(http://upload.sodazaa.com/image.php?id=D92E_513EE941&jpg) (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=35352.msg2177656#msg2177656) (http://game.sodazaa.com) (http://radio.sodazaa.com)
เพื่อนสนิท : 1
เด็กหนุ่มวัยรุ่นตัวเล็กยืนหอบหายใจอย่างเหน็ดเหนื่อยอยู่หน้าสวนสาธารณะแห่งหนึ่งในช่วงปลายเดือนธันวาคม ริมฝีปากบางซีดจางผ่อนลมหายใจเข้าออกอย่างช้าๆ ไอหนาวพุ่งออกมาจากกลีบปากบาง ไรผมเต็มไปด้วยหยาดเหงื่อปะปลาย ใบหน้าหวานสอดส่ายสายตาหาใครคนหนึ่งเห็นเด็กหนุ่มวัยรุ่นอีกคนใส่ชุดนักเรียนตัวสีขาวนั่งหลับตานิ่งอยู่ตรงม้านั่งยาว แสงไปจากสวนสาธารณะส่องกระทบใบหน้าคมคายที่กำลังหลับตานิ่งไล่ลงมาที่ผิวสีน้ำตาลอ่อนของคนสุขภาพดี ชุดนักเรียนตัวสีขาวปักจุดสีแดงสองจุดตรงอกด้านซ้ายข้างใต้จุดมีอักษรตัวสีดำที่เขียนชื่อและนามสกุลของเจ้าของเสื้อเขียนไว้ ‘นาวิน บดินศักดิ์’ หรือ ‘วิน’ ชื่อเล่นที่ใครๆ ในโรงเรียนต่างก็รู้จักเพราะนาวินเป็นนักกีฬาฝีมือดีอันดับสองของโรงเรียน ส่วนสูงประมาณ 185 เซนติเมตร กับหน้าตาที่หล่อเหลาทำให้สาวๆ เกือบทั้งโรงเรียนเทใจไปให้
เด็กหนุ่มตัวเล็กขยับตัวเข้าไปนั่งที่ม้านั่งยาวตัวเดียวกัน เกิดความเงียบชวนอึดอัด เมื่อคนที่กำลังหลับตานิ่งอยู่ยังไม่ยอมลืมตาขึ้นง่ายๆ ทั้งๆ ที่มีคนมานั่งอยู่ข้างๆ เด็กหนุ่มตัวเล็กกอดอกกระชับผ้าพันคอถักไหมพรมสีน้ำเงินซีดๆ ไว้ เพราะไม่ได้สวมเสื้อกันหนาวมาทำให้ลมหนาวปะทะเข้ากับร่างได้โดยง่าย
“วิน...” ริมฝีปากบางเอ่ยเรียกชื่อ ‘เพื่อนสนิท’ ของตัวเอง ใบหน้าหวานมองดูคนที่กำลังหลับตานิ่งอย่างเป็นห่วงมือเล็กเอื้อมหยิบผ้าพันคอสีซีดๆ ออกจากคอตัวเองมาพันที่คออีกร่าง เด็กหนุ่มร่างหนาสะดุ้งเฮือกกับสัมผัสที่ได้รับ มองดูรอบทิศอย่างงุนงง ก่อนจะหยุดลงกับร่างเล็กที่แสนคุ้นเคยที่นั่งมองเขาอย่างเป็นห่วง
“กาล” ร่างหนาเอ่ยเรียกชื่อคนที่นั่งข้างๆ ด้วยชื่อเล่น ‘นวัตร กิติพงษ์’ หรือ ‘กาล’ นักเรียนดีเด่นสองปีซ้อนโรงเรียนเดียวกันกับนาวิน
นวัตรส่งยิ้มบางๆ กลับไปให้นาวิน มือเล็กกระชับผ้าพันคอผืนหนาที่อยู่บนคออีกคนให้แน่นขึ้นอย่างเป็นห่วง นาวินมองการกระทำของอีกฝ่ายดวงตาสีดำเข้มอ่อนแสงลง
“ทำไมยังไม่กลับบ้านอีก” นวัตรเอ่ยถาม ดวงตาสีน้ำตาลอ่อนจับจ้องใบหน้าคมที่อยู่ตรงหน้า
“ยังไม่อยากกลับ” นาวินตอบ มือหนาเอื้อมไปคว้าร่างเล็กมานั่งไว้บนตักและสวมกอดอย่างอ่อนโยน นวัตรตัวแข็งทื่อกับท่าทีของร่างสูง แต่ก็เอื้อมมือเล็กทั้งสองข้างกุมมือหนาที่กำลังเย็นเหยียบไว้เพื่อส่งผ่านกำลังใจและความอบอุ่น
แม้เป็นเพียงแค่การกระทำเล็กๆ แต่ก็สามารถทำให้หัวใจที่เต็มไปด้วยบาดแผลของนาวินบรรเทาความเจ็บปวดลงไปได้บ้าง
“เป็นอะไรหรือเปล่า” น้ำเสียงอ่อนโยนที่ส่งผ่านอย่างเป็นห่วงของนวัตรถาม ร่างเล็กเงยหน้ามองคนที่กำลังสวมกอดอย่างเป็นห่วงเพราะไม่เคยเห็นท่าทีที่เสียใจมากขนาดนี้ของนาวิน ครั้งล่าสุดที่เห็นนาวินเสียใจขนาดนี้ก็เป็นตอนที่วนิดาแฟนสาวของร่างสูงผิดนัด
มือเล็กลูบแก้มเพื่อนอย่างปลอบประโลม หากแต่ทำอะไรไปมากกว่านี้ไม่ได้เพราะกำลังตกอยู่ในอ้อมกอดที่แสนอบอุ่นของร่างแกร่ง
นาวินซบหน้าลงบนซอกคอที่ขาวเนียนของนวัตรราวกับคนไม่มีแรง เสียงถอนหายใจดังอยู่ข้างหูทำให้นวัตรถึงกับหน้าแดงทำอะไรไม่ถูกแม้จะเคยถูกทำแบบนี้มาหลายตอนอยู่ด้วยกันเพียงลำพังกันสองคน แต่เขาก็ไม่เคยชินเสียที
“โดนทิ้ง” คำตอบสั้นๆ ได้ใจความแต่กลับแสนเศร้าของร่างสูงทำให้ นวัตรต้องรีบหันหน้าไปมองแต่ก็มองไม่ได้เพราะอีกฝ่ายำลังซบหน้าอยู่บนซอกคอของเขา
นาวินกระชับอ้อมกอดแน่นขึ้นราวกับเด็กขาดความอบอุ่น นวัตรจึงทำได้เพียงแต่ปล่อยให้ร่างที่อยู่ด้านหลังกอด
“พี่แหวนเหรอ” นวัตรถามใจเต้นแรงอย่างห้ามไม่อยู่ริมฝีปากเล็กกัดริมฝีปากไว้ไม่ให้ยิ้มออกมา นาวินส่งเสียงอืมในลำคอใบหน้าคมยังคงซุกอยู่ที่ซอกคอขาวของนวัตรไม่ห่าง นวัตรถอนหายใจดวงตาสีน้ำตาลอ่อนมองไปบนท้องฟ้าที่แสนมืดมิด
วันนี้ไม่มีดาวเลยแม้แต่ดวงเดียว ตามจริงทุกวันที่นวัตรเหม่อมองท้องฟ้าก็ไม่เคยเห็นดวงดาวสักดวง แต่วันนี้แม้แต่ดวงจันทร์สีขาวนวลก็ไม่มี ดวงจันทร์เองก็คงจะรู้ว่าเมืองใหญ่อย่างกรุงเทพฯ มีแสงสีมากมายหลากหลายไม่จำเป็นต้องพึ่งแสงเล็กๆ อย่างดวงจันทร์
“ไม่เป็นไร กาลจะอยู่ข้างๆ วินเอง” ริมฝีปากบางเอ่ยอย่างไม่รู้ตัว ดวงตาสีน้ำตาลอ่อนทอดมองไปยังท้องฟ้าที่มืดมิดเหมือนกับหัวใจของเขา
นาวินกระชับร่างในอ้อมกอด ความรู้สึกอบอุ่นแผ่ซานไปทั่วอกกับประโยคที่นวัตรเอ่ยขึ้น หัวใจบอบบางที่แสนช้ำ เต้นแรงอย่างน่าประหลาด
นาวินกับ ‘วนิดา’ หรือ ‘แหวน’ ตกลงคบกันเมื่อสามปีที่แล้ว วนิดามาขอนาวินเป็นแฟนในวันที่นาวินพาทีมฟุตบอลของโรงเรียนชั้นมัธยมต้นชนะรวด 3-0 โดยที่นาวินเป็นคนทำประตูทั้งหมด หลังจากตกลงคบกันเป็นแฟนได้สามปีกว่าๆ อีกไม่กี่เดือนก็จะครบสี่ปี แต่วนิดากลับมาขอเลิกกับเขาด้วยเหตุผลที่ว่า...
‘ขอโทษนะวินแหวนต้องไปเรียนต่อเมืองนอก แหวนว่าเราเลิกกันเถอะ’
เธอมาบอกเลิกเขาด้วยเหตุผล ‘ไปเรียนต่อเมืองนอก’ ฟังดูแล้วมันสมเหตุสมผลอย่างนั้นเหรอ
ก่อนหน้าที่เธอจะมาขอบอกเลิกเขา เขาได้ยินจากเพื่อนว่าเห็นเธอไปดูหนังกับชายอื่น ตอนนั้นนาวินก็ไม่ได้ติดใจอะไรคิดว่าเป็นเพียงแค่ข่าวลือที่อยากจะทำลายความสัมพันธ์ของเขากับวนิดา แต่มาวันนี้เธอกลับมาบอกเลิกเขาเสียง่ายๆ ราวกับสามปีที่ผ่านมามันเป็นเพียงแค่ความฝัน
ถ้าหากคนเรารักกันจริงๆ ต่อให้ระยะห่างหรือระยะเวลาก็ไม่อาจทำลายความสัมพันธ์ของเธอกับเขาได้แน่นอนเพราะเขาวาดฝันอนาคตเอาไว้แล้วว่าอีกสิบปีข้างหน้าเมื่อเขาและเธอต่างก็เรียนจบมีงานทำแล้ว เขาก็จะขอเธอแต่งงาน สร้างครอบครัวที่แสนอบอุ่นมีพ่อ แม่และลูกเล็กๆ อีกคนสองคน แต่แล้วเธอกลับมาทำลายความฝันนี้ด้วยประโยคเพียงประโยคเดียว ถึงเขาจะไม่ชอบการตัดสินใจที่ไร้เหตุผลของเธอ แต่นาวินก็เคารพการตัดสินใจของวนิดาเสมอ แม้ว่าการตัดสินใจนั้นจะทำให้หัวใจของเขาต้องเจ็บปวดสักเพียงใดก็ตาม
ถึงนาวินจะไม่ใช่ผู้ชายที่ดีที่สุด เพราะเขาทั้งดื่มเหล้า เที่ยวกลางคืน มั่วผู้หญิงไปเสียหน่อยเพราะนานๆ จะทำครั้ง แต่นาวินก็เชื่อว่าเขาเป็นผู้ชายธรรมดาที่สามารถมอบความรักให้ผู้หญิงที่เขารักได้มากที่สุดเท่าที่ผู้ชายธรรมดาๆ คนหนึ่งจะสามารถมอบให้อีกฝ่ายได้ โดยไม่ปันใจให้หญิงอื่น
แต่ในเมื่อเธอไม่เห็นค่าความรักที่เขาสู้อุส่ามอบให้ นับจากนี้เป็นต้นไปเขาและเธอก็ไม่ต้องมารู้จักกันอีก
เพราะผู้ชายอย่าง นาวิน บดินศักดิ์ เจ็บแล้วจำ!
(อย่างนั้นเหรอ วินมันยังไม่ออกมาใช่ไหม) เสียงทุ้มแหบจากปลายสายเอ่ยถามนวัตร
“ครับ” ริมฝีปากบางเอ่ย ดวงตากลมโตจับจ้องไปยังประตูผับก่อนที่จะส่งยิ้มจางๆ ไปให้พนักงานตรวจบัตรที่อยู่หน้าประตู
(พรุ่งนี้วันหยุด ถ้าวินจะเมาก็ไม่เป็นอะไร เอาอย่างนี้ถ้ามันยังไม่อยากกลับบ้านตอนนี้ก็ให้มันไปพักที่ห้องกาลก่อนแล้วกัน ลุงฝากด้วยนะ) ปลายสายที่นวัตรกำลังคุยด้วยอยู่ก็คือคุณลุง ‘นรินทร์ บนศักดิ์’ พ่อแท้ๆ ของนาวิน
เมื่อกี้ลุงนรินทร์โทรศัพท์มาถามเขาว่านาวินเป็นอย่างไร เขาจึงเล่าเรื่องราวที่รู้ทั้งหมดไปให้ท่านฟัง ปลายสายจึงฝากลูกชายเพียงคนเดียวไว้กับเขาเพราะกลัวจะไปก่อเรื่องที่อื่นทั้งๆ ที่พึ่งจะอกหัก
“ไม่ต้องห่วงครับลุง เดี๋ยวผมจะดูแลให้เอง” ทันทีที่ตกลงกันเรียบร้อยปลายสายก็ถูกตัดไป นวัตรเก็บมือถือเครื่องเก่าใส่กระเป๋าอย่างทะนุถนอม
นวัตรยืนนิ่งรอนาวินอยู่ที่หน้าผับซึ่งเป็นสถานที่ที่นาวินมักจะมาดื่มเหล้ากับเพื่อนเป็นประจำ นาวินเข้าไปในผับได้เกือบจะสองชั่วโมงแล้วเขาจึงนั่งรอมาเกือบสองชั่วโมงเหมือนกันรอจนมือเล็กเริ่มเย็นจนกลายแดงเถือก ยังดีที่พรุ่งนี้เป็นวันเสาร์ซึ่งไม่ต้องไปโรงเรียนถ้าเป็นวันปกติธรรมดาเขาคงวิ่งไปลากนาวินออกจากผับตั้งแต่ชั่วโมงที่แล้วแล้ว ทั้งๆ ที่วันนี้ตั้งใจลางานที่ทำอยู่ร้านอาหารเพื่อที่จะทำการบ้านให้มันเสร็จพรุ่งนี้จะได้นอนพักสบายๆ ก่อนที่จะไปทำงาน แต่ไปๆ มาๆ ก็ดันได้มารับผิดชอบคนอกหักเสียนี่
ร่างเล็กเป่าลมหายใจร้อนๆ ใส่มือเล็กเพื่อบรรเทาความหนาว มือเล็กๆ เย็นมากกว่าเดิมเพราะอุณหภูมิที่เริ่มต่ำลงใบหน้าหวานแดงและแห้ง เนื่องจากลมหนาวที่ปะทะเข้ามายังใบหน้า มีหลายคนเดินเข้ามาทักแล้วถามว่าขายเท่าไหร่ นวัตรก็ปฏิเสธบอกไม่ได้ขายเขาแค่มายืนรอเพื่อนที่ดื่มในผับ บางคนถอดใจก็ยอมจากไปดีๆ หากแต่บางคนไม่ยอมและเสนอราคาขายที่สูงกว่าปกติ เขาจึงต้องวิ่งไปหาพนักงานตรวจบัตรที่อยู่หน้าประตูผับ นวัตรกับพนักงานที่ผับคุ้นเคยกันดี เพราะเขาจะชอบมาลากนาวินกลับบ้านทำให้รู้จักกัน
“ทำไมไม่เข้าไปข้างในล่ะ มารอข้างนอกอย่างนี้เดี๋ยวก็ไม่สบายหรอก” พนักงานตรวจบัตรคนหนึ่งบอกเพราะเห็นว่านวัตรมายืนรอที่หน้าผับเกือบจะสองชั่วโมงแล้ว
“ไม่ดีกว่าพี่ ผมรออยู่ข้างนอกนี่แหละไม่อยากเข้าไปข้างในคนวุ่นวายปวดหัว เพลงดังปวดหู” นวัตรชี้แจงพลางทำท่าทางประกอบจนคนตรวจบัตรหัวเราะชอบใจ
นวัตรคุยกับคนตรวจบัตรอยู่หน้าผับจนใกล้จะสามชั่วโมง เห็นลูกค้าเริ่มทยอยกันออกมาเพราะผับแห่งนี้จะปิดตีสามครึ่ง พี่ที่ตรวจบัตรจึงไล่เขาให้เข้าไปในร้านเพื่อไปหาเจ้าตัวปัญหาที่ตอนนี้ยังไม่ออกมา
ร่างเล็กเดินเตาะแตะเข้าไปภายในผับที่มืดสลัวดวงตากลมสอดส่ายหาคนเจ้าปัญหาที่มาหมกตัวอยู่ในนี้เกือบสามชั่วโมงเห็นร่างสูงที่คุ้นเคยนั่งฟลุปอยู่โต๊ะระดับ VIP ขาเล็กก้าวยาวๆ ไปหานาวินอย่างรวดเร็วมือเล็กแตะลงที่บ่าหนาของนาวินเบาๆ เพื่อเรียกสติ
“วิน วินกลับเถอะดึกแล้ว”
นาวินส่งเสียงอึมอำในลำคอ นวัตรส่ายหน้ามือเล็กดึงท่อนแขนใหญ่พาดบนบ่าตัวเอง ทำให้น้ำหนักของคนตัวสูงเกือบทั้งหมดถูกถ่ายโอนมายังร่างเล็กจนนวัตรโงนเงน นาวินเงยหน้าสบตากับคนข้างล่างที่กำลังพยุง ดวงตาคมสีดำเข้มจ้องมองไปยังดวงตาสีน้ำตาลอ่อนก่อนที่คนตัวสูงจะคลี่ยิ้มออกมาราวกับดีใจ ใบหน้าคมเคลื่อนเข้ามาใกล้ใบหน้าหวานอย่างช้าๆ
ราวกับต้องมนต์ดวงตาสีน้ำตาลอ่อนจับจ้องไปยังตาคมของนาวิน ใบหน้าหวานหยุดนิ่งรอการสัมผัสจากร่างสูง
ริมฝีปากหนาทาบทับริมฝีปากบางอย่างช้าๆ บดเบียดอย่างอ่อนโยนก่อนจะค่อยๆ ละเลียดชิมความหอบหวานของกลีบปากบางๆ เสียงครางอย่างเคลิบเคลิ้มในลำคอของนวัตร ทำให้อารมณ์ของร่างสูงเพิ่มขึ้น ริมฝีปากร้อนๆ ของคนตัวสูงบดเบียดไล้เลียไปทั่วโพร่งปากที่แสนนุ่มนิ่มอย่างถือสิทธิ์ มือหนาเอื้อมประคองใบหน้าหวานให้อยู่ในอุ้งมือ ดวงตาสีน้ำตาลอ่อนมองคนตรงหน้าด้วยแววตารักใคร่ นาวินจูบซับไปทั่วใบหน้าหวานไล้ลงมายังซอกคอขาวที่แสนหอมกรุ่น ดวงตาโตฉ่ำเยิ้มเผยอปากส่งเสียงครางกระเซ้าน่ารัก มือหนาเลื่อนลงมาประคองลำคอขาวเนียนอย่างนุ่มนวลช้าๆ ก่อนที่ริมฝีปากร้อนๆ กัดเซาะซอกคอเล็กให้เป็นรอยเพื่อแสดงความเป็นเจ้าของ
“แหวน...” ริมฝีปากร้อนเอ่ยอย่างไร้สติ
จนนวัตรถึงกับชะงัก ราวกับตื่นขึ้นจากภวังค์ ดวงตากลมโตแปรเปลี่ยนเป็นโศกเศร้ามือเล็กประคองใบหน้าคมให้เงยขึ้นจากการกัดซอกคอขาว ริมฝีปากบางได้รูปเลื่อนลงจูบที่หน้าผากของร่างสูงอย่างช้าๆ นาวินหลับตานิ่งรับสัมผัสที่อ่อนโยน ก่อนที่ริมฝีปากร้อนๆ จะเคลื่อนมาทาบทับกลีบปากบาง แต่แล้วมือเล็กๆ ก็เอื้อมมาขวางไว้เสียก่อน ดวงตาสีน้ำตาลอ่อนที่แสนเศร้าคลอไปด้วยหยาดน้ำตา นาวินขมวดคิ้วอย่างไม่เข้าใจ
“กลับบ้านกัน” กลีบปากบางที่บวมเล็กน้อยเอ่ยกับร่างสูง ก่อนจะเม้มริมฝีปากอย่างน้อยใจ
หากนาวินเงยหน้าขึ้นมองสักนิดก็จะเห็นดวงตากลมที่กำลังทอประกายเจ็บปวดเพราะชื่อที่ร่างสูงเอ่ย
ทั้งๆ ที่ก็รู้สัมผัสที่ได้รับจากนาวินนั้นมันไม่ใช่ของตัวเอง แต่ก็เผลอที่จะตอบรับไม่ได้...
...สุดท้ายก็ต้องมาเจ็บปวดกับสิ่งที่ไม่ใช่ของเรา
:catrun: