าวค่ะ ต้ังกีปีมาแล้ว
ตอนไปอยากไปก็ไป พอตอนนี้อยากกลับมาก็มาซะเฉยๆ
เราเป็นกันต์เราก็งงอ่ะ
สรุปพี่หมอแม่งทำตัวน่าหมั่นไส้
คำผิดนะค่ะ เลือนลาง ไม่ใช่ เรือนลาง
-
ตามมาอ่านเรื่องใหม่ด้วยครับ
-
พี่เอิร์ธเมาป่าวคะพี่ = = ... อุกอาจสุดๆ
คือพี่แกต้องมั่นใจมากว่าอีกฝ่ายยังมีเยื่อใยอยู่ถึงกล้าทำแบบนี้
กันต์เองก็คงยังมีเยื่อใยอยู่มากจริงๆ ไม่งั้นต้องออกอาการต่อต้านกว่านี้แล้ว
ในตอนนี้พี่เอิร์ธเหมือนคนที่เคยอยากแสวงหาของใหม่(ซึ่งมันก็ไม่ผิดเพราะตอนนั้นทั้งคู่ไม่ได้เป็นแฟนกัน) แล้วพอไม่ได้ที่ถูกใจก็กลับมาตายรังกับของเดิม ....ทั้งนี้พูดโดยที่ยังไม่รู้อดีตของพี่เอิร์ธ
แน่นอนว่ามันต้องมีปมมากกว่านั้น ...แต่ตอนนี้พี่เอิร์ธดูเป็นแบดกายมากค่ะ
รอติดตามตอนต่อไปค่ะ :))
-
พี่คบกับใครไม่ได้เพราะกันต์ โอยยยยยย ถรุยส์ แล้วไปคบคนอื่นทำชะมอยทำไมคร้าบบบบ
ทิ้งน้องไปทำไมคร้าบบบบ ผ่านไปแล้วก็ผ่านไปเลยไหม
อยากขะเชียน์นะเอออ แต่ขอน้องเอาคืนก่อน :laugh:
-
กรี๊ดดดดดดดดด
เฮียแกรุกจริงๆ
มาเร็ว รุกเร็วมาก
-
พี่เอิทขา 55. ใจจะวายค่า
-
มันมีซัมติงอะหยัง
-
พี่เอิร์ธ!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!! มาถึงทำเอาคนอ่านใจสั่นเลย :o8:
รุกกันต์เยอะๆแหละดี
เชียร์พี่เอิร์ธค่าาาาาา
รอตอนต่อไปนะคะ :กอด1: :กอด1: :L2:
-
สั้นไปนะ สั้นไป โอ๊ยยยยยยยยยยยย
ตัดฉับแบบว่า กรี๊ดดดดดดดดดด เอาอีกๆๆๆ
จะต่อติดไหมนะ??
กันต์ ลึกๆ แล้วลืมพี่เอิร์ทไปแล้วจริงหรอ
มันจะกลับมาเหมือนตอนนั้นได้อีกรึเปล่า???
-
กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด
ขอสมัครเป็นเอฟซีพี่เอิร์ธด้วยคน ฮ่าๆๆๆๆๆๆ
ชอบจริงๆอะไรที่แบบ พระเอกกลับมาสานต่อเรื่องเก่าๆ :z2:
แล้วนายเอกก็ยังมีใจ อ่า >/////////////<
-
ชอบกันต์อ่ะ ดู อึนๆ มึนๆ เอ๋อๆ ฮาๆ ดี
ดูซิว่าจะหนีพี่เอิร์ธไปได้สักกี่น้ำ เห็นมั้ยล่ะนั่นเค้ารุกหนักขนาดนี้
-
มาต่อแล้วววววว
รู้สึกว่าพี่เอิร์ธนะ ไม่สุภาพแสนดีหรอก แอบร้ายเหอะเรา
แต่ฮากันต์นะ ไม่รู้สึกอะไรเลยยยยย แต่ทำไมมีเรื่องพี่เอิร์ธตลอดเวลานะ
-
พี่เอร์ธเปิดตัวมาก็รุกเลยนะ
-
เอิร์ธกลับมาง่ายๆ แถมยังรุกไวอีกต่างหาก
ตอนนั้นน้องมันคิดแต่ตัวเองก็ไปทำร้ายได้ลงคอ
คิดจะไปก็ไป คิดจะมาก็มา ใช้ม่ายด้ายยยย
อย่าเพิ่งให้อะไรๆมันหวนกลับมานะกันต์
ให้หมอยาเขาใช้ความพยายามากกว่านี้อีกเยอะๆ
-
รุกหนักเลยนะตะเอง :m3: :m3: :m3: :m3:
-
เฮ้ยๆๆ พี่เอิร์ธน่ารักมาก มีเสน่ห์ไม่เปลี่ยนเลยนะ เคยหล่อแสนดียังไงก็ยังงั้น
แต่มันก็ต้องมีอะไรที่เปลี่ยนบ้างสิ อยากเห็น แหม่ พี่เค้าก็รุกไม่ธรรมดานะ
มาเซอร์ไพร์สซะงั้น แถมจ้องเอาจ้องเอา ตามไปกุมมือที่ห้องน้ำอี๊ก
ใจแข็งไว้นะกันต์อย่าเพิ่ง ๆ เล่นตัวหน่อย 555 (กันต์บอกมันก็ต้องงั้นอยู่แล้วแหละแก)
แต่ไว ๆ ก็ดีนะ (อารมณ์แฟนคลับพี่เอิร์ธค่ะ)
ขอบคุณค่ะ
-
เล่นตัวไว้น้องกันต์ อย่าอ่อนข้อให้ง่าย ๆ ทิ้งเราไปตั้งนาน
-
รุกอย่างรุนแรงงงและหนักหน่วง555
-
เย้ๆๆๆๆๆ
เรื่องใหม่
พี่เอิร์ธรุกหนักไปแย้วววววววววว
เดี๋ยวน้องกันต์ตื่นน๊าาาาาาาาาาาาาาา
o13
-
เชียร์เอิร์ธรุกกันต์ให้ได้นะ
สมัคเป็นแฟนคลับเอิร์ธ
-
เอิร์ธหายไปตั้งนาน กลับมาหากันต์ใครจะเหมือนเดิมเล่า
-
มาต่อเร็วนะ คนอ่านจิได้ไม่ลงแดงตาย :a11:
-
มาบอกอะไรป่านนี้ ..ยะ
:กอด1:
-
จิ๊ดดดดด :man1:
มาลูบไล้หลังมือนี่แหละ :-[ :-[ :-[
หวนคืนเถอะนะกันต์ :laugh: :laugh:
-
ความสัมพันธ์คู่นี้น่าติดตามค่ะ อยากรู้ว่าจะต่อกันติดยังไง ถึงกันจะปฏิเสธว่าความรู้สึกมันจางเกือบหายไปแล้วแต่จริงๆแล้วมันอาจจะถูกเก็บไว้ในส่วนลึกและมากกว่าที่กันต์คิดก็ได้ รุกต่อไปค่ะพี่เอิร์ธธธ รอดูวันที่ส่วนลึกในใจกันต์ปะทุตู้ม เกิดเป็นโกโก้ครันช์(ไม่ใช่ละ ๕๕๕)
เป็นกำลังใจให้คนเขียนนะคะ :กอด1:
รอติดตามเฮียด้วยค่ะว่าจะมาแก้ตัวยังไง ทำน้องเน็ตร้องไห้ฟูมฟายซะมากมาย
-
อย่าได้ยอมนะกันต์ เอาให้หนัก o18
-
กันสู้ๆ อย่าไปยอมง่ายๆ
-
อื้อหือ กี่ปีนะ 6-7ปีปะ??? #เห็นที่พูด
อาา.. กลับมาแบบนี้
เป็นใครก็คงต้องรู้สึกไม่ค่อยโออะ
แล้วนี่มาทำงี้ อื้อหือ บางทีก็สงสารกันต์!
อัยย้าาาา ตามคนเขียนมาจากเหนือฝันนน :)
ชอบบบเรื่องนี้ด้วย
-
พี่เอิรธ์กัตน์ไม่ใช่ของตายนะ อยากรู้อดีตเเล้ว
-
ต้องให้น้องกันต์เล่นตัวนานๆ
เอาให้จีบยากๆหน่อย
หมั่นไส้พี่เอิร์ธ ชริ!
-
#มารักทำไมตอนนี้?
-แลดูเลว
-ต้องเอาคืน
-เปลี่ยนพระเอก
-ทิ้งกันแล้วกลับมาทำไม?
-เลวว
- :(
-
อร๊ายยยยยยยย ณ จุดนี้ อิจฉากันต์เป็นที่สวดดดดดด
อยากได้อย่างพี่เอิร์ธซักคน หาได้ที่ไหนนะ ฮ่าๆๆๆๆ
-
มันยังไงกันนะไอ้พี่เอิร์ธ
-
west มาต่อให้ไวมาก ดีใจจัง 55555555
พ่อดอกรักเร่ Dahlia จู่ๆ เขาก็หายไป แล้วจู่ๆ เขาก็กลับมา
ถึงแม้จะเคยรู้สึกดีด้วยแค่ไหน แต่เป็นใครก็คงรู้สึกหวาดๆ กันบ้างล่ะ
ความรู้สึกทะแม่งๆ บอกว่าท่าทางพี่เอิร์ธจะเจ้าชู้ตัวพ่ออย่างบอกไม่ถูก
แต่ก็ไม่อยากจะคาดเดาแฮะ รอติดตามตอนต่อไปจ้า :o8:
-
ดันๆๆๆ
-
(http://upic.me/i/nq/1untitled-3.gif)
Dahlia 03
ผมลืมตาขึ้นมาช่วงบ่ายแก่ๆของวันเสาร์ เสื้อผ้ายังทรงชุดเดิมปลดแค่กระดุมสองเม็ดกับตะขอกางเกงให้หลวมพอนอนสบาย สาบานครับว่าไม่ได้เมา และไม่ได้กลับมาดึกดื่นจนไม่มีแรงไปอาบน้ำหรอก ก็แค่นอนลืมตามองเพดานมืดๆของห้องนอนคิดอะไรเรื่อยเปื่อยจนผล็อยหลับในสภาพเน่าๆเท่านั้น ส่วนไอ้สาเหตุที่ทำให้ผมต้องตาค้างหลับลงซักเกือบๆตีสี่ได้ ก็เป็นตัวเดียวกันกับที่ไลน์มาหาให้ผมลืมตาตื่นนี่แหละ
Earth said ตื่นหรือยัง
Gun said ยัง
Earth said ละเมอคุย?
Gun said พี่เอิร์ธมีอะไร?
Earth said วันนี้พี่ออกเวรสองทุ่ม เดี๋ยวไปหาที่คอนโดนะ
Gun said กันต์ไม่ว่าง
ผมตอบไปแค่นั้น เห็นมันกดอ่านแล้วเงียบไปเลยยันตัวเองลุกขึ้นมาบิดขี้เกียจ นอนดึกแล้วกล้ามเนื้อแม่งล้าทั้งคัวจริงๆ ผมยืดเส้นยืดสายพักใหญ่แล้วเดินมาเข้าห้องน้ำ ล้างหน้าล้างตา อาบน้ำอาบท่า ต้องซักผ้าแล้ว ดองมาเกือบๆเดือน
ชีวิตชายโสดก็แบบนี้ครับ ทำในสิ่งที่คิดว่าจำเป็น กางเกงในหมดค่อยขนเสื้อผ้าส่งร้านซักรีด เปลืองสัตว์อะแต่จะให้เป็นคนทำอะไรเองน่ะฝันไปเถอะ งานแบบนี้ผมยกให้สุภาพสตรีเลดี้เฟิร์สครับ ว่าแล้วก็อยากมีแม่บ้านส่วนตัวมาดูแลเหมือนกันนะ ติดอยู่ตรงว่าจะไปหาจากไหนให้ถูกใจว้า
คิดพลาง ทำความสะอาดร่างกายตัวเองไปพลาง พอสระผมเสร็จก็ใช้ผ้าเข็ดตัวเช็ดหัวเดินออกจากห้องน้ำ ร่างกายส่วนอื่นปล่อยให้มันโตงเตงโทงเทงไป ห้องนี้อยู่คนเดียวจะไปอายใคร ที่จริงผมชอบด้วยซ้ำแก้ผ้าอยู่ห้องเนี่ย สบายตัวดี ไม่เปลืองชุดอีก พอผมเริ่มหมาดก็โยนผ้าพาดพนักพิงเก้าอี้เป็นการตาก ไปห้องครัวรื้อๆมาม่ากระป๋องออกมาได้ก็เสียบกาน้ำร้อน เปิดแชนแนลจีโอกราฟฟิคทิ้งไว้ให้มีเสียงช้างร้องแปร๋นปรั๋นเป็นเพื่อน กระทั่งเสียงโทรศัพท์ดังเลยวิ่งเข้าห้องนอนไปใหม่ ใครวะ ไม่ได้เม็มเบอร์ไว้ โทรมาเรื่องงานนี่กูด่าจริงเหอะ มันวันเสาร์แห่งชาตินะครับ
“สวัสดีครับ”
“ทำอะไรอยู่?”
“แก้ผ้ารอน้ำเดือดครับ กำลังจะต้มมาม่าแดก นั่นใครครับ”
“ฮะๆ อะไรของเราเนี่ย พี่เอง..”
พี่เอง..
พี่เอิร์ธ..
ไอ้เชี่ยขุน!
“ไปแต่งตัวก่อนไหม เดี๋ยวไม่สบาย พี่ถือสายรอได้”
“อ่า ไม่เป็นไรพี่ มีอะไรหรือเปล่าโทรหากันต์เนี่ย”
“เย็นนี้กันต์ไปไหนเหรอ?”
เวรละ.. สคริปสด! ผมตวัดลิ้นเลียปากนิดๆ กรอกตาใช้ความคิด ไปไหนดีวะ
“กันต์ว่าจะไปซื้อของเข้าคอนโดอะพี่ เนี่ยที่ห้องไม่มีอะไรเลย ต้องกินมาม่าแล้ว”
“อ้อ เหรอ งั้นเดี๋ยวรอพี่ก่อนนะ จะพาไป กันต์ไม่มีรถไม่ใช่เหรอ”
“ไม่เป็นไรพี่ ตั้งไกล กันต์ไปเองได้ครับ”
“แต่พี่อยากไปหา โอเคนะ จะซื้ออะไรทำลิสท์ไว้เลย คนไข้มาแล้ว เดี๋ยวแค่นี้ก่อนนะครับ”
เออครับ ตามสบายครับ
เดี๋ยวนะ.. ทำลิสต์ซื้อของใช้ในบ้าน นี่มันแม่บ้านชัดๆเลยครับพี่เอิร์ธธธธธธ ผมทำตาเหลือกมองโทรศัพท์ที่ถูกตัดสายของตัวเองไปแลวด้วยอาการดิ้นเร่า แลกซ์เหี้ยอะไรวะชนกันต์ มึงโหลดช้าแรมต่ำอะไรขึ้นมาถึงปล่อยให้มันตีรันฟันแทงโป๊ะป๊ะโป๊ะเป้งได้ฝ่ายเดียว สุดท้ายมายืนอ้าปากพะงาบๆเพราะแย้งไม่ทัน อยากจะสำรอกความโง่เขลาของตัวเองออกมาจริงๆเลย
ผมเกาหัวแกรกๆ จะทิ้งตัวลงนอนเสียงกาน้ำร้อนก็ดีดให้ผมต้องแบกสังขารปลวกๆของตัวเองหยิบถ้วยกระดาษรักษ์โลกไปกดน้ำร้อนต้มมาม่ามานั่งกินหน้าทีวี เปลี่ยนช่องมาดูมวยไปกินมื้อแรกของวันไป พออิ่มก็เรอเบิ้กออกมาแล้วเอาช้อนส้อมไปดองรวมกับจานที่ยังไม่ได้ล้างเมื่อสามวันก่อนและปล่อยให้มันหมักหมมเข้าสู่วันที่สี่ ส่วนตัวเองก็หมุนตัวกลับมาทิ้งร่างลงบนโซฟานุ่มนิ่ม คว้าเอาบ็อกเซอร์ที่เคยใส่แล้วโยนไว้แถวนั้นมาสวมลวกๆกอดหมอนกาฟิวส์ยักษ์ที่ซื้อช่วงที่โลตัสลดราคาเหลือ199แนบอก หมอนโง่ๆนี่ผมมีสองใบ อีกใบเอาไว้กอดนอนบนเตียงเป็นสีส้มเหมือนกันทั้งคู่ ตอนตัดสินใจซื้อห้องนี้พี่เมก็เป็นอีกคนที่ยุให้ผมซื้อแทนเช่าหอเหมือนสมัยเรียน โดยพี่เมก็ซื้อห้องติดๆกันไว้ด้วยแต่เพราะส่วนใหญ่แล้วจะมาอยู่กับผมมากกว่าสุดท้ายห้องนั้นเลยปล่อยเช่าแล้วเปลี่ยนเป็นซื้อของใช้เข้ามาอยู่กินกับผมในช่วงหนึ่งแทน หมอนนี่ก็เป็นสมบัติหนึ่งในหลายอย่างที่พี่เมทิ้งไว้ดูต่างหน้า ไหนจะสลิปเปอร์ต่างไซต์ แก้วกาแฟคู่รัก ขวดพริกไทกับเกลือ โอย เรียกได้ว่าตอนลา หญิงสาวอายุมากกว่าแทบไม่เอาอะไรไปเลยนอกจากตัวและหัวใจ แถมไว้ด้วยความเจ็บปวดแสนสาหัสให้ผมหลาบจนบัดนี้ โชคดีอย่างเดียวของผมคือพี่เมไม่ได้ทิ้งผมไปมีคนใหม่ ยังเป็นอาจารย์เมธาวีคนเดิมคนดีให้ผมแอบรอลึกๆว่า บางทีเธอวันที่เธอเหงาเกินจะอยู่คนเดียวอาจจะหันกลับมา
เข็มนาฬิกาค่อยๆหมุนไปเรื่อยเอื่อยในวันเสาร์ ผมหมดเวลากับการดูโทรทัศน์ก่อนขยับขยายเก็บเสื้อผ้าที่กองระเกะระกะตลอดวันทำงานลงตะกร้า กว่าจะเปิดม่านสีครีมน้ำตาลวันนี้ได้ก็พบว่าข้างนอกเป็นสีดำหลังพระอาทิตย์ตกดินเสียแล้ว ปกติของหน้าหนาว แค่หกโมงฟ้าก็มืด แต่ในกรุงเทพมหานครและปริมณฑลอุณหภูมิไม่ยักจะลดมากพอให้รื้อเอาเสื้อกันหนาวมาใส่เหมือนสมัยประถม ว่ากันว่าโลกร้อนขึ้นท่าจะจริง
ผมเดินวนไปวนมาหาถุงเท้าที่ไม่ครบคู่อยู่พักใหญ่ ลอนดรีใต้คอนโดเปิดถึงสองทุ่มครึ่งดังนั้นควรขนผ้าลงไปซักก่อนร้านปิด สายวันอาทิตย์จะได้ไปรับผ้าคืนทันใส่วันจันทร์ แวะมินิมาร์ทข้างร้านซักผ้าซื้ออะไรมารองท้องสักหน่อยน่าจะพอดีกับเวลาที่พี่เอิร์ธบอกจะมาหา ไม่ได้ตั้งตารอหรอกครับ แต่พอนึกๆดูไปห้างแล้วชวนมันไปซื้อชุดไปงานแต่งก็ดีเหมือนกัน ผมมั่นใจว่ารสนิยมพี่แกน่าจะเวิร์คกว่าผมเยอะ แต่งเสร่อๆไปเดี๋ยวจะถูกไอ้จ๊อบเจ้าบ่าวขี้เต๊ะแขวะกลางงาน ผมกับมันไม่ค่อยสนิทกันเท่าไหร่ ก็เจ้าสาวของมันเนี่ยผมเองก็เคยหม้ออยู่พักหนึ่งก่อนคบกับพี่เม รายนั้นพอรู้ว่าแฟนตัวเคยชะแว้บแอบคุยกับผมลับหลังก็กลายเป็นมองหน้ากันไม่ค่อยติด โชคดีที่ไม่ได้ไปถึงขั้นไหนต่อไหน พอผมตกลงปลงใจกับพี่เมก็เลิกยุ่งกับเอ้ขาด ระหว่างผมกับไอ้จ๊อบเลยกลายเป็นแค่เคืองกันนิดๆ นิดเดียวจริงๆ
“กันต์”
เสียงเรียกคุ้นหูดังขึ้นก่อนเวลา ผมสวมเสื้อกล้ามตาห่านกับบ็อกเซอร์ลงมาส่งผ้าซัก ตอนนี้กำลังยืนรอลิฟท์ พอได้ยินพี่เอิร์ธเรียกก็หันกลับไปยิ้มแหย กอดตะกร้าผ้าสีฟ้าเอาไว้ “ไหนว่ามาสองทุ่มไงพี่”
“พี่แลกเวรน่ะ เห็นว่าเราต้องไปซื้อของ กลัวช้าแล้วห้างจะปิด เอาผ้าลงมาซักเหรอ?”
“ครับ งั้นเดี๋ยวพี่ขึ้นไปรอกันต์แป๊บนึงนะ ขอแต่งตัวหน่อย ไปชุดนี้คงไม่ไหว”
พี่เอิร์ธหัวเราะร่วนรุนหลังผมพอดีกับประตูลิฟท์ที่เปิดออก เมื่อวานพามาส่งหน้าคอนโดแต่ไม่ได้บอกห้อง วันนี้คงได้ข้อมูลมาจากไอ้ระยำขุนเลยกดเลขชั้นให้เสร็จสรรพ แถมพอถึงก็เดินนำหน้าไปหยุดที่ห้องผมโดยพลการอีกด้วย
“ไอ้ขุนบอกอะไรพี่มาบ้างเนี่ย”
“ก็บอกว่ากันต์โสด เพิ่งเลิกกับอาจารย์สอนมหาลัยอายุมากกว่าได้ครึ่งปีแล้ว”
ผมหัวเราะแล้วเถียง “เพิ่งเลิกแค่ห้าเดือนเอง ขุนแม่งโม้”
“มันปัดขึ้นมั้ง พี่นั่งรอที่โซฟานะ”
“เอาเลยพี่ รีโมทอยู่ตรงนั้นแหละ”
“เฮ้ย จะให้เอาเลยเหรอ ใจร้อนว่ะ”
เป็นเรื่องปกติธรรมดาครับที่ผู้ชายจะพูดอะไรซันไลๆแบบนี้ออกมา ผมน่ะไม่ถือหรอกถ้าไม่ติดว่าไอ้คนพูดน่ะมันจ้องจะ เอา ผมอยู่จริงๆ ด้วยอารมณ์เซ็งๆปนหมั่นไส้เลยถอดเสื้อกล้ามเหม็นเหงื่อออกมาม้วนแล้วปาใส่มัน พี่เอิร์ธหัวเราะร่วนแต่ยังไม่หยุดพูดจาทุเรศ “ถอดเสื้อยั่วอีกนั่น”
“พอเหอะพี่เอิร์ธ นั่งดูทีวีเงียบๆไปเลย”
ความสัปดนมันเติบโตตามอายุ เชื่อเถอะครับ เมื่อก่อนพี่เอิร์ธไม่ใช่แบบนี้นะ จะเป็นเหมือนคุณชายๆหน่อย พูดน้อย เรียบร้อย อบอุ่น กิริยาทะลึ่งทะเล้นนี่เพิ่งเห็นเหมือนกัน ไม่รู้ไปหัดมาจากไหน พวกหมอพวกเภสัชเขาน่าจะเรียบร้อยไม่ใช่เหรอ? หรือผมเข้าใจอะไรผิดไป??
หลังจากเปลี่ยนเสื้อผ้าเสร็จ คุณชายก็พาผมนั่งแคมรี่ไฮบริดจ์สีขาวออกจากคอนโด พี่เอิร์ธอารมณ์ดีเหมือนครั้งที่แล้วที่เจอกัน ทันทีที่จอดรถก็พาเดินเข้าซูปเปอร์ แม้ผมจะมาที่ห้างนี้บ่อยครั้งจนแทบจะสัปดาห์เว้นสัปดาห์ แต่ซื้อของเข้าห้องนี่ก็เลิกทำตั้งแต่อยู่ตัวคนเดียว พอได้มาจับรถเข็นก็อดไม่ได้ที่จะเขินหน่อยๆ ไม่รู้ว่าเพราะกำลังชอปปิ้งเหมือนพวกผู้หญิงหรือเพราะที่มากับอีกคนซึ่งเป็นผู้ชาย มิหนำซ้ำยังหล่ออีกด้วยกันแน่
“พวกอาหารกึ่งสำเร็จรูปเพลาๆหน่อยดีไหม ของพวกนี้กินมากๆเข้าจะอันตรายนะ”
ครับ คุณพ่อ
ผมก้มลงสวดอาเมนให้ลังมาม่าที่ยกใส่รถเมื่อสองนาทีที่แล้วก่อนจะถูกหนุ่มแว่นยื้อมันกลับไปวางลงบนชั้นเดิม ของในรถเข็นตอนนี้มีแต่นม น้ำผลไม้ คุกกี้ ขนมปัง และธัญพืช มีถุงขนมก๊อบแก๊บจำพวกเลย์แผ่นเรียบสีเหลืองกับทาโร่นิดหน่อย บางทีแอบรู้สึกว่าคิดผิดหรือเปล่าที่ชวนพ่อหมอยามาชอปปิ้ง แต่เอาเถอะ ไว้ซื้อมาม่ากระป๋องใต้คอนโดไปตุนอีกทีวันที่มันไม่อยู่ก็ได้
“เอาอะไรอีกไหม กันต์กินผลไม้หรือเปล่า”
“แอปเปิลก็ดีครับ เก็บไว้ได้นาน”
ผมตอบ พอดีกับรถเข็นเลี้ยวไปยังโซนของสด ผลไม้จำพวกองุ่นเป็นอีกอย่างที่พี่เอิร์ธหยิบใส่ตะกร้านอกเหนือจากที่ผมเสนอ ทันทีที่ได้ของครบถูกใจคนมาด้วยก็เข็นรถไปจ่ายเงิน ผมรูดบัตรซื้อเผื่อมีแคชแบค หมดไปเกือบๆพัน
“เดี๋ยวกินอะไรเลยไหม จะสามทุ่มแล้ว ครัวในห้างจะปิดเสียก่อน”
“กันต์อยากได้เสื้อใส่ไปงานแต่งอะพี่เอิร์ธ”
“หืม? เพื่อนแต่งงานแล้วเหรอ “
“ครับ สิ้นเดือนนี้ กันต์ว่าจะซื้อเชิร์ตใหม่กับเนคไทค์ พี่เอิร์ธช่วยเลือกหน่อยสิ เดี๋ยวเสร็จแล้วพาไปเลี้ยงอาหารเวียดนามในซอย”
คนตัวโตหัวเราะร่า คงไม่คิดว่าผมจะเอาของกินมาล่อ ร้านค้าในห้างทยอยปิดบ้างแล้วแต่พี่เอิร์ธมีแบรนด์ประจำแนะนำ ซึ่งโชคดีของผมที่ว่าร้านนั้นยังไม่ปิด
“พี่ว่าเชิร์ตสีชมพูอ่อนกับเนคไทค์ลายนี้ก็ดีนะ”
เป็นภาพที่ไม่ค่อยน่ารักหรอกครับเวลาที่เห็นผู้ชายคนหนึ่งหิ้วถุงก๊อบแก๊บพะรุงพะรัง ส่วนผู้ชายอีกคนยกเสื้อเชิร์ตแขนยาวสองตัวขึ้นมาเทียบกันในร้านขายเสื้อแบรนด์ พนักงานขายยังยิ้มกรุ้มกริ่มด้วยซ้ำตอนที่พี่เอิร์ธพยักเพยิดไปยังตัวสีหวาน แทนที่จะเป็นอีกตัวซึ่งเป็นสีเหลืองนวล
“สีเหลืองก็สวยนะ” ผมทำท่าลังเล ถึงยอมรับว่าเชิร์ตสีชมพูกับเนคไทค์เส้นนั้นจะเข้ากันได้ดีกว่าแต่ก็อดรู้สึกแปลกๆไม่ได้ คนมาด้วยสบตากับผมตรงๆแล้วยักยิ้ม “สีนี้แหละ เชื่อพี่”
ไอ้คนแนะมองด้วยสายตาแบบมีเลศนัย ผมจึงกลั้นใจหันไปถามพนักงานซ้ำอีกรอบ เจ้าหล่อนหัวเราะคิกคักกับตัวเองแล้วทำท่าเห็นดีเห็นงามไปกับพี่เอิร์ธ ไม่รู้ว่ามันดูดีเหมาะกับผมจริงหรือตอบส่งๆเพื่อเร่งปิดร้านกันแน่
กระนั้นสุดท้ายผมก็ยอมพยักหน้าซื้อเสื้อพร้อมเนคไทค์เส้นดังกล่าว แต่พอจะยื่นบัตรเครดิตให้พี่เอิร์ธกลับร้องฮื่อแล้วส่งบัตรของตัวเองให้พนักงานแทนโดยอ้างว่าตัวเองเป็นลูกค้าประจำ มีส่วนลดของแบรนด์นี้อยู่แล้วหน้าตาเฉย
“ไว้กันต์ค่อยคืนเป็นเงินสดดีกว่า”
พี่เอิร์ธยิ้มสดใสบอก พนักงานคนเดิมเดินกลับมาอีกครั้งพร้อมถุงกระดาษให้ผมรับไว้ จากนั้นก็พากันถือของพะรุงพะรังไปยังลานจอดรถ พี่เอิร์ธกดรีโมทให้ไฟหน้าแคมรี่คันเดิมกระพริบ วางถุงพลาสติกทั้งหมดไว้เบาะท้าย ส่วนผมก็นั่งเป็นตุ๊กตาหน้ารถกอดถุงเสื้อผ้าไปตามระเบียบ คาดเข็มขัดเสร็จรุ่นพี่ใจป๋าก็เลื่อนเกียร์เคลื่อนรถ ไม่วายหันมาถามอีกรอบเพื่อความมั่นใจ “กันต์อยากกินอะไรนะ? อาหารเวียดนามเหรอ?”
“ครับ มีร้านนึงอยู่ในซอยแถวๆคอนโด อร่อยสุดยอด พี่เอิร์ธลองไหม หรืออยากกินอย่างอื่นก็ได้นะ กันต์ไม่มายด์?”
“เอาสิ อาหารเวียดนามก็ได้” สารถีว่าง่าย พูดจบก็ยกมือออกจากเกียร์มาคว้าเอามือผมไปจับหน้านิ่ง “กันต์ว่าไงพี่ว่างั้นแหละ”
“งั้นกันต์ว่าพี่เอิร์ธปล่อยมือกันต์ดีกว่า”
“แต่อันนี้พี่ไม่เห็นด้วยว่ะ” ไม่ใช่แค่รั้น พี่เอิร์ธยังดึงมือผมไปจูบหน้าด้านๆ “วันก่อนยังไม่ตอบพี่เลย”
“ตอบอะไร?”
“ที่ถามว่าคิดถึงกันบ้างหรือเปล่าไง”
ความเงียบก่อตัวภายในห้องโดยสารแคบๆอีกครั้ง คราวนี้พี่เอิร์ธไม่ได้เค้นด้วยสายตา หากแต่ใช้เสียงลมหายใจบีบบังคับให้ผมพูดอะไรสักอย่าง
“กันต์มีแฟนมาสองคนหลังจากเรียนจบ ยังไม่พอกับคำถามนั้นอีกเหรอ”
ถ้าคิดถึง ถ้ายังลืมไม่ได้จะมีคนอื่นได้ไง...
ผมเลี่ยงที่จะตอบ แต่พี่เอิร์ธก็ยังไม่ตั้งใจนึกถึงจุดประสงค์ที่ผมพูดแบบนั้น
“มันก็เป็นเรื่องที่จบไปแล้วไม่ใช่เหรอ แฟนกันต์น่ะ”
ผมถอนหายใจผ่านโพรงจมูกยาว เอาหัวพิงกระจกรถทั้งๆที่มือยังถูกอีกฝ่ายบีบเล่นอยู่
“กันต์ลืมมันไปหมดแล้ว เรื่องตอนนั้น...”
ผมเว้นวรรคให้อีกฝ่ายพักใจ เบือนสายตาออกไปยังท้องถนนที่ยังมีแสงของไฟรถคลาคล่ำสีแดงสลับเหลือง “อดีตของกันต์ที่จบไปแล้วมัน คือกันต์กับพี่เอิร์ธต่างหาก”
ภาพที่สะท้อนจากกระจกรถเป็นเสี้ยวหน้าของชายหนุ่มอายุไล่เลี่ยกับผม ใต้แว่นกรอบดำสายตาคมจ้องออกไปไม่สิ้นสุดขณะที่กลีบปากกดยิ้มน้อยๆเหมือนสิ่งที่ผมพูดเป็นเรื่องน่าขันมากเกินกว่าจะเก็บมาใส่ใจ
“งั้นเรามาพิสูจน์กัน ว่ากันต์ลืมมันจริงๆหรือเปล่า”
พี่เอิร์ธละสายตาจากท้องถนนมาสบกับผมครู่หนึ่ง และกลับเป็นตัวผมเองจะเป็นฝ่ายเบือนหนีแววตาอ่อนโยนนั่นก่อน สารถีจึงค่อยกวาดตากลับไปจ้องมองบนทางสายยาวอีกครั้ง
ถ้าบอกว่าเป็นการโกหกก็ไม่ใช่ พูดความจริงก็ไม่เชิง เรื่องราวระหว่างผมกับพี่เอิร์ธมันกำลังดำเนินไปสู่ธรรมนองคลองธรรมที่เหมาะสม ส่วนเรื่องของความปลาบปลื้มประทับใจนั่น ปล่อยมันไว้เป็นเพียงแค่เรื่องราวดีๆในชีวิตจะดีกว่า
ผมถอนหายใจอีกครั้ง มองนาฬิกาหน้าคอนโซลรถเป็นเวลาเกือบห้าทุ่ม โชคดีที่ร้านอาหารดังกล่าวกำหนดปิดครัวตอนเที่ยงคืน ดังนั้นเมื่อรถเทียบจอดที่ลานจอดหน้าร้าน จึงยังพอมีลูกค้าอยู่บ้างประปราย อาหารมื้อที่สองระหว่างเราไม่ได้อึดอัดเท่ามื้อแรก แต่ผมก็ยังไม่อาจหายใจได้ทั่วท้องอย่างที่ควร ถูกเล่นงานด้วยสงครามประสาทพักใหญ่ พอหนังท้องตึงได้ที่พี่เอิร์ธก็เรียกบริกรมาเก็บบิล ซึ่งทั้งๆที่ผมบอกว่าจะเลี้ยงแต่เภสัชกรหนุ่มก็เจ็บตัวไปตามระเบียบก่อนเดินนำผมกลับมาที่รถ
"ขอบคุณครับ"
เวลานี้แม้จะพยายามพูดอะไรสักอย่างทำลายเสียงเงียบที่น่าหนวกหูระหว่างเรา แต่ดูเหมือนจะเป็นเพียงการตบมือข้างเดียว เพราะอีกฝ่ายยังคงโนซิกแนล แคมรี่สีขาวเคลื่อนออกจากร้านอาหารมายังจอดบนลานจอดรถคอนโดในเวลาไม่นานนัก พี่เอิร์ธดับเครื่องรถแล้วหยิบถุงพลาสติกจากเบาะหลังเข้าสู่ตัวอาคารไม่ทันฟังคำทักท้วง เดินขึ้นลิฟท์กดชั้น กระทั่งไปหยุดยืนหน้าประตูห้องโดยไม่ปรึกษาหรือขออนุญาตใดๆให้ผมจนปัญญาจะขับไล่
ไม่ใช่รังเกียจอะไร แค่คิดว่ามันดึกเกินกว่าจะมานั่งเล่นที่ห้องผมแล้วก็เท่านั้น
"จะค้างเหรอครับ"
ที่ถามแบบนั้นเพราะพอไขประตูห้องเข้าไปอาคันตุกะก็เดินเอาของกินไปเก็บในครัว อาหารสดและนมถูกลำเลียงเข้าตู้เย็นแบบไม่มีทีท่าว่าจะกลับ หากแต่คำตอบที่ได้รับกลับไม่ตรงคำถาม
"กันต์ไปอาบน้ำก่อนเถอะ"
พอเข้าโหมดสั่งนิ่งๆแบบนี้ผมก็หางลู่หูตกกันเลยทีเดียว เดินยีหัวยุ่งๆของตัวเองกลับเข้าห้องนอน คอนโดที่ผมอยู่เป็นห้องชุดที่มีห้องน้ำอยู่ข้างนอก พอหยิบผ้าขนหนูกับชุดนอนเสร็จก็ต้องออกมาใหม่ เห็นพี่เอิร์ธกำลังพับถุงพลาสติกเข้าเก๊ะตรงเคาท์เตอร์ครัวก็ไม่ได้ใส่ใจ เข้าไปอาบน้ำสระผม สวมเสื้อบอลกับบอกซ์เซอร์ให้สบายตัวสบายใจ เบื่อครับ ไม่ชอบอยู่ในห้วงอารมณ์ดราม่า พอล้างหัวเสร็จก็รู้สึกโล่งๆขึ้น กลับออกจากห้องน้ำมาอีกที คราวนี้เภสัชกรหนุ่มกำลังนอนดูทีวีอยู่บนโซฟาหน้าตาท่าทางดีขึ้นกว่าเดิมเหมือนกัน
"อาบน้ำไหมพี่เอิร์ธ"
"เดี๋ยวกลับไปอาบบ้าน"
"อ้าว กันต์นึกว่าพี่จะค้าง"
พี่เอิร์ธส่ายหัว เรียกผมให้ไปนั่งด้วย "เรื่องนี้สนุกดีนะ พี่ดูสามรอบแล้ว ลงไปนั่งพื้นไป เดี๋ยวเช็ดผมให้"
"เฮ้ย ไม่เป็นไร"
ถึงปากจะเถียง แต่พอหันไปเห็นตาดุก็ต้องยอมนั่งขัดสมาธิไปบนพรมหน้าโซฟาด้วยความจำนน พี่เอิร์ธโยนหมอนกาฟิวส์ให้ผมกอดขณะที่ตัวเองเริ่มละเลงมือบนหัวผมช้าๆ เมื่อก่อนพี่เมก็เคยเช็ดผมให้ นั่งท่าแบบนี้เลย แต่ไม่อยากจะเชื่ออย่างคือมือพี่เอิร์ธนิ่มกว่ามือพี่เมที่เป็นผู้หญิงอีก อาจเพราะอารมณ์ตอนที่ทำให้มันต่างกัน พี่เมติดจะหมั่นเขี้ยวเลยชอบแกล้งยีหัวผมแรงๆ ขณะที่พี่เอิร์ธเหมือนทำด้วยความเอ็นดู ทะนุถนอม
ผมถอนหายใจยาวอีกเฮือกใหญ่
มันก็ดีอยู่หรอก ถ้าพี่เอิร์ธเป็นผู้หญิงตัวเล็กๆ ไม่ใช่หนุ่มแว่นตัวอย่างควายนี่อะนะ
-west-
สวัสดีวันอาทิตย์ยิ้มแฉ่งสีแดงสดใส
วันนี้แว้บมาบอกว่า ตัวละครยังออกไม่หมด อย่าเพิ่งนับศพทหาร
ปล. เตือนไว้หน่อยเรื่องนี้ไม่มีเทพบุตรค่ะ มีแต่เดวิลตัวน้อยๆ 5555+
เจอกันวันอาทิตย์หน้า รักนะคะคนดีของฉัน :man1:
-
ดูเหมือนจะมาม่ายังไงไม่รู้
-
เหมือนกันต์จะแพ้ทางพี่เอิร์ธเลยนะ พี่เอิร์ธว่าอะไรก็ต้องตามน้ำ แถมยังโดนดักทางได้อีก
กันต์ไม่เคยลืมพี่เอิร์ธได้เลย แต่กำลังพยายามที่จะไม่นึกถึงโดยอยากจะเก็บไว้เป็นแค่ความทรงจำที่ไม่ต้องการรื้อฟื้น
แต่เจอคนเขียนออกตัวมาว่างี้เลยไม่กล้าเดากันเลยทีเดียว รอให้ตัวละครออกมามากกว่านี้ก่อนแล้วกันนะ
ชอบเดวิลน้อยอ่ะ o18
เป็นกำลังใจให้ค่ะ :pig4:
-
โห เอาจริงๆพี่เอิร์ธเจ็บไม่น้อยแหละนะแต่ทำใจดีสู้กันต์ 55
เป็นกำลังใจให้ทั้งนักเขียนและนายเอกของเรา
-
ทำใจยอมรับซะกันต์ อิอิ :really2:
-
ตอนท้ายนี่หมายความว่าพี่เอิร์ธจะเป็นซาตานในคราบเทพบุตรเหรอ =[]=!
-
อ่านเพลินมากกกก รู้ตัวอีกที อ้าว จบตอนแล้ว !!
-
หนุ่มแว่น ผู้ที่อยู่ในความทรงจำสีจาง...
-
กลับมาทำไม ฉันลืมเธอไปหมดแล้วววววว ~~~~~~~~ o18
-
:mc4: โห ตอนใหม่มาอีกแล้วดีใจจัง :mc4:
พี่เอิร์ธออกตัวแรงอย่างต่อเนื่องแฮะ เวลาเป็นเงินเป็นทองมาก เก็บทุกช่วง
อ่านเรื่องนี้แล้วนึกถึงเพื่อนคนนึง เจ้าชู้เงียบๆ แบบพี่เอิร์ธของน้องกันต์เลยแฮะ
กำลังลุ้นตัวละครใหม่ๆ อยู่ เดาว่าน่าจะแฟนเก่าพี่เอิร์ธแหงมๆ
ท่าทางจะเพิ่มดราม่า+ความสนุกแน่นอน แอบกอดคนแต่งแบบเนียนๆ 55555 :กอด1:
-
พี่เอิร์ธนี่รุกมากกกกก อะ โอ๊ยยยย (โอ๊ยทำไม)
จะมีใครมาเพิ่มมาม่าอีก รอลุ้นต่อไปปปป :serius2:
-
พ่อพระมาเองกันต์ไม่รอดหรอกอิอิ
ออกจะดีขนาดนี้รอลุ้นครับ
-
เดี่ยวพูดทิ้งท้ายไว้สยองมาก
อย่าแกล้งคนอ่านนะ ไม่เอาไม่กินมาม่า :z3:
-
o18 o18
สงสัยเรื่องนี้มาม่ากัน อิ่ม
-
พี่เอิร์ธรุกหนักเลย
กันต์ก็ไหลตามน้ำอีกต่างหาก
คงไม่แคล้วกันแน่
-
ถ้ากันไม่ชอบพี่เอิร์ธอยู่ คงไม่ไหลตามน้ำขนาดนี้หรอกกก
ยอมให้เข้าห้องแถมยังชวนค้างอีก คิดถึงพี่เอิร์ธมาตลอดสินะ
แต่อาจเป็นเพราะความฝังใจสมัยเรียนว่าพี่เอิร์ธทิ้งไป
เลยอาจจะกลัวที่จะกลับไปเป็นเหมือนเดิมเพราะอาจจะโดนทิ้งอีกรอบ
สู้ๆต่อไปนะ ยังรอฟังคำแก้ตัวของพีาเอิร์ธเพราะพี่หมอยาน่ารัก เราจึงให้อภัย :o8:
-
ชิบหายละมีแววดราม่าหนักๆอะป่าวเนี้ยะ
o22
หน่วงๆ
-
อ่านแล้วรู้สึกถึงหมอกสีเทาที่มันคลุมเครือ
-
ดีดีดีดีดีดีเทพบุตรไปก็ไม่มีสีสันง่า55555555555555
แต่ถ้าดราม่าเกินไปเค้าก็จะย้อนไปอ่านบีมเน็ตย้อมใจก่อนอะคริอะคริ
บอกตรงๆว่าที่อ่านๆไปกันต์ก็ลืมพี่เอิร์ธไม่ได้หรอก เดี๋ยวเจอรุกไปเรื่อยๆก็แพ้เอง แต่ตัวละครอื่นจะเข้ามาทำอะไรนิ ลุ้นนนนนนนนน
-
สู้ต่อไปนะพี่เอิร์ธ
-
พี่เอิร์ธใช่พระเอกป่าวอ่า
ต้องรอดูแหล่ะ
เพราะตัวละครยังออกมาไม่หมดเลย
-
สนุกจังคะ :o8: :o8:
-
พี่เอิร์ธแกรุกหนักอยู่นะ แล้วเป็นแบบยากจะปฏิเสธด้วย หรือกันต์เองก็ไม่อยากปฏิเสธ (คนอ่านยุสุด ๆ ค่ะ)
ตอนเอามือไปจูบนี่แบบอืม พี่แกเอาจริงทำจริงไม่มีเขินอายอะไรนะ ถึงกันต์จะเคยคบกับผู้หญิงมาสองคน
แต่คนนี้แหละที่กันต์จะแพ้ทาง เชื่ออยู่ลึก ๆ นะ แต่ผู้เขียนบอกว่ามีตัวละครอีกก็นะ รอดูรอชมค่ะ
ป.ล. อยากไ้ด้ผู้ชายแบบพี่เอิร์ธ 555
ขอบคุณค่ะ
-
พี่เอิร์ธรุกต่อไป สู้ๆ
ถึงจะมีมาม่าก็อย่าหวั่น!!!
รอตอนต่อไปนะคะ :กอด1: :กอด1: :L2:
-
พี่เอิร์ธ รุกแบบเนียนๆนะเนี่ย
น้องกันต์ระวังหัวใจเอาไว้ดีๆล่ะ
-
ขอตัวขัดขวางดิ๊
ขอคนมาจีบกันเยอะๆ ;) สะใจ
-
ตอนนี้ถึงดูหวานๆ เเต่ก็อึนๆ
-
เมื่อไหร่จะวันอาทิตย์ :o12: :o12:
-
เชียพี่เอิร์ธแล้วนะ
-
อ่า งั้นเรื่องนี้ก็ว่ากันด้วยอารมณ์ล้วนๆเลยสินะคะ ...น่าติดตามดีค่ะ ท่าทางจะเดายาก
งั้นไม่เดาตอนต่อไปละ รออ่านปฏิบัติการรุกของพี่เอิร์ธอย่างเดียว 5555
-
จะว่าไปก็สงสารกันต์นะคะ เฮียเอิร์ธแลดูเผด็จการอะ คือเรื่องเล็กๆน้อยๆอย่างห้ามกินมาม่าอะไรอย่างนี้ก็ไม่เป็นไรดูน่ารักดี
แต่อย่างเรื่องจู่ๆอยากจะไปก็ไป ไปมีแฟนแล้วทิ้งให้คนข้างหลังเจ็บบ้าบออยู่คนเดียว แล้วจู่ๆอยากกลับก็กลับมาเนี่ยบางทีคนข้างหลังก็ตั้งตัวไม่ติดเหมือนกันว่าจะเอายังไง คือก็รู้แล้วแหละว่าจะกลับมาสานสัมพันธ์แน่ๆ แต่บางทีกันต์เองก็คงกังวลอยู่เหมือนกันว่าประวัติศาสตร์จะซ้ำรอยมั้ย เพราะกันต์คงเป็นแก้วร้าวๆในเรื่องของพี่เอิร์ธเคยมีแผลมาก่อนถึงจะยังมีใจอยู่แต่ก็จะไม่แน่ใจ เชียร์พี่เอิร์ธนะเพราะคิดว่าที่กลับมาเนี่ยคงไปคิดมาดีแล้วแน่ๆ แต่สงสารกันต์อยู่เบาๆบางทีอาจจะคิดอยู่ว่าจะแน่ใจได้มากแค่ไหนถ้าลองเปิดใจอีกครั้งจะไม่เจอแบบเดิมอีก หรือบางทีเราอาจจะคิดมากไปเองกันต์อาจจะไม่คิดอะไรเลยก็เป็นได้ ๕๕๕๕
คนเขียนเขียนดีมากๆเลยค่ะ เราอ่านแล้วคิดตามทุกทีว่าถ้าเราเป็นกันต์ที่ยังลังเลอยู่อาจจะเป็นเพราะอย่างนี้อย่างนั้นไปเรื่อย ๕๕๕๕
แต่เราชอบพี่เอิร์ธนะคะ ชอบหนุ่มแว่นนน :-[
-
พี่เอิร์ตดูบุกรุกไม่เบานะ
แต่กันต์ก็ดูยอมอะ แต่ก็ไม่ได้หมายความว่าจะคิดอะไรด้วย ถูกไหม??
สู้ต่อไปค่ะพี่เอิร์ต
-
อดีตดูจะมีอิทธิพลเหลือเกินนะกันต์
-
ก็ยังอึงอนอยู่บ้าง แต่ก็ไอของความอบอุ่นปนอยู่ด้วย...
-
มารอ ครับ
-
หืมมมมมมมมมมมม?
มีแต่เดวิล?
รวมถึงพี่เอิร์ธด้วย?
ชิมิ?
หึหึ
-
:L1: :L1: :L1:
-
พี่เอิร์ธรุกแรงเว่อร์ค่ะ
ชอบคาแรคเตอร์พี่เอิร์ธนะคะ หนูขอปักธงเป็นแฟนคลับพี่ตั้งแต่ตอนนี้เลยละกัน (ใจง่ายไปม๊ายเมิ๊งงงงงง)
แต่หนูเชื่อว่าพี่ต้องมีมุมดาร์กบ้างแหละค่ะ ใครมันจะไปแสนดีได้ตลอด กร๊ากกกกกกกกกกกกกกก
อะไรบางอย่างเราก็แค่ปล่อยให้มันเป็นตะกอนที่ตกอยู่ตรงก้นแก้วนะกันต์
รอวันที่มีใครมากวนมันให้ขุ่น เดี๋ยวก็จะรู้เองว่ามันลืมได้จริงๆ รึเปล่า หึหึหึ
-
ไม่นิยมเทพบุตร
รอปีศาจน้อย :impress2:
-
ตามมาจากน้องเน็ตกับพี่บีม
ได้ใจจริงๆ เรื่องนี้
ท่าจะติดงอมแงมอีกเรื่องแน่ๆ
ขอบคุณ -West-
+เป็ด
-
หวานแบบหม่นๆ
-
น้องกันต์เตรียมรับมือให้ดีนะ
พี่เอิร์ธรุกใหญ่แร้วว
ขอบคุณค่ะ +1
:L2:
-
ง่ะ...:z2:
พี่เอริธเป็นผู้หญิงตัวเล็กๆไม่ดีแน่
เป็นผู้ชายน่ะดีแล้ว
-
(http://upic.me/i/nq/1untitled-3.gif)
Dahlia 04
“อะแฮ่ม.. ได้ข่าวว่าเมื่อวันเสาร์ไปเดทกับไอ้เอิร์ธมาเหรอครับ คุณชนกันต์”
เสียงทุ้มของชายหนุ่มพุงพลุ้ยวัยทำงานเอ่ยทักทันทีที่เช้าวันจันทร์เดินทางมาถึง ผมดูดกาแฟโบราณเจ้าเดิมที่แวะประจำไปค่อนถุง เลี่ยงที่จะตอบคำถามเพื่อนร่วมงานโดยไปเปิดคอมพิวเตอร์ทำงานแทน ทว่านายขุนศึกก็ไม่ได้มีทีท่าจะล่าถอยง่ายๆ มันเลื่อนเก้าอี้จากโต๊ะตัวเองมานั่งคร่อมจ้องหน้าผมตาไม่กระพริบ
“ยังไง ยังไง.. ถ่านไฟเก่าคุหรือยัง”
“คุพ่อมึงสิ”
ผมตอบเสียงเรียบ เริ่มมองไอ้เชี่ยขุนตาขวาง มันเลยหยิบโหลคุกกี้ของตัวเองมาให้ผมกินกับกาแฟ หลอกล่อให้อารมณ์ดีแบบที่มันชอบทำและมักจะประสบผลสำเร็จ ผมคว้าเอาคุกกี้ราคาแพงมาเคี้ยวง่ำง่ำ แต่ก็ยังคงไม่ปริปากเล่าอะไรให้อ้ายกบฎฟัง
คืนวันนั้น ผมจำไม่ได้ว่าตัวเองสลบไปตอนไหน เหมือนกึ่งหลับกึ่งตื่นตอนที่แผ่นหลังแปะไปกับเบาะที่นอน มีมือใหญ่มาปัดผมปรกหน้าให้รู้สึกรำคาญอยู่พักหนึ่งแต่เปลือกตาก็หนักอึ้งเกินที่จะเปิด อาจเป็นเพราะวันศุกร์นอนดึกมาก พอวันเสาร์จึงง่วงเป็นพิเศษ ไม่ใช่ไม่รู้นะตอนที่ริมฝีปากอุ่นๆนั่นแนบบนหน้าผาก แต่ตอนนั้นคิดแค่ว่ากูจะนอนๆ สุดท้ายก็เลยหลับโดยที่ไม่รู้ว่าแขกกลับไปตอนไหน เช้าวันอาทิตย์ตื่นขึ้นมาเพราะแสงจากผ้าม่านที่เปิดทิ้งไว้ก็พบว่าตัวเองกอดหมอนกาฟิวส์หลับอุตุอยู่บนเตียงแล้ว แถมห้องหับก็กลายเป็นระเบียบเหมือนไม่ใช่พื้นที่ของผม จานที่ดองๆเอาไว้เกือบข้ามสัปดาห์ก็ถูกล้างคว่ำอย่างดี เหมือนมีแม่บ้านส่วนตัวมาคอยดูแล
แต่โทษเหอะ รู้อยู่แก่ใจว่าไอ้แม่บ้านที่ว่าน่ะมันผู้ชายชัดๆ
ผมยัดคุกกี้ผสมเม็ดมะม่วงหินมพานต์เข้าปากเป็นชั้นที่สาม ยังคงเงียบจนคนใฝ่รู้ทำท่าจิ๊จ๊ะไม่พอใจ ถูกหลอกแดกคุกกี้ฟรีแล้วแหละมึง จ้างให้กูก็ไม่พูดหรอก
“ใจคอจะให้กูฟังความจากไอ้เอิร์ธข้างเดียวเหรอวะ?”
มันว่า ผมเลยเบะปากทำท่าไม่ชอบใจ “พี่เอิร์ธเล่าอะไรให้มึงฟังบ้างล่ะ”
“ก็บอกว่ามึงกับเขาเกือบเป็นแฟนกัน ตอนมัธยม”
“ขี้โม้แล้วสัตว์”
“เฮ้ย แต่กูว่ามีเค้านะ”
“อะไรของมึง”
“ก็... ดูแก๊บของมึงกับเอิร์ธมันไม่ค่อยห่าง เหมือนน่าจะจูนกันติด “ ไอ้ขุนเอานิ้วชี้สองนิ้วมาวางคู่กันทำท่าประกอบ ผมเลยยกนิ้วกลางให้มันเป็นการตอบแทน “ไม่ต้องจิ้น ไม่มีอะไรทั้งนั้นแหละ”
“แล้วเย็นนี้มึงไปไหน”
หมดคำถามไอ้ขุนผมก็แทบพุ่งพรวดเอากาแฟผสมคุกกี้พ่นออกมา ขุนศึกยักยิ้มที่มุมปากร้อง “แล่ว แล่ว แล่ว...”
“แล่วพ่อมึงสิ”
เรื่องของเรื่องคือไอ้พี่เอิร์ธครับ มันบอกผมเมื่อเช้าว่าเนคไทค์ที่ซื้อวันก่อนตกอยู่ที่รถมัน อันที่จริงผมก็สงสัยอยู่หรอกว่าไปตกได้ยังไง ตัวเองกอดถุงกระดาษใส่เสื้อกับไทค์เอาไว้ตั้งแต่ออกจากร้าน แต่พอเจ้าของรถว่างั้นผมก็ไปรื้อถุงที่ยังกองอยู่สภาพเดิมจากวันที่ซื้อข้างๆตู้เสื้อผ้าดู พบว่าเนคไทค์ไม่อยู่ที่ผมจริงๆเลยต้องรับนัดไปกินข้าวเย็นกับมันด้วยความจำใจ
จะเรียกว่าจำใจ อันที่จริงก็โหดร้ายไปหน่อย มันไม่ถึงขั้นนั้นหรอกแค่ไม่ค่อยจะเต็มใจนัก นึกๆดูอีกทีจะคิดว่าเป็นรุ่นพี่รุ่นน้องกินข้าวกันอีกสักมื้อก็แล้วกัน ที่จริงยังไม่ได้ขอบคุณมันวันนั้นเลยด้วยซ้ำที่ทั้งซื้อเสื้อผ้า เลี้ยงข้าว แถมยังทำความสะอาดห้องให้อีก ติดก็แต่ไอ้อ้วนเพื่อนร่วมงานนี่แหละทำหน้าตาแซวเหมือนคืนนี้ผมจะเสียตัวยังไงอย่างนั้น วันนั้นผมเลยไม่พูดกับไอ้ขุนทั้งวัน ตอนเที่ยงก็ลากคอไอ้ต้นไปหาอะไรกินด้วยโดยไม่ชวนมันด้วยซ้ำ รำคาญ
ยิ่งตกเย็น เลิกงานปุ๊บ ผมก็เนียนๆทำทีไปเข้าห้องน้ำแล้วไปติ๊ดบัตรออก ไม่ให้ขุนศึกมันรู้ว่าผมแอบกลับก่อน ไม่งั้นได้ยื้อให้ผมอยู่กับมันจนพี่เอิร์ธมารับที่ออฟฟิศแน่ เรื่องเผือกๆนี่ขอให้บอก ไอ้ขุนหูตาสับปะรดเกินจะคบจริงๆถ้าคุณมีเรื่อง’ลับๆ’ไม่อยากให้ใครรู้ขึ้นมา
ไม่ใช่ไม่บริสุทธิ์ใจนะครับเรื่องของผมกับพี่เอิร์ธ เชื่อผมเถอะ แต่ร้อยทั้งร้อยมันไม่ได้น่าภูมิใจนักหรอกที่จะบอกใครต่อใครว่าช่วงนี้กูป๊อบนะครับ มีเภสัชหนุ่มหน้าตาน่ากินมาติด เพราะงั้นเลยต้องรีบๆอัปเปหิตัวเองมารอมันที่คอนโดดีกว่าจะควงพี่เอิร์ธเย้ยฟ้าท้าดินให้ไอ้ขุนเห็นเป็นไหนๆ แซวเล่นๆกับผมสองคนน่ะไม่เท่าไหร่ ผมกลัวปากไม่มีหูรูดอย่างไอ้อ้วนจะเผลอพูดไปให้คนนอกฟังมากกว่า จากเดิมแฟนไม่มี จะกลายเป็นไม่มีวันมีเสียเปล่าๆ ผู้หญิงที่ไหนอยากได้แฟนมีประวัติว่าเป็นเกย์ครับ เขาเสียวรูหลังกันหมดนั่นแหละ
ผมลงรถเมล์ที่ห่างจากคอนโดราวๆ200เมตร ที่จริงออฟฟิศผมก็อยู่ห่างจากที่พักแค่สามป้ายรถเมล์ รถไม่ติดแค่15นาทีก็ถึง แต่ถ้าวันไหนรถติดหน่อยก็ล่อเป็นชั่วโมง ไม่มีข้อยกเว้นว่าเขตปริมณฑลการจราจรจะเบาบางครับ เคยขอรถแม่ตอนเรียนจบใหม่ๆ พ่อบอกให้ลองเอาซีวิคที่บ้านมาใช้ก่อน ได้เดือนเดียวเท่านั้น เจอพิษราคาน้ำมันไปขับไปคืนแทบไม่ทัน ใช้บริการขสมก.เถอะ รถเมล์ฟรียังมี ภาษีเราเองช่วยๆกันใช้หน่อย
ผมกลับมาห้องได้สักพัก ก็ไปอาบน้ำเปลียนเสื้อผ้าเป็นชุดลำลองสบายๆ ไปหยิบไอติมในตู้เย็นออกมานั่งขัดสมาธิดูทีวีไปด้วย ห้องนี้มันเงียบครับ เงียบจนชินแล้ว ยิ่งเดือนก่อนยิ่งเงียบเพราะข้างห้องที่เป็นห้องปล่อยเช่าของพี่เมเพิ่งย้ายออกไป ตอนนี้เป็นห้องเปล่าๆติดกับผม ถามว่าเหงาไหมมันก็มีบ้างนะ แต่อันที่จริงผมก็ชอบชีวิตสงบๆแบบนี้อยู่ ถ้าเบื่อก็แค่กลับบ้าน ไปทะเลาะกับยัยกานต์ให้อารมณ์ดีค่อยกลับมาคอนโดใหม่
น้องสาวผมชื่อกานต์ครับ มีเรื่องกันบ่อยๆ เสียงกันต์กับกานต์มันใกล้เคียงกันเกิน เวลาโทรศัพท์มารับสายทีบางครั้งเพื่อนผมเพื่อนน้องมึนไปหมดว่าจะคุยกับใคร ผมเคยถามแม่นะว่าทำไมไม่ตั้งชื่อเล่นให้ผมกับน้อง แบบ ตอนนี้ชื่อเล่นที่ใช้เป็นชื่อจริงตัดสั้นเหมือนแม่ไม่ใส่ใจจะตั้งชื่อให้ผมยังไงไม่รู้ ตอนถามโดนด่าครับว่าปัญญาอ่อน แต่เชื่อไหมว่าคำถามปัญญาอ่อนๆเนี่ยได้มาจากไอ้พี่เอิร์ธ สุภาพบุรุษจุฑาเทพนี่แหละ
“กันต์ไม่มีชื่อเล่นเหรอ?”
มันถามผมขณะนั่งกินข้าวเหนียวหมูปิ้งอยู่ริมสระน้ำหลังโรงเรียนมุมโปรด พี่เอิร์ธซื้อมาฝากวันละสี่ไม้กับข้าวเหนียวอีกหนึ่งแบบไม่คิดตังค์ ใจดีสุดๆ
“ก็ชื่อกันต์ไงพี่”
“เปล่า หมายถึงชื่อเล่นจริงๆ อย่างพี่ชื่ออติวิชญ์ ชื่อเล่นชื่อเอิร์ธไง”
“ไม่มีหรอกพี่ พ่อแม่เรียกกันต์ตั้งแต่เด็กๆแล้ว”
“แม่ไม่รักนี่หว่า ขนาดชื่อเล่นยังไม่ตั้งเลย”
ผมมองคนถามค้อน ปากยังคาบหมูปิ้งไว้ ไอ้พี่เอิร์ธหัวเราะร่วนโอบไหล่ผมดึงเข้าหา
“เฮ้ย ล้อเล่นน่า ดูทำหน้าทำตา" พูดจบมันก็ยกมือที่โอบบ่าผมขึ้นไปหยิกจมูก “ชื่อกันต์ก็น่ารักดี"
"เออ เพราะกว่าชื่อเอิร์ธอีก โคตรโหล"
ได้ทีผมแขวะมันบ้างแล้วย่นจมูกก่อนถอยออก ไม่ยอมให้มันแกล้ง
"แต่เอิร์ธแบบนี้มีคนเดียวนะ"
"อือ"
มีมึงแค่คนเดียวผู้ชายคนอื่นบนโลกก็เป็นขี้แล้วครับ ไอ้พี่เอิร์ธไม่พูดอะไรต่อ นั่งมองผมปากยิ้ม ตาเยิ้ม
"มองอะไรนักหนา"
ชักจะหงุดหงิด จ้องอะไรอยู่ได้ คนจะกิน กลืนไม่ลงเลยไงแม่ง
"กันต์ มีคนจีบเยอะหรือเปล่า?"
"น้อยกว่าพี่"
ผมตอบเรื่องจริง ไอ้พี่เอิร์ธเนี่ยไม่รู้ว่าจะมีใครป๊อบกว่ามันแล้ว เรื่องของเรื่องคือมันเป็นคนใจดีไง คนบางคนหล่อแต่ขี้เก็ก อันนี้อย่างมากก็ให้คนอื่นกรี๊ดกร๊าด แต่พี่เอิร์ธเนี่ยอัธยาศัยดี ไม่ใช่ขี้หม้อนะ มันแค่ใจดีกับทุกคนที่มาคุยแบบไม่ถือตัว ไม่เคยเห็นมันหงุดหงิดหรือแสดงอารมณ์ในด้านลบ หน้ายิ้มตลอด ใครๆก็ชอบ เหมือนเป็นเจ้าชายหลุดมาจากดิสนีย์ นี่ถ้ามันเดินไปร้องเพลงไป ผมว่าใช่แล้วล่ะ
"อืม ดีแล้ว"
มันว่า พี่เอิร์ธยิ้มกว้างกว่าเดิม หยิบก้อนหินปาลงน้ำดังจ๋อม
แม้ดูเหมือนจะไม่เข้าใจความหมายของคำว่าดีแล้ว แต่อันที่จริงผมทำเป็นไม่เข้าใจมากกว่า คนที่นั่งข้างๆก็คงรู้ ความสัมพันธ์ตอนนั้นของเราเหมือนคาบเกี่ยวจากวันที่ไปกินข้าวเย็นด้วยกันเป็นการส่วนตัวหลังเลิกงานกีฬาสี ความจริงผมก็แปลกใจอยู่ว่าทำไมพี่เอิร์ธถึงเป็นคนเดียวที่มาเลี้ยงข้าวผม ทีมสต๊าฟว่ายน้ำก็ไม่มี นักกีฬาคนอื่นก็ไม่มีแต่ก็ไม่ได้ถาม มัวแต่ดีใจที่ได้ใกล้ชิดกับรุ่นพี่สุดป๊อบในโรงเรียนอยู่
ระหว่างมื้อนั้นเราคุยอะไรกันหลายๆอย่าง นึกเรื่องอะไรออกก็พูด อย่างเช่นเรื่องที่พี่เอิร์ธกลับบ้านต้องโดนแม่บ่นแน่ๆที่ไม่บอกตั้งแต่เช้าว่าจะกินข้าวข้างนอกเพราะแม่คงทำสำรับเตรียมไว้แล้ว ผิดกับผมที่ทางบ้านจะออกแนวเรื่องของแก ฉันทำกับข้าวไว้ให้แล้วมันหน้าที่ของฉัน แกจะกินหรือไม่กินไม่ใช่ธุระฉัน ตอนเช้าๆเลยมักอดมื้อแรกของวันไปตามระเบียบ พ่อแม่เป็นครู ส่วนลูกสาวลูกชายเป็นนักเรียน ดังนั้นเวลาออกจากบ้านทุกคนจะออกพร้อมกัน ใครสายอดกินข้าว ซึ่งมักจะเป็นผมเพราะต้องอาบน้ำต่อจากน้องสาวทำให้ช้ากว่าคนอื่นทุกที นั่นเป็นที่มาของข้าวเหนียวหมูปิ้งตอนเช้าของวันถัดมา และถัดๆมา
ผมมองผิวน้ำที่กระเพื่อมออกไปเป็นวงกว้าง กระทั่งวงกลมที่กระจายห่างนั้นหายไปเหลือไว้เพียงผืนแผ่นเรียบๆ นิ่งสงบ พี่เอิร์ธหันมายิ้มให้ และเช็ดคราบหมูปิ้งที่เลอะปากผมด้วยนิ้วของตัวเอง
"กันต์ไม่สบายหรือเปล่า?"
เสียงคนในความทรงจำผมทัก พร้อมยื่นมือข้างที่ไม่ได้จับพวงมาลัยมาแปะวางบนหน้าผาก คิ้วได้รูปของหนุ่มแว่นขมวดเข้าหากันเล็กน้อยตอนที่ผมสะบัดหัวหนีพลางรำพึงกับตัวเอง "ตัวก็ไม่ร้อนนี่"
"เปล่าครับ ไม่ได้เป็นอะไร"
"ง่วงหรือ? เมื่อคืนนอนดึกหรือเปล่า ดูลอยๆนะ"
"ไม่มีอะไรหรอกครับ แค่คิดอะไรไปเรื่อย พี่เอิร์ธกินอะไร?"
"พี่เพิ่งถามกันต์ไปเมื่อกี้นะว่าอยากกินอะไร ถามจริงๆ เหนื่อยหรือเปล่า กลับไปทำอะไรกินที่ห้องกันไหม?"
ผู้ชายตัวโตถามพลางพยายามคว้ามือผมไปจับ แต่พลาดตรงที่ผมยกแขนขึ้นกอดอกเสียก่อน ที่จริงซื้ออะไรไปทำกินที่คอนโดก็ดีนะ อุปกรณ์เครื่องครัวผมมีนิดหน่อย ไม่ค่อยได้ใช้ ที่ว่าดีไม่ใช่เพราะจะเคาะสนิมเครื่องครัวหรอก แต่คิดว่าอยู่กับพี่เอิร์ธเดี๋ยวมือไม้จะอยู่ไม่สุข ทำอะไรแบบที่ผู้ชายเขาไม่ทำกันให้ผมกระดากเปล่าๆ ว่าแต่.. ใครจะเป็นคนทำวะ กับข้าวน่ะ
“ซื้อกลับไปกินไหมพี่เอิร์ธ กันต์ทำกับข้าวไม่เก่ง”
“พี่ก็ว่างั้นแหละ ปกติกันต์ซื้อของกินแถวไหน? ตลาดเย็นแถวนี้มีไหม?”
“เดี๋ยวเข้าซอยข้างหน้าก็ได้พี่เอิร์ธ ทะลุไปซอยที่มีตลาดนัดอยู่”
พี่เอิร์ธรับคำ หมุนพวงมาลัยเปลี่ยนเป้าหมายจากห้างใกล้บ้านเป็นตลาดนัด พอถึงก็จอดแคมรี่ไว้บนถนนข้างทาง ลงมาซื้อกับข้าวถุงกับขนมหวานสองสามอย่างโดยผมเป็นคนจ่าย ตอนแรกพี่เอิร์ธก็รั้น แต่เมื่อวานก็เลี้ยงข้าวไปแล้ว ถ้าวันนี้จะจ่ายอีกคราวหลังผมไม่มาด้วยจริงๆเลยยอมๆ ตอนแรกกะซื้อผลไม้เพิ่ม แต่ผมปรามไปว่าองุ่นในตู้เย็นยังไม่หมด กลัวกินไม่ทันเสียก่อน
กลับมาถึงห้องอีกทีในเวลาไม่นานมาก พี่เอิร์ธตีผมให้ไปล้างมือก่อนกินข้าว ส่วนหนุ่มแว่นก็ถือวิสาสะไปแกะกับข้าวเทใส่จาน เดินกลับมาอีกทีของกินก็วางเต็มโต๊ะ แต่พี่เอิร์ธยังรื้อแก้วในชั้นวางอยู่
“ใบเดียวก็ได้พี่เอิร์ธ รังเกียจหรือเปล่า?”
ถามไว้ก่อนครับ เผื่อคุณหมอยาแม่งจะกลัวติดโรคจากผม แต่ปกติที่บ้านผมก็เป็นแบบนี้ กินข้าวกันทีใช้แก้วร่วมกันแค่ใบเดียว ขี้เกียจล้าง พี่เอิร์ธส่ายหัวถือแก้วในมือมาวางพร้อมขวดน้ำ ผมเปิดทีวีทิ้งไว้ในห้องนั่งเล่น ตอนนี้เสียงมันก็ดังเป็นเพื่อนระหว่างมื้อเย็นสลับกับเสียงช้อนส้อม พี่เอิร์ธตักกับข้าวมาเผื่อผมโดยไม่ถามความเห็น แต่เอาเถอะ อะไรก็กินได้หมดและ แต่แกงเทโพนี่เผ็ดไปนิด ผมกินไปคำ ตามด้วยน้ำอีกสองอึกให้คนที่นั่งฝั่งตรงข้ามหัวเราะขึ้นลำคอเล่นๆ
“เผ็ดเหรอ?”
“อืม กันต์กินเผ็ดไม่ค่อยได้”
“พี่ก็สงสัยอยู่ว่าทำไมถึงหยิบแกง นึกว่ากินเป็นแล้วเสียอีก”
มันพูดเหมือนจำได้ว่าเมื่อก่อนผมไม่กินเผ็ด ที่จริงตอนนี้ก็ยังไม่ค่อยกินหรอกครับ แต่บางทีก็อยากบ้างเลยกินได้นิดหน่อย อาศัยดื่มน้ำเยอะๆตามเอา
“ปากแดงหมดแล้ว เอาน้ำหวานไหม พี่เห็นเฮลบลูบอยในตู้ เดี๋ยวชงให้”
“ไม่เป็นไรพี่ กินไปเถอะ”
ผมปฏิเสธ พี่เอิร์ธพยักหน้ารับรู้แล้วก้มลงกินข้าวต่อ นานมากแล้วที่ผมไม่ได้กินข้าวแบบเป็นกิจลักษณะแบบนี้ อย่างอำมาตย์ก็ข้าวราดแกง อย่างจัณฑาลก็มาม่าคัฟรสหมูสับ ถ้าจะตั้งโต๊ะก็รอทีตอนกลับบ้าน ถึงบ้านจะอยู่กรุงเทพแต่เอาจริงผมก็ไม่ค่อยได้กลับหรอก เบื่อรถติด ถ้ากลับทีก็ดึกๆวันศุกร์ให้ถนนโล่งหน่อย วันอาทิตย์กินข้าวเที่ยงเสร็จก็กลับมาคอนโดแล้ว
“กันต์ไปอาบน้ำไป เดี๋ยวพี่เก็บจานล้างให้”
พี่เอิร์ธบอกรู้หน้าที่ ผมเป็นคนไม่ชอบล้างจานอยู่แล้ว สบายกูเลย ลุกไปอาบน้ำอาบท่า กลับออกมาก็เหมือนเดิม พี่เอิร์ธนั่งดูหนังอยู่หน้าทีวีไปกินองุ่นไป วันนี้ผมไม่ได้สระผมเพราะสระตั้งแต่เช้า เลยมานั่งข้างๆมันแทน
“องุ่น”
พี่เอิร์ธยื่นมาให้ผม แต่พอจะหยิบก็เสือกดึงมือกลับไป ไม่ยอมให้ “อ้าปากสิ”
“ตลก”
ผมแย่งองุ่นแดงบนตักพี่เอิร์ธมาทั้งจาน ไอ้คนรอป้อนถอนหายใจยาวแล้วส่งองุ่นที่ถือค้างไว้เข้าปากตัวเองแทน พลางรำพัน “จีบครั้งนี้ยากกว่าครั้งก่อนเยอะเลยว่ะ กันต์ไม่ตามใจพี่สักอย่าง”
“ก็แล้วใครใช้ให้ทิ้งไปตอนนั้นล่ะ”
“ขอโทษ ขอโอกาสอีกครั้งไม่ได้เหรอ?”
“เป็นรุ่นพี่รุ่นน้องกันไม่ดีเหรอพี่เอิร์ธ โตๆแล้ว ทำอะไรคิดหน่อยเถอะ ฐานะ การงานก็มี เกรงใจพ่อแม่บ้าง”
ผมพูดตามที่คิดทั้งหมด หมดแล้วจริงๆ เหตุผลที่ผมไม่อยากให้พี่เอิร์ธมาวอแว ไม่ใช่ว่ากลัวเจ็บอีกครั้งหรืออะไรหรอก บางทีผมก็อกหักจนชินไปแล้วด้วยซ้ำ พี่เอิร์ธไม่ตอบอะไรแต่ดึงมือผมไปจับ หนังในโทรทัศน์ยังฉายต่อไปตามเรื่อง แต่ผมรู้อย่างนึงคือไม่มีใครสนใจ ต่างฝ่ายต่างตกอยู่ในภวังค์ความคิดของตัวเองกันทั้งคู่ หยิบองุ่นเข้าปากก็ยังรู้สึกได้ถึงแต่รสเปรี้ยวของมัน เช่นกันกับความรักที่หอมหวาน ผมไม่เคยมีแต่ใจก็นึกอยากมีสักครั้ง ดังนั้นหากมันเป็นความรักที่มืดดับตั้งแต่แรกก็ไม่อยากจะเอาตัวเข้าไปพัวพัน ไม่กลัวเจ็บ ไม่ได้หมายถึง อยากจะเจ็บนี่ครับ จะให้ลองดูก็ได้ แค่ขอความเสี่ยงน้อยๆหน่อยเถอะ
“เมื่อก่อนไม่เห็นต้องคิดอะไรให้มันมาก”
พี่เอิร์ธพูดทำลายเสียงเงียบในใจ เขาสบตามองผมลึก ดวงตาอบอุ่นคู่นั้นยังทอประกายแสงแห่งความหวัง ผมเบือนหน้าหนี ไม่ใช่อารมณ์ตัดพ้อหรืออะไร แต่คนที่ทำให้ผมคิดเยอะแยะมากมายก็พี่เอิร์ธเองไม่ใช่หรือ
“ถ้าอย่างนั้นพี่ลองเล่าให้กันต์ฟังหน่อยได้ไหม ว่าทำไมตอนนั้นถึงหายไป”
-west-
สวัสดีวันอาทิตย์ค่ะ แอบเห็นคอมเม้นบอกว่าดราม่า ไม่นะ ไม่เห็นม่าเบยยย :m15:
ตอนหน้าแนะนำตัวละครเพิ่ม กับสาเหตุการหายไปของพี่เอิร์ธนะคะ ตอนนี้ยังไม่ได้ตัดสินใจเรื่องพระเอก รอตัวละครออกครบแล้วไหลไปเรื่อยว่าบทใครเขียนเป็นพระง่ายกว่า #ช่างหลักลอยเหลือเกิน
ขอบคุณทุกคอมเม้นและการติดตามค่ะ นักอ่านที่น่ารัก
ปล. รักมาก :)
-
อยากรู้เหมือนกันว่าตอนนั้นเกิดอะไรขึ้น ทำไมจู่ๆพี่เอิร์ธแกถึงเปลี่ยนใจหักเลี้ยวแหกโค้งไปจีบหญิงอื่นทิ้งน้องกันต์เฉ๊ยเลย
ทั้งๆที่ก็บอกเองว่าเกือบเป็นแฟนกับกันต์ตอนนั้นน่ะนะ เผื่อทัศนคติที่เรามีต่อพี่เอิร์ธตอนนี้จะเปลี่ยนไปบ้าง(แต่จะไปทางไหนก็ไม่รู้ ฮ่าๆ)
มันยังติดตะงิดๆสงสัยใคร่รู้เรื่องสมัยนั้น เราเลยไม่ค่อยอินพี่เอิร์ธกันต์เท่าไหร่ ถ้ากราฟกระเตื้องขึ้นเดี๋ยวอาจจะกลับมาอ่านใหม่อีกรอบ
โอ๊ะ จะมีตัวละครใหม่มาเพิ่มด้วยรึเนี่ย น่าสนใจ รอติดตามแล้วค่อยตัดสินใจว่าจะโบกธงชูป้ายไฟเชียร์ใครดี
-
งั้นเราจะยังไม่ปักใจกับอิพี่เอิร์ธละกัน ลอยตามคนแต่ง
กร๊ากก :z2:
-
อ๊ะ! มาแย๊วววววววววววววววววววว... :mc4:
เกิดเป็นคนหล่อเลือกได้นี่มันกลุ้มอกกลุ้มใจดีแท้น๊อออออ
ดูกันต์จะเป็นพวกตรงๆ ไม่คิดซับซ้อน หรืออ้อมค้อมอะไรมากดีนะ ชอบคนแบบนี้ล่ะ
แต่อีกมุมก็นะ ออกตัวแต่แรกว่าไม่ แต่ไม่กี่วัน มานั่งกินข้าวที่ห้องไปกี่รอบแล้วเนี่ย กร๊ากกกก
ตอนหน้าปล่อยตัวละครเพิ่มเหรอ รอลุ้นแล้วกัน จะหมู่หรือจ่า มาแรงแค่ไหน
แต่ทำไงดี แอบเริ่มชอบพี่เอิร์ธไปแล้วนิดๆ เหมือนกัน ไม่รู้จะหวยออกยังไงด้วยสิ
ถ้ามีตัวละครมาเป็นตัวเลือกเพิ่ม ก็จัดมาอย่าให้ด้อยนะ เลือกยากดี ฮ่าๆๆๆๆๆ
ส่วนมาม่าไม่กลัว จัดมาเลย เดี๋ยวจะกินให้หมดชาม (ขอรสหมูสับนะ ชอบเป็นพิเศษ) :o8:
กอดคนแต่งสักที มาต่ออีกไวๆ นะคร้าบบบ สู้ๆ :impress2:
-
รออ่านสักพัก ตัวละครออกครบ พระเอกใครดีละกันเนอะ
-
ต้องรอตัวละครให้ครบก่อนสินะคะ
ถึงจะรู้ตัวพระเอก
พอรู้ตัวพระเอกจะได้เชียร์ถูกด้วย 555
รอตอนหน้าๆ
เหตุผลของพี่เอิร์ธ
-
ขอเหตุผลดีๆนะพี่เอิร์ธ :เฮ้อ:
รอตัวละครใหม่ค่ะ o13
-
เล่ามาด่วนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนน :z2:
-
อ้าว! คนเขียนบอกว่ายังไม่ตัดสินใจเรื่องพระเอก แสดงว่าพี่เอิร์ธก็ยังไม่ชัวร์ว่าจะคว้าใจกันต์ไปได้น่ะสิ :z3:
แต่จะบอกว่าจีบกันต์ตอนนี้ยากกว่าคราวที่แล้วน่ะ เรื่องจริงเลยค่ะพี่ขา
ทั้งๆที่ถ่านไฟเก่าคุมากขนาดนี้ แต่มันไม่ลุกพรึ่บพรั่บซะที ถ้ามองจากมุมของกันต์ คิดว่าน่าจะเข้าใจกันต์อยู่ :กอด1:
ขอดูเหตุผลของพี่กันต์กับตัวละครใหม่ก่อนแล้วกัน ถึงจะตัดสินใจเนอะๆ :impress2:
-
อ้าวกรรม พระเอกอาจจะไม่ใช่พี่เอิร์ธ
-
โครมม ก็นึกว่าพี่เอิร์ธเป็นพระเอกแล้วนะนิ เค้าชอบพี่เอิร์ธไปแล้วด้วยอ่า :'(
-
โว๊ะ ยังมีผู้ร่วมชิงตำแหน่งพระเอกด้วย
-
ถ้าตัวละครใหม่น่าสนใจกว่าพี่เอิร์ธ เราก็พร้อมเทใจได้ทุกเมื่อ ฮ่าๆ หลายใจจริงตู
-
พี่เอิร์ธ ทำคะแนนหน่อยเด่วหลุดตำแหน่งพระเอก
อยากรู้ๆเบื้องลึกเบื้องหลัง
ต้องรอถึงอาทิตย์หน้าโน้นนน ㅜ ㅜ
-
ดำเนินเรื่องเร็วมากกกก แป๊บๆจะเฉลยความจริงแล้ว ...แสดงว่ามีอะไรให้ลุ้นอีกเยอะเลยใช่ป่าวคะ? ฮา
เห็นความช่างเอาใจใส่ของพี่เอิร์ธก็เริ่มเชียร์พี่แกขึ้นนิดนึง แล้วก็กลายเป็นว่ากำลังจะมีแคนดิเดทพระเอกมาซะงั้น 555
ยังไม่รู้ว่าใครเป็นตัวพระก็สนุกไปอีกแบบ ...
/นั่งไขว่ห้างจิบชามะนาวรอดูผู้ท้าชิง ฮิฮิ
ปล.ระหว่างนี้คงยังไม่มีช็อตหวานสะเทือนจากเรื่องนี้ ...งั้นขอความหวานจากเฮียเน็ตทดแทนได้ปะคะ #เนียนซะเลย :laugh:
-
แสดงว่ากันต์ยังติดใจเรื่องเก่าอยู่ ถ้าเหตุผลฟังขึ้นจะรับพิจารณาใหม่หรือไงจ๊ะ
-
อ้าวสรุปพี่เอิร์ธยังไม่ฟันธงว่าเป็นพระเอกเหรอเนี่ย
แต่ก็อยากรูเบื้องลึกเบื้องหลังตอนนั้นแล้ว ว่าทำไม 5555
-
ถึงจะมีตัวละครออกมาอีกหลายตัว แต่เราก็จะปักหลักชูป้ายไฟพี่เอิร์ธค่ะ :กอด1:
-
อ้าววววววว เราแล้วถ้าที่พี่เอิร์ธไม่ใช่พระเอก
เอฟซีอย่างเราก็เศร้าจิ >< :sad4:
เชียร์พี่เอิร์ธสุดใจ
-
เออ พี่กันต์หายไปทำไมเนอะ อยากรู้ กันต์ก็เลยปิดใจเงียบเชียบและจีบยากซ้า
พี่เอิร์ธเค้าก็จ้องจะจับมือจะโน่นนี่้ตลอดเนอะ น่ารักดี
:pig4:
-
น้องกันต์จะเปิดใจรึเปล่าเนี่ยขึ้นอยู่กับคำตอบของพี่เอิร์ธเลยนะ
ไม่รู้ว่าคำตอบของพี่เอิร์ธจะเป็นอย่างไร แต่อยากให้เป็นความจริงที่เกิดขึ้น หวังว่าพี่เอิร์ธจะบอกน้องกันต์นะ
ความจริงน้องกันต์ก็หวั่นไหว แต่ด้วยความสงสัยที่ยังติดอยู่ในหัวใจทำให้ไม่อยากเปิดใจแน่เลยอ่ะ
เป็นกำลังใจให้นะคะ :pig4:
-
นั่นสิ เอิร์ทหายไปไหนมาหว่า
-
แอบอยากรู้เรื่องตอนเด็กๆแฮะ..
-
อ้าวพี่เอิร์ธยังไม่ได้เป็นพระเอกเหรอคะเนี่ย ทำคะแนนหน่อยนะพี่เอิร์ธ ถ้าทำตัวไม่ดีมีหวังไม่ใช่แค่จีบยาก แต่จะกลายเป็นจีบไม่ติดเอา แอบเทใจให้พี่เอิร์ธไปเพราะใส่แว่นกับคาแร็คเตอร์แบบเอิร์ธๆบ้างแล้ว ก็คงต้องเชียร์ต่อไป
กันต์แอบติดใจเรื่องในวันวาน เราก็อยากรู้เหมือนกัน หวานๆกันอยู่ดีๆ หนีไปมีสาวเฉยเลย รอฟังเหตุผลจากพี่เอิร์ธนะคะ :กอด1:
-
ขอเหตุผลดีๆนะพี่เอิร์ธ
-
ยังโสดกันทั้งคู่ไม่ใช่เหรอ
ว่างๆ---ไม่มีอะไรทำ
ก็ลองคบๆกันไปเหอะ
แล้วจะติดใจนะจ๊ะ
ไม่ลองก็ไม่รู้น้า
+ เป็ดจ้า
-
อย่าเพิ่งใจอ่อนนะ
ถ่วงเวลาไว้ก่อน พี่เขาทิ้งเราไปนะ
-
:mc4: ต้อนรับเรื่องใหม่ของคุณ west ไม่สายใช่ไหม 4 ตอนเอง ฮ่าๆ
สนุกนะ อ่านแล้วลุ้นความสัมพันธ์อ่ะ
สงสัยเหมือนกันทำไม่ถึงทิ้งชนกันต์ไป
-
:really2:ดีใจมาต่อละ
ให้ดอกไม้ :L2:
รอ :haun4:
-
:เฮ้อ: :เฮ้อ: :กอด1: :กอด1: :กอด1: :กอด1: :กอด1: :กอด1: :L1: :L1: :L1:
-
เอ๊าาาา
จะเริ่มเชียร์พี่เอิร์ธแล้วซักหน่อย
เบรคกันกระทันหันซะงั้น :z3:
รอตอนต่อไปจ้าา
-
อ้าว? เอิร์ธได้เห็นตรงtalkแล้วคงเหวอเหมือนคนอ่าน
:กอด1:
-
นั่นสิอยากรู้เหมือนกันว่าทำไม
-
เข้าคิวรออ่าน ฮี่ๆ
-
ยังไม่ค่อยไว้ใจเท่าไร :z2:
-
รอฟังพี่เอิร์ธเล่านะคะ
+1 ขอบคุณค่ะ
:L2:
-
เล่าไปเลยพี่เอิร์ธ
อยากรู้เหมือนกันต์น่ะแหละ
บอกความจริงมาให้ว่อง :laugh:
-
อดีตกะลังจิเปิดเผย
5555
ไม่ดราม่าจริงอ่ะ
เค้าจะรอดู อิอิ
-
สู้ต่อไปครับ :laugh3:
-
เค้าจะต้องกดดันให้พี่เอิร์ธเร่งทำคะแนนสินะ :z3:
ว่าแต่...ตัวละครใหม่จะเป็นใครน๊าาาาา
อย่าดราม่าเลยพลีสสส :sad4:
ไม่สงสารน้องกันต์ ก็สงสารคนอ่านเถอะ
5 5 5 55
-
กดบวกให้คณชนกันต์
และปล่อยเป็ดให้คุณคนเขียน
แต่หงายเงิบล่ะ
ไหงจะมีตัวอื่นออกมา
แถมยังไม่รู้ว่าใครเป็นพระเอก
แง่มๆๆๆๆ อยากอ่านต่อ
(ชูป้ายไฟเชียร์) พี่เอิร์ธๆๆๆๆๆๆ
-
ดี ๆ จะได้รู้ซักทีว่าเพราะอะไร ตอบให้ดี ๆ หน่อยล่ะ
เพราะฉันยังไม่ปักใจเชียร์เธอ
-
ชอบคุณเวสเขียนเรื่องค่ะ อ่านเรื่องนั้นจบ ไปเจอเรื่องสั้น แล้วมาเรื่องนี้
ชอบม๊ากกกกกก
-
:เฮ้อ:
เอาละไง อุปสรรคขัดขวางแล้วเธอไม่ยอมทำอะไร ระวังหมดอายุ :laugh:
ทิ้งเค้าไปก่อนเองนะ :z2: แล้วมาขอเห็นใจที่หลังเป็นใคร ใครก็กลัวแหละว่าถ้าครั้งนี้ทิ้งไปคงเจ็บกว่าเดิม เชอะ!! :z6:
-
ณ จุดนี้ อิจฉากันต์มากอ่ะ
แอบเชียร์หนุ่มแว่นไปก่อนแล้วกันเรา ฮ่าๆๆๆ รอตัวละครครบค่อยเชียร์อีกที
-
ใช่ทำไมถึงหายไป :a5:
-
มา่ม่า :sad4:
อยากรู้เหมือนกันว่าทำไมพี่เอิร์ธถึงหายไป
แต่เชียร์พี่เอิร์ธนะ^^
รอตอนต่อไปนะคะ :กอด1: :กอด1: :L2:
-
กำลังสนุกๆ รอตอนต่อไปนะ!!
-
อ่านเรื่องนี้แล้วนึกถึงตัวเองครับ
นึกน้อยใจอีกคน อยู่ ๆ อยากโผล่ก็โผล่มา
อยากรู้เหตุผลของพี่เิอิร์ธแล้วสิ o13
-
:z2: :z2: :z2: :z2:
ดันๆๆๆ รอกัน
-
(http://upic.me/i/nq/1untitled-3.gif)
Dahlia 05
ตอนนี้เป็นเวลาประมาณหกโมงเย็น
ประโยคบอกเล่าของหมอยาเมื่อคืนทำเอาผมหมดอารมณ์ไปสังสรรค์กับเพื่อนที่ออฟฟิศเปลี่ยนเป็นมาเดินเล่นในมหาวิทยาลัยใกล้ที่ทำงานซึ่งรายล้อมไปด้วยต้นไม่นานาพันธุ์และเด็กวัยเจริญเติบโตแทน
แม้ไม่ได้จบจากที่นี่แต่ผมกลับชอบมหาวิทยาลัยนี้โดยเฉพาะในส่วนที่จัดเป็นสวน มีสระน้ำขนาดเท่าสนามวอลเล่บอลอยู่ตรงกลางเหมือนสวนสาธารณะ ตอนเย็นๆจะมีคนมาจ๊อกกิ้งบ้าง แต่บรรยากาศยังถือว่าเงียบสงบ เป็นพื้นที่เล็กๆในป่าคอนกรีตที่ทำให้มนุษย์เงินเดือนแบบผมรู้สึกผ่อนคลายได้อย่างน่าประหลาด
“ตอนแรก พี่ก็คิดว่าจะขอกันต์เป็นแฟนวันที่จบนั่นแหละ เราคุยกันมาระยะหนึ่งแล้วแต่ก็ไม่กล้า ทั้งๆที่รู้ว่ากันต์คงไม่ปฏิเสธ..”
“พี่ชอบกันต์นะ อยู่ด้วยแล้วสบายใจ ตอนนั้นพี่มั่นใจด้วยว่ากันต์ก็คิดเหมือนกัน แต่พอเข้ามหาวิทยาลัยอะไรหลายๆอย่างมันก็เปลี่ยน ช่วงแรกๆรับน้องหนัก พี่ได้ส่งตัวเป็นเดือนคณะด้วยเลยยุ่งๆ ยอมรับแหละว่าพี่ติดสังคม ลืมกันต์ไปเลย หลังงานประกวดเดือนดาวพวกรุ่นพี่ก็พากันไปเลี้ยง เพิ่งกินเหล้าครั้งแรก ตื่นเช้ามาอีกทีก็ได้เมียเป็นดาวคณะเฉย”
“พอรู้ตัวว่าทำอะไรลงไปก็ไม่กล้าติดต่อกันต์ไปอีก... ต้องรับผิดชอบเขาด้วย ยังไงพี่ก็เป็นผู้ชาย”
เออ ดี เจริญ ต้องรับผิดชอบเขาเพราะเขาเป็นผู้หญิง ส่วนความรู้สึกกูเนี่ยช่างแม่งเถอะ บอกตรงๆครับพอได้ยินแล้วรับไม่ได้ ถ้าไม่ได้รักไม่ได้ชอบกันจะมายุ่งด้วยทำไม หรือถ้ารักถ้าชอบกันจริง แล้วเพราะอะไรถึงหลงระเริงไปกับปัจจัยภายนอกได้ง่ายดายขนาดนี้ ฟังจบผมแทบอยากจะเอาน้ำร้อนราด แต่ติดที่พี่เอิร์ธก็ขอโทษแล้ว จะให้มันย้อนเวลากลับไปแก้ตัวใหม่ก็คงไม่ได้ ตอนนั้นก็ยังเด็กๆกันอยู่ วุฒิภาวะของเด็กวัยเพิ่งพ้นหัวเกรียนได้สดๆอย่าไปเรียกว่าโตเลย ไม่ได้พยายามหาเหตุผลแก้ตัวให้มันนะ พอนึกถึงภาพตัวเองตอนนั้นก็คิดแบบเดียวกันว่าต่อให้ยืดขนาดไหนที่ตัวเองเป็นพี่ใหญ่ในโรงเรียน เข้ามหาวิทยาลัยมาก็เป็นไอ้ลูกหมาไม่ประสาโลกเท่านั้น ก็นั่นแหละ เหตุผลเหี้ยๆทั้งหมดทั้งมวลที่วิ่งวนๆอยู่ในหัว สุดท้ายก็ทำได้แค่ปล่อยให้มันเป็นเรื่องของอดีต อดีตที่ทำผมนอยด์แดกเป็นวันๆ
“เฮ้ย กันต์”
เสียงที่ตะโกนชื่อผมดังออกมาจากอีกฝั่งของถนนในม. ตอนนี้ผมนั่งอยู่บนตลิ่งริมน้ำครับ ไม่รู้เป็นอะไร ชอบมาก บรรยากาศที่เราได้นั่งบนหญ้าที่ชื้นดินแล้วมองปลาว่ายน้ำไปมาเนี่ย แต่ที่นี่ไม่มีหรอกครับปลา ผมเลยมองใบไม้ที่หล่นจากต้นร่วงลงมาบนผิวน้ำแทน ทันทีที่สิ้นเสียงเรียกผมจึงถอนสายตาจากใบไม้กรอบเปียกน้ำสีน้ำตาลไปยังต้นตอ ผู้ชายคิ้วหนาตาคม มีหนวดและเคราแพะนิดๆ เจาะหูทั้งสองข้างโบกมือให้ผมหยอยๆ ความจริงหมอนั่นมันรุ่นเดียวกับผมครับ ไม่สนิทกันเท่าไหร่
“มาทำอะไรวะ?”
“ออฟฟิศกูอยู่ตรงข้าม ม.”
ผมตอบ ภูมินทร์วิ่งข้ามถนนมาพลางหยิบเรย์แบนด์ขึ้นมาใส่ปิดออร่าพระเอก มันเป็นดาราครับ ที่จริงผมว่าก็สมควรอยู่เพราะแม่งหล่อ มันมีเชื้ออิตาลีปนอยู่นิดๆ ไม่ได้ดูฝรั่งจ๋า แต่หน่วยก้านดูก็รู้เลยว่าไม่ใช่เลือดไทยแท้ หน้าคมเหมือนพี่สาว
“แล้วมึง มาทำอะไร?”
“รับเด็ก”
ภูมินทร์ตอบหน้าซื่อ ทรุดตัวลงนั่งข้างๆผมหยิบกิ่งไม้แถวนั้นขึ้นมาด้วย ลุคมันแบดบอยสุดๆครับ ดูเหมือนเป็นคนมีอะไรน่าค้นหา แต่ไม่รู้ทำไม้ทำไมเวลาเล่นละครถึงได้บทเป็นคุณชายแสนสุภาพไปได้
“พี่เมเป็นไงบ้าง?”
ผมถาม มินเป็นน้องชายแท้ๆของเมธาวี ตั้งแต่เลิกกันไปก็ไม่ได้ติดต่อทั้งพี่เมทั้งไอ้มิน ไม่รู้จะหาเรื่องอะไรไปเป็นประเด็นโทรไป ที่รู้ว่าพี่เมยังไม่มีใครก็จากเฟสบุคเท่านั้นแหละ อย่าคิดว่าผมจะมีเครือเพื่อนฝูงสัมพันธ์กับทางฝั่งนั้น พี่เมเป็นพวกไม่ชอบอวดแฟน แล้วก็ไม่ชอบให้แฟนสังสรรค์กับเพื่อน อาจเป็นเพราะอายุเราต่างกันเกินไป
“ก็ปกติ แล้วมึงอะ?”
“เรื่อยๆ แล้วมานั่งกับกูเด็กมึงไม่รอเหรอ?”
“เออ ช่างเถอะ บังเอิญดีว่ะ กูมารับมันหลายครั้งไม่เห็นเคยเจอมึงเลย ไปกินข้าวด้วยกันดิ”
“มึงไปเหอะ ไม่อยากเป็นกขค.”
“เฮ้ย อะไร นานๆเจอกัน ไปกับกูสองคนก็ได้ เดี๋ยวโทรบอกน้องมันก่อน ยังอยู่ที่เดิมปะ กูว่าจะแวะไปดูที่คอนโดด้วย”
ภูมินทร์คะยั้นคะยอ ผมเลยตกลงไปอย่างช่วยไม่ได้ ไอ้มินปลีกตัวไปโทรศัพท์แป๊บเดียวก็กลับมาพาผมไปที่รถ มันบ่นอุบเรื่องซื้อรถใหม่ว่าแพงงั้นงี้ พอผมถามว่าจะซื้อรุ่นอะไร เสือกตอบว่าแลมโบกินี่ สมควร
“เออ มึงทำงานอะไรวะ”
ภูมินทร์ถาม มันลากผมมากินซิสเลอร์ ร่ำๆว่าอยากกินสเต๊กแล้วลากผมเข้าร้านเฉย บริกรมองผมกับมินสลับกันแล้วอมยิ้ม ผมไม่ได้สนใจนักหรอก แต่ไอ้มินนี่มีข่าวว่าเป็นเก้งพาดหัวอยู่หลายฉบับอยู่ พนักงานจะตีความว่าผมเป็นคู่ขามันก็ไม่แปลก
“วิศวะ แต่อยู่ออฟฟิศทำงานไม่ต่างจากเสมียน”
“เออ หน่วยก้านมึงค่อยเหมาะกับวิดวะหน่อย ไม่เหมือนเด็กคนนึงที่กูรู้จัก หน้าตาแม่งจิ้มลิ้มมากเสือกเรียนวิดวะ “ มันบ่นหัวเสีย ผมเลยแกล้งถาม “ผู้หญิงผู้ชายวะ?”
“ผู้ชาย ทำไม? มึงไม่รู้เหรอว่ากูเป็น?”
ผมส่ายหัวระวิง “พี่เมไม่เคยบอก แล้วนี่มึงจะไม่เถียงสักหน่อยเหรอ? ยอมรับออกมาโต้งๆว่าเป็นเกย์เนี่ยนะ”
“กูไม่รู้ว่าใครอายนะ แต่กูไม่อาย เป็นแบบไหนก็บอก ดีกว่าพวกแอบแล้วคบผู้หญิงบังหน้าเยอะ”
มันไหวไหล่ ผมหัวเราะร่วน นึกถึงพี่เอิร์ธขึ้นมาเลย ตอนแรกวันนี้มันก็จะมาหา แต่ผมห้ามไว้ก่อน ยังไม่อยากเจอหน้า เกลียดมัน ทำใจรับเหตุผลไม่ได้
“แล้วเมื่อกี๊เด็กมึงไม่โวยวายเอาเหรอ?”
“นิดหน่อย ช่างเถอะ เดี๋ยวกูไปตักสลัดก่อน มึงเฝ้าโต๊ะนะ” พูดจบก็ลุกไปเลย มันกลับมาอีกทีพร้อมผักเต็มจาน อีกมือถือซุบเห็ดมาด้วย กินท่าทางน่าอร่อยครับ ผมเลยลุกไปตักบ้างแต่ไม่เยอะเท่ามัน ไม่ไหวจริงๆ เดี๋ยวจุกกินสเต๊กไม่ได้
หลังจากมื้อเย็นแบบไม่ได้ตั้งใจของผมจบลงภูมินทร์ก็แวะมาที่คอนโดที่พี่เมซื้อไว้ห้องติดกับผม มันรื้อกุญแจในเก๊ะหน้ารถแล้วเดินมาด้วยกัน ผมแยกกับมินตรงหน้าประตู มันเข้าห้องร้างของมันไป ส่วนผมก็เข้าห้องเงียบๆของตัวเอง อาบน้ำสระผมได้แป๊บเดียวก็มีเสียงออดเรียก
“มีไม้กวาดป่าววะ?”
ภูมินทร์ถามทันทีที่เปิดประตูออกไป ผมเดินมาหยิบไม้กวาดแถมไม้ถูให้มัน แต่อีกฝ่ายปฏิเสธ บอกขอแค่ไม้กวาดเฉยๆ เดี๋ยวมันค่อยจ้างแม่บ้านมาทำความสะอาดทีหลัง วันนี้แค่เอาไปกวาดแมงสาบที่ตายอยู่ในห้องเท่านั้น หลังจากหายไปพักใหญ่ มันก็มากดออดหน้าห้องผมอีกรอบ
“คืน มีน้ำเย็นไหม? ร้อนฉิบหาย”
ผมพยักหน้าให้มันเดินเข้ามาในห้อง แล้วบอกให้นั่งรอที่โซฟา ภูมินทร์เปลี่ยนช่องหนังของผมเป็นการ์ตูนเน็ตเวิร์ค ดึงหมอนกาฟิวส์ผมมากอดนั่งขัดสมาธิบนพื้น
“เหี้ย ตัวมึงเหนียวเหงื่อเอาหมอนมากอดทำไม สกปรก เอ้านี่น้ำ แล้วโซฟาก็มีเสือกไม่นั่งนะ”
ภูมินทร์รับน้ำมาดื่มทีเดียวรวดเกือบครึ่งแก้ว ผมยื้อหมอนไปจากหน้าตักมันแล้วดมๆ อื้อหือ เหม็นมาก
“ทำเป็นรังเกียจ ว่าแต่ อาบน้ำได้เปล่า?”
“ไม่กลับไปอาบที่บ้านล่ะ?”
“มันเหนียวตัว เอาน้ำราดๆก็ได้ ไอ้แล้งน้ำใจ”
นั่น มายืมไม้กวาดกู มาแดกน้ำห้องกู มาดูการ์ตูนห้องกูแล้วยังด่ากูแล้งน้ำใจอีก ผมยกตีนขึ้นเตะมันเบาๆ ไอ้มินก็มองตาขวาง
“อย่าเล่นตีน กูไม่ชอบ”
ผมหัวเราะแทนที่จะรู้สึกผิด นั่งบนโซฟากอดหมอนกาฟิวส์ที่แย่งไอ้มินคืนมา ตอนคบพี่เม พี่เมชอบบ่นความเป็นเด็กไม่รู้จักโตของภูมินทร์ให้ผมฟังบ่อยๆ มันค่อนข้างเอาแต่ใจ ทำอะไรไม่เกรงใจคนอื่น อาจเป็นเพราะโตมาจากต่างประเทศ เพิ่งมาอยู่กับพี่สาวช่วงม.ปลายที่ไทยนี่เอง
“จะอาบก็ไปอาบ น้ำอะ เดี๋ยวกูไปดูชุดให้ น่าจะมีที่ใส่ได้บ้าง”
ภูมินทร์หันมายิ้มโชว์เขี้ยวให้ผม พอมันลุกไปห้องน้ำผมก็ไปรื้อเสื้อผ้าให้มัน มีเสื้อยืดกับกางเกงบอล ให้มันสวมกลับไปก่อน วันหลังจะได้มีข้ออ้างไปที่คอนโดหลักที่มันกับพี่เมอยู่บอกว่ามาเอาชุดคืน แหม่ะ ฉลาดล้ำโลกจริงๆชนกันต์ ผมยิ้มค้างกระทั่งเสียงโทรศัพท์สั่นจากหัวเตียงดังครืดเลยเดินไปรับสาย
“ครับ พี่เอิร์ธ”
“เมื่อกี๊โทรไปไม่รับ ทำอะไรอยู่”
“กันต์เพิ่งออกมาจากห้องน้ำ พี่เอิร์ธมีอะไรหรือเปล่า?”
ถามไปทั้งๆที่รู้ว่าไม่มีอะไรหรอก โทรมาคุยเล่นนั่นแหละ “ไม่มีแล้วโทรหาไม่ได้เหรอ?” นั่นปะไร ผมเงียบไป ไม่ต่อล้อต่อเถียง พี่เอิร์ธก็เปลี่ยนเรื่องคุย
“วันนี้ไม่ไปกินเลี้ยงกับไอ้ขุนเหรอ? วันเกิดน้องที่แผนกไม่ใช่หรือไง?”
“ขี้เกียจอะพี่ เบื่อๆ อยากอยู่คนเดียว”
“แล้วเรื่องเมื่อวาน รู้สึกดีขึ้นหรือยัง?”
เรื่องที่บอกว่ามันเผลอไปนอนกับคนอื่นเลยเลิกยุ่งกับผมน่ะเหรอ? ถ้าลืมตาตื่นมาแล้วหายก็ไม่ต้องขายกันหรอกครับ เพลงอกหักน่ะ ผมแค่นหัวเราะพอดีกับไอ้มินเดินออกจากห้องน้ำชะโงกหน้าแค่ผ่านประตูห้องนอนเข้ามา
“กูลืมผ้าเช็ดตัว”
ผมรื้อผ้าเช็ดตัวในตู้ ส่วนหูก็หนีบโทรศัพท์เอาไว้ พอเจอก็ยื่นให้ภูมินทร์มันเอาไปพันเอวกันอุจาด แต่ดูเหมือนพี่เอิร์ธจะได้ยินเสียงมินเลยถามเสียงขรม
“กันต์อยู่กับใคร?”
“เพื่อนครับ เจ้าของห้องข้างๆ เรื่องมันยาว ไว้เดียวกันต์เล่าให้ฟังนะ”
“ไม่เป็นไร พี่ฟังได้ เล่ามาสิ”
“แต่กันต์ไม่สะดวกเล่า”
ผมเป็นพวกไม่ชอบอธิบายครับ ยิ่งคิดว่าไม่ใช่สาระต้องอธิบายยิ่งไม่ชอบอธิบาย แต่ดูเหมือนพี่เอิร์ธจะไม่ชอบแบบนั้น ปลายสายยังถามผมต่อด้วยน้ำเสียงนิ่งๆ เรียบๆ
“อยู่ด้วยกันสองคนหรือเปล่า?”
“ครับ”
“งั้นเดี๋ยวพี่ไปหา”
พูดจบก็ตัดสายอีกแล้ว ผมได้แต่โยนโทรศัพท์ลงเตียงด้วยความหงุดหงิด หลับตาลงซักพักภูมินทร์ก็เดินเข้ามาในห้อง สวมแต่กางเกง เอาเสื้อพาดบ่า อวดซิกแพคกะกล้ามอกเป็นมัด เห็นแล้วมองเพลิน จนมันถามว่าจะให้ตากผ้าเช็ดตัวไว้ไหน แล้วจะฝากชุดให้ผมซักด้วยเลยละสายตาจากหุ่นน่ากัดของมันมาทำตาตำหนิ แม่งไม่เคยได้ยินหรือที่โรงเรียนไม่เคยสอนร้องเพลงความเกรงใจเป็นสมบัติของผู้ดีหรือไงวะไอ้ห่านี่ อ้อลืมไป จบประถมจากนอก
“มึงเอาไปใส่ตะกร้าเลย”
พูดจบผมก็หลับตาลงต่อ กระทั่งแรงยวบบนเตียงเกิดขึ้นถึงได้ลืมตามองคนรบกวนตาขวาง
“อะไรอีก?”
“ออกไปดูการ์ตูนเป็นเพื่อนหน่อยดิ”
“ไม่กลับบ้านกลับช่อง?”
“ค้างด้วย”
ถ้าผมบอกว่าไม่ จะถูกด่าว่าแล้งน้ำใจอีกไหมวะ ไอ้มินดึงหมอนกาฟิวส์ที่หน้าตาเหมือนใบข้างนอกมากอด ทำหน้าตาน่าสงสารแล้วยกเหตุผลขึ้นมาเสริม
“พรุ่งนี้กูจะจ้างคนมาทำความสะอาดห้องโน้น ถ้ากลับไปก็ต้องมาใหม่ ค้างด้วยคืนนึง กูไม่ปล้ำมึงหรอก”
ผมจิ๊ปากรำคาญ ไม่ได้กลัวมันปล้ำหรอกครับ นี่ภูมินทร์พระเอกดาวรุ่งของวงการเลยนะ มันไม่ต้องมาวอแวผมหรอก กระดิกตีนเรียกเดี๋ยวก็มีเด็กๆวิ่งเข้าหาเอง เป็นพี่เอิร์ธน่ะว่าไปอย่าง
“แต่เดี๋ยวพี่กูแวะมา”
“เออ กูจะนั่งเรียบร้อย สัญญา”
มันว่า แล้วกระตุกชายเสื้อผมเชิงท้วงว่า แล้วการ์ตูนเน็ตเวิร์คกูล่ะ ผมถอนหายใจลุกขึ้นจากเตียงเดินนำมันออกไปจากห้อง นั่งรอคนอยากดูการ์ตูนบนโซฟาได้สักพักภูมินทร์ก็เดินตามมาพร้อมผ้านวมผืนใหญ่
“ไอ้เหี้ย เอาออกมาทำไม”
“หนาว”
มันว่า พระเอกหนุ่มนั่งลงบนพื้นพรม นอนคว่ำหน้ากอดหมอนกาฟิวส์แล้วห่มผ้าผมชึ้นมาปิดจนถึงเอวแค่นั้นไม่พอ มันเรียกผมให้ไปนั่งเป็นเพื่อนมันอีก
“บอกให้มาดูเป็นเพื่อน ทำไมไม่นั่งด้วยกัน”
“แล้วทำไมมึงไม่มานั่งบนโซฟา”
“ไม่ถนัด”
“กูก็ลงไปนอนบนพรมไม่ถนัดเหมือนกัน”
เถียงกันได้พักเดียวภูมินทร์ก็เลิกเซ้าซี้ มันนอนดูการ์ตูนโดยที่ผมหยิบหนังสือที่เคยอ่านค้างไว้มาเปิดอ่านเป็นเพื่อนมัน พักใหญ่เสียงออดหน้าห้องก็ดัง ผมลุกขึ้นไปเปิดประตูโดยไม่ลืมบอกให้มินลุกขึ้นนั่งดีๆ คราวนี้มันเลื้อยขึ้นโซฟา แต่ก็ไม่ลืมดึงผ้าห่มขึ้นมากอดด้วย
-west-
ตัวละครใหม่คุ้นๆกันมั้ยจ้ะ 555+ เรื่องนี้นายคนนี้บทเค้าเยอะนะ แอบไปคิดมาแล้วแหละเรื่องพระเอกเรื่องนี้ ขออุบไว้ก่อน แต่น่าจะมีคนเดาได้ แหม ก็มีไม่กี่ตัวเนอะ ก๊ากๆ
ช่วงนี้มหกรรมงานลดราคามาอีกแล้ว ถล่มทลายมาก ใจนึงอยากลงถี่ๆหน่อยรู้สึกเรื่องจะอืดซะเหลือเกินถ้ามีแอคเคาท์ทวิตอะฮั้นจะเห็นว่าอีแก่นี่บ่นบรมบ่นเรื่องงาน ยังไงแอบมาขอกำลังใจนิดๆจากมิตรรักแฟนนิยายที่นี่นิดโนะ เรื่องนี้ไม่รันทดไม่ดราม่า พยายามบอกอยู่เนืองๆ #บอกทั้งตัวเองทั้งคนอ่าน มาทำชีวิตให้เบิกบานกันเถอะพี่ชาย
รักคนอ่านมาก :)
-
อ๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกก จะบอกว่าติดใจภูมินทร์ตั้งแต่เรื่องที่แล้วแล้วค่ะ ใช่คนเดียวกันใช่ไหมคะ? อิอิ
แต่ฮีเจ้าชู้นี่นา แบบนี้ ... อืมมมมม แต่พอมารู้จักอีกด้านของเขาแล้วเขาน่ารักโน๊ะ
แอบเป็นแม่ยกภูมินทร์ได้ไหมคะหนิ (น่าน) (หัวเราะ)
เข้าใจเหตุผลของพี่เอิร์ธนะ คือยังไงตอนนั้นอะไรๆมันก็นะ หลายๆอย่างรุมเร้า
แต่ให้พูดจริงๆ ถ้ารักโคตร รักมาก รักจริงๆ รออะไรตั้งนานละหนิ (แอบแขวะ)
แต่พูดตรงๆว่าก็ยังเดาไม่ออกหรอกค่ะว่าใครเป็นพระเอก แต่อยากให้ภูมินทร์เป็นพระเอกอะ
เค้าชอบหนุ่มลูกครึ่ง (เขิน) แต่ดูจากรูปประกอบ เดาไม่ได้อะ จะชวดมั้ย
T^T ชวดแน่ๆเลยภูมินทร์ งื๊ดดดด แต่เก๊าชอบภูมินทร์ (เอ่อ)
ขอบคุณที่แต่งมาให้อ่านกันค่ะ รออ่านตอนต่อไปนะคะ
เป็นกำลังใจให้ค่ะ (:
-
ใจจริงนั้นรักและเชียร์หนุ่มแว่น แต่ติดตรงที่ว่าแพ้หนุ่มคิ้วเข้มตาคมบรมเท่ห์ เผลอคิดไปว่าคุณตะวันตกแอบกลั่นแกล้งให้ต้องรักพี่เสียดายน้องหรือไฉน เอิร์ธก็โอ ภูมินทร์ก็เป๊ะยิ่งกว่าใช้ไม้บรรทัดขีดเส้น แต่แม้จะออกมาน้อยนิดและสายจนบทที่ห้าถึงออก แต่ความน่ารักและน่าหยิกของพ่อคุณก็มากล้นจนเตะหนุ่มแว่นให้กระเด็นออกจากแคมรี่ได้สบาย ยอมรับเลยว่าอ่านตอนนี้แล้วยิ้มไม่หุบยิ่งกว่าดอกคุณนายตื่นสาย
แอบเห็นอะไรบางอย่างระหว่างสองหนุ่ม ดูท่าน้องกันต์จะเป็นเนื้อนุ่มให้หนุ่มภูมินทร์คอยจ้องจะงาบ แอบหวังให้เป็นเช่นนั้นแต่ทุกอย่างก็ขึ้นอยู่กับคุณตะวันตกทั้งนั้น ถ้าไม่ขี้แกล้งจนเกินไป ก็หวังว่าจะให้คุณภูมินทร์เป็นพระเอก ดีกว่าหนุ่มแว่นผู้ใจโลเลเป็นไหนๆ เพราะจากการสังเกตสังกาอย่างคร่าว เห็นได้ว่าเวลาสองคน (เรียกขานชนกันต์กับภูมินทร์) อยู่ด้วยกัน จะมีความหวานเล็กๆ ลอยวนในอากาศ และมีความวาบกับความหวามหน่อยๆ ติดเคลือบอยู่ตามผนังห้อง พร้อมกับบรรยากาศสีชมพูวิ่งวนไปมา อันนี้ไม่รู้ดิฉันคิดไปเองหรือมันเป็นพรหมลิขิตจากปลายปากกาของคุณตะวันตก แต่ถ้าภูมินทร์ได้กินตำแหน่งพระเอกแล้วละก็ ดิฉันจะขอกรี๊ดเป็นภาษาโปรตุเกสสำเนียงอิตาลีผสมรสชาติของฝรั่งเศสหน่อยๆ
ขอบคุณค่ะ :กอด1:
-
แอบปันใจไปให้พ่อพระเอกได้มั้ยเนี่ย
-
Ciao Bella! 5555 ในที่สุดอีกตัวก็เปิดออกมา แม๊ ที่แท้ก็คนกันเองนี่เอง
งวดนี้พฤติกรรมดูน่ารักน่าฟัดดี คิดว่าพอเดาได้ว่าใครจะเป็นพระเอกนะ
แต่อยากเชียร์มวยรองมากกว่า คงเพราะว่าชอบบุคลิกประมาณนี้ล่ะมั๊ง
รอติดตามด้วยระยะประชิด อยากรู้ว่าจะเป็นยังไงต่อเมื่อสองหน่วยมาเจอกัน
แอบจิ้นคุณดารากับหมอยากันด้วยเบาๆ สุดท้ายนายกันต์คงได้แต่อึ้งจนหนีไปบวชพระแน่ๆ :z6:
+ 1 พร้อมจับกอดแน่นๆ หนึ่งทีครับ :กอด1:
-
ดารารูปหล่อก็ต้องเป็นเพื่อนเฮียใช่มั๊ยยยยย
ส่วนเหตุผลพี่เอิร์ธนี่..........
-
:call: :call: :call:
-
เฮ่ยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย คนคุ้นเคยนี่เองงงงงอะ
สนุกละเว้ยงานนี้ :mc1:
ป.ล. ว่างๆให้เฮียกับเน็ตมาเข้าฉากบ้าง คิดถึง กร๊าก
-
พี่เอิร์ธเหตุผลไม่ไหวนะ
เปลี่ยนไปเชียร์ภูมินทร์ดีกว่ามั้ง
-
:impress2:
ชอบมินอ่ะ เป็นอะไรก็รับมาตรงๆ
ไม่คบหญิงบังหน้า
-
ภูมินทร์ตอนนั้นยังมีเรื่องค้างคากับเด็กที่มาชอบเฮียบีมอยู่ไม่ใช่เหรอ แต่มาเรื่องนี้น่ารักนะ
เชียร์ใครดี แต่ชอบเอิร์ทนะ :3123:
-
แค่คำว่ามินทร์ ก็เดาไปแล้วว่ามินทร์ ไหน ใช่จริงๆๆ ด้วย
เราหวังให้มินทร์เป็นตัวประกอบทุกๆ เรื่องนะ
คือเชียร์พี่เอิร์ธหน่ะ 55555
:z2:
ปล.ใหญ่ฟิศ คืออะไรอ่ะคะ ออฟฟิศสำนักงานใหญ่งี้หรอคะ >_<
-
เด็นมินนี่คือเจมใช่ไหม
มินมาตอนแรกเราก็แอบปันใจไปให้มินแล้ว :sad4:
แอบเชียร์เบาๆ แต่เดาว่าพี่เอิร์ธเป็นพระเอกกกกก
ถ้ามินนี้เป็นเพื่อนเฮียบีม -.-
-
สองคนนั้นมาเจอกัน จะออกมาอีท่าไหนน้อ
-
แอบปวดตับกะเหตุผลพี่เอิร์ธค่ะ
รับไม่ได้อย่างแรง
เชียร์พ่อพระเอกดีกว่ามั้ย คริคริ
-
สามพีไปเล้ยยยยยยยยย 5555
เชียร์ไม่ถูกเลย รอลุ้นดีกว่า
-
แอลเดาว่าพระเอกคือมิน :-[
ถึงพีาเอิร์ธจะน่ารักมากก็ตาม
แต่แบบ ไม่รู้สิ ไม่พอใจเหตุผลพี่เอิร์ธอ่ะ
-
รับไม่ได้กับเหตุผลของพี่เอิร์ท
ทั้งเรื่องผู้หญิงและเรื่องที่ยุ่งจนลืมกันต์
-
ชอบภูมินทร์
:กอด1:
-
เอ่อ เหตุผลพี่เอิร์ธ ... ฟังแล้วไม่อยากให้อภัยเท่าไหร่
เชียร์มินด้วยอีกคน :m1:
-
เราก็คิดไปสารพัดว่าเหตุผลของพี่เอิร์ธคืออะไร พอรู้ว่าเป็นแบบนี้ก็เซ็งแทนกันต์ :เฮ้อ:
แต่ช่างเถอะ อดีตมันกลับไปแก้ไขไม่ได้ แล้วกันต์ก็ดูไม่ได้เกลียดพี่เค้า แค่งอนๆมากกว่ามั้ง :z1:
คนข้างห้องนี่มันช่างทำให้หัวใจสั่นไหวแทนกันต์ซะเหลือเกิน น่ารักอ๊า ภูมินทร์ :-[
ถ้าเชียร์มินออกนอกหน้า พี่เอิร์ธจะว่าเค้าไหมนะ ก็แค่อยากให้พี่รุกกันต์จริงๆจังๆซะทีนี่นา :impress2:
สรุปอยากให้พี่เอิร์ธเอาชนะใจกันต์ได้เร็วๆ :o8:
-
แอบมีการพาดพิงถึงณัฎฐณิชในตำนานด้วย คิดถึงจัง ...
ตอนนี้สงสารกันต์ เหมือนอยู่ๆก็ได้ทั้งพ่อมีทั้งลูกเพิ่มมาเฉย 55
พี่เอิร์ธเริ่มเยอะ แถมเหตุผลพี่แกตอนจากไปก็เย็นชามาก ดูไม่ใส่ใจความรู้สึกคนอื่นเลย
ภูมินทร์ก็เปิดตัวแรง ประหนึ่งว่าสนิทกันมานาน ... นึกสงสัยอยู่ว่าภูมินทร์จะจีบกันต์ได้ยังไง ในเมื่อกันต์เป็นแฟนเก่าพี่สาว ...พี่เมต้องช็อคสองเด้งแน่ๆ ...เด้งแรกน้องตัวเองมากิ๊กกะแฟนเก่าตัวเอง เด้งสองน้อง'ชาย'ตัวเองมากิ๊กกะแฟนเก่าตัวเอง
ตอนนี้ยังไม่ตัดสินใจเชียร์ใครเป็นพิเศษ ...เชียร์พี่เมดีไหม? (อ่าว ผิดบอร์ดหรอ? ฮา) :z6:
-
ท่าจะเมาได้ที่ขนาดนั้นน่าจะตื่นอีกทีได้เป็นเมียชาวบ้านให้รู้แล้วรู้รอด งานนี้พี่เอิร์ธตกกระป๋องแน่
คุณกันต์ขา อดีตเคยเป็นแฟนพี่เม อนาคตจะเป็นแฟนมินหรือจ๊ะ แต่สองคนนี้ดูเคมีเข้ากั๊น เข้ากัน
ถ้าไม่มีตัวเลือกที่สามโผล่มาอีกนะ อ้อ เด็กเจมส์แฟนมินก็ร้ายใช่เล่นนะ
-
เหตุผลพี่เอิร์ธน่าโดนตั๊นมาก แต่ไม่รู้ทำไมก็ยังเชียร์พี่เอิร์ธ เค้าชอบเภสัชง่าาาาา ฮ่าๆ
แต่ถ้าพระเอกเป็นภูมินทร์ก็ไม่เป็นไรรรรรรก็โอเคอยู่ แต่พี่เอิร์ธละ? ก๊ากกกก
-
คำตอบแมนดี เลือกเพราะต้องรับผิดชอบ แต่จะดีกว่านี้นะพี่เอิร์ธ ถ้าบอกกันตอนนั้นสักคำในตอนนั้น ว่าแต่ว่ามินนี่แอบชอบกันต์มาตั้งแต่กันต์เป็นแฟนกะพี่เมป่าวหวา เพราะจากสถานการณ์ตอนนี้มันแอบชวนให้คิดมากกว่าน้องอดีตแฟนเสียอีก
-
ขี้หึง+หวงออกนอกหน้ามาเลยนะพี่เอิร์ธ
แค่รู้ว่ากันต์อยู่กับชายอื่น รีบมาเร็วเว่อร์
-
เสียงเชียร์พ่อพระเอกดังมาก
ขอตามกระแส เชียร์พระเอกด้วยคน
-
เหตุผลพี่เอิร์ธนี่รับไม่ได้อ่ะ คืออะไรวะครับ(ขออภัยไม่สุภาพ) ที่บอกว่า "ชอบ" "จะขอเป็นแฟน" แต่พอห่างกันแค่เดือนหรือสองเดือนกลับลืมคนที่ตัวเอง "ชอบ" และ "จะขอเป็นแฟน" เนี่ยนะ แล้วอย่างนี้ถ้าเกิดมาเป็นแฟนกันง่ายๆ แล้วเกิดพี่เอิร์ธต้องไปทำงานที่อื่นเจอสังคมใหม่ ห่างน้องกันต์ไปอีกเนี่ย จะลืมอีกไหม เรายอมรับนะว่าโอเคตอนนั้นยังไม่ได้ผูกมัดกัน แล้วพอพลาดต้องไปรับผิดชอบผู้หญิง อันนี้พอรับได้ แต่เหตุผลที่บอกว่า "ลืม" เนี่ยรับไม่ได้อ่ะ ลืมง่ายอย่างนี้อย่ามาบอกเลยว่าชอบ
เชียร์ให้มินจีบกันต์อ่ะ ตอนนี้เป็นแฟนกับน้องแฟนเก่าก็ยังดีกว่าเป็นแฟนกับพี่เอิร์ธนะ แล้วนี่คืออะไรเป็นอะไรกับกันต์ถึงต้องมาเป็นห่วงว่าอยู่กับผู้ชายคนอื่นสองต่อสอง กลัวเขากินเหล้าเมาแล้วตื่นมาบนเตียงแบบตัวเองรึไง :m31: แบนพี่เอิร์ธชั่วคราวจนกว่าจะมีอะไรดีๆ ลบล้างความผิดได้ทั้งหมด และควรจะทำตัวให้น่าเชื่อใจและเชื่อมั่นด้วย
แต่ยังไงก็เชียร์มินจริงๆ นะ :m3: ดูเหมาะกันมากกว่าพี่เอิร์ธอีกเหอะ
เป็นกำลังใจให้ค่ะ :pig4:
-
ถ้าเป็นชีวิตจริง
พรุ่งนี้จะมีข่าวหน้าหนึ่งที่พาดหัวข่าวว่า...
พระเอกหนุ่มชื่อดังย่องเงียบดินเนอร์หนุ่มนอกวงการ
แถมพาควงขึ้นคอนโดสวีทกันข้ามคืน
พ่อพระเอกก็มาได้จังหวะดีจริงๆ
หวังว่าจะไม่เข้าใจผิด---คิดเอง---เออเองนะ
+ เป็ดจ้า
-
เหมือนพี่เอิร์ธจะใจง่าย แค่ห่างหน่อยก็ลืม "คนที่ขอเป็นแฟน"
เชียร์พ่อพระเอกให้จีบกันต์ให้พี่เอิร์ธกระอักเลือดตายไปเลย :z3:
-
ตัวละครลับอีกตัวคือมินทร์นี่เอง โผล่ทุกเรื่องเลยนะนักแสดงขายดี ๕๕๕
ตอนเรื่องก่อนๆไม่ค่อยชอบมินทร์เท่าไหร่ ชอบทำครอบครัวเขาแตกแยกตลอด แต่มาเรื่องนี้ได้เห็นหลายๆมุม นิสัยเด็กๆของมินทร์น่ารักดี แต่คาดว่าคงมาทำครอบครัวเขาแตกแยกอีกเช่นเคย ๕๕๕
ยังเชียร์พี่เอิร์ธอยู่นะคะ เรื่องที่เกิดขึ้นในอดีตไม่ใช่เรื่องที่จะทำให้กันต์ได้ยินแล้วยอมกลับมารักพี่เอิร์ธดีๆเลยจริงๆ มันเป็นความผิดพลาดที่พี่เอิร์ธคงไม่อยากให้เกิดขึ้น แต่พอเกิดขึ้นแล้วเลือกจะรับผิดชอบพี่เอิร์ธก็เป็นผู้ชายที่ดีคนนึงกับผู้หญิงคนนั้น แต่กับกันต์พี่เอิร์ธก็คือคนกันต์พูดถึงว่า"เกลียดมัน" ๕๕๕๕๕ ตอนกันต์บอกว่าเกลียดพี่เอิร์ธนี่ไม่รู้ทำไมถึงยิ้มออกมาทันทีเลย สงสัยกันต์จะแค้นกับเหตุผลพี่เอิร์ธ
อยากให้พี่เอิร์ธเป็นพระเอกนะคะ อยากรู้ว่าจะต่อกันติดยังไง ตอนนี้กันต์ดูยังไงก็ได้กับพี่เอิร์ธ ชีวิตจะมีพี่เอิร์ธหรือไม่มีพี่เอิร์ธก็ได้ทั้งนั้น อยากรู้ว่าพี่เอิร์ธจะทำยังไงให้กับกันต์ต่อไป เพราะพี่เอิร์ธเองเคยบอกว่ารักใครไม่ได้แล้วนอกจากกันต์ ถ้ากันไปคบกับมินทร์ขึ้นมาจริงๆนี่สงสัสพี่เอิร์ธต้องไปบวช สู้ๆนะพี่เอิร์ธ แต่ถ้าไม่ไหวจริงๆจะคอยปลอบใจเอง จะไปถือหมอนงานบวชให้ด้วย ๕๕๕๕
คนเขียนก็สู้ๆนะคะ ไฟท์ติ้งกับงาน :กอด1:
-
เหตุผลไม่น่าให้อภัยเลยพี่เอิร์ธ
-
มีตัวเลือก มาอีก 1
-
มินท่าจะมาแรงแซงพี่เอิร์ธแล้วล่ะ
ก็ขนาดแค่บังเอิญเจอกันยังไปดินเนอร์แล้วก็มาค้างได้หน้าตาเฉย
อีกอย่างมินถึงกับยกเลิกนัดกะเด็กเพื่อมากินข้าวกับกันต์
นี่ยังเป็นแค่เพื่อนกันนะ ให้ความสำคัญสุดๆ
แล้วถ้าเป็นคนสำคัญล่ะ จะขนาดไหน
ขอเอนเอียงมาทางมินแทนละกัน
แบบว่าพอรู้เหตุผลพี่เอิร์ธแล้วรับไม่ได้
เมาแล้วได้เมียดาวอันนั้นไม่เท่าไหร่ เข้าใจว่าเป็นผู้ชายต้องรัยผิดชอบ
แต่ไอ้หลงไปกับสังคมใหม่ช่วงแรกๆ นั่นมันบ่งบอกว่ากันต์ไม่ได้สำคัญกับพี่เอิร์ธเท่าสังคมใหม่ เพื่อนใหม่เลย
-
เชียร์คนมาใหม่ แต่ยังคงชอบพี่เอิร์ธ (เอ๊ะยังไง??)
รอตอนหน้าครับ ><
-
เหตุผลพี่เอิร์ธมันก็ซื่อตรงดี แต่อ่านแล้วก็อึ้งมาก คนเรามันจะลืมกันได้ไงขนาดนั้นเนอะ
แต่รอบนี้แกดูจริงจังหวังว่าคงไม่เกิดเรื่องแบบนี้อีกมั้ย ภาพพจน์ที่พี่สร้างมาแทบพังเกลี้ยงค่ะบอกตรง
ยิ่งตอนนี้มีคนมาแย่งซีนตอนเรตติ้งพี่เอิร์ธกำลังตกพอดีเนอะ แต่อย่างน้อยกันต์ก็เข้าใจนะว่าตอนนั้นเด็ก
แต่ก็ขอเซ็งนิดหนึ่งซึ่งก็เป็นอารมณ์ปกติ พี่เอิร์ธขี้หวงรีบตามมาเฝ้ากันต์แทบไม่ทัน อารมณ์นี้แหละ
ที่คนอ่านต้องการ วะฮ่าฮ่า :laugh: นี่ถ้าได้เป็นแฟนแกคงจิกสุดอ่ะ ขนาดนี้ยังแบบโทรมาไม่รับ
ไปไหน อยู่กับใคร ขี้หึงสุด ชอบๆ
เฮ้ยยยยย~~~ ภูมินทร์ไมเท่ห์จังแว้ ตอนนี้เค้ายังดูเป็นเพื่อนกันไม่คิดไรเนอะ จะเป็นคู่แข่งกันมั้ยหรือยังไง
รู้แต่ว่าคืนนี้นอนด้วยกันจ้า หึๆๆๆ แอบสะใจเบา ๆ เอาคืนพี่เอิร์ธบ้างไรบ้าง ใจยังเชียร์พี่เอิร์ธนะ
แต่ภูมินทร์ก็น่ารักอ่ะ ยังไงดีๆ จับจ๋น แล้วพี่เอิร์ธเค้าจะปล่อยให้นอนด้วยกันลำพังเร้อ รอดูรอชมค่ะ
เป็นกำลังใจให้นะคะ ขอบคุณค่า :L2:
-
เอิ่ม เหตุผลอีพี่เอิร์ธ แม่ง แย่มากอ่ะ ขอโหวตออกนะ รับไม่ได้
-
"ไม่มีใครไม่เคยทำผิด"
-
เหตุผลพี่เอิร์ธพอให้อภัยได้ ไหนๆมันก็ผ่านมาแล้ว
พี่เอิร์ธนี่หวงเกินไปแล้ว
รอตอนต่อไปนะคะ :กอด1: :กอด1: :L2:
-
เหตุผลห่วย ๆ ของเอิร์ธมากพอที่จะทำให้เราเซ็ง
และคิดว่ามินช่างน่ารัก และเหมาะกับกันต์ซะเหลือเกิน
คือมันจะมีอะไรมารับประกันได้หรือเปล่าล่ะว่า
เอิร์ธจะไม่สังคมจัดจนลืมกันต์อีก เหตุผลของเอิร์ธโครตของโครตห่วยจริง ๆ
เชียร์มิน ถ้ามินจะสนใจกันต์ซักหน่อยนะ
-
ชอบน้องมิน แอบเชียร์ เชียร์ให้มีคู่ด้วย >< สักคน
พี่หมอยา ทำคะแนนหน่อยน่ะ ~~
-
ลุ้นทั้งคู่ดีกว่า...ท่าทางน่าสนุก อิอิ
-
:z2:
-
ต้องมารอลุ้นกันต่อไปครับ
-
คนนี้ก็ดูดี คนนี้ก็โดนใจ อึ้ยยยยยย สามพีไปเลยได้ไหมเค๊อะ 555555
-
:t3:
-
(http://upic.me/i/nq/1untitled-3.gif)
Dahlia 06
“มาเร็วจัง”
ผมเอ่ยทักอาคันตุกะคนที่สองซึ่งมาโดยไม่ได้รับเชิญเหมือนๆกันหน้าประตูห้อง หนุ่มแว่นตัวสูงส่งถุงพลาสติกให้ทั้งที่มือข้างหนึ่งล้วงกระเป๋ากางเกงไว้ พี่เอิร์ธสวมชุดลำลองสบายๆ เสื้อยืด กางเกงขาสั้น รองเท้าแตะ แต่ก็ไม่ดูสกปรกซกมกไม่สุภาพเหมือนเวลาที่ผมหรือคนอื่นๆใส่เลย บางทีอาจเป็นเพราะออร่าของเภสัชกรที่ทอประกายบลิ๊งค์บลั๊งค์ออกจากใบหน้าหล่อ
“ขึ้นทางด่วนมา ดึกแล้วรถไม่ติดด้วย แล้วนี่ซื้อมาฝาก”
ผมรับถุงนมสดร้อนมาจากพี่เอิร์ธแล้วเดินนำเข้ามาในห้อง ภูมินทร์ละสายตาจากโทรทัศน์ ตอนนี้มันเปลี่ยนจากการ์ตูนปัญญาอ่อนมาดูสารคดีแทน ไม่มีคำพูดคำจา ไม่มีการทักทาย ทั้งสองคนจ้องหน้ากันพักใหญ่จนผมต้องแนะนำตามมารยาทเจ้าถิ่น
“มิน นี่รุ่นพี่กู พี่เอิร์ธ พี่เอิร์ธ นี่มิน เพื่อนข้างห้องกันต์”
“เป็นดารานี่ พี่เคยเห็น”
พี่เอิร์ธยิ้มนิ่มๆครับ แต่ตาดูไม่ค่อยยิ้มเหมือนปกติ ขณะที่ไอ้มินกดยิ้มแค่มุมปากไว้มาด ไอ้สัตว์ที่ไหนมางอแงกับกูเมื่อกี๊วะ ไม่ใช่มึงมากอะ ภูมินทร์
“เดี๋ยวกันต์ดื่มนมเลยนะ พี่เทใส่แก้วให้ จะเย็นหมดแล้วจะไม่อร่อย มินเอาด้วยไหม”
พี่เอิร์ธถามเผื่อบุคคลที่สาม แต่อีกฝ่ายปฏิเสธ พอพี่เอิร์ธหายไปในครัวกับถุงนมสดร้อนที่ยื้อไปจากผมอีกรอบผมก็มานั่งรอที่โซฟาตามประสาเจ้าบ้านที่ดี
“เลิกกับพี่กูก็เปลี่ยนรสนิยมเลยเหรอวะ? ไม่ยักรู้”
“พ่อมึงสิ รุ่นพี่”
“เชื่อก็ควายแล้ว จ้องกูกริบ แสดงความเป็นเจ้าของขนาดนั้น กันต์ดื่มนมเลยนะ พี่เทให้ เหมือนมึงเป็นลูกหมาของมัน”
ภูมินทร์ดัดเสียงนิดหน่อยตรงท่อนที่ล้อเลียนพี่เอิร์ธ ผมหลุดขำแล้วผลักไหล่กว้างของไอ้มิน มันเซถอยหลังนิดเดียวแต่เสือกบ่นกระปอดกระแปดว่าเจ็บนักเจ็บหนา กระทั่งพี่เอิร์ธเดินกลับเข้ามาพร้อมแก้วนมอุ่นๆ ภูมินทร์ก็รีบขอตัวไปสูบบุหรี่ที่ระเบียง ผมพยักหน้าให้มันแล้วกำชับว่าอย่าทิ้งก้นบุหรี่ที่พื้น ช้างนอกมีที่เขี่ยบุหรี่วางไว้อยู่ให้มันทิ้งไว้ในนั้น พระเอกหนุ่มก็รับปากดิบดี แต่ก่อนออกไปก็ยังไม่วายมาขอไฟแชคผมอีกรอบ
ผมยกแก้มนมอุ่นๆขึ้นดื่ม พี่เอิร์ธเปลี่ยนช่องโทรทัศน์เป็นหนังเมื่อคนจองรีโมทเมื่อครู่เดินออกไปแล้ว แขนยาวพาดพนักพิงคล้ายโอบผมกลายๆ
“สนิทกันมากเลยเหรอ?”
พี่เอิร์ธถามทั้งๆที่ไม่มองหน้าแต่ผมก็ไม่โง่พอที่จะไม่รู้ว่ามันกำลังถามใครและคุยกับใคร
“ก็ไม่มากเท่าไหร่ มินเป็นน้องชายแฟนเก่ากันต์”
“ใส่ชุดนอนกันต์ด้วยไม่ใช่เหรอ? คืนก่อนพี่เห็นกันต์ใส่เสื้อตัวนี้ นี่จะค้างด้วยกันใช่ไหม?”
“ครับ พอดีห้องมันยังไม่เรียบร้อย นอนไม่ได้ พรุ่งนี้จะให้แม่บ้านมาเก็บเลยไม่อยากเทียวไปเทียวมาระหว่างคอนโดกับบ้าน”
พี่เอิร์ธเลื่อนมือจากที่วางพาดยาวบนพนักพิงมาวางบนหัวไหล่ผม ทั้งตัวถึงกับเกร็งขึ้นถนัด แต่พอสะบัดหน้ามองคนข้างๆแล้วก็กลับต้องเบือนหน้าหนีเสียเอง สายตาของพี่เอิร์ธผ่านแว่นกรอบดำดูดุกว่าทุกที
“มันเป็นเกย์ไม่ใช่เหรอ? ทำไมให้ค้างด้วย ไม่กลัวมันทำอะไรหรือไง?”
“พี่เอิร์ธ มินไม่ได้คิดกับกันต์แบบนั้น กันต์เป็นแฟนเก่าพี่สาวมันนะ”
“กันต์รู้ได้ยังไงว่าใครคิดกับกันต์ยังไง? ถ้ามันไม่คิดกับกันต์เหมือนที่พี่คิด มันไม่จ้องพี่กลับท้าทายขนาดนั้นหรอก”
ผมว่าพี่เอิร์ธเลอะแล้ว ไม่อยากพูดด้วย เมื่อก่อนไม่เห็นเคยเป็นแบบนี้ ต่อให้รู้ว่าใครมาจีบผมก็ไม่แสดงอาการชัด โอเค มันก็มีบ้างแหละที่เขาจะหึงแต่ไม่เคยบอกกับผมตรงๆ อย่างมากก็แค่เตือนๆว่าอยู่ห่างๆคนที่พยายามเข้าหาหน่อย อาจเป็นเพราะสมัยมัธยม พี่เอิร์ธพูดซ้ายผมก็ไปซ้าย พูดขวาผมก็ไปขวา แต่คราวนี้ผมเถียง ก็มันน่าเถียงไหมล่ะ คนจีบกันอะไรพูดมึงๆกูๆใส่กัน ไม่เห็นคิขุอาโนเนะสักนิด แม่งเว่อร์
“ที่พี่พูดเพราะเป็นห่วง”
ห่วงหรือหวง เอาให้แน่ ผมถอนหายใจยาวผ่านโพรงจมูก มีแฟนเป็นตัวเป็นตนมาสองคน พวกผู้หญิงที่กิ๊กๆกันอีกเป็นสิบเรื่องหึงหวงนี่ขอให้บอก รับมือได้สบาย กับกรณีสาวๆนะ แหะๆ ถูกผู้ชายหึงทีนี่ซีดอะ ก้มหน้าก้มตาไปไม่เป็นเลย พี่เอิร์ธแม่งก็เลว ใช้จังหวะนี้ฉวยจับคางผมให้เงยหน้าขึ้นสบตากับมัน ปลายนิ้วหัวแม่มือเกลี่ยคราบนมจางๆเหนือริมฝีปากออก พาลให้ผมนึกไปถึงสัมผัสอบอุ่นตอนสมัยเรียนกับข้าวเหนียวหมูปิ้ง มันจ้องกรอบปากผมนิ่ง แล้วค่อยๆขยับตัวโน้มลงมา ทว่าจังหวะที่ปลายจมูกเกลี่ยโดนผมนั้นเสียงประตูบานเลื่อนก็ดังขึ้น เล่นเอาผมผลักมันออกแทบไม่ทัน
“โอ๊ะโอ... โทษที”
ไอ้เชี่ยมินร้องตกใจแล้วหันหลังกลับ ไม่ทันแล้วโว้ยไอ้หัวหอก ผมลุกขึ้นจากโซฟาเอาแก้วนมไปเก็บ ได้ยินเสียงถอนใจหนักๆคงหนีไม่พ้นตาเฒ่าเจ้าเล่ห์ ไม่ใช่อายุหรือหน้าตาหรอกครับ ที่ผมเรียกมันว่าตาเฒ่าเจ้าเล่ห์ก็ดูเอาเถอะ ขนาดผมคิดว่าตัวเองเซียนพอสมควรแล้วเรื่องรักๆใคร่ๆยังเผลอให้มันฉวยโอกาสครั้งแล้วครั้งเล่า บอกตรงๆ กลับมาคุยกันใหม่นี่ได้ไม่คุ้มเสีย
“พี่ล้างให้ไหม?”
จะเดินตามกูมาทำไม้ ผมสะดุ้งโหยงเมื่อสัมผัสอุ่นๆแตะลงเหนือบ่า แป๊บเดียวก็มาประชิดตัวให้หมุนหลบแทบไม่ทัน พี่เอิร์ธมองหน้าผมยิ้มๆแล้วหัวเราะในลำคอ ขำเหี้ยอะไรวะ!
“คืนนี้พี่ค้างด้วยคนสิ”
“เฮ้ย... ไม่กลับบ้านไปล่ะ”
“พี่กลับกันต์ก็เอามินไปนอนในห้องน่ะสิ”
นอนในห้องแล้วยังไง? เชื่อเถอะว่าไอ้ดาราหน้าเข้มนั่นเครดิตดีกว่าพี่เยอะอะ อติวิชญ์
พี่เอิร์ธกระแซะผมให้ออกจากซิงค์ล้างจานแล้วหยิบแก้วนมมาล้างให้ ผมเปลี่ยนไปพิงตู้เย็นมองเสี้ยวหน้าของรุ่นพี่คนสนิทพลางยกมือขึ้นเกาหัวแกรก อย่าทำท่าเหมือนจะเปิดศึกชิงนายได้ไหม ไม่ปลื้ม ไอ้เชี่ยมินก็รู้เรื่องรู้ราวด้วยที่ไหน ประสาท
“แล้วยังไง ให้พี่นอนกับกันต์ในห้องแล้วไอ้มินนอนโซฟาแบบนั้นเหรอ? ที่พี่คิด?”
“ประมาณนั้น”
“ขำป้ะ?”
ไม่ครับ ไม่ขำเลย พี่เอิร์ธล้างน้ำเปล่า คว่ำแก้วบนซิงค์ล้างจาน สะบัดมือไล่น้ำสองสามทีแล้วหันหน้ามองผม ตาชั้นเดียวใต้กรอบแว่นไม่ล้อเล่น แล้วจะให้ทำยังไง ผมก็ไม่ยอมเหมือนกัน อย่างภูมินทร์น่ะมีเหตุให้อยู่ผมก็รับได้ แต่พี่เอิร์ธนี่อะไร ตัวอันตรายชัดๆ
“ถ้าจะอยู่ พี่ก็เข้าไปนอนกับมันในห้อง กันต์นอนโซฟาเองก็ได้”
จบคำพูดก็เดินหนีครับ แต่ช้ากว่ามือนิ่มๆของรุ่นพี่ที่คว้าเอาข้อศอกผมไว้แล้วดึงเข้าหาให้ผมเซไปชนกับอกซึ่งเต็มไปด้วยกล้ามเนื้อของมัน มันสูงกว่าผมไม่เท่าไหร่ แต่ตัวใหญ่กว่าพอสมควร ไม่ใช่หมอขาวตี๋ขี้ก้างตามท้องตลาด
“ไม่เอาน่า กันต์”
ผมเงียบ ยกมือขึ้นกอดอกเอาไว้โดยที่ยังอยู่ในอ้อมแขนของอีกฝ่าย พี่เอิร์ธถอนหายใจยาว ใช้มือข้างที่ยังว่างนวดขมับ
“พี่เป็นห่วงจริงๆ”
“กันต์เป็นผู้ชายนะ แล้วพี่เอิร์ธคิดว่ากันต์อายุเท่าไหร่จะดูแลตัวเองไม่ได้เลยหรือ?”
“โอเค....” เภสัชกรหนุ่มยอมแพ้เมื่อผมยังเห็นผมหน้าตึง แต่มือยังเนียนกอดไม่ปล่อย “พี่กลับก็ได้ แต่ขออะไรอย่างได้ไหม? ให้ในหัวของกันต์คิดถึงแต่พี่ มีแต่เรื่องของพี่...”
แค่นี้ยังมีแต่เรื่องของพี่ ไม่พออีกเหรอในหัวผมน่ะ
ถึงอยากจะพูดใส่หน้าแบบนั้นแต่อะไรบางอย่างรั้งไว้ว่าเงียบไปดีกว่า ผมพยักหน้าส่งๆ วงแขนที่โอบรอบบ่าอยู่ยิ่งกระชับมากขึ้น ภาพที่ผมมองอยู่ตรงนี้เป็นผ้ากันเปื้อนที่แขวนทิ้งไว้จนหยากไย่ขึ้นโง่ๆผืนหนึ่งบนผนังครัว ภายนอกได้ยินเสียงการ์ตูนแว่วมา ไอ้บ้าภูมินทร์พอพี่เอิร์ธไม่อยู่ก็กลับเป็นตัวปัญหาปัญญาอ่อนอีกแล้วซึ่งผมไม่ได้ใส่ใจอะไรมาก กระทั่งสัมผัสที่วางพาดรอบเอวผมนั้นกระชับกว่าเดิมเข้าไปอีก นี่จะสิงกูหรือไง จะกอดแน่นไปถึงไหน! แต่ผมก็ไม่ได้เงยหน้าขึ้นไปด่ามันหรอกครับ ถึงใจอยากจะทำเต็มแก่ก็เถอะ ซึ่งนาทีต่อจากนั้นเองที่ผมเพิ่งคิดว่าดีแค่ไหนแล้วที่ไม่เงยหน้าชึ้นไปด่าไอ้พี่เอิร์ธ เพราะถ้าเอียงคอเงยสักสี่สิบองศาจากเดิม มิหนำซ้ำยังหันหน้าไปหาเจ้าของแว่นกรอบดำนั่นอีกล่ะก็ ปากนุ่มๆสำหรับสตรีโดยเฉพาะของผมต้องถูกฉวยเอาดื้อๆเหมือนละครไทยแปดยุคแปดสมัยเป็นแน่ เพราะอาคันตุกะที่บอกว่าจะยอมกลับบ้านแต่โดยดีมันเสือกก้มลงมาใช้จมูกชนแก้มสากๆของผม ตามด้วยกลีบปากหยุ่นที่จงใจดูดดึงราวกับชิมไอศครีมแสนอร่อยพร้อมๆกับสูดลมหายใจเข้าดังฟอด ให้ผมเบิกตาขึ้นกว้าง และกว้างกว่าเดิม
“ไอ้พี่เอิร์ธ!”
“ครับ”
เภสัชกรหนุ่มขานรับคำหน้าชื่นตาบาน ปากสีอ่อนดูสุขภาพดีคลี่ยิ้มบางๆแต่นัยน์ตากลับวาวโรจน์ไปด้วยประกายเอมอิ่มราวกวางน้อยแบมบี้ผิดกับภาพที่ผมเจอตอนเปิดประตูต้อนรับมันลิบลับ ผมใช้เวลาอีกนิดเดียวเพื่อตั้งสติแล้วผลักมันออก พีเอิร์ธเซถอยหลังพลางเม้มปากกลั้นยิ้ม
“น่ารักจัง”
ผมมองหน้ามันแบบ น่ารักเหี้ยอะไรของมึงครับ? แต่ก็ไม่ได้พูด พอดีกับไอ้มินเดินเกาพุงเข้ามาในครัว ท่าทางง่วงนอนเต็มแก่
“เสียงดังอะไรวะ?”
“เปล่า”
พี่เอิร์ธตอบ ผมยังไม่เลิกทำตาเขียวใส่มัน แต่ตัวต้นเหตุก็ไม่ได้ใส่ใจ ตอนนี้ผมอยู่ห่างจากพี่เอิร์ธราวๆสามสี่ก้าว ภูมินทร์เดินไปเปิดตู้เย็นแทนที่จะเซ้าซี้ หยิบขวดน้ำแล้วกรอกเข้าปากโดยไม่หยิบแก้ว มารยาทติดลบสุดๆ แต่ไม่ใช่ประเด็นให้ผมด่าตอนนี้ครับ ตัดภาพกลับมาที่พี่เอิร์ธอีกรอบ มันยกมือขึ้นดูนาฬิกาแล้วยิ้มโลกมืด
“พี่คงต้องกลับแล้ว ไว้พรุ่งนี้จะมาหาใหม่”
“ไม่ต้อง...”
“กันต์รีบเข้านอนล่ะ ฝันดีนะครับ”
พี่เอิร์ธตบไหล่ผมแล้วเดินเฉียดออกไป ไอ้มินเก็บขวดน้ำใส่ตู้เย็นแล้วแต่ผมยังยืนเม้มปากอยู่ที่เดิม ไม่รู้ว่ารู้สึกอะไร ไม่รู้กระทั่งตัวเองคิดอะไรและอยากให้มันเป็นแบบไหน บอกตรงๆตอนนี้สับสน สับสนมากกว่าพฤติกรรมที่ชัดเจนของพี่เอิร์ธคือตัวเอง
หัวใจตัวเองที่มันเต้นยุบยับในอกซ้าย ถึงพยายามบอกตัวเองว่าไม่เป็นอะไรเท่าไหร่ แต่ด้วยสัตย์จริง บอกตรงๆเลยว่ารู้สึก..
“มึงโอเคนะ?”
ไอ้มินถาม มันยีตาจนเกือบปิดเหมือนจะสู้แสง เสียงประตูไม้โอ๊คบานนั้นปิดลงแล้ว ผมผ่อนลมหายใจพยักหน้าให้มัน ภูมินทร์เดินมากอดจากด้านหลังแล้วเอาคางเกยบ่าเหมือนเด็กๆ ผมเคยเห็นไอ้มินเป็นแบบนี้กับพี่สาวมัน เวลาง่วงชอบทำตัวงุ้งงิ้ง แต่ขอโทษเถอะ มันจะน่ารักมากถ้ามึงไม่ใช่ผู้ชายในลุคแบ๊ดบอยจ๋าขนาดนี้
“ปิดไฟนอนเถอะ กูง่วงแล้ว”
-west-
ซินเจียยู่อี่ซินนี้ฮวดใช้:)
พี่เอิร์ธโผล่มาเบาๆ เรียกคะแนนหน่อย ครั้งที่แล้วมินโผล่มายังไม่ทันทำอะไรก็ตกกระป๋องแล้วพ่อแว่นเรา
ขอบคุณสำหรับทุกคอมเม้นต์ค่ะ รักทุกคนมากนะ ฮึกก.. :กอด1: :กอด1:
#อย่าถือสาช่วงประสาทแดก :really2:
-
พี่เอิร์ธกลับมาแบบโคตรแรงง
กันต์แอบมึนเบยยยยยนะ
#เรายังเชียร์ดารานะ ฮรึก
-
อย่านะ อย่ามาทำตัวน่ารักแบบนี้ เรายิ่งแพ้หนุ่มแว่นอยู่นะ
ชิ่งไปกอดมินดีกว่า อิอิ :กอด1:
-
อยากให้มินเป็นพระเอกจัง :monkeysad:
ไม่ค่อยชอบการกระทำของพี่เอิร์ธเท่าไหร่ :เฮ้อ:
รอตอนต่อไปค่ะ
-
รู้สึกว่าตัวเองโชคดีที่ยังไม่ง่วงนอนแล้วกดเข้ามาดูที่เล้า เลยได้อ่านคืนนี้เลย :-[
ชอบตอนนี้นะ ให้ความรู้สึกช่วงชิงดี เนื้อเรื่องเข้มข้นขึ้น น่าติดตามขึ้นอีก
ตอนนี้สนุกกับการคิด(ไปเอง) ต่างๆ นานา ยิ่งคิดยิ่งไปไกล 5555555
แล้วจะลองติดตามอ่านไปเรื่อยๆ มันมันจะโป๊ะเชะแบบที่เราคิดไว้หรือเปล่านะ
ขอเชียร์คนที่เราเชียร์เงียบๆ ต่อไปแบบไม่กระโตกกระตาก (กลัวโดนคนแต่งแกล้งหักมุม)
+1 แทนคำขอบคุณครับ มาต่อไวๆ นะ รอๆๆๆๆๆ :กอด1:
-
โฮะๆ ว่าที่พระเอกอีกคนปรากฎตัวแล้ว ถึงจะยังไม่ออร่ากระแทกตาเราจัดๆเพราะเพิ่งออกมาได้สองตอน
แต่ถ้ามีตัวเลือกแค่สองคนนี่ ณ ตอนนี้ก็ขอเตรียมทำป้ายไฟเชียร์พ่อพระเอกก่อนละกัน
พี่เอิร์ธนี่จากที่ไม่ค่อยเข้าตาอยู่แล้วคะแนนตกเหวหายไปแบบกู่ไม่ค่อยจะกลับแล้วอ่ะ (แปลกมาก ปกติตัวเองน่าจะชอบแนวนี้นะ)
เหตุผลห่วยแตกยิ่งนัก จุกแทนกันต์เลยตอนที่บอกว่าต้องรับผิดชอบเค้า แล้วเอากันต์ไปไว้ที่ไหน ..คือก็เข้าใจแต่ไม่ชอบใจ จบนะ
ยิ่งที่บอกว่า เจอสังคมใหม่แล้วลืมนี่...เออะะะ *ส่ายหน้า*
ทำให้ยิ่งขัดหูขัดตาปวดกระเพาะเวลาที่อ่านเจอพี่เอิร์ธมาออกฉากมากมาย
(พี่เค้าดันเป็นตัวหลักด้วยสิ นี่เราต้องปวดกระเพาะไปตลอดเรื่องเลยใช่ม้ายยยยย T_T แต่ก็จะพยายามทำให้ชอบพี่แกดูซักตั้งนะ)
นี่ถ้าพ่อพระเอกไปเคลียร์เรื่องเด็กๆที่ติดพันอยู่ออกให้หมดจดจะน่าเชียร์ขึ้นอีกระดับ
-
ยังไงเราก็เชียร์มินอ่ะ ยังคงไม่ค่อยปลื้มพี่เอิร์ธสักเท่าไร
แต่กันต์อึ้งไปหน่อยนะ ไปไม่เป็นเลยทีเดียว
ว่าแต่มินเนี่ยจะน่ารักไปถึงไหน :-[
เป็นกำลังใจให้ค่ะ :pig4:
-
เพ่เอิร์ธมือไวใจเร็ว รุกหนัก เล่นเอาหัวใจกันต์ไปไม่เป็นเลยอะ จริงๆ
แต่ยังปักธงโบกเชียร์ภูมินทร์ต่อไป (หัวเราะ) ทำไม ทำไม ชอบตอนท้ายแบบแอบกัดน้ำแข็งแล้วกรี๊ด (ไม่เกี่ยวเลย)
อยากอ่านยาวๆค่ะ แต่ตามทวิตเตอร์คนแต่งแล้วเข้าใจเลยว่างานเยอะค่ะ เป็นกำลังใจให้นะคะ สู้ๆค่ะ
ยังไงก็ชอบนิยายเรื่องนี้มว๊าก แต่กลัวตอนรู้ผลพระเอกนี่แหละค่ะ (ฮา)
แต่เชียร์ภูมินทร์นะคะ (นั่น)
ขอบคุณที่แต่งมาให้อ่านกันค่ะ อยากอ่านอีกกก เมื่อไหร่จะวันอาทิตย์หน้า ฮือๆๆๆๆ สั้นไป ไม่อิ่ม (ฮา)
-
มินสู้ๆ คืนนี้รีบทำคะแนนนะ
-
เหมือนพี่เอิร์ธจะมีคู่แข่งนะ :laugh3:
-
กรี๊ดดดดดดดดด พี่เอิร์ธ ถ้ามาทำงี้กับเราเราจะรีบไปไล่ไอ้คนนอนดูการ์ตูนกลับบ้านเลย
แค่นี้ในหัวของกันต์ก็มีแต่พี่แล้วจ้า นี่กะจะไม่ให้กันต์ได้หลับได้นอนเลยใช่ไหม ><
แต่ท้ายตอนมินออกมาเรียกคะแนนตีตื้นพี่เอิร์ธนะ ยังไม่แน่ใจว่าควรเชียร์ใครดี กลัวไม่ตรงใจคนเขียน 55555
อยากให้มาต่ออาทิตย์ละมากกว่า1ตอนนนนอ้ะะะ ><
-
พี่เอิร์ธเริ่มรุกหนักขึ้นเรื่อยๆแล้ว
:impress2:
-
เหตุผลพี่เอิร์ธ แบบ เอิ่มมม เงิบครับมินก็น่ารักดีนะ แต่ไงก็เชียร์ พี่เอิร์ธ แต่มินก็ได้นะ 555555 :z2:
-
จะเชียร์ใครดีล่ะ
มินก็เจ้าชู้ใช่ย่อย พี่เอิร์ทก็ตีมึนแถมเหตุผลที่ห่างไปก็แย่สุด ๆ
กอดดคนเขียนดีกว่า ^^
-
ฟังเหตุผลพี่เอิร์ธแล้วเสียเซลฟ์เลย
เชียร์คนอื่นดีกว่า
-
เหตุผลอิพี่เอิร์มมันเลวมาก โครตเห็นแก่ตัว ไม่ได้รักอะไรน้องจริงเลย สุดยอดห่วย
มินน่ารักชอบอ่ะ แต่อยากเชียร์อิพี่เอิร์ท ไม่รู้ทำไม
ปกติเราคงเชียร์มินไปแล้ว เพราะนิสัยพี่เอิร์ทห่วยมาก เอาหว่ะ
-
:pig4: :pig4: :pig4:
-
ไม่รู้จะเชียร์ใครดี - -'
-
อะไรทำไมเค้ายังคงเชียร์พี่เอิร์ธถึงแม้มินมันก็จะโดนอยู่ หรือว่าแพ้คนขี้ดูแลวะ ย้อนไปตอนก่อนๆถึงเหตุผลมันจะห่วยแตกไร้แก่นแต่ก็เข้าใจว่าทุกคนก็ยังเด็ก นี่นี่ไม่ได้เข้าพี่เอิร์ธนะไม่ได้เข้าข้างเลยฮ่าๆ
อยากให้มินมาสร้างสีสันก็พอออออออ แต่ถ้าคู่พระนางคือมินกันต์จริงๆก็ยอมแพ้และทำใจ ..... พี่เอิร์ธมาหาหนูมา *-*
-
เลือกไม่ถูกว่าจะเชียร์คนไหน
พี่เอิร์ธรุกงี้ไก่ไม่ตื่นหมดหรอ 555
-
อ่านอิพี่เอิร์ธรุกหนักก็โอเค แต่พอมาอ่านวรรคสุดท้ายที่มินนี่เอาคางพาดไหล่น้องกันต์แล้ว...ดิฉันแทบกรี๊ด สามารถถีบฉากความหื่นของอีกคนได้กระเด็นตกหน้าต่างไปเลยค่ะ
ดังนั้น จะอย่างไรก็ขอเชียร์ภูมินทร์เหมือนเดิม!!!!!!
ปล. สำนวนคุณตะวันตกน่ารักมากค่ะ ชอบจริงๆ มีจิกกัด ประชดประชันได้ใจมากๆ :กอด1:
-
:กอด1: พี่เอิร์ธฉวยโอกาสตลอดเลย อิอิ
-
ศึกนี้อีกยาวไกล...
-
คุณนักเขียนคะ ขอแบบนี้ไปเรื่อยๆนะคะ แบบที่ทั้งเอิร์ธทั้งภูมินทร์รุมกันจีบกันต์แบบเนี๊ยะ
อย่าเพิ่งให้ใครอ่อนแรงไปก่อนนะคะ
ชอบ :laugh:
-
มาแบบนี้ //เงิบ o22
-
มาลงชื่ออ่านด้วยคนค่ะ ><
อ่านแล้วเลือกแทนนายเอกไม่ถูกเลยว่าคนไหนดี 555
มาลงตอนใหม่เร็วๆนะคะ รอรอรอ :L2:
-
พี่เอิร์ธคนขี้หวงขี้หึงน่ารักดีนะ มือไวด้วย คิดจะทำอะไรทำเลย เดี๋ยวจะจูบเดี๋ยวจะจุ๊บ อะไรของเค้าไม่รุ
ตอนมองตากันตอนเจอครั้งแรกนี่ี่มันใ่ช่นะ...มันคือการต่อสู้ ซึ่งทั้งพี่เอิร์ธและมินก็มองออก
จริง ๆ มินอาจยังไม่คิดอะไรกับกันต์แต่จะมาคิดก็ตอนนี้แหละ 555 แล้วที่มินเอาคางเกยไหล่ตอนท้าย
นั่นมันอาไร๊ น่าเอ็นดู (สรุปคนอ่านได้มีใจให้ตัวพระทั้งสองไปเรียบร้อยแล้วจ้า)
ขอบคุณค่ะ
-
ก็เพราะกันต์ยังมีเยื่อใยกับพี่เอิร์ธอยู่หนะสิ
ถ้าจะไปต่อมันก็ไม่ยาก
แต่บังเอิญมินเข้ามาขวางทางซะก่อน มันก็เลยไม่ง่ายนัก
อยากให้มีตัวเลือกหลาย ๆ คน ให้เห็นว่ากันต์ไม่ได้รอพี่เอิร์ธอยู่ที่เดิมนะ
-
ไม่รู้จะเชียร์ใครดี
แต่แอบเข้าข้างมินละกัน
เพราะหมั่นไส้พี่เอิร์ธอยู่เบาๆ อิอิ
-
ยังคงเชียร์มินอยู่ อิอิ
-
มินแอบเนียนกอดด้วยอะ
-
โบกธง ชูป้ายไฟ เชียร์พี่เอิร์ธต่อไป ฮึบ!! :z2:
กันต์เริ่มไหวหวั่นแล้ววว ฮ่าๆๆๆ (นี่เข้าข้างพี่แกสุดๆ)
พี่เอิร์ธ สู้ๆๆๆ สู้ตาย
มิน ปล่อยให้เค้าได้สานต่อช่วงเวลาเก่าๆกันเถอะ
-
พี่เอิร์ธนี่ กั๊กจริง ๆ :laugh:
-
เราเชียร์มินอ่ะ..
แต่ดูแววแล้ว มินคงไม่ใช่ตัวจริง .... สินะ? :m15:
-
เราต้องดูกันไปยาวๆเลย
แต่พี่เอิร์ธแกแอบมีภาษีมากกว่าหน่อย
-
สนับสนุนให้พี่เอิร์ธรุกหนักๆ จัดแรงๆ
:laugh:
-
กระแสมินเริ่มมาแรง แต่เราขอแหกโค้งเชียร์พี่เอิร์ธละกันค่ะ :impress2:
-
โหยๆ พี่เอิร์ธทำขนาดนี้แล้ว ยอมๆ ให้เขาเป็นพระเอกไปเหอะึค่ะ
5 5 555
-
ชอบหนุ่มแบดบอยที่ทำตัวน่ารัก ชัดเจน
-
พี่เอิร์ธกลับมาเรียกคะแนนเบาๆ ถ้าพี่เอิร์ธมาทำแบบนี้ด้วยนะจะละลายลงไปกองอยู่ที่เท้าพี่เอิร์ธเลยจริงๆ แพ้ทางคนแบบนี้ๆๆ ถ้ากันต์ยังไม่สนอีกจะขอเองแล้วนะทีนี้ๆ ๕๕๕๕๕
ชอบตอนกันต์เรียกชื่อจริงพี่เอิร์ธในใจ ชอบชื่อจริงพี่เอิร์ธ ชอบพี่เอิร์ธธธ ชอบอติวิชญ์ :-[
ชอบเวลาพี่เอิร์ธขานรับว่าครับ น่ารักกกกก
ชอบตอนพี่เอิร์ธบอกให้กันต์คิดแต่เรื่องตัวเอง ดูท่าจะหวงจริงๆนั่นแหละ อยากโดนพี่เอิร์ธหวงบ้าง ๕๕๕
ณ จุดนี้พี่เอิร์ธทำอะไรเราก็รักหมดล่ะ แพ้ทางเภสัชใส่แว่นจริงจัง
และตอนสุดท้ายยอดชายนายภูมินทร์ก็แอบโผล่มาแย่งซีนเบาๆ พากันต์เข้าห้องไปซะแล้ว มาหลังแต่ล้ำหน้าพี่เอิร์ธของเราซะแล้วว
ตรุษจีนผ่านมาแล้วขอให้คนเขียนได้อั่งเปาเยอะๆนะคะ อยากให้มาต่อนิยาทุกวันจริงๆ รู้สึกอยากอ่านทุกวันเลย ๕๕๕
แต่คนเขียนคงจะงานเยอะ สู้ๆนะคะ :กอด1:
-
(http://upic.me/i/nq/1untitled-3.gif)
Dahlia Special แรกรัก
ผมจำได้ดีว่ารสชาติหอมหวานยามเรารู้สึกตกหลุมรักใครสักคนมันหอมหวลชวนฝันเพียงไร
โต๊ะไม้ของห้องเรียนมีร่องรอยขูดขีดสลักชื่อจากรุ่นสู่รุ่น บางคนทิ้งชื่อตัวเอง บ้างชื่อคนรัก บางทีมาจากรอยปากกา คัตเตอร์ ดินสอ หรือแม้กระทั่งลิขวิด ผมไม่ใช่พวกมือบอนทำลายสิ่งของ แต่มีนิสัยชอบอ่านจึงสนุกกับการไล่อ่านชื่อของแต่ละคนบนโต๊ะและบทกลอนน้ำเน่าของนักเรียนโรงเรียนชายล้วนพลางยิ้มน้อยยิ้มใหญ่ หัวเราะในใจคนเดียวกระทั่งมือใบลานของใครบางคนวางลงบนหัวเกรียนจนปลายนิ้วเลยมาถึงหน้าผาก
ไม่กี่คนหรอกที่จะเล่นกับผมถึงเนื้อถึงตัวขนาดนี้ ถ้าเป็นเพื่อนๆจะโดนด่านิดๆหน่อยๆ ทว่าหากเป็นผู้ชายคนนั้นผมทำได้แค่หันกลับไปมองแล้วยิ้มรับตาปิด
“ทำอะไร เห็นยิ้มอยู่คนเดียว”
พี่เอิร์ธวางข้าวเหนียวหมูปิ้งลงตรงหน้า วันนี้ผมมาเช้ากว่าพี่เอิร์ธเพราะยัยกานต์มีงานที่โรงเรียน ทางบ้านเลยต้องออกไวกว่าปกติ ทั้งห้องเรียนยังมีคนมาไม่เยอะเท่าไหร่ดังนั้นพี่เอิร์ธเลยมานั่งกับผมด้วยท่าทีสบายๆแทนที่จะชวนไปริมน้ำหลังโรงเรียนเหมือนทุกวัน
“อ่านไอ้ข้อความพวกนี้อะ ตลกดี พี่เอิร์ธเคยเขียนไหม?”
“ไม่นะ สกปรก ไม่รู้จะเขียนอะไรด้วย”
“บอกรักแฟนไง”
“มีที่ไหนล่ะ”
“อย่าโกหกน้องนุ่งน่า อย่างพี่เอิร์ธน่ะเหรอจะไม่มี ซุกไว้ล่ะสิไม่ว่า”
พี่เอิร์ธหัวเราะ ผมหยิบหมูปิ้งขึ้นมาหนึ่งไม้ แล้วรูดกินเนื้อสลับกับข้าวเหนียวคำโต “จะเอาเวลาที่ไหนไปมี ไม่อยู่กับแม่ก็อยู่กับกันต์ หรือกันต์จะเป็นแฟนพี่ล่ะ”
“บ้าเหรอ เดี๋ยวพวกนางฟ้ามารุมตบกันต์ทำไงวะ กันต์ไม่สู้สาวๆนะครับ ต่อให้สาวประเภทสองก็เถอะ”
พี่เอิร์ธหัวเราะร่วน มองผมตายื้มพราว “กลัวอะไร คิดว่าคนอย่างพี่จะปกป้องแฟนตัวเองไม่ได้เชียวเหรอ?”
“ไม่รู้สิ กันต์ดูละครเยอะ พระเอกไม่เห็นจะปกป้องนางเอกได้สักที เอะอะอะไรก็เชื่อตัวโกงตลอด”
พูดตามจริงครับ ผมไม่ชอบดูหรอกละคร แต่ยัยกานต์น่ะตัวดี ผมนอนห้องเดียวกับน้องสาว มีโทรทัศน์ดูด้วยกันแค่เครื่องเดียว เพราะงั้นบอกมาเถอะ ถึงผมไม่ชอบดูแต่รู้หมดแม่งทุกเรื่องแหละ ทีนี้พี่เอิร์ธไม่เถียงต่อ มันส่ายหัวแล้วลากเก้าอี้ตัวที่ยังว่างข้างๆมานั่งใกล้ๆกัน ใช้ศอกยันกับพื้นโต๊ะ แล้วเอาคางเกยกับฝ่ามือมองผมกินเหมือนทุกวัน
“เย็นนี้รีบกลับบ้านหรือเปล่า ไปว่ายน้ำกันไหม?”
“ไปสิ ไป”
ผมรีบพยักหน้ารับคำ รุ่นพี่หัวเราะร่วนกับความกระตือรือร้นเกินจำเป็นที่แสดงออกมา ผมมักจะเป็นแบบนี้ ตื่นตัวเสมอกับอะไรๆที่ชอบ
ผมชอบว่ายน้ำ
และผมชอบพี่เอิร์ธ
ดังนั้นจึงไม่มีเหตุผลใดๆที่ต้องตรึกตรองสักวินาที พักใหญ่พี่เอิร์ธก็กลับห้องเรียนเมื่อเพื่อนๆผมเริ่มทยอยเข้ามา ไม่ใช่แค่มันครับ ผมเองก็ไม่ชอบสายตาตั้งคำถามเวลาที่ใครๆเห็นผมอยู่กับพี่เอิร์ธ บางทีก็เดินเข้ามาถามตรงๆถึงความสัมพันธ์ของเรา ก่อนจะส่ายหัวทำหน้าไม่เชื่อกลับไปเมื่อผมบอกว่าเราเป็นแค่ พี่น้องกัน
“วันนี้มาถึงห้องเลยเหรอวะ?”
คนถามเป็นเจ้าของเก้าอี้ที่พี่เอิร์ธลากมาซึ่งพ่วงด้วยตำแหน่งเพื่อนสนิทผม เป็นผู้ชายผิวขาว ตาชั้นเดียว คิ้วเข้มที่ปลายโก่ง จัดว่าหล่อตามเทรนด์ มีแฟนอยู่โรงเรียนคอนแวนต์ ไอ้นี่น่ะตัวแสบของอาจารย์เลยทีเดียว
“อืม”
“ยังจะบอกว่าไม่ได้เป็นแฟนกันอีกเหรอ? ดูยังไงก็ไม่ใช่รุ่นพี่รุ่นน้อง กูสนิทกับพี่กอล์ฟยังไงก็ไม่นั่งอี๋อ๋อกันแบบนี้เลย”
พี่กอล์ฟเป็นรุ่นพี่ชมรมเดียวกับคู่สนทนาผม ขณะที่ตัวคนพูดเองชื่อใหญ่ ซึ่งเป็นชื่อหนึ่งในหลายชื่อที่พี่เอิร์ธไม่ค่อยอยากให้ผมสนิทด้วยเท่าไหร่ แต่ใหญ่เป็นเพื่อนคนแรกตั้งแต่เข้าที่นี่ เราสนิทกันมามากเกินกว่าจะเลิกคบกันเพื่อความสบายใจของพี่เอิร์ธได้ ผมรู้ดีว่าไม่ใช่เรื่องเชิงชู้สาวที่พี่เอิร์ธไม่สบายใจเรื่องผมกับมัน แต่อย่างที่ว่า ใหญ่น่ะตัวแสบ
“ไม่มีอะไรหรอก การบ้านฟิสิกส์มึงจะลอกกูหรือเปล่า เสร็จแล้วนะ”
“เออ ยังไม่ทำเลย มึงทำให้หน่อยดิ เดี๋ยวกูออกไปดูดบุหรี่แป๊บ”
“ดูดที่ไหน ห้องน้ำม.สี่?”
ไอ้ใหญ่หัวเราะ ถ้าพูดถึงห้องน้ำม.สี่แล้วเป็นอันรู้กันครับว่ามันนัดรุ่นน้องไปดูดบุรุษกันที่นั่น ทำไมถึงรู้น่ะเหรอ? ผมเคยเดินไปตามมันกลับห้องเรียนครั้งหนึ่งแล้วได้ยินเสียงครางอู้อ้าออกจากห้องน้ำ จากนั้นเลยถามไอ้ใหญ่ตรงๆ รายนี้มันเป็นคนกล้าครับ กล้าถามกล้าตอบ มันก็สารภาพหมดเปลือกเรื่องพฤติกรรมทางด้านเพศสัมพันธ์ของมันที่คั่วทั้งหญิงและชาย แต่สำหรับมันแล้วผู้ชายที่มันมั่วด้วยจะเข้ามาในอารมณ์ฉาบฉวยประมาณว่าน้ำแตกแล้วแยกทาง เลยไม่ค่อยอยากให้ผมรู้เท่าไหร่ ส่วนผู้หญิงที่คบตอนนี้มันจริงจังครับ จีบตั้งสี่-ห้าเดือนกว่าจะติดมันเลยรักเป็นพิเศษ รวมไปถึงบุหรี่ที่ใช้พูดให้ดูซอล์ฟนั่นก็ด้วย อันที่จริงเป็นบุหรี่ยัดไส้ที่ทำให้มันหัวเราะร่าน้ำตาเล็ดได้ทั้งวัน เพราะแบบนี้แหละผมถึงได้เรียกมันว่าตัวแสบ
“คบคนพาล ระวังพาลไปหาผิด”
พี่เอิร์ธบ่นหน้าบึ้งในเย็นวันเดียวกัน ผมสวมกางเกงว่ายน้ำทรงเดียวกับพี่เอิร์ธแช่ตัวอยู่ในสระ ส่วนอีกคนกำลังปรับแว่นว่ายน้ำให้ผมก่อนครอบมันลงมาบนหัว
“เรื่องเพื่อน ใหญ่มันก็ไม่ได้แย่นะพี่เอิร์ธ ถ้ากันต์ไม่อยากลองมันก็ไม่ชวน ทั้งยา ทั้งเหล้า แล้วก็ผู้หญิงน่ะ”
“ถึงแบบนั้นก็เถอะ พี่กลัวว่ากันต์จะอยากรู้ขึ้นมาสักวัน เลิกคบไม่ได้เลยเหรอเพื่อนแบบนี้”
“พี่เอิร์ธอะ” ผมทำหน้าลำบากใจ ขณะที่พี่เอิร์ธทำหน้าตาเบื่อหน่ายเต็มกลืน พักเดียวพี่เอิร์ธก็ทิ้งตัวลงมาในสระว่ายน้ำเดียวกัน
“กันต์ก็รู้ว่าพี่เป็นห่วง”
รุ่นพี่ตัวใหญ่เอื้อมมือมาจับผมใต้น้ำ เราสบตากันพักหนึ่งก่อนผมจะเป็นฝ่ายเบือนหลบ หัวใจเต้นแรงจนไม่อาจควบคุมได้ ไม่รู้วิธีทำให้มันสงบลงนอกจากทิ้งโฟกัสไปไว้สักที่ที่ไม่ใช่ผู้ชายตรงหน้าคนนี้ ความรู้สึกกึ่งๆทรมานแทบขาดใจ ขณะเดียวกันกลับเหมือนพองฟูเต็มตื้นด้วยความสุขจนทะลักออกมาทางปาก
“ว่ายน้ำแข่งกันไหม?”
เสียงทุ้มของรุ่นพี่ดังใกล้ ผมเงยหน้าขึ้นมองคนพูดอีกครั้งคราวนี้พบว่าพี่เอิร์ธขยับตัวเข้ามาชิด ผมตัวสั่นเกร็ง ทำอะไรไม่ถูก รับรู้ถึงสายตาที่จ้องต่ำลงกว่าระดับสายตา ผมรู้ว่าโฟกัสของดวงตาคมกำลังจรดจ่ออยู่ที่ริมฝีปากผมอยู่เนิ่นนาน
“พะ...พี่เอิร์ธ”
ผมรีบท้วงเมื่อรุ่นพี่ขยับตัวเข้ามาอีก คราวนี้ตาตี่ที่ไร้กรอบแว่นช้อนตาขึ้นสบกับผม “กันต์น่ารักมาก รู้ตัวไหม? น่ารักจนพี่สับสน”
"................" ผมเงียบ เลือกที่จะฟังพี่เอิร์ธพูดต่อ ฝ่ายนั้นคลี่ยิ้มอ่อนแล้วใช้มือโยกหัวผมไปมาเบาๆ
“....ก็เรามันดันเป็นผู้ชายเหมือนพี่ซะได้”
“หมะ... หมายถึงอะไรอะ?”
พี่เอิร์ธไม่ตอบแต่ดำลงไปใต้น้ำ ผมรอจนพี่เอิร์ธโผล่ขึ้นมาแล้วจับไหล่คาดคั้น "เพื่อนกันต์บอกว่าพี่เอิร์ธไม่ได้คิดกับกันต์แค่พี่น้อง..."
ผมกลั้นใจถาม ที่จริงอยากถามตรงๆมากกว่าว่าคิดยังไงกับผมแต่ก็ยังไม่กล้า ครั้งนี้พี่เอิร์ธไม่ดำน้ำหนีปัญหา แต่กลับค่อยๆผละตัวออก เขายกยิ้มที่มุมปากไว้เป็นปริศนา ก่อนดีดตัวออกจากฝั่งว่ายฟรีสไตล์นำไปล่วงหน้า ผมยืนกุมอกอยู่ตรงนั้น อกที่ถูกหัวใจตัวเองเต้นจนสะเทือนไปหมด
ไม่มีคำตอบใดๆจากปากได้รูปสวย แต่สิ่งหนึ่งในนาทีนี้ที่ผมรู้แน่แก่ใจตัวเองคือสภาวะทางจิตใจของตัวเอง
รอยยิ้มอ่อนคลี่ออกอย่างสุดจะกลั้นอย่างไร้ความหมาย ก่อนจะทะยานว่ายน้ำตามพี่เอิร์ธไปในลู่ว่ายใกล้ๆกัน
ผมดีดตัวออกจากฝั่งตามรุ่นพี่ไปในสระน้ำสีฟ้าสดใสที่มีแค่เราสองคน
พี่เอิร์ธไม่ตอบก็ช่างปะไร ผมแค่รู้ใจตัวเองก็พอ
ผมกำลัง ....มีความรักครั้งแรก
-west-
hello before valentine
ที่จริงไม่มีอะไรมาก อยากเล่าเรื่องสมัยก่อนของพี่เอิร์ธกะกันต์นิดนึง อันนี้เป็นสเปเชียลที่สตอล์คไว้ ตอนแรกตั้งใจจะลงวาเลนไทน์ก่อนที่เรื่องนี้จะถูกมินถล่มไปอีกสักพัก :m29: พอดีคนแต่งป่วยและเกิดอาการอยากเรียกร้องความสนใจ เลยเอามาลงก่อน เหตุผลน่ารักเนอะ
แอบฝากอีกอย่าง เค้ามีเพจเฟสบุ๊คแล้วนะตะเอง :กอด1: :กอด1:
(http://thehautehousewives.files.wordpress.com/2013/01/facebook-logo.png) (http://www.facebook.com/pages/West/529706010393687)
-
ว่าทำไมกันต์แบบ ไปไม่เป็น ไปต่อไม่ถูกเอามากๆเวลาพี่เอิร์ธรุกหนัก
อุอุ
-
:-[
เขิน
-
พี่เอิร์ธสู้ๆน๊าาาาาาาา
เชียร์พี่เอิร์ธ
-
ตกใจแทบสิ้นสติ!!!!
อยู่ๆเรื่องนี้ก็อัพค่า...จิงๆเค้าเข้ามาอ่านทุกวันอาทิตย์เลยนะอ
แต่ก็มาเม้นบ้าง ไม่เม้นบ้าง แล้วแต่เวลาและความสะดวย
บางทีเล่นในมือถือ เม้นยาก ต้องล็อคอินอีก วุ่นวายก็เลยว่าค่อยมาเม้นรวบยอด
คือขอบอกว่าติดนิยายเรื่องนี้มาก เคยบอกแล้วว่าตามมาจากเรื่องเฮียบีม
ชอบบรรยากาศของนิยายคุณมากเลยนะคะ
มันดูอบอุ่นแบบไม่ต้องพูดอะไรมาก ทั้งนิยายทั้ง 2 เรืองเลย
ถ้าว่างก็อัพบ่อยๆนะคะ จะคอยเป็นกำลังใจ
เพราะว่าวันอาทิตย์ทีรัยต้องทำทุกวิถีทางเพื่อให้มีเน็ตเล่นอ่ะค่ะ
เรื่องที่แล้วยังจำได้เลยค่ะ วันพุธสีเขียว!!!
-
โบกธง ยกป้ายไฟ เชียร์พี่เอิร์ธ (เหมือนเดิม) :z2:
ตอนนั้นกันต์ดูชอบพี่เอิร์ธมากเลยเนอะ >.<
เป็นรักครั้งแรก แล้วจะเป็นรักสุดท้ายของกันต์ได้มั้ยน้า
ยังหวังนะ เชื่อว่ากันต์ไม่ได้ลืมความรู้สึกที่เคยมีต่อพี่เอิร์ธไปจนหมดหรอก
เป็นรักแรกนะ ส่วนมากจะฝังใจ
แอบเสียดายช่วงเวลาที่หายไปของสองคนนี้ พี่เอิร์ธไม่น่าทิ้งกันต์เลย :เฮ้อ:
-
พี่เอิร์ธพาฟินก่อนนอน
เขิลแทนกันต์เลยทีเดียว
-
อุต่ะ! แจ๊คพ็อตมาก ...อยู่ดึกเลยคลิ๊กลิงค์ที่ fav. ไปเรื่อยแล้วก็อัพซะด้วย
พี่แกทำตัวเป็นพ่อมาตั้งแต่แรกแล้วนี่เอง ถึงว่า... กันต์ดูชิน 55
แอบคิดว่าที่พี่เอิร์ธเลิกยุ่งกับกันต์ตอนขึ้นมหาลัยอาจมีเหตุผลมาจากแม่รึเปล่า? อาจจะไม่อยากทำให้แม่ที่ป่วยอยู่เครียด พอห่างกันแล้วเลยถือโอกาสตัดเลย ไม่งั้นอยู่ๆพี่แกจะมาพูดเรื่องเพศทำไม น่าจะยอมรับตั้งแต่เริ่มเข้าหาเค้าแล้วนะ (มโนล้วน)
คู่พี่เอิร์ธกับกันต์เราชอบนะคะ แต่ทุกอย่างดูเรียบนิ่งไปหมดมันเลยไม่น่าตื่นเต้นค่ะ ...ในขณะที่ภูมินทร์กับกันต์ดูน่าลุ้นกว่าเยอะ
จะดีมากถ้าจะเพิ่มความหวือหวาให้กับฉากหวานของพี่เอิร์ธกับกันต์ อยากตกอยู่ในสภาวะเลือกเชียร์พระเอกไม่ถูกอะค่ะ ฮิฮิ
ปล.พักผ่อนเยอะๆนะคะ ทานข้าวเช้าด้วย ...เรื่องสุขภาพสองอย่างนี้สำคัญมาก :)
-
เราเชียร์มิน เพราะไม่ชอบเหตุผลและการกระทำที่พี่เอิร์ธทำก่อนที่จะกลับมาหากันต์
อยากให้พี่เอิร์ธรู้สึกถึงคำว่า สายน้ำไม่ไหลย้อนกลับ ช่วงเวลาที่น่าจะดีที่สุดพี่เอิร์ธได้ทิ้งมันไปแล้ว
ตอนที่กันต์ต้องการพี่เอิร์ธกลับทิ้งไป พอตอนที่ตัวเองต้องการก็กลับมาหากันต์เนี่ยหรอ
ถึงกันต์จะชอบพี่เอิร์ธเราก็ไม่อยากให้กันต์ยอมกลับไปคบกับพี่เอิร์ธง่ายๆ
กลัวใจกันต์เหลือเกินหวั่นไหวไปกับพี่เอิร์ธมากมายอ่ะ :เฮ้อ:
เป็นกำลังใจให้นะคะ :pig4:
-
แปลกใจที่อ่านพี่เอิร์ธสมัยโบราณ(ฮ่าาาา หยอกเล่น)แล้วไม่ได้ขัดใจอะไรมาก
น้องกันต์ก็น่ารักกกกจัง ปากตรงกับใจดี
จากทอล์คทิ้งท้ายประกอบกับตอนพิเศษ ดูท่าตำแหน่งพระเอกจะไม่หนีไปไหนแล้วอ่ะดิ
อย่างไรก็ตาม เห็นด้วยคอมเม้นต์ของคุณ IamA
เราอยากให้มันลุ้นๆๆๆๆ เชียร์ไม่ถูกไรงี้ด้วยคนค่ะ :)
-
เหตุผลน่ารักมาก.....
หายไวๆ น่ะคะ
-
พี่เอิร์ธๆๆๆๆ แอร๊ยยยย น่าฮักแต๊น่อ :impress2:
แอบหวังว่าใหญ่จะมีบทบาทในตอนโต 5555 เอามาคู่มินได้ไหมค่ะ
เพราะพระเอกต้องเอิร์ธเท่านั้น -,,-
-
:pig4: :pig4: :pig4:
-
ตอนแรกจากที่ตัดสินใจไม่ได้ว่าจะเชียร์ใคร
อ่านตอนนี้แล้วเริ่มเอนเอียงและ :3
-
อ่านตอนนี้แล้วคะแนนพี่เอิร์ธพุ่งสูงลิ่วมาก
คราวหน้ามินต้องรีบทำแต้มละน้า ><
-
สมัยวัยละอ่อนเขาก็น่ารักนะ ทั้งเอิร์ททั้งกันต์ :impress2:
-
ต่างคนต่างรู้ใจตัวเองป้ะ
แต่ไม่เปิดเผยออกมา
ปล่อยให้มันคลุมเครือไป
ว่าแต่พี่เอิร์ธนี่ขยันทำให้หวั่นไหวจริงๆ
แต่สุดท้ายก็ทิ้งไป นิสัยไม่ดีเลย
-
รักแรกมักไม่สมหวังนี่เนอะกันต์ แต่ตอนเด็กๆกันต์ใสๆ น่ารักมากเลย :man1:
ถ้าพี่เอิร์ธขอกันต์เป็นแฟนตอนนั้น ปัจจุบันมันจะเปลี่ยนไปไหมนะ :เฮ้อ:
ตอนนี้จะกลับมารักกันก็ไม่น่าจะยากแล้วล่ะ เพราะกันต์น่ะหวั่นไหวเสียเหลือเกิน :o8:
-
special ครั้งนี้พี่เอิร์ธน่ารักมวากกก :-[
ทำตัวเหมือนพ่อเลยนะพี่เอิร์ธธ :laugh:
ชูป้ายไฟ (ด้านนึงเป็นพี่เอิร์ธ อีกด้านเป็นมิน ชูตามสถานการณ์)
:กอด1: :กอด1:
-
:o8: :o8:
พี่เอิร์ท อ่ะ
ตอนนี้นะ คือเชียร์ พี่เอิร์ท เต็มๆ แต่อยากให้มันโดนหนักๆ อ่ะ จะได้เป็นบทเรียน คืออ่านตอนนี้รู้เลยว่า น้องรักพี่เอิร์ทมาก แล้วคิดดูแล้วกันว่าสิ่ง ที่พี่ทำมันสร้างแผลให้น้องขนาดไหน
-
อ่านแล้วสงสารกันต์ตอนโดนพี่เอิร์ธทิ้งเลยอ่ะ :เฮ้อ:
-
รักครั้งแรกมันสวยงามจริงๆ
ยังไงก็ขอให้รักครั้งนี้สมหวังด้วยเถิ๊ดดดดด :z2:
-
จนถึงตอนนี้ ยังรับเหตุผลอิพี่เอิร์ธไม่ได้ - -^ สงสารน้องจิงๆเลย เหอะ
-
อร๊ายยย พี่เอิร์ธ ถ้าน้องกันต์ไม่ใจอ่อน ก่อนก็ซบอกป้าดีก่า 55555
-
ไม่ได้หลายใจนะ แต่อ่านไปอ่านมาชอบกันต์สุดเลย ได้เห็นหลายมุมดี
พอยิ่งเห็นก็เลยยิ่งชอบมั๊ง ดังนั้น ใครเป็นพระเอกก็โอเคนะ แต่เชียร์เอิร์ธ!
เหตุผลที่ห่าง รู้สึกเฉยๆ นะ ด้วยวัย ด้วยความสับสน มันก็คงมีบ้างล่ะ
พอนานไปแล้วรู้ใจตัวเอง กลับมามีความประพฤติดีๆ ก็โอเคแหละ
แต่อยากให้เอิร์ธโดนจัดหนัก เอาแบบเกือบเสียสติไปเลย 5555555
คิดว่าตอนหน้าคงมีอึ้ง ทึ่ง เสียวแน่นอน ไม่ใช่ไม่ชอบนะ ชอบบบบ... รออ่านนะ :impress2:
ปล. ตอนนี้ระแวงว่าแฟนเก่าเอิร์ธจะไม่ใช่พี่สาวของคนข้างห้องนะ กลัวสนุกเกินไป :a5:
-
ไอย๊ะ ><
อย่างน้อยก็อยากให้มินมีคู่ ไว้แง้วๆๆ 55+
-
อดีตที่แสนหวาน แต่ปัจจุบันที่แสนจะกระอักกระอ่วน
แล้วไง นั่นมาผ่านมาแล้วเฟ้ย จำได้หรือเปล่าว่าเขาชอบสังคมจนลืมกันต์แล้วไปได้แฟนเป็นดาวคณะนั่นไง :angry2:
แง่ง ๆ ๆ ๆ เชียร์มินสุดพลัง :fire:
-
บรรยายได้อารมณ์มากเลย กันต์ในวัยเรียนช่างน่ารักเสียนี่กระไร
รักแรกไม่จำเป็นต้องเป็นรักเดียวและรักสุดท้ายนี่เนอะ
เพราะอิฉันเชียร์มินค่า...คิคิ
-
ชอบตอนนี้ค่ะ o13
+1 ขอบคุณค่ะ
-
พี่เอิร์ธมาทำคะแนนอีกแล้ววว
กันต์เรื่วหวั่นไหวนิดๆแล้วด้วย
เชียร์พี่เอิร์ธเหมือนเดิม
รอตอนต่อไปนะคะ :กอด1: :กอด1: :L2:
-
อดีตที่หวานชื่น
สุขสันต์วันวาเลนไทน์ครับ
ใครจะเป็นพระเอกตัวจริงน้า? ติดตามๆ
-
อารมณ์ตอนนั้นน่ารักมากเลยนะ กันต์ยังเด็กและค่อนข้างเปิดใจเยอะมาก ดูสบาย ๆ กัับความรักที่จะเกิดขึ้น
พี่เอิร์ธก็สนิทกันมากแบบอีกนิดจะเป็นแฟนกันแล้ว คนอื่นก็ยังดูออก อ่านแล้วก็นึกถึงตอนที่พี่เอิร์ธเปลี่ยนไป
กันต์ถึงเฮิร์ตผิดหวังไปเลยไง เพื่อนกันต์คนนั้นดูอันตราย
ขอบคุณค่ะ
-
ตอนนั้นที่พี่เอิร์ธไปกันต์คงเฮิร์ทมาก
-
แม่งงงงงงงงพี่เอิร์ธมันน่ารักมากกกกกเป็นเทคแคร์บอยสเปคสาวๆเลยนะ แต่กันต์มันไม่ใช่สาวนะมันเป็นหนุ่มฮ่าๆ ตอนม.ปลายน่าจังแกตอนทำงานนี่ปากแข็งใจแข็งเป็นหินแมกมาเลย
กรี๊ดให้พี่เอิร์ธหนึ่งที ถ้าพระเอกของกันต์ไม่ใช่พี่เอิร์ธจริงๆพี่ก็มาเป็นพระเอกของหนูก็ได้นะกรั่กๆๆ
-
เราขอเชียร์พี่เอิร์ธอะ ไม่รู้สิถึงเหตุผลที่ทิ้งกันต์จะห่วยแตกขนาดไหนแต่ความรักก็คือความรักอะ
ยังไงพี่เอิร์ธก็รักกันต์ถึงจะเคยผิดไปเมื่อตอนเป็นวัยรุ่น แต่ยังไงชีวิตเราก็ต้องเคยทำผิดกันทั้งนั้น
ไม่มีใครสวยหรูตลอดหรอก เราก็ได้แต่หวังว่าพี่เอิร์ธจะแก้ตัวใหม่เอาความจริงใจเข้าสู้ เอาความรักเข้าลุย
ส่วนภูมินทร์นีเราเห็นคนอื่นเชียร์เยอะจัง T_T ถึงลุคจะดูน่ากรี๊ดน่าคบ แต่อย่าลืมนะมินก็มีเด็กแล้วหนิที่บอกว่าไปรับที่มออ่ะ
แล้วทำไมไม่เห็นมีใครว่ามินมั้งเลยทั้งๆที่มีเด็กละแต่ยังทิ้งมากินข้าวมาค้างกับกันต์ ถึงตอนนี้จะยังไม่ค่อยแน่ใจเท่าไหร่ว่ามินชอบกันต์รึเปล่า
แต่เราคิดว่ามินน่าจะชอบนะ ดูจากคำให้การของพี่เอิร์ธที่บอกว่าส่งสายตาฟาดฟันตอบ55555 ไม่รู้แหละ เราจะถือธงเชียร์พี่เอิร์ธสุดใจ!!!!!!
คนเราทำผิดกันได้ แค่ให้โอกาสเท่านั้น ผลลัพมันน่าจะคุ้มมากกว่าเดิมเลยนะ เพราะที่ผ่านมามีบทเรียนแล้วจะได้เอาไว้ย้ำใจไง
เอิร์ต + กันต์ นะจ้ะคนแต่ง :กอด1:
-
อ่านแล้วอึมครึมๆบอกม่ายถูก
-
กันต์เอ๊ยอีกไม่นานคงเสร๊จแน่ๆรักมาตั้งแต่แรกแล้วนี่
-
ชูป้ายไฟเชียร์พี่เอิร์ธ :L2:
-
:-[ ว้าย น่ารักจังเลย
แต่ก็ยังยอมรับไม่ได้กับเหตุผลที่หายไปของพี่เอิร์ธ
-
เหตุผลของพี่เอิร์ธยิ่งฟังยิ่งรู้สึกแย่ คนที่รักยังทิ้งได้ เเค่เปลี่ยนสังคมใหม่
ที่งี้มาหึง คะเเนนเฮียในสายตาติดลบละคะ
มินตรงมาก ตรงเป็นไม้บรรทัดเลย ดีอ่ะ
-
มาแสดงตัว เค้าเชียร์พี่เอิร์ธนะ อิอิ เราเข้าใจนะ ช่วงเปลี่ยนผ่านจากมัธยมไปมหาลัยมันมีเรื่องนู่นเรื่องนี่เยอะจริงๆ มากพอที่จะเป็นแบบนี้ได้ (เข้าข้างสุดฤทธิ์ อิอิ) เชียร์พี่เอิร์ธสุดใจ
-
กดบวกปล่อยเป็ดให้เอิร์ธ
น่ารักให้ตลอดนะ
ไม่งั้นจะสั่งกันต์บิดหูให้
-
เอาตรงๆนี่ไม่ไหวจะเคลียร์กับเหตุผลพี่เอิร์ธนะ
เข้าใจตรงที่เพิ่งเข้ามหาลัยกิจกรรมเยอะเลยไม่มีเวลา
แต่ไอ้ที่เมาแล้วตื่นมาเจอว่าตัวนอนกะหญิงนี่แบบ..
เลยไม่ติดต่อกันต์ ไม่มีหน้ามาเจองี้
พอจะกลับมาก็บอกคิดถึง รู้ว่าที่ไม่มีแฟนเพราะยังรอใครบางคนอยู่ โอ้โห มันน่านัก
ถ้าคิดถึงจริงก็น่าจะมาตั้งนานแล้ว นี่มันกี่ปีแล้วเธอว์
แล้วถ้าไม่บังเอิญเจอกันต์ในเฟสเพื่อนนี่คิดจะตามหาบางมั๊ยเถอะ
แหมมมม พูดแล้วโมโหแทนกันต์จริงๆให้ตายเถอะโรบิ้น
แต่ก็อย่าว่างั้นงี้เลยนะ เราชอบตอนพี่เอิร์ธอยู่กับกันต์นะ
แบบว่าดูแลกันต์ดีอ่ะ ดูเป็นผช.อบอุ่น (หรือว่าทำดีไถ่โทษนะ)
กันต์ก็ดูแพ้ทางเวลาอยู่กับพี่เอิร์ธ ดูเงอะๆงะๆทำอะไรไม่ถูก น่ารักดี
นี่ออกตัวว่าเชียร์พี่เอิร์ธเต็มสตรีมเลยนะเนี่ย อิอิ
แต่ถึงจะเชียร์ก็เถอะ เราขอสนับสนุนให้กันต์เล่นตัวให้ถึงที่สุด อย่าใจอ่อนง่ายๆ
ให้พี่เอิร์ธรู้ไปว่ากันต์ไม่ง่ายนะเห้ย
อยากไปก็ไปอยากมาก็มานั้นฝันไปเถอะ หึหึหึ :interest:
-
ไม่ต้องบอกว่าเราคบกันแบบไหน
แต่คนอ่านอยากชัดเจนนะคะ
-
(http://upic.me/i/nq/1untitled-3.gif)
Dahlia 07
ว่ากันว่าผู้ที่นอนไม่เพียงพอ มีความเสี่ยงที่จะเสียชีวิตเพราะโรคหัวใจถึงสองเท่า และไม่ควรชดเชยการนอนดึกด้วยการตื่นสาย เช่นกัน ไม่ควรใช้คาเฟอีนแก้ง่วง
ฉะนั้น เช้าวันนี้ผมจึงดื่มน้ำโสมชง กรอกวิตามินบีและซีเม็ดก่อนออกจากคอนโดแทนกาแฟเจ้าประจำ ช่วงเช้ามีประชุมติดตามผลการทำงานประจำเดือนกับคอนซัลท์ ซึ่งข้อมูลการทำงานทั้งหมดอยู่ในไฟล์เอ็กเซลล์ที่ผมชอบเปิดมันขึ้นมาอ้างกับนายขุนศึกว่าอัพเดทโปรเกรส ดังนั้นเหตุผลง่ายๆที่ผมห้ามเบลอในวันนี้ก็คือ ถ้ามึงไม่อยากโดนคอนซัลท์สับเละ รวมถึงรักษาหน้าหัวหน้าซึ่งจะมาขยำขยี้เล่นงานอีกทีถ้าข้อมูลซึ่งนำเสนอออกไปไม่เคลียร์ มึงต้องเป๊ะมากที่สุดในรอบสามสิบวันทำงาน
ปกติแล้วผมจะเตรียมตัวมาพร้อมกว่านี้ ข้อมูลแน่นกว่านี้ และพักผ่อนพอกว่านี้ ถ้าไม่มีเรื่องของใครบางคนกลับมาวันเวียนในชีวิตประจำวันราวกับเป็นบูมเมอแรงที่เคยถูกเขวี้ยงไปไกลจนลืมไปแล้วว่าเคยมีมันอยู่บินย้อนกลับมาเสยดั้งดังปั้ก!
ทั้งๆที่... ไอ้บูมเมอแรงที่ว่า มันกระแดะจะหลุดมือผมไปเองแท้ๆ
เมื่อคืนกว่าผมจะข่มตาหลับได้ก็ปาไปตีสองกว่า ผิดกับอาคันตุกะที่มันควรจะนอนไม่หลับเพราะอยู่ผิดที่ผิดทางซึ่งหลับสนิทพร้อมก่ายหมอนการ์ฟิวส์หน้าตาเฉย ทิ้งให้ผมใช้มือว่างๆที่เคยกอดหมอนใบนั้นยกขึ้นพาดหน้าผาก ในหัวไม่ได้คิดถึงคนที่นอนกรนแบบไม่รู้จักกาลเทศะแต่ดันพะวงถึงคนอีกคนที่กลับออกไปตั้งแต่หัวค่ำ
นับว่าเป็นกุศโลบายที่ดีเยี่ยมของเภสัชกรหนุ่มเลยทีเดียวที่ทำให้ผมวิ่งวนอยู่ในสมองตัวเองเป็นหนูติดจั่นไม่หลับไม่นอน
“มึงไหวนะ?”
ขุนศึกกระซิบถามเมื่อการประชุมดำเนินไปได้ครึ่งทาง ผมพยักหน้ายืนยันกับมันแล้วจับจ้องสายตาไปยังกระดานสไลด์ ตอนนี้ยังไม่ถึงเรื่องของผม แต่หลังจากพรีเซนท์รีพอร์ตฉบับนี่แหละชนกันต์ถูกเชือดแน่ ผมฟังรายละเอียดของแผนกอื่นคร่าวๆ จิตใจไม่ค่อยอยู่กับเนื้อกับตัวแต่ก็พยายามประคับประคองสติให้มากที่สุด กระทั่งวาระการประชุมผ่านพ้นไปด้วยดี ผมถึงพบว่าตัวเองมีความเป็นโรบอตอยู่ในตัวพอสมควร เพราะทันทีที่ถึงคราวต้องออกไปพรีเซนต์ปากมันก็พูดจ้อไปเรื่อยเปื่อยราวตั้งโปรแกรมเอาไว้ ทั้งๆที่สมองมันโล่งและกลวงไปหมด
ไม่ใช่เรื่องที่เราจะมายอมรับอย่างน่าชื่นตาบาน ต่อให้แค่ระแวงว่าตัวเองจะชอบเพศเดียวกันหรือเปล่านั่นก็ไม่ได้เป็นเรื่องน่ายินดีหรอกครับ ผมคิดกับตัวเองตลอดว่าความสัมพันธ์ของผมกับพี่เอิร์ธในสมัยนั้นมันเป็นเพราะฮอร์โมนและสังคมแฟชั่น บางทีเราอาจไม่เคยรักกัน ไม่ได้รักกันเพราะต่างก็เป็นผู้ชาย เห็นได้จากพอหลุดจากวงการนั้นมาได้พี่เอิร์ธก็คบกับผู้หญิง แข็งตัวกับผู้หญิงจนทำให้นอนกับผู้หญิงได้ ซึ่งผมก็คล้ายกัน แตกต่างกันนิดหน่อยตรงที่ผมอาจสามารถมีอารมณ์กับผู้หญิงได้มากกว่าพี่เอิร์ธ เชื่อเถอะว่าเรื่องอย่างว่าผมผ่านยุทธจักรมามากกว่าหมอตี๋แน่ๆ แค่เทคนิคในการจู่โจมอาจจะต่างนิดหน่อย ผมจบวิศวะครับ ใส่เสื้อชอปเดินไปเหล่สาวแป็บๆก็ได้กลับมา ไม่ต้องลงทุนเข้าไปจีบเต็มตัว ประมาณว่าหยอดทิ้งไว้ ติดก็ติด ไม่ติดก็หาใหม่ แต่อย่างพี่เอิร์ธนี่คงยาก มันไม่ได้คารมดีแบบผมเวลาจีบใครคงต้องรุกฆาตนิดนึง ซึ่งผมว่ามันแย่มากที่คนที่กำลังถูกใช้วิธีนั้นอยู่ในวันนี้กลายเป็นผม เพราะผมแม่งรับมือมันไม่ถูก
ใช่... เพราะผมรับมือไม่ถูก หัวใจมันเลยแกว่งไกวเหมือนเปลญวนแบบนี้ ขอตั้งหลักหน่อยเถอะ จะเสยมันให้หงายเงิบกลับไปเลย
“วันนี้มึงดูลอยๆนะ ป่วยหรือเปล่า?”
ไอ้ขุนถามย้ำในมื้อกลางวันที่แคนทีนบริษัท ผมส่ายหัว ตักข้าวราดแกงเข้าปาก
“เมื่อคืนนอนน้อย”
“ทำอะไรวะ?”
“พอดีน้องชายพี่เมมานอนด้วย เลยนอนไม่ค่อยหลับ”
ผมแถ โยนความผิดให้พ่อนักแสดงดาวรุ่งที่กำลังเป็นพรีเซนเตอร์โฆษณามันฝรั่งในทีวีที่แคนทีนฉายตอนนี้แทน ขุนศึกเกาหัวแกรก
“ที่เป็นดาราอะนะ?”
“อืม....”
“ไหนว่าไม่สนิทกัน”
ผมพยักหน้า ถึงตอนนี้ก็ไม่ได้รู้สึกว่าภูมินทร์เป็นคนที่ผมสนิทด้วย เมื่อก่อนเราเจอหน้ากันบ้างแบบผ่านๆ คุยทักทายก็ออกแนวประโยคธรรมดาทั่วๆไป มันเป็นพวกปากน่ามีสีเลยไม่อยากเสวนาด้วยมากนัก แต่น้องชายแฟนเก่าเสือกมีพฤติกรรมอย่างหนึ่งคือชอบทำตัวว่าสนิทกับคนโน้นคนนี้ไปเรื่อย จนผมต้องรับขอเสนอมันงงๆว่านี่กูกับมึงไปซี้กันเมื่อไหร่
แต่ตราบใดที่มันยังไม่มาเอาตูดผม กูยอมซี้ด้วยก็ไม่เดือดร้อนอะไรนี่วะ มีมิตรย่อมดีกว่าศัตรูเป็นไหนๆ อย่างน้อยก็เอาไว้ถามเรื่องพี่เมกับมันก็ได้ เห็นมะประโยชน์ล้วนๆ
“เอิร์ธมันรู้หรือเปล่าว่ามึงพาผู้ชายเข้าห้อง” ไอ้เชี่ยขุนมองผมตาขวางเหมือนโกรธแทนเพื่อนไปด้วย
“รู้” พอตอบออกไปก็ดื่มน้ำตาม ขุนศึกเบิกตาอ้าปากทั้งๆที่ยังไม่กลืนข้าวลงคอ อุบาทว์สุดๆอะไอ้อ้วน ดีนะผมอิ่มแล้ว ไม่งั้นได้กินข้าวไม่ลงแหงๆ
“ไอ้เอิร์ธมันไม่โกรธเอาเหรอ รายนั้นขี้หึงนะมึง กูบอกไว้ก่อน”
“เออ”
“เออ แล้วยังไง? มึงรู้ไหม กะแฟนเก่าๆของมันนี่ไม่ได้เลยนะ ทำอะไรให้มันระแวงนิดเดียวแม่งเลิกเลย ไอ้เชี่ยกันต์ กูรู้ว่ามึงเจ้าชู้ แต่นี่เพื่อนกูนะ มึงทำตัวดีๆหน่อยไม่ได้เหรอวะ”
ไปกันใหญ่แล้ว.. ประเด็นแรกคือผมไม่ใช่แฟนพี่เอิร์ธ ประเด็นต่อมาคือผมไม่ได้ทำตัวเจ้าชู้ ไอ้ขุนก็บ้าจี้ตามเพื่อน ทำเหมือนผมเป็นลูกสาวอายุวัยเจริญเติบโตของมันไปได้ ไม่ให้ผู้ชายเข้าห้องแล้วจะให้พาผู้หญิงไปหรือไง บ้าแล้ว
“เลอะเทอะใหญ่แล้วนะมึง แล้วแฟนเก่าๆของพี่เอิร์ธนี่อะไร มันมีแฟนมากี่คน”
“คบตอนมหาลัยผู้หญิงคนนึง ที่เหลือผู้ชายหมด กูไม่รู้ว่ากี่คนแต่คบไม่นานก็เลิก บางคนมันจับได้ว่ากิ๊กกั๊กกับคนอื่น บางคนมันก็เบื่อของมันเอง แต่คบทีละคนนะ ไม่เหมือนมึง”
“กูทำไม”
“แฟนสอง กิ๊กเป็นล้าน”
พูดจบมันก็ทำหน้าหน่าย ไอ้ขุนไม่ได้จบที่เดียวกับผมครับ แต่ไปเที่ยวด้วยกันกับนายยงยุทธบ่อย ไอ้เหยานี่ก็รักเพื่อน เผาหมดว่าทำไมผมถึงเลิกกับแฟนคนแรก สับรางไม่ทันครับตอนนั้น ยังไม่เซียน พอมาคบพี่เมนี่ค่อยเนียนหน่อย ไม่เคยถูกจับได้ว่าจิ๊จ๊ะกับคนอื่นคาหนังคาเขาแต่ก็ทะเลาะกันเรื่องพรรค์นี้ประจำ แต่เห็นผมแบบนี้ก็รักจริงหวังแต่งกับพี่เมนะครับ ถึงเจ้าชู้ก็รู้ว่าใครสำคัญ สโลแกนผม หล่อไหมล่ะ
“ระวังไว้เถอะ ไอ้เอิร์ธมันไม่เหมือนสาวๆในสต๊อกมึงนะ”
ขุนศึกพูดจบก็ลุกเอาจานไปเก็บ ผมถอนหายใจหน่ายเดินตามันอาดๆ โชคดีที่วันนี้ไอ้ต้นไปกินข้าวกับแฟน ไม่งั้นเรื่องพี่เอิร์ธแดงแน่ รายนั้นยิ่งเป็นคนแรกที่สงสัยว่าผมเป็นเกย์อยู่ด้วย เวรของกู ชะตาฟ้าลิขิตอะไรให้เกิดเหตุการณ์ตาลปัตรกับเพลบอยอันดับต้นของเอเชียอยู่วะครับ ส่งสาวๆมารักผมทีเถอะ ขอร้องล่ะ
++++++++++++++++
“พรุ่งนี้วันศุกร์ มึงไปเที่ยวไหน?”
คำถามจากผู้ชายข้างห้องที่นั่งยึดโซฟาผมถามขึ้นในห้องสี่เหลี่ยม ผมลดหนังสือในมือที่อ่านอยู่ลง ภูมินทร์อมจุ๊บปาจุ๊บที่รื้อเจอในกระเป๋าหนังแดปเปอร์ของผม ซึ่งเป็นลูกอมที่มีสาวฝากมาวางให้บนโต๊ะเมื่อเดือนก่อนที่ผมลืมไปแล้วว่าเคยได้มาจนไอ้หน้าด้านตรงพื้นพรมบอกว่า ขอนะ หน้าตาเฉย
อย่าถามครับว่าทำไมไอ้เหี้ยมินถึงมาสิงที่ห้องผม และผมก็นั่งอ่านหนังสือข้างๆมันที่เปิดการ์ตูนกอดผ้าห่มดูได้อย่างไม่ทุกข์ร้อนอีกแล้ว ที่จริงผมจุดธูปอัญเชิญมันออกไปตั้งแต่กลับจากที่ทำงานมาเห็นมันรื้อตู้เย็นเอาแอปเปิ้ลออกมากินอย่างบ้าคลั่งแล้วแหละ เสื้อผ้าที่มินสวมเป็นคนละชุดกับเมื่อคืน แต่ยังคลับคล้ายคลับคลาว่าเป็นของผมอยู่ ดังนั้นไม่ต้องสงสัยเลยว่ามันไม่ได้กลับบ้าน และไม่ได้คิดจะกลับบ้านเลยด้วยซ้ำ ฉะนั้น ไล่มันไปให้คอแตกมันก็คงไม่กลับ ไอ้ห่านี่ดื้อจะตายชัก
“หรือเลิกเที่ยวแล้ว?” มันถามซ้ำ เมื่อกี้ว่าไงนะ? ไม่ได้ฟัง
“อะไร?”
“กูถามว่าพรุ่งนี้มึงไปเที่ยวไหน”
“ไม่รู้ ถามทำไม พรุ่งนี้มึงควรกลับห้องได้แล้วนะภูมินทร์ งานการไม่ทำบ้างหรือไง”
ผมใช้สันหนังสือเคาะหัวมัน ไอ้มินบ่นอุบว่าเจ็บแล้วกระเถิบตัวจากพรมขึ้นมานั่งบนโซฟาตัวเดียวกัน
“ไปเที่ยวกับกูนะ”
“ไปไหน?”
“เอ็กซ์คลับ”
ผมเลิกคิ้วขึ้น เป็นผับแบบไหนวะที่ไอ้ดาราหนุ่มมันจะเที่ยว
“บาร์เกย์”
“จวย มึงไปคนเดียวเถอะ ไอ้หอก”
“เฮ้ย เดี๋ยวกูโดนงาบทำไง ไปเถอะ นะ ไปเป็นไม้กันหมาให้หน่อย”
“ไม่ใช่ว่ามึงไปเพราะอยากได้หมามาเลี้ยงหรอกเหรอ ไม่ไปโว้ย ไอ้เหี้ย ผู้ชายที่ไหนเขาเที่ยวบาร์เกย์ มึงเมาจุ๊บปาจุ๊บหรือไง ไปไกลๆเลยไม่ต้องมาอ้อนตีนกู”
“ก็มึงเป็นเกย์ ทำไมจะเที่ยวบาร์เกย์ไม่ได้”
“กูไม่ได้เป็น!”
“งั้นจูบ...”
ห้ะ?!?
ผมมองภูมินทร์ที่ยื่นหน้าหล่อๆมาใกล้ ไม่มีสิว ไม่มีรูขุมขน นี่หน้าคนหรือแผ่นกระเบื้อง เดี๋ยวก่อนนะ ไม่ใช่เวลามาชื่นชมในความหล่อใสของน้องแฟนเก่า ที่สำคัญกว่าน้องแฟนเก่าคือมันเป็นเกย์ ใช่ มันเป็นเกย์!
“ถ้ามึงแน่ใจว่าตัวเองไม่ใช่เกย์ ก็จูบดิ แค่ปากชนกัน ถ้ามึงไม่ตั้ง กูยอมแพ้ แต่ถ้ามึงตั้ง พรุ่งนี้ไปกับกู”
“มึงไม่ลากเด็กมึงไปด้วยล่ะวะ”
“ถ้าเอาไปด้วยกูก็ไม่ได้เด็กใหม่ดิ เร็วๆ อย่าลีลา”
ผมเหวอครับ มึงเถียงกันเองในใจก่อนได้นะภูมินทร์กูให้เวลา สรุปว่าอยากหรือไม่อยากแอ๊วเด็กกันแน่ เดี๋ยวบอกว่าเอากูไปเป็นไม้กันหมา เดี๋ยวบอกว่าถ้าเอาเด็กมันไปจะไม่ได้ลิตเติ้ลพัพพี่กลับมาเลี้ยง แต่จังหวะที่ผมยังไม่ทันถามให้ได้ความพระเอกหนุ่มก็ขยับตัวเข้ามา ใช้สองแขนกั้นเป็นกรงให้ผมตรึงติดกับโซฟาพลางโน้มตัวต่ำ
“มึงเองก็สับสนตัวเองกับพี่เอิร์ธอยู่ไม่ใช่เหรอ?”
ผมค้อนขวับ ภูมินทร์มีสีหน้าเคร่งขรึมขึ้นกว่าเดิม จะว่าไปมันก็ถูก ถ้าเพียงแต่ไม่ใช่วิธีงี่เง่าที่มันกำลังจะทำผมก็คงกล้าทดสอบง่ายๆอยู่ว่าสรุปกูนี่ยังไง เกย์ ไบ โบ๊ท โถ่ว้อย ทำไมกูมีศัพท์พวกนี้เด้งอยู่ในหัวได้วะ ขอคิดแป๊บนึงแล้วกันว่าจะเสี่ยงลองจูบมันดีหรือเปล่า
“น่า นะ จะไปกับกูดีๆหรือให้จูบ”
แต่ด้วยความคิดที่ว่าผมค่อนข้างมั่นใจว่าตัวเองไม่ใช่เกย์ แหงล่ะ เกย์ที่ไหนจะชอบหอยชอบชะนี เพราะฉะนั้นจะเสี่ยงไปคลับเกย์กับมินแม่งอันตรายกว่าโดนจูบแน่ๆ จะได้เถียงคู่เก้งที่รายล้อมตัวผมตอนนี้ให้หงายเลยว่าอย่ามาเสียเวลากับกู ไม่มีทางกูมีอารมณ์ร่วมกับพวกมึงไปไปซะล่ะ ช่วงวัยต่อต้านมันเป็นไปตามฮอร์โมนจริงๆไม่ใช่เพราะรสนิยมชอบถูกเทคแคร์โดยผู้ชายด้วยกันแต่ประการใด กล้าพิสูจน์มาแล้วด้วยการจูบปากกับผู้ชายไม่เห็นรู้สึกต่างกับหมาเลียปาก เอาวะ ชิวๆไป คิดซะว่าเหมือนรับน้องปี1ที่คาบลูกมะนาวส่งต่อกันด้วยปากต่อปากของนักศึกษาชายก็แล้วกัน ดังนั้นหลังจากวินาทีตัดสินใจเฉียดตายผมก็คว้าคอไอ้คนยิ้มกริ่มที่คิดว่าตัวเองชนะโต้วาทีเป็นที่เรียบร้อยเข้ามาชิด กดริมฝีปากเข้ากับกลีบปากสีอ่อนอวดดีให้แนบสนิท หนวดเคราตอเล็กๆที่ขึ้นครึ้มรอบกลีบปากภูมินทร์จิ้มแก้มผมให้พอจั๊กกะจี้ แต่สิ่งที่เกิดขึ้นในต่อจากนั้น คือมันไม่ใช่แค่’ชนปาก’แล้วถอยตามคำให้การของพระเอกหนุ่ม หากแต่มันค่อยๆขยับริมฝีปากขึ้นลง ใช้ปลายจมูกมนกดที่ข้างแก้มคลอเคลียผมไม่ยอมผละออกไปสักที มิหนำซ้ำนอกจากแรงกระชากดึงตัวให้ภูมินทร์ล้มลงแล้ว พระเอกหนุ่มยิ่งทิ้งน้ำหนักตัวลงจูบปากผมเอาเป็นเอาตาย มือใหญ่เลื่อนมาบีบสันคางไม่ให้ผมถอยหนีก่อนปลายลิ้นจะแทรกเข้ามาด้วยความช่ำชอง
ฉิบหายแล้วครับ... ชนกันต์
-west-
ฉิบหายแล้วครับ พี่เอิร์ธ
:laugh: :laugh: :laugh: :laugh: :laugh: :laugh:
มาถึงตอนนี้เอฟซีพี่เอิร์ธอย่าเพิ่งหายไปกันหมดล่ะ เรื่องนี้คดีพลิกไปพลิกมาหลายรอบชัวร์ผลมาจากจิตใจของคนแต่งโดยแท้ สารภาพตามตรงว่าแอบมีสต๊อกไว้นิดๆ(เลยรู้ว่ามันแกว่งไปแกว่งมา) เผื่อช่่วงไหนติดภารกิจหนักหนาสาหัสจริงๆนิยายจะได้ไม่ขาดช่วงมาก มีเวลาก็พยายามแต่งลงกรุไว้ ใจจริงอยากลงอาทิตย์ละสองตอนนะ แต่ถ้าชีวิตวิกฤติขึ้นมาเกรงว่าจะทำร้ายคนอ่านด้วยการรอคอย /หัวเราะ/
สำหรับตอนนี้ยังเหมือนเดิม รักคนอ่าน คนรอ คนเม้นเหมือนที่แล้วๆมา :กอด1: ใครเชียร์ใครเปิดเสรีเลยนะคะ เวลาอ่านคอมเม้นนึงเชียร์พี่เอิร์ธ อีกคอมเม้นเชียร์มินนี่มันสะใจพิลึก ชอบความร้าวฉานว่างั้น 55555+
แต่สุดท้ายคืออยากให้ทุกคนมีความสุขกับการอ่านเนอะ เจอกันตอนหน้าค่ะ :oni1:
-
ภูมินทร์นี่เป็นตัวลองใจทุกเรื่องเลยนะเนี่ย
รับบทหนักตลอดดดดดดดดด เรื่องนี้ก็ขอให้รอด แคล้วคลาดปลอดภัย คลอดง่ายสบายตัว เอ๊ย!! อันสุดท้ายนี้ไม่ใช่แระ
-
เรือหายแล้วคร๊าบบพี่เอิร์ท!!!! :laugh:
-
เชียร์พี่เอิร์ธเท่านั้น o13
กันต์เหมาะกับพี่เอิร์ธที่สุดแล้ววว พูดเลย
+1+เป็ด จ้าาาา
**สัปดาห์ละ2ตอนน้าาา :L2:
-
กันต์นี่ดูแลตัวเองดีเหมือนกันนะเนี่ย
แต่พอรู้ว่าพี่เอิร์ธมีแฟนคนอื่นอีกหลังจากที่เลิกกับผู้หญิงคนนั้นที่ตัวเองทำพลาด
ก็รู้สึกว่าถ้ารักกันต์ทำไมไม่กลับมาหากันต์ตั้งแต่ตอนนั้นหล่ะ
ปล่อยให้เวลาผ่านมานานมากๆ แล้วเพิ่งคิดได้ว่ารักหรอ ควรจะรู้ตัวเองตั้งนานแล้วไม่ใช่หรอไง :m31:
เพราะงั้นก็ไปคบกับคนอื่นซะ ปล่อยกันต์ที่ชินกับการไม่มีพี่เอิร์ธไปเถอะ
ยังไงก็ยังรู้สึกแย่กับพี่เอิร์ธอ่ะ และยังคงเชียร์มินอยู่เหมือนเดิม
ยิ่งมินได้โอกาสจูบกันต์แล้วด้วย :z1:
จัดการเลยมิน สู้ๆ *ถือปอมปอมเชียร์*
เป็นกำลังใจให้นะคะ :pig4:
-
พี่เอิร์ธแย่แล้ว
-
พี่เอิร์ธมันก็น่าเชียร์อยู่หรอก แต่เหตุผลมันก็แหม่งๆนา
ไม่รู้หล่ะ เชียร์มิน 55555 :laugh:
เรื่ิองที่แล้วโผล่มานิดหน่อย เรื่องนี้ขอเต็มๆล่ะกัน อิอิ
-
สัปดาห์ละสองตอนละเค้ามีกลจ.อ่านหนังสือเรียนเลยนะ *เอ้ะเกี่ยวอะไรวะ?* 5555555555555555
ก็แค่จูบเองเนอะพี่เอิร์ธอนาคตตัวกันต์มันก็เป็นของพี่เอิร์ธอยู่แล้ว ชะละล้า~~~
-
ถ้าอยากพิสูจน์อะไรแบบนี้ ทำไมไม่ทำกับเจ้าตัวเขาเลยล่ะกันต์ ดูสิ เสียจูบแรกกับผู้ชายให้มินไปซะแล้ว :z3:
พี่เอิร์ธรู้เข้า จะคลุ้มคลั่งหรือเปล่าเนี่ย :z2:
ตัวเอง เค้ารู้สึกไปเองหรือเปล่าว่าตอนนี้มันสั้นๆไงไม่รู้ สงสัยอ่านเพลินแล้วก็ค้างกับจูบของทั้งคู่ แต่กดบวกพร้อมรอตอนต่อไปนะคะ :กอด1:
-
อ่าห์ มันต้องอย่างนี้สิ ...ชอบจริงๆเวลาเลือกพระเอกไม่ถูก :-[
(เพราะในชีวิตจริงมันไม่เคยเกิดขึ้น ฮา)
เจ้าชู้ดีนักเจ้ากันต์ เจอรถไฟชนกันเวอร์ชั่นผู้ชายแบบนี้แหละสมควรแล้ว 555
ภูมินทร์นี่เรื่อยๆมาเรียงๆแต่ขโมยจูบไปแล้ว เร็วเฟ่อฮ่ะ ...แต่ยังไม่หนำใจอะ ตอนหน้าขอเป็นภูมินทร์ต่อนะคะ ฮ่าๆ
บอกเลยว่าตอนนี้ภูมินทร์คะแนนนำค่อนข้างมาก เพราะงั้นตอนต่อๆไปตาพี่เอิร์ธขอแบบรุกคิสบ้างนะคะ (รุกฆาตมันไม่ได้กินอะพี่เอิร์ธ)
ปล.เห็นในทวิตเตอร์คุณนักเขียนบ่นตลอดว่างานเยอะ ไม่น่าเชื่อว่าจะมีเวลาสต็อคฟิคไว้ด้วย เก่งจริงๆค่ะ - - b
-
ชิหายแล้ววววววววววววววววว พี่เอิร์ธๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
ม่ายเอาแบบเน๊น๊ะะะะะะะะะะะะะะะ
หยุ๊ดดดดดดดดดดดดดดดด
-
กันต์ตอนเด็กๆนี่น่ารักมาก พอรู้ตัวว่าชอบพี่เอิร์ธก็ยอมรับง่ายๆเลยว่าชอบพี่เอิร์ธ ความรักครั้้งนี้ของกันดูแบบใสๆมากจริง และคนที่ทำลายรักใสๆของกันต์ครั้งนี้ก็เป็นพี่เอิร์ธเองซะด้วย เข้าใจพี่เอิร์ธนะ เชียร์พี่เอิร์ธด้วย แต่พอมาเห็นความใสๆของกันเมื่อครั้งเยาว์วัยแล้วแอบหมั่นไส้พี่เอิร์ธเบาๆ ที่เคยห้ามกันต์คบเพื่อนไม่ดีเพราะกลัวติดเหล้าติดยาติดหญิงน่ะ กันต์ไปติดเหล้าติดหญิงเพราะพี่ทั้งนั้น ตัวเองมีอิทธพลกว่าใครเพื่อนเลยรู้มั้ยนั่น ทำลายน้องกันต์ใสๆซะได้ แต่เมื่อก่อนดูแพ้ทางพี่เอิร์ธยังไง เดี๋ยวนี้ก็ยังแพ้ทางพี่เอิร์ธอย่างนั้น น่ารักก็ตรงนี้แหละ ส่วนพี่เอิร์ธแต่ก่อนเช้าถึงเย็นถึงแบบความสัมพันธ์คลุมเคลือ แต่เดี๋ยวนี้เช้าถึงเย็นถึงแบบตั้งใจสานต่อเต็มที่ เหลือแต่น้องนั่นแหละจะยอมสานด้วยมั้ย อีกอย่างพี่ทำให้น้องเป็นแบบนี้เองด้วยรู้ใช่มั้ย สู้เขานะพี่เอิร์ธคู่แข่งพี่มาแรงมาก ๕๕๕๕
ตอนล่าสุดนี่พออ่านจบตอนแล้วอยากอุทานเป็นประโยคเดียวกับคนเขียน ๕๕๕
ชนกันต์เสียจูบให้ภูมินทร์แล้วนะอติวิชญ์ และดูจากท่าทางแล้วเกรงว่าจะเสียมากกว่านั้นถ้าไม่มีใครมาห้าม
ตอนนี้พี่เอิร์ธโผล่มาแค่ชื่อกับเรื่องที่ว่าแฟนในอดีตมีผู้หญิงแค่คนเดียวและที่เหลือเป็นผู้ชาย ทำไมกันต์ไม่ตกใจเลย แต่เราตกใจมากอะ นึกว่าพี่เอิร์ธคบแต่ผู้หญิงมาตลอด งงๆกับพี่เอิร์ธเบาๆ เหมือนเรื่องราวในอดีตจะมีอะไรมากกว่านั้นแต่หรือจะไม่มีคนอ่านคิดมากไป ๕๕๕๕
เอาเป็นว่าเชียร์พี่เอิร์ธเหมือนเดิมเพราะชอบพี่เอิร์ธ :-[ และชอบกันต์เวลามีเรื่องพี่เอิร์ธอยู่ในหัว ดูงุ้งงิ้งน่ารักดี ดูไม่เหลือเคล้าเพลย์บอยเท่าไหร่ จริงๆแล้วกันต์ไม่ได้ชอบผู้ชายหรอก กันต์แค่ชอบพี่เอิร์ธน่ะ เปิดใจๆ ๕๕๕
ตอนนี้มินได้จูบตอนหน้าพี่ต้องได้มากกว่านั้น แต่กันต์คงไม่ยอมง่ายๆหรอกสู้ๆนะพี่เอิร์ธ :กอด1:
คนเขียนก็สู้ๆนะคะ :กอด1:
อาทิตย์ละตอนก็รอได้ค่ะ ทำให้วันอาทิตย์เป็นวันที่มีความหมายมากขึ้น เพราะรอลุ้นทุกวันว่าพี่เอิร์ธจะโดนโหวตออกมั้ย ๕๕๕๕
-
ชอบมินนะ อยากให้กันได้กับคนแบบมิน
แต่ความรู้สึกมันบอกว่ากันเหมาะกับคนแบบพี่เอิร์ธมากกว่าอ่ะ
ไม่รู้จะชูป้ายใครดี
อยากเก็บเธอไว้ทั้งสองคน :laugh:
-
ขอสองตอนนนน
ไม่รู้จะเชียร์ใครดี ตอนนี้พี่เอิร์ธไร้บทบาท
มิน60 พี่เอิร์ธ40 ละกานนน
-
เริ่มจะรู้ตัวแล้วว่าจะเชียร์คนไหน
รออีกสักตอน .....
พี่เอิร์ธระวังคะแนนร่วง
-
ดารามาแรงเฮ้ย
หมอยารู้เข้าเป็นเรื่องแน่ :laugh:
-
ตัดสินใจได้แล้ววว
เชียร์มินดีกว่า
แหมจูบกันอยู่แบบนี้อยากให้พี่เอิร์ธมาเห็นจัง
-
สับโสนนนนนน อ่านตอนนี้จบไม่รู้จะเชียร์ใครดี 555
แต่ตอนนี้คะแนนพี่เอิร์ธลดลงพรวดๆ เพราะทิ้งกันต์ไว้นานมาก ทำไมไม่กลับมาให้เร็วกว่านี้ :m16:
-
ช้านะพี่เอิร์ธ เดี๋ยวโดนคาบไปหรอก
-
เคมีน้องกันต์กับพี่เอิร์ธเข้ากันได้ดีกว่าจริงๆนะ ไม่ได้คิดไปเองด้วย (แกคิดไปเอง!)
กับมิน เผินๆ ก็โอเคอยู่ แต่มันเหมือนคนประเภทเดียวกัน แล้วใครกำราบใครล่ะ จริงไหม? (เหรออออออ?)
ดูๆแล้ว ความอยากรู้อยากเห็น อยากทบสอบของกันต์ตอนนี้ก็เหมือนกับตอนเอิร์ธคบสาว แล้วก็คบๆเลิกๆเลย
สองคนนี้เค้ากำลังทดสอบตัวเองกันสินะ สุดท้ายก็คงจะรู้ใจตัวเองหรือเปล่าว่าที่มองหาน่ะ มันเจอแต่แรกแล้ว :o8:
นี่ไม่ได้เชียร์ใครออกหน้าออกตาเลยนะ เป็นกลางมาก ยุติธรรมฝุดๆเบยยย... จริงจริ๊งงงงงงงงง...
สัปดาห์ละตอนอะไรกัน วันละตอนไปเล๊ยยยยย 5555555555 :z6:
-
พี่เอิร์ทททท งานเข้าแว้ววววววววววววววววววววววว
น้องมินนี่ มันพาน้องกันต์ออกทะเลแล้ววว :z3: :z3: :z3:
ตรูเชียร์พี่เอิร์ท แต่ทำไมสะใจหว่ะ กร๊ากกกกก :laugh: :laugh:
มินนี่ นี่เป็นตัวเร่งชั้นดีจริงๆ
-
โบกธง กรี๊ดกร๊าด ตามประสาแม่ยกมิน โหะ โหะ โหะ
-
ชิบหายยยยยยยยยยยยยยยยย ฮ่าๆๆๆๆๆ
พี่เอิร์ธเอ๊ย แกโดนมินแย่งแน่ๆ
-
อะไรยังไงน้องกันต์... หุหุ
-
เค้าชอบมินอ่ะ จะเอามินเป็นพระเอก ได้โปรดดดดดดด ฮ่าๆๆ
ตอนนี้คะแนนมินนำไปแล้ว หุหุ ออกน้อยแต่แร๊งตลอดค่า
-
เอาจริงๆตอนนี้ใจคนอ่านก็แกว่ง โอ้ยยยยยน่ารักน่ากินทั้งคู่ 555
อยากอ่านต่อมากมันค้างสุดๆ จะมีระฆังมาชวยชีวิตชนกันต์มั้ยหน้อ :-[ :-[
-
สั้นค่ะบอกตรงพาร์ทนี้
ฉิบหายแล้วครับ พี่เอิร์ธ
:laugh: :laugh: :laugh: :laugh: :laugh: :laugh:
แต่คำนี้โคตรใช่ ชิบแล้วพี่เอิร์ธ ยังไงเนี่ยภูมินทร์ถึงไม่ออกจากห้องกันต์ซักที
ต้องการอะไรจากสังคมแว๊... กันต์เอ๊ย ตัวเลือกแต่ละอันช่างลำบากใจ
ไปบาร์เกย์ก็แบบไม่ใช่แระ ยิ่งจูบนี่หนักใหญ่ แล้วอีตาภูมินทร์นี่ถ้าไม่คิดอะไรทำไมจูบนาน
หรืออยากเอาชนะ หรืออยากทดสอบ โอ๊ย คนอ่านคิดเยอะค่ะ
พี่เอิร์ธขี้หึง หึๆๆ ขุนศึกไม่ต้องบอกกัีนต์ก็คงรู้ด้วยตัวเองแล้ว
มาเก็บกู้ด่วนค่ะพี่เอิร์ธ เร้วววววววววววววววว
ขอบคุณค่ะ
-
อุว้ะ
:a5:
สับสนในตัวเองโพดๆ
อิพี่เอิร์ธตูก็หมั่นไส้
อยากมั่วเอาคนอื่นเยอะแยะทำไม
ตอนนี้คนอ่านไม่สงสารหรอก
แต่อิชั้นก็ไม่ชอบไอ้ดาราเลยอ้า
ทำยังไงดีวะคะ??
:serius2: :serius2:
สรุปมินไปได้กับพี่เอิร์ธ
ปล่อยให้กันต์แห้วแดรก
กร๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกก
:laugh: :laugh: :laugh:
-
ป้ายไฟภูมินทร์!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!! :กอด1:
-
ขอให้ประตูไม่ได้ล๊อค พี่เอิร์ธกลับมา จ๊าดดหนัก 5555555 มโนอะ ห้วยยยยย ทำไมไปจูบกับเค้า หรือว่า คู่กัน หรือ ยังง้ายยยย มาต่อไวไวเลยนะครับ 555555555
-
มินสู้ ๆ มินสู้ตาย มินไว้ลาย จับกันต์กดเลย ... วี้ดบู้ม ... :ped149:
แหย่เท้าเข้ากรงเสือไม่แคล้วถูกเสือกัด
-
กีสสสสสสสสส
ฉิบหายแล้วอิพี่เอิร์ธ
ชนกันต์กำลังจะโดนงาบไปแล้วค่า
:z3:
-
แอร๊ยยยยยยย :a5:
ไม่เอาน้า มินนี่ชอบเป็นตัวลองใจเรื่องนี้เรื่องที่สองแล้วนะ
หวังว่าก็จะเป็นแค่นั้น ฮ่าๆๆๆ
พี่เอิร์ธ~~~~~ จะตายแน่แล้วพี่
รีบๆโผล่มาด่วน เดี๊ยวกันต์จะตั้ง(?) ซะก่อน นั่นล่ะตายของจริง!
โอ้ยยย อยากจะรู้กันต์นี่คิดไรคะ ก็กล้าเชื่อมินนะว่าจะเอาแค่ปากมาชนกันแบบแค่จุ๊บอ่ะ
เป็นไง เห็นมั้ยนั่น ไม่ใช่แค่ชนกันแล้ว มันจูบบบบ ไม่จุ๊บเลยให้ตาย ภูมินทร์ o22
แต่ยังไงก็เชีร์ยพี่เอิร์ธสุดใจ ไม่ปันใจแน่นอน :impress2:
ป้าไฟพร้อมคะ พี่เอิร์ธเอฟซี
-
ชูป้ายยย กร๊ากกก :laugh: :laugh:
kiss kiss มันไม่ใช่แค่ปากชนปาก :-[
-
พี่เอิร์ธหายไปไหนหนุ่มกันจะเสร็จมินแล้วนะ
เอ๊ะสรุปเราเชียรใคร พี่เอิร์ธ60%ละกัน แต่ถ้าคราวนี้กันเสร็จภูมิณละก็หึหึ จะเชียร์มินเลย
สรุปเราไม่มีจุดยืนที่แน่นอน กร๊ากกกก!
-
มินทำอะไรเข้าท่าชะมัด
:กอด1:
-
หวายยยย พี่เอิร์ธจะมาเห็นภาพบาดตาหรือไม่? o3
-
เชียร์มินนนนนนน :mc4:
-
อ้าว อ้าว
-
ซวยแล้วไงกันต์เอ๋ย :laugh: :laugh: :laugh:
-
อ้าว คนแต่ง ทำไมทำงี้อ่ะ ค้างนะ!!! :angry2:
มาต่อเร็วๆเลย
ปล. ขอบอกว่าไม่เปลี่ยนใจ เราชอบพี่เอิร์ธแล้วแหละ ชอบผชแบบนี้
ดูอบอุ่น มีเสน่ห์ คล้ายๆเฮียบีม(พูดมาเป็นรอบที่ล้านแล้ว)
-
555 แอบเชียร์มิน อิอิ
-
ค้างเบาๆ :z10:
จะว่ายังไงดี มินตร์คงไม่ได้อยากให้ลองแบบเล่นๆอ่ะ
คงกะจัดหนักให้กันต์เลยล่ะมั๊งนั้น
อยากให้พี่เอิร์ธมาเห็นจัง 555555555555 :interest:
ให้หึงจนบ้าไปเลย อยากทิ้งกันต์ไปดีนัก :haun5:
-
เอาแล้วไง ...
-
เราว่าจะไปสั่งทำป้ายไฟ มินทร์ กันต์ หลังจากอ่านตอนนี้นี่ล่ะ
-
โหยยยยยยยยยยยย มิน! ทำไมทำงี้!!!!!!
น้องกันต์อย่าขึ้นๆๆๆๆ
:z3:
พี่เอิร์ธรีบๆ เลย!!! :z13:
-
:pig4: :pig4: :pig4:
-
เห้ยน พี่เอิร์ธ มินได้จฟูบไปแล้วว กลับมาจูบล้างพิษเร้วววววว
-
หลวมตัวไปจูบเกย์มืออาชีพเข้าให้แล้ว
นายเอกฉันจะรอดมั๊ยเนี่ย
-
ตามมาอ่านแล้ว เย้ๆ
ชิบหายละ งานเข้าละไง
ฮ่าาาาาาาาาาาา
พี่เอิร์ทเอ้ยยยย ซวยแล้ว
กันต์จะรอดรึเปล่านี่ มินทร์รุกหนักขนาดนี้แล้ว
ไม่รู้จะลองใจจริงๆ หรือหาเรื่องงาบกันต์กันแน่นะมินทร์
ไม่ใช่ว่า พี่เอิร์ทมาเห็นเข้าพอดีหรอกนะ
โป๊ะเช๊ะ จบเบย!
ค้างมากกกกกกกกกกกกกก T_________________T
-
กรีซ..... พี่เอิร์ธ มีคู่แข่งตัวเอ้แล้ว... ลุ้นๆ ใครจะได้ใจกันต์ไปนะ ฮอล..... เลือกไม่ถูกเบยว่าจะเียร์ใครดี
-
โอ๊ะโอ แย่แล้วละพี่เอิร์ธ นายภูมินทร์ได้จูบของกันต์ไปแล้วนะ
พี่เอิร์ธรู้เข้าคงคลั่งแน่ๆ
-
(http://upic.me/i/nq/1untitled-3.gif)
Dahlia 08
แสงสีที่ทอประกายวิบวับ สลับกับลำแสงเลเซอร์สีเขียวมะนาวกวัดแกว่งชวนตาลายในห้องเล็กๆซึ่งจุคนไว้หลักร้อย ซึ่งบางทีผมไม่แน่ใจว่าถึงพันหรือเปล่าด้วยซ้ำในคลับย่านอตก. ผู้ใช้บริการส่วนใหญ่เป็นผู้ชายที่ไม่ได้มีรสนิยมชอบเพศตรงข้ามนัก หากแต่ก็ยังมีผู้หญิงประปราย นับจำนวนหัวได้แต่อย่าหวังว่าถ้าไปขอเบอร์แล้วเธอจะให้ ถ้าเป็นที่อื่นล่ะก็โอกาสน่าจะพอมี ที่อื่นที่ไม่ใช่บาร์เกย์ที่ผมยืนอยู่บริเวณบันไดกลางร้านซึ่งกวาดตามองผู้คนเข้าใหม่และยืนเต้นเอามันส์ตั้งแต่แรกได้โดยรอบ
สิ่งที่น่าอัปยศของผู้ชายอายุย่างเข้า25 ไม่ใช่การมายืนในที่แบบนี้ ดวดเหล้าเฝ้าโต๊ะคนเดียวโดยมองคนมาด้วยไปอ้อล้อโต๊ะนั้นทีโต๊ะนี้ที หากแต่เป็นเพราะความพ่ายแพ้ที่มีหลักฐานแสดงอยู่ทนโท่เมื่อคืนวานต่างหากที่ทำให้ผมต้องยอมมาบาร์เกย์กับน้องชายแฟนเก่าทั้งที่ตั้งปฏิญาณกับตัวเองไว้เหนียวแน่นว่าจะไม่เคลิ้มไปตามรสจูบที่คลุ้งไปด้วยกลิ่นสาบของเพศเดียวกันแน่ๆ แต่ผมอาจประเมินภูมินทร์ต่ำไป หรือไม่ก็อาจเป็นตัวเอง ที่ไม่ยอมรับรสนิยมทางเพศที่แท้จริงซึ่งถูกซ่อนไว้อย่างมิดชิดในซอกหลืบของจิตใจตั้งแต่ต้น
โดยสรุปหลังจากไอ้มินถอนจูบแบบดีปคิสออกมา อย่าให้บรรยายครับว่าตอนนั้นผมรู้สึกยังไง รู้ตัวอีกทีพระเอกหนุ่มก็กดยิ้มยียวนตรงหน้า หัวเราะต่ำในลำคอ เอามือกระชับเอวที่ผมเพิ่งสังเกตว่ามันค่อนข้างจะคอดกว่าผู้ชายปกติเล็กน้อยกระซิบเสียงต่ำให้ได้ยินกันแค่สองคน ทว่าแก้มดันร้อนฉ่าขึ้นถึงใบหูว่า “มึงตั้ง...”
ครับ... ผมมีอารมณ์กับจูบประหลาดๆของมัน ว่าแล้วก็ยกแก้วเหล้าขึ้นดื่มมิดซอยอีกทีแล้วกัน อำลาความมาดแมนที่สั่งสมมาตลอดหกปีนับจากที่พี่เอิร์ธจากไป เทเหล้าลงใหม่ ผสมโซดา โค้ก ใช้นิ้วคนๆ แล้วยกขึ้นดื่ม
“มาคนเดียวเหรอครับ?”
ผู้ชายตัวสูงใหญ่ที่มองตั้งแต่มันเข้าร้านเดินมาทัก ชนแก้วในมือผมแล้วมองตาหวาน ผมไม่ตอบแต่หันหน้าหนีอีกทาง พอสักทีเถอะ กูรู้แล้วว่ากูเป็นเกย์ ไม่ต้องช่วยกันมาตอกย้ำกูมากขนาดนั้นก็ได้
“มาครั้งแรกเหรอ ผมไม่เคยเห็น”
ผมยังไม่ตอบ แต่ยกแก้วเหล้าขึ้นดื่ม แล้วเทใหม่ สายตาสอดส่องหาไอ้มินเรื่อย เมือกี้เดินไปนัวกับน้องเสื้อแดงโต๊ะนั้น แล้วนี่หายไปไหนแล้ววะ ไวจริงๆเลยสิพับผ่า
“หยิ่งแฮะ..ไม่สนุกเหรอ?”
ผู้ชายคนเดิมพยายามตะเบ็งเสียงผ่านเพลงที่ดีเจเปิด เริ่มเอาตัวเข้ามาเบียดผมมากขึ้นทำคล้ายหนีโต๊ะอื่นที่ออกจังหวะกันช้าๆ พักเดียวมือปลาหมึกก็เริ่มแตะที่เอว ตามด้วยจมูกสันกดจู่โจมเข้าข้างแก้มให้ผมสะดุ้งโหยงราวกับบังคับกลายๆว่าถ้ามึงไม่ตอบ กูจะทำมากกว่านี้ล่ะนะ
“มากับเพื่อน”
“คนไหนล่ะ ทำไมทิ้งให้น่ารักอยู่คนเดียว เดี๋ยวใครก็คาบไปกินเสียหรอก”
ยกตัวอย่างเช่นมึงใช่ไหม ผมขยับตัวหนีมันมาติดระเบียง แต่กลับเหมือนเปิดโอกาสให้พื้นที่ผู้ชายคิ้วหนาเข้ามากล้ำกรายได้มากขึ้นเรื่อย มันใช้มือข้างเดียวเกี่ยวเอวผมไว้พลางวางพาดคางบนหัวไหล่ ไอ้สัตว์มิน! มึงเอากูมาแล้วทิ้งกูไว้แบบนี้ใช้ได้หรือไงวะ มาเอาไอ้เหี้ยนี่ออกไปเดี๋ยวนี้ มันเอามือลูบตูดกูแล้ว พ่องจาย!!!
“ปล่อยเถอะครับ”
“กลับกับผมนะวันนี้.. ไม่ต้องรอเพื่อนหรอก”
มันต้องเป็นผู้ชายที่มีความมั่นใจสูงมากแน่ๆถึงเอ่ยชวนผมหน้าด้านๆแม้จะเห็นอยู่ทนโท่ว่าผมไม่ได้มีปฏิกิริยากับคำพูดหวานหูหรือมัดกล้ามที่มันเอามาถูหลังราวกับอวดว่ากูหุ่นน่ากินนะเลยสักนิด แต่พักเดียวผู้ชายที่ตระคองกอดผมอยู่ก็ถอยห่าง ผมหันกลับไปเห็นว่าภูมินทร์กลับมาแล้วและคว้าไหล่ไอ้ยักษ์ไว้เลยเผลอยิ้มออกมาหลังจากหน้าบูดอยู่ตั้งนานสองนาน โห่ กว่าจะมา พระเอกของกู กูโดนสีจนสึกหมดแล้วมึงเห็นไหม
“มากับแฟนก็ไม่บอก”
ผมอยากตอบว่าแฟนเหี้ยอะไร แต่ก็เลือกที่จะเงียบ อย่างน้อยการโผล่หัวของภูมินทร์ครั้งนี้ทำผมแฮปปี้ที่สุดเท่าที่ประวัติศาสตร์จะเคยจารึกมา แม้จะถูกเข้าใจผิดนิดๆหน่อยๆก็เถอะ ไม่เป็นไร จุดนี้แล้วผมไม่ถือ ภูมินทร์ทำหน้าเครียด มือขวาล้วงกระเป๋าส่วนมือซ้ายยกขึ้นมาหยิกแก้มผมจนเจ็บ
“สัตว์! เจ็บ!!”
“เออ.. โทษที ลืมตัว”
“ลืมตัวพ่อมึงสิ หยิกมาได้”
“มึงยิ้มน่ารักดีนะ”
ไอ้มินพูดมึนๆ มันอาจไม่เคยเห็นผมยิ้ม ก็มันไม่มีเรื่องให้ยิ้มเลยไม่ค่อยยิ้มให้ใครดู เมื่อกี๊ดีใจไปหน่อยที่มันกลับมาก่อนผมจะเสยคางไอ้เวรนั่น หงุดหงิด ไม่ชอบครับ แต่ที่นิ่งเพราะไม่อยากมีเรื่อง เดี๋ยวหน้าเยิน หมดหล่อกันพอดี
แต่ไอ้คนที่ลากผมมาถึงแม้จะชมกันซึ่งๆหน้าว่าผมยิ้มน่ารักกลับยังคงขึงหน้าเรียบสนิทเหมือนตอนเข้าร้าน แถวบ้านเรียกแอ๊บ ไม่รู้จะแอ๊บแมนในบาร์เกย์ทำห่าอะไร ทีอยู่กับกูล่ะรั่วกู่ไม่กลับ เอาจริงๆเวอร์ชั่นนี้ไม่เคยเห็นครับ แต่ดูๆไปก็ตลกดี
“แล้วน้องเสื้อแดงโต๊ะนั้นล่ะ? ไม่เล่นด้วยหรือไงถึงกลับมาคนเดียว”
แซวมันไปงั้นแหละ แต่ไอ้มินไม่ตอบ มันยกแก้วเหล้าขึ้นดื่ม พลางเหลือบมองผู้ชายคนเมื่อกี๊ที่ยืนไกลออกไประยะหนึ่งด้วยหางตา มือข้างที่หยิกแก้มผมเปลี่ยนมาเป็นโอบเอวพลางโยกจังหวะไปตามทำนอง ผมมองเสี้ยวหน้าหล่อๆของมันแต่ไม่ได้ขืนตัวออก ยังไงก็คนรู้จัก จากมาเป็นไม้กันหมาไอ้มิน ตอนนี้ภูมินทร์กลายเป็นไม้กันหมาให้ผมเฉย ไงล่ะมึง กรรมมันติดจรวด บังคับกูดีนักไอ้สัตว์
“กลับไหม?”
ภูมินทร์ถาม แทนที่จะโต้ตอบผม ผมดูนาฬิกากับเหล้าที่เปิดไว้ เหลืออีกเยอะครับ แต่ร้านแบบนี้ไม่ชอบว่ะ โอเค ยอมแพ้ว่าผม’มีอารมณ์’กับผู้ชายจริง แต่ไม่ได้มีอะไรที่จะหมายความว่าชอบให้ผู้ชายมาเจ๊าะแจ๊ะด้วย ไม่ได้รู้สึกระริกระรี้เหมือนเวลาสาวๆมาติด แบบนั้นจะรู้สึกว่าตัวเองเรตติ้งแรง ออกแนวยืดหน่อยๆ กลับกัน พอมีผู้ชายเข้ามาป้อนี่รู้สึกแบบ อ่า.. อย่าเลย ไม่แน่ใจว่าเพราะผมยังพอจะมีความแมนอยู่บ้างหรือแพ้เฉพาะคนหล่อโคตรๆก็ไม่รู้ว่ะ ฮ่าๆ
ผมพยักหน้าให้ภูมินทร์แทนคำตอบ วันสองวันมานี้พี่เอิร์ธไม่ได้มาหา แต่ก็โทรมาเรื่อยๆ งานพี่เอิร์ธค่อนข้างหนัก ไม่ได้หมายถึงต้องไปแบกปูน โบกตึกนะ แต่ทเข้าเวรตั้งแต่แปดโมงเช้ายันสองทุ่ม วันดีคืนดีอย่างเช่นช่วงที่ไม่ได้มาหานี้พ่อของเพื่อนที่ทำอยู่ด้วยกันป่วยเลยยกเวรให้พี่เอิร์ธอยู่ดึกหลายวัน กับผมอย่างมากเลยได้คุยกันแค่ช่วงพัก หรือไลน์ทิ้งไว้ตอนที่ผมหลับไปแล้ว แต่วันนี้ยังไม่โทรมา งานคงยุ่งจริงๆถึงได้หายเงียบไปทั้งวัน ที่พูดถึงนี่ไม่ใช่อะไร ผมไม่ได้บอกมันไงว่าจะออกมาเที่ยว มิหนำซ้ำคนที่มาด้วยก็เป็นคนที่พี่เอิร์ธขบแก๊กอยู่มิหนำซ้ำยังเป็นสถานที่อโคจรเชรี่ยๆด้วย ขืนโทรมาตอนกำลังอยู่ในร้านได้มีคนบึ่งรถมาลากคอผมกลับแน่ เพราะงั้นชิ่งเถอะ จะได้ไม่เป็นภาระลูกหลาน
ใช้เวลาไม่นานจากร้านย่าน อตก. ฮอนด้าแจ๊ซรุ่นทอปแต่งรอบคันสีเหลืองสดก็แล่นปราดมาจอดบริเวณอาคารจอดรถของคอนโด สารถีเอ่ยประโยคที่ผมอยากได้ยินที่สุดในหลายวันนี้ว่ามันจะกลับบ้านเพราะมีงานถ่ายละครตั้งแต่รุ่งสางของพรุ่งนี้ ส่วนเรื่องคอนโดมันมาเช็คชัวร์ให้พี่เมอีกทีว่าห้องเรียบร้อยตามเจ้าของอาคารแจ้ง ข้างห้องผมคนเก่าเป็นผู้หญิงครับ เป็นนักเรียนกฏหมาย เคยเจอกันครั้งสองครั้งตอนเช้าแต่ไม่เคยทักทายอะไรกันนอกจากส่งยิ้มแห้งๆให้ ดังนั้นพอมินเห็นว่าไม่ต้องซ่อมแซมหรือบำรุงอะไรเพิ่มจากกวาดซากจิ้งจก แมลงสาบและขจัดกลิ่นสางในห้องปิดตายจึงจ้างแม่บ้านมาทำความสะอาด ห้องก็กลับมาน่าอยู่เอี่ยมอ่องเหมือนเคย เพียงแต่มันยังไม่มีคนอาศัยเหมือนที่เคยก็เท่านั้น
“มึงว่า กูจะเช่าห้องนั้นต่อจากพี่เมดีไหมวะ?”
เจ้าของรถเอ่ยแทรกเสียงเพลงในคลื่นวิทยุ ผมเลิกคิ้วขึ้นนิดๆ ไม่ใช่เรื่องแปลกที่ภูมินทร์ต้องเช่าห้องต่อจากพี่สาวแท้ๆของตัวเอง บ้านนี้มันแบบนี้ เลี้ยงลูกแบบตะวันตก ไม่มีระบบกงสีเกื้อหนุนสมาชิกครอบครัว แต่ที่แปลกใจกลับเป็นเรื่องที่มันจะย้ายมาอยู่นี่แทนคอนโดที่อยู่แยกคนละห้องกับพี่เมในใจกลางมหานครต่างหาก
“กูว่าอยู่คอนโดโน้นก็ดีออก เดินทางสะดวกสบาย มีรถไฟฟ้า ทำเลกลางเมือง จะมาเช่าอยู่ที่นี่ทำไม?”
“ไม่ค่อยอยากอยู่กับพี่เมว่ะ โตแล้ว เบื่อฟังเสียงมันบ่น”
“พี่เมไม่เห็นขี้บ่นเลย มึงมันทำตัวเองให้เขาบ่น พี่เขาหวังดีกับมึงนะเว้ย”
“กี่ปีๆก็ปกป้องกันตลอด พี่กูทิ้งมึงทำไมยังรออยู่ได้วะ ไม่เข้าใจ”
ไอ้มินส่ายหัวโคลง รอเหรอ ผมมักจะใช้คำนั้นนะ แต่ลึกๆแล้วก็เปล่าหรอก แค่ยังไม่อยากมีใครใหม่ ไม่พร้อม ไม่อยากเริ่ม อยู่คนเดียวก็สบายดี หาที่ดีกว่าพี่เมไม่ได้ ไม่รู้ว่ะ ร้อยแปดพันเก้าสำหรับชีวิตโสดย่างเข้าเดือนที่หกของผม แย่ตรงที่เหตุผลที่ร้อยแปดพันสิบมันเสือกเข้ามาเมื่อวันสองวันก่อนนี่แหละ
เหตุผลของความลังเลที่ว่า แฟนคนต่อไปของตัวเองจะเป็นผู้หญิงหรือผู้ชาย
เกิดมาจนย่างเข้าเบญจเพสอยู่รอมร่อยังไม่เคยคิดว่าจะมีเหตุผลแบบนี้อยู่ในหัวเลย อยากจำขำเป็นภาษาหมีขั้วโลก เฮ้อ...
“เอาเถอะ เรื่องของมึงแล้วกัน ส่วนไอ้พี่เอิร์ธอะไรนั่นก็ระวังไว้ดีๆ ท่าทางขี้หึง อย่าให้กูพูดมากเลย มึงรู้จักมันดีกว่ากู”
“เออ รู้ ขอบใจที่ห่วง”
“ขี้ตู่สัตว์ ใครห่วงมึง” ภูมินทร์ทำปากแหยะๆ ผมเลยผลักหัวมันไปชนกระตกรถสักที
“เออ ไม่ห่วงก็ไม่ห่วง กูไปละ ไอ้ห่า ต้องกวนส้นตีนทุกวันเลยใช่ไหม? นี่กวนเผื่อพรุ่งนี้ที่มึงต้องไปทำงานด้วยใช่ไหม?“
ผมทำหน้าหน่ายใส่มันบ้าง ครั้งนี้ภูมินทร์หัวเราะร่วน มันเอนตัวไปข้างหน้า เอาคางเกยกับพวงมาลัยรถแสดงทีท่าว่าขี้เกียจสุดฤทธิ์ แต่ขึ้เกียจยังไงก็ต้องทำครับงาน จะงอมืองอตีนไม่ได้ โตเป็นควายแล้ว ดังนั้นควรกลับห้องไปพอกหน้าด้วยครีมปิ๊โกะหลังจากดื่มเหล้าจนดึกดื่นหน้าทรุดหน้าโทรมได้แล้วมั้ง เที่ยงคืนแล้ว
“งั้นเดี๋ยวกูขึ้นห้องแล้ว ไม่ได้เมาใช่ไหม? ถึงคอนโดแล้วไลน์มาบอกกูด้วยแล้วกัน”
“ทำเหมือนกูเป็นเด็กๆ ไม่ต้องห่วงมากนักหรอก”
“น้องพี่เมก็เหมือนน้องกู” ผมจีบปากจีบคอพูด เหมือนมันติดใจผมเรื่องพี่เมครับ คนเอาคางเกยพวงมาลัยไว้เลยยืดตัวตรงทำหน้ายับๆ ยับแต่ยังหล่อนะ เอนหัวพิงกระจกมองผมตาขวาง
“กูไม่ใช่น้องมึงนะไอ้สัตว์”
“เออ กูรู้ แกล้งเล่นๆน่า ไปๆ กลับดีๆ อย่าขับรถเร็ว”
“เดี๋ยวก่อน”
เสียงเรียกของคนขับรถทำให้ผมเบรคตัวเองที่กำลังง้างประตูรถเปิด ภูมินทร์ทำท่าเหมือนจะพูดอะไรบ้างอย่างแต่ก็เงียบจนผมเริ่มรำคาญ
“ว่าไง ไม่พูดจะลงแล้วนะ”
“มึงชอบไอ้พี่เอิร์ธรึเปล่า?”
คำถามของภูมินทร์ทำให้ผมเงียบ ถ้าถามว่าเคยชอบหรือเปล่าคงตอบง่ายกว่า ว่ากันว่าความรัก ยิ่งเด็ก ความรู้สึกที่มีก็ยิ่งบริสุทธิ์ คนเราพอผ่านช่วงวัยต่างๆมาแล้วสิ่งที่เจือปนในความรู้สึกที่แท้จริงก็มีมากขึ้น ความขลาดกลัว การตรึกตรอง ความเหมาะสม ส่งผลให้เกิดภาวะสับสนในคนรุ่นวัยทำงาน และผมก็ไม่ใช่ข้อยกเว้น ดังนั้นคงไม่ใช่เรื่องแปลกอะไรถ้าผมจะตอบมินและตัวเองไม่ได้ว่า ตอนนี้ผมรู้สึกกับพี่เอิร์ธอย่างไร
“ถ้ามีอะไรเรื่องพี่เอิร์ธให้ช่วยก็บอกกูแล้วกัน เกย์มือใหม่อย่างมึงต้องการครูนะ บอกไว้ก่อน อีกอย่างไอ้เหี้ยพี่เอิร์ธของมึงน่ะไม่ได้ดูธรรมดา แถวบ้านกูว่าแม่งเชี่ยวกะเรื่องผู้ชายพอตัว”
“หึ ตัวมึงเองก็ใช่ย่อย เที่ยวไปแขวะเขา ว่างๆไปตรวจเลือดบ้างนะ พี่เมเป็นห่วง”
“มึงจะไปตรวจกับกูไหมล่ะ พี่เมห่วงเหมือนกัน ไอ้กี้”
สัตว์! ไอ้เชี่ยมิน แม่งรู้เรื่องชื่อที่เพื่อนๆผมเรียกได้ไงวะ ผมมองมันตาขวางแต่คนแซวยังยกยิ้มเหมือนภูมิใจเสียเต็มประดาที่ไปสืบสมญานาม ‘กี้ขี้ปัน’ ของผมมาได้ ขนาดพี่เมยังไม่เคยล้อชื่อนี้ด้วยซ้ำ ไอ้หอกนี่ กวนส้นตีน
“กูว่ามึงไม่เป็นเอดส์ตายหรอก จะโดนกระทืบตายมากกว่า”
“โอ๊ยๆ น่ากลัวจริงๆ เออ กูว่าจะถามตั้งแต่ครั้งที่แล้วละ มึงเป็นไวรัสตับหรือเปล่า?”
“ไวรัสพ่อง! ไม่ได้เป็นโว้ย! ครวย!”
ภูมินทร์หัวเราะร่วน มึงมีความสุขจังนะเวลาถูกด่าเนี่ย มันหันมาทางที่นั่งข้างคนขับ ยื่นมือมายีหัวผมแรงๆ
“กูค่อยสบายใจหน่อย”
มันว่า ผมเหลือบตามองมันเคืองๆ พยายามขืนตัวออกแต่ภูมินทร์ก็ยังจับไว้แน่น ทึ้งหัวกูเลยไหม ไอ้เวร
“ไม่งั้นตอนสอดลิ้นเข้าไปวันนั้นมีหวังติดโรคจากมึงชัวร์”
ปึง!
แรงเหวี่ยงของผมที่ลงกับประตูฮอนด้าแจ๊ซดังสนั่น หลังจากประโยคนั้นก็ลงเดินก้าวฉับฉับออกจากรถเข้าคอนโดทันที ใบหน้านี่เห่อร้อนไปถึงหู พอสักทีเถอะ เลิกประจานความอัปยศของกูสักที เชี่ยแม่ง หงุดหงิด โว้ย!!!!!!!
-west-
คงถูกใจแม่ยกมินเขาล่ะ
ที่จริงไม่มีอะไรหรอกที่อัพวันนี้ คือว่าเพจมีคนไลค์ครบร้อยเลยมาลงระหว่างสัปดาห์ พอดีว่าสัปดาห์นี้งานไม่เยอะด้วย มีเวลาแต่ง ฮิฮิ
ขอบคุณทุกๆคอมเมนต์นะจ๊ะนะ ใครคิดถึงพี่เอิร์ธ ตอนต่อไปเจอกันเด้อ
สวัสดีเพื่อนใหม่ๆที่เข้ามาอ่านกันด้วย แด่มิตรภาพเล็กๆอันสวยงาม รักทุกคนเบยย
#วันนี้เพลีย ออกแนวเพ้อ :กอด1:
(กระซิบบอกเล็กๆ FBBF รวมเล่มแล้วนา ดูรายละเอียดใน www.oskarbooks.com ) :)
-
ภูมินทร์~~~~~ เธอจะโกยเรตติ้งสองตอนติดมากเกินไปแล้ว
กลุ้มใจกับกันต์เนอะ อยู่เฉย ๆ ก็มีผู้ชายมาทำให้วุ่นวาย (ใจ) ซะสองคน
บาร์เกย์น่ากลัวมากจ้า คนหน้าตาดีอยู่ได้ไม่นานย่อมมีคนมาสี
ตอนแรกไม่คิดว่ามินจะอะไรนะ แต่เห็นท่าทางไม่พอใจที่คนมายุ่งกับกันต์
นี่เริ่มจะคิดว่ามันมีอะไรละ มีถามด้วยว่าชอบพี่เอิร์ธมั้ย และไม่อยากเป็นน้อง
ถ้ามาเช่าห้องติดกันล่ะก็ฟินเค้าล่ะ กันต์น่ารัก แพ้ทางเรื่องโดนจูบทุกกรณี
สงสารนายเอกเราเบา ๆ
ขอบคุณค่ะ
-
เรตติ้งมินมันมาแรงงง พี่เอิร์ธหายไปเลยยยย
-
จะเอาไงคะมิน ลุ้นนะเนี่ย
..แบบว่าอยากเชียร์
:กอด1:
-
เค้าเมนพี่เอิร์ธน่ะ :z3: :z3: :z3:
เชียร์พี่เอิร์ธ มินเหมาะกับพระรองมากกว่า
-
กีสสสสสสส
ทำไมตอนนี้พี่เอิร์ธของเค้าโผล่มาแต่ชื่อล่ะ
:serius2:
-
ยังสติลเชียร์พี่เอิร์ธนะ พี่เอิร์ธๆๆๆๆ
ส่วนมิน ชอบนะ แต่เป็นพระรองละกัน 555555555555
รอพี่เอิร์ธธธธธธธธธ
-
เชียร์พี่เอิร์ธนะ แต่ชอบตอนนี้ รู้สึกว่ามินมาแบบมีเนียนๆ มีชั้นเชิงดี
วันหลังเอาอีกนะ ทดสอบอะไรแปลกๆ อีกก็ได้ ไม่ว่ากัน 5555555
ยิ่งอ่านยิ่งรู้สึกชอบกันต์ มีทั้งมุมเถื่อน มีทั้งมุมน่ารัก รวมๆ แล้วน่ารักแบบเถื่อนๆ นั่นล่ะ
แอบจิ้นถึงตอนต่อไปเบาๆ จะว่าไปเกิดเป็นกันต์นี่มีความสุขดีนะ แอบอิจฉา :z1:
-
บทมินเหมาะแก่การเดินตามรอยปันนภเป็นที่สุด ก๊ากกกๆๆ
หมออยู่ไหน ไม่รีบติดต่อกลับภายใน2ชม.แฟนในอนาคตจะโดนเขาซิวไปนะหมอ
-
คะแนมินขึ้นนำแล้ว๊างงงงตอนนี้
พี่เอิร์ธเลิกทำการทำงานสักที
จะโดนคาบไปรับประทานแล้ว
-
อยากให้มินมีคู่ :monkeysad:
-
หมียักษ์ที่สีกันต์คงเห็นเค้มาคุจากภูมินหละสิ ถึงล่าถอยไป หึหึ ชักจะเข้มข้นขึ้นเรื่อบๆแล้ว >w<
-
กรี้ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด มินคะ!!!!
*ลงไปดิ้นกับพื้นเรียบร้อย*
ถ้าจะขนาดนี้ เราว่ามินจีบกี้เถอะค่ะ :-[
-
ไม่ชอบมิน
-
มินกันต์มันมีพลังงานบางอย่างงงง
ดิฉันสัมผัสได้
#ชูป้ายไฟที่สั่งทำไว้สุดแขน
:mc4:
-
มินเรื่อย ๆ เหมือนไม่มีอะไร แต่...ใครจะไปรู้
แม่ยกมินค่า วู้ๆๆๆ
-
สวัสดีค่ะ 555 ในที่สุดก็ได้อ่านจริงๆจังๆแบบม้วนเดัยวจบ 8 ตอนสักที
นี่แอบโดดอ่านหนังสือสอบมาอ่าน สงสัยต้องให้พี่เอิร์ธมาติวให้นะเนี่ย
เพราะวิชาต่อไปสอบ เภสัชบำบัด 2 *ฮื่อออ*
ขอออกตัวว่า เค้าเป็นน้องชนต์ แฟนคลับนะคะ
แอบเคืองพี่เอิร์ธนะเรื่องที่เมาแล้วต้องคบผู้หญิงอ่ะ
แล้วไอ้เรื่องที่แฟนต่อๆจากนั้นเป็นผู้ชายหล่ะคะ งอนพี่เอิร์ธแล้วจริงๆ ถ้ารักชนต์จริงๆ พี่เอิร์ธต้องทำคะแนนมากกว่านี้นะคะ
ส่วนมินทร์ เรายังแอบหมั่นไส้ที่ทำไอ้ เน็ตกับเฮียบีม ทะเลาะกันไม่หาย เพราะงั้นเราไม่ปลื้มค่ะ
สรุปเราเชียร์ขุน เอ๊ยไม่ใช่แล้ว 555
เค้าจะติดตามต่อไแนะตัวเอง ^^
-
คือเชียร์มินแล้วอ่าา คนแต่งต้องรับผิดชอบนะ
-
ชอบมินนะ แต่จะเชียร์ขึ้นมั้ยหว่า
ต้องดูกันยาวๆไปสินะ
คิดถึงพี่โลก :-[
-
เรากลัวภูมินจังเลยยยยยยย :serius2:
-
กันต์มีอารมณ์กับมินด้วยหล่ะ อย่างนี้มีโอกาสพัฒนานะเนี่ย :z1:
เราว่ากันต์ก็ไม่ได้จะชอบผู้ชายทุกคนหรอกนะ กันต์ชอบพี่เอิร์ธอ่ะแน่นอน แต่ไม่รู้ตอนนี้ยังจะชอบถึงขนาดรักหรือเปล่า
ส่วนกับมินนี่เหมือนเคมีจะตรงกันนะ เพราะกันต์ยังไม่ได้คิดอะไรเกินไปกว่าน้องของพี่เม
แต่กันต์เหมือนจะแคร์พี่เอิร์ธกว่าที่ตัวเองคิดนะ ทั้งๆ ที่ก็ยังให้คำตอบตัวเองไม่ได้ว่าตอนนี้ความรู้สึกกับพี่เอิร์ธมีแค่ไหน
แต่ก็เหมือนรอรับโทรศัพท์ ไปไหนก็ต้องบอก อย่างที่มาเที่ยวนี่ไม่ได้บอกก็กลัวจะพี่เอิร์ธจะมาลากกลับไป
ทั้งๆ ที่ถ้ากันต์ไม่อยากกลับพี่เอิร์ธก็ไม่มีสิทธิ์ลากกลับเลยนะ เพราะว่าเป็นแฟนกันหรือก็ไม่ใช่
พี่เอิร์ธจะมาเขม่นกับมินก็ไม่เห็นจะเป็นไรในเมื่อกันต์ยัง โสด ไม่ใช่หรอไง
มินขยันทำคะแนนหน่อยนะ อย่างน้อยก็รู้ว่ากันต์หวั่นไหวไปกับมินเหมือนกัน *สะบัดปอมปอมเชียร์มิน*
เป็นกำลังใจให้ค่ะ :pig4:
-
น้องกี้ขี้บ่น จะเชียร์ใครดีน้อออ
-
พี่เอิร์ธโดนปาดแน่ๆ :laugh3:
-
ตอนนี้มินได้ใจไปเต็มๆเลย
แบบทุกอย่างเป็นใจให้มินมาก
นี่แหล่ะพระเอกในดวงใจ 5555
-
:pig4: :pig4: :pig4:
-
:z3: :z3: :z3:
พี่เอิร์ทไปไหน ไม่เอาไม่ยอม
เค้าชอบมินนี่ แต่เค้าอยากให้กันต์คู่กับพี่โลก
-
สะบัดพู่เชียร์ มินกันต์ ~~ *W* *W* *W*
-
ตอนนี้มินโกยเรทติ้งนำลิ่วไปก่อนแล้ว
-
แอบคิดตั้งแต่แรกเหมือนกันว่าพี่เอิร์ธน่าจะไม่ธรรมดาแล้วล่ะ
ออกไปสั่งสมประสบกาม เอ้ย ประสบการณ์มาเสียนาน
กันต์คงต้องตั้งมือรับดี ๆ หน่อยแหละ
สรุป ชอบมิน เชียร์มิน เหมือนเดิมจ้ะ
-
กันต์อย่าเผลอไปเคลิ้มกับมินมันนะ
พี่เอิร์ธก็คงต้องรุกให้หนักกว่านี้หน่อยแล้วละ
-
ภูมินทร์กวนประสาทได้ใจดีจริงๆ :laugh:
ทำกันต์เขินด้วย
-
น้องกี้โมโหปึงปังลงจากรถไป 555555555555+ :laugh:
น้องกี้ขี้ปัน :m20:
-
ตกลง มินเป็นพระเอก ???
-
อ่านแล้วรู้สึกฟินกับพ่อพระเอกเวลาอยู่กับกันต์มากกว่าพี่เอิร์ธ
งั้นขอยกป้ายไฟเชียร์มินด้วยอีกคน อิอิ :impress2:
-
ขอปันใจให้น้องมินค่ะ ชอบ ผช.ลุคนี้อ่ะ
ถ้าเชียร์น้องมิน เราต้องผิดหวังแน่เลยอ่า เชียร์มากกว่าพี่เอิร์ธน้อยนึงละกัน ฮ่าๆๆ รอดูต่อไป
-
มินมีการแอบเป็นห่วงกี้ด้วยนะ 55555
-
พี่เอิร์ธสงสัยจะได้เป็นพระรองละม้างงงงงงงงงงงงง อึกอึกฮือออออออออออออออ
แต่มินตอนนี้เป๊ะอะ ใช่อะ .....
-
แค่เพื่อนใช่มั้ย เท่านั้นนนใช่มั้ยยย 555555
-
กันต์จะมีปู้จายสองคนมาวนเวียนใกล้ๆ(ฮา)
มินเอ้ย โกยคะแนนเยอะไปละ
-
สนุกๆ อยากอ่านต่อไวๆ
-
เอ๊ะยังไงๆ
อิอิ
-
นี่พูดเลย มินทร์กันต์ ก็น่ารักไม่หยอก :m13:
ชอบมินทร์ที่กวนประสาทกันต์อ่ะ น่ารักดี
ตอนนี้มินตร์โกยเรตติ้งไปสุดตัว
แต่ขอยึดฐานที่มั่นของพี่เอิร์ธไว้ก่อนแล้วกัน
อย่าให้น้อยหน้านะพี่เอิร์ธ
เตรียมกัดหมอนรอฟินเลยเนี่ย :haun5:
ปล.(เพิ่ง)รู้สึกว่าตัวละครหลักเรื่องนี้นี่ การันต์ ( -์ ) กันทุกคนเลยนะ o17
-
:z2:
-
:L2:
-
พี่เอิร์ธๆๆๆ เท่านั้น :sad4:
รีบๆกลับมาก่อนที่มินทร์จะทิ้งห่างโคตรนะ
-
อ่านตอนนี้แล้วเราเชียร์ภูมินทร์เลย 555
-
(http://upic.me/i/nq/1untitled-3.gif)
Dahlia 09
เสียงเคาะประตูในช่วงเช้าของวันสั่งผมให้ถ่างเปลือกตาตื่นขึ้นมารับแขกในวันหยุดอย่างเลี่ยงไม่ได้ เมื่อคืนฟึดฟัดๆเข้าห้องมา อาบน้ำแต่งตัวสงบสติอารมณ์ ล้มตัวลงนอนก็เป็นเวลาค่อนคืนเหมือนปกติ ผมนิสัยเสียครับ ชอบนอนดึก วันทำงานตื่นเช้าไปทำงานก็มาลงเอากับวันเสาร์อาทิตย์ด้วยการทำตัวเปื่อยเป็นทิชชู่เปียกเต็มที่ตลอดวัน แต่ไม่ใช่เสาร์นี้ ไม่ใช่วันนี้แน่ๆ
“พี่มากวนหรือเปล่า?”
คนรบกวนที่ไม่ได้มีสีหน้าลำบากใจเลยสักนิดยืนหล่ออยู่หน้าประตูห้อง ในมือมีถุงโจ๊กกับน้ำเต้าหู้ปาท่องโก๋ติดมาฝากตามนิสัย ยิ้มอ่อนโยนให้ผมตอบไม่ลงว่า‘โคตรจะกวนเลยครับ’
“มาแต่เช้า ไม่เข้าเวรเหรอพี่เอิร์ธ?”
“วันนี้หยุด พี่มาหาเราตั้งแต่เมื่อคืนแล้วแต่เห็นว่าไม่อยู่เลยกลับไปก่อน ไปเที่ยวเหรอ?”
หมอยาถามยิ้มๆ ผมพยักหน้าเดินกลับห้อง หาวหวอดพลางยีหัวยุ่งๆของตัวเองปล่อยให้อาคันตุกะเดินตามเข้ามาและปิดประตูห้องเผื่อ พอทิ้งตัวลงบนโซฟาได้ก็คว้าหมอนสีส้มใบโปรดมานั่งกอด หยิบรีโมทย์ทีวีขึ้นมาเปิดหนังจักรๆวงศ์ๆที่ปกติแล้วตื่นมาไม่ค่อยจะทันดูค่อยใส่ใจตอบคำถาม
“ไปเอ็กซ์คลับกับมินมา”
“พูดจริง?” พี่เอิร์ธถามย้ำเสียงนิ่ง ท่าทางจะรู้จักสถานบันเทิงนั้นดี มีแต่กูใช่ไหม เกย์ฝึกหัดเนี่ย “แล้วเป็นไง มีใครลากเข้าห้องน้ำหรือเปล่า?”
“เพ้อแล้วพี่ ใครจะมายุ่งกับกันต์วะ”
“น่ารักขนาดนี้ไม่มีจริงอะ? อำรึเปล่า”
ที่จริงก็มีอะ แต่ไม่ใช่เรื่องที่ต้องพูดมั้ง ผมหัวเราะในลำคอ พี่เอิร์ธโยกไหล่ไหว วางถุงกับข้าวบนโต๊ะเล็กหน้าทีวีแล้วทรุดตัวลงนั่งข้างกัน
“ไปล้างหน้าล้างตาหน่อยไหม ค่อยกลับมาดู คราบน้ำลายยังเปื้อนแก้มอยู่เลย”
“โม้ละๆ แล้วซื้ออะไรมาเยอะแยะ ทีหลังไม่ต้องก็ได้”
"ไม่อยากกินมาม่าห้องกันต์"
นั่น รู้เมนูทีเด็ดกูอีก ผมหัวเราะแห้งๆ ส่วนแขกมองตาฉ่ำ พาลให้ผมนึกถึงวันนั้น ที่จริงก็นึกขอบใจมันนะที่หายหัวไปสักวันสองวัน ไม่งั้นผมคงคิดไม่ออกจริงๆว่าจะทำหน้ายังไง นี่กำลังเนียนๆทำเป็นลืมไปอยู่ มันไม่เหมือนกับที่จูบกับมินแล้วด่ามันต่อได้ อาจเป็นเพราะนี่คือพี่เอิร์ธ พี่เอิร์ธที่ชอบทำให้ผมรู้สึกอะไรแปลกๆเสมอๆ
“ไปแปรงฟันไป เดี๋ยวพี่เตรียมของกินให้ จะกินโจ๊กหรือน้ำเต้าหู้?”
“น้ำเต้าหู้ดีกว่า”
เลือกเสร็จผมก็ไปล้างหน้าแปรงฟัน กลับออกมาอีกทีด้วยกางเกงบอลตัวเดียวไม่สวมเสื้อ พี่เอิร์ธจ้องผมอยู่พักใหญ่กระทั่งผมกระแอมไอ อีกฝ่ายเลยยิ้มเก้อ
“หุ่นดีกว่าเมื่อก่อนเนอะ”
แหงล่ะ นอกจากหุ่นดีกว่าเมื่อก่อนแล้วยังขาวขึ้นด้วย เมื่อก่อนว่ายน้ำไงครับ ผิวจะดำคลอรีนนิดหน่อย พอโตขึ้นก็ไม่ค่อยได้ว่ายแล้ว แต่วันไหนนึกครึ้มก็ไปวิ่งจ๊อกกิ้งตอนเช้าบ้าง บางเย็นก็มีตีแบดหรือเข้าฟิตเนสกับไอ้เหยา แต่เพราะไม่ได้ออกกำลังสม่ำเสมอช่วยได้อย่างมากก็แค่ไม่ให้มีพุง กล้ามอกกล้ามท้องอะไรนั่นยังน้อยเต็มที ไม่กล้าหยิบมาพูดสักเท่าไหร่แต่ยังตัวใหญ่กว่าเมื่อก่อน ตอนมัธยมผมค่อนข้างแห้ง อย่างงี้แหละ วัยทำงานระบบเผาผลาญมันเปลี่ยน คนปกติจะอ้วนขึ้น ส่วนผมนี่สมส่วนมากกว่าเมื่อก่อน แต่ถ้าเทียบกับพี่เอิร์ธหรือมินก็ยังถือว่าเล็กกว่านิดหน่อย ผมยักคิ้วให้คนทัก นั่งลงบนเก้าอี้แล้วหยิบแก้วน้ำเต้าหู้หวานน้อยมากินสลับกับปาท่องโก๋ ส่วนพี่เอิร์ธก็กินโจ๊กไปมองผมไป สายตามันวาววับมาก ขนาดมีแว่นกั้นผมยังสัมผัสได้ถึงความหื่นแบบไม่ปิดบัง ลุกไปเอาเสื้อมาใส่ดีไหมวะ
“คิดอะไรอยู่พี่เอิร์ธ”
ถามตรงๆเลยดีกว่า พี่เอิร์ธหัวเราะในลำคอ จิบน้ำล้างปากก่อนตอบหน้าทะเล้น “กันต์น่าปล้ำ”
“เฮ้ย! กันต์เป็นผู้ชาย”
“แต่พี่เป็นเกย์”
ผมทำหน้าปุเลี่ยนๆ ใจเด็ดมากที่พูดคำขาดขนาดนั้น “นึกยังไงถึงเป็นอะพี่ ไอ้ขุนบอกพี่เอิร์ธคบผู้หญิงแค่คนเดียว ที่เหลือก็....”
“ไม่รู้สิ พยายามหาคนที่ให้ความรู้สึกเหมือนสมัยอยู่กับกันต์ล่ะมั้ง รู้ตัวอีกทีก็ไม่ใช่นิสัยผู้หญิงแล้วที่พี่ชอบ”
“แล้วทำไมไม่รีบกลับมาจีบ?”
“พอพี่เลิกกับจิ๊บ กันต์ก็มีแฟนไปแล้ว ช่วงนั้นพี่ก็เฮิร์ทเหมือนกันนะ ทำเป็นเล่นไป”
จิ๊บคงเป็นผู้หญิงคนนั้นที่เป็นดาวคณะ ว่าแต่ “แล้วพี่รู้ได้ไงว่ากันต์มีแฟน?”
พี่เอิร์ธหัวเราะแต่ไม่ตอบ ผมกินน้ำเต้าหู้หมดแล้ว พร้อมกับอีกฝ่ายที่วางช้อนคว่ำลงบนถ้วยเป็นสัญลักษณ์ว่าอิ่มพอดีเหมือนกัน ผมคบกับพี่หญิง ติวเตอร์สอนพิเศษตอน ม.หก เป็นแฟนคนแรกโดยได้รับการแนะนำจากไอ้ใหญ่ ไอ้เพื่อนซี้ตัวแสบนี่แหละที่ลากผมไปมัวเมาทั้งเหล้า บุหรี่ เรื่องผู้หญิงนี่ก็ด้วย แรกๆไปเรียนพิเศษก็ไม่คิดอะไรหรอกครับ ลงเรียนไปตามกระแส พี่หญิงเป็นติวเตอร์ที่เด็กที่สุดแต่ยังแก่กว่าผมหลายปี พักหลังไอ้เชี่ยใหญ่เริ่มเป่าหูว่าพี่เค้าเอ็กซ์อย่างนั้นเอ็กซ์อย่างนี้ก็เริ่มกล้าปีนเกลียว ปีนจนได้’ขึ้นครู’ของจริงนั่นแหละครับ พูดถึงไอ้ใหญ่แล้วก็คิดถึงมัน พอจบม.หกได้ตัวแสบก็ถูกเตี่ยมันส่งไปเรียนอังกฤษ เรื่องเหล้าเรื่องยาผมก็เลยเพลาๆลงโดยปริยาย แต่ผู้หญิงเนี่ย ขาดไม่ได้ เป็นคนขี้เหงาครับ เจ๊าะแจ๊ะไปทั่ว จะว่าไปก็คงไม่แปลกหรอกถ้าพี่เอิร์ธจะรู้เรื่องพี่หญิง น่าจะมีรุ่นน้องที่โรงเรียนพอเป็นสายให้มันบ้าง ตอนนั้นเรื่องผมยิ่งดังๆอยู่ด้วยที่ไปจีบติวเตอร์ทรงโต ประเด็นคือ เสือกจีบติด
ผมมองแผ่นหลังของคนที่ยกจานไปล้างที่ซิงค์ แล้วถอนหายใจ เดินกลับมานั่งบนโซฟากอดหมอนเน่าใบเก่าไว้ ไม่นานพี่เอิร์ธก็มานั่งด้วย กวาดมือโอบไหล่ผมเหมือนเคย แต่ประทานโทษเถอะ ครั้งนี้ผมเปลือยครึ่งตัวนะท่าน
“พี่เอิร์ธแม่งมือโคตรไว”
ผมเบี่ยงตัวออก แต่ยังไม่พ้น คนถูกต่อว่ายิ่งดึงผมเข้าไปหา ไอ้บ้านี่ชักจะเยอะ
“ไวอะไร นี่ถ้าไวป่านนี้กันต์เสร็จพี่ไปแล้ว อยู่ด้วยกันสองคนในห้องแบบนี้นะ" แก้ตัวก็พอ สัตว์! ไม่ต้องทำตาเป็นประกายประกอบคำรับสารภาพ
“ไอ้บ้า แม่ง พูดออกมาได้”
“เอ้า พี่พูดเรื่องจริง”
“ถามจริง เคยนอนกับผู้ชายรึเปล่า?”
รุ่นพี่หัวเราะ มันไม่ตอบ แต่ผมพอจะเดาได้ คราวนี้เลยเปลี่ยนคำถาม “นอนกับแฟนทุกคนรึเปล่า?”
“บางทีก็ไม่ได้เป็นแฟน”
แรว๊ง! บอกได้คำเดียว แม่งแรงกว่าผมก็ตรงนี้ เรื่องชู้สาวยอมรับครับว่าเยอะ แต่ผมจะมีอะไรด้วยเฉพาะแฟนเท่านั้น คนอื่นส่วนมากจะคุยกิ๊กๆกั๊กๆพอหอมปากหอมคอ ส่วนใหญ่เป็นคนรู้จักๆกันด้วย อย่างเช่นเพื่อนของน้องรหัส เพื่อนของเพื่อน เพื่อนของแฟน หรือแฟนของเพื่อน จะไปลามปามมากเดี๋ยวจะเป็นบ่วงคล้องคอตัวเองเสียเปล่าๆ แค่คุยแก้เหงา กินข้าวกันบ้าง ดูหนังกันบ้าง ไม่ลึกซึ้ง ไอ้เรื่องกี้ขี้ปันที่เป็นฉายานั่นสำหรับพวกปากปีจอครับ ผมน่ะหน้าใหญ่ใจหมา บอกเลย ไม่กล้าทำอะไรคนอื่นที่ไม่ใช่แฟนหรอก
“พวกชั่วคราวก็หามาจากร้านที่กันต์ไปเมื่อคืนนั่นแหละ ทีหลังอย่าไปอีกนะ มันอันตราย”
พูดจบก็เอามือมาเขี่ยหน้าเขี่ยตาผม นิ้วชี้นี่ลากผ่านแก้มครั้งแล้วครั้งเล่า ผมสะบัดหางตาไปมอง คนก่อกวนเลยได้โอกาสฉวยจูบที่หน้าผากผมเต็มๆ
“เรื่องมินด้วย พี่ไม่ไว้ใจมัน”
ผมมองเห็นแววตาจริงจังผ่านเลนส์ใส พอจะเดาอาการแปลกๆตอนที่ผมเล่าเรื่องไปผับเกย์กับไอ้มินให้พี่เอิร์ธฟังออกแล้ว ไม่ชอบ แต่ไม่อยากพูด อาจเป็นเพราะพี่เอิร์ธรู้ว่าผมไม่ชอบให้อีกฝ่ายงี่เง่าใส่ หรือบางที พี่เอิร์ธอาจเข้าใจว่าเขายังไม่มีสิทธิ์ที่จะแสดงอาการเกรี้ยวกราด ผมไม่ตอบรับ เช่นกัน ไม่ได้ปฏิเสธ มองมือตัวเองที่ถูกอีกฝ่ายฉวยไว้แล้วยอมรับกับตัวเองว่าใจมันสั่น
“แล้วที่บอกว่าตามหาคนที่อยู่ด้วยแล้วให้ความรู้สึกแบบกันต์เนี่ย แสดงว่าตอน ม.หกนี่ชอบกันต์จริงๆใช่ไหม?” ถามไปงั้น แกล้งเปลี่ยนเรื่อง ส่วนคำตอบอะรู้ดีแก่ใจอยู่แล้ว แค่อยากได้ยินจากปากสักครั้งเท่านั้นเอง
“แล้วกันต์คิดว่าไงล่ะ”
“อย่าตอบด้วยคำถามสิวะ”
พี่เอิร์ธหัวเราะ เป็นคนอารมณ์ดีที่สุดในโลกเลยเนอะ ขนาดผมนั่งหน้ามุ่ยอยู่นี่มันยังวางท่าด้วยท่าทีสบายๆ “ก็ตามที่กันต์เข้าใจนั่นแหละ”
“ทีตอนนั้นถามไม่เห็นจะตอบ”
“ก็มันเขินนี่”
“แล้วนี่ไม่เขินแล้ว?”
“โถ่ กันต์ เราอายุเท่าไหร่กันแล้ว ไม่ใช่เด็กๆนะ ชอบพี่ก็บอกว่าชอบ”
หมายความว่าความด้านนี่แปรผันตามอายุ? ผมหัวเราะในลำคอ เอนตัวพิงที่ท้าวแขนโซฟา แต่กลับถูกดึงไหล่ให้เอนมาทางที่อีกคนนั่งอยู่กลายเป็นผมตกอยู่ในอ้อมกอดมันเต็มๆ
“พี่ดีใจมากเลยนะตอนที่เห็นรูปกันต์ในเฟสบุ๊คขุน ตอนแรกนึกว่าจะไม่ได้เจอกันอีกแล้ว ยิ่งเจอกันตอนที่เราไม่มีใครด้วย โคตรแจคพอตเลย”
“ไม่ใช่ว่ารู้สึกเหมือนเจอของเล่นที่ทำหล่นหายหรอกเหรอ?”
บางทีเราอาจจะรู้สึกกันแค่นั้นก็ได้ ใครจะไปรู้ ผมเองยังไม่แน่ใจเลยว่าที่ใจเต้นเนี่ยเพราะพี่เอิร์ธมันหล่อ หรือเพราะไอ้คนหล่อข้างๆนี่เป็นพี่เอิร์ธ’ของผม’ เมื่อหกปีก่อนกำลังเรียกร้องให้ใจผมโหยหาของที่เคยทำหายกันแน่
สำหรับผมแล้วของชิ้นนั้นไม่ใช่ของเล่น แต่ผมไม่รู้ ไม่รู้เลยจริงๆว่าตัวเองเป็นแค่ของเล่นของอีกฝ่ายมาตลอดหรือเปล่า
“ที่บอกว่าอยู่กับกันต์แล้วสบายใจน่ะ กันต์บอกตรงๆนะ กันต์ไม่ใช่เด็กน้อยเหมือนเมื่อก่อนแล้ว พี่ก็เห็น”
คู่สนทนาลูบหัวผมเป็นลูกหมา ก่อนฝังจมูกลงบนเรือนผมนุ่ม “กันต์แน่ใจเหรอว่ากันต์เปลี่ยน? ตอนนี้พี่เห็นแค่กันต์คนเดิมที่มีกำแพงสูงเพื่อปกป้องตัวเองจากอะไรสักอย่างเท่านั้นเอง”
“พี่ไม่รู้หรอกนะว่ากำแพงกันต์จะเป็นแบบไหน ไม่รู้ด้วยว่าใครจะเป็นคนทำลายกำแพงของกันต์ได้ แต่ถ้ากันต์ให้โอกาส พี่ก็อยากลอง”
หูยยยย ลุยมาถึงขั้นนี้แล้วเพิ่งมาบอกกูว่าอยากลองเนี่ยนะ มึงมาตามสเต๊ปมากครับไอ้พี่เอิร์ธ ผมขืนตัวออกจากแขนมัน มือปลาหมึกเหี้ยๆ แล้วแบบนี้เนี่ยนะบอกว่าไม่ได้มือไว ถ้ากูเป็นผู้หญิงมึงโดนตบไปแล้ว ตอดนิดตอดหน่อยอยู่นั่น
“ไม่รู้ว่ะ จะลองดูก็ได้... แต่บอกไว้ก่อนเลยนะ จะจับกันต์ให้อยู่อะ ยาก”
“เรื่องนั้นขุนศึกพอเล่าให้ฟังบ้างแล้ว ไม่เป็นไร แค่กันต์บอกว่าให้พี่ลองดูก็ได้ก็พอแล้ว คราวนี้ต้องวัดสกิลกันหน่อยว่าใครจะเจ๋งกว่า”
“เหอะ พูดเป็นเรื่องเล่นๆ บอกไว้ก่อนนะเว้ย ถึงกันต์จะเคยรู้สึกดีๆกับพี่แต่นั่นไม่ใช่แบคกราวด์ที่ดีเลยนะ คะแนนพี่ติดลบอยู่ แผลแรกมันเจ็บ บอกไว้เลย”
ก็ตามนั้นแหละครับ พี่เอิร์ธฉีกยิ้มกว้าง ยิ้มให้ผม ให้ละครจักรๆวงศ์ๆตอนสาย ให้ทีวี โซฟา บ้าบออะไรไม่รู้ แต่ผมไม่ได้สนใจหรอก นึกถึงแค่ตัวเองตอนนี้ บางที อาจหมดเวลาหลบอยู่ในเกราะของตัวเองได้แล้ว ที่พูดนี่ไม่ได้หมายความว่าผมใจอ่อนชอบพี่เอิร์ธไปแล้วนะ แค่ไม่อยากปิดตัวเองในเมื่อนานมาแล้ว นานมากแล้วที่ไม่มีใครสามารถทำให้ใจผมรู้สึกอะไรได้อีก
ถ้าหากมันคือความรัก ผมก็จะลอง หรือถ้าไม่ใช่ก็คิดเสียว่าไปเคลียร์ปัญหาคาใจที่เราติดค้างกันตลอดหกปีที่ผ่านมา สุดท้ายผมกับมันถ้าเราไปด้วยกันได้ จูนกันติดก็ถือเป็นกำไรชีวิต หรือถ้าไม่ ก็คิดเสียว่ามันความทรงจำครั้งหนึ่ง บางทีผมอาจได้พี่ชายดีๆ หรือเป็นบทเรียนอันแสบสันต์ แต่ก็นั่นแหละ ทุกอย่างมันคือชีวิต และผมเองก็ชอบที่จะเรียนรู้เสียด้วย
เสียงจากโทรทัศน์ยังเปิดคลอ ผมมองมือตัวเองที่ถูกกุมไว้แป๊บเดียวก็แสร้งทำเป็นติดตามละครเรื่องยาวช่อง7 ไม่มีคำพูดใดๆระหว่างเรา เหลือเพียงเสียงลมหายใจเข้าออกของคนสองคนและภาพในความทรงจำ ผมเคยมีความสุขมากตอนที่พี่เอิร์ธอยู่ข้างๆกาย มันคงดีถ้าเราได้ดำเนินเรื่องต่อกันไปตั้งแต่วันนั้น แต่ท้ายที่สุดแล้วทั้งผมและมันก็ต่างรู้ เราต่างเข้าใจกันดีว่าไม่มีใครไม่เคยทำผิด และไม่มีใครสามารถย้อนเวลากลับไปทำตัวใหม่ได้อีกแล้ว
ผมมองมือที่ถูกจับประสานกันไว้อีกครั้ง ความสับสนตีรวนอยู่ในอก ถามซ้ำๆว่าดีแล้วหรือครั้งแล้วครั้งเล่าแต่คำตอบยังคงเป็นเหมือนเดิม
ลองดู...
ลองดูกับมันสักตั้ง เป็นไรไป...
-west-
สวัสดีวันอาทิตย์ฟินฟิน ช่วงนี้คนแต่งอารมณ์ดีม้ากมาก งานไม่เยอะเท่าไหร่ ฮิฮิ (บ่นปุ๊บสรุปอาทิตย์หน้าพายุงานลง) ขอโทษฮับมาซะดึก เพิ่งกลับมาจากงานเลี้ยง
พาร์ทนี้เอาพี่เอิร์ธกลับมาทำคะแนน โดนมินแซงไปหลายตอนละ คาดว่าอ่านตอนนี้แม่ยกมินอาจขัดใจกันต์ก็ได้ :m20:
เอ็นดูนางๆกันหน่อยนะจ๊ะ
รักคนอ่านมากกก คริคริ
-
น่านนนนนนนนนแงะ
ภูมินทร์แกไปรับอีเวนท์อยู่แถวไหนรีบกลับมาเลย
กันต์เริ่มไปละ อิพี่เอิร์ธนี่กลับมาแต่ละทีแร๊วงงตลอดดดดด
-
จิ้ม คุณ -west- :z13:
พี่เอิร์ธชัดเจนในความรู้สึกมากเหอะ “กันต์น่าปล้ำ” 555
แล้วก็เหมือนจะมือปลาหมึกอย่างกันต์ว่าจริงๆอ่ะนะ *ตีมือพี่เอิร์ธ* ทั้งมือทั้งปาก
กันต์เปิดใจแล้วแบบนี้ พี่เอิร์ธคงพุ่งสุดตัวเป็นแน่ (จากเดิมที่ก็พุ่งเข้าหาอยู่แล้ว >[]<)
เอาใจช่วยพี่เอิร์ธนะ แต่มือไม้อย่าให้เยอะ หมั่นไส้ :haun5:
แต่ถึงจะเอาใจช่วยพี่เอิร์ธก็เถอะ ก็ยังอยากอ่านมินทร์กันต์อยู่ (เอ๊ะยังไง = ='')
อยากเห็นพี่เอิร์ธแกหึงหวงออกมาชัดเจนๆหน่อย ว่าจะหึงโหดรึเปล่า อิอิ o3
-
อิพี่เอิร์ธมือไวใช้ได้นะเนี่ย :z1:
-
มินอยู่ไหนนนน
กลับมาด่วนเลย
พี่เอิร์ธเค้าทำคะแนนไปอีกแล้วนะ
-
พี่เอิร์ธคะ กลับมาทำไมมมมมมมมมม (อ้าว ฮ่าๆๆ)
มิน แกมาเร็วๆเลย มาเลยยยย เห็ยมั้ยน้องกันต์เริ่มใจอ่อนแล้วนะ!
-
ทำไมรู้สึกว่าเสน่ห์พี่เอิร์ธมันเพิ่มมากขึ้นนะ นึกว่าจะเรียบๆ ที่แท้ก็... อ๊ากกกกกกกกก
กันต์เองก็ดูเป็นเด็กทุกทีเวลาที่อยู่กับพี่เอิร์ธ แพ้ทางตลอด ถอดเขี้ยวถอดเล็บเอาง่ายๆ
อยากรู้ว่าสกิลสายป้องกันของกันต์ จะรับมือสายโจมตีสองหน่อยนี้ได้ไหมนะ
แต่ละคนคงมีท่าไม้ตายไม่ธรรมดาแน่ๆ เอาใจช่วยกันต์ ยิ่งอ่านยิ่งชอบกันต์แฮะ 555
+1 และ :กอด1:
-
ใครจะเชียร์ใครก็ช่าง ผมเชียกันต์ (ฮา) :laugh:
-
พี่เอิร์ธธธธธธธ ~~~~~~~ สู้ๆพี่เอิร์ธสู้ตายพี่เอิร์ธไว้ลายสู้ตายสู้สู้ จีบกันต์ให้ติดนะ เอาให้ติดนะ ฮึกกกกกเชียร์พี่เอิร์ธเสมอออออ
-
พี่เอิร์ธกอบโกยคะแนนเยอะๆ
ทำตัวดีๆ เอาใจเยอะๆ จะได้เอาไปโปะไอ้ที่มันติดลบอยู่
-
:-[
ไม่เสียแรงที่ยกป้ายไฟเชียร์พี่เอิร์ธ อิอิ
อยากจะบอกกันต์ว่าคนนี้แหละ อนาคตของเธอ!!!!!!
แล้วก็มั่นใจด้วยว่าพี่เอิร์ธจะไม่ปล่อยกันต์ไปแล้ว :กอด1:
แต่ก็เข้าใจความรู้สึกกันต์นะ ที่กลัวว่าสุดท้ายแล้วที่พี่เอิร์ตกลับมา
ก็เพราะแค่รู้สึกว่าได้เจอของเล่นที่เคยทำหายแล้วอยากจะเล่นอีกครั้ง TT
ถ้าเป็นแบบนั้นก็โคตรจะเจ็บ (แต่เราว่าไม่ พี่เอิร์ธไม่คิดงั้นหรอก)
สู้ๆนะกันต์ เปิดใจให้กับคนที่ทำให้กันต์ปิดใจมาตลอด
เพราะลึกๆแล้วที่กันต์ปิดใจไม่รักใคร ก็เพราะพี่เอิร์ธคนนี้ไม่ใช่หรอ
-
พี่เอิร์ธกลับทำคะแนนแล้ว หุหุ
ทำไมรู้สึกว่าพี่เอิร์ธมาเหนือกว่ามากนัก เชียร์ไม่ถูกละ
-
พี่เอิร์ธชนะเลิศศศศ
-
กันต์จะใจแข็งได้นานแค่ไหนกันจ๊ะ
พี่เอิร์ธรุกหนักๆ ไปเลย :ped149:
-
พี่เอิร์ธช่างขยันตอดจริงๆ
เห็นนิ่งๆ เป็นแมวหลับ ที่จริงมันเสือร้าย โอยยยยยยย
ต่เชียร์พี่เอิร์ธนะ มีเสน่ห์ อิอิ
-
อ่านตอนนี้แล้วเขินพี่เอิร์ธประหนึ่งว่าตัวเองเป็นชนกันต์ :-[
เวลากันต์อยู่กับพี่เอิร์ธกันต์จะชอบมีอาการในใจตลอดแล้วคนอ่านก็จะรับรู้ตลอดเลยเขินตามทุกที
ชอบตอนนี้ตรงที่ดูเคลียร์กันดีแล้ว ต่อไปพอพี่เอิร์ธจีบกันต์ก็จะได้ไม่ตีมึนใส่พี่เอิร์ธอีก เปิดใจให้มากๆจะได้รู้ใจตัวเองเร็วๆนะกันต์นะ
พี่เอิร์ธนี่เห็นตี๋ๆใส่แว่นเนี่ยจริงๆแอบร้ายไม่หยอกไปสั่งสมประสบการณ์มาเยอะแล้วสินะ ส่วนกันต์นี่ตอนแรกๆดูแบดบอยมากแต่จริงๆแล้วป๊อดสินะถึงว่าแพ้ทางพี่เอิร์ธตลอดเลย น่ารักน่ะ เข้าใจพี่เอิร์ธเลยว่าทำไมต้องกันต์ ๕๕๕๕
รอเชียร์ตอนต่อไปพอกันต์ไม่ตีมึนเวลาพี่เอิร์ธมาจีบแล้วจะมีปฏิกิริยายัง แล้วภูมินทร์จะมาทำครอบครัวเขาร้าวฉานยังไง หรือจะมาทำให้เขายิ่งรักกัน จะรอติดตามนะคะ :กอด1:
-
คอนเฟิร์มพระเอกได้แล้วรึเปล่าแบบนี้
เชียร์พี่เอิร์ธธธธธธธ <3<3
-
พี่เอิร์ธลุยเยอะๆเลยยยยยยยย เชียร์พี่สุดใจขาดดิ้นล่ะงานนี้ พี่ต้องเป็นพระเอกนะ!!!
-
มิน! กลับมาเร่งทำคะแนนด่วนเซะ!? :m31:
-
เราว่าเราเชียร์พี่เอิร์ทนะ ไม่รู้ดิ พี่แกชัดเจนในการออกตัวว่าจีบดี
ประมาณว่า ก็มาจีบอ่ะ จะเอาทำแฟนอ่ะ จะปล้ำอ่ะ ถึงเรื่องในอดีตจะไม่ค่อยโอเคเท่าไหร่
มองในแง่เด็กเพิ่งเข้าไปเจอสังคมใหม่ๆ มีเด็กแบบนี้เยอะนะ ที่จะหลุกหลิกไม่มั่นคงกะความรัก
ในขณะที่มิน มาแบบหมาหยอกไก่ว่ะ มาหลอกจูบคนอื่นโดยบอกเค้าว่าเป็นการพิสูจน์ อันนี้แหละที่เราให้ติดลบแบบทิ้งดิ่งยิ่งกว่าคราวของเอิร์ทเยอะ
พี่เอิร์ทกลับมาคราวนี้คือ ชัดเจนไง ในขณะที่มินเองตอนนี้ก็มีเด็กอยู่ไม่ใช่เหรอ จะจีบคนอื่น มันน่าจะเคลียร์ตัวเองก่อนมั้ย
-
:m11: :m11:
แม่ยกพี่โลก อย่างฉันแฮปปี้ โบกป้ายไฟ *พี่เอิร์ท* รัวววๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
-
อ่านคู่นี้แล้วให้อารมณ์สัมนาอะคุณเวสต์ คุยกันเหมือนกำลังหาทางออกให้กับบริษัทไรงี้ 555
กันต์ไฟเขียวแล้ว ต่อไปนี้พี่เอิร์ธคงจะรุกขึ้นมาอีกสเต็ป เย่!!!
ส่วนตอนที่แล้วของมินทร์กับกันต์นี่บอกเลยว่าอ่านแล้วยิ้มแก้มปริ ...มินทร์ให้อารมณ์น้องชายจริงๆ
ตอนนี้นะคุณนักเขียน ความรู้สึกตอนกันต์อยู่กับมินมันเหมือนเป็นกราฟพาราโบลาอะค่ะ แต่ตอนอยู่กับพี่เอิร์ธยังค่อนข้างเป็นกราฟเส้นตรงที่ความชันน้อยอยู่อะค่ะ เร่งทำคะแนนให้พี่เอิร์ธหน่อยนะค๊าาา
-
:pig4: :pig4: :pig4:
-
:กอด1: o18
-
พี่เอิร์ธมาทำคะแนนแต่เช้าเลย
-
ดูแววแล้วสงสัยพี่เอิร์ธจะพระเอกแฮะ
-
อย่างนี้ต้องเรียกว่าแพ้ใจ
คล้าย ๆ กับทั้งสองคนยังทำภารกิจที่มันค้างเมื่อหกปีก่อนไม่เสร็จ
มาวันนี้เมื่อมีโอกาส ไหน ๆ ก็ว่างอยู่ ก็มาสานต่อกันหน่อย
แต่ใช่ว่ามันจะสำเร็จหรอกนะคะคุณขา
มินจ๋าแม่(ยก)ยังเชียร์หนูอยู่นะ
-
ยังคงยกป้ายไฟให้ใจภูมินทร์ แต่ดูออร่าความจะได้เป็นพระเอกของเขาดูริบหรี่ยิ่งกว่าแสงหิ่งห้อยในคืนเดือนเพ็ญ :laugh: คุณเอิร์ธเองเขาก็มีการรุกอย่างความเป็นเขา เอาเป็นว่าใครแซงโค้งข้างหน้าได้ก่อน ก็ถือเอาว่าคนนั้นเป็นพระเอกละกัน
...แต่ทั้งพระเอก พระเอกคนรอง และนายเอกเรื่องนี้ ต่างเชี่ยวกันทั้งนั้น!!!
-
พระเอกเรื่องนี้เดายากมาก ผลัดกันรุกกันรับทำคะแนนกับคนอ่านสุด ๆ แต่ตอนนี้ถือว่าพี่เอิร์ธนำไปก่อนแล้วนะ
เพราะกันต์เปิดโอกาสว่าจะลองดู ส่วนมินยังไม่ได้เริ่ม แต่ถ้าเริ่มก็อาจมาแรง เอ๊ะ...ไม่ีูแน่
กันต์นี่จะว่ายั่วก็ยั่วนะ ถอดเสื้อมาอยู่กับพี่เอิร์ธนี่คิดไงเนี่ย ที่จริงกันต์ไม่คิด แต่คนอ่านและพี่เอิร์ธคิดจ้า 555
มองเป็นมองกันเลยทีเดียว มือไวนะพี่เอิร์ธเนี่ย อดีตแกก็ไม่ธรรมดา ดูผ่านอะไรมาเยอะ
แต่ถ้ามาหยุดที่กันต์ก็จะดีมากเลยนะ
ขอบคุณค่ะ
-
ชอบจังไอ้คำว่า กันต์น่าปล้ำ กับ แต่พี่เป็นเกย์ เนี่ยยยยย ฮาาาาาา โคตรชัดเจนน
-
"พี่เป็นเกย์" .....+1 ให้พี่เอิร์ธ
-
อ๊ากกกกกกกก ตบะแตก สอบไม่เสร็จแต่ขออ่านก่อน ><
พี่เอิรธกลับมาแล้ว นึกว่ามัวแต่ไปเมา ADR อยู่ ตอนที่แล้วเลยมาแบบแอบๆ
เอ๊ะหรือว่า เคสเยอะคะ 555
ตอนนี้พี่เอิร์ธรุกหนักจริงๆนะคะ
ไอ้คำว่า น่าปล้ำ เนี่ย 555
อ่านตอนนี้ขอบอกเลยว่า คาแรคเตอร์พั่เอิร์ธตอนนี้มันใช่มาก *เพื่อนในคณะเค้าแบบนี้เลย*
เค้ารออ่านนะคะ กำลังเข้มข้นๆ ^^ สอบเสร้จคงเวิ่นๆได้
-
อีพี่เอิร์ธนี่ใช้ได้นะ ชอบสกินชิพ 55555+ :m12:
-
งือออออออ ชอบพี่เอิร์ธค่ะ ยังไงก็พี่เอิร์ธอ่ะ :z3:
-
รักครั้งใหม่กับคนๆเดิม มันต้องดีกว่าเดิมแน่เลยกันต์ เป็นกำลังใจให้นะฮะ :กอด1:
-
กันต์บอกจะลองๆดูกับพี่เอิร์ธแล้ว ><
แล้วภูมิณทร์ของเราอะ กันต์ไม่รักส่งมาให้เราได้นะ :z6:
-
อ้าว ตอนนี้พี่เอิร์ธนำนะคะ
แถมท่าทางฝั่งกันต์ก็เหมือนจะรับพี่เอิร์ธไว้พิจารณา
เพราะฝังมิน คนอ่านคิดเอง เค้าไม่ได้มีภูมิหลังเหมือนอย่างพี่เอิร์ธนี่นา
แต่เราก็เชียร์มินนะ งุงิ
รออ่านต่อค่า
-
ในที่สุดพี่เอิร์ธก็กลับมาทำคะแนนแล้ววววว
เท่าที่ดูๆกันต์ก็คงชอบพี่เอิร์ธแหละ แต่กลัวเจ็บเหมือนครั้งที่แล้ว
ยังไงก็ต้องรอดูกันต่อไปเนอะ คนเขียนมาต่อไวๆนะค้า
-
ดูท่าเภสัชเอิร์ธคนนี้จะใช่ย่อยนะ เนียนๆ ได้ตลอด ไว้ใจไม่ค่อยได้เลย
ส่วนมินหายไปเลย รีบกลับมาป่วนหรือย้ายมาอยู่ข้างห้องเร็วๆ นะ
กันต์คงจะฝังใจกับรักครั้งแรกมากเนอะ ต้องดูต่อไปว่าจะทำให้กันต์หวั่นไหวได้เหมือนเดิมป่าวว
-
ติดตามนะขอรับ
มาต่อไวๆเน้อ
o13
-
ยังไง ความรู้สึกก็บอกว่า พี่เอิร์ทเป็นพระเอก!
ความรู้สึกเก่าๆ บางทีคิดว่า สิ่งเหล่านั้นถูกลบออกไปหมดแล้ว
แต่จริงๆ อาจจะฝังรากลึกอยู่ จนถึงเวลาที่มันถูกกระตุ้น
ความรู้สึกเหล่านั้นก็อาจจะกลับย้อนขึ้นมาอีกครั้งก็เป็นได้
-
คนดูลุ้นกว่าน้องกันต์หลายสิบเท่านัก 555555....
-
พี่เอิร์ธสู้ๆ :กอด1:
-
แอร๊ยยยย ได้ใจไปเต็มๆเคอะ แบบนี้อ่ะ โบกสบัดป้ายไฟให้พลิ้วๆซักหน่อย
มินทร์เป็นได้แค่น้องชายเท่านั้นแหละ 55555555
-
สนุกมาก... ลุ้นแฮะคุณหมอยา เอาใจช่วยนะ
-
อ่านแล้วติดใจ ชอบมากเลยครับ o13 รอติดตามตอนต่อไป ฮ่าๆ
-
(http://upic.me/i/nq/1untitled-3.gif)
Dahlia 10
เสียงเม็ดฝนหล่นเปาะแปะจากริมระเบียงทะลุผ่านกระจกใส เม็ดฝนที่ใหญ่รุนแรงตามแรงลมที่พัดเข้าหาตัวตึกส่งผลให้ทั้งบานกระจกเปียกปอนแม้จะมีกันสาดยื่นจากเหนือสุดของตัวอาคารแล้วก็ตาม
ผมติดแหง็กอยู่ที่ห้างสรรพสินค้า ถนนข้างนอกน้ำคงท่วมขังไปแล้วตามธรรมชาติของกรุงเทพ ชะเง้อมองจากจุดที่ยืนอยู่จะเห็นเส้นสีแดงๆของไฟท้ายรถซึ่งต่อกันยาวเรียงแน่นิ่ง เบ๊นซ์ บีเอ็มคงไม่อาจสู้มอเตอร์ไซค์เวลานี้ เพราะต่อให้รถหรูแค่ไหนแต่ถ้าฝนตกเป็นห่าลงขนาดนี้มันก็ไม่สามารถขยับได้พอๆกัน ยกเว้นแต่มันจะมีปีกอะนะ แต่ขืนบินได้จริงคงเวียนหัวกันวุ่นกว่าเก่า รถคนเมืองดัดจริตมีเฉลี่ยตกคนละคันกันแล้ว ไม่รู้รวยกันมาจากไหนนักหนาสิพับผ่า ถนนแทบสร้างกันไม่ทันใช้
"ไปดูหนังอีกเรื่องรอไหม?"
หนุ่มแว่นซึ่งท้าวแขนอยู่บริเวณรั้วตรงชั้นลอยถามทั้งที่ทอดสายตาไปยังท้องถนนสายหลักด้วยกัน ถ้ามันไม่มากับผมผมก็คงไม่สนใจ แต่เพราะมันมากับผม เพิ่งออกจากโรงหนังด้วยกันเมื่อสิบนาทีก่อน เลยหันไปมองเสี้ยวหน้าเชิงถามว่า ว่าไงนะ จะดูอะไรอี๊กกก??
"ออกไปตอนนี้ก็ติดฝน หรือไปหาอะไรกินกันไหม?"
"สักพักดีกว่า ของเก่ายังไม่ย่อยเลย"
ผมพูด เอามือลูบพุงไปด้วย ก่อนเข้าโรงก็ซัดชาบูชิกันจนอิ่มแปร้ พี่เอิร์ธยิ้มโชว์ลักยิ้มที่แก้มซ้ายแล้วเอามือมายีหัวผมด้วยความหมั่นเขี้ยว
"พุงยื่น น่าเกลียด"
"อะไรวะ ตอนอยู่ห้องยังบอกว่าหุ่นดีอยู่เลย"
"ก็นั่นมันก่อนกิน ออกกำลังกายบ้างรึเปล่า"
"นานๆที ขี้เกียจ"
"เดี๋ยวจะลากเข้าฟิตเนส"
พี่เอิร์ธยักคิ้วกวนๆ ดูท่าแล้วคงเป็นสมาชิกฟิตเนสซักที่ ไม่เคยเห็นหุ่นมันจริงๆแต่แค่ภายนอกก็นับว่าเฟิร์มใช้ได้ แผ่นอกกว้าง ไหล่ผาย หุ่นทรงวีเชฟเหมือนพระเอกการ์ตูนตาหวานของญี่ปุ่น ผมไม่ตอบอะไร มีเพื่อนเข้าก็เข้านะ ฟิตเนสอะ อยากมีชิกแพคกะเขาบ้าง ยิ่งนึกถึงหุ่นไอ้มินยิ่งอิจฉากึ่งๆสมเพชตัวเอง ภาพผิวขาวๆกับกล้ามแน่นๆนี่ใครก็อยากกอดครับ ดูตัวเองดิ๊ ถึงไม่อ้วนไม่ผอมแต่หุ่นไม่น่ารักเลย ขอเหอะ อยากได้ครึ่งของไอ้สองคนนี้จริงๆ มีขายสำเร็จรูปแบบไม่ต้องลงแรงไหมวะ เท่าไหร่เท่ากัน ว่ามา เหอะๆ
“แล้วอยากทำอะไร?”
“เข้าร้านหนังสือกัน”
พูดจบผมก็เดินนำ ห้างสรรพสินค้านี้ผมเดินตั้งแต่เข้าทำงานที่นี่ใหม่ๆ หลับตาก็รู้ว่าอะไรอยู่ไหน พี่เอิร์ธได้แต่เร่งฝีเท้ามาอยู่เทียบกับผม จนใกล้พอที่จะคว้าทันมันก็ยื่นมือมาจับผม มิหนำซ้ำยังลอยหน้าลอยตาเหมือนเป็นเรื่องปกติที่ผู้ชายเขาจะจับมือกันอีก พอโดนสายตาตำหนิก็พูดยิ้มๆโยนความผิดมาให้
“กันต์เดินเร็ว พี่ตามไม่ทัน”
ดีหน่อยที่พอผมชะลอฝีเท้าลงมันก็ยอมปล่อยมือ เดินยิ้มตามผมเข้าร้านหนังสือชื่อดังแล้วปลีกตัวไปเดินอยู่ตรงเชลท์หนังสืออาหารและสุขภาพ ส่วนผมเดินวนอยู่บริเวณหนังสือจิตวิทยา ชอบอ่านหนังสือแนวโลกสวยครับ ประวัติมันมีอยู่คือช่วงจบ ม.หกเป็นชีวิตที่พีคของผมมาก เสียเด็กสุดๆ ตอนนั้นทะเลาะกับที่บ้านเรื่องบุหรี่ไปค้างกับไอ้ใหญ่เป็นเดือนๆด้วยซ้ำ โชคดีที่เอ็นท์ติดเลยมีหน้ากลับไปหาพ่อแม่ พอดีกับที่ใหญ่ถูกส่งตัวไปอังกฤษ ชีวิตผมก็เริ่มกลับเข้ารูปเข้ารอยนิดๆ ยิ่งมาเจอนายยงยุทธเสนอหนังสือมองโลกในแง่บวกมาให้ช่วงเข้าปีหนึ่งและบอกว่า โลกมันไม่ได้มีด้านมืดที่มึงเห็นอย่างเดียวนะ อะไรๆหลายๆอย่างก็เปลี่ยนไปในทางที่ดีขึ้น ผมมีจุดหักของชีวิตหลายรอบครับ ถึงได้บอกพี่เอิร์ธไปว่าผมอะไม่ใช่คนๆเดียวกับเมื่อตอนอยู่ ม.ห้าหรอก อย่างน้อยๆก็ไม่ใช่นายชนกันต์หน้าซื่อตาใสแน่ๆ
สุดท้าย ผมก็ออกจากร้านหนังสือพร้อมหนังสืออีกหนึ่งเล่ม เคยเล็งไว้นานแล้วเพิ่งมีโอกาสได้ซื้อ มาสังเกตทีหลังนี่เองว่าพี่เอิร์ธก็ถือถุงหนังสือติดมือออกมาด้วย พอถามว่าหนังสืออะไรมันก็ยิ้มแฉ่งบอกเป็นพวกเมนูอาหารเพื่อสุขภาพ ผมล่ะงงเป็นไก่ตาแตก
“เอาไปทำไมวะ?”
“จะฝึกทำกับข้าว กันต์ต้องซื้อกินทุกมื้อพี่ว่าเบื่อแย่ วันไหนอยู่ด้วยกันไว้ทำกับข้าวกินกันเองที่ห้องดีกว่า”
“เฮ้ย นี่กะจะมาห้องกันต์ทุกอาทิตย์เลยเหรอ?”
“ก็กันต์ให้โอกาสพี่แล้วนี่ ทำไม? เปลี่ยนใจไม่ทันแล้วนะ”
“ไม่ได้พูดแบบนั้น...แต่ลำบากปะพี่เอิร์ธ”
“ไม่ สบายมาก ต่อไปเราอยู่กินด้วยกันก็ต้องมีคนทำกับข้าวอยู่แล้วไง ถ้ากันต์ไม่ชอบเข้าครัวเดี๋ยวพี่จัดการเอง กันต์ดูแลเรื่องบนเตียงให้พี่ตอบแทนก็พอ”
ไปกันใหญ่ ผมสะบัดหางตามองคนเพ้อเจ้อที่ยิ้มเจ้าเล่ห์ ดูจากลักษณะภายนอกพี่เอิร์ธเป็นสเปเชียลกายส์มากครับ หมอยา สูง ขาว แว่น ตี๋ ขับแคมรี่ ราศีจับ ลองมาสัมผัสตัวตนจริงๆแบบผมสิ แม่งเหี้ยอะ โฆษณาหลอกลวงผู้บริโภคสุดๆ ภาพของผู้ชายทะเล้นนิดๆ ทะลึ่งหน่อยๆ ชอบฉวยโอกาสนี่ผิดกับภาพพจน์ที่ใครๆเห็นว่าเป็นหนุ่มเนี้ยบจริงๆ นอมอลกายส์ที่ผมคิดว่าข้อดีของมันคือมีความเป็นผู้นำนั่นแหละครับ พี่เอิร์ธห่างจากผมปีเดียวนะ แต่อาจเป็นเพราะสังคมการเลี้ยงดูที่ต่างกันด้วยมั้งผมถึงรู้สึกว่าตัวเองต้องอยู่ในโอวาทมันในระดับนึงทั้งๆที่พี่เอิร์ธไม่เคยดุอะไรผมสักครั้ง เอาจริงๆแค่ปรามผมก็ไข่หดแล้ว
“เอิร์ธ!”
เสียงตะโกนเรียกดังขึ้นเมื่อผมกับเจ้าของชื่อเดินมาถึงบันไดเลื่อนให้เราหันหาต้นเสียง ผู้ชายวัยสามสิบต้นๆในเชิร์ตแขนยาวสีครีมกางเกงแสลคสีน้ำตาลเข้มหน้าตี๋ตาชั้นครึ่ง กับผิวขาวจัดยืนยิ้มโลกมืดกึ่งวิ่งกึ่งเดินมาจับแขนคนที่เรียก พี่เอิร์ธเลิกคิ้วนิดๆก่อนโปรยยิ้มให้ชายร่างโปร่งบางๆพลางทักเสียงนุ่ม
“ไม่คิดว่าจะเจอพี่นิคที่นี่นะเนี่ย”
“เดี๋ยวๆ นี่มันถิ่นผมไม่ใช่เหรอ ผมต่างหากที่ต้องบอกว่าไม่คิดจะเจอเอิร์ธที่นี่ มาแถวนี้ไม่โทรเรียกบ้างจะได้นัดกินข้าวกัน ไม่เจอนานดูภูมิฐานกว่าเก่าเยอะเลยนะ”
“ฮะๆ จะบอกว่าผมแก่ก็ว่ามา ไม่โกรธหรอก ยังสอนอยู่ที่เดิมเหรอครับ”
“ใช่ แล้วเอิร์ธทำอยู่ที่โรงบาลหรือออกมาดูโรงงานอย่างเดียวแล้ว?”
“ก็ทำควบๆกันครับ ยังไหวอยู่ก็ถือว่าช่วยๆกันไป พี่นิคสบายดีนะ ดูสดใสกว่าครั้งสุดท้ายที่เจอเยอะเลย สงสัยคนเลี้ยงดี”
“ไม่ต้องมาทำแซว แล้วนี่......”
คนที่ถูกเรียกว่าพี่นิคปรายตามองผมนิดๆเชิงถามต่อว่า’ใคร’ พี่เอิร์ธยิ้มกว้าง ยังให้คนมาใหม่เกาะแขนไม่ปล่อย ระรื่นเชียวนะมึง เดี๋ยวจะโดน
“กันต์ รุ่นน้องที่โรงเรียนผม”
“อ้อ.....”
พี่นิคลากเสียงยาว ยิ้มให้ผมและมองด้วยแววตาที่ไม่อาจตีความหมาย พี่เอิร์ธเลยหันไปแนะนำอีกคนให้ผมรู้จักอย่างเป็นทางการบ้าง
“นี่พี่นิค เพื่อนเก่าพี่”
“เพื่อนเก่าอะไร แฟนเก่าแต่เพื่อนใหม่ต่างหาก เออนี่ ผมจบเอกแล้วนะ วันรับปริญญาเชิญด้วยสิ กลางวันไม่สะดวกก็มางานกลางคืนได้ คุณพ่อจัดงานเลี้ยงอยากให้มากันเยอะๆ เชิญทั้งสองคนเลย”
“ไว้พี่นิคโทรเตือนผมอีกทีแล้วกัน ยังใช้เบอร์เดิม”
“แต่ใจเปลี่ยน?”
“ใจก็เหมือนเดิม” พี่เอิร์ธพูดยิ้มๆ อีกฝ่ายหัวเราะร่วนแล้วตีต้นแขนหมอยาเบาๆ “งั้นเดี๋ยวผมโทรหา ยินดีที่ได้รู้จักนะกันต์ ฝากดูแลเอิร์ธด้วย”
ประโยคหลังรุ่นพี่ตัวขาวหันมาบอกกับผมก่อนเดินไป พอเหลือแค่เราสองคนก็เหลือแค่ความเงียบที่เข้าปกคลุมเหมือนเมฆหมองที่ยังครึ้มฝนด้านนอก มีแต่คำถาม คำถามเต็มไปหมดในหัวแค่ไม่รู้จะเรียบเรียงมันออกมายังไง ผมควรรู้สึกแบบไหนเวลาที่คนอื่นมีสิทธิ์ใช้คำว่าแฟนเก่ากับพี่เอิร์ธ ขณะที่ผมเป็นแค่รุ่นน้อง.. ทั้งๆที่ ผมมาก่อนใครแท้ๆ
“พี่นิคเป็นอาจารย์สอนมหาวิทยาลัยตรงข้ามออฟฟิศกันต์ พี่คบกับเขาตอนอยู่ปีสาม ตอนนั้นพี่นิคเรียนโทอยู่ที่เดียวกัน เป็นคนน่ารักนะ เหมือนจะคุยเก่งแต่จริงๆเรียบร้อยมากเลย กับคนไม่สนิทจะหยิ่งๆด้วยซ้ำ เหมือนกันต์ตอน ม.5ไม่ผิด”
“ไม่เห็นเหมือน”
“ใช่.. ไม่เห็นเหมือน ถ้าเหมือนพี่ก็คงไม่เลิก”
ผมเงยหน้าขึ้นมอง คนที่จ้องมาอยู่แล้วยังส่งยิ้มอ่อนมาให้เหมือนเดิม ดวงตาใต้กรอบแว่นรื้นไปด้วยความหมายมากมายที่ทำให้ผมต้องเบือนหน้าหนี ไม่อยากตีความมันไปเอง
“หึงเหรอ?”
“เปล่า....”
“แล้วเป็นอะไร?”
สัมผัสสากจากปลายนิ้วเกิดขึ้นบนผิวหน้า พี่เอิร์ธลูบแก้มผมไปมาเบาๆ “ไม่ชอบให้กันต์ทำหน้าแบบนี้เลย พี่ไม่สบายใจ”
“ไม่ได้เป็นอะไรทั้งนั้นแหละ พี่เอิร์ธอย่าคิดมากดิ”
“พี่คิดเพราะเป็นเรื่องของกันต์หรอกนะ....”
หมอยาพูดเสียงนุ่ม ผมดึงมือที่คอยไล้อยู่ข้างแก้มออกมาจับ ทำหน้าเหมือนหงุดหงิดทั้งๆที่เขินจะตายห่า อะไรวะ เมื่อกี้ยังอารมณ์เสียอยู่เลยกู บ้าไปแล้วแน่ๆ
“ฮื่อ... รู้แล้ว...”
แคมรี่สีขาวมุกเคลื่อนตัวมาจอดที่คอนโดในช่วงค่ำ พรุ่งนี้พี่เอิร์ธต้องทำงาน เดือนๆนึงเลือกวันหยุดได้สี่วันเพราะทำงานอยู่ที่โรงพยาบาลเอกชน มันเลือกที่จะหยุดทุกวันเสาร์ ที่จริงก็ไม่เชิงเภสัชกรทั่วไปจะเลือกได้ตามนี้เป๊ะๆหรอกครับ แต่เจ้าของโรงพยาบาลน่ะรู้จักกับแม่พี่เอิร์ธ จะว่าไปมันก็เป็นเรื่องของเส้นสาย อีกอย่างก็เพราะที่พี่เอิร์ธยังทำงานที่โรงพยาบาลตอนนี้เหมือนช่วยๆคนอื่นอยู่ทั้งที่ตั้งใจจะลาออกตั้งแต่ต้นปีมาดูร้านยาที่เปิดทิ้งไว้แล้ว ไหนจะโรงงานผลิตยาธุรกิจของแม่มันอีก กลายเป็นว่าเรื่องงานหลักซึ่งเป็นเภสัชกรที่โรงพยาบาลเนี่ยเป็นงานช่วยเท่านั้นทุกคนเลยเกรงใจมันเป็นพิเศษ
ผมเช็คของที่เบาะหลังของรถและใต้ที่นั่งให้มั่นใจว่าไม่ได้ลืมอะไรแล้วก็บอกลาสารถี ทีแรกพี่เอิร์ธจะตามขึ้นไปส่งถึงห้องแต่ผมเบรคมันไว้ก่อน ขึ้นไปกว่าจะลงมาเดี๋ยวก็ดึกอีก วันนี้ขลุกกับผมทั้งวันแล้วแทนที่จะได้กลับไปพักผ่อนที่บ้านมากๆ ฝนยังพรำอยู่ด้วย ขับรถกลางคืนมันค่อนข้างอันตรายนะ ตอนแรกรุ่นพี่ทำท่าจะเถียง พอผมอธิบายว่าทำไมถึงอยากให้กลับเลยก่อนจะเพลียมันก็ยิ้มแก้มปริบอกดีใจที่ผมเป็นห่วง เอ้อ.. มันก็ปกติปะวะ ไม่มีใครอยากให้คนอื่นตายโดยที่ตัวเองมีส่วนเกียวข้องหรอก ไอ้นี่ก็ท่าจะบ้า
“เดินทางดีๆแล้วกันพี่เอิร์ธ ถึงแล้วก็ไลน์มาบอกกันต์ด้วย”
พี่เอิร์ธหันมายิ้ม มือที่จับเกียร์อยู่เลื่อนมาจับผมไว้ จังหวะที่ตัวเองกำลังงอยู่ จู่ๆก็ถูกประทับริมฝีปากที่หน้าผากเบาๆ ตกใจครับ แต่คราวนี้ไม่ได้ผลักมันออกเหมือนครั้งก่อนที่ถูกขโมยหอมแก้ม ที่เหลือไว้ในความรู้สึกคือเสียงตึกตักตึกตักเหมือนมีคนมารัวกองอยู่ในอกด้านซ้าย
“ขึ้นไปก็รีบอาบน้ำนอนนะ เดี๋ยวพี่ไลน์ทิ้งไว้ให้พอถึงบ้าน”
ผมเม้มริมฝีปากเข้าหากันแน่น หลบตาไม่ยอมเงยขึ้นสบมัน จนหนุ่มแว่นหัวเราะในลำคอเสียงต่ำเลยเผลอตวัดหางตาขึ้นมอง พี่เอิร์ธจ้องผมอยู่แล้ว คราวนี้มันเลยประคองหน้าผมไว้ด้วยมือทั้งสองข้างโดยที่ตัวเองไม่ได้ปัดป้องอะไรเลย
“กันต์โคตรน่ารักเลยว่ะ”
“อะ...อะไร!”
ปลายนิ้วหัวแม่มือเกลี่ยลงละเมียดละไมบนปรางค์แก้มของผมที่มันร้อนฉ่าจนแทบไหม้ พี่เอิร์ธขยับตัวเข้าหาวางโฟกัสตาไว้ตรงกลีบปากที่ถูกเม้มจนเป็นเส้น กระทั่งปลายจมูกเราสัมผัสกันอีกครั้ง ผมก็เผลอหลับตาลงเพราะกลัวจ้องหน้ามันมากๆเข้าจะสติแตกแล้วยอมให้อีกฝ่ายสัมผัสแตะลงมาช้าๆที่ริมฝีปากในนาทีต่อจากนั้น พี่เอิร์ธเพียงแต่บดคลึงมันลงมาด้วยความอ่อนโยน ถ่ายลมหายใจจากจมูกสันปะทะใบหน้า และเอียงคอเพื่อดูดดึงปากผมได้ถนัดโดยไม่มีแว่นเป็นอุปสรรคกั้น มันไม่ได้ส่งปลายลิ้นเข้ามาล่วงเกิน แต่เฝ้าจูบย้ำๆหลายรอบจนพอใจถึงได้ผละถอย ผมปรือตาเปิดอีกครั้งเมื่อลมหายใจร้อนที่รดรินอยู่ข้างแก้มผละออกไปแล้ว คราวนี้กลับเป็นพี่เอิร์ธเองที่เอามือแตะปากเบือนหน้าหนีไปอีกฝั่งของกระจกรถ สิ่งที่เหลือให้ผมเห็นนอกจากเรือนผมสีน้ำตาลเข้มก็เป็นหูที่แซมออกมาด้านข้าง มันแดงจัดเสียจนผมต้องเผยยิ้มออกมาแล้วหลุบตาลงบ้าง
“กันต์.... โกรธหรือเปล่า?”
คนถามเอ่ยเสียงสั่น ผมเงียบไปชั่วอึดใจ ไม่ได้โกรธแต่เขินระคนตกใจมากกว่า ไม่คิดว่าจู่ๆจะถูกจูบแบบไม่ได้ตั้งตัว พี่เอิร์ธมีท่าทีกะลิ้มกะเหลี่ยก็จริงแต่ไม่เคยเห็นมันจะดูจริงจังอะไรเหมือนเมื่อกี๊สักครั้ง ยิ่งปกติกับสาวๆผมเป็นคนบุกตลอดด้วย เจอจู่โจมเข้าให้ก็เงิบครับ มือไม้เกะกะไปหมด
“ขอโทษ... แต่พี่อยากจูบกันต์จริงๆ....”
“กันต์... กันต์......”
ผมชะงักคำอยู่ที่คอหอย จะบอกว่าไม่โกรธก็ใช่ที่ เดี๋ยวจะพาลหาว่าผมอ่อยเข้าให้ พี่เอิร์ธถอนหายใจรินแต่ยังไม่ยอมสบตา มันยิ้มอ่อนก่อนไล่ผมลงจากรถ
“ขึ้นห้องได้แล้ว ไว้ค่อยคุยกัน”
ผมพยักหน้า เดินออกจากตัวห้องผู้โดยสารแคมรี่ด้วยท่าทีเงียบงัน ภาพของพี่เอิร์ธที่เคยวนเวียนอยู่ใกล้ๆ ภาพเวลาที่เปลี่ยนวิชาเรียนแล้วบังเอิญสวนกันลอยขึ้นเด่นชัด พี่เอิร์ธเวลายักคิ้ว เวลายิ้ม ตลอดไปจนถึงสีหน้าที่จริงจังเมื่อหกปีก่อนรวนกลับเข้ามาตีในหัวซ้อนๆกันเต็มไปหมด ทุกครั้งที่เราสบตากัน ผมเคยอยากจูบพี่เอิร์ธสักครั้ง ไม่ได้จูบด้วยพลังขับเคลื่อนทางเพศ แต่เป็นจูบเพราะแรงพิศวาสในใจ
จูบ... เหมือนที่พี่เอิร์ธจูบผมเมื่อกี๊
พอปิดประตูคอนโดลง ผมก็เผลอหลับตาแล้วแตะมือไปที่ริมฝีปากเบาๆ จูบเหมือนจูบของเด็กแรกรุ่น
จูบที่กระชากทุกความรู้สึกของผมให้กลับคืนมา
-west-
ฉิบหายแล้วภูมินทร์
ตอนหน้าต้องเอากลับมาดึงคะแนนบ้างละ ช่วงอาทิตย์นี้ว่างๆเลยแอบมาลงให้กลางสัปดาห์ วันอาทิตย์นี้ถ้าไม่มีอะไรเด๋วเจอกันนะจ๊ะ
รักทุกคนเลยยยย
-
อิพี่เอิร์ธธธธธธธธธธธธธธธธธ อย่ามาเยอะ กี๊ดดด
ดาราของฉันซวยแล้ววววววววว
-
^
^
อิพี่ดาว มาตบกันเลย
ฉันแม่ยกพี่เอิร์ธ
อร๊ายยยยยยยยยยยยยย
เขิน ประหนึ่งโดนพี่เอิร์ธจูบเอง
:-[
-
กันต์จะไปอิจฉาหุ่นสองคนนั่นทำไมลูก อีกหน่อยหนูจะมีสิทธิเลือกนะลูกว่าอยากสัมผัสแบบไหน (ไม่เกี่ยวใช่มั๊ย 555)
แต่ก่อนอื่นขอกรี๊ด พาร์ทนี้พี่เอิร์ธมาแรงมากก ไม่ทำให้ผิดหวังที่ได้บัตรผ่านจากกันต์เลยจริงๆ ว่าแล้วก็ขอเสียสติแป๊บ 555
ชอบที่พี่เอิร์ธบอกว่าจะ'อยู่กิน'ด้วยกัน ชอบที่พี่เอิร์ธบอกว่าใจก็เหมือนเดิม(น่าจะหมายถึงกันต์เนอะ เหมือนนิคจะรู้เรื่องกันต์ด้วยซ้ำ) แล้วไหนจะกู๊ดบายคิสละมุนละไมนั่นอีก แอร๊ยยยยย (แต่จูบเสร็จพี่เอิร์ธสาวน้อยมากอะ แย่งบทกันต์ไปนิดนะพี่นะ 55)
ตอนนี้กันต์ก็ชัดเจนเลยว่ายังรู้สึกดีกับพี่เอิร์ธอยู่มากจริงๆ ... พลังแห่งความหลังช่างทรงอานุภาพยิ่งนัก
สรุปคือ ... มินแย่แล้วจริงๆ
-
กรี๊ดดดดดดดดดดดดด ฉลองสอบเสร็จพอดีเลย ><
พี่เอิร์ธรุกฆาตตตตต! หัวใจดวงน้อยๆนั่นสั่นไหวซะแล้ววววว
มีหึงเบาๆ แถมยังรู้สึกดีที่จูบอีก!
ภูมินทร์ไม่ต้องมาก็ได้นะ 555
รอตอนต่อไปนะคะ
-
มินไปอยู่ไหนน่ะ รีบมาด่วน
-
มินจ๋า เราจะสู้เขาได้ไหมนี่
อดีตรักฝังใจกันขนาดนั้น
มินต้องเร่งสปีดหน่อยแล้ว ถูกพี่เอิร์ธทำคะแนนนำโด่งเลย
-
เชียร์พี่เอิร์ทอ่ะ :L2:
-
ดูทรงแล้ว กันไม่น่าพ้นมือพี่หมอยา
:o8:
นายพระเอกไม่อยากแห้วก็รีบตามให้ทันน้า
เชียร์อยู่เบาๆ
แต่เชียร์พี่เอิร์ธแบบหนักหน่วง :laugh:
-
ไม่รู้พักหลังๆ หมอยาแกกินยาโด๊ปอะไรมาถึงคึกได้ขนาดนี้
พี่เอิร์ธโฉมใหม่ดูเจ้าชู้แบบกำลังดีแฮะ กรุ้มกริ่มพอให้ฟัดได้อย่างไม่ต้องเกรงใจ
เชียร์เอิร์ธแล้วคงไม่เปลี่ยนใจ แต่อยากให้มินมาจัดซีนหวานๆ โชว์ให้เยอะๆ
รู้สึกหมั่นไส้ไม่หาย บุคลิกน่ารักแกมาก ยุให้กันไม่ต้องไปสนใจมาก
เอาให้ดิ้นๆๆๆๆ ตายมันคาที่เลย กร๊ากกกกกกกก
+1 ให้กับความน่ารักของพี่เอิร์ธ (สรุปว่าแกต้องการอะไรในชีวิตเนี่ย!)
-
พ่อดาราหายไปเลย
-
บายดาราเวลานี้ต้องหมอยาวะเห้ย
-
กรี๊ดค่ะ กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด
น้องกันต์หวั่นไหวแล้ววววว
ตอนหน้าเอามินมาเรียกคะแนนด่วนค่า :o8:
-
:pig4: :pig4: :pig4:
-
มิน ทำงานหน่อยเร็ว
ไม่งั้นอดนะเว่ย
-
เชียร์มิน พี่เอิร์ทข้อแก้ตัวอดีตที่ผ่านมายังไม่ผ่าน เรื่องมันนานไปแล้ว
-
^
^
อิพี่ดาว มาตบกันเลย
ฉันแม่ยกพี่เอิร์ธ
อร๊ายยยยยยยยยยยยยย
เขิน ประหนึ่งโดนพี่เอิร์ธจูบเอง
:-[
//มาดักตบตอนเผลอ
-
เอาซี่ มินก็มิน เจอพี่เอิร์ธ ลองดูหน่อย
มิน นายเป็นเพื่อนอะดีแล้ว วะ55555555
กันต์น่ารักจังอะ ^^
-
แอร๊กกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก :impress2: :กอด1:
คือพี่เอิร์ธน่ารักมาก นี่บอกเลย (ยกป้ายไฟเชียร์เช่นเคน)
ความรู้สึกเก่าๆที่มันหายไประหว่างกันต์กับพี่เอิร์ธ กำลังจะกลับมาแล้วววว
พี่เอิร์ธ สู้ๆนะ
แฟนเก่าคนนั้นต้องรู่แน่ๆว่ากันต์เป็นใคร
แอบคิดเองว่า ที่พี่เอิร์ธบอกว่าใจก็ยังเหมือนเดิม คนที่อยู่ในใจก็ต้องเป็นกันต์ แน่ๆ >///<
ปล.ไม่ต้องเอามินกลับมาทำคะแนนก็ได้ มาตอนนี้ไม่น่าจะทันแล้ว เอิ้กๆๆ ^^
หานายเอกคนใหม่ให้มินเถอะ คนนี้พี่เอิร์ธขอ
-
พี่เอิร์ธสู้ๆ ค่ะ หุหุ :-[
-
มานั่งดูแม่ยกตบกัน ฮุฮุ :laugh:
-
ฮูเล่ๆ :z7: :z7: :110011: :110011: พี่เอิร์ท รุกเข้าไปบุกเข้าไป
ปล.แม่ยกมินนี่ ข้องใจนัดเจอกันได้หลังคอนโดน้องกันต์นะ :z4: :z4: :laugh:
-
โถๆ กันต์ลูก หวั่นไหวเยอะๆ อิอิ
-
พี่เอิร์ธรีบทำคะแนนนะ :กอด1:
-
คิดไปคิดมาก็ชอบมินนะเนี่ยะ
#อ่าว
5555555+ >.<
มินจะมาตอนหน้าใช่มั๊ยคะ #ดีใจ :D
+1 ขอบคุณค่ะ
:L2:
-
ตอนนี้พี่เอิร์ธ 10 เต็ม 10 เลยจ้า า *แม่ยกปริ่มสุด*
-
:laugh: อ๊ากกกกกกกกกกกก 2 ตอนรวด
พี่เอริธ์ รุกหนักไปแล้ว ไม่นะ ม่ายยยยยยยยย
น้องกันต์ไม่ควรหวั่นไหวนะคะ
ดันๆๆ :z10: มินทร์ มาืำทำคะแนนเดี๋ยวนี้เลย เค้าอยากเห็นนายเป็นพระเอกบ้าง
-
อ่าา...เชียร์ พี่เอิร์ธ อ่ะ
อิอิ ^^
-
จูบแบบเด็กแรกรุ่น ทำคนอ่านตาพร่าลายคล้ายจะเป็นลมได้เหมือนกันนนนนน o2 o2
-
แลกกันคนละหมัดคนละตอนเลย...
-
ชอบบบบบบบบพี่เอิร์ธ
หมอยา หมอยา หมอยา *ชูป้ายไฟ*
ชอบที่พี่แกแลดูกรุ้มกริ่มแต่อบอุ่นอ่า>////<
ชอบที่พี่เค้าดูแลกันต์มากกกก แลแบบ
คนนี้แหละ จะมาดูแลกันต์ได้
*มิน ไม่ต้องไปหากันต์หรอก มาหาเค้ามา5555*
-
เขินนนนนนนนน ตอนนี้พี่เอิร์ธน่ารักมากกกก :-[
มินงานเข้าแล้วจริงๆ 55555
-
อ่านแล้วเอนเอียงอย่างตุ๊กตาล้มลุกถูกผลัก อิพี่เอิร์ธจริงๆ ก็น่ารักนะ แต่อย่งไรก็ยังเชียร์ภูมินทร์!!!!!!
-
เอาละๆ เชียร์ไม่ถูก พี่เอิร์ธก็น่ารักเกิน
เอาตอนน้องมินมาทำคะแนนตีตื้นหน่อยค่ะ ฮ่าๆๆๆ
-
ช่วงเวลาแห่งความทรงจำแสนหวานในวันวานกำลังจะกลับมาแล้วใช่มั๊ยกันต์
พี่เอิร์ธเห็นเชี่ยวๆ ก็ยังมีเขินนะ :o8:
-
:กอด1:
-
:-[ :-[ :-[ :-[
จูบแล้ว เย้ๆๆ
ตอนนี้สับสนเลย เชียร์ใครดีวะ 555
-
... ฉิบหายแล้วภูมินทร์ .... จริง ๆ แหละ
เฮ้ยยย มินรีบ ๆ หน่อย พี่เอิร์ธแม่งรุกใหญ่แล้ว
-
กันต์ท่าจะกู่กลับยากจากพี่เอิร์ธละ ดูจากเขิน ใจเต้นไรงี้
มินสงสัยจะอดนะเนี่ย เฮ้อ ละเมื่อไหร่จะได้มีคู่ล่ะ
เชียร์มิน ฮี่ๆๆ
-
ทำไมรู้สึกพี่เอิร์ทไม่น่าไว้ใจ แหะๆ
-
ตายละมิน จะตกกระป๋องมั้ยเนี่ย
ตอนนี้พี่เอิร์ธคะแนนนำไปไกลละนะ
ตอนหน้ากลับมาทำคะแนนเลย
-
ยังเชียร์พี่เอิร์ธอยู่ :z2:
และเผลอคิดว่าตัวเองเป็นน้องกันต์ :impress2:
5555555
-
มานั่งดูแม่ยกตบกัน ฮุฮุ :laugh:
:laugh::laugh:
-
เอาละเฮ้ย..พี่เอิร์ธมาแรงอ่ะตอนนี้
กันต์ก็ดูจะเปิดใจให้พี่กันต์มากขึ้นเรื่อยๆ
มีแอบหึง
ถ่านไฟเก่าครุกรุ่นเชียว
นายภูมินทร์รีบกลับมาทำคะแนนด่วน
-
พี่เอิร์ธมาแรงจริงๆ....
-
เอาใจช่วยพี่เอิร์ธ เต็มที่ :กอด1: :กอด1:
-
o13 o13 o13
สุดยอดมากพี่เอิร์ธธธธธธธธธธธธธธธธเกิดเป็นรุกเราก็ต้องรุกให้สมชื่อ
วะ ฮะ ฮ่าาาาาา
-
พี่เอิร์ธโกยคะแนนได้เยอะเลยรอบนี้
-
พี่เอิร์ธเร่งทำคะแนนใหญ่เลย :o8:
-
ว้อยยยยยยยย พี่เอิร์ธ~ :z2:
*ชูป้ายไฟ*
คือแบบน่ารักอ่ะ ถึงจะพูดจาทะลึ่งๆหน่อย
แต่ไม่ได้คิดจะล่วงเกินกันต์จริงๆ
แบบว่าสุภาพบุรุษอ่ะ เขินเบยยย :impress2:
-
ตกลงใครพระเอกเนี่ยยยย
-
(http://upic.me/i/nq/1untitled-3.gif)
Dahlia 11
สถานที่ที่ผมยืนอยู่ตอนนี้เป็นห้องบอลลูมขนาดกลางของกองทัพบกซึ่งถูกเช่าเป็นพื้นที่จัดงานพิธีมงคลสมรสของเพื่อนร่วมสถาบัน ภายในงานเลี้ยงแบบคอกเทลดูครึกครื้น ผู้คนมากมายแลดูคุ้นหน้าคุ้นตา บ้างเป็นเพื่อนร่วมรุ่น รุ่นพี่ หรือรุ่นน้อง บางคนก็เป็นเพื่อนต่างคณะที่เจ้าบ่าวและเจ้าสาวสนิทกัน
ผมเดินหยิบผลไม้ไปฝากไอ้เหยาหลังจากซัดของคาวจนอิ่มแปร้ นายยงยุทธยืนพิงเสาอยู่ด้านหนึ่งของงาน สายตาทอดไปยังภรรยาที่ถูกต้องทางพฤตินัยยิ้มๆ สาวๆดูมีความสุขดีเวลาได้อยู่กันพร้อมหน้า พอผมยื่นสับปะรดให้มันเพื่อนตัวดีก็รับไปโดยไม่ปฏิเสธโดยสายตายังจับจ้องไปยังน้ำตาลแฟนมันที่คบกันตั้งแต่สมัยมัธยมไม่ห่าง
“เมื่อไหร่จะแต่งวะ มึงอะ?”
“กูแพลนไว้ว่าอีกสามปี อย่างน้อยๆต้องมีบ้านเป็นของตัวเองก่อน”
ไอ้เหยาว่า ผมพยักหน้าเห็นด้วย อีกสามปีเราก็จะอายุเข้า27 ถือว่าเร็วนะสำหรับผู้ชาย แต่ถ้ามองในแง่ของผู้หญิงแล้วผมว่ากำลังดี ยิ่งมันอยู่กินด้วยกันแบบนี้ยิ่งควรแต่ง อย่างน้อยก็ก่อนตาลจะท้อง
“ไม่น่าเชื่อเนอะว่าไอ้จ๊อบจะจัดงานได้ดีขนาดนี้ ดูนิสัยไม่เอาโล้เอาพายแท้ๆ”
“พอถึงช่วงชีวิตนึงมันก็ต้องโตแหละว่ะ มึงเถอะ เมื่อไหร่จะหาเมีย”
พอวกเข้าเรื่องนี้ผมก็ได้แต่หัวเราะแห้ง ยงยุทธไม่เคยรู้เรื่องพี่เอิร์ธเพราะมันสนิทกับผมตอนมหาวิทยาลัย ที่จริงเรื่องนั้นเหมือนเป็นตำนานที่ถูกซ่อนไว้โดยไม่มีเหตุผลที่ผมจะยกขึ้นมากล่าวเพราะเชื่อตลอดว่ามันจบแล้ว แต่เปล่าเลย อันที่จริงมันยังคงค้างคาอยู่ในใจผมตลอด ตลอดเวลาที่คิดว่ามันไม่สำคัญ
“กูไม่แน่ใจว่ะ... ว่าจะยังอยากได้เมียอยู่หรือเปล่า”
“มึงพูดเหี้ยอะไรของมึง เสื่อมแล้วหรือจะบวช?”
“ไม่ใช่แบบนั้น.. ช่วงนี้กู จะพูดยังไงดีวะ สับสนว่ะ”
“สับสน?”
“ก็ ประมาณนั้นแหละ มึงก็รู้ว่ากูจบชายล้วน ก็....นะ”
“เดี๋ยวๆ มึงพยายามจะบอกอะไรกู?”
ไอ้เหยาเริ่มขมวดคิ้วเป็นปม เล่นเอาผมเล่าต่อไม่ออก เบือนหน้าไปมองนกมองไม้ เห็นซุ้มดอกไม้ไอ้จ๊อบแล้วก็ชวนยงยุทธเปลี่ยนเรื่องคุย
“นี่ดอกอะไรวะ สวยดี ไม่เคยเห็น”
“รักเร่ ที่บ้านกูทำสวนอยู่ ว่างๆขึ้นไปเที่ยวเชียงใหม่ดิ เดี๋ยวพาไปเดิน”
ผมพยักหน้ารับรู้ ไอ้เหยามันเหมือนจะคล้อยตามผมครับ แต่ตายังจ้องไม่กระพริบราวกับเป็นคำคาดคั้นโดยไม่มีเสียง
“ชื่อแม่งไม่เป็นมงคลเลยว่ะ แต่เจ๋งดี มีสองสีในดอกเดียว”
ผมยังพยายามไม่สนใจ แตะมือไปบนดอกไม้หลากกลีบเบาๆ ไอ้เหยาถอนหายใจยาวละสายตาจากผมไปมองดอกรักเร่ด้วยกันบ้าง
“ที่มันชื่อดอกรักเร่เพราะแม่งมีสองสีในดอกเดียวกันนี่แหละ แสดงถึงความสองจิตสองใจ โลเลไม่ชัดเจน ความหมายตามตำราหมายถึงการหักหลัง แต่มันมีอีกชื่อว่าดอกรักแรก ไอ้จ๊อบเป็นแฟนคนแรกของเอ้ เอ้ก็เป็นแฟนคนแรกของจ๊อบมันเลยเอาดอกนี้มาประดับที่งานซึ่งกูคิดว่าไอ้สองตัวนั้นน่าจะไม่รู้ความหมายในด้านเหี้ยๆของมันเลยไม่ได้คิดอะไร อะ กูไขปริศนาดอกรักเร่ให้มึงแล้ว คราวนี้พูดเรื่องของมึงให้จบ มึงจะบอกกูว่ามึงเป็นเกย์อย่างนั้นเหรอ?”
ผมเงียบ มองดอกรักเร่อยู่นาน
รักแรก
สองรัก
หักหลัง..
“...มึงจำพี่เอิร์ธได้ไหม?”
ผมถามมัน ไอ้เหยาทำท่านึกแค่นิดเดียวมันก็พยักหน้า มันเจอพี่เอิร์ธครั้งเดียวที่ร้านหมูกระทะแต่ผมก็ไม่แปลกใจหรอกถ้ามันจะจำได้ จากนั้นผมเลยค่อยๆเล่าเรื่องราวทั้งหมดให้ยงยุทธฟัง ทั้งหมดที่พี่เอิร์ธทำ และทั้งหมด ที่ผมพอจะรู้ตัวว่าตัวเองรู้สึกอะไร..
ผมกลับมาที่คอนโดอีกครั้งในช่วงดึกของคืนเดียวกัน ส่งข้อความบอกพี่เอิร์ธว่ากลับห้องแล้ว เหนื่อยมากมันก็ส่งสติ๊กเกอร์รูปผู้ชายจับมือผู้หญิงมาให้พร้อมกับไล่ผมไปอาบน้ำนอนเพราะพรุ่งนี้ทำงาน ไขกุญแจได้ยังไม่ทันเปิดเข้าห้อง ประตูห้องติดกันก็เปิดผลัวะขึ้นมาก่อน ผมหันไปเห็นภูมินทร์สวมบ็อกเซอร์ตัวเดียวยิ้มแฉ่งให้ก็อดทำหน้าเหรอหราตกใจไม่ได้
“มึงมาทำอะไรอีก?”
“กูเช่าห้องนี้ต่อจากพี่เมแล้ว”
อ้อ ผมพอจะจำได้ครับว่ามินบอกว่าจะมาอยู่คอนโดนี้เพราะรำคาญเสียงพี่สาวมันบ่น ตอนนั้นคิดว่ามันพูดเล่นเพราะที่นี่เดินทางลำบากพอควรเมื่อเทียบกับห้องเก่าของมัน พูดจบมันก็ล็อคประตูห้องตัวเองแทรกตัวเข้าห้องผมก่อนเจ้าของหน้าตาเฉย พอเดินตามมาถึงรู้ว่าไอ้ห่ามินจงใจจะมารื้อตู้เย็นหาของกินนี่เอง
“ไม่มีอะไรกินเลยวะ”
มันบ่นปอดแปด ในมือถือนมกล่องติดออกมาด้วย ผมส่ายหัวแล้วตบแปะไปบนหน้าผากมันหนึ่งที
“ทีหลังมึงก็ซื้อตุนไว้ที่ห้องบ้างสิวะ เงินก็มีเยอะแยะ”
“ก็กูไม่ค่อยได้อยู่ เดี๋ยวอาทิตย์หน้าก็บินไปถ่ายหนังที่ญี่ปุ่นอีกแล้ว คราวนี้ไปตั้งเดือนนึง ไม่อยากซื้อไว้ เสียดายของ เน่าหมด มาแย่งมึงดีกว่า แล้วนี่ไปไหนมาเพิ่งกลับ”
“งานแต่งเพื่อน”
“เออ แต่งตัวแบบนี้น่ารักดีนะ เซ็ทผมเสียด้วย”
ปกติไม่ค่อยได้ทำอะไรกับผมหรอกครับ มันยาว เป็นคนผมเส้นเล็กด้วย กว่าจะจัดการทำเป็นทรงได้นี่เป็นชั่วโมง หมดแว้กซ์ไปค่อนกระปุก ตอนเซ็ตผมเสร็จใหม่ๆถ่ายรูปส่งไปให้พี่เอิร์ธดูเหมือนกัน รายนั้นกระเง้ากระงอดใหญ่ว่าทีไปกะมันไม่เห็นจะเคยแต่งตัว คราวนี้กลายเป็นภูมินทร์ที่ยืนกอดอกมองผมยิ้มๆ
“พอๆ มองอะไรนักหนา เดี๋ยวกูไปอาบน้ำมึงทำอะไรก็ทำ อย่าทำห้องกูเละพอ เค้?”
พูดจบก็เดินเข้าห้องน้ำ กลับออกมาอีกทีมินก็อยู่ท่าเดิมๆอย่างที่คิดไว้ไม่มีผิด กอดหมอนกาฟิวส์กับรื้อผ้าห่มในห้องนอนผมมาห่มอยู่บนพรมหน้าทีวี
“ไม่กลับห้องกลับหับ”
“อยู่คนเดียวมันเหงา”
ภูมินทร์ตอบหน้ายิ้ม ผมสวมกางเกงขาสั้นกับเสื้อกล้ามสีขาวนั่งลงบนโซฟา หยิบหนังสือที่อ่านค้างไว้ขึ้นมากางด้วย แต่อาคันตุกะกลับลากผมให้ลงมานอนข้างๆ
“อ่านอะไร”
ผมนอนคว่ำหน้าอ่านหนังสือเล่มเดิมอยู่ไม่สนใจแขก มินยื่นหน้ามาใกล้ผมเลยแบ่งๆมันดูแต่เหมือนไม่พอ ภูมินทร์กวาดแขนโอบรอบไหล่ สักพักก็เอาตัวเองขึ้นไปนอนคว่ำซ้อนทับผมทั้งตัวแล้วเอาคางเกยบ่าอ่านหนังสือด้วยกันอีกที
“หนัก!”
ผมหันไปแหว คราวนี้ไอ้บ้ามินกลับใช้เขี้ยวงับผมเบาๆที่หัวไหล่ ไม่เชื่อต้องลองครับ ขนอ่อนลุกชูชันไปทั่วตัวเลย
“ไอ้เหี้ย เล่นอะไร ถอยไปเลยไป”
“แค่นี้หวงเหรอ?” ดูแม่ง! ผมพลิกตัวกลับ กะให้มันหล่น แต่ไอ้มินกลับพยุงตัวเองไว้ให้กลายเป็นว่าผมนอนหงายแล้วมันนอนคร่อมผมอีกทีแทน รอยยิ้มเจ้าเล่ห์ผุด ภูมินทร์รีบซุกจมูกเข้าไซร้คอผมรวดเร็ว “หวงเหรอ แค่นี้หวง หวงนักใช่ไหม?”
“เฮ้ย ไอ้บ้า ฮ่าๆ ไม่เล่นโว้ย มันจั๊กกะจี๋ ไอ้บ้ามิน!!”
พอดิ้นขลุกๆใต้ร่างจนไอ้ไซบีเรียนฮัสกี้พอใจแล้วภูมินทร์ก็หอบแฮกมองผมยิ้มๆ ก้มหน้าลงหอมที่แก้มผมอีกฟอดใหญ่ๆ
“เชี่ยแม่ง! เหมือนหมาสัตว์”
“อยากจูบอะ”
สรุปว่าที่กูด่าไปไม่เข้าหัวมึงเลยใช่ไหม? ผมสะบัดตามองมัน แต่ภูมินทร์กลับไม่สำนึก ยิ้มแฉ่งแล้วโน้มตัวลงมาให้ผมเอามือยันหน้ามันไว้
“เหี้ยอะไร ไม่เอา!”
“กลัวตั้งอีกเหรอ? ไม่เป็นไร ถ้ามึงตั้งครั้งนี้กูช่วยเอาลงให้”
“ไม่ต้องเลยไอ้เหี้ย ปล่อยได้แล้ว กลับไปนอนห้องมึงเลยไป”
“ใจร้าย ทีตอนนั้นยังจูบได้”
“มันไม่เหมือนกันโว้ย”
ผมตวาดเสียงแหว ไอ้มินหัวเราะร่าพักหนึ่งก่อนจะขมวดคิ้วเข้าหากัน ไอ้เวรนี่เมนส์มาหรือเข้าวัยทอง อารมณ์เปลี่ยนแปลงเหี้ยๆ
“ล่าสุดนี่มึงจูบใคร?”
พูดจบหน้าผมก็ร้อนฉ่าขึ้นมา ภาพของพี่เอิร์ธทำเอาหัวใจเต้นยุบยับอีกครั้ง คราวนี้เลยรีบตะกายให้หลุดจากพันทนาการของอดีตว่าที่น้องเขย แต่ภูมินทร์ไม่ยอมให้เป็นแบบนั้น พระเอกหนุ่มกดมือตัวเองลงบนบ่าผมไม่ให้ขยับ ตามันไม่ทอแสงแต่จ้องผมนิ่ง
“มึงจูบกับไอ้พี่เอิร์ธรึยัง?”
ผมไม่ได้ตอบ แต่ไม่รู้ว่าตัวเองแสดงปฏิกิริยายังไงออกไป ไอ้มินเลยผุดลุกขึ้นคว้าบุหรี่เดินออกไปที่ระเบียง ผมเห็นท่าไม่ดีจึงเดินตามออกไปบ้าง พระเอกหนุ่มท้าวแขนอยู่ริมระเบียง สายตาทอดยาวออกไปไม่สิ้นสุดแต่ท่าทางยังดูหงุดหงิดกระวนกระวายอยู่
“มึงเป็นอะไร?”
“เปล่า”
แม่ง ตอบซะเสียงแข็งเชียวฮัสกี้กู ผมหยิบบุหรี่ออกมาจากซองเดียวกันมาสูบบ้าง แล้วถามกลั้วหัวเราะ “เชื่อก็ควายแล้ว เมื่อกี๊ยังกวนตีนกูดีๆ”
ภูมินทร์อัดลมหายใจผ่านมวนบุหรี่จนปลายเป็นสีส้มสด มันพ่นลมออกมาพรวดยาว ไม่ขำไปด้วยแต่กลับถามเสียงแข็งกว่าเดิมเป็นเท่าตัว
“มึงคิดยังไงกับพี่เอิร์ธ?”
-west-
ทำไมเรารู้สึกว่ามันสั้นจัง ตอนแต่งก็นานนะกว่าจะได้เนี่ย
ไว้ตอนหน้าจะพยายามให้ยาวกว่านี้นะจ๊ะนะจ๊ะ
ช่วงนี้คนแต่งอกหัก เบื่อพี่เอิร์ธ นิสัยไม่ดี (???) ตอนนี้ยกป้ายเชียร์มินไปเลยเต็มที่ เย่ เย่
ข่าวร้ายก็คือ อาทิตย์หน้าวันพุธยันจันทร์เราได้รับคำสั่งไปตจว.แหละ ไม่แน่ใจว่าจะมาต่อได้มั้ยอ่า กราบขอประธานอภัยอย่างสุดซึ้ง ถ้าพอมีเวลาจะลงให้นะคร้าบบบบ
ขอกอดคนอ่านที :o12: :กอด1: :กอด1: :)
ปล. ปูเสื่อรอแม่ยกตีกัน
-
อ๋าาาา สั้นจัง แหม หนุ่มๆนี้ขยันรุกกันจริงนะ
กันต์หวั่นไหวใหญ่แล้ว แต่อยากให้คู่กันพี่เอิร์ธนะ
รักเก่ารีเทิร์น อิอิ แต่ก็แอบเสียดาย พระเอกหนุ่มของเราเหมือนกัน
เอ ควบ 2 เลยดีมั๊ยกันต์ จะมีทั้งทีก็เอาไปเลยจัดเต็ม 5555
-
เชียร์พี่เอิร์ทเหมือนกัน
ไม่ใ่ช่เพราะมินทร์ไม่ดี
แต่เพราะรู้สึกว่า กันต์ก็ยังรักพี่เอิร์ทอยู่
ปล. ภูมินทร์เกิดมาเพื่อเป็นพระรอง 555
ปล. 2 สองป้า เยอะกันจริงๆ กร๊าก
-
ภูมินทร์ของเจ๊คัมแบคเสตจแล้ววว
กรุ้มกริ่มพริ้มเพราเจ้าเล่ห์มีเสน่ห์ละเกินนนนนน กรี๊ดดดดดด #ชูป้ายไฟ (ไม่ได้ใช้นาน) :กอด1:
-
ตอนนี้สั้นจริงๆน๊า
แต่ก็เพิ่งรู้ความหมายเกี่ยวกับดอกรักเร่นะเนี่ย~ เค้าเริ่มเห็นึวามดราม่ามากลายๆ :monkeysad:
ตอนนี้พี่เอิร์ธมาแต่ชื่อจริงๆ ... ว่าแต่มินไปถ่ายหนังที่ญี่ปุ่นเนี่ยรู้สึกคุ้นๆน๊า
ใช่ที่ไปทำให้เน็ตร้องไห้หรือเปล่าน๊าาา
เค้าจะรอมาต่อนะคะๆ
-
โอมเพี้ยง ขอให้นายเอกเรื่องนี้ รอดพ้นจากการทรยศ หักหลัง หลอกลวง ซ่อนรักซ้อน เหมือนดอกรักเร่ด้วยเถอะิเพี้ยงงงงง o22
-
รักเร่นี่ความหมายไม่ดีเลยเนอะ แช้วดูชื่อเรื่องเสะ -...-
จะบอกว่าเชียร์มินอะ คนแต่งบอกเหอะใครเป็นพระเอก
กลัวเชียร์แช้วแป้กมากกกก
-
มันสั้นจริงค่ะ ฮรือ อยากอ่านอีก :monkeysad:
รักเร่... ความหมายดูเศร้าจัง ถ้าเป็นรักแรกจะดีกว่านะ
ภูมินทร์~~~ (เรียกโหยหวน) หายไปไม่กี่ตอนกลับมากระชากเรตติ้งถล่มทลายอีกแล้วพ่อคุณ
ย้ายมาอยู่คอนโดเดียวกันหวังอะไรป่าว หวังกินคนห้องข้าง ๆ อ่ะดิ อะไรจะหยอกกันขนาดนั้นฟระ
คือกันต์ป่าวยั่วนะ มินทำเองอ่า หยอกได้แบบถึงเนื้อถึงตัวมาก กัดไหล่ ซุกไซร้ และขอจูบ อ๊ากกกก
แล้วอยู่ดี ๆ ก็อารมณ์เปลี่ยน ชอบกันต์แน่เลยอ่าถามแบบนั้น อร๊ายยยย แม่ยกโบกป้ายไฟ
(ที่จริงมี 2 ป้ายเลยค่ะ เพราะเชียร์ทั้งคู่ โคตรโลเลอ่ะคนอ่าน)
ขอบคุณค่ะ
-
ถึงไม่ได้จูบกระชากวิญญาณ แต่เล่นนอนทับกัน นัวเนีย ๆ แค่นี้ก็กำไรอื้อแล้วลูก
จีบก็ยังไม่จีบ ทำไมหึงแล้วจ๊ะ
หวั่นใจกับความหมายของรักเร่
รักแรก = เอิร์ธ+กันต์
สองรัก = เป็นไปได้ทุกคน
หักหลัง = นี่ก็เดาไม่ถูก
แต่อย่าหักมุมแบบคะน้า ทิม ตุล นะ หลอนยังไม่หายเลย
ว้ายยยย นินทาระยะเผาขนเลยนิ คิคิ
v
v
v
-
^
^
^
เจ็บแค้นเคืองโกรธโทษฉันใย ฉันทำอะไรให้คุณเคืองขุ่น ฮือๆๆ
คอมเมนต์เนอะ :impress2: ในที่สุดก็รู้ที่มาของชื่อเรื่องแล้ว ไม่เคยรู้ความหมายของดอกรักเร่มาก่อนเลย
ตอนนี้มินเข้าท่าดีนะ แปลงร่างเป็นไซบีเรียนฮัสกี้ได้ด้วย 55555
อยู่ห้องข้างๆ กันแวะมาบ่อยๆ ก็ได้นะ มากอดหมอนการ์ฟิลด์ก็ได้ --> :man1:
ตอนนี้สั้นจุงเบยยยย มาต่อวันพรุ่งนี้อีกเลยก็ได้นะครับ อ่านได้เสมอ ฮิฮิ
เดินทางโดยสวัสดิภาพครับ การงานลุล่วงด้วยดีนะ :call:
-
ก่อนแม่ยกเอิร์ธมินตีกัน ฉันจะตีเธอก่อน
กีสสสสสสส เจ็บแค้นเคืองโกรธโทษพี่เอิร์ธไย
ทำร้ายจิตใจว่ะ ตอนนี้พี่เอิร์ธก็โผล่แต่ชื่อ
:z3:
ลป. ไซ้ เขียนแบบนี้นะคะ ไซร้ ใช้ในพวกโคลงกลอนจ้า
-
จีบก็ไม่จีบเค้าทีนึงแล้ว ทำตัวเป็นหมากหยอกอยู่ได้ เหอๆ ไม่ผ่านมีนค่ะน้องมิน
ไม่ผ่านอย่างแรงงง
-
ถึงโผล่มาแต่ชื่อก็เลิฟยูนะค่ะ พี่เอิร์ธ
รอมินไปเป็นพระเอกเรื่องใหม่ละกัน เรื่องนี้ก็เป็นพระรองต่อไปนะค่ะ o18
-
พี่เอิร์ธ โปรดจงระวัง ...................
-
จะรอดูว่ากันต์จะนิยามให้เป็นสองรักหรือรักแรก
-
เอาใจช่วยพี่เอิร์ธอีกแรงนึง
พี่เอิร์ธสู้ๆ!!!
บอกตรงๆว่ากลัวพี่เอิร์ธไม่ได้เป็นพระเอก ไม่กล้าอ่านตอนต่อๆไปเลยอ่า...
หรือจะรอให้จบก่อนแล้วค่อยมาอ่านดีหว่า 55
สู้ๆค่ะนักเขียน สู้ๆค่ะพี่เอิร์ธ :-[
-
มินกลับมาแล้ว
กลับมาคราวนี้ เชียร์มินสุดใจเลย
มินสู้ๆๆๆๆๆๆๆๆ
:impress2:
-
:pig4: :pig4: :pig4:
-
ยังไงก็เชียร์พี่เอิร์ธล่ะ :กอด1:
-
มินกลับมาแล้ววววว
มาทวงคะแนนกลับให้ได้นะ
ว่าแต่มินชอบกันต์แล้วหรอ
ถึงไม่พอใจที่กันต์จูบพี่เอิร์ธอ่า
-
ชอบมิน แต่คิดว่าพี่เอิร์ธคงเป็นพระเอกแหละ แต่มินคงจะเป็นตัวแปรสำคัญที่ทำให้กันต์รู้ใจตัวเองมั๊งเนอะ
เดาไปทั่ว ยังไงก็ต้องรอติดตามต่อ อิอิ
:กอด1:
-
ทำไมเราเชียร์มิน
แต่เอิร์ธก็น่ารัก
สรุปใครเป็นพระเอกก็ได้
แต่อย่าให้เอิร์ธกะมินเอากันเองนะ5555
-
พี่เอิร์ธมาแต่ชื่อ ก็ยังจะถือป้ายไฟเชียร์พี่เอิร์ธต่อค้าาาา
ส่วนมินเตรียมไปตปท.เป็นเดือนใช่ไหม??
กลับมาอีกที เป็นพระรองเลยน่ะ
:call: :call:
-
ตอนนี้มินนี่นอกจากจะมาทวงบัลลังก์คืนแล้ว ยังนำพี่เอิร์ธไปไกล
พี่เอิร์ธยังไม่ค่อยเคลียร์ ตอนก่อนก็จี๋จ๋ากะคนอื่นต่อหน้าคนที่บอกรักนักหนา กันต์เธอก็ยอมๆ มินนี่ไปบ้างเหอะ หุๆ
พี่เอิร์ธอย่าพึ่งกลับมาได้มั้ย 555
-
รุกหนักเลยนะหนู :m4:
----edit----
มาฝากกลอนแต่งเองนิดนึง :m20:
ดอกรักเร่เขาว่าเจ้าเร่รัก
เขาทึกทักว่ารักไม่สมหมาย
เขากล่าวหาว่าเจ้านั้นใจง่าย
เขาใส่ร้ายให้เจ้าเศร้าโศกา
เคยชมรักงดงามดั่งจันทร์ฉาย
เคยเอียงอายเพราะรักหวานหนักหนา
เคยเข้มแข็งเพราะรักตลอดมา
กลับพ่ายแพ้เพราะรักเร่เล่ห์รักลวง๚
-----
ไม่เกี่ยวเลยเนาะ?
เผ่นนน
-
เชียร์ใครดี ขี้เกียจเชียร์ เด๋วผิด 5555 รอเฉลยเลยดีก่า
-
:serius2:
มินนนนนนนน ขอร้อง อย่ามาปั่นหัวใจน้องกันต์ของพี่เอิร์ธ(?)
ทุกอย่างมันกำลังไปได้สวยแล้วนะค้า
มินควรไปหาใครใหม่นะ อย่ามาหากันต์เลย
เสียใจเปล่าๆ จริงๆ เชื่อเราๆ ใจกันต์ไม่มีที่พอแล้ว
ก็เสียใจแทนมินนะ แต่ทำไงได้ มินมาทีหลัง
เชียร์พี่เอิร์ธสุดใจ
*ยกป้ายไฟอันโตๆ* #เอิร์ธเอฟซี
ตอนหน้าขอพี่เอิร์ธแบบจัดหนักๆเลยนะ ฮ่าๆๆๆๆๆ
-
เราไม่เชียร์ใครแระแบร่รออ่านไปเรื่อยๆเลยว่าใครจะเป็นพระเอก แต่แค่ตอนไหนพี่เอิร์ธก็จะแสดงความคิดเห็นอย่างบ้าคลั่งเท่านั้นเอง ไม่เชียร์ใครหรอก หึหึ
-
มินกลับมาเรียกเรทติ้งแล้วจ้า
แต่ความหมายดอกรักเร่เศร้าจังอ่ะ
-
น้องมินจ๋า ถ้าเธอจะเปิดตัวเป็นผู้ท้าชิงก่อน พี่จะไม่ว่าเลยนะคะ
เพราะมันจะได้แข่งกันชนะใจน้องกันต์แบบแฟร์
แต่นี่ ทำตัวเป็นหมาหยอกไก่ทีเล่นทีจริงแต่หลอกแต๊ะอั๋งตลอดๆ แบบนี้ไม่ไหวๆ
ถือป้ายไฟเชียร์พี่เอิร์ธสุดตัววววว
-
ความหมายดอกรักเร่รักแรกนี่ทำเอาใจไม่ดีเลยนะ
หัวใจจะวาย
เชียร์พี่เอิร์ธๆๆๆๆๆๆ
-
ก่อนที่จะถามกันต์..ภูมินทร์ถามตัวเองก่อนดีมั๊ย...
-
มินทร์อย่าทำแบบนี้ :z3:
เค้ายกกันต์ให้พี่เอิร์ธไปแล้ววว ไม่รู้อ่ะ!!!
-
:กอด1:
-
อยากดก็บเธอไว้ทั้ง2คน มินเอิร์ธ เอิร์ธมิน เอ๊ะๆๆยังไง 555555 :-[
-
เลือกไม่ถูกกกกก :serius2:
ควบสองไปเลยละกันนะ :impress2:
-
อ่านแล้วมันหน่วงทางอารมณ์ดีจริง ๆ ค่ะ เห็นใจกันต์นะ เหมือนมีทางแยกโผล่มาในชีวิตอีกครั้ง :undecided:
เรื่องในอดีตนึกแล้วเศร้า(มาก) แต่ไม่ได้ทำให้เจ็บเจียนตาย เพราะ เคยผ่านมาแล้ว เคยเจ็บมาแล้ว แต่ก็ยังมีชีวิตอยู่ได้
แต่เรื่องของเรื่อง กันต์ไม่เคยลืมพี่เอิร์ธเลย เหมือนความทรงจำที่ตกตะกอนพร้อมจะฟุ้งขึ้นมาเมื่อมีอะไรสะกิดใจ
ดูจากตรงจุดนี้ พี่เอิร์ธดูมีภาษีมากกว่าภูมินทร์อ่ะนะ นอกจากกันต์ไม่เคยลืมรักแรก ภูมินทร์ยังเป็นน้องชายแฟนเก่าอีก
เกย์มือใหม่ถอดด้ามอย่างคุณกันต์ น่าจะตะขิดตะขวงใจ ถือว่าคุณภูมินทร์งานหนัก งานหินมาก... :o11:
-
^
^
^
จิ้มคุณลูกเชอร์รี่สีแดงค่ะ (คิดถึง)
โอย อ่านตอนนี้แล้วแทบละลายกับการออดอ้อนของภูมินทร์ พ่อยอดขมองอิ่มของเจ้. และพอตอนพ่อหนุ่มเกิดอาการหงุดหงิดด้วยผิดหวังเพราะน้องกันต์หันไปจูบกับพี่เอิร์ธ ก็หึงได้น่ารักน่าชังเสียจริง.
สรุปว่าในตอนก่อนหน้าที่พี่เอิร์ธได้ใจเราไป ก็กลายเป็นว่าตอนนี้ภูมินทร์กลับมาตีห่างอีกรอบ.
วุ้ย อ่านไป ลุ้นไป ตื่นเต้น!
-
เชียร์พี่เอิร์ธอยู่นะ :mc2:
แต่มินทร์ก็น่ารัก :oni2:
เอาเป็นว่าฟินทั้งคู่ วินวิน :z2:
-
หรือเรื่องนี้จะ 3P ........
รักแรก หรือ รักเร่...??
เอาล่ะสิ คนอ่านสงสัยแล้ว.......
เดินทางปลอดภัยค่ะ
-
ฮึ้ยๆๆๆ เราอยากให้เอิร์ธเป็นพระเอก(มั้ง) แต่เราเป็นแม่ยกภูมินทร์ :z3:
มีลางสังหรณ์ว่าไอ้พี่เอิร์ธมันต้องมีซัมธิงแน่เลย ภูมินทร์คงอารมณ์ผีเห็นผีใช่ไหม
กรี๊ดดดด ยังไงก็เถอะ กิ๊กกันไปนาน ๆ นะ สองคนเนี้ย เราไม่บอกพี่เอิร์ธหรอก :laugh:
-
แหม่ มิน พอไปญี่ปุ่นก็ไปคบกะอิน้องเจมส์ใช่ไหมล่ะ :m16:
แน่จริงก็ปล้ำกันต์เลยดิ๊
-
น้องมินของเจ้ แอร๊วววววว!!!!! *ชูป้ายไฟ*
ทำยังไงได้ อยู่ดี ๆ ก็หลงน้องมิน :-[
+1 ขอบคุณค่ะ
:L2:
-
ภูมินทร์ ~~
*W* สะบัดพู่ สักวันคนแต่งอาจใจอ่อน ให้มินทร์ 555+
-
กันต์คงมีใจให้พี่เอิร์ธมากกว่ามินแน่ ๆ และอาจไม่รู้สึกอะไรกับมินเลย
แต่อยากบอกว่ามินน่ารักอ่ะ ชอบโมเมนท์ที่กันต์อยู่กับมินมากกว่าตอนอยู่กับพี่เอิร์ธ
ชอบมินอ่ะ ชอบบบบบ
-
น้องมินหนูจะเล่นๆ หรือหนูจะจริงๆอ่ะคะเนี่ย
แต่เค้าอยากให้หนูมินจริงจังนะ เพราะเค้าก็เชียร์อยู่ ถึงจะเอนเอียงไปทางพี่เอิร์ธบ้าง แต่ชอบ ผช.สไตล์มินอ่ะ
-
สั้นจริงๆอ่ะ ขอยาวๆน๊าคราวน้า ยาว ย้าว ยาว อิๆๆ
-
คนอ่านรักพี่เอิร์ธเสียดายน้องมิน...ขอทั้งสองเลยได้ไม๊
-
ดอกรักเร่ ในที่นี้ขอให้มีความหมายว่ารักแรกเถอะนะ
-
พึ่งเข้ามาอ่าน
เชียร์มินนะบอกตรงๆ :-[
-
ภูมินทร์กลับมาทำคะแนน
-
:z13:
-
(http://upic.me/i/nq/1untitled-3.gif)
Dahlia 12
“มึงคิดยังไงกับพี่เอิร์ธ”
คำถามที่เหมือนปลายเสียงติดจะหงุดหงิดสะบัดใส่ผม เจ้าของท่าทางคุกคามยังไม่แม้แต่หันหน้ามามอง เอาแต่อัดบุหรี่เข้าปอดแล้วพ่นลมออกมาเป็นควันสีขาวฟ่อง จู่ๆผมก็รู้สึกร้อนขึ้นมาที่แก้ม มันร้อนจริงๆครับ เสียงหัวใจก็ดังน่าหนวกหูชะมัดยาก
“.... ก็..เอ่อ..... ไม่รู้ .. ก็ดี..... มั้ง.. เฮ้ย!อะไรวะ มึงถามกูแบบนี้รอบสองแล้วนะ”
ผมรีบเปลี่ยนประเด็นเป็นเอะอะ ภูมินทร์กำมือแน่นบ่นพึมพำจับประโยคไม่ได้กับตัวเอง “แค่บอกว่าไม่ชอบ.. แค่ถ้ามึงบอกว่าไม่ชอบมัน.....”
“..............”
“จูบกันแล้วใช่ไหม?”
จู่ๆก็หันหน้ากลับมาโพล่งถามเล่นเอาผมสะดุ้ง จะให้ตอบยังไง เออ จูบแล้ว ไม่ได้ใช้ลิ้นแต่ใจสั่นเหี้ยๆ เหอะ... ไม่มีทางซะหรอก ผมเม้มปากเข้าหากันไม่ยอมตอบกลับทำให้ภูมินทร์หงุดหงิดมากกว่าเก่า มันปาบุหรี่ทิ้งทั้งๆที่ไม่ดับไฟ ถ้าไฟไหม้คอนโดกูจะเป็นพยานปากที่1เลยว่าเพราะมึง ไอ้บ้าเอ๊ย! ประสาทอะไรขึ้นมา ทำท่ายังกับหึง
“เฮ้อออ!!”
พระเอกหนุ่มถอนหายใจหนักๆเสร็จมันก็หมุนตัวกลับ เดินลิ่วออกจากห้องผมไป ไม่ชอบครับความรู้สึกครึ่งๆกลางๆแบบที่รู้ว่าอีกฝ่ายโกรธแต่ไม่รู้ว่าโกรธเรื่องห่าเหวอะไร ยิ่งมั่นใจมากว่าตัวเองไม่ได้ทำอะไรผิดยิ่งต้องรีบเคลียร์ เดินตามพอทันคว้าไหล่คนเจ้าอารมณ์ไว้ได้ก็ดึงตัวมันกลับมา มินทำท่าเหวี่ยงรำคาญที่ผมไปวุ่นวายใส่ แล้วปัดมือผมออกแต่ไม่มองหน้า
“มึงเป็นอะไร?”
“เรื่องของกู”
“ไอ้เชี่ยมิน อย่างี่เง่าได้ไหม? โกรธอะไรกู”
“ไม่ต้องแคร์กูหรอก กูไม่ใช่พี่เอิร์ธของมึง”
“มึงไม่พอใจที่กูให้พี่เอิร์ธจูบแต่ไม่ให้มึงจูบอะดิ หึ”
พี่เมบอกบ่อยๆว่ามินมันขาดความอบอุ่น ผมผลักคนโตแต่ตัวไปชิดประตู เขย่งเท้านิดเดียวก็ชนปากกับมันพอดีให้จบๆเรื่อง แต่ตอนถอยออกกลับเหมือนเดจาวู แผ่นหนังเรื่องเดิมวนมาฉายซ้ำ ภูมินทร์ลอคคอผมแน่น บดกลีบปากเข้าเบียดชิด ใช้แขนข้างที่ว่างดึงเอวเกี่ยวให้แนบสนิทกับตัวมัน ก่อนเอียงคอให้ช่องว่างระหว่างใบหน้าแคบลงอีก ปลายลิ้นอุ่นแทรกเข้ามาอย่างเร่งเร้า เขี้ยวคมงับเบาๆที่ปากล่างผมแล้วดูดกลีบปากกลืนเข้าไปในโพรงปากอุ่นของมันจนที่เจ็บกลายเป็นชาทั้งปาก พลั้งมือทุบหลังมันแรงๆให้ยอมปล่อย
“ไอ้เด็กมีปัญหา...”
ผมด่าเมื่อเป็นอิสระ มือใหญ่ของดาราดังยังโอบรอบสะโพกผมอยู่ไม่ยอมปล่อย คราวนี้เจ้าของรูปหน้าหล่อจุดยิ้มที่มุมปากแทนที่จะบึ้งตึงเหมือนทีแรก “ใครกันแน่ที่ เด็ก...”
“มึงไง! เชี่ย! “
“จูบเมื่อกี๊ก็รู้แล้วสัตว์ว่าใครเด็ก”
ผมตวัดตามองมัน ขืนตัวเองออกจากแขนที่พันธนาการไว้แต่ไอ้มินยังรั้งอยู่ มันดึงผมเข้าไปกอดแล้วใช้คางเกยกับบ่า ทันทีที่เนื้อแนบลงมาผมได้ยินเสียงหัวใจเต้น ตึกตัก ตึกตัก ไม่ใช่ของผมแน่ล่ะ มันสะเทือนอยู่เหนืออกด้านขวาผม แน่นอน มันลั่นมาจากอกด้านซ้ายของภูมินทร์ ซึ่งผมไม่เข้าใจหรอกว่าที่มันเต้นแรงนี่เพราะอะไร เพราะโกรธ หรือเพราะกอด?
“เชี่ยเอ๊ย แล้วย้ายมาอยู่ข้างห้องกู นี่กูไม่ต้องเลี้ยงลูกแหง่ของพี่เมไปจนกว่ามันจะมีเมียเป็นตัวเป็นตนเหรอวะ?”
“ลูกแหง่เหี้ยอะไร กูโตแล้ว”
“โตกะผี เหมือนกูมีลูกโดยที่ยังไม่มีเมีย”
“อย่างมึงต้องการผัว”
“สัตว์!”
ผมด่าเสียงขรม มินยังกอดผมอยู่นาน นานจนผมต้องเป็นคนบอกให้มันปล่อยสักที ทว่าพอคลายแขนออกมันกลับจ้องหน้าผมนิ่ง เหมือนอยากพูดและไม่อยากพูดอะไรพอๆกัน
“มึงมีอะไรหรือเปล่า?”
“ก็ไม่เชิง...”
ภูมินทร์มองพื้นแล้วเหลือบตาขึ้นมองผม จากนั้นก็ก้มหน้าลงมองพื้นใหม่
“มึงคิดว่ากูเป็นยังไง?”
“มึงน่ะเหรอ? งี่เง่า เอาแต่ใจ ปัญญาอ่อน แต่เสือกเจ้าชู้ ถามจริงๆ มึงเป็นคนสองบุคลิกปะวะ?”
“กูเนี่ยนะเจ้าชู้? เปล่าสักหน่อย”
“สาบาน?”
“กูแค่ไม่อยากถูกทิ้งให้อยู่คนเดียว”
ผมบอกแล้ว ว่ามันเป็นเด็กมีปัญหา =___= อันที่จริงไม่ใช่จากนิสัยหรือพี่เมเคยบ่นเรื่องมินให้ฟังหรอกครับ ช่วงที่คบกับพี่สาวมันก็พอจะรู้พื้นเพมาบ้าง พี่เมโตมากับยายที่เป็นคนไทยแท้ๆ ช่วงปิดเทอมจะบินไปอิตาลีบ้าง พ่อพี่เมเป็นลูกครึงอิตาลี ญี่ปุ่น รวมๆคือเชื้อเอเชียแรง เชื้อไทยใหญ่สุด ทว่าพ่อแม่เสือกปักหลักกันอยู่เมืองนอก บ้านพี่เมทำธุรกิจอะไรสักอย่างที่ช่วงภูมินทร์เข้ามัธยมก็มีปัญหา แม่ถูกยิงพ่อเลยส่งมินมาอยู่ไทยกับพี่เม ตอนนั้นยายที่เลี้ยงพี่เมเสียแล้วครับเลยใช้ชีวิตกันสองคนพี่น้อง ส่วนเด็กน้อยภูมินทร์เนี่ยไม่รับรู้อะไรกับเขาหรอก ทั้งเรื่องที่แม่ตายและทำไมถึงถูกส่งมาอยู่กับพี่สาวที่ไม่สนิทกันในไทย ทั้งที่เรื่องก็แค่ประมาณนี้ แต่ไอ้หล่อเขี้ยวคมเสือกทำตัวให้มีปัญหาอย่างที่เห็น ชอบโวยวายว่าไม่มีใครรักตลอด
ผมยีหัวมันแรงๆตอนที่ภูมินทร์ทำหน้าเบ้แต่มันกลับเบี่ยงตัวออกไม่ยอมให้จับ
“มึงชอบทำเหมือนกูเป็นเด็กๆ”
“ก็มึงเด็ก”
“ใจคอมึงจะมองกูแค่เด็กที่เป็นน้องพี่เมตลอดไปเลยว่างั้น?”
ฉุนเหี้ยอะไรขึ้นมาอีกล่ะ ทำกอดอกแล้วเบือนหน้าหนี ผมเลยยื่นมือไปตบบ่ามันเบาๆ “กูเลื่อนตำแหน่งให้ก็ได้เอ้า เป็นเพื่อนกูอีกอย่าง โอเคไหม?”
“ไม่....”
“ไอ้สัตว์ อย่าเรื่องมาก กูยอมลดตัวมาเป็นเพื่อนมึงก็บุญแค่ไหนแล้ว อย่าเล่นตัว ครวย”
ภูมินทร์ไม่ตอบเอาแต่ทำหน้ามุ่ย ผมหัวเราะร่วนกับท่าทางของมัน ไม่รุ้ว่าถือเป็นความสงสาร ความเห็นใจ หรืออะไรก็ตาม แต่ลึกๆถ้ามันมองไม่เห็นใครผมก็อยากให้มันคิดว่ายังมีผมเป็นเพื่อน ไอ้โรคขี้เหงาจะได้ทุเลาไปบ้าง พูดอีกก็วนกลับไปที่เก่าคือถึงอายุเราจะเท่ากันแต่ผมมองว่ามันเป็นเด็ก เด็กที่เราต้องใส่ใจ เด็กที่เราต้องดูแล หรือไม่เปรียบอีกอย่างมันคงเป็นฮัสกี้บ้าพลัง บางทีก็ต้องปล่อยมันดื้อให้หายประสาทแดกแล้วคอยดูมันอยู่ห่างๆ แต่เอาเถอะ..ไม่ว่าด้วยเหตุผลใดๆก็ตามมันก็ทำให้ผมยืนจับมือมันอยู่ตรงนี้ ยิ้มให้มันอ่อนโยนเหมือนทุกครั้ง
“เฮ้อ....” ภูมินทร์ยกมือขึ้นยีหัวตัวเองหลายๆรอบ มันเดินวนรอบผมแล้วบ่นงึมงัมอะไรจับประเด็นไม่ได้ สักพักก็หยุดชี้นิ้วตรงหน้าผมเหมือนจะพูดอะไรแต่ก็ไม่พูด หน้าตามันดูเหมือนเด็กที่ถูกขัดใจทำเอาผมหัวเราะออกมาอีกรอบ “เดี๋ยวเถอะ มึงน่ะ...”
“อ้าว เหี้ยอะไรอีกวะ”
“ช่างแม่ง!”
ไอ้หล่อตะเบ็งเสียงหัวเสีย สุดท้ายมันก็เดินออกไปจากห้อง ผมเดินมาส่งมันแต่ภูมินทร์กลับชะงักฝีเท้าก่อนข้ามพ้นธรณีประตู ด้วยความสงสัยผมเลยชะโงกหน้าออกไปด้านนอกเพื่อดูว่ามีเหตุการณ์อะไรก็พบผู้ชายสวมชุดนิสิตรูปร่างสูงโปร่งแต่เล็กกว่าตัวเองพอสมควรยืนอยู่หน้าประตูห้องติดกัน ตากลมแก้มใสจนเป็นสีชมพูระเรื่อ สบตาไอ้มินด้วยแววตาตัดพ้อแล้วหมุนตัวหนี ภูมินทร์กลืนน้ำลายดังจนได้ยินเสียงอึกใหญ่ๆก่อนวิ่งไปคว้าแขนเด็กที่ว่าไว้ ตะโกนเรียกเสียงเข้ม
“เจมส์ เดี๋ยว!”
“พอเถอะ”
“มันไม่ใช่แบบที่เจมส์เข้าใจ ฟังพี่ก่อน”
“เจมส์ลืมของไว้ในห้อง จะโทรบอกพี่ให้เอาไปให้ที่กองพรุ่งนี้แต่พี่มินก็ไม่รับ พอมาถึงคอนโดกลับออกมาจากห้องใครก็ไม่รู้จะให้เจมส์เข้าใจยังไง”
ไอ้เด็กที่ว่าทุบอกภูมินทร์ซ้ำๆ ผมยืนมองจากตรงนี้ด้วยความรู้สึกที่อธิบายไม่ถูก ภูมินทร์ดึงคนตัวเล็กเข้ามากอดแต่เด็กที่ชื่อเจมส์ยังดิ้นขลุกขลัก
“คนนี้ใช่มั้ยที่ครั้งก่อนพี่มินก็เบี้ยวนัดเจมส์”
“เจมส์...มัน ไม่มีอะไร...”
“พูดความจริงกับเจมส์ก็ได้! ไม่เห็นต้องหลอกกันเลย!”
“ไม่เอาเจมส์ ไปคุยกันในห้องนะ พี่อธิบายได้..”
ผมมอง มองโดยที่ขาไม่อาจก้าวขยับไปไหน ภาพของมินที่ประคองเด็กหนุ่มเดินกลับมาตามทางจนถึงหน้าประตูห้องที่อยู่ติดกันทำเอาผมรู้สึกหายใจขัดๆ ภูมินทร์เงยหน้ามาสบตาผมนิดเดียวแล้วมันก็หลบวูบ ดันร่างของคนตัวเล็กๆที่จ้องผมเขม็งเข้าห้อง เสียงเอ็ดตะโรเงียบไปพร้อมบานประตูที่ปิดลง ทิ้งไว้ที่ผมที่ยกมือขึ้นลูบหน้าด้วยหัวใจหวิวๆ
ทั้งที่มันเป็นเรื่องปกติที่คนเป็นแฟนกันจะง้องอนหรือตระครองกอดกันไปแบบนั้น
ไอ้มินมีแฟน เรื่องนี้ผมก็รู้ดี...
แต่ผมกลับรู้สึกอื้ออึงอยู่ในหู กระพริบตาปริบในความเงียบงันของรัตติกาลเพียงลำพังอย่างไร้เหตุผล
แค่เพียงเห็นคาตาว่า...
ที่จริงคนที่สำคัญสำหรับภูมินทร์ ไม่ใช่ผมเลย
เช้าวันใหม่ผมตื่นมาตามเวลาปกติเพราะสายเรียกเข้าจากคนที่ไม่ได้คุยกันเมื่อคืนปลุกผมไปทำงาน และจบท้ายบทสนทนารับรุ่งอรุณด้วยประเด็นหลังเลิกงานวันนี้ต้องไปชอปปิ้งเป็นเพื่อนมันที่พารากอนก่อนจะถูกปล่อยให้ไปอาบน้ำอาบท่า หลังจากแต่งตัวเสร็จ ผมก็เอาผ้าเช็ดตัวมาตากไว้ที่ราวริมระเบียงเหมือนทุกๆวัน แต่กลิ่นไหม้ของมวนกระดาษที่ลอยคละคลุ้งแปลกจมูกไปกว่าทุกที
ควันสีขาวของบุหรี่กลิ่นผลไม้ลอยเอื่อยเฉื่อยขณะที่สะบัดผ้าตาก ปกติภูมินทร์ดูดบุหรี่เมนทอลเหมือนๆกันครั้งนี้เลยรู้ว่าไม่ใช่คนเดิมที่กำลังพ่นคาบอนไดออกไซด์อยู่ข้างนอก เด็กผู้ชายตัวเล็กสวมเสื้อกล้ามผิดไซส์หลวมโครกยืนท้าวระเบียงอยู่ ท่อนล่างมีบ็อกเซอร์ขนาดพอดีตัวปิดไว้ ให้เห็นขาอ่อนขาวจัด กับผิวอกที่ประปรายด้วยร่องรอยแห่งสงคราม มองปราดเดียวก็รู้ว่าเมื่อคืนคงรับศึกหนักพอตัว
“อรุณสวัสดิ์ครับ"
เสียงกุกกักตอนขยับพาดผ้าเช็ดตัวกับราวคงดังรบกวนอารมณ์สุนทรีย์ น้องมันเลยหันหน้ามาทักผม คราวนี้พอได้เห็นชัดๆเลยมั่นใจว่าเด็กไอ้มินเป็นนายแบบโฆษณาบางตัวที่ออนแอร์อยู่ช่วงนี้ หน้าตาน่ารักจิ้มลิ้มเหมือนผู้หญิง ปากเล็กๆแดงๆสมกับเป็นคนที่ไอ้หล่อมันจะเลือก
“อรุณสวัสดิ์ เคลียร์กันแล้วนะเมื่อคืน?”
“ครับ เจมส์ไม่รู้ว่าพี่กันต์เป็นแฟนเก่าพี่เม เมื่อคืนพี่มินอธิบายหมดแล้ว ขอโทษครับพอดีเจมส์คิดมากไป”
“มีอะไรก็คุยกันดีๆแล้วกัน”
“ครับ” ไอ้เด็กที่ว่ารับคำสั้นๆ มันอัดบุหรี่เข้าปอดอีกครั้งแล้วพ่นควันออกพร้อมประโยคถัดมา “เจมส์เพิ่งนอนกับพี่มินไปตอนบ่ายเมื่อวาน พอค่ำๆโทรมาไม่รับแล้วมาเห็นอะไรแบบนี้ที่คอนโดเลยนอตหลุดน่ะ แอบกลัวว่าจะถูกฟันแล้วทิ้ง”
ผมพยักหน้าเข้าใจ ไม่ค่อยอยากไปยุ่งกับเรื่องของมัน อันที่จริงผมไม่เคยถาม ไม่กล้าถามถึงความสัมพันธ์ทางชู้สาวของภูมินทร์เลยสักครั้ง คิดตลอดว่าเป็นเรื่องส่วนตัวซึ่งเวลานี้ก็ไม่รู้ว่าผมจะเสือกไปรู้สึกเหนียวๆน้ำลายเวลาคุยกับเด็กของมันทำไม พักเดียวประตูบานเลื่อนของห้องข้างๆก็เปิดออก ภูมินทร์มีผ้าเช็ดตัวสีครีมผืนเดียวพันเอวไว้ ส่วนอกแกร่งๆก็ลายพร้อยไม่แพ้ไอ้ตัวขาวที่ยืนอยู่ก่อน ผมเบือนหน้าหนี โดยไม่รู้อีกว่าทำไมถึงไม่ค่อยอยากเห็นภาพแบบนั้นสักเท่าไร
“ตื่นแล้วทำไมไม่เรียกพี่ล่ะครับ”
คนพูดยังมีท่าทางงัวเงียไม่หาย มันสวมกอดเด็กตัวเองจากด้านหลังทั้งๆที่ตาปิดอยู่ ภูมินทร์เป็นแบบนี้ เป็นคนขี้อ้อน แปลกที่เมื่อก่อนเห็นมันอ้อนพี่เมก็ไม่ได้รู้สึกขัดใจอะไร แต่พอเห็นภาพที่มินอ้อนแฟนกลับรู้สึกตีบขึ้นในอกชอบกล
“พี่มิน เจมส์คุยกับพี่กันต์อยู่ อายเพื่อนนะ”
เด็กตัวเล็กพูดเรียกสติ คราวนี้ไอ้มินตาสว่างครับ เบิกตาขึ้นมองผมพรวดแล้วทำสีหน้ากระอักกระอ่วน ส่วนตัวเองก็ไม่รู้จะทักมันยังไง ‘สบายตัวไหมมึง, เมื่อคืนกี่ยก..’ แหม มันก็ใช่ที่ ความรู้สึกแปลกๆยังลอยฟุ้งอยู่ข้างใน เสียใจก็ไม่เชิง โกรธก็ไม่ใช่ เห็นภาพตรงหน้าก็ไม่ได้รู้สึกว่าบาดตาอะไร มันเหมือนเป็นความเฟลนิดๆที่ผมไม่รู้ว่าตัวเองเฟลเหี้ยอะไรกันแน่ เลยเลือกที่จะเงียบแล้วหันมาพูดกับน้องแทน
“เดี๋ยวพี่ออกไปทำงานแล้ว ไว้ค่อยคุยกันนะเจมส์”
ผมยิ้มแบบไร้จุดหมาย เจมส์โบกมือบายส่วนคนที่ยืนซ้อนอยู่ข้างหลังผมกลับยกมือขึ้นทำท่าบุ้ยใบ้ว่าเดี๋ยวจะโทรหา ผมพยักหน้ารับ ถอนหายใจยาวๆหนึ่งทีแล้วเลือกที่จะเดินจากมา
อรุณสวัสดิ์เช้าวันพฤหัสสีชมพู
-west-
ฮืออ อยากให้ยาวกว่านี้แต่งานถล่มมากก ประชุมหัวหมุนเบย น้ำตาจะหลั่งเป็นสายเลือด
ตอนนี้ได้กลิ่นมาม่าตุตุ แต่อย่างน้อยก็รู้เนอะว่าชนกันต์เรามันรักเร่แบบไม่รู้ตัวไปแล้ว ฮ่าๆ
พรุ่งนี้ประชุมแปดโมง แล้วไปต่างจังหวัดต่อเลย ถ้าเสาร์อาทิตย์นี้ได้เป็นฟรีไทม์วันอาทิตย์จะมาต่อนะครับ
หรือถ้าworst case คืออาทิตย์หน้า อันนี้แล้วแต่ความเมตตาของหัวหน้าเผ่าเลย เหอๆ
ขอบคุณทุกคอมเม้นท์และเพื่อนใหม่ ดีใจมากๆเวลาที่ได้อ่านคำตอบรับของทุกคน แค่อีโมตัวเดียวก็ยิ้มละ ฮิฮิ
เรื่องเริ่มเข้าโหมดหน่วงนิดนิด(นี่แกเพิ่งเข้าเหรอ นึกว่าหน่วงมานานแล้ว) อย่าเพิ่งหนีกันนะ ไม่ดราม่าถึงขั้นคนอ่านน้ำตารินแน่นอน สำหรับคืนนี้ สวัสดีวันพุธสีม่วงคร้าบบบบบ
-
:z13: จิ้ม
_ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _
มินเจ้าชู้จริงเชียว ชิๆ
กันต์ก็"รักเร่"แท้เหลา
-
น้องกันต์คะ พ่อดอกรักเร่!!!
เอาสามพีก็ได้นะ 55555 แต่... อย่ามาม่าก็พอค่ะ
แต่เหมือนเค้าจะได้กินมาม่าเลยอ่ะ
เค้าสงสารพี่เอิร์ธนะ แต่พี่เอิร์ธก็เคยทำกันต์เสียใจ
แต่เราก็ไม่ชอบมินเลย... มินดูเจ้าชู้และเหมือนไม่รักจริง แค่เหงาอ่ะค่ะ และกลัวต้องอยู่คนเดียวบนดวงจันทร์ 555
ไม่ต้องรีบนะคะ ตั้งมจทำงานนะ เค้าไม่รีบ แต่เค้ารอ รอเจอพี่เอิร์ธ แบบว่าเค้าคิดถึง อิอิ
-
มีแววมาม่ามารำไร
ภูมินทร์ขา เมื่อก่อนเราเชียร์ตัวนะ แต่มาทำกันต์เฟลแบบนี้เสียคะแนนไปเยอะนะ ยิ่งช่วงนี้พี่เอิรท์ทำตัวน่ารักๆ อยู่ด้วย ระวังนะ
:กอด1: :กอด1: ให้คนเขียน สู้ๆ นะคะ
-
แอร๊ยยยยยยยยย
ตอนนี้ก็ไม่มีพี่เอิร์ธ โผล่มาแต่ชื่ออีกแล้ว
นี่ไงๆ มินมีคู่แล้วคือน้องเจมส์
เพราะงั้น "รักเร่" = "รักแรก"
นายกันคู่กับพี่เอิร์ธเท่านั้น
:fire:
-
สับสนๆๆๆ :really2:
เชียร์มินกันอยู่นะ
ไม่ชอบเจมส์อ่ะ :angry2:
รอค่ะ :pig4:
-
โอ๊ะโอ๋ ที่มาของชื่อเรื่องชัดเจนในตอนนี้เลยค่ะ
แบบอยากเข้าข้างกันต์ เจอเรื่องแบบนี้มันก็ใช่ว่าจะตัดสินใจเลือกกันได้ง่ายๆ
แต่ละนายที่เข้ามานี่ ข้อดีเพียบ ข้อเสียท่วม ช้าๆนะกันต์
เราจะได้มีฟิคดีๆอ่านไปนานๆ
-
เจมส์นี่ใช่คนที่ทำเน็ตร้องไห้ปะ?โหยไม่ไหวไม่ปลื้มบ้าบอ
อยู่กับมินไปเลยไปปปปปปปป
ตอนหน้าขอพี่เอิร์ธ พี่เอิร์ธธมากระชากใจกันต์ที
โอ้ยยยยยยยยยยิ่งอ่านยิ่งแบบมินปะวะที่เป็นพระเอกเหอะๆ
แต่ไม่ได้นะต้องเป็นพี่เอิร์ธนะะะ!
-
อ้าวน้องมินทร์ เจ้อุตส่าห์เชียร์ :z3:
พี่เอิร์ธคงไม่ทำกับน้องรักเร่อย่างนี้ใช่ไหม :monkeysad:
-
นังเจมส์มันร้ายจะตายยยยไปกับมินทร์ไม่รอดหรอก
อ่อยเฮียบีมก็ทำมาแล้ว
เอ๊ะๆๆๆๆๆ ถ้าไม่ได้อะไรด้วยจะเสียใจทำไมคะน้องกันต์
ครุคริๆๆๆๆๆ
-
ถึงได้เรียกว่ารักเร่
แต่ละคนก็มีคนของตัวเอง
ยังอดไม่ได้ที่จะมีใจให้ใครอื่น
กันต์อยากเริ่มต้นใหม่กับเอิร์ธขณะที่หวั่นไหวไปกับมิน
มินมีแฟนอยู่แล้วก็อยากเริ่มสัมพันธ์กับกันต์
เจมส์เป็นแฟนมินในขณะเดียวกันก็อยากสัมพันธ์บีม(ในเรื่องโน้น)
แนวโน้มว่าจะเป็นการรักซ้อนซ่อนชู้ เมื่อความลับแตก มาม่าก็ระเบิด
-
:a5: :a5: :a5: :a5: :a5: :a5: :a5: :a5: :a5:
อีโมตัวเดียวมันไม่พอสำหรับตอนนี้
ไอพี่เอิร์ธหายหัวไปไหนว่ะะะะะะะะะะะะะะะะะะะะะะ
มคปด. แล้วไม่ต้องมานั่งร้องเลยนะเว้ยยยยยยยยยย
โฮววววววว เค้าไม่ชอบหักมุมเท่าไหร่นะเอออออออ
-
ภาคต่อจากเฮียบีมกับน้องเน็ต......
ภูมินทร์กับเจมส์.....ตอนแรกไม่แน่ใจ ตอนนี้ชัดเลย
-
เข้าใจและเห็นใจกันต์
มินกับพี่เอิร์ทมีทั้งข้อดีและแย่พอกันเลย :เฮ้อ:
-
พาร์ทนี้ภูมินทร์เรตติ้งตกกระจายอีกเช่นกันตอนนี้ ทุกคนมีดีมีเสียเนอะ พี่เอิร์ธก็เหมือนกัน
แต่มินแบบเด็กมากจริง ๆ ในความรู้สึกนะ ดูจะขี้เหงามากเลย เหมือนต้องการใครตลอดเวลา
คือที่ีมาทำท่าเหมือนหึงกับมาจูบกันต์เนี่ยรักเค้าเหรอ หรือแค่เหงา หรืออะไร เป็นกันต์ก็ต้องเฟลว่ะค่ะ
แบบแกมายุ่งกับชั้ันทำไม คนแบบนี้ถ้าจะทำให้รักกันนะมินต้องสร้างความมั่นใจให้กันต์มากๆเลย
ส่วนตัวค่อนข้างโกรธแค้นเด็กเจมส์แทนเน็ตมากค่ะ จากตอนพิเศษของเรื่องที่แล้ว
ก็เลยขอสะบัดบ๊อบใส่อีกที ชั้นไม่ชอบเธอ !!!! จบ รักสนุกทั้งคู่นะมินกับเจมส์เนี่ย
ทั้งสองคนคงรู้อยู่ว่ามันจะไม่ยั่งยืน อ่ะ รอดูพฤติกรรมมินต่อไปเนอะ ยังไงความน่ารักเธอก็มากจริง ๆ
เสน่ห์ล้นเหลือพ่อคนนี้
ขอบคุณค่ะ
-
ให้เวลาลังเลแปบเดียวนะกันต์ ยังไงต้องพี่เอิร์ธเท่านั้น
ไม่ปลื้มมินทร์อย่างแรงแล้วตอนนี้
สมชื่อเรื่องเลยค่ะ รักเร่ หวังว่าคงจะโลเลไม่นานนะค่ะ ไม่อยากอืดมาม่า :sad4: สงสารพี่เอิร์ธด้วย
พี่เอิร์ธ ฮูเล่ๆๆๆๆๆ มาแสดงความเป็นเจ้าของเร็วๆนะค่ะ
-
มินโดนตัดแต้มอีกแล้วววววววว หึ ไม่เคลียร์สักทาง ให้ตายเหอะ
-
เอาแล้วไงนายภูมินทร์เรตติ้งตกซะแล้ววว
แต่เรายังคงเชียร์นายต่อไป แต่คราวนี้โป้งย่ะมาทำให้กันต์ของเราเฟลได้ไง
คนเขียนสู้ๆค่ะ ถึงตอนนี้จะมาสั้นไปหน่อยแต่เราเข้าใจ
งานเยอะจริงๆ(จากที่เห็นในทวิต)
สู้ๆค่า วิ้ดวิ้ววววว >3<
-
โฮฮฮฮฮฮฮฮฮ
ลุ้นง่ะ อ่านเรื่องนี้แล้วรู้สึกตุ้มๆต่อมๆมากเลยง่า ด้วยความที่ไม่แน่ใจว่าใครจะเป็นพระเอกกันแน่อ่า :seng2ped:
เราเชียร์พี่เอิร์ทน๊าาาาาาาาาาาาาาาาา
อย่าหวั่นไหวกะมินเด็ดขาดดดดดดดดดดดดดด ย๊าาาาาาาาาาาาาาา :serius2: :fire:
-
ตอนนี้มินทร์ไม่ผ่านอย่างแรง ท่าทียังไม่ชัดเจนแถมยังมีเจมส์อยู่แล้วทั้งคนด้วย :m16:
แต่ยังไงก็ยังเชียร์มินทร์อยู่ อ่านแล้วรู้สึกว่ามินทร์มีเสน่ห์แบบบอกไม่ถูก แถมกันต์ยังมีหวั่นไหวเล็กๆ
เริ่มเข้มข้นแล้วอ่า ชอบมากแต่แอบกลัวอยู่ลึกๆ ว่าพี่เอิร์ธจะเป็นพระเอก :serius2:
-
โธ่ มันวูบวาบในอกแปลกๆ
กันต์ต้องมีคิดอะไรกับเพื่อนบ้างแหละน่า
อิพี่เอิร์ธงานเข้าละ :laugh:
จริงๆในเจมส์เรื่องนี้ก็ดูโอเคนะ น่ารัก ไม่โวยวายดี
แต่ติดภาพจากเรื่องก่อนแล้วสิ
อิมเมจติดลบ :z3:
แอบไม่ปลื้มที่มินทร์สับสนในตัวเองว่ะ จะเอายังงายยย :เฮ้อ:
-
อิคุณน้องมินคะ ตอนนี้เจ๊ให้คะแนนหนูติดลบค่ะ มีแฟนไม่ว่า แต่อย่ามาหว่านเสน่ห์เรี่ยราดเจ๊ไม่ปลื้ม
ถ้ายังไม่เลิกกะอิคุณน้องเจมส์ก็อย่ามายุ่งกะน้องกันต์นะคะ
ปันใจไปเชียร์พี่เอิร์ธ เพราะหมั่นไส้อิน้องมิน บังอาจมาทำให้เจ๊หวังในตัวเธอ เหมือนโดนหักหลัง เจ็บมากกกกก
ปล.พี่เอิร์ธตอนหน้าช่วยกลับมากวาดคะแนนไปเยอะๆนะคะ เชียร์สุดใจละตอนนี้
-
แต่เจมส์กับมินทร์ไม่ได้รักกันนินา ทำไมเรื่องนี้ดูแคร์กันไปหน่อยนะ
-
เชียร์มินยังไงไม่รู้ ชอบคนเลว SM อะ ฮ่าๆๆ พี่เอิร์ธเข้าโหมดเลวหน่อย อิอิ
-
โอยยยยย สอบพรุ่งนี้นะเนี่ยยยย อดใจไม่ไหวเลยย
กันต์ ไม่รักอย่าทำให้คิดนะลูก
ไม่ต้องมากระอักกระอวนใจเลยมิน เหอะ
พี่เอิร์ธ รีบมาสิ มินนำอีกแล้ววววว แว้ววววว 55555
-
เกิดอาการแปรปรวนเล็กน้อยตามกันต์ สงสัยว่าจะเป็นโรคจิต ชอบเชียร์มวยรอง 555
ชอบเรื่องนี้จัง ตัวละครดูเป็นคนธรรมดามากขึ้น มีด้านดีด้านไม่ดี ไม่ได้สมบูรณ์แบบเหมือนภาพวาด
มันทำให้เห็นความเติบโตของวุฒิภาวะเนอะ ที่ผ่านมาทั้งสามตัวละครหลักมันก็เด็กจริงๆ
มีวีรกรรมแบบอื้อหือกันทุกคน แต่ละคนมาน้อยกันที่ไหน ตอนนี้พอโตขึ้นก็เริ่มเปลี่ยนเริ่มคิดได้ล่ะนะ
ฝรั่งเขาว่ากันว่าผู้ชายเป็นเหมือนกับไวน์ ยิ่งบ่มหมักนาน ยิ่งให้รสชาติที่หวานหอม
เพราะผู้ชายยิ่งโตยิ่งนิ่ง และยิ่งดูมีเสน่ห์ อดีตมันก็อดีตแหละ มันขึ้นอยู่กับปัจจุบันมากกว่า
สองหน่วยตั้งใจจะเปลี่ยนตัวเองหรือเปล่า ดูเหมือนกันต์กับพี่เอิร์ธจะเปลี่ยนแล้ว เดาว่าต่อมาก็คงเป็นมิน
ทีนี้ก็สนุกคนอ่านแหละ มาลุ้นมารอดูต่อไปว่ากันต์จะเลือกไวน์ฉลากไหนกันน๊ออออ...
+ 1 ให้กับมาม่าเล็กๆ พออิ่มท้องในยามดึก 555555
-
ไหนว่าให้โอกาสพี่เอิร์ธแล้วไปจูบมันทำไม :z3:
-
บางทีคนเราก็แค่อยากเป็นสำคัญที่สุดสำหรับคนที่มีท่าทีสนใจในตัวเรา
แต่ที่จริงแล้วไม่ได้สนใจในตัวเค้าเท่าไหร่ ก็แค่อยากสำคัญที่สุดเท่านั้นเอง
:z2:
-
อ่าวมินนนนนน
อะไรกันเนี่ย
เจมส์มาได้ไง
แค่3คนก็ปวดหัวพออยู่แล้ว
นี่มาเพิ่มเป็น4อีก
เอาไงกันแน่เนี่ยคุณพระเอก
-
ไม่อย่างนั้นจะเรียก รักเร่เหรอ
นี่แหละมนุษย์ ถึงตอนนี้ใจจะมีให้ใครอีกคน แต่เราก็ยังลังเลให้กับคนที่ทำให้เรารู้สึกดีได้
เอ้า พี่เอิร์ทเร็วเข้า อะไรมันก็ไม่แน่นอน
-
โอ้วกันต์ หนูเลือกไม่ได้ใช่มั้ย ควบสองไปเลยก็ได้นะ :-[
เราว่าฝ่ายพี่เอิร์ธเนี่ย ข้อได้เปรียบคือกันต์เคยรัก เพราะงั้นความรู้สึกอะไรๆมันก็ยังหวั่นไหวอยู่ แต่พี่เอิร์ธเคยทำร้ายกันต์ไปแล้วครั้งหนึ่ง และเราว่าจะทำให้กันต์เชื่อพี่เอิร์ธไม่หมดใจ
ส่วนฝ่ายมินนี่เห็นชัดๆว่ากันต์หวั่นไหว แต่ตลอดมากันต์หยุดมินไว้ที่ตำแหน่งน้องแฟน แถมตอนนี้กันต์ก็มีพี่เอิร์ธแล้วอีก ส่วนมินเองก็ขี้เหงา ขาดใครไม่ได้ จะให้เดินหน้าต่อเนี่ย น่าจะยาก :เฮ้อ:
แต่อ่านจบตอนนี้แล้วเราเชียร์มินนะ คงเพราะเรารู้สึกว่าเอิร์ธมันไว้ใจไม่ได้มั้ง
แล้วมาต่อไวๆนะคะ :pig4:
-
อาการของกันต์ที่มีกับมิน
ม้นแค่ความหวงไม่ใช่หึงใช่มั๊ย?
พี่เอิร์ธอย่ามัวชิวล์อยู่ ไอ้คนข้างห้องมันจะได้ใจกันต์
-
เจอพระเอกแบบนี้ เราถึงกับเงิบ เชียร์ไม่ลงเลยจ้า :z3:
แต่ละคนยังดูไม่น่าไว้ใจเลยอ่า :เฮ้อ:
-
สีชมพูยางงายยย สีเทาหม่นๆชัดๆเลยนะกันต์ :เฮ้อ:
-
อ่า...เราว่ารักเร่นี่ให้มินมันน่าจะเหมาะกว่านะ
-
และแล้วววว น้องเจมส์ก็ออกโรงงง ฮ่าาาาา
-
รักเร่ นี่ก็เร่กันทุกคนแหละ ทั้งพี่เอิร์ธเร่ไปแล้วก็เร่กลับมา
ทั้งมินที่เร่ไปเร่มาอย่างกับหาเป้าหมายในชีวิตตัวเองไม่ได้
ทั้งกันต์ที่เหมือนจะเร่ไปโดยไม่รู้ตัว
... ในฐานะแม่ยกมิน ขอกระโดดถีบให้กับความสองใจ ไม่แน่นอนของแก
เจมส์โผล่มาปุ๊บ คะแนนแม่งตกฮวบเลย เปลี่ยนใจมาเชียร์กันต์กับเจ้าขุนดีกว่ามั๊ย
เซ็งว่ะ แล้วก็ไปทะเลาะต่อกันที่ญี่ปุ่นซะนะ
ณ ตอนนี้เบื่อมินที่สุดในสามโลกละ แต่ก็ยังจะเชียร์ต่อไป
-
เฮ้อออออออออออออออออออออ ถอนหายใจใส่หน้ากันต์
หึหึ จูบกันแบบดีฟคิส ตั้งกี่ครั้งแล้ว จะไม่มีความรู้สึกอะไรก็แปลก
ในขณะที่พี่เอิร์ธ จูบไม่ได้ลึกซึ้งอะไร แต่ก็ใจสั่น กันต์เนี่ยสมกับคำว่า "รักเร่" จริงๆ
-
ค่อยๆตัดสินใจนะ กันต์
ช้าๆได้พร้าเล่มงามไง อิอิ
-
ช่วงนี้เพิ่งต้นเดือน อย่าเพิ่งเอามาม่ามาเสริ์ฟ เหอะๆๆๆๆ
เพราะเวลาและอารมณฺ์......ทำให้บางอย่างผันแปร~~~~
-
อ่านๆแล้ว กันต์เหมาะกับมินมากเลย อ่านแล้วมันน่ารักจั๊กจี้หัวใจชะมัด
เชียร์มินๆๆๆๆๆ
-
ชอบเรื่องนี้ตรงที่กันต์ดูเป็นผู้ชายทั่วๆไปที่ยังคงมีความลังเล และความไม่เชื่อมั่นในตัวเองอยู่สูง ทำให้กลายเป็นสเน่ห์ของเรื่องไปเลย.... o13
-
ส่อแววเป็นดอกรักเร่แล้วนะกันต์ โอเคสับสนได้แต่อย่านานนะไม่ง้ันพี่หมอเสร็จแม่ยกแน่ๆ #ไม่เกี่ยวป่ะเหอะ
ภูมินทร์นี่ใช่คนเดียวกับเพื่อนเฮียบีมป่ะ หรือเราจำผิด
ถ้าใช่นี่คงได้เฮ แอบสนใจเด็กเจมส์คิดว่คงไม่ธรรมดา(ถ้าคนเดียวกันนะ)
*กลับไปอ่านพี่ชายเพื่อนอีกรอบ*
-
กันต์แอบไปรู้สึกอะไรกะมินซะแล้ววว ><
ถึงจะไม่รู้ว่าความรู้สึกนั้นคืออะไรก็เหอะ
แต่แบบ รีบเรียกสติและหัวใจตัวเองกลับมาน้าาา
พี่เอิร์ธ นึกถึงพี่เค้าไว้
แต่ตอนแกจูบกะมินไม่ได้รู้สึกอะไรใช่มั้ยยยยยย?
ใจไม่ได้เต้นแรง เหมือนตอนจูบพี่เอิร์ธใช่รึป่าว?
:serius2: :angry2:
กันต์ น่าสงสารรร :กอด1:
-
ตอนนี้โลเลตามน้องกันต์ไปแล้วค่ะ หึงมินมินด้วยแล้วนะเนี่ย
-
เชียร์กันต์
กดบวกปล่อยเป็ด
-
กะแล้วววว ว่ากันต์ต้องหวิวให้กับมินเข้าสักวัน
แต่พอมาเจอแฟนมินคาตาแบบนี้ แหม่ มันหน่วงเบาๆใช่ม้าาาา
-
เสนอตัวให้เค้าจูบเองนี่ก็ไม่ธรรมดาแล้วกันต์เอ้ย ลำพังเห็นว่าเป็นน้องเป็นนุ่งจะไปจูบเขาทำไม
ตัดคะแนนมินทร์นะคะตอนนี้ แล้วเทียบกับที่บวกคะแนนให้พี่เอิร์ธในตอนที่แล้ว ... สรุปคือ ณ ตอนนี้คะแนนพี่เอิร์ธพุ่งมากค่ะ
แต่นิดนึง แอบบวกคะแนนให้มินทร์เล็กๆกับความสัมพันธ์ที่ดูท้าทายดี :D
ปล.งงกับไทม์ไลน์นิดหน่อย ตอนปัจจุบันในเรื่องนี้เป็นเรื่องราวที่เกิดขึ้นก่อนเฮียบีมไปญี่ปุ่นใช่มั๊ยคะ?
-
เค้าชอบมินทร์เวลาอยู่กับกันต์ ชอบกันต์อยู่กับพี่เอิร์ธ เพราะงั้น 3P 55555+
-
^
^
^
ฮุ 3p :z1:
กันต์นี่เด็กจริงๆเนาะ รู้สึกเหมือนโดนแย่งของหละสิท่า แหม เฟลเชียว :laugh3:
-
เรื่องนี้สนุกมากเลย ติดตามอยู่น้า
-
ไม่ว่าแม่ยกใครก็คงหน่วงต่อไปซิหนะ
-
อ่านแล้วนึกถึงเพลงทาทา
อยากเก็บเธอไว้ทั้งสองคน
-
เหอะๆ เรื่องนี้จะสองใจกันทุกคนปะอะ ฮาดีเนอะถ้าเปนจริง 5555 หยั่งกะวงจรอุบาทว์แน่ะ 555
-
เชียร์พี่เอิร์ทสุดใจขาดดิ้นนนนน :impress2:
ขอคนนี้ได้ไหมที่เป็นพระเอก :z3:
รู้สึกเหมือนพี่เอิร์ทแอบร้ายอยู่ลึกๆไงไม่รู้
ใต้ใบหน้ายิ้มๆน่าจะมีอะไรซักอย่าง o18
-
อิน้องเจมส์ อะบะละเฮิ่มกับมินตั้งแต่ก่อนจะไปญี่ปุ่นซะอีก
แล้วพอเจอเฮียบีมก็ไปอ่อยเค้าอีก เออ แอบงง ไหนใครบอกกลัวมินฟันแล้วทิ้ง
แล้วมิน ทำตัวแบบนี้ไม่ปลื้มอย่างแรวงงงง
ย้ายข้างด่วนๆ ไม่ชงไม่เชียร์มันละ เฟลไปกับกันต์อีกคน
-
อะไรของกันต์ เป็นไรมากป่ะ
เชียร์มินเจมส์
-
:pig4: :pig4: :pig4:
-
มันเหมือนยังไงดีล่ะ
สำหรับมิน กันต์ก็ยังลังเลไรงี้ป่าว >.<
+1 ขอบคุณมากค่ะ
:L2:
-
นี่มันอะไรกัน
นายภูมินทร์ตกลงว่าจะจีบกันต์รึเปล่า
ไหงมีเด็กเป็นตัวเป็นตนขนาดนี้
กันต์ หนุ่มรักเร่
-
อีมินนนนนน ฉันติดลบกับแกแล้ววววว
-
ฉันก็เคยเป็นนะ ไอ้ความรู้สึกแบบนี้ แบบที่กันต์กำลังเป็น ไม่รู้ว่ามันคืออะไร
-
เตรียมกินมาม่า
-
ง่ะ -.- กันต์หึงเหรอ หรือน้อยใจอะ หืมมมม???
-
พี่เอิร์ธ ทำคะแนนหน่อยจ้าาาา :z3:
-
กลับมาอ่านสามตอนรวดๆ
ด้วยความที่เป็นแม่ยกพี่เอิร์ธจึงกรี๊ดกร๊าดตอนเก้าเป็นพิเศษ ชอบจูบแบบพี่เอิร์ธ น่ารักกกก ให้อารมณ์แบบคนที่ยังไม่ประสีประสา ทั้งๆที่ตัวพี่เอิร์ธเองก็ผ่านมาเยอะแล้วแต่พอกับกันต์จริงๆกลับทำแค่นั้น เขินแทนกันแบบไม่ไหวแล้ว ชอบที่จูบเองเขินเองเนี่ยแหละ :-[
ส่วนอีกสองตอนนี่มินมาเต็มมากปล่อยพี่เอิร์ธมาแต่ชื่อ แอบเข้าใจความรู้สึกกันต์ที่เฟลๆแฮะ คือมินทำให้กันต์คิดว่า ณ ตอนนี้ต้องการกันต์นะไม่อยากอยู่คนเดียวอะไรประมาณนี้ ทำให้กันต์คิดไปว่าตัวเองสำคัญอยู่นะก็เล่นมาอ้อนนู่นนี่จะจงจะจูบ แต่ผ่านไปไม่ถึงนาทีพอเด็กมินมามินก็เหมือนให้ความสำคัญกับเจมส์มากกว่า ถ้าเราเป็นกันต์เราก็จะเงิบ อาการแบบนี้ส่วนตัวแล้วคิดว่ากันต์อาจจะไม่ได้หวั่นไหวกับมินไปในอารมร์แบบเดียวกับพี่เอิร์ธ แต่ถ้าโดนมินรุกแบบเดิมกับกันต์อีกหลายครั้งนี่พี่เอิร์ธอาจเจอศึกหนัก เพราะงั้นพี่เอิร์ธรีบกลับมาทำแต้มด่วนๆคนอ่านคิดถึงแล้ว ๕๕๕๕
แอบเห็นคนเขียนไปนอนเล่นที่เชียงคาน เที่ยวเผื่อคนอ่านด้วยนะคะ :กอด1:
-
มาอ่านแล้วววว
แอบเห็นว่า ที่กันต์ใจเต้นกับพี่เอิร์ท นั่นก็เพราะรักแรกยังฝังใจเสมอ ไม่แปลกถ้าจะยังใจสั่น
แต่กับมิน ด้วยความที่รู้สึกว่า เออ ตัวเองเป็นเหมือนคนพิเศษ(นิดๆ) สำหรับมิน
เพราะเมื่อคืนเจ้าตัวก็ทำเหมือนหวงตัวเองซะเต็มประสา แต่พอแฟนมาก็ไปง้องอนแฟนซะงั้น
ถ้าเป็นกันต์ก็แอบหน่วงๆ เหมือนกันนะ น่าจะรู้สึกแบบหวงๆ มากกว่ารึเปล่า ไม่น่าจะชอบตอนนี้
-
โหยยยยย ภูมินทร์
มันน่าให้กันต์ควงพี่เอิร์ธมาโชว์ซะให้เข็ด 5555555
-
แอบหวั่นไหวนะอาการแบบนี้
-
(http://upic.me/i/nq/1untitled-3.gif)
Dahlia 013
แล้วภูมินทร์ก็โทรมาตามที่บุ้ยใบ้บอกผมไว้ครับ แต่เสือกมาตอนผมเพิ่งหย่อนตูดแหมะลงบนเบาะหนังแคมรี่พอดีพอดิบยังกับเลี้ยงกุมารไว้ก็มิปาน จะว่าไปก็คงไม่แปลกถ้ามินจะโทรมาตอนนี้ เพราะห้าโมงครึ่งผมเลิกงานปุ๊บ สิบนาทีถัดมาสายก็เข้าปั๊บ ผมมองเบอร์ที่โชว์หราหน้าจอแล้วกลืนน้ำลายอึก ไม่รับก็พิรุธ รับก็ไม่รู้ไอ้คนข้างๆนี่จะไม่พอใจหรือเปล่า พี่เอิร์ธเคยบอกผมแล้วนี่ว่าไม่อยากให้สนิทกับมินมาก แต่บางทีทฤษฎีกับปฏิบัติมันก็ไม่ได้เป็นไปได้ร้อยเปอร์เซ็นต์เข้าใจปะ ใช่ว่าสั่งให้ทำตัวห่างแล้วผมจะห่างได้ตามบัญชา คราวนี้เลยกลายเป็นผมที่ทำท่ากระอักกระอ่วนจนสายตัดไปแล้วโทรมาอีกรอบ
“ว่าไง..” ในที่สุดผมกดรับจนได้หลังจากริงโทนดังมาครึ่งเพลง พี่เอิร์ธขับรถเงียบๆไม่สนใจ แต่ผมรู้ว่าหูกำลังผึ่งตั้งใจฟังเต็มที่
“ทำไมเมื่อกี๊ไม่รับสาย”
“เพิ่งได้ยิน มีอะไร?”
“มึงโกรธกูหรือเปล่า”
“เปล่า....” ผมเงียบไปแป๊บนึง เหลือบตามองสารถีนิดๆ “กูจะไปโกรธมึงเรื่องอะไร?”
“ก็... เปล่า ไม่ได้โกรธก็ดีแล้ว มึงจะกลับมากี่โมง กินข้าวเย็นกัน กูซื้อของสดมาเพียบ กะมึงงอนจะทำกับข้าวง้อเต็มที่ แดกคาโบนาร่าไหม กูทำอร่อยนะ ทำตั้งแต่อยู่ประถมแล้ว แม่กูสอนมา รับรองอร่อยจนมึงไม่ไปกินที่อื่นอีกชัวร์”
“เฮ้ย มึงทำกินเลย เย็นนี้กูกลับดึก เดี๋ยวกินจากข้างนอกด้วย ไว้วันหลัง”
เงียบเลยคราวนี้ไซบีเรียนกู ผมรอมันพูดอะไรสักอย่างแต่มันยังถือสายค้างไว้ สีหน้าพี่เอิร์ธก็เริ่มเปลี่ยน ฉิบ... งานเข้าแล้ว ทั้งพ่อทั้งลูกเสือกมางอนเหี้ยอะไรพร้อมกัน ไม่เอาน่า
“มึงไปไหน ไปกับใคร”
“ธุระ...”
“กับไอ้พี่เอิร์ธ? หึ.. ตอนนี้อยู่กับมันใช่ไหม?”
ภูมินทร์เว้นจังหวะแค่ช่วงเดียวหัวเราะหยันในลำคอก่อนพูดต่อ
“....กูก็มัวกังวลว่ามึงจะไม่สบายใจเรื่องเจมส์ ที่ไหนได้”
“มึงจะพูดอะไรพูดมาตรงๆ”
“ไม่ต้องมาทำเสียงหงุดหงิดใส่กู เชิญระริกระรี้กับมันไปเถอะ! ติ๊ด-- -”
ห๊ะ??? เหี้ยอะไรเนี่ย!
พูดยังไม่รู้เรื่องก็วางสาย พอกดโทรกลับก็ปิดเครื่องหนี ผมกดเบอร์มันใหม่ โทรใหม่ ไม่ติดเหมือนเดิมซ้ำๆสองสามรอบจนกระทั่งรถติดไฟแดงพี่เอิร์ธก็ดึงโทรศัพท์ผมไปปาทิ้งไว้เบาะหลัง เจ้าของหน้าตาที่เคยอ่อนโยนจ้องดุจนผมตัวลีบทันที ปากรีที่มักจะคลี่ยิ้มเสมอๆเรียบนิ่ง ไม่เหลือเค้าโครงของพี่เอิร์ธพ่อหนุ่มอารมณ์ดีอีก มีเพียงเสียงเงียบที่ดังอึกทึกครึกโครมในตัวห้องโดยสารรถญี่ปุ่นเท่านั้นที่ดังจนน่าหนวกหู สารถีคอตั้งมองทางเบื้องหน้านิ่งและกดดันด้วยสงครามประสาทกระทั่งรถเคลื่อนตัวออกเมื่อสัญญาณไฟเปลี่ยนเป็นเขียวทว่าผมเองก็ยังนั่งเกร็งเหมือนเดิม ไม่แม้แต่จะกล้าเอี้ยวตัวกลับไปหยิบโทรศัพท์ที่นอนสงบบนเบาะ
รถขับเคลื่อนด้วยความเร็วปกติแต่ผมรู้สึกได้ว่าพี่เอิร์ธไม่ปกติไปด้วย กระทั่งมาถึงที่หมายมันก็วนรถเข้าซอง ไม่ดับเครื่อง ไม่ปลดเบลท์ นั่งทิ้งลมหายใจหนักๆจนผมไมเกรนแทบขึ้น
“มีอะไรจะพูดกับพี่ไหมกันต์”
“อะ...อะไร?..”
“มินจีบกันต์จริงๆใช่ไหม?”
ผมหลุบตาลงต่ำ ผมไม่รู้ ไม่รู้ว่ามันแกล้งหยอกเล่นตามประสาหรือกำลังสนใจผมจริงๆ มินไม่ได้เดินมาบอกผมว่าชอบเหมือนที่พี่เอิร์ธทำ แต่การกระทำหลายๆอย่างของมันชวนคิด เรื่องนั้นผมไม่เถียง แต่จะให้ทึกทักเอาเองว่ามันจีบ ก็ไม่กล้า แฟนมันก็มีอยู่เป็นตัวเป็นตน ผมเองก็เห็นคาตาด้วยซ้ำ
“ตอบพี่มาตรงๆ ชอบให้มันมาวุ่นวายนักเหรอ?”
“พี่เอิร์ธธธ”
“ตอบ!”
“มินเหมือนน้องชาย”
“ส่วนพี่ก็เหมือน’พี่ชาย’?”
ผมเริ่มไปต่อไม่ถูก ไอ้ห่า อย่าดราม่าได้ปะ กูยังไม่ทันทำอะไรเลยเห็นไหม จะคาดคั้นเอาอะไรนักหนา คราวนี้ผมสะบัดหน้าหนีพรืดไปอีกทาง พี่เอิร์ธกลับดึงไหล่ให้ผมหันกลับมาหามัน ผมทนจ้องตาดุๆนั่นไม่ได้เลยเบือนหน้าหนีอีกครั้ง คราวนี้กลับถูกมือใหญ่บีบคางบังคับให้มองหน้ามันเข้าให้
“เจ็บ!”
“เจ็บก็มองหน้าพี่ดีๆแล้วฟัง ถ้าไม่ชอบมันก็มาเป็นแฟนพี่ อย่าเปิดโอกาสให้ใครหลายๆคนพร้อมกัน คนดีๆเขาไม่มีรักซ้อนกันหรอกนะชนกันต์”
“รักซ้อนบ้าอะไรเล่า! อย่ามัดมือชกได้ไหม กันต์ยังมีสิทธิ์ตัดสินใจนะ กันต์ไม่ใช่คนของใครแล้วก็ไม่ได้มีใครซ้อนด้วย”
“แล้วสิ่งที่กันต์ทำตอนนี้คืออะไร? เราจูบกันแล้วไม่ใช่หรอ หรือกันต์จะบอกว่ากันต์ยอมให้ทุกคนที่อยู่ใกล้ทำแบบนี้กับกันต์ ไม่ได้รู้สึกอะไรเลยใช่ไหม? มันไม่ได้สำคัญเลยใช่ไหม? แล้วกับไอ้มิน ถึงขั้นไหนกันแล้ว จูบมันเหมือนที่จูบพี่แล้วบอกว่าไม่ได้เปิดโอกาสให้ใครซ้ำซ้อนอย่างนั้นหรือเปล่า?”
“อย่าโมโหได้ไหมเล่า! พี่เอิร์ธคิดว่ากันต์อยากให้เป็นแบบนี้หรือไง! ทนไม่ไหวก็ไม่ต้องทน ไม่ต้องจีบ ไม่ต้องรอ! ทิ้งกันต์เหมือนที่พี่เคยทำก็ได้! อื้ออออ!!”
จู่ๆในจังหวะที่นอตหลุดผมก็ถูกอุดปากด้วยปาก พี่เอิร์ธงับปากผมจนเจ็บไปหมด มือใหญ่รั้งผมไว้ไม่ให้ถอยไม่ให้หนี กดย้ำริมฝีปากหนักๆเข้าหา ดุดันด้วยอารมณ์ที่เดือดพล่าน ลมหายใจที่รินรดอยู่ข้างแก้มยังร้อนระอุไปด้วย พี่เอิร์ธถอนปากแค่ตอนที่ปรับองศาให้จูบลงลึกขึ้น ผมหลับตานิ่งยกมือจิกที่บ่ากว้าง กระทั่งจูบที่เต็มไปด้วยโทสะค่อยๆผ่อนลงเป็นจังหวะเนิบช้า พร้อมเพรียงกับมือซึ่งล็อคท้ายทอยไว้ในทีแรกค่อยๆนวดคลึงให้ผ่อนคลาย ผมจึงผันแรงที่จิกเกร็งมาเป็นวางนิ่งๆบนลาดไหล่ของรุ่นพี่บ้าง กระทั่งหนำใจมัน พี่เอิร์ธก็ผละตัวห่างออกมานิดเดียว หน้าเรายังติดกันอยู่ ผมได้กลิ่นของลมหายใจที่รินรดอยู่บนข้างแก้ม พี่เอิร์ธพูดทั้งๆที่จมูกยังคลอเคลียไม่ห่างไปไหน สายตาเว้าวอนมองผ่านแว่นเลนส์ใสให้ผมเผลอรู้สึกหวิวในใจ
“โอกาสของพี่ มันมีจริงๆเหรอกันต์... ทำไมถึงเอาแต่พูดเรื่องที่พี่ทำผิดกับเรา...”
“.......................”
“พี่ขอโทษ พีย้อนเวลากลับไปแก้ไขให้กันต์ไม่ได้ กันต์จะให้พี่ทำยังไงถึงจะลืมมันไปแล้วเปิดใจให้พี่จริงๆสักที กันต์บอกพี่มาสิ”
“...... กันต์ก็ให้โอกาสพี่...”
“แต่กันต์แคร์ไอ้มิน อยู่กับพี่แท้ๆกลับสนใจแต่มัน มันโกรธ มันไม่รับสายก็ช่างมันสิ แคร์ความรู้สึกพี่หน่อยได้ไหม? กันต์ก็รู้ว่าพี่คิดยังไง”
คราวนี้เป็นผมเองที่เงียบ ไปต่อไม่ถูก เอนตัวลงซบบ่ากว้างเพราะหมดเรี่ยวแรง ไม่แปลกที่จะถูกโกรธ ผมรู้... ถ้าเป็นผมเผลอๆคงรุนแรงกว่าที่พี่เอิร์ธทำด้วยซ้ำ มีแต่คำว่าขอโทษๆๆๆอยู่ในใจ อยากจะพูดแต่ก็พูดไม่ออก มือที่วางบนบ่าค่อยๆเลื่อนไปคล้องคอกอดเภสัชกรหนุ่ม ซบหน้าลงบนลาดไหล่ซ้าย ไม่นานก็สะอื้นฮักอยู่ในอ้อมแขนมัน ผมเครียด กดดัน บางสภาวะไม่รู้ว่ามันเกิดขึ้นได้ยังไงด้วยซ้ำ สุดท้ายก็กลายเป็นต้องนั่งให้พี่เอิร์ธลูบหลังเกือบๆครึ่งชั่วโมงกว่าจะน้ำตาจะหยุดไหลมันถึงยอมพาผมลงจากรถ
พี่เอิร์ธก็พาผมเข้าร้านอาหารญี่ปุ่นราคาแพงในห้างสรรพสินค้าอันดับหนึ่งของประเทศในเวลาถัดมา ผมไม่รู้จักชื่อร้านหรอกแต่แพงกว่าแบรนด์ตลาดทั่วไปแน่ๆเพราะภายในคนค่อนข้างน้อย ไม่ได้มีคิวต่อกันยาวเหมือนร้านอื่นๆทว่าลูกค้าแต่ละคนใส่สูทผูกไทค์กันเกรียว ถ้าไม่ได้มากับเภสัชกรสุดเนี้ยบหน้าคงถูกไล่ไปล้างจานหลังร้านแหง ตอนแรกผมรั้นหน่อยๆแต่พอถูกรวบมือจูงเข้าร้านปากปก็นิ่งสนิทเหมือนเป็นใบ้ชั่วคราว กระทั่งได้โต๊ะมุมดี หนุ่มแว่นก็สั่งโป๊ะป๊ะโป๊ะเป้งแบบไม่ให้ผมดูเมนูด้วยซ้ำ เสร็จแล้วก็ท้าวคางมองผมตาฉ่ำ
“เมื่อกี๊เจ็บหรือเปล่า?”
“หือ?”
ผมเลิกคิ้ว ส่งเสียงถามในลำคอ แต่คำตอบกลับเป็นอวัจนภาษาจากหนุ่มแว่น ปลายนิ้วหัวแม่มือยื่นมาเกลี่ยกลีบปากผมที่ยังแสบๆอยู่ให้แก้มผมร้อนฉ่า ผมเบนหน้าออกจากสัมผัสของพี่เอิร์ธ บ้าเอ๊ย! ใครใช้ให้ทำแบบนี้ในที่สาธารณะวะ
“ช่างมันเถอะน่า แล้วเมื่อกี๊สั่งอะไรไปบ้าง”
“ก็ของโปรดกันต์ทั้งนั้นแหละ ไม่อยากให้ดูเมนูเดี๋ยวเห็นราคาแล้วโวยวายอีก”
“แล้วทำไมต้องพามากินอะไรแพงๆเล่า กันต์ไม่ได้ให้พี่เลี้ยงนะ อเมริกันแชร์ แบบนี้สิ้นเดือนกันต์ก็กินแกลบพอดี”
“ไว้สลับกันดีกว่า วันนี้พี่เลี้ยงกันต์ วันหลังกันต์เลี้ยงพี่ แฟร์เหมือนกัน สิ้นเดือนจะได้กินแกลบกันวันเว้นวันแทนด้วย ดีไหม?”
“กวนว่ะ แล้วไปร่ำรวยมาจากไหนฮึ?”
ผมอดจะถามเขม่นไม่ได้ พี่เอิร์ธมีธุรกิจเป็นของตัวเองก็จริง แต่ไม่ได้ร่ำรวยเป็นไฮโซไฮซ้ออะไร ที่บ้านก็ฐานะดีนั่นแหละ อย่างน้อยก็ดีกว่าผม ไม่แปลกที่จะใช้ของแบรนด์ทั้งตัวตลอดจนถึงกินข้าวเย็นที่พารากอนได้สบายๆ แต่การเอาชีวิตคนอื่นเข้ามาเป็นภาระเนี่ย ผมไม่เห็นด้วย เอาไว้สมบัติมันเหลือใช้แบบไม่ต้องทำงานก็อยู่ได้ก่อนเถอะค่อยมาอุปถัมภ์ผม ไม่ใช่ข้าวเหนียวหมูปิ้งห่อละยี่สิบตอนมัธยมนะเว้ย จะได้คอยซื้อให้กินได้ทุกวี่ทุกวัน
“ก็ไม่ได้รวยอะไรหรอก แต่คนๆเดียวพี่เลี้ยงได้ สบายมาก”
พูดจบพี่เอิร์ธก็ยกแก้วน้ำชาขึ้นดื่ม มุมปากยกยิ้มนิดๆเบือนสายตามองไปเรื่อยแต่หูนี่แดงก่ำ คนอะไร พูดเองเขินเอง ผมเผลอยิ้มออกมาไม่รู้ตัวแต่กลับสะดุ้งเมื่อคนถูกมองหันกลับมาสบตาด้วย ฉิบหายละ เอาหน้าไปไว้ไหนล่ะทีนี้
“มองอะไรครับ”
พี่เอิร์ธพูดน้ำเสียงนุ่ม วางแขนที่ใช้ท้าวคางเมื่อครู่บนโต๊ะเฉียดมือผมไปนิดเดียว สายตาคมจ้องผ่านแว่นเมื่อเห็นผมก้มหน้างุด แปลกนะครับ อาการแบบนี้ไม่รู้เหมือนกันว่าเพราะอะไร ผมจะไม่เขินเมื่ออีกฝ่ายเขิน และถ้าอีกฝ่ายไม่เขิน จะกลายเป็นผมเองที่ร้อนผ่าวขึ้นทั่วใบหน้า โลจิกส์เดียวกับเวลาที่ดูหนังผี เชื่อครับว่าหลายๆคนเป็น ประมาณว่าถ้าดูกับคนไม่กลัวกูจะกลัวผีเวอร์ๆ แต่ถ้าไปดูกับคนขี้กลัวขึ้นสมองยิ่งกว่าเมื่อนั้นแหละหนังสยองขวัญจะกลายเป็นคอมมาดี้ขึ้นทันตา
พี่เอิร์ธหัวเราะในลำคอนิดเดียวแล้วขยับมือมากุมผมไว้ ไม่มีคำพูดอะไรต่อจากนั้น ผมได้ยินเสียงหัวใจตัวเองเต้นรัวจนน่ารำคาญ ขอบคุณพระเจ้าที่พักเดียวอาหารก็มาเสิร์ฟ พี่เอิร์ธเลยปล่อยมือจากผม ทว่าหลังมือยังอุ่นๆอยู่เลยตอนที่ผมเลื่อนมาจับตะเกียบ รู้สึกเงอะงะทำอะไรไม่ถูกอีกแล้วชนกันต์ พี่เอิร์ธประสานมือมองผมยิ้ม ไม่รู้ว่ามีอะไรให้ยิ้มนักยิ้มหนา
“ไม่ต้องเกร็งขนาดนั้นก็ได้กันต์ พี่อยากให้เราทำตัวสบายๆ”
ก็ใครล่ะวะทำเอากูไปไม่เป็นขนาดนี้ ผมเหลือบตาคนที่จ้องผมตาฉ่ำตั้งแต่แรกอีกครั้งแล้วยัดแซลมอนซาชิมิอัดวาซาบิเข้าปาก อื้อหือ... ขึ้นจมูกน้ำตาเล็ดเลย คราวนี้พี่เอิร์ธไม่แอบหัวเราะแล้วครับ มันขำออกมาจนเห็นรอยลักยิ้มที่แก้มชัดเจนพลางส่งกระดาษทิชชู่ให้ผมที่ยกมือขึ้นบีบจมูกตัวเองทั้งที่แม่งก็ไม่ได้บรรเทาอาการเผ็ดร้อนจากเครื่องเทศญี่ปุ่นเลยสักนิด
“เอ้า น้ำตาไหลใหญ่แล้ว เอ้อ... อะไรวะ บทจะสงวนท่าทีก็แข็งเป็นไม้ บทจะสบายๆก็รั่วเป็นคนไม่เต็มเต็ง อย่างนี้จบมื้อนี้ต้องไปกินเบียร์กันหน่อยแล้วมั้งกันต์จะได้ลดๆหน่อยกำแพงของเราน่ะ”
“กำแพงอะไร... เปล่าสักหน่อย....”
“ครับ ครับ... พี่แค่อยากให้เราคุยกันได้เหมือนตอนนั้นเท่านั้นเอง ว่าไง สนไหม? เบียร์ดำ พี่มีร้านแนะนำแถวอนุเสารีย์ร้านนึง ดื่มไปคุยไป คล่องคอกว่าใช้วาซาบิล้างเยอะ”
ผมส่งค้อนวงใหญ่ให้คู่สนทนาฝั่งตรงข้าม คราวนี้มันคีบปูอัดซาชิมิจิ้มวาซาบินิดเดียวมาวางบนจานเล็กตรงหน้าผม พี่เอิร์ธยิ้มกว้างเมื่อเห็นผมคีบเข้าปาก
“ไม่ไปหรอก พรุ่งนี้กันต์ทำงาน ไม่อยากดื่มเดี๋ยวไม่ตื่น”
“ไม่เป็นไรพี่ดูแลเราเอง”
“ทำเป็นพูด นี่กะมอมเหล้ากันต์หรือเปล่า?”
“มอมได้ไหมล่ะ รอจังหวะมานานแล้ว ถ้าเมากันต์เสร็จพี่แน่ พรุ่งนี้ได้ไม่ไปทำงานเพราะลุกไม่ไหวสมใจอยากชัวร์”
“ทะลึ่งละๆ พูดแบบนี้คราวหลังกันต์ไม่ไปด้วยดีกว่า เดี๋ยวพลาด”
พีเอิร์ธหัวเราะ คราวนี้คีบซูชิมาให้ผม “พี่ล้อเล่น ใครจะไปกล้าทำอะไรกันต์”
มันเว้นจังหวะครู่เดียวตอนที่ยัดซูชิเข้าปากตัวเองบ้าง ผมยกน้ำชาขึ้นดื่มแต่แทบพุ่งพรวดเมื่อเจ้าของสายตาใต้เลนส์กรอบดำกวาดมองผมด้วยความพิศวาสในประโยคถัดมา
“...เว้นแต่กันต์จะสมยอม”
-west-
สวัสดีวันพุธ
พี่เอิร์ธดูจิตๆอะ #คิดไปเอง ส่วนกันต์นี่เด๋อไม่ไหวนะ -_- ตอนนี้มินมาน้อยๆ ให้พี่เอิร์ธทำคะแนนบ้าง คริคริ
ไม่มีอะไรจะบ่นเยอะ บ่นไปหมดแล้วในทวิต ฮาาา
รักนะคะคนอ่านของฉัน :กอด1: :กอด1: :กอด1: ไว้เจอกันตอนหน้า น่าจะเป็นวันอาทิตย์ครับ :)
-
พี่เอิร์ธแกมีสิทธิ์อะไรยะ
สั่งโน่นสั่งนี่ละเกินนนน
-
แอร๊ยยยยยยยย พี่เอิร์ธทำคะแนน
:mc4:
-
มินยังคะแนนตกอย่างต่อเนื่อง เฮ้อ
-
พี่เอิร์ธมาแล้ว !
เอาใจหนูไปเลยเฮีย
ตกลงใครเป็นพระเอก ?
-
west さん
ตัดฉับเลยอ่ะ ม๊ายยยย สั้นมาก สั้นมาก สั้นมากกกกกกกกก :serius2:
เราเข้าใจแล้วว่าค่าตัวพี่เอิร์ธแพงแค่ไหน พี่เอิร์ธออกทีไรสั้นทุกทีเลย :z3:
แต่ชนกันต์ ตอนนี้น่ารักมากอ่ะ เป็นเด็กน้อยของพี่เอิร์ธ หึหึหึหึ
สรุปแล้วเรื่องนี้ พี่เอิร์ธ เป็นพระเอกหรือเปล่านะ ฮ่าๆ เพราะเห็นกันต์ เปรียบพี่เอิร์ธเป็นพ่อ ส่วนมินเป็นลูก ฮ่าๆๆๆ
พ่อกับลูกคงตีกันตายเพราะ แย่งแม่ :laugh:
ปล. ประโยคสุดท้าย... ด้วยอำนาจของจันทรา จนงสำแดงฤทธษ ณ บัดนี้ .. ปิ๊ง ให้พี่เอิร์ธสมหวังเร็วๆสาธุ :oo1:
-
ก็อย่างที่พี่เอิร์ทพูดอ่ะ โอกาสที่กันต์มีให้น่ะ จริงๆมันมีอยู่แค่ไหน
แค่พอเค้าหยอกให้เขินก็หน้าแดง แต่พออยู่กับคนอื่นก็ลืมไป
ที่เราไม่เชียร์มินทร์ก็เพราะความไม่ชัดเจนของเขาเอง ถ้ามาแบบตัวเปล่าเล่าเปลือย ไม่มีใครแบบพี่เอิร์ทเราก็คงโอเคกว่านี้
แต่นี้ก็ยังมีคนคบอยู่ไม่ใช่เหรอ แต่รู้สึกจะเดาถูกเรื่องที่กันต์งอนเรื่องเจมส์นะ เหอะๆ
เรื่องหัวใจ พูดยากเนอะ ใจเขาใจเรา
-
กันต์เอ้ย บ้านแกปลูกดอกรักเร่กี่กระถางเนี่ย หรือว่าควรนับเป็นไร่ดี 5555
ในสารพัดตัวละครหลักนี่ น้องกันต์ของพี่เป็นชาว(โล)เลสุดละ
ไม่ได้เป็นคนร้ายกาจอะไรกับเขาหรอกนะ แต่เพราะเป็นคนหัวอ่อนเกิ้น
เจอสองหน่วยเข้าไป กลายเป็นเสือถอดเขี้ยวเล็บออกหมดซะละ
จะว่าไปแล้วก็อยากเห็นสมัยเจ้ากันต์จีบสาวจริงๆ คือสงสัยว่าจีบสาวหรือสาวจีบเนี่ย กร๊ากกก
ช่วงนี้พี่เอิร์ธโกยคะแนนเข้านะ มินกราฟกำลังตก เจอน้องเจมส์ไปที คะแนนฮวบเลย ฮือๆๆ
พี่เอิร์ธสู้ๆ นะ มินก็สู้ๆ งานนี้เชียร์แหลก เพราะชอบดูคนทำคะแนน คิกคิก
-
พี่เอิร์ธจะได้เปรียบมินตรงที่พี่เอิร์ธพร้อมรวบตึงกันต์มาเป็นแฟนและมีกันต์คนเดียวนี่แหละ
ส่วนมินยังไม่ค่อยชัดเจนว่าจีบ (แต่พฤติกรรมโีคตรเร้าใจ) แถมยังมีเจมส์ค้างคาอยู่อีก
น่าสงสารคนรอทำกับข้าวเนอะ ส่วนพี่เอิร์ธก็น่าสงสารตรงที่กันต์ยังไม่ลืมเรื่องอดีต
ติดลบกันไปคนละดอกสองดอก พี่เอิร์ธขี้หึงทุกตรง ถ้าได้มาเป็นแฟนนี่ไม่ได้กระดิกกระเดี้ยแน่
แต่เค้าก็ดูแลกันต์ได้ีดีจริง ๆ กันต์น่ารักเนอะ รั่ว เอ๋อ แอบน่าสงสารด้วย บทจะมาก็มาพร้อมกันสองคน ป่วนใจแท้
ขอบคุณค่ะ
-
กลัวใจกันต์จริงๆ :m16:
-
สมยอมเลยค่ะน้องกันต์ขาาาาาาา :laugh:
-
:เฮ้อ: คืออออ สงสารมินอะ
-
เห้อ กันยังไงกันแน่
บางทีก็ดูเหมือนคิดอะไรกับมิน
บางทีก็เหมือนชอบๆพี่เอิร์ธอีกครั้งแล้ว
มินก็เหมือนกันจะเจมหรือกันเอาให้เเน่
มินไม่มีสิทธิงอนนะ ถ้ายังมีแฟนเป็นตัวเป็นตนอยุ่เเบบนั้น
พี่เอร์ธก็ด้วย หึงได้ แต่อย่าบังคับสิ กันยังมีสิทธิเลือกอยุ่นะ
รอค่ะ :pig4:
-
รักเร่จริง ๆเลยกันต์ :z13:
-
พี่เอิร์ธรุกเข้าลุยเข้า..... o13
-
มินนี่ของเจ้มาเพียงเสียง ค่าตัวแพงก็งี้
ถึงจะออกตัวเป็นแม่ยกมิน
แต่ฟิลวันนี้มันของพี่เอิร์ธชัด ๆ
เหมือนพี่แกคุมเกมอยู่ กันต์กลายเป็นเด็กเล็ก ๆ ไปเลย
ส่วนมิน หึงออกนอกหน้า ทั้งที่ยังไม่ได้เป็นอะไรกัน
แต่ละคน เฮ้อ...
จะเชียร์มินคุณเธอก็ยังมีน้องเจมส์อยู่ แม่ยกกลุ้ม...
-
..เลือกไม่ถูก
พอกันที เราเป็นคนจิตใจอ่อนไหวเหมือนกันต์
เป็นพวกโอนอ่อนง่าย ฮือออ ใครก็ได้ละกัน เลือกไม่ถูกแล้ว
แม่งหล่อคู่
-
บร๊ะ เขิน :o8:
อิพี่เอิร์ธรุกหนักตลอด
สามพีเลยดีสุด 5555
-
สั้นมากเบย แง่ว รออ่านต่อ เชียร์พี่เอิร์ธเต็มที่ 555555
-
ตายละมิน พี่เอิดมันเอาคะแนนไปหมดละนะ
แกจะอดเป็นพระเอกมั้ยเนี่ยยยย
ตอนนี้พี่เอิดได้คะแนนจากกันต์เพียบอ่ะ
แต่เราไม่ค่อยชอบพี่เอิร์ธตรงบางทีก็ทำเกินไป
ทั้งทียังไม่เป็นแฟนกันต์แต่มาออกคำสั่งนู่นนี่นั่นเหมือนแฟนเลย
-
สั้นมากกกกกกกก
อ่านเรื่องนี้แล้วเครียดอ่ะ ...ไม่รู้จะเชียร์ใครดี :z3:
เข้าใจความรู้สึกกันต์เลยล่ะ หวั่นไหวไปมา เลือกไม่ถูก 55555
แล้วมาต่อไวๆนะคะ :กอด1:
-
เหมือนทั้งคู่จะโดนกันต์ปั่นหัวหน่อยๆ แต่กันต์คงไม่รู้ตัวเพราะต่างก็แคร์ด้วยกันทั้งนั้น :เฮ้อ:
ตอนนี้ไม่เชียร์มินเพราะมินมีเด็กอยู่แล้ว พี่เอิร์ธเคลียร์ตัวเองแล้วเลยดูมีภาษีกว่า
อต่ทุกอย่างก็ขึ้นอยู่กับกันต์อะแหละ ใจเย็นๆ กันต์มีสิทธิ์เลือก แต่เราเชียร์พี่เอิร์ธ :laugh:
-
ไม่มีไีร โบกป้ายไฟ พี่เอิร์ทต่อไป
-
หะ กันต์ ไหงงี้อ่ะ
เจ็บด้วยคน
คนนี้ก็พี่ชาย อูยยยยยยย จี๊ดดดดดดด!!!
แต่พี่เอิร์ธก็ยุ่มย่ามอยู่เล็กๆ นั่นล่ะ
กดบวกและเป็ด
-
เอิร์ธต้องเข้าใจนะว่า รักแรกมันฝังใจ
ยิ่งถ้าเป็นรักแรกที่ไม่สมหวังอย่างกันต์เนี่ย มันยิ่งเจ็บลึกฝังในโคตรๆเลย จะให้ลืมหรือไม่ให้พูดถึง มันยากกกกกอ่ะ
-
เชียร์พี่เอิร์ธ :กอด1:
-
ถ้ามันจะวุ่นวายขนาดนี้ 3P ไปเลยชนกันต์ 555
จริงๆ ตอนนี้แอบสมน้ำหน้ามินนะ
อิน้องเจมส์ก็จะเอา กันต์ก็จะจีบ คนไม่ชัดเจนแบบนี้เตะโด่งไปให้ไกลเลยดีกว่า
เทียบกันแล้วเราว่าพี่เอิร์ธดีกว่าเห็นๆ อ่ะ
อย่าสนใจมินเลยแค่หมาหยอกไก่หรือบริหารเสน่ห์ตัวเองเท่านั้นแหละ
กันต์อย่าไปแคร์มันดิ
-
พี่เอิร์ธโหมดเข้ม ทำกันต์ร้องไห้เลย
แต่คนอ่านชอบนะ
-
เลือกยากนักก็ไม่ต้องเลือก!!
สามพีเลยกันต์ เอาทั้งคู่นั่นแหละ หึหึ
แต่ถ้าเลือกเค้าเชียร์พี่เอิร์ธ เพราะตามจีบกันต์แบบจริงจังและไม่มีคนอื่นด้วย :)
-
แปะป้่าย 3 P 555+
-
:pig4: :pig4: :pig4:
-
เค้าเทคะแนนให้พี่เอิร์ธละ ดูจริงจัง จริงใจ
น้องมินไม่เคลียร์ตัวเอง จะเอายังไง มาวุ่นวายกะน้องกันต์จะจีบหรือว่าแหย่เล่นก็ไม่รู้ ไม่ปลื้มๆ
ปล.บรรยากาศเวลาน้องกันต์อยู่กะพี่เอิร์ธ มันน่ารักอ่า
-
โอ๊ยยยยยย
ชอบพี่เอิร์ธ เชียร์พี่เอิร์ธ :-[ *ยกป้ายไฟ*
ใช่ๆๆ กันต์ไม่ควรใจดีกะมินถ้าให้โอกาสพี่เอิร์ธนะ
ยิ่งปล่อยไว้แบบนี้ ก็มีแต่จะเจ็บกันหลายคน
อย่าแคร์มินมากไป ให้มันผิดหวังตอนนี้จะดีกว่า
อีกอย่างมินก็มีเจมส์แล้ว ไม่เป็นไรหรอก
เอฟซีพี่เอิร์ธค่า
-
มินจะมาหึงมาหวงอะไรกันต์ ตัวเองก็มีเด็กอยู่แล้วเป็นตัวเป็นตนทั้งคน เฮอะ
พี่เอิร์ธก็อีกคน ตอนนี้อยู่ในช่วงจีบไม่ใช่เรอะ ยังไม่ได้คบกันซะหน่อย มาสั่งนู่นสั่งนี่ เฮอะ
กันต์ก็ไม่ชัดเจน ตกลงว่าชอบใครกันแน่จ้ะ ไปกับคนนู้นทีคนนี้ที เหมือนให้ความหวังไปเรื่อย เฮอะ
(สรุปหมั่นไส้ทุกคน ฮา)
-
เฮ้ยลุ้นอ่ะ ดีทั้งคู่ ร้ายทั้งคู่ ไม่ต่างกันเลย
สงสารกันต์เนอะ มาทำไมพร้อมๆกันเนี่ย :sad4:
ชอบหมอยานะดุนิดๆ ทะลึ่งหน่อยๆ
ฮักกี้ก็เหมือนกัน ขี้อ้อน น่ารักดี
:เฮ้อ: เฮ้อ หนักใจแทน
เข้าใจแหละ 'รักเร่' ความหมายแน่น
ป.ล.ทำไมเพิ่งเห็น เพิ่งรู้ ว่าแล้วคุ้นๆ ตามมา ไม่ปล่อยหรอก :laugh:
-
นิสัยแบบพี่กันต์ คง 3P ไม่ไ้ด้เพราะขี้หวงเกิ๊น!!!!
รอคอย ตอนต่อไปจร๊า!!!!!!!
-
มินคุง น่ารัก อิอิ
-
เรื่องนี้ขอมุ่งมั่นคำตอบเดิม 3pก็ยอมมมมมม เสียดายทั้งคู่อ่ะ :o8:
-
เชียร์พี่เอิร์ธ เร่งทำคะแนนเร็ว
มินยังไม่ชัดเจน มีแฟนแล้วด้วย :(
-
มินเอาเวลาไปดูแลเจมส์ให้อยู่ในโอวาทก่อนดีปะ ส่วนกันต์ก็ให้หมอเค้าดูแลไป
แฟร์ๆนะ (โคตรลำเอียงเลยฉัน)
เจมส์จะได้โผล่มาอีกมั๊ยน้อ รู้สึกติดใจเด็กคนนี้ คาดว่าคงพอมีความสำคัญกับเรื่อง
-
รักเร่หรอ
-
อิมินทำมาเป็นโกรธ แกมีเจมส์อยู่แล้วนี่ แหมๆๆๆๆ
หมั่นไส้ :fire:
-
หนุกดี ชอบอ่านแนวนี้ :mc4:
-
เชียร์พี่เอิร์ธ
จริงๆมินก็มีเจมส์อยู่แล้วป่ะ
กันต์จะไปสนใจทำไม ไม่เข้าใจ
ไม่สงสารเจมส์เหรอ
-
เงี้ยละนายเอกทำตัวตามคอนเซปเรื่อง555555555555555555555
พี่เอิร์ธนี่มันผู้ชายในฝันนะ พูดไรล็อคกันต์ทุกทางปลื้มม
-
เม้นไม่ถูกเพราะอ่านๆมาคนอื่นเม้นไปหมดแล้ว
แต่มีอย่างเดียวที่ไม่บอกไม่ได้คือ รีบมาเร็วๆนะจ๊ะ
-
ยกป้ายไฟให้พี่เอิร์ธเลย
:impress2:
-
ชัดเจนหน่อยนะ ชนกันต์ :เฮ้อ:
-
เย้ๆ มาต่อแล้ว
พี่เอิร์ธดูอบอุ่นดีอ่ะ ส่วนมินก็ดูเป็นเด็กๆดี...อยู่ที่กันต์แล้วแหละว่าจะยังไง...แต่ท่าทางจะเลือกอีกนานนนนน
-
อ๊ายยยยย พี่เอิร์ธธธธธธ~
ชอบพี่เอิร์ธมากกกก ชัดเจนตลอด 5555555555
-
รอไม่ได้ก็ไม่ต้องรอ ทิ้งกันเหมือนที่เคยทำก็ได้ !!!!
เถียงแบบนี้ เหตุผลของคนลังเล เง้ออออออออออออ
มาต่ออีกนะครับ รอออออ
-
เชียร์มินนะ แต่ที่มินทำนี่ เฮ้อ เพลีย o6
-
ผิดไหมถ้ารู้สึกอยากเชียร์มิน แต่ก็ยังรักพี่เอิร์ธ555
-
แหม เข้าใจว่าหวง แต่กันต์ยังไม่ได้เลือกนี่น่า ยังเป็นสิทธิ์ของกันต์ที่จะเลือกสิ่งที่ดีที่สุดให้ตัวเองนะ
พี่เอิร์ธก็ทำตัวดีๆล่ะ ขยันจีบหน่อย เดี๋ยวกันต์เทใจให้มินมากกว่าขึ้นมาแล้วจะยุ่ง
ตอนนี้ก็น่าจะสูสีกันอยู่ พี่เอิร์ธก็เคยทำให้เสียใจ
มินก็มีแฟนอยู่แล้ว แถมดูเจ้าชู้ เริ่มติดลบพอกัน
-
อ๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก เลือกใครดี แลกันต์กลายเป็นผู้ชายหลายใจไปแล้ว
คนโน้นก็ใจเต้นด้วย อีกคนก็รู้สึกดีๆด้วย เอ๊าเลือกไม่ถูกสินะพี่น้อง ฮ่าๆๆๆๆ
เอาแบบ คบคนนึงอาทิตย์นึง ดูนิสัย ไม่พอใจก็เลิกได้ปะ (ผิด)
เดี๋ยวเขาหันไปรักกันเองนี่เครียดเลยนะ แบบ เกิดภูมินทร์มันอยากเป็นเมะเหนือเมะ (หัวเราะ)
พี่เอิร์ทเขาก็เคะได้นะ ดูจากรูปการณ์แล้ว (เริ่มเลยเถิด)
รอตอนต่อไปค่า เดาไม่ถูกจริงจัง T^T
-
ถ้ากินอาหารญี่ปุ่นไม่อิ่ม ก็กลับไปกินคาโบนาร่าที่บ้านต่อได้นะคะ อิอิ :m12:
+1 ขอบคุณค่ะ
:กอด1:
-
(http://upic.me/i/nq/1untitled-3.gif)
Dahlia 14
ขณะนี้เวลา 23นาฬิกา 40นาที
ผมกำลังอยู่ในคลับย่านอนุเสาวรีย์ มีนักดนตรีเครื่องเป่าแสดงฝีมืออยู่บนฟลอ เพลงที่บรรเลงส่วนใหญ่เป็นเพลงต่างประเทศที่ไม่ใช่เพลงตลาด ผมเพิ่งรู้สึกถึงความอินดี้ของพี่เอิร์ธนิดๆก็ตรงนี้ มันมักจะมีรสนิยมที่ต่างจากคนเมืองทั่วไปเล็กน้อย หนึ่งในหลายอย่างก็อยู่ตรงหน้าผมนี่ เบียร์ดำสองไพน์
“กันต์นึกว่าปกติพี่เอิร์ธไม่ดื่มแอลกอฮอล์ วันก่อนที่ร้านหมูกะทะเห็นกินไม่ถึงแก้ว”
พี่เอิร์ธยิ้ม ยกไพน์ขึ้นดื่ม ผมก็ด้วย
“ดื่มนะ แต่พี่เลือก ไม่ใช่อะไรทำให้เมาได้ก็ซัดหมด”
“โฮะ... ไฮโซ”
“มันเป็นเรื่องของรสนิยม”
หนุ่มแว่นยักคิ้วให้หนึ่งที หล่อตายล่ะ ผมหัวเราะเอนตัวพิงไหล่มัน อันที่จริงหมดไปหลายไพน์แล้ว สำหรับผมน่ะเริ่มตึงๆเหมือนกันเลยปล่อยให้คนมาด้วยนั่งโอบเอวสบายใจเฉิบ พี่เอิร์ธหัวเราะไหล่สั่น ผมเลยเหลือบตาขึ้นมองมันว่าหัวเราะอะไรแต่เจ้าของลักยิ้มเก๋กลับส่ายหน้าเบาๆ
“กันต์ตอนเมาน่ารักดีว่ะ แบบนี้ต้องจับมอมบ่อยๆ”
“เฮ้ย เมาอะไร เปล่าสักหน่อย”
“ไม่เมาก็เวอร์แล้ว ตัวเองกินไปเท่าไหร่รู้ตัวหรือเปล่าครับ”
พี่เอิร์ธก้มหน้ามาจูบหน้าผากผม พอจะถอยผมกลับไม่ยอมปล่อยยกมือขึ้นโอบรอบคอแกร่งให้เลื่อนลงต่ำกว่าหน้าผาก ผมชอบจูบของพี่เอิร์ธ จูบที่เหมือนปรนเปรอให้ผมมัวเมา
“ไม่รังเกียจที่พี่เป็นผู้ชายเหรอ?”
พี่เอิร์ธถามทั้งๆที่ปากยังคลอเคลียไม่ห่าง เดี๋ยวเลื่อนไปที่แก้ม แล้วกลับมางับตรงจมูก ผมรำคาญเลยดึงมาจูบที่ปากอีกทีแล้วไชหัวมุดกับคอคนมาด้วย “กันต์ไม่เคยรังเกียจพี่เอิร์ธ มีแต่พี่เอิร์ธแหละที่ทิ้งกันต์”
“พี่ขอโทษ...”
“โคตรใจร้าย”
“พี่รู้ กันต์เสียใจมากไหมตอนนั้น?”
“ที่สุด... เหมือนจะขาดใจเลย มีแค่ไอ้ใหญ่ที่คอยปลอบไปตบหัวไป”
พี่เอิร์ธเงียบไปแป๊บเดียว มันกระชับวงแขนรอบเอวผมให้แน่นขึ้น
“พี่ขอโทษ พี่ก็เสียใจไม่แพ้กันต์หรอก ยิ่งพี่เป็นคนทำทุกอย่างพังเองยิ่งเสียใจ... แต่พี่สัญญานะ จะไม่ทำให้กันต์เป็นแบบตอนนั้นอีกแล้ว”
ผมพยักหน้าทั้งๆที่ไม่รู้ว่าควรเชื่อหรือเปล่า พี่เอิร์ธใช้คางเกยหัวผม เราทอดมองออกไปที่นักดนตรีวงใหม่ซึ่งขึ้นมาบรรเลงเพลงพร้อมนักร้องสาวสวย
“กันต์เชื่อเรื่องพรหมลิขิตไหม?”
“ไร้สาระ”
“แต่พี่เชื่อนะ....” พี่เอิร์ธพูด ผมรอฟังประโยคถัดไปแต่อีกฝ่ายกลับเงียบ ผมเอื้อมมือไปหยิบไพน์เบียร์มาดื่มอีกแต่คราวนี้พี่เอิร์ธกลับดึงออก
“พอก่อน เดี๋ยวพรุ่งนี้ไปทำงานไม่ไหว”
“ไหวน่า นี่ชนกันต์นะ ให้หมดไพน์นี้ก่อนแล้วพอ”
“งั้นพี่กินให้แล้วเดี๋ยวไปส่ง น้องเชคบิลเลยครับ” พี่เอิร์ธรวบรัดตัดความ มันยกภาชนะบรรจุเครื่องดื่มที่ขนาดอยู่ระหว่างเหยือกกับแก้วที่เหลืออยู่ไม่เยอะนักขึ้นดื่มจนหมดให้ผมมองตาละห้อย งกว่ะแม่ง กินคนเดียวหมดเลย
“ไป กลับ... ลุกเร็ว ฮึบ”
พี่เอิร์ธยิ้มตาปิดพลางดึงมือทั้งสองข้างของผมให้ยอมลุกตาม ผมเดินโซซัดโซเซเกาะเจ้าของเสื้อเชิร์ตพับแขนมาจนถึงรถ พอได้แอร์เย็นๆปะทะหน้าก็หลับเป็นตาย รู้ตัวอีกทีตอนอีกฝ่ายพยุงผมออกจากเบาะ
“ตื่นแล้วเหรอ เดินไหวไหม? มาพี่ช่วย”
ผมพยักหน้าหงึกๆ ถูกพี่เอิร์ธหิ้วปีกซ้ายเดินตุหลัดตุเหล่กันจนถึงลิฟท์ของคอนโดจนถึงหน้าห้อง พี่เอิร์ธก็เอาผมมาวางแปะหน้าประตูก่อนหันไปรื้อกุญแจในกระเป๋าแดปเปอร์คู่กายของผม พักเดียวประตูบานสีขาวก็ถูกเปิดออก พี่เอิร์ธพยุงผมเข้าไปนอน กระซิบบอกว่าเดี๋ยวมาแล้วหายไปจากประตูที่เพิ่งก้าวผ่านไป ผมกุมขมับเพราะรู้สึกปวดตื้อในสมอง ไม่รู้ตัวเลยสักนิดว่ากินไปมากขนาดไหน รสชาติเบียร์ดำมันอร่อยกลมกล่อมเข้ากับบรรยากาศและคนพาไปจนผมไม่คุมตัวเองเหมือนทุกครั้ง เหมือนกับเมื่อหกปีก่อน... ผมพูดคุยและปล่อยตัวเองสบายๆหลังจากเบียร์เข้าปากไปแค่สองไพน์แรกเท่านั้นด้วยซ้ำ ไอ้พี่เอิร์ธจงใจมอมกูหรือเปล่าวะ ทำไมกูเมาอยู่คนเดียว
ผมลุกขึ้นมาอีกทีสะบัดอาการมึนงงที่ศรีษะ ควานหาไฟแชคกับบุหรี่ได้ก็ลุกออกมาริมระเบียง ไฟระเบียงของห้องข้างๆเปิดไว้กับผู้ชายอีกคนที่กระฟัดกระเฟียดใส่ผมไปเมื่อเย็น พอมันหันมาเห็นผมคาบบุหรี่ไว้ที่ปากเท่านั้นภูมินทร์ก็อัดลมหายใจเข้าแรงจนปลายมวนบุหรี่ของมันเป็นสีแดงวาบ
ผมไม่ทักมัน มันไม่ทักผม เราต่างยืนสูบบุหรี่ที่ระเบียงห้องตัวเองเงียบๆโดยปราศจากการพูดคุยครู่ใหญ่
“ไปแดกเหล้ามาเหรอ?”
ในที่สุดผู้ชายระเบียงติดกันก็ทักก่อน ผมพยักหน้าพลางรับคำในลำคอ ภูมินทร์เคาะมวนบุหรี่กับกระป๋องเบียร์ที่ถูกตัดเป็นที่เขี่ยบุหรี่ของตัวเองแล้วปรายตามองผม
“เมา?”
“อืม...แล้วนี่ อยู่คนเดียวเหรอ?”
คนถูกถามพ่นลมหายใจออกมายาว ถ้าให้เดาผมคิดว่าคำตอบคงเป็นไม่ จากสภาพการแต่งตัวแล้วดูท่าคงเพิ่งเสียตัวมาหมาดๆ มีแค่ผ้าเช็ดตัวสีครีมพันท่อนล่างของมันเอาไว้ ส่วนท่อนบนเปลือยเปล่าโชว์กล้ามเนื้อเป็นมัดของตัวเองเต็มภาคภูมิ
“เรื่องมึงกับเจมส์มันคนละเรื่อง.. อย่าเอามาคิดได้ไหม? เจมส์ก็อยู่ส่วนเจมส์ มึงก็อยู่ส่วนมึง”
ผมเงียบ ไม่ตอบ ไม่รู้ว่าควรจะตอบว่ายังไง ผมไม่รู้ด้วยซ้ำว่าตัวเองคิดอะไรอยู่ระหว่างผม มิน พี่เอิร์ธ และก็เจมส์ บุคคลต่างๆที่โผล่เข้ามาในชีวิตแบบไม่ได้คาดหมาย แต่กลับสร้างความปั่นป่วนเต็มไปหมด
“เรื่องมึงกับพี่เอิร์ธต่างหากที่มึงควรคิด.. กูเคยเตือนมึงแล้วใช่ไหมกันต์ว่ารุ่นพี่มึงมันอันตราย ทำไมไม่เชื่....”
“อย่าดิสเครดิตคนอื่นโดยที่ไม่มีหลักฐานสิ ภูมินทร์”
เสียงที่แทรกเข้ามาทำให้ไอ้มินเงียบเสียงหันไปอัดมะเร็งเข้าปอดแทน พี่เอิร์ธถือถุงเซเว่นที่มีเครื่องดื่มแก้เมาค้างเดินออกมานอกระเบียง จ้องเสี้ยวหน้าไอ้มินเขม็ง
“ถ้าคิดจะจีบกันต์ก็สู้กันตรงๆ อย่าดิสเครดิตแบบนี้ มันไม่แมน”
“จะทางไหนก็ต้องสู้แหละวะ! อะไรที่ทำให้มึงไม่ได้กันต์ไปกูก็ต้องสู้ กูจะทำทุกอย่าง! ทุกๆอย่าง...”
ผมสะดุ้งหันกลับไปมองภูมินทร์ มันกำบุหรี่ในมือตัวเองทั้งๆที่ไม่ดับไฟจนผมได้กลิ่นไหม้ของเนื้อ ดวงตาสีอ่อนที่เคยขี้เล่นวาวโรจน์จ้องกลับคนข้างหลังผมแบบไม่ถอย พี่เอิร์ธหัวเราะในลำคอนิดเดียวแล้วโต้ตอบด้วยน้ำเสียงเรียบนิ่ง
“ประกาศตัวตรงๆเลยก็ดี พี่จะได้พูดว่าพี่ก็ไม่ยอมปล่อยกันต์ไปรักคนอื่นเหมือนกัน... วันนี้พอแค่นี้ก่อน กันต์ ถ้าโอเคแล้วก็ไปล้างหน้าล้างตาหน่อยจะได้มาดื่มนี่ เดี๋ยวพรุ่งนี้ลุกไปทำงานไม่ไหวจะมาโทษพี่เอา”
หัวใจผมเต้นตึกตัก ทั้งหน้าร้อนผะผ่าว ไม่กล้าสบตาทั้งภูมินทร์ทั้งพี่เอิร์ธ กระทั่งคนในรั้วระเบียงเดียวกันจูงผมเดินเข้าห้องถึงยอมขยับตัว พอหย่อนตัวลงโซฟาปุ๊บก็หมดแรงลุกไปล้างหน้า พี่เอิร์ธยัดเครื่องดื่มแก้อาการเมาค้างเย็นๆให้ผม ก่อนหายไปอีกครั้งและกลับมาอีกทีพร้อมผ้าขนหนูผืนเล็ก ไออุ่นของน้ำร้อนที่ชุบมาทำให้ผมรู้สึกสบายตัว เภสัชกรหนุ่มไล่มาเช็ดตามลำคอ ปลดกระดุมเสื้อเชิร์ตผมออกแล้วลากผ้าเปียกๆผ่านตลอดลำตัว แผ่นอกและท่อนแขน ผมเอนตัวลงนอนบนโซฟาแผ่หรา พี่เอิร์ธส่ายหน้านิดเดียวแล้วเลื่อนมาปลดเข็มขัดกับสแลคของผมให้ทั้งร่างเหลือเพียงแค่บอกเซอร์
บอกตรงๆตอนนี้ผมทั้งเมาทั้งชอค ขณะที่พี่เอิร์ธกลับสงบกว่าที่ควร หลังจากเช็ดตัวให้ผมเสร็จมันก็เดินเข้าไปในห้อง ลากผ้าห่มมาคลุมตัวผมบนโซฟาหนังโดยปล่อยชายครึ่งหนึ่งตกระลงมาบนพื้น พี่เอิร์ธโยนหมอนกาฟิวส์ใบที่หิ้วมาพร้อมกันลงบนพรมแล้วลุกไปปิดไฟ แสงจากดวงจันทร์สาดทะลุกระจกให้ผมเห็นเพียงเงาไหวๆของอาคันตุกะที่เดินกลับมาหา หมอยาโน้มตัวลงจูบหน้าผากผมเบาๆพลางเลื่อนมือไปนวดขมับทั้งสองข้าง
“อย่าเพิ่งคิดอะไรกันต์ นอนไปก่อน เดี๋ยวคืนนี้พี่อยู่เป็นเพื่อน....”
คนพูดลูบหัวผมอีกครั้งแล้วพาตัวเองลงไปนอนบนพื้นพรม ผมกับพี่เอิร์ธห่มผ้าผืนเดียวกันโดยมีแค่มือใหญ่เท่านั้นที่จับกันไว้ เปลือกตาบางของผมค่อยๆปรือปิดลง หวังว่าเรื่องน่าปวดหัวทั้งหมดทั้งมวลจะเป็นแค่ฝัน แค่เพียงความฝันบ้าๆบอๆที่มีผมเป็นตัวเอก
แต่ไหนแต่ไรผมเกลียดการต่อสู้โดยการเอาตัวเองเป็นเดิมพันไม่ว่าจะด้วยใครก็ตาม ผมผ่านจุดนั้นมาหลายครั้ง จุดที่เราเป็นคนทำลายคนที่เรารักด้วยตัวเอง ผมเคยจะหยุดเหตุการณ์ที่รีเพลครั้งแล้วครั้งเล่าในชีวิตด้วยการตกลงคบกับพี่เมจริงจัง มันมีความสุขเมื่อเราบาลานซ์คนสองคนไว้ในมือได้ก็จริงแต่เชื่อเถอะว่าท้ายที่สุดแล้ว เราต่างหากที่จะเจ็บปวดที่สุดเมื่อถึงคราวที่’ต้องเลือก’
การเป็นชนกันต์ เป็นที่รักของคนทั้งหลายไม่ใช่เรื่องน่าดีใจหรอกครับ
มีแต่ปัญหาทั้งนั้นเมื่อเราลองตรองตรึกดีๆ..
มีแต่ปัญหา...
เช้าวันถัดมาผมตื่นเพราะเสียงนาฬิกาปลุกที่ตั้งไว้ในมือถือ คนที่อยู่ด้วยตลอดทั้งคืนกลับไปแล้ว เหลือเพียงโน๊ตแผ่นเล็กๆเขียนว่า ‘พี่เข้าเวรเช้า’ ทิ้งไว้เท่านั้น ผมลุกขึ้นบิดตัวไล่อาการเมื่อยขบตามร่างกาย นอนโซฟานี่ปวดหลังชะมัด ไม่รู้คนนอนพื้นจะเมื่อยตัวมากกว่าแค่ไหน ช่างมันเถอะ มันเป็นหมอยา ถ้ามันป่วยหรือเป็นอะไรประเดี๋ยวก็ปรุงยาเสพเองได้ ไม่ต้องกังวล คิดโน่นคิดนี่ได้พักเดียวก็ผ่านไปห้านาทีแล้วเลยรีบลุกขึ้นมาอาบน้ำแต่งตัวไปทำงานก่อนไม่ทันตอกบัตร
คนหลายคนเรียกวันนี้ว่าวันสุข
ตอนเย็นหลังเลิกงานพวกที่ออฟฟิศนัดกันไปเที่ยวอีกแล้ว คราวนี้ผมขอบายเพราะเมื่อคืนก็เพิ่งแอบไปดื่มมาจนเมาปลิ้น ปล่อยไอ้ต้นไอ้ขุนเฮละโลกับคนอื่นๆถึงร้านที่จะไปนั่งวันนี้ขณะที่ตัวเองเก็บเอกสารลงกระเป๋า สายเรียกเข้าดังขึ้นก่อนผมแสกนบัตรออกด้วยซ้ำ
“ครับพี่เอิร์ธ”
“เลิกงานหรือยัง?”
“เลิกแล้ว เนี่ยกำลังเก็บของ พวกไอ้ขุนจะไปเที่ยวกันต่อคืนนี้ด้วยแต่กันต์ไม่ไป โดนด่ามาตั้งแต่เที่ยง”
“ฮ่าๆ แล้วทำไมไม่ไปเที่ยวกับเพื่อนๆล่ะ ไอ้ขุนมันบ่นกับพี่ใหญ่เลยว่าเดี๋ยวนี้กันต์ไม่ค่อยสังสรรค์กับเพื่อนๆที่ทำงาน”
“เหนื่อยๆ อยากกลับไปนอนอะ วันนี้พี่เอิร์ธเข้ามาที่คอนโดหรือเปล่า กันต์จะได้ฝากซื้อของกิน”
“อยากให้ไปหรือเปล่าล่ะ?”
“แล้วอยากมาหรือเปล่าล่ะ?”
ปลายสายหัวเราะร่วน “ถามแบบนี้พี่ก็แพ้สิ โอเคครับ เดี๋ยวเข้าไปหา ดึกๆหน่อยนะกันต์ พี่ต้องแวะไปทำธุระให้แม่ก่อน ถ้าหิวหาอะไรรองท้องไว้เลย แล้วจะรีบไป”
“โอเค กันต์จะเข้าลิฟท์แล้ว แค่นี้นะพี่เอิร์ธ ไม่มีสัญญาณ”
พอวางสายพวกที่แผนกก็ขนกันเดินเข้าลิฟท์ตามผมมาจนเต็ม ไอ้อ้วนขุนศึกทำปากขมุบขมิบมองผมด้วยหางตา ท่าทางเคืองมากครับที่ผมไม่ยอมไปเที่ยวกับมันคืนนี้แล้วดึงไอ้ต้นเข้ามาใกล้ ทำท่าเหมือนจะกระซิบกระซาบแต่เสียงนี่จงใจพูดให้ได้ยินกันโดยทั่วกัน
“ต้น ดูพี่มึงนะ มีแฟนแล้วทิ้งเพื่อน”
“เฮ้ย จริงดิ พี่กันต์มีแฟนแล้วเหรอ? สวยปะวะ?”
ไอ้ขุนหัวเราะ ผมที่เข้าลิฟท์มาคนแรกอยู่ด้านในสุด แต่คนรอบๆตัวเริ่มหันกลับมามอง สิบกว่าคนนี่รู้จักกันดีครับ พี่ๆน้องๆในแผนกทั้งนั้น
“ไม่รู้ว่ะ ก็ขาว แว่น ปากแดง ลูกคนจีนน่ะ เป็นเภสัช สงสัยยาดี จับไอ้กันต์อยู่”
“หูยยย งั้นเด็ดเลยดิ นมใหญ่ป่าวพี่กันต์”
ผมแทบหัวเราะพรืดตอนไอ้ต้นหันมาถาม ขุนศึกเบะปาก “เล็ก”
“เออ ผมก็ว่างั้น หายากนะพวกหมวยๆที่จะอึ๋มๆน่ะ แต่ไม่เป็นไรพี่ ถ้าเป็นผมก็ขาวผ่านละ”
ไอ้ต้นยังไม่รู้ครับว่าคนที่ถูกอ้างถึงตอนนี้ไม่ใช่เพศแม่ ผมไม่เถียงอะไรมันแต่กลายเป็นคนอื่นเริ่มซักไซ้ให้ผมพามาเปิดตัว เปิดตัวเหี้ยอะไร ไอ้ระยำขุนเล่นกูอีกแล้ว
“เพ้อเจ้อกันใหญ่แล้ว ไปฟังอะไรไอ้ขุนมันมาก”
ผมส่ายหัวขำๆกระชับสายสะพายกระเป๋า โบกมือลาเพื่อนๆในลิฟท์เมื่อถึงฉันกราวด์ ต่างฝ่ายต่างแยกย้ายกันกลับบ้านไปก่อนแล้วเจอกันที่หมายตอนสามทุ่มครึ่ง บางคนหันมาย้ำผมเผื่อเปลี่ยนใจตามไปแต่บอกตรงๆขอบาย อยากพักจริงๆ
เย็นวันศุกร์ที่ป้ายรถเมล์คนแน่นพอตัวตามปกติ แสงแดดทอเป็นสีส้มลอดผ่านทางยกระดับมากระทบหน้าให้ทำตาหยีหรี่ลง รถเมล์วิ่งมาจอดแล้วผ่าน จอดแล้วผ่านหลายคันกระทั่งแลมโบกินี่สีแดงแปร๊ดขวางทางแทนที่ เสียงบีบแตรกู่ก้องดังลั่นจนทุกสายตาหันไปตำหนิเจ้าของรถนิสัยมักง่าย ไม่รู้กฏจราจรซึ่งหนึ่งในนั้นรวมถึงผมด้วย รวยอย่างเดียวไม่ได้แม่งต้องระยำ ป้ายรถเมล์ทาขาวเหลืองเห็นๆยังมาจอดขวางทางหน้าด้านๆ ทว่าผมและบรรดาผู้คนทั้งหลายยังไม่ทันด่าคนขับทางสายตาให้สมใจ กระจกข้างติดฟิล์ม60มม.ก็ถูกปรับลดลงมาเสียก่อน ไม่ทันที่จะใครจะพูดอะไรผมเร่งเปิดประตูเข้าไปนั่งแล้วให้คนขับรีบออกให้พ้นช่องทางรถเมล์ก่อนโดนด่ามากกว่านี้ทันที ภูมินทร์สสวมแว่นกันแดดไว้ค่อนหน้าแต่ยังไม่มองผมเลยสักนิด
“จอดรถได้เหี้ยมากๆ แล้วนี่ไปเอารถใครมาขับ”
“ก็มึงอยู่ตรงนั้นจะให้กูไปจอดไหน แล้วเป็นไง รถเพื่อนกู นี่เอามาลองเครื่องก่อน กลับจากญี่ปุ่นกูว่าจะไปถอยมาซักคัน เท่ห์ระเบิ๊ด”
“เบิ๊ดพ่อง! รถไม่ใช่ราคาบาทสองบาท ทำไมให้ยืมง่ายๆวะ”
“เครียดห่าอะไร คนรวยเขาไม่มาหยุมหยิมเรื่องแค่นี้หรอก แล้วเมื่อคืนยังไง มันเอามึงหรือยัง”
“นั่นปากเหรอ?”
“กูแค่ถามที่สงสัย ยังก็บอกยังสิวะ ไม่เห็นจะเสียศักดิ์ศรีตรงไหน”
พ่อมึง! ผมส่งค้อนวงใหญ่เขวี้ยงใส่หน้ามัน ไอ้มินหัวเราะแล้วเอื้อมมือมาจับมือผมขึ้นไปจูบมึนๆ
“กวนส้นตีน แล้วมึงผ่านมาแถวบริษัทกูได้จังหวะพอดีเลยเนอะ”
ผมดึงมือกลับแสร้งเปลี่ยนเรื่องคุย ไอ้มินท้าวแขนกับขอบประตู บังคับพวงมาลัยด้วยมือข้างเดียว
“ผ่านมาอะไร กูรอมึงอยู่หน้าบริษัทตั้งนาน ตาถั่วชะมัด แลมโบกินี่ทั้งคันจอดอยู่ไม่เอะใจเหี้ยไร เดินผ่านหน้าตาเฉย”
“จะรู้ไหม โทรศัพท์มีไม่โทรเรียกล่ะ แล้วมึงมารอกูทำไม?”
“จะพาไปดินเนอร์”
“เฮ้ย ไม่เอา กูให้พี่เอิร์ธซื้อมาเผื่อแล้ว”
ไอ้มินเงียบ ผมเองก็เริ่มไม่แน่ใจว่าประโยคเมื่อกี๊ใช่เรื่องที่ตัวเองควรพูดไปหรือเปล่า รถในเมืองเวลาห้าโมงครึ่งค่อนข้างติดครับ ขยับนิดหน่อยก็จอดนิ่ง ไม่รู้ติดกันมาตั้งแต่แยกไหน สภาวะในรถที่ไม่ขับเคลื่อนตอนนี้เลยทำผมรู้สึกไม่ค่อยดีเท่าไหร่
“ตอนอยู่กับมึง กูเคยพูดเรื่องเจมส์ไหม?”
ผมส่ายหัว ภูมินทร์ขยับตัวเลื่อนข้ามฝั่งมาหาผม ใช้จมูกชนๆที่แก้มสองสามทีผมเลยเบือนหน้าหนี พระเอกหนุ่มพูดเสียงล้อๆ “ไม่เอาน่า หันหน้ามาให้กูหอมหน่อย”
“ครวย... เล่นเหี้ยอะไร?”
“เล่นอะไร นี่กูหอมจริงไม่ใช้ตัวแสดงแทนเลยเหอะ น้าาา นะ.. คิดถึงมึงใจจะขาด มาให้กูหอมที”
“กวนตีนแล้วแม่ง ขับรถไปเลย คันหน้าขยับแล้วมึงเห็นไหม?”
“ทำเป็นอายๆ อยากแดกอะไรมื้อนี้ว่ามา เดี๋ยวกูเลี้ยง”
ผมจิ๊ปากหงุดหงิดนิดๆ บ่นพึมพำว่าไม่แดก พอรถผ่านเซ็นทรัลภูมินทร์ก็เลี้ยวเข้าไปจอดเฉย ตอนแรกกะจะรวนทำเป็นไม่ลงแต่ไอ้มินเสือกทำท่าจะขังผมไว้บนรถจริงเลยตาลีตาเหลือกลุกแทบไม่ทัน ส่วนคนกวนส้นตีนก็โน่น ยืนหัวเราะร่าที่แกล้งกันได้
“ไอ้เหี้ย สันดาน” ผมกลายเป็นคนไม่สุภาพตั้งแต่รู้จักมันนี่แหละครับ เมื่อก่อนเรียบร้อยมาก บอกเลย
“ก็ตอนบอกให้ลงไม่ลง ลีลา แล้วเอาไง แดกอะไร”
“กูบอกว่ากูรอพี่เอิร์ธ”
“เลิกสนใจไอ้เนิร์ดนั่นสักชั่วโมงจะตายไหม? เร็วๆเลือกร้านมา“
“ไม่ตาย แต่กูนัดเขาไว้แล้วเข้าใจไหม”
“มึงก็โทรไปแคนเซิลสิ วันนี้อยู่กับกูก่อนไม่ได้เหรอ? พุธหน้ากูไปญี่ปุ่นเป็นเดือนเลยนะ”
ภูมินทร์หันมองผมตาอ้อน คิดว่ากูจะหลงกลมึงเหรอ ฝันไปเถอะ มึงไม่ได้ล่ามโซ่กูนี่ ผมเกินแยกไปประตูทางออก ได้ยินเสียงฝีเท้าหนักๆก่อนไหล่จะถูกกระชาก มินดันผมติดกำแพงห้างแถวๆนั่นแล้วล้วงมือหยิบไอโฟนแย่งไป
“ไอ้มิน เอาคืนมา”
หัวขโมยไม่ตอบ มันเดินหนีไปจิ้มโทรศัพท์ผมไปด้วย ถ้าไม่ติดว่านี่เป็นในห้างกับคนที่ผมเดินไล่นี่เป็นดารานะผมวิ่งไปกระชากคืนมาแล้ว ตั้งแต่เมื่อครู่ผมกับไอ้หล่อก็กำลังตกเป็นเป้าสายตาผมเลยได้แต่กึ่งวิ่งกึ่งเดินตามโทรศัพท์ไปเนียนๆ ไม่รู้ไอ้มินทำอะไร พักเดียวมันก็เอามาคืนผมพร้อมหน้าจอที่โชว์หราว่าใครโทรเข้า
“พี่เอิร์ธ”
“กันต์ไปกินข้าวกับมินเหรอ?”
“คือกันต์...”
“.... กันต์จะทำแบบนี้จริงๆใช่ไหม?”
ปลายสายถามเสียงนิ่ง ผมหันไปยกนิ้วกลางสรรเสริญภูมินทร์ที่ทำท่าแคะขี้หูออกมาดีดไม่สนใจหนึ่งทีแล้วตอบเสียงสลด
“ปะ...เปล่า พี่เอิร์ธ เดี๋ยวกันต์กลับแล้ว”
“ช่างเถอะ ถ้าพี่ต้องคอยคอนโทรลกันต์ตลอดก็ไม่ไหวเหมือนกัน ดูแลตัวเองดีๆ วันนี้พี่คงไม่เข้าไป กินข้าวให้อร่อยนะ”
ผมเงียบ ไม่ตอบ ให้ถูกต่อว่ายังดีเสียกว่า พี่เอิร์ธวางสายไปแล้วทั้งๆที่ผมยังไม่ได้อธิบายอะไร สมควรแล้วที่พี่เอิร์ธจะโกรธ สมควรมากเท่าๆกับที่ผมจะถูกโกรธ สายตาจ้องโฟกัสที่โทรศัพท์อยู่นาน กระทั่งถูกไอ้ตัวดียื้อไปอีกครั้งผมก็ทำหน้ามุ่ย
“ไปซูปเปอร์ก็ได้...”
ไอ้มินพูดทั้งๆที่ไม่มองหน้าผม
“เดี๋ยวทำกับข้าวกินกันที่ห้อง มึงชวนพี่เอิร์ธมาก็ได้ อย่าทำหน้าเหมือนจะร้องไห้ได้ไหม...”
“………..”
“กูขอโทษ...”
-west-
ฮืออ ช่วงนี้งานเริ่มยุ่งอะเกนคร้าบบ ป่วยด้วยอะไรด้วย วันนี้เค้ามาต่อยาวกว่าครั้งก่อนนะ > < เจอกันอีกทีวันอาทิตย์หน้านะครับ ช่วงนี้ไม่มีเวลาแต่งเพิ่มเลยยย ทำคะแนนกันใหญ่แล้ว กรี๊ดๆ ให้มินคู่พี่เอิร์ธเลยก็ดี กิกิ
-
เค้าไม่ได้เข้าใจไรผิดใช่ปะว่ากันต์แคร์พี่เอิร์ธมากกว่าพ่อพระเอกละครก๊ากกกกกกกก
แต่คือสัญญากับพี่เอิร์ธไว้แล้วนี่หว้า โอ้ยยยไม่รู้ิสิก็เชียร์พี่เอิร์ธ55555555555
กันต์แต่ต้องเลือกวะแกต้องเลือก ....
ถ้าแกไม่เลือกพี่เอิร์ธก็ส่งมาให้ข้าสะดีดี :laugh: :laugh: :laugh: :laugh:
-
คือเอาจริงๆนะ มินเหมือนเด็กอะ
เด็กที่บางครั้งก็สิ้นคิดไปนิด คือกันต์
ก็บอกแล้วว่านัดกับพี่เอิร์ธ
แล้วตัวมินเองมีสิทธิ์อะไร ในการโทรไปหาพี่เอิร์ธ
จนเค้าต้องมาทะเลาะกัน??
ในที่นี้ คือดูแค่นี่ก็ค่อนข้างชัดแล้วนะ
ว่ากันต์หวั่นไหวกับใคร
ใจกันต์เทไปให้ใคร
อาจจะเชียร์มินมากกว่านี้ ถ้ามินไม่มีเจมส์อยู่
คือตลกมากตอนที่บอกว่าตัวเองไม่พูดถึงเจมส์เวลาอยู่กับกันต์
คืออันนั้นมันเป็นเรื่องของคุณมึงคะมินน
มินไม่ได้เป็นอะไรกับกันต์ด้วยซ้ำ การที่กันต์จะพูดถึงพี่เอิร์ธ
มันเป็นสิทธิ์และแสดงถึงว่าตอนนี้ในหัวกันต์มีใครอยู่
อีกมุมนะ ถ้าให้มองจากมุมเจมส์บ้าง
เจมส์ไม่ใช่คนที่หน้าสงสารหรอ? แฟนตัวเองนอกใจ
โอเค เจมส์อาจจะเคยนิสัยไม่ดีมาในเรื่องก่อน
หลายคนเลยไม่พอใจ แต่คนเรามันจะเปลี่ยนตัวเองให้ดีขึ้นไม่ได้หรอ
แบบนี้คนที่เคยติดคุก ออกมาก็เลวเหมือนเดิมหมดนะสิ
คิดในแง่ที่ว่าคนเรามันต้องมีทั้งอดีตและปัจจุบันบ้าง
ถ้าเจมส์เลือกที่จะเป็นคนดี รักมิน แต่กลับโดนนอกใจ
ไม่มีใครเห็นใจเจมส์เลยหรอ?
เพราะยึดแค่อดีตของเค้าไว้จนทำร้ายปัจจุบันของเค้า
มันไม่แฟร์กะเจมส์เลยนะ
แล้วงี้ถ้าในอนาคตมินไปเจอคนที่ถูกใจกว่ากันต์
มันจะไม่ทิ้งกันไปจีบคนนั้นเหมือนที่ทำกับเจมส์หรอ??
บอกไงดีชอบพี่เอิร์ธอะ คือเค้ารู้ตัวว่าเค้าผิด
เค้ากลับมาขอแก้ไข ไม่โบ้ยว่าเป็นความผิดใคร
ยอมรับและปรับปรุง ชอบคนแบบนี้
ถ้ากันต์จะไม่เลือกพี่เอิร์ธก็ตามใจ
เพราะเชื่อว่าพี่เอิร์ธได้พยายามเต็มทีแล้ว และคิดว่ากันต์ก็ต้องมองเห็น
เชียร์ให้กันต์กะพี่เอิร์ธคบกันเร็วๆ
รำคาญมินแบบจริงจัง5555
-
บางทีก็นะ
คบๆกันไปเลยไหม มินกันต์
ถ้าไม่เอาก็ปล่อยพี่เอิร์ทไป
-
:-[ :-[ :-[ :-[ :-[
อ๊ากกกกกกกกกกกกกกกกก ประกาศกันแบบนี้เลยว่าจะแข่งกัน
แต่ทำไมมินดูไม่ค่อยชอบพี่เอิร์ธ หรือว่า มินจะเคยมีซัมติงฯกับพี่เอิร์ธ
อุ๊บ๊ะ... คิดไปไกลแล้วววววว แต่ ไม่ชอบตรงที่มินทำแบบนี้เลยแหะ มินมีเจมส์อยู่แล้วนะ
ทำไมต้องพูดว่า เจมส์ส่วนเจมส์ กันต์ส่วนกันต์ มันไม่ใช่อ่ะ บอกว่าจะจีบกันต์ งั้นควรเคลียร์ตัวเองหรือเปล่าคะ?
เพราะยังงี้ไงเลยเชียร์พี่เอิร์ธ ....แต่พี่เอิร์ธคงไม่ทำให้กันต์เสียใจนะคะ ถ้าทำจะโกรธ!!! จะจับพี่เอิร์ธกรอกยาพาราฯให้ตับพังไปเลย!
อีกเรื่อง ไม่ชอบอีกเรื่องที่มินแย่งโทรศัพท์กันต์ไปบอกพี่เอิร์ธแบบนั้น
มันเสียมารยาทนะ มินคิดเยอะๆ มันมีวิธีที่ดีกว่านี้ วิธีที่จะไม่ทำให้คนอื่นเค้ารู้สึกไม่ดีอ่ะ
แบบนี้คนที่เสียใจคือ กันต์ นะ กันต์ก็บอกแล้วว่านัดพี่เอิร์ธ ทำแบบนี้แล้วขอโทษมันไม่หายหรอกนะ
ปล. West. ซังมาต่อเร็วๆนะคะ เม้นต์แบบอินจัดไปหน่อย อ่านตอนนี้แล้ว คิดว่ามินนิสัยไม่ดีเลยอ่ะ !
ปล2. มีคำถามค่ะ West.ซังค่ะ คือหมอยามักจะไม่ชอบกินยานะ พี่เอิร์ธจะเหมือนกับเค้าหรือเปล่า เค้าบังคับคนอื่นกินยา แต่ตัวเค้ากลับไม่ชอบกินยาเลย ..รอคำตอบนะคะ อิอิ อยากรู้จักพี่เอิร์ธมากกว่านี้ :o8:
-
ฉันว่าดาราเริ่มอยู่ยากแล้ว โถ่ แต่ฉันก็เชียร์นะ
ชอบโมเมนท์ดารากับกันต์ ดาราดูเฮี่ยดี แต่สัมผัสได้ถึงความน่าสงสาร
(ฉันสัมผัสของฉันอยู่คนเดียว) กร๊ากกก
:กอด1:
-
มันเริ่มมีมาม่า แล้วพอถึงคอนโดคะแนนพ่อพระเอกก็จะกลับมา ชิชิชิ
เชียร์คนร่วมวิชาชีพ 55555
อินจัดจริงๆ
-
หึหึหึหึ น้องกันต์คะ แค่นี้ยังแคร์พี่เอิร์ธขนาดนี้แล้ว อย่าหลอกตัวเองอีกต่อไปเลยค่ะ
พ่อพระเอกคะ เธอแพ้ :laugh:
-
เฮ้อ ... กันต์ก็ดูแคร์พี่เอิร์ธจริง ๆ นั่นแหละ
อีกทั้งเรื่องเจมส์ มินก็ไม่คุยกับกันต์ให้เคลียร์
ทั้งที่ประกาศออกไปแล้วว่าจะจีบ
และเดี๋ยวมินก็ต้องไปญี่ปุ่นเป็นเดือนอีก
คราวนี้พี่เอิร์ธได้ทำคะแนนแบบยาว ๆ
:z3:
+1 ขอบคุณมากค่ะ
:L2:
-
ชนกันจริง ๆ ชนกันดังเปรี้ยงเลย โอ๊ย เป็นกันต์นี่อยากหนีไปบวชให้รู้แล้วรู้แรดไปเรื่องราวเริ่มจะ่น่าปวดหัว
ที่ผับพี่เอิร์ธกับกันต์น่ารักมาก น่าเอามาเมาบ่อยจริง ๆ อ้อนซ้า มีเอนไปจบจับพี่เค้ามาจูบ โอย กันต์ยั่วอ่ะ
กันต์มีตัดพ้อเรื่องเก่า ๆ พี่เอิร์ธดูแลน้องดี ชอบนะเหมาะกับการเอามาเป็นสามี ส่วนภูมินทร์สำหรับเราพักนี้เรตติ้งตกแฮะ
เริ่มไม่ชอบในการกระทำ จากที่พูดว่าจะแย่งกันต์มาเหมือนมินกับพี่เอิร์ธรู้จักหรือมีอะไรไม่ชอบกันมาก่อนมั้ย
หรือไม่มีอะไรแต่รักกันต์จริงเลยอยากได้
ตอนนี้คนที่ชัดเจนในความรู้สึกตัวเองสุดคือพี่เอิร์ธ ส่วนกันต์ยังเทไปเทมาแต่มาทางพี่เอิร์ธมากกว่า
ที่ไม่ชัดเจนสุดคืออีตามินนี่แหละ อะไรของมันฟระ เจมส์ส่วนเจมส์ กันต์ส่วนกันต์
สรุปแกชอบกันต์? แต่จากพฤติกรรมก็ดูชอบนะ เจอกันก็จับมือมาจูบ อยากจูบอยากจุ๊บ
แต่ถ้ามองในแง่กันต์จะเลือกมั้ยอ่ะผู้ชายแบบนี้ จีบเราอยู่แต่ก็นอนกับคนอื่นไปพร้อมกัน เรื่องกินข้าวเย็นอีก
สงสารพี่เอิร์ธนะ มินไปพูดว่าอะไร พี่เอิร์ธดูเสียใจ กันต์ก็เสียใจ เพราะสัญญากันไว้แล้วไง
มินทำแบบนี้แล้วก็มาขอโทษ ไม่โดนอ่ะบ่องตง~ พฤติกรรมมันเหมือนเด็กขี้เหงา อยากได้กูต้องได้
อยู่ที่กันต์แล้วตอนนี้
ขอบคุณค่า
-
เกลีบดมิน :fire: เกลียดคนนิสัยอย่างนี้ คนที่ไม่ซื่อสัตย์จะบอกว่าเจมส์ไม่เกี่ยวกับกันต์ได้ไง มันเกี่ยวตั้งแต่ที่มินเอาตัวเองเข้ามายุ่งกับกันต์แล้ว เชียร์เอิร์ทสุดใจ
-
ชื่อเรื่องนี้น่าจะยกให้ภูมินทร์ เหมาะกว่านะ ควบหลายคนเกิ๊น...
-
ตอนแรกแอบชอบมินนะ
แต่ตอนนี้ไม่ไหวแล้ว เกลียดๆๆๆ
เราไม่ชอบคนที่มีเจ้าของอยู่แล้วแต่ดันจะมาจีบคนอื่น
พูดได้ไงว่ากันต์ก็ส่วนกันเจมส์ก็ส่วนเจมส์
เห็นแก่ตัวที่สุด รักแค่ไหนก็ช่าง แต่แกต้องเคลียร์ตัวเองก่อนวะ
สงสารเจมส์ สงสารกันต์ สงสารพี่เอิร์ธด้วยที่ต้องเสียความรู้สึก
แน่จริงก็เลิกกับเจมส์ก่อนดิวะ ฉันยินดีจะกลับไปเชียร์แกนะเว่ย
แต่ตอนนี้เกลียดแกมากเลยมิน ไอ้คนเห็นแก่ได้
โอ๊ยยยย อารมณ์เสีย !!!
ปล.อินกับตอนนี้มากเลยค่ะคนเขียน ถ้าพิมพ์ไปไม่สุภาพก็ขอโทดนะคะ
ฉากอะไรแบบนี้พอดีมันเกิดขึ้นในชีวิตจริงด้วยอ่ะค่ะ เลยเกลียดคนประเภทนี้ที่สุด >_<
-
มินทำแบบนี้แย่ว่ะ
ถึงจะเชียร์มินกัน
แต่ถ้ามินไม่ชัดเจนแบบนี้พี่เอิร์ธยังดีกว่า :angry2:
แล้วที่แบบอยุ่กับกันไม่พุดเรื่องเจม
มันก็ไม่ได้หมายความว่ามินไม่มีเจมเป็นแฟนหนิ
อย่าเอาเปรียบกันสิมิน
แล้วอย่างที่พี่เอิธบอกอย่าดิสเครดิตคนอื่นสิ
เพราะมินก็ยังดีไม่พอที่จะไปว่าใครไม่ดีหรอกนะตอนนี้ :z3:
-
ชนกันโครม :m20:
:z6:ภูมินทร์
-
มินมีสิทธิ์อะไร???
มีสิทธิ์อะไรเอาโทรศัพท์กันต์ไปกดโทรหาพี่เอิร์ธ :angry2:
กันต์ก็บอกแล้วว่านัดพี่เอิร์ธไว้
มินก็ยังจะทำตามใจตัวเองเนอะ
สงสารกันต์ เฮ้อออออออ ทำไรไม่ถูกเลย
โดนโกรธอีก ไอ้คนทำก็ดูจะไม่รู้สึกผิด - -
คือแบบตอนแรกก็เฉยๆกะมิน
พอมาตอนนี้ ไม่ชอบใจเลย เหมือนมินล้ำเส้นอ่ะ
มินอย่าพยายามเลย กลับไปหาคนของเธอ เราขอร้อง o18
*ยกป้ายไฟ*
เชียร์พี่เอิร์ธสุดใจ
-
จริงๆ แล้วคนที่น่าสงสารที่สุดคือเจมส์นะ กลายเป็นหมาไปเลยนั่น
ศึกครั้งนี้ มินมีแต่เสียจริงๆ ต่อให้หล่อ มีเสน่ห์ขนาดไหนก็ตาม
เจอแต่ละอย่างที่พูดมานี่เหมือนกับทำไปเพราะครึ่งๆ ระหว่างความสนใจ
กับการต้องการเอาชนะพี่เอิร์ธ เมื่อไหร่จะเลิกลังเล ครึ่งๆ กลางๆ ซะทีนะ
แบบว่าอยากเห็นพี่เอิร์ธทรมาน (ถึงแม้จะเชียร์พี่เอิร์ธก็ตาม) กร๊ากกกก
ตอนนี้ ยาวนะ อ่านเพลินมาก ตอนหน้าถ้าเปลี่ยนใจก็ลงได้ก่อนนะ
เราอ่านทัน ไม่ต้องเกรงใจเรานะ เราพร้อมทุ่มเทเวลาเพื่อการอ่านนิยายของ west มาก 555
-
กันต์เริ่มเอียงไปทางพี่กันต์แล้วล่ะสิ โทรชวนมาคอนโดอีกแล้ว
ก็คนเขาเคยรักกันชอบกันนี่เนอะ หุหุ มินนี้ก็จริงๆเลย ไปแย่งโทรศัพท์กันต์มาอย่างนี้
ทำไม่ถูกนะ สู้กันซึ่งๆหน้าดิ ทำอย่างนี้มีแต่ดิสเครดิตตัวเองนะ กันต์เสียใจน้ำตาคลอเลยเห็นม่ะ
พี่เอิร์ธก็ไม่ฟังน้องบ้างเลย ก็รู้อยู่ว่ามินจีบกันต์ แต่เอ๊ะ นี้แผนพี่เอิร์ธป่าวเนี่ย
แบบแกล้งน้อยใจให้กันต์มาง้อ ยิ่งเจ้าเล่ห์พอกันอยู่
-
ชนกันจริงๆด้วย ชนกันระเบิดตู้มเลย :laugh: :laugh:
-
ก็มินเป็นรองนี่เนอะ
คู่แข่งเขาเคยมีอดีตร่วมกันมาฝ้งใจ
แถมดูกันต์ก็มีใจให้พี่เอิร์ธไปแล้วอีก
รุกไม่ถูกเลย โถ
:กอด1:
-
บางที...ก็แอบสงสารน้องเจมส์ มีแฟนเลื้อยเก่งขนาดมินนี่เจ็บใช่เล่น
แล้วสรุปกันต์จะเอายังไงกับชีวิตน้อ ควบสองไม่ดีนะตัวเอ๊งงงงงงงงงงงงง :sad11:
-
เริ่มต้นด้วยความงดงาม แต่จบลงด้วยความหน่วง
เพราะไอ่ผู้ชายเลวๆคนนึง
คนถูกถามพ่นลมหายใจออกมายาว ถ้าให้เดาผมคิดว่าคำตอบคงเป็นไม่ จากสภาพการแต่งตัวแล้วดูท่าคงเพิ่งเสียตัวมาหมาดๆ มีแค่ผ้าเช็ดตัวสีครีมพันท่อนล่างของมันเอาไว้ ส่วนท่อนบนเปลือยเปล่าโชว์กล้ามเนื้อเป็นมัดของตัวเองเต็มภาคภูมิ
“เรื่องมึงกับเจมส์มันคนละเรื่อง.. อย่าเอามาคิดได้ไหม? เจมส์ก็อยู่ส่วนเจมส์ มึงก็อยู่ส่วนมึง”
ผมเงียบ ไม่ตอบ ไม่รู้ว่าควรจะตอบว่ายังไง ผมไม่รู้ด้วยซ้ำว่าตัวเองคิดอะไรอยู่ระหว่างผม มิน พี่เอิร์ธ และก็เจมส์ บุคคลต่างๆที่โผล่เข้ามาในชีวิตแบบไม่ได้คาดหมาย แต่กลับสร้างความปั่นป่วนเต็มไปหมด
จากประโยคข้างต้น ของมินทร์ หึหึ อุบาทว์ :m16:
เราเกลียดคนประเภทนี้ที่สุด พูดออกมาได้ เจมส์อยู่ส่วนเจมส์ กันต์อยู่ส่วนกันต์
ส่วนคุณก็กะคาบแขนเค้า 2 คนไว้ในปาก เห็นแก่ตัวที่สุด เนื้อก็กินอยู่เต็มปาก เห็นไก่เดินผ่านก็จะแดก
เลือกเอาสักอย่างเหอะคะคุณ จะจีบกันต์ก็เลิกกะเจมส์สิค่ะ ถ้าถามว่าแล้วเจมส์ผิดไรถึงต้องเลิกกับเจมส์
เจมส์น่ะไม่ผิด คุณดาราใหญ่น่ะคะผิด
ส่วนกันต์ เราเข้าใจนะ ในเมื่อหมามันมาหยอกถึงที่ คนเรานะ มันก็ต้องคิดว่ามันชอบอยู่แล้ว พอเจอเหตุการณ์แบบนี้มันเลยหน่วง
แต่ดูแล้ว พี่เอิร์ธก็ยังคงมีอิทธิพลอยู่ดี
“ไปซูปเปอร์ก็ได้...”
ไอ้มินพูดทั้งๆที่ไม่มองหน้าผม
“เดี๋ยวทำกับข้าวกินกันที่ห้อง มึงชวนพี่เอิร์ธมาก็ได้ อย่าทำหน้าเหมือนจะร้องไห้ได้ไหม...”
“………..”
“กูขอโทษ...”
ส่วนประโยคนี้ คนเราถ้ามันคิดอะไรได้สักนิด คงไม่ต้องขอโทษหรอก มาบังคับ บงการชีวิตเค้าโดยไม่สนอะไรนอกจากความต้องการของตัวเองแบบนี้น่ะ ถ้าเราเป็นกันต์ก็คงไล่ตะเพิดอ่ะ ไม่ชอบคนประเภทนี้เลยจริงๆ เคยมีคนบอกว่าคนบางคนมันชอบคนเลว แต่สำหรับเราไม่ใช่ว่ะ ไม่เอาเด็ดขาด
หนนี้จะไม่ด่าพี่เอิร์ธว่าด่วนตัดสินใจ พี่เอิร์ธจะโกรธ เราว่าก็สมควรนะ ถ้ากันต์จะตั้งสติสักนิด มันน่าจะดีกว่านี้มั้ย มินทร์มันคงไม่ทำอะไรได้ขนาดนี้หรอก
แล้วที่บอกว่าชวนพี่เอิร์ธมาก็ได้เนี่ย จริงๆต้องบอกว่าให้กันต์กับเอิร์ธเชิญตัวเองดีกว่ามั้ย มาทีหลัง แถมแทรกกลางเข้าจนทำให้ให้เค้าผิดนัด ผิดใจกันเนี่ย เหอะๆ
เชียร์พี่เอิร์ธสุดตัวคะ
เราอินมากกกกกกกกกกกกกกกก เหมือนเรื่องราวมันเกิดในชีวิตจริงชะมัด 555555555
-
มินนิสัยเด็กจริงๆ ถ้าแย่งกันต์มาได้ แล้วจะทิ้งขว้างเหมือนทำกับเจมส์หรือเปล่า :เฮ้อ: แบบชนะพี่เอิร์ธได้ก็หมดสนุกแล้วอะไรอย่างงี้อ่ะ
-
ตอนมินมาใหม่ๆเชียร์มินนะ แต่พอเจมส์เข้ามาติดลบกับมินทันที
รู้สึกว่ามันเห็นแก่ตัวมาก "เจมส์ก็อยู่ส่วนเจมส์ มึงก็อยู่ส่วนมึง"
อยากทะลุคอมเข้าไปตบมันมาก แต่ความจริงกันต์ก็ไม่ต่างอะไรกับมินนะ 55555555555555
เรียกว่าจับปลาสองมือได้ปะ ทั้งคู่เลย
สรุปพี่เอิร์ธประเสริฐสุด มาจีบเราเถอะ
-
คิดถูกจริงๆที่เชียร์พี่เอิร์ธ :L2:
-
มินนิสัยเสียใหญ่ละ สู้กันให้แฟร์ๆหน่อยน้องมิน
เชียร์พี่เอิร์ธ ดูมั่นคง จริงใจ
มินยังดูสับสน ไม่เคลียร์ และดูโลเลมากๆ
-
ประเดิมสมัครล็อคอินเพื่อตอบเรื่องนี้เป็นเรื่องแรกเลย!!!
ตามอ่านมานานแล้วค่ะ แต่ไม่มีล็อคอินเลยไม่ได้คุยกัน ตอนนี้เพิ่งสมัครได้ จะประเดิมละนะ!!
ตั้งแต่ตอนแรกจนถึงตอนนี้ ไม่รู้ทำไมเราไม่รู้สึกอิ๊อ๊ะ ชอบพออะไรพี่เอิร์ธเลยอ่ะ
ความรู้สึกเหมือนพี่เอิร์ธมันมีอะไรปิดบัง ซ่อนเร้นอยู่ อยู่ดีๆ ก็โผล่มาในชีวิตกันต์
เรารู้สึกเหมือนพี่แกมีเหตุผลอะไรบางอย่างที่เข้ามาในชีวิตกันต์ นอกจากเรื่องความหลังอ่ะนะ
ละเราก็ไม่ค่อยปลื้มนิสัยพี่แกที่ดูเจ้ากี้เจ้าการเกินไป ยังไม่ทันได้เป็นอะไรกันก็ห้ามโน่นนี่
กลัวว่ามันจะมีเรื่องหักหลังหักเหลี่ยมกันแบบเรื่องกระต่าย
ยิ่งตอนความหมายรักเร่ที่มีบอกความหมายของการหักหลังอยู่ด้วยแล้วนี่แบบ = ="
ตอนแรกๆ ก็ชอบมินเชียร์มินอยู่หรอก แต่พอรู้ว่าควบสองนี่ติดลบไปเลย
เดาว่าเหตุการณ์ตอนนี้คือก่อนที่มินจะไปถ่ายละครที่ญี่ปุ่นในเรื่องพี่เพื่อน เพื่อนพี่ใช่มั้ยคะ??
ถ้าใช่งั้นก็แปลว่าน้องเจมส์แกนี่แอบร้ายจริงอะไรจริง สมควรโดนทิ้ง 555+
มินรีบๆ เคลียร์ตัวเองแล้วกลับมาสู้กับพี่เอิร์ธแบบแฟร์ๆ ซักทีเถอะ!!!
-
ไม่เอาไม่เชียร์ใครแล้วทั้งนั้น
กลัวหักมุม โอ๊ยยยยยยยยยยย
ถ้าหักมุมนิสงสารพี่เอิร์ธเลยนะ
ไม่เอาไม่คิดแล้วโรคจิตไปแล้วกับการหักมุม ;(
-
สับสนนนนนน
คนเขียนเฉลยหน่อยว่าใครเป็นพระเอก
-
ภูมินทร์....
เสียแรงที่เจ๊เคยเชียร์ เอานี่ไปกินซะลูก :z6: :z6: :z6: :beat: :beat: :beat:
นิสัยเสียมาก พูดมาด้ายยย เอ็งแค่อยากได้เอ็งแค่อยากชนะ เพราะเอ็งไม่รู้จักพอใช่ม๊ายย
เอาจริง ๆ แล้วไม่ได้แคร์กันต์เลยด้วยซ้ำผู้ชายคนนี้ กันต์ก็เหมือนกัน ทำตัวไม่ชัดเจน พี่เอิร์ธถอดใจแล้วจะรู้สึก
สงสารกันต์เหมือนกัน หวั่นไหวให้กับผู้ชายทีเดียวสองคน แต่เลือกไม่ได้ก็ซวยไป ทำเองรับเองแล้วกัน :m16:
-
ตอนแรก ๆ เราอยู่ตรงกลาง
ยังไม่เชียร์ใครเพราะมีตำหนิทั้งคู่
แต่อ่านตอนนี้แล้วเริ่มเอียงนิด ๆ ล่ะ
มินแสดงออกถึงความเห็นแก่ตัวอย่างมากก
ในขณะที่พี่เอิร์ทชัดเจนกว่าเยอะ
รออ่านว่าจะเป็นอย่างไรต่อ ^^
เป็นกำลังใจให้คนเขียนนะคะ :กอด1:
-
ฮึ่ย รถไฟชนกันจังเบ้อเร่อ สู้ๆนะกันต์ เรื่องเคืองพี่เอิร์ธและ แม่ง บอกจะรักน้องแคร์น้อง เจอภูมินทร์ใส่ไฟ แล้วมางอนน้องเนี่ย
รมณ์เสีย เดี๋ยวไปเชี่ยมินนี่เลย ฮึ่ย
-
กันต์น่าจะเอนเอียงไปทางพี่เอิร์ธแล้วล่ะ แต่สำหรับมินก็คงจะเป็นน้องชายแฟน เป็นเพื่อนอย่างที่เคยบอก
มินแอบนิสัยไม่ดีอะ มีน้องเจมส์อยู่แล้ว ยังจะมาจีบกันต์อีก ไม่ชอบใจเลยจริงๆ :m16:
อย่างน้อยก็น่าจะเคลียร์ตัวเองให้ได้เหมือนพี่เอิร์ธก่อนนะ ถึงจะยกป้ายไฟเชียร์ ตอนนี้ยกป้ายไฟให้พี่เอิร์ธคนเดียว :o8:
สู้ๆนะคะคนเขียน รออ่านตอนต่อไปค่ะ :L2:
-
แหม อยากจะยุให้มินทร์จีบพี่เอิร์ธ (ผิด)
แต่เดี๋ยวร้องเพลงสองรักให้กันต์ก่อน (หัวเราะ) แล้วก็ร้องให้ภูมินทร์ด้วย (ฮา) เอาไปเลยเพลงนี้
ส่วนพี่เอิร์ธนี่ยังไม่รู้ลายเลยอะ อาจจะเป็นคนดีหรือไม่ดี แต่ก็อาจจะดีก็ได้ เดาไม่ถูกอีกค่ะ
แต่ของแบบนี้ดีไม่ดีไม่สำคัญ อยู่ที่ว่ารักใครมากกว่าอะเนอะ
จะว่าใครก็ไม่ได้อะ ในเมื่อความรักมันไม่มีคำว่าผิดอยู่แล้ว เข้ากันได้ก็ดี เข้ากันไม่ได้ก็ปล่อยกันไป
แต่การแสดงออกอย่างตรงไปตรงมา คิดอะไรก็พูดแบบนั้น มันยังดีกว่า ปกปิดอะไรไว้ แล้วมารู้ทีหลังว่าถูกหลอกอะ
เจ็บกว่าอีก การโดนหักหลังซ้ำแล้วซ้ำเล่า ขออย่าให้มีใครสักคนเป็นแบบนั้นเลย เฮ้อ
ขอบคุณที่แต่งมาให้อ่านกันค่ะ รออ่านตอนต่อไปค่า
-
ฮ่าฮ่า มินตอนนี้เธอเน่ามากเลย แต่ถึงยังไงก็...รักนะเด็กไม่ดี คิคิ
-
ไม่ชอบให้มินใช้วิธีนี้อ่ะ ถ้าจะจีบก็จีบตรงๆแมนๆสิ มายุยงให้พี่เอิร์ธเข้าใจผิดอีก แฟนตัวเองก็ยังไม่เลิก แบบนี้ไม่ไหวนะ :เฮ้อ:
อ่านตอนนี้แล้วเทใจให้พี่เอิร์ธ อยากให้กันต์มั่นคงมากกว่านี้จัง แต่ถ้าเป็นอย่างนั้นก็ไม่ใช่รักเร่สิเนอะ
แล้วมาต่อไวๆนะคะ :กอด1:
-
สงสารกันต์อะ คือแบบว่า มินทำแบบนี้ไม่ดีเลย
-
พี่เอิร์ท :mc4: :mc4: :mc4: :mc4: :mc4:
เลือกพี่เอิร์ทเถ๊อะ เชียร์สุดใจขาดดิ้นเลย :L2:
:z6:กระโดดถีบมิน อิอิ
-
ชักจะยิ่งเกลียดขี้หน้ามินมากๆๆๆกว่าเดิมแล้วน๊ะ!!!!! :fire: :z6:
พี่เอิร์ธสู้ๆๆๆๆนะคร้าาาาาาาา
กันต์เอาให้แน่สักคนได้ป้ะ :angry2:
-
แข่งกันทำคะแนนสุดๆ
-
ตอนแรกก็เป็นแม่ยก 3p อยู่ดีๆตอนนี้เปลี้ยนตัวเองขอเป็นแม่ยกพี่เอิร์ธด้วยคนนนนนน :-[
-
มินทำเขาเข้าใจผิดกันเลยอะ
ก็สงสารมินนะ หาคู่ให้มินหน่อย แต่ไม่ชนกันต์นะ
-
หรือเรื่องนี้พระเอกยังไม่โผล่มา คงรอกลับมาจากอังกฤษ
-
น้องกันต์ ไอ้คุณมินนี่รักซ้อนซ่อนรักมาแต่ปางไหน....
แต่ยังไงก็เชียร์พี่เอิร์ธ....
-
ตอนนี้กันต์ไม่ผิดน้า
มินมันแกล้ง พี่เอิร์ธก็ไม่ยอมฟังเล้ยยย
-
ยังไงเราก็เชียร์มิน เพราะมินนิสัยเหมือนเด็ก เราชอบเด็ก :z1:
-
ปวดใจมากทุกครั้งเมื่อนึกภาพมินเสียตัวให้เจมส์ (คนอ่านหลงรักมินเอง)
ตอนนี้หันไปเชียร์พี่หมอแล้ว เสน่ห์พี่เจ๋งมากค่ะ ทำหนูไขว้เขวได้ นับถือๆ
รอ ร๊อ รอ มันค้างมานะ มาเร็วๆเถอะ :m15: โคตรสนุกอ่ะเรื่องเนี้ย
-
พึ่งอ่านตอนแรกเองค่า น้องกันต์น่ารักมากๆ เลย อิ๊อ๊ะ~
-
'เจมส์ก็อยู่ส่วนเจมส์ มึงก็อยู่ส่วนมึง'
แย่อ่ะ o12
-
อย่าเลย อย่าบอกให้กันเลือกเลย.....
อยากเก็บเธอไว้ทั้งสองจริงๆเลยวุ้ยยย เลือกไม่ถูกกกกกกกก :serius2:
-
เลวมากไอ้มิน ตั้งแต่เรื่อง พี่บีมแระ
-
จะรักใครชอบใครเลือกดูเถิด
ก่อนจะเกิดผลเสียแก่ทั้งสาม
อย่ามากรักอย่าโลเลมันไม่งาม
จงเร่งถามหัวใจก่อนบอกรัก ฯ
----------
อะหือ ชนกันต์ ชนกันจริงๆ
ถ้าเป็นอย่างนี้ไม่ดีแน่ๆ รีบๆเลือกซักคนเถอะ คนอ่านหัวใจจะวาย!!!
-
เห้ออออเ หนักใจแทนกันต์ ...
-
:seng2ped: ถือป้ายไฟเชียร์พี่เอิร์ธฮะะะ
แล้วพี่เอิร์ธที่ภูมินทร์ว่าเด็ดนี่จะเป็นยังไงน้ออออ :impress2:
รอนอนต่อไปค่าาาาาาาา :กอด1:
-
คนกลางก็โลเลไม่ยอมตัดสินใจอะไรให้เด็ดขาดไปเลยว่าจะเลือกใคร---อะไร---ยังไง
ทำตัวแบบ---เดี๋ยวเจ๊กลากไป---เดี๋ยวไทยลากมา
ส่วนเอิร์ธก็ทำเป็นแสดงความเป็นเจ้าของทั้งๆที่ยังไม่ได้ตกลงเป็นอะไรกันเลย
แล้วที่สำคัญตัวเองเป็นฝ่ายทิ้งเค้าไปเอง---พอตอนนี้อยากจะกลับมา
ก็มาบังคับไม่ให้เค้ามองคนอื่น---เห็นแก่ตัวนะเนี่ย
ส่วนมินก็ถ้าไม่ติดว่ามีคนอื่นก็จะเชียร์อยู่หรอก
เพราะโดยส่วนตัวเราชอบคนแบบมินมากกว่านะ
-
อ่านถึงตอนที่ 14 แล้วค่า ชอบมากกก~
คือแบบว่าชอบทั้งคู่เลยค่ะ แต่บางทีก็อดหมั่นไส้มินไม่ได้เหมือนกัน ตัวก็มีคนของตัวอยู่แล้วแท้ๆ ก็ยังจะมาหยอดกันต์อยู่นั่น แบบนี้มันก็อดหวั่นไหวไม่ได้สิเคอะ!!!
ส่วนพี่หมอยาก็นะ... คืองานนี้พี่ต้องหนักแน่นหน่อยนะคะ คิดซะว่าครั้งหนึ่งตัวก็เคยทำน้องกันต์เจ็บนะเออ นะจ๊ะ นะจ๊ะ
ส่วนน้องกันต์ ถ้าหนูเลือกไม่ได้นะคะ พี่แนะนำควบ 2 ซะ!!!
-
มิน...ซักวัน คงได้เจ็บปากแบบทรมานซักที
คิดถึงเจมส์ คงเสียใจแย่เลยอ่ะ น่าสงสาร!!!! T^T
-
เฮ้อแค่เริ่มๆ หน่วงจัง ขอพักยก ขอบใจจร้า
-
ตามมาเก็บสองตอนรวดๆ
ขอเม้นท์ตอนสิบสามก่อนนะคะ
เริ่มมาปุ๊บกันต์ทำเรื่องปั๊บ คือรับโทรศัพท์นี่ไม่เท่าไหร่แต่พยายามโทรกลับนี่เคืองแทนพี่เอิร์ธเหมือนกัน นอกจากเคืองที่กันต์แลดูสนใจมินเกินเหตุแล้วยังเคืองที่กันต์ทำให้พี่เอิร์ธต้องเป็นดาร์คโหมดอีก คือเราเป็นคนอ่านนี่ยังสัมผัสได้ถึงความมาคุของพี่เอิร์ธเลย คือทั้งเคืองทั้งสงสารกันต์เลยเจอพี่เอิร์ธเวอร์ชั่นนี้ พี่เอิร์ธโกรธแล้วต่อว่านี่ทั้งที่ไม่ใช้คำหยาบแต่เราเจ็บแทนกันเลยหลายคำมันโดนกันต์ตอนนี้เลย ดูท่ากันต์เองก็ไม่ได้เจอโหมดนี้บ่อยๆซะด้วย เราก็ไม่อยากเจอบ่อยๆนะเพราะงั้นกันต์อย่าทำพี่เอิร์ธโกรธจะดีกว่านะ
ชอบตอนที่กันรู้สึกว่าตัวเองทำอะไรไม่ถูกแล้วกอดพี่เอิร์ธร้องไห้ ดูเหมือนกันต์จะยิ่งอยู่กับพี่เอิร์ธเรื่อยๆก็เริ่มจะทำตัวเด็กลงเรื่อยๆ น่ารักดี กันต์ตอนแรกๆไม่ยักจะน่ารักแบบนี้เลย ๕๕๕๕
ชอบพี่เอิร์ธที่หายโกรธแล้วกลับมาดูและกันต์เป็นปกติ มีหยอดเองเขินเองน่ารักกกกกกกกกกกกกกก ถ้าเลี้ยงกันต์แล้วเงินยังเหลือสนใจเลี้ยงหนูอีกซักคนมั้ยคะพี่เอิร์ธ ๕๕๕๕๕
ตอนสิบสี่นี่กันเมาแล้วกำแพงลดฮวบๆอย่างที่มี่เอิร์ธคาดการณ์จริงๆ มีจงมีจูบแถมตัดพ้อต่อว่าได้น่ารักสุดๆ กำไรพี่เอิร์ธแล้วเนี่ยคุ้มค่าอาหารกับเบียร์เลย ๕๕๕๕
แล้วก็พี่เอิร์ธสัญญาแล้วนะว่าจะไม่ทำกันเสียใจอีก ถ้ามีอีกนี่เดี๋ยวมีเคลียร์กันตอนนี้แอบรักกันต์มากกว่าพี่เอิร์ธหน่อยนึง ๕๕๕๕
และตอนนี้จะดีกว่านี้มากเลยค่ะถ้าไม่มีภูมินทร์พระเอกตัวร้ายตลอดกาล(สำหรับเรา๕๕๕) คือเรื่องที่มินทร์ว่าพี่เอิร์ธเป็นตัวร้ายกับจะพูดดิสเครดิตพี่เอิร์ธนี่แอบสะกิดต่อม เพราะพี่เอิร์ธบอกว่าอย่าดิสเครดิตคนอื่นถ้าไม่มีหลักฐาน แสดงว่าถ้ามีหลักฐานแล้วค่อยมาดิส ให้ความรู้สึกเหมือนพี่เอิร์ธเคยไปทำอะไรไว้ซักอย่างยังไงไม่รู้ ตอนนี้ยังไม่มีหลักฐานไรงี้ ถ้ามินไปเจอหลักฐานมาแฉนี่พี่เอิร์ธแย่แน่ ซึ่งไม่อยากให้เป็นแบบนั้นเลยขอให้คิดมากไปเองละกันสำหรับเรื่องนี้ ๕๕๕๕
ส่วนมินทร์เนี่ยก็กล้ามากนะประกาศว่าจะจีบกันต์ทั้งที่ตัวเองเพิ่งนอนกับคนอื่นมาอีกคนยังอยู่ในห้องอยู่เลยนั่น แถมยังทำครอบครัวเขาร้าวฉานอีกแล้ว ตอนนี้เราไม่โกรธกันต์นะที่ขึ้นรถไปกับมินคิดว่าทำถูกแล้วล่ะเพราะถ้าปล่อยให้มินจอดรถขวางทางอยู่ตรงนั้นมันก็ไม่ได้ขึ้นๆไปให้จบลงแล้วก็หนีนั่นเป็นทางที่ถูกต้องแล้ว แต่มันไม่จบตรงที่มินตามมาทำเรื่องนี่แหละ คือถ้าจะว่าพี่เอิร์ธไม่มีสิทธิ์โกรธกันต์นี่ คนที่ควรจะโดนว่าสำหรับเราน่าจะเป็นมินมากกว่า อย่างน้อยพี่เอิร์ธกับกันต์เขาก็ยังอยู่ในช่วงๆดูกันอยู่ปะ แล้วเธอเป็นใครฮะภูมินทร์ทำไมมาทำกันแบบนี้เราเคืองเธออะ ด่าไปก็รู้สึกสงสารมินทร์ไปทำตัวได้น่าด่ามากแต่เหมือนกับมีต่อมอะไรซักอย่างที่คิดว่าหมอนี่มันมีจุดน่าสงสาร
แต่ตอนนี้คนที่น่าสงสารสุดคงจะเป็นกันต์นี่แหละ พี่เอิร์ธโกรธแค่นี้ถึงกับจะร้องเลยทีเดียว(จริงๆแล้วอาจจะรวมๆกับโกรธมินด้วย แต่เราขอคิดว่าที่กันจะร้องเพราะพี่เอิร์ธอย่างเดียวละกัน๕๕๕) ขวัญเอ๊ยขวัญมา เดี๋ยวพี่เอิร์ธใจเย็นแล้วก็หายโกรธเองแหละ อย่าร้องเลยนะ :กอด1:
รอตอนต่อไปนะคะ ตอนนี้ยาวเต็มอิ่มมาก หายป่วยไวๆนะคะ ขอให้งานไม่ยุ่งว่างเยอะๆ อัพบ่อยๆ ๕๕๕ :กอด1:
-
อีเลวมิน
-
อีเลวมิน
555
-
คิดหน้ากันต์ทำหน้าเหมือนจะร้องไห้
แล้วพี่เอิร์ธอีก
แล้วภูมินทร์ ตอนแรกเคืองมินทร์นะ ที่ทำแบบนั้น
แต่พอมาบอกว่าซื้อของไปทำที่ห้องแล้วชวนพี่เอิร์ธมาด้วยก็ได้ แล้วมาขอโทษอีก
โอ๊ยยยย นี่ก็สงสารมินทร์อีก ชีวิตฉัน OTL :z3:
-
ไอ เ-ี้ย มิน ,, กำลังจะดีดี :(
ขอโทษฮะ อินไปหน่อย! มึงมันเด็กหวงของ
หม่ชอบเลยหวะ
5555555
รออ่านน้าคร๊าบบบ
-
ชนกัน เพราะ ชนกันต์ :m26:
แต้มต่อพี่เอิร์ธนำมาแบบเห็น ๆ ติดอยู่เรื่องเดียว แค่กันต์ยังกลัวเรื่องที่เคยโดนทิ้งเมื่อครั้งโน่น
มันจำฝังใจ ถือเป็นจุดเปลี่ยนในชีวิต อารมณ์ว่า ขืนโดนทิ้งอีกครั้งจากคน ๆ นี้ คงนึกสภาพตัวเองไม่ออก :m21:
ส่วนมิน พฤติกรรมไม่น่าไว้วางใจ มาทำให้หวั่นไหวเหมือนจะมีหวัง แต่ดูอีกทีก็เหมือนไม่จริงจัง
ยิ่งการโผล่มาของน้องเจมส์ ถือว่าดิสเครดิตโดยแท้ ( แบบย่อยยับด้วยสิ :m29:)
ตัวชนกันต์เองก็คงอยากจะดูให้ดี ๆ ดูกันนาน ๆ กว่าจะตกลงปลงใจ ตกร่องปล่องชิ้น
แต่ปัจจัยภายนอก โดยเฉพาะ 2 หนุ่มข้างต้นก็เร่งเร้าเหลือเกินสิน่า :เฮ้อ:
-
อย่างที่ออกตัวว่าเชียร์พี่เอิร์ทตั้งแต่แรก เพราะรู้สึกว่ากันต์จะต้องฝังใจอยู่
ตอน 13 กำลังรู้สึกดีกับมินทร์แล้วเชียวว่า เออ มันก็น่ารักดีนะ
แล้วก็แอบเซ็งๆ ที่พี่เอิร์ทโมโหใส่กันต์แหละ
แต่พอตอน 14 โอเค จบ กูเชียร์พี่เอิร์ทเหมือนเดิม
ไม่ชอบนิสัยแบบมินทร์เลย คือ แบบ ทำไมต้องทำให้เค้าทะเลาะกัน
อย่างที่พี่เิอิร์ทบอก จะสู้ทำไมต้องไปดิสเครดิตอีกคนด้วยละ
ทำไมต้องเอาโทรศัพท์เค้าไปโทรแบบนั้น ขอบอกว่าแย่มาก
ส่วนประโยคที่เกลียด คือบอกว่า เรื่องเจมส์กับกันต์มันคนละเรื่องกัน
แต่คุณมึงเป็นแฟนกับเจมส์ไม่ใช่เหรอ?
แล้วกันต์ไม่ได้เป็นอะไรกับพี่เอิร์ทหรือมินทร์นี่
กันต์ก็มีสิทธิ์คิดและทำแบบนั้น ทำแบบที่ตัวเองคิดนะ
คุณมึงต่างหากมีแฟนอยู่แล้ว ยังมายุ่งกับคนอื่นอีก
ไม่เกี่ยวนะว่าเจมส์จะนิสัยไม่ดีในเรื่องก่อน
แล้วนี่มินทร์ยังไม่ไปญี่ปุ่นแสดงว่า ยังไม่ถึงเหตุการณ์ที่เจมส์ป่วนเน็ตกับเฮียนั้น
รอตอนต่อไปครับ
-
(http://upic.me/i/nq/1untitled-3.gif)
Dahlia 15
สุดท้ายผมกับภูมินทร์ก็กลับมาทำกับข้าวกินกันเองที่คอนโด ผมโทรหาพี่เอิร์ธแต่รายนั้นไม่รับสายเลย ไลน์ไปหาก็ไม่กดอ่าน ไม่หือไม่อือ ไม่อะไรสักอย่างจนผมท้อใจ คาโบนาร่าควันหอมฉุยมาตั้งไว้ที่โต๊ะกลาง เชฟมือดีเดินมาแย่งหมอนการ์ฟิวส์ที่ผมกอดไว้ไปก่อนเปลี่ยนช่องโทรทัศน์จากทีวีไดเร็กเป็นพุชอินบูทที่ฉายวนซ้ำนับครั้งไม่ได้ในรอบเดือน
"ไปกินกัน หิวแล้ว"
"อือ มึงเอาก่อนเลย กูยังไม่หิว"
ผมหันไปตอบมิน มองหน้าจอโทรศัพท์ตัวเองไปด้วย ความรู้สึกค้างๆคาๆทำให้ผมอึดอัด ภูมินทร์ไม่ได้เกรี้ยวกราดตามนิสัย แต่กลับนั่งลงบนพื้นแล้วเอนหัวซบตักผมอ้อนๆ
"กันต์ อย่าชอบไอ้พี่เอิร์ธได้ไหม กูขอร้อง"
"กู..."
"กูไม่อยากให้มึงเสียใจ อย่าชอบมันเลยนะ"
คำพูดของคนที่อยู่บนตักทำให้หัวคิ้วของผมกระตุก ไอ้มินกอดเอวผมเอาไว้ด้วยแขนข้างเดียว ส่วนอีกข้างกลับเขี่ยไปมาบนหน้าขา เสียงถอนหายใจดังระรวยยิ่งสะท้อนให้ผมรับรู้ว่ามันหมายความตามที่พูดจริงๆ
" มึงไม่ควรพูดใส่ความคนอื่นด้วยแค่เซนส์ของตัวเอง"
"กูไม่ได้ใช้เซนส์ มันเป็นคนไม่ดีจริงๆ มันก็แค่อยากได้มึง อยากเอามึง พอมันได้มึงมันก็จะทิ้งมึง เหมือนที่มันชอบทำ เชื่อกูสักครั้งได้ไหม?"
"มิน! พี่เอิร์ธไม่ใช่..."
"กันต์ มึงรู้จักอะไรมันดีแค่ไหนเชียว.. มันมีแฟนมากี่คน มันเลิกเพราะอะไร แฟนแต่ละคนมันคบนานแค่ไหน มันเป็นแค่รุ่นพี่ที่หายไปจากชีวิตมึง 6ปีนะกันต์..."
"...6 ปี มึงเอาอะไรมามั่นใจวะว่ามันเป็นคนดีของมึงจริงๆ"
"แล้วการเจอหน้ากันไม่กี่ครั้ง มึงเอาอะไรมามั่นใจวะมินว่าพี่เอิร์ธเหี้ยจริงๆ..." ผมเว้นจังหวะนิดเดียว หรี่ตาลงมองคนบนตัก"หรือมึงรู้จักพี่เอิร์ธมาก่อน?"
"กูแค่พูดไปตามทฤษฏี ไม่อยากให้มึงถลำตัวปักใจกับภาพที่มันสร้างมาก"
ภูมินทร์ไม่ได้มีพิรุธเลย มันคงระแวดระวังตามปกติ พักเดียวเจ้าของสายตาคมก็เงยขึ้นมองอ้อน
"เป็นกูได้ไหม มึงชอบกูได้ไหม?"
“มิน.....” ผมยังไม่ทันพูดได้จบประโยค คนที่นั่งบนพื้นก็ยันตัวเองลุกขึ้นกักผมไว้ในแขนทั้งสองข้างรวดเร็ว ใบหน้าหล่อกระชั้นเข้าหาด้วยเวลาเพียงเสี้ยววินาที เป็นอีกครั้งที่มันจูบผม ใช้ปลายลิ้นนุ่มแทรกตัวเข้ามาอย่างเคยคุ้นพลางกดจมูกลงข้างแก้มคลอเคลียไม่ห่าง ผมหลับตาใช้มือเกาะบ่ามันไว้ ไม่ได้ดึงรั้งเข้าหาแต่ก็ไม่ได้ปฏิเสธ กลิ่นอ่อนๆเฉพาะตัวของมินเป็นสิ่งที่น่าค้นหาคล้ายพี่เม กระทั่งรู้สึกว่าเริ่มถูกรุกไล่มากเกินไปผมก็ออกแรงดันให้มันถอย แต่เจ้าของอาณาเขตกลับยิ่งกระโจนใส่ทวีเท่าตัว ครู่เดียว สัมผัสอ่อนนุ่มจากผิวเนื้อก็แตะผ่านสาบเสื้อเข้าหาเอวผมเงียบเชียบ เสียงของน้ำลายยามลิ้นแลกเปลี่ยนกันดังก้องอยู่ในหู หัวใจผมเต้นแรงขึ้น และแรงขึ้นเมื่ออาการเสียวปลาบถูกจุดบนยอดอก
“กันต์...เป็นของมินได้ไหม...”
“อย่า!”
ผมร้องเมื่อเสียงกระซิบถามชิดกกหู ผมตวัดตาที่รื้นด้วยหยาดน้ำมองผู้ชายตรงหน้า ภูมินทร์ชะงักทุกการกระทำเมื่อได้ยินเสียงแข็งๆ ภาพของมินเวลาอ้อนแฟนมันสะท้อนอยู่ในอก มันก็คงทำแบบนี้กับเจมส์ ซึ่งไม่สมควรเลยที่จะให้เกิดเรื่องพรรค์นี้กับผม
ผมที่เป็นอดีตพี่เขยมันทางพฤตินัย
“ถ้าเจมส์รู้...”
“กูบอกว่าอย่าเอามาเกี่ยวกัน เจมส์มันก็แค่เด็กใจแตกที่...”
“มึงก็พูดกับเจมส์แบบนี้ใช่ไหม อย่าเอามาเกี่ยวกัน กูก็แค่แฟนเก่าของพี่สาวมึง...”
“กันต์...”
“ไม่เห็นแก่แฟนมึง ก็เห็นแก่พี่สาวมึงเถอะมิน!”
“เห็นแก่พี่เม หรือเห็นแก่ไอ้เหี้ยเอิร์ธกันแน่!”
ไม่อาจมีใครควบคุมเลือดที่แล่นพล่านในตัวได้ ณ เวลานี้ ภูมินทร์เริ่มออกแรงกดที่ไหล่เพราะอารมณ์ที่ดีดตัวสูงขึ้น ตาคมจ้องลึกด้วยโทสะ ผมเองก็ปัดป้องจากการเกาะกุมด้วยท่าทีแข็งขืนเช่นกัน
“ปล่อยกู”
“กูไม่ปล่อย”
“ไอ้เหี้ยมิน มึงกลับห้องมึงไปเลย”
“กูไม่กลับ”
“อย่ากวนตีนกู!”
“ถ้ากูกวน มึงจะทำไม?”
พลั่ก!
เพราะแขนทั้งสองข้างถูกล็อค ผมเลยยืดขาไปยันไอ้มินเต็มแรง พระเอกหนุ่มล้มก้นจ้ำเบ้าตวัดตาขึ้นมองค้อน ก่อนที่มันจะลุกขึ้นได้ผมก็รีบกระโจนออกจากโซฟา แต่กลับช้ากว่าแขนยาวๆของอาคันตุกะที่คว้าหมับแล้วโยนผมลงบนพื้นพรมได้ก่อนจนหลังกระแทกพื้นดังอั้ก
“กูเจ็บ!”
“เดี๋ยวมึงจะเจ็บกว่านี้!”
“ไอ้มิน!!! หยุดนะ มึงจะทำเหี้ยอะไร!! ปล่อยกู! หูหนวกรึไง“
“เงียบ! ไอ้สัตว์! อย่าดิ้น!!”
“อึ้ก!! หยุด...มิน ไอ้มิน...กูพูดจริงๆ ไอ้เหี้ย! ”
เพียะ...!~
ในจังหวะชุลมุน เสียงหลังมือกระทบข้างแก้มทำให้คนที่อยู่ด้านบนซึ่งพยายามก้มลงมาซุกไซ้ซอกคอผมหันเสี้ยวหน้าสะบัด ภูมินทร์นิ่ง ดวงตาที่เต็มไปด้วยโทสะค่อยๆคลายอ่อน ผมไม่ได้ขอโทษ ไม่ได้ถามว่ามันเจ็บหรือเปล่า มีเพียงความเงียบเชียบและภาพเสมือนรูปถ่ายนิ่งค้างในวินาทีนั้น หัวใจผมเต้นแรง คาดเดาเหตุการณ์ไม่ถูกว่าวินาทีต่อจากนั้นอะไรๆจะดีขึ้นหรือแย่ลง ผมไม่ได้ตัวเล็กกว่ามินมากนักแต่ด้วยยุทธศาตร์ตอนนี้ไม่อาจจำลองเหตุการณ์ในหัวออกเลยสักนิดว่าจะเอาตัวรอดไปได้อย่างไร แต่มินไม่ทิ้งให้ผมตั้งคำถามในใจได้นาน พักเดียวมันก็ดึงผมขึ้นไปกอดแน่นสุดแรง แต่เสียงกระซิบกลับเบาติดข้างหู
“กูขอโทษ.....”
ผมเงียบ ไม่กอดมันตอบเหมือนทุกที หัวใจยังเต้นแรงเพราะความตระหนกกลัว พักเดียวจากนั้นภูมินทร์ก็ตัวสั่น ผมหลับตาลงรับรู้ได้ถึงความรู้สึกอ่อนไหวของมัน
“กันต์ กูขอโทษ พูดอะไรกับกูหน่อยได้ไหม..... อย่าโกรธกู อย่าเกลียดกูนะ กูขอโทษ...”
ผมยังคงเงียบ ในใจยังต่อต้านและไม่ให้อภัยการกระทำที่ฉาบฉวยและหักหาญน้ำใจนั้น แต่ลึกๆแล้วผมกลับตอบว่าไม่เป็นไรตั้งแต่มันเอ่ยคำขอโทษเหมือนทุกที
“กูแค่กลัวจะเสียมึงไปให้มัน... ขอโทษ กันต์..”
ผมกระพริบตาปริบอีกครั้ง เรื่องที่เกิดขึ้นเร็วมาก ซากความเสียหายคือเสื้อที่ถูกดึงจนกระดุมแยกออกจากกันและหมอนกาฟิวส์ที่ถูกปัดทิ้งระเกะระกะ โซฟาขยับไปจากเดิมนิดหน่อยและเสี้ยวหน้าแดงๆของมิน ตลอดถึงรอยเปียกชื้นบนลาดไหล่ผม
“มิน... กลับห้องไปก่อนได้ไหม”
“บอกก่อนว่าจะไม่โกรธกู...”
“กลับไปก่อน มึงทำให้กูกลัวนะ”
ผมหลับตา มินยิ่งกอดผมแน่นกว่าเดิม แต่หยุดพูดคำว่าขอโทษแล้ว พักเดียวมันก็ปล่อย ผมลืมตาขึ้นมาพอดีกับที่ปากสีสดวางนาบบนหน้าผาก ตาของมินแดงช้ำตามลักษณะของคนขาว เช่นกันกับแก้มที่ปรากฏด้วยรอยห้านิ้ว ผมรู้สึกผิดขึ้นมาทันทีเพราะมินเป็นคนที่ต้องอาศัยหน้าตาเป็นเครื่องมือในการทำงาน ถ้าช้ำไปถึงพรุ่งนี้คงวุ่นวายกันหมดทั้งกองถ่าย
“..กลับก็ได้... อย่าลืมกินคาโบนาร่าของกูนะ”
ผมพยักหน้า มินขยับเข้ามาหาผมอีกครั้ง แต่ตอนนี้ตัวเองกลับเบี่ยงหน้าหลบให้มันได้แค่หอมเบาๆที่แก้ม มินนิ่งไปอีกพักใหญ่เพราะไม่เคยสักครั้งที่ผมจะปฎิเสธมัน ก่อนยอมถอดใจลุกออกไป เหลือไว้แค่ผมที่ยักมือขึ้นก่ายหน้าผากกับลมหายใจหนักๆที่ถอนรวยรินอย่างไร้ซึ่งความหมาย
นี่มันเกิดเรื่องบ้าอะไรอยู่กันแน่...
เสียงเข็มนาฬิกาเดินนวยนาดของบ่ายวันเสาร์ทำให้ผมเคาะบุหรี่ลงกระถางอยู่ริมระเบียง การเดินทางของเวลาช่างน่าเบื่อเมื่อเรารู้สึกเหนื่อยหน่ายกับอะไรสักอย่าง ผมมองผ้าม่านห้องข้างๆปลิวสไวเพราะเจ้าของไม่ยอมปิดประตูกระจกลมจึงแทรกตัวผ่านช่องว่างของมุ้งลวดได้อย่างง่ายดาย ผมไม่เคยเข้าไปในห้องของมิน ต่างจากมันที่เข้านอกออกในห้องผมจนกลายเป็นกิจวัตร นึกสงสัยอยู่ครามครันว่ามันจะจัดการห้องตัวเองยังไง
ดูมันขอบความเป็นระเบียบแต่ตัวเองกลับขี้เกียจทำอะไรให้เรียบร้อย ผมเพิ่งรู้สึกว่าตัวเองพลาดที่เมื่อวานไล่มันกลับไปก่อนกินคาโบนาร่าเสร็จ เพราะพอยกจานเข้าไปเก็บในซิงค์กลับพบซากอารยธรรมไว้เต็มอ่างจนต้องตบกบาลตัวเองแรงๆ มินเป็นเชฟที่ดี คือทำอาหารอร่อย ตบแต่งจานสวยงามน่ารับประทาน แต่บอกตรงๆผมเกลียดที่มันทิ้งหม้อ กระทะให้ผมล้างเป็นที่สุด นั่นเป็นนิสัยง่ายๆที่ทำให้ผมพอมองมินออก แม้ไม่ได้เก่งในเรื่องของการอ่านนิสัยคนอื่นแม้แต่น้อย
และหลังจากที่ได้อยู่คนเดียวในห้องเงียบๆตั้งแต่คืนวานตลอดจนอีกครึ่งวันของวันนี้ ผมก็ได้ลองตรองถึงเรื่องราวระหว่างผมกับพี่เอิร์ธและมินอยู่ในหัว แม้สุดท้ายจะรู้ว่าไม่มีประโยชน์ที่เราจะเทียบข้อดีข้อเสียของแต่ละคนเพราะแท้ที่จริงแล้วการตัดสินใจรักใครมันเป็นแค่เรื่องของความรู้สึกล้วนๆก็พบว่า ความสัมพันธ์ระหว่างตัวเองกับมินอาจเป็นเพราะนิสัยเราคล้ายกัน เวลาอยู่ด้วยกันความคิดความอ่านและทัศนคติจึงไปกันได้ดีเป็นพิเศษ บางคนเรียกเคมีตรงกัน ผมสามารถทำตัวสบายๆกับมันได้ทุกเมื่อแบบไม่ต้องเกรงใจ แต่ก็นั่นแหละ เพราะความไม่เกรงใจทำให้เกิดเหตุการณ์อย่างเมื่อวานขึ้นได้ง่ายดาย และถ้าเรื่องราวดำเนินไปมากกว่านั้น รับรองเลยว่าความสัมพันธ์ที่ดูไม่กดดันของเราจะกลายเป็นแก้วที่แตกโดยไม่ตั้งใจ
ต่างกับพี่เอิร์ธที่ทำให้ผมรู้สึกเหมือนตัวเองเป็นรองอยู่ตลอดเวลา ผมเกรงใจ เคารพ และลึกๆแล้วยังชื่นชมเหมือนเมื่อหกปีก่อน พี่เอิร์ธเป็นคนยิ้มง่าย แต่เมื่อไหร่ที่พี่เอิร์ธเลิกยิ้มจะกลายเป็นคนน่ากลัว ไม่ได้กลัวว่าเขาจะดุดันหรืออะไรทั้งนั้น ผมแค่กลัว กลัวว่าผมจะเป็นคนทำความสุขของพี่เอิร์ธหายไป แต่อีกใจก็ยังกังวล บางทีผมอาจยังไม่รู้จักตัวตนของพี่เอิร์ธภายใต้รอยยิ้มที่ว่าหลังจากเวลาผ่านมาหกปีแล้วเลยตามที่มินบอกก็ได้
ผมถอนหายใจอีกครั้งในรอบวัน มันบ่อยจนผมเลิกนับไปแล้วว่าเป็นครั้งที่เท่าไหร่
เสียงโทรศัพท์จากในห้องนั่งเล่นดังขึ้นในเวลาต่อมา ผมรีบปรี่เข้าไปดูเมื่อเห็นว่าเป็นเบอร์แปลกก็ปล่อยให้สายตัดไป ใจหนึ่งยังอยากให้เป็นใครในสักสองคนที่ผมนึกถึงบ้าง แต่พอไม่ใช่ก็กลับอยากอยู่คนเดียวเงียบๆมากกว่า ผมเลื่อนมือกดดูปฏิทินในโทรศัพท์ ในนั้นเม็มเอาไว้หมดว่าพี่เอิร์ธเข้าเวรวันไหนไม่เข้าวันไหน อย่างเช่นวันนี้ที่เป็นคิวว่าง แต่กลับเป็นครั้งแรกที่เขาไม่มาหาผมเมื่อมีโอกาส ส่วนมิน มีถ่ายละครตั้งแต่เช้า ผมรู้เพราะมันเคาะประตูเอาคาโบนาร่ามาเสริฟให้ผมก่อนออกไปอีกแล้ว เห็นว่าตื่นมาทำเพราะกลัวผมไม่ได้กินเมื่อวาน พอถามว่าไม่ทำอย่างอื่นบ้างหรือไงกลับได้คำตอบที่ทำให้มันหน้ามุ่ยส่วนผมยิ้มได้
“กูทำเป็นอย่างเดียว”
ถึงว่าทำไมมันถึงบอกคาโบนาร่าของมันอร่อยที่สุด
ผมยิ้มให้โทรศัพท์นิ่งๆได้ไม่นาน มันก็ดังขึ้นอีกครั้ง เป็นเบอร์โทรเดิมที่ไม่ได้เม็มชื่อเอาไว้ ผมกดรับหน่ายๆ กรอกเสียงไปตามสายแค่คำว่า “ครับ”
“ไอ้สัตว์กี้....”
“ใครวะ?”
“กูกลับมาไทยสองสัปดาห์ เย็นนี้มากราบตีนต้อนรับกูที่บ้านด่วน อย่าเบี้ยว”
“เหี้ยใหญ่?”
ผมยิ้มอีกครั้ง ชดเชยกับที่ถอนหายใจมาตลอดทั้งวัน
สุดท้ายเราก็มาจบกันที่ไนท์คลับย่านเศรษฐกิจของเมืองหลวง ไอ้ใหญ่สวมเชิร์ตลายตารางหมากรุกสีแดง ผมรองทรงเซ็ทเท่ห์ หน้าตี๋ๆของมันดูกวนส้นตีนมากเป็นพิเศษเมื่อยักคิ้วหลิ่วตาให้สาวๆ นาทีแรกที่ผมเจอมันถึงกับกระโดดกอดเป็นลูกลิง ส่วนไอ้คนตัวใหญ่สมชื่อกลับตบหลังผมปุๆจนแทบยอก มันไม่ได้เปลี่ยนไปเลยสักนิดเดียว ทั้งเหล้า ยา บุหรี่ และหญิง ยังอยู่ครบ แต่จากการพูดคุยแล้วผมคิดว่าความคิดความอ่านของมันโตกว่าเดิมราวคนละคน
“กูทำงานที่ร้านอาหารที่โน่น ใช้ชีวิตโคตรสถุล พอกลับมาไทยเป็นคุณชาย ขี้เกียจกลับเลยทีนี้”
“มึงไปใช้ชีวิตคุณชายที่โน่นก็ได้นี่ เตี่ยมึงก็ส่งเงินให้ไม่ใช่เหรอ?”
“ไม่ค่อยอยากใช้เงินเตี่ยว่ะ เดี๋ยวรำเลิกบุญคุญกู อีกอย่าง อายุเราๆขอเงินที่บ้านใช้นี่ฝั่งยุโรปเหม็นหน้าเลยนะโว้ย กากสัตว์”
“ไม่ใช่เพราะทำงานไปเรียนไปเพราะจะยื้อๆให้เรียนจบช้าเหรอ? ทำเป็นปากดีไปเถอะ มึงไม่ได้อยากกลับไทยจริงๆหรอกกูว่า ไม่งั้นไปโน่นตั้งนาน คงกลับมาบ้าง”
“กระแนะกระแหนกูเป็นตุ๊ดเลยไอ้กี้ โอ๋ๆ ไม่เอาน่า กูอยากกลับมาหามึงจะแย่ดาร์หลิง ชนหน่อยๆ หมดแก้ว”
ผมหัวเราะ ยกนิ้วกลางสรรเสริญมันไปหนึ่งทีตามด้วยยกแก้วขึ้นชนกับมันก่อนดื่ม ใหญ่เป็นพวกดื่มเก่งมาก ยกรวดเดียวหมดต่างจากผมที่ต้องพักหายใจเป็นระยะ
“แล้วเป็นไงวะ มีเมียรึเปล่าช่วงนี้?”
“ไม่มีอะ ทำแต่งาน มึงล่ะ”
“ไม่มีเหมือนกัน กูไม่ชอบฝรั่ง เอเชียที่โน่นก็ไม่สวยเลย เออ แต่กูเล็งๆเด็กผู้ชายไว้คนนึงเหมือนกันนะ เสียดาย ของรูมเมท”
“เฮ้ย พูดเป็นเล่น? มึงเนี่ยนะ? เป็นเกย์เหรอวะ?”
“แค่เซ็กส์น่า ไม่ได้คิดจะคบ เห็นหน้าตี๋ๆตัวขาวๆ ขาวกว่ามึงกับกูอีก ขาวเหมือนศพเลย นึกแล้วก็อยากเลยว่ะ ฮ่าๆ”
ผมส่ายหัวกับนิสัยแบบนี้ของมัน ใหญ่ชงเหล้าให้ผมเพิ่ม มันรู้ว่าลิมิตผมแค่ไหนและมันขี้เกียจดูแล สุดท้ายผมเลยได้เครื่องดื่มอ่อนๆมาอีกแก้ว
“แต่นะ... กูก็มีคนคุยๆอยู่ว่ะ” ผมตัดสินใจบอกมันด้วยแววตาโลเล มองกราดไปยังหนุ่มสาวในสถานบันเทิงอย่างไร้จุดหมายแล้วยกแก้วขึ้นดื่มอีกครั้ง ขณะที่เพื่อนสนิทดีดนิ้วเปาะ “กูว่าแล้ว สันดานแบบมึงอยู่ตัวเดียวได้ที่ไหน ใครล่ะทีนี้”
“ก็.... ดูๆอยู่สองคน”
“รุ่นพี่?”
“ก็รุ่นพี่คน รุ่นเดียวกันคน”
“เอ้า สเปคมึงสาวแก่ไม่ใช่เหรอ?”
“อืม... แต่ครั้งนี้ไม่ใช่สาว”
คิ้วหนาของเพื่อนรักเลิกขึ้นแปลกใจ “กูอุตส่าห์พามึงออกจากวงจรสีม่วง พอไม่อยู่ก็ถูกดูดกลับไปอีกจนได้นะ คราวนี้ใคร?”
“คนนึงน้องพี่เม...”
“ไอ้เหี้ย เล่นง่ายนะ น้องเมียเก่า ฮ่าๆ” ใหญ่หัวเราะก๊ากหลังประโยคนั้นจบ ผมมองหน้ามันแล้วส่ายหัวยิ้มๆ รอจนมันหยุดขำแล้วพูดต่อ “ส่วนอีกคนก็พี่เอิร์ธ...”
คนยกแก้วขึ้นจรดปากชะงัก มันไม่หัวเราะแล้วแต่ยังแค่นยิ้มที่มุมปาก “ไอ้เทพบุตรนั่น? ตั้งหกปีแล้วยังกลับมาเจอกันอีกเหรอวะ?... แล้วมันบอกมึงหรือเปล่าว่าทำไมตอนนั้นทำไมถึงหายไป?”
ผมพยักหน้า ส่วนไอ้ใหญ่มองผมเงียบๆ ที่จริงผมคิดว่าใหญ่น่าจะรู้ มันเป็นคนกว้างขวางเพียงแค่ตอนนั้นมันไม่บอกผมว่ามันรู้เรื่องอะไรของพี่เอิร์ธมาบ้าง สิ่งที่ใหญ่ทำคือปลอบและให้ผมตัดใจเท่านั้น ไม่เคยปริปากเรื่องพี่เอิร์ธออกมาสักคำ
“พี่เอิร์ธไปนอนกับคนอื่น”
“แค่นั้น?”
ผมขมวดคิ้วเข้าหากันเป็นปม ไอ้ใหญ่หัวเราะในลำคอขำๆพลางส่ายหัว “มึงรู้ไหมทำไมกูถึงไม่ชอบไอ้พี่เอิร์ธของมึงนอกจากเรื่องที่มันเกลียดกูก่อน”
เป็นอีกครั้งที่ผมต้องสะบัดหน้าโง่ๆ เพื่อนสนิทนยังคงหัวเราะในลำคอเหมือนทีแรก ใช้ลิ้นดันกระพุ้งแก้มกวนๆตามสไตล์มัน “มันคิดว่าตัวเองเป็นพระเอกละครไทยมั้ง... โง่และน่าหมั่นไส้”
“?”
“เรื่องผู้หญิงน่ะเรื่องรอง เรื่องนั้นจบคือจบ แต่เรื่องที่ไม่มีวันจบแล้วกูจะบอกให้มึงทำใจไว้เลยคือแม่มัน ตอนนั้นแม่พี่เอิร์ธรู้เรื่องมึงกับมันเลยขอให้พี่เอิร์ธเลิกเป็นเกย์ มึงก็รู้พี่แกเหลือแม่แค่คนเดียว เลยคิดตื้นๆด้วยการเลิกสนใจมึงแล้วไปคบคนผู้หญิงตามใจแม่ พี่เอิร์ธคงไม่พูดเรื่องแม่ให้มึงฟังใช่ไหม? แหงล่ะ มันเป็นลูกกตัญญู เพราะงั้นกูบอกให้มึงทำใจได้เลยว่าสุดท้ายต่อให้มึงสองคนรักกันจริงๆแล้วมันต้องเลือก ไอ้พี่เอิร์ธมันก็จะทิ้งมึงอีกเหมือนเคย มันไม่คิดจะสู้กับแม่มันเพื่อมึงหรอกไอ้โง่กันต์”
ผมรู้สึกอื้ออึงในหัว ใจหนึ่งกลับยินดีว่าไม่ใช่เหตุผลแค่เพราะเวลาและความห่างที่ทำให้พี่เอิร์ธเปลี่ยนไป แต่อีกใจกลับฝ่อแฟบเมื่อรู้ความจริงที่พี่เอิร์ธไม่ได้ตอบในวันที่ผมถาม และสิ่งที่ปราดเข้ามากรีดในความรู้สึกของไอ้โง่กันต์ของใหญ่คือ พี่เอิร์ธจะทิ้งผมไปอีก...
“มึงรู้ตัวไหมว่ามึงเป็นคนใจอ่อนเกินไป มึงให้อภัยคนอื่นง่ายๆ มึงไม่เคยรู้สึกโกรธใคร มึงทำเป็นแต่เสียใจ กูล่ะเป็นห่วงมึงจริงๆ”
ผมพยักหน้าลง ยกแก้วขึ้นดื่ม ยีตากับไฟที่สาดเข้าม่านตาจนแสบ
แสบจนรู้สึกว่ามีน้ำเอ่อคลออยู่ใต้กรอบตาคู่นั้น
สุดท้ายแล้ว พี่เอิร์ธ...ก็จะทิ้งผมไปอยู่ดี
-west-
เฮ้อ หน่วง :เฮ้อ:
และคงจะหน่วงไปเรื่อยๆ กรี๊ดด คนอ่านจะทิ้งเค้าหมดมั้ยเนี่ยยยย
ครั้งที่แล้วอ่านคอมเมนต์แล้ว :a5: มากครับ รู้สึกผิดเลย คอมเม้นต์ยาวกว่านิยายอีก ฮ่าๆ คนแต่งปลื้มมมม แต่สงสารมินนะ
เฮีย(จากFBBF)ก็เคยบอกแล้วเนอะว่ามินอะเป็นคนไม่มีอะไรร้อกกก อย่าโกรธมันกันนะ ฮือๆ
พาร์ทนี้พี่เอิร์ธโผล่มาอีกชื่อ พาร์ทหน้าน่าจะกลับมาบ้างแล้ว ตอนนี้ขอให้ฮีงอนสะบัดไปสักหน่อยเนอะ
ปล. สวัสดีเพื่อนใหม่ทุกคนด้วยครับ ดีใจมาก ขอบคุณทุกคนที่อ่านและติดตามมาถึงตอนนี้ด้วยนะ
ปล.2 ไม่ต้องห่วงเรื่องหักมุมครับ คนแต่งเรื่องนี้ไม่โหดร้ายอย่างที่ท่านกังวลแน่ๆ เป็นคนดี เช็คประวัติได้เลย 555555
ปล.3 ช่วงนี้งานเยอะมาก เจอกันอีกทีสัปดาห์หน้า วันอาทิตย์สีแดงนะครับ
รักทุกคน คริคริ
-
นั้นจิ อย่างอีพี่เอิร์ธมันคงทำแบบนั้นจริงๆ นั่นแหละ
-
เช็คประวัติมาแล้วนั่นแหละถึงกลัวใจคุณ west เหลือเกิน 5555+
ขออย่างเดียว.......ขอ3P ไ้ด้ม้ายยยยย~ (แอ่ฟ! โดนถีบ)
-
วันอาทิตย์ ขออีกสักตอนได้ไหม กำลังสนุก :mc4:
-
เราคงเป็นคนเดียวที่ต่อให้ยังไงก็ไม่ชอบพี่เอิร์ธ 555 *โดนคนอื่นๆ รุมตื๊บ
ก็ถึงมินจะทำตัวแบบนี้ไม่น่ารักแบบนี้ยังไงก็ตาม แต่มันก็นิสัยมินอ่ะ!
แต่พี่เอิร์ธยังไงก็ทำใจชอบไม่ได้จริงๆ ค่ะ ดูมีลับลมคมใน ไว้ใจไม่ได้
6ปี เชียวนะ 6 ปี ไม่ใช่ 6 วัน หรือ 6 เดือน
กลับมาเจอกันใหม่เลยอยากสานสัมพันธ์ใหม่ เพื่ออะไร? จากกันก็ไม่ได้จากกันด้วยดีเสียด้วย
ไม่ใช่ 6 ปี ที่พี่แกเฝ้านับวันรอ แต่เป็น 6 ปี ที่บังเอิญได้เจอกัน...
ที่ผ่านมาทำไมไม่ทำ แล้วทำไมที่ผ่านมาถึงมีคู่ควงมาอีกเยอะแยะ
คนถ้ามันทีใจให้กันจริงๆ มันไม่ทำกันงี้หรอก *ปาดน้ำตา
กลับมาก็ยังดูเหมือนคุกคาม(ทางความรู้สึก)กันต์อีก // ฮึ่มมม
(ทำไมเราบรรยายซะพี่แกเสียหาย orz)
ขอโทษที่อินจัดนะคะ 5555
จะรอตอนต่อไปอย่างใจจดใจจ่อค่ะ >.<
//ถ้าจะหักมุมก็ขอให้หักแบบยกหนูกันต์ให้ใหญ่ไป 555555 *วิ่งหนี
-
ซ้ายก็ไม่ดี ขวาก็ไม่ดี
เครียดแทนกันต์จริงๆ เฮ้อออออออ :เฮ้อ: :เฮ้อ:
-
ถูกใจคุณ DIIK จริงๆค่ะ คิดเหมือนกันเป๊ะเลย!! ยังไงก็ยังไม่ชอบพี่เอิร์ธอยู่ดี
-
มาดึกๆ แบบหน่วงๆ นอนไม่หลับ
ขอให้ฝันร้าย :z3:
-
สงสารกันต์อะ ตอนนี้มินต์แม่มมมม นิสัยไม่ดี โป้ง!!!
-
เชียร์ใหญ่ดีกว่า ถ้าทั้งมินและพี่เอิร์ธจะปัญหาเยอะนัก
-
เจ็บปวดอ่ะ นี่คือเหตุผลจริงๆ ที่กันต์ถูกทิ้งงั้นเหรอ ถ้าเป็นเพราะเหตุผลนี้เราว่ากันต์อยู่คนเดียวต่อไปเถอะ เพราะไม่ว่ายังไงถ้าถึงวันต้องเลือก ไอ้พี่บ้านี่ก็ต้องเลือกแม่ตัวเองอยู่ดี แล้ววันนั้นคนที่จะเจ็บที่สุดก็ไม่ใช่ใครหรอก ไปส่องกระจกดูหน้าตัวเองได้เลย...
ส่วนมิน นี่ก็เด็กเกิน การกระทำเหมือนเด็กหวงของ ถ้าคบจริงจะไปกันรอดเหรอคะ เฮ้อ...
ขอบคุณมากๆ ค่ะ ^^
-
เก่าก็ไม่ดี ใหม่ก็ไม่ได้เรื่อง ไว้ใจไม่ได้ทั้งคู่
แนะนำว่าไปหาเอาข้างหน้าเลยกันต์
-
อย่าเอามันทั้งคู่นั่นแหละ
-
ไม่เอาทั้งคู่เลยค่ะ หาใหม่ดีกว่าคะ
-
เชียร์ให้อย่าเอามันทั้งคู่เนี่ยล่ะ จุดหมายปลายทางท่าทางจะไม่มีความสุขเลย :z3:
เจ้าหนูมินนี่ ทำไมแกเด็กได้แบบนี้ฟระ อ่านแล้วกุมขมับเลย มีแววว่าจะรับบทพระเอกได้แต่ในงาน
ส่วนในชีวิตปกติ แววจะเป็นได้แค่ตัวประกอบเอา แต่ชอบมินนะ ดูมีเรื่องราวดี
คือดูแล้วรู้สึกว่าเนื้อแท้ก็เป็นคนดีพอไหวอยู่ คืออ่านแล้วอยากรู้ว่าทำไมถึงมีนิสัยแบบนี้ได้
ถ้าไปเรื่อยๆ แล้วคุณ West คลายภูมิหลังมาทีละนิด มินจะดูเป็นพระเอกเอาได้ง่ายๆ นะนั่น
พี่เอิร์ธนี่ดีเว่อร์ไปละ รู้สึกเหมือนใหญ่พูดเลย คืออ่านแล้วหมั่นไส้ เฮียแกเป็นเทพบุตรมากกกกก
สุดท้าย เรื่องนี้ประหลาดมาก นายเอกเป็นคนเนียน โคตรเจ้าชู้เลย มาแบบเงียบๆ
ไม่คิดอะไร คุยได้ทุกคน คนแบบนี้ล่ะ เจ้าชู้ของจริง น่ากลัวโพดๆ แต่ในเรื่องนี้ชอบกันต์ที่สุดเลยนะ
มีหลายมุมดี น่ารักด้วย (เอ๊ะ! ยังไงของแก) + 1 ให้ West นะ สู้ๆ เรื่องงานและเรื่องนิยายเลย :กอด1:
ปล. ไอ้ที่ทำกับพี่เอิร์ธว่าคุณแม่ขอร้องไว้ นั่นเขาเรียกว่าหักมุมอยู่นะ อย่ามาเนียน 5555
-
เลือกใครก็เสี่ยง
หาความแน่นอนไม่ได้ทั้งคู่
แต่พี่เอิร์ธมีสิทธิเปลี่ยนเป็นคนที่กล้าขัดใจแม่รึยัง
หรือต้องรอแม่ตายถึงจะคบกันได้ ถ้าเปนแบบนั้น อย่ามายุ่งกับกันเลย
น่าสงสารเกิน
มินก็อีกคน แมร่งไม่ได้ดีไปกว่าพี่เอิร์ธเลย เคลียร์ตัวเองก็ไม่เคลียร์
สมควรเเล้วที่กันจะไม่คบด้วย ทำตัวให้ว่างก่อนมั้ย
เคลียร์เจมก่อน แล้วค่อยมาจีบกันใหม่มั้ย
:เฮ้อ:
-
ควรเชียร์ใครดี :z3: เชียร์ใหญ่แม่ง แบดบอยรุ่นใหญ่ เร้าใจถึงอารมณ์ #โดนเตะ
-
ถ้าเรามีนิสัยแบบกันต์ตรงที่อ่อนไหวง่ายน่ะ เราก็คงเข้าใจกว่านี้
ถ้าเป็นคนอื่นคงบอกว่างั้นก็อย่าไปเอาแม่งทั้ง 2 คน
อ่านไปอ่านมา แลดูมินมันจะได้ไปว่ะ ในเมื่อพี่เอิร์ธแม่งหลักลอยขนาดนั้น
แต่ถ้ามันยังไม่เลิกกับเจมส์ เราก็ยังคงเกลียดมันอยู่ดี เจมส์เป็นแค่เด็กใจแตก มินก็แค่คนใจง่ายและสำล่อนคนนึงก็แค่นั้น
พี่เอิร์ธ แค่เป็นลูกแหง่ กันต์ก็แค่คนที่อ่อนไหวง่ายแค่นั้น เป็นดั่งรักเร่ที่เลื้อยเกี่ยวพันไปก็แค่นั้น
จริงๆแอบเคืองใหญ่ตรงที่มีไรทำไมไม่บอกเพื่อนวะ รู้ว่าเพราะแม่พี่เอิร์ธแล้วก็ทำไมไม่บอกเพื่อน อม...อะไรอยู่
จะอ่านเรื่อยๆค่ะ ไม่ทิ้งเรื่องนี้แน่ๆ อยากรอดูจุดสิ้นสุดของแต่ละคน ว่าจะเป็นอย่างไร
กันต์จะได้เจอรักสุดท้ายกับใคร
ถ้าผ่านมา 6 ปีแล้ว พี่เอิร์ธมันเลิกเป็นลูกแหง่ ก็คงจะเป็นพี่เอิร์ธ
หรือจะเป็นมินทร์ที่รอเสียบอยู่ (แอบคิดนิดๆว่า วันใดก็ตามที่กันต์โอนอ่อนผ่อนตามอารมณ์ให้มิน วันนั้นกันต์มันคงชัดเจนมั้ง ยอมเลิกกับเจมส์มั้ง เอ๊ะ..... หรือว่าจะไม่)
หรือจะเป็นคนอื่นกัน
-
แหม่ อยากตบรางวัลให้พี่ใหญ่ขราาาจริงๆ
มาเตือนสติได้จังหวะ
แต่ว่าไปดาราแกก็ชักจะทำตัวน่าถอยห่างเหมือนกันนะ
เอาเถอะฉันยังสงสารแกอยู่ เชื่อว่าแกไม่ใช่คนเลวร้ายยย ฮือออ ออกจะน่าเอ็นดู (ติ่งดาราแบบหน้ามืด)
คนลำบากใจก็ไม่พ้นกันต์สินะ
แต่เมื่อไหร่คนแต่งจะเลือกพระเอกกกกยะ กรี๊ดด ลุ้นเฟ้ยยยย
เผื่อดาราหลุดโผจะได้ทำใจเนิ่นๆ แง่ง
:beat:
-
ไม่รู้เป็นงัย ไม่ชอบนิสัยคุณพี่เอิรธ์ อย่างแรง
เชียร์คุณดารา เฮียก็รู้ว่าเฮีย รับมือกันได้ ..ดีกว่าเทพบุตรหมอตี๋ จากไม่ผิด ทำให้รู้สึกผิดได้ คนเราคุยกันเปิดเผย ก็ไม่ใช่แฟนทั้งคู่ เยอะเกิน
สรุป หวยตกไปที่คุณใหญ่ ... กร๊่าก หนีตามไปล้างจานอังกฤษเลยพ่อกี้ ...
-
อย่างน้อยก็ได้รู้สึกว่าพี่เอิร์ธไม่ใช่เทพบุตรหรือเทวดาหรอก
แต่ก็เป็นคนธรรมดา มีรัก มีโกรธ ทำผิดบ้างถูกบ้าง ทำในสิ่งที่จำเป็นต้องเลือกบ้าง
แอร๊ยยยยย คู่มินไปเถอะค่ะยอดชายนายกันต์ เอาพี่เอิร์ธมาให้เค้าแทน
-
เฮ้อออ อะไรวะเนี่ยยยย พี่เอิร์ธ !!!
ไม่รู้จะเชียร์ใครเลยหวะ
กัน หาคนอื่นมะ ไม่ไหวเลย
ไม่ชอบเหตุผลพี่เอิร์ธ ตั้งแต่แรก
ส่วนมิน ก็เหมือนเด็กหวงของ
เห้อออ ปวดจายยยย *วิบัติเพื่อเสียง
-
อ่านตอนนี้แล้ว .... จะบอกชนกันต์ว่า คบกับมินไปเถอะ ถ้ากลัวถูกทิ้ง
ไม่ใช่อะไรนะคะ แต่ความรักมันต้องเชื่อใจกันหรือเปล่า?
แล้วกันต์เชื่อใจพี่เอิร์ธหรือเปล่าว่าจะไม่ทิ้งกันต์?
ถ้าไม่เชื่อก็คบมินไปเถอะเนอะ เพราะยังไงก็ตัวกันต์ หัวใจกันต์หน่ะนะ
แต่ถ้าเป็นเรา ยังไงเราก็เอาพี่เอิร์ธอ่ะ
ที่บอกแบบนี้ เพราะเจอไอ้มินพูดว่า เจมส์ ที่ตอนนี้สถานะคือแฟนมันว่า
"เป็นแค่เด็กใจแตก" โห... คุณพระ! อกอีแป้นจะแตก คำพูดแบบนี้หรือถึงพูดกับแฟน
ถึงเจมส์มันอาจจะทำอะไรไม่ดี แต่ไม่ควรใช่ไหมคะ?
นิสัยยังไงก็เด็กวันยันค่ำ ... อยากได้อะไรก็เอาแต่จะแย่งๆ
มินบอกพี่เอิร์ธไม่นึกถึงใจกันต์แล้วสิ่งที่มินทำหล่ะ นึกถึงใจกันต์มากเลยนะ!
ถ้ากันต์อยากมีแฟนแล้วเหมือนได้ทั้งแฟนได้ทั้งลูกก็เอามินเลย!
ส่วนพี่เอิร์ธเอามาให้เค้าเหอะ!
ขอโทษนะคะอินไปหน่อย ถึงตอนนี้จะเป็นยังไง ก็ไม่ชอบมินอยู่ดี
และไม่เชียร์พี่เอิร์ธแล้ว สงสารพี่เอิร์ธ เลิกรักพ่อดอกรักเร่ไปหาคนที่เค้าจะรักพี่ได้คนเดียวเถอะ
ไปหาคนที่ไม่หวั่นไหวกับคำพูดรอบข้าง และเชื่อใจพี่มากกว่านี้เถอะ
ปล. มาต่อบ่อยๆนะคะ ช่วงนี้เห็นว่ายุ่งรักษาสุขภาพด้วยนะคะ
-
ปกติก็เป็นคนโลเลง่ายๆกับผู้ชายหน้าตาดีอยู่แล้ว :o8:
มารู้ความจริงเกี่ยวกับพี่เอิร์ธอย่างนี้ เราเอนเอียงไปเชียร์มินนิดนึงแล้วนะ
พี่เอิร์ธกลับมาทำคะแนนหน่อยเซ่ มัวแต่หายหัวงอนไปถึงไหนต่อไหน เดี๋ยวก็ตามมินไม่ทันหรอก :angry2:
-
รักเร่สมชื่อจริงๆ
เจมส์เป็นแค่เด็กใจแตก !!! <<< ประโยคนี้น่าจะตัดสินนิสัยคนพูดได้แล้วนะ
ส่วนเรื่องแม่พี่เอิร์ธ ไม่คิดจะลองสู้เลยหรอ ?
-
ไม่เชียร์ทั้งพี่เอิร์ธทั้งอิมินแล้วตอนนี้ เชียร์ใหญ่ดีกว่า 5555555555555
หมั่นไส้อิมินอะพูดเลย บอกว่าเจมส์เป็นเด็กใจแตกคืออะไร
สรุปคือมันรักเจมส์มั้ยอะ งงงงงง ตอนก่อน ที่เจมส์มาเห็นมันกับกันต์
ยังเห็นมันกลับไปโอ๋เจมส์แทบไม่ทัน ตกลงหวังฟันเฉยๆ หรืออยากจะจับปลาสองมือเรอะ
หมั่นไส้เจมส์เหมือนกันนะ โทษฐานเข้ามาทำให้เรื่องวุ่นวาย กลับไปได้แล่วววว!!!!!!!!!!!!! :m16:
-
ใหญ่ชัดเจนดี กันต์ยังคงให้ความหวังทุกคนต่อไป
-
กรี๊ดดดดดดด อิน้องมิน บอกมันน่าตรบมากกกกก
แถมการกระทำชวนติดลบ
เข้าใจว่ามันมันความเป็นเด็ฏสูง แต่กันต์นี่ก็ไม่ได้เป็นผู้ใหญ่เลยนะ
ถ้าคบกันแล้ว มันก็ไม่รรอด ไม่ยืดหรอก
เรื่องพี่เอิร์ธ
ถึงแม้จะโดยใหญ่วางระเบิดเรื่องแม่ไว้ ว่าหมอยาต้องทิ้งน้องเพราะคุณแม่ขอร้อง
แต่ในช่วง 6 ปีที่หายไป หมอยาก็คบผู้ชายนี่ แสดงว่าเรื่องแม่ก้ไม่น่าจะเป็นเรื่องใหญ่อย่างที่กลัว
-
เราเชียร์พี่เอิร์ธมาตลอดเพราะไม่ชอบนิสัยเด็กๆของมินเลย ..
ยิ่งตอนนี้ทำตัวทุเรศๆเเบบนี้ด้วยยิ่งติดลบมากกว่าเดิมเลย
เเต่พออ่านตอนนี้เราขอเชียร์ใหญ่ได้มั้ย 555
ถึงใหญ่จะดูเเบดบอยเเต่ใหญ่ก็จริงใจเเละห่วงกันต์ตลอด
พี่เอิร์ธเลิกงอนเเล้วกลับมาได้เเล้วตอนนี้มาเเต่ชื่อ
-
บอกคำเดียวว่า จุก..
ทำไมช่วงนี้หลายๆเรื่องต้องหย่อนระเบิดไว้ด้วย ได้มาม่าหลายชามแล้ว
ความคิดความอ่านของมินทร์ยังไม่ค่อยไหว คิดว่าปล้ำแล้วกันต์จะอยู่ด้วยหรอ? หึ.. กันต์อาจจะหนีไปเลยก็ได้
พี่เอิร์ธ มัวแต่ห่วงหญิงแม่อย่างนี้กันต์ไม่เอาหรอก มีรักแท้คงดูแลไม่ได้ ไม่ต่อสู้เพื่อรักเลยหรือ? ในที่สุดก็จะโตแต่ตัว แต่หัวอ่อนเรื่องความรัก เจอแม่เป่าหูหน่อยคงจะทิ้งกันต์ไปแบบไม่ใยดี เรื่องอื่นให้แม่ดูแลได้ แต่เรื่องหัวใจต้องดูแลเองนะ ระวังพลาดเหมือน 6 ปีที่แล้วจะเสียใจ เพราะคงจะไม่เจอกันต์ง่ายๆแน่นอน
เดี๋ยวยุให้กันต์ไปนอกหาคนใหม่เลยนี่!!
-
พระเอกโผล่มาแล้ว มาช้าไปไหม แต่ก็ยังมา
ชอบของใหญ่ น่าจะใหญ่สมชื่อ
-
มินบอกว่าพี่เอิร์ธไม่ดีงั้น ไม่ดีงี้ แล้วตัวเองล่ะคั่วเด้็กเป็นตัวเป็นตนอยู่แล้วยังจะมาคิดแทงคนที่ตัวเองบอกชอบอีก
อย่างนี้หมายความว่าไง ทำไมไม่ทำตัวใจใหญ่แข่งกันแฟร์ๆเลยล่ะ ไม่ใช่มาดิสเครดิตคู่ต่อสู้งี้
ชอบซะอย่างรุกจีบแม่งดิ ช่างหัวคู่แข่งมันไงงง
ส่วนเรื่องพี่เอิร์ธมันก็จริงอย่างที่หลายคนว่านะ 6ปีไม่ใช่เวลาน้อยๆ แล้วการต่อกรกับแม่มันก็แน่แล้วป่ะว่าลูกต้องยอม
แต่ทีนี้ว่าด้วยอายุตอนนั้นมันยังแค่เด็กจบม.6ยังไม่มีอะไรซักอย่าง แต่ตอนนี้ไม่ใช่ไงพี่เอิร์ธทำงานละ กันต์ก็ทำงานละ
วุฒิภาวะทั้งคู่ก็มากขึ้นแล้ว ถ้าคบกันก็ไม่น่าจะยากแล้วที่จะทำให้แม่ยอมรับได้อะ
การที่เด็กใจแตกที่มินว่าเคยบอกว่ากลัวถูกฟันแล้วทิ้งนี่มันยังไง มินมีเจมส์ไว้แก้กำหนัดอย่างงั้นใช่ปะ
ไม่รู้นะ ยังยืนยันเหมือนเดิมว่าตัวละครของเจมส์ไม่น่าจะมีอะไรแค่นี้ บอกไปต้ังแต่คราวที่แล้วละว่าค่อนข้างชอบเจมส์
เด็กนี่ต้องเป็นตัวกระตุ้นซักสิ่งในเรื่องแน่ๆ
อย่างนี้มันต้องไฟ้ท์!!!
-
ซ้ายก็ไม่ดี ขวาก็ไม่ดี
ไม่ชอบที่มินพูดถึงเจมส์ว่าเป็นแค่เด็กใจแตก
เพราะมินก็เป็นแค่คนใจง่ายเหมือนกัน
ส่วนพี่เอิร์ท
ยิ่งรู้ว่าที่หายไปเพราะคุณแม่ขอร้อง
แล้วที่กลับมานี่อีกล่ะ
มันจะไปกันรอดเหรอ
6 ปีที่ผ่านมาก็มีแฟนเป็นผู้ชายเป็นว่าเล่น
ไม่ได้มั่นคงกับกันต์แค่คนเดียว
สรุป อย่าเอามันทั้งคู่!!!
หาเอาใหม่ข้างหน้าเถอะกันต์!!
-
กันต์โลเลเกินไป เหมือนพร้อมจะโอนเอียงไปได้ทุกเมื่อ
มินทร์....นิสัยนี่ไม่ไหวนะ คบกันขึ้นมามีหวังพากันล่มแน่
คนนึงเป็นผู้ใหญ่ไม่พอ อีกคนก็อารมณ์เด็กจนเกินไป
พี่เอิร์ธ...กรุณาเคลียร์ตัวเองมาก่อนที่จะรักน้องกันต์เถอะ จะได้ไม่ล่มกลางอ่าวไปซะก่อน
ยิ่งอ่านยิ่งไม่ชอบมินทร์แฮะ
พี่เอิร์ธเองก็ไม่ได้ชอบ แต่ถ้าจะให้เชียร์...ขอเป็นพี่เอิร์ธดีกว่า
สงสารเจมส์แฮะเรื่องนี้
ถ้าจะให้ชอบสักคนคงเป็นเจมส์...แบบดูมีสีสันดี
ความจริงกันต์น่าจะเหมาะอยู่คนเดียวมากกว่านะ
โลเลเกินไป เลือกเชื่อใจใครสักคนเถอะ มาแบบนี้ได้เจ็บกันหมดทั้ง3-4คน
อ่านแล้วปวดกบาลมากเรื่องนี้ กับนิสัยของแต่ละคน
แต่ก็ดูมีมิติดี
ขอคะแนนให้พี่เอิรธหน่อยสิคะคนแต่ง คิดว่า6ปีที่ผ่านมา พี่แกคงดีขึ้นกว่าเก่าแล้ว
อ่านแบบนี้แล้วปวดใจแฮะ หรือจะรอจบแล้วอ่านดี กลัวมันบีบคั้ตหัวใจชะมัด
เอาเถอะถึงจะไม่ชอบเลยทั้งคู่
แต่ในเมื่อเลือกเชียร์แล้ว
ก็ขอเชียร์พี่เอิร์ธจนถึงที่สุดเลยละกัน
สู้ๆค่ะพี่...
-
รู้ว่าเชียร์มินไปก็คงผิดหวัง
มันทั้งเด็กและยังอ่อนแอ แต่เราเข้าใจมินนะ อย่างน้อยก็คิดว่าเข้าใจความรู้สึกมันอยู่
อืมม.. สู้ๆนะทุกคน เฮ้ออออ
:กอด1:
-
จากที่เชียร์มินอยู่ดี ๆ พอใหญ่ปรากฏตัวเท่านั้นแหละ
โอ้ว แม่จ้าว นี่แหละพระเอกของกันต์ ได้ใจจริง ๆ
หล่อ เลว ล้ำลึก รู้จริงไรจริงแบบนี้ ขอให้พี่ใหญ่เป็นพระเอกเห๊อะ
เปลี่ยนใจจากมินโดยบัดดล
-
ตัดสินใจดีๆ นะกันต์
อิอิ
เีชียร์พี่เอิร์ทเหมือนเดิม
-
หายหัวไปไหนอีกละพี่เอิร์ธ หาซุกกระโปงหญิงอยู่ละสิ สงสารกันต์นะ :เฮ้อ:
-
รำคาญมินวะโอ้ย5555555555555555555555555
คืออยากให้พี่เอิร์ธกับกันต์คบกันไปเลยแสกหน้าอีมิน
เบื่อเซงพระเอกไม่เห็นมีไรดี ไปด่าเจมส์อีกเอ้อ
ตอนหน้ากันต์ก็ถามพี่เอิร์ธไปเลยตรงๆ
เค้ากลับมาเค้าก็น่าจะพร้อมไฟท์กับคุณแม่นะ
แต่คือพี่เอิร์ธก็อาจจะไม่ใช่ลูกแหงก็เค้ามีแม่แค่คนเดียวแล้วตอนนั้นก็พึ่งม6ถ้าอายุ26แล้วยังเชื่อแม่ไม่เคารพการตัดสินใจตัวเองนี่จะด่าพี่เอิร์ธเลย55555555555555
แต่ถ้ามินคู่กันต์จริงๆก็ขอให้มีกันต์คนเดียวรักนางคนเดียวละกัน
พูดถึงเฮียแล้วก็คิดถึงเฮียกับเน็ตค่า!!!!!
-
มินดูก็รู้ว่ามันนิสัยเด็ก ทำอะไรตามใจตัวเองไปหน่อย แต่มันยังคุยกันได้ปรามได้บ้าง
แต่เอิร์ธนี่ อย่างกับนาซีเลย คอนโทรลกันต์ตลอด ไม่ค่อยชอบเท่าไหร่เลยอ่ะ
แล้วหนุ่มน่ารักที่ใหญ่พูดถึงนั่นใครหว่า ถ้าเป็นเจมส์นี่ มินมีเฮแน่งานนี้ อิอิ
-
แอร้ยไม่อยากจะคิด. ถ้ามินเคยเป้นเมียพี่เอิธมาก่อน :z10:
-
มินพูดเหมือนรู้อะไรมา
ถ้ามินไม่มีคนอื่นอยู่แล้วก็คงจะดีกว่านี้นะ
+ เป็ดจ้า
-
หน่วงมากกกกกก
ยังคงไม่รู้ว่าใครเป็นพระเอกอยู่ดี
แล้วตัวเลือกทั้งสองคนนี่ก็ใช่ย่อยทั้งคู่เลย
โอ่ย เดาไม่ออกกกก
-
โบกมือลาทั้งสองคนเลยดีกว่า?
หาคนใหม่เลย...
-
แต่ละคนนะ....... :o211:
มินก็ทำตัวเด็กซะ (แต่เค้าชอบ)
อิพี่เอิร์ธ ถ้าไม่พร้อมก็อย่ามาจีบกันต์สิ :m16: :m16:
ให้ใหญ่หิ้วกลับบานซะเรย อิอิ :impress2: :impress2:
-
ยิ่งอ่านไป ยิ่งสงสารกันต์ :เฮ้อ:
-
ถ้ามีผู้ชายคนใหม่เข้ามาแบบจริงใจอีกสักคน จะเปลี่ยนใจไปเชียร์คนนั้นจริงๆอ่ะ !!!!!
ไม่ต้องแม่งทั้งสองคนนั้นแหละ พาลๆๆๆๆหงุดหงิดๆๆๆๆ :m31:
-
o18
อ่านแล้วหน่วงจริงๆนะ
ยังไงก็ไม่ชอบมินอยู่ดีอ่า ยิ่งมินทำแบบนี้ยิ่งไม่ชอบ :m16:
คือแบบสิ่งที่มินทำมันก็ไม่ได้นึกถึงใจกันต์เลยนะ
อย่าว่างแต่พี่เอิร์ธเลยมิน นายก็ต้องไปจัดการตัวเองให้ได้ก่อน
ส่วนเรื่องพี่เอิร์ธที่เพิ่งได้รับรู้ ก็ทำเอาใจวูบไปเหมือนกัน
แต่ยังไงดีล่ะ คือ อย่างน้อยเราก็ดีใจ เหมือนที่กันต์คิดอ่ะ
ว่าอย่างน้อยเหตุผลหลักที่ทำให้พี่กันต์ต้องหายไป ไม่ใช่เรื่องมีผู้หญิงอื่น
แต่มันก็อดคิดไม่ได้ว่า ถ้าสุดท้ายแล้วต้องเลือกอีกครั้งระหว่างแม่กับคนรัก
พี่เอิร์ธจะเลือกทิ้งกันต์ไปอีก :เฮ้อ:
แต่ยังไงเราก็ยังเชียร์พี่เอิร์ธนะ
แล้วก็อยากให้กันต์เชื่อใจพี่เอิร์ธ และลองคิดดูด้วย
ว่าถ้าพี่เอิร์ธไม่มั่นใจว่าเค้ารักกันต์และก็จะไม่ทิ้งกันต์ไปอีก
เค้าคงไม่กลับมาอ่ะ ใช่มั้ย? เพราะถ้ายังมีเรื่องแม่อยู่
เค้าคงไม่กลับมาทำให้กันต์เสียใจอีกครั้งหรอก พี่เอิร์ธก็รู้ดีนี่ว่ามันเจ็บแค่ไหน
อีกอย่างมันก็โตๆกันแล้วอ่ะ หน้าที่การงานก็มี ไม่ใช่เด็กๆ
ถ้ารักกันจริง ไม่ว่าอะไร มันก็ต้องผ่านไปให้ได้สิ
ส่วนพ่อดอกรักเร่กันต์ ก็สู้ๆนะ คิดให้ดีๆ
ว่าเลือกแบบไหน แล้วมีความสุขที่สุด :กอด1:
อย่าโลเลต่อไปเลย
-
มินนี่ กะปล้ำเลยนะ >.<
-
:sad4: :sad4: :sad4:
ใครเป็นพระเอก ?
อ้ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก
:เฮ้อ: :เฮ้อ: :เฮ้อ: :เฮ้อ:
-
เรื่องที่แล้วด่าไอ้บอม
เรื่องนี้ขอประณามไอ้คุณมิน
ขอความชัดเจนด้วย อะไรของแกเนี่ยยยยย
เหนื่อยใจจริงๆ
:เฮ้อ:
-
ใหญ่ทำให้คนอ่านเครียดมาก บ่องตง~ ใจมาทางพี่เอิร์ธหมดแล้วนะทั้งกันต์แล้วก็คนอ่านด้วย
เจอแบบนี้เข้าไปขอบอกว่าเงิบมาก ใหญ่รู้ได้ไงอ่ะ แต่ก็อาจจะจริงก็ได้ ถึงยังไงผ่านมาหลายปีแล้ว
คนเราอาจเปลี่ยนไปก็ได้ ตอนนั้นต่างคนต่างยังเด็ก ตอนนี้พี่เอิร์ธอาจมีวุฒิภาวะพอที่จะบอกกับแม่
ว่าจะรักคนที่อยากรัก แต่เพื่อนสนิทมาพูดแบบนี้กันต์คิดมากไปถึงไหนแล้ว จะร้องไห้ด้วย
พี่เอิร์ธก็หายไปเพราะยังงอนไม่เลิก กลับมาเดี๋ยวนี้เลยนะ
ู
บางทีกันต์ก็ทำให้เราห่วงและผิดหวังที่ปล่อยตัวกับมินง่ายเกินไป ตั้งแต่ครั้งแรก ๆ แล้วอ่ะ
อาจเป็นเพราะมินมีเสน่ห์มาก ๆ ก็ได้ส่วนหนึ่งมั้ง ภูมินทร์ก็เป็นคนตรงกับความคิดตัวเองดีเนอะ
แต่ที่แสดงออกมามันเหมือนเด็ก ห้ามไปคบ ไม่ได้ มารักฉันไรเงี้ย พอไม่ยอมรู้สึกหึงก็จะปล้ำอีก
โอย เรตติ้งสติลตกต่อเนื่่อง สะใจกับประโยคของกันต์มากที่บอกว่ากับเจมส์มินก็คงพูดแบบนี้ใช่มั้ย
ผู้ชายเจ้าชู้จงรับผลกรรมไป ตกใจนะเนี่ยกลัวมินปล้ำำสำเร็จ เรื่องพลิกอีก ถ้าจะรักเค้าจริงก็ทำตัวดี ๆ หน่อยมินเอ๊ย
แบบนี้เหมือนกันต์มีน้องชายมากกว่านะ
ขอบคุณค่ะ เป็นนิยายที่ลุ้นมากนะคะว่าพระเอกจะเป็นใคร แต่มีพระเอกใช่มั้ยคะ 555
-
ตอนนี้หน่วงจริงๆค่ะ แต่จริงๆแล้วตอนไหนที่พี่เอิร์ธโผล่มาแต่ชื่อนี่หน่วงตลอด เพราะเวลาที่พี่เอิร์ธไม่โผล่มานี่มีความรู้สึกว่ากันต์พร้อมจะหวั่นไหวไปกับมินได้ทุกเมื่อ :เฮ้อ:
คือไม่รู้ยังไง ก่อนหน้านี้กันต์ยังแทบจะไม่รู้สึกอะไรกับมินไปมากกว่าน้องชายของแฟนเก่าเลย แต่มาตอนนี้มินได้ยกระดับเป็นถึงคนที่กันต์บอกว่ากำลังดูๆอยู่เท่ากับพี่เอิร์ธเลยทีเดียว คือพี่เอิร์ธเนี่ยกันมีความรู้สึกแบบว่ารู้สึกอยู่แล้วแน่ๆยิ่งอยู่ด้วยความรู้สึกที่เคยมีเคยเก็บไว้มันยิ่งแสดงออกมา แต่กับมินเนี่ยจะมาช่วงพี่เอิร์ธไม่อยู่คือความรู้สึกต่อพี่เอิร์ธไม่ใช่ว่าลดลงแต่พอกันต์อยู่กับมินสองคนเหมือนความรู้สึกกันต์ต่อมินมันดันเพิ่มขึ้นแบบที่ไม่รู้ว่ากันต์รู้ตัวหรือเปล่า แต่คิดว่ากันต์รู้นะเพราะบอกใหญ่ไปว่าดูๆกันสองคน สรุปว่าใจกันต์นี่น่ากลัวสุด คือถ้าเกิดครั้งนี้พี่เอิร์ธโกรธแล้วหายไปซักอาทิตย์เนี่ย แล้วมินมาหยอดบ่อยๆไม่แคล้วกันต์จะไหลไปกับมินก็เป็นได้
ส่วนเรื่องพี่เอิร์ธเนี่ย พี่เอิร์ธเป็นคนมีอดีตอะไรซักอย่างก็จริง แต่ที่กลับมาหากันต์เนี่ยสัมผัสได้ว่าจริงจังแน่นอน เรื่องแม่กับคนรักเนี่ยเป็นประเด็นละเอียดอ่อน ถ้าครั้งนึงพี่เอิร์ธเคยทิ้งกันต์ไปเพราะเรื่องแม่จริงๆแล้วล่ะก็การที่กลับมาหากันต์อีกครั้งนึงเนี่ย พี่เอิร์ธเองก็คงต้องจัดการเรื่องของตัวเองได้แล้ว เพราะเราสัมผัสได้(อีกแล้ว)ว่าพี่เอิร์ธเองรักกันต์มากอะ คงไม่อยากทำให้กันต์เสียใจอีกแล้ว แล้วตอนที่แล้วพี่เอิร์ธก่อนสัญญาแล้วว่าจะไม่ทำกันต์เสียใจอีกกันต์จำได้เปล่าไม่รู้ แต่เราจำได้นะพี่เอิร์ธ ๕๕๕
ไม่อยากให้กันต์กลัวเรื่องที่พี่เอิร์ธจะทิ้งไปอีกรอบแล้วไม่ยอมคบกับพี่เอิร์ธนะ แต่ลองคิดในมุมกันต์แล้วกันต์จะหวั่นใจเรื่องนี้ก็ไม่แปลก เพราะกันต์ก็เคยมีอดีต ถ้าพี่เอิร์ธอยากให้กันต์สบายใจจริงๆก็คงต้องมาเคลียร์กันเรื่องนี้แล้วล่ะ ว่าแต่พี่เอิร์ธจะกลับมาไงเนี่ยโกรธกันต์อยู่ด้วย ส่วนกันต์หลังจากพี่เอิร์ธไม่ตอบสนองก็ไปนั่งกินคาโบราน่าแทนซะแล้ววว
ส่วนมินยิ่งอยู่ยิ่งทำตัวไม่น่ารักเลย ชอบว่าพี่เอิร์ธเราตลอดเราเคืองเธอแล้ว :m16:
ไปญี่ปุ่นซักทีเถอะขอร้อง (เราเปล่าไล่นะ ๕๕๕)
ตอนนี้ไม่มีพี่เอิร์ธทำไมเม้นท์เยอะเนี่ย ถือซะว่าเป็นเม้นท์ประท้วงเรียกบทพี่เอิร์ธแล้วกันนะคะ ถ้าพี่เอิร์ธไม่ออกมาแล้วจะถล่มเม้นท์ใส่ให้คนเขียนขี้เกียจอ่าน ๕๕๕
เป็นกำลังใจให้คนเขียนนะคะ รอวันอาทิตย์สีแดง(ที่มีพี่เอิร์ธ :กอด1:) :กอด1:
-
พอลองอ่านซ้ำอีกรอบ สงสัยค่ะว่าใหญ่ไปอยู่เมืองนอกกี่ปี
และ 6 ปีที่ผ่านมา ใหญ่รู้เรื่องพี่เอิร์ธมาตลอดรึเปล่า กังขากับข้อนี้มาก ไม่ใช่อะไร รู้สึกว่าใหญ่เกลียดพี่เอิร์ธมาก
เลยมองว่าอคติรึเปล่า (และเราก็กำลังอคติกับใหญ่)
ส่วนกันต์ถ้ามัวแต่หน่วงว่าพี่เอิร์ธคงต้องทิ้งไปอีกรอบแน่ๆ ก็เลิกค่ะ อิชั้นแนะนำให้เลิกติดต่อกับพี่เอิร์ธ ไหนๆพี่เอิร์ธก็งอนแล้วหนิ
ถ้าพี่เอิร์ธไม่หายโกรธแล้วติดต่อกลับมานะ กันต์ก็อย่าติดต่อกลับไป
ที่สำคัญ อย่าเสียใจนะค่ะ อย่าร้องไห้เด็ดขาด เข้มแข็งบ้างเถอะค่ะ เพื่อตัวของคุณเอง ถ้ามัวแต่อ่อนไหวแบบนี้สักวันก็ไม่มีทางโตขึ้นค่ะ
เพราะถ้าพี่เอิร์ธมันเลิกกับกันต์จริงๆ กันต์เองก็ไม่มีทางต่อสู้เพื่อความรักของตัวเองเช่นกัน ไม่มีทาง!!!
-
พี่เอิร์ธ ก็แค่คนธรรมดาคนหนึ่ง
ที่หายไป 6 ปีพี่เอิร์ธกำลังต่อสู้กับสิ่งที่แม่ขอหรือเปล่า
ดูว่ารายละเอียดชีวิตพี่เอิร์ธ ก็มีเงื่อนไขหลายอย่าง
แกพลาดเพราะเมาถึงมีเมีย แล้วที่ผ่านมาตัวแกก็มีอะไรกับผู้ชาย
ยังทำงาน รพ. ไม่ออกไปคุมกิจการแบบเต็มตัว.......
-
เห็นด้วยกับหลายความเห็น คู่กับใหญ่ไปเลย ไหนๆใหญ่ก็เริ่มมีแววชอบเพศเดียวกันแล้ว แรกๆก็เริ่มจากชอบขาวๆน่ารักๆไปก่อนแบบนี้แหละ เดี๋ยวอีกหน่อยก็พัฒนาไปชอบแบบแมนๆอย่างกันต์เอง (ทฤษฏีอะไรของหล่อน) :laugh:
เบื้องหลังของปัญหาระหว่างพี่เอิร์ธกับกันต์คือขุ่นแม่ขาของพี่เอิร์ธจริงๆด้วย ...แล้วพี่เอิร์ธจะกลับมาทำไมล่ะ? คุณแม่ก็ยังอยู่นี่ ... แสดงว่าพี่แกต้องมั่นใจมากขึ้นแล้วล่ะ อาจจะพอหาวิธีทำให้แม่ยอมรับได้ หรือเริ่มปีกกล้าขาแข็งขึ้นมาอะไรทำนองนั้น เอะ ..แต่ไม่ใช่ว่าคิดจะแอบแม่คบกันต์ไปตลอดหรอกนะพี่เอิร์ธ!!!
-
นั่นไง พี่เอิร์ธเป็นแบบนี้แล้วจะให้เชื่อใจได้ไง
อย่างน้อยมินก็ซื่อสัตย์ แสดงออกตรงไปตรงมา
-
สิ่งทีทำให้กันต์เจ็บมากขึ้นคงจะเพราะไม่ได้รู้จากปากของเจ้าตัวเองว่ามีสาเหตุเบื้องลึกอะไร...
...ส่วนอีกด้าน ถ้าให้ต้องคอยยอมรับกับความเจ้าชู้ตลอด ก็คงเหนือยใจในการใช้ชีวิตคู่เหมือนกัน...
ปล. ถ้าเป็นกันต์ ไม่เลือกทั้งคู่นะ 5555555555
-
มินนิสัยแบบเด็กๆดูง่ายดีก็ดีเลวก็ออกเลยว่าเลว..
แต่พี่เอิรธนี่ดูไม่ออกเลยจริงๆท่าทางลับลมคมใน เป็นผู้ใหญ่ที่น่ากลัวเหมือนจะดีแต่ไม่รู้ดีจริงป่าวเลิกคบกันเพราะแม่แต่ไปคบเด็กผู้ชายคนอื่นได้ไม่ยักจะกลัวแม่ว่าเนอะคนเรา(แอ่ะ!!เผลอว่าพระเอกของทุกคนไปซะแระ555)
-
หงิ ไม่รู้จะใครดีเลย เดี๋ยวก็เชียร์เจ้าขุนหรอก
-
ชอบใหญ่จัง .. :laugh:
-
เลิกมันทั้งสองคน อีกคนก็เด็กเกินไปในด้านความคิดความอ่านคิดอะไรง่ายๆ คบกันไปจะไม่มีใครเตือนใคร
อีกคนก็มีปัญหาเรื่องแม่ ถ้าเลือกได้เลือกที่จะหาใหม่หรือไม่ก็อยู่คนเดียว คงสบายใจกว่าได้สองคนนี้
-
ภูมินทร์ทำไมเป็นคนอย่างนี้นะ
พออยู่กับกันต์บอกไม่ให้พูดถึงพี่เอิร์ธ เรื่องเจมส์ก็ไม่เกี่ยวกัน
แกจะบ้าหรอ จะมาขอหัวใจกันต์ แต่ยังควงเจมส์มานอนห้องเนี่ย
แล้วบอกว่าไม่เกี่ยวกันได้ยังไง เห็นแก่ตัวไปเหอะ
จริงๆอยากเคืองตั้งแต่ตอนที่แล้ว แต่เห็นว่ารู้สึกผิดที่ทำให้กันต์โกรธ เราก็เลยพลอยเห็นใจ
แต่แบบนี่ไม่ไหวอ่ะ แน่จริงไปเลิกกับเจมส์เลยดิ่ ชิชะ :katai4:
-
สงสารกันต์ อยากฆ่าพี่เอิร์ธธธธธธธธธธธธธ :z6:
กันต์ต้องอย่าใจอ่อนนะ ไปคุยให้รู้เรื่อง เข้มแข็งเข้าไว้!
ตอนนี้ก็ยังเลือกไม่ถูกอยู่ดี แต่เปลี่ยนจากเลือกไม่ถูกเพราะดีทั้งคู่ เป็นเลือกไม่ถูกเพราะแต่ละคนดันมีปมด้อย พี่เอิร์ธก็ลูกแหง่ ตามินก็ขาดความอบอุ่น :เฮ้อ:
มาต่อไวๆนะคะ :กอด1:
-
เห้อ!! จะโดนทิ้ง อีกแล้วหรอ
อ่านมาจนตามทันละ ยังไม่รู้จะเชียร์ใครดีเลย,,,,
-
:katai1: กันต์ไม่ต้องเลือกทั้งคู่เลย หาใหม่เหอะ :ling1:
-
ยังไงก็เชียร์พี่เอิร์ธ
ไม่ชอบมินเลยยยยยยยยยยย
รอตอนหน้านะคะ
-
:hao3:เพิ่งเห็นว่ามีอีโมใหม่ ลองเล่นบ้าง :katai5:
เอาให้เกี่ยวกะเนื้อเรื่อง ยังตามอ่านต่อไปจ้า
เนื้อเรื่องผูกไว้ดี บรรยากาศเรื่องแรกๆ เหมือนจะใสคล้ายเป้าของจุดหมายอ่ะ อารมณ์เดียวกันเลย กะรุ่นพี่สมัยเรียนเหมือนกันอีกต่างหาก แต่อ่านๆ ไป เริ่มใส่การผูกเรื่องเข้ามา ก็น่าติดตามจ้า
-
(http://upic.me/i/nq/1untitled-3.gif)
Dahlia 16
กลิ่นของอาหารลอยคลุ้งอยู่ในอากาศทำให้สมองมึนงงและคลื่นเหียน ผมลืมตาขึ้นอย่างยากลำบากเมื่อรู้สึกเหมือนกระเพาะถูกบิดเป็นเกลียว ยังไม่ทันตั้งสติได้ ขาทั้งสองข้างก็พาตัวเองวิ่งเข้าห้องน้ำไปกอดโถส้วมโก่งคออ้วกรับอรุณ
ผมจำอะไรไม่ได้ จำไม่ได้ว่าดื่มไปมากแค่ไหน กลับมากี่โมงและกลับมายังไง จำอะไรไม่ได้กระทั่งวินาทีที่ลืมตาเมื่อไม่กี่นาทีก่อน สิ่งที่ร่างกายพ่นพิษออกมาคือแอลกอฮอล์ที่ตกค้างในกระเพาะตั้งแต่เมื่อคืน ไม่มีเศษอาหาร น้ำล้วนๆ
“เฮ้ย ไหวไหม?”
เจ้าของเมนูชวนปวดหัวตั้งแต่ช่วงสายชะโงกหน้าผ่านประตูห้องน้ำเข้ามา ภูมินทร์สวมเสื้อกล้ามสีขาวกับกางเกงขาสั้น มีผ้ากันเปือนลายปัญญาอ่อนของพี่เมคล้องอยู่ ส่วนในมือยังพกหลักฐานว่าน่าจะเป็นไวท์ซอสของสปาเกตตี้ซึ่งเป็นกลิ่นที่ปลุกผมขึ้นมาอ้วกจะเป็นจะตายอยู่ตอนนี้ เจริญจริง เมื่อคืนกูแดกเหล้าแทนที่เช้าจะมีอะไรแก้คลื่นไส้เสือกทำเมนูเลี่ยนๆรับอีก ผมส่ายหัวโก่งคอไล่พิษตกค้างอีกครั้ง ภูมินทร์จึงเลิกยืนมองเฉยๆมานั่งลูบหลังข้างๆ
“แดกไปซะเยอะเลยดิ แล้วนี่ไปกับใครมา?”
“เพื่อนเก่ากู มึงเข้าห้องกูมาได้ยังไง อ๊อก~”
“เมื่อคืนกูมาเคาะห้องมึงรอบนึงเห็นเงียบๆเมื่อเช้าเลยมาลองบิดๆกุญแจดู ไม่ได้ลอคไว้เลยเข้ามา เห็นศพหมีนอนตายอยู่บนเตียงเลยไปทำกับข้าวเตรียมไว้ให้ ไหวไหมเนี่ย ไอ้เหี้ย ไส้ติ่งมึงจะออกมาด้วยแล้วกันต์”
ผมพยักหน้าแล้วอ้วกอีกรอบ ลอบมองหน้าเหยเกของพระเอกหนุ่มแล้วขำในใจ ดูมันขยาดกับภาพตรงหน้าแต่ก็ไม่ลุกไปไหน จนผมต้องปัดๆมือไล่มันไป
“มึงไปเสียบกาน้ำร้อนให้กูที”
ภูมินทร์ดูลังเลที่จะลุกไป แต่สุดท้ายมันก็ยอมปล่อยผมอ้วกคนเดียวในห้องน้ำกระทั่งไส้ติ่งแทบหลุดออกมาตามคำให้การณ์ของเชฟมือหนึ่งถึงได้หยุด ผมพยุงตัวเองลุกมาคว้าผ้าเช็ดตัวเข้าห้องน้ำอีกรอบ หวังว่าน้ำเย็นๆจะช่วยไล่อาการมึนงงของซีกสมองที่ตีรวนให้กลับมาสมประกอบได้ ทว่าสิ่งที่เรียกสติผมได้ดีกลับเป็นภาพสะท้อนในกระจกหลังถอดเสื้อ ร่องรอยสีม่วงช้ำสองสามจุดบนแผ่นอกไม่ได้เด่นขึ้นชัด แต่แค่มองปราดเดียวก็รู้ว่ามันไม่ใช่เรื่องปกติแน่ๆที่จะมาปรากฏขึ้นบนร่างกายหนุ่มโสดอย่างผม...
รอยดูด?
ผมพลิกตัวมองในกระจกอีกครั้งไม่พบร่องรอยอะไรเพิ่มเติมแต่นั่นก็เพียงพอที่จะทำให้แววตาตัวเองระริก เสื้อผ้าที่ใส่อยู่แน่นอนว่าไม่ใช่ชุดเดียวกับที่ร้านเหล้า มันคือเสื้อบอลตัวใหญ่กับบอกเซอร์ ไม่มีชั้นใน ถ้าใครสักคนที่เป็นคนทำรอยระยำนี่ขึ้นมา คงเป็นใครคนนั้นที่เปลี่ยนเสื้อผ้าให้ผมครบองค์อย่างนี้
“ไอ้มิน มึงเข้าห้องมาเมื่อเช้าใช่ไหม?”
คนทำครัวเงยหน้าขึ้นมองแล้วพยักหงึกหงัก ผมส่งเสียงฮึดฮัดในลำคอแล้วคว้าโทรศัพท์กดเบอร์โทรออกล่าสุดทันที
“ไอ้เหี้ยใหญ่! เมื่อคืนมึงปล่อยกูกลับมากับใคร?”
“มึงบ้าเหรอไอ้กี้ กูจะนอน สัตว์..”
“มึงตื่นมาคุยกับกูให้รู้เรื่องก่อน ไม่งั้นกูไปยันหน้ามึงถึงบ้านแน่ มึงไม่ได้พากูกลับห้องหรือไง กูหิ้วใครไปไหนหรือเปล่า? ไอ้เหี้ย ชวนกูแดกเหล้าแล้วทำไมไม่ดูๆกูหน่อยวะ มึงก็รู้ว่ากูเมา”
พูดประโยคยืดยาวจนเหนื่อยหอบ แต่สิ่งที่ได้กลับมากลายเป็นเสียงหัวเราะหยัน ชายใหญ่ไม่สะทกสะท้าน ไม่เป็นเดือดเป็นร้อนอะไรกับผมเลยสักนิดเล่นเอาผมโมโหแทบบ้า
“กูก็ส่งมึงถึงคอนโดนั่นแหละ...”
“หรือมึงจะบอกว่ามึงเป็นคนดูดนมกูจนเป็นจ้ำเลยงั้นเหรอ? ไอ้สัตว์ อมพระอาทิตย์มาพูดกูยังไม่เชื่อเลย ควาย! มึงรู้แน่ๆ บอกกูมาเกิดอะไรขึ้น”
“โอ๊ะ? มีรอยดูดด้วย ไม่ธรรมดาแฮะ...”
“ไอ้ใหญ่!!”
ท้ายที่สุดผมก็สืบอะไรไม่ได้จากเพื่อนปากแข็งเลยสักนิด ไอ้ใหญ่มันนิสัยส้นตีนแบบนี้ ชอบอมความลับไว้กับตัวต่อให้ไม่ใช่เรื่องที่น่าจะอมก็ตาม ถ้าไม่มีหลักฐานมายัดหน้ามันล่ะก็ฝันไปเถอะว่าชายใหญ่จะแงะปากพูด ผมเหวี่ยงโทรศัพท์ลงบนโซฟาด้วยอารมณ์หงุดหงิดแล้วทิ้งตัวลงตาม พยายามนึกเท่าไหร่ก็นึกไม่ออก ความทรงจำสุดท้ายคือรู้สึกแย่มากๆที่ต้องมาทนรับรู้อีกครั้งว่าพี่เอิร์ธกลับมาเพื่อที่จะทิ้งผมไป จากนั้นก็ยกแก้วไม่ยั้ง
ภูมินทร์เดินออกมาจากห้องครัว มันเห็นผมหัวเสียก็ยิ้มแฉ่งฉอเลาะ ในมือถือน้ำร้อนมาให้ด้วยหนึ่งแก้วกาแฟ
“เอานี่หน่อย”
“ขอบใจ”
“เปลี่ยนเป็นหอมแก้มแทนจะดีมาก”
“อย่ามาเกย์นักได้ไหม?”
“อ้าว ก็กูเกย์” ไอ้หล่อหัวเราะเอิ๊กอ๊ากของมันคนเดียวก่อนเบียดตัวลงบนโซฟาตัวเดียวกันพลางยื่นจมูกมาหอมแก้มผมดังฟอด
“หอมจัง กูชอบกลิ่นสบู่.. “
“เข้าไปดมในห้องน้ำไป กูมีให้มึงดมเป็นขวดๆ”
“ไม่เอา ต้องปนๆกับกลิ่นของมึงด้วย อย่าให้พูดเลย เดี๋ยวของขึ้น”
ผมแจกนิ้วกลางให้ไอ้หื่นก่อนเป็นอันดับแรก ยกน้ำร้อนขึ้นจิบแล้วนวดขมับตัวเองเบาๆ พยายามรื้อความทรงจำแต่ทำยังไงก็นึกไม่ออก กระทั่งเสียงกดออดหน้าห้องดังขึ้นเลยเลิกล้มความพยายาม พอเปิดประตูแล้วเห็นหน้าคนหน้าห้องเท่านั้น หัวก็เริ่มตื้อขึ้นมาอีกครั้ง
“พี่เอิร์ธ ไม่ได้เข้าเวรวันนี้เหรอ?”
“สลับกับเพื่อนน่ะ เมื่อวานมันติดธุระเลยให้พี่แทนแล้วเปลี่ยนมาหยุดวันนี้ ขอโทษทีไม่ได้โทรหาเลย ยุ่งๆน่ะ กันต์นี่ปวดหัวไหม? เมื่อเช้าพี่ออกไปเคลียร์เรื่องที่โรงงานนิดหน่อยไม่คิดว่าจะตื่นเร็วเลยไม่ได้ทิ้งโน๊ตบอกไว้ ซื้อนี่มาฝากด้วย เจ้าอร่อยเลย”
ผมมองหน้าคนพูดเป็นไฟตาปริบ พี่เอิร์ธชูถุงโจ๊กในมือขึ้นโชว์ ยิ้มฟันขาวโชว์ลักยิ้ม
“พี่เอิร์ธอยู่กับกันต์เหรอเมื่อคืน?”
“อ้าว... ก็ใช่น่ะสิ จำอะไรไม่ได้เลยหรือไง?”
ผมส่ายหัวดิก คนตัวโตเลยยื่นมือมายีหัวผมแรงๆพลางหัวเราะในลำคอ “เจ้าบ้าเอ๊ย เกือบทำพี่หัวใจวายแล้วบอกว่าจำอะไรไม่ได้เนี่ยนะ”
“?”
ทำเหี้ยอะไรวะ?
“ก็ยังไงดีล่ะ ก็เจอหน้าพี่ที่ล็อบบี้ก็เข้ามาตีเลย ไอ้ใหญ่เพื่อนเราก็ไม่ห้าม ยืนโบกมือแล้วทิ้งไว้จนเราหมดแรงพี่ถึงพาขึ้นมาบนห้อง พอเปลี่ยนเสื้อผ้าให้เราก็ขึ้นคร่อมพี่...”
ขึ้นคร่อม????
“นี่ถ้าพี่ไม่ใจแข็งพอ ป่านนี้ไม่ได้มายืนเอ๋อแบบนี้หรอกนะเราน่ะ... ทีหลังอย่าเมาแบบนี้ได้ไหม ถ้าเป็นคนอื่นจะทำยังไง ที่พูดนี่เป็นห่วงนะ”
เป็นอีกครั้งที่ผมยืนอ้าปากหวอ พี่เอิร์ธยิ้มละไมอยู่เบื้องหน้า พักเดียวก็ก้มตัวลงมากัดจมูกผมให้พอรู้สึกตัว รอยยิ้มสว่างจ้าของหมอยาทำให้ผมอึกอัก ผมมองลึกไปยังบริเวณเสื้อคอวีสีฟ้าอ่อนเห็นเป็นรอยเล็บโผล่มาก็ก้มลงมองมือตัวเอง ชัดเลย เล็บไม่ได้ตัดมาหลายวัน
“แล้วให้พี่เข้าห้องได้หรือยัง?”
“อะ...เอ่อ... ครับ เอ่อ... พี่เอิร์ธ มินอยู่นะ”
ผมพูดตะกุกตะกัก ดวงตาขี้เล่นของคนตรงหน้าเริ่มไม่ทอแสง พี่เอิร์ธนิ่งไป พร้อมกับรอยยิ้มสดใสทีค่อยๆเปลี่ยนเป็นเส้นตรง ที่จริงพี่เอิร์ธอาจจะโกรธ แหงล่ะ เป็นผม ผมก็โกรธ คดีวันก่อนยังไม่เคลียร์วันนี้ก็พาตัวการเข้าห้องอีกแล้ว พักเดียวพี่เอิร์ธก็ฝืนยิ้มแล้วยัดถุงโจ๊กใส่มือผม
“งั้นตามสบายเถอะ พี่คงไม่กวน...”
“พี่เอิร์ธ...อยู่กับกันต์ก่อน....นะ”
“ใจร้ายชะมัด...”
คนตัวสูงเสยผมไปด้านหลัง ผมก้มหน้าลง เม้มปากเข้าหากันแน่น รู้ว่าพี่เอิร์ธหมายถึงอะไร
“กันต์แค่...มีเรื่องอยากคุยด้วย”
“เป็นวันที่กันต์สะดวกไม่ดีกว่าเหรอ...” เจ้าของแว่นกรอบดำโปรยยิ้มเนือย “พี่ไม่ได้อยากจะทนเห็นกันต์อยู่กับคนอื่นหรอกนะ บอกตรงๆว่ะ พี่ก็เจ็บ... ยิ่งรู้ว่าตัวเองไม่มีสิทธิ์หึงหวงกันต์ พี่ยิ่งเจ็บ”
“แต่ว่า....”
“วันไหนที่รำคาญพี่ก็บอกตรงๆแล้วกัน พี่จะไม่กวนใจกันต์อีก ถ้าเลือกมัน...”
“อย่าพูดเหมือนพร้อมจะทิ้งกันต์ไปตลอดเวลาได้ไหม”
ผมช้อนตาขึ้นมองคนตัวสูง ถามด้วยน้ำเสียงตัดพ้อ เหมือนความไม่เข้าใจลอยละล่องระหว่างสองเราเต็มไปหมด หลายคำถามยังค้างคาโดยไม่มีแม้แต่โอกาสได้พูดคุย พี่เอิร์ธสบตาผม ในดวงตาใต้กรอบแว่นเจือไปด้วยความเสียใจไม่ต่างกัน
“พี่ไม่เคยอยากทิ้งกันต์ไปไหน”
“แล้วจะกลับไป ทั้งๆที่กันต์มีเรื่องอยากจะถามพี่เยอะแยะแบบนี้น่ะเหรอ เรื่องมินพี่เอิร์ธก็คาใจเหมือนกันไม่ใช่หรือไง พี่เอิร์ธเอาแต่หนีปัญหา เคยสู้เพื่อกันต์บ้างไหม กันต์เคยสำคัญบ้างไหม?”
สาบานเลยว่าคำพูดพวกนี้มันหลุดไปโดยไม่ได้ตั้งใจ ผมเบือนหน้าหนีหลังจบประโยค ป่วยการที่จะรั้ง ทว่าพอพลิกตัวหันหลังกลับเข้าห้องกลับถูกอีกฝ่ายสวมกอดจากทางด้านหลังไว้แทน
“กันต์...”
จากนั้นเหลือเพียงความเงียบที่เข้าครอบงำความรู้สึกของเราสองคน ประตูห้องถูกเปิดให้กว้างออก คนที่นั่งดูการ์ตูนอยู่บนโซฟาหันมาจ้องผมเขม็ง แววตาคมระริกของมินแสดงถึงความไม่พอใจ เพียงครู่เดียวมันก็ปราดลุกมาฉุดแขนผมดึงออกจากพี่เอิร์ธ พลางกระโจนเข้าหาคนมาใหม่
“อย่ายุ่งกับกันต์!”
“นี่ไม่ใช่เรื่องของมึง...แยกแยะบ้างนะมิน” คำพูดเรียบๆของพี่เอิร์ธทำให้คนง้างหมัดนิ่งค้าง ผมดึงภูมินทร์ให้ถอยห่างออกมา ขณะที่หมอยาเพียงแค่จ้องอีกฝ่ายนิ่ง
”อย่าคิดว่ากูไม่รู้ว่ามึงคิดจะทำอะไร” หนุ่มแว่นพูดเสียงต่ำ ภูมินทร์เริ่มกระโจนเข้าหารุ่นพี่อีกครั้งแต่ผมลอคคอเอาไว้ทันมันเลยได้แค่เตะต่อยอากาศรอบตัว
“ไปตายซะไอ้เหี้ย!”
แต่ทั้งๆที่ภูมินทร์โกรธจนหน้าแดงก่ำ ผมกลับเห็นหมอยาหัวเราะหยันในลำคอ สายตากดต่ำดูกวนประสาทแบบที่ผมไม่เคยเห็นพร้อมพูดเยาะ “เพราะเด็กแบบนี้ไง...”
“ไอ้เหี้ยเอิร์ธ!”
“พอแล้ว!” ผมตวาดเสียงดังแล้วดันไอ้ตัวขาวเข้าชิดกำแพง พี่เอิร์ธไม่ทำอะไรแค่กอดอกมองจากอีกมุม “มินพอแล้ว!”
“กูบอกไม่ให้มึงยุ่งกับมันไง!”
“กู...อื้อ...~”
วินาทีที่ชุลมุนผมถูกกระชากตัวพลิกกลับ ภูมินทร์กดจูบทั้งๆที่พี่เอิร์ธอยู่ด้วยไม่ห่าง แต่ไม่ทันที่แรงจากริมฝีปากจะกดแน่นกว่าเดิมพระเอกหนุ่มก็ถูกดึงไหล่ให้ถอยหลังทันที พี่เอิร์ธตัวใหญ่ที่สุดในเราสามคน แค่ออกแรงผลักนิดเดียวมินก็เซไปด้านหลังง่ายดาย ร่างสูงไม่พูดอะไรแม้แต่คำเดียวแต่ผมรู้ว่ากำลังโกรธมาก ดวงตาตี่จ้องอีกฝ่ายเขม็ง
“กลับไปซะ! ก่อนที่กูจะโมโหไปมากกว่านี้”
เสียงทุ้มพูดตะคอกลั่น มินไม่ขยับจนผมเดินเลี่ยงออกมาจากหลังกว้าง มองน้องชายอดีตแฟนด้วยสายตาวอนขอให้มันถอยไปก่อน ภูมินทร์เม้มปากเข้าหากันจมูกตาแดงช้ำจนผมต้องขยับเข้าไปหา ทว่ามือใหญ่ของหนุ่มแว่นก็จับบ่ารั้งเอาไว้ไม่ยอมให้ผมเข้าไปใกล้
“มิน... กู....”
ภูมินทร์พลิกตัวกลับ ขณะที่ผมได้แต่มองแผ่นหลังของดาราหนุ่มห่างออกไปด้วยความรู้สึกผิด และทันทีที่ประตูห้องปิดลง พี่เอิร์ธก็เดินไปหยิบถุงโจ๊กที่ตกอยู่ข้างประตูเข้าไปในครัว พาลไม่มองหน้าผมอีกคน
“....หึ..”
เสียงหัวเราะที่ผมฟังแล้วไม่ชอบใจดังขึ้นมาอีกครั้ง ผมตามอาคันตุกะเข้าไปในห้องเดียวกันเห็นพี่เอิร์ธเทสปาเกตตี้คาโบนาร่าของมินทิ้งขยะแล้วได้แต่ยืนเงียบ อารมณ์กรุ่นๆของรุ่นพี่บีบคั้นให้ผมไม่กล้าพูดอะไร กระทั่งเสียงหมัดลุ่นกระแทกกับโต๊ะไม้ดังลั่น ผมจึงรีบไปคว้ามือใหญ่ก่อนก่อนอีกฝ่ายจะประทุษร้ายตัวเองอีกรอบ
“พี่เอิร์ธ...อื้อ....”
ชายหนุ่มไม่พูดพร่ำ พอผมเข้าไปอยู่ในระยะประชิดก็รวบเอวเข้าหา ดึงมือที่ถูกจับไว้ในทีแรกมาควบคุมสันคางให้ผมเงยขึ้นเมื่ออยู่ในระยะประชิด ปากบางกดเม้มลงมาดุเดือดราวกับจงใจทาบทับทุกสัมผัสให้หายไป ปลายลิ้นชื้นแทรกเข้าลงทัณฑ์อย่างจาบจ้วง เผ็ดร้อนและกรุ่นไปด้วยความเกรี้ยวกราด ผมครางประท้วงอยู่ในลำคอ ก่อนถูกช้อนให้ลอยขึ้นไปนั่งบนโต๊ะอาหาร ขณะที่ริมฝีปากยังไม่ยอมผละออกไปไหนสักวินาที
“พะ..พี่เอิร์ธ...”
ผมได้เพียงร้องประท้วงอีกฝ่ายเบาๆเมื่อริมฝีปากดุดันเริ่มลากไล้ผ่านข้างแก้มมายังกกหู เสียงจูบดังขึ้นชิด และจากนั้นจมูกคมก็ไล่ลงต่ำ ผมเจ็บแปลบที่ผิวเนื้อบริเวณแอ่งชีพจร หมอยาจงใจกัดคอผมให้เป็นรอยก่อนผละออกและหอบหายใจสั้นๆเมื่อผมจิกมือลงบนลาดไหล่กว้าง
“.....เลิกยุ่งกับมันสักทีจะได้ไหม พี่จะเป็นบ้าอยู่แล้วนะ”
เป็นอีกครั้งที่ผมเงียบ เหลือเพียงเสียงลมหายใจหนักของเราสองคนภายในห้องสี่เหลี่ยมแคบๆ พี่เอิร์ธจูบหน้าผากผมแล้วตามมาที่เปลือกตา จากนั้นก็จ้องหน้าผมอยู่นานราวกับรอให้ผมพูดอะไรออกไปบ้าง
“กันต์ขอโทษ...เมื่อวาน กันต์นึกว่าพี่เอิร์ธโกรธจนไม่อยากเจอกันต์อีกแล้ว”
“รู้ไหมพี่อยากจะทำแบบนั้นใจจะขาด...อยากจะโกรธกันต์ ไม่อยากมาหา ไม่อยากมาเจอ แต่พี่ก็ทำไม่ได้...”
คนพูดสบตาผมนิ่ง ไม่มีร่องรอยหวั่นไหว ไม่มีวี่แววว่าจะลังเล ผมเริ่มรู้สึกหายใจขัดอีกครั้งเมื่อพี่เอิร์ธพูดต่อ “แต่ตั้งแต่เราเจอกันอีกครั้ง พี่ก็เผลอสัญญากับตัวเองไปแล้วว่าพี่จะไม่ปล่อยกันต์ไปอีก.. จนกว่ากันต์จะบอกให้พี่ไป”
“กันต์....”
“ไม่ต้องเชื่อที่พี่พูดก็ได้ พี่แค่อยากบอกว่าพี่คิดยังไงกับกันต์”
ผมปล่อยให้ความเงียบครอบงำเราอีกอึดใจ ก่อนเอ่ยถามเอาความจากคนตรงหน้าถึงสิ่งที่วิ่งวนค้างคาตั้งแต่เย็นวาน
“เรื่องตอนนั้นกันต์ได้ยินมาว่า ..เพราะแม่.....”
เภสัชกรหนุ่มนิ่งไป ปากสีอ่อนเม้มเข้าหากันแล้วถอนหายใจเฮือกใหญ่ “ใครเล่าให้ฟัง ใหญ่เหรอ?”
ผมไม่ตอบ แต่ก็เดาได้ไม่ยาก พี่เอิร์ธใช้ปลายนิ้วดันแว่นให้ขยับขึ้นเล็กน้อยก่อนตอบ
“ก็ใช่ ไม่มีพ่อแม่ใครยินดีหรอกถ้าลูกตัวเองจะเป็น’แบบนี้’ กันต์รู้ใช่ไหม? พี่เองก็ไม่ได้มีพฤติกรรมชอบผู้ชายมาก่อนเจอกันต์ พอเขารู้ก็รับไม่ได้ บางทีอาจเป็นเพราะเรายังเด็ก สังคมพาไป อะไรก็ไม่รู้ แต่พี่ก็ตอบเขาไม่ได้ว่ามันไม่ใช่เพียงเพราะพี่สับสนหรืออารมณ์ชั่ววูบ พอเข้ามหา’ลัยก็สบโอกาส พี่ก็อยากรู้เหมือนกันว่าตัวเองเป็นเกย์หรือเปล่าเลยลองกับผู้หญิงดู..”
"..........."
“ตอนนี้แม่เข้าใจแล้วว่าพี่เป็นเกย์... และมันเปลี่ยนอะไรไม่ได้นอกจากเขาจะยอมรับ หลังจากจิ๊บพี่ก็คบกับใครหลายคนที่เป็นผู้ชายจนแม่ปวดหัวเหมือนกัน เขายังพูดเลยว่ารู้งี้ให้คบกับเด็กคนนั้นตั้งแต่มัธยมก็ดี จะได้ไม่ต้องหาคนที่เหมือนกันต์บ่อยๆ.. ที่จริง พี่ก็อยากให้กันต์ไปเจอแม่นะ”
คนพูดมองหน้าผมจริงจัง กลายเป็นอีกครั้งที่ผมหลบสายตาลงก่อน
“....กันต์ยังระแวงพี่อยู่เหรอ?”
“ไม่รู้สิ...” ผมพูดเสียงอ่อย “มีอะไรตั้งเยอะแยะเกิดขึ้นระหว่างที่เราใช้ชีวิตของตัวเอง.. ขนาดกันต์ กันต์ยังไม่เหมือนเดิมเลย”
“พี่ก็ไม่ใช่คนดีอะไรหรอกกันต์” พี่เอิร์ธพูดเสียงทุ้มชิดหู สองมือโอบรอบเอวผมเข้าสวมกอดหลวมๆ “พี่อาจเป็นคนไม่ดีสำหรับใคร แต่กับกันต์แล้ว พี่ยังเป็นพี่เอิร์ธที่หวังดีกับกันต์เหมือนเดิม”
ผมยกมือขึ้นกอดพี่เอิร์ธตอบ ซบหน้าลงบนไหล่หนา นึกถึงความสัมพันธ์ระหว่างเราที่เจือจางและถูกซ่อนเร้นไว้ส่วนลึกของจิตใจตลอดหกปีที่ผ่านมา
บางที ลึกๆผมอาจเชื่อพี่เอิร์ธตั้งแต่กลับมาเห็นหน้ากันอีกครั้งแล้วก็ได้
-west-
นับวันยิ่งดาร์ค โฮฮฮฮฮฮฮฮ
ที่จริงวันนี้วันพฤหัส แต่ด้วยเพจได้ยอดไลค์ครบสองร้อย พอดีกับวันอาทิตย์นี้ออกทัวร์ตจว.อีกแบ้วแจ้ เลยเอามาลงก่อนแหละ เห็นคอมเม้นต์แล้วชื่นใจ คนแต่งอยากเอามาต่อทุกวันเลยยยยยย :katai2-1: ขอบคุณที่ยอดอกงงามๆทุกท่านนะกั๊บ เพิ่งเคยเห็นนิยายที่นายเอกถูกบอกว่า'แกน่ะขึ้นคานไปเถอะ'ครั้งแรก ซาบซึ้งแทนชนกันต์ :katai1:
คือจริงๆพล็อตเดียวตอนแต่งเรื่องนี้คืออยากเขียนไม่ให้มีใครร้าย ไม่มีใครดีอะครับ กลายเป็นว่าโดนด่าโดยทั่วกัน ถือว่าคนแต่งประสบความสำเร็จมากๆ :hao5:
ปล. เล่นอีโมเยอะหน่อย กำลังเห่อ :hao7:
ปล.2 ดีใจจริงๆนะเนี่ย ขอหอมแก้มทุกคนที :mew1:
แล้วเจอกันภายในสามวันเจ็ดวันครับ
ฝากเพลง http://www.youtube.com/v/J_PXkZULZVo?version=3&hl=en_US
กันต์ไม่อยากอยู่คนเดียวบนดวงจันทร์นะครับ ฮือๆ
-
คือ อ่านไปอ่านมาเหมือนจะเป็น 3P เลยอ่ะ :sad4:
เข้าใจนะว่ามันเป็นไปตามพลอตเรื่อง....
โดยส่วนตัวเราชอบสำนวนการแต่งของนักเขียนนะ เพราะดูโตเป็นผู้ใหญ่ดี พระเอกก็เป็นผู้ใหญ่(ยังรักเฮียบีมเสมอ 555)
เอาเป็นว่าเรื่องเคลียร์กว่านี้จะดีกว่ามากเลย ให้เรื่องมันเคลียร์เร็วๆ บอกตรงๆมันค้าง
-
เย้คนเขียนมาต่อแล้วติดตามตอนต่อไป
-
กันต์ไปกับใหญ่สิ
พี่เอิร์ธไฟท์กับมินทร์แล้วแอบฟิน
กร๊ากกกกก
:katai3:
-
กรี๊ดดดด หลายคนจนแม่รับได้เลยหรอพี่~~~ :katai5:
ลก็ดีกลับมาเชียร์พี่เอิร์ธอีกครั้งงง (โลเลโคตรเลยชั้น) :hao7:
-
แอร๊กกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก พี่เอิร์ธมาแล้วววววว :katai2-1:
ดีใจจจนน้ำตาจะไหล >w< แต่ตอนนี้มาแบบกรุ่นๆนะคะ รอยบนตัวเนี่ย พี่เอิร์ธทำใช่ไหมคะ
อยากรู้เรื่องปมที่มินทำเหมือนรู้จักพี่เอิร์ธดี เอ๊ะ หรือว่า เคยแย่งแฟนของกันและกัน
แต่ยังไงซะ ถ้ากันต์เชื่อใจพี่เอิร์ธ ก็ต้องเชื่อตลอดไปนะ
คนรักกันมันต้องเชื่อใจกัน แต่ถ้าพี่เอิร์ธหลอกกันต์หล่ะก็ :katai4: ตาย!!! จะจับกรอกไซยาไนต์ซะ
แต่กันต์จะยังแอบอาลัยอาวรณ์มินอ่ะ ...งั้นอยู่คนเดียวบนดวงจันทร์ ไปซะเถอะค่ะ ฮ่าๆ
ส่วนมิน กลับไปหาเจมส์เหอะ ไอ้การไปจูบเค้าเนี่ย มันดีแล้วจริงๆหรอ ทั้งๆที่ตัวเองมีแฟนอยู่แล้วอ่ะ
เหอะๆ เด็กมากค่ะมิน เด็กมากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก
มาต่อเร็วๆนะคะ เห็นว่ายุ่งๆมากๆ มีออกทัวร์ต่างจังหวัดด้วย สู้ๆนะคะ อิอิ :mew3:
-
ขอให้กันต์ไม่โดนหลอก หรือ ทำร้ายจิตใจอีกนะ :กอด1:
มันยังไม่ถึงเวลาที่ต้องเลือกใช่มั้ย .. :sad4:
ป.ล.ถึงแม้จะมาแค่เสียงแต่ก็ชอบที่เธอกวนตีน :laugh: :laugh: งง?ป่ะ
-
อิจฉานางงง อยากโดนแย่งบ้าง อร๊ายยยยย
มินยอมถอยทัพปล่อยให้พี่เอิร์ธทำคะแนนนได้ไงเนี่ย
-
กีสสสสสสสสส
ดราม่าฝุดๆ
มีต่อยโต๊ะด้วย
:katai1:
-
บรรยากาศรอบตัวกันต์ดูอึมครึมยังไงบอกไม่ถูก แล้วทีนี้จะเอาไงดีล่ะชามมิ่งบอย หรือจะเก็บเธอไว้ทั้งสองคนดี สลับวันกันเลยมะ อิ๊อ๊ะ~
แต่จะว่าก็ว่านะ มินมันนิสัยละอ่อนน้อย ถ้าคบกันมันอยู่ด้วยกันยากเน่อ แล้วอิพี่เอิร์ธกลับมาคราวนี้ก็ดูจริงจังขึ้นเยอะเชียวนะ ^^
-
:heavenเริ่มดุเดือดขึ้นตามลำดับ :heaven
-
มิน...คะแนนแกดิ่งติดลบแล้ว ไปซะ
พี่เอิร์ธ...คะแนนพุ่งขึ้นมานิดนึง แต่ก็ยังไม่ไว้ใจเต็มที่
สรุป...ใหญ่ แกเอากันต์ไปเลย (เจ้ยยยย!!)
:hao7:
-
:katai5: คือว่าตอนนี้สงสัยในตัวมินมาก ถ้าเจอตัวอยากจะจับมาเขย่าๆๆๆๆ
อยากรู้มากว่ามินต้องการอะไรจากสังคมเนี่ย ปมเยอะหรือเป็นคนเยอะเองนะ
สรุปว่าจีบกันต์นี่คือจีบเพราะชอบจริงๆ หรือว่าจีบเพราะอยากเอาชนะพี่เอิร์ธเนี่ย
เวลากันต์อยู่กับมิน กลายเป็นเหมือนกับพี่อยู่กับน้องชายตัวเล็กๆ เลย
ตอนนี้อ่านแล้วเป็นแบบนี้ --> :hao4:
แต่จริงๆ อยากเกิดโมเมนต์อ่านแล้วทำหน้าแบบนี้ --> :hao6:
-
อ่านทันแล้ววววววววววว :katai3: :katai3: คือตอนนี้ดุเดือดจริงๆ :z3:
ยิ่งอ่านเรายิ่งเชียร์พี่เอิร์ธอะ หุหุ
ชอบความอ่อนโยน ถึงแม้ว่าจะมีอะไรๆเบื้องหลัง
รอติดตามอ่านตอนต่อไปนะคะ :mc4:
-
สามคนไปเลยน่าจะโอเค ปัญหาเยอะจัง :hao4:
-
อีพี่เอิร์ธธธธธ อิหมอยาาาาาาาาาาาา โผล่มาทีออลคิลไปเลยค่าตัวแกแพงจริงใช่ป่ะเนี่ย
โอ้ยไม่ไหว หลงรักอยากได้เอง ชนกันต์ไม่เลือกเราขอนะ ;;____;;
เราว่าพี่เอิร์ธตอนนี้เปิดเผยขึ้นเยอะมากอ่ะ น่าจะช่วยให้กันต์เลือกง่ายขึ้นแล้ว ส่วนมินนี่จะแข่งก็รีบๆเคลียร์ตัวเองเข้านะ
แข่งกันแฟร์ ตอนนี้ได้กันไปคนละ1แต้ม แต่ของพี่เอิร์ธนี่แถมดาวให้ ไม่ลำเอียงเลย 555555555555555
ใหญ่นี่เป็นกล่องแห่งความลับใช่ป่ะเนี่ย ดูท่าจะของเยอะ
ปล.ชอบชื่อที่ใหญ่เรียกกันต์จัง น่ารักอ่ะ กี้ๆไอ้กี้
-
แงงงงงงงง สงสารมินนี่อ่ะ :o12:
-
คงเลือกยากมากสินะกันต์
เอาเถอะ ตามสบายจ้า :katai1:
-
สนุกมากค่ะ เป็นนิยายที่เต็มไปด้วยอารมณ์จริง ๆ เชือดเฉือนกันเมามันมาก
ตามินนี่ตื่นมาก็มาดูแลเอาใจอ้อน รู้สึกมินเหมือนแมวเหมียวคลอเคลียน่ารักเวลาที่เค้าคิดจะน่ารักอ่ะนะ
ตกใจรอยที่อกกันต์มาก เืพื่อนใหญ่มันก็ก้วนกวนเนอะ แต่ก็ดีใจที่พี่เอิร์ธโผล่มาซะทีมาเฉลยให้หายคาใจ
เอิ่ม...น้องกันต์ตอนเมาร้อนแรงมาก ถ้าพี่เอิร์ธแกไม่รักจริงหวังแต่งแกคงปล้ำแล้วเนอะ อืม จุดนี้ให้คะแนนแก
มาน่าเตะตอนเห็นคู่แข่งแล้วจะหันหลังกลับนี่แหละ ชอบที่กันต์พูดมาก เคยเห็นกันต์สำคัญบ้างมั้ย
ถ้ารักเค้าจริงก็สู้ก็ชนดิพี่ หายไปแบบนี้ต่างคนต่างอึดอัดนะ ถ้ากันต์ไม่พูดมาแกจะหายไปอีกซักกี่วัน
จุดนี้ก็หักคะแนนพี่เอิร์ธไป แต่ดีที่กันต์พูดแล้วรู้ตัวหันมาง้อต่อ
ตามินแกนี่มัยแรว๊ง ยังสติลสงสัยว่ามีอะไรเคืองใจกับพี่เอิร์ธส่วนตัวมั้ยหรือแค่หวงกัน แต่มินเด็กมากอ่ะ
กระชากกันต์มาจูบเลย โคตรกวนเบื้อง พี่เอิร์ธตอนนี้แข็งดีที่ไม่ยอมต้องแบบนี้ดิ มินกลายเป็นเหมือนเด็กไปเลยอ่ะ
ส่วนหนึ่งคงใจเสียที่กันต์ไปอยู่หลังพี่เอิร์ธด้วยแหละ เฮ้อ สงสารมินเบา ๆ
เรื่องแม่พี่เอิร์ธ ถือว่าเคลียร์ ก็มีเหตุผลนะ ตอนนั้นต่างคนก็ต่างยังเด็กพ่อแม่พูดอะไรก็ต้องฟังเค้าแหละ
แต่ตอนนี้โตแล้วมีสิทธิ์เลือกเองได้แล้ว พี่เอิร์ธอย่าปล่อยมือจากกันต์อีกนะ ว่าแต่เมื่อไรจะเป็นแฟนกัน
มีอะไรที่คนอ่านยังไม่ีรู้อีกมั้ยหึ? จะได้บวกลบคะแนนว่าที่พระเอกสองคนถูก
ใหญ่เนี่ยเหมือนจะขวาง ๆ เรื่องพี่เอิร์ธ แต่ก็ไม่แฮะ หรือจะเชียร์ ยังไงๆหึ
ขอบคุณค่า อยากเจอกันเร็ว ๆ ค่า :katai2-1:
-
พี่เอิร์ธธธธธธธธธธธธธธ
เท่มากกกกกกกกกกกก o13
ชูป้ายไฟ
-
ใครไม่รักมินก็ช่าง อิป้ายังทู่ซี้รักหนูไม่เปลี่ยนนะจ๊ะ
แต่ประเด็นคือ แกมีคดีเก่ากับพี่เอิร์ธหรือเปล่า เห็นโมโหฟาดงวงฟาดงาตลอด
ตอนนี้กันต์เทใจให้เอิร์ธไปเกินครึ่งแล้วหละ
แต่...ของอย่างนี้ สงครามยังไม่จบอย่าพึ่งนับศพทหาร เนาะ (ปลอบใจตัวเองไปวัน ๆ )
-
เปิดมาด้วยฉากกันต์ขย้อนของเก่า ทำเอาอยากขย้อนตามเลยค่ะ สงสัยจะอินเกินไป ๕๕๕๕
ตอนกันต์เห็นรอยนี่ พอคิดตามแล้วก็สงสัยเหมือนกันว่าไปพลาดท่าให้ใครมา คือแทบไม่ได้คิดถึงพี่เอิร์ธเลยเพราะเห็นทะเลาะกันอยู่พี่เอิร์ธจะมาทิ้งรอยไว้ได้ไง แต่พอพี่เอิร์ธมาเฉลยแล้วนี่แบบ อะหือคนเริ่มคือกันต์เหรอนั่นเมาแล้วจะกดพี่เอิร์ธเลยเหรอกันต์ ๕๕๕ แต่ดีนะพี่เอิร์ธห้ามใจตัวเองไว้ได้ ขนาดห้ามใจแล้วยังแอบทิ้งรอยเลยนะนี่ หุหุ :hao3:
พอเรื่องเคลียร์แล้วพี่เอิร์ธยิ่งน่ารักเวอร์ๆๆๆๆๆ ทั้งอยากโกรธไม่อยากเจอแต่ก็ทำไม่ได้ ทั้งสัญญากับตัวเองว่าจะไม่ปล่อยกันไปไหนแล้ว โดนบอกขนาดนี้นี่เคลิ้มเลยยย ๕๕๕
แต่สรุปว่าตอนนั้นพี่ไม่ได้เมาแล้วเผลอไปมีอะไรกับเขา แต่ตั้งใจจะลองใช่มั้ยคะนั่น แล้วตอนแรกที่บอกกันต์ไปอีกแบบกันต์จะไม่โกรธเหรอ ไม่อยากให้มีเรื่องกันอีกแล้วนะ ตอนนี้ดูทุกอย่างจะดีขึ้นแล้ว ถ้าเคลียร์เรื่องมินขาดอาจจะไม่มีอะไรแล้วล่ะมั้ง(แต่ความรู้สึกเหมือนจะบอกว่ามี ๕๕๕) แล้วตอนนี้ชื่อจิ๊บหญิงสาวที่พี่เอิร์ธเคยจุดจุดจุดก็โผล่มาด้วย โผล่มาทำไม หวังว่าจะไม่มีบทบาทของผู้หญิงคนนี้นะคะนั่น ไม่อยากให้พี่เอิร์ธกับกันย์ร้าวฉานไปมากกว่านี้แล้ว ๕๕๕
ปล.ตอนเห็นรักเร่วันนี้นึกว่าอาทิตย์นี้คนแต่งจะลงสองตอนซะอีกค่ะ แต่ความจริงนั้นได้เฉลยอยู่ท้ายเรื่อง ๕๕๕
เป็นกำลังใจให้คนแต่งนะคะ ออกทัวร์เสร็จแล้วขอให้มีแรงบันดาลใจแต่งนิยายเยอะๆ ๕๕๕ :กอด1:
ปล.๒ ชอบที่กันต์ไล่มินไปดมสบู่ในห้องน้ำมากค่ะ อันนี้ฮาจริงจัง ๕๕๕๕๕๕ :hao7:
-
ตกลงเป็นแฟนไปเลย อย่าคิดมาก
อยู่ที่ใจนะ
:เฮ้อ:
-
อย่าเป็น 3P นะ ไม่เอานะ T_T
ขอเคลียร์ๆหน่อยนะ แบบว่า อ่านแล้วอึดอัดง่ะ กลัวพระเอกจะไม่ใช่อย่างที่เราคิด >_<
โอ๊ยยย ปวดใจ
ตอนนี้ ไม่ชอบมินเช่นเคย ไม่น่ารักเลย ไม่ชอบไม่ชอบบบบ
-
ตอนนี้พี่เอิร์ธเคลียร์ทุกอย่าง ที่บ้านก็ยอมรับกันต์ด้วย
จะปล่อยให้มินมันตอดเล็กตอดน้อยไปถึงไหนเนี่ย
เพราะมันเริ่มเยอะไปแล้ว :katai1:
-
อ๊ากกกกก พี่เอิร์ธกลับมาทำเราใจชื้น :katai2-1:
แต่มาสะดุดกึ๊กตรงชนกันต์นี่แหล่ะ
ตอนแรกคิดว่ายังไงก็นายเอก นายเอกไม่ผิด เราเข้าข้างนายเอกเสมอ~
แต่มาเจอเหตุการณ์นี่แล้วแบบ..... :katai4:
ขอให้พี่เอิร์ธอยู่ พอพี่เอิร์ธจะอยู่ก็ไปส่งสายตาให้มินทร์ (ถึงจะเพราะมีเรื่องกันก็เหอะ)
แกไม่ไหวแล้วชนกันนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนต์
สองรักฉันรับไม่ไหว...~
-
อืม..... ภูมินทร์จะกี่เรื่องนายก็เป็นได้แค่พระรอง น่าสงสารจริงๆ
แต่เรื่องนี้เป็นเรื่องแรกที่นายทำท่าเหมือนจะจริงจัง แต่ก็นั่นแหละนิสัยยังไม่เปลี่ยน
-
ดารากับหมอยา ชักยังไงน่ะ.........
มึความหลังอะไรกัน น่าจะรู้จักกันดีน่ะ....
-
ขอแปะก่อนนะคะ ><
-
'พี่ยังเป็นพี่เอิร์ธที่หวังดีกับกันต์เหมือนเดิม'
แอร้กกกกกกกกกกกกชะนีเป็นลม5555555555555555555
ตอนที่ปะทะคารมณ์กับมินนี่พี่เอิร์ธโคตรหล่อ
นี่เรามโนไว้ว่าหมอยาจะตัวเล็กกว่ามินนะสรุปอ่าวมึงตัวบึ้กเลยหรอวะพี่เอิร์ธ
ชอบวะก๊าก55555555555555555
ก็ยังคงเส้นคงวากับพี่เอิร์ธคร่ะ
ชอบงะชอบมาก กันต์เอาเหอะคนนี้
ได้หมอยาคือนิพพานเลยนะแกรรรรรรรร
-
รถไฟชนกัน!!!
ตอนนี้พี่เอิร์ทได้เปรียบแฮะ
มินนิสัยเหมือนเด็ก ๆ
รออ่านตอนต่อไปนะคะ ^^
-
เย่ๆๆ!!! มาอัพแว้ว :mew1: :mew1:
ตอนนี้เข้มข้นมาก คืออ่านไปก็ลุ้นไปอะ 555
พี่เอิร์ธนี่เบียร์ว่ายังมีความลับซ่อนอยู่อีกมากมายแน่ๆ
เพราะดูจากที่มินและใหญ่พูดอะ เบียร์กลัวนายเอกเรา
จะโดนหลอกอีกครั้งเนี่ยสิ เฮ้อๆ :m15: :m15:
ปล.แอบเชียร์มินนะเพราะชอบผู้ชายนิสัยแบบนี้
เหมือนจะร้ายแต่ก็ดีกับคนที่ตัวเองรัก อุอิ :o8: :o8:
-
ไม่รู้จะเลือกใคร จริงๆ
5555
-
เหมือนเป็นแฟนกันเข้าไปทุกทีแล้วนะเอิร์ธกับพี่กันต์น่ะ
สงสารมินนนนน
ข้องใจมากตรงที่มินบอกกันต์ไม่ให้ยุ่งกับพี่เอิร์ธ
คือมินไปเห็นพี่เอิร์ธทำอะไรไม่ดีหรือแค่เพราะมินไม่ชอบหน้าพี่เอิร์ธกันแน่ล่ะเนี่ย
-
เฮ้อออ
-
บางทีกันต์อาจจะเข้าใจพี่เอิร์ทมั่งแล้วก็ได้มั้งว่า
ทำไมพี่เอิร์ทถึงเคยทำผิด
ตอนนี้พี่เค้าเคลียร์ทุกอย่างแล้ว ก็กันต์นั่นแหละที่ต้องเคลียร์ใจตัวเอง :ling2:
-
:pig4: :pig4: :pig4:
-
ทำไมอ่านตอนนี้แล้วรู้สึกเหมือนพี่เอิร์ธกะมินมีซัมธิ่งรองกัน :ruready
ฝ่ายกันต์ยังไงก็เอียงไปทางพี่เอิร์ธอย่างเห็นได้ชัด แต่ก็ยังรู้สึกอยู่ดีว่าพี่เอิร์ธน่ะ เชื่อไม่ด้ายยยยยย :m16:
เพราะงั้นมิน รอจังหวะเสียบดีๆละกัน เราเชื่อว่าไม่นานมันต้องมาถึง เหอเหอ o18
แล้วมาต่อไวๆนะคะ :กอด1:
-
ดูเหมือนว่าจะมี...แต่พอเวลาผ่่าน
มันก็ผ่านไปจริงๆ แหะ....
อยากให้มาต่อวันเว้นวัน มากมายอ่ะ ติด!!!!!!
love love พี่กันต์ 555++++
-
มินจูบกันต์
เอิร์ธจูบกันต์
จากสมการ = มิน จูบ เอิร์ธ
กรี้ดดดดดดดด
-
ตอนนี้ดราม่าเยอะแฮะ...
-
มันดีกว่าที่คิดไว้ซะอีก ปัญหาของพี่เอิร์ธก็ได้รับคำอธิบายกระจ่างแล้วเนอะกันต์ :hao3:
จริงๆกันต์แคร์พี่เอิร์ธมากนะ แล้วเค้าก็มองว่ากันต์ชัดเจนอยู่ เพียงแต่ยังมีความรู้สึกบางอย่างกับมินแต่ไม่ใช่รักอะ :z3:
แต่ยังไงก็เชียร์พี่เอิร์ธล่ะ :L2:
-
:เฮ้อ: โล่งขึ้นเยอะ อย่างน้อยพี่เอิร์ธก็ยังมีคำตอบบ้าง แต่มินทร์นี่ดิจะเอายังไงแน่คร้า กับเจมส์ก็ยังไม่เคลียร์ยังจะมาหวงก้างอีก
-
เธอ รัก เขา
-
แม่ยกมินซับน้ำตา กันตืเริ่มชัดเจนขึ้นแล้ว แต่เราว่าพี่เอิร์ธต้องไม่ธรรมดาแน่เลย
ส่วนมินยังเด็กจริง ๆ เลย ขี้อ้อน หล่อ ขี้หวง แต่ดันไม่เคลียร์ตัวเองเรื่องเจมส์
ไม่ดีเลยว่ะ แกเล่นอ้อนคนนั้นคนนี้ไปเรื่อยแบบนี้ ก็สมควรที่กันต์จะเอนเอียงมาทางพี่เอิร์ธนะ
แต่ชั้นเชียรืแกอ่ะ ชั้นชอบคนหล่อขี้อ้อน ช่างเอาใจ ช่วยเคลียร์ตัวเองหน่อยได้หรือเปล่าวะ
คนอื่นจะได้ไม่คิดว่า จริง ๆ แล้วแกก็แค่หวังฟันกันต์เหมือนกันน่ะ
-
เพราะแม่สินะพี่เอิร์ธ
:katai5:
ขอบคุณมาก ๆ นะคะ +1
:กอด1:
-
ชอบมิน 555
พี่เอิร์ธได้แต้มเยอะเลย
น้องเทใจให้หมดแล้ว
ง้างปากแข็งเอาดีๆ
กดบวกปล่อยเป็ดให้กันต์ :mew1:
-
ตัดสินใจแล้ว เราจะเชียร์พี่เอิร์ธ!
-
มินนิสัยเด็กมาก
เชียร์พี่เอิร์ธ :hao3:
-
สวัสดีค่ะ คุณนักเขียน
มาตามอ่านจนจบหลังจากที่รอบแรกอ่านไปสองตอน แล้วหายไปเนื่องจากภาระหน้าที่งาน และเรียน (สารภาพผิด)
วันนี้อ่านจบแล้ววว สนุกมาก ๆ
อ่านมาจนถึงตอนนี้ ยังไม่ค่อยเชื่อ พี่เอิร์ธได้เต็มปากเลย
เหมือนยังมีปมอยู่ ว่าทำไม มิน ถึงบอกว่า อย่ายุ่งกับเอิร์ธ มินรู้อะไรมาหว่าา
รอคุณนักเขียนเฉลย
ติดตามต่อไปค่ะ :)
-
ตอนนี้ พี่เอิร์ธได้ใจไปเต็มๆเลย
เชียร์พี่เอิร์ธอ่ะ อิอิ
-
ยังยืนยันว่าอยู่เป็นโสดไปเถอะ
ไม่ต้องเอามันทั้งสองคนนั่นแหละ
-
น้องกันต์ดูเอนเอียงไปหาพี่เอิร์ธนะเนี่ย แต่ก็ยังตัดมินไ่ม่ขาด
-
บางที คนที่มีความลับมากๆอาจไม่ใช่พี่เอิร์ธว่ะ มินไปทำอะไรไว้ พอพี่เอิร์ธพูดทักขึ้นมาทีนึงก็หยุดนิ่งไปทีนึง
แต่พี่เอิร์ธกลับมาทีนึง มาแบบโช๊ะ!!!!!!! เปรี้ยงเดียวจอดกันเป็นแถว
ยอมรับว่าตอนแรกที่กันต์โทหาใหญ่แล้วพ่อคุณลีลาไม่ตอบแถมตัดสาย เป็นเพื่อนเราเนี่ยมีถีบนะ (ด่าไปในใจด้วยว่า ไอ่เ-ดแ-่ ฮ่าๆ คำด่าคนใต้) ถ้าพี่เอิร์ธไม่มาตอนนี้เราจะด่าใหญ่ว่าไอ่ชาติหมาไปอีกนาน
ส่วนมิน ไม่รู้ดิ การแสดงออกที่อยู่ระหว่างกัน 3 คน กันต์ เอิร์ธ มิน เนี่ยนะ มินเป็นได้แค่เด็กอนุบาลที่พอไม่ได้ดั่งใจก็แง่งๆใส่เค้า
อีก 2 คนกลายเป็นโตกว่าไปเลยนะ แต่พี่เอิร์ธหนนี้ดูเป็นผู้ใหญ่รังแกเด็กไปเลย
ถ้าพี่เอิร์ธพากันไปหาคุณแม่จริง ข้าจะชูป้ายไปเชียร์ท่านพี่อย่างเป็นทางการ
-
จริงๆ ชอบพระเอกแนวเถื่อน หล่อๆ เลวๆค่ะ ได้ใจ๊ได้ใจ
แต่ว่าเรื่องนี้ ยกป้ายเชียร์หมอยาเต็มที่ค่าาาา พี่เอิร์ธ ฮูเล่ๆๆๆๆๆๆๆ :hao7:
ขอผู้ชายบุคลิกพระรองเป็นพระเอกซักเรื่องเถอะค่ะ
แบบว่า มิน เธอมันไม่ใช่ จบนะวะฮ่าๆ :katai4:
หาคนใหม่เถอะมิน ใหญ่ยังว่างนะ แอบเชียร์มิน- ใหญ่ หึหึึหึหึหึ
-
พึ่งเห็นว่าอัพตอนใหม่แล้ว
เกือบพลาดไปแล้วเชียว
ชอบเวลา น้องกันต์อยู่กะพี่เอิร์ธ สะเหลือเกิน
อารมณ์มุ้งมิ้ง บอกไม่ถูก :3
-
>< หลบมุมเชียร์ 3 P ก๊ากกกกกกกกกกกกก
-
ไปหาแม่พี่เอิร์ทเลยดีกว่า
เอาให้มันชัดๆ กันไปเลย ว่าแม่โอเคแล้วจริงๆ นะ
-
สนุกมาก ๆ ค่ะเรื่องนี้ จนถึงตอนนี้เรายังไม่มั่นใจว่าจะเชียร์ใครเลยนะเนี้ย
แต่เอียง ๆ ไปทางพี่เอิร์ธนิสสสส
-
คิดถึง :ling1:
-
(http://upic.me/i/nq/1untitled-3.gif)
Dahlia 17
เป็นเช้าวันทำงานอีกวันที่น่าเบื่อหน่าย ผมลืมตาตื่นขึ้นมาดำเนินชีวิตตามวัฏจักรเดิมๆซ้ำแล้วซ้ำเล่า ที่ต่างออกไปคงเป็นจิตใจที่ไม่สงบเหมือนเดิม คล้ายมีเรื่องราวอะไรสักอย่างวนเจียนอยู่ในหัวพาลให้สติไม่ค่อยอยู่กับเนื้อกับตัว นั่งทำงานเป็นเครื่องจักรดูไม่ค่อยมีชีวิตชีวา พอเที่ยงก็ไปกินข้าวกับขุนศึก เดือนนี้ไอ้ต้นออกไปทำงานต่างจังหวัด ไอ้อ้วนขุนเลยประจ๋อประแจ๋ ไม่ค่อยปากหมาใส่ผมเท่าไหร่ กลัวพาลจะไม่มีคนคบ คือปกติผมเป็นพวกไปไหนกับใครก็ได้ ไม่ค่อยแคร์โลก แต่ถ้าเป็นมิสเตอร์ขุนศึกเนี่ยต้องมีดูโอ้ตลอด มันบอกเวลาไปรวมกลุ่มกับคนอื่นแล้วไม่ค่อยself รู้สึกหล่อน้อยกว่าเวลาเดินกับผมหรือไอ้ต้น ไม่รู้ว่ามันหมายถึงผมกับไอ้ต้นขี้เหร่กว่ามัน หรือพยายามบอกว่าหนุ่มคลีโอแพคคู่กันแล้วจะเจิดจรัสกว่ากันแน่ อย่าไปหาคำตอบเลยครับ ปวดกบาลเปล่าๆ
พูดถึงขุนศึก ที่จริงแล้วมันเป็นคนอ้วนหน้าตาดีนะ คือถ้าไปลดน้ำหนักหน่อยมันคงเป็นอาตี๋แว่นพรรค์เดียวกับพี่เอิร์ธ ตอนเข้าทำงานใหม่ๆมันก็ผอมดีอยู่ สาวๆนี่กรี๊ดกันให้ลึ่ม แต่พอมีแฟนเมื่อประมาณหก-เจ็ดเดือนก่อนก็อ้วนเอาๆ ไม่รู้ว่าแข่งกันเจ้าเนื้อหรือยังไง น้องนกแฟนมันก็ใกล้เป็นพะยูนเต็มแก่ เจ้าเนื้อพอกัน
“มีร้านเค้กเปิดใหม่แถวศาลาแดง วันก่อนกูพานกไปแดกแม่งแจ่มมาก ว่างๆมึงซื้อไปฝากแม่ไอ้เอิร์ธดิ รายนั้นชอบของหวาน”
จู่ๆคนกินข้าวฝั่งตรงข้ามผมก็พูดขึ้นลอยๆ ถ้าจะเดาพี่เอิร์ธคงคุยอะไรกับขุนสักอย่างเกี่ยวกับผมและแม่เพราะเมื่อเช้ารายนั้นเพิ่งบอกว่าอาทิตย์นี้ทำตัวให้ว่างสักวันจะพาเข้าบ้าน แม่พี่เอิร์ธเองก็อยากเห็นหน้าผมเหมือนกัน
“อย่างมึงแดกอะไรก็อร่อย ไม่ต้องทำแนะนำกูเลย”
ผมแกล้งแขวะมันกลับ ขุนศึกรีบโบกมือปฏิเสธพัลวัน “อร่อยจริงๆ ร้านที่กูไปดารายังไปกันเยอะเลย อ้อ เคยเจอน้องแฟนเก่ามึงที่ร้านด้วย ไปกันทั้งกองถ่ายเลยมั้งวันนั้น ร้านแทบแตก แฟนคลับแม่งทะลักมาก”
ประโยคสำทับของเพื่อนร่วมงานทำให้ช้อนส้อมผมชะงัก ตั้งแต่วันนั้นผมก็ไม่เจอมินอีก ถ้าจำไม่ผิดที่มันเคยบอกคงเป็นพรุ่งนี้ที่จะบินไปทำงานที่ญี่ปุ่นเป็นเดือน คิดพลางถอนหายใจพลาง ไม่รู้ว่าควรปล่อยให้เรื่องเป็นแบบนี้หรือโทรไปคุยกับมินให้รู้เรื่องสักครั้งดี ความรู้สึกผมคือคาราคาซังสุดๆ ใจหนึ่งก็อยากเคลียร์ให้จบๆ อีกใจก็คิดว่าถ้าเจอหน้ามิน ผมคงโอนอ่อนไปกับมันไม่หยุด ลึกๆที่ผมบอกตัวเองว่าผมจะเลือกเชื่อพี่เอิร์ธอีกครั้ง ยังมีภาพของตัวเองกับมินอยู่ปรากฏซ้อนอยู่ ผมรู้ว่ามันไม่ดี แต่ผมก็ปฎิเสธไม่ได้ว่าตัวเองก็รู้สึกดีที่มีมันอยู่ใกล้ๆเหมือนกัน
“เครปเค้กอร่อย กูแนะนำเลย วันนั้นซัดกับนกไปคนละสองชิ้น โอย พากันพุงโย้ทั้งคู่”
“มึงก็โย้ตลอดแหละ แดกอะไรไปหัดออกกำลังกายบ้างนะโว้ย ตอนขยับเอวซอยพุงกระเพื่อมมันไม่งาม อายนกบ้าง”
ผมแซวมันไปหนึ่งที ไอ้ขุนอายจนหน้าแดงก่ำบ่นงุบงิบในลำคอคนเดียว เห็นแล้วตลกดี “ใครจะไปเป๊ะเท่าพี่เอิร์ธของมึง สันดาน...”
มันว่าอะไรนะ? ผมได้ยินไม่ถนัดเลย
สุดท้ายเย็นวันเดียวกันผมก็ได้เครปเค้กร้านดังกล่าวมาตามคำแนะนำของเพื่อนร่วมงานโดยมีใหญ่เป็นผู้เคราะห์ร้าย คือเสือกโทรมาตอนห้าโมงครึ่งพอดีเด๊ะว่าอยากไปเดินเล่น กลับมาไทยไม่นานอยู่แต่บ้านแล้วเบื่อเลยตกเป็นเหยื่อให้ผมลากขึ้นบีทีเอสซะ ทีนี้คุณชายบ่นอุบเลยครับ ขึ้นรถไฟฟ้าตอนเลิกงาน ออกมาตัวแทบแบน จุกันเป็นปลากระป๋องอัดเม็ดมาก
“นึกเหี้ยอะไรอยากลองแดกเค้กวะ ปกติกับของหวานนี่ได้ข่าวว่าขยาดสุดๆ”
ไอ้ใหญ่ทำท่าประกอบคำให้การ ชูถุงเครปเค้กในมือขึ้นโชว์แล้วเหลือบตามองผม “สารภาพกับกูมาซะดีๆ หน้าอย่างมึงไม่แดกหรอก”
“ซื้อมาฝากเพื่อน”
ผมบอกปัดๆ ก็เพื่อนจริงนะ ผมไม่ได้ตั้งใจซื้อมากินเอง เห็นขุนบอกว่ามินเคยไปร้านนั้นผมว่าคงถูกใจมันอยู่แหละ กะซื้อให้มันกินจะได้คุยกันสักทีด้วย หลอกถามด้วยว่าอร่อยไหมวันหลังจะซื้อไปฝากแม่พี่เอิร์ธ ดูชั้วชั่ว แต่เรื่องถนัดเลย ไม่คิดว่าไอ้มุกปลิ้นปล้อนนี่นอกจากจะใช้กับสาวๆสมัยกิ๊กเยอะแล้ววันนึงจะได้ใช้กับผู้ชายด้วยกัน
“เพื่อนที่ไหน?”
“กูไม่บอก”
“เฮ้ย เดี๋ยวนี้มีความลับ”
“อย่าให้กูพูด ไอ้เชี่ยใหญ่ ถ้าวันนั้นพี่เอิร์ธไม่บอกกูว่ารอยบนตัวกูมายังไงป่านนี้กูก็เป็นไอ้โง่อยู่นั่นว่าใครทำ แล้วมึงนี่ยังไง ไหนบอกว่าไม่ชอบพี่เอิร์ธ ทำไมปล่อยกูไว้กับมัน”
ผมตวัดหางตามองเพื่อนรักคาดโทษเปลี่ยนประเด็น ไอ้ใหญ่หัวเราะเอิ๊กอ๊ากหน้าระรื่นไม่ได้สลดลงแม้แต่น้อยเวลาโดนด่า “มึงไม่เห็นหน้ามันวันนั้น ตอนที่กูแบกมึงลงมาจากรถเนี่ยแทบจะแดกหัวกูอยู่แล้ว แต่มันก็พูดจาดีนะ มีถามไถ่กูตามประสารุ่นพี่ว่ากูกลับมาเมื่อไหร่ กลับมากี่วัน สบายดีไหม ตบท้ายด้วยคำว่า ขอบใจที่วันนั้นดูแลมึงให้ พอดึงมึงไปจากแขนกูได้ก็โอบเอวแสดงความเป็นเจ้าของสุดฤทธิ์ ทำเป็นหึง โถ่ นี่ถ้ากูจะเอามึงนะ หลอกปล้ำตั้งแต่ตอนมันทิ้งมึงแล้ว ตอนนั้นโคตรโง่”
“ไอ้เหี้ย กูก็เลือกนะเว้ย”
ผมชกที่ไหล่มันเบาๆ ไอ้ใหญ่ยักคิ้วกวนตีน “ทำไม กูไม่ดีตรงไหนมึงว่ามา”
“มึงเป็นเพื่อนกู แล้วกูก็ไม่เอาเพื่อนมาทำเมีย จบปะ”
“ถุย พูดนี่น่าโดนจัดหนักสักยกนะมึง เอ้า แล้วจะให้กูขึ้นไปห้องไหม ไม่กดลิฟท์เนี่ย”
ผมยิ้ม แล้วเอื้อมมือไปกดลิฟท์คอนโด มองดูตัวเลขชั้นด้านบนที่ลดลงมาเรื่อยๆ พักเดียวก็มีคนมายืนอีกข้างรอลิฟท์ตัวเดียวกัน ผมปรายตามองเห็นว่าเป็นผู้ชายตัวสูงสวมหมวกและแว่นก็รู้ว่าเป็นใคร มันไม่ทักผม ยืนนิ่งเหมือนคนไม่รู้จัก กระทั่งลิฟท์มาเราสามคนก็เข้าไปอยู่ในห้องสี่เหลี่ยมแคบๆด้วยกัน บรรยากาศในใจผมยิ่งคุกรุ่นขึ้น ส่วนไอ้ใหญ่ยืนหลบมุมเล่นโทรศัพท์เงียบๆไม่รู้ร้อนรู้หนาวอะไรด้วย สุดท้ายก็เป็นผมเองที่ทนไม่ไหว หันไปยัดกุญแจห้องใส่มือใหญ่แล้วดึงถุงเค้กกลับ เพื่อนสนิททำหน้าเหรอหรา แต่เห็นผมปรายตามองบุคคลที่สามมันก็หุบปากฉับเหมือนอ่านใจผมออกว่ามึงอย่าเพิ่งซักเหี้ยอะไรให้มันมาก ทันทีที่ประตูลิฟท์เปิด ใหญ่ก็รีบก้าวนำเราสองคนเข้าห้องไป ส่วนผมก็เดินตามมินเงียบๆ กระทั่งมินไขประตูห้องตัวเอง ผมเลยคว้าแขนมันไว้
“พรุ่งนี้ขึ้นเครื่องกี่โมง?”
“หนึ่งทุ่ม”
“วันนั้น กูขอโทษ”
มินไม่พูดอะไร มันเดินเข้าห้องและพยายามจะปิดประตู ผมเลยใช้ฝ่ามือดันไว้ “คุยกับกูก่อน”
“กูรีบกลับมาเก็บของเตรียมตัว ไม่ว่าง”
“งั้นกูช่วยมึงเก็บเอง”
ผมออกแรงมากขึ้นกว่าเดิมเพื่อจะเข้าไปในห้องมัน ภูมินทร์ขมวดคิ้วไม่พอใจแต่สุดท้ายก็ยอมให้ผมเข้ามาในห้องมัน ภายในห้องถูกตบแต่งเป็นระเบียบ มีของใช้เก๋ๆกว่าห้องคนทั่วไปเหมือนจ้างอินทีเรียมาออกแบบโดยเฉพาะ ทุกอย่างออกโทนสีเดียวกัน สไตล์เดียวกันหมด บอกตรงๆว่าน่าอยู่มากกว่าห้องผมเยอะ
“มึงจะเอายังไงกับกู...”
“อะไรคือเอายังไง”
“ถ้ามึงเลือกมันก็ไม่ต้องมายุ่งกับกูเลย”
“หน่ะ ทีเรื่องของตัวเองกับเจมส์ล่ะไม่พูด” ผมยกยิ้มที่มุมปาก เห็นรูปถ่ายคู่ของมันบนหัวเตียงแล้วอดแขวะไม่ได้ จริงๆมันก็คันยิบๆนะ แต่ก็นั่นแหละ ผมไม่มีสิทธิ์อะไร
“งั้นก็ดีที่สุดใช่ไหม มึงอยู่กับไอ้เอิร์ธ ไปให้มันหลอกฟันฟรีแล้วกูก็อยู่กับเจมส์ แบบนี้ใช่ไหมที่มึงอยากได้นักหนา กันต์ ถ้าแบบนั้นจะตามเข้ามาทำไม มึงจะขอโทษกูทำไม”
มันพูดทั้งๆที่เดินไปหยิบโน่นจับนี่เหมือนตัวเองยุ่งเสียเต็มประดา ผมวางถุงเค้กลงบนโต๊ะแล้วเดินไปจับให้ไอ้มินหยุดเดินเสียที พยายามจ้องตามันแต่อีกฝ่ายก็เบือนหน้าหนีเป็นสาวน้อย สุดท้ายก็เหลือเพียงความเงียบเมื่อเรายืนอยู่ใกล้กัน ผมก็ไม่เข้าใจว่าตัวเองต้องการอะไร พอต้องเลือกระหว่างมินกับพี่เอิร์ธผมก็เป็นฝ่ายบอกให้มินไป แต่ทุกครั้งก็จะมานั่งกังวลว่ามินจะรู้สึกยังไง มินจะเสียใจไหม เราจะคุยกันได้เหมือนเดิมหรือเปล่า มันเป็นความเห็นแก่ตัวตรงที่สุดท้ายผมก็เลือกที่ยื้อมันไว้เพราะอย่างน้อยก็อยากเห็นว่ามันยิ้มอยู่ข้างกัน หรือไม่ คงอยากเห็นมันยินดีกับผมที่มีความสุข อะไรก็แล้วแต่ที่ทำให้ผมตอบตัวเองได้ว่ามันโอเค
“มิน... “
จนแล้วจนรอดภูมินทร์ก็ไม่ยอมสบตา ผมเลื่อนมือไปกอดรอบคอมัน พักเดียวพระเอกหนุ่มก็หันหน้ากลับมาหอมแก้มผาแล้วดันคางขึ้นหมายจะจูบ ถ้าเพียงแต่เสียงเปิดประตูแกรกไม่ดังตามมาก่อน
“พี่มิน!”
“แก้มไปโดนอะไรมา?”
นี่ไม่ใช่เสียงแรกที่ทัก อันที่จริง ผมถูกถามแบบนี้ตั้งแต่เมื่อคืนที่กลับไปห้องแล้ว แน่นอนคนถามมันหัวเราะก๊ากไปสมน้ำหน้าไปตัวดิ้นตัวงอ ไอ้เชี่ยใหญ่ไม่แม้แต่ถามผมสักคำว่าเจ็บไหม
‘ไม่น่าเชื่อว่าอย่างมึงจะต้องมาตบกับใครแย่งผู้ชาย หมดกันศิษย์กู’
ปากคอน่ากระทืบสุด ผมมุ่ยหน้าเถียงเพื่อนรักกลับว่าไม่ได้ตบกัน แต่โดนต่อยฝ่ายเดียว มีแค่มันที่รู้ว่าผมไปทำอะไรมาแก้มเลยม่วงช้ำมาขนาดนี้ ส่วนคนอื่นผมแค่บอกว่าเดินชนโต๊ะชนตู้ บางคนทำหน้าไม่เชื่อ แต่ไอ้ขุนกลับหัวเราะก๊ากด่าว่าผมโง่สารพัดสารเพ
“ชนประตูตู้ครับ”
เป็นอีกครั้งที่ผมเลือกจะโกหก พี่เอิร์ธเลิกคิ้วขึ้น จะให้บอกได้ยังไงว่าน้องเจมส์ของไอ้มินซัดมาเต็มแรงข้อหาที่ผมอยู่ในฉากล่อแหลมกับมัน มีหวังได้ม่วงกันอีกข้างกันพอดี ไม่คุ้มเลย จะไปง้อให้หายโกรธกลายเป็นเจ็บตัวฟรี มินโผจับเจมส์ที่โวยวายทั้งน้ำตาถามถึงความสัมพันธ์ของผมกับพระเอกหนุ่มสารพัด ไอ้มินไล่ผมกลับห้อง ส่วนมันกอดรัดแฟนตัวเองจนผมหายลับไปหลังบานประตู ท้ายที่สุดผมก็เห็นเงารางๆว่ามันง้อกันท่าไหนบนเตียงจากผ้าม่านผืนบางริมระเบียง แล้วได้แต่ปาบุหรี่ลงพื้น
“ทายาหรือยัง มันบวมๆนะ”
“ไม่เอาอะพี่เอิร์ธ แสบตา เดี๋ยวเป็นสิวด้วย”
“หน้าเหวอะขนาดนี้ห่วงแผลก่อนห่วงสิวดีไหม? เดี๋ยวเข้าบ้านพี่หายาให้แล้วกัน เอาแบบซอฟท์ๆ”
คนพูดเลี้ยวรถเข้าบ้านในเวลาต่อมา ถูกแล้วครับ วันนี้หลังเลิกงานพี่เอิร์ธมารับผมที่ออฟฟิศพากลับมาทานมื้อเย็นที่บ้าน ผมมีเครปเค้กที่สุดท้ายก็ยังไม่มีใครยืนยันว่าอร่อยนอกจากไอ้ขุนมาหนึ่งกล่อง บ้านพี่เอิร์ธเป็นบ้านเดี่ยวขนาดกลางในซอยย่านธุรกิจ หน้าบ้านมีร้านขายยาเปิดไว้แต่ไม่มีคนเฝ้า ผมเห็นโนตเล็กๆว่าถ้าจะซื้อของให้กดกริ่งเรียกเหมือนอารมณ์เปิดทิ้งๆไว้มากกว่า ใกล้ลานจอดรถมีสวนเล็กๆถูกตบแต่งด้วยหินและต้นไม้สวยงาม พอลงจากรถได้ก็เดินตามพี่เอิร์ธเข้าบ้าน หญิงวัยกลางคนกำลังนั่งถักเสื้อจากไหมพรมเป็นก้อนโดยแมวบนตักหล่อนนอนเขี่ยมันไปมาสบายใจ
“แม่ น้องซื้อขนมมาฝากครับ”
สิ้นเสียงลูกชายคนเดียว แม่พี่เอิร์ธก็เงยหน้าขึ้นมามองลอดแว่นสายตายาว ผมยกมือไหว้เกร็งๆ รอยยิ้มสวยก็ผุดขึ้นบนหน้า ผมรู้แล้วว่าลักยิ้มของพี่เอิร์ธได้มาจากใคร
“ไหว้พระเถอะลูก แล้วซื้ออะไรมาทำไม ลำบากเปล่าๆ”
“อ่า..เครปเค้กครับ มีคนแนะนำว่าอร่อยผมเลย...”
“โอย คนแก่เบาหวานขึ้นพอดี ขาวลงไปก่อน แม่ไปรับพี่เขาแป๊บนึง”
แม่พี่เอิร์ธหันไปพูดกับแมวตัวขาวแล้วยื้อลูกบอลไหมพรมออกห่าง แมวเหมียวร้องแง้วๆประท้วงแป๊บเดียวก็โดดลงจากตักมาคลอเคลียรอบขาพี่เอิร์ธแทน
“อ้าว แม่กลัวเบาหวานขึ้นแบบนี้สงสัยจะลาภปากแกแล้วว่ะขาว”
“เอ้ เจ้าเอิร์ธ น้องเขาซื้อมาฝากแม่จะไปให้แมวกินได้ยังไง ไหนให้แม่ดูใกล้ๆหน่อยซิ คนแบบไหนนะที่แม่จะฝากลูกชายแม่ไว้ได้”
คำพูดของหญิงวัยกลางคนทำเอาผมจุกขึ้นมาในลำคอ หันมองเสี้ยวหน้าของพี่เอิร์ธที่อุ้มแมวขึ้นวางเกาะบ่าตระหนก พี่เอิร์ธออกแรงดันผมนิดเดียว แม่พี่เอิร์ธก็หัวเราะใหญ่
“ขี้อายเหรอ?”
“ครับ? เปล่าครับ เอ่อ...”
“กลัวแม่เหรอลูก?”
ผมมองผู้หญิงที่เป็นสาเหตุหนึ่งที่เคยทำให้ผมเสียใจเป็นวรรคเป็นเวรแล้วพยายามลบความทรงจำทั้งหมดออกไป เธอยิ้มสวยและบรรจงลูบผมของผมอ่อนโยน “แม่กับเอิร์ธมีกันสองคน เมื่อก่อนแม่ก็กังวลว่าคนแบบไหนที่จะมาอยู่กับเอิร์ธแทนแม่เวลาที่แม่ต้องไม่อยู่...”
“แต่ตอนนี้แม่มั่นใจว่าเอิร์ธโตแล้ว แล้วเอิร์ธก็เลือกแล้ว.. แม่กลัวนะ แต่แม่เชื่อว่าเอิร์ธจะตัดสินใจถูก ตานี่น่ะเลือกหนูมาตั้งนานแล้ว ดีจังที่โลกกลมให้กลับมาเจอกันอีก ไม่อย่างนั้นแม่คงรู้สึกผิดกับลูกชายคนเดียวแย่ที่ทำตัวเป็นไม่เลื้อยเพราะตัวเอง”
“แม่ก็ ไม้เลื้อยอะไรล่ะ”
“อย่าให้แม่เผานะตาเอิร์ธ วีรกรรมเราน่ะใช่น้อยที่ไหน ดีหน่อยที่ไม่เคยพาใครมาที่บ้าน ไม่อย่างนั้นฉันคงหัวใจวายตาย”
“แม่ก็พูดไป วันนี้ทำอะไรทานครับ หรือจะออกไปหาอะไรกินกันข้างนอกดี?”
พี่เอิร์ธกอดเอวแม่ถาม แต่หันมาขยิบตากับผม สุดท้ายได้ความว่าแม่เตรียมมื้อเย็นสำหรับสามคนจนหนำ แม่พี่เอิร์ธเป็นคนน่ารัก พอทานข้าวเสร็จผมก็อาสาล้างจานโดยพี่เอิร์ธส่งแม่เข้านอนกับไอ้ขาวก่อน ผมมองชะเง้ออกไปหลังบ้าน เป็นที่ดินยาวออกไป เหมือนมีโกดังกับโรงงานไม่เล็กไม่ใหญ่อยู่ด้านหลังประตูรั้วอีกที มีคนงานเดินกันอยู่บ้างช่วงหัวค่ำ แต่อยู่แยกกันกับตัวบ้านเป็นสัดส่วนชัดเจน กระทั่งสัมผัสอุ่นแนบลงกลางหลัง ผมก็เผลอสะดุ้งหันไปให้พี่เอิร์ธใช้จมูกชนกับแผลเก่าพอดิบพอดี
“โอ๊ะ”
“ขอโทษๆ.. เจ็บไหม? ไปทายาหน่อยเถอะ จานก็ล้างเสร็จแล้วนี่”
คนพูดบรรจงวางมือลงบนรอยช้ำที่โหนกแก้ม พี่เอิร์ธใช้สายตาเป็นห่วงมองลอดแว่นให้ผมหลบวูบ ใบหน้าร้อนผะผ่าวขึ้นมาเหมือนทุกครั้งที่เจอสายตาแบบนั้น มันพาลให้ผมรู้สึกเหมือนตัวเองถูกดุด้วยผู้ชายด้วยกันโดยที่ไม่มีข้อโต้แย้ง สุดท้าย ก็กลายเป็นผมนั่งนิ่งให้เภสัชกรหนุ่มทายาบนห้องนอนด้วยครีมอะไรสักอย่างไม่ยักจะเป็นยาหม่องแบบที่ผมคิด ปลายนิ้วที่ละเลียดป้ายยาอุ่นแต่ผมกลับรู้สึกว่าหน้าตัวเองอุ่นกว่า พี่เอิร์ธยักยิ้มนิดเดียวตอนผละถอยออกแล้วลุกไปล้างมือ เก็บยาลงกระเป๋าผมพลางกำชับว่าให้ทาบ่อยๆ จะได้หายไวๆแล้วอย่าเซ่อซ่าชนประตูตู้อีก
“คืนนี้นอนนี่ไหม?”
คนที่เดินกลับมาจากห้องน้ำถาม ผมส่ายหน้าแต่พี่เอิร์ธกลับหัวเราะไม่สนใจ มันโยนผ้าเช็ดตัว แปรงสีฟันกับชุดนอนมาให้ผมหน้าตาเฉย
“ไปอาบน้ำไป พรุ่งนี้เช้าจะรีบส่งไปทำงาน”
“บังคับ?”
“อย่าว่ายากนัก ไปอาบน้ำครับ จะได้มานอนอ่านหนังสือกัน”
คนพูดยกหนังสือขึ้นโชว์สองเล่ม ผมผุดหัวเราะในลำคอถาม “รู้ได้ไงว่ากันต์ชอบอ่านหนังสือ?”
“ก็เห็นอยู่ ที่ห้องก็มีอะไรไม่รู้เยอะแยะไปหมด นี่พี่ยืมเพื่อนมา ไม่รู้กันต์อ่านหรือยังนะ”
ผมจะยื่นมือไปหยิบ รุ่นพี่คนสนิทก็ยกหนีขึ้นเหนือหัว หลิ่วตาไปมองชุดอาบน้ำบนเตียงเชิงเตือนอีกครั้งเลยยอมคอตกกอดผ้าเช็ดตัวเข้าห้อง พอพ้นหลังบานประตูไปก็แอบยิ้มกับตัวเอง มันรู้สึกดีนะครับเวลามีคนใส่ใจรายละเอียดเล็กๆน้อยๆของเราว่าเราชอบอะไร ไม่ชอบอะไรโดยไม่ต้องตั้งคำถาม พี่เอิร์ธมักจะเป็นแบบนี้กับผม มันคือภาพของรุ่นพี่ ม.6 กับรุ่นน้อง ม.5 เหมือนที่เราไปกินไอศครีมหลังเลิกเรียนแล้วพี่เอิร์ธสั่งให้ผมหลังจากที่ผมสั่งเองแค่ครั้งสองครั้ง มันคือความใส่ใจที่บอกว่าวิชาไหนของผมถนัด ไม่ถนัดและสาเหตุคืออะไร มันคือความประทับใจที่ทำให้หัวใจผมพองขึ้นเหมือนบอลลูนยักษ์ด้วยการกระทำง่ายๆที่ไม่มีคำพูดอะไรให้ชวนเคลิบเคลิ้ม
ไฟโคมข้างหัวเตียงเป็นสีส้มเหลือง เปิดแข่งกับไฟนีออนบนเพดานชวนให้อ่านหนังสือกระดาษถนอมสายตาสบายตา ส่วนพนักพิงหลังก็สมส่วนสบายตัว ไม่ใช่อะไร พอผมออกจากห้องน้ำพี่เอิร์ธก็รีบจัดแจงให้ผมนั่งอ่านหนังสือบนเตียงส่วนตัวเองก็เช็ดผมให้ผมใหญ่ พอผมแห้งก็เริ่มเลี้อย กลายเป็นผมนั่งอยู่ระหว่างหว่างขายาวโดยพิงหลังกับอกแกร่งซึ่งแปะติดกับหัวเตียงอีกทีไปทั้งตัว เจ้าของคนตัวสูงใช้คางเกยที่บ่าผม ใช้สายตามองลอดแว่นหนามาอ่านตัวอักษรเดียวกันไปเรื่อยๆจนเวลาผ่านมาค่อนคืน
“นอนเถอะกันต์ ดึกแล้ว”
“ยังอ่านไม่จบเลย”
“ไว้เก็บไปอ่านที่บ้านก็ได้ พี่ให้ยืม”
เภสัชกรหนุ่มกล่าวเสียงทุ้ม ขยับตัวเอาตัวเองออกแล้วพลิกผมนอนราบบนเตียง ยื้อหนังสือในมือไปรวดเร็วก่อนคั่นพับเอาไว้ด้วยเศษกระดาษ แล้วลุกไปปิดไฟนอน ผมดันตัวเองลุกขึ้นมาหาหนังสือเล่มเดิมก็ถูกซ่อนไปแล้ว คนเจ้าเล่ห์หันมายิ้มมุมปากเพราะรู้ทันว่าผมยังไม่ยอมนอนจนกว่าจะอ่านหนังสือจบเลยรีบเอาไปซุกแล้วเดินมานั่งบนเตียงเดียวกัน
“พี่เอิร์ธ ให้กันต์อ่านอีกบทดิ”
“ไม่เอา นอนได้แล้ว นี่พี่ให้กันต์อ่านมาครึ่งเล่มแล้วนะครับ อย่าดื้อ แก่แล้วทำตัวแบบนี้ไม่น่ารักนะ”
“กันต์แก่พี่เอิร์ธก็แก่กว่าเหอะ เพิ่งจะ 24 ย่าง25....”
“เกิน20 เขาก็ถือว่าบรรลุนิติภาวะแล้ว ไม่งอแงแล้วนอนดีๆเลย พี่จะปิดไฟแล้ว”
ผมทำหน้ายุ่ง แต่ยอมล้มตัวลงนอน พี่เอิร์ธกดปิดไฟโคมก่อนล้มตัวลงข้างๆกัน เป็นครั้งแรกที่ผมนอนเตียงเดียวกับพี่เอิร์ธ เป็นครั้งแรกที่ถูกอีกฝ่ายดึงเอวเข้าไปกอด และเป็นครั้งแรกที่พี่เอิร์ธจูบเบาๆบนหน้าผากผมพร้อมกล่าวราตรีสวัสดิ์สั้นๆ
ถึงปากจะปิดแน่น แต่หัวใจผมกลับเต้นแรงเสียจนเหนื่อย
-west-
นางสับสนเกินนะชนกันต์ ฉันล่ะหมั่นไส้นาง คาสโนว่าสุดในเรื่องละ เพลีย ตอนจบให้นางหม้ายซะดีมั้ย
555555555+
ขอบคุณทุกคอมเมนต์มากครับ อ่านแล้วฉ่ำใจสุด อันนี้ไม่ได้อ่านทวน มีคำผิดบอกเก๊าด้วยนะ :mew2:
เจอกันตอนหน้า ภายในสามวันเจ็ดวันฮะ รักคนอ่านสุดใจ กอดหนึ่งที :กอด1:
-
สงสัย West. กลัวเราปล้ำจริงๆ ฮ่าๆ เลยเอาพี่เอิร์ธมาให้หายคิดถึงจริงๆ
พาเข้าบ้านแบบนี้ ความห่วงเรื่องปัญหาจากแม่พี่เอิร์ธก็หมดไปแล้วสินะ
ปัญหาใหญ่จริงๆของเรื่องคือ กันต์ ต่างหากนี่เนอะ :katai1:
จริงๆกันต์ชอบใครคะ ใจเต้นกับพี่เอิร์ธ แต่หนีไปง้อไอ้น้องมินแบบนั้น
รักเร่ จริงๆเลยกันต์เอ๊ยยยยยย สมควรโดนเจมส์ตบ ฮ่าๆๆๆๆ (ถึงแม้จะไม่ชอบเจมส์จาก FBBF ก็ตาม)
ถ้ากันต์ยังอาลัยอาวรณ์มินขนาดนั้น จะพาพี่เอิร์ธไปบวชซะเลย สงสารพี่เอิร์ธ
อารมณ์ประมาณ ตัวเธอของฉัน หัวใจเธอกอดใคร อะไรแบบนั้น ฮ่าๆ
ปล. มาต่อเร็วๆนะฮร๊าาาาาาาาาาาาาาา :mew1: :mew1: :mew1:
-
รักคนเขียนสุดใจเช่นกัน แต่ไม่เหมือนกันตรงที่อยากกอดหลายๆ ที อั๊ยยะ!!! >///<
อ่านพาร์ทนี้แล้วแอบเพลียความโลเลของน้องกันต์เบาๆ ระหว่างมินกับพี่เอิร์ธมันเลือกยากจริงๆ เหรอ ดูมินเหมือนผู้ชายเสเพลอ่ะ ใครก็ได้เอาหมด
อีกอย่างนะ แม่พี่เอิร์ธก็ไม่ได้อะไรมากมาย ออกแนวเป็นห่วงลูกมากกว่า ก็แหมตอนนั้นต่างก็ยังเด็กทั้งคู่ด้วยนี่ ดังนั้นไม่แปลกที่แม่จะทำแบบนั้นเลย
-
ชนกันต์ นางน่ะหลายใจ ชิๆๆๆๆๆ :fire: :fire: :fire:
โกรธนางอ่ะ ><
คุณคนเขียนคะ ถ้าเรื่องนี้สุดท้ายพี่เอิร์ธไม่ใช่พระเอก นางไม่มีโอกาสได้แอ้มพี่เอิร์ธล่ะก็
เค้าขอรับพี่เอิร์ธใส่ห่อกลับบ้านนะคะ จะเอามาหม่ำให้หนำใจเลย 555 (ดูโรคจิตชอบกล)
ชอบนะ ดูพี่เอิร์ธชัดเจนแล้ว และดูเหมือนจะชัดเจนอยูคนเดียวด้วย
นอกนั้น.....เฮ้อ อย่าให้พูด :เฮ้อ: :เฮ้อ:
บางทีนางก็ดูเหมาะกับดาราดีนะคะ ดูโลเล หวั่นไหวง่ายๆพอกัน
เป็นเรื่องแรกจริงๆ ที่รู้สึกหมั่นไส้นายเอกจนเก็บไว้ในอกไม่ได้ ต้องระบายออกมา
ยิ่งแม่พี่เอิร์ธยอมรับแล้ว และเอ็นดูนางก็รู้สึกว่าถ้าตอนหน้านางยังงงและมึนไปกะดาราอีกล่ะก็
เค้าจะฟ้องแม่พี่เอิร์ธ ไม่ต้องยกลูกชายให้นางแล้วค่ะ เสียดายของ เชอะๆๆๆ งอนนางจริงจัง
ขอบคุณนะคะคนเขียน ตอนหน้าหวังว่าจะได้เจอกันในเร็ววันค่า อิอิ :bye2: :bye2:
-
กันต์เอ๊ยยยยย เริ่มอยากเก็บเธอไว้ทั้งสองคนสินะ -*-
-
ไม่รู้ทำไม อ่านถึงตอนที่มินมัน 'ง้อ' แฟนมัน เราก็รู้สึกเจ็บจี๊ดขึ้นมาที่ใจ
มีกระทั่งรูปคู่บนหัวเตียง คงไม่ใช่คบเล่นๆ ฆ่าเวลาหรอกมั้ง
แล้วการที่แกพูดว่าถ้ากันต์เลือกพี่เอิร์ธก็ไม่ต้องมายุ่งกับแกน่ะ....
ถามหน่อย ใครที่ยัดเยียดตัวเองให้ใครกันแน่????
แกนั่นแหละที่จับปลาสองมือ เหยียบเรือสองแคม รักพี่เสียดายน้อง (สุภาษิตมาเต็ม = =")
แกมีสิทธิ์อะไรที่จะำพูดแบบนั้น ถ้าไม่มีแก กันต์กับพี่เอิร์ธมันก็ชะละล้าละล่ากันไปถึงไหนแล้ว -*-
มาทำตัวเป็นห่วงมาถ่วงใจนังชนกันต์อยู่นั่นแหละ ไม่จริงจัง ก็อย่ายุ่ง เข้าใจป่ะ???
หมดกำลังใจจะเชียร์อิมินต่อไปแล้ว ไม่ไหวแล้ว เกินเยียวยาแล้ว
เพลียกับนังกันต์ นางก็พร่ำเพ้อพรรณนาว่าใจเต้นแรงงั้นงู้นงี้กับพี่เอิร์ธ
แต่พอลับหลัง นางก็เข้าหาชายอีกคนในที่รโหฐานกันสองต่อสอง มีการโอบรอบคอเขาด้วย!!
สมควรแล้วที่โดนนังเจมส์ต่อย ถึงเราจะไม่ชอบนังเจมส์จากเรื่องก่อน แต่เรื่องนี้นางมีสิทธิ์หึงนะ
จากตอนสองที่เชียร์อิิมินสุดติ่ง ตอนนี้ขอกลับลำมาเชียร์พี่เอิร์ธสุดใจ
นังกันต์ ถ้าแกยังมัวโลเล มัวแต่คิดถึงจิตใจของคนที่มันไม่สมควรได้รับความจริงใจจากแกอีก
พี่เอิร์ธหลุดมือคราวนี้ แกจงเป็นหม้าย(ว่าที่)ผัวทิ้งไปตลอดชีวิตเถอะ!!!
พี่เอิร์ธสู้ๆ TT^TT
อินจัด :katai5:
มาต่อไวๆ นะคะ อ่านเรื่องของคุณ -west- ทีไร เราต้องรีบไปหาเรื่องหวานๆมาอ่านต่อทันที
เพราะมันหน่วง มันบีบหัวใจเกินทน TT^TT
-
3p คือคำตอบสุดท้าย จบ :katai2-1:
-
กันต์ตัดสินใจเลือกดีๆสักทีเหอะ :serius2:
สงสารพี่เอิร์ธ
ช้านเชียร์พี่เอิร์ธ
สมมุติถ้าวันนึงรู้ว่าพี่เอิร์ทเค้าทำแบบกันต์บ้าง กันต์จะรู้สึกยังไงล่ะ
:z6: :fire:
ป้าไม่ปลื้มนะคะ
-
ฉันว่าฉันอยากตบนังกันต์ซักฉาดดดดด
-
เรื่องที่ดีของนิยายเรื่องนี้คือมันเหมือนกับคนทั่วไป(ซึ่งเป็นส่วนใหญ่)ในสังคมมาก
ตราบใดที่ยังไม่ตัดสินใจก็มีกั๊กพื้นที่ไว้เป็น save zone ของตัวเองว่ามีแผนสองตลอด
แต่คนส่วนใหญ่มักไม่ยอมรับข้อเสียด้านนี้ของตัวเอง เลยแกล้งทำเป็นไม่เห็นกันไปล่ะนะ
ข้อเสียของนิยายเรื่องนี้ก็คือเหมือนจริงเกินไป อ่านแล้วหงุดหงิดจึ๊กๆ อยู่พอสมควร ฮ่าๆๆ
แต่เราชอบกันต์นะ ดูเหมือนเลวที่ไม่เลือกใคร แต่จะให้โทษอะไรล่ะ ในเมื่อพี่เอิร์ธก็ดูเนือยๆ
รักน่ะก็ใช่ จริงจังก็รู้ แต่ให้ความสำคัญกับความรักแค่ไหนนี่สิ ดีแต่พูด ดีแต่ปราม
แล้วตัวเองก็เฉยๆ ผลุบๆ โผล่ๆ เป็นนินจา เดี๋ยวไปเดี๋ยวมา เป็นกันต์ เราก็แอบไม่กล้าไปตั้งตัวล่ะ(วะ)
ส่วนมิน มันชั่วเห็นๆ นะ คบแบบไม่จริงจังวินๆ ทั้งคู่ ก็เห็นไปเลยว่าชั่วนะ คือมันยังดูรู้ไงว่าจะไปไงต่อ
แต่พี่เอิร์ธนี่ไม่รู้นะ เหมือนคบไปวันๆ เนือยๆ เป็นคนที่บ้างาน เห็นงานสำคัญกว่าความรักหรือเปล่าไม่รู้ อันนี้สิปัญหา
สรุปว่า เชียร์กันต์ ไหนๆ ก็มาสายออกแนวชีวิตจริงละ ก็คิดว่าเกิดขึ้นจริงๆ แล้วเราทำไงไปเลยละกัน
กำลังคิดว่าถ้าตัวเองเป็นกันต์ ป่านนี้คงชั่วยิ่งกว่ากันต์หรือเปล่านะ เก็บมันไว้สองคนนี่ล่ะดี กร๊ากกกก
-
อ่านตอนนี้แล้วจู่ๆน้ำตาก็ไหล สงสารพี่เอิร์ธ ณ ตอนนี้พี่เอิร์ธเนี่ยจริงจังกับกันต์มากๆให้ใจสุดๆรักสุดๆแล้วมั้ง แม่ก็ยอมรับแล้วด้วย
แต่กันต์เนี่ยคือก็บอกว่ารักพี่เอิร์ธ แต่ก็รู้สึกดีกับมินชอบเวลาอยู่กับมิน
พออ่านตอนที่กันต์บอกว่ารักพี่เอิร์ธแต่ก็รู้สึกดีๆกับมินด้วย แถมยังไปง้อมินถึงห้องแล้วโดนต่อยมานี่ จากนั้นเป็นฉากพี่เอิร์ธถามกันต์ว่าเป็นไรมาด้วยความห่วงใย แล้วเกิดความรู้สึกแบบพี่เอิร์ธจะรู้มั้ยในขณะที่พี่เลือกกันต์แล้ว มีกันต์คนเดียวแล้ว ให้ใจกันแล้วรักกันต์สุดๆแล้ว ตอนนี้กันต์เองก็ยังรู้สึกดีๆกับอีกคนด้วยเหมือนกัน แล้วยิ่งพี่เอิร์ธพามาเจอแม่แล้วแม่เองก็ดูจะเอ็นดูกันด้วยแล้วยิ่งแบบน้ำตาไหลพราก คือพี่เอิร์ธรักกันต์ขนาดนี้แล้วนะ เลิกหวั่นไหวได้แล้ว ถ้าจะยังหวั่นไหวกับมินอยู่ก็เลือกๆมินไปเถอะ สงสารพี่เอิร์ธแล้ว ณ ตอนนี้ (แล้วเราจะดูแลพี่เอิร์ธเอง ๕๕๕)
แต่ถ้าจะเลือกพี่เอิร์ธก็เลิกหวั่นไหวกับมินเด็ดขาดได้แล้ว ยังเป็นแบบนี้อยู่ก็หวั่นใจแทนพี่เอิร์ธ คิดว่ากันต์ก็คงรักพี่เอิร์ธแหละแต่ถ้ากันยังรู้สึกดีกับมินไปด้วยในขณะที่พี่เอิร์ธรักแค่กันต์คนเดียวแบบนี้ มันรู้สึกไม่แฟร์กับพี่เอิร์ธเลย //สาดน้ำตาใส่กันต์รัวๆ :o12:
ทั้งที่ปกติชอบเวลาที่กันต์กับพี่เอิร์ธอยู่ด้วยกันมากๆ แต่อารมณ์ตอนนี้คือเคืองกันต์ ฉากตอนกันต์อยู่กับพี่เอิร์ธตอนท้ายเลยไม่รู้สึกอิ๊อร๊างอย่างเคย ในระหว่างที่มินไม่อยู่ไปเคลียร์ความรู้สึกตัวเองมาซะนะกันต์ ถ้าเคลียร์ตัวเองได้เราถึงจะยกพี่เอิร์ธให้ ๕๕๕๕
ถ้าเคลียร์ตัวเองไม่ได้ก็ไปอยู่กับมินทร์บนดวงจันทร์ซะเถอะ :katai1:
นั่งๆพิมพ์คอมเมนต์แล้วน้ำตาก็จะไหลอีกอะไรจะอินกับพี่เอิร์ธป่านนั้น ๕๕๕๕
คนเขียนอาจจะงงว่าไม่ได้เขียนให้ดราม่านะตอนนี้ ร้องไห้ทำไม คนอ่านก็งงเหมือนกันค่ะ ๕๕๕๕๕๕
อาจจะเม้นท์งงด้วย เพราะน้ำตาไหลจนมึนหัวบวกง่วงหน่อยๆ ต้องขออภัยมา ณ ที่นี้ค่ะ แหะๆ
รอตอนต่อไปนะคะ หวังว่ากันต์จะเคลียร์ตัวเองได้ :กอด1:
-
เริ่มจะปวดหัวกับนายเอก สองรักตลอด เข้าใจคุณ west แล้วที่บอกว่าตัวละครในเรื่องทุกคนมีดีมีเสีย
กันต์ก็เช่นกัน จ๊ะ พ่อหล่อเลือกได้ เฮ้อ นะ เรื่องเข้าใจกับมินเนี่ยเราเข้าใจว่าควรปรับความเข้าใจกัน
เพราะยังไงก็คนรู้จัก แต่ความรู้สึกของกันต์ที่เกินไปกว่านั้นถึงขนาดจะคว้ามาจูบกันเนี่ย บอกตรงว่าปวดหัวเลย
อีตามินก็งอนอย่างกับเด็กเลยเนอะ ทั้งที่ัตัวเองก็มีเจมส์อยู่อย่างชัดเจน หรือกันต์กับมินจะคบกันดีฟระ
เพราะชอบมีสองรักเหมือนกัน ฮูย เป็นครั้งแรกที่แอบว่ากันต์เลยนะเนี่ย เจมส์หึงแรงดี ต่อยเลย จบกันจ๊ะวันนั้น
แม่พี่เอิร์ธน่ารักดี เปิดทางขนาดนี้แต่งงานกันเลยเหอะ ปัญหาไม่ไ้ด้อยู่ที่พี่เอิร์ธแล้ว อยู่ที่รักเร่ของกันต์นี่แหละคราวนี้
ซึ่งมันค่อนข้างยากเลยที่มันจะจบง่าย ๆ ไม่รู้สิ ถ้ากันต์ยังตัดไม่ได้แบบนี้ดูแล้วจะยาวนะ
ชอบพี่เอิร์ธที่ใส่ใจหาหนังสือมาให้ ถึงเวลาก็พอจะบังคับกันได้เนอะให้นอน ดูแลดีมากอ่ะ
แต่ตอนนี้ไม่เชียร์ใครแล้ว ปล่อยกันต์ไปตามสภาพ งอนกันต์เบา ๆ อ่ะบอกตรง
ขอบคุณค่ะ
-
:angry2:
มิน!!!!! เอาเจมส์ไปเก็บแล้วก็ไปอยู่กะแฟนเธอเถอะ
กันต์ไม่น่าไปง้อเลย เพราะความโลเลของกันต์แท้ๆ
โดนเลย
:impress2:
ชูป้ายไฟเชียร์พี่เอิร์ธต่อไป
คนนี้แหละที่ใจกันต์ต้องการ ฮ่าๆๆๆ (คิดเองเออเอง)
ถ้าพี่เอิร์ธเสียใจ เราคงเศร้าไปด้วย :hao4:
-
อ้าววว ตอนจบจะให้เป็นหม้ายหรอ หม้ายผัวทิ้ง หรือ หม้ายผัวตายอ่ะ 555555 :katai5:
-
กันต์นี่ก็นะ กับคนนู้นก็หวั่นไหวแต่ใจก็ยังห่วงหาอีกคน แล้วที่ต้องไปง้อมินนี่คือทำไรผิดมาหรอ
จำได้ว่าตอนที่แล้วพระเอกกะหมอยาเค้าปะฉะดะกันนิดหน่อยเอง เพราะเค้าฉะกันเรื่องตัวเองหรอเลยต้องโร่ไปง้ออะ
คราวนี้ไงหล่ะ แม่ก็เซย์เยสละหมอเค้าก็เดินหน้าเต็มกำลังเหลือแต่กันต์นี่แหละยังยักเกียร์ไปหน้าถอยหลังอยู่
อ่านมาถึงตอนนี้แล้วก็สงสัยในตอนพิเศษที่เจมส์ไปสร้างความร้าวฉานให้เฮียตอนนั้นจจำได้ว่ามินบอกเพิ่งคบกันได้สี่ห้าวัน
แต่พอมาในนี้คือคบกันมาพักนึงแล้ว อ่านสับสนเองหรือมินบอกเฮียไปแบบผ่านๆ
ยังคิดอยู่ว่าเจมส์จะเป็นแค่เด็กน่ารักที่แสดงออกแบบไม่ค่อยน่ารักคนนึงเท่านั้น ไม่ใช่แรดร้ายแบบเป็นนิสัย
ตามต่อจ้าาา
-
ตอนนี้อินมากค่ะคนเขียน โมโหสุด คือหมั่นไส้มินกับเจมมาก ง้อกันแบบนี้อีกแล้วจ้า
ไม่เข้าใจอะว่ามินต้องการอะไร ก็ดูจริงจังกับเจมนะมีรูปคู่ ง้อเจมตลอด
ทั้งๆที่เจมต่อยกันต์อะ แต่ไล่กลับห้อง?!!! รอบสองอะถ้าจำไม่ผิด รอบแรกคือครั้งแรกทเลยที่เจมเจอกันต์ปะ ขอด่าหน่อยเหอะ อิมินเหี้ยยยยยยยยยยยยยอะ
อ่านแล้วไม่รู้สึกหมั่นกันต์เลยทั้งที่นางโลเล แต่เกลียดมินมากอะ คือดูออกว่าแคร์เจมมาก มากกว่ากันต์ด้วย
แต่เวลาพูดถึงเจมให้กันต์ฟังนี่ดูแค่เล่นๆกับเจมส์อะ แต่เราไม่ชอบเจมเหมืินกันตั้งแต่เฮียบีมละ ตัวป่วนเลย นี่ก็เอะอะโวยวายๆ น่าหมั่นไว้อะ
แล้วมินนี่ไปญี่ปุ่นอล้วใช่ไหม หมดบทบาทแล้ว? มินทำแบบนี้เพื่อใคร
แต่ที่บ่นมาทั้งหมดนี้คืออยากให้มินเป็นพระเอกมากกว่าพี่เอิร์ธนะ 5555555555555555 เกลียดมินนะแต่ก็แบบพีาเอิร์ธดูเป็นพ่อมากเลย
สู้ๆนะพี่เอิร์ธ รีบทำตัวน่ารักๆ หนูจะได้เชียร์พี่555555555555555555555
คนดีๆอย่างพี่เอิร์ธถ้ากันต์ไม่เลือกก็ใจร้ายแล้วล่ะ ถึงจะดีไม่ที่สุดแต่ก็ดีกว่ามิน ฮิ
อีกอย่างถ้ากันต์เลือกมิน แล้วสุดท้ายมินไม่เลือกกันต์อะ เพราะมินนี่ออกตัวแรงว่าจับปลาสองมือ
หน้าด้านแบบลืมโลกมาก ดูเป็นคนที่เห็นแก่ตัวที่สุดในเรื่องละ มินยังจริงจังกับกันต์ไม่พออะ ดูออกเลยว่าแคร์ความรู้สึกเจมมากกว่า
แต่ความรู้สึกเราคือพี่เอิร์ธก็คนดีไปอะ แต่เราไม่ใช่นายเอก ปล่อยให้เป็นหน้าที่ของกันต์ไป55555555555
-
อ่านตอนนี้ละปรี๊ดค่ะ โคตรปรี๊ดเลย อยากตบกันต์ :beat:
คืออะไร ยังไง ไปง้อก็พอเข้าใจนะ แต่โอบคอมินทร์นี่มันคืออะไร ?
ทั้งๆตัวเธอตกลงดูใจกับพี่เอิร์ธแล้วนะ โลเลได้อีกค่ะ
สุดท้ายกันต์คู่มินทร์ไปเลยเถอะ โลเลทั้งคู่ จับคู่กันไปนะดีแล้ว
ส่งนพี่เอิร์ธอยากให้เจอคนดีๆเข้ามา ทิ้งกันต์ไปเลย
คือเรามองว่าพี่เอิร์ธแกจริงจังขนาดพาไปบ้านแต่กันต์ก็ยังโลเลอยู่นั้นแหละ ไม่แฟร์เลยนะ
สมควรโดนเจมส์ต่อย น่าจะโดนเยอะกว่านี้นะ เอาให้กระอักเลือดเข้าโรงบาล
อ่านแล้วหงุดหงิดกันต์ ยิ่งพี่เอิร์ธเป็นห่วงยิ่งหมั่นไส้กันต์
ปล ใส่อารมณ์ไปนิด แฮ่ๆ แบบว่ามันอิน ><
-
กันต์โดนแม่ยกกระหน่ำมากมาย.....
พี่เอิร์ธถ้าไม่เอา คนรอเพียบ........5555
ชัดเจนขนาดนี้ ถีบทิ้งไปเลยมินอ่ะ
มัวลังเลอะไร ให้ตัวเองด้อยค่า
-
ตอนนี้อินมากค่ะคนเขียน โมโหสุด คือหมั่นไส้มินกับเจมมาก ง้อกันแบบนี้อีกแล้วจ้า
ไม่เข้าใจอะว่ามินต้องการอะไร ก็ดูจริงจังกับเจมนะมีรูปคู่ ง้อเจมตลอด
ทั้งๆที่เจมต่อยกันต์อะ แต่ไล่กลับห้อง?!!! รอบสองอะถ้าจำไม่ผิด รอบแรกคือครั้งแรกทเลยที่เจมเจอกันต์ปะ ขอด่าหน่อยเหอะ อิมินเหี้ยยยยยยยยยยยยยอะ
อ่านแล้วไม่รู้สึกหมั่นกันต์เลยทั้งที่นางโลเล แต่เกลียดมินมากอะ คือดูออกว่าแคร์เจมมาก มากกว่ากันต์ด้วย
แต่เวลาพูดถึงเจมให้กันต์ฟังนี่ดูแค่เล่นๆกับเจมส์อะ แต่เราไม่ชอบเจมเหมืินกันตั้งแต่เฮียบีมละ ตัวป่วนเลย นี่ก็เอะอะโวยวายๆ น่าหมั่นไว้อะ
แล้วมินนี่ไปญี่ปุ่นอล้วใช่ไหม หมดบทบาทแล้ว? มินทำแบบนี้เพื่อใคร
แต่ที่บ่นมาทั้งหมดนี้คือเชียร์มินกว่าพี่เอิร์ธนะ 5555555555555555 เกลียดมินนะแต่ก็แบบพีาเอิร์ธดูเป็นพ่อมากเลย
สู้ๆนะพี่เอิร์ธ รีบทำตัวน่ารักๆ หนูจะได้เชียร์พี่555555555555555555555
คนดีๆอย่างพี่ถ้ากันต์ไม่เลือกก็ใจร้ายแล้ววววววววววว
แต่ความรู้สึกเราคือพี่คนดีไปอะ แต่เราไม่ใช่นายเอก ปล่อยให้เป็นหน้าที่ของกันต์ไป55555555555
โดนใจมากเลยค่ะ ตอนนี้อ่านแล้วเกลียดมินกับเจมส์จังเลย ทั้งๆ ที่เจมส์มันก็ไม่ผิดอ่ะนะ แต่เกลียดสะสมมาจากเรื่องก่อน 555+
ที่รู้สึกเจ็บกับตอนนี้ก็เพราะว่าเชียร์อิดารามันนี่แหละ ดูมันแคร์แฟนมันมากกว่ากันต์ แล้วที่ผ่านมา ที่เอาใจกันต์มันคืออะไร???
ทำเหมือนกันต์เป็นคนพิเศษ สถานะอยู่เหนือกว่าเจมส์ เป็นคนที่มินแคร์มากที่สุด
แต่การกระทำทั้งสองครั้งของมัน คือมันห่วงแฟนมันมากกว่า ง้อกันจนเสร็จสมอารมณ์หมาย แล้วค่อยมานึกถึงกันต์
ตบหัวแล้วลูบหลังสุดๆ นอกจากนี้ยังพูดหมาๆ เจมส์ก็ส่วนเจมส์ กันต์ก็ส่วนกันต์ สรุปคือเมิงจะควบสองว่างั้น????
แล้วทีกันต์ที่รู้สึกดีกับทั้งพี่เอิร์ธและกับมัน มันกลับบังคับให้กันต์เลือก ไม่งั้นก็ไม่ต้องมายุ่งกับมัน โหย สันดานว่ะ!!
(อันนี้แค่มุมมองที่มีต่อมินนะคะ ไม่ใช่ว่าเราเชียร์ให้กันต์ควบสอง = =")
มันส่อถึงนิสัยมินว่าคิดถึงแต่ตัวเอง เอาแต่ได้ฝ่ายเดียว ไม่เคยแคร์ความรู้สึกกันต์หรอก ที่มันเทคแคร์กันต์ มันหวังแค่ฟันหรือเปล่า
ข้อสังเกตของเราอีกอย่าง คือมินมันก็ไม่เคยเคลียร์เลยว่ามันรู้สึกยังไงกับกันต์ ไม่เคยบอกว่าชอบด้วยซ้ำ (มั้ง? หรือเราอ่านพลาด?)
มีแต่บอกให้กันต์ชอบมัน อย่าไปยุ่งกะพี่เอิร์ธ คือคำพูดส่อถึงความคิดอ่ะ ว่าคิดถึงแต่ตัวเอง
นิสัยของมินตอนนี้ ทำให้เราไม่อยากเชียร์มันแล้วค่ะ รู้อนาคตเลยว่ากันต์คงได้ช้ำใจหลายรอบแน่ๆ เพราะสันดานเจ้าชู้ของมัน
คือตอนนี้ที่เชียร์พี่เอิร์ธ ก็ยังไม่ได้ชอบพี่เอิร์ธมากขึ้นนะ แต่รู้สึกว่าพี่เอิร์ธเหมาะจะเป็นพระเอกมากกว่าจริงๆ
ไม่รู้สิ ใจลึกๆ เราก็ยังอยากให้มินมันเป็นพระเอกอยู่นั่นแหละ แต่ตอนนี้ทำใจรับนิสัยมันไม่ได้จริงๆ
ถ้าพี่เอิร์ธเป็นพระเอกจริงๆ คุณ -west- ช่วยทำให้พี่เอิร์ธเป็นคนเสน่ห์มากกว่าอิดารามันทีนะคะ เราจะได้ชอบพี่เอิร์ธอย่างไม่ตะขิดตะขวงใจ
แล้วถ้าอิมินมันอกหักจากกันต์จริงๆ แล้วมีเรื่องต่อมาที่มันเป็นพระเอก เราขออนุญาตไม่อ่านนะคะ (โดยเฉพาะถ้านังเจมส์เป็นนายเอก)
ไม่ชอบพระเอกเจ้าชู้จริงๆ ค่ะ คิดไปเองว่าถ้าอ่านเรื่องนี้จบ เราอาจรู้สึกไม่ดีกับอิมินมันก็ได้ = ="
-
อ้าวๆ อินางชนกันต์โดนตบ(?) กร๊ากกกกกก
-
กันต์ปล่อยมินมันอยู่กับเจมส์ไปเหอะ
ถ้าโดนเจมส์ต่อยแล้วมินมันไล่กันต์กลับห้องแบบนี้อ่ะ
แสดงว่ามันไม่เห็นหัวกันต์เลยนะ
ตอนนี้อ่านแล้วรู้สึกสงสารพี่เอิร์ท
รู้สึกว่าเป็นคนเดียวที่ชัดเจนที่สุด :เฮ้อ:
-
เหอๆ แอบหมั่นไส้ว่า มินกับกันต์ก็เหมาะกันดีนะ แกว่งไปแกว่งมาทั้งคู่
ชริ ไม่ต้องมาทำให้พี่เอิร์ธเสียใจเลยนะ
จำได้ล่ะว่าเจมส์ไปทำอะไรไว้ที่ญี่ปุ่น มิน่าล่ะถึงไปเกาะเฮียบีม
-
พี่เอิร์ธเล่นบทหล่อเลวได้แล้วค่า
ปล่อยไปนานๆอีกันต์ได้คบซ้อนตลบหลังพี่เอิร์ธแน่นอน
คราวนี้ก็คดีพลิกกันหมดเยย
โหยเบื่อมินว่ะไม่ไหวแล้ว เจมส์ด้วยสงสัยต้องให้พี่เอิร์ธแพคทีมกับเน็ตปะแล้วจัดการอีคู่นี้ไป เยอะสุดไรสุด
หรือเพราะว่าเราเป็นแม่ยกพี่เอิร์ธตั้งแต่แรกอะ
เลยรู้สึกว่าแบบพี่เอิร์ธแม่งมาแบบวินๆ
แต่มินนี่คือพาลเพราะไม่ถูกเลือก นี่คือคนที่สมรควรจะอยู่ด้วยกันใช่ปะ?
คนดีมั่กมากเลยอ่า แต่พี่เอิร์ธก็ไม่ใช่ว่าจะดีเลิศ คือตั้งแต่กลับมาหากันต์ก็ไม่เห็นฮีจะไปยุ่งกับใคร
โอ้ยสรุปให้กันต์นางอยากทำไรทำไปเถอะ
แต่พี่เอิร์ธต้องห้ามเจ็บค่ะก๊ากกกกกกกกกกกกก
-
บางทีก็อยากอ่าน NC ของภูมินทร์และเจมส์น่ะนะ :z1: :z1:
-
อยากจะเข้าข้างนายเอกนะ แต่ไม่ไหวแล้ว
ไม่ปลื้มมาก ไม่ปลื้มมากๆ ไม่ปลื้มมากๆๆๆๆๆๆๆๆ :katai4:
สงสารพี่เอิร์ธสุดใจ ทำไมชนกันต์เป็นคนแบบนี้นะ
เหมือนกันต์เข้าหามินทร์มากเกินไปอ่ะ
ในขณะที่พี่เอิร์ธเข้าหากันต์ตลอด
ชอบที่พี่เอิร์ธชัดเจนดี สู้ต่อไปนะพี่เอิร์ธ :a2:
-
โดนมินทำขนาดนี้แล้วยังไปดีกับมันอยู่อีกนะ...แบบนั้นก็ไม่รู้จะเรียกว่าอะไรแล้วอ่ะ... :เฮ้อ:
รู้ทั้งรู้ว่ามินมีเจมส์อยู่แล้ว ยังไปยุ่งกับมันอีกทำมายยยยยยยย
โคตรสงสารพี่เอิร์ธเลย ...
-
เข้าใจกันต์นะ เป็นเราก็ต้องลังเล อีกคนก็พระเอกหนังขี้อ้อนเชียวนะ
แต่ในฐานะแม่ยกมินขอกระโดดถีบหน้ามินสองที รับไม่ได้แล้วว่ะ
มินเห็นแก่ตัวเกินไป เชียร์ใหญ่ดีกว่า
-
อยากเก็บเธอไว้ทั้งสองคนอย่างงี้ก็3pไปเลยป้ะล่ะกันต์ 55555
เดาไม่ออกจริงๆว่าใครจะเป็นพระเอก
กันต์เหมือนจะชอบพี่เอิร์ธมากกว่านะ แต่ก็ยังห่วงความรู้สึกมินตลอด
แต่พี่เอิร์ธเหมือนมีอะไรที่ปกปิดไว้อยู่
ส่วนมินก็ยังมีเจมส์
โอ้ยสับสน อ่านไปเรื่อยๆก็ได้
สักวันคงได้รู้ว่าใครคือพระเอกจริงๆ
กอดคนเขียนนนนนน ><
-
ขอเปลี่ยนพระเอกได้ไหมคะ ไม่เอาทั้งพี่เอิร์ธทั้งมิน เพราะแย่ทั้งคู่ มินเห็นแก่ตัวมาก แคร์เจมส์มากเวลาเจมส์ไม่พอใจก็ง้อแบบเนื้อแนบเนื้อแต่กับกันต์ไม่ง้อไม่ชัดเจนแต่กลับมาทำหึงหวง ส่วนพี่เอิร์ธเห็นแก่ตัวตั้งแต่แรกทิ้งกันต์ไปโดยไม่ยอมบอกอะไรผ่านไป6ปีถึงกลับมาหากันต์ถ้าไม่เจอกันโดยบังเอิญก็คงไม่คิดที่จะตามหาแย่มากๆ ขอเปลี่ยนเป็นใหญ่แทนแล้วกันคะน่าจะรู้ใจกันต์มากกว่าใคร
-
:pig4: :pig4: :pig4:
-
ตัดสินใจไม่ถูกว่าจะเอาผู้ใด ก็ 3p เลยก็ได้นะ คนอ่านชอบ 555+
-
คุณว่าที่สามีเพอร์เฟคขนาดนี้นะนาง ยังสร้างเรื่องอีกกกก นางชนกันต์ :katai5:
-
มินมันก็รุงรัง
พี่เอิร์ทก็เอื่อยเฉื่อย
อยู่คนเดียวเถอะ ไหนๆก็เลือกไม่ถูกอยู่แล้ว
-
อ่านมาหลายตอนแล้วก็ฉุกคิดได้ว่า...จริงๆกันต์ก็เหมือนเราทุกๆคนนี่แหละที่ยังลังเล ร่อนเร่ หาความรัก...เพราะเราก็ยังจะรักตัวเองมากกว่ารักคนอื่น...ไม่ใช่ว่ากันต์จะเลือกระหว่างมินทร์และเอิร์ธไม่ได้หรอก... :-)
-
แต่ถ้าเราเป็นนางนะ เราจะไปตบ จิกหัว แล้วก็ทึ้งหัวอินังน้องเจมส์คืน
กันต์ผิดก็จริงที่ยุ่งกับแฟนหล่อน แต่พ่อมินแฟนหล่อนก็ใช่ย่อยนะจ๊ะ
จนมาเห็นฉากง้องอนกันของพ่อดารากับอิน้องเจมส์
จากสะกรัมอิน้องเจมส์คนเดียวคงไม่พอแล้วล่ะ
เราขอกระทืบๆๆ แล้วก็ข่วนหน้าพ่อดาราอีกคน เอาให้หากินไม่ได้เลย
มันเจ็บใจอ่ะ ทำเป็นงอนกันต์โง้นงี้ ทีตัวเองอ่ะน่ะยิ่งกว่ากันต์อีก
อย่างน้อยกันต์ก็ยังไม่ได้อะไรๆ กะใครนะ ไม่เหมือนมิน
ยุให้กันต์เสียตัวให้พี่เอิร์ธไปเลย อย่างน้อยพี่เอิร์ธคงไม่ซุกเด็กเหมือนมินหรอก :katai4:
-
ถ้าเจมส์ไม่เปิดประตูเข้ามาก่อนนะ .. อืมมมม
มินกับกันต์ก็ ...
:hao3:
-
555กันต์นางรักเร่สมกับชื่อเรื่องเจงๆ
-
หนนี้ไม่มีไรให้กันต์มาก นอกจากสมน้ำหน้าที่โดนตบ ลืมไปรึค่ะคุณรักเร่ ว่าเค้ามีแฟนแล้ว และตัวเองอยู่ในฐานะอะไรของเค้า
ตอนนี้ี่เอิร์ธกับแม่ก็ชัดเจนแล้ว ยกป้ายไฟเชียร์เต็มที่ ขนาดใหญ่ยังดูถอยๆไปเลยนะ
อะไรยังไงไม่รู้ แต่ดันพี่เอิร์ธในฐานะผู้ประกาศสถานะตัวเองอย่างชัดเจน
ส่วนไอ้เหี้ยมิน คะแนนไม่ดีแล้วก็ยังพาติดลบ นาทีนี้สงสารน้องเจมส์สุด เสียกายไปพอ เสียใจอีกตะหาก
ผู้ชายแบบไอ้เหี้ยเนี่ย ขอสาปส่งค่ะ
-
คือ.. ชั้นเลิกเชียร์สามพีละ แหม อีมินนี่ ตอนแรก กันต์อย่างนู้นอย่างนี้ แล้วเธอมีนังเจมส์ ยังจะมาจีบ(ละมั้ง? รึบริหารเสน่ห์?)กันต์อีก
กันต์จ๊ะ อย่าเยอะ เอาพี่เอิร์ธอะ ชั้นว่าเหมาะสุดแล้ว คุณแม่เธอเปิดไฟเขียวให้แล้ว คงไม่อยากเห็นลูกเหลวแหลก (แรงไปหรอ?) โอเคๆ เสียใจฟูมฟายละกัน แล้วก็นะ เห็นแล้วนี่ มิน-เจมส์น่ะ มีรูปหัวเตียงด้วย คงจะรู้นะเวลาเธอเลือกมินน่ะ มินจะเอาใคร ตัดสินง่ายๆเลยนะ มินปลอบเจมส์ อย่าไปเป็นมือที่สามเขาเลย จบป้ะ?
-
:really2: :really2:
-
กันต์ ลังเลหรือเปล่าหนอ :mew2:
-
กันต์จ๋า พี่เอิร์ธดีขนาดนี้ ยังไปสนใจมินมันทำไม มีแต่ทำตัวไม่น่ารัก ว่าพี่กันต์เสียๆหายๆตลอด ชิชิ
-
คำตอบสุดท้าย
พี่เอิร์ธเป็นพระเอก
เปลี่ยนนายเอก
:beat:
-
มินกับกันต์ นิสัยแปลกๆ นะ
ดูจะเป็นคนที่คิดจะมีแฟนสองคนทั้งคู่เลย
จิตใจโลเล เอาไงแน่กันต์
ส่วนมินก็แย่น่ะ
ถึงใครๆ ว่าพี่เอิร์ธแย่ แต่เราว่า เขาไม่ได้เสียหาย ไม่เลวโดยสันดาน
เขาจำเป็นต้องทิ้งกันต์ไปเพราะแม่ขอร้อง
แต่เขาไม่ได้ลืม พอมีโอกาสที่จะกลับมาได้ เขาก็ทุ่มเต็มที่ ไม่มีว่อกแวก
แล้วกันต์นี่อะไร เลือกๆ ไปเถอะ อย่าทำให้คนที่เขาจริงจังกับเราเสียใจ นิสัย!!!!
-
สงสารพ่อพระเอกของเราจัง
แม่ก็ยอมรับแล้วอะไรแล้ว
กันต์ทำไมทำแบบนี้ นางหลายใจเกินไปแล้วนะ
อย่ามายุ่งกับพี่เอิร์ทนะแบบนี้
โดนชกสมน้ำหน้า!
ยังมีมาบอกว่า โดนตู้อีกนะ
-
รักกันดีจังตอนนี้
-
เบื่อนายเอกอ่ะ อยาก :z6:
จะหลายใจไปไหน เฮ้อ
อึดอัด :เฮ้อ: ลุ้นตลอดว่า :katai1: พี่เอิร์ธของช้านนนน :ling1:
จะได้เป็นพระเอกหรือเปล่า
รักพี่เอิร์ธ :กอด1: รักคนแต่ง :L2:
-
พี่เอิร์ธตอนนี้น่ารักจัง อย่างน้อยก็รู้จักแก้ตัว ส่วนมินนี่ จริงๆแล้วอาจจะไม่ได้เกิดมาเพื่อเป็นพระเอกของกันต์ก็ได้ ให้อารมณ์เพื่อนแบบที่ชอบเล่นถึงเนื้อถึงตัวมากกว่า เพราะถ้ารักกันต์จริง คงเลิกกะแฟนไปนานแล้ว
-
:hao3: มาแอบดู แล้วก็แว็บออกไป รอเรื่องคลี่คลายก่อน แล้วค่อยกลับมาใหม่
กลับอกแตกตายยยยย
-
:hao7:
ขอสะกิดภูมินทร์ด้วยฝ่าเท้าให้ตกขอบไป สุดท้ายคนที่ถือว่าโอเคและได้ใจของดิฉันไปก็คือพี่เอิร์ธ แต่โบราณว่าอย่าเพิ่งนับศพทหาร บางทีภูมินทร์อาจกลับมาแก้ตัวได้ แม้ว่าตอนนี้ชนกันต์จะใจเอนเอียงไปทางหนุ่มเภสัชมากกว่าเก้าสิบเปอร์เซ็นแล้วก็ตาม
-
เชียร์ 3P! 3P! 3P!
-
เราเข้าใจกันต์ >< #ฐานะรักทั้ง2คน 5555+
-
ความรู้สึกยังไม่คงที่....คงต้องรอต่อไปเรื่อยๆละมั้ง
-
อ่านมาจะ 20 ตอนแล้วเพิ่งรู้พ่อพระเอกมิน มันเคยไปโผล่ฝั่งเฮียบีมด้วยนี่หว่า :katai5: :katai5:
-
เอามินไปเก็บ :ling1:
จะเลิกอ่านเรื่องนี้แล้วรออ่านรวดเดียวตอนจบละ = = หน่วง ฮือ ลุ้นด้วย อ้ากกกก #พูดไปงั้นทำไม่ได้หรอก
เภสัชชชชช :o8: เชียร์นายละ น่ารัก ฮือ
-
ย้ากกกก สมกับชื่อเรื่องเลย
ไม่ไหว กลัวหักมุมโคตรจังหวะนี้
รอให้กันต์มั่นใจก่อนแล้วเด๋วกลับมาอ่านได้มั้ยหงะ
หรือไม่แม่งก็สามพีไปเลย ไม่มีการแบ่งฝ่าย
สามัคคีชุมนุม เย้ - -)/
เลือกเอาสักคนกันต์จ๋า ก่อนเค้าจะไปได้กันเอง #ผิด -3-
-
ขอเชียร์ให้ทั้งมินและพี่เอริธ์ทิ้งกันต์ไปทั้งคู่เหอะ หมั่นไส้นายเอกเรื่องนี้แหละให้ตายเหอะ :m16:
-
ไม่แน่ใจว่ากลับมาจากญี่ปุ่นแล้วเจมส์กับมินเลิกกันหรือเปล่า (แง..ความจำปลาทองอ่านจนจบดันลืม) เพราะเจมส์ไปป่วนคู่เฮียบีม แล้วแยกห้องนอนกับมินด้วย
กันต์อ่วมแน่เลือกไม่ถูกหลังมินกลับจากญี่ปุ่น :ling1:
:katai1: ต้องช่วยเลือกมั้ย เอาพี่เอิร์ธคู่มินเลยดีป่าว หมั่นไส้เธอจริงๆกันต์
-
จะผิดก็ผิดทั้งชนกันต์ทั้งภูมินทร์ละ อะไรกันเนี่ยยย โกรธๆ เฟมือนมาสวมเขาให้พี่เอิร์ธ เชอะะะะ :mew6:
-
:hao4: เพิ่งตามมาอ่านค่ะ บอกตามตรงว่าหมั่นไส้หนูกันต์มากๆเลย :ling1:
:katai1: พี่เอิร์ธแสดงออกชัดเจนมากๆ พามาเจอแม่อีกตะหาก หนูกันต์ลืมหนูมินไปได้แล้ว เลือกพี่เอิร์ทไปเห้ออออ :hao7:
แต่งสนุกมากค่ะ อินๆ มาต่อเร็วๆนะคะ :mew1:
-
กันต์นี่ก็ให้ความหวังไปเรื่อยนะยะ สมแล้วที่ถูกต่อย
แต่มินก็ไม่ยอมเลือกเหมือนกันนะ น้องเจมส์ก็ยังอยู่ทั้งคน
เริ่มมาเชียร์พี่เอิร์ธเต็มตัวละ
-
ตอนจบ พี่เอริธได้กับมินนี่ ใหญ่ได้กับเด็กเจมส์
ส่วนกันต์ กินแห้ว อิอิ
-
ตามมาจาก fbbf ค่า
อ่านเรื่องนี้แล้วหน่วงตลอดเลยยยยย :sad4:
เชียร์ใหญ่ค่าาา 555 *โดนตบ*
จะเชียร์พี่เอิร์ธ ก็ยังไม่ไว้ใจเต็มที่ง่ะ คาใจเรื่องที่มินพูดถึงแต่ไม่ยอมพูดออกมาซะที ถึงพี่เอิร์ธจะดูทุ่มให้เต็มที่และพาไปคุยกะแม่แล้วก็เหอะ
จะเชียร์มิน ก็คิดว่าทำตัวไม่ถูก ตัวเองยังมีเจมส์อยู่แท้ๆ (หมั่นไส้น้อยลงจากตอนทำเน็ตเสียใจแล้วนะ แต่ก็ยังไม่ชอบนาง 555) ทำทีมาสนใจเพราะขี้เหงาบวกกับเคยมีประเด็นกับพี่เอิร์ธรึเปล่านะ
จริงๆอ่านแล้วก็รู้สึกว่าพี่เอิร์ธน่าจะเป็นพระเอก แต่บางครั้งมินก็ทำตัวน่าเอ็นดูเหลือเกิน เฮ้อ เลือกไม่ถูก เข้าใจกันต์เลยที่ตัดใจเลือกคนใดคนหนึ่งเด็ดขาดไม่ได้ซะที 555
ถ้าเรื่องนี้มินยังไม่ใช่พระเอก เรื่องหน้าขอหน่อยนะคะ เล่นมาหลายเรื่องจนน่าจะได้บทตัวประกอบชายยอดเยี่ยมแล้ว 555
จะคอยเป็นกำลังใจและติดตามผลงานเสมอ แล้วมาต่อไวๆนะคะ :กอด1:
-
(http://upic.me/i/nq/1untitled-3.gif)
Dahlia 18
ลมเย็นปะทะหน้าในช่วงเที่ยงวันของหน้าร้อน วันนี้อากาศดีกว่าทุกทีเพราะเมื่อคืนดึกๆฝนหลงฤดูกระหน่ำลงมาทำให้อุณหภูมิโลกลดลงกว่าปกติ ผมไม่ได้กินข้าวที่แคนทีนบริษัทเหมือนทุกวันเพราะเพื่อนสนิทขี้เหงามานั่งรอตั้งแต่11โมงกว่าแล้วลากผมมาร้านตามสั่งใกล้ๆบริษัทที่ลมสามารถโกรกผ่านได้สบายๆแทน
“....แล้วไม่มีอะไรเกิดขึ้นเหรอ? มันปล่อยให้มึงหลับเป็นหมูนอนบนเขียงแล้วไม่ฟันโฉะเนี่ยนะ? โง่หรือโง่วะไอ้พี่เอิร์ธน่ะ”
เสียงทุ้มต่ำของไอ้ใหญ่ดังกลั้วหัวเราะหลังจากผมจำใจเล่าเรื่องคืนที่ไปบ้านรุ่นพี่ฟัง ผมสะบัดตามองมันขวาง “ก็ไม่มีอะไร นอนเฉยๆ”
“ทีหลังมึงขึ้นคร่อมเลย เริ่มก่อนได้เปรียบ เชื่อกู เผื่อจะได้จิ้มมัน”
“ไอ้เหี้ย สมองเนี่ยนะ”
“อย่ามาแอ๊บใส่กูไอ้กี้ หนังหน้าอย่างมึงนี่มาใสๆไม่ทันนะ จะบอกว่าคบกันแบบไม่คิดถึงเรื่องเซ็กส์เหรอ? เหอะ ไม่มีทาง”
“มันยังไม่ถึงเวลาโว้ย”
“โอ๊ย ทำเป็นไม่เคยเสียตัว” ใหญ่ทำเสียงสูง ผมถลึงตาใส่มันให้เงียบอีกรอบ คราวนี้มันหัวเราะขำ
“เคยเสียตัวให้ผู้หญิง แต่ไม่เคยเสียตูดให้ผู้ชาย กูพูดชัดปะ?”
เพื่อนรักกลั้นหัวเราะน้ำตาเล็ด ดูดโค้กไปทีเดียวรวดครึ่งแก้ว “ทีหลังจะไปนอนอ่อยใครก็มาปรึกษากูก่อน นี่ถ้าไม่หลุดพูดเรื่องแม่พี่เอิร์ธขึ้นมามึงก็กะจะไม่เล่าให้กูฟังเลยใช่ไหมไอ้แรด”
“อ่อยพ่อง! มันฉุกละหุก มันบังเอิญ อีกอย่างก็ไม่มีอะไรสักหน่อย จะให้พูดกี่รอบเนี่ย”
ผมยกนิ้วกลางสรรเสริญมันย้ำคำเยินยอ ใหญ่ขำก๊าก สาบานเลยว่าผมไม่เคยเกิดมาแล้วเจอใครอารมณ์ดีเท่ามันมาก่อน ผมเพื่อนเจ็บมันก็ขำ เพื่อนจะเสียตัวมันก็ขำ เพื่อนด่ามันยังขำเลย ผมนั่งฟังมันหัวเราะไปอีกพักใหญ่ ภาพตรงหน้าเป็นท้องถนนที่มีรถวิ่งกันขวักไขว่ ไอชื้นจากพื้นถนนกระเซ็นขึ้นในอากาศทำให้ผมเหนียวๆชื้นๆตัวบอกไม่ถูก กระทั่งจู่ๆเสียงโทรศัพท์เครื่องที่วางคู่จานเปล่าของกระเพราไก่ไข่ดาวดังแทรกตัวขึ้น และเบอร์โทรเข้าเป็นเบอร์ที่ต้องใช้โรมมิ่งจากต่างประเทศ ผมก็กดรับหัวคิ้วขมวด ใหญ่ปรายตามองแล้วยกแก้วขึ้นเคี้ยวน้ำแข็งกร้วม ไขว่ห้างดูวิวท้องถนนเมืองไทยที่รักของมันเหมือนไม่ใส่ใจทั้งที่เห็นรูปโชว์หราว่าใครเป็นคนโทรเข้ามา
“มิน...?”
“เจมส์จะเลิกกับกู....”
“.......ใจเย็นๆ ค่อยๆพูดมึง”
“มันชอบคนอื่น... มันชอบคนที่เขาไม่เคยทำให้แฟนตัวเองเสียใจ....”
“....................................”
“.....กูมันเหี้ยมากใช่ไหมกันต์.....”
“....................................”
“กูมันเหี้ยมากใช่ไหม?”
ผมถอนหายใจรอบที่ล้านตั้งแต่เที่ยงจนถึงเลิกงาน หลายเรื่องประดังประเดอยู่ในหัว หนึ่งก็แน่ล่ะ คือโทรศัพท์สายตรงจากญี่ปุ่นที่ร้องไห้เป็นเผาเต่าทำเอาผมไม่สบายใจเอาเสียเลย ส่วนที่เห็นกันจะจะตรงหน้าก็สีหน้าไม่พอใจจากไอ้อ้วนที่เขม่นผมตั้งแต่มีผู้ชายที่มันไม่รู้จักอย่างใหญ่ปรากฏตัวมารับผมไปกินข้าวเมื่อเที่ยง พี่เอิร์ธส่งขุนศึกมาเป็นไม้กันหมา โดยมันทำหน้าที่ได้ดีเวอร์ๆจนควรได้รับใบประกาศเกียรติคุณดีเด่น เพราะจนถึงเวลาเลิกงานมันยังหันมาถามผมย้ำๆว่าไอ้ใหญ่เป็นอะไรกับผมกันแน่ถึงต้องพากันมารับ มิหนำซ้ำราวห้าโมงเศษใหญ่ยังโทรมาบอกอว่านั่งรออยู่คอฟฟี่ชอปใต้ออฟฟิศทั้งที่ตั้งใจจะกลับตั้งแต่บ่าย ผมน่ะเข้าใจว่าฝนมันกระหน่ำลงมาอีกรอบใหญ่เลยไม่ไปไหน แต่ขุนศึกดูไม่ปักใจว่าจะเป็นแบบนั้น ซึ่งอันที่จริง ก็ถูกของมัน เรื่องฝนไม่ใช่ทั้งหมดที่ใหญ่บอกว่าจะ รอกลับพร้อมผมวันนี้
“กว่าฝนจะหยุดก็บ่ายสามแล้ว รออีกสองชั่วโมงกว่ากูก็เลิกงานมันเลยรอ มึงคิดเหี้ยอะไรเนี่ยไอ้ขุน โทรไปถามพีเอิร์ธก็ได้ พีเอิร์ธก็รู้จักใหญ่ กูเป็นเพื่อนมันตั้งแต่มัธยม”
ผมทวนเหตุผลให้เพื่อนร่วมงานฟังเป็นรอบที่สาม เราอยู่ในลิฟท์ตัวเดียวกันกับพนักงานคนอื่นๆ แต่คู่กรณีกลับยู่หน้า “ไอ้เอิร์ธมันจะไปทันอะไรคนอย่างมึง เจ้าชู้อย่างล่ะ กะล่อนอย่างล่ะ”
“กูเนี่ยนะ เลิกตั้งแต่ช่วงคบกับพี่เมแล้ว อย่าใส่ความกู”
“กูไม่อยากให้เพื่อนกูเสียใจ กูเป็นเพื่อนไอ้เอิร์ธ มึงเข้าใจไหม? คนอย่างมึงน่ะต้องติดตามตลอดเวลา นี่ถ้ากูซื้อจีพีเอสมาแปะหลังมึงได้กูทำไปแล้ว”
“ไอ้เวอร์เอ๊ยย แล้วนี่จะตามกูไปถึงไหน?”
“กูอยากเห็นหน้าเพื่อนมึง”
ผมถอนหายใจเพิ่มเป็นรอบที่ล้านหนึ่ง พยักหน้าให้มันตัดรำคาญ สุดท้ายก็พากันมาจนถึงร้านกาแฟเล็กๆใต้สำนักงานจนได้ ใหญ่นั่งเล่นไอแพดอยู่โต๊ะในสุด สังเกตได้ไม่ยากในเมื่อทั้งร้านเหลือแค่ชายหน้าตาดูมีสกุลรุนชาติแต่เสื้อผ้าดูสถุลถ่อยจนพนักงานแทบเบ้หน้าใส่แค่คนเดียว
“เพื่อนกู นี่ขุน นี่ใหญ่”
ใหญ่พยักหน้างงๆ ผมหันไปหาขุนศึกแล้วไล่อีกครั้ง “ทีนี้มึงจะกลับบ้านได้หรือยัง?”
“พวกมึงจะไปไหนกันต่อ?”
“ไปเล่นเกมส์ที่คอนโดกู พี่เอิร์ธออกเวรแล้วจะตามมา มึงเอาเวลาไปเฝ้าเมียเถอะไอ้ขุน เชี่ย เลิกทำหน้าแบบนี้ใส่เพื่อนกูได้แล้ว อยากโดนต่อยฟรีหรือไง?”
“เฮ้ยๆ ใจเย็น ว่าแต่ไม่มีอะไรกันแน่นะ?” ไอ้อ้วนถามกระซิบแต่ใหญ่ยังได้ยิน รายนั้นถามโพล่งมากลางเสียงเพลงคลอเบาๆของร้าน “นี่ก็ผัวมึงอีกคนเหรอไอ้กันต์ ร้ายเหี้ยๆเลยว่ะ ฮ่าๆๆๆ”
ผมยกมือขึ้นกุมขมับ ขุนศึกทำหน้าเหรอหราสะบัดหน้าเป็นพัลวัน “ไม่ๆ กูไม่นิยมถั่วดำ”
“พอเลยพวกมึง ได้ทีแล้วรุมกูนะ ไสหัวกลับบ้านไปเลยไอ้อ้วน ส่วนไอ้เหี้ยใหญ่ จะเรียกแทกซี่กลับเองใช่ไหมมากวนตีนกูเนี่ย”
“ใช้คำพูดยังกับคนมีรถ” มันแขวะผมอีกรอบ ชักจะโมโหจริงๆแล้วว่ะ จะกวนตีนไปไหน เดี๋ยวกูไม่พาขึ้นรถเมล์ฟรีเลยแม่ง แต่สุดท้ายก็ต้องพามันขึ้นรถเมล์พัดลมกลับคอนโดอยู่ดีครับ ถึงจะบอกว่าเพราะติดฝนเลยไม่กลับบ้านแต่ผมก็รู้ว่าลึกๆแล้วมีอะไรมากกว่านั้น ไอ้ใหญ่ไม่ใช่คนที่จะอดทนรออะไรนานๆถ้ามันไม่ได้มีเรื่องอะไรสำคัญจริงๆ และจากหน้าตอนที่ผมลงมา ก็พอเดาออกว่าครั้งนี้ก็ไม่ต่างกัน
“มีอะไรก็พูดมา”
พอถอดรองเท้าเข้าที่ ผมก็กอดอกถามแขกทันที ใหญ่เดินเข้าครัวก่อน หยิบขนมก๊อบแก๊บในตะกร้าหลังตู้เย็นมาแกะแล้วทิ้งตัวลงบนโซฟากลางห้อง วันนี้ตอนโทรมาบอกว่ารออยู่ข้างล่างใหญ่บอกจะอยู่กับผมจนกินข้าวเย็น ขณะที่พี่เอิร์ธก็บอกว่าจะมาหาเหมือนกัน ผมเลยทิ้งข้อความบอกเภสัชกรหนุ่มไว้ว่าเย็นนี้ให้ซื้อกับข้าวมาสำหรับสามคนเผื่อใหญ่ด้วย โดยพี่เอิร์ธตอบกลับมาแค่คำว่าครับ สั้นๆ
“กูก็ว่าจะไม่พูดแล้วนะ แต่คงเหลือเวลาไม่นานกูจะกลับอังกฤษ ขืนเป็นแบบนี้ต่อมีหวังคาราคาซังกันอีกนาน”
เพื่อนสนิทอารัมภบท มันยื่นถุงขนมมาให้แต่ผมไม่กิน นั่งลงข้างๆใหญ่แล้วจุดบุหรี่ขึ้นสูบแทน จะว่าไปก็ไม่ได้ดูดมานาน จำไม่ได้ว่านานแค่ไหนแล้วเหมือนกัน
“คนที่โทรหามึงวันนี้คือไอ้ห้องข้างๆใช่ไหม?”
“อืม”
“มันทะเลาะกับเมียคนที่ต่อยมึงเหรอ?”
“ประมาณนั้น เห็นว่าจะเลิกกัน ที่จริง มันเพิ่งตกลงคบกันในฐานะแฟนแค่ไม่กี่วันก่อนไปญี่ปุ่นด้วยซ้ำ แต่เหมือนคั่วๆกันก่อนหน้านี้มาพักใหญ่แล้ว”
“มึงรู้?”
“....รู้”
“แต่ก็ไปยุ่งกับมัน?”
ผมอัดบุหรี่เข้าเต็มปอด ใหญ่ถอนหายใจยาวยืดแทน “ทำไมวะ?”
“มันเป็นน้องพี่เม”
“นั่นควรจะเป็นคนที่มึงยิ่งไม่ควรยุ่งเลยปะวะ?”
“ก็ใช่... แต่ไม่รู้ว่ะ กูก็รู้สึกดีกับมันนะ กูเป็นห่วงมัน อธิบายไม่ถูก มันเป็นคนที่แสดงอารมณ์ออกมาชัดเจนเหมือนเด็กๆ กูอยู่ด้วยแล้วจะสบายใจ ไม่ต้องมาระแวดระวังว่ามันคิดอะไร ไม่พอใจมันก็แสดงออกมาว่าไม่พอใจ กูอารมณ์ไม่ดีมันก็อ้อนก็ทำดีด้วย....แต่พอมันร้องไห้แบบวันนี้ กูก็ไม่สบายใจเลยว่ะ”
“แล้วพี่เอิร์ธล่ะ?” มันถามเหมือนผมจะสามารถตอบได้ง่ายๆ
ทันทีที่สิ้นคำถามเกี่ยวกับรุ่นพี่ที่เคยทำผมเจ็บช้ำจนแทบเสียผู้เสียคนมาแล้วผมก็นิ่งไปพักใหญ่ ความรู้สึกของตัวเองที่มีต่อพี่เอิร์ธก็ไม่ได้ดูแตกต่างกันนักคือไม่ว่าจะใคร ผมก็อยากให้อยู่ด้วยกัน อยู่ใกล้ๆกันแบบนี้ไปเรื่อยๆ
“เขาเป็นคนที่ทำให้ใจกูเต้นแรงได้ตลอดเวลา...”
ใหญ่ดึงบุหรี่ออกจากปากผมมาสูบแทน เคาะขี้เถ้าลงบนแก้วกาแฟที่ตั้งทิ้งไว้หลายวันก่อน หรี่ตามองผมนิ่ง “ไอ้ขี้เหงา”
“กูไม่ได้น่าสงสารแบบนั้น....”
“แบบนั้นแหละ ไอ้ห่า... กูบอกอะไรให้เอาบุญนะ คนเราอาจรู้สึกดีได้กับคนเป็นร้อย แต่สุดท้ายที่มึงรักและรู้สึกเสียไปไม่ได้จริงๆจะมีแค่คนเดียว แค่เผอิญความไม่สมดุลย์ของโลกคืออะไรรู้ไหมกันต์ บางทีคนที่เรารักก็ตอบสนองความต้องการเราได้ไม่ทั้งหมด นั่นแหละเป็นที่มาของการปรับตัวเข้าหากัน มึงจะมาทำตัวขี้เหงา เลือกไว้คนกั๊กไว้คนแบบนี้ตลอดไปไม่ได้นะเว่ย สุดท้ายมึงเองนั่นแหละจะไม่เหลือใคร....”
“...........................”
“รู้สึกดีกับรักมันต่างกัน มึงใช้คำว่ารู้สึกดีกับทั้งสองคนไม่ได้ เหมือนกัน มึงใช้คำว่ารักกับคนสองคนพร้อมกันไม่ได้ มึงแคร์ใครมากกว่า มึงเสียใครไปไม่ได้มากกว่า คนนั้นแหละที่สำคัญกับมึง... รักษาคนนั้นไว้ แล้วไม่ต้องไปแคร์ใครอีกแล้ว”
ผมหลับตา ภาพของตัวเองกับผู้ชายสองคนวิ่งซ้อนทับขึ้นมาในหัว พักเดียวก็ลืมตาขึ้นสบตากับใหญ่
“มึงว่ากูรักใครวะ?”
“หมดกัน...” นั่นเป็นเสียงสุดท้ายของไอ้ใหญ่ก่อนมันจะหัวเราะร่วนอีกครั้งแล้วตบหัวผมดังโผละ
“กูเสนออะไรอย่างไหม? มึงชวนพี่เอิร์ธมาอยู่ด้วยกันที่คอนโดเถอะว่ะ”
“มึงจะบ้าเหรอ พี่เอิร์ธทำงาน จะมาอยู่กับกูได้ไง ไม่ใช่ใกล้ๆนะ”
“แต่ที่ทำให้มึงกลัวพี่เอิร์ธอยู่ตอนนี้เพราะมึงกลัวว่ามันจะทิ้งมึงไปอีกไม่ใช่เหรอวะ? มึงรู้สึกไม่มั่นคงทุกครั้งที่มึงไม่เห็นพี่เอิร์ธไม่ใช่เหรอ ทำเป็นเก่งทำเป็นไม่มีอะไรไปเถอะ กูน่ะอาจารย์มึงนะ ทำไมจะไม่รู้ แผลตอนนั้นก็ใช่ว่าจะเล็กๆ ตามึงยังเคลือบแคลงทุกครั้งที่พูดถึงพี่เอิร์ธด้วยซ้ำ....”
“นั่นมันก็ผ่านมาแล้ว กูไม่ได้คิดเรื่องนั้นแล้ว กูไม่ได้งี่เง่าขนาดนั้น”
“กูรู้ มึงเป็นคนมีเหตุผล....” ไอ้ใหญ่อัดมวนบุหรี่เข้าไปจนปลายเป็นสีส้มแดงสว่างจ้า พ่นลมหายใจออกมาให้ควันเป็นรูปโดนัทฉุย “แต่ความเชื่อใจถ้ามันเคยถูกทำลายไปแล้ว จากนั้นมันต้องสร้างขึ้นมาใหม่ ไม่ใช่แค่กลับมาขอโทษแล้วจบ มันเป็นเรื่องของความรู้สึก กูว่าพี่เอิร์ธต้องเหนื่อยมากกว่านี้ แล้วที่จริงมึงเองก็รอดูอยู่ว่าพี่เอิร์ธจะทำได้ถึงไหนไม่ใช่เหรอ?”
“..........”
“ส่วนไอ้ข้างห้อง ที่มึงรั้งๆไว้ เพราะมึงกลัวว่าสุดท้ายพี่เอิร์ธทำให้มึงผิดหวังอีกทีนี้จะเป็นแมวถูกตัดหนวดเดินไม่เป็นมากกว่ามั้ง ปล่อยไปเถอะว่ะ”
“กูปล่อยมันไปตอนนี้ไม่ได้ มึงเข้าใจไหม มินมันทะเลาะกับแฟนอยู่...”
“ห่วงน่ะห่วงได้นะกันต์.. แต่มึงลองใช้สมองน้อยๆของตัวเองไตร่ตรองดูซิ การที่มึงเอาตัวเองเข้าไปปลอบโยน พัวพันเนี่ย ทำให้อะไรมันดีขึ้นบ้าง นี่มึงก็อายุเท่ากูนะ อย่าให้ต้องสอนมากได้ไหมไอ้โง่”
ผมถอนหายใจโดยปราศจากควันบุหรี่ออกจากปอด เลื้อยตัวเองลงบนโซฟานิ่มหยิบโทรศัพท์ตัวเองขึ้นมาดูเบอร์โทรเข้าช่วงบ่ายแล้วพับลงเก็บ นึกถึงเสียงสั่นเครือ นึกถึงความผิดหวังที่ดังก้องมาจากคนละประเทศ ผมไม่รู้ว่าเรื่องราวเป็นมายังไง มินพูดแค่นั้นแล้วก็ร้องไห้ ผมตอบไม่ถูกว่าตัวเองรู้สึกแบบไหน ที่แน่ๆคือไม่ได้ยินดีที่ภูมินทร์จะเป็นอิสระเลย เช่นกัน ปลายสายก็ไม่ได้ต้องการมาพูดเพื่อก้อร่อก้อติกผมหรือแสดงตัวว่ากำลังจะโสดสนิท ในทางกลับกัน ผมรับฟังมันเหมือนพี่ชายที่เป็นห่วงน้อง ผมอยากอยู่กับมันในเวลานี้ กอดมันไว้ หรือทำอะไรก็ตามที่ทำให้ภูมินทร์สบายใจบ้าง แต่จริงอย่างที่ใหญ่บอก ผมไมได้มีประโยชน์ขนาดนั้น มิหนำซ้ำ ตัวเองยังเป็นคนทำให้มันกับเจมส์มีปัญหากันครั้งแล้วครั้งเล่าด้วยซ้ำ ความจริงถึงผมจะคันๆ หน่วงๆในใจเวลาที่เห็นมินกับเจมส์อยู่ด้วยกัน แต่ก็ไม่ได้อยู่ในระดับที่เก็บเอามาฟูมฟายอะไร ตรงกันข้าม พอรู้ว่าเจมส์กับมินมีปัญหากันต่างหากที่ทำให้ผมรู้สึกแย่ไปกว่าเดิม
‘วันที่กูมีเรื่องกับพี่เอิร์ธแล้วมึงบอกให้กูกลับไปก่อน วันนั้นแหละที่กูขอเจมส์เป็นแฟน’
‘อ้าว มึงไม่ได้เป็นแฟนกันอยู่แล้วเหรอ?’
‘เปล่า... กูแคร์มันนะ แต่ไม่ได้ชอบมัน จนวันนั้น... ที่มันฟังเรื่องของกูยันเช้า....’
‘.............’
‘กูเลยจะลองจริงจังกับมันดู...’
‘.............’
‘แต่สุดท้ายกูก็ยังทำให้มันเสียใจ ไม่แปลกหรอก ถ้ามันจะเลือกใครคนที่เขาไม่เคยทำร้ายคนที่บอกว่ารักเหมือนกู....’
‘.............’
‘กูมันเหี้ยเอง...........’
‘.............’
‘กูมันเหี้ยเอง!’
ผมยกมือขึ้นก่ายหน้าผาก พร้อมกับเสียงออดที่ประตูคอนโดดัง คนที่รู้อยู่แล้วว่าเป็นใครสวมแว่นกรอบดำอันเดิมยืนอยู่หน้าห้อง ในมือถือถุงกับข้าวมาด้วย ผมรับของจากพี่เอิร์ธเข้าครัว เห็นไอ้ใหญ่หันไปไหว้คนมาใหม่แล้วต่อสายเกมส์เพลย์ ผมกลับมาอีกทีมันก็นั่งเล่นเกมส์ต่อสู้กันทั้งรุ่นพี่รุ่นน้องแล้ว
“ใหญ่กลับวันไหน?”
“อาทิตย์หน้าพี่ นี่เตี่ยยื้อๆมาหลายรอบแล้ว ทำไมเหรอ?”
“เปล่าหรอก พอดีเพื่อนพี่จะจัดงานเลี้ยงเรียนจบเดือนหน้าน่ะ เขาให้มาชวนกันต์ไปด้วย พี่กลัวกันต์ไปแล้วจะเบื่อเลยว่าจะชวนเพื่อนกันต์ไปด้วย จะได้ไม่เหงา”
“พี่นิคเหรอครับ?” ผมถาม พี่เอิร์ธพยักหน้า โย้ตัวไปตามเกมส์ที่เล่นด้วย “อยากชวนใครไปหรือเปล่า?”
“แล้วแทนที่พี่จะให้กันต์ชวนใครไป ทำไมพี่ดูแลกันต์ไม่ได้ล่ะ?”
ไอ้ใหญ่พูดขำๆ มันเองก็โยกตัวไปตามเกมส์ไม่ต่างกัน พักเดียวก็เอ่ยประโยคด้วยน้ำเสียงทีเล่นที่จริงที่ทำให้ทั้งผมทั้งพีเอิร์ธสะท้านนิ่งไปทั้งคู่ด้วยโทนนิ่งเรียบ สายตาชั้นเดียวของคนไทยเชื้อสายจีนดุจ้องไปยังหน้าจอที่ฉายภาพตัวอนิเมชั่นฝ่ายสีแดงกับสีน้ำเงินสู้กันอยู่ขณะที่ปากยกยิ้มหน่อยๆ
“ผมจะฝากเพื่อนโง่ๆคนเดียวของผมไว้กับพี่นะ ดูแลมันไม่ดี ระวังจะโดนงาบไปแล้วกัน”
ตัวการ์ตูนสีแดงกระโดดเตะอีกฝ่ายครั้งสุดท้าย พลังเลือดขีดสีแดงของพี่เอิร์ธหล่นฮวบ พักเดียวตัวอนิเมะของใหญ่ก็ชูมือขึ้นสูง มีคำว่า BLUE WIN ขึ้นหราเต็มหน้าจอ
พี่เอิร์ธหันมาโปรยยิ้มบางให้ผม ดึงให้ลงมานั่งข้างๆกัน “ใครจะปล่อยให้คนอื่นงาบไป.....” พูดจบก็เอี้ยวตัวมาหอมแก้มผมต่อหน้าใหญ่ หัวใจผมเต้นแรงอีกครั้ง หน้าร้อนผ่าวลอบมองไปทางเพื่อนสนิทที่เบ้ปากหมั่นไส้
“จะดูแลดีๆเลย ใหญ่ไม่ต้องห่วงหรอก”
-west-
เรื่องเริ่มคลายแล้วเนาะ บอกตรงๆเดาปฏิกิริยาท่านผู้อ่านที่เคารพรักไม่ออกเลยครับ แต่ใหญ่คงเป็นขวัญใจใครไปบ้างแน่ๆกับบทนี้ ส่วนใครทีทนอ่านมาถึงตอนนี้ได้ขอกราบงามๆแนบอกเลย คือไม่ได้ตั้งใจจะเขียนให้มันหน่วงนะ บทมันพาไปเฉย T_T แต่ดีใจมากอย่างหาที่เปรียบมิได้เลยครับกับทุกคอมเมนต์ที่อินกันไปด้วย มีอึดอัดมันก็ต้องมีลันลาครับ นี่แหละชีวิต ทนกันอีกหน่อยอะไรๆน่าจะชัดเจนขึ้นเรื่อยๆ (นะ)
สุดท้ายนี้สุขสันต์วันสงกรานต์ครับ ขออนุญาตลงก่อนวันอาทิตย์(ซึ่งเป็นเดดไลน์)หนึ่งวัน ช่วงนี้ระหกระเหินเอาแน่เอานอนกับชีวิตไม่ได้ ว่างๆเลยมาต่อให้ก่อน ใครไม่ได้ไปไหนก็มาอินด้วยกันนะ
รักคนอ่านคนเม้นทุกคนครับ เห็นคอมเมนต์แล้วอยากลุกมาแต่งต่อทันทีทันใดเลย เดดไลน์ต่อไปภายในวันที่21เมษาครับ ถ้าว่างมีเวลาต่อก็จะมาลงก่อนนะ :hao5:
-
เอาใหญ่เป็นพระเอกแทนพี่เอิร์ธกับมินได้ม๊ะเนี่ยช่างรู้ใจรู้ลึกรู้จริงจิตใจของกันต์ ชอบตอนที่ใหญ่ตอกพี่เอิร์ธว่าทำไมพี่ดูแลกันต์ไม่ได้ละ เอาใจคนอ่านไปเลยค่าพี่ใหญ่ :mew1:
-
เริ่มชัดเจนขึ้นมาล่ะ............สงสารมินอ่ะ ถ้ามินไม่ได้คู่กับกันต์ก็อยากให้มีคนที่มาคู่กับมินด้วยอ่ะ แต่เหมือนมินจะเจ้าชู้ ต้องเจอคนที่แรงกว่ากันต์อ่ะ ใหญ่เหมือนตัวเร่งปฏิกิริยาเลย
-
เริ่มชัดแล้วล่ัะว่ามินนี่ปิ๋วจากตำแหน่งพระเอกแน่ๆ
สุดท้ายก็พี่เอิร์ธสินะ.... :undecided:
ใจหายเหมือนกันเพราะอุตส่าห์เชียร์อิดารามันมาตั้งแต่แรก
แต่ก็เอาวะ! พี่เอิร์ธก็พี่เอิร์ธ ปล่อยอิดารามันไปตามทางของมัน
ตอนนี้เหมือนมินมันจะไม่ได้คิดอะไรกับกันต์แล้ว
แถมยังเหมือนจะรักเจมส์เข้าแล้วด้วย
แต่ครั้งล่าสุดที่เจอกัน มันยังจะจูบกันต์อยู่เลยนะ เฮ้อ.....
จะให้มันเป็นพระเอกก็คงไม่โอเคแล้วล่ะ โลเลเกินไป
ใหญ่นี่สมกับเป็นอาจารย์จริงๆ พูดทำเอานางกันต์ทองสองใจเริ่มชัดเจนมากขึ้น
กันต์คงคิดกับมินแบบน้องชาย แต่ก็แอบหวงนิดหน่อยเพราะมินมันชอบทำให้คิดเหลือเกิน
แต่กับพี่เอิร์ธคงรักแบบคนรัก แต่ก็ยังคงมีความระแวงอยู่ในใจลึกๆ
พี่เอิร์ธพิสูจน์ตัวเองให้ดีนะ คนอ่านจะได้รักจะได้หลงพี่เอิร์ธเหมือนน้องกันต์
เริ่มจะเข้าใจว่าความจริงนังเจมส์มันอาจไม่ได้เลวร้ายอะไรมาก
ที่มันทำให้พี่บีมน้องเน็ตร้าวฉาน อาจเพราะมันอยากประชดอิมินก็ได้
แต่จำได้ว่าเรื่อง FBBF ตอนไปญี่ปุ่น มินกับเจมส์มันก็สวีทกันอยู่ดีๆ นี่หว่า?
กันต์ไม่ได้เป็นตัวแปรแน่นอน เพราะอิมินมันก็เพิ่งติดต่อกันต์หลังจากทะเลาะกับนังเจมส์แล้ว
แต่ยังไงก็ยืนยันตามเดิม ถ้ามีเรื่องของมินกับเจมส์ ขอไม่อ่านนะคะ
ทำใจไม่ได้ ยังหวงอิมินให้กันต์อยู่ TT^TT
((ยังทำใจไม่ได้กับอิมิน เฮ้ออออ เสียดายจริงๆ))
-
ดาราของฉันคงไม่ใช่คนที่ กันต์จะรักแน่แล้ว สงสาร #ม้วนเสื่อ
ตอนนี้ชอบใหญ่อะ บางทีคนเราถ้าไม่มีใครมาคอยสะกิด ก็จะคิดอะไรเองไม่ออกนะ
ใหญ่แม่ง โคตรพระเอกเลยยยยยยยยย
กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดใส่ :katai2-1:
-
เวสต์~~~~ มาให้จูบปาก+ฟัดแก้มที~~~
เวสต์น่ารักมาก บ่นทวงนิยายเมื่อวาน วันนี้มาลงให้เลย ...โคตดน่ารักอ่ะ!
เข้าเรื่องๆ... ณ ตอนนี้ กันต์เองที่ยังห่วงมินอยู่เนี่ย เพราะกลัวจะต้องอยู่คนเดียว(บนดวงจันทร์)
งั้นกันต์ก็พิสูจน์พี่เอิร์ธสิคะ ทำเลย เราก็อยากรู้ความจริงใจของพี่เอิร์ธเหมือนกันนะ
เพราะเค้าก็รักพี่เอิร์ธ 5555 เภสัชกรหนุ่มนี่แอบแซ่บนะคะ!
แต่ทำไมเค้ารู้สึกว่า ถ้ามินจะเลิกกับเจมส์ แล้วกลิ่นไม่ดีมันจะตามมานะ
ยังไงก็เกลียดไอ้พระเอกอยู่ดีแหละ ! เช๊อะะะะะ
ตอนนี้ชอบใหญ่มากๆเลยนะคะ ใหญ่เนี่ยเป็นสไตล์แบบที่ชอบ
ชอบที่เตือนกันต์ สอนกันต์ด้วย นี่ถ้าใหญ่เป็นอุเคะนะ จะเชียร์ให้ได้กับพี่เอิร์ธเลย
5555555 เม้นต์แบบเพ้อสุดขีด เวสต์จะอ่านรู้เรื่องไหมนะ
มาต่อเร็วๆนะคะ เฝ้ารออออออ
ปล. อยากกอดพี่เอิร์ธ ><
-
ใหญ่พูดเข้าท่าทุกประการ อาเมน
-
ดูท่าทางมินจะรักเจมส์ไปแล้ว
ปล่อย ๆ มินไปเหอะนะกันต์
ไปรักกับใหญ่ดีกว่า!!
-
น้ำคำพี่เอิร์ธจะเชื่อได้แค่ไหนกัน T^T อย่าให้กันต์ต้องเจ็บซ้ำสองอีกเลย :katai1:
-
ใหญ่ สุดยอด !! //ปรบมือ :katai2-1:
//ชูป้ายไฟเชียร์พี่เอิร์ธอยู่ดี :hao3:
+1 +เป็ด จ้ะ
-
ใหญ่ YOU WIN !!! *ตบมือเกรียวกราว*
:กอด1:
-
มันคลี่คลายตรงไหน? ใหญ่ดูปากเปียกปากแฉะ แต่กันต์ก็ยังคงเวิ่นเว้อไม่แน่ใจตัวเองอยู่ดี
อิมินไม่น่าสงสารเลยสักนิด ทุกอย่าง ตัวเองทำตัวเองทั้งนั้น ยังจะมีหน้ามาโอดครวญ ชิส์
อิพี่เอิร์ธก็ดูไม่มีความมั่นคงในชีวิต เรื่องที่ชวนใหญ่ไปงานฉลองเรียนจบของเพื่อเป็นคำตอบที่ดีที่สุด
เหตุผลกากมาก ชวนไปก็ต้องดูแลและเอาใจใส่เป็นธรรมดา จีบเค้าอยู่นะ
ไม่ใช่ชวนเพื่อนเค้าไปเพื่อเค้าจะได้ไม่เหงา ตัวเองกะจะทิ้งขว้างเค้าในงานสิไม่ว่า
อ่านแล้วจี๊ดใจ! เปลี่ยนอิใหญ่เป็นพระเอกเหอะ ถ้าได้จริง รำกลองยาวให้ดูเลย ฉลอง!!!
-
เคยฟังมาจากพวกพี่ๆอีกที ว่ามีบางคนยอมเชื่ออีกคน ไม่ว่าเขาจะโกหกกี่ครั้งก็ตามเพราะคำว่ารักคำเดียว :z3:
ถ้าเป็นเราคงไม่ แต่เพราะต่างคนต่างจิตใจ ต่างความคิด คงจะว่าไม่ได้ กรณีกันต์ก็คงเหมือนกัน
แม้เราจะขัดใจมากกับการอยากเก็บเธอไว้ทั้งสองคนของกันต์ แต่เราก็พยายามจะเข้าใจหลังจากที่ได้ฟังความจากใหญ่เกี่ยวกับกันต์
มาถึงตอนนี้ก็ค่อนข้างจะเดาได้ว่าใครกันแน่ที่กันต์จะแคร์มากที่สุดและรักเขาอย่างหมดหัวใจ ขอให้การตัดสินใจครั้งนี้ไม่ทำให้กันต์ต้องผิดหวังอีกนะจ๊ะ :กอด1:
กดบวกรับวันปีใหม่ไทยค่ะ :pig3:
-
น้ำเสียงมินดูเศร้ามาก ... มินแคร์เจมส์นี่
+1 ขอบคุณค่ะ
:mew1:
-
โห อาจารย์ใหญ่ยูวินสุดอ่ะมองออกทะลุทะลวงจนพระเอกยังเงิบเลย
พ่อหมอยาตอนนี้ออกมาโดนรัศมีพี่ใหญ่กลบหมดเลย โถหมอยาของน้อง 555555555
แต่ก็เอาเหอะ ผู้ปกครองกันต์เปิดทางพร้อมชี้โพรงให้ขนาดนี้แล้ว ถ้ายังจะปล่อยให้พ่อดอกรักเร่ปลิวหายไปตามลมอีกก็สุดแท้แต่ท่านละค่ะ
กันต์รีบๆแยกแยะจัดระเบียบหัวใจตัวเองให้ได้ไวไวนะ ชอบมิน เอ็นดูมิน หรือรักพี่เอิร์ธ (แม้แต่ช้อยส์ยังลำเอียงกร๊ากกกกกกกกก)
เวลาไม่คอยท่าแต่หมอยาเค้าคอยเธอนะ อิอิ
เจมส์ที่ทำไปนี่่ประะชดมินมันหรืออยากได้เองจริงๆ หวังอะไรอยู่ ชอบคนที่เค้าไม่ทำให้แฟนตัวเองเสียใจหรืออยากได้เฮีย
ถ้าเค้ามาเลือกเธอเค้าก็ทำให้แฟนเค้าเสียใจแล้วแมะ มันก็เหมือนที่มินทำกับเธอแมะ เอาดีๆอย่าทำให้เราผิดหวัง
เราชอบเธอนะ รักมินมันก็ทำให้มันชอบตัวแบบใสสะอาดนะ แต่ถ้าพยายามแล้วมันไม่เอาก็พอ หาผัวใหม่เลยจ๊ะ
ลำเอียงไม่พอยังติดใจตัวประกอบมากกว่าอีกจ้า อินี่55555555555555
-
ใหญ่ใจนายหล่อมากกกกกกก!!!!!!!! :mew1:
-
อ่านตอนนี้เราเริ่มเคลียร์ละ พี่เอิร์ธได้กันต์ไปกินแน่นอนหุหุ
มินแคร์เจมส์มากกว่า (แต่ที่ผ่านมากับกันต์มึงต้องการไรวะ อิมิ้นนนนนน) :m31:
กันต์ไม่ได้คิดกับมินในฐานะคนรักแน่นอน
พี่เิิอร์ธคือพระเอกใช่ม๊าาาา เสียดายจัง หึ้ย
-
:กอด1: :กอด1: :กอด1:
-
บอกตรง ๆ ว่าแรก ๆ ไม่ค่อยชอบใหญ่เท่าไร มาถึงก็มาทำให้อึนกันเลย แต่พอมาคิดนี่แหละคือเพื่อนแท้
มีอะไรก็ต้องบอกเพื่อน เตือนเพื่อน อย่างเรื่องแม่พี่เอิร์ธ ถ้าใหญ่ไม่บอกก็ไม่ได้เคลียร์กันแบบทุกวันนี้
แล้วใหญ่เองก็ไม่ได้หวงแบบกันต์ยุ่งกับพี่เอิร์ธไม่ได้ แต่ปล่อยให้กันต์ตัดสินใจเองตลอด
ยิ่งประโยคในพาร์ทนี้ทุกประโยคที่พูดถึงเรื่องกันต์กับมินนี่โดนใจมาก เอารางวัลนักแสดงประกอบยอดเยี่ยม
ในใจคนอ่านไปจ๊ะ โดนใจจึ้ก ๆ ทุกตรงเลย จะมีใครกล้าว่ากันต์ กล้าพูดให้กันต์คิดนอกจากใหญ่ล่ะ
แล้วเรื่องที่แนะนำเรื่องพี่เอิร์ธก็ดีนะ มาอยู่ด้วยกันเลยดีกว่า มาสร้างความรักความผูกพันธ์กัน
ต้องลองไม่งั้นจะรู้ได้ไงเล่าเนอะๆๆๆ หึๆๆ แอบสะใจเจมส์ลึก ๆ ที่ไปชอบเฮียบีม แล้วก็จะผิดหวังต่อไป
(แค้นฝังหุ่นไม่ิเลิก) อารมณ์มินกับกันต์นี่เหมือนพี่น้องกันมากกว่าป่ะ หรือเพื่อนกันไรเงี้ย
อ่ะนะ ก็แล้วแต่กันต์ตัดสินใจ แต่คนอ่านสบายใจขึ้นมากที่มีใหญ่เข้ามาวันนี้ ชั้นรักเค้า 555 :mew1:
อีตาใหญ่ขโมยซีนจ๊ะ
ขอบคุณค่า
-
มินท่าทางจะอดเป็นพระเอกแล้วล่ะ
เพราะดูท่าแล้วมินน่าจะหลงรักเจมส์ไปแล้ว
คราวนี้ก็เหลือพี่เอิร์ธ ที่ยังไม่แน่ใจว่าพี่แกจะใช่พระเอกรึเปล่า
เพราะมันเหมือนพี่เอิร์ธมีอะไรปิดบังกันต์และคนอ่านอยู่อ่ะ
รอๆๆ สักวันพระเอกมันต้องชัดเจนล่ะน่า 55555
-
ผู้ชี้ทางสว่างให้แก่ชนกันต์มาแล้ววว
โฮ๊ะะะะะะ เอาเล๊ยพี่เอิร์ธธธธธธธธ
เอฟซี เชียร์อยู่ \m/,
-
ทำไมแอบอยากให้ใหญ่คู่กับมินอยู่ลึกๆนะ
แบบมินนิสัยเด็กๆ น่าจะคู่กับใหญ่ที่เป็นผู้ใหญ่ได้
ในใจลึกๆอยากเห็นมินเป็นรับเบาๆ อิอิ
-
ขอพี่ใหญ่ให้เค้าเหอะ แอร๊ยยยยย
-
เชียร์พี่เอิร์ธมาตั้งแต่แรก...แล้วก็ดีใจมากที่ในที่สุด พี่เอิร์ธคือคนที่กันต์เลือก :katai2-1:
...รักครั้งแรกมักฝังใจแล้วถ้ารักครั้งนั้นเร่กลับมาใหม่อีกครั้งตอนที่ไม่มีใครก็ควรต้องรีบคว้าไว้เนอะ :hao3:
-
ใหญ่เจ๋งมาก o13
คนเขียนจัดคู่ใหญ่สักคนจิ ^^
-
อั๊ยย่ะ เอิร์ทมาวิน สมกับที่เชียร์มานาน
:a2: :a2: :a2:
-
เซ็งมิน เด็กและเห็นแก่ตัวมากว่ะ ไม่ต้องเหลือใครซักคนนั่นแหละดี
รักเจมส์แต่ก็หวงกันต์ คิดจับปลาสองมือ แล้วยังจะมาร้องไห้กับกันต์อีก
เจมส์ก็ใช่ย่อยเหมือนกัน โผไปหาเฮียบีมกะแย่ง นิสัยแย่พอกัน ชิ
-
ปะติดปะต่อเรื่องราวเอาเองว่าผลจากที่พี่เอิร์ธเข้ามาในชีวิตกันทำให้มินคบกับเจมส์เป็นแฟน
และผลจากความตัดไม่ขาดของมิน ทำให้เจมส์ไปลงกับเฮียบีมที่ญี่ปุ่น
ทั้งขึ้นทั้งร่อง คนชั่วสุดก็คือมินสินะ ส่วนคนที่น่าสงสารสุดก็คือเจมส์
เพียงแต่ฉากมันซ้อนกัน แล้วเห็นมุมของเฮียบีมก่อน ตอนนั้นแอบด่าเจมส์น่าดู 5555
แต่ก็แค่เดาเอานะ ไม่รู้ว่าเดาผิดหรือเปล่า แต่คิดว่าน่าจะเป็นอย่างนั้นมั๊ง(ปรากฏว่าผิด 5555)
ส่วนตอนนี้ อ่านจบแล้วไม่ค่อยชอบเท่าไหร่ ไม่ใช่ว่าไม่ดีนะ แต่กลัวมาม่าหมดแล้วจะจบเรื่องเอา
อันนี้แอบจิ้นล่วงหน้าไปเอง เพราะมันทำท่าจะคลี่คลายมาก ฮ่าๆๆๆ อารมณ์แบบอยากอ่านต่อนานๆ
อีกเรียกคือแอบจิ้นใหญ่กับขุนเบาๆ ถ้าเวสต์จะเซอร์วิสให้ก็ไม่ว่ากันนะฮับ งุงิๆ
-
ใหญญญญญญญญญญญญญญ่
เรารักนาย นายคือไอดอลลลลลลลลล
ชอบใหญ่มาก คือเราคิดแบบใหญ่ทุกอย่างเลยค่ะ
แต่อธิบายออกมาไม่ได้แบบนี้
คนเขียน เขียนดีมากเลยอะ
เป็นเพื่อนนายเอกที่ทำให้เรื่องมันเป็นแบบที่ควรเป็น
ดีใจที่มีใหญ่ในเรื่องค่ะ รักใหญ่เลยอะ ฮืออออออออ
เอิร์ธกันต์~
-
เพ่ใหญ่ หล่อม๊ากกกกกกกก
-
ใหญ่ YOU WIN !!!
-
อาจารย์ใหญ่นี่เจ๋งจริงๆ ฮ่าๆๆๆๆ
ชี้ทางสว่างให้กันต์อ่ะ
มีเพื่อนแบบนี้ดีนะ
เห็นด้วยกะใหญ่ากๆๆๆ ว่ากันต์ควรจะปล่อยมินไปนะ
อย่ามากั๊กๆไว้แบบนี้ เพราะสุดท้ายจะไม่เหลือใครเลย
เชียร์พี่เอิร์ธสุดใจ ^^
-
พูดได้อย่างเดียวว่าสมน้ำหน้ามินสุดๆ อ่ะ เราไม่ได้เกลียดมินนะ แค่รู้สึกว่าตัวมินเองนั่นแหล่ะที่ไม่หนักแน่นพอ ถ้าบอกว่ารักกันต์ก็ไมัควรยุ่งกับเจมส์ตั้งแต่แรก อย่ามาอ้างว่าทำไปเพราะถูกกันต์ไล่เลย ขอบอกว่าไม่แมน
ส่วนกันต์ อาจารย์สอนก็ให้เชื่อสิ อย่าดื้อ อย่าเถียง 555
-
:pig4: :pig4: :pig4:
-
อาจารย์ใหญ่ได้ใจไปเต็มๆ เลยจ้า :mew1:
-
มิน ทำไมทำแบบนี้
เอิร์ธสู้ๆ
พี่ใหญ่โคตรหล่อ เท่ว่ะ
-
เหมือนจะชัดเจนขึ้นมานิดนึงแล้ว...รออ่านต่อๆ
-
ถ้ามีแฟนเป็นอาจารย์แบบนี้ล่ะรักตาย เหอะๆๆ
-
:เฮ้อ: โล่งใจขึ้นเยอะเลยค่ะ อย่างน้อยก็เข้าใจกันต์ขึ้นมาบ้าง
-
พี่เอิร์ธค่ะ!!! เรามิชชั่นคอมพลีสแล้วค่ะเฮ้555555555555
เชียร์ตั้งแต่ตอนเรื่องยันตอนนี้ก็ยังเชียร์
ใหญ่มีคู่มั้ย55555555555 ใหญ่แม่งสุดยอดเลย ชอบเฟ่อ
แต่ก็มีคนเคยบอกนะว่าถ้าเราเป็นคนนั่งมองอยู่เราก็จะรู้ว่ามีอะไรเกิดขึ้นแต่ถ้าเราเป็นคนที่เจอเหตุการ์ณจริงคงคิดไม่ออกหรอกว่าจะต้องทำอะไรเลือกอะไร
ดังนั้นมีใหญ่มาจี้จุดนังกันต์น่ะดีแล้ว ไม่งั้นก็คงเป็นนายเอกผู้โลเลจนคนอ่านเพลีย
รอฉากหวานๆของพี่เอิร์ธกับกันต์อยู่นะคะ!
คงน่ารักน่าดูเลยอะ กิ_กิ
-
ถ้ามีเรื่องหน้า ให้ใหญ่เป็นพระเอกนะนะนะ
เรื่องนี้ รักเร่ > นายเอกดูเบลอๆ พระเอกที่ไม่รู้ว่าใครทั้งสองก้ดูอึนๆ
ตอนหน้าขอชัดเจนนะ คนแต่ง
:z2: :z2: :z2:
-
พี่ใหญ่ ข้าขอโทษที่เคยงอแงใส่ท่านในช่วงแรกๆ
มาตอนนี้ ท่านเป็นเหมือนป๊ะป๋าที่รอให้ลูกช่วยตัวเองจนถึงทีสุดก่อน แล้วจึงยื่นมือเข้ามาช่วยเมื่อลูกดูท่าจะลงเหว
ส่วนไอ้เหี้ยมิน สัตว์โลก ย่อมเป็นไปตามกรรม
-
ใหญ่นี่ไปอยู่อังกฤษคือไปเรียนศาสตร์ว่าด้วยการเป็นศิราณีมาใช่มั้ยคะ มาชี้เรื่องๆความรักให้กันต์แบบเป๊ะ เป๊ะ เป๊ะ ตรุงจุดเกิดเหตุสุดๆ จี้ทุกจุดซะจนกันต์ต้องคิดได้เลยทีเดียวว่าตัวเองชอบใคร ๕๕๕๕ :katai2-1:
แล้วพอคิดตามจุดที่ใหญ่ชี้ ก็เป็นเราเองด้วยที่ลืมไปว่ากันต์เองก็เคยโดนพี่เอิร์ธสร้างแผลไว้ในใจการที่จะโลเลแบบไม่แน่ใจในตัวพี่เอิร์ธมันก็คงมีบ้าง แต่คงเพราะอ่านผ่านมุมกันต์และกันต์ดูลั้นลาเกินไปบวกกับเราคงรักพี่เอิร์ธมากเกินไป ทำให้ตอนที่แล้วเคืองกันต์มากไปหน่อย แต่ตอนนี้เข้าใจละ กอดกันต์ปลอบขวัญ :กอด1:
ด้วยความที่วันนี้ใหญ่ทำหน้าที่ได้ดีมาก สั่งสอนกันด้วยความรักประหนึ่งกันต์คือลูกในไส้ เราขอยกตำแหน่งพระเอกอันดับสองให้ใหญ่เลย(อันดับหนึ่งต้องพี่เอิร์ธเท่านั้นนน :-[) ส่วนนายเอกนางเอกจะเป็นใครโปรดไปหาเอาเอง ๕๕๕๕
เรื่องมินนี่ถ้ากันต์รู้ใจตัวเองก็คงไม่เป็นปัญหาแล้ว แต่กับตัวมินเองเนี่ยจะเคลียร์ปัญหาตัวเองได้มั้ย ที่มินด่าตัวเองนั่นก็ถูกแล้วล่ะ เหมือนปัญหาของมินมันเกิดขึ้นเพราะมินทำตัวเองทั้งนั้น ใครเล่าจะช่วยเธอได้ สู้ๆนะมิน กลับมาอย่ามาสร้างความร้าวฉานอีกล่ะ
สุดท้ายตอนท้ายที่เอิร์ธหยอดกันต์นี่ เขินตามประหนึ่งโดนหยอดเอง :-[
ตอนนี้อ่านแล้วมีความสุขกันต์ชัดเจนแล้วเรื่องราวสงบสุขมากๆ หวังว่าคงไม่ใช่ความสงบก่อนพายุลูกใหญ่จะมาอีกนะคะ :hao4:
เป็นกำลังใจให้คนเขียนไม่เขียนดราม่าหน่วงหัวใจนะคะ ขอมาม่าเบาๆก็พอค่ะ :กอด1:
-
..บอกแล้วไง ให้ไปคบกับใหญ่ (อีนี่ยังไม่จบ :z3: ก็ชอบใหญ่เป็นการส่วนตัวอ่ะ -3- )
-
สำหรับมินคงเชียร์ไม่ขึ้นแล้ว สุดท้ายก็ได้แค่น้องชายสินะ
แต่ก็ไม่เชียร์พี่เอิร์ธหรอก ไม่สเปคเลย
ใหญ่พอจะเป็นความหวังใหม่ได้ไหมนะ
-
:mew3: ใหญ่สุดยอดดดด :กอด1:
-
เพิ่งเข้ามาอ่าน รอบเดียวจนถึงปัจจุบัน
กันต์ น่ารักดี ดูเป็นคนมองโลกในแง่ดีมาก แต่ด้านความคิดฝั่งใจก็ฝั่งลึกๆ
ตอนแรกที่อ่านได้สองสามตอน เอ๊ะ ที่มันเรื่องจริงรึเปล่า ต้องย้อนกลับไปอ่านตอนแรก
บรรยายความรู้สึกได้เข้าถึงอารมณ์มากๆเลย
ชอบใหญ่นะ ตามชื่อเลย ดูเป็นผู้ใหญ่ดี ในความคิดความอ่าน แต่ถ้าย้อนไปตอนวัยรุ่น
ดูค่อนข้างจะเกเรไปนิด
สุดท้ายๆ ชอบพี่. . .(ลืมชื่อ พระเอกละกัน) นะ ดูอบอุ่นมาก ขี้หึงด้วย :mew2: :mew2:
ปล.รีบมาต่อไว้ๆนะงับ เป็นกำลังใจให้ o13 :L2:
ปล2.อยากได้หวานๆ 55+
-
แม่ยกพี่เอิร์ทอย่างเรา ฟิน เลยอ่ะ :katai2-1:
-
โหยยยยยย ปาหัวใจใส่ใหญ่รัวๆ :katai2-1:
แต่นี่จะคลี่คลายอย่างที่คุณ west บอกจริงหรอ
เพราะมินทร์ก็เลิกกับเจมส์แล้ว ไม่มีอะไรเป็นตัวดึงตัวฉุดที่จะเข้าหากันต์
ไม่ใช่ว่าจะมาสร้างปมใหม่ให้เอิร์ธกันต์หรอกนะ
แล้วกันต์ก็ดูท่าจะเอนเอียงง่าย ภูมินทร์นิดภูมินทร์หน่อยก็สงสารก็เป็นห่วง
ไปพาพี่เอิร์ธมาอยู่คอนโดด้วยกันเลยนะ
-
ใหญ่พูดขนาดนี้แล้ะ เลือกพี่เอิร์ธไปเถ้อออออ :hao7:
-
ในที่สุดพระเอกก็คือพระเอก คิคิ
ใหญ่พูดดีมากกกกก ถ้าไม่ได้ใหญ่ ทั้งเรื่องแม่พี่เอิิร์ท เรื่องพี่เอิร์ทก็คงไม่โฟลว์ขนาดนี้
ึความจริง ปฏิกิริยาความรู้สึกของกันต์ก็ชัดเจนอยู่้แล้ว ใจเต้นกับพี่เอิร์ท เขิน อาย
แต่เข้าใจว่า เพราะความเชื่อใจมันถูกทำลายไปแล้ว มันก็คงยากจะที่สร้างหรือกลับมาอีกครั้ง
เป็นหน้าที่ของพี่เิอิร์ทแล้วละ ที่จะทำให้กันต์เชื่อใจอีกครั้งนะ
-
ตกลงแล้วจะเลือกใครนะ
ขอเป็นพี่เอิร์ทนะครับ,,,,
-
:hao5: ลุ้นมากว่าพระเอกจะใช่คนที่เราคิดหรือปล่าวเกือบเลิกอ่านไปหลายครั้งเพราความคลุมเคลือเนี่ยแหละ โชคดีที่อ่านมาจนถึงบทสรุปที่แน่นอน(มั้ง)ว่าพี่เอิร์ธเป็นพระเอก พี่เอิร์ธสู้ๆนะ ทำให้กันต์ขาดพี่ไม่ได้เลยนะ 555
-
(http://upic.me/i/nq/1untitled-3.gif)
Dahlia 19
สุดท้าย ใหญ่ก็เพลียจิตกับชีวิตมนุษย์เงินเดือนอย่างผมครับ มันโทรมาบอกเช้าวันเสาร์ว่าจะไปเที่ยวเกาะสักสองสามวันก่อนกลับอังกฤษกับลูกพี่ลูกน้องแก้เซ็ง เดิมกำหนดการณ์ที่ใหญ่มาไทยแค่สองสัปดาห์ แต่เอาเข้าจริงก็ล่อไปเกือบเดือน ยังบ่นกระปอดกระแปดว่าเพราะกลับมาแล้วเตี่ยจะหาสารพัดวิธีรั้งให้มันอยู่ด้วยนานๆเลยไม่ค่อยอยากกลับเท่าไหร่ ส่วนผมน่ะเหรอ ก็ใช้ชิวิตแบบเดิมๆไปวันๆ ตื่นมา ไปทำงาน เย็นวันไหนพี่เอิร์ธเลิกเร็วก็จะมารับผมไปกินข้าว บางวันไอ้มินโทรมาบ้าง เล่าเรื่องที่ญี่ปุ่นให้ฟังก่อนนอนจนผมหลับคาโทรศัพท์ไปเลยก็มี แรกๆมันอยู่ห้องเดียวกับเจมส์ครับ แต่ตั้งแต่ที่มันทะเลาะกันตอนนั้น เห็นมินว่าเจมส์ก็ย้ายไปอยู่ห้องเดียวกับพี่ที่ทำงานด้วยกัน ส่วนมันนอนคนเดียวเลยโทรมาคุยกับผมได้ตลอด มันบอกว่าพี่คนนั้นของเจมส์เป็นคนดี มีแฟนอยู่ไทย แต่เวลาทำงานที่ไหนด้วยกันก็ไม่เคยวอกแวกเลยสักนิด เจมส์คงเจ็บไปจากมันมากเลยอยากได้เขานักหนา ส่วนมันก็ได้แต่มองห่างๆ บางทีที่คิวว่างตรงกันมันก็ยังแอบตามเจมส์ไปข้างนอกบ้าง หลายครั้งที่มันเห็นเจมส์ร้องไห้ แต่มันก็ไม่กล้าจะเดินเข้าไปหา ผมก็ฟังมันเฉยๆ ไม่ได้เสนอความเห็นอะไรออกไป เหมือนกับว่าระหว่างมันสองคนมีเรื่องอะไรมากกว่านี้ที่ผมไม่รู้ ที่มินเอาแต่โทษตัวเองผมก็ไม่ได้ซักว่าเรื่องอะไรบ้างที่มินทำร้ายให้เจมส์เสียใจเพราะคิดว่ามันก็ไม่ใช่เรื่องจำเป็นของผม ไม่ใช่ธุระจะไปปลอบโยนอะไรมินหรือเป็นห่วงเจมส์ อย่างน้อยไอ้เปี๊ยกนั่นก็เคยต่อยหน้าผม ถึงตอนนั้นผมผิดแต่มันใช่เรื่องที่จะมาใช้กำลังกันหรือยังไง ยิ่งกับผมที่เป็นรุ่นพี่ด้วยมันเหมือนถูกหยามพิกล
ส่วนตัวผมกับดาราหนุ่มจากวันนั้นก็ไม่ได้คุยกันในทางชู้สาวอีก มินไม่เคยถามถึงพี่เอิร์ธเหมือนกับที่ผมไม่เคยเล่า ช่วงนี้พี่เอิร์ธก็เหมือนเดิม คือถ้ามีเวลาก็มาหา ถ้ายุ่งๆก็จะทิ้งข้อความบอกไว้ สัปดาห์นี้พี่แกดูยุ่งหนัก เห็นว่าเดือนหน้าจะลาออกจากโรงพยาบาลจริงๆเพราะเริ่มทำไม่ไหวแล้ว ออเดอร์ที่โรงงานมีเข้ามาเยอะมาก กิจการกำลังขยายตัวไปเรื่อยๆเลยรีบเคลียร์งาน ผมน่ะไม่ได้เซ้าซี้งอแงอะไรหรอก แต่ที่ใหญ่พูดก็ถูก ผมยังลังเล โลเล และไม่เชื่อมั่นตลอดเวลา
“พี่รออยู่ข้างล่างนะ กันต์เคลียร์งานเสร็จหรือยัง?”
“ครับ กำลังรอลิฟท์อยู่”
ผมตอบคนปลายสายก่อนกดวาง วันนี้พี่เอิร์ธชวนไปหาอะไรกินแถวเยาวราช ผมชวนขุนกับต้นไปด้วยแต่สองรายนั้นขอบาย ไอ้ต้นรู้แล้วครับว่าสาวหมวยที่ไอ้ขุนเคยพูดดให้มโนไปไกลน่ะเป็นบุรุษเพศ ตอนแรกไอ้ต้นแทบพ่นพรวดชาเย็นออกทางจมูก มันชอคนิดหน่อยครับเพราะผมไม่ได้มีทีท่าว่าจะเป็น’แนวนั้น’ได้เลย จากนั้นก็ขำ มันบอกอยากเห็นหน้าพี่เอิร์ธนักหนา แต่เอาเข้าจริงก็ไม่กล้าไปเจอสักครั้ง มันกลัวจะเป็นเกย์กล้ามปู ไอ้ต้นมันฝังใจครับ เคยเสร่อโดนน้องสาวลากไปเอ็กซ์คลับครั้งหนึ่งแล้วโดนเกย์กล้ามปูลวนลามเข้าให้ ไม่ได้รังเกียจนะ แต่ไม่ถนัดแนวนี้ มันว่าแบบนั้น
ผมเดินออกจากลิฟท์ที่ถูกแยกเป็น high zone มายังลานจอดรถซึ่งมีแคมรีไฮบริดจ์ขาวจอดอยู่ เปิดประตูมานั่งแล้วเห็นสารถีขมวดคิ้วมุ่นคุยโทรศัพท์ก็ผงกหัวทักเงียบๆ ไม่ได้ตั้งใจแอบฟังมันคุยโทรศัพท์นะ แต่อยู่กันแค่นี้ก็ต้องได้ยินเป็นธรรมดา
“....งั้นเดี๋ยวผมจะเข้าไปดูแล้วกัน คุณหนิงอยู่ถึงกี่โมงครับ?”
“ครับ ผมจะรีบไป”
พอตัดสาย พี่เอิร์ธก็ถอนหายใจยาว ยกมือขึ้นลูบหัวผมแล้วลากปาดมายันแก้ม หนุ่มแว่นยิ้มโชว์ลักยิ้มถาม “เหนื่อยไหม ? วันนี้เงียบทั้งวันเลย พี่ไลน์ไปก็ไม่ตอบ”
“ช่วงเช้าประชุมครับ ตอนบ่ายก็รีบเคลียร์งาน เมื่อกี๊อะไรเหรอ ถ้ามีธุระไว้วันหลังก็ได้นะ”
“อ้อ มีเรื่องที่โรง’บาลนิดหน่อยให้พี่เข้าไปดู เดี๋ยววนไปเอาเสื้อผ้ากันต์ก่อน แล้วพี่เข้าไปดูที่โรง’บาลค่อยออกมาหาอะไรกินกัน แล้วคืนนี้ก็อยู่ค้างบ้านพี่เลย พรุ่งนี้เช้าพี่มาส่ง”
“แต่ว่า....”
“ไม่ต้องแต่ ไม่ได้เจอหน้ากันหลายวัน ไม่คิดถึงพี่เลยหรือไง?”
พี่เอิร์ธหัวเราะพอเห็นผมเบือนหน้าหนีไม่ยอมตอบ ก่อนเคลื่อนรถออกไปยังคอนโดผมซึ่งอยู่ห่างจากออฟฟิศไม่เท่าไหร่ ผมใช้เวลาเก็บเสื้อผ้าไม่นาน แล้วลงมาหาพี่เอิร์ธที่รออยู่ข้างล่าง เภสัชกรหนุ่มเปิดเพลงจากวิทยุคลอไปด้วย ฮัมเพลงไปด้วยอารมณ์ดี พาผมขึ้นทางด่วนแป๊บเดียวก็มาถึงโรงพยาบาลเอกชนชื่อดังที่เจ้าตัวทำงานอยู่ ผมเดินตามเภสัชกรหนุ่มที่ดึงแขนเสื้อเชิร์ทที่พับไว้ลง พยาบาลอายุน้อยกว่าหลายคนยกมือไหว้ ส่วนบางคนก็ยิ้มรับ พี่เอิร์ธยิ้มตอบบ้างผงกหัวให้บ้างจากนั้นสาวๆก็หันไปกระซิบกระซาบกันเอง พี่เอิร์ธบอกให้ผมรอแถวๆบริเวณที่นั่งผู้ป่วย ส่วนตัวเองหายไปหลังเคาท์เตอร์ยาที่มีห้องอยู่ด้านในอีกที
“น่าเสียดายคุณเอิร์ธเนาะ เดือนหน้าก็จะออกแล้ว ทีนี้ที่โรงบาลเลยไม่มีใครหล่อๆให้มองเลย”
เสียงพูดคุยของพยาบาลสองคนดังขึ้นเนือยๆ ผมเหลือบตาไปมอง หน้าตาสวยสะเอาเรื่อง “แกว่าเขาลาออกไปแต่งงานหรือเปล่า?”
“ไม่หรอก คุณเอิร์ธไม่มีแฟนไม่ใช่เหรอ?”
“ไม่รู้จะหวงความเพอร์เฟคไปถึงไหน แต่ก็นั่นแหละ ประวัติดีขนาดนั้นใครๆก็อยากได้ ตัวเลือกมีเยอะแยะไป”
“พูดถึงลาออกไปก็ดีนะ ฉันล่ะรำคาญยัยคุณหนิง สนิทกับคุณเอิร์ธแล้วชอบทำท่าหวงก้างตลอด ยิ่งเดือนสุดท้ายนี่นิ่งเร่งสปีด ตามคุณเอิร์ธแจยังกับอะไรดี”
ผมกระพริบตาปริบ สายตามองเข้าไปยังเคาท์เตอร์จ่ายยาเพื่อหาใครบางคนโดยอัตโนมัติ พี่เอิร์ธเป็นคนโดดเด่นทำไมจะไม่รู้ แค่สมัยเรียนยังมีคนมาชอบเยอะแยะ ยิ่งอายุมากขึ้นโลกก็ยิ่งกว้างกว่าเดิมเป็นเท่าตัว แน่นอนว่าคนเข้าหาต้องมีหลากหลายและลวดลายแพรวพราวมากกว่าตอนนั้นเป็นไหนๆ ตอนนั้นที่ผมเกิดคำถามในอก พี่เอิร์ธหวั่นไหวบ้างหรือเปล่า ในวันที่ไม่เจอผม ในห้องสี่เหลี่ยมที่ต้องจ้องหน้าใครสักคนตลอดเวลา
ผมนั่งบีบมือตัวเองพักใหญ่ พยาบาลสาวสวยสองคนนั้นหายไปทำงานตอนไหนผมก็ไม่รู้ พอหมดเรื่องพี่เอิร์ธเหมือนจะคุยกันต่อเรื่องคุณหมอคนอื่นผมเลยไม่ใส่ใจ สุดท้ายพี่เอิร์ธก็เดินออกมาจากเคาท์เตอร์ยาโดยมีใครบางคนยิ้มพราวติดตามมาด้วย
“กันต์ เดี๋ยวคุณหนิงเพื่อนพี่จะติดรถไปลงที่บีทีเอสนะ คุณหนิงนี่กันต์รุ่นน้องที่โรงเรียนผมครับ”
ผมสบตากับผู้หญิงผมยาวซึ่งรวบผมไว้สะอาดสะอ้าน คุณหนิงยิ้มเขินๆให้หนึ่งทีแล้วเอื้อมมือมาแตะข้อศอกพี่เอิร์ธ “น้องหล่อนะคะ มีแฟนหรือยัง หนิงจีบได้หรือเปล่า?”
“อย่าเลยครับคุณหนิง”
“อะไรกัน แค่นี้ก็หวง” พี่เอิร์ธหัวเราะพลางโปรยยิ้ม ผมไม่เคยหมั่นไส้รอยยิ้มพี่เอิร์ธที่มีให้คนอื่นได้เท่านี้ หนุ่มแว่นล้วงมือซุกไว้ในกางเกงตัวเองทั้งสองข้างพูดหน้าตาเฉย “หวงสิครับ...” ซึ่งมันทำให้ควันกรุ่นๆในอกผมลอยคลุ้งขึ้นมา
ที่บอกว่าหวงน่ะ หวงใคร...?
สุดท้ายคุณหนิงก็ลงจากเบาะหลังของรถเมื่อถึงที่หมาย ผมนั่งฟังบทสนทนาเกี่ยวกับงานเฉพาะทางมากมายตรงที่นั่งข้างคนขับ พี่เอิร์ธพยายามสบตาผมผ่านกระจกหลายครั้งแต่เป็นผมเองที่ทำเป็นเบือนหน้าหนี บางทีผมก็ไม่ใช่คนมีเหตุผลอะไรมากมาย อย่างเช่นตอนนี้ที่ผมหงุดหงิดขึ้นมาเฉยๆว่าทำไมต้องคุยอะไรกันนักหนา
“....กันต์เป็นอะไรหรือเปล่า?”
พอผู้หญิงคนนั้นลงจากรถพี่เอิร์ธก็ถามเสียงนุ่ม มือที่จับเกียร์ไว้เลื่อนมาดึงมือผมไปกุมไว้หลวมๆ ผมจะดึงออกก็ได้ แต่กลับไม่ดึง ถึงใจจะประท้วงอยู่แต่ผมยังปล่อยให้อีกฝ่ายสัมผัสตามใจชอบ
“ชอบเขาเหรอ?”
“หมายถึงอะไร? คุณหนิงเหรอ?”
“จะให้หมายถึงใครล่ะ”
แทนที่จะอธิบาย พีเอิร์ธกลับหัวเราะแล้วขับรถมือเดียวไปตามถนนสายหลักของเมือง “ดุใช้ได้เลยแฮะ”
“มันขำนักหรือไง ชอบนักนี่ผู้หญิงสวยๆน่ะ เหมือนกับ....”
“พี่ชอบกันต์”
พี่เอิร์ธพูดชัดตอนติดไฟแดง หันมามองผมที่หน้าร้อนฉ่าขึ้นมาอีกรอบ ไอ้หน้าด้านเอ๊ย อยู่ๆก็พูดมาหน้าตาเฉย ผมดึงมือตัวเองกลับขึ้นมากอดอกทำเป็นหันหน้าหนีอีกครั้ง พี่เอิร์ธถอนหายใจกลั้วเสียงหัวเราะ “คิดอะไรของเราเนี่ย พี่ก็บอกแล้วว่าพี่เป็นเกย์ พี่ไม่ได้ชอบผู้หญิง”
“แต่พี่เอิร์ธก็เคยคบผู้หญิง ที่พี่เอิร์ธทิ้งกันต์ไปก็เพราะผู้หญิง”
“พี่ว่าเราพูดเรื่องนี้ไปหลายรอบแล้วนะกันต์ ทำไมเหรอ? พี่ไม่ชัดเจนตรงไหน หรือพี่ผิดเองที่พยายามไม่พอ...”
“แล้วมันผิดหรือไงที่กันต์จะกลัวเวลาเห็นพี่เอิร์ธสนิทกับใคร ดูไม่ออกเหรอว่าเพื่อนคนนั้นของพี่ไม่ได้คิดกับพี่แค่เพื่อน”
“สำคัญด้วยเหรอกันต์ว่าเขาจะคิดอะไร ในเมื่อพี่คิดกับเขาแค่เพื่อนแล้วคนที่พี่รักก็เป็นกันต์”
ครั้งนี้พี่เอิร์ธเถียงผมชนะอีกตามเคย พี่เอิร์ธพูดถูก มันไม่ใช่เรื่องสำคัญเลยที่ใครจะมาชอบคนของเรา แต่ผมก็เป็นแบบนี้ ผมยอมรับว่าเป็นคนขี้หึง ผมหึงแฟนทุกคนเวลาที่มีคนอื่นมาพัวพัน กับพี่เอิร์ธก็ไม่ใช่ข้อยกเว้น ผมเคยไว้ใจ ผมเคยเชื่อใจ และผมก็กลายเป็นคนที่ถูกทิ้งบ่อยพอๆกับผมที่เป็นคนนอกใจคนอื่น ทำไมผมจะไม่รู้ว่าเรื่องแบบนี้ควรตัดไฟตั้งแต่ต้นลม
เกิดความเงียบขึ้นบนรถขึ้นหลังจากวิทยุถูกปิดไปแล้ว แคมรีสีขาวมุกจอดบริเวณริมถนนย่านคนจีน พี่เอิร์ธจ่ายเงินค่าที่จอดให้คนแถวนั้นเมื่อลงจากรถ แต่ผมกลับนั่งนิ่งกอดอกไม่ยอมขยับตัวไปไหนจนคนมาด้วยต้องมาเปิดประตูให้
“ลงมาสิ จะมาหาของกินเยาวราชไม่ใช่เหรอ?”
“กันต์ไม่หิว...”
“ชนกันต์ โตแล้วนะ”
“กันต์อยากกลับแล้ว”
ผมยังพูดทั้งๆที่ไม่มองหน้า หมอยาทรุดตัวลงนั่งยองๆริมฟุตบาท ถอนหายใจยาวแล้วดึงแขนที่ผมใช้กอดตัวเองคลายออกจากกัน ผมปรายหางตามองพี่เอิร์ธที่ส่งสายตามาให้
“พี่ขอโทษ....” ชายหนุ่มเอ่ยทั้งๆที่ตัวเองไม่ได้ผิด เป็นผมเองที่หงุดหงิดไม่มีเหตุผล แต่พี่เอิร์ธก็ยอมเพียงเพราะไม่อยากให้เราตั้งแง่ใส่กัน พี่เอิร์ธไม่พูดอะไรต่อจากนั้น มีเพียงความคิดที่ดุด่ากันเองในหัวผมที่แล่นริ้วจนยอมแพ้ สุดท้ายผมก็พยักหน้ายอมลงจากรถให้หนุ่มแว่นกุมมือตัวเองเดินไปยังย่านการค้าช่วงหัวค่ำที่มีร้านนั่งตั้งเรียงราย
ผมไม่ได้มาแถวนี้บ่อยนัก ถือว่าค่อนข้างไกลจากบ้านและคอนโดที่ผมอยู่ แต่ตอนสมัยมหาวิทยาลัยมากับไอ้เหยาบ่อยเหมือนกัน ขณะที่พี่เอิร์ธดูชินทางมากกว่า พาผมไปนั่งกินก๋วยจั๊บน้ำใสใต้โรงหนังชามใหญ่ใส่น้อย จากนั้นก็ต่อด้วยขนมปังเจ้าดัง ตลอดจนถึงบัวลอยงาดำน้ำขิง ส่วนพี่เอิร์ธสั่งเป็นแปะก๊วยนมสดมาแบ่งกันกินบริเวณร้านหัวมุมที่ไกลจากตัวรถพอสมควร
“อยากกินหูฉลามไหม? พี่ว่าจะซื้อกลับไปฝากแม่ด้วย”
เภสัชกรท่าทางสุภาพยังชวนกินไม่หยุด ผมเริ่มอิ่มแล้วเลยส่ายหัวดิก
“พี่เอิร์ธมาแถวนี้บ่อยเหรอ?”
“ก็บ่อยนะ พี่ชอบกินก๋วยจั๊บร้านนั้น ที่จริงมีผัดไทในตรอกโน้นอีกที่อร่อย ขึ้นชื่อของเยาวราชเลยแหละ”
“ก๋วยจั๊บพริกไทย... เผ็ดจะตายห่า”
“พูดจาไม่เพราะ”
“กันต์เป็นผู้ชายนะพี่เอิร์ธ พูดแบบนั้นไม่เห็นจะแปลก”
“พี่ก็ผู้ชาย ไม่เห็นจำเป็นต้องพูดคำหยาบ”
“กันต์จบวิดวะ”
“ไม่ต้องมาอ้างเลย มีวิชาคำหยาบศาสตร์ด้วยหรือไง? คณะเขาไม่ได้สอนให้เป็นแบบนั้นนี่ จะเคยชินหรืออะไรพี่ไม่สนหรอก แต่พูดกับพี่ให้มันดีๆหน่อย เดี๋ยวหยิกให้พุงเขียว”
“โอยย ขู่แบบนั้นกันต์กลัวไข่หดเลย”
“ยังจะมาทะเล้นอีก เดี๋ยวจะโดน หลายรอบแล้วนะวันนี้ เดี๋ยวพี่จะจดลงบัญชีหนังหมา”
ผมเบะปาก ตักแปะก๊วยในถ้วยของพี่เอิร์ธมากิน ถามพาซื่อ “โดนอะไร? จะต่อยกันต์หรือไง?”
“จะต่อยทำไมเจ็บมือพี่เปล่าๆ...” พี่เอิร์ธว่า ผมทำเป็นแลบลิ้นใส่ว่าเห็นมะ สุดท้ายพี่เอิร์ธก็ไม่กล้าอยู่ดี กระทั่งประโยคต่อมาของพี่เอิร์ธกลับสยบผมได้เงียบ ดวงตาใต้กรอบดำส่อแววหลุกหลิกแพรวพราว “จับปล้ำเลยดีกว่า กันต์จะได้สิ้นฤทธิ์ แถมพี่ยังสบายตัวอีกด้วย”
.
.
.
.
“ไอ้ทุเรศ!”
หลังจากกินอิ่มเราเดินเล่นย่อยกันสักพัก สุดท้ายกว่าจะกลับบ้านก็ปาไปเกือบห้าทุ่ม แม่พี่เอิร์ธนอนแล้ว ลูกชายคนเดียวจึงเอาหูฉลามที่ซื้อมาฝากแช่ตู้เย็นไว้ก่อน พี่เอิร์ธไล่ผมขึ้นมาอาบน้ำในห้องน้ำบนห้องนอนชั้นสอง ส่วนมันใช้ห้องน้ำใหญ่ชั้นล่าง เจ้าบ้านปิดไฟดูแลความเรียบร้อยทั้งบ้านเป็นคนสุดท้าย ขึ้นมาอีกทีผมก็นอนเอามือก่ายหน้าผากรอบนเตียงอยู่ก่อนแล้ว แรงยวบบนเบาะเกิดขึ้นเบาๆ แสงไฟนีออนถูกปิดสนิทเหลือเพียงแสงสีส้มเรืองออกมาจากโคมใกล้หัวเตียงเท่านั้น พี่เอิร์ธ ชะโงกหน้ามองว่าผมหลับหรือยังโดยใช้มือข้างหนึ่งยันเตียงไว้เหมือนคร่อมผมอยู่กลายๆ
“เป็นอะไรหรือเปล่า?”
ผมส่ายหัวดิก วันนี้ผมมีความสุขมากจนกลัวว่ามันจะหายไป พี่เอิร์ธเหมือนพีเอิร์ธคนที่ผมรอมาตลอด ผมก็กลายเป็นกันต์ที่ไม่ต้องมีกำแพงอะไรมากมาย ผมหงุดหงิด ผมโมโห ผมกวนตีน ผมไร้สาระ สุดท้ายก็เป็นผมที่วางไพ่ทุกใบลงเวลาที่อยู่กับหนุ่มแว่น มันเป็นชีวิตที่ผมฝันถึงเมื่อหกปีที่แล้ว แต่ก็เลือกที่จะไม่พูดแล้วมองเจ้าของรอยยิ้มสวยนิ่ง มือที่ก่ายหน้าผากเมื่อครู่ค่อยๆเลื่อนไปถอดแว่นตากรอบดำของเภสัชกรหนุ่มออกไปวางไว้ข้างหมอน พี่เอิร์ธยกคิ้วข้างหนึ่งขึ้นเหมือนตั้งคำถามก่อนจะผงะตัวเล็กน้อยเมื่อผมคล้องแขนทั้งสองข้างรอบคอลงมาประกบปาก ผมอยากให้พี่เอิร์ธอยู่ตรงนี้ หลงผมมากกว่านี้ รักผมมากกว่านี้ อะไรก็ได้ที่ทำให้พี่เอิร์ธไม่มีวันถอยหนีผมไปอีก กลิ่นมินต์ของยาสีฟันชัดเจนอยู่ในปากของพี่เอิร์ธ สิ่งที่ยันเตียงไว้เมื่อครู่เปลี่ยนจากฝ่ามือเป็นข้อศอกทำให้ระยะห่างของผมกับพี่เอิร์ธลดลง พี่เอิร์ธสอดมือเข้ามาระหว่างท้ายทอยผมกับหมอน ผมขยับจูบตามความรู้สึก พยายามถ่ายทอดคำตอบที่พี่เอิร์ธถามที่ว่าเป็นอะไรด้วยภาษากาย ผมจูบพี่เอิร์ธย้ำๆและผมก็ชอบที่ได้จูบ ไม่ได้รู้สึกว่าจูบก็ได้ แต่มันเป็นจูบที่ทำให้โลกของผมลอยคว้าง เป็นจูบที่ผมกำลังบอกรัก ผมกัดริมฝีปากของคนเบื้องบน จากนั้นเภสัชกรหนุ่มก็เปลียนจากตั้งรับมาเป็นรุกไล่คุมเกม ลิ้นอุ่นที่ถูกผมไล่ล่าเมื่อครู่เปลี่ยนเป็นรุกราน เกี่ยวกระหวัดฟัดกรูรุนแรง แต่ก็อ่อนโยนอยู่ในที บางจังหวะพี่เอิร์ธถอยห่างเนิบนาบ แต่บางจังหวะก็เร่งเร้าขึ้นมาอีก มือผมเริ่มป่ายเปะปะไปบนหลังกว้าง ขณะที่มือข้างที่มีได้ช้อนคอผมเอาไว้ของพี่เอิร์ธนวดเฟ้นรอบเอวให้ผ่อนคลาย ผมรู้สึกถึงอุณหภูมิอุ่นที่แตะตรงบนผิวเนื้อ กว่าพี่เอิร์ธจะถอนจูบ เสื้อนอนผมก็เลิกขึ้นมาจนถึงยอดอกแล้ว
“...กันต์รู้ใช่ไหม พี่คิดยังไงกับกันต์”
ผมไม่ตอบ สบตากับพี่เอิร์ธแน่นิ่ง พี่เอิร์ธขยับตัวขึ้นจูบผมที่หน้าผากแล้วเอื้อมไปปิดไฟโคม ผมใช้จังหวะนั้นพลิกตัวนอนหันหลัง พี่เอิร์ธไม่ได้ว่าอะไร แต่กลับล้มตัวลงนอนอีกทีโดยกอดผมซ้อนให้แผ่นอกชิดแผ่นหลัง พลางก้มลงจูบท้ายทอยที่ปกรกด้วยไรผมสีอ่อนซ้ำๆ
“ขอบคุณนะพี่เอิร์ธที่กลับมา....”
พี่เอิร์ธไม่ตอบ หยุดจูบผมแล้วแต่วงแขนกลับกระชับผมเข้าชิดยิ่งขึ้น “อะไรก็ตามที่กังวลอยู่.... พี่จะพูดให้กันต์เชื่อพี่อีกแล้ว แต่พี่จะทำให้กันต์เห็น ว่าพี่จะไม่ทำร้ายกันต์อีก...”
“พี่จะไม่ทำให้กันต์เสียใจ... “
-west-
ตอนนี้นังกันต์งี่เง่าจริง
พี่เอิร์ธเอาโล่ไปเลยข่ะ หล่อเกิน หมั่นไส้
-
:z13:
จิ้มๆๆๆ
:katai5:
กันต์งี่เง่าก็ไม่เป็นไร ก็ความหึงมันบังตานี่ ฮ่าๆๆๆๆ
พี่เอิร์ธเข้าใจๆ
โอ้ยยยยย รักพี่เอิร์ธ เชียร์พี่เอิร์ธมากมาย
พระเอกสุดๆอ่ะ ปลื้มมากคนนี้ ขอบอกๆ :katai2-1:
ชอบกันต์ที่แสดงออกแบบนี้จัง คิดไงก็ทำแบบนั้นอ่ะ
กันต์รู้สึกเชื่อใจพี่กันต์ได้หมดใจรึยัง ><
ไม่ต้องกังวลนะๆ พี่เอิร์ธ ให้สัญญาแล้ว ^^
ดูที่การกระทำพี่เค้าสิ
-
กันต์งอนได้โล่ห์จริงๆ
-
เราเข้าใจกันต์นะดูเหมือนงี่เง่าแต่คือคนมันมีอดีต กลไกการป้องกันตัวเลยรุนเเรง
พี่เอิร์ธโคตรหล่อออออ เเสนดีสุภาพ หาแบบนี้ได้ที่ไหน
ตอนนี้สั้นจัง เราไม่นอนเพื่อรอตอนนี้เลย ไม่ผิดหวังจริงๆ
-
กันต์งี่เง่าจริง!! จะด่าให้! หมั่นไส้!
เค้าพูด เค้าง้อขนาดนั้นแล้ว ยังจะงอนอีก โอว...นังนี่!
พี่เอิี์ร์ทหล่อมาก โอย...หลง
กันต์แรงนะ แหม้ เริ่มก่อนเลย อยากให้เค้าัรัก เค้าหลง แต่ช่วยเคลียร์หัวใจตัวเองด้วยจ้ะนาง
ปล. ร้านแต่ละร้านที่เยาวราชนี่สเต็ปเดียวกันเลยกินแบบนี้ ฮ่าๆๆ
-
หมั่นใส้นังกันต์ ชิ
ทีนี้หล่อนก็หยุดเร่ได้แล้วชิมิคะ :katai1:
พี่ใหญ่มีบทแค่นี้หรออออ ค่าตัวแพงมั้ย จ้างต่ออีกตอนสองตอนได้ป่าว :ling1:
-
ชนกันต์โตแล้วนะ พ่อคุณขาาาาาาาาหึงบ่อยๆงี่เง่าบ่อยๆนะหนูเชื่อว่าป๋าชอบ555555
อีประโยคที่หมอยาถามรู้ใช่มั๊ยพี่คิดยังไงกับกันต์อ่านจบปุ๊บนี่ภาพมาเป็นฉากๆเลย อิน้องมันโดนอิพี่กินแน่เลยยยยยยยยย
คิดอะไรออกไป ก๊ากกกก เปิดใจแล้วก็ศึกษากันให้ดีๆเน้อ
มินจัดการหัวใจตัวเองไวๆเลย มั่นใจว่ากูชอบคนนี้แหละก็ไปกระชากน้องมันกลับมา
มัวพิรี้พิไรน้องตีตั๋วขี่ม้าไปเธอจะหมดทางไล่เอานะ ทีพูดนี่ไม่ใช่เป็นห่วงแต่เราเชียร์อยู่นะ
55555ตลอดอ่ะ
คุณตะวันตกมาตามนัดได้เป๊ะเว่อร์รักเลยๆ :กอด1:
-
ตอนนี้กันงี่เง่า แต่ก็นะ คนมีความรักก็งี่เง่ากันทั้งนั้นแหละ
-
ชอบตัวละครเรื่องนี้อ่ะ ดูไม่มีใครดีเกินรึเลวไป จริงๆ เหมือนเค้ามีชีวิตในแบบคนทั่วไปไม่ได้เริ่ดเกินคนมากมายนัก เอาจริงๆนะต่อให้กันต์ผิดหวัง รึสมหวังกับใครเราก็ชอบนะเพราะกันต์ไม่ได้นิสัยเหมือนนายเอกคนอื่นๆ รู้สึกได้ว่าพระเอกจะเป็นเอิร์ทรึไม่ใช่ก็ได้ เพราะเราอยากอ่านเรื่องราวความรักของกันต์มากกว่าว่าจะเป็นยังไง
-
:impress2:พี่เอิร์ธ หล่อมาก
ชนะใจคนอ่านเลย
เพอร์เฟคทุกอย่าง!!
-
กันงี่เง่าแต่พี่เอิร์ธก็รักนะ ฮิ้ววววว
-
:-[ โอ้ยพี่เอิร์ธ เท่มากกก เอาใจไปเลย55555 :hao6:
หนูมินคงได้ฤกษ์ตกกระป๋องแล้วแหละ 555 :hao7:
-
ถ้าเค้าไม่มีคนอื่นสนใจ ก็จะเยิงแยงกะเค้าต่อไปสินะ ... หวงก้างนี่หว่า
แต่ก็ดีนะ จะได้เริ่มรู้ใจตัวเองว่าอะไรยังไงกะเค้า :)
-
ชนกันต์งี่เง่าบ้างก็ดี หมันไส้อิพี่เอิร์ธมัน
-
กันต์ดูงี่เง่าก็จริงนะ
แต่คนมันเคยโดนทิ้งไปก็ต้องระแวงเป็นธรรมดาล่ะเนอะ
-
เกือบได้เป็นคืนส่งตัวซะแล้ว แหม ๆ ๆ
-
นายเอกเรื่องนี้ น่าหมั่นไส้จริง ๆ :laugh:
-
งอนเป็นสาวน้อยเลยนะกันต์
ไม่ต้องคิดมากไม่ต้องลังเลแล้ว คนนี้แหละ ไว้ใจเชื่อใจไปเลย
เพราะกันต์ก็ดูไม่อะไรกับมินแล้ว มาถูกทางละๆๆ :katai2-1:
-
:hao5:หึงเค้าอะดิชนกันต์
-
ชนกันต์ นางงี่เง่าก็จริง แต่เราไม่โทษนางหรอก เพราะอดีตมันมีรอยแผลเป็นอยู่
ใครๆ ก็ต้องกลัวเจ็บซ้ำเป็นธรรมดา
ส่วนนังมิน ให้อยู่ส่วนนังมินไปเถอะ อย่าไปสงสารมัน
แค่ที่นังน้องเจมส์มันต่อยหน้าเขียวคราวนั้นยังไม่ได้เอาคืนเลย
อย่าริทำตัวเป็นศิราณีเชียว ถ้าพี่เอิร์ธรู้จะรับอารมณ์หึงพี่แกไหวไหม
แต่นั่นยังไม่เท่ากับของจะเข้าตัว เกิดอินังเจมส์มันตามมาตบหน้าแหกอีกจะทำไง
อีมินมันก็เข้าข้างคนของมันอยู่แล้ว ดูจากคราวที่แล้วสิ มันไล่ตะเพิดออกมาแทบไม่ทัน
ก็อย่างว่าคนเขานอนคุยกัน นางหรือจะไปสู้เขาได้
เพราะฉะนั้นปล่อยอิมินไปตามยถากรรมดีที่สุด ไม่เข้าเนื้อด้วย สบายตัว :katai3:
-
:pig4: :pig4: :pig4:
-
กันต์รักพี่เอิร์ธจริงๆนั่นแหละ ไม่รักก็คงไม่หึง ไม่หวง ไม่งี่เง่า (แต่เค้าก็ว่าน่ารักนะ :o8:) อย่างนี้หรอก
-
เริ่มชอบพี่เอิร์ธละ
แต่ยังคาใจเรื่องอิมินอยู่เลยค่ะ
คือถ้ามันจะไม่ได้เป็นพระเอก โอเค เฟลนิดหน่อยแ่ต่ไม่เป็นไร
แต่ก่อนจบเรื่องนี้ ช่วยเคลียร์เรื่องที่มันก้อร่อก้อติกกันต์ทีเถอะค่ะ
ว่าตกลงมันรู้สึกยังไงถึงทำแบบนั้น มันชอบกันต์จริงๆ หรือแค่เจ้าชู้ตามสันดานเฉยๆ?
เฮ้อออ ยังเสียดายอิมินไม่หาย ถ้าจะคู่กับเจมส์ก็ไปให้พ้นๆ เลยอย่ามาวนเวียนใกล้ๆ กันต์อีก
เรื่องนี้ใกล้จบหรือยังคะ? เรารู้สึกว่าเรื่องนี้มันมาแบบเรื่อยๆ เรียงๆ อ่ะค่ะ
เหมือนยังไม่มีจุดพีค จุดไคลแมกส์ของเรื่อง
ถ้าจะว่าปมของเรื่องคือสามหน่อกันต์ เอิร์ธ มิน มันก็หลวมไปค่ะ ไม่ถึงอารมณ์เลย
(เรื่องของเรื่องคืออยากให้เรื่องนี้มีต่อไปยาวๆ เผื่ออิมินจะพลิกเกมส์กลับมาเป็นพระเอก >w<!!)
มาต่อไวๆ นะคะ :hao7:
-
อ่ะนะ งี่เง่าเล็กน้อยถึงปานกลาง....ยังไงก็น่ารักอยู่ดี....
-
เออ เลิกพูดแล้วทำซะ
ทางนี้จะได้ฤกษ์ "เริ่ม"เชียร์พระเอกกับเขาบ้าง
:กอด1:
-
เย้ ! พี่เอิร์ธคัมแบ็ค !!!!!
ชอบชนกันต์หึง >w<
-
:z1:ชอบให้นายเอกงอนแล้วให้พระเอกง้ออะ ดูแล้วน่ารักกกกก
-
กันต์เลือกพี่เอิร์ธ :o8:
-
พี่เอิร์ธของหนู โคตรหล่อออออออออออ โคตรหล่ออออออออ
พี่เอิร์ธมาเป็นแฟนหนูเหอะ หนูจะไม่ทำให้พี่เสียใจเหมือนกัน
ตอนนี้กันต์แอบงี่เง่านะฮะ แต่ถึงจะงี่เง่าแค่พี่เอิร์ธก็รักอ่ะ
เพราะงั้นกันต์ต้องรีบแน่ใจในตัวพี่เอิร์ธได้แล้ว
ไอ้พระเอกน้องมินอ่ะ ปล่อยเค้าไปง้อแฟนเค้าเหอะ
แต่เวสต์อ่ะ ตัดไปที่โคมไฟใช่ไหม ไม่มีฉากขึ้กๆ ให้ดูเลย บู้ววววว
มาต่อเร็วนะฮะะะะ รอคอยทุกวันนนน
:oo1: :oo1: :oo1:
-
น้องกันต์นอนหลับด้วยหัวใจพองโตแน่นอน
พี่เอิร์ธบอกไว้แล้วว่า จะทำให้กันต์เห็นว่าจะไม่ทำร้ายกันต์อีกแล้ว
:กอด1:
+1 ขอบคุณมากค่ะ
:mew1:
-
ถ้าไม่มีใหญ่เรื่องนี้คงไม่จบง่ายๆ นะเนี่ย
เป็นคนมาเคลียร์ให้ทุกคนเข้าใจตัวเองเลย โดยเฉพาะกันต์
:katai2-1:
-
ตอนนี้หวานสุดๆ อิจฉากันต์สุดๆ อยากได้พี่เอิร์ธมาเป็นแฟนบ้างงง :-[ (แต่พี่เอิร์ธดันไม่ชอบผู้หญิง ๕๕)
แรกสุดนี่คิดว่าคุณเจ๊หนิงจะมาจัดดราม่าชุดใหญ่อะไรรึเปล่า แต่สรุปว่าผ่านมาและผ่านไปสุดๆ(หรือคนแต่งจะเก็บไว้แจกมาม่าตอนหน้า :ling3:)เนื่องจากพี่เอิร์ธสุดหล่อหนักแน่นมากก ว่า"พี่ชอบกันต์" อ่านแล้วเขินประหนึ่งตัวเองชื่อกันต์ ๕๕๕
ชอบตอนที่กันต์ไม่ยอมลงรถแล้วพี่เอิร์ธก็ดุว่าโตแล้วนะ แต่กันต์ก็ไม่ยอมลงสุดท้ายเลยต้องนั่งยองๆลงไปง้อ ชอบโมเม้นต์แบบนี้ :hao7:
ชอบตอนที่กันต์ขอบคุณพี่เอิร์ธด้วยค่ะ อ่านประโยคนั้นแล้วรู้สึกว่าจริงๆถึงจะไม่เจอพี่เอิร์ธอีกชีวิตอีก กันต์ก็มีชีวิตของกันต์อยู่ต่อไปได้ แต่การที่พี่เอิร์ธกับเข้ามาในชีวิตกันต์เนี่ยมันดีกว่าจริงๆ มันเป็นอะไรที่กันต์ต้องการจริงๆ
ตอนนี้พี่เอิร์ธหล่อจริงๆค่ะ แจกโล่อีกอัน ๕๕๕
กอดคนเขียนเบาๆหนึ่งทีก่อนไป :กอด1:
-
.
-
ชอบตอนพี่เอิร์ธง้อก่อนลงรถ
นางก็เล่นตัวไปเถอะ เป็นตัวเอกนิเล่นได้เล่นไปชิ555555555555555
ถ้ากลัวเค้าทิ้งขนาดนั้นก็คงรักเค้าหลงเค้ามาพอตัวแหละชนกันต์
-
ThankS
-
กันต์เคยเจอกับความไม่แน่นอนของพี่เอิร์ธมาแล้วย่อมต้องกังวลมากว่าปกติ รอดูพี่เอิร์ธต่อไป
-
ชนกันต์ โตแล้วนะ
:laugh:
งอแงง้องแง้ง ก็น่ารักดีออก
-
ดีคะ ติดตามผลงานมาตั้งแต่เรื่อง FBBFแลว
แต่ไม่ได้เข้าไปเม้นต์ ส่วนเรื่องนี้เพิ่งได้เข้ามาอ่าน
ขอบอกว่าเชียร์พี่เอิร์ธสุดตัว เพราะมินจับปลาสองมือ จะเอาไงกันแน่ทั้งๆที่มีเจมส์อยู่แล้ว
แต่ตะหงิดๆว่า มินกะพี่เอิร์ธมีความหลังครั้งเก่าอะไรกัน ทำไมดูมินรู้เรื่องเก่าของพี่เอิร์ธดีล่ะ
-
หึงก็เพราะเคยผิดหวังนี่นะ ให้อภัยๆ ถึงจะงี่เง่าแต่ก็น่ารัก อิอิ
-
ไม่ได้เข้าบอร์ดนานแล้ว เข้ามาก้ได้อ่านเรื่องนี้เลย สนุกค่ะ มีดีมีเลวมีมิติดี
ตอนแรกที่เอิร์ธเข้ามาเราก้แอบเชียร์นะ แต่รู้สึกว่าคาแร็กเตอร์โดยรวมๆของเอิร์ธมันยังไม่ใจ
แต่คือก้มีพระเอกคนเดียวไม่เชียร์เอิร์ธก้ไม่รู้จะเชียร์ใครในตอนนั้น555
แต่พอมีมินเท่านั้นล่ะ คือตอบโจทย์มากกกกก นี่แหละคาแร็กเตอร์ที่ใช่ เราเทใจให้มินไปหมดเลย
แม้จะรู้ว่าเชียร์ไปก้เท่านั้นเพราะดูๆทรงหวยก้ล็อคตั้งแต่แรกอยู่แล้ว ดูยังไงมินก้เป็นแค่อุปสรรคที่ใส่เข้ามา
แต่ชอบเวลาที่มินมีบท เลยอยากจะรู้ว่าต่อจากนี้มินจะมีบทอีกมั๊ยคะ หรือมีโอกาสจะมีพาร์ทมีเรืีองเป็นของตัวเองมั๊ย
เพราะเราอยากรู้ความรู้สึกมินที่เข้ามาหากันต์น่ะคะว่าคืออะไร มันไม่ชัดเจนเท่าไหร่
เรื่องใกล้ๆจะจบแล้วรึเปล่าคะ รู้สึกเหมือนปมจะยังไม่ค่อยเคลียร์ เหมือนเอิร์ธกับมินจะมีปมอะไรกันมาก่อน
ยังไงรอตอนต่อไปนะคะ^^ เป็นกำลังใจให้ค่ะ
ปล. ชอบใหญ่ด้วยอ่ะ ช่วยทำให้กันต์รู้ตัวจะได้ไม่คาราคาซังไปมากกว่านี้
อีกนิด เป็นเรื่องที่แม้จะไม่ชอบพระเอกแต่ก้ไม่ได้รู้สึกอยากเลิกอ่านเลยค่ะไม่รู้ทำไม5555
-
หวานอ่ะ อิพี่เอิร์ธดูเป็นคนดีขึ้นมาทันตาเห็น
-
ไม่รู้สินะ แต่เราชอบมินมากกว่าอ่ะ
พี่เอิร์ธดูเพอร์เฟ็คเกินมนุษย์มนา หมั่นไส้เบาๆ 555+
เอาเป็นว่ากันต์รักใคร เลือกใคร เราก็จะยอมรับละกัน (เอ๊ะ แกรเป็นครายยย)
รอติดตามต่อนะคะ ^ ^
-
เหมือนบรรยากาศจะเริ่มเข้าที่เข้าทาง ปล่อยมินกับเจมส์ไป เหมือนจะมีความรู้สึกลึก ๆ ให้กันอยู่นะ
ขอให้สมหวังทั้งคู่นะ
กันต์ขี้หึงง่ะ แหม่ได้ยินกับหูเห็นกับตาเป็นใครก็คงอดจะหึงไม่ได้ ต้องตัดไฟต้นลมอย่างที่กันต์ว่า
ที่จริงขี้หึงแบบนี้น่าจะเข้าใจอารมณ์เวลาพี่เอิร์ธเค้าหึงตัวเองบ้างนะพ่อพวงมาลัย (แอบเหน็บนายเอกเบาๆ)
พี่เอิร์ธก็หล่อจริง พี่รักกันต์ พี่มีอะไรยังไม่ชัดเจนเหรอ โอย แน่วแน่มากค่ะพี่ เอาใจไป
ชอบอารมณ์กันต์ที่อยากให้พี่เอิร์ธรักและหลงมากกว่านี้นะ มันน่ารักมาก ถ้าพี่แกรู้ความคิดนี้คงยิ้มแก้มปริเนอะ
สรุปว่าพาร์ทนี้ น่าร้อกอ่ะ
ขอบคุณค่ะ
-
โอ๊ยย เพิ่งมาอ่านครับ สนุกดีครับ ภาษาก็ดี แม้จะมีผิดนิดหน่อย อ่านแล้วลื่นไหล สำนวนเป็นธรรมชาติมากๆ กำลังสนุกเลย รีบมาต่อนะครับ ขอบคุณมากๆเลย...ชูป้ายไฟ เอิร์ธ-กันต์ ขาดใจ!! 55 ^^
-
หมั่นไส้คุณชนกันต์มากๆ ค่ะ แหมมมม
-
ได้เวลาเข้าพระเข้านาง พ่อแง่แม่งอนกันแล้วววว...
-
พี่เอิร์ธรู้ใช่มั๊ย
ว่าที่กันต์เป็นแบบนี้ก็เพราะว่ารักพี่มากๆ น่ะ
-
พี่เอิร์ธ น่ารักจริง
กันต์ ก็นะงี่เง่าดีอ่ะ แต่ก็เข้าใจอ่ะ อารมณ์คนเคยโดนทิ้งอ่ะนะ การจะโลเล ไม่แน่ใจ ไม่เชื่อมั่น ก็ไม่ใช่เรื่องแปลกอ่ะ ต้องเข้าใจ
เอาใจช่วย พี่เอิร์ธ ให้ชนะใจ กันต์ อีกครั้ง อิอิ
-
จูบซะนาน นึกว่าจะ :oo1:
:haun4:
-
เอิร์ธจ๊ะ... รับโล่จ้ะ :katai2-1:
แหม คนอาร๊ายยย น่าหมั่นไส้ :ruready
+1+เป็ดชะ :hao3:
-
เพิ่งมาอ่านอีกที 19 ตอนรวด ขอบอกว่าเรื่องนี้แซ่บมากก (ฝากความคิดถึงๆเฮียบีมหน่อย คริคริ)
ตัวละครมีคาแรคเตอร์ด้านมืดของมนุษย์ชัดเจนมาก คือส่วนมากเวลาอ่านนิยาย เจอแต่มุมสว่างของตัวละครมากกว่า
พอมาเจอเรื่องนี้ ขอบอกว่ามันตอบโจทย์ชีวิตมนุษย์มาก ฮ่าๆๆๆๆๆๆ ตั้งแต่ความโลเลของตัวเอกละ
คิดว่าตัวเองหล่อเลือกได้ กร๊ากกก เลือกแม่มอยู่ครึ่งเรื่อง กิ๊กกั๊ก ง๋องแง๋ง กับผู้ชายสองคนในเวลาเดียวกัน
ทั้งๆที่บอกว่ากูไม่ได้เป็นเกย์!! ชอบมากกกกกก ฮ่าๆๆๆๆ ส่วนมากเจอแต่แบบเลือกเลยชัดเจน
เรื่องนี้อีนายเอกโลเล ไม่รู้จะเลือกเธอหรือจะเลือกเค้าก็ปวดร้าวในใจเหมือนกัน
รักคนนี้แต่ก็ห่วงคนนั้น มันเหมือนจะไม่ใช่เลยสักคน เพราะคิดว่ามีสิทธิ์เลือกอยู่
น่าสงสารพี่เอิรท์ทีแรกอ่ะ เหมือนเปิดตัวเต็มสูบแต่อีกกันต์ดูแบบไม่ให้ร้อยเปอร์เซนต์เท่ากัน
เราเป็นพี่เอิรท์นอยด์แดกไปละ แต่ก็ถูกต้องละเพราะนางดันทิ้งกันต์ไปก่อน เจอแบบนี้ก็ต้อง
พยายามมากกว่าคนอื่นอยู่ละ ประเด็นชัดเจนแบบไม่มีหมกเม็ด ได้กับผู้หญิงเพราะเมา
และคบกับผู้ชายที่เหมือนกันต์ เปิดตัวขนาดนี้ เป้นชั้นๆเลือกที่เอิรท์ตั้งแต่ได้ฟังละ ฮ่าๆๆๆๆๆ
มินก็มาเต็มเกิน ไอนิสัยควงเยอะ เมียน้อย เมียหลวง นางจัดหนักมาก นิสัยแบดบอยแบบชัดเจน
แต่ไอสุดท้ายมาร้องห่มร้องไห้ ตอนเจมส์ขอเลิกนี่ก็บอกได้ละว่า สุดท้ายแล้วก็ชอบเจมส์อยู่เหมือนกัน
กลัวโดนเค้าทิ้ง เพราะจริงๆแล้วก็ชอบเค้าอยู่มากๆนั่นแหละนะ ได้เค้ามาตั้งหลายยกละ ไม่รู้สึกอะไรเลยนี่ก็นะ
เค้าทั้งรักทั้งยอมขนาดนี้ ตอนล่าสุดนี่กำลังแซ่บเลยอ่ะ รออ่านนนน ตื่นเต้น จริงๆน่าจะได้พี่เอิรท์กินกันต์ได้ละ ฮ่าๆๆๆฃ จีบกันมาตั้งหลายตอนๆนี่ก็ฉุดเค้าลงมาจูบปากก่อนอีกต่างหาก แสดงว่ามันไม่ธรรมดาแล้วแจ้ๆๆๆๆๆๆๆ
-
พี่เอิร์ธแสนดี น่ารักมากมาย อยากได้อะ :-[
-
ยังไงก็น่ารักอ่ะ =////=
-
พี่เอิร์ธน่ารักเกินไปแล้วล่ะ
เป็นอะไรทีอบอุ่นมาก
ชอบที่พี่เอิร์ธพูดขอโทษ ทั้งๆที่ไม่ผิด
โอ๊ยยยย ปาหัวใจใส่รัวๆ :m3:
-
ฮืมมมมมม.... แบบว่าเร่ืองนี้หน่วงแฮะ เอาจริงๆถ้าไม่มีเร่ืองเจมสคงเชียรมินนะน่ี
เพราะเราหมั่นไม้พ่ีหมออ่ะ คนอะไร๊ หล่อจริ๊ง
ส่วนนายเอกเราไม่ค่อยแปลกใจนะ เราว่านิสัยแบบเรียลลิตี้ไลฟ์เลยอ่ะ เข้าใจฟีล
แต่เราปลื้มใหญ่ท่ีสุดแฮะ ในเร่ืองนี้ //หัวเราะ
มาต่อเร็วๆนะคะ รออยู่~~
-
รักพี่เอิร์ธ
-
:katai5: มาดันกระทู้ให้นะ 55555
อ๊ะ คอมเมนต์ด้วย แต่ละคนขยันกั๊กกันจริงๆ กันต์กั๊กมินไว้เพราะยังกลัวพี่เอิร์ธ
ส่วนมินก็กั๊กเจมส์ไว้เพราะกันต์ (น่าจะเป็นอย่างนั้นใช้ไหม?)
มีแต่พี่เอิร์ธเท่านั้น มาแบบเต็มตัวเลย แต่ก็ดันเป็นคนไม่มีเวลาให้สักเท่าไหร่
ถ้ากันต์กับมินยอมๆ กันมั่งก็ดีนะ จะได้ไม่ต้องมีคนต้องเสียใจไปมากกว่านี้
ถึงเวลานึง ถ้าอะไรๆ มันอยู่ตัวขึ้นก็รีบปล่อยมือเถอะ สงสารคนต้องอกหักจริงๆ :mew2:
อยากอ่านตอนที่ 20 แล้ว มาอัพไวๆ นะ :hao7:
-
พี่เอิร์ธสู้ๆ นะ :hao7:
-
ถ้าเจเป็นหนูกันต์ เจ้จะเอาทั้งสองคน
:z1:
-
(http://upic.me/i/nq/1untitled-3.gif)
Dahlia 20
สมาชิกคนที่ 4 ของบ้านดูเป็นเรื่องปกติของเจ้า ‘ขาว’ แมวไทยสีขาวล้วนไปเสียแล้ว จากที่ในวันแรกมันแทบไม่ชายหางตามองผมเลย วันนี้กลับร้องแง้ว แง้ว คลอเคลียขอเศษอาหารอยู่ใต้โต๊ะระหว่างมื้อเช้าไม่เลิก แม่พี่เอิร์ธสั่งกำชับเด็ดขาดว่าห้ามให้อาหารเจ้าขาวระหว่างมื้ออาหาร เพราะเดี๋ยวจะเป็นแมวนิสัยเสีย ต้องรอจนเก็บจานล้างกันเสร็จสรรพค่อยคลุกข้าวกับปลาทูให้มัน ซึ่งโดยปกติแล้วเป็นหน้าที่ของพี่เอิร์ธ แต่วันนี้เจ้าตัวบ่ายเบี่ยงรีบออกมาตั้งแต่ก่อนเวลางาน
“เดี๋ยวกันต์ไปส่งพี่ที่โรงพยาบาลแล้วเอารถไปใช้ต่อเลย วันนี้กว่าพี่จะเลิกก็ดึกๆโน่น กันต์ค่อยมารับพี่อีกทีก็ได้”
เจ้าของแคมรีสี่ขาวมุกพูดพลางโยนลูกกุญแจให้รับ ผมนิ่วหน้าลงเล็กน้อย “กันต์เรียกแท็กซี่ไปก็ได้นะ”
“เอาไปเถอะ ก็เอาไปรับใหญ่ด้วยไง ไหนเมื่อคืนบอกว่าใหญ่ไม่อยากให้ที่บ้านไปส่งไม่ใช่เหรอ?”
ผมพยักหน้า สุดท้ายก็ยอมเป็นคนขับให้พี่เอิร์ธหนึ่งวัน ผมไม่มีรถส่วนตัวก็จริงแต่ก็ขับรถคล่อง ทุกครั้งที่ไปไหนมาไหนกับที่บ้านก็เป็นสารถีให้พ่อแม่ตลอด พี่เอิร์ธเองนั่งฮัมเพลงกับวิทยุไปตลอดทางไม่ได้มีทีท่าว่าจะเกร็งอะไร จนถึงโรงพยาบาลผมก็เข้าจอดที่ลานแล้วลงมาด้วย พี่เอิร์ธเลิกคิ้วขึ้นสงสัยเพราะวันนี้ผมต้องส่งใหญ่ขึ้นเครื่องไปอังกฤษแต่กลับไม่มีทีท่าว่าจะรีบร้อนอะไร
“ไม่ไปต่อเลยหรือ?”
“ไปส่งพี่เอิร์ธเข้างานก่อนก่อน”
ผมควงกุญแจรถในมือเดินนำ เภสัชกรหนุ่มหัวเราะแล้วเดินตามมาติดๆ ยังไม่ทันเข้าโรงพยาบาลดีก็เจอผู้หญิงท่าทางกระฉับกระเฉงคนเดิมยิ้มหวานให้นายอติวิชญ์อีกครั้ง หนุ่มแว่นผงกหัวให้ยิ้มอ่อนๆรับตามมารยาท
“วันนี้มาเช้านะคะ อ้าว น้องชายก็มาด้วย”
“วันนี้ให้กันต์เอารถไปใช้น่ะครับ ผมเลยให้แวะมาส่งก่อน”
สิ้นคำเภสัชกรหนุ่ม คุณหนิงก็ยิ้มหวาน “คุณเอิร์ธนี่ใจดีนะคะ แล้วทานอะไรมาหรือยัง ไปนั่งโอปองแปงกันก่อนไหม พอมีเวลาก่อนเข้างาน”
ผมตวัดหางตามองพี่เอิร์ธทันทีที่ฝ่ายหญิงชวนไปนั่งร้านค้าสวัสดิการดิ์ในโรงพยาบาล เจ้าของชื่อที่ถูกเรียกยังยิ้มให้คุณหนิงไม่หยุดจนผมต้องยกมือขึ้นกอดอกหน้าตึง ไม่เข้าใจว่าจะยิ้มแย้มอะไรนักหนา กระทั่งข้อศอกใต้เชิร์ตแขนยาวยกมาเกยบ่า ใช้มือยีหัวเล่นผมถึงได้คลายคิ้วที่ขมวดเข้าหากันลงบ้าง คุณหนิงเหมือนนิ่งไปเมื่อเห็นท่าทางสนิทสนมของผมกับพี่เอิร์ธแต่ยังจ้องหนุ่มแว่นตาเป็นประกายไม่ต่างจากเดิม
“ผมทานมื้อเช้ามาแล้วครับ อีกอย่างต้องรีบเคลียร์งานด้วย เย็นนี้กันต์มารับจะได้ไม่ต้องรอ พาลอารมณ์เสียเดี๋ยวง้อกันยาว”
สายตาของคุณหนิงเปลี่ยนเป็นความเคลือบแคลงสงสัยทันทีเมื่อจบประโยค ยิ่งพี่เอิร์ธปล่อยมือจากผมแล้วมาหยิกจมูกเบาๆหล่อนยิ่งกรอกตามองพี่เอิร์ธสลับกับผมไปมา ผมเบี่ยงตัวหนีเล็กน้อย เริ่มร้อนบนผิวหน้าเมื่อหันไปเจอสายตากระลิ้มกระเหลี่ยของหมอยาที่สื่อทะเล้นออกมาไม่ปิดบัง
“...อะไรเล่า”
ผมบอกปัด พี่เอิร์ธหัวเราะต่ำพลางไล่ “ไปได้แล้ว เดี๋ยวใหญ่ก็ตกเครื่องกันพอดี ขับรถระวังๆด้วย ที่พูดนี่ห่วงคนนะ ไม่ได้ห่วงรถ”
ผมพยักหน้ารับ พอจะพลิกตัวกลับพี่เอิร์ธก็คว้าข้นแขนผมจากด้านหลัง โน้มตัวลงมากระซิบชิดใบหู เสียงทุ้มกดต่ำให้ได้ยินกันแค่สองคนเป็นวลีสั้นๆที่ว่า “ขี้หึง” ก่อนขโมยกัดใบหูเบาๆ ผมค้อนขวับมองคนตัวสูงที่ยักคิ้วกวนให้หนึ่งทีด้วยสายตาคาดโทษ พี่เอิร์ธไม่อยู่ฟังผมโวยวาย เดินรุนหลังคุณหนิงเข้าโรงพยาบาลไปโดยฝ่ายหญิงหันมามองผมเป็นระยะราวกับมีเรื่องคาใจมากมายในหัว ผมลูบหูซ้ายของตัวเองขมวดคิ้วเข้าหากันแล้วส่ายหน้า ทว่าริมฝีปากกลับคลี่ยิ้มยวนพอใจที่พี่เอิร์ธพยายามบอก คนนอก กลายๆว่าระหว่างผมกับเขาใช่เพียงแค่ น้องชาย อย่างที่คุณหนิงเข้าใจ
++++++++++++++
ผมกลับมาจากส่งใหญ่ขึ้นเครื่องบินตอนเกือบๆเที่ยง แวะหาอะไรกินรองท้องก่อนเข้าออฟฟิศ ใหญ่บอกไปครั้งนี้กว่าจะกลับมาอีกทีก็คงเป็นตอนเรียนจบ ผมกำชับนักหนาให้มันตั้งใจเรียนได้แล้ว แต่ฝ่ายนั้นกลับโยกโย้บอกเบื่อประเทศไทยเต็มแก่ ผมรู้ว่ามันไม่ได้เบื่ออะไร เพียงแต่เหนื่อยหน่ายกับวิถีชีวิตในกรอบของที่บ้านมันเท่านั้น
ใหญ่เป็นคนเกเร แต่น้อยคนนักจะยอมรับว่านิสัยเกเรของมันนี่แหละที่สอนใหญ่ให้โตเกินตัว มันเป็นคนมีความคิดเปิดกว้างและเป็นสากล เป็นเพื่อนที่ดีและไม่ดีพอๆกัน ผมกอดใหญ่แน่นก่อนขึ้นเครื่องเหมือนครั้งที่แล้วที่มาส่งมัน แต่ครั้งนี้ไม่ร้องไห้ให้มันล้อเหมือนครั้งก่อน ทว่าก็ยอมรับว่าตัวเองซึมลงไปถนัด มันเป็นคนที่ช่วยเหลือผมตลอด ไม่ว่าจะเป็นเมื่อหกปีก่อนหรือหกวันที่แล้ว ใหญ่เข้าใจผมยิ่งกว่าเข้าใจตัวเอง อายุเท่ากันจริงๆแต่มันเป็นทั้งเพื่อน ทั้งพี่ชาย เป็นเหมือนโลกอีกใบที่ผมต้องมีไว้ตลอดเวลา
“กูว่าแล้วไงว่าแม่งต้องมากกว่าเพื่อนธรรมดา ไอ้ห่ากันต์”
ขุนศึกโวยวายในช่วงบ่ายที่หัวหน้าไม่อยู่ ผมนั่งที่พาทิชั่นตัวเอง ลากเมาส์แก้แบบโครงสร้างในโปรแกรมออโต้แคดเปื่อยๆ ปรายหางตามองคนที่ขโมยมะม่วงน้ำปลาหวานของสาวฝั่งบัญชีมาหน้าซื่อแล้วถอนหายใจขี้เกียจจะเถียง
“ซึมเป็นหมาถูกทิ้ง นั่นชู้มึงจริงๆใช่ไหม?”
“มันใช่ที่ไหนเล่า เลิกเพ้อเจ้อเถอะมึง แดกๆไปน้ำปลาหวานน่ะ ปากจะได้ไม่ว่าง”
“ทำไมวะ ไอ้เอิร์ธคนเดียวไม่พอเหรอกันต์ เมื่อไหร่มึงจะหยุด” ขุนศึกดูจริงจังมาก มันซีเรียสยิ่งกว่าพี่เอิร์ธหรือคนไหนๆในชีวิตผม ปากเคี้ยวมะม่วงกร้วมขณะที่จ้องผมตาเขม็ง
“กูหยุดแล้ว ไอ้ใหญ่มันเพื่อน โวะ.. กูชักจะรำคาญมึงแล้วนะไอ้อ้วน กลับโต๊ะไปเลยไป”
ผมรำคาญสุดๆ ยันเก้าอี้ล้อเลื่อนของเพื่อนสนิทในสำนักงานให้ถอยกลับโต๊ะตัวเอง แต่แทนที่ขุนศึกจะขยับกลายเป็นผมเองที่เลื่อนไปด้านหลัง มวลแพ้มันราบคาบ
“ร้อนตัว...”
“ร้อนตัวห่าอะไร มึงแม่งพูดจาไม่รู้เรื่อง”
ขุนเบะปากนิดๆหยิบโน่นหยิบนี่บนโต๊ะผมเล่นก่อนจะไปหยุดที่ปฏิทิน ผมวงตัวเลขวันสุดสัปดาห์นี้ไว้แล้วเขียนว่างานเลี้ยงพี่นิค ต่อมอยากรู้อยากเห็นของขุนศึกกระเตื้องขึ้นมาทันที ใช้นิ้วป้อมๆจิ้มวันงานพลางถามตาแป๋ว
“พี่นิคไหนวะ?”
“พี่นิคแฟนเก่าพี่เอิร์ธเรียนจบ เขาชวนกูไปงานเลี้ยงด้วย”
“อ้อ คนตัวขาวๆ เรียบร้อยๆน่ะเหรอ? คนนั้นคบนานที่สุดเลยมั้ง”
ผมปรายหางตามองไอ้ขุน มันยังมองปฏิทินผมเหมือนไม่รู้ตัวว่าพูดเรื่องไม่น่าฟังออกมา “จะว่าเหี้ยก็เหี้ย เห็นว่าไอ้เอิร์ธมันไปแย่งคนอื่นมา แรกๆดูโคตรรักกันเลย ปกติเพื่อนโรงเรียนเก่าอย่างกูไม่ค่อยรู้เรื่องหรอก นี่พามาเปิดตัวเลย แต่ไม่รู้ว่าทำไมเลิกว่ะ”
ผมไม่ได้ตอบอะไร เบี่ยงตัวลุกจากที่นั่งไปเข้าห้องน้ำ รู้สึกหงุดหงิดที่ต้องมารับรู้เรื่องราวหลังจากที่ผมห่างกับพี่เอิร์ธไปในตอนนั้น พี่เอิร์ธคบใคร พี่เอิร์ธดูแลคนอื่นยังไง ความสัมพันธ์ไปถึงขั้นไหน ทุกอย่างมันรีรันกลับมาให้ไม่สบอารมณ์ แม้จ้องหน้าตัวเองอยู่หน้ากระจกเงาและพยายามบอกว่านั่นเป็นแค่อดีต ผมต้องเชื่อใจพี่เอิร์ธที่เลือกผมวันนี้ให้มากกว่านี้ กระนั้น แรงบีบอัดในใจก็ไม่ได้ทุเลาลงแม้แต่น้อย
ผมกลัว กลัวตลอดเวลาว่าพี่เอิร์ธจะทิ้งผมไป...
เพราะคนที่ทำให้ผมเจ็บจนขยาดที่จะทุ่มความรักไปให้ใครแค่คนเดียว คือคนคนเดียวกับคนที่ผมรักหมดหัวใจ..
ผมมองตัวเองในกระจกห้องน้ำอยู่พักใหญ่ วักน้ำมาราดหน้าลวกๆแล้วเช็ดด้วยแขนเสื้อตัวเอง จู่ๆโทรศัพท์ที่อยู่ในกระเป๋ากางเกงก็สั่น เบอร์ที่โทรเข้าเป็นใครบางคนที่เราไม่ได้คุยกันมาเนิ่นนาน วันที่จบกันยิ่งย้ำให้เห็นว่าเป็นเพราะตัวผมเองที่เลิกนิสัยขี้ระแวงไปไม่ได้สักที
“พี่เม....”
“อืม..เป็นยังไงบ้างกันต์ สบายดีไหม?”
“ก็...ดีครับ พี่เมล่ะ?”
“ก็เรื่อยๆ ยังไม่มีแฟนใหม่น่ะ พอดีเมื่อเช้าพี่เห็นกันต์ที่สนามบินแต่ทักไม่ทันเลยโทรมาหา ไปส่งเพื่อนเหรอ?”
“ครับ...”
“มีแฟนใหม่หรือยัง?”
ผมเงียบแทนคำตอบ ปลายสายก็เช่นกัน นึกขันว่าถ้าในทางกลับกัน คนที่อยู่ในใจของผม เป็นมินรู้สึกจะกระอักกระอ่วนขนาดไหน แค่จะบอกว่าตอนนี้’คนใหม่’ของตัวเองเป็นผู้ชายยังรู้สึกผิดกับอดีตแฟนสาวพิกล
พี่เมถอนหายใจยาว เอ่ยชวนผมด้วยน้ำเสียงราบเรียบ
“ไว้ว่างๆ ทานข้าวกันหน่อยดีไหม?”
+++++++++++++++++
ผมไม่ได้บอกพีเอิร์ธเรื่องที่พี่เมโทรมาหาวันก่อน อันที่จริงไม่ได้บอกใครเลยด้วยซ้ำ คำตอบที่ผมมีให้พี่เมวันนั้นคือความว่างเปล่า ปลายสายหัวเราะเบาพูดกับผมเสียงหวานถึงนิสัยที่เปลี่ยนไปบางอย่าง ตอนคบกับเมธาวี ผมจริงจังถึงขั้นคิดจะสร้างครอบครัวด้วยแต่ฝ่ายหญิงบอกเสมอว่าอันที่จริงผมแทบจะไม่ใส่ใจพี่เมเลย ไม่มีเวลาให้ ไม่แคร์รายละเอียดของความรู้สึก มีคนชวนไปไหนมาไหนก็ไปกับเขาตลอด ทั้งที่ตัวเองทำตัวเป็นไม้เลื้อย แต่กลับทำตัวขี้หึงใส่แฟนจนน่าขยาด ผมหัวเราะไม่ปฏิเสธ นึกถึงเรื่องเก่าๆนอกจากเวลาที่ไม่มีให้แล้วก็คงเป็นเรื่องมือที่สามนี่แหละที่ทำให้ทะเลาะกันจนเอือมระอา เราคุยกันต่ออีกนิดหน่อยก่อนผมวางสายขอกลับไปทำงาน และจากวันนั้นก็ไม่ได้ติดต่อกันอีก
ผมคิดว่าเรื่องมันคงจบแค่นั้น และเช่นกัน สำหรับพี่เอิร์ธกับพี่นิคแล้วคงไม่มีอะไรเจือจางในความรู้สึกเหมือนผมกับพี่เม ผมไม่ถามถึงอดีต พี่เอิร์ธก็ไม่ได้เล่าอะไรนอกเหนือจากที่เคยกล่าวถึงว่าเป็นเพื่อนกัน พี่นิคมีแฟนใหม่ไปหลายคนแล้ว แต่ละคนคบได้ไม่นานนักซึ่งพี่เอิร์ธไม่ได้เล่ารายละเอียดว่าเพราะอะไร ส่วนตัวผมเองก็ไม่เคยใส่ใจจะถามเพราะคิดว่ามันเป็นเรื่องส่วนตัว
ในวันตามปฏิทินที่วงกลมไว้ ผมยืนอยู่ในบ้านขนาดกลางของอาจารย์ระดับขั้นมหาวิทยาลัยที่คว้าใบปริญญาเอกได้เมื่อไม่นานมานี้ ในงานเลี้ยงเล็กๆมีผู้คนไม่มากนักแต่ก็เยอะพอจะทำให้บรรยากาศครึกครื้น ที่ตั้งของโต๊ะอาหารในรูปแบบบาร์วางอยู่ริมสระน้ำ พ่อแม่ของพี่นิคดูเป็นผู้ใหญ่ท่าทางภูมิฐาน ยิ้มหน้าบานเป็นกระด้งซึ่งผมมารู้ภายหลังว่าท่านเป็นอธิการบดีของมหาวิทยาลัยที่พี่นิคทำงานอยู่ พี่เอิร์ธพาผมไปไหว้พ่อแม่พี่นิคและส่งของขวัญกล่องเล็กๆแสดงความยินดีให้ จากนั้นก็แยกออกมาตักอาหาร เพื่อนพี่นิคทักทายพี่เอิร์ธกันหลายคน คุยกันออกรสชาติแสดงว่าสนิทสนมกันพอสมควรก่อนเบี่ยงประเด็นมาถามถึงผม พี่เอิร์ธยิ้มแล้วบอกแค่ชื่อไม่ได้เอ่ยถึงว่าเราอยู่ในสถานะใด แต่เพื่อนๆกลับแซวโห่ฮากันเสียงลั่น
“ฮั่นแน่ะ ร้ายไม่เบา กูล่ะอยากรู้ว่าไอ้เอิร์ธมันมีอะไรดีว่ะ เห็นที่ควงทั้งคนเก่า คนใหม่ หน้าตายังกับนายแบบแคทวอล์ค”
“คนเก่าคนใหม่อะไรพี่หนุ่ย พี่น้องกัน” ถึงจะพูดแบบนั้นแต่พี่เอิร์ธกลับเกี่ยวเอวผมเข้าใกล้ ผมเหลือบตามองคนตัวสูงนิดๆ ฝ่ายนั้นยิ้มตาเยิ้มจ้องกลับไม่ปิดบัง มือขวายื่นแซนวิชขนาดพอดีคำให้ผมกัดก่อนจะกินที่เหลือต่อหน้าตาเฉย
“พี่น้องแต่เสือกมาโชว์หวานใส่ ไอ้หนูมานี่ซิ เฮียขอดูหน้าใกล้ๆหน่อยว่ะ “ พี่หนุ่ยเมาอ้อแอ้ ดึงข้อมือผมเข้าหาแต่พี่เอิร์ธกลับรั้งเอวไว้แน่น ปากยังยิ้มแม้สายตาคมจะจ้องคนเมากริบแสดงอารมณ์ไม่ถูกใจนักออกมาชัด
“หนุ่ย อย่าแกล้งน้อง” พี่นิคเห็นอาการไม่ค่อยดีเลยรีบปราม พี่เอิร์ธดึงผมออกมาอีกฝั่ง แต่ยังกอดเอวเอาไว้แน่น
“เมาเป็นหมาเลย” เจ้าบ้านส่ายหัวซ้ำ แต่คนถูกกล่าวหากลับทำเสียงอ้อแอ้แซวกลับ ไม่ได้มีทีท่าว่าจะสลดลงสักนิด
“ระวังหมาเลียปากนะครับ นุ้กนิค”
พี่เอิร์ธเห็นท่าไม่ดีเลยรีบกระแอมไอปราม เพื่อนคนอื่นเห็นท่าทางนั้นก็เริ่มเปลี่ยนประเด็นจากผมเป็นเภสัชกรหน้าอ่อนแทน
“ทำเป็นหมาหวงก้างเหรอมึง? ทิ้งเขาไปแล้วยังทำเจนท์ “
“เปล่าครับ ....”
“เป็นห่วงอะดิ๊? พูดจริงๆนะ นี่ถ้ามึงกลับมาคบไอ้นิคได้จะดีมากเลย เหมาะกันดี”พี่ที่ชื่อหนุ่ยเริ่มพูดอีก ยกนิ้วชี้สองนิ้วมาประกบคู่กัน พี่เอิร์ธหัวเราะในลำคอ เบือนหน้าไปทางอื่นไม่ยอมสบตาใคร ขณะที่พี่นิคไม่ขำด้วย ดีดหน้าผากเพื่อนปากมอมแล้วปรายตามองผมเกร็งๆ “พูดอะไร หนุ่ย เกรงใจแฟนเอิร์ธบ้าง”
“อ้าว ไหนบอกเป็นรุ่นน้องที่โรงเรียน?”
พี่หนุ่ยทำเป็นแกล้งซื่อ ตอนแรกยังแซวที่พี่เอิร์ธพาผมมาเปิดตัวไม่หยุด พี่นิคเริ่มทำท่าไม่พอใจเช่นเดียวกับผมที่รู้สึกไม่ค่อยสบอารมณ์ขึ้นมาเหมือนกัน “บอสเอามันไปนอนเถอะ เลอะเทอะใหญ่แล้ว กันต์อย่าไปถือสาอะไรมันนะ พวกนี้ก็แบบนี้แหละ เห็นพี่โสดแล้วเที่ยวเติมเชื้อไฟตลอด”
“ก็กูเห็นตอนมึงคบกันมีความสุขดี...”
พี่หนุ่ยยังพูดไม่หยุด คนที่ชื่อบอสส่ายหัวเดินมาลากพี่หนุ่ยออกจากวงสนทนา ส่วนผมก็บอกพี่เอิร์ธขอเลี่ยงมาเข้าห้องน้ำแทน พร้อมกันนั้นมีใครบางคนที่เป็นเพื่อนพี่นิคเดินหน้าตื่นมาหาเจ้าของงาน ผมไม่ได้ใส่ใจ ไม่มีอารมณ์จะใส่ใจ กระทั่งพ้นจากผู้คนได้สักระยะก็จุดบุหรี่ที่ซ่อนอยู่ในกระเป๋าขึ้นสูบ ผมไม่เคยสูบบุหรี่ต่อหน้าพี่เอิร์ธเพราะรู้ว่าเขาไม่ชอบ เคยถูกขอให้เลิกแต่ก็แค่บอกว่าจะพยายาม อันที่จริงผมก็ไม่ได้ติดอะไร แต่เวลาที่ไม่สบายใจหรือหงุดหงิดมันเป็นหนึ่งในหลายทางออกให้ผมรู้สึกโล่งหัวได้ง่ายที่สุด
กลุ่มควันลอยคละคลุ้งอยู่ในอากาศ ผมเริ่มได้ยินเสียงเอะอะมะเท่งดังมาแต่ไกล แต่เพราะตัวเองนั่งหลบมุมอยู่ใต้ต้นจามจุรีริมรั้วบ้านทำให้ไม่เป็นที่สังเกต เงารางของเจ้าของบ้านเดินอยู่ข้างหลัง โดยมีอีกคนเป็นคนฉุดกระชากแขนที่แม้อยู่ในที่แสงน้อยยังส่องประกายขาวจัดชัดเจน
“เจ็บแล้วไม่จำเลยหรือยังไง!”
เสียงทุ้มตกคอกดุ ผมเห็นร่างพี่นิคสั่นไหวพยายามบิดข้อมือออกจากพันธนาการ ดวงตาหวานเป็นประกายวาววับเอ่อคลอด้วยน้ำเมื่อสะท้อนแสงไฟนีออนจากตัวบ้าน
“พี่ไม่ได้เป็นอะไร พี่ลืมเอิร์ธแล้ว...”
“โกหกใครก็โกหกไปเถอะ! พี่นิคคบกับผมมากี่ปีคิดว่าผมมองไม่ออกเหรอ? ผมใส่ใจทุกเรื่องของพี่ แคร์ทุกเรื่องของพี่ มีแต่พี่นั่นแหละที่ไม่เคยรักตัวเอง”
พิ่นิคเม้มปากเข้าหากัน ไม่ต่อล้อต่อเถียงแต่ใครสักคนที่แสนจะคุ้นตาก็ยังตะคอกใส่ไม่หยุด “ถ้าพี่ลืมมันแล้ว พี่จะชวนมันมาทำไม!.... มันทิ้งพี่ไปนะ วันที่พี่กอดขามันร้องไห้มันเคยมองพี่ไหม ทำไมไม่จำบ้าง! จะเอามันกลับมาสะกิดแผลตัวเองอีกทำไม!”
“ก็เหมือนกันนั่นแหละ!”
เจ้าของบ้านเริ่มเถียงกลับ ผมโยนบุหรี่ลงพื้นแล้วขยี้ธุลีไฟด้วยปลายเท้า มองหาทางเลี่ยงที่จะรับรู้เรื่องราวของคนอื่นเงียบๆ ทว่าน้ำเสียงสั่นเครือของพี่นิคกลับกระชากร่างผมให้นิ่งงัน ตากลมเพ่งมองไปยังความมืดให้เห็นใครคนนั้นที่ต่อล้อต่อเถียงกันเด่นชัด
“นายกลับมาทำไม พี่เป็นคนทิ้งมินไปทำไมไม่จำบ้าง! กลับมาอีกทำไม!”
มินเงียบ ปล่อยแขนที่จับอีกฝ่ายด้วยโทสะลู่ลงขนาบข้างลำตัว พี่นิคใช้จังหวะนั้นสะบัดตัวหนีกลับเข้าไปในงานโดยทิ้งคู่สนทนาให้เงยหน้าขึ้นฟ้าไล่น้ำตาที่เอ่ออยู่ให้กลับลงกรอบตา ในหูผมได้ยินเสียงอื้ออึง นึกถึงเรื่องราวและคำพูดมากมายนับตั้งแต่วันที่ภูมินทร์เดินเข้ามา คำเตือนในเรื่องของพี่เอิร์ธซึ่งฟังดูน่าหวาดระแวง สายตาชิงชังของนายแบบหนุ่มกับท่าทียียวนของสุภาพบุรุษรุ่นพี่
“....มันเป็นคนไม่ดีจริงๆ มันก็แค่อยากได้มึง อยากเอามึง พอมันได้มึงมันก็จะทิ้งมึง เหมือนที่มันชอบทำ เชื่อกูสักครั้งได้ไหม?"
”อย่าคิดว่ากูไม่รู้ว่ามึงคิดจะทำอะไร”
“จะว่าเหี้ยก็เหี้ย เห็นว่าไอ้เอิร์ธมันไปแย่งคนอื่นมา....”
ความเจ็บปวดที่สุดคือทั้งสองคนกำลังเล่นอะไรบางอย่างกับความรู้สึก
สิ่งที่ลึกลงไปกว่านั้นคือวันที่ผมกางไพ่ วางมีดและกำแพงทุกอย่างรอบตัวลง
ภูมินทร์เป็นเสมือนมิตรสหายที่สามารถปรึกษากันได้ทุกเรื่อง ขณะที่พี่เอิร์ธคือคนที่ผมยินยอมมอบใจให้อีกครั้งอย่างสวามิภักดิ์ ทว่าสิ่งที่ผมเผชิญ ณ ขณะนี้คือตัวเองเป็นเพียงหมากตัวหนึ่งของคนสองคน คนที่มองหน้ากันแล้วรู้เรื่องราวทุกอย่างตั้งแต่ต้นจนปัจจุบันโดยที่มีผมเป็นไอ้โง่... เป็นเพียงตัวในกระดานเพื่อการแก้แค้นของเกมส์เก่าที่มีพี่นิคเป็นตัวเดิมพัน
คงจะดีกว่านี้ถ้าวันนั้นผมถามพี่เมสักคำว่าที่บังเอิญเจอผมที่สุวรรณภูมินั่นเพราะไปรับใคร.. อย่างน้อยผมคงไม่ประหลาดใจในการปรากฏตัวของภูมินทร์ในวันนี้
เสียงเหยียบเศษใบไม้ดังกรอบแกรบมาจากที่มืด พระเอกหนุ่มที่จากกำหนดการณ์แล้วเวลานี้ควรนอนอุ่นๆในโรงแรมที่ฮีตเตอร์ทำงานอย่างหนักในญี่ปุ่นหันมายังต้นเสียง ดวงตาคมของชายหนุ่มผู้มีเชื้อสายอิตาเลียนเบิกกว้างเล็กน้อยเมื่อเห็นว่าใครเดินออกมาจากต่อมตมแห่งความมืด เราจ้องหน้ากันภายใต้แรงกดดันในใจครู่หนึ่ง ผมพยายามคุมน้ำเสียงตัวเองให้ราบเรียบ
“......มันเรื่องเหี้ยอะไรกัน...?”
โกหกก็ได้... แต่อย่าบอกว่าแท้ที่จริงแล้ว ผมไม่ได้มีค่าสำหรับใครเลย
-west-
:hao6:
วันจันทร์นี้ไปขอนแก่น วันพุธไปเชียงใหม่ กลับอีกทีเย็นวันจันทร์โน่น ขอทิ้งบอมบ์ไว้เล็กๆนะครับ ถ้าว่างจะพยายามหาเวลาต่อให้เร็วที่สุดนะ
ขอบคุณสำหรับทุกคอมเมนต์ครับ อย่าเครียดกันนะ อยากให้ทุกคนมีความสุขที่ได้อ่านฮะ :mew2:
ปล. แต่งสดลงสด มีอะไรผิดเตือนกันได้นะครับ
-
เหอ ๆ ไม่อยากเดา รออ่านตอนหน้าล่ะกัน แต่ยังไงก็อยู่ข้างพี่เอิร์ธน่ะ
-
แหม่ มันดราม่า อิรุงตุงนัง ส้มตำนัวกว่าที่คิดมากกกกกก
#กรอกยาพาราให้ตัวเอง :katai5:
-
มันเรื่องอะไรกันเนี่ยยยยยย
โอ๊ยยยย พูดไม่ออกเลย
กันต์เป็นแค่หมากในเกมส์นี้เท่านั้นหรอ
ไม่ใช่ใช่ไหมมม แค่เรื่องเข้าใจผิดใช่ไหม
ร้องไห้แล้วน๊าาาาาาาาาาาาาา
ทำร้ายจิตใจกันเกินไปแล้วววว
เราเศร้าาาา
:katai1: :katai1: :katai1: :katai1:
-
ผ่างงงงงงงงงงงงงง!!! ดราม่ามันมาอีกแล้ว มันเป็นงี้เองสินะ มินถึงไม่ชอบพี่เอิร์ธนักหนา คิดแล้วมันต้องมีอะไร
แล้วมินเองยังรักพี่นิคอะไรนี่อยู่รึป่าว ฟังดูเหมือนยังรักเค้าเลย แล้วที่ทำมาชอบกันต์ล่ะแกจริงใจป่ะเนี่ย ติดลบมินอีกแล้ว
ส่วนพี่เอิร์ธ เลิกเพราะยังกันต์เหรอ แต่เลิกก็คือเลิกอ่ะนะ ค่อนข้างมั่นใจว่าพี่เอิร์ธรักกันต์จริง แต่ปัญหาตอนนี้
คือความคิดกันต์แล้วล่ะมาเจอกันชัด ๆ ขนาดนี้มันก็ยากที่จะสบายใจได้ แล้วยังปมเรื่องเดิม ๆ ที่พี่เอิร์ธเคยทิ้งกันต์ไปอีก
ความเชื่อใจ อันนี้สำคัญสุดกับชีวิตคู่ กะแล้วว่าอีงานนี้พาวุ่นวายใจแน่แล้วมันก็จริง
เพื่อนเก่า ๆ ของพี่กันต์ก็พาดราม่าว่ะค่ะ เซ็ง คราวนี้มรสุมใหญ่เชียวเพราะมาคู่ทั้งมินและพี่เอิร์ธ
พี่เมจะคุยอะไร จะเตือนเรื่องนี้เหรอ มินคงไปเล่าอะไรให้ฟังแล้วฟัง ศึกรอบด้านจริงนายเอกเรา สู้นะกันต์ :katai1:
ขอบคุณค่ะ
-
แม้จะดราม่าแต่อย่างน้อยก็ลดความคลุมเครือไปได้บ้างละว้า
:katai2-1:
-
ปวดตับอะไรมันจะยุ่งเหยิงขนาดนี้
บอกแล้วให้อยู่คนเดียวไม่ต้องเอามันทั้งสองคนนั่นแหละ
-
นิยายเรื่องนี้อ่านแล้วให้ความรู้สึกเหมือนคนทั่วๆ ไปดี เหมือนกับเป็นเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นได้จริงๆ
ตัวละครอ่อนแอ อ่อนไหว หวั่นไหว และไม่สมบูรณ์แบบเหมือนนิยายปกติที่ตามใจคนอ่าน
สรุปคืออ่านแล้วจะขัดใจเล็กๆ อยู่เรื่อยๆ แต่ว่าตอนที่อัพนี้เป็นตอนที่ชอบนะ
ชอบหนุ่ยมาก คนแบบนี้มีจริงๆ ในสังคม ไม่เชิงว่าชั่วหรอก เพื่อนใครใครก็ห่วง เข้าใจ
แต่มันก็เป็นคนประเภทที่ทำให้เราอึดอัดได้จริงๆ แล้วก็มีให้เห็นบ่อยๆ เลย ชอบๆๆๆ
มินก็เหมือนกับหนุ่ยนั่นล่ะ แต่เป็นประเภทก่อปัญหามากกว่า มันเป็นอดีตไปแล้ว
แต่มินก็ไม่ยอมให้มันเป็นอดีต รื้อฟื้นซ้ำซาก สวมบทเป็นผู้พิพากษาทั้งที่ตัวเองกลับคดีเพียบ
คนแบบนี้ก็มีเต็มไปหมดในสังคม ตัวเองเลวได้ แต่ไม่ผิด มีข้ออ้าง มีเหตุผลตลอด
ส่วนคนอื่น อย่าได้ทำอะไรผิดเชียว ราวีแหลก แอบดีใจกับกันต์ที่เทไปที่พี่เอิร์ธมากกว่า
คนแบบมินมีเสน่ห์ก็จริง แต่คบแบบจริงจังนี่คงไม่ไหว เห็นแก่ตัวเองมากเกินไป
รอตอนต่อไปนะ เป็นมาม่าที่ดูจะทำให้ทุกอย่างชัดเจนขึ้นดี :ruready
-
มาม่าาาาาาาาาาาา แต่สมน้ำหน้ากะลาหัวเจาะอีกันต์ โฮ๊ะๆๆๆๆ
-
SHOCK!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!! :seng2ped: :laugh:
-
เฮ้ย!!! ไหงมันกลายมาเป็นแบบนี้ไปได้!!!
-
:ling1: :ling1: :z3: :z3:
-
ผู้ชายแต่ละคนในชีวิตกันต์
ทั้งมินทั้งเอิร์ธ ทิ้งไปให้หมด คบแต่ใหญ่คนเดียวดีกว่า
-
^
^
^
เห็นด้วยที่สุดเลยค่ะ
นี่มันอะไรกัน...
นางเอกคือพี่นิคหรอกรึ
แล้วน้องกันต์ของเราเป็นตัวอะไร
เอาไปทิ้งทะเลเลย ทั้งพี่เอิร์ธและน้องมินสุดที่รัก
อิฉันว่าแล้ว พระเอกไม่แคล้วเป็นพี่ใหญ่แน่ ๆ ฟันเฟิม
-
สงสารกันต์อย่างสุดซึ้ง นี่ถ้าเป็นอย่างที่กันต์ พ่จะเอาปืนไปไล่ยิงทั้งสองคนเย โทษฐานที่ทำร้ายกันต์ได่ลงคอ *ลากน้องกันต์มากอดปลอบ*
-
วงการเกย์แม่งแคบวะ รู้จักกันหมด
อะไรวะนี่เข้าไม่ถึงงงงงงงงงงงง
ใหญ่มึงกลับจากยูเคมาเคลียร์อีกรอบสิ
เบื่อกันต์แทนที่จะรีบเอาไปถามพี่เอิร์ธแม่งก็คิดเองเออเอง
พี่เอิร์ธแม่งก็ห่าอ่ะ บอกความจริงให้หมดมันจะตายป่ะ โอ้ยยยยยยยยยยความจริงของมนุษย์โคตรน่ากลัว
-
:katai1:
ชนกันนนนนนนนนนนต์
น่าสงสาร
ไม่ต้องเอาใครสักคนเลย!
สงสารชนกันต์ๆๆๆๆๆๆๆ ไม่ชอบอารมณ์เหมือนเป็นคนโง่แบบนี้เลย
นายเอกเรื่องนี้จะโสด
แล้วมินกันเอิร์ธก็ได้กัน #ผิด (ออกนอกทะเลและ)
-
บวชดีมั้ย
-
ก็ว่าทำไมมินเขม่นพี่เอิร์ธนัก รู้จักกันมาก่อนนี่เอง
แต่อีรุงตุงนังแบบนี้ ปวดหัว! :katai5:
-
สรุป ตอนจบ เอิร์ธคู่มิน ส่วนกันต์กินกันเองกะใหญ่ :laugh:
-
สรุป2คนนี้ไม่ใช่พระเอก 555555
ว่าแล้วว่าพี่เอิร์ธต้องมีอะไรปิดอยู่
ส่วนมินก็ทั้งพี่นิคทั้งเจมส์ ตกลงยังไงเนี่ย
รอตอนต่อไปดีกว่า ไม่เดาละ
-
เห้อ!! ไรเนี๊ยะ
สงสารกันต์
เป็นใครจะรับได้อ่ะ นึกว่าเป็นคนสำคัญ ที่แท้ก็ตัวประกอบ
สู้ๆๆๆนะครับกันต์,,,
-
เป็นนิยายที่อ่านแล้วเครียดมาก
-
อ่านตตอนนี้แล้วแบบบบบ ในหัวมีแต่
อ้าววววว
อ้าววว เห๊ยยยยยย
เห๊ยยยยยยย!!!!!!!!!! :katai4: :katai1:
ไม่แปลกที่กันต์จะกลัวว่าสุดท้ายแล้วโดนหลอก
เมื่อก่อนพี่เอิร์ธก็หายไป ไม่บอกอะไร กันต์รักพี่เอิร์ธมากก็คงจะฝังใจอะ
อิมินนี่ก็ดูเหมือนแคร์ทุกคน รักทุกคน เพลียกับมันจริงๆ 555555555
แต่พี่เอิร์ธก็ดูรักกันต์นะ บางทีอิมินมันขี้ระแวงไปเองก็ล่ายยยยย
-
เกลียดเอิร์ธอ่ะ จากแค่ไม่ชอบที่ินิสัยจู้จี้ เจ้ากี้เจ้าการจนน่ารำคาญ กลายเป็นเกลียดสุดๆไปเลยอ่ะ
ส่วนมินเรายังชอบเหมือนเดิม ก้นะมินเปิดตัวออกมาแบบที่เป็นมิน ไม่ได้ดูเป็นคนดีอยู่แล้ว
มันต่างกับเอิร์ธที่เปิดตัวออกมาแบบแสนดี(ดีจนน่ารำคาญ)แล้วตอนนี้เป็นไง เหอะๆ
แต่ตอนนี้สงสารกันต์สุด เอาใหญ่กลับมาด่วนนนนนนนนนน ค้างอ่ะ ค้างมากกกกกกก
-
ถ้าเราเป็นกันต์คงรู้สึกเฟลมาก :serius2:
จริงๆ กันต์เป็นแค่หมากตัวหนึ่งในเกมของพวกเขาหรือ
พี่เอิร์ธน่ะไม่เท่าไหร่ แต่มินสิ เราว่ามินเลวร้ายกว่าที่เราคิดไว้อีก
ตั้งแต่ตอนแรกที่เข้ามาหากันต์แล้ว เหมือนหลอกใช้กันต์เพื่อแก้แค้นพี่เอิร์ธตลอด
ถ้ามันจะออกมาเป็นแบบนี้ เราว่าเราหันมาเชียร์ใหญ่ดีกว่า
ยังไงใหญ่ก็ไม่เคยทิ้งกัน ถึงจะปิดบังอะไรไปบ้างแต่ใหญ่ไม่เคยหลอกกันต์
แล้วอีกอย่างเราชอบผู้ชายแบดๆ อ่ะ >> เหตุผลส่วนตัว 555
คิดว่าถ้าเขาได้รักใครสักคนเขาจะยอมตายถวายชีวิตให้เลยทีเดียว
เลือกใหญ่เหอะกันต์จะได้ไม่ต้องมาเจ็บปวดและเสียความรู้สึกอีก
-
:hao5:
มาม่าเบื้องหลังของมาม่าที่ผ่านมาใช่ม้ายยยย
พี่เอิร์ธบอกกันต์ทีว่ากันต์สำคัญที่สุด อย่าทำแบบนี้กับน้องเลยนะ
-
จงมาต่อให้เร็วที่สุด แง่ง
-
อะไรกันเนี่ย
:ling1: :ling1:
-
ยังไงเนี่ย ตกลงมีคนรักกันจริงๆมั้ย
พี่เอิร์ธอาจจะรักจริง หรืออาจจะเปลี่ยนไปไม่ใช่คนเดิมเเล้วก็ได้
ห่างกันไปตั้งหลายปี
แต่มินนี่ก็คงเข้าหากันเพราะเรื่องที่พี่เอิร์ธเคยทำไว้สินะ
:เฮ้อ:
-
สำหรับตอนนี้ ทำให้เราตาสว่าง
ไปเถอะอิมิน หมดใจกับแกจริงๆ แล้ว
ไม่เรียกร้องให้แกเป็นพระเอกอีกต่อไป
จะคู่กับเจมส์หรือพี่นิคก็ช่างหัวแก
ส่วนกันต์ อย่าเพิ่งคิดไปเอง ได้ยินแค่นั้นมันฟันธงไม่ได้หรอกว่าพี่เอิร์ธหลอกแก
อ่านเรื่องนี้แล้วเครียดจริงๆ ค่ะ ไม่ค่อยมีความสุขเท่าไหร่อย่างที่คุณ -west- อยากให้เป็น
เราเคยคิดนะว่าจะไม่่ตามเรื่องนี้แล้ว รอให้จบแล้วค่อยมาอ่านทีเดียวเลย
ถ้าตอนหน้าสถานการณ์ไม่ดีขึ้น เราทำจริงๆ นะ :m15:
-
ในโลกนี้มีอะไรที่เรายังไม่รู้อีกเยอะเนอะ.... อ่านตอนนี้แล้วสงสารกันต์ชอบกล จริงๆแล้วไม่ได้รู้เรื่องอะไรกับเค้าด้วยเลย
แต่เหมือนตอนนี้เป็นคนที่เจ็บปวดที่สุด ทั้งกันทั้งมินเห็นแก่ตัวทั้งคู่ จริงๆพอมาอ่านตอนนี้ถ้าเราเป็นกันต์ เราอาจจะไม่เลือกทั้งคู่เลยก็ได้
ดูน่ากลัวเกินไป แต่ลองคิดอีกอย่าง คนเรามันก็เปลี่ยนแปลงกันได้เนอะ หมายถึงพี่เอิรท์ คนเราเวลารักใครจริง
ก็เปลี่ยนแปลงตัวเองกันได้ทั้งนั้น คนเราควรให้โอกาสกันและกันด้วย ส่วนมินนี่มันเหมือนอยากจะเอาชนะมากกว่าอะ
แต่ลองดูกันไป เพราะเรื่องนี้เดาความคิดตัวละครออกยากอ่ะ ฮ่าๆๆๆๆๆๆๆๆ มันค่อยๆเผย ค่อยๆโผล่มาทีละอย่างสองอย่าง
-
ถึงจะรัก แต่ทำเหมือนหักหลังเราซ้ำแล้วซ้ำเล่า มันก็คงไม่ไหวหรอก :เฮ้อ:
ไม่รู้ว่าความจริงมันเป็นยังไง แต่ตอนนี้เกลียดคนที่ทำร้ายจิตใจกันต์ทั้งสองคนเลย :angry2:
เราไม่รู้ไม่ได้แปลว่าเราโง่หรอกกันต์ คนไม่จริงใจสองคนตัดมันออกจากชีวิตก็ไม่ใช่เรื่องยากหรอก
แล้วจะยิ่งเกลียดมากเข้าไปอีก ถ้าบอกว่าตอนแรกก็คิดว่ากันต์เป็นหมากตัวหนึ่งจริงๆ แต่พอใกล้ชิดกันก็หลงรักกันต์ขึ้นมา แม่จะ :beat: ให้เลย
ถามคนเขียน มันไม่ดราม่าตรงไหนค้าาาาาาาา :katai1:
-
โอยยยยปวดหัว
มันยุ่งเป็นยุงตีกันพันกันนัวไปหมด
ถ้าไม่มีใครดีก็ถอยออกมาเถอะนะกันต์ :katai1:
-
ทำไมอะไรมันดูอิรุงตุนัง :z3:
ทำไมพี่เอิร์ธก็ไม่เคลีย กันต์กับพี่เอิร์ธน่าจะมานั่งจับเข่าคุยกันได้แล้วละ อะไรนี่พี่เอิร์ธไม่พูดไรเลย เหมือนกันต์ต้องมารู้จากคนอื่นตลอดเลย :ling1:
มินตกลงจะชอบใคร ฉันเชียร์แกกับเจมส์นะ :katai5: แกกลับมาหาพี่นิคทำไมเนี่ย :z3:
-
หนูกันต์ของเจ้ :mew2:
-
แงงงงงงงงงงงง น้องกันต์ ภาวนาอย่าให้โดนหลอกอีกเลยนะะะ พี่เอิร์ธ ช่วยรักน้องกันต์จริง ๆ ด้วยเถอะ
ไม่อยากให้กันต์เจ็บอีกแล้ว
TTTT____TTTT
-
ตอนนี้เป็นตอนที่อ่านแล้วความคลุมเครือหายไปเยอะจริงๆ
กันต์เอ๊ย ... หนักแน่นหน่อย .... อดีตคืออะไร ปัจจุบันคืออะไร?
ส่วนมินนี่คดีเยอะนะ ยิ่งอ่านยิ่งคิดว่ามินเป็นคนแปลกๆนะ
รอตอนหน้านะฮะ ทำงานหนักสู้ๆเด้อ เอาหนุ่ม เชียงใหม่มาฝากด้วยยยยย
-
ตกลงเอิร์ธนี่จริงใจกับกันต์หรือยังไงคะ หรือว่าคนที่คบผ่านๆ มานั้น เป็นเพียงแค่คนซึ่งคลับคล้ายกับกันต์...เอิร์ธจึงคบ แต่ในท้ายที่สุดก็พบว่า ยังไงก็ขาดกันต์ไม่ได้ จึงทิ้งพวกนั้นไป และตอนนี้ก็กลับมาพบกันต์อีกรอบ และกันต์ก็ยอมคบเป็นแฟน ก็เลยคิดจะจริงจังกับกันต์???
วันพุธมาเชียงใหม่หรือคะ มาเล่าเรื่องต่อให้ฟังหน่อยได้ไหมคะ อิอิ อยากรู้ :mew1:
-
:katai1:
อยากจะถามเหมือนที่กันต์ถามว่า นี่มันเรื่อง.....อะไรกัน
กลิ่นมาม่าลอยมาไกลๆ นะเนี่ย
ถ้าเอามาเสิร์ฟก็อย่าชามโตมากนะคะ เดี๊ยวรับไม่ไหว :hao5:
สงสารกันต์จัง ที่ต้องเป็นคนไม่รู้อะไรเลย
แต่นั่นก็เป็นเพราะกันต์เลือกที่จะไม่ถามพี่เอิร์ธใช่มั้ย
เพราะคิดว่าไม่ควรไปยุ่งเรื่องส่วนตัว แถมมันเป็นอดีตไปแล้วด้วย
แต่ว่า ถ้ากันต์ถาม พี่เอิร์ธก็ตอบนะ
พี่เอิร์ธ ไม่ได้จะเอากันต์มาเป็นหมากเดินเกมไรนั่นหรอกนะ T^T
กันต์อย่าเพิ่งคิดมากนะ อย่างเพิ่งถอดใจเดินถอยกลับไปล่ะ
ไหนๆก็วางไพ่หมดหน้าตักไปแล้ว สู้สิ คนนี้คือแฟนเรานะ!!!!
เคลียร์ให้ชัดเจน จะได้รู้ๆกันไปเลย อย่าคิดเองคนเดียว
ขอโทษที่เข้าข้างพี่เอิร์ธ แต่เราเชื่อนะพี่เอิร์ธรักกันต์จริงๆ
ส่วนมินนะ เหตุการณ์ในครั้งนี้มันทำให้คิดนะ
ว่าที่เข้ามาหากันต์เนี่ย ตอนแรกอาจจะเพราะเหงาหรืออะไรก็ไม่รู้
แต่ว่าพอรู้ว่าคนที่กำลังมาจีบกันต์เป็นพี่เอิร์ธอ่ะ ก็เริ่มมีจุดประสงค์อื่นเพิ่มขึ้น
เพราะเคยถูกเค้าแย่งแฟนไปนี่ ก็เลยคิดจะแย่งกันต์ไปบ้าง
อินเกิน 55555555555555
มาต่อไวๆนะคะ มันค้างงงงงงงง :ling1:
-
ไม่รู้ดิ เรายังเชื่อกับการที่พี่เอิร์ธพากันต์กลับไปให้แม่เจอที่บ้าน
สำหรับความสัมพันธ์ของอีก 2 คน นั้นก็คือพี่นิค กับมินน่ะ มันเป็นเรื่องของคนที่สมหวังและไม่สมหวังประกอบอยู่ด้วย
กันต์เองคงต้องหนักแน่นให้มากๆ อย่าเอนไปโอนมาเลย สุดท้ายคนที่จะทุรนทุรายที่สุดก็คือกันต์นั้นแหละ
-
ปวดตับอะไรมันจะยุ่งเหยิงขนาดนี้
บอกแล้วให้อยู่คนเดียวไม่ต้องเอามันทั้งสองคนนั่นแหละ
เห็นด้วยเลย :laugh:
-
โอ้ น้องกันต์จ๋า
-
ถ้าเราเป็นกันต์คงช็อค :z3: :z3: :z3:
-
lงสารกันต์
-
นั่นสิ นี่มันเรื่องเหี้ยอะไรกัน
บังเอิญหรือตั้งใจ รักจริงหรือแค่เกม บอกมาชัดๆเลยดีกว่า
-
นิยายเรื่องนี้อ่านแล้วให้ความรู้สึกเหมือนคนทั่วๆ ไปดี เหมือนกับเป็นเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นได้จริงๆ
ตัวละครอ่อนแอ อ่อนไหว หวั่นไหว และไม่สมบูรณ์แบบเหมือนนิยายปกติที่ตามใจคนอ่าน
สรุปคืออ่านแล้วจะขัดใจเล็กๆ อยู่เรื่อยๆ แต่ว่าตอนที่อัพนี้เป็นตอนที่ชอบนะ
ชอบหนุ่ยมาก คนแบบนี้มีจริงๆ ในสังคม ไม่เชิงว่าชั่วหรอก เพื่อนใครใครก็ห่วง เข้าใจ
แต่มันก็เป็นคนประเภทที่ทำให้เราอึดอัดได้จริงๆ แล้วก็มีให้เห็นบ่อยๆ เลย ชอบๆๆๆ
มินก็เหมือนกับหนุ่ยนั่นล่ะ แต่เป็นประเภทก่อปัญหามากกว่า มันเป็นอดีตไปแล้ว
แต่มินก็ไม่ยอมให้มันเป็นอดีต รื้อฟื้นซ้ำซาก สวมบทเป็นผู้พิพากษาทั้งที่ตัวเองกลับคดีเพียบ
คนแบบนี้ก็มีเต็มไปหมดในสังคม ตัวเองเลวได้ แต่ไม่ผิด มีข้ออ้าง มีเหตุผลตลอด
ส่วนคนอื่น อย่าได้ทำอะไรผิดเชียว ราวีแหลก แอบดีใจกับกันต์ที่เทไปที่พี่เอิร์ธมากกว่า
คนแบบมินมีเสน่ห์ก็จริง แต่คบแบบจริงจังนี่คงไม่ไหว เห็นแก่ตัวเองมากเกินไป
รอตอนต่อไปนะ เป็นมาม่าที่ดูจะทำให้ทุกอย่างชัดเจนขึ้นดี :ruready
ชอบความคิดเห็นคุณ Lucea มาก
คิดเหมือนกันเลยค่ะ ในส่วนเกี่ยวกับมิน
คือตัวเองก็ไม่จริงจัง ไม่ชัดเจน กลับบีบให้กันต์เลือก
ตัวเองก็เข้าหากันต์เพราะแก้แค้นพี่เอิร์ธ แต่กลับโบ้ยว่าพี่เอิร์ธไม่จริงใจ
แล้วไหนจะเจมส์อีก ยังไม่พอเพิ่มพี่นิคเข้ามาอีกคน
ตกลงมินเคยจริงใจกับใครจริงๆ ไหม
คนแบบมินเห็นแก่ตัวเกินไป คบกันไปก็คงมีแต่เรื่องปวดหัว
เรารับไม่ได้จริงๆ โดยเฉพาะเรื่องความซื่อสัตย์
-
อย่าคิดอย่างนั้นสิกันต์ :mew2:
-
โอย ทฤษฎีโลกกลมยังคงใช้ได้สินะ = ="
จริงๆ ก็ไม่ค่อยชอบชายเอิร์ธเท่าไหร่อ่ะ แบบอย่างที่บอกไปไม่ค่อยชอบคนเพอร์เฟ็คแบบมีลับลมคมใน
แต่จะมาเชียร์มินก็กระไรอยู่ นี่ก็ดูนิสัยเด็กเกินไป
สรุป เราเมนกันต์นะ 555+ อยากให้กันต์มีความสุขอ่ะ
-
น้านไง ระเบิดลูกเบ่อเริ้มเชียว
-
:ling1: ไหงเราเข้าใจว่าพี่เอิร์ธ เลิกกับ พี่นิค เพราะความจริงพี่เอิร์ทรักกันต์อ่ะ :z2:
แต่หมั่นไส้มินอ่ะ รักทุกคน อะไรของมินเนี่ยยยย555 :hao7:
มาต่อเร็วๆน้าาาา อยากรู้ตอนต่อไปมากๆๆ :z3:
-
ยังเชียร์พี่เอิร์ธเหมือนเดิม
มินนายไม่ได้รักกันต์ใช่มั้ย
แค่อยากแย่งของพี่เอิร์ธ
เอาคืนที่เคยโดนแย่งใช่ป่าว?
-
เอ่อแล้ว “......มันเรื่องเหี้ยอะไรกัน...?”
เล่นอะไรกันอยู่น้อ
ตึ้บเลย :katai1:
-
เกลียดสภาวะที่เชื่อใจใครไม่ได้โดยเฉพาะกับคนที่เราแคร์
ยิ่งในช่วงที่กำลังทำใจ ตัดสินใจ หรืออะไรก็ตามที่ภูมิต้านทานความรู้สึกมันน้อยกว่าปกติ
แล้วพี่เอิร์ธนี่ยังไง ถ้าเรื่องของพี่คนนี้เคยเป็นประเด็นในอดีต ซ้ำยังมีมินเข้ามาเอี่ยว ทำไมไม่เล่ากันต์
ส่วนมินนี่ยิ่งกว่ายังไงคือตกลงแล้วเชื่อใจได้มั้ย เข้ามากันต์ตอนแรกทำไมงั้น
สุดท้ายแล้วกันต์ก็ถูกมองว่าเป็นพวกรักเร่หรอ เหยยยยยย
-
เป็นนกันต์นถ เราตายไปแลัว ตายในความรู้สึก... เท่าที่ดูตัวนายเอกทีๆิลลิ่บแบบที่ขยาดจากความรัก เพราะแผลจากรักแรก
พอเวลาผ่านไป กลับมาเผชิญหน้ากับไอ้ความรู้สึกที่เรียกว่า รัก อีกครั้งกลับมาเจอแบบนี้เนี่ยนะ
ให้ตาย ถึงอะไรๆยังคลุมเครือ แต่ไอ้ความคลุมเครือ ที่ทำให้คนๆนึงที่อุตส่าห์ยอมเปิดประตูรับความรู้สึก
จมจ่อมอยู่ในวังวนความคิด ลากตัวเองดิ่งสู่เหวความรู้สึก โอยยยย แงงง
สงสารกันต์อ่ะ ขอทีเหอะ มินนี่ยังไง? ตอนแรกทำเหมือนชอบกันต์จริงๆเลย!
แต่ไม่ใช่แค่กันต์ ทั้งเจมส์ แล้วก็พี่นิค เองก็ดูไม่ต่าง? เหมือนแคร์หมด อะไร ยังไง เรางงกับนายมากภูมินทร์
มิสเตอร์ใหญ่ฮีโร่เราบินฟิ้ววววไปแล้วซะด้วย.... เป็นกำลังใจให้กันต์ กับ ผู้แต่งค่ะ ไฟต์ติ้งนาาาา!!
-
ThankS
-
คนเขียนใจร้ายเกินไปปปป :hao5:
เพิ่งดีกันไม่ถึงตอนดีก็มีมาม่าอีกแล้ว ตอนแรกคิดว่าคุณหนิงจะเป็นมาม่าแต่ไม่ใช่สินะคะ มาม่าของจริงคือพี่นิคนี่เอง
คนที่พี่เอิร์ธไปแย่งพี่นิคมานี่คือมินใช่มั้ยคะดูท่าภูมินทร์แค้นมาก
จากหลายๆอย่างในตอนนี้นึกถึงคำพูดพี่เอิร์ธที่เคยบอกกันว่าพี่ไม่ใช่คนดีขึ้นมาเลย แต่ส่วนตัวก็เชื่อเรื่องที่พี่เอิร์ธรักกันต์อยู่ อยากให้กันต์มั่นใจในตัวพี่เอิร์ธอยากให้ไปคุยกับพี่เอิร์ธตรงๆในเรื่องที่ตัวเองไม่มั่นใจ เชื่อว่าพี่เอิร์ธจะบอกกันต์ทุกอย่างที่กันต์อยากรู้เพียงแค่กันต์ถาม
ส่วนภูมินทร์นี่หลายคดีมากแล้วนะ เพลียใจกับเธอจริงๆ เธอเป็นพี่เบิร์ดรักทุกคนเหรออออ :katai1:
ตอนมาเกาะแกะกันต์ทำกันต์ไขว้เขวนี่ก็ไม่ค่อยชอบหน้าเธออยู่แล้ว พอรู้ว่ายิ่งเข้าใกล้กันต์เพราะมีพี่นิคมาเกี่ยวข้องนี่เราอยากกจับเธอหมกดินเหลือเกิน
ตอนนี้กันต์น่าสงสารเพราะเป็นคนมีแผลพอลดการป้องกันปุ๊บโดนสะกิดแผลปั๊บฝากพี่เอิร์ธให้ยาด่วนค่ะ
อยากให้เคฃียค์หันไวๆจบกันด้วยดี
คนเขียนทำงานสู้ๆค่ะ สีวนคนอ่านนอนจมกองมาม่ารอ 555 :กอด1:
-
นี่สินะ จุดพีคที่แท้จริงของเรื่อง...
-
ไอย๊ะ เหมือนกันต์จะโดนหลอก
ก็ว่ามินจะเกลียดอะไรพี่เอิร์ธขนาดนั้น มีเบื้องหลังแบบนี้นี่เอง
แล้วที่มินมายุ่งกับกันต์ก็เพราะพี่เอิร์ธใช่ป่ะ ไม่ได้รักได้ชอบอะไรเลยป่ะ แย่ว่ะ
คิดถึงใหญ่
-
อยากเมนท์ยาว ๆ กับเขาบ้าง ต้องมาเมนท์อีกรอบกันทีเดียว
คือส่วนตัวคิดว่าพี่เอิร์ธที่เข้ามาหากันต์ครั้งแรกน่ะ ไม่มีนัยแอบแฝง
โดยให้ขุนเป็นพ่อสื่อเพราะเห็นรูปตอนรับปริญญา คงอยากกลับมาคบกันต์นั่นแหละ
ส่วนพฤติกรรมส่วนตัว รักใคร คบใครที่ผ่าน ๆ มาแล้ว ช่างหัวมันเถอะ ก็เลิกไปหมดแล้วนี่
แต่คนสำคัญ คือ มิน (ไอ้คุณมินที่เราเคยเชียร์) ไอ้นี่แหละที่น่าจะมีนัยแอบแฝง
เพราะตอนที่เจอกับพี่เอิร์ธครั้งแรกยังไม่อิ๊อ๊ะ จิ๊จ๊ะ อะไรกับกันต์มากมาย
แต่ภายหลังเยอะขึ้น ๆ ๆ ๆ ส่วนหนึ่งคงเป็นเพราะกันต์น่ารักด้วยแหละ (อวย)
ทีนี้เมื่อกันต์รู้ความจริงเกี่ยวกับพี่มิคเพิ่มเติม คนที่ดูแย่มากที่สุดตอนนี้ คือ มิน
สรุปคือเมิงไม่จริงใจกับใครเลยใช่ป่ะ เอาได้ทุกคน ร้องไห้เพราะกันต์ เจมส์ พี่มิค
ร้องทำไม เสียใจที่เขาไม่เลือกเหรอ มันคืออะไร ยังงัย จะร้องหาอะไรฟระ ไม่เข้าใจ
ส่วนพี่เอิร์ธถ้ายังแคร์พี่มิคนักล่ะก็ ก็กลับไปกินตับกันเหมือนเดิมซะนะ
ไม่ต้องมารักคนนั้น ห่วงคนนี้หรอก ยังคงหมั่นไส้และไม่ไว้ใจอยู่เช่นเดิม
สรุป กันต์ไปหาคนอื่นเถอะไป ชีวิตไม่สิ้นไร้ ผู้ชายยังมีอีกป่ะเลอะ
-
:m31: :m31: :m31:
ความจริงเปิดเผย แต่หนูก็เชียร์หมอยาเหมือนเดิมค่ะ
เพราะไม่ชอบมินอยู่แล้ว (บรรดาแม่ยกอย่ากระทืบหนูนะ)
หมอยามันมาเรียบๆ แต่แอบดาร์กอ่ะ
ถูกใจ
-
มาม่าให้พอ ซดผงชูรสกันให้ผมร่วงไปข้าง....
ให้ตายเหอะๆๆๆๆๆๆๆ เครียด!!!!!!!!!
-
ยุ่งขิงเหมือนๆ จะรู้จักกันหมด
พอมินโผล่มา โอยยยย
อยากให้กันต์รักตัวเองมากๆ จริง
เอาน่า ยังเชียร์พี่เอิร์ธอยู่ เพราะดูเป็นผู้เป็นคนขึ้นมาล่ะ
กดบวกและเป็ด
-
กันอย่าคิดมากนะ
ไม่มีใครคิดว่ากันเป็นหมากหรอก (แต่คิดว่ากันเป็นณเดช -- อะไรนะ แป๊กหรอ5555)
ทุกคนจริงจังกับกันนั้นแหละนะ
-
:sad4: :sad4: เศร้าแทนอะโดนเหมือนตัวหมากระหว่างทั้งสองคนโดยที่เค้ารู้จักกันมาก่อนแต่ไม่บอกเรา
-
อ่านรวดเดียวจนจบ(แบบค้างๆ) รอฟ้าใสหลังพายุหวังว่าจะรอไม่นาน 555
ก่อนอื่นต้องขอชมเชยฝีมือการเขียนของเวสซังค่ะ เราชอบการเล่าเรื่องแบบนี้มาก ชอบมาตั้งแต่เรื่องน้องเน็ตแล้ว
เพียงแต่เรื่องนั้นค่อนข้างแน่นอนว่าพระเอกคือใครก็เลยเชียร์มันหน่อย เชียร์แบบเต็มสตรีม
แต่เรื่องนี้ไม่รู้ก็เลยค่อนข้างกั๊กๆ ความรู้สึกเวลาอ่านไว้ก่อน ไม่เข้าข้างใคร เลยไม่รู้สึกแย่อะไรถ้าเมื่อถึงตอนเฉลยพระเอกออกมาแล้วจะเป็นใครก็ตาม
มันเหมือนกับว่าเรียนรู้ไปพร้อมๆกับกันต์ ไม่มีใครถูกใครผิดในเรื่องความรัก
แต่กรณีของสามคนนี้ถ้ามองแบบกลางสุดไม่เข้าข้างใครนะ แต่ต้องบอกว่าทุกคนมีด้านมืดสุดติ่ง ที่ต้องรีบแก้ไขอย่างด่วนๆ
ติ่งแรกน้องกันต์
รักแรก อดีต เป็นเรื่องที่ไม่ควรดึงมาเดินไปพร้อมๆกับปัจจุบัน เพราะมันจะไม่เกิดผลอะไรเลย คนเราทุกคนมีอดีต
ถามว่าพี่เอริธ์ผิดไหม ไม่ผิดเลยในสายตาเรา ผิดอย่างเดียวคือทำให้กันต์เสียใจ และกันต์เสียใจแม่ยกก็เศร้าอะ
แต่ในตอนโน้นพี่หมอยังเด็ก ไม่แน่ใจกับการแสดงออกทางเพศของตัวเอง เรื่องแม่ สังคมรอบข้าง และอนาคต มันเป็นปัจจัยที่เด็กขนาดนั้นรับมือไม่ได้หรอก จะเอาผิดอะไรมากมายกับเรื่องสมัยเด็ก ลืมได้ก็ลืมไป อย่าไปหลงวนกับมันนักเลย ปมภายในใจหนูน่ะมันหายได้ แต่หนูก็ต้องเปิดใจ เปิดโอกาสด้วยนะ ชีวิตจะได้มีความสุข แม่ยกเอาใจช่วยนะลูก แต่ต้องเริ่มจากตัวหนูก่อน ไม่ใช่คนรอบข้าง ต่อให้พี่กันจะเป็นคนสร้างรอยแผลก็เถอะ
ส่วนเรื่องปัจจุบัน กันต์เองก็พูดบ่อยๆ ว่าตัวเองไม่เหมือนเดิม ถ้าพี่หมอจะไม่เหมือนเดิมในช่วงที่ไม่ได้อยู่กับหนูก็ไม่เห็นแปลกเลยลูก ต่างคนต่างใช้ชีวิตของกัน แค่ตอนที่เขาเจ้าชู้เขาไม่ได้คบหนูเผื่อเลือกพี่ก็ว่าเขามีสิทธิ์นะ เหมือนที่ถ้าหนูไม่คบเขาแล้วจะเจ้าชู้พี่กว่าหนูมีสิทธิ์ จบนะ อย่าง้องแง้ง หึงได้หวงได้ แต่ขอร้อง อดีตคืออดีต ถามพี่หมอซะ คุยกันให้รู้เรื่อง ไม่เข้าใจไม่ไว้ใจก็เลิก อย่ายึดติดจนต้องเจ็บทั้งสองฝ่าย
แล้วไอ้เรื่องกลัวเขาทิ้งนั่นน่ารักนะ กลัวได้ ชอบ แต่พฤติกรรมหนูก็ต้องแฟร์ด้วย บอกให้พี่เขารอ บอกให้พี่เขาพยายาม แต่ตัวหนูกลับเอาตัวไปให้คนอื่นเล่นกับความรู้สึก มันไม่ดีเลยลูก ต่อให้หนูไม่เลือกพี่หมอ การกระทำของหนูกับมินนี่ก็รับไม่ได้เลยจริงๆ อีกฝ่ายมีแฟนแล้วจะรักไม่รัก แฟนเขาจะดีไม่ดี หนูไม่ควรไปเป็นมือที่สาม ถ้าหนูไม่ใช่นางเอกโอ๊ย โดนด่าไปนาน นี่แหละเขาถึงบอกมันไม่แฟร์ต่อนางร้ายทั้งหลาย นางร้ายแค่ชายตาให้พระเอกก็โดนด่าแย็บทั้งโคตรแล้ว แต่พอนางเอกเราสองใจ หืมมม คนเข้าอกเข้าใจกันถ้วนหน้า 5555 ไม่ค่อยเลย
แล้วไอ้เรื่องปล่อยตัวปล่อยใจน่ะ ไม่ใช่ว่าเป็นเกย์แล้วจะปล่อยกับผู้ชายที่ไหนให้จูบก็ได้นะลูก ไม่ดีๆ ณ จุดนี้ เลยให้คะแนนคุณหมอไปหน่อยตรงที่ต้องพยายามและอดทนไม่ถอยจากหนูไปก่อน ไม่ว่าจะรักมากแค่ไหนแต่คนเราก็เหนื่อยเป็น ให้วิ่งตามสิ่งที่วิ่งหนีเราตลอดแต่เสือกเอาเชือกคล้องเราไม่ให้ยอมแพ้นี่มันโคตรแย่อะ หนูใจร้ายกว่าที่พี่หมอทำกับหนูอีกมั้งกันต์ ประมาณว่า ถ้ากล้าก็ทิ้งกูไปอีกสิ โอ๊ยยย หมาเลยนะถ้าทิ้งไป ทั้งๆ ที่คนคนนั้นอาจจะเจ็บเจียนตายห่าเพราะบางทีหนูอาจจะไม่รักเขา หรือรักแล้วแต่ยังเปิดโอกาสให้คนอื่นด้วย แต่กูก็ทิ้งไม่ได้เพราะรับปากแล้ว แต่มันก็คนไง จะทนได้แค่ไหน เรื่องนี้เลยต้องขอบคุณพี่ใหญ่นะที่มาช่วยพูดน่ะ ไม่งั้นคงแย่ไปกว่านี้ และคนที่เจ็บน่ะจะเป็นติ่งกันต์นั่นเอง
ส่วนติ่งมิน
เห็นใจ เสียดายด้วย เคมีดูต้องกับกันต์มากกกกกก มากกว่าพี่หมอ เพราะพี่หมอหล่อเนี้ยบเกินจนบางครั้งอยากให้พี่หมอยาเทิร์นเคะมันซะเลย 555 คือมินมีคุณสมบัติภายนอกผ่านนะ แต่พี่ไม่แปลกใจว่าทำไมหนูเป็นได้แค่พระรอง เหอๆ นิสัยหนูนี่ อย่างที่บอก ถ้าเป็นเรื่องที่บอกไปตามตรงว่าใครเป็นพระเอก หนูจะเป็นพระรองที่โดนกระหน่ำแน่นอนกับการกระทำสถุลๆ ของหนู ที่แม่ยกยังรัก เพราะอย่างที่บอก ก็เชียร์มาแล้วแต่ต้น เปิดตัวเสียพระเอก แต่นิสัยเหมือนโจร แม่ยกก็กลับตัวไม่ทันจ้ะ ยกใจให้ไปหมดแล้ว เพราะงั้นให้คณะแนนที่ความหล่อ แต่นิสัยเฮียๆ แบบนี้ไม่อยากให้เป็นพระเอก จบนะ คือเรื่องเจ้าชู้ มีแฟนแล้วหวั่นไหวกับกันต์ยังพอหยวนๆ มองข้ามได้ แต่ไอ้เรื่องล้ำเส้นมันเป็นอะไรที่แย่อะ ต่อให้คุณเป็นพระเอก การที่จะมาปล้ำจูบทั้งๆ ที่ตัวเองยังไม่ได้เป็นอะไรกัน มันไม่แมน เป็นเกย์ก็ไม่ได้หมายความว่าวิธีการรุกนางเอกต้องไม่แมนนิ ใช่ไหม? บังคับเขาทุกอย่าง เราแอบเห็นบางเม้นที่บอกพี่หมอชอบบังคับแล้วขำเลย แล้วไอ้ที่มินทำนี่ยังไง สมยอม? 555 บอกแล้วมิน ถ้าแกไม่ใช่พระเอกนะ โดนด่าไปแล้ว แต่ถ้าเป็นพระเอก จริง ก็หวังว่ามินจะโตเป็นผู้ใหญ่กว่านี้ เพราะมองจากจุดนี้ไม่เห็นอนาคตของทั้งสองคนเลย คนแบบมินกับกันต์เหมาะเป็นเพื่อนที่ตื่นมาแล้วพบว่าเอากันเองเพราะเมามากกว่าจะเป็นแบบที่รักและดูแลกันไปจนตลอดชีวิตอะ ติ่งทั้งคู่แล้วบั้นปลายชีวิต อนาคตจะไปทางไหน????? ฝั่งมินไม่รู้ แต่พื้นฐานบ้านกันต์ จะเล่นๆโดยไม่มีอนาคตต่อไปได้หรือ ไม่รู้ดิ พี่หมอจะมาวินก็ภาษีดีกว่าตรงความเป็นผู้ใหญ่ หน้าที่การงาน การวางตัว ถ้าเราเป็นพ่อแม่ที่ลูกจะหันไปรักผู้ชายแล้วมีมินกับพี่หมอให้เลือกก็คงเลือกพี่หมอะ เพราะมินดูไม่รู้กาลเทสะ อะไรเลย หื่นอย่างเดียว หัวใจจั๊กจี็ก็จริงเวลามินแหย่ แต่มันกินไม่ได้ไง หึหึ
ติ่งหมอยา
นิ่งไป ทำให้ใจสั่นเป็นประปรายยามโกรธยามหึง ชอบ ไม่อยากให้นิ่งสุภาพ เพราะมาดเนี้ยบๆ เราเผลอคิดไปอยากให้กันต์กดพี่หมอทุกที 5555 คือพี่หล่อนะ แต่ในสายตาเราที่คุณเวสบรรยายมาเรารู้สึกพี่ยังไม่แมนล่ำจนทำให้หวั่นไหวได้ นั่นเป็นเหตุผลให้มินกับกันต์เคมีเข้ากัน (แต่คู่นั้นก็ล้นเกินนะ) หลายคนเลยเชียร์คู่นี้ แต่ก็อย่างที่บอก บั้นปลายของสองคนนั้นยังอีกไกล มองไม่เห็นเลย เพราะงั้นพี่หมอในเมื่อมีโอกาสครั้งที่สองก็อยากให้พี่ทำให้ดีอย่าพลาด เราเชียร์พี่ เพราะเราคิดว่าพี่น่าสงสารกับความผิดที่ถูกกันต์และคนอ่านตราหน้าอยู่ เพราะงั้นเลิกนิ่งซะแล้วทำอะไรซะบ้าง พูดออกมาเยอะๆ มีอะไรอธิบาย ไม่ต้องให้เกิดเรื่องค่อยถาม ไอ้นิสัยเพราะเอกแบบนี้มันเรียกมาม่าแล้วคะแนนพี่จะตกขอบอก 555 เพราะงั้นถึงพี่ไม่ใช่พระเอกก็ไม่เป็นไร เพราะพี่ยังติดลบที่บุคลิกมิใช่ความผิดในอดีตแต่อย่างใด หึหึ
สุดท้าย เป็นกำลังใจให้ค่ะ ชอบ จะรออ่านต่อ รู้ว่าคนแต่งอาจจะยุ่ง แต่อย่าปล่อยให้ค้างนานเกินไปกับระเบิดที่โยนใส่หน้าคนอ่านนะคะ มาเคลียร์ด่วนๆ แล้วถ้าพี่หมอไม่ใช่พระเอก ช่วยจับคู่กับพี่ใหญ่ได้ไหม กร๊ากกกกก
-
เธอมาทำให้ค้างคาแล้วก็จากไป ฮืออออ
-
นี่มันเรื่องเหี้ยอะไรกั๊นนนนนนนนนนนนนน!!!
รีบมาต่อเถิดดดดดดด
-
แอบอ่านสปอย
รอของหวานพร้อมก่อน
ถึงจะพร้อมกลับมากินมาม่า
ป๊ะไว้ก่อนจ้า
:mew2:
-
(http://upic.me/i/nq/1untitled-3.gif)
Dahlia 21
บ้านของนิธิกรเป็นบ้านเดียวขนาดใหญ่แถบชานเมือง ภายในรั้วบ้านมีสระว่ายน้ำและสวนรอบๆ โต๊ะหินอ่อนซึ่งตั้งห่างออกมาดูเหมือนจะเป็นแค่ไอเท็มสำหรับประดับเป็นองค์ประกอบการจัดสวนเท่านั้น สังเกตได้ไม่ยากจากสภาพใบไม้และเศษดินที่ระเกะระกะอยู่บนโต๊ะตลอดจนถึงเก้าอี้ทรงเตี้ย
ผมปีนขึ้นไปนั่งบนโต๊ะหินอ่อนที่มีตารางหมากรุกอยู่กึ่งกลาง ขณะที่จำเลยยืนพิงต้นจามจุรีที่เขียวชะอุ่มไปด้วยใบและร้องเพลงออกมาจากสายลมที่พัดโชยกิ่งก้านให้เสียดสีกันเบาๆ
เราอยู่ท่ามกลางความอึดอัด บุหรี่มวนต่อมวนถูกจุดสูบครั้งแล้วครั้งเล่า ควันขาวลอยคลุ้งราวกับดรายไอซ์ทว่าไม่อาจผ่อนคลายความรู้สึกข้างในให้บรรเทาลงได้เหมือนเคย พระเอกหนุ่มที่ไม่สมควรอยู่ตรงนี้หลับตาลง ในมือถือไฟแช็คจุดมันเล่นซ้ำๆซากๆ
“...กลับมาเมื่อไหร่?”
ผมถาม ถ่มน้ำลายที่เต็มไปด้วยสเลดลงพื้นหญ้า ยังไม่อยากมองหน้ามันตอนนี้ ภูมินทร์ตอบเสียงแผ่วว่า“สามวันก่อน” ซึ่งนั่นคือวันที่ผมเจอกับพี่เมที่สุวรรณภูมิพอดิบพอดี
“งานที่ญี่ปุ่นเสร็จแล้วหรือ?”
“เปล่า.. ลากลับมา อยากมาแสดงความยินดีให้พี่นิค”
เราถอนหายใจต่อจากกันเป็นระยะ ผมไม่แน่ใจว่าควรจะเค้นเรื่องที่มันไม่พูดออกมาหรือปล่อยให้คนที่คงบอบช้ำทางจิตใจสมานแผลตัวเองก่อนดี ทว่าไม่นานเกินรอ ภูมินทร์ก็เป็นฝ่ายพูดขึ้น “ไอ้เหี้ยเอิร์ธพามึงมาเหรอ?”
ผมพยักหน้าและได้ยินประโยคแว่วๆว่า “ระยำ” จากนั้น มือขาวกำเข้าหากัน ผมเห็นมินโมโหไม่พอใจหลายครั้ง แต่ไม่เคยมีครั้งไหนที่มันหงุดหงิดถึงขีดสุดทว่าสายตากับกร้าวไปด้วยความเจ็บปวด เป็นเวลายาวนานที่เรายืนอยู่ตรงนั้น ฟังเสียงเข็มนาฬิกาที่มันเดินนวยนาดดังติ๊ก ติ๊ก ไปด้วยความรู้สึกอึดอัด ผมแกะตัวลอคออกแล้วติดเข้าซ้ำๆ ซากๆให้เสียงนาฬิกาดังป๊อกแป๊กประกอบ เหมือนเป็นของเล่นเดียวที่ดึงให้สติยังอยู่ในโลกแห่งความจริง ไม่หลุดลอยฟุ้ง
ควรจะเริ่มถามจากตรงไหน ทำอย่างไรควันสีเทาที่ขมุกขมัวอยู่ในใจจึงจะหายไป..
“เมื่อก่อนพี่นิคอยู่คอนโดห้องติดพี่เม รู้จักกันมาตั้งมัธยมที่กูมาไทยแรกๆ พี่เมไม่ค่อยว่างเขาเลยชวนไปไหนมาไหนด้วยบ่อยๆ พี่นิคมีแฟนเป็นผู้ชาย กูไม่สนิทกับแฟนเขาเท่าไหร่แต่ดูดุๆ มีช่วงนึงที่พี่นิคก็หายไป กูเลยปีนระเบียงไปหา เจอเขานอนป่วยเพราะโดนแฟนตัวเองซ้อมอยู่ในห้อง....แผลอักเสบ หน้านี่เขียวไปหมด ยิ่งเป็นคนขาวๆยิ่งเห็นชัด ไข้ขึ้นไปเกือบสี่สิบองศา กูกับพี่เมช่วยกันหามส่งโรงบาลแทบไม่ทัน...”
มินพูดเบามาก เหมือนพึมพำกับตัวเองให้ผมต้องเงี่ยหูฟัง
“....ตอนนั้นกูแทบบ้า คิดตลอดว่าจะไม่ให้ใครทำร้ายพี่นิคอีกแล้ว กูจะดูแลพี่นิค เหมือนที่พี่นิคดูแลกู กูรักเขา รักมากกว่าพ่อแม่ที่ส่งกูมาไทย รักมากกว่าพี่เมที่ให้ที่ซุกหัวนอน รักกว่าตัวเองที่เป็นแค่ผู้ชายไม่เอาถ่าน รักจนยอมทำอะไรก็ได้เพื่อให้พี่นิคมีความสุข ...หลังจากวันนั้นกูก็อยู่กับเขาตลอด ขนข้าวของไปพักด้วยกัน แล้วก็ตอนไหนไม่รู้ที่นอนด้วยกัน หมายถึงมีอะไรกันน่ะนะ พี่นิคกลับมายิ้มอีกครั้ง พี่นิคมีความสุขอีกครั้ง จนวันนึง พี่นิคก็พาไอ้เอิร์ธมากินข้าวกับกูแล้วบอกว่า มันเป็นแฟนพี่นิค”
ผมเหลือบตาขึ้นมองภูมินทร์ ดวงตาสีอ่อนยังคงทอประกายความเจ็บปวดเหมือนแผลสดที่ถูกราดด้วยทิงเจอร์แม้เรื่องราวจะผ่านมาแล้วเนิ่นนาน
“กูลุกขึ้นต่อยไอ้เอิร์ธกลางร้านอาหาร พี่นิคด่ากูเสียเลยตอนนั้น วันต่อมากูมาดักรอเจอไอ้เอิร์ธที่มหาลัยมัน กูขอพี่นิคคืน กูอยากดูแลเขาเหมือนเมื่อก่อน.. ให้กูทำอะไรก็ยอม”
“แล้วพี่เอิร์ธว่ายังไง?”
“มันบอกให้กูกลับไปนอนซะ เลิกเพ้อเจ้อได้แล้ว โคตรกวนตีน กูเลยต่อยมันไปอีกรอบ ครั้งนี้ไม่มีกรรมการห้าม ไอ้เอิร์ธมันตัวใหญ่เลยกลายเป็นกูที่คางแตกไปให้พี่เมด่าซ้ำ จากวันนั้นพี่นิคมาหากูที่คอนโด เคลียร์ แล้วก็ขอยุติความสัมพันธ์ทั้งหมด คุยกันได้สิบห้านาทีไอ้เอิร์ธก็เปิดประตูพาพี่นิคกลับไป กูเริ่มเที่ยว เริ่มมั่ว.... ทั้งโง่ ทั้งเด็ก กูเริ่มมีความสัมพันธ์ชั่วคราว กูสนุกกับชีวิตสำมะเรเทเมา ถ้ามันจะทำให้กูลืมไปว่าต่อจากวันนั้นก็เหลือแค่กูคนเดียวแล้ว กูก็จะทำ....”
“....................”
“.....แล้ววันนึงกูก็ได้ยินว่า พี่นิคถูกทิ้ง พี่นิคไม่เคยบอกว่าเรื่องอะไร กับเพื่อนๆก็ไม่รู้ มีคนนึงบอกกูว่าก่อนหน้านั้นไอ้เหี้ยเอิร์ธไปค้างที่บ้านพี่นิค ถ้าจะให้เดา คงไม่พ้นฟันแล้วทิ้ง”
ผมเงียบไปภายในใจรู้สึกบีบอัดแล่นริ้วจนต้องเม้มปากระงับอาการปลาบแปลบของความรู้สึก เสียงลมหายใจเหนื่อยหน่ายถูกทอดถอน ออกมาอีกครั้งภูมินทร์ปาบุหรี่ในมือลงพื้นแล้วขยี้ไฟสีส้มด้วยปลายเท้า
“กูกลับมาหาพี่นิค... แต่เขากลับผลักไสกูมากกว่าเมื่อก่อนเสียอีก กูเหมือนคนโง่ เหมือนคนบ้า แต่กูก็ยังตามข่าวพี่นิคกับเพื่อนเขาตลอด ยิ่งรู้ว่าพี่นิคเจ็บ กูก็เจ็บยิ่งกว่า กูไม่เคยลืมเขา แต่ก็ทำได้แค่ดูอยู่ห่างๆ จนบังเอิญได้เจอไอ้คนที่ทำให้พี่นิคทิ้งกูไปอีกครั้งที่คอนโดมึง กูก็คิดว่าจะไม่ปล่อยไอ้เหี้ยนั่นมีความสุขอีกแล้ว ถ้ามึงคือความสุขของมัน... กูก็จะแย่งมันมา”
“มึงไม่เคยชอบกูเลย?”
ครั้งนี้คำตอบคือความเงียบเชียบของอีกฝ่าย ผมข่มความรู้สึกหงุดหงิดลงต่ำด้วยการหลับตา บางทีถ้าผมจะฉุกใจบ้างว่า มันไม่เคยบอกว่าชอบผมสักครั้ง คงไม่รู้สึกเสียหลักขนาดนี้ “กูกลายเป็นของเล่นให้มึงเต็มตัวเลยสินะ”
“กันต์... ที่กูเคยบอกว่ากูห่วงมึง กูหมายถึงแบบนั้นจริงๆ กูไม่อยากให้มึงเสียใจกับมัน คนอย่างมันก็ดีได้แค่ช่วงแรกๆ ทำให้คนอื่นรัก ทำให้คนอื่นหลงหัวปักหัวปำ วันที่มันบอกเลิกพี่นิค พี่นิคแทบกราบขอร้องให้มันอยู่ มันก็ไม่อยู่... กูเคยบอกว่ามึงยิ้มสวย ยิ้มของมึงทำให้กูลืมเรื่องเครียดๆได้ทุกเรื่องเลยนะ.. นอกจากเรื่องแก้แค้นไอ้เอิร์ธ ก็เพราะเป็นมึงที่กูแคร์กูถึงรุ่มร่ามกับมึงขนาดนั้น....”
“มิน...มันจะง่ายกว่านี้ถ้ามึงเลือกที่จะพูดกับกูตรงๆ”
“แล้วมึงจะเชื่อกูไหม? ภาพลักษณ์มันมาแบบนั้น รุ่นพี่ที่มึงเทิดทูนนักหนา..”
“แล้วมึงเคยคิดบ้างไหมว่าถ้ากูชอบมึงขึ้นมา... “
“............................”
“มึงเคยห่วงบ้างไหม เคยคิดบ้างไหมว่าถ้าเป็นแบบนั้น คนที่ทำให้รอยยิ้มที่มึงชอบหายไป จะเป็นตัวมึงเอง”
ผมจ้องหน้ามันนิ่ง เจ้าของใบหน้าหล่อเงยขึ้นสบตากับผมเล็กน้อย ดวงตาสีอ่อนหลุกหลิกก่อนเบือนหนีเหมือนเด็กๆที่กลัวความผิด ผมไม่โทษมันหรอก ผมรู้ปูมหลังนิสัยมันจากพี่เมมากพอที่จะไม่โกรธเรื่องความคิดงี่เง่าๆของมัน เพียงแต่ผิดหวัง ใช่ ภูมินทร์หักหาญน้ำใจผมโดยมองแค่ตัวเองเป็นสำคัญ มองโลกที่หมุนรอบตัวเองแล้วพิพากษาแทนทุกคน ผมเงยหน้าขึ้นมองท้องฟ้า เมฆครึ้มไปหมดไม่มีทั้งแสงดาวและแสงจันทร์ สายลมยังคงหวีดหวิวพัดเอาปอยผมหน้าที่ยาวระลูกตาของตัวเองโบกสะบัด
‘ผลั่ก!!!’
ถ้าหากจะซื้อทุกความเจ็บช้ำได้ด้วยหมัดเดียว ผมก็ขอจ่ายมันคืนนี้ ไอ้มินเซไปตามแรงเหวี่ยงจากกำปั้น ผมยืนกำมือแน่นมองหน้ามันเขม็ง ฝ่ายถูกกระทำเพียงถ่มน้ำลายเปื้อนเลือดลงพื้นเท่านั้น ไม่โต้ตอบใดใดผมทั้งสิ้น
“กูขอโทษ.... แต่มึง.. อย่าเกลียดกูได้ไหม....”
“ทำไมมึงเรียกร้องแต่ความรักจากคนอื่น... ทั้งๆที่ทำตัวแบบนี้ มึงเรียกร้องความรักจากพี่นิค มึงเรียกร้องความรักจากเจมส์ และมึงเรียกร้องไม่ให้กูโกรธเกลียด ทั้งๆสิ่งที่มึงหยิบยื่นให้กูไม่เคยมีแม้แต่ความจริงใจเลย...”
“กูขอโทษ...”
“มึงเลิกพูดคำว่าขอโทษเถอะ กูเอียน”
“แล้วจะให้กูทำยังไง จะต่อยกูอีกครั้งไหม จะซ้อมกูก็ได้ แต่ขอร้อง ขอร้องเถอะ อย่าเกลียดกู อย่าเกลียด....”
ผมถูกคนพูดดึงเข้าไปกอดทั้งตัว ภูมินทร์รัดแน่นจนผมอึดอัด พยายามดิ้นหรือยื้อตัวออกห่างก็ไม่ส่งผลอะไรสุดท้ายก็ปล่อยให้มันกอดอยู่แบบนั้น คนตัวสูงกว่าเล็กน้อยสั่นไหว ผมสัมผัสถึงความหวาดกลัวและเหงาจับใจ และสุดท้ายก็ใจอ่อน ยกมือขึ้นมาลูบหลังภูมินทร์ป้อยเหมือนกำลังปลอบเด็กขวัญอ่อน
“แค่พี่นิคคนเดียวกูก็รับไม่ไหวแล้ว...กันต์......”
“กูไม่เข้าใจว่ะ ถ้ามึงแคร์เขาขนาดนั้นแล้วเจมส์...”
“ถ้ามึงเจอใครสักคนที่เป็นเหมือนกระจกของตัวเอง... มึงก็จะรู้สึกเหมือนที่กูรู้สึกกับเจมส์”
“แต่นั่นก็ไม่ใช่รัก?”
“กูไม่อยากเป็นคนทำร้ายเขา กูรู้ว่ามันเจ็บ”
ผมถอนหายใจริน สุดท้าย ภูมินทร์ก็เป็นเพียงคนหลงทาง คนที่หาเพียงแสงสว่าง คนที่ไขว่คว้าหาความรักเกินพอดีซึ่งนั่นพาลเพโลให้มันทำร้ายคนอื่นโดยไม่ตั้งใจ ความหวังดีของมันเปรียบเสมือนดาบสองคม ผมมองเห็นมินที่พยายามเป็นแรงยึดเหนี่ยวให้กับเจมส์ เห็นมินที่หวังดีประสงค์ร้ายกับผม และเห็นมิน ที่รักแค่พี่นิค ผู้ชายที่รักแค่พี่เอิร์ธหมดหัวใจ ซึ่งผมอดหัวเราะหยันในเรื่องตลกของฟ้าและคนบนนั้นไม่ได้ เรามักจะเจอคนที่เรารักแต่เขาไม่ได้รักเรา เรามักจะเรียกร้องความห่วงใยจากคนที่ไม่อยากจะให้ และหงุดหงิดรำคาญกับคนที่เอื้ออาทรเราเกินพอดี ทุกอย่างเป็นวงกลมอย่างไม่อาจหาจุดสิ้นสุด ทุกวันมีคนเสียใจเพราะความรัก และน้อยคนนักที่จะหันมารักคนที่รักเรา
ผมไม่รู้ว่าตัวเองโชคดีหรือโชคร้าย ผมไม่รู้ว่านอกจากมินแล้ว หมากอีกตัวในเกมของโชคชะตามีคำตอบในใจเช่นไรกับเรื่องของผมกับมัน
เวลาผ่านไปพักใหญ่ ภูมินทร์คลายแขนที่รัดรึงผมออก เราสบตากันภายใต้แสงเพียงน้อยนิดจากตัวบ้าน ค่อนข้างแปลกที่ทั้งผมและมินออกมาจากงานนานขนาดนี้แต่ไม่ยักจะมีคนตามหา มินจับมือผมไว้แน่น สายตาเลื่อนลงมาเห็นว่านาฬิกาข้อต่อหลวมของตัวเองตกอยู่ที่พื้น หน้าปัดมันกระทบหินจนกกระจกร้าว บางสิ่งบางอย่างไม่อาจย้อนคืนมาได้อีก แต่เข็มนาฬิกาก็ยังเดินต่อไป
“กูเสียความรู้สึกกับมึงมากว่ะ.... แต่กูก็ไม่ยักจะโกรธเกลียดมึงเท่าไหร่...”
ผมก็ยังเป็นผมวันยังค่ำ ใจอ่อน โลเล ขี้สงสาร ยิ่งกว่านั้นคือไม่เคยโกรธใครจริงจังอย่างที่ใหญ่เคยบอก ผมมองตาช้ำๆของพระเอกหนุ่มซึ่งทอประกายวับวามออกมาเพียงน้อยนิด ไม่มีคำพูดอะไรระหว่างผมกับมัน ภูมินทร์ทำผมชอค ทำผมเสียใจ แต่ท้ายที่สุด ผมก็จะให้อภัยมัน
“กันต์......กูกับมึง.. ยังเป็นเพื่อนกันใช่ไหม?”
ผมหัวเราะกับตัวเอง มันเห็นเสียงหัวเราะที่ไม่ได้เจือไปด้วยอารมณ์ตลกโปกฮา ทว่าก็ไม่ได้เศร้าโศกเสียใจ “......ทำไมกูมีแต่เพื่อนเหี้ยๆตลอดเลยวะ”
ภูมินทร์ยิ้ม มันดึงผมเข้าไปกอดอีกครั้ง เสียงกระซิบบินผ่านอากาศเพียงผะแผ่วแต่ผมได้ยินชัด คำว่า ขอบคุณของมันที่พูดซ้ำไปซ้ำมาจนผมต้องกระซิบตอบว่าพอแล้วเบาๆ
ภายในงานเลี้ยงหลังจากผมเดินกลับเข้ามาพร้อมภูมินทร์บรรยากาศเปลี่ยนไปถนัด พี่นิคปรายตามองผมกับคนใหม่แล้วเบือนหน้าหนี เพื่อนคนอื่นๆก็เช่นกัน และนั่นทำให้ผมเร่งฝีเท่าเดินไปหาคนที่พาผมมาด้วยความรู้สึกแปลกๆ
พี่เอิร์ธนั่งยกแก้วเบียร์ขึ้นดื่ม ตอนค่ำเห็นกินแต่น้ำอัดลมไม่รู้ว่าเปลี่ยนมาดื่มแอลกอฮอล์ตอนไหน แต่ดูจากแก้มสีระเรื่อไปถึงหูแล้วก็รู้ว่าซัดไปเยอะพอตัว ผมดึงแก้วเครื่องดื่มออกจากเจ้าของมือขาวแล้วหันไปปราม
“ทำไมดื่มเยอะขนาดนี้ ตัวเองต้องขับรถไม่ใช่เหรอ?”
คู่สนทนาไม่พูดด้วย ผมถอนหายใจหนักแล้วดึงแขนใหญ่ให้ลุกขึ้น พี่เอิร์ธเซเล็กน้อยแต่ยังพอจะประคองตัวอยู่ ผมมองหาพี่นิคกะจะไปลา แต่หันไปอีกทีก็หายไปพร้อมมินอีกแล้วเลยบอกคนอื่นๆที่นั่งดื่มเบียร์กับพี่เอิร์ธแทน
“ผมพาพี่เอิร์ธกลับก่อนนะครับ ฝากลาพี่นิคด้วย”
พี่บอสพยักหน้าส่งๆ ผมควานหากุญแจรถในกระเป๋ากางเกงคนเมา พยุงพอมาถึงรถได้ก็จับนั่งข้างคนขับ เละแบบนี้ใครจะยอมให้ใช้รถ ผมจำทางเข้าบ้านพี่นิคไม่ได้แต่ลัดเลาะออกไปคงพอไหวอยู่ พี่เอิร์ธไม่พูดอะไรเลย เอาแต่มองออกไปนอกกระจกทำเอาคำถามที่จุกอกผมพลอยเป็นหมันไปด้วย พักใหญ่ รถยนต์สี่ที่นั่งก็จอดหน้าบ้านที่ร่มไปด้วยแมกไม้ ผมไขกุญแจบ้าน ประคองคนเมาขึ้นมาชั้นสองโดยไม่ให้เหยียบแมวสีขาวที่คอยพันแข้งพันขาโดยสวัสดิภาพก่อนเหวี่ยงหนุ่มแว่นลงบนฟูกยางพาราในห้องนอน พี่เอิร์ธลืมตา แต่มองเพดานฝ้าอย่างเลื่อนลอย
“เป็นอะไร...”
คำถามแรกที่ผมยิงถามคนตัวใหญ่ เภสัชกรหนุ่มไม่ตอบยิ่งทำให้ผมหัวเสีย กระนั้นก็ยังมีแรงไปรื้อผ้าเช็ดตัวผืนเล็กไปชุบน้ำมาเช็ดหน้าเช็ดตาคนตัวใหญ่อยู่ดี
“พี่เอิร์ธ....”
“กันต์อยากพูดอะไรกับพี่ไหม?”
ผมถอนหายใจยาว ปลดกระดุมบนให้เห็นแผงอกขาวที่มีมัดกล้ามและไรขนให้ดูเซ็กซี่ พี่เอิร์ธจับมือผมที่กำลังไล่เช็ดไปตามผิวร้อนไว้แน่น บีบจนผมนิ่วหน้า
“กันต์เจ็บ...”
“มีอะไรก็พูดมา!”
ผมเม้มริมฝีปากเข้าหากัน ในอกบีบรื้นขึ้นมาจุกคอ ผมเกลียดเวลาถูกตะคอก ยิ่งคนๆนั้นคือพี่เอิร์ธผมยิ่งเกลียด ถ้าอยากฟังคำถามผมนัก จะให้ซักตอนนี้ก็ไหว ผมสติครบถ้วน พร้อมจะฟัง และคงพร้อม ที่จะเจ็บกับมัน
“รู้จักกับมินก่อนกลับมาเจอกันต์?”
คู่สนทนากรอกตาไปมาบนฝ้าเพดาน ไม่ขยับปากแต่ตอบรับในลำคอว่า “อืม...”
“ทำไมไม่เคยเล่าให้กันต์ฟัง....”
“พี่ไม่ใช่คนดี กันต์... แต่ก็ไม่มีคนเลวคนไหนอยากพูดเรื่องแย่ๆของตัวเองให้คนอื่นฟังหรอก....”
“แต่กันต์อยากได้ยินเรื่องเลวๆของพี่จากปากพี่ ไม่ใช่คนอื่น กันต์ไม่อยากเป็นคนโง่ ไม่อยากเป็นแค่ตัวละครประกอบฉากให้พี่กับมินใช้เพื่อการแก้แค้น กันต์ไม่ใช่ตุ๊กตานะ กันต์มีความรู้สึกนะพี่เอิร์ธ!”
“ถ้ากันต์เสียใจที่มันไม่ได้รักกันต์ก็อย่ามาพาลกับพี่! พี่ไม่ใช่ไอ้มินที่มองกันต์เป็นแค่เครื่องมือ ไม่เคย....”
“แล้วทำไมต้องปิดบังกัน หรืออยากให้กันต์มองพี่เป็นเทพบุตร เป็นแค่คนโง่แล้วก็จะทำกับกันต์เหมือนที่พี่ทำกับพี่นิค ให้กันต์ยกให้พี่ทั้งตัว ทั้งใจ พอสาแก่ใจแล้วก็ไปอย่างนั้นเหรอ? กันต์มีความสำคัญกับพี่เอิร์ธแค่นั้นเหมือนพี่นิคหรือเปล่า”
“ถ้าไม่รู้ว่าทำไมพี่เลิกกับพี่นิคก็อย่ามาพูดมาก! กันต์เอาแต่ฟังลมปากของไอ้เหี้ยนั่น!”
“พี่เอิร์ธก็พูดมาสิ!”
“พี่นอนกับพี่นิคแล้วพี่เรียกชื่อกันต์ เข้าใจหรือยัง! พี่นิคอาจบอกว่าไม่เป็นไรแต่พี่รับตัวเองไม่ได้ เวลาที่พี่กอดพี่นิคพี่เอาแต่จินตนาการถึงกันต์ เข้าใจหรือยังว่าทำไมพี่ถึงต้องเลิกกับเขา! หยุดฟังคนอื่นสักที!”
เหตุการณ์ทุกอย่างเกิดขึ้นไวมาก ผมไม่รู้ว่าตัวเองถูกกระชากลงเตียงแล้วทาบทับด้วยร่างอีกคนตั้งแต่เมื่อไหร่ พี่เอิร์ธจับข้อมือทั้งสองข้างผมกางแนบกับฟูกที่นอน ตารีไร้แว่นจ้องมองตัดพ้อเจือความเสียใจออกมาชัดเจน ผมพยายามบิดข้อมือออก แต่สุดท้ายก็ได้แค่ฮึดฮัดภายใต้แรงกดทับของหมอยาเท่านั้น
“คราวนี้ฟังที่พี่จะถามบ้าง...”
พี่เอิร์ธก้มลงมาจูบผม ปอยผมเส้นใหญ่ระบนใบหน้า จมูกคมคลอเคลียไม่ห่างก่อนที่รสจูบผะแผ่วจะค่อยๆถอนออกไป ผมปรือตาเปิดมองคนด้านบนด้วยความสับสน สัมผัสที่ดูเศร้าสร้อย ผิดหวัง กับสายตาที่มองเหมือนรังเกียจกันมากกว่ารักและเอ็นดู
ทั้งหมดนั้น กำลังทำให้ผมเจ็บ
“ทำไมถึงยอมให้มันกอด...”
“.................”
“......พี่ไม่ไหวแล้วกันต์....... พี่เหนื่อยที่ต้องทนรู้ ทนเห็นว่ากันต์กับมันคบกันแบบไหน... ถ้าไอ้มินมันไม่ชอบพี่ ไม่แปลกเลยกันต์ที่มันจะเล่าให้พี่ฟังว่าเรากับมันทำอะไรกันลับหลังพี่บ้าง...”
“.............................”
“พี่โคตรเจ็บเลย แต่มันไม่เท่ากับวันนี้ที่พี่เห็นด้วยตาตัวเองที่กันต์กับมันกอดกัน...”
“.............................”
“พี่ยอมแพ้......”
-west-
(http://upic.me/i/0s/dog-laughing-from-laugh-it-out-with-luisa-thwaites.jpg)
อิ่มมาม่ากันหรือยังครับ ?
พาร์ทหน้าพอแล้วเนาะ เอียนมาก ขอบพระคุณทุกคอมเมนต์มาก ตอนนี้west ก็ยังไม่สามารถถอดหมวกกันนอคได้ เม้นต์กันได้ดุเดือดจนคนแต่งปลื้มใจจริงๆ บางคอมเมนต์ยาวจนคนแต่งตกใจนึกว่ามีใครมาต่อนิยายแทนเลยแหละ (ประนมมือกราบที่ตักงามๆหนึ่งที) นี่กลับจากเชียงใหม่ก็รีบมาต่อเลย ขยันหมั่นเพียรที่สุดในโลกหล้า (แอบเสียใจขึ้นดอยอินทนนไปตอนสี่โมงเย็น ได้ข่าวว่าเมื่อคืนลูกเห็บตกเป็นหิมะเลย กรีดร้อง ฟ้าแกล้ง โฮ...)
ปล. มีคอมเมนต์บอกอยากให้พี่เอิร์ธเป็นรับ แหม่ ตอนนี้น่าโดนกันต์จับปล้ำซะเลยเนาะ ส่วนใหญ่นี่คุ้มค่าตัวมากครับ ออกไม่กี่ฉากมีคนเชียร์เป็นพระเอกซะแล้ว ฟินแทนนาง
ขอบคุณที่อ่านกันมาถึงตอนนี้นะครับ พาร์ทหน้าไม่ดราม่าแล้ว เก๊าก๋อโต๊ดด T__T
-
เข้ามากรี๊ดก่อนอ่าน รอมานานแล้วค่ะ โฮะๆๆ
-
สงสารใครก่อนดี :hao4:
พูอไม่ออก บอกไม่ถูก ฮ่าๆๆๆๆๆๆ
เฮ้ออออออออ ดีที่ม่าม่าชามไม่ใหญ่
เราว่าแล้วว่ามินทำแบบนี้เพื่อแก้แค้น
กันต์ให้อภัยมินและเป็นเพื่อนกันไป ก็โอเคดี
พี่เอิร์ธ :hao5:
อันนี้ก็คิดแล้วเชียว ที่เงียบๆนี่ต้องไปเห็นฉากบาดใจมาแน่ๆ
แล้วมันก็ใช่เลย เฮ้ออออออออออ
นี่ถ้ากันต์ไม่ถาม แล้วพี่เอิร์ธทนไม่ไหว
จะได้เคลียร์กันมั้ยหนอ :katai1:
ตอนนี้สรุปกันต์ก็รู้ทุกอย่างแล้วนะ
พี่เอิร์ธ น่าสงสารนะ กำลังเข้าใจผิด กำลังเจ็บ
แต่แบบถ้ามาเห็นอะไรแบบนี้ ใครๆก็คิดสิ เจอคนที่ตัวเองรัก กอดกับคนอื่น แล้วคนอื่นยังเป็นมินอีก
แล้วยังมาบอกว่ายอมแพ้อีก ฮืออออออออออ
อย่าเพิ่งตัดใจนะพี่เอิร์ธขอร้องๆๆ ให้กันต์อธิบายก่อนพี่!!!
ดีใจที่มาม่ามีเพียงเท่านี้
อยากอ่านตอนหน้าแล้วอ่ะ มาไวๆๆน้า
ตั้งหน้าตั้งตารอ วันอาทิตย์สีแดงตลอดเลย :mew1:
-
อ้าว ท่าจะยาววะน้องกันต์
-
แอบจุก แต่ทำไมสงสารมินก็ไม่รู้ อาจเพราะเราเอ็นดูกันมาเนาะมินเนาะ มินของป้า
อิพี่เอิร์ธ หึหึ ...
พี่ใหญ่ กลับมาได้รึเปล่าาาาา
-
เอาละ ทีนี้กันต์จะอธิบายความรู้สึกระหว่างกับมิน กับพี่เอิร์ธ ที่กันต์เองค้นพบคำตอบแล้ว
ให้พี่เอิร์ะฟังและยอมรับได้อย่างไร เรื่องนี้ความเจ็บปวด เกิดขึ้นกับคนหลายคนนัก
ต้นเหตุ มาจากพี่เอิร์ธ ทีี่่โลเลในความรู้สึกและทิ้งกันต์ไปตั้งแต่มัธยมปลาย นั่นเอง
-
ค้างงงงงง ต่อด่วนนนน
แต่อีพี่เอิร์ธมันก็ทำตัวเองนะ ใครมันจะไปเชื่อใจไว้ใจได้อีกหล่ะ
ส่วนกันต์ ถึงแม้จะโลเล เหมือนรักหลายคน แต่จริงๆ แล้วที่กันต์เป็นแบบนี้ก็เพราะเอิร์ธที่เคยทิ้งกันต์ไป
ทำให้กันต์กลัว กลัวคนไม่รัก กลัวจะถูกทิ้งอีก ก็เลยเผื่อรักหลายๆ คนนะ เราคิดอย่างนี้นะ
เฮ้ออออ ความรักหนอ :undecided: :undecided:
-
ได้โปรดรีบมาต่อ อย่าปล่อยให้ค้างคาเช่นนี้เลย พี่เอิร์ธอย่ายอมแพ้สิ สู้อีกสักนิดกันต์ก็่จะใจอ่อนแล้วแท้ๆ ทุกอย่างเกิดเพราะความไม่พูดไม่บอกกันให้เคลียร์ กันต์เคยถูกทิ้งมาก่อนก็ยิ่งระแวงเป็นพิเศษ ยิ่งมารู้จากคนอื่นที่ไม่ใช่พี่เอิร์ธก็คงยิ่งเสียใจ แล้วกอดกันก็ไม่มีอะไรสักหน่อย อย่าพึ่งทิ้งน้องไปอย่างนี้นะ ไหนบอกว่าจะไม่ทำให้เสียใจอีกแล้วไง
-
ดีใจมากพอรู้ว่าพี่เอิร์ธรักกันต์จริงๆ
พออ่านบรรทัดสุดท้าย :z3: :z3:
พี่เอิร์ธอย่ายอมแพ้สิ :katai1:
-
สั้นไป๊
สมน้ำหน้าอิกันต์ หาเรื่องให้ตัวเองตลอด
-
o13ยอดมากเอิร์ธ ดีใจที่ตัดสินใจปล่อยคนแบบกันต์ไป
ซะที
-
พี่เอิร์ธบอกว่ากันต์ไม่ฟังพี่เอิร์ธพูดเลย เอาแต่ฟังลมปากของมิน..... แต่เป็นพี่เอิร์ธเองที่ไม่พูดไม่บอกอะไรเลย :angry2:
พี่เอิร์ธบอกว่ากันต์ไม่ฟังที่พี่เอิร์ธพูดเลย...แต่พี่เอิร์ธก็ไม่ฟังกันต์พูดเลย :angry2:
บางทีพี่เอิร์ธก็ยอมแพ้ง่ายไปนะทั้งที่พยายามมาขนาดนี้ :z6: ไม่รู้หรอกว่ามินไปพูดอะไรกับพี่เอิร์ธ แต่พี่เอิร์ธก็ควรถามกันต์ป่ะว่าจริงไหม เหมือนที่พี่เอิร์ธว่ากันต์ว่าฟังแต่มินทั้งที่ตัวเองไม่พูดอะไรเลย แถมพี่เอิร์ธก็ยังฟังแต่มินแต่ไม่เปิดโอกาสให้กันต์พูดอะไรเลย :fire:
ตกลงพี่เอิร์ธจะเอาไง นี่อินมากนะ :katai1: :katai1: :katai1: :katai1: :katai1: :katai1: :katai1: :katai1: :katai1: :katai1: :katai1:
-
อะไรกันเนี่ย :katai1:
-
เลิกไปทั้งคู่เลยยย :katai2-1:
-
ไม่เคยฟัง ไม่เคยไว้ใจกันเลยทั้งคู่ เพลีย :เฮ้อ:
-
อยากให้เรื่องนี้มีพระเอกเป็นใครก็ได้ที่ไม่ใช่เอิร์ธหรือมินทร์ (เลิกเชียร์แล้ว!) เป็นใหญ่ได้ก็ดี, จากพฤติกรรมของแต่ละคนที่ผ่านมา บอกได้คำเดียวว่า "ฮึ้ย!"
ปล. เราก็เพิ่งขึ้นไปดอยสุเทพค่ะ อากาศเย็นๆ ดีมาก แต่พอลงมาจากดอย เพื่อนก็บอกว่า ที่อินทนนท์มีหิมะตก แอร๊ย ชั้นพลาด!
-
แต่ละคนนะ เฮ้อ :เฮ้อ:
-
อ่านจบแล้วเพลีย
อยากเดินไปซัดหน้าพี่หมอจังเลย
ถ้ามันยุ่งยากนัก กันต์เลิกเหอะ
ไม่ต้องไปเจอกับคนแบบนั้นแล้ว
ไปหาคนใหม่เลย
พี่หมอทำแบบนี้ เราไม่อยากจะเชียร์แล้วเนี่ย
:เฮ้อ: :เฮ้อ: :เฮ้อ:
-
โอเค เฉลยสักที
มึนอึนมาตั้้งนาน
ลป.เอานิ้วจิ้มตาอิหมาชนกันต์
-
เฮ้อบอกตามตรงนะ เราว่ากันต์มันโลเล ใจอ่อนเกินไปมั๊ย แล้วนี้อะไรไม่โกรธแถมกอดกันให้ดูอีกเป็นเราอ่ะเดินไปต่อยปากแตกทั้งคู่แล้ว แล้วนี่อะไรกับอีกคนดันโกรธ ถ้าแทนตัวเองเป็นเอิร์ธดูคงรู้สึกเลา ๆ อะไรว่ะแม่งที่กูทำโกรธแต่กับมันแม่งกอดกันกลมเห็นแล้วโคตรท้อโคตรเสียความรู้สึกเลย :fire:
-
ถึงตากันต์ที่ต้องทำอะไรให้ชัดเจนบ้างแล้ว
อย่าปล่อยให้พี่เอิร์ธหลุดมือนะกันต์ คนที่รักเราจริงๆหาไม่ได้ง่ายๆหรอก :mew2:
มินนิสัยแย่มากๆๆที่คิดอะไรง่ายๆแบบนี้ :z6:
มินไปพูดอะไรกับพี่เอิร์ธบ้าง
ที่กอดกันต์เพรทะเห็นพี่เอิร์ธเดินมาตามรึเปล่า
รู้สึกเสียใจที่ตอนแรกเชียร์มินจัง มินอ่ะเลวพอๆกะพี่เอิร์ธนั่นแหละ
ถามแย่กว่าด้วยตรงที่ เอาความเลวของคนอื่น มาเป็นข้ออ้างให้ตัวเองทำเลวได้. :angry2:
โดยที่ทำให้ตัวเองไม่รู้สึกผิดมากขนาดนั้น เลวๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
ไม่สงสารมินเลย แอบเกลียดด้วย มินเอาแต่ตัวเองอ่ะ :beat:
รอตอนต่อไปค่ะ :pig4:
-
ThankS
-
ถึงตอนนี้ใครจะผิดจะหลอกลวงจะยังไงก็ไม่สนแล้ว
เป็นคนเยอะกันเหลือเกินนะ ผู้ชาย3คนนี้
ฉันปวดใจไปกับพวกเธอจนเหนื่อย ร่างอ่อนแรงแล้วนะ
พาร์ทหน้าไม่มาม่าแล้วจริง?
:กอด1:
-
โอ๊ยยยยยอีพี่เอิร์ธ จะมายอมแพ้อะไรตอนนี้ บอกความจริงกับกันต์ไปแล้วจะมายอมแพ้อะไรรรรร
ตบมั้ยยยยย เดี๋ยวตบให้หายบ้าาา หงิดอะ โว้ยยย :katai4:
-
โอเคพาทนี้ให้ผ่าน
เพราะเราจะรอฉากหวาน
เราจะได้น้ำตาลในเลือดขึ้นกันสะที
หลังจากกินแต่มาม่าจนหัวล้าน >3<
รักชนกันต์ อยากให้ชนกันต์โสด
รุกเรื่องนี้มันใจร้ายยยยย
-
เพลีย!!!!
-
อิ๊แอร๊อิ๊แอร๊เหมือนได้ยินซาวน์มวยตอนช่วงแรกๆของเรื่องเลยอะ
รำคาญมินว่ะ ไม่รู้ไรแล้วปากมาก สรุปเอ็งก็ไปเรื่อยแหละ
ตอนแรกกันต์พอกันต์มาเจมส์แล้วมาพี่นิคอีกเออแม่งงี้ถ้ามีตัวละคร5678คงเสร็จอีมินหมด
พี่เอิร์ธแย่ตรงไม่พูด แล้วไหนจะความผิดครั้งแรกที่หายไปดื้อๆอีก
แต่กันต์ก็สมควรโดนแบบนี้นะ โลเลมาตั้ง20ตอนมาพีคตอนนี้ที่ยอมเป็นเพื่อนกับมิน
โธพ่อคุณในเรื่องนี้ก็ไม่ได้มีใครดีไปกว่าใครเล้ย ยกเว้นพี่ใหญ่กรี๊ดๆๆๆๆ
ไม่ชงไม่เชียร์ใครแม่งละ5555555555555555
แต่ก็ยังรักพี่เอิร์ธไม่เปลี่ยนแปลงจุบุ
-
เอาแล้วสิ จิยังไงต่อเนี๊ยะ
อิพี่เอิร์ธอย่าตัดแรงเชียร์แฟนคลับตัวเองแบบนี้เซ่~~~ อย่ายอมแพ้นะเว้ย
-
หึ..... เอะอะก็จะทิ้งกันต์อีกแล้วสินะ ใช่สิ การที่ตัวเองทิ้งคนอื่นไป มันจะไม่มีผลทางจิตใจกับเค้าเลยรึไง ชิ ไปเล๊ย ถ้าไม่คิดจะฟังกันต์ โป้งพี่เอิร์ธ!!!
-
ไม่รู้ใครพูดจริงหรือหลอกลวงกันแน่ มาถึงขั้นนี้ก็อยากจับทั้งพี่เอิร์ธทั้งมินมาพูดกันต่อหน้าเลย
จะต่อยกันก็เอาให้เละไปเลย หมั่นไส้มากแล้วตอนนี้ เป็นเขาโดนขนาดนี้ยังไม่อภัยให้ง่ายๆหรอก :angry2:
-
ไม่อยากให้กันต์คู่กับทั้งสองคนเลย
มินเห็นกันต์เป็นตัวหมากไว้แก้แค้นรึไง ถึงทำแบบนี้
แถมยังกับเจมส์อีก
ไม่ไหว โลเลไปมั้ยเนี่ย
ส่วนพี่เอิร์ธถ้ายังรักกันต์อยู่แล้วกลับไปหานิคทำไม
แถมก่อนเลิกยังไปซ้อมเค้าอีก ไม่เคลียร์กับพี่เอิร์ธเลยอ่ะ
-
เย้ยยยย คดีพลิก :mew5:
:katai4:
-
ต่างคนก็ต่างไม่ฟังเหมือนๆกัน พอคนนึงฟัง อีกคนก็เสือกไม่ฟัง อ่านแล้วหงุดหงิด(หมายถึงตัวละคร ไม่ใช่หงุดหงิดนิยาย)
แต่กันต์นิสัยก็แบบเห้อออ ตัวเองก็รักเดียวใจเดียวอยู่หรอกนะ แต่ชอบคนให้คนอื่นมารักตัวเองอีก เห้อๆ ๆๆๆๆ
-
เอาล่ะ มันถึงเวลาแล้ว
มาเปิดอกคุยกันให้เคลียร์ไปเลยดีกว่า
แต่ ณ จุดนี้ รังเกียจมิน บอกตรงๆ :z6:
-
:mew5: พอเถอะดรามา ไม่ไหวแล้ววววว :o12:
สงสารกันต์มากๆ ถ้าเป็นเราๆจะบอกพี่เอิร์ธไปว่าถ้าพี่ไม่ทิ้งกันต์ไปตอนนั้น กันต์ก็จะไม่เป็นคนแบบนี้หรอก :katai1:
เห้ออ พี่เอิร์ทน่าจะเชื่อใจกันต์อีกซักนิดนะ ฟังหน่อยว่ากันต์มีเหตุผลอะไร ที่ไปกอดกับมินอ่ะ :z3:
มาต่อเร็วๆน้าาา :mew1:
-
อ่าว ถึงเวลาฟังค่ะพี่เอิร์ธ ไม่ใช่ถึงเวลายอม
ฟังก่อนโว้ยยยย
อินมาก :katai1:
ส่วนอิมิน เกลียดอ่ะ ขอให้โดนกด
:katai4:
-
เอามาม่าไปทิ้งลงทะเลได้มั้ยจ๊ะ รอว่าจะลงเอยงัย
-
ณ จุดๆ นี้ บอกได้คำว่าเดียวสะใจ
สมน้ำหน้านังกันต์คะ ตัวเองเป็นคนอ่อนแอ โลเล ลมใจแต่ลมปากคนอื่น มากกว่าจะเชื่อใจคนที่ตัวเองคิดว่ารัก
เรื่องทั้งหมดมันจะไม่เกิด ถ้ากันต์มันหนักแน่น และถามสิ่งที่มันสงสัยกับเจ้าตัวเองทั้งสองคน มากกว่าที่จะมาฟังความข้างเดียวแล้วตัดสินโน่นนี่นั่น ก็เข้าใจนะว่าคนมันเคยเจ็บปวด เพราะโดนหักหลัง แต่ถ้าไม่สามารถก้าวผ่านสิ่งนี้ไปได้ ก็อย่าหวังว่าจะประคบประคองความรักไปได้ง่าย
สำหรับพี่เอิร์ธ เราเชื่อว่าพี่เอิร์ธจะพูดความจริงกะกันต์ ถ้ากันต์เอ่ยบอกถาม เพราะเค้าต้องพยายามทำคะแนนอยู่แล้ว แต่เรื่องบางเรื่อง ถ้ามันใช่เรื่องที่ดีนัก เราก็คงไม่อยากจะขุดคุ้ยออกมา เพราะรู้ว่า ถ้าพูดไป มันก็เท่านั้น
สำหรับมิน มันคือเด็กที่ขาดความรัก และคิดเองเออเองไปด้านเดียวโดนแท้ มันเห็นพี่มินโดนแฟนซ้อม แต่มันไม่ได้รู้เรื่องเลยด้วยซ้ำว่าคนที่ซ้อมนั่น คือ พี่เอิร์ธรึเปล่า อาจจะเป็นแฟนเก่าก่อนหน้า แต่พอเค้าพอพี่เอิร์ธมาแนะนำ อคติและความอิจฉาส่วนตัวก็ทำให้ทุกอย่างมืดบอด คิดเอง เออเอง เข้าข้างตัวเอง สงสารทุกคนที่หลงมาในวังวนของมัน และสงสารตัวมันเองที่สุด
สำหรับตอนนี้ หลายคนเรียกร้องให้เปลี่ยนพระเอก แต่เราเสนอว่า เปลี่ยนนายเอกไปเลย เพราะอิกันต์ มันง่าววววว ฮ่าๆๆๆๆ
ชูป้ายไฟพี่เอิร์ธสุดพลัง :hao3:
-
พูดจาได้น่าตบมากอิพี่เอิร์ธ :beat: :z6: ไม่ไหวจะเคลียร์กับอิพี่เอิร์ธเห็นแก่ตัวไปรึเปล่าบอกเหนื่อยบอกว่ายอมแพ้แถมมองกันต์ด้วยสายตารังเกียจพูดเอาแต่ได้แล้วเคยฟังที่กันต์จะพูดบ้างไหมรู้บ้างไหมว่ากันต์คิดยังไง ถ้าไม่ใช่เพราะตัวเองทำตัวเองแต่แรกทิ้งกันต์ไปกันต์ก็คงจะไม่เป็นแบบนี้ กันต์คงจะมั่นใจในตัวพี่เอิร์ธได้มากกว่านี้ กันต์ไม่ต้องเอาใครเลยทั้งอิพี่เอิร์ธทั้งมินกลับไปเอาผู้หญิงดีกว่ารุกเรื่องนี้มันเรื่องมากนักก็ :katai1: ช่วงนี้กินแต่มาม่าจนผมจะร่วงหมดแล้วตอนหน้าขอน้ำตาลเพิ่มในกระแสเลือดบ้างนะ :mew2:
-
ทำไมพี่เอิร์ธบทจะฟายก็ฟายจริงๆ พ่อพระเอก 555555555 //ตรบให้หายเมา
-
:katai1: อ้าว เกมพลิก
-
ตอนนี้ สั้น มากฮะ สั้นมากกกกกกกกกกก ฮะะะะะะะะะะะะะะะะะะะะะะะะะะ
ตอนนี้ก็รู้ความจริงเยอะแล้ว อื้ม เห็นไหมคิดไว้แล้วว่า มิน มันต้องมีอะไรสักอย่าง
และด้วยความที่เป็นติ่งพี่เอิร์ธ รักพี่เอร์ธมาก พี่เอิร์ธจะเป็นยังไงเราก็รัก
ยิ่งพอมารู้สาเหตุที่เลิกกับพี่นิคแล้ว ยิ่งไม่ชอบกันต์เลย ใจร้ายกับพี่เอิร์ธตลอด
ตั้งแต่สองใจแล้ว ที่ห่วงมิน แต่ปากว่ารักพี่เอิร์ธ เช๊อะะะะะ เราไม่ชอบชนกันต์เลย
ณ ตอนที่ได้ยินพี่เอิร์ธพูดว่า พี่ยอมแพ้ เค้าร้องไห้เลย TT^TTสงสารมาก
สงสารพี่เอิร์ธที่สุด พี่เอิร์ธคงเจ็บปวดมากสินะฮะ ฮื่อๆ
คนแต่งใจร้ายจังเลยฮะ ใจร้ายเหมือนชนกันต์เลย... เอ๊ะ หรือมาจากประสบการณ์ตรง ฮ่าๆๆๆ
-
อยากจะบอกว่าเลิกดราม่าได้แล้วพอดี :sad11: โอ๊ย อ่านแล้วปวดใจ
คนแก่ไม่เข้าใจกัน(เฮอะๆๆ ด่าเอิร์ทกับกันต์นะ :z1:)
แบบว่าคนอ่านก็ดราม่าตามนะ เซ็งง่ะ ดราม่ามาตั้งแต่ต้นเรื่องแล้ว บอกเลย
เข้าหมวดดราม่าได้เลยนะนิยายเรื่องนี้อ่ะ
-
ชัดเจนได้แล้วนะชนกันต์
พี่เอิร์ธเริ่มถอดใจแล้ว แต่อย่าให้ถึงขนาดเค้าหมดใจเลยนะตัว :mew2:
-
หมั่นไส้พี่เอิร์ธ เซ็งมิน เชียร์ใหญ่ ตามนั้น
ปล.มาม่า ในที่สุดก็หมด
-
พี่เอิร์ธธธธ อย่าพูดแบบนั้นนนนน เดี๋ยวน้องร้องไห้นะะะ
เข้าใจว่าพี่เอิร์ธคงโดนมินเป่าหูเรื่องลับหลังมาเยอะแต่เพราะอาจจะไม่เคยเห็นด้วยตาก็เลยเลือกที่จะไม่สนใจ แต่พอครั้งนี้มาเห็นด้วยตาตัวเองเท่านั้นแหละ เรื่องที่เก็บไว้ปะทุเลยทีเดียว ตอนนี้กันต์ฟังพี่เอิร์ธแล้ว ตอนหน้าพี่เอิร์ธฟังกันต์บ้างนะ อยากให้คุยกันให้เคลียร์ก่อน พี่เอิร์ธไม่น่ารีบพูดคำนั้นเลยกันต์กลัวพี่เอิร์ธทิ้งอย่างกับอะไร หวังว่าตอนหน้าจะคุยกันรู้เรื่องนะะะ เชื่อคนเขียนนะคะว่าตอนหน้าไม่มาม่าแล้ว :hao5:
เรื่องมินกับพี่นิคนี่ จริงๆมินน่าสงสารนะ แต่เพราะมินทำตัวเองแบบนี้ เพราะตัวเองโดนทำร้ายเลยทำร้ายคนอื่นบ้างแบบนี้ จากที่ควรจะสงสาร ก็เลยไม่รู้จะรู้สึกยังไง ยิ่งรู้ตอนท้ายอีกว่าคอยเอาเรื่องลับหลังพี่เอิร์ธไปพูดให้พี่เอิร์ธฟังอีกด้วย นี่แบบชายมินนน เธอจะตามจองล้างจองผลาญพี่เอิร์ธไปไหนน แค่พี่เอิร์ธรักกันต์เขาเลยรักพี่นิคไม่ได้ แค่นั้นเอง เด็กแล้วยังไม่รู้เรื่องอีก วู้ :katai1: (อินไป ณ จุดนี้อะไรไม่ดีลงมินหมด ทำครอบครัวคนอื่นร้าวฉานตลอดๆ)
รอวันอาทิตย์สีแดงที่ไม่มาม่านะคะ ตอนนี้อิ่มละมาม่าเค็มจนจะเป็นโรคไตละค่ะ อยากเป็นเบาหวานบ้าง 5555 :กอด1:
-
งื้อออ มาม่าหมดแล้วจริงๆนะ? :hao5:
-
แหล่วๆๆๆ แทนที่พี่เอิร์ธจะถูกซักมากมาย ไหงกลายเป็นกันต์๋ไปยืนอยู่ปากเหวงั้นล่ะพี่
เอิ่มนะ ถ้าจะรักกันแล้วเหนื่อยขนาดนี้ หยุดไปพักใจพักกายกันบ้างมั้ยอ่ะ ห่างกันซักพักอ่ะ
แต่อย่านานนะ
มิน... จะยังไงกับเธอดี เอาแต่โทษพี่เอิร์ธ มินไม่โทษพี่นิคบ้างเหรอ ที่เค้าอยู่กับมิน มินดีกับเค้า
แต่เค้าก็ยังไปคบกับพี่เอิร์ธอ่ะ มองต่างมุมบ้างสิว่าคนของตัวเองก็ใช่จะดี (แน่ะ เข้าข้างบ่างฝ่ายเห็นๆ)
มินก็ดูน่าสงสารเนอะ ดูเหงาหงอย แต่กันต์เกี่ยวไรด้วยฟระ ที่ต้องมาทำแย่งกันเพื่อเอาชนะ
กันต์ก็คงออกแนวปลงถึงไม่โกรธแต่คนอ่านบอกตรงว่ายังกรุ่นมาก รักพี่นิคถวายหัวเลยสินะ
พี่เอิร์ธ ขอเชื่อเค้าอีกครั้งแล้วกัน ถือถ้าไม่รักแล้วรีบบอกเลิกดีกว่ายื้อกันไปแล้วพี่นิคจะยิ่งเจ็บมั้ยอ่ะ
เราว่าแบบนี้ดีกว่าอีกนะ คนไม่รักมันบังคับให้รักกันได้ด้วยเหรอฟระ พี่นิคดูเป็นนางเอกที่ทุกคนต้องดูแลม้ากมาก
แต่นายเอกชั้นล่ะ ช้ำเจียนตายค่ะจุดนี้ ส่วนนี้กันต์ก็รับผลกรรมที่เคยลังเลเรื่องมินกับพี่เอิร์ธไปแล้วกัน (แต่อย่าเยอะนะ)
อึ้งเงิบมากกับประโยคสุดท้ายพี่เอิร์ธ บางทีก็แกก็เฉย หาย เงียบ และขี้หึ๊งขี้หึง เกินไปเหมือนกัน โอ๊ย :katai1:
อยากอ่านต่อที่สุดว่าจะเป็นไงต่อไป
ป.ล. เกิดเป็นชนกันต์แท้จริงแสนลำบาก
ขอบคุณค่ะ
-
ค้างๆ แต่พูดตามตรงไม่รู้จะทำไงดีกะพี่เอิร์ทไอดีใจมันก็ดีใจแต่อีกใจก็สงสารพี่นิค
คงเป็นเวรกรรมแหละที่พี่เอิร์ทไปป่ะกับตอนที่กันต์กอดมินทร์ สมน้ำหน้า
และขออวยพร แก้ตัวดีๆนะลูกกันต์ เจ้เอาใจช่วย :katai2-1: :katai2-1:
-
บอกว่าไม่ดราม่า แต่ตอนส่งท้ายนี่ส่อเค้าพายุใหญ่เชียว
ฮือ หน่วงโคตรๆ
ขออย่าได้เจอะเจอมินอีกเลยในเรื่องหน้า
จากเชียร์กลายเป็นเกลียดแล้วตอนนี้
-
รับได้้ไหมชนกันต์เหตุผลของพี่เอิร์ธ
ถึงเขาจะเลวแสนเลวกับคนอื่นแต่เขารักกันต์คนเดียว
ถ้ารับได้ก็ไม่ต้องแคร์ต้องฟังคำใคร ลุยโลด
พี่เอิร์ธอย่ามาดราม่าโยนความผิดให้กันต์
-
เห้อ. เศร้า
คุยกันดีๆนะ,,,,
จะได้เข้าใจตรงกันซะที
-
เห่อๆๆๆๆ ว่าไงดีล่ะ ตอนนี้เราว่าไม่ค่อยมาม่านะ มันออกขมุกขมัวมากกว่า
ฟังเหตุผลของมินแล้วแบบพูดไม่ออกอ่ะ เอิ่ม...เราว่ามินทำไม่ถูกนะ ฟังที่กันต์พูดแล้วแบบ...
สรุปฉันกลายเป็นของเล่นให้นายเต็มตัวเลยนะ... โอ้....แบบว่าเห็นภาพ...
ถ้าเป็นเรา โดนคนอื่นเล่นกับความรู้สึกแบบนั้นคงทดท้อ เหนื่อยหน่ายใจ อาจจะเยาะเย้ยสมเพชตัวเองน่าดู
แต่แปลกเราอ่านแล้วรู้สึกเหมือนกันต์ไม่ค่อยติดใจอะไเรื่องนี้ เหมือนปมมันคลายออกให้รู้แล้ว กุก็โล่งใจ?
รึเปล่า? รึแค่เก็บความรู้สึกไว้?? อาจเป็นตะกอนความรู้สึกที่ถ้าไม่มีใครมากวนให้ขุ่นคงไม่ติดใจอะไร?
ส่วนกับเอิร์ธเหมือนกำลังจะเคลียร์แล้ว...หวังว่านะ พาร์ทหน้าสินะะะะ
เราจะรอ... หวังว่าความหวานจะมาเยือนในเร็ววัน พัดหมอกควันในใจกันต์ให้หายไปนะะะ
สู้ๆ
-
อิพี่เอริ์ธ อิมิน เอ้ย ... เลิกไปเลย ชนกันต์ ... แหวกแนวไปคบกับพี่เมใหม่เลย ถ้าจะเยอะกันทั้ง 2 คนแบบนี้ ...
-
พอกันทั้งหมดทั้งมวลนั่นเลย
มัวแต่คิดเอาเอง แถมยังหมกเม็ดเรื่องของตัวเอง
-
ทุกคำถามมีคำตอบ...........
พี่เอิร์ธฝังใจกับกันต์มากจริงๆ
ที่กันต์เจอพี่นิคครั้งแรก พี่เอิร์ธยังบอกว่าเหมือนกันต์ตอน ม.5
-
ยอมแพ้หมายถึงอะไรอ่ะ ความัสมพันธ์นี้จะไม่ต่อแล้วใช่มั๊ย บางครั้ง คนเราก็ตัดสินใจผิดพลาด เพียงเพราะอารมณ์ชั่ววูบ
และบางครั้ง เพราะอารมณ์ชั่ววูบนั่นแหละ ที่ทำให้เราได้บทเรียนอะไรดีๆกลับคืนมา หวังว่าสองคนจะเคยได้เรียนรู้อะไร และ
สามารถก้าวผ่านอุปสรรคนะ กิกิ
:call: :call: :call:
-
อิ่มเลยยยยยยย....
-
สุดท้ายแล้วไม่มีใครคิดแบบ .. เอาใจเค้ามาใส่ใจเรา .. สักคน
-
เหยยย กันต์ เลิกไปเลย เลิกกับพี่หมอไปเลย
เพราะชีวิตนี้กันต์คงไม่เจอใครที่ดีพร้อมแล้วล่ะ อยู่เป็นโสดไปดีกว่า เสียดายความโลเลของกันต์ ความเจ้าชู้ของกันต์ รักง่ายต่อไป เสเพลไปวันๆ แล้วฉันจะไม่ด่ากันต์เลยเพราะนี่คือพื้นฐานของกันต์
พี่หมอคงเลวเกินไป อย่ามาเสียเวลากับกันต์เลย กันต์มันต้องการคนดี ทั้งๆ ที่ตัวมันไม่ได้ดีเด่อะไรเลย กันต์มันต้องการผู้ชายบริสุทธิ์ที่ไม่เคยมีแฟน ไม่เคยเสียจิ้นหรือเปล่าลูก หืมม ถึงต้องมานั่งสนว่าเขาเคยเป็นแฟนใคร มีใคร หรือเขาเคยทำให้หนูช้ำมาก่อนหรือเปล่า
คืออดีตปล่อยวางไม่ได้เลยหรอ มันชักเบื่อและไม่ขลังแล้วไอ้ความคิดที่ว่ากลัวพี่หมอหลอก เพราะในอดีตเขาทำให้ช้ำใจมาก่อน เหตุผลนี้เริ่มไม่มีน้ำหนักและไม่ขลังแล้วหลังจากเจอเหตุผลของมินไป
แค่เคยหักอกทั้งๆ ที่ยังไม่ได้เป็นแฟนกัน แค่ระหว่างนั้นไปมีคนอื่น บลา บลา ถ้ายึดติดกับอดีตเขาขนาดนั้นไปหาแม่ชีมาเป็นแฟนนะลูกกันต์ เพราะคงไม่มีผู้ชายคนไหนไม่มีอดีตและจะดีพอสำหรับหนูแล้วลูก ขอบอก
แล้วนะ ถ้ายกโทษให้มินได้ง่ายๆ แบบนั้น ถามตัวเองว่าทำไมตัวเองไม่ยกโทษให้พี่เขาสักที ยังกลัวอะไร
เพราะฉันคิดว่ากันต์ไม่ได้รักพี่เขาเท่าที่รักไอ้มินหรอกลูก นี่แหละคือการหักหลังของรักเร่ที่แท้จริง
มินคือคนที่หักหลัง ไม่ใช่พี่เอิร์ธเลย พี่เอิร์ธแค่เป็นอดีตแต่มันไม่มีผลกับกันต์ขนาดที่กันต์คิดหรอกนะ กันต์แค่หลอกตัวเองเพราะกันต์หวั่นไหว เพราะเขาคือรักแรกและคนในอดีต
ถ้าพี่เอิร์ธจะยอมแพ้ก็จะเข้าใจ คนเรามันสู้ได้เพื่อคนที่เรารัก แต่ถ้าสู้ทั้งๆ ที่เห็นทางตันก็ไม่ควรนะคะ เรียนจบมาได้ตั้งสูงมองเห็นทางตันแล้วยังวิ่งเข้าใส่ก็เจ็บตัวเปล่าๆ
พี่หมอคงคิดแบบนั้นถึงได้อยากยอมแพ้ ไม่ใช่ไม่รัก ไม่ใช่ไม่พยายามอย่างปากว่า
แต่พี่หมอคงเห็นว่ากันต์มันรักมินไง ไม่งั้นมันไม่หวั่นไหวหรอก
ไอ้แค่เรื่องกอดมันไม่น่าใช่อะไรที่พี่หมอหึงหวงจนทำให้ท้อได้ เพราะก่อนหน้าไอ้มินก็เคยดูดปากต่อหน้ามาแล้วนี่
พี่หมอน่าจะรู้ว่ามันแค่ทำไปเพื่อยั่วโมโห ไอ้มินไม่มีผลกระทบอะไรกับใจพี่หมอหรอก แต่ความผิดหวังของกันต์ที่รับรู้ว่าตัวเองโดนไอ้มินหลอกนี่สิ พี่หมอเห็นแล้วคงไม่อยากหลอกตัวเองเหมือนกัน
คนนึงหลอกคนที่ตัวเองรู้สึกดีด้วย คนนึงหลอกตัวเอง มินกับกันต์นี่เหมาะกันอย่างกับกิ่งทองใบหยก
พี่หมอหล่อไปเลย ไม่เหมาะกับความดาร์กของสองคนนี้ กลับไปหาพี่นิคหรือไปเทรินเคะให้พี่ใหญ่เถอะค่ะพี่หมอ 55555
ปล่อยกันต์เขาไป :katai2-1: :katai2-1:
ป.ล. อิฉันอินมากกก ถ้าจะเมนต์ยาวไปหน่อยอย่าว่ากันเพ้อเจ้อนะ มันอินอะ อินเข้าใจไหม 55555
-
ตายล่ะ
แล้วงี้กันต์จะทำยังไง
ความโลเลทำพิษแกแล้วเห็นมั้ยยัยด๋อยยยยยยยยยยยยยยยยย
-
เอาไก่สดโยนให้ลากไปกินในน้ำกันคนละตัว
แล้วโบกมือลาสวยๆจะได้ไม่ต้องมีอะไรติดค้างกันอีกต่อไป
อยู่คนเดียวดีกว่านะแบบนี้
+ เป็ดจ้า
-
ทำไมยอมแพ้ง่ายอย่างนี่พี่เอิร์ธ ตัวเองก็ไม่เคยพูดไม่เคยบอกอะไรให้กันต์รู้
ปล่อยให้กันต์โดนมินหลอก
แล้วทีนี้ไม่ฟังกันต์พูดบ้าง จะมายอมแพ้ง่ายๆได้ไง
แบบนี้ความรักจะอยู่ได้ยืนยาวสักแค่้ไหน
-
ตายล่ะ! จะคอมเมนต์อะไรดี
เอาเป็นว่าให้กำลังใจคนแต่งแล้วกันนะ ฮืออออออ
-
:hao5: ตัดฉับ ค้างอย่างแรง # คุณหมอยาถ้าเหนื่อยนักก็เลิกๆ ไปเหอะ ถ้าความรักมันทำร้ายคุณนักจะทนทำไมว่ะ ถ้าคิดว่าอยู่ได้โดยไม่มีกันต์ ให้มันทำร้ายตัวเองทำไม# แต่เรารู้นะคุณยอมเจ็บ ยอมทน ให้เจ็บกว่านี้คุณก็เลิกรักไม่ได้ ก็ความเจ็บปวดมันเป็นส่วนประสมของความรักนี่เนอะ
-
เพลีย. :katai1: :katai1: :katai1:
-
เฮ่ยอะไรอ่ะ มันไม่ได้มีอะไรหนิ ทำไมไม่ถามก่อนว่ะครับพี่เอิร์ธ ยอมง่ายไปป้ะขี้ขลาดว่ะ
ไม่ต้องพูดมันละ เลิกเลยกันต์ ไม่ชอบพี่เอิร์ธเลยว่ะ -__-
-
กันต์อธิบายดี ๆ นะ :katai5:
-
อยากฟังต่อแล้วค่า
-
ไม่กล้าพูดเพราะกลัวคนฟังจะรับไม่ได้
แต่สิ่งที่เรากลัว..มันกลับทำร้ายคนของเราเหมือนตายทั้งเป็น.................
-
มาม่าชามใหญ่เลยทีนี้ :hao5:
-
ลาตายชั่วคราว
มาม่าเยอะเกิ๊น
-
แบบว่าค้างไม่ไหวแล้ววว จะมายอมแพ้อะไรกันตอนนี้พี่เอิร์ธ ชิ :angry2:
ไหนบอกว่าจะทำให้กันต์เชื่อ จะไม่ทำให้กันต์เสียใจ ชิ ชิ :m31:
ตัวก็ฟังความข้างเดียวเหมือนกันแหละ ถ้าพี่เอิร์ธไม่ทำตัวปิดบังแต่แรกกันต์ก็ไม่ทำตัวเหมือนจะเอนเอียงแบบนี้หรอก
พี่เอิร์ธไม่น่าสงสารเลย หึ *กอดอก เชิดหน้า มองต่ำ พ่นลมหายใจ* หึ :m16:
แล้วมาต่อไวๆนะคะ อยากรู้ว่ากันต์จะทำไงต่อไป ไม่อยากให้กันต์เป็นฝ่ายง้อเลยอ้ะ ตัดใจเสียเถอะน้อง พี่เค้ายอมแพ้ง่ายๆเอง อนาคตพี่เค้าปิดบัง ยอมแพ้ ไม่ปรับความเข้าใจ ไม่ฟังความคิดเรา แล้วจะเสียใจเอาอีกนะจ้ะ *ยุให้กันต์ไม่ง้อ*
-
(http://upic.me/i/nq/1untitled-3.gif)
Dahlia 22
เสียงลมพัดกระป๋องที่ถูกตั้งไว้จนสูงหล่นโครมดังเคร้ง เจ้าของห้องชะโงกหัวออกมานอกระเบียงหลังจากเสียงบาดหูดังติดกันระนาวไปถึงด้านใน ถลึงตาตี่ๆใส่บิ๊กอายจนปิดตาขาวแทบมิดให้แขก ยงยุทธจิ๊ปากแล้วหายกลับไปหลังบานประตูก่อนมาอีกครั้งพร้อมถุงบิ๊กซีสีเขียวใบตอง กวาดซากกระป๋องแอลกอฮอล์ลงเก็บรวมๆได้เกือบสองถุงเต็มก่อนยันหน้าผากผมจนหงาย
“นี่มึงแดกแล้วนอนพับอยู่ระเบียงห้องกูมาหนึ่งวันเต็มๆแล้วนะไอ้กันต์ ถ้ามันหนักหนาอะไรขนาดนั้นทำไมไม่ลุกขึ้นมาทำอะไรนอกจากพารานอยแล้วบริจาคเลือดให้ยุงวะ”
คนพูดหรือไอ้เหยา ผู้จ่ายค่าเช่าอพาร์ทเม้นที่ผมมาสิงอยู่ด้วยบ่น ยกมือขึ้นเกาพุงขาวจัดของตัวเองแล้วทำท่าเหนื่อยหน่ายเต็มทน
ผมมาเคาะประตูห้องมันรัวๆตั้งแต่เมื่อวานแล้วค้นเบียร์ในตู้เย็นมันดื่มกับดูดมาร์โบโลเขียวเป็นคอตตอน นั่งไอโขลกสลับกับอ้วกแตกและร้องไห้เป็นวรรคเป็นเวรอยู่ระเบียงห้อง เหมือนหมาจรจัดที่ถูกหวดออกจากตลาด จนถึงวันนี้เป็นเวลาเกือบ 36 ชั่วโมงเต็ม และยังไม่มีทีท่าว่าจะหยุดง่ายๆ ผล็อยหลับไปบ้างแล้วก็สะดุ้งตื่นมากินเบียร์ต่อ ไม่ทำอะไรเป็นสาระกับตัวเองสักอย่าง
ผมไม่สวมเสื้อ ใส่แค่บอกเซอร์ตัวเดียวทำให้ทั้งตัวลายพร้อยเพราะยุงกัด ไอ้เหยาโยนคารามายด์มาให้ผมก็ตั้งมันไว้แบบนั้น ไม่ได้ใส่ใจจะหยิบขึ้นมาทา ถือเสียว่าเป็นบทเรียนกับนิสัยห่วยแตกของตัวเอง ผมไม่มีคำแก้ตัวให้พี่เอิร์ธ คืนนั้นเราจ้องตากันพักใหญ่ก่อนคนเมาจะหอบผ้าห่มไปนอนหน้าทีวี ผมร้องไห้ทั้งคืนจนถึงเวลารถเมล์วิ่งถึงค่อยขยับตัวออกจากบ้านหลังนั้น หยิบแค่กระเป๋าเงิน ส่วนโทรศัพท์ทิ้งไว้ที่เดิมไม่คิดจะเอาออกมาด้วย กลัวพี่เอิร์ธสร่างเมาแล้วจะโทรหา พอๆกับที่กลัวว่าพี่เอิร์ธจะไม่สนใจ คอนโดก็ไม่กล้ากลับ ด้วยเหตุผลเดียวกันกับโทรศัพท์ ซึ่งดูขัดแย้งพิกล แต่ยอมรับว่าส่วนลึกผมอยากให้อีกฝ่ายยังคงห่วงกันบ้าง
“หนักว่าตอนเลิกกับพี่เมอีกนะ”
ไอ้เหยานั่งยองๆข้างๆผมที่ทรุดตัวแปะกับลูกกรงเหล็กหมดสภาพ คำว่ายอมแพ้ของพี่เอิร์ธไม่ได้ทำให้ผมเจ็บปวดเท่ากับสายตาที่มองกันด้วยความผิดหวัง จะว่ามินก็ไม่ถูก มันพูดถึงสิ่งที่ผมทำกับมันจริง ผมยอมให้มันกอด ยอมให้มันจูบ ยอมให้ความรู้สึกลังเลทิ่มแทงเข้ามาเหนือความเหมาะสมถูกต้อง ยอมหักหลังพี่เอิร์ธทั้งที่รู้แก่ใจว่าพี่เอิร์ธรู้สึกอย่างไร
ผมเจ็บกว่านั้นคือพี่เอิร์ธทำเป็นไม่รู้เรื่องอะไรมาตลอด.. ไม่รับฟังมิน ไม่เซ้าซี้ผม จนผมพลาดในเรื่องที่ไม่คิดว่ามันจะเกิดเป็นเรื่องขึ้นมาได้
ผมกอดมินด้วยความบริสุทธิ์ใจ...
แต่กลับไม่มีคำแก้ตัวใดๆที่มีน้ำหนักพอเพื่อส่งไปถึงอีกฝ่ายได้เลย
เหมือนกับเด็กเลี้ยงแกะ..
ที่พี่เอิร์ธคงเกลียด
“อ้าวเฮ้ย ร้องไห้อีกแล้วไอ้ห่ากันต์”
ไอ้เหยาส่ายหน้าหัวเสีย ทึ้งผมซอยประบ่าเหมือนทรงนักร้องเกาหลีของตัวเองไปมา ผมชันขากอดตัวเองเอาไว้ ซบหน้าลงหัวเข่าปล่อยให้น้ำตาไหลป้อยด้วยความอ่อนแอ ราวทั้งโลกไม่หมุนแล้ว ผมไม่รู้จะลืมตาขึ้นมาทำอะไร หายใจไปทำไม ความรู้สึกครั้งที่ถูกทิ้งไปเมื่อหกปีก่อนยังเด่นชัด ผมจำได้ว่าสภาพไม่ต่างจากกันตอนนี้ ผมมองไม่เห็นความสุขของตัวเองเพราะเอาความรู้สึกทั้งหมดไปผูกไว้กับพี่เอิร์ธ ถึงจะดึงตัวเองออกมาไม่กล้าเทไปทั้งใจแต่สุดท้ายผมก็เจ็บอยู่ดี และความเจ็บก็ไม่ได้แบ่งเลเวลด้วยว่าเจ็บมากเจ็บน้อย สิ่งที่เสียใจที่สุดคือความเจ็บนั้นไม่ใช่มาจากใคร ล้วนแต่เป็นเพราะพฤติกรรมของตัวเองทั้งนั้น
“หิวไหม กินอะไรหน่อยเถอะ ตั้งแต่เมื่อวานแล้วนะอัดแต่เบียร์กับบุหรี่ ตายคาห้องกูไม่ตลกนะเว้ย”
ผมเหลือบมองคนถามที่แทรกเสียงเข้ามาในห้วงความคิด ส่ายหัวเพราะปวดหัว กินอะไรไม่ลง เบียร์หมดไปตั้งแต่ชั่วโมงที่แล้วยังแทบขย้อนออกมาด้วยซ้ำ ไอ้เหยาแล้วกลับเข้าไปในห้องพร้อมถุงขยะ มันกลับมาอีกครั้งกับผ้าเช็ดตัวลายคิตตี้ผืนเล็กแปะบนหัวให้ผมเช็ดตัวเอง แต่ตอนนี้มึนไปหมด ขยับตัวหน่อยก็โก่งคอให้ยงยุทธก็รีบเอาตะกร้าใส่ถุงพลาสติกมาจ่อปากรับพร้อมจะสำรอกออกมาหมดทั้งลำไส้
“อ้วกมีแต่น้ำ ไอ้ห่าเอ๊ย... พอแล้ว กลับเข้าห้องได้แล้ว เดี๋ยวกินอะไรสักหน่อย”
เพื่อนสนิทหิ้วปีกผมกลับออกมาจากระเบียง มันตัวเล็กนิดเดียวพอถึงห้องนอนก็รีบเหวี่ยงผมขึ้นเตียงก่อนนั่งหอบแฮ่ก เหยาดูแลผมบ่อยสมัยเรียน เมื่อก่อนเป็นรูมเมทกัน พอทะเลาะกับเมียทีไหร่ก็ได้แต่ไอ้จีนเตี๊ยะนี่คอยดูแลตลอด มานั่งนึกๆดูแล้ว ผมเองเป็นคนที่โชคดีมากเลยนะ มีทั้งเพื่อน ทั้งคนที่รัก ผิดก็แต่ตัวเองที่เสือกทำตัวงี่เง่า กับเพื่อนไม่ทุกข์ก็ไม่เคยเห็นหัว กับแฟนถ้าไม่ทะเลาะก็ไม่เคยสำนึกผิด
“เหยา... ทำไมกูมันเลวแบบนี้วะ”
ผมถามเสียงอ้อแอ้ ไอ้ตัวเล็กตวาดแว้ด “รู้ตัวก็ดี สันดาน... เป็นภาระให้กูตลอด”
“แต่มึงก็ยอมให้กูเป็นภาระ มึงนี่แม่ง น่ารักฉิบหาย”
“ใครใช้ให้มึงมาสนิทกับกู ไอ้ควาย ย้อนกลับไปตอนปี1ได้กูจะไม่สนใจไอ้เพื่อนหน้าตาเหรอหราแบบมึงเลย เก๋าเจ้ง”
ผมหัวเราะร่วน แต่น้ำตากลับไหล ไอ้เหยานั่งลงข้างๆผม หยิบรีโมทย์ไปลดอุณหภูมิแอร์แบบไม่เป็นคนดีกลัวโลกร้อนแล้วหยิบหนังสือมาพัดเหงื่อที่ซึมตามไรผมออกพรั่บพรั่บทว่ากลับโยนผ้านวมโปะลงบนตัวผม ผมสะบัดออกลุกขึ้นมาดึงมันเข้ากอดตามประสาคนเมาแล้วเลื้อย ยงยุทธฮึดฮัดในอ้อมแขนผมก่นด่าเป็นไทยสลับจีนสารพัด ผมหอมแก้มขาวๆของมันซ้ำ คราวนี้เลยได้ลูกถีบมาหนึ่งดอก จุกจนงอตัวขดเป็นกุ้งอยู่บนเตียง
“เมาแล้วแบบนี้ทุกที นี่กูเอาตัวรอดไม่โดนมึงอัดตูดมาได้ยังไงวะเนี่ย” มันชายตาตี่ๆมองผมนิดเดียว จัดแจงเสื้อผ้าให้เข้ารูปแล้วดึงผมขึ้นไปนอนบนหมอนอีกครั้ง
“รู้ตัวว่าไม่ดีก็ทำตัวใหม่ โอกาสมีไว้ให้คนที่รู้ว่าพลาดไอ้เหี้ย ร้องไห้อีกแล้ว เดี๋ยวกูมาเดี๋ยว เดี๋ยว...”
ยงยุทธหายไปแล้วกลับมาพร้อมกีต้าตัวโปรดในระยะเวลาสั้นๆ ตัวเล็กกระแอมไอให้ปรับสภาพเสียงก่อนเกาสายเครื่องดนตรีตามคอร์ดก่อนเริ่มร้องเพลง
“...ร้องไห้หาพ่อเธอหรือ เห็นเธอตะโกนหาพ่อ เจ็บช้ำจนน้ำตาคลอ ให้พ่อมาเช็ดน้ำตา
ร้องไห้หาแม่เธอหรือ เห็นเธอตะโกนเรียกหา เจ็บช้ำหัวใจอ่อนล้า ให้แม่เธอมา เช็ดน้ำตาอีกคน..”
“ไอ้เหี้ยเหยา!”
ผมปาหมอนใส่มันก่อนล้มตึงบนเตียงอีกครั้ง ไอ้เหยาหัวเราะคิกคักแล้วดึงผมขึ้นนั่ง ยกถ้วยเกี๊ยวกุ้งซีพีอุ่นๆมาป้อนถึงปาก “แดกอะไรซักหน่อยแล้วค่อยกินยานอน มึงมีไข้”
ผมยอมกินไปได้สองคำก็ทำหน้าเหมือนจะอ้วกอีก ยงยุทธรีบจับผมตั้งคอ สั่งให้กลืนลงไป ตามด้วยดื่มน้ำตามมากๆ พอเจ้าของห้องพอใจมันก็ปล่อยให้ผมนอนสักที สัมผัสชื้นๆผมคาดว่าคงมาจากผ้าเช็ดตัวลายคิตตี้ของมันแปะป่ายตามลำตัว ปากพึมพำขอโทษทั้งเหยา ทั้งพี่เอิร์ธต่างๆนานา สุดท้ายสติผมก็หลุด กลับมาติดๆดับๆเวลาได้ยินเสียงปิดเปิดประตูเท่านั้น
“เออ... อยู่กับกู เมาเป็นหมาเลย ไข้สูงด้วย ตั้งแต่เมื่อวานแดกเกี๊ยวกุ้งไปสองตัว”
เสียงไอ้เหยาคุยโทรศัพท์กับใครสักคนปลุกให้ผมลืมตาขึ้นมาอีกครั้ง ในหัวยังปวดมึนไปหมดจนต้องหลับตาอีกรอบ ทว่าเสียงเพื่อนร่วมห้องยังคงดังให้รับรู้ว่าปลายสายมันคุยกับใคร “ฝากลางานให้มันด้วยแล้วกันว่ะขุน เย็นๆมึงมาเยี่ยมก็ได้นะ เอ้อ... เอาพี่เอิร์ธอะไรมาด้วยก็ดี มันคงดีใจถ้ารู้ว่าเขาถามถึง”
“กูไม่รู้ จะไปรู้ได้ยังไงว่าทะเลาะห่าอะไรกัน ไม่ได้อยู่ใต้เตียงมัน .....เล่า... ก็แค่บอกว่าพี่เอิร์ธจะทิ้งมันรายละเอียดไม่ได้พูด โคตรเพ้อเลย พูดเหี้ยอะไรกูยังจับใจความไม่ได้เลยเนี่ย.... แล้วสรุปเย็นนี้มึงจะมาไหม? อยากแดกสุกี้ว่ะ มึงก็ซื้อของสดมาสิ ห้องกูมีหม้อ....”
ผมหลับไปอีกครั้งแล้วตื่นมาตอนได้ยินเสียงโคร้งเคร้งในครัว สติเริ่มมาแล้ว มองออกไปนอกหน้าต่างเป็นกรุงเทพยามราตรี ผมควานหานาฬิกาปลุกรูปไก่สีขาวของไอ้เหยามาดูเวลา พบว่าป่านนี้ละครหลังข่าวคงเล่นไปสามโฆษณาได้แล้ว
“อ้าว ตื่นพอดี กูกำลังจะมาตามมึงไปแดกข้าว พวกกูทำสุกี้กัน”
ผมพยักหน้าเมื่อเจ้าของห้องเปิดประตูห้องนอนเข้ามา จากนั้นก็ลุกไปอาบน้ำล้างหน้าแปรงฟันรอบแรกหลังจากดองมาเกือบจะสองวันเต็มแล้วออกมาทั้งผ้าเช็ดตัวผืนใหม่ของเจ้าของห้อง ขมวดพอเป็นปมแล้วเดินโชว์หุ่นที่เต็มไปด้วยตุ่มยุงกัดแดงๆเข้าไปในห้องโถง กลิ่นควันน้ำซุปลอยฉุย ไอ้ขุนนั่งเทน้ำจิ้มสุกี้สำเร็จรูปใส่ถ้วยรวมอยู่หน้าหม้อยิ้มแผล่ให้ผมเหมือนเคย
“แดกๆ”
ชายอ้วนกระวีกระวาดตักของโปรดให้ผมจนเต็มถ้วยเป็นคำทักทาย แต่สุดท้ายก็กินไม่ลง ผะอืดผะอม เบื่ออาหาร ยัดลงท้องไปได้แค่ครึ่งเดียวจากปกติ รู้สึกปวดเมื่อยตามเนื้อตัวขึ้นมาอีก ไอ้เหยาไล่ผมไปแต่งตัวแล้วให้ออกมานั่งคุยกันเดี๋ยว สุดท้ายผมก็สวมกางเกงบอลเจ้าของห้องมานั่งแปะบนโซฟา มองไอ้สองตัวนั้นกินแล้วถอนหายใจระริน
ในหัวยังคิดถึงเรื่องของพี่เอิร์ธ แล้วก็ร้อนขึ้นมาที่กระบอกตาอีกครั้ง
“เบียร์หมดแล้วเหรอวะ?”
ผมตะโกนถามหลังจากเดินผ่านเหยากับขุนไปเปิดตู้เย็น ไอ้เหยาตอบอือออในลำคอผมเลยไปคว้าเสื้อกล้ามที่วางพาดเก้าอี้แถวๆนั้นขึ้นมาแล้วหยิบกระเป๋าสตางค์ ยังไม่เที่ยงคืนเซเว่นยังขายแอลกอฮอล์อยู่แต่ไอ้ขุนรีบเบรคไว้ก่อน “มึงจะไปไหน?”
“ซื้อเบียร์”
“มานั่งเลย ข้าวปลาแดกไม่ได้เสือกจะแดกเบียร์ นมเปรี้ยวไปก่อนแล้วกัน กูซื้อมาฝากแพคนึงในตู้น่ะ”
อกหักให้ดื่มนม กูเพิ่งเคยได้ยินก็ตอนนี้แหละ ผมไม่ฟัง เตรียมใส่รองเท้าแตะหนีบของยงยุทธลงไป แต่เจ้าของห้องรีบทิ้งช้อนส้อมมาดึงผมไปนั่งที่โซฟาก่อน
“มึงไม่ค่อยสบาย กูว่านอนเถอะ ไม่ต้องกินแล้ว”
“กูเครียด...”
“แดกไปก็ไม่หายเครียด ไม่แก้ปัญหาที่ต้นเหตุล่ะว่ะ”
ผมเงียบ ไม่ตอบไม่เถียง ไอ้เหยามีเมียคนนึงชื่อตาล ปกติมันอยู่ด้วยกันครับ แต่เคราะห์ดีที่สัปดาห์นี้ตาลไปสัมมนาที่ภูเก็ตเจ็ดวันผมเลยพอจะมีที่ซุกหัว จริงๆเรื่องปัญหาครอบครัวนี่ปรึกษามันได้นะ ติดก็แต่ผมไม่ค่อยจะฟังคำมันสักเท่าไหร่ คนละลัทธิครับ ไอ้นี่ชอบสอนว่ากลัวเมียไว้แล้วจะเจริญ
“กันต์... มึงจะปล่อยให้เรื่องจบเหมือนพี่หญิง พี่เม เหรอวะ?”
“กูไม่รู้จะเริ่มแก้ยังไง...”
ผมพูดตามความจริง วันนั้นผมอยากจะขอโทษ อยากจะกอดพี่เอิร์ธไว้แล้วบอกว่าอย่าไปยังไม่กล้าเลย ผมเคยบอกว่าดีใจที่พี่เอิร์ธกลับมา มันเป็นความรู้สึกนั้นจริงๆ แค่มีพี่เอิร์ธอยู่ใกล้ๆ ใกล้ที่ไม่ได้หมายถึงมานั่งริมน้ำซื้อข้าวเหนียวหมูปิ้งให้ทุกวัน แต่หมายถึงใกล้ใจ เราต่างทำหน้าที่ของเราไป เจอกันบ้าง ทานข้าวกันบ้างตามโอกาสแต่ยังรู้ว่ามีอีกคนนึกถึงเราอยู่ก็เพียงพอ ความผิดของผมที่ลังเล ไม่แน่ใจ คิดถึงแต่เรื่องความรู้สึกของตัวเอง เซฟหัวใจตัวเองจนลืมความรู้สึกของคนที่บอกว่ารักจนเรื่องมันเป็นแบบนี้ ผมให้ความโกรธที่ตัวเองถูกทำเหมือนเป็นคนโง่เข้าครอบงำ ทั้งที่ถ้าลองตรองดีๆแล้วไม่มีอะไรที่พี่เอิร์ธทำผิดกับผมเลยด้วยซ้ำ
พี่เอิร์ธกลับมาหาผม ก่อนเจอมิน....
พี่เอิร์ธเลิกกับพี่นิค เพราะรักผม.....
ถึงแม้พี่เอิร์ธจะถูกตราหน้าจากภูมินทร์และเพื่อนๆพี่นิคว่าเป็นผู้ชายเสเพล สิ่งหนึ่งที่ผมควรตระหนักได้คือแท้ที่จริงแล้ว คนที่พี่เอิร์ธรักคือผมคนเดียวตั้งแต่หกปีก่อนและตลอดมา มันไม่ใช่ความผิดของเขาเลยด้วยซ้ำที่จะเปิดโอกาสให้ใครในเมื่อตัวผมเองก็ยังทำ เราไมได้นอกใจกัน ไม่ได้ไร้ความรับผิดชอบ มันเป็นสิทธิ์โดยชอบธรรมที่เขาและผมจะมีใครหลังจากวันนั้น
เป็นผมเองที่ผูกติดกับความเจ็บปวดของตัวเองจนมองไม่เห็นอะไร
ผมเริ่มร้องไห้อีกครั้ง คราวนี้ขุนอยู่ด้วยมันเลิกกินสุกี้แล้วมากอดผมอีกคน ไม่มีใครบอกให้ผมหยุด ทุกคนนั่งอยู่ภายใต้ความเงียบของตัวเองและเสียงสะอื้นของผม
เหยาพูดถูก ผมจะปล่อยให้จบแบบนี้ไม่ได้
พอกันที... กับชนกันต์คนอ่อนแอ...
พอกันที......
วันต่อมาผมก็หยุดงานอีก หลังจากที่ฝากไอ้ขุนลาเมื่อวานไปหนึ่งวัน เมื่อคืนร้องไห้จนหลับ ยงยุทธปลุกขึ้นมากินยาพาราไปรอบแล้วเข้าไปนอน ตื่นตอนเช้ายังมึนๆอยู่แต่พออาบน้ำอาบท่า ใส่เสื้อยืดกางเกงขาสั้นของเจ้าของห้องที่ลุกไปทำงานแต่เช้าก็ดีขึ้น ผมโบกแท็กซี่ไปโรงพยาบาลตามที่คิดไว้ตั้งแต่เมื่อคืน พอถึงก็ตรงไปแผนกจ่ายยาทันที เจอคุณหนิงคุยกับเด็กฝึกงานก็หันมาถามผมว่ามาหาพี่เอิร์ธเวลางานมีธุระอะไรสำคัญหรือเปล่า ผมไม่มีแรงจะต่อล้อต่อเถียง ฝ่ายนั้นก็เงียบไปแล้วเข้าไปตามพี่เอิร์ธให้ พักเดียวหมอยาในชุดกราวด์สีขาวก็เดินออกมาหน้านิ่ง นัยน์ตารีเล็กกระตุกเล็กน้อยเมื่อเห็นว่าใครยืนเกาะอยู่ริมเคาท์เตอร์
“....พี่เอิร์ธ คุยกับกันต์หน่อยได้ไหม?”
“พี่ทำงานอยู่ เอาไว้เลิกงานเดี๋ยวพี่โทรหาแล้วกัน นี่โทรศัพท์ที่ลืมไว้ กันต์กลับไปก่อน”
ผมเม้มปากเข้าหากัน มองมือขาวที่ส่งสมาร์ทโฟนให้ผมโดยไม่คิดจะเอื้อมมือไปรับ รู้สึกร้อนผ่าวขึ้นมาที่กระบอกตาช้ำๆอีกรอบ ผมหลุบสายตาลงต่ำ ไม่อยากมองแววตาแห่งความหมางเมินของผู้ชายตรงหน้า พี่เอิร์ธถือค้างไว้แบบนั้น ไม่มีบทสนทนาใดๆพักใหญ่กระทั่งน้ำตาผมร่วงผล็อยลงมา โทรศัพท์ของผมถึงค่อยถูกยัดลงในกระเป๋ากางเกงแสลคของเภสัชกรหนุ่ม เสียงถอนหายใจผ่อนยาวก่อนมือขาวจะเปลี่ยนมาเป็นคว้าข้อศอกผม พี่เอิร์ธชะงักนิดนึงแล้วหันกลับมาถาม
“ไม่สบายเหรอ?”
ผมไม่ตอบ เอาแต่ก้มหน้า
“ไปหาหมอก่อน”
“กันต์ไม่ไปจนกว่าจะได้คุยกับพี่”
“อย่าดื้อได้ไหม ตัวร้อนจี๋แบบนี้ออกมาข้างนอกคนเดียวได้ยังไง! ถ้าเป็นอะไรขึ้นมา...”
“กันต์จะไม่หาหมอ ถ้าพี่ไล่กันต์ กันต์จะนั่งรอจนกว่าพี่จะเลิกงาน”
“อย่าเอาความห่วงใยของพี่มาต่อรอง มานี่ หรือจะให้พยาบาลมาจับ”
“กันต์บอกว่าจะคุยกับพี่ก่อนไง!”
พี่เอิร์ธขบฟันจนกรามเป็นสันนูน ดึงแขนผมเดินออกไปด้านนอก พอถึงบริเวณสวนหย่อมปลอดคน หนุ่มแว่นก็ปล่อยมือผมเปลี่ยนเป็นกอดอก
“มีอะไรก็รีบพูด จะได้ไปหาหมอ”
“กันต์ขอโทษ.... ”
ผมพูดไปกลั้นเสียงสะอื้นไป ไม่ได้ตั้งใจจะมาเรียกคะแนนสงสารหรือใช้น้ำตามากล่อมให้อีกฝ่ายใจอ่อน ผมไม่ใช่คนเจ้าน้ำตาขนาดนั้นแต่พอเป็นเรื่องพี่เอิร์ธกลับงอแงได้ง่ายๆ ส่วนหนึ่งอาจเป็นเพราะพี่เอิร์ธใจดีกับผมมาก ไม่บ่อยเลยที่อีกฝ่ายจะทำให้ผมกลัว และหนึ่งในหลายเรื่องที่พี่เอิร์ธทำให้ผมกลัวคือเรื่องนี้ ผมกลัวว่าพี่เอิร์ธจะไม่รัก..
“กันต์....พี่ว่า เราต้องการเวลานะ”
พี่เอิร์ธพูดเสียงแผ่วแต่หนัก น้อยครั้ง น้อยจริงๆที่ผมจะเห็นพี่เอิร์ธมีทีท่าไม่สบายใจกับผม
“.....เกลียดกันต์แล้วเหรอ?”
“พี่ไม่ได้เกลียด... พี่หมายถึง ระหว่างเรา บางที... กันต์น่าจะลองทบทวนตัวเองดูดีๆว่ากันต์ต้องการอะไร.. ต้องการใคร”
“..................”
“ที่พูดแบบนี้ ไม่ใช่พี่ไม่เจ็บนะกันต์... แต่การที่รั้งคนที่ไม่ได้รักเราไว้ มันเจ็บกว่า.... วันที่ไอ้มินจูบกันต์ต่อหน้าพี่ พี่ยังเข้าใจได้ว่าเราไม่ได้สมยอม แต่คืนนั้นที่พี่เห็นกันต์เป็นคนกอดมัน...”
ผมเงยหน้าสบตาคนพูดทั้งที่ยังไม่จบประโยค สุดท้ายก็ต้องยอมปล่อยน้ำตาให้ไหลลงมาเอื่อยๆโดยไม่คิดจะเช็ดออก พี่เอิร์ธสบตากับผมแล้วเบือนหน้าหนี วูบเดียวผมก็ถูกดึงเข้าไปกอด แขนใหญ่รวบผมไว้ด้วยมือหนึ่งข้าง ก่อนริมฝีปากหนาจูบหนักบนกระหม่อม จากนั้นพี่เอิร์ธก็ใช้คางเกยกับผมที่ตัวสั่นปล่อยให้น้ำตาเลอะเสื้อกาวน์สีขาวสะอาดตา
“อย่าร้อง.....”
“....กันต์ขอโทษ กันต์ไม่ดีเอง......”
“กันต์....พอแล้ว.....”
“... กันต์รักพี่เอิร์ธ”
“ถ้ากันต์เลือกพี่.... พี่จะไม่มีวันปล่อยมืออีก เพราะฉะนั้นคิดให้ดีๆ พี่ทำเพื่อเราทั้งคู่นะ”
“กันต์เลือกแล้ว... พี่เอิร์ธ... ถ้าจะทำเพื่อกันต์ก็อยู่กับกันต์ได้ไหม”
ถ้าที่ผ่านมาเป็นเพียงเพราะความหวาดกลัว ถ้าหากมันทิฐิเป็นกำแพงกั้น ผมจะทิ้งมันไป สิ่งที่ผมประจักษ์ในเวลานั้นคือกอดของพี่เอิร์ธอุ่นและปลอดภัย ผมจะเชื่อ ผมจะรัก จะให้พี่เอิร์ธทั้งหมดของหัวใจ แค่อย่างเดียว ให้พี่เอิร์ธอยู่กับผม
ผมอาจขอร้อง อ้อนวอน หรืองอนง้อไม่เก่ง แต่ที่กล่าวมาทั้งหมด คือความรู้สึกของผมจริงๆ
ไม่อยากจะเสียพี่เอิร์ธไปอีก..
“..พี่จะไม่ปล่อยกันต์ไปอีกแล้ว เข้าใจใช่ไหม ถึงเวลานั้น ต่อให้กันต์บอกว่าเสียใจที่เลือกพี่ พี่ก็จะไม่ปล่อย”
ผมพยักหน้าชิดอก พี่เอิร์ธยกมืออีกข้างมากระชับกอดผมไว้ เรากอดกันแน่น แน่นจนมั่นใจว่าจะไม่มีที่ว่างอีกแล้ว พี่เอิร์ธจูบที่กระหม่อมผมซ้ำๆ
จากนั้น สติผมก็หลุดลอยไป
-west-
บทสรุปของความดราม่า ตอนหน้าคงได้กินของหวานกันบ้างล่ะ
กรี๊ดดด ไปดูเจมส์จิก่อนน้าาา :hao7: :hao7: :hao7:
-
นึกว่าตาฝาด คุณ -west- มาต่อวันศุกร์ 555+
เริ่มทำใจยอมรับพี่เอิร์ธได้แล้วค่ะ
แต่อย่าให้อิมินมีบทบ่อยๆ ละกัน แสลงชื่อมัน เชอะ!
-
ทำไมมันดีกันง่ายจัง?
-
โอเค ในเมื่อกันต์เลือกพี่เอิร์ธคนอ่านก็เลือกพี่เอิร์ธด้วย
เข้าใจกันแล้วต่อไปก็ขอหวานๆเลยน้า
-
เลือกได้แล้วสินะ
-
ร้องไห้เป็นเผาเต่าขนาดนี้ พี่เอิร์ธรีบมารับไปดูแลด่วนเถอะ
รักกันซะขนาดนี้ ก็คงต้องยอมละนะ
แหมะ เชียร์มินก็เหลว เชียร์ใหญ่ก็ไม่ขึ้น...
-
ThankS
-
รออ่านบทหวานๆค่า
อ่านความคิดกันต์ตอนนี้แล้วก็....แหม่ พี่เอิร์ธไม่ผิดเลย -_-"
เค้าชอบเข้าข้างนายเอกอ้ะ เพราะฉะนั้นกันต์จะทำผิดเยอะแค่ไหนก็ดูนิดเดียว แต่อย่าให้เป็นพี่เอิร์ธนะ หึ แค่จุดเดียวก็บ่นได้ไม่จบ เหอๆ
มาม่าหมดชามก็ดีแล้วค่ะ รอกินของหวานต่อน้าาา
มาไวๆนะคะ ช่วงนี้อยากกินของหวาน เป็นกำลังใจให้เสมอค่า ^^v
-
จะหวามแล้วใช่มั๊ย จะได้ไม่เตรียมผ้าเช็ดหน้ามาซับน้ำตาม แต่จะเผื่อไว้ซับเลือดแทน หุหุ
-
คืนดีกันง่ายจัง แต่ก็ดีแล้วอยากอ่านหวานๆบ้าง :3123:
-
:o12: กลับมาดีกันดีละๆสงสารกันต์จังงง แหม่พี่เอิร์ธ บทจะยอมง่ายๆก็น่าแปลกจริงๆ
ตอนหน้าหวานๆเลยน้าาา รออ่านอยู่ :mew1:
-
ปรับความเข้าใจกันแล้ววว
ความรักไม่ใช่เรื่องของเหตุผล แต่เป็นเรื่องของความรู้สึกล้วนๆ
เป็นกำลังใจให้พี่เอิร์ธครับ
-
ดีจายยย~
ในที่สุดก็ดีกันแล้วอ่ะ จริงๆ ก็เกือบจะเคืองพี่เอิร์ธละนะที่ทำหมางเมินกับน้องทั้งที่น้องต้องใช้ความกล้ามากมายกว่าจะมาหาที่โรงพยาบาลได้ ไอ้คนเล่นตัวเอ้ย!!! แต่ก็นะ พอเข้าใจนิดๆ ว่าต้องการให้น้องได้ตัดสินใจดีๆ ดังนั้นยอมมม~
ไม่โกรธก็ได้ ^^
-
คนอ่านสติหลุดลอย ไปพร้อมกับกันต์เลยครับฟฟฟฟฟฟ //ฟู่ๆ (ซาวน์ประกอบฉาก)
แบบว่า...ไมมันดูคืนดีกันง่ายจัง?!? แบบก็มีโมเมนต์เจ็บๆของกันต์นะ แต่แบบพอได้มาคุยกัน
เฮ้ย! คุยกันรู้เรื่องกันง่ายดีจังเว้ย เอาเหอะ มันก็ดี... ดีกันแล้วก็ดี มาม่าอืดเต็มท้องและ ฮาาา
เราว่ามันเป็นเพราะแต่ละคนลดกำแพงลงมั้ง? มันแค่คำว่าขอโทษ กับ ให้อภัย
มีความรักเข้ามาเป็นหัวใจหลัก เลยง่าย มั้ง?? ฮาาา วิเคราะห์ไปเรื่อยแหละเรา
จะรอฉากหวานนะ หุๆๆๆๆๆ
-
น่าสงสารตามินนะ สุดท้ายก็ไม่เหลือใครเลย
แต่ก็นี่แหละหนา ผลของกรรมเกิดจากการกระทำของตัวเองล้วนๆ :เฮ้อ:
อยากจับปลาสามมือดีนัก สมน้ำหน้า พ่อคนหล่อเลือกได้ :katai3:
-
กันต์รู้ซะทีนะ ว่าไอ้ความโลเลของตัวเองมันทำให้คนที่รักเจ็บปวด
เพราะงั้น คราวนี้ต้องหนักแน่นนะ รักษาคนที่เรารักและรักเราไว้ดีดี
แอบเข้าใจความรู้สึกของพี่เอิร์ธอยู่นะ เรื่องที่คืนดีกันง่ายๆหน่ะเพราะพี่เอิร์ธรักนี่เนอะ
เพราะรักมันก็ให้อภัยได้ทุกๆอย่าง เพราะรักพี่เอิร์ธก็เลยยอมกันต์
กันต์.... ตอนหน้าถ้าไม่เสียตัว เด็กนักศึกษาเภสัขฯฝึกงานจะคาบพี่เอิร์ธไปกินแล้วนะ
อธิบายเรื่องมินดีๆหล่ะ อย่าทำพี่เอิร์ธเสียใจ เดี๋ยวติ่งพี่เอิร์ธคนนี้จะงอน
ปล. คนแต่งมาต่อเร็ว โคตรรักเลยยยยยยย
ปล2. ตอนหน้าขอพี่เอิร์ธทุกรูขุมขน 555
-
พี่เอิร์ธเล่นตัวอีกหน่อยสิๆๆๆ :katai3:
-
:katai2-1:
รอรับความหวาน
ฮิ้ววววว
กันต์เลิกงี่เง่าแล้ว
-
ได้เวลาเลิกกินมาม่าแล้วใช่ป้ะ :mew2:
อย่าให้มินมีบทอีกนะ เกลียดมัน
เอามันไปไกลๆ เลย จะให้คู่กับอิเจมส์หรือใครก็ช่างหัวมัน :m31:
-
อะไรยังไงงงงงงงงงงง
555555555
-
โอยยยยยยชนกันต์โมเอรรรรรร้(ได้ข่าวว่ามันดราม่าอยูนะ)
รักนายเอกเรื่องนี้
*ชูป้ายไฟ* *เขี่ยพี่เอิร์ธออกนอกเฟรม*
-
:hao5:
จะร้องไห้ สงสารกันต์นิดนึงนะ
และในที่สุดกันต์ก็ชัดเจนได้ซักที
ถึงแม้ว่ายังไม่ได้อธิบายให้พี่เอิร์ธเข้าใจเรื่อง ที่กอดกับมิน
แต่แค่บอกว่ารัก บอกว่าเลือกพี่เอิร์ธ แค่นั้นมันก็พอแล้ว
กันต์ ผู้ชายแบบนี้หาไม่ได้แล้วนะ
พี่เอิร์ธ หนูก็รักพี่!!!!! (ฮ่าๆๆๆ กันต์ถีบกระเด็น)
-
ปรับความเข้าใจกันแล้ว........
ไปหมดสติให้หมอยาพยาบาลได้อีก.......
งานนี้จะโดนดุมั้ยน่ะ
-
ช่วงหนึ่งแอบอยากให้กันต์คู่กับเหยา แต่ถ้าเลือกเอิร์ธรักเอิร์ธก็ไม่ขัดศรัทธาค่ะ มีแต่จะสนับสนุน
-
ดีใจที่กันต์กล้าออกมาเผชิญกับปัญหาไม่ปล่อยทิ้งไว้นานเกิน และดื้อพอที่จะยื้อให้ได้คุยกับพี่เอิิร์ธจนได้
แล้วก็ดีใจที่พี่เอิร์ธให้โอกาสน้องอีกครั้ง กันต์อ่อนแอมากจนน่าสงสาร เสียหลักหักหลบไปหลายวันเลย
่ส่วนพี่เอิร์ธแกก็ยังเต็มเปี่ยมด้วยความรักและห่วงใยที่มีให้เนอะ เห็นน้ำตากันต์ก็แบบไม่ไหวแล้ว
แล้วยิ่งกันต์ไม่ใช่ผู้ชายแบบแต๋ว แต่เป็นแบบผู้ช้ายผู้ชาย ร้องไห้ขนาดนี้นี่คงสุด ๆ แล้ว
พี่เอิร์ธขู่ไว้แล้วนะ ต่อไปจะหวงให้สะบัดเลยในฐานะที่เป็นแฟนกันแล้ว เย้ๆๆ คนอ่านดีใจจัง
ขอบคุณค่ะ
-
ปรากฏว่าชนกันต์ช็อกเพราะไข้แดกสูงแทบปรอทแตก
กร๊ากกกกกกกกกกกก
:jul3:
-
เจมส์จิกับพี่เอิร์ธนี่ใครหล่อกว่ากันงะก๊ากกกกกกกกกกกกก
โอ้ยกันต์เป็นเด็กน้อยมากตอนนี้ ก็นะเกือบจะพลาดแล้วแกรรรรร
พี่เอิร์ธหล่อโคตร เราว่ากันต์จะไม่ปล่อยพี่เอิร์ธมากกว่ากิกิ
-
พยายามอ่านอยู่หลายวันแล้ว ในที่สุดก็ตามทันเสียที yes!!!
ชอบกันต์มากๆ เลยค่ะ รู้สึกเหมือนคนแบบนี้เราสามารถเห็นได้ทั่วๆ ไปดี คือจะอธิบายยังไงดีคะ เวลาที่เราอ่านมักจะคิดว่าชนกันต์มีตัวตนอยู่จริงๆ และเป็นคนที่เราอาจจะเดินสวนเมื่อไหร่ก็ได้ มันก็เลยทำให้เราชอบคนแบบนี้ ไม่รวย ไม่อ่อนแอ ไม่เย่อหยิ่ง ไม่สำออย ปากแข็ง ขี้หลี มีอารมณ์ครบถ้วนแบบที่มนุษย์ควรจะเป็น บอกตรงๆ ว่าชอบมาก!!!
รอตอนต่อไปนะคะ :mew1:
-
จริงๆแล้วชนกันต์ไม่ได้รักทั้งพี่เอิร์ธและภูมินทร์ นางรักแต่ตัวเองนะ...
อ่านแล้วหงุดหงิดชนกันต์ค่ะ น้อยเรื่องมากเลยที่เราอ่านแล้วจะไม่ชอบนายเอก
คุณ -west- แต่งดีจนเราอินจัดค่ะ รักเร่ โลเลสมชื่อจริงๆ
ตอนรู้ว่าภูมินทร์หลอก ชนกันต์เสียความรู้สึก ก็ยังเข้าใจภูมินทร์ได้
แต่ดันมาดราม่ากับพี่เอิร์ธกับเรื่องในอดีตที่พี่แกเคลียร์ตัวเองไปแล้ว
เข้าใจเลยที่พี่แกบอกว่ายอมแพ้ รักขนาดนี้ยังไม่ยอมรับกันก็ปล่อยไปคงจะดีกว่า
ชนกันต์เจ็บเพราะความคิดของตัวเอง ความโลเลของตัวเอง
แต่พี่เอิร์ธเจ็บเพราะคนรักไม่เชื่อในความรักของตัวเอง
อืมมมม เราว่ามันเจ็บต่างกันอยู่นะ
พี่เอิร์ธพระเอ๊กพระเอก ไม่ใช่คนดีอะไรเลย ดูได้จากการกระทำหลายๆอย่าง
แต่อย่างน้อยพี่แกก็เข้าใจหัวใจตัวเอง
ไม่อยากให้พี่เอิร์ธยอมง่ายๆแบบนี้เลยค่ะ
หาแฟนใหม่เถอะพี่ จะยึดติดอะไรนักหนากับคนแบบชนกันต์ :katai1:
ขอบคุณสำหรับนิยายดีๆจ้า
ปล.อ่านแล้วอินจัดจริงๆค่ะ หงุดหงิดชนกันต์ เอานางไปทิ้งงงงงง (หัวเราะ)
-
โอ้ยยยย ในที่สุดก็ชัดเจนสักที....
ยินดีกะพี่เอิร์ธด้วยนะค้าาาาา
-
ดีแล้วล่ะที่เลือกจะรักพี่เอิร์ธต่อ เชื่อในความรู้สึกของตัวเองนะกันต์ :กอด1:
ตั้งแต่แรกก็คิดว่ามินไม่น่าจะใช่พระเอกของกันต์หรอก ต่อจากนี้ก็เป็นเพื่อนที่เป็นแค่เพื่อนจริงๆเนอะ
-
เย้ๆ :mc4:
รออ่านตอนหน้าค่ะ
มาต่อเร็วๆ นะจ๊ะ
-
กันต์ชัดเจนแล้วสินะ ยินดีด้วยนะคุณหมอยา :mc4:
-
:pig4: :pig4: :pig4:
-
ดีกันแล้ววววว สินะๆๆ
-
ตอนหน้าขอหวานๆซักตอนนะคะ :hao5: :hao5:
-
อ่านตอนแรกก็ชอบแล้วค่ะ ชอบกันต์อะ
จะอ่านเรื่อยๆนะคะ
-
เย่ๆๆ ดราม่าหายสิ้นสุดแล้วว
-
อ่าห์ โอเคกันแล้ว :katai5:
ขอบคุณมากค่ะ ~^^
-
รับได้ถึงความเจ็บปวดของชนกันต์ทีเดียว
-
อ่า หมดมาม่าซะที ดีใจจัง
-
จบดราม่าซะที :เฮ้อ:
งี้จะตั้งหน้าตั้งตารอตอนหน้าเลยยย อยากได้ความหวานให้หัวใจกระชุ่มกระชวยย :impress2:
-
อร๊ากกกกกกกกกกก
ตอนหน้ามีหวาน
รอๆๆๆ
-
อ่านรวดเดียว. ทุกคนมีเหตุผลของตัวเองทั้งนั้น.
ชอบทุกคนนะ คนแต่ง แต่งได้ดีทีเดียว มีมิติ
อยากให้ใหญ่คู่กับมินจัง. คนนึงผู้ใหญ่คนนึงเด็ก. :))
-
กันต์ทำลายกำแพงของความไม่มั่นใจในตัวพี่เอิร์ธได้แล้ว ปัญหาทุกอย่างคลี่คลาย
จะได้รักกันหวานชื่นซะที
-
ชอบๆเรื่องนี้อ๊า ><
-
หมดมาม่าแล้วดีใจจัง
-
มารอ พ่อดอกรักเร่
-
สั้นๆว่า "ฟิน"
คือไม่รู้จะคอมเม้นท์อะไรแล้ว
พี่เอิร์ธน่ารักมากกกกกกกกก
ฮือออออออออออออออออออ :hao5:
:ling1: :ling1: :ling1:
-
อ่านอยู่ 2 วันเต็มๆ ตามทันล่ะ ฮ๊า~~~ ชอบฉิบ!!! :laugh:
รอฉากกันต์ถวายตัวให้พี่เอิร์ทนะ :haun4:
-
(http://upic.me/i/nq/1untitled-3.gif)
Dahlia 23
นานมากที่ผมไม่ได้กลับบ้าน แต่ผมยังจำคุณครูสอนภาษาไทยกับคุณครูสอนพละระดับชั้นประถมได้อย่างดี ครูชานนท์เป็นชายรูปร่างสูง พุงพลุ้ยนิดหน่อย มีหนวดขึ้นหรอมแหรมเพราะไม่ใส่ใจจะโกน ผมสีดอกเลาถูกซอยสูง เป็นคนดุแต่ใจดีลึกๆ ลึกมาก ผมได้จมูกกับคิ้วของเขามา ส่วนครูแก้วตาเป็นครูที่เห็นหน้าปุ๊บแล้วนึกออกทันทีว่าสอนวิชาภาษาไทย ผมตัดเสมอติ่งหูสีเดียวกับผมของครูชานนท์ เป็นหญิงวัยกลางคนตัวท้วม ใส่แว่นที่มีสายสร้ายคล้องกับคอ ชุดที่ครูชอบใส่เป็นสีชมพูบานเย็น ผมเหมือนกับครูแก้วตาที่ตากับปาก น้องสาวผมก็เช่นกัน แต่รูปหน้าผมได้จากแม่ ส่วนน้องได้จากพ่อ
ผมหลับตาลงปรับโฟกัส ลืมตาอีกครั้งยังเห็นภาพของชายหญิงวัยทองนั่งอยู่บนโซฟาในห้องที่ไม่คุ้นตา พ่ออ่านหนังสือพิมพ์ ส่วนแม่กำลังปอกผลไม้ คนที่ฟุบหน้าอยู่ข้างเตียงเป็นน้องสาวอายุห่างกัน 7 ปี ไม่ได้หลับหรอก ฟุบลงไปเล่นบีบีใต้เตียงต่างหาก
“กานต์....”
“อ้าว พี่กันต์ ตื่นแล้วเหรอ? เป็นไงบ้าง?”
ชนากานต์รีบเก็บโทรศัพท์ใส่กระเป๋ามาจับมือผม ผมไล่มองผ้าห่มกับชุดที่สวมพบว่ามีชื่อโรงพยาบาลที่พี่เอิร์ธทำงานอยู่กระจัดกระจาย อ้อใช่.. ผมจำได้ว่าคุยกับพี่เอิร์ธ จากนั้นจู่ๆก็หน้ามืดไปเลย
“ตัวไข้สูงตั้ง40 องศา โรงบาลเลยโทรมาบอกแม่ นี่ถ้าตัวไม่ป่วยคงไม่ได้เจอกันใช่ไหม ไม่กลับบ้านเลย”
“อืม งานยุ่งน่ะ มากันนานหรือยัง?”
“สักพักแล้ว เค้าซื้อขนมมาฝากตัวด้วย นี่ๆ ถามอะไรหน่อยสิ ตัวรู้จักหมอที่ชื่ออติวิชญ์เป็นการส่วนตัวด้วยเหรอ? เค้าเห็นเดินเข้ามาดูเกือบทุกชั่วโมงเลย ล้อหล่อ”
พ่อกระแอมไอในลำคอ พับหนังสือพิมพ์เก็บแล้วเดินมาเกาะขอบเตียง “กานต์อย่าเพิ่งกวนพี่กันต์สิ แล้วเป็นยังไงบ้างเรา ปวดหัวไหม?”
“ครับ แต่ดีขึ้นแล้ว”
“ทีหลังก็อย่าโหมงานมาก ป่วยจนได้”
พ่อบ่น ผมอยากเถียงว่าไม่ได้โหมงานจนป่วย แต่กินเหล้าจนป่วยต่างหากก็เกรงจะได้ฟาดแม่ไม้มวยไทยกับพ่อที่โรงพยาบาลเข้าให้ พ่อผมไม่ทั้งกินเหล้า และสูบบุหรี่ เรื่องพวกนี้เลยกลายเป็นเรื่องต้องห้ามไปด้วยสำหรับคนที่บ้าน เคยทะเลาะกันรุนแรงครั้งหนึ่งตอนที่แม่สงสัยเรื่องกลิ่นบุหรี่ และพ่อมาเจอก้นบุหรี่ในห้องเมื่อสมัยมัธยม จากนั้นผมก็ระแวดระวังมากขึ้น ไม่ได้เลิก แต่ถ้าอยู่บ้านก็จะไม่สูบ รวมไปถึงวันไหนที่ออกไปกินเหล้าจะเลือกกลับบ้านเวลาที่แน่ใจว่าทุกคนเข้านอนแล้วเท่านั้น ดังนั้นจึงต้องทดเรื่องเมาเอาไว้ในใจแทน
“ตื่นแล้ว หิวหรือเปล่า ผลไม้ไหมกันต์”
แม่ชะเง้อถามจากโซฟาแต่ไม่รอคำตอบ พักเดียวจานแอปเปิลก็วางอยู่บนตักผมซึ่งถูกพยุงให้นั่งพิงหมอน ชนากานต์เปิดช่องการ์ตูน แย่งแอปเปิลที่แม่ปอกให้ไม่ขาดปาก พอสมใจก็ไปนอนรอบนโซฟา ให้แม่มานั่งเก้าอี้เฝ้าคนป่วยติดกับผมแทน
“นี่ผมกลับได้หรือยังครับ?”
“ไข้ยังไม่ลดเลย หมอบอกให้อยู่รอดูอาการก่อน เหยาบอกเราไข้สูงมาสองวันแล้ว หมอเลย กลัวจะเป็นไข้เลือดออก”
“ไอ้เหยามาด้วยเหรอ?”
ผมชะเง้อคอหา แต่ไม่เห็นใคร หันกลับมามองแม่ทางนี้ก็ยิ้มหวาน “มาพร้อมขุน เพิ่งกลับไปก่อนเราตื่นไม่นานเอง เพื่อนที่เป็นหมอของเราคงโทรตาม”
“พี่เอิร์ธน่ะเหรอ? เป็นเภสัชครับแม่”
พอพูดถึงหมอยา ชนากานต์ก็เด้งผางมาเกาะแข้งเกาะขาผมริกริก
“ตัวไปรู้จักกันได้ยังไงอะ เล่าให้เค้าฟังหน่อย”
“รุ่นพี่ที่โรงเรียนตอนมัธยมน่ะ เป็นเพื่อนขุนมันอีกทีด้วย”
“มีแฟนหรือยัง? อุ้ย...” น้องสาวผมสะดุ้งเมื่อเห็นว่าใครเข้ามาในห้อง มัวแต่คุยกันเลยไม่ได้ยินเสียงเคาะในทีแรก พี่เอิร์ธเหลือบตามองผมนิดเดียวแล้วยิ้มให้พ่อกับแม่ ในมือมีถุงขนม นมและผลไม้
“พี่เขามาแล้ว ก็ถามเลยสิ”
พ่อกระเซ้า พี่เอิร์ธทำหน้าเหรอหรา ส่วนยัยกานต์ก้มหน้างุด แม่เลยรีบแหย่ให้น้องสาวเขินหนัก “ลูกสาวแม่เขาอยากรู้ว่าเรามีแฟนหรือยังน่ะ”
พี่เอิร์ธหันมาสบตากับผมแป๊บเดียว เรายังไม่พูดอะไรกัน ไม่มีคำทักทาย พี่เอิร์ธไม่ได้ถามอาการ รวมทั้งไม่ประหลาดใจด้วยซ้ำที่เห็นว่าผมตื่นมานั่งคุยกับครอบครัว ผมรีบก้มหน้า ทำเป็นขยับหมอนเตรียมตัวนอนต่อ แม่งไม่สนใจผม หน้ายังไม่มองเลย สรุปก่อนผมสลบมันไม่ได้บอกว่าจะไม่ปล่อยมือไปจากผมแล้วหรือไง ทำไมถึงทำเย็นชาแบบนี้ ผมได้แต่คิดฟุ้งซ่านไปคนเดียว ตบหมอนปุๆแสดงตัวว่ากูหงุดหงิดนะภายในห้องผู้ป่วยพิเศษของโรงพยาบาลเอกชน กระทั่งคำตอบกระชับของหมอยาดังขึ้นในประโยคแรกผมก็เผลอลอบยิ้มที่มุมปาก
“มีแล้วครับ.....” ยัยกานต์ร้อง “ว้า....” เบาๆแล้วยื่นมือไปรับถุงขนมจากพี่เอิร์ธ
หนุ่มแว่นเดินยิ้มผ่านเตียงผู้ป่วยไปเก็บผลไม้กับนมเข้าตู้เย็น แม่รีบขอบคุณพลางบอกว่าเกรงใจนักหนา ก่อนหันมาบอกผมว่าอย่าเพิ่งนอน ให้รอทานมื้อเย็นจะได้กินยารอบเดียวเพราะใกล้เวลาหมอมาแล้ว ผมทำหน้าหน่ายๆ ผมเกลียดอาหารโรงพยาบาล ไม่ว่าโรงพยาบาลไหนๆก็ไม่เคยชอบ
“รอดูอาการอีกสักวันสองวัน ถ้าเป็นไข้เฉยๆก็กลับไปทำงานได้แล้ว”
พ่อพูดเมื่อเห็นผมทำมุ่ยหน้า มือใหญ่เอื้อมมาลูบหัวผมสายตายังเต็มไปด้วยความเป็นห่วง ผมเปลี่ยนช่องทีวีไปเรื่อยๆ กานต์เลิกดูการ์ตูนแล้วหันไปหยิบหนังสือเรียนในกระเป๋ามาชวนพี่เอิร์ธคุยแทน ปีนี้กานต์จะเข้ามหาวิทยาลัย ผมไม่ได้คุยกับน้องเท่าไหร่แต่พอรู้ว่ารายนั้นอยากเป็นหมอตั้งแต่เล็ก เคยเอาวิชาพื้นฐานจำพวกเคมีมาถามผม ผมก็ตอบไม่ได้ พอมีโอกาสได้เจอเภสัชกรหนุ่มก็รีบเอาหนังสือเรียนมากางช่วยกันทำโจทย์ใหญ่ สักพักพอเห็นสมควรแก่เวลา พ่อก็บอกแม่ว่าจะกลับไปเอาเสื้อผ้ามาให้สำหรับที่จะเฝ้าผมคืนนี้ พี่เอิร์ธรีบออกตัวว่าตัวเองอยู่เวรที่โรงพยาบาลอยู่แล้วเลยจะอยู่เป็นเพื่อนผมให้ ทั้งคู่มีทีท่าเกรงใจแต่พอพี่เอิร์ธย้ำอีกครั้งแม่เลยหันมาบอกว่าหลังโรงเรียนเลิก พรุ่งนี้จะรีบมาเยี่ยม
มื้อเย็นวันนี้ผมทานข้าวได้ค่อนข้างน้อยตามคาด ทั้งเพราะอาหารของโรงพยาบาลที่รสชาติแย่เสมอต้นเสมอปลาย กอรปกับยังเบื่อๆอาหารอยู่ หลังมื้อเย็นแม่เลยยัดผลไม้ให้ผมทานต่ออีกนิดหน่อยก่อนกินยา สักพักผมก็หลับ ตื่นขึ้นมาอีกทีเมื่อมีสัมผัสเย็นๆทาบอยู่บนหน้าผาก คนที่บ้านกลับไปหมดแล้ว เหลือแต่ชายหนุ่มในเสื้อเชิร์ตสะอาดตายืนใช้ผ้าเช็ดตัวผมเรื่อยๆ
“พี่เอิร์ธ....”
“ไปอยู่ไหนมาทำไมปล่อยให้ยุงกัดทั้งตัว ไม่รู้หรือไงว่าถ้าติดโรคจากยุมันอันตราย”
พี่เอิร์ธทักทายด้วยน้ำเสียงกึ่งดุ ผมไม่ตอบยกมือขึ้นจับแขนพี่เอิร์ธไว้ วันนี้ทั้งวันเราแทบไม่ได้คุยกันเลยอาจเพราะทั้งพ่อกับแม่อยู่ด้วย ดวงตาคมสบกับผมผ่านเลนส์แว่น ผมรู้ว่าพี่เอิร์ธเป็นห่วงและยินดีเหลือเกินกับความรู้สึกนั้น พักเดียวเตียงผู้ป่วยก็ยวบลง พี่เอิร์ธทรุดตัวนั่งข้างๆขณะที่ผมพยายามดันตัวเองลุกขึ้นนั่ง ชายหนุ่มดึงมือออกจากการเกาะกุมของผม ยกขึ้นลูบข้างแก้มแผ่วเบา
“ไข้ลดลงบ้างแล้ว ตอนเย็นที่พยาบาลมาเช็ดตัวให้ยังไข้สูงอยู่เลย”
ผมพยักหน้า มองเครื่องหน้าของชายหนุ่มที่ดูท่าทางอิดโรยกว่าปกติเล็กน้อย ใต้ตาของคนขาวค่อนข้างคล้ำ ส่วนภายในดวงตาสีดำขลับเจือไปด้วยความกังวล พี่เอิร์ธมองหน้าผม ผมมองหน้าพี่เอิร์ธ ชั่วจังหวะหนึ่งก็รู้สึกถึงลมหายใจผะแผ่ว ไม่รู้ว่าตั้งแต่เมื่อไหร่ที่เราขยับเข้ามาใกล้กันขนาดนี้ ภายใต้เสียงของเข็มนาฬิกา ความมืดข้างนอกอาจกำลังดึงดูดให้ผมกับชายหนุ่มเคลื่อนตัวเข้าหากันด้วยความโหยหา ผมไม่รู้ว่าใครเป็นฝ่ายเลื่อนหน้าเข้ามาก่อน รู้ตัวอีกทีริมฝีปากเราก็สัมผัสกันแล้ว
“....ฮืม......”
พี่เอิร์ธจูบ จับปลายคางผมด้วยปลายนิ้ว เอียงหน้าให้ริมฝีปากเราแนบกันยิ่งกว่าเก่า ปลายลิ้นอุ่นเกลี่ยรอบกรอบปากผมช้าๆ กลิ่นของพี่เอิร์ธไม่ได้หอมหวาน แต่มีเสน่ห์เย้ายวนในรูปแบบของผู้ชาย ผมคล้องแขนขึ้นรอบคอใช้ปลายจมูกไล่ดอมดมที่แก้มขาว จากนั้นก็ปรับองศารูปหน้าให้รับปลายลิ้นของอีกฝ่ายซึ่งแทรกเข้ามากวาดต้อนได้มากขึ้น ชั่วระยะเวลาหนึ่งที่ทั้งสั้นและยาว เมื่อชายรูปร่างใหญ่ผละถอยมา ผมก็เอาแต่จ้องมองปากที่มันวาวราวมีน้ำตาลเคลือบไม่ละสายตาไปไหน
“ทำสายตาแบบนั้นอยากให้จูบอีกหรือไง”
ผมรู้สึกร้อนขึ้นมาบนหน้าทันทีเมื่อถูกกระเซ้า ไม่คิดว่าตัวเองจะขี้อาย แต่ก็ไม่เคยมีใครมาเย้าแหย่เรื่องแบบนี้ พี่เอิร์ธยิ้มใจดี ใช้นิ้วหัวแม่มือคลึงเนื้อแก้มผมเบาๆ
“น่ารัก...”
“เพี้ยนเหรอ”
“คนชมก็ดุอีก ยังปวดหัวอยู่หรือเปล่า วันนี้พี่ไม่กล้ารุ่มร่ามกับเรามาก กลัวที่บ้านกันต์สงสัย ดูเหมือนพ่อจะดุ”
“เดาถูกเผง” ผมว่าพลางนึกถึงครูพละคนเก่ง “ลึกๆเขาก็ใจดีนะ แต่ตอนที่จับได้ว่ากันต์สูบบุหรี่นี่โดนฟาดหนักเหมือนกัน ถ้ารู้ว่ากันต์เป็นเกย์มีหวังกระทืบไส้แตก” ผมหัวเราะกลบเกลื่อน แต่พี่เอิร์ธกลับมีสีหน้าเครียดขึงขึ้นมาถนัด มือที่จับผมไว้บีบแน่นขึ้น สีหน้าลำบากใจอย่างเห็นได้ชัดเมื่อผมพูดถึงเรื่องนี้
“ไม่เป็นไรหรอกน่า เขาไม่อยากรู้เราก็ไม่ต้องบอกไงว่าคบกันอยู่”
“พี่เป็นห่วงกันต์”
“นี่ กันต์จะ 25 แล้วนะพี่เอิร์ธ ไม่ต้องห่วงหรอก เรื่องที่บ้านกันต์จัดการได้”
ผมกระชับมือขาวเอาไว้แม่นมั่น คู่สนทนาสบตาผมแล้วดึงเข้าไปกอด “ถ้ามีอะไร อย่าลืมว่าพี่พร้อมจะช่วยกันต์นะ”
“รู้แล้ว” ผมยิ้ม พาดสันคางบนลาดไหล่กว้าง ผมเหลือบมองดูนาฬิกา พี่เอิร์ธบอกจะเข้าเวรตอนค่ำๆ นี่ก็ค่ำแล้วยังไม่เห็นไปไหน ทำหน้าตาดราม่าเนียนกอดอยู่ได้ ผมผละตัวหนีเล็กน้อย คนตัวโตมุ่ยหน้า
“ไม่ไปทำงานหรือไง?”
“นี่สิ้นเดือนแล้ว...”
“แล้ว?”
“ก็ใบลาออกมีผลแล้วน่ะสิ ที่บอกว่าจะลาออกจากโรงพยาบาลมาดูโรงงาน จำไม่ได้เหรอ? ที่จริงเมื่อสายๆที่กันต์มาหาพี่กำลังเก็บของอยู่ นั่นเวรสุดท้ายเลยรู้ไหม ยังแอบเบี้ยวมาปรับความเข้าใจกับเราอีก นี่ก็พลาดงานเลี้ยงส่งด้วย ตอนแรกกะจะไปเมากับน้องๆสักหน่อย”
พี่เอิร์ธค่อยยิ้มออก ผมชกอุกไปที่อกแข็งเบาๆ พูดอีกก็อิจฉา หมอยาบอกจะพาผมเข้าฟิตเนสยังไม่เห็นจะเคยพาไปสักที
“ก็ไปสิ กันต์ไม่ได้ห้ามสักหน่อย”
“ใครจะกล้าไป แฟนป่วยอยู่ทั้งคน งานเลี้ยงน่ะไว้วันหลังก็ได้ ไว้กันต์หายป่วยก่อนดีกว่า”
ทำเป็นประเหลาะเรียกคะแนนทับ สักพักเสียงโทรศัพท์ก็ดังตัดฉาก เป็นเครื่องของพี่เอิร์ธแต่เจ้าของกลับยื่นให้ผม แค่อ่านชื่อผมก็เห็นหน้าอ้วนๆของใครบางคนขึ้นมาเด่นหรา พอกดรับปลายสายไม่รอให้ผมพูด รายนั้นยิงคำถามใส่รัว
“สรุปไอ้กันต์ป่วยเป็นอะไรวะ ไข้ลดหรือยัง เมื่อวานตอนกูโดนตัวมันมือแทบไหม้ไม่คิดว่าจะเป็นหนักขนาดนี้ พรุ่งนี้ถ้าไม่ดีขึ้นที่ออฟฟิศจะไปเยี่ยมมันกัน สาวๆแม่งวอแวถามกูจังว่าจะให้ไปซักมันเอง ว่าแต่นี่มึงอยู่กับกันต์หรือเปล่า?”
ผมหัวเราะ ไอ้ขุนเงียบไปครู่หนึ่งแล้วถาม “อะไรวะไอ้เอิร์ธ นี่เครียดจนบ้าไปแล้วเหรอ? กันต์มันแค่ป่วยนะไม่ได้ตาย”
“เออ กูไม่ได้ตาย ไอ้ห่า ถามยังกับกูเป็นลูคีเมียระยะสุดท้าย”
“อ้าว เชี่ยกันต์ ฟื้นแล้วเหรอ? เออๆ ดี กูนึกว่ามึงจะเป็นเจ้าชายนิทราไปเสียอีก เป็นไงบ้าง กูไปเยี่ยมมึงมาเมื่อตอนบ่ายๆ โดดงานไปกับเหยาหมิงแต่มึงหลับอยู่เลยกลับกันมาก่อน”
“อืม แม่บอกแล้ว ขอบใจที่ห่วง”
“แล้วนี่มึงดีกับผัวรึยัง?”
ปากแม่งวอนตีน แต่รู้ว่ามันถามด้วยความเป็นห่วงผสมเสือกล้วนๆเลยตอบอืมในลำคอ ขุนศึกไม่จบแค่นั้น มันเซ้าซี้ว่า อะไรนะ จนผมตอบพลางเบือนหน้าหนีจากคนจ้องไปทางอื่นว่า “ดีกันแล้ว”
“เออ ค่อยยังชั่ว ทีหลังอย่าทะเลาะกันอีกนะ กูปวดหัวฉิบหาย ไอ้เอิร์ธอย่างกับเจ้าเข้า ตอนที่ตื่นมาไม่เจอมึงน่ะ แม่งถึงกับตามมาลากคอกูไปหามึงที่คอนโดเลย กลัวว่าถ้าไปคนเดียวแล้วมึงจะไม่เปิดมารับ ยิ่งพอไปไม่เจอมึงนะกันต์ โอย ไม่อยากจะเผาเพื่อนเลยว่ะ แต่กูไม่เคยเห็นมันเป็นหมาบ้......”
“พอแล้ว คุยอะไรกัน”
เพราะเสียงของไอ้ขุนลอดจากลำโพงโทรศัพท์ คนที่นั่งอยู่ใกล้ๆเลยพอจะจับใจความได้ว่ากำลังถูกนินทาระยะเผาขน พี่เอิร์ธยื้อมือถือไปทั้งๆที่ผมยังคุยไม่เสร็จ ดุเพื่อนตัวเองผ่านโทรศัพท์ว่าพูดจาไม่รู้เรื่องสองสามประโยคแล้ววางสาย พอหันมาเห็นผมยิ้มกรุ้มกริ่มมองอยู่หูขาวๆก็แดงก่ำ คนตัวโตกระแอมในลำคอเล็กน้อยพลางปรับสีหน้า
“ยิ้มอะไร?”
“ยิ้มคนฟอร์มจัด มาง้อถึงที่ยังจะทำตึงใส่อีก ทั้งๆที่เป็นห่วงกันต์แท้ๆ”
“ยังจะมายิ้ม มันน่าจะโกรธให้นานกว่านี้ไหมเนี่ย? ทำร้ายจิตใจพี่แล้วยังไม่รู้สึกผิดอีก ตอนที่พูด อยากยอมแพ้จริงๆนะเนี่ย”
พี่เอิร์ธเงียบไปเหมือนคิดอะไร แววตาสงบปิดลงเมื่อประโยคถัดมาพูดเสียงต่ำ“....แต่พอคิดว่าจะต้องอยู่แบบไม่มีกันต์แล้ว......”
ผมรับรู้ถึงความรู้สึกเจ็บปวดแม้ประโยคนั้นจะไม่จบดี ผมเอื้อมมือไปแตะข้างแก้มอีกฝ่าย พี่เอิร์ธลืมตาขึ้นใช้ปลายนิ้วเกลี่ยปอยผมที่ตกลงมาระหน้าผม ก่อนโน้มตัวลงมาจูบที่ข้างแก้ม “....พี่รักกันต์มากนะ เป็นความรักที่เห็นแก่ตัว ไม่อยากจะแชร์กันต์ให้คนอื่น ถ้ากันต์เลือกจะไปวันนั้น พี่ก็คงต้องปล่อย”
“กันต์ขอโทษ... กันต์แค่กลัวไปสะระตะ กลัวตัวเองเป็นของเล่น กลัวตัวเองไม่สำคัญ กันต์ไม่อยากรู้เรื่องเป็นคนสุดท้าย”
ผมละคำว่าเหมือนกับเมื่อหกปีก่อนเอาไว้ เปล่าประโยชน์ที่จะดึงมันขึ้นมาพูดอีก สิ่งที่ควรจะคุยกันควรเป็นการปรับความเข้าใจไม่ใช่ตอกย้ำ พี่เอิร์ธพยักหน้ารับฟัง กระซิบเพียงเสียงเบาแต่หนักแน่น “พี่รู้แล้ว... ขอโทษ”
เรากระชับมือที่จับกันเอาไว้แน่นราวกับจะบอกอีกฝ่ายให้เริ่มต้นกันใหม่ เสียงเคาะประตูดังขึ้น พี่เอิร์ธเลยลุกออกจากเตียง พร้อมกับพยาบาลถือถาดยาเข้ามา หล่อนโปรยยิ้มให้อดีตเพื่อนร่วมงานซึ่งอีกฝ่ายก็ผงกหัวรับเหมือนปกติ
“ยาก่อนนอนค่ะ คุณเอิร์ธนอนเฝ้าน้องเหรอคะวันนี้” พยาบาลสาวถามยิ้มๆ เอาปรอทมาวัดไข้ พี่เอิร์ธตอบรับ เทน้ำเปล่าใส่แก้วแล้วยื่นให้ผมรับมาดื่ม
“ไข้ลดลงแล้ว สงสัยกำลังใจดี เดี๋ยวพรุ่งนี้คุณหมอจะมาถามอาการช่วงสายๆ ถ้าไม่มีไข้แล้วก็ทานอาหารได้ ก็น่าจะกลับบ้านได้ พักผ่อนเยอะๆนะคะ”
ผมยิ้มรับ พอคุณพยาบาลกลับออกไปแล้วพี่เอิร์ธก็ปรับเตียง จัดท่าให้ผมนอนพลางกระชับผ้าห่มให้คลุมปิดไหล่ เจ้าของใบหน้าหล่อเหลาโน้มลง จูบบนหน้าผาก ดวงตาอ่อนโยนจับจ้องระยิบ ผมเห็นแล้วก็อดใจสั่นเหมือนทุกทีไม่ได้
พอเถอะพี่... ผมกำลังจะหัวใจวาย
“กันต์...”
“ครับ?”
“ออกจากโรงพยาบาลแล้วย้ายไปอยู่ที่บ้านพี่นะ ให้พี่ดูแลกันต์”
ผมเงียบ หลบสายตาลงต่ำ ก่อนหน้านี้ไปๆมาๆระหว่างบ้านพี่เอิร์ธกับคอนโดอยู่ระยะหนึ่งแต่ไม่ถึงกับไปทุกวัน พอถูกจู่โจมแบบนี้ก็อดที่จะเขินขึ้นมาไม่ได้ เห็นแบบนี้ผมก็ไม่เคยอยู่กินกับแฟนคนไหนเป็นกิจลักษณะนี่ครับ ปัญหามากมายเหมือนลิ้นกับฟันถ้าเราต้องใช้ชีวิตอีกครึ่งหนึ่งร่วมกับใครซึ่งเป็นสิ่งที่ผมเลี่ยงมาตลอด ทั้งๆที่กลัว แต่อีกใจหนึ่งกลับเรียกร้องหาว่าบางทีผมกับพี่เอิร์ธอาจต้องการเรียนรู้กันอย่างใกล้ชิดมากกว่านี้อีกสักขั้น
สัมผัสอุ่นชื้นแตะลงบนแก้มผมอีกครั้ง คนจอมฉวยโอกาสละออกไปแล้วตอนที่ผมรู้สึกตัว พี่เอิร์ธยิ้มตาปิด ลูบหัวผมซ้ำ นานแล้วที่ไม่ได้เห็นลักยิ้มของพีเอิร์ธ มันมีเสน่ห์มากจริงๆ “ไว้ค่อยให้คำตอบก็ได้ คืนนี้นอนได้แล้ว ฝันดีครับกันต์”
ผมเหลือบตามองอีกฝ่ายที่ล้มตัวลงบนโซฟา มีผ้าห่มผืนเล็กที่ไม่สามารถคลุมได้ตลอดร่างทับไว้ ผมตะแคงข้าง หันมองรุ่นพี่แล้วยิ้มอ่อน
“ฝันดีครับพี่เอิร์ธ”
-west-
มากลางสัปดาห์อันแสนยุ่งเหยิง
ช่วงนี้งานเยอะมากกกกกกกก จริงๆ ที่เอามาลงก่อนวันอาทิตย์ไม่ใช่อะไร แอบมีคนอ่านไปทวงหน้าเพจ น่ารักกันจริงๆยังรอเรื่องนี้ด้วย >__< เริ่มเรียกน้ำตาลมาหน่อยละ ทำไมแต่ละคนต่างรอคอยให้อีกันต์(เรียกด้วยความรัก)ถวายตัวให้พี่เอิร์ธกันจังเลย ใจเย็นเน่อ ขอพี่เอิร์ธทำใจก่อน เตรียมการไม่ดีเดี๋ยวโดนมันคว่ำได้ง่ายๆ ฮ่าๆๆ
ปล. ขอบคุณสำหรับคนที่อ่านมาถึงตอนนี้ หวังเป็นอย่างยิ่งว่าพวกเราจะมีความสุขกับการอ่านครับ เจอกันภายใน10วัน จะไม่ให้เกิน สัญญา :mew1:
-
ดีใจจังในที่สุดก็ลงเอยกันได้ :o12:
โอ้ยยยย หวานมากกก. น่าอิจฉาจริงๆๆ :o8:
รอได้ค่าาา มาต่อเร็วๆน้าาา :mew1:
-
:katai2-1: :katai2-1:
ดีใจๆๆ ดีกันแล้ววววว
เรื่องเก่าๆก็ไม่ต้องเก็บเอามาคิดแล้วเนอะ
เริ่มต้นใหม่ อร๊ายยยย ขอหวานกว่านี้ได้มั้ย ฮ่าๆๆ
โอ้ยยยยย อยาจะบอกว่ามีความสุขที่ได้อ่าน
อยากอ่านตอนต่อไปไวๆๆ อ่า
แอบรู้สึกว่ามันสั้นทุกที ตอนที่สองคนนี้สวีทกัน
-
หวานมากกกกกกกกกกกกกกกกก หวานมากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก
ไม่ไหวแล้วววววววววววววว ทำไงดี ทำไมอิฉันอยากให้กันต์ป่วยนานๆ
จะได้ฉวยโอกาสแย่งที่เอิร์ธมาให้ตัวเองซะเลย อ๊ากกกก อ๊ากกกกกกกก
เห็นไหม พี่เอิร์ธ รักกันขนาดนี้ ถ้ากันต์ทำพี่เอิร์ธเจ็บอีกหล่ะก็ เค้าจะเอากันต์ไปเก็บ หึ่ย
จริงๆที่มาต่อช้าเพราะงานเยอะใช่ไหมฮะ เหนื่อยแย่เลย สู้ๆนะฮะ
ถ้ามาต่อเร็วๆจะอวยพรให้คุณชายหมอรักมากๆ ฮ่าๆ มาต่อเร็วๆนะฮะ
ปล. ชอบขุนมาก ชอบประโยคนี้ที่สุด “แล้วนี่มึงดีกับผัวรึยัง?” โอ๊ยยยย อ่านปุ๊บ ฮาก๊ากเลย ขุนแม่มตรงเกินไป ฮ่าๆ
-
แทบรอตอนกันต์ถวายตัวให้พี่เอิร์ธไม่ไหว 555555555 :ling1: :ling1:
กลัวดราม่าคุณพ่อกันต์มากเลย :z3:
:กอด1:
-
:katai2-1: เย่ๆๆ พี่เอิร์ธหล่อได้ใจมาก 55
กัยตต์ไปอยู่ด้วยกันกับพี่เอิร์ธเลยเถอะ
-
บทจะหวานก็หวานกันเกิ๊น ขอให้หวานอย่างนี้ตลอดๆนะ มาม่ายกที่ผ่านมานี่เหนื่อยมาก :katai1:
สู้ๆนะคนเขียน :mew3:
-
เริ่มแบบค่อยๆเพิ่มความหวานดีกว่า
ดูจริงใจ มั่นใจ กว่าจะถวายตัวรวดเดียว
-
เขาก็เริ่มหวานกันนะ แต่ทำไมดิฉันถึงรู้สึกเหมือนกับจะเห็นเมฆหมอกบนฟ้ามากันกลุ่มใหญ่ สงสัยอีกไม่นานจะต้องรับทานมาม่าโดยมีบิดาของชนกันต์เป็นเด็กเสิร์ฟ! :mew2:
-
อบอุ่น ละมุนละไม
แอร๊กกกกกกกกกกก พี่เอิร์ททททททท
-
งืออออออ ชนกันต์ <3
ชอบโมเม้นชนกันต์ อ้อนๆ น่ารักกกกกกกกก
-
ดีใจด้วยที่ดีกันแล้ว :mew1:
กันต์ก็อย่าโลเล ไม่เชื่อใจพี่เอิร์ธอีกหล่ะ
ขออย่าให้มินโผล่มาอีกเลย :katai1:
แต่อยากอ่านคู่คุณหมอกะเปรมจัง
แอบเป็นแฟนคลับคู่นี้ :o8:
-
หวานกันจัง
แต่ถ้าคุณพ่อรู้จะเป็นไงนะ
อยากรู้ๆๆๆ. พ่อคงดุมากๆๆๆๆ
-
แหม ทำเป็นปากแข็งนะคุณหมอยา ที่แท้ก็อ่อนเป็นขี้ผึ้งลนไฟเชียว อิอิ
-
555 ถ้ากลัวโดนกันต์คว่ำ ก็กดตอนไม่สบายไม่มีแรงตอนนี้เลยสิพี่เอิร์ธ :laugh: :laugh: :laugh:
-
ขอหวานแบบยังไม่ต้องมีพ่อกันต์มาขัดก่อนนะ
กันต์นี่ทำบุญด้วยอะร้ายยยยยยยยยยมีแฟนทั้งหล่อทั้งฉลาดแอร้
หายป่วยไวไวนะยะ
-
พอเข้าใจกัน อะไรๆมันก็เริ่มลงตัว :impress2:
-
หวานเว่อร์
หมั่นใส้ 555555
-
อิพี่เอิร์ธนี่ บทจะหวานก็หวานน้ำตาลเรียกพี่เลย
แต่ชวนกันต์ไปอยู่บ้านด้วยนี่ ไม่กลัวปัญหาแม่ผัวลูกสะใภ้รึงายเพ่
-
กรี๊ดอ่ะ..........ชอบๆๆๆๆ ปลื้มพี่หมอยาติดเพดาน อิๆๆ
-
โอ้ยย หวานซะ เขินเลย :-[
*ตอนแล้วไม่ได้ตอบ เพราะอะไร มันยังหน่วง เลยขอเว้นจนมันหวานค่อยตอบ ฮิฮิ*
-
อ้า หวานเย็นชื่นใจ
-
พี่เอิร์ธ น่ารักจัง อิอิ
รักกันดีดีนะจ๊ะ ^^
-
จะมีดราม่าพ่อตาลูกเขยมั้ยน้อ 555
-
คนป่วยก็ขี้อ้อน คนรักษาก็ตามใจกัน...หวานเชียววว
-
ขอให้หวานนานๆเถอะนะ
-
หวานกันแล้ววววว เขินนนนนน >///< แหมมมมมมม...
ตอนแรกรึว่าจะยังมึนตึงกันต่อนะเนี่ยตอนต้นๆที่พ่อแม้กันต์อยู่
ที่แท้เกรงพ่อตานี่เอง หุๆๆๆๆ
ฟ้าหลังฝนกระจ่างใสแล้ว หวังว่าเมฆฝนก่อนใหม่จะมาไม่เร็วนักนะ
- v -,,
-
เหมือนได้กลิ่นมาม่าค้างอวลในบรรยากาศพิกลแฮะ
ท่าทางจะเป็นพ่อปรุง กันต์เสิร์ฟ พี่เอิร์ธซดแน่
-
กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดด กลับมาหวานกันแบบนี้ค่อยยิ้มออกหน่อย
คุยกันให้มาก จะได้เข้าใจกัน แล้วพากันฝ่าด่านคุณพ่อไปให้ได้นะคะ
-
ดี นี่เป็นเรื่องน่ายินดี
มั่นใจได้ซักทีนะทั้งคู่ ใครมาทำโลเลอีกทีจะ :beat:
มินหาย อยากรู้จังว่าอย่างมินเนี่ย นิสัยแบบนี้จะมีความสุขจริงๆได้มั้ย เกลียดนิสัยมันนะ แต่ก็ชอบมันอ่ะ
:กอด1:
-
ชอบตอนรู้ว่าพี่เอิร์ธแกตามหากันต์แทบจะบ้านพลิกนี่แหละ แหม่ๆๆๆ พี่แกก็เนียนนะ
พอกันต์ไปง้อทำเฉยซะคนอ่านใจหายใจคว่ำ พี่เอิร์ธน่ารักเสมอ อ่อนโยนสุด ๆ โอ๊ยๆๆๆ หวานมากค่ะ
อิจฉากันต์จุงเบย พ่อแม่กันต์ดูดุจริงด้วยเนอะ... เค้าชวนกันไปอยู่บ้านแล้วจ้าาาาาา
ขอบคุณค่ะ
-
ThankS
-
บทจะหวานก็หวานกันซะน้ำตาลยังแพ้อ่ะ
พี่เอิร์ธดูแลดีมากเลย
ว่าแต่พ่อกับแม่กันต์จะทำให้มีมาม่ามั้ยเนี่ย
ดูดุมากเลย
-
อยากได้แบบพี่เอิรธสักคน
-
พอถึงบทจะหวานก็หวานกันเวอร์ๆเลยคู่นี้ จะหัวใจวายตามกันต์
พี่เอิร์ธไม่ใช่คนดี แต่พี่เอิร์ธพระเอกมากๆค่ะ เลือกแล้วรักเลยยยย :mew1:(โดนกันต์เหยียบ :z6:)
ชอบขุนศึกเผาเพื่อนมากค่ะ แฉพี่เอิร์ธซะงั้น เห็นหน้านิ่งๆตอนกันต์ไปง้อจริงๆแล้วหมอยาก็อาการหนักนะนี่ เลยโดนขุนศึกว่าเป็นหมาบ้าซะงั้น ๕๕๕๕
ชอบยงยุทธตอนที่แล้วด้วยค่ะ ที่ร้องเพลงร้องไห้หาพ่อเธอหรือปลอบกัน ตอนนั้นอารมณ์กำลังหนึบๆตามกันต์อยู่พอยงยุทธไปหยิบกีตาร์มาเท่านั้นแหละตอนแรกก็นึกว่าจะร้องอะไรซึ้งๆ เจอร้องไห้หาพ่อเธอหรือเข้าไปขำหัวทิ่มเลยค่ะ ๕๕๕๕๕๕ :jul3:
ตอนนี้มีครอบครัวกันต์มาแจมด้วย ดูเป็นครอบครัวที่น่ารักมาก กันต์กับกานต์เรียกแทนตัวเองว่าเค้ากับตัวนึกถึงคู่กรรมเลยค่ะนึกว่าวนัสกับอังศุมาลิน ๕๕๕๕
พอพี่เอิร์ธพูดเรื่องพ่อกันต์ขึ้นมาก็แอบกังวลว่าจะเป็นมาม่าซองต่อไปรึเปล่า แต่คนแต่งบอกว่าไม่มาม่าแล้วจะหวานแล้วเพราะฉะนั้นเชื่อคนแต่งนะคะ :hao4:
ถ้าทางบ้านรู้เรื่องแล้วจะกลายเป็นมาม่าก็ปล่อยให้ทั้งคู่อยู่กินกันแบบลับๆก็โอเคค่ะ ๕๕๕ :hao7:
รอตอนต่ะไปค่ะ อยากเห็นหวานๆกันอีกกก :กอด1:
-
เฮ้อ กว่าจะลงตัวได้นะ หวานซะ
-
ขอ :mew1:หวานอีกหลายๆ ตอน ยังไม่หิวมาม่า
-
คิดถึงแล้วค้ฟฟ
o13มาต่อได้แล้วค้าบบบบ
-
พี่เอิร์ธทำละลายมากเลย >.<
-
ตามอ่านเรื่องนี้จนจบแล้วก็มีความรู้สึกหลากหลาย
แต่ที่แน่ๆ ฉากมาม่าทั้งหลายทำเอาความรู้ตื้อๆ ตันๆ คัดจมูกเหมือนน้ำมูกน้ำตาจะไหล
แต่ในที่สุดก็หวานแล้ววว และหวังว่าดราม่าจะหมดไปแล้ว
รอตอนต่อไปค่าาา :L2:
-
ติดเรื่องนี้แล้ว อ่านรวดเดียวเลย
แอบเป็นแฟนคลับพี่เอิร์ธค๊าาาา
จะติดตามเรื่องนี้ค่ะ
-
หลังจากนี้ยังจะมีดราม่าส่งท้ายอีกมั้ยนี่... แต่ตอนนี้หวานมาก รอตอนต่อค่า
-
ในที่สุดก็อ่านทันแล้ว ขอคอมเมนต์รวมเลยก็แล้วกัน
น้องกันต์ของพี่ทำไมเรื่องเยอะได้ขนาดนี้ อ่านแล้วหมั่นไส้ สมน้ำหน้า
อมพะนำอะไรเอาไว้นักหนา กว่าดอกพิกุลจะร่วงออกมาได้ เล่นเอาคนอ่านเหนื่อยใจ ฮ่าๆ
ก็ไม่เข้าใจว่าพี่เทวดาเอิร์ธทนไปได้ยังไง ติดใจที่ตรงไหนนะ อยากรู้เอาซะจริงๆ
แต่ตอนล่าสุด พออะไรๆ มันเหมือนคลี่คลายแล้วก็รู้สึกดีใจไปกับทั้งสองคนด้วย
เรื่องยุ่งๆ เหมือนจะหมดไปแล้วใช่ไหม ขอ NC เลยละกัน (เอ๊ะ! ยังไง)
ก็นะ พี่เอิร์ธอุตส่าห์ทนมานาน น้องกันต์ก็อย่าเล่นตัวไปเลย เนอะๆๆๆๆ 5555
สู้ๆ นะ เอาใจช่วยทั้งคนแต่ง ทั้งพี่เอิร์ธ ทั้งกันต์นั่นล่ะ
ปล. จิ้นขุนกับใครดี กด 1 ใหญ่ / กด 2 เหยา / กด 3 ก็ต้อง 3P สิครับ :o8:
-
มารอพี่เอิร์ธกับน้องกันต์
-
หวานนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนน :-[
-
อ่านทันและ 5555 เม้นรวมเลยนะ
ตอนแรกอ่านแล้วแอบเชียร์ให้ 3P หุหุ แต่พออ่านเข้าตอนกลาง ๆ
แอบเริ่มหมั้นไส้นายเอกนิด ๆ 5555 แต่เอาเถอะเข้าใจ คนเคยผิดหวังมาก่อน
จากคนเดิม แล้วยังมาเจอกันในปัจจุบัน ความมั่นใจมันคงสร้างลำบาก
จนตอนล่าสุด ตายเลยค่าาา น่ารักไปไหนอ้ะพี่เอิรท์ เอาเป็นว่าเป็นกำลังใจให้ทั้งคู่ และคนเขียนน้าาา
-
เค้ารอตะเองอยู่นะ :o8:
-
(http://upic.me/i/nq/1untitled-3.gif)
Dahlia 24
มันเป็นเรื่องบังเอิญจริงๆที่ผมกลับคอนโดหลังจากออกจากโรงพยาบาลแล้วมาเจอคนข้างห้องซึ่งบอกว่าเพิ่งกลับมาที่นี่เป็นวันแรกในรอบสัปดาห์เหมือนกัน ผมกับภูมินทร์เจอกันหน้ามินิมาร์ทใต้คอนโด กับกระดาษฟูกขนาดกลางซึ่งสามารถพับเป็นลังได้เกือบสิบอันที่ขโมยมาจากออฟฟิศ ส่วนดาราหนุ่มถือถุงของกินพะรุงพะรัง มีคนที่ไม่คิดว่าจะอยู่ด้วยยืนเท้าเอวหน้าหงิกด้านหลัง พอพี่นิคเห็นผมก็ยิ้มจางๆให้ ก่อนแย่งของในมือมินมาถือแล้วสั่งให้พระเอกหนุ่มมาช่วยผมหิ้วลัง
“จะย้ายออกเหรอวะ?”
ภูมินทร์ถามหลังจากช่วยเอาลังเข้ามาในห้อง พี่นิคแยกไปห้องข้างๆ บอกว่าเดี๋ยวจะเตรียมมื้อเย็นให้จะได้ทานด้วยกัน ส่งมินมาช่วยผมเก็บของหลังจากที่รู้ว่าวันนี้พี่เอิร์ธติดธุระด่วนที่โรงงาน จะตามมาอีกทีตอนค่ำๆ ผมพยักหน้า ทิ้งตัวลงโซฟาพลางนึกว่าของอะไรที่จะทิ้งเอาไว้ที่นี่ดี
“กะให้ปล่อยให้เช่า คอนโดใกล้มหาวิทยาลัยหานักศึกษามาเช่าไม่ยากหรอก”
“มึงจะกลับไปอยู่บ้าน?”
“เปล่า ไปอยู่กับพี่เอิร์ธ”
ภูมินทร์เลิกคิ้วขึ้น ไหวไหล่ทำปากเบะแสดงออกชัดเจนว่าไม่ชอบใจ “มึงแน่ใจแล้วว่างั้น?”
“เออ”
“ขอให้มันดีกับมึงแบบนี้ตลอดไปแล้วกัน”
“กูถือว่าเป็นคำอวยพร ว่าแต่มึงกับพี่นิคเถอะ ยังไงวะ”
หน้าหล่อเหลาของพระเอกเขี้ยวงามไม่เปลี่ยนสี ตอบลอยๆว่าก็ไม่มีอะไร ก่อนเปลี่ยนประเด็นมาเป็นแลมโบกินี่ที่มันเพิ่งถอยมาเมื่อวันก่อนซึ่งตอนนี้จอดนิ่งสนิทไว้ในอาคารจอดรถของคอนโด ตอนแรกผมก็กะจะออกไปดูอยู่เหมือนกัน แต่คิดว่าต้องเก็บของเลยเอาไว้ก่อน ยังไงผมกับมินคงได้เจอกันบ้าง เพราะต้องจัดการเรื่องห้องอีกหลายวัน เพิ่งแจ้งนิติบุคคลไปว่าจะปล่อยห้องให้เช่า ข้าวของนี่ก็ว่าจะทยอยย้ายไปทีละลังสองลัง ไม่ได้ขนไปทั้งหมด พวกเฟอร์นิเจอร์ยังทิ้งไว้ให้คนเช่าได้ใช้ต่อ
ทั้งๆที่ห้องผมค่อนข้างจะเรียบ กล่าวคือเหมือนไว้ซุกหัวนอนอย่างเดียวแต่เอาเข้าจริงพอนั่งนึกว่ามีอะไรที่ต้องย้ายไปบ้างก็แทบเอาเท้าขึ้นก่ายหน้าผาก โชคดีที่ห้องพี่เอิร์ธกว้าง อีกทั้งที่นั่นเป็นบ้าน พวกหนังสือกับจานชามจะถูกจัดแยกไว้เป็นสัดส่วนไม่น่าจะทำให้รกเท่าไหร่ ก่อนหน้านี้ผมไปขออนุญาตกับแม่พี่เอิร์ธมาแล้ว รายนั้นยินดีนักหนาบอกว่าจะได้ไม่เหงา เสาร์อาทิตย์แม่จะไปเข้าวัดฟังธรรมก็ไม่ต้องห่วงเรื่องร้านยาด้วยเพราะคงฝากให้ผมเฝ้า อะไรจะดีปานนั้น ได้สะใภ้เข้าบ้านแล้วยังจะเป็นคนงานให้อีก พูดถึงตรงนี้แล้วขนลุกนิดๆ บอกตรงๆแบบแมนๆเลยว่าผมอาจเป็นผู้ชายเซ็กส์เสื่อมไปแล้วตั้งแต่คบกับพี่เอิร์ธ ไม่เคยนึกถึงตัวเองในสภาพตกเป็นเบี้ยล่างหรือรุกเร้าอีกฝ่ายด้วยซ้ำ ไอ้เรื่องช่วยตัวเองน่ะยังทำอยู่ครับ เพียงแต่ไม่ได้ลงลึกไปถึงภาพพี่เอิร์ธครวญคราง แม้รู้ดีว่าลองคบกันในลักษณะแบบนี้มันต้องมีใครล้มใครบ้าง กระนั้นเวลาถูกแม่เรียกว่าสะใภ้ มันก็ยังจั๊กจี้หัวใจไม่หาย ยอมรับว่าตัวเองง้องแง้งและตัวเล็กกว่า แต่มั่นใจว่าสภาวะบนเตียงมันไม่ได้ขึ้นอยู่กับทางนั้น ถึงเวลาค่อยตัดสินแล้วกันว่าใครจะคว่ำใคร แต่ผมยังเชื่อว่าตัวเองเจนจัดเรื่องพรรค์นั้นพอตัว ไม่น่าเสียเชิงชายได้
“คิดอะไรอยู่วะ ทำหน้าตาเฮี้ยเหี้ย”
ภูมินทร์แทรกเสียงขึ้นมาในความคิด ผมสะดุ้งโหยงรีบบอกปฏิเสธว่าไม่ได้คิดอะไร สั่งให้มันพับกล่องแล้วหนีเข้าห้องมาเก็บเสื้อผ้าจากไม้แขวน และในตู้ที่ถูกยัดไว้อย่างเป็นระเบียบไปกองบนเตียง มีกระเป๋าเดินทางใบใหญ่แต่ไม่น่าพอสำหรับทั้งหมด ดังนั้นบางส่วนต้องแยกไปใส่ลังบ้าง ผมได้ยินเสียงเคาะประตูจากด้านนอกเลยตะโกนบอกให้มินไปเปิด ซึ่งแขกที่เข้ามาใหม่เป็นอาจารย์มหาวิทยาลัยคนเดิม พี่นิคยื่นหนังสือพิมพ์ให้มินใช้ห่อเครื่องแก้วตั้งแต่ถ้วยชามยันโคมไฟ ไอ้ดารานิสัยเด็กน้อยก็รับคำสั่งว่าง่าย ไม่น่าเชื่อว่าคาสโนว่าเรียกพี่อย่างมันจะถูกกำราบจากคนที่เคยไม่สนใจมันแม้หางตาแค่คนเดียว
“มีอะไรให้พี่ช่วยหรือเปล่ากันต์”
“ครับ ไม่เป็นไรครับพี่” ผมปฏิเสธด้วยความเกรงใจ พี่นิคใจดี แต่ลึกๆผมก็ไม่กล้ามองอีกฝ่ายเต็มตา เหตุผลที่พี่เอิร์ธบอกเลิกอีกฝ่ายมันค้ำคออยู่ จริงๆผมก็ยังรู้สึกผิดนิดๆที่เป็นตัวต้นเหตุทำให้พี่นิคเสียใจ
“หลังจากพี่ไป เอิร์ธก็ไม่ได้คบใครอีก เหมือนเป็นเรื่องพรหมลิขิตเลยเนอะ ที่ได้กลับมาเจอกันต์”
“...บังเอิญน่ะครับ”
“ดีแล้วแหละ พี่อยากเห็นเอิร์ธมีความสุข”
รอยยิ้มจืดเป็นสิ่งที่อีกฝ่ายส่งมาให้หลังประโยคเรียบๆจบ ผมเม้มริมฝีปากเข้าหากันไม่รู้ว่าควรพูดอะไรต่อจากนี้ พี่นิคดูเป็นคนดี ใจเย็นและเรียบร้อยเหมือนที่ขุนเคยเล่า บางทีเมื่อก่อนผมอาจจะเป็นแบบนี้ ไม่รู้สิ แต่ผมไม่สามารถมองภาพตัวเองซ้อนทับอีกฝ่ายอย่างที่พี่เอิร์ธเคยบอกว่าดูเผินๆพี่นิคเหมือนกับผมได้จริงๆ
“เอิร์ธรักกันต์มากเลยนะ น่าอิจฉา”
ผมเงียบ มือยังพับผ้าใส่กระเป๋าต่อโดยเหลือบตามองอาคันตุกะเป็นพักๆ พี่นิคช่วยผมรื้อเสื้อผ้าออกจากไม้แขวนแล้วส่งต่อมาให้ผม
“พี่กับเอิร์ธเจอกันสมัยเรียน บางวิชาเอิร์ธต้องเรียนตัวนอกคณะ พี่เป็นTA เราคุยกันพักใหญ่ๆเลยกว่าจะตกลงคบหากัน เอิร์ธดูแลพี่ดีมาก ดีทุกอย่าง...” พี่นิคทิ้งประโยคไว้พักหนึ่งแล้วพูดต่อ “.....แต่พี่คงไม่ดีพอที่จะทำให้เอิร์ธเปิดใจ ลืมใครในนั้นได้”
“นี่นิค..คือ ผมขอโทษ.....”
“มันไม่ใช่ความผิดกันต์ซักหน่อย พี่รู้น่า...ที่มาพูดน่ะ เพราะพี่เป็นห่วงเอิร์ธ”
“..........................”
“กันต์รับปากพี่นะ...อย่าทำให้เอิร์ธเสียใจ”
ผมรู้ว่านั่นเป็นคำขอร้องจากคนที่ยังคงรักเจ้าของชื่อสุดหัวใจ เราสบตากันและพี่นิคเป็นฝ่ายยิ้มให้ผมอีกครั้งพลางจับมือผมไว้ แม้ไม่ได้ตอบแต่ผมคิดว่าอีกฝ่ายพอใจกับสีหน้าและแววตาที่ผมสื่อถึง เรานั่งพับผ้าลงกระเป๋าเงียบๆอีกพักใหญ่ก่อนอีกฝ่ายจะพูดถึงมินขึ้นมาให้ฟัง
“มินเป็นเด็กน่าสงสารนะ พี่เห็นตั้งแต่ยังตัวแห้งๆ ชอบนั่งสูบบุหรี่ที่ระเบียงห้อง พี่มีคอนโดอยู่ติดกับมินที่นึง เดี๋ยวนี้ไม่ค่อยเข้าไปแล้ว เมื่อก่อนห้องนี้พี่ผ่อนกับแฟน แต่ตอนเลิกกันเขาก็ไปแบบไม่มีอะไรติดไปเลย ห้องนั้นเลยตกเป็นของพี่ แต่ก็ไม่กล้าขายต่อหรือปล่อยเช่า กลัวว่าวันนึงถ้าหมอนั่นกลับมาทวงจะมีปัญหา คนนั้นพี่คบก่อนเจอเอิร์ธเป็นคนอารมณ์ร้าย ก่อนเลิกซ้อมพี่จนเข้าโรงบาล แล้วมินก็เป็นคนพาพี่ไปหาหมอ”
ผมนั่งฟังไม่ออกความเห็น เรื่องนี้เคยได้ยินจากมินมาแล้วครั้งหนึ่ง และพอฟังจากที่พี่นิคเล่าก็ไม่ผิดกัน
“น่าตลกมากคืออะไรรู้ไหม เจ้ามินน่ะ ร้องไห้เป็นเผาเต่า พี่เป็นแค่พี่ที่สนิทกันข้างห้องแท้ๆแต่หมอนั่นเอาแต่โทษตัวเองแล้วก็เสียใจ จากเดิมที่ติดพี่อยู่แล้วตอนออกจากโรงพยาบาลยิ่งเป็นไปใหญ่ ไม่กลับห้องตัวเองเลย พี่มองมินเหมือนน้องชายคนนึงมาตลอด แต่กันต์คงเคยได้ยินนะ บางทีความใกล้ชิดมันก็พาเราเตลิดไปถึงไหนต่อไหน พี่กับมินไม่ได้ใช้คำว่าแฟน แต่เราอยู่ด้วยกันในลักษณะนั้น จนพี่เจอเอิร์ธ ทั้งๆที่พี่ก็รู้ว่ามินคิดยังไง แต่พี่ก็กลับมีใจให้เอิร์ธ เหมือนเป็นเวรกรรมคือเอิร์ธก็รู้ว่าพี่คิดยังไง สุดท้ายเราก็ไม่สามารถบังคับหัวใจตัวเองให้รักคนที่แคร์เราที่สุดได้...”
“....พี่หักดิบมากเลย ไม่เคยเล่าให้มินฟังว่ากำลังคุยกับเอิร์ธอยู่ วันนึงที่คิดว่าต้องบอกเลยนัดมาเจอกัน มินทั้งโกรธ ทั้งชอคกับการปรากฏตัวของเอิร์ธทั้งๆที่เราอยู่ด้วยกันตลอดแต่พี่ก็มีคนอื่น แล้วจากความรู้สึกโกรธก็เปลี่ยนเป็นเกลียด เพราะสุดท้ายพี่ต้องมาร้องไห้เพราะคนที่มินขอไว้ว่าไม่ให้พี่ไป กันต์...เข้าใจมินนะ”
ผมพยักหน้า ไม่ได้เคืองอะไรมินแล้ว พี่เอิร์ธก็ด้วย มันง่ายมากสำหรับการให้อภัยใครในเมื่อจุดประสงค์ที่แท้จริงของเขาไม่ได้ตั้งใจจะทำร้ายเรา ผู้ชายอย่างผมไม่ผูกใจเจ็บเรื่องหยุมหยิมนานนักหรอก เคลียร์คือเคลียร์ จบคือจบ กระทั่งเสียงของหล่นด้านนอกทำให้ผมกับพี่นิคชะเง้อคอ เห็นเงาของมินไหวๆคงกำลังรื้อหนังสือในตู้ลงมา ผมเลยหันมาพูดกับพี่นิคต่อ
“แล้วพี่นิคกับมิน... ไม่ได้อยากละลาบละล้วงนะครับ แต่ว่า....”
“อย่างน้อยตอนนี้ก็คุยกันได้แล้ว... ส่วนอนาคต...เราอาจจะเป็นได้แค่พี่น้องกัน หรือมากกว่านี้ พี่ก็ตอบไม่ได้”
“........................”
“แต่ไม่ต้องกังวลเรื่องเอิร์ธนะ รายนั้นเขาเป็นของกันต์ตั้งแต่ต้น และใจเอิร์ธ ก็ไม่เคยเปลี่ยนไปให้ใคร”
ทั้งๆที่พี่นิคกำลังพูดด้วยสีหน้าขมขื่น แต่ผมกลับรู้สึกฟูฟ่องขึ้นมาในใจอย่างไร้มารยาท พี่นิคช่วยผมเก็บของอีกพักใหญ่ภูมินทร์ก็เข้ามาง้องแง้งบ่นว่าหิว พี่เลี้ยงเด็กมืออาชีพจึงเลี่ยงไปเตรียมกับข้าวที่ห้องพระเอกหนุ่ม พอเพื่อนรุ่นพี่หายลับไปหลังบานประตูไอ้มินก็ชวนผมสูบบุหรี่ยิกๆ ผมเดินตามมันออกมา คุยกันสองสามประโยคได้ความว่าอีกสองสัปดาห์ต้องไปเปิดละครเรื่องใหม่ที่อิตาลี รอบนี้เจมส์ก็ไปด้วย มันเลยอึดอัดเพราะช่วงนี้ทางนั้นเริ่มติดต่อมันกลับมา ขณะที่มันกำลังค่อยๆพัฒนาความสัมพันธ์กับอาจารย์ไปทีละขั้น
“ถ้าไม่ชอบก็ไม่ต้องยุ่ง ไม่เห็นจะยาก”
“แต่กูก็ทำงานด้วยกัน...อีกอย่าง ตอนเลิก น้องมันก็ไม่ได้ผิดอะไร....”
“แล้วมึงจะเอายังไง? ก็เลี่ยงไม่ได้อยู่ดีนี่”
ผมพ่นควันออกทางจมูก ไม่รู้ว่าทำไมถึงได้ผันสภาพมาเป็นศิราณีให้ไอ้หล่อได้ แต่จะให้พูดยังไง ผมก็ไม่ได้มีจิตใจเป็นกลางหรอกนะ ระหว่างพี่นิคกับเจมส์ ผมเชียร์พี่นิคสุดใจขาดดิ้นอยู่แล้ว
“แล้วจะให้กูช่วยอะไรมึง ได้คำปรึกษาไปก็ไม่ได้คิดจะเอาไปใช้”
“อย่าเพิ่งดุสิวะ” มินขมุบขมิบปาก ดีดบุหรี่ลงบนกระป๋องเบียร์ตัดครึ่งที่ผมวางไว้มุมๆระเบียงแล้วพูดต่อ “เป็นแฟนกูหน่อยดิ”
“เดี๋ยวกูยันตกระเบียง”
ผมตอบแบบไม่ต้องเสียเวลาคิด ง้างขาเตรียมถีบประกอบฉาก ไอ้มินรีบตั้งการ์ดแล้วถอยหลังชิดลูกกรง “เฮ้ยๆ ใจเย็น กูหมายถึงแกล้งเป็นแฟนกูตบตาเจมส์หน่อย”
“กะให้กูโดนต่อยฟรีอีกรอบ? แล้วทีนี้มึงก็จะไปช่วยไอ้เปี๊ยกนั่นและไล่กูไปพ้นๆตาเหมือนครั้งที่แล้ว”
“ไม่ใช่เว้ย ครั้งก่อนกูจับมันไว้เพราะรู้ว่ามึงจะไม่สู้มันต่างหากเลยกันออกให้ก่อน เอาเข้าจริงมึงตัวใหญ่กว่าเจมส์ตั้งเยอะ ถ้าน้องมันมาระรานมึงจะซัดไม่เลี้ยงก็ตามใจเลย กูไม่ห้ามแล้ว แต่กูไม่อยากให้เจมส์ยุ่งกับพี่นิค มึงเข้าใจกูไหมวะ?”
“กูช่วยมึงแล้วกูได้อะไรตอบแทนนอกจากเสี่ยงเจ็บตัวฟรี?”
“มันต้องมีสิวะ มึงดูอย่างนิทานราชสีห์กับหนูสิ กูน่ะเป็นหนูทองคำที่จะช่วยมึงในอนาคตเลยนะเว้ย นะกันต์ ช่วยกูหน่อย”
ผมอัดบุหรี่เข้าปอดจนปลายเป็นสีส้มแดง ก่อนทิ้งที่เหลือลงในกระป๋องเบียร์ มองหน้าคนไหว้วานด้วยหางตา “ถ้าพี่เอิร์ธเตะก้านคอมึงกูไม่ช่วยนะ”
เพียงเท่านั้น เจ้าของเขี้ยวงามยิ้มสว่างจ้าจนน่าหมั่นไส้
ภูมินทร์กลับไปส่งนิธิกรก่อนเถ้าแก่โรงงานผลิตยาขนาดย่อมจะเดินทางมาถึง ผมสวมกางเกงตัวเดียวส่วนเสื้อเปียกเหงื่อถูกวางพาดไปบนโซฟาหนังหน้าโทรทัศน์ เผยให้เห็นสัดส่วนชัดเจน พี่เอิร์ธมองตาไม่กะพริบเมื่อเห็นเหงื่อกาฬไหลชะโลมตัวผมมันวาวจนต้องโบกมือผ่านตาหลายรอบถึงค่อยรู้สึกตัวพลางเกาท้ายทอยแก้เก้ แต่ก็ยังไม่วายลอบมองเป็นระยะๆ พี่เอิร์ธเหมือนเป็นคนขี้อายที่มีความทะลึ่งเป็นพฤติกรรมแฝงซึ่งผมคิดว่าน่ารักใช่เล่น เลยพยายามแกล้งอีกฝ่ายด้วยการเอาตัวไปป้วนเปี้ยนใกล้ๆ ทว่าพอสบตากัน ก็กลับเป็นตัวเองที่เขินสายตาร้อนแรงนั่นแล้วผละถอยออกมาตั้งหลักอยู่นานสองนาน สายตาของพี่เอิร์ธเหมือนกับว่าถ้าจับผมกินได้คงกินไปทั้งตัว
“วันนี้เอาแค่นี้ไปก่อนไหม? อย่างอื่นค่อยมาขนวันหลัง กันต์เหนื่อยแย่แล้ว”
เสียงทุ้มเอ่ยถามพลางกวาดตามองลังประมาณห้าหกใบที่จุไว้ด้วยหนังสือและเสื้อผ้ารวมไปถึงของใช้จุกจิกระหว่างที่ผมกำลังเหม่อ เหนือกล่องกระดาษที่ถูกเขียนด้วยปากกาเมจิกลวกๆเพื่อแบ่งประเภทของภายใน ผมพยักหน้าลงหงึกหงักก่อนทิ้งตัวลงโซฟา พี่เอิร์ธเองก็เหงื่อท่วมตัวเหมือนกันหลังจากมาช่วยผมได้ชั่วโมงกว่าๆ
“น้ำอัดลมหน่อยไหม พี่ลงไปซื้อให้”
“โค้กนะ”
ผมตอบ ไม่นานหมอยาก็ถือคีย์การ์ดพร้อมกุญแจห้องลงไปมินิมาร์ทใต้คอนโด ผมเดินไปริมระเบียงจุดบุหรี่ขึ้นสูบ ปล่อยควันลองคลุ้งแล้วหลับตาเมื่อลมเย็นตีปะทะเม็ดเหงื่อให้ระเหย มองจากมุมตรงนี้จะเห็นตัวเมืองที่ประดับประดาด้วยแสงไฟชัดเจน ท้าวข้อศอกกับระเบียง เผลอผิวปากสบายใจเรื่อยเปื่อยกระทั่งเสียงประตูดังอีกครั้งเลยรีบทิ้งบุหรี่ก่อนพี่เอิร์ธจะมาเห็น
“ได้แป๊บซี่นะ โค้กหมด”
ผมเดินมารับน้ำอัดลมจากเจ้าของมือใหญ่ ทว่าคนตัวสูงกลับยื้อไว้ไม่ยอมให้ พอเงยหน้าสบตา พบว่าอีกฝ่ายจ้องเขม็งก็ต้องรีบหลบโดยอัตโนมัติ สัมผัสได้ถึงความไม่พอใจที่แฝงอยู่กับสีนิลราวเม็ดลำใยในกรอบตารีคู่นั้น
“พี่ได้กลิ่นบุหรี่”
“อืม...”
“พี่เคยขอแล้วใช่ไหม? ดูแลตัวเองเพื่อพี่หน่อยไม่ได้หรือไงกันต์?”
“ก็พยายามลดอยู่”
“พยายามลดหรือพยายามเลี่ยงสูบไม่ให้พี่รู้?”
ผมไม่ตอบ พี่เอิร์ธปล่อยมือจากกระป๋องน้ำอัดลมเย็นเฉียบแล้วเดินหนี ผมรีบวางเครื่องดื่มลงบนโต๊ะใกล้ๆตัวแล้วไปจับแขนอีกฝ่ายไว้ “ขอโทษ ไม่สูบแล้ว”
“กันต์อาจจะรำคาญ แต่พี่ว่ากันต์รู้ดีว่าทำไมทุกคนถึงอยากให้กันต์เลิก ทั้งพ่อแม่กันต์ ....ทั้งพี่”
“รู้แล้วว่าเป็นห่วง กันต์ขอโทษ อย่าโกรธสิ”
“พี่จะไม่โกรธเลยถ้ากันต์พยายามอย่างที่ปากว่า หรือยังไง?? ให้พี่สูบด้วยดีไหม อยากรู้เหมือนกันว่ามีอะไรดีนักถึงเลิกไม่ได้?”
“ไม่เอา...” ผมพูดเสียงอ่อน เดินไปกอดอีกฝ่ายจากด้านหลัง “...รู้แล้วว่าไม่ดี กันต์เลิกแล้วก็ได้ เดี๋ยวไปซื้อนิโคมายด์(หมากฝรั่งเลิกบุหรี่)ด้วยกันเลย อย่าโกรธนะ โอเคไหม?”
ผมได้ยินเสียงผ่อนลมหายใจหนักๆจากคนในอ้อมแขน พี่เอิร์ธพลิกตัวกลับมามองผมอีกครั้งพร้อมกับลูบหัวไปด้วย “ทำเพื่อกันต์ ทำเพื่อพ่อเพื่อแม่ แล้วก็เพื่อพี่นะ...เลิกเถอะ มันไม่ได้มีอะไรดีเลย”
ที่จริงผมก็ไม่ได้ติดบุหรี่ขนาดที่ต้องสูบวันละหลายๆมวนแต่ยอมรับว่าเวลาเครียดหรือเหนื่อยก็ชอบพึ่งพามันจนเป็นนิสัย แต่ถ้าสามารถซื้อความสบายใจของคนรอบตัวได้บางทีผมก็คิดว่าจะเลิกขาด เราสบตากันภายใต้ความเงียบพักหนึ่ง ก่อนผมจะค่อยๆขยับตัวขึ้นจูบพี่เอิร์ธ ดวงตารีใต้เลนส์แว่นไหวระริก พลางยกมือใหญ่ขึ้นประคองข้างแก้มไม่ให้ผละหนีเมื่อหมอยาเป็นฝ่ายทิ้งน้ำหนักจากริมฝีปากสู่ริมฝีปากบ้าง แขนแกร่งข้างที่ว่างตวัดรอบเอวเปลือยของผมจนชิด ในหัวอื้ออึง แต่หูกลับได้ยินเสียงของริมฝีปากยามสัมผัสกันหนักหน่วงชัดเจน
“พี่เป็นห่วงจริงๆนะ”
“รู้แล้ว”
เรากระซิบเสียงเบา ลมหายใจยังคลุ้งด้วยกลิ่นควันจางๆผสมเมนทอลแต่ผมไม่ได้ใส่ใจว่าอีกฝ่ายจะรังเกียจหรือไม่ ปลายนิ้วจับดึงคอเสื้อเชิร์ตที่ยังชื้นเหงื่อเข้าหาพลางย่ำเท้าให้คนตัวสูงเดินถอยหลัง ผมไล่จูบที่ริมฝีปากพี่เอิร์ธซ้ำๆ กระทั่งอีกฝ่ายสะดุดพนักพิงโซฟาล้มลงไปนอนโดยมีผมคร่อมอยู่ กลิ่นเหงื่อผสมโคโลญจน์ของพี่เอิร์ธ รวมทั้งความเป็นห่วงที่แสดงออกอย่างซื่อตรงทำให้หัวใจผมเต้นโครมคราม ผมเลื่อนมือไปดึงกรอบแว่นสายตาสีดำออก โดยที่พี่เอิร์ธเพียงประคองรอบเอวผมไว้แม่นมั่น ไม่รู้ว่าตั้งแต่เมื่อไหร่ มือผมก็สอดเข้าไปใต้เชิร์ตสีอ่อน ปลดกระดุมและบังคับให้อีกฝ่ายถอดเสื้อออกเหมือนกันอย่างเอาแต่ใจ รู้สึกตัวอีกทีก็พบเจ้าของรอยยิ้มเจ้าเล่ห์นอนสวมแค่กางเกงที่ปลดตะขอลงหมิ่นเหม่เบื้องล่างเท่านั้น
“.....กันต์..”
เสียงทุ้มกระซิบแต่ผมกลับได้ยินชัด พี่เอิร์ธยันตัวลุกขึ้นนั่ง เลยกลายเป็นจากที่ผมคร่อมอีกฝ่ายไว้ในทีแรกจึงเอนกายนั่งบนตักกว้างอย่างช่วยไม่ได้ เราสบตากันเหมือนพยายามดึงอีกฝ่ายให้เข้าสู่อารมณ์ดิ่งลึก สัมผัสจากริมฝีปากที่กดยิ้มไม่น่าไว้ใจเมื่อครู่เกิดขึ้นอีกครั้ง ขณะที่ปลายจมูกคมไล่ดอมดมเกลี่ยปาดตั้งแต่แก้มระไปยังกกหู พี่เอิร์ธเลื่อนปากไปแตะแอ่งชีพจรผมด้วยปลายลิ้น มือที่โอบเอวในทีแรกเลื่อนสูงขึ้นกระทั่งนิ้วเรียวปัดผ่านยอดอกและสาละวนคลึงเค้นอยู่ตรงนั้น ความรู้สึกเหมือนถูกปลุกด้วยกระแสไฟฟ้าวิ่งปราดไหลวนจากเส้นประสาทลงต่ำสู่ช่องท้อง เหมือนมีบอลลูนยักษ์พองอยู่ในอก ผีเสื้อนับล้านๆตัวบินว่อนอยู่ในกระเพาะ ดวงตาที่ถูกสะกดเมื่อครู่พร่าเลือน หูแว่วเสียงเนื้อผ้าเสียดสีตามด้วยเสียงของหัวเข็มขัดกระทบพื้น ก่อนภาพจะจับอีกครั้งเมื่อเพดานถูกบดบังด้วยใบหน้าหล่อเหลาของรุ่นพี่คนสนิท
“.....กันต์ครับ..”
เสียงทุ่มเอ่ยแหบพร่าเว้าวอนในที ผมใช้มือยกขึ้นปิดริมฝีปากบางของพี่เอิร์ธไว้ มันได้ผลคือชายหนุ่มไม่อ้อนขอผมด้วยเสียงกระเส่าหากแต่ไล่จูบจากฝ่ามือไปยังปลายนิ้ว จากนั้นก็ดันหน้าขาผมให้ยกชัน มือนุ่มตามแบบฉบับของเภสัชกรไล่เค้นไปบนสัดส่วนของผมเนิบนาบ อารมณ์วาบหวามเข้าจู่โจมเมื่ออีกฝ่ายปรนเปรอและเย้าแหย่อย่างรู้งาน ก่อนสติผมจะเตลิดเปิดเปิงไปมากกว่านี้ ดวงตากลมก็ปิดลงเมื่อถูกบังคับให้สมยอมด้วยความอ่อนโยนทั้งหมด พี่เอิร์ธจับมือผมให้โอบรอบคอแล้วโน้มตัวลงมาบดริมฝีปากด้วยกลีบปากนุ่มชื้น พลางส่งปลายลิ้นหวานแทรกผ่านเข้ามาเนิบนาบแต่ดุดันในทีให้ผมรู้จักถึงรสจูบอันดูดดื่ม เผ็ดร้อนและหอมหวาน จากนั้นปลายนิ้วทั้งสิบจะจิกลงกลางแผ่นหลังกว้างเมื่อถูกอีกฝ่ายผสานกายเข้าหาอย่างนุ่มนวล
“...อุก.....!!......”
......พี่เอิร์ธกำลังบอกว่ารักผมด้วยร่างกาย......
แน่นอน... เรื่องนั้นผมรู้ดี
-west-
แด่อีกันต์ ได้กดพี่เอิร์ธไหมล่ะแก
(http://upic.me/i/8z/1368546568-1368540645-o.gif)
วันนี้ลงเร็วและกลางวันแสกๆ ช่วงนีเสาร์อาทิตย์ออกตจว.ทุกสัปดาห์เลย เน็ตกลางคืนไม่วิ่งเลยขอกันตอนร้อนๆนี่แหละ
ฉันล่ะเกลี๊ยดเกลียดนายเอกเรื่องนี้ อยากได้พี่เอิร์ธไว้ครอบครองเอง บู่วววว
เจอกันภายในสัปดาห์หน้าถ้าไม่มีอะไรผิดพลาดนะครับ
ปล. เรื่องนี้ใกล้จบแล้ว ยอดไลค์เพจถึง300 เดี๋ยวเอาสเปเชียลคู่มินมาลงคั่นเวลา (โปรโมทเบาๆ)
ขอบคุณทุกคนที่ทนความโลเลของนายเอกเรามาจนบัดนี้ อีก 2 -3 ตอนน่าจะจบแล้ว อุกรี๊ด อย่าเพิ่งทิ้งกันไปไหนเน่อ
อยากให้ทุกคนมีความสุขกับการอ่านคร้าบบ บ บ บ :mew1:
-
:pighaun: ในที่สุดก็ถึงฉากที่รอคอย
แต่ไม่อยากอ่านคู่มินอ่ะ ลึกๆ ยังหวงมันให้กันต์อยู่ TT^TT
-
และแล้วก็เสร็จหมอยา หุ หุ หุ
-
ได้กัน(ต์)แล้วววว
-
วู๊ๆ ในที่สุด....
พี่เอิร์ธน่ารักอะ
-
:katai5: เขาได้กัน(ต์)แล้ว ฮิ๊ฮ่า
แล้วทำไมตัดจบแค่นี้ เพราะว่าจะต่อแบบจัดเต็มในตอนหน้าใช่ไหม
น้องกันต์จะเผด็จศึกพี่เอิร์ธกลับหรืออะไรยังไง จัดมาอย่าให้รอ สู้ๆ นะ มาต่อไวๆ
( นี่คือภาพจำลองของเวสต์ที่กำลังรีบปั่นตอนหน้า --> :katai4: )
ปล. แอบรู้สึกว่าใกล้จบแล้วแฮะ ดูปลอดโปร่งโล่งสบาย
-
ว๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกก ค้างงงงงงงงงงงงง เติ่งงงงงงงงงงงงงงงงงเลยยยยยยยยยยยยยย :serius2: :z3:
-
:katai2-1: :katai3:
ได้กันและ ฮ่าๆๆๆๆๆๆ สมใจแล้ว
ฮืออออออ รู้สึกว่ามันสั้นอีกแล้วนะ
แต่อ่านแล้วก็ฟิน :heaven
นี่แหละที่รอคอย กร๊ากๆๆๆ
ฮา กันต์ อยากจะกดพี่เอิร์ธ แต่สุดท้ายก็ไม่รอดนะหนู คิคิ
ยอมพี่เอิร์ธไปเหอะ ยังไงมันก็เสียวเหมือนกันอะ อุ๊ปส์!!! เค้าพูดอะไรออกไป :o8:
ขอให้มินเจอคนที่ตัวเองรักจริงๆสักที
แล้วก็หวังว่าจะเป็นพี่นิคเนอะ จะได้สมหวังกันทั้งสองคน
ยังไม่อยากให้จบเลยอ่าาาา
สัญญานะถ้าจบต้องมี ตอนพิเศษสักตอนสองตอนนะ พรีสสสส
รักพี่เอิร์ธจุงเบย อิอิ
-
หุหุ จะยังไงกันนะ 55555555
-
สงสัยมินนี่มันจะได้กินหน้าแข้งพี่เอิร์ธส่งท้ายเรื่องแน่เลย :laugh:
รู้ว่าเขาหวง ก็ยังจะขอไปขอให้ช่วยอีกนะ
ไว้อาลัยมินล่วงหน้า :heaven
-
ได้กันต์แล้ววว
อยากรู้จะเป็นไงต่อไป,,,,,
-
ถ้าจะตัดจบแบบนี้ ตอนหน้าขอ NC แรง ๆ เลยนะ 555
อิมินก็ยังจะมาวอแวอะไร แอร๊ยยยยยย! สวยรำคาญ!!
-
กันต์กะเผด็จศึกพี่เอิร์ธเต็มที่5555555
-
เสร็จพี่เอิร์ทแล้วแก สมน้ำหน้า
บอกว่ายังไงก็สู้ได้ ไ่ม่โดนกดแน่
เป็นไงล่ะ!!!
วะฮ่าๆๆๆๆๆๆ
-
ต๊ายยยย เป็นไงล่ะแก เจอกดซะ :hao6:
-
กันต์ น่าจะหลอกตัวเองอยู่นานเรื่องบนเตียงกับพี่เอิร์ธ เห็นๆกันอยู่ว่าใครเป็นใคร :laugh:
เคลียร์แล้วๆ ทางสะดวกมาก เหลือแต่รับลูกสะใภ้เข้าเรือนหอ มีความสุขซะทีนะกันต์ :impress2:
-
อุ้ยว๊าย พ่อดอกรักเร่ของฉัน
-
ในที่สุด ฉากนี้ที่รอคอย
:haun4:
แต่มันยังมีต่ออีกใช่ม้ายยยย
:serius2: เรารออยู่..อุคึ อุคึ
-
อร๊างงงง ได้กันแร้ววว
มาลุ้นมินกะพี่นิคอีกคู่ >.<
-
ฮากันตอนคิดจะกดพี่เอิร์ธมาก อยากรู้ว่ากันต์ไปเอาความคิดแบบนี้มาจากไหน 55555
คือแต่ละตอนที่ผ่านมาเห็นสัมผัสกันต์ทีไรกันต์ปวกเปียกตลอด จะเอาแรงที่ไหนไปกดพี่เอิร์ธนะกันต์
ดูครั้งนี้ก็ได้ กันต์เริ่มก่อนแต่สุดท้ายก็... :hao7:
มินโผล่มาอีกรอบพร้อมภารกิจใหม่ให้กันต์ หวังว่าเจมส์จะยอมจบดีๆนะ กลัวกลายเป็นเรื่องใหญ่จริงเชียว :hao4:
อีกไม่กี่ตอนก็จะจบแล้วเหรอคะ แอบไม่อยากให้จบ 555
เป็นกำลังใจให้คนเขียน เขียนตอนที่เหลือแบบหวานสะท้านโลกาค่ะ 555 :กอด1:
-
ในที่สุด :mew4:
-
จะกดพี่เหรอน้อง เร็วไป
กันต์ไม่รอดแน่โดนกดแทน สะจาย 555
-
กันต์อย่าหาเรื่องใส่ตัวสิ
:เฮ้อ:
เรื่องของใครก็เคลียร์กันเอง เบื่อมินว่ะ บอกเลย
พี่เอิร์ธฟินเลยอ่ะ :m25:
-
ค้างมาก ยังสะใจไม่พอ ขอให้กันต์โดนแรงๆให้สมกับที่โลเลตอนแรก :katai4: :katai4:
-
ขอแสดงความยินดีกับกันต์ด้วย
เป็นไงล่ะ จะกดพี่เอิร์ธ
:laugh:
-
กะจะไปกดเขา แต่พอโดนเขาจูบเข้าหน่อยเคลิ้มจนไม่มีสติสตังเลยทีเดียว เป็นยังไงล่ะ :laugh:
ตอนนี้ก็เป็นเมียหมอแล้วนะ ชนกันต์
แต่ไม่เห็นด้วยกับนางอย่างแรงเรื่องที่จะไปแกล้งเป็นแฟนอิมิน
คือแบบว่าเนื้อไม่ได้กินหนังก็ไม่ได้รองนั่งอ่ะนะ ปล่อยให้มันจัดการปัญหาของมันเองเถอะ
ตัวเองเป็นคนสร้างเรื่องแท้ๆ หรือโดนตบฟรียังไม่เข็ด ต้องโดนน้ำกรดสาดหน้าด้วยไหมถึงจะเลิกยุ่งกะมัน
อีกอย่างนะถ้าพี่เอิร์ธรู้ล่ะ โอ๊ย ไม่อยากจะคิด
คนที่โดนเตะก้านคอคงไม่ใช่อิมินคนเดียวหรอกม้าง คงโดนทั้งคู่น่ะแหละ
ถ้าเป็นเราคงไม่ยกโทษให้พ่อพระเอกนั่นง่ายๆ หรอก
ความรู้สึกเราไม่ได้มีไว้ล้อเล่น แล้วยิ่งใช้เราเป็นเครื่องมือแก้แค้นอีก
ผ่านไปอีกสิบปียังนึกดูก่อนเลยว่าจะยอมคุยด้วยหรือเปล่า
ระวังไว้หน่อยก็ดีนะชนกันต์ ช่วยเขาแต่ระวังจะเอาตัวไม่รอด
ทางที่ดีบอกหมอยาไว้ก่อนดีกว่า เกิดอะไรขึ้น เรื่องจะได้ไม่ร้ายแรง
นี่ฉันเป็นห่วงหล่อนจริงๆ นะ
-
ถึงสุดท้ายมันจะสูญเปล่า แต่อย่างน้อยก็ได้ลองพยายามนี่นะกันต์ <<ปลอบใจคนอยากรุก
:กอด1:
-
นั่งอ่านเรื่องนี้ทั้งวันตาแฉะเลยทีเดียว
โอ้ย ชอบพระเอกเว่อร์ 555 พี่ชายเอิร์ธคะะะะ >3<
สงสารพี่เอิร์ธเหมือนกันนะเรื่องแม่อ่ะ ทีแรก ... ถ้ากันต์จำได้ที่ขุนศึกเคยเล่าว่าแม่พี่เอิร์ธสภาพจิตไม่ค่อยปกติดีนี่
ดังนั้นตอนนั้นพี่เอิร์ธเองก็คงจำใจด้วยแหละ เครียดน่ะ ปรึกษาใครไม่ได้
อิจฉานังกันต์ !!! นี่บอกเลยยยย เธอโชคดีมากนะะะะะะะะ โฮววววววววว
ชอบนิยายคุณเวสต์มาก พระเอกดีทุกเรื่องเลย แอร๊ยยยยยย เป็นแบบนี้ตลอดไปนะคะ
-
เอ้ยยยยย กันต์เสร็จพี่เอิร์ธไปแล้ววว ><
น่ารักจริงๆเล้ยย
-
ภาษากายเป็นอะไรที่ค้างมากค่าาาาาาาา
พี่เอิร์ธได้น้องกันต์เป็นภริยาแล้ววววว
:hao6:
-
อ๊าย สมยอมด้วยความอ่อนโยน น่ารักเชียว
-
อยากกดเค้าแต่ก็โดนกดเอง เป็นไงล้า ~~~~~
-
มิน.... นายนี่มันเด็กน้อยหอยสังข์ คิดอะไรน้อยแท้
โว้ยยยยยยยยย หาเรื่องให้คนรอบข้างเดือดร้อนตลอด
เรื่องของตัวเองไม่เคยทำให้จบ ทำให้ยืดเยื้อไปทำไมเนี่ย
ห่วงอีกคน แล้วเอาอีกคนมาเดือดร้อน??
คนแต่งค่ะ ฝากต่อยซัก 3 หมัดได้มั้ย
หมัดแรก หลายใจ
หมัดสอง งี่เง่า :z6:
หมัดสาม ไม่เด็ดขาด
-
กิ๊วววๆๆ สุดท้ายก็โดนเค้ากด ยอมเถ้ออออ ถ้าจะได้แฟนหล่อแสนดีซะขนาดนี้เป็นรับเถอะกันต์
รุกเค้าก่อนแต่สุดท้ายต้องมารับ อิอิ สมใจคนอ่านยิ่งนัก หลังจากนี้เตรียมรับมือพี่เอิร์ธเวอร์ชั่น
หวงและหึงเต็มสตรีมได้เลย... ชอบพี่เอิร์ธตรงที่สามารถโน้มน้าวกันต์ได้ในสิ่งที่กันต์ควรจะทำ
อย่างเรื่องเลิกบุหรี่ ซึ่งกันต์ก็ต้องเชื่อเนอะเพราะพี่เค้าหวังดีจริง ๆ จะย้ายไปอยู่ด้วยกันแล้วฮิ้วๆๆ
มินคะ ถ้าจะนำเรื่องวุ่นวายมาให้กันต์อีกเรื่องก่อนจบล่ะก็นะ... กันต์บอกพี่เอิร์ธดีมั้ย ถ้าบอกคงไม่ยอม
แต่ถ้าทำโดยไม่บอกคิดว่าน่าจะโดนโกรธแน่ ๆ มินก็สมัครรักใคร่พี่นิคต่อไป แต่คนอ่านว่ายากจะสมหวังนะ
อย่างพี่นิคก็อาจต้องการคนที่ดูแลเค้าได้ เป็นผู้ใหญ่กว่านี้ ก็ขอให้ความหวังดีส่งถึงใจพี่เค้าให้สำเร็จในครั้งนี้ละกัน
เจมส์จะทำอะไรกันต์มั้ยเนี่ย ห้ามนะ...คนอ่านไม่ยอม
ขอบคุณค่ะ
-
:heaven +1 กันต์ พี่เอิร์ธ :hao3:
-
ในที่สุดก็...... อร๊ายยยยย
-
หวาบหวามที่สุด 555
-
โดนหมอยาเสียบเลย
-
^^
-
ว้าววว!!! กันต์โดนพี่เอิร์ธสำเร็จโทษแล้ส หุหุ
-
ไฉนรวบรัดตัดตอนฉากอย่างว่าจังเลยคะ? :hao5:
ขอเตือนว่ากันต์อย่าหาเหามาใส่หัว เพราะเดี๋ยวอาจจะโดนพี่เอิร์ธจัดหนักได้นะจ๊ะ เตือนด้วยความหวังดี :mew1:
-
:m25: ในที่สุดดด กันต์ก็ไม่รอด555 :laugh:
พี่เอิร์ธทุ่มเทขนาดนี้ ยอมๆเค้าไปเถอะลูกเอ้ย5555
มาต่อไวๆน้าาา :mew1:
-
ยังไงก็หนีไม่พ้นบทนี้หรอกกันต์
ส่วนมิน ใครจะกล้าจริงจังกับเธอ ใหม่ก็อยากเริ่ม เก่าก็ยังไม่เคลียร์
-
อั๊ยยะ.......คิดได้ไงกันต์
-
มันจะสลับซับซ้อนไปอีกนานมั้ยคะ แต่ยังดีนะที่พี่เอิร์ธยังเข้าใจกันต์แล้ว
ไม่งั้นคงได้เสียน้ำตากันอีกยกใหญ่เลยเชียว เหอะๆๆ
-
ThankS
-
ฟินแบบค้างๆ ต่ออีกนิดดิ๊ ขอยาวๆ เป็นมโหรทึกเลย อยากได้ๆๆๆ นานๆ จะมีมาให้ชื่นชมซักที เหอะๆๆๆ
ขอมินนี่แบบงามๆซักฉาก สรุปว่าจะสมหวังกับอาจารย์หรือเปล่าก็ไม่รู้อ่ะ รอลุ้นๆๆๆๆ
-
หาญกล้าไปจูบพี่เอิร์ธก่อน
เป็นไงล่ะ หึหึ
แล้วก็ไม่รอดมือพี่เอิร์ธ
-
(http://upic.me/i/nq/1untitled-3.gif)
Dahlia Special First snow in 25th
ฤดูหนาวปีที่25 ของผมเกิดขึ้นในเมืองใหญ่ของประเทศอังกฤษ
ระยะเวลาจากกรุงเทพถึงนิวคาสเซิลโดเครื่องบินใช้ประมาณ 16 ชั่วโมง แต่อุณหภูมิของบ้านเกิดกับที่นี่ช่างต่างกันลิบลับ ฤดูหนาวที่ไทยอุณหภูมิเฉลี่ยตกอยู่ที่ 23-25 องศาไม่ต่ำกว่านั้น แต่ที่อังกฤษคาดว่าตอนนี้คงเหลืออยู่ที่ต้นๆของเลขตัวเดียว สังเกตจากการที่คืนนี้ผู้คนเริ่มสวมเสื้อผ้าฤดูหนาวคอลเลคชั่นใหม่กันหนาตากว่าวันก่อนๆ
ผมชื่อใหญ่ พัสกร อิศวพิทักษ์ เป็นลูกหลานคนไทยเชื้อสายจีนที่พลัดบ้านตั้งแต่อายุ 18 มีอากงเป็นเจ้าสัวห้างสรรพสินค้าชื่อดังของประเทศ ถูกเลี้ยงดูชนิดที่ว่ามดไม่ให้ไต่ไรไม่ให้ตอมตั้งแต่ยังเล็ก ผมเป็นหลานชายคนโปรดเพราะในบรรดาลูกพี่ลูกน้องทั้ง 5 มีแต่ผู้หญิง กระทั่งเมื่ออายุย่างเข้า 14 พวกเราก็ได้ยินข่าวดีจากแปะว่าภรรยากำลังจะให้กำเนิดลูกชายอีกคน ซึ่งผมเพิ่งตระหนักภายหลังว่าไอ้เด็กทะลุถุงยางนั่นเป็นต้นเหตุให้เกิดความเปลี่ยนแปลงครั้งยิ่งใหญ่ในชีวิตในเวลาต่อมา
เริ่มต้นจากเตี่ย ผู้ชายที่เคยเลี้ยงดูผมอย่างตามใจกลับเข้มงวด ตั้งกฏเกณฑ์มากมายให้ผมอยู่ในกรอบเพื่อกำจัดคู่แข่งอย่างตี๋เล็ก บนรากฐานของความร่ำรวยจนเสมือนเกิดภาวะเงินเฟ้อในบ้านเริ่มนำพาสิ่งที่ผมไม่คิดว่าจะเกิดขึ้นในครอบครัวเข้ามา ความริษยา ชิงชังในหมู่ของพี่น้อง ความเห็นแก่ตัวชัดเจนขึ้นทุกทีจนน่าคลื่นเหียน เตี่ยกังวลว่าอากงจะยกสมบัติให้เล็ก เช่นกัน อาแปะก็เริ่มพูดจาส่อเสียด ทับถม ขุดคุ้ยเรื่องราวไม่ดี ผิดพลาดของผมมาเล่าให้อากงฟังเหมือนเราไม่ใช่ และไม่เคยเป็นญาติกัน
กระทั่ง ม.ปลายผมก็ทนความอึดอัดที่ว่าไม่ไหว ทำตัวสำมะเรเทเมา ดื้อดึงขัดคำสั่งจนเป็นสาเหตุให้อากงสั่งฟ้าแลบในวันจบ ม.หกว่าต้องเตรียมตัวไปเรียนต่อที่อังกฤษภายใน 48 ชั่วโมง แม้ตอนแรกจะอิดออดไม่อยากมาเพราะติดเพื่อนหน้าหล่อสมองกลวงอย่างไอ้กันต์ แต่พอได้พ้นจากวงจรอุบาทว์ของวงศาคณาญาติแล้วกลับพบความสบายใจอย่างประหลาด
ผมรู้สึกเป็นอิสระเสรี การใช้ชีวิตทำในสิ่งที่ตัวเองรักโดยไม่มีใครคอยจับตาและตีกรอบให้อึดอัด ผมทำงานไปด้วย เรียนไปด้วยและค้นพบว่าความจริงตัวเองไม่ได้รักในวิชาบริหารธุรกิจที่กำลังจะได้ปริญญาในอีกไม่กี่เดือนข้างหน้า ทว่าหลงไหลในการเป็นพ่อครัวมือดีในร้านอาหารเล็กๆย่านที่พักมากกว่า กระนั้นความจริงก็ยังคงเป็นสิ่งที่หลีกเลี่ยงไม่ได้ แม้มันจะดูขมขื่นแต่ผมก็ต้องยอมรับว่าอีกสองสัปดาห์ผมต้องตื่นจากฝัน ไปนั่งแท่นผู้บริหารห้างสรรพสินค้าใหญ่ใจกลางกรุงเทพมหานคร
อีกนัยหนึ่งคือผมกำลังพยายามบอกว่า นี่เป็นสัปดาห์สุดท้ายในร้านอาหารที่รวมพนักงานนานาชาติแห่งนี้แล้ว
“...พรุ่งนี้เจอกัน”
ผมตะโกนบอกเพื่อนๆที่แยกกันในคืนวันพฤหัสบดี หลายคนโบกมือกลับ บางคนก็ไม่ อากาศข้างนอกหนาวจนไม่มีใครอยากเอามือออกมาจากสเวตเตอร์ เราเริ่มพูดโดยมีควันออกปาก และมีความเป็นไปได้สูงว่าอีกไม่นานหิมะคงตก ผมไม่ได้เกลียดหิมะ ออกจะชอบด้วยซ้ำ ผมชอบฤดูหนาว ชอบความเย็นที่ซึมลึกไปจนปวดกระดูก แต่นั่นต้องอยู่ภายใต้เงื่อนไขที่ว่าเรามีใครสักคนให้กอด ซึ่งสำหรับคืนนี้ก็ไม่ใช่ข้อยกเว้น ดังนั้นจากเดิมที่ตั้งใจจะกลับห้องเลยจึงเปลี่ยนมาเป็นร้านเหล้าที่ยังเปิดอยู่พลางเมจเสจไปบอกรุ่นน้องที่พักอยู่หอเดียวกันว่าคืนนี้อาจกลับดึกพอเป็นมารยาท พักเดียวก็มีเท็กซ์สั้นๆตอบกลับมาว่า ‘ok’
แสงภายในผับมืดสลัว เวลาค่อนข้างดึกแล้วทุกคนเลยมัวเมาไปกับเสียงเพลงเสียหมด บางคนคลอเคลียกันอยู่บนฟลอเต้นรำ บางคนยืนจูบหน้าห้องน้ำ ผมเคยชินกับภาพแบบนี้ กระทั่งใครบางคนซึ่งนั่งหน้าบูดอยู่ด้านริมสุดของบาร์เรียกสายตาของผมให้หยุดนิ่ง คล้ายจะคุ้น แต่ก็จำไม่ได้ว่าเคยเจอที่ไหน ใบหน้าหล่อเหลาคร้ามคม ใส่ตุ้มหูสีดำดูเกย์หน่อยๆ ดูเหมือนเป็นคนเอเชียมีเชื้อตะวันตกผสม หลายคนเดินเข้าไปคุยด้วยแต่หมอนั่นยังเงียบไม่ปริปากเหมือนมาดื่มย้อมใจมากกว่ามาเที่ยวสนุกสนาน แก้วแล้วแก้วเล่าถูกยกขึ้น พอหมดก็สั่งเพิ่มซ้ำๆเป็นเครื่องดื่มประเภทเดิมๆ
เป็นเวลานานทีเดียวที่ผมยืนจ้องผู้ชายคนนั้นกับเบียร์หนึ่งขวด ผมได้เบอร์สาวมาสองสามคนโดยบังเอิญแต่ยังไม่เจอใครถูกใจเท่าเจ้าหมอนั่น กระทั่งเป้าสายตาลุกขึ้นยืน จ่ายเงินให้บริกรแล้วเดินออกจากร้านไปโดยไม่เก็บกระเป๋าสตางค์ ผมก็รีบเดินแทรกผู้คนไปหยิบของที่อีกฝ่ายลืมทิ้งไว้แล้ววิ่งตามออกมา คว้าแขนของคนเมาก่อนอีกฝ่ายจะล้มลง
“อย่ายุ่ง....กับกู!”
สำเนียงไทยชัดเป๊ะ ผมรีบปล่อยมือจากแขนขาวยกขึ้นทำท่าสมยอม พูดกับอีกฝ่ายนุ่มนวลเกรงจะมีเรื่องกันเสียก่อน
“เฮ้ ใจเย็น คุณลืมกระเป๋าสตางค์เอาไว้ ผมแค่เอามาคืน”
หมอนั่นปรือตาขึ้นมองเหมือนไม่แน่ใจ ผมถือวิสาสะเปิดดูข้างในเช็คบัตรประชาชนแล้วพูดกับอีกฝ่ายเสียงนิ่ง “ถ้าคุณชื่อภูมินทร์ล่ะก็ นี่ของคุณ”
ชายหนุ่มพยักหน้า พอเอื้อมมือมารับของจากผมทั้งตัวก็โถมเข้าใส่ เกาะบ่าผมเป็นสรณะ หมอนี่ไม่ใช่คนตัวใหญ่ ไม่ใช่คนตัวเล็ก เทียบกับชนกันต์แล้วไม่น่าต่างกันมาก ซึ่งนั่นเป็นโชคดีของผมที่ทำให้ไม่ต้องล้มลงไปเมื่อถูกทิ้งน้ำหนักมาเต็มแรง
“ไหวหรือเปล่า?”
เจ้าของชื่อภูมินทร์ยังพยักหน้าแต่ยังทรงตัวด้วยตัวเองไม่ไหว ผมกระชับแขนรอบเอวแกร่ง พาเดินไปพิงกำแพงริมทางเดินแล้วจับหน้าอีกฝ่ายให้ตั้งตรง ดวงตาคม จมูกเป็นสันและปากเข้ารูปของหมอนี่ทำเอาผมเสียดายที่ต้องมาเจอตอนเมาหัวทิ่ม ผมตบแก้มนุ่มที่แดงเพราะฤทธิ์แอลกอฮอลและอากาศเย็นจัดเบาๆ เจ้าของขนตายาวเป็นแพก็เปิดขึ้นอ้อยอิ่ง
“พักอยู่ไหน?”
ภูมินทร์ยื่นกระเป๋ากลับมาให้อีกรอบ ผมเปิดเห็นนามบัตรเล็กๆของโรงแรมที่อยู่ถัดออกไปอีกสองบล็อคกับกุญแจห้องด้านใน พยุงหิ้วปีกอีกฝ่ายให้ลุกขึ้น ท่ามกลางความหนาวจนน้ำกำลังจะเป็นน้ำแข็งของอากาศ ผมรับรู้ได้ถึงลมหายใจอุ่นของคนที่เอนตัวมาซบบนบ่า หุ่นกล้ามภายใต้สเวตเตอร์ชวนให้ผมจินตนาการไปไกล สเป็คของผมคือชอบคนสัดส่วนกำลังดี อะไรก็ได้ที่มองสบายตาและจับเหมาะมือ ผมไม่ใช่คนประเภทยึดติดกับเพศ อันที่จริงชอบผู้หญิงมากกว่าผู้ชาย แต่เซ็กส์ครั้งแรกก็เกิดจากรุ่นน้องในโรงเรียนมัธยมชายล้วนของตัวเอง ถ้าตามนิยามคนอย่างผมคงถูกจัดอยู่ในประเภทเสือไบมากกว่าชายแท้ ซึ่งนั่นเป็นเหตุผลหนึ่งที่ผมนึกอยากให้ความช่วยเหลือเจ้าของร่างกายที่อัดแน่นไปด้วยกล้ามเนื้อเป็นลอนด้วยความเต็มใจ
ประตูห้องสวีทของโรงแรมหรูในนิวคาสเซิลถูกปิดด้วยปลายเท้าหลังจากผมทุลักทุเลพาไอ้หล่อมาจนถึงห้อง ปรับฮีตเตอร์ให้อยู่ในอุณหภูมิที่พอเหมาะแล้วถอดสเวตเตอร์ออก โยนทุ่มคนเมาลงบนเตียงคิงไซส์ พลางปลดเสื้อผ้าเทอะทะของอีกฝ่ายให้คลายตัวไปด้วย ภูมินทร์ไม่ปฏิเสธ ปล่อยให้ผมรั้งทั้งเสื้อและกางเกงออกมากองบนพื้นว่าง่าย ผมมองภาพเปลือยเปล่าของอีกฝ่ายด้วยสายตาโลมเลีย แน่นอน ผมไม่ใช่คนดีมาจากไหน มีตุ๊กตาหน้าตาน่าฟัดนอนหมดสภาพอยู่ใครจะยอมปล่อยไป ผมใช้เวลาไม่นานเพื่อปลดตะขอกางเกงลงก่อนคลานขึ้นเตียงตามไป คนเมาไม่ได้เมาไร้สติ แต่เมาหมดแรงขัดขืนและยับยั้งชั่งใจ พอถูกจูบที่กรอบปากกระจับได้รูปเท่านั้น หมอนั่นก็จูบกลับดุเดือดไม่แพ้กัน ปลายลิ้นต่างฝ่ายต่างฉกเข้าหากันอย่างช่ำชอง ผมขยี้ยอดอกสีสดด้วยปลายนิ้ว เรียกเสียงหอบหายใจของคนเบื้องล่างได้ชัดเจน เสียงฉีกถุงยางอนามัยดังอย่างเงียบเชียบเมื่อผมเลื่อนปลายลิ้นมาตามสันกรามและคางบุ๋ม มือข้างหนึ่งปรนเปรออีกฝ่ายอย่างรู้งาน ส่วนอีกข้างกำลังพยายามดึงถุงยางออกจากซองอย่างทุลักทุเล
“....ทำไมไม่รักผม..”
“ทำไมพี่นิค...ไม่รักผม....”
ผมตื่นขึ้นมาในเช้าวันใหม่ที่ห้องนอนของตัวเองด้วยอารมณ์หงุดหงิดตกค้างจากเมื่อคืน ยิ่งได้ยินเสียงเพื่อนร่วมห้องคุยโทรศัพท์งุ้งงิ้งกับเด็กมันยิ่งหงุดหงิด สายตรงจากไทยโทรมาหาไอ้ปันบ่อย ผมไม่ค่อยเห็นมันเป็นคนโทรไปสักเท่าไหร่แต่ผมรู้ว่าวันไหนที่ฝั่งโน้นเงียบหายไปคุณชายพิกุลทองก็จะเอาแต่จ้องโทรศัพท์เป็นวันๆ ผมไม่เคยมีโมเม้นต์นี้ ก่อนมาอังกฤษช่วงนั้นไม่มีแฟน เพื่อนสนิทอย่างชนกันต์ก็ร้องไห้ราวญาติเสียแค่วันเดียว จากนั้นก็ติดเมียจนลืมเพื่อน นานๆโทรมาทีและคำถามแรกคือ “กูคงยังไม่ได้ยินข่าวว่ามึงโด้ปยาเกินขนาดตายไปแล้วจากรูมเมทมึงนะ?”
ถึงจะสนุกและมีความสุขกับชีวิตอิสระที่นี่ แต่ผมก็ยอมรับว่าลึกๆบางทีก็เหงา
เหงาเหมือนไอ้คนที่รำพันไม่ขาดปากเมื่อคืนจนผมฝ่อว่า ทำไมพี่นิคไม่รักผม นั่นแหละ
นึกแล้วหงุดหงิดชะมัดยาก
“เดี๋ยวกูจะไปเดินห้าง เอาอะไรไหมวะปัน?”
คนถูกถามส่ายหัว ผมเดินเลยไปอาบน้ำล้างหน้า พอเรียบร้อยก็ใส่เสื้อคลุมตัวเดิมออกมาข้างนอก แม้จะอยู่มาจนเขาปีที่เจ็ดแต่ผมก็ไม่เคยชินกับอากาศที่นี่ มือสองข้างซุกไว้ใต้กระเป๋า ซึ่งคงดีถ้าเราได้จับใครไว้ นึกแล้วแอบอิจฉาไอ้กันต์นิดๆที่สุดท้ายมันก็ลงเอยกับพี่เอิร์ธได้ดี ดีจนน่าหมั่นไส้ ดีจนผมอยากแช่งให้แม่งเลิกกันแล้วโสดเป็นเพื่อนกันเหมือนเดิม
ผมเดินเตร่มาเรื่อยๆจนถึงห้างสรรพสินค้าที่ไม่ไกลจากที่พัก วันนี้เป็นวันหยุด คนเลยเยอะมากกว่าปกติ อีกทั้งใกล้ถึงวันคริสมาสต์อีฟเต็มแก่ร้านค้าจึงค่อนข้างครึกครื้น ผมมองคู่รักหลายคู่เดินกระหนุงกระหนิง บ้างเป็นคนเอเชียด้วยกัน คนยุโรปด้วยกัน หรือแม้กระทั่งเอเชียกับยุโรป ตอนมาที่นี่แรกๆผมเคยมีแฟนเป็นคนสิงคโปร์ คบได้พักเดียวก็เลิก ผมเป็นพวกคบใครไม่นาน ขี้รำคาญ ชอบความสัมพันธ์แบบเซ็กส์เฟรนด์หรือวันไนท์สแตนด์มากกว่า จนเวลาผ่านมาเรื่อยๆกลับเริ่มรู้สึกเหงา อันที่จริงผมรู้ว่าตัวเองรู้สึกแบบนี้ตั้งแต่เมื่อประมาณปีที่แล้วที่กลับไทยและไปเป็นศิราณีให้เพื่อนสนิทโง่บรมของตัวเองนั่นแหละ ล่าสุดที่แชทกับกันต์ผ่านเฟสบุคก็รู้ว่ากันต์กับพี่เอิร์ธย้ายไปอยู่ด้วยกันแล้ว ไอ้กันต์ยังทำงานที่เดิม ส่วนพี่เอิร์ธก็ดูแลธุรกิจของที่บ้านเต็มตัว ยกรถหรูให้กันต์ใช้ ปัญหาแม่ผัวลูกสะใภ้หรือพ่อตาลูกเขยก็ไม่มี อะไรจะน่ายินดีปรีดาขนาดนั้นกัน
ผมจมจ่อมกับความคิดริษยาได้ไม่นานก็เผลอเดินชนไหล่กับใครเข้า หญิงสาวชาวเอเชียหน้าตาดีจัดร้อง “อุ้ย...ขอโทษค่ะ” ด้วยความเคยชิน ผมรู้ในนาทีนั้นว่าหล่อนเป็นคนไทย คิดแล้วประหลาดใจที่วันสองวันนี้เจอคนไทยในนิวคาสเซิลถี่เหลือเกิน
“เป็นอะไรหรือเปล่าครับ?”
“คนไทยเหรอคะ?”
“ครับ”
“กุลนึกว่าคนจีนเสียอีก ดีใจจัง คือกุลมีเรื่องจะรบกวนนิดหน่อยได้ไหมคะ นี่กุลมาถ่ายละครแต่เผอิญพลัดกับกอง เดินวนมาพักใหญ่แล้วรบกวนคุณช่วยไปส่งที่ตรงนี้ทีได้ไหมคะ?กุลไม่แน่ใจว่าตอนนี้เราอยู่ตรงไหนของแผนที่”
หญิงสาวรีบกางแผ่นกระดาษที่ถูกเขียนลวกๆด้วยดินสอให้ผมดู ซึ่งเท่าที่เห็นก็ไม่ได้ไกลจากบริเวณที่เราอยู่สักเท่าไหร่ ผมพยักหน้ารับก่อนพาอีกฝ่ายเดินไปส่ง ท่าทางกองละครที่ว่าก็กำลังวุ่นเพราะนักแสดงหายตัวไปอยู่เพราะพอถึงที่นัดหมายสาวประเภทสองผมสีทองสว่างก็ปรี่เข้ามาหาคนข้างๆรวดเร็ว
“น้องกุลหายไปไหนมา พวกพี่ๆตามหากันไม่เจอ โทรศัพท์ก็ปิดเครื่อง”
“ขอโทษค่ะ พอดีกุลไปเข้าห้องน้ำมาไม่ได้บอก แล้วโทรศัพท์ก็แบตหมดด้วย ขอโทษนะคะที่ทำให้วุ่นวาย โชคดีที่ได้คุณคนนี้มาส่ง”
หญิงสาวยิ้มหวานโปรยมาทางผม เจ้าของท่าทีร้อนรนเมื่อครู่ที่ดูเหมือนผู้จัดการส่วนตัวถึงกับเบิกตากว้าง กรีดกรายไหว้งามๆย่อตัวจนแทบชิดพื้นจนผมรับไหว้แทบไม่ทัน
“คุณพัสกร อิศวพิทักษ์ใช่ไหมคะ เอ็มเคยเห็นคุณลงนิตยสารไฮโซบ่อยๆ ตายแล้ว ไม่คิดว่าจะเจอกันที่นี่ บังเอิญจังเลยค่ะ”
ผมกระพริบตางงๆ เรื่องนิตยสารบ้าบออะไรนั่นไม่เห็นจะเคยรู้เรื่องมาก่อน แต่จะพูดถึงคงไม่ประหลาดนักหรอกเพราะญาติๆทางไทยคงปูทางให้ผมเป็นที่รู้จักในแวดวงธุรกิจในระดับหนึ่งอยู่แล้ว เพียงแต่ไม่คิดว่าจะมีคนจำได้เท่านั้น ดังนั้นทางที่ดีตอนนี้ควรจะรีบปลีกตัวออกก่อนถูกซักไซ้ให้มากความ ทว่าตอนที่ผมกำลังจะตัดบท ใบหน้าหล่อเหลาแต่บูดบึ้งของใครบางคนด้านหลังกลับทำให้อยู่คุยกับผู้จัดการส่วนตัวของคุณกุลอีกสักพัก คุณเอ็มลากผมเข้าไปแนะนำกับคนในกอง ผมไม่ได้สนใจจะจำชื่อใคร สายตาเอาแต่จับจดไปยังภูมินทร์ หรือคนที่พี่เอ็มเรียกว่า น้องมิน ไม่ขาดปาก ดูเหมือนหมอนั่นจะจำไม่ได้เลยด้วยซ้ำว่าเมื่อคืนทำผมอารมณ์เสียมากแค่ไหน
“นี่จะไปกินข้าวกันอยู่หรือเปล่า ถ้าไม่ผมจะกลับโรงแรมแล้ว”
เจ้าของเป้าสายตาของผมเริ่มโวยวายหลังจากทีมงานยังจ้อไม่หยุด ผมจึงขออนุญาตปลีกตัวออกมาสักทีแม้ฝ่ายนั้นจะชวนไปหาอะไรกินกันต่อ ผมสบตากับเจ้าของดวงตาไร้แววอีกครั้งแล้วเดินจากมา ทำเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น ทำเหมือนเราไม่เคยรู้จักกัน แต่ทว่าความรู้สึกหน่วงในใจกลับค่อยๆเกิดขึ้นอย่างประหลาด
เกือบจะมีเซ็กส์กันอยู่แล้ว จำอะไรไม่ได้เลยสักนิดหรือยังไง?....
ร้านอาหารเล็กๆที่เดิมยังคงคึกคักเหมือนปกติ ผมหั่นผักมือเป็นระวิงใช้ผ้าเช็ดตัวผืนเล็กซับเหงื่อแม้อากาศจะเย็นจัด ตามองออเดอร์แล้วหันซ้ายขวาจัดการครัวร่วมกับเพื่อนชาวเกาหลีอีกคน และพนักงานเสิร์ฟที่เข้ามาหยิบอาหารไปเสิร์ฟจากเคาท์เตอร์ กระทั่งช่วงร้านใกล้ปิดคิวถึงได้จางลงพอที่จะปล่อยให้เชฟอีกคนของร้านจัดการได้คนเดียว ผมเดินปลีกตัวมาหลังร้าน อัดบุหรี่เข้าปอดสูบ พ่นควันฉุยใส่อากาศ
สายตาที่มองผ่านเหมือนคนแปลกหน้ากำลังรบกวนผมแม้กระทั่งในเวลานี้...
..ไม่น่าช่วยไว้เลย..
บ้าบอชะมัด....
ผมโยนก้นบุหรี่ลงพื้น ดับไฟด้วยปลายเท้าพลางทิ้งสายตามองเหม่อไกลออกไปอย่างไร้ที่สิ้นสุด หลังร้านของเราเป็นตรอกเล็กๆมืดๆ ปลายทางมีแสงสว่างจากโค้งถนนสอดกระทบเข้ามา บ่อยครั้งผู้คนที่เดินขวักไขว่จะดึงตัวกันเข้ามาในซอกนี้พลางทำอะไรๆตามใจตัวเอง และนั่นจึงไม่แปลก ที่วันนี้ผมเห็นเงาของใครกำลังนัวเนียฟัดเหวี่ยงกันข้างถังขยะ ผมไหวไหล่ กำลังจะเดินเข้าร้านแต่ยังอดไม่ได้ที่จะเหลือบตาไปมองคนคู่นั้น แสงไฟจากข้างนอกกระทบเสี้ยวหน้าของหนึ่งในสองชัดเจน และนั่นก็เพียงพอจะทำให้ผมหยุดความคิดที่จะปลีกตัวกลับไปทำงาน สะบัดผ้ากันเปื้อนทิ้งริมประตูหลังร้าน เดินเข้าหาคนคุ้นตาทั้งที่ไม่รู้ว่าจะทำไปเพื่ออะไร
“ภูมินทร์!”
เจ้าของชื่อที่ถูกเรียกเสียงแข็งผงะ เด็กฝรั่งในอ้อมแขนเองก็สะดุ้งเมื่อคู่ขาถูกกระชากแขนเหวี่ยงไปชนกับกำแพงอีกฟากก่อนวิ่งหายไปตามถนน ผมได้กลิ่นแอลกอฮอล์ฉุนจัด คนตรงหน้าเมาไม่ได้สติเป็นวันที่สองแล้ว
“อย่ามายุ่งน่า!”
“นายเมามากแล้ว”
“ไม่ใช่ธุระของมึง!”
นักแสดงหนุ่มผลักผมชิดกำแพง ตาคู่สวยแดงก่ำ ผมไม่คิดจะสู้ ปล่อยให้หมอนั่นออกแรงกดลงมาที่อกมากขึ้นเรื่อยๆ พักเดียวภูมินทร์ก็ผละถอย เดินโซซัดโซเซออกจากตรอกแคบๆไป ผมเดินตามมาห่างๆกระทั่งถึงตีนสะพานมิลเลเนียม ภูมินทร์ก็ทรุดตัวลงนั่งบนฟุตบาทบริเวณนั้น
“มึงตามกูมาทำไม?”
“บุหรี่หน่อยไหม?”
ผมตอบอีกฝ่ายด้วยคำถาม ส่งบุหรี่ให้อีกฝ่ายพลางนั่งลงใกล้ๆกัน เจ้าของใบหน้าหล่อเหลารับมวนบุหรี่ผมไว้ด้วยปลายนิ้ว อัดเข้าปอดแล้วพ่นออกมาเป็นควันขาว
“มีเรื่องอะไรไม่สบายใจขนาดต้องมาดื่มเหล้าเละเทะที่ต่างประเทศเลยหรือ?”
“กูมาทำงาน”
“ถ้ามาทำงานก็ไม่น่าปล่อยตัวแบบนี้นี่ เมาติดๆกันเดี๋ยวก็ตื่นไปทำงานไม่ไหว แล้วเด็กนั่นอีก จะพาไปนอนด้วยไม่ใช่หรือไง เป็นดาราเดี๋ยวเรื่องราวก็ใหญ่โต”
“นี่มึงเป็นพ่อกูเหรอ?”
คนถามมองด้วยหางตา ผมเผลอหัวเราะกับท่าทางเด็กๆนั่นกลับทำให้อีกฝ่ายกระฟัดกระเฟียด
“หัวเราะเชี่ยอะไร”
“มีอะไรก็เล่าให้ฉันฟังได้นะ”
“ทำไมกูต้องเล่า?”
“ที่เป็นอยู่มันร้ายแรงมากไม่ใช่เหรอ? หรือปกติก็ขี้เหล้าแบบนี้?”
“เปล่า....” ภูมินทร์ตอบเสียงอ่อย ผมเห็นคอนวีเนียนใกล้ๆเลยสั่งอีกฝ่ายให้นั่งรอแล้ววิ่งออกไป พักเดียวก็ได้อุปกรณ์ง้างปากอีกฝ่ายมาสามกระป๋อง
“ไอ้ตี๋ มึงเคยมีแฟนไหมวะ?”
ภูมินทร์ถามหลังจากดูดบุหรี่มวนที่สองสลับกับยกเบียร์ฟรีขึ้นดื่ม ผมพยักหน้า อันที่จริงมีหลายคนเลยแหละ แต่ไม่เคยอกหักสักครั้ง
“จริงๆกูกับพี่นิคก็เลิกกันไปหลายปีแล้ว ไม่สิ บางทีเราอาจไม่เคยเป็นแฟนกันด้วยซ้ำ มีแค่กูที่รักเขาข้างเดียว..”
“...พยายามถึงที่สุดแล้วใช่ไหม?”
“อืม ทุกอย่าง ทุกทาง... ผลที่ได้คือสายตรงจากไทยโทรมาบอกกูว่า พี่มีแฟนใหม่แล้วนะ เมื่อวาน”
สายตาของภูมินทร์เหม่อลอยไม่มีจุดสิ้นสุด ผมรู้สึกถึงความเศร้า ผิดหวังและท้อแท้ “ไม่ว่าเมื่อไหร่ กูก็ไม่เคยเป็นคนที่เขารัก...”
“ไม่ใช่ทุกคนหรอกที่จะสมหวังในความรัก”
“โคตรเจ็บ”
“ไม่ทำให้ใครตายหรอกน่า เรื่องแค่นี้ ลุกเดินต่อไปได้แล้ว ยิ่งนายจมอยู่กับมันก็จะเจ็บซ้ำๆซากๆ”
“มึงก็พูดได้... มึงไม่ใช่กู...”
“แหงล่ะ เพราะถ้าฉันเป็นนาย ฉันจะไม่ทำร้ายตัวเองซ้ำๆด้วยมีดเล่มที่คนอื่นแทงมาแล้วรอบนึงหรอก”
ภูมินทร์ไม่เถียง อัดควันบุหรี่เข้าปอดอีกครั้งแล้วพ่นออกมายาว “กูร้องไห้ ร้องจนไม่รู้ว่าเมื่อไหร่ถึงจะหยุดได้... กูต้องทำยังไงวะตี๋ ต้องทำยังไงถึงจะลืมเรื่องเชี่ยนี่ไปได้สักที”
เจ้าของไหล่กว้างใส่อารมณ์ในน้ำเสียง ผมเห็นตัวมันสั่น ไม่เคยปลอบใครในลักษณะนี้ แต่กลับพูดด้วยน้ำเสียงเรียบหลังจากจิบเบียร์ในกระป๋องไปสองอึก
“ลองกอดใครสักคนร้องดูไหมล่ะ...”
(ต่อด้านล่าง)
-
เสียงน้ำจากอ่างล้างจานดังซู่ๆกระทบฝ่ามือ ผมใช้เวลาพักใหญ่ในการจัดการจานชามในห้อง หอพักที่ผมแชร์กับรุ่นน้องคนไทยเหมือนคอนโดทั่วไป แยกห้องนอนแต่ใช้ห้องนั่งเล่นและห้องครัวรวม พื้นที่ภายในไม่ใหญ่ แต่ค่าเช่าต่อเดือนตกเป็นแสน
หลังจากที่ยื่นข้อเสนอนั้น ภูมินทร์ก็โถมตัวเข้ากอดผมแล้วร้องไห้ตัวโยน ผมกระชับอ้อมแขนเข้ากอดแน่นลูบหลังให้มันร้องจนกว่าจะพอใจ ผมไม่ห้าม ไม่บอกให้พอ กระทั่งสาสมแก่ความต้องการแล้วชายหนุ่มก็เป็นฝ่ายผละถอยออกไป ผมไม่รู้ว่าเป็นเพราะเบียร์ เพราะอากาศหนาว หรืออะไรที่ทำให้ไอ้เสือกลายเป็นลูกเป็ดขอตามผมกลับมาที่พักแบบนี้ หมอนั่นโยเยบอกว่าคิวถ่ายละครในส่วนของตัวเองหมดแล้ว พรุ่งนี้ยังฟรีได้อีกวัน อยากมานอนทำใจกับผมที่มันนับเป็นเพื่อนทันทีตั้งแต่เอาขี้มูกป้ายสเวตเตอร์ตัวเก่ง น่าแปลกที่ผมกลับยินดีพามันเข้าที่พักด้วย แถมท้ายยังหาของกินให้มันรองท้องหลังจากซัดเบียร์ไปจนอืดอีกสี่กระป๋องต่อจากนั้น
“น้ำแม่งไม่อุ่น”
เสียงโวยวายบ่นออกมาจากห้องน้ำ หน้าตาคนเมาดูสดชื่นขึ้นนิดหน่อยแต่ยังแดงช้ำตามลักษณะของคนขาว หน้าภูมินทร์ไม่มีสิวเลยสักเม็ด เนียนใสสุขภาพดี ผมสะบัดมือกับอ่างล้างจานแล้วดึงผ้าเช็ดตัวที่พาดบนบ่ากว้างอีกฝ่ายมาโปะซ้ำบนหัวก่อนพาไปหยิบไดร์เป่าผม
“เช็ดหัวให้แห้ง เดี๋ยวไม่สบาย อากาศยิ่งเย็นๆอยู่”
“เออ รู้แล้วน่า แล้วนี่มึงอยู่คนเดียวเหรอ”
“เปล่า อยู่กับรุ่นน้อง เบาๆเสียงหน่อยแล้วกัน รบกวนคนอื่น”
“ไม่มีเมียเหรอวะ หน้าตาก็ออกจะดูดี”
ผมหัวเราะทรุดตัวนั่งลงบนโซฟาตัวเดียวกัน “หรือว่าเป็นเกย์วะ? ไม่นะ เรด้ากูไม่น่าผิด...มึงก็ดูไม่เกย์สักหน่อย”
“ไบ”
“เฮ้ยจริงดิ??” เจ้าของใบหน้าคมเบิกตากว้าง ผมยิ้มเลื่อนมือไปกดเปิดทีวีแต่หรี่เสียงลง
“เคยถูกทำไหมวะ?”
“ไม่เคย”
“รุกตลอดเลยว่างั้น?”
ผมไม่ตอบ ถือว่าคำตอบแรกชัดเจนอยู่แล้วเลยแสร้งเปลี่ยนช่องโทรทัศน์ไปเรื่อยจนถูกอาคันตุกะแย่งรีโมท “ลองมีเซ็กส์กันไหม?”
“อยากทำหรือไง?”
“ภายใต้เงื่อนไขมึงต้องให้กูขย่ม”
“on top ไหมล่ะ?”
“พ่อมึงสิ!”
คนชวนสบถเสียงลั่น ผมเพิ่งรู้ตอนนั้นว่ามันเป็นสปีชีส์เดียวกัน ไม่อยากจะเชื่อเลยสักนิด “อย่าบอกนะว่านายคิดว่าฉันเป็นรับ?”
“ก็เออน่ะสิ ขาวๆตี๋ๆ... พูดจาสุภาพ ใจเย็น มีเหตุผล เอาจริงนะ มึงก็แอบเป็นสเป็คกูนะ ไม่ลองหน่อยเหรอวะ?”
“ที่จริงฉันก็ไม่ใช่คนสุภาพหรอกนะ แต่กระดากที่จะพูดกูมึงใส่คนเพิ่งรู้จักว่ะ แล้วไอ้สเปคที่นายอยากได้น่ะ มันไม่ใช่นิสัยของคนที่เป็นรุกหรอกเหรอ?”
ผมไหวไหล่ตอบ ภูมินทร์หน้าขึ้นสีเล็กน้อย “มันไม่เกี่ยวกันโว้ย อย่างพี่นิคไง สุภาพ ใจเย็น ใจดี มีเหตุผล”
“แต่เขาก็ไม่ได้รักนาย”
“ไอ้เชี่ยนี่!”
ผมเผลอหัวเราะในความเกรี้ยวกราดของภูมินทร์อีกครั้ง ผ้าเช็ดตัวถูกฟาดลงบนแขนเหมือนต้องการผมให้เจ็บแต่กลับถูกยื้อเอาไว้ ภูมินทร์ทำท่าฟึดฟัดพยายามดึงผ้ากลับ สุดท้ายผมเลยยอมปล่อยผ้า เป็นเหตุให้อีกฝ่ายหงายตึงตกโซฟาเสียงดังจนรูมเมทเปิดห้องออกมาดู
“เพื่อนกูน่ะ”
ไอ้ปันพยักหน้าหลังจากรู้ว่าเกิดอะไรขึ้นแล้วกลับเข้าห้องตัวเองไป ผมขำคิกพลางยื่นมือไปจับคนล้มคะมำบนพื้นให้ลุกขึ้น ดาราหนุ่มค้อนควับปัดมือทิ้งไม่ใยดี ยันตัวเองลุกหนีเข้าห้องนอนของผมโดยไม่ขออนุญาต ผมปล่อยให้มินงอนตุ๊บป่องตามประสาเกย์รุกพักเดียวก็ปิดไฟปิดทีวีตามเข้าไป เห็นเพื่อนใหม่นอนหลับสนิทห่มผ่าจนถึงครึ่งหูแล้วก็คลี่ยิ้มอ่อน
ผมไม่เคยรู้ว่าการรักใครสักคนจนเสียความเป็นตัวเองในช่วงจังหวะที่ความเศร้าใจเข้าจู่โจมทำร้ายมันเป็นอย่างไร เคยเห็นไอ้กันต์ประสบปัญหานี้อยู่ช่วงหนึ่งจริงๆก็คิดว่ามันบ้า แต่ลึกๆผมก็ค่อนข้างชื่นชมคนประเภทนี้นิดๆ
คนที่คิดว่า แม้รักจะทำให้เจ็บปวด แต่ยังคงดงามในใจ ยินดีไขว่คว้าให้มันกลับมาทำร้ายหัวใจดวงน้อยๆอยู่ดี
ผมแทรกตัวผ่านผ้าห่มผืนหนา จัดท่าให้ภูมินทร์นอนถนัดๆ ใช้ปลายนิ้วเกลี่ยเปลือกตาบวมตุ่ยตลอดจนปลายจมูกแดงระเรื่อ และสิ่งที่เกิดต่อจากนั้นเป็นเรื่องที่ผมยังประหลาดใจกับพฤติกรรมของตัวเอง
ผมแอบจูบเบาๆที่ริมฝีปากนั่นแผ่วเบาราวกับเป็นจุมพิตจากปีกผีเสื้อ..
เป็นเช้าแรกของวันเสาร์ที่ผมตื่นไวในรอบหลายปี อุณหภูมิภายนอกลดลงอย่างต่อเนื่อง แต่วันนี้ผมไม่ได้ใส่ชุดเก่งของตัวเองเพราะยกให้บางคนสวมไปเสียก่อน วันนี้ไอ้ปันไม่อยู่ห้อง คงออกไปซื้อของฝากเตรียมตัวกลับไทยตามที่เปรยๆไว้เมื่อหลายวันก่อน เลยกลายเป็นแค่ผมกับภูมินทร์ที่นั่งกินซีเรียลกันในห้องเงียบๆก่อน the castle keep จากรายการทีวีจะขโมยความเรียบง่ายในวันเสาร์ของผมไป
“เฮ้ย กูยังไม่เคยไปปราสาทนี่เลย”
ภูมินทร์พูด นั่งขัดสมาธิหน้าจอโทรทัศน์ มันหอบผ้าห่มจากในห้องมากอดด้วย ผมชะเง้อคอจากครัวหลังจากเอาจานมาวางที่ซิงค์รีบส่ายหน้า
“ไม่มีอะไรหรอก ปราสาทเก่าๆ ข้างบนเป็นจุดชมวิว”
“พากูไปหน่อย”
“วันเสาร์คนเยอะจะตาย ไม่ไปได้ไหม?”
“ไอ้ตี๋ คืนนี้กูก็กลับไทยแล้วนะ ช่วงนี้งานยิ่งชุกๆอยู่กว่าจะได้มาอีกก็ไม่รู้เมื่อไหร่ พาไปหน่อยดิ”
ดาราหนุ่มดึงผ้าห่มขึ้นกัดมองอ้อน ผมทำเป็นมองมันด้วยหางตา ตอบเสียงนิ่ง “ชื่อฉันนายยังไม่รู้จัก...” แม่งเรียกกูไอ้ตี๋อยู่ได้
“ใหญ่... พากูไปนะ”
“จะขอร้องพูดให้มันเพราะๆหน่อยสิ”
“ไอ้เชี่ยนี่เรื่องมากว่ะ กูไปเองก็ได้”
เป็นคนที่ไม่มีความอดทนเอาเสียเลย ผมรีบคว้ามือมันไว้ไม่ทันแล้วส่ายหัวหน่าย “เออๆ ไปก็ไป...”
ข้อมูลใหม่ของผมคือภูมินทร์เคยมาอังกฤษหลายครั้ง แต่นี่นับเป็นครั้งแรกที่มันได้ออกจากลอนดอน ในวันที่อากาศเย็นจัดแบบนี้ผมขี้เกียจจะพามันนั่งรถไฟไปเมืองอื่น อีกอย่างคือมันควรกลับไปเตรียมของก่อนหัวค่ำ เที่ยวบินกลับกรุงเทพของกองถ่ายเป็นรอบห้าทุ่ม สุดท้ายเลยได้แต่พาเตร่ในเมือง เยี่ยมชมโบสถ์ พิพิธภัณฑ์Baltic กับซื้อของที่ระลึกจากสโมสรนิวคาสเซิ่ล ตกบ่ายแก่ๆใกล้เย็นถึงค่อยพามันไปชมวิวที่ the castle keep ซึ่งอยู่ได้ไม่นานนักก็ลงมา ไอ้มินดูไม่ได้ชอบปฏิมากรรมอะไรที่ผมพาไปเท่าไหร่ แต่เพราะความแปลกใหม่เลยกลายเป็นตื่นตาตื่นใจไปหมด
เราเดินกันเงียบๆ ไม่มีใครพูดอะไรมากนัก คนต่างถิ่นมัวแต่หูตาแพรวพราว ส่วนผม ก็เอาแต่จ้องเสี้ยวหน้าหล่อเหลาของใครบางคนไม่เลิกราวต้องมนต์
ภูมินทร์มีเขี้ยวเล็กๆเวลาที่ยิ้มจะเห็นได้ชัด บางทีผมก็มองและเผลอคิดว่าอยากถูกเจ้าของเขี้ยวนั่นกัดลงบนบ่าเปลือยๆสักทีคงจั๊กจี้ไม่เบา
“หิว”
เสียงทุ้มต่ำของคนที่เดินชิดดังขึ้นแทรกภาพในมโนที่เผลอเห็นเรากอดกัน มีภูมินทร์นั่งบนตักและงับไปตามซอกคอให้สะบัดหัวไล่ภาพฟุ้งซ่านออกไป ไม่ไกลจากที่อยู่มีร้านไก่ย่างแม็กซิกันเลื่องชื่อรสจัดจ้านตั้งอยู่ ผมเลยพานักแสดงหนุ่มไปดินเนอร์ที่นั่น สบโอกาสได้เห็นคนกินหูตาแดงก่ำแต่ซัดไปจนหมดก็ขำน้ำหูน้ำตาไหล แล้วค่อยพามันเดินกลับโรงแรม
บ่อยครั้งเจ้าของใบหน้าหล่อเหลาเปื้อนยิ้ม ยิ้มให้กับผู้คน ยิ้มให้กับแสงสี ผมรู้สึกถึงความสุขที่แผ่ออกมาจากเจ้าของตาคม และนั่นทำให้ในอกผมอุ่นแม้อากาศเริ่มเย็นลงทุกขณะ
ริมทางเดินเท้าในเมืองใหญ่ ผู้คนเดินเบียดเสียดกันมากขึ้น ภูมินทร์เบี่ยงตัวเข้าชิดผม มือที่กวัดแกว่งปัดโดนกันหลายครั้งโดยไม่ตั้งใจ สุดท้ายผมก็เลยตัดรำคาญด้วยการจับไว้แล้วยัดเข้ากระเป๋าเสื้อกันหนาวสีเข้ม ประสานเข้าหากันอย่างเงียบเชียบไร้ซึ่งคำขอความสมัครใจจากอีกฝ่าย ทว่าเจ้าของผิวขาวกลับเพียงตวัดตามองผมวูบหนึ่งก่อนแสร้งเบือนมองไปเบื้องหน้าทว่าไม่มีวี่แววขัดขืนหรือดึงออก เราจึงจับมือกันเดินมาจนถึงหน้าโรงแรมซึ่งเป็นที่พักของเจ้าตัว แม้ไม่อยากปล่อย แต่สุดท้ายผมก็ต้องคลายแรงออกจากฝ่ามืออุ่นนุ่มนั่นอยู่ดี
“....วันนี้ สนุกไหม?”
ผมถามพลางทอดสายตามองอีกฝ่ายต่ำ คำถามที่เอ่ยออกจะดูปกติธรรมดาแต่ในใจผมกลับเต้นเสียงดังจนน่ารำคาญเมื่อรอฟังคำตอบ
“อืม”
“ฉันดีใจที่นายมีความสุข”
ภูมินทร์ไม่สบตาผม เอาแต่มองมือที่เพิ่งดึงออกจากกระเป๋าเสื้อโคท “...เห็นไหม ไม่ต้องมีพี่นิคอะไรของนาย ก็มีความสุขได้”
คู่สนทนาไม่ตอบ ผมใช้นิ้วหัวแม่มือเกลี่ยแก้มใสเบาๆแม้ระแวงว่าอาจถูกอีกฝ่ายพุ่งหมัดใส่ กล่าวกับอีกฝ่ายน้ำเสียงอ่อนโยน
“....อย่าร้องไห้อีกนะ เดินต่อไปได้แล้ว”
คำพูดราวอวยพรภูมินทร์ให้เจอคนอื่นกำลังทำให้ผมรู้สึกเสียดๆในใจ ไม่รู้ว่ามันเกิดตั้งแต่เมื่อไหร่ เกิดขึ้นได้อย่างไร เราเพิ่งเจอกัน เพิ่งรู้จักกัน มันแค่ไม่กี่วัน ไม่กี่ชั่วโมงเท่านั้น แต่สิ่งหนึ่งที่ประจักษ์ในใจคืออันที่จริง ผมอยากดูแลคนตรงหน้าไปเรื่อยๆ ไม่อยากปล่อยให้เป็นหน้าที่คนอื่น ไม่อยากให้ใครได้กอดมันร้องไห้ ไม่อยากยอมรับว่าจากวันนี้อาจมีใครสักคนที่ดึงมือมันเข้ากระเป๋าเสื้อโคทที่ไม่ใช่ผม
มันคือความรู้สึกอะไรสักอย่าง ที่ทำให้ใจผมเว้าแหว่งพิกลพิการลงไป
“อืม....ขอบใจ....กู...ไปนะ”
ภูมินทร์พูดตะกุกตะกัก ผมพยักหน้า ใจจริงอยากให้มันเงยหน้าขึ้นมองผมอีกครั้ง มองหน้ากันชัดๆอีกทีเพราะกังวลว่าถ้าเราบังเอิญได้เจอกันอีกมันจะจำผมไม่ได้ ทว่าอีกใจ กลับบอกตัวเองว่าดีแล้ว ก่อนผมจะเหนี่ยวรั้งมันไว้ ขอเบอร์โทร วิธีติดต่อเพื่อจะสานสัมพันธ์กันมากกว่านี้เมื่อเรากลับไทย เพราะมันควรจะรีบๆจากไป และเราควรทำแค่ทำหน้าที่ของตัวเอง
แผ่นหลังที่สวมเสื้อตัวเก่งของผมค่อยๆเดินขยับห่างออกไปเรื่อยๆ สุดท้ายผมก็ไม่ได้รั้งมันไว้ ไม่ได้คิดสานสัมพันธ์ เอาแต่มอง และมอง
อุณหภูมิรอบกายมันเย็นลงเรื่อยๆจนน่าใจหาย มือที่เคยได้จับกันไว้เย็นเยียบอย่างไม่เคยเป็นมาก่อน
ทว่าสุดท้ายภูมินทร์กลับเป็นฝ่ายหยุดเดิน แล้ววิ่งเข้าหาผมพลางกระชากคอลงต่ำ
ผมยืนค้างอยู่ในท่านั้นแม้เจ้าของรสจูบฉาบฉวยจะหายไปหลังบานประตูโรงแรมแล้ว เผลอยกนิ้วเย็นๆขึ้นแตะปากที่ถูกชนรุนแรงจนเลือดซิบเบาๆ
หิมะแรกของฤดูหนาวปีที่ 25 ตกแล้ว มันโปรยลงมากระทบผิวเพียงผะแผ่ว
แต่ในใจ ผมกลับรู้สึกว่าหิมะแรกของปีนี้
...มันช่างอุ่นเหลือเกิน...
-west-
:hao7: :hao7: :hao7: :hao7: :hao7:
อันนี้เป็นเรื่องราว 1 ปีให้หลังจากปัจจุบันนะคะ เป็นสเปเชียลที่ควรจะเป็นเรื่องสั้นเพราะมันยาวมากกกกกกกก
ทิ้งไว้แค่นี้พอเป็นปริศนา อาจมีเวอร์ชั่นต่อหรือไม่ ค่อยว่ากันอีกที
สำหรับคืนนี้ ราตรีสวัสดิ์คร้าบบบบบ
http://www.youtube.com/v/LRRYSbrUvRM?version=3&hl=en_US
-
เฮ่ยยยยย ดูไม่เหมือนใหญ่ในตอนที่ผ่านๆมาเลยอ่ะ อบอุ่นมากกกกกก
ไอ้มินก็น่ารัก
ต่อนะๆๆๆๆ ชอบคู่นี้จัง
แต่ก็อยากอ่านตอนต่อไปของภาษากายนะ มันค้างอ่ะ 555+ :)
-
:hao7: :heaven :katai5:
เค้าว่ากันว่าถ้าจูบกันในวันหิมะแรกตก
จะได้รักกันตลอดไป
เคยได้ยินมา ฮ่าๆๆๆๆ (คงไม่น่าจะจำผิดนะ)
อร๊ายยยยยยย
ใหญ่จะมีคู่เป็นของตัวเองแล้ว
มินก็จะได้เลิกเจ็บจากพี่นิคซะทีนะ
ตอนแรกก็คิดว่าถ้ามินคบกะพี่นิคก็น่าจะดี
แต่ตอนนี้ไม่เอาและ มินเหมาะกะใหญ่สุดๆ
********************
เข้ามาอีดิทอีกรอบ
กลับมาอ่านรอบสองแล้วสะดุดกะชื่อเมทของใหญ่(รอบแรกไม่ทันคิด)
ปัน นี่ใช่ปันนภ หรือปล่าว?? ฮ่าๆๆๆๆ :hao4:
ถ้าใช่นี่ขอกรี๊ดดดด เพราะเด็กที่ว่าต้องเป็นบูมชัวร์
ยังคงเชียร์ปันบูมนะ >.< คิดถึงปันนนน
-
จริง ๆ เกลียดมินนะ แต่อ่านนี้แล้วชอบแฮะ มันใช่!! 555
-
เป็นตอนพิเศษที่อยากขอเรียกร้องให้สานต่อ เป็นเรื่องยาวสุดๆ เลยจ่ะ
แหม่ะ ใหญ่-มินทร์ จับคู่แบบนี้มันก๊าวใจดีจริงๆ
เพราะเอาจริงๆ แอบคิดมาตลอดว่ามินทร์นี่นิสัยง๊องแง๊งเหมาะแก่การโดนรุกใส่ซะจริงๆ
ฮิฮิ
-
เอาล่ะสิ ทำไมรู้สึกว่าบรรยากาศโดยรวมๆ มันดูหวานชื่นกว่าคู่หลักอีกล่ะเนี่ย
ใหญ่นี่ โผล่มาเพื่อขโมยซีนแท้ๆ เลย แล้วดูเป็นบุคลิกของคนที่สุขุมอีกต่างหาก
ตอนอยู่กับกันต์นี่ดูเพลย์บอยมาก พออยู่คนเดียวต่างแดนนี่ ดูเป็นคนละคนเลย
ตอนนี้ยาวจุใจมาก แถมรายละเอียดเล็กๆ น้อยๆ ให้ได้บรรยากาศเต็มไปหมดเลย
เอาแบบนี้อีกนะ ชอบอ่ะ ฮ่าๆๆๆ มาบ่อยๆ นะ เอาใจช่วยและตั้งตารอเสมอ :o8:
ปล. รอคู่หลักมาเรียกเรตติ้งคืนด้วยนะ ฮิฮิ
-
มาให้อยาก แล้วจากไป
:z3:
-
ว้าวววววววววว มีเถอะค่ะ
การที่เมะน่าหมั่นไส้คนหนึ่ง กลายเป็นเคะให้คนอื่นมันทำให้ฟินมาก 5555555555555555
-
ThankS
-
มันสุดยอดดด ใหญ่ตัวขโมยซีนแบบบอร์นทูบี เลยอ่ะ 5555555
มีต่อเถอะ มันลงตัวว คิคิ
-
ใหญ่ดูอบอุ่นมากเลยอ่ะ
ชอบจัง มีต่ออีกเถอะ..พลีส
:impress2:
-
โรแมนติกอ่ะ
มาเจอกันโดยบังเอิญ ได้ใช้เวลาอยู่ด้วยกัน
ถึงมันจะสั้นแต่ก็ดูมีความสุข
โอ้ยยยยยย ชอบอ้ะ
มาต่อเร็วๆนะค้า
-
ต่อเหอะนะ
คู่นี้น่าติดตามมาก
ทำไมใหญ่ดูหล่อ อบอุ่น ใจดี
แล้วมินมันทำไมน่ารักได้ขนาดนี้วะ :กอด1:
-
อ้าวเฮ้ย!!!! เสร็จเฮียใหญ่สิแบบนี้ คริๆ
-
:-[ โอ้ยยยยยยย ใหญ่อบอุ่นมากๆๆๆๆๆ ไม่อยากจะเชื่อเลยจริงๆ
ดูท่าทางแล้วมินคงจะไม่แคล้วโดนกด555 :laugh:
แต่งคู่นี้ต่อด้วยเถอะน้าาา น่ารักมากๆๆ :ling1:
มาต่อไวๆน้าา :กอด1:
-
พี่ใหญ่จะมาเป็นพระเอกคนใหม่รึเปล่า อู้ยยยยยยยยยชอบงะ
อบอุ่นเว่อ ทำไมมินน่ารักงี้
หมดกันเลยมินหมดกัน5555555555555
อยากอ่านอีกจังเลยข่า กลับไทยละมาสปาร์คกันอีกน้า ~~~
แอบมีปันนภด้วย!!!!!!! คุยโทรศัพท์กับใครงะหมวยเล็กน้องชายเฮียบีมอะเป่า
-
ขอต่อดิ อยากได้ๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ พี่ใหญ่น่ารัก น้องมินน่าแกล้ง อิๆๆ :katai2-1:
-
ในที่สุด อิเด็กไม่เอาไหนคนนี้ก็มีโมเมนท์หวาน ๆ กับเขาด้วย
เคยเชียร์ใหญ่ให้กันต์ แต่คู่มินดีกว่าเยอะ อบอุ่นหัวใจสุด ๆ
-
กรี๊ดดดดดดดดดด มันกรี๊ดมากกกกกกกกกกก
ใหญ่กับภูมินทร์ แอร๊ยยยยยยยย เค้าเชียร์ให้มินรับนะ ฮ่าๆๆๆๆๆๆ
ชอบคนร้ายๆแบบมินสยบอยู่ภายใต้คนที่เป็นผู้ใหญ่อย่างใหญ่
แล้วรูมเมทของใหญ่คือเจ้าพ่อดราม่า นายปันนภ วร้ายๆๆ คิดถึงนายจัง
นี่แอบโทรศัพท์คุยกับหมวยมันทุกวันเลยล่ะสิ โทรไปหาน้องบ้าง คิดถึงคู่นี้ อยากอ่านคู่นี้ง่ะะะะะะ
ขอให้ใหญ่สมหวังนะจ๊ะ กริ๊บกริ้วววววว
-
ตอนพิเศษดูอบอุ่นมากๆเลยย
-
เย้ยยยย โลกกลมเว่อออออร์ :laugh:
คู่นี้ถ้าเป็นคู่นี่ มาม่าชามโตแน่ๆ
ใหญ่ ครอบครัวไม่ยอมรับแน่ๆอ่ะ มินก็จมปลักกับพี่นิค :เฮ้อ:
อยากอ่านต่อแล้วค่ะ :katai4:
-
มีรุก?ให้มินสักคนก็ดีนะ :hao3: อยากอ่านเรื่องของมินต่อ :mew2:
รู้สึกมินเหมือนไม้เลื้อยไงไม่รู้ แต่ก็พอเข้าใจได้
แต่งเป็นอีกเรื่องนึงเลยค่ะ เค้าชอบบบบบ
:mew1:
-
เคยบอกไปว่าไม่อยากอ่านเรื่องมิน เพราะหวงมันเป็นเมะให้นังกันต์
แต่แบบนี้โอเคคคคคคคคคคคคค๊ ให้มินเป็นรับแม่มเลยสะใจ
อิมินตอนนี้เคะเว่อร์ แทบไม่ใช่คนเดียวกะที่พยายามรุกนังกันต์เลยอ่ะ
แต่ชอบค่าาา ใหญ่มิน
-
เริ่มชอบมินทร์ก็ตอนนี้แหละ
-
ใหญ่ตอนนี้อบอุ่นแล้วก็เป็นผู้ใหญ่มาก
มินมีจูบแรกกับหิมะแรก
เชียร์คู่นี้
มินจะได้ไม่หนาว :hao7:
กดบวกและเป็ดขอบคุณ
-
เฮ่ยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย นี่มันฟินไปดาวนาเมก โอ๊ยยยยย อิ๊ยะๆๆๆๆๆๆๆ
ปรี้ใหญ่คะ ปรี้ใหญ่หรือคุณชายหมอคะเนี่ย ลูกหลานเจ้าสัวเจ้าของห้างใหญ่ แอ๊ยยยยยยย :haun4:
ในฐานะเมียเอ๊ยแม่ยกปรี้ใหญ่ อิฉันของยกภูมินทร์ลูกสาวอิฉันให้ปรี้ใหญ่ค่ะ โฮกกกก มันแน่นอก !!! :z2:
ป.ล. ปันนนนนนนนนนนนน มาไงพ่อคุณณณณณณ เจ๊คิดถึงงงงงงงงงง :hao6:
-
น่ารัก แต่ชนกันต์หล่อน่ารักที่สุด
-
ยินดีกับน้องมินนะคะ ที่จะได้เจอกับความสมหวังบ้าง
น้องควรจะรับนั่นละคะ ถูกแล้ว
งอน ตามประสาเกย์รุก ชอบประโยคนี้เจรงๆ ฮ่าๆ :z1:
-
ตอนแรกก็คิดอยู่แล้วว่ามินสมควรเป็นรับมากกว่ารุก
ก็เพราะอยู่กับกันต์ พี่แกก็อ้อนซะ น่ารักมากกกก
และในที่สุดก็สมหวังในรักซะที
-
ภาษาละเอียด อ่านแล้วอบอุ่น
ใหญ่ตกหลุมรักน้องมิน >.<
อยากอ่านต่อนะคะ ~^^
-
อ๊ายยยยยยยยยย กะจะเข้ามาเม้นเกี่ยวกับกันเอิร์ธซะหน่อย
เจอตอนพิเศษไปลืมคู่หลักไปเลยค่าาาาาาาาา
ใหญ่มินน่ารักมากกกกก
ฮือมินเหมาะจะเป็นรับที่สุดมุ้งมิ้งน่ารักอย่างแรง ใหญ่ก้อบอุ่นได้อีก :impress2:
คู่นี้ขโมยใจอิชั้นไปเต็มๆแต่งคู่นี้อีกเถอะค่ะ พรีสสสสสสสสสส~~~~~ :mew2:
-
อ๊ายย ชอบเรื่องนี้ตรงที่สะท้อนว่าบางครั้งเราก็ตัดสินใจอะไรได้ไม่เด็ดขาดนี้แหละ ชีวิตจริงมากๆ
แต่พระเอกเรื่องนี้น่ารักจริงๆนะ สเป๊กเค้าเลยย กันต์อย่าเผลอแล้วกัน 555
ปล.วาดภาพใหญ่เป็นคนแข็งๆ แต่ตอนล่าสุดก็แอบดูอบอุ่นเหมือนกันน้าา รู้สึกว่าเป็นที่พักพิงให้มินได้สุดๆ ><
:L1: :pig4: :L1:
-
แม่ยกมินไม่นั่งน้ำตาตกกันหรอเนี้ย
55555
คู่หลักก็เด็ด
คู่รองก็หวานนนนสะ
ชอบ (y)
-
เป็นสเปกเชี่ยลที่เซอไพรส์มาก
ไม่เคยคิดใหญ่มิน มาก่อน
ในที่สุดมินก็มีผู้ชายของตัวเองซะทีนะจ๊ะ
-
เอิ่ม คู่นี้ ทำเป็นเรื่องยาวเลยดีกว่า
เคยคิดไว้ว่าถ้าคุณเวสต์แต่งให้มินเป็นพระเอกเรื่องไหนจะไม่อ่านเรื่องนั้น
แต่พอมาเจอมินเวอร์ชั่นนี้เรายอมอ่ะ แล้วอีกอย่างมินก็ไม่ใช่พระเอกด้วย 555
-
ชอบคู่นี้อ่าาาาาาาาาาาา
เอาอีกกกกก
หวาน อบอุ่น ละมุนละไม มากกกกกกก
ปันนนนนนนนนนน คิดถึงงงงงงงงงงงงงง
ว่าแต่ใครโทรมาบ่อยๆ น่ออออออ
-
กีสสสสสสสสสสสสสสส ใหญ่เท่ห์มากกกกกกกก ที่จริงคู่ควรกับการเป็นพระเอกนิยายซักเรื่องสุด ๆ
แต่ช็อคตรงพระเอกเป็นภูมินทร์ ง่าาาาา มิน เธอจะเป็นรับเหรอ แต่ถ้ากับใหญ่นี่ก็ได้อยู่นะ 555 ที่จริงมินก็เหมือนเด็กอยู่
ถ้าจะเป็นรับก็ไม่น่าจะขัดมาก
ส่วนตัวปลื้มใหญ่มากจากการเป็นที่แสนดีและมีสติของกันต์ จะบอกว่าส่วนหนึ่งที่กลับไปได้กันกับพี่เอิร์ธนี่ก็เพราะใหญ่นะ
ถ้าเป็นเรื่องยาวก็ดูจะมีอะไรให้เล่าหลายอย่างเลย เรื่องที่บ้านใหญ่ ใหญ่กับมิน
แต่โมเม้นท์ที่เดินเอามือกุมกันในเสื้อนั่นอบอุ่นมากเลยนะ ชอบอ่ะ อารมณ์แบบเจอใครซักคนถูกใจ ไม่จำเป็นต้อง
คบกันมาเนิ่นนาน แต่มันมาถูกที่ถูกเวลาก็ประทับใจได้ มิน.....เธอฝากรอยจูบแล้ววิ่งจากไป โคตรน่ารักเลยฟร่ะ
ขอบคุณค่า
-
ชอบคู่ใหญ่ มิน มากกกกก :mew1:
นิสัยเอาแต่ใจตัวเอง ดื้อๆ แบบมินเนี่ย เป็นนายเอกไปเหอะ ปล่อยให้คุณใหญ่ผู้แสนสุขุม เป็นผู้ใหญ่ ใจเย็น เป็นพระเอกไปนะ
เชียร์ให้เปิดเรื่องใหม่เลยค่ะ เอ๊ะ หรือจะลงในเรื่องนี้แต่เป็นคู่รองก็ได้อยู่นะ ไงก็ได้ค่ะ ขอแค่อย่ามาหลอกให้อยากแล้วจากไปก็พอ :ling1:
-
สรุปแล้วคู่ของพี่ใหญ่ตัวประกอบดีเด่นประจำรักเร่ก็คือภูมินทร์นี่เอง ควรดีใจกับใหญ่มั้ยที่มาหลงรักภูมินทร์ได้เนี่ย5555
แต่มินทร์อยู่กับใหญ่แล้วน่ารักมาก นิสัยปกติก็เด็กน้อยเคะๆอยู่แล้วพอเจอใหญ่ผู้รุกสถานเดียวแล้วนั้นมิินเคะสมบูรณ์แบบมาก :hao7:
ใหญ่นี่เป็นผู้เชี่ยวชาญด้านการให้คำปรึกษาจริงๆสมแล้วที่มาร่ำเรียนถึงอังกฤษ(ไม่ใช่ละะะ555)
ชอบตอนพิเศษนี้มากเลยค่ะโลกกล๊มกลมพี่ใหญ่อยู่ห้องเดียวกับปันนภภภ มีแอบนินทาปันนิดนึงด้วยถ้าบูมไม่โทรมาทำไมไม่โทรไปล่ะคะปันนน555
แอบฮาใหญ่แช่งกันต์ให้เลิกกับพี่เอิร์ธจะได้มาโสดด้วยกันถ้าเป็นอย่างนั้นจริงใหญ่คงไม่มีเวลาเหงาเลยแหละเพราะคงต้องเอาเวลาไปปลอบกันต์แทนเพราะงั้นอย่าไปแช่งเขาเลยนะใหญ่ 555
เชียร์ให้เรื่องนี้มีตอนต่อนะคะ ใหญ่อุตส่าห์เจอคนที่ทำให้ใจสั่นๆละตัดจบอย่างนี้ไม่เห็นใจใหญ่เหรอคะใหญ่่เป็นถึงตัวประกอบยอดนิยมเลยนะคะะะ
ไซโคคนเขียนเบาๆ555 :กอด1:
-
ตอนพิเศษหวานกว่าคู่หลักอีกอะ
แย่แล้วๆ
:-[
-
ใหญ่นี่สุดยอดจริง........อบอุ่นน่ะ
-
ปลาบปลื้มมมม คู่นี้น่ารักมากกกก อบอุ่นและหวานกันสุดๆ >////<
อยากรู้เรื่องตอนกลับไทยทั้งคู่ หนูมินคนขี้เหงาดูนุ่มนิ่มขึ้นมาอย่างบอกไม่ถูก หุๆ มีความสุขเพราะมีคนคอยดูแลก็ดีอย่างนี้
กลับไทยไปคิดถึงใหญ่บ้างนะ อยากอ่านโมเม้นที่อยู่ด้วยกันอีกจังค่ะ ถ้ากลับไปทำภาระหน้าที่ของตัวเองที่ไทย จะมีฉากอบอุ่นๆแบบนี้อีกมั้ยนะ?
ขอบคุณสำหรับตอนพิเศษค่ะ ชอบมากเลย
เป็นกำลังใจให้เสมอ แล้วมาต่อทั้งตอนหลักและตอนพิเศษ(?)ไวๆนะคะ ^^
-
คู่พระรอง เเย่งซีนมากกกกก
555555555555++++
-
ใหญ่กับมิน
หอมหวานแบบรักแรกพบ
ใหญ่ไม่รู้สินะว่านี่คนที่เคยอยู่ในเรื่องเล่าของชนกันต์
มินก็ยังปักใจอยู่กับพี่นิคไม่เปลี่ยนแปลง
ตัดใจแล้วเดินหน้าต่อไปกับใหญ่เถอะ :hao7:
-
ภูมินทร์ อย่ามาแย่งใหญ่ไปจากฉันนะ !!! มาตบกันเลยม่ะ
5555+ แอบดีใจนะ เพราะตอนแรกก็ไม่ได้คิดให้มินได้กับพี่นิคอยู่แล้วฮะ
มาอ่านแบบนี้แล้วมินดูเป็นคนดีเลยอ่ะ >w< แถมตอนนี้ยังมีปันอีก คิดถึงปันนะ รออ่านเรื่องปันอยู่ ฮ่าๆ
แต่รู้ว่าพี่เวสต์งานยุ่ง T^T เอาเถอะฮะะะะะะะะะ
จริงๆแอบคิดว่าถ้าพี่เอิร์ธได้กับใหญ่ จะเป็นยังไงนะ ฮ่าาาาาาาาา
คิดถึงพี่เอิร์ธแล้ว แต่ก็ชอบใหญ่นะ เป็นคนดีและอบอุ่นขนาดนี้ >w<
แต่เป็น รับ ที่ไม่ชอบ on top สินะ สินะ
มาต่อพี่เอิร์ธไวไวนะฮะ คิดถึงจะแย่แล้ว
-
อยากอ่านคู่นี้ต่ออีกครับ
ชอบใหญ่ในมุมนี้ ดูอบอุ่น
-
ฮือออออออออ อ่านรวดเดียวเลย ไม่ได้เข้ามานาน
ฮรื่ออออออออออออ เสร็จพี่เอิร์ธแล้ว กิ๊วๆๆๆๆ
แต่ งื้อออออออออออออ ตอนพิเศษ ใหญ่เท่มากกกก น้องมิน น่ารักมากกกกกกกกกกก น้องมินที่ขี้อ้อนนี่มันเข้ากับใหญ่จริงๆ
อยากให้มีตอนต่อไปจังเลย (อิชั้นลืมคู่หลักไปเลย ไหนอิชั้นนี่เคยเชียร์มินกันต์ อิชั้นเปลี่ยนใจแล้วนะฮร้าาาาาา)
-
หุหุหุ เข้ามาเชียร์ให้ต่อคู่ใหญ่กะมินด้วยคน
โมเม้นนี้ มินน่ารักน่าจับกดจริงๆ อิอิอิ
:mew1:
-
อ้ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก
ใหญ่ ของเจ้
-
แจ้งข่าวนิดนึงน้า ช่วงนี้มีปฏิบัติงานต่างจังหวัดจนถึงวันอาทิตย์
ใครที่ตามอยู่รอกันหน่อยเนาะ จะหาเวลามาต่อนะ จะได้ไม่ต้องคอยกันนาน
ขอบคุณคร้าบบบบ
-
รอได้
-
รอค่าาา ~^^
-
รับทราบค่าา :mew1:
-
รอค่ะ......ยังไงก็ต้องรอ
ช่วงนี้ฝนตก คนแต่งก็ต้องดูแลตัวเองด้วยนะ ห้ามป่วย ห้ามหาย ห้ามขาด !!!!!!!
นั่งรอใหญ่ + มิน ในซอกหลืบ.........
-
รอค่า
-
รอได้เสมอค่าาา :L2:
-
รับทราบจ้า ขอให้ทำงานอย่างมีความสุข
ปลอดภัยในการเดินทางนะคะ
-
คะจะรอ
-
:katai5: :katai5:
เข้ามารอ
-
รับทราบค่ะ
-
อยากอ่านใหญ่มินอีก
รีเควสสสสสสสสสสสสสสสส
-
คร่าา จะรอนะคะ ^^
-
รอได้ครับ แต่มาต่อแล้วขอแถมนะ หิหิ ^^
-
รอ :mew1:
-
รอๆ เย้ๆ
-
เอ๊ย!!! หัวข้อเปลี่ยนแล้ว :heaven
รอๆๆๆๆๆ
-
มารอ :katai5:
-
(http://upic.me/i/nq/1untitled-3.gif)
Dahlia 25
ผมไม่ได้ยินเสียงนาฬิกาปลุก ไม่ได้ตื่นตามเวลาปกติของวันทำงานแต่ต้องสะดุ้งหลุดจากความฝันเพราะแรงกดทับพอรำคาญที่หน้าท้อง
เจ้าขาว แมวไทยหน้าบ้านๆร้องเหมียวๆกางเล็บย่ำพุงเปลือยให้ผมเจ็บๆคันๆ คงอยากออกจากไปข้างนอกเพราะพอลืมตาขึ้น ภายในห้องนอนที่ถูกจัดเป็นระเบียบเรียบร้อย ก็ไม่เห็นเจ้านายมันอีกคนแล้ว
“พี่ชายเอ็งไปไหนขาว?”
เมี้ยว...
แมวน้อยกระโดดลงบนพื้นไปร้องหน้าประตู ผมพยุงตัวเองขึ้นจากเตียง เหลือบไปเห็นโนตแผ่นเล็กๆเขียนว่าลงไปดูโรงงาน ซึ่งหมายถึงส่วนต่อขยายของบ้านที่ถูกกั้นชัดเจนไปด้านหลัง ข้างกันนั้นมียาแก้อักเสบที่ถูกแกะฟอยด์ไปแล้วสองเม็ดกับพาราและหลอดครีมยาทาที่มีร่องรอยบู้บี้ เร่งให้เลือดสูบฉีดจนหน้าร้อนผ่าว เหตุการณ์เมื่อคืนยังผ่านมาสดๆร้อนๆ รับรู้ได้จากอาการเจ็บแสบด้านหลังและปวดจุกท้องน้อยจนตัวงอ ยังไม่รวมกับไข้ต่ำๆตลอดทั้งคืนยันช่วงสายของวัน ทั้งที่ตอนแรกเป็นฝ่ายรุกเร้าพี่เอิร์ธแท้ๆ แต่กลับโอนอ่อนตามอีกฝ่ายง่ายดายเมื่อถึงเวลาอย่างว่า คิดแล้วอายชะมัด
ผมแง้มประตูให้เจ้าขาววิ่งนำไปด้านนอก ส่วนตัวเองก็เดินไล่หลังช้าๆ เทอาหารแมวใส่ถาดกับเติมน้ำแล้วทรุดตัวลงบนโซฟาหน้าทีวี แม่พี่เอิร์ธไปวัดตั้งแต่เช้ากว่าจะกลับก็บ่าย ผมเปลี่ยนช่องทีวีไปเรื่อยๆจนเสียงประตูบ้านดังเลยหันไปมองชายหนุ่มในเสื้อคอวีสีเทา สวมกางเกงสั้นสี่ส่วนท่าทีประหลาดใจที่เห็นผมพาตัวเองลงมานั่งแผละชั้นล่างทั้งที่เมื่อวานยังต้องเป็นฝ่าย ถูกอุ้ม ขึ้นไปนอนชั้นสองอย่างหมดท่า ก่อนเดินยิ้มหวานมาหา ใช้หลังมืออังหน้าผากเบาๆให้ผมเบี่ยงตัวหนี
“เป็นยังไงบ้าง ลงมาทำไม”
“ไอ้ขาวกวน”
“อ้าว พี่ลืมปล่อยมันออกมาจากห้องเมื่อเช้าเหรอ แล้วนี่ ปวดท้องอยู่หรือเปล่า? ยังมีไข้นะ ครบสี่ชั่วโมงแล้วทานข้าวไหมจะได้ทานยาอีกรอบ”
ผมไม่ได้ตอบ มองแต่สีหน้าเป็นกังวลนิดๆของหมอยาที่ไล่มือแตะบนหน้าท้องเบาๆ กระทั่งพี่เอิร์ธเงยหน้าขึ้นเห็นผมจ้องอยู่ก็เปลี่ยนเป็นยิ้มหวาน ขยับตัวมาจูบบนริมฝีปาก
“เมื่อคืนกันต์น่ารักมากเลย”
“เลิกพูดเถอะน่า” แค่นี้ก็ไม่รู้จะเอาหน้าไปไว้ไหนแล้ว
มันไม่ใช่เผลอไผลไปแค่รอบเดียว แต่เมื่อคืนหลังจากถูกรุกล้ำบนโซฟาในครั้งแรกแล้ว ยังถูกอุ้มไปทำในห้องน้ำต่ออีกรอบ โชคดีที่ผมกับพี่เอิร์ธพกถุงยางติดกระเป๋ากันแค่คนละอัน พอหมดเครื่องป้องกันเลยหมดรอบให้อีกฝ่ายเอาเปรียบ รู้อย่างนี้ไม่พกเสียก็ดี เผื่อจะถูกทำแค่รอบเดียวแล้วไม่ต้องมานั่งหมดสภาพแบบตอนนี้ คอยดูเถอะ อย่าให้ถึงทีผมบ้างแล้วกัน
“เออ นี่ ตอนบ่ายถ้าดีขึ้นแล้วไปตรวจเลือดกันไหม?”
คนพูดใช้นิ้วชี้เกลี่ยแก้มเกลี่ยปากผมไม่หยุด เจ้าของตาตี่ใต้เลนส์แว่นมองทั่วใบหน้าไม่ละสายตา แววตาหวานหยดเหมือนคนพี้ยาทำเอาผมใจสั่น ยิ่งประโยคสมทบที่ตามหลังดังขึ้นแผ่ว ยิ่งทำให้หน้าผมร้อนผ่าว
“นอกจากสบายใจกันทั้งคู่ วันหลังฉุกละหุกจะได้ไม่ต้องกังวลเรื่องถุงยางไง”
---------------------
สุดท้ายผมกับพี่เอิร์ธออกมาโรงพยาบาลกันในช่วงค่ำแทนที่จะเป็นบ่ายตามที่ตกลงเพราะอาการปวดท้องและมีไข้ของผมเพิ่งมาทุเลาเอาตอนเย็น เสร็จธุระชายหนุ่มก็พาผมมาเดินเล่นย่านโรงเรียนมัธยมที่เราจบกันมา ประตูโรงเรียนไม่ได้ปิด พี่เอิร์ธเลยชวนผมเดินเข้าไปในตึกสถาปัตยกรรมโบราณ โรงเรียนผมเป็นโรงเรียนชายล้วนเก่าแก่ มีการปรับปรุงเพียงทาสีและซ่อมแซมส่วนที่ชำรุดจึงไม่ค่อยเปลี่ยนไปเท่าไรนัก ผมมองอาคารเรียนชั้น ม.5 กับอาคารชั้น ม.6 แล้วกระชับมือที่จับอีกฝ่ายแน่น ภาพความทรงจำเก่าๆลอยฟุ้งขึ้นมา ผมรู้ในนาทีนั้นว่าส่วนที่ขาดหายของตัวเองกำลังถูกเติมเต็มเพราะใคร
แสงไฟริมทางเดินเป็นไฟนีออนแต่ยังคงมืดอยู่ดีในเวลานี้ เมื่อก่อนผมกลัวผีที่โรงเรียนมาก ถ้าให้อยู่ทำงานดึกๆจะไม่ยอมอยู่เลย จนช่วงกีฬาสี ม.5 สิ้นสุดลง ผมกลับรักเวลาเย็นย่ำที่นักเรียนบางคนเตะบอล บางคนวิ่งเล่น พวกไอ้ใหญ่จะเป็นอีกแก๊งที่อยู่กันดึกหลังห้องน้ำ สูบบุหรี่บ้าง มั่วเซ็กส์บ้าง ขณะที่ผมมักใช้เวลาตอนนั้นอยู่กับพี่เอิร์ธ ให้อีกฝ่ายสอนการบ้านหรือถ้าไม่มีอะไรจริงๆก็คุยเรื่องสรรพเพเหระจนสมควรแก่เวลา พี่เอิร์ธจะเอ่ยปากก่อนว่าต้องกลับแล้ว แต่ยังไม่วายรอส่งผมขึ้นรถเมล์แล้วกำชับว่าต้องส่งเพจเจอร์มาบอกเมื่อถึงบ้านแล้วทุกครั้ง
“...พี่เอิร์ธ”
ผมเรียกอีกฝ่ายแต่ไม่พูด เสียงในใจสะท้อนคำบางคำซ้ำไปซ้ำมา พี่เอิร์ธยิ้มโชว์ลักยิ้มที่แก้ม ยกมือขึ้นยีหัวผมเบาๆ แต่กลับตอบสิ่งที่อยู่ในใจผมด้วยน้ำเสียงทุ้มต่ำ
“พี่ก็รักกันต์เหมือนกันต์”
..เหมือนกันต์ ที่รักพี่..
ผมยืนยิ้ม น้ำตาปริ่ม
มันเป็นเรื่องตลกที่เราได้มาเจอกัน เป็นเรื่องตลกร้ายที่เราต้องจากกัน และตลกร้ายที่สุดที่ได้กลับมาเจอและคบกันอีกครั้ง
พี่เอิร์ธเกลี่ยน้ำตาที่กลิ้งลงบนแก้มผมแบบไม่รู้ตัว ผมรู้สึกว่าตัวเองโชคดีที่ได้ มองมือที่จับกันไว้แน่นแล้วสัญญากับตัวเองว่านอกจากที่พี่เอิร์ธบอกจะไม่ปล่อยผมไปแล้ว ตัวผมเองก็จะไม่ปล่อยมือนี้ไปเช่นกัน ผมขยับตัวเข้าหาพี่เอิร์ธก่อนซุกตัวลงบนแผ่นอกกว้างของอีกฝ่าย พี่เอิร์ธหัวเราะเสียงต่ำ กระชับอ้อมแขนให้ผมจมลงไปกับความอบอุ่นที่แผ่กระจายรอบตัว
“พี่....”
“.....พี่กันต์...”
เสียงเรียกคุ้นหูดังตัดประโยคของพี่เอิร์ธที่เอ่ยแค่วลีสั้นๆ ผมเอี้ยวตัวไปตามต้นเสียงก่อนรีบผละออกจากแขนใหญ่ที่โอบกอดรุ่นพี่ไว้ เจ้าของใบหน้าที่ละม้ายกันจัดยืนอยู่ข้างนักเรียนโรงเรียนเดียวกับผม รอยยิ้มสวยของน้องสาวไม่ปรากฏบนหน้าเมื่อเราเจอกันเหมือนทุกที แววตาใสไหวระริก มองหน้าผมสลับกับพี่เอิร์ธไปมา
“พี่กันต์.....เป็นเกย์?”
“กานต์....พี่.....”
“อ้น.. พากานต์ไปส่งที่บ้านหน่อย” ชนากานต์หันไปพูดกับเด็กผู้ชายวัยเดียวกัน ผมไม่รู้มาก่อนว่ากานต์มีแฟนอยู่ที่โรงเรียนนี้ แต่มือที่จับข้อศอกอีกฝ่ายเขย่าไหวไปมาทำให้ผมรู้ว่าน้องกำลังเสียขวัญ ยัยกานต์เริ่มร้องไห้ เขย่าแขนผู้ชายที่ชื่ออ้นซ้ำๆ “พากานต์กลับบ้าน อ้น...”
“กานต์...กานต์! ใจเย็นๆ"
"..................."
".................กลับบ้านกับพี่”
บรรยากาศในบ้านหลังเล็กๆใจกลางเมืองยังคงปกติ ผมบังคับกานต์กลับมากับผมโดยพี่เอิร์ธคอยเป็นสารถีในเวลาถัดมาจนได้ แม่คดข้าวให้ผมกับกานต์เท่าที่เคยกิน แต่ตอนนี้เรากลับทานกันได้แค่คนละคำสองคำ กานต์ไม่มองหน้าผมเลย แต่ก็ไม่ได้พูดเรื่องวันนี้ให้พ่อแม่ฟัง น้องเหมือนจะตกใจมากกว่ารังเกียจซึ่งผมก็ตอบไม่ได้ว่าถ้าคนอื่นๆในบ้านรู้เรื่องนี้จะเป็นเหมือนกานต์หรือเปล่า
พ่อแม่พูดคุยเรื่องเด็กนักเรียนที่สอน กระทั่งเวลาผ่านไปได้พักใหญ่ๆ กานต์ก็บอกคนอื่นๆว่าอิ่มแล้ว จะรีบไปทำการบ้าน เหลือผมให้ช่วยแม่เก็บจานกับพ่อที่ดูเทปรายการฟุตบอลของเมื่อวานอยู่หน้าทีวี
ความสับสนเกิดขึ้นเมื่อแม่ล้างจานเสร็จแล้วมานั่งใกล้ๆพ่อ เหลือโซฟาว่างหนึ่งตัว และสุดท้าย ผมก็ตัดสินใจว่าจะพูดเรื่องผมกับพี่เอิร์ธให้ทางบ้านรับรู้ด้วยตัวเอง ซึ่งมันคงดีกว่าให้พ่อกับแม่มาบังเอิญเห็นผมกับหมอยาในภาพที่ผู้ชายสองคนไม่ควรจะประพฤติด้วยกันเหมือนที่กานต์เจอแน่ๆ กระนั้น ความหวั่นใจก็ทำให้ผมรู้สึกเย็นวาบทั้งมือแม้เม็ดเหงื่อจะชื้นซึมทั่วใบหน้า
“ไปทำอะไรผิดมาหรือไง ดูทำท่าทำทางเข้า?” พ่อถามทีเล่นทีจริงเมื่อเห็นปฏิกิริยา ผมพยักหน้า ปลายเล็บเริ่มจิกเข้าหาฝ่ามือจนเจ็บ
“พ่อครับ แม่ครับ......แฟนใหม่กันต์...."
"....เป็นผู้ชาย”
เกิดความเงียบชั่วขณะเมื่อประโยคนั้นจบลง ผมจิกมือแรงขึ้น หัวใจเต้นระทึกเหมือนเล่นรถไฟเหาะ แต่ไม่นานเกินอึดใจ เสียงของชายวัยกลางคนก็ถามซ้ำสั่นเครือว่า “....แกพูดอะไร?”
“กันต์เป็นเกย์... ”
ผลัวะ!!
“พ่ออย่า!!"
นั่นเป็นเสียงของยัยกานต์ที่ตะโกนมาจากบันไดหลังจากผมถูกซัดจนหน้าหงาย น้องสาววิ่งมารวบแขนพ่อไว้กับแม่ “พ่อใจเย็นๆสิ!”
“ไม่รักดี! มึงต่อยกูมา ต่อยแบบลูกผู้ชายเขาทำกัน มึงต่อยกูแล้วกูจะคิดเสียว่าเรื่องเมื่อกี๊มึงไม่ได้พูด”
“พ่อ!! ฟังลูกพูดก่อน”
“กูไม่ฟัง! ถ้ามึงเป็นเกย์ มึงไม่ใช่ลูกกู! กูไม่เคยสอนลูกให้เป็น....”
“พ่อ!!”
แม่กับน้องกอดพ่อเอาไว้แน่น เสียงผู้ใหญ่เถียงกันดังสลับไปมา ผมถอยห่างจากเดิมเมื่อพ่อเหวี่ยงขาจะเตะ เสียงเล็กของกานต์ตะโกนไล่แทรกความโกลาหลที่เกิดขึ้นชั่วพริบตา
“กันต์กลับไปก่อน! เค้ากับแม่จะจับพ่อไม่ไหวแล้ว”
ผมเงียบ ทำอะไรไม่ถูก กระทั่งน้องสาวตะโกนย้ำว่า “เร็วๆสิ!!” จึงเดินถอยหลังออกมาพร้อมหัวใจที่หมุนวน
นี่เป็นครั้งที่สองที่ผมถูกพ่อทำร้ายและไล่ตามหลังว่าไม่ต้องกลับมาให้เห็น หลังจากครั้งแรกที่ถูกอีกฝ่ายจับได้เรื่องบุหรี่ คำด่าทอมากมายพรั่งพรูจากเจ้าของแววตาผิดหวัง ครอบครัวเจ็บปวด ผมก็เจ็บปวด เราไม่มีความสุขทุกครั้งที่เกิดเหตุการณ์แบบนี้ แต่ผมก็ทิ้งพี่เอิร์ธไม่ได้ ทิ้งครอบครัวก็ไม่ได้ ทุกคนย่อมต้องการความรัก และทั้งพี่เอิร์ธกับครอบครัว ก็ล้วนแต่เป็นความรักของผมเช่นเดียวกัน
ผมเดินเม้มปากเปิดประตูรั้วออกมา พี่เอิร์ธยืนรออยู่ข้างนอกตั้งแต่ชั่วโมงที่แล้ว ชายหนุ่มกระชากตัวผมเข้าไปกอดทันทีที่พ้นเขตบ้าน ผมกระชับแขนรัดรอบตัวชายหนุ่มราวกับให้เป็นหลักสุดท้ายของชีวิต ไม่ได้ร้องไห้ แต่รู้สึกเหมือนหายใจไม่ออก มีก้อนแข็งๆจุกอยู่ในลำคอ แน่นไปถึงอก พี่เอิร์ธกระซิบแผ่วเบาชิดหูอย่างคนเคยผ่านเหตุการณ์คล้ายๆกันนี้มา
“ไม่เป็นไรกันต์ ให้เวลาท่านหน่อย ใจเย็นๆนะ”
ผมพยักหน้าพลางกลั้นสะอื้น ในนาทีนั้นผมไม่แน่ใจว่าตัวเองกับพี่เอิร์ธ
...ใครกำลังกอดใครแน่นกว่ากัน
++++++++++++++
ภายในบ้านพักขนาดกลางที่ด้านหน้าเปิดเป็นร้านขายยา ด้านหลังเป็นโรงงานผมกำลังนั่งจับเข่าฝืนยิ้มให้กับแม่พี่เอิร์ธที่พยายามพูดปลอบใจพักใหญ่นับตั้งแต่ที่เรากลับมากันตอนดึกๆ กระทั่งถึงเวลาอันสมควร แม่พี่เอิร์ธก็ตบบ่าปุยิ้มใจดีให้ผมก่อนปลีกตัวเข้าห้องนอน เหลือผมกับพี่เอิร์ธแค่สองคนที่ยังคงนั่งจับเจ่าอยู่ในห้องรับแขกเงียบๆ โทรทัศน์หรือวิทยุปิดหมด เราไม่มองหน้ากัน แต่จับมือกันเอาไว้ราวกับบอกว่า วันที่ไม่เห็นหนทาง อีกฝ่ายจะไม่ทิ้งกันไปไหน
เสียงโทรศัพท์ดังขึ้นแทรกความเงียบที่ดังกึกก้องระหว่างเรา ผมเหลือบไปมองเห็นว่าเป็นเบอร์ของพระเอกหนุ่มที่ห่างหายหน้าไปสักพักก็ปล่อยมันไว้ที่เดิม สายตัดไปรอบหนึ่งแล้วมันก็ดังขึ้นใหม่ ครั้งนี้เลยอดรับอย่างเสียไม่ได้
“ว่าไงมิน”
“เย็นศุกร์ไปแดกข้าวกัน”
“ไม่ไปอะ....”
ผมตอบเสียงเนือย ปลายสายจึงพาลเปลี่ยนน้ำเสียงที่ฟังดูกวนประสาทในทีแรกให้อ่อนลง “มึงเป็นอะไรหรือเปล่าวะ”
“มีปัญหานิดหน่อย มึงไม่ได้มีธุระอะไรใช่ไหม แค่นี้ก่อนนะ”
“เฮ้ย มีอะไรพูดกับกูได้นะเว้ย เราเป็นเพื่อนกันไม่ใช่เหรอ? ทะเลาะกับไอ้พี่เอิร์ธหรือไง?”
“เปล่า... แค่นี้ก่อนนะ”
ผมตัดสาย ทิ้งโทรศัพท์ลงข้างตัวก่อนเอนตัวซบไหล่หนาของพี่เอิร์ธ เหนื่อย ท้อ เจ็บปวด และผิดหวัง ที่แม้แต่สัมผัสจากริมฝีปากของชายหนุ่มที่เกิดขึ้นบนเส้นผมเบาๆก็ไม่อาจทำให้อารมณ์สีเทาที่แผ่กระจายอยู่ในใจให้กระจ่างได้
“มินชวนไปเที่ยวเหรอ?”
“ชวนไปกินข้าวศุกร์นี้”
“กันต์.....” พี่เอิร์ธกระซิบทั้งที่จมูกยังคลอเคลียอยู่บนศรีษะ ผมเงยหน้าขึ้นสบตาพี่เอิร์ธก่อนที่จะถูกจูบเอาใจอย่างอ่อนหวานที่ริมฝีปากเบาๆ “...พี่ไม่ได้ชอบให้กันต์ไปสนิทสนมกับภูมินทร์หรอกนะ แต่ปัญหาของเราตอนนี้ยังทำอะไรไม่ได้นอกจากรอเวลา พี่ว่าช่วงนี้กันต์พยายามอย่าเครียดมากไปดีกว่า”
“..............”
“ไปเที่ยวกับเพื่อน ปรึกษาหลายๆคนก็ดีนะ เราจะได้มาช่วยกันคิดว่าจะแก้กันยังไงต่อไป พี่ไม่อยากให้กันต์มาจมกับเรื่องนี้มากเกินไป กันต์ก็รู้ว่าพี่....”
“เป็นห่วง”
ผมเติมคำที่มักต่อท้ายประโยคจากอีกฝ่ายแล้วกอดพี่เอิร์ธแน่น ถอนหายใจยาวเหยียดแต่อีกฝ่ายก็ไม่ได้มีทีท่าว่าจะรำคาญแม้แต่น้อย “พี่เอิร์ธผ่านตอนนั้นมาได้ยังไง... ไม่มีได้มีกันต์เหมือนที่กันต์มีพี่ตอนนี้...”
วันที่พี่เอิร์ธสับสน วันที่พี่เอิร์ธต้องต่อสู้กับแม่ที่ไม่เข้าใจเพียงลำพัง
อีกฝ่ายหัวเราะในลำคอกระชับแขนแน่นขึ้นกว่าเก่า “เพราะไม่มีพ่อแม่คนไหนไม่รักลูกไงกันต์... เดี๋ยวท่านก็เข้าใจ เราจะผ่านมันไปด้วยกัน”
หลังเลิกงานวันศุกร์เป็นช่วงเวลาที่ผมอยากกลับไปนอนแผละหมดอาลัยตายอยากมากกว่าทุกวันในรอบสัปดาห์ ไม่ได้อยากถูกลากคอไปกินพิซซ่าในวันที่อากาศอบอ้าว แต่ห้าโมงครึ่งเป๊ะไอ้ขุนก็มาล็อคตัวผมปล้นกุญแจแคมรีของพี่เอิร์ธบอกไปรับเหยา แล้วโทรเรียกภูมินทร์ให้พาผมไปเจอกันที่ร้านหน้าตาเฉย
“เดี๋ยวกูแวะไปเอาของที่บริษัทแป๊บ มึงก็รอบนรถนี่แหละ ไม่นาน”
คนขับรถหน้าตาดีจัดพูดแบบไม่ขอความเห็นหลังจากยัดผมเข้าแลมโบกินีเป็นผลสำเร็จ ผมปรายตามองเจ้าของรถยังไม่เปลี่ยนป้ายทะเบียนด้วยหางตา แล้วกอดอกเงียบ ไม่กี่นาทีจากนั้นรถหรูก็จอดอย่างนิ่งสงบหน้าอาคารขนาดใหญ่ มันลงจากรถแบบไม่ดับเครื่อง พอลับสายตาดาราหนุ่มแล้วผมถึงกดโทรออกหาเจ้าของบ้านที่พักอยู่ด้วยตอนนี้ทันที อดสงสัยไม่ได้ว่าการรวมตัวของไอ้ขุน เหยา และมิน มันน่าจะมีเบื้องลึกเบื้องหลังอะไรบางอย่าง
“พี่เอิร์ธ กันต์ไปกินพิซซ่าเตาถ่านกับพวกไอ้ขุนนะ วันนี้กลับมืดหน่อย ต้องใช้รถหรือเปล่า?”
“หืม ไม่หรอก ตามสบายเลย ถ้าจะกินเหล้าก็ให้ใครสักคนมาส่งด้วยแล้วกัน อย่าขับเอง”
“มินก็มาด้วยนะ”
“อืม หรือถ้าจะให้พี่ไปรับก็โทรมาบอกแล้วกัน เดี๋ยวพี่เรียกแท็กซี่ไปหา ไม่นานมากหรอก”
“พูดเหมือนรู้ว่ากันต์จะไปที่ไหน?”
ปลายสายหัวเราะแต่ไม่ตอบ ผิดจากที่คิดที่ไหน ไอ้มินกับขุนเนี่ยไม่น่าจะเป็นพวกที่บังเอิญมาสนิทกันได้นอกเสียจากมีใครสักคนแนะนำมันให้มาเจอกัน ผมออกมายืนพิงนอกรถ ฉุนเฉียวกับตัวเองเมื่อปลายสายตัดไป พักใหญ่ๆไอ้มินก็เดินมา แต่สงสัญญาณว่าขอสูบบุหรี่ก่อน กระนั้นผมก็ยังก้าวฉับๆไปหามันไม่สนใจว่ามันต้องการเวลาส่วนตัว
“พี่เอิร์ธบอกให้พวกมึงลากกูไปเที่ยวเหรอ?”
“ก็มึงซึมๆมาทั้งอาทิตย์แล้วไม่ใช่หรือไง?”
“แต่กูไม่ได้อยากไปไหน อยากกลับไปนอน”
“ทุกคนเขาก็ห่วงมึงกันทั้งนั้น อย่ากั้นกำแพงหน่อยเลย มีอะไรก็พูดมา หรือมีผัวเลยมองไม่เห็นหัวเพื่อนกันแล้ว”
ภูมินทร์พูดก่อนอัดควันบุหรี่เข้าปอด จากนั้นก็ปักก้นบุหรี่ที่เหลือลงบนกระถางทราย ผมเม้มปากแน่น เพราะรู้ว่าทุกคนห่วงเลยพยายามเก็บมันไว้ในใจคนเดียว แต่สุดท้ายพอเห็นแววตาจริงจังของภูมินทร์ก็ยอมผ่อนตาม เดินไล่เจ้าของรถหรูที่ยังคงหวังดีกับผมเหมือนที่เคยพูดกลับไปที่รถ ระหว่างทางมินเจอเพื่อนร่วมงานอีกคนที่ผมคุ้นหน้าแต่นึกไม่ออกว่าเป็นใคร มันแวะคุยกันสักพัก โดยผมไม่ได้ใส่ใจจะฟัง แค่ได้ยินชื่อเจมส์โผล่มาแว่วๆก็รู้ว่าคงทำงานด้วยกันทั้งกับมินและเจมส์ คิดถึงไอ้เด็กนั่นที่ทำให้ผมอาจต้องทำตัวเป็นหมากันไม้จำเป็นแล้วอดทำหน้าเบ้ไม่ได้ กงกรรมกงเกวียนอะไรของกูก็ไม่รู้ถึงยังไม่หลุดบ่วง ปัญหาตัวเองร้อยพัน ไม่รู้ว่าจะต้องสาระแนเอาตัวเข้าไปช่วยแก้ปมคนอื่นอีกเมื่อไร สุดท้ายไอ้มินกับพี่หล่อคนนั้นก็แยกกันขึ้นรถ ผมมองทอดออกไปนอกกระจกแล้วมินก็เริ่มเล่าว่าต้องบินไปเปิดกล้องที่อิตาลีพรุ่งนี้ ละครเรื่องใหม่ยังคงมีเจมส์รับบทหลักๆด้วย จนแล้วจนรอดก็วกเข้าประเด็นตัวเอง คือให้ผมไปส่งมันที่สนามบินแสร้งแสดงตัวให้น้องมันตัดใจที สลัดผักเอ๊ย แล้วตอนแรกบอกว่าห่วงกูๆ ตอแหลไม่มีใครเกินล่ะไอ้เวรนี่
ร้านพิซซ่าเตาถ่านที่เป็นจุดนัดพบอยู่ย่านถนนข้าวสาร ผมกับสามทหารเสือสั่งอาหารมากมายมากินจนอิ่มแปล้ แต่จนแล้วจนรอดผมก็ไม่ได้เล่าอะไรให้พวกมันฟัง ไม่ใช่ไม่ไว้ใจ แต่ไม่รู้ว่าพูดไปแล้วจะได้อะไร ไอ้ขุนพยายามเซ้าซี้ ขณะที่เหยาห้ามปราม คนที่นั่งมองหน้าผมนิ่งๆเป็นภูมินทร์ กระทั่งเช็คบิลเสร็จพวกมันก็ลงมติโดยไม่ถามผมว่าจะไปดื่มกันต่อร้านนั่งชิลแถวนี้โดยไอ้ต้นที่เพิ่งกลับมาจากต่างจังหวัดจะตามมาด้วยอีกคน
ผมสั่งเบียร์มาดื่มเหมือนคนอื่น นั่งจิบไปฟังเพลงไป มินก็เริ่มถามว่าผมเป็นอะไร มันได้ยินจากพี่เอิร์ธว่าผมมีเรื่องไม่สบายใจแต่ไม่คิดว่าจะเงียบได้ขนาดนี้ เราสั่งเบียร์มาเรื่อยๆ เวลาก็เริ่มล่วงเลยไปนานขึ้น กระทั่งสติที่มีเริ่มเลือนราง ผมถึงยอมพ่นเรื่องในใจออกมาให้คนอื่นฟัง จำไม่ได้ว่าพูดไปมากน้อยแค่ไหน รู้แค่ว่าได้พูด ร้องไห้ แล้วก็พูดต่อ เหยาพยายามบอกผมว่าเดี่ยวก็ดีขึ้น ส่วนมินก็เล่าเรื่องที่ตอนพี่เมรู้ว่ามันเป็นเกย์ในช่วงแรกๆให้ฟัง ผมฟังบ้างไม่ฟังบ้าง รู้แค่ว่า สุดท้ายมินมันก็ผ่านมาได้เหมือนพี่เอิร์ธ เหมือนเพื่อนมันคนอื่นๆ เหมือนรุ่นพี่รุ่นน้อง เหมือนหลายๆคน
ผมจับมือมินไว้ ถามมันว่าจะผ่านไปใช่ไหม...ความรู้สึกแบบนี้ ความกังวล อึดอัดใจ ทางมืดๆที่เราสามารถจับใครสักคนไว้ได้แต่มองไม่เห็นทางให้เดิน ผมไม่รู้ว่าพ่อจะให้อภัยผมไหม ผมไม่รู้ว่าเราจะมีบ้านหลังเดิมที่อบอุ่นอีกหรือเปล่า แต่มินกับคนอื่นๆรับปากกับผมว่า เดี๋ยวมันจะผ่านไป
ผมรู้สึกตัวอีกทีตอนถูกดึงให้ออกจากแขนภูมินทร์ที่กอดอยู่ พี่เอิร์ธมาตั้งแต่เมื่อไหร่ไม่รู้ทำหน้าถมึงทึงใส่คนข้างๆ ผมเปลี่ยนจากกอดมินมากอดพี่เอิร์ธแน่น ตอนนี้ไม่มีใครชวนคุยต่อ ในโต๊ะเราเต็มไปด้วยความเงียบและการสื่อสารผ่านสายตา ทว่าก็ยังคงมีเสียงหนึ่งที่กระซิบมาว่าร้องออกมาให้หมด.. ความอึดอัดที่ทนเก็บไว้มาทั้งอาทิตย์ ให้ผมร้องไห้ออกมา...
และผม ก็ร้องออกมาจนหมด ตามที่ทุกคนอนุญาตจริงๆ
-west-
อย่าโกรธฉันเลยยย ก็เรารักกก กัน ใช่หรือเปล่าาาา //ร้องอ้อนคนอ่าน
หลังจากหายไปสัปดาห์กว่าๆอย่าเพิ่งเตะเค้านะที่มาต่อแบบนี้ ตอนหน้าเลิกดราม่า สัญญาาาาาาาาาา อีกไม่กี่ตอนก็จบแล้ว หนึ่งถึงสองนี่แหละรับปากไม่ได้แต่ไม่เกินนี้ พยายามสปีดสุดๆเพราะงานเยอะมาก ออกต่างจังหวัดบ่อยมาก มีเวลาแต่งกันจริงๆก็บ่ายวันอาทิตย์ตลอด
สำหรับคู่รอง ใหญ๋มิน(ที่มาแย่งซีนพี่เอิร์ธไปซะแล้ว)เดี๋ยวให้จบตอนหลักก่อนเด้อ จะเอามาลงอีกซักตอน แต่แต่งแยกออกมาเป็นอีกเรื่องเลยไม่ไหวค่ะ งานเยอะเรื่องแยะมาก หลังจากเรื่องนี้ก็จะเบรคนิยายไปสักพักเหมือนกัน เนื้อยเหนื่อยแหละตัวเอง
ปูลู ช่วงนี้ฝนตกบ่อย รักษาสุขภาพกันด้วยนะจ๊ะ รักและคิดถึงคนอ่านที่สุดเบยยย :hao5:
-
:katai2-1: เย่ๆ ในที่สุดก็มาแล้วววว
“เพราะไม่มีพ่อแม่คนไหนไม่รักลูกไงกันต์... เดี๋ยวท่านก็เข้าใจ เราจะผ่านมันไปด้วยกัน”
:m3: เจอประโยคนี้ถึงกับไปต่อไม่ถูก พี่เอิร์ธขาาาา น่ารักม้ากกกกก :m1:
เห็นมินแล้วคิดถึงใหญ่ทุกทีเลย ไม่รู้เป็นอะไร555 :hao6:
มาต่อเร็วๆน้าาา :mew1:
-
อื้อหือ กำลังอืดได้ที่เลยมาม่า
มาต่อเร็วๆนะคะ คนอ่านรออยู่ มันค้างงง
-
ตอนพิเศษของใหญ่มินเป็นยาดีให้เราเลยค่ะ
ตอนนี้ไ่ม่รู้สึกอะไรกับอิมินแล้ว ไม่หวงมันให้กันต์แล้ว
เคะเคะนี่นา แอร๊ยยยยย
ปล. เบรกนิยายไปซักพักก็ดีค่ะ พักผ่อนมากๆ นะคะ
-
โอ๋ พ่อดอกรักเร่ของช้าน เดี๋ยวมันก็จะผ่านไป
อยากอ่าน พี่เอิร์ธ น้องกันต์อีกหลายๆตอนจ้า
-
กันต์สู้ ๆ น๊าา
ป.ล.รอใหญ่มินได้ค่าา ~^^
-
ก็คงต้องบอกกันต์เหมือนทุก ๆ คนบอกนั่นแหละว่า เดี๋ยวมันก็ผ่านไป
ยังดีที่กันต์มีทั้งพี่เอิร์ธและเพื่อนที่เข้าใจตั้งหลายคน
-
:L2: :L2: :L2:
-
:m15:2สงสารกันต์ ร้องไห้ให้พอเลย จะได้ไม่ต้องร้องอีก
รอเวลาให้ที่บ้านทำใจ และเข้าใจเรา มันจะผ่านไปได้ด้วยดี
-
สงสารกันต์อ่ะ
ไม่ไหวจะเคลียร์
-
เรื่องพ่อแม่กับลูกเป็นเกย์นี่เป็นปัญหาใหญ่ของใครหลายคนเลยทีเดียว ตัวดิฉันเองก็ไม่ได้พูดไปตรงๆ กับพ่อ แต่ท่านก็คงรู้แหละ ส่วนแม่นี่ สารภาพไปแล้วว่า ลูกมีแฟนเป็นผู้ชายนะแม่ แม่อึ้งไปชั่วลมพัดยอดมะพร้าว แล้วก็พูดออกมาเบาๆ ว่า เลิกเป็นได้ไหมลูก เราก็บอกไปว่า เลิกเป็นไม่ได้หรอกแม่ จากนั้น ก็นานเหมือนกันกว่าจะคุยกับแม่ได้สะดวกใจเช่นเดิม แต่ท่านก็ยอมรับนะ
เอาใจช่วยน้องกันต์นะคะ :mew1:
-
ขอให้พ่อเข้าใจกันต์ไวไวนะจ๊ะ สู้ๆๆๆ :กอด1:
-
แล้วเราจะผ่านมันไปด้วยกันนะ เชื่ออย่างที่พี่เอิร์ธบอกว่าไม่มีพ่อแม่ที่ไหนไม่รักลูก
กอดๆ น้องกันต์ กอดๆ คนแต่งนะคะ^^
-
อ่า จะจบแล้วหรอ ไวจังเลย
ยังไม่อยากให้จบเลยอ่ะค่ะ :sad11:
เค้าอยากได้คู่ ใหญ่ & มิน ต่ออีกหลายๆ ตอนอ่ะค่ะ
นะคะ นะคะ ได้โปรดเถิด พลีสสสสสสสส :monkeysad:
(ชั้นนี่มันเลวจริงๆ กล้าด้านไปขอให้เค้าแต่งหลายๆตอน ไม่เห็นใจคนเขียนที่ต้องมาเหนื่อยนั่งแต่งนิยายให้อ่านเลย อิอิ)
:pig4: :pig4: :pig4:
-
เดี๋ยวมันก็จะผ่านไป เชื่อสิ อดทนรอหน่อยนะ
:กอด1:
-
เอาใจช่วยขอให้พ่อแม่กันต์ยอมรับได้ มันก็ยากอยู่เนอะ ลูกชายทั้งคน ที่ทำไปก็เพราะรักทั้งนั้น
คงต้องอาศัยเวลาทำให้มันดีขึ้น แต่กันต์ดูเครียดมากเลย น่าสงสาร เอาน่ะ มีพี่เอิร์ธอยู่ข้างตัวทั้งคน
จะกลัวอะไรล่ะ ต้องผ่านไปได้สิ
:pig4:
-
สงสาร อยากให้พ่อแม่เข้าใจว่ามันเป็นเรื่องของความรัก
พี่เอิร์ธดูแลกันต์ดีๆน่า อยู่ในช่วง(มาม่า)อืดเต็มที่เลย
ปล.คิดถึงมากกก :กอด1:
-
เดี๋ยวมันก็ผ่านไป ให้เวลาท่านทำใจหน่อย
รักษาสุขภาพด้วยค่ะ
-
ขอบตุณครับที่มาต่อให้ อยากอ่านใหญ่กับมินจัง
-
ตอนนี้ดูหนักๆอะ
อ่านแล้วรู้สึกหนัก :hao5:
-
กันต์สู้ๆนะ
ขอให้พ่อกับแม่เข้าใจไวไว
คนอ่านเพื่อนๆแล้วก็พี่เอิร์ธเป็นกำลังใจให้น้าาา
-
น้องกันต์อดทนไว้ค่าา อย่างที่พี่เอิร์ธว่าไว้แหละ
ยังไงพ่อแม่ก็ไม่เกลียดเราหรอก สักว่าเขาจะเข้าใจเราเอง
-
เวลาจะช่วยให้ทุกอย่างดีขึ้น
-
แล้วมันก็จะ่ผ่านไป ดีใจที่กันต์มีคนรอบข้างที่รักมากขนาดนี้ ^V^
-
กัดฟันทนก้าวไปข้างหน้า เมื่อผ่านแล้วหันมา เราจะรู้ว่า "มันก็เท่านี้เอง"
อิกันต์สู้ๆนะ
-
สงสารกันต์พ่อกันต์โกรธโหดมาก :hao5:
ตอนแรกพี่เอิร์ธกับกันต์หยอดกันต์อยู่ดีๆ น้ำตาลท่วมมดกำลังมาพอเป็นเรื่องเท่านั้นล่ะเป็นเรื่องเลย แอบน้ำตาซึมตามกันต์โดนพ่อต่อยไม่เท่าไหร่ แต่โดนบอกไม่ให้เป็นลูกนี่ :hao5: :hao5:
กันต์อดทนไว้ เดี๋ยวพ่อก็เข้าใจนะ :กอด1:
คนเขียนก็สู้ๆนะคะ :กอด1: :กอด1:
-
พ่อเค้าก็หัวโบราณนะ แต่รักเราที่สุดในโลกเลย รักพ่อมากๆ และคิดว่ากันต์ก็คงไม่ต่างกัน :กอด1:
พ่อกันต์ก็รักกันต์มาก เพราะงั้นอีกหน่อยพ่อจะเข้าใจเอง เพราะความสุขของพ่อก็คือความสุขของกันต์นั่นแหละเนอะๆ :mew1:
เป็นกำลังใจให้กันต์นะจ๊ะ มีพี่เอิร์ธอยู่ข้างๆกันต์ก็หายห่วง :man1:
-
:hao5:
กันต์สู้ๆนะ ต้องผ่านมันไปให้ได้
ทุกๆนก็อยู่ข้างๆกันต์
ตอนนหน้าไม่เอาดราม่าเน้ออออ
-
^^
-
คุณพ่อโหดมาก เข้าใจเลย กันต์คงเสียใจและรู้สึกกดดันมาก
ถึงแม้จะไม่ใช่ทุกครอบครัวที่ผ่านเรื่องพวกนี้มาได้อย่างสวยๆ
แต่คิดว่าครอบครัวของกันต์คงพอจะเข้าใจและยอมรับได้ในที่สุด
ถ้ารับไม่ได้ จะยุให้กันต์หอบผ้าไปอยู่บ้านพี่เอิร์ธถาวรเลย 555
คุณแม่ยิ่งรักและเห่อลูกสะใภ้ซะขนาดนั้น รอตอนต่อไปนะ สู้ๆ
-
เข้มแข็งเร็วๆเน้อกันต์...
-
:กอด1: :กอด1:
รอติดตามตอนต่อไป รอรวมเล่มเรื่องนี้ด้วยจร้า
:mew1: :mew1:
-
ดัน
-
คิดถึง
-
(http://upic.me/i/nq/1untitled-3.gif)
Dahlia 26
ความทรงจำของเมื่อคืนผมจำได้ไม่ชัดเจนทั้งหมด แต่ที่รู้แน่ๆคือพี่เอิร์ธไปรับกลับบ้านจากนั้นก็หลับเป็นตาย ผมตื่นขึ้นมาอีกทีในช่วงสายของวันเสาร์ เพราะเสียงโทรศัพท์แผดร้องลั่นจนปวดหัวจี๊ด และยิ่งทวีความรุนแรงขึ้นเมื่อเห็นว่าใครเป็นคนไร้มารยาทในวันหยุด
“เชี่ยอะไรเนี่ย กูจะนอน”
“ยังไม่ตื่นจริงๆด้วยนะไอ้สัตว์ มึงบอกจะไปส่งกูที่สุวรรณภูมิตอนเที่ยงจำไม่ได้เหรอ? นี่กูรออยู่หน้าบ้านแล้ว รีบอาบน้ำเลย”
ภูมินทร์พูดกลั้วหัวเราะมาจากปลายสาย ผมเหลือบมองนาฬิกาที่แขวนอยู่ปลายเท้าแล้วยืดตัวบิดเล็กน้อย เสียงกระดูกลั่นกรอบจนคนปลายสายเร่งเร้า “ลุกๆๆ”
“ไม่ไปไม่ได้เหรอวะ?”
“กู อยู่ หน้า บ้าน มึง แล้ว”
นักแสดงหนุ่มพูดเน้นทุกคำ สุดท้ายผมเลยจำใจผุดลุกจากเตียงด้วยความเกียจคร้าน จัดการธุราะส่วนตัวภายในเวลาไม่กี่นาทีก่อนเดินลงมาชั้นล่าง ชะโงกคอออกไปหาเถ้าแก่ที่ยืนสั่งงานลูกน้องเหงื่อท่วมตัวหลังบ้านซึ่งเงยหน้าขึ้นมาพอดี
“พี่เอิร์ธ กันต์ออกไปกับมินข้างนอกนะ”
“ไปไหน? ดื่มไปเยอะขนาดนั้นไม่พักก่อนหรือไง?”
“ไปส่งมินน่ะ กันต์รับปากไว้แล้ว ไม่เป็นไรหรอกแป๊บเดียวก็กลับมานอน เอาอะไรหรือเปล่าเดี๋ยวซื้อมาฝาก”
หมอยาเลิกสนใจงานยัดแฟ้มเอกสารใส่มือลูกน้องแล้วเดินกลับมาหาผมคิ้วขมวด “แล้วทำไมเราต้องไปด้วย เมื่อคืนยังไม่เคลียร์เลยนะ เมาแล้วเลื้อยนี่น่าจับตีจริงๆ จำไม่ได้หรือไงว่ามันก็เป็นเกย์”
“เอาน่า ตอนนี้เป็นเพื่อนกันแล้ว”
“เพื่อนสนิทคิดไม่ซื่อน่ะสิ งั้นรอแป๊บเดี๋ยวพี่ไปด้วย”
“เฮ้ย ไม่ต้องๆ ไฟลท์บินรอบเที่ยงน่ะ กว่าพี่เอิร์ธจะอาบน้ำก็ไม่ทันแล้ว ไม่นานหรอก ไอ้มินมันจะฝากขับรถกลับด้วย ถ้าห่วงเดี๋ยวสักบ่ายโมงพี่เอิร์ธไปรับกันต์ที่คอนโดแทนได้ไหม กันต์จะเอารถมันไปจอดที่นั่นจะได้ไม่ต้องเรียกแท็กซี่กลับ”
พี่เอิร์ธทำท่าลังเลนิดหน่อยแต่พอผมอ้อนนิดๆก็ยอมพยักหน้าแต่ไม่วายเดินตามผมออกมาส่งต่อหน้าภูมินทร์ พระเอกหนุ่มที่ยืนพิงรั้วอยู่เบ้หน้า มันเคยไม่ชอบพี่เอิร์ธยังไงมันก็ยังไม่ชอบอย่างนั้น ทางนี้ก็ไม่ต่างกัน เรื่องที่คาใจยังคงไม่วางใจ เกี่ยวเอวผมแน่นอยู่นานพลางประสานตากับบุคคลที่สามเขม็งราวกับสื่อย้ำๆว่าถ้าคิดอะไรเกินเลยให้หยุดแค่นั้น
“โคตรขี้หึง”
ภูมินทร์บ่นกระปอดกระแปดหลังจากผมกับมันออกมาจากบ้านได้สักพัก กระทั่งมาถึงสนามบินภูมินทร์ก็แนะนำให้ผมรู้จักกับทีมงานคนอื่น ไม่ไกลกันผมเห็นเจมส์สวมแว่นตาปิดครึ่งหน้ายืนกอดอกทำท่าไม่พอใจ
พักเดียวคนอื่นๆก็ทยอยเข้าเกต พี่เต้ยบอกว่าจะยืนรอทีมงานอีกคนที่โทรมาบอกว่าจะมาเลท มินเลยอาสาอยู่เป็นเพื่อนด้วย ส่วนเจมส์นี่ผมไม่แน่ใจว่ารออะไร กระทั่งผู้ชายที่ผมเจอเมื่อวานเดินมากับเด็กตัวเล็กๆหน้าเซียวๆ ไอ้มินก็ยิ้มเจ้าเล่ห์ รอยที่คอของทั้งชัดเจน มือทั้งสองประสานกันแน่น ถึงจะเป็นเพศเดียวกันแต่ไม่บอกก็รู้ว่าความสัมพันธ์ไม่ใช่ธรรมดาทั่วไป แต่ละคนมองดวงตาประกายวาววับตั้งใจจ้องจะล้อก็นเต็มที่แต่ทั้งคู่ก็ไม่ได้มีทีท่าว่าจะเขินอายเลย
“...กันต์ขับรถเป็นไหม พี่ฝากไปส่งไอ้เน็ตที”
ชายหนุ่มร่างสูงใหญ่ที่น่าจะอายุมากกว่าผมไม่เท่าไหร่หันมาพูดแทรกความคิด ผมสะดุ้งนิดๆ ไม่ได้ตั้งใจฟังประโยคก่อนหน้าว่าคุยอะไรกับไอ้มินถึงรู้จักผมไปด้วย เจ้าของรูปร่างสูงใหญ่ยิ้มละมุน ออร่าความหล่อทอประกายวิ้งวั้ง ผมล่ะดีใจจังที่พี่เอิร์ธไม่ได้มาด้วย ไม่งั้นเดือนเภสัชก็เดือนเภสัชเถอะ เดือนมีดับก็งานนี้แหละ
“ให้ไปส่งที่ไหนครับ?”
ผมถามทั้งที่มองหน้าพี่หล่อไม่วางตา ไอ้น้องตัวเล็กนี่คงจะชื่อเน็ต ตัวขาวๆปากแดงๆเหมือนตุ๊ด ผู้ชายที่ไหว้วานหันมาตอบคำถามผมว่าให้ฝากไปส่งแถวนวมินทร์ซึ่งเป็นแถบคอนโดเก่าผมพอดีเลยรับปากว่าจะขับรถตามไปห่างๆแทน เห็นท่าทางป่วยๆของไอ้เด็กเน็ตแล้วก็พลอยเป็นห่วงไปด้วย กระทั่งเสียงประกาศจะเตือนให้ทีมงานทั้งหมดเข้าไปในเกต ทุกคนก็แยกย้าย เน็ตก็เอาแต่มองหลังแฟนมันตาละห้อย ทว่าพอปรายไปมองที่เจมส์กลับเครียดขึงขึ้นมาถนัด
“กลับได้แล้วมั้ง?”
ผมชวนหลังจากกองถ่ายหายลับตาไปแล้ว นัดพี่เอิร์ธไว้ที่คอนโด ออกเอาป่านนี้เห็นทีคงเลท ไอ้เปี๊ยกพยักหน้า ถอนหายใจเบาๆแล้วปรายตากลับมามองผมแบบกล้าๆกลัวๆ
“พี่กันต์เป็นแฟนใหม่พี่มินเหรอครับ?”
ผมส่ายหัวรัวๆตอบ “มาเป็นไม้ให้มันเฉยๆ”
“เรื่องเด็กเจมส์น่ะเหรอ? ผมไม่ชอบมันเลย”
ผมหัวเราะร่วน ไอ้เด็กนั่นมันก่อเรื่องไปทั่วเลยหรือไงนะ เน็ตมุ่ยหน้าควงลูกกุญแจในมือไปมา
“ทำผมทะเลาะกับเฮียไปที ยังไม่ได้ชำระความเลย”
“ฮ่าๆ เจ้าคิดเจ้าแค้นไปได้ ปล่อยๆไปเถอะน่า น้องมันยังเด็กอยู่เลย”
“ยิ่งเด็กต้องยิ่งสั่งสอน... โตมาจะได้ไม่เป็นภาระชาติ”
“หูยยย โหดแฮะ นี่ทำงานอะไร เป็นหมาตำรวจหรือเปล่า?”
“ถ้าผมหมาตำรวจพี่ก็เหมือนกันแหละ พี่มินกระซิบมาว่าพี่ทำงานวิดวะใช่ม้า พอดีเลย นี่หัวหน้าให้โจทย์ผมมาทำเมื่อวันก่อนตอนนี้ยังแก้ไม่ได้ พี่กันต์ช่วยหน่อยดิ”
“เอ็งเรียนวิดวะมาเหรอ? แปลกแฮะ ถ้าบอกว่าจบนาฏศิลป์ยังจะน่าเชื่อกว่า”
“นาฎศิลป์อะไรล่ะ พูดแบบนี้จะไฝว้เหรอ? ต่อยกับผมไหมล่ะๆ”
คนพูดท้าพลางถกแขนเสื้อโชว์ห้าวเต็มที่ ผมส่ายหัวไม่เล่นด้วย รุนหลังคนที่ถูกฝากฝังให้ไปลานจอดรถเร็วๆแต่ไม่วายเหน็บให้อีกฝ่ายสะบัดหน้ามองค้อน “ก่อนจะท้าคนอื่นต่อย เดินให้ขาไม่โก่งก่อนเถอะไอ้หนู”
คอนโดที่เน็ตพักเป็นโครงการที่ไม่ห่างจากของมินมากนัก ผมเลทไปเกือบๆครึ่งชั่วโมงจากเวลานัด แต่โทรบอกพี่เอิร์ธให้นั่งรอในร้านกาแฟเปิดใหม่ใต้คอนโดก่อนแล้ว
ผมให้เบอร์โทรศัพท์ไว้กับไอ้ตัวเล็กหลังจากมันเล่าโจทย์ที่ออฟฟิศให้ฟังคร่าวๆ บริษัทผมไม่ได้ใหญ่จนแบ่งเป็นแผนกย่อยๆชัดเจนเหมือนของมัน เนื้องานที่ผมทำเลยครอบคลุมเรื่องที่เน็ตถามมากพอ และทันทีที่แยกกันคนขยันก็โทรชวนผมคุยจิปาถะพักใหญ่ก่อนลากเข้าเรื่อง ราวๆสองชั่วโมงกว่าผมจะได้โอกาสตัดสาย เห็นพี่เอิร์ธจ้องดุตั้งแต่ตอนอยู่ที่ร้านกาแฟจนกลับถึงบ้าน พอเน็ตเว้นจังหวะหน่อยผมเลยต้องรีบแทรกตัดบทก่อนคนที่นั่งมองผมคุยโทรศัพท์จะโกรธกันจริงๆ
“...เอางี้ดีกว่า พี่ไม่เห็นภาพว่ะ ช่วงนี้ยุ่งๆด้วย งานเอ็งไม่รีบใช่ไหม วันไหนว่างจะไปดูให้แล้วกัน”
“อืม แค่นี้ก่อน นอนพักเถอะ ไม่ค่อยสบายไม่ใช่เหรอ?”
“มีอะไรก็โทรมา พี่ก็จะนอนต่อแล้ว ปวดหัวชะมัด เออ ไว้ไปกินเหล้ากัน บาย”
หลังจากตัดสายผมก็ล้มตัวลงบนที่นอน แรงยวบบนเตียงเกิดขึ้นเวลาไล่เลี่ยกัน ผมปรือตาเปิดขึ้น จูบที่ปากพี่เอิร์ธเบาๆก่อนอีกฝ่ายจะซุกจมูกลงบนต้นคอ เสียงทุ้มกระซิบเบาสลับกับเสียงริมฝีปากยามดูดดึงตามมผิวเนื้อ
“คุยกับใครตั้งนาน”
“น้องที่เป็นแฟนเพื่อนไอ้มินน่ะ จบวิดวะมาเหมือนกัน อือ...พี่เอิร์ธ อย่ากวนสิ กันต์ปวดหัว”
“ปวดหัวแต่ก็ไปส่งไอ้มินมันได้อยู่เลยนี่”
“ไปเป็นไม้กันหมาให้มันเฉยๆ...นี่ มือน่ะ...”
“แถมยังได้เพื่อนใหม่กลับมาด้วย พอปล่อยไปข้างนอกก็ไม่สนใจพี่เลยหรือไง หืม?”
พี่เอิร์ธพลิกตัวผมให้นอนหงาย มือที่ปลดกระดุมกางเกงเมื่อครู่เลื่อนสอดเข้าไปในเสื้อยืดของผม ปากนุ่มค่อยๆจูบลงมาที่แก้ม ก่อนไล่มาสัมผัสริมฝีปาก ฟันขาวของหมอยาขบเบาๆที่กลีบปากล่าง ก่อนแทรกลิ้นเข้ามาพร้อมปลายนิ้วที่เค้นจากเอวขึ้นมายังแผ่นอก
“ขี้หึงแบบที่ไอ้มินมันว่าจริงๆด้วย...”
“พี่รักของพี่ พี่จะหวงคนของพี่ไม่ได้หรือไง? ทีกันต์ยังหึงพี่ได้เลย”
ผมยิ้มโอบรอบคอคนตัวสูงแล้วยอมให้กางเกงถูกดึงออกจากปลายขา ผมก็เลื่อนมือไปปลดกางเกงพี่เอิร์ธเหมือนกัน พลางยิ้มเจ้าเล่ห์ “ถ้าอย่างนั้นพี่เอิร์ธทำกันต์ได้ กันต์ก็ต้องทำพี่เอิร์ธได้เหมือนกัน....”
พี่เอิร์ธยิ้มตาหยี จับขาของผมแยกออกจากกันขึ้นพาดบ่า
“.....คิดว่าทำได้ ก็ลองดู..”
เสียงลมหายใจหอบยาวๆหลังจากสะโพกแกร่งโยกหนักๆเข้าหาผมจนสปริงเตียงลั่นเอี๊ยดอ๊าด มือทั้งสองผมจิกผ้าปูที่นอนแน่น ทั้งร่างกระตุกเกร็งก่อนจะรู้สึกอุ่นวาบจากภายใน
เกือบสัปดาห์แล้วนับจากครั้งแรกที่ผมกับพี่เอิร์ธมีสัมพันธ์ลึกซึ้งทว่าความเจ็บแสบก็ยังคงอยู่ในรอบแรกที่ถูกรังแก และต่อจากนั้นในครั้งที่สองและสามกลับเต็มไปด้วยความรู้สึกประหลาดที่ยากจะอธิบาย ผมนอนกับผู้หญิงมาหลายคน แต่ก็เทียบไม่ได้เลยกับการที่ตัวเองเสร็จโดยไม่แม้แต่ถูกแตะต้องจากเบื้องหน้าแม้แต่น้อย
เหงื่อไคลของเราสองคนไหลรวมกันเมื่อเจ้าของแขนแกร่งทรุดตัวลงนอนทับผมที่นอนคว่ำอยู่ พี่เอิร์ธยังไล่จูบที่หัวไหล่เปลือยก่อนถอนตัวออก หน้าขาที่อ่อนแรงทำให้ร่างกายผมทรุดลงไปบนเบาะหมดท่า ของเหลวที่ถูกปลดปล่อยไว้ภายในไหลย้อนลงมาตามซอกขา อีกฝ่ายนอนทับผมไว้หลังเสร็จกิจอยู่พักใหญ่ ก่อนจะเริ่มซุกไซ้จมูกเข้าหาดอมดมตามแอ่งชีพจรที่ชื้นเหงื่ออีกครั้ง ผมปรือตาขึ้น ส่งเสียงประท้วงอีกฝ่ายที่จงใจลูบมือบนสะโพกซ้ำๆ
“พักก่อน... กันต์ไม่ไหวแล้ว...”
“เจ็บหรือ?”
“เหนื่อย...”
พี่เอิร์ธหัวเราะ พลิกตัวให้ผมนอนตะแคงโดยตัวเองซ้อนกอดจากด้านหลัง ประสานมือจับกันเอาไว้ “นอนเฉยๆยังจะเหนื่อยอีกนะ แค่สามรอบทำเป็นหมดแรง ยังหนุ่มยัง ‘แน่น’ แท้ๆ”
“ทำไมเดี๋ยวนี้พูดมากจังเลยวะ”
ผมแกล้งบ่นกลบเกลื่อนอาการเขิน พี่เอิร์ธหัวเราะเบาๆอยู่ด้านหลังก่อนชะโงกตัวมาหอมแก้มเหนียวเหงื่อของผมหนึ่งที “ไม่พูดแล้วๆ อาบน้ำไหมเดี๋ยวพี่พาไป จะได้มานอนสบายๆตัว”
ผมพยักหน้า ชายหนุ่มค่อยๆช่วยผมพยุงตัวเองลุกจากที่นอนไปห้องน้ำ เปิดน้ำจากฝักบัวเย็นลงราดชะโลมตัวก่อนหยิบสบู่มาช่วยกันทำความสะอาด ผมถูสบู่ลงบนอกผายที่มีไรขนขึ้นรำไร ไล่ลงมายังสะดือ ซิกแพคของพี่เอิร์ธเป็นไล่เรียงเป็นลอนสวย หลายครั้งเวลาขยับผมมักเผลอใช้มือแตะลงไปเบาๆเรียกกำลังฮึกเหิมของชายหนุ่ม ครั้งนี้ก็เช่นกัน ผมปราดตามองรูปร่างได้สัดส่วนโดยปราศจากสิ่งปกคลุมของพี่เอิร์ธและไล่สัมผัสไปราวถูกสะกดกระทั่งเสียงหัวเราะต่ำดังขึ้น สายตาร้อนแรงของเภสัชกรหนุ่มจับจ้องมาเลยรีบผละตัวหนีแต่ช้าเกินเรียวแขนของอีกฝ่ายที่ตวัดกอดเอวเข้าชิด
“จะต่ออีกรอบหรือไง?”
“คึกอะไรมาวะเนี่ย!”
พี่เอิร์ธตอบด้วยจูบเบาๆที่ริมฝีปาก ยิ้มโชว์รอยบุ๋มข้างแก้มก่อนโน้มตัวลงมาเอาหน้าผากชน
“เย็นนี้ไปกินข้าวที่บ้านกันต์ได้ไหม?”
ผมส่ายหัว “อยากกินลูกกระสุนหรือไง”
“หึหึหึ....ก็เอาสิ ลูกกระสุนพ่อตาจะอร่อยขนาดไหนกัน”
“นี่ พ่อกันต์โกรธอยู่นะ ทำเป็นเล่นไปได้”
ผมมุ่ยหน้าดุคนตัวโต พี่เอิร์ธผละตัวออกเล็กน้อยดึงมือผมขึ้นจูบเบาๆ “ก็ที่พี่จะไปกับกันต์ ก็จะได้แบ่งส่วนที่พ่อกันต์โกรธกันต์มาโกรธพี่ด้วย พ่อกันต์จะได้หายโกรธกันต์ไวไวไง?”
“พูดจาเป็นหลอกเด็ก”
“ไม่ได้หลอกนะ.......” พี่เอิร์ธว่า ปล่อยมือที่จับมือผมมาลูบที่แก้มแทน “....พี่อยากช่วยกันต์แก้ปัญหา”
“เรื่องนี้กันต์จัดการเอง”
“แต่เราเป็นคนๆเดียวกันแล้วนะ แม่พี่ก็เหมือนแม่กันต์ไม่ใช่เหรอ? ถ้าอย่างนั้น ให้พี่ไปคุยพ่อแม่กันต์ ที่เหมือนเป็นพ่อแม่พี่ด้วยไม่ได้เลยหรือไง”
ผมสบตากับพี่เอิร์ธที่จ้องมองอย่างไม่ลดละความพยายาม พลางถอนหายใจยาวเหยียด “จะไปจริงๆใช่ไหม?”
เสียงโทรทัศน์จากในห้องรับแขกลอดออกมาด้านนอกเป็นระยะ ผมกลับมาที่บ้านหลังเดิม สถานที่ที่โตมาตั้งแต่เด็กจนปีกกล้าขาแข็งพอจะออกโบยบินด้วยตัวเองเมื่อไม่กี่ปีก่อน ชนากานต์เป็นคนที่ผมโทรบอกไว้ว่าจะเข้ามาที่บ้านก่อนหน้านี้ไม่กี่ชั่วโมง ต่อจากนั้นน้องสาวก็ให้ผมคุยกับแม่ แม่บอกว่านับจากวันนั้นพ่อก็เงียบลง ข้าวปลาไม่ค่อยจะได้กินและมีแววกังวลไหววูบในดวงตาตลอดเวลา
ครั้งก่อนตอนมัธยมผมที่ผมทะเลาะกับพ่อ ตอนนั้นไปอยู่บ้านไอ้ใหญ่เกือบเดือน และกลับมาอีกครั้งพร้อมคำที่พ่ออยากฟังว่าเลิกบุหรี่แล้วซึ่งความจริงมันไม่ใช่ ผมเพิ่งเลิกบุหรี่ขาดเมื่อไม่กี่วันก่อนหน้านี้ แต่ครั้งนี้ต่างกัน ผมไม่โกหก ไม่คิดจะปิดบัง ผมกำลังจะยืดอกรับความจริง และหวังว่าพ่อจะรับในสิ่งที่ผมเป็นได้
“เอิร์ธจะเข้าไปด้วยกันหรือเปล่า?”
แม่ถามพลางจับมือกับน้องสาวผมไว้แน่น ทุกคนในบ้านอึดอัด บรรยากาศในบ้านคละคลุ้งไปด้วยอารมณ์สีหม่นๆ ผมสบตาพี่เอิร์ธแล้วหันไปบอกแม่ “พี่เอิร์ธอยากคุยกับพ่อน่ะครับ”
“ถ้าอย่างนั้นมีอะไรก็เรียกนะ แม่กับกานต์จะรออยู่ข้างนอกนี่แหละ”
ผมยกมือขึ้นไหว้แม่พลางสวมกอดหญิงวัยกลางคนแน่น แม่ตบบ่าผมเบาๆให้กำลังใจก่อนรุนหลังผมกับเภสัชกรหนุ่มเข้าไปในห้องนั่งเล่น ครูสอนพละนั่งอยู่บนโซฟาตัวนั้น ตัวเดิม ท่าเดิมกับวันที่ผมบอกพ่อและทำให้บรรยากาศโดยรวมเปลี่ยนไป
“พ่อ.....”
ผมเอ่ยเรียกอีกฝ่ายเสียงสั่น เดินไปตรงหน้าแล้วยกมือขึ้นไหว้พร้อมๆกับอาคันตุกะ สีหน้านิ่งเฉยของพ่อเริ่มแสดงออกว่าไม่สบอารมณ์ มือใหญ่เลื่อนกดปิดทีวียิ่งทำให้เราทั้งสามคนตกอยู่ในความเงียบ
“พ่อครับ...” พี่เอิร์ธเอ่ยด้วยน้ำเสียงนอบน้อม แต่ผู้ใหญ่กลับตอบโต้ด้วยเสียงแข็ง ปราศจากซึ่งความเอ็นดู “ฉันจำไม่ได้ว่าคุณเป็นลูกชายฉันตั้งแต่เมื่อไหร่”
“พ่อนี่...พี่เอิร์ธ” ผมรีบพูดตัดเมื่อเห็นท่าไม่ดี
“ผมเป็นแฟนกันต์ครับ จะขอเป็นคนดูแลกันต์”
“ถ้าคุณจะลืมไป ไอ้กันต์มันเป็นผู้ชาย...”พ่อกล่าวเสียงขรม แต่พี่เอิร์ธก็ไม่ละความพยายาม พูดต่อในประโยคที่ตัวเองตั้งใจตั้งแต่แรกว่า “...ในฐานะคนรัก”
“คุณรู้แก่ใจว่ามันเป็นเรื่องที่ผิด!”
“มันอาจเป็นเรื่องที่ไม่เหมาะ แต่ผมไม่คิดว่ามันเป็นเรื่องที่ผิด... ผมกับกันต์เรารักกันมานานมากๆแล้ว”
พ่อสบตากับพี่เอิร์ธนิ่ง “...ตั้งแต่เมื่อไหร่?”
“มัธยมครับ”
“แกนี่มัน!”
“พ่ออย่าทำอะไรพีเอิร์ธ พ่อ!!”
ผมรีบแทรกตัวขวางเมื่อบิดาง้างหมัด ยกมือขึ้นไหว้ก่อนทรุดตัวลงนั่งกราบที่เท้า “..พ่อ กันต์ขอโทษ... พ่อตีกันต์ ...กันต์ขอโทษ กันต์ผิดเอง...กันต์ไม่ดีเอง.....ตีกันต์พ่อ แต่อย่า... อย่าทำร้ายพี่เอิร์ธ....”
เสียงสะอื้นดังสลับกับคำร้องขอ ผมก้มหน้ากราบแทบเท้า พออีกฝ่ายชักเท้ากลับก็คลานตามไปกราบต่อ กระทั่งถอยไปจนชนโซฟาพ่อก็หยุดนิ่ง เสียงก่นด่าเงียบหายไปแล้ว เหลือเพียงเสียงลมหายใจหนักๆของพ่อที่ถอนออกมาด้วยความฉุนเฉียว
พักเดียวคนที่มาด้วยก็นั่งลงใกล้ๆผม ก้มลงกราบเท้าพ่อด้วยกันก่อนประคองผมขึ้นกอด มือใหญ่ลูบหัวเบาๆให้เอนซบอก เสียงทุ้มกระซิบซ้ำๆว่าไม่เป็นไร ไม่เป็นไร ซ้ำๆกระทั่งทุกฝ่ายเริ่มสงบลง ผมเงยหน้าขึ้นมองพ่อที่จ้องกลับมาตาแดงก่ำ
“พ่ออย่าเกลียดกันต์นะ....”
“แกมันโง่....สอนเท่าไหร่ก็ไม่จำ...”
“กันต์ขอโทษ กันต์ก็ไม่อยากให้พ่อผิดหวัง... แต่กันต์รักพี่เอิร์ธ....”
“....................”
“พ่อก็รู้ว่าพี่เอิร์ธก็รักกันต์.... ..”
“..................................”
“นะพ่อ.... กันต์ขอร้อง กันต์ขอโทษ.....แต่กันต์เลิกกับพี่เอิร์ธไม่ได้ กันต์เลิกเป็นแบบนี้ให้พ่อไม่ได้ ”
"ฉันอยากจะฆ่าแกจริงๆ ชนกันต์....”
ถึงแม้จะพูดแบบนั้นแต่แววตาของพ่อกลับอ่อนลง เรามองหน้ากันอยู่นานแต่ไม่มีใครพูดอะไร กระทั่งประมุขของบ้านปรายตามองคนหน้าใหม่สีหน้าพ่อก็กลับมาเครียดขึงอีกครั้ง
“.... ตามฉันไปชั้นบน”
ผมไม่เคยรู้มาก่อนว่าสามชั่วโมงแห่งการรอคอยจะยาวนานปานขาดใจขนาดนี้ ผมถูกแม่ดึงไว้ข้างล่างโดยกานต์เป็นคนแอบเดินผ่านหน้าห้องที่พี่เอิร์ธถูกเรียกเข้าไปบ่อยๆแต่สุดท้ายก็คว้าน้ำเหลวกลับมา ผมไม่ได้ร้องไห้แล้ว แต่นั่งซึมกะทือมองบันไดบ้านด้วยความหวังในทุกๆนาทีว่าจะมีใครสักคนเดินกลับมาเสียที
เสียงเข็มนาฬิกาเดินหมุนวนเรื่อยๆ ผมพลิกขวดนาฬิกาทรายที่ซื้อมาเป็นของขวัญวันเกิดให้กานต์ตั้งแต่เด็กๆครั้งแล้วครั้งเล่าจนสุดท้ายเสียงขลุกขลักจากชั้นสองก็ดังขึ้น ผมรีบผุดลุกขึ้นเป็นคนแรก ก่อนที่แม่กับกานต์จะยืนขึ้นติดๆกัน พ่อเป็นคนที่เดินลงมาก่อน สีหน้าเรียบเฉยไม่บ่งบอกความรู้สึกอะไร ส่วนพี่เอิร์ธยิ้มหน้าบานตามลงมาทีหลังทำให้ผมเบาใจไปเปราะหนึ่ง แม่หันมายิ้มกับกานต์แต่จับมือผมเอาไว้แน่น
“ถ้าอย่างนั้นผมกับกันต์ขอลากลับก่อนนะครับ”
“อืม ฉันให้เวลาแค่คืนเดียว จัดการให้เรียบร้อยด้วย”
พี่เอิร์ธยิ้มรับ ยกมือไหว้พ่อกับแม่แล้วมาเร่งเร้าผมให้ลาที่บ้าน ผมยกมือไหว้พ่อกับแม่ลวกๆแล้วเร่งฝีเท้าเดินตามหนุ่มแว่นออกมา พอขึ้นรถได้ก็รีบซักพี่เอิร์ธเต็มที่ด้วยประโยคสั้นๆ
“พ่อว่ายังไง?”
“ท่านก็เคารพการตัดสินใจของกันต์นะ แต่มีข้อแม้อยู่ไม่กี่อย่าง”
ผมเงียบเพียงอึดใจ พี่เอิร์ธดึงมือผมไปจับไว้แน่น
“พ่อไม่ให้เราอยู่ด้วยกัน น่าจะหมายถึงช่วงนี้แหละมั้ง ท่านอยากให้กันต์กลับมาอยู่บ้านส่วนพี่ มีอะไรก็ให้มาหากันต์ที่บ้านเอา แล้วก็ขอไม่ให้เราทำอะไรเอิกเกริก ท่านค่อนข้างเป็นคนรุ่นเก่า รับเรื่องนี้ไม่ได้หรอก แต่จะตัดหางปล่อยวัดกันต์ก็ไม่ได้เหมือนกัน เลยอยากจะให้เริ่มจากความสัมพันธ์แบบเพื่อนไปก่อน ทำอะไรให้อยู่ในสายตาผู้ใหญ่”
“..................”
“ไว้พี่จะมาหากันต์บ่อยๆ ไม่ปล่อยให้คิดถึงนานหรอก ไม่ต้องกังวลนะ”
ผมประสานมือจับกับพี่เอิร์ธไว้แน่น เม้มปากเป็นเส้นตรงมองทอดสายตายาวออกไปเบื้องหน้า
“กันต์ไม่โกรธพี่นะที่ตอบตกลงพ่อกันต์ไปโดยไม่ปรึกษา...”
“ครับ....” ระหว่างเราเกิดความเงียบพักหนึ่ง ผมไม่รู้ว่าต่อไประหว่างผมกับพี่เอิร์ธจะเป็นยังไง แต่ผมคิดว่านี่ถือเป็นนิมิตหมายที่ดี “...ขอบคุณนะพี่เอิร์ธ”
พี่เอิร์ธยิ้ม ยกมือขึ้นวางบนหัวผมโดยใช้มือเพียงข้างเดียวบังคับพวงมาลัยรถ “จะขอบคุณทำไม เราเป็นครอบครัวเดียวกันนี่ มีอะไรก็ต้องช่วยกัน ถูกไหม?”
“พี่เอิร์ธ... กันต์เคยบอกว่ารักพี่หรือยัง?”
“บอกแล้ว...” หมอยาหันมาสบตาผม รถติดไฟแดงพอดีและนั่นเป็นโอกาสให้ชายหนุ่มชะโงกตัวมาจูบหน้าผากผมเบาๆ “...กันต์บอกว่ารักพี่ ตั้งแต่หกปีที่แล้วแล้ว ไม่รู้ตัวเลยหรือไง?”
“คนอะไรขี้ตู่....”
“งั้นก็เถียงมาสิว่าไม่จริง”
ผมเงียบ กระชับมือที่จับกับอีกฝ่ายไว้แน่น
ไม่รู้ว่าจริงหรือเปล่าที่ผมบอกรักอีกฝ่ายไปตั้งแต่ตอนมัธยม แต่สิ่งที่เกิดขึ้นจริงนับจากนี้ก็คือผมรักพี่เอิร์ธสุดหัวใจ
“ผมรักพี่....” เสียงกระซิบดังแผ่วแต่หนักแน่น เราสองคนมองบนถนนทอดยาวและรู้ว่ามันไม่ใช่จุดสิ้นสุด หากแต่ความสัมพันธ์กำลังเริ่มงอกงามนับจากวันนี้ไปต่างหาก “...พี่ก็รักกันต์” เสียงนั้นสะท้อนกลับ ดังก้องอยู่ในหัวใจผมซ้ำไปมาราวกับย้ำว่า เรารู้สึกตรงกัน...
-west-
ขอโทษค้าบ ที่จริงจะลงตั้งแต่เมื่อสองสามวันก่อนแล้ว แต่ติดเกมเลยไม่ได้ลงเลย แหะๆ
ตอนหน้าจะเป็นบทส่งท้ายแล้วแหละ แต่สัปดาห์หน้าเดินทางอีกแล้ว ครั้งนี้ไปเชียงใหม่กับพิษณุโลกห้าวันเลย กลับมาอีกทีวันเสาร์ ยังไงถ้าว่างจะรีบมาต่อเลย ช่วงนี้รู้สึกมาต่อนิยายแบบไม่เป็นระเบียบเลย ขอโทษคนที่รอด้วยน้า
ตอนพิเศษใหญ่มินเป็นหลังจากตอนจบนะคร้าบ :D
-
พี่เอิร์ธขี้หึงโคตรๆ เน็ตน่าจะจัด :z6:ให้เจมส์สัก2-3ดอกนะจะได้ไม่เป็นภาระของชาติ555555 ดีที่พ่อกันต์เริ่มเปิดใจบ้างแต่ก็ยังไม่ยอมให้อยู่ด้วยกัน :a5: ช็อคที่เหลืออีกตอนเดียวก็จะจบซะแล้ว
-
เฮียบีมออกมาเพื่อนดับเดือนเภสัช 55555
น้องเน็ตยังน่ารักเช่นเดิมมมมม โดนพี่กันต์แอบว่าเหมือนตุ๊ดสะงั้นนน
คุณพ่อกว่าจะยอมรับ เย้ๆๆๆๆ รอนะจ๊ะๆๆๆ
-
เริ่มเห็นลางแห่งความสุขลอยมาแล้วนะกันต์ ดีใจด้วยจ้า :impress2:
-
เมื่้อไหร่ เรื่องร้ายๆ จะหมดซักที
มันอึดอัดมาหลายตอนแล้วน้าาาา
:z3: :z3: :z3:
-
ตอนแรกอ่านแล้วกำลังเลือดท่วม :pighaun: แต่พอเจอประโยค "ยังหนุ่มยัง ‘แน่น’ แท้ๆ”รู้สึกขำยังไงไม่รู้555 :laugh:
“พี่เอิร์ธ... กันต์เคยบอกว่ารักพี่หรือยัง?”
“...กันต์บอกว่ารักพี่ ตั้งแต่หกปีที่แล้วแล้ว ไม่รู้ตัวเลยหรือไง?”
โอ้ย เจอประโยคนี้แล้วมันเขินนนน แทนกันต์จริงๆ พี่เอิร์ทอบอุ่นมากๆๆๆ :-[
มาต่อไวๆน้่าาา :กอด1:
-
โอเค หมอยากล้าชนดี ปลื้มค่ะพี่
เน็ตนี่ก็นะ มนุษย์สัมพันธ์เลิศเชียว เจอเขาแปปเดียววานให้ช่วยซะละ 555555555555555555555555
เจมส์ก็หาคนที่ไม่มีเจ้าของรักซะนะ อย่าไปยุ่งกับพวกมีเจ้าของนักจะโดนตบเสียหน้าเปล่าๆ
ขอบคุณคุณพ่อที่ยอมเปิดใจให้สองคนนั้นนะ :L2:
-
ผมรักพี่
:-[ :-[ :-[ :-[
-
แอบน้ำตาซึมตอนกันต์ก้มกราบพ่ออ่า
อย่างน้อยพ่อก็ให้คบกัน อีกไม่นานพ่อก็จะเห็นความรักที่แท้จริงเอง สู้ๆ
เดินทางปลอดภัยนะคะคุณคนเขียน อิอิ มาจังหวัดเค้าพอดีเลย
:L2: :L2:
-
เง้อ อย่างนี้ก็ยังดีกว่าไม่มองหน้ากันเนอะ พ่อเค้าก็ใจอ่อนให้แล้ว พี่เอิร์ธ น้องกันต์สู้ๆ นะ
-
:pig4: :really2:
-
คิดถึงหนูเน็ตวุ้ย
ถ้าเน็ตมันรู้ว่ากันต์คิดว่าเน็ตเป็นตุ๊ดเนี่ย สงสัยได้ไฝว้กันจริงๆแน่อ่ะ หุหุ
-
:mew1:
(ตัว)พี่ก็รักกันต์นะ
55555 อยากแย่งมาจากพี่เอิร์ธแล้ว
:katai2-1: :katai2-1:
-
ยินดีด้วยนะกันต์ที่ลงเอยกับปัญหาที่บ้านด้วยดี
พี่เอิร์ธหล่อน้อยกว่าเฮียบีมหรือนี่่
ถึงจะหล่อน้อยกว่า แต่ความเร้าใจสูสี
สงสารเน็ตจังมาเป็นดารารับเชิญก็ถูกนินทาว่าเหมือนตุ๊ด
แถมหน้าซีดเซียว คอมีรอย สงสัยถูกเฮียจัดหนักไปหน่อย
-
มาครบเลย.....น่ารักทุกคน
-
เดี๋ยวนะเดี๋ยวกำลังคิดว่าจะกรี๊ดใครดี
คือขนาดเฮียบีมโผล่มาไม่1ประโยคยังกรี๊ดสลบ
อิจฉาเน็ตเว้ยมีแฟนหล่อฮืออ์Y_Y
พี่เอิร์ธเป็นคนดีอีกและ โอ้ยโอ้ยโอ้ยถึงหล่อไม่เท่าเฮียบีมแต่ก็สุภาพบุรุษเฟ่อ
งี้ต่อไปมินก็ไม่ต้องหาไม้กันหมาแล้วดิ เพราะตัวจริงอยู่อังกฤษแบ้วกิกิ
-
:mew1: :mew1:
พี่เอิร์ธแมนโคตรอ่ะ มีเฮียบีมกับน้องเน็ตมาเรียกคะแนนด้วย
เปิดจองเมื่อไหร่แจ้งด้วยนะคับคุณ west (เปลี่ยนสำนักพิมพ์ด้วยเหอะ....แหะ แหะ)
FBBF ยังไร้วี่แววต่อปายยยยย
:mew5: :mew5: :mew6: :mew6: :mew4: :mew4:
-
หือ ตอนหน้าบทส่งท้าย ? เอ่อ... ช่างเถอะ
พี่เอิร์ธอะ เลือดท่วมดีๆหลุดประโยค "..ยังหนุ่มยัง'แน่น'แท้ๆ"ออกมานี่หลุดขำเลย โธ๊~!!
พ่อเริ่มจะทำใจได้แล้ว สู้ๆนะชนกันต์~
-
:pig4: :pig4: :pig4:
-
หืม มีเฮียบีมกับเน็ตออกมาแย่งซีนเล็ก ๆ ด้วย
แต่ขำที่ในสายตาของกันต์แล้ว เน็ตเหมือนตุ๊ดนี่แหละ 555+
-
ฮากันต์อ่ะ เหอะๆๆๆ แสบๆร้ายๆ แต่ร้องไห้เป็นท่อน้ำ 5555+++
น่ารักดีค่ะ รอตอนต่อไปน๊า
-
พี่เอิร์ธกะเอาคืน 7 ปีที่สูญหายไปนะเนี่ย
ชนกันต์ ร้ายน่ารักอะ พี่เอิร์ธถึงได้รักไม่ลืม
-
ดีใจกับพี่เอิร์ธกับกันย์มากเลย
คุณพ่อเริ่มยอมรับและเปิดใจในความรักขิงทั้งคู่
ตอนหน้าส่งท้าย อ๊ากกก จริงอะ งั้นขอตอนพิเศษสัก 10 ตอนเลยนะ อิอิ
-
สู้ๆค่ะ ขอให้ฝ่าฝันไปได้นะคะ
แค่นี้ก็ถือว่าผ่านด่านได้แล้ว
-
สู้ ๆ นะ ทั้งกันต์ทั้งคนเขียนเลย^^
-
:o8: :-[:o8: :-[ :o8: :-[
-
ThankS
-
:katai2-1:
-
หายใจโล่งขึ้นกว่าเดิมนิดนึง
เพิ่งรู้ว่าอิมเมจเน็ตในสายตาคนอื่นคือ หน้ายังกะตุ๊ด กับ หน้าตาซีดเซียวเหมือนคนป่วย :laugh:
แต่ยังไงเค้าก็คิดถึงนะ นั่งรอรับหนังสืออยู่ทุกวันเนี่ย :L2:
เป็นกำลังใจให้คุณเวสต์ค่ะ
-
เฮียบีมกับเน็ตโผล่มาแย่งซีนมาก 55555555555 :hao5:
-
พ่อให้โอกาสแล้วน๊าาา
ขอบคุณค่ะ +1 ~^^
-
^^
-
ใกล้จะจบแล้ววว น้องกันต์กับพี่เอิร์ธสมหวังซะทีนะะ..
-
เกือบร้องเลยสงสารกันมากอ่ะ เน็ตกะเฮียออกมาแย่งซีนเฉยเลย
-
ในที่สุดพ่อก็ให้โอกาส
สู้ๆครับผม,,,
-
ดีนะพี่เอิร์ธไม่โดนพ่อตากระทืบก่อน
:laugh:
-
ตอนนี้แอบมีน้องเน็ตกับเฮียบีมโผล่มาให้หายคิดถึงให้รู้สึกกระชุ่มกระชวยหัวใจ
คิดถึงคู่นี้ๆๆๆ อยากอ่านสเปเชียลปันบูมด้วย ฮ่าๆๆๆๆๆๆ
กันต์นี่พอเป็นเมียทางพฤตินัยแล้วน่ารักน่าฟัดขึ้นเยอะเลยนะ ฮ่าๆๆๆๆๆ
เอาใจช่วยคู่นี้นะ เดี๋ยวคุณพ่อตาก็เห็นความดีของพี่เอิร์ธนะคะ
สู้ๆ กันต์เองก็ด้วย เข้มแข็งเข้าไว้ ทุกคนอยู่ข้างๆเยอะแยะนะจ๊ะ
-
แอบมีเฮียบีมกับเน็ตโผล่มาหน่อยๆ ฮาที่กันต์แอบว่าเน็ตในใจว่าเหมือนตุ๊ด ตอนอ่านเรื่องเน็ตไม่ได้คิดว่าเน็ตจะเหมือนตุ๊ดเลยนะเนี่ย สรุปเน็ตเหมือนตุ๊ดจริงรึเปล่าคะนั่น ๕๕๕๕
แอบเห็นด้วยกับกันต์ว่าพี่เอิร์ธพูดมากขึ้นแต่เข้าใจพี่เอิร์ธนะก็คนมันรักเลยอยากพูดด้วยเยอะๆ ส่วนเรื่องขี้หึงนี่คงเป็นมานานละ แต่ก่อนหน้านี้ยังไม่ได้เป็นแฟนพอเป็นแฟนปุ๊บกันต์ทำอะไรกับใครนี่ต้องตามติดเป็นเรียลลิตี้ทีเดียว อิจฉากันต์อยากให้พี่เอิร์ธมาตามติดบ้าง ๕๕๕๕ :hao7:
ส่วนเรื่องพ่อกันต์ ยังไงๆพ่อก็รักกันต์อยู่แล้ว แต่คงเพราะเป็นเรื่องที่ไม่ได้คาดคิดมาก่อนตอนนั้นคงมีหลายๆอารมณ์
ตีกันอยู่แล้วเลือกแสดงความโกรธออกมา พอกลับมาคุยครั้งนี้เหมือนพ่อก็คงแอบไปคิดหาหนทางมาแล้ว เชื่อว่าพี่เอิร์ธกับกันต์จะผ่านการทดสอบของคุณครูพละคนนี้นะ สู้ๆ :katai4:
คนเขียนก็สู้ๆนะคะ ออกเดินทางบ่อยๆดูแลสุขภาพด้วยนะคะ :กอด1:
-
แจ้งข่าวรักเร่นิดนึง ช่วงนี้ยังมาต่อไม่ได้นะคะ คนแต่งเดี้ยงค่ะ T_T หมอนรองกระดูกคออักเสบนั่งหน้าคอมนานๆไม่ได้ ถ้าหายเมื่อไรจะรีบมาต่อเลย ^^
-
รักษาสุขภาพนะคะ หายเร็ว ๆ
เอาใจช่วยให้คุณ west ผ่านปัญหาไปได้ทุกอย่างนะคะ
-
หายเร็วๆ นะคะ
ขอเป็นกำลังใจให้ผ่านทุกปัญหาไปได้โดยเร็ว ^^
-
หายไวๆนะคะ คิดถึงงง :กอด1:
-
หายไวไวนะค้าาาา ช่วงนี้เรื่องรุมเร้า เป็นกำลังใจให้จ้าาาา
-
แจ้งข่าวรักเร่นิดนึง ช่วงนี้ยังมาต่อไม่ได้นะคะ คนแต่งเดี้ยงค่ะ T_T หมอนรองกระดูกคออักเสบนั่งหน้าคอมนานๆไม่ได้ ถ้าหายเมื่อไรจะรีบมาต่อเลย ^^
เห็นแจ้งเตือนว่าคุณ west มาโพสต์ กดเข้ามาอ่านมือไม้สั่น
ฉันทำผิดอย่างไรถึงมาเจอข้อความแบบเนนนนนน้น้น้
รักษาตัวดีๆนะก๊าบ ร่างกายไม่ได้เป็นของคุณ west คนเดียวแล้ว //แอบเอาตัวเองไปผูกไว้ด้วยแระ//
:laugh: :laugh:
-
หายไวๆนะคะ
:L2:
-
หายไวๆนะครับ :hao3:
-
ขอให้หายไว ๆ นะคะ ^^
-
หายไวๆ นะคะ :L1:
-
ขอให้หายไวๆ นะคะ
-
หายไวๆนะคะ :L2:
-
หายไวๆ นะคะคุณ west :L2:
-
เป็นกำลังใจให้เสมอนะคะ ดูแลลสุขภาพ หายเร็ว ๆ ค่ะ ^^
-
หายไวๆนะครับ
-
ดันรอ อิอิ
-
(http://upic.me/i/nq/1untitled-3.gif)
Dahlia 27
ผมมีประชุมตั้งแต่บ่ายโมงครึ่งยันทุ่มครึ่งเรื่องระบบงานที่ล่าช้า นายบี้เอางานแบบลืมสนิทว่ามนุษย์เงินเดือนก็นับเป็นสิ่งมีชีวิตชนิดหนึ่ง ระยะหลังนี้งานเยอะกันจนคนทำงานเริ่มแปลงสภาพเป็นโรบอทกันทุกคนงดเพื่อนฝูง งดสังคม งดสังสรรค์ งดกระทั่งครอบครัว
“ไม่ไหวแล้วว่ะ ไปแดกเบียร์เหอะ”
ขุนศึกบ่นเสียงยืดยาวหลังจากประชุมเสร็จ พาดแขนอวบๆลงบนคอผมแสดงอาการอ่อนเปลี้ยเพลียแรงเหมือนคนอื่น ๆ ไม่มีอะไรน่าเบื่อไปกว่าการเลิกงานมืดในคืนวันศุกร์สิ้นเดือนอีกแล้ว ผมถอนหายใจหน่ายเงยหน้าขึ้นมองนาฬิกาตรงประตูทางออกลิฟท์ ป่านนี้พี่เอิร์ธกับที่บ้านคงกินข้าวกันหมด เหลือผมหิ้วท้องคอดกิ่วอยู่คนเดียวชัวร์ คิดแล้วก็ชวนไอ้ขุนไปร้านที่เป็นผับแอนด์เรสเตอรองดีกว่า กินข้าวเสร็จจัดเบียร์มา ทั้งเรื่องงาน เรื่องคนที่กลุ้มๆจะได้ลืมไปเสียบ้าง
“ร้านCuteนะ”
ไอ้ขุนพยักหน้า หันไปชวนไอ้ต้น รายนั้นจากที่หางลู่หูตกเหมือนหมาถูกหวดถึงกับกระดิกหางดิ๊กๆตามมา ท่าทางคืนนี้คงอีกนาน ว่าแล้วเลยโทรบอกหมอยาคนดี ลูกเขยขวัญใจครอบครัวภู่สมบูรณ์แต่มันกลับไม่รับ สงสัยปิดเสียงติวสอบให้ชนากานต์น้องสาวแท้ๆของผมชัวร์
คิดแล้วเศร้า ด้วยภาระหน้าที่ และงานที่ถล่มเหมือนผมได้เงินเดือนเดือนละแปดแสนค่อยๆทำให้ผมกับพี่เอิร์ธห่างกัน ขณะที่น้องสาวอย่างยัยกานต์กลับถือโอกาสที่ผมยุ่งๆผูกขาดพี่เขยไว้ครอบครองแต่เพียงผู้เดียวได้เกือบเดือน อย่างที่ผมเคยบอก น้องสาวที่ทั้งฉลาดและเฉลียวกว่าพี่ชายเกิดแดกเป๊บทีนแทนนมตั้งแต่แบเบาะเลยสะดิ้งนึกอยากเป็นหมอ พอพี่เอิร์ธเข้านอกออกในบ้านบ่อยๆเลยถือโอกาสตีซี้หาติวเตอร์ที่ทั้งหล่อและใจดีมาสอนตัวต่อตัวแบบไม่เสียตังค์ซะเลย สุดท้ายเป็นปลื้มกันทั้งบ้าน พี่เอิร์ธดูเหมือนจะเป็นที่ยอมรับของครอบครัวเพราะยัยกานต์ ผิดกับลูกชายแท้ๆอย่างชนกันต์ไปหลายขุม
ผมถอนหายใจยาว ซุกไอโฟนลงกระเป๋าหนังแด๊ปเปอร์ด้วยสภาวะจำยอม จากนิสัยพื้นเพที่ผมเป็นพวกติดแฟนตั้งแต่ไหนแต่ไร พอไม่ได้เจอ ไม่ได้ใช้เวลาร่วมกันอย่างที่เคยที่ล้าจากงานอยู่แล้วยิ่งรู้สึกหมดเรี่ยว หมดแรง หมดไฟ หมดกำลังใจ เหมือนผักเหี่ยวๆไม่ได้รดน้ำ ทั้งที่เข้าใจว่าเป็นความจำเป็น แต่ลึกๆก็ไม่อยากจะยอมรับและอดรู้สึกแย่ไม่ได้ แม้มีโอกาสก็ได้แค่เจอหน้ากัน แต่ก็แค่ผ่านๆ แม้พี่เอิร์ธจะเข้านอกออกในบ้านผมจนเป็นที่รักของคนในบ้าน แต่สำหรับพ่อ เราก็ยังปฏิบัติได้เหมือนเป็นแค่เพื่อนกันอยู่ดี เรื่องใช้เวลาด้วยกันตามลำพังยิ่งไม่ต้องพูด คุณครูชานนท์จับตามองยิ่งกว่าอาจารย์ฝ่ายปกครองสมัยเรียนเป็นสิบเท่า
ไม่รู้ว่าพี่เอิร์ธคิดเหมือนกันไหม แต่ผมน่ะโคตรคิดถึงอ้อมกอดของหนุ่มแว่นเลย
สุดท้ายผมกับเพื่อนร่วมงานก็พากันมานั่งร้านที่เป็นผับแอนด์เรสเตอรองใกล้ๆสำนักงานสมใจอยาก สวาปามมื้อเย็นจนอิ่มราวกับจะไม่ได้กินข้าวอีกแล้วในชีวิตก็สั่งเบียร์ต่อหนึ่งทาวเวอร์ ไอ้เหยาตามมาหลังจากเวลาผ่านไปสักพัก คิดว่าขุนคงเป็นคนโทรบอกเพราะร้านอยู่ไม่ไกลจากอพาร์ทเม้นของมันมาก หนุ่มหน้ามนคนไทยเชื้อสายจีนสวมเสื้อยืดกางเกงขาสั้นแบบชิวสัดๆมา พยักเพยิดบอกว่าผมดูโทรมลงไปแล้วหันไปขอแก้วบริกรเพิ่ม ตามด้วยเบียร์อีกทาวน์ ในร้านมีดนตรีสดเล่น แต่ละเพลงฟังแล้วจี๊ดถึงขั้วสมอง ผมดื่มไป ฟังเพลงไปไม่ได้ร่วมวงสนทนากับไอ้สามตัวนั้นที่พูดถึงผลบอลเมื่อคืนก่อน เอาแต่ดำดิ่งลงลึกถึงเนื้อเพลง ยิ่งฟังยิ่งโดน ยิ่งโดนยิ่งดื่ม รู้สึกตัวอีกทีก็ตอนโทรศัพท์เข้าโดยคนที่ผมโทรไปหาเมื่อหัวค่ำแต่ไม่รับสายถึงหลุดจากภวังค์ได้
“อยู่ไหนกันต์ กานต์โทรมาบอกว่ายังไม่กลับบ้าน”
“ร้าน cute แถวๆออฟฟิศน่ะ”
“กินเหล้าเหรอ?”
“อืม”
“งั้นเดี๋ยวไปรับ”
ปลายสายตัดไปหลังจากประโยคนั้นจบลง ผมเก็บมือถือเข้าที่เดิมก่อนเลื้อยไปซบไอ้เหยาเพราะเริ่มมึนหัว เพื่อนคนนี้ชินแล้ว มันปล่อยให้ผมพิงอยู่นานแต่เปลี่ยนแก้วในมือจากเบียร์มาเป็นน้ำเปล่าให้ ผมไม่บ่นเพราะพอจะรู้ตัวว่าเมามากไม่ได้เดี๋ยวต้องกลับบ้าน ขืนพ่อเห็นว่ามาเละเทะมีหวังโดนด่าหูชาอีก พักใหญ่ทีเดียวในขณะที่สติผมมาๆหายๆไหล่ลู่ก็ถูกโอบด้วยท่อนแขนล่ำ พี่เอิร์ธพยุงผมลุกขึ้นด้วยสีหน้าเครียดขึงพอสมควร
“ไม่เหนื่อยหรือไง แทนที่เสร็จงานจะกลับไปพักที่บ้าน”
ผมไม่ตอบพาลหงุดหงิดพี่เอิร์ธไปด้วย เบี่ยงตัวหลบเจ้าของอ้อมอกอดอุ่นๆ แต่เดินได้ไม่กี่ก้าวกลับเซล้ม โชคดีที่พี่เอิร์ธคอยคุมเชิงอยู่เลยคว้าตัวไว้ทัน สุดท้ายจากช่วยพยุงจึงกลายเป็นถูกกอดเอาไว้ทั้งตัว
“อย่าดื้อได้ไหม?”
“พี่เอิร์ธสนใจกันต์ด้วยเหรอ?”
“งอนอะไร?”
ผมสบตาตี่ๆใต้เลนส์แว่น พี่เอิร์ธไม่หลบแต่จ้องกลับ ผมหมั่นไส้เลยดึงอีกฝ่ายเข้ามาจูบ จูบแบบไม่สนใจว่าตอนนี้อยู่ที่ไหน จูบแบบ
ไม่แคร์ว่าจะอยู่กับใคร จูบแบบลึกซึ้ง ดูดดื่มและวาบหวาม จูบเหมือนสั่งสอนที่ทำให้ผมคิดถึงแต่ตัวเองกลับทำเหมือนไม่รู้สึกอะไรเลย ทว่าแต่ไอ้พี่เอิร์ธกลับไม่ยอมแพ้ กวาดลิ้นผมเข้าไปกัด ดูดดึงริมฝีปากจนผมเริ่มเจ็บ สุดท้ายก็ช่วงชิงทุกลมหายใจของผมไปอย่างน่าไม่อาย กระทั่งผมออกแรงทุบหมอยาเลยถอนปากออกแล้วสั่งเสี้ยงขรม
“อย่าอวดดี”
ผมไม่รู้ว่าหลับไปตั้งแต่เมื่อไหร่หลังจากออกจากร้าน แต่มารู้สึกตัวเอาก็ตอนถูกผ้าชื้นๆไล่เช็ดตั้งแต่หน้าผากลงมาข้างแก้ม ออกแรงปรือเปลือกตาหนักๆภาพแรกที่เห็นคือเพดานฝ้าของห้องนอนตัวเองแล้วหลับตาลงอีกรอบ หูได้ยินเสียงบิดน้ำออกจากผ้าเช็ดตัวดังจ๊อกอยู่ใกล้ๆ ผมขมวดคิ้วเข้าหากันก่อนรวบรวมสติลืมตาขึ้นอีกครั้งเพื่อเห็นพี่เอิร์ธนั่งอยู่บนเตียงห้าฟุตของผมในชุดลำลองแบบสบายๆ
เสียงนาฬิกาคุณปู่ที่ตั้งอยู่นอกห้องครางเหง่งหง่างบอกเวลาตีหนึ่ง ผมเลิกคิ้วสงสัยเพราะเห็นอีกฝ่ายยังบรรจงเช็ดตัวให้ผมอย่างใจเย็น ทั้งที่ก่อนหน้านี้พ่อห้ามเด็ดขาดไม่ให้พี่เอิร์ธอยู่กับผมในที่ลับตาตามลำพัง ดังนั้นไม่ต้องพูดถึงเรื่องเข้าห้องนอน ถ้าเรื่องถึงหูเจ้าบ้านมีหวังควักปืนลูกซองออกมายิงไล่เขยในอุดมคติกันอีกรอบพอดี
“สร่างหรือยัง?”
“อืม... พี่เอิร์ธกลับบ้านเถอะ”
ที่พูดเพราะไม่อยากให้มีปัญหากับพ่ออีก ผมปัดมือที่พยายามเช็ดตัวให้ออกเชิงบอกว่าพอแล้ว หมอยาถอนหายใจยาวแล้วเอากะละมังกับผ้าไปเก็บ พอเดินเข้าห้องมาอีกทีก็ปิดไฟให้พลางล้มตัวลงนอนข้างๆให้ผมสะดุ้งลุกขึ้นแทบไม่ทัน
“ทำอะไร... กันต์บอกให้กลับบ้าน”
“โกรธอะไร?”
“ไม่ได้โกรธ”
“แล้วที่พูดในร้านนั่นมันอะไร?”
“ก็เมา... อย่าคิดมากน่า กลับบ้านได้แล้ว เดี๋ยวพ่อรู้ก็เม้งใส่อีกหรอก”
พี่เอิร์ธไม่ยอมลุกแต่กลับดึงผมให้ล้มลงไปบนเตียงด้วยกัน แขนใหญ่รัดแน่นจนผมเหมือนจะจมลงไปบนอกกว้างอยู่รอมร่อ
“นี่....”
“คิดว่าพี่ไม่สนใจกันต์หรือยังไง”
“อย่ามาเปลี่ยนเรื่องนะ”
“คิดว่าพี่ไม่คิดถึงกันต์ ไม่อยากอยู่กับกันต์หรือยังไง”
“พรุ่งนี้ค่อยคุยก็ได้”
“พี่ไม่เข้าใจว่ะ กันต์ทำเหมือนไม่รู้ว่าพี่รักกันต์มากขนาดไหน”
“กลับบ้านไปก่อนได้ไหม?”
“พ่ออนุญาตแล้ว ทีนี้ก็หยุดหาเรื่องไล่พี่แล้วฟังซักที”
ผมถูกพี่เอิร์ธดุอีกรอบคราวนี้เลยได้แต่เงียบ ทว่าพอผมไม่เถียง ไอ้หมอยามันก็ไม่ยอมพูด เรานอนฟังเสียงอีกคนหายใจจนไม่แน่ใจว่าอีกฝ่ายหลับไปหรือยัง กระทั่งแขนที่กระชับตัวแน่นคลายออก มือใหญ่ยกขึ้นลูบหัวผมเบาๆก่อนจมูกสันจะกดลงบนหน้าผากเหมือนที่ชอบทำเลยรู้ว่าพี่เอิร์ธยังไม่หลับ
“กันต์ขอโทษ กันต์แค่น้อยใจ” ผมชิงพูดก่อนอีกฝ่ายจะดุ ชายหนุ่มครางรับคำในลำคอ
“อย่าพูดแบบนี้อีก พี่ไม่ชอบ”
ผมพยักหน้าแต่กลับถูกมือในความมืดช้อนคางให้เงยขึ้นทาบริมฝีปากทับด้วยกลีบปากอีกฝ่าย พี่เอิร์ธเลื่อนมือลงมาตามแนวกระดูกสันหลังกระทั่งถึงสะโพก กระทั่งปลายนิ้วเรียวค่อยๆเกี่ยวขอบกางเกงลงช้าๆ ผมจึงต้องรีบตะครุบมืออีกฝ่ายไว้ก่อนจะทำอะไรเลยเถิด
“อย่าเพิ่งทะลึ่งสิวะ”
พี่เอิร์ธหัวเราะพลางจ้องตาผมผ่านความมืด แสงจากนอกบ้านลอดหน้าต่างเข้ามาแค่พอเป็นเค้ารางว่าดวงตาคู่เล็กของอีกฝ่ายทอประกายวาววับเจ้าเล่ห์
“ที่บอกว่าพ่ออนุญาตน่ะยังไง”
“ก็ไม่ยังไง ช่วงนี้กันต์ดูเครียดๆเขาเลยเป็นห่วงให้พี่มาดู”
ผมพยักหน้าบอกตามความจริง “งานหนัก”
“ไปอยู่กับพี่ไหม? เลิกงานดึกพี่ไม่อยากให้กันต์กลับรถเมล์หรือแท็กซี่ วันไหนสะดวกพี่จะได้ไปรับ หรือถ้าติดธุระจริงๆกันต์ก็เอารถไปใช้”
เมื่อก่อนที่บ้านผมมีรถสองคัน คือคันที่พ่อใช้ตอนนี้กับซีวิครุ่นเก่าซึ่งตอนนี้ขายไปแล้ว สมัยตอนอยู่คอนโดรู้สึกว่าไม่ได้จำเป็นต้องใช้เลยขายทิ้ง กระทั่งถูกคำสั่งให้กลับมาอยู่บ้านไอ้ของที่คิดว่าไม่จำเป็นกลับจำเป็นขึ้นมาอย่างช่วยไม่ได้ ซวย สามตัวอักษรสะกดง่ายๆที่ทำให้ผมต้องใช้บริการขสมก.เสียคุ้มยิ่งกว่าคุ้ม รถเมล์ 8 บาทได้นั่งเป็นชั่วโมง แถมฝุ่นควันฟรีเต็มปอดแบบไม่คิดสตางค์อีกด้วย
“ทำมาเป็นชวน ก็รู้อยู่ว่าพ่อไม่ให้”
แล้วก็ไม่รู้ด้วยว่าเมื่อไหร่ถึงจะให้ ซึ่งนั่นคงหมายถึงการยอมรับความสัมพันธ์ของผมกับพี่เอิร์ธได้จริงๆ ผมยังแอบคิดเล่นๆเลยด้วยซ้ำว่าถ้าบางทีคนที่คบกับพี่เอิร์ธเป็นกานต์เรื่องคงไม่ยากเท่านี้ แม้ว่าผมกับน้องจะคลานตามกันมาแต่สุดท้ายก็ต้องยอมรับว่าที่พ่อยังมองพี่เอิร์ธเป็นแค่เพื่อนลูกชายเพราะผมเป็นลูกชาย ก็เท่านั้น
ผมลอบถอนหายใจ พลิกตัวนอนหงายเอามือก่ายหน้าผาก
“มันจะเป็นแบบนี้ถึงเมื่อไหร่นะ....”
ถึงรำพันกับตัวเองแต่ผมก็ไม่ได้คิดว่ากำลังถูกทารุณกรรมแต่อย่างใด ดีแค่ไหนแล้วที่ยังได้เจอ ยังได้รอคอยอย่างมีความหวัง ผมรู้ว่าพ่อจะเข้าใจ อย่างที่พี่เอิร์ธเคยบอกว่า ไม่มีพ่อแม่คนไหนไม่รักลูกและผมก็เชื่อ เพียงแค่ไม่รู้ว่าต้องทนไปถึงเมื่อไหร่แค่นั้นเอง
“รู้หรือเปล่าว่ากานต์ไปสอบตรงมา”
ผมพยักหน้า ครั้งแรกประมาณเดือนที่แล้วได้ จากนั้นก็เห็นมีสอบเรื่อยๆไม่รู้คณะอะไรบ้าง กานต์บอกว่าสอบเพื่อวัดระดับตัวเอง ถึงติดคณะอื่นที่ไม่ใช่แพทย์ก็จะสละสิทธิ์ น้องบอกว่าสุดท้ายต่อให้เข้ามหาวิทยาลัยรัฐไม่ได้ก็จะเข้าเอกชนในคณะที่อยากเรียนจนได้ กานต์เป็นเด็กรั้นเรื่องนี้พ่อเคยบอกว่าเหมือนผมที่สุด
“เมื่อเย็นผลสอบออก กานต์ติดหมอ”
ผมยิ้มออกทั้งที่ยังไม่สบายใจเรื่องของตัวเองเพราะดีใจไปกับน้องที่ทำได้อย่างที่ตั้งใจ พี่เอิร์ธขยับตัวให้เตียงยวบก่อนพูดต่อ
“พี่ว่าจะพากานต์ไปซื้อของขวัญตอนเย็นๆ รับปากไว้ว่าถ้าสอบติดจะให้รางวัล”
“แบบนี้ยัยตัวดีไม่ขอรางวัลพ่อซะขูดเลือดขูดเนื้อแข่งกับพี่เอิร์ธเลยหรือไง อย่าตามใจน้องกันต์มากเดี๋ยวจะเสียคน”
พี่เอิร์ธหัวเราะ ดึงผมให้นอนตะแคงหันหน้าเข้าหาอีกแล้ว “ที่พูดนี่อิจฉาน้องหรือไง?”
“ตลกละ กันต์โตแล้วเว้ย งานการก็มีไม่เห็นอยากได้รางวัลจากใคร”
“แต่รางวัลที่กานต์ขอจากพ่อใช้เงินซื้อไม่ได้นะ”
ผมเลิกคิ้วในความมืด พี่เอิร์ธหยิกจมูกผมเบาๆแล้วปล่อยตอนผมร้องว่าเจ็บแต่เปลี่ยนมาใช้ปากงับที่ปลายจมูกแทน คราวนี้ผมเลยพลิกตัวหันหลังให้พลางใช้หลังมือถูจมูกตัวเองไปด้วย เจ็บจริงๆนะไอ้บ้านี่
“กานต์บอกว่า อยากให้พ่อเปิดใจเรื่องของเราให้มากกว่านี้”
พี่เอิร์ธกอดซ้อนมาจากด้านหลัง ใช้คางเกยกับศรีษะผมเหมาะเจาะ แขนที่โอบผ่านเอวขยับให้มือเราสามารถประสานกันได้ ผมรู้ว่าประโยคนั้นยังไม่จบจึงเงี่ยหูฟังอย่างสงบแต่อีกฝ่ายกลับเอ่ยอย่างอ้อยอิ่ง
“พี่ไม่ได้อยู่ด้วยหรอกนะตอนกานต์คุย แต่เผอิญอยู่ในที่ที่ได้ยินพอดี น้องถามพ่อว่า เป็นเพราะอะไร พ่อถึงไม่อยากให้เราคบกัน ถ้าคำตอบคือเพราะพ่อห่วงกันต์ กานต์บอกว่า ถ้าอย่างนั้นก็ควรวางใจได้แล้ว”
“ตอนหลังพ่อเลยมาคุยกับพี่เรื่องที่กันต์ดูเครียดๆ แล้วก็ฝากกันต์ไว้กับพี่ พ่อรักกันต์มากนะ ทั้งห่วง ทั้งหวง มากเสียยิ่งกว่ายัยกานต์อีก พ่อบอกว่ากันต์น่ะดื้อ เกเรเป็นที่หนึ่ง....”
“ไม่จริงสักหน่อย” ผมแย้ง แต่พี่เอิร์ธกลับบีบจมูก “แถมยังเจ้าชู้อีกด้วย”
“เรื่องนั้นมันเมื่อก่อน”
“ก็ลองเจ้าชู้ตอนนี้สิ อยากเห็นพี่ดุนักหรือไง” ผมส่ายหน้า ชอบที่พี่เอิร์ธอบอุ่นและใจดีแบบนี้ที่สุด มันทำให้ผมนึกถึงเมื่อก่อน นึกถึงรักครั้งแรกของตัวเองเมื่อหกปีที่แล้ว
“พี่เอิร์ธ.....”
เราจ้องตากันผ่านความมืด ความรู้สึกอุ่นในอกปะทุจนผมปริ่มไปด้วยความสุข “ขอบคุณนะที่รักกันต์”
ผมเห็นรอยยิ้ม ซุกตัวเข้าหาอีกฝ่ายจนชิด
“งั้นก็ดูแลมันให้ดีแล้วกัน”
ริมฝีปากอุ่นกดซ้ำลงบนกลางกระหม่อม
“ชนกันต์......ความรักของพี่”
:hao7:
-west-
สวัสดีวันอาทิตย์สีแดงครับ
เฮ้ย อะไร จบแล้วอะ ศิริเวลารวมตั้งแต่เขียนเรื่องนี้มาตั้งแต่มกราถึงกรกฎา 6 - 7 เดือนได้
เดิมเลยตั้งใจจะมาต่อสัปดาห์ละครั้งนะแต่ชีวิตมีอุปสรรคมาก เป็นพวกงานเยอะและป่วยบ่อย ป่วยครั้งล่าสุดนี่ตามที่แจ้งเลยเกี่ยวกับกระดูกและกล้ามเนื้อ มีคนบอกว่าให้เปลี่ยนhabit บ้างอะไรบ้าง วันๆนั่งแต่หน้าคอมทำงานก็หน้าคอมกลับบ้านมาไม่แต่งนิยายก็ติดนิยายอยู่หน้าคอม เลยพักไปยาวๆก่อนจะมาตอนจบ แต่อ่านนี่เรายังอ่านนะไม่พัก นอนอ่านในมือถือได้ ทวงคนอื่นได้ แต่แต่งนิยายผ่านมือถือไม่ไหวจริงๆเลยช้าไปหน่อย สำหรับคนที่รออยู่ก็ทั้งขอบคุณและขอโทษมากๆครับ
จริงๆพื้นเพเรื่องนี้ไม่มีอะไรเลย ดันไปชอบหมอยาคุณสมบัติอย่างที่พี่เอิร์ธเป็นเลยเอามาจิ้นเอง พยายามแต่งตัวละครที่มีจริงๆในชีวิตถึงบางอย่างจะเวอร์เกินไปก็เถอะ อย่างไอ้ใหญ่เนี่ยมาแบบงงๆมากๆ เดี๋ยวตอนพิเศษที่พล็อตไว้คร่าวๆมันจะกลับมาแสดงความประหลาดอีก มีทั้งคนชอบทั้งไม่ชอบขอบคุณทุกคนที่แสดงความเห็นให้เราเอามาคิด+ปรับอะไรหลายๆอย่าง คือพยายามทำให้มันดี ถ้ายังไม่ดีจะพยายามพัฒนาไปเรื่อยๆ
จะว่าไปนี่เป็นเรื่องที่ 2 ที่เราแต่งจบ เรื่องแรกก็มีปัญหานิดหน่อยเรื่องรวมเล่ม(อย่างที่ดราม่าในเพจ) ส่วนเรื่องนี้มีแพลนจะรวมเล่มนะแต่ยังไม่ได้เปิดจองในช่วงนี้ จะอัพเดทว่าทำอะไรไปถึงไหนแล้วในเพจ ครั้งนี้ตรวจสอบข้อมูลสนพ.ที่จะทำมาดีแล้วครับวางใจได้ :laugh: ส่วนตอนพิเศษเดี๋ยวจะมาลงทั้งคู่ใหญ่/มิน แล้วก็พี่เอิร์ธ/กันต์ ส่วนที่แพลนไว้ในเล่มคือจะเป็นพาร์ทที่อีกพี่เอิร์ธกับมินเป็นตัวเล่าบ้าง
สุดท้าย รักคนอ่าน เจอกันอีกทีตอนพิเศษถ้าอาทิตย์หน้าสังขารเอื้อจะมาต่อ พยายามไม่ทิ้งช่วงนานครับ
ขอบคุณมากกกกกกกกกกก ที่ติดตาม ไม่รู้จะขอบคุณยังไง ตามรูปเลยแล้วกัน :laugh: :laugh:
(http://upic.me/i/3j/1372909219-o.gif)
อยากให้มีความสุขกับการอ่านครับ
นี่เพจเราเอง :katai3:
(http://upic.me/t/o7/pagerpic.jpg) (https://www.facebook.com/pages/West/529706010393687)
:laugh5: (https://www.facebook.com/pages/West/529706010393687) :laugh5:
-
กรี๊ดดดดด จบแล้วไม่จริงน่าา ไวไป แต่งต่อๆๆๆ เอาตอนพิเศษ คึคึ
ขอบคุณสำหรับนิยายดีๆ อบอุ่นหัวใจ น่ารักมากๆๆ เลยยย เป็นกำลังใจให้กับทุกเรื่องๆ เลยน้าาา สู้ๆค้าาา
-
จบแล้ว ?????
มันห้วนมากอะ
-
จบแล้ว???
//จุดพลุฉลอง เฮ้ :katai2-1:
-
กิ๊ดดดดดดดดดดดดดดด ไอ้พี่เอิร์ธมันร้ายยยยยยยยยยยยยยยย >____<
แต่งงานกันแล้ว :katai2-1:
-
แต่งแบบนี้เลยหรอพี่เอิร์ธ :z13: :z13: :z13:
ขอบคุณสำหรับนิยายดีๆอีกเรื่งนะคะ ทำเราอินมาหหลายครั้งเลย :pig4:
-
:hao5: ซาบซึ้งแทนกันต์ พี่เอิร์ธดีมากๆๆๆๆ ในที่สุดทุกอย่างก็ผ่านไปได้ด้วยดีเนอะ เย่ๆ
ขอบคุณคุณwestสำหรับนิยายดีๆ นะคะ :mew1:
ปล..รอคู่ใหญ่ - มิน อยู่น้าาา :L2:
-
ในที่สุดพี่เอิร์ธก็ทำให้ทุกอย่างถูกต้องเป็นที่ยอมรับของครอบครัวจนได้
เอิ่ม...กันต์ทำไรมั่งจ๊ะ
-
:ruready :ruready
จบแล้ว!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!
ตัดฉับกันแบบนี้เบย!!!!
มีตอนพิเศษป่าวอ่ะ
หรือรอรวมเล่มเลย???/
รวมเล่มแล้วแจ้งข่าวนี้ดส์นุง....
จะตามไปอุดหนุนคับ คุณเวสต์
:mew1: :mew1:
-
ห่างหายจากการอ่านเรื่องนี้ไประยะใหญ่ๆ เพราะรู้สึกอึดอัดและยืดเยื้อกับเรื่องรักสามเส้า(?)
จนมาไล่อ่านเมื่อลงจบแล้ว สุดท้ายพี่เอิร์ธแสนดีจัง แต่ชอบที่พี่เอิร์ธมีมุมแบดๆ 55555
กันต์ดูจะคิดมากไปต่างๆ นานา แต่ก็นั่นแหละ เป็นเพราะหลายสิ่งในอดีตที่ย้อนกลับมาทำร้ายเรา
แต่จะบอกว่าชอบใหญ่มากเบย และชอบตอนพิเศษใหญ่กับมินมาก มันใช่อะ ไปๆ มาๆ ชอบกว่าคู่หลักอีก 55555
อยากอ่านคู่นี้อีก กรีีดดดดดดดดดดดด
แอบเห็นเน็ตโผล่มาแว้บๆ ด้วย มีชื่อปันด้วย โอ่ย คิดถึงจัง ใช่ปันนภรึเปล่า ป่านนี้เป็นไงแล้วบ้าง
ขอบคุณสำหรับฟิคดีๆ นะค้า >3< รอตอนพิเศษเรื่องนี้ รอเรื่องต่อไปของคุณคนแต่งอีก อิอิ
-
ห้วนไปนิดนะคะ
-
ห๊ะ จบแล้วเรอะ :a5:
ทำไมจบไวจังอ่า เรื่องนี้สนุกมากกก อิอิ
รอตอนพิเศษค่าาา :mew1: :mew1:
-
:pig4:
-
พี่เอิร์ธอบอุ่นจัง
อิจฉากันต์เบา ๆ #เอ๊ะ (?) 5555+
ขอบคุณมาก ๆ นะคะ
รออ่านตอนพิเศษน๊าา ^^
-
ชอบรูปเพจอ่ะ
ขอบคุณสำหรับเรื่องสนุกๆนะคะ แล้วจะคอยติดตามผลงานค่ะ
-
ฮะ?!!!
จบแล้ว?!!
:o
ตลกตอนก่อนที่กันต์พูดถึงเน็ตอะ
ไอ้เน็ตกลายเป็นตุ๊ดไปซะแล้ว
:laugh:
ตอนจบ .. อิพี่เอิร์ธมันร้ายยยยย
:hao7:
รอตอนพิเศษจ้าาา
-
ประโยคที่พี่เอิร์ธพูดแบบตรึงใจทุกประโยค
มีความเป็นผู้ใหญ่มากแล้วก็รักมั่นคงมากฮือๆ
อิจฉากันต์ ผชแบบพี่เอิร์ธนี่มีแค่ในนิยายอะเป่า55555555555
รอตอนพิเศษค่า *-* คนแต่งต้องพักผ่อนบ่อยๆ ว่างจากงานก็นอนเลยนะ เค้าอนุมัติ!
-
เข้ามาอ่านรวดเดียวให้จบ
ช่วงแรกๆฟินกับคู่มิน/กันต์มากกกก เชียร์ให้ได้กันตลอดเวลา
*โดนพี่เอิทธ์ถีบ* :serius2: 5555555555
-
อ่านเรื่องนี้แล้ว, ไม่ทำให้เราร้องไห้ได้
แต่...ทุกครั้งที่อ่าน รู้สึกเหมือนหัวใจถูกบีบรัดไปด้วยเลย
เจ็บยิ่งกว่า..!
จากชื่อเรื่อง คิดว่าน่าจะเป็นลักษณะของนายเอกเราใช่มั้ยคะ? >>> รักเร่
และตัวละครสำคัญที่เป็นไอดอลในใจเลย (อยากให้มีเรื่องต่อ)
คือ ใหญ่...ชอบผู้ชายคนนี้มากกอ่ะ
แบบนี้แหละพระเอกที่ตามหามานาน 55555
สนุกมากค่ะ
ขอบคุณที่ลงเรื่องราวดีๆให้อ่านนะคะ
เป็นกำลังใจให้เสมอน้าา ^^
:mew1:
-
ตกใจเลย....
รักษาสุขภาพค่ะ
-
ก่อนอื่นขออนุญาตฮามุกเพจก่อนค่ะ มาเป็นเครื่องเลย 55555
ดีใจกับกันต์นะมีทั้งครอบครัวและคนที่รักตัวเองขนาดนี้
กานต์น่ารักมากขอในสิ่งที่เงินซื้อไม่ได้เพื่อความสุขของกันต์ และคุณพ่อก็น่ารักที่สุดที่ยอมอนุญาตแล้ว
พออนุญาตปุ๊บก็แต่งกันทันทีเย่ รวดเร็วปานสายฟ้าฟาด 5555
กว่าจะมาถึงวันนี้สำหรับทั้งกันต์และพี่เอิร์ธก็ไม่ง่ายเลย ผ่านอะไรมาเยอะปล่อยเวลาช่วงที่ไม่เจอกันก็หลายปี
ผ่านจุดที่ตัวกันต์นั้นแสนจะลังเลมาได้ ผ่านครอบครัวทั้งสองฝ่ายมาแล้วทุกคนยอมรับและเข้าใจ ขอให้พี่เอิร์ธกับกันต์ดูแลและรักกันแบบนี้ตลอดไปเน้ออ :L2:
ประหนึ่งอวยพร งานแต่ง 55555
ตอนหลักแฮปปี้โดยดีแล้ว ต่อไปก็รอตอนพิเศษ :-[
อยากเห็นเฮียบีมกับเน็ตกับปันกับบูมมาโผล่เรื่องนี้่อีกถ้าทั้งสี่คนว่างและค่าตัวไม่แพงพามาเดินผ่านกล้องให้หายคิดถึงหน่อยนะคะ อิอิ :hao7:
คนเขียนสู้ๆนะคะ อาการป่วยหายดีรึยังคะ :กอด1:
-
สนุกมากๆค่ะ ถึงตอนแรกจะรำคาญพี่กันต์ไปบ้าง แต่หลังๆแอบชอบมากขึ้นนิดๆ อิอิ รอเรื่องต่อไปนะคะ
-
ฮากับสองรูปสุดท้าย
ไผ่ : สวัสดีฮ่ะ คุณแม่
เพจเจอร์ที่ไม่ได้เห็นหน้าตามานาน อยู่ตรงไหนซักที่ในกล่องเก็บสมบัติเก่านั่นแหละ
-
ในที่สุดก็ฝ่าฟันไปได้
ดีใจปลื้มปรื่มประดุจเป็นเมียพี่เอิร์ธซะเอง อิอิ
แต่มาพลิกล็อคฮาแตกก็ตรงเพจนี่แหละค่าาาา :m20:
-
:katai2-1: :katai2-1: :katai2-1:
ตามมาจากเรื่อง FBBF เลยครับชอบสำนวนการแต่งมากครับ
อ่านแล้วทำให้มองเห็นลักษณะนิสัยขอตัวละครได้ทุกตัวเลย
ว่าแต่และคนมีความคิดอย่างไร ทำต้องเป็นแบบนั้น
มันมีเหมือนความเป็นจริงของชีวิต คือสิ่งสำคัญในนิยายครับ
ไม่มากเกินไป ไม่น้อยเกินไปครับ สรุปแล้วชอบทุกเรื่องที่คุณ แต่งครับ
มีผลงานดีๆๆ ออกมาอีกเยอะๆ นะครับ รักคนเขียนครับ
:pig4: :pig4: :pig4:
-
จบได้ฟินดีจังครับ
-
:o8: :o8: :o8:
ตามอ่านตั้งแต่ตอนแรกจนจบเลย
ในที่สุดพี่เอิร์ธก็เอาชนะใจพ่อตาได้แล้ว อิอิ
6 ปีที่จากกันไปไม่ได้ทำให้ความรักทั้งสองคนลดลงเลย
ชอบตอนพี่เอิร์ธบอกรักมากๆๆๆ
พี่ก็รักกันต์เหมือนกันต์
:m25:
-
อ่านรวดเดียวจบเบยยยย :เฮ้อ:
สนุกกกกกกมากกกกกกกกกก o13
-
อ่านจบแล้วค่ะสนุกมากแต่ตอนจบแอบห้วนไปซักนิดอิอิ
ตอนแรกแอบเชียร์มินนะเพราะพี่เอิร์ธทิ้งกันต์ไปเองพอหลังๆได้มารู้สาเหตุ
ก็กลับลำมาเชียร์เอิร์ธแทน555..อยากให้มาต่อคู่ของใหญ่กับมิน :pig4:
-
:a5:
ตกใจคือความรู้สึกแรกเลยที่เปิดเข้ามา
คือไม่ได้เข้าเล้ามาเป็นอาทิตย์ๆ
เพราะเน็ตที่หอไม่อำนวย เข้าทีไร เออเร่อทุกที อยากจะร้องไห้
ตอนยังไม่เปิดเทอมตั้งหน้าตั้งตารอคอยมากมาย
พอเปิดเทอมก็ไม่มีเวลาเลยย เปิดอีกที เหยยยยยยยย จบแล้ว!!!!!! T^T
ทำไมจบไว น่าจะมีอีกสักตอนสองตอน 55555
แต่รอตอนพิเศษก็ได้ค่าาา อิอิ
ตอนจบมาแบบไม่ได้คิดถึงขั้นพ่อยอมให้แต่งงาน เอิ้กๆๆๆๆ
พี่เอิร์ธเจ๋งเวอร์ เอาชนะใจพ่อตาและครอบครัวได้อย่างเยี่ยมยอด :mew1:
แฮปปี้แล้วนะกันต์ จะได้อยู่ด้วยกันสักที :katai2-1:
ปล.แอบหายไปนานทำไมตอนจบมาสั้นจังค้าาา แฮ่ๆๆๆ
อยากอ่านแบบยาวๆๆๆ รู้สึกว่ายังไม่สุดง่ะ
:pig4:
-
จบแบบตัดฉึบไปนิดนึง...แต่ก็แอบหวานเล็กๆส่งท้าย...
-
เย่ๆ สนุกมาก ดราม่ามาตลอดเรื่อง
แต่ก็เชียร์พี่เอิร์ธมาตลอด อิอิ
ดูอบอุ่นดีเวลากันต์อยู่ด้วย ในที่สุด
ก็ลงเอยด้วยดี อยากอ่านคู่ใหญ่มินอีก
อิอิ ไม่คิดว่าจะได้คู่กัน แต่ดูลงตัวที่สุด!
ขอบคุณสำหรับนิยายสนุกๆนะคะ
จะติดตามผลงานไปเรื่อยๆเด้อ : )
-
o13สนุกมากมาย
แล้วจะติดตามผลงานนะคะ :กอด1:
-
กันต์น่ารักมาก
มีปันโผล่มาด้วยอ่ะ อยากอ่านของปันด้วยจัง
แล้วก็ใหญ่ดูอบอุ่นจัง
ชอบตอนที่ใหญ่บอกมินว่า
สเป็คมินมันเ็ป็นรุกไม่ใช่หรอ
รีบๆมาลงตอนพิเศษของคู่นี้น้า
หรือว่าแต่งเรื่องใหม่เลยก็ได้
รีบๆมาลงน้า รออ่านจ้า
-
อุ๊ย จบน่ารักเชียว
-
:impress2: :impress2: :impress2: :impress2: :impress2:
อ่านมาจนถึงตอนจบแล้ว เขินมากกกกกกกกกกกกกกกกก
อยากได้ผู้ชายแบบพี่เอิร์ธ ทั้งๆที่ก่อนหน้านี้เสียใจเพราะกันต์เยอะ แต่พี่เอิร์ธดีมากๆ
แต่ เน็ตกะเฮีย กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดด มาแย่งซีนพระนางเรื่องนี้สุดๆ
ออกมาทีไม่สนกันต์กะพี่เอิร์ธแล้ว ฮ่าๆๆๆ แต่ชอบเวลาเคะคุยกันนะคะ มันมุ้งมิ้งดี
แต่เรื่องนี้ก็จบแล้วอ่ะ อยากให้มีรวมเล่ม รอรวมเล่มนะคะ ^_^
-
:pig4:
-
อ๊ายยยยยยยยยย ชอบใหญ่-ภู
จัดไปเลยค่ะพี่จบเรื่องนี้ขอใหญ่-ภู ไหนๆภูมินทร์ก็โผล่มาทุกเรื่องและ เรื่องต่อไปให้เป็นนายเอกซะ 5555+
น้องกันต์น่ารักนะ ติดแฟน >< พี่เอิร์ธก็ขี้หวง
ตอนคุณพ่อต่อยน้องกันต์นี่ตกใจนะ แบบเห้ย มีท้าลูกมาต่อยกันอีก สงสาร
สงสารตอนที่มากับพี่เอิร์ธด้วยร้องไห้ใหญ่เลย TT แต่สุดท้ายความดีก็ชนะทุกอย่างเนอะ 555+
จบไปด้วยดี
ปล.อยากอ่านสเปปปปปปปปปปปปปปปปปปปปปปปปปป
-
พี่ใหญ่นี้มันอบอุ่นอย่างไม่น่าเชื่อ แฮะ
ฮี่ฮี่ ชอบๆ
-
เอ๊ยยยยยยยยยยยยยยยยย จบแล้ว
ชอบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบ
มาก กกกกกกกกกกกกก กอ ไก่ คูณ ไปอีกร้อย
ขอบคุณที่ถ่ายทอดตัวอักษรและเรื่องราวดีๆให้อ่าน
กี่เรื่องกี่เรื่องก็สนุกเหมือนเดิม
ผู้ชายอบอุ่นนี้มันน่า้เป็นเจ้าของจริงๆ
โชคชะตามักเล่นตลกกับเราเสมอเนอะ
คนจากคนพลัดพรากกันไกล ใครจะเชื่อว่าจะมาเจอกันอีก
ความจริงแล้วเราต่างหากเนอะที่ลิขิตชีวิต
ถ้าบอกว่าอยากเจอ มาเจอกันเถอะ มันก็คงไม่ยากนักที่จะเจอกัน
จะติดตามผลงานคนเขียนต่อๆไปนะ
ขอบคุณเรื่องราวสนุกๆอีกครั้ง
-
(http://upic.me/i/nq/1untitled-3.gif)
Dahlia Special Listen to your heart
มีเงื่อนไขบางอย่างเกิดขึ้นระหว่างผมกับอากงหลังจากกลับไทยมาได้หกเดือน
กิจการของบ้านในระบบกงสีทำให้ผมก้าวขึ้นมากินเงินเดือนหลักแสนทันทีแบบไม่ต้องมีประสบการณ์ บ้านผมอยู่กันแบบครอบครัวใหญ่ ที่อยู่จึงอลังการงานสร้างไปด้วย ไอ้กันต์เรียกบ้านผมว่าคฤหาสถ์ แต่เชื่อผมเถอะ บ้านใหญ่ไม่ได้หมายถึงครอบครัวอบอุ่น
ผมทะเลาะกับกง หลังจากผมยืนยันจะเปิดร้านอาหารควบคู่กับงานบริหารห้างสรรพสินค้าไปด้วย กงบอกว่างานครัวเป็นเรื่องของคนรับใช้ ทำไมต้องลดตัวไปทำทั้งที่มีงานที่มั่นคงและเกียรติยศสูงส่งในสังคมไฮโซอยู่แล้ว แต่สุดท้ายผมก็หาลู่ทางจนขัดใจกงได้
ร้านอาหารที่ผมเปิดเป็นร้านอาหารไทยย่านสีลม ใช้เงินตัวเองที่เก็บมาตั้งแต่สมัยเรียนเป็นต้นทุนทั้งหมด เน้นรสชาติ รสนิยมการตบแต่งมากกว่าแสวงหากำไร ทำให้เป็นที่ถูกใจของต่างชาติจนเป็นร้านเรคคอมเมนด์อันดับต้นๆในกรุงเทพด้วยเวลาไม่นาน รายการอาหารเริ่มเข้ามาถ่ายทำ บางทีกองละครก็ขอใช้สถานที่ จากที่กงคิดว่าผมจะเปิดเป็นร้านกระจอกๆกลับเรียกเม็ดเงินเข้าบ้านได้อย่างน่าประหลาดใจ กระทั่งผมเปรยกับกงว่าให้จ้างคนนอกที่มีประสบการณ์มาบริหารห้างสรรพสินค้าแทนเพราะผมอยากลงไปดูแลกิจการตัวเองเต็มตัวก็เริ่มมีปากเสียงกันอีกครั้ง
อากงเลี้ยงผมมาแต่เล็ก ท่านรู้ดีว่าผมดื้อ สุดท้ายต่อให้ห้ามยังไง ผมก็กล้าพอที่จะโยนห้างที่กงสร้างมากับมือทิ้งแม้จะเป็นรายได้หลักของครอบครัวอย่างไม่ใส่ใจ ใครจะแคร์ในเมื่อผมมีงานที่ตัวเองชอบและไปได้ดีขนาดนี้ สิ้นเดือนก่อนผมเลยถูกเรียกเข้าไปคุยตามลำพัง และนั่นเป็นที่มาของเงื่อนไขที่เกิดขึ้นระหว่างผมกับอากง
“....อั๊วจะช่วยกงดูกิจการจนกว่าตี๋เล็กจะเรียนจบ จากนั้นอั๊วจะวางมือ อั๊วจะไม่เอาตังค์กงซักบาท ไม่ว่าจะเป็นเงินเดือนหรือปันผล อั๊วจะช่วยกงดูแลไอ้เล็กมัน หาที่เรียนให้ ถ้ากงจะให้มันไปเรียนอังกฤษอั๊วก็จะฝากฝังมันกับเพื่อนๆที่โน่น แต่เรื่องเดียวที่อั๊วขอ คือกงเลิกบังคับชีวิตอั๊ว ให้อั๊วเลือกทางเดินของตัวเอง กงก็เห็นว่าอั๊วรับผิดชอบชีวิตตัวเองได้ดีกว่าที่กงคิด”
ผมรู้ว่าอากงโกรธ แต่ถ้าไม่รับข้อเสนอผมก็ลาออกจากงานไปนอนอยู่ร้านได้สบายๆ สุดท้ายเลยต้องยอมตกลงแบบขัดไม่ได้ ส่วนเตี่ย พอเห็นผมมีกิจการเป็นของตัวเองก็เลิกจู้จี้ไปแล้ว ดีเสียอีกจะได้ไม่ต้องมีปัญหากับแปะ
อากงประกาศข้อตกลงให้ที่บ้านฟังในโต๊ะอาหารวันถัดมา แปะหน้าบานเป็นกระด้ง ส่วนตี๋เล็กกับเจ้ๆก็ไม่มีใครสนใจ หลานๆยังเด็กเกินกว่าจะอยากฟาดฟันเรื่องทรัพย์สมบัติของผู้ใหญ่ ตอนนี้เลยเหมือนกับผมนำความสงบสุขกลับคืนบ้านอีกครั้งถึงแม้จะถูกกงพูดกระทบกระเทียบว่าปีกกล้าขาแข็งแล้วยิ่งดื้อดึงเป็นเท่าตัวบ้าง ผมก็ไม่ได้เก็บมาคิดอะไร
จริงๆเขาก็ห่วง เรื่องนั้นผมรู้แต่ทำเป็นไม่รู้มากกว่า
ส่วนเรื่องถัดมาจากหน้าที่การงานคือเรื่องหัวใจ อันที่จริงผมไม่ได้คิดเรื่องนี้มากนักแต่ก็ยังยังค้างคาในความรู้สึกอยู่หน่อยๆกับไอ้คนที่ขโมยจูบไปซึ่งๆหน้าที่นิวคาสเซิล ผมเห็นมันอีกครั้งตอนกลับไทย ไม่ได้มีโชคชะตาฟ้าลิขิตอะไรทั้งนั้นแต่เพราะมันเป็นดารา ลงจากเครื่องบินมาก็เจอโปสเตอร์ขนาดเท่าตัวจริงแปะหรา ถามเจ้ๆที่เป็นลูกพี่ลูกน้องว่าภูมินทร์มันดังแค่ไหน เจ้ก็บอกว่าดังมากพอจะเลือกงานละครได้ ส่วนใหญ่มันชอบถ่ายแบบเพราะปิดเป็นจ๊อบๆ ไม่ต้องคาราคาซัง งานละครที่รับก็เฉพาะงานที่ผู้กำกับคนที่ดึงมันเข้าวงการเป็นคนจัดเท่านั้น ค่าตัวมันเลยสูงแต่งานไม่ชุก เจ้ไม่ใช่แฟนตัวยงแต่ข้อมูลพวกนี้เป็นสาธารณะ ทว่าอีกเรื่องที่เจ้พูดลอยๆเหมือนอยากจะเมาท์มากกว่ากลับเป็นเรื่องที่มินไม่เคยมีข่าวกับผู้หญิงเลย ข่าวลือหนาหูว่ามันเป็นเกย์ แต่ไม่เคยถูกจับได้คาหนังคาเขาสักครั้ง ฟังแล้วตลกดี ทั้งๆที่ภูมินทร์ไม่น่าจะเป็นคนรอบคอบขนาดนั้นแท้ๆ
จะว่าไปแล้วช่วงนี้มินก็มีงานละครอยู่เรื่องหนึ่ง ม้านั่งดูก่อนนอนทุกคืนแต่ผมไม่ได้ดูด้วยหรอก ก่อนหน้านี้ยุ่งๆทั้งกับที่ออฟฟิศและร้านอาหารเลยไม่ได้สนใจ ไม่ได้คิดจะติดต่อไปด้วยแต่พออะไรๆลงตัวก็อดนึกถึงไม่ได้ จะให้หาข้อมูลแล้วอยู่ๆโทรไปชวนกินข้าวผมก็ว่าแปลกๆ ใจหนึ่งก็อยากปล่อยให้เป็นแค่ความทรงจำในวันที่หิมะตก แต่อีกใจก็อยากสานต่อความสัมพันธ์นั้นให้ลึกซึ้งกว่านี้
แต่สุดท้ายก็เหมือนเดิมคือได้แค่คิด มินมันเป็นดารา ใช่คนธรรมดาๆที่เข้าถึงง่ายเสียเมื่อไหร่
“ตี๋ใหญ่ๆ นี่มันร้านลื้อนี่ ไม่เห็นบอกอั๊วเลยว่าละครเรื่องนี้ไปถ่ายที่ร้าน”
หม่าม้าพูดพลางเคาะรีโมททีวีกับพนักพิงโซฟาเรียกผมไปด้วย ผมเงยหน้าขึ้นจากจอไอแพดที่แชทค้างไว้กับชนกันต์มองตามสายตาม้า ร้านอาหารที่เป็นจุดนัดพบของพระนางเป็นร้านผมจริง แต่วันนั้นผมไม่ได้อยู่ร้าน รู้แค่ว่ามีกองละครจะเข้ามาถ่ายทำเลยฝากให้เอ๋ ผู้จัดการร้านเป็นคนดูแลจึงไม่รู้ว่ากองที่เข้าไปเป็นใครบ้าง
เห็นอย่างนั้นก็เผลอผุดยิ้มขึ้นมาทั้งตาทั้งปาก แม้มองภาพในจอโทรทัศน์ไม่เหลียวตาไปไหน พอพักโฆษณาก็ไลน์ไปบอกลูกน้องคนสนิทให้ส่งคูปองส่วนลดไปให้ผู้จัดละครมาเลี้ยงปิดกล้องที่ร้าน
"...จะได้โปรโมทร้านไปด้วย" ผมบอกเอ๋แบบนั้น แต่ในใจยอมรับโดยดุษณีว่ามันไม่ใช่แค่นั้น
ครั้งนี้ผมจะไม่พลาด
ก็ลองวัดดวงกันดูว่าช่องทางที่พอจะมีมันมากพอให้สานสัมพันธ์อะไรบางอย่างที่คั่งค้างในใจได้หรือเปล่า
------------------------------------------------
วันนี้ร้านผมถูกเหมาโดยกองถ่ายละครที่ได้รับส่วนลดไปถึง 40% เป็นเวลาเกือบสามสัปดาห์หลังจากเอ๋โทรประสานงานให้ผมถึงมีโอกาสเจอเจ้าของใบหน้าคม ใส่ตุ้มหูเงินข้างเดียวอีกครั้ง ภูมินทร์แสดงสีหน้าตกใจอย่างเห็นได้ชัดทันทีที่เห็นหน้าผม ก่อนแสร้งหลบทำเป็นไม่สนใจเหมือนเราไม่เคยรู้จักกันมาก่อน
จะว่าไปมันอาจลืมชื่อผมไปแล้วก็ได้ แต่ผมมั่นใจว่ามันยังจำไอ้ตี๋ที่เคยเรียกได้ดี สังเกตจากฎิกิริยาต่อต้านชัดเจนเมื่อผมพยายามเฉียดเข้าไปใกล้เก้าอี้ที่มันนั่งอยู่
ผมคุยกับคุณเต้ย ผู้จัดละครชื่อดังสลับกับคนอื่นไปเรื่อยๆตามประสาผู้ชายขายบริการ ผู้หญิงที่รับบทเป็นนางเอกคือคนที่ชื่อกุลซึ่งผมเคยเจอเมื่อหกเดือนก่อนที่อังกฤษเช่นเดียวกัน ผู้จัดการส่วนตัวที่ชื่อเอ็กซ์ก็ด้วย ผมจำได้หมดเลยทำให้การสนทนาไหลลื่นกว่าปกติ คุณเอ็กซ์เปรยแซวว่าผมอยากเจอกุลหรือเปล่าถึงให้บัตรส่วนลดคุณเต้ยไปถึง 40% จากนั้นคนอื่นก็เริ่มแซวต่อๆกัน เล่นเอาสาวเจ้านั่งอายม้วนอยู่ฝั่งตรงข้าม ผมยิ้มให้กุล เธอเป็นผู้หญิงน่ารัก สวยหวานแบบที่ผู้ชายทุกคนเห็นแล้วอยากได้ น่าแปลกที่ครั้งนี้ผมกลับสนใจกุลน้อยกว่ามิน ทั้งที่ปกติแล้วผมชอบผู้หญิงมากกว่าผู้ชาย
“จริงๆคุณใหญ่ติดต่อมาทางพี่ก็ได้นะคะ คนกันเอง ถ้าเป็นคุณใหญ่ล่ะก็พี่ไม่ห้ามยัยกุลหรอก จะไปเที่ยว ช้อปปิ้ง กินข้าวก็ไปเลยค่ะ ได้ตามสบาย”
“ขืนทำแบบนั้นคุณกุลก็เป็นข่าวกันพอดีสิครับ”
ผมพูดกลั้วหัวเราะ รู้มาว่ารายนี้ผิดกับไอ้มินลิบลับ อาจเป็นเพราะผู้หญิงมีช่วงวัยกอบโกยค่อนข้างน้อยเลยรับงานดะ มองไปทางไหนก็เห็นกุลธิดาเต็มเมือง ไม่ต้องสืบก็รู้ว่าตอนนี้เป็นช่วงนาทีทองของเธอ เราคุยเรื่องจิปาถะกันไปเรื่อยๆ กุลยื่นนามบัตรให้ผม เป็นมารยาทให้ผมต้องยื่นตอบ คุณเอ็กซ์ทำท่าจะแซวอะไรอีกผมก็ได้ยินเสียงขูดครากของเก้าอี้ ไอ้มินขอไฟแช็คพี่เต้ยแล้วเดินไปหลังร้าน ผมถึงถือโอกาสนี้ปลีกตัวออกจากทุกคน บอกว่าจะไปสูบบุหรี่เหมือนกันแล้วเดินตามพระเอกหนุ่มมาเงียบๆ
ผมภูมินทร์ยาวกว่าครั้งสุดท้ายที่เจอ จำได้ว่าครั้งก่อนยังไม่ยาวมาปิดปกคอเสื้อแต่ครั้งนี้มันระลงมาประมาณครึ่งเซ็นได้ ส่วนอย่างอื่นเหมือนเดิม ทั้งหน้าตา ผิวพรรณ เพียงแต่วันนี้มันไม่ได้เมาเหมือนครั้งแรกที่เจอกันแล้ว
“....ไม่คิดจะทักกันหน่อยหรือไง”
ผมถามพลางดึงบุหรี่ออกจากซอง ไอ้มินจุดสูบแล้ว ปรายหางตามองผมแต่ไม่ตอบ
“ต่อบุหรี่หน่อย”
พระเอกหนุ่มยื่นไฟแชคให้แต่ผมกลับขยับตัวเข้าใกล้ ใช้มือเชยคางที่มีตอหนวดเล็กๆสากมือให้เงยขึ้นแล้วใช้ปลายบุหรี่ต่อบุหรี่แทน เราอยู่ห่างกันแค่มวนบุหรี่สองตัวกั้น อยากหลบก็คงหลบไม่ได้ ภูมินทร์ต้องตาผมเขม็งก่อนสะบัดหน้าออกเมื่อไฟที่ปลายมวนผมสว่างวาบ
“อย่ามาทำรุ่มร่าม”
“นี่โกรธอะไร?”
“โกรธเหี้ยไรล่ะ ไม่ชอบให้มาเกาะแกะ จะสูบก็ไปยืนสูบเงียบๆไกลๆ รำคาญ”
ผมไม่ได้ทำตามที่ภูมินทร์บอก ยังยืนอยู่ที่เดิมโดยหันหน้าเข้าหามันเหมือนเดิม ตอนนี้เจ้าของตาคมเบือนหลบไปแล้วซึ่งนั่นกำลังทำให้ผมรู้สึกขัดใจ
“ไม่ได้เจอตั้งครึ่งปี ไม่อยากมองหน้ากันหน่อยหรือไง?”
“เลิกพูดถึงเรื่องนั้นได้ปะวะ? มึงต้องการอะไร คนที่อยากเจอก็อยู่ในร้านจะมาหาเรื่องกูทำไม”
คนที่อยากเจอ? ผมมองสีหน้าติดจะหงุดหงิดของมินแล้วถอนหายใจยาว ควันสีขาวลอยฟุ้งระหว่างเราตลบ ภูมินทร์อัดบุหรี่เข้าปอดอีกครั้งก่อนทิ้งลงพื้นแล้วขยี้ดับไฟด้วยปลายเท้า ยังไม่ทันที่ผมจะมีโอกาสแก้ตัว เสียงเรียกเราโทรศัพท์มันก็ดังขึ้นมาก่อน หน้าจอไอโฟนโชว์ชื่อ P’Nick หรา
“ทำไมพี่นิค...ไม่รักผม....”
ชื่อนี้ผมจำได้แม่น พอมันจะกดรับก็รีบเอ่ยเสียงขรม “ไม่ต้องรับสาย”
“อะไร?”
“คุยกันให้รู้เรื่องก่อน แล้วพี่นิคอะไรนี่ยังจะติดต่อกันอีกเหรอ? ไหนว่ามีแฟนใหม่ไปแล้วไง”
“มันเรื่องของกู มึงจะอะไรนักหนา”
“อย่าทำเหมือนไม่เคยมีอะไรเกิดขึ้นได้ไหม?”
“มึงช่วยคิดว่าไม่เคยมีอะไรเกิดขึ้นได้ไหมล่ะ นั่นมันก็แค่อากาศหนาว กูอกหัก มันเป็นความผิดพลาด”
ผมรู้สึกเหมือนหัวใจตัวเองกระตุกทันทีที่ได้ยิน เสียงโทรศัพท์เงียบไปแล้ว ภูมินทร์ถอนหายใจยาวมองหน้าจอที่ดับพลางเลี่ยงเดินหนีอีกครั้ง ผมคว้าท่อนแขนขาวไว้ ขณะเดียวกันมือข้างที่ว่างของนักแสดงหนุ่มก็เหวี่ยงกลับมาทันที
ผลัวะ!!!
ผมถูกซัดจนหน้าหัน รู้ว่าอีกฝ่ายใส่มาเต็มแรง แต่ก็ไม่ยอมปล่อยแขน มิหนำซ้ำยังออกแรงจับไว้แน่นขึ้นก่อนเหวี่ยงตัวภูมินทร์เข้าชิดกำแพง ถังขยะที่วางไว้แถวนั้นถูกชนจนล้มระเนระนาด แต่ไม่ใช่เรื่องที่ผมจะสนใจ ถ้าหนึ่งหมัดแลกกับหนึ่งจูบ ผมก็จะไม่ออมแรงกับปากมันเหมือนกัน
“..อื้ม.....!!!....”
----------------------------------------------------------
“คุณใหญ่คะ คุณภูมินทร์มาขอพบค่ะ”
ผมเงยหน้าขึ้นจากตัวเลขบัญชีของร้านที่เอ๋สรุปมาให้เมื่อตอนหัวค่ำ เหลือบมองนาฬิกาเห็นว่าตอนนี้ก็ปาไปเกือบเที่ยงคืนแล้วพยักหน้าอนุญาตให้เอ๋พาแขกคนพิเศษเข้าหา ผมไม่ได้มาที่ร้านทุกวัน แต่สำหรับคืนนี้จงใจมารอใครบางคนตั้งแต่ร้านเปิดจนร้านปิดถึงเพิ่งโผล่มา
เสียงตึงตังจากบันไดที่ชั้นล่างเป็นส่วนของร้านอาหารดังใกล้เข้ามาเรื่อยๆ ไม่นานเกินอึดใจประตูไม้โอ๊คสีน้ำตาลแดงก็ถูกผลักออกแล้วเหวี่ยงปิดลงรุนแรงตามอารมณ์ของผู้มาเยือน ภูมินทร์เดินเข้ามาที่โต๊ะ โยนหนังสือพิมพ์ที่ลงรูปผู้ชายสองคนกอดจูบกันชัดแจ๋ว ซึ่งหนึ่งในนั้นเป็นคนที่ท้าวแขนกับโต๊ะทำงานผมตอนนี้
“นึกว่าจะมาเร็วกว่านี้”
“กูเคลียร์งานเสร็จก็รีบบึ่งมาฆ่ามึงเลย มึงทำเหี้ยอะไรลงไปแหกตาดูซิ”
“ก็จูบไง”
“มึงกวนตีนกูเหรอ?”
“แล้วจะให้ตอบอะไร รูปก็เห็นกันจะๆว่าจูบ จะให้อ่านเนื้อความในข่าวด้วยเหรอ? เมื่อเช้าเห็นแค่รูปนะ ไม่ได้อ่านรายละเอียดข้างใน ถ้าจะให้อ่านก็นั่งรอก่อน”
“ไม่ใช่โว้ย!”
เสียงทุ้มแผดลั่น ภูมินทร์ยีผมตัวเองหัวเสียอย่างเห็นได้ชัดแต่ผมกลับเอนตัวลงบนเบาะพิง ประสานมือมองมันยิ้มๆ
“พรุ่งนี้ผู้จัดการกูจะตั้งโต๊ะแถลงข่าวตอนบ่ายโมง รบกวนคุณพัสกรทำตัวให้ว่างแล้วไปยืนยันที่งานกับกูด้วยว่าเป็นแค่มุมกล้อง มึงก้มลงมาต่อบุหรี่ หรือเหี้ยอะไรก็ได้ที่ไม่ใช่จูบ กูเป็นเกย์มาเกือบสิบปีไม่เคยทำเรื่องให้ใครจับได้คาหนังคาเขาขนาดนี้ มึงต้องมีส่วนรับผิดชอบกับเรื่องนี้”
“ไร้สาระ ก็จูบกันจริงๆจะไปโกหกทำไม”
“มันพูดแบบนั้นได้ที่ไหนเล่า”
“คิดมากน่า แล้วนี่กินอะไรมาหรือยัง? เพิ่งเลิกงานมาใช่ไหม?”
ผมลุกจากที่นั่งมากอดคอคนขี้โวยวาย ภูมินทร์สะบัดตัวเล็กน้อยผมเลยยกมือขึ้นยีผมมันแทนแล้วพามานั่งรอที่เก้าอี้หนังฝั่งตรงข้ามกับโต๊ะทำงาน มินไม่ตอบกอดอกแน่น ผมเลยโทรลงไปหาเอ๋ที่ชั้นล่างบอกหาอะไรง่ายๆมาให้มินทาน
สักพักข้าวผัดสับปะรดมาเสิร์ฟถึงห้อง ภูมินทร์ก้มหน้าก้มตากินไม่พูดไม่จา ท่าทางเหมือนหิวมาก ผมกลับมาทำงานตัวเองต่อ หันมาอีกทีแขกผู้มาเยือนก็นั่งท้าวคางตาปรอยกับจานข้าวที่เกลี้ยงสนิท ท่าทางเหนื่อยมาทั้งวัน
“นอนที่นี่ไหม?”
ชั้นสองของร้านอาหารมีห้องส่วนตัวของผมสองห้อง หนึ่งคือห้องนี้ที่เอาไว้ทำงาน ส่วนอีกห้องอยู่ติดกันมีประตูเชื่อมเป็นห้องนอนเล็กๆไว้ค้างเฉพาะวันที่จำเป็น มีชุดนอนกับชุดทำงานสำรองไว้นิดหน่อยกับพวกเครื่องใช้ส่วนตัวขนาดพกพา ภูมินทร์ไม่ตอบแต่เลื้อยลงใช้คางเกยบนโต๊ะกระจก ผมเลยมาพยุงให้มันลุกแล้วพาเข้าห้องไปนอนดีๆ ไม่อยากจะเชื่อเลยว่าหมอนี่อายุเท่ากัน ดูมันทำตัวแต่ละอย่างดูขาดวุฒิภาวะทั้งนั้น โกรธ เหนื่อยก็โมโหใส่ปึงปัง พอให้กินข้าวอิ่มๆ กับแอร์เย็นๆก็สิ้นฤทธิ์
ผมดึงผ้าห่มขึ้นคลุมตัวมัน ใช้มือปัดปอยผมที่รกบนหน้าผากออก
“...ไอ้ตี๋..”
“หืม?”
“กูพูดจริงนะเรื่องพรุ่งนี้”
“อยากให้บอกคนอื่นว่าไม่ได้จูบขนาดนั้นเลย?”
“อยากมีข่าวว่าคบกับผู้ชายนักหรือไง... มึงไม่ใช่ตาสีตาสานะ ใครๆก็รู้จักมึง”
“ก็ช่างใครๆปะไร นอนได้แล้ว ตาจะไม่ลืมแล้วเนี่ย ทำไมดูเหนื่อยขนาดนี้ จะไม่สบายหรือเปล่า?”
“มึงลองวิ่งหนีนักข่าวกับแฟนคลับทั้งวันแบบกูไหมล่ะ”
ผมหัวเราะกับน้ำเสียงประชดประชันทั้งที่ตาจะหลับแหล่ไม่หลับแหล่ ก้มตัวลงไปจูบที่หน้าผากเบาๆแล้วกระซิบบอกให้มันพัก
“มึงไม่ต้องใจดีกับกูหรอก...”
ภูมินทร์ยังฝืนพูด ก่อนตาจะค่อยๆหรือปิดลง ประโยคถัดมาที่ดังอ้อแอ้กลับทำให้ผมรู้สึกสะท้อนในอก “....สุดท้ายมึงก็จะทิ้งกูไปเหมือนคนอื่นอยู่ดี”
---------------------------------------------------
ภายในห้องบอลลูมขนาดเล็กของโรงแรมหกดาวกลางใจเมืองเป็นสถานที่จัดงานแถลงข่าว สื่อมวลชนจำนวนไม่น้อยเบียดกันแน่นขนัด ยังไม่นับรวมกับแฟนคลับวีไอพีที่ได้บัตรเข้ามาอีกจำนวนหนึ่งทำให้ผมรู้ได้เลาๆว่าภูมินทร์เป็นที่สนใจของสาธารณะจริงๆ ผมติดต่อผู้จัดการส่วนตัวมันแบบไม่ได้บอกเลยแอบเข้ามาในงานได้เงียบๆ
ไม่ใช่แค่ภูมินทร์ที่ต้องคอยชี้แจงคนนั้นคนนี้ ผมเองก็รับโทรศัพท์จากญาติโกโหติกากันจ้าละหวั่นไม่แพ้กัน นี่ยังไม่รวมไปถึงสายตาของพนักงานที่ลอบมองด้วยความสงสัยใคร่รู้แต่ไม่สอบถามกันตรงๆ ซึ่งนั่นคงเป็นแค่ความรำคาญใจเสี้ยวหนึ่งที่นักแสดงหนุ่มต้องเผชิญ
ผมสวมแว่นตาเรย์แบนด์ปรอทแบบที่คนนอกไม่สามารถมองทะลุเข้ามาได้แม้อยู่ในที่ร่ม ตามกำหนดการณ์ก็มีคนจัดเตรียมโต๊ะให้เรียบร้อย ภูมินทร์เดินออกมาด้วยหน้าตาคนละแบบเวลาที่อยู่กับผม ยอมรับว่าดูดีกว่า แต่ผมชอบหน้าสดหลังล้างเครื่องสำอางค์แล้วมากกว่า ใบหน้าเป็นมิตรเกินจำเป็นนั่นด้วย ไม่อยากเชื่อเลยว่าเป็นคนๆเดียวกับที่มาอาละวาดที่ร้านเมื่อวาน
มินปั้นหน้ายิ้มให้สื่อ แฟลชวูบวาบสะท้อนเข้าหน้าแต่เจ้าตัวไม่กระพริบตาหลบแสงสักนิด มันคงเคยชินแต่ผมเห็นแล้วอดรำคาญไม่ได้ แม้จะยืนกอดอกอยู่หลังห้องก็ยังแสบตาแทนด้วยซ้ำ
“จะไม่ขึ้นไปช่วยมินพูดหน่อยเหรอครับ?”
เสียงนั้นเป็นคนที่ผมคุยผ่านโทรศัพท์ นี่เป็นครั้งแรกที่ได้เจอผู้จัดการส่วนตัวของมันแต่อีกฝ่ายกลับชวนคุยเหมือนคุ้นเคยกันดี ผมยกมือขึ้นดูนาฬิกา “คุณเอ๋บอกว่าช่วงแรกจะแถลงข่าวที่ได้รับเลือกเป็นแบรนด์แอมบราสเตอร์?”
“ประมาณ 15 นาทีน่ะครับ พอเปิดโอกาสให้สื่อถามคงถล่มเรื่องรูปที่ปาปารัซซี่ถ่ายมา”
ผมเดินเลี่ยงไปหลังเวที เรื่องพวกนี้ผมให้เอ๋ช่วยประสานงานให้ตลอด ที่จริงไม่ชอบเปิดตัวกับสื่อนักหรอก แต่นี่ก็ไม่ใช่ครั้งแรกที่ผมต้องอยู่หน้ากล้อง บางทีก็มีหนังสือติดต่อสัมภาษณ์อากงและผมต้องคอยเป็นแบ็คกราวด์ถ่ายรูปขึ้นปกให้เหมือนกันดังนั้นจึงไม่ค่อยรู้สึกประหม่าถ้าต้องออกไปนั่งข้างๆมันกับเก้าอี้ที่จงใจตั้งไว้อีกตัวตั้งแต่เริ่ม
ไม่ถึงสิบห้านาทีตามที่ผู้จัดการส่วนตัวมันบอก นักข่าวก็เริ่มส่งไมค์ถามต่อๆกันเรื่องที่มันเป็นเกย์ โยงมาถึงผู้ชายที่ถูกจับภาพได้ว่าเป็นผมหรือเปล่า เกลียดจริงๆเวลาถูกสื่อเรียกไฮโซพัสกร รู้สึกเหมือนตัวเองเป็นผู้ชายหน้าตาขี้ริ้วขี้เหร่ หัวเถิกๆแล้วได้กินดารานมโตจริงๆ
สักพักจำเลยเหมือนตั้งสติได้ มันเคาะไมค์กวาดตามองกล้องนิ่ง ไม่มีร่องรอยของความสับสน โกรธเกรี้ยว หรือใดๆทั้งสิ้น ถ้าบอกว่ามินเป็นนักแสดงที่คว้ารางวัลตุ๊กตาทองคำ ผมก็คงเชื่อแบบไร้ข้อกังขา
“....เรื่องนั้นคือ..”
มินยังไม่ทันพูดจบแสงแฟลชก็สว่างวูบวาบอีกครั้งเมื่อผมเดินออกจากหลังเวที แว่นปรอทถูกเสียบไว้ระหว่างกระดุมเสื้อเชิร์ตแต่พอผมลากเก้าอี้นั่งลงข้างๆไอ้ดาราที่ทำหน้างงเป็นไก่ตาแตก ก็ยื่นให้มันใส่ ผมจับไมค์ให้เบี่ยงหันมาทางตัวเองพลางพูดเสียงนิ่ง
“แฟนให้แว่นก็รับไป อย่าดื้อไม่เข้าเรื่อง”
แน่นอน ว่าทุกคนในห้องแถลงข่าวได้ยินชัดแจ้ง..
เสียงผึ้งแตกรังดังกระหึ่มขึ้นมาก่อนผมจะเสือกไมค์คืนให้มัน ใช้มือวางบนบ่ากว้างพลางตบเบาๆก่อนเดินเลี่ยงลงหลังเวที
------------------------------------------
“มึงพูดเหี้ยอะไรออกไป!”
เสียงทุ้มตวาดก้องทันทีเมื่อประตูห้องทำงานถูกผลักออก หลังจากลงจากเวทีแล้วก็ชิ่งกลับร้านเลย ปล่อยให้มินถูกนักข่าวถล่มคนเดียว คุณผู้จัดการมันถอนหายใจใส่ผมแล้วทำหน้าไม่ค่อยชอบใจแต่ก็ไม่ได้ว่าอะไร จากนั้นก็เจอมันอีกทีโดยไม่ทันได้แจ้งจากเอ๋ว่ามีคนมาขอผม
“มือไม่พายเอาตีนราน้ำ! ไม่ช่วยกูพูดยังจะหาเรื่องมาให้อีก มึงคิดว่าเล่นขายของอยู่หรือไง!”
“คบกับฉันจะทำให้นายตกงานหรือยังไง?”
“มันก็ไม่แน่นักหรอก”
“ถ้าเป็นอย่างนั้นจริง แฟนคนเดียวฉันก็เลี้ยงไหว”
“แฟนเหี้ยอะไรล่ะ”
ภูมินทร์ยังตะโกนใส่หน้าผมไม่เลิก กระชากคอเสื้อผมขึ้นมาเผชิญหน้า และกำมือแน่นกว่าเดิมเมื่อผมไม่พูดเอาแต่มองหน้ามันใกล้ๆ ส่วนมือที่ล้วงกระเป๋ากางเกงอยู่ในทีแรกของผมก็ยกขึ้นมาช้อนท้ายทอยให้เจ้าของหน้าใสขยับมาใกล้พอที่จะจูบได้ มือที่หาเรื่องผมในทีแรกปล่อยมาทุบอึกกลางอก ตัวมันไม่ได้เล็ก ดิ้นทีผมต้องออกแรงค่อนข้างมากสำหรับการบังคับจูบมันครั้งแล้วครั้งเล่าจนกว่าจะโอนอ่อน ดุดันและแข็งกระด้างในทีแรก แต่พอร่างในอาณัติอ่อนระทวยก็บรรจงจูบอีกฝ่ายอย่างเอาใจ แทรกลิ้นเข้าไปช่วงชิมรสหวานจากอีกฝ่าย กวาดต้อนจนมันจะเป็นผู้แพ้อย่างยับเยิน ก่อนจะถอนจูบออกมายังกดย้ำที่ปากเจ่อนั่นอีกสองถึงสามครั้ง
“ทำแบบนี้ทำไม.....”
ภูมินทร์สงบลงในอ้อมแขน ผมก้มลงไปหอมแก้มมันอีกทีแต่ครั้งนี้มันหันหน้าหนี “กูไม่ใช่แบบที่มึงชอบ แล้วมึงก็ไม่ใช่แบบที่กูชอบนะตี๋”
ไม่ใช่แบบที่ชอบ แต่ผมกลับรู้สึกว่าตัวเองชอบไปแล้ว ทุกอย่างมันเกิดขึ้นไวมาก เดิมก็ไม่แน่ใจนักจนกลับมาเจออีกครั้ง ผมไม่มีเหตุผลให้ตัวเอง รู้แค่ว่าอยากให้มันอยู่ใกล้ๆ
ทั้งๆที่เป็นคนขี้รำคาญ แต่พอเป็นมัน กลับรู้สึกว่าไม่อยากห่างไปไหน
ผมมองตามิน แม้อีกฝ่ายพยายามหลบตา บางอย่างสะท้อนในนั้นซึ่งผมรู้สึกได้ว่ามันเป็นความกลัว ไม่รู้เหมือนกันว่ากลัวอะไร หรือบางทีมันอาจจะเป็นเรื่องนั้น...ประโยคที่บอกเหมือนเพ้อว่าผมจะทิ้งมันไป
“ถ้าฉันขอให้นายอยู่ตรงนี้ด้วยกัน... สัญญาว่าจะไม่ทิ้งไปไหน เลิกคิดเรื่องแบบที่ชอบ แค่ทำตามที่รู้สึก แค่วางหัวใจไว้ตรงนี้ คิดแค่เรื่องของเรา....”
“กูไม่ได้.....”
“ถ้าจะพูดว่าไม่ได้รู้สึกอะไรกับฉันเลย งั้นลองตอบคำถามตัวเองดีๆ ไม่ต้องตอบฉันก็ได้.....”
“ทำไมที่งานแถลงข่าว ไม่ปฏิเสธเรื่องที่ฉันโมเมเอานายมาเป็นแฟน...”
“ทำไมยังตอบนักข่าวว่าเรื่องของเราเริ่มที่อังกฤษ.....”
“ทำไมถึงยอมรับ...”
“ลองถามตัวเองซิว่าทำไม”
ภูมินทร์เงียบ ผมเลยให้เวลามันคิดและพยายามไม่กดดันด้วยการเลี่ยงออกมาสูบบุหรี่นอกระเบียง ไม่ได้จับเวลาว่านานแค่ไหนแต่หมดไปสามมวนติดๆกัน
ความจริงแล้วแม้ภายนอกผมดูสงบแต่ข้างในไม่ใช่อย่างที่ใครคิด ผมรู้สึกเหมือนตัวเองกำลังอยู่ปากเหว ความมั่นใจสุดท้ายถูกแขวนไว้บนเส้นด้าย ไม่รู้ด้วยซ้ำว่าด้ายเส้นนั้นจะดึงผมไว้หรือเป็นด้ายที่กระตุกให้ผมร่วงลงไปยังก้นบึ้งแห่งความเสียใจ
ผมไม่เคยกลัวที่จะรักใคร เพราะผมไม่เคยเจ็บจากมัน
แต่ครั้งนี้ผมกลับกลัว...
ไม่ใช่กลัวที่จะรัก
แต่กลัวที่จะเจ็บ
เสียงประตูถูกเลื่อนเปิดอีกครั้ง ผมรู้ว่าเป็นใครที่เดินเข้ามา แต่ไม่กล้าแม้จะหันกลับไปเผชิญหน้ากับคำตอบที่ตัวเองถามทิ้งไว้ แขนขาวที่เต็มไปด้วยกล้ามเนื้อท้าวลงคร่อมผมทั้งสองฝั่งกับระเบียง ภูมินทร์ฝังจมูกลงกับต้นคอผมก่อนกระซิบเสียงพร่า
“ตี๋.......”
ผมแทบกลั้นหายใจตอนรอฟัง สักพักแขนที่คร่อมอยู่ก็เลื่อนมากอดเอวผมหลวมๆ ภูมินทร์ใช้สันคางเกยกับบ่า กระซิบเสียงแผ่วแต่สองหูกลับได้ยินมันชัด
“กูขอโทษ"
ผมคำรามเสียงในลำคอ ภูมินทร์จูบเบาๆที่กกหูผมอย่างคนขี้อ้อน "อย่างอนกูเลย..."
นั่นเป็นประโยคแรกที่ผมกระตุกที่หางคิ้ว จะว่างอนก็ไม่ถูก แค่อยากได้ยินเสียงหัวใจที่ซื่อสัตย์ของมันก็เท่านั้น ภูมินทร์ค่อยๆไล่จูบลงมาที่ลำคอ ซุกจมูกคมเป็นสันจนผมต้องพยายามห้ามใจตัวเองไม่ให้หันกลับมาพลิกมันเข้าผนัง
ผมอยากได้ยินความรู้สึกมัน
ไม่ได้ต้องการแค่เซ็กส์ข้ามคืน
"กูว่ากูรักมึงว่ะ.......เป็นเมียกูนะ ”
ไอ้ประโยคแรกมันก็โอเคอยู่ แต่ประโยคหลังนี่มัน.... เฮ้ย!!!!!
END
(http://tech.mthai.com/wp-content/uploads/2013/07/131.jpg)
อว๊ายยย อย่าเพิ่งเตะข้าน้อย
พอยท์ของตอนพิเศษนี้คือ มีการสานต่อและภูมินทร์เปิดใจแล้วฮร่าาาา เพราะฉะนั้นเอ็นซีไม่จำเป็นเนาะ ^___^
คือแต่งเองแล้วรู้สึกว่ามินแกว่งมาก เด็กน้อยมาก โกรธก็เหวี่ยง เอาของกินมาล่อ พากล่อมเข้านอนก็หาย ซึ่งเป็นสเน่ห์ของนางนะ ไอ้นิสัยเด็กๆเนี่ย
จะสารภาพคือ ที่จริงอยากสเปเชียลคู่หลักก่อน แต่มีการปรับเปลี่ยนตอนจบนิดหน่อย ตอนพิเศษเอิร์ธกันต์เลยต้องเขียนเพื่อเติมความสมบูรณ์ของเรื่องให้มากขี่น อยากให้อดทนเก็บความในใจ แล้วรอแค่วันเวลา ให้มันหมุนช้าๆแล้วเดินไปกับมันนะคะ
สุดท้ายขอบคุณสำหรับทุกคอมเมนต์ และเพจที่ท่านผู้อ่านที่เคารพรักเข้าไปเยี่ยมชม
ปล. เรื่องการรวมเล่มตอนนี้ปกเริ่มร่างแล้วค่ะ (ดูมีพัฒนาการมากหลังจากหายไป 3 เดือน)
รักคนอ่าน :katai3:
-
ผลัดกันก็ได้มั้งเรื่องนั้นหนะ
-
ใหญ่สั่งสอนนางให้สำเหนียกถึงตำแหน่งของตัวเองซิ!!! :katai5:
-
เห้ย คดีพลิก 55555555555555555555555555555555555 :katai3:
-
"เป็นเมียกูนะ"
พี่ใหญ่ถึงกับเงิบ555555555555555555555555555555
แอร้ยย ดีใจอะ เปิดมาเจอพอดี
ชอบอะะะ :katai2-1: :katai2-1:
รอตอนพิเศษพี่เอิร์ธกันต์นะคะ จุ้บๆ
-
ชอบมินตอนนี้ที่สุดในโลกแล้ววววววววววว ดูเด็กน้อยมาก มุ้งมิ้งน่ารัก :o8:
อยากให้เป็นเรื่องยาวอีกเรื่อง :hao5:
-
555555......ตี๋ว่าไงจ๊ะ..
-
เอาล่ะเหวยยย...
ใครดีใครได้ล่ะงานนี้
แย่งชิงตำแหน่งกันให้ดีล่ะ
จะคอยลุ้นอยู่ห่างๆ 555+
:katai2-1:
-
:a5:
-
กรี๊ดดดดดดดด คดีพลิก
อยากอ่านคู่นี้ต่ออีกทันทีทันใดอ๊าาาาา :call:
-
คือตอนแรกอ่านไปก็แบบ โอ๊ยยยเขิน >3<
แต่พอเห็นคำว่า เป็นเมียกูนะ เท่านั้นแหละ
ได้แต่ร่ำร้องว่า เห้ยยยยยยยยยยยยย เอาจริงดิ :z2: :z2: :z2: :z2:
-
:laugh: โหดมากอะมิน จะเอาใหญ่เป็นเมีย55555
ไม่รู้ซะแล้วว่าใครจะโดนกด กร้ากกก
รู้สึกยังอยากอยากต่อ มาต่อเร็วๆน้าาา :mew1:
-
โอ๊ยยยย เกมพลิก :laugh: :m20:
-
พลิกบทหรออออ 55555
-
เอาไงดีล่ะเนี่ยยย
มินท์ยอมแต่ขอรุก 555 ไม่ค่อยเข้ากับบุคลิคเท่าไหร่นะมินท์จ๊าา
รอตอนพิเศษของพี่เอริธค๊าาา
-
:katai1: :katai1:
ใครบอกจ๊ะ...คุณนาย -west- ว่า NC ไม่จำเป็น
...
..
.
โอเคก็ได้...อาจจะไม่จำเป็น แต่มันสำัคัญนะ
มันทำให้ลมหายใจของเรามีความหมายมากกว่าการหายใจทิ้งเฉยๆนะ
ว่าไปนั่น
รอรวมเล่ม 'รักเร่' แล้วก็ตอนพิเศษ น้องกันต์ด้วย
จริงๆ โลภมั๊ยถ้าจะบอกว่า อยากได้ตอนพิเศษของเฮียบีมกับน้องเน็ตอีกอ่ะ
:katai3: :katai3:
-
ชอบตอนมินมากอดขอโทดอ่ะ
ง้องอนกันเบาๆ
-
ถึงกับเงิบ ฮ่าๆๆๆๆ
-
อ่านถึงประโยคสุดท้ายแล้วฮากร๊ากเลย
มินจะทำได้เรอะ เจอเอาของกินล่อรูปหัวนิดหน่อยก็เคลิ้มแล้ว 5555
ในที่สุดคู่นี้ก็ได้ลงเอยกันด้วยดีเฮียใหญ่ตอนจูบหน้าผากมินเข้านอนนี่ดูอบอุ่นสุดๆไปเลย อยากได้ๆ :-[
อยากรู้ปฏิกิริยาพี่เอิร์ธกับกันต่อคู่นี้จริงๆ คงอารมณ์แบบสิ่งมหัศจรรย์ของโลกกก 55555
ขอบคุณคนเขียนสำหรับตอนพิเศษนะคะ
ส่วนรูปเล่มก็รอได้เสมอค่ะ แต่ขอตอนพิเศษซักสิบตอน 5555
-
ยังไงๆๆๆๆๆๆๆๆๆ ตี๋ยอมไม่จ๊าาาาาาาาาา :z2:
-
ค้าง :serius2:
ตกลงแล้วใหญ่จะยอมเป็นเมียมินรึเปล่าล่ะ
-
เป็นเมียมินมั๊ยจ๊ะใหญ่ 55555
ขอบคุณค่ะ^^
-
ขอสเป YM อีกตอนดิ
ก็รู้รู้กันอยู่
อยากอ่านต่ออออออออออ จริงๆ
YM YM ดิ ไม่ใช่ MY
:hao7:
-
เราตามมาแล้วววววววววววววววว วิ้ดดดดดดดดดดดด!!!
ตอนนี้อ่านแล้วแอบชอบมินขึ้นมาอย่างบอกไม่ถูก มันมีความเป็นเด็กไม่รู้จักโตจริงๆ
หลังจากโดนกระดึ๊บตำปหน่งจากตัวโกงใน FBBF มาเป็นพระรองในรักเร่
ในที่สุด ไม้เลื้อยแบบมินก็ได้เจอไม้หลักอย่างใหญ่เสียที สมน้ำสมเนื้อมาก
ถ้าจะให้พูดตรงๆ ก็ถือว่าใหญ่นี่แหละ ลงตัวที่สุดกับมินละ
โอย...จะว่าไปก็อ่านแล้วคิดถึง FBBF เดี๋ยวว่างแล้วต้องไปคุ้ยขึ้นมาอ่านซะแล้ว
เป็นตอนพิเศษที่น่ารักดีนะ ชอบตรงคดีพลิกมากกกกก 55555
ปล. อยากกระโดดถีบ(นัง)เจมส์เล็กๆ คิดแล้วยังหมั่นไส้ไม่หาย ฮ่วยยย!
#สะบัดขี้มูกเจมส์ใส่รัวๆ :katai3:
-
กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดด ใหญ๋มิน
ฉันไม่ได้ฝันชิม้อยยยยย :ling1:
พี่ west คะ ขอเรื่องแยกเถอะนะนะนนะนะนะนะนนะนะนะนะนะนะนะนะนะนะนะนะนะ
สัญญาว่ามีเรื่องแยกจะซื้อแน่นอน ไม่เกี่ยงงอนเด็ดขาด เพราะหลงใหญ่มินมาตั้งแต่มีตอนพิเศษ
เอ่อ ที่สำคัญ เอ็นซีสักนิดได้มั้ย อิอิ :oo1:
-
พูดไปนั้น แต่นิสัยเอ็งนี่มันเคะชัดมินเอ้ยยยยยยยยยยยยย
-
มาตอนอีกซักนิดเถอะค้า ไม่ไหวแล้วใหญ่มิน ฟินเกิ๊นนนนนนนนนนนน
-
วุ้ย...จะหักลิ้นช้างหรือคะน้องมิน เรื่องผัวๆ เมียๆ เนี่ย เอาไว้ให้พี่ใหญ่เขาเป็นคนจัดการดีกว่า ตัวน้องมินเองนอนเฉยๆ ดีกว่าเนอะ โฮะๆๆๆ
-
อยากอ่านตอนต่อไปเร็วๆอ่ะ
ใหญ่จะทำกับมินทร์ยังไงต่อ
อยากอ่านต่อๆๆๆๆๆๆๆ
คนเขียนที่น่ารักรีบมาต่อเร็วๆน้า :mew2:
-
ซึ้งนะฮะ แต่ประโยคสุดท้ายของมินทำเอาขำน้ำตาไหล :m20:
-
เอิร์ธกันต์ว่านารักแล้ว...
เจอสเปเชียลใหญ่มินเข้าไป
กรี๊ดอ้าาาาา :z1:
-
กรี๊ดดดดดดดดดดดดด เอิร์ธ+ กันต์ น่ารักอ่ะ
ยิ่งมาเจอ ใหญ่+มิน ยิ่งกรี๊ดดดดดดดดอ่ะ
น่ารักมาก ๆ อยากให้มินอ้อนใหญ่แบบลืมตัวไรเงี๊ย
รอตอนพิเศษนะคะ :กอด1:
-
:hao5: :hao5: อยากอ่านอีกอ่า
-
เย้...เจอนิยายสนุกๆอีกเรื่องนึงแล้ว ชอบคู่ ใหญ่ มิน
เคะของคุณผู้เขียนแต่ละคนนี่ ไม่เจียมตัวเองเลย
คงต้องลุ้นกันอีกทีแล้วว่ามินจะยังไง สาธุ โดนจับกดทีเห้อ :bye2:
ชอบค่ะ เรื่องนี้สนุกดี o13 นายเอกไม่สาวเกินไปด้วย จริงๆตอนแรกลุ้นมิน นิคนะเนี่ย
ตอนนี้เปลี่ยนใจอยากอ่านเรื่องเต็มของใหญ่ มิน แทนอิอิ
-
ชอบอ่ะ ชอบความรักของเอิร์ธกันต์ ถึงจะห่างกัน
ไปช่วงหนึ่ง ถึงทั้งคู่จะมีคนอื่นเข้ามาเรื่อยๆ
แต่ลึกๆ ก็ยังไม่ลืมว่า จริงๆแล้วต้องการรักใคร ชอบจริงๆ
มันเป็นพรหมลิขิต รักแรกที่ทำให้กลับมาเจอกันอีกครั้ง
ขอบคุณมากๆค่ะ
-
ตะลุยอ่านวันเดียวจบ คริคริ
คือเห็นมานานแล้วรับเรื่องนี้ ยิ่งติดใจมาจากเรื่องเฮียกับเน็ตด้วย
แต่พออ่านไปอ่านมา อ๊ะช้าาาา
มีสองคนนี่หว่า เลยเลือกที่จะหยุดและรออ่านทีเดียวตอนจบแล้ว
ขอโทษด้วยละกันนะครับ คือ ไม่อยากลุ้นอ่ะ อิอิ
แอบคิดว่าเหมือนเรื่องเป้าของจุดหมายผสมกับผมไม่อยากอยู่คนเดียวผสมกัน
แต่ก็ไม่ทั้งหมดนะ ยังมีความเป็นตัวของตัวเองอยู่
แอบเชียร์มินนะ ชอบคนแบบมินมากกว่า ดูมีสีสัน
แต่พอความจริงเปิดเผยและเรื่องราวระหว่างมินกับพี่นิค
คะแนนตกฮวบ คือไม่ชอบคนที่ไม่รักตัวเอง ทำร้ายตัวเองด้วยอดีตตลอดเวลา
คนแบบนี้อย่ไปนาน ๆ น่าเบื่อ
อยากให้ใหญ่มินเป็นเรื่องยาวอ่ะ ได้มะ ๆ ๆ นะ ๆๆ ๆ ๆ
คงไม่วายพลิกกันขึ้นลงทั้งคืน อิอิ น่าสนุก
ติดตามผลงานอยู่นะครับ
-
อ่านแล้วสนุกมากๆเลย
แบบว่าอินจัด น้ำตาเกือบแตกไปหลายๆตอน
ขอบคุณนะที่แต่งเรื่องนี้มาให้ฟินกัน ขอบคุณคราบ
-
อ่านรวดเดียวจบเลย
ชอบมากๆ
แอบชอบมินอ่ะ คือแบบน่ารักนะ มีมุมน่ารักๆหลายอย่างเลย ชอบตั้งแต่ตอนอยู่กับกันต์แล้วง๊องแง๊ง งอแงอ่า
:mew3:
-
พี่ใหญ่ อย่าไปยอมครัข : )
บอกน้องมินที ว่าใครกันแน่ ที่ตัองเป็น เมียยย
กร๊ากกกกกกก
-
ชอบมินทร์ใหญ่ ใหญ่มินทร์
ขอคู่นี้ๆๆๆ
น่ารักที่สุด
-
:m20: :m20: :m20:
-
5555 ชอบตอนจบ
-
มินทร์เหมาะเป็นเมียใหญ่มากกว่านะเราว่าขี้อ้อนงุ้งงิงโคตรน่ารัก
ชอบตอนกินอิ่มแล้วง่วงนอน อร๊ายยยยยย น่ารักน่าเลี้ยง
ใหญ่ชัดเจนดีอ่ะกรี๊ดมาก ชัดเจนทุกเรื่อง ชอบผู้ชายแบบนี้
ตั้งแต่เรื่องทำร้านเองแล้ว แล้วมาเรื่องมินอีก ทำไมต้องโกหก
ก็แฟนกัน ... อึ้งเงิบกันทั้งวงการค่ะ เจ๋งมาก คนอ่านรักเลย
ขอบคุณค่า
-
(http://upic.me/i/nq/1untitled-3.gif)
Dahlia Special Only You
“เข้ามาแล้วซ้ายเลยพี่ ผมรออยู่หน้าร้าน รถสีขาวใช่ไหม ผมเห็นแล้วๆ เฮ้ เฮ้!! ”
เสียงทุ้มของเด็กหนุ่มตัวแกร็นส่งมาตามสายโดยที่ตัวโบกมือไหวๆอยู่หน้าร้านเบเกอรี่ซึ่งเป็นจุดนัดพบ เน็ตสวมเสื้อยืดลายปัญญาอ่อนกับกางเกงห้าส่วนยืนอยู่คนเดียวทั้งที่ปกติร้านขนมซึ่งถูกตบแต่งด้วยสถาปัตยกรรมหรูหราเกินจำเป็นแห่งนี้มักจะมีผู้คนต่อคิวยาวเหยียดเสมอๆ แคมรี่สีขาวออร์คิดที่ผมโดยสารมาวนหาที่จอดรถได้ไม่ไกลจากที่เน็ตยืนนัก อาจเพราะวันนี้ร้านปิดเลยมีที่ทางให้เลือกสรรเหลือแหล่
“โทษที รอนานหรือยัง?”
ผมถามทันทีที่เดินมาถึงหน้าร้าน เพราะรู้ว่าตัวเองสายเกือบครึ่งชั่วโมง แต่คนรอกลับยิ้มแฉ่งไม่มีร่องรอยของความหงุดหงิดเจืออยู่ในสีหน้า
“ไม่เป็นไรพี่ ผมอยู่กับเฮียเพลินๆเหมือนกัน นี่เพิ่งโดนไล่ออกมาเพราะไปกวนสมาธิพี่มินน่ะ” เด็กหนุ่มพาดพิงถึงคนในร้านกระจกที่แขวนป้ายว่า Close เพราะถูกเหมาโดยกองถ่ายไอ้มินซึ่งยกพวกมาถ่ายทำกันตลอดวัน หนึ่งในนั้นรวมถึงแฟนไอ้เน็ตด้วยและนั่นเป็นเหตุผลที่มันนัดผมมาเจอที่ร้านนี้ในวันหยุด
“แล้วนั่นแฟนเหรอ?”
เด็กหนุ่มพยักเพยิดไปด้านหลัง ผมไม่ตอบแต่ยิ้ม ไอ้เน็ตเลยหลิ่วตาล้อเป็นเด็กๆก่อนยกมือไว้ผู้ชายที่เดินตามผมมาข้างหลัง พี่เอิร์ธส่งกระเป๋าโนตบุคที่ช่วยถือมาส่งแล้วยิ้มตอบเน็ตตาปิด
“ฝากกันต์ไว้ด้วยนะ เดี๋ยวพี่ไปธุระแถวนี้ สักสามชั่วโมงจะมารับ”
“ครับผม”
เด็กตัวซีดกระตือรือล้นรับคำ โบกมือลาหมอยาหยอยๆจนผมต้องเร่งรุนหลังมันเข้าร้านเป็นการตัดบท ภายในร้านเบเกอรี่วุ่นวายด้วยทีมงานและนักแสดง ไอ้มินหลับตาให้ช่างโปะแป้งอยู่รวมกับนักแสดงคนอื่น ส่วนเฮียของเน็ตนั่งคุยกับผู้กำกับอีกมุม พอเห็นผมกับเจ้าตัวดีกลับเข้ามาในร้านก็พยักเพยิดหน้าให้เข้าไปนั่งในโซนที่ไม่เกี่ยวข้องกับการถ่ายทำ ผมเปิดคอมพิวเตอร์โนตบุคขึ้นมาเมื่อได้ทำเลเหมาะเจาะ แต่ระหว่างรอเครื่องบูธเสียงกระดิ่งจากประตูร้านก็เรียกความสนใจให้มองไปยังต้นตอ
เจมส์สบตากับผมโดยบังเอิญเมื่อดันประตูเข้ามาในร้าน คิดว่าคงเพิ่งเรียนเสร็จเพราะมาทำงานทั้งที่ยังใส่ชุดนักศึกษา ผมหลบสายตากลมคู่นั้นโดยอัตโนมัติ จ้องหน้าจอคอมพิวเตอร์ที่ยังไม่สามารถใช้งานได้ไปพลางๆ หากแต่เงาที่ทอดลงมากลับเรียกความสนใจของผมให้เงยหน้าขึ้นอีกรอบ
“พี่กันต์หวัดดี”
เป็นเรื่องประหลาดใจที่เจมส์เดินมาวางกระเป๋าลงบนโต๊ะตัวที่ผมนั่งแทนที่จะไปเตรียมตัวเข้าบท มิหนำซ้ำยังเลื่อนเก้าอี้มาข้างๆทำทีว่าจะอยู่คุยด้วยนาน ผมยิ้มให้แฟนเก่าไอ้มินเจื่อนๆ ตั้งแต่มีเรื่องกันปีมะโว้ก็ไม่เคยคุยกันอีกเลย ไม่ว่าจะด้วยเหตุผลอะไร แต่ผมก็ไม่ได้รู้สึกอยากมีมนุษยสัมพันธ์กับไอ้เด็กหน้าใสคนนี้นัก
“ใครมาส่งเหรอ?”
“ใครมาส่งมันก็เรื่องของพี่กันต์นี่”
ไอ้เน็ตแหวขึ้น กอดอกมองอีกฝ่ายด้วยหางตาท่าทางหาเรื่อง เจมส์ปรายตามองไอ้ตัวซีดแล้วไม่สนใจหันมาชวนผมคุยต่อ
“เมื่อกี้ตอนเข้ามา ผมโดนรถคันนั้นเฉี่ยวน่ะ แคมรี่สีขาว”
“อ้าวเหรอ? แล้วเป็นอะไรมากหรือเปล่า?”
“ยอกตรงสะโพกนิดหน่อย แต่ไม่เป็นไรหรอก คนขับบอกว่ามาส่งพี่กันต์ นี่ผมได้เบอร์มา ไม่รู้ว่าใช่จริงหรือเปล่า พี่กันต์เช็คกับผมหน่อยสิ”
ไอโฟนสีขาวถูกวางลงบนโต๊ะก่อนเจ้าของจะเสือกเครื่องมาให้ ผมเห็นตัวเลขสิบหลักปราดเดียวก็รู้ว่าเป็นเบอร์ของพี่เอิร์ธจริงแต่กลับรู้สึกไม่ดีเลยสักนิดที่จะต้องยอมรับกับเจมส์ เลยได้แต่ถามเด็กหนุ่มยิ้มๆ
“พี่เขาให้เบอร์ไว้ทำไมน่ะ”
“ก็เผื่อผมเรียกร้องค่าเสียหายล่ะมั้ง”
“อย่างนั้นเอาเบอร์พี่ไว้ก็ได้ยังไงเจมส์ก็คุ้นกับพี่มากกว่า”
“นี่ไง มีเบอร์ไว้ผมจะได้เอาไว้ทำความคุ้นเคยกับพี่เอิร์ธบ้าง”
ผมรู้สึกถึงรสเฝื่อนของน้ำลายตัวเองทันทีที่อีกฝ่ายพูดจบลง แต่ยังปั้นหน้ายิ้มที่มุมปาก “สนใจพี่เขาเหรอ?”
“ก็หล่อดี... ขับแคมรี่ด้วย”
“พี่เอิร์ธมีแฟนแล้ว” แม้พยายามเลี่ยงอย่างสุภาพ แต่ในใจกลับกรุ่นไปด้วยโทสะ คอมพิวเตอร์บูธเสร็จพอดีเลยทำทีเป็นสนใจงานตรงหน้าเพื่อตัดบทไว้แค่นั้น แต่เจมส์ไม่หยุด เด็กหนุ่มท้าวคางกับโต๊ะมองเบอร์โทรศัพท์ที่เพิ่งได้มายิ้มๆ
“ผมไม่ได้ชอบแฟนพี่เขาเสียหน่อย เรื่องนั้นไม่เห็นจำเป็นต้องรู้เลย”
“โห แม่งโคตรด้าน”
คนที่โต้ตอบทันทีไม่ใช่ผมแต่กลับเป็นคนข้างๆที่ฟังอยู่ด้วยตลอด เน็ตเบะปากแดงๆของมันลอยหน้าลอยตาทำท่ากวนประสาท เจมส์เลยค้อนตาขวับถาม
“พี่เน็ตว่าใคร”
“รู้ว่าตัวเองเป็นอย่างที่ว่าก็รับไปสิ”
“พี่เน็ตไม่เกี่ยวอะไรก็เงียบไปเถอะ อย่ามาสอดรู้สอดเห็นเรื่องคนอื่นเลย”
“อ้าวเฮ้ย”
เสียงลากเก้าอี้ขูดครืดกับพื้นหินแกรนิตดังในเวลาไล่เลี่ยกับเน็ตเอ่ยเสียงขรม คนตัวขาวลุกขึ้นกระชากคอเสื้อนักศึกษาของเจมส์ให้ลุกตาม เด็กหนุ่มปัดมือซีดออกพลางผลักอกอีกฝ่ายออกจนเซเพราะขนาดตัวที่ไล่เลี่ยกัน ผมรีบลุกมาห้ามมวย แยกสองฝ่ายออกจากกันแทบไม่ทัน
“อย่ามีเรื่องกันน่า”
“พี่กันต์ก็บอกไปสิว่าพี่เอิร์ธน่ะแฟนพี่ แมวมันจะได้เลิกจ้องจะขโมยปลาย่างเสียที”
“อ้อ ที่แท้ก็แฟนพี่กันต์นี่เองถึงได้กั๊กซะเต็มที่ เอางี้ดีไหม ในฐานะที่พี่เคยแย่งแฟนผมไป ครั้งนี้ผมขอคืนบ้างจะได้เจ๊าๆกัน”
“แม่งเวรตะไลอย่างนี้ไง ขอทีเหอะ...”
ผลัวะ
เน็ตกระโจนหาอีกฝ่ายไวมาก รู้ตัวอีกทีเสียงเก้าอี้ก็ล้มระเนระนาด คนลงมือตามลงไปกระชากคอเสื้ออีกฝ่ายให้ลุกขึ้นมาแล้วดันติดกระจก ง้างหมัดเตรียมใส่เด็กหนุ่มอีกรอบแต่เจมส์กลับสะบัดตัวเอื้อมมือมาจิกผมเน็ตให้หัวเงยหงายไปด้านหลัง ผมพยายามเข้าไปห้ามทัพ แต่กลับทำได้แค่เพียงหลบลูกหลงเท่านั้น พักใหญ่ทีมงานคนอื่นเริ่มได้ยินเสียงก็วิ่งมายังต้นทาง เน็ตกำลังอยู่ในจังหวะที่ได้เปรียบ ซัดหมัดซ้ายขวากับอีกฝ่ายพัลวันกระทั่งเฮียของมันมารวบเอวอุ้มให้ลอยหวือขึ้นทั้งตัว
“ทะเลาะอะไรกัน!”
“แม่งสันดาน วันๆเอาแต่จ้องจะแย่งแฟนคนอื่น”
“แล้วมันหนักหัวพี่เน็ตหรือไง? หรือกลัวผมจะไปแย่งแฟนพี่อีก”
“เฮียไม่ใฝ่ต่ำไปเอาคนอย่างมึงหรอก”
“อย่าเผลอแล้วกัน”
“ไอ้เหี้ยนี่ ชอบรสตีนกูนักใช่ไหม?”
ไอ้เน็ตโดดเหยงยกเท้าคู่ขึ้นหมายจะถีบอีกฝ่ายแม้ทั้งตัวจะถูกรัดด้วยท่อนแขนแกร่ง คนตัวขาวโวยวายไม่หยุดแม้เฮียของมันจะปรามหลายรอบ สุดท้ายก็เลยต้องพาอุ้มกันไปหลังร้าน มุมปากไอ้เน็ตแค่ช้ำเป็นรอยสีม่วง แต่อีกฝั่งนี่โดนหนัก สภาพเยินเอาการ
“หมดกันๆ”
ผู้กำกับขยี้ผมหัวเสีย มองหน้านักแสดงแล้วถอนหายใจหน่าย “แบบนี้ต้องรักษาตัวกี่วันเนี่ยเจมส์”
“แล้วทำไมต้องมาว่าผมล่ะ คนเริ่มก่อนมันพี่เน็ตชัดๆ”
“มันก็ไม่แปลกหรอกนะถ้าไอ้เน็ตมันจะโวยวายอย่างนั้น เอ็งน่ะมันก่อเรื่องเอาไว้น้อยเสียเมื่อไหร่ ไปๆ ไปล้างหน้าล้างตาทำแผลแล้วกลับไปพักก่อน คนอื่นก็กลับไปเตรียมตัว เดี๋ยวถ่ายฉากอื่นที่ไม่มีเจมส์ไปก่อนแล้วกัน”
สิ้นคำสั่งทุกคนก็ทยอยกันเดินกลับไปที่เดิมทำราวกับเรื่องราวดังกล่าวไม่เคยเกิดขึ้น ไอ้มินสบตาผมแล้วปรายมองไปทางเจมส์ แต่ถูกผู้กำกับตะโกนเร่งให้ไปเตรียมตัวเข้าฉากเลยไม่ได้มีโอกาสคุยอะไรกัน ผมถอนหายใจเดินไปยื่นผ้าเช็ดหน้าสีน้ำเงินที่พกติดตัวเป็นประจำให้เด็กหนุ่ม แต่เจมส์กลับเบือนหน้าหนี ไม่รับความช่วยเหลือ มือเล็กคว้ากระเป๋าหนังของตัวเองเดินออกนอกร้านไปทั้งที่รอยเลือดยังกรัง ผมได้แต่ส่ายหน้าแล้วยกเก้าอี้ที่ล้มระเนระนาดขึ้นมาตั้งให้เรียบร้อย สักพักเน็ตก็เดินหน้ายิ้มหน้าบานกลับมาที่โต๊ะ
“ห้าวนะมึง ตัวแค่นี้”
ผมบ่นไอ้ตัวดี เน็ตยิ้มรับคำก่อนลากเก้าอี้มานั่งข้างผม “ทำงานๆ”
สามชั่วโมงเป๊ะที่ผมช่วยไอ้เน็ตดีไซน์งานหินของมันจนเสร็จซึ่งพอดีกันกับเสียงเรียกเข้าโทรศัพท์ดังขึ้นและปลายสายไม่ใช่ใครที่ไหน เจ้าของหัวข้อที่ทำให้ผู้ชายสองคนต่อยกันแบบงงๆโทรหาผมทันทีที่พับจอโนตบุคเก็บลงกระเป๋า ผมกดรับสายใช้คอซอกคอหนีบเครื่องมือสื่อสารไว้ขณะที่มือทั้งสองข้างเลื่อนรูดซิบ
“เสร็จแล้วครับ พี่เอิร์ธอยู่ไหน?”
“พี่จะบอกว่าเลทนิดหน่อยน่ะ ยังไม่เสร็จธุระเลย”
ปลายสายว่าอย่างนั้น ผมเลยบอกพี่เอิร์ธว่าไม่ต้องรีบจะได้นั่งคุยเป็นเพื่อนเน็ตอีกสักพัก ไอ้เน็ตเล่าเรื่องที่มันเคยทะเลาะกับเฮียเพราะเจมส์ให้ผมฟัง สีหน้าท่าทางยังคับแค้นใจไม่หาย พอผมถามเรื่องที่เฮียของมันลากออกไปหลังจากมีเรื่องกับเจมส์แล้วทำไมกลับมาอารมณ์ดี ไอ้ตัวเล็กก็หน้าแดงหูแดงแต่ไม่ยอมบอกว่าไปทำอะไรมา
เวลาผ่านไปเกือบครึ่งชั่วโมงผมก็เห็นแคมรีสีขาวจอดเทียบอยู่หน้าร้าน พี่เอิร์ธยังไม่ทันโทรเรียกผมก็บอกลาเน็ตก่อนเดินออกมานอกร้าน พอได้นั่งข้างคนขับได้ที่พี่เอิร์ธก็ช่วยยกกระเป๋าโนตบุคไปวางไว้เบาะหลังแล้วหันมาจับคางผมให้หันซ้ายหันขวา
“ไม่ได้ไปมีเรื่องกับเขามาใช่ไหม?”
“หืม?”
“เจมส์บอกที่ร้านมีเรื่องกัน”
“ไปเจอเจมส์ที่ไหน?”
ฉุนครับ คำเดียวเลย ผมสะบัดหน้าออกจากมือนิ่มๆของหมอยายกแขนขึ้นกอดอก พี่เอิร์ธเลิกคิ้วมองงงๆ “ตอนแรกพี่ขับรถเฉี่ยวเขาในซอยหลังจากส่งกันต์เสร็จน่ะ เห็นน้องรีบๆเลยแลกเบอร์ไว้เผื่อมีอะไร ออกไปได้สักพักน้องก็โทรมาให้พี่พาไปหาหมอบอกว่าที่ร้านมีเรื่อง วนรถไปๆมาๆเนี่ยกว่าจะไปทำธุระตัวเองเลยเลทกันต์เลย ทำไมเหรอ?”
“ขอร้องล่ะ ทีหลังอย่าเจนเทิลแมนเกินเหตุได้ปะ มันใช่ธุระพี่เอิร์ธเหรอที่ต้องคอยประคบประหงมเด็กมันนะ”
“เป็นอะไรเนี่ย อารมณ์เสียอะไรมา”
มือใหญ่ยกขึ้นวางบนหัวผมก่อนรั้งให้เอาหน้าผากมาชน “เจมส์ก็เป็นน้องที่กันต์รู้จักไม่ใช่เหรอ?”
“ไม่ใช่ในแง่ของมิตรสักเท่าไหร่หรอก กลับบ้านเถอะ กันต์อยากนอนแล้ว”
ผมตัดบทแค่นั้น ไม่อยากหงุดหงิดใส่พี่เอิร์ธแต่ไม่ชอบใจจริงๆ เภสัชกรหนุ่มถอนหายใจยาว เอื้อมมือมาคาดเบลท์ให้ผมแล้วจูบหนักๆที่แก้ม ก่อนเคลื่อนรถออกจากหน้าร้านเบเกอรี่ไป
ประมาณสามวันแล้วนับจากวันนั้นเรื่องของเจมส์ก็เงียบไป เน็ตโทรมาบอกผมว่างานที่มันเอาไปส่งหัวหน้าผ่านฉลุยแบบไม่ต้องแก้กันอีกรอบ การดำเนินชีวิตของผมเป็นปกติ เช้ากินกาแฟถุงละสิบสองหน้าสำนักงาน เที่ยงลงไปกินข้าวแคนทีนกับไอ้ขุนไอ้ต้น ส่วนตอนเย็นก็ขับแคมรี่หมอยากลับบ้านเจ้าของ ผมย้ายมาอยู่กับพีเอิร์ธได้เกือบเดือนแล้ว ทุกเย็นกินข้าวฝีมือแม่พี่เอิร์ธ ส่วนเสาร์อาทิตย์ก็พาพี่เอิร์ธกลับไปนอนที่บ้าน ใช้ชีวิตเป็นปกติเคยชิน วันไหนพี่เอิร์ธผมก็จะนั่งข้างๆแล้วจับมือไว้ วันไหนผมเหนื่อย พี่เอิร์ธจะดึงมือที่จับขึ้นไปจูบ ไม่ค่อยมีทะเลาะกันแรง หรือนานข้ามคืน อย่างเรื่องของเจมส์ที่ผมอยากให้จบวันนั้นก็จบ ผมไม่เคยเห็นว่าพี่เอิร์ธจะสนใจหรือถามถึงเด็กนั่นอีกจนผมเองก็ลืมๆไปแล้วเหมือนกัน
เรื่องมันเกิดปะทุขึ้นมาอีกในกลางดึกคืนที่สาม ผมนอนโป๊กึ่งหลับกึ่งตื่นอยู่บนเตียง ส่วนพี่เอิร์ธลุกไปอาบน้ำชำระคราบไคลหลังจากใช้แรงในกิจกรรมเสร็จหมาดๆ เสียงโทรศัพท์ของหมอยาก็ดังขึ้น ปกติผมไม่เคยละลาบละล้วงค้นมือถือพี่เอิร์ธหรือถือวิสาสะใดๆในการรับสายแทนทั้งนั้น แต่เพราะเจ้าของเครื่องตะโกนมาจากในห้องน้ำให้ผมรับแทนเลยกวาดมือสะเปะสะปะกดรับทั้งที่ไม่ได้ดูชื่อ ปลายสายเป็นผู้ชาย พูดจาเสียงอ่อนเสียงหวาน
“พี่เอิร์ธ นี่เจมส์นะครับ”
อื้อหือ ตาสว่างทันที ธุระห่าเหวอะไรตอนห้าทุ่มวะครับ
“พี่เอิร์ธ เจมส์เมาอยู่แถวอตก. พี่เอิร์ธออกมารับเจมส์หน่อยได้ไหมอะ แถวนี้เจมส์ไม่คุ้นเลย น่ากลัวมาก”
“ถ้าไปเองได้พี่ว่าเจมส์น่าจะกลับเองได้นะ”
“อ้าว พี่กันต์หรอกเหรอ? ขอโทษทีครับ แต่ผมขอคุยกับพี่เอิร์ธหน่อย”
ช่วยสลดในน้ำเสียง หรือแสดงความผิดหวังหน่อยเฮ้ย ไม่ใช่ขอคุยกับแฟนคนอื่นหน้าตาเฉย ผมเริ่มเข้าใจไอ้เน็ตขึ้นมาแล้วครับว่าทำไมถึงแค้นฝังหุ่นน้องมันขนาดนี้
“พี่เอิร์ธไม่ว่าง”
“อะไรกันพี่กันต์ แฟร์ๆหน่อยสิ กลัวพี่เอิร์ธมาหาผมแล้วจะหาทางกลับไปกินน้ำพริกถ้วยเก่าไม่เจอหรือไงถึงต้องหวงไว้ขนาดนั้น”
ผมหัวเราะในลำคอ ไม่ได้รู้สึกโกรธอะไรกับคำเสียดสีของเด็กน้อย “ถ้าคนเรามันเด็ดจริงคงไม่ต้องมารอต่อคิวจากคนที่มีเจ้าของอยู่แล้วหรอกมั้ง กลับบ้านไปนอนเถอะ โทษที แต่คืนนี้พี่เอิร์ธคงไปหาเจมส์ไม่ได้”
“ผมจะคุยกับพี่เอิร์ธ จะโทรจนกว่าพี่เอิร์ธจะเป็นคนรับสาย”
แม่งโคตรปัญญาอ่อน ผมกดตัดสายแล้วปิดเสียงโยนโทรศัพท์ไปส่งๆ เสียงประตูห้องน้ำเปิดออกพี่เอิร์ธเดินกลับมาในห้องโดยมีผ้าเช็ดตัวสีขาวผืนเดียวขมวดปมไว้หมิ่นเหม่ ใช้ผ้าเช็ดตัวผืนเล็กเช็ดยีผมซอยสั้นที่เปียกน้ำไปมา
“กันต์จะอาบน้ำหรือให้พี่เช็ดตัวให้?”
“อาบดิ ขอผ้าเช็ดตัวนะ” พูดจบผมก็กระตุกผ้าเช็ดตัวผืนใหญ่ที่คลุมท่อนล่างของหมอยามาพาดบ่า พี่เอิร์ธหัวเราะไล่หลังทั้งที่ตัวเปลือยล่อนจ้อน ผมเดินผิวปากเข้าห้องน้ำไป ชำระล้างร่างกายพักใหญ่ๆ กลับออกมาอีกทีพี่เอิร์ธใส่กางเกงนอนผ้าแพรตัวเดียวไม่สวมเสื้อคุยโทรศัพท์กับใครสักคนที่ผมเดาได้ไม่ยาก
“เจมส์เหรอ?”
“อื้อ น้องบอกหลงทางอยู่แถวอตก.น่ะ”
“แล้วจะออกไปรับ?”
ผมปรายมองหมอยาด้วยหางตา พี่เอิร์ธเป็นเกย์แบบบอร์นทูบี คือไม่สามารถสนใจผู้หญิงได้จริงๆ เรื่องนี้ชัดเจนตั้งแต่เลิกกับแฟนคนแรก มาจนเพื่อนร่วมงานอย่างคุณหนิงทอดสะพานให้อย่างเปิดเผย แต่สำหรับผู้ชายแล้วถ้าเห็นตัวเล็กๆน่ารักก็เห็นเหลือบมองอยู่บ่อยๆแต่ไม่เคยมีอะไรมากกว่านั้น ผมไม่รู้ว่าด้วยภาระงานตอนนี้ที่ส่วนใหญ่จะขลุกอยู่ที่โรงงาน ติดต่อดีลงานกับคนอื่นไม่มากนักเลยไม่มีโอกาสมีใคร หรือตั้งใจจะไม่มีจริงๆ ผมไม่พูดอะไร แต่ใช่ว่าไม่หึง ลึกๆอยากจะลองใจหมอยาดูเหมือนกันว่ามีเด็กหน้าตาดีจัดอย่างไอ้เจมส์มาวอแวแล้วจะวอกแวกหรือเปล่า
“พี่ไม่สะดวกจริงๆ...”
ผมเดินผ่านหน้าพี่เอิร์ธไป สภาพตอนนี้เหมือนพี่เอิรํธตอนออกจากห้องน้ำใหม่ๆคือมีแค่ผ้าเช็ดตัวพันเอวปกปิดของสงวน ไปรื้อชุดนอนในตู้แต่หูเงี่ยฟังอีกฝ่ายพูดเรื่อยๆ
“พี่ต้องวางแล้ว เจมส์ลองโทรถามเพื่อนคนอื่นดีไหม?”
ผมอมยิ้มอยู่หน้าตู้เสื้อผ้า ได้ยินเสียงถอนหายใจหนักๆของคนรักก่อนพลิกตัวกลับ ไม่รู้ว่าพี่เอิร์ธมายืนซ้อนอยู่ข้างหลังตั้งแต่เมื่อไหร่ ยื่นโทรศัพท์มาให้ผมโดยยังไม่วางสาย บุ้ยใบ้เชิงว่าช่วยพูดกับน้องให้ที
“จะออกไปหาก็ได้นะ เดี๋ยวกันต์ก็นอนแล้ว”
พี่เอิร์ธขมวดคิ้วส่ายหน้า ยืนยันจะให้ผมคุยให้เลยต้องรับสายมาเอือมๆ ไม่เข้าใจว่าไอ้หนูมันติดใจอะไรผู้ชายตรงหน้านัก หรือไม่อาจเป็นความคับแค้นใจอยากเอาชนะอีกอย่างที่ทำให้ต้องตื๊อพี่เอิร์ธของผมขนาดนี้ สุดท้ายผมก็ยอมรับเครื่องมือสื่อสารที่พี่เอิร์ธยื่นให้ เดินออกมาคุยนอกระเบียงโดยทิ้งหมอยาเช็ดผมเปียกๆตัวเองอยู่ในห้องตามลำพัง
“เจมส์จะให้มินไปรับไหม เดี๋ยวพี่โทรให้”
ผมกรอกเสียงไปเรียบๆ คนที่กระเง้ากระงอดอยู่อีกฝั่งถึงกับเงียบไปครู่หนึ่งก่อนเปลี่ยนน้ำเสียงพูดจาสื่อความต้องการชัดเจน
“เจมส์ จะ ให้ พี่ เอิร์ธ มา รับ”
“บ้าปะวะ พี่เอิร์ธไม่ไป ไม่รู้เหรอว่าเค้าไม่เล่นด้วย แล้วไอ้ที่ทำอยู่นี่เลิกเถอะ มันทุเรศ โดนไอ้เน็ตยำตีนไปไม่เข็ดหรือไง? พี่สอนก่อนจะไปเจอของจริงเข้าให้ ความพยายามอยู่ที่ไหนความรักไม่ได้อยู่ที่นั่นหรอก วันนึงโดนเป่าหัวขึ้นมาเดี๋ยวจะหาว่าไม่เตือน”
พูดจบก็ตัดสายปิดเครื่องแม่ง พอเดินกลับเข้าห้องมาพี่เอิร์ธก็ยื่นกางเกงบอลให้ใส่นอน ผมมองค้อนหมอยาฉุนๆ เรื่องแค่นี้แม่งต้องให้ผมจัดการ ไม่อยากทำตัวเป็นแม่บ้านตามอาละวาดเมียน้อยนะเว้ย
“ถ้าวันนี้กันต์ไม่อยู่ด้วยจะทำยังไง ไปหามันเหรอ?”
พี่เอิร์ธยิ้ม แม่งกวนตีน เห็นว่าผมหงุดหงิดยังทำหน้าระรื่น
“เวลากันต์หึงน่ารักดี”
หนุ่มแว่นพูดเสียงอ่อนเสียงหวาน คว้าเอวผมไปกอดแล้วก้มลงมาหอมแก้ม ก่อนลากจมูกเลยไปยังกกหู เลื้อยมือลงต่ำ เฮ้ยเดี๋ยว! เพิ่งทำไปสองยกตอนหัวค่ำเองนะ
“พอแล้ว พรุ่งนี้กันต์ทำงาน”
“ก็กันต์โกรธ.....”
“ไม่ได้โกรธ แค่หงุดหงิดนิดหน่อย เฮ้ยๆ”
ผมโวยวายเมื่อกางเกงบอลที่อีกฝ่ายยื่นให้สวมในที่แรกถูกคว้าโยนไปด้านหลัง พี่เอิร์ธกระตุกผ้าเช็ดตัวนิดเดียวก็หลุดลงไปกองพื้นง่ายดาย หมอยาก้าวให้ผมเดินถอยหลังไปสะดุดเตียงล้ม ก้มลงมาดูดปากย้ำๆหลายทีแล้วยิ้มเจ้าเล่ห์
“ไม่เป็นไร พี่อยากง้อ”
สุดท้าย ผมก็ถูกง้ออีกรอบ ไอ้ที่อาบน้ำไปตอนห้าทุ่มถือเป็นโมฆะครับ เที่ยงคืนกว่ายังต้องลุกไปอาบน้ำทำความสะอาดกันอีกครั้งก่อนเข้านอน แขนซ้ายพี่เอิร์ธถูกใช้เป็นหมอนหนุน ส่วนข้างขวาดึงกระชับผมเข้ากอดแน่นชิดตัว ผมเงยหน้าเห็นแค่สันคางพี่เอิร์ธก่อนถอนหายใจออกมายาว
“เป็นอะไร หืม?”
คนที่คิดว่าหลับแล้วกระซิบถาม พี่เอิร์ธก้มลงมาจูบหน้าผากผมเบาๆ “นอนไม่หลับเหรอ? ไหนว่าเหนื่อย”
“เปล่า....แค่คิดอะไรเรื่อยเปื่อย”
พี่เอิร์ธยกมือข้างที่กอดผมมาลูบหัวเบาๆคล้ายจะกล่อมให้คลายกังวล “คิดอะไร?”
“พี่เอิร์ธคิดว่าเจมส์เป็นยังไง? ...ในฐานะที่พี่ชอบผู้ชาย”
“ก็น่ารักดี ตัวเล็กๆ ขาวๆ ตาโตๆ ท่าทางขี้อ้อน”
“รู้ใช่ไหมว่ามันคิดยังไงกับพี่”
คนที่กอดผมอยู่เงียบแทนคำตอบ ไม่รู้ก็ควายเต็มทนแล้วแหละ แสดงออกมาโจ่งแจ้งขนาดนั้น
“พี่....สนใจบ้างหรือเปล่า?”
“จะสนทำไม พี่มีกันต์ทั้งคน”
เรื่องนั้นน่ะรู้ แค่อยากรู้ว่าใจสั่นบ้างไหม พี่เอิร์ธเปลี่ยนจากลูบหัวมาใช้ปลายนิ้วไล้บนแก้ม สายตาเป็นประกายวาววับจ้องสะท้อนแสงจันทร์ที่สาดเข้ามา ผมมองเห็นความจริงจังบนสีหน้า ปลายนิ้วเรียวไล่มาจับคางผมให้เงยเชิดขึ้นแล้วจูบแผ่วเบาที่ริมฝีปาก
“...ใจพี่มีไว้ให้กันต์ ตาพี่ก็มองแค่กันต์ คนอื่นจะน่ารักยังไงคิดว่าพี่ยังสนใจอีกเหรอ?”
“ไม่รู้สิ กันต์เพิ่งเคยเห็นผู้ชายเข้าหาพี่เอิร์ธครั้งแรก เจมส์มันออกจะหน้าตาดี เอาใจผู้ชายเป็น.. ส่วนกันต์แม่งไม่ได้เรื่องสักอย่าง”
“คิดอะไรแบบนั้น”
“ถ้ากันต์ไม่ดี เบื่อกันต์ก็บอกนะ กันต์ไม่เป็นไร ” วงเล็บในใจว่า ‘ซะที่ไหน’ แล้วกัน
เสียงถอนหายใจดังออกมายาว พี่เอิร์ธกระชับแขนให้ผมขยับตัวชิดมากขึ้นกว่าเดิม “แต่พี่อยู่ไม่ได้ ถ้าคนที่ให้พี่กอดแบบนี้ไม่ใช่กันต์”
พี่เอิรํธแม่งเป็นผู้ชายที่น้ำเน่าที่สุดในโลก ทว่าคำตอบนั้นก็ทำให้ผมรู้สึกเหมือนยกภูเขาออกจากอก ซุกตัวเข้าหาจนแทบจะขึ้นไปนอนเกยบนตัวคนรักอยู่รอมร่อ
“ขอบคุณนะ”
“เลิกกังวลได้แล้ว พรุ่งนี้ทำงานนะครับ”
ผมยิ้มในความมืด เดิมเป็นคนไม่ชอบ ไม่ชอบมากๆเวลามีคนมาวอแวแฟนตัวเอง ไม่ว่าคนของผมจะเล่นด้วยหรือไม่ก็ไม่เคยพอใจ แต่กับคนนี้ ผู้ชายที่เคยทำให้ผมเจ็บจนเข็ดขยาดกับความไว้ใจไปพักใหญ่กลับมาเยียวยาหัวใจ ทำให้ผมเชื่อที่จะศรัทธาในความรักอีกครั้ง
ความรักของพี่เอิร์ธจะไม่ทำร้ายผม
และผม ก็จะไม่ทำร้ายความรักของพี่เอิร์ธด้วยความหวาดระแวง เช่นเดียวกัน
END
เบื่ออีคู่นี้ จะหวานกันไปไหน
สำหรับคู่พี่เอิร์ธ - กันต์ ตอนพิเศษลงในเล้าเท่านี้ค่ะ ส่วนคู่ใหญ่ - มินเดี๋ยวมาลงอีกตอน อย่าเพิ่งลืมกันเด้อ
ปล. ฝากข่าวค่ะ
รักเร่ เปิดจองแล้วตั้งแต่วันนี้ - 10 มกราคม 2557 (จองข้ามปีกันเลยทีเดียว)
ของแถมเป็นเรื่องสั้น หลบรัก (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=39195.0)
และตอนพิเศษในเล่ม 5 ตอน
หนังสือสามารถจัดส่งหลังจากปิดจองประมาณ 1 เดือน (10 กุมภาพันธ์ 2557) สนใจ Click (http://www.hermitandmomiji.com/product/88/pre-order-รักเร่-by-west-เปิดจองและโอนเงินตั้งแต่วันนี้-10-มกราคม-2557) 24 ชั่วโมงค่ะ
ปลล. รักคนอ่านมากกก เหมือนเดิมค่ะ :กอด1:
-
กรี๊ดๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
จิ้มก่อน
-----------------------------------------------------------------------
อิเจมส์ โดนยำตีนจากน้องเน็ตไปแล้วยังไม่เข็ดอีก :beat: :beat: :beat:
รอ ใหญ่ มิน ค่ะ อิอิ
-
อุตะะะะะ
นึกว่าจะได้เห็นกันต์บู๊ซะอีก ฮ่าๆ
-
คู่นี้หวานไปเน้อ~
รำคาญอิเจมส์จริงๆ ถ้าแกเด็ดจริงจำเป็นต้องกระเสือกกระสนหาของเหลือจากชาวบ้านหรอ
กินอยู่กับปากหมายังจ้องคาบไปแดก เหอะ
-
o13 เน็ตสุดยอดเลย555
โอ้ยชาตินี้หาแฟนได้แบบพี่เอิร์ธได้ก็ตายตาหลับแล้วแหละ55555 :z1:
มาต่อเร็วๆน้าา :mew1:
-
รอคู่ใหญ่ - มินอยู่นะคะ :hao7:
-
โอ๊ย หวานได้หวานดีนะคุณพี่เอิร์ธ นี่แหละนิ่งและมั่นคง ไม่มีสั่นคลอนกับอะไรไหน ไม่ว่าน้ำจะกัดเพียงใดก็ไม่กร่อน ราวกับเป็นเพชรเม็ดกล้า ไม่หวั่นแม้วันมามาก (ฮา)
อยากจะบู๊แทนน้องกันต์เหลือเกิน นังเจมส์นี่มีความละอายบ้างไหม ถ้าทำได้ ขอกระโดดเตะก้านคอหน่อยเหอะ จะเอาท่าไหนบอกมาเลยนังเจมส์ ได้ว่าคอหล่อนเคล็ด? เดี๋ยวฉันช่วยนวดให้!
คุณประจิมขา จะรอวันรอคืนเพื่ออ่านตอนพิเศษของ ใหญ่กับมินนะคะ เขียนมาเถอะ อ่านไม่มีวันเบื่อ
ปล. ได้เข้าไปจับจองเป็นเจ้าของแล้วเน้อ ได้ "หลบรัก" ด้วย ปลาบปลื้มเสียไม่มี
-
:heaven
โอ้ยยยยย ฟินกันไปยาวๆ
พี่เอิร์ธนี่พูดจาหวานจนน้ำตายเรียกปู่เลย ฮ่าๆๆๆๆ
คารมดีเหลือเกิ๊นนนนน ไม่เชื่อก็บ้าแล้วใช่มั้ยกันต์
หมั่นไส้ไอ้เด็กเจมส์นั่นสุดๆๆๆๆๆๆ
อยากช่วยเน็ตรุมทรีนอีกคน ฮ่าๆๆๆๆๆๆ
เลิกจากเฮียบีมมาเป็นพี่เอิร์ธ คือนี่เธอจะไม่ไปหาผู้ชายที่ไม่มีเจ้าของเลยใช่มั้ย
บ้ามากบอกตรงๆๆ กันต์ใจดีไปนะเนี่ย
ถ้าเป็นเน็ต คงได้เจออีกรอบ จัดให้ถึงอตก กิกิ
ของให้เธอไปดีนะเจมส์ :z6:
-
หวานซะน่าหมั่นไส้เลย
o18
-
:m25: :m25:
ชอบจุงคู่นี้ อยากให้ถึงปีหน้าเร็วๆ
ทุกปีจะไม่อยากให้มาเร็ว(กลัวแก่)
:m5: :m5:
ปูเล 1 อยากได้ตอนพิเศษของเจมส์อ่ะ
สงสารน้อง เหมือนทำทุกอย่างเพราะ
ผิดหวังจากมินมากกว่าจะเป็นเพราะนิสัย
ของน้องเอง เพราะตอนแรกก็ดูรักมินดี
แต่พอรู้ว่ามินแอบซัมติงกับกันต์น้องก็เปลี่ยนไปเบย
-
เจมส์แม่ง เจอเด็กเฮียยำแล้วก็ยังไม่รู้สึกรู้สาอะไร
สงสัยจะเกินเยียวยา
กันต์ไม่ต้องนอยด์หรอก พี่เอิร์ธจะไปไหนรอด
โลกนี้มีแค่กันต์ 555555
ปล ไอ้เนตยังบู๊เหมือนเดิม :katai2-1:
-
อิเจมส์ หาเรื่องนะอีนี่ :fire:
-
เจมส์นี่อะไร
คันหรอ?
ตั้งแต่ตอนเฮียแล้วนะ :angry2:
แจก10กะโหลกให้เน็ต
คิดถึงไอ้เด็กแคระแกรนนี่จัง :กอด1:
ส่วนคู่หลักก็ไม่อยากพูดถึงอะ เบื่อ !!!!
หวานกันอยู่นั่นแหละ :mew1:
-
ค่อยยังชั่วหน่อยที่พี่เอิร์ธไม่หลงไปกับมารยาของเจมส์
-
เน็ตเปรี้ยวอะ5555555555 แต่อยากรู้เฮียง้อไงงงงงงง*_*
พี่เอิร์ธแบบบบบบโอ๊ยเป็นเกย์ที่ดีมากบอกเลยกร้ากกกกก
กันต์โชคดีแระแก
ส่วนเจมส์ขอให้สักวันเจอคนที่ใช่นะ
-
เจมส์หน้าตาก็น่ารักอยู่นะ แต่นิสัยนี่ไม่ไหว
โอ๊ยๆๆๆ หวานเว่อร์อ่ะ
:mew3:
-
เจมส์นี่~~ ไร้คำบรรยายจริง ๆ
พี่เอิร์ธหนักแน่นพอน่าาากันต์ >.<
++++++++++++++
ขอบคุณมาก ๆ นะคะ^^
-
:katai3: :katai3:
หวานโคตรพ่อคู๊ณณณณณณณ
แอบสงสารเจมส์อ่ะหาคู่ให้น้องมันดีไหม :mew2:
-
ชอบมากเลยค่ะ
ชอบทั้งเนื้อเร่องและสไตล์การเขียนมากเลยอ่านง่ายเข้าใจง่ายมากด้วย
อ่านแบบรวดเดียวจบ55555+
ขอบคุณมากๆนะค่ะ
-
เน็ตเด็ดมากจัดเลย ดูท่าจะแค้นมามากจริงๆ 5555
ส่วนเจมส์ถึงจะหมั่นไส้แต่จริงๆก็น่าสงสารนะก็หวังว่าจะได้เจอความรักดีๆ จากคนที่ไม่ใช่แฟนคนอื่นนะ /ตีหัวแปะๆ
พี่เอิร์ธยังหล่อเลิศโรแมนติกเหมือนเดิม อิจฉากันต์ ยืมยีนพี่เอิร์ธมาโคลนได้มั้ย 5555
ส่วนตัวไม่คิดว่าพี่เอิร์ธบอร์นทูบีเกย์นะ พี่เอิร์ธบอร์นทูบีกันต์มากกว่า เริ่มเดินสายนี้ก็เพราะกันต์แถมยังรักใครไม่ได้เพราะไม่ลืมกันต์อีก
เกิดมาเพื่อกันต์สุดๆ กันต์เนี่ยถึงจะบอกว่าตัวเองไม่เป็นไรๆแต่จริงๆก็เป็นใช่ป่ะ เพราะงั้นถ้าหึงถ้างอนก็บอกพี่เอิร์ธเขาไปเถอะ ดูท่าเขาชอบง้อ 5555
รักเร่เปิดจองแล้วไม่พลาดแน่นอนค่ะ ตามไปจองงง
ขอบคุณสำหรับตอนพิเศษนะคะ :กอด1:
-
ต้องการเปิดโดเนทตำแหน่งผัวให้เจมส์ 1 คน ไม่ทราบว่าต้องติดต่อช่องทางไหนคะ
-
แอร๊ยยยยยยย ดีใจที่จะรวมเล่มสักที แถมมีเรื่อง หลบรักแถมตอนรอบพรีอีก ไม่พลาดค่าาา *พุ่งตัวไปจอง*
ตอนแรกอ่านแล้วเมาๆ เอา 2 เรื่องมารวมกัน เกิดอาการงง ตัวละคร ก๊ากกก ต้องตั้งสติอ่าน 2 รอบกันเลยทีเดียว
:hao7:
-
ยังไม่เคยอ่านนิยายของคุณ
แต่กดสั่งจองไปแล้วค่ะ อิอิ ชอบสนับสนุนนักเขียน
เอาไว้ค่อยอ่านในหนังสือล่ะกัน คิวอ่านนิยายในเล้ายาวเกิ๊น :hao6:
-
คิดว่าเจมส์คงมีปมอะไรสักอย่างที่ทำให้กลายเป็นคนแบบนี้
-
เรื่องนี้น่ารักมาก
อ่านแล้วรักเลย
o13
-
สำหรับเจมส์ :z6:
แกจะมาทำลายความรักของทั้งคู่ไม่ได้หรอกนะ
คนเค้ามั่นคงย่ะ!!! หวานน้ำตาลย้อยขนาดนี้ ชริ๊ๆ
-
ไม่ได้เข้ามาอ่านนาน ตอนนี้หวานกันจังงงง
-
อ๊ากกกกกกกกกกกกกก ชอบคู่นี้ค่า
ปล. อยากเห็นสภาพมินที่เป็นศรีภรรยาตี๋จริงๆ 555
-
:pig4:
-
อาจจะช้าไปหน่อย
แต่เชียร์มินนะค่ะ
มิน
มิน
มิน
มิน
มิน
อร๊ายยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย
-
กันต์กลับมาเถอะ
พิสูจน์ว่าเป็นแค่เรื่องเก่าๆ แล้วก็กลับมาเถอะ เป็นกันต์คนใหม่
ไม่ชอบไอ้พี่เอิร์ธเลย
พูดชัดเจนแต่ไม่ทำตัวชัดๆนี่ เซ็งมาก
-
เหนื่อยใจแทนน้องกันต์ ทั้งพี่เอิร์ธและมิน ไม่น่าไว้วางใจทั้งคู่ 555
แต่พี่เอิร์ธก็พิสูจน์ให้น้องกันต์มั่นใจว่าจะเป็นรักแรกและรักเดียวของพี่เอิร์ธ :-[
กันต์น่ารักเนอะ ใหญ่เท่อ่ะ มินง่องแง่ง
ขอบคุณผู้เขียนคะ :pig4:
-
ตอนแรกก็เดาไม่ออกว่าใครเป็นพระเอก แบบสองจิตสองใจมากอ่า รักพี่เสียดายน้อง 55 พี่เอิรธก็ดันไม่ค่อยชัดเจนในตอนแรก เกือบเชียร์มินซะแระ แต่ ณ ตอนนี้ มินจิคู่ใครไม่ได้ทั้งน้านนนอกจากพี่หญ่ายยยยย อ้ายยย มาต่อด่วนเร้ววว คู่นี้ นู๋มินนดูท่าจะยังไม่รุ้จุดยืน หน้าที่ที่ถูกต้องคู่ควร ของตัวเองง นางยังเข้าใจผิดจะจับพี่ใหญ่เป็นเมียอยู่รุย พี่ใหญ่มาจัดการจัดหนักนางงหน่อยยเร้ววว แหม่ ทีแรกก็ชอบนะ เมะแบบมิน แบบแบดบอย เท้ท์เท่ห์ แต่พอมาป้ะกะพี่หญ่ายยย มันชั่ยแล้วว มันยิ่งกว่าเป๊ะ มินน่ะต้อง เคะ เท่าน้านน ถึงจะแจ๋ววที่สวดดด เคมีกะพี่ใหญ่มากๆๆๆ ฮิ้ววว พี่ใหญ่มอบหมายหน้าที่ที่ถูกต้องให้นางหน่อยเร้ววว เชียร์ๆๆๆๆ 555
รอ ร้อ รอตอนพิเศษ ของหนูมิน แอบอยากอ่านคู่เน็ตเฮียด้วยอ่ะ เน็ตนี่เด็ดมว้ากก แรงได้อีก เจ้ปลื้ม เคะ แบบนี้ ฮี่ฮี่
ขอบคุณสำหรับนิยายนะคร้า คุณ -west- แต่งได้ดีมากๆๆสนุกมาๆค่ะ ขอบคุณอีกครั้งคะ
v
v
v
v
v
กรี๊ดดดดดดดดดด หลังจากรอคอยมานาน ในที่สุด ก็ได้อ่านตอนพิเศษนี้ อั้ยย ฮิ้วว ในที่ซู้ดด พี่ใหญ่ ก็จัดหน้าที่'ที่เหมาะสม' ให้หนูมินของเจ้ ได้แล้ววว ฟินาเล่ หนูมินจ้าาา มาถึงตอนนี้ เจ้ก็เทให้หนูหมดดใจจจจร้าาา หนูเหมาะเป็นเคะน้อยของพี่ใหญ่ที่สวดดดแล้วว เจ้ปลื้มมาก ณ จุดนี้ กระซิกๆ ปาดน้ำตา เหมือนส่งลูกสาวเป็นฝั่งเป็นฝา กร๊าากก ฮาาา พี่ใหญ่ก็อบอุ่นมากกกๆๆ หนูมินก็แอบบขี้อ้อน โอ้ยย ว่าแล้วก็ ปาดน้ำตาอีกรอบบ เจ้ล่ะชอบหนูมินแบบนี้ที่ซู้ดดด หนูมินนของพี่ใหญ่แบบนี้น่ารักกกมากกกกกๆๆ
อ้ายยยยย ขอบคุณสำหรับตอนพิเศษนะคร้าาาา คุณ -west-
-
o13 o13 o13 โดนใจป้ามาก เน็ตท่าทางจะแค้นเข้าขั้น
ชอบพระเอกของคุณนักเขียนทุกเรื่องเลยค่ะ ตั้งแต่เฮียแล้ว แก้ปัญหาได้เฉียบขาด
ปล. กางเต็นท์รอใหญ่-มิน นะจ๊ะ
-
เข้ามารอสเป
-
บอกเลย เป็นนิยายที่หน่วงตั้งแต่ต้นเรื่องยันท้ายเรื่อง :hao5: ฉากหวานประปราย
แต่อ่านแล้วหยุดไม่ด๊ายยยยยยย :hao7:
-
(http://upic.me/i/nq/1untitled-3.gif)
Dahlia Special Gamble
ผมไม่เคยคิดว่าการตื่นเช้าจะเป็นอุปสรรคพอ ๆ กับการลุกจากเตียงหลังจากวันที่มีเซ็กส์ ผมไม่ใช่คนที่มีความปรารถนาสูงจนไม่รู้จักควบคุมตัวเอง ขณะเดียวกัน ก็ไม่มีใครให้ความรู้สึกกระหายอยากยามมีสัมพันธ์ด้วยไม่จบไม่สิ้นอย่างเรื่องที่เกิดขึ้นเมื่อคืนมาก่อน
สอง หรือไม่ก็สามรอบเท่านั้นก่อนคนในอ้อมแขนจะขอร้องผมด้วยท่าทางเหมือนลูกแมวให้หยุด แม้ใจไม่อยากทำตาม แต่พอสบเข้ากับดวงตาเว้าวอนในแบบที่ไม่เคยเห็นก็ต้องยอมแพ้
นั่นเป็นครั้งแรกที่ทำให้ผมรู้จักคำว่า make love ไม่ใช่แค่ sex อย่างที่แล้ว ๆ มา
“อือ....”
เสียงของคนในอ้อมแขนครางเมื่อผมใช้มือสากวางข้างแก้มตอบ พลางไล้ปลายนิ้วหัวแม่มือลงบนกลีบปากที่ช้ำเจ่อตั้งแต่เมื่อคืน ขนตายาวเป็นแพจนเห็นเงาทอดบนผิวหน้าเนียนกระพริบปริบก่อนปรือเปิดขึ้นยากลำบาก เผยให้เห็นดวงตาสีอ่อนติดจะงัวเงียของลูกเสี้ยวอิตาลีที่สะท้อนภาพใบหน้าของผม ก่อนเจ้าของโครงหน้าคมจะผลักอกเปลือยของผมแทบจะในทันทีที่ได้สติ
“ตกใจอะไร”
ผมถาม พลางดึงข้อมือขาวออกจากอกขึ้นมาไล่จูบตามข้อนิ้ว นักแสดงหนุ่มถึงกับหน้าแดงก่ำรับอรุณ ก่อนเบือนหน้าหนี ร่างในอ้อมแขนทำท่าจะลุกแต่กลับมุ่ยหน้าทันทีที่ขยับ สุดท้ายก็เลยต้องยอมนอนนิ่ง ๆ ให้ผมกอดอยู่นานสองนาน
ไม่มีคำพูดระหว่างผมกับมิน มีเพียงความรู้สึกไม่พอใจนิด ๆ ที่ส่งออกมา กระนั้นในช่วงสายของวันหยุด ผมก็ไม่เห็นความจำเป็นที่จะต้องลุกไปที่อื่น
“ตี๋....” เสียงกระซิบดังขึ้นจากเพื่อนร่วมเตียง ผมส่งเสียงถามในลำคอนิดเดียวภูมินทร์ก็ถามต่อ “...เมื่อคืนใส่ถุงหรือเปล่า?”
“อะไร? ไม่รู้ตัวเลยเหรอ?”
“ไม่ได้สังเกตโว้ย”
“ปกติเวลาทำคนอื่นใส่หรือเปล่า?”
ผมถามกลับ คราวนี้คนในอ้อมแขนผมเงียบไปอึดใจ จากประสบการณ์การจูบและผ่อนลมหายใจไม่ให้ร่างกายเครียดตึงเกินไปทำให้ผมรู้โดยปริยายว่าภูมินทร์สันทัดในเรื่องอย่างว่าขนาดไหน ถึงในใจจะขุ่นมัวแต่หลังจากการสอดใส่ก็รู้ในทันทีว่าเป็นผมเองที่มีสิทธิในร่างกายนี้อย่างลึกซึ้งเป็นคนแรก สิงห์คะนองเตียงถึงกับเปลี่ยนสภาพเป็นลูกแมวตกน้ำ ทั้งหวาดกลัวและเคอะเขินอย่างปิดไม่มิด จนความขุ่นใจที่เคยมีถูกปัดเป่าไปจนเกลี้ยงเกลา เหลือเพียงความอิ่มเอมเมื่อได้ผสานรวมเป็นหนึ่งกับคนรักอย่างไม่รู้สึกตะขิดตะขวง
ภูมินทร์ส่งเสียงจิ๊จ๊ะ ขยับตัวออกห่างอกผมเพียงเล็กน้อยพลางเอ่ยเสียงสะบัด “ถึงกูมั่วแต่กูไม่โง่นะโว้ย ใครแม่งจะเสี่ยงเอดส์วะ”
“งั้นจะกังวลอะไร ฉันก็บริจาคเลือดทุกเดือน จะสดไม่สดต้องกังวลด้วยเหรอ”
“พูดงี้แปลว่ามึงเสียบสดใช่ไหม?”
ผมไหวไหล่ คนในอ้อมแขนเลยหันมาชกเสียจนดังอึก “กูว่าแล้วว่าที่เหนอะ ๆ อยู่ไม่ใช่แค่คราบเจล ไอ้เชี่ยตี๋ ไอ้มักง่าย! แตกในด้วยใช่ไหม!”
“เอาออกไม่ทัน”
ภูมินทร์ทุบไหล่ผมอีกหลายที ด้วยแรงไม่ใช่น้อย ๆ ทำเอาผมเจ็บจริงเลยต้องรวบข้อมือมันขึ้นสูงแล้วปิดปากขี้โวยวายด้วยปากตัวเอง ภูมินทร์ดิ้นสะบัดอีกพักใหญ่ ก่อนจะเปลี่ยนเป็นโอนอ่อนเมื่อผมง้อด้วยจูบหวาน ๆ พักใหญ่ก็ปล่อยมือที่พันธนาการอีกฝ่ายไว้ เปลี่ยนมาเป็นลูบไล้เอวคอดกิ่วและเลื้อยต่ำลง
“ยะ...อย่า....”
“หืม?”
“มันเจ็บ”
ผมถอนหายใจเบา ๆ ก่อนพยักหน้าเข้าใจ เปลี่ยนจากที่จูบปากมาเหนือคิ้วโก่งสีเดียวกันกับเรือนผม ก่อนสะบัดผ้านวมลุกเข้าห้องน้ำไปจัดการกับอะไร ๆ ที่คั่งค้างอยู่ก่อนรองน้ำอุ่นทิ้งไว้ให้อีกฝ่ายเข้ามาอาบคลายกล้ามเนื้อ
ผมเข้าใจ ไม่ใช่พยายามเข้าใจ แต่เข้าใจจริง ๆ ว่าสำหรับครั้งแรกมันค่อนข้างจะหนักหนาสาหัสมากแค่ไหน ขืนดึงดันเอาแต่ใจตัวเองไม่นึกถึงอีกฝ่ายมีหวังได้ป่วยกันไปตามระเบียบ ไม่ใช่ผมไม่มีเวลาดูแลมิน แต่ไม่อยากให้มันป่วย ไม่ได้กลัวเรื่องที่มินจะต้องหยุดงาน แต่กลับไปที่เหตุผลเดิมคือผมไม่อยากให้มันป่วย ทว่าดูเหมือนคนที่ถูกทิ้งไว้บนเตียงไม่ได้รู้สึกอย่างนั้น เพราะหลังจากผมอาบน้ำแปรงฟันเสร็จ ก็เห็นนักแสดงหนุ่มนั่งเม้มปากหูตาแดงอยู่บนเตียง พอเดินเข้าไปหา ยังไม่ทันได้ถามว่าเป็นอะไรก็โดนแขนยาวรวบไปกอดไว้ทั้งตัว
“อย่าขี้งอนนักดิวะ กูเจ็บจริงๆนี่...”
ผมแกะมือเหนียวออกมากุมไว้แล้วคุกเข่า มองน้ำหยดใสที่เอ่ออยู่ในกรอบตาที่สะท้อนถึงความกังวลออกมาชัดเจนแล้วนึกขำระคนสงสาร ไม่สามารถนึกภาพมินเวลาอยู่กับคนรักเก่าได้เลยแม้แต่น้อย ทั้งปากร้าย ขี้โวยวาย มิหนำซ้ำยังขี้แงเป็นเด็ก ๆ มองมุมไหนมันน่ารักน่ากอดมากกว่าใคร
ผมใช้สองมือโยกหัวทุยไปมา เผยรอยยิ้มที่ซ่อนไว้เมื่อรู้สึกอุ่นวาบในใจอย่างอ่อนโยน “อย่าคิดมาก ไม่ได้โกรธ ไปอาบน้ำได้แล้ว เดี๋ยวทำกับข้าวไว้ให้”
ภูมินทร์พยักหน้าแต่โดยดี ผมเลยถือโอกาสชะโงกไปหอมแก้มใสแล้วปลีกตัวไปด้านนอก คอนโดภูมินทร์มีเครื่องครัวพร้อมสรรพ แต่ของสดในตู้เย็นกลับมีน้อยจนไม่น่าเชื่อ ภายในตู้เย็นมีแค่นมสดกับซีเรียล ผมเลยถือวิสาสะหยิบชุดลำลองในตู้มาสวมพร้อมคว้าคีย์การ์ดและกุญแจห้องออกไปข้างนอก อย่างน้อยมินิมาร์ทข้างล่างน่าจะมีไข่และไส้กรอกสำหรับทำมื้อเช้าบ้าง
คอนโดที่มินอยู่เป็นคอนโดเดียวกับไอ้กันต์ ห้องที่อยู่ก็ติดกับไอ้กันต์ สืบสาวราวเรื่องถึงได้รู้ว่าเป็นคอนโดที่มินซื้อต่อจากพี่สาวที่เป็นแฟนเก่ากันต์ ผมคลับคล้ายคลับคลาว่าช่วงเปลี่ยนถ่ายระหว่างผู้ชายกลับไปเป็นเกย์ของไอ้กันต์เมื่อราวปีก่อนมันเคยเล่าให้ฟังว่าน้องชายพี่เมก็เป็นหนึ่งในตัวร่วมขบวนการทำมันเขวไปกับผู้ชายด้วย แต่ยังไม่ทันได้คาดคั้นอะไร มินก็ทำท่าง้องแง้งไม่อยากให้ถามถึงอดีตเสียก่อน ผมโอเคนะ แฟร์ ๆ ตัวเองก็ใช่บริสุทธิ์ผุดผ่องอะไร เผลอ ๆ มีอดีตที่จะกลายเป็นเรื่องทำร้ายความรู้สึกอีกฝ่ายมากกว่าเสียอีก ดังนั้นถ้ามันยืนยันว่ารัก ตอนนี้ผมก็เชื่อว่ามันรัก และรัก มากกว่าใคร ๆ ในชีวิตที่ผ่านมาของมัน
ส่วนหนึ่งอาจเป็นเพราะความรู้สึกที่ได้ครอบครองมันจริง ๆ จัง ๆ เสียทีก็ได้
“พี่ใหญ่!”
เสียงเล็กแหลมของหญิงสาวดังขึ้นจากด้านหลัง เจ้าของใบหน้าเคยคุ้นที่เปลี่ยนจากเด็กเล็กเป็นสาวน้อยบานสะพรั่งยิ้มแป้นเหมือนทุกครั้งที่เจอปรากฏหลังเชลเตอร์ที่วางขายขนมปัง “มาทำอะไร?”
“มาห้องเพื่อน กานต์ล่ะ?”
“กานต์อยู่คอนโด ห้องพี่กันต์ไง”
“อ้อ เข้ามหาลัยแล้วนี่เนอะ ไม่ได้เจอไอ้กันต์เลยช่วงนี้ งานที่ร้านยุ่ง ๆ มันสบายดีไหม?”
“ยุ่งงานหรือยุ่งคนคะ?” น้องสาวเพื่อนสนิทเอ่ยล้อ ใบหน้าสวยพราวเสน่ห์ฉายแววขบขัน ผมเลยหัวเราะกลบเกลื่อน ถ้าไม่เจอมินผมว่ากานต์ก็น่าสนใจทีเดียว พอโตแล้วผิดกับภาพในความทรงจำลิบ “มีแซวนะ”
“อ้าว ก็จริงนี่ ไม่เห็นจะรู้มาก่อนว่าเป็น โรงเรียนนี้นี่เขายังไงนะ พี่กันต์พี่เอิร์ธก็คู่นึง นี่พี่ใหญ่ของกานต์ก็เป็นกับเขาอีกคน”
“พอเลย ยัยตัวดี ที่ถามไม่ตอบ มาตอบอะไรที่ไม่ได้ถาม ไอ้กันต์เป็นยังไง ยังรักกับแฟนดีหรือเปล่า?”
ชนากานต์พยักหน้ารัว ถือวิสาสะวางขนมในมือลงตะกร้าผมหน้าตาเฉย “วันนี้พี่กันต์มานะ กานต์เลยซื้อขนมไปตุนไว้ก่อน เดี๋ยวไม่มีอะไรกินก็มาบ่นอีก”
“อ้าวเหรอ? มันมาทำอะไรน่ะ”
“ซ่อมทีวีให้กานต์อ่า ดูไม่ได้มาสองสามวันแล้ว” ผมพยักหน้าพลางหยิบแฮมกับไข่ลงตะกร้า “มากี่โมง?”
“คงจะเที่ยงค่ะ แล้วนี่พี่ใหญ่จะทำกับข้าวเหรอ?”
“อืม ถ้าเสร็จแล้วเดี๋ยวแบ่งไปให้”
ชนากานต์ยิ้มรับตาปิด เมื่อได้วัตถุดิบครบแล้วผมจึงเดินไปจ่ายเงินก่อนพากันกลับขึ้นมาชั้นบน ผมกับน้องสาวเพื่อนสนิทแยกกันหน้าประตูห้อง และเมื่อกลับเข้ามาในห้องที่ถูกเปิดแอร์จนเย็นฉ่ำก็อดชะเง้อคอมองมินไม่ได้ว่าออกมาจากห้องน้ำแล้วหรือยัง เจ้าของร่างสมส่วนเปลือยท่อนบนสวมแค่กางเกงขาสั้นนอนกอดผ้านวมที่ลากมาจากในห้องปรายตามองผมก่อนกดสวิตซ์รีโมทให้ปิด “ไปไหนมา”
“ซื้อของ หิวหรือยัง”
“นิดหน่อย จะทำอะไรอะ?”
“อเมริกันเบรคฟาสต์ ไปใส่เสื้อผ้าดี ๆ ไป เปิดแอร์หนาวขนาดนี้เดี๋ยวก็ไม่สบาย”
คนถูกสั่งไหวไหล่ ปีนขึ้นจากพื้นมานั่งบนโซฟาพลางซุกตัวกับผ้าผืนหนา ความลับอย่างหนึ่งที่ผมคิดว่าหลายคนคงรู้คือมินเป็นผู้ชายติดผ้าห่ม ติดขนาดที่ไม่ว่าเมื่อไรก็ตามที่อยู่บ้านต้องลากไปลากมา ผมยิ้มให้ภาพตรงหน้าอีกครั้งแต่ไม่รบเร้าให้มันทำตาม สุดท้ายเลยปลีกตัวมาทอดไข่ และแฮมให้มินพร้อมกับขนมปังปิ้งทาเนยบาง ๆ บนจานขนาดใหญ่
ภูมินทร์ทำจมูกฟุดฟิด ก่อนขมวดคิ้วเมื่อเห็นผมแบ่งเป็นสามจานก่อนลุกจากโซฟามากอดผมจากด้านหลังพลางใช้คางเกยบ่า
“ทำเผื่อใคร?”
“เอาไปฝากกานต์น่ะ น้องสาวกันต์ข้าง ๆ ห้อง รู้จักใช่ไหม?”
“เคยได้ยินชื่อแต่ยังไม่เจอหน้า”
ผมพยักหน้าก่อนหันไปจูบที่ปากมันเบา ๆ แล้ววางหนึ่งในสามใบใส่มือ “ไปนั่งกินได้แล้วเดี๋ยวฉันยกไปให้กานต์แล้วกลับมา”
“ไม่เอา จะกินก็กินพร้อมกันดิ”
“ไม่หิวเหรอ?”
“อยากกินพร้อมแฟน”
ผมหัวเราะร่วนเมื่อประโยคนั้นของเด็กดื้อจบลง หลัง ๆ มันยังเกเรเหมือนเดิมไม่เปลี่ยน แต่ที่ไม่เหมือนเดิมคงเป็นผม ผมที่ยอมโอนอ่อนให้มันเอาแต่ใจตัวเองมากขึ้นทุกที นักแสดงหนุ่มพลิกตัวหันหลังกลับไปที่โซฟา เปิดโทรทัศน์ช่องการ์ตูนเน็ตเวิร์คของมันต่อผมเลยต้องรีบแขวนผ้าคลุมเข้าที่ก่อนยกจานที่แบ่งไว้ให้กานต์ไปเคาะประตูห้องข้าง ๆ ชนากานต์สวมชุดลำลองสบาย ๆ เหมือนที่เจอกันใต้คอนโด ผมรวบตึงเป็นหางม้าไปด้านหลัง
“เอามาฝาก”
“ขอบคุณค่ะ ถ้าพี่กันต์มาจะให้ไปเรียกหรือเปล่า?”
ผมทำท่าคิดก่อนตอบปฏิเสธคาดว่ามินคงไม่อยากเจอใครตอนนี้ แล้วปลีกตัวกลับไปที่ห้อง คนที่บอกจะรอกินข้าวด้วยกันนอนตาปรือจนเกือบหลับ ผมเลยเดินไปกระตุกผ้าห่มให้ออกจากตัวที่เต็มไปด้วยร่องรอยที่ถูกฝากไว้เมื่อคืน เจ้าของตาคมตระหนกในทีแรกก่อนสะบัดมองอย่างไม่สบอารมณ์ในเวลาถัดมา
“เอาคืนมา”
“เดี๋ยวก็หลับอีก ไปกินข้าวก่อน”
“เอาจานมากินตรงนี้ก็ได้”
“เดี๋ยวผ้าก็เปื้อนหมด ลุกมากินดี ๆ แป๊บเดียว”
ผมไม่พูดเปล่า คว้าข้อศอกขาวให้ลุกขึ้นยืนอย่างเกียจคร้านก่อนดันสะบักเอวสมส่วนไปด้านหน้า มินเป็นคนหุ่นดี ไม่ผอมแห้ง ไม่บึกบึน ส่วนที่เซ็กซี่ที่สุดของมันนอกจากไหปาร้าบนลาดไหล่กว้างผมก็คิดว่าร่องวีเชฟจากหน้าท้องที่มีซิกแพคไล่เรียงสวยลงมาใต้กางเกงขาสั้น ผมกวาดตามองเรือนร่างได้รูปสวยอย่างไม่รู้จักเบื่อจนอีกฝ่ายกระแอมไอ
“มองอยู่ได้”
“ก็เมียหุ่นดี”
“ไอ้เหี้ยตี๋ มึงพูดว่าไร!”
“ไม่ชอบ?”
“ไม่ชอบ!”
ผมหัวเราะกับท่าทางหัวเสียของมันก่อนรับปากว่าจะไม่เรียกอีก คนขี้หงุดหงิดถึงยอมคลายสีหน้าลง ริมฝีปากได้รูปเคี้ยวขนมปังตุ้ย ๆ หลังจากอิ่มจนพุงกางก็คว้าเอาผ้าห่มของตัวเองไปนอนกอดหน้าทีวีต่อ ส่วนผมนอกจากทำแล้วก็ยังต้องเก็บล้าง โดยมีเสียงตะโกนแว่วจากเจ้าของห้องบอกมาว่าจะทำสปาเก็ตตี้ให้กินมื้อเย็นชดเชยให้แทน
ผมผิวปากอารมณ์ดีก่อนเสียงกดออดหน้าห้องจะดังขึ้นพอดีกับที่ล้างจานเสร็จ ภูมินทร์หลับไปแล้วผมเลยถือวิสาสะไปส่องตาแมว ทันทีที่เห็นว่าใครมาเยี่ยมก็เดินไปปลุกเจ้าของห้องให้ไปแต่งตัวให้เรียบร้อยก่อนเปิดประตูต้อนรับเพื่อนเก่า
“ว่าไงคู่ข้าวใหม่ปลามัน”
ผมชูนิ้วกลางให้แล้วล็อกคอไอ้กันต์เข้ามา คนที่ยืนอยู่ด้านหลังผงกหัวให้เมื่อผมพุ่มมือไหว้ลวก ๆ ก่อนเดินตามแฟนตัวเองมาติด ๆ “มินล่ะ?”
“มาทำเชี่ยอะไรกันเนี่ย วันนี้วันหยุดกูนะ”
เสียงสบถดังขึ้นก่อนเจ้าของตัวจะปรากฎร่างด้วยซ้ำ อติวิชญ์ปรายตามองภูมินทร์แล้วหันมาสบตาแฟนมันอย่างมีเลศนัย “ก็บอกแล้ว”
“กูก็นึกว่ามึงจะเล่นตัวกันอีกสักหน่อย ได้กันแล้วใช่มั้ยเนี่ย ไอ้ห่า กูเสียพนันพี่เอิร์ธเลย”
“พนันอะไร?”
“พี่เอิร์ธอะดิ บอกว่าไอ้ใหญ่ฟาดมึงแล้ว กูก็อุตส่าห์เถียงให้” ชนกันต์พูดพลางไหวไหล่ลาดเซ็ง ๆ ขณะที่คู่สนทนามันหน้าแดงแปร๊ด ภูมินทร์กระแอมไอเล็กน้อยก่อนกอดอกทำหน้าเครียด
“อย่างกูน่ะเหรอจะเสร็จไอ้ตี๋มัน”
คนหลุดขำคนแรกคือพี่เอิร์ธ เจ้าของห้องถึงกับเหวี่ยงค้อนวงใหญ่ไปให้ขณะที่ชนกันต์อ้าปากหวอมองกลับมาที่ผม “จริงดิ? ไอ้ใหญ่...มึงเป็นรับ??????”
“เชื่อมินเหรอ”
ทันทีที่ผมตอบคู่รักผู้บุกรุกถึงกับหัวเราะร่วน ภูมินทร์หน้าแดงลงมาจนถึงคอที่มีรอยจูบระตามแอ่งชีพจรประปราย มือขาวผลักพี่เอิร์ธกับกันต์ออกไปนอกห้องก่อนดึงประตูปิดดังปัง ตาคมสะบัดมองผมก่อนผลักไปทีโซฟาด้วยอารมณ์ที่พุ่งพล่าน
ทั้งโกรธ ทั้งอาย
ผมนอนเฉยๆขณะที่คนเก่งไซ้จูบไปตามกกหูและซอกคอ ไม่นานจากนั้นก็ดึงเสื้อผมหลุดไปจากท่อนแขน
“วันนี้มึงไม่โดนกูอย่าเรียกกูว่าภูมินทร์!”
ถึงมินจะโมโห แต่ผมกลับยิ้ม ริมฝีปากได้รูปสวยโน้มลงมาบดขยี้ ขณะที่ปลายนิ้วนิ่มนวดเค้นบีบคลึงไปตามมัดกล้ามของผมอย่างย่ามใจ ผมเอียงคอซุกจมูกไปยังกกหูที่มีเส้นผมยาวระลงมาจนถึงข้างแก้มก่อนกระซิบเสียงเบา
“เป็นของฉันมันน่าเสียใจมากเลยเหรอ?”
คนที่นั่งอยู่เบื้องบนหยุดชะงัก ผมใช้จังหวะนั้นขบกัดเบาๆที่ติ่งหูนุ่ม “....ฉันออกจะรักนายขนาดนี้”
“ห...หุบปาก!”
“ฉันรักนาย”
ผมยิ้มตอนที่กระซิบ ก่อนจะค่อย ๆ พลิกอีกฝ่ายลงนอนแนบบนโซฟาหน้าทีวี ไล่จมูกสันเกลี่ยดอมดมอยู่ช้างแก้ม ขณะที่ปัดริมฝีปากผ่านกลีบปากสีสวยเพียงผะแผ่ว “ฉันรักนาย...”
“อ๊ะ!”
แผ่นอกกว้างแอ่นสู้มือเมื่อผมคลึงปลายนิ้วลงบนยอดอก ใช้ลิ้นอุ่นช่วงชิงกลีบปากที่เผยอออกด้วยอารมณ์ที่พุ่งพล่าน บรรยายล้านคำรักออกมาด้วยถ้อยคำและลมหายใจ
“ฉันรักนาย”
เพียงเท่านี้ลูกเสือน้อยก็อ่อนระทวยอยู่ในกำมือ
“ฮ......ใหญ่.....ใหญ่........”
END
อะไรใหญ่??? :fox2:
มาแล้วครับตามสัญญา ส่วนเรื่องคืนเสียตัวขออนุญาตเก็บไว้ในเล่มครับ เท่านี้ก็ดูออกแล้วเนอะใครสามีใครภรรยา กร๊ากกก
ขอบคุณสำหรับทุกคอมเมนต์ครับ รู้สึกนิยายเรานี่ตัวเคะจะไม่เจียมกันเลย ช่วงนี้กำลังเริ่มเขียนเรื่องใหม่ แต่อยู่ในช่วงสอบเลยไม่กล้าเอามาลงกลัวทิ้งระยะนานกว่าจะว่างมาต่อกัน แนวนี้แหละครับ เคะแบบไม่รู้ว่าตัวเองเคะ #เอ๊ะยังไง
ชอบคุณอีกครั้งที่ติดตามกันมาฮะ กราบที่อกงาม ๆ คนละสองสามที
อยากให้ทุกคนมีความสุขกับการอ่านและเดือนธันวาครับผม
ปล. ฝากข่าวนิดนึง ตอนนี้เปิดจองเมื่อเพื่อนสงสัย... อีกเรื่อง (ไม่ได้ตั้งใจปล้นครับจังหวะมันตรงกันพอดี) ใครสนใจติดตามในแฟนเพจเลยเด้อ
แล้วเจอกันในนิยายเรื่องใหม่ครับ
:katai3:
-
มินมุ้งมิ้งได้ขนาดนี้เลยเชียว หึหึ
-
กรี๊ด เกาะติดขอบโซฟา อะไรใหญ่ๆ :haun5:
-
อร๊ากกกกกกกกกกกกกก
:heaven :katai2-1:
ดีใจ(?)ที่มินถูกใหญ่กินเรียบ คิคิ
ไม่เคยคิดว่าใหญ่จะเสร็จมินอยู่แล้ว
ดูจากความโมเอ้ มุ้งมิ้งของมินแล้ว ยังไงมินก็ต้องโดน
ชอบใหญ่อ่ะอ่ะ ชอบๆๆ รู้แค่ว่าชอบ
5555555555555555
ส่วนอะไร ใหญ่ ใหญ่
ใหญ่ครั้งที่หนึ่งอาจจะเป็นชื่อ แต่ใหญ่ที่สองนี่คือ???? :o8: :z1:
-
แอบเสียดาย ตัดฉากนั้น :katai4:
แต่มินนี่น่ารักอย่าเหลือเชื่อ
กรี้ดดดดดดดดดดดดดดดดด จะเปิดเรื่องใหม่ เชียร์ขาดใจ
ขอบคุณที่แต่งนิยายให้อ่านนะคะ
-
อะไรใหญ่อะ!!
หวานมากกก >< ชอบคู่นี้สุดๆเลยอะ มุ๊งมิ๊งมาก เมะชนเมะได้อารมณ์สุดๆ ขอเพิ่มได้มั้ยนี่ ในเล่มจะเพิ่มพิเศษคู่นี้ไปเยอะขนาดไหนหนอ?
อยากได้เยอะๆๆๆ ฟินนนน
-
มันหว๊านนนนนนนนนนนนน โอ๊ยยยย พี่ใหญ่คะ จะอบอุ่นไปไหน ฮรื้ออออออ :o8:
มินเอ้ย น่าอิจฉาจริงๆ เลย :-[
-
เขินนน :-[
-
:-[ อร้ายยย. หวานๆ ใหญ่อบอุ่น มินน่ารัก เหมาะสมกันจริงจริ้งงงง
+1
-
:haun4: :haun4: :haun4:
กร๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกซ์ ใหญ่ - มิน ฟินที่สุดในสามโลก
-
โอ๊ยยะ...อะไรใหญ่ :z1:
มินเอ๊ยอย่าพยายาม จงโดนกดต่อไปเถอะ :laugh:
-
:m25: :m25:
ใหญ่-มิน ฮิ้วววววว
พี่เอิร์ธ กับ น้องกันต์ แอบมาแจมด้วยอ่ะ :impress2:
-
มีตอนพิเศษใหญ่-มินทร์ด้วย น่ารักๆ...ขอบคุณนะคับบ
-
โถ่เอ๊ย มินนี่
โดนเค้าบอกรักถึงกับย้วย ไหนจะรุกล่ะหนู 5555
-
ถ้ามินจะเคะขนาดนี้ :haun4:
รู้งี้เป็นฝ่ายรับตั้งนานแล้วเนอะมิน :m20:
-
คู่นี้ก็หวานไม่แพ้คู่หลักเลยนะเนี่ยยยยยย
มินอ้อนมาก เด็กมาก หมดมาดคาสโน่ว่าเลยเมื่อเจอเฮียใหญ่เรา 5555
เฮียใหญ่นี่ก็เหมาะกับการเลี้ยงมินมาก เป็นคู่พ่อลูกได้อีกคู่ทั้งที่อายุเท่ากัน 555
ขอบคุณคนเขียนนะคะ :กอด1:
รอติดตามเรื่องต่อไปนะคะ ชอบเคะไม่รู้ตัวว่าเป็นเคะ น่าเอ็นดูดีค่ะ :-[
-
โอยยย ให้ตายเถอะ ฉันรักใหญ่มินจัง
โตมาอยากได้แฟนแบบใหญ่นี่แหละ อร๊างงงงงงงงงงงงง
-
แหมะ มินอ่อนระทวยในอ้อมกอดของใหญ่ ฟินไปสามโลก อยากให้เจมส์มาเห็นจริง ๆ
-
ดีใจจังเลย ได้อ่านอีก
-
เขาว้านหวานกันนะ อยากไปแอบดูอยู่ข้างโซฟาจังเลย น่าจะได้เห็นอะไรใหญ่ๆ บ้าง เหอะๆ
-
อุต๊ะ!!! ตอนพิเศษโคตรจะเร้าใจเลยค่ะ โอ๊ย ทำไมใหญ่ถึงทำให้คนอ่านกรี๊ดได้ขนาดนี้
กรี๊ดทุกอย่าง กรี๊ดทุกตรง อ่อนโดยตรงที่ควรอ่อนโยน ภูมินทร์นี่แบบไปไม่เป็นอ่ะ
ชอบตอนจูบนิ้ว โอ๊ย อยากได้แบบนี้ง่ะ แล้วตอนท้ายที่ถามว่าเป็นของเค้าไม่ดีตรงไหน
เค้าออกจะรักมากขนาดนี้.........................ตายอย่างสงบค่ะ
ขอบคุณค่ะ
-
ชอบคู่นี้อะะะะะะะะะะ
อ่านแ้ล้วฟินนนนนนน~~~
-
:laugh:เคล้าทุกอย่างที่มี ในชีวิตจริง
-
มินเคะน่ารักกกกกกกกกกกกกกก :haun4:
-
คิดถึงกันต์ น่ารักอ่ะ
-
ปกสวยดีนะคะ ชอบมากๆๆๆๆ :mew1:
-
สนุกดีงับ แต่เสียดาย ไม่ได้อ่านในมุมมองของพี่เอิร์ธเลยอ่ะ ชอบให้สลับกันแบบในเรื่อง เมื่อเพื่อนสงสัยว่าพี่ชาย... มากกว่า
อยากรู้ว่าพระเอกคิดยังไง รู้สึกยังไง บางทีก็ดูลึกลับเกิ๊นน น แรก ๆ เลยรู้สึก ไม่ค่อยชอบพี่เอิร์ธเลย มินตอนแรกก็ไม่ชอบ กันต์ตอนกลาง ๆ เรื่องก็โลเล ชิชะ !! :m16:
ตอนแรกเลยดูหมือนพี่เอิร์ธไม่จริงใจกับกันต์เท่าไหร่เลย มินก็ง๊องแง๊ง ( สุดท้ายก็เสร็จโหญ่ 555+ ) :laugh:
อยากอ่านนมุมมองของพี่เอิร์ธบ้างอ่ะ เพราะเท่าที่ดู ๆ มา ดูเหมือนพี่เอิร์ธไม่ค่อยจะได้ทุ่มเทกับกันต์เท่าไหร่เลยอ่ะ ( เพราะกันต์ยอมง่ายด้วยแหละ ) :mew2:
-
จากที่เคยหมั่นไส้ภูมินทร์แทบตาย
แต่พอเห็นนายคนนี้ต้องมาแพ้ทางอาตี๋แล้ว มันบับว่าาาา :-[ น่ารักดีเนอะะะะะะ :man1:
-
อ่านเรื่องนี้แล้ว....ให้ความรู้สึกเหมือนอ่านภาคสองของเรื่องนึงที่ผมเคยอ่านแล้ว
มันมีความคล้ายคลึงกันหลายอย่าง ชื่อตัวละคร นิสัย บรรยากาศแวดล้อม เรื่องของรุ่นพี่รุ่นน้องโรงเรียนชายล้วน
ห่างหายไปหลายปีแล้วกลับมาเจอกันวัยทำงาน แวดวงอาชีพ
ผมแอบจิ้นไปว่าเป็นรุ่นพี่รุ่นน้องโรงเรียนด้วยกันเลยครับ
ที่ว่าคล้ายนี้ผมชอบนะครับ มันแค่คล้ายมันไม่ได้เหมือนกัน
ทั้งสองเรื่องได้อ่านแล้วทำให้ผมรู้สึกเสียดายเวลาที่เสียไปตอนเรียนมัธยม
พระเอกนายเอกว่าน่ารักมากๆแล้ว อีกอย่างที่น่ารักมาก ๆ คือคู่รองข้างห้อง
สองตอนพิเศษของคู่นี้ช่างน่ารักน่าชังแย่งซีนได้มากโข :laugh:
แต่แบบ ... นิสัยพระเอกนี่เป็นนิสัยชายในฝันมาก ๆ เลยนะครับ
หาเจอแบบนี้สักคนจะตีหัวแล้วจับมาซ่อนไม่ให้ใครเจอเลยทีเดียว o18
...ถ้าเค้าไม่มีใครอยู่แล้วหน่ะนะ ไม่อยากแย่งใครมา :hao3:
ชอบจัง อยากอ่านไปเรื่อยๆ ยาวๆ เหมือนฝันดีที่มำให้ไม่อยากตื่นเลยครับ
ขอบคุณมากๆที่เขียนเรื่องนี้มาให้ได้อ่าน :pig4:
+1 :L2:
-
มินนนนนนนนนนนนนนนเค้าว่าถ้าเสียตัวแล้วออร่าจะเปร่งปรั่งนิ5555555555555555555555
-
o13
-
น้องมินน่ารักมากกกก
ใหญ่ได้ใจไปเต็มๆ
คู่หลักก็น่ารัก มุ่งมิ้งงง อิอิ
-
เค้าเพิ่งอ่านจบ อรั่กกก ช..ชะ..ชอบบมากกกกกกกกกกก
:m1: :m3: :m1: :m3: :m1: :m3: :m1: :m3:
-
:pig4: :pig4:
ขอบคุณสำหรับเรื่องสนุกๆ ค่ะ
พี่เอิร์ธหล่อเลิศ โรแมนติก (?) รุกหนัก! กันต์ก็น่ารักที่ยังให้โอกาสพี่เอิร์ธ และให้โอกาสตัวเองด้วย พอคบกันก็หวานเวอร์ :กอด1:
มินหนูเหมาะกับตำแหน่งภรรยามากนะลูก คู่นี้ขโมยซีนมากอะ แต่ชอบนะ ลุ้นตลอดให้มินได้เจอคนที่รักจริง พร้อมที่จะดูแลมินตลอดไป
ส่วนนังเจมส์ นังเด็กมีปม :angry2:
-
นิสัยมิน มัน เคะ ชัดๆ
-
อร๊ากกกกกกกกก!!! ถ้าคนแต่งอยากเห็นปฎิกิริยาแบบนี่ของคนอ่านอย่างเรา...คุณทำสำเร็จแล้วค่ะ 555+ โอ้ยยยยย~ ไม่ไหวจะเครียดกับชนกันต์จริงๆ เราอ่านเรื่องนี้เป็นเรื่องที่สองต่อจาก FBBF แล้วอารมณ์ของสองเรื่องนี้คล้ายๆ กันในเรื่องความขัดแย้งในตัวเองของตัวเอกฝ่ายรับ แต่เรื่องนี้มันดูซอฟกว่าเรื่องนี้นะในความคิดของเรา กันต์มีความลีงเลค่อนข้างรุนแรงกว่าอาจเพราะความกลัวประวัติศาสตร์ซ้ำรอยแล้วตัวเองจะเจ็บอีกครั้งเลยไม่กล้าทุ่มให้เอิร์ธเต็มร้อย ช่วงที่ยังสับสน เคว้งคว้างทางความคิดดาราหนุ่มอดีตน้องชายแฟนก็เข้ามาพอดี ทุกอย่างพอดีเกินไปจนวุ่นวายไปหมด อ่านๆ ไปก็อยากเลิกอ่านกลางครันเหมือนกันค่ะ แต่เพราะอยากรุ้จุดจบของปัญหานี้จึงหายใจเข้าลึกๆ หรือถ้าทนไม่ไหวก็หยุดอ่านแล้วกลับมาอ่านใหม่อีกรอบ ถ้าคนแต่งอยากจะสื่อสารออกมาแบบนี้คุณก็บรรลุผลมากๆ เราชอบการบรรยายของคุณนะคะทำให้เราอินไก้ขนาดไม่ชอบพฤติกรรมของตัวละครได้ถึงพริก ซีนที่เราชอบและเสียน้ำตาเป็นฉากที่ครอบครัวกันต์รู้ความจริงว่ากันต์เป็นเกย์จากปากเจ้าตัวค่ะ มันสะท้อนออกมาได้ดีคิดว่าน่าจะตรงกับความเป็นจริงในสังคมที่สุดนะ ขอบคุณคนแต่งมากเรื่องนี้หน่วงจิตเราไปเลยค่ะ
-
หนุกหนานอ่ะ ชอบทั้งคู่หลักคู่รองเลย มินน่ารักนะสำหรับเราน่ะยิ่งมาอยู่ในสถานะเคะแบบนี้ยิ่งน่ารักดูมุ้งมิ้ง ที่จริงอยากให้มีเรื่องของมินกับใหญ่แยกออกมาต่างหากนะ แบบกำลังฟินยังไม่อิ่มเลย :o8: :o8: :o8: :o8: :o8: :o8:
-
ตามอ่านตามลุ้นมาทั้งเรื่อง
มาถูกใจตอนพิเศษ คู่ใหญ่-มิน ซะงั้น ฮ่าๆๆ
-
บริจาคเลือด ต้องทุกสามเดือนนะคะ ^^ :haun4: :haun4:
ชอบคู่นี้ มินจัง :hao6:
-
อร๊ากกกกตอนแรกๆเชียร์พี่เอิร์ธ แต่หลังๆนี่คู่ใหญ่มินแย่งซีนคร๊า ชอบมากๆเลยค่ะ
-
ตามมาจาก fbbf อุดหนุนเรียบร้อยเช่นเดิม สงสัยชอบการเขียนแบบนี้ (adore you คงไม่รอดมือ หึหึ) และเหมียนเดิมชอบไอ้ใหญ่ของมินอะดิ (จำได้ว่าปันบอกว่าไม่มีอะไรสู้เขาได้ อืมๆเข้าใจเลย) แบบอ่านซ้ำแต่คู่หลัง เพราะเวลากันต์อยู่กะมินน่ารัก พี่เอิร์ทยังเห็นด้วยว่าใหญ่มันพึ่งพาได้
-
เป็นเรื่องที่อ่านแล้วหน่วงๆ อยู่ตลอดเลยค่ะ
พอตกลงคบกันก็เลิกระแวงละ ตอนแรกกังลวที่เอิร์ธหน่อยๆ แต่ชอบพี่เอิร์ธที่สุดเลย
เมะหุ่นดี หน้าตี๋ ใส่แว่น >///<
ไม่ชอบมินอ่า คิดถึงแต่ตัวเองงง
-
อ่านจบแล้ววว สนุกมากๆ เลย พี่เอิร์ธน่ารักอ่า เป็นหมอ(ยา) ขาว ตี๋ สุภาพ ใจดี อ่อนโยน โอ๊ยยยย นี่มันผู้ชายในฝันชัดๆ ที่สำคัญ รวย! วะฮะฮ่า รู้สึกอิจฉากันต์นิดๆ ฮึ่ยยยยย ได้ของดีไปก็รักษาให้ดีนะจ๊าาา
ส่วนภูมินทร์นี่ เป็นคาแรกเตอร์ที่ชอบมากๆ เลย ชอบด้วยนิสัยเด็กๆ ของฮี น่าร๊ากกกกกก ณ จุดๆ นี้ต้องขอกราบขอบพระคุณคุณใหญ่ด้วยนะคะ ที่เข้ามาดามใจของน้องมิน ฮิๆๆๆๆๆ
และๆๆๆ นังเด็กเจมส์! -____- ตั้งแต่เรื่องของน้องเน็ตกับเฮียแล้วนะเนี่ยยย อยากอ่านสเปของนาง เห็นนางโดนเอาคืนซะบ้าง ฮาาาาาาา
ขอบคุณคุณ west มากนะคะ ที่สร้างสรรค์ผลงานดีๆ มาให้ได้อ่านกัน นี่ตามอ่านจะครบทุกเรื่องละค่ะ
ปล. รอพี่เฟยนะ 55555555
-
อ่านรักเร่ ครั้งแรก อ่านไม่จบแหละ รู้สึกว่า นายเอก มันจะเอาไงเนี่ย 5555
กลับมาอ่านใหม่ เออ ตัวละคร มีหลายด้าน หลายมุมจัง (เค้าเรียกว่า มีมิติชิมิ...วุ้ย ศัพท์..)
แอบเชียร์ คู่ใหญ่-มิน น่าร๊ากอ่ะ
-
ไม่ดราม่า แต่อ่านแล้วหน่วงๆ
ยังดีที่หลังๆได้หวานกันให้ชื่นใจนิดหน่อย
ปล. ใหญ่มิน มีสิทธิ์เป็นไปได้มั้ยน้อออ :katai1:
-
เมื่อคืนอ่านจบตี 3 กว่า หมดแรงเม้นท์ นี่เพิ่งฟื้นค่ะ เลยเอาซะหน่อย
เรื่องนี้เราเชียร์พี่เอิร์ธตั้งแต่แรกๆ เลย แอบหมั่นไส้น้องกันต์นิดหน่อย แหมๆๆๆ โลเลเกินนะยะอิหนูกันต์
ไม่ค่อยชอบภูมินทร์กะน้องเจมส์ตั้งแต่เรื่องก่อนะ แต่ท้ายเรื่องนี้คุณเวสต์เอาคืน 2 คนนี้ได้ถูกใจมากค่ะ 555
คาแรคเตอร์ของชนกันต์เป็นคาแรคเตอร์ที่เรียลดีนะคะ คนส่วนใหญ่ก็คงเป็นทำนองนี้ เรื่องนี้อ่านเรื่อยๆ ค่ะ สำหรับเรามันพีคตอนบทท้ายๆ ถึงกับหายใจสะดุดเรื่องพ่อของกันต์ แต่พี่เอิร์ธทำเราประทับใจมาก และรู้สึกว่ากันต์โชคดีที่มีพี่เอิร์ธ เพื่อนดีๆ และครอบครัวดีๆ
ขอบคุณสำหรับอีกเรื่องดีๆ ค่ะ
-
สนุกมากๆเลยค่ะกำลังตามอ่านผลงานอยู่นะค่ะ ชอบทุกเรื่องเลยค่ะ^^
-
:pig4: :pig4: :pig4:
-
สนุกมากๆๆเลยค่ะ! o13
ใหญ่น่ารักโคตร ชอบคาแรคเตอร์แบบใหญ่มาก :o8:
มินก็น่ารักไปไหนเนี่ย :-[
-
น่ารักมากกกกกค่ะเรื่องนี้
ชอบทั้งคู่หลักคู่รองเลย
คนแต่งเก่งมากๆๆๆๆ
เค้าแอบเสียน้ำตาไปหลายหยดเลยนะคะ
-
กรี๊ดดดดด เพิ่งตามมาอ่านรวดเดียวจบ สนุกมากเลยค่าาา
ตอนแรกนี่ไม่ชอบ มินอย่างแรง เชียร์พี่เอิร์ธสุด แต่ไหงตอนหลังนางมางาบพี่ใหญ่ของฉันไปได้
เท่านั้นไม่พอ อิพี่ใหญ่แม่งโคตรน่ารัก อ่านไปอ่านมาฉันก็มารักมินใน โพสิชั่นเคะจนได้ กร๊ากกกกก
ขอบคุณสำหรับฟิคดีๆค่าาา
-
อ่านเป็นเรื่องที่หกของคนเขียนแล้วจ้าาา :katai4:
เรื่องนี้ก็สนุกดีนะ แต่ขอโทษด้วยถ้าจะบอกว่าชอบน้อยกว่าเรื่องอื่นๆของคนเขียนนิดนึง เพราะปกติตัวเองจะเป็นคนไม่ค่อยชอบเรื่องที่มันโลเล รักคนนั้น แต่ก็มีใจให้คนนี้อ่ะ มันทำให้ดูไม่แฟร์กับคนที่รักกันประมาณนั้น เลยโดนหักลบคะแนนไปหน่อย แต่ไม่ใช่ว่าไม่สนุกนะ อ่านแล้วก็สนุกเหมือนเดิม อินเหมือนเดิม :ling1:
แต่ก็มีกดบวกเพิ่มให้ตอนที่มีเฮียกับน้องเน็ตโผล่มาแจมนะ ฮ่าๆๆๆๆ ล้อเล่นๆ ขอเสียมารยาทคิดถึงเฮียกับน้องเน็ตหน่อยนะ :mew1: :impress2: อยากได้หนังสือๆๆๆ เราเพิ่งมาติดตามได้ไม่นาน มาไม่ทันหนังสือง่าาา :katai1: :mew2: :hao7:
วกกลับเข้าเรื่องนี้หน่อย ไม่น่าเชื่อว่าภูมินทร์คนที่ทำให้ทุกคนหน่วงเรื่องเราสองสามคนอยู่ได้ตั้งนาน สุดท้ายแล้วอิหนูมันมาเป็นเคะ แถมดันเป็นได้น่ารักดีด้วย ฮ่าๆๆๆ เอาความหน่วงต้นๆเรื่องคืนมาาาา :z3: รู้งี้ให้พี่ใหญ่มาจัดการตั้งแต่ต้นเรื่องแล้วจะได้จบ คุณน้องกันต์จะได้ไม่ต้องมาโลเลให้คะแนนติดลบ ฮ่าๆๆๆ :laugh: :serius2:
-
ขอบคุณครับ ชอบที่เอาตัวละคร ของเรื่องก่อนหน้ามาแจมด้วย :katai2-1:
-
ร้อยทั้งร้อยที่บอกกันว่าจะกดเขาน่ะ
โดนเขา 'กด' กันทั้งนั้นแหล่ะ
:hao7: :oo1:
-
อ่านรวดเดียวจบค่ะ สนุกมาก :katai2-1: :katai2-1: :katai2-1:
-
มินน่ารักมาก
-
สนุกสนาน พี่เอิร์ทเท่มากเลย
-
กว่าจะเข้าใจกันแทบขาดใจ :)
-
แปลกใจตัวเองว่าทำไมถึงพลาดเรื่องนี้ไปตั้ง 2 ปีกันนะ
5555555
เป็นอีกเรื่องของคุณ West ที่ชอบเลยค่ะ
ดีใจที่มีหนุ่มๆจากเรื่องนู้นโผล่มาด้วย
เอาตรง ๆ เลยนะ คือกันต์กับพี่...อะไรนะ (อ้าวลืมชื่อพระเอกเฉย)
55555555 ก็น่ารักดี แต่เรามัวแต่ไปโฟกัสที่ภูมินทร์อ่ะ
โอ๊ย เชียร์ให้นางได้กันต์มาตั้งแต่ต้นเลย เราว่านางเป็นผู้ชายที่น่าสงสารนะ
ภายใต้ความเป็นคนมั่นอกมั่นใจ ทำอะไรตามใจตัวเองเนี่ย
มันซ่อนความเหงาและความต้องการความรักไว้
เราเลยไม่สามารถเกลียดได้แม้การกระทำจะแย่
อีกอย่างเคมีก็เข้ากับชนกันต์มากกก
แต่ก็นั่นแหละไม่เป็นไรค่ะ ไม่ได้เป็นพระเอกก็ไม่เป็นไร
เป็นนางเอกก็ได้ !
คือไม่คาดคิดมาก่อนเลยว่าจะจับให้คู่กับใหญ่
มันแบบตอนมินกันต์นี่ก็เคมีเข้ากันมากแล้วนะ แต่กับใหญ่นี่คือโซลเมตเลยอ่ะ
เหมือนใหญ่สามารถจับมินได้อยู่หมัดและทันมินจริงๆ
เราชอบมาก ยิ่งมินเคะนี่ยิ่งน่ารัก บวกคะแนนเพิ่มแบบรัวๆเลย
นอกจากมินแล้วเราก็ยังชอบใหญ่อีกคน
เป็นผู้ชายที่เท่จริงๆ เผลอๆขึ้นเป็นพระเอกแทนพี่เอิร์ทได้เลยน่ะนั่น
(อ่ะนึกชื่อพระเอกออกละ)
สรุปไม่ได้พูดถึงพระนายของเรื่องเลยแฮะ มัวแต่ไปโฟกัสคู่รอง(ที่ขนาดโผล่มาคู่กันนิดเดียว)
-
:กอด1: ขอบคุณสำหรับนิยายสนุกๆ ค่า
ติดตามเรื่องต่อไปยาวๆ เลยค่า
-
เคยอ่านตอนมาลงใหม่ แล้วก็ไม่ได้ตามอ่านต่อ เพราะรู้สึกรำคาญนายเอก 555
แบบเอ็งนี่มันหลายใจจริงๆ รักพี่เสียดายน้อง :z6:
จนมาเห็นว่ากลับมาอยู่กระทู้ต้นๆอีกครั้ง
เลยเข้ามาอ่านอีกที
โหยยยย คราวนี้หยุดอ่านไม่ได้เลย
ยิ่งพอเห็นว่าจบแล้ว เลยยิ่งมีกำลังใจอ่าน 555
สนุกมาก มีหลายอารมณ์ ชอบๆ
อยากให้มีเรื่องแยก คู่ใหญ่-มิน จัง
หรือมีแล้วหว่า? รู้สึกคุ้น แต่ก็เหมือนว่ายังไม่เคยอ่าน
-
ชอบบบบบบบบบบบบบบบ
อ่านจนไม่หลับไม่นอนอ่า แบบชอบ
ตอนแรกก็งงๆ คือเหมือนกันต์จะรักมินไม่ได้เลย
เหนกันต์ลังเลก็แบบ เอ๊ะ 5555555
แต่สุดท้ายคือพี่เอิร์ธดีจริงๆอะ :ling1: อยากได้
ดูเป็นผู้ชายอบอุ่นน่ารัก ขี้หึงด้วยอะ โอยยยยยย
และยังไง ใหญ่ก็ดี๊ดี รักกับมิน
มินดูมุ้งมิ้ง ฟรุ้งฟริ้งเลย จากที่ดูร้ายๆ กลายเป็นแมวเชื่อง ๆ
โอ้ยยยย รักเรื่องนี้ รักทุกคนนนนน รักคนเขียนด้วย
ขอบคุณนะคะที่แต่งเรื่องนี้ให้อ่าน สนุกมาก ๆ o13
-
เรื่องนี้สนุกจัง อ่านเพลินดี ชอบทั้ง 2 คู่เลย
:กอด1: :กอด1: :กอด1:
-
มินเอ๊ยยยยยยยย
-
เอ้ะ! เห็นมีคนบอกว่า มีเรื่่องแยกของ ใหญ่-มิน อยู่ด้วย :katai4:
มีจริงๆรึเปล่าคะ ถ้ามีขอลิงค์ส่งตรงหน่อยจ้า สารภาพเลยว่ารักคู่รองมากกว่าคู่รัก :o8: :o8:
-
อ่านไปอ่านมาแอบชอบคู่รอง น่ารักเชียว ฮาาา
ขอบคุณจ้า
-
ขอบคุณค่ะ
-
ฮืออออ่านจบแล้ววว วันเดียวจบเลยยยย ตามมาย้อนอ่านเรื่องของคุณ -west- ทุกเรื่องเลยค่ะชอบมากๆเลย
จะเป็นกำลังใจให้ต่อไปนะคะ
-
:katai2-1: ติดตามๆ น่าสนุกๆ
-
ชอบทั้งสองคู่เลยค่า สนุกๆๆๆ นักเขียนสุดยอดดดด o13
-
สนุกสนาน o13 :bye2: :bye2:
-
อ่านยังไม่จบแต่ขอเม้นหน่อย....กันต์นี่รักเร่โลเลตริง...กันต์บอกว่าดูๆผู้ชายอยู่สองคน พี่เอิร์ธ...ทุกคนมีแม่..ใครไม่เลือกแม่ตัวเองบ้างในเมื่อเกิดมามีแม่คนเดียว..เมื่อแม่รับยังไม่ได้เราต้องยอมจบ..พี่เอิร์ธอาจผิดที่ไม่บอกเหตุผลให้กันต์รู้...แต่เมื่อเวลาผ่านมาความเป็นเราโตขึ้นมีความรับผิดชอบมากขึ้น สามารถตัดสินใจอะไรได้เอง...พี่เอิร์ธจึงหวนกลับมาหากันต์ ทำไมกันต์ถึฝจะไม่ลองให้โอกาสหรือถามตรงๆไปเลย...ส่วนมิน..จบตั้งแต่ประโยคที่ว่า...เจมส์ก็แค่เด็กใจแตก...คุณมีอะไรกับเค้าไปแล้วอค้าใจแตกคุณก็แค่เด็กเลวคนนึงเหมือนกันนะ...ส่วนกันต์รู้ทั้งรู้ว่าเจมส์กับมินมีอะไรๆกันกันต์ก็ยังทำเหมือนมีใจให้มิน..เราว่าแย่ที่สุดคือนายเอกนี่แหละ......อ่านถึงตอนที่....15....คนอื่นคิดไงไม่รู้แต่เราคิดแบบนี้แหละ
-
:mew2: :mew2: :mew2:
-
:-[ อ่านจบแล้ววววว รวดเดียวยาวเลย สนุกมากกกก
-
โอ้ยยยยย ชอบใหญ่มินง่า
สนุกมากค่ะ ขอบคุณนะคะ
-
คู่มิน ใหญ่น่ารักมุ้งมิ้งดี
มินตอนอยู่กับใหญ่นี่มุ้งมิ้งไปเลยนะ 5555+
ชอบ ผช แบบพี่เอิร์ธ อยากได้ ผช แบบนี้
-
:o8: :-[ :o8: :o8: :-[ :-[ :-[ :o8:
-
ตั้งแต่อ่านเรื่องโน้นก็คิดมาตลอดว่ามินมันเมี้ยย 555555
ี o13
-
อ่านจบแล้วค่ะ
กว่าจะจบลุ้นตลอดเลยค่ะ
ถ้ามินไม่สารภาพเรื่องการแก้แค้น
กันย์ก็คงยังสับสน โลเล ลังเลจนพี่เอิร์ธไปล่ะมั้ง
-
อยากได้พี่ใหญ่เป็นของตัวเอง
ภูมินทร์แกนี่ไม่ไหวเลย 5555555555555555
กันต์โคตรขี้หึงพี่เอิร์ธเลย แงแง
พี่เอิร์ธน่าย้ากกกกก 5555555555
:mew1:
-
อ่านแล้วก็ลำคานหมอยาโอ้ยยยยยยยอยากให้พี่ใหญ่ได้กับน้องงง
-
อื้อหือออออออออ
พี่เอิร์ธรุกแรงมากจริง ๆ ค่ะซิส
อย่าแรงมากดิ เดี๋ยวน้องตกใจเนี่ยย 5
แต่น้องกันต์น่ารักนะ เราสัมผัสได้ อิอิอิอิ
-
แล้วเราจะได้รู้กัน !
อยากรุ้แล้ว พี่เอิร์ธก็ดูชอบน้องอ่ะ
ทำไมถึงทิ้งกันต์ T^T
-
อย่างนี้นี่เอง ..
ปล. พี่เอิรธมีความหึงนะ
แต่เราหมั่นไส้อยู่อ่ะ
5 น้องเล่นตัวไปเยอะ ๆ ก่อน อิ๊
-
หมั่นไส้อิพี่เอิร์ธเค้านะคับ
มีมาหงมาหอมมม หมั่นไสสสสสส้ 5555555555555555
และ เราชอบมินจังค่ะ อย่าแบ๊ดไปกว่านี้นะคะ
หนูหวั่นไหว หนูเทใจไปให้แล้วค่า 5
:hao7: :hao7: :hao7: :hao7:
-
:mew1: :mew1: :mew1:
-
รู้สึกเราสนใจใหญ่มินมากกว่าอีกอ่าาาา อิอิ
-
เข้ามาอ่านอีกรอบ ❤️❤️❤️❤️
-
โอ๊ยยยย กว่าน้องกันต์กับพี่เอิร์ธจะลงเอยกันได้ บอกเลยว่าลุ้นมากกก ไม่แปลกที่น้องกันต์จะไม่มั่นใจ โลเลแบบนั้น เพราะว่าน้องเคยเจ็บมากก่อน ถ้าพี่เอิร์ธไม่หนักแน่นพอก็นะน้องต้องเสียใจอีกแน่ๆ
ชอบคู่ใหญ่มินอ่ะ น้องมินน่ารักแบบไม่รู้ตัฝจริงๆนะบอกเลย 555
-
เป็นเรื่องแรกที่เกลียดพระเอกอ้ยยยยยย
-
:impress2: โอ้ยยยยย กว่าจะลงตัว สรุปหนุ่มรักเร่นี้คือกันต์จริงๆ ดีน่ะที่พี่เอริธ์รักมากกกกกกกกกก น่ารัก ชอบคู่รองมากด้วยยานยนต์ :hao7:
-
อ่านไปก็ลุ้นไปกับความลังเลของกันต๋
ใจเรานี่เชียร์พี่เอิร์ธเต็มที่ ก็เลยงอนกันต์เป็นระยะๆ
แต่จบแฮปปี้เราก็ชื่นใจ ^^
-
กลับมาอ่านอีกรอบ ชอบทุกอย่าง ครบทุกรส
o13 o13o13
-
กลับมาอ่านอีกรอบ ขนาดรุ้ตอนจบแล้วยังอดลุ้นไม่ได้ 555
-
พี่เอิร์ธผู้กลับมาทวงรักแรกของตัวเองคืน มีความชัดเจนในตัวเองมาก แม้ว่าเริ่มต้นอาจจะพลาดแต่อภัยได้เพราะยังเด็ก แต่เมื่อรู้แน่ชัดก็รุกเอาๆ จนน้องกันต์ตามไม่ทันกันทีเดียว
แต่อิน้องกันต์ดูยังสับสนไม่แน่ใจซะเหลือเกิน มีความใจอ่อน รวนเรจนน่าหมั่นไส้อะ :serius2: ถ้าไม่ได้น้องกานต์ผู้ฉลาดผิดกะพี่ชายมาเป็นตัวช่วยคงจบไม่สวย
ชอบคู่ใหญ่กะมินด้วย ใหญ่มีความเป็นตัวเองสูงมาก เชื่อมั่นในตัวเอง มุ่งมั่นในสิ่งที่คิด ชอบอะผู้ชายแบบนี้
ส่วนมินมีความเป็นเด็กเยอะ เด็กขาดขาดความรัก ความอบอุ่นเสียด้วยสิ แต่ก็น่ารักน่าเอ็นดูจริงๆ :กอด1:
-
:กอด1: :กอด1: :กอด1:
-
:pig4: :pig4: :pig4:
คิดถึงนะจ๊ะ
น้องกันต์ พีเอิร์ธ
:mew1:
-
อ่านรวดเดียวจบเลยค่ะ ความสุขหลังความท้อแท้ของแกทแพทจริงๆ คู่ใหญ่มินนี่ไปสุดมาก ใหญ่ดูเซี้ยวๆไม่คิดเลยว่าจะเป็นคนอ่อนโยนขนาดนี้ น่ารักมากกกก
-
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
-
เป็นอีกเรื่องที่สนุกมากเลย ขอบคุณมากนะครับคุณเวส o13
เจอคู่มินกะใหญ่ตอนท้ายแล้วฮาดีครับ ใหญ่รู้ทาง จับมินอยู่หมัดเลย :oo1:
รอเรื่องใหม่นะครับ :) :impress2:
-
พยายามจะอ่านให้จบนะแต่ มันอึดอัดไม่ชอบแนวนี้จริงๆ
-
Thank you na ka :pig4: