เริ่มหัวข้อโดย: ละอองฝน ที่ 07-07-2014 13:34:38
ข้อตกลงในการเข้ามาในเล้าเป็ดนะครับ กรุณาอ่านทุกคนนะครับ
เล้าแห่งนี้เป็นที่ที่คนชื่นชอบนิยาย boy's love หรือชายรักชาย หากใครหลงมาแล้วไม่ชอบ
กรุณากดกากบาทสีแดงมุมด้านขวาบนออกไปด้วยนะครับ
ติดตามกฏเพิ่มเติมที่กระทู้นี้บ่อยๆ เมื่อมีการแก้ไขกฏจะแก้ไขที่กระทู้นี้นะครับ
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=459.0
ประกาศทั่วไปติดตามอัพเดทกันที่นี่
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=2160.0
ประกาศ กฎที่อื่นมีไว้แหก แต่ห้ามมาแหกที่นี่
1.ห้ามมิให้ละเมิดสิทธิส่วนตัวของคนแต่งและบุคคลในเรื่องทั้งหมด
การสนใจและชื่นชอบนิยายและเรื่องเล่าของคนในเรื่องควรมีขอบเขตที่จะไม่สร้างความเดือดร้อนให้เจ้าของเรื่อง เช่นเดียวกับเป็ดที่ตอนนี้ถูกรังควานตามหาตัวจากคนด้านต่างๆ จนตัดสินใจไม่เล่าเรื่องต่อ.........เนื่องจากบางเรื่องเป็นเรื่องเล่า.....................บางคนไม่ได้เปิดเผยตัวตน เขาพอใจจะมีความสุขในที่เล็กๆแห่งนี้โดยไม่ได้ตั้งใจให้คนภายนอกได้รับรู้เรื่องราวแล้วนำไปพูดต่อ เพราะปฎิเสธไม่ได้ว่าสังคมไม่ได้ยอมรับพวกเราสักเท่าไหร่
2.ห้ามมิให้โพสต์ข้อความ รูปภาพ ใช้ลายเซ็นหรือรุปส่วนตัวหรือสื่อใดๆที่ก่อให้เกิดความขัดแย้ง ไม่แสดงความเคารพ, หมิ่นประมาท,
หยาบคาย, เป็นที่รังเกียจ, ไม่เหมาะสม,ติดเรท x,ทำให้กระทู้กลายพันธ์,ไม่เกี่ยวพันกับนิยายที่ลง
หรืออื่นๆที่ขัดต่อกฎหมาย,ห้ามโพสกระทู้ที่จะสร้างประเด็นความขัดแย้ง ในเรื่อง การเมือง ศาสนา พระมหากษัตริย์
และสถาบันต่าง ๆ รวมถึงกระทู้ที่จะสร้างความแตกแยก ชวนวิวาท ของสมาชิกภายในเวปบอร์ด
การกระทำเช่นนั้นอาจทำให้คุณแบนทันที และถาวร . หมายเลข IP ของทุกโพสต์จะถูกบันทึกเพื่อใช้เป็นหลักฐาน
ในความเป็นจริงเป็นไปได้ยากมากที่จะให้แต่ละคนมีความคิดเห็นตรงกันทั้งหมด คนเรามากมายต่างความคิดต่างความเห็น เติบโตมาภายใต้ภาวะแวดล้อมต่างกันการแสดงความคิดเห็นที่แตกต่าง จึงควรทำเพื่อให้เกิดความเข้าใจกัน แบ่งปันประสบการณ์และมิตรภาพเพื่ออาจเป็นประโยชน์ในการใช้ชีวิต และไม่ว่าจะอย่างไรก็ควรเคารพในความคิดเห็นที่แตกต่างของบุคคลอื่นช่วยกันสร้างให้บอร์ดนี้มีแต่ความรักนะครับ
เรื่องบางเรื่องอาจจะเป็นทั้งเรื่องแต่งหรือเรื่องเล่าใดๆก็ขอให้ระลึกเสมอว่า อ่านเพื่อความบันเทิงและเก็บประสบการณ์ชีวิตที่คุณไม่ต้องไปเจอความเจ็บปวดเล่านั้นเองเพื่อเป็นข้อเตือนใจ สอนใจในการตัดสินใจใช้ชีวิต จึงไม่ต้องพยายามสืบหาว่าเรื่องจริงหรือเรื่องแต่งส่วนการพูดคุยนั้น ก็ประมาณอย่าทำให้กระทุ้กลายพันธุ์ห้ามเอาเรื่องส่วนตัวมาปรึกษาพูดคุยกันโดยที่ไม่เกี่ยวพันกับเรื่องในกระทู้นิยาย ถ้าจะวิจารณ์หรือแสดงความคิดเห็นทุกคนมีสิทธิแต่ขอให้ไปตั้งกระทู้ที่บอร์ดอื่นที่ไม่ใช่ที่นี่นะครับ
3.การนำเรื่อง ข้อความ รูปภาพมาโพส หรือนำข้อความใดๆไปโพสที่อื่นๆ กรุณาพยายามติดต่อเจ้าของเรื่องเท่าที่จะทำได้หรือแจ้งมายังบอร์ดนี้ก่อนนะครับ เนื่องจากเจ้าของเรื่องบางครั้งไม่ต้องการให้คนที่ไม่ได้ชื่นชอบนิยายชายรักชายเข้ามารับรู้ ลิขสิทธิ์ทั้งหมดเป็นของเจ้าของคนที่ทำขึ้นและเวปแห่งนี้นะครับ
4.ห้ามแจกเบอร์ แลกเมล บอกเมล แลก msn บนบอร์ด โดยเฉพาะการบอกเบอร์ หรือเมลของคนอื่นโดยที่เจ้าของไม่ยินยอมให้ส่งหรือติดต่อกันทางพีเอ็มจะปลอดภัยกว่าแล้วเมื่อมีการติดต่อสื่อสารกันให้พึงระวังถึงความปลอดภัย ความไม่น่าไว้ใจของผุ้คนทุกคนแม้จะมีชื่อเสียงในบอร์ดเป็นเรื่องส่วนตัวของแต่ละคนไป เพื่อลดความขัดแย้งภายในเล้า จึงไม่สนับสนุนให้มีการจีบกันในบอร์ดนะครับ
5.ห้ามจั่วหัวกระทู้ว่าเป็น “เรื่องเล่า” นักเขียนทุกคนอย่าโกหกคนอ่านว่าเป็นเรื่องจริงในกรณีแต่งเติมเพิ่มแม้แต่นิดเดียวให้ชี้แจงว่าเป็นเรื่องแต่งแม้จะแต่งเพิ่มขึ้นแค่ไม่ถึง 10 % ก็ตาม
เพราะแม้จะเป็นเรื่องที่เขียนจากเรื่องจริง เมื่อนำมาพิมพ์เป็นเรื่องผ่านตัวอักษร ย่อมเลี่ยงไม่ได้ที่จะมีการเพิ่มเติมเพื่อให้เกิดสีสันในเนื้อเรื่อง ทางเล้าถือว่านั่นคือการเพิ่มเติมเนื้อเรื่อง จึงไม่อนุญาตให้จั่วหัวกระทู้ว่าเป็น “เรื่องเล่า” แต่สามารถแจ้งว่าเป็น “นิยายที่อ้างอิงมาจากชีวิตจริง” ได้ มีคนมากกมายทะเลาะเสียความรู้สึกเพราะเรื่องนี้มามากแล้ว
6.การพูดคุยโต้ตอบระหว่างคนเขียนและคนอ่านนอกเรื่องนิยาย ทำได้ แต่อย่าให้มากนัก เช่น คนเขียนโพสนิยายหนึ่งตอน ก็ควรตอบเพียงคอมเม้นต์เดียวก็พอแล้ว โดยสามารถใช้ปุ่ม Insearch qoute ได้ ถ้าจะพูดคุยกันมากขึ้นแนะนำให้ไปตั้งกระทู้ใหม่ที่ห้องพูดคุยทั่วไป และลงลิงค์จากนิยายไปยังกระทู้พูดคุยกับแฟนคลับนิยายในรีพลายแรกด้วยนะครับ เพราะการที่คนเขียนและแฟนคลับพูดคุยกันมากทำให้หานิยายที่จะอ่านยาก ไม่เจอ ลำบากกับคนที่ไม่ได้เข้ามาตามอ่านทุกวัน
7. การกดบวกให้เป็ดเหลือง
7.1 นิยาย 1 ตอน จะให้ขึ้น Top list แค่ 1 Reply เท่านั้น ถ้าขึ้นเกิน จะลบคะแนนออก เหลือเฉพาะ Reply ที่มีคะแนนสูงสุด
7.2 นิยาย 1 เรื่อง จะให้ขึ้น Top list ไม่เกิน 3 Reply ถ้าเกิน จะลบคะแนนออก ให้เหลือ เฉพาะ Reply ที่มีคะแนนสูงสุด ลงมาตามลำดับ
7.3 Post ในห้องอื่น ๆ ก็จะใช้ หลักการเดียวกันนี้ เช่นกัน ยกเว้น
- 1 Reply ที่เกินมานั้น โมทั้งหลาย พิจารณาดูแล้วว่า ไม่เป็นการปั่นโหวต และเป็น Reply ที่น่าสนใจและเป็นที่ชื่นชอบจริง ๆ
8.Administrator และ moderator ของ forum นี้ มีสิทธิ์อ่าน, ลบ หรือแก้ไขทุกข้อความ. และ administrator, moderator หรือ webmaster ไม่สามารถรับผิดชอบต่อข้อความที่คุณได้แสดงความคิดเห็น (ยกเว้นว่าพวกเขาจะเป็นผู้โพสต์เอง).
9.คุณยินยอมให้ข้อมูลทุกอย่างของคุณถูกเก็บไว้ในฐานข้อมูล. ซึ่งข้อมูลเหล่านี้จะไม่ถูกเปิดเผยต่อผู้อื่นโดยไม่ได้รับการยินยอมจากคุณ .Webmaster, administrator และ moderator ไม่สามารถรับผิดชอบต่อการถูกเจาะข้อมูล แล้วนำไปสร้างความเดือดร้อนต่างๆ
10.ห้ามลงประกาศลิงค์โปรโมทเวป โฆษณา หรือโปรโมทในเชิงธุรกิจใดๆ ทุกชนิด ลงได้เฉพาะในห้องซื้อขาย ในเมื่อแนะนำเวปอื่นที่บอร์ดเรา ก็ช่วยแนะนำบอร์ดเราโดยลงลิงค์บอร์ดเรา เวป http://www.thaiboyslove.com ในบอร์ดที่ท่านแนะนำมาให้เราด้วย เมื่อจำเป็นต้องแนะนำลิงค์ให้ส่งลิงค์กันทาง personal message หรือพีเอ็มแทนนะครับจะสะดวกกว่า ส่วนในกรณีอยากแนะนำสิ่งดีๆให้เพื่อนๆได้อ่านจริงๆนั้นพยายามลงให้ห้องซื้อขายซะ หรือถ้าม๊อดเดอเรเตอร์จะพิจารณาเป็นกรณีๆไป ถ้ารู้สึกว่าไม่ได้โปรโมทเวป แต่อยากแนะนำสิ่งดีๆให้เพื่อนด้วยใจจริงจะให้กระทู้นั้นคงอยู่ต่อไป
11.บอร์ดนิยายที่โพสจนจบแล้วมีไว้สำหรับนิยายที่โพสในบอร์ด boy's love จนจบแล้วเท่านั้น จึงจะถูกย้ายมาเก็บไว้ที่นี่ หาอ่านนิยายที่จบแล้ว หรือคนเขียนไม่ได้เขียนต่อ แต่โดยนัยแล้วถือว่าพล็อตเรื่องโดยรวมสมควรแก่การจบแล้ว หากนักเขียนท่านใดได้พิมพ์เล่มกับสำนักพิมพ์ ต้องการลบเรือ่งบางส่วนออก โดยเฉพาะไคลแม๊ก หรือตอนจบที่สำคัญ ให้แจ้ง moderator ย้ายนิยายของท่านสู่ห้องนิยายไม่จบ เพื่อที่หากระยะเวลาเกินหกเดือนแล้ว เราจะได้ทำการลบทิ้ง หรือท่านจะลบนิยายดังกล่าวทิ้งเสียก็ได้ เนื่องจากบอร์ดนี้เก็บเฉพาะนิยายที่จบแล้ว
บอร์ดนิยายที่ยังไม่มาต่อจนจบไว้สำหรับ
นิยายที่คนเขียนไม่ได้มาต่อนาน หายไปโดยไม่มีเหตุผลสมควร ไม่ได้แจ้งไว้หรือแจ้งแล้วก็ไม่มาต่อ 3 เดือน จะย้ายมาเก็บในนี้เมื่อครบหกเดือนจะทำการลบทิ้ง ส่วนเรื่องไหนที่จะต่อก็ต่อในนี้จนกว่าจะจบ แล้วถึงจะทำการย้ายไปสู่บอร์ดนิยายจบแล้วต่อไป
12.ห้ามนำเรื่องพิพาทต่างๆมาเคลียร์กันในบอร์ด
13.ผู้โพสนิยาย และเขียนนิยายกรุณาโพสให้จบ ตรวจสอบคำผิดก่อนนำมาลงด้วยครับ
14.ส่วนคนอ่านทุกท่าน เวลาอ่านนิยาย เรื่องที่คนเขียนเขียน ก็ไม่ต้องไปอินมากนะครับ ให้เก็บเอาสิ่งดีๆ ประสบการณ์ ข้อคิดดีๆไปนะครับ
15. การนำรูปภาพ บทความ ฯลฯ มาลงในเวปบอร์ด ควรจะให้เครดิตกับ...
(1) ผู้ที่เป็นต้นตอเจ้าของบทความหรือรูปภาพนั้นๆ
(2) เวปไซต์ต้นตอที่อ้างอิงถึง
....ในกรณีที่เป็นบทความที่ถูกอ้างอิงต่อมาจากเวปไซต์อื่นๆ
- ถ้ามีแหล่งต้นตอของเจ้าของบทความ ให้โพสชื่อเจ้าของต้นตอของบทความหรือรูปภาพนั้นๆ พร้อมทั้งเวปไซต์ที่อ้างอิง
(กรณีนี้จะโพสอ้างอิงชื่อผู้โพสหรือเวปไซต์ที่เรานำมาหรือไม่ก็ได้ แต่ควรมั่นใจว่าชื่อต้นตอของที่มาถูกต้อง)
- ถ้าไม่สามารถหาชื่อต้นตอของรูปภาพหรือเวปไซต์ที่นำมาได้ ควรอ้างอิงชื่อผู้โพสและเวปไซต์จากแหล่งที่เรานำมาเสมอ
- ควรขออนุญาติเจ้าของภาพหรือเจ้าของบทความก่อนนำมาโพสค่ะ(ถ้าเป็นไปได้) ยกเว้นพวกเวปไซต์สาธารณะ เช่น หนังสือพิมพ์ออนไลน์ ฯลฯ ที่เปิดให้คนทั่วไปได้อ่านเป็นสาธารณะ ก็นำมาโพสได้ แต่ให้อ้างอิงเจ้าของชื่อและแหล่งที่มาค่ะ
- ไม่ควรดัดแปลงหรือแก้ไขเครดิตที่ติดมากับรูปหรือบทความก่อนนำมาโพส
- ถ้าเป็น FW mail ก็บอกไปเลยว่าเอามาจาก FW mail
16.นิยายเรื่องไหนที่คิดว่าเมื่อมีการรวมเล่มขายแล้วจะลบเนื้อเรื่องไม่ว่าบางส่วนหรือทั้งหมดออก กรุณาอย่าเอามาลงที่นี่ หรือสำหรับผู้ที่ขอนิยายจากนักเขียนอื่นมาลง ต้องมั่นใจว่าเรื่องนั้นจะไม่มีการลบเนื้อเรื่องไม่ว่าบางส่วนหรือทั้งหมดออกเมื่อมีการรวมเล่มขาย อนึ่ง เล้าไม่ได้ห้ามให้มีการรวมเล่มแต่อย่างใด สามารถรวมเล่มขายกันได้ แต่อยากให้เคารพกฎของเล้าด้วย เล้าเปิดโอกาสให้ทุกคน จะทำมาหากิน หรืออะไรก็ตามแต่ขอความร่วมมือด้วย เผื่อที่ทุกคนจะได้อยู่อย่างมีความสุข
17.ห้ามแจ้งที่หัวกระทู้เกี่ยวกับการจองหรือจัดพิมพ์หนังสือ แต่อนุโลมให้ขึ้นหัวกระทู้ว่า “แจ้งข่าวหน้า...” และลงลิงค์ที่ได้ตั้งเอาไว้ในแล้วในห้องซื้อขายลงในกระทู้นิยายแทน ถ้านักเขียนต้องการประชาสัมพันธ์เกี่ยวกับการจอง หรือจัดพิมพ์หนังสือของตนเองผ่านกระทู้นิยายของตนเอง นิยายเรื่องดังกล่าวจะต้องลงเนื้อหาจนจบก่อน (ไม่รวมตอนพิเศษ) จึงจะทำการประชาสัมพันธ์ในกระทู้นิยายได้ (ศึกษากฏการซื้อขายของเล้่าก่อน ด้วยนะคะ)
*****************************************************************
โ ป ร ด จ ง รั ก
สารบัญ
บทนำ (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=42865.msg2755505#msg2755505)
ตอนที่ 1 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=42865.msg2760314#msg2760314)
ตอนที่ 2 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=42865.msg2767402#msg2767402)
ตอนที่ 3 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=42865.msg2773405#msg2773405)
ตอนที่ 4 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=42865.msg2780813#msg2780813)
ตอนที่ 5 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=42865.msg2799848#msg2799848)
ตอนที่ 6 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=42865.msg2812142#msg2812142)
ตอนที่ 7 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=42865.msg2836930#msg2836930)
ตอนที่ 8 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=42865.msg2850139#msg2850139)
ตอนที่ 9 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=42865.msg2859322#msg2859322)
ตอนที่ 10 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=42865.msg2866690#msg2866690)
ตอนที่ 11 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=42865.msg2874477#msg2874477)
ตอนที่ 12 ครึ่งแรก (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=42865.msg2893615#msg2893615) ครึ่งหลัง (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=42865.msg2894011#msg2894011)
ตอนที่ 13 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=42865.msg2907644#msg2907644)
ตอนที่ 14 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=42865.msg2925586#msg2925586)
ตอนที่ 15 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=42865.msg2933263#msg2933263)
ตอนที่ 16 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=42865.msg2954548#msg2954548)
ตอนที่ 17 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=42865.msg2961462#msg2961462)
(ตอนพิเศษเล็กๆ) ตั้งชื่อ (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=42865.msg2962782#msg2962782)
ตอนที่ 18 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=42865.msg2969585#msg2969585)
(ตอนพิเศษเล็กๆ) ยิปโซ (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=42865.msg2974441#msg2974441)
ตอนที่ 19 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=42865.msg2983062#msg2983062)
ตอนที่ 20 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=42865.msg2984903#msg2984903)
ตอนที่ 21 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=42865.msg2989928#msg2989928)
ตอนที่ 22 ครึ่งแรก (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=42865.msg2992987#msg2992987) ครึ่งหลัง (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=42865.msg2995882#msg2995882)
ตอนที่ 23 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=42865.msg3006607#msg3006607)
ตอนที่ 24 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=42865.msg3012255#msg3012255)
ตอนที่ 25 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=42865.msg3023670#msg3023670)
ตอนที่ 26 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=42865.msg3037149#msg3037149)
ตอนที่ 27 (ตอนจบ) (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=42865.msg3048313#msg3048313)
ตอนพิเศษ FIFTY SHADES OF CLOUD (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=42865.msg3103897#msg3103897)
ตอนพิเศษ หวงรัก 1 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=42865.msg3203786#msg3203786)
ตอนพิเศษ หวงรัก 2 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=42865.msg3207094#msg3207094)
ตอนพิเศษ หวงรัก 3 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=42865.msg3215415#msg3215415)
ตอนพิเศษ หวงรัก 4 (จบ) (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=42865.msg3219900#msg3219900)
ตอนพิเศษ วันสิ้นปี (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=42865.msg3271632#msg3271632)
ตอนพิเศษ จูบ (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=42865.msg3386725#msg3386725)
ตอนพิเศษ มงกุฏดอกไม้ (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=42865.msg3418153#msg3418153)
ตอนพิเศษเล็กๆ ปีใหม่ (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=42865.msg3550755#msg3550755)
++++++++++++++++++++++++++
นิยายเรื่องอื่นๆ ของฝนค่ะ :-[
คีตมาลา (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=46939.0) (ยังไม่จบ)
++++++++++++++++++++++++++
เริ่มหัวข้อโดย: oaw_eang ที่ 07-07-2014 13:44:22
เจ้สอง <---- เขายังไม่ลงเนื้อหานิยายเลยจ้า
เริ่มหัวข้อโดย: ละอองฝน ที่ 07-07-2014 13:48:06
โปรดจงรัก
บทนำ
กริ๊ง!!!!!!!!!!!!!!!
เสียงโทรศัพท์ที่ดังขึ้นเรียกให้ชายหนุ่มร่างเล็กซึ่งกำลังง่วนอยู่กับการจัดเรียงช่อดอกไม้สดในตู้เย็นวางมือจากการทำงาน แล้วเดินอย่างเร็วรี่มายกหูโทรศัพท์เพื่อรับสายลูกค้าคนแรกของช่วงบ่าย
“สวัสดีครับ ร้านหอมไกลยินดีให้บริการ ไม่ทราบว่าวันนี้คุณลูกค้าจะรับดอกไม้แบบไหนดีครับ” เจ้าของร้านที่เพิ่งรับสืบทอดกิจการมาจากพี่สาว เอ่ยต้อนรับลูกค้าด้วยน้ำเสียงแจ่มใส กระฉับกระเฉง
‘ไม่รับดอกอะไรทั้งนั้นล่ะ วันนี้ปิดร้านเร็วหน่อยนะรัก 6 โมงจะไปรับ ห้ามเลท ห้ามปฏิเสธเด็ดขาด’ เสียงปลายสายสั่งออกมาดื้อๆ ทั้งที่ยังไม่ได้เว้นช่องไฟให้ จงรัก สงสัยว่าใครโทรมาหรือแสดงความประหลาดใจอะไรก่อนเลย แต่เพราะคุ้นเคยกันเป็นอย่างดี ฟังรูปประโยคคำสั่งเช่นนี้ ก็เดาได้ไม่ยากว่าคนโทรมาคงเป็นใครไปไม่ได้นอกจากพี่รหัสคนสนิทของเขา ที่ถึงแม้จะจบจากมหาวิทยาลัยแล้ว แต่ก็ยังไปมาหาสู่กันอยู่
“เฮียวินเหรอ? มีอะไรทำไมไม่โทรเข้ามือถือล่ะ ผมก็นึกว่าลูกค้า”
‘เฮียโทรแล้ว แต่เอ็งไม่รับ ดูก่อนจะมาโวยนะโว้ย กว่าจะค้นนามบัตรร้านเอ็งเจอ เฮียรื้อลิ้นชักหน้ารถออกมาจนเละไปหมด’ วินบ่นติดจะหัวเสียนิดๆ ก็เขาโทรไปเป็นสิบสาย ไอ้ตัวดีก็ไม่รับสักที
“อ้าวเหรอ สงสัยมัวแต่จัดตู้เย็นอยู่เลยไม่ได้ยิน วันนี้ดอกไม้มาส่งเต็มร้านไปหมด แล้วเฮียมีไร โทรมาจะให้ปิดร้านเนี้ย”
‘จะชวนไปแดกเหล้า’
“ไม่ไปได้รึเปล่า คนเขามีการมีงานทำเหมือนกันนะ พี่รีไม่อยู่แล้วด้วย ผมนะโครตยุ่ง”
จงรักบ่นกระปอดประแปดเพราะรุ่นพี่ดันมาชวนไปแฮงค์เอ้าท์ตอนอะไรๆ ที่ร้านยังไม่ลงตัวนัก ถึงแม้เขาจะเคยช่วยงานในร้านของพี่สาวมากว่า 4 ปี ก่อนที่เธอจะแต่งงานแล้วย้ายไปอยู่กับสามีชาวต่างชาติ ทว่าพอต้องมาบริหารงานเอง มันก็ยังติดขัดอยู่หลายอย่าง ได้แต่ตัดพ้อกับตัวเองว่าเขาน่ะจบเกษตรนะไม่ได้จบบริหารเสียหน่อย ตอนแรกคิดว่าจะได้กลับไปช่วยงานที่สวน ดันจับพลัดจับผลูโดนบังคับให้ดูแลกิจการแทนพี่สาวอย่างช่วยไม่ได้
‘เอ็งต้องมา เฮียบอกเลย ถ้าเอ็งไม่มา พลาด!’
“พลาดเป็นตัวหารในวงเหล้าอีกคนล่ะสิ ไม่ไปหรอกผมมีงาน..”
‘ไอ้เมฆเลิกกับหนึ่งแล้วนะ’
คนที่ปฏิเสธเสียงแข็งในตอนแรกเงียบไปในทันที เมื่อได้ยินประโยคที่วินพูดแทรกขึ้นมา ผ่านไปครู่หนึ่ง เสียงที่เสียงเบาหวิวไม่หนักแน่นเช่นเก่าจึงตอบกลับมา
“แล้ว….พี่เมฆเป็นไงบ้าง”
‘ก็เฮิร์ทหนัก เอ็งก็รู้มันเป็นพวกเงียบๆ อยู่แล้ว แต่นี่มันไม่ติดต่อใครเลย บริษัทก็ไม่เข้า เอาแต่หมกตัวอยู่ในบ้าน ที่มันเพิ่งซื้อใหม่เพราะได้เงินจากขายที่ของตามันที่เพิ่งเสีย คงกะจะเซอร์ไพรส์พาหนึ่งไปอยู่ด้วยกัน แล้วเป็นไง หนึ่งมันเสือกบอกเลิกแล้วหนีไปกับผู้ชายคนใหม่ซะงั้น ไอ้เมฆเลยขังตัวเองไว้ในบ้าน ป่านนี้ไม่รู้ผูกคอตายกับขื่อไปหรือยัง นี่ไอ้น่านก็ยังโทรมาถามเฮียยิกๆ เลยนัดกัน ไปดูมันหน่อย ตาก็เพิ่งเสีย เมียก็มาบอกเลิก ซวยสุดๆ พวกไอ้โจ ไอ้เขมก็ไป ว่าจะซื้อเหล้าไปปลอบใจมัน’
“ผม…ไม่ไปหรอก พวกพี่ไปเถอะ มันเรื่องส่วนตัว ผมแค่รุ่นน้องของเพื่อน ไม่ได้สนิท..”
‘ไม่สนิทก็ไปทำให้สนิท ที่โทรมาชวนก็เพื่อเอ็งโดยเฉพาะ ฟังเฮียนะจงรัก เอ็งแอบรักมันมากี่ปีแล้ว แอบมองมันข้างหลังมานานแค่ไหน นี่เป็นเวลาของเอ็ง เอ็งต้องไปปลอบใจมัน จะปล่อยให้โอกาสหลุดไปไม่ได้’
จงรักก็อยากจะคิดย่างนั้น จริงอย่างที่วินบอกทุกอย่าง เป็นเวลากว่า 5 ปี ที่เขาได้แต่แอบมองเมฆอยู่ในมุมเล็กๆ ไม่กล้าเข้าไปใกล้ ไม่เคยเผยความใน เพราะคิดว่าคงเป็นไปไม่ได้ที่เมฆจะหันมารักตน พยายามคิดว่าขอเพียงแค่ได้แอบรัก ได้เห็นเมฆมีความสุข เขาก็สุขใจแล้ว
“ผมทำไม่ได้หรอกเฮีย ตอนนี้เป็นรุ่นน้อง แต่ถ้าผมบอกไป ผมกลัวว่าแม้แต่คำว่าคนรู้จัก พี่เขาก็อาจจะให้ผมไม่ได้ มันเลวร้ายนะถ้าผมจะเข้าไปเสียบตอนที่เขาเคว้งคว้างน่ะ ผมไม่อยากเป็นคนฉวยโอกาส ผมขอบคุณจริงๆ ที่เฮียเป็นห่วง”
‘รักฟังเฮียนะ การทำเพื่อให้ตัวเองมีความสุขโดยที่ไม่ทำให้ใครเดือดร้อน ไม่ถือเป็นการฉวยโอกาส ตอนนี้ที่ตรงนั้นว่างแล้ว อย่าโกหกเฮียว่าเอ็งไม่อยากไปยืนข้างๆ มัน ให้โอกาสตัวเองสักครั้งคงไม่เป็นไรหรอก’
“แต่….ผมกลัว” ไม่อาจโกหกได้เลยว่าอยากไปยืนตรงนั้นมาแค่ไหน แต่ก็กลัวที่ต้องเดินเข้าไปเผยความรู้สึกแบบนั้น
‘เลิกกลัว เลิกทำตัวขี้ขลาด ทำในสิ่งที่หัวใจเรียกร้องได้แล้ว อย่าให้ต้องพูดมาก คอแห้ง เฮียถือหางเอ็งมา 5 ปีจนเบื่อจะเชียร์ จะลุ้นแล้ว สรุปเอาตามที่บอก วันนี้ปิดร้านด้วยนะ 6 โมงเจอกัน’
“เดี๋ยว! เฮียวิน…”
เสียงสัญญาณของฝ่ายตรงข้ามขาดหายไปแล้ว จงรักมองหูโทรศัพท์แล้วถอนหายใจอย่างคิดไม่ตก ก่อนจะวางลงที่เดิม จากนั้นจึงกลับมาจัดการงานที่เหลือของตนเอง ทว่าในสมองกลับมีเรื่องที่วินเอามาบอกอยู่เต็มไปหมด
บอกให้ทำตามที่หัวใจตนเองเรียกร้องอย่างนั้นหรือ พูดน่ะง่ายแต่ทำจริงมันยาก เคยมีคนบอกว่า ยิ่งเราซ่อนความรักไว้ในใจนานเท่าไหร่ มันก็ยิ่งยากหากวันหนึ่งเราต้องเผยมันออกมา แล้วถ้าจงรักได้ทำตามสิ่งที่ต้องการสักเพียงครั้งเดียว ความรู้สึกที่เคยกักเก็บเอาไว้คงล้นทะลัก เพราะการทำตามใจไม่สามารถทำไปพร้อมๆ กับการยับยั้งใจ จะมีใครที่รักแล้วไม่อยากได้รับความรักตอบแทน มันมีแต่รักแล้วอยากได้หัวใจของเขามาครอบครอง ชายหนุ่มปิดตู้แช่เย็นก่อนจะทิ้งตัวนั่งลงกับพื้นโดยพิงหลังกับฝาตู้อย่างอ่อนแรง
“เอาไงดีวะ….” จงรักพึมพำแผ่วๆ มือสองข้างยกขึ้นมาขยี้ผมด้วยความเคยชินเพราะรู้สึกหงุดหงิดตัวเอง
ปล่อยให้ความคิดล่องลอยไปกับภาพความทรงจำของเรื่องราวในอดีต แทบจำไม่ได้แล้วว่าเขารู้สึกพิเศษกับพี่เมฆตอนไหน พอรู้ตัวอีกทีก็มีคนคนนั้นอยู่ในสายตามาตลอด แรกเริ่มอาจแค่หลงใหลในความใจดีที่ไม่ค่อยแสดงออกของเจ้าตัว แต่ยิ่งนานวันเข้า ความรู้สึกยิ่งทบทวีขึ้นเรื่อยๆ จากแค่ปลื้มกลายเป็นชอบ จากชอบก็เอาใจไปผูกจนเปลี่ยนเป็นรัก รักจนถอนตัวไม่ได้แม้จะผ่านมานานขนาดนี้
คงไม่เป็นไรใช่ไหม ถ้าผมจะขยับเข้าไปใกล้พี่อีกสักก้าว…
<><><><><><><><><><><><><><><><><><><><><><><><><><><><><>
สวัสดีค่ะ
ตื่นเต้นมากเพราะเป็นนิยายเรื่องแรกที่เอามาลง ยังค่อนข้างจะงงๆ ว่าอะไรตรงไหนยังไง 55555
หากมีอะไรผิดพลาดประการใดก็ขออภัยด้วยค่ะ
ส่วนตัวเนื้อเรื่องอาจเรียบๆ เรื่อยๆ ค่อยเป็นค่อยไป
แต่ยังไงก็ขอฝากจงรักไว้ในอ้อมอกอ้อมใจด้วยนะคะ ^^
pungjungza
[11/7/2557 ,11:56]
เริ่มหัวข้อโดย: IIIA ที่ 07-07-2014 17:40:58
เริ่มหัวข้อโดย: B52 ที่ 07-07-2014 17:58:27
เริ่มหัวข้อโดย: Noo_Patchy ที่ 07-07-2014 18:10:23
เริ่มหัวข้อโดย: aloney ที่ 07-07-2014 18:26:02
โอ้ยย แค่บทนำก็ทำให้ติดตามอยากอ่านต่อแล้ว
น้องจงรักค่ะ หนูเก่งมากเลยแอบรักมาได้ตั้ง5ปี เห็นด้วยกับเฮียวินทุกอย่าง หนูต้องสู้ค่ะ เอาหัวใจพี่เมฆมาให้ได้นะคะ เค้าเอาใจช่วยน้าา^^
เริ่มหัวข้อโดย: mtd ที่ 07-07-2014 18:41:20
เอาใจช่วยน้องจงรักพิชิตใจพี่เมฆ :monkeysad:
เริ่มหัวข้อโดย: aiLime13 ที่ 07-07-2014 19:48:58
แล้วก็พบว่า แอร๊ยยยย เหมือนจะมีนิยายเรื่องใหม่ให้ติดอีกแบ้ววว :hao5:
น่าสนใจมากเลยค่ะ
น้องรักสู้ๆ น้องรักสู้ตาย ลองดูสักตั้งก็ไม่เสียหายนะคะ
เอาใจช่วยค่าาาาาาาาาาาา >_<
เริ่มหัวข้อโดย: maemix ที่ 07-07-2014 20:11:41
เริ่มหัวข้อโดย: MK ที่ 07-07-2014 21:23:33
เริ่มหัวข้อโดย: meili run ที่ 07-07-2014 22:52:30
เริ่มหัวข้อโดย: kkmm ที่ 08-07-2014 00:07:21
เริ่มหัวข้อโดย: Moose ที่ 08-07-2014 00:13:06
เริ่มหัวข้อโดย: ละอองฝน ที่ 13-07-2014 03:13:54
หลังจากใช้เวลากว่าชั่วโมงวินก็ขับรถพาจงรักฝ่าการจราจรติดขัดมาได้สำเร็จ เขาจอดรถเทียบฟุตบาทหน้าบ้านหลังหนึ่งซึ่งซ่อนตัวอยู่ในโครงการจัดสรรแถบชานเมืองกรุงเทพ จากนั้นจึงลงมาจากรถพร้อมกันกับจงรัก วินเดินไปกดออดหน้าบ้านด้วยความคุ้นเคย ทิ้งให้รุ่นน้องตัวเล็กยืนเกาะรั้วมองลอดผ่านช่องว่างเข้าไปยังตัวบ้าน ดวงตากลมใสสำรวจบริเวณหน้าบ้านที่ปิดประตูไว้แน่นหนาอย่างช่างใจ ตอนนี้ฟ้ามืดแล้วด้วยเป็นเวลากว่าหนึ่งทุ่ม แต่ทำไมเจ้าของบ้านจึงไม่เปิดไฟเพื่อให้ความสว่างเลยสักดวง ลองเงี่ยหูฟังก็ไม่ได้ยินเสียงความเคลื่อนไหว มันเงียบเชียบจนคนตัวเล็กเผลออนุมานเอาเองว่าบ้านนี้ไม่มีคนอยู่ บริเวณรอบนอกไม่ได้รับการตกแต่งทำสวนใดๆ เลย เหมือนบ้านใหม่ที่ยังไม่ถูกขายเสียมากกว่า
“ผิดหลังหรือเปล่าเฮีย” เสียงห้าวเอ่ยทัก
“ไม่ผิด เฮียเคยมาแล้วครั้งหนึ่ง” วินบอกอย่างมั่นใจ ก่อนจะพึมพำกับตนเอง “หรือมันไม่อยู่วะ รถก็ไม่เห็น” ว่าแล้วก็ลองกดออดดูอีกสักครั้ง หากเจ้าของบ้านไม่ออกมาเปิด ก็ชัดเจนแล้วว่าไม่อยู่บ้าน
“สงสัยจะไม่อยู่ล่ะมั้ง” แต่เมื่อสิ้นประโยคไม่ถึงนาที ประตูบ้านก็เปิดออกราวกับหยั่งรู้ว่าคนมาเยี่ยมกำลังจะถอยทัพกลับ
แสงจากไฟสาธารณะตรงมุมถนนส่องกระทบร่างของชายที่เพิ่งก้าวออกมาจากบานประตู เงาที่ทอทอดอยู่บนพื้นสูงใหญ่กว่าตัวตนจริงๆ จนดูผิดรูป รอไม่นานแขกซึ่งไม่ได้รับเชิญก็เผชิญหน้ากับร่างสูงที่แสนคุ้นตาเมื่อเขาเดินโผเผล่เข้ามาชิดรั้วอิตาลีลายเถาไอวี่ ก่อนเสียงปลดล็อคประตูดังขึ้นพร้อมกับเสียงห้วนติดจะแหบ แม้มันจะฟังดูไม่เป็นมิตรเท่าใดนักแต่วินก็ยังส่งยิ้มกว้างให้เพื่อน
“มาทำไม”
“มาเช็คไงว่าเจ้าของบ้านยังอยู่ดีไหม นึกว่าช้ำในตายไปแล้ว”
“ยังไม่ตายง่ายๆ หรอก” เมฆเอ่ยด้วยใบหน้าเรียบๆ ที่ไม่ว่ามองเมื่อไรก็ทำให้หัวใจของจงรักเต้นไม่เป็นระส่ำได้ทุกครั้ง
“พี่เมฆสวัสดีครับ” จงรักยกมือไหว้เพื่อนของรุ่นพี่ตามธรรมเนียม ดวงหน้าคมดุหันมาตามเสียง ถ้ามองไม่ผิดเหมือนจะเห็นแววประหลาดใจในดวงตาสีเข้มเล็กน้อย ทว่าเพียงครู่เดียวเมฆก็ถูกเพื่อนสนิทเรียกความสนใจไป
“เดี๋ยวพวกไอ้น่านจะตามมาด้วยนะ แล้วนี่มึงเป็นไงบ้าง” ถึงก่อนหน้านั้นจะพูดสัพยอกตามประสาเพื่อนสนิท กระนั้นสุดท้ายวินก็ถามความเป็นไปของเพื่อนด้วยความเป็นห่วง
“แย่..” ไม่ต้องมีอะไรมายืนยันจงรักก็เชื่อในสิ่งที่เมฆพูด เพราะจากสภาพของชายหนุ่มตอนนี้มันดูไม่จืดเอาเสียเลย ตามสันกรามมีหนวดขึ้นเขียวครึ้ม ถุงใต้ตาดำคล้ำ ทั้งใบหน้าก็ยังซีดเซียวไม่สดใส
“เข้าไปคุยในบ้านดีกว่ายืนนานๆ แล้วเมื่อยว่ะ” วินชักชวนราวกับเป็นเจ้าของบ้านเสียเอง จากนั้นจึงถามถึงสิ่งที่สงสัยก่อนหน้า “แล้วรถไปไหนวะเมฆ”
“เอาเข้าศูนย์”
“อ้าว! รถเป็นอะไรล่ะ” วินถามต่อ
“แค่ก…แค่ก” คำตอบที่ได้กลับเป็นเสียงไอโขลกๆ แทน
“เอ้ยๆ ไม่สบายหรือเปล่าวะ”
“นิดหน่อย เข้าบ้านเถอะ”
“ตามนั้น” ตอบรับก่อนจะหันมาสั่งรุ่นน้อง “รักเข็นประตูรั้วให้เฮียหน่อย จะเอารถเข้าไปเก็บข้างใน เดี๋ยวไอ้พวกนั้นมาจะไม่มีที่จอด”
“ครับ” จงรักพยักหน้ารับ วินจึงเดินไปขึ้นรถ เตรียมย้ายเข้าไปจอดในบ้านอย่างที่เจ้าตัวบอก
เมฆหันหลังกลับเดินนำเข้าไปรอในบ้าน จงรักมองตามแผ่นหลังกว้างไปด้วยความรู้สึกเป็นห่วงที่ไม่อาจแสดงออกมาได้มากนักเมื่ออยู่ต่อหน้า ได้แต่ยืนมองและสังเกตอาการของชายหนุ่มอยู่ข้างๆ ครู่เดียวก็ต้องละสายตาออกมาเพราะถูกรุ่นพี่ซึ่งรออยู่หมุนกระจกลงเพื่อเร่งให้เปิดประตู คนตัวเล็กออกแรงดันประตูรั้วเหล็กดัดให้เลื่อนเปิด ทว่ายังไม่ทันถึงครึ่งทางด้วยซ้ำ เขาก็ต้องปล่อยมือจากรั้ว แล้ววิ่งไปหาร่างสูงที่เซล้มลงไปนอนฟุบกับพื้น
“พี่เมฆ!” จงรักทรุดตัวนั่งลง จากนั้นจึงออกแรงพลิกตัวคนที่สลบไสลไม่ได้สติให้หันกลับมานอนหงายแล้วเขย่าตัวเรียก ทว่าอุณหภูมิที่สัมผัสได้ยิ่งทำให้รู้สึกตื่นตระหนก เนื่องจากผิวกายของเมฆนั้นร้อนราวกับถูกไฟลน “ทำไมตัวร้อนแบบนี้ล่ะ…”
คนตัวเล็กทำอะไรไม่ถูกแล้ว มือไม้มันสั่นไปหมดเพราะเพิ่งสังเกตเห็นอีกว่า ตรงปลายคิ้วด้านหนึ่งมีเลือดไหลซึมออกมาเป็นทางยาวไปถึงแก้ม นั่นคงเป็นเพราะล้มลงกระแทกกับพื้นเมื่อกี้ ใบหน้าคมที่เขาหลงรักเซียวหมอง ริมฝีปากขาวซีด ยิ่งคนป่วยไม่รู้สึกตัว เขาก็ยิ่งร้อนใจ กลัวว่าจะเป็นอะไรหนักกว่าเดิม
“เฮียวิน! ช่วยด้วย! ช่วยพี่เมฆที”
วินทันเห็นเหตุการณ์รีบลงจากรถตรงมาช่วยรุ่นน้องที่ทุลักทุเลพยุงเพื่อนของเขาอยู่บนพื้น เขาหิ้วปีกเพื่อนขึ้นโดยมีจงรักช่วยประคองอยู่อีกข้าง เมฆไม่ได้สติจึงปล่อยทิ้งน้ำหนักลงมาเต็มที่ อีกทั้งเป็นคนตัวใหญ่ดังนั้นจึงค่อนข้างลำบากแม้จะช่วยกันสองคน
“ไข้สูงแน่ๆ ตัวร้อนจี๋เลย” วินได้ยินจงรักพึมพำออกมาด้วยน้ำเสียงที่แสดงถึงความวิตกอย่างไม่ปิดบัง
“เอาน่า ใจเย็นๆ แค่มีไข้คงไม่เป็นอะไรมาก พามันไปโรงพยาบาลก่อน”
“ครับ”
เมื่อทั้งคู่พาเมฆไปที่รถได้สำเร็จ จงรักก็ผละออกมาแล้ววิ่งไปที่รั้วหมายจะลากประตูปิดบ้านเอาไว้ ประจวบเหมาะพอดีที่เขม โจและน่านมาถึง วินจึงสั่งเพื่อนให้ช่วยอยู่เฝ้าบ้านให้เมฆก่อน ส่วนเขากับจงรักจะพาเมฆไปหาหมอที่โรงพยาบาล
“ที่แท้เพราะมันไม่สบายนี่เอง นึกว่ามันเฮิร์ทเลยไม่เข้าบริษัท เป็นหนักก็ไม่รู้จักโทรบอกกันบ้าง เกิดไข้สูงแล้วชักขึ้นมาล่ะยุ่ง ยิ่งอยู่คนเดียวเสียด้วย ไอ้เมฆนะไอ้เมฆ” วินบ่นขณะขับรถออกมาได้สักพัก ตาก็เหลือบมองกระจกส่องหลังเป็นระยะ เมื่อเห็นสีหน้ากังวลของรุ่นน้องจึงเงียบเสียงไปไม่พูดอะไรต่อ
จงรักใช้กระดาษทิชชู่ในรถพับเป็นทบ จากนั้นจึงค่อยๆ เช็ดเลือดออกจากแก้มของเมฆอย่างเบามือ ทั้งที่คนป่วยไม่รู้สึกตัวสักนิด ทว่าคนเช็ดกลับเบ้หน้าคล้ายว่าเจ็บเสียเอง กระดาษทิชชู่แห้งๆ ช่วยให้ใบหน้าสะอาดขึ้นได้ในระดับหนึ่งแต่ก็ไม่ได้มากนัก
“อื้อ....” เมฆครางฮือในลำคอโดยไม่รู้สึกตัว
“อดทนหน่อยนะครับพี่เมฆ อีกเดี๋ยวก็ถึงแล้ว” จงรักว่าพลางบีบกระชับมือคู่ใหญ่ของเมฆที่ตนถือวิสาสะจับเอาไว้ตั้งแต่ขึ้นรถ
แอ๊ด…..
เปลือกตาหนากระพริบช้าๆ ก่อนจะเปิดขึ้นแล้วมองไปทางต้นเสียงที่ปลุกให้เขาตื่น แต่เพราะตื่นขึ้นภายในห้องที่ไม่คุ้นเคย แม้จะมีแสงอ่อนๆ ลอดผ่านเข้ามาทว่าก็น้อยนิด เนื่องจากผ้าม่านสีอ่อนยังไม่ถูกเปิดออกในห้องจึงค่อนข้างสลัว นั่นทำให้เมฆไม่แน่ใจว่าใครที่เดินผ่านประตูเข้ามากันแน่ อาจจะเพ่งนานไปหน่อยในหัวจึงรู้สึกปวดจนตาพร่า เขาหลับตาก่อนจะหรี่ตาขึ้นอีกครั้ง แล้วเหลือบมองไปยังบุคคลปริศนาที่กำลังดึงเอาดอกคาร์เนชั่นสีโอรสออกมาจัดในแจกันหล่อน้ำใบใสจนเป็นช่อ
ที่แท้คนที่เขาสงสัยก็คือจงรัก หนุ่มร่างเล็กผิวขาวนัยน์ตาแขก รุ่นน้องคนสนิทของวินนั่นเอง เจ้าตัวฮัมเพลงเบาๆ ในลำคอจนกระทั่งจัดดอกไม้เสร็จ ก่อนจะหันกลับมาพบว่าเขาจ้องมองอยู่ก่อนแล้ว ดวงตาโตๆ นั่นเบิกกว้างเล็กน้อยเหมือนประหลาดใจ จากนั้นจึงยิ้มกว้างแล้วเอ่ยออกมาเก้อๆ ว่า
“อรุณสวัสดิ์ครับ”
เมฆไม่ได้ตอบอะไรกลับไป ออกจะแปลกใจนิดๆ กับคำทักทายในยามเช้าที่ดูไม่เข้ากับสถานการณ์สักเท่าไหร่ เมื่อว่าจบก็หันหลังกลับไปรูดม่านเปิดรับแสงแดดอ่อน ราวกับจะยืนยันว่ารุ่งอรุณมาเยือนดังที่เอ่ยทักทายจริงๆ
“เมื่อคืนก่อนพี่เมฆหมดสติตรงหน้าบ้าน พี่วินเป็นคนพาพี่มาโรงพยาบาล หมอบอกว่าพี่เป็นไข้หวัดใหญ่น่ะครับ ไข้สูงมาก แต่ตอนนี้ลดลงแล้ว” จงรักรายงานยาวเหยียดเหมือนเป็นเรขาส่วนตัวของเขาไม่มีผิด “ส่วน…รอยพกช้ำที่ท้องก็ดีขึ้นด้วยครับ” ประโยคหลังเจ้าตัวเอ่ยออกมาด้วยน้ำเสียงระมัดระวังเป็นพิเศษ นัยน์ตาสีเข้มมีแววระลอกคลื่นไหวๆ ดูคล้ายเป็นห่วงระคนสงสัย
“พี่นอนไปนานเท่าไหร่” เมฆถามไปอีกเรื่องหนึ่งเพื่อเบนความสนใจ เพราะไม่อยากนึกถึงเหตุการณ์ที่ฝากรอยบอบช้ำให้เขาทั้งทางร่ายกายและจิตใจ
“1 คืน กับอีก 1 วันครับ พี่หลับๆ ตื่นๆ แต่ดูเหมือนพี่จะไม่ค่อยรู้สึกตัวเท่าไหร่” เขาพยักหน้ารับรู้คนตัวเล็กจึงถามอาการของเขากลับบ้าง “รู้สึกเป็นยังไงบ้างครับ ปวดหัวไหม เจ็บแผลที่คิ้วหรือเปล่า”
“แผล…คิ้ว?” นี่เขาได้แผลตรงคิ้วตั้งแต่เมื่อไหร่กัน
“คือพี่วูบล้มไปกระแทกกับพื้น คิ้วก็เลยแตก เย็บไปสามเข็ม” คนตัวเล็กเฉลย เมฆจึงยกมือขึ้นแตะตรงที่รู้สึกปวดหนึบๆ แล้วก็ต้องสูดปาก เบ้หน้าเพราะความเจ็บ
“อย่าจับสิครับ! แผลมันกำลังอักเสบ เดี๋ยวผมเรียกพยาบาลให้นะ”
ทันทีที่กดปุ่มเรียกพยาบาลที่หัวเตียงเรียบร้อย จงรักก็ขยับเข้ามาประชิดติดขอบเตียง ก่อนจะโน้มตัวลงมาดูแผลที่หางคิ้วอย่างพินิจพิเคราะห์ คิ้วเข้มของหนุ่มรุ่นน้องขมวดมุ่น ริมฝีปากก็ถูกฟันคมของตัวเองกัดเอาไว้ ทำสีหน้าทรมานเหมือนตัวเองเจ็บไปด้วยเสียอย่างนั้น ก่อนจะเอ่ยกับเขาเบาๆ
“เจ็บมากไหมครับ” แต่เมฆมองจงรักนิ่งๆ ไม่ได้ตอบอะไร พอคนถูกมองรู้สึกตัวว่าโดนจ้องก็รีบผละออกห่าง แสดงท่าทางประหม่าอย่างชัดเจน “ขอโทษครับ ผมแค่จะดูแผลให้”
“ก็ไม่ได้ว่าอะไรนี่”
ไม่รู้ว่าอุปทานไปเองหรือไม่ แต่เมฆรู้สึกว่า ตั้งแต่รู้จักกับรู้น้องต่างคณะคนนี้มา ระหว่างเขากับจงรักมันมีอะไรบางอย่างที่ชวนให้เก้อกระดากและอึดอัดเป็นพิเศษเสมอ เขาเองก็ไม่รู้ว่ามันคืออะไร เวลาที่มองจงรัก คนตัวเล็กก็มักจะมองเขากลับด้วยแววตาเหมือนลูกหมาขี้ตื่นทุกทีไป ทั้งที่ลึกๆ แล้วก็ดูเหมือนโหยหา พอเข้าไปคุยด้วยก็ทำท่าหวั่นๆ นั่นทำให้เขาไม่ค่อยสนิทใจและไม่อยากพูดคุยเล่นหัวด้วยนัก เพราะรู้สึกเหมือนกำลังรังแกคนไม่มีทางสู้อย่างไรอย่างนั้น
แม้เขาจะเป็นคนไม่ค่อยพูด และหลายคนก็เคยบอกว่าหน้าของเขาดุ แต่มันก็ใช่ว่านิสัยของเขาเป็นแบบนั้น กับรุ่นน้องคนอื่นๆ ยังมีหยอกล้อกันบ้างตามประสา และทั้งที่ได้เจอกับจงรักบ่อยกว่าใคร ไม่ว่าจะเป็นตอนนัดเตะบอลกับกลุ่มเพื่อน นัดสังสรรค์ตั้งแต่สมัยเรียน หรือกระทั้งนัดติวหนังสือ ทว่าทุกครั้ง บรรยากาศระหว่างพวกเขาสองคนก็ยังคงดำเนินไปแบบเดิมซ้ำๆ
“วินล่ะ” สุดท้ายเมฆก็เลือกที่จะเป็นคนทำลายความเงียบที่โอบล้อมเขาทั้งคู่เอาไว้
“กลับไปแล้วครับ เห็นว่าต้องเตรียมพรีเซ้นต์ เฮียเลยฝากบอกว่าเย็นๆ จะเข้ามาเยี่ยม”
“มันไปตั้งแต่เมื่อไหร่”
“เมื่อคืนครับ” ถ้าเพื่อนตัวดีกลับไปตั้งแต่เมื่อคืน เช่นนั้นก็แสดงว่าคนที่อยู่กับเขาตลอดก็น่าจะเป็นหนุ่มรุ่นน้องคนนี้คนเดียวอย่างนั้นหรือ
“แล้วคนอื่นๆ ล่ะ ไปไหนหมด” เมฆไม่ปล่อยทิ้งความสงสัยไว้นานนัก
“พี่เขมกลับชลบุรีไปแล้วเพราะมีงาน ส่วนพี่โจกับพี่น่านมาเยี่ยมเมื่อวานเย็นก็กลับครับ”
จริงสินะ เพื่อนของเขาทั้งไอ้โจ ไอ้น่านต่างก็แต่งงานมีครอบครัวไปแล้ว ส่วนไอ้วินกับไอ้เขมก็คงมีงานมีการต้องรับผิดชอบ ใครจะมีเวลามานั่งเฝ้าเขาทั้งวันทั้งคืนกัน ไม่ต้องพูดถึงใครอีกคนที่เคยรักและจริงจังด้วยมากที่สุด กระทั่งคิดจะชวนให้ย้ายมาอยู่ด้วยกัน แต่เขากลับถูกทิ้งเสียก่อน ถูกทิ้งทั้งที่ไม่รู้เลยสักนิดว่าตัวเองทำผิดอะไร อาจเป็นเพราะเขายังมีไม่พอเท่าที่ใครคนนั้นต้องการกระมัง
แต่ถึงจะรู้อย่างนั้นก็ยังห้ามตัวเองไม่ให้รัก….ไม่ได้อยู่ดี
แม้ทุกจังหวะหัวใจที่เต้นตุบอยู่ในอกจะเจ็บปวดเหมือนแผลอักเสบปริแตกกลัดหนอง เขาไม่สามารถหักใจลงได้ บางทีมันอาจเร็วเกินไปที่คิดจะตัดใจ
“พี่เมฆหิวไหมครับ ผมเพิ่งลงไปซื้อโจ๊กมาเมื่อกี้” เสียงของจงรักเรียกให้เมฆกลับมาอยู่กับปัจจุบัน หนุ่มหน้าดุยังไม่ทันที่จะตอบตกลงหรือปฏิเสธ พยาบาลที่เรียกหาเมื่อครู่ก็โผล่เข้ามาในห้องพร้อมกับคุณหมอเจ้าของไข้ ถุงโจ๊กที่ถือค้างไว้ในมือจึงถูกวางลงที่เดิมอย่างช่วยไม่ได้
คุณหมอชี้แจงถึงอาการพร้อมกับตรวจวัดไข้ให้กับเมฆเรียบร้อย เช้าวันนี้อาการของชายหนุ่มดีขึ้นมาก อยู่ดูอาการจนถึงตอนเย็น หากว่าไข้ไม่กลับมาสูงอีก คุณหมอก็อนุญาตให้คนไข้กลับไปพักผ่อนที่บ้านได้ เพราะผลเอ็กซเรย์ก็ออกมาแล้วว่าอวัยวะภายในไม่ได้กระทบกระเทือน มีเพียงรอยช้ำวงกว้างบนหน้าท้องเท่านั้นที่จำเป็นจะต้องหมั่นทายาตามสั่ง เมื่อคุณหมอออกไปจากห้องแล้ว คุณพยาบาลก็เข็นอาหารเช้าของโรงพยาบาลเข้ามาให้พร้อมกับยาก่อน-หลังอาหาร
จงรักไม่ได้ถามเมฆซ้ำว่าชายหนุ่มหิวหรือไม่ เพราะแม้ว่าจะไม่อยากอาหาร ชายหนุ่มหน้าดุก็ต้องกินเพื่อที่จะได้กินยาตามหมอสั่งให้ครบ คนตัวเล็กถือวิสาสะเปิดดูอาหารที่โรงพยาบาลจัดเตรียมไว้ให้ ก่อนหันมารายงานแล้วให้โอกาสคนป่วยตัดสินใจว่าจะกินโจ๊กที่เขาซื้อมาหรือกินอาหารของโรงพยาบาล
“โจ๊ก”
เมฆบอกสั้นๆ แค่นั้น คนตัวเล็กก็รีบหันไปจัดการเตรียมเทโจ๊กอุ่นๆ ใส่ชาม แล้วกางโต๊ะสำหรับทานอาหารของคนไข้ให้ชายหนุ่ม จากนั้นจึงเตรียมน้ำกับยาวางไว้ข้างๆ กันเสร็จสรรพ คนป่วยตักอาหารทานเองได้โดยไม่ต้องรบกวนให้ป้อน จงรักทำเพียงแค่ยกเก้าอี้มาวางใกล้ๆ เตียง แล้วมองดูด้วยท่าทางตั้งอกตั้งใจ กินไปได้เพียงครึ่งหนึ่งเมฆก็บอกว่าอิ่ม จงรักจัดการเก็บพับโต๊ะทุกอย่างเข้าที่เรียบร้อย พอหันกลับมาอีกทีคนตัวโตก็กินยาตามหมอสั่งเข้าไปแล้ว
ทั้งคู่นั่งดูทีวีคั่นเวลาไปเรื่อยๆ ก่อนคนป่วยจะหลับพักผ่อนอีกรอบ ตอนนี้ ขณะที่อีกคนหลับใหลก็เป็นเวลาที่อีกคนได้จ้องมองอย่างหลงใหลระคนรักใคร่ ในความคิดของจงรัก เมฆเป็นคนหนึ่งที่จัดว่าหน้าตาดี อาจไม่ได้มีใบหน้าพิมพ์นิยมเหมือนหนุ่มเกาหลี แต่วงหน้าคมที่มีคิ้วเข้มพาดเฉียงรับจมูกโด่ง อีกทั้งดวงตาดุดันสีมะค่าซึ่งถูกซ่อนเอาไว้ก็เพียงพอที่จะทำให้สาวๆ กรี๊ดกร๊าดเป็นทิวแถว นอกจากรูปกายภายนอกแล้วสิ่งสำคัญคือสิ่งที่อยู่ลึกๆ ภายในตัวของคนๆ นี้ต่างหาก ที่ทำให้จงรักตัดสินใจยอมรับกับตัวเองว่าชอบผู้ชาย
คนตัวเล็กพาดท่อนแขนทับกันไว้บนเตียงคนป่วย จากนั้นจึงวางคางเกยแขนเอาไว้ เอียงคอน้อยๆ เพื่อจะได้เงยหน้ามองเมฆได้ถนัด เขาระบายลมหายใจออกมาอย่างโล่งอกเมื่อเห็นว่าใบหน้าซีดเซียวดูมีสีเลือดฝาดขึ้นมาบ้างแล้ว กว่าจะอาการดีขึ้นมาได้เล่นเอาเขาทรมานเกือบตายเลยทีเดียว ลำพังแค่นั่งเฝ้าคอยเช็ดเนื้อเช็ดตัวคนป่วยน่ะไม่เท่าไหร่ แต่การต้องทนฟังน้ำเสียงแหบแห้งละเมอเพ้อพกออกมาเพราะพิษไข้มันทำให้หัวใจทำงานหนักยิ่งขึ้น
“อย่าไป…หนึ่ง..อย่าทิ้งพี่ไป”
“อย่าพาเขาไป…ขอร้อง อย่าเอาหนึ่งของผมไป”
เขารู้ตัวว่าไม่มีอะไรสู้หนึ่งนทีได้สักอย่าง รู้ว่าเขาเป็นเพียงแค่ฝุ่นละอองที่พี่เมฆมองไม่เห็น และทั้งที่ก็รู้ว่าพี่เมฆรักหนึ่งนทีมากขนาดไหน แต่พอต้องมาได้ยินกับหูตัวเองเช่นนี้ ก็ทำให้จงรักรู้สึกปวดหน่วงลึกลงไปยิ่งกว่าเดิมเป็นสิบเท่าร้อยเท่า
พยายามปลอบใจตัวเองว่าอย่างน้อยตอนนี้พี่เมฆก็มีเขาอยู่ข้างๆ อย่างน้อยก็ยังมีวันที่ได้อยู่ชิดใกล้ตามลำพังสองคน อย่างน้อยก็ควรดีใจในระยะห่างที่สั้นลงกว่าที่ผ่านมา และต้องนึกขอบคุณความกล้าของตัวเองให้มากๆ เพราะหากเขาไม่กล้ารับข้อเสนอของเฮียวินที่บอกให้ช่วยเฝ้าพี่เมฆแทนการจ้างพยาบาลพิเศษ เขาก็คงไม่มีโอกาสได้ดูแล ได้ชิดใกล้เข้ามาอีกนิด ได้มีความสุขจนหัวใจพองโตขึ้นมาอีกหน่อย แม้จะเป็นเพียงระยะเวลาสั้นๆ แต่จงรักก็รู้สึกพอใจมากแล้ว ร่างเล็กอมยิ้มบางๆ ก่อนจะผล็อยหลับโดยคงรอยยิ้มพึงใจไว้บนหน้า
ขนตางอนยาวที่ทาบลงบนแก้มขาวกระพริบเบาๆ เหมือนปีกผีเสื้อเมื่อคนที่หลับใหลรู้สึกตัวตื่น ดวงตากลมโตเหลือบมองไปที่ใบหน้าของคนที่ตัวเองมองจนกระทั่งเผลอหลับไป แล้วก็ต้องตกใจจนดีดตัวผึงออกห่าง เมื่อพบว่าเมฆนั่งพิงตัวอยู่กับหัวเตียงแล้วจ้องมองมาที่ตนอยู่ก่อนแล้ว
“หลับสบายไหม”
“พี่เมฆตื่นนานแล้วเหรอครับ ขอโทษทีครับ ผมเผลอหลับไป แย่จริงๆ” จงรักรีบละลักละล้ำบอก ทว่าเมฆกลับยิ้มบางแล้วตอบกลับมาว่า
“ไม่เป็นไรหรอก ก็นายเฝ้าพี่มาทั้งคืนแล้วไม่ใช่หรือไง จะนอนพักสักหน่อยก็ไม่เป็นไรหรอก”
“แต่พี่เป็นคนป่วย ผมต้องคอยดูแลพี่ถึงจะถูก ไม่ใช่หลับให้พี่ดูแบบนี้ น่าอายจริงๆ” คนตัวเล็กว่าพลางลูบหน้าลูบตาของตัวเองขับไล่ความง่วงงุน ก่อนจะสังเกตเห็นว่าคนที่นั่งอยู่บนเตียงผู้ป่วยเปลี่ยนเสื้อผ้าเป็นชุดไปรเวทเรียบร้อยแล้ว
“ไอ้วินเอามาให้เปลี่ยน” เมฆตอบตามสายตาของจงรักที่มองมายังเสื้อผ้าของตน
“พี่วินมาแล้วเหรอครับ”
“อืม มันมาตั้งแต่บ่ายสี่โมง ตอนนี้มันไปจัดการจ่ายค่ารักษาพยาบาลอยู่ พี่ก็เลยเปลี่ยนเสื้อผ้ารอ กำลังคิดอยู่ว่าจะปลุกแต่นายรู้สึกตัวพอดี” เมื่อคนหน้าดุพูดจบ คนตัวเล็กก็เผลอคำนวณอย่างดีใจว่าเหมือนจะเป็นประโยคที่ยาวที่สุดเท่าเมฆเคยพูดกับเขา
“อ่า…ครับ” จงรักพยักหน้ารับเก้อๆ ก่อนจะเงยหน้าขึ้นสบตาอีกครั้งเพราะเห็นว่าร่างสูงเงียบไป
เนื่องจากเมฆมองตรงมาที่รุ่นน้องตัวเล็กอยู่แล้ว ทำให้ทั้งสองประสานสายตากันพอดิบพอดี ดวงตาสีมะค่าจ้องลึกเข้าไปในหน่วยตาคมอย่างค้นหา ค้นหาสิ่งที่เขาสงสัย ผิดกับจงรักที่อยากหันหนีไปให้ไกลๆ แต่ไม่ว่าจะพยายามสักเท่าไรก็ไม่อาจทำได้ ราวกับว่าถูกร่ายมนต์สะกดใส่อย่างไรอย่างนั้น คนที่นั่งอยู่บนเตียงขยับตัวเหมือนจะพูดบางอย่าง พาลให้อีกคนเผลอกลั้นหายใจตามไปด้วย
“นายชอบพี่ใช่ไหม”
ลมพัดเข้ามาทางหน้าต่าง ผ้าม่านสีอ่อนก็ปัดปลิวไปมาเบาๆ สรรพสิ่งเหมือนพร้อมใจกันเงียบสนิทเมื่อเสียงทุ้มติดจะแหบเอ่ยประโยคนี้ออกมา พร้อมกันนั้นจงรักก็รู้สึกเหมือนถูกผลักลงมาจากที่สูง หัวใจดวงน้อยเริ่มกระหน่ำเป็นจังหวะรัวเร็วขึ้นเรื่อยๆ จนแทบหลุดออกมาจากอก
“อ…” ดูเหมือนกับว่าลำคอของคนถูกถามจะตีบตันไปเสียแล้ว
“ว่ายังไง พี่ถามว่านายชอบพี่ใช่หรือเปล่า”
จงรักไม่รู้ว่าทำไมอยู่ๆ เมฆถึงถามเรื่องนี้ขึ้นมา แต่สมองของเขาเหมือนจะหยุดทำงาน ซึ่งตรงข้ามกันเสียงเต้นดังของหัวใจเหลือเกิน ไม่รู้ว่าจะตอบอย่างไร ภายใต้ดวงตาดุๆ ที่จ้องมาอย่างคาดคั้นมันทำให้เขาทำตัวไม่ถูก มือสองข้างกำแน่นเข้าหากัน เหงื่อกาฬไหลจากขมับลงมาถึงข้างแก้ม ริมฝีปากบางเม้มแน่นเป็นเส้นตรงเพราะความเครียด
ทำตามที่ใจต้องการ
เหมือนมีเสียงใครสักคนกระซิบซ้ำไปซ้ำมาอยู่ข้างหูแต่จงรักก็ยังลังเล จนกระทั่งเมฆขยับตัวเป็นสัญญาณว่าจะเอื้อยเอ่ยอะไรออกมาอีกรอบ จงรักจึงตัดสินใจ
“ครับ ผมชอบพี่ !!” เสียงสารภาพดังเกินกว่าเสียงปรกติหลายเท่า แม้แต่คนพูดเองยังต้องตกใจ เมฆไม่แปลกใจสักนิด ความจริงเขาก็ดูออกมานานแล้วเพียงแต่ไม่แน่ใจเท่านั้น ก็จงรักเล่นแสดงออกให้ชวนคิดและมันก็ดูชัดเจนเหลือเกินตลอดหลายปีที่เขามองข้ามไป ร่างสูงหัวเราะในลำคอเบาๆ จากนั้นจึงถามต่อ
“หึ…ชอบมากไหม”
“พี่จินตนาการไม่ออกเลยล่ะ” จงรักว่าเสียงขื่นคล้ายรำพันกับตัวเองเสียมากกว่า
“ถ้างั้นก็….เป็นแฟนกันไหม”
<><><><><><><><><><><><><><><><><><><><><><><><><><><><><>
มาต่อแล้วค่ะ!!
ดีใจกับผลตอบรับจากบทนำมากๆเลย เห็นมีคนมารอก็ชื่นใจแล้วล่ะค่ะ :-[
แต่งนิยายโดยมีปัญหาว่ามันต้องยาวสักแค่ไหนกันนะ แล้วก็แต่งๆ ไป
มันอาจจะสั้นบ้างอะไรบ้าง อย่าได้ถือความเอากับเค้าเลยนะคะ :hao5:
พยายามเข็นออกมาให้มากที่สุดแล้ว ตอนแรกๆ อาจยังติดขัดบ้างจะพยายามปรับปรุงค่ะ
แต่บทบรรยายอาจไม่เข้าถึงความนึกคิดและเหตุผลบางช่วง ขอให้รู้ไว้ว่าเหตุผลเหล่านั้นจะตามมาทีหลัง55555 :z6:
ถ้าเห็นคำผิดจะรีบเข้ามาแก้ด่วนๆ เลย ยังไงก็ฝากนิยายเรื่องนี้ด้วยนะคะ :bye2:
pungjungza
[13/7/2557 ,02:50]
เริ่มหัวข้อโดย: aloney ที่ 13-07-2014 04:56:51
ใอ่ประโยคเป็นแฟนกันไหม บอกเลยเค้าไม่ไว้ใจพี่เมฆ!!
กลัวจะหลอกใช้น้องเป็นตัวแทนค่ะ ไม่อยากให้จงรักเสียใจ .___.
มาบ่อยๆนะคะ รออ่านอยู่^^
เริ่มหัวข้อโดย: ceylon ที่ 13-07-2014 07:40:58
เริ่มหัวข้อโดย: mtd ที่ 13-07-2014 10:18:33
ถ้ายังไม่พร้อมรักใครอย่าทำร้ายจิตใจน้อง :hao7:
อย่ามาม่ามากนะคะสงสารน้องจงรัก :o12:
เริ่มหัวข้อโดย: meili run ที่ 13-07-2014 11:19:34
เริ่มหัวข้อโดย: IIIA ที่ 13-07-2014 14:53:26
เริ่มหัวข้อโดย: blanchet ที่ 13-07-2014 17:29:16
เริ่มหัวข้อโดย: ~MiKi~ ที่ 14-07-2014 00:02:11
เริ่มหัวข้อโดย: kkmm ที่ 18-07-2014 00:41:57
เริ่มหัวข้อโดย: konnarak ที่ 18-07-2014 01:02:40
เริ่มหัวข้อโดย: NOoTuNE ที่ 18-07-2014 06:10:07
เริ่มหัวข้อโดย: PoPuAr ที่ 18-07-2014 22:22:01
แต่ก็เอาเหอะ จงรักคงจะดีใจมาก เพราะแอบชอบพี่เค้ามาตั้งนาน
ได้แต่หวังว่าจะลืมแฟนเก่า และเปิดใจให้แฟนใหม่อย่างจงรักได้ไม่ยากนะคะ
เริ่มหัวข้อโดย: ละอองฝน ที่ 20-07-2014 23:54:48
“ถ้างั้นก็….เป็นแฟนกันไหม”
ทั้งที่ทุกสิ่งก็ยังคงดำเนินไปเช่นเก่า แต่สำหรับจงรัก ณ วินาทีนี้ เสมือนโลกหยุดเคลื่อนไหว ความร้อนในร่างกายไหลไปรวมกันอยู่ที่ใบหน้าและกกหูจนผิวขาวเหลืองแดงแจ๋ราวมะเขือเทศสุก มือสองข้างสั่นอย่างกับเจ้าเข้าจนต้องจับกุมประสานกันไว้แล้วไพล่ไปด้านหลัง อยากจะพูดอะไรออกมาแต่ก็ไม่สามารถบังคับริมฝีปากที่ประเดี๋ยวก็อ้าประเดี๋ยวก็หุบได้ สุดท้ายเขาจึงเลือกเม้มปากไว้แน่นๆ แทน ทว่าที่ร้ายที่สุดก็คือ เมื่อสบกับรอยยิ้มมุมปากของเมฆ ในหัวก็คล้ายได้ยินเสียงระเบิดอีกครั้ง เขาไม่อาจทนจ้องมองใบหน้าของคนคนนี้ได้อีกต่อไป หน่วยตาคมหวานจึงเลื่อนจากหน้าของเมฆไปที่คอนเวิร์สสีเหลืองใบตองของตัวเอง
ทันทีที่ไม่มีรอยยิ้มกับสายตาพิฆาตของเมฆมาคอยทำให้หัวใจปั่นป่วนจนหัวคิดอะไรไม่ออก จงรักก็รวมรวมสติได้อีกครั้ง เขาค่อยๆ พิจารณาประโยคคำถามของเมฆอย่างถี่ถ้วน ก่อนเรียบเรียงความคิดที่สบสันของตัวเอง จากนั้นจึงพบว่าในหัวมีคำถามหนึ่งเกิดขึ้น
นี่เรื่องจริงหรือ?
ความรู้สึกเจ็บแปลบจากเล็บที่จิกลงไปบนฝ่ามือช่วยยืนยันว่าหนุ่มตัวเล็กไม่ได้ฝันหรือคิดไปเอง กระนั้นเขาก็ยังไม่เข้าใจว่าเพราะเหตุใดเมฆจึงเอ่ยออกมาแบบนั้น เอ่ยออกมาทั้งที่เมื่อคืนยังละเมอถึงคนรักเก่าอยู่เลยด้วยซ้ำ
คนรักเก่า ครั้นสำนึกได้ว่าคนตัวสูงตรงหน้ายังคงรักคนเก่า หัวใจที่กำลังพองฟูของจงรักก็ค่อยๆ ลีบแบนราวกับลูกโป่งสวรรค์ถูกปล่อยลม ลูกโป่งที่กำลังจะล่องลอยขึ้นไปบนท้องฟ้า กลับต้องพลัดตกดิ่งวูบลงไปมากกว่าเดิม สิ่งที่ได้เผชิญเมื่อยามคนเจ็บไม่รู้ตัวคือข้อพิสูจน์ หากแต่เขาก็ยังสงสัยว่าเมฆพูดออกมาเช่นนั้นเพราะอะไร และต้องการอะไรกันแน่
จงรักสูดลมหายใจเข้าปอดจนเต็มเพื่อเรียกพลังให้กับตนเอง ก่อนจะบังคับจัดระเบียบร่างกายแสนเก้กังของตัวเองให้สงบลง จากนั้นจึงเงยหน้าขึ้นมาสบตากับคนที่นั่งรอคำตอบอยู่บนเตียงด้วยใบหน้าเรียบนิ่ง
“พี่เมฆ”
“หืม” เสียงทุ้มแหบตอบรับในลำคอ
“ก่อนผมจะตอบ ผมขอถามอะไรสักอย่างได้ไหมครับ” เมฆมองจงรักอย่างประหลาดใจนิดๆ ก่อนจะพยักหน้ารับ
“ได้สิ”
“พี่เมฆยังรักหนึ่งนทีอยู่หรือเปล่าครับ”
คำถามของจงรักช่างตรงประเด็นเหลือเกิน มันตรงเสียจนคนถูกถามรู้สึกถึงความเจ็บหนึบที่สะท้อนขึ้นมาจากช่วงอก จากนั้นเมฆก็นิ่งเงียบไป ไม่ได้แสดงท่าทางไม่พอใจที่ถูกถาม แต่เขาก็ไม่ยอมตอบอะไรออกมา ดวงตาสีสนิมเข้มเมินมองออกไปยังดอกคาร์เนชั่นสีโอรส กลีบดอกหยักน้อยๆ กับสีสันอ่อนนวลไม่ได้ช่วยให้ความหมองมัวในใจของเขาหายไป มีแต่จะเพิ่มเติมให้รู้สึกหม่นเศร้ายิ่งขึ้น เมื่อระลึกขึ้นได้ว่าเขาเองก็เคยซื้อดอกไม้ชนิดนี้ให้กับหนึ่งนทีบ่อยๆ ครั้งสมัยที่ตามเทียวไล่เทียวขื่อขอจีบ
“นายเป็นคนเอามันมาเหรอ” เมฆเอ่ยถามทั้งที่สายตายังไม่ละจากคาร์เนชั่นในแจกัน จงรักหันไปตามสายตาคนถาม จากนั้นจึงเฉลย
“ครับ”
“ทำไมล่ะ”
“เพราะคิดว่าพี่น่าจะสดชื่น ถ้าตื่นขึ้นมาเห็นดอกไม้ที่ชอบ”
“รู้อะไรไหม คนที่ชอบคาร์เนชั่นคือหนึ่งต่างหาก...ไม่ใช่พี่” ถึงตอนนี้ตาคู่ดุย้ายกลับมาประสานกับดวงตาคมของจงรักเช่นเดิมแล้ว
เพราะรู้สึกเจ็บจากแผลสดใหม่ที่อดีตคนรักฝากไว้ให้ ทำให้เมฆหลงลืมที่จะระวังความรู้สึกของคนที่เขาเพิ่งจะรับรู้แน่ชัดจากวินว่าหลงรักเขามาเนิ่นนาน จงรักกลืนก้อนความรู้สึกบางอย่างลงไปในอก กดมันให้ลงไปอยู่ในจุดที่ลึกที่สุด เพื่อจะได้ไม่เผลอร้องไห้ออกมา
ทั้งที่คิดว่ารู้ รู้ดีที่สุดว่าเมฆชอบหรือไม่ชอบอะไร แต่จงรักก็เกือบลืมไปว่าเขามันแค่คนที่แอบชอบ เป็นแค่คนที่มองเมฆจากที่ไกลๆ มองจากมุมที่ไม่อาจขยับเข้าไปใกล้ได้อย่างใจต้องการ ดังนั้นมันจึงไม่แปลกที่อะไรหลายๆ อย่างที่คิดว่าถูกกลับเป็นสิ่งที่เขาคิดไปเองทั้งนั้น อย่างเช่นดอกคาร์เนชั่นนั่นไง เพียงแค่เห็นว่าบ่อยครั้งที่เมฆถือมัน เขาก็ทึกทักว่าเป็นที่โปรดปราณ โดยลืมนึกไปว่าเมฆอาจเพียงแค่ถือมันไปมอบให้ใครก็ได้
เขานี่มันโง่จริงๆ
“พี่ยังรักเขาอยู่ใช่ไหม”
“อืม...ยังรัก” หลายครั้งที่จงรักเกิดความสงสัยว่าคนเรานั้นจะรู้สึกเจ็บปวดได้มากแค่ไหน แล้วจะทนกับมันได้มากเท่าไหร่กัน
“งั้นพี่มาขอคบกับผมทำไม” ที่ถามไม่ใช่เพราะโกรธ ไม่เลยสักนิดที่คิดจะโมโห แต่ที่ถามเพราะจงรักอยากรู้จริงๆ แต่สิ่งที่อยากรู้ก็ไม่มีทางได้รู้ง่ายๆ เมื่อเมฆตอบออกมาเพียงแค่
“ขอโทษนะ”
“พี่ไม่จำเป็นต้องขอโทษผมเลย พี่ไม่ได้ผิดอะไรสักหน่อย พี่อาจแค่สับสน”
“ยังไงก็ต้องขอโทษจริงๆ”
อาจเพราะเสียงที่เริ่มสั่น หรือเพราะหยดน้ำที่รื้นขึ้นมาคลอหน่วยตาใส มันทำให้เมฆระลึกได้ว่าเขาผิดจริงๆ เพราะคำพูดของเพื่อนสนิทที่บอกเล่าเรื่องราวของเด็กคนนี้ให้เขารู้ มันทำให้เขาเกิดความคิดบ้าๆ ขึ้นมาชั่ววูบหนึ่ง โดยลืมนึกถึงว่าหากเป็นตัวเขาเองจะรู้สึกอย่างไร
“พี่ไม่ผิดหรอกครับ ผมไม่ได้โกรธเลย ผมรู้ว่ายังไงตอนนี้พี่ก็คบกับผมไม่ได้หรอก เพราะพี่ยังรักเขาอยู่” เป็นคนพูดเองแท้ๆแต่ก็อดไม่ได้ที่จะรู้สึกเจ็บเสียเอง แต่ถึงอย่างไรเขาก็ต้องพูด เพราะเขาตัดสินใจแล้ว ในเมื่อเมฆรู้ว่าเขาแอบรัก ในเมื่อมันไม่มีอะไรต้องเสีย เขาควรพูดกับชายหนุ่มให้รู้เรื่องกันไปเลย พูดอย่างที่ใจคิดและต้องการ
“แต่ในเมื่อพี่เองก็พูดออกมาแล้ว ผมจะขออะไรพี่สักอย่างได้ไหม”
“อะไร”
“ผมไม่ขอให้พี่คบกับผมหรอก ผมขอแค่ได้ยืนอยู่ใกล้ๆ เวลาที่พี่ไม่มีใคร เวลาแบบนี้ ผมขอรักพี่ได้ไหม ถ้าวันหนึ่งที่เขากลับมา หรือว่าพี่จะไป ผมจะไม่ว่าเลย ไม่เรียกร้องอะไรด้วย แต่ตอนนี้ขอให้ผมอยู่ข้างๆ พี่เถอะนะ”
วันนี้เมื่อเมฆยังไม่ได้รัก จงรักก็ขอแค่ได้มีโอกาสอยู่ข้างๆ อย่างที่ร้องขอ อยู่อย่างไม่ผูกมัด ทว่าก็ตอกย้ำยืนยันตัวตน อย่างน้อยเมฆก็เห็นว่าเขาอยู่ตรงนี้ อย่างน้อยยังได้อยู่ในสายตา เขาหวังว่าอาจมีสักช่วงเวลา ที่เขาจะสามารถทำให้เมฆยิ้มออกมาได้ด้วยตัวของเขาเอง และถ้าหากวันหนึ่งเมฆเกิดรัก อยากจะคบก็ขอให้เป็นเรื่องของอนาคต เพราะถ้าเมฆฝืนคบไปอย่างที่จงใจแต่แรก คนที่เจ็บที่สุดคงหนีไม่พ้นเมฆเอง และจงรักก็ไม่อยากเห็นชายหนุ่มเป็นแบบนั้น
ตั้งแต่สังเกตมา นี่เป็นครั้งแรกที่นัยน์ตาแขกของคนตัวเล็ก เปล่งประกายระยับจับตาเขาที่สุด มันเป็นประกายแห่งความหวังและดูมุ่งมั่นจนเมฆไม่สามารถหักใจปฏิเสธได้ ยิ่งคำพูดที่ฟังดูออกจะทุ่มเทเสียขนาดนั้น คนหน้าดุมีอันต้องยอมแพ้ และพ่ายให้กับความรู้สึกอันยิ่งใหญ่จนน่านับถือของเจ้าตัว ไม่รู้ว่าท้ายที่สุดจะเป็นการตัดสินใจที่ผิดพลาดหรือเปล่า แต่เขาก็ยินยอมเว้นที่ข้างตัวให้จงรักเข้ามายืนใกล้ๆ ในวันที่หัวใจอ่อนแอจนถึงขีดสุด
“ได้สิ”
เสียงกรุ๋งกริ๋งของกระดิ่งที่หน้าร้านดังติดกันต่อเนื่องมาตั้งแต่ช่วงเช้า แม้กระทั่งบ่ายลูกค้าจะซาลงไปบ้างแล้ว ทว่าคนงานของพ่อก็ยังเดินเข้าออกร้านเพื่อช่วยกันขนย้ายลังดอกกล้วยไม้จากสวนดอกไม้ที่เชียงใหม่เข้ามาเก็บในตู้เย็นด้านหลัง เนื่องจากพรุ่งนี้มีออเดอร์รายใหญ่จากลูกพี่ลูกน้องของจงรักซึ่งทำธุรกิจวิวาห์ ที่ร้านจึงวุ่นวายเป็นพิเศษ เจ้าของร้านตัวเล็กหมุนซ้ายหมุนขวาจนเวียนหัว ยุ่งขนาดที่เดินขาแทบขวิดไม่มีเวลานั่งพัก ช่วงนี้ร้านกำลังไปได้ดี จงรักจึงตัดสินใจจ้างพนักงานเพิ่มสองคน เป็นช่างจัดดอกไม้ทั้งช่วยดูแลร้านหนึ่งตำแหน่ง และแมสเซ็นเจอร์คอยส่งดอกไม้อีกหนึ่งตำแหน่ง เพราะเดิมมีอยู่แล้วคนหนึ่ง
ร้านหอมไกลเป็นกิจการที่พ่อกับแม่สร้างขึ้น และช่วยกันดูแลเรื่อยมาจนรุ่นลูก จากที่เคยสั่งดอกไม้จากคนอื่นทั้งหมด ตอนนี้ดอกไม้ส่วนใหญ่มาจากสวนที่พ่อลงทุนลงแรงเอง ถือว่าโชคดีที่บ้านของพ่ออยู่ที่เชียงใหม่ พ่อจึงใช้ที่ดินมรดกของปู่ย่าเป็นแปลงเพาะเลี้ยง
บ้านของจงรักมีด้วยกัน 4 คน ประกอบด้วยพ่อ พี่สาวฝาแฝดสองคนคือจุรีและจิรา สุดท้ายก็จงรักที่เป็นน้องคนสุดท้อง ส่วนแม่ของเขาเสียไปตั้งแต่ยังเล็ก ตอนนี้พ่อดูแลสวนดอกไม้ที่เชียงใหม่อยู่กับพี่จิรา ซึ่งรายนั้นยังครองตัวเป็นสาวโสดไม่สนใจผู้ชายหน้าไหนทั้งนั้น แม้อายุใกล้ย่างเข้าเลขสามอีกแค่ปีเดียว ต่างกับพี่จุรีที่เพิ่งแต่งงานไปกับสามีชาวต่างชาติ ชายหนุ่มผู้สู้อุตส่าห์มาอุดหนุนดอกไม้ตลอดสองปีเพื่อจีบเจ้าของร้านขายดอกไม้ กระทั่งได้เป็นแฟนแล้วแต่งงานกันสมใจ ตอนนี้ก็พาพี่จุรีบินไปลงหลักปักฐานอยู่ที่เยอรมันเป็นการถาวร จงรักเลยไม่ได้กลับไปช่วยงานพ่อที่บ้านเกิดเพราะต้องสานต่อกิจการหน้าร้านที่กรุงเทพแทน
เมื่อคนงานขนดอกไม้จนหมด ก็มีลูกค้าอีกสองถึงสามรายกระทั่งใกล้เวลาปิดร้านจงรักจึงมีเวลาได้นั่งพัก เจ้าตัวหยิบโทรศัพท์ออกมาจากกระเป๋าผ้ากันเปื้อน เช็คดูว่ามีใครโทรเข้ามาหาหรือเปล่า เพราะเวลาเขาทำงานมักไม่ค่อยรู้สึกตัวเวลาที่โทรศัพท์สั่นหรือดังขึ้นมา เช็คดูจนหมดก็เห็นว่ามีเพียงสายของพ่อที่เป็นมิสคอลค้างอยู่ เขารีบกดต่อสายกลับไปหารอครู่เดียวเสียงที่คุ้นเคยก็ลอดออกมา
‘เป็นไงบ้างรัก ที่ร้านเรียบร้อยไหมลูก’
“เรียบร้อยดีครับพ่อ ผมให้เด็กเก็บกล้วยไม้เข้าตู้แช่หมดแล้ว คุมงานเองดอกไม้ของพี่ไอไม่มีช้ำแน่นอน” ลูกชายคนเล็กรายงานด้วยน้ำเสียงเจื้อยแจ้ว
‘อืม ดีๆ ดูแลให้เรียบร้อยนะรัก’ เป็นเรื่องปรกติที่พ่อจะต้องกำชับให้แน่ใจ ทั้งที่ก็รู้อยู่แล้วว่าจงรักนั้นดูแลร้านได้เป็นอย่างดีไม่มีบกพร่อง
“ครับ พ่อไม่ต้องเป็นห่วง แล้วนี่พ่อทำอะไรอยู่ครับ” จงรักรับคำหนักแน่น ก่อนจะถามความเป็นไปของพ่อ
‘พ่อกำลังจะไปดูคนงานย้ายกล้ากุหลาบ คราวนี้ได้มาใหม่ พันธุ์ดีเชียวล่ะ’
“ใช่ Royal Princess ที่พ่อบอกคราวที่แล้วหรือเปล่าครับ” เขาจำได้ลางๆ ว่าพ่อเคยบอกไว้เมื่อครั้งที่คุยกันคราวก่อน
‘อืมนั่นแหละ นี่เกษตรอำเภอก็ฝากคนมาดูงานกับเราด้วยนะ’
“งั้นผมไม่กวนแล้วดีกว่าครับ พ่อไปดูคนงานเถอะ ดูแลตัวเองด้วยนะครับ อย่าเผลอไปยกอะไรหนักๆ เข้าล่ะ เดี๋ยวจะปวดหลังขึ้นมาอีก” จงรักบอกอย่างเป็นห่วง ถึงแม้ว่าพ่อจะไม่ได้มีโรคภัยไข้เจ็บอะไร ด้วยความที่ทำงานในสวนทุกวันก็เหมือนได้ออกกำลังกาย แต่พอแก่ตัวลงกระดูกกระเดี้ยวก็ไม่ค่อยจะดีเท่าไหร่ เคยมีอยู่ช่วงหนึ่งที่ยกกระสอบปุ๋ยจนหลังอักเสบเข้าโรงพยาบาลไปรอบ ตั้งแต่ครั้งนั้นลูกๆ ทุกคนก็พลัดกันคอยเตือนให้พ่อระมัดระวังและดูแลตัวเองมากขึ้น ทั้งหมดนั้นก็เพราะเป็นห่วงจริงๆ
‘อืม เราก็เหมือนกันนะลูก กลับบ้านดีๆ’ พ่อกำชับเป็นครั้งสุดท้าย เมื่อได้ยินลูกชายรับคำก็วางสายไป
“ครับ”
วางสายจากพ่อเรียบร้อยจงรักก็ไล่ดูโทรศัพท์ไปเรื่อย กระทั่งไปหยุดที่เบอร์ของใครบางคน ใครที่ไม่ได้พบหน้ากันมาเกือบสองอาทิตย์ ทว่าตั้งแต่ที่ตกลงกันวันนั้นเขาก็ได้สิทธิ์ในการรับรู้เบอร์ส่วนตัว อีกทั้งยังใจกล้าใช้สิทธิ์นั้นโดยการส่งข้อความไปชวนคุยสรรพเพเหระในโปรแกรมแชทที่ชื่อจะขึ้นมาอัตโนมัติหากว่ามีเบอร์อยู่ จงรักหมั่นส่งข้อความไปทุกวัน เช่นกินข้าวหรือยัง เหนื่อยหรือเปล่า แผลหายดีแล้วใช่ไหม แล้วก็อะไรๆ ไร้สาระอีกหลายอย่าง แต่ก็ไม่กล้าโทรไปคุยสักที ถึงเขาจะกล้าขึ้นมากกว่าเมื่อก่อน แต่ใช่ว่าเขาจะไม่รู้สึกอะไรเลยเสียหน่อย กว่าจะกดส่งข้อความไปแต่ละทีต้องอ่านย้ำแล้วย้ำอีก บางครั้งก็ลบแล้วพิมพ์ใหม่หลายรอบกว่าจะพอใจ หลายครั้งที่มานั่งคิดถึงเหตุการณ์ในวันนั้น จงรักก็ยังนึกทึ่งในตัวเองไม่หาย ไม่รู้ว่ากล้าพูดแบบนั้นไปได้อย่างไร
จงรัก : ถึงบ้านหรือยังครับ
เมฆา : เพิ่งเลิกงาน กำลังจะออกจากออฟฟิศ
จงรัก : เลิกงานช้าจังครับวันนี้
เมฆา : พรุ่งนี้ต้องเสนอโปรเจคเลยยุ่งๆ
จงรัก : เหนื่อยไหมครับ
เมฆา : นิดหน่อย เราล่ะ
จงรัก : ไม่เหนื่อยครับ ^_^
เมฆา : กินข้าวหรือยัง
จงรัก : ยังเลยครับ กำลังจะปิดร้าน
“พี่กลับก่อนนะคะน้องจงรัก” เสียงสดใสของพนักงานคนใหม่ในร้านกล่าวลา ทำให้ตาคู่แขกต้องละจากหน้าจอขึ้นมาหา โดยที่ยังไม่ทันได้อ่านข้อความสุดท้ายที่เมฆส่งมาถาม
“ขอบคุณที่เหนื่อยวันนี้นะครับพี่มิ้น กลับบ้านดีๆ ครับ” เจ้าของร้านตัวเล็กบอกด้วยสีหน้ายิ้มแย้ม มิ้นเป็นสาวร่างเล็กอายุยี่สิบปลายๆ แต่งงานแล้ว ความจริงเธอเป็นแม่บ้านอยู่ดูแลบ้านอย่างเดียว แต่ด้วยความเบื่อหน่าย ผนวกกับมีฝีมือในการจัดดอกมากอย่างหาตัวจับยาก เธอจึงมองหางานทำแก้เบื่อ ประจวบเหมาะพอดีที่รู้จักกับพี่ไอ ลูกพี่ลูกน้องของจงรัก พี่ไอจึงแนะนำให้เธอมาทำงานที่นี่
“ค่ะ น้องจงรักก็กลับบ้านดีๆ นะคะ” เธอยิ้มหวานให้อีกครั้งก่อนออกจากร้านไปขึ้นของรถสามีซึ่งมารออยู่สักพักแล้ว
ไม่ทันที่จะก้มลงไปอ่านบทสนทนาระหว่างตนกับเมฆต่อ โทรศัพท์มือถือของเขาก็สั่นครืนขึ้นมา แล้วชื่อที่ปรากฏอยู่บนหน้าจอก็ทำให้คนตัวเล็กต้องมองอย่างประหลาดใจ ก่อนกดรับสายอย่างรวดเร็ว
“ครับพี่เมฆ”
‘ว่ายังไง เห็นอ่านแล้วแต่ทำไมไม่ตอบ สรุปจะเอายังไง’ เสียงทุ้มเอ่ยถามเรียบๆ
“ห๊ะ? เอาอะไรครับ ผมไม่เข้าใจ” คนถูกถามถึงกับงงเป็นไก่ตาแตก ไม่รู้ว่าเมฆพูดเรื่องอะไรกันแน่
‘อ่าว ก็อ่านแล้วไม่ใช่เหรอ เห็นในไลน์มันขึ้นว่าอ่านแล้วนี่’ คราวนี้เป็นเมฆที่แปลกใจบ้างแล้ว
“เดี๋ยวนะครับ รอแปบนึง” บอกให้รอสักครู่จากนั้นจึงรีบกดดูที่คุยกันค้างไว้ เพียงแค่ข้อความสั้นๆ มันกลับทำให้จงรักดีใจแล้วยิ้มออกมาจนเต็มแก้ม ก่อนกลับไปตอบรับคนที่ถือสาย
เมฆา : งั้นไปกินข้าวด้วยกันไหม
“ไปครับ!” จงรักรีบตอบทันทีราวกลับกลัวว่าคนปลายสายคิดเปลี่ยนใจ
‘งั้นรอที่ร้าน เดี๋ยวเข้าไปรับ’
“ครับ” ตอบรับแข็งขัน จากนั้นจึงวางสายไป
มือบางกุมโทรศัพท์แนบอกแน่น ใบหน้าเปื้อนยิ้ม ดวงตาคมหวานมีแววดีใจอย่างไม่คิดปิดบัง ไม่นึกเลยว่าฝ่ายที่โทรมาก่อนจะเป็นเมฆา แม้จะดูเป็นเรื่องที่คล้ายกับไม่ได้ตั้งใจก็ตามที กระนั้นจงรักก็ยังดีใจเพราะอีกคนเอ่ยปากชวนเขาไปกินข้าวด้วยกัน แบบนี้ค่อยดูเหมือนจะเข้าใกล้กันจริงๆ ขึ้นมาอีกหน่อย
จงรักลุกจากเก้าอีก ถอดผ้ากันเปื้อนออกไปแขวนไว้ในตู้ด้านหลังแล้วหยิบเสื้อคลุมสีดำมาสวมทับเสื้อยืดลายกราฟฟิกที่ใส่อยู่ จากนั้นก็เดินไปเช็คอุณภูมิตู้เย็นอีกครั้งพลางฮัมเพลงอย่างอารมณ์ดี กระทั่งตรวจทุกอย่างในร้านเป็นที่เรียบร้อย ชายหนุ่มร่างเล็กจึงล็อคร้านแล้วพาตัวเองมานั่งที่เก้าอี้ไม้ใต้ต้นกาสะลองหน้าร้าน เพื่อรอให้เมฆามารับตามที่เพิ่งนัดกัน
เมื่อรถญี่ปุ่นใหม่เอี่ยมสีขาวสะอาดตาแล่นเข้ามาจอดเทียบที่หน้าร้านหอมไกล เจ้าของร้านตัวเล็กก็กระตุกลุกพรวดราวกับรอคอยอยู่นานแล้ว สองขาพาร่างก้าวไปที่ข้างๆ รถ ประจวบกับคนข้างในหมุนกระจกลงมาพอดี ใบหน้าหล่อคมแบบดุดันพยักหน้าน้อยๆ เป็นสัญญาณบอกว่าให้ขึ้นรถ มือบางจึงเปิดประตูรถแล้วแทรกตัวเข้าไปนั่งบนตำแหน่งข้างคนขับอย่างรู้งาน ครั้นจงรักคาดเข็มขัดนิรภัยเรียบร้อย รถก็เคลื่อนที่ออกไปในทันที
“รอนานไหม” เมฆาเป็นฝ่ายที่เอ่ยขึ้นก่อน
“ไม่นานครับ พอดีผมเช็คดูในร้านก่อนจะปิด ออกมานั่งรอแปบเดียวพี่เมฆก็มา” จงรักตอบไปตามจริง
“อืม แล้วอยากกินอะไรล่ะ”
“แล้วแต่พี่เมฆเลยครับ”
“กินผักได้หรือเปล่า”
“กินได้ครับ”
“อืม” คนหน้าดุตอบรับในลำคอ จากนั้นก็ไม่พูดอะไรอีก แต่กลับนึกไปถึงคนรักเก่าแทน หนึ่งนทีน่ะไม่ชอบกินผัก จะเรียกว่าเข้าขั้นเกลียดเลยก็ได้ล่ะมั้ง ผิดกับเขาที่ชอบผักเอามากๆ ในมื้ออาหารจะต้องมีสีเขียวแซมอยู่ตลอด แต่ตอนคบกับเด็กคนนั้นเขาก็พลอยไม่ค่อยได้กินมันไปด้วย พอนึกถึงตรงนี้เมฆาก็รู้ตัว เขาเผลอคิดถึงหนึ่งนทีอีกแล้ว
“ปวดหัวหรือเปล่าครับ” เสียงของจงรักดังขึ้น ฉุดความคิดฟุ้งซ่านทั้งหมดให้กลับมาอยู่ที่พวงมาลัยรถอีกครั้ง คนหน้าดุหันกลับมามองแวบหนึ่งจึงพบแววตาเป็นห่วงของคนข้างๆ
“เปล่านี่”
“งั้นเหรอครับ เห็นพี่ทำคิ้วขมวด สีหน้าไม่ค่อยดี คิดว่าไม่สบายตรงไหน”
“ไม่ได้เป็นอะไรหรอก ขอบใจที่เป็นห่วง”
“ครับ” เมื่อเห็นว่าหนุ่มรุ่นน้องเบือนหน้าเสมองไปข้างทางเพื่อกลบเกลื่อนริ้วแดงที่ข้างแก้ม เมฆาจึงชัดหน้ากลับมามองตรงแล้วตั้งใจขับรถต่อไป
เป็นที่รู้กันว่าช่วงหัวค่ำของวันศุกร์ถนนในกรุงเทพมหานครจะแน่นขนัดไปด้วยรถรามากมายกว่าปรกติ มีทั้งที่เลิกงานกลับบ้านและทยอยออกต่างจังหวัด จึงทำให้กว่าจงรักกับเมฆจะหลุดจากวงโคจรอันแสนน่าเบื่อก็ปาเข้าไปเกือบสามทุ่ม ทั้งที่ใช้เวลาในรถนานเป็นชั่วโมง แต่ทั้งคู่ก็คุยกันแทบนับคำได้ สำหรับคนตัวเล็กเขาไม่ได้รู้สึกอึดอัดอีกแล้ว หากแต่กลับรู้สึกประหม่าเสียแทน นั่งคิดๆ เรียบเรียงในหัวว่าจะพูดอะไรดี ชวนคุยเรื่องนี้ดีไหม กว่าจะรู้ตัวอีกทีก็ถึงที่หมายเสียแล้ว
ร้านที่เมฆเลือกเป็นร้านอาหารเวียดนามซึ่งตั้งอยู่ในซอยค่อนข้างลึก หากไม่คุ้นเคยคงหาไม่เจอเป็นแน่ ตัวร้านเป็นอาคารพาณิชย์สามชั้น โดยใช้ชั้นล่างเป็นร้านอาหารเพียงชั้นเดียว ภายในตกแต่งอย่างร้านอาหารทั่วไปที่บนโต๊ะจะมีเหยือกน้ำกับกล่องช้อนส้อมวางอยู่ ชุดโต๊ะเก้าอี้เป็นไม้ทั้งหมด ผนังมีเมนูแผ่นใหญ่ยักษ์ติดอยู่ พัดลมติดไว้ตรงเพดาน เว้นระยะพอเหมาะเท่าๆ กัน ตัวร้านถูกระบายด้วยสีขาวนวลดูไม่แสบตาเกินไป
เมฆเดินนำจงรักเข้าไปเลือกโต๊ะที่ตรงกับพัดลมมากที่สุดตามวิสัยคนขี้ร้อน ก่อนคุณป้าวัยกลางคนจะเข้ามารับออเดอร์พร้อมกับเสิร์ฟแก้วน้ำแข็งเปล่ามาให้ รักนั่งมองเมฆสั่งไปสามสี่เมนูดูท่าทางคุ้นเคยคงเป็นเพราะมากินบ่อย รอไม่นานอาหารก็มาทยอยมาวางบนโต๊ะ ทั้งกุ้งพันอ้อย ปอเปี๊ยะสดไส้หมูกับใบชะพลู แหนมเนือง และเฝอไก่ อาหารทุกอย่างดูน่ากินไปหมด ผักแกล้มก็สดฉ่ำชวนน้ำลายสอ
ทั้งคู่ลงมือกินเงียบๆ โดยที่แลมองกันเป็นระยะ จงรักตักเฝอไก่แบ่งใส่ถ้วยคนละครึ่ง ก่อนจะเริ่มห่อแหนมเนือง ในขณะที่เมฆตักกุ้งพันอ้อยขึ้นมากินก่อนเป็นอย่างแรก พอกินเสร็จแหนมเนืองห่อผักกับเครื่องเคียงเรียบร้อยก็ถูกวางลงในจาน
“ทำกินเถอะ ไม่ต้องทำให้พี่หรอกจงรัก”
“ไม่เป็นไรครับ ผมอยากทำ” คนถูกห้ามปฏิเสธออกมาพร้อมกับรอยยิ้มบางๆ เมฆมองนิ่งครู่หนึ่งก็ไม่ได้ห้ามอะไรอีก รู้สึกไม่เคยชินเท่าไหร่กับการที่มีคนคอยทำนั่นทำนี่ให้ เพราะหากเป็นแต่ก่อน หน้าที่เหล่านี้คงเป็นเขามากกว่า
ค่อยๆ กินกันไป คุยกันไปเรื่อยๆ ไม่เร่งรีบ พออยู่ในอิริยาบถที่ผ่อนคลาย จงรักก็ลดอาการประหม่าลง กล้าซักถามเป็นเจ้าหนูจำไมเหมือนตอนที่คุยผ่านไลน์ทุกครั้ง
“เสาร์นี้ไปเตะบอลกับพวกเฮียวินไหมครับ” จงรักรู้มาว่าเมฆทำงานในวันเสาร์ด้วย จึงไม่แน่ใจว่าเมฆจะไปเตะบอลด้วยหรือเปล่า
แต่ก่อนพวกรุ่นพี่ในคณะและต่างคณะอย่างเมฆ มักจะนัดกันเตะบอลที่สนามของมหาวิทยาลัยทุกเย็นเพราะหลายคนก็เล่นให้ทีมลีกมหาลัย โดยมีน้องๆ เข้ามาแจมด้วยบ้างเช่นจงรัก เมื่อจบออกมาทุกคนจึงทำสัญญาปากเปล่าว่าจะเตะบอลด้วยกันอีก โดยนัดมีทุกเย็นวันเสาร์ จากนั้นก็ไปเช่าสนามเอกชนซึ่งอยู่ใกล้ๆ กับมหาวิทยาลัย ใครว่างก็มาเจอกันใครไม่ว่างก็มาครั้งหน้า จงรักจะไปตามนัดทุกครั้งเพราะเขาชอบเล่นฟุตบอล แม้จะเป็นคนตัวเล็กแต่ก็ไม่ใช่อุปสรรค มิหนำซ้ำยังถูกวินที่เป็นตัวตั้งตัวตีลากไปเป็นประจำหากว่าเขาอิดออด ทว่าก็ไม่บ่อยที่จะได้เจอกับเมฆ เวลาเจอก็มักมีหนึ่งนทีนั่งถือผ้าเย็นรอที่ข้างสนามให้บาดตาเล่นทุกครั้ง
“น่าจะไป แล้วนายล่ะไปไหม”
“ไปครับ เฮียแกโทรมานัดตั้งแต่วันอังคาร กลัวว่าผมจะเบี้ยว คงเห็นช่วงนี้ที่ร้านยุ่งๆ”
“วันเสาร์ร้านปิดกี่โมง ให้แวะไปรับไหม”
“ปิดห้าโมงเย็น แต่ไม่ต้องก็ได้ครับ ผมไปเองได้ รบกวนพี่เปล่าๆ”
“ความจริงไม่ได้ลำบากหรอก แต่ก็ตามใจนาย ถ้าจะให้ไปรับก็ไลน์มาบอกแล้วกัน” คนพูดดูเหมือนไม่ได้คิดอะไรหากแต่มันก็ทำให้จงรักหวั่นไหวเสียจนต้องแอบลอบยิ้มกับตะกร้าผักที่เหลือซึ่งวางอยู่ด้านข้าง ก่อนจะหันมารับคำ
“ครับ”
เมื่อทานอาหารกันจนอิ่มหนำสำราญดีแล้ว เมฆก็พาจงรักกลับ เขาต้องผ่านบ้านของเจ้ารุ่นน้องตัวเล็กก่อน จึงจะถึงบ้านเขาซึ่งมีปลายทางอยู่แถบชานเมือง ในรถเปิดวิทยุฟังเพลงเบาๆ คลอไปกับเสียงเครื่องปรับอากาศและเครื่องยนต์ชวนให้คนอิ่มหนักหนังตาขึ้นมาอย่างไม่อาจห้ามได้ ทว่าขณะที่กำลังเคลิ้มจะหลับแหล่มิหลับแหล่ เสียงทุ้มของคนข้างกายก็ดังขึ้น
“หลับแล้วเหรอ”
“ยังครับ” จงรักตอบเสียงคางยานก่อนหันไปหา “มีอะไรเหรอครับ”
“เปล่าหรอก แค่คิดว่าใกล้จะถึงแล้วหรือเปล่า จากตรงนี้ถึงคอนโดนายพี่เข้าไปไม่ถูก ไม่แน่ใจว่าซอยไหน” เมื่อได้ยินดังนั้นจงรักจึงหลับไม่ได้อีกเพราะต้องคอยบอกทางกระทั่งถึงที่หมาย คนตัวเล็กปลดเข็มขัดนิรภัยออกจากตัวเมื่อรถจอดสนิทหน้าคอนโด เขารวบกระเป๋ากับเสื้อคลุมไว้ในอ้อมกอด ก่อนจะเอ่ยขอบคุณ
“ขอบคุณสำหรับอาหาร แล้วก็ขอบคุณที่พามาส่ง พี่เมฆขับรถกลับดีๆ นะครับ”
“อืม ฉันก็ขอบใจที่นายไปกินข้าวเป็นเพื่อน”
“ผมต่างหากที่ต้องขอบคุณพี่”
“เอาเถอะ ตามใจนาย” คนตัวโตไหวไหล่ ส่วนคนตัวเล็กก็ยิ้มรับ เมฆไม่ค่อยเข้าใจการแสดงท่าทางดีใจของจงรักเลยสักนิด ทั้งที่สถานะตอนนี้ก็ดูเหมือนรุ่นพี่รุ่นน้องธรรมดา แต่เจ้าตัวกลับดูมีความสุขเสียเต็มประดา จนเขาอดรู้สึกอิจฉาขึ้นมานิดๆ ไม่ได้ ทำไมถึงเป็นคนพอใจอะไรง่ายๆ อย่างนี้ก็ไม่รู้
“จงรัก” จงรักเปิดประตูเตรียมจะลงจากรถ แต่เมฆก็เรียกเอาไว้ก่อน
“ครับ?”
“ถ้ามีอะไร จะโทรมาก็ได้นะ ไม่ต้องส่งมาแต่ข้อความก็ได้” ไม่รู้ทำไมเขาถึงเอ่ยออกมาแบบนั้น หรืออาจเป็นเพราะอยากเห็นปฏิกิริยาของคนตรงหน้ากันแน่นะ อย่างเช่น ดวงตาระยิบระยับนั่นไง
“ได้เหรอครับ” ดูสิตาก็โตอยู่แล้วยังจะเบิกให้โตขึ้นได้อีก
“อืม” เมฆรักคำ พลางระบายยิ้มขำออกมาโดยที่ไม่รู้ตัว คนตัวเล็กนิ่งค้างจังงังไปหลายวินาที ราวกับถูกรอยยิ้มที่แปรเปลี่ยนกระสุนสังหารยิงเข้ากลางอก
“ขะ…ขอบคุณครับพี่เมฆ” เอื้อยเอ่ยออกมาติดๆ ขัดๆ ก่อนจะก้มหัวเป็นการบอกลาแล้วลงมายืนข้างๆ รถ รอส่งคนตัวโตก่อนจะขึ้นคอนโด พอรถจะออกก็พลันนึกบางอย่างขึ้นมาได้ เขาเคาะกระจกใสเร็วๆ คนข้างในจึงเลื่อนกระจกลง
“มีอะไรเหรอ”
“ฝันดีนะครับ” รวบรวมความกล้าบอกไปอย่างนั้นทั้งที่ตอนนี้รู้สึกถึงความร้อนที่ปะทุออกมาจากใบหน้า แต่เมื่อได้เห็นเมฆาพยักหน้ารับพร้อมยิ้มมุมปากน้อยๆ มันก็คุ้มในสิ่งที่ทำไป
รถสีขาวคันนั้นแล่นห่างออกไปไกลแล้ว แต่คนตัวเล็กที่ยืนอยู่ข้างหลังก็ยังหุบยิ้มไม่ได้ เหมือนอะไรๆ มันพลิกผันและเปลี่ยนไปจากชีวิตเดิมๆ ของเขามากเหลือเกิน เขารู้ว่าออกจะดูเห็นแก่ตัวไปสักหน่อย แต่ถ้าขอให้วันข้างหน้าเป็นอย่างนี้ต่อไปเรื่อยๆ คงไม่มากไปใช่ไหม
<><><><><><><><><><><><><><><><><><><><><><><><><><><><><>
มาต่อแล้วค่ะ!!
กว่าจะจบตอนได้ ปาดเหงื่อไปหลายรอบทีเดียว
ตรวจซ้ำไปซ้ำมาหลายรอบ ตรงนั้นไม่ดี ตรงนี้ต้องแก้ ลบแล้วลบอีกมันเลยไม่จบสักที :hao5: :hao5:
ตอนนี้ดูเหมือนจะลงอาทิตย์ละตอน พยายามจะให้เร็วกว่านี้ หรืออย่างน้อยก็ไม่ช้าไปกว่านี้นะคะ
ดีใจที่มีคนอ่านแล้วก็เชียร์จงรักไปด้วยกัน :impress2:
ส่วนเรื่องหนึ่งนทีนั้นเขาเป็นผู้ชายค่ะ คบกับเมฆมา 2 ปี บอกได้แค่นี้ ข้อมูลที่เหลือก็จะค่อยๆ ตามมาเรื่อยๆ ในเรื่อง ยังไงก็ฝากติดตามได้นะคะ เจอกันใหม่ตอนหน้าค่ะ ^___^ :katai5:
pungjungza
[20/7/2557 ,20:41]
เริ่มหัวข้อโดย: mtd ที่ 21-07-2014 00:59:22
ในเมื่อหนึ่งนทียังตามหลอกหลอนพี่เมฆอยู่แบบนี้ :เฮ้อ:
สู้ๆนะน้องจงรัก เอาความน่ารักสดใสของเราเข้าสู้ เฮ้!! :กอด1:
เริ่มหัวข้อโดย: konnarak ที่ 21-07-2014 10:53:46
ปล.หนึ่งนทีไปเเล้วไปลับนะ อย่ากลับมาอีกเลย สงสารจงรัก
เริ่มหัวข้อโดย: IIIA ที่ 21-07-2014 19:53:50
เริ่มหัวข้อโดย: pachth ที่ 21-07-2014 20:15:11
จงรักน่ารักมากเลยอ่าาา
เริ่มหัวข้อโดย: kkmm ที่ 21-07-2014 20:55:33
เริ่มหัวข้อโดย: NOoTuNE ที่ 21-07-2014 21:07:58
กลัวพี่เมฆทำน้องเสียใจจัง
เริ่มหัวข้อโดย: kokoro ที่ 21-07-2014 21:31:40
ดำเนินเรื่องเรื่อยๆแบบนี้ไม่ว่า
แต่อย่ามีดราม่าให้น้องเศร้านะ
อยากให้น้องได้สู้แบบยิ้มๆหน่อย
เริ่มหัวข้อโดย: bulldog17 ที่ 21-07-2014 21:32:09
เริ่มหัวข้อโดย: ceylon ที่ 21-07-2014 22:23:50
เริ่มหัวข้อโดย: dear77 ที่ 21-07-2014 23:13:35
เริ่มหัวข้อโดย: silverspoon ที่ 21-07-2014 23:23:00
เริ่มหัวข้อโดย: B52 ที่ 22-07-2014 00:35:41
เริ่มหัวข้อโดย: meeoldly ที่ 22-07-2014 01:56:29
:bye2: :bye2: :bye2:
เริ่มหัวข้อโดย: _Yammery_ ที่ 22-07-2014 02:58:31
ก็เฮียแกเล่นนึกถึงแฟนเก่าตลอดเวลาแบบนี้ :m15:
อีกนานแค่ไหนนะจงรักถึงจะมีความสุขแล้วได้ครองหัวใจเฮียแกจริงๆ :เฮ้อ:
แต่ก็นะ จะขอเอาใจช่วยจงรักต่อไป พร้อมคอยกรอกหูเฮียแกทุกเมื่อเชื่อวันว่า
จงรัก จงรัก จงรัก จงรัก จงรัก..... :pigha2:
เริ่มหัวข้อโดย: fay 13 ที่ 22-07-2014 05:47:44
เริ่มหัวข้อโดย: myapril ที่ 22-07-2014 07:58:59
จงรักมันไม่ได้ทำอะไรผิด อย่าทำให้นัองมันเจ็บเลย
แค่แอบรักมาห้าปียังน่าสงสารไม่พอเหรอ
เริ่มหัวข้อโดย: PoPuAr ที่ 22-07-2014 14:36:29
ไม่อยากเห็นจงรักต้องเสียใจเลย
ขนาดแค่นี้ก็มีความสุขมากมายแล้ว
เริ่มหัวข้อโดย: aiLime13 ที่ 26-07-2014 14:33:54
ถ้าเมื่อไหร่ที่จะเริ่มรักน้อง ขอให้รู้ว่านี่คือจงรัก ไม่มีหนึ่งนะจ้ะ
ฮือออออออ น้องรักของพี่น่ารักมากกก
ได้แค่นี้ก็เอาใช่มั้ยลูก? โอ้ยยย มากอดที TvT
เริ่มหัวข้อโดย: kkmm ที่ 26-07-2014 15:45:29
เริ่มหัวข้อโดย: myapril ที่ 27-07-2014 19:58:22
เริ่มหัวข้อโดย: BlueCherries ที่ 27-07-2014 20:26:43
ติดตามตอนต่อไป
หนูจงรักน่ารักจัง จุฟๆ :mew1:
เริ่มหัวข้อโดย: ละอองฝน ที่ 28-07-2014 20:16:19
ตอนที่ 3
เจ้าของร้านตัวเล็กก็กำลังง่วนกับการตัดแต่งกิ่งเพื่อจัดช่อลาเวนเดอร์ให้ลูกค้า กลิ่นหอมละมุนตามแบบฉบับของดอกไม้ก้านยาวกลีบเล็กตลบอบอวลไปทั่วทั้งร้าน การจัดดอกไม้ตามสไตล์ที่จงรักชอบมักจะเน้นแบบเรียบง่าย ทว่าดึงเอาความโดดเด่นของดอกไม้ชนิดนั้นออกมามากที่สุด ดังนั้นดอกไม้ที่ใช้เสริมแซมจึงไม่ค่อยมากนัก อย่างลาเวนเดอร์ช่อนี้ เขาก็ใช้แค่ลาเวนเดอร์เพียวๆห่อด้วยกระดาษสาสีน้ำตาลกับป่านฟิลิปปินส์สีเบจ ก่อนจะผูกริบบิ้นสีขาวเป็นโบว์พุ่มในขั้นตอนสุดท้าย ตรวจเช็คความเรียบร้อยด้วยการหมุนดูอีกครั้ง เมื่อเห็นว่าไม่มีอะไรต้องแก้ไขเจ้าของร้านตัวเล็กก็ลุกขึ้นจากโต๊ะแล้วนำดอกไม้ไปให้กับลูกค้าซึ่งรออยู่ตรงโซฟารับรอง
จงรักยิ้มกว้างเมื่อลูกค้าออกจากร้านไปด้วยความพึงพอใจ ตั้งแต่ละครหลังข่าวเรื่องหนึ่งออนแอร์ ดอกไม้สีม่วงเกือบทุกชนิดในร้านก็ได้รับความนิยมเพิ่มมากขึ้น ทั้งลาเวนเดอร์ ไฮเดรนเยีย กล้วยไม้ โดยเฉพาะดอกฟอร์เก็ตมีน็อต ลูกค้ามักจะเข้ามาถามหาเป็นประจำกระทั่งจงรักต้องสั่งเข้ามาเพิ่มทั้งแบบเอาไว้จัดช่อและแบบปลูกลงกระถางเล็กๆ เขาล่ะอยากให้มีละครที่เกี่ยวโยงกับดอกไม้เช่นนี้บ่อยๆจะได้พลอยขายดิบขายดีไปด้วย
“ยิ้มแป้นเชียวนะคะน้องจงรัก มีอะไรดีๆหรือเปล่าเอ่ย”
“ไม่มีอะไรพิเศษหรอกครับ แต่วันนี้ลูกค้าเยอะ เลยอยากยิ้มกว้างๆเท่านั้นเองครับ” เจ้าของร้านหนุ่มว่าพลางยิ้มไม่หุบ
“จริงด้วยสินะ ช่วงนี้ลูกค้าเยอะ ว่าแต่วันนี้เปิดร้านถึงสองทุ่มเลยไหมคะ ไหนๆลูกค้าก็เข้ามาเรื่อยๆแล้วด้วย อีกอย่างเสาร์อาทิตย์นี้สามีพี่ไม่อยู่ ถ้าน้องจงรักเปิดร้านเหมือนทุกวัน พี่จะอยู่ช่วยจนปิดร้านเลยค่ะ” มิ้นเสนอ เพราะเห็นว่าไหนๆลูกค้าก็เข้ามาเรื่อยๆ อีกทั้งเธอกลับบ้านไปตอนนี้ก็คงกลับไปเหงาอยู่คนเดียว สู้อยู่ที่ร้านคุยเล่นกับเจ้าของร้านผู้อัธยาศัยดีดีกว่า
“อืม..วันนี้คงไม่ได้ล่ะครับ ผมนัดเฮียวินไว้”
“เตะบอลเหรอคะ” มิ้นถามอย่างรู้ทัน แม้จะเพิ่งมาทำงานได้ไม่นาน แต่เธอเพิ่งนึกขึ้นได้ว่าทุกเย็นวันเสาร์จงรักจะไปออกกำลังกายกับกลุ่มรุ่นพี่
“ครับ” หนุ่มตัวเล็กพยักหน้ารักอย่างเสียดาย หากไม่มีนัดล่ะก็ เขาคงจะปิดร้านค่ำๆตามคำแนะนำของมิ้น
“เสียดายจัง เอาอย่างนี้ไหมคะ” หญิงสาวถอนหายใจอย่างนึกเสียดาย แต่ฉุดคิดอะไรขึ้นมาบางอย่างจึงเสนอ
“ยังไงครับ” ตากลมหวานมองมิ้นด้วยแววสงสัย
“พี่อยู่เฝ้าร้านต่อให้เอง น้องจงรักก็ไปตามที่นัดกับคุณวินไว้เถอะค่ะ” เธอว่าขณะเก็บเศษกิ่งใบลาเวนเดอร์บนโต๊ะ
“จะดีเหรอครับ” จงรักมีท่าทางลำบากใจ เขาไม่เคยให้มิ้นอยู่เฝ้าร้านคนเดียวมาก่อน จึงอดห่วงไม่ได้ อีกทั้งยังรู้สึกเกรงใจที่หญิงสาวต้องทำงานล่วงเวลา
“ดีสิคะ กลับบ้านไปตอนนี้ก็เหงา น้องจงรักไม่ต้องเป็นห่วงนะ พี่จะปิดร้านให้เรียบร้อย” เธอให้ความมั่นใจ
“ผมเกรงใจจังเลย ต้องให้พี่เฝ้าร้านคนเดียว”
“อย่าคิดมากสิคะ พี่อาสาเองนะ”
“อืม…” ชายหนุ่มกัดริมฝีปากอย่างชั่งใจ ก่อนตอบตกลง “เอาอย่างนั้นก็ได้ครับ แต่ถ้าพี่มิ้นมีปัญหาอะไร รีบโทรหาผมเลยนะครับ ผมจะรีบมาทันที ไม่ต้องเกรงใจด้วยล่ะ” คนน่ารักกำชับจริงจังเสียจนมิ้นยิ้มขำ
“โอเคๆ ตกลงตามนั้นค่ะ”
“ถ้างั้นผมเก็บของเลยนะครับ จะห้าโมงเย็นแล้ว” พอรู้ตัวอีกทีก็ได้เวลาเสียแล้ว จงรักยื่นกุญแจร้านกับกุญแจเครื่องคิดเงินให้กับมิ้น จากนั้นจึงเดินไปเปลี่ยนเสื้อผ้าด้านหลังร้าน
งานยุ่งก็จริงอยู่ แต่ปฏิเสธไม่ได้เลยว่าตลอดทั้งวันจงรักเพียรหยิบโทรศัพท์มือถือขึ้นมาบ่อยครั้ง ไม่ได้รอข้อความจากใคร ไม่ได้รอให้ใครโทรมา แต่กำลังตัดสินใจว่าควรโทรไปหาเมฆาดีหรือไม่ รู้ว่าควรเลิกกลัว เลิกอาย ควรจะรุกให้มากกว่านี้ ในเมื่อเมฆาเองก็เปิดโอกาสให้โทรหาได้ ทว่ามันยากมากที่จะข่มความขวยเขินและประหม่าซึ่งต้องเกิดขึ้นทุกครั้งเมื่อได้ยินเสียงทุ้มๆนั่น
“พี่เมฆบอกให้โทรหาได้ จะกลัวอะไรวะจงรัก” ปลอบใจตัวเองอีกครั้งก่อนตัดสินใจกดโทรออก
ระหว่างรอให้ฝ่ายตรงข้ามรับสาย คนตัวเล็กก็เดินวนไปวนมาอยู่หน้าตู้ล็อคเกอร์ราวหนูติดจั่น ทว่าพอได้ยินเสียงของเมฆาเท่านั้น ปลายเท้ากลับหยุดนิ่ง สมาธิทั้งหมดกูกรวมไปที่เสียงทุ้มๆทันที
“ว่าไงจงรัก”
“เอ่อ..พี่เมฆ เลิกงานหรือยังครับ”
“เลิกแล้ว มีอะไรหรือเปล่า” เสียงของเมฆายังเรียบๆเหมือนเก่าเวลาที่พูดโต้ตอบ แต่จงรักก็ยังไม่ค่อยชินเท่าไหร่ ซ้ำเขาเป็นฝ่ายโทรหาก่อนด้วย คนตัวเล็กสูดหายใจลึกๆก่อนเอ่ยจุดประสงค์ที่ตัวเองโทรมา
“พี่เมฆอยู่ไหนครับ ยังอยู่ออฟฟิศหรือเปล่า”
“กำลังขับรถไปที่สนามน่ะ”
“อ่า…อย่างนั้นเหรอครับ” ตอนแรกไม่คิดว่าจะรบกวนให้ชายหนุ่มมารับอย่างที่ปฏิเสธไปในคืนนั้น ทว่ามาคิดอีกทีเขาว่าคงดีเหมือนกันหากวานให้เมฆมารับแล้วจะได้อยู่ด้วยกันนานขึ้นอีกหน่อย แต่มันคงไม่ทันแล้ว
“อยู่ที่ร้านเหรอ”
“ครับ”
“ให้ไปรับไหม”
“ได้เหรอครับ!” เพราะดีใจเกินไปหน่อยจึงเผลอทำเสียงกระตือรือร้นเกินเหตุ
“ได้สิ อยู่ไม่ไกลจากร้านนายเท่าไหร่หรอก”
“งั้นรบกวนด้วยครับ”
“รอหน้าร้านแล้วกัน อีกไม่เกินสิบนาที”
“ครับ”
พอวางสายจงรักก็หันไปเคาะหัวกับตู้ล็อกเกอร์เบาๆสองครั้ง ก่อนยิ้มกว้างเสียจนโหนกแก้มนูนสูง รู้ว่ามันบ้าที่ดีใจจนออกนอกหน้าขนาดนี้ แต่ข้างในมันพองฟูขึ้นมาจนไม่รู้จะระบายออกอย่างไรแล้ว เรียกไม่ได้ว่าสมหวังในความรักหรอก แต่ที่เป็นอยู่ตอนนี้มันดีกว่าเมื่อก่อน ดีกว่าราวกับว่าฝันอยู่อย่างนั้นแหละ
หนุ่มร่างเล็กยืนยิ้มอยู่ครู่หนึ่งจึงได้สติ เขาลืมไปเลยว่าต้องรีบเก็บของ มายืนเพ้ออยู่นานไม่ได้ เนื่องจากเมื่อกี้พี่เมฆว่าจะมาถึงภายในไม่เกินสิบนาที คิดได้ดังนั้นจงรักก็รีบเปลี่ยนเป็นชุดนักบอลทีมโปรด แล้วเดินไปหยิบผ้าขนหนู ผ้าเย็น รวมถึงน้ำและเกลือแร่ในตู้เย็นใส่กระเป๋าที่เตรียมมาจากคอนโดเมื่อเช้า ในนั้นยังมีรองเท้าสตั๊ดและชุดใหม่เอาไว้เปลี่ยนตอนเล่นกีฬาเสร็จ เก็บของเรียบร้อยก็แบกกระเป๋าออกมา ยังไม่ลืมสั่งให้คนดูแลร้านแทนวันนี้จดบัญชีคร่าวๆเอาไว้ เพราะวันอาทิตย์ร้านปิด กว่าจะมาทำงานก็วันจันทร์ หากไม่จดอะไรไว้เลยประเดี๋ยวจะหลงลืมบางรายการไปเสียก่อน
ดันประตูร้านเปิดออก มองตรงไปข้างนอก ตากลมหวานก็เห็นรถสีขาวที่เพิ่งนั่งเมื่อวานจอดคอยท่าอยู่แล้ว สองเท้ารีบก้าวกึ่งกระโดดไปบนทางเดินอิฐจนถึงรถอย่างเร็วแล้วเปิดประตูเข้าไปนั่ง แขนสองข้างโอบกอดกระเป๋าเป้อัดสัมภาระไว้แนบอก จากนั้นจึงหันไปเอ่ยขอโทษเสียเบา
“ขอโทษนะครับที่ช้า พี่เมฆมารอนานหรือยังครับ” คนตัวเล็กหน้าม่อยหง่อยลงไปถนัดตา รู้สึกผิดจนคนมองอนุมานว่าท่าทางเช่นนี้ทำให้จงรักดูตัวเล็กลงไปอีก
“เพิ่งมา พอจอดรถ นายก็ออกมาจากร้านพอดี ไม่ได้รอนานอะไรหรอก” เมฆว่าเรียบๆ ตาหวานช้อนมองคนตัวสูงครู่หนึ่งแล้วระบายลมหายใจออกมาเบาๆ
“งั้นเหรอครับ”
เมฆาไม่ได้ต่อความยาวอะไรอีก เขาขับรถออกจากหน้าร้านหอมไกล มุ่งไปยังสนามที่นัดกับเพื่อนๆไว้ บรรยากาศในรถยังคงกระอักกระอ่วนเช่นเดียวกับเมื่อวานตอนมารับจงรักไปร้านอาหาร ทว่าเมื่อมือหนาเอื้อมไปกดเปิดวิทยุให้เพลงบรรเลงขึ้นท่ามกลางความเงียบ รุ่นน้องตัวเล็กจึงเริ่มผ่อนคลายลง หลังเกร็งเหยียดตรงเอนพิงกับเบาะนิ่ม ดวงตากลมหวานแลมองออกไปนอกกระจก เมื่อเจอเพลงถูกใจริมฝีปากบางก็ขยับเบาๆ ผู้มีหน้าที่เป็นสารถียิ้มบางแวบหนึ่งเมื่อเหลือบไปเห็นแล้วจึงปั้นหน้าเรียบเช่นเดิม
เมฆากับจงรักมาถึงสนามตอนหกโมง สมาชิกกว่าครึ่งทยอยมาถึงกันแล้ว วินเองก็เช่นกัน ทันทีที่เห็นเพื่อนรักกับน้องคนสนิทเดินเข้ามาด้วยกัน ตาตี่อย่างลูกจีนก็ยิ่งหรี่เล็กลงแล้วมองอย่างล้อเลียน คราแรกมองไม่เห็นรุ่นน้องตัวเล็กก็ไม่ได้รู้สึกอะไร แต่พอเดินเข้ามาใกล้จงรักจึงสังเกตเห็นสายตาของวินชัดเจน และยิ่งทำตัวไม่ถูกขึ้นมาทันทีที่วินเอ่ยถาม
“มาด้วยกันเหรอ”
“อืม” เมฆพยักหน้ารับ มือหนาทิ้งกระเป๋าวางข้างเพื่อนแล้วทรุดตัวลงนั่งถัดออกไปหน่อย
“แล้ว….มาด้วยกันได้ไงวะ” คราวนี้วินหันไปหาไอ้ตัวเล็กที่ยืนเก้ๆกังๆไม่ยอมนั่งสักที
“อ๋อ…เอ่อ..”
“กูไปรับจงรักมาจากร้าน” เป็นเพื่อนตัวสูงที่นั่งหน้าดุอยู่ข้างๆวินที่เป็นคนตอบแทน
“อ๋อเหรอ” วินพยักหน้ารับรู้ แต่สีหน้าและน้ำเสียงนั้นทำเอาจงรักมองหาวิธีหลบเลี่ยง
“ผะ..ผมไปเปลี่ยนชุดในห้องน้ำก่อนนะเฮีย เดี๋ยวมา” ว่าจบ ไอ้ตัวเล็กก็วิ่งหางจุกตูดหายไปทางห้องน้ำ วินหัวเราะออกมาดังๆอย่างกลั้นไม่อยู่ จะไม่ให้หัวเราะอย่างไรไหว ก็ไอ้น้องรหัสของเขามันสวมชุดนักบอลสีน้ำเงินเข้มมาเต็มยศ ขาดแค่ถุงเท้าและรองเท้าเท่านั้น แต่เมื่อกี้มันอายจนลืมดูตัวเองไปเลย จงรักเด็กโก๊ะเอ้ย!
“แล้วนี่ยังไง สารภาพมาเลย อยู่ๆทำไมไปรับกันมาได้” วินเปลี่ยนเป้าหมายไปหาเพื่อนสนิทของตัวเองที่กำลังใส่ถุงเท้าคู่ยาวอยู่
“ก็ไม่ทำไม”
วินมองเพื่อนแสร้งทำไม่รู้ไม่ชี้อย่างนึกหมั่นไส้ อันที่จริงก็ไม่ได้อยากรู้หรอกนะ แต่ไอ้พ่อสื่อจำเป็นอย่างเขาต้องติดตามผลเสียหน่อย เพราะตั้งแต่วันที่ไปรับจากโรงพยาบาลวันนั้น วินบอกกับเมฆาว่าจงรักแอบรักมันมาตั้งแต่เป็นเฟรชชี่ แถมเชียร์ให้ลองมอบโอกาสให้เด็กดีอย่างจงรักมันหน่อย จากนั้นวินก็ไม่รู้ข่าวคราวอะไรอีกเลย โทรไปหาไอ้เด็กน้อยทีไรมันก็ไม่พูดถึง เขาจึงไม่แน่ใจ เกือบตัดใจเพราะคิดว่าเมฆาไม่น่าจะทำตามที่เขาบอก ทว่าพอเห็นสองคนมาด้วยกันในวันนี้ความอยากรู้อยากเห็นก็ทะลักออกมาจนนั่งไม่ติดเก้าอี้ จะบอกว่าเขาขี้เสือกก็ได้ แต่คนมันอยากรู้จริงๆนี่หว่า
“บอกกูมาเลยไอ้เมฆ อย่าทำเป็นบอกว่าไม่มีอะไร กูไม่เชื่อหรอก”
“ก็ไม่มีอะไรจริงๆ เห็นว่าต้องมาที่เดียวกัน ก็ไปรับ แปลกหรือไง” คนหน้าดุหันมามองหน้าวินแล้วย้อนถาม
“แปลกสิวะ! ถ้าเป็นเมื่อก่อนมึงเคยไปรับมันมาด้วยกันไหมล่ะ” วินตอกกลับ เขาเริ่มหัวเสียนิดๆเสียแล้วเพราะน้ำเสียงยียวนของเมฆา
“ไม่เคย” เมฆยอมรับตรงๆ
“ก็ใช่ไง! ขนาดคุยมึงสองคนยังไม่ค่อยจะคุยกันเลย แล้วตั้งแต่ที่กูบอกว่าจงรักมันชอบมึงวันนั้นน่ะ มึงก็มาด้วยกันวันนี้ แล้วอย่างนี้จะบอกไม่มีอะไรได้ไง” วินหอบนิดๆเพราะใส่อารมณ์มากไปหน่อย แถมพูดเร็วๆติดกันยาวพรืดอีกต่างหาก กระนั้นเขาก็ขยับเข้าไปใกล้เมฆแล้วถามอย่างมีความหวัง “คบกันแล้วเหรอวะ”
“เปล่า”
“ทำไมล่ะ กูบอกแล้วไง จงรักมันดีนะเว้ย ให้โอกาสมันหน่อยสิวะ” วินว่าอย่างขัดใจ
“กูขอคบอย่างที่มึงแนะแล้ว แต่เขาปฏิเสธเอง” เมฆบอกตามจริง
“ห๊ะ!! จริงดิ?” วินถามอย่างไม่เชื่อหู
“กูจะโกหกมึงทำไม” เมฆลุกขึ้นตั้งใจว่าจะไปเปลี่ยนชุด แต่ถูกวินฉุดให้นั่งลงที่เดิมเสียก่อน
“เดี๋ยว! อย่าเพิ่งไป”
“อะไรอีกล่ะ”
“เล่ามาก่อน มันยังไง ทำไมน้องมันไม่โอเคกับมึงวะ” วินรู้อยู่ว่าจงรักรักเมฆแค่ไหน แต่ไม่เข้าใจว่าเพราะเหตุใดรุ่นน้องของเขาถึงปฏิเสธ
“จงรักรู้ว่ากูยังรักหนึ่งอยู่ เขาว่ากูไม่พร้อมจะเป็นแฟนกับเขา ซึ่งมันก็จริง ถ้าคบกันแล้วกูไม่ได้รัก มึงไม่สงสารน้องมึงหรือไง” คิ้วเข้มที่พาดเฉียงอยู่บนสีหน้าจริงจังขมวดน้อยๆ
วินสลดลงเมื่อฉุดคิดในสิ่งที่เพื่อนบอก เขาลืมนึกถึงจุดนี้ไปเลย ลืมนึกไปว่าไม่ใช่เรื่องง่ายที่เมฆาจะเลิกรักหนึ่งนทีในเวลารวดเร็วเช่นนี้ และถ้าเกิดจงรักตอบตกลงคบกับเมฆขึ้นมาจริงๆ คนที่เสียใจที่สุดก็คงเป็นเด็กนั่นเอง และเขาก็คงรู้สึกผิดมากๆเป็นแน่ ทั้งคู่จมอยู่ในความเงียบชั่วครู่แล้ววินก็เป็นฝ่ายส่งเสียงขึ้นก่อน
“แล้วตอนนี้ล่ะ ที่มาด้วยกัน ไปรับกัน แต่ไม่ได้คบกัน มึงอธิบายให้กูฟังหน่อยสิ ว่ามันเกิดอะไรขึ้น”
“จงรักขออยู่ข้างกู”
“หมายความว่าไง”
“กูบอกไม่ถูกว่าหมายความว่าไง รู้แค่ว่าอยู่ข้างๆโดยที่ไม่ได้คบน่ะ เหมือนเพื่อนล่ะมั้ง”
“เพื่อนแก้เหงาของมึงตอนที่ไม่มีหนึ่งน่ะเหรอ”
“……..” เมฆเงียบไม่เอ่ยตอบอะไรกลับไป คราวนี้เงียบกันไปอีกครู่วินก็เอ่ยขึ้นก่อนอีก
“แล้วแฟนใหม่หนึ่งมันมาหาเรื่องอะไรมึงอีกหรือเปล่า”
“ไม่” แววตาสีสนิมแข็งกร้าวขึ้นนิดเมื่อเอ่ยถึงชายคนนั้น
“ถึงมันจะมีอิทธิพลยังไง แต่มาทำร้ายร่างกายมึงขนาดนั้น มึงน่าจะฟ้องเอาเรื่องสักหน่อยนะ เอาให้ขายหน้าไปเลย” วินแนะนำผสมกับอารมณ์โกรธแค้นแทนเพื่อน
มีอย่างที่ไหน แย่งแฟนเพื่อนเขาไปแล้วยังพาพวกมารุมกระทืบเพื่อนเขาอีก ไอ้คนอย่างนั้นมันเลวไร้ที่ติจริงๆ คิดว่าตัวเองมีหน้ามีตาทางสังคม ทั้งยังเป็นผู้มีอิทธิพลถึงคิดจะมารังแกคนธรรมดาอย่างพวกเขาได้
“ช่างมันเถอะ ไม่อยากให้หนึ่งลำบากใจ แต่ถ้ามีครั้งต่อไปมึงไม่ต้องกลัว กูเองก็คน ความอดทนมีจำกัด คงไม่คิดจะทนเหมือนกัน”
“เออ ตามใจมึง หนึ่งมันจะรู้ไหมว่ามึงรักมันมากขนาดไหน กล้ามากที่ทิ้งมึงไป โง่ชะมัด” วินบริภาษออกมาตามแรงอารมณ์ เมฆไม่ได้ว่าอะไร เขาไม่อาจห้ามความคิดของเพื่อนได้ คนตัวสูงลุกขึ้นยืนตั้งใจจะไปเปลี่ยนชุดเพราะเห็นคนตัวเล็กกำลังเดินกลับมาจากห้องน้ำแล้ว
“เมฆ” วินเรียกเมฆาไว้อีกครั้ง
“อะไรอีก”
“กับจงรัก มึงลองเปิดใจให้มันดูนะ แล้วมึงจะรู้ว่าน้องมันจริงใจกับมึงจริงๆ”
“……” ตาเข้มจ้องมองร่างเล็กที่เดินมาหยุดข้างสนาม จ้องมองอยู่เช่นนั้นไม่นานจึงละสายตาแล้วหันมาตอบเพื่อน “อืม จะลองดู”
เมื่อความมืดโปรยตัวแทนที่แสงอาทิตย์ เจ้าหน้าที่ดูแลสนามก็เปิดไฟสปอร์ตไลท์ให้ความสว่าง มองจากมุมสูงภาพนักบอลมือสมัครเล่นวิ่งกระจายตัวเต็มทั้งสองสนาม ชายหนุ่มร่างเล็กที่ลงเล่นตั้งแต่เกมแรกตอนนี้ขอตัวนั่งพักอยู่ข้างสนามด้วยสภาพเหนื่อยหอบ ผ้าเย็นผืนเล็กถูกควักออกมาคลี่แล้วโปะไว้บนหัว ด้วยความที่เป็นคนผิวขาวเวลาเหนื่อยจัดผิวจึงเปลี่ยนเป็นสีแดงเรื่อตลอดทั้งลำคอและใบหน้า คว้าเอาขวดน้ำเย็นมาเปิดแล้วล้างหน้าล้างเหงื่อก่อนดื่มเข้าไปหลายอึกจึงปิดไว้เช่นเดิม จากนั้นหยิบผ้าขนหนูสีน้ำเงินเข้มในกระเป๋าออกมาเช็ดหน้าเป็นขั้นตอนสุดท้ายก็อันเสร็จพิธี
ร่างเล็กนั่งแผ่บนพื้นหญ้าเทียมอย่างหมดรูป ดวงตาคมหวานก็สอดส่ายมองเกมที่กำลังดำเนินอยู่ไปทั่วสนาม ก่อนเคลื่อนไปหยุดมองคนที่แอบชอบมาแรมปี เมฆาเป็นคนตัวสูงใหญ่แต่เคลื่อนไหวได้รวดเร็ว ซ้ำยังเป็นตัวทำแต้มให้ทีมได้บ่อยครั้ง เวลาอยู่ในสนามเขาจึงโดดเด่นมากกว่าใคร
เช่นตอนนี้ ร่างสูงได้บอลจากเพื่อนร่วมทีม เขาเลี้ยงบอลหลบหลีกฝ่ายตรงข้ามฝ่าไปจนถึงหน้าประตูชัย จงรักคิดว่าอย่างไรเสียลูกนี้คงหวังแต้มได้แน่นนอน ทว่าจังหวะที่กำลังจะยิง เพื่อนอีกทีมก็สไลด์เข้ามาสกัดบอล ส้นปุ่มปั่มของรองเท้าสตั๊ดกระแทกเข้าที่ตาตุ่มของเมฆาอย่างแรง ร่างสูงใหญ่ล้มลงบนพื้นสนามทันที ทั้งสนามหยุดนิ่งไปชั่วอึดใจ ร่างสูงพยายามลุกแต่ลุกไม่ขึ้น ร้อนถึงเพื่อนต้องเข้าไปช่วยประคอง
แว่วได้ยินเสียงของคนเจ็บบอกคู่กรณีว่าไม่เป็นอะไรมากเมื่ออีกฝ่ายขอโทษ จากนั้นจึงหันไปทำสัญญาณให้เล่นกันต่อไป จงรักลุกขึ้นโดยอัตโนมัติแล้ววิ่งเข้าไปช่วยพยุงในสนาม หิ้วปีกข้างหนึ่งส่วนอีกข้างก็เป็นพี่โมกรุ่นพี่อีกคนในทีม เมื่อพาคนเจ็บมานั่งพักที่ข้างสนาม โมกก็เดินไปเอากล่องปฐมพยาบาลมาให้ ระหว่างนั้นคนตัวเล็กจึงนั่งขัดสมาธิลงตรงหน้าร่างสูงใหญ่ แล้วช่วยถอดรองเท้าและถุงเท้าออกให้ ข้อเท้าของเมฆาบวมเป่งขึ้นมาอย่างรวดเร็วเพราะกระแทกรุนแรง มือเล็กประคองเท้าวางบนตักอย่างเบามือ ก่อนเงยหน้าขึ้นพูดกับคนเจ็บ
“เริ่มบวมขึ้นมาแล้ว”
“ไม่เป็นไร ไม่เจ็บเท่าไหร่หรอก” เพราะแววตาสั่นระริกของจงรักทำให้เมฆาต้องพูดอะไรสักอย่างเป็นการปลอบใจโดยที่ไม่รู้ตัว แต่ถึงจะได้ยินอย่างนั้น จงรักก็ไม่ปักใจเชื่อ ดูจากรอยระบมแล้ว เขาว่ามันต้องเจ็บมากแน่ๆ
“อดทนหน่อยนะครับ”
“อืม”
หลังจากได้กล่องปฐมพยาบาลพร้อมถุงประคบเย็นจากโมกเรียบร้อย จงรักก็เร่งประคบเท้าให้เมฆาทันที กระทั่งผ่านไปสักพักมือเล็กก็ควานหาหลอดยาในกล่องพยาบาล เมื่อทายานวดกลิ่นฉุนรอบๆบริเวณบวมเต่งมือเล็กก็ลงแรงนวดเบาๆเพื่อคลายกล้ามเนื้อและช่วยให้ยาซึมเข้าผิวหนังได้เร็วขึ้นไปด้วย
ในระหว่างที่จงรักสาละวนกับอาการบาดเจ็บ สายตาคมดุอันเป็นเอกลักษณ์ประจำตัวของคนเจ็บก็ทอดนิ่งที่ชายหนุ่มรุ่นน้องอย่างพิจารณา จงรักเป็นคนไม่สูงนัก อาจเรียกได้ว่าตัวเล็กกว่ามาตรฐานชายไทยทั่วไป หากแต่รูปร่างก็ไม่ได้บอบบางน่าทะนุถนอมเหมือนผู้หญิง แขน ขา หน้าท้องที่เห็นรำไรใต้เสื้อกีฬาเปียกแนบเนื้อก็บ่งชัดว่าเจ้าตัวมีกล้ามเนื้อเช่นคนชอบออกกำลัง จะว่าหน้าหวานก็ไม่เหมาะเสียทีเดียว ถึงดวงหน้าจะเป็นวงเล็กแต่ก็สมกับตัว แก้มใสสองข้างยุ้ยออกมานิดๆ จมูก ปาก คิ้ว คาง มองอย่างไรก็ดูเหมือนชายหนุ่มคนอื่นทั่วๆไป มีเพียงดวงตาซึ่งคล้ายกับคนมีเชื้อแขกเท่านั้นช่วยขัดให้เครื่องหน้าดูโดดเด่น
ก่อนหน้าทุกครั้งเมื่อเขามองมาที่จงรัก เขาก็รู้สึกเฉยๆไม่ใคร่สะดุดตาเท่าไหร่ ผิดกับ ณ เวลานี้เมื่อเขาได้สังเกตและใส่ใจการกระทำของหนุ่มรุ่นน้องใกล้ๆ เมฆากลับรู้สึกถึงความตั้งใจและความห่วงใยที่เจ้าตัวส่งผ่านมาให้ ยิ่งจ้องลึก ยิ่งเห็นอะไรๆชัดขึ้น
ความปรารถนาดีแม้อยู่ข้างใน ก็หาใช่ไร้คนเห็น หากคิดแง้มเปิดประตูหัวใจมอง แม้วันนี้ไม่รู้สึกลึกซึ้ง ทว่าสักวันหนึ่ง เมฆาคิดว่าเจ้าหนุ่มตัวเล็กที่ขอเพียงแค่ยืนข้างๆหัวใจคนนี้ อาจทลายกำแพงความรู้สึกของเขาเพื่อเข้ามาแทนที่เจ้าของเดิมก็เป็นได้
“เจ็บเหรอครับ” เสียงห้าวของพยาบาลจำเป็นถามเพราะเห็นเมฆานั่งเงียบไม่พูดไม่จา
“นิดหน่อย ไม่เป็นไรมากหรอก”
“ขอโทษนะครับ มือผมหนักไปหน่อย” อันที่จริงจงรักไม่ได้มือหนักเลยสักนิด แรงมือของช่างจัดดอกไม้มีหรือจะหนัก เจ้าตัวระมัดระวังไม่ลงแรงจนดูคล้ายว่าเท้าของชายหนุ่มเปรียบกับกลีบดอกไม้อย่างไรอย่างนั้น แต่เมฆเลือกที่จะไม่พูดหรืออธิบายอะไร เมื่อนวดเสร็จจงรักก็ใช้ผ้ายืดพันแผลให้อีกขั้นสุดท้าย
“เสร็จแล้ว จะกลับเลยไหมครับ”
“คิดว่าคงเป็นอย่างนั้น วันนี้เล่นไม่ไหวแล้วล่ะ”
“งั้นเดี๋ยวผมเก็บของเปลี่ยนเสื้อผ้า แล้วไปบอกเฮียวินก่อนนะครับ จากนั้นเราค่อยกลับกัน”
“เดี๋ยวสิ” ยังไม่ทันทำอะไรเมฆก็เรียกคนตัวเล็กไว้เสียก่อน
“พี่เมฆจะเอาอะไรหรือเปล่าครับ”
“เปล่าหรอก แค่สงสัยน่ะ”
“สงสัย?”
“นายจะกลับกับพี่ด้วยใช่ไหม”
“ก็…ครับ ถ้าพี่เมฆไม่ว่าอะไร ผมจะเป็นคนขับรถให้ เพราะดูท่าพี่คงขับกลับเองไม่ไหว อีกอย่างเฮียวินก็เอารถตัวเองมาด้วย” จงรักบอกเหตุผล เพราะเห็นว่าด้วยขาบวมตุ่ยขนาดนี้ เดินดีๆ ยังลำบาก หากจะให้ขับรถกลับบ้านที่อยู่ไกลตั้งแถบชานเมือง เมฆคงกลับไปไม่ถึงเป็นแน่
“งั้นก็รบกวนด้วยนะ”
“ไม่รบกวนหรอกครับ ผมเต็มใจ” คนตัวเล็กยิ้มอ่อนโยนส่งมาให้ ก่อนรวบกระเป๋าสัมภาระของตัวเองแล้วตรงไปเปลี่ยนเสื้อที่ห้องน้ำทันที
เมฆาทอดสายตามองตามจงรักไป โดยไม่ทันสังเกตเห็นเพื่อนสนิทของตัวเองที่ยืนแอบฟังอยู่ไม่ไกล วินแอบยืนมองอยู่ตรงนี้ตั้งนานแล้ว คราแรกหวังใจว่าจะเข้าไปช่วย แต่เพราะแอบเห็นเมฆาจ้องจงรักตอนที่ปฐมพยาบาลให้ไม่ยอมละสายตา เขาจึงไม่ได้เข้ามาขัด หนุ่มลูกจีนแอบยิ้มกระย่องจนตาหยี เนื่องจากพ่อสื่ออย่างเขาอดรู้สึกใจชื้นขึ้นมาแทนน้องรักไม่ได้
“ถ้าสมหวังคราวนี้ เอ็งต้องเลี้ยงมื้อใหญ่ให้เฮียเลยนะจงรัก”
<><><><><><><><><><><><><><><><><><><><><><><><><><><><><>
เจอกันใหม่ตอนหน้านะคะ ขอบคุณที่ติดตามค่ะ :pig4: :pig4: :pig4:
pungjungza
[28/7/2557 ,16:11]
เริ่มหัวข้อโดย: mtd ที่ 28-07-2014 20:31:10
ขอบคุณพ่อสื่ออย่างเฮียวิน :katai2-1:
เริ่มหัวข้อโดย: ceylon ที่ 28-07-2014 20:31:28
เริ่มหัวข้อโดย: mild-dy ที่ 28-07-2014 20:39:01
เริ่มหัวข้อโดย: IIIA ที่ 28-07-2014 21:22:02
เริ่มหัวข้อโดย: silverspoon ที่ 28-07-2014 22:07:15
เริ่มหัวข้อโดย: ♠DekDoy♠ ที่ 28-07-2014 22:49:44
เริ่มหัวข้อโดย: BlueCherries ที่ 28-07-2014 23:36:57
เฮียวินเอาใจช่วยเชียร์ขนาดนี้แล้วววว ไม่ได้ให้มันรู้ปายยยยยยยย
เริ่มหัวข้อโดย: B52 ที่ 29-07-2014 01:20:04
เริ่มหัวข้อโดย: NOoTuNE ที่ 29-07-2014 05:15:13
คือ จงรักเข้มแข็งมาก บอกเลยย เจ็บนะเว้ยย ขออยู่ข้างกายแต่ในหัวใจเค้ามีเงาของใครอีกคนเสมอ ทำได้ไงอ่ะ
เริ่มหัวข้อโดย: LalaBam ที่ 29-07-2014 05:29:48
แต่อ่านไปก็กลัวว่ามาม่าจะมาเมื่อไร
เริ่มหัวข้อโดย: kapooklook ที่ 29-07-2014 07:31:36
เริ่มหัวข้อโดย: aiLime13 ที่ 29-07-2014 13:40:09
:-[
ดีใจที่พี่เมฆเปิดใจให้น้องอีกทีละนิด
เหมือนเห็นสัญญาณดีๆ มาร่ำไร
แต่ก็นะ.. ตามประสาคนคิดมาอย่างเรา
รู้สึกว่าแฟนใหม่ของหนึ่งนทีจะทำให้แฟนเก่าพี่เมฆวนกลับมายังไงก็ไม่รู้
(นี่ก็คิดไปเรื่อย 555555555555555)
แต่เอนี่เวย์ พี่เมฆอย่าทำให้น้องเสียใจเป็นพอน้าาา
ปล.พี่วินนี่.. มันน่าหาคนมาปราบ กร้ากกกก
เริ่มหัวข้อโดย: PoPuAr ที่ 29-07-2014 21:15:06
และก็ต้องคิดไม่ผิดที่ได้รักน้อง น้องเป็นคนดีมากจริงๆ
อ่านแล้วยิ้มตาม อบอุ่น
เริ่มหัวข้อโดย: konnarak ที่ 29-07-2014 22:38:54
เริ่มหัวข้อโดย: myapril ที่ 06-08-2014 09:55:29
พี่เมฆถ้าลองเปิดใจก้อจะเห็นใช่ไหมล่ะ
ความรักของ จงรัก ^^
เริ่มหัวข้อโดย: YounIn ที่ 07-08-2014 00:33:18
จงรัก .. เหมือนสะกดจิตให้รักเลย จงรัก จงรัก
เริ่มหัวข้อโดย: kkmm ที่ 07-08-2014 00:35:14
เริ่มหัวข้อโดย: LYNN ที่ 07-08-2014 02:43:39
เอร๊ยยยยย รอมานานนิยายFeel goodแบบนี้
สนุกมากๆเลยค่ะ เขียนได้ลื่นไหลอ่านตามได้ไม่มีเบื่อเลยซักตัวอักษรเดียว
ยังคิดอยู่ว่าในตอนแรก...พี่เมฆขอน้องจงรักคบเร็วไปหรือเปล่า?
แต่พอจงรักปฏิเสธเท่านั้นแหละ...ตกหลุมรักน้องไปโดยปริยายเลยค่ะ!
คือเราคิดว่าถ้าจงรักตอบตกลง...ชีวิตรักของเจ้าตัวคงดราม่าน้ำตาแตก
แต่ก็ใช่ว่าไม่ตกลงจะไม่น้ำตาแตก...เพราะเราไม่มีทางรู้เลยว่าเมื่อไหร่พี่เมฆจะลืมหนึ่งนที...
และหนึ่งนทีมีอิทธิพลต่อผู้ชายที่ชื่อเมฆามากขนาดไหน?
เราชอบอีกตัวละครคือเฮียวิน(ผู้น่ารัก-เรายกให้เป็นหัวหน้าสมาคมพ่อสื่อแล้วนะเฮีย)
เราคิดว่าเขาค่อนข้างเป็นตัวแปรสำคัญสำหรับคู่นี้...กำลังรอดูบทบาทต่อๆไปที่เฮียวินจะมีในเรื่องนี้
พ่อคิวปิดตาตี่ของน้อง!! จัดรักให้คู่อื่นอย่าลืมจัดรักให้ตัวเองด้วยนะเฮีย
อยากรู้เรื่องราวต่อๆไปของทั้งคู่แล้ว...
เหมือนตอนที่ติดละครทีวีแล้วอยากให้พระเอกนางเอกรักกันเร็วๆเลยค่ะ! >/<!
เริ่มหัวข้อโดย: fay 13 ที่ 07-08-2014 05:44:06
เริ่มหัวข้อโดย: ละอองฝน ที่ 07-08-2014 16:55:31
ตอนที่ 4
ไอร้อนลอยระอุออกจากกระโปรงหน้ารถญี่ปุ่นสีขาวที่เพิ่งจอดสนิทอยู่ใต้ชายคาไม้ระแนงหน้าบ้าน ส่วนเจ้าของรถนั้นถูกพยุงอย่างระมัดระวังไปที่ประตู ก่อนจะถูกขอร้องให้นั่งรอที่ระเบียงอิฐเตี้ยๆเพื่อพักขาทั้งที่เมฆารู้สึกว่าไม่จำเป็นเลยสักนิด ความจริงแม้จะรู้สึกชาหนึบไปทั้งเท้า แต่การยืนด้วยลำแข้งของตัวเองสักนาทีสองนาทีก็ไม่ได้เหนือบากกว่าแรงเท่าใดนัก หย่อนตัวนั่งลงไปได้เพียงครู่เดียวจงรักก็ไขกุญแจเข้าบ้านเรียบร้อย เจ้าตัวเล็กเปิดบานประตูออกกว้างจากนั้นจึงหันกลับมาพยุงคนเจ็บเข้าไปพักในบ้าน
คนตัวเล็กมีสีหน้าแปลกใจเล็กน้อยเมื่อกดเปิดไฟแล้วเห็นสภาพภายใน ห้องรับแขกโล่งกว้างไม่มีเครื่องเรือนอื่นใดเลยนอกจากโซฟาบุนวมสีน้ำเงินที่ตั้งอยู่ตรงกลาง เขาพาร่างสูงไปหยุดนั่งที่โซฟาตัวนั้นแล้ววิ่งออกไปหยิบกระเป๋าสัมภาระพร้อมกับห่อข้าวผัดปูที่เพิ่งแวะซื้อมาจากหน้าปากซอย เอากระเป๋าวางข้างโซฟาในมือถือห่อข้าวผัดไว้ หมายจะนำไปใส่จานในครัว แต่จงรักก็หันมาถามความสมัครใจจากเจ้าของบ้านก่อน
“หิวไหมครับ เดี๋ยวผมเอาข้าวผัดไปใส่จานให้”
“ยังไม่ค่อยหิวหรอก นายล่ะ”
“ผมก็ยังไม่หิวเหมือนกัน ถ้างั้นพี่เมฆไปอาบน้ำก่อนดีไหมครับ”
“ก็ดีเหมือนกัน” เมฆาพยักหน้าเห็นด้วย แล้วก็รีบบอกเมื่อเห็นว่าคนตัวเล็กเตรียมจะพยุงเขาขึ้นไปอีกครั้ง “นายเอาข้าวไปใส่จานเถอะ พี่ขึ้นไปเองไหว เดี๋ยวจะลงมากินด้วย”
“เอาอย่างนั้นเหรอครับ” จงรักถามอย่างไม่แน่ใจ
“อืม เอาอย่างนั้นแหละ ไม่ต้องวิ่งขึ้นวิ่งลงหรอก เจ็บแค่นี่เอง” เมื่อคนเจ็บยืนยันเป็นมั่นเป็นเหมาะ จงรักจึงไม่อาจค้าน
ระหว่างที่เมฆหายขึ้นไปอาบน้ำชั้นบน จงรักก็ง้วนอยู่กับการจัดอาหารใส่จาน ในห้องครัวค่อนข้างโล่ง มีอุปกรณ์ทำครัวเพียงไม่กี่ชิ้น ตู้เคาน์เตอร์เป็นแบบบิ้วอินสีขาวสลับกรมท่า ดูท่าว่าเจ้าของคงจะชอบสีโทนน้ำเงินเพราะผ้าม่านที่ใช้ก็ครามเหมือนสีของขอบฟ้าตลอดทั้งห้องรับแขกและห้องครัว ของใช้ทุกอย่างยังดูใหม่ราวกับว่าเพิ่งส่งมาจากสตูดิโออย่างไรอย่างนั้น จงรักถือวิสาสะเปิดค้นตู้เก็บของหาสิ่งที่ต้องการจนพบจึงเริ่มทำบางอย่าง
“ทำอะไร”
ร่างสูงในลุคสบายๆมีกางเกงขาสั้นกับเสื้อยืดตัวโคร่งสีอ่อน ทรงผมที่มักจะเซ็ตเสยขึ้นไปถูกหวีลู่ลงมาปรกหน้าผากให้ความรู้สึกแปลกตา จงรักไม่เคยเห็นเมฆาในลักษณะเช่นนี้ ตามปรกติหนุ่มหน้าดุมักจะแต่งตัวเนี้ยบเรียบร้อยเสมอ
“ขอโทษนะครับที่ใช้ครัวโดยไม่ขออนุญาตก่อน พี่เมฆมานั่งนี่เถอะครับ ผมเตรียมน้ำอุ่นไว้ใช้แช่เท้าระหว่างกินข้าว ขาจะได้ลดบวม” จงรักจัดแจงเลื่อนเก้าอี้ให้ชายหนุ่ม เมื่อเมฆาเข้าไปนั่งแล้วจึงเอากะละมังผสมน้ำอุ่นที่เตรียมไว้มาวาง
ทันทีที่เท้าข้างที่ปวดสัมผัสกับอุณหภูมิพอเหมาะ ความอุ่นซ่านก็แล่นริ้วไปทั่วทั้งเท้า เมฆรู้สึกว่าอาการปวดหนึบทุเลาลง พอเงยหน้าขึ้นมาจานข้าวผัดปูก็ถูกเลื่อนมาไว้ตรงหน้าพร้อมกับแก้วน้ำเย็น ไม่รู้จะบรรยายเช่นไรได้ บอกได้แค่รู้สึกดีที่มีคนคอยบริการทำโน้นทำนี่ให้อย่างที่ไม่เคยมี เนื่องจากพ่อกับแม่เสียตั้งแต่ยังเล็กมาก เขาซึ่งอยู่กับตามาโดยตลอดจึงต้องทำตัวให้โตเกินวัย ต้องดูแลตัวเองให้ได้โดยไม่เดือดร้อนใคร พอมาเจอแบบนี้ คล้ายกับว่าน้ำอุ่นของจงรักจะอุ่นซ่านขึ้นมาถึงหัวใจ
คนสองคนนั่งหันหน้าเข้าหากันโดยมีโต๊ะอาหารคั่นกลาง ตรงหน้ามีจานข้าวผันคนละจาน น้ำเปล่าคนละแก้ว ทั้งคู่ต่างก็กินอาหารของตัวเองโดยไม่มีการพูดจา สำหรับจงรักเสียงช้อนกระทบกันไม่ได้ทำให้รู้สึกรำคาญหรือน่าเบื่อหน่าย ตรงกันข้ามเขากลับรู้สึกอิ่มเอมและอยากอาหารมากว่าที่เคยเป็นเสียด้วยซ้ำ
“พี่เมฆเพิ่งย้ายเข้าบ้านเหรอครับ”
“ไม่หรอก ย้ายเข้ามาได้สามสี่เดือนแล้ว ทำไมเหรอ”
“เปล่าหรอกครับ ผมแค่เห็นว่าในบ้านแทบไม่มีข้าวของอะไรเลย บ้านมันดูใหม่มากๆ เหมือนเพิ่งมาอยู่”
แม้จะยังไม่มีโอกาสเห็นชั้นบน แต่ชั้นล่างกับบริเวณสนามจงรักก็เห็นผาดๆมาแล้ว ห้องรับแขกไม่มีอะไรนอกจากโซฟา แม้แต่ทีวียังไม่มีเลย อย่าให้พูดถึงสนามที่โล่งเรียบ คาดว่าตอนกลางวันคงร้อนหน้าดู คิดแล้วก็เผลอมองออกไปนอกหน้าต่างห้องครัวที่เพิ่งรูดม่านเปิดเมื่อครู่ หากว่ามีต้นไม้ใหญ่สักสองต้นเอาไว้ผูกเปลนอน รอบๆมีพุ่มดอกไม้เตี้ยๆกับน้ำตกจำลองก็คงดีไม่น้อย
“มองอะไร” เมฆถามขึ้นเมื่อเห็นว่าตาโตๆจ้องมองออกไปนอกหน้าต่าง
“พี่เมฆชอบต้นไม้ไหมครับ” แทนที่จะให้คนตอบเจ้าของแก้วตาใสดันถามเขากลับแทน
“อืม..ก็ชอบนะ ทำไมเหรอ”
“งั้นผมจัดสวนให้เอาไหม”
“ห๊ะ! จัดสวน? นึกยังไงล่ะนาย” หนุ่มหน้าดุถึงกับงงงวย เพราะอยู่ๆก็มีคนมาขอจัดสวนให้
“ก็ผมเห็นว่าสวนบ้านพี่ดูโล่งๆ ถ้ามีต้นไม้ดอกไม้จะได้ร่มรื่น ดูสดชื่นด้วย ผมจัดสวนเก่งนะ พี่เมฆไม่ต้องห่วง”
“จะดีเหรอ พี่เกรงใจนาย”
“ไม่ต้องเกรงใจหรอกครับ ผมเต็มใจ นะครับ” ท้ายเสียงคล้ายจะอ้อนของคนตาโตทำให้เมฆาไม่อาจทนใจแข็งอยู่ไหว
“เอาอย่างนั้นก็ได้”
“จริงนะครับ! พี่เมฆใจดีจัง” จงรักร้องออกมาอย่างยินดี เมฆคิดว่าถ้าจงรักยังเป็นเด็กเล็กๆคงจะกระโดดขึ้นไปบนเก้าอี้แล้วร้องไชโยออกมาแล้ว
“ดีใจอะไรขนาดนั้น..หืม นี่นายอาสาทำให้พี่นะ อะไรก็ไม่ได้สักอย่าง มีแต่งานที่เพิ่มขึ้น ยังต้องเหนื่อยขึ้นอีก”
“แค่พี่ยอมให้ผมทำอะไรให้พี่บ้างก็ดีแล้วล่ะครับ”
จงรักยิ้มหวานเต็มแก้ม หน่วยตาโตใสซื่อที่จ้องมองมาเพียงแค่เมฆาคนเดียวบอกได้ว่าเจ้าตัวเล็กไม่ได้โป้ปด ทุกคำพูดที่ได้ยินจากปากนั้นเป็นเรื่องจริง เป็นความรู้สึกจริงๆจากใจ และความจริงใจของจงรักทำให้เมฆากดยิ้มที่มุมปากตามไปด้วย เด็กคนนี้เจิดจ้าเสียจนบ้านอันเงียบเหงาอึมครึมดูสว่างไสวขึ้นทันตา
กระทั่งกินข้าวเสร็จจงรักก็อาสาเก็บจานเอาไปล้างแทนจนหมด พร้อมทั้งเก็บกะละมังน้ำอุ่นไปเทและคว่ำไว้ที่เดิมเสร็จสรรพ ดูให้ร่างสูงกินยาแก้ปวดกับแก้อักเสบเรียบร้อยเขาจึงขอตัวกลับ เนื่องจากตอนนี้ก็เป็นเวลาดึกมากพอสมควรแล้ว เมฆาเดินมาส่งน้องที่หน้าบ้านแม้จะโดนปฏิเสธเท่าไหร่ก็ไม่ฟัง ระหว่างที่รอให้รถแท็กซี่ซึ่งโทรเรียกเข้ามารับ จงรักก็ถามโน่นถามนี่เกี่ยวกับต้นไม้ไปคราวๆเพื่อเก็บข้อมูล
“นอกจากดอกไม้หอมแล้วก็ไม่ได้ชอบอะไรพิเศษนะครับ”
“อืม ไม่ได้ชอบต้นอะไรเป็นพิเศษหรอก เราจะปลูกอะไร จะจัดยังไงก็ตามใจเถอะ อย่าให้มันรกมากแล้วกัน พี่ไม่ค่อยมีเวลาดูแลหรอก” เมฆาบอกตามจริง เนื่องจากเขาทำงานอาทิตย์ละ 6 วัน กว่าจะกลับถึงบ้านก็ค่ำ ไม่ค่อยมีเวลากับสิ่งละอันพันละน้อยรอบตัวนัก
“ไม่เป็นไรหรอกครับ ผมจัดให้แถมรับดูแล รับรองว่าเคลมฟรีตลอดปีเลยล่ะ” จงรักยิ้มให้เสี้ยวหน้าคมอย่างสุขใจ พลางนึกขันตัวเองที่โฆษณาชวนเชื่อราวกับคนขายประกันก็ไม่ปาน
เมฆาไม่ได้เอ่ยอะไรออกมาจนกะทั่งรถแท็กซี่สีฟ้าสดแล่นมาจอดที่หน้าประตูรั้ว คนตัวเล็กหันมาลาก่อนจะเปิดประตูรถเข้าไปนั่งข้างใน ยังไม่ทันปิดประตูเสียงทุ้มของเมฆาก็ดังขึ้นขัดก่อน
“เดี๋ยว!”
“ครับ?” คิดว่าตัวเองคงหลงลืมอะไร แต่ดูแล้วก็เปล่า
“ขอบใจมากนะรัก” เมฆไม่ได้ยินเสียงตอบจากจงรัก เขาเห็นแต่รอยยิ้มกว้างของหนุ่มรุ่นน้องเท่านั้นเมื่อปิดประตูรถให้กระทั่งรถแล่นออกไป
จงรักนั่งยิ้มไม่หุบอยู่บนรถ มือบางจับขยุ้มเสื้อแน่นตรงตำแหน่งข้างซ้ายของอก หัวใจเต้นกระหน่ำราวกับมันจะกระดอนออกมา เขารู้ว่านั่นเป็นชื่อของเขา แต่พอได้ยินพี่เมฆเอ่ยว่า รัก แม้มันเป็นเพียงชื่อเรียกสั้นๆ ทว่าหัวใจเจ้ากรรมมันก็สั่นจนไม่อาจเอ่ยคำใดโต้ตอบกลับไปได้ ทั้งที่กับคนอื่นๆไม่เคยเป็นเช่นนี้เลยสักครั้ง จงรักต้องท่องไว้ในใจเพื่อให้ตัวเองสงบลง ท่องว่าเขาเรียกใช่เขาบอกว่ารักเสียเมื่อไหร่
พี่เมฆแค่เรียกชื่อเราเท่านั้น มันก็แค่ชื่อ…
ตามปรกติแล้วในวันอาทิตย์จะเป็นวันหยุดของจงรัก ทุกวันหยุดเขาจะนอนตื่นสายเกือบสิบโมงเช้า พอตื่นขึ้นมาก็หาอะไรง่ายๆอย่างขนมปังปิ้งกับนมกินประทังชีวิต จากนั้นจึงเริ่มทำงานบ้าน เอาผ้าที่ใส่มาทั้งอาทิตย์ไปปั่น ทำความสะอาดห้องนิดหน่อยเพราะเขาไม่ได้จ้างแม่บ้านมาทำความสะอาดห้องเหมือนคนอื่น พอทำความสะอาดเสร็จผ้าในเครื่องก็เอามาตากได้พอดี กว่าจะเคลียร์จนเรียบร้อยทุกอย่างก็บ่าย หาอะไรใส่ท้องอีกสักหน่อยคราวนี้ก็นอนเอกเขนกยาวไปจนถึงเย็น พออยู่คนเดียวชีวิตในวันหยุดก็วนอยู่แค่นี้ไม่มีอะไรให้ทำมากนักนอกจากนอนดูซีรี่ส์ อ่านหนังสือไปเรื่อยเปื่อย
ทว่าสุดสัปดาห์นี้จะไม่เหมือนเดิมเพราะจงรักมีนัดกับคนที่แอบรักมานานปี คนตัวเล็กจึงรู้สึกตื่นเต้นเป็นพิเศษ เขาตื่นตั้งแต่ไก่ยังไม่โห่เพื่อทำงานบ้านให้เสร็จก่อนแปดโมงเช้า จากนั้นก็อาบน้ำแต่งตัวแล้วคว้ากระเป๋าออกจากห้อง
ประมาณเก้าโมงคนตัวเล็กในชุดลำลองกับรองเท้าผ้าใบสีตองอ่อนคู่เก่งก็มายืนกดออดอยู่ที่หน้าบ้านของเมฆา ระหว่างรอให้เจ้าของบ้านมาเปิดประตูตาโตก็สำรวจไปทั่วบริเวณหมู่บ้าน พร้อมทั้งฮึมฮัมเพลงโปรดในลำคออย่างอารมณ์ดี เมื่อสองอาทิตย์ที่แล้วเขาได้มีโอกาสมาส่งพี่เมฆที่บาดเจ็บเพราะเล่นฟุตบอล เลยเผลอตกปากรับคำว่าจะช่วยจัดสวนให้ ต่อจากนั้นก็ไม่ได้มาที่บ้านของคนตัวโตอีกเพราะเจ้าของบ้านไปคุมโครงการก่อสร้างที่ต่างจังหวัดตามหน้าที่ของวิศวกรผู้รับผิดชอบ แต่จู่ๆเมื่อวันพุธที่ผ่านมา เมฆาก็โทรมาหาเขาแล้วชวนให้ไปช่วยเลือกต้นไม้ที่จะเอามาจัดสวนในวันอาทิตย์ คนที่เฝ้ารอว่าเมื่อไหร่จะได้พบจึงตกปากรับคำด้วยความยินดี
“ขอโทษที พอดีเข้าห้องน้ำอยู่” คนที่มีใบหน้าคมดุเป็นเอกลักษณ์วิ่งเหยาะๆมาเปิดประตูรั้วให้พร้อมกับเอ่ยขอโทษ
“ไม่เป็นไรครับ รอไม่นานเลย” จงรักยิ้มให้คนที่แสนคิดถึง ร่างเล็กได้แต่คิดในใจว่าไม่ได้เจอหน้ากันเพียงแค่สองอาทิตย์ทำไมถึงคิดถึงได้ขนาดนี้นะ
“เข้าบ้านเถอะ” เมฆหันมายิ้มกลับบางๆเล่นเอาใจสั่นไปหมด
“ครับ” จงรักพยักหน้ารับ พลางก้มหน้าซ่อนแก้มร้อนให้พ้นจากสายตาคม
“กินอะไรมาหรือยัง”
“ยังเลยครับ” เพราะมัวแต่รีบทำงานบ้านเลยลืมนึกถึงอาหารเช้าไปเสียสนิท
“พอดีเลย พี่ก็ยังไม่ได้กิน รอตรงนี้แปบนึง เข้าไปหยิบกระเป๋าเดี๋ยว”
“ครับ” เมื่อจงรักรับคำ ร่างสูงก็เดินหายเข้าไปในตัวบ้าน รอไม่นานเจ้าตัวก็ออกมาพร้อมกับกระเป๋าสตางค์และโทรศัพท์มือถือ ล็อคบ้านเรียบร้อยทั้งคู่จึงพากันออกรถมา
ช่วงสายของวันอาทิตย์ถนนค่อนข้างโล่งดีทีเดียว ใช้เวลาเพียงแค่ครึ่งชั่วโมง จงรักก็มาถึงร้านก๋วยเตี๋ยวลูกชิ้นปลาใกล้ตลาดอตก. เมฆาเลือกจอดรถริมฟุตบาทต่อท้ายรถคันอื่นๆแล้วจึงหันมาปลดเข็มขัดนิรภัยเป็นสัญญาณว่าถึงที่หมายแล้ว ร่างสูงลงจากรถก่อนเดินนำไปที่โต๊ะด้านในใกล้พัดลม ลูกค้าในร้านค่อนข้างบางตาจึงเลือกโต๊ะที่นั่งได้สะดวก ทั้งคู่สั่งก๋วยเตี๋ยวลูกชิ้นปลาน้ำใสมากินคนละชาม อาจเป็นเพราะช่วงเช้าเลยกินได้ไม่มากนัก รสชาติของก๋วยเตี๋ยวร้านนี้อร่อยพอให้จงรักนึกอยากหวนกลับมากินอีก เมฆาเป็นคนจ่ายเงินเลี้ยงพร้อมทั้งให้เหตุผลว่าเขาต้องใช้งานจงรักทั้งวัน แค่เลี้ยงข้าวสองสามมื้อคงไม่เทียบเท่างานหนักที่รอจงรักข้างหน้า
พอท้องอิ่มทั้งคู่ก็กลับมาขึ้นรถ ขับต่อไปอีกไม่ไกลก็ถึงที่จอดรถซึ่งเป็นลานกว้างไม่ไกลจากตัวสวนจัตุจักรนัก รับบัตรจอดรถเรียบร้อยก็ถึงคราวที่สองหนุ่มจะบุกฝ่าความร้อนในตลาดนัดกลางกรุงกันเสียที
“เราเดินดูต้นไม้ก่อนแล้วกัน มีร้านที่รู้จักหรือเปล่า” เมฆหันมาถามคนตัวเล็กที่ยืนอยู่ข้างๆ
“มีครับ แต่อยู่ด้านนอกฝั่งนี้นะพี่เมฆ ถ้าซื้อต้นใหญ่ที่ร้านเขาจะไปส่งให้ที่บ้านด้วย ผมว่าน่าจะเอาต้นกาสะลองต้นใหญ่สักต้น จะได้เป็นร่มให้พวกไม้พุ่ม”
“กาสะลอง?” เห็นร่างสูงทำหน้าเหมือนไม่รู้จักจงรักจึงอธิบาย
“ต้นกาสะลองหรือบางคนก็เรียกต้นปีบ เป็นต้นไม้ยืนต้น มีดอกตลอดปี ดอกสีขาวแล้วก็หอมมาก ผมว่าพี่น่าจะชอบ”
“ฟังดูดีนี่”
“งั้นเราไปดูกันเลยไหมครับ ผมคิดว่าร้านที่จะไปเขาน่าจะมีเป็นต้นใหญ่ล้อมขาย เพราะคราวที่ผมมาสั่งไปลงที่หน้าร้านก็มาสั่งจากที่นี่เหมือนกัน”
“งั้นนายก็นำไปเลย” จงรักพยักหน้าแล้วเดินนำร่างสูงไปยังร้านที่ตนเองรู้จักดี
เดินมาถึงก็พบกับเจ้าของร้านเป็นหญิงสูงอายุ เธอออกมาต้อนรับด้วยใบหน้ายิ้มแย้มเพราะคุ้นเคยกันดีกับหนุ่มร่างเล็ก จงรักพาเมฆไปดูต้นกาสะลองที่เจ้าของร้านล้อมเอาไว้เตรียมลงดินหากมีลูกค้าสั่ง คนตัวโตตัดสินใจอยู่ครู่หนึ่งก็ตอบตกลง เพราะกาสะลองดอกน้อยที่หล่นลงเกลื่อนกล่นพื้นนั้นมีกลิ่นหอมชื่นใจดีเหลือเกิน
พอได้ต้นไม้ต้นใหญ่เป็นหลักแล้วต้นหนึ่ง จงรักก็พาเมฆาทัวร์ชมไม้พุ่มไม้ดอกที่ถูกจัดเรียงถุงเรียงกระถางอยู่เต็มลานหน้าร้าน ก่อนช่วยเลือกและตัดสินใจเอาต้นไม้ไปลงดินที่บ้านอีกสองชนิด คือพุดซ้อนสามต้นและพยับเมฆอีกเก้า พุดซ้อนมีดอกสีขาวกลิ่นหอมมาก ดอกทั้งใหญ่และสวย ส่วนพยับเมฆมีดอกสีน้ำเงินเป็นพุ่มเล็กๆ เพราะจงรักสังเกตเห็นว่าพี่เมฆชอบสีน้ำเงินจึงเลือกต้นไม้ชนิดนี้ไปแซมและเมฆาเองก็เห็นด้วย
“เอาเท่านี้ก่อนแล้วกันนะครับ แล้วพวกไม้เล็กไม้น้อยผมจะเอาไปแซมให้ทีละต้นสองต้น ตอนนี้คงต้องประคบประหงมกาสะลองให้รากยืดดินก่อน”
“เอาอย่างที่นายว่านั่นแหละ” เมฆาพยักหน้าเห็นด้วย เพราะเห็นความตั้งใจของหนุ่มรุ่นน้องเขาจึงวางใจให้จงรักเปลี่ยนแปลงสนามข้างบ้านเขาได้ตามใจชอบ
“พี่เมฆครับ” ขณะที่จ่ายเงินและนัดแนะที่อยู่กับเจ้าของบ้านเรียบร้อยแล้วกำลังจะออกจากร้าน จงรักก็สะกิดให้ร่างสูงหันมาหา
“มีอะไร”
“คือว่า..ถ้าจะเพิ่มโอ่งน้ำผุดอีกสักใบพี่เมฆว่าดีไหมครับ” เมฆมองตาสายตาของคนตัวเล็กแล้วไปหยุดที่โอ่งดินเผาขนาดฟุตครึ่งที่มีน้ำผุดออกมาจากปากไหลลงเคลือบรอบๆผิวโอ่งด้านนอก
“ก็เอาสิ บอกแล้วว่าตามใจคนจัด จัดออกมาให้สวยแล้วกัน จะเอากระเบื้อง เอาหินเกลี้ยง หรืออะไรอีกก็สั่งเอาเลย งบแต่งบ้านพี่ยังไม่ได้ใช้ ก็อย่างที่นายเห็น บ้านพี่มีแค่โซฟาตัวเดียวเอง”
“ขอบคุณครับ” คนตัวเล็กยิ้มแป้นจนตาโตหยี่เล็กลง แล้วเดินเข้าไปสั่งของในร้านอีกสองสามอย่าง
กว่าจะเลือกต้นไม้กับอุปกรณ์แต่งสวนเสร็จก็ปาเข้าไปเกือบบ่ายโมง ทีแรกจงรักคิดว่าเมฆาจะพาตัวเองกลับไปรอต้นไม้ที่บ้านเลย แต่กลับไม่เป็นเช่นนั้น เนื่องจากคนหน้าดุเลือกพาหนุ่มรุ่นน้องมากินส้มตำในจัตุจักรใกล้กับหอนาฬิกา กินอาหารกลางวันเรียบร้อยเมฆาก็หันมาถามจงรักว่าอยากเดินดูอะไรอีกหรือเปล่า แต่จงรักปฏิเสธเพราะเขาไม่ได้ตั้งใจจะมาซื้ออะไรนอกจากต้นไม้และของตกแต่งสวน เมฆาจึงชวนคนตัวเล็กกลับไปรอต้นไม้ที่บ้าน
ทางร้านมาส่งต้นไม้ให้หลังจากเจ้าของบ้านเพิ่งกลับมาถึงได้ครู่เดียว พอคนงานเอากาสะลองต้นใหญ่ลงดินให้เสร็จก็กลับกันหมด ต้นไม้ต้นเล็กที่เหลือกับหน้าที่ติดตั้งโอ่งน้ำผุดจึงตกเป็นของคนจัดสวนจำเป็นอย่างจงรัก โดยตลอดทั้งบ่ายมีผู้ช่วยตัวโตคอยหยิบนู่นจับนี่อยู่ข้างๆ กระทั่งตกเย็นสวนขนาดย่อมของจงรักก็เข้าที่เข้าทาง
เมฆาให้จงรักไปล้างไม้ล้างมือ ส่วนตนเองไปชงน้ำแดงใส่เหยือกคู่กับคุกกี้ธัญพืชออกมาให้กินคลายเหนื่อยที่ระเบียงข้างบ้าน ระเบียงซึ่งหันออกไปทางสวนเล็กๆที่เพิ่งจัดใหม่พอดิบพอดี คนตัวโตเทน้ำแดงใส่แก้วเสร็จพอดีกับที่จงรักออกมาจากห้องน้ำแล้วเดินมาทรุดนั่งข้างๆกัน มือบางหยิบแก้วน้ำแดงขึ้นมาจิบอึกใหญ่ รู้สึกชื่นใจจนลืมความเหน็ดเหนื่อยไปเป็นปลิดทิ้ง
“พี่ชอบไหมครับ” จงรักเอ่ยขึ้นหลังจากวางแก้วลงข้างตัว
“อืม ดูดีผิดจากตอนแรกลิบลับเลยล่ะ เหนื่อยหน่อยนะ เอาไว้พี่จะเลี้ยงตอบแทน”
“ไม่เหนื่อยหรอกครับ ผมเต็มใจ” จงรักว่ายิ้มๆ
“ถ้าไอ้วินรู้ว่าพี่ใช้งานนายแบบนี้ มันคงบ่นจนหูชา”
“ไม่บ่นหรอกครับรายนั้น เพราะต้นปีเฮียแกก็ใช้ผมไปออกแบบสนามหน้าบริษัทให้อยู่เลย ค่าจ้างก็ไม่ได้” ริมฝีปากบางยู่ขึ้นมาเมื่อนึกถึงวีรกรรมของรุ่นพี่คนสนิท แต่พอคิดอะไรขึ้นได้จงรักก็รีบหันมาพูดกับเมฆาอย่างร้อนตัว “แต่ผมไม่ได้จะเรียกร้องอะไรจากพี่นะครับ สำหรับพี่ผมเต็มใจ”
“อืม พี่ก็ยังไม่ได้ว่าอะไรนายสักหน่อยนี่” เสียงทุ้มว่าอย่างนึกขำ
“อ่า…..ก็ผมกลัว เดี๋ยวพี่เมฆจะหาว่าผมทำเพื่อหวังผลน่ะสิ” เสียงห้าวบอกออกมาอ้อมแอ้ม
“พี่รู้ว่านายไม่ได้เป็นแบบนั้นหรอก” เมฆคิดว่าหลังจากที่ได้ทำความคุ้นเคยกับหนุ่มรุ่นน้องกว่าเดือน เขามองออกว่าจงรักนั้นจริงใจ ไม่ได้ทำเพื่อผลประโยชน์อะไรแบบนั้น
“ไม่หรอกครับ ความจริงผมอาจจะหวังก็ได้..” เพราะตอนนี้ผมกลายเป็นคนโลภมากไปเสียแล้ว
ชั่ววูบที่เผลอหลุดปากออกไป เป็นวินาทีที่ทำให้เวลาคล้ายจะไหลผ่านไปเชื่องช้าลง นัยน์ตาคมดุจ้องประสานกับแววตาวูบไหวของหนุ่มรุ่นน้องครู่หนึ่งอย่างต้องการคำตอบ คำตอบที่ว่าประโยคเมื่อกี้เป็นเรื่องจริงหรือล้อเล่น ทว่ายังไม่ทันจะแน่ใจ เจ้าของดวงตาคมใสก็หลุบหนีลงไปก่อน
ระยะแค่เพียงเอื้อมมือคว้า แต่กับผู้ชายตรงหน้า กับแววตาที่ยังคงอ่านไม่ออก จงรักก็ยังรู้สึกเหมือนกับว่ามีกำแพงที่มองไม่เห็นมากั้นตรงกลางเอาไว้ ดูเหมือนเมฆาจะยอมเปิดใจรับเขาเข้าไปใกล้ๆบ้าง แต่มันไม่หมดทั้งใจ แม้ตลอดเวลาที่เริ่มคุยกันมา เมฆาจะไม่เคยพูดถึงคนรักเก่าให้เขาได้ยินเลยสักครั้ง ไม่เคยเอ่ยแม้กระทั่งชื่อตั้งแต่วันนั้นที่โรงพยาบาลจนกระทั่งถึงวันนี้ แต่จงรักคิดว่าคนรักที่ใครๆมองว่าเก่าเพราะเลิกรากันไปแล้ว ยังคงกัดกินและจับจองเนื้อที่ในหัวใจของเมฆอยู่เกือบทั้งดวง และอาจเป็นไปไม่ได้เลยที่เขาจะเข้าไปแทรกหรือเทความรักลงไปในพื้นที่หัวใจของเมฆบ้าง
กระนั้นเขาก็ยังอยากจะทำมันต่อไป เพราะได้เริ่มพยายามมาถึงขนาดนี้แล้ว และถ้าสุดท้ายทุกอย่างยังเป็นเหมือนเดิม เขาก็จะไม่เสียใจที่ได้ทุ่มเท ทุ่มหัวใจให้ไปทั้งดวง
“พี่เมฆเล็บยาวนี่ ถ้าพรวดดินต้นไม้ ดินต้องเข้าไปติดในซอกเล็บแน่ๆ ผมตัดให้นะครับ” หลังจากที่ก้มหน้าเงียบไปพักหนึ่ง จู่ๆคนตัวเล็กก็เอ่ยขึ้น พร้อมทั้งเงยหน้าสบตา ดวงตาโตๆฉายแววอ้อนวอนเสียจนเมฆลืมคำปฏิเสธ
“รอเดี๋ยว”
ร่างสูงเดินเข้าไปในตัวบ้านแล้วหยิบกรรไกรตัดเล็บออกมาให้ ก่อนจะขยับเข้าไปนั่งขัดสมาธิอยู่ใกล้ๆ แล้วยื่นมือส่งให้มือเล็กของจงรักประคองไว้ ตาคมมองเสี้ยวหน้าที่ก้มต่ำของผู้ที่เล็มเล็บให้เขาอย่างตั้งอกตั้งใจ ไม่อาจคาดเดาได้ว่าจงรักจะทำอะไรต่อไป หรือคิดอะไรอยู่กันแน่ เคยมีคนมาแอบชอบเขาอยู่เหมือนกันเมื่อตอนเรียน ทว่าไม่มีใครคนไหนที่เป็นแบบเด็กหนุ่มตรงหน้าคนนี้ หรืออาจเป็นเพราะเขาเพิ่งเจ็บเพราะความรักมา มันเลยทำให้เขาเสียศูนย์จนตั้งรับไม่ทันทั้งที่เคยเป็นคนที่ไม่รับใครเข้ามาง่ายๆ แต่ตอนนี้กลับแวกทุกกฏเกณฑ์เพื่อทำตามคำขอร้องของจงรัก
อาจเป็นเพราะขนตายาวที่กระพริบเหมือนปีกผีเสื้อคอยสะกดจิต หรืออาจเป็นเพราะทุกครั้งที่แก้วตากลมใสจ้องมองมาที่เขาข้างในนั้นมีที่เขาคนเดียวจริงๆ ไม่ว่าจะเป็นเพราะเหตุผลอะไรเมฆาก็ไม่อาจหาคำตอบได้เลย ว่าทำไมเขาถึงสนใจเด็กคนนี้นัก ทั้งที่ยังคงเห็นภาพหนึ่งนทีอยู่ในใจ
“เจ็บไหมครับ” เสียงห้าวถามขึ้นเมื่อคิดว่าตัวเองเผลอตัดกินเนื้อเข้าไปนิดหน่อย
“ไม่หรอก”
“เหรอครับ ผมคิดว่าโดนเนื้อเสียอีก”
“ไม่โดน ขยับเข้าไปอีกนิดก็ไม่น่าเจ็บ” เมฆาบอกเมื่อก้มลงมาสำเร็จเล็บนิ้วนั้น
“อ๋อครับ”
“นี่จงรัก”
“ครับ?” คนตัวเล็กเงยหน้าขึ้นมามองหน้าคนที่เรียก
“แล้วนายล่ะเจ็บไหม ถ้าต้องขยับเข้ามากใกล้กว่านี้จะเจ็บมากขึ้นหรือเปล่า”
ต่างคนต่างรู้ว่าประโยคที่เมฆาพูดขึ้นมาหมายความว่าอย่างไร จงรักเม้มปากแน่น หลุบตาลงต่ำแล้วตัดเล็บให้ต่อ รอจนเสร็จครบทุกนิ้วเขาก็ปัดเศษเล็บทิ้ง คนตัวโตเกือบจะคิดว่าคงไม่ได้คำตอบแล้ว ทว่าจงรักกลับเอ่ยมันออกมาในรถระหว่างทางกลับบ้านขณะที่เมฆามาส่ง
“พี่เมฆ พี่รู้ไหม ตอนที่ผมรู้ตัวว่ารักพี่ข้างเดียวน่ะมันก็เจ็บนะ ถ้าตอนนี้จะต้องเจ็บมากขึ้นอีกสักหน่อยแล้วได้อยู่ข้างๆพี่ ผมก็ไม่เป็นไรหรอกครับ”
<><><><><><><><><><><><><><><><><><><><><><><><><><><><><>
มาแล้วค่ะมาแล้ววววว >O<
รอบนี้มาช้ากว่าที่กำหนดไว้ ต้องขอโทษด้วยที่ทำให้รอค่ะ
เข้ามาอ่านคอมเม้นส่วนใหญ่จะชื่นชอบเฮียวินกันเยอะเลย
ไม่ต้องกลัวค่ะเฮียแกมีคู่แน่นอน แต่ตอนนี้เนื้อคู่เฮียเขายังไม่เกิด 555555 :hao6: :hao6:
เอาเป็นว่ามาเอาใจช่วยจงรักกันก่อนนะคะ
ขอบคุณที่ติดตาม เจอกันตอนหน้าเร็วๆ นี้ค่ะ :katai4: :katai4: :katai4:
pungjungza
[07/08/2557 ,11:57]
เริ่มหัวข้อโดย: BlueCherries ที่ 07-08-2014 17:51:58
ตอนนี้เป็นช่วงตักตวง ต้องตักตวงจากพี่เมฆเยอะๆเลยน้าาาาาา
เริ่มหัวข้อโดย: ดาวโจร500 ที่ 07-08-2014 18:33:20
เริ่มหัวข้อโดย: myapril ที่ 07-08-2014 19:18:39
ทุ่มเท มั่นคง อนอุ่น ^^
พี่เมฆไม่หวั่นไหวให้มันรุ้ไปสิ อิอิ
ยังคิดถึงเฮียวินนะ ตอนนี้มาแค่ชื่อเอง ^^
เริ่มหัวข้อโดย: mtd ที่ 07-08-2014 19:26:16
จงรักทั้งดูแลเอาใจใส่ขนาดนี้
แล้วอย่าทำให้น้องเสียใจล่ะ
เริ่มหัวข้อโดย: IIIA ที่ 07-08-2014 19:29:21
ใจอ่อนให้น้องเร็วๆนะ
เริ่มหัวข้อโดย: Pumpkin ที่ 07-08-2014 19:57:46
เฮียวิน...ผู้ชายคนนี้อ่านแล้วมีความรู้สึกดีๆให้นะ เห็นคนเขียนว่าเนื้อคู่ยังไม่เกิด เฮียวินจะกินเด็กเรอะ!! Σ（ﾟдﾟlll）
เริ่มหัวข้อโดย: kkmm ที่ 07-08-2014 20:19:21
เริ่มหัวข้อโดย: sweetbasil ที่ 07-08-2014 21:04:38
เริ่มหัวข้อโดย: pachth ที่ 07-08-2014 21:07:54
เริ่มหัวข้อโดย: NOoTuNE ที่ 07-08-2014 21:17:42
เริ่มหัวข้อโดย: goosongta ที่ 07-08-2014 22:09:23
เริ่มหัวข้อโดย: PoPuAr ที่ 07-08-2014 22:18:44
ไม่เคยเจอนายเอกคนไหน ที่ทุ่มเทเพื่อคนที่รักได้เท่าหนูมาก่อน
เดี๋ยวว่างๆแวะมาจัดสวนให้บ้านพี่หน่อยนะ อยากได้สวนจัดฟรีๆ 555555555
คนนิสัยดีอย่างน้องแบบนี้ ไม่รู้จะหาได้จากที่ไหนอีก
อย่าปล่อยให้หลุดมือเชียวนะพี่เมฆ
เริ่มหัวข้อโดย: AMINOKOONG ที่ 08-08-2014 01:10:23
แกก็โง่เต็มทีล่ะนะ แต่ถ้าไม่คิดจะรักน้องจริงๆหรือแค่คบเ็นตัวแทนก็อย่าให้ความหวังน้องมันเลยนะ
ปล.งานนี้ต้องมีผู้ช่วย ต้องหาคู่แข่งให้พี่เมฆมันซะแล้วจะได้กระตุ้นให้รู้ใจตัวเองมากขึ้น
เริ่มหัวข้อโดย: aiLime13 ที่ 08-08-2014 23:27:25
อ่านล่ะอยากเอาตัวน้องรักมากกอดแน่นๆ ลูบหัวไปมา
แล้วบอกว่าโอ๋ๆ นะลูกน้า น้องเลือกทางนี้เองแล้ว
และดูน้องจะมีความสุขกับมัน ถึงจะแอบเจ็บๆ จี๊ดๆ ไปบ้างแต่ก็ยังดีกว่า
ปล่อยพี่เมฆให้หลุดมือไปล่ะเนอะ
ที่เหลือก็แล้วแต่พี่เมฆแล้วล่ะว่าเมื่อไหร่ที่จะตัดหนึ่งนทีออกจากใจ
แต่น้องน่ารักขนาดนี้ พี่เมฆก็มีติดๆ ใจน้องบ้างแล้ว น้องรักสู้ต่อไปนะลูกกกกก
:hao5: :hao5:
รอตอนหน้าค่าาา
เริ่มหัวข้อโดย: myapril ที่ 11-08-2014 09:12:07
รอจ้าๆๆ
ปล เราขออนุญาตคนเขียนเอา จงรักที่น่ารัก ไปลงกระทู้นิยายแนะนำนะคะ
เริ่มหัวข้อโดย: Infinity 888 ที่ 11-08-2014 14:44:38
จงรัก ทำไมน่ารักอย่างนี้ ดูแลใส่ใจ ทำให้ทุกอย่างเลย ใครใจแข็งไม่หวั่นไหวก็บ้าแล้ว :-[
ถ้าอิพี่เมฆยังดักดานอยู่ มาอยู่กับเราได้นะ ชอบแบบนี้ จะเอาๆ
เริ่มหัวข้อโดย: BeeRY ที่ 11-08-2014 18:39:13
น้ำหยดลงหินทุกวัน หินมันยังกร่อน ใจพี่เมฆคงไม่แข็งเท่าหินหรอกมั้ง :katai2-1:
เชียร์รักสุดใจ คนดีๆผ่านเข้ามาในชีวิตแบบนี้ อย่าให้หลุดมือนะพี่เมฆ :impress2:
เริ่มหัวข้อโดย: sine_saki ที่ 11-08-2014 19:44:03
เริ่มหัวข้อโดย: however_pat ที่ 11-08-2014 20:53:44
ทั้งละมุนและก็กลัวดราม่าข้างหน้าด้วย
เริ่มหัวข้อโดย: bon ที่ 11-08-2014 22:00:31
เริ่มหัวข้อโดย: ♠♥♦♣ ที่ 12-08-2014 00:21:07
น่าร๊ากกกกกกก
ติดเรื่องนี้ซะแล้วสิ มันใช่อ่ะค่ะ!
ชอบมาก นิยายฟีลกู๊ดอมยิ้มแก้มแตก แต่หน่วงทั้งเรื่อง
อรั๊ย ถูกใจๆ มาต่อบ่อยๆ นะคะ
เริ่มหัวข้อโดย: quiicheh. ที่ 12-08-2014 01:40:33
การกระทำคือไม่ประดิษฐ์ ชอบนายเอกงี้มาก
แต่ด้วยที่ว่ากลัวค่ะ กลัวว่าหนึ่งกลับมา
แล้วรักต้องไปอยู่จุดเดิม มันเจ็บร้อยเท่าพันเท่าเลยนะ
ถ้าถึงวันที่พี่เมฆรักจงรักจริงๆ ขอให้แสดงออกมาด้วย
ว่าจะไม่ทิ้งรักจริงๆ คือกลัวมาก เอ็นดู ไม่อยากให้เจ็บเลย
ถึงเจ้าตัวเค้าจะยอมก็เหอะ คนแต่งอย่าใจร้ายกับรักนะคะ
เฮียวินก็แสนดี ขอให้ได้เจอคู่ครองดีๆนะ
สนุกมากเลยค่ะ ติดตามนะคะ :-)
เริ่มหัวข้อโดย: ::UsslaJlwaJ:: ที่ 12-08-2014 07:44:04
เริ่มหัวข้อโดย: kik ที่ 12-08-2014 08:23:32
รอตอนต่อไปนะค่ะ มาเร็วนะ สนุกมากค่ะ :mew1: :mew1:
เริ่มหัวข้อโดย: myd3ar ที่ 12-08-2014 10:32:28
พี่จะไม่ใจอ่อนเชียวหรอคะ
เริ่มหัวข้อโดย: sirin_chadada ที่ 12-08-2014 13:41:56
เฮียวินน่ารัก
เป็นกำลังใจให้คนเขียนจ๊ะ
เริ่มหัวข้อโดย: GintoniC ที่ 12-08-2014 14:12:46
เริ่มหัวข้อโดย: korinasai ที่ 12-08-2014 16:38:40
เริ่มหัวข้อโดย: dukdikdukdik ที่ 12-08-2014 17:58:56
เริ่มหัวข้อโดย: minenat ที่ 12-08-2014 18:15:26
เริ่มหัวข้อโดย: bluecoco ที่ 12-08-2014 22:23:11
สนุกมาก จงรักสู้ๆ
เริ่มหัวข้อโดย: benzdekba ที่ 12-08-2014 23:24:56
เริ่มหัวข้อโดย: Celestia ที่ 13-08-2014 07:33:37
หนึ่งนทีห้ามกลับมาทำให้น้องช้ำใจนะ!
เริ่มหัวข้อโดย: Vavaviz ที่ 13-08-2014 10:32:25
อิจฉาพี่เมฆจริงๆ รอติดตามค่ะะ
เริ่มหัวข้อโดย: darling ที่ 13-08-2014 13:35:28
เริ่มหัวข้อโดย: konnarak ที่ 13-08-2014 13:39:59
เริ่มหัวข้อโดย: in_blu ที่ 14-08-2014 18:22:35
ถ้าพี่เมฆไม่หวั่นไหว ก็คงจะตายด้านมากๆ แล้ว
สู้ๆ ชูป้ายไฟ เชียร์น้องรัก อิอิ
เริ่มหัวข้อโดย: malula ที่ 14-08-2014 20:37:52
แล้ววันนึงก็ได้ใกล้ชิด ได้ใช้เวลาร่วมกัน ได้ดูแล ได้ทำอะไร ๆ ให้
จงรักคงไม่เจ็บไปกว่าที่ผ่านมานักหรอกหากพี่เมฆยังไม่เปิดใจ
แต่พี่เมฆนี่สิ เห็นความดี ความใส่ใจของน้องแล้วจะไม่หวั่นไหวเชียวหรือ
เริ่มหัวข้อโดย: ReiSei ที่ 14-08-2014 22:56:51
ลุ้นไปกับจงรักด้วยคน ตามมาจากกระทู้แนะนำ ดีจังที่คลิกเข้ามาอ่าน
เริ่มหัวข้อโดย: punchnaja ที่ 16-08-2014 16:09:28
เริ่มหัวข้อโดย: MaRiTt_TCL ที่ 16-08-2014 19:29:17
ชอบความรู้สึกของคนแอบรักTT
เริ่มหัวข้อโดย: mild-dy ที่ 16-08-2014 19:31:17
เริ่มหัวข้อโดย: sang som ที่ 16-08-2014 22:58:01
แต่สงสารน้องจัง
เริ่มหัวข้อโดย: แก้วเจ้าจอม ที่ 17-08-2014 06:47:52
พี่เมฆกับน้องรักก็ กำลังภาวนาว่าอย่าพึ่งมีกลิ่นมาม่าโชยมานะอิชั้นยังไม่หิวววว
เริ่มหัวข้อโดย: hibarihao ที่ 17-08-2014 12:54:36
เริ่มหัวข้อโดย: ❝CHŌN❞ ที่ 17-08-2014 17:15:28
น่าติดตามมาก ลุ้นๆเมื่อไหร่พี่เมฆจะเปิดใจสักที
เริ่มหัวข้อโดย: PEENAT1972 ที่ 17-08-2014 17:46:00
เริ่มหัวข้อโดย: april@tbl ที่ 17-08-2014 20:17:59
จงรัก ไฟท์ติ้ง!!
เริ่มหัวข้อโดย: เด็กหญิง ที่ 17-08-2014 20:38:32
เริ่มหัวข้อโดย: suck_love ที่ 17-08-2014 21:16:46
พี่เมฆรักจงรักซักทีเถอะ :ling3:
เริ่มหัวข้อโดย: KMprince ที่ 17-08-2014 22:46:09
พี่เมฆขอให้หัวใจของพี่มีจงรักด้วยนะ
เริ่มหัวข้อโดย: zombi ที่ 18-08-2014 01:39:47
ใจลึกๆอยากให้จงรักถอยห่างมาหน่อย กลัวเจ็บกับความสัมพันธ์แบบนี้จริงๆ
รอเนื้อคู่เฮียวินอยู่นะ
เริ่มหัวข้อโดย: liza sarin ที่ 19-08-2014 15:08:18
เริ่มหัวข้อโดย: -west- ที่ 20-08-2014 15:33:12
เริ่มหัวข้อโดย: ละอองฝน ที่ 20-08-2014 19:31:52
เข้ามาดูเห็นมาคนอ่าน คนเม้นเต็มเลยตกใจ ขอบคุณนะคะที่เข้ามาอ่านกัน
คงต้องให้รอกันอีกสักหน่อยเพราะคนเขียนไม่มีคอมใช้ อยากอัพก็อัพไม่ได้ :m15: :m15:
แต่คิดว่าไม่น่าเกินสิ้นเดือนจะได้คอมแล้ว ช่วยรออีกนิดนะคะ จะกลับมาอัพถี่ๆรัวๆเลย :katai4: :katai4:
สุดท้ายก็ขอบคุณอีกครั้งค่ะ เห็นมีคนเอาใจช่วยจงรักเราก็ปลื้ม แล้วเจอกันนะคะ ^^
เริ่มหัวข้อโดย: BlueCherries ที่ 20-08-2014 19:33:36
เริ่มหัวข้อโดย: frenzy19 ที่ 20-08-2014 19:38:41
เริ่มหัวข้อโดย: donutnoi ที่ 20-08-2014 20:35:11
เริ่มหัวข้อโดย: kik ที่ 20-08-2014 20:46:30
รอนะคะ
เริ่มหัวข้อโดย: NOoTuNE ที่ 20-08-2014 20:54:44
ค่ะ ขอบคุณที่มาแจ้งข่าวนะคะ รอนะคะ
เริ่มหัวข้อโดย: hibarihao ที่ 20-08-2014 21:06:52
เริ่มหัวข้อโดย: mirimiror ที่ 20-08-2014 21:31:45
เริ่มหัวข้อโดย: myapril ที่ 20-08-2014 21:35:06
รอพี่เมฆ จงรัก และคนนี้ติดโผตลอด เฮียวิน ^^
เริ่มหัวข้อโดย: bon ที่ 20-08-2014 22:08:50
เริ่มหัวข้อโดย: kkmm ที่ 20-08-2014 22:23:33
เริ่มหัวข้อโดย: kaokorn ที่ 22-08-2014 16:34:51
เริ่มหัวข้อโดย: ReiSei ที่ 22-08-2014 23:34:15
เริ่มหัวข้อโดย: shoky_9 ที่ 26-08-2014 15:17:00
เริ่มหัวข้อโดย: winndy ที่ 27-08-2014 19:55:31
เริ่มหัวข้อโดย: ละอองฝน ที่ 28-08-2014 22:17:06
จากบ่ายคล้อยล่วงเลยมาถึงช่วงเย็นย่ำ จงรักง่วนอยู่กับซุ้มดอกกุหลาบขาวซึ่งก่อตัวเป็นรูปร่างขึ้นมาจากโครงเหล็กดัดโค้ง สาละวนอยู่กับมันกระทั่งแสงสีส้มนวลจากหลอดไฟดวงเล็กส่องสว่างโร่ทั่วทั้งสนามร่างเล็กจึงเงยหน้าขึ้นมามองดูโดยรอบบริเวณให้ถนัดตา แม้ผู้คนจะเดินขวักไขว่ไปมาวุ่นวาย แต่ภาพสนามหญ้าโล่งๆริมสระน้ำเมื่อตอนบ่ายกลับเปลี่ยนไปเหมือนเป็นอีกภูมิทัศน์หนึ่ง ตอนนี้พื้นที่โล่งกว้างถูกแทนที่ด้วยแท่นพิธี มีเสาเหล็กดัดสองต้นพันด้วยผ้าชีฟองโปรงบางสีขาวตั้งอยู่ด้านหลัง แบ็คกราวน์เป็นสระน้ำกว้าง ด้านข้างทั้งสองฝั่งของแท่นพิธีมีเก้าอี้ไม้เรียงเป็นระเบียบ ระหว่างทางเดินปูพรมยาวสีขาวเช่นกัน มีเชิงเทินดอกกุหลาบตั้งเรียงข้างๆเว้นระยะพอเหมาะพอดี จบปิดท้ายที่ซุ้มดอกไม้ซุ้มใหญ่ที่ร่างเล็กกำลังจัดอยู่ เขามองดูเก็บรายละเอียดเป็นครั้งสุดท้าย เมื่อเห็นว่าเรียบร้อยดีแล้วจึงเก็บอุปกรณ์ พรุ่งนี้จะเป็นพิธีจริง วันนี้จึงต้องจัดเตรียมสถานที่ให้เรียบร้อย เนื่องจากงานจะเริ่มในตอนเช้า
นี่เป็นครั้งแรกที่จงรักรับงานนอกสถานที่ด้วยตัวเอง คนที่จ้างก็ไม่ใช่ใครอื่นไกล พี่ไอลูกพี่ลูกน้องคนสนิทของเขานั่นเอง ไอทำธุรกิจวิวาห์ งานครั้งนี้ก็จัดที่บริษัทของเจ้าตัวชื่อ I Promies Tower ซึ่งเป็นบริษัทที่ค่อนข้างมีชื่อเสียง ถือได้ว่าเป็นแนวหน้าของวงการนี้ก็ว่าได้ ตามปรกติแล้วร้านของจงรักมีหน้าที่จัดหาดอกไม้ให้กับบริษัทของไอตามออเดอร์เป็นประจำ แต่ครั้งนี้ไอกลับเสนอให้จงรักเข้ามาช่วยจัดเตรียมงานด้วยอีกแรง จงรักพิจารณาอยู่ไม่นาน เห็นว่าคอนเซ็ปของงานค่อนข้างเรียบง่าย ไม่หวือหวามากนัก งานก็ไม่ใหญ่โตเกินความสามารถ ซ้ำไอยังจัดเตรียมลูกทีมมีฝีมือมาช่วย เจ้าของร้านดอกไม้จึงยอมตอบตกลง
ระหว่างที่กำลังยกถังอุปกรณ์เข้าไปเก็บในห้องเก็บของของตึก บังเอิญทางเดินมีคนงานยกบันไดยาวมาจากทางมุมหักศอก คนงานไม่ทันเห็น จงรักเองก็ไม่ได้สังเกตให้ดีเพราะมัวแต่รีบ จึงโดนบันไดหมุนมากระแทกตรงหัวไหล่เข้าอย่างจัง ถังเครื่องมือกระจายหล่นลงบนพื้นเกิดเสียงดัง คนงานที่เพิ่งเห็นรีบปล่อยบันไดเหล็กแล้วตรงเข้ามาช่วย ทว่ากลับมีชายหนุ่มผิวคล้ำตัวสูงชะลูดคนหนึ่งเข้ามาประคองคนตัวเล็กเอาไว้ก่อน
“ขอโทษครับๆ เป็นอะไรมากไหมครับคุณ” คู่กรณีรีบเข้ามาย่อตัวนั่งในระดับเดียวกัน แล้วเอ่ยขอโทษด้วยท่าทางสำนึกผิดเต็มที่
“ไม่ครับ ไม่เป็นไรมากหรอก” จงรักรีบบอกปัด ทว่ากลับรู้สึกปวดแปลบที่หัวไหล่นิดหน่อย
“ขอโทษจริงๆครับ ผมมองไม่เห็นคุณเลย”
“ผมก็เดินเหม่อๆ ไม่ได้มองทางให้ดีเหมือนกัน คุณยกของมาย่อมมองไม่ถนัด อย่าคิดมากเลยครับ” คนงานคนนั้นเหมือนจะกล่าวขอโทษซ้ำอีกหน นายคนที่เข้ามาพยุงจงรักอยู่ก่อนจึงเอ่ยขัดขึ้น
“เอาเถอะๆ อย่ามัวขอโทษกันอยู่ พี่ไปทำงานเถอะ เดี๋ยวผมพาเขาไปห้องพยาบาลเอง”
“ครับๆ ขอบคุณครับคุณกลอง” ว่าจบคนงานก็ยกบันไดไปเก็บ ส่วนจงรักก็ถูกพยุงฉุดให้ลุกขึ้น
“เดี๋ยวผมพาไปห้องพยาบาล เดินไหวไหม” เสียงทุ้มเอ่ยขึ้นใกล้ๆ เหมือนเจ้าของเสียงก้มลงมาพูดชิดริมใบหู
“ครับ ไหวครับ แต่ผม…” อยากจะบอกปฏิเสธแล้วเดินไปด้วยตัวเอง แต่เมื่อหันมาสบนัยน์ตาดำสนิทของร่างสูง คำพูดก็ถูกกลืนหายไป จงรักพยักหน้ารับอย่างจนใจ เหมือนมีอะไรบางอย่างบังคับให้ต้องยอมทำตาม
ตรงไหล่ช้ำเป็นรอยแดงยาวเป็นปื้น แต่พอทายากแก้พกช้ำกินยาแก้ปวดแก้อักเสบตาม ตอนนี้อาการจึงดีขึ้นตามลำดับ คนตัวเล็กใส่เสื้อกลับเข้าไปเหมือนเดิมท่ามกลางสายตาคู่หนึ่งที่นั่งจ้องเข้าอยู่ตลอดตั้งแต่พาเข้ามาในห้องพยาบาล รู้สึกอึดอัด ไม่เคยรู้สึกอย่างนี้มาก่อน ทำตัวไม่ถูกไม่รู้จะเอามือเอาไม้ไปไว้ทางไหน นึกสงสัยอยู่ในใจว่าจะมองอะไรเขาหนักหนาแต่ก็ไม่ได้พูดออกไป รีบติดกระดุมเสื้อแล้วหันไปขอบคุณพยาบาลที่พี่ไอจ้างมาประจำที่บริษัท กำลังจะหันไปขอบคุณชายหนุ่มตัวสูงที่ช่วยพร้อมกับเอ่ยลาจะได้รีบไปจากตรงนี้เร็วๆ ประตูห้องพยาบาลก็ถูกผลักเปิดเข้ามาโดยแรง พร้อมกับร่างบางระหงของลูกพี่ลูกน้องของเขา
“รักเป็นอะไรมากไหม” เสียงนุ่มหวานทอดแววอ่อนโยนถามออกมาอย่างเป็นห่วง
คิ้วเรียวสวยขมวดเล็กๆตามอารมณ์ร้อนใจ แต่มันก็ไม่ได้ทำให้เครื่องหน้าของไอดูดีน้อยลงเลย กมล เปรมอนันต์ หรือที่ใครๆเรียกกันว่าคุณไอ เป็นบอสใหญ่แห่ง I Promies Tower ไอถูกจัดอยู่ในผู้ชายหมวดที่หน้าตาดีอย่างหาตัวจับยาก แม้หน้าจะค่อนไปทางหวานสวยเสียส่วนใหญ่ทว่าก็ถือว่าดูดี ผนวกกับกิริยาที่อ่อนโยนยิ้มแย้มเสมอ ใครๆจึงต่างพาก็กันหลงรัก
“ไม่เป็นอะไรมากครับพี่ไอ ช้ำนิดเดียวเอง” จงรักรายงาน ทำให้คิ้วเรียวที่มุ่นอยู่ของไอคลายลง มือนุ่มนิ่มแตะแขนของจงรักเบาๆแล้วว่าอย่างโล่งใจ
“ไม่เป็นอะไรมากก็ดีแล้ว ถ้าคุณอารู้นะ พี่โดนบ่นตายเลย พาลูกชายคนเล็กเขามาใช้งานวันแรกก็ได้เรื่องเลย”
“พ่อไม่ว่าหรอกครับ คนนั้นน่ะหลงพี่ไอจะตายใครๆก็รู้” ที่จงรักว่านั้นไม่ผิดแม้สักส่วน เนื่องจากพี่ไอเป็นคนเก่งซ้ำยังนอบน้อมน่ารัก พ่อของเขาจึงชื่นชมเป็นพิเศษ
“เราก็ว่าไป แต่เอาเถอะ ยังไงพี่คงต้องโทรไปขอโทษคุณอาสักหน่อย”
“งั้นก็ตามใจพี่ไอเถอะครับ” เมื่อจงรักเอ่ยว่าตามใจ ไอจึงยิ้มรับจนเห็นลักยิ้มบุ๋มลงไปที่แก้มขาวทั้งสองข้าง
“งานก็เสร็จแล้วใช่ไหม ไม่ต้องช่วยอะไรแล้ว ที่เหลือพี่จะดูเอง วันนี้รักกลับเถอะ”
“เอางั้นเหรอครับ”
“ตามนั้นแหละ เอ…หรือจะให้พี่ไปส่ง แต่มันจะดึกน่ะสิ” ระหว่างที่ไอทำท่าครุ่นคิดว่าจะทำอย่างไร เสียงทุ้มของคนที่นั่งเงียบอยู่นานก็ดังขึ้น
“ให้ผมไปส่งก็ได้ครับคุณไอ ต้องออกไปเอาเลนส์ที่คอนโดพอดี วันนี้ว่าจะค้างที่ตึก เช้ากลับไปเอากลัวไม่ทันงาน”
“งั้นรบกวนกลองด้วยนะ อ้อ! รู้จักกันแล้วใช่ไหมรัก นี่กลอง เป็นช่างภาพเบอร์หนึ่งของ I Promies Tower ส่วนกลอง นี่จงรัก เป็นลูกพี่ลูกน้องของผมเอง” คนหน้าสวยหันมาแนะนำให้จงรักรู้จัก คนตัวเล็กได้แต่ยิ้มให้น้อยๆก่อนจะเอ่ยขึ้นมา
“ขอบคุณคุณกลองมากนะครับที่เมื่อกี้ช่วยไว้”
“ไม่เป็นไรหรอกครับ”
“แต่ว่าเรื่องที่จะกลับคงไม่รบกวน ขอบคุณนะครับ พอดีว่าผมนัดเพื่อนไว้ เดี๋ยวเขาคงมารับแล้วล่ะครับ”
“ครับ” กลองพยักหน้ารับรู้ ก่อนจะลุกขึ้นยืนเต็มความสูง แล้วว่าต่อ “งั้นผมเดินไปส่งนะ ต้องออกไปพอดี ไปพร้อมกันนี่ล่ะ เผื่อเจ็บเป็นอะไรขึ้นมา” ไม่เว้นช่องว่างให้ปฏิเสธ ร่างสูงเดินไปเปิดประตูรอ พร้อมกับมองด้วยสายตาแปลกๆแบบเดิม จงรักจึงต้องตอบตกลงโดยปริยาย
“พี่ไอ ผมกลับก่อนนะครับ”
“กลับดีๆล่ะ ยังไงถึงห้องแล้วโทรหาพี่ด้วย ขอบคุณที่เหนื่อยวันนี้นะ” ทีแรกไอคิดว่าจะเดินไปส่งน้องด้วย แต่พนักงานกลับเข้ามาตามถึงห้องพยาบาลจึงต้องผละไปก่อน
จงรักเดินคู่กันมากับกลองเงียบๆ เสียงรองเท้ากระทบกระเบื้องหินอ่อนดังเป็นจังหวะสม่ำเสมอชวนให้อึดอัด ผู้ชายตัวโตไม่พูดอะไรตลอดทาง แต่หันมามองเสี้ยวหน้าด้านข้างของคนตัวเล็กเป็นระยะ จงรักรู้สึกว่ามันแปลก แปลกเอามากๆ เวลาที่อยู่ใต้สายตาของคนๆนี้ เขารู้สึกเหมือนกับว่ามีอะไรกำลังจะพุ่งเข้ามาหาอยู่ตลอดเวลา มันไม่คุ้นชินเอาเสียเลย คล้ายเป็นจุดเล็กๆที่มีแสงสปอร์ตไลท์ส่องอยู่
ความอึดอัดอันตธานหายไปเมื่อออกมาจนสุดทาง ด้านนอกตรงที่จอดรถ รถญี่ปุ่นคันสีขาวคุ้นตาจอดรออยู่ คนตัวเล็กยิ้มละไมเมื่อเห็นว่าที่ข้างรถมีชายหนุ่มคุ้นตาในชุดทำงานสวมเสื้อเชิ้ตปลดไทด์ออกยืนพิงรถรอ ดวงตาคู่ดุสบกับตาโตๆแวบหนึ่ง ก่อนเบนสายตาไปมองคนแปลกหน้าข้างๆ จงรักเห็นเมฆามองนิ่งคิดว่าชายหนุ่มอาจไม่พอใจที่รออยู่นาน จึงหันไปบอกลากลอง
“ขอบคุณสำหรับทุกอย่างนะครับคุณกลอง ผมต้องขอตัวก่อน” ค้อมหัวให้นิดหน่อย จึงหันหลังกึ่งวิ่งไปหาคนที่ยืนรอ
กลองเห็นคนทั้งคู่ขึ้นรถไปแล้ว ยืนดูจนรถแล่นหายไปลับตาจึงเดินไปที่ซึ่งบิ๊กไบค์สีดำสนิทของตัวเองจอดเอาไว้ ความจริงเขาไม่ได้ลืมเลนส์กล้องอย่างที่ปดออกไป แต่เพราะคนตัวเล็กคนนั้นแท้ๆทำให้ต้องสร้างแผนการบ้าๆขึ้นมา ไม่เคยเป็นเช่นนี้มาก่อน แต่เพราะความรู้สึกรุนแรงในอกทำให้ต้องทำแบบนั้นอย่างไร้เหตุผล ใช่! เขาไม่มีเหตุผลอะไรในการกระทำเลยสักข้อ มีแต่ความรู้สึกถูกใจเอามากๆก็แค่นั้น
ถูกใจ
ริมฝีปากหยักยิ้มนิดๆที่มุมปาก ทั้งนึกขันและไม่อยากจะเชื่อในความคิดของตัวเอง กลองไม่ค่อยรู้สึกถูกใจอะไรเลยในชีวิต นอกจากความเงียบและการถ่ายรูป แต่หนุ่มตัวเล็กคนนั้นกลับทำให้เขารู้สึกถูกใจตั้งแต่พบกันครั้งแรก ช่างเป็นคนที่น่าสนใจเป็นพิเศษเสียจริงๆ
การจราจรบนถนนในคืนวันศุกร์ค่อนข้างติดขัดตามธรรมเนียมเมืองฟ้าอมร หลังจากขึ้นมาบนรถแล้วเมฆาก็ไม่ได้ปริปากพูดอะไรออกมาสักคำ บรรยากาศชวนให้รู้สึกอึดอัดเสียจนจงรักเองก็ไม่กล้าเอ่ยอะไรออกมา กระทั่งรถติดอยู่หน้าไฟแดงกลางสี่แยกหนึ่งก่อนถึงทางเข้าห้างสรรพสินค้าดัง เมฆาจึงหันมาโน้มตัวเข้าใกล้จงรักแล้วเอื้อมมือไปดึงเข็มขัดนิรภัยมาคาดให้ ความใกล้ชิดที่เกิดขึ้นอย่างรวดเร็วทำให้คนตัวเล็กแทบจะกดหลังให้จมลงไปในเบาะ แม้จะแค่แปบเดียวเท่านั้นจริงๆหากแต่ก็ยังอดที่จะประหม่าไม่ได้
“ขอบคุณครับ”
“คนนั้นใครเหรอ” เสียงเข้มถามออกมาไร้ต้นสายปลายเหตุ ทำเอาจงรักต้องขมวดคิ้วแล้วใช้ความคิดชั่วครู่ ก่อนจะเดาเอาว่าเมฆาหมายถึงใคร
“คุณกลองครับ เป็นช่างภาพที่บริษัทพี่ไอ”
“สนิทเหรอ” พอได้ยินเสียงตัวเองถามออกไป เมฆาก็แทบจะกัดลิ้นตัวเอง เพราะคำถามของเขาดูจุ้นจ้านและแสดงความเป็นเจ้าของอย่างกลายๆ ทว่าจงรักที่ดูเหมือนไม่ได้คิดเล็กคิดน้อยอะไรก็ตอบจนเขากระจ่างใจในวินาทีถัดมา
“เปล่าครับ เพิ่งรู้จักกันวันแรก พอดีมีอุบัติเหตุนิดหน่อย คุณกลองเขาบังเอิญช่วยผมเอาไว้น่ะครับ”
“อุบัติเหตุ? เป็นอะไรมากหรือเปล่า”
“อ๋อ...เออ พอดีผมซุ่มซ่ามเดินไม่ดูทาง ตอนเก็บของก็เลยชนเข้ากับพี่คนงานที่ยกบันไดอลูมิเนียมสวนมา เจ็บไหล่นิดหน่อยแต่ไม่เป็นอะไรมากครับ”
“ไปให้หมอตรวจดูไหม เผื่อเป็นอะไรมาก เราคิดว่าเราไม่เป็นไร แต่ความจริงอาจไม่ใช่อย่างที่เห็นก็ได้” จงรักมองดูเมฆาเท้าแขนกับพวงมาลัยรถแล้วหันมาเกือบทั้งตัว ซ้ำยังพูดจาเหมือนเป็นห่วงก็อดที่จะดีใจไม่ได้ คนตัวเล็กยิ้มหวานพลางส่ายหน้าปฏิเสธ
“ไม่เป็นอะไรจริงๆครับ เมื่อกี้คุณพยาบาลประจำบริษัทพี่ไอเขาก็ช่วยดูให้แล้ว แค่ช้ำนิดเดียวเท่านั้นเองครับ”
“แน่ใจนะ…เอาเถอะ ถ้านายยืนยันอย่างนั้นก็ตามใจ แต่ถ้าเป็นอะไรมากให้รีบบอกแล้วกัน” เมฆากำชับเสียงเข้มก่อนจะออกรถเพราะตอนนี้สัญญาณไฟเปลี่ยนสีแล้ว
“ผมดีใจที่พี่เมฆเป็นห่วง ขอบคุณนะครับ”
ทั้งคู่ไม่ได้ต่อความยาวอะไรอีก ในห้องโดยสารกลับเข้าสู่ความเงียบอีกครั้ง ทว่าครั้งนี้ไม่ได้รู้สึกอึดอัดเหมือนก่อนหน้าอีกแล้ว ลึกๆในข้างใน จงรักรู้สึกดีใจเป็นอย่างมากที่เมฆาเป็นห่วงแล้วแสดงออกมาทางสีหน้าและน้ำเสียง ตอนนี้ผ่านมากว่า 4 เดือนแล้วที่เขาขยับความสัมพันธ์เข้ามาสนิทสนมกับพี่เมฆ ดูเหมือนทุกอย่างมันรวดเร็วราวกับฝัน แม้จะไม่ได้ระบุว่าคบกันเป็นคนรัก แต่พี่เมฆก็เปิดใจให้เขามากขึ้นกว่าเดิม จากที่ไม่ค่อยพูดหรือพูดตามมารยาท ตอนนี้ก็พลันเปลี่ยนไป เขาเองก็ไม่เกร็งเช่นเก่า บางครั้งบางคราวยังแอบแสดงความเอาแต่ใจเล็กๆออกมาตามนิสัยของน้องคนเล็ก และผลที่ได้รับก็ดีจนอยากจะเอาแต่ใจบ่อยๆ
จงรักคิดอะไรเพลินๆพอรู้ตัวอีกทีรถที่นั่งก็จอดสนิทในลานจอดรถของห้างสรรพสินค้าแล้ว เขาปลดเข็มขัดนิรภัยแล้วพากันลงจากรถ เดิมทีตั้งใจจะมากินมื้อค่ำแล้วไปช่วยคนตัวสูงเลือกชั้นใส่เอกสารอันใหม่ แต่กลายเป็นว่าตอนนี้จงรักกับเมฆาดันเข้ามาเดินในงานอีเว้นท์สัตว์เลี้ยงแสนรักซึ่งจัดตรงลานชั้นหนึ่งของห้างเสียอย่างนั้น ในงานมีทั้งหมา แมว กระต่าย และหนูแฮมเตอร์ ข้าวของเครื่องใช้สำหรับสัตว์เลี้ยงก็ละลานตาไปหมด ตรงเวทีกลางมีโชว์น้องหมากระโดดข้ามสิ่งกีดขวาง เรียกเสียงปรบมือให้กับความแสนรู้ของมันเกรียวกราว
แต่สิ่งที่ดึงดูดความสนใจของจงรักให้หยุดดูอยู่นานไม่ยอมไปไหนก็คือกรงหนูแฮมเตอร์ เจ้าหนูตัวอ้วนกลมวิ่งดุ๊กดิ๊กอยู่ในจักรเรียกรอยยิ้มบางแตะที่ริมฝีปาก ยืนมองอยู่ครู่หนึ่งก็รู้สึกได้ถึงแรงสะกิดที่หัวไหล่ พอหันไปมองก็เพิ่งรู้ตัวว่าลืมคนหน้าดุไว้ข้างหลังนานแล้ว
“จะเลี้ยงหรือไง เห็นมองอยู่นานแล้ว”
“ไม่หรอกครับ แค่ดูเฉยๆเห็นมันน่ารักดี”
“อืม”
“พี่เมฆหิวแล้วใช่ไหมครับ ไปหาอะไรกินกันดีกว่าเนอะ” มัวแต่ดูนั่นดูนี่จนเผลอลืมไปว่าคนทำงานมาทั้งวันคงหิวมากๆเพราะเวลาตอนนี้ก็ปาเข้าไปเกือบสองทุ่มแล้ว
“ไปสิ” เมฆพยักหน้ารับง่ายๆเพราะรู้สึกหิวจริงๆ ก่อนเดินนำคนตัวเล็กออกไป
ทั้งสองคนเข้าไปฝากท้องกับร้านอาหารไทยชื่อดังร้านหนึ่ง โชคดีที่คนไม่เยอะมากนักจึงได้ที่นั่งเป็นโซฟาติดกระจกดูเป็นส่วนตัว จงรักเป็นคนสั่งอาหารเพราะคนตัวสูงติดสายกับนายช่างที่โครงการ เป็นเพราะอยู่ด้วยกันมาระยะหนึ่ง อะไรที่เมฆชอบจงรักจึงจำได้ขึ้นใจ รอไม่นานอาหารก็มาเสิร์ฟจนครบ คนตัวเล็กตักข้าวสวยใส่จานให้ทั้งตัวเองและเมฆเรียบร้อยชายหนุ่มหน้าดุก็คุยธุระเสร็จ
“สั่งแต่ของชอบพี่อีกแล้ว อยากกินอะไรเราสั่งบ้างก็ได้” เมฆามองอาหารบนโต๊ะแล้วบอกอย่างอ่อนใจ ซ้ำยังเดาล่วงหน้าได้ว่าคนช่างเอาใจจะตอบอย่างไร คงจะบอกว่าอยากกินหรือไม่ก็ชอบเหมือนกันเป็นแน่
“ของชอบพี่เมฆคนเดียวที่ไหน ผมก็ชอบเหมือนกัน” นั่นไง! เมฆาอุทานในใจ
“มุกเดิม” จงรักฟังเสียงงึมงำของคนหน้าดุไม่ถนัดจึงเอ่ยถามอีกครั้ง
“อะไรนะครับ”
“เปล่า กินเถอะ” รอยยิ้มเล็กๆตรงมุมปากทำให้คนตัวเล็กรู้สึกเหมือนตัวเองกำลังถูกล้อเลียน แต่เพราะไม่สามารถหาหลักฐานมาอุทธรณ์อะไรได้จึงเลือกที่จะเงียบแล้วลงมือทานอาหารตรงหน้า
จงรักเล่าเรื่องของพ่อให้เมฆาฟัง บอกว่าพ่ออยากให้ซื้อรถสักคันหนึ่ง เวลาไปไหนหรือรับงานข้างนอกจะได้สะดวก แต่เพราะจงรักไม่มีความรู้เรื่องรถเลย เขาจึงอยากปรึกษา
“ไม่รู้จะเอารุ่นไหนดีครับ ความจริงผมชอบรถเก๋งเล็กๆมากกว่า ขับง่าย แต่พ่อบอกว่าอยากให้ซื้อกระบะมากกว่า”
“ที่พ่อเขาคิดก็ถูกแล้ว เราต้องขนดอกไม้นี่ ไหนจะอุปกรณ์อะไรๆอีก ซื้อแบบที่พ่อว่ามันขนของได้เยอะกว่า” เมฆว่าพลางตักชิ้นไก่ในผัดเปรี้ยวหวานให้น้อง
“งั้นเอาแบบที่พ่อว่าก็ได้ครับ แต่คงต้องไปดูที่โชว์รูมก่อน ยุ่งจังเลยซื้อรถเนี่ย” บ่นไปพลางก็ตักข้าวเข้าปากไปพลาง เมฆายิ้มออกมาบางๆเพราะไม่บ่อยที่จะเห็นคนตัวเล็กทำท่างอแง
“เอาอย่างนี้ไหม วันเสาร์เราว่างหรือเปล่า เดี๋ยวพี่พาไปดูรถ”
“ฝากร้านไว้กับพี่มิ้นได้ครับ แต่วันเสาร์พี่เมฆทำงานไม่ใช่เหรอครับ” คนตากลมดีใจที่เมฆาขันอาสา แต่ก็นึกขึ้นได้ว่าชายหนุ่มต้องทำงานวันเสาร์
“เดี๋ยวลาช่วงบ่ายๆก็ได้ แล้วจะขับรถไปรับที่ร้าน” เมฆว่าอย่างง่ายๆ
“วันอาทิตย์ล่ะ ทำให้พี่ต้องเสียงานผมว่าไม่ดีมั้งครับ”
“วันอาทิตย์นัดกับไอ้เขมไว้ ต้องไปดูที่ที่นครปฐมเป็นเพื่อนมัน”
“แต่ผมเกรงใจ” เห็นคนตัวเล็กทำปากยื่นหน้าจ๋อยคนตัวโตก็อดเอ็นดูไม่ได้ เขาส่งมือมาขยี้หัวทุยเบาๆแล้วว่า
“เกรงใจทำไม พี่บอกว่าไปได้ก็ไปได้สิ”
ไม่เคยเลย พี่เมฆไม่เคยทำแบบนี้กับจงรักเลย สัมผัสอุ่นๆที่หัว กับรอยยิ้มอ่อนโยนนี่คือความจริงหรือ หัวใจของจงรักเต้นแรง แม้ว่าจะผ่านมานานหลายเดือนก็ยังไม่คุ้นชินสักที ความอ่อนโยนที่เริ่มได้รับบ่อยขึ้นในช่วงหลังพาให้หัวใจเขาเตลิด ชั่วพริบตาเดียวแก้มสองข้างก็ขึ้นสีแดงก่ำ ดวงตาคู่คมหวานที่เบิกกว้างในตอนแรกค่อยๆหลุบต่ำลงมองจานข้าวของตัวเอง
เมฆาสังเกตเห็นความเปลี่ยนแปลงของจงรักก็ประหม่าขึ้นมานิดหน่อย เขาแค่รู้สึกว่าไอ้ตัวเล็กมันน่าเอ็นดู ไม่คิดว่าการเผลอทำตามใจจะมีผลให้อีกฝ่ายต้องขวยอายเพียงนี้ แต่กำลังจะกินข้าวต่อเพื่อกลบเกลื่อนความกระดากที่เกิดขึ้นระหว่างกัน เสียงห้าวของคนที่เอาแต่ก้มหน้าก็ดังขึ้นแผ่วๆ
“ทำไมพี่เมฆถึงต้องใจดีขนาดนี้ด้วยนะ”
“แล้วไม่ดีหรือไง”
“ผมกลัวว่าจะหัวใจวายตายซะก่อนน่ะสิครับ” พูดจบก็ก้มหน้ากินข้าวงุดๆไม่พูดไม่จาอีก เมฆจึงได้แต่กลั้วหัวเราะหึๆในลำคอแล้วกินข้าวต่อเช่นกัน
เช็คบิลเรียบร้อยจงรักก็ตกลงกับคนตัวสูงว่าจะไปดูชั้นใส่เอกสารเลย หลายเดือนที่ผ่านมาเมฆาก็ได้จงรักเป็นคนช่วยเลือก ช่วยจัดแจงสั่งเฟอร์นิเจอร์ในบ้านให้ ความจริงเขาเองก็อยากจะเร่งจัดบ้านให้เสร็จตั้งนานแล้ว แต่เพราะช่วงที่เลิกกับหนึ่งนทีใหม่ๆไม่มีกระจิตกระใจจะลงมือทำอะไร จึงได้แต่ปล่อยให้บ้านโล่งเหมือนร้างอยู่อย่างนั้น ตอนนี้ทุกอย่างเข้าที่เข้าทางจนเกือบสมบูรณ์แล้ว ขาดแค่ของให้เล็กๆน้อยๆซึ่งพอจะใช้ถึงนึกขึ้นได้ว่าต้องซื้อเท่านั้น
ชายหนุ่มสองคนเดินออกจากร้านด้วยท่าทางอารมณ์ดีและจดจ่ออยู่กับสิ่งที่ต้องซื้อหา โดยไม่ทันสังเกตเห็นว่าในมุมหนึ่งของร้าน มีใครบางคนเฝ้ามองพวกเขาอยู่ มองดูตั้งแต่ที่ทั้งสองหัวเราะต่อกระซิกกันเมื่อครู่แล้ว หนุ่มร่างบางแต่งกายด้วยเสื้อผ้ามีราคานั่งก้มหน้านิ่งเมื่อเห็นว่าเมฆาและเด็กหนุ่มอีกคนหายลับไปแล้ว ริมฝีปากบางถูกกัดจนแดงช้ำ มือสองข้างกำช้อนส้อมเอาไว้แน่น ภายในใจเกิดความรู้สึกยากเกินอธิบายออกมาเป็นคำพูดได้
ทั้งที่ชีวิตตอนนี้ของเขามีความสุขเอามากๆ มีทุกสิ่งที่เคยปรารถนา ทั้งหน้าที่การงานที่ดี คนรักมีฐานะคอยเอาอกเอาใจ ใครๆต่างก็พากันอิจฉา แต่พอเห็นว่าอดีตคนรักเก่าไม่ได้มีเค้าของความโศกเศร้าเสียใจอยู่บนใบหน้าอย่างที่ใครๆเขาว่ากัน หนึ่งนทีกลับรู้สึกร้อนรุ่มข้างในหัวใจ
ไหนตอนเขาจะไปทำท่าจะเป็นจะตาย คนหยิ่งในศักดิ์ศรีขนาดเมฆายอมคุกเข่าอ้อนวอนขอร้องให้เขาอยู่ต่อ แต่เหตุไฉนเวลานี้ ผ่านมาเพียงไม่ถึงครึ่งปี คนที่เคยบอกว่ารักเขาหนักหนากลับไปหัวเราะและแสดงสีหน้าอ่อนโยนให้กับคนอื่น สีหน้าที่เคยมีไว้ให้เขาเพียงคนเดียว
หนึ่งนทีนั่งจมอยู่กับความคิดวนเวียนนานเป็นชั่วโมง อาหารที่สั่งมาร้อนๆตอนนี้เย็นชืดเสียรสชาติ แต่ถึงจะสั่งมาใหม่อีกกี่จาน เขาก็กระเดือกมันไม่ลงเสียแล้ว อารมณ์ร้ายๆเบื้องลึกปรากฏขึ้นมากลางหัวใจ กระทั่งดวงหน้าที่ดูบริสุทธิ์สดใสเหมือนเทวดาตัวน้อยบิดเบี้ยว นั่งนิ่งอยู่อีกสักครู่เขาก็ตัดสินใจเรียกบริกรมาเช็คบิล แล้วจงใจเดินตามไปในทิศทางที่เมฆาหายไปเมื่อครู่
ในหัวใจอยากรู้ อยากพิสูจน์ว่าคนคนนั้นเปลี่ยนใจจากเขาไปแล้วจริงๆ ความรู้สึกนั้นทำให้หนึ่งนทีเร่งก้าวฉับๆ สายตาก็พลางสอดส่องหาอดีตคนรักอย่างบ้าคลั่ง อาจเป็นเพราะคบกับผู้ชายคนนั้นมานาน นานเสียจนคิดไปว่าคนอย่างเมฆาแม้ต่อให้ต้องตายก็ไม่มีวันเลิกรักเขาได้ เป็นเหมือนของตายที่จะกลับมาหาเมื่อไหร่ก็พร้อมจะอ้าแขนรับเขาเสมอ
เดินออกมาจนสุดทาง หาไปจนทั่ว สุดท้ายก็พบว่าคนที่เขากำลังตามหายืนยิ้มให้กับเด็กหนุ่มคนเดิมตรงแผนกเสื้อผ้า รอยยิ้มที่ทำให้รู้สึกปวดลึกข้างใน รอยยิ้มที่ทำให้หน่วงจนมวนท้อง หนึ่งนทีทนยืนดูภาพนั้นอยู่ได้ไม่นานก็ต้องวิ่งไปเข้าห้องน้ำแล้วอาเจียนออกมา ความรู้สึกผิดหวังอย่างรุนแรงเข้าจู่โจม พอเอาน้ำเย็นลูบหน้าแล้วจึงพลันได้สติ สติที่ทำให้เห็นอะไรๆชัดเจนขึ้น
เขาชอบสบาย ชอบเงินทองและของหรูหรา ชอบความรู้สึกภูมิใจและปิติเมื่อบอกใครๆว่าคนรักมีหน้าตาในสังคม ซึ่งสิ่งเหล่านั้นเมฆาไม่สามารถให้เขาได้ เนื่องจากเจ้าตัวเป็นแค่มนุษย์เงินเดือนธรรมดา ฐานะหรือก็ปานกลาง หน้าตาทางสังคมก็ไม่มี แม้จะหน้าตาดีหน่อยแต่เพียงเท่านั้นมันไม่พอ ทว่าสิ่งที่เมฆมีให้อย่างที่คนอื่นไม่มีก็คือ ความรัก รักที่ไม่ใช่หลงเพียงรูปกาย รักที่เป็นรักจริงๆ คิดได้ตอนนี้หนึ่งนทีก็รู้สึกเหมือนมือเย็นเฉียบ ตอนนี้แม้เขาจะมีทุกอย่างครบแล้ว แต่ชีวิตนี้จะไม่มีคนที่ชื่อเมฆาอีก จะกลับไปหาไม่ได้อีก
แล้วเช่นนี้…..เขาควรทำอย่างไรดี
<><><><><><><><><><><><><><><><><><><><><><><><><><><><><>
มาแล้วค่ะ!!!!!!!
ในที่สุดก็ได้คอมน้องมายืมใช้ก่อนอาทิตย์นึงค่ะ พอได้มาก็รีบรัวคีย์บอร์ดเลยนะ
ตอนนี้มีตัวละครใหม่ออกมาสองตัว หนึ่งนทีที่มีคนถามถึงก็ออกแล้ว นายกลองตัวป่วนพระเอกก็ออกแล้ว
เนื้อเรื่องก็ยังดำเนินไปเรื่อยโดยมีแรงกระตุ้นให้เข้มข้น ที่กลัวว่าจะมีดราม่าไหม ตอบว่าก็มีบ้างค่ะ แต่ตอนนี้ไม่เยอะเท่าที่คิดไว้ตอนแรกเลยนะคะ ตอนแรกนี่นอนกอดถังน้ำตาแน่ๆ
ตอนหน้าจะมาเร็วๆนะคะ รอกันนิดนึง
ตอนนี้กำลังติดนิยายแปลจีนมากๆอยู่เรื่องนึง อ่านๆไปก็กะจะขุดพล็อตนิยายเก่าเก็บขึ้นมาเขียน แต่คงต้องรอให้จงรักจบก่อน หรือไปไกลกว่านี้ก่อน ยังไงก็รอติดตามกันนะคะ กระซิบว่าชื่อเรื่อง ‘โคมแดง’
โคมแดงไม่โคมเขียวประเดี๋ยวจะเรท 5555555
เวิ่นเยอะมาก เอาเป็นว่าเจอกันตอนหน้าค่ะ ขอบคุณที่ติดตามนะคะ
ปล.ตอนนี้ไม่มีเพจนิยายเลยน้า อยากคุยกันหรืออยากทวงนิยายก็เข้ามาคุยในทวิตเตอร์ได้นะคะ @pungjungza ค่ะ
pungjungza
[28/08/2557 ,19:57]
เริ่มหัวข้อโดย: BlueCherries ที่ 28-08-2014 22:54:25
หนึ่งนที << หาเรื่องอีกละ ทิ้งเค้าไปแล้วยังจะหวนมาใหม่
จงรักเริ่มเนื้อหอมแล้ว สงสัยเข้าพล็อตช้ำใจจากหนึ่งนทีแล้วมีคนมาปลอบ??
ปอลอ เมฆาอย่าแดกหญ้านะคะ คิดเยอะๆ ฟังจงรักเยอะๆ
เริ่มหัวข้อโดย: PoPuAr ที่ 28-08-2014 22:56:23
พี่เมฆเริ่มหลง(รัก) น้องเข้าแล้วล่ะสิ ความรักกำลังค่อยๆเบ่งบาน
พระรองกับนายร้ายโผล่ ไม่อยากจะคิด ถ้าหนึ่งนทีคิดจะกลับมาหาของตายอย่างเมฆา
หนูจงรักคนดี คงไม่สู้แน่ๆ
เริ่มหัวข้อโดย: NOoTuNE ที่ 28-08-2014 22:56:52
เริ่มหัวข้อโดย: dukdikdukdik ที่ 28-08-2014 23:00:24
เริ่มหัวข้อโดย: IIIA ที่ 28-08-2014 23:06:56
เริ่มหัวข้อโดย: ❝CHŌN❞ ที่ 28-08-2014 23:07:57
เปิดตัวทีมาแพ็คคู่ งานนี้ของสงสารน้องรักล่วงหน้าละกัน
เพราะพี่เมฆก็ยังตัดหนึ่งนทีไม่ขาดหรอก แอบกลัวใจพี่เมฆนะ
เริ่มหัวข้อโดย: aiLime13 ที่ 28-08-2014 23:18:29
ตอนแรกหมั่นไส้คุณกลองนิดๆ แต่แหม พอเห็นสนใจน้องรักแล้วชอบแปลกๆ
ชอบตรงที่จะมาป่วนพระเอกของเรานี่แหละ แอร๊ยยยย เค้าชอบหนุ่มช่างภาพ >_<
ส่วนหนึ่งนที ว่าแล้วนางต้องกลับมาพร้อมกับความอาฆาต (เดี๋ยวๆ นี่ไม่ใช่นิยายสยองขวัญนะ 555)
เห็นดูร้ายอย่างนั้นแล้วแอบกลัวใจพี่เมฆจังเลย T__T ถึงตอนนี้จะใจดีกับน้องรักจนแสดงออกขนาดนั้นแล้ว
แต่ไม่แน่ว่าถ้าหนึ่งนทีกลับมา พี่แกอาจจะแพ้มารยาแฟนเก่าก็ได้ แงงงงงงงงงงงงงง
อย่านะพี่เมฆ เตรียมไม้หน้าสามไว้แล้วนะพี่เมฆ o18
รอตอนหน้าค่าา
เริ่มหัวข้อโดย: quiicheh. ที่ 28-08-2014 23:23:46
แต่รู้สึกอุ่นใจที่แบบมีพระรอง5555
เพราะเวลารักเศร้ายังมีคุณกลอง
ไม่อยากให้รักเศร้าเลยตอนนี้สดใสมากๆ
พี่เมฆก็แบบเหมือนแค่ใจดีเฉยๆ คนเก่ามาก็คงจะไป
แต่ไม่แน่ ฮีอาจจะแข็งแกร่ง
เริ่มหัวข้อโดย: finn~luv ที่ 28-08-2014 23:39:55
พี่เมฆเป็นไงมั่งล่า หลงน้องแล้วล่ะซี่ มีลูบหัว มีไปรับไปส่งน้า อิอิ o18 o18
แต่อ่านตอนล่าสุดนี่ชักจะยังไง
พี่กลองนี่ยังไม่เท่าไร แต่หนึ่งนทีนี่ไม่น่าไว้ใจเอาซะเลยยยย
จะกลับมาทำไมมม ไม่ต้องกลับมาเลยนะ ตอนนี้พี่เมฆเค้าหวีทกับจงรักแล้วย่ะ :m16: :m16: :m16:
เริ่มหัวข้อโดย: liza sarin ที่ 28-08-2014 23:47:26
เริ่มหัวข้อโดย: malula ที่ 28-08-2014 23:56:04
ถึงจะมั่นใจว่ารักไม่มีตาไว้มองใครอื่นนอกจากพี่เมฆ
แต่ดูเหมือนอิพี่ก็ออกอาการหวง ๆ อยู่นะ
ว่าแต่คุณหนึ่งนทีเป็นไรมากหรือเปล่า ทิ้งเขาไปเองมานั่งหวงก้าง
ถ้าเขายังจมปลักคร่ำครวญเธอจะมีความสุขมากกว่าหรือไง
เริ่มหัวข้อโดย: kapooklook ที่ 29-08-2014 00:04:51
คุณหนึ่งนที คุณมันบ้า เป็นหมาหวงก้าง
ขออภัยที่ว่าคุณกลอง 555
เริ่มหัวข้อโดย: ReiSei ที่ 29-08-2014 00:08:39
แต่มั่นใจในตัวพี่เมฆอะ คือผ่านมาจนถึงตอนนี้ พี่เมฆน่าจะคิดจะเห็นอะไรได้เยอะละ
เริ่มหัวข้อโดย: ammchun ที่ 29-08-2014 03:16:44
ติดอีกแล้วววววววววววววว ขอบจงรักมากๆค่า น้องน่ารักนิสัยดีจริงๆ รอตอนต่อไปค่ะ
เริ่มหัวข้อโดย: JustWait ที่ 29-08-2014 05:07:44
เริ่มหัวข้อโดย: goosongta ที่ 29-08-2014 05:13:15
เอาอีตากลองมากระตุ้นพี่เมฆหน่อยก็ดีเหมือนกันนะ
เริ่มหัวข้อโดย: hibarihao ที่ 29-08-2014 05:44:24
เริ่มหัวข้อโดย: BeeRY ที่ 29-08-2014 05:50:08
คุณกลองนี่น่าสนใจ แต่คุณหนึ่งนทีคะ ช่วยไปไกลๆได้ไหมอ่ะ :ling1:
เริ่มหัวข้อโดย: sine_saki ที่ 29-08-2014 06:07:32
เริ่มหัวข้อโดย: myapril ที่ 29-08-2014 08:56:36
แต่พอเค้ามีทีท่าว่าจะรักกันกลับมีตัวป่วนมา2 เลย เหอๆๆ
รอตอนต่อไปค่ะ
+1+เป็ดให้จ้า
เริ่มหัวข้อโดย: Infinity 888 ที่ 29-08-2014 10:17:34
ทำตัวน่ารังเกียจอย่างนี้ ขอให้อดหมด ทั้งเก่าทั้งใหม่ ฮ่าๆๆๆๆๆ
จงรักน่ารัก :-[ ทำเอา ตากล้อง สะดุดทันทีเมื่อได้เจอ
เริ่มหัวข้อโดย: GlassesgirL ที่ 29-08-2014 11:04:29
กับคนที่ทิ้งพี่ไปเพราะเลือกความสบายมากกว่า เมื่อเขาทำท่าจะกลับมาอยากให้พี่คิดให้ดีๆก่อนนะ คิดให้เยอะๆว่าเขาเคยเลือกที่จะทิ้งพี่ไปมาก่อน คิดจะกลับมาคราวนี้คงไม่ได้มาดีหรอกนะ
กับกลองที่ถูกใจจงรักนี่จะยังไงกัน รอดูต่อไป แค่อย่ามาทำอะไรจงรักเลยก็พอ
ตอนนี้จงรักกับพี่เมฆเริ่มที่จะก้าวหน้ากว่าเดิมมากแล้ว พี่เมฆเริ่มที่จะเผลอไผลไปกับน้อง ความน่ารักของน้องแล้ว รอพี่เมฆรักน้องเร็ว คิดว่าจงรักจะโชคดีที่สุด ดูแล้วพี่เมฆรักใครจะทุ่มให้ทั้งใจเลย รักกันเร็วๆนะ :mew1:
เริ่มหัวข้อโดย: seaz ที่ 29-08-2014 11:05:42
เริ่มหัวข้อโดย: PURE LOVE ที่ 29-08-2014 12:21:03
เชื่อว่าอีกไม่นาน ใจของพี่เมฆต้องมีน้องรักอยู่เต็มหัวใจ แบบไม่ทันรู้ตัวแน่ ๆ
แต่กว่าจะถึงตอนนั้น ถึงจะยังไม่รักน้องจงรัก ถึงจะยังตัดใจจากหนึ่งนทีไม่ได้
แต่หวังว่าพี่เมฆ จะรู้นะ ว่าสิ่งที่ควรทำคืออะไร ถ้าหนึ่งนทีกลับมา
ปล. เชียร์พี่ไอให้เฮียวินได้ไหมอ่ะ ชอบบบบ :mew1:
เริ่มหัวข้อโดย: boboaje ที่ 29-08-2014 12:42:47
เริ่มหัวข้อโดย: GintoniC ที่ 29-08-2014 20:50:28
เริ่มหัวข้อโดย: ::UsslaJlwaJ:: ที่ 29-08-2014 21:32:52
เริ่มหัวข้อโดย: zombi ที่ 30-08-2014 19:08:16
แต่ถ้าได้ตัวเร่งปฏิกิริยาดีๆอย่างเช่นคุณกลอง
พี่เมฆคงไม่แค่เปิดใจ แต่คงขุดหลุมรักไม่ให้จงรักปีนขึ้นมาได้เลยแหละ
เริ่มหัวข้อโดย: ROCKLOBSTER ที่ 30-08-2014 20:07:09
หนึ่งนทีก็มนุษย์ที่เห็นแก่ตัวคนหนึ่งเนาะ เราไม่คิดไรมาก ถ้าพี่เมฆจะรีเทิร์นเป็นของตายให้หนึ่ง เราก็ไม่ว่า จะยุพี่กลองให้ปล้ำจงรักเลยคอยดู :m16: :m16:
เริ่มหัวข้อโดย: kenghan ที่ 30-08-2014 21:54:23
เริ่มหัวข้อโดย: [N]€ẃÿ{k}uñĢ ที่ 31-08-2014 03:06:42
เนื้อเรื่องน่าติดตามมากออกแนวละครนิดๆเลยนะเนี่ย
จงรัก ก็น่ารักเกิน แล้วจะรออ่านต่อน๊า ^^
เริ่มหัวข้อโดย: dear77 ที่ 31-08-2014 15:55:53
เริ่มหัวข้อโดย: kapook_koopak ที่ 31-08-2014 23:56:13
เริ่มหัวข้อโดย: ่patsaporn ที่ 01-09-2014 00:43:35
พี่เมฆจะมาอึนอยู่ไม่ได้แล้วนะคะ แกมีท่าทีหึงนิดๆ ซึ่งคนอ่านดีใจมาก อีกนิดเดียวจงรักจ๋า
พี่เมฆใจดีกับน้องมากขึ้นมากๆ มารับมาหาตลอดๆ จงรักก็น่ารัก สติลขี้เขินนะ เอ็นดูจัง
เอิ่มมมม หนึ่ง โผล่มาไม ดูเป็นคนที่ร้ายมาก ไม่รู้จักพอนะคนเราแย่ๆๆๆ
หวั่นใจกับดรม่ามาก แบบคนอ่ารชนรักน้องรักแล้ว ไม่อยากให้เธอเสียใจ
ขอบคุณค่ะ
เริ่มหัวข้อโดย: bobie ที่ 01-09-2014 09:03:46
บอกเลยว่าอ่านแล้วติดใจ
รักน่ารักมากอ่ะ
พี่เมฆใจอ่อนกับน้องเร็วๆน้า
เริ่มหัวข้อโดย: wargroup ที่ 02-09-2014 00:13:12
ได้อารมณ์รักอบอวลไปหมด เขินแทนตัวละครทั้งคู่
ตอนล่าสุดก็อบอวลนะ รังสีตัวร้ายแผ่ซ่านตลบอบอวล
//หักนิ้วรอตอนหน้า เตรียมตบยัยหนึ่งนที...มาเล๊ย มาเลย
เริ่มหัวข้อโดย: myapril ที่ 04-09-2014 21:07:57
ใครจะดีจะร้าย
เริ่มหัวข้อโดย: PURE LOVE ที่ 05-09-2014 13:43:51
http://www.youtube.com/v/7r4C6F2mQuE
หนึ่งนทีได้ฟังคงซึ้งเนอะ อิอิ :laugh3:
เริ่มหัวข้อโดย: ละอองฝน ที่ 11-09-2014 16:38:08
“เบาหน่อยไอ้เมฆ เดี๋ยวก็เมาตายห่า มึงจะขับรถกลับบ้านยังไงกระดกพรวดๆขนาดนี้” วินส่งเสียงด่าออกไปโฉงเฉงแต่เพื่อนสนิทก็เอาแต่นิ่งไม่ยอมตอบ ไม่หือไม่อือใดๆทั้งสิ้น
ไม่รู้จะทำอย่างไรวินจึงได้แต่นั่งกุมขมับอยู่ข้างๆ อันที่จริงเขาก็มีส่วนผิดที่เป็นคนชวนมันออกมา คืนวันเสาร์ที่กะว่าจะได้หยุดพัก ได้นั่งผ่อนคลายอารมณ์และปรับทุกข์กับเพื่อนตามประสาหนุ่มโสด แต่ทุกอย่างดันกลับตาลปัตรไปหมด เป็นเขาเองที่เป็นฝ่ายต้องมานั่งเฝ้าไอ้ตัวเงียบ คนที่มาถึงก็กระดกเหล้าต่างน้ำเปล่า ไม่ยอมพูดยอมจา ถึงจะคบกันมาหลายปีดีดัก แต่วินก็ไม่สามารถตรัสรู้ได้ว่ามันสติแตกอะไรขึ้นมาอีก
ตาเรียวอย่างลูกจีนเพ่งมองเสี้ยวหน้าคมของเมฆาครู่หนึ่งแล้วถอนหายใจทิ้งเรี่ยราด ก่อนจะประเมินในใจว่าอีกไม่กี่นาทีข้างหน้าแอลกอฮอล์คงออกฤทธิ์ ก็เพื่อนตัวดีของเขาน่ะมันมุ่งแต่เรียนทำแต่งาน เหล้ายาปลาปิ้งหรือของมึนเมาไม่ค่อยยุ่งอย่างคนอื่น ดูจากแก้มแดงที่ขึ้นสีคิดว่าคงเริ่มกึ่มๆแล้ว และความลับอย่างหนึ่งของไอ้เมฆคือ เวลามันเมามันจะพูดอย่างที่ไม่พูดในยามปรกติ ว่าง่ายๆคือยอมเปิดปากคายความลับที่ถามออกมาหมดเปลือก วินหมายมั่นปั้นมือว่าจะรอเวลานั้นค่อยเอ่ยถามมันอีกทีก็ไม่สาย
แสงไฟในร้านนั่งดื่มไม่ได้วิบๆวับๆแสบตาเหมือนอย่างไฟในผับ แม้คนจะเยอะพอสมควรเนื่องจากเป็นคืนวันเสาร์ ทั้งร้านนี้ก็ยังค่อนข้างมีชื่อ แต่ลูกค้าส่วนใหญ่ที่นี่มีวุฒิภาวะพอ พูดง่ายๆคือเป็นวัยทำงานเสียส่วนใหญ่ ต่างคนต่างมานั่งดื่มกันแก้เครียด ฟังเพลงเพราะๆคลอไปในบรรยากาศสลัวไม่มใครสนใจใครนอกจากพรรคพวกของตัวเอง หากอยากจะนั่งในมุมคนเดียวแล้วปล่อยความคิดให้ล่องลอยแค่ไหนก็สามารถทำได้
เมฆานั่งมองหยดน้ำที่เกาะบนแก้วใสสีอำพันค่อยๆละลาย หยดแล้วหยดเล่าไหลลงสู่โต๊ะ มากขึ้นจนกลายเป็นแอ่งกลมๆรอบฐานแก้ว ก่อนถอนหายใจยาวๆออกมาเฮือกใหญ่ ความจริงเขารู้สึกมึนๆตั้งแต่เมื่อกี้แล้ว จึงได้หยุดดื่มแล้วนั่งอยู่กับตัวเองปล่อยให้ยุงลงไปไข่ทิ้งไว้ในแก้วเล่นๆ
“ไอ้เมฆ” ได้ยินเสียงของวินเรียกอยู่ใกล้ๆ คนถูกเรียกจึงเงยหน้าขึ้นมอง
“หืม?”
“ได้ยินเสียงกูแล้วหรือไง” วินว่าอย่างตัดพ้อ ก็เขาเรียกอยู่ตั้งนานไอ้เมฆก็ไม่ตอบรับสักคำ
“มีอะไร”
“มึงเป็นอะไร มีปัญหากับไอ้รักมันหรือไง”
“เปล่า” คนหน้าดุปฏิเสธ วินก็คิดว่าไม่ใช่เพราะนึกๆดู อย่างจงรักน่ะหรือจะกล้ามีปัญหาหับไอ้เมฆ ออกจะว่าง่ายแล้วก็เชื่องเสียขนาดนั้น
“แล้วมึงเป็นอะไรล่ะ เป็นอะไรก็ไม่พูด นั่งเงียบอยู่ได้ นี่กูนึกว่ากูมาคนเดียว”
“วันนี้หนึ่งมาหากูที่บริษัท”
“ห๊า!! หนึ่งมาหามีงที่บริษัท?” วินตกใจจนตาตี่ๆโตขึ้นอีกเกือบเท่าตัว แก้วเหล้าในมือถูกวางกระแทกโต๊ะดังปึกจนโต๊ะใกล้ๆกลัวจะร้าวคามือ
“อืม”
“มาได้ไงวะ หายไปตั้งนานแล้วไม่ใช่เหรอ กูก็คิดว่าจะไปแล้วไปลับ”
“กูก็ไม่รู้ว่ามาได้ไง แต่เขาก็มา”
“มันเป็นยังไงกันแน่วะ ไหนมึงเล่าให้กูฟังละเอียดๆหน่อยสิไอ้เมฆ”
ดวงตาคมดุเหลือบมองนาฬิกาข้อมือเห็นว่าเกือบบ่ายสามแล้ว เขาจึงรีบเก็บเอกสารแล้วเซฟงานที่ทำค้างไว้ในคอมพิวเตอร์ เนื่องจากวันนี้เขานัดกับจงรักเอาไว้ว่าจะพาไปดูรถที่โชว์รูม มือหนาคว้าแฟ้มโครงการก่อสร้างเฟสใหม่ติดมือกลับไปดูที่บ้านด้วยอีกเล่มหนึ่ง ก่อนจะหันมาลาพี่ๆในออฟฟิศ กำลังจะออกจากแผนกไปลงลิฟต์ พี่เทิดรปภ.หน้าตึกก็เปิดประตูเข้ามาพร้อมกับใครอีกคน
“คุณเมฆครับ มีคนมาขอพบครับ”
“ขอบคุณครับ” เมฆกล่าวขอบคุณพี่เทิด แต่ดวงตาคู่คมกลับไม่อาจละไปจากใบหน้าแสนคุ้นของผู้มาเยือนได้ รอยยิ้มหวานอย่างที่เคยนึกรักถูกส่งมาให้พร้อมกับคำทักทายซึ่งดูเหมือนเป็นคำถามมากกว่า
“กำลังจะออกไปข้างนอกเหรอครับ….พี่เมฆ”
“หนึ่ง” เสียงทุ้มครางชื่อของหนึ่งนทีออกมาแผ่วๆ
“เป็นอะไรครับ ดีใจที่เจอหนึ่งหรือไง ถึงกับพูดไม่ออกเชียว” ร่างโปร่งบางยิ้มอย่างมีจริต ก่อนพูดต่อ “ขอโทษนะครับที่มาหาโดยไม่ได้บอกล่วงหน้า พอดีโทรศัพท์เครื่องเก่าไม่ได้ใช้แล้วน่ะสิ ก็เลยหาเบอร์พี่ไม่เจอ หนึ่งก็จำไม่ได้ด้วยสิ แย่จริงๆ”
“งั้นเหรอ”
“ครับ” วงหน้ามีเสน่ห์พยักรับอย่างแข็งขัน
“ที่มาหา มีธุระอะไรหรือเปล่า”
“มีสิครับ แต่ว่าคุยที่นี่ไม่สะดวกมั้ง ลงไปนั่งที่ร้านกาแฟหน้าออฟฟิศพี่เมฆดีกว่า” ไม่รอให้ตอบตกลง ร่างบางก็เดินนำออกไปทันที เมฆาจึงได้แต่จำใจเดินตามหลังอย่างปฏิเสธไม่ได้
หนึ่งนทีเลือกที่นั่งในสุดของร้านกาแฟ ก่อนจะสั่งเครื่องดื่มให้ตัวเอง หนำซ้ำยังเผื่อแผ่ไปให้อดีตคนรักอีกด้วย รอไม่ถึงห้านาที่เครื่องดื่มอุ่นร้อนก็มาเสิร์ฟวางตรงหน้า ดวงตาคมดุจ้องมองกาแฟดำไม่ใส่น้ำตาลตรงหน้าครู่หนึ่ง แล้วเลือกที่จะเลื่อนมันไปไว้ข้างๆแทน มือคู่ใหญ่ประสานกันบนโต๊ะตรงหน้า จากนั้นเมฆาจึงเอ่ยคำที่จำเป็นต้องเอ่ยออกมา
“มาหาพี่มีธุระอะไร”
“รีบจังน้า ทำหน้านิ่งด้วย ไม่ดีใจหรือไงที่หนึ่งมาหาน่ะ” หนึ่งนทียกแกกาแฟของตัวเองขึ้นมาจิบอย่างสบายอารมณ์ ไม่สนใจว่าคนตรงหน้าจะปั้นหน้าบอกบุญไม่รับเพียงใด
“พี่ควรดีใจเหรอ” เมฆแค่นเสียงคล้ายเยาะหยั่นออกมาทั้งที่ใบหน้ายังเรียบนิ่ง ผิดกับตอนที่ได้พบหนึ่งนทีในตอนแรก
“แล้วพี่เมฆดีใจหรือเปล่าล่ะ” ร่างบางย้ำถามอีกครั้ง
“ไม่” เสียงเข้มตอบตรงๆ เขารู้สึกไม่ชอบใจแล้วตอนนี้ที่ถูกอีกฝ่ายยียวน ทั้งยังไม่รู้เหตุผลที่เจ้าตัวกลับมาอีก
“ใจร้ายจัง หนึ่งยังคิดถึงพี่เลยนะ”
“หนึ่งนที มีธุระอะไรก็พูดมาเถอะ ผมมีธุระสำคัญต้องไปทำ” ทำพูดที่เปลี่ยนไปใช้ดูห่างเหิน เป็นสัญญาณให้รู้ว่าตอนนี้ล้อเล่นไม่ได้อีกแล้ว
“ธุระอะไรครับ ธุระกับแฟนใหม่พี่เหรอ” เผลอประชดออกมาอย่างเสียไม่ได้ และประโยคนี้ที่เมฆาได้ยิน ทำให้ความอดทนของเขาสิ้นสุดลง
“จะใช่หรือไม่ใช่ผมว่ามันไม่ได้เกี่ยวกับคุณนะ ถ้าคุณไม่มีอะไรจะพูด ผมก็ขอตัวตรงนี้แล้วกัน” ร่างสูงตั้งลุกขึ้นยืนหนึ่งนทีก็หยุดเอาไว้เสียก่อน
“โอเคๆ ผมยอมก็ได้ครับ ล้อเล่นแค่นี้ก็ไม่ได้ อย่าเพิ่งไปนะครับ นั่งลงก่อน” จ้องตากันครู่หนึ่ง สุดท้ายเมฆาก็ยอมใจอ่อนแล้วนั่งลงตามเดิม
“มีอะไรก็ว่ามา”
“นี่ครับ” มือบางล้วงเอาการ์ดสีเบจใบหนึ่งออกมาจากกระเป๋า แล้วยื่นให้ชายหนุ่มร่างสูง “ผมกำลังจะเปิดห้องเสื้อของตัวเองในอีกครึ่งเดือนที่จะถึง ผมเลยมาชวนให้พี่ไปด้วย”
“ไม่ไป” ร่างสูงปฏิเสธทันที
“อย่าเพิ่งรีบปฏิเสธสิ พี่ก็รู้ ห้องเสื้อนี่เป็นความฝันของหนึ่ง ตอนนี้หนึ่งทำมันสำเร็จแล้วนะ พี่ก็เป็นคนหนึ่งที่สำคัญในชีวิตหนึ่งเหมือนกัน หนึ่งอยากให้พี่มาร่วมยินดีด้วย ไม่ได้หรือครับ”
แม้สายตาที่ช้อนมองมาจะเว้าวอนมากแค่ไหน แต่กับเมฆาแล้วมันมีแต่จะทิ่มแทงให้รู้สึกเจ็บปวด เขาไม่รู้ว่าหนึ่งนทีต้องการอย่างที่พูดจริงหรือเปล่า แต่ไอ้ความฝันที่ทำให้อดีตคนรักหนีจากเขาไปเพื่อทำมัน เขาไม่อาจร่วมยินดีด้วยได้ เขาไม่ใช่คนดีถึงขนาดนั้น เขายังบอกตัวเองอยู่ทุกชั่วขณะของลมหายใจว่าความรักไม่อาจทดแทนด้วยเงินตราได้ แต่สำหรับหนึ่งนทีความฝันนั้นสำคัญยิ่ง ความฝันที่ต้องมีเงินตรากับกำลังของชื่อเสียงเป็นฟันเฟืองในการทำให้มันเกิดขึ้น
“คิดว่าคงไม่จำเป็นหรอก เพราะหนึ่งมีคนสำคัญที่สุดร่วมยินดีอยู่ข้างๆแล้ว อย่าทำให้เขาเสียใจโดยการกลับมายุ่งเกี่ยวกับพี่อีก เรื่องของเราจบแล้วถือว่าให้จบกันไป ต่อไปนี้ขอให้ทำเหมือนไม่รู้จักกัน ทำเพื่อพี่สักอย่างเถอะ ขอแค่อย่างเดียวเท่านั้น”
“ทำไมพี่ถึงใจร้ายแบบนี้ แต่ก่อนพี่ไม่เคยพูดแบบนี้เลย”
“ตอนนี้มันไม่เหมือนเมื่อก่อนอีกแล้วหนึ่ง ไม่เหมือนเดิมอีกแล้ว”
“เพราะอะไรล่ะ ทำไมไม่เหมือนเดิม เพราะพี่มีคนใหม่แล้วใช่ไหม”
“นั่นมันคนละประเด็น แต่ถึงอธิบายไปหนึ่งก็ไม่เข้าใจหรอก เอาเป็นว่าพี่ขอให้หนึ่งรู้ไว้ว่าพี่ไม่ได้เป็นเหมือนเดิมอีกแล้ว”
“พี่เมฆ!” หนึ่งนทีมองหน้าเมฆาที่เขาเคยรู้จักอย่างไม่อยากเชื่อ
“เอาคืนไปเถอะ พี่ขอตัว” เมฆเลื่อนบัตรเชิญกลับไปตรงหน้าของหนึ่งนที จากนั้นจึงลุกขึ้นแล้วเดินไปจ่ายค่ากาแฟก่อนออกจากร้านไป
ร่างสูงเดินออกมาโดยไม่ได้หันหลังกลับไปมอง อารมณ์ในอกตอนนี้มันปั่นป่วนไปหมด เขาเดินไปขึ้นรถแล้วขับออกไปที่ร้านของจงรักตามที่ได้สัญญากับน้องเอาไว้ ทว่าเมื่อรถมาจอดใกล้ๆหน้าร้านคนตัวสูงกลับไม่มีความกล้าที่จะลงจากรถ ในหัวมันไม่อาจหยุดคิดเรื่องหนึ่งนทีได้ และหากว่าเขาเข้าไปหาจงรักตอนที่อารมณ์ไม่คงที่ ดวงตาโตๆของคนตัวเล็กคนนั้นก็คงจะมองออกจนทะลุปรุโปร่งว่าเขามีอะไรในใจ ไม่รู้ทำไมถึงรู้สึกผิดกับจงรักขึ้นมาได้เพียงเพราะในหัวมีเรื่องของคนรักเก่าวนเวียนอยู่ สุดท้ายเมฆาก็เลือกที่จะยกโทรศัพท์ขึ้นมาแล้วต่อสายตรงหาเจ้าของร้านดอกไม้ตัวเล็ก
เมฆเห็นน้องจัดแจกันอยู่หน้าร้านรอครู่หนึ่งจึงรับโทรศัพท์ด้วยน้ำเสียงแจ่มใส ใบหน้าที่มองจากที่ไกลๆก็ดูสดใสยิ้มแย้มทีเดียว ราวกลับดีใจเหลือเกินที่เขาโทรหา แต่พอเขาบอกยกเลิกนัดและขอเลื่อนไปก่อน ดวงหน้าเล็กๆนั่นก็หมองลงไปถนัดตา แม้เสียงที่ได้ยินตามสายจะดูเป็นปรกติดี หากแต่สีหน้าที่เห็นก็ไม่อาจปิดบังกันได้
“พี่ขอโทษนะ”
“ไม่เป็นไรครับ พี่เมฆไปทำธุระเถอะนะ เอาไว้คราวหน้าก็ได้ครับ อย่าคิดมาก”
พอวางสาย ความรู้สึกผิดยิ่งเกาะกุมเข้ามาในจิตใจ เมฆาฟุบลงกับพวงมาลัยรถแล้วถอนหายใจออกมาแรงๆ หลายเดือนมานี้เขามีจงรักอยู่ข้างๆ คอยอยู่เป็นเพื่อนทำให้เขาสบายใจ แม้ว่าทุกครั้งที่สบกับตาคมหวานคู่นั้นจะรู้สึกราวกับถูกสะกดจิตด้วยชื่อของเจ้าตัว ให้จงรัก จงรัก จงรัก แต่เขากลับไม่รู้สึกกระอักกระอ่วนใจเลย เพราะแสนดีขนาดนั้นจึงไม่อยากทำให้เสียใจ เพราะแสนดีขนาดนั้นจึงไม่อยากทำให้รอยยิ้มหายไปเนื่องจากเขาเป็นต้นเหตุ ทว่าตอนนี้เหมือนกับว่าเขาจะทำตามที่อยากไม่ได้เสียแล้ว ก็ยิ้มน่ารักๆของน้องเพิ่งลดเลือนไปกับตาเพราะเขา
ระหว่างที่กำลังคิดอะไรวุ่นวายสับสน เสียงโทรศัพท์ของเพื่อนสนิทก็โทรเข้ามาหาพอดี เมื่อได้ยินว่าวินชวนมาดื่ม เมฆาจึงตกปากรับคำทันที อย่างน้อยได้ดื่มดับความว้าวุ่นในใจก็อาจจะดีเหมือนกัน
“นี่มึงผิดนัดน้องกูเหรอไอ้เมฆ ไอ้เชี่ยนี่! สงสารรักว่ะแม่ง ป่านนี้คงนั่งหง่อยอยู่คอนโดล่ะมั้ง” ฟังมาถึงตรงนี้วินก็สบถก่นด่าเพื่อนอีกคำรบ
“ก็กูไม่อยากไปเจอจงรักทั้งๆที่คิดถึงแต่เรื่องหนึ่งนี่หว่า” ว่าจบประโยคก็กระดกเหล้าในแก้วจนหมดรวดเดียว จากนั้นก็ตามมาอีกสามแก้วรวด ปากก็เริ่มบ่นพึมพำฟังไม่ได้ศัพท์ “ไม่รู้แม่งจะกลับมาให้กูคิดถึงทำไม อยากประกาศนักหรือไงว่าอยู่กับคนใหม่มันดีกว่ากูขนาดไหน อะไรที่เขาให้ได้ กูให้ไม่ได้นี่!...ดีนักแม่งก็ไปอยู่ด้วยกัน มึงจำไว้นะไอ้วิน กูแดกหมดแก้วนี้กูจะไม่คิดถึงหนึ่งอีก ไปแล้วไปลับ อยากไปไหนก็ไปเลย ไปให้พ้นๆหน้ากู อย่าให้กูเจอนะแม่ง <>?:*&^%$%)_$@+_#”
เสียงอ้อแอ้บริภาษประโยคที่อัดอั้นมานานด้วยแรงอารมณ์ วินปล่อยให้เพื่อนระบายออกมาจนพอใจ ไม่นานมันก็กระดกแก้วสุดท้ายจนหมดจริงๆ จากนั้นก็ยิ้มด้วยท่าทางบ้าๆแล้วฟุบไปกับโต๊ะ เขาเข้าใจไอ้เมฆ แต่ก็อดนึกตำหนิมันไปด้วยไม่ได้ มีอย่างที่ไหนผิดนัดจงรักทั้งที่ตัวเองเป็นคนนัดเอง หนึ่งนทีนั่นก็อีกคน ไม่รู้ว่าเกิดเพี้ยนอะไรขึ้นมาถึงได้กลับมาหาไอ้เมฆได้ จะว่ากลับมาเยาะเย้ยก็มีเค้าลางอยู่ แต่วินคิดว่ามีอะไรแปลกๆอยู่หลายส่วน เขาคงต้องคอยเฝ้าระวังต่อไป กลัวว่าคนรักเก่าของเพื่อนจะเข้ามาป่วนจนจงรักระเห็จหนีไป
นึกถึงจงรัก วินก็ปิ๊งไอเดียดีๆขึ้นมาได้ เขารีบต่อสายไปหาหนุ่มรุ่นน้องแล้วรอให้อีกฝ่ายรับ จะได้ดำเนินการตามแผนที่เพิ่งผุดขึ้นมาเมื่อครู่ รอไม่นานจงรักก็รับสาย สงสัยว่าจะยังไม่เข้านอน
‘ครับเฮีย’
“รัก! เอ็งอยู่ไหน” วินแสร้งทำเสียงตระหนกให้ฝ่ายตรงข้ามตกใจ และมันก็ได้ผล
‘อยู่คอนโดครับ เฮียมีอะไร ทำไมเสียงฟังดูไม่ดีเลย’
“ยังไม่นอนใช่ไหม”
'ยังครับ'
“ช่วยมารับไอ้เมฆที่ร้าน ___หน่อยสิ”
‘พี่เมฆอยู่ที่นั่นเหรอเฮีย เขาเป็นอะไรหรือเปล่าครับ’ พอได้ยินชื่อเมฆา ไอ้ตัวดีก็ทำเสียงร้อนรนขึ้นมาทันใด
“เมาแอ๋อยู่เนี่ย ไม่ได้สติเลย มาดูมันหน่อยสิ”
‘ครับๆ รักจะรีบไปเดี๋ยวนี้เลย’ พูดจบเจ้าตัวก็ตัดสายไป ท่าทางรีบร้อนน่าดู สงสัยว่าจะมาถึงเร็วกว่าที่เขาคิดเอาไว้เสียแล้วสิ วินยิ้มแล้วมองเพื่อนที่เมาหลับไม่รู้เรื่อง ก่อนพูดบางอย่างออกมาเพราะคิดว่าคนเมาไม่รับรู้อะไรแล้ว
“คราวนี้มึงไปไหนไม่รอดแล้วเมฆ น้องมันดีขนาดนี้ ไม่รักก็ให้รู้ไปสิ”
เสียงอลอึงอึกทึกผนวกกับเสียงเพลงดังๆทำให้รู้สึกเหมือนหูจะดับเอาเสียให้ได้ แสงไฟสลัวกับผู้คนในร้านชวนให้สับสนมันทำให้จงรักต้องไปยืนอยู่บนขั้นบันไดทางขึ้นชั้นสองเพื่อที่จะได้มองให้รอบร้าน ไม่นานเมื่อสายตาปรับชินกับแสงในร้านแล้วดวงตาคมหวานก็พบคนที่เขามารับ
ร่างสูงใหญ่ของเมฆาบัดนี้นอนฟุบอยู่กับโต๊ะหนึ่งริมทางเดินไปหลังร้าน เก้าอี้ข้างๆมีเฮียวินนั่งลูบหลังอยู่ไม่ห่าง จงรักรีบลงจากบันไดแล้วเดินเร็วๆไปหาเป้าหมายทันที ทว่าก่อนจะแหวกทางไปถึงเขาก็ถูกใครบางคนขวางเอาไว้ก่อน เงาสูงใหญ่ไม่ต่างจากเมฆาบดบังทัศนียภาพเบื้องหน้าไปหมดสิ้น คนตัวเล็กจำต้องเงยหน้าขึ้นมองตั้งใจจะขอทาง หากแต่คนที่ขวางเขาไว้กลับดึงมือเขาแล้วลากหลุนๆออกมาอีกทาง
“เดี๋ยวครับคุณ ปล่อยผมก่อน!”
เดินออกมาจนถึงหน้าร้านมือหน้าจึงปล่อยข้อมือของจงรัก ก่อนร่างสูงปริศนาจะหันกลับมาเผชิญหน้า พอสบกับรอยยิ้มที่มุมปากของคนตัวสูงจงรักก็จำได้ทันทีว่าคนคนนี้เป็นใคร
“คุณกลอง!”
“เจอกันอีกแล้วนะครับ” กลองว่าเรียบๆ แต่แววตานั้นพราวระยับราวกับเจอของถูกใจ
“อ่า..ครับ”
“จงรักมาเที่ยวเหรอครับ”
“ครับ...” จงรักตอบด้วยสีหน้างุนงง ไม่รู้จะตอบอะไรมากกว่านั้น เพียงแต่ไม่เข้าใจสถานะการณ์ว่าทำไม่กลองถึงลากตนออกมานอกร้าน
“เป็นอะไรครับ อึดอัดเหรอ”
“เอ่อคือ..เปล่าหรอกครับ ว่าแต่คุณกลองมีอะไรหรือเปล่าครับถึงพาผมออกมาข้างนอกนี่” จงรักถามด้วยท่าทางกระอักกระอ่วน
“ไม่มีอะไรมากหรอก แค่อยากทักน่ะ แต่ข้างในเสียงดังก็เลยพาออกมานี่”
“อ๋อครับ งั้นไม่มีอะไรผมขอตัวนะครับ ไว้เจอกันคราวหน้าครับ”
จงรักยิ้มให้ครั้งหนึ่งก่อนจะปลีกตัวออกมาอย่างสุภาพ แม้จะรู้สึกในใจว่านายคนนี้แปลกๆแค่อยากทักถึงกับต้องลากออกมาข้างนอก แต่ก็ไม่ได้เอ่ยหรือแสดงอาการใดๆนอกจากนั้นออกมาให้เสียมารยาท พอหมุนตัวกลับมาก็พบว่าคนที่เขาตั้งใจจะมารับถูกรุ่นพี่คนสนิทพยุงปีกออกมาข้างนอกแล้ว
“พี่เมฆ!” คนตัวเล็กวิ่งเข้าไปช่วยวินพยุงอีกข้างของคนเมา ก่อนเอี้ยวตัวช้อนขึ้นมองคนตัวสูงที่ก้มหน้า เมฆาหลับตานิ่งสีหน้าดูไม่จืดนัก “ทำไมถึงเมาแบบนี้ล่ะครับเฮีย”
“อย่ามาโวยวายกับเฮียนะไอ้เตี้ย มันกินของมันเอง ถึงเฮียจะชวนก็เหอะแต่ไม่ได้จับมันกรอกเสียหน่อย” วินรีบปกป้องตัวเองทันที ด้วยกลัวว่าหนุ่มรุ่นน้องจะวีนใส่
“งั้นพาไปที่รถก่อนเถอะครับค่อยคุยกัน” จงรักบอกปัดไม่สนใจในเหตุการณ์ก่อนหน้า แล้วหันไปพูดกับคนเมาด้วยน้ำเสียงที่อ่อนลง “ค่อยๆเดินนะพี่เมฆ”
“ทีกับกูนะแม่ง...” วินบ่นงึมงำกับตัวเองจากนั้นจึงช่วยพาเมฆไปที่รถ โดยผ่านหน้ากลองที่ยืนดูเหตุการณ์ไปดื้อๆ กลองมองสีหน้าเป็นห่วงเป็นใยของจงรักจึงพอจะเดาได้ว่าคนที่ถูกหิ้วปีกน่าจะเป็นคนสำคัญ
“สงสัยจะชวดเสียล่ะมั้งงานนี้”
พอมาถึงรถก็ไม่พูดพร่ำทำเพลงอะไรอีก วินหยิบกุญแจรถกับกุญแจบ้านของเมฆให้น้อง แล้วบอกแต่ว่ามีอะไรให้ถามคนเมาเองหากว่ามันส่างแล้วฟื้นขึ้นมา เขาจะไม่ยุ่ง ไม่พูดอะไรทั้งนั้น ก่อนหนีไปขับรถตัวเองกลับบ้านเหมือนโยนภาระชิ้นโตให้น้องไปจัดการ ทว่าจงรักกลับไม่รู้สึกว่าการดูแลเมฆาเป็นภาระแต่อย่างใด สิ่งเดียวที่เขาอยากรู้คือเพราะอะไรพี่เมฆถึงได้เมามายเสียขนาดนี้ แต่ในตอนนี้แม้จะสงสัยเพียงใดก็ต้องเก็บงำมันเอาไว้ก่อน หน้าที่ที่ควรทำ ณ ขณะนี้คือพาพี่เมฆกลับบ้าน
เนื่องจากเป็นเวลากลางคืนซ้ำยังขับรถไม่แข็งเท่าที่ควร กว่าจะถึงบ้านแถบชานเมืองของเมฆาเวลาก็ปาเข้าไปเกือบตีสอง พอมาถึงคนตัวเล็กก็เปิดประตูรั้วแล้วเอารถเข้าไปเก็บ ปิดรั้วเรียบร้อยจึงไปเปิดประตูบ้านแล้วมาพาเมฆออกจากรถด้วยความทุลักทุเล คนตัวโตสะลืมสะลือแทบไม่รู้สึกตัวเลย กว่าจะเดินถึงชั้นบนได้จงรักก็หอบจนแทบจะเป็นลม ที่ชั้นสองมีห้องอยู่สองห้อง ห้องหนึ่งเป็นห้องว่างไม่มีอะไรสักอย่างเดียว จึงเหลืออีกห้องที่อยู่ด้านในซึ่งคาดว่าต้องเป็นห้องของเจ้าของบ้านแน่ๆ
ถึงจะเคยมาที่บ้านนี้จนนับครั้งไม่ถ้วนแต่จงรักก็ไม่เคยขึ้นมาชั้นบนเลยแม้แต่ครั้งเดียว คนตัวเล็กรวบรวมกำลังเฮือกสุดท้ายพยุงคนตัวสูงไปที่หน้าประตูไม้ด้านในสุด ก่อนจะลองบิดประตูให้เปิดออก นับว่าเป็นโชคดีที่มันไม่ได้ล็อค ไม่เช่นนั้นคงต้องพากันลงไปนอนที่โซฟาข้างล่างแน่ๆ
เมื่อเปิดไฟให้สว่างก็พบว่าห้องนอนของเมฆเป็นสีฟ้าอ่อน มีที่นอนแบบญี่ปุ่นสีขาวสะอาดวางอยู่ชิดหน้าต่างกระจกบานโตสูงจากพื้นจรดเพดาน มีตู้สิ้นชักไม้โอ๊คตั้งอยู่ที่มุมห้องเคียงกับชั้นหนังสือเล็กๆและโคมไฟขายาว อีกด้านเป็นประตูแสดงว่าห้องนอนมีห้องน้ำในตัว
คนตัวเล็กพาคนเมาไปนอนลงกันที่นอน จากนั้นจึงเตรียมตั้งท่าลุกขึ้นแล้วไปหากะละมังกับผ้าชุบน้ำมาเช็ดเนื้อเช็ดตัวให้ ทว่ายังไม่ทันได้ลุกไปไหนไกล คนตัวสูงที่ดูเหมือนไม่ได้สติมาตั้งแต่ต้นกลับคว้าเอวหมับก่อนดึงให้น้องล้มลงมานอนทับตัวเอง แขนแกร่งทั้งสองข้างกอดรัดเอวบางแน่นเสียจนคนถูกกอดรู้สึกเหมือนร่างทั้งร่างกำลังถูกบีบอัด
“พี่เมฆครับ ปล่อยรักก่อนนะ”
คนถูกประท้วงเหมือนไม่ได้ยินสุ้มเสียงใดๆเลยในวินาทีนี้ แขนที่รัดแน่นอยู่แล้วในคราแรกเหมือนจะเพิ่มแรงขั้นอีก ใบหน้าเล็กกว่าซีกหนึ่งจมลงไปในซอกคอของคนตัวสูง หัวใจดวงน้อยเต้นตึกตักจนแทบระเบิดออกมาเมื่อเมฆาเคลื่อนใบหน้ามาซุกซบที่หัวไหล่ลู่
“พ..พี่เมฆครับ...ปล่อย.”
“อยู่ด้วยกันนะ อย่าไป...อยู่ด้วยกันเถอะ”
น้ำเสียงเว้าวอนเหมือนคนกำลังจะขาดใจของเมฆาทำให้คนตัวเล็กต้องหยุดนิ่งอยู่กับที่คล้ายถูกสต๊าฟ เขาไม่รู้ ไม่อาจรู้ได้เลยว่าตัวเองควรจะดีใจหรือไม่ ไอ้ที่ว่าให้อยู่ด้วยกัน ที่พูดด้วยน้ำเสียงปริ่มจะขาดใจอย่างนั้น พี่เมฆพูดกับเขาจริงๆหรือเปล่า
“พี่พูดกับรักใช่ไหม...”
“.....”
“พี่เมฆครับ...”
เมื่อไร้การตอบรับใดๆคนตัวเล็กก็หมดแรงจะขัดขืนต่อ หัวใจที่เต้นตุบด้วยความตื่นเต้นเมื่อครู่เหมือนหยุดเคลื่อนไหวลงไปดื้อๆราวกับหลอดไฟที่ถูกสับสวิตช์ อยากตะโกนออกไป อยากเขย่าตัวให้ตื่นแล้วถาม อยากดิ้นทุรนทุรายลงกับพื้น แต่ทั้งหมดที่ทำได้คือหมดแรงอยู่ในอ้อมกอดที่ไม่ใช่ของเขา และอาจไม่มีวันเป็น...
ผ่านไปครู่ใหญ่ แม้ไร้การตอบสนอง แต่คนตัวเล็กก็ไม่อาจหยุดยั้งตัวเองได้อีก ดวงตาคมหวานโศกสลดลง ขอบตาร้อนผ่าวแดงก่ำ ทว่าไม่มีน้ำตาไหลออกมาสักหยด สองแขนเล็กยกขึ้นกอดคนตัวสูงตอบ กอดแน่นๆไม่แพ้กับที่ตนได้รับ
“พี่พูดกับรักใช่ไหมครับ...หรือพี่พูดกับใคร”
“.......”
“นี่พี่เมฆ”
“.......”
“เป็นรักไม่ได้เหรอ”
“.......”
“คนคนนั้นน่ะ......เป็นรักได้หรือเปล่า”
“.......”
“เป็นได้ไหมครับ”
“.......”
“นะ...เป็นรักเถอะ...ได้โปรด”
<><><><><><><><><><><><><><><><><><><><><><><><><><><><><>
มาแล้วๆ :katai4: :katai4:
ใครอยากถีบพี่เมฆเอาเลยค่ะ จัดการมันเลย พี่เมฆมันเมาอยู่ 555555 :z6: :z6: :z6:
เจอกันตอนหน้าค่ะ :katai5: :katai5: :katai5:
เริ่มหัวข้อโดย: Infinity 888 ที่ 11-09-2014 16:49:55
โลเล แกเคยโดนมาแล้ว ทำไมยังทำกับจงรักอีก
จงรัก กลองก็ดีนะ รู้ยัง
เริ่มหัวข้อโดย: Vavaviz ที่ 11-09-2014 16:59:10
พี่เมฆนะพี่เมฆ !!
เริ่มหัวข้อโดย: Starry[Blue] ที่ 11-09-2014 16:59:54
:-[
ไม่โกรธพี่เมฆเลย เขาดูปฏิเสธหนักแน่นนะไม่ได้แสดงออกว่าเว้าวอน
/แต่จริตหนึ่งนี่แกจะเยอะเกินไปแล้ว :z6:
จงรักนี่น่ารักจริงๆนั่นแหละ
ขอบคุณที่แต่งนิยายเย็นๆในวันร้อนๆค่ะ o13
เริ่มหัวข้อโดย: wan_sugi ที่ 11-09-2014 17:43:30
สงสัยต้องช้ำระบมอีกนาน กว่าจะสมหวัง
++ ค่ะ
เริ่มหัวข้อโดย: mirimiror ที่ 11-09-2014 17:55:09
พี่เมฆ เป็นรักไม่ได้หรอ ?
เริ่มหัวข้อโดย: ReiSei ที่ 11-09-2014 18:08:13
พี่เมฆชัดเจนกับหนึ่งดี เจ็บแล้วจำ เยี่ยม คบกันมาหลายปีเจองี้เข้าไปมีนอยด์กันบ้างแหละ เข้าใจ ๆ
เริ่มหัวข้อโดย: GlassesgirL ที่ 11-09-2014 18:15:27
ตัวเองก็ได้ดีแล้วหนิ แล้วจะมายุ่งอีกทำไม :angry2:
พี่เมฆก็นะ ทำให้ได้อย่างที่พูดด้วยนะ สงสารจงรักมากๆ รักมาหลายปี
รอมาก็นาน ไม่เคยคิดเปลี่ยนใจ แต่ขอแค่อย่างเดียวเลย
พี่อย่าคบกับรักเพราะสงสารน้องนะ ขอให้รักน้องจริงๆจากใจ จากความดีที่น้องทำให้
จากการดูแลเอาใจใส่พี่ที่น้องมีให้มาตลอด ขอแค่นี้แหละ แต่ตอนนี้ขอเคืองก่อน
ชอบเฮียวินมาก เชียร์และสนับสนุนรักเต็มที่ ทำทุกอย่างให้รักกับพี่เมฆได้ใกล้ชิดกัน
พี่มีแฟนยัง(เราลืมอะ) ถ้ายังต้องหาแฟนให้พี่สักคน :impress2:
คนเขียนสู้ๆนะคะ รอติดตามตอนต่อไป รอวันที่พี่เมฆรักจงรักจนหมดใจ
รอวันที่พี่เมฆโดนสกดให้รักจงรัก จงรัก จงรัก สู้ๆค่ะ
:mew1: :L2:
เริ่มหัวข้อโดย: sine_saki ที่ 11-09-2014 18:52:21
ทำไมคนดีต้องถูกมองข้ามตลอดเลย
เริ่มหัวข้อโดย: GintoniC ที่ 11-09-2014 19:25:47
เริ่มหัวข้อโดย: ่patsaporn ที่ 11-09-2014 19:32:40
พี่เมฆง่ะ ผิดนัด สงสารน้อง
ประโยคท้ายๆ ของรักน่าสงสารมาก
ขอบคุณค่ะ
เริ่มหัวข้อโดย: malula ที่ 11-09-2014 19:34:13
เริ่มหัวข้อโดย: aiLime13 ที่ 11-09-2014 20:14:05
พี่เมฆนะพี่เมฆ
ดีนะที่ตอนคุยกับหนึ่งนทีไม่มีท่าทีว่าจะหวั่นไหว
ถึงจะเก็บเอามาคิดถึงเขาทีหลังก็เถอะ ตัดแล้ว ตัดให้ขาดได้อย่างที่พูดนะะะ
น้องรักแสนดีขนาดนี้ น่ารักขนาดนี้ ใครไม่รักก็บ้าแล้วนะ คุณกลองรอเสียบอยู่นะ รู้ยังงงง
อ่านตอนนี้แล้วหมั่นไส้หนึ่งนทีมาก ตบมั้ยแกจะได้จบ? 555555555
พี่เมฆอย่าใจอ่อนเด็ดขาดนะะะะะ ไม่งั้นจะเชียร์คุณกลองแทนล่ะนะะะ ยูโน้วววว
ว่าแต่ว่า พี่วิน.. ทำไมรู้สึกเฮียแกน่ารักน่าหยิกได้ขนาดนี้นะ กร้ากกกก
เริ่มหัวข้อโดย: [N]€ẃÿ{k}uñĢ ที่ 11-09-2014 21:11:13
ขอให้น้องรักแคล้วคลาดนะจ๊ะ ^^
เริ่มหัวข้อโดย: NOoTuNE ที่ 11-09-2014 21:18:06
แต่หล่ะเรื่องงง รู้ก็อย่าทำดิ ตัดให้ขาด ถ้าคิดจะเริ่ม
เริ่มหัวข้อโดย: PoPuAr ที่ 11-09-2014 21:19:13
ไอ้พี่เมฆบ้า แกจะทำน้องเสียใจไปถึงไหนวะ
สลัดคนเก่าออกไปจากใจสักที ให้น้องเข้าไปนั่งในใจ(คนเดียว) ได้แล้ว
ไม่อยากเห็นน้องทุกข์เลยอะ น้องมันน่ารัก ควรค่าแก่การถูกรัก
เริ่มหัวข้อโดย: hibarihao ที่ 11-09-2014 21:47:42
เริ่มหัวข้อโดย: fay 13 ที่ 11-09-2014 21:53:31
เริ่มหัวข้อโดย: double9JH ที่ 11-09-2014 22:01:52
เริ่มหัวข้อโดย: however_pat ที่ 11-09-2014 22:07:50
ที่ฉันจะรอต่อไป
น้องรักคงต้องร้องเพลงนี้
เริ่มหัวข้อโดย: Shonteen ที่ 11-09-2014 22:16:45
เริ่มหัวข้อโดย: PURE LOVE ที่ 11-09-2014 22:20:54
เมื่อไหร่พี่เมฆจะตัดใจจากหนึ่งนทีได้สักที โดนเขาทำร้ายจิตใจขนาดนั้นแล้วแท้ ๆ
คนอย่างหนึ่งนที คู่ควรแล้วเหรอที่จะได้ความรักจากพี่เมฆขนาดนั้น คิดสิคิดพี่เมฆ ฮึ่ม :m16:
มีคนแสนดีอย่างน้องรัก มาทุ่มเทความรักให้ขนาดนี้ ถ้ายังไม่เห็นค่าจะเชียร์ให้น้องตัดใจซะเลย เชอะ
ชอบเฮียวิน ช่วยน้องเต็มที่เลย น่ารักมากจ้ะ เฮียวินคู่ใครน้อ (แอบเชียร์พี่ไออยู่นะ)
เริ่มหัวข้อโดย: dukdikdukdik ที่ 11-09-2014 22:25:43
เริ่มหัวข้อโดย: bobie ที่ 11-09-2014 22:32:05
หนึ่งมาทางไหนกลับไปเลยขอร้อง
เค้ากำลังดีๆกันอยู่นี่มาขัดเฉยเลย
เริ่มหัวข้อโดย: kapooklook ที่ 11-09-2014 22:38:49
ขอเสนอคำว่า พลาด
ระวังนะจงรักรักได้ก็เลิกรักได้นะ
เริ่มหัวข้อโดย: JustWait ที่ 11-09-2014 23:31:03
เริ่มหัวข้อโดย: ceylon ที่ 11-09-2014 23:41:56
:angry2:
เริ่มหัวข้อโดย: ammchun ที่ 11-09-2014 23:45:16
เริ่มหัวข้อโดย: quiicheh. ที่ 12-09-2014 00:40:27
แต่กลัวเธอไม่ตัดใจเนอะ
สงสารรัก คู่คุณหกลองมะ โอเคเลยน้าาา
ปล่อยพี่เมฆกะรักเก่าฮีไป
เริ่มหัวข้อโดย: donutnoi ที่ 12-09-2014 02:31:16
รอตอนต่อไปค่ะ :pig4:
เริ่มหัวข้อโดย: Minerva ที่ 12-09-2014 04:20:44
มันเศร้าเหลือเกิน
QAQ
เริ่มหัวข้อโดย: myapril ที่ 12-09-2014 08:09:06
ถ้าหนึ่งมันมาตื้อล่ะ มาเจอบ่อย รื้อฟื้นเรื่องเดิมๆ คุณจะใจแข็งพอไหม
.....ถ้าคิดว่ารัก จงรัก ไม่ได้ ปล่อยน้องมันไปตอนนี้เลยดีกว่า
เริ่มหัวข้อโดย: hongzaa ที่ 12-09-2014 08:22:04
เริ่มหัวข้อโดย: liza sarin ที่ 12-09-2014 11:11:54
ขอสักทีนะพี่เมฆ
เริ่มหัวข้อโดย: เกริด้า(๐-*-๐)v ที่ 14-09-2014 21:25:22
อ่านแล้วทั้งอมยิ้มกับความน่ารักที่แสนจะจริงใจของรักและรู้สึกดีตามเมฆไปเลย ทั้งเจ็บลึกๆตามทั้งสองคนด้วยเลยค่ะ
สู้ๆนะทั้งสองคน ความรักมันต้องใช้เวลานะ อย่ายอมแพ้ไปก่อนล่ะ Fighto! :L2:
ปอลิง แอบตลกกับท่าทางอยากรู้อยากเห็นและการเชียร์สุดใจขาดดิ้นของเฮียวินจัง 555+
เริ่มหัวข้อโดย: myapril ที่ 16-09-2014 09:36:45
แต่ชักจะหวั่นใจกับพี่เมฆ เง้อออ!!
เริ่มหัวข้อโดย: EoBen ที่ 16-09-2014 14:14:27
เริ่มหัวข้อโดย: kapook_koopak ที่ 16-09-2014 20:30:43
เริ่มหัวข้อโดย: minenat ที่ 18-09-2014 08:44:11
เริ่มหัวข้อโดย: Shonteen ที่ 21-09-2014 22:21:08
เริ่มหัวข้อโดย: myapril ที่ 23-09-2014 12:36:20
เริ่มหัวข้อโดย: yokerohz ที่ 25-09-2014 19:38:15
:katai1: :katai1:
เริ่มหัวข้อโดย: Maytbb ที่ 25-09-2014 23:50:55
เริ่มหัวข้อโดย: [N]€ẃÿ{k}uñĢ ที่ 25-09-2014 23:54:04
เริ่มหัวข้อโดย: ละอองฝน ที่ 07-10-2014 16:56:13
ตอนที่ 7
ภายในห้องนอนที่ประตูปิดสนิทยังมีแสงแดดลอดผ่านผ้าม่านโปร่งเข้ามารำไร บรรยากาศกึ่งสลัวทำให้ใครคนหนึ่งใต้ผ้านวมสีขาวเนื้อหนาค่อยๆขยับเคลื่อนไหว บิดขี้เกียจอยู่ครู่หนึ่ง คนที่ซุกอยู่ใต้ผ้าห่มจึงลุกขึ้นนึ่งพิงหลังกับกำแพงตรงหัวนอน เขาขยี้ตาเล็กน้อยก่อนจะสะบัดหัวนิดหน่อยไล่ความง่วงงุน นั่งมึนอยู่บนที่นอนอีกไม่นาน ร่างสูงก็ตัดสินใจลุกไปอาบน้ำชำระล้างร่างกาย เมฆาไม่เคยปล่อยตัวเองเมาเละเทะเหลวไหลแล้วเข้านอนโดยไม่อาบน้ำอาบท่า ความจริงเรียกได้ว่าน้อยครั้งที่จะเมาจนไม่มีสติเหมือนอย่างเมื่อคืน
ทว่าพอสำรวจตัวเองดีๆ เมฆากลับพบว่าเขาอยู่ในสภาพที่เรียบร้อยจนเกือบคิดว่าเมื่อคืนไม่ได้ไปดื่มมา เสื้อผ้าถูกเปลี่ยนเป็นเสื้อยืดกางเกงขาสั้นง่ายๆ เนื้อตัวไม่เหนียวเหนอะหนะคล้ายกับว่าถูกเช็ดเนื้อเช็ดตัวมาอย่างดีแล้ว คิ้วเข้มขมวดมุ่นอย่างใช้ความคิด
เมื่อคืนเกิดอะไรขึ้น? หรือจะเป็นไอ้วิน? ระหว่างที่คิดเจ้าตัวก็เข้าไปล้างหน้าล้างตาในห้องน้ำ พอเสร็จเรียบร้อยจึงลงไปข้างล่างเพื่อหาอะไรใส่ท้องเพราะหิวจนไส้กิ่วไปหมด ทั้งยังปวดหัวตุบๆเนื่องจากอาการเมาค้าง ก่อนเดินเข้าครัวเหลือบตามองผ่านนาฬิกาแขวนเรือนใหญ่ที่แขวนไว้ตรงบันได มันบอกเวลา 8:28 นั่นถือว่าสายสำหรับเขา ปรกติแม้จะเป็นวันหยุดเขาก็จะตื่นนอนหกโมงเช้า
กำลังจะเดินเข้าครัว หูพลันได้ยินเสียงดังก๋องแก๋งแว่วออกมาจากด้านใน สองขาจึงรีบเดินเร็วๆเข้าไปดูโดยอัตโนมัติ แล้วหน่วยตาคมก็ปะทะกับแผ่นหลังเล็กของคนคุ้นเคย เสียงแหบพร่าเปล่งผ่านลำคอออกมาด้วยความฉงนสนเท่ห์
“รัก...?”
“อ๊ะ!...พี่เมฆ ตื่นเร็วจังครับ” ดวงตาหวานคมมีแววแปลกใจเล็กน้อยก่อนที่คนตัวเล็กจะเอ่ยทักทาย
“ชินน่ะ แล้วเรา..ทำไมถึง…”
“อ๋อ เมื่อคืนพี่เมฆเมามาก เฮียวินแกก็เมา กลัวพาพี่กลับไม่ไหว เฮียวินก็เลยโทรเรียกผมให้ช่วยไปรับพี่เมฆน่ะครับ กว่าจะมาถึงบ้านพี่ก็เกือบตีสองแล้ว ผมไม่มีรถกลับก็เลยถือวิสาสะค้างที่นี่ ขอโทษนะครับที่ไม่ได้ขออนุญาตก่อน” ระหว่างพูดจงรักสังเกตเห็นว่าคิ้วเข้มของเมฆาขมวดมุ่นจึงรีบกุลีกุจอวิ่งมาเลื่อนเก้าอี้ให้นั่ง มือข้างหนึ่งถือแก้วใส่น้ำเก๊กฮวยเย็นเฉียบที่เพิ่งรินเอาไว้แน่น
“ขอบใจนะ”
“ปวดหัวใช่ไหมครับ ดื่มนี่นะ แก้เมาค้างได้ ไม่ทำให้คลื่นไส้ แถมยังช่วยให้หายปวดหัวด้วย” ปากก็บรรยายสรรพคุณน้ำเก๊กฮวยที่เลื่อนไปตรงหน้าร่างสูงเจื้อยแจ้ว ก่อนหันกลับไปดูหม้อข้าวต้มที่ต้มทิ้งไว้
“ขอบใจนะ”
“ครับ” จงรักตอบรับคำพูดขอบใจเป็นครั้งที่สองของเมฆาและหันหน้าเข้าหาเตา ยืนคนข้าวต้มไม่ยอมหันกลับมา “พี่เมฆหิวหรือเปล่าครับ”
“นิดหน่อย”
“ผมไม่คิดว่าพี่จะตื่นเร็วขนาดนี้ ไปตลาดกลับมาก็เลยรดน้ำต้นไม้ในสวนก่อน พี่ค่อยๆจิบน้ำเก๊กฮวยให้หมดข้าวต้มคงเดือดพอดี รอหน่อยนะครับ”
“ไม่ต้องรีบหรอก ค่อยๆทำไปเถอะ แค่นี้พี่ก็เกรงใจจะแย่แล้ว ต้องคอยรบกวนเราตลอดเลย” เมฆรู้สึกเกรงใจหนุ่มรุ่นน้องจริงๆ เพราะตลอดเวลาที่ผ่านมา เป็นเขาที่เอาแต่พึ่งพาจงรัก
“ไม่รบกวนหรอกครับ อย่าคิดมากนะ” คนตัวเล็กหันมายิ้มให้บางๆอย่างที่ชอบทำก่อนหันกลับไปเช่นเดิม ทว่าครั้งนี้เมฆากลับรู้สึกว่าในดวงตาคู่นั้นฉายแวววูบไหวผิดจากทุกที
แม้จะเพิ่งตื่น ซ้ำยังปวดหัวหน่อยๆ แต่เมฆาเชื่อว่าเขามองไม่ผิด คล้ายกับจงรักมีอะไรในใจ ไม่อยากเข้าข้างตัวเองมากจนเกินไป ถึงอย่างนั้นสัญชาติญาณก็ร้องบอกว่าเรื่องที่ทำให้จงรักมีสีหน้าแตกต่างไปจากเดิมอาจมีสาเหตุมาจากเขา ในความเงียบระหว่างคนสองคน สรรพเสียงรอบกายเหมือนถูกตัดออกจากการรับรู้ สมองค่อยๆประมวลผลเหตุการณ์และความสมเหตุสมผลที่ทำให้จงรักมายืนอยู่ที่นี่
วินโทรเรียกน้องมา แปลว่าน้องอาจจะรู้อะไรไปไม่มากก็น้อย อีกทั้งหลังจากนั้นจงรักยังพาเขากลับมาที่บ้าน จัดการดูแลขณะที่เขาไม่ได้สติ ไม่ได้สติ…
“พี่เมฆครับ ปล่อยรักก่อนนะ”
ภาพความรู้สึกเต็มตื้นยามที่กอดกระหวัดร่างกายอุ่นๆมาแนบชิดแล่นปราดเข้ามาในสมอง อารมณ์ไม่คงที่เนื่องจากแอลกอฮอล์ทำให้แสดงออกในการกระทำอันไม่เหมาะสม คงเป็นสาเหตุนั้นหรือเปล่าที่ทำให้วันนี้จงรักมีสีหน้าเปลี่ยนไป คิดแล้วก็อยากจะด่าตัวเองหลายๆคำที่ทำให้น้องกลัวด้วยการทำอะไรรุ่มร่ามเช่นนั้น
“ข้าวต้มเสร็จแล้ว พี่เมฆกินเลยไหมครับ”
เสียงเรียกของจงรักทำให้เมฆซึ่งว้าวุ่นอยู่คนเดียวสะดุ้งตกใจ เขาเงยหน้าขึ้นมองคนตัวเล็กที่เดินเข้ามาใกล้ คราวนี้เมฆสังเกตเห็นใบหน้าที่ดูซีดเซียว ใต้ดวงตาก็บวมตุ่ยราวกับอดนอนหรือไม่ก็ผ่านการร้องไห้มากอย่างหนัก
ร้องไห้
ราวกับพบคีย์เวิร์ดสำคัญในการไขปริศนาอันแสนเลื่อนลาง พอคำๆนี้ปรากฏขึ้นในหัว ภาพความทรงจำเหล่านั้นก็ไหลบ่าเข้ามาอย่างรวดเร็ว ทั้งคำพูด การกระทำ ความรู้สึกที่ถูกส่งมาให้ แม้กระทั่งคราบน้ำตาที่เปียกชุ่มขนตายาวนั่นเขายังจำได้
“อยู่ด้วยกันนะ อย่าไป...อยู่ด้วยกันเถอะ”
“พี่พูดกับรักใช่ไหม...”
“พี่พูดกับรักใช่ไหมครับ...หรือพี่พูดกับใคร”
“.......”
“นี่พี่เมฆ”
“.......”
“เป็นรักไม่ได้เหรอ”
“.......”
“คนคนนั้นน่ะ......เป็นรักได้หรือเปล่า”
“.......”
“เป็นได้ไหมครับ”
“.......”
“นะ...เป็นรักเถอะ...ได้โปรด”
“พี่เมฆครับ รักกลับก่อนนะ”
หลังจากจัดการเรื่องอาหารเช้าเรียบร้อย จงรักจึงขอตัวกลับบ้าน เมื่อคืนเกือบทั้งคืนเขาไม่ได้นอนเลย ถึงจะข่มตาให้หลับอย่างไรก็ทำไม่ได้ ในขณะที่ร่างสูงหลับสนิทไปแล้ว จงรักจึงทำได้แต่ถือวิสาสะ นอนอยู่ข้างๆกอดร่างของชายที่แอบรักมานานปี ทั้งที่รู้ว่าทำไม่ถูก รู้ว่าไม่ควรทำ ทว่ามันอาจเป็นวิธีเดียวที่ช่วยให้หัวใจบรรเทาความเจ็บปวดลง กระทั่งเช้ามืดจึงตัดสินใจลุกมาเช็ดตัวเปลี่ยนเสื้อผ้าให้เมฆ แล้วล้างหน้าล้างตาตัวเองให้สดชื่นก่อนออกไปตลาด จากนั้นก็ทำอย่างที่รายงานให้เมฆฟัง
ตอนนี้สถานการณ์ทุกอย่างเข้าที่เข้าทางเป็นปรกติ เรื่องที่ถูกเบี้ยวนัดเมื่อวานจงรักไม่คิดอยากรู้อีกต่อไป กลัวว่าเกิดรู้สาเหตุขึ้นมาจริงๆ เป็นเขาเองที่จะรับกับมันไม่ไหว เพราะรู้ว่าความสัมพันธ์ของตัวเองกับเมฆาไม่ได้ก้าวหน้าเกินกว่าคนที่สนิท ดังนั้นเขาควรทำใจให้ปลง ทำหัวให้โล่ง ปล่อยความรู้สึกถลำลึกของตัวเองไปบ้าง ต้องยับยั้งชั่งใจ หยุดความอยากจะเป็นเจ้าของ ความคาดหวังที่รังแต่จะเพิ่มขึ้นทุกวันให้อยู่ในกรอบเช่นที่เคยเป็นมา
รู้ดีที่สุดว่ามันทำได้ยากยิ่งแต่ก็ต้องทำ เพราะถ้าไม่ทำคงจะเจ็บยิ่งกว่านี้ เจ็บที่เขาไม่รัก เจ็บที่เขาไม่ลืมใครคนนั้น บางทีการทำดีกับเขาไปเรื่อยๆ ทำเพราะอยากทำให้จริงๆ มันอาจมีความสุขกว่าการทำเพื่อคาดหวังความรู้สึกที่จะได้รับตอบแทนกลับมาจากเขาก็ได้
ก่อนจะเดินออกจากบ้าน อยู่ๆคนตัวสูงก็เดินมารั้งแขนเอาไว้ ทั้งที่ก่อนหน้านี้ตอนที่จงรักบอกจะกลับ เมฆาก็ไม่ได้พูดอะไรสักคำแท้ๆ คนตัวเล็กหันมาทำหน้างง ไม่เข้าใจในการกระทำนั้นเลยสักนิด กำลังจะเอ่ยปากถาม เมฆาก็พูดขึ้นเสียก่อน
“อย่าเพิ่งกลับเลย เดี๋ยวเย็นๆพี่ไปส่ง” เสียงทุ้มเอ่ยออกมาทื่อๆ
“ไม่รบกวนดีกว่าครับ ผมอยากกลับไปอาบน้ำด้วย ซักแห้งมาคืนหนึ่งแล้ว” อีกอย่างตอนนี้จงรักก็ถูกความง่วงงุนโจมตี ก็เมื่อคืนไม่ได้นอน ตอนเช้าออกแรงทำนั่นทำนี่ หนำซ้ำหัวสมองกับจิตใจยังอ่อนล้า ไม่แปลกที่ร่างกายจะเรียกร้องให้พักผ่อน
“อาบน้ำที่นี่แหละ”
“หา?”
“ใส่ชุดพี่ก็ได้ เดี๋ยวหยิบให้”
“แต่ว่ามันรบกวน...” ยังไม่ทันพูดจบ เมฆก็พูดแทรกประโยคอย่างรวดเร็ว
“ไม่รบกวน ถึงจะรบกวนก็ไม่เป็นไร ตาเราบวมมากเลย อาบน้ำนอนพักที่นี่ก่อน เย็นๆพี่ไปส่งเอง”
“แต่ว่าผม..”
“พี่ไม่ชอบคนดื้อ”
“ผมไม่ได้ดื้อสักหน่อยนะครับ” คนตาโตเถียงทันควัน
“ไม่ดื้อก็เชื่อที่พี่บอกสิ มาเร็ว”
“ครับ”
พอรับคำจงรักก็ถูกจูงให้เดินตามขึ้นไปชั้นบน เมฆาดันให้เขาเข้าไปในห้องน้ำพร้อมกับผ้าขนหนู พอออกมาก็มีชุดลำลองเป็นเสื้อยืดสีฟ้าอ่อนกับกางเกงเอวยางยืดสีน้ำเงินพับเรียบร้อยอยู่บนที่นอน ส่วนคนที่เตรียมทุกอย่างให้กลับหายตัวไปไหนไม่รู้ จงรักรีบแต่งตัวลวกๆแล้วเดินลงมาข้างล่างด้วยความมึนงง เขาไม่รู้ว่าพี่เมฆคิดอะไรอยู่ ทำไมจู่ๆถึงทำพฤติกรรมประหลาดนักก็ไม่รู้ แม้มันจะทำให้รู้สึกดี ทว่าก็ยังอดแปลกใจอยู่ลึกๆไม่ได้
พอลงมาข้างล่างก็เห็นร่างสูงยกที่นอนปิกนิคเดินผ่านไปทางข้างบ้าน จงรักรีบก้าวเร็วๆตามหลังพบว่าเจ้าบ้านกำลังปูที่นอนพร้อมกับเอาหมอนอิงจากในห้องรับแขกมาเรียง
“พี่เมฆทำอะไรครับเนี่ย”
“พี่จะนอนอ่านหนังสือ ตรงระเบียงฝั่งนี้แดดไม่ส่อง แถมลมยังพัดเย็นตลอด แล้วเราไม่นอนหรือไง ลงมาข้างล่างทำไม”
จงรักมองดูบริเวณระเบียงข้างบ้านที่เมฆว่า แดดมันจะไปส่องได้อย่างไร ก็เขาเอาระแนงไม้มาตีเมื่อสองเดือนก่อน ทั้งช่อฟ้าที่เอามาปลูกก็งามจนเลื้อยเต็มระแนงเป็นที่บังแดดชั้นเยี่ยม เยื้องๆกันมีต้นกาสะลองที่เอามาลงสูงชะลูดผลิใบงามเต็มต้นช่วยบังแดดอีกแรง ทั่วพื้นที่จึงเขียวชอุ่มร่มรื่นไปหมด
“ก็ผมเห็นพี่เมฆหายไป เลยลงมาดูครับ”
“พี่จะอยู่ตรงนี้แหละ เราไปนอนเถอะ ถ้าจะเปิดแอร์บนห้องอย่าลืมปิดหน้าต่างให้พี่ด้วยนะ”
“ผมยังไม่ง่วง ขอนอนอยู่ตรงนี้ด้วยคนได้ไหมครับ”
“เอาสิ” คนตัวสูงพยักหน้ารับแล้วขยับแบ่งที่ให้น้องนอนด้วย “ตาเราบวมมากเลยนะ ยังไม่ง่วงจริงๆเหรอ”
“ยังครับ”
“ถ้าง่วงก็นอนเลยนะ ไม่ต้องเกรงใจพี่”
“ครับ”จงรักพยักหน้ารับ ก่อนแสร้งถามเรื่องอื่น ”ปรกติพี่เมฆมานอนเล่นตรงนี้บ่อยเหรอครับ”
“อืม มุมโปรดน่ะ” เมฆาเงยหน้าขึ้นมาตอบ แล้วว่าต่อ “อยากอ่านหนังสือก็ไปหยิบมาอ่านได้นะ”
“ครับ”
จงรักลุกขึ้นไปหยิบหนังสือมาอ่านตามที่เมฆาแนะนำ ความจริงก็รู้สึกง่วง แต่พอได้พูดคุยอย่างผ่อนคลายแบบนี้กับเมฆา ช่วงเวลาดีๆมันก็หอมหวานจนไม่อยากจะหลับตาลงเลย เขาเลือกหนังสือที่ชั้นมาเล่มหนึ่ง เป็นนิยายแปลสัญชาติญี่ปุ่นเรื่อง โต๊ะโตะจัง จงรักเลิกคิ้วความความแปลกใจ ไม่คิดว่าคนหน้าดุดูท่าทางจริงจังอย่างเมฆาจะอ่านนิยายประเภทนี้ด้วยเหมือนกัน โดยส่วนมากเวลามาที่บ้านหลังนี้ เขาจะมาทำกับข้าวกินกัน มาช่วยกันต่อเติมบ้าน ดูแลสวน ทว่าส่วนใหญ่จงรักจะถูกเมฆาพาไปเดินเที่ยวตามที่ต่างๆมากกว่า จึงไม่ค่อยได้เห็นมุมที่ร่างสูงจะมานอนเอกขเนกอ่านหนังสือเช่นนี้ ถือว่าครั้งนี้เป็นอีกมุมหนึ่งที่เขาต้องทำความรู้จัก พอกลับมาที่ข้างบ้าน เมฆาก็เงยหน้าขึ้นมายิ้มรับก่อนจะก้มหน้าอ่านหนังสือของตัวเองต่อ
“โต๊ะโตะจังเหรอ”
“ครับ”
“เล่มนี้ตาพี่ซื้อให้เป็นของขวัญวันเกิด นานมากแล้วล่ะ”
“จริงเหรอครับ!” จงรักทำตาโต มือก็พลิกหนังสือกลับไปกลับมาเพื่อสำรวจหน้าปก “แต่ยังไม่เก่าเลยนะ”
“ของอะไรที่มีค่ากับความทรงจำ เรามักจะดูแลมันดีเสมอแหละ” เสียงทุ้มก็เอ่ยออกมาด้วยเสียงเบาๆ ดวงตาคมไม่ได้หันมามองหน้าของจงรัก แต่ริมฝีปากยิ้มนิดๆ เหมือนกับว่าได้ย้อนกลับไปในความทรงจำดีๆเหล่านั้น
“นั่นสินะ ดีจังเลยนะครับ” จงรักยิ้มออกมาเช่นเดียวกัน ก่อนจะเปิดหนังสืออ่านหน้าแรก
ผ่านไปครู่หนึ่ง เมฆาก็ได้ยินเสียงลมหายใจที่เข้าออกสม่ำเสมอ เขาวางหนังสือลงแล้วหันกลับมามอง คนที่บอกว่ายังไม่ง่วงตอนนี้หลับสนิทไปเสียแล้ว มือหนาค่อยๆดึงหนังสือออกจากมือน้องแล้วเอาหมอนรองคอ จัดท่าจัดทางให้นอนสบายขึ้น ขนาดว่าพลิกให้เจ้าตัวนอนหงาย ยังไม่รู้สึกตัวเลยสักนิด แล้วอย่างนี้ยังจะบอกว่าไม่ง่วง ไม่ง่วงอยู่อีก
“ถึงปรกติจะว่าง่าย แต่บางทีรักก็ดื้อเหมือนกันนั่นแหละ รู้หรือเปล่า”
ดื้อ ดื้อเอามากๆ ขนาดก่อนหน้านี้รู้ว่าเขาไม่ได้มีใจให้ ก็ยังดื้อรั้นดันทุรังรักเขามาได้ตั้งหลายปี แล้วอย่างนี้จะไม่ให้ว่าดื้อได้อย่างไรกัน ตาคมดุทอดมองใบหน้าของจงรัก มันดูไร้เดียงสาเหมือนเด็กน้อย แทบจะไม่มีอะไรแตกต่างกันเลยกับตอนที่ตื่นอยู่ จงรักไม่ใช่คนที่น่าตาดีมากจนชวนให้ตะลึง เหมือนเด็กผู้ชายทั่วไป ไม่ได้โดดเด่นอะไรท่ามกลางผู้คนเป็นแสนเป็นล้าน แต่เพราะความซื่อตรง จริงใจ และความพยายามของเด็กหนุ่มคนนี้ มันทำให้เมฆารู้สึกว่าหัวใจที่เหมือนตายสนิทไปแล้วครั้งหนึ่งมีชีวิตชีวาขึ้นมาอีกครั้ง
อาจเป็นเรื่องยากที่จะเริ่มรักใครจริงจังอีกครั้งหลังจากที่เคยถูกหักหลังอย่างร้ายกาจ แต่เด็กหนุ่มคนนี้ทำให้เขาต้องยอมเปิดใจให้โอกาส โอกาสที่ว่าในที่นี้คือโอกาสที่จะเริ่มรักของตัวเอง เขาไม่รู้ว่าเขาจะดีพอไหม แต่เมฆารู้สึกว่าเขาคงโง่ซ้ำสองหากไม่ลองรักตอบ ลองไขว่คว้ารักดีๆดูอีกสักครั้ง
ไม่ใช่เรื่องยากที่จะยอมรับว่าเขาก็รู้สึกดีๆกับน้อง แต่ที่ยากยิ่งกว่าคือหลังจากนี้พวกเขาจะเดินไปในทิศทางไหนต่างหาก ความรักที่เคยผิดหวังมาก่อนทำให้เขาระมัดระวังที่จะรักมากขึ้น หากแต่จะรอให้นานกว่านี้ก็ดูจะเป็นการทรมานคนที่รอเขามากเกินไป เพราะฉะนั้นเพื่อตอบแทนความรักดีๆ เขาจะไม่ปล่อยให้จงรักต้องรออีกแล้ว ที่บอกว่าให้อยู่ด้วยกันเมื่อคืน เขารู้ว่านั่นคือจงรัก เขาคิดแล้วคิดอีกเกือบจะร้อยรอบก็เห็นเพียงภาพคนที่แบกเขากลับมานั้นคือจงรัก อาจเป็นเพราะความเหงา ความกลัวที่จะโดดเดี่ยว กลัวว่าคนๆนี้ที่บอกว่ารักเขาจะหายไป ดังนั้นปากจึงพลั้งไปด้วยสัญชาตญาณเบื้องลึก
“อยู่ด้วยกันนะ อย่าไป...อยู่ด้วยกันเถอะ”
จงรักตื่นขึ้นมาพบว่ารอบๆเงียบสงบ แสงแดดส่องสาดตกไปอีกฟาก คาดว่าเวลานี้คงจะบ่ายแก่แล้ว เขาหลับเสียจนเต็มที่ หลับสนิทจนตื่นมาสดชื่นอีกครั้ง ร่างเล็กลุกขึ้นนั่ง ดวงตาสอดส่ายหาร่างใครอีกคนที่หายไปไหนก็ไม่รู้ กำลังจะลุกขึ้นไปล้างหน้า ร่างสูงของคนที่หายไปก็กลับมา
“ตื่นแล้วเหรอเรา”
“ครับ”
“พี่กำลังจะมาปลุกพอดี”
“กี่โมงแล้วครับพี่เมฆ”
“สี่โมงเย็นแล้ว”
“คืนนี้นอนไม่หลับแน่ๆ” จงรักนั่งหน้ามุ่ย มือก็ขยี้หัวตัวเองด้วยความหงุดหงิดใจ
“หึหึ..หิวไหม” เมฆาหัวเราะในลำคอคลอไปกับคำถาม
“หิวครับ” จงรักตอบตามจริง หลับตั้งแต่สายจนเย็นขนาดนี้ ไม่แปลกที่จะรู้สึกหิว
“งั้นก็ลุกไปล้างหน้าล้างตา เปลี่ยนเสื้อผ้าด้วย เดี๋ยวพี่จะพาไปกินข้าว เสร็จแล้วจะได้เลยไปส่งบ้านทีเดียว”
“ครับ”
พอแต่งตัวเรียบร้อยทั้งสองคนก็ออกจากบ้าน เมฆาขับรถเลียบถนนสายนครนายกไปเรื่อยๆไม่รีบร้อน ร้านอาหารที่เลือกเป็นร้านอาหารริมน้ำร้านหนึ่งที่อยู่ไม่ไกลจากบ้านเท่าไหร่ ส่วนหนึ่งของร้านยื่นลงไปในคลอง แขกบางตากว่าที่คิด แต่เมฆาหันมาการันตีว่าอร่อยเพราะเป็นร้านประจำ เลือกที่นั่งริมน้ำแล้วสั่งอาหาร รอไม่นานก็มาเสิร์ฟ อาหารรสชาติดีสมราคาคุย แต่สำคัญกว่านั้นคือปลาและกุ้งสดมากจนจงรักติดใจและหวังว่าจะได้กลับมาอีกเร็วๆนี้ ทั้งสองคนคุยกันไปเรื่อยเปื่อยทั้งเรื่องงาน เรื่องรถ และก็เรื่องฟุตบอลที่ต่างก็ชื่นชอบด้วยกันทั้งคู่
“วันพุธนี้ไอ้วินมันโทรมานัด มันจะรวมตัวกันดูเชลซีกับแมนยูที่บ้าน ไม่รู้นึกอะไรอยากรวมตัวกันเหมือนเมื่อก่อน รักก็มาด้วยกันสิ” สมัยเรียนมหาวิทยาลัยกลุ่มของเมฆาจะนัดรวมตัวกันดูบอลคู่โปรด แต่พอโตมาก็ห่างๆกันไปเพราะไม่ได้อยู่หอรวมกันเหมือนแต่ก่อน
“ไปได้เหรอครับ เพื่อนๆอยากปาร์ตี้กันเองหรือเปล่า”
“ได้สิ มีแต่พวกสนิทๆกันทั้งนั้น หน้าเดิมนี่ล่ะ เรารู้จักทุกคนอยู่แล้ว แต่ยังไงพี่ไม่ชวน ไอ้วินมันก็ต้องชวนเราอยู่แล้ว”
“ครับ งั้นผมทำอะไรให้กินด้วยดีไหมครับ”
“ก็ดีนะ ทุกทีมันจะซื้อพิซซ่ามาแกล้มกับเบียร์ ห่วยแตกมาก”
“งั้นเดี๋ยวเย็นๆวันพุธปิดร้านเร็วหน่อยดีกว่า ผมจะได้ไปซื้อของที่ซุปเปอร์” จงรักวางแผนการไว้ล่วงหน้าด้วยท่าทางนึกสนุก
“งั้นเดี๋ยวพี่ไปรับที่ร้านตอนสี่โมงแล้วกัน จะได้ไปช่วยซื้อ”
“ครับ”
กว่าจะกินข้าวเสร็จออกจากร้านมาก็ค่ำมากแล้ว หัวค่ำวันอาทิตย์รถเข้าเมืองไม่มากเท่าวันธรรมดา เผลอแปบเดียวก็ถึงคอนโดของจงรัก หลังจากที่ได้นอนหลับพักผ่อนจนกระทั่งตื่นขึ้นมา จงรักรู้สึกว่าสมองของเขาปลอดโปร่งมากขึ้น ความคิดยุ่งเหยิงที่วนเวียนอยู่ในหัวก็ถูกสลัดทิ้งไปหมด เขาสบายใจ มีความสุขที่ได้พูดคุยกับพี่เมฆมากขึ้น เป็นแบบนี้ก็ดีแล้ว จงรักบอกตัวเอง
พอรถจอดสนิทเขาจึงหันมาลาเจ้าของรถ ถ้าไม่นับเรื่องที่ทำให้ปวดใจเมื่อคืน วันนี้ก็ถือว่าเป็นวันที่ดีมากๆสำหรับเขา จงรักยิ้มหวานให้เมฆาก่อนจะเอ่ยขอบคุณที่มาส่ง แล้วบอกลา
“ผมไปก่อนนะครับ แล้วเจอกันวันพุธครับ”
ทว่าขณะที่กำลังจะลงจากรถ เมฆากลับขับรถออกไปเสียอย่างนั้น ทำให้คนตัวเล็กรีบชักประตูปิดแทบไม่ทัน จงรักหันมามองหน้าเมฆาอย่างไม่เข้าใจ คนตัวสูงไม่พูดอะไรแต่กลับขับรถออกไปเรื่อยๆ เป็นจงรักที่ทนไม่ไหวจนต้องถามออกมาก่อน
“มีอะไรหรือเปล่าครับพี่เมฆ ลืมของเหรอครับ”
“เปล่าหรอก”
“อ่าว....แล้วทำไม?”
“พี่มีเรื่องจะคุยกับเราน่ะ เดี๋ยวค่อยกลับแล้วกัน หาที่คุยกันสักหน่อยดีกว่า”
“มีเรื่องคุยเหรอครับ…” จงรักใช้ความคิดนิดหน่อย ก่อนเอ่ยปากชวน “คุยที่ห้องผมก็ได้นะ ถ้าพี่เมฆไม่ว่าอะไร ไม่ต้องไปที่อื่นหรอกครับ เดี๋ยวพี่ต้องย้อนกลับมาส่งผมอีก” เมฆหยุดคิดนิดหน่อยจึงตอบตกลง
“เอางั้นก็ได้”
ห้องของจงรักก็เหมือนกับห้องในคอนโดทั่วไป ที่มีเพียงห้องนอนเดียว มีครัวเล็กๆ ห้องน้ำหนึ่งห้อง และระเบียงเอาไว้ตากผ้า ตรงกลางห้องจัดชุดรับแขกเล็กๆเอาไว้ เมฆาเดินตามจงรักเข้ามานั่งที่โซฟา จงรักหยิบน้ำมารินใส่แก้วให้ร่างสูงก่อนกลับมานั่งตรงข้ามกัน
“พี่เมฆมีอะไรจะคุยกับผมเหรอครับ” ความสงสัยทำให้ร่างบางถามไปทันที แม้จะมีความรู้สึกตุ้มๆต่อมๆในใจแต่ก็ดีกว่าเก็บมันเอาไว้ไม่ยอมถามเสียที
“พี่คิดดูแล้วนะรัก”
“ครับ” เพราะสีหน้าจริงจังจนหน้ากลัวของเมฆทำให้จงรักพลอยนั่งตัวเกร็งไปด้วย
“เรา...คบกันดีไหม”
“หา!!?” ประโยคสั้นๆที่จงรักได้ยิน ทำให้เจ้าตัวตาโตขึ้น คำที่เคยได้ยินเป็นครั้งที่สองแต่ก็ยังทำให้หัวใจเต้นเร็วจนเกือบจะหลุดออกมาจากอกได้
“อย่างที่บอกนั่นแหละ เราคบกันไหม”
“คบ...คบกัน” เสียงเบาแผ่วลอดออกมาจากลำคอได้นับว่าปาฏิหาริย์มากในนาทีนี้
“อืม...คบกัน”
“บะ...แบบไหน” เพราะไม่ทันได้ตั้งตัว ทำให้ปล่อยคำถามโง่ๆให้หลุดออกจากปาก
“คบกัน...แบบเป็นแฟน แบบคนรักกันน่ะ พี่รู้สึกว่าอยากจริงจัง ไม่อยากให้อะไรมันคลุมเครือ ทั้งความรู้สึกของพี่ ทั้งสถานะของเรา”
คนรักกัน
คำๆนี้ดังก้องสะท้อนไปมาในหัวของจงรัก คนรักกันแปลว่าคนสองคนต้องรักกัน แล้วถ้าเมฆาจะขอคบกับตน ตนจะอยู่ในฐานะนั้นได้หรือ มันจะเป็นเช่นนั้นจริงๆหรือ ให้เป็นคนรัก คนที่พี่เมฆรักน่ะนะ! พี่เมฆที่จงรักเข้าใจว่ายังเพ้อหาคนรักเก่าเมื่อคืน พี่เมฆที่ร้องของให้คนรักเก่าไม่จากไปไหน พี่เมฆที่จงรักมั่นใจว่ายังรักหนึ่งนทีอยู่ แค่เงื่อนไขนี้พี่เมฆก็ไม่อาจใช้เงื่อนไขของคนรักกับจงรักได้แล้ว
“พี่เมฆแน่ใจเหรอครับ คนรักกัน พี่เมฆแน่ใจจริงๆเหรอครับถึงอยากให้เราเป็นแบบนั้น ผมเคยบอกพี่ หากว่าพี่ยังรักเขา ผมไม่ว่าเลย ผมไม่ได้อยากเรียกร้องว่าต้องอยู่ในฐานะนั้น โอเคถ้าผมเป็นแฟนพี่ ผมมีความสุขแน่ๆ แล้วพี่ล่ะจะมีความสุขจริงๆหรือเปล่า ผมอยากให้พี่มั่นใจจริงๆ ไม่ต้องห่วงหรอกนะครับ ผมจะไม่ไปไหน ผมอยู่กับพี่ตรงนี้ตลอดอยู่แล้ว ขอแค่พี่ไม่ไล่”
“พี่แน่ใจ”
“จริงๆเหรอครับ”
“จริง” เสียงหนักแน่ที่จงรักได้ยิน ทำให้เจ้าตัวเงียบไปชั่วครู่ ตอนนี้เขาปั่นป่วนไปหมดแล้ว คิดอะไรไม่ออกทั้งนั้น อยากจะตัดทิ้งเหตุผลต่างๆแล้วกระโจนลงไปในห้วงความสัมพันธ์ที่ก่อตัวขึ้นตรงหน้า แต่อีกด้านหนึ่งในใจก็ไม่อาจทำได้
“ผมกลัว กลัวพี่จะเสียใจถ้าเราเป็นคนรักกัน”
“รักรักพี่หรือเปล่า”
“ครับ ผมรักพี่” จงรักตอบอย่างไม่มีความลังเลสักนิดในความรู้สึก
“เพราะฉะนั้นก็ไม่ต้องกลัวว่าพี่จะเสียใจ พี่ต่างหากที่กลัวว่าวันหนึ่งรักอาจจะเสียใจถ้าคบพี่”
“พี่เมฆ...”
“แต่เชื่อเถอะ ที่พี่พูดตอนนี้ไม่ใช่สับสน ไม่ใช่เห็นเราเป็นตัวแทนหรืออะไรทั้งนั้น ที่พี่มองเห็นตอนนี้คือจงรัก”
“ผม...”
“พี่อยากเริ่มต้นรักใหม่ เริ่มต้นกับรัก”
“..........”
แววตาคมดุที่จ้องมองมาที่เขา ในแววตานั้นมันมีเพียงเขา สิ่งที่มองเห็น สิ่งที่สัมผัสมันทำให้หัวใจตื้นตัน พองโต ทว่าลึกๆก็ยังรู้สึกกลัว กลัวว่ามันจะเป็นเพียงหมอกควันบังบด กลัวว่าสักวันพอมันจางลง พี่เมฆอาจเห็นอะไรๆชัดเจนขึ้น เห็นว่าหลังหมอกควันเป็นอีกใครคนที่รออยู่ คนที่แอบรักมาเกือบทั้งชีวิตอย่างเขาบางครั้งก็ยากเหลือเกินที่จะทำใจยอมรับว่าตัวเองกำลังจะสมหวัง
“วันนี้พี่อาจเรียกชื่อเราได้ไม่เต็มเสียง แต่...พี่จะเรียกชื่อเราพร้อมกับรู้สึกอย่างนั้นได้แน่นอน”
“ผมเชื่อพี่ได้ใช่ไหม”
“พี่ไม่เคยโกหก”
“ครับ...ผมรู้”
“ถ้าอย่างนั้น...เราคิดว่ายังไง”
รู้ว่าเมฆาไม่เคยโกหก เมื่อรู้เช่นนั้น เมื่อเจ้าตัวยืนยันขนาดนั้น จึงไม่ลังเลที่จะตอบรับกลับไป อาจดูเหมือนง่าย แต่มันไม่ได้ง่ายเลย ข้างในยังลังเล แต่ตรงหน้ามีความรักซึ่งรอคอยมานานวางตั้งอยู่ ความหอมหวานของมันทำให้คนธรรมดาอย่างจงรักตอบรับ หยิบมันขึ้นมา แล้วเก็บเกี่ยวเอาใส่ใจ แม้จะกลัว แต่เมื่อตัดสินใจตามความรู้สึกที่นำทางไปก่อนแล้ว เขาก็จะพยายามทำให้มันดีที่สุด เมื่อตอบรับแล้ว เขาจะไม่มีวันเสียใจอย่างที่พี่เมฆว่าเด็ดขาด
“ผมอยากเริ่มต้นกับพี่ครับ พี่เมฆ”
<><><><><><><><><><><><><><><><><><><><><><><><><><><><>
:katai4: :katai4: :katai4:
มาแล้วค่าาาาาาาาาาาา
ขอพื้นที่ขอโทษ+แก้ตัวนะคะ
ที่หายไปคือทำงานด่วนค่ะ รับงานทำพิเศษ แต่ตอนนี้โอเคแล้ว ถึงจะเจอมรสุมสอบที่ใกล้มาถึง แต่เราโอเค เราจะรีบมาต่อเลย นี่ก็ยังไม่ได้คอมเลยอ่า :hao5: :hao5: แต่ใช้คอมเพื่อนปั่นมาอย่างไวว่อง คำผิดก็ยังไม่ได้แก้เลย ถ้าเจอก็ช่วยตรวจให้ด้วยนะคะ :impress2: :impress2: ขอบคุณที่มาทวงค่ะ ขอโทษที่ให้รอนานนะคะ อย่าเพิ่งสาปแช่งเราเลยน้าาา :bye2: :bye2: :bye2:
เริ่มหัวข้อโดย: sine_saki ที่ 07-10-2014 17:27:37
เริ่มหัวข้อโดย: dukdikdukdik ที่ 07-10-2014 17:28:26
เริ่มหัวข้อโดย: mirimiror ที่ 07-10-2014 17:32:06
เริ่มหัวข้อโดย: Infinity 888 ที่ 07-10-2014 18:02:33
ก็เข้าถึงใจพี่เมฆจนได้
เริ่มหัวข้อโดย: hibarihao ที่ 07-10-2014 18:33:31
เริ่มหัวข้อโดย: double9JH ที่ 07-10-2014 18:44:30
เริ่มหัวข้อโดย: EoBen ที่ 07-10-2014 18:57:35
เริ่มหัวข้อโดย: bulldog17 ที่ 07-10-2014 19:09:01
เริ่มหัวข้อโดย: GlassesgirL ที่ 07-10-2014 19:09:52
ปล.ขอให้พี่เมฆรักจงรักอย่างเต็มหัวใจเร็วๆ
:mew1: :L2:
เริ่มหัวข้อโดย: bluecoco ที่ 07-10-2014 20:41:37
ส่วนหนูรัก ดีแล้วหละลูก ปลื้มตั้งแต่ปฏิเสธพี่เค้าไปครั้งก่อน
คนที่แอบรักมานานมาขอคบเนี้ยยากนะที่จะปฏิเสธ
เหมือนฝันที่กลายเป็นจริงมารออยู่ตรงหน้า ครั้งนี้รักเลือกที่จะตอบรับ
แม้จะกลัว แต่ก็กล้าหาญมาก กล้าที่จะรักขนาดนี้แล้ว ผลเป็นไงก็ช่าง ภูมิใจที่ได้ทุกเทแล้วเนอะ
เชียร์น้องรักสุดใจ :impress2: :กอด1:
เริ่มหัวข้อโดย: PURE LOVE ที่ 07-10-2014 21:18:17
ดีมากค่ะพี่เมฆที่คิดได้อย่างนี้ อย่าปล่อยให้ความรักดี ๆ จากคนดี ๆ ต้องหลุดลอยไปเชียว
ที่สำคัญ ดีใจจัง ที่คนที่พี่เมฆอ้อนวอนขอให้อยู่ด้วย คือน้องรัก โถ น้องร้องไห้ซะตาบวมเชียว
ขอน้องเป็นแฟน ก็ต้องดูแลจิตใจน้องให้ดี ๆ อย่าทำให้น้องต้องเจ็บปวดใจอีกนะพี่เมฆ
ตอนนี้เฮียวินมาแต่ชื่อ คิดถึงเฮียวินจัง :กอด1:
คนเขียนสู้ ๆ ขอบคุณมากจ้า
เริ่มหัวข้อโดย: JustWait ที่ 07-10-2014 21:25:27
ห้ามสับสนกลางคันนะ
เริ่มหัวข้อโดย: PoPuAr ที่ 07-10-2014 21:37:11
ไม่งั้นพี่ตายศพไม่สวยแน่ 5555555555555
น้องจงรักยังคงน่ารักไม่เปลี่ยน ถึงจะมาช้าตลอดก็ตาม อิอิ
เริ่มหัวข้อโดย: dear77 ที่ 07-10-2014 21:39:43
เริ่มหัวข้อโดย: IIIA ที่ 07-10-2014 21:54:57
เริ่มหัวข้อโดย: quiicheh. ที่ 07-10-2014 22:00:12
คืออย่างไงก็ไม่ไว้ใจพี่เมฆฮือ
แต่ก็อยากให้รักสมหวังอ่ะ
คือดีมากจริงๆ T_T
เริ่มหัวข้อโดย: ่patsaporn ที่ 07-10-2014 22:01:44
พี่เมฆโชคดีมากที่ได้เจอคนอย่างรัก รักกันๆ เอาให้เมฆหลงเลยนะรัก สู้ไ
เริ่มหัวข้อโดย: PaTtO ที่ 07-10-2014 23:58:02
ดีใจที่วันนี้มาถึง วันที่เรา?คบกัน
ถ้าพี่เมฆไม่ชอบจงรักนี่ก็โง่เต็มทนแล้วแหละ
เรื่องอดีตหนึ่ง ผ่านมาแล้วก็ผ่านไป พี่เมฆชั้นไม่ใช่ของตายนะยะ
หนังหน้าหล่อนทำด้วยอะไร เห็นคนอื่นมีความสุขก็เลยเกิดคันหรอ ไปแล้วไปลับเถอะ กลับมาให้ปวดหัว
น้องรักหรือจะสู้นางพญาปลวกหน้าหนา :laugh:
หวังว่าผัวใหม่ของนางจะรู้ทันโดยไว.. สาธุ
ส่วนตากล้องกลอง นายลองจีบดูสิ ไปเป็นตัวแปรเร่งปฏิกริยาพี่เมฆเขาให้หน่อย..หุหุ
เริ่มหัวข้อโดย: B52 ที่ 08-10-2014 00:02:58
เริ่มหัวข้อโดย: Pawaree ที่ 08-10-2014 02:48:15
เริ่มหัวข้อโดย: Veesi3 ที่ 08-10-2014 03:44:28
เริ่มหัวข้อโดย: BeeRY ที่ 08-10-2014 05:17:16
เริ่มหัวข้อโดย: YOSHIKUNI RUN ที่ 08-10-2014 06:39:17
:mew1:
เริ่มหัวข้อโดย: minenat ที่ 08-10-2014 10:28:37
เริ่มหัวข้อโดย: aiLime13 ที่ 08-10-2014 13:14:53
ไม่เคยโกหกก็อย่าให้เคยละกัน
ชูป้ายไฟเชียร์อยู่นะ
ดีใจกับน้องรัก ในที่สุดความน่ารักของน้องก็เป็นผล
คนอ่านซับน้ำตาด้วยความปลาบปลื้ม :hao5:
เริ่มหัวข้อโดย: fay 13 ที่ 08-10-2014 18:01:41
เริ่มหัวข้อโดย: YounIn ที่ 09-10-2014 19:36:24
ไอ้แฟนเก่านี่จัะมาทำไม เพิ่งรู้ตัวว่าทิ้งสื่งที่สำคัญไปหล่ะสิ เป็นผช? ห้ะ หรอ ลืม 555
ต่อๆๆๆ
เริ่มหัวข้อโดย: ::UsslaJlwaJ:: ที่ 09-10-2014 19:55:43
เริ่มหัวข้อโดย: liza sarin ที่ 10-10-2014 13:48:47
เริ่มหัวข้อโดย: koikoi ที่ 10-10-2014 16:00:27
เริ่มหัวข้อโดย: [N]€ẃÿ{k}uñĢ ที่ 10-10-2014 16:28:16
เล่นเอาความรู้สึกหน่วงๆจากตอนที่แล้วหายเป็นปลิดทิ้งเลย
หวังว่านายคนนั้นคงไม่กลับมาตามราวีอีกนะ
กลัวมากว่าจะไปตามราวีกับรัก
แล้วจะรออ่านต่อนะจ๊ะ เป็นกำลังใจให้คนเขียน
ขอให้ผ่านมรสุมการสอบไปได้น๊า ^^
:L2:
เริ่มหัวข้อโดย: boboaje ที่ 10-10-2014 19:07:46
เริ่มหัวข้อโดย: ละอองฝน ที่ 21-10-2014 01:52:32
ตอนที่ 8
กลิ่นหอมของปีกไก่ทอดเกลือฟุ้งตลบไปทั่วห้องครัวชวนให้รู้สึกน้ำลายสอเป็นอย่างยิ่ง พอพลิกกลับด้านเรียบร้อยปีกไก่ก็ถูกทิ้งไว้ในกระทะต่อจนกว่าหนังจะกรอบ ชายหนุ่มตัวเล็กเลี่ยงออกมาจากหน้าเตา หมุนซ้ายหมุนขวาหยิบนู้นจับนี่จนลูกมืออย่างเมฆาเวียนหัวแทน ทั้งที่บอกเอาไว้ตั้งแต่ตอนอยู่ในซุปเปอร์มาเก็ตว่าไม่ต้องทำอาหารหลายอย่างนัก แต่ถึงจะทักท้วงไว้ก่อนแล้วทว่าครั้งนี้จงรักกลับไม่ยอมทำตาม หนำซ้ำเจ้าตัวยังดูมีความสุขเหลือเกินกับการเลือกซื้อของสด ฉะนั้นท้ายที่สุดเมฆาจึงต้องปล่อยให้คนรักหมาดๆของตัวเองได้ทำตามใจ
กลับมาถึงบ้านเจ้าตัวเล็กก็เดินลิ่วๆขนของเข้ามาเก็บในครัว พอสวมผ้ากันเปื้อนให้ตัวเองทั้งยังเผื่อแผ่มาถึงเขาเรียบร้อยก็ลงมือทำกับแกล้มไม่ได้หยุดจนถึงตอนนี้ จวบจนเวลาผ่านไปถึงทุ่มกว่าอาหารทุกอย่างก็เสร็จดังที่ตั้งใจ จะมีก็แต่กุ้งแช่น้ำปลาที่ตัวกุ้งผ่าหลังยังแช่อยู่ในตู้เย็น ส่วนน้ำยำตั้งท่ารออยู่ข้างนอก
“เดี๋ยวจะกินค่อยราดครับ” คนตาโตเขาว่าอย่างนั้นก่อนจะถอดผ้ากันเปื้อนออก
“เดี๋ยวพวกไอ้วินคงจะมาถึงแล้วล่ะ เมื่อกี้มันโทรมาบอกแล้ว”
“แล้วพี่ไม่อาบน้ำก่อนเหรอ มาช่วยรักทำครัวจนเหงื่อออกเต็มไปหมดแล้ว” คนช่างเอาใจใส่สังเกตเห็นเหงื่อเม็ดใสที่ผุดปรายขึ้นตามตีนผมของเมฆา ก็อดไม่ได้ที่จะคว้ากระดาษทิชชู่มาช่วยซับให้
“พี่จะรอเปิดประตู เรานั่นแหละไปอาบก่อนเถอะ ยืนหน้าเตาเป็นชั่วโมงตัวมีแต่กลิ่นปีกไก่ทอด หน้ามันไปหมดแล้ว” รอยยิ้มเล็กๆที่จุดขึ้นตรงมุมปากของเมฆาทำให้จงรักรู้สึกเหมือนถูกล้อเลียนกลายๆ กระทั่งดึงปกเสื้อของตัวเองขึ้นมาดม
“จมูกผมแยกไม่ออกแล้ว ในห้องนี้มีแต่กลิ่นไก่ทอด ขนาดว่าเปิดพัดลมดูดอากาศแล้วนะ” คนตาดุก้มหน้าลงมองก็เห็นจงรักทำจมูกฟุตฟิตเหมือนลูกหนูแฮมสเตอร์ที่เจ้าตัวไปยืนเกาะกรงเมื่อวันก่อน เรียวนิ้วบี้จมูกตัวเองจนขึ้นสีแดงเรื่อ เมฆาจึงคว้ามือเล็กๆนั่นไว้แล้วว่า
“จมูกแดงหมดแล้ว จะขยี้มันทำไมขนาดนั้น”
“อ่า..ก็มัน..”
ยังไม่ทันจะตอบคำถาม ใบหน้าคมเข้มก็ฉกลงมาใกล้ ปลายจมูกโด่งเฉียดขมับไปเพียงนิดแล้วเบี่ยงไปที่เส้นผมดำขลับซึ่งอยู่เหนือขึ้นไป การกระทำนั้นทำให้จงรักเกร็งตัวแล้วเผลอกลั้นหายใจไปโดยอัตโนมัติ พอรู้สึกถึงแรงลมสูดหายใจแผ่วๆวูบเดียว ก็เป็นจังหวะที่ร่างสูงก็ถอนใบหน้าออกมาแล้ว
“อย่าลืมสระผมด้วยนะ”
“ค..ครับ งั้นผม…ไปอาบก่อนแล้วกันนะครับ” เสียงห้าวว่าติดๆขัดๆ จากที่ผิวแดงเพียงแค่จมูก ตอนนี้สีระเรื่อนั้นลามเลียไปทั่วใบหน้าเป็นที่เรียบร้อยแล้ว
“อืม” เมฆายิ้มบางแล้วพยักหน้ารับ จากนั้นจึงเดินนำออกไปจากครัวก่อน ทั้งคู่แยกกันไปคนหนึ่งเดินไปรอเพื่อนที่หน้าบ้าน ส่วนอีกคนเดินมาคว้ากระเป๋าเป้ใส่เสื้อผ้าที่วางไว้ตรงโซฟาสะพายขึ้นหลังแล้วเดินขึ้นชั้นสอง
จงรักได้กลับเข้ามายังห้องนอนของเจ้าของบ้านอีกครั้ง ทุกอย่างยังคงเหมือนเดิมกับเมื่อไม่กี่วันก่อน เขาวางกระเป๋าไว้ที่ตู้ลิ้นชักแล้วเริ่มรื้อเสื้อผ้าออกมา เอาผ้าขนหนูพาดบ่าแล้วเข้าห้องน้ำ พอแขวนผ้าที่จะใช้ไว้เรียบร้อยจึงหันมาปลดเปลื้องเสื้อผ้าที่สวมอยู่ ทว่าสายตาพลันเหลือบไปเห็นใบหน้าของตัวเองในกระจกเข้าเสียก่อน ร่างเล็กจึงเดินเข้าไปใกล้กระจกมากขึ้นจะได้มองให้ชัดๆ ภาพใบหน้าแดงก่ำปรากฏชัดเจนเสียจนอยากมุดหัวลงไปในอ่างล้างหน้า แม้จะใกล้ชิดสนิทสนมกันมาหลายเดือน หรือกระทั่งบอกว่าคบกันแล้ว แต่เรื่องเช่นนี้เขาก็ทำตัวให้เคยชินไม่ได้เสียที แค่ใกล้กันโดยบังเอิญนิดหน่อยก็พาลให้ใจเต้นไม่เป็นระส่ำได้แล้ว ก่อนหน้านี้พี่เมฆไม่ได้ทำอะไรรุ่มร่ามกับเขา มีบ้างก็แค่จับมือ มากสุดแค่กอดอย่างเมื่อคืนนั้น พอมาเจออะไรแบบนี้มันก็ทำใจให้สงบไม่ได้จริงๆ
มองหน้าแดงๆกับสีหน้ากระอักกระอ่วนของตัวเองในกระจกช่างทำให้รู้สึกอับอาย การที่ใกล้ชิดกันแล้วสีหน้ามันจะแสดงออกเช่นนี้ทุกครั้งพี่เมฆก็ต้องเห็น พอคิดว่าเขาเห็นยิ่งรู้สึกอับอายเข้าไปใหญ่
“ตัวของตัวเองทำไมควบคุมไม่ได้ เก็บอาการหน่อยสิจงรัก” มองภาพในกระจกพร้อมพูดกับตัวเองไปพลาง สูดลมหายใจเข้าลึกๆครั้งหนึ่ง พอปัดให้สัมผัสบางๆของเมฆาเลือนไปได้ในใจก็สงบลง
อาบน้ำแต่งตัวเสร็จจงรักก็ลงไปข้างล่าง เมื่อลงมาถึงเขาพบว่าที่ชั้นหนึ่งของบ้านสมาชิกในกลุ่มของพี่เมฆมากันครบทีม พี่โจกับพี่น่านนั่งอยู่ตรงโซฟาพร้อมกับภรรยาคนสวยซึ่งขนาบข้างละคน ที่หน้าทีวีพี่เขมกับพี่เมฆช่วยกันยกโต๊ะออกไปไว้ด้านข้างเพื่อเคลียร์พื้นที่ ส่วนเฮียวินคนดีของจงรักก็ยืนกอดขวดวอดก้าชี้นิ้วสั่งเพื่อนให้เคลื่อนย้ายโต๊ะไปในองศาที่ตัวเองกำหนด
“พี่ๆสวัสดีครับ มีอะไรให้ผมช่วยไหมครับ” จงรักเดินเข้าไปยกมือไหว้กลุ่มรุ่นพี่ที่เพิ่งมาก่อนขยับไปยืนข้างๆวิน
“ไอ้รัก!! ใส่เสื้อทีมเลยเหรอวะ กลัวไม่รู้หรือไงว่าเชียร์คนละทีมกับเฮีย” จงรักก้มลงมองเสื้อบอลทีมเชลซีสีน้ำเงินสดตัวใหญ่ที่สวมใส่อยู่แล้วเงยหน้าขึ้นมากระตุกยิ้มตอบ
“ก็แหงล่ะครับ ใครจะอยากถูกเข้าใจว่าเป็นพวกเดียวกับเฮีย” เมื่อคำสัพยอกของจงรักได้รับเสียงเฮถูกใจจากบรรดาเพื่อนสนิท วินจึงต้องเดินตรงเข้ามารัดคอน้องเป็นการกำราบและสั่งสอนไปในตัว
“เดี๋ยวนี้กล้าต่อล้อต่อเถียงกับเฮียเหรอไอ้เตี้ย เดี๋ยวจะโดนไม่ใช่น้อยนะ” แขนยาวโอบรัดลำคอของคนตัวเล็กกว่าแน่นมืออีกข้างก็ขยี้ผมที่เพิ่งสระใหม่ๆจนยุ่งเหยิง
“เฮีย!!! ป..ปล่อยผมนะ!” คนตัวเล็กดิ้นรนขัดขืนออกแรงจนหน้าแดงก่ำก็ยังไม่หลุดพ้นจากอุ้งมือมาร
“ขอร้องก่อนดีๆก่อน” วินยื่นข้อเสนอ มือก็ยังขยี้หัวเล็กไม่หยุด
“ผมหายใจไม่ออก” จงรักว่าด้วยเสียงคล้ายจะสำลัก
“ไอ้วิน มึงจะไปแกล้งน้องมันทำไมวะ เดี๋ยวมันก็ตายพอดี” เขมปรามอย่างไม่จริงจังนัก
“นั่นดิ จงรักมันยิ่งเตี้ยๆอยู่ด้วย เดี๋ยวขาดอากาศขึ้นมาส่วนสูงมันก็ไม่พัฒนาพอดี” โจแซวอย่างติดตลกอีกคน
“ฮ่าๆๆๆ พวกมึงแต่ละคนนี่นะ ไม่ช่วยแล้วยังซ้ำอีก” น่านหัวเราะเสียงดังกับคำพูดของเพื่อนตัวดี ความจริงภาพแบบนี้ก็เห็นกันจนชินตาเสียแล้ว เพราะสมัยเรียนทุกคนมักจะเห็นวินแกล้งหยอกน้องรหัสคนสนิทของตัวเองเป็นประจำ
“พอแล้ว เดี๋ยวได้ขาดใจตายจริงๆหรอก เล่นอะไรของมึงนะวิน” พอยกโต๊ะวางชิดริมด้านข้างเรียบร้อยเมฆาก็เข้ามาช่วยดึงแขนของเพื่อนออกจากคอจงรัก
เจ้าตัวเล็กรีบหายใจกอบโกยอากาศเข้าไปจนสำลักแล้วไอออกมา ทั้งใบหน้า กกหู ลำคอแดงเถือกไปหมด คนหน้าดุเอาตัวกันแทรกกลางระหว่างวินกับจงรัก ก่อนจะหันไปช่วยลูบแผ่นหลังบาง
“ไม่เป็นไรมากนะ” เมฆาย่อเข่าแล้วเอียงตัวโน้มลงถามคนตัวเล็กที่ก้มหน้าอยู่
“ครับ ไม่เป็นไร ขอบคุณครับพี่เมฆ” จงรักยิ้มน้อยๆแทนคำขอบคุณ จากนั้นจึงหันไปถลึงตาใส่พี่รหัสตัวแสบที่เล่นหนักมือไปหน่อย แต่พอหันกลับมาดูเขาพบว่าทุกคนต่างก็มองเขากับพี่เมฆตาค้าง ดูจะอึ้งๆอย่างไรก็บอกไม่ถูก สุดท้ายสายตาของเหล่ารุ่นพี่ก็ทำให้จงรักต้องหลุบหน้าลงมองพื้นแล้วขยับตัวเลี่ยงไปแอบหลังเมฆา
“อะไร” เป็นเมฆาที่เริ่มพูดออกมาก่อน เพราะมองตามสายตาของน้องแล้วเห็นปฏิกิริยาของทุกคนเข้า
“พวกกูน่ะต้องถาม บรรยากาศแปลกๆนั่นมันอะไรวะเมฆ” เขมถามกลับ
“บรรยากาศแปลกๆอะไรของมึงวะเขม กูไม่เข้าใจ” คนหน้าดุถามกลับ ดูเหมือนจะยังไม่รู้ตัวว่าเมื่อกี้นี้ทำอะไรลงไปบ้าง
“ก็มึงกับจงรักน่ะ” เขมเว้นช่วงนิดหน่อยก่อนว่าต่อ “กูว่าสนิทกันแปลกๆนะ”
“ไม่เห็นแปลก” เมฆกล่าวอย่างไม่ใส่ใจ
“แปลกสิ” น่านโพล่งออกมา “กูจำไม่เห็นได้ว่าปรกติมึงสนิทกับจงรักขนาดนี้”
“เออนั่นสิ กูว่าจะทักตั้งแต่เมื่อกี้แล้ว กูเกือบนึกว่าจงรักเป็นเจ้าของบ้านอีกคน ตอนเห็นเหมือนเพิ่งอาบน้ำลงมา” โจสมทบความคิดเห็นอีกหนึ่งคำรบ เพราะรู้สึกประหลาดใจจริงๆ เท่าที่พวกเขาจำได้ จงรักกับเมฆาแทบไม่ค่อยคุยกัน คนที่ปิดตัวเข้ากับคนอื่นยากอย่างไอ้เมฆเนี่ยนะจะสนิทกับใครได้ง่ายๆ มันน่าประหลาดใจเกินไป
“กูก็ทำตัวปรกติ พวกมึงบ้าอะไรกันเนี่ย” คิ้วเข้มขมวดมุ่นไม่เข้าใจความหมายที่จะสื่อของเพื่อนๆ ว่าต้องการให้เขาบอกอะไรกันแน่
“เลิกถกเหอะ กูหิว” วินแทรกขึ้นมาก่อนที่คนอื่นๆจะได้ถามอะไรๆต่อไป
“นั่นสิคะ พวกผู้ชายนี่จับผิดอะไรกัน ฟางก็หิวแล้ว เอากับข้าวมาแกะกันดีกว่านะคะ” คนรักของโจว่าก่อนจะลุกขึ้นยืน
“เดี๋ยวพี่ไปช่วยนะฟาง” หญิงสาวข้างๆกายน่านหันมาพูดกับฟางด้วยสีหน้ายิ้มแย้ม
“ไปกันค่ะพี่บัว ปล่อยพวกหนุ่มๆเขาไร้สาระกันไปเถอะเนอะ”
“เดี๋ยวผมไปช่วยด้วยครับ” จงรักโผล่หน้ามาจากหลังของเมฆาบอกกับสองสาว ก่อนเดินนำเข้าไปในครัว
“หึ” วินมองตาหลังน้องรหัสของตัวเองไปจนลับตา ก่อนจะยกยิ้มกรุ้มกริ่มคนเดียวเพราะรู้เรื่องความสัมพันธ์ของจงรักกับเมฆาทุกอย่างอยู่เต็มอก มีเพียงเรื่องจงรักคบกับเมฆาแล้วเท่านั้นที่วินยังไม่ได้อัพเดตข่าวสารใหม่
“ยิ้มอะไรไอ้วิน” เมฆหันมาถามเพื่อน
“เปล๊า!! กูก็ยิ้มของกูไปเรื่อย” ตอบไปแค่นั้นหนุ่มๆก็แยกย้ายช่วยกันจัดที่จัดทาง และทยอยขนอาหารออกมาคนละไม้ละมือ
เวลายังไม่ทันห้าทุ่มดูเหมือนเสียงในวงเหล้าชักจะดังขึ้นเรื่อยๆ หลายๆคนออกอาการมึนเมาประคองตัวให้นั่งตรงๆกับแทบไม่ไหว แต่หากต้องโทษใครสักคนแล้วล่ะก็ งานนี้ต้องโทษนายวินหนุ่มตี๋ประจำกลุ่มที่คิดอะไรแผลงๆขึ้นมากลางวง ขวดวอดก้าที่อุตส่าห์แบกมาสามขวดหมดไปเกินกว่าครึ่งแล้วเนื่องจากเป็นเครื่องมือในการใช้ดวลช็อตต่อช็อต แรกเริ่มก็ไม่มีใครอยากเล่นด้วย แต่พอแอลกอฮอล์ออกฤทธิ์ในกระแสเลือดความกล้าก็บังเกิด
“โชคดีนะคะที่พรุ่งนี้เป็นวันหยุดนักขัตฤกษ์ ไม่งั้นล่ะแย่แน่ๆ ดูสิเมาขนาดนี้” ฟางบ่นสามีที่เมาแล้วคัวอ่อนซบไหล่ของเธอ
“นั่นสิ น่านก็จะไม่ไหวแล้วเหมือนกันนะเนี่ย” บัวละสายตาจากน่านที่นั่งพิงหลังกับโซฟาแล้วถอนใจ
“ขับรถกลับไม่ไหวแน่ๆ คืนนี้นอนที่นี่ก็ได้นะ เดี๋ยวจะขนที่นอนไปให้ มีห้องว่างห้องหนึ่ง” เมฆว่า วันนี้เขาไม่ได้ดื่มมาก และไม่ได้รับคำท้าบ้าบอของเพื่อนเจ้าแผนการอย่างไอ้เจ๊กวินด้วย
“สรุปคงไม่ได้ดูบอลแล้วล่ะคืนนี้ ตลกจัง นัดกันมาดูบอลแท้ๆ” จงรักเอ่ยออกมาพลางยิ้มหวานเยิ้มตาเชื่อมอย่างที่ไม่เคยเป็นในยามปรกติ
เมฆามองคนตัวเล็กแล้วต้องถอนหายใจทิ้งเรี่ยราด ก็เพราะโดนพี่รหัสจับกรอกไปหลายช็อตอยู่เหมือนกันจึงมีสภาพอ้อแอ้อย่างที่เห็น เจ้าตัวดีนั่งตัวเอียงไปเอียงมาแล้วก็หัวเราะคิกคักไม่รู้ขำอะไรหนักหนา โชคดีหน่อยที่ไม่เมาแล้วโวยวายอย่างเขมซึ่งตอนนี้เมาจนหลับไปแล้ว ปล่อยให้วินนั่งพูดกับแก้วเหล้าว่าตัวเองเป็นผู้ชนะอยู่คนเดียวเพราะไม่ล้มพับอย่างคนอื่น
“สรุปว่าเอายังไงล่ะ นอนนี่ไหม” เมฆถามสองสาวอีกครั้ง พวกเธอมองหน้ากันก่อนจะหันไปมองสภาพสามี จากนั้นจึงหันมาพยักหน้าให้เจ้าของบ้านอย่างจนใจ
“ต้องรบกวนด้วยนะเมฆ” บัวบอก
“งั้นเก็บของกันไปก่อนนะ เดี๋ยวขึ้นไปจัดที่นอนให้ มีห้องนอนสองห้องพอดี แบ่งกันคู่ละห้องนะ โจกับฟางห้องหนึ่ง น่านกับบัวห้องหนึ่งจะได้ไม่อึดอัด” เสียงทุ้มแจกแจงรายละเอียดเรียบร้อย
“แล้วพวกเมฆกับคนอื่นๆจะนอนไหนกันล่ะ” บัวถามอย่างเกรงใจ
“เดี๋ยวปูที่นอน นอนข้างล่างก็ได้ มีแต่พวกผู้ชายทั้งนั้น ไม่เป็นไรหรอก ไม่ต้องเกรงใจ”
“ขอบคุณมากนะคะพี่เมฆ”
“อืม”
เมฆาลุกขึ้นเต็มความสูงตั้งใจจะไปรื้อที่นอนปิกนิคมาจัดให้สาวๆกับสามีของพวกเธอนอน ทั้งยังต้องเผื่อแผ่ให้เขมกับวินด้วย หากแต่ยังไม่ทันได้ก้าวเท้าไปไหน มือเล็กๆของใครคนหนึ่งก็จับที่ขากางเกงของเขาเอาไว้ ดวงตาดมดุตวัดกลับมามองก็สบเข้ากับตาโตแสนเชื่อมของคนรักตัวเล็ก
“ว่าไง” เมฆาย่อตัวลงนั่งยองๆในระดับสายตา แล้วถามเสียงอ่อน
“พี่เมฆจะไปไหนครับ” จงรักถามด้วยเสียงคางยาน
“พี่จะไปจัดที่นอนให้พวกผู้หญิง เรามีอะไรหรือเปล่า”
“ให้ไปช่วยไหม รักอยากช่วย” คนตัวเล็กเสนอด้วยท่าทีที่กระตือรือร้นที่สุดเท่าที่คนเมาจะทำได้ แต่ด้วยน้ำเสียงอ้อแอ้และแววตาเยิ้มๆของเจ้าตัว ซ้ำยังเรียกแทนตัวเองด้วยชื่อต่างจากทุกครั้ง ทำให้จงรักในขณะนี้ดูผิดแผกไปจากเดิม
“ไม่ต้องหรอก เราเมามากแล้ว เดี๋ยวพี่ทำเอง”
“แต่รักอยากช่วย อยากช่วยจริงๆนะ”
“เอาอย่างนี้ รักช่วยปูที่นอนตรงหน้าทีวีให้วินกับเขมมันหน่อย ปูเสร็จช่วยบอกให้พวกมันนอนตรงนั้น ทำได้หรือเปล่า”
“ทำได้ครับ” จงรักยกมือขึ้นทำท่าโอเคพร้อมยิ้มหวานก่อนจะลุกขึ้นแล้วเดินเซน้อยๆตามเมฆาไปที่ตู้เก็บของ คนตัวสูงหอบเครื่องนอนออกมาสองชุด จากนั้นก็เอามาวางไว้ที่หน้าทีวีชุดหนึ่ง เตรียมจะยกไปปูที่ห้องข้างบนอีกชุดหนึ่ง
“ช่วยจัดที่นอนอยู่ข้างล่างนี่แหละนะ เดี๋ยวพี่ขึ้นไปจัดข้างบนเอง เสร็จแล้วจะลงมา”
“ครับผม” คนตัวเล็กพยักหน้าตอบแล้วยิ้มหวานเหมือนเดิมราวกับระบบตอบรับอัตโนมัติ คนหน้าดุที่รู้สึกถึงความน่าเอ็นดูจึงยิ้มรับแล้วลูบหัวเบาๆก่อนผละไป
เมฆาจัดแจงที่นอนหมอนมุ้งให้สองสาวกับสามีเสร็จก็เข้าไปอาบน้ำอย่างรวดเร็ว จากนั้นจึงลงมาช่วยล้างถ้วยชามในครัว แต่พอมาถึงบัวกับฟางเธอก็จัดการกันจนเรียบร้อยดีแล้ว ดังนั้นจึงเหลือแค่ช่วยพยุงน่านกับโจขึ้นไปนอนข้างบนห้องที่เตรียมไว้ พอพาเพื่อนเข้าห้องเสร็จ คนหน้าดุก็ลงมาเช็คความเรียบร้อยของพวกที่เหลือข้างล่าง ปรากฏว่าเขมกับวินเองก็นอนแอ้งแม้งบนที่นอนที่ปูไม่ค่อยเรียบร้อย หลับสนิทจนกรนเสียงดังแข่งกันทั้งสองคน
ดวงตาคมมองไล่ไปหาโซฟาสีน้ำเงินที่อยู่เยื้องไปด้านขวานิดหน่อย เขาพบว่าจงรักกางมันออกกว้างเปลี่ยนรูปทรงเป็นเตียงเพื่อเตรียมไว้สำหรับนอนเรียบร้อยแล้ว ส่วนเจ้าตัวก็นั่งจุ้มปุ๊กกระพริบตาปริบๆกอดหมอนอิง เห็นก็รู้ว่าคงมองมาที่เขาตั้งแต่แรก เมฆาจึงเดินเข้าไปหาแล้วนั่งลงข้างๆ
“ไม่ง่วงหรือไง”
“ง่วงครับ”
“แล้วทำไมไม่นอนล่ะ”
“จะรอพี่เมฆก่อน” จงรักว่าพลางทำจมูกยุกยิก “พี่อาบน้ำแล้วเหรอ”
“อืม”
“ถึงว่าตัวหอมเชียว”
“อืม”
“พี่เมฆสระผมหรือเปล่า”
“สระสิ พี่ช่วยเราทำครัว ตัวกับหัวก็เหม็นเหมือนเรานั่นแหละ”
“ตัวรักไม่เหม็นแล้วนะ หัวก็ไม่เหม็นด้วย พี่เมฆลองดมดูได้” จงรักทำหน้ายู่ก่อนจะขยับเข้าไปหาร่างสูงใกล้ๆเพื่อให้พิสูจน์กลิ่น แต่ยังไม่ทันที่เมฆาจะทำอะไร เจ้าตัวก็รีบถอยกลับ แล้วซุกหน้ากับหมอนพลางเอ่ยบางประโยคออกมาด้วยเสียงอู้อี้ “ไม่เอาแล้วดีกว่า รักเขิน”
“หึหึ..ทำไมเมาแล้วพูดเก่งอย่างนี้นะ กลายร่างเป็นนกขุนทองหรือไง” ด้วยท่าทางและความเจื้อยแจ้วเจรจาของจงรักทำให้อดหัวเราะไม่ได้จริงๆ จะว่าตลกก็ใช่ แต่มันก็น่ารักน่าเอ็นดูมากๆด้วยเหมือนกัน
“พี่เมฆง่วงไหม”
“เราง่วงหรือยังล่ะ”
“รักอยากดูบอล อยากเชียร์เชลซี” ปากกว่าว่าจะเชียร์ทีมรัก แต่ตาโตกลับปรือปรอยจนแทบจะปิดแหล่มิปิดแหล่อยู่รอมร่อ
“แต่เมื่อกี้เราบอกพี่ว่าเราง่วงแล้วนี่ นอนเถอะ พรุ่งนี้ค่อยดูผลตอนเช้า”
“ไม่ง่วงนะ รักไม่เคยพูดว่าง่วงสักหน่อย พี่เมฆฟังผิดแล้วล่ะ รักจะเชียร์เชลซี”
จงรักวางหมอนบนตัก แขนสองข้างกอดอกแน่น พยายามถลึงตาให้กว้างเข้าไว้ เพื่อพิสูจน์ว่าตัวเองยังอยู่ไหว ภาพจงรักที่แสนจะเชื่องเปลี่ยนเป็นเด็กเจื้อยแจ้วจอมพยศไปเสียแล้ว เมฆายิ้มขำ เขารู้สึกว่ามุมรั่วๆแบบนี้ของน้องก็น่ารักดีไม่หยอกเหมือนกัน และเห็นแก่ความน่ารักนี้ เขาจะยอมตามใจเจ้าตัวดูสักครั้งก็แล้วกัน
“จะดูก็ดู เราเปิดทีวีเลย เดี๋ยวพี่เดินไปปิดไฟก่อน สงสารไอ้วินกับไอ้เขมมัน” เมฆาอนุมานว่าเพื่อนคงแสบตาเนื่องจากตอนนี้สองคนนั้นเอาผ้าห่มคลุมหัวจนมิด
“ครับ” จงรักยิ้มเผล่แล้วกระโดดลงจากโซฟาเพื่อเปิดทีวี ก่อนกลับมานั่งอยู่ที่เดิมเหมือนเมื่อครึ่งนาทีก่อน
ห้องทั้งห้องมืดสนิทแสงสว่างที่เดียวที่มีมาจากทีวี เมฆาเดินกลับมานั่งบนโซฟาก่อนจะคว้าหมอนอิงอีกใบมากอดเช่นเดียวกับคนข้างๆ ขณะนี้เพิ่งจะเที่ยงคืน ฟุตบอลคู่สำคัญมีกำหนดถ่ายทอดสดตอนตีหนึ่งครึ่ง ตอนนี้ในทีวีจึงฉายรายการอื่นอยู่ก่อน นั่งดูอะไรไปเรื่อยเปื่อยสักพัก เมฆาก็สั่งเกตเห็นว่าจงรักเริ่มเอนตัวไปมา คงเพราะง่วงจัดแต่ยังดื้อและฝืนตัวเองให้นั่งอยู่
ดวงตาคมละจากรายการทีวีย้ายมาจับจ้องที่ร่างเล็กจ้อยของคนข้างๆแทนไม่รู้ตั้งแต่เมื่อไหร่ เขามองลำตัวที่ค่อยๆเอนไปทางซ้ายที เอนไปทางขวาทีอย่างนึกขันในใจ คนดื้อต่อให้ปฏิเสธว่าไม่ดื้ออย่างไร มันก็ค้านกับสิ่งที่แสดงออกทุกทีไป พอเห็นว่าน้องเริ่มไม่ไหวจริงๆ ร่างสูงจึงตัดสินใจทิ้งตัวลงนอนเหยียดยาว นั่นทำให้ร่างที่นั่งอยู่สะดุ้งรู้สึกตัวแล้วผินหน้ากลับมาถามด้วยน้ำเสียงงัวเงียถึงขีดสุด
“พี่เมฆจะนอนแล้วเหรอครับ”
“เปล่าหรอก พี่แค่เอนหลังเฉยๆ ขี้เกียจนั่ง มันเมื่อยน่ะ”
“อ๋อ”
“เราก็เอนหลังด้วยกันสิ กว่าบอลจะมาอีกเป็นชั่วโมงนะ นั่งอยู่ทำไมเมื่อยออก” จงรักนิ่งคิดตามคำพูดหลอกล่อของเมฆนิดหน่อยสุดท้ายจึงพยักหน้าและล้มตัวลงนอนข้างๆกัน
“ครับ”
แม้โซฟาจะสามารถกางออกเป็นเตียงนอนได้ แต่ก็ใช่ว่ามันจะกว้างใหญ่เท่าเตียงจริงๆ ทั้งคู่นอนหันหัวไปทางพนักพิง หันปลายเท้าไปทางทีวี หากนอนหงายตรงๆไหล่ก็ชนกันพอดิบพอดี คนตัวเล็กขยับไปขยับมา คนที่นอนข้างๆจึงผงกหัวขึ้นมาถามด้วยความเป็นห่วง
“อึดอัดหรือเปล่า พี่ลงไปนอนกับพวกไอ้วินก็ได้นะ”
“เปล่าครับ ไม่ได้อึดอัด” คนตัวเล็กตะแคงข้างหันหน้าเข้าหาร่างสูงแล้วตอบ
“แล้วเราเป็นอะไรล่ะ พี่เห็นขยับไปขยับมาไม่หยุด” ร่างสูงจึงหันหน้าเข้าหาน้อง เท้าศอกกับหมอนแล้วใช้มือดันหัวตัวเองให้สูงขึ้นเพื่อจะได้คุยกันแบบเห็นหน้าถนัดๆ
“รักรู้สึกว่ามันแปลกๆ ไม่ได้อึดอัดนะ แต่มันแปลกๆ”
“แปลกยังไง” คนตัวโตขมวดคิ้วให้นัยน์ตาใส
“มันโล่งๆ”
“เรานอนติดผ้าห่มหรือเปล่า”
“ครับ”
“ทำไงดี ไม่มีผ้าห่มแล้วด้วยสิ วันนี้มีคนมาค้างเยอะเกินไป พี่ไม่ได้ซื้อเตรียมไว้เยอะด้วย”
“ไม่เป็นไร รักว่ารักนอนได้” พอเห็นหน้าคิดไม่ตกของคนตัวสูงจงรักจึงเปลี่ยนใจง่ายๆ
“ไปดึงของไอ้วินมา ให้มันห่มกับไอ้เขมเอาแล้วกัน” ร่างสูงผุดลุกขึ้น แต่ทว่ามือเล็กกลับคว้าแขนของเขาเอาไว้ก่อน
“ไม่เอาครับ อย่าแย่งเฮียเลย เดี๋ยวเฮียหนาว เฮียขี้หนาว”
“แล้วเราจะทำยังไง หื้ม?”
เมฆาเลิกคิ้วถาม ดวงตาคมจ้องมองคนตัวเล็กอย่างรอคอยคำตอบ เพราะจ้องอย่างไม่กระพริบตา ทำให้เห็นว่าใบหน้าของน้องเปลี่ยนแปลงไปทีละน้อย เริ่มจากค่อยๆหลุบตาลง แล้วกัดริมฝีปากของตัวเอง ก่อนตาคมหวานแวววาวจะเหลือบขึ้นช้อนมองเขาตรงๆอีกครั้ง ฟันที่กัดริมฝีปากเอาไว้ปล่อยให้ริมฝีปากเป็นอิสระ แล้วเสียงห้าวจึงลอดออกมา
“พี่เมฆกอดรักหน่อยได้ไหมครับ”
เพราะน้ำเสียงติดจะออดอ้อน เพราะนัยน์ตาคู่หวานแวววาวเป็นพิเศษ เพราะประโยคที่ชวนให้หวั่นไหว หรือจะเพราะอะไรก็ตาม หากแต่นี่เป็นครั้งแรกที่หัวใจของเมฆาเต้นรัวแรงขนาดนี้เพราะหนุ่มตัวเล็กที่ชื่อจงรัก หัวใจไม่รักดีเต้นแรงจนกลบเสียงทีวีหรือเสียงกรนของเพื่อนสนิทของเขาไปเสียสิ้น
เป็นครั้งแรกในรอบหลายปีที่เขารู้สึกว่าหากอยู่ภายใต้แสงสว่าง เจ้าตาหวานคงได้เห็นใบหน้าที่เห่อร้อนจนแดงเถือกของเขาเป็นแน่ ไม่ได้รู้สึกอย่างนี้มานานมากแล้ว อย่างกับสาวน้อยแรกรักอย่างไรอย่างนั้น
“บ้าจริง” ร่างสูงพึมพำออกมา ก่อนจะล้มตัวลงนอน แล้วดึงร่างของผู้ชายตัวเล็กมากกกอดเหมือนเด็กน้อยกอดตุ๊กตาแสนรัก
“ขอบคุณครับ” เสียงอู้อี้แว่วมาจากอกของเมฆา
“อึดอัดหรือเปล่า”
“ไม่ครับ รู้สึกดีมากเลย”
“หยุดพูดเถอะ”
“พี่เมฆตัวหอมจัง ตัวอุ่นด้วย”
“บอกให้หยุดพูดไงล่ะ
”
“ก็มันเรื่องจริงนี่” จงรักดันตัวออกเล็กน้อยเพื่อให้มองหน้าคนที่กอดตัวเองได้ถนัด “พี่เมฆเขินเหรอครับ”
“นอนได้แล้ว” เมฆจัดการดันให้น้องพลิกตัวหันหน้าไปอีกทางแล้วกอดร่างเล็กจากข้างหลังแทน เขาไม่อยากให้ตัวยุ่งเห็นหน้าของเขาอีกแล้วในตอนนี้
“รักจะดูบอล”
“เรามันดื้อ คราวหลังไม่ต้องกินแล้วเหล้าน่ะ ลืมไปได้เลย”
“พี่เมฆต้องสั่งเฮียวินต่างหาก แล้วรักก็ไม่ได้ดื้อด้วย”
“ดื้อมากๆ แล้วก็เลิกต่อล้อต่อเถียงได้แล้ว”
“รักไม่ดื้อ”
“ดื้อมาก”
“ไม่ดื้อ”
“ที่เถียงจ้อยๆนี่ไม่เรียกดื้อ แล้วเค้าเรียกอะไร”
“ไม่รู้ครับ รู้แต่ไม่ดื้อแน่นอน”
“เฮ้อ…เรานี่มัน!”
จบประโยคสั้นๆเมฆาก็ก้มลงฟัดแก้มใสให้สาแก่ใจที่ทำเขาหมั่นเขี้ยว ก่อนจะจบตรงจุมพิตเบาๆที่ข้างขมับ พอทำแล้วกลับได้ผลชะงัดนัก คนที่เถียงเสียงดังจ้อยๆเมื่อกี้เงียบไปในพลัน ที่ได้ยินมีเพียงเสียงลมหายใจแผ่วกับเสียงหัวใจที่ไม่รู้ของใครสะท้อนในอก กระทั่งผ่านไปครู่หนึ่ง เสียงอู้อี้ก็ดังลอดออกมาจากริมฝีปากเล็กอีกครั้ง และคำถามที่ได้ยินมันทำให้คืนนี้เมฆารู้สึกว่าตัวเองผล่อยหลับไปทั้งๆที่ยังยิ้มอยู่
“พี่เมฆครับ…”
“หืม?”
“ผมของรักหอมหรือยัง”
“หอมมากเลยล่ะ”
<><><><><><><><><><><><><><><><><><><><><><><><><><><><><>
:katai4: :katai4: :katai4:
มาแล้วค่าาาาาาา
ถึงจะช้าแต่ก็มาแล้วน้า :hao5: :hao5:
ตอนนี้จะสอบแล้ว จะสอบแล้ว :z3: หัวหมุนหัวปั่นจน :katai1:
แต่จะพยายามมาลงเรื่อยๆๆๆๆนะคะ
ส่วนตอนนี้ก็ มุมิ คุคิ กันไปเรื่อยๆ 555555
เรื่องนี้มันเรื่อยๆจริงๆ พอคบกันแล้วก็ศึกษากันไป
ค่อยๆเริ่มก่อร่างสร้างรักกันไป :hao3:
แถมได้เห็นจงรักในอีกมุม มุมที่อยู่ในซอก ซ่อนเอาไว้ จะเผยร่างเฉพาะตอนเมาเท่านั้น 55555
จงรักแบบไม่เชื่อง จงรักเวอร์ชั่นเด็กเกรียน 5555555
แล้วก็ดูเหมือนอีตาพี่เมฆแกจะชอบแบบเด็กเกรียนมากกว่าเด็กเชื่องๆเนอะ :hao7: :hao7:
วันนี้เวิ่นแค่นี้ก่อนค่ะ เจอกันตอนหน้า ของให้อ่านให้สนุกค่ะ ติชมได้เหมือนเดิมจ้า :bye2: :bye2:
pungjungza
เริ่มหัวข้อโดย: maemix ที่ 21-10-2014 04:21:34
ตื่นเช้าหายเมาจะเป็นไงกันนะ
เริ่มหัวข้อโดย: B52 ที่ 21-10-2014 05:03:33
เริ่มหัวข้อโดย: goosongta ที่ 21-10-2014 05:12:50
เริ่มหัวข้อโดย: BeeRY ที่ 21-10-2014 05:47:36
เริ่มหัวข้อโดย: sine_saki ที่ 21-10-2014 06:09:31
เริ่มหัวข้อโดย: GlassesgirL ที่ 21-10-2014 07:12:46
:mew1: :L2:
เริ่มหัวข้อโดย: ToeyTato ที่ 21-10-2014 07:36:17
เริ่มหัวข้อโดย: kokoro ที่ 21-10-2014 07:40:03
อ้อนแบบนี้พี่เมฆจะยิ่งหลงในความน่ารัก
เช้ามาเพื่อนๆจะทันเห็นคู่นี้แอบสวิทกันมั้ยนะ :mew3:
เริ่มหัวข้อโดย: Starry[Blue] ที่ 21-10-2014 08:07:09
รอตอนต่อไปนะคะ o13
เริ่มหัวข้อโดย: liza sarin ที่ 21-10-2014 08:50:06
เริ่มหัวข้อโดย: PoPuAr ที่ 21-10-2014 09:09:09
อยากให้เมาบ่อยๆจัง และอยากให้ยั่วพี่เมฆด้วย
จะได้ตบะแตก ลากหนูไปกดบนเตียง อิอิ
เริ่มหัวข้อโดย: rainiefonnie ที่ 21-10-2014 10:22:39
เริ่มหัวข้อโดย: hibarihao ที่ 21-10-2014 10:31:58
เริ่มหัวข้อโดย: Infinity 888 ที่ 21-10-2014 10:41:17
เริ่มหัวข้อโดย: aiLime13 ที่ 21-10-2014 14:08:35
เราเป็นพี่เมฆจะจับน้องกรอกเหล้าทุกเช้าเย็นเลยค่า 55555555
:laugh:
น่ารักเนอะ ชอบบรรยากาศหวานๆ อุ่นๆ ละมุนๆ แบบนี้จัง :-[
พี่เมฆดูหวงน้องขึ้น และคลับคลายคลับคลาว่าในอนาคตพี่แกจะเป็นคนขี้หึง กิ้วๆ
รอตอนหน้านะคะ
ขอให้คนเขียนทำข้อสอบได้นะค่า สู้ๆ ^^
เริ่มหัวข้อโดย: Maytbb ที่ 21-10-2014 14:10:22
เริ่มหัวข้อโดย: [N]€ẃÿ{k}uñĢ ที่ 21-10-2014 14:32:45
เรื่องสอบสู้ๆน๊า ^^
ตอนหน้าขอดราม่าด้วย อยากให้หนึ่งโผล่มาอีกอิอิ หวานไปน้ำตามหมดขวดพอดี
เริ่มหัวข้อโดย: ammchun ที่ 21-10-2014 15:17:34
เริ่มหัวข้อโดย: double9JH ที่ 21-10-2014 15:18:36
รักก็อ้อนซะน่ารักเลยแฮะ :mew1: :mew1:
เริ่มหัวข้อโดย: EoBen ที่ 21-10-2014 17:44:55
เริ่มหัวข้อโดย: JustWait ที่ 21-10-2014 18:05:57
เริ่มหัวข้อโดย: koikoi ที่ 21-10-2014 18:12:59
เริ่มหัวข้อโดย: kenghan ที่ 21-10-2014 18:29:27
เริ่มหัวข้อโดย: quiicheh. ที่ 21-10-2014 19:15:16
น่ารักมากกกกกปกติก็ว่าน่ารักแล้วนะ
รักอย่างงู้นรักอย่างงี้ *_*
พี่เมฆเสียดายมั้ยคะ น่าจะคบกันไวกว่านี้
งืออออออชอบรักมากกกกก
เริ่มหัวข้อโดย: donutnoi ที่ 21-10-2014 20:48:37
เริ่มหัวข้อโดย: ่patsaporn ที่ 21-10-2014 22:03:39
หยอดเขาเองก็เขินเขาอีก แถมทำให้พี่เมฆเขินด้วย พาร์ทนี้ฟินมากค่ะ
ตื่นมาถ้าจำได้คงเขินน่าดู 555 นายเอกเราน่ารักสุดๆ
ขอบคุณค่า
เริ่มหัวข้อโดย: snowice ที่ 22-10-2014 18:21:10
เริ่มหัวข้อโดย: PaTtO ที่ 22-10-2014 18:42:47
ใจเต้นเลยสิพี่เมฆ..เจอน้องโหมดเมาเหล้า
เริ่มหัวข้อโดย: kapook_koopak ที่ 22-10-2014 20:15:57
เริ่มหัวข้อโดย: YOSHIKUNI RUN ที่ 22-10-2014 21:53:10
ไม่เคยมี โมเม้นต์เมาหวานๆ แบบนี้เลยอ่ะ (มีแต่สงครามประสาทแทน :angry2:)
เริ่มหัวข้อโดย: dear77 ที่ 22-10-2014 22:20:06
เริ่มหัวข้อโดย: myapril ที่ 23-10-2014 10:38:52
ทำเอาพี่เมฆหวั่นไหวใจเต้น อิอิ
รอวันที่จะรักจงรักอย่างเต็มหัวใจ แล้วบอกรักน้องสักทีนะ
เริ่มหัวข้อโดย: minenat ที่ 25-10-2014 18:53:19
เริ่มหัวข้อโดย: Autonomyz ที่ 25-10-2014 21:40:32
ดีใจแทนจงรักจัง
เราชอบชื่อนี้มาก โปรดจงรักคนชื่อจงรักและรักเขาให้มากๆนะจ๊ะ...เมฆ :hao3:
เริ่มหัวข้อโดย: aornarak ที่ 26-10-2014 19:39:10
เริ่มหัวข้อโดย: zombi ที่ 26-10-2014 22:17:57
แล้วพรุ่งนี้จะบอกกับเพื่อนอย่างไรดีน้า...
เริ่มหัวข้อโดย: ♠DekDoy♠ ที่ 26-10-2014 22:38:55
เริ่มหัวข้อโดย: YounIn ที่ 27-10-2014 15:34:02
เริ่มหัวข้อโดย: Chabuachi ที่ 28-10-2014 10:58:04
เริ่มหัวข้อโดย: parismewsanmusic ที่ 28-10-2014 14:51:27
เริ่มหัวข้อโดย: ละอองฝน ที่ 29-10-2014 22:13:55
เช้านี้เป็นเช้าที่ไม่มีเสียงนาฬิกาปลุก ไม่มีเสียงนกร้อง ไม่มีแสงแดดที่ส่องลอดผ้าม่านผืนบาง ไม่มีความรู้สึกตื่นตัวหรือเร่งรีบทในการจะลุกไปอาบน้ำเพื่อเตรียมตัวไปทำงาน เพราะเวลาเช้าวันนี้มันต่างจากเช้าในทุกๆวันของเมฆา และสิ่งที่ทำให้ทุกอย่างต่างออกไปก็คือร่างอุ่นๆของผู้ชายตัวเล็กในอ้อมกอดของเขา ในตอนแรกที่รู้สึกตัว เมฆายังคิดว่าตนเองฝันไป หากแต่กลิ่นหอมจรุงที่เจ้าดีตัวถามเมื่อคืนยังติดที่ปลายจมูกเป็นเครื่องยืนยัน ดังนั้นแม้ไม่ต้องลืมตาขึ้นมามองเขาก็รู้แน่ชัดว่ามันไม่ใช่ความฝัน ถึงกระนั้นเจ้าของใบหน้าดุคมก็ยังเปิดเปลือกตาขึ้นเพื่อจะได้มองคนในอ้อมกอดให้ชัดถนัดตา แม้จงรักจะนอนหันให้กอดจากด้านหลังอย่างที่ถูกบังคับ แต่เมฆาก็ยังสามารถมองเห็นและสำรวจหนุ่มรุ่นน้องจากเสี้ยวหน้าด้านข้างได้
ยามที่ตาโตหวานนั่นถูกบดบังจงรักก็ดูเป็นผู้ชายธรรมดาที่ไม่มีอะไรพิเศษและอาจจะมองข้ามไปได้ง่ายๆ แต่ขนตายาวที่เกือบจะทาบทับแก้มทำให้ระลึกได้ว่าหากตื่นจากนิทราแล้วตาคู่นั้นคมหวานและดึงดูดเพียงใด เมฆากวาดสายตาทั่ววงหน้าแล้วเผลอยิ้มออกมา อาจเป็นเพราะเมื่อคืนดื่มหนักหรือเป็นเพราะหมอนที่หนุนอยู่มันเตี้ยเกินไป รูปหน้าของจงรักจึงบวมตุ่ยออกมาอย่างเห็นได้ชัด
คิดถึงเรื่องเมื่อคืนแล้วก็นึกขันในใจ เมฆาไม่เคยคิดเลยว่าพอเหล้าเข้าปาก หนุ่มรุ่นน้องที่แสนขี้อายจะเปลี่ยนไปเป็นเด็กกะโหลกกะลาอีกคนหนึ่ง ที่คนเขาว่าเหล้าเปลี่ยนนิสัยเห็นทีคงจะจริง ถึงอย่างนั้นตัวตนในอีกด้านหนึ่งของจงรักก็ไม่ได้เลวร้ายอะไรนัก อาจจะพูดยากกว่าปรกติไปสักหน่อย แต่นานทีจะทำตัวเป็นเด็กเอาแต่ใจบ้างเขามองว่ามันน่ารัก น่าหมั่นเขี้ยวดี
แล้วความรู้สึกวูบไหวในช่วงอกทำให้คนหน้าดุต้องหุบยิ้ม ดวงตาคมจ้องมองแก้มใสและริมฝีปากที่เผยอออกน้อยๆแล้วรีบหลับตาลงอีกครั้ง ราวกับคลื่นหัวใจสั่นระริกถี่เร็ว ความรู้สึกที่เต็มไปด้วยความหวั่นไหวของเมื่อคืนย้อนกลับเข้ามาในห้วงอารมณ์อีกครา พยายามไม่สนใจแต่เสียงออดอ้อนกับแววตาใสก็ฉายชัดในความทรงจำ
“พี่เมฆกอดรักหน่อยได้ไหมครับ”
เมฆาถอดหายใจออกมาหนักๆแล้วนึกปลง มันจะเสียหายอะไรเล่าหากว่าเขาจะเกิดความรู้สึกหวั่นไหวกับคนที่อยู่ในฐานะแฟน คงต้องสลัดความกังขาลึกๆว่าตัวเองกำลังเสียท่าให้กับหนุ่มหน้าซื่อคนหนึ่ง ทั้งที่หลังจากเลิกกับหนึ่งนทีเขาตั้งใจว่าจะไม่ยอมรับใครเข้ามาง่ายๆอีก ทว่าเมื่อมองมุมกลับก็จะเห็นชัดว่าเป็นเพราะจงรักอีกนั่นแหละที่ทำให้ทุกอย่างต่างไปจากเดิมมากจริงๆ ต่างจนไม่คิดว่าจะสามารถย้อนกลับไปเป็นแบบเดิมได้อีก
ไม่ย้อนกลับไปรู้สึกแบบนั้นอีกก็ดีแล้ว คนหน้าดุคิด จากนั้นจึงกระชับกอดให้แน่นขึ้นอีกนิดเพื่อยืนยันตัวตน แล้วย้ำกับตัวเองว่าอะไรที่เขาควรให้ความสำคัญที่สุดเพียงหนึ่งเดียว
“พวกมึงคิดว่ายังไง”
มันเป็นเสียงของเขม แม้จะแหบพร่ากว่าปรกติทว่าเมฆาก็ยังจำได้ คนหน้าดุนอนนิ่งไม่ขยับเขยื้อน เขาอยากรอดูและอยากรู้นักว่าเพื่อนๆตัวดีจะทำอะไรต่อไป ครู่เดียว เมฆาก็รู้สึกว่ามีเงาพาดผ่าน คล้ายกับมีคนกำลังล้อมวงเข้ามาก้มมองเขากับจงรัก
“แบบนี้จะบอกว่าปรกติไม่ได้แล้วนะ” เสียงนี้เป็นโจ
“รอให้มันตื่นขึ้นมาค่อยถาม” วินว่า
“ชัดขนาดนี้คงไม่ต้องถามแล้วมั้งไอ้วิน” เขมตอบแทนในทันที
“ต่อให้อมทั้งวัดมาพูดกูก็ไม่เชื่อแล้วว่าไม่ได้เป็นอะไรกัน” แม้แต่น่านก็ลงมาจากห้องนอนด้วยเหมือนกัน
“เอาเหอะ รอให้มันตื่นก่อนแล้วค่อยว่ากัน” วินพูดประโยคเดิมอีกครั้ง เป็นจังหวะเดียวกับที่หนุ่มตัวเล็กในอ้อมกอดของเมฆาขยับตัวพอดี เมฆาจึงลืมตาขึ้นแล้วส่งสัญญาณไล่พวกเพื่อนๆที่ชอบสอดรู้สอดเห็นให้ไปไกลๆ หนุ่มๆทั้งสี่ที่ยืนล้อมวงรอบโซฟาไม่รู้มาก่อนว่าเมฆารู้สึกตัวตื่นนานแล้ว เมื่อเห็นดังนั้นก็จนแตกวงฮือไปคนละทิศละทาง
“ฮือ..” เสียงครางเบาๆเหมือนลูกแมวดังแว่วมาจากคนตัวเล็ก
“ตื่นได้แล้วล่ะมั้งคนขี้เมา” เสียงที่กระซิบรดหูทำให้ตาคมโตเบิกกว้างโดยอัตโนมัติ ก่อนจะพลิกตัวกลับมามองคนตัวโตที่นอนซ้อนอยู่ข้างหลัง
“พี่เมฆ!”
“ตะโกนทำไม อยู่ใกล้กันแค่นี้เอง” เมฆาว่าพลางคลายอ้อมกอด จงรักจึงผุดลุกขึ้นนั่งโดยพลัน
“ทำไมล่ะ….” จงรักพึมพำขณะที่มือก็ขยี้หัวจนผมชี้ๆยุ่งเหยิงมากกว่าเก่า เมฆาเอามือไพล่บนหัวแล้วหนุนแทนหมอน ก่อนจะทอดมองท่าทางตลกๆของคนรักอย่างนึกสนุก
“ทำไมอะไร”
“ก็ฝันไม่ใช่เหรอ…” คนตัวเล็กเอ่ยกับตนเองแล้วพยายามคิดจนหัวแทบระเบิดแต่ก็คิดไม่ออก ภาพวุ่นวายในหัวไม่ได้ปะติดปะต่อกันเสียเลย
“ฝันว่าอะไรล่ะ ไหนเล่าให้พี่ฟังหน่อยสิ”
“ก็ผม..กอด..ผม” คงอยากจะเล่าอยู่หรอกหากไม่ติดว่ามันน่าอายเกินไป ก็ใครจะกล้าเล่าว่าเขาฝันเห็นตัวเองขอร้องให้พี่เมฆกอด
“เรื่องที่เราอยากให้พี่กอดเพราะติดผ้าห่มน่ะเหรอ”
นั่นมันความฝันขอผมนะ พี่เมฆรู้ได้ยังไง!! อยากจะตะโกนออกไปแบบนี้ แต่พอเห็นรอยยิ้มหยอกเย้าอยู่ในทีของเมฆา จงรักก็ต้องรีบเรียกสติให้ตัวเอง แล้วเรียบเรียงประโยคอย่างระมัดระวังพอจะคิดออกได้ในเวลานี้เพื่อถามออกไป
“ไม่ใช่ฝันเหรอครับ”
“อืม ไม่ใช่ฝันหรอก แต่ยังไงก็เป็นแฟนกันแล้ว ของแค่นี้ไม่ต้องเกรงใจไปหรอกนะ” คนหน้าดุเอ่ยออกมาด้วยน้ำเสียงสบายๆ แต่ความหมายของประโยคกับรอยยิ้มที่ไม่เคยเห็นของเขามีผลทำให้จงรักรู้สึกเหมือนหัวจะระเบิด
“อ่ะ…” จงรักอ้าปากผะงาบๆ พูดไม่ออกสักคำเดียว ทั้งแก้ม หน้าผาก ใบหู หรือแม้กระทั่งลำคอต่างก็แดงเถือกราวกับผ้าใบที่ถูกทาด้วยสีแดงทั้งผืน และเพราะถูกดวงตาคมจ้องมองอย่างหยอกล้อไม่หยุด คนตัวเล็กจึงต้องปกปิดความน่าอายด้วยการคว้าหมอนมาปิดหน้าตัวเองไว้ แม้ความน่ารักของน้องจะกลายเป็นสิ่งบันเทิงในยามเช้าสำหรับเขา แต่ถ้าจะให้พูดอะไรมากไปกว่านี้ก็เริ่มรู้สึกสงสารขึ้นมาตงิดๆ เมฆาจึงลุกขึ้นนั่งแล้วขยับเข้าไปดึงหมอนออกอย่างละม่อม
“เอาหมอนออกก่อนนะ เดี๋ยวก็หายใจไม่ออกกันพอดี”
“ไม่เอาครับ” เสียงอู้อี้ดังลอดหมอนออกมาให้ได้ยินเพียงเบาๆ แต่ร่างสูงก็พอจะจับใจความได้เพราะก้มหน้าเข้าไปใกล้มาก
“เอาน่าอย่าคิดมากเลย ก็ไม่ได้เสียหายอะไรสักหน่อยนี่ เอาหมอนออกแล้วเรามาคุยกันดีๆ ดีไหม ดูสิ พวกไอ้วินมองกันใหญ่แล้ว”
“…..” จงรักไม่ได้ตอบอะไร แต่แรงดึงของหมอนค่อยๆลดลงแล้ว เมฆาคว้าหมอนที่กั้นระหว่างตัวเองกับหน้าแดงๆออก เอาไปวางไว้ด้านข้างแล้วหันกลับมามองน้อง
“ขึ้นไปล้างหน้ากันดีกว่า จะได้สดชื่น”
“ครับ”
จงรักหลบตา เอาแต่จ้องตักของตัวเอง แต่ก็ยอมให้คนหน้าดุจับมือเพื่อฉุดให้ลุกจากโซฟา ตาคมหวานมองเพียงแต่อุ้มมือที่กุมมือตัวเองไว้ แล้วเดินตามไปเงียบๆ ทว่าก่อนจะขึ้นบันใด เสียงถามของพี่น่านก็ดังขึ้น หยุดให้ทั้งเขาและพี่เมฆก้าวไปข้างหน้าต่อไม่ได้
“ตกลงว่ายังไงไอ้เมฆ พวกกูจะได้วางตัวถูก”
“ก็ไม่ยังไง”
“ไม่ยังไงอะไรของมึง ตอบให้มันดีๆนะโว้ย” วินที่เงียบมาตลอดรีบโวยขึ้นมาทันที ราวกับจะเรียกร้องสิทธิ์ให้รุ่นน้องคนสนิทก็ไม่ปาน
“กูเป็นแฟนกับจงรัก แค่นี้ชัดพอไหม” ดวงตาดุคมกวาดมองเพื่อนทั้งสี่พร้อมกับประกาศความสัมพันธ์ของตัวเองกับจงรักออกมาโดยไม่ติดขัด
“ก็แค่นั้นแหละ” วินว่าพร้อมกับยิ้มออกมาอย่างพอใจ
“มีอะไรสงสัยอีกไหม” เมฆถาม
“ไม่มีหรอก แต่อย่าทำน้องรักกูเสียใจแล้วกัน”
“รู้แล้ว” เมฆารับคำพร้อมอมยิ้มนิดๆที่มุมปาก
ประโยคที่วินเอ่ยออกมานั้น เรียกให้จงรักที่ก้มหน้าเพราะความอายยอมเงยหน้าขึ้นมา ตาคมหวานสบมองกับพี่รหัสของตัวเองอย่างมีความหมาย ก่อนจะส่งยิ้มให้แทนคำขอบคุณสุดหัวใจ เพราะถ้าไม่มีเฮียวิน เขาคงไม่มีมีทางมายืนตรงนี้ได้ วินเองก็ยิ้มตอบน้อง แม้ไม่ต้องพูดแต่จงรักก็รู้ว่าวินกำลังยินดีที่เขามีความสุข
อาหารเช้าของทั้งแปดชีวิตคือข้าวต้มหมูกับน้ำเต้าหู้ปลาท่องโก๋ที่บัวกับฟางพากับขับรถไปซื้อตั้งแต่เช้าตรู่ขณะที่หนุ่มๆยังไม่ตื่น พอจัดการอาหารกันเรียบร้อยคราวนี้ก็เปลี่ยนเป็นหนุ่มๆที่ต้องช่วยกันเก็บล้างบ้าง ช่วงสายน่านกับโจที่อยู่ต่างจังหวัดจึงขอตัวพาภรรยากลับก่อนเพราะถึงอย่างไรวันศุกร์ก็ยังต้องไปทำงานอยู่ดี ส่วนวินกับเขมพากันกลับหลังมื้อเที่ยง ในตอนแรกตั้งใจจะอยู่กับเพื่อนจนนานกว่านั้น แต่สุดท้ายเขมกับวินก็ตัดสินใจกลับเนื่องจากอยากปล่อยให้คู่รักป้ายแดงได้มีเวลาอยู่ด้วยกันตามลำพังนานๆ
“แล้วเฮียจะโทรหา” วินหมุนกระจกลงเพื่อบอกกับจงรักที่เดินมาเปิดรั้วให้ก่อนขับออกจากบ้านไป
จงรักเข็นประตูรั้วปิดแล้ววิ่งหลบแดดยามเที่ยงเข้ามายืนกับเมฆาที่ชายคาบ้าน ร่างสูงหันมามองหน้าขาวก่ำแดดนิดๆของน้องแล้วนิ่งเงียบ ไม่ยอมพูดอะไรกระทั่งจงรักต้องเอ่ยปากถามเสียเอง
“มีอะไรเหรอครับพี่เมฆ”
“ไม่มีอะไรหรอก”
“ก็พี่เอาแต่จ้องหน้าผม”
“แค่คิดว่าบ้านมันเงียบลงไปเลยพอพวกนั้นกลับ”
“นั่นสินะครับ” จงรักพยักหน้าเห็นด้วย พอพวกพี่ๆกลับกันหมดเสียงโหวกเหวกโวยวายซึ่งเป็นสัญลักษณ์ของความมีชีวิตชีวาก็หายไปด้วย “พี่เมฆเหงาเหรอครับ”
“ไม่หรอก พี่ไม่ได้อยู่คนเดียวสักหน่อย” มือหนายกขึ้นลูบผมนุ่มเบาๆแล้วถามกลับ “หรือเราเหงา”
มีหลายครั้งที่เฝ้าถามว่าทำไมถึงหลงรักผู้ชายที่อยู่ตรงหน้าได้มากขนาดนี้ เวลาห้าปีมันไม่น้อยเลยที่เฝ้าปักใจ ทั้งที่แทบไม่เคยคุย ไม่ได้สัมผัสชิดใกล้อย่างคนคุ้นเคย แต่เพราะเฝ้ามองจึงเห็น เห็นว่าคนที่ทำหน้าดุๆ ดูไม่น่าคบหาหรือเข้าใกล้ เวลาที่เขาสนใจหรือยิ้มให้ใคร เขาจะดูอ่อนโยนแล้วใจดีอย่างที่ใครก็คาดไม่ถึง เพียงแค่มองจงรักก็รู้สึกได้เลยว่าความอ่อนโยนนั้นมาจากเนื้อในของผู้ชายคนนี้จริงๆ นั่นคงอาจจะเป็นเหตุผลที่หลงรัก และหวังว่าสักวันคนที่ได้รับความอ่อนโยนจากผู้ชายคนนี้จะเป็นเขาบ้าง
“ไม่เหงาครับ” จงรักส่ายหน้าแข็งขัน “ไม่เหงาเลยสักนิด”
“ดีแล้วล่ะ เพราะเราคงต้องอยู่กันสองคนไปอีกนานเลย เข้าข้างในกันเถอะ” เมฆาว่าก่อนจะเดินนำเข้าบ้าน
“พี่เมฆพูดแล้วนะครับ”
“ว่าอะไรนะ” เสียงเบาๆของคนตัวเล็กทำให้คนที่เดินนำหยุดแล้วหันกลับมาถามซ้ำ
“เปล่าครับ” จงรักยิ้มหวานแล้วส่ายหัวก่อนเป็นฝ่ายเดินเข้าไปข้างในก่อน
จงรักกับเมฆาใช้ช่วงบ่ายไปกันการนอนเอกเขนกดูซีรี่ส์จากช่องเคเบิ้ลที่นำตอนที่ฉายทั้งอาทิตย์มารีรันใหม่ แม้จะใช้เวลากว่าค่อนวันแต่มันก็สนุกเสียจนไม่อยากลุกไปทำอย่างอื่น มื้อเย็นของทั้งคู่จึงเป็นบะหมี่กึ่งสำเร็จรูปง่ายๆที่ต้มกับผักและหมูเหลือๆในตู้เย็น กว่าซีรี่ส์จะเล่นจนครบทุกตอนก็ย่ำค่ำพอดี ในทีแรกเมฆาตั้งใจจะชวนจงรักนอนด้วยกันอีกคืนหนึ่ง แล้วรุ่งเช้าเขาค่อยแวะส่งที่ร้านก่อนเข้าออฟฟิศ แต่ระหว่างที่กำลังจะไล่ให้น้องไปอาบน้ำ ลูกพี่ลูกน้องที่จงรักไปช่วยทำงานก็โทรเข้ามาพอดี
“ครับพี่ไอ”
‘ขอโทษที่พี่โทรมากวนวันหยุดนะ รักยุ่งไหม’ เสียงทุ้มหวานของคุณไอดังลอดออกมาหูโทรศัพท์จนคนที่นั่งข้างๆได้ยิน
“ไม่ยุ่งครับ พี่ไอมีอะไรให้รักช่วยหรือเปล่าครับ เสียงฟังดูไม่ดีเลย”
‘พอดีคนจัดดอกไม้ที่พี่ดีลงานไว้อีกคนเขาเข้าโรงพยาบาลกะทันหัน พี่ก็เลยอยากให้รักมาช่วย เราพอจะสะดวกหรือเปล่า’
“งานสไตล์ไหนครับพี่ไอ”
‘Royal Dream งานไม่ใหญ่มากแต่ค่อนข้างละเอียด แต่พี่คิดว่ารักน่าจะคุมได้ งานนี้มีผู้ช่วยหลายคน แต่พี่อยากได้คนคุมงานที่คุยง่าย’
“แต่รักไม่ค่อยถนัดแนวนี้เลยครับพี่ไอ กลัวว่าจะทำได้ไม่ค่อยดีเท่าที่ควร” คนตัวเล็กรู้สึกลำบากใจเป็นอย่างมาก เขาอยากจะตอบรับทันทีด้วยซ้ำเมื่อได้ยินว่าพี่ไอมีปัญหา แต่จงรักก็ยังคิดว่างานที่พี่ไออยากให้ไปทำนั้นเขาอาจทำได้ไม่ดี เพราะยังไม่เก่งสไตล์นี้เท่าที่ควร
‘แบบโครงสร้างส่วนใหญ่ได้วางไว้หมดแล้ว คือมีแคตตาล็อกตายตัวน่ะ พี่เชื่อว่ารักทำได้ นะครับ ช่วยพี่หน่อย’ เสียงหวานเว้าวอนขอควรช่วยเหลืออย่างน่าเห็นใจ ไม่บ่อยนักที่คุณกมลแห่ง I Promies Tower จะมีปัญหาจนร้อนรนเช่นนี้ นั่นแปลว่างานนี้คงสำคัญกับเจ้าตัวจริงๆ
“ก็ได้ครับ ถ้าพี่ไอคิดว่ารักทำได้” แม้จงรักจะไม่ค่อยในตัวเองเท่าไหร่ แต่ถ้าได้รับคำยืนยันจากคนเก่งอย่างไอว่าเขาทำได้ ก็คงไม่ต้องกลัวอะไรอีก
‘ขอบคุณนะรัก ขอบคุณมากๆ’ ไอพูดด้วยน้ำเสยงดีใจปนโล่งอก
“แล้วรักต้องเข้าไปที่ I Promies Tower วันไหนครับ”
‘งานจัดที่โรงแรม--- ครับ รักสะดวกไหมถ้าพี่จะให้รักมาตอนนี้ พอดีวันนี้พี่มาดูสถานที่น่ะ’
“ตอนนี้เหรอครับ..อ่า..” จงรักหยุดคิดนิดหน่อย แต่เห็นว่างานดูเร่งด่วนเขาจึงตอบตกลง “ได้ครับ เดี๋ยวรักรีบไป”
‘ขอโทษด้วยจริงๆที่โทรมาฉุกละหุกอย่างนี้’
“ไม่เป็นไรครับพี่ไอ ไม่ต้องคิดมากนะ”
‘ขอบคุณมากนะครับ แล้วเจอกัน’
ทันทีที่จงรักวางสายเรียบร้อยเขาก็พบว่าพี่เมฆไม่ได้นั่งอยู่ข้างๆกันแล้วแต่คนตัวสูงกลับยืนอยู่ข้างๆโซฟาแทน ด้วยความสงสัยจงรักจึงตั้งใจจะถามออกไป ทว่าเหมือนกับรู้ใจ คนหน้าดุจึงบอกออกมาก่อน
“ลุกไปอาบน้ำเร็ว ต้องรีบไปไม่ใช่เหรอ”
“แล้วพี่เมฆ…”
“พี่จะไปส่ง เร็วเข้า อย่าปล่อยให้ที่ทำงานรอนาน”
“ครับ” จงรักพยักหน้ารับคำก่อนจะเร่งเดินตามคนที่รุดหน้าไปก่อนแล้ว
สองหนุ่มอาบน้ำแต่งตัวไม่นานก็ออกจากบ้าน ด้วยความที่เป็นผู้ชายทั้งคู่จึงไม่ต้องพิถีพิถันให้เสียเวลานัก โชคดีเป็นของจงรักที่วันนี้รถไม่ติดเท่าไรจึงใช้เวลาเพียงไม่นานในการเดินทางแม้โรงแรมที่หมายอยู่ใจกลางกรุง เมื่อมาถึงในทีแรกจงรักเข้าใจว่าเมฆาคงแค่มาส่งเท่านั้น แต่ที่ไหนได้ คนรักหน้าดุกลับบอกว่าจะนั่งรอ ถึงจงรักจะปฏิเสธเพราะเกรงใจเท่าไรก็ไม่ได้ผล สุดท้ายจึงยอมปล่อยให้เลยตามเลย โดยนัดแนะกันว่าหากจงรักคุยงานเสร็จสิ้นแล้วค่อยโทรบอก
ระหว่างที่รอเมฆาก็เดินไปหยิบหนังสือนิตยสารท่องเที่ยวมาอ่านฆ่าเวลา นั่งอยู่ที่ล็อบบี้ได้ไม่นานอยู่ๆก็มีเสียงใครคนหนึ่งทักขึ้น ทำให้ต้องละสายตาจากหน้าหนังสือ
“ไม่เจอกันนานนะ” คำถามที่มาพร้อมกับน้ำเสียงไม่เป็นมิตรยังไม่ทำให้รู้สึกอะไรเท่ากับการที่ได้เห็นว่าคนๆนี้คือใคร
“ณธิป” เจ้าของใบหน้าหล่อเหลาราวรูปสลักกับดวงตาเฉียวรียาวเจ้าเล่ห์ผู้นี้ เป็นคนที่เมฆาจะจำได้ไม่มีวันลืม เพราะมันคือคนที่จ้างคนมาทำร้ายและแย่งหนึ่งนทีไปจากเขา
“นึกว่าจะจำกันไม่ได้เสียแล้วสิ” คนถูกเอ่ยชื่อยิ้มเหยียด “มาทำอะไรที่นี่ล่ะ หรือว่าคิดจะมาใช้บริการโรงแรมของฉัน”
“ฉันจะมาทำอะไรก็เรื่องของฉัน คิดว่าคงไม่ได้เกี่ยวอะไรกับนาย”
“อืม..ก็จริงที่ว่าฉันไม่เกี่ยว แต่จะบอกอะไรให้นะ ถ้าจะมาเพื่อทวงเด็กคนนั้นคือล่ะก็ ไม่ต้องมาถึงที่นี่หรอก ประเดี๋ยวฉันจะส่งคืนไปให้ ตอนนี้ก็ชักจะเบื่อๆแล้วด้วยสิ ถือว่าส่งคืนเป็นค่าทำขวัญที่ทำนายเจ็บคราวนั้นแล้วกันนะ”
“ขอบใจนะ แต่อย่าดีกว่า เก็บความหวังดีที่มีไว้ยัดก้นตัวเองเถอะ” พูดจบเมฆาก็ลุกขึ้นแล้วปรายตามองอย่างรังเกียจไปที่คู่แค้นซึ่งนั่งโกรธจนหน้าแดงอยู่กับสาวอกอึ๋มที่คาดว่าเป็นคู่ขาคนใหม่ จากนั้นก็เดินออกจากโรงแรมไปที่ลานจอดรถอย่างนึกฉุน
เมฆารู้สึกโกรธจนเลือดขึ้นหน้า เส้นเลือดตรงขมับของเขาเต้นตุบไปหมด ที่เป็นเช่นนี้ไม่ใช่เพราะโกรธแค้นแทนใคร แต่เขาโกรธและเกลียดคนที่พูดจาดูถูกคนอื่น ซ้ำยังทำเห็นคนอื่นๆด้อยกว่า ต่ำกว่า ไร้ค่า ไร้ราคา เมฆาเกลียดคนเช่นนี้มากที่สุด แม้ดีเลิศขนาดไหนก็ไม่มีสิทธิ์คิดเช่นนั้นได้ วูบหนึ่งในอารมณ์โมโหเขาเผลอนึกไปถึงหนึ่งนที ไม่รู้ป่านนี้เจ้าตัวจะรู้หรือยังว่าคนรักที่ตัวเองภูมิใจหนักหนา บอกว่าทั้งรักทั้งหลงตน ทว่าลับหลังกลับเปลี่ยนคู่นอนอย่างไม่ไว้หน้าตนเลย หนึ่งนทีจะเป็นเช่นไรหากว่าวันนี้มาได้ยินประโยคเลวๆนั่น
เมฆาสูดลมหายใจลึกๆอยู่หลายครั้งกว่าจะสงบสติอารมณ์ลงได้ เขาเขาไปเอนหลังในรถแล้วเลื่อนกระจกลงมานิดๆ ตัดสินใจจะรอน้องอยู่ในนี้คงดีกว่า เนื่องจากไม่อยากเข้าไปเหยียบอยู่บนที่เดียวกับคนคนนั้นเป็นครั้งที่สอง เมฆานอนอยู่ในรถกระทั่งเกือบเผลอหลับไป เสียงโทรศัพท์ของเขาก็ดังขึ้น
‘พี่เมฆครับ ผมเสร็จงานแล้ว’
“โอเค งั้นเดี๋ยวพี่วนรถไปรับหน้าล็อบบี้”
‘ไม่ต้องก็ได้ครับ ผมเดินออกมาแล้ว เดี๋ยวผมเดินไปหาที่ลานจอดรถเองดีกว่า’
“งั้นก็ตามใจเรา”
‘ครับๆ’
ระหว่างที่กำลังจะปรับเบาะขึ้นดังเดิม หูก็ได้ยินเสียงคนเดินดังแว่วๆมาแต่ไกล ว่าจะเปิดประตูไปรับน้อง แต่เขากลับเห็นหนุ่มตัวสูงหน้าตาคุ้นๆเดินมากับจงรักด้วย เพ่งมองอยู่ครู่หนึ่งก็จำได้ว่าคนๆนั้นคือใคร ผู้ชายคนนั้นเป็นคนเดียวกับที่เคยเดินมาส่งจังรักเมื่อนานมาแล้ว ผู้ชายที่มองน้องด้วยสายตาวาววับจนติดอยู่ในความทรงจำของเขา ตอนนี้ทั้งคู่หยุดอยู่ไม่ไกลจากรถ และดูเหมือนกำลังพูดอะไรบางอย่าง เมฆาทำการปิดเพลงในรถแล้วเงี่ยหูตั้งใจฟัง แม้จะรู้สึกไร้มารยาทไปสักนิด แต่ด้วยท่าทางของไอ้หนุ่มตัวสูงคนนั้น เขาจึงไม่อาจบังคับให้ตัวเองวางใจแล้วปล่อยผ่านไปได้
หลังจากที่จงรักดูสถานที่เรียบร้อยแล้วก็คุยงานกับพี่ไอนิดหน่อย ก่อนจะขอตัวกลับก่อนพร้อมทั้งหอบแบบงานที่ลูกค้าต้องการกลับไปศึกษาด้วย ตอนที่เขาบอกลาพี่ๆทีมงานทุกคนกับพี่ไอแล้ว คุณกลองกลับอาสาเดินออกมาส่งทั้งที่ไม่จำเป็นสักนิดเดียว ทว่าจะไม่มีข้ออ้างที่ต้องเดินมาส่งแต่จงรักก็ปฏิเสธกลองไม่ได้ แค่ถูกมองด้วยสายตาแปลกๆเขาก็รู้สึกครั่นเนื้อครั่นตัวจนไม่กล้าเอ่ยปากแล้ว ระหว่างทางที่เดินกลับมาจากห้องบอลรูมถึงลานจอดรถจงรักกับกลองไม่ได้พูดอะไรกันสักคำเดียว แต่จงรักก็พอรู้ตัวว่าตนเองถูกมองเป็นระยะๆ กระทั่งถึงตอนที่จงรักโทรหาเมฆา พอวางหูแล้วเดินมาเกือบถึงรถ อยู่ๆกลองก็เอ่ยประโยคแรกออกมาอย่างไม่ทันให้จงรักตั้งตัว
“จงรัก”
“ครับ” คนตัวเล็กหันกลับไปหา
”คบใครแล้วหรือยังครับ”
“ห๊ะ…”
“คุณมีแฟนหรือยัง” กลองถามซ้ำอีกครั้งทันที เขาไม่สนใจสักนิดว่าคนถูกถามจะตกใจเท่าไร
“ครับ..”
“มีแล้ว?”
“ครับ มีแล้วครับ” จงรักพยักหน้ายืนยัน ก่อนถามกลับ “คุณกลองมีอะไรหรือเปล่าครับ”
“กะแล้วเชียว ช่างเถอะ มีแล้วก็ไม่เป็นไร”
“…..” ตาคมหวานมองคนที่พูดประโยคแปลกๆออกมา แล้วก็ดูเหมือนว่าจะไม่ได้พูดกับเขาด้วยซ้ำ
“มีแล้วก็เลิกได้”
“ห๊ะ!” แต่ประโยคนี้ค่อนข้างชัดเจนทีเดียว ทั้งรูปประโยค น้ำเสียงและแววตา ทุกอย่างมันพุ่งตรงมาหาเขาที่ยืนตัวลีบเล็กอยู่ตรงนี้
“ผมชอบคุณนะ คุณน่าสนใจมาก มากจนผมหยุดคิดถึงคุณไม่ได้เลย”
“เอ่อ…คุณกลองคือผม”
“คุณไม่ต้องพูดอะไรทั้งนั้น เอาเป็นว่าผมจะจีบคุณ ผมแค่อยากบอก เพราะคิดว่าถ้าไม่บอกคุณก็คงไม่รู้ตัวหรอก”
“แต่ผมมีแฟนแล้วนะ” คราวนี้จงรักพูดเสียงดังชัดเจน
“ครับ ผมรู้ เมื่อกี้จงรักบอกผมแล้ว”
“แล้วคุณยัง..”
“มันไม่เกี่ยวกันนี่ ผมบอกแล้ว มีแฟนได้ก็เลิกได้”
“แต่ผมรักเขานะ”
“ก็แน่นอนอยู่แล้วสิ นั่นแฟนจงรักนี่” กลองว่าง่ายๆ ก่อนจะโบกมือห้ามเมื่อจงรักกำลังจะพูด “วันนี้พอแค่นี้ก่อน คุณขึ้นรถเถอะ แฟนคุณรออยู่นะ เอาไว้คราวหน้าเราค่อยคุยกันใหม่ กลับบ้านดีๆครับ” พอพูดจบคนตัวสูงกว่าก็หันหลังกลับแล้วเดินจากไปทันที ปล่อยให้จงรักยืนงงเป็นไก่ตาแตกอยู่ที่เดิม
พอได้สติ คนตัวเล็กก็ถอนหายใจออกมาแรงๆ ผู้ชายคนนั้นช่างเป็นคนที่แปลกเหลือเกิน เขาไม่เคยเจอใครที่แปลกแบบนี้มาก่อน แต่มันก็เท่านั้น เพราะเมื่อลองตั้งสติได้ จงรักก็รู้สึกว่ามันเป็นแค่เรื่องๆหนึ่งที่ไม่ได้มีผลอะไรกับความรู้สึกของเขาอยู่แล้ว ถึงจะเพิ่งถูกสารภาพรักมา ทว่าหัวใจของเขาก็ไม่ได้สั่นคลอนกับคำสารภาพรักนั้นสักนิด คิดได้ถึงตรงนี้ จงรักจึงเดินกลับมาที่รถ เขาปล่อยให้พี่เมฆนั่นรอนานแล้ว
“ขอโทษที่ช้านะครับพี่เมฆง่วงมากไหม ให้ผมขับแทนก็ได้นะ” รถไม่ได้ล็อคจงรักจึงขึ้นมานั่งแล้วแป้นอยู่ข้างๆ เมฆาที่หลับตาอยู่ลืมตาขึ้นเมื่อได้ยินเสียงจงรักพูดด้วย
“ไม่เป็นไร พี่ขับได้” คนหน้าดุบอกด้วยน้ำเสียงเรียบๆก่อนออกรถ “จะให้พี่ไปส่งที่คอนโดไหม”
“อ้าวไหนพี่เมฆบอกว่าให้ผม..” จะเอ่ยทักท้วงมากนักก็คงดูไม่ดี จงรักจึงได้แต่กลืนท้ายประโยคลงไปเสีย
“ก็เผื่อเราอยากกลับคอนโดไง”
เมฆายังคงพูดด้วยเสียงเรียบๆเช่นเดิม ใบหน้าดุคมเอาแต่จ้องมองถนนไม่ยอมหันมาเลยสักนิด จงรักได้แต่คิดว่าเพราะเหตุใดพี่เมฆจึงแสดงท่าทีเย็นชาในแบบที่ไม่ได้เห็นมานานแล้ว หรืออาจจะเป็นเพราะต้องรอเขานานเกินไปก็ไม่รู้ ระหว่างที่ในหัวกำลังเริ่มฟุ้งซ่านไปสะระตะ อยู่ๆเสียงของเมฆาก็ดังขึ้น
“คนที่มาส่งน่ะ ชื่อนายกลองใช่ไหม”
“ครับ” จงรักพยักหน้ารับ
“แล้วเมื่อกี้มีอะไรหรือเปล่า พี่เห็นยืนอยู่ตั้งนานไม่ขึ้นรถสักที”
“อ่อ..คือ” เขาไม่รู้ว่าจะบอกพี่เมฆไปตรงๆดีไหม ระหว่างที่กำลังลังเล เสียงเข้มก็เอ่ยออกมาอีกประโยค เป็นประโยคที่ฟังดูไม่มีอะไร แต่น้ำเสียงที่ใช้มันทำให้จงรักรู้สึกสังหรณ์ใจไม่ดีเอาเสียเลย
“คุยอะไรกัน”
<><><><><><><><><><><><><><><><><><><><><><><><><><><><><>
ครบร้อยแล้วจ้าาา
ตอนนี้แทบจะแบ่งเป็นสองพาร์ท สองอารมณ์
พาร์ทแรกหวานๆใสๆ กุ๊กกิ๊กๆ
ส่วนอีกพาร์ทเป็นอะไรที่บอกไม่ถูกเลยที่เดียว ขอให้คำว่าบุคคลที่สามแล้วกันเน้อ
งานนี้พี่เมฆเจอศึกจากข้าศึกเก่าและใหม่ขนาบข้างเลย 55555555 :katai3: :katai3: :katai3:
ขอบคุณที่ติดตามกันนะคะ ดีใจที่ชอบนิยายเราค่ะ ดีใจมากๆ
จะพยายามลงบ่อยที่สุดเท่าที่เวลาจะอำนวยนะคะ
ยังไงก็ฝากจงรักกับพี่เมฆด้วยนะคะ
เริ่มหัวข้อโดย: GlassesgirL ที่ 29-10-2014 22:26:29
ยินดีกับจงรักมากๆที่ได้รักที่เฝ้ามองมาตลอดมาอยู้ข้างๆกันแล้ว
ขอหวานๆแบบนี้ไปอีกนานๆนะคะ อย่าพึ่งมีดราม่าอะไรมาแทรกเลย :mew2:
รอกับที่เหลือนะคะ
:mew1: :L2:
เริ่มหัวข้อโดย: ♠DekDoy♠ ที่ 29-10-2014 22:26:57
เริ่มหัวข้อโดย: liza sarin ที่ 29-10-2014 22:29:53
เริ่มหัวข้อโดย: double9JH ที่ 29-10-2014 22:30:52
เริ่มหัวข้อโดย: ่patsaporn ที่ 29-10-2014 22:44:11
ใจเต้นตึ้กตั๊ก รักเขาแล้วดิพี่ ตอนพูดกับเพื่อนๆ แมนๆ นี่น่ารักมากค่ะ
นังตัวแทรกอย่าเพิ่งเข้ามาให้เสียจังหวะนะ รอเขารักกันดูดดื่มก่อน
แต่ชายอื่นที่จะเข้ามาจีบรักอนุญาติให้มีได้ เพื่อกระพือไฟรักของพี่เมฆื555
ขอบคุณค่ะ
เริ่มหัวข้อโดย: yisren. ที่ 29-10-2014 22:46:19
เริ่มหัวข้อโดย: IIIA ที่ 29-10-2014 22:49:46
เริ่มหัวข้อโดย: ลิงภูเขา ที่ 29-10-2014 22:51:46
แล้วทำไมฉันเพิ่งมาเห็นเนี้ย :m3:
ชอบๆๆๆๆๆๆๆๆ
:L1:
เริ่มหัวข้อโดย: BeeRY ที่ 29-10-2014 22:55:49
อยู่ด้วยกันสองคนตลอดไปนะ พี่เมฆ น้องรัก :กอด1:
เริ่มหัวข้อโดย: PaTtO ที่ 29-10-2014 23:34:14
เริ่มหัวข้อโดย: maemix ที่ 30-10-2014 00:03:16
เริ่มหัวข้อโดย: goosongta ที่ 30-10-2014 05:12:52
เริ่มหัวข้อโดย: GlassesgirL ที่ 30-10-2014 06:08:58
เริ่มหัวข้อโดย: maemix ที่ 30-10-2014 06:16:16
ด้านรักก็จะตื้อไม่เลิก
เริ่มหัวข้อโดย: double9JH ที่ 30-10-2014 07:09:12
เริ่มหัวข้อโดย: kokoro ที่ 30-10-2014 07:41:06
น้องรักเอ๋ย ถ้าคำตอบไม่ถูกใจละก็
โดนแน่ๆ :z1:
เริ่มหัวข้อโดย: bulldog17 ที่ 30-10-2014 07:55:53
อย่ามาทำเสียงแข็งกับน้องสิ - -*
เริ่มหัวข้อโดย: hibarihao ที่ 30-10-2014 07:56:41
เริ่มหัวข้อโดย: liza sarin ที่ 30-10-2014 08:15:31
เริ่มหัวข้อโดย: myapril ที่ 30-10-2014 08:39:39
เรื่องกลอง จงรักไม่ผิดอะไรเลย อยุ่เฉยๆก็เข้ามาบอกว่าจะจีบเอง
คุยกันให้รุ้เรื่องนะพี่เมฆ^^
เริ่มหัวข้อโดย: cinpetals ที่ 30-10-2014 08:41:37
เริ่มหัวข้อโดย: Infinity 888 ที่ 30-10-2014 09:33:54
และแล้ว อิพี่เมฆก็หึงน้องงงงง :laugh: ประพฤติตัวดีๆหล่ะ ไม่งั้นเจอขาเสียบแน่นอน
ส่วนใหญ่ถ้าเรามีคนใหม่แล้ว กับคนเก่าเราจะไม่รู้สึกอะไรแล้วนะ คหสต
เริ่มหัวข้อโดย: minenat ที่ 30-10-2014 09:58:22
เริ่มหัวข้อโดย: IIIA ที่ 30-10-2014 12:11:36
เริ่มหัวข้อโดย: quiicheh. ที่ 30-10-2014 12:50:51
ขอบคุณกลอง ตัวดันชั้นดี
เริ่มหัวข้อโดย: EoBen ที่ 30-10-2014 13:26:27
เริ่มหัวข้อโดย: PoPuAr ที่ 30-10-2014 15:12:47
พี่เมฆหึงน้องละสิ กว่าจะรู้ใจตัวเองก็ลุ้นกันจนเหนื่อย
เชียร์ให้คุณกลองจีบน้อง อย่าเพิ่งยอมแพ้ อยากให้พี่เมฆหึงน้องให้มากๆ
เผื่อจะมีอะไรคืบหน้ามากกว่านี้ เราต้องการความคืบหน้าประมาณนี้ :oo1:
เริ่มหัวข้อโดย: in_blu ที่ 30-10-2014 15:36:52
เริ่มหัวข้อโดย: kapook_koopak ที่ 30-10-2014 19:30:53
ณธิป นี่ต้องมาป่วนชีวิตชาวบ้านชาวช่องแน่แท้
เริ่มหัวข้อโดย: B52 ที่ 30-10-2014 19:46:05
เริ่มหัวข้อโดย: [N]€ẃÿ{k}uñĢ ที่ 31-10-2014 11:15:07
หวังว่าหลังจากนี้พี่เมฆจะทำให้รักมีความสุขนะ
การรอคอยใครสักคนทั้งที่ไม่มีความหวัง
มันต้องใช้มากกว่าความอดทนนะ ดูแลกันดีๆน๊า
แล้วจะรออ่านต่อจ้า
เริ่มหัวข้อโดย: leejane ที่ 31-10-2014 12:34:36
ตอนนี้น่ารักมากๆเลย
เริ่มหัวข้อโดย: PaTtO ที่ 31-10-2014 12:46:29
หนึ่งนทีนางนั้นจะกลับมา นายกลองก็จะเข้ามาสอด
นี่พี่เมฆกับรักเค้าเพิ่งจะหวานๆกันไม่นานเองนะ
อุปสรรคมันมาไวแท้
เริ่มหัวข้อโดย: iceman555 ที่ 01-11-2014 01:46:54
เริ่มหัวข้อโดย: JustWait ที่ 01-11-2014 03:04:47
เริ่มหัวข้อโดย: Maytbb ที่ 01-11-2014 08:54:20
เริ่มหัวข้อโดย: ละอองฝน ที่ 07-11-2014 13:13:55
ตอนที่ 10
“คุยอะไรกัน”
“คือ..” สายตาคมดุเหล่มองมาแวบหนึ่งก่อนจ้องมองถนนตรงหน้า พอเห็นแบบนั้นจากที่กำลังช่างใจอยู่จงรักจึงตัดสินใจเล่าความจริงทุกอย่างให้เมฆาฟังทันที “คือความจริงก่อนหน้านี้ก็ไม่ได้คุยกันมากเท่าไหร่หรอกครับ แต่เมื่อกี้ตอนที่กำลังจะขึ้นรถ อยู่ๆดีคุณกลองก็บอกว่า…”
“ว่ายังไง” เสียงเข้มถามคล้ายจะเร่งให้เล่าต่อโดยที่ไม่สนใจว่าจงรักจะมีสีหน้ากระอักกระอ่วนเพียงใด
“เขาบอกว่าจะจีบ” สุดท้ายก็กลั้นใจพูดออกมา และเมฆาก็เพียงแค่รับคำในลำคอเท่านั้น
“งั้นเหรอ”
“แต่ผมบอกเขาไปชัดเจนว่าผมมีแฟนแล้วครับ แล้วก็ระ…รักมาก เพราะอย่างนั้นมันคงไม่มีอะไรหรอกครับ”
ทั้งที่รู้สึกอายจนอยากจะมุดตัวลงไปกับเบาะ แต่จงรักก็อดทนเล่ามันจนจบ เพราะกลัวว่าหากเขาปิดบังเรื่องนี้มันอาจทำให้เกิดผลเสียในภายภาคหน้า ถึงแม้ความสัมพันธ์ที่กำลังดำเนินของเขากับเมฆาจะมีจุดเริ่มต้นมาจากที่เขารักเมฆาฝ่ายเดียว แต่เมื่อได้ขึ้นชื่อว่าคนรักกันมันจึงไม่ควรมีเรื่องปิดบังกัน
“อืม ดีแล้วล่ะ” เมฆาว่าเพียงเท่านั้นแล้วก็เงียบไปตลอดทาง
จงรักได้แต่ลอบมองเสี้ยวหน้าที่เรียบเฉยของเมฆาแล้วรู้สึกจุกๆในอก ทั้งที่เขากลัวเหลือเกินว่าพี่เมฆจะเข้าใจผิด กลัวว่าอีกฝ่ายจะกระวนกระวายไม่พอใจ ทว่ากลับรับรู้แล้วนิ่งเงียบ แสดงท่าทางที่ดูเข้าใจ ไม่ต่อว่า ไม่ห้ามหวง มันทำให้สำนึกได้ว่าความจริงแล้วเขาสำคัญพอในระดับที่พี่เมฆจะต้องหึงหวงหรือเปล่า แม้จะบอกว่าคบ แต่ระดับความรู้สึกของพี่เมฆที่มีต่อเขาก็คงไม่ต่างจากเดิมมากเท่าไหร่ อาจจะสนิทใจ อยู่ด้วยแล้วสบายใจ แต่ใช่ว่าพี่เมฆจะต้องรักเสียหน่อย เมื่อตอนที่จะคบพี่เมฆเป็นคนบอกเองว่าจะพยายามรัก พยายาม ไม่ได้แปลว่ารักแล้ว
สำคัญตัวผิด ทันทีที่คำๆนี้ผุดขึ้นมาในหัว ในอกรู้สึกเหมือนมีบางสิ่งฉุดให้ตกวูบ ดิ่งลงไปในหลุมลึก มันทั้งอึดอัดแต่ก็เวิ้งว้าง บางทีความรู้สึกหวานละมุนที่เกิดขึ้นก่อนหน้านี้อาจเป็นเพียงภาพฝัน เป็นเพียงบรรยากาศอุ่นรักที่เขาคิดไปเองคนเดียว รู้สึกไปเองคนเดียว เข้าใจผิดไปเองคนเดียวทั้งนั้น
บางทีทั้งหมดที่เกิดขึ้นมันเพราะพี่เมฆแค่’ทำหน้าที่’คนรักได้ดีจนเกินไปเท่านั้นเอง
การที่เราถลำลึกทำให้เกิดความรู้สึกคาดหวัง ตอนรักเขาข้างเดียวเหมือนแต่ก่อนคือคนไกลแอบรัก แม้จะหวังก็รู้ว่าเป็นเพียงความฝันลมๆแล้งๆไม่มีทางเป็นจริง แต่การรักข้างเดียวแล้วเลื่อนสถานะมาอยู่ในจุดนี้ มันยากที่จะคิดว่าเป็นรักข้างเดียวอีกต่อไป สถานะคนรักทำให้คิดว่าเขาต้องรักตอบ ทำให้เผลอลืมได้ง่ายว่าความเป็นจริงคืออะไร ดังนั้นความรู้สึกผิดหวังในตอนนี้จึงทำให้เจ็บลึกยิ่งกว่าเดิมหลายเท่า ความอดทนที่คิดว่ามีอยู่มากก็ไม่สามารถใช้จัดการกับความรู้สึกตอนนี้ได้ผล
ตลอดทางจงรักมองเห็นแต่มือสองข้างที่ประสานกันเอาไว้จนแน่นของตัวเอง เมื่อรถเคลื่อนตัวไปเรื่อยๆแสงไฟสาธารณะสีส้มยามค่ำคืนก็ส่องผ่านวับแวมตัดกับความมืดสลัวภายในรถเป็นจังวะสม่ำเสมอ รู้สึกร้อนที่หัวตานิดๆแต่น้ำตาหยดใสไม่ได้ไหลออกมา เขาเป็นคนร้องไห้ยากแต่ไหนแต่ไร บางทีนี่อาจถือว่าเป็นข้อดีเพราะจะได้ไม่มีใครรู้เห็นว่าเขาอ่อนแอ บ้าบอกับความคิดฟุ้งซ่านที่วนเวียนอยู่ในสมองมากแค่ไหน
“จงรัก”
จงรักรู้สึกตัวอีกทีก็ตอนที่เงยหน้าขึ้นมาแล้วเห็นว่าเมฆามองด้วยท่าทางเป็นห่วง ถอนสายตาจากคนตัวสูงแล้วหันมองรอบๆก็พบว่ารถจอดสนิทที่บ้านแถบชานเมืองของเมฆาแล้ว
“เป็นอะไรหรือเปล่า” พอได้ยินเมฆาถามขึ้น จงรักจึงหันมาส่ายหน้าปฏิเสธ
“เปล่าครับ”
“เหนื่อยหรือไง เห็นเงียบๆ พี่เรียกหลายทีก็ไม่ตอบ”
“นิดหน่อยครับ” จงรักก้มหน้าแล้วว่าเสียงอ้อมแอ้ม ไม่รู้สึกตัวเลยว่าถูกเรียก แต่ก็อดนึกในใจไม่ได้ว่าใครกันแน่ที่เงียบตลอดทาง
“หิวไหม”
“ไม่หิวครับ”
“งั้นก็ไปอาบน้ำแล้วพักผ่อนเถอะ พรุ่งนี้ต้องตื่นเช้าไปทำงานกันอีก”
“ครับ”
ไอน้ำเกาะกระจกเป็นฝ้าขาวจนไม่สามารถมองเห็นภาพสะท้อนของตัวเองในนั้นได้ แต่ดวงตาคมหวานก็ยังคงจ้องมองอยู่เช่นเดิมนิ่งงันราวถูกสะกด ตามองความพร่ามัว ทว่าใจกลับหลงอยู่ในความสับสนที่ดูคล้ายจะไม่มีทางออก ถึงจะบอกว่าไม่เสียใจหากก็ยังไม่แน่ใจ ไม่รู้ว่าเขาคิดผิดหรือถูกกันแน่ที่ตัดสินใจคบทั้งๆที่พี่เมฆยังไม่รู้สึกรัก
อาบน้ำแต่งตัวเสร็จแล้วก็ยังยืนอยู่ในห้องน้ำไม่ยอมออกไปนอน เพราะความรักทำให้กลายเป็นคนฟุ้งซ่านเช่นนี้ตั้งแต่เมื่อไหร่จงรักไม่รู้ตัวเลยสักนิด ขณะที่กำลังเหม่อลอยได้ที่ เสียงเคาะประตูที่ตามมาด้วยเสียงเรียกของเจ้าของบ้านก็ดังขึ้น
ก๊อก! ก๊อก!
“เสื้อที่ใส่ไม่พอดีเหรอ ทำไมไม่ออกมาสักทีจงรัก”
“พอดีครับๆ กำลังจะออกไปเดี๋ยวนี้ล่ะครับ” ชายหนุ่มตัวเล็กสะดุ้งนิดหน่อยก่อนจะขานรับแล้วยอมออกมาจากห้องน้ำ
“เสื้อพี่ตัวมันใหญ่ไปหน่อย แต่ใส่นอนหลวมๆคงไม่เป็นไรหรอกเนอะ” เจ้าของใบหน้าคมดุเดินเข้ามาใกล้ทันทีที่จงรักออกจากห้องน้ำ มือหนึ่งจับเข้าที่มุมตรงบ่าเสื้อนอน เขาดึงมันขึ้นมานิดแล้วมองสภาพของเสื้อยืด เพราะจงรักตัวเล็กกว่าเขาค่อนข้างมากจึงทำให้เสื้อย้อยย้วย บ่าไหลลู่ไม่พอเหมาะพอดี
“ไม่เป็นไรครับ ผมใส่ได้” จงรักบอกด้วยท่าทางประหม่า เพราะธรรมชาติของพี่เมฆเป็นแบบนี้ไง แล้วจะไม่ให้จงรักเผลอคิดว่าพี่เมฆมีใจได้อย่างไร
“ใส่เสื้อตัวใหญ่หลวกโพรกขนาดนี้ พี่เห็นแล้วสงสาร คราวหลังเราเอาเสื้อผ้ามาไว้ที่บ้านนี้บ้างดีไหม”
“อ่า..ครับ” ดูพูดเข้าสิ เหมือนจะชวนให้เขามาค้างบ่อยๆเสียอย่างนั้น จงรักคิดในใจขณะที่ช้อนตาขึ้นมองเมฆา
“เข้านอนกันดีกว่า พรุ่งนี้ต้องตื่นเช้า”
“ครับ”
พอรับคำเสร็จจงรักก็เดินไปที่ที่นอน เขาเลือกนอนชิดริมด้านในซึ่งติดกับหน้าต่างบานสูง คนตัวเล็กนั่งสวดมนต์เบาๆอยู่ครู่หนึ่งจึงล้มตัวลงนอนแล้วห่มผ้ามิดคอ เมฆาที่ยืนมองอยู่ตั้งแต่แรกปิดไฟทันทีที่เห็นน้องนอนแล้ว เขาเดินฝ่าความมืดกลับมานอนข้างๆด้วยความชำนาญ กระตุกผ้าห่มผืนเดียวกันขึ้นมาพาดไว้แค่อกจากนั้นก็หลับตาลง ปล่อยลมหายใจเข้าออกสม่ำเสมอเพื่อพร้อมเข้าสู่นิทรา
ทว่าคนที่นอนห่มผ้ามิดคออยู่ข้างๆกลับลืมตาโพล่งทันทีที่ไฟปิด เรื่องที่คิดมาตลอดทางไม่อาจทำให้ข่มตาให้หลับลงได้ พยายามนอนนิ่งๆไม่พลิกกายไปมาเพราะเกรงว่าจะทำให้เมฆาพลอยนอนไม่หลับไปด้วย จนกระทั่งผ่านไปชั่วโมงเศษหลังจากนั้น จงรักจึงผุดลุกขึ้นนั่งอย่างนิ่มนวลที่สุด ค่อยๆคลานออกจากที่นอนแล้วออกจากห้องไป
ชายหนุ่มตัวเล็กลงมาดื่มน้ำแล้วนั่งตั้งสติอยู่ในครัว พยายามทำใจให้ปลอดโปร่ง แต่ความคิดที่ว่าตนเองสำคัญแค่ไหนตลอดมานั้นก็ไม่อาจหลุดไปจากหัวเสียที ถึงตอนนี้เขาเริ่มจะรู้สึกรำคาญตัวเองเหลือเกิน ทั้งที่ควรจะมีความสุขแต่กลับเป็นทุกข์กว่าแต่ก่อนเป็นไหนๆ ทว่าจะให้กลับไปเป็นเช่นเดิมก็กลับลำไม่ทันเสียแล้ว เขามาไกลเกินไป ไกลเกินกว่าจะละทิ้งความสนิทสนมที่บ่มเพาะจนงอกเงยขึ้นมานี้ได้ ที่ทำได้ตอนนี้คือทนรับทุกสิ่งที่ตัวเองเลือก แล้วพยายามมากขึ้น วันนี้ไม่รัก สักวันอาจจะรัก
“เฮ้อ…”
นั่งเท้าคางถอนหายใจทิ้งอยู่เพียงลำพัง จนเวลาผ่านไปค่อนคืนยังไม่รู้สึกตัว ดวงตาเหม่อลอยออกไปยังพุ่มไม้ไหวๆที่นอกหน้าต่าง โดยไม่ได้รู้สึกตัวเลยว่ามีใครเข้ามายืนอยู่ข้างหลังเก้าอี้ที่ตนนั่ง
“นอนไม่หลับเหรอ”
“อ๊ะ!!” สัมผัสเบาๆที่แตะลงบนบ่าพาให้กายสะดุ้งโหย่ง
“ขอโทษ พี่ทำเราตกใจ” เจ้าของฝ่ามือใหญ่ชักมือกลับ จงรักหันหน้ากลับมาทันเห็นแววตาสำนึกผิด ทำให้ต้องรีบบอก
“มะ…ไม่เป็นไรครับ” เงียบไปชั่วอึดใจจงรักก็ถาม “พี่เมฆจะเอาอะไรหรือเปล่าครับ หิวน้ำเหรอ”
“เปล่าหรอก”
“แล้ว..พี่ลงมา..เอ่อ..”
“ก็เห็นเราลงมานานแล้ว คิดว่ามีอะไรก็เลยลงมาดู” จะรอให้ถามครบประโยคก็ไม่ทันใจ คนหน้าดุจึงรีบเฉลยเสียเอง
“แต่พี่หลับแล้วไม่ใช่เหรอครับ”
“ยังหลับไม่สนิทน่ะ”
“ผมไม่ได้ทำให้พี่ตื่นใช่ไหม”
“ก็ไม่เชิง ความจริงเราทำพี่นอนไม่หลับต่างหาก”
“ขอโทษครับ..” จงรักหน้าม่อยลงทันทีที่ได้ยิน
“ไม่เป็นไรหรอก”
“ขอโทษจริงๆนะครับ เดี๋ยวผมลงมานอนที่โซฟาข้างล่างดีกว่า” จงรักรีบว่าก่อนจะผุดลุกขึ้นเตรียมตัวไปจัดการที่ตรงโซฟา
“ไม่ต้องๆ นอนข้างบนด้วยกันนั่นแหละดีแล้ว” เมฆาคว้าแขนน้องไว้ได้ทันพอดี
“แต่ว่าผมทำพี่นอนไม่หลับ”
“ก็ใช่ แต่มันมีสาเหตุน่ะ เอาเป็นว่าเราต้องคุยกัน” รู้สึกลำบากใจที่จะถาม มันกระดากอายเล็กน้อย แต่ที่สุดเมฆาก็ถาม
“คุยกัน?”
“ไหนบอกพี่มา เราเป็นอะไร” ทั้งคู่จ้องตากันหลังจากจบคำถาม จงรักรู้ว่าตัวเองกำลังสั่นไหว และก็รู้อีกว่าพี่เมฆรับรู้ถึงมันได้ ถึงจะโกหกว่าไม่ได้เป็นอะไร คนหน้าดุก็คงไม่เชื่ออยู่ดี
“ผม…”
“บอกมาเถอะ ไม่ต้องปิดพี่หรอก เราแปลกๆไปตั้งแต่บนรถแล้ว อย่าคิดว่าพี่ดูไม่ออก” ไม่มีแรงบีบที่มือ เมฆาเพียงจับแขนไว้หลวมๆเท่านั้น ไม่มีแม้การกดดันผ่านแววตา แต่ประโยคที่เมฆาบอก มันทำให้จงรักไม่อาจปฏิเสธหรือเพิกเฉยได้ ความรู้สึกในใจจึงค่อยๆปะทุออกมา
“ความจริงแล้ว..ผมแค่งี่เง่า”
“งี่เง่า?” คำว่างี่เง่าทำให้คนฟังรู้สึกฉงนยิ่งกว่าเก่า
“ผมแค่ฟุ้งซ่าน บ้าบอ เพ้อเจ้อไปเองคนเดียวครับ” จงรักบอกทั้งๆที่ยังก้มหน้า
“แล้วเรางี่เง่า ฟุ้งซ่าน บ้าบอ เพ้อเจ้อเรื่องอะไรล่ะ” เมฆาร่ายคำที่จงรักใช้กล่าวหาตัวเองออกมาจนครบถ้วน ก่อนจะเงียบแล้วรอฟังคำตอบ
“ผมไม่อยากบอกเลย..มันบ้ามาก” ว่าไปพลางฮึดฮัดขัดใจไปพลาง ริมฝีปากเล็กถูกกัดจนแดงก่ำหมด เขากระดากอายเกินกว่าจะเอ่ยสาเหตุที่ติดค้างในใจ
“กลัวว่าพี่จะโกรธเรื่องนายกลองนั่นหรือไง” เมื่อเห็นว่าน้องไม่บอกง่ายๆ เมฆาจึงเดาสุ่มออกมา
“แล้วพี่เมฆโกรธผมหรือเปล่าครับ” แม้จะแปลกใจที่พี่เมฆพูด แต่คนตัวเล็กรีบเงยหน้าถาม
“พี่ไม่โกรธ”
“เหรอครับ..” หน้าตากระตือรือร้นเมื่อครู่เปลี่ยนกลับไปเหงาง่อยอีกครั้ง “ไม่ได้รู้สึกอะไรเลยใช่ไหมครับ”
“รักอยากให้พี่โกรธหรือไง” พอได้ยินประโยคสุดท้าย เมฆาก็พอจะเข้าใจอะไรบางอย่างได้ทันที
“เปล่าครับ..”
“แล้วยังไง ไหนพูดให้ฟังซิ”
“ก็ไม่ยังไงครับ” เขาจะร้องไห้อยู่แล้ว และคงจะร้องแน่ๆ หากพี่เมฆยังยืนยันว่าไม่ได้รู้สึกอะไรเลยสักนิดเดียวจริงๆซ้ำยังกดดันกันอยู่แบบนี้ล่ะก็
“พี่ไม่โกรธ ไม่ได้ไม่พอใจอะไรสักนิด ที่เป็นแบบนั้นก็เพราะรักพูดความจริงกับพี่ พี่ก็ไม่อยากจะพูดอะไรมากหรอกนะ แต่ตอนที่นายกลองนั่นคุยกับรักพี่เองก็ได้ยินทุกคำ แล้วการที่รักบอกพี่ด้วยความซื่อสัตย์ ไม่ปิดบังหรือบิดเบือนอะไรสักนิดเดียว แถมรักยังปฏิเสธเขาไปตรงๆ มันจึงทำให้พี่ไม่ได้โกรธรัก”
“พี่เมฆ..” จงรักแทบจะอ้าปากค้างกับคำพูดพวกนั้น เขาไม่ได้คิดถึงเหตุผลที่ว่าเลย คิดเพียงแต่ด้านที่คาดเดาไปเองทั้งสิ้น
“หรือรักคิดว่าพี่ควรโกรธ”
“ไม่ครับ ไม่ควร”
“อืม..รู้ก็ดีแล้ว” เมฆาใช้มือข้างที่ว่างลูบหัวน้องเบาๆ
เขารู้ว่าจงรักไม่มั่นใจ ไม่แน่ใจในตัวเขา เพราะดูจากแววตาวูบไหว แววตาในแบบที่น้องจะแสดงออกมาทุกครั้งยามเมื่อน้อยเนื้อต่ำใจหรือตัดพ้ออะไรสักอย่างกับตัวเอง การเลือกที่จะพูดคุยกันตรงๆจึงเป็นทางออกที่ดีที่สุด เขารู้ว่าจงรักรักเขา รู้ว่าน้องจะซื่อสัตย์ และเหตุการณ์ในวันนี้ก็เป็นเครื่องยืนยันได้อย่างดี
“อ่อ..แต่สำหรับนายกลองนั่น พี่บอกไว้ก่อนว่าพี่ไม่ชอบใจ ถ้าอยู่ห่างเขาได้ก็ดี” ไม่รู้จะเรียกหึงหวงได้ไหม แต่ที่รู้สึกมากกว่าคือเป็นห่วง คนที่เข้ามาหวังจะยุ่งกับคนที่มีเจ้าของแล้ว เมฆาไม่อาจมองว่าประสงค์ดีได้ ถึงใครจะบอกว่าเป็นคนดีก็ช่างเถอะ แต่เขาเกลียดคนประเภทนั้นมาที่สุด
“ครับ” จงรักพยักหน้ารับเป็นมั่นเป็นเหมาะ หัวใจแห้งเฉาพองฟูขึ้นมาราวกับต้นไม้ได้น้ำ นัยน์ตาโศกเมื่อเมื่อกี้หายวับไปแล้ว เหลือทิ้งไว้แต่แววปิติเอมใจซึ่งแสดงถึงความเชื่อมั่นในตัวเองที่เพิ่มมากขึ้น
“ทีนี้ก็เลิกคิดมากได้แล้วรู้ไหม”
“ครับ”
“ไปกันนอนเถอะ เดี๋ยวตื่นไม่ไหว”
ร่างสูงปล่อยแขนน้องเป็นอิสระแล้วหันหลังออกจากครัว ทว่ายังเดินไม่ถึงสองก้าวก็ต้องหยุดเพราะแรงปะทะและกอดรัดมาจากทางด้านหลัง สองมือเล็กอ้อมมาประสานที่หน้าท้องของเมฆา กายแนบชิด ใบหน้าซุกซบ ฝั่งอยู่บนแผ่นหลังกว้าง
“ขอบคุณนะครับ ขอบคุณ รักรักพี่เมฆนะ” เสียงอู้อี้แว่วเข้าหูให้ได้ยินแผ่วๆ เมฆาไม่ได้ตอบอะไรกลับไป เพียงแค่ระยายยิ้มบางๆเท่านั้น
เมฆาปล่อยให้จงรักกอดค้างอยู่แบบนั้นไม่นานก็รู้สึกได้ถึงความเปียกชื้นที่ทะลุผ่านเสื้อเข้ามา เขาจึงพยายามแกะมือเล็กที่ประสานกันแน่นออก แม้จะใช้เวลากว่าครู่ใหญ่ ทว่าท้ายที่สุดจงรักก็ไม่อาจสู้แรงของที่มีมากกว่าตัวเองได้ คนหน้าดุหันกลับมาเผชิญหน้ากับเด็กขี้แยอีกครั้ง
ไม่แม้แต่จะเอ่ยถามหรือรีรออะไร เมฆาเชยคางมนให้ใบหน้าชุ่มน้ำตาเงยขึ้น ก่อนจะโน้มตัวเข้าไปจุมพิตที่ริมฝีปากแดง เพียงแค่แตะเบาๆบนผิวสัมผัสนุ่มนิ่ม แล้วนิ่งค้างไว้เพียงอึดใจทว่าเหมือนเนิ่นนานชั่วกัลป์สำหรับจงรัก หัวใจไม่ได้เต้นแรงอย่างลิงโลด แต่ดูเหมือนจะหยุดเต้นไปแล้วกระทั่งเมฆาถอนริมฝีปากออก ทิ้งไว้แค่สัมผัสอุ่นที่อ่อนละมุ่นไปถึงขั้วหัวใจ
“ไม่ร้องนะครับ โอเคไหม” ดวงตากับใบหน้าดุดูอ่อนโยนกว่าทุกครั้งที่ผ่านมายามเอื้อนเอ่ย
“….” ราวกับเสียงของเขาเองก็ถูกดูดกลืมไปจากการกระทำเมื่อครู่เหมือนกัน ดังนั้นจงรักจึงได้แต่หยักหน้ารับ
“ถ้าพี่ไม่คิดอะไรเลย พี่คงไม่คบ เชื่อพี่เถอะ”
“ครับ รักจะเชื่อพี่” ความไม่มั่นใจของคนที่แอบรักมาเนิ่นนานจะก่อตัวเป็นกำแพงสูง แต่ท้ายที่สุดกำแพงนั้นก็ค่อยๆถูกยกอิฐออกไปอย่างช้า ทีละก้อน ทีละก้อน จงรักหวังว่าเมื่อวันที่เขาเลิกกลัวมาถึง จะเป็นวันเดียวกับที่พี่เมฆรักเขาบ้างเหมือนกัน
กลิ่นหวนหอมและสีสันสดใสของดอกไม้พาให้รู้สึกกระชุมกระชวยก็จริง แต่มิ้นรู้สึกว่าความสดใจของเจ้าของร้านหนุ่มวันนี้ไม่ได้มีสาเหตุจากดอกไม้สวยๆที่ล้อมรอบอยู่ ใบหน้าสดชื่นกับดวงตาประกายสุขเมื่อแรกเห็นตั้งแต่เช้ากระทั่งตอนนี้ ชวนให้ตีความได้อย่างเดียวว่าดอกรักกำลังผลิบานในใจหนุ่มร่างเล็กต่างหาก และเมื่อคิดได้เช่นนั้น มิ้นจึงอดไม่ได้ที่ตองเอ่ยสัพยอกเสียหน่อย
“วันนี้ยิ้มแย้มแจ่มใสทั้งวันเลยนะคะน้องจงรัก อย่างกับคนอินเลิฟแหน่ะ”
“อ..อินเลิฟอะไรกันครับพี่มิ้น ไม่ใช่เสียหน่อย” คนถูกแซวรีบปฏิเสธทันที แต่แก้มแดงปลั่งสองข้างกลับทิ้งหลักฐานว่าเจ้าตัวอายแค่ไหนที่ถูกแซว
“อย่างนั้นหรอกเหรอคะ พี่ก็คิดว่าอินเลิฟเสียอีก เห็นยิ้มน้อยยิ้มใหญ่ฮัมเพลงกับดอกไม้ทั้งวัน สงสัยพี่จะเข้าใจผิดไปเอง” มิ้นแสร้งว่า แต่ประกายตาล้อเลียนชัดเจน
“เข้าใจผิดแล้วล่ะครับ” จงรักสนับสนุนความคิดนั้นอ้อมแอ้มไม่เต็มเสียง
“ไอ้เราก็นึกว่ากำลังไปได้สวยกับเจ้าของคัมรี่สีขาวคนนั้นเสียอีก” มิ้นพูดกลั้วหัวเราะ ก่อนหนีไปรับลูกค้าที่เพิ่งเข้ามาหน้าร้าน ทิ้งให้จงรักยืนฮึดฮัดเพราะถูกทำให้เขินจนหน้าแดงแต่ไม่อาจตอบโต้อะไรได้
หลังจากที่เคลียร์กันเมื่อคืน ความกังวลใจที่มีก็เบาบางลงไปมาก พอกลับขึ้นไปบนห้อง หัวถึงหมอนจงรักก็หลับสนิท ตอนเช้าถูกปลุกด้วยความรู้สึกสดใส อาบน้ำแต่งตัวแล้วลงมาทานอาหารเช้า ก่อนพี่เมฆพามาส่งที่ร้าน บรรยากาศเรียบๆเรื่อยๆระหว่างพวกเขาทั้งสองคนช่วยเยียวยาอารมณ์หมองมัวให้หมดสิ้นไป อยากให้เป็นเช่นนี้ต่อไปเรื่อยๆ อยากมีช่วงเวลาที่สามารถทำร่วมกันโดยไม่ต้องคิดอะไรมากมายแบบนี้ไปนานๆ
นึกถึงเรื่องเมื่อคืน จงรักก็เผลอยกมือขึ้นแตะไล้ริมฝีปากเบาๆ สัมผัสหวานยังคงประทับอยู่ แม้จะผ่านมาแล้วหากก็ยังรู้สึกได้ เขารู้ว่าคนคบกันย่อมมีแตะเนื้อต้องตัวเป็นธรรมดา ถึงอย่างนั้นก็อดที่จะหัวใจเต้นแรงไม่ได้
“แหน่ะ! แอบยิ้มคนเดียวอีกแล้วนะคะ อย่างนี้จะเชื่อดีไหมนะว่าไม่ใช่คนอินเลิฟ”
“ไม่ใช่นะครับ!” มิ้นหัวเราะไล่หลัง ยามเมื่อคนปฏิเสธเสียงแข็งเดินหนีเข้าไปด้านหลังร้าน
“จ้างให้พี่ก็ไม่เชื่อหรอกค่ะ”
เวลาล่วงเลยมากระทั่งปิดร้าน จงรักออกมานั่งรออยู่ใต้ต้นกาสะลองให้สารถีส่วนตัวมารับ รอเพียงไม่นานรถสีขาวคุ้นตาก็เข้ามาจอด มือเรียวคว้ากระเป๋าสัมภาระขึ้นสะพายพาดบ่า ก่อนวิ่งไปขึ้นรถ ทว่ายังไม่ทันทักทายอะไรกันสักคำ โทรศัพท์มือถือในกระเป๋ากางเกงก็สั่นครืด จงรักหยิบมันออกมา มองหมายเลขทางไกลซึ่งโทรเข้ามาจากพี่สาวที่ไปอยู่ต่างประเทศด้วยความยินดี ก่อนจะกดรับ
“สวัสดีครับพี่รี”
‘เสียงใสเชียวนะเรา เป็นยังไงบ้าง’
“สบายดีครับ พี่รีล่ะ สบายดีหรือยัง พักฟื้นหลังคลอดเป็นไงบ้างครับ โอเคไหม แล้วเจ้าตัวเล็กล่ะครับ แข็งแรงหรือเปล่า”
‘ทีละคำถามสิจ๊ะ พี่ตอบไม่ทันแล้วนะ’ จุรีว่าพลางหัวเราะ
“ก็รักอยากรู้นี่” น้ำเสียงกระเง้ากระงอดตามแบบฉบับของน้องชายคนเล็ก ทำให้เมฆาอดเหลือบตามองด้วยความแปลกใจไม่ได้ เขาไม่เคยเห็นจงรักในมุมนี้เลยสักครั้ง
‘พี่สบายดี แผลผ่าหลังคลอดสมานตัวแล้ว ส่วนเจ้าตัวน้อยก็แข็งแรงดีเหมือนกัน ขอบใจมากนะที่เป็นห่วง พี่ล่ะคิดถึงเราจัง’
“รักก็คิดถึงพี่รีมากๆด้วยเหมือนกัน พี่รีไม่อยู่ที่ร้านยุ่งมากเลย”
‘นี่คิดถึงพี่จริงๆ หรือคิดถึงคนดูแลร้านกันแน่จ้ะ’ จุรีหยอกขันๆ
“คิดถึงพี่รีจริงๆสิครับ เมื่อไหร่จะกลับมาบ้านบ้าง พ่อน่ะอยากอุ้มหลานใจจะขาดแล้ว จะบินไปเยี่ยมที่โน้นก็กลัวไม่มีคนดูสวน พี่จิก็ร่ำๆอยากไปหาพี่รีเหมือนกัน”
‘ก็จะโทรมาบอกนี่แหลจ้า ว่าอีกเดือนหนึ่งเจอกัน พอดีแดนลางานได้แล้ว’
“จริงเหรอครับ! ดีใจจัง งั้นอีกเดือนรักจะปิดร้านไปอยู่กับหลานสักอาทิตย์”
‘โอเค แล้วเจอกันนะ’
“แล้วเจอกันครับ”
“พี่สาวโทรมาเหรอ” เมฆาเอ่ยถามเมื่อน้องเก็บเครื่องมือสื่อสารเรียบร้อยแล้ว
“ใช่ครับ พี่จุรี”
“อืม..ที่รักเคยเล่าให้ฟังว่าแต่งงานแล้วย้ายไปอยู่กับสามีที่ต่างประเทศใช่ไหม”
“ใช่ครับ” จงรักพยักหน้ารับ แล้วเล่าต่อ “เดี๋ยวเดือนหน้าพี่รีจะพาเจ้าตัวน้อยกับสามมาเยี่ยมพ่อ ผมว่าจะปิดร้านกลับเชียงใหม่เสียหน่อย อยากไปรับขวัญหลาน”
“หลานคนแรกเหรอ”
“ครับ พี่จิรายังไม่แต่งงานแลย” จงรักเอ่ยถึงพี่สาวอีกคน
“อืม”
“พี่เมฆครับ” หลังจากเงียบไปสักพัก จงรักก็ส่งเสียงเรียกคนหน้าดุอีกครั้ง
“ว่าไง”
“เดือนหน้า…พี่เมฆพอจะว่างไหม” ขณะถามก็ลอบมองเสี้ยวหน้าคมไปด้วยอย่างลุ้นๆ
“อืม…ไม่น่าจะมีอะไรด่วนๆนะ ทำไมเหรอ” ร่างสูงหันมาถาม
“คือ ถ้าผมจะชวนพี่เมฆไปเที่ยวที่เชียงใหม่ด้วยกัน พี่เมฆจะสะดวกไหม” คนตัวเล็กกลั้นใจถามออกไป แล้วก็คอยอย่างมีความหวัง
“ถ้าอีกเดือนนึง พี่ก็พอจะลาล่วงหน้าได้นะ แต่ลาไปทั้งอาทิตย์คงไม่ไหว สามสี่วันน่าจะได้อยู่” คำนวณดูคราวๆแล้ว โครงการที่เข้าดูแลอยู่ไม่น่ามีปัญหาอะไร อีกอย่างตลอดปีที่ผ่านมาเมฆาก็ยังไม่เคยลาเลยสักครั้ง หนนี้จงรักเป็นคนเอ่ยชวนด้วยตัวเอง เขาก็คงต้องไปกับน้องอย่างไม่คิดปฏิเสธ
“งั้นแปลว่าพี่เมฆตกลงไปกับผมนะครับ!”
“อืม ไปสิ จะได้ไปไหว้พ่อรักด้วย”
“เย้! ดีใจจัง ขอบคุณนะครับ” คนตัวเล็กยิ้มหน้าบานกับคำตอบที่ได้รับ ทว่าเมื่อฉุดคิดดูแล้ว ประโยคเมื่อครู่ของเมฆามันฟังดูแปลกๆ “เดี๋ยวนะครับ พี่เมฆว่าจะไปไหว้พ่อรักเหรอ”
“ก็ใช่น่ะสิ เราเป็นแฟนกันนี่ เข้าไปไหว้ทำความรู้จักผู้ใหญ่ไม่น่าเสียหาย หรือว่าพ่อรักห้ามคบกับผู้ชาย ถ้ามีปัญหาพี่ไม่บอกก็ได้นะ”
“อ่ะ..ความจริงก็ไม่มีปัญหาหรอกครับ” จงรักก้มหน้า แล้วว่าเสียงเบา
“แล้วก้มหน้าทำไม เป็นอะไรหรือเปล่า”
“ไม่เป็นอะไรหรอกครับ พอคิดว่าจะพาพี่ไปเจอพ่อ มันก็เขินแปลกๆเท่านั้นเอง” จงรักบอก แก้มสองข้างแดงขึ้นสี เมฆาทำตาโตก่อนจะหันไปมองถนนตั้งใจขับรถ แต่ถ้ามองไม่ผิด จงรักเห็นเหมือนที่แก้มของพี่เมฆเองก็มีสีเลือดฝาดขึ้นเป็นริ้วดุจเดียวกัน
“คิดว่าเขินเป็นคนเดียวหรือไงเล่า” เมฆาพูดเพียงแค่นั้น มันเป็นดังประโยคจบบทสนทนา แต่พาให้หัวใจของจงรักเต้นตึกตักไปตลอดทางกลับบ้าน
<><><><><><><><><><><><><><><><><><><><><><><><><><><><><>
คนที่รักข้างเดียวมีหลายความกังวนเนอะ อยากให้เขารักตัวเองบ้าง พอเขาเริ่มรักก็กลัวว่ามันไม่จริง
บางทีจงรักก็บสนในชีวิตนะลูก แต่เอาเถอะ หนูน่ารัก แม่ให้อภัย 5555555
ถ้าไม่งงงวยในชีวิตก็ไม่ใช่จงรัก จงรักที่คิดซ้ำๆให้พี่เมฆโปรดจงรักตัวเอง :hao5: :hao5:
แต่ทั้งนี้ทั้งนั้น จงรักเสยจูบแรกแล้วนะค้าาา #พี่เมฆคนบ้า /ทุบๆ :-[ :-[
ส่วนพี่เมฆก็อยากบอกจงรักว่า เห็นผมนิ่งๆจริงๆคือผมหึงนะครับ 55555 :hao7: :hao7:
อย่างที่บอกค่ะ เรื่องนี้ก็เรียบๆเรื่อยๆ ค่อยๆรักกันไป สับสนกับชีวิตกันไปบ้าง
คนเรามีหลายอารมณ์ ยังไงก็ฝากเอาใจช่วย พี่เมฆ จงรัก และคนเขียนด้วยนะคะ อิอิ :mew3: :mew3:
ตอนหน้าจะพาแฟนไปเปิดตัวกับพ่อ ลูกจงรักของฉันนี่มันออกตัวแรงจริงๆ o13
แล้วเจอกันตอนหน้าค่ะ :katai4: :katai4: :katai4:
pungjungza
เริ่มหัวข้อโดย: double9JH ที่ 07-11-2014 13:38:51
เริ่มหัวข้อโดย: Starry[Blue] ที่ 07-11-2014 13:50:16
น่ารักกกก หุบยิ้มไม่ได้เลยค่ะ
แต่จริงๆกลัวจะมีดราม่าสุดไรสุดแง
เอาเป็นว่าขอมีความสุขกับตอนนี้ก่อนแล้วกันค่ะ
เขินๆ
เริ่มหัวข้อโดย: GlassesgirL ที่ 07-11-2014 13:52:46
แถมตอนหน้าจะไปเจอว่าที่พ่อตาแล้วนะพี่เมฆนะ
:mew1: :L2:
เริ่มหัวข้อโดย: Fullmoon34 ที่ 07-11-2014 14:09:17
จะได้ไม่ค้างคาแล้วก็คิดไปเอง :กอด1: จงรักน่ารักทุกตอนอ่ะะะะ
เริ่มหัวข้อโดย: yisren. ที่ 07-11-2014 14:26:04
เริ่มหัวข้อโดย: B52 ที่ 07-11-2014 14:36:05
เริ่มหัวข้อโดย: JustWait ที่ 07-11-2014 15:11:37
น่ารักจังค่ะ ขอบคุณนะคะ
เริ่มหัวข้อโดย: hibarihao ที่ 07-11-2014 15:32:27
เริ่มหัวข้อโดย: Infinity 888 ที่ 07-11-2014 16:02:03
เริ่มหัวข้อโดย: pim-lovemj ที่ 07-11-2014 16:33:34
เริ่มหัวข้อโดย: Maytbb ที่ 07-11-2014 18:06:01
เริ่มหัวข้อโดย: PoPuAr ที่ 07-11-2014 18:29:59
หนูน่ารักแบบนี้ ใครจะใจร้ายใจดำไม่รักหนูได้ลงคอ ถ้าเราเป็นพี่เมฆ เราคงจับน้องฟัดไปแล้ว
ไม่ปล่อยให้ซิงอยู่อย่างนี้หรอก ถ้ายังไงคนแต่งก็ช่วยจัด nc ให้โดยเร็วนะคะ
อยากเห็นน้องเขินอายตอนอยู่บนเตียง พาพี่เมฆไปแนะนำตัวกับพ่อคราวนี้ หวังว่าความรักคงรุดหน้าไปอีกขั้นนะ
เริ่มหัวข้อโดย: goosongta ที่ 07-11-2014 18:59:50
เริ่มหัวข้อโดย: kenghan ที่ 07-11-2014 19:45:42
เริ่มหัวข้อโดย: sine_saki ที่ 07-11-2014 19:53:38
เริ่มหัวข้อโดย: fay 13 ที่ 07-11-2014 20:04:38
เริ่มหัวข้อโดย: koikoi ที่ 07-11-2014 20:45:37
เริ่มหัวข้อโดย: acidic_crazy ที่ 07-11-2014 21:09:16
คนเขียน เขียนเก่งจัง ค่อยๆเป็น ค่อยๆไปมีเหตุผลในตัวเอง
จงรักแสดงออกไม่มากไม่น้อยไปหรอกค่ะ น่ารักดี
พี่เมฆก็สมเป็นผู้ใหญ่นะคะ แบบสัมผัสได้ว่าน้องกังวล
เริ่มหัวข้อโดย: liza sarin ที่ 07-11-2014 21:31:12
เริ่มหัวข้อโดย: myapril ที่ 07-11-2014 21:34:49
เดี๋ยวเขาจะพาไปเปิดตัวกับทางบ้านแล้วจ้า. อิอิ
เริ่มหัวข้อโดย: becrazie ที่ 07-11-2014 21:38:58
เริ่มหัวข้อโดย: maemix ที่ 07-11-2014 21:48:10
ดีกว่าเก็บไว้ แล้วมโนไปไกล
เริ่มหัวข้อโดย: quiicheh. ที่ 07-11-2014 21:56:56
ทำไมฮีเป็นคนที่นิ่งๆแต่ชอบทำรักเขินจัง
จงรักน่ารักอ่ะะะะะะ
เริ่มหัวข้อโดย: ่patsaporn ที่ 07-11-2014 22:16:14
ความรักทำให้คนสับสน ฟุ้งซ่าน บ้าบอ ดีที่พี่เมฆใส่ใจน้องและได้เปิดใจคุยกัน
พอน้องร้องไห้ก็คิสปลอบใจ กีสสสสส พี่เมฆบ้าๆๆๆๆๆ
จะได้ไปไหว้พ่อด้วยกัน หุๆๆๆ ดูดี เข้าตามตรอกออกตามประตูมาก
คนอ่านรักจงรักมากค่ะ พาร์ทนี้สาวสะใจ ขอบคุณนะคะ
เริ่มหัวข้อโดย: mahmeow ที่ 08-11-2014 20:26:53
คู่นี้น่ารักจัง..แต่อ่านไปก็สงสารรัก
แอบรักเค้ามาตั้งหลายปี..ต้องใช้ความพยายามเยอะมากเลยกว่าจะได้มายืนข้างพี่เมฆเนี่ย..
เริ่มหัวข้อโดย: Min*Jee ที่ 08-11-2014 20:44:36
ดีใจกับน้องรักจริงๆ :mc4: :mc4:
รอตอนต่อไปน้าาาา
เริ่มหัวข้อโดย: IIIA ที่ 08-11-2014 22:05:28
เริ่มหัวข้อโดย: Autonomyz ที่ 08-11-2014 23:40:06
แต่เราก็ยังไม่รู้สึกเท่าที่รักรู้สึกต่อพี่เมฆอยู่ดี
:hao5: :hao5:
พี่เมฆขาอย่าทำร้ายน้องจงรักอีกเลย
เราเข้าใจดีเลยอ่ะว่ารักรู้สึกไม่มั่นใจในความสัมพันธ์แค่ไหน
พี่เมฆดูดิๆรักดีแค่ไหน เอาใจใส่แค่ไหน
นึกถึงเพลงนี้เลย "เปิดให้ใจฉันหน่อยคนดี ฉันเหนื่อยเต็มทีฉันกลัวทนไม่ไหว"
แต่ เอานะ...คนเรามันต้องมีพัฒนา :mew2:
จงรักอย่าเพิ่งท้อนะ
เริ่มหัวข้อโดย: ละอองฝน ที่ 14-11-2014 13:32:44
กุหลาบเวียงพิงค์ ดอกนี้บ่มีเจ้าของ
เพิ่งแรกแย้มบ่มีใฝจอง เป็นเจ้าของครองใจเด็ดดม
ส่งกลิ่นอบอวลยั่วยวนหัวใจไปตามสายลม
เปิ้นทั่วแคว้นแดนไทยหมายชม สมเป็นกุหลาบเวียงเหนือ
เสียงเพลงตามสายหวานหูที่สถานีขนส่งเชียงใหม่คลอไปกับอากาศเย็นๆในยามเช้า ชวนให้รู้สึกสดชื่นและกระปรี้กระเปร่า แม้ว่าการเดินทางบนรถโดยสารปรับอากาศชั้นหนึ่งตลอดคืนที่ผ่านมาจะทำให้หลับไม่สนิทเท่าที่ควรก็ตาม เมฆารอรับกระเป๋าเดินที่ข้างรถก่อนจะเดินจูงมือน้องให้เดินไปล้างหน้าล้างตาในห้องน้ำ เพราะจงรักตื่นเต้นเป็นพิเศษที่จะได้กลับบ้านกระมัง เมื่อคืนถึงไม่ยอมหลับตานอนเอาเสียเลย กว่าจะเผลอหลับเพราะเพลียจากการเดินทางก็ปาเข้าไปเกือบรุ่งสาง พอรถเข้าสู่จังหวัดลำพูนก่อนถึงตัวเมืองเชียงใหม่ไม่กี่สิบกิโลเมตรจึงเป็นช่วงที่น้องหลับลึก ชั่วเวลาไม่ถึงชั่วโมงที่ต้องถูกปลุกให้ตื่นเจ้าตัวดีจึงมีสภาพกึ่งฝันกึ่งละเมอ งัวเงีย งอแงอย่างที่ไม่เคยเป็น
“เดี๋ยวค่อยกลับไปนอนที่บ้านนะรัก ตอนนี้ล้างหน้าล้างตาก่อน จะได้ช่วยพี่ดูไงว่าใครมารับเรา” เมฆาว่าพลางเอาผ้าเย็นกลิ่นฉุนที่ได้รับแจกบนรถช่วยเช็ดกรอบหน้าให้จงรัก
“แต่รักลืมตาไม่ขึ้นเลย ง่วงจังครับ” เสียงบ่นง้องแง้งกับหน้าตาบวมตุ่ยเป็นหลักฐานยืนยันได้เป็นอย่างดี สงสารก็สงสาร แต่จะปล่อยให้น้องงัวเงียอย่างนี้ก็คงไม่ไหว
“ไม่งอแงนะ ไหนรักบอกจะเป็นเจ้าบ้านที่ดีไง เอาแต่สะลืมสะลืออย่างนี้ ถ้านั่งรถผ่านไปตรงโน้นตรงนี้ ใครจะเป็นไกด์แนะนำสถานที่ให้พี่ล่ะ”
“ขอโทษครับ เอาล่ะ! ตื่นแล้วๆ” ประโยคที่เมฆาว่าย้ำเตือนให้จงรักจำคำพูดของตัวเองได้ เข้าตัวจึงสูดหายใจเข้าลึกๆแล้วยกมือขึ้นตบหน้าตัวเองเบาๆให้ตื่น พอเห็นน้องตาใสขึ้นมาบ้างร่างสูงจึงยิ้มออก
“งั้นดูซิว่ารักนัดกับคนที่บ้านไว้ตรงไหน ป่านนี้ไม่รู้มีใครมารอเราหรือยัง”
“อ่อ! ครับๆ รักเองก็ลืมไปเลยว่าเราไม่ได้นั่งรถเข้าไปเอง” หนุ่มตัวเล็กควานหาโทรศัพท์ในกระเป๋าออกมา ก่อนจะกดโทรหาผู้เป็นพ่อ รอไม่นานปลายสายก็รับราวกับค่อยท่าอยู่แล้ว
‘ถึงแล้วหรือยังลูก’
“ถึงแล้วครับพ่อ พ่อให้ใครมารับรักครับ”
‘พ่อขับมาเอง รักเดินมาที่ลานจอดรถหลังวินรถแดงเลยลูก รถพ่อจอดอยู่ตรงนี้’
“ครับ รักกำลังจะเดินไป”
“พ่อว่ายังไงบ้างรัก” เมฆถามทันทีที่น้องกดวางสาย
“พ่อมารับเองครับ ไปกันเถอะ พ่อจอดรถไว้ใกล้วินรถสองแถวโน้น” จงรักชี้มือให้เมฆาเห็นวินรถสองแถวสีแดงที่อยู่ไกลๆ จากนั้นจึงออกเดินนำทาง โดยยังประสานฝ่ามือใหญ่เอาไว้เช่นเก่า ทว่าเปลี่ยนหน้าที่เป็นคนจูงแทน
ทั้งสองคนข้ามถนนแล้วเดินเลียบไปตามทางเท้า ผ่านร้านรวงเป็นแผงลอยเล็กที่เรียงราย เว้นช่วงสักหน่อยก็มีวินรถมอเตอร์ไซด์รับจ้าง ถัดมาจึงเป็นวินรถสองแถวสีแดงที่จงรักชี้บอก อ้อมด้านหลังไปนิดเดียวก็จะพบกับลานจอดรถขนาดย่อมซ่อนตัวอยู่ แม้จะมีรถจอดซ้อนกันอยู่หลายคัน แต่มีกระบะสีเขียวเข้มคันหนึ่งที่เมฆาสังเกตเห็นได้ก่อนคันอื่น และเดาว่าคงเป็นรถของที่บ้านจงรักอย่างแน่นอน เนื่องจากด้านหลังมีต้นพลับพลึงกระถางใหญ่วางคู่กันอยู่สองกระถาง
และก็เป็นจริงดังที่คาดเดา พอเข้าไปใกล้หน่อย เมฆาก็พบกับชายสูงวัย หน้าตาท่าทางดูใจดี แต่มีรูปร่างเล็กเหมือนกับหนุ่มที่เดินกุมมือเขาอยู่นี่ไม่มีผิด พอชายคนนั้นมองเห็นพวกเขาทั้งสองคน ริมฝีปากก็ยกยิ้มกว้างอย่างยินดี
“พ่อสวัสดีครับ” จงรักปล่อยมือใหญ่ ก่อนจะรี่เข้าไปไหว้ผู้เป็นบิดา แล้วกอดหนับเสียเต็มรัก
“เจ้าลูกคนนี้นี่! โตแล้วนะลูก ทำเป็นเด็กๆไปได้” เสียงของพ่อว่ากลั้วหัวเราะ เมฆารู้ได้ทันทีว่าท่านไม่ได้ตำหนิจริงจังอะไร ออกจะดีใจด้วยซ้ำที่ลูกชายคนเล็กยังทำตัวเป็นเด็กติดพ่ออยู่
“ก็รักคิดถึงพ่อนี่ครับ”
“ไม่ต้องมาอ้อนเลยเรา ดูสิ มัวแต่ยืนกอดกัน ปล่อยพี่เขายืนทำหน้างงอยู่นั่นแหละ” ผู้เป็นพ่อว่าพลางทอดสายตาอารีมาทางเมฆา
“โอ๊ะ! รักลืมไปเลยครับ” จงรักรีบผละจากอ้อมกอดก่อนขยับกลับลงมายืนเคียงข้างคนรัก “นี่พี่เมฆครับพ่อ พี่เมฆครับ นี่พ่อของรักเอง” จงรักพูดกับพ่อก่อน จากนั้นจึงหันมาบอกเมฆา
จรัญหรือพ่อเลี้ยงรัญมีศักดิ์เป็นพ่อแท้ๆของจงรัก เขาเป็นพ่อหม้ายเลี้ยงเดี่ยวมาตั้งแต่ลูกสามคนยังเล็กมาก เป็นคนเชียงใหม่แต่กำเนิด ก่อร่างสร้างตัวจากคนธรรมดา จนกระทั่งตอนนี้มีสวนดอกไม้ขนาดใหญ่เป็นของตัวเองอยู่ที่แม่แจ่ม เห็นเป็นผู้ชายตัวเล็กท่าทางใจดีแบบนี้ สมัยหนุ่มมีวีรกรรมเด็ดคือพาลูกสาวแขกขายผ้าหนีมาอยู่ด้วยกัน ซึ่งผู้หญิงคนนั้นก็คือแม่ของจงรักที่เสียไปแล้วนั่นเอง
“สวัสดีครับคุณพ่อ” เมฆายกมือไหว้ผู้ใหญ่อย่างนอบน้อม แล้วก็ได้รับรอยยิ้มอุ่นๆตอบกลับมา
“ไหนดูสิ คนนี้น่ะเหรอพี่เมฆที่รักเล่าถึงอยู่บ่อยๆ” จรัญจำได้ว่าชื่อของเมฆาจะปรากฏในบทสนทนาทุกครั้งที่เขาถามจงรักเรื่องคนแฟน
“ครับ” จงรักพยักหน้ารับ
เพราะเลี้ยงลูกมาถึงสามคน จรัญรับรู้และเข้าใจทุกอย่าง เขามักจะย้ำกับตัวเองเสมอว่ากฎสำคัญที่สุดคือขอให้ลูกมีชีวิตที่มีความสุขที่สุด เลี้ยงได้แต่ตัว ใจเลี้ยงไม่ได้ และการที่จงรักเดินเข้ามาสารภาพกับเขาตั้งแต่เรียนปีหนึ่งว่าหลงรักรุ่นพี่คนหนึ่งซึ่งเป็นผู้ชาย เขาที่เป็นพ่อจึงไม่ได้คัดค้านอะไร ปล่อยให้ลูกคิดเองเพราะเป็นความสุขของลูก เวลาที่ผ่านมาจรัญก็ไม่เคยเห็นจงรักเล่าถึงใครคนอื่นอีกเลยตลอดห้าปี ลูกหลงรักปักใจกับผู้ชายคนนี้จนสุดท้ายโชคชะตาก็เห็นใจในความพยายาม
ตอนนี้เขามองมือเล็กๆที่เขาเคยประคองจับจูง ถูกมือใหญ่และแข็งแรงของคนที่ลูกรักเป็นคนประคองแทน ใบหน้าเปื้อนยิ้มสดใสบ่งบอกว่าจงรักมีความสุขมากแค่ไหน เพียงเท่านี้ก็เกินพอแล้ว
“ตัวสูงหล่อ หน้าตาคมเข้มกว่าที่พอคิดไว้เยอะเลย” จรัญว่าพลางยิ้ม “หน่วยก้านใช้ได้อย่างนี้พอดีเลย คราวนี้ก็มีคนช่วยพ่อลงพลับพลึงแล้ว”
“…..” เมฆายิ้มบางทั้งที่ยังงงๆกับสถานการณ์และคำพูด คนหน้าดุหันไปมองหน้าน้องอย่างต้องการคำอธิบาย แต่คนที่ไขข้อข้องใจกลับเป็นพ่อเสียอย่างนั้น
“ไม่ต้องทำหน้างงลูก น้องมันเล่าเรื่องเมฆให้พ่อฟังบ้างแล้ว ตกลงว่าเป็นแฟนกันจริงๆใช่ไหม”
“ครับ ผมกำลังคบกับลูกชายของคุณพ่อ ยังไงผมขอฝากตัวด้วยนะครับ” แม้จะนึกแปลกใจในท่าทางรับได้ของจรัญ แต่เมฆาก็สามารถโต้ตอบได้อย่างฉะฉานไม่ติดขัดจนผู้เป็นพ่อยิ้มออกมาด้วยความพอใจ
“พ่อฝากน้องด้วยนะเมฆ มีลูกชายกับเขาคนเดียว ถ้าน้องมันทำอะไรให้ขัดเคืองใจก็เตะตูดได้เลย พ่อไม่ว่า แล้วก็เรียกพ่อธรรมดาเหมือนที่รักเรียกดีกว่า เรียกคุณพ่อแล้วฟังแปลกๆชอบกล”
“ครับ” เมฆารับคำพร้อมกับยิ้มกว้าง เป็นจงรักที่โวยวายออกมาเพราะข้อตกลงแปลกๆของบิดากับแฟนหนุ่ม
“ตกลงอะไรกันเนี่ย รักไม่ให้เตะง่ายๆหรอกนะครับ”
“ไม่ต้องหน้ามุ่ยเลยตัวดี ไปขึ้นรถเถอะ ป่านนี้หลานพ่อตื่นแล้วมั้ง” คิดถึงหลานตาสีน้ำข้าวแล้วก็อดเห่อไม่ได้ จรัญรีบบอกให้หนุ่มๆขึ้นรถแล้วออกเดินทางทันที
กว่าจะเดินทางมาถึงบ้านสวนที่แม่แจ่มก็กินเวลาเกือบชั่วโมง ตอนนี้เป็นเวลาแปดโมงพอดิบพอดี สมาชิกทุกคนในบ้านที่ตื่นกันแต่ไก่โห่ก็ออกมาต้อนรับลูกชายคนเล็กของบ้านถ้วนหน้า แฝดสาวคนน้องอุ้มลูกชายตัวน้อยหน้าตาจิ้มลิ้มออกมารับคุณอาจงรักเช่นกัน มีก็แต่จิราแฝดสาวคนโตที่จัดโต๊ะอยู่ในห้องอาหาร
“พี่รีสวัสดีครับ”
“จ้า เป็นไงเดินทางมาเหนื่อยไหม”
“ไม่เหนื่อยเลยครับ ว่าแต่รักขออุ้มหลานหน่อยได้ไหม”
“ได้สิ มาๆ” จงรักรับหลานจากพี่สาว ช้อนร่างเจ้าตัวน้อยไว้ในอ้อมแขน ก่อนจะหยอกล้อด้วยความรักใคร่
“เมฆใช่ไหมคะ เราชื่อจุรีเป็นพี่สาวคนรองของน้องรักค่ะ” จุรีทิ้งลูกชายไว้กับจงรักก่อนหันมาทักทายชายหนุ่มแปลกหน้า
“ครับ ยินดีที่ได้รู้จักครับ” เมฆยิ้มรับคำทักทายของจุรี แล้วรู้สึกว่าคนบ้านนี้ยิ้มเก่งกันทั้งบ้าน
“มาเหนื่อยๆเดี๋ยวเข้าไปทานอาหารเช้าด้วยกันก่อน พี่จิแกทำข้าวต้มปลาไว้รอน่ะค่ะ ส่วนกระเป๋าเดี๋ยวรีให้เด็กเอาไปเก็บให้ที่ห้องนะคะ”
“ขอบคุณมากครับ”
“เข้าบ้านเถอะลูก มีอะไรไปคุยกันที่โต๊ะกินข้าว” หลังจากเอารถเก็บเรียบร้อยพ่อก็จรัญเดินมาแตะที่แขนเมฆาแล้วชวนให้เข้าบ้าน
“ครับ” เมฆพยักหน้ารับแล้วเดินตามทุกคนเข้าบ้าน
บรรยากาศบนโต๊ะอาหารในยามเช้ารื่นเริงและอบอุ่นอย่างที่เมฆาไม่เคยได้สัมผัสมานานมากแล้ว ทุกคนในครอบครัวเป็นกันเองกับเขาเสียจนเหมือนครอบครัวเดียวกัน จิราพี่สาวคนโตของบ้านก็ทักทายเมฆาด้วยดี แม้เธอออกจะดูห้าวๆผิดกับจุรีอยู่มากสักหน่อยก็ตาม เขาไม่แปลกใจเลยว่าทำไมจงรักถึงมีอุปนิสัยน่ารักอย่างที่เห็น เพราะน้องถูกเลี้ยงดูให้เติบโตมาท่ามกลางวงล้อมของครอบครัวที่วิเศษและอบอวลไปด้วยความรักเช่นนี้นั่นเอง
หลังจากทานอาหารเช้าเสร็จเมฆากับจงรักก็แยกตัวออกมาพักผ่อน เนื่องจากอ่อนเพลียกับการเดินทางไกลตลอดทั้งคืน พอขึ้นมาชั้นบนของบ้าน เมฆาพบว่ากระเป๋าสัมภาระของตนถูกนำมาวางไว้ที่ห้องนอนของจงรัก
“พี่เมฆจะอึดอัดไหมครับ ถ้าไม่สะดวกรักจัดห้องให้อีกห้องหนึ่งก็ได้นะครับ”
“พี่นอนได้ ไม่อึดอัดหรอก เตียงออกจะกว้าง”
“งั้นพี่เมฆจะอาบน้ำก่อนไหมครับ”
“เรานั่นแหละไปอาบก่อน เมื่อเช้าเห็นทำท่าง่วงจะแย่ อาบน้ำแล้วจะได้รีบนอนเอาแรง เห็นพ่อบอกว่าบ่ายแก่จะพาไปดูสวนกล้วยไม้นี่”
“งั้นรักไปอาบก่อนนะครับ” จงรักทำตามที่เมฆาสั่งอย่างว่าง่ายเช่นเดิม แต่ก่อนเข้าห้องน้ำก็ยังช่วยจัดข้าวของเข้าตู้เสื้อผ้าเสร็จสรรพ
พอจงรักเข้าไปในห้องน้ำแล้ว ดวงตาคมดุก็กวาดมองไปรอบๆ ห้องนอนขนาดใหญ่พอสำหรับอยู่ได้สองคน ตรงกลางมีเตียงตั้งหัวนอนติดบานหน้าต่าง ด้านซ้ายมีประตูออกไปที่ระเบียง ด้านขวามีประตูห้องน้ำ ผนังด้านหนึ่งมีตู้เสื้อผ้าไม้สักขนาดกะทัดรัดกับโต๊ะเขียนหนังสือ ทุกอย่างถูกจัดเรียงเรียบร้อย สะอาดสะอ้าน แม้ว่าเจ้าของห้องจะไม่อยู่แต่คงมีคนเข้ามาดูแลความสะอาดให้อยู่เสมอ
ร่างสูงเดินไปหยุดอยู่ที่หน้าโต๊ะเขียนหนังสือ มองกรอบรูปซึ่งตั้งเอาไว้ชิดกับแจกันใส่ดอกไม้สด มองมันสักพักเขาจึงหยิบขึ้นมาพิศดูใกล้ๆ ในนั้นเป็นรูปครอบครัว ที่ประกอบไปด้วยสมาชิก 5 คน คือ พ่อจรัญที่ยังหนุ่ม ฝาแฝดจิรากับจุรีตอนยังเป็นเด็กหญิง และสาวตาคมหน้าแขกคนหนึ่งซึ่งอุ้มเด็กน้อยไว้ในอ้อมอก เด็กคนนี้คงจะเป็นใครไปไม่ได้นอกจากจงรัก
ครอบครัวนี้มีรูปร่างค่อนข้างตัวเล็กเหมือนกันหมด แต่อย่างหนึ่งที่ต่างคือจงรักได้ดวงตาแขกมาจากแม่ ในขณะที่พี่น้องอีกสองคนเหมือนพ่อ ทว่ารอยยิ้มกว้างกลับเป็นพิมพ์เดียวกันหมด ที่ว่าเป็นพิมพ์เดียวไม่ใช่ว่ารูปลักษณ์เหมือน แต่ทุกคนในรูปนั้นยิ้มอย่างคนมีความสุขแบบเดียวกัน ขนาดจงรักตัวจิ๋วยังยิ้มแต้ไปกับเขาด้วย ภาพเพียงภาพเดียวทำให้เมฆารู้สึกดีจนต้องยิ้มตาม
เขาเองก็เคยมีช่วงเวลาแบบนี้ แต่มันก็นานมากจนแทบจำอะไรไม่ได้แล้ว เพราะพ่อกับแม่เสียพร้อมกันตั้งแต่เขาเรียนอนุบาล คนที่เลี้ยงดูมาตลอดก็คือตาเพียงคนเดียว ไอ้การที่จะกลับไปเจอครอบครัวอยู่กันพร้อมหน้า หัวเราะเฮฮานั้นอย่าได้หวัง เพราะอยู่กันสองคนตาหลาน และตาเองก็เป็นคนดุๆไม่ค่อยพูดค่อยจา เมฆาจึงติดอุปนิสัยนี้มาด้วย แต่ถึงอย่างนั้นเมฆาก็รักตาของเขามาก พอมาเห็นครอบครัวของจงรักแบบนี้ก็ทำให้อดคิดถึงไม่ได้
เดินสำรวจห้องไปเรื่อยเปื่อยรอจนจงรักอาบน้ำเสร็จเมฆาจึงเข้าไปอาบต่อ พอออกมาจากห้องน้ำยังไม่ทันแต่งตัวเสร็จก็ได้ยินเสียงกรนเบาๆจากคนที่หลับอุตุอยู่บนเตียง ร่างสูงรีบแต่งตัวจากนั้นจึงปีนขึ้นเตียงตามไปนอนข้างๆด้วยอีกคน จ้องมองคนตัวเล็กที่นอนขดเป็นกุ้งเหมือนเด็กแล้วเผลอยิ้มออกมา
เหมือนมีแรงดึงดูดอะไรสักอย่างทำให้เขาค่อยๆขยับเข้าไปใกล้ตัวน้องช้าๆ ค่อยๆเปิดผ้าห่มแล้วซุกกายอยู่ข้างๆ เฝ้ามองดวงหน้าเคียงหมอนที่อยู่ห่างแค่คืบ ไม่ได้พินิจพิเคราะห์จับผิดอะไร หากแต่แค่อยากมองอย่างไม่มีสาเหตุก็เท่านั้น แล้วเหมือนกับว่าคนที่หลับจะรู้ตัว เปลือกตาที่ปิดสนิทไปแล้วค่อยๆเปิดขึ้นมาช้าๆ ทั้งคู่สบตากันในความเงียบ เสียงลมหายใจแผ่วรดรินปลายจมูกกันและกัน สุดท้ายเป็นจงรักที่เอ่ยถาม
“เป็นอะไรหรือเปล่าครับ นอนไม่หลับเหรอ”
“ไม่หรอก พี่แค่ดูอะไรนิดหน่อย”
“ดูอะไรครับ” จงรักถามต่อ
“ดูหน้ารักนั่นแหละ”
“หน้ารักมีอะไรติดเหรอครับ” มือที่ยกขึ้นมาลูบหน้าตัวเองถูกจับให้ออกห่าง แล้วกุมเอาไว้หลวมๆ
“ไม่มีหรอก นอนซะ”
“แล้วพี่มองอะไร พี่ไม่บอก รักนอนไม่หลับนะ”
“พี่แค่สังเกตว่าเห็นว่า ตารักเหมือนแม่จริงๆด้วย”
“ครับ พ่อก็บอกแบบนั้น” จงรักสนับสนุนความคิดนั้นอย่างภาคภูมิใจ
“พี่ชอบตารัก”
พอพูดจบริมผิดปากก็เคลื่อนเข้าหา จงรักจึงค่อยๆปิดเปลือกตาลงอีกครั้ง ให้เมฆาประทับจูบแผ่วเบาบนพื้นผิวนั้นทั้งสองข้าง จากนั้นจึงตวัดแขนโอบรอบตัวจงรักเข้ามาจนหน้าผากมนชิดอก ก้มลงกดจมูกลงบนกลุ่มผมนุ่มกลางกระหม่อมหนึ่งครั้งเป็นอันเสร็จพิธี
“นอนกันดีกว่า พี่เริ่มง่วงแล้วล่ะ”
“…ครับ…” น้องรับคำเสียงอู้อี้แล้วหลับลงอย่างว่าง่าย
ตอนที่เขานอนมองหน้า มองเพียงแค่คนตรงหน้า เขาช่างรู้สึกว่าตัวเองโชคดีเหลือเกินที่ได้รับความรักจากคนคนนี้ รู้สึกโชคดีเหลือเกินที่คนคนนี้เลือกรักเขาทั้งที่มีคนดีกว่าอีกเป็นแสนเป็นล้าน เขาไม่รู้ว่าคนเรามีความอดทนมากแค่ไหน แต่การที่ทนมอบความรักให้กับคนที่เขาไม่เคยรับได้เป็นเวลานาน เมฆามองว่าคนคนนั้นมีความอดทนสูงลิว เขาที่เป็นฝ่ายถูกมอบความรักให้จึงอดที่จะประทับใจและตื้นตันใจไม่ได้ สำคัญที่สุดคือรู้สึกเสียใจ เสียใจที่เขาไม่เคยรับรู้ ทั้งที่ทุกคนรอบกายต่างก็รู้ว่าน้องรู้สึกอย่างไรกับเขา เสียใจที่เป็นสาเหตุให้จงรักต้องจมปรักกับรักที่ไม่สมหวังมานานหลายปี
ณ ขณะนี้เวลามองตาคู่นั้น ในใจไม่ได้รู้สึกสับสน ไม่ได้รู้สึกสงสาร นอกเสียจากความรู้สึกที่ว่าพอยิ่งจ้องลึกเข้าไป เขายิ่งรู้ว่าตัวเองไม่ได้แค่ชอบเจ้าของดวงตา
แต่เมฆารู้สึกว่าเขาเริ่มหลงรัก’จงรัก’เสียแล้ว
ตะวันคล้อยต่ำไปทางด้านทิศตะวันตกมากขึ้นทุกที แสงแดดอ่อนกำลังลงมากกว่าก่อนหน้านี้มาโข จิราแฝดสาวคนพี่นั่งพักเหนื่อยจากการคุมคนงานอยู่ใต้ต้นจามจุรีสูงใหญ่ เธอใช้หมวกสานโบกพัดเรียกลมเย็นให้ตัวเอง สายตามองจับจ้องออกไปยังผู้เป็นบิดาซึ่งกำลังเดินเข้ามาหา พอเห็นว่าร่างของพ่อเคลื่อนที่เข้ามาใต้ร่มไม้เดี่ยวกัน จิราก็ยิ้มรับ
“เป็นไงบ้างจิ เรียบร้อยดีไหมลูก”
“เรียบร้อยดีค่ะพ่อ แต่คงต้องสั่งให้ช่างติดไฟในเรือนเพาะชำเพิ่มสักหน่อย จิว่าไฟมันน้อยเกินไป กลางคืนจะมองไม่เห็นเอา” โครงการส่วนขยายโรงเพาะชำกำลังคืบหน้าไปด้วยดี แม้จิราจะเป็นผู้หญิง แต่เธอรับหน้าที่ดูแลแทบทุกอย่างในสวนแทนพ่อแล้ว ทั้งเธอยังทำได้ดีมากอีกด้วย
“จะเสร็จทันอาทิตย์หน้าไหม อากาศเย็นลงทุกที พ่ออยากย้ายกล้าแคทรียามาไว้ที่โรงเลี้ยงใหม่แล้ว โรงนู้นมันแออัดเหลือเกิน” จรัญบอกถึงความกังวลใจที่เขามีให้ลูกสาวคนโตฟัง
“ทันค่ะพ่อ นายช่างบอกว่าอีกสามสี่วันก็เรียบร้อย ตอนนี้เหลือแค่เก็บรายละเอียดหลักๆ พวกรางน้ำ กับสายไฟน่ะค่ะ”
“ถ้าอย่างนั้นก็ดีลูก พ่อจะได้เบาใจลงหน่อย”
ลมเย็นพัดโชยอ่อนพาเอาเกสรดอกหญ้าปลิวว่อน สองพ่อลูกยืนเคียงกันใต้ต้นไม้ใหญ่ ในความเงียบงันที่เกิดขึ้น เพราะจิรากำลังใช้ความคิด เธอจมอยู่กับเรื่องบางอย่างที่ทำให้กังวลใจ
“เป็นอะไรหรือเปล่าจิ หนูดูเงียบๆไปนะ” และความกังวลใจที่ซุกซ่อนเอาไว้นั้นก็ไม่อาจรอดพ้นสายตาของพ่อไปได้
“เปล่านี่คะ” เธอปฏิเสธ
“พ่อเห็นตั้งแต่บนโต๊ะอาหารแล้ว จิเอาแต่จ้องเมฆเขา”
“ก็แค่มองประเมินน่ะค่ะ”
“มีอะไรในใจก็พูดกัน อย่าเก็บไปคิด เก็บไปกังวลใจคนเดียว น้องไม่ได้อยู่กับเราตลอดนะลูก หนูปล่อยให้ตัวเองคิดมาก เดี๋ยวพอน้องกลับไปหนูจะยิ่งกังวล ไหนบอกพ่อซิ จิคิดมากเรื่องอะไร”
“ความจริงก็ไม่ได้มีอะไรพิเศษหรอกค่ะพ่อ แต่จิแค่รู้สึกว่า…”
“หนูไม่ชอบเมฆเขาเหรอ ท่าทางเขาดูไม่น่าไว้ใจหรือไง”
“เปล่าค่ะ ไม่ใช่อย่างนั้น” เธอไม่ได้คิดว่าเมฆาไม่น่าไว้ใจ แค่รู้สึกวูบโหวงในอกแบบแปลกๆ เธอรู้สึกกังวล แต่ก็ไม่รู้ว่ากังวลเรื่องอะไร
“แล้วมันอย่างไหน ไหนลองพูดออกมาให้พ่อฟังหน่อย” จรัญว่าอย่างใจเย็น เขารู้จักลูกสาวคนโตของเขาดี รู้ว่าความจริงแล้วไม่ได้มีอะไรซับซ้อนเลย จิราแค่เป็นห่วงและหวงน้อยชายคนเล็กของเธอมากก็เท่านั้น
“เมฆเขาดูน่าไว้ใจ ดูเป็นผู้ใหญ่กว่าที่จิคิดไว้มาก”
“แล้วอะไรที่หนูห่วง”
“จิเผลอคิดสะระตะไปเรื่อย กลัวว่าวันหนึ่งพวกเขาอาจจะเลิกกัน เมฆอาจจะทำให้รักเสียใจ จิไม่อยากเห็นน้องเสียใจ เพราะพวกเราต่างก็รู้ว่าน้องรักเขามาก แต่ไหนแต่ไรมารักไม่เคยมีแฟน ไม่เคยคบใคร พอไปอยู่กรุงเทพกลับมาก็บอกว่าตัวเองชอบผู้ชาย หนูยังจำวันที่น้องสารภาพกับพ่อได้อยู่เลย แล้วดูสิคะ นี่มันห้าปีแล้วนะ ใครจะไปคิดว่าน้องจะสมหวังกัน อันที่จริงมันก็ดีแล้ว ดีมากๆเลย แต่ถ้าวันหนึ่งพวกเขาต้องเลิกกันรักจะไม่เสียใจแย่เหรอ จิก็แค่กลัวน่ะค่ะพ่อ” เธอเล่าความรู้สึกทั้งหมดให้พ่อฟัง จรัญได้ยินก็ยิ้มออกมาก่อนจะบอกบางอย่างกับลูกสาวคนโต
“จิรา สิ่งที่มันยังไม่เกิดหนูไม่ต้องกลัวไปหรอก อะไรที่หนูพูดถึง อะไรที่กังวลมันคือเรื่องของอนาคตและภาพในอดีต พ่อเคยบอกแล้วว่าปัจจุบันสำคัญที่สุด ถ้าตอนนี้น้องมีความสุขดีพวกเราก็ควรดีใจ เรื่องของอนาคตก็ปล่อยมันไป เจ้ารักน่ะมันเป็นลูกผู้ชาย เป็นน้องชายคนเก่งของจิ ถ้าเกิดว่าวันหนึ่งเขาต้องผิดหวังเสียใจ จิเชื่อเถอะว่าน้องจะทนได้ น้องเข้มแข็งมากกว่าที่หนูคิด”
“มันดีจริงๆใช่ไหมคะพ่อ”
“ดีสิลูก จิดูอย่างพ่อนะ ถึงแม้แม่จะจากพ่อไปเร็วจนน่าใจหาย พ่อยังไม่เคยนึกเสียใจเลยที่วันนั้นพ่อเลือกเดินเข้าไปจีบแม่ เพราะฉะนั้นเรื่องของรักไม่มีอะไรที่หนูต้องกลัว”
“นั่นสินะคะ” จิรารู้สึกสบายใจมากขึ้นเมื่อได้คุยกับพ่อ
“ดูโน้นสิ พูดถึงก็มาพอดี” จรัญบุ้ยปากไปในทิศทางหนึ่ง
“มีหมูน้อยมาส่งครับ ตารัญ ป้าจิ!”
จิรามองตามไปก็เห็นจงรักกำลังอุ้มหลายชายตัวน้อยทุ้มบ่า เดินหน้าตายิ้มแย้มมาแต่ไกล ข้างกายมีชายหนุ่มร่างสูงเดินตามเพื่อกางร่มให้ ดวงตาดุๆนั่นมองน้อยชายของเธอด้วยความอ่อนโยน แล้วเธอก็เข้าใจที่พ่อพูดได้ในทันที
ได้เห็นจงรักที่น่ารักมีความสุขแบบนี้มันก็ดีที่สุดแล้วจริงๆ
<><><><><><><><><><><><><><><><><><><><><><><><><><><><><>
มาแล้วค่ะ >O<
มาเรื่อยๆเรียงๆอีกแล้ว
ตอนนี้พี่เมฆก็เปิดตัวใสๆกับคนที่บ้านไป
ตอนเขียนก็คิดว่าอยากจะเขียนอะไรที่ให้ความรู้สึกอุ่นๆ
เขียนถึงที่ที่ทำให้เด็กคนหนึ่งเติบโตมาอย่างดี อาจไม่ดีที่สุด แต่อยากให้ดูอบอุ่นๆหน่อย
หวังว่าทุกคนจะชอบกันค่ะ
ส่วนเรื่องจะมีดราม่าไหม อันนี้บอกไม่ได้ ช่วยติดตามต่อไปด้วยนะคะ
อยู่ให้กำลังใจจงรัก พี่เมฆ กับคนเขียนไปจนกว่าจะจบน้า :กอด1:
เจอกันตอนหน้าค่ะ :katai4: :katai4: :katai4:
pungjungza
เริ่มหัวข้อโดย: B52 ที่ 14-11-2014 14:15:32
เริ่มหัวข้อโดย: yisren. ที่ 14-11-2014 14:36:24
เริ่มหัวข้อโดย: GlassesgirL ที่ 14-11-2014 14:42:25
รอวันที่พี่เมฆรักน้องอย่างเต็มหัวใจ
และอยากให้ความสุขแบบนี้อยู่กับรักนานๆ
เป็นกำลังใจให้คนเขียนนะคะ
:mew1: :L2:
เริ่มหัวข้อโดย: kenghan ที่ 14-11-2014 15:08:08
เริ่มหัวข้อโดย: Noo_Patchy ที่ 14-11-2014 15:12:30
เริ่มหัวข้อโดย: hibarihao ที่ 14-11-2014 15:14:00
เริ่มหัวข้อโดย: pim-lovemj ที่ 14-11-2014 15:34:39
:call: อย่าให้เรื่องนี้มีมาม่าเลยน้า ขอร้องนะคะ เค้าสงสารน้องรักอ่ะ
เริ่มหัวข้อโดย: double9JH ที่ 14-11-2014 15:43:27
เริ่มหัวข้อโดย: liza sarin ที่ 14-11-2014 15:49:44
เริ่มหัวข้อโดย: maemix ที่ 14-11-2014 15:53:48
เริ่มหัวข้อโดย: JustWait ที่ 14-11-2014 17:04:17
เริ่มหัวข้อโดย: IIIA ที่ 14-11-2014 17:08:16
เริ่มหัวข้อโดย: punchnaja ที่ 14-11-2014 17:24:03
เริ่มหัวข้อโดย: BeeRY ที่ 14-11-2014 17:57:10
ครอบครัวรักอบอุ่น รักเลยเติบโตมาจิตใจดีแบบนี้นี่เอง :impress2:
เริ่มหัวข้อโดย: bluecoco ที่ 14-11-2014 18:12:02
เป็นตอนที่ หวาน อบอุ่น ละมุนละไม สุดๆ
เริ่มหัวข้อโดย: zombi ที่ 14-11-2014 21:39:23
แต่ก็เหมาะกันดีนะ ขาดกับเกิน บวกกันแล้วหารสองคงลงตัวพอดี
เริ่มหัวข้อโดย: ่patsaporn ที่ 15-11-2014 00:49:10
พี่เมฆหลงรักน้องแล้ว เย้ๆๆ เอาให้ถอนตัวไม่ขึ้นไปเลยค่ะ
ถ้าทำน้องผิดหวัง คนอ่านงอนพี่เมฆแน่
ขอบคุณค่ะ
เริ่มหัวข้อโดย: myapril ที่ 15-11-2014 21:06:08
รอวันที่พี่เมฆรักน้องแบบเต็มหัวใจ ^^
เริ่มหัวข้อโดย: PURE LOVE ที่ 30-11-2014 14:33:16
ยิ่งอ่านยิ่งชอบ ชอบน้องรัก ชอบพี่เมฆ ชอบเฮียวิน ครอบครัวน้องรักน่ารักจังเลย :กอด1:
ชอบนิสัยของน้องรักมาก ที่พูดความจริงทุกอย่าง ไม่คิดปิดบังอะไรพี่เมฆให้เป็นปัญหาภายหลัง
ชอบพี่เมฆ ที่เข้าใจน้อง และคิดว่าทุกอย่างต้องคุยกันให้รู้เรื่อง ไม่ปล่อยให้น้องคิดอะไร ๆ ไปเอง
ชอบการเลี้ยงดูลูก ๆ ของคุณพ่อมากเลยค่ะ เลี้ยงด้วยความรัก ความเข้าใจ เพื่อความสุขของลูก ๆ อย่างแท้จริง
เรื่องเรียบ ๆ เรื่อย ๆ ค่อยเป็นค่อยไปอย่างนี้แหละค่ะ ชอบที่สุดเลย
อยากอ่านตอนต่อแล้ว รอวันพี่เมฆบอกรักน้องรักบ้าง
ขอบคุณค่า :L1:
ปล. ยังไม่หยุดลุ้นคู่เฮียวินกับพี่ไอนะ ถึงจะยังไม่มีวี่แววเลยก็เถอะ 555 :hao7:
เริ่มหัวข้อโดย: ละอองฝน ที่ 02-12-2014 04:27:40
เรื่องนี้นายเอกเป็นกะเทยเหรอครับ
นายเอกก็เป็นเกย์นี่แหละค่ะ พระเอกก็เกย์เหมือนกัน เจอคำถามนี้คนเขียนแอบเงิบเบาๆ ยังงงๆอยู่ว่าตัวละครที่เขียนมันคาแรคเตอร์สื่อไปขนาดนั้นเลยหรือ ทั้งนี้ทั้งนั้นไม่ได้อะไรนะคะ แค่ตกใจนิดนึง
เริ่มหัวข้อโดย: ละอองฝน ที่ 04-12-2014 00:27:25
ตอนที่ 12 (ครึ่งแรก)
ลมหนาวในยามเช้าหอบเอาความบริสุทธิ์สดชื่นของอากาศมาพร้อมกับเสียงกรุ๋งกริ๋งของระฆังทองเหลืองที่ถูกแขวนไว้บนช่อฟ้าสูง ชาวบ้านมากหน้าหลายตาต่างพากันหอบสะหลุงเงินซึ่งบรรจุอาหารที่จะนำมาทำบุญแน่นขนัด จรัญบอกว่าคนเมืองเหนือมักจะแต่งกายด้วยชุดผ้าพื้นเมืองสีสันสดสวยเวลามาทำบุญ จากที่มองเห็นถ้วนทั่วเมฆามีข้อสรุปว่าจริง นับว่าเป็นโชคดีที่พ่อจรัญให้จงรักจัดเตรียมเสื้อผ้าให้เขาตั้งแต่เมื่อวานเย็น เขาจึงไม่ต้องรู้สึกแปลกแยกยามต้องปะปนกับชาวบ้าน
ทั้งเมฆาและจงรักสวมชุดแบบเดียวกันไม่ผิดเพี้ยนเพียงแต่ต่างขนาด เสื้อผ้าฝ้ายสีน้ำขาว ติดกระดุมกะลา มีลายเล็กๆพาดตั้งแต่ช่วงคอผ่านรังดุมลงมาจนปลายสุดของเสื้อ กางเกงที่ใส่ก็ทำมาจากผ้าฝ้ายเช่นเดียวกัน แต่มีสีน้ำเงินเข้มตลอดตัว ใช้เชือกผูกตรงเอวแล้วพลิกลายทอสีสดออกมาทางด้านนอกคล้ายเข็มขัด เป็นเสื้อผ้าพื้นๆธรรมดาแต่ยามที่เมฆามองกลับรู้สึกว่าช่างเข้ากันกับจงรักเสียเหลือเกิน
คนหน้าดุมองชายหนุ่มที่เดินนำหน้าแล้วเผลอยิ้มออกมาบางๆ พอยอมรับกับตัวเองว่ามีใจให้จงรักแล้ว เวลาได้จ้องมองน้องพูดอะไรไปเรื่อยเปื่อย ได้มองเวลาเจ้าตัวยิ้มแย้ม หรือบางครั้งก็ทำหน้าฉงน มันทำให้เขารู้สึกกรุ่นๆในใจ รู้สึกดีและมีความสุขอย่างบอกไม่ถูก
“ผมมาทำบุญที่นี่ตลอดเลยครับตอนอยู่บ้าน วัดนี้คนมาไม่เยอะไหร่ ส่วนมากก็คนในหมู่บ้านนั่นแหละ ผมว่าค่อนข้างสงบดี พี่เมฆชอบไหมครับ”
เป็นเพราะเมฆาเอาแต่มองแล้วคิดอะไรเพลินๆ ทำให้ไม่ทันได้ตั้งตัวเมื่อจงรักหันมาถาม ร่างสูงมองตากลมที่จ้องเขากลับอย่างรอคอย แล้วพยายามทบทวนเรื่องที่ได้ยินเมื่อครู่ ก่อนตอบ
“ชอบ”
“คิดนานจังครับ” จงรักแซวยิ้มๆก่อนจะว่าต่อ “เราเข้าไปนั่งในโบสถ์เถอะครับ คนเริ่มมากันเอยะแล้ว เดี๋ยวจะหาที่นั่งลำบาก”
“ไปสิ”
จงรักเดินนำเมฆาเข้าไปจับจองที่นั่งเรียบร้อยจึงช่วยกันลุกเอาของไปจัดใส่จานที่ทางวัดเตรียมไว้ให้ เพื่อถวายภัตตาหารฉันเช้าเหมือนกับคนอื่นๆ พอจัดเรียบร้อย หลวงพ่อเจ้าอาวาสกับคณะสงฆ์ก็ลงอุโบสถพอดี พิธีสงฆ์ดำเนินไปตามขั้นตอนปรกติ กระทั่งช่วงฉันภัตตาหารผ่านไปเลยมาจนถึงรับพรช่วงสุดท้าย พอเสร็จหมดทุกอย่างชาวบ้านก็แยกย้ายกันกลับ จงรักกับเมฆาช่วยกันเก็บปิ่นโตแล้วออกมากรวดน้ำใต้ต้นอโศกใหญ่ข้างนอก
“พี่เมฆเป็นคนกรวดน้ำดีไหม จะได้กรวดน้ำให้คุณตากับคุณพ่อคุณแม่พี่เมฆด้วย”
“รักกรวดนั่นแหละ เดี๋ยวพี่แตะแขนก็ได้ จะได้ช่วยถือปิ่นโตให้ด้วย”
“เอางั้นก็ได้ครับ” จงรักพยักหน้ารับแล้วหันไปกรวดน้ำ
เมฆายื่นมือไปแตะที่ข้อศอกน้องเบาๆ คนตัวเล็กจึงเริ่มท่องบทกรวดน้ำ เสียงเบาๆพอให้เขาได้ยินเรียบเรื่อย ไม่ติดขัด น้องอุทิศให้พ่อแม่ เทวดา ครูบาอาจารย์ สรรพสัตว์ทั้งหลาย นอกจากจะเอ่ยชื่อคุณตา พ่อและแม่ของเขาอีกด้วย พอกรวดน้ำเสร็จเจ้าตัวก็หันมายิ้มหวาน ก่อนเก็บขันเงินใบเล็กใส่ตะกร้าอีกใบที่เขาถืออยู่
“เรากลับกันเลยไหมครับ”
“ก็ดีเหมือนกัน เห็นพ่อบอกจะรอกินข้าว นี่ก็เกือบแปดโมงแล้วด้วย” ก่อนขับรถออกมาจากบ้าน จรัญบอกเอาไว้ว่าจะรอทานอาหารเช้าด้วย
“พ่อบอกพี่เหรอ รักไม่เห็นรู้เรื่องเลย”
“อืม ก็เราจัดของง่วนอยู่หลังรถ พ่อก็เลยเดินมาบอกพี่แทน”
“งั้นเรารีบกลับกันดีกว่าเนอะ เดี๋ยวพ่อจะรอนาน”
“อืม” เมฆารับคำแล้วเดินหิ้วปิ่นโตไปเก็บที่รถ ส่วนจงรักที่แย่งเอาตะกร้าสานมาถือไว้ก็เดินตามหลังไป
พอกลับมาถึงบ้านจงรักก็ทันได้ช่วยจิราตั้งโต๊ะพอดี ทานอาหารเช้ากันพร้อมหน้าพร้อมตา จะมีก็แต่จุรีที่ไม่ได้ลงมาทางด้วย เนื่องจากเช้าวันนี้เจ้าตัวเล็กงอแงกว่าทุกวัน สืบความจากแดนเนียลสามีของจุรี เขาว่าดูท่าเจ้าตัวเล็กจะมีไข้ พอจัดการอาหารเช้าเรียบร้อย จรัญจึงบอกให้คนงานไปรับคุณหมอที่อนามัยมาดูหลาน จงรักก็โผล่หน้าเข้าไปในห้องนอนของจุรีเหมือนกัน แต่ดูเหมือนเจ้าตัวเล็กจะไม่เอาใครทั้งนั้น ร้องไห้จ้าละหวั่นจนน้าจงรักต้องระเห็จออกมา
“สงสารหลาน เค้ามีน้ำมูก หายใจไม่คล่องก็เลยร้องไห้ใหญ่เลย คงจะอึดอัดน่าดู” จงรักนั่งเท้าคางกับโต๊ะหน้าบ้าน พลางบ่นให้เมฆาที่นั่งฝั่งตรงข้ามฟัง
“คุณหมอกำลังดูอยู่ คงไม่เป็นอะไรมากหรอก”
“พี่เมฆว่าจะเป็นเพราะเราอุ้มหลานไปหาพ่อเมื่อวานหรือเปล่า ถึงจะกางร่มแต่อากาศก็ร้อน แถมตอนกลางคือก็ดันหนาวมากเสียด้วย หลานก็เลยจับไข้” คนตัวเล็กว่าอย่างกังวลใจ คิ้วเข้มขมวดมุ่นผูกกันเป็นปมไม่น่าดู
“ก็อาจมีส่วน แต่เด็กเล็กๆภูมิต้านทานต่ำอยู่แล้ว อย่าคิดมากเลย” เมฆาพูดอย่างที่คิด แต่ก็ยังช่วยปลอบใจนิดหน่อยเพราะจงรักหน้าเสียทีเดียวเมื่อเห็นว่าเขาสนับสนุนความคิดนั้น
“ผมนี่แย่จริงๆเลย” ว่าพลางก็ถอนหายใจไปพลาง
“บอกแล้วว่าอย่าคิดมาก อะไรที่มันเกิดแล้วเราแก้ไม่ได้ ที่เหลือก็เป็นหน้าที่คุณหมอแล้วล่ะ ถ้าไม่ดีขึ้นจริงๆค่อยพาไปโรงพยาบาล” ข้อสรุปที่เป็นผู้ใหญ่ทำให้จงรักไม่กล้านั่งโทษตัวเองอยู่อีก
คุณหมอจากอนามัยตรวจอยู่ไม่นานก็กลับ จรัญผู้เป็นเจ้าบ้านเดินออกมาส่งคุณหมอด้วยตัวเองที่หน้าบ้าน ร่ำลาและขอบคุณเป็นครั้งสุดท้ายเรียบร้อยแล้วจึงเดินมาหาจงรักกับเมฆาที่โต๊ะไม้หน้าบ้าน
“หลานเป็นยังไงบ้างครับพ่อ” เป็นเมฆาที่ถามก่อนจงรักเสียอีก ความจริงคนหน้าดุก็รู้สึกไม่ดีไม่ต่างจากจงรักเท่าใดนัก แต่ต้องวางเฉยไว้ก่อนเพราะกลัวน้องจะตีตนไปก่อนไข้
“หมอว่าเป็นไข้หวัดธรรมดา อากาศมันเย็น เมื่อคืนแดนอุ้มลูกไปยืนตากน้ำค้างที่ระเบียงเสียนาน เพราะรีเขาอาบน้ำอยู่ ไอ้ตัวเล็กก็เลยป่วย ป้อนยาแล้วประเดี๋ยวไข้คงลด แต่ถ้าเป็นมากเราค่อยพาไปโรงพยาบาลในเมือง” จรัญรายงานอาการหลานชายคนเดียวเสียยืดยาว หมอบอกไม่เป็นอะไรมากจริงๆ มีไข้แต่นิดหน่อยเท่านั้น แต่เพราะเป็นเด็กเล็กมากจึงต้องดูแลใกล้ชิดหน่อย
“ค่อยยังชั่วหน่อย รักก็เป็นห่วง กลัวไข้จะสูง” จงรักถอนหายใจโล่งอก
“แล้ววันนี้รักจะพาพี่เขาไปเที่ยวไหนหรือเปล่าลูก” จรัญถามขึ้นเมื่อประเด็นป่วยไข้ของหลานชายจบไปแล้ว
“ยังไม่ได้นึกเลยครับว่าจะออกไปไหน ตั้งใจว่าจะพาดูสวนดอกไม้ของเราก่อน พี่เมฆลางาน 5 วัน เดี๋ยวพรุ่งนี้ค่อยพาทัวร์แม่แจ่มก็ยังทัน”
“พอดีเลย งั้นถ้าวันนี้ไม่มีโปรแกรมพิเศษอะไร เมฆไปช่วยพ่อดูพันธุ์กล้วยไม้ดีกว่าลูก” จรัญหันมาพูดกับเมฆา
“ได้ครับพ่อ” คนหน้าดุยิ้มรับ จงรักไม่ได้พูดอะไรเสริม เพียงแต่มองผู้เป็นพ่อกับคนรักพูดคุยกันถูกคอ ทั้งยังเห็นพี่เมฆยิ้มแย้มกว่าแต่ก่อนมาก แค่มองก็รู้สึกมีความสุขจนต้องยิ้มตามแล้ว
ช่วงสายของวันเจ้าของไร่กับชายหนุ่มร่างสูงที่คนงานในสวนไม่คุ้นหน้าพากันง่วนอยู่ในเรือนเพาะชำกล้วยไม้ โดยมีลูกชายที่กลับจากกรุงเทพเดินตามหลัง เมื่อหน้าหนาวมาเยือน ดอกกล้วยไม้หลากหลายสายพันธุ์ต่างพากันอวดโฉม ผลิดอกบานสะพรั่ง สีสันแปลกตา ทั้งเหลืองสด ขาว ชมพูบานเย็น แดง ม่วง ตัดกันกับใบสีเขียวเข้มชวนให้รู้สึกแช่มชื่น อาจเป็นเพราะอยู่ท่ามกลางความงามของธรรมชาติ จึงทำให้เจ้าของสวนรวมไปจนถึงคนงานต่างก็อารมณ์ดี ยิ้มแย้มแจ่มใส ดูสุขภาพดีกันทุกคน
“ทำงานกับพี่ไอเป็นยังไงบ้างล่ะรัก”
“ก็ดีครับพ่อ พี่ไอจะจัดงานให้ผมตามความถนัด ถ้างานไหนไม่ไหวจริงๆก็บอกผ่านครับ ช่างจัดดอกไม้มีหลายเจ้า เราก็ผลัดเปลี่ยนกันไป แต่ถ้าพี่รียังอยู่ด้วยคงได้งานหลากหลายกว่านี้ครับ รักยังไม่ค่อยเชี่ยวพอ”
“ก็ค่อยๆหัดไป เดี๋ยวเราก็เก่ง เนอะเมฆ” จรัญให้กำลังใจลูก ก่อนหันไปหาความเห็นจากเมฆาด้วยอีกคน
“จริงครับ ได้ทำ ได้คิด ได้ออกแบบบ่อยๆเดี๋ยวก็เก่ง รักก็มีหัวทางนี้อยู่แล้วด้วย”
“โอ้ยๆๆ ยอกันขนาดนี้ ประเดี๋ยวรักก็ลอยไปติดหลังคากันพอดีครับ” ถึงจะพูดออกมาแบบติดตลก ทว่าแก้มสองข้างก็ซ่อนสีซับแดงปลั่งไม่ได้
“เอ้า! เขินใหญ่แล้ว เจ้าลูกคนนี้นี่น้า” จรัญขยี้หัวลูกชายพลางหัวเราะชอบใจ ก่อนจะหยุดเพราะนึกเรื่องบางอย่างขึ้นมาได้ “เออ! พ่อจะถามตั้งแต่แรกแล้วเชียว”
“มีอะไรครับพ่อ”
“กล้วยไม้ที่ไปสั่งคราวที่แล้วเป็นไงบ้าง สวนที่เราพ่อบอกเราไปได้เรื่องหรือเปล่า”
“ก็โอเคครับพ่อ แต่สวนที่นนทบุรีสวนนั้นมันไม่ค่อยมีหวายขาวมากเท่าไหร่ งานที่เพิ่งจัดไปไม่ใหญ่มาก เขาพอตัดมาทันขายได้ แต่เขามีคนส่งประจำอยู่แล้ว ถ้าอยากได้มากกว่านั้นคงจะลำบาก นี่ผมก็กำลังลองๆดูสวนอื่นอยู่ แต่เขาก็มีเจ้าผูกขาดอยู่มากแล้วครับ ตอนนี้กล้วยไม้หวายสีขาวเป็นที่ต้องการมากเลย”
“อืม…ก็งานแต่งงานนี่นะ เป็นธรรมดาอยู่แล้ว”
“พ่อพอจะมีสวนอื่นหรือเปล่าครับ หรือว่าสวนเรามี”
“ขอเราเพิ่งเริ่มเพาะจำพวกหวาย ส่วนมากก็มีแต่แวนด้า แคทลียา รักก็รู้สวนเรามุ่งกุหลาบอยู่ก่อน ต้องประคองฝั่งนั้น ไหนจะพัฒนาสายพันธุ์อีก” กิจการสวนดอกไม้ของบ้านจงรัก ส่วนมากจะเป็นกุหลาบสายพันธุ์ต่างๆ เนื่องจากยืดเอาทางนี้มาตั้งแต่เริ่มต้น
“แต่กุหลาบก็ใช้เยอะอยู่แล้วล่ะครับ รักว่าไม่น่าจะมีปัญหาอะไร”
“เออ จริงสิ พูดถึงกุหลาบ รักช่วยพ่อหน่อยสิ เอารถมอเตอร์ไซด์หน้าเรือนเพาะชำขับไปบอกคนที่สวนบนที ว่าเดี๋ยวเย็นๆเกษตรอำเภอแกจะมา ให้อยู่รอประชุมกันหน่อย”
“ครับ” จงรักรับคำ ขณะที่กำลังจะเดินออกจากโรงเรือนจรัญก็เอ่ยบางอย่างขึ้นก่อน
“จงรักพาพี่เมฆาเขาไปด้วยสิลูก บอกคนงานให้พ่อแล้ว เราจะได้พาพี่เขาดูสวนกุหลาบด้วยเลย ไปขี่รถเล่นกันก็ได้ ทางนี้ไม่มีอะไรแล้วล่ะลูก”
“งั้นก็ไปกันเถอะครับพี่เมฆ” จงรักหันมาชวนเมฆาที่ยืนอยู่ใกล้ๆ คนหน้าดุพยักหน้ารับก่อน จากนั้นจึงหันไปบอกลาจรัญ
“ผมไปนะครับพ่อ”
“ขับรถกันดีๆนะลูก”
“ครับ/ครับ” สองคนรับคำพร้อมๆกัน จากนั้นจึงพากันออกจากเรือนเพาะชำไป
จงรักเป็นฝ่ายขับรถให้เมฆนั่งซ้อน เนื่องจากรู้ทางดีกว่า ตัวเมฆาเองก็ไม่ได้ทักท้วงอะไร ยอมนั่งซ้อนทายเกาะเอวน้องไปตามปรกติ รถมอเตอร์ไซด์คันเล็กขับผ่านแปลงดอกไม้ที่ปลูกเอาไว้เป็นสัดส่วน มองแลไปคล้ายจะยาวจนสุดลูกหูลูกตาเพราะอยู่บนเนินเขา หากแต่ก็ไม่ได้ยิ่งใหญ่มากมายนัก
ขับตามทางถนนคันดินกว้างขนาดสองคันรถสวนทางขึ้นเนินดอยไปนิดหน่อยก็ถึงแปลงกุหลาบที่หมาย จงรักจอดรถใต้ต้นสารภีแล้วบอกให้เมฆารออยู่ตรงนี้เดี๋ยวเดียวตนจะกลับมา น้องหายไปครู่เดียวจริงๆอย่างที่บอก รอไม่นานเจ้าตัวก็เดินกลับมา
“พี่เมฆอยากไปเดินดูแปลงกุหลาบไหมครับ”
“ไม่ต้องไปก็ได้ เที่ยงแล้ว แดดร้อนเปรี้ยง ดูสิ เหงื่อท่วมเชียว” ร่างสูงว่าพลางใช้หลังมือบาดเหงื่อเม็ดใสบนหน้าผากมน
“แต่ถ้าพี่เมฆอยากดู..”
“ไว้เรามาดูตอนเย็นๆดีกว่า พี่ไม่ได้รีบอยู่แล้ว”
“เอางั้นก็ได้ครับ” จงรักยอมเห็นด้วยง่ายๆ เพราะอากาศร้อนจริงๆ “ถ้าอย่างนั้นเราจะไปไหนกันดีครับ กลับไปกินข้าวที่บ้านไหม บ่ายร้อนๆแบบนี้เดี๋ยวผมพาพี่เมฆไปเที่ยวน้ำตกห้วยทรายเหลือง อยู่ไม่ไกลจากที่นี่เท่าไหร่”
“เอาตามที่เจ้าบ้านเห็นชอบเลย” เมฆาว่าอย่างตามใจ
จากนั้นทั้งคู่จึงขี่รถกลับบ้าน ทานอาหารกลางวันกันเสร็จ จงรักก็เตรียมเสื่อกับอาหารทานเล่นนิดหน่อยเพื่อที่จะได้เอาไปทานที่น้ำตก พากันขี่มอเตอร์ไซด์กลับไปเอากุญแจรถอีกคันจากผู้เป็นพ่อ แล้วยังไม่ลืมบอกกล่าวให้เรียบร้อยกันผู้ใหญ่เป็นห่วง บ่ายโมงพอดีรถจากสวนดอกไม้หอมไกลก็ออกเดินทาง
------------------------------(ครึ่งแรก)--------------------------------
ที่เหลือกำลังปั่นค่าาาาา
:katai4: :katai4: :katai4: :katai4:
เริ่มหัวข้อโดย: Shonteen ที่ 04-12-2014 00:45:36
เริ่มหัวข้อโดย: B52 ที่ 04-12-2014 01:03:45
เริ่มหัวข้อโดย: acidic_crazy ที่ 04-12-2014 03:41:00
เริ่มหัวข้อโดย: hibarihao ที่ 04-12-2014 07:07:33
เริ่มหัวข้อโดย: EoBen ที่ 04-12-2014 07:24:53
เริ่มหัวข้อโดย: Min*Jee ที่ 04-12-2014 07:42:25
อยู่แล้วสบายใจ ยิ่งอยู่กับคนที่รักยิ่งมีความสุข :กอด1:
รอตอนต่อไปน้าาาาา
เริ่มหัวข้อโดย: GlassesgirL ที่ 04-12-2014 07:43:27
พี่เมฆก็เริ่มมีใจให้น้องมากขึ้น
มีความสุขกันทั้งคู่ :impress2:
:mew1: :L2:
เริ่มหัวข้อโดย: snowice ที่ 04-12-2014 08:26:55
เริ่มหัวข้อโดย: liza sarin ที่ 04-12-2014 11:56:03
เริ่มหัวข้อโดย: fay 13 ที่ 04-12-2014 13:21:44
เริ่มหัวข้อโดย: สายลมที่หวังดี ที่ 04-12-2014 14:30:10
เริ่มหัวข้อโดย: ละอองฝน ที่ 04-12-2014 14:37:27
ตอนที่ 12 (ครึ่งหลัง)
ถนนที่ใช้ในการเดินทางเป็นทางลดคดเคี้ยวพอสมควร ทว่ามีข้อดีอยู่อย่างหนึ่งคือนานๆจะมีรถสวนทางมาสักคัน จงรักเป็นคนอาสาขับรถเองเพราะชำนาญทางกว่า เมฆาเองก็เห็นด้วยเนื่องจากคิดว่าไหนๆก็ไหนๆแล้ว น้องจะได้หัดขับรถให้คล่องไปในตัวด้วย ออกจากบ้านมาไม่นาน ขับลัดเลาะมาจนเกือบถึงทางขึ้นดอยอินทนนท์ จงรักก็แยกไปอีกทาง น้ำตกห้วยทรายเหลืองอยู่ไม่ห่างจากทางนั้นเท่าใดนัก ทางเข้าจากถนนใหญ่ไม่ซับซ้อน สองข้างทางก่อนถึงตัวน้ำตกมีต้นไม้ใหญ่ขึ้นเขียวชอุ่มร่มรื่น ขับมาถึงลานดินที่ทางอุทยานแห่งชาติดอยอินทนนท์จัดที่ไว้ให้จอดรถคนตัวเล็กก็ดับเครื่อง ชายหนุ่มสองคนช่วยกันขนสัมภาระเล็กน้อยที่หอบหิ้วมาบ้านลงจากรถ เดินต่อเข้าไปเพียงครึ่งกิโลก็พบที่หมาย วันนี้คนบางตาคงเพราะเป็นวันธรรมดา จงรักเลือกปูเสื่อที่โขดหินใหญ่ใกล้ธารน้ำ ข้างๆมีต้นจันผาต้นเตี้ยขึ้นแซมมะค่าโมงต้นสูงใหญ่ที่สามรถบังแดดให้ได้ตลอดทั้งบ่าย จัดวางตะกร้าอาหารเรียบร้อยทั้งสองก็หย่อนตัวนั่งลงเงียบๆ
หูสดับเสียงน้ำตกกระทบโขดหิน สายลมเย็นเอื่อยพัดผาดผิวกายช่วยให้สงบและสดชื่นทำให้รู้สึกเหมือนได้มาพักกายพักใจจริงๆ จงรักขยับตัวไปใกล้ธารน้ำตก จากนั้นจึงค่อยๆหย่อนขาลงไป กระแสน้ำยามเหมันต์เย็นสุดขั้วจนต้องหดขากลับขึ้นมาโดยพลัน คนตัวเล็กถอยกลับขึ้นไปนั่งบนเสื่อเช่นเดิมก่อนหันมายิ้มแหย่ๆให้คนหน้าดุที่คอยมองอยู่เงียบๆตั้งแต่เมื่อครู่
“ทำไมไม่เล่นล่ะ” เมฆาถามก่อน
“น้ำเย็นมากเลยครับ คงเล่นไม่ไหว กลัวเป็นตะคริว”
“เล่นไม่ได้ก็นั่งกันอยู่บนนี้เป็นเพื่อนพี่ อากาศดีคงอยู่ที่นี่ได้ตลอดบ่าย”
“พี่เมฆหิวไหมครับ”
ไม่ถามเปล่า จงรักยังหยิบแซนวิชทูน่ากับกระติกเก็บความร้อนที่บรรจุกาแฟดำออกมาจากตะกร้า วางกล่องแซนวิชไว้ตรงกลางระหว่างตัวเองกับเมฆา จากนั้นก็รินกาแฟส่งให้ร่างสูงก่อนจึงรินให้ตัวเอง
“ขอบคุณ” เมฆาว่าก่อนรับแก้วมา
“มากะทันหันมากไปหน่อย ผมเลยไม่ทันได้เตรียมขนมมาเยอะกว่านี้” เพราะคิดไว้ว่าจะออกเที่ยวในอีกวันหนึ่ง เสบียงที่คิดจะเตรียมเอาไว้ปิคนิคก็เลยไม่ทันได้เตรียม
“ไม่เป็นไรหรอก แค่นี้ก็พอแล้วล่ะ เราก็กินข้าวกลางวันกันมาแล้วด้วยนี่” ว่าแล้วก็กัดแซนวิชเข้าไปคำหนึ่ง
“พี่เมฆครับ” เห็นว่าหากจะนั่งกินกันเงียบๆบรรยากาศมันก็ออกจะแปลกเกินไปสักหน่อย อย่างน้อยได้ออกมาเที่ยวกันสองคน จงรักคิดว่าเขาควรชวนพี่เมฆคุยอะไรบ้าง
“ว่าไง”
“พี่คิดว่าที่บ้านผมเป็นยังไงครับ โอเคหรือเปล่า”
“ยิ่งกว่าโอเคอีก พี่ไม่คิดเลยว่าพ่อกับพี่ๆของรักจะน่ารักแล้วก็ใจดีขนาดนี้ ถือว่าเป็นโชคดีของพี่มากๆเลยล่ะ ถ้าท่านรับพี่เป็นลูกชายอีกคนจริงๆก็คงจะดี” คนหน้าดุพูดออกมาพร้อมกับยิ้มน้อยๆตรงมุมปาก คนฟังได้ยินดังนั้นก็ยิ้มจนแก้มแทบปริ ความจริงจงรักรู้อยู่แล้วว่าพ่อกับพี่ๆต้องยินดีต้อนรับพี่เมฆ แต่ก็ไม่คิดว่าตัวพี่เมฆจะประทับใจขนาดที่เอ่ยปากอยากจะเป็นลูกชายอีกคน
“ดีใจจังครับที่พี่เมฆชอบ”
“ไม่ต้องห่วงว่าพี่จะไม่ชอบใจอะไรหรอกนะ ทุกอย่างโอเคจริงๆ” เมฆายืนยันอีกครั้งก่อนถามกลับ “แล้วทางรักล่ะ พ่อกับพี่ๆมีพูดอะไรถึงพี่หรือเปล่า มีอะไรที่ทำแล้วไม่เหมาะไม่ควรไหม” เพราะเขาเป็นคนที่ไม่ค่อยพูดมากนัก บางครั้งบางทีก็กลัวว่าการที่ยิ้มๆไม่ค่อยชวนคุยเท่าไหร่จะทำให้ดูเป็นคนมนุษย์สัมพันธ์ติดลบ
“ไม่มีครับ พ่อไม่ได้ติงอะไรเลย พ่อพูดกับผมก็เหมือนกับที่พี่เห็นนั่นแหละครับ ท่านคงดูออกว่าพี่เมฆนิสัยดี ก็เลยไม่ห่วงอะไร”
“พี่ก็ไม่ได้ดีอะไรขนาดนั้นหรอกนะ”
“ไม่หรอกครับ สำหรับผมน่ะ พี่เมฆดีที่สุดเลย” น้องพูดด้วยน้ำเสียงและแววตาจริงจังแบบสุดๆ คล้ายกลัวว่าเมฆาจะไม่เชื่ออย่างไรอย่างนั้น
“เรานี่นะ ไปเอาความมั่นใจแบบนั้นมาจากไหนกัน” เมฆาถามยิ้มๆ
“ผมชอบพี่มาตั้งนานนะ ผมก็มั่นใจของผมแล้วกันครับ” พูดด้วยความมั่นใจแล้วก็เขินเสียเอง เพราะรู้สึกตัวว่าตนเองชักจะพูดมากเกินไปแล้ว
“ฮ่าๆ เชื่อเค้าเลยจริงๆ” คนหน้าดุหัวเราะออกมาอย่างอารมณ์ดีพาลให้น้องได้อายมากกว่าเดิม พอหยุดหัวเราะจึงถามต่อ “ถามจริงๆนะ เราชอบพี่ได้ยังไง ชอบพี่ตรงไหนเหรอ”
“อยู่ๆมาถามอะไรกันครับ” ทั้งที่อายจนแทบอยากจะกระโดดลงน้ำตกอยู่แล้ว พี่เมฆก็ยังถามอะไรแบบนี้ออกมาอีก แล้วจะให้เขาตอบออกมาได้อย่างไรกันเล่า
“ไม่ต้องอายหรอกน่า บอกมาเถอะ พี่อยากรู้ว่าอย่างพี่เนี่ยมีอะไรให้เราปักใจมาตั้งหลายปีกัน” ดูจากที่ร่างสูงหยุดหัวเราะแล้ว ท่าทางรอคอยคำตอบทำให้เขาไม่อาจปฏิเสธได้
“ก็เพราะ…พี่เมฆใจดีครับ”
“ใจดี? ใจดียังไงกัน ไอ้วินก็ใจดี แถมดีกับเรามากๆด้วย”
“มันไม่เหมือนกันครับ!”
“ไม่เหมือนยังไง ไหนอธิบายหน่อยสิ” ถูกไล่ต้อนจนจนมุม จงรักจึงได้แต่สกัดกั้นความขวยอาย แล้วอธิบายให้คนรักหน้าดุฟัง
“คือตอนแรกในสายตาผม พี่เมฆเป็นคนที่ดูดุๆ ไม่ค่อยยุ่งกับใคร เหมือนจะไม่สนใจใครเลย พี่จะอยู่แต่กับกลุ่มเพื่อนกลุ่มเล็กๆ แถมพูดน้อยอีกต่างห่าง ใครๆที่รู้จักก็บอกว่าพี่ไม่สนใจโลก แต่พอผมได้ไปเตะบอล ไปไหนมาไหนกับพวกพี่บ่อยๆ ผมรู้สึกว่าไม่เห็นจะเป็นแบบนั้นเลย เวลามีเรื่องอะไร พี่จะเป็นคนแรกที่สังเกตเห็นก่อนใคร นั่นเพราะพี่ใส่ใจทุกคนแค่พี่ไม่พูดเท่านั้นเอง เวลาเฮียวินมีปัญหา ผมเห็นเฮียวินแกจะมีพี่เป็นตัวเลือกแรกที่ขอความช่วยเหลือ แล้วพี่ก็ไม่เคยปฏิเสธสักครั้ง เอาง่ายๆนะ ขนาดผมที่เป็นรุ่นน้องห่างๆพี่ยังเคยอาสาช่วยผมตั้งหลายครั้ง”
“พี่เนี่ยนะช่วยเราหลายครั้ง จริงเหรอ” เมฆาถามอย่างไม่เชื่อหู เขาแทบจำอะไรไม่ได้เลยด้วยซ้ำ
“เดินไปส่งที่หอแทนเฮียวินตอนผมเมา เคยให้ยืมเสื้อกันฝนทั้งที่พี่ก็มีแค่ตัวเดียว หนังสืออ่านนอกเวลาที่พี่ให้ยืมผมยังไม่ได้คืนเลยด้วยซ้ำ แต่พี่ก็ไม่เคยทวงเลย” พอน้องพูด ความทรงจำเก่าๆก็ผุดขึ้นมาลางๆ เมฆามองจงรักเล่าต่อทั้งใบหน้าเปื้อนยิ้ม “ผมรู้ว่าเรื่องแค่นี้มันเล็กน้อยมากๆ พี่อาจเคยช่วยคนอื่นๆเหมือนกัน หรือมากกว่านี้ด้วยซ้ำ แต่ผมก็เก็บความรู้สึกอยากขอบคุณเล็กๆนั้นเอาไว้รวมกัน ทุกวันๆผมมองแต่พี่ จนรู้ตัวอีกทีก็หลงรักไปแล้ว ไม่ยอมมองใครอีก ผมคงเป็นคนประเภทฝังใจแบบเฮียวินบอก พอรักแล้วก็เปลี่ยนไม่ได้ รักแล้วก็รักอยู่แบบนั้น ขนาดพี่มีแฟนหรือห่างกันไปตอนเรียนจบ ผมก็ยังรักพี่อยู่เลย…” พูดจบจงรักก็เงียบไป
“…..” เมฆาพูดอะไรไม่ออกสักคำเดียว ได้แต่มองคนที่ก้มหน้าเพ่งมองมือตัวเองอยู่นานสองนาน
“ตลกดีนะครับ” คนตาคมเงยหน้าขึ้นสบดวงตาของเมฆาพร้อมกับยิ้มขำ แต่คนที่ถูกรักกลับไม่รู้สึกว่าเรื่องนี้มันขำตรงไหน
“ไม่เห็นตลกเลย”
“เหรอครับ”
เงียบกันไปครู่ใหญ่ บรรยากาศกระอักกระอ่วนที่ไม่ได้พบเจอมาระยะหนึ่งกลับมาอีกครั้ง จงรักทำทีจิบกาแฟแล้วหันหน้าออกไปทางน้ำตก ส่วนคนตัวโตข้างหลังกลับทำอะไรสวบสาบกับตะกร้าใส่ของ พอหันมาดูก็เห็นมือหนาวางแก้วกาแฟเปล่าลงในตะกร้า แล้วก็เป็นจังหวะพอดีกับที่สายตาคมเงยขึ้นมาเผชิญหน้ากันอีกครั้ง
“เติมกาแฟอีกไหมครับ”
“ไม่แล้วล่ะ พี่ง่วง”
“ง่วงเหรอครับ” ดื่มกาแฟแล้วง่วงจงรักก็เพิ่งเคยเห็นครั้งแรก
“ขอนอนหน่อยได้ไหม”
“ได้สิครับ” พอน้องรับคำคนพี่ก็ล้มตัวเอนหลังลงหนุนตักทันที จงรักตกใจจนเกือบทำกาแฟหกใส่ ต้องรีบวางแก้วกาแฟเอาไว้ด้านข้างก่อน
“นอนได้ใช่ไหม” เมฆาลืมตาถาม
“ด…ได้ครับ” ไม่ได้คิดจะปฏิเสธอยู่แล้ว เพียงแค่ประหลาดใจในพฤติกรรมที่ไม่เคยประสบพบเจอมาก่อน
“จะกลับก็ปลุกพี่ด้วยนะ”
“ครับ” จงรักพยักหน้ารับ
แต่แทนที่คนตัวโตจะหลับตาลง เขากลับนอนลืมตาโพลงมองหน้าน้องอยู่อย่างนั้น แม้จงรักอยากจะเสมองไปทางอื่นแต่ก็ถูกสายตาคมดุรั้งเอาไว้ เมฆามองแก้มสีเรื่อก็รู้ว่าน้องประหม่า เขาจึงแสร้งถามอะไรไปเรื่อย
“ได้กลิ่นหอมอะไรไหม”
“กลิ่นหอมยังไงครับ”
“กลิ่นหอมเย็นๆ หวานๆ เหมือนน้ำผึ้ง” จงรักมองไปรอบๆก็เหลือบไปเห็นพวงดอกเอื้องผึ้งสีเหลืองสดที่ห้อยระย้าลงมาจากต้นมะค่าโมง
“อ๋อ คงจะเป็นกลิ่นดอกเอื้องผึ้งน่ะครับ อยู่โน้นไง เกาะอยู่ตรงง่ามไม้นั่น” คนหนึ่งชี้ให้ดู อีกคนหนึ่งก็มองตาม
“สวยจัง หอมด้วย”
“เป็นดอกเอื้องที่พบเห็นได้บ่อยๆครับ ทางเหนือมีเยอะ ตรงนี้มีต้นจันผาขึ้นข้างๆกันด้วย เหมือนในเพลงที่ผมเคยฟังตอนเด็กๆเลย” จงรักเล่าให้ฟัง ลืมความประหม่าที่มีเมื่อกี้ไปเสียสิ้น
“แล้วเพลงมันร้องว่ายังไง”
“ผมจำได้นิดหน่อยเองครับ เคยฟังนานแล้ว”
“นิดหน่อยก็ไม่เป็นไร ไหนร้องให้พี่ฟังหน่อยสิ” และก็ลงท้ายเช่นเดิม จงรักยอมทำตามง่ายๆแม้จะกระดากอายแค่ไหน หากว่าเป็นคำขอร้องของพี่เมฆแล้วล่ะก็
“เอื้องเอย คนขานนามเอื้องผึ้ง
กลีบเหลืองปานน้ำผึ้ง หอมตรึงต้องใจภุมรา
จันผาเอ๋ยงามสง่า ต้นใบสะดุดตา ขึ้นเคียงคู่กัน นิรันดร์เอย”
ร้องเพลงจบยังไม่ทันพักหายใจ คนหน้าดุที่เอาแต่ทำตัวแปลกไปก็ตวัดแขนเอื้อมมือมาคว้าต้นคอของจงรักเอาไว้ ก่อนดึงลงมาใกล้แล้วประทับจูบ ในทีแรกเพียงแตะผ่านแผ่วเบา ทว่าพอเผลอระบายลมหายใจ ความรู้สึกอุ่นร้อนก็เข้าครอบงำ มันลึกล้ำ หวามไหว และดำดิ่งกว่าที่เคยได้รับเมื่อคราวก่อนหลายทบเท่า จากคนที่เงียบขรึมตอนนี้กลายเป็นคนเอาแต่ใจ ทั้งรุกล้ำและรุกไล่จนจงรักหัวหมุน กว่าจะถูกปล่อยให้เป็นอิสระริมฝีปากก็แดงก่ำฉ่ำน้ำไปหมด นิ้วโป้งหนาแตะลากเบาบางที่กลีบปากคล้ายคำปลอบประโลม จากที่หายใจเข้าออกถี่เร็วจงรักจึงคลายผ่อนลมหายใจลง ทว่าก็ยังไม่ทันรวบรวมสติกลับมาเป็นผู้เป็นคนดีนัก เสียงทุ้มที่เอ่ยสัพยอกของเมฆากลับพาให้สติมันต้องเตลิดฟุ้งไปอีกระลอก
“นอกจากจะหอมแล้ว พี่ว่ามันยังหวานอีกด้วยนะ รักว่าไหม”
“…..” จงรักไม่ได้ตอบอะไรออกไปสักคำเดียว ความจริงต้องบอกว่าคิดคำตอบไม่ออกเลยจะเหมาะกว่า หากแต่ในหัวกลับมีคำถามหนึ่งผุดขึ้นมาแทน ทว่าจ้างให้ตายเขาก็ไม่มีวันถามออกไปหรอก
ที่ว่าหวานนั้นพี่เมฆหมายถึงเอื้องผึ้งหรืออะไรกันแน่
<><><><><><><><><><><><><><><><><><><><><><><><><><><><><>
ตามมาจนครบแล้วจ้าาา
นอกจากจะรัวมือพิมพ์แล้ว ก็ต้องรัวมือให้พี่เมฆด้วย โฮะๆๆๆ :hao7: :hao7:
จัดไปเบาๆ วาบหวิวนิดๆ แต่ความหวานการันตีว่ามดมาทำรังได้ค่ะ อิอิ
คนคบกันความสัมพันธ์มันก็ต้องพัฒนาไปเป็นลำดับขั้นตอนของมันเนอะ
จุดนี้คือสบายๆ กุบกิบกันมาหลายตอนแล้ว ตอนหน้าคงต้องจัดดราม่ามาคั่นรายการกันหน่อย #ผิด 555555
ขอบคุณที่เป็นเป็นกำลังใจ คอยติดตามนิยายเรื่องนี้นะคะ
เมื่อวันก่อนเข้าไปเจอว่ามีคนอ่านที่น่ารัก แอบเสนอชื่อเรื่องกับนายเอกเข้าชิงเซ็งเป็ดอวอร์ตกันด้วย
คือไม่ได้เข้าชิงกับเขาหรอก แต่แค่เห็นว่ามีคนเสนอชื่อก็ดีใจมากๆแล้วค่ะ
ปริ่มมากเลย นิยายเรื่องนี้ก็เป็นเรื่องแรกที่เขียนลงเล้า ยังไม่จบ แถมอัพไม่ถี่(โดนตีรัวๆ555)
แต่ก็มีคนชื่นชอบแบบนี้ ต้องขอขอบคุณมากจริงๆนะคะ เป็นกำลังใจที่เติมให้จนเต็มปรอทจริงๆค่ะ :กอด1:
แล้วพบกันใหม่ตอนหน้านะคะ ^O^
pungjungza
เริ่มหัวข้อโดย: punchnaja ที่ 04-12-2014 15:02:26
เริ่มหัวข้อโดย: liza sarin ที่ 04-12-2014 15:09:02
เริ่มหัวข้อโดย: ::UsslaJlwaJ:: ที่ 04-12-2014 15:20:08
เริ่มหัวข้อโดย: Min*Jee ที่ 04-12-2014 15:27:40
ต้องเตรียมแคบหมูไว้แก้เผ็ดซะแล้ววววว
ตอนนี้ก็หวานกันไปปปป
พี่เมฆคงรู้แล้วนะว่าน้องรักมากๆๆๆๆๆๆ
รอตอนต่อไปน้าาาา
เริ่มหัวข้อโดย: yisren. ที่ 04-12-2014 15:45:13
กรี๊ด พี่เมฆเริ่มรุกแรงแล้วว น้องน่ารักขนาดนี้ ไม่รักได้ไง
เริ่มหัวข้อโดย: สายลมที่หวังดี ที่ 04-12-2014 18:09:54
เริ่มหัวข้อโดย: B52 ที่ 04-12-2014 19:34:27
เริ่มหัวข้อโดย: ReiSei ที่ 04-12-2014 19:54:00
เริ่มหัวข้อโดย: GlassesgirL ที่ 04-12-2014 20:31:26
น้องน่ารักแสนดีแบบนี้ อย่าปล่อยไปนะ
รุกให้หนักกว่านี้เลยพี่
:mew1: :L2:
เริ่มหัวข้อโดย: patchylove ที่ 04-12-2014 20:45:08
เริ่มหัวข้อโดย: hibarihao ที่ 04-12-2014 21:06:57
เริ่มหัวข้อโดย: mickymod ที่ 04-12-2014 21:36:26
ดูอ่อนหวานละมุนละไมจริงๆเลย
ชอบตอนที่น้องรักเล่าเรื่องพี่เมฆ
ให้ความรู้สึกมีความสุข แบบรักขอมองพี่ไปตลอด
ไม่ว่าพี่จะเป็นยังไง ก็ยังมีรัก ที่รักมากมายอยู่ตรงนี้
อ๊ายยยยยย เขิน มาอัพไวไวนะคะ :mew1: :mew1:
เริ่มหัวข้อโดย: ่patsaporn ที่ 04-12-2014 23:18:21
พี่เมฆโชคดีมากที่ได้รักเป็นแฟนอ่ะ โคตรน่ารักและแสนดี
นั่นๆๆ จูบหวานๆ กลางป่ากันเลย ฮิ้ววว
ขอบคุณค่ะ
เริ่มหัวข้อโดย: YounIn ที่ 05-12-2014 14:02:02
ไอ้ตอนที่รักคิดน้อยใจเองว่าสำคัญตัวผิดนี่ หน่วงโคตร
ทีงี้ก็หวานนนนนซะ
เริ่มหัวข้อโดย: warin ที่ 05-12-2014 17:37:01
พี่เมฆชัดเจนขึ้นเรื่อยๆ แล้วจ้า
เริ่มหัวข้อโดย: Anong2013 ที่ 06-12-2014 00:32:29
เป็นคนลาวมาเรียนภาษาจีนที่กรุงปักกิ่งทีนี้คับ
รอตอนต่อไปนะจงรัก.
ผมว่าได้กลิ่นมาม่ามาแต่ไกลๆๆๆๆๆๆแล้วนะเรื่องนี้. :katai5: รออยู่นะ
เริ่มหัวข้อโดย: JustWait ที่ 06-12-2014 17:55:07
เริ่มหัวข้อโดย: nantarat ที่ 07-12-2014 16:47:53
เริ่มหัวข้อโดย: PoPuAr ที่ 07-12-2014 20:34:42
ถ้าถึงตอนที่น้องจงรักจะต้องเสียความบริสุทธิ์ให้พี่เมฆ มันจะหวานปานน้้ำเชื่อมขนาดไหนกันนะ
ตอนนี้เต็มอิ่มกับธรรมชาติที่สวยงาม
เริ่มหัวข้อโดย: cheyp ที่ 08-12-2014 20:32:10
อร๊ายยย ฟินมาก
เริ่มหัวข้อโดย: TIKA_n ที่ 08-12-2014 22:08:37
จงรัก น่ารักมาก ชอบนายเอกแบบนี้ ที่หน้าตาธรรมดาๆ ไม่โดดเด่น
แต่มีจิตใจดี มีเสน่ห์ในตัวเองที่ทำให้ ไม่ว่าใครที่ได้ใกล้ชิด ก็อดหลงรักไม่ได้
หวังว่าพี่เมฆ รักน้องแล้ว จะไม่ทำให้น้องเสียใจนะ
ตอนนี้ หวานมาก ขอหวาน ๆ แบบนี้ต่อไปอีกหน่อยน้า อย่าเพิ่งดราม่าเลย สงสารน้องอ่ะ :mew6:
ขอบคุณคนเขียนมากค่ะ :L2:
เริ่มหัวข้อโดย: PURE LOVE ที่ 11-12-2014 08:25:06
พี่เมฆ หลงรักน้องรักมากขึ้นอีกแล้วใช่ม่า รู้นะ
แต่สมัยเรียนนี่ น้องรัก แทบไม่อยู่ในความทรงจำของพี่เมฆเลยสินะ โถ :heaven
ไม่เป็นไร ๆ ต่อจากนี้ไป ก็สร้างความทรงจำดี ๆ ร่วมกันก็ยังไม่สายนะจ้ะ
ขอหวาน ๆ มากกว่านี้ต่ออีกหน่อยเถอะค่ะ อย่าเพิ่งดราม่าเลยน้า สงสารน้องรักอ่ะ ฮืออ :impress:
รอตอนต่อไปจ้า
เริ่มหัวข้อโดย: bluecoco ที่ 11-12-2014 19:51:56
อากาศเริ่มหนาวแล้ว
แต่อ่านเรื่องนี้แล้วอุ่นหัวใจไปหมด
กาแฟไม่ต้องเติมน้ำตาลก็หวานสุดๆเลย
(เรารู้จักตำนานความรักของจันผาเอื้องผึ้งด้วยนะ จำได้ว่าเศร้า เดี๋ยวต้องลองไปหาอ่านอีกที)
เริ่มหัวข้อโดย: ละอองฝน ที่ 11-12-2014 20:56:52
บ้านอยู่เหนือค่ะ
อากาศเริ่มหนาวแล้ว
แต่อ่านเรื่องนี้แล้วอุ่นหัวใจไปหมด
กาแฟไม่ต้องเติมน้ำตาลก็หวานสุดๆเลย
(เรารู้จักตำนานความรักของจันผาเอื้องผึ้งด้วยนะ จำได้ว่าเศร้า เดี๋ยวต้องลองไปหาอ่านอีกที)
เราก็คนเหนือค่ะ แต่ย้ายมาอยู่กรุงเทพหลายปีแล้ว ><
จันผากับเอื้องผึ้งมีเคยได้ยินตั้งแต่เด็กๆมาเรื่องหนึ่ง ที่ว่า
จันผากำลังจะแต่งงานกับเอื้องผึ้ง แต่ต้องตกผาตายเพราะปีนขึ้นไปเก็บดอกเอื้องมาเป็นของขวัญให้เจ้าสาว
เจ้าสาวเห็นดังนั้นเลยเสียใจมาแล้วกระโดดลงไปตายตาม คล้ายๆในเพลงเลย
แต่มีอีกตำนานนึงอันนั้นไม่แน่ใจค่ะ ต้องเสิร์จดูอีกที
ดีใจที่โปรดจงรักทำให้รู้สึกอุ่นได้นะคะ :o8:
เริ่มหัวข้อโดย: ฝัullล้วlv ที่ 12-12-2014 10:40:06
เริ่มหัวข้อโดย: Wereena ที่ 12-12-2014 12:56:52
เริ่มหัวข้อโดย: ละอองฝน ที่ 19-12-2014 16:02:45
ตอนที่ 13
กว่าเมฆากับจงรักจะพากันกลับแสงแดดก็อ่อนแรงลงมากแล้ว ขาออกเมฆาอาสาขับรถเอง เนื่องจากเขาพอจำทางได้และเห็นว่าฟ้ามืดเร็ว ถ้าให้น้องขับคงไม่เหมาะเท่าไหร่เพราะน้องยังขับรถไม่คล่อง ระหว่างทางกลับบ้านสวนจงรักขออนุญาตเปิดหน้าต่างให้ลมพัดเข้ามาในรถแทนการเปิดแอร์ ลมหน้าหนาวทั้งเย็นและสดชื่น เมฆาเองก็เห็นว่ามันแทนกันได้ดีทีเดียวจึงไม่ได้แย้งอะไร
จงรักวางแขนกับขอบหน้าต่าง เอาคางเกยทับ ผินหน้าออกไปมองทิวทัศน์ข้างทาง ต้นหญ้าสูงท่วมเอวลู่ลมไปในทิศทางเดียวกัน ที่ปลายขอบฟ้าพระอาทิตย์ดวงโตสีส้มกำลังจะตกดิน พวกเขาทั้งสองคนไม่ได้พูดคุยกันเลยสักคำ จงรักนั่งดื่มด่ำกับภาพบรรยากาศที่แสนคุ้นเคย ส่วนเมฆาก็หันไปมองภาพที่ไม่คุ้นเคยเหล่านั้นบ่อยครั้ง มองสลับกับถนนข้างหน้า หากผ่านไปชั่วอึดใจเขาก็พบว่าอะไรกันแน่ที่เฝ้ามองอยู่ตอนนี้
ก็เป็นแค่ผู้ชายธรรมดาคนหนึ่ง ไม่ได้มีอะไรพิเศษหรือโดดเด่นกว่าใครที่เขาเคยเจอหรือเคยคบด้วย ทว่าตอนนี้เพียงแค่ได้มองเห็นผู้ชายตัวเล็กคนนี้นั่งเงียบๆอยู่ข้างๆ มันก็ทำให้เมฆารู้สึกอุ่นใจแล้ว คงไม่ต้องมีอะไรมายืนยัน ตอกย้ำให้ชัดเจนกว่านี้อีก เขาหลงรักจงรักเข้าแล้วจริงๆ
ก่อนจะแยกเข้าทางที่กลับบ้าน คนหน้าดุก็เลี้ยวรถแล้วจอดข้างทาง ตรงนั้นมีจุดพักรถเวิ้งเล็กๆซึ่งร้างไร้ผู้คนพอดี ผู้โดยสารตาโตหันกลับมาหาโดยไว เพียงแค่สีหน้าฉงนของเจ้าตัวก็ทำให้คนขับเอ่ยปากเฉลยเสียงเองโดยไม่ต้องเปลืองแรงถาม ซ้ำยังถูกถามตบท้ายอีกต่างหาก
“ก็เห็นบอกว่าชอบ พี่เลยจอดให้ดู รอมันตกดินเราค่อยกลับคงไม่เป็นไร หรือว่ารักรีบ”
“ไม่รีบครับ” จงรักส่ายหน้าเป็นพัลวัน
“พี่ก็ไม่รีบ อยากอยู่ด้วยกันสองคนแบบนี้อีกสักพัก” คำพูดตรงไปตรงมาของเมฆาทำให้จงรักถึงกลับไปไม่ถูก ได้แต่ทำทีเสมองอะไรข้างๆเพื่อหลบสายตา
“ลงไปนั่งข้างล่างไหม จะได้เห็นชัดๆ”
“ก็ดีครับ” พยักหน้ารับง่ายๆ ก่อนเปิดประตูออกไป
จุดพักรถมีป้ายไม่ใหญ่นักแสดงแผนที่รอบๆแม่แจ่ม ข้างๆป้ายมีเก้าอี้ที่ใช้ไม้แผ่นกว้างหนึ่งฟุต ยาวสองเมตรโดยประมาณตีตอกกับเสากลมๆสองต้นหัวท้าย แม้จะถูกทำขึ้นอย่างไม่ประณีตนัก แต่ก็แข็งแรงพอที่จะสามารถนั่งได้สี่ถึงห้าคนสบายๆ จงรักเดินไปนั่งลงก่อน ในขณะที่เมฆายืนดูแผนที่สักพัก จากนั้นจึงเดินมานั่งข้างๆกัน เบื้องหน้าของทั้งคู่เป็นเวิ้งกว้างที่มีสามารถมองเห็นท้องฟ้าจรดพื้นดิน จากจุดที่นั่งคือเนินสูง ค่อยๆเทลาดลดหลั่นลงไป ทั่วทั้งบริเวณคือนาข้าวที่ยังไม่ออกรวง
“สวยนะครับ”
“อืม”
“ผมชอบตอนพระอาทิตย์ตกดิน เพราะผมสามารถมองมันได้โดยไม่แสบตา แล้วแสงมันก็ดูอุ่นๆ นุ่มนวลกว่าช่วงไหนๆเลย พี่เมฆว่าไหมครับ”
“สวยจริงๆนั่นแหละ หน้าหนาวฟ้าใส แต่พระอาทิตย์ตกไว เดี๋ยวเดียวก็มืดแล้ว”
นั่งเล่นกันจวบจนอาทิตย์เกือบจะลับขอบฟ้า เมฆาก็นึกอะไรบางอย่างขึ้นได้ เขาหยิบโทรศัพท์มือถือของตัวเองขึ้นมา ก่อนจะยกขึ้นเปิดกล้องถ่ายรูป จงรักหันไปมองพี่เมฆเอนตัวเข้ามาใกล้อย่างกะทันหันก็ทำหน้าตื่น
“อะไรครับ”
“ถ่ายรูปกัน เร็วเข้าเดี๋ยวแสงหมด” ไม่ว่าเปล่า เมฆายังใช้แขนที่ว่างโอบกระชับให้น้องขยับเข้ามาใกล้แล้วกดถ่าย
ทว่ารูปที่ออกมานั้นไม่ได้ดั่งใจ คนหน้าดุที่ทำตัวแปลกไปตลอดทั้งวันจึงเปลี่ยนขยับมุมให้พอเหมาะพอดี เมื่อเห็นว่าพี่เมฆทำถึงขนาดนี้ จงรักจึงระงับอาการตกประหม่า ยอมเล่นไปด้วยกับคนรัก น้องเอนหัวเข้ามาจนแก้มเกือบชิดกัน เมฆาที่สังเกตเห็นในกล้องจึงยิ้มออกมาเล็กน้อยด้วยความพอใจ ก่อนจะให้สัญญาณแล้วกดถ่ายไปหลายภาพ ถ่ายทั้งรูปคู่ ถ่ายทั้งภาพวิวทิวทัศน์จนพอใจ ทั้งสองคนจึงชวนกันกลับบ้าน ประจวบเหมาะกับท้องฟ้าที่มืดครึ้มพอดี แม้อยากอยู่ต่อแต่แสงก็ไม่เอื้ออำนวยอีกต่อไป
ตอนกลับมาถึงบ้าน ทุกคนอยู่พร้อมหน้าบนโต๊ะอาหารและลงมือทานกันไปบ้างแล้วเพราะคิดว่าเมฆากับจงรักจะหาข้าวทานกันมาจากข้างนอก จงรักเดินไปล้างไม้ล้างมือแล้วหยิบจานมาเพิ่มสองใบ จัดการตักข้าวให้ตัวเองกับเมฆาแล้วนั่งขอร่วมวงทานอาหารด้วย
“พาพี่เมฆไปเที่ยวไหนมากลับเอาป่านนี้ ข้าวปลาก็ไม่ได้กิน” จรัญถามขณะตักน้ำพริกอ่องใส่จานให้ลูกชายคนเล็ก
“ไปน้ำตกห้วยทรายเหลืองครับพ่อ” จงรักตักข้าวเข้าปาก เพิ่งรู้สึกตัวว่าหิวขนาดนี้
“คนเยอะไหมลูก” ผู้เป็นพ่อถามต่อ
“ไม่เยอะเท่าไหร่ครับ” เมฆเป็นคนตอบให้แทน เพราะเห็นน้องกำลังเคี้ยวข้าวตุ้ยๆเต็มปาก
“ดีเลยสิ ไม่เสียงดังวุ่นวาย”
“ใช่ครับ เงียบสงบ อากาศก็เย็นดี ผมเลยเผลองีบหลับไปตื่นหนึ่งก็เลยออกมาเย็นหน่อย” เมฆเล่าเรื่อยๆขณะลงมือตักอาหาร
“แล้วพรุ่งนี้มีโปรแกรมจะพาพี่เขาไปที่ไหนล่ะเรา ขึ้นดอยไหม” เป็นจิราที่หันมาถามน้องชายบ้าง
“ยังคิดอยู่ว่าจะพาไปไหนดี ขอรักนอนนึกๆดูก่อนนะครับคืนนี้” จงรักบอกตามตรงก่อนจะหันมาตักข้าวเข้าปาก
“ก็ไหนเราว่ามีโปรแกรมแล้วไง” จรัญท้วงขึ้น เพราะจำได้ว่าเจ้าลูกชายพูดไว้เมื่อตอนกลางวัน
“ก็ความจริงรักจะพาพี่เมฆไปน้ำตกพรุ่งนี้ แต่วันนี้ไปมาแล้ว พรุ่งนี้เลยไม่รู้จะไปไหนครับ แต่ตอนเช้ากะว่าจะพาไปเดินในแปลงกุหลาบ เมื่อตอนกลางวันไม่ได้เดิน แดดมันร้อน”
“ตามใจเรา คิดๆให้ดีลูก ไม่ได้มากันบ่อยๆ”
“ครับพ่อ”
พอทานอาหารเสร็จก็เป็นเมฆากับจงรักที่ช่วยกันเก็บล้าง ด้วยให้เหตุผลว่าไม่ได้ช่วยทำอะไรเลย ไปเที่ยวกลับมาถึงก็ลงมือกิน จิราผู้เป็นแม่ครัวจึงไม่ขัดแล้วเลี่ยงออกไปอาบน้ำเข้านอน ส่วนจุรีก็ขึ้นไปเฝ้าลูกชายตั้งแต่ทานอาหารเสร็จ โชคดีที่หลานตัวน้อยไม่เป็นอะไรมาก ได้ยาจากคุณหมอเมื่อเช้าเข้าไปทำให้ตอนนี้ไข้ลดลงแล้ว
จงรักตั้งใจจะชวนเมฆาขึ้นไปอาบน้ำอาบท่าแล้วนอนพักผ่อน ทว่าจรัญกลับชวนเมฆาให้นั่งจิบชาเป็นเพื่อนเล่นหมากรุก ชายหนุ่มร่างสูงจึงไม่ปฏิเสธ นั่นทำให้จงรักต้องขึ้นห้องไปคนเดียว ยังไงเขาก็อยากอาบน้ำก่อน เพราะไปเที่ยวมาทั้งวันรู้สึกเหนียวตัวไปหมด
อาบน้ำอาบท่าเรียบร้อย จงรักก็หยิบเสื้อผ้ากับผ้าเช็ดตัวออกมาวางเตรียมไว้ให้พี่เมฆ ตั้งใจจะลงไปนั่งดูพ่อกับคนรักโขกหมากรุกอยู่เหมือนกัน ทว่าเสียงโทรศัพท์ก็ฉุดให้น้องต้องรั้งรออยู่ในห้องเสียก่อน
“สวัสดีครับ”
‘ไปเที่ยวกัน ไม่เคยชวนเฮีย’ เสียงโอดครวญแว่วมาให้ได้ยินตามสายเสมือนคำทักทาย
“เฮียวิน” จงรักจำได้ทันทว่าเจ้าของเสียเป็นใคร โดยที่ไม่ต้องดูชื่อซึ่งปรากฏบนหน้าจอ
‘ก็เฮียน่ะสิ! โธ่เอ้ย สู้อุตส่าห์เป็นพ่อสื่อให้เขาสมหวัง รักกันดิบดี แต่พอไปเที่ยวเขาก็ทิ้งเราเป็นหมาหัวเน่า ไม่ชวนสักคำ แม่งซึ้งน้ำใจน้องเลยว่ะ’
“โธ่ ก็รักนึกว่าเฮียไม่ว่างนี่ครับ เห็นช่วงนี้เฮียวินเงียบไป รักก็นึกว่างานยุ่ง เลยไม่อยากกวน” จงรักแก้ตัวเสียงอ่อน อันที่จริงเขาลืมชวนเฮียวินไปเสียสนิท เพราะมัวแต่ตื่นเต้นที่จะได้พาพี่เมฆมาพบกับพ่อ
‘ไม่ต้องมาอ้างเลยนะ คงสนุกมากเลยสิท่า หมั่นไส้ไอ้เมฆสุดๆทำมาเป็นอัพรูปให้อิจฉาเล่นอีก’
“อัพรูปอะไรครับเฮีย” จงรักถามขึ้นด้วยความสงสัย
‘อ้าว! นี่ยังไม่เห็นหรือไงว่าแฟนแกน่ะมันอัพรูปคู่อวดชาวบ้าน จนตอนนี้เขาเห็นกันทั้งเฟสแล้ว เพื่อนๆในรุ่นนะตกใจกันใหญ่ว่าไอ้เมฆเปิดตัวคบกับน้องที่เคยเตะบอลมาด้วยกัน’
พอได้ยินวินพูดแบบนั้น จงรักก็รีบหยิบแท็บเล็ตขึ้นมาเลื่อนดู แล้วก็เห็นจริงอย่างที่วินบอก เมฆาอัพรูปคู่ที่ถ่ายด้วยกันเมื่อตอนเย็นลงในเฟสบุ๊คส่วนตัวหลายรูป มิหนำซ้ำยังเปลี่ยนสถานะแล้วติดแถกมาหาจงรักว่ากำลังคบกัน มือที่ถือแท็บเล็ตอยู่อ่อนแรงขึ้นมาทันที ยิ่งได้อ่านข้อความสัพยอกจากพวกรุ่นพี่ที่รู้จัก จงรักก็ยิ่งหลุดยิ้มเพราะรู้สึกเขินอายจนแก้มแทบระเบิด
‘เงียบทำไมล่ะนั่น ช็อคตายไปแล้วหรือไงจงรักน้องเฮีย’ เสียงล้อเลียนของวินทำให้จงรักกลับมาควบคุมสติได้อีกครั้ง
“ยังไม่ตายสักหน่อย เฮียก็พูดเกินไป”
‘ไม่เกินไปหรอก เฮียรู้เอ็งเขินจะตายอยู่แล้วนั่น ทำมาเป็นเก่ง ไอ้เตี้ยเอ้ย’
“เฮียอ่ะ รู้ดีจริง” เพราะมันจริงอย่างที่วินพูด จงรักจึงไม่อาจจะเถียงอะไรออกมาได้
‘มีความสุขดีไหม ไอ้เมฆมันดีกับรักหรือเปล่า’ อยู่ๆวินก็ถามขึ้นมา
“พี่เมฆดีกับผมมาก เฮียไม่ต้องห่วงนะ” จงรักตอบไปตามความสัตย์จริง ที่เป็นอยู่ทุกวันนี้เขาถือว่ามันดีที่สุด ดีเกินกว่าที่เคยฝันไว้มากแล้ว
‘ไม่ได้เป็นห่วงเว้ย จะทวงบุญคุณ เฮียนะช่วยเอ็งทุกอย่าง กลับมาจากเหนืออย่าลืมของฝากด้วย’
“ไม่ลืมหรอกครับ เดี๋ยวกลับไปนะ ผมจะเลี้ยงข้าวเฮียด้วยเลย” จงรักทำเสียงปะเหลาะเอาใจ
‘ดีมาก แล้วเฮียจะรอกินของฟรี’ คิดว่าจะวางสาย แต่ก็นึกขึ้นได้ว่าควรจะถามถึงเพื่อนสนิทสักหน่อย ‘แล้วนี่ไอ้เมฆมันไปไหนล่ะ หรือนั่งอยู่ข้างๆ’
“พี่เมฆเล่นหมากรุกกับพ่อข้างล่างครับ”
‘โห! เห็นมันเงียบๆ ไอ้เมฆแม่งร้ายกว่าที่คิด มีเข้าทางพ่อตาด้วยนะ’
“พี่เมฆเขาไม่ได้คิดอะไรอย่างนั้นสักหน่อย เฮียก็พูดไปเรื่อย” ออกรับแทนคนหน้าดุไป แต่จงรักก็อดขำในความคิดของวินไม่ได้
‘ทำมาเป็นเข้าข้างกัน เบื่อจริงๆ พอๆ เฮียไปนอนดีกว่า ไม่อยากคุยด้วยแล้ว’
“เอ้า! อะไรของเฮียเนี่ย นึกจะวางก็วาง”
‘เฮียจะนอน พรุ่งนี้ทำงานเช้า ไม่ได้ว่างงานแบบแฟนใครบางคนหรอก’ ก่อนจะวางสายก็ไม่วายที่จะสั่งเป็นคำสุดท้าย ‘แล้วอย่าลืมของฝากเฮียด้วย ฝันดี สามีกัดตูด’
“เฮียวิน!!” ประโยคสุดท้ายของวินทำเอาจงรักหน้าแดงวาบ จะด่าก็ด่าไม่ทัน เพราะทางโน้นเล่นวางสายไปเสียก่อนแล้ว คนตัวเล็กได้แต่บ่นงึมงำอยู่คนเดียวไล่หลัง ก่อนวางโทรศัพท์ลงแล้วหันมาสนใจรูปที่เปิดค้างเอาไว้แทน
นั่งดูรูปไปก็อมยิ้มไป ความจริงก็มีเพียงแค่สามรูป แต่จงรักก็สไลด์ดูซ้ำไปซ้ำมาก แถมยังเซฟเก็บไว้ในเครื่องอีกด้วย ก็จะไม่ให้ดีใจจนออกนอกหน้าได้อย่างไร นี่เป็นครั้งแรกที่ได้ถ่ายรูปด้วยกัน เป็นครั้งแรกที่พี่เมฆประกาศให้ทุกคนรู้ว่าเราคบกัน ทุกคนจริงๆ ไม่ใช่แค่เพื่อนสนิทเท่านั้น จงรักรู้ดีว่าการคบกันเป็นเรื่องของคนสองคน มันไม่ได้สำคัญอะไรมากมายนักว่าคนอื่นจะรับรู้หรือไม่รับรู้ ทว่าก็ยังอดดีใจไม่ได้อยู่ดี เนื่องจากการที่พี่เมฆทำเช่นนี้ มันทำให้คิดได้ว่าเขามีความสำคัญพอที่จะบอกใครๆได้ สำคัญพอที่จะเก็บบางเศษเสี้ยวเวลาที่ใช้ร่วมกันไปเป็นความทรงจำได้
เวลาสามทุ่มกว่า เมฆากลับขึ้นมาจากการเล่นเกมเล็กกับพ่อจรัญ พอเข้ามาในห้องเขาก็สังเกตเห็นจงรักนอนยิ้มน้อยยิ้มใหญ่อยู่บนเตียง ในมือถือแท็บเล็ตของเจ้าตัวเอาไว้ เสื้อผ้าก็เปลี่ยนเป็นชุดนอนเรียบร้อย คงเพราะอาบน้ำแล้ว แต่ที่เขาแปลกใจคือน้องยิ้มอารมณ์ดีเรื่องอะไรกัน ขนาดว่าเขาเข้ามาในห้องน้องยังไม่รู้สึกตัวเลยด้วยซ้ำ จนกระทั่งเมฆเดินไปหยิบผ้าขนหนูที่ถูกเตรียมเอาไว้ให้ตรงปลายเตียง จงรักจงรู้สึกตัวว่าไม่ได้อยู่คนเดียวในห้อง
“พี่เมฆมาเมื่อไหร่ครับ”
“พี่เพิ่งขึ้นมา พ่อง่วงแล้วน่ะ เล่นได้เกมเดียวท่านก็ไม่ไหวแล้ว”
“อ๋อครับ ผมกำลังคิดอยู่ว่าจะลงไปหาพอดี”
“อาบน้ำแล้วเหรอ”
“ครับ” จงรักพยักหน้าหน้ารับ
“แล้วทำอะไรอยู่ พี่เห็นยิ้มแก้มแทบปริ มีอะไรดีๆหรือเปล่า” ตอนแรกก็ว่าจะไม่ถาม แต่เห็นน้องยิ้มแป้นเมื่อกี้ มันก็อดไม่ได้จริงๆ
“อ่อ….เอ่อ..รักก็ดูอะไรไปเรื่อยเปื่อยน่ะครับ” จงรักว่าพลางเก็บแท็บเล็ตเงียบๆ พยายามซ่อนแก้มแดงๆของตนเอง ทว่ามันก็ไม่อาจรอดพ้นสายตาคมของเมฆาไปได้
“เห็นรูปแล้วเหรอ” เขาคิดว่าน่าจะเป็นเรื่องนี้ ไม่รู้ว่าไปเอาความมั่นใจมาจากไหน ทว่าพอเป็นเรื่องของจงรักในใจก็เผลอคิดถึงแต่อะไรๆที่เข้าข้างตัวเองก่อนเสมอ
“ค…ครับ” จงรักพยักหน้าเบาๆ แก้มน้องแดงปลั่งขึ้นอีกระดับหนึ่ง มันทำให้คนตัวโตยิ้มออกมาอย่างพอใจ เขาชอบที่จะเห็นปฏิกิริยาแบบนี้ของจงรักจริงๆ ไม่รู้ทำไมถึงรู้สึกว่ามันน่ารักนักนะ
“แล้วโกรธหรือเปล่าที่พี่เอาไปลงโดยที่ไม่ได้บอกก่อน”
“ไม่ครับ ไม่โกรธเลย แต่..” จงรักรีบปฏิเสธอย่างแข็งขัน
“แต่?”
“แต่…” มองเห็นสายตากดดันให้พูดจงรักก็ยิ่งอยากมุดเตียงหนี เขาไม่น่าหลุดคำว่าแต่ออกไปเลย
“ว่าไงครับ แต่อะไร”
“แต่..รู้สึกเขินๆมากว่าครับ”
“หึ” เมฆาเดินเข้ามาลูบหัวน้องพร้อมกับบอก “ไม่ต้องเขินนะ เดี๋ยวอีกหน่อยก็ชิน”
“อ่า..ครับ” จงรักผงกหัวรับ ก่อนจะเอียงหัวไปตามมือใหญ่ๆอุ่นๆของคนตัวสูง เมฆาเห็นดังนั้นก็ยิ้มบางด้วยความเอ็นดู ก่อนจะผละออกไป เพื่ออาบน้ำ
“เดี๋ยวพี่มา รอก่อนนะอย่าเพิ่งหลับ”
“ครับ” น้องมองตามมือข้างนั้นอย่างแสนเสียดาย ก่อนเอนตัวลงนอนแล้วแอบดูรูปอีกครั้งทันทีที่ประตูห้องน้ำปิดไปแล้ว
ระหว่างที่นอนเล่นอะไรไปเรื่อยอยู่บนเตียงนอน เสียงโทรศัพท์ของเมฆาก็ดังขึ้น ครั้งแรกมันดังแล้วก็ดับไป แต่อีกครู่หนึ่งก็ดังอีก จงรักจึงตัดสินใจลุกไปหยิบดู บนหน้าจอไม่แสดงชื่อผู้ที่โทรเข้ามา หนุ่มตัวเล็กจึงเดินไปหยุดที่หน้าห้องน้ำแล้วเรียก
“พี่เมฆ โทรศัพท์ครับ เขาโทรมาหลายสายแล้ว”
“รับให้พี่หน่อยรัก บอกพี่อาบน้ำ มีไรฝากไว้ที่รักได้เลย” พอได้ยินคำอนุญาต จงรักจึงรีบกดรับ
“สวัสดีครับ”
‘พี่เมฆหรือเปล่า’
“ไม่ใช่พี่เมฆครับ” ปลายสายเงียบไปครู่หนึ่งจึงพูดต่อ
‘ขอสายพี่เมฆหน่อยสิ’
“พี่เมฆอาบน้ำอยู่ครับ มีอะไรฝากเรื่องไว้ที่ผมได้ เดี๋ยวจะบอกให้ครับ” จงรักตอบกลับไปอย่างสุภาพ “คุณครับ ยังอยู่หรือเปล่าครับ” จงรักถามขึ้นเมื่อเห็นว่าปลายสายเงียบไปอีกครั้ง และคราวนี้นานกว่าครั้งก่อน
‘อยู่’ บอกเสียงห้วน แล้วเงียบไปอีกครั้งราวกำลังใช้ความคิด
“จะให้ผมบอกพี่เมฆว่าใครโทรมาดีครับ”
‘บอกว่าหนึ่งโทรมา จะเตือนเรื่องนัดสำคัญที่ไปบอกวันนั้น ให้เขาโทรกลับด่วน เท่านี้แหละ ขอบคุณ’
พูดจบปลายสายก็วางไปทันที ทว่าเมื่อจงรักได้รู้ว่ากำลังคุยอยู่กับใครเมื่อครู่ ร่างทั้งร่างก็ชาวาบขึ้นมาทันที จะเตือนเรื่องนัดสำคัญที่ไปบอกวันนั้น นัดอะไรกัน? แล้ววันนั้นคือวันไหน? เขาไปเจอกันมาเมื่อไหร่อย่างนั้นหรือ? คำถามมากมายผุดขึ้นมาในหัวแทบจะพร้อมๆกัน ชื่อของหนึ่งนทีทำให้จงรักเสียศูนย์ได้ในทันที ความรู้สึกเหมือนถูกผลักให้ตกลงมาจากยอดเขาอย่างไรอย่างนั้น
วางโทรศัพท์ไว้บนโต๊ะที่เก่า ก่อนจะเดินออกไปสูดอากาศที่ระเบียง พยายามปัดเรื่องฟุ้งซ่านในหัวทิ้งไปให้หมด แต่กลับพบเพียงความกังวนและตะกอนที่ถูกกวนจนข้นอยู่ภายในจิตใจ
เขายังติดต่อกันอยู่
ประโยคนี้มันส่งผลให้ทำอะไรไม่ถูกไปชั่วขณะหนึ่งเลยทีเดียว จับต้นชนปลายไม่ถูก ไม่รู้ว่าควรจะเริ่มจากตรงไหนก่อน ไม่อยากคิดอะไรไปไกลเกินกว่าจะรู้เรื่องราวให้กระจ่างกว่านี้ หากแต่ก็ไม่สามารถหยุดตัวเองลงได้ และเป็นอีกครั้งในหนึ่งคืนที่ไม่รู้สึกตัวเลยว่ามีใครเข้ามายืนอยู่ใกล้ๆ จนกระทั่งเอวถูกสองแขนแกร่งรวบเข้าไปกอด แผ่นหลังเล็กผนึกชิดกับแผ่นอกกว้าง จงรักสะดุ้งตกใจอยู่ในที ทว่าเมฆก็ไม่ได้ผละจากการกอด
“มายืนทำอะไร พี่เรียกตั้งนานทำไมไม่ตอบ”
“ไม่ได้ทำอะไรครับ” ส่ายหัวเบาๆก่อนตอบ
“แล้วออกมายืนทำไม หนาวออก เข้าข้างในเถอะ”
“ครับ” ตอบรับอย่างว่าง่าย แล้วยอมเดินตามเข้าไปในห้องนอน
จงรักปีนขึ้นเตียงอีกฝั่ง ขณะที่เมฆาเดินไปปิดไฟดวงใหญ่ เหลือไว้เพียงไฟที่หัวเตียงดวงเดียวเท่านั้น แล้วร่างสูงก็กลับมาขึ้นเตียงนอน กำลังจะหันมาบอกฝันดีน้อง ก็สบเข้ากับดวงตาคมโตซึ่งฉายแวววูบไหวในแบบที่ไม่ได้เห็นมาพักใหญ่ เหมือนกับเจ้าตัวกำลังไม่สบายใจอะไรสักอย่าง เมฆาห่มผ้าให้ตัวเองกับน้องก่อนขยับเข้าไปชิด
“เป็นอะไร”
“เปล่าครับ ไม่ได้เป็นอะไร” จงรักปฏิเสธ หากแต่คนหน้าดุกลับไม่เชื่อ เพราะตาของจงรักมันฟ้องชัดขนาดนี้ จะบอกว่าไม่เป็นอะไรได้อย่างไร
“ไม่สบายใจอะไรก็เล่าให้พี่ฟังสิ บอกว่าไม่เป็นไร แต่ทำหน้าทำตาแบบนี้ พี่ไม่เชื่อเราหรอกนะ” เขาเป็นคนพูดตรง ไม่ชอบอะไรๆที่มันคลุมเครือสักเท่าไหร่ จึงบอกออกไปตรงๆ
“เมื่อกี้หนึ่งนทีโทรมาหาพี่เมฆครับ”
เมื่อถูกจับได้ว่าไม่สบายใจ จงรักจึงยอมบอกออกไปว่าสาเหตุมาจากอะไร แม้จะกลัวว่าตัวเองมีสิทธิ์พอที่จะกังวนใจเรื่องหนึ่งนทีได้หรือเปล่า แต่ก็เลือกบอกไปดีกว่า เมฆานิ่งไปนิดก่อนถามต่อ
“แล้วเขาว่ายังไง”
“หนึ่งเขาบอกให้พี่เมฆโทรกลับครับ..” ส่วนที่ย้ำเรื่องนัดกับเรื่องที่เคยไปเจอกันมาก่อนจงรักเลือกที่จะไม่พูด อยู่ๆก็อยากรู้ว่าพี่เมฆจะทำอย่างไรต่อไป จะบอกเขาหรือไม่
“อืม” เมฆาตอบรับในลำคอ แล้วก็รวบตัวน้องเข้ามากอดแทน
“เดี๋ยวสิครับ…แล้วพี่เมฆไม่โทรกลับเหรอ หนึ่งเขาอาจมีธุระสำคัญก็ได้” จงรักไม่ได้ผลักไสอ้อมกอด แต่ขยับนิดหน่อยเพื่อให้ตนเองเงยหน้าขึ้นมาคุยได้ถนัด
“ระหว่างพี่กับเขาไม่มีธุระสำคัญอะไรหรอก ช่างเขาเถอะ”
“แต่หนึ่งเขาบอกว่าด่วนนะครับ”กระนั้นจงรักก็ยังไม่ลดละความพยายาม
“ด่วนก็เรื่องของเขา ไม่ใช่เรื่องของพี่ นอนกันเถอะ” เมฆว่าก่อนจะก้มลงจูบหน้าผากน้อง
“ผมยังไม่นอนครับ ก็หนึ่งเขา…”
“ทำไมถึงอยากให้พี่โทรไปหาเขานักหืม..” สุดท้ายก็ต้องยอมแพ้ เพราะจงรักดูพยายามเหลือเกินในการต่อต้านคำปฏิเสธของเขา
“ไม่ใช่ว่าอยากหรือไม่อยากให้คุย แค่คิดว่าทำไมพี่เมฆถึงบอกว่าไม่มีเรื่องจะคุย ทั้งที่หนึ่งนทีเขาบอกว่ามีก็เท่านั้น”
คราวนี้เมฆายอมปล่อยน้องออกจากอ้อมกอดแล้ว เขาถอยหลังออกมานิดหน่อย จงรักจึงผุดลุกขึ้นนั่ง เห็นดังนั้นคนหน้าดุจึงลุกขึ้นตาม บรรยากาศเงียบเชียบชวนให้อึดอัดในความรู้สึก ลอบมองหน้าน้องก็เห็นว่าเจ้าตัวมีสีหน้าไม่ดีเลยสักนิด เมฆาจึงปล่อยไว้ไม่ได้อีกต่อไป
“พี่บอกว่าไม่มีเรื่องอะไรต้องคุย พี่กับหนึ่งไม่มีธุระอะไรกันอีก มันไม่ชัดเจนตรงไหนกัน”
“แต่หนึ่งเขาบอกว่ามี” จงรักไม่ยอมแพ้ แม้จะถูกหาว่ารวนอยู่ก็ตาม
“รักไม่เชื่อที่พี่พูดเหรอ”
“ไม่ใช่ไม่เชื่อครับ” จงรักรีบปฏิเสธแล้วว่าต่อ “แต่เขาจะโกหกทำไมกัน”
“พี่ไม่รู้ แต่ที่คิดได้ตอนนี้ ระลึกได้ตอนนี้ มันไม่มีเรื่องอะไรที่พี่ต้องคุยกับเขาเลย”
“งั้นก็โทรไปถามสิครับ ว่าเขามีเรื่องอะไร”
“ทำไมต้องโทร ในเมื่อพี่บอกอยู่นี่ว่าไม่อยากคุย”
“เพราะผมอยู่หรือเปล่า ให้ผมออกไปรอข้างนอกก็ได้ ถ้าพี่ไม่สะดวกใจ”
“เฮ้อ..” เมฆาถึงกับถอนหายใจทิ้งด้วยความเหนื่อยใจ ไม่รู้ว่าจงรักคิดอะไรไปถึงไหนกัน เขาไม่รู้จะจัดการอย่างไรดีแล้วตอนนี้ เขาจนปัญญาจริงๆ “พี่ไม่โทร ไม่คุยกับใครทั้งนั้น เพราะมันไม่มีเรื่องอะไรที่ต้องคุย ถ้าไม่เชื่อกัน ก็ไม่รู้จะพูดยังไงแล้ว”
เมฆาทิ้งตัวลงนอน ปล่อยให้จงรักนั่งนิ่งอยู่เพียงลำพัง ทันทีที่ร่างสูงหลับตาลง จงรักก็ระลึกได้ทันทีว่าตัวเองทำอะไรลงไป แม้จะยังสงสัยในสิ่งที่หนึ่งนทีพูด แต่ถ้าดื้อรั้นและงี่เง่าต่อไปมันก็เหมือนเป็นการบีบคั้นพี่เมฆเขาไม่ต้องการให้เป็นแบบนั้น ทว่ามันเป็นกลับเกิดขึ้นแล้ว
จงรักเคยตั้งใจว่าจะทำให้พี่เมฆยิ้ม แต่ตอนนี้กลับทำให้พี่เมฆโกรธ คงเป็นเพราะพี่เมฆดีกับเขา เขาจึงผยองในใจแล้วทำอะไรโดยไม่คิดให้ดี และจงรักก็เริ่มเสียใจกับการกระทำของตัวเองขึ้นมา ความพะว้าพะวงเรื่องของหนึ่งนทีหายวับไปพลัน ความกลัวว่าพี่เมฆจะไม่พอใจแล้วรำคาญกันมันมีมากกว่า
ร่างเล็กค่อยๆทิ้งตัวลงนอนข้างๆคนตัวโต ขยับเข้าไปชิดใกล้แล้วทำใจกล้า ยื่นมือไปเกาะแขนแกร่งใต้ผ้าห่ม จากนั้นจึงซบหน้าลงไปพิง ก่อนจะเอ่ยออกมาด้วยเสียงอู้อี้
“ขอโทษครับ”
“……”
“พี่เมฆอย่าโกรธ อย่ารำคาญรักเลยนะ” พอคนตัวโตไม่ตอบ ไม่ส่งเสียง ไม่แม้แต่จะลืมตาขึ้นมาหา จงรักก็แทบจะร้องไห้ออกมา เขาคงทำให้พี่เมฆโกรธมากจริงๆ ทว่าพอผ่านไปครู่หนึ่ง เสียงทุ้มก็เอ่ยขึ้น
“พี่ไม่ได้โกรธ ไม่ได้รำคาญ แต่อะไรที่ต้องพูด พี่ก็พูดไปหมดแล้ว พี่อยากรอให้รักสงบใจก่อนแล้วค่อยคุย ไม่อยากทะเลาะกันกับแค่เรื่องของคนอื่น”
“รักขอโทษนะ พอได้ยินเสียงเขา รักก็กลัวขึ้นมา ทั้งๆที่เคยพูดเองแท้ๆว่าถ้าพี่จะกลับไปในวันหนึ่งก็จะไม่ห้าม แต่ตอนนี้ดันมางี่เง่าเองเสียแล้ว” พอได้ยินจงรักพูดถึงตรงนี้ เมฆาก็ตะแคงหันหน้ามาคุยกับจงรักอย่างจริงจัง
“รักไม่ได้งี่เง่า แต่รักคิดมากเกินไป อยากรู้อะไรให้ถามพี่ ข้องใจอะไรก็บอกได้ พี่เคยพูดว่าพี่ไม่โกหก จำได้ไหม”
“จำได้ครับ” จงรักพยักหน้ารับ
“เชื่อพี่นะ”
“ครับ รักเชื่อพี่เมฆ” เมฆายิ้มบางให้น้องที่ทำหน้ายู่ ก่อนจะกดจูบที่หัวคิ้วให้คลายปมออก
“นอนกันเถอะนะ ไหนพรุ่งนี้บอกว่าจะตื่นเช้าแล้วพาพี่ไปดูแปลงกุหลาบไง”
“ครับ” จงรักพยับหน้ารับก่อนจะหลับตา เมฆาเองก็หลับตาไปด้วย
ทว่าพอผ่านไปสักพัก จงรักที่ควรจะหลับไปแล้วก็ลืมตาขึ้นมา มองคนหน้าดุที่หลับอยู่ตรงหน้า คนตาคมช่างใจอยู่ครู่จึงเอ่ยเรียกเสียงเบา
“พี่เมฆ”
“หืม” ดวงตาคู่ดุเปิดขึ้นมามองหนุ่มตัวเล็กอีกครั้ง
“รักขอจูบพี่ได้ไหม”
“ทำไมต้องขอล่ะ”
เมื่อได้ยินประโยคที่ดูเหมือนเป็นคำอนุญาต จงรักก็ขยับตัวเข้าไปใกล้ ส่งริมฝีปากของตัวเองไปสัมผัสริมฝีปากของเมฆา ค่อยๆจูบเบาๆให้กระแสความรู้สึกอุ่นร้อนส่งผ่านไปถึงกัน มันทั้งนิ่มนวล ทั้งเนินนาน จนกระทั้งหนุ่มตัวเล็กพอใจจึงค่อยๆผละออก
“พอใจแล้วใช่ไหม”
“ครับ”
“ที่นี้เราก็นอนได้แล้ว”
“ครับ”
“ไม่งอแงแล้วนะ”
“ไม่แล้วครับ”
<><><><><><><><><><><><><><><><><><><><><><><><><><><><><>
มาแล้วค่ะ
มาช้า แต่ยาวกว่าเดิมนิดนึง อิอิอิ
ไม่ดราม่ามาก พอกรุบกริบเน้อ
ขอบคุณที่ติดตามนะคะ :กอด1:
pungjungza
เริ่มหัวข้อโดย: yisren. ที่ 19-12-2014 16:18:02
เริ่มหัวข้อโดย: iceman555 ที่ 19-12-2014 16:26:43
เริ่มหัวข้อโดย: Noo_Patchy ที่ 19-12-2014 16:37:07
เริ่มหัวข้อโดย: krit24 ที่ 19-12-2014 18:03:24
เริ่มหัวข้อโดย: BeeRY ที่ 19-12-2014 18:10:49
เริ่มหัวข้อโดย: hibarihao ที่ 19-12-2014 18:24:52
เริ่มหัวข้อโดย: becrazie ที่ 19-12-2014 18:38:10
ไปแล้วก็ช่วยไปลับเลยสิจ๊ะ
เริ่มหัวข้อโดย: GlassesgirL ที่ 19-12-2014 19:47:02
แต่หนึ่งนทีก็ดันรู้ด้วย แล้วทำเหมือนจะกลับมาหาพี่เมฆอีก จะมาทำให้รักหวั่นไหวอีก
จงรักสู้ๆนะ มีอะไรถามพี่เมฆตรงๆเลยนะ พี่เมฆเป็นคนตรงๆ คิดยังไง รู้สึกยังไงแกพูดหมด
อย่าปล่อยไว้ อย่าเก็บไปคิดเองคนเดียวนะ มีอะไรถามพี่เมฆไปตรงๆเลยนะรักนะ
พี่เมฆรักจงรักมากๆนะ อย่ากลับไปหาไปหวั่นไหวกับคนที่ทิ้งพี่ไปนะ และอย่าปิดบังอะไรรักนะ
:mew1: :L2:
เริ่มหัวข้อโดย: PURE LOVE ที่ 19-12-2014 22:18:24
ถึงจะเข้าใจความกังวลของน้องรัก แต่ตอนนี้น้องรัก ก็งอแงเกินไปจริง ๆ น่ะนะ
แต่พี่เมฆเป็นผู้ใหญ่มาก ๆ ใจเย็น แล้วก็เข้าใจความรู้สึกน้องรักดีจัง
ครั้งนี้เคลียร์กันเข้าใจได้ก่อนที่จะดราม่า แต่หนึ่งนทีไม่หยุดก่อกวนแน่ ๆ
แล้วยังมีนายกลองอีก หวังว่าพี่เมฆกับน้องรัก จะใช้ความรักและเชื่อใจกันและกัน
ต่อสู้กับมารผจญทั้งหลายไปให้ได้นะ อย่าดราม่ามากเลย สงสารทั้งคู่อ่ะ
เริ่มหัวข้อโดย: สายลมที่หวังดี ที่ 19-12-2014 22:46:46
เริ่มหัวข้อโดย: BlueCherries ที่ 19-12-2014 22:54:49
เริ่มหัวข้อโดย: ่patsaporn ที่ 19-12-2014 23:27:02
ชอบที่พี่เมฆอัพรูปลงเฟส ประกาศสถานะ กิสสสสๆๆๆๆๆ รักอ่ะ
ขอบคุณค่ะ
เริ่มหัวข้อโดย: NIMME ที่ 20-12-2014 09:39:34
เริ่มหัวข้อโดย: Mouse2U ที่ 20-12-2014 17:27:28
เริ่มหัวข้อโดย: PoPuAr ที่ 21-12-2014 18:48:16
เชื่อพี่เมฆนะ คนอื่นอย่าไปใส่ใจ แค่อดีตแฟน ส่วนหนูคนปัจจุบันและคนสุดท้าย
กลัวจริงๆ นี่ถ้าเจอหนึ่งพูดใส่หน้า. รักคงไม่ร้องไห้แงงๆเหรอ
เริ่มหัวข้อโดย: zombi ที่ 21-12-2014 23:19:05
พี่เมฆประกาศลงเฟสแบบนี้ก็ชัดเจนในระดับหนึ่งแล้ว
เริ่มหัวข้อโดย: TIKA_n ที่ 21-12-2014 23:30:22
พี่เมฆ ห้ามทำให้น้องเสียใจนะ ทำดีอย่างนี้ไปเรื่อย ๆ นะพี่เมฆ
จงรัก ต้องเชื่อใจพี่เมฆให้มาก ๆ นะ
เริ่มหัวข้อโดย: ReiSei ที่ 22-12-2014 00:09:33
เคยเห็นพี่เมฆทั้งตอนรักตอนช้ำมากับหนึ่ง จะหวั่นไหวบ้างก็ไม่แปลก แต่เชื่อใจพี่เมฆเถอะนะ พี่เมฆอะทำตัวชัดเจนขึ้นเรื่อย ๆ เหมือนกัน น่ารักที่ฝุด
เริ่มหัวข้อโดย: B52 ที่ 23-12-2014 09:04:31
เริ่มหัวข้อโดย: ammchun ที่ 23-12-2014 09:55:12
เริ่มหัวข้อโดย: nicedog ที่ 23-12-2014 13:34:58
จะรอตอนต่อไป
รู้สึกไม่ค่อยวางใจหนึ่งเลย...เดี๋ยวต้องมีอะไรเกิดขึ้นแน่ๆ
เริ่มหัวข้อโดย: ReiiHarem ที่ 23-12-2014 23:09:23
เริ่มหัวข้อโดย: ละอองฝน ที่ 08-01-2015 00:02:41
ตอนที่ 14
เช้าวันใหม่มาเยือน วันนี้อากาศเย็นลงกว่าเมื่อวานมาก ก่อนที่จะไปดูคนงานตัดกุหลาบที่แปลงจงรักจึงหยิบเอาผ้าพันคอจากในตู้ออกมาให้เมฆาอีกผืน เนื่องจากเห็นว่าเสื้อกันหนาวสีเข้มที่พี่เมฆใส่ตัวเดียวคงเอาไม่อยู่ ส่วนตัวเองก็สวมเครื่องกันหนาวแน่นหนาเหมือนกัน หนีอากาศร้อนจากเมืองกรุงขึ้นเหนือมาได้ไม่กี่วัน ร่างกายยังไม่สามารถปรับให้ชินได้ดีเท่าที่ควร แม้เขาจะเป็นคนที่นี่ก็เถอะ
“วันนี้หนาวกว่าทุกวันจริงๆ” พอออกมาจากบ้านลมหนาวก็วูบมาปะทะใบหน้าคมให้รู้สึกสะท้านเยือก
“ใกล้ปีใหม่แล้วก็แบบนี้แหละครับ” จงรักหันมากระชับเสื้อกันหนาวคนตัวสูง ก่อนจะจัดการรูดซิบแล้วจัดผ้าพันคอให้เรียบร้อย
“ขอบคุณครับ” เมฆก้มลงยิ้มให้จากนั้นจึงว่าต่อ “แต่เจอหนาวๆแบบนี้ก็ดี เบื่ออากาศร้อนของกรุงเทพเต็มที”
สองคนเดินคุยกันอีกนิดหน่อยระหว่างเดินไปที่โรงรถ อาจเพราะเป็นเวลาเช้ามากพระอาทิตย์จึงยังเร้นกายอยู่ใต้ขอบฟ้า บริเวณโดยรอบนั้นมืดสลัว โชคดีที่มีโคมไฟรายทางช่วยส่องสว่างไปถึงโรงเก็บรถ พอไปถึงเมฆาก็ขันอาสาเป็นคนเข็นรถมอเตอร์ไซด์คันเก่าที่ขับเมื่อวานออกมา จากนั้นขึ้นค่อมขี่พาน้องออกไปยังแปลงกุหลาบ
ทันทีที่มาถึง เมฆาก็เห็นคนงานกระจายตัวเป็นกลุ่มๆเพื่อช่วยกันเก็บดอกไม้และตัดแต่งกิ่งอย่างขะมักเขม้น จอดรถเรียบร้อยจงรักเป็นคนเดินนำไปที่แปลงดอกไม้ คนงานส่งเสียงทักทายลูกชายคนเล็กของพ่อเลี้ยงจรัญกับชายหนุ่มหน้าดุที่เดินเคียงมาด้วยกันล้งเล้ง จงรักยิ้มแย้มทักทายตอบก่อนหันมาถามบางอย่างเอากับคนข้างๆ
“พี่เมฆอยากตัดกุกลาบไหมครับ”
“ก็น่าลอง แต่พี่ต้องทำยังไงบ้างล่ะ” เห็นเมฆามีท่าทีสนใจ จงรักก็รีบไปหากรรไกรตัดดอกกับถุงมือผ้ามาสาธิตให้ดูเป็นตัวอย่าง
“เราต้องเลือกดอกตูมที่แน่นๆแบบนี้ครับ” จงรักเดินเข้าไปใกล้ต้นกุหลาบซึ่งสูงท่วมหัว ก่อนชี้ให้เห็นดอกกุหลาบตูมก้านยาวที่กลีบจับตัวเบียดกันแน่น “นี่เป็นพันธุ์เรดมาสเตอร์พีช ก้านมันจะยาว กะว่าตัดให้ขนาดก้านพอดีๆสมส่วน อย่างดอกนี้สัก 35 นิ้วเห็นจะดี แล้วก็ตัดเลยครับ”
จงรักตัดดอกกุหลาบสีแดงดอกสวยก้านยาวออกมาให้ดูก่อนจะส่งกรรไกรกับถุงมืออีกคู่ให้เมฆา หนุ่มหน้าดุรับกรรไกรคมกริบมาไว้ในมือ ก่อนมองหาดอกกุหลาบที่มีลักษณะตามที่จงรักเพิ่งสาธิตเมื่อครู่ พอพบแล้วก็จับก้านคะเนความยาวก่อนตัดอย่างน้องสอน งานที่ดูเหมือนจะไม่ยากเท่าไหร่ ทว่าในความรู้สึกของวิศวกรหนุ่มผู้จับแต่สิ่งของแข็งกระด้างอย่างเมฆาก็อดประหม่าไม่ได้ ใช่ว่าจับแล้วตัดให้จบๆ หากมันต้องใช้ความรู้ความเข้าใจ ความเคยชินมากกว่านี้ การตัดดอกไม้แสนเปราะบางนั้นมีโอกาสเพียงแค่ครั้งเดียว ถ้าทำไม่ดีก็จะต้องเสียดอกไม้ดอกนั้นไปเลย
จงรักได้กรรไกรมาเพิ่มอีกหนึ่งเล่ม ทั้งสองคนจึงช่วยตัดดอกไม้บริเวณนั้นด้วยกัน หนุ่มร่างเล็กเล่าเรื่องแปลงกุหลาบของพ่อพร้อมบรรยายถึงพันธุ์กุหลาบที่มีเป็นความรู้ประดับหัว เสียงน้องฟังเรื่อยๆไม่น่ารำคาญ จงรักเป็นคนพูดง่าย ความหมายคืออธิบายอะไรให้เข้าใจได้ง่ายๆ ไม่ได้ใช้ศัพท์สูงล้ำลึกเสียจนนึกภาพไม่ทัน เมฆายังเผลอคิดไปว่าถ้าหากไม่ได้เรียนและทำงานเกี่ยวกับดอกไม้ต้นไม้อย่างตอนนี้ จงรักเองก็ดูเหมาะที่จะเป็นคุณครูเหมือนกัน เพราะเจ้าตัวเป็นคนใจดี ใจเย็น พูดอะไรก็น่าดูน่าฟัง เด็กๆที่ได้เรียนกับครูจงรักในจินตนาการของเมฆคงไม่รู้สึกเบื่อและสนุก เหมือนกับเขาตอนนี้อย่างไรเล่า
“เหนื่อยแล้วเหรอครับ” จงรักหันมาหาคนรักแล้วถามขึ้นเมื่อเห็นว่าเมฆายืนนิ่งอยู่นานแล้ว เมฆาเองไม่ได้สังเกตเลยว่าจงรักหยุดมือตั้งแต่เมื่อไหร่ เขามัวคิดอะไรไปเรื่อยเปื่อย ทว่าพอได้ยินคำถามสติที่ลอยไปกับจินตนาการก็กลับมา
“ยังไม่เหนื่อยนี่ ทำไมเหรอ”
“เปล่าหรอกครับ ผมเห็นพี่เมฆยืนนิ่งไป ก็เลยคิดว่าเหนื่อยแล้ว”
“ยังตัดได้เรื่อยๆ พี่ยังไม่เหนื่อยหรอก พี่ฟังที่รักพูดอยู่เท่านั้นเองก็เลยไม่ได้พูดแทรก”
“อ๋อครับ” จงรักพยักหน้ายิ้มๆ เขาดีใจที่พี่เมฆฟังเรื่องที่เล่าโดยไม่บ่นว่าเบื่อหรือรำคาญ
“แต่พี่ว่ามันยากเหมือนกันนะ เกรงๆอยู่ว่าจะตัดมันออกมาไม่สวย กลัวใช้ไม่ได้น่ะ”
“รักว่าพี่เมฆทำได้ดีเลยนะครับ อีกอย่างรักช่วยดูอยู่ ไม่ต้องกลัวว่าใช้ไม่ได้หรอกครับ”
“นั่นสินะ มีเราคุมอยู่ทั้งคนจะกลัวอะไรเนอะ” เมฆยิ้มให้คนตัวเล็กบางๆ แล้วหันไปตัดดอกไม้ต่อ
ไม่นานหลังจากนั้นทุกคนก็หยุดมือ งานเสร็จได้ทันพอดีแดดที่เริ่มแรงขึ้น จงรักพาเมฆาไปล้างไม้ล้างมือก่อนจะขี่รถกลับบ้าน ลอบมองจากข้างหลัง แสงแดดอ่อนอาบไล้เสี้ยวใบหน้าคม ดวงตาดุที่เพ่งมองไปยังถนนตรงหน้าไม่ทันได้สนใจว่ามีใครแอบมองอยู่ จงรักมองอยู่อย่างนั้นครู่หนึ่งจึงถอนสายตากลับมา แขนเรียวโอบกอดรอบเอวสอบหนาของคนตัวสูงแน่นขึ้นอีกนิด แล้วซบหน้าลงกับแผ่นหลังกว้าง เขาอยากหยุดเวลาไว้ให้นานกว่านี้อีกสักหน่อย อยากให้ถนนทอดยาวไปไกลกว่านี้อีกสักนิดจริงๆ
รักมีความสุขจังเลยครับพี่เมฆ
เมื่อกลับมาถึงบ้าน ทานอาหารเช้าเรียบร้อย จงรักที่ตั้งใจจะพาเมฆขึ้นไปไหว้พระธาตุดอยสุเทพก็เป็นอันต้องล้มเลิกแผนการ ต้นเหตุมาจากพี่อ้ายน้องสาวคนรองของพี่ไอ โทรตามให้จงรักกลับกรุงเทพเพราะมีงานด่วนให้ช่วย ครั้นจะปฏิเสธไปเสียก็เกรงว่าทาง I promise จะลำบาก พ่อจรัญเองก็เห็นดีให้จงรักไปช่วยลูกพี่ลูกน้องจัดการงานที่บริษัท จงรักจึงต้องเปลี่ยนมาจัดกระเป๋ากลับกรุงเทพอย่างเสียมิได้
เมฆานั่งลงบนเตียงช่วยน้องจัดกระเป๋าเงียบๆ แม้เขาจะเสียดายที่ไม่ได้อยู่ต่ออีกสักวันสองวัน แต่ก็เข้าใจว่างานของน้องนั้นเร่งด่วนจริงๆ อีกอย่างพวกเขามาอยู่ที่นี่หลายวันแล้ว เอาไว้มีโอกาสหน้าค่อยมาเยี่ยมพ่อของคนรักใหม่ก็ไม่สาย กรุงเทพกับเชียงใหม่นั่งเครื่องบินแวบเดียวก็ถึง หากแต่ดวงตาดุเหลือบมองไปที่ชายหนุ่มตัวเล็กที่นั่งหงอยข้างๆ เขาก็อดสงสารไม่ได้ รู้ว่าจงรักตั้งใจจะมาเยี่ยมบ้านนานๆ เพราะพี่สาวกับหลานชายไม่ได้กลับมาจากต่างประเทศบ่อยๆ
“รีบกลับไปทำงานให้เสร็จ รักกลับมาเชียงใหม่อีกรอบก็ได้ พี่รีกลับหลังปีใหม่ไม่ใช่เหรอ” ได้ยินประโยคที่เมฆบอกจงรักก็ตอบออกมาเสียงอ่อย
“รู้แล้วล่ะครับ มันช่วยไม่ได้นี่นะ”
“รู้อยู่แล้วก็อย่าทำหน้าหงอยเป็นหมาน้อยแบบนี้สิ โตแล้วนะครับ” เมฆว่าพลางส่งมืออุ่นมาลูบหัว
“ครับ” จงรักยกยิ้มกับสัมผัสอ่อนโยนที่ได้รับ เขาชอบพี่เมฆแบบนี้ที่สุด แม้จะพูดให้ทำตามหน้าที่ แต่ก็ส่งความอารีให้เขาเสมอ พี่เมฆใจดีที่สุด
“เราไปอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าเถอะ เหลืออีกนิดหน่อยเดี๋ยวพี่เก็บแทนเอง”
“ครับ” หนุ่มตัวเล็กพยักหน้ารับคำอย่างว่าง่ายก่อนหายเข้าห้องน้ำไป
อาบน้ำแต่งตัวรวมทั้งเก็บกระเป๋าเรียบร้อยเวลาก็ล่วงเลยไปเป็นช่วงสายของวัน วันกลับจิราแฝดคนพี่เป็นคนรับอาสาไปส่งจงรักกับเมฆาที่สนามบินเอง เนื่องจากพ่อจรัญต้องไปคุมคนงานส่งกล้วยไม้ที่งานพืชสวนโลกด้วยตัวเอง จงรักกับเมฆาจึงต้องลาพ่อจรัญ พี่จุรี แดเนียลและหลานตัวน้อยที่บ้าน
“เอาไว้ปีใหม่รักจะขึ้นเหนือมาอีกทีนะครับ” จงรักบอกพ่อ
“แล้วแต่ลูกก็แล้วกัน แต่ดูแลที่ร้านกับงานจากพี่ไอให้เรียบร้อยก่อนนะรัก”
“ครับพ่อ รักไปก่อนนะครับ” ลูกชายคนเล็กไหว้ก่อนจะกอดผู้เป็นพ่อแน่นๆครั้งหนึ่ง แล้วหันไปลาพี่สาวกับสามีและเจ้าตัวน้อย “ผมไปก่อนนะพี่รี ปีใหม่เจอกันครับ น้าไปก่อนนะตัวเล็ก” จูบที่แก้มกลมของหลานตาน้ำข้าวเบาๆจากนั้นจึงเตรียมตัวขึ้นรถ
“พ่อรัญสวัสดีครับ ผมไปก่อน พ่อดูแลตัวเองด้วยนะครับ” เมฆายกมือไหว้พ่อของจงรักอย่างนอบน้อม “แล้วพบกันใหม่ครับจุรี แดเนียล”
“เราก็ดูแลตัวเองดีๆ พ่อฝากดูเจ้าแสบด้วยนะเมฆ”
“ครับพ่อ” รับปากเป็นมั่นเป็นเหมาะก็ได้เวลาออกเดินทาง เมฆาหันกลับไปมองภาพบ้านไม้หลังงานที่มีกุหลาบพันเลื้อยบนซุ้มประตู มองครอบครัวเล็กๆยืนโบกมืออยู่ข้างหลัง แล้วคิดในใจว่าอยากเลื่อนเวลาให้ได้กลับมาที่นี่อีกครั้งไวๆเหลือเกิน
ใช้เวลาขับรถไม่นานจิราก็พาน้องชายกับแฟนหนุ่มมาถึงสนามบินเชียงใหม่ด้วยความสวัสดิภาพ เมฆาเป็นคนเข้าไปจัดการเรื่องตั๋วปล่อยให้พี่น้องได้ใช้เวลาด้วยกันอีกนิด จิราพาน้องไปนั่งที่เก้าอี้ใกล้ๆเพื่อรอ ระหว่างนั้นไม่ได้พูดอะไรกันมากมายนัก เพียงแต่ถามว่าจงรักจัดของเรียบร้อยดีหรือเปล่า แล้วเอาของฝากมาครบไหม กระทั่งผ่านไปอึดใจหนึ่งพี่สาวคนโตของบ้านจึงเริ่มเอ่ยปากในสิ่งอยากพูดมาตั้งแต่วันแรก
“รัก”
“ครับ?” จงรักละสายตาจากแผ่นหลังกว้างของคนรักกลับมาหาพี่สาว
“เมฆเขา..เขาเป็นยังไงบ้าง”
“พี่จิหมายถึง…?” สารภาพว่าเขาไม่ค่อยเข้าใจคำถามของพี่สาวเท่าไรนัก
“หมายถึงว่า เขาดีไหม ดีอย่างที่เคยคิดไว้หรือเปล่า แบบว่าพอคบกันแล้วรักคิดว่าเขาใช่หรือยัง” จิราอธิบายคำถามให้น้องชายได้ฟัง เธอเองก็สับสน ไม่รู้ว่าจะสื่อสารความคิดของเธอให้น้องได้เข้าใจได้แค่ไหนว่าเธอนั้นเป็นห่วง และอยากได้ยินจากปากของจงรักว่าเจ้าตัวโอเคจริงๆ
“พี่เมฆเป็นคนดีครับพี่จิ เป็นคนดีและใจดีมากๆ เขาอาจจะดูเหมือนไม่ค่อยแสดงอารมณ์เวลาอยู่ต่อหน้าคนอื่น ไม่ค่อยชวนพูดชวนคุยมากนัก แต่พี่เมฆมีความเป็นผู้ใหญ่สูง เขาอ่อนโยนกับรักมากๆ พี่จิไม่ต้องเป็นห่วงนะครับ” แค่เห็นสายตาของพี่สาวตั้งแต่วันแรกที่จงรักมาถึง น้องชายคนเล็กของบ้านก็พอเดาออกแล้วว่าจิราเป็นห่วงเป็นกังวล
“เป็นห่วงสิ เรื่องแบบนี้มันห้ามได้หรือไง” เธอว่าพร้อมกับทำหน้ายู่
“ขอบคุณนะครับพี่จิ รักโอเคจริงๆ สำหรับรักพี่เมฆคือคนที่รู้สึกว่าใช่ แต่สำหรับพี่เมฆ รักก็ไม่รู้เหมือนกัน แต่จะให้คิดมากไปก็คงไม่มีความสุขหรอกครับ อะไรจะเกิดก็ต้องเกิด เพียงแต่ตอนนี้รักมีความสุขดี” จงรักบอกพร้อมกับยิ้มหวานให้พี่เชื่อว่าตัวเองไม่ได้โกหก
“ถ้าอย่างนั้นก็ดีแล้วล่ะ” จิรายิ้มอ่อน แม้จะยังกังวลแต่เธอก็เชื่อในความคิดของน้อง เชื่อเหมือนที่พ่อเชื่อ
หลังจากคุยกันจบเมฆาก็เดินกลับมาพร้อมตั๋วเครื่องบินราวนกรู้ พวกเขาได้เที่ยวบินกลับกรุงเทพทันที โชคดีที่ไม่ต้องรอนานๆ ล่ำลากับพี่สาวคนโตเรียบร้อยจงรักก็เดินหอบสัมภาระเข้าเกท แต่ก่อนไปจิราก็เรียกเมฆาเอาไว้แล้วใช้เวลาไม่ถึงนาทีพูดบางอย่างกับชายหนุ่ม โดยไม่ให้น้องชายคนเล็กของเธอได้ยิน
“คุณเมฆ”
“ครับ”
“คุณรักน้องของฉันหรือเปล่า” คำถามที่ถูกส่งออกมาตรงๆทำให้คนฟังชะงักด้วยความแปลกใจ แต่ชายหนุ่มก็ไม่เสียเวลาในการคิดนานก่อนตอบ
“ครับ” ไม่รู้ว่าน้ำเสียงกับสายตาดุคมหนักแน่นพอให้พี่สาวของจงรักเชื่อถือได้หรือไม่ แต่เธอก็เงียบไปพักหนึ่ง แล้วเอ่ยประโยคสุดท้ายออกมา
“จงรักเป็นดวงใจของบ้านเรา ได้โปรดอย่าทำให้เขาเสียใจนะคะ”
“ครับ”
ได้ยินชายหนุ่มตอบรับแบบนั้น เธอก็ถอนหายใจออกมาเบาๆ จะเรียกว่าโล่งใจก็คงเรียกไม่ได้เต็มปาก แต่เมื่อผู้ชายคนนี้พร้อมจะจริงจังในความสัมพันธ์ที่ดำเนินไปกับน้องชายของเธอ เธอก็จะไม่ยุ่งอีก หน้าที่ของเธอตอนนี้คือถอยกลับมาเฝ้ามองเหมือนกับที่พ่อบอกให้เธอทำ
จิรามองแผ่นหลังของจงรักและเมฆาหายลับไปจนสุดสายตา ภาวนาให้พี่เมฆของจงรักรักษาสัญญาที่ให้ไว้กับเธอ ขออย่าให้จงรักน้องพี่ต้องเสียใจ ขอให้จงรักมีความสุข นี่คงเป็นสิ่งเดียวที่เธอทำได้
เท้าแตะลงบนสนามบินดอนเมืองก็ล่วงไปบ่ายแก่ เมฆาชวนให้น้องตามเอากระเป๋าไปเก็บบ้านของเขาที่อยู่รังสิตก่อน โดยให้เหตุผลว่าใกล้กว่าคอนโดของจงรัก พอเขาเก็บกระเป๋าแล้วหาข้าวกินนิดหน่อย เมฆาจะเป็นคนขับพาจงรักไปส่งที่บริษัทของคุณไอเอง ตั้งใจจะอยู่รอจนน้องคุยงานเสร็จแล้วไปส่งที่คอนโดตอนค่ำ ถึงอย่างไรวันนี้ก็ว่างทั้งวัน จงรักที่อยากอยู่กับพี่เมฆนานๆ แม้จะเกรงใจแต่ก็ไม่ปฏิเสธ ทั้งคู่จึงนั่งรถแท็กซี่ออกจากสนามบินไปบ้านชานเมืองด้วยกัน
พอถึงบ้านที่คุ้นตาเจ้าบ้านก็รีบเก็บกระเป๋า จงรักเข้าไปล้างหน้าล้างตานิดหน่อยก่อนเอากระเป๋าเสื้อผ้ากับของฝากไปเก็บในรถของพี่เมฆ จากนั้นจึงเดินเลยไปที่สวนข้างบ้าน เห็นไม้ประดับที่ปลูกไว้ใบเหี่ยวแห้งลงคนตัวเล็กจึงเปิดก๊อกน้ำต่อสายยางที่อยู่ใกล้ๆตรงนั้นช่วยรดให้ เพราะเจ้าของบ้านไม่อยู่เสียหลายวันต้นไม้ไม่ได้น้ำก็เฉาเอา เข้าหน้าหนาวอากาศที่กรุงเทพทั้งแห้งและร้อน ไม้ประดับต้นเล็กคงทนแดดไม่ไหวใบร่วงกราวเต็มพื้น
ตอนที่เมฆาลงมาพบเข้าจงรักก็รดน้ำต้นไม้เกือบเสร็จแล้ว ชายหนุ่มหน้าดุบ่นคนรักของตัวเองนิดหน่อยเพราะกลัวว่าน้องจะรดน้ำต้นไม้จนเสื้อผ้าเลอะเทอะเอา ถึงอย่างไรก็ต้องไปพบลูกค้าคนสำคัญกับคุณไออีก ซ้ำเดินทางมาเหนื่อยๆข้าวปลายังไม่ได้กินก็หาเรื่องให้เขาเป็นห่วง กลัวว่าหนุ่มร่างเล็กจะลมจับเอาเสียก่อน
“ประเดี๋ยวค่ำๆกลับมาบ้านพี่ค่อยรดเองก็ได้ เรานี่มันรั้นไม่เข้าท่าจริงๆ” เมฆาบ่นต่ออีกคำเมื่อจงรักขอรดน้ำให้เสร็จเพราะเหลืออีกสองสามต้นเท่านั้น
“ก็รักสงสารมันนี่ครับ ขาดน้ำตั้งหลายวัน เหี่ยวหมดเลยเห็นไหมครับ”
“พอๆ ไปกินข้าวกันได้แล้ว เดี๋ยวคุณไอจะรอเอานะ”
เมฆดึงสายยางมาถือไว้แล้วบังคับให้จงรักล้างมือ ก่อนเดินไปปิดน้ำแล้วจูงมือน้องไปขึ้นรถ พวกเขาแวะทานอาหารตามสั่งง่ายๆหน้าหมู่บ้านจากนั้นก็ออกเดินทางไป I promise Tower พอเข้าใจกลางเมืองสภาพการจราจรก็ติดขัดนิดหน่อย โชคดีที่แวะเติมอะไรใส่ท้องก่อนออกมา ไม่เช่นนั้นคงได้หิวจนไส้กิ่วอย่างแน่นอน
เลี้ยวเข้าซอยหนึ่งในย่านการค้า ตรงมาไม่ไกลก็พบตึกสวยสไตล์ยุโรปที่เมฆามองครั้งแรกคิดว่าเป็นโบสถ์คริสต์ ขับผ่านสระน้ำพุหน้าบริษัทไปจอดรถในลานด้านข้างอาคารจากนั้นทั้งคู่ก็ลงรถไปด้วยกัน จงรักเดินนำคนรักไปนั่งที่โซนรับแขกพร้อมหากาแฟกับหนังสือพิมพ์มาให้ ก่อนขอตัวไปทำงาน เมฆามองตามกระทั่งคนตัวเล็กเดินหายลับไปแล้วจึงยกหนังสือพิมพ์ขึ้นมาอ่าน
จงรักเข้าไปหาอ้ายที่ห้องทำงานก่อน หญิงสาวลูกพี่ลูกน้องอีกคนของเขาจึงพาไปหาไอที่รอรับรองแขกอยู่ที่ห้องรับรองใหญ่ เมื่อมาถึงพบว่าแขกของพวกเขายังไม่มา สามพี่น้องคุยสัพเพเหระกันไปเรื่อยเปื่อยระหว่างรอ ทว่าผ่านไปราวชั่วโมงเศษลูกค้าวีไอพีของพวกเขาก็เปิดประตูเข้ามา
จงรัก ไอ และอ้ายลุกขึ้นต้อนรับด้วยสีหน้ายิ้มแย้ม แม้ลูกค้าจะมาผิดเวลาไปเป็นชั่วโมง คุณเกษสุดาหรือที่ไอเรียกว่าคุณเกษ ว่าที่เจ้าสาวรีบเข้ามาขอโทษขอโพย ใบหน้าสวยหวานของเธอเจื่อนไปด้วยความรู้สึกผิด
“เกษขอโทษด้วยนะคะคุณไอ พอดีคุณเล็กติดธุระด่วนน่ะค่ะ พวกเราก็เลยมาช้า” เกษว่าด้วยน้ำเสียงสำนึกผิดเต็มที่
“ไม่เป็นไรครับผมเข้าใจ เชิญนั่งก่อนครับ” ไอตอบหญิงสาวด้วยความนอบน้อมเป็นกันเอง พร้อมกับยิ้มจริงใจสื่อว่าไม่เป็นไรจริงๆ ว่าที่เจ้าสาวคนสวยจึงยอมนั่งลงตามคำเชิญแล้วยิ้มออกมาได้
จงรักมองว่าลูกพี่ลูกน้องของเขานั้นมีความเป็นมืออาชีพสูง ทั้งยังใจเย็นมากจนน่านับถือ ทำงานร่วมกันมาพักใหญ่ทำให้จงรักรู้ว่าพี่ไอรักงานที่ทำและเต็มใจดูแลลูกค้าจริงๆ นั่นเป็นเหตุผลหนึ่งที่ทำให้ใครๆก็เลือกที่จะร่วมงานกับบอสใหญ่ของ I promies Tower
ระหว่างที่มองลูกพี่ลูกน้องคุยงานกับว่าที่เจ้าสาวไฮโซ จงรักเพิ่งสังเกตเห็นว่าชายหนุ่มซึ่งพ่วงตำแหน่งว่าที่เจ้าบ่าวนั่งเงียบอยู่ตลอดเวลา ทั้งใบหน้าหล่อเหลายิ่งกว่าพระเอกภาพยนตร์ยังบูดบึ้ง แสดงความเบื่อหน่ายกับบทสนทนาที่ดำเนินอยู่อย่างเห็นได้ชัด เท่าที่ได้ยินเมื่อครู่คุณเกษบอกว่าชายหนุ่มคนนี้มีธุระจึงทำให้พวกเขาสาย แต่จงรักยังไม่เห็นว่าคุณณธิปหรือคุณเล็กจะเอ่ยขอโทษหรือแสดงท่าทางรู้สึกผิดสักนิดเดียว แต่เอาเถอะ จงรักคิดว่าเขาคงคิดมากเกินไป ว่าแล้วหนุ่มตัวเล็กก็หันกลับมาสนใจธีมงานแบบที่เกษสุดาต้องการ
งานแต่งงานงานนี้ถือเป็นงานช้าง งานใหญ่ระดับที่จงรักถึงกับต้องปาดเหงื่อ ด้วยความที่เจ้าสาวไฮโซเป็นลูกสาวคนเดียวของรัฐมนตรีมีชื่อ ส่วนเจ้าบ่าวก็มีดีกรีเป็นถึงทายาทโรงแรมดังของประเทศ พื้นเพครอบครัวมีเชื้อสายของเจ้านายทางเหนือ แม้ไม่ใช่ดาราดังแต่ก็เห็นชื่อของทั้งสองคนประดับอยู่บนหนังสือนิตยสารแวดวงไฮโซบ่อยๆ
ด้วยความต้องการมากมายของตัวคุณเกษ ทำให้พี่อ้ายที่ดำรงตำแหน่งเลขาของพี่ไอกับจงรักต้องช่วยกันจดจนมือเป็นประวิง เมื่อตกลงคอนเซ็ปต์ธีมงานกับลูกค้าได้แล้ว ว่าที่เจ้าบ่าวเจ้าสาวก็ขอตัวกลับ และมีนัดดูสถานที่ที่ใช้จัดงานในอีกสองวันข้างหน้า พอลูกค้ากลับไปแล้วจงรักต้องอยู่ประชุมต่ออีกกว่าชั่วโมงเพื่อระดมความคิดวางแผนกับทางพี่ไอและครีเอทีฟคนอื่นๆในบริษัท เพื่อให้งานออกมาตรงกับความต้องการของลูกค้ามากที่สุด กว่าจะได้กลับก็ล่วงเวลามาเกือบสามทุ่ม
หนุ่มตัวเล็กรู้สึกผิดมากที่ปล่อยให้เมฆาต้องรอนานหลายชั่วโมง ไหนเสร็จจากตรงนี้ชายหนุ่มยังต้องไปส่งเขาที่คอนโด ไหนจะต้องขับรถกลับบ้านที่อยู่ชายเมืองอีก หากแต่เมื่อออกมาพบกับเมฆา เจ้าตัวดูไม่มีทีท่าว่าจะขุ่นเคืองสักนิดที่ถูกปล่อยให้รอนาน คนหน้าดุยังหันมาถามจงรักอีกว่า
“เหนื่อยไหมเรา หิวหรือเปล่า เข้าไปตั้งนานข้าวผัดไก่ที่กินไปเมื่อบ่ายย่อยหมดแล้วล่ะสิ”
“ไม่เหนื่อยครับ แต่หิวนิดหน่อย” จงรักเกือบตอบออกมาไม่ได้ เพราะมัวแต่ปลื้มใจกับความห่วงใยที่ได้รับจนพูดไม่ออก
“งั้นเราไปหาอะไรกินก่อนกลับคอนโดดีกว่า แต่รักเอาของฝากไปให้คุณไอก่อนแล้วกัน พี่เดินไปเอามาจากรถก่อนหน้าที่เราจะออกมา เดี๋ยวพี่ไปวนรถมารับหน้าตึก” ว่าแล้วคนตัวสูงก็ส่งตะกร้าสตอเบอร์รี่ลูกโตกับถุงแคบหมูน้ำพริกหนุ่มให้จงรัก
“ขอบคุณครับ” จงรักยิ้มกว้างก่อนรับของฝากหอบใหญ่มาไว้ในมือแล้วกลับเข้าไปเพื่อมอบให้ลูกพี่ลูกน้องของตัวเอง
ออกจาก I promies Tower เมฆาพาหนุ่มตัวเล็กไปนั่งกินจิ้มจุ่มข้างทางก่อนถึงคอนโดของเจ้าตัว จากตอนแรกที่คิดไว้ว่าดึกแล้วควรกินอะไรเบาๆ แต่พอผ่านร้านจิ้มจุ่มจงรักก็เกิดอยากกินขึ้นมา เมฆายอมตามใจคนรักจอดรถไว้ข้างทางแล้วลงมานั่งที่โต๊ะสั่งเนื้อหมูชุดเล็กกินกัน เป็นเพราะค่อยๆสั่งค่อยๆกิน เพียงแค่ชุดเล็กก็อิ่มพอดี จากนั้นจงรักยังสั่งปังเย็นนมสดจากรถเข็นร้านข้างๆมาเป็นของหวานปิดท้ายอีกด้วย
“งานคราวนี้ใหญ่น่าดู คงต้องเหนื่อยอีกสักระยะ ไม่รู้ว่าปีใหม่จะได้กลับบ้านไหม” จงรักบ่นขณะตักขนมปังฉ่ำน้ำหวานเข้าปาก
“งานแต่งเขามีเมื่อไหร่ล่ะ”
“ต้นปีพอดีน่ะสิครับ ช่วงนั้นที่ร้านอาจจะยุ่งๆด้วย ตอนนี้ผมก็ไม่ค่อยได้ดูร้านเต็มที่ สงสารพี่มิ้นเหมือนกัน เฝ้าร้านคนเดียวเลย”
“ทำไมไม่จ้างพนักงานเพิ่มอีกสักคนล่ะ ยังไงคุณไอเขาก็จ้างรักประจำอยู่แล้วใช่ไหม” เมฆาเสนอ
“ผมก็คิดอยู่เหมือนกันครับ แต่ที่แน่ๆคงจะจ้างแมสเซ็นเจอร์เพิ่มอีกคน ตั้งแต่ไปทำงานกับพี่ไอลูกค้าก็ดูเหมือนจะสั่งดอกไม้ที่ร้านกันเยอะขึ้น”
“ก็ดีแล้ว แต่เราก็ต้องบริหารจัดการให้ดีๆ ดูรายรับรายจ่ายให้เหมาะสม ทำอะไรก็อย่าให้เกินกำลังของเรารู้ไหม”
“ครับ” จงรักพยักหน้ารับ ก่อนจะนึกอะไรบางอย่างขึ้นได้ “อ้อ! ผมว่าจะถาม พี่เมฆว่างวันไหนอีกครับ”
“มีอะไรหรือเปล่า”
“ผมว่าจะชวนพี่ไปดูรถเป็นเพื่อนน่ะครับ คงต้องซื้อแล้วล่ะ มันต้องใช้น่ะ”
“รักจะไปวันไหนก็บอกแล้วกัน พี่ต้องไปตรวจงานที่ไซด์อาทิตย์กลางเดือน แต่ช่วงนี้ลาครึ่งวันคงได้”
“งั้นเดี๋ยวผมดูอีกทีนะครับ”
“อืม” คนหน้าดุยิ้มรับคำแล้วดูดน้ำจากแก้วพลาสติก ตัวเขาอิ่มแล้ว ตอนนี้ก็นั่งมองเจ้าหนุ่มตัวเล็กจัดการปังเย็นรสชาเขียวอยู่
เสียงพ่อค้าแม่ขายกับเสียงรถยนต์กลางถนนอาจจะทำให้คนที่มองจากภายนอกไม่นึกอยากมานั่งกินอาหารข้างทาง แต่สำหรับเมฆาเขากลับชอบอะไรแบบนี้ อะไรที่ทำให้รู้สึกเหมือนเรามีชีวิตสามัญทั่วไป ไม่ต้องยึดติดกับของหรูหรา อาหารราคาแพง ได้นั่งกินนั่งคุยเรื่องสัพเพเหระกับคนที่เข้าใจและชอบอะไรคล้ายๆกัน เพียงเท่านี้ก็รู้สึกดี รู้สึกมีความสุขได้แล้ว
จงรักทำให้เขาไม่ต้องพะวง สามารถวางตัวเหมือนตอนอยู่คนเดียว เป็นตัวของตัวเองได้อย่างสบายใจ เป็นอีกครั้งไม่รู้ว่ารอบที่เท่าไหร่กันแล้ว เมฆารู้สึกว่าตัวเองโชคดีเหลือเกินที่คนนั่งกินข้าวด้วยกันตรงหน้าคือจงรัก หากแต่นอกจากความรู้สึกอิ่มเอมใจ คนหน้าดุยังเริ่มที่จะหวงแหนช่วงเวลาธรรมดา เรียบๆเรื่อยๆแต่แสนจะอุ่นใจนี้ เขาอยากให้มันยาวนานออกไป ต้องการอยู่แบบนี้ให้นานขึ้นอีกจริงๆ
<><><><><><><><><><><><><><><><><><><><><><><><><><><><><>
หลังจากหายไปนานข้าพเจ้าก็กลับมา /หันหลังให้โบย/ :mew2:
ตอนนี้ก็เดินหน้ามาเรื่อยๆ ความจริงก็เรื่อยทุกตอน แต่ก็รุกไปครึ่งเรื่องแล้วค่ะ
ใช้เวลานานมากกว่าจะได้เท่านี้ เห็นนิยายที่เปิดพร้อมกันบางเรื่องเขาไปเกือบจบแล้ว 5555
แต่ของเรามาช้าๆ ได้พร้ามาฟันหัว :hao7: :hao7:
สวัสดีปีใหม่นะคะทุกคน ขอให้มีความสุขมากๆนะคะ
ขอบคุณที่ตามอ่านนิยายของเรามาจนพ้นปี 5555555
ยังไงก็ฝากเนื้อฝากตัวต่อไปด้วยนะคะ
แล้วถือฤกษ์ดีวันปีใหม่ เปิดเพจนิยายของตัวเอง
( https://www.facebook.com/pungjungza )
ใครอยากตามไปทวงหรือตามไปพูดคุยก็ไปกดไลค์กันได้นะคะ
บางทีอาจแต่งแก๊กสั้นๆให้ได้อ่านคั่นเวลารอตอนใหม่กันในนั้นค่ะ
เจอกันตอนหน้านะคะ ^O^ :katai5: :katai5:
pungjungza
[07/01/2558 ,23:49]
เริ่มหัวข้อโดย: iceman555 ที่ 08-01-2015 00:31:00
เริ่มหัวข้อโดย: Mouse2U ที่ 08-01-2015 00:42:21
o18 o18 o18
คิดถึงน้องรักมากกก.ตอนแรกนึกว่าตาฝาดที่อัพตอนใหม่ :laugh: :laugh: ดีใจฝุดๆ
ส่วนตอนนี้พี่เมฆมาหวานแบบเบาเบา บอกเลยเราชอบ. :-[
เริ่มหัวข้อโดย: ammchun ที่ 08-01-2015 01:57:58
เริ่มหัวข้อโดย: B52 ที่ 08-01-2015 02:27:11
เริ่มหัวข้อโดย: สายลมที่หวังดี ที่ 08-01-2015 09:41:47
เริ่มหัวข้อโดย: punchnaja ที่ 08-01-2015 09:51:53
ตอนนี้น่ารัก
เริ่มหัวข้อโดย: lazyvespa ที่ 08-01-2015 10:16:16
ไม่อยากกินมาม่าาน้าาาา :katai1: :katai1:
เริ่มหัวข้อโดย: ROCKLOBSTER ที่ 08-01-2015 10:32:11
คือจะว่ายังไงดีล่ะ อ่านคู่นี้แล้วมัน ก็แค่คู่รักธรรมดาๆ บ้านๆ แต่มันอบอุ่น ไม่หวานเวอร์ ไม่หวือหวา ไม่ต้องวีนต้องเหวี่ยงตบตี อันนี้ไม่รู้ตอนหลังไม่รู้จะมีไหมอะนะ รู้สึกว่าหนึ่งจะไม่ยอมรามือจากเมฆ
เรามองเห็นความเป็นคู่ทุกข์คู่ยากในตัวของคู่นี้ จงรักมีความรักที่มาพร้อมกับความเกรงใจในฐานะช้างเท้าหลัง ส่วนตัวเมฆเองเริ่มรักน้องที่นิสัยใจคอ อยู่ด้วยแล้วสบายใจ ไม่ต้องมานั่งเดาใจกันอยู่ และเข้ากันได้ในเกือบทุกเรื่อง อันนี้สำคัญ เพราะทุกคู่ต้องมีการปรับตัวเข้าหากัน แต่ถ้าต้องปรับตัวจนไม่เป็นตัวของตัวเอง หรือมีแค่ฝ่ายหนึ่งฝ่ายใดที่ต้องปรับ ยังไม่เห็นไปกันรอดสักราย
คู่นี้หวานกันได้เรื่อยๆไม่ต้องหวานมากจนเลี่ยน เชื่อว่าเมฆจะเอาความเป็นผู้ใหญ่ของตัวเองพาน้องไปกันตลอดรอดฝั่ง เพราะประสบการณ์ความรักที่ผ่านมาของเมฆคงทำให้มองเห็นความแตกต่างของความรักของทั้งสองครั้งว่าอันไหนควรเก็บรักษาไว้
อุปสรรค เป็นเครื่องมือวัดระดับความรัก ความเชื่อใจได้อย่างดี เลยไม่วอรี่ว่ามันจะมีดราม่า แต่ก็ขอแค่หน่วงๆนะคะ อย่าได้มาแบบคอมโบ้เซตเลย หลายเรื่องแล้ว ทำเอานอนไม่หลับ บางทีมันยังตามไปอินในความฝันด้วย
เริ่มหัวข้อโดย: Minnie~Moo ที่ 08-01-2015 10:39:37
ถ้าใช่งั้นอิหนึ่งมันต้องกลับมาป่วนคู่น้องรักแน่ๆ... ทำไงดี :serius2: :katai1:
เริ่มหัวข้อโดย: Freja ที่ 08-01-2015 10:48:08
เหมือนเวลากับชีวิตที่ภาคเหนือ เราคุ้นกับจังหวะเวลาแบบนี้ในสมัยก่อน ไม่ได้อยู่เชียงใหม่มา 20กว่าปีแล้วค่ะ แต่ยังจำความรู้สึกได้
ไม่ทราบว่าเจ้าบ่าววีไอพีของคุณไอจะใช่ณธิปหรือเปล่า กลัวว่าจะเป็นปัญหายุ่งยากให้กับพี่เมฆกับรัก ในเมื่อณธิปชอบแย่งทั้งยังเคยแย่งหนึ่งนทีมาจากเมฆมาแล้ว
ขอบคุณสำหรับตอนใหม่นะคะ
เริ่มหัวข้อโดย: pigarea ที่ 08-01-2015 11:17:00
เริ่มหัวข้อโดย: liza sarin ที่ 08-01-2015 11:28:52
เริ่มหัวข้อโดย: PURE LOVE ที่ 08-01-2015 12:23:16
กำลังจะแต่งงาน ถึงดูจะไม่ค่อยเต็มใจก็เถอะ แล้วหนึ่งนทีจะเป็นยังไงล่ะ
เดี๋ยวก็กลับมาเรียกร้องความเห็นใจจากพี่เมฆอีกแน่เลย ฮึ่ย ๆ :katai1:
ส่วนนายณธิปเนี่ย ถ้ารู้ว่าน้องรักเป็นแฟนพี่เมฆ ต้องคิดจะหาทางแย่งน้องรักจากพี่เมฆแน่ ๆ
คิดไปไกลแล้วเนี่ย ท่าทางดราม่ากำลังจะมาอีกแล้ว แงงงง
เริ่มหัวข้อโดย: Infinity 888 ที่ 08-01-2015 14:35:00
ใครที่คิดเข้ามาแทรก /meเตรียมแส้ฟาดค่ะ
เริ่มหัวข้อโดย: GlassesgirL ที่ 08-01-2015 17:56:11
ความสัมพันธ์ของทั้งคู่ก็สนิทใกล้ชิดกันมากขึ้น
พี่เมฆเริ่มที่จะรัก และหวงจงรักมากขึ้นแล้วสินะ
:mew1: :L2:
เริ่มหัวข้อโดย: hibarihao ที่ 08-01-2015 18:03:32
เริ่มหัวข้อโดย: ่patsaporn ที่ 09-01-2015 00:00:24
สงสารรักต้องรีบกลับมาทำงาน บรรยากาศเมืองเหนือดี๊ดี
พี่เมฆคะ ดูพี่สาวเขาย้ำสิคะ แก้วตาดวงใจ ถ้าทำน้องเสียใจท่าทางจะง้อไม่ง่ายนะคะ
ขอบคุณค่ะ
เริ่มหัวข้อโดย: goosongta ที่ 09-01-2015 05:16:35
เริ่มหัวข้อโดย: JustWait ที่ 09-01-2015 08:44:35
รอต่อนะคะ :katai2-1:
เริ่มหัวข้อโดย: minenat ที่ 09-01-2015 10:56:39
เริ่มหัวข้อโดย: bluecoco ที่ 09-01-2015 18:19:45
เวลาอ่านนิยายที่ชอบ โดยเฉพาะเรื่องนี้ พิเศษในความธรรมดา เรียบๆเรื่อยๆแต่แสนจะอุ่นใจ อยากให้มันยาวนานออกไป ต้องการอ่านอยู่แบบนี้ให้นานขึ้นอีกจริงๆ
:L2:
เริ่มหัวข้อโดย: Money11 ที่ 09-01-2015 23:03:24
ชอบบรรยากาศของเรื่องมากๆ รู้สึกมันอบอวลอบอุ่นไปด้วยความรัก ขนาดเรายังรักน้องรักขึ้นทุกตอน พี่เมฆจะทนได้ยังไง
ยอมแพ้ซะเถอะ ว่าแต่หนึ่งนทีจะรู้เรื่องสามีตัวเองจะแต่งงานหรือยัง งานจะเข้าพี่เมฆไหม คงจะไม่พ้นพี่เมฆ ยังไงก็เห็นใจน้องรักกับคนอ่านด้วยนะคะคนเขียน อย่าให้บอบช้ำมากนัก 55555555555
เริ่มหัวข้อโดย: NIMME ที่ 10-01-2015 09:48:42
เริ่มหัวข้อโดย: Sky ที่ 10-01-2015 19:07:45
อ่านแล้วรู้สึกอบอุ่นสุดๆ
เริ่มหัวข้อโดย: PoPuAr ที่ 11-01-2015 09:44:51
อยากให้จงรักมีความสุขไปเรื่อยๆ แต่มันคงไม่ง่ายอย่างที่คิด
ไม่นานดราม่าต้องตามมา ขอเพียงแต่ให้จงรักเข้มแข็งและเชื่อใจพี่เมฆ
ทุกอย่างก็จะดีเอง
เริ่มหัวข้อโดย: ละอองฝน ที่ 15-01-2015 12:06:31
ตอนที่ 15
ดวงตาคู่โตกวาดมองไปรอบๆบริเวณห้องรับรองแขกหรูหราที่จะใช้ในการจัดเลี้ยงงานแต่งลูกค้าระดับวีไอพีของ I promies Tower บ่อยครั้งที่ต้องก้มลงไปจดรายละเอียดความต้องการของลูกค้าในสมุดเล่มเล็ก และบางครั้งคราวยังเสนอไอเดียที่สามารถจูนเข้ากับธีมงานสุดอลังการของว่าที่เจ้าสาวไฮโซด้วย จงรักมองว่าเธอก็เหมือนกับหญิงสาวทั่วไปที่ต้องการให้งานแต่งงานของตัวเองออกมาดีที่สุด สวยที่สุด และสมบูรณ์แบบที่สุด แต่คุณเกษสุดาโชคดีหน่อยตรงที่เธอมีเม็ดเงินมากพอในการสนับสนุนความฝันของตนเองให้เป็นจริงได้ไม่ยาก ระหว่างที่กำลังตกลงเรื่องวีดีโอพรีเซนเทชั่นและกำหนดการถ่ายพรีเวดดิ้ง คุณไอบอสใหญ่ของบริษัทที่ลงทุนมาคุยงานด้วยตัวเองก็ถามถึงว่าที่เจ้าบ่าวซึ่งตั้งแต่เริ่มพูดคุยจนกระทั่งถึงตอนนี้ จงรักก็ยังไม่เห็นแม้แต่เงาเขา
“คุณณธิปล่ะครับ”
“คุณเล็กติดงานน่ะค่ะ” เกษสุดาว่าไม่เต็มเสียงนัก ก่อนเหลือบมองณภัทรพี่ชายคนโตของคุณณธิป ที่วันนี้มาช่วยเกษสุดาคุยรายละเอียดแทนน้องชาย
“ในส่วนของงานก็เอาตามที่คุณเกษบอก แต่ถ้าหากตรงไหนที่มีปัญหา ต้องการจะปรับเปลี่ยนก็ติดต่อกับคุณเกษหรือไม่ก็ผมได้เลยครับ เจ้าเล็กมันยุ่งๆช่วงนี้”
“ครับ” ไอพยักหน้ารับ
“จัดการตามนั้นได้เลยค่ะ อันที่จริงแล้วคุณเล็กเขาคงไม่มีปัญหาอะไร” เกษสุดากล่าวสำทับอีกคำก่อนจะขอตัวกลับก่อน แต่ทางไอและทีมงาน รวมถึงจงรักยังอยู่ดูสถานที่ต่ออีกหน่อย
คล้อยหลังคุณเกษสุดากับคุณณภัทรสักพัก จงรักเห็นลูกพี่ลูกน้องของตัวเองถอนหายใจออกมาเบาๆ สีหน้าเหมือนกับหนักใจอะไรบางอย่าง รอจังหวะที่อยู่ตามลำพังเพราะคุณกลองกับทีมงานอีกคนขอแยกตัวไปดูจุดที่เป็นเวที จงรักอดไม่ได้จึงถามลูกพี่ลูกน้องของตัวเองด้วยความเป็นห่วง
“พี่ไอมีเรื่องอะไรไม่สบายใจหรือเปล่าครับ”
“ก็นิดหน่อยน่ะรัก” เห็นไอทำหน้าม้านลงกว่าเดิม จงรักยิ่งเป็นห่วงจึงถามต่อ
“เรื่องงานของคุณเกษเหรอครับ”
“อืม.. เรื่องของคุณเกษนั่นแหละ แต่ไม่ใช่เรื่องงานหรอก” ไอถอนหายใจอีกรอบ นัยน์ตาใสเหมือนลูกแก้วหม่นลงเล็กน้อยแล้วว่าต่อ “เรื่องงานพี่ไม่ได้หนักใจมากนัก ทาง I promies ของเราใช่ว่าจะไม่เคยจัดงานใหญ่ๆทำนองนี้ คุณเกษเธอลงดีเทลที่ต้องการมาครบถ้วน ดูๆแล้วไม่มีจุดไหนที่ไม่โอเค ถึงมีเราก็คุยได้ เธอมีเหตุผลพอ ทำงานด้วยง่ายไม่ได้เรื่องมากอะไรหรอกถ้าเทียบกับคนระดับเดียวกัน”
“แล้วพี่ไอเครียดเรื่องอะไรล่ะครับ” จงรักเห็นด้วยกันกับไอทุกอย่าง แม้ความต้องการของเกษสุดาจะหรูเลิศแค่ไหน ทว่ามันอยู่ในระดับที่รับได้ หนำซ้ำเจ้าหล่อนยังอัธยาศัยดีเอามากๆ ใบหน้าหวานลอบมองซ้ายขวา เมื่อเห็นว่าปลอดคนจึงก้มลงมากระซิบ
“เรื่องเจ้าบ่าวของคุณเกษน่ะสิ”
“หา? เรื่องคุณณธิปน่ะเหรอครับ” จงรักรู้สึกงงนิดหน่อยกับคำตอบของลูกพี่ลูกน้อง
“ใช่” หนุ่มหน้าสวยมุ่นคิ้วแล้วว่าต่อ “พี่รู้ว่าอาจดูจุ้นจ้านเกินไป แต่รักทำงานกับพี่มาสักพัก รักก็น่าจะรู้นิสัยพี่ดี พี่ไม่ชอบแบบนี้เลย รู้สึกว่าคุณณธิปเขาไม่ใส่ใจกับงานแต่งที่กำลังจะเกิดขึ้น แทบทุกอย่างคุณเกษจัดการเองหมด ทุกครั้งที่นัดคุยงานเขามาสายตลอด ทำหน้าหงุดหงิด ไม่ช่วยออกความเห็น แถมบางครั้งยังพูดขัดคุณเกษหรือไม่ก็ตอบรับแบบส่งๆ ขนาดงานจัดที่โรงแรมของคุณณธิปเอง วันนี้เขายังไม่มา มีอย่างที่ไหนให้พี่ชายตัวเองมาแทน” ฟังจากที่ไอพูด จงรักก็เข้าใจทันที
ไอ กมล นอกจากจะเป็นบอสที่ลงมือทำงานภาคสนามเองแทบทุกงานแล้ว บอสหน้าหวานจาก I promies Tower ยังเป็นคนที่เชื่อและศรัทธาในเรื่องของความรักมากๆ จงรักมักจะได้ยินไอพูดบ่อยๆว่า
การแต่งงานที่ดีจะต้องย่อมเกิดขึ้นจากความรักของคนสองคน
ทุกครั้งที่ไอเห็นคู่บ่าวสาวยิ้มอย่างมีความสุขในวันงาน งานที่ตัวเองมีส่วนร่วมในการลงแรงสร้างสรรค์ ไอก็จะยิ้มอย่างมีความสุขมากๆเช่นกัน ตอนนี้จงรักรู้แล้วว่าทำไมไอถึงขัดใจในตัวคุณณธิปนัก ก็เพราะตลอดเวลาที่ผ่านมา คุณณธิปแสดงให้เห็นว่าไม่ยินยอมพร้อมใจจะแต่งงานกับเจ้าสาวไฮโซอย่างคุณเกษสุดาเลยสักนิด
“พี่ก็ไม่รู้ว่าเรื่องราวมันเป็นยังไงหรอกนะ แต่เห็นแบบนี้ก็อดสงสารคุณเกษไม่ได้ เธอดูมีความสุขขนาดนั้น แต่เจ้าบ่าวท่าทางไม่เต็มใจเลย แต่เอาเถอะ พวกเรามีหน้าที่จัดงาน ก็ดูแลในส่วนของเราให้ดี” ว่าจบไอก็ถอนหายใจอีกครั้งปิดท้าย
“ครับ แต่พี่ไอก็อย่าคิดมากนะ ผมเป็นห่วง” พอได้ยินจงรักพูดแบบนั้น ไอก็ยิ้มหวานตามแบบฉบับของเจ้าตัวส่งมาให้พร้อมขอบใจน้อง
“อืม ขอบใจนะรัก ว่าแต่เราไปทางโน้นกันเถอะ ไปดูว่ากลองถ่ายรูปได้เยอะไหม เดี๋ยวต้องไปคุยงานต่ออีกที่ ส่วนเรื่องอาหารของที่โรงแรมเขาจะจัดการเอง เอาไว้เราค่อยคุยเรื่องจัดซุ้มอีกที”
“ครับ”
เมื่อปัดเรื่องส่วนตัวของลูกค้าให้พ้นสมองได้ คุณไอก็กลับมาเป็นบอสที่เอางานเอาการเหมือนเดิม จงรักเดินตามลูกพี่ลูกน้องของตัวเองไปหาทีมงานอีกสองคนรวมถึงกลองด้วย ออกจากโรงแรมไปที่รถจงรักก็เห็นว่าท้องฟ้าเริ่มมืดแล้ว ลูกค้าอีกรายนัดพวกเขาไว้ที่ร้านกาแฟใกล้กับโรงแรมที่อยู่ตอนนี้พอดี ดังนั้นทุกคนจึงไม่ต้องกังวลปัญหาการจราจรติดขัดช่วงเลิกงาน
ทว่าอีกไม่กี่ก้าวก็จะถึงรถของไอ โทรศัพท์ของจงรักก็ส่งสัญญาณสั่นครืดคราดในกระเป๋า เจ้าตัวล้วงมันออกมา เมื่อเห็นรูปของเมฆาก็กดรับสายและส่งเสียงทักทายตามความเคยชิน
“ครับพี่เมฆ”
‘รัก วันนี้กลับเองได้ไหม พี่กลัวว่าจะไปรับไม่ทัน’
“ได้สิครับ ว่าแต่พี่เมฆมีงานด่วนเหรอครับ อยู่ไหนครับเนี่ย เสียงคนเยอะแยะเชียว”
‘ไม่ใช่งานด่วนหรอก แต่เกิดอุบัติเหตุที่ไซด์นิดหน่อย ตอนนี้พี่อยู่โรงพยาบาล..’
“อยู่โรงพยาบาลไหนครับ!” ไม่ยอมให้เมฆาพูดจบ จงรักก็รีบแทรกทันที
“โรงพยาบาล---“ เมฆาเองก็ตอบน้องทันทีเหมือนกัน เนื่องจากตกใจเสียงที่จงรักใช้ถาม จากนั้นจึงพูดต่อ “รักกลับบ้านดีๆนะ เดี๋ยวพี่โทรหาใหม่มันวุ่นวายนิดหน่อย คุณหมอมาแล้วด้วย” ไม่รอให้น้องตอบเมฆาก็กดตัดสายไปก่อน
“เดี๋ยวครับ! พี่เมฆ พี่เมฆ!” ด้วยความร้อนใจจงรักจึงโทรไปอีกรอบ แต่คราวนี้ฝ่ายตรงข้ามกลับไม่ยอมรับสายเสียแล้ว
“มีอะไรหรือเปล่ารัก” ไอที่ยืนรอน้องขึ้นรถรีบถามเมื่อเห็นจงรักวางสายไปแล้ว
“พี่เมฆเกิดอุบัติเหตุเข้าโรงพยาบาลครับพี่ไอ”
“เป็นอะไรมากไหมรัก” ไอถามด้วยความตระหนกเมื่อได้ยินประโยคของจงรัก
“ไม่รู้เหมือนกันครับ คุยกันยังไม่ทันรู้เรื่องเลย เห็นว่าหมอเข้ามาพี่เมฆเลยวางไปก่อน” จงรักกำโทรศัพท์ในมือแน่น กระวนกระวายจนทำอะไรไม่ถูก ไอจึงเสนอ
“อยู่โรงพยาบาลไหน รักไปดูเขาเถอะ ไม่ต้องห่วงนะที่จะไปคุยงานเดี๋ยวพี่จัดการเอง”
“ขอบคุณครับ” จงรักยกมือไว้ไอ ก่อนเปิดประตูรถเข้าไปหยิบกระเป๋าของตัวเอง เอาสมุดบันทึกงานใส่ในกระเป๋าเรียบร้อยก็รีบเร่งออกไปทันที
ถ้าเป็นปรกติจงรักคงลังเลใจอยู่บ้างเพราะไม่ชอบทำอะไรให้เสียงาน แต่พอเป็นเรื่องเมฆากลับยอมทิ้งทุกอย่าง สองขาก้าวเร็วๆสลับกับวิ่งมาหน้าโรงแรม ยืนอยู่ข้างฟุตบาทมองหารถแท็กซี่ โรงพยาบาลที่พี่เมฆว่าอยู่ไกลถึงฝั่งธนฯ แถมรถติดแบบนี้คงใช้เวลานาน แท็กซี่ก็ไม่มีเลยสักคัน คนตัวเล็กชะเง้อมองไปบนถนนด้วยความร้อนใจ แล้วจู่ๆก็มีมอเตอร์ไซด์บิ๊กไบค์คันใหญ่มาจอดตรงหน้า คนขับคงเห็นจงรักทำหน้าเหรอหราจึงเปิดกระจกหน้าของหมวกกันน็อคขึ้น จงรักจึงจำได้ทันทีว่าคนขับคือใคร
“คุณกลอง!”
“ขึ้นมาสิครับ”
“หมายความว่าไงครับ?”
“รีบใช่ไหม ผมจะไปส่ง ขึ้นมาเร็วๆสิครับ โรงพยาบาลอยู่ตั้งฝั่งธนฯนะ”
“ครับ” ได้ยินดังนั้นจงรักก็กระโดดซ้อนท้ายทันทีโดยไม่ต้องให้พูดซ้ำสอง ในเวลาที่ไม่มีโอกาสให้เลือกมาก ไม่ว่าจะเป็นใครที่หยิบยื่นน้ำใจมาให้ จงรักก็ยินดีรับหมด
“ขอโทษด้วยนะ ผมไม่มีหมวกกันน็อคอีกใบ แต่จะพยายามขับเลี่ยงๆตำรวจแล้วกัน” กลองหันมาพูดแค่นั้นก่อนหันกลับไปแล้วออกรถ ทว่ายังไม่วายเอื้อมมือมาด้านหลังเพื่อฉุดมือเล็กของคนซ้อนไปเกาะเอว ความคิดแวบแรกคืออยากเอามือออก ทว่าพอคนตัวสูงเร่งเครื่องจงรักจึงยกเลิกความคิดนั้นทันที
ใช้เวลาไม่นานกลองก็พาจงรักมาถึงโรงพยาบาลที่เมฆาบอก จงรักดีใจที่ถึงเร็ว แต่พอก้าวลงจะรถกลับต้องใช้ความพยายามอย่างมากในการบังคับไม่ให้ขาตัวเองสั่น เป็นเพราะกลองขับรถเร็วมากทั้งยังฉวัดเฉวียนไปมา เล่นเอาคนซ้อนใจหาใจคว่ำอยู่หลายตลบ รอให้กลองจอดรถเรียบร้อยทั้งคู่ก็เข้าไปในตัวอาคารพร้อมกัน แต่คนตัวสูงกว่าไม่วายหันมาเอ่ยสัพยอกท่าทางของคนตัวเล็กกว่า
“บอกแล้วให้เกาะแน่นๆ” จงรักไม่พูดอะไรแต่เหลือบมองนิดๆเท่านั้น
หนุ่มตัวเล็กปัดความไม่ชอบใจที่โดนล้อเลียนนั่นทิ้งไป ก่อนก้าวฉับนำหน้า ตอนนี้เขามีเรื่องอื่นที่สำคัญกว่ารออยู่ ความร้อนใจที่เบาบางลงถาโถมขึ้นมาในใจอีกครั้ง เมื่อถึงเคาน์เตอร์ประชาสัมพันธ์จงรักก็ออกปากสอบถามเจ้าหน้าที่ทันที
“ผู้ป่วยชื่อ นายเมฆา นาฏหิรัญ พักอยู่ห้องไหนครับ”
“รอสักครู่นะคะ” เจ้าหน้าที่วัยกลางคนบอกอย่างสุภาพ ไม่นานเธอก็เงยหน้าขึ้นจากคอมพิวเตอร์แล้วตอบ “ไม่มีผู้ป่วยชื่อนี้นะคะ”
“ไม่มีเหรอครับ พิมพ์นามสกุลถูกหรือเปล่าครับ ช่วยหาให้อีกครั้งได้ไหมครับ” จงรักแปลกใจที่ได้ยินอย่างนั้น แต่ก็ไม่ยอมละความพยายาม
“ไม่มีจริงๆค่ะ” เธอก้มลงไปพิมพ์หาอีกรอบตามคำบอกของหนุ่มตัวเล็ก แต่ก็ไม่พบเช่นเดิม
“จะเป็นไปได้ยังไง” จงรักพึมพำ ก่อนกล่าวขอบคุณเธอแล้วถอยออกมาเพราะมีคนจะใช้บริการต่อ
“เขาไม่ได้อยู่โรงพยาบาลนี้หรือเปล่า” กลองออกความเห็น
“แต่ผมว่าผมฟังไม่ผิดนะ”
“หรือจะกลับไปแล้ว ลองโทรหาอีกทีสิ”
“ครับ” จงรักเดินเลี่ยงมาโทรหาคนรัก แต่เมฆาก็ยังไม่รับสาย
“ติดต่อได้ไหม” เสียงใหญ่ทุ้มกระซิบเป่าชิดริมใบหู จงรักรีบหันกลับมาก็เห็นว่ากลองยื่นหน้าลงมาใกล้กับตัวเองมากแค่ไหน เพราะตกใจกับความใกล้ชิดนั้นทำให้คนตัวเล็กเผลอผงะถอยไปข้างหลัง ไวเท่าความคิดกลองคว้าต้นแขนจงรักเอาไว้แล้วดึงเข้าหาตัว
“..!..”
“ตกใจอะไรขนาดนั้น” ปากก็พูดเรื่อยๆ แต่ดวงตากลับพราวระยับจนจงรักสำนึกได้จึงค่อยๆแกะมือที่เกาะต้นแขนอย่างนุ่มนวล ทว่าระหว่างที่จงรักพยายามเบือนหน้าหลบ สายตาก็พลันเลื่อนไปสบกับสายตาคมดุวามวับอีกคู่ที่คะเนว่ามองพวกเขาทั้งสองอยู่ตรงนั้นสักครู่แล้ว หนุ่มตัวเล็กรีบรุดผละจากกลองแล้วตรงไปหาคนที่กำลังเป็นห่วงอยู่
“พี่เมฆ! เป็นอะไรหรือเปล่าครับ เจ็บตรงไหนไหม ผมเป็นห่วงแทบแย่” จงรักเอื้อมมือไปจับแขนเมฆาแล้วสำรวจร่างกายตั้งแต่หัวจรดเท้า เมื่อไม่พบสิ่งผิดปรกติก็ผ่อนลมหายใจ ตอนนี้ดวงตาคู่ดุละจากหนุ่มตัวสูงที่ยืนอยู่ข้างหลังของจงรักเพื่อก้มลงมามองคนรักของตัวเอง
“รักมาทำอะไรที่นี่”
“พี่เมฆบอกว่าอยู่โรงพยาบาลเพราะเกิดอุบัติเหตุ ผมเป็นห่วงก็เลยรีบมา”
“พี่ไม่ได้เป็นอะไร คนเจ็บเป็นคนงานที่ไซด์ เกิดอุบัติเหตุตอนทำงานนิดหน่อย พี่อยู่ที่นั่นพอดีเลยพาเขามาส่งโรงพยาบาล”
“อย่างนั้นเหรอครับ พี่เมฆไม่เป็นอะไรก็ดีแล้วครับ” จงรักรับคำเก้อๆ
“แล้วนี่มายังไง”
“คุณกลองขับรถมาส่งครับ”
“อ้อ..” เมฆามองหน้ากลองอีกครั้ง พอเห็นตากล้องหนุ่มจุดยิ้มแฝงเลศนัยที่มุมปาก คนหน้าดุก็รู้สึกถึงอารมณ์คุกรุ่นที่ปะทุอยู่ในอก หากแต่เขาก็พยายามควบคุมตัวเองแล้วพูดกับคนรัก “พี่เสร็จธุระพอดี จะกลับพร้อมพี่ไหม หรือต้องไปทำงานต่อ”
“เอ่อ..เดี๋ยวผมโทรถามพี่ไอก่อนดีกว่า ไม่รู้ว่ากลับไปตอนนี้จะทันไหม”
“กลับกับคุณเมฆเถอะครับจงรัก ทางคุณไอคงไม่มีเรื่องด่วนอะไรหรอก เดี๋ยวผมกลับแล้วจะบอกให้ว่าจงรักขอกลับบ้านเลย” ไม่ว่าเปล่า กลองยังยื่นมือมาแตะไหล่ของจงรักอย่างสนิทสนม จนเมฆาที่มองอยู่ตลอดถึงกับหน้าม้าน ดวงตาคู่ดุของเจ้าตัวยิ่งทวีความดุดันจนเหมือนกับมีประกายไฟลุกโชนในนั้น
“ขอบคุณครับ ขอบคุณที่มาส่งด้วย” จงรักยิ้มบาง แต่ก็จับได้ถึงความรู้สึกแปลกๆรอบกายจึงถอยหลังอย่างแนบเนียนมายืนข้างเมฆ
“ไม่เป็นไร เจอกันที่ I promies Tower นะครับ” กลองยิ้มหวานกลับมาให้ ก่อนเดินกลับไปที่รถ
“พี่เมฆเสร็จธุระแล้วใช่ไหมครับ กลับกันเถอะครับ”
“อืม” เมฆารับคำแค่นั้นก็เดินนำไปที่รถเงียบๆ
พอขึ้นรถจงรักก็ถามถึงอาการของคนเจ็บแบบระเอียด แต่สรุปดูแล้วไม่น่าเป็นห่วงมากนัก หนุ่มตัวเล็กจึงละความสนใจไป นั่งรถฟังเพลงไปเรื่อยๆทั้งเมฆาทั้งจงรักไม่ได้คุยอะไรกัน จงรักรู้สึกว่าคนที่มักจะเงียบเวลาขับรถวันนี้ยิ่งเงียบหนักลงกว่าเดิม หน้าตาที่ปรกติไม่ได้ยิ้มแย้มก็ดูบึ้งตึงมากกว่าเก่า ไม่อยากคิดไปก่อนว่าพี่เมฆไม่พอใจเขาเรื่องอะไรหรือเปล่า แต่พอลอบมองหน้าบึ้งๆมันก็อดคิดไม่ได้
จงรักนั่งคิด นั่งใคร่ควรเรียบเรียงพฤติกรรมของตัวเองเงียบๆก็พอคิดออกสองสามเรื่อง ทว่าอาจเป็นแอร์เย็นๆ เพลงเบาๆ เหนื่อยมาจากการทำงานและรถก็ยังติดนานเกินไป หลายอย่างรวมกันทำให้หนุ่มตัวเล็กเผลอหลับไปโดยไม่รู้ตัว ทิ้งให้สารถีส่วนตัวนั่งหน้าบึ้งขับรถอยู่คนเดียว
พอตื่นขึ้นมาอีกครั้งสะลืมสะลือมองรอบกายจึงพบว่าพี่เมฆกำลังเลี้ยวเข้าหมู่บ้านที่รังสิต จงรักมองนาฬิกาบอกเวลาเกือบสามทุ่มแล้ว ทั้งที่พรุ่งนี้เป็นวันทำงานตามปรกติแต่ทำไมพี่เมฆจึงพาเขามาที่บ้าน บอกว่าเดี๋ยวค่อยไปส่งก็ออกจะดึกเกินไป ถ้าออกตอนเช้าตรู่แล้วแวะไปส่งเหมือนที่เคยก็ไม่มีปัญหา เพียงแต่คืนนี้ต้องซักชุดที่ใส่ตอนนี้ตากเอาไว้ เช้าจะได้รีดแล้วใส่ซ้ำ ไม่เสียเวลาไปเปลี่ยนที่คอนโด จงรักคิดคำนวณเตรียมแผนไว้ในใจเสร็จสรรพ แต่ก็ไม่ลืมหันไปถามจุดมุ่งหมายที่แท้จริงของเมฆาเพื่อความแน่ใจ
“ทำไมพี่เมฆพารักมาบ้านล่ะครับ มีอะไรหรือเปล่า”
“ไม่หรอก พอดีเหนื่อยๆไม่อยากขับเข้าเมืองก็เลยกลับบ้าน คืนนี้นอนนี่นะ เดี๋ยวเช้าพี่ไปส่งที่ร้าน” พูดจบพอดีกับที่รถมาถึงหน้าบ้าน จงรักหยิบกุญแจบ้านในลิ้นชักแล้วลงจากรถ วิ่งเหยาะๆไปเปิดประตูรั้วให้ตามความเคยชิน
พอเข้าบ้านเรียบร้อยเมฆาก็เดินดุ่มๆตรงขึ้นห้อง จงรักคิดว่าคนรักคงขึ้นไปอาบน้ำ ทีแรกว่าจะตามขึ้นไป ทว่าคิดอีกทีสองขากลับก้าวเข้าครัว เนื่องจากนึกขึ้นได้ว่าพวกเขาทั้งคู่ยังไม่ได้กินข้าวเย็นกันเลย เปิดตู้เย็นเช็คดูว่ามีอะไรพอทำกินได้บ้าง ลองรื้อๆดูแล้วมีแต่ไข่กับหอมหัวใหญ่สองสามหัวที่ต้นอ่อนเริ่มงอกออกมาแล้ว เอาวัตถุดิบออกมาแล้วยืนคิดสักจึงตัดสินใจทำไข่น้ำแบบง่ายๆ ระหว่างทำก็ซาวข้าวเสียบหม้อหุงไปด้วย คะเนว่ากินกันแค่สองคนมื้อเดียวหุงไม่ต้องมาก เพราะเดี๋ยวข้าวจะเหลือ
ง่วนอยู่หน้าเตาสักพักอาหารง่ายๆก็เสร็จพอดีกับที่หม้อข้าวดีด หนุ่มตัวเล็กจัดการล้างอุปกรณ์ทุกอย่างเรียบร้อยค่อยเดินขึ้นไปตามเมฆา เคาะห้องก่อนเปิดประตูเข้าไปพบว่าเจ้าของห้องแต่งตัวเสร็จแล้วแต่กำลังเช็ดผมอยู่ จงรักเดินไปหยุดตรงแผ่นหลังกว้าง เรียวมือเล็กกว่ายื้อผ้าขนหนูผืนบางมาถือไว้ ก่อนดึงให้คนหน้าดุมานั่งตรงขอบที่นอน ส่วนตัวเองนั่งคุกเข่าอยู่ตรงหน้า
“พี่เมฆตัวสูง ก้มหัวนิดนึงนะครับ”
เมฆาทำตามอย่างว่าง่าย หลับตาแล้วปล่อยให้จงรักซับความเปียกชื้นของเส้นผมให้ตัวเองไปเรื่อยๆ จนกระทั่งน้องหยุดมือคนหน้าดุจึงลืมตาขึ้น แต่แทนที่จงรักจะถอยห่างไปเจ้าตัวกลับนั่งอยู่ในระยะใบหน้าประชิดเหมือนเดิม นัยน์ตาคมโตลูกเสี้ยวแขกจ้องมองตาคมดุที่อ่อนแสงลงกว่าเมื่อตอนเย็น จงรักคิดว่านี่คงเป็นโอกาสดีที่เขาจะเปิดปากพูดกันให้รู้เรื่อง
“พี่เมฆโกรธผมเหรอครับ”
“พี่ไม่ได้โกรธ”
“แต่วันนี้พี่เมฆหน้าบึ้งตลอดเลย ผมทำอะไรให้พี่ไม่พอใจใช่ไหม” จงรักยังไม่ยอมแพ้ จากหลายๆเหตุการณ์ที่ผ่านมาทำให้เมฆาพอสรุปได้ว่าจงรักเป็นคนที่ค่อนข้างตื้อเก่งพอสมควร
“ไม่ใช่เพราะเราหรอก” เมฆาตอบตามจริง
“แปลว่าพี่เมฆไม่พอใจจริงๆ แต่ถ้าไม่ใช่เพราะผม ว่าแต่เพราะอะไรล่ะครับ”
“ไม่ใช่เพราะรัก แต่เป็นเพราะพี่เอง”
“เพราะพี่เมฆ?” คราวนี้จงรักยิ่งงงเข้าไปใหญ่ พี่เมฆไม่พอใจตัวเองเนี่ยนะ
“ใช่” เมฆพยักหน้ารับ ก่อนจะรวบเอวน้องเข้ามากระชับที่ว่างให้ชิดมากกว่าที่เป็นอยู่ จงรักทำหน้าเหรอหรานิดหน่อยแต่ก็ยอมให้อีกฝ่ายทำตามใจชอบ คนหน้าดุผ่อนลมหายใจออกมาเบาๆคล้ายตัดสินใจจากนั้นจึงว่าต่อ “พี่หึง”
“พี่เมฆหึง!”
“อืม ไม่พอใจตัวเอง รำคาญตัวเองที่เอาแต่หึงไม่เข้าท่า พี่รู้ว่ารักเป็นห่วงเลยตามมา แต่พี่ไม่ชอบให้รักใกล้กับนายกลองอะไรนั่น ที่พี่ไม่พูดเพราะกลัวจะอารมณ์ไม่ดีแล้วพาลใส่เรา อยากระงับสติให้ได้ก่อนค่อยคุย”
“อย่างนี้นี่เอง” จงรักส่งเสียงทำความเข้าใจเบาๆ
“พี่รู้ว่าไอ้หึงไม่เข้าเรื่องมันเหมือนนิสัยของเด็ก แต่โรคขี้หวงขี้หึงมันแก้ไม่หายสักที” เมฆาเอ่ยออกมาตรงๆ เปิดใจเล่านิสัยเสียๆของตัวเองให้อีกฝ่ายได้รับรู้ แม้เคยคิดว่าไม่อยากให้รู้เลยก็ตามที กับเรื่องแบบนี้มันน่าอายน้อยเสียที่ไหนกัน
“ไม่ต้องแก้หรอกครับ” จงรักฟังที่เมฆาพูดก่อนหน้านี้แล้วพบว่าตัวเองหุบยิ้มไม่ได้ แต่เมฆากลับเป็นฝ่ายมุ่นคิ้วกับประโยคของน้องแทน
“ไม่ต้องแก้งั้นเหรอ”
“ไม่ต้องแก้ครับ ผมชอบให้พี่เป็นแบบนี้” จงรักยืนยันอีกครั้งแล้วพูดต่อ “ความจริงแล้วพี่เมฆไม่ได้หึงเหมือนหนุ่มคลั่งรัก บ้าบอจนทำให้ใครเดือดร้อน พี่หึงของพี่เงียบๆ ไม่พอใจในส่วนที่มีคนมายุ่งกับผม ซึ่งมันทำให้ผมรู้สึกดี รู้สึกว่าตัวเองสำคัญกับพี่”
เมฆามองจงรักด้วยสายตาเจือความประหลาดใจ เขาไม่คิดว่าจะได้รับคำอธิบายเช่นนี้ เผลอคิดแวบหนึ่งว่าน้องเพี้ยนหรือเปล่าจะมีใครชอบให้แฟนหึงกันบ้าง แต่นึกๆดูแล้วเหตุผลมันก็เหมาะกับจงรักดีแถมยังน่ารักชอบกล
“คิดอะไรแปลกๆนะเรา” เมฆยกมือที่กอดเอวน้องข้างหนึ่งขึ้นมาแล้วเคาะนิ้วชี้ไปบนจมูกรั้นเบาๆขณะพูด
“พี่เมฆยิ้มแล้ว หายอารมณ์ไม่ดีแล้วใช่ไหมครับ” จงรักเย้าเมื่อเห็นรอยยิ้มของคนหน้าดุประดับบนใบหน้า
“หายแล้ว แต่ก็ยังไม่พอใจอยู่บางเรื่อง”
“เรื่องอะไรครับ”
“นายกลอง” จงรักเห็นแววตาคมคุกรุ่นขึ้นมานิดๆยามเมื่อพูดชื่อบุคคลที่สาม
“คุณกลองเขาแค่มีน้ำใจ ไม่มีอะไรหรอกครับ” จงรักบอกปัดทั้งที่เสี้ยวหนึ่งในใจก็อดที่จะประหวั่นพรั่นพรึงสายตาเจ้าชู้ของคนที่ถูกเอ่ยถึงไม่ได้
“มีน้ำใจก็ดีอยู่หรอก แต่พี่ว่านายคนนั้นทำไปเพราะมีเจตนาแอบแฝงชัดๆ อย่าคิดว่าพี่ไม่เห็นตอนที่เขาแอบแต๊ะอั๋งเรานะ” นึกไปถึงตอนที่กลองเข้าไปกระซิบข้างหูจงรักที่หันหลังอยู่เมฆาก็รู้สึกไม่พอใจมากยิ่งขึ้น
“ช่างเขาเถอะครับ ยังไงผมก็ไม่หวั่นไหวหรอก”
“ทำไมล่ะ”
“ก็มีพี่เมฆอยู่ทั้งคนแล้วนี่ครับ”
เมฆาพูดไม่ออก คำที่จงรักพูดให้ฟังมันอาจเป็นแค่ลมปาก แต่สายตาของจงรักไม่เคยโกหกเขา ถึงจะพูดหยอดเล่นไปอย่างนั้นหากความจริงใจมันก็ชัดเจนโดยไม่ต้องแฝงนัย มือหนาเคลื่อนมาเกลี่ยเบาๆบนกรอบหน้าน้อง นิ้วทั้งห้าค่อยๆเคลื่อนไปที่หน้าผากมน ใบหู ช้อนปลายคาง สุดท้ายจึงวางนิ้วโป้งบนริมฝีปาก ลากผ่านช้าๆไปยังมุมปากที่กำลังยกยิ้มแล้วก้มลงจูบ
ริมฝีปากอุ่นสัมผัสเนิบนาบอ้อยอิ่งแล้วค่อยทวีความร้อนเร่ามากยิ่งขึ้น จงรักเผยอกลีบปากให้คนตัวโตกว่าได้บดเบียดเรียวลิ้นเข้าไปครอบครอง ถูกพัวพันจนมึนงงไม่รับรู้ว่าภายใต้เสื้อเชิ้ตสีเทาอ่อนมีฝ่ามือร้อนรุกร่ายเข้าไปลูบไล้แผ่นหลัง ทว่ามารู้สึกตัวเมื่อเมฆาละจากริมฝีปากแล้วพรมจูบตรงซอกคอ ร่างกายถูกบังคับให้พลิกกลับมาทิ้งตัวหลังแตะบนฟูก กระดุมเสื้อถูกปลดลงเม็ดแล้วเม็ดเล่าด้วยความชำนาญ เมื่อปลดไปสามเม็ดสาบเสื้อที่แบะออกก็เผยให้เห็นแผ่นอกสั่นสะท้านขึ้นลงยวนตา เมฆาก้มลงไปครอบริมฝีปากกับจุดสีเข้ม จงรักบิดกายเบี่ยงหลบแล้วเอ่ยประโยคออกมาด้วยน้ำเสียงสั่นๆฟังแทบไม่เป็นคำ
“พ..พี่…เมฆ ยะ..หยุดก่อน พี่เมฆ…ได้โปรด” ได้ยินเสียงขอร้องน่าสงสารเมฆาจึงจำต้องหยุดค้างไว้
“ทำได้หรือเปล่า” ทั้งที่ถามไปแบบนั้นแต่น้ำตาคลอหน่วยของน้องชักทำให้เมฆาสงสารขึ้นมาจับใจ กำลังคิดว่าควรวางมือ หากแต่จงรักกลับ….
“ดะ..ได้” เงียบไปชั่วอึดใจจึงว่าต่อ “แต่ผมยัง….ยังไม่ได้เตรียมตัว ขออาบน้ำก่อนได้ไหมครับ”
แม้จะไม่เคยมีอะไรกับใครแต่จงรักก็เข้าใจว่าเป็นคนรักกันเรื่องเช่นนี้นั้นสามัญปรกตินัก เพราะรู้ตัวว่าชอบพี่เมฆที่เป็นผู้ชาย ดังนั้นเมื่อตอนที่ตกลงคบกันจึงได้ศึกษาอะไรๆมาบ้าง นั่นทำให้รู้ว่าทำตอนนี้ไม่ได้ เพราะอย่างน้อยเขาก็ควรจะเตรียมตัวก่อน เป็นอีกครั้งที่ประโยคตรงไปตรงมาของจงรักทำให้เมฆายกยิ้ม เขาพยุงหลังน้องขึ้นจากที่นอนบรรจงถอดเสื้อให้ ก่อนช้อนที่ใต้รักแร้กับข้อพับขาแล้วอุ้มคนรักร่างเล็กขึ้นตรงไปห้องน้ำ
“งั้นเดี๋ยวพี่จะอาบให้เอง”
<><><><><><><><><><><><><><><><><><><><><><><><><><><><><>
มาแล้วจ้าาาา :hao7: :hao7:
คราวนี้มาเร็วกว่าเดิมหน่อยค่ะ พอดีไฟในการเขียนก็ลุกโชนขึ้นมา
เรานั่งแต่งไปแต่งมาจนตีสี่ แต่เสร็จแล้วยังไม่ได้ลงนะ
ง่วงๆก็เลยนอน วันนี้มาเกลาๆอีกหน่อยเป็นอันเรียบร้อย
คาดว่าตอนต่อไปก็น่าจะมาเร็วล่ะมั้ง 5555555
เอาเป็นว่าอดใจรอกันนิดนึงนะคะ
อยากเมาท์เรื่องนิยายเข้าไประบายที่เพจได้นะคะ
หรือจะติด #โปรดจงรัก ในทวิตเตอร์ก็ได้ค่ะ ส่วนใหญ่เราแผงตัวอยู่ในทวิตเตอร์ ><
แล้วพบกัหม่ตอนหน้านะคะ ^O^
pungjungza
[15/01/2558 ,12:00]
เริ่มหัวข้อโดย: BeeRY ที่ 15-01-2015 12:32:17
เริ่มหัวข้อโดย: powvera ที่ 15-01-2015 12:33:15
ไม่รู้ว่าจะแค่อาบน้ำอย่างเดียวหรือเปล่า
เจ่ขอฟินก่อน :hao7: :hao7:
เริ่มหัวข้อโดย: PURE LOVE ที่ 15-01-2015 12:34:07
ลุ้น ๆ อยู่ เหมือนเจอพี่เมฆปิดประตูห้องน้ำใส่หน้าดังปัง! แหงะ o2
รอตอนหน้านะคะ น้องรักจะเป็นฝั่งเป็นฝาแท้จริงแล้วสินะ :-[
ขอบคุณค่า
เริ่มหัวข้อโดย: Mouse2U ที่ 15-01-2015 12:37:31
อร๊ายยยยยยยยย~~~
เริ่มหัวข้อโดย: punchnaja ที่ 15-01-2015 12:51:21
เริ่มหัวข้อโดย: Noo_Patchy ที่ 15-01-2015 12:52:30
o4 o4 o4 o4 o4 o4 o4 o4 o4 o4
เริ่มหัวข้อโดย: Infinity 888 ที่ 15-01-2015 12:57:15
เจอคนหึง แอบอ้อนขออย่างอื่นเข้าไป :hao6:
เริ่มหัวข้อโดย: Freja ที่ 15-01-2015 13:13:05
นั่นไงเจ้าบ่าวเป็นณธิปจริงๆ กลัวว่าเจอจงรักแล้วมารู้ว่าเป็นคนของเมฆก็จะทำอะไรงี่เง่า กลองก็แสบดีนะ แต่อภัยให้เพราะทำให้พี่เมฆตบะแตกได้
เริ่มหัวข้อโดย: สายลมที่หวังดี ที่ 15-01-2015 13:47:04
เริ่มหัวข้อโดย: B52 ที่ 15-01-2015 14:17:07
เริ่มหัวข้อโดย: tiew93 ที่ 15-01-2015 14:27:04
รอตอนหน้า :hao6:
เริ่มหัวข้อโดย: darling ที่ 15-01-2015 14:44:32
เริ่มหัวข้อโดย: Platinumz ที่ 15-01-2015 14:45:46
เริ่มหัวข้อโดย: Minnie~Moo ที่ 15-01-2015 15:55:19
เริ่มหัวข้อโดย: PoPuAr ที่ 15-01-2015 18:04:35
ฟินล่วงหน้าได้มั้ยเนี่ย ครั้งแรกของน้อง ทำเบาๆถนอมน้องด้วยนะคะพี่เมฆ
อยากอ่านต่อแล้ว :hao6:
เริ่มหัวข้อโดย: NIMME ที่ 15-01-2015 19:05:26
เริ่มหัวข้อโดย: GlassesgirL ที่ 15-01-2015 19:14:12
รักก็น่ารัก เป็นห่วงพี่เมฆมากๆ และกล้าที่จะถามตรงๆ
แต่กลองน่ากลัวแปลกๆจริงๆนะ เหมือนมีนัยแฝง
ปล.รอตอนหน้าอย่างใจจดจ่อ :z1:
:mew1: :L2:
เริ่มหัวข้อโดย: malula ที่ 15-01-2015 19:39:49
เริ่มหัวข้อโดย: sine_saki ที่ 15-01-2015 20:07:05
ตอนหน้ามาเร็วๆนะตัว
เริ่มหัวข้อโดย: ReiSei ที่ 15-01-2015 20:47:43
นายกลองนี่น่าหมั่นไส้มาก รุ้ว่าเขามีแฟนแล้วก็ยังจะมายุ่ง เดี๋ยวเถอะๆ
เริ่มหัวข้อโดย: Shonteen ที่ 15-01-2015 22:12:53
เริ่มหัวข้อโดย: ่patsaporn ที่ 15-01-2015 22:48:32
กับพี่เมฆน้องยอมหมดแหละค่ะ พี่เมฆโชคดีที่สุด ชอบพี่เมฆหึงน่ารักดีง่ะ ตากลองก็ตั้งใจทำให้หึงจริง
ขอบคุณค่ะ
เริ่มหัวข้อโดย: Mengjie_JJ ที่ 15-01-2015 23:43:50
รัก น่ารักจังเลยอ่ะ พี่เมฆ หึง ได้โดนใจมากเลย
เป็นนิยายที่ละมุนละไม อยากอ่านเรื่อยๆ ไม่มีเบื่อเลย
เริ่มหัวข้อโดย: liza sarin ที่ 16-01-2015 16:15:02
เริ่มหัวข้อโดย: minenat ที่ 16-01-2015 17:26:37
เริ่มหัวข้อโดย: Mouse2U ที่ 29-01-2015 23:35:43
กำทิชชู่ววว~ :hao6: รอจนเปื่อยแล้วน้า :o12:
มาต่อเร็วๆเต๊อะ :call: :call: :call:
เริ่มหัวข้อโดย: Tennyo_Y ที่ 30-01-2015 02:36:20
เริ่มหัวข้อโดย: EoBen ที่ 30-01-2015 12:37:12
เริ่มหัวข้อโดย: Cream A ที่ 01-02-2015 18:45:20
อ่านแล้วชอบมากๆค่ะ จะรอติดตามตอนต่อๆไปนะคะ :mew1:
เริ่มหัวข้อโดย: ละอองฝน ที่ 04-02-2015 22:26:26
ตอนที่ 16
“งั้นเดี๋ยวพี่จะอาบให้เอง”
คำพูดอุกอาจเอาแต่ใจมาพร้อมกับปฏิกิริยาอันรวดเร็วจนจงรักตั้งตัวไม่ทัน ตอนนี้แค่พยายามยึดเกาะรอบคอของพี่เมฆเอาไว้เพื่อกันไม่ให้ตัวเองตกลงไปเสียก่อนก็นับว่ายากมากแล้ว หัวใจเต้นเร็วแรงจนคิดว่ามันกำลังจะทะลุออกมานอกอก เมื่อเข้ามาถึงในห้องน้ำ พี่เมฆก็วางจงรักลงใต้ฝักบัวก่อนเดินผละออกไปเปิดไฟแล้วปิดประตูล็อคกลอนเสร็จสรรพ ทุกอย่างเกิดขึ้นต่อเนื่องในขณะที่จงรักทำได้แค่ยืนทื่ออยู่ตรงนั้นไม่ขยับไปไหนหรือทันได้ทำอะไร
หนุ่มหน้าดุกลับมายืนต่อหน้าอีกครั้ง ใต้แสงไฟสีนวลจงรักเห็นริมฝีปากกดยิ้มอย่างมีความหมาย ก่อนเจ้าของรอยยิ้มนั้นจะรุกเข้ามาประชิดจนแผ่นหลังของจงรักแนบสนิทกับผนังห้องน้ำ ความรู้สึกสะเทิ้นอายพุ่งสูงเสียดเพดานกระทั่งไม่อาจทนมองหน้าของคนรักได้อีกต่อไป จำต้องก้มลงมองเท้าของตัวเองเสียคางชิดอก จงรักไม่เคยเห็นพี่เมฆในแบบนี้เลยสักครั้ง มันดูต่างออกไปจนเขากลัว กลัวว่าตัวเองจะละลายเพราะสายตากรุ่นปรารถนากับรอยยิ้มทรงเสน่ห์นี่เสียก่อน
เมฆายกมือข้างหนึ่งยันผนังเอาไว้ ส่วนมืออีกข้างนั้นค่อยๆเชยคางของจงรักให้เงยขึ้น เมื่อน้องเงยหน้าแล้วเมฆาจึงพบว่าสิ่งที่เขาทำอยู่และกำลังจะทำต่อ ส่งผลให้คนรักตัวเล็กประหม่าแค่ไหน นัยน์ตาคมแขกหลุกหลิกไปมาเหมือนหาทางหนีทีไล่ ทั้งดวงหน้าเล็กลามถึงใบหูและลำคอขึ้นสีแดงก่ำไปหมด ริมฝีปากช้ำนิดๆนั้นเม้มเข้าหากันจนเป็นเส้นตรง เจ้าตัวดีคงจะนึกกลัว หากแต่เมื่อระลึกถึงคำอนุญาตแสนกล้าหาญแล้วเมฆากลับไม่อยากปล่อยน้องไปอีก
“ไหนว่าจะอาบน้ำ ทำไมยืนนิ่งเลย”
“ก็…พี่เมฆ” จงรักหลุดเสียงออกมานิดหน่อยก่อนเม้มปากอีกครั้งเพราะตระหนักได้ว่าสิ่งที่เกือบเผลอพูดออกไปนั้นน่าอายแค่ไหน
“ใช่สิ พี่บอกว่าจะอาบให้เองนี่ อย่างนั้น…เราอาบน้ำกันนะ”
“มะ…ไม่เอาครับ…”
เสียงปฏิเสธของจงรักหายไปเพราะฤทธิ์ของจุมพิตที่ริมฝีปาก ทั้งมัวเมาและอ่อนหวานยากขัดขืน มัวแต่หลงอยู่ในรสจูบเสียจนไม่รู้ตัวว่าท่อนบนที่เปลือยเปล่าอยู่ก่อนแล้วถูกมือหนาลูบไล้ ปลายนิ้วสากบีบขยี้จุดสีเข้มบนหน้าอกไม่เบานัก หากแต่มันกลับโหมกระพือความต้องการให้สูงขึ้นจนน่าใจหาย
“พี่เมฆ...อือ”
เสียงน้องครางเรียกชื่อเมื่อริมฝีปากถูกปล่อยให้เป็นอิสระ มือหนาผละจากแผ่นอก ย้ายเลื่อนมาจับที่กระดุมกางเกงแล้วย่อตัวลงนั่งยองๆ เสียงรูดซิปบาดหูจนจงรักเผลอก้มมอง แล้วชั่วพริบตาเดียวกางเกงทำงานขายาวกับชั้นในสีเข้มก็ถูกรูดลงไปกองที่ปลายเท้า
“ช่วยยกขาให้พี่หน่อย” ตาคมปราบปราดมองขึ้นมาปะทะกับตาของจงรักพอดี คนตัวเล็กรีบยกมือปิดหน้าแล้วยกขาให้เมฆาถอดกางเกงได้สะดวกตามต้องการ
นี่มันน่าอายเกินไปแล้ว!
ผลุบ
มีเสียงเสียดสีของผ้าจากนั้นกางเกงของจงรักกับชุดนอนของเมฆาก็ถูกโยนทิ้งไปที่ไหนสักแห่งอย่างไม่ใยดี ร่างสูงลุกขึ้นยืนอีกครั้งแล้วเปิดก๊อกให้น้ำไหลออกจากฝักบัว เมื่อน้ำเย็นๆกระทบผิวคนที่ยืนปิดหน้าอยู่ก็ถึงกับสะดุ้ง ความร้อนในกายถูกทำให้จางลงไปเพียงอึดใจเดียว อยู่ๆร่างใหญ่โตของเมฆาก็ขยับเข้ามาชิด จงรักหันหน้าหนีเข้าหามุมของผนังห้องน้ำโดยสัญชาติญาณ แต่นั่นยิ่งเปิดโอกาสให้เมฆารุกไล่ได้ถนัดถนี่ยิ่งขึ้น
แม้ยืนอยู่ใต้ละอองฝอยของน้ำเย็นฉ่ำก็ไม่อาจทำให้ร่างกายหนาวสะท้าน ร่างของจงรักถูกโอบกอดจากด้านหลัง พี่เมฆไม่ได้ใส่เสื้อผ้า ไม่ต้องมองก็รู้สึกได้ เพราะแผ่นอก หน้าท้องตลอดจนส่วนล่างของลำตัวแนบชิดกับพื้นที่ด้านหลังของจงรัก ส่วนมือสองข้างก็โอบมาด้านหน้า ลูบไล้ไปทั่วทั้งแผ่นอก หน้าท้อง และจุดสำคัญที่อยู่ต่ำกว่านั้น ถึงจะงอตัวเบี่ยงหลบก็ยังถูกติดตามราวกับเงา ลาดไหล่ที่ใบหน้าคมซุกซบถูกขบเม้มเบาๆแต่ชวนให้กระแสความรู้สึกในร่างกายยิ่งทวีความปั่นป่วน
“พี่เมฆครับ…รักจะอาบน้ำ” รวบรวมกำลังเพื่อเอ่ยปากออกไปต่อกร หากแต่คำตอบที่ได้ยินกลับทำให้หัวสมองเกือบจะว่างเปล่าขาวโพลน
“งั้นรักก็หันมาสิ พี่จะช่วยถูกสบู่ให้”
ไม่ต้องรอให้หันไปร่างกายที่อ่อนระทวยก็ถูกพลิกกลับไปก่อน สบู่เหลวในมือที่เมฆาเอื้อมไปกดถูกละเลงไปทั่วแทบทุกซอกทุกมุม ฟองสีขาวลื่นยิ่งทำให้มือปลาหมึกเคลื่อนที่ไวจนตามไปหยุดไม่ทัน กระทั่งมือร้ายนั่นเลื่อนไปหยุดที่กึ่งกลางลำตัวของจงรัก เมฆากอบกุมสิ่งนั้นไว้แล้วรูดรั้งขึ้นลง ดวงตาดุเผยแววเจ้าเล่ห์มองคนที่อยู่ในกำมืออย่างหยอกเย้า จงรักตัวสั่นระริกเหมือนลูกนกพลัดรัง มือสองข้างเกาะบ่ากว้างเอาไว้แน่น ส่งเสียงครางครือในลำคออย่างไร้การควบคุม
ไม่เคยรู้มาก่อนเลยว่าพี่เมฆในยามนี้นั้นแตกต่างไปจากพี่เมฆยามปรกติมากเหลือเกิน ไม่รู้จะต้องรับมืออย่างไร แม้จะยินยอมพร้อมใจด้วยรักและมีฐานะเป็นคนรักกัน หากแต่สองมือที่โอบกอดก็ทำให้รู้สึกเขินจนประเดี๋ยวก็ต่อต้านประเดี๋ยวก็ยินยอม เขาถูกทำให้อายจนสมองเลอะเลือนไปหมดแล้ว ยิ่งยามที่ร่างสูงเคลื่อนตัวลงไปครอบครองสิ่งนั้น หยอกเย้ามันด้วยโพรงปากอุ่นร้อน ความรู้สึกภายในยิ่งปั่นป่วนจนจำต้องกรีดร้องออกมา
“อ้า…พี่เมฆ!”
ร่างกายคล้ายกับไม่เป็นตัวของตัวเองอีกต่อไป มันทรุดลง เข่าอ่อนยวบไร้เรี่ยวแรง สองมือขยุ้มเส้นผมแอ่นกายสะท้าน เมฆาประคองเอวน้องเอาไว้ก่อนส่งปลายนิ้วชุ่มน้ำลายสอดลึกเข้าไปในช่องทางด้านหลัง ตอนขยับเจ็บหน่วง ยิ่งเพิ่มจำนวนนิ้วก็ยิ่งเจ็บขึ้น แต่เมื่อถูกจุดหนึ่งเข้า ความรู้สึกเจ็บกลับมีส่วนผสมของความวาบหวามเข้ามาด้วย จงรักโดนไล่ต้อนทั้งข้างหน้าข้างหลัง สะโพกบิดไปมาอยู่ไม่สุขจนต้องส่งเสียงครางหวิวผะแผ่ว
“ม..ไม่ไหว…แล้ว..อื้อ”
เมื่อได้ยินเสียงนั้นร่างสูงก็รู้ได้ทันทีว่าจงรักพร้อมแล้ว เขาหยุดสิ่งที่ทำอยู่ ถอนริมฝีปากและนิ้วร้อนออกมา ปล่อยให้ความวูบโหวงเข้าแทนที่ จากนั้นจึงจับร่างเล็กให้พลิกกายหันหลัง จงรักสะดุ้งเฮือกเมื่อสัมผัสถึงตัวตนร้อนผ่าวของพี่เมฆที่แนบอยู่ตรงสะโพก ร่างทั้งร่างแดงซ่านร้อนรุ่มดั่งคนเป็นไข้ ความรู้สึกแปลกประหลาดแล่นผ่านตั้งแต่งเส้นผมจรดปลายเท้า
“รัก”
เสียงทุ้มต่ำแหบพร่ากระซิบชิดริมใบหู ไม่ต้องเอ่ยอะไรไปมากกว่านั้นจงรักก็รู้ได้ทันทีว่าพี่เมฆเรียกเขาทำไม แล้วร่างกายก็ค่อยๆถูกกดแทรกเข้ามาทีละน้อย ทีละน้อย รู้สึกเจ็บเหมือนบางอย่างกำลังจะฉีกขาด ต้องกัดฟันแน่นเพื่อไม่ให้ส่งเสียงร้องออกไป มาถึงขั้นนี้เขาไม่อยากให้พี่เมฆหยุดกลางคัน ดูเหมือนพี่เมฆจะรู้ว่าจงรักทรมาน ร่างสูงจึงโน้มตัวมาพรมจูบซ้ำๆที่หัวไหล่และท้ายทอยให้เขาผ่อนคลายลง
“รัก..ไหวไหม”
“ไหว…ไหวครับ”
แล้วเมฆาก็สอดตัวเข้ามาจนหมด ร่างสองร่างแนบสนิทเหมือนเป็นร่างเดียวกัน ตอนนั้นเองที่จงรักรู้สึกว่าไม่ใช่แค่หัวใจ แต่ตอนนี้แม้ร่างกายของเขาก็ได้กลายเป็นของพี่เมฆแล้ว
มือหนาดันใบหน้าของจงรักให้หันกลับมารับจูบ เป็นจูบที่นุ่มนวลชวนให้เคลิ้มฝัน จากนั้นมันจึงค่อยทวีความดื่มด่ำมากขึ้น อารมณ์ละมุนบางๆแปรเปลี่ยนเป็นความร้อนเร่า เรียวลิ้นถูกเกี่ยวกระหวัดลึกซึ้ง ก่อนจะค่อยๆขยับกายจังหวะโยกเนิบช้าไม่นานนักถูกเปลี่ยนเป็นเร็วขึ้นจนร่างบางสั่นคลอน จงรักยกมือขึ้นค้ำกับผนังห้องน้ำรับแรงกระทั้นที่ถูกส่งมาไม่หยุดหย่อน ความรู้สึกในตอนแรกนั้นเจ็บเกินบรรยาย หากแต่เมื่อพี่เมฆหาจุดที่ไหวต่อความรู้สึกได้ จงรักกลับหวิวรัญจวนในช่องท้อง เสียวซ่านจนเผลอขยับกายตอบรับ ส่งเสียงครางหวานที่บางครั้งก็ขาดห้วงติดขัดผสานกับเสียงหอบหายใจพร่ำเพรียกชื่อเมฆากระตุ้นอารมณ์วาบหวามให้คนฟังได้ยิ่งนัก
“อื้อ…พี่เมฆ…พ..พี่เมฆ”
“รัก…”
กระทั่งจังหวะสุดท้ายของบทรักมาเยือน แรงปรารถนาลึกซึ้งส่งผลให้อุณหภูมิในห้องน้ำแทบลุกเป็นไฟ ร่างสูงหยัดกายลึกเข้าไปปลดปล่อยหยาดรักจนล้น เช่นเดียวกับคนตัวเล็กที่ได้รับการปรนเปรอจนร่างกายสะท้านเยือก เสียงหวีดร้องสะท้านก้องหอบพัดคลื่นความสุขใส่คนทั้งคู่ เมฆากอดพยุงจงรักเอาไว้แน่นพรมจูบไปทั่วแผ่นหลังบางก่อนถอนกายออกมา
“หนาวไหม”
“นิดหน่อยครับ”
“ถ้างั้นรีบอาบหน่อยดีกว่า จะได้กลับเข้าห้อง” เมฆาหอมแก้มน้องอย่างรักใคร่ตอนเอ่ยถาม เนื่องจากสังเกตเห็นน้องตัวสั่นน้อยๆอยู่ตลอดเวลา ความจริงแล้วเขาอยากจะ’ทำ’มันอีกครั้งและอีกครั้ง แต่เกรงว่าร่างกายของจงรักคงไม่ไหว แม้จะไม่ได้เลือดตกยางออกเพราะเมฆคอยระวังอยู่ แต่อย่างไรก็ยังถือว่าเป็นครั้งแรกของน้องอยู่ดี
“…ครับ” จงรักอยากประท้วงว่าทำไมไม่รีบอาบเสียแต่ทีแรก หากก็คงไม่ทันเพราะข้าวสารได้กลายเป็นข้าวสุกเสียแล้ว
หลังจากนั้นก็เป็นเมฆาที่อาบน้ำล้างเนื้อล้างตัวให้จงรักอย่างตั้งใจ ใส่ใจทุกรายละเอียดแม้จะต้องล้วงเอาอะไรๆที่คั่งค้างออกมาให้ก็ยังทำ จงรักเองแม้กระดากในใจแต่ก็ไม่มีแรงขัดขืน เพราะนาทีนี้กระทั่งให้ยืนด้วยสองขาของตัวเองยังยืนไม่อยู่
จนเมื่อชำระล้างร่างกายเสร็จ เมฆาก็ใช้ผ้าขนหนูห่อตัวน้องแล้วอุ้มออกจากห้องน้ำเหมือนเมื่อตอนขามาไม่มีผิด จงรักถูกจับใส่เสื้อยืนตัวโคร่งกับกางเกงนอนขาสั้น ส่วนเมฆาก็สวมกางเกงนอนขายาวตัวเดียว แต่งตัวเรียบร้อยดีแล้วจงรักก็ยังถูกพามานอนแล้วห่มผ้าให้เหมือนเด็กตัวเล็กๆ คนหน้าดุสอดตัวเข้ามาในผ้าห่มผืนเดียวกัน ก่อนพลิกกายหันมารวบจงรักเข้าไปกกกอดไว้
ตลอดเวลาสองคนแทบไม่ได้คุยอะไรกันอีก แต่หัวใจของจงรักก็ยังไม่สามารถหยุดเต้นแรงได้เลยจนถึงตอนนี้ ทั้งที่เหนื่อยและเพลียหากก็ข่มตาให้หลับไม่ได้เพราะความสุขที่แผ่ซ่านอยู่ในทุกอณูกาย คนตาโตลืมตามองดูเจ้าของใบหน้าดุที่อยู่ห่างแค่คืบ ก่อนจะยกมือขึ้นเกลี่ยไปทั่วทั้งวงหน้าคมนั้นราวกับจะฝังจำ ฝังความทรงจำเหล่านี้เอาไว้ให้มากที่สุด เผื่อว่าวันหนึ่งเขาอาจต้องใช้มันเพื่อระลึกถึงเรื่องราวดีๆที่เกิดขึ้น
เมฆารับรู้ถึงสัมผัสที่ไล้กรอบหน้าของตัวเองจึงลืมตาขึ้นอีกครั้ง มือหนาจับข้อมือของจงรักเอาไว้มั่นก่อนแนบริมฝีปากไปบนฝ่ามือนั้นทั้งที่สายตายังคงจดจ้องเจ้าของมือน้อยอยู่ มองเห็นสายตาหวานที่มีแววสุขทว่าปนโศกอย่างล้ำลึกก็คิดบางอย่างในใจ เขาไม่ใช่ผู้วิเศษ ไม่สามารถอ่านความคิดใครได้ ดังนั้นเขาจึงไม่รู้ว่าจงรักกำลังคิดอะไร อะไรที่ทำให้แววตาใสคู่นี้โศกสลด แต่สิ่งที่ทำได้คงมีเพียงแค่
“รัก”
“ครับ”
“รัก”
“ครับ” จงรักตอบรับคำเรียกขาน ทว่า…
“รัก…จงรัก”
พ่อเคยบอกว่าจงรักเป็นเด็กเลี้ยงง่าย ตั้งแต่เล็กๆก็ไม่ค่อยร้องไห้งอแงให้พ่อกับแม่เหนื่อยใจนัก แต่จงรักคิดว่าพ่ออาจคิดผิดก็เป็นได้ เพราะตอนนี้แค่คนคนหนึ่งพูดกับจงรักว่า’รัก’ เพียงแค่นี้น้ำตาของจงรักก็ไหลออกมาแล้ว หากน้ำตานั้นก็ไหลมาด้วยความดีใจ หัวใจปริ่มล้นไปด้วยความรู้สึกรักและอิ่มเอมเนื่องจากถูกรัก
“รักก็รักพี่เมฆนะ รักมาก”
“พี่รู้ ไม่ต้องร้องไห้นะ”
เมฆาดึงจงรักไปกอดจนจมอก ก้มลงจูบหน้าผากและกลุ่มผมนุ่มสีดำสนิทเพื่อปลอบประโลม เขาอยากให้จงรักมั่นใจ ไม่ว่าก่อนหน้านี้เขาเคยรักใคร แต่ตอนนี้คนที่เขารักมีเพียงจงรักเท่านั้น จงรักเองก็ซุกกายเข้าไปใกล้ จมอยู่กับอ้อมกอดอุ่น ดำดิ่งอยู่ในช่วงเวลาที่รอคอยมาตลอดกระทั่งเผลอหลับไป
ชายหนุ่มตัวเล็กขยับตัวไปมาใต้ผ้าห่มผืนหนาอย่างไม่สบายตัวเนื่องจากรู้สึกหนาวจนขาสั่น และเพราะความหนาวเย็นนั้นจึงทำให้ข่มตาหลับต่อไปไม่ได้อีก เปลือกตาสีมุกค่อยๆปรือเปิดขึ้นสู้แสงแดดอ่อนๆที่ลอดผ้าม่านซึ่งปัดปลิวพเยิบพะยาบ ที่แท้บานกระจกถูกเลื่อนเปิดไว้นี่เองลมหนาวจึงหอบอวลเข้ามาในห้องได้ เหลือบมองข้างกายพบว่าคนรักหน้าดุหายไปไหนแล้วก็ไม่รู้ เหลือบมองนาฬิกาปลุกเห็นว่าสายมากแล้วจึงคะเนได้ว่าพี่เมฆคงไปทำงานแล้วเป็นแน่
อดน้อยใจนิดๆไม่ได้ที่ตื่นมาไม่เจออีกคน ทว่าคิดในแง่ดีพี่เมฆอาจจะรีบไปทำงานแล้วไม่อยากปลุกหรือกวนให้เขาตื่นก็ได้ จงรักยิ้มกับตัวเองเนื่องจากฉุดคิดได้ว่าคำรักที่ได้ยินเมื่อคืนมีผลให้เขาเข้าข้างตัวเองขนาดนี้เชียวหรือ เจ้าตัวรีบสะบัดหัวไล่ความคิดไร้สาระก่อนจะบิดขี้เกียจนิดหน่อย จากกิจกรรมที่ทำไปเมื่อคืนทำให้จงรักรู้สึกเมื่อยขบไปทั้งตัว แต่โชคดีที่ไม่ได้รู้สึกไม่สบายตรงไหน ถึงแม้จะตื่นสายไปสักหน่อยแต่ก็น่าจะไปที่ร้านได้อยู่
กำลังจะลุกจากที่นอนหูพลันได้ยินเสียงทุ้มที่แสนคุ้นเคยดังอยู่ที่ระเบียง คิดจะส่งเสียงเรียกแต่ฟังดีๆพบว่าพี่เมฆกำลังคุยกับใครสักคนอยู่
“แล้วผมจะโทรหาใหม่นะครับ รักษาสุขภาพด้วยครับ”
แอบมองเห็นความเคลื่อนไหวของคนข้างนอกว่าเขาเคลื่อนตัวเตรียมจะกลับเข้ามาในห้อง จงรักจึงรีบล้มตัวลงนอนอีกครั้ง ไม่รู้เหตุผลเหมือนกันว่าทำไมต้องทำพฤติกรรมเช่นนั้น แต่มันก็ช้าเกินกว่าจะหลบเร้นจากสายตาของเมฆาได้ คนตัวสูงมองคนรักตัวเล็กที่ล้มตัวลงนอนคลุมโปงเหมือนเด็กหนีความผิด เขาจึงเอาโทรศัพท์วางไว้เหนือตู้ลิ้นชักแล้วเดินมาหย่อนตัวลงนั่งบนที่นอน
“ตื่นแล้วทำไมไม่ลุก รู้สึกไม่สบายหรือเปล่า” เพราะเสียงที่ถามพร้อมกับฝ่ามืออุ่นที่ลูบผ่านผ้าห่มทำให้จงรักยอมโผล่หน้าออกมาจนได้
“พี่เมฆ…”
“ว่าไงครับ ไม่สบายหรือเปล่า ไหนดูหน่อยตัวร้อนไหม” ว่าพลางคนตัวสูงก็ขยับเข้ามาใกล้กว่าเดิม จงรักก็เลยทำใจกล้าขยับไปหนุนตักแล้วจับมือหนาวางบนหน้าผากของตัวเองเสีย เมฆายิ้มให้ความกล้าหาญเล็กๆนั่นก่อนวัดอุณหภูมิที่หน้าผากและคลำๆตรงซอกคอ “ตัวไม่ร้อน”
“เมื่อยตัวนิดหน่อย คงไม่ป่วยหรอกครับ แต่ไม่อยากอาบน้ำเลย…หนาว” จงรักว่า
“ถ้าอย่างนั้นก็ไปล้างหน้าแปลงฟัน ลงไปกินข้าวเช้ากัน สายมากแล้ว เดี๋ยวพี่จะหายาคลายกล้ามเนื้อกับยาแก้อักเสบในตู้ยาให้”
“ครับ” จงรักรับคำง่ายๆ จากนั้นจึงลุกขึ้นแล้วเดินโขยกเขยกเข้าห้องน้ำไป
ตอนที่เข้าไปอาบน้ำจงรักเพิ่งนึกขึ้นได้ว่าเมื่อคืนตัวเองหุงข้าวแล้วก็ทำไข่น้ำเอาไว้ ตั้งใจขึ้นมาตามพี่เมฆไปกินข้าวด้วยกันแต่ก็ลืมไปสนิท ไม่รู้ป่านไข่น้ำที่เขาทำไว้จะเสียหรือเปล่า ไม่ได้เอาเข้าตู้เย็นไว้เสียด้วย จงรักจึงรีบอาบน้ำล้างหน้าแปรงฟันแล้วลงไปดูผลงานที่ถูกทิ้งของตัวเอง
เข้าครัวได้ครู่เดียวก็เห็นพี่เมฆหิ้วถุงข้าวต้มปลาหน้าปากซอยเข้ามาในครัวพอดี ถามดูเจ้าตัวก็บอกว่าออกไปซื้อตอนที่เขากำลังล้างหน้าอยู่ เนื่องจากจำได้ว่าที่บ้านไม่มีอะไรที่พอจะทำเป็นอาหารเช้าได้ จงรักเดินไปชิมไข่น้ำสรุปว่าไม่ได้เสียอย่างที่คิด คาดว่าเป็นเพราะอากาศเย็นอาหารที่วางทิ้งไว้ข้างนอกจึงไม่เสียง่ายๆ หนุ่มตัวเล็กยกหม้อไปตั้งเตาอุ่นตั้งใจว่าเอาไว้กินเป็นมื้อกลางวันจะได้ไม่เสียของ อุ่นไข่น้ำเสร็จก็เปิดตู้หยิบเอาชามสองใบกับช้อนสองคันมาที่โต๊ะกินข้าวแล้วจัดการแกะข้าวต้มปลาที่พี่เมฆซื้อมา
คนหน้าดุเองก็ไม่ได้นั่งว่างๆ เขาลุกขึ้นเทน้ำใส่แก้วแล้วออกไปหยิบยามาให้น้องกินก่อนอาหาร พอจงรักกินยาแล้วทั้งคู่จึงเริ่มลงมือจัดการมื้อเช้า
“วันนี้พี่เมฆไม่ไปทำงานเหรอครับ”
“พี่ลาน่ะ”
“ทำไมล่ะครับ เห็นว่าช่วงนี้ที่ออฟฟิศยุ่งๆไม่ใช่เหรอ”
“ก็ยุ่ง แต่ลาอยู่กับเราวันนึงไม่เป็นไรหรอก” เมฆไหวไหล่อย่างไม่ยี่หระ ขาดงานวันเดียวแลกกับการได้อยู่ดูให้แน่ใจว่าจงรักไม่ได้เป็นอะไรแค่นี้ถือว่าเรื่องเล็กนัก
“ผมทำให้พี่เสียงาน ไม่ดีเลย” ข้าวต้มปลาฝืดคอขึ้นมาทันทีเมื่อรู้ว่าพี่เมฆต้องขาดงานเพราะตัวเอง
“อย่าคิดอย่างนั้น พี่เองก็ทำให้รักเสียงานเหมือนกัน ให้พี่ได้หยุดดูแลเรา ดูว่าเราโอเค ไม่ได้ไม่สบายตรงไหนแบบนี้ดีแล้ว ดีกว่าให้ไปนั่งทำงานแล้วพะวงถึงคนที่หลับปุ๋ยอยู่บนที่นอน นี่โชคดีว่าเราไม่ได้ป่วย เมื่อคืนอาบน้ำนาน แถมยังทำกันในห้องน้ำอีก”
“ผะ…ผมแข็งแรงไม่เป็นอะไรง่ายๆหรอกครับ” จงรักว่าทั้งที่แก้มสองข้างเริ่มแดงปลั่ง ดีใจที่พี่เมฆเป็นห่วง แต่อดรู้สึกเขินไม่ได้ ก็พี่เมฆเล่นพูดเรื่องนั้นออกมาโต้งๆ เป็นใครก็ต้องอายทั้งนั้นแหละ
“แข็งแรงก็ดีแล้ว คราวหลังพี่จะได้ไม่ต้องออมมือ” เมฆาเอ่ยประโยคนั้นออกมาพร้อมกับรอยยิ้มกรุ่มกริ่มแบบที่เพิ่งเคยเห็นครั้งแรกเมื่อคืน ส่งผลให้จงรักรู้สึกร้อนผ่าวที่ใบหน้ายิ่งกว่าเดิมอีกหลายเท่าตัว
“พี่เมฆ!”
“หึ” นอกจากจะไม่สะทกสะท้านแล้วยังยิ้มกว้างมากกว่าเก่า จงรักอ้าปากพะงาบๆแต่พูดไม่ออก จึงได้แต่นั่งก้มหน้าก้มตากินข้าวต้มของตัวเองให้หมดโดยไว
หลังอาหารมื้อนี้เมฆาเป็นคนอาสาล้างจานเองเพราะไม่อยากเอาเปรียบน้องมากเกินไปนัก แม้ว่าเจ้าตัวจะเต็มใจก็ตามที จงรักจึงเดินออกไปที่สวนข้างบ้าน ตอนนี้สายมากแล้วจึงไม่ควรรดน้ำต้นไม้อีก มองต้นไม้ที่ซื้อมาปลูกเมื่อหกเดือนก่อนงอกงามแล้วก็อดภูมิใจไม่ได้ จงรักหมายมั่นปั้นมือว่าไหนๆวันนี้ก็เกเรไม่ยอมไปทำงาน ถ้าอย่างนั้นชวนพี่เมฆออกไปหาต้นไม้มาปลูกในสวนอีกสักต้นสองต้นคงจะดี
แต่ก่อนหน้านั้นระหว่างรอให้เจ้าบ้านล้างถ้วยจาน นักจัดสวนมือวางอันดับหนึ่งก็โดดแผ้วลงไปนั่งถอนวัชพืชที่ขึ้นอยู่ข้างๆอ่างน้ำผุด แม้จะรู้สึกขัดยอกที่สะโพกแต่ก็ไม่ได้ลำบากอะไรนัก ทำนู้นทำนี่เพลินพอรู้ตัวอีกทีพ่อหนุ่มหน้าดุก็เดินมาหยุดอยู่ข้างหลังพร้อมทั้งฉุดแขนให้จงรักลุกขึ้น ก่อนจะบ่นออกมา
“มานั่งถอนหญ้าอะไรตอนนี้ สายมากแล้ว แดดก็ร้อน เดี๋ยวไม่สบายจะหาว่าพี่ไม่เตือน”
จงรักไม่ได้พูดแย้งอะไร ปล่อยให้ตัวเองถูกพาไปล้างไม้ล้างมือจากนั้นก็ถูกพาตัวเข้าบ้าน เมฆาเอากระดาษทิชชู่ซับเหงื่อให้น้องปากก็บ่นไปด้วย หากแต่จงรักกลับยิ้มแป้นใส่หน้าบอกบุญไม่รับของคนหน้าดุเสียเฉย
“ที่พูดเนี่ยฟังบ้างหรือเปล่า เอาแต่ยิ้มอะไรหืม”
“ฟังสิครับ แต่ที่ยิ้มเพราะผมแค่ดีใจที่พี่เป็นห่วง”
"หึ” เมฆายิ้มออกมาได้ในที่สุดเมื่อฟังที่จงรักบอก เช็ดเหงื่อให้เสร็จจงรักจึงเอ่ยปากชวนเมฆไปเดินซื้อต้นไม้ แต่คนหน้าดุกลับขอเลื่อนออกไปก่อน โดยให้เหตุผลว่าอยากไปซื้อของเข้าบ้านมากกว่า จงรักเห็นว่าของใช้รวมถึงอาหารสดหมดหลายอย่างจึงตอบตกลง
“เดี๋ยววันอาทิตย์เราค่อยไปเดินจัตุจักรกัน” เมฆายื่นข้อเสนอ
“ครับ” จงรักพยักหน้ารับ จากนั้นทั้งสองคนจึงขึ้นไปเปลี่ยนชุดบนห้อง แล้วพากันออกไปซื้อของนอกบ้าน
เมฆาพาจงรักไปเดินห้างสรรพสินค้าที่อยู่ไม่ไกลจากหมู่บ้านมากนัก เนื่องจากเป็นช่วงสายของวันธรรมดาจำนวนลูกค้าที่มาเดินจึงไม่เยอะมากเท่าไหร่ ทั้งคู่ลงไปเดินในส่วนของซุปเปอร์มาเก็ตเพื่อซื้อของใช้จำเป็นและของสดที่สามารถใช้ทำอาหารได้จนถึงวันอาทิตย์ ก่อนพากันกลับบ้านทั้งคู่แวะร้านอาหารตามสั่ง ซื้ออาหารสำเร็จรูปสำหรับมื้อกลางวันเข้าไปเลยเพื่อทุ่นแรงไม่ต้องมานั่งทำให้เหนื่อยอีก
กว่าจะกลับมาทานกลางวันที่บ้านก็ล่วงไปบ่ายโมง กินเสร็จมีโทรศัพท์จากไซด์งานเข้ามาเมฆาเลยเลี่ยงออกไปคุยงานอยู่เป็นนาน จงรักเก็บโต๊ะเรียบร้อยไม่มีอะไรทำจึงโทรเข้าหาพี่มิ้นที่ร้านบ้าง สั่งงานสองสามอย่างทั้งยังสัญญาว่าพรุ่งนี้จะเข้าร้านจึงวางสาย มองนาฬิกาแล้วคิดว่ายังเหลือเวลาอีกครึ่งวันก่อนกลับคอนโด ตั้งใจว่าหากพี่เมฆคุยงานเสร็จจะชวนดูซีรี่ส์ที่เคยดูค้างไว้
จงรักเดินไปที่หน้าทีวี มองหารีโมตก่อนเห็นว่ามันวางอยู่ชั้นบนของตู้ใส่แผ่นหนัง ด้วยความเป็นคนตัวเล็กเจ้าตัวจึงเขย่งเท้าขึ้นน้อยๆให้หยิบถึง ระหว่างที่หยิบได้แล้วเตรียมตัวจะหันกลับมาวงแขนปริศนาก็โอบรัดรอบเอว จงรักสะดุ้งตกใจแล้วหันหน้ากลับมาพบว่าพ่อหนุ่มหน้าดุวางคางเกยกับไหล่ตนอย่างถือสิทธิ์
“ทำอะไรอยู่” เสียงทุ้มเอ่ยถาม
“หยิบรีโมตครับ ว่าจะดูทีวี พี่เมฆคุยงานเสร็จแล้วเหรอครับ”
“อืม เสร็จแล้ว” เมฆาตอบแค่นั้นแล้วก็เงียบ ใช้สายตาคมดุจ้องมองจงรักจนเจ้าตัวทำตัวไม่ถูก
“มีอะไรหรือเปล่าครับ”
“ความจริงก็…ก็มี” พูดแบบตะกุกตะกักอย่างที่ไม่เคยเป็นบ่อยนักทำให้จงรักสงสัย
“มีอะไรครับ” จงรักถามซื่อๆ พอเห็นน้องรอคอยอย่างใจเย็นสุดท้ายเมฆาจึงเอ่ยออกมา
“มาอยู่ด้วยกันไหม”
“ห๊ะ! อะไรนะครับ” จงรักถามอีกครั้งอย่างไม่ค่อยเชื่อหูเท่าไรนัก ตกใจที่ได้ยินจนปล่อยรีโมตทีวีหล่นจากมือ
“มาอยู่กับพี่ไหม อยู่ด้วยกันที่นี่”
จงรักรู้สึกประหลาดใจอยู่ครู่หนึ่ง ทบทวนสิ่งที่ได้ยินสองครั้งดูแล้วคิดว่าคงฟังไม่ผิด อ้อมกอดอุ่นๆที่โอบรอบกายเอาไว้ช่วยยืนยันว่าไม่ได้ฝันไป แม้ยังไม่ให้คำตอบแต่เจ้าตัวก็ยิ้มนำหน้ามาก่อนแล้ว เมฆาเห็นน้องยืนนิ่งเอาแต่ยิ้มแล้วไม่ยอมตอบจึงยื่นข้อเสนอ
“พี่โทรไปขอพ่อรัญแล้วเมื่อเช้า พ่อบอกว่าไม่ว่าอะไรถ้ารักตกลง เพราะฉะนั้นก็แล้วแต่เรา ค่อยๆคิดก็ได้ ไม่ต้องตอบตอนนี้หรอก พี่รอได้”
“อยู่ครับ” ทว่าเมื่อได้ยินประโยคนี้ของเมฆาจงรักก็ได้สติ ขยับพลิกตัวกลับมาหาแล้วตอบรับทันที
“หืม?” คราวนี้เป็นเมฆาที่ต้องขอฟังอีกรอบ
“รักจะอยู่กับพี่เมฆ”
“งั้นก็นอนที่นี่ตั้งแต่วันนี้ วันเสาร์ค่อยไปเก็บของที่คอนโด โอเคไหม”
“โอเคครับ” จงรักพยักหน้ารับโดยไม่คิดโต้แย้งใดๆทั้งสิ้น
“อยู่ด้วยกันแล้ว มีอะไรไม่สบายใจก็บอก สงสัยอะไรให้ถาม”
“ครับ”
“แล้วอยากได้อะไรเพิ่มหรือเปล่า”
“อืม…” จงรักกรอกตามองไปรอบๆ ก่อนกลับมามองคนตรงหน้าอีกครั้งแล้วบอกด้วยท่าทางทะเล้นๆ “อยากได้รีโมตใหม่ครับ” ก็รีโมตเจ้ากรรมดันเผลอทำหลุดมือจนฝาหลังแตกกระจายน่ะสิ ไม่รู้ว่าจะยังใช้ได้อยู่หรือเปล่า ได้ยินดังนั้นเมฆาก็โน้มตัวเข้าไปจูบปากที่กำลังยิ้มแป้นนั่นแรงๆแล้วว่า
“ไม่ต้องซื้อใหม่หรอก เดี๋ยวพี่ซ่อมให้”
<><><><><><><><><><><><><><><><><><><><><><><><><><><><><>
พายุในสนามสอบผ่านพ้นไป ก็หันหน้ากลับมาปั่นนิยายต่อ
ตอนนี้ยากมาก ยากที่สุดเท่าที่แต่งมา
ไม่ค่อยถนัดฉากอะไรแบบนี้เลยจริงๆ
แต่ก็ตั้งใจสุดๆแล้วนะคะ ยังไงก็ติติงเข้ามาได้เลยน้า
ตอนนี้สองพระนายก็รักกันหวานแหววตามท้องเรื่อง
ส่วนมรสุมพิสูจน์รักนั้นอาจจะพัดเข้ามาปกคลุมเหนือน่านฟ้าเร็วๆนี้(สปอย55555)
เอาเป็นว่ารอติดตามกันต่อไปนะคะ
ขอบคุณที่เข้ามาอ่าน ดีใจที่มีคนชอบ มันทำให้เรามีกำลังใจในการแต่งมากๆ
ยังไงก็เจอกันตอนหน้าค่ะ :bye2:
pungjungza
[03/02/2558 ,23:10]
เริ่มหัวข้อโดย: BlueCherries ที่ 04-02-2015 22:34:37
ช่วงนี้เวลาสวีทสินะคะ ว่าแต่เมฆฝนจะมาเยือนเมื่อไหร่หนอ??
เริ่มหัวข้อโดย: Mouse2U ที่ 04-02-2015 22:36:03
นังหนึ่ง.คือพายุร้ายที่จะโหมกระหน่ำเข้ามาสินะ ได้ข่าวสามีใหม่กำลังจะแต่งงานกับชะนีหนิ.หล่อนจะเซมาซบอกพี่เมฆใช่ไหม? ฉันไม่ยอม~ :ling1: :ling1:
ไปแล้วไปลับเถอะค่ะ.ชิ้ว! o12 o12
เริ่มหัวข้อโดย: bulldog17 ที่ 04-02-2015 22:49:53
ไปซื้อเสื้อกันฝนกะร่มแปบ
เริ่มหัวข้อโดย: ่patsaporn ที่ 04-02-2015 23:23:40
พี่เมฆกินน้องแล้ว ยิ่งดูแนบแน่นกันยิ่งขึ้นสองคน ได้ใจตอนแกลางานอยู่กับน้องนี่ล่ะ อ่อนโยนจริงๆ
ตอนรักคิดถึงความไม่แน่นอนต่อไปนี่คือน่ารักมาก น่าสงสารด้วย คือน้องคงเกินคาดกับสิ่งที่ตัวเองได้รับ
เป็นคนแบบเจียมตัว ไม่โลภ ซึ่งน่ารักมากกกกก มีอะไรต้องถามพี่เขานะรัก
ได้ใจอีกทีตอนชวนน้องมาอยู่ด้วยกันนี่แหละ ชัดเจนมาก พี่เมฆหล่อมาก
ขอบคุณค่ะ
เริ่มหัวข้อโดย: iceman555 ที่ 04-02-2015 23:27:24
เริ่มหัวข้อโดย: warin ที่ 04-02-2015 23:32:40
เริ่มหัวข้อโดย: Freja ที่ 04-02-2015 23:37:25
ปากตรงกับใจ
รักก็บอกว่ารัก
ถามย้ายไหมก็ย้ายเลย
มรสุมที่ว่าน่าจะมาในรูป 3 หนุ่มนะ
รออ่านต่อ ขอยคุณมากค่ะ
เริ่มหัวข้อโดย: meeoldly ที่ 04-02-2015 23:44:51
เริ่มหัวข้อโดย: AuyAaiz ที่ 04-02-2015 23:55:01
ตอนนี้พี่เมฆน่ารักมากก จงรักขี้อ้อนมาก :impress2:
อ่านสปอยล์เเล้วเห็นฝนตั้งเค้าลางๆ :ruready
หนึ่งนทีจะมาใช่มั้ย :เฮ้อ:
เค้าจะได้เตรียมใจตั้งหลัก :m16:
เริ่มหัวข้อโดย: zombi ที่ 05-02-2015 00:07:39
รู้ไหมคะว่าขั้นตอนการเตรียมตัวมันน่าอาย
อย่าใจเร็วด่วนได้จัดการในห้องน้ำนะคะ ครั้งแรกเริ่มจากที่เตียงก่อน ส่วนครั้งต่อไปค่อย...^^
เริ่มหัวข้อโดย: dear77 ที่ 05-02-2015 00:13:54
เริ่มหัวข้อโดย: malula ที่ 05-02-2015 00:15:25
เริ่มหัวข้อโดย: B52 ที่ 05-02-2015 00:23:33
เริ่มหัวข้อโดย: mickymod ที่ 05-02-2015 00:24:33
เริ่มหัวข้อโดย: สายลมที่หวังดี ที่ 05-02-2015 01:21:37
โอ๊ยพี่เมฆชวนน้องอยู่ด้วยถ้าเป็นเราๆก็รีบตอบรับเลยจ้าไม่อิดออดแบบว่ารอวันนี้มานานจได้มาแลดดูและดูแล
:o8:
เริ่มหัวข้อโดย: Cream A ที่ 05-02-2015 02:56:34
ทั้งจงรัก ทั้งคนอ่านรอคอยคำนี้มานานแระ
แต่มากรี๊ดสุดๆตอนพี่แกบอกว่าครั้งหน้าจะไม่ออมแรง อร๊ายยย me// :jul1:
ไหนๆย้ายมาอยู่ด้วยกันแถมน้องยังน่ารักขนาดนี้ พี่เมฆจัดเลยจ้าาาา :heaven
เริ่มหัวข้อโดย: tiew93 ที่ 05-02-2015 04:14:52
เริ่มหัวข้อโดย: goosongta ที่ 05-02-2015 05:17:34
เริ่มหัวข้อโดย: kokoro ที่ 05-02-2015 07:42:57
หวังว่ารักจะจำคำที่พี่เมฆบอกได้
มีอะไรให้ถามเน้อ
กลัวจริงๆคนที่จะตามมาแทรกแซงเนี่ย
เริ่มหัวข้อโดย: valenna yy ที่ 05-02-2015 07:46:40
เริ่มหัวข้อโดย: Infinity 888 ที่ 05-02-2015 08:29:35
พี่เมฆได้ใจมาก ได้น้องแล้วต้องขอมาอยู่ด้วย เยี่ยมค่ะ o13
เริ่มหัวข้อโดย: GlassesgirL ที่ 05-02-2015 08:44:12
พี่เมฆบอกรักจงรักด้วย จะย้ายมาอยู่ด้วยกันแล้วด้วย
น่ารักมากคู่นี้ตอนนี้ พี่เมฆแอบกรุ่มกริ่มเหมือนกันนะ
ปล.ก่อนจะมีมรสุมดราม่าอะไร
ขอเติมความหวานของคู่นี้ให้มากๆก่อนได้ไหมคะ :mew2:
ขอบคุณสำหรับนิยายนะคะ :pig4:
:mew1: :L2:
เริ่มหัวข้อโดย: liza sarin ที่ 05-02-2015 12:00:12
เริ่มหัวข้อโดย: paladin.kn ที่ 06-02-2015 00:50:37
เหมือนความเันจะขึ้นสูง
เบาหวานถามหาแน่ๆ หวานเกินไปแล้ว
ยังไม่อยากได้มาม่าเลยค่ะ อยากมีตังไว้ซื้อขนมหวานก่อน
ยังไม่มีรู้สึกเหมือนกินแกลบตอนสิ้นเดือน
ต้องต้มมาม่ากิน ขอมาม่าชามอย่าโตนักนะค่ะ
กลัวจะร้องไห้ฟูมฟายไปก่อนน้อง 5555
เริ่มหัวข้อโดย: JustWait ที่ 06-02-2015 03:55:38
เริ่มหัวข้อโดย: YounIn ที่ 06-02-2015 21:24:54
เริ่มหัวข้อโดย: zombi ที่ 06-02-2015 22:53:47
เราเข้าใจผิดมาตลอดหรือนี่ T_T
เริ่มหัวข้อโดย: nicksrisat ที่ 07-02-2015 04:06:07
จะได้อยู่ด้วยกันแล้ว แต่จะมีอุปสรรคอะไรมาทำให้ทั้งคู่ทะเลอะ
กันหรือป่าวนะ
รอติดตามต่อไปครับ :hao6: :hao6:
เริ่มหัวข้อโดย: titansyui ที่ 07-02-2015 21:25:57
เริ่มหัวข้อโดย: dear77 ที่ 07-02-2015 23:38:10
เริ่มหัวข้อโดย: kapooklook ที่ 07-02-2015 23:56:13
มันละมุนและอบอุ่นหัวใจจนเผลอร้องไห้เลย
เหมือนรอพี่เมฆบอกรัก ดีใจพร้อมกับจงรัก ปริ่มง่ะ
เริ่มหัวข้อโดย: PURE LOVE ที่ 11-02-2015 00:03:52
พี่เมฆ หวานมากเลย ในที่สุดก็บอกรักน้องได้สักที ดีใจกับจงรักจัง
แถมสู่ขอจากคุณพ่อเสร็จสรรพ รวดเร็วมากเลยค่ะพี่เมฆ ได้อยู่ด้วยกันแล้ว เย้
มรสุมจะมา แต่ก็ขอให้ข้าวใหม่ปลามันเขาได้สวีทกันหลาย ๆ ตอนก่อนเถอะนะคะ
สงสารน้องรักอ่ะ รอคอยมาตั้งนาน อย่าเพิ่งให้มีอะไรมาทำให้น้องเสียใจเลยน้า
ขอบคุณคนเขียนนะคะ :กอด1:
เริ่มหัวข้อโดย: gasia ที่ 11-02-2015 14:22:11
อั่กกกก พึ่งได้เข้ามาอ่านค่ะ น่ารักจัง
จงรักนี่น่ารักมาก ถึงจะขี้คิดมากไปหน่อยก็เถอะ
พี่เมฆก็ดี๊ดี คือคนใหม่ของหนึ่งกำลังจะแต่งงาน หนึ่งต้องเรื่องเยอะชักปัญหาเข้าบ้านคนอื่นแน่ๆ
เริ่มหัวข้อโดย: ละอองฝน ที่ 11-02-2015 20:02:04
วันนี้เป็นวันอาทิตย์ที่จงรักตื่นเร็วเป็นพิเศษเนื่องจากต้องกลับไปเก็บของที่คอนโด สำหรับจงรักวันนี้พิเศษขึ้นอีกนิดตรงที่พี่เมฆเข้าครัวทำอาหารเช้าให้ด้วยตัวเอง จงรักค่อนข้างแปลกใจที่รู้ว่าพี่เมฆทำอาหารเก่งเลยทีเดียว เสียแต่เจ้าตัวไม่ค่อยมีเวลาอีกทั้งตอนนี้จงรักก็อาสาเป็นคนจัดการพี่เมฆจึงไม่ได้โชว์ฝีมือเลย
“มีอะไรติดหน้าพี่หรือไงถึงได้จ้องเอาๆ” เห็นจงรักตักอาหารเข้าปากคำหนึ่งก็จ้องเขาทีหนึ่ง เมฆาจึงอดถามออกไปไม่ได้
“ไม่มีอะไรติดหน้าพี่เมฆหรอกครับ รักแค่ไม่ค่อยอยากเชื่อเท่าไหร่ว่าพี่เมฆทำอาหารเก่งแบบนี้” จงรักว่า คนตัวสูงได้ยินดังนั้นก็ทำเสียงขึ้นจมูกนิดหน่อยก่อนตอบ
“พี่อยู่คนเดียวตั้งแต่ม.ปลาย ถ้าทำกับข้าวกินเองไม่ได้ก็อดตายพอดี ให้ซื้อกินทุกมื้อก็คงไม่ไหวหรอก”
“ทำไมล่ะครับ”
“มันเปลือง”
“อ๋อ…” เช้านี้เป็นเช้าที่ดีจริงๆนั่นแหละ เพราะจงรักได้รู้ความลับของพี่เมฆเพิ่มตั้งอีกสองอย่าง อย่างแรกคือทำอาหารเก่ง ส่วนอย่างที่สองก็คือเป็นคนค่อนข้างประหยัด…
พอจัดการมื้อเช้าเรียบร้อยทั้งสองคนก็ออกจากบ้าน เมฆาขับรถไปที่คอนโดอย่างไม่รีบร้อนนัก เมื่อมาถึงจงรักก็เป็นคนนำขึ้นไปที่ห้อง ทีแรกตั้งใจว่าจะเก็บของไปให้หมด แต่เมื่อคิดดูอีกทีจงรักเห็นว่าเอาไปแต่เสื้อผ้ากับของใช้จำเป็นเท่านั้นก็พอ เพราะไม่ได้ตั้งใจปล่อยห้องให้คนเช่าหรือขายต่อ ขนไปหมดก็ต้องเสียเวลาจัดบ้านโน้นอีก ข้าวของใช่ว่าจะน้อยเสียที่ไหน เอาไว้ค่อยเวลาที่เข้ามาทำสะอาดห้องเดือนละครั้งสองครั้งค่อยทยอยขนไปทีละชิ้นคงดีกว่า
เมฆาเองก็ไม่ได้แย้งอะไร ตอนนี้เจ้าตัวหันไปให้ความสนใจกับอัลบั้มเก่าสมัยน้องเรียนมหาลัย ในนั้นมีรูปจงรักกับเพื่อนในชั้นปีเสียส่วนใหญ่ ภาพของจงรักในตอนนั้นไม่ได้ต่างจากตอนนี้เท่าใดนัก เพียงแต่ตอนนี้ผมยาวกว่าเดิมเล็กน้อย รอยยิ้มของน้องก็ยังคงแสดงถึงความจริงใจได้เสมอ แม้ว่าใบหน้าจะเปรอะเปื้อนไปด้วยสีจากการรับน้องก็ตาม มือค่อยๆเปิดไล่ไปทีละหน้าจนครบ หลังๆมีรูปของวินกับสายรหัสทั้งหมดรวมอยู่ด้วย
ได้ยินเสียงห้าวตะโกนบอกว่ารวบรวมสัมภาระที่จะเอาไปวันนี้ครบแล้วเมฆาก็ดูเสร็จพอดี เขาเอารูปใส่ลงไปในชั้นอย่างเก่าเพราะจงรักบอกว่าเอาไว้คราวหน้าค่อยขนไป กำลังจะเข้าไปช่วยน้องยกกระเป๋าใส่เสื้อผ้า แต่ดวงตาคมก็อดที่จะมองไปยังอัลบั้มรวมรูปนั้นไม่ได้
รู้สึกผิดหวังนิดหน่อย
ก็ในนั้นไม่มีรูปของเขาเลยสักใบ ไม่รู้ทำไมตัวเองถึงต้องคาดหวัง ทั้งๆที่ตอนนั้นพวกเขาอาจยังไม่รู้จักกันด้วยซ้ำไป แต่เมฆากลับอยากให้ตัวเองเป็นส่วนหนึ่งในความทรงจำของจงรักตั้งแต่เริ่มต้นชีวิตมหาลัย รู้สึกว่าตัวเองชักจะงี่เง่าเต็มทน คนตัวสูงถอนหายใจเบาๆแล้วปัดความคิดเห็นแก่ตัวพวกนั้นทิ้ง ก่อนเดินเข้าไปในส่วนที่เป็นห้องนอน เขาเห็นจงรักกำลังขะมักเขม้นกับการเอาผ้าคลุมเตียงจึงเข้าไปช่วยจับอีกด้านให้
“ขอบคุณครับ” คำขอบคุณมาพร้อมกับรอยยิ้มหวาน คนหน้าดุจึงอดไม่ได้ต้องยิ้มรับกลับไป
“เอาไปแค่นี้ใช่ไหม” เขามองกระเป๋าเดินทางที่อัดแน่นไปด้วยเสื้อผ้าและกล่องใส่เอกสารหนึ่งกล่อง
“ครับ เอาไปเท่านี้ก่อน พวกตู้เตียงหรือของใหญ่รักคงไม่เอาไป เผื่อพี่รีกลับมาพัก ส่วนของอย่างอื่นก็อย่างที่บอก ค่อยมาเอาคราวหน้า” จงรักว่าพลางรูดซิปกระเป๋าเสื้อผ้า ในขณะที่เมฆามองสำรวจไปรอบๆห้อง ก่อนสายตาไปสะดุดกับหนังสือนิยายเล่มหนึ่งที่วางอยู่บนหัวเตียง
เมฆาหยิบหนังสือนิยายเล่มนั้นขึ้นมาไว้ในมือ เขามองชื่อเรื่องที่อยู่บนหน้าปกแล้วคิด เขาเคยอ่านเรื่องนี้อยู่ครั้งหนึ่งเหมือนกัน มันเป็นหนังสือที่ดีมากๆเล่มหนึ่ง แม้ว่าจะผ่านมานานแล้วก็ยังจำเรื่องราวคร่าวๆได้อยู่ เมฆาพลิกเปิดไปดูหน้าแรกตามประสา หากแต่วันที่ที่เขียนกำกับไว้ทำให้เขานึกเอะใจ
08/05/2552
ลายมือนั้นดูเหมือนกับลายมือของเขาไม่มีผิด เมื่อเกิดความสงสัยขึ้นในใจเจ้าตัวจึงพลิกหน้าถัดๆไป แล้วก็พบรูปตัวการ์ตูนรูปกระต่ายอ้วนแหงนมองพระจันทร์ดวงโตอยู่ เมฆาจำมันได้ทันที หนังสือเล่มนี้เป็นของเขา ทว่ากลับเกิดคำถามขึ้นในใจว่าหนังสือเล่มนี้มาอยู่ที่นี่ได้อย่างไร อีกทั้งข้างรูปที่วาดดันมีรูปกระต่ายตัวเล็กอีกตัวยืนอยู่ข้างกัน ซึ่งเมฆาก็จำได้อีกว่ากระต่ายตัวที่สองเขาไม่ได้เป็นคนวาด กำลังจะเงยหน้าถามจงรักว่าได้หนังสือเล่มนี้มาได้อย่างไร เจ้าตัวดีก็ผุดลุกพรวดแล้วรี่เข้ามาแย่งหนังสือในมือของเขาไปเสียอย่างนั้น
ด้วยความที่หนังสือถูกยื้อแย่งไปโดยแรง ทำให้แผ่นกระดาษแผ่นหนึ่งที่สอดซ่อนเอาไว้หล่นลงมาจากหน้าหนังสือ เมฆาใช้ความไวกว่าก้มลงไปหยิบกระดาษแผ่นนั้นขึ้นมาพลิกขึ้นสำรวจ แล้วเขาก็พบว่ามันคือรูปใบหนึ่ง บนนั้นเป็นภาพของผู้ชายธรรมดาที่ได้พบกันทุกครั้งยามที่เขาส่องกระจก เพิ่งรู้วันนี้ว่าการมองรูปตัวเองมันทำให้หัวใจของเขาพองโตได้ถึงขนาดนี้
“อธิบายมา” ดวงตาคมดุส่องประกายวิบวับยามมองตรงมาที่จงรักเพื่อรอคำตอบ
“ก็…เอ่อ” จงรักอ้ำอึ้งถึงกับไปไม่เป็น
“หนังสือนั่นกับรูปนี่มาอยู่กับรักได้ยังไง” เมฆาไม่ถามเปล่า เขาเดินตรงเข้ามารุกไล่จนหนุ่มตัวเล็กถอยชิดตู้เสื้อผ้า
“หนะ…หนังสือนี่พี่เมฆเป็นคนให้ผมยืมเอง จำไม่ได้เหรอครับ” จงรักยกหนังสือขึ้นมาระดับเดียวกับหน้าเพื่อปิดบังเรื่องหน้าอายของตนเอง
“ขอโทษที พี่จำไม่ได้” ตาดุมีแววเสียใจวูบหนึ่ง ก่อนถามต่อ “แล้วถ้าพี่ให้ยืม ทำไมมันยังอยู่ที่เราล่ะ”
“คือว่า…ตอนที่เอามาอ่าน ผมเผลอ…เอ่อ…เผลอวาดรูปลงไปในหนังสือของพี่ ผมกลัวพี่ว่า ก็เลย…”
“ไม่ได้คืนพี่” เมฆาต่อประโยคให้ตามที่คาดเอาไว้
“ครับ” และมันก็เป็นจริง ดังนั้นจงรักทำหน้าสลดลง จากนั้นจงรักขอโทษขอโพยเจ้าของเดิมเป็นการใหญ่ “ผมขอโทษนะครับ ผมรู้ว่าทำแบบนี้มันแย่มาก แต่ว่าพอรู้ตัวอีกทีก็วาดไปแล้ว จะลบก็ไม่ได้เพราะใช้ปากกาดำ พี่เมฆอย่าโกรธเลยนะครับ เดี๋ยวผมซื้อเล่มใหม่ใช้คืนให้”
“ช่างหนังสือก่อน พี่อยากรู้เรื่องรูปนี่มากกว่า” เมฆายกรูปที่มีหน้าของตัวเองเด่นหราอยู่บนนั้นให้น้องเห็น
“คือ…ผม ผมเห็นพี่ตั้งแต่ไปกินข้าวพร้อมเฮียวินครั้งแรก แล้ว…” ดูก็รู้ว่าจงรักประหม่าเกินกว่าจะเล่าให้จบ ทว่าเมฆาก็พยายามกลั้นยิ้มตีหน้าขรึมเพื่อคาดคั้น
“แล้ว?”
“แล้วนานเข้าเฮียวินดันสังเกตเห็น เฮียแกก็เลยมาถามเอากับผม พอผมยอมรับว่าแอบชอบพี่ เฮียวินแกก็เอารูปพี่มาให้ แลกกับให้ผมช่วยจัดสวนถาดครับ”
“ไอ้วินเอ้ย!” ไม่รู้ว่าเจอกันครั้งหน้าเขาควรขอบใจเพื่อนรักหรือตบกะโหลกมันสักป้าบก่อนดี ไม่ปฏิเสธว่าไอ้วินมีส่วนอย่างมากในการช่วยให้เขากับจงรักได้คบกันอย่างทุกวันนี้ แต่ไอ้การกระทำเพื่อหวังผลนี่มันน่าหมั่นไส้น้อยเสียที่ไหนกัน
“พี่เมฆ” จงรักเรียกแล้วช้อนตามองอย่างหวาดๆ
“หืม?” คนหน้าดุเลิกคิดถึงเรื่องเพื่อนสนิทตัวแสบชั่วคราวแล้วหันกลับมาสนใจคนตาแขกตรงหน้า
“โกรธหรือเปล่าครับ”
“โกรธ” พอพูดออกไปแบบนั้น จงรักก็ยิ่งดูคล้ายตัวหดเล็กลงกว่าเดิม
“ขอโทษครับ ทั้งเรื่องหนังสือแล้วก็เรื่องรูป—“
ยังไม่ทันพูดให้จบประโยค คำพูดพวกนั้นก็ถูกคนตัวสูงกลืนลงท้องไปจนหมด มือหนาอ้อมมาจับที่ท้ายทอยของน้องให้แหงนรับรสจูบได้เต็มที่ ในทีแรกแม้จะตกใจอยู่บ้างแต่ความรู้สึกหวามไหวก็ทำให้จงรักเผลอไผลไปกับสัมผัสที่ถูกป้อนให้ นานเป็นนาทีที่ถูกกลืนกินจนแทบหมดลม ในที่สุดเมฆาก็ถอนริมฝีปากออก ดวงตาคู่ดุจ้องมองมาอย่างรักใคร่ นิ้วโป้งหนาเกลี่ยเช็ดน้ำใสที่มุมปากแดงฉ่ำเบามือขณะที่น้องยืนหอบหายใจกอบโกยอากาศ
“โกรธเสียที่ไหนล่ะ ดีใจต่างหาก”
“ดีใจเหรอครับ…?”
“ดีใจสิ หรือพี่ยังแสดงออกไม่พอ”
“เปล่าครับ แค่ไม่เคยคิดว่าที่ผมทำ จะทำให้พี่เมฆดีใจได้” จงรักว่าพาซื่อ
“เด็กโง่”
เมฆาว่าอย่างนั้นก่อนรวบคนตัวเล็กเข้ามากอด ตั้งแต่มีคนคนนี้เข้ามาเป็นส่วนหนึ่งในชีวิต เขารู้สึกว่ามีความสุขเพิ่มมากขึ้นทุกวัน เคยคิดว่าน่าจะได้รู้จักกันจริงๆจังๆเร็วกว่านี้ แต่พอนึกดูอีกทีที่เป็นแบบนี้ก็ดีแล้ว ได้เจอคนที่ใช่ถือว่าโชคดี ไม่ควรมานั่งกะเกณฑ์ว่าเจอช้าหรือเจอเร็วให้ปวดหัวอีก
หลังจากถูกกอดจนพอใจ พี่เมฆก็ปล่อยให้จงรักเก็บของต่อโดยที่เจ้าตัวอาสามาช่วยด้วยอีกแรง เวลาเที่ยงเศษทั้งคู่ก็เดินทางออกจากคอนโดเพื่อตรงกลับบ้าน แต่เมฆาเห็นว่าของที่จงรักขนมาก็มีไม่มาก กลับไปจัดเสื้อผ้าเข้าตู้เดี๋ยวเดียวก็เสร็จ เขาจึงชวนน้องไปเดินดูต้นไม้ที่จัตุจักรอย่างที่จงรักอยากไป
เป็นที่รู้กันว่าวันอาทิตย์ช่วงบ่ายที่ตลาดจัตุจักรจะมีคนมาเดินกันเนืองแน่ ทั้งชาวไทยและชาวต่างชาติ เมฆาวนหาที่จอดรถเป็นนานสองนานกว่าจะพบ จอดรถแล้วเขาสองคนยังต้องเดินทะลุสวนสาธารณะออกมาเพื่อไปยังที่หมาย ข้ามถนนไปยังฝั่งตลาด บริเวณริมทางเดินแออัดไปด้วยร้ายขายสัตว์เลี้ยงยาวตลอดเส้นทางจงรักจึงอดใจไม่ไหวแวะดูร้านโน้นร้านนี้เสียทุกร้านไป กระทั่งมาหยุดอยู่ที่ร้านขายกระต่ายร้านหนึ่ง กรงที่หนุ่มตัวเล็กยืนมองด้วยความสนอกสนใจเป็นกรงของเจ้ากระต่ายแคระสีน้ำตาลอ่อนหูตก หน้าตาของมันดูน่ารักเหมือนตุ๊กตาไม่มีผิด
จงรักก้มลงจ้องเจ้ากระต่ายตัวกลมตาไม่กระพริบ พอมันยกขาหน้าสองข้างขึ้นมาทำท่าปัดๆที่จมูก คนยืนมองก็ยิ้มแต้เป็นเด็กน้อย เมฆามองปราดเดียวก็รู้ว่าจงรักถูกใจ เจ้าของร้านเองเมื่อเห็นลูกค้ามีท่าทีสนใจก็เข้ามาเชียร์ขายเป็นการใหญ่ ยืนฟังชื่อสายพันธุ์ ลักษณะนิสัยรวมถึงวิธีการเลี้ยงอย่างละเอียด เจ้าของร้านก็ถอยไปให้ลูกค้ามีเวลาตัดสินใจ จงรักหันมามองขอความเห็นจากเมฆา แววตากับสีหน้านั้นชัดเจนว่าเจ้าตัวดีอยากอุ้มลูกกระต่ายกลับไปเลี้ยงที่บ้านจะแย่
“อยากได้เหรอ”
“ก็…ครับ” คนตาโตพยักหน้าเชื่องๆ
“พี่ก็อยากให้รักเลี้ยงนะ แต่เราสองคนทำงานอาทิตย์ละหกวัน กว่าจะกลับบ้านก็ค่ำ เราจะไม่มีเวลาดูแลมันน่ะสิ ตอนนี้รักเองก็รับงานกับทางคุณไอด้วย จะหอบกรงไปไว้ด้วยเหมือนตอนอยู่ร้านก็คงไม่ไหว” เมฆาไม่ได้อยากขัดใจน้องเลยสักนิด เพียงแต่เขาคิดว่าหากจะมีสัตว์เลี้ยงเป็นของตัวเองสักตัว พวกเขาก็ควรจะมีเวลาดูแลมันมากว่านี้
“อืม…จริงด้วยสินะ รักลืมคิดถึงเรื่องนี้ไปเลยครับ” เมื่อระลึกถึงข้อสำคัญในการเลี้ยงสัตว์ได้จงรักจึงตัดใจทันที แม้จะเสียดายมากๆก็ตาม “งั้นไม่เลี้ยงดีกว่าครับ ถ้าต้องทิ้งให้มันอยู่บ้านตัวเดียวทั้งวัน มันก็น่าสงสารแย่เลย”
“อืม” เมฆายกยิ้มบางๆให้กับคนที่ยอมเข้าใจอะไรง่ายๆ เขาโล่งใจที่จงรักไม่งอแงหรือดันทุรังจะเอาแต่ใจตัวเอง หากก็อดสงสารไม่ได้เมื่อเห็นคนรักตัวเล็กหน้าหงอยลง
“งั้นเราไปดูต้นไม้กันดีกว่าครับ” แล้วจงรักก็เป็นคนเดินนำออกจากร้านไป
“รัก” ทว่าเมฆากลับรั้งมือน้องเอาไว้
“ครับ” เจ้าของชื่อหันกลับมามองด้วยความฉงน
“ชอบปลาไหม”
“อะไรนะครับ?”
แล้วพี่เมฆของจงรักก็ฉวยโอกาสจูงมือน้องให้เดินตามต้อยๆไปยังร้านๆหนึ่งในซอยที่อยู่ถัดไป ภายในร้านมีตู้ปลาตั้งเรียงรายอยู่รอบด้าน ปลาในแต่ละตู้ก็แตกต่างกันไปหลากหลายชนิดแต่จะเป็นปลาเงินปลาทองเสียส่วนใหญ่ จงรักมองไปรอบๆก่อนหันกลับมาฟังคำอธิบายของคนรัก
“เลี้ยงกระต่ายหรือพวกหมาแมวเราต้องคอยดูแลประคบประหงมมันตลอด แต่เลี้ยงปลาพี่ว่ามันดูแลง่ายกว่า น่าจะพอเป็นเพื่อนแก้เหงาให้รักได้ แต่เดินดูรอบๆก่อนก็ได้นะ ถ้าไม่ถูกใจก็ไม่เป็นไร”
จงรักไม่รู้จะตอบอย่างไร เจ้าตัวได้แต่ยิ้มออกมาจนเต็มแก้มแล้วเดินดูรอบๆร้านอย่างที่เมฆาบอก อันที่จริงเขาเข้าใจดีทุกอย่าง แม้อยากเลี้ยงนั่นเลี้ยงนี่มาตั้งแต่สมัยเรียนทว่าก็รู้ว่าตัวเองไม่มีเวลาให้พวกมัน เมื่อสมัยที่ยังอยู่กับพี่จุรีเรื่องพวกนี้ถือเป็นเรื่องไร้สาระเมื่อยกขึ้นมาพูด แต่พี่เมฆกลับใส่ใจแม้จะไม่ได้ตามใจทุกอย่างก็เถอะ ถึงอย่างนั้นแค่นี้จงรักก็ดีใจจะแย่แล้ว
เมื่อเดินวนจนรอบร้าน ในที่สุดจงรักก็บอกกับเมฆาว่าอยากเลี้ยงปลารักเร่ ดวงตาคมดุมองเจ้าปลาตัวกลมสีดำสนิท ดวงตาโปนออกมาทั้งสองข้างว่ายไปว่ายมาเป็นฝูงอยู่ในตู้ ตอนแรกเขาคิดว่าจงรักจะเลือกเลี้ยงปลาเงินปลาทองมากกว่า เนื่องจากหัววุ้นกับรูปร่างและสีสันของมันน่ารักสะดุดตา ไม่คิดว่าทำไปทำมาจะเลือกเลี้ยงปลารักเร่
ชายหนุ่มไม่ได้ขัดใจหรือโต้แย้งอะไรกับการตัดสินใจของคนรัก เขาเรียกเจ้าของร้านเพื่อสอบถามถึงเรื่องของการติดตั้งตู้ปลา ออกซิเจน เมื่อได้ความเรียบร้อยก็ให้จงรักเลือกปลาของตัวเองกลับบ้าน จ่ายเงินเสร็จสรรพเมฆากับจงรักจึงออกจากร้านพร้อมปลาและตู้ ระหว่างทางกลับรถเจ้าตัวดียังขอแวะซื้อพรรณไม้น้ำกับหินประดับตู้อีกด้วย
สรุปแล้ววันนี้ จงรักก็ไม่ได้ต้นไม้มาปลูกเพิ่มในสวน แต่ได้ปลารักเร่ตัวกลมมาเลี้ยงสองตัว ตาโตหวานลอบมองสมาชิกใหม่ผ่านถุงที่วางอยู่บนตักเป็นระยะแล้วหันไปยิ้มให้คนหน้าดุที่ทำหน้าที่เป็นสารถีเงียบๆ พลางนึกในใจว่าวันนี้จะทำแกงส้มผักรวมของโปรดเป็นบรรณาการให้พี่เมฆอย่างสุดฝีมือเลยทีเดียว
ภายในงานเปิดตัวร้านเสื้อผ้าแบรนด์น้องใหม่ ร่างเพรียวบางของหนึ่งนทีวิ่งวุ่นอยู่หลังเวทีเดินแบบขนาดย่อมเพื่อดูความเรียบร้อยให้นางแบบก่อนขึ้นโชว์เสื้อผ้าคอลเลคชั่นเปิดตัวของร้านสไตล์มินิมอลล์ จนกระทั่งการเดินแบบสุดท้ายจบลงเจ้าตัวจึงเดินออกไปพร้อมนางแบบชุดฟินนาเล่อีกครั้ง เสื้อผ้าของหนึ่งนทีเป็นที่สนใจของบรรดาเซเลบบริตีอย่างมาก เพื่อนๆร่วมรุ่นที่จบมาด้วยกันก็เข้ามาแสดงความยินดีกันอย่างล้นหลาม
กระทั่งงานเปิดตัวร้านจบลงได้ด้วยดี หนึ่งนทีจึงเดินทางกลับคอนโดด้วยความเหน็ดเหนื่อย เขาหอบเอาร่างที่เรียกได้ว่าเกือบพังยับมาทิ้งตัวลงที่โซฟา แล้วหลับตาลงซึมซับความสำเร็จในอาชีพอีกก้าวหนึ่งที่ได้รับ หนึ่งนทีเคยฝันไว้ตั้งแต่เรียนมัธยมปลายว่าอยากมีแบรนด์เสื้อผ้าเป็นของตัวเอง ตั้งแต่นั้นมาก็พยายามดีดดิ้นสร้างสิ่งที่ฝันให้เป็นจริง กับเรื่องเช่นนี้สำหรับบางคนอาจง่ายดายเพียงนิดเดียว แต่กับคนที่ไม่ได้มีทุกสิ่งทุกอย่างพร้อมเหมือนลูกคนมีสตางค์อย่างเขาก็ถือว่ายากเอาการกว่าจะก้าวมาอยู่ตรงนี้ได้
นอนคิดอะไรนิ่งๆอยู่สักพักความเงียบของห้องกว้างในคอนโดหรูก็นำพาความรู้สึกบางอย่างเข้ามา แม้จะมีเพื่อนๆพี่ๆมาร่วมยินดีมากมาย หากแต่คนสำคัญที่อยากให้มากลับหายหน้า ความผิดหวังที่แทรกซึมเข้าจู่โจมหัวใจนั้นส่งผลให้มือเรียวเอื้อมออกไปคว้าหยิบโทรศัพท์บนโต๊ะ เขากดสายหาผู้ชายคนหนึ่งที่ควรจะอยู่ข้างๆกันในวันสำคัญเช่นนี้
รอสายอยู่นานฝ่ายตรงข้ามก็ไม่ยอมรับ หนึ่งนทีกดเบอร์โทรออกซ้ำๆไปอีกหลายครั้ง จนกระทั่งได้ยินเสียงผู้ที่ได้ขึ้นชื่อว่าเป็นคนรักจากปลายสาย
‘มีอะไรหนึ่ง ผมติดธุระอยู่’ เสียงที่ได้ยินดูติดจะฉุนเฉียวจนคนฟังเริ่มมีน้ำโห
“หนึ่งโทรไปทั้งวันทำไมคุณเล็กเพิ่งรับสาย”
‘ก็บอกไปแล้วว่าติดธุระ’
“ธุระอะไร สำคัญมากนักหรือไง วันนี้คุณเล็กถึงไม่มางานเปิดร้าน” ทั้งโกรธทั้งน้อยใจแต่หนึ่งนทีก็ชักจะเบื่อที่ต้องวิ่งไล่ตามณธิปเต็มที
‘ผมมาทำธุระให้คุณแม่ ก็บอกไปตั้งแต่วันก่อนแล้วไง ใช่ว่าผมไม่อยากไปงานเสียเมื่อไหร่’
“แต่คุณสัญญาว่าจะมา หนึ่งน้อยใจนะครับ”
‘อย่างี่เง่าน่า เอาไว้ผมจะชดเชยให้แล้วกัน แค่นี้ก่อนนะ คุณแม่ให้คนมาตามแล้ว’
พูดจบณธิปก็วางสายทันทีโดยที่หนึ่งนทีไม่ทันได้ตอบอะไรกลับไป คนหน้าสวยรู้สึกโกรธจนตัวสั่น เขาไม่เคยต้องเจออะไรเช่นนี้มากก่อนเลยในชีวิต ไม่เคยต้องวิ่งตามใคร ทุกคนที่เคยคบหามีแต่ต้องวิ่งตามพะเน้าพะนอเอาใจเขา แต่ณธิปกลับเป็นคนแรกที่ปล่อยให้เขาวิ่งตามครั้งแล้วครั้งเล่า แรกเริ่มเดิมทีก็ไม่ได้เป็นอย่างนี้เสียทีเดียว แต่พอคบกันนานเข้าดูเหมือนว่าเขาจะไม่มีความสำคัญอะไรในสายตาของอีกฝ่ายมากนัก เหมือนกับของเล่นที่พอเบื่อก็ทิ้ง ถึงแม้ณธิปจะให้เขาได้มากกว่าที่ทุกคนเคยให้ แต่หนึ่งนทีชักไม่แน่ใจแล้วว่าอีกฝ่ายลืมให้หัวใจกับเขามาหรือเปล่า
ความรู้สึกผิดหวังในตัวของคนรักคนปัจจุบันทำให้อดนึกไปถึงคนรักคนเก่าไม่ได้ เมฆาไม่ใช่ผู้ชายที่มีพร้อมเหมือนอย่างณธิป แต่ตอนที่คบกันนั้น หนึ่งนทีรู้ว่าไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้น ดีร้ายแค่ไหน ข้างกายของเขาจะมีเมฆาอยู่ด้วยเสมอ เพราะว้าเหว่และผิดหวังจึงทำให้คิดถึง โหยหาความรู้สึกที่ตนเคยเป็นฝ่ายถูกรัก
โดยไม่ต้องคิด หนึ่งนทีกดหาเบอร์โทรศัพท์ที่ไม่ได้ติดต่อไปหามานานทันที
เมฆายืนมองตู้ปลาที่เอามาตั้งในห้องนั่งเล่นใกล้ๆกับทีวี เขาเพิ่งต่อเชื่อมสายไปเรียบร้อย ทั้งหลอดไฟและออกซิเจนก็ใช้ง่ายได้ดี สาหร่ายหัวไม้ขีดกับมอสน้ำเอนไหวไปตาแรงของฟองอากาศเบาๆดูสบายตา ตอนนี้ก็เหลือแต่เอาเจ้าปลาตัวอ้วนสองตัวเทใส่ในตู้เท่านั้นก็เรียบร้อย ชายหนุ่มตั้งใจจะให้จงรักมาเทสมาชิกใหม่ลงตู้ด้วยตัวเอง แต่ตอนนี้คนตาหวานคงกำลังทำกับข้าวอยู่ในครัวเป็นแน่
กำลังเก็บอุปกรณ์ที่วางอยู่บนพื้น ตั้งใจว่าจะเก็บเสร็จแล้วจะเข้าไปบอกกับจงรักว่าเขาต่อไฟตู้ปลาให้แล้ว แต่เสียงโทรศัพท์ก็ดังขึ้นเสียก่อน เมฆาหยิบมันขึ้นมาดูที่หน้าจอว่าใครโทรหา แต่ไม่มีชื่อของปลายสาย ถึงอย่างนั้นเบอร์ที่โชว์อยู่ก็ให้ความรู้สึกคุ้นอย่างน่าประหลาด เมฆากดรับสายทันทีอย่างไม่รอช้า
“สวัสดีครับ เมฆาพูดครับ”
‘พี่เมฆนี่หนึ่งนะ’
“หนึ่ง”
‘อะไรกัน นี่พี่เมฆลบเบอร์หนึ่งทิ้งเหรอครับ’
“โทรมามีอะไรหรือเปล่า” เมฆาก็เลือกที่จะวางเฉยกับน้ำเสียงกระเง้ากระงอดของอีกฝ่าย แล้วส่งเสียงถามเรียบๆ
‘ถามเสียงดุเชียว ใจร้ายจัง’ ปลายสายบ่นหงุงหงิงก่อนว่าต่อ ‘จำได้ไหมวันนี้หนึ่งเปิดร้าน พี่เมฆไม่มาจริงๆด้วย จำไม่ได้สินะครับ’
“อืม จำไม่ได้”
‘แต่หนึ่งอยากให้พี่เมฆมานะ’ หนึ่งนทีทำเสียงเศร้า เสียงที่เมฆาไม่รู้ว่ามาจากใจจริงหรือแกล้งทำกันแน่ ทว่ามันก็ไม่ใช่หน้าที่ที่เขาต้องใส่ใจ
“ก็เคยบอกไว้แล้วว่าจะไม่ไป ไม่ได้อยากไป”
‘ทำไมถึงชอบพูดจาใจร้ายกับหนึ่งนัก บอกว่าติดธุระอะไรก็ได้ ไม่เห็นต้องพูดแบบนี้เลย ถึงเราจะไม่ได้คบกันแล้ว แต่พี่พูดแบบนี้ ใช่ว่าหนึ่งไม่เสียใจนะ’
“ต้องการอะไรกันแน่ถึงโทรมา” เมฆาไม่ชอบคำพูดที่คล้ายจงใจปั่นหัวแบบนี้เลยสักนิด
‘แค่…คิด---‘
“พี่เมฆทำอะไรอยู่ครับ รักทำกับข้าวเสร็จแล้วนะ มากินข้าวกันเถอะ” เสียงสดใสของจงรักทำให้เมฆาไม่ได้ยินสิ่งที่หนึ่งนทีพูดเมื่อกี้ เขามองใบหน้าเปื้อนรอยยิ้มแป้นแล้นที่โผล่มาจากครัวแล้วยิ้มตอบ
“พี่ต่อไฟตู้ปลาให้เรา แต่เสร็จแล้วล่ะ”
“ครับๆ รักตักข้าวรอนะ วันนี้มีแกงส้มผักรวมของโปรดคนแถวนี้ด้วย”
“หึๆ จะไปเดี๋ยวนี้แหละ” ร่างสูงยิ้มขำให้กับท่าทางของคนรักช่างเอาใจ
‘อย่าไปนะครับ!’
“รีบๆมานะครับ”
เสียงของคนที่รออยู่ในสายกับคนที่รออยู่ในครัวพูดขึ้นพร้อมๆกัน ไม่ได้รู้สึกกระอักกระอ่วนใจ แต่ทางเลือกสองทางที่มีทำให้เมฆาได้คิด ว่าจะอยู่กับรักในอดีตหรือก้าวไปหารักที่เป็นปัจจุบัน
“แค่นี้ก่อนนะ ต้องไปแล้ว”
‘เดี๋ยว! พี่เม---‘
เมฆากดตัดสายก่อนที่อีกฝ่ายจะพูดจบประโยคด้วยซ้ำ ถ้าเป็นแต่ก่อนเขาคงไม่กล้าทำแบบนี้ แต่ตอนนี้ทุกอย่างได้เปลี่ยนไปหมดแล้ว ยามรักเขาก็รักจนหมดหัวใจ แต่ถ้าได้ลองตัดใจก็จะไม่มีเยื่อใยของความลังเลใจอีก ที่สำคัญเมฆาไม่มีวันทำให้เจ้าของรอยยิ้มหวานที่ฮัมเพลงอยู่ในครัวต้องเสียใจด้วย
<><><><><><><><><><><><><><><><><><><><><><><><><><><><><>
มาแล้วจ้าาาาาาา
จากตอนที่แล้ว ที่เราทิ้งสปอยไว้นิดนุงเรื่องมรสุม
ขอบอกว่าไม่ต้องกลัวไปนะคะ ไม่หนักหนานักหรอก จริงๆน้า o18
ส่วนตอนนี้ก็หวานเบาๆกันไปเรื่อยๆตามสเต็ป อิอิ
คราวนี้เรามาเร็วขึ้นนิดนุง ชดเชยที่คราวที่แล้วมาช้า
ตอนนี้กำลังวาดอิมเมจของพี่เมฆกับน้องรักอยู่
แต่ออกตัวก่อนว่าไม่ได้วาดรูปสวยอะไรนะคะ
แค่พอเดาๆได้เท่านั้น(ดีกว่าก้างปลานิดนึง) :mew5:
เดี๋ยวเสร็จแล้วจะอัพไว้ในเพจน้า ใครผ่านไปผ่านมาก็แวะเข้าไปดูได้ค่ะ ไม่เสียตังค์ :hao7:
เจอกันใหม่ตอนหน้านะคะ จะพยายามมาให้เร็วเท่าที่สังขารจะอำนวยค่ะ :katai4: :katai4:
pungjungza
[11/02/2558 ,19:22]
เริ่มหัวข้อโดย: Mouse2U ที่ 11-02-2015 20:07:26
พี่เมฆไม่หลงก็ให้รู้กันไปสิ.อร๊ายย~ :oni2:
หึ! หนึ่งเงิบเลยใช่ไหมคะ.หุหุ.สมน้ำหน้านะคะ
:haun5: :haun5: :haun5:
เริ่มหัวข้อโดย: Freja ที่ 11-02-2015 20:25:48
ไปแบบนุ่มๆ
10 กว่าตอนนี้เห็นพัฒนาการชองพี่เมฆชัดเจนเลย
มาตอนนี้ตัดใจได้ขาด กำลังหลงรักน้องเต็มที่
ผู้ชายแบบนี้น่ารักมากคือพอรู้ตัวว่ารักก็ออกตัวชัด เดินหน้ารักเต็มที่
ขอบคุณมากค่ะ
เริ่มหัวข้อโดย: Infinity 888 ที่ 11-02-2015 20:26:08
พี่เมฆเด็ดขาดดีจ้ะ o13 รักน่ารักที่สุดแล้ว อดีตที่ไม่สุขทิ้งไปแหล่ะดีแล้ว
เริ่มหัวข้อโดย: patchamai28 ที่ 11-02-2015 20:31:47
มรสุมเค้าขอแบบซอฟๆน้าตัวเอง :katai5: :hao7:
เริ่มหัวข้อโดย: Linea-Lucifer ที่ 11-02-2015 20:31:58
เริ่มหัวข้อโดย: iceman555 ที่ 11-02-2015 20:35:01
เริ่มหัวข้อโดย: valenna yy ที่ 11-02-2015 20:46:21
เริ่มหัวข้อโดย: nicksrisat ที่ 11-02-2015 20:46:47
เริ่มหัวข้อโดย: pigarea ที่ 11-02-2015 21:14:45
เริ่มหัวข้อโดย: AuyAaiz ที่ 11-02-2015 21:17:45
พี่เมฆคูลมากกก เด็ดขาดฉึบฉับ
#ทีมเมฆรักค้าาา
เริ่มหัวข้อโดย: GlassesgirL ที่ 11-02-2015 21:20:48
คนในอดีตทำให้เจ็บก็ไม่คิดจะกลับไป อยู่รักษาดูแลรอยยิ้มของคนปัจจุบันดีกว่า
ชอบพี่เมฆตรงนี้แหละ ชอบมากๆ จงรักก็น่ารักดูแลพี่เมฆอย่างดี ทำของโปรดให้พี่ทาน
:mew1: :L2:
เริ่มหัวข้อโดย: gasia ที่ 11-02-2015 21:21:02
รักก็ยังน่ารักอยู่ดี
หนุ่งเหมือนจะน่าสงสารนะ ดูเหมือนไม่เหลือใครแต่ก็ทำตัวเองอ้ะโนะ ยังไม่รู้ว่าคุณเล็กจะแต่งงานอีก บาย โฮะๆๆๆๆ
เริ่มหัวข้อโดย: powvera ที่ 11-02-2015 21:24:08
ชอบประโยคนี้ของพี่เมฆ คนเราทำอะไรต้องชัดเจน o13 o13
เริ่มหัวข้อโดย: donutnoi ที่ 11-02-2015 21:37:10
เริ่มหัวข้อโดย: malula ที่ 11-02-2015 21:41:39
คุณเล็กอะไรนั่นกำลังวุ่นกับเรื่องแต่งงานสิท่า
เริ่มหัวข้อโดย: ่patsaporn ที่ 11-02-2015 21:48:23
คนโลเลเห็นแก่ตัวแบบหนึ่งจะมาสู้น้องรักที่น่ารักได้ไง
ตอนพี่เมฆน้อยใจไม่มีรูปตัวเองนี่น่ารัก ที่ไหนได้มีแบบเอ็กคลูซีพไว้ใกล้ตัวเลยจ้า ปลื้มไปดิ
พี่เมฆใส่ใจน้องมากเรื่องปลา น่ารักสุดๆ ไม่อยากให้มีตัวน่ารำคาญมาแทรกเล้ย
ขอบคุณค่ะ
เริ่มหัวข้อโดย: ReiSei ที่ 11-02-2015 22:36:51
เริ่มหัวข้อโดย: kapooklook ที่ 11-02-2015 23:07:06
ตัดบัวอย่าให้เหลือใยเพราะเดี๋ยวน้องรักจะช้ำใจได้
เริ่มหัวข้อโดย: zombi ที่ 11-02-2015 23:32:01
เริ่มหัวข้อโดย: darling ที่ 11-02-2015 23:34:05
เริ่มหัวข้อโดย: vk_iupk ที่ 12-02-2015 00:12:42
เคืองจริงๆ ด้วย
เริ่มหัวข้อโดย: bulldog17 ที่ 12-02-2015 00:27:00
ว่าไงหมาหวงก้าง คิกๆๆ
เริ่มหัวข้อโดย: bluelatte ที่ 12-02-2015 00:42:34
ซ้อมไว้ๆ
เริ่มหัวข้อโดย: สายลมที่หวังดี ที่ 12-02-2015 01:09:00
เริ่มหัวข้อโดย: B52 ที่ 12-02-2015 02:37:16
เริ่มหัวข้อโดย: Cream A ที่ 12-02-2015 03:34:44
มาถึงตอนนี้เป็นทีของพี่เมฆแล้วจ้าา แสดงความรักและมั่นคงต่อรักซะจนเราอยากย้ายมาเป็นทีมพี่เมฆ แต่เหมือนมรสุมชีวิตยังไม่หมด
เราก็ได้แต่เชียร์คู่นี้ต่อไป แต่ถ้าพี่เมฆแกแอบไปมีซัมติงรองกับหนึ่งให้รักเสียใจนะ เตรียมโดนถล่มได้เลย #ทีมรัก :z6:
เริ่มหัวข้อโดย: ๐๐ตะวัน๐๐ ที่ 12-02-2015 04:36:50
จะมาเสียดายตอนนี้ก็ไม่ทันแล้วล่ะหนึ่งนทื
เริ่มหัวข้อโดย: kautumn ที่ 12-02-2015 10:42:47
ส่วนพี่เมฆ ยังคงฝังใจกับคนรักเก่า ก็ต้องให้เวลาเขาอะนะ ไปอ่านต่อก่อนนะค่ะ
ก็หวังว่า จะรักกันไวๆ นะค่ะ
เริ่มหัวข้อโดย: Min*Jee ที่ 12-02-2015 12:01:46
รอตอนต่อไปน้าาาา
เริ่มหัวข้อโดย: JustWait ที่ 12-02-2015 15:38:33
เริ่มหัวข้อโดย: dukdikdukdik ที่ 12-02-2015 16:38:41
เริ่มหัวข้อโดย: dear77 ที่ 12-02-2015 16:46:27
เริ่มหัวข้อโดย: cowinsend ที่ 12-02-2015 21:17:34
เริ่มหัวข้อโดย: liza sarin ที่ 12-02-2015 23:06:48
เริ่มหัวข้อโดย: PURE LOVE ที่ 12-02-2015 23:48:21
รักคนดี ๆ อย่างน้องรักให้เต็มหัวใจ ตัดขาดหนึ่งนทีให้เด็ดขาด
ทำให้น้องรักมีความสุขมาก ๆ นะ ไม่อยากให้น้องเสียใจอีกแล้ว
ส่วนน้องรัก ก็ต้องมั่นใจในตัวพี่เมฆให้มาก ๆ นะจ้ะ อย่าหวั่นไหวง่าย ๆ ล่ะ
ขอตอนหวาน ๆ ต่ออีกได้ไหมคะ มรสุมจะลูกเล็กหรือลูกใหญ่ ก็อย่าเพิ่งมาเลยน้า :impress:
ขอบคุณคนเขียนนะคะ :กอด1:
เริ่มหัวข้อโดย: kangteuk1995 ที่ 12-02-2015 23:52:43
ปล.พระเอกเรื่องนี้คิดเป็นอ่ะ ไม่ยึดติดกับอดีต ชอบมากกกก o13
เริ่มหัวข้อโดย: ละอองฝน ที่ 13-02-2015 01:36:46
ตั้งชื่อ
“ตู้มันใหญ่จังนะครับ” ผมยืนมองตู้ปลาที่มีความกว้างกว่าฟุตครึ่ง ในขณะที่ภายในตู้มีปลารักเร่ตัวไม่ใหญ่อยู่เพียงสองตัว
“พี่ก็คิดเหมือนกัน” พี่เมฆที่ยืนอยู่ข้างๆกันออกความเห็น
“แต่จะว่าไป…ก็ดีเหมือนกันนะครับ เจ้าสองตัวจะได้มีที่ให้ว่ายน้ำเยอะๆ”
“อืม” พี่เมฆครางฮึมในลำคอเบาๆ ขณะที่ใช้สก๊อตเทปเก็บสายไฟตู้ปลาให้เรียบร้อย
ระหว่างที่ผมยืนมองปลาสองตัวที่ว่ายไปตามกอสาหร่ายเพลินๆ อยู่ๆพี่เมฆก็พูดอะไรบางอย่างออกมา เป็นอะไรที่ผมไม่คิดว่าคนอย่างพี่เมฆจะพูด
“ตั้งชื่อให้มันหรือยัง”
“ห๊ะ? พี่เมฆว่าอะไรนะครับ”
“พี่ถามว่าตั้งชื่อให้ปลาสองตัวนี่หรือยัง” เขาไม่ว่าเปล่า มือยังชี้ไปที่ปลารักเร่ในตู้ ส่วนตาดุๆก็หันมามองคาดคั้นเอากับผม ผมถึงกับไปไม่ถูก ไม่รู้ว่าต้องทำอะไรแบบนั้นด้วย ก็เลยได้แต่สารภาพไปเบาๆ
“ยังไม่ได้ตั้งครับ”
“ปลาก็เหมือนกระต่ายนั่นแหละ เป็นสัตว์เลี้ยงเหมือนกัน ดังนั้นก็ต้องมีชื่อด้วยสิ” ไม่รู้ผมคิดไปเองหรือเปล่า แต่พอเขาพูดแบบนี้ ดูเหมือนเด็กเอาแต่ใจชอบกล ทั้งที่คาแรคเตอร์น่ะไม่น่าจะใช่เลย
“ผมคิดไม่ออกหรอกครับ” ผมว่าอย่างจนปัญญา “พี่เมฆช่วยคิดหน่อยสิ”
“เราก็ต้องเป็นคนคิดเองสิ”
“เอ่อ…” ผมหันไปมองเจ้ารักเร่ตัวดำว่ายน้ำดุ๊กดิ๊กแล้วพยายามคิดว่าจะให้ชื่ออะไรดี โดยมีสายตาของคนที่ยืนกอดอกรอจ้องมองมาไม่วางตา
“เฮ้อ…เอาเถอะๆ” พี่เมฆถอนหายใจออกมายาวๆ ไม่รู้ว่าขี้เกียจรอหรือสงสารที่ผมจนปัญญา เขาจึงพูดขึ้นมาว่า “ระหว่างที่รักคิดไม่ได้ก็ให้ชื่อว่า ’บี1’ กับ ’บี2’ ไปก่อนแล้วกัน” ว่าจบพี่เมฆก็เดินไปนั่งที่โซฟาตัวเก่งแล้วเปิดทีวีดู ทิ้งให้ผมยืนสงสัย
ว่าตัวไหน ’บี1’ ตัวไหน ’บี2’
<><><><><><><><><><><><><><><><><><>
เป็นตอนพิเศษเล็กๆ ให้ได้อ่านกันนะคะ
ตอนพิเศษพวกนี้จะเอาลงในเพจเป็นครั้งคราว
คงไม่ได้เอาลงในหน้านิยายในเล้า ถ้ายาวๆค่อยเอามาลง 5555
เนื่องจากมันค่อนข้างสั้นค่ะ แต่ตอนนี้เอามาวางไว้ก่อนเพราะหลายๆคนน่าจะยังไม่รู้จักเพจของเรา
เอาเป็นว่าตอนต่อๆไปเจอกันในเพจนะคะ
ละอองฝน
(13/02/58 , 01:05)
เริ่มหัวข้อโดย: B52 ที่ 13-02-2015 01:41:55
เริ่มหัวข้อโดย: ROCKLOBSTER ที่ 13-02-2015 01:55:47
เริ่มหัวข้อโดย: สายลมที่หวังดี ที่ 13-02-2015 02:01:04
น่ารักๆค่ะเอาลงอีก สั้นก็อ่าน ว่าแต่จงรักจะจำปลาได้มั้ยเนี่ยพี่เมฆน่ารักจริงๆ :กอด1:
เริ่มหัวข้อโดย: nicksrisat ที่ 13-02-2015 02:01:46
เริ่มหัวข้อโดย: gasia ที่ 13-02-2015 02:52:17
โอยย บี1 บี2 สร้างสรรค์มั่กค่ะพี่เมฆ
เริ่มหัวข้อโดย: JustWait ที่ 13-02-2015 03:00:33
เริ่มหัวข้อโดย: liza sarin ที่ 13-02-2015 06:55:01
เริ่มหัวข้อโดย: Mouse2U ที่ 13-02-2015 07:23:12
เริ่มหัวข้อโดย: GlassesgirL ที่ 13-02-2015 07:33:41
แล้วพี่เมฆที่เรียกน่ะ จะรู้ไหมว่าตัวไหนชื่ออะไร 55555
:mew1: :L2:
เริ่มหัวข้อโดย: PURE LOVE ที่ 13-02-2015 07:50:12
ก็ถูกของพี่เมฆนะ ปลาก็เป็นสัตว์เลี้ยงเหมือนหมาแมว ก็ควรมีชื่อ
แต่ที่ไม่ค่อยมีใครตั้ง เพราะมันแยกกันไม่ค่อยออก นี่แหละ
เอาน่าน้องรัก มีแค่สองตัว สังเกตดี ๆ มันคงมีซักที่ที่แตกต่างกันล่ะนะ
บี1 บี2 คงไม่ใช่แค่ชื่อชั่วคราวแล้วมั้ง พี่เมฆอุตส่าห์ช่วยคิดทั้งที
ว่าแต่ ลองถามพี่เมฆดูสิ ตัวไหน บี1 บี2 อ่ะ :laugh:
ตามเพจไปแล้วจ้า จะได้ตามไปอ่านอะไรกุ๊กกิ๊ก ๆ แบบนี้เยอะ ๆ เลย ><
เริ่มหัวข้อโดย: titansyui ที่ 13-02-2015 08:41:45
เริ่มหัวข้อโดย: ๐๐ตะวัน๐๐ ที่ 13-02-2015 09:09:38
ว่าแต่จะแยกออกมั้ยเนี่ย 555+
เริ่มหัวข้อโดย: Mengjie_JJ ที่ 13-02-2015 09:36:05
เริ่มหัวข้อโดย: Infinity 888 ที่ 13-02-2015 09:55:49
เริ่มหัวข้อโดย: pigarea ที่ 13-02-2015 10:03:14
เริ่มหัวข้อโดย: Sasima ที่ 13-02-2015 10:44:43
เริ่มหัวข้อโดย: Cream A ที่ 13-02-2015 11:08:13
เริ่มหัวข้อโดย: malula ที่ 13-02-2015 11:16:47
เริ่มหัวข้อโดย: PoPuAr ที่ 13-02-2015 16:45:26
เค้าได้เสียกันแล้ว พี่เมฆนุ่มนวลกับน้องมาก :hao6:
จงรักน่ารักไม่เคยลดลงเลย พี่เมฆห้ามทำน้องเสียใจนะ
เริ่มหัวข้อโดย: ReiSei ที่ 13-02-2015 18:38:15
เริ่มหัวข้อโดย: Love U All ที่ 13-02-2015 19:29:47
จงรักน่ารัก มุ้งมิ้ง ส่วนพี่เมฆก็มีมุมอะไรแบบนี้กับเค้าเนอะ
ถึงว่า ที่เค้าบอกว่าคนมีความรักมักดูเด็กลง อิอิ
ใกล้จะมาม่าแล้ว เอาแบบเบา ๆ ก็พอนะคะคนแต่งขา คนอ่านทนเห็นจงรักปวดใจไม่ได้จริง ๆ :กอด1:
เริ่มหัวข้อโดย: BeeRY ที่ 13-02-2015 19:44:22
เริ่มหัวข้อโดย: jimmyFG ที่ 16-02-2015 07:25:14
สนุกมากๆ มาต่อเร็วๆนะ
รอติดตามอยู่นะ
เริ่มหัวข้อโดย: myapril ที่ 19-02-2015 14:47:46
แล้วหน้าตามันไม่เหมือนกันเลยเนอะ
ไอ้ปลาตัวดำตาโปนเนี่ย ถถถถถถ พี่เมฆ
เริ่มหัวข้อโดย: warin ที่ 19-02-2015 16:12:26
เริ่มหัวข้อโดย: ละอองฝน ที่ 20-02-2015 12:52:20
ช่วงก่อนไปจนถึงกลางเดือนกุมภาพันธ์ถือเป็นช่วงที่ร้านหอมไกลวุ่นวายที่สุดของปีก็ว่าได้ เนื่องจากอยู่ในช่วงของเทศกาลวาเลนไทน์ ดอกไม้จากทั่วสารทิศรวมทั้งจากสวนของพ่อจรัญต่างถูกสั่งเข้ามาตามออร์เดอร์ของทางร้าน แม้ว่าจะจ้างพนักงานเข้ามาเพิ่มอีกคนแต่แรงงานก็ดูเหมือนจะไม่เพียงพอ จงรักจึงอยู่ดูแลร้านมากกว่าเข้าไปทำงานกับพี่ไอ เมฆาเองก็ยุ่งอยู่กับงานเช่นกัน เขาไปทำงานอยู่กับไซด์ที่ระยองตั้งแต่วันพุธ นี่วันศุกร์แล้วก็ยังไม่มีท่าทางว่าจะกลับ จงรักจงต้องอยู่เฝ้าบ้านคนเดียวโดยมีเจ้าบี1กับบี2เป็นเพื่อน
“น้องจงรักคะ คุณอรนงค์ลูกค้าที่โทรมาสั่งดอกไม้เมื่อวานเย็น เขาขอเปลี่ยนเข้ามารับดอกไม้วันนี้ก่อนปิดร้าน เราจะจัดให้เขาทันไหมคะ”
“เดี๋ยวนะครับพี่ขิง ขอผมดูก่อนว่าเหลืออีกกี่คิว” จงรักก้มหน้าดูรายชื่อยาวเหยียดที่จดเอาไว้ในสมุด ก่อนจะเงยหน้าขึ้นตอบพนักงานใหม่ “อีกครึ่งชั่วโมงปิดร้าน น่าจะทันอยู่ครับ ขอผมเคลียร์บัญชีตรงนี้ก่อน เดี๋ยวผมจัดการเอง พี่ขิงจัดการตรงนั้นเถอะครับ”
“โอเคค่ะ เดี๋ยวพี่คอนเฟิร์มกับลูกค้าเลยแล้วกันนะคะ”
“ครับ” จงรักพยักหน้ารับ จากนั้นจึงก้มหน้าก้มตารีบทำบัญชีให้เสร็จโดยเร็ว
พอทำบัญชีเสร็จเจ้าของร้านหนุ่มก็รีบจัดช่อดอกลิลลี่ให้ลูกค้าได้ทันเวลาพอดี ลูกค้าสาวใหญ่เข้ามาในร้านพร้อมกับกล่าวขอโทษที่โทรมาเลื่อนนัด จงรักกับพนักงานทุกคนยิ้มรับทั้งยังบอกว่าไม่เป็นไร หลังจากลูกค้าคนสุดท้ายออกจากร้านไป ประตูหน้าร้านก็ถูกแขวนป้ายปิด หากแต่ประตูหลังร้านยังคงวุ่นวายกับกองทัพดอกไม้ที่ทยอยมาส่งจนเลยค่อนคืน
เพราะอะไรหลายๆอย่างในร้านยังรอให้จัดการ คืนนี้จงรักจึงจำใจต้องนอนค้างที่ร้านเพื่อสะสางออร์เดอร์มากมายจากลูกค้า รวมทั้งจัดการเก็บรักษากองทัพดอกไม้สดเข้าตู้แช่ ส่วนพนักงานสาวสองคนนั้นรั้งช่วยอยู่จนถึงเที่ยงคืนได้ก็นับว่าดีมากแล้ว เนื่องจากเธอเป็นผู้หญิง อีกทั้งมีครอบครัวแล้วทั้งคู่ จงรักรู้สึกเกรงใจจนต้องเอ่ยปากขอร้องให้กลับ
“เดี๋ยวพรุ่งนี้พี่จะมาช่วยแต่เช้า น้องจงรักก็อย่าหักโหมมากนักนะคะ” มิ้นเอ่ยกับเจ้าของร้านหนุ่ม
“ใช่ค่ะ ประเดี๋ยวล้มไปจะยุ่ง” โดยมีขิงกล่าวสนับสนุน
“ขอบคุณมากนะครับพี่มิ้น พี่ขิง พวกพี่ก็กลับบ้านดีๆนะครับ”
หลังจากยืนส่งพนักงานสาวสองคนขึ้นรถของสามีที่มารอรับเรียบร้อยแล้ว จงรักจึงกลับเข้ามาจัดการกับดอกไม้ในร้านต่อ จนกระทั่งเวลาผ่านไปเกือบตีสามเจ้าตัวจึงไปอาบน้ำเตรียมตัวพักผ่อน จงรักมักเตรียมเสื้อผ้าสองสามชุดไว้ในล็อคเกอร์เสมอ เนื่องจากบางครั้งเขาก็ต้องนอนค้างที่ร้าน
พออาบน้ำเสร็จก็ทำการปูเตียงสนามในห้องพักด้านหลัง หมอนผ้าห่มถูกรื้อออกมาจากตู้เก็บของ แม้ไม่ได้มีกลิ่นหอมของน้ำยาปรับผ้านุ่ม หากแต่พวกมันก็ไม่มีไรฝุ่นจับเพราะถูกเก็บไว้อย่างดี จงรักเดินสำรวจประตูร้านทุกบานอีกครั้ง ก่อนกลับเข้ามาในห้องพักแล้วเอนตัวนอน เอื้อมมือหยิบมือถือที่วางใกล้ๆขึ้นมาเปิดเช็ค เห็นพี่เมฆโทรมาหลายสายตั้งแต่ช่วงเที่ยงวันจนถึงเมื่อตอนตีหนึ่งแต่เขาไม่ได้รับเลย อยากโทรกลับไปแต่นี่ก็เกือบเช้าแล้วเห็นทีคงจะไม่เหมาะ นิ้วจึงเลื่อนไปเปิดดูข้องความที่ถูกทิ้งเอาไว้หลายข้อความ พออ่านจบจงรักก็ถึงกับหุบยิ้มไม่ได้
เมฆา : พักกินข้าวเที่ยงบ้างหรือยัง 12:45
เมฆา : พรุ่งนี้กลับแล้ว คงถึงบ้านเย็นๆ 12:47
เมฆา : โทรหาไม่เห็นรับเลย ยุ่งอยู่ใช่ไหม 12:51
เมฆา : เดี๋ยวเย็นๆพี่โทรหาอีกทีแล้วกัน 12:52
เมฆา : ที่ร้านยุ่งใช่ไหม 19:02
เมฆา : จะกลับแล้วโทรมาบอกด้วยนะ 19:04
เมฆา : ยังไม่ปิดร้านอีกเหรอ ดึกแล้วนะรัก 23:47
เมฆา : ดูแลตัวเองด้วย พี่เป็นห่วง 23:47
เมฆา : เจอกันพรุ่งนี้ 23:48
เมฆา : คิดถึง 23:52
เพราะไม่อยากโทรไปรบกวน จงรักจึงได้แต่ส่งข้อความตอบกลับไปหา ส่งไปทิ้งไว้หวังว่าตอนเช้าคนรักหน้าดุจะตื่นมาเห็น
จงรัก : ผมค้างที่ร้านครับ งานยุ่งมากเลย ขอโทษที่ไม่ได้รับโทรศัพท์ครับ 3:03
จงรัก : พรุ่งนี้กลับไปกินข้าวเย็นที่บ้านด้วยกันนะครับ เดี๋ยวจะทำแกงเลียงกุ้งไว้รอ 3:04
จงรัก : คิดถึงพี่เมฆเหมือนกัน 3:04
จงรัก : คิดถึงมาก ♥ 3:05
ส่งเสร็จก็อ่านข้อความที่ได้รับทวนซ้ำอีกครั้งก่อนจะปิดหน้าจอมือถือ ในหัวคิดวางแผนว่าจะอยากปิดร้านเร็วขึ้นนิดหน่อย แล้วค่อยไปซื้อของที่ตลาดเพื่อทำกับข้าวรอ คิดๆไปเปลือกตาก็ปรือหนักขึ้นเรื่อยๆ วันนี้ทำงานจนแทบไม่ได้หย่อนตัวนั่งพัก พลิกตัวสองสามครั้งในที่สุดเจ้าของร้านหอมไกลก็เผลอหลับไปเพราะทนความง่วงงุนและอ่อนเพลียไม่ไหว
วันที่ 14 กุมภาพันธ์ถือเป็นวันแห่งความรัก มองไปทางไหนก็จะพบบรรยากาศรอบกายที่อบอวลไปด้วยความสุขของคู่รัก วันพิเศษเช่นนี้ใครๆก็อยากจะมอบของขวัญสุดพิเศษให้คนรักของตัวเอง และของขวัญยอดนิยมของเทศกาลนี้ก็คือดอกไม้แทนใจ ดังนั้นนี่จึงเป็นเหตุให้จงรักชอบวันวาเลนไทน์มากๆ เพราะมันจะทำให้ยอดขายดอกไม้พุ่งสูงแบบสุดๆ แต่ว่าทุกอย่างย่อมต้องมีข้อแลกเปลี่ยน เนื่องจากวันนี้เป็นวันที่จงรักจะไม่มีเวลาเป็นของตัวเอง ทั้งยังต้องเหนื่อยเตรียมร้านล่วงหน้าทั้งอาทิตย์
เจ้าของร้านหนุ่มตื่นตั้งแต่ตีห้าครึ่งทั้งที่เข้านอนตอนตีสาม เขาต้องลุกขึ้นมาจัดดอกไม้ที่ลูกค้าสั่งไว้ล่วงหน้าและต้องการเข้ามารับในตอนเช้า ยิ่งได้ไปทำงานกับพี่ไอยิ่งทำให้ชื่อเสียงของร้านกระจายไปไกล จงรักสังเกตได้ว่าปีนี้ยอดสั่งจองดอกไม้มีมากกว่าทุกปีที่ผ่านมา
พอหกโมงครึ่งพนักงานสาวของร้านก็มาทำงาน พี่ๆสองคนน่ารักมากจนจงรักอยากจะกำนัลด้วยโบนัสหลายๆเดือนแต่ก็ไม่ได้มีเงินถุงเงินถังขนาดนั้น จงรักรู้สึกโชคดีที่ได้พบกับคนดีๆ แม้จะมีฐานะเป็นเจ้านายแต่จงรักก็ให้ความเคารพมิ้นและขิงด้วยอายุมากกว่า ทั้งยังรู้สึกขอบคุณทุกครั้งที่เธอสองคนทุ่มเททำงานอย่างเต็มที่และให้คำปรึกษาดีๆได้ในหลายเรื่อง
สายหน่อยงานทุกอย่างในร้านก็ดูจะเพิ่มมากขึ้นๆ แมสเซนเจอร์ประจำร้านต่างวิ่งวุ่นกันจนล้อไหม้ ลูกค้ามีทั้งโทรสั่งและเขามาหน้าร้านด้วยตัวเอง ยังไม่ถึงบ่ายโมงดอกกุหลาบแดงที่นำเข้ามาเป็นดาวเด่นของร้านก็หมดไป ดอกกุหลาบสีอื่นๆรวมทั้งดอกไม้ยอดนิยมอย่างลิลลี่ก็พร่องไปมากโข
หัวหมุนอยู่จนบ่ายสามสถานการณ์ที่ร้านก็คลี่คลายลง พอลูกค้าเริ่มบางตา จงรัก มิ้นและขิงจึงได้หยุดพักบ้าง เจ้าของร้านคนเก่งหยิบเอาแซนวิชที่ซื้อตั้งแต่เช้าขึ้นมากินรองท้องคู่กับนมจืดที่เหลือจากเมื่อวาน แจกันบนโต๊ะมีโพสอิทรายการที่ลูกค้าเพิ่งสั่งเข้ามาอีกไม่มากแปะอยู่ กำลังคำนวณราคาในใจอยู่โทรศัพท์ที่ร้านก็ดังขึ้น มือเล็กวางแซนวิชลงก่อนยกหูขึ้นรับสาย
“ร้านหอมไกลสวัสดีครับ”
‘รัก พี่เอง’
“พี่เมฆ” เสียงทุ้มๆตามแบบฉบับทำให้จงรักจำได้ทันที
‘ยุ่งอยู่หรือเปล่า พี่โทรหาตั้งแต่เช้าก็ไม่รับสายเลย’
“เมื่อเช้ายุ่งๆครับ แต่ตอนนี้โอเคแล้ว กำลังพักครับ”
‘ได้กินอะไรบ้างหรือยัง เดี๋ยวเป็นโรคกระเพาะนะ’ เสียงดุๆที่ได้ยินทำให้จงรักยิ้ม รู้สึกหายเหนื่อยเป็นปริดทิ้งเพราะมันแสดงถึงความเป็นห่วงที่คนรักมอบให้
“กำลังกินครับ พี่เมฆไม่ต้องห่วงรักนะ ว่าแต่พี่เมฆมีอะไรด่วนหรือเปล่าครับทำไมถึงโทรเข้าร้าน”
‘ไม่ด่วนหรอก แต่โทรเข้ามือถือเราแล้วไม่รับนี่ พี่จะถามว่าวันนี้เลิกกี่โมง จะได้ไปรับ’
“ตอนแรกก็คิดว่าคงดึก แต่ตอนนี้เปลี่ยนใจแล้วครับ ดอกไม้ที่ร้านหมดไปเยอะเลย ทำยอดได้ทะลุเป้าแล้ว รักกะว่าจะเลิกเร็วหน่อย พี่ขิงกับพี่มิ้นจะได้กลับไปอยู่กับครอบครัว ใช้งานเขาหนักมาทั้งอาทิตย์ เมื่อคืนก็เลิกเที่ยงคืนแหนะ”
สิ่งที่เจ้าของร้านหนุ่มพูดมิ้นกับขิงก็ได้ยินไปด้วย เธออยากจะแย้งอยู่เหมือนกันแต่เลือกที่จะเงียบไว้ เพราะคิดว่าเทศกาลแบบนี้หากได้กลับไปฉลองกับสามีก็คงดีไม่น้อย มิ้นมองหน้าจงรักแล้วขยับปากเป็นคำว่าขอบคุณแบบไม่มีเสียง จงรักเห็นดังนั้นก็ยิ้มออกมาบางๆก่อนหันไปสนใจเสียงของปลายสายที่กำลังคุยด้วย
‘ถ้าก่อนหกโมงเราคงต้องกลับเอง พี่น่าจะยังไม่ถึงกรุงเทพ’
“ไม่เป็นไรครับ รักกลับเองได้ เจอกันที่บ้านเลยดีกว่าครับ”
‘ถ้างั้นก็เอาตามนั้นแล้วกัน พี่วางสายก่อนนะจะขับรถกลับแล้ว’
“โอเคครับ ขับรถดีๆนะครับ”
‘อืม เราก็กลับบ้านดีๆล่ะ’
“แล้วเจอกันครับ”
‘แล้วเจอกัน’
พอวางสายเรียบร้อยจงรักก็เปลี่ยนจากการคิดคำนวณราคาดอกไม้มาคิดเมนูอาหารแทน เจ้าตัวกัดแซนวิชไปพลางเขียนรายการวัตถุดิบที่จะซื้อมาประกอบอาหารไปพลาง ในหัวใจรู้สึกยินดีกระปรี้กระเปร่าราวกลับไม่ใช่คนที่โหมงานหนักและอดหลับอดนอน เพราะดีใจที่จะได้อยู่กับคนรักในวันพิเศษ
ร้านหอมไกลปิดให้บริการตอนสี่โมงเย็น จงรักเดินไปตลาดที่อยู่ไม่ไกลจากร้านเท่าไหร่นัก แต่เพราะเย็นมากแล้วตลาดจึงไม่ค่อยมีของเท่าไหร่ เจ้าตัวจึงเปลี่ยนไปเดินซุปเปอร์มาเก็ตที่อยู่ถัดไปแทน ใช้เวลาไม่นานก็เลือกอาหารสดตามที่ได้จดไว้ในรายการเสร็จ ออกจากซุปเปอร์มาเก็ตไปยืนรอรถในมือมีของเต็มทั้งสองข้าง รอแล้วรอเล่ารถก็ไม่มาสักที ด้วยกลัวเสียเวลาสุดท้ายจงรักจึงนั่งรถแท็กซี่กลับแทน
ใช้เวลาครึ่งชั่วโมงก็มาถึงหน้าบ้าน โชคดีที่วันวาเลนไทน์ปีนี้ตรงกับวันเสาร์ จงรักไม่อยากนึกเลยว่าหากเปลี่ยนเป็นวันศุกร์ในเวลาเย็นๆแบบนี้เขาจะถึงบ้านกี่โมงกัน เปิดบ้านเข้าไปหนุ่มตัวเล็กก็เดินเข้าครัวก่อนอันดับแรก วางของไว้ที่โต๊ะแล้วจากนั้นจึงขึ้นไปเปลี่ยนเสื้อผ้า ใช้เวลาแวบเดียวก็ลงมาข้างล่าง ก่อนเข้าห้องครัวยังแวะไปให้อาหารบีหนึ่งกับบีสองที่เมื่อวานอยู่เฝ้าบ้านสองตัว ทักทายปลาน้อยนิดหน่อยจึงผละมาทำอาหารเย็น
กับข้าววันนี้มีแกงเลียงกุ้งที่พี่เมฆชอบ ผัดเห็ดสามอย่างใส่ไข่และหมูทอดกระเทียมเอาไว้กินคู่กัน เขาไม่รู้จะทำอะไรให้ วันนี้จงรักจึงทำกับข้าวหลายอย่างเป็นพิเศษ เพราะปรกติอยู่กันสองคนเขาจะไม่ทำกับข้าวมากนัก บางครั้งก็เป็นอาหารจานเดียวจำพวกข้าวผัด ผัดมาม่า หรือข้าวราดผัดกระเพรา พี่เมฆเป็นคนกินง่าย จงรักจึงไม่ลำบากในการคิดหาเมนูมากนัก แต่อาทิตย์หนึ่งก็จะทำของชอบของคนรักสักครั้งสองครั้งอยู่เหมือนกัน เห็นหน้าตาดุเหมือนเสือแบบนั้นแต่พี่เมฆของจงรักชอบกับข้าวเมนูผักมากที่สุด ถ้าวันไหนทำพวกแกงส้มผักรวม แกงเลียง ต้มจับฉ่าย วันนั้นพี่เมฆจะเติมข้าวบ่อยเป็นพิเศษ
เพราะทำอาหารหลายอย่างกว่าจะเรียบร้อยฟ้าก็มืดแล้ว จะโทรหาคนรักก็กลัวว่ากำลังขับรถ จงรักจึงเลือกที่จะรีบขึ้นไปอาบน้ำชำระล้างร่างกายและกลิ่นจากการทำครัวที่ติดอยู่กับตัว อาบน้ำเสร็จก็รีบลงมาจัดโต๊ะรอด้วยคะเนว่าอีกไม่นานเมฆาคงมาถึง
แต่ทว่ารอแล้วรอเล่า คนหน้าดุก็ยังไม่กลับมาเสียที มองดูนาฬิกาเป็นเวลาเกือบสามทุ่ม ท้องไส้บิดมวนไปด้วยความหิว แต่ใจกลับเพิกเฉยเพราะมัวประหวั่นพรั่นพรึงไปถึงคนรักว่าอยู่ที่ไหน ทำไมยังไม่กลับ กลัวจะเกิดเรื่องไม่ดี คิดไปต่างๆนาๆ มือกำโทรศัพท์แน่น เดินวนไปวนมาอยู่ในบ้าน หนักเข้าหน่อยก็ออกมาชะเง้อถึงประตูรั้ว ครั้นตัดสินใจจะโทรหา แสงไฟจากรถของเมฆาก็ส่องสาดเข้ามาที่ประตูรั้วพอดี
ราวกับรอจังหวะอยู่แล้ว จงรักรีบปรี่เข้าไปเปิดประตูรั้วให้แล้วปิดกลับตามหลังรถเรียบร้อย รอจนกระทั่งร่างสูงใหญ่ออกมาจากรถ คนที่คอยท่าอยู่แล้วจึงรี่เข้าไปหาทันที มือฉวยแฟ้มเอกสารเอามาถือให้เองอย่างนิ่มนวลพร้อมกับตั้งคำถาม
“ทำไมกลับช้าจังครับ รถติดเหรอ”
“อืม รถติดมากตรงก่อนถึงฟิวเจอร์รังสิต กว่าจะหลุดออกมาได้ก็แทบแย่” เมฆาว่าก่อนดึงแฟ้มงานมาถือเสียเอง “รอนานไหม หิวหรือเปล่า”
“ไม่หิวเท่าไหร่ครับ” แม้ปฏิเสธไปแต่ร่างกายกลับไม่เป็นใจเท่าไหร่ เพราะต่อมาเสียงท้องร้องก็ลั่นโครกครากเสียจนเมฆายิ้มหยอก
“รีบไปกินข้าวกันเถอะ พี่หิวจะแย่แล้ว”
“ครับ” จงรักพยักหน้ารับ ก่อนถูกจูงเข้าไปในบ้าน
พอเข้ามาถึงในบ้านเมฆาก็ถูกไล่ให้ไปอาบน้ำก่อนเพราะจงรักยืนยันจะอุ่นแกงเลียงให้อีกครั้ง โดยเจ้าตัวให้เหตุผลว่าซดน้ำแกงตอนร้อนๆจะอร่อยกว่า เมฆาจึงยอมตามใจเพราะรู้สึกผิดที่มาช้า จงรักอุ่นกับข้าวอย่างรวดเร็ว เตรียมน้ำเย็นเทใส่แก้ววางไว้เสร็จสรรพ จากนั้นก็มานั่งรอที่โต๊ะ ความรู้สึกกระวนกระวายก่อนหน้าที่เมฆาจะกลับถูกปัดเป่าไปจนหมดสิ้น เขาโล่งใจที่คนรักกลับมาอย่างปลอดภัย ไม่ได้คิดติดใจสงสัยเรื่องที่กลับบ้านช้าอีก
รอไม่นานเมฆาก็ลงมา คนหน้าดุอยู่ในชุดอยู่บ้านสบายๆ สีหน้าผ่อนคลายลงจากตอนที่เพิ่งกลับมา จงรักตักข้าวให้เมฆาก่อนอย่างรู้งาน จากนั้นจึงตัดให้ตัวเองบ้าง ทั้งคู่นั่งกินข้าวกันเงียบๆตามปรกติ บางช่วงบางตอนเมฆาก็ถามคุยเรื่องงานและเรื่องสรรพเพเหระของจงรักบ้าง บรรยากาศที่รายล้อมรอบกายก็เป็นเหมือนกับทุกๆวัน เมฆารับรู้ว่าน้องยังคงใส่ใจดูแลเรื่องอาหารการกินและเรื่องอื่นๆ เขาจึงตอบแทนด้วยการยอมรับทุกอย่างที่น้องทำให้ด้วยความรู้สึกขอบคุณ จงรักเองก็รู้สึกดีที่พี่เมฆรับรู้ ทั้งยังมอบความห่วงใยที่ทำให้เขาสุขใจกลับมา ต่างคนต่างก็ช่วยดูแลกันและกันไปคนละอย่าง วันทุกวันของจงรักและเมฆาที่ใช้ด้วยกันจึงมีความพิเศษในตัวของมันเอง
หลังจากกินข้าวเสร็จ จงรักก็จัดการเก็บล้างจานชาม โดยมีเมฆาช่วยอยู่ข้างๆ ไม่นานก็เรียบร้อย จงรักหยิบแอปเปิลแดงที่ล้างแล้วออกมาจากตู้เย็นตั้งใจว่าจะนำมาตบท้ายมื้ออาหาร ขณะที่จงรักยืนปลอกเปลือกแอปเปิลอยู่ตรงซิงค์ล้างจาน เมฆาก็เข้ามากอดจากทางข้างหลังแล้ววางคางเกยไหล่เล็กไว้เงียบๆ จงรักสะดุ้งเล็กน้อย แต่ก็ปล่อยให้ตัวเองถูกกอดต่อไปโดยไม่ทักท้วง เมฆาสังเกตเห็นใบหูเล็กแดงเรื่อขึ้นมา กระนั้นเขาก็ไม่ได้ทักให้น้องได้อายเช่นกัน ได้แต่คิดในใจว่าอีกหน่อยก็จะชินเอง
“วันนี้เหนื่อยหรือเปล่า” เอ่ยถามเมื่อได้ยืนกอดเงียบๆมาสักพัก
“นิดหน่อยครับ พี่เมฆล่ะเหนื่อยไหม” จงรักตอบพร้อมกับถามกลับ
“ไม่ค่อยเท่าไหร่”
“แล้วต้องไปอีกเมื่อไหร่ครับ”
“ราวๆเดือนหน้า”
“ต้องไปนานไหมครับ”
“ไม่นาน ครั้งนี้นานที่สุดแล้ว คราวต่อๆไปก็คงค้างอย่างมากคืนสองคืน”
“อ่อ” จงรักพยักหน้ารับ ก่อนจะว่าต่อ “ดีแล้วครับ ไม่ชอบใหพี่เมฆไปนานๆเลย”
“ทำไมล่ะ มีอะไรเกิดขึ้นตอนพี่ไม่อยู่หรือเปล่า” เมฆาถามด้วยความเป็นห่วง
“เปล่าครับ ผมแค่…คิดถึง”
เมฆาเห็นหูของน้องแดงขึ้นกว่าเดิม เขาอมยิ้มบางแล้วโน้มหน้าเข้าไปใกล้ใบหูเล็กนั่น ก่อนจะงับแล้วจูบเบาๆให้คนตัวเล็กสะดุ้งรอบสอง สองแขนกระชับอ้อมกอดแน่นขึ้นอีกนิดแล้วว่า
“มีเราคิดถึงคนเดียวเมื่อไหร่ พี่เองก็คิดถึงรักเหมือนกัน”
หลังมื้อค่ำผ่านไปเมฆากับจงรักก็ไปคลุกอยู่หน้าโซฟา นอนดูซีรี่ส์ดังที่เพิ่งกลับมาฉายใหม่อีกครั้ง กระทั่งเวลาผ่านไปเกือบเที่ยงคืน อยู่ๆเมฆาก็เป็นฝ่ายชวนจงรักขึ้นห้องทั้งที่ยังดูซีรี่ส์ไม่จบด้วยซ้ำ จงรักไม่ได้ทักท้วงเหมือนเดิมเพราะคิดว่าพี่เมฆคงเหนื่อยจากการเดินทาง หนุ่มตัวเล็กเดินตามหลังคนรักไปอย่างว่าง่าย
พอขึ้นมาถึงห้องนอน เมฆาก็เดินเข้าไปทิ้งตัวลงที่เตียงโดยไม่เปิดไฟ จงรักจึงตามไปนั่งลงที่ริมฟูกแล้วเปิดโคมใกล้หัวนอนแทน เนื่องจากตั้งใจว่าจะสวดมนต์ก่อนค่อยนอนเช่นทุกคืน ทว่าสายตากลับเหลือบไปเห็นอีกฝั่งหนึ่งของที่นอน ซึ่งตามปรกติแล้วจะดันไปชิดติดกับกระจก หากคราวนี้ฟูกหนาถูกเลื่อนออกมาเพื่อเว้นที่ว่างเอาไว้วางกระถ่างดอกยิปโซเกือบสิบกระถาง
ตาคมดวงโตเบิกกว้างกว่าเดิมอีกเท่าตัว จ้องมองยิปโซดอกน้อยที่เรียงสีขาวสลับชมพูยาวจากผนังด้านหนึ่งจรดอีกด้านหนึ่ง ก่อนหันกลับมามองคนหน้าดุที่เอนตัวพิงหมอนตรงหัวนอนนั่งยิ้มจ้องตัวเองอยู่ก่อนแล้ว จงรักอ้าปากจะถามจะก็ถามไม่ออกเนื่องจากยังคงหุบยิ้มไม่ได้ ในหัวรีบประมวลผลอย่างรวดเร็วแล้วก็เข้าใจสาเหตุที่พี่เมฆกลับช้าในทันที
“ที่พี่เมฆมาช้าเพราะ…”
“เพราะไปซื้อพวกมันมานี่แหละ รถไม่ได้ติดอะไรหรอก พี่เลือกนานเอง ไม่รู้ว่ารักชอบดอกอะไรเลยเลือกไม่ถูก” เมฆาตอบก่อนน้องจะถามจบด้วยซ้ำ
“พี่เมฆ ทำไมน่ารักแบบนี้ครับ” จงรักว่าพลางกระโจนเข้ากอดร่างสูงใหญ่ ก่อนปีนขึ้นไปนั่งตักราวกับเด็กตัวเล็ก ริมฝีปากแดงพรมจูบทั้งแก้มซ้ายแก้มขวาจนพอใจจากนั้นจึงใช้สองแขนกอดคนรักเอาไว้ก้มหน้าซุกกับไหล่หนา
“พี่ว่าดอกมันเล็กๆน่ารักเหมือนรักเลย ชอบไหม” เมฆาถามทั้งที่น่าจะรู้คำตอบอยู่แล้ว
“ชอบครับ ชอบมาก ชอบที่สุด ข…ขอบคุณครับ” เสียงขอบคุณสดใสขาดห้วงนิดๆในตอนท้าย ไม่ต้องบอกก็รู้ว่าคนถูกเซอร์ไพรส์ต้องกำลังร้องไห้แน่ๆ
“ไม่เอานะรัก ร้องไห้ทำไมครับ” ร่างสูงดันน้องให้ผละกอดแล้วเงยหน้าขึ้นมาหา เขาเดาไว้ไม่ผิด เจ้าตัวดีกำลังร้องไห้จมูกแดงไปหมด
“ก็รัก…ดีใจ”
“ดีใจก็อย่าร้องไห้สิ ต้องยิ้มเยอะๆรู้ไหม พี่ชอบให้เรายิ้มนะ”
“อื้ม” จงรักพยักหน้ารับก่อนจะเช็ดน้ำตาแล้วยิ้มแป้นจนแก้มแทบแตก
“หึๆ” เมฆาหัวเราะน้อยๆแล้วหอมแก้มคนว่าง่ายทั้งสองข้าง
เริ่มจากหอมแก้มจากนั้นสองคนก็นัวเนียกันไปมา จงรักถูกพรมจูบทั่วใบหน้า ริมฝีปากถูกครอบครองเนิ่นนาน มือหนาที่โอบประคองหลังสอดลึกเข้าไปลูบไล้ใต้เสื้อนอนตัวโค่ง ส่วนจงรักก็ตอบรับสัมผัสด้วยการโอบรัดรอบคอก่อนช่วยแกะกระดุมชุดนอนตอนที่ร่างสูงผละจากริมฝีปากบวมช้ำแล้ว
“พี่…พี่เมฆขนขึ้นมาตอนไหนครับ ทำไม…รักไม่เห็นเลย” จงรักถามเสียงสั่นขณะที่กางเกงนอนกำลังถูกถอดออก
“ตอนรักไล่พี่มาอาบน้ำไง เข้าแผนพอดี”
“ขอบคุณนะครับ”
“เปลี่ยนคำขอบคุณเป็นอย่างอื่นได้ไหม” พูดออกมาแบบนั้นทั้งยังจับยึดสะโพกไม่ให้เคลื่อนไปไหน สายตาที่มองมาเปลี่ยนไปจากทุกทีจนคนถูกมองแทบละลาย
“พี่ก็…กำลังทำอยู่ไม่ใช่เหรอครับ” จงรักรู้สึกเหมือนถูกต้อน ทั้งที่เขาก็ยอมทุกอย่างตั้งแต่แรกอยู่แล้ว
“ไม่…วันนี้รักเป็นคนทำคงดีกว่า” สะโพกแกร่งที่บดเบียดรุกรานอยู่เบื้องล่างกับคำพูดชวนวาบหวามนั้นทำให้จงรักเข้าใจทันทีว่าตัวเองต้องเป็นคนทำอะไร ยิ่งรู้ก็ยิ่งอายจนผิวแดงก่ำไปทั้งตัว
“คือ…”
“ทำได้หรือเปล่า…” สายตาทั้งอ้อนวอนและเร่าร้อนนั้นทำให้คนตัวเล็กกว่าลังเล
“คือรัก…ทำไม่เป็น”
“งั้นเดี๋ยวพี่สอน นะครับ”
พอเมฆาพูดออกมาแบบนั้น ด้วยน้ำเสียงออดอ้อนจนแทบละลายแบบนั้น จงรักหรือจะต่อกรอะไรได้ ก็มีแต่ต้องยอมว่าง่ายเหมือนเช่นทุกทีนั่นแหละ ขนาดไม่ต้องอ้อนก็แพ้ทางอยู่แล้ว ยิ่งวันนี้น่ารักเป็นพิเศษจงรักจะทนใจแข็งอยู่ได้อย่างไร
“ครับ”
พอได้ยินคำตอบรับ บทรักก็เริ่มต้นขึ้น โดยที่จงรักไม่ทันได้เห็นเลยว่า คนที่ทำตาทำเสียงออดอ้อนเมื่อกี้ แอบยิ้มเหมือนหมาป่าเจ้าเล่ห์ขนาดไหน
<><><><><><><><><><><><><><><><><><><><><><><><><><><><><>
ความจริงจะลงตอนวันที่ 14 แต่งานเยอะจนแจ่งไม่ทันจริงๆค่ะ T^T
ก็เลยเอามาลงย้อนหลังเทศกาลแทน ทั้งที่ตอนนี้เป็นตรุษจีนแล้วเนอะ 5555
ตอนนี้ก็หวานจนเบาหวานขึ้นตากันไปข้างหนึ่ง
ส่วนต่อขยายหลังจากจบขอไม่เพิ่มนะคะ /แพลนไปที่โคมไป หรือไม่ก็ดอกยิปโซได้เลย :hao7:
สวัสดีปีใหม่(จีน) สุขสันต์วันแห่งความรักย้อนหลัง
และสุดท้าย ของแต๊ะเอียหน่อยค่าาาา เรามันลูกไทยแท้ ไม่มีอย่างเขา 55555555
pungjungza
[20/02/2558 ,12:29]
เริ่มหัวข้อโดย: Noo_Patchy ที่ 20-02-2015 13:30:38
เริ่มหัวข้อโดย: Mouse2U ที่ 20-02-2015 13:47:46
เริ่มหัวข้อโดย: Infinity 888 ที่ 20-02-2015 14:11:04
เริ่มหัวข้อโดย: gasia ที่ 20-02-2015 14:15:20
น่ารักมากข่าาาา พี่เมฆก็ทำอะไรแบบนี้ได้แฮะ แงงง น่ารักเกินนน
เริ่มหัวข้อโดย: B52 ที่ 20-02-2015 14:21:44
เริ่มหัวข้อโดย: GlassesgirL ที่ 20-02-2015 14:42:54
จงรักน่ารัก ดูแลพี่เมฆดีมาก ทั้งคู่ดูแลกันและกันดีมากๆ อบอุ่นมากๆเลย
:mew1: :L2:
เริ่มหัวข้อโดย: nicksrisat ที่ 20-02-2015 15:21:23
เริ่มหัวข้อโดย: pigarea ที่ 20-02-2015 16:49:43
น่ารัก และน่าที่จะรักจริงๆ หวานนนนน
เริ่มหัวข้อโดย: BeeRY ที่ 20-02-2015 17:13:46
เริ่มหัวข้อโดย: sine_saki ที่ 20-02-2015 17:29:41
เริ่มหัวข้อโดย: double9JH ที่ 20-02-2015 17:45:15
เริ่มหัวข้อโดย: warin ที่ 20-02-2015 18:14:27
เริ่มหัวข้อโดย: kokoro ที่ 20-02-2015 18:54:35
ทำเอาน้องรักปลื้มน้ำตาไหลเลย
ว่าแต่ ไอ้ที่ทำเซอร์ไพรส์เนี่ย หวังผลแบบนี้รึเปล่านะ หุหุ
เริ่มหัวข้อโดย: myapril ที่ 20-02-2015 21:28:58
น่ารักขึ้นเป็นกองเลยนะ. น้องโดนจับกินอีกล่ะ. 555
เริ่มหัวข้อโดย: ๐๐ตะวัน๐๐ ที่ 20-02-2015 22:15:16
หวานกันขึ้นทุกวันเลย
เริ่มหัวข้อโดย: ่patsaporn ที่ 20-02-2015 22:57:12
น่ารักน่าปล้ำก็ต้องโดนปล้ำ คิกๆๆ พี่เมฆเจ้าเล่ห์ แต่ดอกยิปโซเหมาะกับน้องจริงๆ
ขอบคุณค่ะ
เริ่มหัวข้อโดย: Cream A ที่ 20-02-2015 23:40:05
ถึงขนาดโดดไปหอมแก้มเลย กรี๊ดดด อิจฉารักอยากได้ปู้ชายแบบพี่เมฆมั่ง :ling1: :ling1:
เริ่มหัวข้อโดย: สายลมที่หวังดี ที่ 21-02-2015 01:34:07
อิจฉาจงรักมีแฟนแบบพี่เมฆ อิจฉาพี่เมฆที่มีแฟนดีอย่างจงรัก เหมาะกันที่สุด :กอด1: :กอด1: :กอด1:
เริ่มหัวข้อโดย: liza sarin ที่ 21-02-2015 01:46:04
เริ่มหัวข้อโดย: JustWait ที่ 21-02-2015 03:30:37
เริ่มหัวข้อโดย: Min*Jee ที่ 21-02-2015 10:24:12
เริ่มหัวข้อโดย: PoPuAr ที่ 21-02-2015 10:50:57
คนมีความรักโลกมันดูสดใสสวยงามไปหมด
น้องรักกับพี่เมฆเกิดมาเพื่อได้รักกัน
เริ่มหัวข้อโดย: donutnoi ที่ 21-02-2015 11:55:52
เริ่มหัวข้อโดย: zombi ที่ 21-02-2015 13:44:32
หรือว่าเจ้าเล่ห์มาตั้งนานแล้วแต่หลบในเพราะกลัวเสียภาพพจน์ ผู้ชายที่แสนดีของรัก
เริ่มหัวข้อโดย: ละอองฝน ที่ 25-02-2015 01:38:02
ยิปโซ
วันนี้เป็นวันแห่งความรัก และผมอยากให้อะไรกับคนรักของผมสักอย่าง หากแต่นึกเท่าไหร่ก็นึกไม่ออกว่าควรให้อะไรกับเขาดี ลองโทรไปถามไอ้วินเผื่อว่ามันจะช่วยอะไรได้ ทว่านอกจากมันไม่ช่วยแล้วยังล้อเลียนจนอยากกระโดดเตะสักสามที
‘จะซื้อของเซอร์ไพรส์รักหรือวะ’
“อืม”
‘อะนั่นแน่!~ เดี๋ยวนี้เพื่อนกูมันโรแมนติกเว้ย มีเซอร์พ้ง เซอร์ไรส์ด้วย’
“อย่าพูดมากน่า”
‘รอแปปนะ’
“มีอะไรหรือเปล่า”
‘กูเข้าไลน์กลุ่มก่อน เรื่องนี้ต้องขยาย’
เพียงเท่านั้นผมก็กดวางสายไปในทันที รู้สึกพลาดจริงๆที่ปรึกษาไอ้วิน เพราะพอกลับมาเช็คในไลน์กลุ่มที่บ้าน เรื่องเซอร์ไพรส์วันวาเลนไทนน์ของผมก็มีคนรับรู้เกือบหมดทั้งรุ่น ไอ้วินนะไอ้วิน
สุดท้ายหลังจากที่เดินวนอยู่ในห้างหลายรอบผมก็ตัดสินใจเข้าร้านดอกไม้จนได้ เพราะมองดูนาฬิกาอีกทีเวลาก็ผ่านไปค่ำมืด ป่านนี้จงรักคงรอแย่แล้ว
พอเข้ามาในร้านผมก็ยืนมองดอกไม้ละลานตาเต็มร้านไปหมด รู้สึกแปลกนิดๆที่ต้องมายืนเลือกดอกไม้ให้เจ้าของร้านดอกไม้เสียเอง พนักงานในร้านทำหน้าที่ไม่ขาดตกบกพร่องโดยการกรูกันเข้ามาถามว่าต้องการแบบไหน พอบอกไปว่าไม่แน่ใจก็ยังใจดีช่วยแนะนำอีกเป็นการใหญ่ ผมจึงค่อยๆมองไปรอบๆอีกครั้ง
กุหลาบก็ดีมีหลายสีและเป็นที่นิยม ลิลลี่ก็สวยดูบริสุทธิ์ด้วยสีที่เป็นเอกลักษณ์ ทานตะวันก็ดูสดใสแต่มันยังไม่ให้ความรู้สึกว่าเป็นจงรักเสียทีเดียว ผมเลือกนานจนพนักงานในร้านคงแอบถอนหายใจลับหลังกันหลายเฮือก
ในที่สุดก็ไปสะดุดตากับดอกไม้สีขาวดอกเล็กๆที่กระจายตัวเป็นพุ่มกลมๆน่ารักอยู่ในกระถาง มันดูน่ารักเหมือนกับจงรักไม่มีผิด พนักงานบอกว่ามันคือดอกยิปโซ ก็มีบ้างเหมือนกันที่ลูกค้าให้จัดช่อเดี่ยวๆ แต่พอมองแล้วผมอยากได้ทั้งกระถางมากกว่า มันน่าจะอยู่ได้นานถ้าเอาไปลงดินในสวนที่บ้าน ผมจึงขอซื้อกับเขา แต่กลายเป็นว่าที่เอามาตั้งไว้เรียงเป็นแนวหน้าร้านเขาแค่เอามาประดับให้เข้ากับบรรยากาศวันวาเลนไทน์เฉยๆ ผมขอร้องทั้งที่ไม่เคยทำอยู่นาน
“หนูไม่แน่ใจว่าเจ้าของร้านเขาจะขายไหมค่ะพี่ คือตัวนี้เขาสั่งเอาเข้ามาประดับร้านน่ะค่ะ เจ้าของร้านแกก็ไม่อยู่ด้วย พี่รับเป็นช่อไปดีกว่าไหมคะ”
“แต่ผมอยากได้แบบกระถางจริงๆ แฟนผมเขาชอบปลูกต้นไม้น่ะ นี่ก็ดึกแล้ว ไปหาที่อื่นก็คงไม่ทันนัด ขายให้ไม่ได้จริงๆเหรอครับ”
“คือ…เอายังไงดี” พนักงานมีท่าทีลังเลใจเล็กน้อย พอเห็นความลังเลนั้นผมก็รีบเสริมเข้าไปอีกคำ
"นะครับ ถือว่าช่วยกัน”
เธอคิดอยู่สักพัก จากนั้นจึงเดินไปต่อสายหาใครบางคนที่ผมคิดว่าเป็นเจ้าของร้าน เจรจาอยู่ไม่นานเธอจึงเดินกลับมาพร้อมกับรอยยิ้ม ผมรู้ได้ทันทีว่าผมไม่ต้องเดินออกจากร้านอย่างผิดหวังแล้ว
พอเจ้าของอนุญาตผมก็เลยขอซื้อมันทุกกระถางที่วางอยู่ ตั้งใจว่าจะเอาไปวางไว้ริมหน้าต่างข้างที่นอนทั้งแถบ พนักงานช่วยพันผูกริบบิ้นสีขาวกับชมพูไว้รอบกระถางจนครบทุกใบ จากนั้นก็ช่วยขนกระถางยิปโซมาส่งผมที่รถด้วย ตอนจ่ายเงินอยู่ๆเธอก็ถามผมว่า
“ทำไมถึงซื้อยิปโซให้คะ ดอกไม้มีตั้งหลายชนิด”
“มองแล้วรู้สึกว่ามันเหมือนเขาน่ะครับ”
“รู้ไหมคะดอกยิปโซหมายถึงความจริงใจที่แสนบริสุทธิ์และอ่อนหวาน”
“เหรอครับ” ผมมองไปที่ดอกไม้ที่อยู่ในกระโปรงหลังรถอีกครั้งก่อนหันมาบอกกับเธอ “ถ้าอย่างนั้นก็ใช่เขาเลยล่ะ ดีนะที่หาเจอ ขอบคุณมากนะครับ”
“ด้วยความยินดีค่ะ แฟนคุณนี่โชคดีจังเลยนะคะ”
“ผมต่างหากครับที่โชคดี”
ผมรู้ว่าให้ดอกไม้แฟนในวันวาเลนไทน์นั้นแสนจะเป็นเรื่องธรรมดา จงรักเองที่เป็นเจ้าของร้านดอกไม้ก็คงเห็นเป็นเรื่องชาชิน แต่ผมก็ตั้งใจทำให้เขาจริงๆ เพราะอยากเห็นจงรักยิ้มกว้างๆน่ารักๆมากกว่าทุกวัน หวังว่าผมจะได้เห็นและหวังว่าจงรักจะชอบมัน
<><><><><><><><><><><><><><><><><><>
เป็นตอนพิเศษเล็กๆ ให้ได้อ่านกันอีกแล้ว
อยากให้ได้เห็นมุมเล็กของพี่เมฆเค้า อิอิ
หวังว่าคงจะชอบกันนะคะ ^^
ตอนแรกว่าจะลงแต่ในเพจอย่างเดียว แต่พอคิดดูแล้วมันน่าจะมีคนเข้าถึงไม่เยอะเท่าในเล้า
คือยากให้ได้อ่านกันเยอะๆ ดังนั้นลงในนี้ด้วยแล้วกันเนอะ ตอนพิเศษเล็กๆ
แม้มันไม่ยาวมาก แต่เอาไว้คั่นเวลาตอนรอเรื่องหลักแล้วกันนะคะ
ละอองฝน
(25/02/58 , 01:32)
เริ่มหัวข้อโดย: B52 ที่ 25-02-2015 01:48:12
เริ่มหัวข้อโดย: สายลมที่หวังดี ที่ 25-02-2015 02:00:10
“ผมต่างหากครับที่โชคดี"
โอ้ยอิจฉาทั้งคู่ :กอด1:
เริ่มหัวข้อโดย: Freja ที่ 25-02-2015 02:15:57
อ้างถึง
“ด้วยความยินดีค่ะ แฟนคุณนี่โชคดีจังเลยนะคะ”
“ผมต่างหากครับที่โชคดี”
ฟินที่สุดในสามโลก
เริ่มหัวข้อโดย: ammchun ที่ 25-02-2015 02:35:32
เริ่มหัวข้อโดย: BeeRY ที่ 25-02-2015 05:23:42
เริ่มหัวข้อโดย: IIIA ที่ 25-02-2015 07:14:29
เริ่มหัวข้อโดย: Mouse2U ที่ 25-02-2015 07:51:58
เริ่มหัวข้อโดย: PURE LOVE ที่ 25-02-2015 07:52:26
ดอกยิบโซ ความหมายดีมากเลย เหมาะกับน้องรักที่สุดเลย
ชอบตอนพิเศษเล็ก ๆ นี้มากเลยอ่ะ
แบบได้รู้ความรู้สึกพี่เมฆเยอะขึ้น ว่าพี่เมฆรักน้องรักแค่ไหน
นอกจากได้เห็นน้องยิ้มกว้างดั่งใจแล้ว ได้เจอน้องรักโหมดอ้อนด้วยนะ
ว่าแต่ พี่เมฆ สอนอะไรน้องรักบ้างคะ ไม่บอกกันหน่อยเหรอ อิอิ
มีเฮียวินมาป่วนเล็ก ๆ ด้วย คิดถึงเฮียวินจัง
เริ่มหัวข้อโดย: GlassesgirL ที่ 25-02-2015 08:02:53
คิดว่าต่างคนต่างโชคดีที่ได้มารักกัน
ดูแลน้องดีๆนะพี่เมฆ
:mew1: :L2:
เริ่มหัวข้อโดย: dukdikdukdik ที่ 25-02-2015 08:51:02
เริ่มหัวข้อโดย: ๐๐ตะวัน๐๐ ที่ 25-02-2015 11:09:04
ดอกยิปโซนี่เหมาะกับจงรักจริงๆ
เริ่มหัวข้อโดย: kapooklook ที่ 25-02-2015 11:58:29
โอ๊ย ปู้จายคนนี้จะมีอีกไหม
เริ่มหัวข้อโดย: JustWait ที่ 25-02-2015 12:08:13
เริ่มหัวข้อโดย: Infinity 888 ที่ 25-02-2015 12:30:01
เริ่มหัวข้อโดย: Love U All ที่ 25-02-2015 14:50:12
พอมีความรักแล้ว พี่เมฆดูอ่อนโยนและละเอียดอ่อนเนอะ
อยากให้จงรักได้รู้จังเลยว่าแผนเซอร์ไพรส์นี้พี่เมฆตั้งใจแค่ไหน
จงรักจะได้รู้ซะทีว่าพี่เมฆก็รักจงรักไม่น้อยกว่าที่จงรักรักพี่เมฆ
เป็นคู่ที่ไม่หวือหวา แต่พอบทจะหวานก็หวานไม่เกรงใจใครเลยอ่ะ :กอด1:
เริ่มหัวข้อโดย: ่patsaporn ที่ 25-02-2015 21:30:59
ผมต่างหากที่โชคดี กรี๊ดดดด เอาใจคนอ่านไปค่ะพี่คะะะะ เอาไปให้หมดเลยค่ะ
ความหมายดอกยิปโซคือดีงามเหมาะกับรักมากจริงๆ
ขอบคุณค่ะ
เริ่มหัวข้อโดย: donutnoi ที่ 25-02-2015 23:16:05
เริ่มหัวข้อโดย: gasia ที่ 25-02-2015 23:49:28
แงงงงงงงงงงงงงงงง
เริ่มหัวข้อโดย: Cream A ที่ 26-02-2015 01:38:50
ขอย้ำอีกครั้งอยากได้ผู้ชายแบบพี่เมฆ :hao6:
เริ่มหัวข้อโดย: mm03 ที่ 26-02-2015 08:22:31
พี่เมฆก็ช่างใส่ใจห่วงใยน้อง
โอ๊ยยยน่ารักกันมากๆ
เริ่มหัวข้อโดย: myapril ที่ 26-02-2015 09:19:31
เริ่มหัวข้อโดย: malula ที่ 26-02-2015 09:42:45
เริ่มหัวข้อโดย: liza sarin ที่ 26-02-2015 15:40:01
เริ่มหัวข้อโดย: kenghan ที่ 26-02-2015 23:49:30
เริ่มหัวข้อโดย: nijikii ที่ 28-02-2015 09:48:52
ลงตัวในแบบของเราคือ ละมุนละไมไม่มากไม่น้อยพอดีและเพียงพอ
เราชอบความรักที่มีเรื่องราวแบบนี้แหละ มันเหมือนจริง เพราะการแอบรักแล้วอยู่ดีๆ ก็กลายเป็นจริงนี่มันน่าเหลือเชื่อ ไม่แปลกเลยที่จงรักจะมีมุมง้องแง้งงอแง ซึ่งเราว่ามันเป็นอะไรที่น่ารักมาก และที่สำคัญคือพี่เมฆไม่ใช่ผู้ชายในละครน้ำเน่านี่แหละ ขอบคุณนะคะที่สร้างพี่เมฆขึ้นมาแล้วทำให้ไม่ขัดใจคนอ่าน 55555
อ่านแล้วยิ้มตามได้ตลอด
จากเลิกงานมาอ่านแล้วก็เหมือนตัวเองได้ผ่อนคลายจากงาน อยากอ่านแล้วยิ้มตามไปตลอดแบบนี้เลย ชอบจงรักกับพี่เมฆมากนะคะ :กอด1:
เริ่มหัวข้อโดย: ละอองฝน ที่ 06-03-2015 01:10:27
การที่เรามีความสุขมากๆบางครั้งก็ทำให้นึกกลัวได้เหมือนกัน
จงรักนอนมองหน้าของคนรักที่กำลังหลับใหลอยู่นานเป็นชั่วโมงตั้งแต่ลืมตาตื่นขึ้นมา ตอนนี้พูดว่าทั้งตัวและหัวใจของเขากับพี่เมฆอยู่ใกล้จนเกือบเรียกได้ว่าแนบชิด ต่างจากเมื่อก่อนที่เคยอยู่ในฐานะรุ่นน้องของเพื่อนสนิทเป็นไหนๆ ทุกวันตั้งแต่ได้คบกันจริงจังเขามีความสุขมาก มากจนบางครั้งก็นึกสงสัยว่าตัวเองยืนอยู่ในความจริงหรือความฝันกันแน่ เพราะจากคนที่ไม่เคยสนใจมองมา ตอนนี้กลับทำเพื่อเขาหลายอย่าง คำรักที่กระซิบบอกช่างหนักแน่นเสียจนอยากร้องไห้ด้วยความดีใจทุกครั้งเมื่อนึกถึง
หากความสุขนี้ยืดยาวออกไปไม่สิ้นสุดก็คงดี จงรักอยากให้ทุกวันในอนาคตเป็นเช่นวันนี้ไปเรื่อยๆ ไม่ต้องมีอะไรหวือหวา ไม่ต้องมีแม้ดอกไม้หรือของขวัญใดๆสักอย่างเดียวก็ได้ ขอเพียงมีแค่พี่เมฆอยู่ตรงนี้พร้อมกับความรู้สึกรักที่มอบให้เขาทีละน้อยไปนานๆ เท่านั้นก็เพียงพอแล้ว
กลัวแต่ว่าวันหนึ่งยามที่กำลังล่องลอยอยู่ในความสุขที่ได้รับ กลัวตัวเองจะตื่นมาพบว่าทุกอย่างที่เคยมีหายไป ความรักที่เคยได้รับถูกลดทอน แบ่งปันหรือแม้กระทั่งคืนกลับไปเป็นของคนอื่น หากยามนั้นมาถึง เขาคงไม่รู้จะทำอย่างไรต่อไปเป็นแน่
เมื่อได้รับความรักนั้นทำให้หัวใจอิ่มเอมและสุขจนล้นปรี่ หากแต่ผลสะท้อนในอีกด้านหนึ่งของมันคือทำให้รู้สึกกลัวที่จะสูญเสียด้วยเหมือนกัน ใช่ว่าเขาเพิ่งจะริรัก หากแต่เขาเพิ่งเคยได้รับความรักจากคนที่แอบรัก นั่นทำให้จงรักไม่รู้จะจัดการกับความรู้สึกทั้งยินดีและหวาดระแวงนี้อย่างไร ต้องแบบไหนจึงจะขจัดความกลัวนั้นออกไปจากใจเสียที
“เป็นอะไร ทำไมทำคิ้วขมวดแต่เช้า” เสียงทุ้มปนแหบส่าอย่างคนเพิ่งตื่นฉุดให้จงรักหลุดจากภวังค์ความคิดสับสน
“ตื่นแล้วเหรอครับ”
“อืม” เมฆาพยักหน้ารับเบาๆก่อนลุกขึ้นนั่งบิดขี้เกียจ จากนั้นจึงค่อยเอนหลังลงพิงกับหมอนตรงหัวนอน แล้วหันมาย้ำถามน้องอีกครั้ง “แล้วที่ถามเมื่อกี้ล่ะ ไหนคำตอบพี่”
“อ่อ…ไม่ได้เป็นอะไรครับ” จงรักตอบอ้อมแอ้ม นึกตำหนิตัวเองที่ใจลอยคิดเรื่อยเปื่อยจนพี่เมฆตื่นขึ้นมาเห็นเข้า
“จริงเหรอ แล้วทำไมสีหน้าไม่ค่อยดีเลยล่ะ หรือเจ็บตรงไหน เมื่อคืนพี่ทำแรงไปหรือเปล่า”
ไม่ว่าเปล่า ทว่าคนรักหน้าดุยังพลิกตัวขยับเข้ามาใกล้แล้วเลื่อนมือไปยังเหนือบั้นเอวของจงรักที่นอนหันหลังอยู่ก่อน จากนั้นจึงค่อยๆลงน้ำหนักมือกดนวดผ่านเสื้อนอนไปตามไขสันหลังจนถึงก้นกบ วนไปวนมาซ้ำๆอยู่แบบนั้น โดยไม่ปล่อยให้จงรักปฏิเสธความหวังดีใดๆได้แม้สักครึ่งคำ กระทั่งผ่านไปสักครู่ จงรักจึงบอกเสียงอ่อน
“พี่เมฆพอเถอะครับ ผมโอเคแล้ว ขอบคุณนะครับ”
“โอเคจริงๆหรือแค่เขินกันแน่หืม?” เห็นแก้มขาวๆนั่นแดงขึ้นมาเมฆาจึงไม่แน่ใจว่าที่จริงแล้วน้องบอกให้หยุดเพราะอายหรือเปล่า
“โอเคจริงๆครับ ความจริงก็ไม่ได้เป็นอะไรมาก แค่เมื่อยนิดๆเฉยๆ”
ต้องมาพูดตอบโต้เรื่องน่าอายเช่นนี้ ทำเอาความคิดวุ่นวายเมื่อก่อนหน้าหายวับไปจากสมอง ความจริงแล้วจงรักไม่ได้เป็นอะไรมากอย่างที่บอกไปแล้ว เพียงแค่รู้สึกเมื่อยตัวนิดหน่อยเท่านั้น ไม่ใช่เป็นเพราะความเคยชิน แต่เพราะบทรักของพี่เมฆไม่ได้รุนแรง ค่อยเป็นค่อยไปโดยมีฐานความรู้สึกของพวกเขาทั้งสองคนเป็นที่ตั้ง ดังนั้นหลังจากมีอะไรกันจงรักจึงไม่ได้เจ็บตัวเหมือนที่เคยศึกษามา
“ไม่เป็นอะไรก็ดีแล้ว แต่ถ้าเจ็บตรงไหนให้บอกรู้ไหม ไม่ต้องอาย เราเป็นคนถูกทำต้องลำบากกว่าที่เป็นคนทำอยู่แล้ว พี่ไม่อยากเอาเปรียบรักฝ่ายเดียว” เสียงทุ้มว่าอย่างจริงจัง
เมฆาเองก็เป็นผู้ชายคนหนึ่ง การมีอารมณ์ทางเพศแล้วมีอะไรกับคนรักนั้นย่อมเป็นเรื่องปรกติ เขาไม่ใช่คนที่เคร่งครัดเรื่องความบริสุทธิ์ผุดผ่องนัก แต่จะคำนึงถึงการให้เกียรติซึ่งกันและกัน คำนึกถึงความสุขที่จะมีร่วมกัน ไม่ใช่คอยแต่จะตักตวงเอาตามใจตัวเองฝ่ายเดียว
“โอ้ยๆ !!" อยู่ๆจงรักก็ร้องขึ้นมาเสียงดัง แล้วขดตัวงอเป็นกุ้ง
“รักเป็นอะไร! เจ็บตรงไหน” คนตัวโตกว่าพยายามพยุงตัวน้องขึ้นนั่งเพื่อดูว่าไม่สบายตรงไหน หากแต่จงรักกลับก้มหัวแล้วมุดเข้าไปในวงแขน ก่อนจะกอดหมับเข้าที่เอวสอบ
“เจ็บทั้งตัวเลย เพราะตกลงไปในหลุมรักพี่เมฆอีกแล้วเนี่ย” เจ้าตัวดีเงยหน้าขึ้นมาพูดด้วยท่าทางทะเล้น อยากจะเขกหัวสักทีข้อหาที่ทำให้ตกอกตกใจ แต่พอถูกอ้อนตาใสเมฆาก็ทำไม่ลง
“ทะเล้นนักนะ” คนตาดุมองอย่างคาดโทษเอาไว้เพื่อคิดบัญชีทีหลัง จากนั้นก็ก้มจูบหน้าผากมนหนักๆก่อนผละออก
“วันนี้ได้หยุด ไปเราไปเที่ยวกันไหมครับ”
“หืม? นึกยังไงน่ะเรา ปรกติไม่เห็นเคยชวนไปไหนยกเว้นไปซื้อต้นไม้” เมฆาถามอย่างแปลกใจ เพราะตั้งแต่คบกันมาจงรักยังไม่เคยร้องขอให้พาไปเที่ยวไหนนอกจากไปซื้อต้นไม้ ไปซื้อของเข้าบ้านและชวนไปเชียงใหม่คราวนั้น
“ก็ไม่นึกยังไงหรอกครับ ผมแค่คิดว่าเราไม่ค่อยได้เที่ยวไหนด้วยกันเลย วันหยุดทุกทีก็อยู่แต่บ้าน”
“เบื่ออยู่บ้านหรือเปล่า”
“ไม่เบื่อครับ พี่เมฆอย่าเข้าใจผิดนะ”จงรักรีบแก้ตัวเป็นพัลวัน ก่อนอธิบาย “ความจริงแล้วผมชอบอยู่บ้าน ทำสวน ทำนั่นทำนี่ แค่เห็นว่าเราไม่ค่อยได้ไปไหนด้วยกันเท่าไหร่ ผมก็เลยชวนเท่านั้นเอง แต่ถ้าพี่เมฆไม่อยากไปก็ไม่เป็นไรนะครับ เราอยู่บ้านเหมือนทุกทีก็ได้ครับ ซีรี่ส์เมื่อวานยังดูไม่จบเลยด้วย”
“อืม…ไปข้างนอกบ้างก็ได้ งั้นวันนี้ไปดูหนังนอกบ้านกัน ไม่รู้ช่วงนี้มีหนังเรื่องอะไรเข้าใหม่บ้าง” คนหน้าดุหยุดคิดนิดหน่อยก็เห็นว่าจริงอย่างที่น้องพูด ความจริงพวกเขาควรออกไปไหนมาไหนด้วยกันบ้าง อย่างน้อยก็มีข้อดีที่วันนี้น้องไม่ต้องเหนื่อยทำกับข้าวเอง
“ผมไปอาบน้ำก่อนนะครับ”
“พี่อาบก่อนดีกว่า อาบเสร็จจะได้ลงไปเช็ครถด้วย วิ่งทางไกลมาทั้งอาทิตย์”
“ถ้าอย่างนั้นก็ตามใจครับ เดี๋ยวผมรีดเสื้อให้ พี่เมฆจะใส่ตัวไหน”
จงรักลุกขึ้นจากที่นอนแล้วตอนถาม ก่อนตรงไปรอที่ลิ้นชักใส่เสื้อผ้า เมฆาทำท่าคิดนิดหน่อยก่อนตอบกลับมาว่าให้จงรักเลือกให้ ส่วนเจ้าตัวนั้นคว้าผ้าขนหนูแล้วตรงเข้าห้องน้ำไป จงรักเลือกเสื้อเชิ้ตสีน้ำเงินเข้มแขนสั้นที่อยู่ด้านบนสุดขึ้นมาคู่กับกางเกงยีนทรงขากระบอกสีดำ เขาคิดว่าพี่เมฆใส่สีน้ำเงินแล้วเหมาะที่สุด จะว่าไปโทนสีฟ้าหรือน้ำเงินมันก็เป็นโทนโปรดของพี่เมฆด้วย พอเลือกได้แล้วก็หันมาเลือกเสื้อผ้าของตัวเองมาบ้างจะได้เอาไปรีดพร้อมกัน
พอได้เสื้อของตัวเองเรียบร้อยหนุ่มตัวเล็กจึงหอบเอาทั้งหมดลงไปที่ห้องซักรีดชั้นล่าง รีดผ้าเสร็จก็เดินแวะไปดื่มน้ำในครัวก่อนกลับขึ้นมาบนห้อง เป็นจังหวะที่พี่เมฆออกจากห้องน้ำพอดีจงรักจึงส่งเสื้อที่เพิ่งรีดเสร็จให้ จากนั้นก็พาตัวเองเลี่ยงเข้าห้องน้ำไป เพราะวันนี้เป็นวันที่ตื่นสายมาก กว่าจะได้ออกจากบ้านกระเพาะก็ส่งเสียงร้องครวญหาอาหาร ระหว่างขับรถเมฆากับจงรักจึงตกลงกันไปด้วยว่าก่อนดูหนังจะไปฝากท้องที่ไหน เพื่อที่เวลาไปถึงจะได้ทานอาหารเลยไม่ต้องเสียเวลาเดินหาเดินนึก
“รักอยากกินอะไร” พอถามออกไปก็ถูกถามกลับคล้ายเจ้าตัวดีต้องการจะรวนกัน แต่เมฆารู้ว่าน้องเพียงแค่อยากเอาใจเขาเท่านั้น
“แล้วพี่เมฆอยากกินอะไรครับ”
“พี่ถามเรา ไม่ใช่ให้เราถามพี่เสียหน่อย”
“ก็ผมไม่รู้ว่าจะกินอะไรดีนี่ครับ”
“เลือกมาสักอย่างหนึ่งสิ เอาที่เราชอบ ตามใจตัวเองบ้างสักวัน อย่าเอาแต่ตามใจพี่”
เมื่อได้ยินพี่เมฆพูดแบบนั้นจงรักก็หันมายิ้มหวานให้โดยไม่ได้พูดอะไร แต่ที่เงียบไปเพราะกำลังใช้ความคิด กับเรื่องกินใครว่าง่ายจงรักขอเถียงสุดใจ การที่ต้องคิดว่าตัวเองอยากกินอะไรในขณะที่รอบกายมีร้านอาหารอยู่ละลานตาไปหมดนั้น ถือเป็นเรื่องยากพอๆกับทำข้อสอบวิชาแคลคูลัสตอนมัธยมปลายเลยทีเดียว
นั่งคิดไปคิดมาสุดท้ายก็วนมาลงอีหรอบเดิมคือร้านอาหารไทย อาหารประเภทอื่นจงรักไม่ค่อยสันทัดเท่าใดนักเพราะเป็นคนติดข้าว กินอะไรที่เป็นพวกสปาเก็ตตี้หรือสเต็กเขาก็นึกถึงข้าวทุกที ส่วนอาหารญี่ปุ่นก็ไม่ค่อยอยากเลือกเท่าไหร่เพราะไม่ค่อยถูกปากพี่เมฆ แต่พอบอกความต้องการออกไป คำตอบที่ได้รับกลับมาจากคนรักหน้าดุก็คือ
“พี่ว่ารักทำอร่อยกว่าไปกินที่ร้านนะ ไปกินอย่างอื่นไหม อาหารญี่ปุ่นเป็นไง รักชอบข้าวปั้นหน้าไข่หวานไม่ใช่เหรอ ตั้งแต่มาอยู่กับพี่ พี่ยังไม่เคยพาเราไปกินเลยนะ”
“แต่พี่เมฆไม่ชอบอาหารญี่ปุ่นไม่ใช่เหรอครับ”
“ก็กินได้ ไม่ใช่ไม่ชอบหรอก”
“เหรอครับ” คนตาหวานพยักหน้ารับ ก่อนจะถามกลับด้วยความสงสัย “แล้วพี่เมฆรู้ได้ไงครับว่ารักชอบข้าวปั้นหน้าไข่หวาน”
“ทีรักยังรู้เลยว่าพี่ชอบกินอะไร ทำไมพี่จะไม่รู้ว่ารักชอบกินอะไรบ้างล่ะ” มุมปากกดยิ้มกวนๆแบบที่ไม่ค่อยเห็นบ่อยทำให้จงรักอดนึกหมั่นไส้นิดๆไม่ได้
“ถามเฮียวินมาเหรอครับ”
“เปล่า”
“แล้วพี่เมฆรู้มาจากใครล่ะ” ยิ่งเห็นรอยยิ้มยียวนจงรักยิ่งอยากรู้เป็นเท่าทวี
“แหล่งข้อมูลสำคัญต้องเก็บเป็นความลับสิ จะแพร่งพรายให้ใครรู้ไม่ได้” เพราะไม่ได้พูดออกมาด้วยหน้าเรียบๆ จงรักจึงคิดตัวเองยังพอมีโอกาสล้วงชื่อแหล่งข้อมูลที่ว่าได้ไม่ยาก
“กับผมก็บอกไม่ได้เหรอครับ” หนุ่มตัวเล็กเอ่ยถามด้วยประโยคอ้อนๆ พร้อมกับทำตาปริบๆจนเกินจำเป็นทำให้คนหน้าดุถึงกับหลุดหัวเราะออกมา
“โทรถามพี่จิรามาน่ะ” เมฆาบอกง่ายๆเพราะใจจริงไม่ได้จะปิดเป็นความลับอะไรอยู่แล้ว แค่อยากแกล้งจงรักนิดๆหน่อยๆเท่านั้นเอง
“พี่เมฆโทรคุยกับพี่จิด้วยเหรอครับ เมื่อไหร่น่ะ” แต่ข้อมูลใหม่ทำให้จงรักถึงกับตาโตที่ได้ยิน
“หลายวันแล้ว แต่พี่จิราก็โทรมาเรื่อยๆนั่นแหละ”
“จริงเหรอ! ทำไมล่ะครับ” ยิ่งได้ฟังก็ยิ่งไม่อยากเชื่อหู ว่าอย่างพี่สาวคนโตของจงรักนั่นหรือจะโทรหาใครง่ายๆ
“จริงสิ แต่ก็ไม่ได้คุยอะไรมากหรอกนอกจากถามเรื่องของรัก สงสัยโทรมาเช็คว่าพี่ดูแลเราดีไหมล่ะมั้ง”
“เป็นห่วงเกินไปแล้ว” จงรักบ่นงึมงำเพราะรู้จักนิสัยพี่สาวคนโตดี
ทีแรกเมฆาเองก็แปลกใจที่จิราโทรมาหาเขา ทว่าพอได้ฟังคำถามต่างๆที่ตามมาเขาจึงเข้าใจได้ทันทีว่าจิราเพียงแต่รักและเป็นห่วงน้องชายมากก็เท่านั้น เธอคงยังไม่มั่นใจเท่าไหร่ที่น้องตัดสินใจย้ายมาอยู่บ้านเดียวกับเขา แต่ตอนนี้เธอแสดงให้เห็นว่าวางใจมากกว่าแต่ก่อนเยอะแล้ว นั่นทำให้เมฆาไม่ได้รู้สึกกระอักกระอ่วนใจที่ต้องรับสายเธอ
“เป็นห่วงเกินไปจริงๆนั่นแหละ ทำอย่างกับพี่จะหลอกเอาน้องชายไปขายข้ามชายแดนอย่างไรอย่างนั้น…แล้วสรุปเอาไง ไปกินซูชิไหม” เมฆาเอ่ยสนับสนุนอย่างไม่จริงจังนัก ก่อนจะย้อนกลับมาถามเรื่องเดิมเมื่อตัวรถรอเลี้ยวเข้าไปจอดในห้างสรรพสินค้า
“ถ้าพี่เมฆกินได้นะ” ยังไม่วายที่จะเป็นห่วงคนรัก เมฆาคิดว่าบางทีนิสัยขี้เกรงใจและเอาใจใส่ของน้องคงฝังอยู่ในดีเอ็นเอตั้งแต่กำเนิดแล้ว
“ทำไมจะกินไม่ได้ล่ะ มีร้านอร่อยหรือเปล่า”
“มีที่ไปกินประจำอยู่ร้านหนึ่งครับ”
“งั้นก็ตามนั้นเลย”
“ครับ” ริมฝีปากระบายยิ้มกว้างขณะตอบตกลง ในหัวมีแต่คำถามว่าทำไมคนหน้าดุต้องใจดีขนาดนี้ก็ไม่รู้
แค่นี้ก็รักจะตายอยู่แล้ว
หลังจากบรรจุอาหารไปในกระเพาะจนอิ่มท้องดีแล้ว จงรักกับเมฆาก็พากันขึ้นไปดูหนังที่ชั้นบนของห้างสรรพสินค้า หนังที่เลือกดูเป็นหนังไซ-ไฟฟอร์มยักษ์ ที่ตัวเอกดำเนินเรื่องโดยการออกไปท่องอวกาศเพื่อหาบ้านหลังใหม่ให้มนุษย์แทนโลก ตัวหนังกินเวลานานเกือบสามชั่วโมง กว่าจะออกมาจากโรงหนังเล่นเอาจงรักถึงกับเหงื่อตก เนื่องจากรู้สึกอยากเข้าห้องน้ำตอนช่วงกลางเรื่อง พอออกมาจากโรงหนังได้จงรักก็รีบวิ่งปรู๊ดไปเข้าห้องน้ำทันที
“พี่บอกแล้วว่าหนังมันนาน ให้ออกมาเข้าก่อนก็ไม่เชื่อ” เมื่อกลับมาจากห้องน้ำหนุ่มตัวเล็กก็โดนดุทันที
“ก็ผมกลัวออกไปตอนนั้นแล้วจะขาดช่วงนี่ครับ เดี๋ยวพลาดตอนสำคัญทำไงล่ะ”
“ก็เป็นเสียอย่างนี้ แล้วทนดูอยู่นั่นไม่ทรมานหรือไง พี่เห็นนั่งบิดไปบิดมายังทรมานแทนเลย”
“ก็นิดหน่อยครับ แต่มันสนุกนี่นา บางช่วงก็ลืมๆไปบ้างว่าตัวเองปวดฉี่”
“บีบมือพี่แน่นขนาดนั้นยังมีหน้ามาบอกว่าลืมอีก”
“อันนั้นไม่เกี่ยวครับ แค่อยากจับไว้เฉยๆ กลัวพี่เมฆหาย”
“หึๆ”
ได้ยินแต่ละคำตอบของจงรักก็ทำเอาเมฆาอดหัวเราะไม่ได้ ถึงจะฉุนที่ดื้อดึงแต่ก็ตลกในความคิดน่ารักๆจนปั้นหน้าดุได้ไม่นาน มือหนายื่นมาขยี้หัวเจ้าตัวดีจนผมยุ่งด้วยความหมั่นเขี้ยว ต่อจากนั้นจึงคว้ามือเล็กกว่ามากุมไว้แล้วจูงไปที่รถ เพราะก่อนเข้าโรงหนังพวกเขาตกลงกันไว้ว่าดูหนังเสร็จจะไปหาซื้อกระถางต้นไม้กลับไปปลูกต้นยิปโซ ในตอนแรกเมฆาคิดว่าจงรักจะเอาลงดินไว้ในสวนเหมือนทุกที แต่คราวนี้จงรักกลับบอกว่าจะปลูกใส่กระถาง เนื่องจากอยากเอาวางไว้บนระเบียงห้องนอน
“ไม่ลงดินเหมือนทุกทีเหรอ”
“ผมจะปลูกบนระเบียงที่ห้องครับ”
“ทำไมล่ะ”
“ก็เวลาเปิดผ้าม่านจะได้มองเห็นไงครับ”
นึกถึงเหตุผลที่ไรเมฆาก็รู้สึกว่าอยากยิ้มออกมาทุกที ยิ่งเขาอยู่กับน้องนานวันเข้า เขาก็ยิ่งรู้สึกว่าตัวเองเปลี่ยนไปทีละน้อย แต่ก็ไม่ได้กังวลอะไรมากนักเพราะคิดว่าเขาเปลี่ยนไปในทางที่ดีขึ้นกว่าแต่ก่อน
เมฆาพาจงรักกลับถึงบ้านเป็นเวลาบ่ายคล้อย ทั้งสองคนช่วยกันขนกระถางต้นไม้แบบเป็นรางยาว ดินร่วน กาบมะพร้าวฝอยขึ้นไปไว้ที่ระเบียงบนห้องนอน พร้อมกับบัวรถน้ำสีเหลืองสดใสขนาดกลางอีกหนึ่งใบ พอขนอุปกรณ์ปลูกต้นไม้เสร็จก็เปลี่ยนเสื้อผ้าเตรียมตัวทำงานสวน โชคดีที่ระเบียงเป็นฝั่งตะวันออกจึงทำให้แดดร่มลมตกไปอีกฝั่งของตัวบ้าน เมื่อเวลาทำงานจะได้ไม่ร้อน
ขณะที่จงรักเตรียมดินและกาบมะพร้าวใส่กระถาง เมฆาก็ทำหน้าที่เป็นลูกมือที่ดีด้วยการขนกระถางยิปโซในห้องออกมาวางข้างนอกพร้อมกับแกะโบว์ที่พนักงานผูกมาให้ ตอนแรกคนหน้าดุยังนึกสงสัยว่ามีกระถางอยู่แล้วจะเปลี่ยนทำไมหากไม่เอาดอกไม้ลงดิน จงรักจึงอธิบายว่ากระถางที่ติดมานั้นมีเพื่อความสวยงาม มันค่อนข้างเล็กมาก ถ้าขืนปลูกในนั้นนานเข้าต้นไม้จะไม่โต อีกทั้งยิปโซยังเป็นต้นไม้ที่อ่อนไหวง่าย ถ้าปลูกในพื้นที่ที่ไม่เหมาะสมอาจตายได้ง่ายๆ จงรักจึงต้องย้ายมายังกระถางที่มีพื้นที่เพียงพอ ยิปโซที่แสนสำคัญของจงรักจะได้อยู่ไปนานๆ
“กระถางเล็กๆพวกนี้เราจะเอาไปทำอะไรดี น่าเสียดายนะถ้าจะทิ้ง” เมฆาเอ่ยขึ้นหลังจากที่ช่วยคนรักย้ายต้นยิปโซไปยังบ้านใหม่เรียบร้อยแล้ว
“นั่นสิครับ” จงรักมองกระถางใบน้อยๆที่ถูกเมฆาจับซ้อนกันเอาไว้เป็นระเบียบอย่างครุ่นคิด “จะเอาไปทำอะไรดี”
“เก็บไว้ก่อนก็ได้ เดี๋ยวรักคิดออกค่อยว่ากันใหม่”
“ก็ดีครับ เก็บเอาไว้ เผื่อรักจะเพาะต้นกล้าอะไร ใบเล็กๆอย่างนี้คงใช้ได้อยู่”
เมื่อตัดสินใจแล้วก็ถึงคราวช่วยกันเก็บกวาดอุปกรณ์ ทำได้ครึ่งทางคนหน้าดุก็บอกให้น้องไปล้างไม้ล้างมือ ส่วนงานที่เหลืออีกไม่มากนั้นเขาจะทำต่อเอง ในตอนแรกจงรักอิดออดเพราะอยากช่วยจนเสร็จ แต่แล้วก็เดินไปล้างมืออย่างว่าง่ายเพราะนึกขึ้นได้ว่าควรหาน้ำเย็นๆมาให้พี่เมฆดื่มแก้เหนื่อย
ผ่านไปราวสิบห้านาทีจงรักกลับขึ้นมาบนห้องอีกครั้งพร้อมแก้วน้ำหวานเย็นๆ ยังไม่ทันก้าวออกมาที่ระเบียงเสียงประโยคคำสั่งก็คำให้เท้าหยุดอยู่ที่ประตูเสียก่อน ตาคู่โตมองคนรักราดน้ำไล่เศษดินบนระเบียงให้ไหลลงท่อไป จากนั้นก็นำผ้าขี้ริ้วใส่ไม้ถูกแล้วเช็ดรอยน้ำจนพื้นกลับมาสะอาดและแห้งสนิทอีกครั้ง เมฆาจึงหันกลับมาพยักหน้าบอกให้จงรักเดินมาหาได้
“ผมลงไปชงน้ำแดงมาให้” เมฆายื่นมือมารับแก้ว หากแต่จงรักกลับถือไว้มั่นโดยไม่มีท่าทีจะส่งให้ “มือพี่เมฆเลอะ เดี๋ยวผมถือให้เอง” ได้ยินดังนั้นเมฆาจึงชักมือกลับแล้วเอ่ยขอบใจ
“ขอบใจนะ”
“เหนื่อยไหมครับ”
“นิดหน่อย ไม่เป็นไรหรอก”
มือข้างหนึ่งถือแก้วน้ำแดง อีกข้างประคองหลอดไปที่ริมฝีปากเพื่อให้คนตัวโตดูดน้ำได้สะดวก นัยน์ตาหวานสำรวจมองใบหน้าคมจึงเห็นว่าบนหน้าผากมีเม็ดเหงื่อเกาะพราวไปหมด นึกเสียดายที่ไม่ได้หยิบเอาผ้าเย็นจากในตู้เย็นมาด้วยสักผืน เมฆาปล่อยหลอดเมื่อน้ำแดงพร่องลงไปมากโข จงรักจึงถือโอกาสปาดเช็ดเหงื่อเม็ดหนึ่งที่กำลังจะไหลเข้าตาคนตัวโตให้
“ขอบใจนะ”
“เสร็จหมดแล้ว พี่เมฆไปอาบน้ำก่อนดีไหมครับ เหงื่อออกเต็มเลย”
“ก็ดีเหมือนกัน แล้วรักล่ะ”
“เดี๋ยวรอให้พี่เมฆอาบเสร็จก่อน ผมค่อยอาบต่อก็ได้”
“ไม่อาบด้วยกันเหรอ” เมฆาถามพร้อมกับส่งสายตาพราวระยับ
“ผมว่าจะลงไปดูกับข้าวสักหน่อยน่ะครับ พี่เมฆอาบเถอะ” ถูกสายตาเจ้าชู้มองมาทำเอาจงรักรู้สึกร้อนๆหนาวๆจนต้องหาทางเลี่ยง
“งั้นก็ตามใจ แต่ถ้าเปลี่ยนใจล่ะก็รีบๆตามมาเคาะประตูไวๆล่ะ” คนตัวสูงพูดจาสัพยอกแล้วกลั้วหัวเราะในลำคอก่อนเดินกลับเข้าไปในห้อง ทิ้งให้จงรักยืนบ่นพึมพำตามหลังอยู่คนเดียว
“เดี๋ยวนี้ชักจะทะลึ่งขึ้นทุกวันแล้วนะครับพี่เมฆ”
ระหว่างที่เมฆากำลังอาบน้ำ จงรักก็ลงมาเตรียมอาหารเย็นไว้รอท่า วันนี้เขาเหนื่อยมาทั้งวันแล้ว ดังนั้นเมนูที่ทำจึงเพิ่มผัดกระเพราหมูสับเข้ามาอย่างเดียว แล้วอุ่นแกงเลียงกุ้งที่เหลือจากเมื่อวานอีกอย่างเป็นอันใช้ได้ ระหว่างที่กำลังรอให้แกงเลียงเดือดเสียงออดหน้าบ้านก็ดังขึ้น หนุ่มตัวเล็กหรี่เตาแก๊สก่อนวิ่งออกไปดูว่าใครมาหา
“ไม่ต้องเปิดรั้วก็ได้ แค่แวะเอาของฝากมาให้” วินเลื่อนกระจกรถออกมาพูดเมื่อมองลอดรั้วมาเห็นจงรักกำลังจะประตู
“เฮียวิน ไปไหนมาครับ กินข้าวหรือยัง” จงรักโผล่หน้าออกมาตอบโต้ตรงประตูที่เลื่อนได้เพียงแค่แทรกตัวออกได้
“ไปเชียงใหม่มา ยังไม่ได้กิน”
“งั้นถ้าไม่รีบก็เข้ามาก่อนเถอะครับ กำลังจะกินข้าวเย็นกันพอดี เฮียมากินด้วยกันนะ” รุ่นน้องตาคมบอกอีกคำก่อนเลื่อนรั้วบ้านให้เปิดออก
“เอางั้นก็ได้” วินตกลงง่ายๆแล้วเคลื่อนรถเข้าไปจอดในบ้าน พอจอดรถเสร็จวินก็ออกมาพร้อมกับถุงของฝากในมือ
“ซื้ออะไรมาเยอะแยะครับเฮีย”
“สตอเบอรี่ แคปหมู ไส้อั่ว แล้วก็อะไรอีกไม่รู้ เลขาเลือกให้”
“พี่เมฆอาบน้ำอยู่ครับ” เห็นรุ่นพี่ชะเง้อคอมองเข้าไปข้างใน จงรักก็เดาว่าเฮียวินคงมองหาเพื่อนสนิท
“อ๋อ ถึงว่าเข้ามาไม่เห็นเลย นึกว่าเมฆมันออกไปข้างนอก”
“พอดีพี่เมฆช่วยผมเปลี่ยนกระถางต้นไม้ อากาศมันร้อน เหงื่อเขาออกเยอะ พอเสร็จงานผมเลยให้ไปอาบน้ำก่อนมากินข้าวน่ะครับ”
“ดูครอบครัวแสนสุขยังไงก็ไม่รู้เนอะ นี่เฮียมาเป็นก้างพวกเอ็งหรือเปล่าวะ” เมื่อสัมผัสได้ถึงกลิ่นไอของความสุขราวกับคู่ข้าวใหม่ปลามันวินก็ชักจะรู้สึกเกรงใจ ทั้งที่ยังไม่ทันได้พบเมฆาด้วยซ้ำ
“ไม่หรอกครับเฮีย อย่าคิดอย่างงั้นสิ อยู่กินข้าวด้วยกันนั่นแหละพี่เมฆจะได้ไม่เหงา อยู่แต่กับผมทุกวัน”
“คิดมากอะไรอีกล่ะไอ้ตัวดี”
“เปล่าครับเปล่า ไม่ได้คิดมากอะไรเลย แค่คิดว่ามีเพื่อนมาบ้านบ้างก็ดีเท่านั้นเองครับ เฮียนั่นแหละคิดมาก ไปนั่งที่โซฟาเถอะครับ เดี๋ยวผมเอาน้ำมาให้”
“อืมๆ”
วินเดินไปนั่งที่โซฟาในห้องนั่งเล่นเหมือนที่จงรักบอก รอครู่หนึ่งก็มีคนเดินถือแก้วน้ำกลับมาหา แต่คราวนี้คนที่มาเป็นเพื่อนสนิทของเขาเอง เมฆาวางแก้วน้ำเย็นไว้ตรงหน้าพร้อมกับจานคุ๊กกี้อัลม่อนก่อนจะนั่งลงข้างๆกับวิน
“อ่าว จงรักล่ะ”
“ไล่ให้ขึ้นไปอาบน้ำแล้ว เดี๋ยวก็ลงมา”
“อ๋อ” วินพยักหน้ารับรู้
“ไปทำอะไรที่เชียงใหม่”
“ไปดูงานสนามกอล์ฟของเสี่ยวิชัยน่ะสิ เรื่องมากชะมัด เปลี่ยนไปเปลี่ยนมาอยู่นั่นแหละ” หนุ่มหน้าตี๋บ่นอุบเมื่อนึกถึงผู้จ้างงานคนสำคัญที่ค่อนข้างเรื่องมากเป็นพิเศษ
“ก็แบบนี้แหละ โปรเจคใหญ่เรื่องยุ่งยากก็เยอะเป็นธรรมดา”
“ก็จริง นี่ยังคิดว่าหมดโปรเจคนี้จะหนีไปเที่ยวญี่ปุ่นสักครึ่งเดือน”
“เตี่ยไม่ว่าหรือไง” ถูกเพื่อนสนิทดักทางอย่างรู้ทัน วินจึงทำหน้าม้าน
“ว่าดิ ขนาดกูไปเที่ยวกับไอ้เขมคืนเดียวยังโดนบ่นจนหูชา”
“ธรรมดา เตี่ยเขากลัวมึงจะเหลวไหล ก่อนรับช่วงบริหารต่อยังไงก็ต้องสร้างภาพดีๆให้แกวางใจไว้ก่อน”
“กูก็รู้แหละ แต่มันเบื่อๆ คิดถึงสมัยเรียนชะมัด”
“คิดถึงยังไงก็ทำตัวแบบตอนนั้นไม่ได้แล้วนะวิน มึงต้องโตเป็นผู้ใหญ่ได้แล้ว อย่าเอาแต่ใจให้มันมากนัก”
“คร้าบบบ…เตี่ย” ได้ยินเพื่อนบ่นเหมือนกับผู้เป็นพ่อไม่มีผิด วินจึงตอบรับด้วยเสียงคางยานอย่างจงใจล้อเลียน
“ทำเป็นเล่นไปได้” เมฆาส่ายหัวระอา
จับใจความที่เพื่อนปรับทุกข์ให้ฟังเมฆาก็เข้าใจ เพราะวินเป็นคนที่ค่อนข้างอิสระมาแต่ไหนแต่ไร ทั้งที่เป็นลูกชายคนเดียวมีหน้าที่ต้องรับผิดชอบกิจการต่อจากเตี่ย ทว่าตอนเรียนมหาลัยมันยังหนีไปลงเรียนคณะเกษตรทั้งที่ควรเรียนคณะบริหาร จนโดนเตี่ยอาละวาดบ้านแทบพัง วินจึงต้องให้สัญญาว่าเรียนจบจะมาช่วยงานที่บริษัทอย่างไม่มีบิดพลิ้วอีก เตี่ยจึงยอมอะลุ่มอล่วยให้ลูกชายเรียนคณะที่ชอบได้
“พี่เมฆ เฮียวิน รอนานไหม กินข้าวกันเถอะครับ” นั่งคุยกันไม่นานจงรักก็ลงมาจากห้อง
“ไม่นานหรอก ไปสิ” เมฆลุกขึ้นจากโซฟาแล้วเดินตามน้องเข้าครัว โดยมีวินเดินตามไปด้วย
ทว่ายังไม่ทันได้ตักข้าวเสียงโทรศัพท์ของจงรักก็ดังขึ้นขัดจังหวะเสียก่อน หนุ่มตัวเล็กขอตัวออกไปคุยอยู่ครู่หนึ่งจึงกลับเข้ามาด้วยสีหน้าไม่สู้ดีนัก
“มีอะไรหรือเปล่ารัก” เมฆากำลังทำหน้าที่ตักข้าวแทนถามขึ้นเมื่อเห็นน้องกลับเข้ามา
“มีเรื่องนิดหน่อยครับ”
“มีอะไร ไหนบอกพี่ซิ”
“คือพี่ไอกับพี่อ้ายต้องไปตกลงเรื่องพื้นที่จัดแสดงงานเวดดิ้งแฟร์ที่จีนกะทันหัน ก็เลยอยากจะฝากหลานไว้กับรักครับ”
“หลาน?”
“ลูกของพี่อ้ายน่ะครับ คือพี่อ้ายเป็นน้องสาวของพี่ไอ เขาเป็นลูกพี่ลูกน้องของรักเหมือนกัน พี่เมฆอาจไม่เคยเจอ” เท่าที่จำได้เมฆาเคยพบกับไอเพียงคนเดียว
“แล้วพ่อเด็กล่ะ”
“คือ…เลิกกันไปนานแล้วครับ” จงรักเองก็ลำบากใจที่จะขอให้หลานๆมาอยู่ที่นี่ชั่วคราว แต่ถึงอย่างไรก็ต้องพูดอยู่ดี “แต่รักยังไม่ได้ตอบตกลงไปเพราะว่าจะมาถามพี่เมฆก่อน”
“อืม” เมฆาทำท่าคิดนิดหน่อยก่อนเอ่ย “ถ้าอย่างนั้นก็ให้หลานๆมาพักที่นี่ก็ได้”
“ได้เหรอครับ!”
“ได้สิ แต่บอกไว้ก่อนว่าพี่เข้าหาเด็กไม่ค่อยเป็นเท่าไหร่ รักตกลงกับพี่ๆเขา รักก็ต้องเหนื่อยเพิ่มขึ้นนะ”
“ครับๆ ไม่เป็นไรหรอกครับ แต่ก่อนพี่อ้ายก็เคยพาเด็กๆมาฝากกับรักเหมือนกัน”
“งั้นก็โทรไปบอกพี่เขาเถอะ ว่าพี่ไม่มีปัญหาอะไร”
“ขอบคุณครับ”
ทันทีที่ได้ยินคำตอบรับจงรักก็ยิ้มกว้างอย่างยินดี ก่อนจะวิ่งออกไปต่อสายหาลูกพี่ลูกน้องของตัวเอง ทิ้งให้เมฆายืนเคว้งอยู่ในห้องครัวพร้อมกับเพื่อนสนิทที่มองมากด้วยสายตาเป็นห่วงปนเวทนา เพราะใครๆเขาก็รู้กันตั้งแต่สมัยเรียนว่าเมฆาไม่ถูกโรคกับเด็กเล็กๆสักเท่าไหร่ หากแต่ใครๆที่ว่าคงไม่รวมน้องรหัสของเขาด้วยกระมัง
“ซวยแล้วไอ้เมฆ”
<><><><><><><><><><><><><><><><><><><><><><><><><><><><><>
มาแล้วค่ะ!!
หายไปนาน ตอนนี้ก็เลยมายาวขึ้นกว่าเดิมนิดนุง
ตอนนี้ความสัมพันธ์กำลังพัฒนาไปในทิศทางที่ดีขึ้น
แต่เรื่องนี้เราตั้งใจเขียนให้เป็นชีวิตของคนธรรมดา ธรรมดาจริงๆ
กลับไปนั่งอ่านตอนเก่าๆ แล้วทำให้พบว่า เนื้อเรื่องค่อนข้างเรื่อยๆ ไม่หวือหวา
แต่นี่แหละค่ะ จุดขายของเรื่องนี้ล่ะ!! (ไปเอาความมั่นใจมาจากไหน555555)
ยังไงก็อย่าเพิ่งเบื่อกันนะคะ แม้เนื้อเรื่องจะเรื่อยๆเปื่อยๆ
คนเขียนมาต่อไม่ถี่นัก แต่เราต้ังใจมากๆน้า~
อ่านตอนนี้จบ มีเรื่องอยากถามคนอ่านนิดนึงค่ะ
ถ้าสะดวกตอบได้ขอให้ตอบหน่อยนะ เราอยากรู้จริงๆ
คำถามคือ ตั้งแต่อ่านมาจนถึงตอนปัจจุบัน ชอบฉาก/ตอน ไหนมากที่สุดคะ และเพราะอะไร
ความจริงเนื้อเรื่องมันก็ไม่มีอะไรมาก แต่ก็ดำเนินมากเกินครึ่งเรื่องแล้วนะ
ถ้าไม่เป็นการรบกวนเกินไป ฝากตอบเราด้วยนะคะ :mew2:
แล้วเจอกันตอนหน้าค่ะ :bye2:
ปล.คำถามไม่ได้ชิงรางวัล แต่จะมาต่อตอนต่อไปให้เร็วกว่าเดิมค่ะ สัญญาเลย /เกี่ยวก้อย
อีกอย่าง เราได้ลงต้นแบบอิมเมจหน้าตาของพี่เมฆกับจงรักไว้ในเพจค่ะ แวะไปดูกันได้นะคะ ^^
pungjungza
[05/03/2558 ,19:54]
เริ่มหัวข้อโดย: Mouse2U ที่ 06-03-2015 01:19:55
ปล.ความจริงเราชอบทุกตอนเลยน้า~ ( ไม่ได้ยอนะตัว) :mew3:
แต่ที่ชอบที่สุดคือ.ตอนที่น้องรักกับพี่เมฆไปเที่ยวน้ำตกห้วยทรายเหลืองกันน่ะ.อืม~ อาจเป็นเพราะความทรงจำเก่าๆที่น้องรักเล่าให้พี่เมฆฟัง.ช่วยกระตุ้นให้พี่เมฆรู้ใจตัวเองเร็วขึ้น
แถมพี่เมฆยังเกี้ยวน้องรักอีกต่างหาก. :-[ ที่สำคัญพี่เมฆยังจูบน้องด้วยน่ะสิ บรรยากาศอุ่นๆ เหมือนฟุ้งอยู่รอบตัวเลยล่ะ.* กระซิบ.เราอ่านแล้วมีความสุขมาก ปากยิ้มนะ.แต่น้ำตาก็ซึมด้วยอ่ะ*
ส่วนอีกตอนเป็นตอนที่เพื่อนๆพี่เมฆมารวมตัวเชียร์บอลกันอ่ะ.แต่ทุกคนดันพากันเมาเสียก่อน.o8.แล้วน้องรักก็โดนเฮียวินมอมเหล้า
น่ะ.คือตอนนั้นน้องน่ารักมาก.น้องดื้อแบบน่าจับฟัด.เถียงจนพี่เมฆไปไม่ถูกเลยทีเดียว. :impress2: แถมน้องยังอ้อนให้พี่เมฆกอดตัวเองแทนผ้าห่มอีก.อ่าส์~ เราก็ฟินไปสิ.อมยิ้มจนแก้มจะแตกอยู่แล้วอ่ะ
สรุปคือ.ประทับใจค่ะ.อ่านแล้วมีความสุขทุกตอนเลย. :heaven
เริ่มหัวข้อโดย: iceman555 ที่ 06-03-2015 01:31:45
ชอบตอนที่ไปบ้านรักครับ เพราะเป็นช่วงที่รักมีความสุขมากๆ เหมือนฝันเป็นจริง
อย่ามาดราม่าเลยนะครับ นิดๆหน่อยพอนะ สงสารรัก
เริ่มหัวข้อโดย: gasia ที่ 06-03-2015 01:50:41
อยากเห็นพี่เมฆอยู่กับเด็กๆแล้วค่าาา เป็นการละลายพฤติกรรมงี้ อิอิ
ถ้าถามว่าชอบฉากไหน อูยยยย ชอบหมดเลยได้ป่าว ฮี่ๆๆ
ชอบมากที่สุดก็คงเป็นตอนที่อยู่บ้านของจงรักค่ะ บรรยากาศแบบ อื้อหือ ดี๊ดี ><
อ่านแล้วได้ลมเย็นวูบวาบ ดูมีความสุขมากมีคนที่รักรุมล้อมเต็มไปหมด สุขสันต์ๆ
รองลงมาชอบตอนวันวาเลนไทน์ค่ะ ตอนดอกยิปโซนี่พีคมาก TT ไม่นึกไม่ฝันเลยว่าพี่เมฆจะมีมุมนี้
หลายฉากที่อ่านแล้วสาวโสดอย่างเราจิกผ้า อยากมีบ้าง แง หากดได้จากตู้ไหนบ้างคะพี่เมฆเนี่ยยย
เริ่มหัวข้อโดย: B52 ที่ 06-03-2015 02:08:59
เริ่มหัวข้อโดย: sine_saki ที่ 06-03-2015 05:50:22
เริ่มหัวข้อโดย: JustWait ที่ 06-03-2015 05:55:31
เริ่มหัวข้อโดย: BeeRY ที่ 06-03-2015 06:25:05
เริ่มหัวข้อโดย: IIIA ที่ 06-03-2015 07:32:28
เริ่มหัวข้อโดย: valenna yy ที่ 06-03-2015 07:58:25
เริ่มหัวข้อโดย: PURE LOVE ที่ 06-03-2015 08:11:07
เข้าใจหัวอกพี่เมฆอ่ะ เพราะเราก็ไม่ค่อยถูกกับเด็กเหมือนกัน รู้สึก เด็กเป็นสิ่งมีชีวิตที่เข้าใจยากจริง ๆ
เรื่องฉากที่ชอบ หลายฉากมากเลยค่ะ แต่ที่ชอบมากที่สุด ก็ตอนวาเลนไทน์นี่แหละ
ที่พี่เมฆเซอร์ไพรส์น้องด้วยดอกยิบโซ กับพาร์ทพี่เมฆ ตอนหาซื้อดอกไม้เซอร์ไพรส์น้อง
แบบว่า ถึงพี่เมฆจะอ่อนโยนใจดีกับน้องรักอยู่แล้ว แต่ก็ไม่คิดว่า จะมีมุมน่ารักอยากเซอร์ไพรส์น้องด้วย
อ่านแล้วมันปลื้มแทนน้องรักมากอ่ะ ยิ่งตอนพิเศษที่อธิบายว่า ทำไมเป็นดอกยิบโซ ยิ่งปลื้มเข้าไปใหญ่ :o8:
แล้วก็ ตอนที่น้องรักออดอ้อนพี่เมฆ ซึ่งหายากมาก เจอฉากนี้ทีไร ยิ้มแก้มปริทุกที น่ารัก
เราชอบเรื่องนี้ เพราะความเรียบ ๆ เรื่อย ๆ เหมือนชีวิตคนธรรมดาอย่างเรา ๆ นี่แหละค่ะ
แค่พี่เมฆ อย่าทำน้องรักเสียใจก็พอแล้วน้า
เริ่มหัวข้อโดย: liza sarin ที่ 06-03-2015 08:55:21
เริ่มหัวข้อโดย: Infinity 888 ที่ 06-03-2015 09:22:18
รุ้แต่ชอบความธรรมดา ที่อ่านแล้วมีความสุขค่ะ :กอด1:
เริ่มหัวข้อโดย: Minnie~Moo ที่ 06-03-2015 10:05:28
เริ่มหัวข้อโดย: สายลมที่หวังดี ที่ 06-03-2015 11:45:07
เริ่มหัวข้อโดย: GlassesgirL ที่ 06-03-2015 12:14:58
เดี๋ยวจะมีเด็กๆมาอยู่ด้วยแบบนี้ พี่เมฆจะไหวไหม สู้ๆนะพี่ คึคึ
ถ้าถามว่าชอบตอนไหนมากที่สุดสำหรับเราคงเป็นตอนที่พี่เมฆไปตามหาซื้อดอกไม้มาให้จงรักค่ะ
เพราะด้วยบุคคลิกพี่เมฆที่ดูดุๆ ดูนิ่งๆ คงไม่น่าจะทำอะไรแบบนั้นได้ แต่พี่เมฆก็ทำให้จงรัก
มันทำให้เรารู้สึกว่า พี่เมฆรักจงรักเต็มหัวใจแล้ว พี่เมฆคิดถึงจงรัก ห่วงจงรัก คือทุกความรู้สึกเลย
มันทำให้รู้สึกแบบนั้น(จริงๆนะ)
แต่จริงๆแล้วคือชอบหลายๆตอนเลย มันได้เห็นถึงการพัฒนาความสัมพันธ์ของทั้งคู่
ที่ค่อยเป็นค่อยไป เรียบเรื่อย ไม่หวือหวา แต่มั่นคง ชอบมากค่ะ
:mew1: :L2:
เริ่มหัวข้อโดย: Cream A ที่ 06-03-2015 12:34:52
ส่วนฉากที่ชอบคงเป็นซีนในโรงพยาบาลที่รักมาเฝ้าพี่เมฆแล้วพี่แกขอน้องคบ แต่น้องไม่โอแต่ขอโอกาสอยู่ข้างกายพี่เมฆแทน ตั้งแต่อ่านพลอตแนวนี้มาไม่เคยเจอใครแบบจงรักยอมทิ้งโอกาสที่จะได้
เป็นแฟนกับคนที่แอบรักมานาน ปกติที่เจอพอขอคบปุ๊บก็ยอมตกลงทันทีซึ่งเรามองเห็นอนาคตข้าง
หน้าเลยว่าต้องมีรักสามสี่ห้าเศร้าตามมาแน่ๆ o22 แต่อะไรที่เป็นพลอตทั่วไปน้องจงรักไม่ น้องมา
แหวกขออยู่เคียงข้าง คอยดูแลเอาใจใส่ ซึ่งสำหรับเรามันเป็นอะไรที่ลึกซึ้งมากกว่าการบอกรักซะอีก
:heaven แค่ซีนนี้เท่านั้นก็ทำให้เราสมัครเป็นแฟนคลับเรื่องนี้เลย
นอกจากนี้เราชอบบบุคลิกตัวละครของคนเขียนที่ออกมาในแนวคนธรรมดา บรรยากาศในเรื่องก็เรื่อยๆ สบาย ไม่ตึงเครียดแต่กลับทำให้เราอิน เข้าถึงความรู้สึกของตัวละครได้ดีก็เพราะความธรรมดาของเรื่องเนี่ยแหละ นี่เกินครึ่งเรื่องแล้วหรอแสดงว่าเกือบโค้งสุดท้ายแล้วสิ ถ้าจบแล้วรวมเล่มไม๊คะจะรอซื้อเลยนะ :mew1:
เริ่มหัวข้อโดย: nicksrisat ที่ 06-03-2015 13:08:39
เริ่มหัวข้อโดย: myapril ที่ 06-03-2015 14:53:20
เริ่มหัวข้อโดย: heaven13 ที่ 06-03-2015 15:33:39
เริ่มหัวข้อโดย: PoPuAr ที่ 06-03-2015 16:36:15
จงรักก็ทำตัวได้ดี ไม่ง้องแง้งเอาแต่ใจ ติดจะเอาใจพี่เมฆอยู่ตลอดด้วยซ้ำ
รักกันแบบนี้ แต่รักกันยาวๆนะ
ฉากที่ชอบ ชอบฉากที่น้องรักโดนพี่เมฆเปิดซิงแล้วกัน :hao6: แม้จะไม่บรรยายมาก แต่ก็ฟินเว่อ
เริ่มหัวข้อโดย: warin ที่ 06-03-2015 20:10:14
เริ่มหัวข้อโดย: minenat ที่ 06-03-2015 22:51:59
เริ่มหัวข้อโดย: donutnoi ที่ 06-03-2015 22:53:48
ชอบตอนไหนมากที่สุดก็ตอบยากนะคะ คือชอบทุกตอนที่พี่เมฆอยู่กับจงรัก
มันให้ความรู้สึกอบอุ่นห่วงใยใส่ใจกัน ชอบบบบ :กอด1:
เริ่มหัวข้อโดย: ploetkrai ที่ 07-03-2015 02:17:43
งืออออออออ น่ารักมากกกกกกก หลงรักพี่เมฆกับจงรักเข้าไปเต็มๆ
ตอนแรกที่อ่านคิดว่าตะดราม่าหน่วงๆ กว่านี้ซะอีก แต่อ่านไปอ่านมาหวานเฉยเลยยย /ตบมด
ยอมรับเลยว่าตอนแรกไม่ชอบพี่เมฆเลย รู้สึกว่าเห็นแก่ตัว แต่อ่านไปเรื่อยตกหลุมรักพี่เมฆซะงั้น ;//;
จากที่คิดว่าเป็นผู้ชายเย็นชา กลับเป็นสุภาพบุรุษ โรแมนติกมากกกกก อิจฉาจงรักมาก อยากได้พี่เมฆสักคน เซเว่นมีขายมั้ย ??
โดยเฉพาะตอนไปซื้อดอกไม้เซอร์ไพรส์จงรัก แล้วพูดประโยคนั้นกับคนขายคือแบบ งือออออออออ จะเอาคนเนนนนน้ ~~~~
ฉากนั้นอ่านไปถึงกับกัดผ้าแน่นมาก แดดิ้นมาก กลิ้งไปกลิ้งมาเกือบตกเตียง 555555555555
ยกให้เป็นฉากที่ชอบที่สุด และประโยคแห่งปีเลยที่เดียว #เดี๋ยวๆๆ ว่าแต่นับมั้ยอ่า เพราะมันเป็นตอนพิเศษ ??
แต่แอบงงนิดหน่อยว่าพี่เมฆแบกต้นไม้ขึ้นห้องยังไงโดนที่น้องไม่เห็น หรือเราอ่านข้าม?? ช่างมันเถอะ 5555
หวังว่าจะไม่ดราม่ามากนะคะ ขอให้หนึ่งไม่อะไรกับน้องมากนะ ขอให้พี่เมฆจัดการได้ แต่คุณอธิปอะไรนั้นดูน่ากลัวแปลกๆ
ส่วนกลอง ขอให้เป็นพระรองที่น่ารักเถอะนะ ถ้านายน่ารักเราจะอยู่ทีมนายนะกลอง 55555
ชอบการบรรยายของคนเขียนนะคะ แบบมันเรื่อยๆ ไม่หวือหวาจริงๆ แต่ชวนลุ้นชวนติดตามมาก
ตัดจบตอนได้ดีมาก จังหวะ คำพูด ดูน่าติดตามไปหมด หลงเรื่องนี้เข้าจริงๆ
เราไม่ใช่คนเหนือ แต่อ่านแล้วได้กลิ่นอายความเป็นเหนือจริงๆเลยอะ แบบนึกภาพออกจินตนาการออกเลย
ขอบคุณที่แต่งนะคะ จะรออ่านตอนต่อไปค่ะ : )
เริ่มหัวข้อโดย: ๐๐ตะวัน๐๐ ที่ 07-03-2015 11:10:00
ต่างฝ่ายต่างตามใจกันคิดถึงความรู้สึกของอีกคนตลอดน่ารักมาก
พี่เมฆจะรับมือกับหลานๆยังไงล่ะเนี่ย
ชอบตอนดอกยิปโซค่า เพราะรู้สึกว่าพี่เมฆใส่ใจจงรักมากๆเลย :กอด1:
เริ่มหัวข้อโดย: mild-dy ที่ 07-03-2015 13:18:06
แต่ชอบความธรรมดาเรื่อยๆ แต่อบอุ่นที่สุดแล้ว
เริ่มหัวข้อโดย: ละอองฝน ที่ 07-03-2015 21:39:28
ตอนที่ 20
“น้ารัก!~”
“น้องหยางอย่าวิ่งลูก!!”
ทันทีที่รถจอดสนิท เด็กชายตัวกลมก็เปิดประตูรถแล้ววิ่งเข้าชาร์จจนจงรักเซถอยหลังไปหลายก้าว โดยมีเสียงของผู้เป็นแม่ตะโกนเสียงแหวตามหลังมา เมื่อตั้งตัวได้จงรักจึงย่อตัวลงนั่งในระดับเดียวกับหลานชาย ก่อนจะบอก
“โดนคุณแม่ดุแล้วเห็นไหมครับน้องหยาง”
“ก็หยางคิดถึงน้ารักนี่ครับ” เด็กน้อยบอกซื่อๆจงรักจึงหอมแก้มใสทั้งสองข้างเป็นรางวัลให้คนปากหวาน
“น้ารักสวัสดีครับ” มัวแต่สนใจหลานชายคนเล็กจนลืมหลานอีกคนที่ไอจูงมือตามหลังมา
“สวัสดีครับน้องหยิน ตัวโตขึ้นหรือเปล่าครับ ไหนมาให้น้าหอมแก้มหน่อยเร็ว” ได้ยินผู้เป็นน้าบอกแบบนั้นเด็กชายหยินจึงปล่อยมือคุณลุงแล้วเดินเข้ามายื่นแก้มให้หอมอย่างว่าง่าย
หยินกับหยางเป็นลูกชายฝาแฝดของอ้ายน้องสาวแท้ๆของไอ ทั้งสองคนแม้เป็นฝาแฝดกันแต่นิสัยนั้นค่อนข้างต่างกันอย่างเห็นได้ชัด อาจด้วยความเป็นพี่ทำให้หยินมีนิสัยสงบเรียบร้อยและเชื่อฟังคำสั่งมากกว่า ส่วนหยางเป็นเด็กร่าเริง ยิ้มง่าย ค่อนข้างเอาแต่ใจนิดๆตามสไตล์น้องชายคนเล็ก ไม่เพียงแต่นิสัย แม้กระทั่งหน้าตาของทั้งสองก็ยังต่างกันจนสามารถแยกออกได้ง่ายว่าคนไหนหยิน คนไหนหยาง
“น้องหยางสวัสดีครับน้ารักกับน้าเมฆหรือยังครับ” เมื่อได้ยินเสียงเตือนของไอ
“สวัสดีครับน้ารัก” หยางจึงผละจากอ้อมกอดของจงรักแล้วก้มหัวสวัสดีจนเกือบทิ่มพื้น ก่อนจะหันไปมองผู้ชายตัวใหญ่ที่ยืนทำหน้าทะมึนดุดันอยู่ข้างๆจงรัก
“สวัสดีครับน้าเมฆ” หยินเป็นคนเริ่มต้นทักทายก่อน จากนั้นจึงสะกิดน้องชายที่ดูเหมือนจะช็อคอยู่กับหน้าตาดุดันของเจ้าบ้าน
“สะ…สวัสดีครับ น้าเมฆ” หยางเอ่ยออกมาเบาๆ แล้วค่อยๆกระเถิบเข้าไปชิดจงรักจนแทบจะเกยตัก
“สวัสดีเด็กๆ”
เสียงทุ้มต่ำของเมฆาผนวกกับรอยยิ้มเกร็งๆที่มุมปากจนคล้ายเจ้าตัวกำลังแสยะยิ้ม ยิ่งเพิ่มความน่ากลัวขึ้นไปอีกเท่าตัวในสายตาเด็กๆ ทำเอาหยินที่ไม่ได้คิดอะไรในตอนแรก ผงะตัวถอยหลังไปคว้ามือของไอจับไว้แน่น อ้ายมองเห็นท่าทางของลูกชายทั้งสองเป็นคนแรกจึงรีบบอกกับเมฆา
“สงสัยเด็กๆคงยังไม่ชินน่ะค่ะ”
“ไม่เป็นไรครับ เข้าบ้านกันก่อนดีกว่า มืดแล้วยุงเยอะ”
เมฆาให้จงรักพาหลานเข้าบ้านพร้อมกับคุณแม่ส่วนตัวเองก็หันมาช่วยไอยกสัมภาระของเด็กน้อยทั้งสองที่ขนมาราวกับจะย้ายสำมะโนครัว
“ของเยอะนิดนึงนะครับ พอดีมีชุดนักเรียนกับเครื่องเรียนของเด็กๆด้วย” คนหน้าสวยว่าขณะส่งกระเป๋าเสื้อผ้าสองแฝดให้กับเมฆา
“คุณไอกับคุณอ้ายไปกันกี่วันครับ”
“สามวันครับ บินวันนี้ตอนตีหนึ่ง เพราะพรุ่งนี้มีงานแต่เช้าเลย” เมื่อเอาของออกจากรถหมดแล้วเมฆาก็เดินนำไอเข้ามาในบ้าน
“เหนื่อยแย่เลยนะครับ”
“ก็แบบนี้แหละครับ ใครว่าเป็นผู้บริหารแล้วสบาย ผมเถียงขาดใจเลยนะ” ไอว่าพร้อมกับทำหน้าขึงขังจริงจังทำให้เมฆาอดรู้สึกขำขึ้นมาไม่ได้
เมื่อถึงห้องนั่งเล่นเมฆาก็อาสาเป็นคนขนของทั้งหมดขึ้นไปเก็บบนห้องแทน เพราะคิดว่าไออาจต้องการเวลาในการคุยกับจงรักและเด็กๆก่อนเดินทาง คนหน้าดุหายขึ้นไปบนชั้นสองสักพัก ทันทีที่กลับลงมาก็เป็นเวลาประจวบเหมาะกับที่ไอกับอ้ายต้องเตรียมตัวไปขึ้นเครื่องที่สุวรรณภูมิ
เมฆาเตรียมใจมาแล้วว่าเด็กๆอาจจะร้องไห้งอแงตามผู้เป็นมารดาไปด้วย แต่เขากลับคิดผิด เพราะนอกจากเด็กๆจะไม่ร้องไห้ตามแล้วยังบอกลาด้วยดี ก่อนจะละความสนใจจากแม่และลุงไปหาคุณน้าตัวเล็กที่ไม่ได้เจอกันนานแทน แม่ของเด็กๆถอนใจเบาๆกับความไร้เดียงสานั้น แต่คนหน้าดุสังเกตเห็นว่าแววตาของเธอมีแววกังวลอยู่ไม่น้อย ระหว่างที่เดินไปส่งอ้ายขึ้นรถชายหนุ่มจึงพูดบางอย่างมาบอกกับเธอให้คลายกังวล
“คุณอ้ายไม่ต้องห่วงนะครับ ผมกับจงรักจะดูแลพวกเด็กๆให้ดีที่สุด”
“ขอบคุณนะคะ อ้ายรู้ว่าคุณเมฆกับรักต้องดูแลเด็กๆดีอยู่แล้ว แต่ที่อ้ายกังวลเพราะไม่ค่อยห่างกับเด็กๆนานๆ อีกอย่างก็กลัวว่าพวกแกจะสร้างปัญหาให้คุณเมฆน่ะค่ะ”
“ผมรับปากจะดูแลพวกแก เรื่องอื่นๆไม่ต้องกังวลนะครับ”
“ขอบคุณจริงๆค่ะ ยังไงอ้ายฝากน้องหยินกับน้องหยางด้วยนะคะ ถ้าพวกแกดื้อมากๆก็ดุได้เลยนะคะ ไม่ต้องเกรงใจ”
“ครับ” เมฆาคลี่ยิ้มรับ พลางนึกในใจว่าหากเธอรู้ว่าเวลาเขาดุเป็นอย่างไร เธอคงรีบเปลี่ยนใจไม่ฝากลูกๆไว้ที่เขาเป็นแน่
“ถ้าอย่างนั้นพวกเราไปก่อน ถ้ามีปัญหาอะไรคุณเมฆให้จงรักโทรติดต่อพวกเราได้ตลอดเวลาเลยนะครับ” ไอหันมาบอกเมฆาเมื่อสั่งเสียเรื่องหลานๆกับจงรักเรียบร้อยแล้ว
“ครับ” หนุ่มหน้าดุตอบรับ
“พี่ไปก่อนนะรัก ฝากดูหลานด้วย” ไอว่า
“เดินทางปลอดภัยนะครับพี่ไอ พี่อ้าย”
“เดินทางปลอดภัยนะครับ” ไอกับอ้ายยิ้มรับคำอวยพรของน้องชายกับคนรักก่อนขึ้นรถแล้วขับออกไป
เมื่อไอกับอ้ายไปแล้วจงรักก็รีบปิดรั้วตามหลัง จากนั้นก็จูงมือคนรักเข้าบ้านไปหาสองแฝดซึ่งคาดว่ากำลังง่วนอยู่กับการ์ตูนที่จงรักเปิดให้ดูเมื่อครู่จนไม่ยอมลุกมาส่งแม่กับลุง และก็จริงดังคาด เพราะตอนนี้โซฟาหน้าทีวีถูกจับจองโดยสองพี่น้องหยินหยาง เด็กน้อยจ้องตัวการ์ตูนร้องเพลงเป็นจังหวะสนุกๆพร้อมกับโยกตัวไปด้วยอย่างมีความสุข เห็นดังนั้นจงรักจึงบอกให้เมฆาไปนั่งกับหลานๆ ส่วนตัวเองจะเข้าไปอุ่นนมให้เด็กๆดื่มก่อนนอนหลังจากที่การ์ตูนจบ
“พี่เมฆไปอยู่เป็นเพื่อนหลานๆก่อนนะครับ ผมไปอุ่นนมแปบเดียว เดี๋ยวตามไปครับ” จงรักบอกพร้อมกับคลี่ยิ้มหวานเป็นรางวัลล่วงหน้าเช่นนี้เมฆาจะปฏิเสธได้อย่างไร
“ได้สิ แต่ดูเหมือนหลานๆจะกลัวพี่ ยังไงรักก็…รีบๆมานะ”
“ครับ” พอน้องรับคำแล้วก็เดินหายเข้าไปในครัว ทิ้งให้เมฆายืนเคว้งอยู่สักพักก่อนตัดสินใจเดินไปหาเด็กแฝด
เมฆายืนอยู่หลังโซฟาเงียบๆโดยไม่ส่งเสียงอะไร คิดจะเข้าไปนั่งด้วยเหมือนที่จงรักบอก แต่ดูเหมือนเด็กๆจะนอนเหยียดยาวจนเขาไม่รู้จะแทรกได้อย่างไร จนผ่านไปครู่หนึ่งหยินกับหยางก็สังเกตเห็นเงาดำพาดผ่านมาที่โซฟาเป็นรูปร่างของผู้ชายตัวโตเหมือนยักษ์ เด็กแฝดหจึงเงยหน้าขึ้นมอง แต่ทันทีที่เห็นว่าเป็นใคร เด็กน้อยก็รีบขยับเข้าหากันแล้วกระถดตัวไปอีกฝั่งของโซฟา โดยที่ผู้เป็นน้องซุกอยู่ด้วยหลังของพี่ พี่เองก็ทำท่าเหมือนเป็นโล่กำบังหากแต่แววตานั้นสั่นกลัวจนเมฆาเกือบยกมือขึ้นกุมขมับ
“ขอนั่งด้วยคนได้ไหม”
ไหนๆก็เห็นแล้ว เมฆาจึงเอ่ยขึ้นก่อนเสียเลย ทว่าไม่รู้เป็นเพราะได้ยินเสียงต่ำๆของเขาหรืออย่างไร จากที่มีท่าทางหวาดหวั่นอยู่แล้ว เจ้าหยางแฝดน้องยิ่งสั่นกลัวมากกว่าเดิม คิ้วเข้มของคนหน้าดุขมวดเครียดขึง ไม่เข้าใจว่าเขาน่ากลัวอะไรขนาดนั้น
“ว่ายังไง ให้น้านั่งด้วยคนได้ไหม” เห็นเด็กๆไม่ยอมตอบ ชายหนุ่มจึงถามอีกครั้ง
“คะ…ครับ” สุดท้ายหยินแฝดพี่ก็ยอมเอ่ยปากโต้กลับ
หลังจากได้รับอนุญาตคนตัวโตจึงเดินอ้อมมานั่ง แต่จังหวะที่เขาทิ้งตัวลง เด็กสองคนก็ยังไม่วายสะดุ้งผวา เมฆาอยากจะถามออกไปจริงๆ ว่าเห็นเขาเป็นภูตผีปีศาจหรือไรถึงได้กลัวกันขนาดนี้ แต่คิดว่าถ้าพูดอะไรสักคำออกไปตอนนี้อาจทำให้ใครสักคนหรือทั้งสองคนร้องไห้จ้าก็เป็นได้ คนหน้าดุจึงเลือกที่จะนั่งเงียบๆต่อไปโดยไม่พูดอะไรดีกว่า
หากแต่เมฆากลับไม่รู้เลยว่าพฤติกรรมแบบนั้นของตัวเองนั้นทำให้หยินกับหยางสั่นประสาทแค่ไหน คุณน้าตัวโตหน้าตาหน้ากลัวอยู่ๆก็เดินมาขอนั่งด้วย จากนั้นยังปั้นหน้าตึงไม่พูดไม่จา บวกกับเหลือบตาดุๆมองพวกเขาเป็นระยะ เท่านั้นก็เพียงพอให้สองพี่น้องดูการ์ตูนต่อไปไม่รู้เรื่องแล้ว
ท่ามกลางบรรยากาศกดดันราวกับกะลาสีเรือแตกที่ลอยคออยู่กับขอนไม้ โดยมีฝูงฉลามกระหายเลือดว่ายวนเวียนอยู่รอบๆ เด็กชายหยางแก้มกลมแฝดคนน้องก็ป้องมือเล็กป้อมที่ปากเพื่อกระซิบถามพี่ชายด้วยเสียงที่ไม่ได้เบาเลยสักนิด
“พี่หยิน”
“ว่ายังไงน้องหยาง” หยินหันไปกระซิบตอบ แต่ก็อีกนั่นแหละ กระซิบด้วยโทนเสียงที่ไม่เบาเช่นกัน
”น้ารักของพวกเราไปไหน” ของพวกเรางั้นหรือ? ของเขาต่างหาก เมฆาค้านในใจ
“พี่ก็ไม่รู้”
“หยางอยากไปหาน้ารัก หยางกลัว”
“พี่อยู่ด้วย มะ…ไม่ต้องกลัว” หยินว่าเสียงสั่น
“ไม่ๆ พี่หยินก็กลัว หยางรู้นะ”
ประโยคพาซื่อของหยางทำให้เมฆาหลุดขำพรืดออกมาอย่างช่วยไม่ได้ จะว่าสงสารก็สงสาร จะว่าตลกก็ตลก หรือจะว่าไม่เข้าใจเขาก็ไม่เข้าใจจริงๆ อะไรของเจ้าเด็กแฝดสองคนนี้กันนะ แปลกคนจนเขารู้สึกอยากแกล้งขึ้นมาจริงๆเสียแล้ว
“กำลังสนุกอะไรกันอยู่ครับพี่เมฆ หัวเราะเสียงดังเชียว”
“น้ารัก!”
“น้ารักมาแล้ว!~” หยินกับหยางร้องออกมาแทบจะพร้อมกันเมื่อเห็นว่าคุณน้าสุดที่รักกลับมาสักที
“ไม่มีอะไรหรอกรัก มานั่งสิ หลานๆรออยู่แหนะ” เมฆาขยับเว้นที่ให้จงรักนั่งตรงกลางระหว่างตัวเองกับเด็กแฝด
“น้ารักไปไหนมาครับ หยางรอน้ารักตั้งนาน” แฝดคนน้องโผล่ออกมาจากหลังพี่ชายก่อนโผเข้ามาเกาะแขนจงรักแล้วอ้อนเสียงหวาน
“น้าไปอุ่นนมให้หนูสองคนไงครับ เดี๋ยวการ์ตูนจบก็ดื่มนมแล้วเข้านอนนะ พรุ่งนี้หนูต้องไปโรงเรียนแต่เช้า” จงรักบอกพร้อมส่งแก้วนมให้หลานถือคนละแก้ว
“หยางไม่ไปโรงเรียน”
“ทำไมล่ะครับน้องหยาง พรุ่งนี้วันจันทร์ หนูยังไม่ปิดเทอมเลยนะครับ แม่อ้ายบอกน้ารักมา”
“แต่แม่อ้ายไม่อยู่ หยางไม่ไปก็ได้ครับ ดีไหมพี่หยิน” นอกจากตั้งใจจะเกโรงเรียนแล้ว หยางก็ยังไม่วายหันไปชักชวนพี่ชายให้เกเรเป็นเพื่อนอีกคนด้วย
“ดี…มั้ง” หยินตอบเบาๆ ความจริงก็ไม่ค่อยอยากไปเท่าไหร่ แต่ถ้าบอกชัดเจนออกไป ไม่รู้ว่าน้ารักจะดุหรือเปล่า
“ไม่ได้นะครับ น้องหยางกับน้องหยินต้องไปโรงเรียนนะ”
“แต่แม่อ้ายไม่อยู่”
“แม่อ้ายไม่อยู่แต่น้ารักอยู่นี่ครับ”
“หยางไม่อยากไป” ฟังสองน้าหลานเถียงกันอยู่นาน ในที่สุดเมฆาก็ทนไม่ไหว
“เด็กดื้อ”
“หยางไม่ดื้อ”
“ถ้าไม่ดื้อก็ต้องฟังที่ผู้ใหญ่บอก ส่งเสียงเถียงจ๋อยๆแบบนี้ไม่น่ารักรู้ไหมครับ อีกอย่างเราเป็นนักเรียน จะเกเรไม่ไปโรงเรียนได้ยังไง” คนหน้าดุสอนอย่างใจเย็น ด้วยความที่หยางเกรงกลัวเมฆาเป็นทุนเดิมอยู่แล้วเจ้าตัวดีจึงยอมฟังเงียบๆ
“น้าเมฆพูดถูกนะครับ ไหนบอกน้ารักซิ น้องหยางกับน้องหยินเป็นเด็กน่ารักใช่ไหม”
“ใช่ครับ”
“ใช่ครับ”
“ถ้าอย่างนั้นก็ต้องไปโรงเรียนนะครับ”
“ครับ” หยินพยักหน้ารับง่ายๆ ส่วนหยางลังเลนิดหน่อยแต่สุดท้ายก็ยอมลงโดยดี
“ครับ หยางจะไปโรงเรียน”
“น่ารักมากครับ เราตกลงกันได้แล้ว ถ้าอย่างนั้นเด็กๆรีบดื่มนมนะ น้าจะพาไปแปรงฟันแล้วเข้านอน การ์ตูนของหนูจบแล้วด้วย” หยินกับหยางทำตามที่จงรักสั่งอย่างว่าง่าย ระหว่างที่เด็กๆดื่มนมกันอยู่จงรักจึงหันมายิ้มแล้วขอบคุณคนรักหน้าดุเบาๆ “ขอบคุณนะครับที่ช่วยพูด”
“ไม่เป็นไรหรอก ดูหลานเถอะ เดี๋ยวพี่ไปเตรียมที่นอนให้” เมฆาลูบหัวจงรักเบาๆ จากนั้นจึงแยกตัวไปจัดที่นอนให้เด็กแฝดระหว่างที่จงรักพาทั้งสองคนไปแปรงฟัน
คราวแรกเมฆาตั้งใจว่าจะจัดที่นอนให้เด็กแฝดนอนอีกห้องที่ว่างอยู่ แต่พอคุยกับจงรักแล้วเจ้าตัวบอกว่าตามปรกติหยินกับหยางนอนห้องเดียวกับแม่ ดังนั้นเมฆาจึงเอาที่นอนปิคนิคมาปูข้างที่นอนใหญ่ในห้องของตัวเอง โดยให้เด็กสองคนนอนบนที่นอนของเขากับจงรัก ส่วนตัวเองคงต้องย้ายลงมานอนบนที่นอนชั่วคราวแทน
แปรงฟันเสร็จแล้วจงรักก็พาหยินกับหยางกลับเข้าห้อง เห็นที่นอนที่เมฆาจัดเอาไว้หนุ่มตัวเล็กก็ยังนึกกังขาหากแต่ไม่ได้พูดอะไร เขานำเด็กๆสวดมนต์เสร็จเสียงแจ๋วก่อนปิดไฟนอน โดยลำดับการนอนคือน้องหยินนอนชิดหน้าต่าง น้องหยางนอนตรงกลาง จงรักอยู่ถัดมา ส่วนเมฆานอนข้างๆจงรักแต่อยู่ต่ำกว่าหน่อยเนื่องจากเป็นที่นอนปิกนิก
ดับไฟได้ไม่นานเสียงกรนเบาๆของฝาแฝดก็ดังขึ้น จงรักนึกดีใจที่หลานๆนอนง่ายดีเหลือเกิน หากเด็กๆงอแงเหมือนสมัยที่ยังเล็กกว่านี้เขาคงแย่ รอให้หลานหลับสนิทดีแล้ว จงรักก็หันหน้ามาทางคนรักที่นอนกอดอกตัวตรงแหน่ว ตาโตมองผ่านความมืดสลัวจึงสังเกตเห็นว่าเมฆายังไม่ได้หลับตา ร่างเล็กจึงยื่นหน้าลงไปใกล้เพื่อกระซิบถาม
“พี่เมฆนอนได้ไหมครับ ลำบากไหม”
“นอนได้สิ หรือรักจะไล่พี่ไปนอนห้องโน้นคนเดียว”
“ไม่ใช่นะครับ” เพราะพี่เมฆพูดด้วยเสียงเรียบๆ สีหน้าไม่แสดงอารมณ์ จงรักจึงไม่รู้ว่าคนหน้าดุนั้นพูดจริงๆหรือแค่แกล้งเขาเล่น “รักแค่กลัวพี่เมฆนอนไม่สบายเท่านั้นเอง”
ฟังจากน้ำเสียงของน้อง เมฆาก็อดหมั่นเขี้ยวไม่ได้ ใครสั่งใครสอนให้จงรักน่ารักขนาดนี้กันนะ นอกจากจะเป็นห่วงสภาพร่างกายของเขาแล้ว ยังเป็นห่วงกลัวว่าเขาจะคิดมากอีก ทั้งที่ประโยคนั้นเขาแค่ตั้งใจหยอกเล่นเท่านั้นเอง คนหน้าดุยกหัวขึ้นมองเห็นเด็กแฝดหลับกันหมดแล้ว เจ้าตัวจึงทำการอุกอาจโดยการเอื้อมมือออกไปคว้าเอวบางแล้วรั้งให้กลิ้งลงมาทับอยู่บนตัวเขา จากนั้นก็กอดเอวนุ่มไว้แน่นไม่ปล่อยให้ดิ้นหนีไปไหนได้
“โอ๊ะ!” จงรักเผลอร้องเสียงหลงเนื่องจากไม่ทันตั้งตัว ก่อนจะรีบปิดปากตัวเองเอาไว้เพราะกลัวหลานตื่น
“ไม่สบายก็นอนได้ ใครจะปล่อยให้แฟนโดนยึดไปตั้งหลายคืนล่ะ”
“โดนยึดอะไรครับ พี่ก็ว่าไปนั่น แล้วทำอะไรครับเนี่ย เดี๋ยวพวกเด็กๆตื่นนะ” มือสองข้างเปลี่ยนมายันอกแกร่งเอาไว้ พยายามพูดลอกไรฟันด้วยเสียงที่เบาที่สุด สถานการณ์แบบนี้หากหลานตื่นมาเจอคงไม่ดีแน่ๆ
“หลับปุ๋ยจนกรนขนาดนั้น ไม่ตื่นง่ายๆหรอก”
“พี่เมฆเอาผมลงมาทำไมครับ จะให้ผมลงมานอนด้วยเหรอ มันแคบนะครับ”
“ไม่ได้จะให้นอนด้วย รักนอนข้างบนนั่นแหละดีแล้ว”
“แล้วพี่เมฆจะทำอะไร” หนุ่มตัวเล็กถามด้วยความสงสัย เพราะเมฆาไม่ใช่คนที่จะทำอะไรแบบถึงเนื้อถึงตัวสักเท่าไหร่
“ไม่ได้จะทำอะไร แค่อยากกอด ได้หรือเปล่า” เสียงเบาๆในตอนท้ายนั่น จงรักจะติ๊ต่างว่าพี่เมฆอ้อนได้หรือเปล่านะ
“ได้ครับ แต่พี่เมฆก็กำลังกอดอยู่นี่ครับ จะขออีกทำไม”
“จริงสินะ”
“อื้ม”
หลังจากนั้นทั้งคู่ก็เงียบเสียงลง ไม่มีบทสนทนาใดๆคั่นความรู้สึกอีก จงรักปล่อยให้ตัวเองถูกกอดไว้เงียบๆ ถึงอย่างนั้นเสียงหัวใจของเขาก็ไม่ได้เงียบตามเลย มันยังคงเต้นแรงกว่าที่ควร ทุกครั้งที่ถูกคนคนนี้โอบกอดกระแสความรู้สึกอุ่นซ่านไหลเวียนไปทั่วทั้งร่าง ความสุขเอ่อล้นราวกับสายธารที่ไม่มีวันเหือดแห้ง
“รักครับ”
“ครับ” ยิ่งได้ยินพี่เมฆพูดเพราะๆ หัวใจก็ยิ่งเต้นแรงขึ้นอีก
“พี่ขอจูบด้วยได้ไหม”
“ครับ…”
แม้เสียงตอบรับของน้องจะเบาแสนเบา ทว่าในห้องที่มีเพียงความเงียบกับเสียงลมหายใจของเด็กๆ เสียงเท่านั้นก็พอที่จะทำให้เมฆาได้ยินอย่างชัดเจนแล้ว คนตัวโตกว่าพลิกกายให้น้องกลับไปอยู่ใต้ร่าง ก่อนจะเริ่มแตะริมฝีปากทักทายเบาๆ สัมผัสที่ราวกับผีเสื้อต้องกลีบดอกไม้นั้นชวนให้ใบหน้าร้อนผ่าว จงรักเผลอเผยอปากประกอบด้วยความเคยชินในรสจูบ จากนั้นจุมพิตแผ่วเบาดังสายลมอ่อนก็แปรเปลี่ยนเป็นลมพายุ
จงรักสั่นระริกทุกครั้งยามถูกไล่ต้อนด้วยเรียวลิ้นร้อนที่แสนชำนิชำนาญ ทว่าเมื่อคนหน้าดุผละจากริมฝีปากไปขบเม้มที่ปลายคางเรื่อยไปจนถึงลำคอ ร่างบางก็ผวาเฮือกเผลอส่งเสียงครางออกมาโดยไม่ได้ตั้งใจ
“อ๊ะ!…พี่ม…เมฆ”
“พี่หยินตื่นเร็วเข้า! น้าเมฆกำลังกินน้ารักของเราแล้ว!!!!”
หลังจากเผลอครางออกมาแบบนั้นจงรักก็ไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้นบ้างไปชั่วขณะ เนื่องจากร่างที่คร่อมเขาเอาไว้ถูกโจมตีด้วยเด็กชายแก้มกลมที่กระโจนเข้าใส่แบบไม่ยั้งแรงจนตัวของเมฆาเซล้มไปอีกทาง จากนั้นจงรักก็ถูกหลานชายคนเล็กของตัวเองพยุงขึ้นนั่งอย่างทุลักทุเลพร้อมกับถามด้วยน้ำเสียงที่ฟังดูเหมือนใกล้จะร้องไห้เต็มทน
“น้ารักเป็นอะไรไหมครับ เจ็บตรงไหนไหม”
“น้า…น้าไม่เป็นครับน้องหยาง น้าไม่เป็นอะไร” ผู้เป็นน้ารีบดึงคอเสื้อขึ้นให้เรียบร้อยก่อนละลักละล้ำบอก
“น้าเมฆใจร้าย น้าเมฆจะกินน้ารักของหยาง ฮือออ~” เมื่อเห็นว่าจงรักไม่ได้เป็นอะไรจริงๆ เจ้าตัวดีก็แผดเสียงร้องไห้ออกมาดังลั่นอย่างกลั้นไม่อยู่ ทำเอาคนที่เพิ่งโดนกระโดดถีบกระเด็นรู้สึกมึนหัวขึ้นมาอีกรอบ
เมฆารวมรวมสติเพราะเหตุการณ์ระทึกขวัญเมื่อครู่ จากนั้นจึงลุกขึ้นไปเปิดไฟ แสงสว่างทำให้ตาคมดุเห็นอะไรๆชัดขึ้น สถานการ์ตอนนี้คือเจ้าเด็กหยางกำลังนั่งร้องไห้โดยมีจงรักนั่งหน้าเจื่อนกอดปลอบ ส่วนเจ้าเด็กหยินที่ไม่ค่อยรู้เรื่องราวเท่าไหร่แต่ถูกน้องชายทำให้ตื่นกำลังนั่งโงนเงนไปมา หากแต่ดวงตาหรี่ปรือกลับมองมาที่เมฆาอย่างวาดระแวง
“น้าเมฆจะกินน้ารัก น้าเมฆน่ากลัว ฮึก…ฮึก” หยางยังคงพูดประโยคเดิมๆซ้ำไปซ้ำมาไม่หยุด จนพาลทำให้หยินกลัวไปด้วยแล้วในตอนนี้
“จริงเหรอหยาง” เสียงเล็กๆของผู้เป็นพี่ชายถามออกมา
“จริงสิ หยางเห็น”
“แต่พี่ไม่เห็น” หยินว่า
“ก็พี่หยินหลับนี่นา! ฮือออ”
คนหน้าดุรู้สึกถึงแรงสูบฉีดของเส้นเลือดที่ขมับ โอเคเขายอมรับว่าเมื่อครู่เขาคิดที่จะกินจงรักจริงๆ แต่เขาแน่ใจว่าคำว่ากินของเขากับคำว่ากินของหยางไม่ใช่ในความหมายเดียวกันแน่ๆ และคนสำคัญที่กำลังตกเป็นเป้าหมายของการถูกกินก็รู้ความหมายดีอยู่แล้วด้วย
“น้าไม่ได้กินน้ารักสักหน่อย หยางเข้าใจผิด” เมฆาแก้ตัว
“กินสิ หยางเห็น น้าเมฆไม่ต้องมาหลอกหยาง หยางแอบดูตั้งแต่ที่น้าเมฆลากน้ารักลงจากที่นอนแล้วด้วย” เด็กแก้มกลมยื่นปากเถียงอย่างไม่ลดละ
“น้าไม่ได้กิน”
“น้าเมฆกิน”
“น้าไม่ได้กิน”
“กิน! น้าเมฆกินจริงๆ”
“ก็บอกว่าไม่ได้กินไง!”
“กินสิ ก็หยางเห็นนี่!”
“พอเถอะครับ หยุดทั้งคู่เลย” ในที่สุดจงรักก็ทนไม่ไหว ต้องเอ่ยปากบอกให้สองหนุ่มสงบศึกด้วยตัวเอง
“แต่น้ารักครับ…” พอเห็นว่าหยางไม่ยอมลงง่ายๆ จงรักจึงเริ่มพูดกับหลานชายก่อน
“น้องหยางฟังน้ารักนะครับ ความจริงแล้วน้าเมฆไม่ได้ทำอะไรน้ารักเลย ที่น้าเมฆดึงน้ารักลงไปข้างล่างเพราะกลัวพวกเราสามคนจะนอนเบียดกัน น้าเมฆเขาห่วงว่าพวกหนูจะนอนไม่สบายแค่นั้นเอง” จงรักค่อยๆอธิบายอย่างใจเย็น จนหลานตัวเล็กหลงเชื่อ
“เหรอครับ”
“ใช่ครับ”
“แต่หยางเห็นน้ารักร้อง เห็นน้าเมฆกัดคอน้ารักด้วย”
“เอ่อ…อันนั้นไม่ใช่อย่างที่หนูเห็นหรอกครับ คือพอน้ารักลงไปนอนข้างล่างใช่ไหม ทีนี้ไม่รู้ตัวแมลงอะไรกัดน้า น้ำเมฆก็เลยก้มดูให้ แต่ว่าห้องมันมืดมาก พวกเราไม่กล้าเปิดไฟเพราะกลัวหนูตื่น น้าเมฆก็เลยก้มลงมาดูใกล้ๆ น้องหยางเห็นแบบนั้นก็เลยคิดว่าน้าถูกน้าเมฆกัดไงครับ”
“จริงเหรอครับ”
“จริงสิครับ” จงรักยืนยันหนักแน่น
“จริงเหรอครับน้าเมฆ”
“อื้ม” พอหยางหันไปหาเมฆา คนตาดุก็แกล้งพยักหน้าเออออตามที่คนรักเล่าไป เจ้าตัวป่วนจึงยอมสงบลงได้เสียที
“ทีนี้น้องหยางก็นอนได้แล้วนะลูก ดูสิพี่หยินหลับไปแล้วเห็นไหม” จงรักชี้ให้คนบนตักมองดูพี่ชายที่หลับปุ๋ยไปตั้งแต่เมื่อไหร่ก็ไม่รู้
“ครับ” เจ้าตัวเล็กคลานลงจากตักจงรัก ก่อนจะคลานไปนอนตรงที่เดิมของตัวเอง แต่ยังไม่วายหันมาตบที่นอนข้างตัวปุๆ “น้ารักมานอนที่เดิมเถอะครับ น้ารักไม่ได้เบียดพวกหนูหรอก”
“ครับๆ” จงรักเองก็กลับไปนอนที่เก่าเหมือนที่หลานบอก เมฆาที่ยืนกอดอกเฝ้าระวังสถานการณ์หลังสงครามสงบจึงทำการปิดไฟแล้วนอนบ้าง
ผ่านไปครู่ใหญ่ คราวนี้จงรักตรวจสอบดูให้แน่ใจว่าหลานๆหลับแล้วจริงๆ จึงหันกลับมาหาเมฆาแล้วเอ่ยถามเสียงเบาด้วยความเป็นห่วง
“พี่เมฆหลับหรือยังครับ”
“ยัง”
“เมื่อกี้ที่น้องหยางกระโจนใส่ เจ็บหรือเปล่าครับ ผมเห็นคิ้วพี่บวมๆ ลงไปกินยาแก้อักเสบไหม”
“ก็ดีเหมือนกัน” เมฆาผุดลุกขึ้นนั่ง “ว่าแต่เจ้าแสบน่ะหลับแล้วจริงๆใช่ไหม ไม่ใช่คราวนี้เห็นพี่พารักออกจากห้องไปจะลุกขึ้นมาโวยวายคุณน้าถูกลักพาตัวหรอกนะ”
“หลับแล้วครับ คราวนี้หลับสนิทจริงๆ”
“อืม…งั้นรีบลงไปข้างล่างเถอะ เราเองก็ต้องรีบนอน พรุ่งนี้ต้องตื่นเช้ากว่าปรกติเพราะต้องไปส่งพวกเด็กๆที่โรงเรียนด้วย” เมฆาว่าก่อนจะลุกขึ้นเดินนำออกจากห้อง
“พี่เมฆ” พอลงมากินน้ำกินยาในครัวเรียบร้อยแล้ว จงรักก็พูดขึ้น
“หืม?” คนหน้าดุเลิกคิ้วถาม
“โกรธน้องหยางหรือเปล่าครับ ผมขอโทษแทนหลานด้วยนะที่ทำวุ่นวายตั้งแต่คืนแรก”
“ไม่โกรธหรอก”
“จริงนะครับ ผมกลัวพี่จะไม่ชอบใจ เพราะตอนก่อนกลับเห็นเฮียวินบอกว่าพี่ไม่ชอบเด็ก แล้วก็ดูเหมือนหยินกับหยางจะกลัวพี่เมฆนิดๆด้วย แต่ผมยืนยันนะว่าเจ้าแฝดน่ะเป็นเด็กน่ารัก พวกแกคงยังไม่ค่อยชินเท่านั้นแหละครับ”
“หลานรักก็เหมือนหลานพี่ อย่าคิดมากเลย จริงอยู่ที่พี่ไม่ค่อยถูกกับเด็กเท่าไหร่ แต่ก็ไม่ได้เกลียดอะไรเด็กๆหรอกนะ เพียงแต่เข้าหาไม่เป็นเท่านั้น พี่ถูกเลี้ยงให้โตมาคนเดียวไม่มีพี่ไม่มีน้อง อยู่แต่กับคนแก่ มันเลยไม่ค่อยชินน่ะ” อีกอย่างคือทุกครั้งที่เจอ พวกเด็กๆก็ทำท่าเหมือนกลัวเขาทุกครั้งไปโดยที่เมฆาหาสาเหตุไม่ได้ ชายหนุ่มจึงเลือกที่จะไม่เข้าใกล้เพื่อตัดปัญหา
“ที่แท้ก็เป็นแบบนี้นี่เอง ขอบคุณนะครับที่พี่เมฆเข้าใจ แต่พี่ไม่ต้องกลัวนะ เจ้าแฝดน่ะเข้ากับคนง่าย พี่เมฆเป็นคนใจดี เดี๋ยวพออยู่ด้วยกันสักพักขี้คร้านพวกแกจะติดพี่เมฆของรักแย่”
“อืม…”
ไม่ติดยังแย่ขนาดนี้ แล้วถ้าเกิดเด็กๆติดเขาขึ้นมาล่ะ…
เพียงแค่คิดเมฆาก็รู้สึกเจ็บแปลบที่ปลายคิ้วขึ้นมาเสียแล้ว
<><><><><><><><><><><><><><><><><><><><><><><><><><><><><>
ตกใจล่ะสิ~~~~~~
ตอนนี้เค้ามาเร็วตามที่สัญญาไว้เมื่อคราวที่แล้ว 555555
อ่านคอมเม้นของแต่ละคนแล้วรู้สึกปริ่ม อิ่มเอม และมีพลังขึ้นมาเลยค่ะ :mew4:
ดีใจที่ทุกคนชอบนิยายของเรานะ ดีใจมากจริงๆ
เราจะพยายามตั้งใจเขียนให้ดีขึ้นไปเรื่อยๆ ไม่ว่าจะเรื่องนี้ หรือเรื่องอื่นๆที่กำลังจะตามมานะคะ
เอาล่ะมาพูดถึงตอนนี้กันดีกว่า
เกือบเรียกได้ว่าเปลี่ยนแนวกะทันหัน
เพราะจากนิยายโรแมนติกเปลี่ยนเป็นคอมมาดี้เมื่อมีเด็กอยู่ข้างๆพระเอก 55555555
เขียนๆไปก็นึกสงสารพี่เมฆแกเหมือนกัน แต่นี่แหละค่ะพี่ รสชาติของชีวิต :hao7: :hao7:
หวังว่าทุกคนจะชอบกับด้านนี้ของพี่แกนะคะ
เอาล่ะถ้าอ่านจบแล้วชอบก็ส่งเสียงเชียร์พี่เมฆเขาหน่อยน้าา
เพราะพี่แกยังต้องสู้กับฝาแฝดหยินหยางไปอีกหลายวันเลยทีเดียวค่ะ
เจอกันตอนหน้านะคะ :bye2:
ละอองฝน
[07/03/2558 ,20:50]
เริ่มหัวข้อโดย: Mouse2U ที่ 07-03-2015 21:43:10
เริ่มหัวข้อโดย: ReiSei ที่ 07-03-2015 21:47:11
เริ่มหัวข้อโดย: Freja ที่ 07-03-2015 22:03:53
น้ารักอ่อนโยนแต่ใช่ว่าจะคุมเด็กได้
มีน้าเมฆที่เคร่งขรึมมาคู่ให้เด็กๆเชื่อฟัง
ชอบฉากวันธรรมดาๆของเรื่องนี้นะ
วันธรรมดาที่มีกันและกัน
ถ้าหากไม่มีเขาในวันธรรมดาทุกๆวันแล้ววันพิเศษก็ไม่มีความหมายอะไรเลย
เริ่มหัวข้อโดย: IIIA ที่ 07-03-2015 22:04:15
เริ่มหัวข้อโดย: B52 ที่ 07-03-2015 22:41:39
เริ่มหัวข้อโดย: double9JH ที่ 07-03-2015 22:52:20
:hao3: :hao3:
เริ่มหัวข้อโดย: Cream A ที่ 07-03-2015 23:13:27
เริ่มหัวข้อโดย: ่patsaporn ที่ 08-03-2015 00:01:08
ไอ้ความเกรงใจไม่กล้าพูดกล้าถามของน้องนี่แหละ แล้วยิ่งคู่แข่งในอนาคตมั่นใจเกิ้น ปรู้ดปรี้ดไวมาก
หนูจะสูเขาไหวไหม ห่วง #ทีมจงรัก แต่พี่เมฆเขาดี ดูจากที่ตัดโทรศัพท์ชึ่บคือจงรักสำคัญกว่าอ่ะ
บรรยากาศตอนนี้ก็น่ารักมุ้งมิง ชอบตอนจงรักอ้อนพี่เมฆ ทำให้รักเยอะๆลูกให้เขาขาดเราไม่ได้ #ร่ายมนต์
ขอบคุณค่า
เริ่มหัวข้อโดย: liza sarin ที่ 08-03-2015 00:05:55
เริ่มหัวข้อโดย: AuyAaiz ที่ 08-03-2015 00:07:04
:m20: :m20: :m20: :m20: :m20: :m20: :m20: :m20: :m20: :m20:
เริ่มหัวข้อโดย: iceman555 ที่ 08-03-2015 00:33:31
เริ่มหัวข้อโดย: Veesi3 ที่ 08-03-2015 01:28:15
เริ่มหัวข้อโดย: JustWait ที่ 08-03-2015 05:09:00
เริ่มหัวข้อโดย: BeeRY ที่ 08-03-2015 06:02:16
เริ่มหัวข้อโดย: darling ที่ 08-03-2015 06:09:48
เริ่มหัวข้อโดย: GlassesgirL ที่ 08-03-2015 07:23:34
พี่หน้าดุแบบนี้เด็กๆเลยกลัว ยิ้มเยอะๆพี่
วันที่เหลือพี่ต้องสู้นะ สู้ต่อไปพี่เมฆ
:mew1: :L2:
เริ่มหัวข้อโดย: Min*Jee ที่ 08-03-2015 07:24:59
ชอบตอนที่พี่เมฆยอมรับความรู้สึกของน้องล่ะมั้ง ในที่สุดการแอบรักข้างเดียวก็สมหวังซะที
คราวนี้มีเด็กน้อยมาด้วย พี่เมฆจะทำไงน้ออออออ
ไปอ่านตอนล่าสุดมา......
สงสารพี่เม)อะ เด็กเอ๊ยยยยยยย จะกินเมียทั้งทียังมีมารผจญ
รอตอนต่อไปปปปป
เริ่มหัวข้อโดย: hibarihao ที่ 08-03-2015 07:35:35
เริ่มหัวข้อโดย: Infinity 888 ที่ 08-03-2015 09:11:52
เจ็บหน่อยนะพี่เมฆ :laugh:
เริ่มหัวข้อโดย: donutnoi ที่ 08-03-2015 09:11:59
เริ่มหัวข้อโดย: YounIn ที่ 08-03-2015 10:24:55
เริ่มหัวข้อโดย: nijikii ที่ 08-03-2015 11:21:47
ทำไมนะ ตอนแรกจะสงสารพี่เมฆละแต่อ่านจนจบนี่ขำกร๊ากกก :hao7:
ไม่เป็นไรนะน้าเมฆ
จะต้องมีโอกาสได้กินน้ารักอีกแน่นอน
หวังแค่ว่าน้องหยางจะเข้าใจ
555555
เริ่มหัวข้อโดย: gasia ที่ 08-03-2015 14:25:25
เริ่มหัวข้อโดย: minenat ที่ 08-03-2015 16:01:52
เริ่มหัวข้อโดย: นิรนาม ที่ 11-03-2015 22:04:31
เริ่มหัวข้อโดย: nolirin ที่ 11-03-2015 22:11:38
ชอบน้องรักที่จิตใจดีและมั่นคง
ชอบพี่เมฆที่เจ็บแล้วจำ ตัดบัวไม่เหลือ(ขออย่าให้เหลือเลยนะ)
:mew1: :mew1:
ปล."น้าเมฆจะกินน้ารัก"--> คงงั้นแหละหลานๆ หลานไม่อยู่เมื่อไรน้าเมฆกินไม่เหลือแน่ๆ :z1:
เริ่มหัวข้อโดย: ละอองฝน ที่ 12-03-2015 23:24:21
ตอนที่ 21
ตั้งแต่เกิดมาลืมตาดูโลก เมฆาไม่เคยรู้เลยว่าช่วงเวลาในยามเช้าจะวุ่นวายได้ขนาดนี้
เช้านี้เมฆารับผิดชอบหน้าที่ทำอาหารเช้า เนื่องจากเด็กๆต้องกินข้าวเช้าก่อนไปโรงเรียนทุกวัน จงรักเองก็ต้องดูแลให้หลานๆอาบน้ำแต่งตัว เขาจึงต้องช่วยแบ่งเบาภาระคนรักตัวเล็กด้วย ทว่าตั้งแต่เริ่มลงมือทำจนกระทั่งจัดอาหารลงบนจาน เมฆากลับได้ยินเสียงของจงรักตะโกนโหวกเหวกอยู่กับหลานชายทั้งสองอยู่ตลอดเวลา แค่ฟังก็รู้ว่าจงรักนั้นรับศึกหนักมากกว่าเขาหลายเท่า
“น้องหยางจะวิ่งไปไหน มาใส่ถุงเท้าก่อนสิลูก”
“น้ารักต้องจับหยางให้ได้ก่อน หยางถึงจะใส่ถุงเท้า”
“เราจะไม่เล่นวิ่งไล่จับตอนนี้ เพราะเดี๋ยวหนูไปโรงเรียนสายนะครับ”
“แต่หนูอยากเล่นนี่นา~ แน่จริงก็จับให้ได้สิครับ ฮ่าๆๆ” เสียงเจ้าตัวแสบหัวเราะร่วน ในขณะที่จงรักทำหน้าที่กลัดกระดุมให้แฝดคนพี่อยู่
“น้ารักเร็วๆ หยินก็อยากเล่นไล่จับ” หยินจับจ้องมองตามน้องชายของตัวเองทุกการเคลื่อนไหว ดวงตาคู่ใสพราวระยับราวกับคอยจังหวะเวลาให้แต่งตัวเสร็จแล้วตั้งใจจะไปวิ่งเล่นกับน้องด้วยอีกคน
“ไม่เล่นครับ พอแต่งตัวเสร็จเราต้องไปกินข้าวแล้วน้องหยิน”
“แต่หยางยังเล่นได้เลยนี่ครับ”
“เดี๋ยวหยางก็ไม่ได้เล่นแล้วครับ” ปากพูดไป มือก็จับปลายเสื้อใส่ในกางเกง จากนั้นก็หมุนตัวหลานเพื่อติดสายคาดเอี้ยมทั้งสองข้างให้เรียบร้อยก็เป็นอันเสร็จ ก่อนพลิกตัวหยินกลับมาแล้วบอก “เอาล่ะ เสร็จแล้วครับ น้องหยินเข้าไปหาน้าเมฆในครัวนะ เดี๋ยวน้าไปจับน้องหยางมาใส่ถุงเท้าก่อน”
“ครับ” หยินพยักหน้ารับอย่างว่าง่าย แม้เจ้าตัวจะนึกขัดใจที่ไม่ได้วิ่งเล่นกับน้องก็ตาม ทว่าขณะที่แฝดคนพี่กำลังจะเดินเข้าไปในครัว แฝดคนน้องกลับร้องเรียกเพื่อขอความช่วยเหลือจนเสียงหลง
“พี่หยิน!!!! ช่วยหยางด้วย หยางกำลังจะโดนจับแล้ว~”
“พี่มาแล้วหยาง!!” ด้วยสัญชาตญาณของความเป็นพี่ เมื่อได้ยินเสียงน้องเรียกหา ผู้เป็นพี่จึงลืมเลือนซึ่งคำสั่งของน้าที่กำชับให้เข้าไปรอทานอาหารเช้าในครัว
“อย่าดิ้นนะเจ้าตัวแสบ” หนุ่มตัวเล็กฮึมฮัมในลำคอ ขณะพยายามปล้ำจับแฝดคนน้องใส่ถุงเท้า แต่เมื่อหันมาเจอแฝดพี่ที่เพิ่งสั่งให้เข้าไปรอในครัวเข้ามาช่วยน้องชายโดยรั้งขากางเกงของเขาเอาไว้ จงรักก็ถึงกับครางออกมาด้วยความอ่อนใจ “น้องหยิน น้ารักบอกให้ไปรอในครัวไงครับ แล้วมาดึงขากางเกงน้าทำไม”
“ก็น้องหยางบอกให้หยินช่วย” หยินว่า
“โอ้ย…น้าปวดหัว” เกือบจะยกมือขึ้นมากุมขมับเสียแล้ว หากไม่ติดว่ามือสองข้างกำลังใส่ถุงเท้าให้เจ้าตัวแสบอยู่ “หยางอยู่นิ่งๆสิครับ”
“ฮ่าๆๆ น้ารักตลกจังเลย” เจ้าหยางหัวเราะชอบใจที่ตัวเองทำให้คุณน้าปั่นป่วนได้
“ทำอะไรอยู่จนป่านนี้ถึงแต่งตัวไม่เสร็จสักที”
ทันทีที่ได้ยินเมฆาดุเสียงดังบรรยากาศรอบกายก็ดูคล้ายมีสายฟ้าฟาดลงมา ความวุ่นวายกับเสียงโหวกเหวกของน้าหลานสงบลงในพริบตาเดียว เจ้าหยินเปลี่ยนจากขยุ้มกางเกงมาเป็นกอดขาของน้าแน่น ส่วนเจ้าหยางนั้นทำตัวแข็งทื่อราวถูกสาปให้เป็นหิน ยอมให้จงรักที่หน้าจืดเจื่อนใส่ถุงเท้าได้อย่างง่ายดายทั้งสองข้าง
เมฆายืนกอดอกทอดสายตาดุๆมองกราดน้าหลานทั้งสามคนทั้งที่ยังไม่ได้ถอดผ้ากันเปื้อนแล้วถอนหายใจออกมา ความจริงเขาไม่ได้ตั้งใจจะออกมาดุ ทว่าฟังจากเสียงก็รู้ว่าหลานจอมแสบไม่ฟังจงรักเลย หากเขาไม่พูดอะไรสักหน่อยคงไปสายกันทั้งบ้านแน่ๆ
“หยินแต่งตัวเสร็จแล้วก็ลุกมานี่ครับ อย่ากอดขาน้ารักแบบนั้น เห็นไหมว่ากางเกงทำงานของน้ารักยับหมดแล้ว” แฝดพี่เป็นคนแรกที่โดนจัดการ
“ครับ” เด็กชายหยินลุกขึ้นยืนตัวตรงแหน่วก่อนเดินมาหาเมฆาด้วยท่าทางหวาดระแวงปนสลด
“ส่วนหยาง ใส่ถุงเท้าเสร็จแล้วก็ลุกขึ้นครับ นอนเกลือกไปบนพื้นแบบนั้นได้ยังไง เสื้อนักเรียนหลุดออกมาจากกางเกงแล้วเห็นไหม ลุกขึ้นมาใส่ให้เรียบร้อยครับ” เหมือนโดนคลายสะกด หยางรีบกระเด้งผลุดลุกอย่างรวดเร็ว มือเล็กป้อมจับชายเสื้อยัดเข้าไปในกางเกงโดยที่จงรักไม่ต้องช่วย
“ส…เสร็จแล้วครับน้าเมฆ”
“ดีครับ แต่พรุ่งนี้จะไม่มีการมางอแงแบบนี้อีกแล้วนะ ไม่อย่างนั้นเราจะไปโรงเรียนสาย เวลาไหนควรเล่นก็เล่นน้าไม่ว่า แต่เวลาไหนรีบเราก็ต้องทำตามที่น้ารักบอกเข้าใจไหม”
“…” ทั้งน้ำเสียง คำพูด รวมถึงท่าทางขึงขังของเมฆาทำให้หยางถึงกับน้ำตาคลอ ไม่กล้าพูดโต้ตอบอะไรทั้งสิ้น
“น้าถามว่าเข้าใจไหมหยาง เวลาผู้ใหญ่ถามต้องตอบสิครับ” คนหน้าดุถามย้ำ
“เข้าใจครับ” เด็กแก้มกลมตอบกลับเบาๆ ตั้งท่าจะร้องไห้อยู่รอมร่อ
“ดีมาก มากินข้าวได้แล้วครับ น้าทำอาหารเช้าเสร็จแล้ว”
“ครับ” หยางเดินตัวลีบผ่านเมฆาเข้าไปหาพี่ชายในครัวด้วยท่าทางสลด
เด็กสองคนขึ้นไปนั่งประจำตำแหน่งบนเก้าอี้ที่เมฆาจัดไว้อย่างรู้งาน ก่อนจะลงมือจัดการกับอาหารเช้าโดยไม่ต้องให้สั่งซ้ำสอง เมฆามองดูจนวางใจแล้วจึงหันมาหาจงรักที่ยืนอยู่ที่เดิมด้วยใบหน้าจืดเจื่อนยิ่งกว่าหลานๆหลายเท่า เห็นดังนั้นคนหน้าดุจึงถอนหายใจทิ้งเฮือกใหญ่แล้วเดินเข้าไปหาคนรักตัวเล็กเสียเอง ก่อนจะเริ่มต้นพูด
“ยืนนิ่งทำไม ไปกินข้าวเช้าสิครับ เดี๋ยวไปทำงานสายนะ” แม้เมฆาจะปรับโทนเสียงให้อ่อนโยนลงกว่าเดิม แต่จงรักที่กำลังรู้สึกผิดจึงไม่ได้สังเกตเห็นมัน
“ผมขอโทษนะครับ ที่ดูแลพวกเด็กๆไม่ได้”
“ไม่เป็นไร พี่ไม่ได้ว่าอะไรเราเลยนะ”
“แต่ผมเป็นผู้ใหญ่ ผมต้องเป็นคนควบคุมพวกแกให้อยู่ ไม่ใช่ปล่อยให้วุ่นวายแบบนี้”
“พี่เข้าใจว่ารักเป็นคนแบบนี้ รักน่ะใจดีเกินไปแถมไม่กล้าดุหลานๆด้วย เจ้าพวกตัวป่วนก็เลยยิ่งได้ใจ คราวหลังเราก็ลองใหม่ บางอย่างที่ทำไม่ได้ เราต้องแสดงให้เขารู้ว่าไม่ได้จริงๆ ต้องฝึกให้พวกเขารู้จักวินัย เชื่อฟังผู้ใหญ่ ค่อยๆสอนกันไปเดี๋ยวก็ดีเอง ไม่ต้องคิดมากหรอก” เมฆามองจงรักอย่างเข้าใจ ทั้งยังอธิบายอย่างใจเย็น
“แต่พี่เมฆเก่งนะครับ ดุทีเดียวเจ้าแฝดสั่นไปหมด ผมเองยังกลัวเลย” ปฏิเสธไม่ได้เลยว่าจงรักรู้สึกกลัวจริงๆตอนที่ถูกดุ ก็คนรักของเขาน่ะ น่ากลัวน้อยเสียที่ไหนกัน
“บ๊องจริง เราจะกลัวทำไม พี่ดุเด็กๆต่างหาก” เมฆาว่าอย่างนึกขำ
“ก็น่ากลัวจริงๆนี่ครับ ใครจะคิดว่าพี่เมฆดุเด็กๆอย่างเดียวกันล่ะ” เมฆามองจงรักเถียงปากยื่นคล้ายกับเจ้าแฝดคนเล็กไม่มีผิด
“พี่เองก็รู้ว่าตัวเองออกจะดุเสียงดังเกินไปหน่อยเหมือนกัน แต่คงไม่น่ากลัวขนาดนั้นหรอกมั้ง”
“น่ากลัวขนาดหนักเลยต่างหาก ผมนึกว่าพี่จะโกรธผมแล้วเสียอีก ตกใจหมดเลย”
“โอ๋ๆ ขวัญเอ๋ยขวัญมา” อยู่ๆเมฆาก็รวบจงรักเข้ามากอดแล้วปลอบเสียน่ารัก จนคนถูกปลอบอดแปลกใจไม่ได้
“หืม?” พอจงรักเผลอส่งเสียงท้วงด้วยความแปลกใจ เมฆาก็ผละกอด จากนั้นก็กระแอมในลำคอนิดหน่อย ก่อนชวนจงรักเข้าไปในครัว
“ไปกินข้าวเถอะ”
“พี่เมฆน่ารักจัง เขินเหรอครับ” จะปฏิเสธก็คงไม่ทันเสียแล้ว เพราะจงรักแอบเห็นริ้วแดงที่ใบหูของคนหน้าดุ
“รีบมาเถอะ เดี๋ยวสาย” เมฆาพูดต่อแค่นั้นก็เดินหนีเข้าไปในครัว ทิ้งให้จงรักมองตามแล้วนึกในใจว่าแฟนหน้าดุของเขาจริงๆแล้วน่ารักที่สุด
หลังผ่านความวุ่นวายในยามเช้ามาได้เมฆาก็ขับรถพาสองแฝดไปเรียน โชคดีที่โรงเรียนนั้นอยู่ไม่ไกลจากที่ทำงานของเขาและร้านของจงรักเท่าไหร่ อีกทั้งการจราจรก็โล่งมากกว่าที่เคยเป็นเช่นทุกที จึงทำให้เด็กๆไม่เข้าเรียนสาย
ในทีแรกจงรักตกลงกับเมฆาว่าจะไปรับหลานชายหลังเลิกเรียนเองเพราะคิดว่าเด็กๆคงเลิกเรียนเร็ว แต่กว่าเมฆาจะเลิกงานก็ห้าโมงเย็น จงรักจึงกลัวว่าเด็กๆจะรอนาน ทว่าตอนมาถึงโรงเรียนจงรักได้รู้ว่าน้องหยินเรียนวาดรูปเพิ่มเติม ส่วนน้องหยางมีเรียนคีย์บอร์ด ดูจากตารางเวลาเลิกเรียนเห็นว่าพอๆกับที่เมฆาเลิกงาน ดังนั้นคนหน้าดุจึงตัดสินใจว่าจะมารับจงรักที่ร้านก่อนเข้าไปรับเด็กๆที่โรงเรียนด้วยกัน
“เด็กๆอาจจะต้องรอนิดหน่อย” จงรักว่า
“แต่ไม่น่าเกิน 20 นาที พี่ว่าให้เด็กๆรอนิดหน่อยดีกว่าให้รักมารับเอง ไหนจะต้องดูสองแสบ ไหนจะต้องช่วยหิ้วกระเป๋า แล้วยังต้องพากันออกมาโบกรถแท็กซี่อีก ไม่ไหวหรอกแบบนั้น พี่เป็นห่วง”
“เอาตามที่พี่เมฆว่าก็ได้ครับ” แม้ไม่อยากให้หยินกับหยางรอนาน แต่ด้วยจนกับเหตุผลของคนรักทำให้จงรักจำใจยอมรับโดยดี “สงสัยคงต้องหาเวลาไปดูรถจริงๆแล้วนะครับคราวนี้”
“อืม รอวันหยุดครั้งหน้าเราค่อยไปดูกัน”
“ครับ พี่ไปทำงานเถอะครับ เดี๋ยวสายนะ” จงรักเอ่ยเตือนเพราะกลัวเมฆาจะเข้างานสาย เนื่องจากพวกเขาจอดรถคุยกันนานมากแล้ว
“อืม เดี๋ยวเที่ยงพี่โทรหา”
“ครับผมจะรอ งั้นตั้งใจทำงานนะครับ” แม้จะไม่บอกแต่จงรักก็รู้อยู่แล้วเพราะเมฆาจะโทรหาทุกๆพักกลางวันจนกลายเป็นกิจวัตร
“เราด้วย” เมฆายิ้มรับ ก่อนน้องจะลงจากรถไปยืนโบกมือหยอยๆส่งเขาอยู่ตรงทางเข้าร้าน
เมฆาเคลื่อนรถออกมามุ่งไปที่ทำงานของตนเองสักที แต่ยังไม่วายที่จะเหลือบมองกระจกส่องหลังเพื่อดูว่าเจ้าของร้านดอกไม้เดินกลับเข้าร้านไปแล้วหรือยัง แต่ทุกครั้งเขาก็ไม่เคยได้เห็นภาพนั้นเลยเพราะจงรักจะยืนอยู่ตรงที่เดิมจนกว่ารถของเขาจะลับสายตากระทั่งมองไม่เห็น
ความจริงตลอดเวลาที่อยู่ด้วยกันพวกเขาทั้งสองคนไม่ได้มีคำพูดอะไรมาสนทนากันมากนัก หลายๆครั้งแม้นั่งอยู่บนรถคันเดียวกันเป็นชั่วโมงในรถก็จะมีเพียงเสียงเพลงหรือข่าวตามสายวิทยุเท่านั้น ถึงแม้จงรักและเขาไม่ใช่คนพูดเก่งอะไร แต่เมฆากลับชอบช่วงเวลาแบบที่เป็นอยู่ ณ ขณะนี้ที่สุด เวลาที่ได้เอาใจใส่และถูกเอาใจใส่จากคนที่เรียกได้เต็มปากว่า ‘คนรัก’
ยังไม่ทันถึงห้าโมงเย็นรถของเมฆาก็เลี้ยวเข้ามาจอดที่หน้าร้าน จงรักรู้สึกแปลกใจมากเมื่อเห็นคนรักหน้าดุเดินเปิดประตูเข้ามา ตาคมโตมองนาฬิกาอีกครั้งให้แน่ใจก่อนจะหันมายิ้มให้เมฆา แล้วถาม
“พี่เมฆ! ทำไมมาเร็วจังครับ เพิ่งห้าโมงเองนี่นา”
“พอดีงานไม่เร่งมาก ก็เลยขอออกมาก่อนเวลานิดหน่อย” เมฆาตอบเรียบๆ ก่อนจะหันไปยิ้มให้สองสาวมิ้นและขิงที่ยืนส่งยิ้มให้ชายหนุ่มอยู่ไม่ไกล
“จะไม่มีปัญหาอะไรนะครับ” จงรักถามด้วยความเป็นห่วง
“ไม่เป็นไรหรอก”
“ดีเลยครับ เด็กๆจะได้ไม่ต้องคอยนาน”
“อืม” ความจริงที่เมฆาออกจากที่ทำงานเร็วก็เพราะเกรงว่าเด็กๆจะรอนาน อีกอย่างเขาก็ไม่อยากให้จงรักกระวนกระวายเรื่องเด็กๆด้วย
“พี่เมฆนั่งรอแปบนึงนะครับ เดี๋ยวผมเข้าไปหยิบของ แล้วก็ปิดร้านก่อน”
“ไปเถอะ ไม่ต้องรีบ ค่อยๆดูปิดร้านดีๆ”
“ครับ”
พอจงรักเดินเข้าไปข้างในห้องล็อคเกอร์ด้านหลัง มิ้นกับขิงก็เดินตามไปด้วย เธอทั้งสองคนเก็บของเรียบร้อยแล้ว เหลือเพียงแต่รอช่วยเจ้าของร้านหนุ่มปิดร้านเท่านั้น
“น้องจงรักคะ”
“ครับพี่มิ้น”
“ถ้าน้องจงรักมีธุระ น้องจงรักกลับก่อนก็ได้นะคะ เดี๋ยวพี่สองคนปิดร้านให้เอง” เธอเอ่ยด้วยความเป็นห่วง
“ใช่ค่ะ เดี๋ยวพวกพี่ปิดร้านให้” ขิงเสริมขึ้นอีกคน
“ไม่เป็นไรครับ ผมช่วยพวกพี่ดีกว่าจะได้เสร็จเร็วๆ” จงรักว่าอย่างเกรงใจ เขาเป็นเจ้าของร้านแท้ๆ ต้องรับผิดชอบหน้าที่ของตัวเองให้ดี
“แต่เขาจะรอนานนะคะ ทุกทีเห็นรอแต่ในรถ คราวนี้เข้ามาตามถึงในร้าน อย่าให้เขาต้องรอเลยค่ะ ที่เหลือเดี๋ยวพี่จัดการกันเอง” พอโดนเกลี่ยกล่อมมากเข้า ในที่สุดจงรักก็ยอม อีกอย่างเขาก็ไม่อยากให้เด็กๆต้องรอนานด้วย ขนาดพี่เมฆยังยอมออกจากออฟฟิศเร็วกว่าปรกติเพื่อสองแฝดเลย
“เอาอย่างนั้นก็ได้ครับ ถ้าพี่มิ้นปิดร้านแล้ว เอากุญแจติดตัวไปได้เลยนะครับ ไม่ต้องเอาซ่อนใต้กระถางกุหลาบข้างนอก พอดีผมไปปั้มเพิ่มมาอีกดอกหนึ่งแล้ว”
“ได้เลยค่ะ” หญิงสาวรับคำ
“ถ้าอย่างนั้นผมไปก่อน ขอบคุณมากนะครับ” แม้จงรักจะเป็นเจ้าของร้านแต่ด้วยความที่มิ้นกับขิงมีอายุมากกว่า จงรักจึงค่อนข้างจะนอบน้อมและเคารพเธอทั้งสองคนพอควร
“ไปเถอะค่ะ”
“เจอกันพรุ่งนี้ครับ พี่มิ้น พี่ขิง”
“เจอกันพรุ่งนี้ค่ะน้องรัก”
“เจอกันพรุ่งนี้ค่ะ” มิ้นกับขิงเอ่ยลาเกือบพร้อมๆกัน จงรักผงกหัวรับอีกครั้งก่อนออกมาหาเมฆาข้างนอก
จงรักจำได้ว่าก่อนเดินเข้าหลังร้านไปคนหน้าดุนั่งรอที่โซฟา หากแต่ตอนออกคนรักของเขากลับกำลังยืนดูดอกไม้ในตู้แช่เย็นอยู่อย่างสนใจ
“ไปกันเถอะครับพี่เมฆ”
“เสร็จแล้วเหรอ” วงหน้าคมดุหันมาถาม
“ครับ” จงรักพยักหน้ารับ
“แล้วร้านล่ะ”
“พี่มิ้นกับพี่ขิงเป็นคนปิดร้านให้ครับ”
“อืม ถ้างั้นก็ไปกันเถอะ”
คนหน้าดุไม่ได้ติดใจอะไร เขาเดินนำจงรักออกจากร้านดอกไม้แล้วตรงไปลานด้านข้างของร้านที่ที่เขาจอดรถเอาไว้ เมฆากดปลดล็อคแล้วทั้งคู่ก็แยกกันขึ้นคนละฝั่งประจำตำแหน่ง ตาดุเหลือบมองคนข้างๆ รอให้จงรักคาดเข็มขัดนิรภัยเรียบร้อยเขาจึงออกรถ
การจราจรในช่วงเย็นติดขัดนิดหน่อย โดยเฉพาะบริเวณหน้าโรงเรียนของน้องหยินและน้องหยาง เนื่องจากโรงเรียนนี้มีเด็กนักเรียนหลายระดับชั้นตั้งแต่อนุบาลจนถึงเด็กมัธยม นั่นจึงเป็นเหตุผลที่ทำให้หน้าโรงเรียนมีจำนวนรถของผู้ปกครองมากมายที่มาคอยรับบุตรหลาน จากหน้าโรงเรียนจนกระทั่งวนหาที่จอดรถสำเร็จเมฆาเสียเวลาไปกว่า 15 นาที โชคดีที่พวกเขาออกมารับเด็กสองคนเร็วกว่าที่กำหนดไว้ ถ้าทำตามกำหนดเดิมหยินกับหยางคงรอนานกว่านี้แน่ๆ
พอลงจากรถ จงรักก็เป็นคนเดินนำเมฆาไปยังอาคารที่หลานๆเรียนพิเศษอยู่ เมื่อไปถึงห้องที่คุณครูจัดไว้ให้เด็กๆรอผู้ปกครอง ดวงตาคมโตก็เริ่มกวาดมองไปรอบๆ
“น้องหยินกับน้องหยางไปไหนนะ ป่านนี้น่าจะเลิกเรียนแล้วนี่นา” จงรักบ่นพึมพำ
“ไปถามคุณครูที่ดูแลกันเถอะ” เมฆาเสนอ
“ครับ”
จงรักทำตามที่เมฆาบอก เขาเดินไปหาคุณครูสาวหน้าตาใจดีที่ยืนคุยกับเด็กน้อยอยู่หน้าในห้อง ทว่ายังไม่ทันได้ถามอะไร เสียงของหญิงสาวคนหนึ่งที่จงรักคิดว่าน่าจะเป็นคุณครูอีกคนก็ดังขึ้น เธอเรียกความสนใจของทุกคนรวมทั้งจงรักกับเมฆาไปจนหมด
“ครูพลอยแย่แล้วค่ะ! เด็กแฝดห้องครูพลอยทะเลาะกับเด็กห้องครูไอริน ไปดูหน่อยเถอะค่ะ เจี๊ยบกับครูไอรินสองคนเอาไม่ไหวแล้ว”
“อะไรนะคะ! ค่ะๆ พลอยจะไปเดี๋ยวนี้ค่ะครูเจี๊ยบ” ครูพลอยลุกพรวดพราดขึ้นมาตั้งท่าจะวิ่งตามครูเจี๊ยบออกจากห้อง แต่ก็ยังไม่ลืมหันมาสั่งให้ครูผู้ช่วยอีกคนดูแลเด็กๆที่เหลือในห้องนี้ให้ด้วย
“พี่เมฆ เด็กแฝดที่ว่าจะใช่น้องหยินน้องหยางหรือเปล่า” จงรักหันมาถามคนรักด้วยความร้อนใจ
“พี่ไม่รู้ แต่เรารีบไปดูกันเถอะ เพราะอาจจะใช่ก็ได้ เด็กอนุบาลที่นี่จะมีฝาแฝดสักกี่คนกันเชียว” เมฆารู้สึกสังหรณ์ใจไม่ดี ได้แต่ขออย่าให้อะไรๆเป็นไปอย่างที่เขากลัวเลย
แต่ดูเหมือนคำขอของเมฆาจะไม่เป็นจริง เนื่องจากพอมาถึงหน้าห้องเรียนห้องหนึ่ง ภาพของเด็กที่กำลังทะเลาะต่อยตีกันอยู่กับคู่กรณีที่เป็นเด็กผู้ชายตัวโตกว่ามากอีกคนคือหลานชายฝาแฝดคนโตของจงรัก แม้จะมีคุณครูช่วยกันจับแยก แต่เพราะรอบๆมีเด็กมากเกินไปทำให้คุณครูควบคุมสถานการณ์ไม่ได้ ทั้งๆที่เด็กเหล่านี้เป็นเพียงเด็กอนุบาลเท่านั้น
“โอ้ยๆๆๆ ปล่อยฉันนะ ไอ้เด็กไม่มีพ่อ!!” เด็กชายตัวโตตะโกนลั่น มือสองข้างพยายามผลักหัวเล็กๆของหยินออก ขณะที่โดนหยินกัดแขนเสียจมเขี้ยว
“น้องหยินหยุดนะครับ!” จงรักถลาเข้าไปหาหลาน
“น้ารัก!!”
น้องหยางที่กำลังต่อยอยู่กับเด็กชายอีกคนผละออกมาจากการทะเลาะง่ายๆ เมื่อเห็นว่าจงรักเข้ามา ทั้งที่คุณครูเจี๊ยบกับคุณครูไอรินช่วยกันจับแยกแทบตาย จงรักที่กำลังจะเข้าไปช่วยคุณพลอยห้ามทัพระหว่างหยินกับเพื่อนตัวโตจึงถูกขัดขวางเอาไว้ก่อน
“น้องหยาง” เมื่อเห็นดวงตาแดงก่ำเพราะผ่านการร้องไห้มากับแก้มบวมช้ำของหยาง จงรักก็ต้องครางออกมาด้วยความตกใจ “มันเกิดอะไรกันลูก…”
“อย่าตีกันนะคะ หยุดทะเลาะกันเดี๋ยวนี้” ครูสาวตัวเล็กเพียงคนเดียวเอาชนะเด็กชายสองคนไม่ได้ เพราะเมื่อเธอจับคนหนึ่ง อีกคนก็เข้ามาตะลุมบอลทันที
“ยืนบื้ออะไรกันอยู่! เข้าไปช่วยกันจับเด็กสิ” เมฆาตะโกนใส่ครูสองคนที่เพิ่งปล่อยน้องหยางให้หลุดมาเมื่อกี้ เธอคงทำอะไรไม่ถูกเพราะเธอยืนตะลึงมองดูคุณครูพลอยแยกเด็กๆโดยไม่เข้ามาช่วย
หลังจากส่งเสียงดังออกไป ชายหนุ่มก็เดินปราดเข้ามาอุ้มหยินจนตัวลอย แล้วก้าวห่างออกมา พอเด็กตัวโตที่ทะเลาะกับน้องหยินเห็นเมฆาก็ผงะไปนิด ก่อนจะโดนคุณครูสองคนจับเอาไว้ได้ แล้วในที่สุดทุกอย่างก็กลับสู่ความสงบ เด็กแต่ละคนถูกควบคุมไม่ให้อาละวาดได้อีก
“ทะเลาะอะไรกันหื้อ!? ทำไมต้องรุนแรงขนาดนี้” เมฆาถามขึ้น เมื่อมองสำรวจใบหน้ากลมๆ แล้วพบว่าที่ริมฝีปากแตกจนเลือดออกซิบๆ เขาอุ้มประคองแล้วลูบหลังปลอบแฝดคนพี่ และเหมือนกับความเข้มแข็งที่สร้างขึ้นเมื่อครู่พังทลาย หยินร้องไห้ออกมาแขนสองข้างกอดคอเมฆาแน่น
“พวกจอมพลเริ่มก่อน” หยางเป็นคนบอกแทนทั้งน้ำตา
“พวกนายนั่นแหละเริ่มก่อน” เด็กชายตัวโตที่ตีกับน้องหยินเมื่อครู่เถียงออกมา
“ก็นายกับโฟนว่าเรากับพี่หยินก่อนทำไมล่ะ” หยางเถียงกลับอย่างไม่ลดละ
“หยุดนะคะเด็กๆ ถ้าไม่หยุดครูจะตีแล้วนะ” ครูพลอยว่า แต่เด็กๆไม่ฟังคุณครูสาวเอาเสียเลย
“ก็เราพูดเรื่องจริงนี่” จอมพลว่าอีกคำ
“ไม่จริงสักหน่อย!!”
“เงียบเดี๋ยวนี้ ไม่ได้ยินที่คุณครูพูดหรือไง” เมฆาดุเสียงดังจนเกือบทำเด็กคนอื่นที่ยืนดูอยู่รอบๆร้องไห้ด้วยความกลัว
คุณครูสาวทั้งสามคนแทบจะหลั่งน้ำตาออกมา ในที่สุดเด็กๆก็ยอมเงียบ ในที่สุดก็มีใครสักคนที่เด็กดื้อทั้งหลายจะยอมฟัง แล้วทุกคนก็เคลื่อนตัวไปที่ห้องพยาบาล ไม่นานหลังจากนั้นพ่อแม่ของเด็กอีกสองคนก็ตามมา ทำแผลเสร็จเรียบร้อยแล้วทุกคนก็ต้องเข้าไปที่ห้องพักครูฝั่งเด็กเล็ก เพื่อสรุปกันว่าจะเอายังไง
คุณครูให้เด็กๆเริ่มต้นเล่าทีละคนว่าเกิดอะไรขึ้น สรุปได้ว่า ตอนเย็นหยางเรียนคีย์บอร์ดเสร็จเร็ว เด็กชายจึงไปรอหยินที่หน้าห้องสอนศิลปะ แต่หยางกลับไปเจอจอมพลและโฟน จอมพลเป็นคนเริ่มโดยการถามถึงพ่อของหยางกับหยิน เด็กตัวโตตั้งแง่ว่าไม่เคยเห็นหยินกับหยางมีพ่อมารับเลย จอมพลกับเพื่อนจึงล้อเลียนว่าหยินกับหยางไม่มีพ่อ หยางจึงผลักจอมพล แล้วทั้งสองก็เริ่มทะเลาะกัน หยินออกมาจากห้องเรียนเจอน้องโดนต่อยแก้มพอดีจึงเข้าไปช่วย แล้วครูไอรินกับครูเจี๊ยบก็มาเจอจึงเข้าไปแยกเด็ก ทว่าเด็กสี่คนไม่สนใจครูเลย ครูเจี๊ยบจึงวิ่งไปตามครูพลอยที่ห้องข้างๆมาช่วย ต่อจากนั้นก็เป็นอย่างที่เมฆากับจงรักเห็นเหตุการณ์
พ่อแม่ของจอมทัพกับโฟนไม่เอาเรื่องอะไร อีกทั้งสองครอบครัวยังดุลูกชายตัวเองพร้อมกับให้มาขอโทษหยินและหยางด้วย จงรักเองก็ไม่ได้เอาเรื่องกับโฟนและจอมพล เนื่องจากเด็กในปกครองเป็นคนเริ่มทำร้ายร่างกายเขาก่อน พอจอมพลกับโฟนขอโทษหยินและหยางตามที่ถูกพ่อแม่บังคับแล้ว หยินกับหยางเองก็ขอโทษเด็กสองคนนั้นเหมือนกัน ทุกเรื่องดูเหมือนจะจบลงด้วยดี แต่ก่อนออกจากห้อง เมฆาได้ตำหนิคุณครูไปนิดหน่อย
“ผมรู้ว่าเด็กๆผิดที่เกเรจนมีเรื่อง แต่ในฐานะของครูกับเด็กอายุหกขวบ คุณควรดูแลพวกเขาและจัดการกับสถานการณ์ให้ดีกว่าที่เป็น เพื่อไม่ให้สถานการณ์บานปลายจนได้กันคนละหลายแผลแบบนี้ อยู่ในโรงเรียนถ้าแม้แต่ครูยังทำให้เด็กฟังไม่ได้ ทีนี้พวกเขาจะฟังใคร ยังไงช่วยปรับปรุงตรงนี้ด้วยนะครับ”
“พี่เมฆพอเถอะครับ” จงรักปรามเบาๆ เพราะสงสารคุณครูสาวทุกคน พวกเธอดูเหมือนครูจบใหม่ ประสบการณ์ในการรับมือกับเด็กคงมีไม่มาก
“ขอโทษด้วยนะคะ ทางเราจะปรับปรุงให้ดีขึ้นค่ะ” ครูพลอยเป็นตัวแทนคุณครูอีกสองคนในการกล่าวคำขอโทษ
จากนั้นทุกคนจึงแยกย้ายกันกลับบ้าน แต่ก่อนหยินและหยางขึ้นรถเด็กชายจอมพลก็วิ่งมาหา พร้อมกับพูดบางอย่างที่ทำเอาผู้ใหญ่ที่ได้ฟังนึกแปลกใจ
“เราขอโทษนะหยิน หยาง ที่ว่านายไม่มีพ่อ ทั้งๆที่พ่อของพวกนายเท่ขนาดนี้ พรุ่งนี้เรามาเล่นด้วยกันนะ” เด็กตัวโตบอกด้วยท่าทางเสียใจจริงๆ ก่อนจะเหลือบมองเมฆาด้วยสายตาชื่นชม
“แต่นั่นไม่---“ หยางไม่ทันได้พูด หยินก็แทรกขึ้นก่อน
“ใช่ พ่อเมฆของเราเท่ที่สุด เราไม่โกรธพวกนายแล้ว ไว้พรุ่งนี้เราค่อยไปเล่นด้วยกัน”
“อื้ม” จอมพลยิ้มกว้างออกมาก่อนวิ่งกลับไปหาพ่อแม่ที่ยืนรออยู่ด้านหลัง พ่อแม่ของจอมพลยิ้มให้จงรักกับเมฆาบางๆ จากนั้นก็พาลูกชายคนเดียวขึ้นรถไป จงรักเองก็พาเด็กๆขึ้นรถเช่นกัน
“พี่หยิน แต่น้าเมฆไม่ใช่พ่อพวกเรานะ” หยางท้วงขึ้นหลังจากน้าเมฆออกรถมาได้สักพักแล้ว
“ก็ไม่ใช่น่ะสิ” หยินบอก
“แล้วทำไมพี่หยินบอกจอมพลอย่างนั้น” หยางยังคงสงสัย เมฆากับจงรักเองก็สงสัยเหมือนกัน
“เพราะว่าจอมพลจะได้ไม่ล้อหยางกับพี่อีกไง”
“แล้วถ้าจอมพลรู้ว่าน้าเมฆไม่ใช่พ่อเรา จอมพลก็จะหาว่าเราโกหกน่ะสิพี่หยิน” หยางแย้งพลางทำปากยื่น
“จอมพลไม่รู้หรอก”
“ทำไมล่ะ”
“จอมพลไม่มีทางเจอพ่อเราหรอก เพราะขนาดพวกเราพ่อยังไม่มาหาเลย” หยินบอกด้วยเสียงเรียบๆ คล้ายกับเด็กคนนี้ไม่มีความรู้สึกอะไร แต่ผู้ใหญ่ที่ฟังถึงกับสะท้อนในอก
“นั่นสิ” หยางเห็นด้วย “แล้วทำไมพ่อถึงไม่มาหาเราบ้างล่ะพี่หยิน”
“แม่อ้ายบอกพ่อทำงาน”
“เมื่อไหร่พ่อจะทำงานเสร็จน้อ หยางอยากเจอพ่อจัง หยางไม่เคยเจอพ่อสักที เห็นแต่ในรูป”
“ถึงหยางกับหยินจะไม่ได้เจอพ่อ แต่หยางกับหยินก็ยังได้เจอแม่อ้าย ลุงไอ น้ารัก แล้วก็น้าเมฆนะครับ” จงรักหันมาบอกหลานด้วยเสียงอ่อนโยน หนุ่มตัวเล็กใช้ความพยายามอย่างมากในการข่มไม่ให้น้ำตาไหลออกมา
“จริงสิครับ หยางอยากเจอแม่อ้ายกับลุงไอแล้ว เมื่อไหร่แม่อ้ายกับลุงไอจะกลับมาสักที หยางคิดถึ้ง คิดถึง” หยางบ่นกระเง้ากระงอดก่อนจะหันไปเห็นรถบรรทุกคันใหญ่วิ่งผ่าน เจ้าตัวจึงชี้ชวนให้พี่ชายดูรถคันนั้นคันนี้แล้วหัวเราะกันสนุกสนาน
จงรักลอบมองหลานแล้วหันกลับมาถอนหายใจ รู้สึกดีที่อย่างน้อยความเป็นเด็กทำให้พวกฝาแฝดไม่เก็บเรื่องราวเหล่านั้นมาคิดอะไรมาก เหมือนกับที่เด็กๆทะเลาะกันแปบๆก็ลืม แต่เขาก็อดห่วงไม่ได้ว่าเรื่องของพ่อที่ทิ้งไปแต่งงานใหม่ตั้งแต่พวกเขายังไม่คลอด จะกลายเป็นปมชิ้นใหญ่ที่อาจถูกสะกิดให้รู้สึกเจ็บได้ทุกเมื่อ
“อย่าคิดมาก เด็กๆยังมีแม่กับลุงที่รักพวกเขามาก พวกเราก็ยังอยู่ ทุกๆอย่างจะผ่านไปด้วยดี เชื่อพี่สิ” เมฆายื่นมือมากุมมือเล็กกว่าของจงรักเอาไว้ แล้วพูดขึ้นขณะรถติดไฟแดง
“นั่นสินะครับ” ได้ยินสิ่งที่เมฆาพูด มันทำให้จงรักคิดได้ขึ้นมา ว่าถึงแม้เด็กๆจะขาดพ่อ แต่พวกเขาก็ยังมีคนที่พร้อมจะมอบความรักให้พวกเขา และอยู่ข้างๆพวกเขาอีกมากมาย “เหมือนกับผมที่ถึงขาดแม่แต่ก็ยังมีพ่อ มีพี่สาวสองคน รวมทั้งยังมีพี่เมฆอยู่ด้วยใช่ไหมครับ”
“อืม” เมฆาตอบรับ ก่อนจะเอ่ยออกมาอีกประโยค “ก็เหมือนกับพี่ที่ไม่มีพ่อ ไม่มีแม่ ไม่มีตากับยายที่รักอยู่บนโลกแล้ว แต่พี่ก็ยังมีเรา มีจงรักอยู่ด้วยกัน เท่านี้พี่ก็พอใจแล้วล่ะ”
<><><><><><><><><><><><><><><><><><><><><><><><><><><><><>
ตอนใหม่มาแล้วค่าาาาาาา :katai5: :katai5:
ตอนนี้ไม่ตลก แอบดราม่านิดหน่อยด้วย :hao5: :hao5:
แต่เด็กๆก็อาจสนิทกับน้าเมฆขึ้นอีกนิดนะ(?) 555555
เห็นมีนักอ่านหน้าใหม่หลงเข้ามาอ่านด้วย ยินดีต้อนรับนะคะ :mew3:
กำลังพยายามเร่งเขียนค่ะ ไม่อยากหายไปนานๆ เดี๋ยวคนอ่านลืม อิอิ
เจอกันตอนหน้านะคะ :mew1:
ละอองฝน
[12/03/2558 ,23:21]
เริ่มหัวข้อโดย: Mouse2U ที่ 12-03-2015 23:34:25
เริ่มหัวข้อโดย: liza sarin ที่ 12-03-2015 23:40:25
เริ่มหัวข้อโดย: valenna yy ที่ 12-03-2015 23:53:04
เริ่มหัวข้อโดย: iceman555 ที่ 12-03-2015 23:55:57
เริ่มหัวข้อโดย: BeeRY ที่ 13-03-2015 00:02:47
สมัยนี้มีเยอะด้วยสิ มันส่งผลกับพฤติกรรมโดยตรงนะ ถ้าเด็กนิสัยก้าวร้าว เกเร ไม่ค่อยสนใจเรียน พอถามดูก็พบว่าพ่อแม่แยกทางกันเสียส่วนใหญ่ คือมันมีโอกาสมากกว่าเด็กที่มีพ่อแม่พร้อม
แต่ถึงพ่อแม่อยู่ด้วยกัน เด็กบางคนก็มีพฤติกรรมไม่ต่างกับเด็กมีปัญหาเลยค่ะ :เฮ้อ:
บ่นเสียยืดยาวเพราะเราก็ทำงานเกี่ยวกับเด็กนี่แหละค่ะ แต่ไม่ได้เกี่ยวอะไรกับรักและพี่เมฆเลย :m20:
เริ่มหัวข้อโดย: nicksrisat ที่ 13-03-2015 00:06:46
เริ่มหัวข้อโดย: nolirin ที่ 13-03-2015 00:13:57
ตบท้ายด้วยความซึ้งของพ่อ(จำเป็น)เมฆ
:impress2: :impress2:
เริ่มหัวข้อโดย: rainiefonnie ที่ 13-03-2015 00:25:39
เริ่มหัวข้อโดย: Cream A ที่ 13-03-2015 00:26:49
เจ๋งอ่ะจัดการได้หมดทุกอย่าง โอยยย ยิ่งพูดยิ่งอยากได้ผู้ชายคนนี้ :hao6:
เริ่มหัวข้อโดย: gasia ที่ 13-03-2015 00:28:06
แต่น้องหยินตอนกอดพี่เมฆนี่ีจังงง
เริ่มหัวข้อโดย: Veesi3 ที่ 13-03-2015 01:37:50
เริ่มหัวข้อโดย: B52 ที่ 13-03-2015 02:08:30
เริ่มหัวข้อโดย: hibarihao ที่ 13-03-2015 07:09:43
เริ่มหัวข้อโดย: ๐๐ตะวัน๐๐ ที่ 13-03-2015 08:09:02
น่ารักกันจริงๆ
เริ่มหัวข้อโดย: darling ที่ 13-03-2015 08:54:53
เริ่มหัวข้อโดย: Infinity 888 ที่ 13-03-2015 09:02:00
พี่เมฆอย่างเท่ห์เลย เป็นที่พึ่งให้รักได้มากๆ
เริ่มหัวข้อโดย: myapril ที่ 13-03-2015 09:07:22
+1+เป็ดให้ก่อนเลย
ตอนนีัแอบสงสารเด็กๆนะ เรื่องพ่อน่ะ เฮ้อ
แต่ถึงจะดราม่านิดหน่อย แต่ภพี่มฆก็แอบสวีทกับรักจนได้อ่ะน่ะ 555
เริ่มหัวข้อโดย: Min*Jee ที่ 13-03-2015 09:13:19
รอตอนต่อไปน้าาา
เริ่มหัวข้อโดย: GlassesgirL ที่ 13-03-2015 20:32:26
เพราะน้าเมฆเป็นคนมาไกล่เกลี่ยให้แบบนี้
ซึ้งจังตอนนี้ เด็กๆยังมีแม่อ้ายลุงไอน้ารักน้าเมฆนะลูก
โตขึ้นต้องเป็นเด็กดีกันนะ
:mew1: :L2:
เริ่มหัวข้อโดย: penneeamoon ที่ 13-03-2015 20:59:46
นักเขียน คุณสุดยอดมากกว่าค่ะ รักค่ะ จุ๊บๆๆๆๆ
เริ่มหัวข้อโดย: ่patsaporn ที่ 13-03-2015 21:16:56
น้องหยินหยางน่ารักด้วยน่าสงสารด้วย
ขอบคุณค่ะ
เริ่มหัวข้อโดย: warin ที่ 13-03-2015 21:44:29
เริ่มหัวข้อโดย: Money11 ที่ 13-03-2015 21:58:17
นี่ครั้งแรกกับเรื่องนี้ค่ะ :กอด1:
ชอบพี่เมฆมากกก(ก.ไก่ล้านตัว) ชอบนิสัย คาแร็คเตอร์ มุมมอง ชอบมาก
ชอบตอนนี้มาก มากขนาดที่ว่าเลิกนิสัยเสียแล้วมาคอมเม้นท์บอกเลยค่ะ :hao5:
เป็นกำลังใจให้อยู่นะคะคุณคนเขียน อิอิ
เริ่มหัวข้อโดย: ammchun ที่ 14-03-2015 04:08:15
เริ่มหัวข้อโดย: PoPuAr ที่ 14-03-2015 13:48:36
ตอนนี้พี่เมฆดุมากก็จริง แต่ช่วยทำให้สถานการณ์ดีขึ้น
เมื่อไหร่จะสวีทกันอีกนะ ขอตอนหวานๆเยอะๆ น้องรักน่ารักไม่เปลี่ยน
เริ่มหัวข้อโดย: minenat ที่ 14-03-2015 16:04:16
เริ่มหัวข้อโดย: ละอองฝน ที่ 15-03-2015 23:21:19
ตอนที่ 22 (ครึ่งแรก)
ในตอนเช้าของอีกสองวันที่เหลือเมฆาเป็นคนพาเด็กๆอาบน้ำและช่วยแต่งตัวให้ ส่วนจงรักมีหน้าที่ทำอาหาร ตอนเช้าทั้งเมฆาและจงรักไปส่งสองแฝดที่โรงเรียน ตอนเย็นก็ไปรับ อาหารเย็นกินนอกบ้านบ้างกลับมาทำกินที่บ้านบ้างสลับกันไป หลังจากเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นในเย็นวันนั้น ตลอดเวลาที่หยินและหยางอยู่กับจงรัก เด็กๆก็ไม่ได้สร้างเรื่องให้เป็นห่วงอีก ชีวิตของพวกเขาทั้งสี่จึงสุขสงบดีอย่างที่ควรเป็น
แต่ถึงอย่างนั้น หยินกับหยางก็ยังกลัวเมฆาอยู่นิดๆ แม้จะคุยกันได้มากกว่าเก่า และรู้ว่าน้าเมฆใจดีแค่ไหน แต่ใบหน้าดุๆของชายหนุ่มกับรูปร่างที่สูงใหญ่น่าเกรงขามกลับเป็นสิ่งที่มีอิทธิพลต่อเด็กน้อยอยู่เหมือนเดิม
วันนี้เป็นวันครบกำหนดที่เด็กๆต้องกลับบ้าน อ้ายโทรมาหาจงรักตั้งแต่ลงจากเครื่อง ในทีแรกเธอตั้งใจจะไปรับลูกชายทั้งสองที่โรงเรียนด้วยตัวเองเพราะทนคิดถึงไม่ไหว อีกทั้งเมื่อรับรู้เรื่องราวเมื่อหลายวันก่อนด้วยความเป็นแม่ทำให้อ้ายเป็นห่วงเด็กๆสุดหัวใจ แต่สุดท้ายอ้ายก็ตัดสินใจเปลี่ยนมารับเด็กๆที่บ้านของเมฆาแทน เนื่องจากยังมีข้าวของของเด็กๆอีกหลายอย่างที่ต้องกลับไปเก็บ
ตกเย็นเมฆาเลิกงานเร็วกว่าปรกติเขาจึงตรงดิ่งไปหาจงรักที่ร้านทันที เพราะชายหนุ่มตั้งใจจะพาเด็กๆไปกินไอศกรีมก่อนกลับบ้าน เดิมทีจงรักไม่รู้แผนการนี้ แต่พอได้ฟังที่เมฆาบอกชายหนุ่มก็เห็นดีเห็นงามด้วย เมื่อไปถึงโรงเรียนพวกเขาก็พบเด็กๆนั่งรอเรียบร้อยอยู่ในห้องพักที่จัดไว้สำหรับเด็กที่ต้องรอผู้ปกครองมารับ
“หยิน พ่อนายมารับแล้ว” เด็กชายจอมพลที่กำลังต่อเลโก้อยู่กับหยินเป็นคนเห็นเมฆากับจงรักก่อน เด็กน้อยจึงบอกเพื่อน
“สวัสดีครับน้ารัก สวัสดีครับพ่อเมฆ” หยินลุกขึ้นยืนแล้วกล่าวสวัสดีผู้ใหญ่ทั้งสองคน
“น้ารักกับพ่อเมฆมาแล้ว~~” หยางที่กำลังก้มหน้าก้มตาทำการบ้านได้ยินเสียงพี่ชายสวัสดีคุณน้า เจ้าตัวจึงเงยหน้าขึ้นมาสวัสดีเสียงใส จากนั้นก็รีบเก็บของลงกระเป๋าแล้วพุ่งตัวไปหาจงรักก่อนใครเพื่อน
“กลับบ้านกันเถอะเด็กๆ” จงรักว่าพร้อมกับรวบตัวหยางขึ้นมาอุ้ม
“เรากลับบ้านก่อนนะจอมพล” หยินหันไปบอกเพื่อนแล้วคว้ากระเป๋ามาสะพายขึ้นบ่า
เพราะจงรักอุ้มน้องหยางอยู่ เมฆาจึงช่วยถือกระเป๋าเจ้าแฝดคนเล็กให้ ส่วนมืออีกข้างเขาคว้ามือเล็กๆของแฝดคนพี่มากุม จากนั้นก็จับจูงพาออกไปที่รถ โดยที่หยินไม่ได้ปฏิเสธอะไรสักนิด แต่ก่อนออกมาจากห้องรับรองจงรักยังไม่ลืมเตือนให้เด็กๆบอกลาคุณครูด้วย
ระหว่างทางหยางกับหยินผลัดกันเล่าเรื่องที่โรงเรียนให้ฟังเป็นฉากๆว่าวันนี้พวกเขาได้พบ ได้เจออะไรมาบ้าง แม้บทสนทนาส่วนใหญ่จะมาจากหลานคนเล็กเพราะช่างพูดมากกว่าก็ตาม
ก่อนถึงบ้านเมฆาได้ทำตามที่ตกลงกับจงรักไว้ว่าจะพาเด็กไปกินไอศกรีมที่เด็กๆอยากกินเมื่อวันก่อน ทว่าตอนนั้นกินไม่ไหวแล้วเพราะเพิ่งอิ่มจากมื้อเย็นมาหมาดๆ
กินไอศกรีมเสร็จก็ค่ำ พวกเขาทั้งสี่พากันกลับบ้านเพราะอ้ายโทรมาบอกว่าอยู่ระหว่างเดินทางมารับเด็กๆ ตลอดเส้นทางที่ขับรถกลับ สองพี่น้องช่วยกันร้องเพลงที่แต่งขึ้นเองอย่างอารมณ์ดี พลอยทำให้เมฆากับจงรักเผลอยิ้มตามไปด้วย คนหน้าดุรู้สึกว่าตัวเองตัดสินใจถูกที่พาเด็กๆไปร้านไอศกรีมในวันนี้
“ไอติม ไอติม ไอติม”
“ไอติม ไอติม ไอติมแสนอร่อย~”
กลับถึงบ้านไม่ถึงครึ่งชั่วโมงรถของอ้ายก็มาจอดเทียบรอรับเด็กๆอยู่หน้าบ้าน สองแฝดพากันวิ่งออกมาหาผู้เป็นแม่ที่ไม่ได้เจอกันหลายวัน สามแม่ลูกยืนกอดกันกลมอยู่ตรงลานหน้าบ้าน เมื่อจงรักกับเมฆาที่ช่วยกับยกของออกมาจากข้างในเห็นภาพนั้นก็อดยิ้มออกมาไม่ได้
“หยินคิดถึงแม่อ้าย”
“หยางก็คิดถึงแม่อ้าย”
“แม่ก็คิดถึงหยินกับหยางลูก” อ้ายลูบหลังเด็กสองคนด้วยมือสองมือ “แม่ไม่อยู่หนูดื้อหรือเปล่าครับ”
“ไม่ดื้อครับ” หยางว่า
“ดื้อนิดหน่อยครับ” หยินสารภาพ
“พี่หยินอย่าบอกแม่สิ” เสียงหยางแหวใส่พี่ชายทำให้อ้ายถึงกับหลุดหัวเราะ
“ร้ายนักนะเรา” อ้ายหันมาพูดกับหยางทั้งรอยยิ้ม หยางจึงคิดว่าแม้เขาจะดื้อนิดหน่อยก็คงไม่เป็นไร เพราะมันไม่ได้ทำให้แม่อ้ายโกรธ
“พอแม่มาก็ทิ้งน้ารักเลยนะครับ” จงรักแสร้งทำเสียงน้อยใจ หลานชายคนโปรดจึงผละจากอ้อมกอดของแม่มาเกาะขาเอาไว้แล้วบอกอ้อนๆ
“หยางรักน้ารัก หยางไม่ทิ้งน้ารักหรอกครับ”
“ถ้าอย่างนั้นก็อยู่กับน้ารักแล้วก็น้าเมฆที่นี่นะครับ ให้พี่หยินกลับไปกับแม่อ้ายคนเดียวพอ” จงรักแกล้งหลานอีกนิด หยางทำหน้าบิดเบี้ยวปั้นยาก ก่อนจะอ้อมแอ้มตอบ
“แต่ลุงไอคงร้องไห้คิดถึงหยางแน่ๆถ้าหยางไม่กลับบ้าน”
“เด็กเจ้าเล่ห์” จงรักว่าพลางฟัดแก้มกลมสองข้างด้วยความหมั่นเขี้ยว “คิดถึงลุงไอก็บอกมาเถอะครับ ไม่เป็นไรนะ เดี๋ยวปิดเทอมค่อยมาหาน้ารักกับน้าเมฆใหม่ เดี๋ยวน้ารักจะให้น้าเมฆพาพวกเราไปเที่ยวเชียงใหม่ด้วย ดีไหมครับ”
“ดีครับ!!~” หยางตอบรับเสียงใส ก่อนจะเดินกลับไปหาแม่
“พี่ขอบใจมากนะรักที่ช่วยดูแลเด็กๆให้” อ้ายว่า
“ไม่เป็นไรหรอกครับพี่อ้าย ผมเองก็คิดถึงหลานๆเหมือนกัน อีกอย่างดูแลเด็กๆแค่นี้ไม่เหนือบ่ากว่าแรงหรอกครับ”
“นั่นแหละ อย่างไรพี่ก็ต้องขอบใจ คุณเมฆด้วยนะคะ ขอบคุณมากๆที่ช่วยดูสองแสบให้ เด็กๆคงทำป่วนน่าดู” พูดกับจงรักจบเธอก็หันไปขอบคุณเมฆาบ้าง
“ไม่หรอกครับ เด็กๆสองคนน่ารักมาก ถ้าต่อไปมีธุระก็พามาฝากไว้ที่นี่ได้ครับ ผมเต็มใจ” เมฆาบอกพลางยิ้มน้อยๆ
“ขอบคุณนะคะ” อ้ายเอ่ยขอบคุณอีกครั้งก่อนจะหันมาบอกลูกชายฝาแฝด “พวกหนูต้องขอบคุณน้าเมฆกับน้ารักด้วยนะลูก”
“ขอบคุณครับน้ารัก” หยางว่าก่อนฉกหอมแก้มจงรัก จากนั้นจึงหันไปขอบคุณเมฆาด้วยท่าทางเรียบร้อย “ขอบคุณครับน้าเมฆ”
“ขอบคุณนะครับน้ารัก” หยินยกมือป้อมไหว้จงรัก ก่อนจะทำใจกล้าเดินไปหาเมฆา แล้วสะกิดขา คนตัวสูงจึงย่อลงนั่งในระดับเดียวกัน
“ว่าไงครับ”
“ขอบคุณนะครับพ่อเมฆ” แฝดคนโตกระซิบบอกให้ได้ยินกันแค่สองคน ก่อนจะจุ๊บเบาๆที่แก้มของเมฆา ทำเอาทุกคนที่อยู่ในที่นั้นรวมถึงน้องหยางอ้าปากค้างไปตามๆกัน
“เอาไว้พ่อว่าง พ่อจะรับไปกินไอศกรีมอีกนะครับ” เมฆากอดแล้วลูบหัวเด็กชายอย่างอ่อนโยน ก่อนจะปล่อยให้หยินเดินกลับไปหาแม่
“ถ้าอย่างนั้นพวกเรากลับกันเถอะ ลุงไอรอแย่แล้ว”
“ขับรถดีๆนะครับพี่อ้าย” จงรักบอก
จากนั้นทั้งสามคนแม่ลูกก็เดินไปขึ้นรถ ตอนที่รถเคลื่อนตัวออกไปเด็กแฝดยังไม่ลืมหันกลับมาโบกมือลาหยอยๆให้จงรักกับเมฆาด้วย เมฆาเดินไปปิดรั้วเมื่อรถของอ้ายลับสายตาไปแล้ว เขารู้สึกใจหายแปลกๆอยู่แวบหนึ่งแต่ก็นึกในใจว่าอีกไม่นานก็คงได้พบกันใหม่ พอหันหลับมาคนหน้าดุก็เห็นจงรักยืนมองแล้วส่งยิ้มให้อ่อนๆ
“แค่สามวันก็กลายเป็นคุณพ่อไปเสียแล้วนะครับ”
“คุณพ่อจำเป็นน่ะสิ”
“ดูท่าพี่เมฆก็เข้ากับเด็กได้ดีนี่นา ผมคงต้องแก้ข่าวกับเฮียวินแล้วล่ะว่าพี่ไม่ได้เกลียดเด็ก” จงรักพูดยิ้มๆ
“ก็บอกแล้วว่าไม่ได้เกลียด พวกนั้นเข้าใจผิดไปเอง” คนหน้าดุตอบ
“แล้วนึกอยากมีลูกบ้างไหมครับ” อยู่ๆจงรักก็พูดขึ้น
“อย่าคิดอะไรแปลกๆเชียวนะ” เมฆาแอบเห็นจงรักลอบถอนหายใจ เขารู้ได้ทันทีว่าเด็กคนนี้ต้องคิดมากอะไรอีกแน่ๆ คนตัวสูงจึงขยับเข้าไปสวมกอดร่างเล็กกว่าเอาไว้แล้วบอก
“ไม่ได้คิดอะไรแปลกๆนะ แค่ถามดูเฉยๆครับ”
“พี่ชอบผู้ชาย พี่ทำใจตั้งแต่รู้ตัวเองแล้วล่ะ”
“อ๋อ งั้นก็ดีแล้วครับ ถ้าผมรู้ว่าพี่ไปมีลูกกับคนอื่นนะ ผมคงช้ำใจตายแน่ๆ”
“หึๆ คิดอะไรเหลวไหล” เมฆาว่าพลางกระชับกอดให้แน่นขึ้นอีกนิด
“ก็…เห็นพี่อยู่กับเด็กๆแล้วรู้สึกว่าดูอบอุ่นดีน่ะครับ” จงรักสัมผัสได้ว่าเมฆาเป็นแบบอย่างของคำว่าพ่อที่ดี ถ้าเจ้าตัวมีลูก ลูกๆก็คงเป็นเด็กดีและน่ารักมาก
“อยู่กับเราพี่ก็เป็นคนอบอุ่นได้ จนบางครั้งก็อุ่นจนร้อนเลยจริงไหม” เมฆาก้มลงกระซิบถามประโยคหลังใกล้ๆใบหูเล็ก นัยยะที่ซ่อนอยู่ชวนให้รู้สึกร้อนๆหนาวๆ
“เอ่อ…ก็คงงั้นมั้งครับ” เสียงอ้อมแอ้มกับแก้มแดงๆที่ซ่อนไม่มิดทำให้หนุ่มตัวเล็กในอ้อมกอดดูน่าฟัดน่าแกล้งให้อายขึ้นอีกหลายเท่าตัว
“แต่ถ้ามีลูกได้จริงๆ พี่ก็ต้องมีกับรักนั่นแหละ ไม่มีทางไปมีกับคนอื่นหรอก เชื่อเถอะ”
“พี่เมฆ…”
“หืม?”
“ปรกติพี่ไม่เป็นแบบนี้นะ เลิกพูดจาแปลกๆได้แล้วครับ แค่นี้ผมก็เขินจะตายอยู่แล้วนะ” จงรักหันกลับมามองด้วยสีหน้าปั้นยากจากนั้นจึงครางออกมาอย่างเหลืออด ก็พี่เมฆเคยพูดออกมาแบบนี้เสียทีไหน ไอ้ดีใจมันก็ดีใจอยู่หรอก แต่เขารู้สึกว่าคนรักหน้าดุของเขาน่ะแปลกเกินไปแล้ว
“ฮ่าๆๆ โอเคๆ ไม่พูดแล้ว” เมฆาเห็นว่าน้องอายก็เลยแกล้งหยอก แต่บทเจ้าตัวจะพูดตรงๆว่าเขินก็พูดขึ้นมาเสียดื้อๆ ทำเอาเขาอดขำไม่ได้
“งั้นก็เข้าบ้านกันเถอะครับ” จงรักทำหน้ามุ่ยนิดๆที่โดนหัวเราะเยาะ แต่สุดท้ายก็ยิ้มออกมาเพราะนึกขึ้นได้ว่าวันนี้พี่เมฆดูอารมณ์ดีเป็นพิเศษ คนหน้าดุเห็นดังนั้นก็จูบผ่านๆที่ขมับแล้วปล่อยน้องออกจากอ้อมกอดก่อนจูงมือเข้าบ้าน
<><><><><><><><><><><><><><><><><><><><><><><><><><><><><>
ละอองฝน[15/03/2558 ,23:22]
เริ่มหัวข้อโดย: PURE LOVE ที่ 15-03-2015 23:34:14
น้องหยินน้องหยาง เป็นเด็กดี น่ารักมาก ๆ มาเยี่ยมน้ารักกับพ่อเมฆบ่อย ๆ นะ
เด็ก ๆ ไม่อยู่กันแล้ว พี่เมฆก็สวีทกับน้องรักได้เต็มที่แล้วสิน้า :o8:
เริ่มหัวข้อโดย: donutnoi ที่ 15-03-2015 23:37:06
เริ่มหัวข้อโดย: Mouse2U ที่ 15-03-2015 23:39:23
เริ่มหัวข้อโดย: Veesi3 ที่ 15-03-2015 23:43:47
เริ่มหัวข้อโดย: gasia ที่ 15-03-2015 23:44:24
ถ้ามีลูกกับรักต้องงุ้งงิ้งแบบแปลกๆสินะคะ 5555555555
หวานอีกๆ ชีวิตเรื่อยๆแบบนี้นี่ดีจังเลยค่ะะะ
เริ่มหัวข้อโดย: B52 ที่ 15-03-2015 23:49:48
เริ่มหัวข้อโดย: iceman555 ที่ 16-03-2015 00:29:59
เริ่มหัวข้อโดย: BeeRY ที่ 16-03-2015 00:45:01
เริ่มหัวข้อโดย: minenat ที่ 16-03-2015 15:39:48
เริ่มหัวข้อโดย: Infinity 888 ที่ 16-03-2015 16:32:03
เริ่มหัวข้อโดย: nolirin ที่ 16-03-2015 17:24:13
:mew1:
เริ่มหัวข้อโดย: GlassesgirL ที่ 16-03-2015 17:41:06
:mew1: :L2:
เริ่มหัวข้อโดย: malula ที่ 16-03-2015 19:30:17
เริ่มหัวข้อโดย: Min*Jee ที่ 16-03-2015 19:36:36
รอตอนต่อไปนะคะะะะ
เริ่มหัวข้อโดย: ่patsaporn ที่ 16-03-2015 20:24:22
เริ่มหัวข้อโดย: panari ที่ 16-03-2015 20:52:36
เริ่มหัวข้อโดย: Cream A ที่ 16-03-2015 21:30:55
เริ่มหัวข้อโดย: ๐๐ตะวัน๐๐ ที่ 17-03-2015 06:15:01
เดี๋ยวนี้ขยันหยอดจังน่ะพี่เมฆ :-[
เริ่มหัวข้อโดย: ละอองฝน ที่ 19-03-2015 00:59:15
ตอนที่ 22 (ครึ่งหลัง)
หลังจากหลานๆกลับไปเดือนกว่าจงรักก็ตัดสินใจซื้อรถตู้คันเล็กเพื่อเอามาใช้งานที่ร้าน ก่อนซื้อเจ้าตัวได้เรียนหัดขับรถเพิ่มเติมกับเมฆาเพื่อใช้ในการสอบใบขับขี่ แต่ไปสอบรอบแรกกลับตกท่าถอยรถเทียบฟุตบาททำให้ต้องไปสอบแก้ตัวอีกรอบ กว่าจะผ่านมาได้เล่นเอาหืดขึ้นคอเลยทีเดียว ทว่าเมื่อผ่านแล้วก็ถือว่าคุ้มค่าเพราะนอกจากจะสามารถขับรถไปไหนมาไหนเองได้แล้ว คุณครูเมฆยังสัญญาว่าจะยอมนั่งเป็นตุ๊กตาหน้ารถให้จงรักขับรถพาไปทะเลด้วยหากสอบผ่าน งานนี้จึงถือเป็นการได้เที่ยวต่างจังหวัดกันสองคนครั้งแรกถ้าไม่นับตอนไปเชียงใหม่
เมื่อถึงวันหยุดจงรักกับเมฆาพากันออกจากบ้านแต่เช้า เพราะต่างก็งานยุ่งทั้งคู่วันหยุดเพียงวันเดียวทำให้ที่ที่เลือกไปไม่ไกลจากกรุงเทพมากนัก จงรักไม่ได้นึกขัดเคืองใจที่ได้เที่ยวแค่ใกล้ๆหนำซ้ำยังตื่นเต้นเสียจนนอนไม่หลับ กว่าจะปลุกตัวเองให้ลุกขึ้นจากที่นอนได้ในตอนเช้าทำให้เกือบไปสายกว่ากำหนดการที่ตั้งเอาไว้
แม้จะซื้อรถใหม่ แต่รถที่ซื้อนั้นเหมาะกับการใช้งานที่ร้านมากกว่า วันนี้รถที่ขับไปจึงเป็นรถของเมฆาเหมือนเดิม เปลี่ยนไปแค่คนขับที่กลายเป็นเจ้าของกิจการร้านดอกไม้หนุ่ม ระหว่างทางทั้งสองคนแวะซื้อแซนวิชกับกาแฟไว้กินรองท้องในยามเช้า โดยตกลงกันว่าจะไปฝากท้องมื้อหนักตอนถึงที่หมายเลยทีเดียว
เพราะไม่เคยขับไปไหนไกลๆจงรักจึงกังวลนิดหน่อยที่ต้องขับรถออกต่างจังหวัดครั้งแรก แต่ถนนสายบางนา-ตราดยามเช้านั้นรถโล่งขับง่ายกว่าที่จงรักหวั่นเอาไว้มาก ขับไปคุยไปโดยมีเมฆาเป็นคนดูทางให้สักพักหนุ่มตัวเล็กก็หายเกร็ง
ใช้เวลาราวสองชั่วโมงจงรักจึงพาเมฆามาถึงหน้าโรงเรียนชุมชนพลทหารเรือจังหวัดชนบุรีซึ่งเป็นทางเข้าหาดทรายแก้ว ก่อนเข้าหาดจะพบด่านตรวจของทหารสองด่าน ขับผ่านมาเรื่อยๆกระทั่งถึงสโมสรทหารเรือพวกเขาจึงตัดสินใจแวะทานอาหารเช้ากันที่นี่เพราะตอนนี้ก็แปดโมงกว่าแล้ว
ร้านอาหารทะเลสโมสรตั้งอยู่ไม่ไกลจากหาดนัก จึงสามารถมองเห็นทะเลในขณะทางอาหารได้ด้วย ลมทะเลยามเช้าพัดเอากลิ่นไอเย็นๆมาหาชวนให้รู้สึกสดชื่นหลังจากต้องตื่นแต่ไก่โห่
“กินอะไรดีครับ” มือเรียวพลิกเปิดเมนู ดวงตาคู่โตไล่มองรายชื่ออาหารจนครบก่อนเงยหน้าขึ้นมาถามเมฆาที่นั่งอยู่ตรงข้าม
“ไม่รู้จะกินอะไรดี พี่ยังอิ่มกาแฟกับแซนวิชอยู่นิดๆ”
“ข้าวต้มทะเลไหมครับ ไม่หนักท้องมาก เดี๋ยวกลางวันเราค่อยหาอะไรหนักๆกินที่ร้านแถวหาด” จงรักเสนอ
“ก็ได้” เมฆาพยักหน้ารับจากนั้นก็ปล่อยให้น้องจัดการสั่งอาหารให้
สั่งไปไม่นานอาหารก็มาเสิร์ฟเป็นเพราะลูกค้าในร้านช่วงเช้ายังคงบางตา เมฆากับจงรักลงมือจัดการกับข้าวต้มทะเลของตัวเองเงียบๆ กระทั่งเรียบร้อยก็เรียกเช็คบิลแล้วขับรถต่อเข้าไปในส่วนของหาด ก่อนไปถึงเจอด่านเรียกเก็บค่าเข้าอีกหนึ่งด่าน สำหรับค่าบริการนั้นนักท่องเที่ยวคนไทย 30 บาท นักท่องเที่ยวชาวต่างชาติ 60 บาท ระหว่างทางช่วงนี้ถนนค่อนข้างเล็กและแคบ เมฆาจึงบอกว่าขากลับเขาจะเป็นคนขับให้เอง
เมื่อมาถึงแล้วหาที่จอดรถใต้ต้นไม้ได้เรียบร้อย ทั้งสองคนก็พากันลงจากรถ จงรักเดินลงไปเหยียบทรายอุ่นๆสีขาวสะอาดบนหาด สายตาทอดมองท้องฟ้าสีครามสดใสตัดกับผิวน้ำระยิบระยับที่ถูกแสงแดดสะท้อนอยู่ไม่ไกล นั่นทำให้หนุ่มตัวเล็กรู้สึกตื่นเต็มตาจริงๆเสียที
“อยากเล่นน้ำไหม” เมฆาถามคนข้างที่ยืนยิ้มน้อยยิ้มใหญ่มองทะเลอยู่เป็นนาน
“ก็อยากเล่นนะครับ” จงรักว่า
“งั้นเล่นสิ ยังเช้าอยู่แดดไม่ร้อน พี่เห็นเราเตรียมเสื้อผ้ามาด้วยนี่” เขาจำได้ว่าจงรักเก็บเสื้อผ้าลงกระเป๋าเป้ใบใหญ่ตั้งแต่เมื่อสองสามวันก่อน
“แต่ว่า…”
“มีอะไรหรือเปล่า” เห็นน้องทำหน้าลำบากใจ คนหน้าดุจึงอดไม่ได้ที่จะถามไถ่
“คือจะให้ผมเล่นคนเดียวมันก็ยังไงๆอยู่นะครับ พี่เมฆว่าอย่างนั้นไหม” เมฆารู้ได้ทันทีว่าคนรักตัวเล็กของเขาต้องการอะไร แต่ที่เจ้าตัวไม่พูดตั้งแต่แรกคงเพราะอยากหยั่งเชิงว่าเขาจะเล่นด้วยไหม
“ก็ไม่รู้สิ พี่ไม่เคยเล่นคนเดียว” เมื่อได้ยินเมฆาพูดเช่นนั้น จงรักก็รู้ได้ทันทีว่าตัวเองมีโอกาสจึงบอกความต้องการของตัวเองออกมาโดยไม่อ้อมค้อมอีก
“ถ้างั้นพี่เมฆเล่นด้วยกันกับผมได้ไหมครับ”
“อืม…เอายังไงดี” เมฆาแสร้งทำท่าลังเลนิดหน่อย คนที่รอคอยจึงช้อนตาแล้วอ้อนเสียงหวานอย่างที่ไม่ค่อยได้ทำบ่อยนัก
“อุตส่าห์มาทะเลด้วยกันครั้งแรก เล่นน้ำกับผมเถอะนะครับ นะครับพี่เมฆ” มือเล็กสองข้างเกี่ยวเกาะแขนของเมฆาแล้วเขย่าเบาๆอย่างเรียกร้อง
“พี่ไม่ได้เอาเสื้อผ้ามา”
“ไม่เป็นไรครับ ผมเตรียมมาให้แล้ว” จงรักรีบบอก
“เตรียมมาให้พี่ด้วยเหรอ” คนหน้าดุถาม ไม่ได้แปลกใจเพียงแค่อยากฟังคำตอบเท่านั้น
“ต้องเตรียมมาให้อยู่แล้วสิครับ” จงรักว่า
“แล้วรู้ได้ยังไงว่าพี่จะเล่นด้วย หืม?”
“ไม่รู้หรอกครับ แต่คิดว่าถ้าพี่เมฆไม่ยอมจะลองอ้อนดู”
“แล้วนี่อ้อนหรือยัง”
“กำลังอ้อนอยู่ครับ” จงรักบอกพลางส่งยิ้มหวาน หน่วยตาคมๆของเจ้าตัวยามนี้ช่างทำหน้าที่เรียกคะแนนขอความเห็นใจได้ดีเหลือเกิน
แล้วแบบนี้พี่จะทำใจร้ายปฏิเสธเราได้ลงคอเชียวหรือ
ได้แต่คิดในใจแบบนั้นก่อนจะพยักหน้าตกลง หนุ่มตัวเล็กอายุ 24 จึงกระโดดดีใจจนตัวลอย ก่อนวิ่งไปเปิดกระโปรงหลังรถแล้วเอากระเป๋าเสื้อผ้าออกมา จากนั้นก็เดินกลับมาจูงมือเมฆาแล้วพาไปเปลี่ยนเสื้อผ้าที่ห้องน้ำในร้านค้าแถวๆหาด
เมฆาสวมเสื้อยืดหลวมๆสีน้ำตาลอ่อนกับกางเกงขาสั้นที่ทำให้เคลื่อนไหวสะดวกสีกรมท่า ส่วนจงรักเป็นเสื้อยืดคอวีสีครีมกับกางเกงขาสั้นสีกรมท่าเหมือนกัน เมื่อนำข้าวของทุกอย่างเก็บไว้ในรถเรียบร้อยจงรักก็กึ่งวิ่งกึ่งเดินจูงมือเมฆาลงไปในทะเล คนอยากเล่นท้าดวลแข่งว่ายน้ำกับคนรักอยู่หลายรอบ ก่อนจะหมดแรงแล้วขึ้นมาพักเหนื่อยอยู่บนหาด พอเห็นจงรักไม่ไหวแล้ววิ่งไปนอนเกยตื่นให้คลื่นซัด เมฆาจึงเดินลุยน้ำตามกลับมา
“ว่าไง เหนื่อยแล้วเหรอเรา” คนตัวสูงทรุดนั่งข้างๆกัน
“เหนื่อยสิครับ ว่ายไปว่ายมาตั้งหลายรอบ” แต่ก็นั่นแหละ แข่งกันกี่รอบๆจงรักก็ไม่อาจเอาชนะเมฆาได้สักที “ขอพักแปบนึงนะครับ เดี๋ยวเล่นต่อ”
“อืม” เมฆารับคำง่ายๆ เขาเองก็ถือโอกาสนี้พักบ้างเหมือนกัน อาจเป็นเพราะไม่ได้ออกกำลังกายนาน ทำให้เหนื่อยง่ายกว่าที่เคยนิดหน่อย
สายลมและเสียงคลื่นผสานบรรจบกันในห้วงเวลาที่ดูคล้ายจะหยุดนิ่ง จงรักนอนหนุนแขนตัวเองแล้วลืมตามองท้องฟ้า ปล่อยให้หัวใจสัมผัสกับช่วงเวลาของความสุข พอนึกถึงความสุข ดวงตาคมโตก็อดไม่ได้ที่จะต้องเลื่อนจากท้องฟ้าไปหาแผ่นหลังกว้างที่นั่งไม่ห่างเท่าไร
เขามาไกลขนาดนี้ได้อย่างไรกันนะ
แม้จะนึกสงสัยในโชคชะตา แต่ในที่สุดก็ได้ครอบครองความรักดีๆจากคนที่ฝันหา คงต้องขอบคุณตัวเองที่รักและอดทนรอแม้นไม่มีหวังตลอดหลายปี
อยากกอด
รู้สึกแบบนั้น แต่ด้วยความที่ไม่ได้อยู่กันในที่รโหฐานจึงทำตามใจตัวเองไม่ได้ แม้วันนี้คนไม่มากเท่าไหร่หาดทั้งหาดนั้นดูคล้ายกับเป็นหาดส่วนตัวสวยๆของโรงแรมที่ไหนสักแห่ง ถึงกระนั้นที่นี่ก็ยังนับว่าเป็นสถานที่ท่องเที่ยว หากทำอะไรรุ่มร่ามตามแต่ใจตัวเองคงไม่ดี
ขณะที่จงรักสะบัดหัวไล่ความคิดไร้สาระของตัวเอง เสียงทุ้มเจ้าของแผ่นหลังกว้างที่นั่งมองทะเลอยู่ก็ดังขึ้น เมื่อจงรักหันหน้ากลับมามองก็สบเข้ากับตัวตาคมดุที่ฉายแววสงสัยระคนอ่อนโยน
“เป็นอะไร”
“เปล่าครับ”
“แล้ว?” จงรักมองตามตาคมดุไปก็เห็นว่าตัวเองเอื้อมมือไปรั้งจับชายเสื้อของเมฆาเอาไว้ ตั้งแต่เมื่อไหร่กันนะ เขาไม่รู้ตัวเลยสักนิด “ว่ายังไง มีอะไรหรือเปล่า”
“เอ่อ…เปล่าครับ”
“ยังจะบอกว่าเปล่าอีก” ตอนแรกเมฆาไม่ได้คิดอะไร นึกว่าน้องแค่สะกิดเรียกเฉยๆ แต่พอหันมาเห็นเจ้าตัวสายหัวดุ๊กดิ๊กความสงสัยจึงก่อตัวขึ้น หากแต่เขาเดาว่าเจ้าตัวคงคิดอะไรที่บอกเขาไม่ได้อยู่กระมัง
“คือ…” จงรักทำตาหลุกหลิกเสไปทางโน้นทีทางนี้ที ก่อนจะสะดุดเข้ากับอะไรบางอย่างแล้วหันกลับมาตอบเมฆา “ผมอยากเล่นเจ็ทสกีครับ”
“อยากเล่นเจ็ทสกี?”
“ครับ” ร่างบางตอบรับแล้วผุดลุกขึ้นยืนทันที มือสองข้างปัดทรายเปียกออกจากกางเกง แล้วส่งมาตรงหน้าเมฆา “ไปเล่นกันนะครับ”
“ตามใจ”
คนตัวสูงส่งมือให้น้องฉุดลุก แต่เมื่อยืนขึ้นได้แล้วเมฆากลับกุมกระชับมือน้องไว้แบบนั้นไม่ปล่อย ก่อนจะจูงไปตรงจุดเช่าเจ็ทสกีโดยไม่สนว่าจะมีคนมองหรือไม่ แต่ทันทีที่มาถึงจุดเช่าเจ็ทสกีความจริงบางอย่างก็ปรากฏขึ้น
“เล่นไม่เป็น?!”
“ครับ เล่นไม่เป็น” จงรักสารภาพด้วยสีหน้าเจื่อนๆ
“เล่นไม่เป็นแล้วจะเล่นได้ยังล่ะ”
“เอ่อ…สอนได้ไหมครับ ดูแล้วไม่น่าจะยากเท่าไหร่นะ” จงรักว่า
“ไม่ยากครับ แบบนั่งง่ายกว่าแบบยืน ถ้าขับมอเตอร์ไซด์เป็นก็น่าจะเล่นได้นะครับ” เจ้าหน้าที่เป็นคนบอกกับจงรัก
“งั้นผมลองเล่นนะครับพี่เมฆ” จงรักหันไปขอ คนหน้าดุช่างใจอยู่ครู่หนึ่ง ก่อนบอก
“เดี๋ยวผมจะลองสอนเขาก่อน น้องตัวไม่ใหญ่มาก ให้นั่งด้วยกันคงได้ใช่ไหมครับ” เมฆาพูดกับเจ้าหน้าที่ เขารู้ว่ามันไม่ยากเท่าไหร่ ทว่าจงรักไม่เคยขับมาก่อนเลย เขาจึงอดห่วงไม่ได้
“ได้ครับ” เจ้าหน้าที่พยักหน้ารับ
“ถ้างั้นก็มานั่งกับพี่ก่อน เอาไว้พอขับได้ค่อยลองขับคนเดียว” เมื่อได้คำยืนยันแล้วเมฆาจึงหันมาพูดกับจงรัก
“ก็ได้ครับ” จงรักยอมรับง่ายๆ แล้วทั้งคู่ก็ไปขึ้นเจ็ทสกีที่เจ้าหน้าที่จัดให้
สอนขับเพียงแค่แปบเดียวจงรักก็สามารถขับด้วยตัวเองได้ เพราะมันไม่ได้ยากเท่าไหร่ อีกทั้งจงรักเป็นคนหัวไวและเล่นกีฬาเป็นประจำอยู่แล้ว เมื่อน้องขับเองได้เมฆาจึงเช่าเจ็ทสกีอีกคันเพื่อขับเล่นด้วยกัน
หลายครั้งที่เห็นว่าจงรักอ่อนโยน อ่อนหวาน ดูน่าปกป้องและน่าทะนุถนอม แต่ความจริงแล้วจงรักก็เหมือนกับผู้ชายคนหนึ่งที่เข้มแข็งและดูแลตัวเองได้ สามารถทำอะไรได้ทุกอย่างเหมือนกันกับเขา ทั้งกินเหล้า ทำสวน ซ่อมหลอดไฟ เล่นบอล เล่นเกมและอีกหลายๆอย่าง อยู่กับจงรักเขาไม่เคยห่วงว่าต้องเทคแคร์ตลอดเวลา แต่ที่ทำให้ทุกวันนี้เพราะอยากทำให้จริงๆ อยากดูแลและปกป้องด้วยใจจริง เหมือนกับที่จงรักทำให้เขาโดยไม่หวังอะไร เขาเองก็รู้ดีและสัมผัสได้ถึงความรักของน้อง
บางทีนี่อาจเป็นอีกหนึ่งเหตุผลที่ทำให้เขาหลงรักจงรักเพิ่มขึ้นทุกวันก็เป็นได้
หลังจากเลิกเล่นเจ็ทสกีแล้วเมฆากับจงรักพากับไปอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้า กว่าจะเสร็จเวลาก็เลยไปถึงเที่ยงกว่า ทั้งสองคนตกลงฝากท้องกับร้านอาหารริมทะเลที่อยู่ไม่ไกลจากรถเท่าไหร่ มื้อนี้เป็นข้าวเหนียวส้มตำไก่ย่าง แต่มาทะเลทั้งทีจะไม่กินอาหารทะเลก็กระไรอยู่ จงรักจึงสั่งต้มยำทะเลกับกุ้งเผามาเพิ่มอีกสองอย่าง นั่งเก้าอี้ผ้าใบกินอาหารกลางวันไปเรื่อยๆไม่รีบร้อน พออาหารหมดหนุ่มๆทั้งสองคนก็เอนหลังบนเก้าอี้ผ้าใบนั้นแล้วจิบน้ำมะพร้าวเย็นๆไปด้วย
นอนมองทะเลไปพลางคุยกันไปพลาง พอลมพัดเย็นๆหน่อยก็เคลิ้มหลับ ไม่รู้ว่าหลับไปนานแค่ไหน แต่จงรักตื่นขึ้นมาสะลืมสะลือมองท้องฟ้าเปลี่ยนสีอมส้ม แดดอ่อนแรงลงเหมือนจวนจะเย็นย่ำ ผินหน้ากลับมาหาเมฆาก็พบว่าดวงตาคมดุนั้นได้จ้องมองมาที่เขาอยู่ก่อนแล้ว
“ตื่นนานแล้วเหรอครับ” จงรักถาม
“หลับไปแค่ยี่สิบนาทีก็ตื่น เสียงเด็กๆเล่นน้ำกันเจี๊ยวจ๊าว ไม่รู้คนแถวนี้ทำไมถึงหลับลึกนัก” เมื่อได้ยินเมฆาว่าหยอก จงรักจึงบอกเก้อๆ
“ก็ลมมันพัดเย็นสบายดีนี่ครับ อีกอย่างเมื่อเช้าตื่นตั้งแต่ไก่โห่”
“หึๆ พี่ก็ไม่ได้ว่าอะไรนี่” คนหน้าดุหัวเราะน้อยๆ ก่อนจะชวนน้องกลับ “เรากลับกันเลยไหม เดี๋ยวจะแวะซื้อของฝากฝากบ้านคุณไอกับไอ้วินด้วยไม่ใช่เหรอ”
“ดีเหมือนกันครับ ถึงบ้านจะได้ไม่ดึกมาก” จงรักเห็นด้วย
“ขากลับพี่ขับเองนะ เราเหนื่อยมาทั้งวันแล้ว พลัดกันบ้าง”
“แล้วพี่เมฆไม่เหนื่อยเหรอครับ เราเล่นด้วยกันนี่ เปลี่ยนกันขับคนละครึ่งทางก็ได้นะครับ” จงรักว่าอย่างเป็นห่วง
“พี่ขับรถบ่อย แค่นี้ไม่เป็นไรหรอก” เพราะทำงานต่างจังหวัดบ่อยๆ เรื่องขับรถแค่นี้เมฆาจึงไม่รู้สึกว่าหนักหนาอะไร แต่น้องเล่นกีฬามาทั้งวัน ไอ้ครั้นจะให้ขับรถอีกก็สงสาร ยิ่งเห็นเป็นมือใหม่หัดขับด้วยยิ่งแล้วใหญ่
“อย่างนั้นก็ได้ครับ” จงรักยอมตกลงตามนั้น เนื่องจากเขาเองก็รู้สึกปวดหนึบๆที่ขาสองข้างอยู่เหมือนกัน พอตกลงกันได้ทั้งคู่จึงเดินไปขึ้นรถแล้วขับกลับกรุงเทพ
ก่อนออกจากชลบุรีจงรักให้เมฆาแวะซื้อของฝากจากตลาดหนองมน เพื่อนำไปฝากครอบครัวของไอและเฮียวินด้วย ตั้งใจว่าวันรุ่งขึ้นจะเอาไปให้ไอที่ I PROMSE TOWER เนื่องจากมีงานจัดดอกไม้ให้คู่แต่งงานไฮโซลูกชายเจ้าของธุรกิจโรงแรมใหญ่แต่เช้า ส่วนเมฆานั้นอาสารับหน้าที่เอาของฝากไปให้กับวินเอง ทุกอย่างจึงลงตัวพอดี
“ผิวไหม้หมดเลยนะเราน่ะ” เมฆาว่าขณะเลี้ยวรถเข้าหมู่บ้าน เขาสังเกตเห็นตั้งแต่อาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าตั้งแต่ตอนกลางวันแล้ว จงรักเป็นคนผิวขาว พอโดนแดดจัดๆจึงทำให้ผิวไหม้ได้ง่าย
“นิดหน่อยครับ เดี๋ยวกลับไปเอาครีมทารอให้มันลอกสองสามวันก็หาย” จงรักลูบแขนตัวเองแล้วว่า
“คราวหลังหาที่อื่นไปดีไหมนะ ทะเลมันแดดแรง”
“ทะเลก็สนุกดีนะครับ พี่เมฆไม่ชอบเหรอ”
“พี่ชอบน้ำตกมากกว่า แบบที่ห้วยทรายเหลืองบ้านรักน่ะ เย็นดีนะ ถ้าไม่ไปหน้าหนาวคงลงเล่นน้ำได้” นึกถึงตอนไปเที่ยวน้ำตกแล้วเมฆารู้สึกว่าเขาชอบแบบนั้นมากกว่า ต้นไม้เยอะร่มรื่นและเย็นสบาย
“ช่วงสงกรานต์เดี๋ยวผมพาไปอีก แต่คราวนี้หน้าร้อนน้ำคงน้อยหน่อย คนก็คงเยอะด้วยเด็กปิดเทอม” นึกถึงน้ำตกในช่วงหน้าร้อนนั้นถือว่าเป็นสถานที่ยอดนิยมเลยก็ว่าได้
“มันเป็นธรรมดาอยู่แล้วล่ะนะ”
“ตกลงว่าวันหยุดสงกรานต์กลับบ้านผมนะครับ พี่ไม่ได้มีแพลนไปไหนใช่ไหม”
“ไปบ้านเรานั่นแหละ พี่สัญญากับพ่อแล้วว่าจะพารักกลับ ปีใหม่ก็ไม่ได้ไป” เมฆาได้โทรไปคุยกับพ่อจรัญอยู่เนืองๆ ครั้งล่าสุดได้ตกปากรับคำว่าจะไปเที่ยวปีใหม่เมืองที่เชียงใหม่พร้อมลูกชายคนเล็กของบ้านไว้แล้วด้วย
“แอบคุยกันอีกแล้วนะครับ ไม่เห็นเล่าให้ฟังบ้างเลย” ถึงจะพูดเหมือนน้อยใจหากแต่จงรักไม่ได้รู้สึกเช่นนั้น กลับกันเขากลับดีใจที่พี่เมฆเข้ากันได้ดีกับพ่อและทุกคนในครอบครัว
“กลัวพี่จะกลายเป็นลูกรักแทนเราหรือไง” เมฆาเลิกคิ้วถาม
“เปล่าครับ ก็แกล้งแซวไปอย่างนั้นแหละ ความจริงน่ะดีใจที่พี่เมฆเข้ากันดีกับพ่อแล้วก็พี่จิ”
“ท่านเป็นพ่อรัก พี่ก็ปฏิบัติกับท่านเหมือนพ่อของพี่นั่นแหละ” เมฆาว่าพลางยกมือข้างหนึ่งขยี้หัวคนตาคมที่ยิ้มหวานไม่ยอมหุบด้วยความหมั่นเขี้ยว ทว่ามือหนาก็ชะงักแล้วชักกลับไป เพราะดวงตาคมดุเห็นรถหรูคันหนึ่งจอดขวางทางเข้าบ้านตัวเองเอาไว้
“ใครมาจอดรถขวางทางเข้าบ้านเรา”
“นั่นสิครับ” จงรักถอนสายตาไปมองก็เห็นแบบเดียวกัน
เมื่อเมฆาเคลื่อนรถมาจอดต่อท้าย รถคันนั้นก็ไม่มีท่าทีจะขยับเขยื้อนทั้งที่ยังไม่ได้ดับเครื่อง นั่นแสดงว่าต้องมีคนอยู่บนรถ ร่างสูงจึงบีบแตรใส่สองที ทว่าผลก็ยังเป็นเหมือนเดิมคือเจ้าของรถไม่ขยับทางให้
“มีคนอยู่บนรถนี่ ทำไมไม่ขยับให้นะ” คนหน้าดุว่าเสียงเรียบ
“เดี๋ยวผมลงไปดูให้ครับ” จงรักขันอาสาก่อนจะเปิดประตูรถลงไป
เมฆานั่งรออยู่บนรถเพียงครู่เดียว เห็นจงรักเดินไปเคาะกระจกตรงที่นั่งคนขับ แล้วก็คุยอะไรกับคนขับครู่หนึ่ง จากนั้นน้องก็รีบวิ่งกลับมาหาเขาด้วยสีหน้าฝืดเฝื่อน น้องไม่ยอมขึ้นรถ แต่กลับมาเคาะกระจกฝั่งที่เมฆานั่งแทน คนหน้าดุจึงจำใจต้องเลื่อนกระจกรถลงมาหา
“ใครน่ะรัก”
“หนึ่งนทีน่ะครับ”
“หนึ่งเหรอ? มาทำไม” เสียงที่พูดเรียบเฉยจนฟังดูเหมือนเมฆากำลังอารมณ์ไม่ดี
“ไม่รู้เหมือนกันครับ แต่เขาเมามาก พูดไม่รู้เรื่องเลย พี่เมฆลงมาดูหน่อยสิครับ”
“เมาแล้วยังขับรถอีก ปล่อยให้นอนอยู่อย่างนั้นแหละ ทำไมต้องดู” ยิ่งได้ยินที่จงรักพูดเมฆายิ่งรู้สึกไม่ชอบใจ
“ผมจะช่วยก็ไม่ยอมเพราะหนึ่งเขาเรียกหาแต่พี่ เขาแทบไม่ได้สติแล้ว จะปล่อยให้นอนแบบนั้นได้ยังไงครับ” แม้จะรู้สึกไม่ชอบใจและไม่สบายใจแต่จงรักก็ต้องยอมให้เมฆาลงมาดูอดีตคนรัก เพราะเขาคงปล่อยให้หนึ่งนทีอยู่ในสภาพที่เห็นเมื่อกี้ไม่ได้ “ลงมาดูหน่อยเถอะนะครับพี่เมฆ จะได้เอารถเข้าบ้านด้วย”
“ก็ได้ๆ” จงรักถอยให้เมฆาออกมาจากรถ ก่อนจะเดินตามคนหน้าดุไปยังรถของคนที่เขาไม่อยากเผชิญหน้ามากที่สุด
<><><><><><><><><><><><><><><><><><><><><><><><><><><><><>
มาครบ 100 แล้วนะคะ
อยู่เวิ่นนานไม่ได้พรุ่งนี้ต้องตื่นเช้า ขอตัวไปนอนก่อนค่ะ
ละอองฝน
[16/03/2558 ,23:32]
เริ่มหัวข้อโดย: Mouse2U ที่ 19-03-2015 01:03:08
เริ่มหัวข้อโดย: AuyAaiz ที่ 19-03-2015 01:11:44
คุณตัวปัญหาคะ เมามาทำไมคะ หาเรื่องเหรอคะ สร้างความร้าฉานเมื่อไหร่
เเม่จะตบให้คว่ำ :z6:
เริ่มหัวข้อโดย: iceman555 ที่ 19-03-2015 01:58:33
เริ่มหัวข้อโดย: BeeRY ที่ 19-03-2015 05:42:16
เค้าไม่ต้อนรับย่ะ ชิ่วๆ :m16:
เริ่มหัวข้อโดย: patchamai28 ที่ 19-03-2015 07:04:21
เริ่มหัวข้อโดย: Infinity 888 ที่ 19-03-2015 07:36:36
เลือกที่จะไปแล้วเสนอหน้ามาเพื่อ ชาตินี้จะไม่ให้คนอื่นเค้าได้มีความสุขกันเลยใช่ไหม :beat:
เริ่มหัวข้อโดย: PURE LOVE ที่ 19-03-2015 07:55:05
เมาไม่รู้เรื่องขนาดนี้ เดาว่าคงรู้เรื่องแต่งงานของสามีใหม่ตัวเองแล้วสิ
พอไม่มีใคร ก็กลับมาหาพี่เมฆอีก คิดว่าเขาจะยังเอาตัวเองหรือไง ชิ
พี่เมฆน่ะ ดูท่าทางแล้วไม่ค่อยน่าห่วง เพราะพี่เมฆน่าจะตัดหนึ่งไปได้ไม่เหลือใยแล้ว
ถึงขนาดบอกให้ปล่อยทิ้งไว้ในรถได้ แต่กลัวจะดราม่า เพราะความหวั่นไหวของน้องรักเนี่ยแหละ
แค่หวังว่า พี่เมฆจะเข้าใจน้อง อย่าประชดอะไรให้น้องเสียใจน้า
เริ่มหัวข้อโดย: B52 ที่ 19-03-2015 08:04:08
เริ่มหัวข้อโดย: My_yunho ที่ 19-03-2015 08:06:24
เริ่มหัวข้อโดย: hibarihao ที่ 19-03-2015 08:20:28
เริ่มหัวข้อโดย: Noo_Patchy ที่ 19-03-2015 09:17:10
เริ่มหัวข้อโดย: valenna yy ที่ 19-03-2015 09:45:01
:m16:
:m31:
เริ่มหัวข้อโดย: Veesi3 ที่ 19-03-2015 10:18:27
เริ่มหัวข้อโดย: Cream A ที่ 19-03-2015 11:59:42
:เฮ้อ: พี่เมฆกับรักกำลังมีความสุขกันอยู่เชียว
เริ่มหัวข้อโดย: Love U All ที่ 19-03-2015 12:09:19
จากทะเลหวานกำลังจะกลายเป็นทะเลเดือดสินะ งานนี้ต้องหย่อนมาม่าลงไปกี่ซองอ่ะ โฮฮฮฮฮ
หนึ่งนทีจะมาเพื่อ ? แบบนี้ทุกทีเนอะ ทิ้งคนเก่าไปมีใหม่ พอเสียใจ ก็กลับมาหาคนเก่า
คิดว่าพี่เมฆคงจะเด็ดขาดพอที่จะไม่กลับไปหาอดีตที่เคยทำให้เสียใจอีก
แต่กังวลกับจงรักนี่แหละ ใจอ่อน ขี้สงสาร ไม่รู้จะคิดยังไงกับเรื่องของหนึ่งบ้าง
นี่คิดไปไกลถึงทริปสงกรานต์แล้วนะ มันจะกลายเป็นหมันไหมอ่ะ #กดโหวตออกหนึ่งนทีรัวๆ
เริ่มหัวข้อโดย: Min*Jee ที่ 19-03-2015 13:51:44
กำลังรักกันหวานชื่น อย่าให้ใครมาทำลายความรักเรานะ
รอตอนต่อไปเนอะ
เริ่มหัวข้อโดย: myapril ที่ 19-03-2015 20:56:13
รีบตะกายกลับมาหาคนเก่าเลยเนอะ
แต่โทษทีพี่เมฆเขามีแฟนแล้ว เชอะ!!
เริ่มหัวข้อโดย: panari ที่ 19-03-2015 22:41:24
เริ่มหัวข้อโดย: gasia ที่ 19-03-2015 23:31:02
ไม่กลัวใจพี่เมฆละกลัวรักคิดมาก Orz
แต่แอบเดาๆว่าต้องเพราะเรื่องคุณไฮโซคนนั้นแน่ๆเลย หนึ่งน่าจะรู้ความจริงแล้วแน่ๆ
คือจะสงสารก็ไม่สุด บาย 5555555 Orz
เริ่มหัวข้อโดย: malula ที่ 19-03-2015 23:33:19
เริ่มหัวข้อโดย: nicksrisat ที่ 19-03-2015 23:54:18
เริ่มหัวข้อโดย: Money11 ที่ 19-03-2015 23:59:14
เริ่มหัวข้อโดย: ่patsaporn ที่ 20-03-2015 00:35:52
ยน้องรักน่ารักจริงๆ ยิ่งเวลาอ้อนยิ่งน่ารักกกก
ชอบบรรยากาศเรียบง่ายละมุนละไมเวลาอยู่ด้วยกันจัง
แต่ต่อไปมันจะไม่เรียบง่ายละ ฝากความหวังทั้งหมดไว้กับพี่เมฆนะคะ
อย่าทำให้คนอ่านผิดหวัง
ขอบคุณค่ะ
เริ่มหัวข้อโดย: liza sarin ที่ 20-03-2015 06:51:51
เริ่มหัวข้อโดย: bulldog17 ที่ 20-03-2015 09:10:49
เริ่มหัวข้อโดย: zuu_zaa ที่ 20-03-2015 16:10:28
เริ่มหัวข้อโดย: GlassesgirL ที่ 20-03-2015 19:58:59
ตอนนี้พี่เมฆมีความสุขดีกับจงนักอยู่แล้ว และก็ลืมรักครั้งเก่าได้แล้วแน่ๆ
พี่เมฆเด็ดขาดไปตั้งแต่คราวนั้นแล้ว เราเชื่อใจพี่เมฆนะว่าไม่มีทางหันกลับไป
เพราะตอนนี้พี่รักจงรักมากๆแล้ว
แต่จงรักนี่สิจะทำตัวเป็นคนดีคิดจะคืนพี่เมฆให้หนึ่งนทีไหม เรากลัวใจจงรักจัง
จงรักใจดีมาก เห็นใจคนอื่นตลอด กลัวจะเป็นเพราะรักด้วยที่ทำให้ต้องมีเรื่องกับพี่เมฆ
เราคิดมากไปใช่ไหมแต่เรากลัวใจจงรักจัง :katai1:
หนักแน่นในความรักที่มีให้กันและกันนะพี่เมฆจงรัก
:mew1: :L2:
เริ่มหัวข้อโดย: ๐๐ตะวัน๐๐ ที่ 20-03-2015 20:05:44
กลิ่นมาม่าโชยมาเลย มาทางไหนก็กับไปทางนั้นเลย :beat:
เริ่มหัวข้อโดย: shizuruviola ที่ 21-03-2015 14:17:22
เริ่มหัวข้อโดย: ละอองฝน ที่ 21-03-2015 15:28:57
มารายงานตัวจ้าาาา >O<
ใกล้จะสอบแล้ว ช่วงนี้ก็เลยต้องอ่านหนังสือ
คาดว่าตอนถัดไปน่าจะลงหลัง 1 เมษายนเลยนะคะ
อดทนรอกันนิดนึงน้า
นิยายก็ใกล้จบ คนเขียนก็ใกล้จบ โค้งสุดท้ายแล้วววว
ขอบคุณที่ติดตามค่ะ
ละอองฝน
ใกล้จะสอบแล้ว ช่วงนี้ก็เลยต้องอ่านหนังสือ
คาดว่าตอนถัดไปน่าจะลงหลัง 1 เมษายนเลยนะคะ
อดทนรอกันนิดนึงน้า
นิยายก็ใกล้จบ คนเขียนก็ใกล้จบ โค้งสุดท้ายแล้วววว
ขอบคุณที่ติดตามค่ะ
ละอองฝน
เริ่มหัวข้อโดย: B52 ที่ 21-03-2015 15:35:04
เริ่มหัวข้อโดย: Mouse2U ที่ 21-03-2015 15:39:44
เริ่มหัวข้อโดย: PURE LOVE ที่ 21-03-2015 16:18:57
เริ่มหัวข้อโดย: warin ที่ 21-03-2015 16:22:09
เริ่มหัวข้อโดย: BeeRY ที่ 21-03-2015 16:25:49
เริ่มหัวข้อโดย: Jinn ที่ 21-03-2015 16:26:38
เริ่มหัวข้อโดย: ReiSei ที่ 21-03-2015 17:56:50
เริ่มหัวข้อโดย: penneeamoon ที่ 21-03-2015 19:25:33
เริ่มหัวข้อโดย: Veesi3 ที่ 21-03-2015 19:40:45
เริ่มหัวข้อโดย: donutnoi ที่ 21-03-2015 20:14:40
เริ่มหัวข้อโดย: ๐๐ตะวัน๐๐ ที่ 21-03-2015 20:19:28
เป็นกำลังใจให้น่ะค่ะ :a2:
เริ่มหัวข้อโดย: ammchun ที่ 21-03-2015 20:50:57
เริ่มหัวข้อโดย: nolirin ที่ 21-03-2015 22:40:05
สู้ๆนะคนเขียน :a2: :a2:
เริ่มหัวข้อโดย: cowinsend ที่ 26-03-2015 16:14:47
สู้ๆ
เริ่มหัวข้อโดย: kangteuk1995 ที่ 26-03-2015 19:54:08
เริ่มหัวข้อโดย: Cream A ที่ 26-03-2015 21:24:39
เริ่มหัวข้อโดย: gift.gizzy ที่ 29-03-2015 09:00:28
เริ่มหัวข้อโดย: donutnoi ที่ 29-03-2015 10:40:07
เริ่มหัวข้อโดย: ละอองฝน ที่ 29-03-2015 17:17:44
ตอนที่ 23
หนึ่งนทีไม่รู้ว่าเรื่องบ้าๆที่กำลังเกิดกับตัวเองตอนนี้มันเริ่มขึ้นตอนไหน แต่เมื่อมองไปยังหนังสือนิตยสารที่เปิดค้างไว้ในหน้าแวดวงสังคมไฮโซ หนึ่งนทีก็รู้ได้ทันทีว่านี่คือเรื่องจริง ไม่ใช่เรื่องล้อเล่นอีกต่อไป
‘ณธิป โชติตระกูล’ ไฮโซชื่อดังทายาทเอ็นพีกรุ๊ปเตรียมลั่นระฆังวิวาห์สายฟ้าแลบ ‘เกษสุดา นาฏหิรัญ’ ลูกสาวรมต.กระทรวงพาณิชย์
ข้อความบนพาดหัวข่าวเด่นหรากระแทกตากระแทกใจจนทำให้คนอ่านรู้สึกเหมือนโดนตบหน้าฉาดใหญ่ ตอนที่พนักงานในร้านเอานิตยสารมาให้หนึ่งนทีดู เขารู้สึกชาวาบไปทั้งตัวจนต้องอ่านซ้ำใหม่หลายรอบ อยากคิดว่ามันเป็นเพียงข่าวโคมลอย ทว่าในเนื้อข่าวมีบทสัมภาษณ์ของคุณหญิงประภัสสรผู้เป็นมารดาของฝ่ายชายอยู่ด้วย เพียงเท่านี้ก็ถือเป็นการยืนยันที่ชัดเจนที่สุดแล้วว่าทั้งหมดคือเรื่องจริง
เมื่อตั้งสติได้หนึ่งนทีก็กดโทรศัพท์ต่อสายถึงว่าที่เจ้าบ่าวซึ่งมีฐานะเป็นคนรักคนปัจจุบันของเขา แต่รอแล้วรอเล่าอีกฝ่ายก็ไม่ยอมรับสายเหมือนกับที่เป็นทุกครั้งในช่วงหลังๆมานี้ เขาแจ้งแก่ใจทันที ที่ก่อนหน้านี้ว่ามีงานๆ ที่แท้ก็กำลังยุ่งอยู่กับการจัดเตรียมงานแต่งงานที่กำลังจะเกิดขึ้นในไม่ช้านี่เอง
ความรู้สึกผิดหวังอย่างร้ายกาจกระแทกเข้ามาในใจ ณธิปเห็นหนึ่งนทีเป็นอะไรกันแน่ เป็นคนรักหรือแค่คู่ควงชั่วคราวเหมือนที่ผ่านๆมา ทั้งที่เขาอุตส่าห์เลิกรากับคนรักดีแสนดีมาหา แต่ระยะเวลาที่ทนคบกันมาเกือบปีกลับไม่มีค่าอะไรเลย
“คุณหนึ่งจะไปไหนคะ” ผู้จัดการร้านถามขึ้นเมื่อเห็นว่าหนึ่งนทีเก็บกระเป๋าแล้วลุกขึ้น ตั้งท่าจะออกจากร้าน
“ไปทำธุระ”
“แล้ววันนี้คุณหนึ่งจะเข้าร้านอีกไหมคะ” เธอถามอีกคำ
“คงไม่เข้ามาแล้ว ฝากดูร้านด้วยนะ ถ้ามีอะไรด่วนก็โทรมาแล้วกัน”
“ค่ะคุณหนึ่ง”
เมื่อสั่งความเสร็จหนึ่งนทีก็ออกจากร้านทันที เป้าหมายของเขาคือห้องผู้บริหารในโรงแรมดังย่านสาทรที่ณธิปทำงานอยู่ ในเมื่อไม่มีเวลารับโทรศัพท์ ไม่มีเวลามาหา เขาก็ต้องไปหาด้วยตัวเอง ไปคุยให้รู้เรื่องว่าอีกฝ่ายจะเอาอย่างไร เพราะหนึ่งนทีจะไม่ยอมตกเป็นไอ้โง่ที่ปล่อยให้ณธิปหลอกอีกแล้ว
“คุณเล็กรู้จักหนึ่งน้อยเกินไปแล้ว”
ใช้เวลาไม่ถึงชั่วโมงหนึ่งนทีก็ฝ่าการจราจรติดขัดมาถึงโรงแรมหรูแถวย่านสาทรได้สำเร็จ หนุ่มหน้าสวยก้าวฉับๆผ่านรีเซฟชันไปขึ้นลิฟต์ของผู้บริหารโดยไม่สนใจใครหน้าไหนทั้งนั้น เขารู้เส้นทางที่จะนำไปหาเจ้าของห้องผู้บริหารดีอยู่แล้วเพราะเคยมาเยี่ยมเยือนหลายครั้ง เมื่อมาถึงชั้นที่ต้องการ หนึ่งนทีก็ต้องฝ่าด่านเลขาหน้าห้องที่แต่งหน้าเข้มเสียจนคนมองคิดค่อนขอดในใจว่าอีกฝ่ายจะไปเล่นงิ้วเล่นลิเกที่ไหน
“คุณเล็กอยู่ในห้องไหม” ไม่ต้องรอให้เลขาเอ่ยปาก หนุ่มหน้าสวยก็เริ่มยิงคำถามก่อนในทันที
“อยู่ค่ะ แต่ไม่ทราบว่ามาติดต่อธุระอะไรคะ ได้นัดไว้หรือเปล่า” เธอถามกลับด้วยน้ำเสียงที่ฟังดูเหมือนพยายามบีบให้เล็กลงกว่าที่ควรเป็น
“ไม่ได้นัด”
“ไม่ได้นัดก็ยังเข้าไปไม่ได้นะคะ”
“ทำไมจะเข้าไม่ได้” หนึ่งนทีถามเสียงห้วน
“ตอนนี้ท่านกำลังมีแขกอยู่ค่ะ”
“ถ้าอย่างนั้นช่วยบอกเขาทีว่าคุณหนึ่งนทีมาขอพบ” น้ำเสียงและสายตาวางอำนาจเหนือกว่าของหนึ่งนทีทำให้เลขาสาวยอมต่อสายเข้าไปหาคนสำคัญในห้อง
“รอสักครู่ค่ะ”
ไม่นานอย่างที่เลขาสาวบอกจริงๆ เพราะระหว่างที่เธอโทรเข้าไปแจ้งกับเจ้านาย หนึ่งนทีก็ก้าวฉับเข้าไปในห้องทำงานใหญ่ทันทีโดยที่ไม่รอให้คนข้างในอนุญาต
“คุณ! เดี๋ยวค่ะ—“ เสียงของเลขาสาวเงียบลงเพียงเท่านั้นเพราะหนึ่งนทีปิดประตูใส่หน้าก่อนจะล็อคห้องไม่ให้เธอเข้ามากวน
เมื่อหันมาหนึ่งนทีก็พบคนรักของตัวเองกำลังยืนอยู่กับผู้ชายคนหนึ่งที่มีหน้าตาสวยหวานราวกับตุ๊กตากระเบื้องเคลือบ เขาอาจจะมองข้ามไปทำเป็นไม่สนใจก็ได้หากไม่ติดว่าขณะนี้ณธิปอยู่ในห้องทำงานกับคนอื่นโดยที่ไม่ได้ใส่เสื้อ แค่เรื่องงานแต่งบ้าบอนั่นก็ทำให้เขาโกรธจะแทบจะลุกเป็นไฟอยู่แล้ว นี่ยังมีการนัดคนอื่นมาคั่วถึงห้องทำงานทั้งที่เวลาเขาโทรมากลับบอกว่ายุ่งนักยุ่งหนา
“หนึ่ง เข้ามาได้ยังไง! ผมบอกให้รอก่อนไม่ใช่หรือไง” ณธิปพูดด้วยน้ำเสียงหงุดหงิด
“ถ้ารอหนึ่งก็ไม่เห็นสิ ว่าคุณเล็กทำอะไรอยู่”
“ทำอะไร” แทนที่อีกฝ่ายจะร้อนใจหรือมีท่าทีลนลาน แต่เปล่าเลย ณธิปกลับค่อยๆสวมเสื้อเชิ้ตทำงานอย่างไม่ทุกข์ไม่ร้อน
“ยังจะมาถามอีกว่าทำอะไร ก็เห็นกันอยู่ตำตาขนาดนี้นะคุณเล็ก ตกลงว่าคุณมีคนอื่นซ่อนอยู่กี่คนกันแน่ ทั้งนายคนนี้หรือแม้กระทั่งลูกสาวรัฐมนตรีนั่น!” หนึ่งนทีตะโกนเสียงดังอย่างเหลืออด เขาไม่คิดเลยว่าณธิปจะหน้าด้านหน้าทนได้ขนาดนี้
“ขอโทษนะครับ”
แต่อยู่ๆ หนุ่มหน้าสวยที่เพิ่งถูกพาดพิงก็เอ่ยขึ้นมาเรียบๆด้วยน้ำเสียงที่ฟังแล้วทำให้รู้สึกรื่นหู หนึ่งนทีตวัดตากลับไปมองด้วยความไม่พอใจ ดวงตารีเหลือบมองคนที่ยืนถือสูทสีขาวตั้งแต่หัวจรดเท้าแล้วพิจารณา สวยทั้งรูป น้ำเสียงหรือก็เพราะ ทั้งที่เป็นผู้ชายแท้ๆ มิน่าเล่าณธิปจึงพามาคั่วถึงนี่โดยไม่อายว่าจะเป็นขี้ปากพนักงาน
“มีอะไร”
“ผมไม่รู้ว่าคุณเข้าใจเรื่องอื่นๆยังไง แต่อยากจะแก้ไขความเข้าใจผิดในส่วนของผมนิดหน่อย” เมื่อเห็นว่าหนึ่งนทีหยุดฟัง อีกฝ่ายจึงพูดต่อ “ผมกับคุณณธิปไม่ได้เป็นอะไรกัน ที่ผมมาที่นี่ก็แค่เอาชุดแต่งงานมาให้ลูกค้าซึ่งก็คือคุณณธิปลองตามที่ตกลงกันไว้เท่านั้น”
“ลองชุด?”
“ครับ แค่ลองชุดเท่านั้น ต้องขอโทษด้วยที่ทำให้คุณเข้าใจผิด” หนุ่มหน้าสวยว่าแค่นั้น ก่อนจะเก็บเสื้อผ้าที่นำมาให้ว่าที่เจ้าบ่าวลองใส่กลับลงในถุงที่เตรียมมาเงียบๆ เมื่อเรียบร้อยดีแล้ว เจ้าตัวก็หันไปพูดกับเจ้าของห้องด้วยน้ำเสียงเย็นชา “ชุดที่ผมนำมาวันนี้พอดีตัว ไม่มีตรงไหนที่ต้องการจะแก้นะครับ”
“ไม่มีครับ” ณธิปว่า
“ถ้าอย่างนั้นผมขอตัวก่อน ขอบคุณที่สละเวลาครับ” รอยยิ้มน้อยๆที่มุมปากช่วยส่งให้คนพูดดูมีเสน่ห์ขึ้นอีกหลายเท่าตัว ติดอยู่เพียงแต่ว่าตาคู่หวานนั้นฉายแววเย็นชาออกมาอย่างชัดเจน
หลังจากหนุ่มหน้าสวยออกไปแล้ว ภายในห้องจึงเหลือหนึ่งนทีกับณธิปเพียงสองคน ทั้งสองคนมองสบตากันท่ามกลางบรรยากาศชวนให้อึดอัด แต่ในที่สุดหนึ่งนทีก็เป็นคนปริปากพูดขึ้นมาก่อน
“เรื่องที่คุณเล็กจะแต่งงาน เป็นเรื่องจริงหรือเปล่าครับ”
“จริง” ไม่รอให้ตั้งตัว ณธิปก็เฉลยว่าข่าวที่ได้รับรู้มาเป็นความจริง หนึ่งนทีหน้าชา รู้สึกเหมือนตัวเองแทบจะล้มทั้งยืน
“คุณเล็กทำแบบนี้ได้ยังไง” น้ำเสียงที่ครางออกมาจากลำคอฟังดูแหบแห้งราวกับสิ่งมีชีวิตที่กำลังจะตาย “ถ้าจะเลิกก็บอกสิ ทำไมถึงหลอกหนึ่งแบบนี้ คุณเล็กจะปล่อยให้หนึ่งโง่ไปอีกนานแค่ไหน ถ้าไม่เห็นข่าวเองหนึ่งก็ไม่มีวันได้รู้ใช่ไหม”
“ที่ไม่บอก เพราะผมไม่ได้อยากจะเลิก” ณธิปว่า
“ไม่เลิกแล้วจะทำยังไงครับ ให้หนึ่งคบกับคุณทั้งๆที่คุณจะแต่งงานกับผู้หญิงนั่น คุณวางหนึ่งไว้ในฐานะไหนไม่ทราบ ชู้ของคุณเหรอ!” ทั้งรู้สึกโกรธและหมดแรงไปพร้อมๆกัน ไม่เคยมีใครทำให้หนึ่งนทีตกอยู่ในสภาพเหมือนคนไม่มีทางเลือกแบบนี้มาก่อน
“ทำไมถึงพูดแบบนั้น ทั้งที่คุณไม่รู้ด้วยซ้ำว่าผมต้องเจอกับอะไร ไม่รู้ด้วยซ้ำว่าผมคิดจะแก้ปัญหายังไง แบบนี้ไงผมถึงไม่อยากบอกอะไรคุณ เพราะผมรู้ว่าคุณต้องโวยวาย” ณธิปเสียงดังกลับ
“แล้วคุณมีปัญหาอะไร ไหนบอกซิ ต่อไปจากนี้คุณคิดจะทำอะไร”
“ผมแต่งกับเขาก็เพราะคุณแม่บังคับ คุณก็รู้ว่าผมขัดไม่ได้”
“คุณเป็นลูกแหง่หรือไง ไม่อยากแต่งก็ไม่ต้องแต่งสิ จะกลัวอะไรกับแค่พ่อแม่บังคับ ที่ผ่านมาคุณเคยกลัวอะไรพวกนี้ด้วยเหรอ” หนึ่งนทีรู้ดี เพราะตลอดเวลาที่ผ่านมาณธิปมักจะทำตามใจตัวเอง ไม่สนหน้าอินทร์หน้าพรหมที่ไหนทั้งสิ้น ทว่าทำไมคราวนี้จึงเป็นเดือดเป็นร้อนนัก
“ผมก็ไม่ได้กลัว แต่คุณรู้ไหมว่าถ้าไม่แต่งจะเกิดอะไรขึ้นบ้าง ที่ผ่านมาไม่ว่าจะมีเรื่องอะไรคุณแม่ก็อยู่ข้างผมตลอด แต่ครั้งนี้ผมขัดใจคุณแม่ไม่ได้ เพราะท่านไม่ได้อยู่ข้างผมเหมือนทุกที” ณธิปบอกอย่างหมดท่า เขาค่อยๆเข้าหาหนึ่งนทีก่อนจะรวบกอดเอาไว้แล้วพูดเบาลงเพื่อตะล่อมให้อีกฝ่ายใจอ่อน “พอแต่งเสร็จไม่นานผมก็หย่า ผมทนอยู่กับผู้หญิงจืดชืดแบบนั้นไม่ได้หรอก คุณก็รู้ว่าผมไม่มีทางจริงจังกับเธอ คุณอดทนหน่อยได้ไหมหนึ่ง”
“ถึงอย่างนั้นก็เถอะ คุณจะให้หนึ่งอดทนไปถึงเมื่อไหร่ ใครๆเขาก็รู้ว่าเราเป็นอะไรกัน หนึ่งมีสังคมของหนึ่งนะคุณเล็ก แล้วคุณจะให้หนึ่งเอาหน้าไปไว้ที่ไหน”
“แล้วคุณจะเอายังไง” ณธิปว่าเสียงแข็ง เขาเองก็เริ่มจะหมดความอดทนกับหนึ่งนทีเต็มทนแล้วเหมือนกัน คนอย่างเขาใช่ว่าจะมานั่งง้องอนใครนานๆ
“ผมไม่ยอมหรอก ถ้าคุณแต่ง ผมจะถือว่าเราจบกัน”
ทันทีที่หนึ่งนทีประกาศกร้าวออกมา หลังจากนั้นห้องทั้งห้องก็ตกอยู่ในความเงียบ ผ่านไปสักพัก อ้อมกอดที่เคยประคองร่างบางเอาไว้ก็ค่อยๆถอยห่างแล้วผละออกไป หนึ่งนทีหันไปมองเจ้าของใบหน้าหล่อเหลาราวรูปสลักที่ยืนอยู่ไม่ไกลด้วยความไม่เข้าใจ
“คุณเป็นคนที่ถือว่าอยู่กับผมได้นานที่สุด ผมยอมรับว่าถูกใจคุณกว่าใคร แต่รู้ไหมหนึ่ง ผมมีกฎของผม และกฎที่ว่าก็คือผมเป็นคนสั่ง ไม่ใช่คนทำตามคำสั่ง คุณรู้ดีอยู่แล้วตั้งแต่ที่เราเริ่มคบกัน คุณรู้ว่าไม่มีสิทธิ์มาบีบบังคับหรือบอกให้ผมทำอะไร สิ่งที่ผมพูดไปแล้วถือว่าตามนั้น ถ้าคุณรับไม่ได้ รอไม่ได้ อยากเลิกนักก็ตามใจคุณ ต่อไปนี้ถือว่าเราไม่ได้เกี่ยวข้องอะไรกันอีก”
“คุณเล็ก! คุณไม่มีสิทธิ์บอกเลิกผม ไม่มีสิทธิ์ทำกับผมแบบนี้!”
ในสมองของหนึ่งนทีกรีดร้องออกมาว่า ยอมรับไม่ได้ มันไม่ได้รู้สึกเจ็บปวดเหมือนคนที่ความรักหลุดลอยไป แต่หนึ่งนทีกลับรู้สึกถึงความพ่ายแพ้ และสิ่งที่เขาเกลียดที่สุดบนโลกใบนี้คือคำว่า พ่ายแพ้
“หนึ่ง ผมอยากรู้นัก ที่คุณโวยวายอยู่นี่เพราะอะไร เพราะคุณรักผมหรือว่าคุณไม่พอใจที่ทุกอย่างไม่เป็นอย่างที่คุณคิดกันแน่”
“คุณ!...” คำพูดของณธิปตรงเสียจนหนึ่งนทีสะอึก
“ผมรู้จักคุณดีพอๆกับที่คุณรู้จักตัวเองดีนั่นแหละหนึ่ง ที่ผ่านมาเราสองคนก็วินวินนะ คุณให้ความสุขผม ผมก็ให้หน้าตา ฐานะทางสังคมแบบที่คุณใฝ่ฝัน และทุกวันนี้ผมเองก็คิดว่าคุณพอจะยืนด้วยตัวเองได้แล้ว ถ้าเราจะเลิกกัน มันก็ไม่ส่งผลกับคุณเท่าไหร่หรอก แค่ยอมเสียหน้าบ้างนิดๆหน่อยๆ แต่ทุกอย่างที่ผมให้คุณไปนั่นน่ะ ผมจะไม่เรียกร้องคืนสักอย่างเดียว” ในเมื่อเห็นว่าอีกฝ่ายไม่สามารถพูดดีๆด้วยได้ ณธิปก็เห็นว่าไม่จำเป็นที่ต้องถนอมน้ำใจกันอีก
“คุณมันเลวร้ายที่สุด” เมื่อได้ฟังคำพูดไม่ถนอมน้ำใจของคนที่ตัวเองเลือกมาเป็นคนรัก หนึ่งนทีก็สบถออกมาอย่างเหลืออด
“ผมก็ไม่เคยบอกนะว่าเป็นคนดีมีคุณธรรมอย่างไอ้เมฆแฟนเก่าคุณ” ณธิปว่าอย่างไม่ใส่ใจ อีกทั้งยังเหน็บแนมถึงคนรักเก่าให้อีกฝ่ายเจ็บใจเล่นด้วย
“อย่าเอาตัวเองไปเปรียบเทียบกับเขา เพราะมันเทียบกันไม่ได้” ไม่มีทางเปรียบเทียบกันได้ เพราะพี่เมฆเป็นคนดีกว่าผู้ชายคนนี้หลายเท่านัก
“แต่ถึงมันจะดียังไงคุณก็ทิ้งมันมาหาผม ถ้าผมเลว คุณมันก็ร้ายพอๆกันนั่นแหละหนึ่ง ลองถามใจตัวเองดูว่าที่ผมพูดมาทั้งหมดมันถูกหรือเปล่า” พอพูดจบณธิปก็เดินกลับไปนั่งที่เก้าอี้ทำงานของตัวเอง ก่อนจะกอดอกแล้วมองหนึ่งนทีด้วยสายตาเหนือกว่า
“นับจากนี้ไม่ว่าคุณจะกลับมาง้อยังไง จำเอาไว้ว่าผมไม่มีวันกลับมาคบกับคุณอีกเป็นครั้งที่สองแน่ ลาก่อน”
“ไม่มีวันนั้นหรอก แต่ยังไงก็ขอให้โชคดีแล้วกัน”
“เก็บไว้บอกตัวเองเถอะ” หลังจากโต้กลับเป็นคำสุดท้ายหนึ่งนทีก็หุนหันออกมาจากห้องทันที
ทีแรกก่อนเข้าไปหนึ่งนทีรู้สึกผิดหวัง ไม่เข้าใจและไม่ยอมรับอะไรๆหลายอย่าง ทว่ายามออกมาจากห้องผู้บริหารหนุ่ม หนึ่งนทีกลับมีแต่อารมณ์โมโหและเดือดดาลเป็นที่สุด ระยะเวลาหลายเกือบปีที่คบกันมาแม้จะพูดไม่ได้เต็มปากว่ารักลึกซึ้ง ทว่าความผูกพันมันย่อมมีเป็นธรรมดา
ณธิปไม่ใช่คนรักที่ซื่อสัตย์นัก แต่ก็ช่างเอาใจ ตามใจทุกอย่างขอแค่เขาทำตัวว่าง่าย ฝ่ายนั้นมีพร้อมทั้งรูป ทรัพย์และหน้าตาทางสังคม คนที่พร้อมขนาดนี้จะหาที่ไหนได้ง่ายๆ หากมองในแง่ดีมันก็ดีที่เขาได้อะไรติดมือมามากมายหลังจากคบกับณธิป แต่สิ่งที่หวังไว้ในตอนแรกมันไม่ใช่แบบนี้ เขาไม่ได้ต้องการคบแล้วเลิก เขาต้องการคบให้ยืนยาวต่อไปอีก เพราะธุรกิจที่เริ่มก็กำลังไปได้ดี หากมันก็ยังไม่มั่นคงพอ หนึ่งนทียังต้องอาศัยชื่อเสียงและเม็ดเงินสนับสนุนจากทายาทคนรองของเอ็นพีกรุ๊ปอีกมาก
สำคัญที่สุดคือ เขาได้วาดฝันชีวิตแสนสมบูรณ์ของตัวเองไว้ อีกเพียงนิดเดียวก็ใกล้จะถึงความจริงแล้ว ทว่าทุกอย่างกลับพังทลายลงไม่เป็นท่าเพราะเรื่องไม่คาดฝันที่เกิดขึ้น ตอนนี้จึงถือได้ว่า หนึ่งนทีกำลังตกอยู่ในสภาวะเสียศูนย์อย่างที่สุด
หนึ่งนทีกลับมาที่คอนโดของตัวเองที่ณธิปเป็นคนซื้อให้ เขาเริ่มต้นรื้อของทุกชิ้นของผู้ชายคนนั้นออกมา ไม่ว่าจะเป็นเสื้อผ้า แก้วน้ำ แปรงสีฟัน หรือแม้กระทั่งหมอนที่ใช้นอนข้างกัน ทุกอย่างถูกฉีกกระชากไม่มีชิ้นดีก่อนยัดลงในถุงขยะสีดำ ในเมื่อคนคนนั้นบอกว่าของทุกอย่างจะไม่เรียกร้องคืน เขาก็จะไม่คืนแม้แต่เนคไทสักเส้นเดียว
ทั้งรื้อทั้งขนของลงมาทิ้งข้างล่างจนเห็นว่าไม่เหลืออะไรรอดสายตาไปได้ หนึ่งนทีก็กลับมาทิ้งตัวนั่งลงข้างตู้เย็นในครัว พร้อมกับขวดเบียร์เย็นเฉียบ เขาไม่ได้ร้องไห้เพราะไม่ได้เสียใจ แต่มันแค่มันแรงและผิดหวังเนื่องจากสิ่งที่หวังไม่เป็นไปตามต้องการ หลังจากนี้คงต้องเริ่มใหม่ ต้องรับมือกับคำถามของสังคมว่าทำไมคนรักถึงหนีไปแต่งงานกับผู้หญิงอื่น ทว่าก่อนที่จะเริ่มต้นเพื่อกลับไปเป็นหนึ่งนทีที่ไม่มีวันแพ้คนนั้น วันนี้เขาจะดื่มย้อมใจให้กับความพ่ายแพ้ครั้งแรกในชีวิตเสียก่อน
ทั้งเหล้าและเบียร์มากมายถูกลำเลียงออกมาจากตู้แช่เย็น แอลกอฮอล์ขวดแล้วขวดเล่าถูกเปิดออกเพื่อดื่มราวกับนักเดินทางกลางทะเลทรายที่กระหายน้ำ ขวดแก้วหลากสีกลิ้งโค่โล่เกลื่อนพื้นครัว กระทั่งเวลาผ่านไปจนค่ำห้องทั้งห้องจึงตกอยู่ในความมืดมิด
ในความมืดนั้นหูยังแว่วได้ยินเสียงข้อความจากโทรศัพท์ดังเตือนอยู่ไม่ไกล หนึ่งนทีจึงลุกขึ้นเดินโซเซไปหาสวิตช์ไฟ แต่ขาเจ้ากรรมดันเตะเข้ากับขวดแก้วที่กลิ้งอยู่ไม่ไกลจนมันกระแทกกับพื้นแล้วแตก ขวดล้มแตกอย่างเดียวไม่พอ ยังพาตัวเจ้าของห้องล้มไปด้วย
หนึ่งนทีคิดว่าตัวเองคงเท้ามือลงบนเศษแก้ว เพราะทันทีที่ล้มก็รู้สึกเจ็บจี๊ดจนเกือบสร่างเมา พยายามตะเกียดตะกายลุกอยู่สักพัก ในที่สุดเจ้าตัวก็เดินไปเปิดไฟให้สว่างโร่ทั้งห้องจนได้ ดวงตารีมองสำรวจร่างกายของตัวเอง แล้วพบว่าที่ฝ่ามือทั้งสองข้างเต็มไปด้วยบาดแผลชุ่มเลือด พอเห็นเลือดเจ้าตัวก็ได้สติ พาร่างเดินสะโหลสะเหลไปล้างแผลในห้องน้ำ โชคดีมากๆที่เศษแก้วไม่ได้ปักคาอยู่ในเนื้อ พอล้างแผลเสร็จเขาก็กลับมาทำแผลลวกๆประสาคนเมา พอดีกับที่ข้อความในโทรศัพท์ดังเตือนไม่หยุด ร่างบางจึงเลิกสนใจแผลแล้วหันไปกดดูโทรศัพท์ของตัวเองแทน
มีข้อความจากผู้จัดการร้านกับเพื่อนนิดหน่อย หลังจากตอบเรียบร้อยเขาก็เปิดดูอะไรไปเรื่อยๆตามประสาคนติดโซเชียล ทว่ามีสิ่งหนึ่งที่สะดุดตาของหนึ่งนทีเป็นพิเศษ นั่นก็คือภาพของหนุ่มแก้มแดงบนเฟสบุ๊คของเมฆาที่นอนหลับใหลอยู่บนเตียงผ้าใบที่ชายทะเลที่ไหนสักแห่ง พร้อมกับข้อความสั้นๆที่ทำให้คนอ่านรู้สึกปั่นป่วนในอก
สงสัยเด็กดอยไม่เคยเที่ยวทะเล เล่นน้ำตั้งแต่เช้ายันเที่ยง โดนแดดเผาเกรียมจนตัวแดง : )
อยากกลับไปยืนตรงนั้น นั่นคือสิ่งแรกที่นึกออก จ้องมองรูปภาพบาดตาไม่นานหนึ่งนทีก็ผุดลุกขึ้นแล้วเดินไปหยิบกุญแจรถกับกระเป๋าสตางค์เพื่ออกจากห้อง ด้วยความขาดสติและพลังความรู้สึกด้านลบปนเปกันไปมา เป็นแรงขับเคลื่อนให้พยายามกลับไปในที่ที่เคยอยู่ กลับไปทวงคืนที่ที่เคยเป็นของเขาคนเดียว
และคราวนี้เขาจะไม่ยอมแพ้ เพราะคนอย่างหนึ่งนที ถ้าอยากได้อะไรก็ต้องได้
รู้สึกตัวอีกครั้งก็เหมือนมีใครมาเคาะที่กระจกรถ หนึ่งนทีลืมตาขึ้นมองจึงสบเข้ากับดวงตาคมกลมโตเจ้าของรูปภาพที่เมฆาเอาลงในเฟสบุ๊คบ่อยๆ พอเลื่อนกระจกลงฝ่ายที่อยู่นอกรถก็รีบถามด้วยน้ำเสียงเป็นห่วง
“คุณหนึ่งนที เป็นอะไรหรือเปล่าครับ ทำไมเลือดออกแบบนั้น”
“เอ่อ…” หนึ่งนทีมองตามสายตาของจงรักไปหยุดตรงมือของตัวเองที่พันผ้าพันแผลเอาไว้ลวกๆ เขาจึงเห็นว่าตอนนี้เลือกสีแดงสดมันซึมออกมาจากผ้าพันแผลจนชุ่ม “แก้วบาด”
“ไหวไหมครับ พอจะเลื่อนรถได้หรือเปล่า”
“ม่ายได้ พี่เมฆล่ะ พี่เมฆอยู่หนาย” หนึ่งนทีปรือตามองแล้วว่าพูดด้วยเสียงคางยาน
“พี่เมฆอยู่บนรถครับ” จงรักตอบ
“ม่ายหวายแล้ว ไปตามพี่เมฆมา เรียกพี่เมฆมาหน่อย”
“ครับๆ จะไปตามเดี๋ยวนี้” เมื่อคนเมาเริ่มโวยวาย จงรักก็รีบรับคำแล้วกลับไปที่รถตัวเองทันที
หนึ่งนทีหลับตาลงอีกครั้งแล้วพยายามเรียบเรียงว่าตัวเองมาอยู่ที่นี่ได้อย่างไร เดิมทีเขากินเหล้าอยู่ที่ห้องจนเมา เผลอทำขวดแตกจนโดนเศษแก้วบาด แล้วจากนั้นก็เห็นรูปในเฟสบุ๊คพี่เมฆ เขาจึงขับรถมารอที่บ้าน แต่เจ้าของบ้านไม่อยู่ สุดท้ายก็รอนานจนหลับไป ที่จำได้ลางๆมีแค่นี้ นอกนั้นก็จำอะไรไม่ได้แล้ว
ไม่นานเมฆาก็กลับมาพร้อมกับจงรัก หนึ่งนทียอมเปิดประตูรถให้ง่ายๆ คนหน้าดุวางสีหน้าเรียบเฉย แต่มองปราดเดียวก็รู้ว่ากำลังไม่พอใจเป็นอย่างมาก ชายหนุ่มไม่ได้ถามอะไรสักคำหนึ่งนทีก็ทำท่าจะออกมาจากรถ แต่หัวกลับทิ่มเสียก่อนจะถึง โชคดีที่เมฆาคว้าแขนเอาไว้ได้ทัน ไม่อย่างนั้นล่ะก็คงได้แผลเพิ่มอีกแผลสองแผลเป็นแน่
“ทำไมเมาเละอย่างนี้นะ” เสียงทุ้มเอ่ยออกมาอย่างไม่พอใจ
“พี่เมฆ ไปหนายมา หนึ่งมารอน๊านนาน” หนึ่งนทีถามเสียงอ้อแอ้
“เขาเมามากถามอะไรตอนนี้ก็ไม่มีประโยชน์หรอกครับ พี่เมฆพาคุณหนึ่งเข้าบ้านก่อนเถอะจะได้ทำแผลที่มือด้วย เลือดไหลเต็มเลย” จงรักว่าอย่างประนีประนอม
“อืม” เมฆาจึงยอมใจเย็นลงแล้วทำตามที่น้องว่า หากแต่เป็นหนึ่งนทีที่อยู่ดีๆก็ร้องโวยวายขึ้นมา จากนั้นก็โผเข้ากอดคอคนตัวสูงแน่น
“พี่เมฆ หนึ่งจะทามงายดี ไอ้คุณเล็กมานหลอกหนึ่ง ม…มานจะหนีหนึ่งไปแต่งงาน ไอ้คุณเล็กมันหลอกหนึ่ง พี่เมฆช่วยหนึ่งด้วย ช่วยด้วย…ฮึก…อ็อก”
ทั้งร้องไห้ผสมกับท่าทางผะอืดผะอมคล้ายจะอาเจียนอยู่รอมร่อทำให้หนึ่งนทีพูดไม่ได้ศัพท์นัก หากแต่เมฆากับจงรักก็พอจะจับใจความได้เกือบทั้งหมด คนตัวสูงนึกไปถึงตัวต้นเหตุคือ ณธิป ที่เขารู้มาได้สักระยะแล้วว่ากำลังจะแต่งงาน หนึ่งนทีเองก็คงจะเพิ่งรู้เรื่องนี้เป็นแน่ ไม่อย่างนั้นคงไม่เมามายแล้วเพ้อออกมาแบบนั้น
แต่ถึงอย่างนั้นเขาเองก็คงจะช่วยอะไรอีกฝ่ายไม่ได้ ไม่ว่าจะด้วยสถานะหรือความรู้สึกส่วนตัว เมฆาก็ไม่อยากเข้าไปข้องเกี่ยวด้วยทั้งนั้น ชายหนุ่มพยายามแกะมือที่เกี่ยวกอดเขาไว้แน่นออก ถึงจะทุลักทุเลไปบ้างทว่าแรงของคนเมามีหรือจะสู้เขาได้
“รักพาเขาเข้าบ้านได้ไหม พี่จะไปเลื่อนรถเอง”
“ม่ายเอา พี่เมฆ…อย่าทิ้งหนึ่ง…อย่าทิ้ง…ฮือ” จะว่าคนเมาไม่รู้เรื่อง แต่เมื่อหนึ่งนทีได้ยินที่เมฆาพูด เขาก็ยิ่งเกาะอดีตคนรักแน่น
“พี่เมฆพาคุณหนึ่งเข้าบ้านเถอะครับ ดูท่าผมคงเอาไม่อยู่ถึงจะตัวพอๆกัน อีกอย่างหนึ่งเขาคงจะอยากให้พี่ช่วยมากกว่า เดี๋ยวผมเลื่อนรถเองครับ” เมฆามองหน้าจงรักด้วยแววตากังวลนิดหน่อย จงรักจึงยิ้มบางแล้วแล้วว่า “ไปเถอะครับ ผมไม่เป็นไร”
“อย่าคิดมากนะ”
ประโยคที่บอกออกมานี้ มันไม่ใช่แค่ประโยคที่พูดไปเพื่อให้จงรักทำตามเท่านั้น หากแต่มันยังมีความนัยแฝงมาว่าเมฆาเป็นห่วง และแคร์ความรู้สึกของจงรักมากแค่ไหน การที่อยู่ๆคนรักเก่าของเขาหวนกลับมามันถือว่าไม่ใช่สัญญาณที่ดีในความสัมพันธ์ของพวกเขาทั้งคู่ และเขาก็ไม่อยากให้จงรักต้องกังวลอะไรกับเรื่องไม่เป็นเรื่องทั้งสิ้น
“รู้แล้วล่ะครับ”
จงรักบอกว่ารู้ รู้ดีว่าพี่เมฆาเป็นห่วง รู้ดีว่าไม่ควรทำตัวงี่เง่าให้พี่เมฆต้องปวดหัวอีก พยายามบอกตัวเองว่าหนึ่งนทีแค่เสียใจเพราะความรักที่พังทลาย ฝ่ายนั้นก็เลยเคว้งคว้างแล้วพยายามหาที่ยึดเหนี่ยว ตัวเขาไม่ควรใจร้ายไล่อีกฝ่ายไปเผชิญกับความสูญเสียเพียงลำพัง
ทว่าแม้จะพยายามมองในแง่ดีสักแค่ไหน แต่เมื่อเห็นหนึ่งนทีที่เอาแต่กอดเกี่ยวคนรักของเขา ในใจมันก็อดวูบโหวงไม่ได้ มันทั้งหวง ทั้งกลัว กลัวว่าเจ้าของเดิมจะมาทวงที่ในหัวใจของเมฆาคืน ถ้าเป็นแบบนั้นแน่นอนเขาคงต้องสู้ แต่จงรักก็ไม่แน่ใจว่าลึกๆแล้วระหว่างตัวเองกับหนึ่งนที
ใครกันแน่ที่มีอิทธิพลกับหัวใจของพี่เมฆมากกว่ากัน
<><><><><><><><><><><><><><><><><><><><><><><><><><><><><>
ตอนแรกบอกว่าวันที่ 1 แต่ตอนนี้มาเร็วกว่าเดิม :katai2-1:
เพราะเราพอมีเวลาแต่งนิดนึง อีกอย่างเห็นเพจมีคนติดตามครบร้อยพอดี
งั้นก็มาเร็วถือเป็นของขวัญเลยแล้วกันนะคะ อิอิอิ
แต่ตอนนี้เป็นพาทของหนึ่งนทีแทบทั้งนั้น /ยืนร้องเพลงให้
สร้างความร้าวฉาน คืองานของเธอหรือเปล่า ทำให้ใครแตกร้าว แล้วเธอเป็นสุขใช่ไหม~~~
ความจริงหนึ่งนทีเป็นตัวละครที่น่าสงสารนะ เวลาเขียนก็สนุกมาก เพราะต้องใส่อินเนอร์เยอะ
แต่ตอนนี้ณธิปเองก็น่าจะมีแฟนคลับ(คนสาปแช่ง)เขาเยอะเหมือนกัน55555
รู้สึกยังไง อยากด่าใครก็เม้นได้เลยค่ะเต็มที่ ยกเว้นด่าคนเขียนนะ ห้ามด่า เดี๋ยวเค้าเสียใจ 55555
เจอกันตอนหน้าค่ะ
ละอองฝน
[29/03/2558 ,17:01]
เริ่มหัวข้อโดย: Mouse2U ที่ 29-03-2015 17:21:02
เรารู้สึกคันไม้คันมือมากกว่าอีกนะคะ! คำว่าสงสารไม่มีผุดขึ้นมาเลยจ้า โถๆ แกล้งเมาล่ะสิท่า ไม่อย่างนั้นคงไม่เกาะติดพี่เมฆเป็นปลิงขนาดนี้หรอกค่ะ ชิ่วว...กลับที่ตัวเองไปเลยหนึ่งนที
เริ่มหัวข้อโดย: Malila ที่ 29-03-2015 17:23:57
เริ่มหัวข้อโดย: BlueCherries ที่ 29-03-2015 17:24:16
ให้หนึ่ง
:z6:
เริ่มหัวข้อโดย: narunarutoboyz ที่ 29-03-2015 17:43:29
คนแบบนี้.....ชาตินี้ทั้งชาติจงตายอย่างโดดเดี่ยวซะเถอะ
ส่วนคนอย่างหนึ่งเราก็พอจะนึกตอนจบออก คงทำให้เมฆกับจงรักมีปัญหา แต่เราคิดว่าจะยากง่าย 2 คนนี้ก็คงผ่านไปได้
แต่เราว่าหาคนมาคอยอบรมสั่งสอน ควบคุม เอาให้อยู่ อารมณ์นายหัว พ่อเลี้ยงจอมโหดจอมเฮี้ยบไรงี้ก็ดี
เป็นกำลังใจให้คนเเต่งนะคะ
ติดตามอย่างใจจดใจจ่อค่าาาาาาา
เริ่มหัวข้อโดย: PURE LOVE ที่ 29-03-2015 17:44:25
ที่น่าสงสาร คือคุณเกษ ต่างหาก ผู้หญิงดี ๆ ที่ต้องแต่งงานกับผู้ชายพรรค์นั้น
ชีวิตคุณเกษ คงยิ่งกว่าตกนรกอีกนะนั่น เฮ้อ
แล้วนี่ ซมซานกลับมาหาพี่เมษ ต้องมาทำอะไรให้น้องรักของเราเสียใจอีกแน่ ๆ เลย
ขึ้นอยู่กับพี่เมษนะคะ ต้องใจเย็น และเข้าใจความรู้สึกน้องรักด้วยนะ
ชอบพี่ไอจัง :กอด1:
เริ่มหัวข้อโดย: B52 ที่ 29-03-2015 17:50:31
เริ่มหัวข้อโดย: AuyAaiz ที่ 29-03-2015 17:56:47
วันนี้ตัวร้ายออกฤทธิ์กันจังเลย
เริ่มหัวข้อโดย: BeeRY ที่ 29-03-2015 18:00:58
แต่สำหรับหนึ่ง ไม่อยากสมน้ำหน้านะ อย่าทำแบบนี้เลย :katai1:
เริ่มหัวข้อโดย: Infinity 888 ที่ 29-03-2015 18:03:30
ตอนทำคนอื่นไม่รู้สึก พอโดนบ้าง ทำเป็นพูด
ใจแลกใจหน่ะ หนึ่งไม่ได้เอาใจไปแลกกับคุณเล็กตั้งแต่แรก แล้วจะฟูมฟายทำไม สำออย อยากอ้อนผัวเก่า เหรอ :beat:
อยากอ่านคู่คุณเล็กกับหนุ่มหน้าสวยแสนเย็นชา เหมือนกันนะ ถ้าจะแซ่บ 5555+
เริ่มหัวข้อโดย: sine_saki ที่ 29-03-2015 18:05:19
สิ่งเดียวที่จะยึดไว้ได้คือความเชื่อใจซึ่งกันและกัน
เริ่มหัวข้อโดย: nicksrisat ที่ 29-03-2015 18:10:31
เริ่มหัวข้อโดย: hibarihao ที่ 29-03-2015 18:10:57
เริ่มหัวข้อโดย: patchamai28 ที่ 29-03-2015 18:19:01
เริ่มหัวข้อโดย: nijikii ที่ 29-03-2015 18:30:28
คือเข้าใจหนึ่งนทีนะ แต่..
"เธอมันร้ายยยยย"
จงรักไม่ผิดเลยที่จะเริ่มสั่นคลอนความรู้สึกที่ตัวเองเริ่มจะมั่นใจว่าเป็นที่หนึ่งของพี่เมฆ
ก็แหม.. ถึงจะยังไงก็ขึ้นชื่อได้ว่าเป็นแฟนเก่า
พี่เมฆคะ บอกเลยว่าถ้าทำจงรักร้องไห้แม้หยดเดียวนะ
เราจะภาวนาให้น้องหนีขึ้นดอยตามนโยบายผู้ว่ากทม.เลยเอ้า
(หลบคุก)
เริ่มหัวข้อโดย: bluelatte ที่ 29-03-2015 18:32:56
รู้สึกเป็นห่วงเด็กดอย ความรู้สึกของจงรักที่ได้แต่เฝ้ามองคนที่ชอบมาตลอด
พอเริ่มมีความสุข ก็ต้องกลัวว่าจะโดนคนรักเก่ามาเอาคืนไป
อารมณ์ประมาณว่าเข้าใจทุกอย่าง แต่ก็ต้องอยู่กับความระแวงด้วย
พี่เมฆต้องแคร์น้องเยอะๆ นะ คนที่ยิ้มได้เวลาที่เจ็บปวดมันน่าเศร้าที่สุดจริงๆ :mew2:
เริ่มหัวข้อโดย: pigarea ที่ 29-03-2015 18:36:59
เริ่มหัวข้อโดย: double9JH ที่ 29-03-2015 18:41:04
เริ่มหัวข้อโดย: AMINOKOONG ที่ 29-03-2015 18:48:56
อ่านยังไงก็โคตรสมน้ำหน้า ก็มันทิ้งเค้าก่อนทั้งที่ก็มีคนรักที่ดีขนาดนี้ ทำตัวร่านทะเยอทะยาน
สุดท้ายก็โดนเค้าทิ้ง น่าสมเพชดีออก นี่แหละที่เค้าว่า กรรมตามสนอง
แต่ขอเหอะไม่เอานะถ้าจะมาแนวพี่เมฆโลเลอ่ะ อีกอย่างขอให้จงรักสู้ๆนะ
อย่ายอมให้คนหน้าด้านอย่างนั้นมาแย่งของๆเราไป ถ้ามันกล้ามายุ่งคงต้องจัดใหมันซักดอก :beat: :z6:
ปล.ไม่เข้าข้างคนเจ้าชู้มักมากนะ เกลียดคนแบบนี้มากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก
ต่อให้สุดท้ายมันกลับตัวเป็นคนดีแค่ไหน แต่ยังไงมันก็เลวในสายตาเราที่สุด เพราะสำหรับเราคนพวกนี้
มันเลวกว่าพวกโจรขโมยลักเล็กขโมยน้อยซะอีก
เริ่มหัวข้อโดย: aiyuki ที่ 29-03-2015 19:20:07
เริ่มหัวข้อโดย: ่patsaporn ที่ 29-03-2015 19:20:39
คนอ่านไม่ได้ไม่ชอบนางนะ เกลียดดดดดเลยล่ะค่ะ อธิปเหรอ ก็เห็นแก่ตัวเหมือนกัน ผีเห็นผีเนอะ
สงสารน้องรัก ทั้งใจดี ใจอ่อน คิดมากอีกด้วย สู้ๆ นะคะ
ขอบคุณค่ะ
เริ่มหัวข้อโดย: Freja ที่ 29-03-2015 19:28:11
มีอะไรสงสัยก็ต้องถามพี่เมฆ
ไม่มีความสงสารให้หนึ่งนทีหรอก
นางทำตัวเอง
เจอณทิปแล้วสนตะพายอีกฝ่ายไม่ได้ดังใจต่างหาก
ที่จริงอีกฝ่ายก็อ่อนให้นางแล้วนะ
แต่นางถือตัวไม่รู้จักประมาณตนว่าตัวเองเป็นใคร
ดูน้องรักต่อไปว่าจะต้านปัญหานี้ได้มากแค่ไหน
เราว่าพี่เมฆมั่นคงแล้วนะ
เริ่มหัวข้อโดย: Min*Jee ที่ 29-03-2015 19:29:25
รอตอนต่อไปน้าาาา
เริ่มหัวข้อโดย: valenna yy ที่ 29-03-2015 19:48:58
อ่านตอนนี้แล้วรุ้สึกหนึ่งนทีเลวกว่านายญธิปเยอะอ่า
เริ่มหัวข้อโดย: gasia ที่ 29-03-2015 21:25:05
สุดท้ายพอมันไม่เป็นอย่างที่ต้องการก็ผิดหวัง จริงๆแล้วตัวเองก็ไม่ได้รักคุณเล็กอะไรนั่นเท่าไหร่ป่ะที่เสียใจเพราะตัวเองเสียหน้า?
ปล่อยคนดีๆเค้าอยู่กับคนดีๆเถอะค่าาา ไม่ก็อยู่ให้เห็นจนช้ำในไปเลย หุหุ
จงรัก.......จะคิดมากอีกแล้วสินะ! Orz
เริ่มหัวข้อโดย: dukdikdukdik ที่ 29-03-2015 21:37:08
เริ่มหัวข้อโดย: Veesi3 ที่ 29-03-2015 22:15:17
เริ่มหัวข้อโดย: keepout ที่ 29-03-2015 22:32:58
พี่เมฆต้องให้ความสำคัญกับน้องรักมากกว่าสิ!!!!
:katai1:
เริ่มหัวข้อโดย: paladin.kn ที่ 29-03-2015 22:53:55
มาทำให้อยาก
แล้วคนเขียนก็จากไป T^T
#เรื่องมันเศร้าขอเหล้าขมๆ
เริ่มหัวข้อโดย: malula ที่ 29-03-2015 23:10:36
เริ่มหัวข้อโดย: bulldog17 ที่ 29-03-2015 23:13:54
ทำตัวเองทั้งนั้น
เป็นฉันนี่จะสาดน้ำให้หายเมา
เอาแอลกอฮอล์มาสาดล้างเสนียดหน้าบ้าน หุๆๆ
เริ่มหัวข้อโดย: donutnoi ที่ 29-03-2015 23:14:28
จงรักก็อย่าเพิ่งคิดไปเองนะ พี่เมฆไม่ลังเลไม่โลเลแน่นอน
เริ่มหัวข้อโดย: punchnaja ที่ 29-03-2015 23:23:45
เริ่มหัวข้อโดย: ammchun ที่ 29-03-2015 23:36:34
หนถ่มหน้าสวยนึ่จะเป็นนิยายเรืีองต่อไปมั้ยคะแค่ออกมาแค่นี้ก็หน้าติดตามแล้ว
เริ่มหัวข้อโดย: ละอองฝน ที่ 29-03-2015 23:53:35
สู้นะจงรักเชืีอใจพี่เมฆนะจ๊ะ^
หนถ่มหน้าสวยนึ่จะเป็นนิยายเรืีองต่อไปมั้ยคะแค่ออกมาแค่นี้ก็หน้าติดตามแล้ว
^
จุ๊ๆ อย่าเสียงดังไปค่ะ อิอิ :katai3:
เริ่มหัวข้อโดย: helios-ag ที่ 30-03-2015 03:06:28
เริ่มหัวข้อโดย: kokoro ที่ 30-03-2015 07:55:09
ยังไม่รู้เลยว่าที่จงรักกลัวจะมีอะไรมากแค่ไหน
พี่เมฆคงไม่ใจอ่อนหรอก แต่กลัวจงรักคิดมากนี่ซิ่
เริ่มหัวข้อโดย: GlassesgirL ที่ 30-03-2015 08:39:19
เพราะทุกอย่างหนึ่งทำตัวเองทั้งนั้น ยอมทิ้งพี่เมฆไปแบบนั้น
แล้วตอนนี้จะกลับมาทำไม ให้มันได้อะไรขึ้นมา หึ
จงรักต้องสู้นะ อย่ายอม พี่เมฆเป็นคนรักของรัก เป็นของรัก
เเละที่สำคัญเชื่อมั่นในตัวพี่เมฆนะ พี่เมฆรักรักมาก
และไม่มีทางกลับไปหาคนที่ทิ้งพี่เขาไปหรอก รักต้องสู้ตัวเองนะ
พี่เมฆก็ทำให้ทุกอย่างชัดเจนอย่ากลับไปสนิทกับหนึ่งมากนะพี่
เดี๋ยวรักจะคิดมาก เราเชื่อมั่นในตัวพี่ว่าพี่จะไม่ทำให้รักเสียใจ เราเชื่อพี่
:mew1: :L2:
เริ่มหัวข้อโดย: liza sarin ที่ 30-03-2015 09:23:39
เริ่มหัวข้อโดย: Cream A ที่ 30-03-2015 10:37:52
แต่เชื่อใจพี่เมฆว่าหนักแน่นมากพอที่จะไม่ทำให้รักเสียใจ
เริ่มหัวข้อโดย: shoi_toei ที่ 30-03-2015 14:28:15
หนึ่งนที วุ่นวาย ที่สุด
เริ่มหัวข้อโดย: myapril ที่ 30-03-2015 15:39:42
ตอนนี้แฟนพี่เมฆคือ รัก ไม่ใช่คนอื่น
เริ่มหัวข้อโดย: nolirin ที่ 30-03-2015 21:22:54
เดิมชีวิตก็ไม่ได้เลวร้าย
แต่ความทะยานอยากของตัวเองมีมากจนทิ้งคนดีๆ เพื่อชื่อเสียงเงินทอง
พอของใหม่หยุดมือ อยากได้ของเก่าซะงั้น
...เห็นแต่ความผิดคนอื่นแต่ไม่เคยนึกถึงความผิดตัวเอง
ปล. อย่าได้ยอมให้เค้ามาแทรกนะพี่เมฆ ต้องดีดให้กระเด็น :m16:
เริ่มหัวข้อโดย: ka[ze]na ที่ 30-03-2015 22:28:20
เริ่มหัวข้อโดย: oily61 ที่ 31-03-2015 19:42:10
อืมถามว่าชอบตอนไหนสุดนี่ตอบยากจัง มันค่อยเป็นค่อยไปแบบละมุนละไมอ่ะ แต่จะเเลือกฉาก
เซอร์ไพส์วันวาเลนไทน์ล่ะกัน เพราะตอนแรกแอบใจเสียนะที่พระเอกกลับมาช้านึกว่ามีธุระกับแฟนเก่าหรือเปล่า
(คิดลึกไปเนาะ555) กลายเป็นมีของขวัญน่ารักๆซะงั้น ชอบค่ะชอบ^^
เริ่มหัวข้อโดย: ๐๐ตะวัน๐๐ ที่ 31-03-2015 22:06:25
คนแบบนี้รักแต่ตัวเองทั้งนั้น
จงรักก็อย่าใจดีนักเลย หวงพี่เมฆบ้างก็ได้ใช้สิทธหน่อย
เริ่มหัวข้อโดย: zombi ที่ 31-03-2015 22:27:25
นักแน่นไว้นะจงรัก
เริ่มหัวข้อโดย: SOMCHAREE ที่ 31-03-2015 22:46:15
เริ่มหัวข้อโดย: myapril ที่ 01-04-2015 10:40:14
พี่เมฆผิดอะไร หนึ่งต่างหากที่เปนฝ่ายเลิกเพราะต้องการความสบายมีหน้ามีตา
เริ่มหัวข้อโดย: ละอองฝน ที่ 03-04-2015 23:44:51
ตอนที่ 24
หลังจากเก็บรถเข้าบ้านเรียบร้อยจงรักก็ตามเมฆาขึ้นไปบนห้องนอนอีกห้องที่ไม่ได้ถูกเปิดใช้ โดยไม่ลืมนำผ้าขนหนูสะอาด น้ำอุ่น และอุปกรณ์ปฐมพยาบาลติดมือไปด้วย เมื่อขึ้นมาถึงจงรักก็พบว่าเมฆากำลังจะออกจากห้องพอดี คนตัวเล็กมองเห็นสีหน้าหงุดหงิดใจที่แสดงออกอย่างชัดเจนของคนรักก็นึกหวั่นๆ เพราะตามปรกติพี่เมฆไม่ได้แสดงสีหน้าแบบนี้บ่อยนัก ก่อนกลิ่นไม่พึงประสงค์จะดึงความสนใจให้สายตาเลื่อนไปหยุดบนอกเสื้อของเมฆา
“ฝากรักเข้าไปเช็ดตัวให้เขาหน่อยนะ พี่จะไปเปลี่ยนเสื้อ แล้วจะลงไปเอาผ้าขี้ริ้วมาเช็ดอ้วกบนพื้นเอง”
“พี่เมฆอาบน้ำเลยก็ได้ครับ จะได้สบายตัว ที่เหลือเดี๋ยวผมจัดการเอง” เพราะจงรักเห็นว่าเมฆาเลอะไปด้วยคราบอาเจียน อีกทั้งยังอารมณ์เสียเอามากๆ เขาจึงอยากช่วยให้คนรักเย็นลงเสียหน่อย
“ไม่เป็นไร ช่วยๆกันจะได้เสร็จเร็วๆ เราเองวันนี้ก็เหนื่อยมาทั้งวัน”
“เอางั้นก็ได้ครับ” สำหรับจงรักแล้วเมฆาว่าอย่างไรก็อย่างนั้น เพราะไม่มีเหตุผลอะไรจะปฏิเสธความหวังดีของเจ้าตัว
“ถ้างั้นเดี๋ยวพี่มา” เมฆาบอกแค่นั้นก่อนผละไป
จงรักมองตามแผ่นหลังกว้างจนกระทั่งอีกฝ่ายหายเข้าไปในห้องนอนจึงละสายตากลับมาหาคนเมาที่นอนรอรับการดูแลอยู่บนที่นอน เขาเดินเข้าไปหาหนึ่งนทีที่นอนปรือตา จะบอกว่าไม่ได้สติก็ไม่ใช่ เพราะทันทีที่จงรักเข้าไปทรุดตัวลงนั่งใกล้ๆ เจ้าตัวก็หันมาหาแล้วทอดสายตามองนิ่ง จงรักทำใจดีเข้าสู้โดยการส่งยิ้มให้แล้วว่า
“เสื้อคุณเลอะหมดแล้ว ผมขออนุญาตถอดนะครับ จะได้เช็ดตัว”
“อืม”
หนึ่งนทีตอบรับแล้วปล่อยให้จงรักถอดเสื้อของตัวเองออก โชคดีที่เสื้อของหนึ่งนทีเป็นเสื้อเชิ้ตกลัดกระดุมด้านหน้า จึงทำให้ไม่ยากต่อการปลดเปลื้องเท่าใดนัก ถอดเสื้อเรียบร้อยจงรักก็เอาวางไว้ข้างที่นอนก่อนลงมือเช็ดเนื้อเช็ดตัวคนเมา
หนึ่งนทีเองก็เป็นหนุ่มผิวขาว ยามที่ดื่มแอลกอฮอล์เข้าไปจึงถูกฤทธิ์ของมันทำให้แดงเถือกไปทั้งตัว จงรักบรรจงเช็ดเนื้อเช็ดตัวจนสะอาดเอี่ยมอ่องจากนั้นจึงหยิบผ้าห่มขึ้นคลุมร่างบางเอาไว้ ก่อนจะทำความสะอาดแผลบนมือแล้วเริ่มทำแผล แม้ในตอนแรกจะแทบประคองสติไม่อยู่ แต่หลังจากเช็ดตัวแล้วสติที่หายไปจึงแจ่มใสขึ้น ตลอดเวลาที่ถูกปรนนิบัติหนึ่งนทีกลับปรือตามองจงรัก มองทุกสีหน้า และทุกการกระทำ โดยที่คนถูกมองเองก็รู้สึกตัวหากแต่เลือกที่จะไม่ปริปากพูดอะไรแล้วทำหน้าที่ของตัวเองอย่างดี จนกระทั่งสุดท้าย เป็นหนึ่งนทีที่ทำลายความเงียบอันน่าอึดอัดลงก่อน
“นายชื่อจงรักใช่ไหม”
“ครับ” จงรักเงยหน้าขึ้นมองก่อนตอบ
“เราเคยเจอกันหรือเปล่า” หนึ่งนทีถามต่อ
“...” เงียบอยู่อึดใจ ในที่สุดจงรักจึงบอกออกไปตรงๆ “เคยครับ เราเรียนมหาวิทยาลัยเดียวกัน”
“คณะเดียวกันหรือเปล่า”
“คนละคณะครับ แต่ปีเดียวกัน”
“น่าแปลก ฉันไม่เคยมีเพื่อนต่างคณะ แต่กลับรู้สึกคุ้นหน้านายมากเลย นายใช่คนที่อยู่กับเพื่อนพี่เมฆบ่อยๆใช่ไหม”
ยิ่งหนึ่งนทีถามมากเท่าไหร่ จงรักก็ยิ่งอยากปิดปากให้สนิทมากขึ้นเท่านั้น เขาไม่อยากตอบเลยสักนิด ทว่าแววตาที่มองอย่างกดดันคาดหวังคำตอบ ทำให้จงรักไม่อาจทำเฉยแล้วปัดคำถามเหล่านั้นออกไปได้
“ครับ ผมเป็นน้องรหัสของเฮียวิน เพื่อนสนิทของพี่เมฆ เราได้เจอกันบ่อยๆตอนพวกพี่เขานัดเตะบอล”
“อ๋อ~ อย่างนี้นี่เอง ถึงว่า คุ้นหน้ามากเลย”
จงรักเพียงแค่ยิ้มบางแล้วพยายามบังคับให้ตัวเองพุ่งความสนใจทั้งหมดไปที่แผลบนมือ ในขณะที่กำลังพิจารณาว่าแผลพวกนี้ลึกขนาดที่สมควรได้รักการรักษาจากแพทย์ผู้ชำนาญหรือเปล่า เจ้าของแผลกลับเอ่ยบางประโยคออกมา
“ถ้าเคยเห็นกันมาก่อน คงรู้ใช่ไหมว่าตอนนั้นพี่เมฆกับฉันรักกันแค่ไหน”
“...” มันเป็นประโยคที่ทำให้จงรักเผลอกดน้ำหนักมือบนแผลมากเกินกว่าที่ควบคุมไว้ในตอนแรก
“โอ้ย!! เจ็บนะ!”
“ขอโทษครับ! ผมไม่ได้ตั้งใจ” จงรักลนลานเช็ดเลือดที่ซึมออกมาก่อนใส่ยาอีกครั้งแล้วปิดแผล และตอนที่กำลังจะลงมือทำแผลอีกข้าง เมฆาที่หายไปเปลี่ยนเสื้อก็เข้ามาพอดี
“เช็ดตัวเสร็จแล้วเหรอรัก”
“เสร็จแล้วครับ กำลังทำแผลที่มือ ตอนนี้เหลือข้างนี้อีกข้างเดียวครับ” ขณะที่จงรักกำลังรายงาน หนึ่งนทีก็ส่งเสียงเรียกเมฆา
“พี่เมฆ~”
“มีอะไร” แม้จะไม่ได้หงุดหงิดเหมือนตอนก่อนออกจากห้องไป หากแต่น้ำเสียงที่ใช้กับหนึ่งนทีก็ต่างจากจงรักอย่างเห็นได้ชัด ทว่าคนเรียกก็ทำเมินความจริงข้อนั้นเสียแล้วบอกจุดประสงค์ของตนเอง
“หนึ่งเจ็บมือ พี่เมฆมือเบา ทำแผลให้หนึ่งหน่อยนะ”
ได้ยินข้อเรียกร้องของหนึ่งที จงรักก็รู้สึกชาไปทั้งหน้า ไม่ได้โกรธหรือโมโหที่หนุ่มร่างบางพูดแบบนั้น เนื่องจากรู้ดีว่าเป็นตัวเองที่มือหนักเนื่องจากควบคุมอารมณ์ไม่ได้ยามที่ได้ยินคำพูดแสลงหู แต่เพราะคำพูดออดอ้อนที่เพิ่งได้ยินต่างหากที่ทำให้หน้าชาด้วยความหึงหวง ทั้งที่รู้ว่านั่นเป็นเพียงคำพูดของคนเมาไม่ควรเก็บมาคิดใส่ใจ
“ให้จงรักทำให้ก็ดีแล้ว พี่จะเช็ดพื้น ดูสิว่าทำเลอะไว้ขนาดไหน เมาแล้วก็นอนนิ่งๆเงียบๆไปเถอะ” เมฆาออกคำสั่งไร้เยื่อใย หนึ่งนทีจึงได้แต่ครางอย่างขัดใจทว่าทำอะไรไม่ได้
“ทำเเผลเสร็จแล้ว คุณทานยาแก้อักเสบหน่อยนะครับพรุ่งนี้แผลน่าจะระบม” จงรักหยิบยาแก้อักเสบให้พร้อมกับถือแก้วน้ำรอข้างๆ จนหนึ่งนทีทานเสร็จแล้วคนตัวเล็กจึงลุกขึ้น
“เสร็จแล้วใช่ไหม” เมฆาที่เช็ดพื้นอยู่ใกล้ๆถาม
“ครับ”
“เก็บของแล้วเราก็ไปอาบน้ำเลยนะ เดี๋ยวพี่ตามไป”
“ผมว่าจะไปเอาเสื้อมาให้หนึ่งเขาก่อนน่ะครับ อากาศเย็นถ้าไม่ใส่เสื้อนอนจะป่วยเอาได้”
“พี่เอามาแล้ว รักไปเก็บของเถอะ ที่เหลือพี่จัดการเอง“
“ครับ” คราวนี้จงรักเป็นฝ่ายพยักหน้ารับแล้วยอมถอยอย่างว่าง่าย แม้ในใจจะไม่อยากให้ทั้งสองคนอยู่ด้วยกันตามลำพังมากแค่ไหนแต่ก็ต้องพยายามข่มใจแล้วบอกตัวเองให้เลิกคิดไปไกลเสียที
ทว่าเมื่อเก็บของเสร็จ ใจก็อดไม่ได้ที่จะกระหวัดไปยังอีกห้อง หากต้องบังคับให้ตัวเองเดินเลี่ยงมาอาบน้ำชำระล้างร่างกาย เผื่อว่าบางทีหัวอาจจะโล่งขึ้นมากกว่าที่เป็นอยู่ พยายามบอกตัวเองไว้ว่าให้เชื่อใจพี่เมฆ พี่เมฆบอกว่าอย่าคิดมาก ดังนั้นเขาไม่ควรคิดมาก
จนเมื่ออาบน้ำแต่งตัวเสร็จ ภายในห้องนอนก็ยังคงว่างเปล่า ไม่มีแม้เงาของคนที่บอกว่าจะรีบกลับมา จงรักจึงจำใจรออยู่ในห้อง แต่รอแล้วรอเล่าเมฆาก็ไม่กลับมาเสียที สุดท้ายจงรักที่แพ้ให้กับอารมณ์หวาดระแวงในหัวใจจึงต้องลุกออกไปหาเมฆาและอดีตคนรักที่อยู่อีกห้องหนึ่ง
พอมาถึงคนตัวเล็กก็เดินกลับไปกลับมาอยู่หน้าห้องสักพัก ก่อนคิดได้ว่าทำแบบนี้ไม่มีประโยชน์จึงเคาะประตูแล้วเปิดเข้าไป เขาเห็นพี่เมฆนั่งอยู่ตรงตำแหน่งที่เขานั่งเมื่อครู่ โดยที่หนึ่งนทีใส่เสื้อของเขาที่พี่เมฆยืมมาให้เรียบร้อย ภาพที่เห็นไม่ได้มีอะไรน่าหวั่นใจอย่างที่จินตนาการ หากแต่เมื่อคนหน้าดุขยับลุกขึ้น จงรักก็ต้องใจกระตุกเพราะมือที่ถูกพันด้วยผ้าพันแผลเอื้อมมาคว้ามือหนาของเมฆาเอาไว้หมับ
“พี่เมฆ...ไม่ไปได้ไหม”
ก่อนตอบเมฆาใช้เวลาคิดเพียงเสี้ยวนาทีเท่านั้น แต่มันเป็นเสี้ยววินาทีที่จงรักรู้สึกกลัวจับใจ ยามที่ดวงตาคมดุทอดมองไปยังดวงหน้าอ้อนวอนของอดีตคนรัก มันทำให้คนที่รออยู่ตรงประตูแทบหยุดหายใจ
ปฏิเสธเขาแล้วมากับรักเถอะนะพี่เมฆ...ได้โปรด
จงรักรู้สึกเหมือนเมฆาได้ยินคำวอนของตนเอง เพราะหลังจากนั้นร่างสูงก็จับมือของหนึ่งนทีออกง่ายๆ แล้วพูดกับคนที่นอนโดยตาคมดุคู่นั้นจ้องมองมายังจงรักที่ยืนรออยู่
“พี่คงอยู่ด้วยไม่ได้หรอก”
“พี่เมฆ...ใจร้าย” เสียงตัดพ้อของหนึ่งนทีดังขึ้นหลังจากที่เมฆาเดินมาหยุดอยู่ตรงหน้าจงรักแล้ว
“หยุดร้องไห้แล้วนอนเสีย” คนหน้าดุเอ่ยออกมาเป็นประโยคสุดท้ายก่อนปิดประตูแล้วจูงมือจงรักกลับห้อง
จงรักไม่ได้สังเกตเห็นเลยว่าหนึ่งนทีร้องไห้ ความคิดวุ่นวายในสมองทำให้เขาเอาแต่สนใจเรื่องตัวเอง จนลืมคิดไปว่าหนึ่งนทีมาที่นี่ด้วยเหตุผลอะไร เจ้าตัวคงเสียใจเรื่องคุณณธิปและต้องการให้พี่เมฆช่วยปลอบใจ แต่เขากลับกันพี่เมฆออกมา ทั้งยังคิดหึงหวงอะไรไปต่างๆนาๆ เขานี่มันใช้ไม่ได้เลยสักนิด
แต่ถึงอย่างนั้น หากคิดในทางกลับกัน มันก็ใช่เรื่องที่หนึ่งนทีต้องซมซานมาให้คนรักเก่าปลอบทั้งที่ตัวเองเป็นคนทิ้งไปมีใหม่ก่อน ไม่รู้ตอนนี้คนหน้าดุจะรู้สึกอย่างไรบ้าง พอกลับมาถึงห้อง จงรักจึงรีบบีบกระชับมือหนาแล้วถามด้วยความเป็นห่วงเป็นใย
“พี่เมฆไม่เป็นไรนะครับ”
“พี่จะเป็นไรล่ะ?” คนตัวสูงถามด้วยท่าทางฉงน
“ก็ที่หนึ่งเขามาหาพี่เพราะเรื่องแฟนเขา แล้ว...เอ่อ...ผมกลัวพี่เสียใจ”
“ทำไมพี่ต้องเสียใจ ในเมื่อหนึ่งนทีกับพี่ไม่ได้เกี่ยวข้องอะไรกันอีกแล้ว ที่ช่วยเขาเพราะเราบอกไม่ใช่เหรอว่าเขาน่าสงสาร”
“เอ่อ...ก็ผมกลัวพี่เสียใจ” จงรักบอกเสียงอ้อมแอ้ม
“รัก พี่บอกเราแล้วใช่ไหมว่าอย่าคิดมาก” เมฆาเอ่ยด้วยเสียงที่เหมือนกับผู้ใหญ่กำลังปลอบเด็ก
“ผมเปล่า” จงรักปฏิเสธ
“โกหก”
“ก็ผมไม่ได้คิดมากจริงๆ” ถ้าทำได้ก็อยากจะค้านจนกว่าหัวจะชนฝา เพราะไม่อยากให้เมฆาต้องกังวล
“บอกว่าเปล่า บอกว่าไม่ได้คิดมาก ทั้งๆที่ทำหน้าเหมือนจะร้องไห้มาตั้งแต่เมื่อกี้แล้วเนี่ยนะ ริจะโกหกพี่ เป็นเด็กไม่ดีเลย”
“ขอโทษครับ” จงรักเอ่ยหงอยๆ
“พี่ไม่ได้ดุนะ” เห็นน้องสลดเมฆาจึงรีบบอกก่อนเจ้าตัวจะคิดเป็นตุเป็นตะว่าโดนเขาดุเอาเสียจริงๆจังๆ
“รู้แล้วครับ พี่เมฆไปอาบน้ำนะ เดี๋ยวผมรอ” พอเห็นท่าทางกับคำพูดที่แสดงถึงความเป็นห่วงของเมฆาจงรักจึงพยายามยิ้มให้แล้วไล่อีกคนไปอาบน้ำ
“เราไม่เป็นไรแน่นะ”
“ครับ” จงรักยืนยันอีกครั้งให้อีกฝ่ายมั่นใจก่อนเดินไปหยิบผ้าเช็ดตัวแล้วดันหลังคนหน้าดุให้เข้าไปในห้องน้ำ
v
v
v
v
(มีต่อด้านล่างค่ะ)
v
v
v
(มีต่อด้านล่างค่ะ)
เริ่มหัวข้อโดย: valenna yy ที่ 03-04-2015 23:55:14
เริ่มหัวข้อโดย: ละอองฝน ที่ 04-04-2015 00:05:16
พอเมฆาหายลับตาไปแล้วจงรักจึงค่อยถอนหายใจออกมา มันเกิดคำถามขึ้นในสมองว่า ทำไมแม้พยายามคิดในแง่ดีแล้วแต่ในหัวใจถึงปวดหน่วงนักก็ไม่รู้
‘ถ้าเคยเห็นกันมาก่อน คงรู้ใช่ไหมว่าตอนนั้น พี่เมฆกับฉันรักกันแค่ไหน’
รักกันมากแค่ไหน ทำไมจงรักจะไมรู้ ก็ตอนนั้นทุกการกระทำมันอยู่ในสายตาของเขาทั้งนั้นนี่นา เขาไม่รู้ว่าอีกฝ่ายเมา แต่ประโยคแบบนั้นให้มองอย่างไรก็ดูจงใจพูดให้เขาได้คิด ย้ำให้เขาสงสัย สงสัยในความรู้สึกของคนสองคนที่มีต่อกัน จงรักรู้ว่าเมฆาชัดเจนกับความสัมพันธ์ที่ดำรงอยู่ ณ ขณะนี้ แต่การที่หนึ่งนทีพูดออกมามันก็ทำให้เขากลัวว่าอีกฝ่ายพร้อมจะกลับมารื้อฟื้น ถ้าถึงเวลานั้น พี่เมฆจะยังชัดเจนอยู่ไหม แล้วถ้าไม่ ตัวของจงรักเองจะปล่อยมือจากรักครั้งนี้ได้อย่างที่เคยสัญญาจริงๆหรือเปล่า
เพียงแค่คิดว่าจะเกิดก็กลัวไปหมด เพียงแค่เห็นเขาอยู่ด้วยกันแม้ในฐานะคนเคยรักจงรักก็แทบทนไม่ไหว ความรักที่ถลำลึกทำให้เขาเป็นได้ถึงเพียงนี้ ฟุ้งซ่าน และเกิดความคิดย้อนแย้งในสมองจนไม่เป็นตัวของตัวเองเลยสักนิดเดียว
คิดวุ่นวายโน้นนี่อยู่เป็นนาน กระทั่งรู้ตัวอีกทีคนที่หายเข้าไปในห้องน้ำก็มาซุกตัวอยู่บนที่นอนพร้อมทั้งปิดไฟเรียบร้อย จงรักนอนหันหลังให้ร่างสูงจึงไม่รู้ว่าเมฆายกหัวขึ้นมองตนในความมืดด้วยสายตาอย่างไร รู้สึกแค่แรงเคลื่อนไหวกับสัมผัสของลมหายใจอุ่นๆที่เป่ารดกระหม่อมเท่านั้น
“หลับแล้วเหรอรัก”
“...” ทั้งที่ไม่ได้หลับ แต่จงรักก็ไม่เข้าใจว่าทำไมตัวเองต้องแกล้งนอนนิ่งเงียบ
“ฝันดีนะ”
เสียงบอกฝันดีเบาๆมาพร้อมกับจุมพิตอุ่นๆที่แก้มขวา เมื่อเมฆาผละไปไม่กวนใจคนแกล้งหลับ เป็นจงรักเองที่พลิกกายกลับไปหา หนุ่มตัวเล็กตวัดแขนกอดคนตัวสูงจากทางด้านหลังแล้วซุกหน้าไปกับแผ่นหลังกว้าง แขนที่กอดนั้นรัดแน่นราวกับโหยหาเสียจนเมฆารู้สึกได้ ร่างสูงจึงแกะแขนน้องออกแล้วจับให้ยกขึ้น ก่อนหันกลับมาเผชิญหน้า
“เป็นอะไรรัก”
“ขอจูบก่อนได้ไหมครับ”
เวลาที่มีคำอ้อนขอทำนองนี้ เมฆาสามารถฟันธงจากประสบการณ์ที่ผ่านมาได้อย่างไม่ต้องสงสัยเลยว่าถ้าไม่ได้อยากออดอ้อนเพราะอารมณ์หมั่นเขี้ยว จงรักก็ต้องมีอะไรอยู่ในใจเป็นแน่ และในกรณีนี้ เมฆาคิดว่าเป็นเหตุผลที่สอง
“ได้สิ”
มือเรียวประคองแก้มสองข้างของคนตัวสูงเอาไว้ ก่อนจะขยับขึ้นไปกดจูบริมฝีปากของเมฆาด้วยตนเอง ในทีแรกคนหน้าดุก็ปล่อยให้น้องทำตามที่ตัวเองต้องการ แล้วตั้งใจว่าจะรอพูดกันหลังจากจูบเสร็จ ทว่ารสจูบไม่ไร้เดียงสาที่เขาได้รับจากคนรักตัวเล็กก็ทำให้อารมณ์ที่ควรจะควบคุมเอาไว้เตลิดเปิดเปิง ยิ่งเมื่อริมฝีปากหวานล้ำถูกปล่อยให้เป็นอิสระ จงรักก็เอื้อนเอ่ยบางสิ่งออกมาด้วยน้ำเสียงและแววตาเว้าวอนจนทำให้คนฟังปฏิเสธไม่ได้
“เรา...ทำได้ไหมครับ”
หลังจากได้เริ่มแล้ว เจ้าคนที่เริ่มก็ไม่ได้นอนทอดกายระทดระทวยไร้เรี่ยวแรงให้เขาบังคับพลิกซ้ายพลิกขวาเช่นทุกที หากคราวนี้กลับขยับกายขึ้นตอบรับอย่างดีโดยที่ไม่ต้องร้องขอ เมฆาเข้าใจว่าจงรักก็เป็นเหมือนผู้ชายทั่วไป มีอารมณ์และความใคร่ไม่ต่างกับเขานัก แต่เพราะน้องค่อนข้างเหนียมอายในเรื่องอย่างว่า มันทำให้เขารู้ได้ทันทีว่าที่จงรักเป็นแบบนี้ไม่ปรกติเท่าไหร่ ตั้งใจว่าหากไม่เหนื่อยจนเกินไปนัก หลังจากจบบทรักคงต้องจับเจ้าตัวดีมานั่งเคลียร์กันสักทีว่ามีอะไรในใจกันแน่
“พี่เมฆ...อื้อ”
“ตรงนี้เหรอ” เพราะโดนจุดไวต่อความรู้สึกทำให้จงรักครางเสียงหวานแล้วบีบกายรัดตัวตนของร่างสูงแน่นขึ้น
“อ๊ะ!...ตรงนั้น”
พอรู้จุดแล้ว ร่างสูงก็กระหน่ำย้ำตัวตนลงมาจนคนรองรับตัวโยกคลอน จงรักยกมือขึ้นกอดเหนี่ยวรั้งลำคอกับไหล่หนาเอาไว้ เหงื่อกาฬไหลรวมกันจนกายชื้นแม้จะอยู่ในห้องที่เปิดแอร์ 20 องศา ริมฝีปากที่ผละจากการจูบปล่อยเสียงครวญครางออกมาอย่างห้ามไม่ได้เนื่องจากบทรักครั้งนี้ร้อนแรงเกินกว่าครั้งไหน และทุกครั้งที่ถูกกายสลักลึกลงไปมันเหมือนกับย้ำเตือนให้รู้ว่าตอนนี้พี่เมฆอยู่กับเขา
“...อ๊ะ!...พ..พี่เมฆ...พี่เมฆ”
“ว่าไงครับ” เมฆาส่งเสียงตอบหากแต่กายยังไม่หยุดขยับ
“รักไหม...อื้อ...”
“หืม...?”
เพราะจงรักส่งเสียงพูดหวะหวิวเคล้ากับการหอบหายใจ ทำให้เสียงที่เปล่งออกมาฟังไม่เป็นคำนัก คราวนี้คนตัวเล็กจึงหยัดกายขึ้นกระหวัดขารอบเอวสอบแล้วเกี่ยวแขนรอบคอเพื่อเหนี่ยวตัวขึ้นไปกระซิบชัดๆริมหู
“รักผม...หรือเปล่า”
เมฆาผละกลับมามองดวงตาคู่โตที่แม้จะมีแววยวนเย้าและเอ่อคลอไปด้วยหยาดน้ำ แต่ลึกลงไปกลับฉายอารมณ์หม่นเศร้า เว้าวอน และหวงแหน คนหน้าดุจึงก้มลงบดจูบลึกซึ้งอยู่เป็นนาน จนคนถามเคลิ้มจึงผละออกมาสบตานิ่งแล้วตอบ
“รักสิ”
“รัก...จริงๆนะ”
“รักคือรัก พี่ไม่เคยโกหก”
“รัก...รักพี่เมฆ”
คำรักหากยิ่งย้ำ ยิ่งถลำลึกจนยากถอดถอน เหมือนคำรักที่จงรักได้ยินจากเมฆามันก็ทำให้จงรักไม่อาจถอนใจไปได้ ถึงแม้มันอาจเป็นคำลวง แต่จงรักก็ยินดีหากเป็นคำรักซึ่งออกมาจากปากของคนที่รัก
หลังสมรภูมิบนเตียงสงบลง คนจุดชนวนสงครามก็ผลอยหลับไปทั้งๆที่กำลังยืนพิงอกเมฆาอยู่ในห้องน้ำ จนแล้วจนรอดเมฆาก็เป็นคนจัดการล้างตัวต่อให้เอง เรียบร้อยแล้วคนหน้าดุจึงอุ้มน้องออกมาสวมเสื้อผ้าแล้วพาเข้านอนเหมือนเด็กๆ หลังจากปิดไฟให้เหลือเพียงแสงที่สาดผ่านกระจกมาจากภายนอก เมฆาก็นอนมองหน้าน้องอยู่อึดใจหนึ่ง ก่อนจะใช้นิ้วเกลี่ยไล้ลูกผมที่ปรกหน้าผาก เขาอยากจะคุย อยากจะถามว่าเจ้าตัวดีมีอะไรในใจ ไม่อยากให้หลับไปโดยยังติดค้างกันอยู่แบบนี้เลย
“ปรกติก็เป็นคนว่าง่ายนะ ทำไมกับเรื่องนี้เราถึงไม่เชื่อพี่หืม? ที่บอกว่ารักทำไมไม่เชื่อ คิดเข้าข้างตัวเองบ้างเถอะ” ว่าจบก็ก้มลงจูบหน้าผากมน ก่อนจะทิ้งตัวลงนอนข้างๆแล้วคว้าร่างเล็กมากอด จงรักไม่ใช่คนขาดความอบอุ่น แต่เมฆาอยากกอดให้น้องอุ่น เผื่อว่าเจ้าตัวจะได้ซึมซับเอาความรักความอบอุ่นของเขาไปโดยไม่สงสัยเสียที
บรรยากาศในยามเช้าอันควรจะสดชื่น อ่อนหวาน และอบอวลไปด้วยความรัก กลับต้องกลายเป็นเช้าที่เร่งรีบเนื่องจากเมฆาและจงรักต่างก็ตื่นสายทั้งคู่ อีกทั้งสภาพร่างกายของจงรักก็ไม่เอื้ออำนวยให้พร้อมโหมทำงานหนักนัก คงเพราะผลตกค้างจากสงครามเมื่อคืนเป็นแน่ จงรักได้แต่คิดแล้วรู้สึกสะเทิ้นอายกับความกล้าเกินลิมิตของตัวเองที่เกิดขึ้น เขาคงต้องควบคุมสติให้มากกว่านี้ ต้องไม่ปล่อยให้อารมณ์ด้านลบกดความรู้สึกของตัวเองลงต่ำ จนหม่นหมองแล้วพาลทำให้พี่เมฆไม่สบายใจไปด้วย
“ทำอะไรกินหืม...?” ไม่ได้มีแต่เสียง ทว่าวันนี้คนหน้าดุมาพร้อมกับอ้อมแขนที่กอดตรงเอวของหนุ่มตัวเล็กเอาไว้อย่างถึงเนื้อถึงตัว
“ข้าวต้มไก่สับครับ เสร็จแล้วล่ะ แต่ผมกำลังจะตักเอาไปให้หนึ่งที่ห้อง ส่วนของเราผมเอาใส่ซุปเปอร์แวร์ไปกินบนรถ เพราะวันนี้วันจันทร์ออกจากบ้านสายกว่านี้คงไม่ทันแน่ครับ”
“จริงสิ วันนี้รักต้องเข้าบริษัทของคุณไอนี่นะ” เมฆาว่าเมื่อนึกขึ้นได้
“ครับ วันนี้ต้องเริ่มไปจัดสถานที่ให้งานของคุณณธิปกับคุณเกษแล้ว”
“อืม” จงรักมักจะเล่าเรื่องที่ทำงานให้เมฆาฟังอยู่เป็นประจำ ชายหนุ่มจึงรู้ว่างานไหนจัดให้ใคร ยิ่งวันนี้น้องไปทำงานให้คู่อริคนสำคัญ มีหรือเมฆาจะจำไม่ได้
“ก่อนลงมาผมเอากุญแจให้คุณหนึ่งไว้ เผื่อเขาจะกลับบ้านตอนที่เรายังไม่กลับ เขาจะได้ปิดบ้านให้เราได้” ตอนที่อาบน้ำเเต่งตัวเสร็จจงรักเปิดเข้าไปดูอาการของหนึ่งนที เขาจึงพบว่าอดีตคนรักของเมฆาเป็นไข้เพราะแผลระบมทำให้ไม่สามารถตื่นขึ้นมาขับรถกลับบ้านแต่เช้าได้ จงรักจึงบอกให้หนึ่งนทีพักที่นี่ก่อนจนกว่าจะดีขึ้นค่อยกลับ
“แล้วทำไมไม่กลับเสียตอนนี้ ให้กุญแจเขาไปแล้วเราจะเอาคืนจากเขาตอนไหน”
“ก็เขาเป็นไข้ ลุกตอนนี้ไม่ไหวนี่ครับ เรื่องกุญแจเดี๋ยวผมค่อยนัดเอาคืนวันหลังก็ได้” ใช่ว่าจงรักจะไม่ลำบากใจหากต้องนัดเจอกันอีกครั้ง แต่จะให้ใจไม้ไส้ระกำกับคนป่วยเขาคงทำไม่ได้
“ตามใจแล้วกัน ว่าแต่เราน่ะ ไหวแน่เหรอ วันนี้หน้าซีดๆนะ” พอปิดประเด็นเรื่องหนึ่งนที เมฆาก็ถามถึงอาการของน้องด้วยความเป็นห่วง แม้เช้านี้จงรักจะยิ้มสดใสดีแต่หน้าตากลับซีดเซียว จงรักวางชามข้าวต้มเอาไว้ข้างเตา ก่อนจะหันกลับมาหาคนรักแล้วว่า
“ผมโอเคครับ แค่เพลียนิดๆเมื่อยตัวหน่อยๆ แต่พี่เมฆไม่ต้องเป็นห่วงนะ ผมทำงานได้สบายอยู่แล้ว” หนุ่มตัวเล็กบอกพลางคลี่ยิ้มหวาน
“ไม่ห่วงได้ไง สีหน้าเราไม่ค่อยดีเลย เดี๋ยวกินยาเอาไว้ด้วยนะ พี่ขอโทษที่หนักมือไปหน่อย คราวหลังจะยั้งตัวเองให้มากกว่านี้”
“ไม่ต้องหรอกครับ พี่เมฆทำตามใจเถอะ ผม...ไม่เป็นไร”
จงรักก้มหน้าก้มตามองอยู่แค่ระดับอกของเมฆา พยายามจัดการมือไม้ที่พันกันยุ่งให้เป็นระเบียบ โดยการจัดปกเสื้อกับเนคไทของคนรักให้เข้าที่ ทว่าในสายตาของเมฆา การที่น้องพูดว่าไม่เป็นไรพร้อมกับอนุญาตให้เขาเอาแต่ใจได้ด้วยแก้มแดงปลั่งแบบนี้ มันน่าหมั่นเขี้ยวจนไม่อยากปล่อยให้เจ้าตัวไปไหน อยากจะกักกอดไว้แล้วฟัดจนแก้มช้ำเสียให้รู้แล้วรู้รอด
บางทีเมฆาก็สงสัยว่าจงรักทำอย่างไร ใช้เวทมนต์บทไหน ถึงทำให้เขาเปลี่ยนจากคนที่เหตุผลอยู่เหนืออารมณ์กลายเป็นคนคลั่งรักเช่นนี้ ปัญหาคาใจของเมื่อคืนที่ตั้งใจยกยอดมาถามตอนเช้าเป็นอันถูกลืมไปเสียสิ้น เพราะมัวแต่หลงจ้องคนน่ารักจนเพลิน ขณะที่คนหน้าดุกำลังเชยคางมนขึ้นมาแล้วก้มหน้าเข้าไปใกล้ เสียงของใครอีกคนที่อยู่ในบ้านด้วย ณ ขณะนี้ก็ดังขึ้นขัดจังหวะเสียก่อน
“ขอโทษที่กวน แต่มียาแก้ปวดบ้างไหม” เมื่อได้ยินเสียงของหนึ่งนที จงรักก็ผลักเมฆาออกทันที
“ม...มีครับ เดี๋ยวผมไปเอามาให้” พูดจบหนุ่มตัวเล็กก็รีบเดินออกจากครัวไปเอายา ทิ้งให้เมฆายืนอยู่กับหนึ่งนทีในห้องครัว
“ดูรักกันดีนะครับ”
"อืม”
“ยอมรับง่ายๆอย่างนี้เลยเหรอครับ”
“อืม” เมฆาตอบรับเรียบๆอีกครั้ง จากนั้นจึงตั้งท่าจะเดินออกจากห้อง ทว่าขณะสวนกับหนุ่มร่างบาง คนตัวสูงก็ถูกกระชากใหัหันกลับไปแล้วถูกกอดเอวไว้แน่น
“หนึ่ง! คิดว่ากำลังทำอะไรอยู่!” เมฆาถามเสียงห้วน พยายามแกะแขนของหนึ่งนทีออก แต่อดีตคนรักของเขาก็โถมตัวกอดแน่นเอวหน้าซุกกับอกแกร่งไม่ยอมปล่อยง่ายๆ
“หนึ่งไม่ให้พี่เดินหนีหนึ่งอีกแล้ว” หนึ่งนทีว่า
“ปล่อยเดี๋ยวนี้”
“ไม่ปล่อย”
“บอกให้ปล่อย อย่าให้ต้องทำรุนแรง”
แม้หน้าตาจะดูว่าเป็นคนดุดันหรือเหี้ยมเกรียมอย่างไร ทว่าเมฆาก็ไม่เคยทำร้ายใครก่อน ซ้ำกับคนที่อ่อนแอกว่าเช่นหนึ่งนที แต่งานนี้ถ้าอีกฝ่ายไม่ยอมง่ายๆคงต้องฝืนด้วยกำลัง เพราะเขาไม่อยากให้จงรักเข้ามาเห็นตัวเองกับคนรักเก่าในสภาพนี้
“พี่เมฆ อย่าใจร้ายกับหนึ่งนักจะได้ไหม หนึ่งก็ขอโทษแล้วไง พี่จะให้หนึ่งทำอะไรก็บอกมาสิ หนึ่งยินดีทำทุกอย่าง ขอแค่เรากลับไปเป็นเหมือนเดิม” หนึ่งนทีอ้อนวอนและตัดพ้อไปในข้อความเดียวกัน ทั้งยังแสร้งบีบน้ำตาเพื่อให้น่าสงสาร เนื่องจากคิดว่าเมฆาต้องยอมอ่อนให้แน่ๆ
“มันไม่มีประโยชน์ เมื่อคืนเราคุยกันรู้เรื่องไม่ใช่หรือไง ยังไงมันก็ไม่มีทางเป็นเหมือนเดิมได้อีกแล้ว”
“พี่เมฆ...”
เมื่อคืนหลังจากที่จงรักทำแผลให้หนึ่งนทีเสร็จแล้วออกไปจากห้อง หนึ่งนทีก็พยายามเกลี่ยกล่อมให้เมฆากลับมาคืนดีกับตนเอง ทว่าสุดท้ายเมฆาก็ปฏิเสธอย่างหนักแน่น แต่หนึ่งนทีก็ไม่คิดว่าเมฆาจะปฏิเสธไปเสียทุกครั้งเพราะยังเชื่อว่าคนหน้าดุต้องเหลือเยื่อใยให้ตัวเองบ้าง แต่ที่ปฏิเสธเพียงเพราะยังโกรธอีกทั้งยังมีจงรักคอยขวางหูขวางตาอยู่ใกล้ๆ หนึ่งนทีไม่เชื่อว่ากับจงรักที่เพิ่งคบกันมาได้ไม่นาน เมฆาจะผูกพันเท่ากับตัวเองที่คบมานานกว่า
“ปล่อยได้แล้วหนึ่ง พี่ไม่อยากให้จงรักเข้ามาเจอ เดี๋ยวเขาจะเข้าใจผิด”
“ห่วงกันมากเหรอครับ” หนึ่งนทีถามประชด
“ห่วงสิ” แต่เมฆากลับตอบจริงจัง
“พี่เมฆ พี่จำได้ไหม พี่เคยบอกว่ารักหนึ่งคนเดียว ขนาดวันที่หนึ่งทิ้งพี่ไป พี่ยังบอกว่าจะรอ แล้วทำไมพี่ถึงผิดคำพูดล่ะ” เมื่อขอร้องธรรมดาไม่ได้ผล หนึ่งนทีจึงยกสัญญาที่เคยให้กันไว้ขึ้นมาพูดเพื่อบีบบังคับ “บ้านหลังนี้พี่ก็ซื้อเพราะอยากจะชวนหนึ่งมาสร้างครอบครัวอยู่ด้วยกันไม่ใช่เหรอ หรือความรักที่พี่เคยมี พี่เมฆลืมไปหมดแล้ว”
“ไม่ลืมหรอก จะไปลืมได้ยังไง…” เมฆายังพูดไม่จบ หนึ่งนทีกลับครางออกมาก่อนด้วยความยินดี
“พี่เมฆ…พี่ไม่ได้ลืมหนึ่งจริงๆด้วย”
ในที่สุดหนึ่งนทีก็ยิ้มเพราะคำพูดของเมฆาเป็นครั้งแรกนับตั้งแต่ตัดสินใจกลับมาง้อขอคืนดี แต่เมื่อมองไปด้านหลังคนตัวสูงแล้วเห็นว่ามีใครอีกคนยืนอยู่ หนึ่งนทีจึงส่งรอยยิ้มนั้นเผื่อแผ่ไปให้ใครคนนั้นด้วย
รอยยิ้มที่บ่งบอกว่าใครชนะในเกมนี้
“นี่ยาที่คุณต้องการครับ” เสียงของจงรักทำให้เมฆาใจกระตุก ร่างสูงผินหน้ากลับมามอง มือหนาก็พยายามดันให้หนึ่งนทีเลิกเกาะกอด
“รัก! เข้ามาตั้งแต่เมื่อไหร่”
“นานแล้วล่ะครับ” จงรักยิ้มขื่น ดวงตาคู่คมเสมองไปด้านข้าง ไม่แม้แต่จะเงยหน้าสบตากับเมฆา ก่อนจะว่าต่อด้วยเสียงเบาหวิว “เอ่อ...ขอโทษที่เข้ามากวนครับ”
“รัก...ฟังพี่ก่อนนะ”
“พี่เมฆไม่ต้องรีบหรอก ถึงจะยังไงผมก็รอฟังทุกอย่างที่พี่จะบอกอยู่แล้ว พี่เมฆกับคุณหนึ่งคุยกันต่อเถอะครับ เดี๋ยวผมไปรอที่รถ” พูดจบจงรักก็เดินเลี่ยงออกมาจากสถานการณ์นั้นทันที เขาไม่ได้ร้องไห้ออกมาอย่างที่ตัวเองคิดไว้ แต่กลับรู้สึกว่าวันนี้ระยะทางจากห้องครัวไปถึงรถมันช่างยาวไกลเหลือเกิน
<><><><><><><><><><><><><><><><><><><><><><><><><><><><><>
ตอนใหม่มาแล้วค่าาาา
โอเค เรามาเคลียร์กันเรื่องสงสารหนึ่งนทีก่อนเนอะ
จากที่เขียนไปว่าสงสารเขาใน Talk ตอนที่แล้ว
ความหมายของเราคือ สงสารที่เขาเป็นคนแบบนั้น
สงสารที่เขาคิดได้แค่นั้น อะไรแบบนี้ ออกแนวประชดประชันค่ะ 5555
ส่วนต่อมาก็ว่าด้วยเรื่องของตอนนี้ล้วนๆ
เอาจงรักก่อนเลย จงรักจะเป็นตัวละครที่มีความคิดซับซ้อนและอ่อนไหวง่าย
ย้อนแย้งในตัวเองพอควรเลยนะ แต่เอาจริงๆ น้องก็คนธรรมดาที่มีหวั่นไหว
เป็นใครก็คงคิดมากที่แฟนเก่าของตัวเองกลับมาอ่ะเนอะ
แต่ด้วยความที่เป็นคนค่อนข้างคิดมากและขี้สงสาร ทำให้ความคิดในใจออกมาอย่างที่เห็น
เมฆาใช้เหตุผลมากกว่าอารมณ์ เขาเป็นคนชัดเจน เป็นพระเอกที่ชัดเจนในตัวเองที่สุด
เอาไว้รอดูว่าเขาจะจัดการกับเรื่องวุ่นๆเพราะอดีตของเขาอย่างไร จะว่างานหนักไหม ก็...นิดนึง
จบที่หนึ่งนทีเป็นคนสุดท้าย
เขาเป็นคนที่ทะเยอทะยานมากนะ พยายามแสวงหาโอกาสสำหรับตัวเองทุกทาง
แม้จะต้องเหยียบย่ำความรู้สึกใครบ้างเขาก็ทำ เป็นตัวละครที่เห็นๆกันอยู่ว่าไม่น่ารักเท่าไหร่
แต่เอาเถอะ มันต้องมีวันที่เขาค่อยๆเรียนรู้ว่าทุกอย่างไม่ได้หมุนรอบตัวเองเสมอไป
ซึ่งคงอีกไม่กี่ตอนนี้ แต่ตอนนี้คงต้องเตรียมตัวหลบเปลือกทุเรียนก่อน 555555
ตอนนี้ยาวมาก สังเกตจากสองรีพลาย
ตอนหน้าจะพยายามมาก่อนสงกรานต์ ถ้าไม่ทันก็หลังสงกรานค์เลยค่ะ
ยังไงก็ช่วยรอด้วยนะคะ :mew1:
ละอองฝน
[03/04/2558 ,23:36]
เริ่มหัวข้อโดย: Mouse2U ที่ 04-04-2015 00:06:00
…
หมั่นไส้หนึ่งนทีมากเลยค่าา ดีใจให้พอไปเลยนะคะหนึ่งนที~~ ก่อนที่เธอจะต้องผิดหวังกลับไป หึ! ฟังไม่ทันได้ศัพท์ก็อย่าเพิ่งคิดไปไกล
(แอร๊ย~ ในกรณีนี้ก็รวมน้องรักด้วยนั่นล่ะค่ะ)
น้องรักอย่าได้คิดถอยออกมาเชียวนา~ เชื่อมั่นในตัวพี่เมฆให้มากๆ นะคะ ฮู้บ่~
เริ่มหัวข้อโดย: ammchun ที่ 04-04-2015 00:14:29
ว่าแต่เราก็อยากรู้เหมือนหนึ่งนทีนะว่าทำไมพีีเมฆถึงรักและผูกพันกับรักได้ขนาดนี้ คือแบบตอนแรกที่ดูแล้วรักหนึ่งมากๆคบกันก็นาน สิ่งที่ทำให้ไม่เหลือใยเลยคืออะไร
เริ่มหัวข้อโดย: valenna yy ที่ 04-04-2015 00:16:59
ไม่ยอมๆ จะเอาๆ
นังหนึ่งนทีแกเป็นตัวละครที่อยากมอบเปลือกทุเรียนให้มาก
เมฆา!รุ้ว่าชัดเจน แต่มันไม่พอโว้ยยย เข้าใจมั้ยชัดเจนจิงต้องตบแม่งให้คว่ำ
รัก สู้ๆนะคะอย่าคิดมากก คิดเข้าข้างตัวเองซะบ้าง
#ทีมจงรัก
เริ่มหัวข้อโดย: bluelatte ที่ 04-04-2015 00:18:55
จงรักน่าจะเชื่อพี่เมฆมากกว่านี้นะหนู มัวแต่คิดเล็กคิดน้อยเข้าใจไปเองแบบนี้เห็นแล้วเหนื่อยใจแทน
เริ่มหัวข้อโดย: biw43 ที่ 04-04-2015 00:19:53
เนื้อหาสนุกน่าติดตามมาๆ
ขอบคุณมากๆนะคะ :z2:
เริ่มหัวข้อโดย: Gapompom ที่ 04-04-2015 00:22:18
เริ่มหัวข้อโดย: dukdikdukdik ที่ 04-04-2015 00:23:42
เริ่มหัวข้อโดย: gasia ที่ 04-04-2015 00:25:30
เรามั่นใจว่าพี่เมฆจะเคลียร์กับรักได้
แต่หนึ่งนี่ไม่ไหวละ หมันไส้เหลือเกิน
คือพี่เมฆยังพูดไม่จบ แล้วก็ดูไม่มีเยื่อใยแล้ว เราเชื่อจริงๆว่ามันจะเคลียร์ได้เร็ววันนนน
อยากอ่านต่อละค่ะ อยากรู้ว่าพี่เทฆจะตอบหนึ่งนทียังไงต่อออ
ปล.เร่าร้อนสุดๆไปเลย * v *
เริ่มหัวข้อโดย: nicksrisat ที่ 04-04-2015 00:26:56
รอตอนต่อไปครับ มาก่อนสงกรานต์ก็ดีนะคร้าบบบบ อยากอ่านให้เครียร์ ได้เที่ยวสงกรานต์สนุกหน่อย
เริ่มหัวข้อโดย: B52 ที่ 04-04-2015 00:40:12
เริ่มหัวข้อโดย: Veesi3 ที่ 04-04-2015 00:43:18
เริ่มหัวข้อโดย: nolirin ที่ 04-04-2015 00:51:43
เป็นคนอ่อนไหวและใจอ่อนอยู่แล้ว
พี่เมฆก็ช่างพูดเว้นประโยคได้ชวนเข้าใจผิด
รักก็เศร้าไปตามระเบียบ
.
.
คงต้องรอให้หนึ่งนทีสำนึกหรือไม่ก็รักเชื่อมั่นในพี่เมฆมากกว่านี้ล่ะมั้งเนี้ย :katai1:
เริ่มหัวข้อโดย: cass-meyz ที่ 04-04-2015 01:09:22
ดราม่าอ่ะ เราเกลียดดราม่า ไม่ชอบเลย หมั่นไส้หนึ่งมากมายมหาศาลอยากจิสาปส่งนางมากกกกก :ling1: :ling1: :ling1: :ling1: :ling1: :ling1:
เริ่มหัวข้อโดย: iceman555 ที่ 04-04-2015 01:12:11
เริ่มหัวข้อโดย: lazyvespa ที่ 04-04-2015 01:24:03
ค้างมากเลยด้วยยย
ไม่อยากให้จงรักร้องไห้เสียใจเลยยย :hao5: :hao5:
พี่เมฆ เคลียร์ตัวเองด่วนนนนนน
ถีบอีหนึ่งไปไกลโลดดดด :z6: :z6:
มาต่อเร็วน่ะคะ สู้วววๆๆ
เริ่มหัวข้อโดย: warin ที่ 04-04-2015 01:28:35
เริ่มหัวข้อโดย: double9JH ที่ 04-04-2015 02:28:57
เริ่มหัวข้อโดย: LEksUp ที่ 04-04-2015 02:33:56
เคลียร์ให้ดีดีล่ะ
:(
เริ่มหัวข้อโดย: gift.gizzy ที่ 04-04-2015 05:17:25
เริ่มหัวข้อโดย: ่patsaporn ที่ 04-04-2015 06:06:11
ว่าด้วยเรื่องน้องรักก่อน ความที่แอบรักเขามาหลายปีมันทำให้รักเป็นแบบนี้ ได้มารักกับคนที่แอบรัก
มันก็เป็นอะไรที่เกินคาด แล้วรักยังเป็นคนที่ไม่มั่นใจ ไม่เคยคิดเข้าข้างตัวเองอย่างที่พี่เมฆก็รู้
ยิ่งทำให้ใจน้องเป็นทุกข์มากขึ้น น้องยังอยู่ในช่วงเรียนรู้ ทำไมเป็นคนดีแบบนี้ ดูแลแฟนเก่าเขาอย่างดี
จะไปหาที่ไหนได้อีกเนี่ย ตอนน้องขอจูบขอมีอะไรด้วยน่าสงสารนะ มันแบบทำเพื่อดับทุกข์
แต่พี่เมฆแกก็ฟินจริง โอ๊ย ตอนท้ายสงสาร พี่เมฆเขาไม่ได้คิดไรแบบนั้นเลยลูก
พี่เมฆแกเป็นคนดี คนชัดเจนมากนะ แต่ความเป็นคนดีก็ไม่ทำร้ายใส่หนึ่งนทีทำให้นังนี่ป้วนเปี้ยนๆ
ฮาตอนแกสะดุ้งเพราะน้องรักได้ยิน อารมณ์เมียจับได้ เอ๊ย ไม่ใช่ กลัวน้องเข้าใจผิด แล้วรักก็เป็นคนคิดมาก
คือรู้จักน้องดี เลยกังวลห่วงความรู้สึกแฟนไปอีก ดีใจที่พี่คลั่งรักค่ะ คนอ่านชอบ
วันนี้น้องรักไปทำงานกับศัตรูนะ ไปเฝ้ามั้ย 5555
หนึ่งนทีบ้าง เธอมันนางงูพิษ ขนาดรักดีด้วยขนาดนี้ยังไม่เก็บมาคิด คนอย่างนี้จะหารักจริงคิดว่าจะเจอไหม
ทำไมมันด้านแบบนี้ รักให้กุญแจมันทำไม นังนี่มันงูพิษ
ขอบคุณค่ะ สนุกมากค่ะ
เริ่มหัวข้อโดย: Min*Jee ที่ 04-04-2015 07:06:06
อย่าได้ปราณีและให้ความหวัง
แบบนี้แหละดี จัดการให้เรียบร้อยนะพี่เมฆ
รอตอนต่อไปป
เริ่มหัวข้อโดย: Freja ที่ 04-04-2015 07:11:14
อย่าทิ้งไว้นาน ความระแวงน้อยเนื้อต้ำใจมันจะงอก
อย่าลืมเอากุญแจที่มห่หนึ่งนทีคืนด้วย
เริ่มหัวข้อโดย: liza sarin ที่ 04-04-2015 07:13:47
เริ่มหัวข้อโดย: keepout ที่ 04-04-2015 07:15:29
พี่เมฆเคลียร์กับน้องดีๆน้าาาาาาาา
ใครก็ได้เอาหนึ่งนทีไปเก็บทีเถอะ เหอะ!!!!
:katai1:
เริ่มหัวข้อโดย: nijikii ที่ 04-04-2015 07:32:21
เตรียมให้หนึ่งนทีนะ ไม่ใช่ให้คนเขียน
55555
แอบรู้สึกอยากจับจงรักมาตีอะ น้องอย่าคิดเยอะ
พี่เมฆเขารักจงรักน้า
(ถึงแม้ว่าถ้าเกิดขึ้นกับเราอาจจะคิดมากกว่าจงรักก็เถอะ 555)
แต่เราก็อยากให้เกิดเหตุการณ์นี้นะ
เพราะจงรักคิดเยอะมาก กลายเป็นว่าน้องจะรักพี่เมฆแต่ก็มีความกังวลตลอด เจอเหตุการณ์นี้เข้าไปเราว่าน้องอาจจะเลิกคิดมาก เลิกกังวล และมั่นใจในตัวเองมากกว่านี้
แถมยังทดสอบความรักของพี่เมฆด้วย
ดูซิว่าพี่เมฆจะทำยังไง
ดราม่ากว่านี้ก็ไม่หวั่นละ (หลอก 555)
เป็นกำลังใจให้พี่เมฆและคนเขียน สู้ๆค่า
เริ่มหัวข้อโดย: BlueCherries ที่ 04-04-2015 07:55:59
ไม่เคยอยากรอให้สงกรานต์มาเร็วแบบนี้มาก่อนเลย
เริ่มหัวข้อโดย: BeeRY ที่ 04-04-2015 08:02:26
แล้วรักก็นะ มาถูกจังหวะอีกแล้ว พี่เมฆคงเหนื่อยใจกับหนึ่งอีกนาน ดูนางจะไม่ยอมรับความจริง :katai1:
ส่วนรักก็เข้มแข็งไว้นะ เชื่อในตัวพี่เมฆนะ :hao5:
เริ่มหัวข้อโดย: donutnoi ที่ 04-04-2015 08:17:15
เริ่มหัวข้อโดย: Mengjie_JJ ที่ 04-04-2015 08:28:13
ทุกวันนี้ รักก็อยู่แบบคิดว่าพี่เมฆไม่ได้รัก รัก จริงๆ แต่ที่พูดออกมาว่ารักถึงจะหลอกรักก็ยอม
พี่เมฆต้องเคลียร์ไปเลย ว่ารักจริงๆ ไม่ได้พูดให้รักดีใจเท่านั้น
สู้ๆนะ พี่เมฆน้องรัก
:L1:
เริ่มหัวข้อโดย: kokoro ที่ 04-04-2015 08:41:57
งานเข้าแล้วค่ะ พี่เมฆเคลียด่วน
เดี๋ยวคนคิดมากอาการหนักกว่านี้ เหอะๆ
เริ่มหัวข้อโดย: Infinity 888 ที่ 04-04-2015 10:26:04
จะเอามาตบ :beat: อิหนึ่งให้พรุนจนไม่มีช่องว่างเลย ให้สมกับความแฮ่ด ของมัน
รักไม่ต้องเสียใจ ทำเต็มที่ทุกอย่างแล้ว อะไรจะเกิดก็ปล่อยให้มันเป็นไป
เริ่มหัวข้อโดย: ๐๐ตะวัน๐๐ ที่ 04-04-2015 11:32:52
เริ่มหัวข้อโดย: darling ที่ 04-04-2015 12:00:41
เริ่มหัวข้อโดย: GlassesgirL ที่ 04-04-2015 14:32:57
แล้วเลิกคิดมาก มั่นใจในตัวเองให้มากขึ้นนะ
พี่เมฆชัดเจนมากพอ และไม่คิดกลับไปแล้ว
จงรักต้องสู้เพื่อคนรักของตัวเองนะ
ส่วนหนึ่งนทีคะ รีบไปไกลๆด่วนๆค่ะ
:mew1: :L2:
เริ่มหัวข้อโดย: myapril ที่ 04-04-2015 15:43:40
มันเปนเรืีองของคนสองคน
จะให้พี่เมฆพยายามอยุ่คนเดียวมันก็แปลกๆอ่ะ
รัก สุ้ๆ ^^
เริ่มหัวข้อโดย: patchamai28 ที่ 04-04-2015 16:50:41
เริ่มหัวข้อโดย: kangteuk1995 ที่ 04-04-2015 17:48:56
สงสารจงรักอ่ะ :o12: ปกติก็เป็นคนยอมคนอื่นมาตลอดอยู่แล้ว
มาเจอแบบนี้ต้องคิดว่าตัวเองเป็นแย่งพี่เมฆมาแน่ๆเลย :m15:
เริ่มหัวข้อโดย: zombi ที่ 04-04-2015 20:44:32
ทำน้องรักเข้าใจผิดแบบนี้ได้ไง
เริ่มหัวข้อโดย: Cream A ที่ 04-04-2015 21:20:38
มาทำให้รักคิดมาก ชิ ไม่รู้จะสรรหาคำไหนมาด่า แต่ดีที่พี่เมฆแกเด็ดขาด
เลิกก็คือเลิกไม่มีหวั่นไหว ไอเราก็เบาใจคงไม่มาม่ามากหรอกมั้งง คนเขียนมาต่อก่อนสงกรานต์เถอะค่ะ พลีสสสส :hao5:
เริ่มหัวข้อโดย: PURE LOVE ที่ 04-04-2015 22:22:18
เจอภาพอย่างนั้น เจอคำพูดอย่างนั้น แถมความฝังใจว่าพี่เมฆรักหนึ่งมาก
ไม่แปลกถ้าน้องรักจะเข้าใจผิด แต่เราชอบ ที่น้องรักไม่ใช้อารมณ์ จนไม่ฟังอะไรเลย
ตอนนี้อยู่ที่พี่เมฆแล้ว ว่าจะอธิบายกับน้องยังไง ให้น้องเข้าใจนะ
พี่เมฆ เด็ดขาดดีแล้วต่อหนึ่งนที ทั้งคำพูดและการกระทำ เรียกว่าตัดขาดได้จริง ๆ
และมีน้องรักอยู่เต็มหัวใจจริง ๆ แต่ขออีกนิดนะพี่เมฆ จะทำรุนแรงกับหนึ่งนทีบ้างก็ดีนะคะ
หนึ่งนทีไม่ใช่ผู้หญิง แค่ผลักออกไปแรง ๆ น่ะ ไม่มีใครว่ารังแกคนที่อ่อนแอหรอกค่ะ
ถ้ามีอีก พี่เมฆช่วยจัดการให้มากกว่านี้หน่อย สุดท้ายน้องรักก็เห็นภาพบาดตาจนได้น่ะ
ส่วนหนึ่งนที เกินจะสาธยายในความด้านจริง ๆ ไม่อยากพูดถึงมาก ของจะขึ้น ชิ
ขอให้พี่เมฆจัดการหนึ่งนทีออกไปจากชีวิตได้เร็ว ๆ น้องรักมั่นใจในพี่เมฆมากกว่านี้
จะได้รักกันสวีทหวาน แบบไม่มีเรื่องค้างคาใจอีกต่อไปเสียทีนะ
เริ่มหัวข้อโดย: SOMCHAREE ที่ 05-04-2015 00:46:31
เริ่มหัวข้อโดย: Coaramach ที่ 05-04-2015 01:40:03
สติจงมาค่ะ อย่าเพิ่งคิดในแง่ร้าย #ปลอบรักสุดใจ
ร้ายนักนะ! หนึ่งนที ฮึ่มมมมม :z6:
เริ่มหัวข้อโดย: AuyAaiz ที่ 05-04-2015 15:48:31
เเต่ฉันไม่ชอบ นังหนึ่งนที คนนี้
เริ่มหัวข้อโดย: kenghan ที่ 05-04-2015 20:25:32
เริ่มหัวข้อโดย: shoi_toei ที่ 05-04-2015 20:57:10
เริ่มหัวข้อโดย: ณ ที่เดิม™ ที่ 05-04-2015 21:41:52
เริ่มหัวข้อโดย: PetitDragon ที่ 06-04-2015 14:36:07
มาต่อไวๆ นะครับ
เริ่มหัวข้อโดย: malula ที่ 06-04-2015 17:20:26
จะยอมแพ้ง่าย ๆ แค่แฟนเก่าเขามาบีบน้ำตาไม่ได้
จงรักต้องสู้
เริ่มหัวข้อโดย: panari ที่ 06-04-2015 18:08:27
เริ่มหัวข้อโดย: chen ที่ 06-04-2015 23:20:06
อยากให้จงรัก ใจเย็นๆ และเชื่อใจพี่เมฆ ไม่ว่าผลจะเป็นยังไง
เริ่มหัวข้อโดย: มือซ้าย ที่ 07-04-2015 14:03:45
เริ่มหัวข้อโดย: กำลังพิมพ์ ที่ 07-04-2015 17:17:44
จงรักใจเย็นๆนะ :mew4: :mew4: :mew4:
เริ่มหัวข้อโดย: minenat ที่ 07-04-2015 19:16:16
เริ่มหัวข้อโดย: DraCo_SLa13 ที่ 08-04-2015 00:27:28
เริ่มหัวข้อโดย: badbadsumaru ที่ 08-04-2015 03:51:53
ไม่ดราม่านะ อย่าคิดมากนะ
เริ่มหัวข้อโดย: sutos ที่ 08-04-2015 10:42:50
เริ่มหัวข้อโดย: comai0618 ที่ 08-04-2015 12:10:05
รักจ๋าาาาาาเชื่อพี่เมฆเห๊อะ :katai1:
เริ่มหัวข้อโดย: ละอองฝน ที่ 14-04-2015 11:05:44
ตอนที่ 25
“ทีนี้จะปล่อยได้หรือยัง” เมฆาบอกด้วยเสียงเรียบนิ่ง ต้องใช้ความพยายามอย่างยิ่งในการควบคุมอารมณ์ที่ใกล้ปะทุอยู่รอมร่อ
“ปล่อยก็ได้ครับ” หนึ่งนทีว่าแล้วยอมปล่อยแขนจากเมฆาง่ายๆ โดยที่อีกฝ่ายไม่ต้องออกแรงเหมือนในตอนแรก ก่อนจะพูดต่อ “จงรักเขาเป็นคนที่…เข้าใจอะไรง่ายดีนะครับ ยอมเปิดทางให้เราโดยที่ไม่ต้องเปลืองแรงอธิบาย”
“เปิดทางให้เราอย่างนั้นเหรอ? หึ!” คนหน้าดุพูดพร้อมแค่นหัวเราะออกมาอย่างเหลืออด
“ทำไมครับ หนึ่งพูดไม่ถูกหรือไง” หนึ่งนทีมองเมฆาด้วยสีหน้าฉงนสงสัย ไม่เข้าใจว่าตัวเองเข้าผิดตรงไหน เหตุใดคนหน้าดุต้องถามเหมือนประชดประชันเช่นนั้น
“รู้ไหม ตลอดเวลาที่ผ่านมา พี่ไม่เคยคิดว่าหนึ่งจะเห็นแก่ตัวได้ขนาดนี้”
“ทำไมพี่เมฆพูดกับหนึ่งแบบนี้ล่ะ!” หนึ่งนทีถามเสียงห้วน เริ่มสับสนว่าเมฆาต้องการจะเอาอย่างไรกับตนเองกันแน่
“เพราะหนึ่งแสดงให้พี่เห็นแบบนั้นน่ะสิ!” คนหน้าดุตอบกระชาก
สิ้นสุดกันทีความอดทน ผ่านมาเมฆาพยายามอย่างยิ่งที่จะควบคุมตัวเอง ไม่ใช้อารมณ์แม้จะไม่ชอบใจแค่ไหน แต่ตอนนี้สถานการณ์ได้เปลี่ยนจากหน้ามือเป็นหลังมือและเกินกว่าที่เขาคิดไว้ในตอนแรกไปไกลมาก สิ่งที่ไม่อยากให้เกิดขึ้นมากที่สุดคือการเข้าใจผิดของจงรัก ทว่าตอนนี้มันก็ได้เกิดขึ้นแล้ว ดังนั้นเขาก็ไม่จำเป็นต้องรักษาหน้า รักษาน้ำใจใครอีก
“แล้วพี่เมฆจะเอายังไงกับหนึ่ง”
“จะเอายังไงเหรอ? ที่ผ่านมายังไม่ชัดเจนหรือไง บอกว่าไม่มีทางกลับไป ก็คือไม่กลับ” เมฆาพูดออกมาตรงๆ ดวงตาคมดุฉายแววจริงจังไม่มีคำว่าลังเลสักนิดเดียว
“แต่…แต่เมื่อกี้พี่เมฆพูดเองว่ายังไม่ลืมเรื่องของเรา” หนึ่งนทีถามเสียงสั่น
“เพราะยังพูดไม่จบ แต่หนึ่งพูดแทรกขึ้นก่อน”
“หมายความว่ายังไง”
“ที่ไม่มีทางลืมก็เพราะมันคือความทรงจำในช่วงหนึ่งของชีวิต ไม่ว่าจะคบใครจะรักใครมาก่อนก็คงลบมันไปจากสมองไม่ได้หรอก แต่ตอนนี้ก็ไม่ได้รักเหมือนก่อนแล้ว เรื่องของเรามันจบแล้ว เข้าใจที่พูดไหม ไม่ว่าเราจะเคยทุกข์เคยสุขด้วยกันอย่างไรมันเป็นแค่เรื่องในอดีตเท่านั้น อีกอย่าง หนึ่งเป็นคนเลือกทำให้เรื่องของเราเป็นแค่อดีตเองไม่ใช่เหรอ จะมาหาว่าพี่ใจร้ายได้ยังไง ทั้งที่หนึ่งเป็นคนเลือกเอง หรือว่าไม่จริง” เป็นคำอธิบายที่ยาวที่สุดเท่าที่เมฆาเคยเอ่ยกับอดีตคนรัก
“ใช่! มันคือเรื่องจริง แต่ทำไมล่ะ นายจงรักนั่นมีอะไรที่หนึ่งสู้ไม่ได้”
“มันไม่ได้อยู่ที่สู้ได้หรือไม่ได้ แต่ตอนนี้พี่ต้องการอยู่กับปัจจุบัน อยู่กับคนที่เขารักพี่จริงๆ เพราะตัวพี่เองก็รักจงรักและต้องการจะอยู่กับเขาไปตลอด แต่แล้วเห็นไหมว่าตอนนี้มันเกิดอะไรขึ้น บ้าเอ้ย!” เมฆาทุบโต๊ะอาหารเสียงดังปังเพื่อระบายอารมณ์จนหนึ่งนทีสะดุ้ง เพราะเมื่อพูดถึงจงรัก เมฆาก็ต้องกลืนความรู้สึกผิดลงไปในอก เขาเสียใจที่เป็นต้นเหตุให้คนที่เขาบอกว่ารักต้องเสียใจ เพราะอดีตยังวนเวียนอยู่ไม่ตัดออกไปจากเขาแบบนี้ใช่ไหม ที่เป็นสาเหตุให้จงรักไม่มั่นใจในความรักของเขาเสียที
“พี่เมฆ…” หนึ่งนทีครางออกมาเบาๆ เพราะหนุ่มร่างบางไม่เคยเห็นเมฆาเป็นแบบนี้เลยสักครั้ง อย่างตอนที่หนึ่งจะไป ชายหนุ่มอ้อนวอนด้วยสายตาอาลัยก็จริง แต่เขาไม่เคยเห็นสีหน้าโกรธเกรี้ยว กังวน ห่วงหา และเจ็บปวดของเมฆาเช่นที่แสดงอยู่ตอนนี้เลย
“กลับไปที่ของหนึ่งเสีย ขอให้นี่เป็นการตกลงครั้งสุดท้ายของเรา อย่ากลับมาร้องขอหรือทวงหาอะไรอีกเลยเพราะทุกอย่างที่พี่มี พี่ให้กับจงรักไปหมดแล้ว”
“…ให้เขาไปจนหมดแล้วงั้นเหรอ…หึ” หนึ่งนทีถอยหลังไปทรุดนั่งบนเก้าอี้ เขารู้สึกหมดแรงและแพ้อย่างหมดรูป ไม่เคยคิดว่าชีวิตนี้ต้องง้องอนใคร ไม่เคยรู้ว่าทุกอย่างมิอาจเป็นไปตามที่ตนเองต้องการได้ตลอด วันนี้เมฆาทำให้หนึ่งนทีได้สำนึกว่า
โลกไม่มีทางหมุนรอบตัวเรา และไม่มีใครได้อย่างใจตัวเองเสมอไป
“งั้นก็ไปเถอะครับ ตามเขาไป ผมจะไม่รั้งพี่อีก ให้คิดเสียว่าผมไม่เคยกลับมาร้องขออะไรก็แล้วกัน” หนึ่งนทีสูดหายใจลึกแล้วบอก
“อืม” คนหน้าดุรับคำก่อนจะรีบเดินออกจากครัวไปโดยไม่สนใจหนึ่งนทีอีก
“หึ…น่าขายหน้าชะมัดเลย” หนึ่งนทีพึมพำกับตัวเองหลังเมฆาหายลับไปแล้ว มือข้างหนึ่งยกขึ้นปาดเช็ดน้ำตาที่ไหลออกมาลวกๆ เพราะถูกพูดใส่หน้าว่าไม่มีทางเป็นที่ต้องการอีกต่อไป ก่อนพยายามปรับสีหน้าให้เป็นปรกติเร็วที่สุด
เขายอมรับความพ่ายแพ้แล้ว และหวังว่าเมฆาจะลืมเรื่องที่เขากลับมาขอร้องให้คืนดีกัน แม้เจ้าตัวจะบอกว่าความทรงจำต่างๆมันระลึกอยู่ในสมองเป็นเรื่องปรกติก็เถอะ แต่ความทรงจำน่าขายหน้าแบบนั้น แม้แต่ตัวเขาเองยังไม่คิดอยากจดจำเลย
หลังจากพูดกับเมฆาว่าจะรอ จงรักก็รอจริงๆ หนุ่มตัวเล็กสะพายกระเป๋าทำงานแล้วเดินมานั่งรอบนรถด้วยความสงบ พยายามควบคุมตัวเองให้นิ่งมากที่สุด ไม่ร้องไห้ ไม่ฟูมฟาย เพราะถึงอย่างไรก็เคยคิดไว้แล้วว่าวันนี้อาจมาถึง ทว่ามีอยู่สิ่งหนึ่งที่แม้จะพยายามฝืนอดทนสักแค่ไหนก็ไม่อาจสกัดกลั้นเอาไว้ได้ คือ ความรู้สึกเจ็บลึกในอก หากต้องเลิกกันจริงๆ หากพี่เมฆบอกว่าจะไป หากไม่ได้อยู่ข้างๆกันอีก แค่คิดว่าเวลานั้นกำลังจะคืบคลานเข้ามาใกล้ในอีกไม่กี่นาทีข้างหน้า หัวใจก็คล้ายกับถูกบดขยี้ให้เจ็บจนเกินทานทนไหว
ไม่นึกว่าเวลาของเขาจะผ่านไปรวดเร็วขนาดนี้ อยากจะยื้อเอาไว้ อยากจะแย่งและกอดเกี่ยวไม่ให้ไปไหน กอดไว้จนไม่สามารถกลับไปหาอดีตคนรักได้ ทว่าเมื่อได้ยินเขาบอกว่ายังไม่ลืมความรักที่มีด้วยกันมา จงรักก็อ่อนล้าจนสูญสิ้นเรี่ยวแรงไปหมด เพราะจงรักรู้ว่าคนจะไปรั้งอย่างไรก็ต้องไปอยู่ดี
ถ้าหากพี่เมฆไปแล้วมีความสุข เขาจะก็คงไม่อาจห้าม
อากาศยามเช้าในวันนี้ช่างสดใส แตกต่างกับใจของจงรักที่รู้สึกหม่นหมองและเหน็บหนาว จนต้องยกแขนขึ้นมาโอบกอดตัวเองเอาไว้แน่นๆ บอกตัวเองให้เข้มแข็งเพื่อรอฟังคำบอกลาจากปากของเมฆาเสียก่อน
ในขณะที่จงรักกำลังดำดิ่งสู่ความรู้สึกมืดมนและกำลังจะสำลักความเศร้าจนขาดใจตาย เมฆาที่เพิ่งตกลงยื่นคำขาดกับหนึ่งนทีเสร็จก็รีบเดินรี่ออกมาหา ทันทีที่เห็นหน้าคมดุของคนตัวสูงซึ่งเปิดประตูมานั่งเคียงข้างอยู่บนรถ จงรักก็ก้มหน้าลงโดยอัตโนมัติเพื่อหลบซ่อนสายตาอันแห้งผากของตนเอง ริมฝีปากเล็กๆเข้ากับดวงหน้าเม้มแน่นจนเป็นเส้นตรง ฝ่ามือสองข้างเย็นเฉียบและชื้นไปด้วยเหงื่อ เสียงหัวใจเต้นดังจนแทบจะทะลุออกมาจากอก ทว่ามันไม่ได้เป็นไปด้วยความดีใจ หากแต่เป็นเพราะความกลัว
กลัวคำลาจากปากเมฆา
เมฆามองเห็นน้องนั่งก้มหน้าอย่างสงบ ไม่แม้แต่จะปริปากพูดหรือมองหน้าเขาสักนิด ชายหนุ่มก็รู้สึกอึดอัดและเครียดจนหัวแทบระเบิด สูดหายใจเรียกกำลังใจลึกๆหนึ่งครั้ง ก่อนเป็นฝ่ายเริ่มเปิดปากเพื่ออธิบาย
“รัก”
“ครับ…” จงรักขานรับด้วยเสียงแผ่วเบา มือสองข้างบีบกันเอาไว้จนข้อขึ้นขาว
“พร้อมจะฟังที่พี่อธิบายไหม” เมฆาถาม
“ครับ” จงรักพยักหน้ารับ
“แต่ก่อนอื่น พี่ของถามเราก่อน” เว้นไปนิด ก่อนตัดสินใจถาม “รักได้ยินที่พี่พูดกับหนึ่งมากแค่ไหน”
“เอ่อ…ตั้งแต่ที่เขาบอกว่าเราดูรักกันดี” แต่ความจริงเป็นรักที่รักพี่คนเดียวต่างหาก จงรักค้านในใจตามความคิดของตัวเอง
“ตั้งแต่แรกสินะ” ประโยคนี้เมฆาเหมือนจะเอ่ยกับตัวเองมากกว่า
“ก็คงอย่างนั้นครับ” เพราะตู้ยาก็ไม่ได้อยู่ไกลเลย ห่างกับครัวแค่ไม่กี่ก้าว ดังนั้นจึงไม่แปลกที่จงรักจะได้ยินข้อความทั้งหมด รวมทั้งกลับมาพบว่าสองคนยืนกอดกันโดยไม่เห็นเขาอยู่ข้างหลังเลย
“แต่รู้ไหม พี่ยังพูดไม่จบหรอกนะตอนที่หนึ่งเขาถามว่าพี่ลืมความรักเมื่อครั้งอดีตไปหรือยัง เขาดันพูดแทรกขึ้นมาก่อน”
หลังจากไตร่ตรองอย่างดีแล้ว เมฆาคิดว่าข้อความนี้น่าจะเป็นชนวนของความเข้าใจผิดได้มากที่สุด เพราะสารที่เขาต้องการส่งให้หนึ่งนทีนั้นยังไม่ครบ ประจวบเหมาะกับที่หนึ่งนทีพูดแทรกเพราะเข้าใจผิดเสียก่อน เขาคิดว่าจงรักเองก็คงเข้าใจไปผิดๆเพราะคำพูดของหนึ่งนทีหลังจากนั้นด้วยเหมือนกัน
“แต่พี่ก็พูดว่ายังไม่ลืมใช่ไหมล่ะครับ”
“ใช่ พี่พูดว่าพี่ยังไม่ลืม แต่ที่รักยังไม่ได้ฟังคือ--”
“เดี๋ยวครับ!! อย่าเพิ่งพูดนะ” ถ้าหากพี่เมฆบอกว่า ไม่ลืม ไม่มีทางลืมเพราะยังรักอยู่เป็นแน่ จงรักคงทนไม่ได้ เขาไม่เข้มแข็งพอที่จะฟังมันตอนนี้จริงๆ แม้จะทำใจและคิดว่าตัวเองทนได้ ทว่าพอถึงเวลามันกลับไม่เป็นอย่างนั้น
“ทำไมล่ะ” เมฆากลายเป็นฝ่ายถามอย่างไม่เข้าใจ
“ผมทนฟังตอนนี้ไม่ได้หรอก ขอทำใจก่อนได้ไหม”
“แต่รักต้องฟัง ถึงยังไงพี่ก็ต้องพูดให้เราเข้าใจ”
“ผมเข้าใจ…เข้าใจ” จงรักยกมือข้างหนึ่งขึ้นมาขยุ้มที่อกเสื้อ เขาอดทนไม่ไหวอีกต่อไปแล้ว “แต่ขอร้องล่ะครับ ผมไม่พร้อมจะฟังจากปากพี่…ขอเวลาผมหน่อย”
“รัก”
“…”
“จงรัก”
“ครับ…”
“ไหนมองหน้าพี่ซิ” เพราะจงรักไม่ยอมเงยหน้า เมฆาจึงบังคับจับไหล่ให้น้องหันมา ก่อนเชยคางน้องขึ้น “มองพี่แล้วบอกมา ทำไมถึงไม่ให้พี่พูด”
“ผม…กลัว” หน่วยตากลมโตที่ช้อนมองขึ้นมาพร้อมคำตอบทั้งแห้งผากและแดงก่ำ
“คิดว่าพี่จะพูดอะไร ไหนลองบอกซิ พี่จะได้รู้ว่ารักเข้าใจถูกหรือเปล่า” ไม่ว่าเป็นใครก็ต้องดูออกที่บอกว่าเข้าใจ จงรักต้องเข้าใจแบบผิดๆเป็นแน่ และเมฆาก็อยากจะฟังจากปากของจงรักว่าน้องเข้าใจไปถึงไหน เหตุใดจึงทำหน้าราวกับโลกทั้งโลกกำลังถล่มลงตรงหน้าเช่นนั้น
“ผม…” เอ่ยออกมาคำหนึ่ง จงรักก็เม้มปากแน่นอีกครั้งอย่างชั่งใจ
“บอกพี่สิ” ทั้งน้ำเสียงอ่อนโยนและสายตาแกมบังคับที่มองมา ทำให้จงรักไม่อาจหลบเลี่ยงยื้อเวลาต่อไปได้อีก
“ผมคิดว่าพี่จะยอมกลับไป เพราะพี่บอกเองว่ายังไม่ลืมเขา” สุดท้ายก็กลั้นใจบอกออกไปในที่สุด
“แล้วยังคิดอะไรอีก บอกพี่ให้หมด” เขารู้ว่าสิ่งที่น้องคิดไปเองคงไม่ได้มีเพียงเท่านี้ จึงเค้นถามอีก
“พี่เมฆ…ผมไม่อยากพูด” จงรักไม่อยากพูด ไม่อยากฟังอะไรตอนนี้เลย อยากมีเวลาทำใจแล้วอยู่กับตัวเองเงียบๆก่อน แต่เมฆากลับอยากปรับความเข้าใจทุกสิ่งทุกอย่างให้หมดโดยเร็ว ไม่ต้องการให้ระหว่างพวกเขามีเรื่องติดค้างอยู่ในใจ
“แต่รักต้องพูด ยื้อไปไม่มีประโยชน์ เราต้องเคลียร์กันให้จบ พี่ปล่อยให้เราคิดฟุ้งซ่านต่อไปไม่ได้แล้ว เพราะฉะนั้นบอกมาให้หมด อย่าให้พี่ต้องกังวนเพราะไม่รู้ว่าเราคิดอะไรไปคนเดียวจะได้ไหม” อุ้งมือหนาคว้ามือน้องขึ้นมาจูบเบาๆ ทำเอาคนที่ได้รับสัมผัสชวนหวั่นไหวแทบกลั้นน้ำตาไว้ไม่อยู่
“ผมรู้ คิดว่ารู้มาโดยตลอดว่าพี่…ยังรักหนึ่งเขาอยู่ใช่ไหมครับ” น้ำเสียงสั่นเครือ ดวงตาแดงก่ำ แต่หยดน้ำในตาก็ยังไม่ไหลออกมา
“พี่ไม่ได้รักหนึ่ง ไม่ได้รักแล้ว”
“รู้ใจตัวเองสักทีเถอะครับ ไม่ต้องโกหกผมให้เหนื่อย ผมรับได้ เคยบอกแล้วว่าจะไม่ห้าม ไม่ว่าอะไร แต่อาจจะต้องใช้เวลาสักหน่อย” ไหนๆก็ได้พูดออกมาแล้ว เขาขอฟังคำตอบก่อนแล้วค่อยร้องไห้ทีเดียวก็แล้วกัน จงรักคิดแบบนั้น ทว่าสิ่งที่กำลังจะเกิดขึ้นหลังจากนี้ กลับทำให้จงรักหลั่งน้ำตาออกมาในอารมณ์ที่แตกต่างออกไปจากที่คิดโดยสิ้นเชิง
“โกหกงั้นเหรอ?” จากที่ตอนแรกมีแต่ความรู้สึกที่อยากจะปรับความเข้าใจกันดีๆ แต่เมื่อได้ยินคำๆนี้จากปากจงรัก มันก็ทำให้เมฆารู้แย่ขึ้นมาจนเผลอหลุดจากการควบคุมอารมณ์ของตัวเอง “พี่บอกแล้วว่าไม่เคยโกหก ต้องให้ย้ำกี่ครั้งถึงจะเชื่อ”
“ไม่ใช่ไม่อยากเชื่อ แต่เพราะเป็นผมที่วิ่งตามพี่มาตลอด เป็นผมที่เริ่มทุกอย่างเอง โดยที่ตอนนั้นก็รู้ดีว่าพี่เพิ่งเลิกกับเขาได้ไม่นาน ผมเข้ามาฉวยโอกาสตอนที่พี่ไม่มีใคร ผมคิดว่าพี่อาจจะเป็นคนดีเกินกว่าที่จะจบความสัมพันธ์ของเราก็เลยยังพูดว่ารักผมอยู่ พี่ไม่ผิดหรอกครับ ผมผิดเองที่เข้ามาอยู่ในที่ที่ไม่ควรจะเป็นของผม พี่เมฆกับเขารักกันมานาน มันจะไปเทียบกับผมที่เข้ามาไม่นานได้ยังไง” ความเข้าใจผิดและความน้อยเนื้อต่ำใจทำให้จงรักพูดออกไปโดยที่ไม่คิดว่าทำให้คนฟังรู้สึกไม่ดีแค่ไหน
มือหนาที่แค่จับมือเล็กเอาไว้ในตอนแรกตอนนี้บีบแน่นขึ้นจนคนถูกบีบรู้สึกเจ็บ สายตาคมดุทอแววเสียใจออกมาอย่างเห็นได้ชัด ก่อนเปลือกตาจะปิดลงพยายามคิดว่าควรทำอย่างไรต่อไป แต่เมื่อสัมผัสได้ถึงแรงดึงมือออกจากการเกาะกุมของเขา เมฆาจึงลืมตาขึ้นอีกครั้ง แล้วว่า
“รักนั่นแหละที่ต้องรับรู้สักทีว่าพี่รักเรา รักแค่เรา จะให้พูดกี่ครั้งก็ยังเหมือนเดิมทำไม่ถึงไม่เชื่อใจกันบ้าง ที่บอกว่ายังไม่ลืมเขาพี่หมายถึงในแง่ของความทรงจำ พี่ไม่ได้ความจำเสื่อมนะถึงจะจำไม่ได้ว่าเคยรักเคยมีความสัมพันธ์กับใครมาก่อน ตอนเลิกกันยอมรับว่าเสียใจมากและจบกันโดยที่ไม่เต็มใจ แต่หลังจากที่ตัดสินใจแล้วว่าจบก็ตัดใจทันที ยิ่งพอมีเราเข้ามา มันทำให้คิดได้ว่ามีความหวังที่จะเริ่มต้นกับรักครั้งใหม่ เชื่อว่าเราจะไปกันรอดเพราะรักเป็นคนดี เป็นคนที่พี่พร้อมจะทุ่มเทให้โดยไม่คิดเสียใจ เราทำให้พี่รู้สึกว่าเป็นคนโชคดีที่สุดเมื่อถูกรัก แต่พี่เพิ่งรู้ว่าที่ผ่านมาคำพูดกับการกระทำของพี่ไม่มีความหมายเพราะมันไม่สามารถทำให้รักเชื่อได้เลย”
V
V
V
V
V
[ต่อรีพลายล่างค่ะ]
V
V
V
V
[ต่อรีพลายล่างค่ะ]
เริ่มหัวข้อโดย: ละอองฝน ที่ 14-04-2015 11:29:45
“…” จงรักดึงมือที่ถูกกุมไว้ออกมาได้สำเร็จ แต่ไม่ได้ดึงออกมาเพราะน้อยใจเหมือนตอนแรกอีกแล้ว ทว่าดึงออกมาเช็ดน้ำตาที่ไหลไม่ยอมหยุดจนมองแทบไม่เห็นหน้าเมฆาต่างหาก “ผมขอโทษ…อึก…ขอโทษ”
“ไม่ต้องขอโทษหรอก แต่บอกหน่อยได้ไหม ต้องให้ทำยังไงถึงจะยอมเชื่อ บอกได้หรือเปล่า”
ไม่มีคำตอบที่เมฆาต้องการ สิ่งที่ได้รับมีเพียงเสียงสะอื้นกับหยดน้ำตาที่คนหน้าดุไม่อยากเห็นเลยสักนิด เขาจนปัญญาไม่รู้ต้องทำอย่างไร กลัวว่าหากเข้าไปปลอบจงรักจะยอมเชื่อหรือเปล่าว่าปลอบจากใจจริงๆ มิใช่ทำเพียงเพราะหน้าที่ เมฆาคิดว่าบางทีเขาควรเว้นพื้นที่ให้จงรักได้คิด ได้ตริตรองดูว่าควรเชื่อในความสัมพันธ์นี้แค่ไหน มันอาจดีกว่านี้จริงๆหากว่าได้กลับมาคุยกันอีกครั้งเมื่ออารมณ์คงที่แล้ว
หลังจากต่างคนต่างเงียบเกือบครึ่งชั่วโมง เสียงโทรศัพท์ของจงรักก็ดังขึ้น นั่นเป็นสัญญาณเตือนให้ทั้งคู่รู้ว่าควรกลับมาทำหน้าที่ของตัวเองได้แล้ว
“ครับพี่ไอ”
‘รักอยู่ไหนแล้ว จะไปพร้อมพี่หรือไปเจอกันที่โรงแรมเลย ถ้าไปพร้อมกันพี่จะได้รอ’
“เจอกันที่โรงแรมเลยดีกว่าครับ เดี๋ยวรักไปเอารถที่ร้านก่อน มีอุปกรณ์ที่ต้องขนไปเพิ่มจากเมื่อวานด้วย รักน่าจะเข้าไปสายนิดหน่อย ขอโทษที่ไม่ได้โทรไปบอกก่อนนะครับ”
‘โอเค’ คุณไอรับคำโดยดี แต่คนช่างสังเกตก็ถามบางอย่างขึ้นมาก่อนวางสาย ‘เป็นอะไรหรือเปล่า ทำไมเสียงฟังดูไม่ดีเลย’
“เอ่อ…คัดจมูกนิดหน่อยน่ะครับ ไม่เป็นอะไรมากหรอก”
‘ถ้าอย่างนั้นก็กินยามาด้วยนะ สองวันนี้เราคงต้องลุยงานหนักกันหน่อย ถ้าป่วยขึ้นมาเมฆเอาพี่ตายเลย’ คนปลายสายเอ่ยออกมาโดยที่ไม่รู้สถานการณ์ นั่นยิ่งทำให้จงรักกระอักกระอ่วนพูดไม่ออกยิ่งกว่าเดิม
“ครับ” จงรักตอบรับก่อนกดวางสาย
“ตกลงเปลี่ยนเป็นไปร้านใช่ไหม” เมฆาเอ่ยถามหลังจากน้องวางสายเรียบร้อยแล้ว
“ครับ”
นั่นเป็นประโยคสุดท้ายที่พูดโต้ตอบกัน หลังจากนั้นตลอดทางไปทำงานก็ไม่มีใครปริปากพูดอะไรออกมาอีกเลย เมฆานั้นเอาแต่ขับรถ ดวงตาคมดุมองตรงไปบนถนนอย่างตั้งใจราวกับมือใหม่หัดขับ ส่วนจงรักก็นั่งก้มหน้าบ้าง มองออกไปนอกหน้าต่างบ้าง ดีที่ตอนนี้หยุดร้องไห้ได้แล้ว แต่ในหัวก็ยังตื้อๆคิดหาทางจัดการสถานการณ์ที่กำลังประสบไม่ได้ กระทั่งจอดรถเทียบที่หน้าร้านหอมไกลเรียบร้อย เมฆาจึงหันมาเอ่ยเรียบๆ
“ตอนเย็นให้พี่ไปรับที่โรงแรมหรือมารอที่นี่”
“เย็นนี้พี่เมฆกลับบ้านก่อนเลยดีกว่าครับ ผมน่าจะต้องทำงานโต้รุ่ง ไม่ก็เลิกดึกมากเพราะต้องจัดสถานที่ให้เสร็จ”
“ไม่กลับบ้านเหรอ”
“ผมจะไปค้างกับพี่ไอครับ”
ก่อนจะเกิดเรื่องแล้วทะเลาะกันน้องไม่เคยบอกว่าจะไปค้างที่ไหน มีแต่บอกว่างานที่จะไปทำวันนี้เป็นงานใหญ่ คงต้องเหนื่อยกว่าเดิมสักหน่อย ทว่าหลังจากมีปากเสียงกันเมื่อครู่ จงรักกลับบอกว่าจะไปค้างที่อื่น เมฆารู้สึกว่านี่เป็นสัญญาณที่ไม่ดีเอาเสียเลย อยากจะคัดค้านไม่ให้ไป อยากจะมารอรับกลับเช่นทุกที แต่พอนึกขึ้นได้ว่าหากการไปค้างกับคุณไอคือการเลี่ยงที่จะเผชิญหน้ากับเขา เมฆาก็ควรปล่อยให้น้องได้ใช้เวลาคิดทบทวนและอยู่กับตัวเองบ้าง
“ถ้าอย่างนั้นก็ตามใจ แต่ถ้าจะกลับบ้านก็โทรบอกแล้วกัน พี่จะได้มารับ”
“ครับ” พอรับคำแล้วจงรักก็ลงจากรถทันที
เมฆามองตามน้องไปโดยที่ภายในใจเกิดคำถามว่าเขาคิดถูกหรือคิดผิดกันแน่ที่ปล่อยให้เรื่องมันค้างคากว่าเดิมเช่นนี้ แต่เมื่อนึกถึงคำกล่าวหาว่าโกหกที่จงรักพูดก็เป็นแรงผลักดันทำให้คนหน้าดุขับรถออกจากร้านหอมไกลเพื่อตรงไปทำงานทันที
หลังจากที่เดินเข้ามาในร้านแล้ว จงรักก็แอบมองคนตัวสูงผ่านกระจกใสหน้าร้าน โดยมีซอกมุมเสาระหว่างกระจกบานใหญ่สองบานบังตัวไว้ รถของเมฆาจอดแช่อยู่ไม่นานสุดท้ายก็ออกไป จงรักมองตามจนลับตาก่อนถอนหายใจออกมาอย่างเหนื่อยอ่อน
ในตอนแรกเขากลัวเหลือเกินว่าจะถูกทิ้ง ไม่อยากยอมรับและฟังความจริงในทันที ทว่าสิ่งที่เมฆาตอบกลับมา ทั้งยังกล่าวหาว่าเขาไม่เคยเชื่อใจเจ้าตัวเลย มันทำให้จงรักรู้สึกผิดและเสียใจยิ่งกว่าความกลัวที่จะถูกทิ้งด้วยซ้ำ นึกถึงยามแววตากรุ่นโกรธและเสียใจจ้องมองมาจงรักก็ยิ่งอยากร้องไห้ออกมาอีกรอบ
เพราะไม่รู้จะจัดการกับตัวเองอย่างไรดี และไม่เคยคิดว่าจะทำให้อีกฝ่ายโกรธ จงรักจึงหนีปัญหาโดยการบอกไปว่าจะนอนค้างกับคุณไอ ทั้งที่ตอนแรกไม่มีแผนนี้อยู่ในหัวด้วยซ้ำ เขาไม่ได้อยากห่าง ไม่ได้อยากทิ้งไปทั้งที่ตกอยู่ในสภาพนี้ แต่ก็รู้สึกสับสนจนไม่อยากเผชิญหน้าเหมือนกัน
จงรักระบายลมหายใจออกมาอีกครั้งก่อนค่อยๆเดินเชื่องช้าเข้าไปหลังร้านแล้วจะยกอุปกรณ์ที่ต้องใช้ไปที่รถ ซึ่งจอดอยู่ข้างร้าน โชคดีที่วันนี้หอมไกลปิดบริการเนื่องจากต้องเกณฑ์ทุกคนไปช่วยงานที่โรงแรม ถ้าร้านไม่ปิดพี่ๆคงได้เห็นจงรักในสภาพตาบวมเป่งเพราะร้องไห้มาหมาดๆเป็นแน่ จากที่นี่ไปถึงโรงแรมแถบสาธรต้องใช้เวลาพอควร ระหว่างนี้จงรักต้องรีบปรับอารมณ์และหาอะไรเย็นๆมาประคบตาเพื่อไม่ให้ใครสังเกตเห็น
ตอนที่เจ้าของร้านดอกไม้หนุ่มมาถึงสถานที่จัดงานเจ้าหน้าที่ปฏิบัติการทุกคนแทบจะหันมองมาเป็นตาเดียว ไม่ใช่เพราะเจ้าตัวมาสายกว่าเวลาที่บอกไว้ แต่เพราะจงรักที่มีประกายสดใสเป็นรองเพียงแค่คุณไอคนเดียว วันนี้กลับดูหม่นหมองจนกลัวว่าดอกไม้ที่เอามาจัดในงานจะพากับเหี่ยวเฉาไปด้วย เสียงทักทายเนือยๆกับตาแดงๆทำให้อุปทานไปได้ว่าจงรักน่าจะเจอเรื่องแย่ๆมาเป็นแน่
กระทั่งผ่านไปจนบ่ายคล้อย ในขณะที่ทุกคนผลัดกันไปพักจนครบ ก็ยังไม่มีใครเห็นว่าจงรักจะไปพักกินข้าวกินปลาบ้าง เอาแต่ทำงานงุดๆไม่พูดไม่จาจนใครๆก็ไม่กล้าเข้าหา
ทว่าในที่สุดเทวดาหน้าสวยประจำ I PROMISE TOWER ก็เป็นคนที่เข้ามาคลี่คลายสถานการณ์ ทุกคนต่างก็ถอนหายใจออกมาอย่างโล่งอกไปตามๆกันเมื่อเห็นคุณไอเดินจูงมือพาจงรักออกจากห้องจัดงานไป
ความจริงไอสังเกตเห็นความผิดปรกติของน้องตั้งแต่ครั้งแรกที่เห็นแล้ว ทีแรกเข้าใจว่าจงรักไม่สบายอย่างที่บอกในโทรศัพท์ หากแต่อาการซึมเซาอย่างที่เป็นอยู่ตลอดทั้งวันทำให้ไอรู้ว่าคงไม่ใช่เพราะไม่สบายเพียงอย่างเดียว ทันทีที่พาจงรักมานั่งในที่ปลอดจากสายตาคน ไอก็ผลักอาหารกลางวันหนึ่งกล่องกับน้ำเย็นแล้วพยักพเยิดให้ลงมือกิน
จงรักทำหน้าลำบากใจนิดๆเนื่องจากไม่รู้สึกหิวเท่าไหร่ แต่ก็ยอมกินเพราะปฏิเสธไม่ได้ ช่วงเวลาไม่ถึงสิบห้านาทีเป็นช่วงที่คนหนึ่งนั่งมอง อีกคนนั่งกินจัดการอาหารเงียบๆ กระทั่งข้าวพร่องไปครึ่งกล่องจงรักก็หยุดมือแล้วดื่มน้ำ
“รักมียาหรือเปล่า เมื่อกี้รีบไปหน่อยไม่ได้หยิบมาด้วยใช่ไหม อยู่ในกระเป๋าหรือเปล่า เดี๋ยวพี่ให้เด็กหยิบมาให้” ไอถามเสียงอ่อน
“ยาอะไรครับ?” จงรักทำหน้าฉงน
“ก็เมื่อเช้าเราบอกพี่ว่าไม่สบายไม่ใช่เหรอ” ไอถามพาซื่อ ดวงตาคู่รีสวยมองจงรักไม่ได้คาดคั้นแต่คนถูกมองกลับไม่อาจแกล้งตอบเลี่ยงๆหรือโกหกออกไปได้
“อ่อ…เอ่อ คือว่าความจริงรักไม่ได้ไม่สบายหรอกครับ ดังนั้นก็เลยไม่จำเป็นต้องมียา” จงรักสารภาพอ้อมแอ้ม
“อย่างนั้นก็ดีแล้วล่ะ ไม่ป่วยย่อมดีกว่าอยู่แล้วนี่เนอะ” ไอว่ายิ้มๆ
“ครับ”
“ถ้าอย่างนั้นพี่ถามได้ไหมว่ารักเป็นอะไร เห็นดูไม่ดีตั้งแต่เช้า พี่เป็นห่วง คนอื่นๆเองก็เป็นห่วงรักเหมือนกัน”
“…” มันเป็นเรื่องระหว่างเขากับเมฆาดังนั้นจงรักจึงไม่อยากให้ใครรู้ เพียงแต่ตอนนี้เขาอึดอัดจนอยากระบาย อยากจะปรึกษาใครสักคนว่าตัวเองควรทำอย่างไรดี
“ถ้ามีอะไรไม่สบายใจก็เล่าให้พี่ฟังได้นะ ถึงจะช่วยอะไรไม่ได้มากแต่พี่ก็พร้อมจะรับฟังเสมอ บางครั้งปัญหาที่มองในมุมมองด้านเดียวก็ทำให้ไม่สามารถหาทางออกให้มันได้ แต่ถ้ามีมุมมองของคนที่ไว้ใจได้อีกสักคน บางทีอาจจะพอช่วยอะไรได้บ้าง”
“คือรัก…”
“รักว่าพี่เป็นคนที่รักจะไว้ใจได้หรือเปล่าครับ” จงรักไม่ได้ยอมโอนอ่อนเพราะรอยยิ้มจริงใจที่มองทีไรก็รู้สึกแสบตานั่น แต่ที่ยอมก็เพราะจงรักรู้ว่าพี่ชายคนนี้ไว้ใจได้ยิ่งกว่าใคร
“ครับ พี่ไอไว้ใจได้”
“ดังนั้น…”
“รักกับพี่เมฆทะเลาะกันครับ”
พอได้เปิดปากจงรักก็เริ่มเล่าทุกอย่าง ทั้งเรื่องความสัมพันธ์ของพวกเขาทั้งสองคนตั้งแต่ต้น เรื่องที่หนึ่งนทีกลับมา เรื่องความไม่มั่นใจของจงรัก และเรื่องที่เมฆากล่าวหาว่าจงรักไม่เชื่อใจ ไอนั่งฟังจงรักเงียบๆ หนุ่มหน้าสวยเป็นผู้ฟังที่ดีโดยการไม่ถามแทรกหรือขัดจังหวะการเล่าของน้องเลยสักนิด กระทั่งจงรักเล่าจบไอจึงเป็นฝ่ายพูดบ้าง
“พี่ขอพูดอะไรสักหน่อยได้ไหม”
“ครับ” จงรักพยักหน้ารับ
“เรื่องของคนรักเก่าของเมฆน่ะพี่รู้ว่าเขาทำไม่ถูกและแย่มากๆที่กลับมาหาเมฆแบบนั้น เป็นพี่ก็คงไม่ชอบใจเอามากๆ เราวางตัวและปฏิบัติต่อเขาอย่างดีตรงนี้พี่ไม่ได้ติดใจอะไร เพราะพี่รู้ว่ารักเป็นคนที่เห็นอกเห็นใจคนอื่น แต่รักครับ รักบอกว่ารักรักเมฆมานาน กว่าจะได้ยืนอยู่ตรงนี้ก็ผ่านอะไรมาเยอะ ต่อไปนี้อย่างแรกที่รักต้องทำคือมั่นใจในตัวเอง และรู้จักเลือกปฏิบัติอย่างถูกคนและถูกวิธี พี่ไม่ได้เสี้ยมให้ไปรบรากับเขา แต่บางอย่างที่ควรปฏิเสธ เราก็ควรปฏิเสธบ้าง ไม่ใช่ว่าจะยอมเขาทุกอย่าง” ไอค่อยๆสอน
“ทำแบบนั้นได้ใช่ไหมครับ”
“ได้สิครับ” คำอนุญาตที่มาพร้อมกับยิ้มหวานที่เต็มเปี่ยมไปด้วยกำลังใจทำให้จงรักพยักหน้าเข้าใจราวกับเด็กเล็กๆ
“รักจะทำครับ”
“ดีแล้วล่ะ” ไอว่าพร้อมรอยยิ้มเล็กๆที่มุมปาก “ส่วนอีกเรื่อง เรื่องนี้เป็นเรื่องสำคัญมากนะ ฟังพี่ให้ดี”
“ครับ”
“รักรู้ไหม คนรักกันต้องประกอบไปด้วยอะไรเป็นส่วนสำคัญ” ถามออกไปแบบนั้น แต่จงรักยังไม่ทันตอบไอก็ยิ้มอ่อนแล้วว่าต่อ “นอกจากมีความรักความเห็นอกเห็นใจคอยช่วยเหลือเกื้อกูลกันแล้ว ความเข้าใจ ความซื่อสัตย์ และความเชื่อใจ สามอย่างนี้เป็นสิ่งสำคัญที่สุดในองค์ประกอบของความรักในมุมมองของพี่ รักเป็นเด็กดี เป็นคนรักที่ดีมากๆ แต่รักยังขาดความเชื่อใจในตัวของเมฆอยู่”
“รัก…” จงรักถึงกับพูดไม่ออกเมื่อไอบอกออกมาตรงๆแบบนั้น
“พี่ไม่รู้ว่าเมฆเขาจะกลับไปหาคนรักเก่าของเขาจริงๆอย่างที่รักกลัวไหม ไม่รู้ว่าที่ผ่านมาเขาปฏิบัติกับรักดีอย่างไร แค่ไหน ทั้งหมดนี้มีแต่รักคนเดียวเท่านั้นที่รู้ แต่พี่อยากให้รักสร้างความเชื่อใจในตัวของเมฆขึ้นมา ถึงแม้วันนี้คำแนะนำของพี่อาจผิดพลาดถ้าหากเมฆเขากลับไปหาคนรักเก่า แต่ตัวรักเองจะไม่เสียใจที่ได้เชื่อเขาหมดใจแล้วจริงๆ ดีกว่าต้องจบกันไปเพราะไม่อาจไว้ใจกันได้ คิดกลับกันดูนะ เป็นเราจะเสียใจแค่ไหนถ้าบอกว่ารักแต่เมฆไม่เชื่อ พี่ว่าที่เขาทะเลาะกับเราเมื่อเช้าก็คงเป็นเพราะเขาเสียใจที่รักไม่เชื่อเขานั่นแหละ เมฆคงกำลังพยายามในแบบที่เขาเป็นอยู่ ซึ่งจากที่เล่าพี่ก็คิดว่าเขาชัดเจนมากแล้วนะ รักลองคิดดูให้ดีๆ”
“รักมันแย่จริงๆ พี่เมฆคงโกรธรักแล้วก็เสียใจมากแน่ๆ จะทำไงดีครับพี่ไอ…จะทำไงดี” จงรักร้องไห้ออกมาอีกครั้งเมื่อเห็นว่าสิ่งที่ไอพูดนั้นจริงทุกกอย่าง เขาบอกว่ารัก อยากได้ความรัก แต่กลับไม่เคยยอมเชื่อใจเมฆาจริงๆเลยสักครั้ง
“ไม่ยากหรอกนะ เอาเป็นว่าพอเสร็จงาน รักก็กลับบ้าน จากนั้นก็ขอโทษเขาซะ” ไอว่า ก่อนจะนึกคำสำคัญที่อยากถามย้ำให้จงรักเข้าใจจริงๆ “และที่สำคัญ ต้องไม่ลืมที่จะเชื่อใจ”
“ครับ…ตั้งแต่นี้ต่อไปรักจะเชื่อใจพี่เมฆ ขอบคุณนะครับพี่ไอ”
จงรักรู้ว่าตัวเองผิด รู้ว่าตัวเองอ่อนแอและงี่เง่า กว่าจะมาคิดได้ตอนนี้ก็เกือบสายเกินไปแล้ว แต่สิ่งที่จงรักรู้เพิ่มขึ้นมาอีกอย่างหนึ่งคือ จงรักรู้แล้วว่าตัวเองควรทำอย่างไรต่อไปกับปัญหาในครั้งนี้ดี
<><><><><><><><><><><><><><><><><><><><><><><><><><><><><>
สุขสันต์วันสงกรานต์ค่ะ >O<
สงกรานต์ปีนี้ข้าพเจ้าได้ทำการสาดมาม่าโครมใส่คนอ่าน 555555
พอลงตอนนี้คิดว่าต้องมีกระแสตีกลับในพฤติกรรมของจงรักกับพี่เมฆบ้างไม่มากก็น้อย
โดยเฉพาะน้องจงรักลูกแม่ :hao5:
ตอนที่เขียนฝนก็คิดว่าโดยนิสัยส่วนตัวแล้วจงรักเป็นคนคิดมาก
แต่ตอนนี้ถึงขั้นโคม่าแล้ว ถึงขนาดต้องแอดมิดกับคุณพี่ไอ
แต่อย่าเพิ่งรำคาญจงรักเลยนะคะ
แบบว่า...ถึงตอนเปิดเรื่องแรกๆน้องจะมาแบบไม่แคร์สื่อและมีความคิด มีสติกว่านี้
แต่อยากให้ลองมองว่ามันอยู่ในจุดที่ความสัมพันธ์มันกำลังดี มีความผูกพันธ์มากกว่าคนแอบรักเหมือนแต่ก่อน
พอเห็นคนเก่ามาวอแว อารมณ์ก็เลยปะทุ แต่ปะทุในแบบของคนที่คิดเเบบเจียมตั้วเจียมตัวตามนิสัย
ดังนั้นก็เลยมโนแจ่มไปไกลจนพี่เมฆกู่ไม่กลับ
ความจริงพี่เมฆแกก็เป็นคนธรรมดาคนหนึ่ง
มีโกรธมีน้อยใจบ้าง ยังไงก็ต้องใช้เวลาในการคิดและปรับตัวเข้าหากันเนอะ
ที่ออกมาแก้ตัว...เอ้ย! อธิบายแทนไม่ใช่อะไรนะคะ
กลัวไม่เข้าใจ กลัวจะหมั่นไส้พระนายของเราไปเสียก่อน
แต่ทั้งหมดทั้งมวล ชอบไม่ชอบคอมเม้นบอกได้นะคะ น้อบรับคำติชมค่ะ :mew2:
เจอกันตอนหน้าน้าาา :katai5:
ละอองฝน
[14/04/2558 ,11:20]
เริ่มหัวข้อโดย: Mouse2U ที่ 14-04-2015 11:32:40
เริ่มหัวข้อโดย: BlueCherries ที่ 14-04-2015 11:33:45
ต่อไปไม่รู้ฮีจะเป็นยังไงบ้าง เหมือนตอนนี้โดนทิ้งโดดเดี่ยว จะหาคนรักใหม่ไหมหรือพอแค่นี้
เริ่มหัวข้อโดย: meeoldly ที่ 14-04-2015 11:40:04
เดียวทุกอย่างก็ผ่านไปด้วยดีเนอะ
:pig4: :pig4:
เริ่มหัวข้อโดย: donutnoi ที่ 14-04-2015 11:41:19
เริ่มหัวข้อโดย: Infinity 888 ที่ 14-04-2015 12:06:49
แล้วก็ต่างคนต่างน้อยใจที่ทำไมอีกคนไม่เข้าใจ
นี่รักกันจริง รึเปล่าเนี่ย ไม่แคร์ความรู้สึกจริงๆกันเลย
เริ่มหัวข้อโดย: Veesi3 ที่ 14-04-2015 12:20:09
เริ่มหัวข้อโดย: badbadsumaru ที่ 14-04-2015 12:31:30
เริ่มหัวข้อโดย: liza sarin ที่ 14-04-2015 12:38:43
เริ่มหัวข้อโดย: B52 ที่ 14-04-2015 13:04:24
เริ่มหัวข้อโดย: ่patsaporn ที่ 14-04-2015 13:32:40
น้องรักผู้สับสน คงต้องให้เวลาสักนิด แต่พี่เมฆเป็นผู้ใหญ่คิดว่าน่าจะเอาอยู่นะ
ขอบคุณค่ะ
เริ่มหัวข้อโดย: BeeRY ที่ 14-04-2015 13:56:45
เริ่มหัวข้อโดย: ReiSei ที่ 14-04-2015 15:10:05
เริ่มหัวข้อโดย: gasia ที่ 14-04-2015 15:28:43
ตึงใส่กันแบบนี้ใจไม่ดีเลย ฮือ
หนึ่งนทีจากไปเพราะเสียหน้า....อีกแล้ววว
เริ่มหัวข้อโดย: valenna yy ที่ 14-04-2015 15:30:05
สู้ๆนะจงรักลูกแม่ มั่นใจในตัวเองย้าง
เริ่มหัวข้อโดย: ammchun ที่ 14-04-2015 15:36:08
เริ่มหัวข้อโดย: PURE LOVE ที่ 14-04-2015 15:39:48
ก็เข้าใจอารมณ์ของทั้งสองคนแหละ น้องรัก ที่ไม่เคยมั่นใจในตัวเองเลย ว่าพี่เมฆรักตัวเอง
เพราะความที่เป็นฝ่ายรักข้างเดียวมานาน และรับรู้ความรักที่พี่เมฆมีให้หนึ่งนทีมาตลอด
ส่วนพี่เมฆ ที่พยายามแค่ไหน น้องรักก็ยังไม่มั่นใจในความรักที่มีให้ ก็ต้องมีเสียใจเป็นธรรมดา
แต่อย่างน้อย ก็ดีที่ทั้งสองคนได้คุยกัน เปิดเผยความในใจไปตรง ๆ ไม่ปล่อยให้คิดกันไปเอง
จุดนี้ ต้องยกความดีให้พี่เมฆ ที่ต้องการเคลียร์กับน้องรักทันที แต่ว่านะพี่เมฆ ที่จริง
ตอนบอกตัดขาดกับหนึ่งนที น่าจะพูดต่อหน้าน้องรักไปเลยนะ รับรองน้องมั่นใจแน่ ๆ
แต่เอาเถอะ ในเมื่อตอนนี้ พูดความในใจกันไปหมดแล้ว ก็เหลือแต่ต้องให้เวลากันและกัน
แล้วค่อยมาคุยกันอีกที ตอนอารมณ์กลับมาปรกติกว่านี้นะ พี่เมฆน้องรัก ว่าแต่ว่า
ต้องการตัวช่วยไหมคะ เรียกใช้บริการเฮียวินได้นะ คิดถึงเฮียวินอ่ะ ไม่ใช่อะไร แหะ ๆ
สุขสันต์วันสงกรานต์จ้า :L1:
เริ่มหัวข้อโดย: Min*Jee ที่ 14-04-2015 15:52:59
ยังไงก็สุขสันต์สงกรานต์
รอตอนต่อไปน้าาา
เริ่มหัวข้อโดย: darling ที่ 14-04-2015 17:06:19
เริ่มหัวข้อโดย: nijikii ที่ 14-04-2015 18:26:57
เจ็บมากกก
เราคิดไว้ละว่าต้องมีฉากพี่เมฆงอนคืนบ้าง
น้องคิดมากแบบมากเว่อร์ แล้วใช้คำว่าที่ผ่านมาพี่เมฆโกหกมาตลอดนี่โคตรจะเจ็บปวด
ต้องขอบคุณคุณไอ
เธอคือฮีโร่ผู้นำพาแสงสว่าง
หวังว่าต่อไปจะไม่มีมาม่าให้กิน
แต่มีความหวานทะลุผนังมาแทนนะค๊าาา
อิอิอิอิ :hao6:
เริ่มหัวข้อโดย: ROCKLOBSTER ที่ 14-04-2015 18:46:23
เริ่มหัวข้อโดย: shoi_toei ที่ 14-04-2015 19:43:58
เริ่มหัวข้อโดย: cass-meyz ที่ 14-04-2015 20:28:58
เริ่มหัวข้อโดย: punchnaja ที่ 14-04-2015 21:30:05
เริ่มหัวข้อโดย: gift.gizzy ที่ 14-04-2015 22:34:35
เริ่มหัวข้อโดย: kenghan ที่ 14-04-2015 22:47:47
เริ่มหัวข้อโดย: Coaramach ที่ 14-04-2015 23:07:56
เริ่มหัวข้อโดย: YounIn ที่ 14-04-2015 23:30:53
หยินกับหยางน่ารัก
พี่เมฆตัดขาดถาวรกับหนึ่งแน่ๆแล้วใช่ป้ะ
รักเริ่มมั่นใจในตัวเองเชื่อในรักของพี่เมฆละ
ต่อๆๆๆ
เริ่มหัวข้อโดย: SOMCHAREE ที่ 14-04-2015 23:43:03
เริ่มหัวข้อโดย: Cream A ที่ 15-04-2015 01:12:47
ก็ไม่แปลกใจเลยที่จะเป็นคนคิดมากเข้าขั้นวิกฤตขนาดนี้ :z3:
คำพูดของไอเริดมากปรึกษาได้ถูกคนจริงๆ ต่อไปคงจะแก้ปัญหาได้ถูกจุดแล้วนะ
เชียร์อัพน้อง พี่เมฆและคนแต่งจ้า
เริ่มหัวข้อโดย: nicksrisat ที่ 15-04-2015 10:45:43
เริ่มหัวข้อโดย: paladin.kn ที่ 15-04-2015 15:28:23
จงรักสู้ๆ ง้อพี่เมฆให้สำเร็จนะ
เริ่มหัวข้อโดย: ka[ze]na ที่ 15-04-2015 16:51:34
เริ่มหัวข้อโดย: PetitDragon ที่ 15-04-2015 17:40:38
เริ่มหัวข้อโดย: GlassesgirL ที่ 15-04-2015 21:46:34
เรื่องครั้งนี้จะทำให้ทั้งคู่เรียนรู้และรักกันมากขึ้นนะ จงรักรีบไปง้อพี่เมฆเร็วๆนะ
ยังดีที่หนึ่งพูดง่ายรู้เรื่อง อาจเพราะหนึ่งคงรู้จักพี่เมฆว่าเป็นคนยังไง
ถ้าดันทุรังต่อไปก็ไม่มีอะไรดี
:mew1: :L2:
เริ่มหัวข้อโดย: comai0618 ที่ 15-04-2015 21:47:12
เริ่มหัวข้อโดย: zombi ที่ 15-04-2015 23:04:36
ถ้ายังปรับความเข้าใจกันไม่ได้ แนะนำให้เปลี่ยนบรรยาศ
เขาว่ากันว่า ปรับความเข้าใจกันบนเตียงง่ายที่สุด
เริ่มหัวข้อโดย: vevi ที่ 18-04-2015 21:28:23
น้องน่ารักอย่างนี้ พี่เมฆทั้งรักทั้งหลงเลยหละ :L2:
เริ่มหัวข้อโดย: myapril ที่ 19-04-2015 23:47:10
จงรักต้องเชื่อในความรักของพี่เมฆให้มากกว่านึ้นะ
เริ่มหัวข้อโดย: Caramel Syrup ที่ 20-04-2015 21:49:09
เริ่มหัวข้อโดย: ละอองฝน ที่ 26-04-2015 17:19:01
ตอนที่ 26
ไม่ว่ามองไปทางไหนรถก็แน่นขนัดไปหมด ทั่วทุกมุมถนนผู้คนต่างเร่งรีบเพื่อจะไปให้ถึงจุดมุ่งหมาย ไม่ต่างกับเมฆาที่แม้จะรีบแค่ไหนตอนนี้ก็ยังคงติดแหงกอยู่บนถนนทั้งที่ใกล้เวลาเข้างานเต็มที นั่นเป็นเพราะวันนี้ออกจากบ้านช้ากว่าปรกติ ส่วนเหตุผลที่ออกมาช้านั้นแม้คนหน้าดุไม่อยากนึกถึงมันเท่าไหร่แต่ก็ไม่อาจทำได้ เนื่องจากเมื่อมองเลยไปยังที่นั่งข้างคนขับใจก็กระหวัดไปถึงทุกที
เมฆาไม่ได้อยากโกรธ น้อยใจ หรือเสียอกเสียใจอะไรมากมาย เพราะเข้าใจว่าจงรักเป็นคนแบบนั้น เจียมเนื้อเจียมตัว ชอบเทียบกับคนอื่นและกดตัวเองให้ต่ำลงไปเนื่องจากเจ้าตัวเป็นฝ่ายแอบรักเขามาก่อน และเพราะรู้แบบนั้นเมฆาจึงพยายามพูดเท่าที่พูดได้ ปฏิบัติและแสดงออกเท่าที่จะทำได้ว่ารักแค่ไหน หากแต่น้องก็ไม่เชื่อใจสักที
ตัวเขาเองก็เป็นเพียงคนธรรมดา แม้บ่อยครั้งจะทำตัวเป็นผู้ใหญ่ใช้เหตุผลเหนืออารมณ์ แต่ถึงอย่างไรมันก็ต้องมีบ้างที่ควบคุมอารมณ์ไม่ได้ ยิ่งได้ยินที่จงรักพูดว่าเขาโกหก ซึ่งมันเป็นคำกล่าวหาที่ร้ายแรงเหมือนกับจะบอกว่าที่ผ่านมาเมฆาล้อเล่นกับความรู้สึกของน้องอยู่ฝ่ายเดียว เขายิ่งอดที่จะรู้สึกเสียใจไม่ได้จริงๆ
“เฮ้อ…”
ร่างสูงถอนหายใจเป็นรอบที่เท่าไหร่ตัวเขาเองก็ไม่ได้นับ พยายามคิดว่าคบกันมันต้องมีทะเลาะบ้างกระทบกระทั่งบ้าง ความจริงแล้วถือเป็นเรื่องธรรมดาเอามากๆของคู่รัก ตอนที่คบกับแฟนคนก่อนๆเขาเองก็เคย แต่กับจงรักแค่ยังไม่เคยเกิดเรื่องแบบนี้มาก่อนเท่านั้น หากรอให้ใจเย็นก่อนอะไรๆก็คงง่ายขึ้น ใจเย็นในที่นี้คือไม่ใช่เพียงแค่จงรักคนเดียว แม้แต่ตัวเขาเองก็ต้องปรับอารมณ์ด้วยเหมือนกัน ย้ำกับตัวเองว่าแค่เข้าใจไม่ตรงกัน ไม่ได้คิดจะเลิกรา ถ้าน้องทำงานเสร็จอย่างไรก็ต้องกลับมาทำทุกอย่างให้เข้าที่เข้าทาง และถึงเวลานั้นเมฆาก็จะไม่ปล่อยให้เจ้าตัวดีซื้อเวลาอิดออดไม่ยอมเคลียร์เหมือนที่เกิดขึ้นในตอนเช้าอีก
“อดทนเอาไว้” บอกตัวเองให้อดทนแล้วสูดหายใจเข้าลึกๆ จากนั้นคนหน้าดุก็ตั้งสติแล้วขับรถต่อ
ณ ห้องพักพนักงานภายในออฟฟิศ
เมฆากำลังตักกาแฟใส่แก้วเป็นช้อนที่สามและยังไม่มีทีท่าว่าจะหยุดตัก กระทั่งช้อนสีเงินจ้วงกาแฟในขวดแก้วเป็นรอบที่แปด มานพ รุ่นพี่ในแผนกเดียวกันก็เอ่ยขัดขึ้นหลังจากที่นั่งมองพฤติกรรมประหลาดนั้นอยู่เป็นนาน
“ง่วงมากเหรอเมฆ”
“ครับ?” เมฆาหันมาหาเสียงที่เรียกชื่อตน แต่ไม่ทันได้ฟังคำถามให้ดีนัก “พี่นพว่าอะไรนะครับ”
“พี่ถาม ว่าเอ็งง่วงมากหรือไง” มานพสงเคราะห์รุ่นน้องโดยการถามอีกรอบก่อนส่ายหัวระอา ปรกติเขาไม่เคยเห็นรุ่นน้องผู้มีหน้าตาดุดันกว่านิสัยจริงเป็นเช่นนี้มาก่อน ดูเหม่อลอยเหมือนสติไม่อยู่กับเนื้อกับตัว
“เปล่าครับ” เมฆาตอบ
“ไม่ง่วง? แปลว่าเอ็งคงติดกาแฟขมสินะ” มานพว่า
“พี่นพหมายความว่าไง ผมไม่เข้าใจ” คิ้วเข้มขมวดมุ่นเป็นปมอยู่ตรงช่องว่างระหว่างคิ้วขณะถาม
“ก็พี่เห็นเอ็งตักกาแฟใส่แก้วเป็นช้อนที่แปดแล้วนั่น ว่าจะไม่ทักหรอกตอนแรกแต่มันอดไม่ได้ว่ะ กลัวคนอื่นเขาจะไม่มีกาแฟกินเอา” ประโยคอธิบายยาวๆของมานพทำเอาเมฆาหน้าเหวอ เขารีบก้มลงมองแก้วกาแฟของตัวเองแล้วก็พบว่า ผงกาแฟถูกตักลงใส่ในนั้นจนเกินครึ่งแก้ว โชคยังดีที่ไม่ได้กดน้ำร้อนใส่ตั้งแต่แรก ไม่เช่นนั้นคงเสียดายแย่เพราะกาแฟแก้วนี้คงต้องเททิ้งเพราะดื่มไม่ไหว
เมฆาเทกาแฟคืนขวดก่อนใช้ช้อนตักใหม่ตามปริมาณรสชาติที่ดื่มเป็นประจำทุกวัน ตวงกาแฟแล้วก็กดน้ำร้อนใส่ คนให้เข้าที่พอเป็นพิธีอีกนิดก็ใช้ได้ ชายหนุ่มถือแก้วกาแฟร้อนไปวางที่โต๊ะแล้วนั่งเก้าอี้ข้างๆกันกับมานพ ยกกาแฟขึ้นจิบเงียบๆไม่พูดไม่จา จนมานพทนความอึดอัดไม่ไหวแล้วเป็นฝ่ายทำลายความเงียบด้วยตัวเอง
“เป็นอะไรวะเมฆ เอ็งดูแปลกๆนะวันนี้”
“เปล่าครับ” เมฆาปฏิเสธ เพราะถึงแม้ว่ามานพจะเป็นรุ่นพี่ที่นับถือและสนิทที่สุดในออฟฟิศ แต่เมฆาก็ไม่อยากเล่าเรื่องส่วนตัวให้ใครฟังอยู่ดี
“ไม่สบายหรือไง”
“เปล่าครับ”
“ยังจะมาเปล่า เมื่อเช้าก็เข้าสายทั้งที่ปรกติไม่เคยสายเลยนี่หว่า ตอนประชุมกับทีมเอ็งดูเหม่อๆนะ ดูไม่มีสมาธิชอบกล” ตอนประชุมวางแผนโครงการก่อสร้างในช่วงเช้ามานพก็เห็นว่าวิศวกรรุ่นน้องไม่ค่อยตั้งใจฟังเท่าไหร่ ทั้งที่โดยปรกติเจ้าตัวมักจริงจังกับการทำงานมากกว่าใคร ถือได้ว่าเป็นพนักงานหนุ่มไฟแรงอันดับต้นๆของบริษัทเลยก็ว่าได้
“ผมเป็นอย่างนั้นเหรอครับ” เมฆาวางแก้วลงแล้วหันมาถามด้วยสีหน้าจริงจัง
“ก็เออสิวะ ข้าจะโกหกเอ็งทำไม ตั้งสติหน่อย รายงานผลการดำเนินงานตอนบ่ายสามหัวหน้าเข้ามาฟังด้วยจะเหม่ออย่างนั้นไม่ได้นะ เดี๋ยวได้ซวยไม่รู้เรื่องหรอก”
“ขอโทษครับ ผมจะระวัง”
ถ้อยคำที่บอกออกมาก็ด้วยความเป็นห่วงทั้งนั้น เมฆารับรู้และเข้าใจดี ทั้งยังรู้ตัวอีกว่าตัวเองเป็นอย่างที่มานพทักจริงๆ ดังนั้นจึงพยายามดึงสติให้สนใจแต่งานและแยกเรื่องส่วนตัวออกไป ทว่าสิ่งที่คิดนั้นกลับกระทำได้ยากยิ่ง เมื่อตอนเช้ายังบอกตัวเองให้อดทนอยู่เลยด้วยซ้ำ หากตอนนี้กลับทนไม่ไหวและไม่อยากทนเสียแล้ว
“ทำหน้ามุ่ยอีกแล้ว แผนกเรายิ่งมีสาวๆน้อยอยู่ด้วย ถ้าเอ็งทำหน้าเบื่อโลกเพิ่มขึ้นอีกคนบรรยากาศมันจะอึมครึมนะโว้ย” มานพว่าด้วยน้ำเสียงไม่จริงจังอะไร เขาพยายามจะทำให้หนุ่มรุ่นน้องตอบโต้และกลับมาเป็นคนเดิมให้มากที่สุด เพราะห่วงทั้งเจ้าตัวและงานที่ต้องรายงานในตอนบ่าย
“ผมไม่เป็นอะไรมากหรอกครับ แค่ปวดหัวนิดหน่อย”
“ถ้าปวดหัวก็หายากรอกปากเสีย ล้มตอนนี้ไม่ได้ งานรอเราอยู่ พี่ไปล่ะ”
“รู้แล้วครับ” เมื่อเมฆารับคำแล้วมานพก็เดินออกจากห้องพักพนักงานไป แต่ไม่กี่นาทีถัดมาก รุ่นพี่พุงพลุ้ยก็เปิดประตูแล้วโผล่หน้าเข้ามาอีกรอบ
“มีปัญหาอะไรก็บอกได้นะ เผื่อช่วยได้ แต่ถ้าจะยืมตังค์ล่ะก็ขอบาย พอดีเงินเดือนอยู่ที่เมียหมด”
“ขอบคุณที่เป็นห่วงครับ แต่ผมไม่เป็นอะไรจริงๆ” เมฆายิ้มบางเป็นการยืนยันให้มานพเห็น เจ้าตัวจึงปิดประตูกลับไปจริงๆ
บอกว่าไม่เป็นอะไร ความจริงมันไม่ใช่อย่างนั้นเลยสักนิด ตอนนี้เมฆาทั้งคิดมากและกระวนกระวาย ทั้งที่คิดว่าพอสงบอารมณ์ได้คงจะดีกว่านี้ ทว่ายิ่งปล่อยเอาไว้ความไม่สบายใจยิ่งกัดกินลุกลามราวไฟลามทุ่ง ไม่มีกระจิตกระใจทำงานแม้จะกำหนดตัวเองให้จดจ่อแค่ไหน
เมื่ออยู่คนเดียวเสียงเข็มวินาทีของนาฬิกาแขวนที่ข้างฝาก็ดังชัดกว่าเคย มือใหญ่หมุนแก้วกาแฟที่หมดแล้วไปกับผิวโต๊ะช้าๆ ในหัวพยายามคิดหาวิธีให้ตัวเองสงบ แต่ยิ่งคิดก็ยิ่งได้ประจักษ์ถึงความผิดพลาดของตัวเอง
“แต่พี่เพิ่งรู้ว่าที่ผ่านมาคำพูดกับการกระทำของพี่ไม่มีความหมายเพราะมันไม่สามารถทำให้รักเชื่อได้เลย”
อันที่จริงเขาไม่ควรพูดแบบนั้นกับจงรักเลย ไม่ควรกล่าวเหมือนโทษให้น้องรู้สึกผิดในขณะที่เจ้าตัวดีกำลังฟุ้งซ่านเพราะเข้าใจผิดเรื่องของหนึ่งนที เขาควรควบคุมตัวเองให้ดีกว่านี้ และที่คิดได้ว่าพลาดอีกเรื่องหนึ่งก็คือ เขาปล่อยให้เรื่องพวกนี้มันค้างคา เพราะคิดว่าควรเย็นลงก่อนค่อยกลับมาคุยกัน แต่กว่าจะเย็นลงป่านนี้จงรักคงคิดอะไรไปไหนต่อไหนแล้ว ยิ่งเขาพูดเหมือนเสียใจที่จงรักไม่เชื่อ คนตัวเล็กก็คงยิ่งคิดมากเป็นแน่ ดูอย่างเขาตอนนี้สิ ทั้งที่เคยมั่นใจว่าควบคุมอารมณ์ได้ดียังไม่อาจอยู่เฉยได้เลย สมองมันนึกไปถึงเรื่องแย่ๆพวกนั้นแทบทุกวินาที แล้วน้องจะเป็นเช่นไร คงเสียใจไม่ต่างหรือมากกว่าเป็นแน่
เขาพลาดแล้ว
กว่าจะคิดได้ตอนนี้ก็สายไปแล้ว เคยได้ยินใครคนหนึ่งบอกว่า คนเรามันเรียนรู้และเติมโตขึ้นจากความผิดพลาด กับความรักก็คงเป็นเช่นนั้น แม้เมฆาไม่อยากให้มีความผิดพลาดเกิดขึ้นเลยสักนิดก็ตามที แต่ถึงอย่างไรมันก็เกิดขึ้นแล้ว และเขาก็ต้องเป็นคนคิดหาทางแก้ให้ดีที่สุด
หลังเลิกงานเมฆาตัดสินใจไปหาจงรักที่โรงแรมดังย่านสาทรซึ่งเจ้าตัวจัดแต่งสถานที่อยู่ แต่ด้วยความที่วันนี้มีประชุมจึงทำให้เลิกงานช้าพอควร กว่าจะฝ่าการจราจรติดขัดไปถึงที่โรงแรมได้ก็ปาเข้าไปเกือบสี่ทุ่ม แต่เมฆาจำได้จงรักบอกได้ว่าวันนี้เลิกงานดึกจึงไม่ได้กังวนว่าน้องจะกลับไปก่อน
เมื่อมาถึงโรงแรมเมฆาก็ต่อสายหาจงรักทันที ทว่ารอแล้วรอเล่าก็ไม่มีใครรับสาย หนุ่มหน้าดุจึงตัดสินใจเข้าไปรอที่ล็อบบี้ของโรงแรม คะเนว่าหากใครออกมาเขาก็คงจะเห็นแต่เมื่อเข้าไปถึงเมฆาก็บังเอิญได้พบกับบอสใหญ่ของ I promise Tower เข้าพอดี ไม่ต้องรอให้เข้าไปใกล้ คุณไอก็เดินเข้ามาถึงตัวเหมือนกับว่าเห็นเขาและตั้งใจเข้ามาหาก่อนหน้านี้แล้ว
“คุณเมฆ! มาได้ไงครับเนี่ย” หนุ่มหน้าสวยถามด้วยความประหลาดใจ
“ผมมาหาจงรักครับ” เมฆาตอบ
“อ้าว…ไหนรักบอกว่าวันนี้เอารถมาเองไงครับ”
“อ่อครับ แต่เขาบอกว่าจะค้างกับคุณไอถ้าทำงานไม่เสร็จ ผมก็เลยมาหาที่นี่ พอดีว่ามีเรื่องที่ต้องคุยกันน่ะครับ”
“รักว่าอย่างนั้นเหรอครับ” ไอทำหน้าฉงน เนื่องจากน้องชายไม่ได้พูดเรื่องที่จะค้างกับตัวเองเลยสักนิด แต่ไอรู้ว่าทั้งสองคนมีปัญหากัน ดังนั้นจึงเดาได้ว่าจงรักตั้งใจมาค้างกันตน แต่เมื่อบ่ายน้องคุยกับเขาเข้าใจดีแล้วเจ้าตัวจึงตัดสินใจกลับเพราะต้องปรับความเข้าใจกับเมฆาเป็นแน่
“ใช่ครับ เขาบอกผมอย่างนั้น” เมฆาตอบก่อนถามต่อ “ว่าแต่คุณไอเห็นจงรักบ้างไหมครับ พอดีผมโทรหาแต่เขาไม่รับโทรศัพท์ คงทำงานอยู่”
“รักกลับไปตั้งแต่สองทุ่มครึ่งแล้วครับ พอดีผมได้ลูกมือมาช่วยเขาเยอะหน่อย เจ้าตัวเองก็พาคนมาทำด้วย งานในหน้าที่ก็เลยเสร็จไวกว่าที่คิด เหลือมาจัดการเก็บรายละเอียดพรุ่งนี้เช้าก่อนเริ่มงานนิดหน่อยก็เป็นอันใช้ได้”
“กลับไปแล้วเหรอครับ?” เมฆาถามซ้ำ
“ครับ” ไอพยักหน้ายืนยัน
“ถ้าอย่างนั้นผมกลับก่อน ขอบคุณคุณไอมากนะครับ” เมื่อรู้ว่าน้องกลับไปแล้ว เมฆาจึงไม่เสียเวลารั้งรออยู่อีก ถ้ากลับไปบ้านก็ดีเพราะจะได้เคลียร์กันให้รู้เรื่อง
“ไม่เป็นไรครับ” ไอยิ้มรับ แต่ก่อนที่เมฆาจะเดินจากไปคนหน้าสวยก็ส่งเสียงเรียกเอาไว้ก่อน “เดี๋ยวครับคุณเมฆ!”
“ครับ?” วงหน้าคมตวัดกลับมามองในทันที
“คุยกันดีๆนะครับ” มองเข้าไปในตาคู่รีสวยของผู้พูด เมฆารู้สึกว่าไอคงจะรู้อะไรบางอย่างแน่ๆ
“ครับ” เมฆายิ้มรับบางๆก่อนกลับมาขึ้นรถ
ระยะทางกลับบ้านนั้นไกลเท่าเดิม แต่เมฆาตอนนี้กลับรู้สึกว่าช่างห่างไกลเหลือเกิน เขาอยากจะเหาะไปให้ถึงที่บ้านเร็วๆ ไม่รู้ป่านนี้จงรักจะเป็นไงบ้าง ใจหนึ่งก็กลัวว่าหนึ่งนทีอาจจะยังไม่กลับไป ถ้าเกิดจงรักกลับไปเจอเข้าล่ะก็ มีหวังเรื่องราวต่างๆคงไม่ลงตัวได้ง่ายๆอย่างที่อยากให้เป็น
ไม่นานรถญี่ปุ่นคันสีขาวก็เคลื่อนเข้ามาชะลออยู่ตรงประตูรั้วบ้าน มองเข้าไปด้านในเมฆาไม่เห็นรถของหนึ่งนทีแล้ว เขาเห็นเพียงรถตู้คันเล็กของจงรักที่จอดอยู่แทนที่ คนหน้าดุโล่งใจที่อย่างน้อยต่อจากนี้จะมีเพียงแค่เขากับน้องสองคน ไม่มีบุคคลที่สามหรือสี่เข้ามาป่วนให้วุ่นวายใจอีก
เมฆาลงจากรถมาเปิดประตูบ้านเองแล้วนำรถเก็บประจำที่เรียบร้อย ก่อนปิดรั้วจากนั้นจึงเข้าบ้าน ภายในบ้านเงียบเชียบราวกับไม่มีคนอยู่ มีเพียงไฟตรงกลางห้องรับแขกพร้อมกับทีวีที่ถูกเปิดทิ้งไว้เท่านั้น มองจากด้านหลังโซฟาตัวสีน้ำเงินเข้มดูอ้างว้างว่างเปล่า คะเนว่าคนที่เปิดทีวีเอาไว้คงขึ้นไปหยิบอะไรอยู่บนห้องเป็นแน่ ไม่รู้ว่าน้องจะลงมาดูอีกไหม บางทีจงรักอาจหลับไปแล้วก็ได้ คิดได้ดังนั้นเมฆาจึงเดินไปปิดไฟและทีวีตามลำดับ
แต่เพียงแค่เดินเข้าไปใกล้และยังไม่ทันได้ปิดอะไรทั้งสิ้น สายตาคมก็เหลือบไปเห็นร่างของจงรักนอนขดตัวใช้แขนหนุนหัวต่างหมอนอยู่บนโซฟา เมฆาจึงเปลี่ยนเป้าหมายแล้วเข้าไปหยุดอยู่ข้างกายคนรักแทน
ชายหนุ่มเลือกที่จะนั่งลงกับพื้นแล้วหันหน้าเข้ามาน้องซึ่งนอนหลับไม่รู้เรื่อง เดิมทีก็ว่าจะปลุกให้ขึ้นไปนอนที่ห้อง แต่เมื่อเห็นตัวเล็กหลับสนิทดีเหลือเกินเขาจึงทำใจปลุกจากฝันไม่ลง ที่ทำก็แค่ใช้นิ้วโป้งเกลี่ยเบาๆที่ใต้ตาบวมช้ำ จากนั้นค่อยไล้ปัดลูกผมที่ยาวปรกตาไปไว้ข้างกรอบหน้า
“ได้เวลาตัดผมแล้วล่ะมั้ง”
มีหลายครั้งที่คิดสงสัยว่าตัวเองรักจงรักจริงหรือ มันอาจเป็นเพียงแค่ความผูกพันหรือประทับใจเพราะความดีของจงรักเองก็เป็นได้ แต่หลังจากที่เฝ้าถามตัวเองหลายครั้ง คำตอบที่ได้ก็ยังคงเป็นอย่างเดิม
คือ…รัก
มันไม่ใช่แค่ความรู้สึกฉาบฉวย แต่มันค่อยๆบ่มเพาะขึ้นมาจนเป็นรูปเป็นร่างที่เมฆามั่นใจ เขาเริ่มจากทึ่งในความมั่นคง ชอบในความพยายาม ประทับใจในความดี จนได้ผูกพันยิ่งนานวันเมื่อมองคนคนนี้มันก็มีความรู้สึกรัก อยากดูแลและอยู่ด้วยกันไปนานๆ เขาไม่รู้ว่าอนาคตจะเป็นเช่นไร แต่คิดว่าถ้าสามารถสร้างความมั่นใจให้อีกฝ่ายได้ชีวิตคู่คงไปได้ดีแน่ๆ
นั่งจ้องหน้าอยู่นานในที่สุดเจ้าชายนิทราของเมฆาก็ตื่นขึ้นเสียที ขนตายาวๆนั่นกระพือไหวไปมาเมื่อยามน้องกระพริบตา กระทั่งปรับสายตาให้คุ้นชินกับแสงนีออนได้แล้วลูกแก้วคู่โตจึงปรากฏขึ้น
“พี่เมฆ!” เป็นเสียงทักทายของเมฆาที่ทำให้จงรักตื่นได้เต็มตา หนุ่มตัวเล็กผุดลุกขึ้นนั่งตัวตรงแหน่ว สีหน้ากระอักกระอ่วนจนเมฆาเกือบไปๆไม่เป็น
“ตื่นแล้วเหรอ”
“กลับมานานหรือยังครับ”
“ก็สักพักแล้วล่ะ ประมาณห้าทุ่มนิดๆได้”
จงรักเหลือบมองนาฬิกาแขวนข้างฝาผนังพบว่าตอนนี้เวลาเกือบข้ามมาเป็นวันใหม่แล้ว จึงทำให้รู้ว่าตัวเองนั้นหลับไปนานเป็นชั่วโมงทีเดียว ทั้งที่เดิมทีตั้งใจว่าจะรอจนกว่าพี่เมฆจะกลับแท้ๆ กลับกลายเป็นว่าคนที่มาทีหลังต้องเป็นฝ่ายนั่งรอเสียอย่างนั้น
“ทานอะไรมาหรือยังครับ”
“ยังเลย พอดีวันนี้มีประชุม” เมฆาเว้นเรื่องที่ไปตามจงรักถึงโรงแรมไว้ไม่ให้เจ้าตัวรู้
“ผมทำผัดมักกะโรนีไว้ เอาไปอุ่นสักหน่อยคงใช้ได้ เดี๋ยวผมจัดการให้นะ พี่เมฆรอนี่เดี๋ยวเดียว” เพราะเห็นหน้าตาอิดโรยของอีกฝ่าย คิดว่าคงจะเหนื่อยจากการทำงานและหิวมาก จงรักจึงตั้งท่าจะลุกไปอุ่นอาหารให้เมฆาโดยลืมไปว่าตัวเองมานอนรอที่โซฟาเพื่ออะไร
“แล้วเรากินหรือยัง”
“ยังครับ” จงรักกลับมาถึงตอนเกือบๆสี่ทุ่ม เห็นว่าเมฆายังไม่กลับจึงไม่อยากนั่งรอเฉยๆให้ตัวเองฟุ้งซ่าน ดังนั้นก็เลยทำอาหารรอลดความกระวนกระวายลง
“หิวไหม”
“ไม่ค่อยหิวครับ”
“ถ้าอย่างนั้นก็นั่งลงคุยกันก่อนเถอะ พี่ก็ยังไม่ค่อยหิว” เอื้อมคว้ามือเล็กกว่าเอาไว้ก่อนดันให้นั่งลงบนโซฟาอย่างเดิม ส่วนตัวเองก็นั่งอยู่บนพื้น ในระดับนี้แค่เมฆาเงยหน้านิดเดียวก็เห็นหน้าน้องอยู่ในระดับสายตาแล้ว
ทั้งสองคนจ้องตากันอยู่ครู่หนึ่งท่ามกลางบรรยากาศที่แสนกระอักกระอ่วนใจ สุดท้ายผู้ที่ไม่อาจปล่อยให้ความเงียบดำเนินต่อไปได้ก็คือจงรัก คนตัวเล็กโน้มตัวลงไปหา เอื้อมไปกอบกุมมือคู่อุ่นของเมฆาเอาไว้ตรงอกของตัวเองทั้งสองข้างแล้วว่า
“พี่เมฆครับ”
“หืม”
“ผมขอโทษ” จงรักสูดหายใจรวบรวมความกล้าแล้วพูดต่อ “ขอโทษที่บอกว่าพี่โกหก ขอโทษที่ไม่เชื่อที่พี่พูด ผมไม่ดีเองที่ทำให้เรื่องบานปลายทั้งที่พี่ก็บอกผมเสมอว่าอย่าคิดมาก ผมเสียใจแต่ผมรู้ว่าพี่คงเสียใจมากกว่า”
เมฆามองลึกลงไปในดวงตาของคนพูด ในหน่วยตาคู่คมใสทอประกายความเว้าวอน ขอร้อง และรู้สึกผิดอยู่อย่างเต็มเปี่ยม หากใครจะว่าเขาใจง่ายก็ได้ แต่เพียงแค่น้องมองมาด้วยสายตาแบบนี้ และขอโทษเขาอย่างจริงใจเหมือนเมื่อกี้ ความขุ่นเคืองที่หลงเหลืออยู่เพียงเศษเสี้ยวก็ปลิววับหายไปในทันที
“พี่จะเสียใจกว่านี้ถ้ารักร้องไห้ ถ้าไม่อยากให้พี่เสียใจล่ะก็…อย่าร้องไห้เลยนะ”
“ครับ” จงรักพยายามข่มน้ำตาที่เอ่อท้นคลอเบ้าไม่ให้ไหลออกมา
“ดีแล้ว”
“ขอโทษนะครับ พี่เมฆจะ…ยกโทษให้ผมได้หรือเปล่า” จงรักขอโทษอีกครั้ง “จะให้ผมทำอะไรก็ได้ ผมยอมทุกอย่างเลย”
“ทำไมจะไม่ได้ล่ะ” เสียงทุ้มเอ่ยพร้อมกับยิ้มบาง
“ขอบคุณนะครับ ขอบคุณ” จงรักยกมือหนาทั้งสองข้างที่กุมเอาไว้ขึ้นมาพรมจูบก่อนจะวางไว้แนบแก้ม คนตัวสูงมองภาพนั้นแล้วอดไม่ได้ที่จะรู้สึกปั่นป่วนในอก
“รัก”
“ครับ?” จงรักลืมตามองหน้าคนเรียก
“ความจริงพี่เองก็ต้องขอโทษเราด้วยเหมือนกัน” นี่คือสิ่งที่เมฆาครุ่นคิดมาตลอดทั้งวัน ตัวเขาเองก็ผิด ดังนั้นคงไม่ใช่มีแต่จงรักที่เป็นฝ่ายขอโทษ
“ขอโทษทำไมครับ”
“ขอโทษที่อดีตของพี่ทำให้รักต้องคิดมาก ทำให้รักต้องเสียใจ ไม่แปลกที่เราจะลังเลในความรู้สึกของพี่ แต่รักครับ ถึงวันนี้รักจะยังไม่เชื่อ แต่ต่อไปพี่จะทำให้เราเชื่อ พยายามให้มากขึ้น สักวันรักก็ต้องเห็นถึงสิ่งที่พี่ทำ รับรู้ความรู้สึกจริงๆของพี่”
เมฆาตั้งใจแล้ว และจะไม่มีวันเปลี่ยนใจเป็นอันขาด ถ้าวันนี้ยังไม่วางใจ เขาก็จะพยายามให้มากขึ้น รักให้มากขึ้น ให้มันรู้กันไปสิว่าจงรักลังเลมองว่ามันคือการเสแสร้งไม่จริงใจได้อีก
“ผมเชื่อแล้วครับ เชื่อแล้ว”
“เชื่อแล้วร้องไห้ทำไม ไหนมานี่ซิ”
คนหน้าดุดึงมือของตัวเองออกจากการเกาะกุมของน้อง ก่อนจะดึงรั้งเอวให้คนที่นั่งอยู่บนโซฟาเลื่อนลงมานั่งตักตัวเองบนพื้นแทน เขามองใบหน้าที่พร่างพราวไปด้วยหยาดน้ำตาแล้วถอนใจ ก็ไหนตกลงกันแล้วว่าจะไม่ร้อง สุดท้ายเขาก็ทำให้น้องร้องจนได้
มืออุ่นหนายกขึ้นประคองดวงหน้ารีเอาไว้แล้วใช้นิ้วโป้งทั้งสองข้างเกลี่ยเช็ดน้ำตาจนแห้งเหือด ก่อนจะประทับริมฝีปากที่เปลือกตาบอบช้ำทั้งสองข้างอย่างทะนุถนอมแล้วค่อยๆผละออกมา ตาคู่ดุจ้องใบหน้าของคนรักนิ่งนาน จากนั้นจึงเอ่ย
“ทะเลาะกันวันเดียวพี่แทบแย่เลยรู้หรือเปล่า ต่อไปมีอะไรต้องบอกเข้าใจไหม”
“เข้าใจครับ” จงรักพยักหน้ารับโดยดี ใช่มีแต่พี่เมฆคนเดียวเสียเมื่อไหร่ จงรักเองก็แทบตายเหมือนกัน ดีที่มีพี่ไอช่วยเตือนสติไว้ ไม่เช่นนั้นคงเตลิดเปิดเปิงจนกู่ไม่กลับทีเดียว
“ดีใจ เสียใจ ไม่พอใจ ไม่ว่าอะไรก็ต้องบอกให้หมด”
“ครับ”
“และที่สำคัญ” ข้อนี้ต่อให้เคยพูดมาแล้วเป็นร้อยครั้งเขาก็จะยังบอกอีก “มีอะไรสงสัยให้ถามทันที อย่าเก็บไปคิดคนเดียว เพราะบางทีเราก็คิดไปไกลเกินกว่าที่พี่จะรู้ พี่ไม่อยากให้รักเข้าใจผิดแบบนี้อีกแล้ว”
“ผมรู้แล้วครับ ต่อไปมีอะไรจะบอกให้หมดทุกอย่างเลย รับรองคราวนี้พี่เมฆต้องรำคาญกันไปข้างแน่ๆ” จงรักรับปากเป็นมั่นเป็นเหมาะพร้อมกันนั้นยังยิ้มหวานยืนยันอีกด้วย
“หึ…เด็กโง่เอ้ย พี่ไม่รำคาญหรอก” เมฆาว่า
“พี่เมฆของผมคนดีที่หนึ่งเลย” จงรักบอกก่อนจะโน้มไปหอมแก้มซ้ายแก้มขวาของเมฆาข้างละหนึ่งทีอย่างเต็มรัก ทำเอาคนถูกกระทำทำหน้าเหวอ รู้สึกร้อนผ่าวที่แก้มสองข้าง ในหัวใจก็รู้สึกพองๆอย่างไรบอกไม่ถูก
“พี่เมฆ”
“หืม?”
“พี่เมฆเขินเหรอครับ” จงรักตั้งข้อสงสัยเพราะแอบเห็นว่าแก้มสองข้างรวมถึงใบหูของชายหนุ่มแดงก่ำหลังจากที่ถูกตนหอมแก้ม
“ไม่ได้เขินสักหน่อย เหลวไหล” พอถูกทักคนที่เคยหน้าดุก็ถึงกับไปไม่เป็น
“แต่แก้มพี่มัน—“ แต่จงรักยังพูดไม่จบเมฆาก็แย้งพูดเสียก่อน
“คิดไปเอง ผ่านอะไรมาตั้งเยอะแยะ เรื่องแค่นี้พี่ไม่เขินหรอก” เมฆารวบนิ้วที่กำลังจะจิ้มแก้มของเขาเอาไว้ ก่อนดึงตัวจงรักให้เข้ามากอดซุกอก
จงรักกระพริบตาปริบๆสองสามทีเพราะงงกับพฤติกรรม แต่เมื่อเงียบเสียงคนพูดหูที่แนบกับอกของคนหน้าดุเอาไว้ก็ได้ยินเสียงหัวใจเต้นตึกตักดังชัดเจนกว่าที่เคย พอได้ยินดังนั้นแล้วจงรักก็แจ้งแก่ใจในทันที ทว่าเลือกที่จะเงียบเอาไว้ไม่เอ่ยอะไรออกมาให้พี่เมฆได้อายอีก เขาปล่อยให้ตัวเองถูกกอดเอาไว้พร้อมกันนั้นก็ยังไม่ลืมที่จะยกแขนไปกอดร่างหนากว่ากลับด้วย
ผ่านไปไม่รู้นานเท่าไหร่ อาจจะห้านาที สิบนาที ยี่สิบนาทีหรือเป็นชั่วโมง ทั้งสองคนที่นั่งอยู่บนพื้นกลางห้องรับแขกก็คร้านจะสนใจ เพราะนอกจากคำขอโทษและคำพูดที่ระบายความในใจออกมาจนหมดเปลือกแล้ว อ้อมกอดอบอุ่นก็ยังเป็นยาสมานแผลชั้นดีให้กับความสัมพันธ์นี้ของพวกเขาด้วย
“รัก”
“ครับ”
“ยังหิวอยู่ไหม”
“ไม่ค่อยเท่าไหร่ครับ” จงรักยกหัวขึ้นมองใบหน้าคมสัน “หิวเหรอครับ”
“ก็ไม่ค่อยเท่าไหร่เหมือนกัน”
“ถ้าอย่างนั้นพี่เมฆาถามทำไมครับ”
“ไม่มีอะไรหรอก แค่คิดว่าถ้ายังไม่หิว พี่จะได้ขอกอดนานอีกสักหน่อย” จงรักตอบแทนประโยคน่ารักๆนั่นด้วยการเอนกายกลับลงไปซุกอกกว้างๆอุ่นๆเช่นเดิม ซ้ำยังแถมกอดตอบแน่นขึ้นอีกนิดให้เป็นของสมนาคุณด้วย นาทีนี้ถึงจะหิวจนไส้กิ่วก็ไม่สนใจแล้ว
<><><><><><><><><><><><><><><><><><><><><><><><><><><><><>
มาต่อแย้วววววววว ~
จบดราม่ากันง่ายๆ อย่างนี้แหละ
คู่นี้ความจริงก็ไม่ได้ซับซ้อนอะไรเลย
แค่คุยกันดีๆก็ปิดบัญชีแล้ว 555555
ตอนนี้เนื้อเรื่องอยู่ในระยะสุดท้ายแล้วนะคะ
กำลังจะเข้าเส้นชัยเต็มที
ยังไงก็ฝากติดตามด้วยเนอะ
ส่วนที่มีคนถามถึงนิยายเรื่องใหม่
ก็เร็วๆนี้ค่ะ ขอให้ส่งจงรักกับพี่เมฆไปถึงฝั่งก่อนเน้อ
เจอกันตอนหน้าค่ะ ^^
:katai5: :katai5:
pungjungza
[26/04/2558 ,17:00]
เริ่มหัวข้อโดย: Mouse2U ที่ 26-04-2015 17:20:27
เริ่มหัวข้อโดย: patchylove ที่ 26-04-2015 17:40:52
เริ่มหัวข้อโดย: BlueCherries ที่ 26-04-2015 17:50:56
จริงๆเวลาคนรักเข้าใจผิดกัน หรือทะเลาะกันน่าจะแก้ไขด้วยการจับเข่าคุยแบบนี้
ไม่ทำให้ใครเดือดร้อนเพราะอารมณ์ชั่ววูบด้วย
ให้เหรียญทองคู่รักยอดเยี่ยมเลยค่ะ :กอด1:
เริ่มหัวข้อโดย: iceman555 ที่ 26-04-2015 18:10:07
เริ่มหัวข้อโดย: PURE LOVE ที่ 26-04-2015 18:13:54
กินมาม่าอิ่มแล้ว ขอของหวานต่อด่วน ๆ เลยค่า เอาให้กระอักความหวานกันไปเล้ย :m1:
เริ่มหัวข้อโดย: sine_saki ที่ 26-04-2015 18:30:42
การคุยกันอย่างเปิดใจเป็นการแก้ไขปัญหาที่ดีทีเดียว
เริ่มหัวข้อโดย: Veesi3 ที่ 26-04-2015 18:36:08
เริ่มหัวข้อโดย: BeeRY ที่ 26-04-2015 18:39:15
เริ่มหัวข้อโดย: donutnoi ที่ 26-04-2015 19:03:26
เริ่มหัวข้อโดย: ka[ze]na ที่ 26-04-2015 19:03:54
เริ่มหัวข้อโดย: Infinity 888 ที่ 26-04-2015 19:07:16
แค่เปิดใจคุยกัน ก็สามารถเข้าใจกันได้
อย่างนี้รักกันไปได้อีกนานเลย :กอด1:
เริ่มหัวข้อโดย: ่patsaporn ที่ 26-04-2015 19:20:59
พี่เมฆผู้เคร่งขรึมจริงจังถึงกับทำงานไม่รู้เรื่อง ถถถถ พี่คะะะะ คนมีความรักมักจะดูเด็กลงไปนิดหนึ่ง นะพ่อหนุ่มนะ
มันน่ารักตรงที่ต่างคนก็ต่างอยากเคลียร์ พี่ก็ไปหาน้อง น้องก็มาหาพี่ มาขอโทษกัน ปรับความเข้าใจกัน
น้องรักทำให้พี่เมฆเขินบ่อยๆ นะ คนอ่านชอบจัง น่าระอ่ะ
ขอบคุณค่ะ
เริ่มหัวข้อโดย: Freja ที่ 26-04-2015 19:57:09
มีปัญหาขึ้นมาส่วนใหญ่ไม่ใช่เรื่องใหญ่หรือเรื่องดราม่าอะไรหรอก
ห่างกันด้วยความไม่เข้าใจและไม่สบายใจแค่ข้ามวันข้ามคืนก็ยังกับชั่วนิรันดร์
ชีวิตจริงก็ประมาณนี้แหละค่ะ
ไม่ว่าจะคู่ช-ช หรือคู่ช-ญ หรือญ-ญ
เขียนได้นุ่มนวลมากค่ะ
เนื้อเรื่องเรียบๆลื่นๆ
แต่รู้สึกได้ถึงความรักจากในเรื่อง
ขอบคุณมากค่ะ
เริ่มหัวข้อโดย: ammchun ที่ 26-04-2015 20:17:13
เริ่มหัวข้อโดย: cass-meyz ที่ 26-04-2015 20:34:14
เริ่มหัวข้อโดย: Min*Jee ที่ 26-04-2015 20:48:51
อย่าปล่อยไว้นาน ดีที่รีบคุยกันให้เข้าใจเนาะ
รอตอนต่อไปปปป
เริ่มหัวข้อโดย: ReiSei ที่ 26-04-2015 21:17:03
ดีจังบรรยากาศเดิมๆกลับมา มีอะไรก็หันหน้าเข้าคุยกันดีกว่าเนอะ
เริ่มหัวข้อโดย: GlassesgirL ที่ 26-04-2015 21:33:02
และพร้อมจะทำทุกอย่างให้น้องเชื่อใจว่าตัวเองรักมากแค่ไหน
รักก็มั่นใจเชื่อใจในตัวพี่เมฆแล้วนะ ว่าพี่เขารักรักมากขนาดไหน
ดีใจที่ทั้งสองคนคุยกันไม่ปล่อยให้เรื่องยืดเยื้อจนมองกันไม่ติด
ดีใจที่เข้าใจกัน และต่างฝ่ายพร้อมที่จะขอโทษอีกคนแบบนี้
รักกันนานๆนะพี่เมฆจงรัก :L1:
:mew1: :L2:
เริ่มหัวข้อโดย: valenna yy ที่ 26-04-2015 21:55:06
เริ่มหัวข้อโดย: nijikii ที่ 26-04-2015 21:56:55
ว่าที่พี่เมฆถามน้องว่าหิวไหม
ไอ้เราก็นึกว่าพี่ถามเพราะถ้าน้องไม่หิวพี่อาจจะกินน้องเองเพราะพี่หิวม๊ากมาก
:hao6:
แต่สรุปไม่หิวทั้งคู่สินะ55555
น้องน่ารัก ขอโทษก่อนเลย
คือรู้ตัวว่าผิดแล้วขอโทษ ไม่อคติ ไม่ถือศักดิ์ศรี
มันทำให้ความรักของคนสองคนดำเนินไปยาวนาน
เพราะส่วนใหญ่เหมือนพี่เมฆจะเป็นคนพูดมากกว่า
เพราะน้องดูกลัวพี่เมฆเวลาทะเลาะกัน
อิจฉาพี่เมฆจริงๆ
น้องน่ารัก
:-[
เริ่มหัวข้อโดย: PetitDragon ที่ 26-04-2015 22:01:34
:กอด1:
เริ่มหัวข้อโดย: Cream A ที่ 26-04-2015 22:50:58
พาร์ทนี้พี่เมฆเอาใจไปเต็มๆน่ารักอ้ะ โดดจุ๊บพี่เมฆ // ผิด :beat:
เริ่มหัวข้อโดย: zombi ที่ 26-04-2015 23:04:04
เปิดใจคุยกันก็ดีแบบนี้ อย่าปล่อยเวลาให้เปล่า
ไม่รู้ว่าเราจะรักกันได้นานแค่ไหน รีบๆทำให้ใจตรงกันดีที่สุด
เริ่มหัวข้อโดย: shoi_toei ที่ 26-04-2015 23:31:58
เริ่มหัวข้อโดย: malula ที่ 27-04-2015 21:51:17
ชีวิตคู่มักจบลงเพราะมัวแต่ตั้งแง่เอาแต่ชนะกัน
เริ่มหัวข้อโดย: liza sarin ที่ 27-04-2015 22:20:00
เริ่มหัวข้อโดย: chen ที่ 27-04-2015 23:04:41
มีวุฒิภาวะกันทั้งคู่ กับได้โคชปรึกษาดีๆ
ขอเชิญพี่ไอ มาจัดงานแต่งให้สองคนนี้ด่วนๆเลยค่ะ
รอมานานแล้วเนอะจงรัก ส่วนพี่เมฆก็สมหวังมีคนรักรักกันเติมเต็มกันและกันไปเรื่อยๆนะ
เริ่มหัวข้อโดย: kosmos ที่ 27-04-2015 23:10:26
เริ่มหัวข้อโดย: Mengjie_JJ ที่ 27-04-2015 23:45:53
ต่างคนต่างเป็นคนเข้าใจง่าย ยอมรับฟังกัน แบบนี้อยู่ด้วยกันยืดมากแน่ๆจ้า
เนื้อเรื่องไม่หวือหวา แต่ละมุน และมีความรักวิ้งๆอยู่ตลอด
อ่านแล้วกระชุ่มกระชวยใจจริงๆ
คนเขียนแต่งเก่งมาก เป็นกำลังใจให้นะคะ
เริ่มหัวข้อโดย: gasia ที่ 28-04-2015 01:05:40
เพราะรักกันอยู่แล้ว เพราะตั้งใจจะขอโทษกันอยู่แล้ว
จริงๆก็โตทั้งคู่ คิดได้เยอะกว่าเด็กๆอยู่แล้ว งือออ น้ำตาซึมเลย TT
น่ารักกกกกกกกกกกกกกกก
เริ่มหัวข้อโดย: B52 ที่ 28-04-2015 18:25:40
เริ่มหัวข้อโดย: SOMCHAREE ที่ 29-04-2015 01:36:42
เริ่มหัวข้อโดย: minenat ที่ 30-04-2015 20:27:59
เริ่มหัวข้อโดย: gwaiplay ที่ 30-04-2015 20:38:55
เริ่มหัวข้อโดย: myapril ที่ 03-05-2015 22:17:08
เอาแค่พอมีรสชาตเนอะ จากนี้จงรักก้อเชืีอที่พี่เมฆพุดบ้างนะจ้ะ
เริ่มหัวข้อโดย: ละอองฝน ที่ 05-05-2015 20:23:01
ตอนที่ 27 (ตอนจบ)
เช้านี้เป็นเช้าที่ค่อนข้างเร่งรีบพอสมควรเพราะจงรักและเมฆาตื่นสาย อันมีสาเหตุมาจากเมื่อวานเย็นขณะที่ทั้งสองคนออกไปซื้อของเข้าบ้านที่ซุปเปอร์มาร์เก็ตด้วยกัน จงรักบังเอิญเจอหนังแนวแฟนตาซีที่อยากดูมานานแล้วแต่ไม่มีโอกาสเพราะเจ้าตัวมักจะลืมทุกทีไป นึกได้คราวนี้หนุ่มเจ้าของร้านดอกไม้จึงไม่พลาดถือที่จะซื้อมาเสียเลย ตัวหนังมีด้วยกันถึงสามภาค และแต่ละภาคก็ยาวกว่าสามชั่วโมง ดังนั้นกว่าจะดูจบเรื่องเล่นเอาแทบไม่ได้นอนทั้งคนอยากดูและคนดูเป็นเพื่อน
ตอนที่เมฆาอาบน้ำจงรักก็รีบลงมาเตรียมแซนวิชทูน่าทามายองเนส เอาไว้ทานคู่กับน้ำเต้าหู้งาดำที่แวะซื้อตรงหน้าหมู่บ้าน มื้อเช้าที่ควรจะได้นั่งกินกันดีๆบนโต๊ะอาหารในครัวจึงต้องย้ายมาทานบนรถระหว่างเดินทางแทน โดยคนที่ทำหน้าที่ขับรถก็ขับไปมองทางไป ส่วนคนที่นั่งข้างๆก็รับหน้าที่ป้อนอาหารให้ทั้งตัวเองและคนขับ ไม่ถึงครึ่งทางน้ำเต้าหู้งาดำกับแซนวิชก็ถูกจัดการจนหมดลงในพริบตา
ยิ่งสายตลอดเส้นทางที่ผ่านยิ่งแน่นขนัดไปด้วยรถรา จงรักนั่งเงียบฟังข่าวยามเช้าในวิทยุและรายงานเส้นทางจราจร ลมเย็นๆของเครื่องปรับอากาศที่ตีเข้าหาบวกกับอาการง่วงงุนตกค้างจากการพักผ่อนน้อยทำให้เปลือกตาค่อยๆปรือลง ปากหรือก็หาววอดๆจนคนหน้าดุที่คอยชำเลืองมองนึกขำ
“ง่วงเหรอ” เมฆาอดไม่ได้ที่จะถามทั้งที่เห็นอยู่ทนโท่
“นิดหน่อยครับ” จงรักพยักหน้ารับพร้อมกับขยี้ตาน้อยๆ
“อย่าขยี้สิ เดี๋ยวก็ตาแดงกันพอดี” คนหน้าดุร้องเตือนด้วยความเป็นห่วง
“ก็มันง่วงนี่ครับ เมื่อคืนไม่น่านอนดึกเลย”
“อย่าริบ่นเชียว พี่เตือนแล้วนะว่ามันดึกเกินไป เรานั่นแหละไม่เชื่อเอง”
“ก็อยากรู้ตอนจบนี่ครับว่าโฟรโด้เอาแหวนไปทำลายได้ยังไง” ถึงจะแบ่งเป็นไตรภาคให้เลือกหยุดดูได้ง่ายๆ แต่จงรักก็ยังหักใจไม่ลงเพราะไม่อยากค้างคาในตอนจบ
“เดี๋ยววันนี้ค่อยกลับไปดูก็ได้ อันที่จริงก็ทนอีกแค่วันเดียวเอง”
“ไม่ได้หรอกครับ พี่เมฆลืมแล้วเหรอว่าวันนี้นัดกินเลี้ยงวันเกิดพี่เขม ผมว่ากว่าจะกลับคงดึกแน่ๆ”
“นั่นสินะ ลืมไปเลย”
วันนี้เป็นวันเกิดของนายเขม เพื่อนสนิทอีกคนหนึ่งในกลุ่มของเมฆา เจ้าของงานจึงนัดเพื่อนๆสังสรรค์กันที่ร้านอาหารกึ่งผับแห่งหนึ่ง โดยที่จงรักเองก็ได้รับเชิญไปด้วย ทั้งในฐานะรุ่นน้องที่รู้จักกันมานาน และฐานะคนรักของเพื่อนสนิท
“ลืมได้ยังไงกันครับ เมื่อวานพี่เขมเขาอุตส่าห์โทรมาเตือนอีกรอบ” จงรักว่าก่อนจะนึกบางอย่างขึ้นได้ “จริงสิ รักยังไม่มีของขวัญให้พี่เขมเลย ทำไงดี”
“ไม่ต้องหรอก ให้อันเดียวกันกับพี่นี่แหละ”
“พี่เมฆเตรียมของขวัญไว้แล้วเหรอครับ”
“อืม” เมฆาตอบรับก่อนจะตั้งใจขับรถต่อไปโดยทั้งสองคนไม่ได้พูดคุยอะไรกันอีก
ครึ่งชั่วโมงต่อจากนั้นเมฆาก็พาจงรักมาถึงร้าน ทั้งสองคนไม่ได้ร่ำลาอะไรมากมาย คนหน้าดุเพียงกำชับให้จงรักทานข้าวกลางวันให้ตรงเวลาเท่านั้นก่อนจะขับรถไปทำงาน ส่วนจงรักก็ยืนยิ้มหวานโบกมือให้อยู่ที่หน้าร้านจนกระทั่งรถเก๋งสีขาวเคลื่อนไปจนลับตาจึงเข้าไปเปิดร้าน
หลังจากปรับความเข้าใจกันได้ในคืนนั้นตอนนี้เวลาก็ผ่านมาราวเดือนเศษแล้ว สถานการณ์ในชีวิตประจำวันของจงรักและเมฆาดูเหมือนจะกลับมาเป็นปรกติราวกับก่อนหน้านี้ไม่ได้เกิดอะไรขึ้น แต่จะว่าปรกติเสียทีเดียวก็คงไม่ได้ เพราะคนเราอยู่ด้วยกันทุกวันย่อมมีความเปลี่ยนแปลงไม่มากก็น้อย ทว่าความเปลี่ยนแปลงที่เกิดขึ้นระหว่างทั้งสองคนนั้นถือว่าเปลี่ยนไปในทางที่ดีขึ้น ยกตัวอย่างเช่น
จงรักที่มักจะไม่ค่อยมีปากมีเสียง ไม่กล้าแสดงความคิดเห็นมากนักเพราะเดิมมักจะปฏิบัติตัวเหมือนช้างเท้าหลังแบบสุดกู่ ยามนี้หนุ่มตัวเล็กของเมฆาเริ่มจะมีปากเสียงบ้างแล้ว ทั้งเอาใจใส่และฉอเลาะมากขึ้น รวมถึงแสดงความรู้สึกอย่างตรงไปตรงมาไม่ปิดบัง จะดีใจ น้อยใจ หรือแม้กระทั่งเอาแต่ใจจงรักก็แสดงออกมาหมด จนบางครั้งเมฆาแทบอยากจะหยิกเจ้าตัวดีให้แก้มโย้เพราะอารามหมั่นเขี้ยวจนทนไม่ไหว
ส่วนเมฆานั้น รายนี้แต่เดิมขึ้นชื่อว่าไม่ค่อยพูด ปากหนักเป็นที่หนึ่ง คนหน้าดุมักจะพูดหรืออธิบายแต่สิ่งที่จำเป็นเท่านั้น ทว่าตอนนี้กลับพูดเยอะขึ้นกว่าแต่ก่อน ไม่ได้ปากหนักอีกต่อไปยามอยู่กับจงรัก บางครั้งนั่งทำงานแล้วคิดถึง ชายหนุ่มก็จะโทรมาบอกจงรักว่าคิดถึง หรือบางครั้งนั่งดูทีวีด้วยกันคนหน้าดุก็จะหันมาเซอร์ไพรส์โดยการกอดรัดแล้วกระซิบข้างหูว่ารัก เล่นเอาจงรักต้องคอยระมัดระวังตัวทุกครั้งว่าจะถูกทำให้ตกใจตอนไหน เพราะไม่ว่าจะทำอย่างไรก็ไม่ชินที่จะทนนิ่งเฉยไม่เขินอายกับคำว่ารักของเมฆาที่พูดออกมาดื้อๆเสียที ทั้งหมดนี้เป็นผลหลังจากเหตุการณ์คราวนั้นทั้งสิ้น ทว่ามันกลับเป็นผลพวงที่ทั้งคู่ยินดีให้เกิด
ร้านอาหารกึ่งผับที่เขมเลือกอยู่ไม่ไกลจากที่ทำงานของเมฆาเท่าไหร่นัก หลังเลิกงานเมื่อไปรับจงรักที่ร้านเรียบร้อยแล้วทั้งคู่จึงมีเวลาล้างหน้าล้างตาและเปลี่ยนเสื้อผ้าใหม่ โดยเมฆาสวมเสื้อเชิ้ตสีเทากับกางเกงขายาวที่ใส่มาทำงานเมื่อเช้า เข้าคู่กับจงรักที่สวมแจ็คเก็ตลายกราฟฟิกสีเทาโทนเดียวกัน ด้านในเป็นเสื้อยืดเรียบๆสีขาวกับกางเกงขายาว
เมฆามองน้องที่พอเซ็ตผมขึ้นไปแล้วดูเด็กลงมากโขแถมยังหล่อขึ้นอีกเป็นกอง ต่างจากปกติที่แต่งตัวเรียบๆธรรมดาไม่โดดเด่น คนหน้าดุได้แต่คิดในใจว่าแบบนี้สงสัยสาวคงหันมองกันพรึบพรับเป็นแน่
“มีอะไรหรือเปล่าครับ”
“เปล่าหรอก แค่มองว่าพอเราแต่งตัวแล้วดูต่างจากเดิมเยอะเลย”
“แล้วมันดีไหมครับ”
“ดีสิ ดีมากๆเลย” อยากจะบอกว่าดูดีจนเขานึกหวงก็จะดูเป็นเด็กไปหน่อย เมฆาจึงเลิกที่จะเงียบเอาไว้
“แต่ผมว่าสู้พี่เมฆไม่ได้หรอก แค่เอาไทด์ออกธรรมดาไม่ได้เพิ่มอะไรก็ดูดีจะแย่ อย่างนี้สาวๆคงมองกันเยอะแน่เลย” จงรักว่าพลางทำหน้างองุ้ม
“หวงพี่เหรอ”
“หวงสิครับ นั่งใกล้ๆผมเลยนะ”
“ไม่บอกก็นั่งใกล้อยู่แล้วน่า ไม่ต้องห่วงหรอก” ทั้งที่แค่แกล้งถามเล่นๆ แต่คนตัวเล็กกลับตอบจริงเสียอย่างนั้น ทำเอาเมฆาเกือบไปไม่เป็นเลยทีเดียว
“งั้นเราไปที่ร้านกันเถอะครับ เฮียวินไลน์มาบอกเมื่อกี้ว่าใกล้ถึงแล้ว”
“ไปสิ”
ตอนมาถึงร้านสมาชิกในกลุ่มของเมฆาก็มากันครบแล้วจงรักได้เจอคนคุ้นหน้าอย่างพวกแฟนสาวของเพื่อนพี่เมฆที่ไปค้างเมื่อคราวที่แล้วด้วย แต่ก็มีเพื่อนพี่เขมอีกสองสามคนที่จงรักไม่รู้จัก แต่ถึงอย่างนั้นทุกคนก็ทักทายอย่างเป็นกันเอง ทำให้งานปาร์ตี้วันเกิดนี้ค่อนข้างสนุกดีทีเดียว
“แล้วนี่มากันครบแล้วใช่ไหม” พี่เมฆหันไปถามเจ้าของงาน
“ยังเหลือไอ้เสืออีกคน”
“เสือไหนว่ะเขม ทำไมกูไม่เห็นเคยได้ยินชื่อ” วินที่กำลังคุยกับจงรักอย่างออกรสตั้งข้อสงสัยขึ้น
“เพื่อนสมัยมัธยม กูกับมันสนิทกันมาก แต่ช่วงเข้ามหาลัยมันไปเรียนเมืองนอก เพิ่งกลับมาได้ราวๆสองสามเดือนที่แล้ว กูเลยชวนมันมาด้วย แต่ไม่ต้องกลัวว่าจะเข้ากันไม่ได้นะ ไอ้เสือมันเฟรนด์ลี่” ทุกคนดูเข้าใจกันดีไม่ได้มีใครว่าอะไร เพราะเขมเป็นเจ้าภาพ ดังนั้นจะชวนใครมาก็ย่อมได้
ไม่นานนายเสือคนที่เขมบอกก็มาถึง เสือเป็นคนค่อนข้างสูงใหญ่หากเทียบกันก็คงพอๆกับเมฆา เขาเดินเข้ามาทักทายเจ้าของทุกคนทักทายกันด้วยดีด้วยสีหน้ายิ้มแย้ม แต่จงรักรู้สึกว่าบรรยากาศรอบตัวของเขาช่างให้ความรู้สึกน่ากริ่นเกรงอย่างประหลาด จนกระทั่งเสือหันไปหาใครคนหนึ่งที่เพิ่งเดินตามหลังมา แล้วดึงแขนใครคนนั้นให้ออกมายืนข้างหน้าตนเองก่อนแนะนำตัว
“นี่หนึ่งนที เรียกหนึ่งก็ได้ แฟนผมเอง” การปรากฏตัวของหนึ่งนทีทำเอาทุกคนบนโต๊ะถึงกับเงียบสนิท “มีอะไร รู้จักกันอยู่แล้วเหรอ”
“เคยเรียนมหาวิทยาลัยเดียวกันน่ะ ไม่มีอะไรหรอก มึงนั่งเถอะเสือ” เขมเป็นคนแรกที่ช่วยกู้สถานการณ์เอาไว้ได้
จงรักไม่รู้ว่าเรื่องที่เขาทะเลาะกับพี่เมฆเพราะหนึ่งนทีเป็นต้นเหตุคราวที่แล้วชายหนุ่มได้นำไปเล่าให้เพื่อนฟังหรือเปล่า เพราะดูท่าทางที่ทุกคนแสดงออกมาแล้วค่อนข้างอึดอัดกับการมีอยู่ของหนึ่งนทีพอควร อีกทั้งเฮียวินยังมองหน้าเขาเหมือนให้กำลังใจ จงรักจึงทำใจให้นิ่งไม่คิดอะไร ถือว่าที่ผ่านมาแล้วก็ให้ผ่านไป อย่างไรเสียตอนนี้เขากับพี่เมฆก็ไปด้วยกันได้ดีแล้ว หนึ่งนทีเองก็กำลังเริ่มต้นใหม่กับใครอีกคน ดังนั้นจึงถือว่าไม่มีอะไรเกี่ยวข้องกันอีก
แรกเริ่มทุกคนดูจะอึดอัดอยู่เนืองๆ แต่พอเหล้าเข้าปากบรรยากาศจึงเริ่มเปลี่ยนไป เวลาผ่านไปเกือบเที่ยงคืนจงรักเริ่มรู้สึกว่าตัวชักจะไม่ไหวจึงขอตัวไปล้างหน้าล้างตาในห้องน้ำ คิดผิดทีเดียวที่นั่งข้างเฮียวินเพราะเจ้าตัวไม่ยอมให้เขาพักบ้างเลย ทั้งชวนคุยแล้วก็เติมเหล้าให้ราวน้ำใสสีอำพันไม่เคยพร่อง
พี่เมฆเองก็ดูจะใส่ใจจงรักมากกว่าที่เคย เนื่องจากตามปรกติชายหนุ่มจะไม่ค่อยแสดงออกมานักยามอยู่ข้างนอกหรือมีคนอื่นอยู่ด้วย แต่จงรักก็ไม่ได้สงสัยอะไรเพราะรู้ว่าที่คนรักของเขาทำแบบนั้นเหตุผลคงเป็นเพราะไม่อยากให้เขาคิดมาก อีกทั้งอยากแสดงให้รู้ว่าพี่เมฆคิดถึงแต่จงรักเพียงคนเดียว
มันอาจจะดูเหมือนคนคิดเข้าข้างตัวเองพอสมควร แต่ตลอดเวลาที่ผ่านมาพี่เมฆทั้งแสดงและพูดให้จงรักได้รับรู้ถึงความจริงใจ ดังนั้นจงรักจึงสามารถที่จะเชื่อว่ามันเป็นแบบนั้นโดยที่ไม่ติดใจสงสัยใดๆอีก
หลังจากทำธุระในห้องน้ำเสร็จจงรักก็ออกมาล้างหน้าล้างตาที่อ่างล้างมือ ขณะที่กำลังใช้กระดาษทิชชู่ซับน้ำบนใบหน้าและมองสำรวจตัวเองในกระจกให้เรียบร้อย ดวงตาคู่โตก็มองเลยไปพบว่าหนึ่งนทียืนอยู่ที่ข้างหลังของตัวเองตอนนี้
“ช่วงนี้หน้าตาสดใสขึ้นหรือเปล่า” เป็นคำทักทายที่ฟังดูน่าดีใจ แต่จงรักคิดว่ามันเหมือนคำปะชดประชันมากกว่า
“คุณหนึ่งเองก็ดูสดใสขึ้นมากเหมือนกันนะครับ”
“ก็นะ…จะจมปรักอยู่กับความทุกข์คงไม่ได้อะไรขึ้นมา”
“ดีแล้วล่ะครับ”
ทั้งที่เป็นบุคคลที่ควรจะโกรธมากกว่านี้แต่จงรักกลับรู้สึกว่าหนึ่งนทีน่าสงสาร ที่บอกออกไปว่าดีแล้วเขาเองก็คิดว่ามันดีแล้วจริงๆไม่ได้มีความรู้สึกอื่นใดแฝงอยู่ทั้งสิ้น
“รู้ไหม บางทีฉันก็คิดว่าความเป็นคนดีของนายทำให้นายดูน่าหมั่นไส้เอามากๆ แต่ก็เอาเถอะ คนดีๆแบบนายก็เหมาะกับพี่เมฆแล้วล่ะ”
“ขอบคุณครับ” จงรักหมุนตัวกลับมาขอบคุณซึ่งๆหน้า แล้วว่าต่อ “ถ้าคุณหนึ่งไม่มีอะไรแล้ว ผมขอตัวก่อนนะ”
“เอาสิ” หนึ่งนทีเบี่ยงตัวหลบหลีกทางให้จงรักเดินออกจากห้องน้ำ แต่ยังไม่ทันเดินสวนไป หนุ่มร่างบางก็หยิบกุญแจสีเงินดอกหนึ่งขึ้นมาจากกระเป๋า “ว่าแต่…ยังอยากได้นี่คืนอยู่หรือเปล่า”
“ขอคืนด้วยครับ” จงรักจำมันได้ทันทีที่เห็น แววตาคมใสวาววับสะท้อนแสงกับลูกกุญแจดอกเล็ก
“นึกว่าอยากให้ฉันเป็นคนเก็บเองเสียอีก” กุญแจดอกเล็กถูกวางบนมือที่ยื่นมารออยู่ตรงหน้าง่ายๆ
“ขอบคุณที่เอามาคืนครับ”
“ไม่เป็นไร ยังไงก็ฝากดูแลเขาด้วยนะ”
“ถึงคุณไม่บอก มันก็เป็นหน้าที่ของผมอยู่แล้ว”
พูดจบจงรักก็ตั้งท่าจะเดินจากไป แต่ติดที่ร่างสูงใหญ่ของเมฆาเข้ามาขวาง หนุ่มตัวเล็กเบรกจนตัวโก่งก่อนจะชนอกกว้าง แต่ถึงอย่างไรเมฆาก็รวบเอาจงรักเข้าไปปกป้องไว้ในอ้อมกอดอยู่ดี
“มีเรื่องอะไรกันหรือเปล่า”
“เปล่าครับพี่เมฆ ไม่มีอะไร” จงรักเงยหน้าขึ้นบอกทำให้คิ้วเข้มที่ขมวดแน่นของคนตัวสูงคลายออก
“จริงนะ แล้วทำไมหายกันมานานขนาดนี้” น้ำเสียงที่ใช้กับจงรักต่างกับที่พูดกับหนึ่งนทีเมื่อกี้ลิบลับ
“ผมแค่เอากุญแจมาคืน ไม่ได้ทำอะไรแฟนพี่หรอกนะ อย่ากล่าวหากันทางอ้อมแบบนี้สิพี่เมฆ”
“ใครจะไปรู้ล่ะ เห็นหายกันมานาน”
“พี่เห็นผมเป็นคนยังไง ถึงจะร้ายบ้างแต่ก็ไม่ได้เลวขนาดนั้นหรอกนะ” หนึ่งนทีว่าอย่างตัดพ้อ รู้ว่าเขามันเคยร้าย แต่ไม่คิดจะให้โอกาสเขาได้กลับตัวบ้างเลยหรือไงกัน
“ถ้าไม่มีอะไรก็ดีแล้ว เรากลับกันเถอะรัก” เมฆาคลายอ้อมกอดให้จงรักก่อนจะจูงมือน้องแล้วพาเดินออกไปจากตรงนั้น
หลังออกมาจากห้องน้ำเมฆาก็พาจงรักเข้าไปบอกลาเพื่อนที่โต๊ะแล้วจูงน้องกลับบ้านจริงๆ ตอนแรกที่ไปถึงเฮียวินเข้ามาหาแล้วถามไถ่อย่างเป็นห่วง แต่เมื่อจงรักยืนยันว่าไม่มีอะไรทุกคนจึงวางใจ ส่วนนายเสือแฟนใหม่ของหนึ่งนทีก็หายไปตั้งแต่ที่เห็นจงรักกลับมา ไม่รู้ก่อนหน้านี้ระหว่างที่จงรักไม่อยู่มีใครพูดอะไรหรือเปล่า ทว่าจงรักก็คร้านจะสนใจอีกต่อไป เพราะสิ่งที่สำคัญที่สุดในตอนนี้คือการที่ได้รู้ว่าพี่เมฆห่วงเขามากแค่ไหน
ระหว่างที่เดินไปลานจอดรถมือใหญ่บีบกระชับมือของจงรักแน่น อันที่จริงก็ไม่ได้ปล่อยเลยตั้งแต่ที่ออกมาจากห้องน้ำ คนตัวสูงก้าวฉับๆคล้ายอยากจะถึงรถให้เร็วที่สุดจนบางช่วงจงรักต้องซอยเท้าถี่เพื่อให้ตามทัน กระทั่งทั้งสองคนก็เข้าไปนั่งในรถในที่สุด
“พี่เมฆเป็นอะไรครับ เมาหรือเปล่า”
“ไม่ค่อยเท่าไหร่หรอก ดื่มไม่เยอะ ติดจะคุยกันมากกว่า”
“ขับรถไหวไหมครับเนี่ย”
“ไหวสิ”
“ไม่เป็นอะไรแน่นะครับ”
อยากถามอีกครั้งเพื่อความแน่ใจเพราะจงรักรู้สึกว่าพี่เมฆดูเหมือนกำลังโกรธอะไรสักอย่างอยู่ แต่ก็ไม่รู้ว่าเป็นเพราะฤทธิ์ของแอลกอฮอล์หรือเปล่า ทว่าเมฆากลับไม่ยอมตอบคำถามแต่เลือกที่จะตั้งคำถามแทน
“หนึ่งเขาไม่ได้พูดอะไรให้รักรู้สึกไม่ดีจริงๆใช่ไหม มีอะไรต้องบอกพี่นะ อย่าคิดไปเองคนเดียว” ดวงตาคู่ดุในยามนี้ทั้งอ่อนแสงและอ่อนโยนจนจงรักต้องหลุดยิ้มออกมา
“เขาแค่เอากุญแจบ้านมาคืน แล้วบอกให้ช่วยดูแลพี่เมฆดีๆเท่านั้นเองครับ”
“แล้วรักตอบเขาไปว่าอะไร”
“ก็บอกว่า ถึงคุณไม่บอก มันก็เป็นหน้าที่ของผมอยู่แล้ว” จงรักทำท่าขึงขังขณะพูด ก่อนจะยิ้มหวานต่อท้าย “บอกไปแบบนั้นแหละครับ พี่เมฆไม่ต้องคิดมากนะ”
“รู้ไหมว่าพี่กังวลแค่ไหน คนดีของพี่เก่งที่สุด”
หลังจากได้ยินคำชมจงรักก็ถูกดึงเข้าไปรับจูบ ในคราแรกก็ไม่ทันตั้งตัว ทว่าด้วยความที่ไม่ใช่ครั้งแรกริมฝีปากเล็กจึงเผยอออกให้ลิ้นร้อนเข้าไปสำรวจอย่างรู้งาน กลิ่นขมฝาดของแอลกอฮอล์ยังคงติดอยู่บนปลายลิ้นที่ทำหน้าที่ของมันอย่างช่ำชอง จงรักหอบสะท้านหนักเมื่อถูกกวาดต้อนหนักหน่วงจนหมดทางหนีทีไล่ ยิ่งจุมพิตเนิ่นนานเท่าไหร่คนตัวเล็กก็คล้ายจะถูกทำให้มึนเมาเสียยิ่งว่าดื่มเหล้าดีกรีแรง
มือหนาข้างหนึ่งยึดท้ายทอยน้องเอาไว้มั่นไม่ให้ถอยหนี ส่วนอีกข้างก็ลากไล้เข้าไปใต้ร่มผ้า เสื้อแจ็คเก็ตตัวเก่งถูกถอดทิ้งแล้วโยนไปที่เบาะหลังอย่างไม่ใยดี กระทั่งคนตัวเล็กอยู่ในสภาพที่เกือบเปลือยหมดทั้งตัว มือเรียวจึงดันอกแกร่งเอาไว้แล้วบอกด้วยเสียงเบาหวิว
“ให้ถึงบ้านก่อนได้ไหม ผมกลัวคนเห็น”
“ได้สิ”
คนตัวสูงรับปากแล้วโน้มตัวไปปรับเบาะให้เอนลงจนสุด ทว่าก่อนจะหันกลับมาขับรถ เมฆาก็ยังไม่วายจูบซับน้ำใสๆที่ไหลออกมาตรงมุมปากแดงช้ำของน้องด้วย ผิวหน้าและผิวกายของจงรักแดงก่ำไปหมดด้วยความอาย หนุ่มตัวเล็กต้องนอนงอเข่าเข้าหาตัวเพื่อปิดบังส่วนที่แสดงให้รู้ถึงแรงอารมณ์ซึ่งถูกจุดให้ปะทุขึ้นมา
“รอแปบเดียว ไม่นานก็ถึงบ้านแล้ว”
ไม่รู้ว่าเป็นเพราะตอนกลางคืนถนนโล่ง หรือเป็นเพราะเมฆาเหยียบคันเร่งจนเกือบมิดกันแน่ ที่บอกว่าไม่นานก็ถึงบ้าน คนหน้าดุก็ใช้เวลาเพียงไม่นานอย่างที่ได้สัญญาไว้จริงๆ เมื่อจอดรถเข้าซองและปิดประตูรั้วเรียบร้อย จงรักที่ถูกสั่งให้นั่งรออยู่ในรถก็ถูกอุ้มเข้าไปในบ้าน แต่คนตัวสูงกลับไม่พาน้องขึ้นไปบนห้องเช่นทุกที เขากลับเลือกเดินไปหยุดตรงโซฟาสีน้ำเงินที่เขาชอบในห้องรับแขกแล้ววางร่างเล็กกว่าลงบนนั้น
เสื้อยืดตัวบางกับกางเกงที่ถูกปลดกระดุมจนหมิ่นเหม่ถูกดึงรั้งออกอย่างรวดเร็ว จงรักส่งมือทั้งสองข้างขึ้นไปคล้องรอบคอแกร่งเอาไว้ขณะที่ร่างกายถูกลากจูบและดูดดุนตั้งแต่ซอกคอ ยอดอก ไปจนถึงสะดือ กระนั้นริมฝีปากร้ายก็ยังไม่ยอมหยุด มันเคลื่อนที่ไปใกล้ส่วนกลางลำตัวก่อนจะหยุดนิ่งบริเวณท้องน้อย จงรักผงกหัวขึ้นมองด้วยความฉงน แล้วก็สบเข้ากับแววตาวามวับซึ่งมองมาที่เขาก่อนอยู่แล้วราวกับจงใจ
“พี่เมฆ…” เสียงเรียกแหบพร่าร้องเรียกเว้าวอนน่าสงสาร ทว่าคนเจ้าเล่ห์ก็ยังตั้งคำถามให้อายทั้งๆที่รู้คำตอบอยู่แล้ว
“อยากให้ทำต่อไหม”
“อื้อ…พี่เมฆ”
“ว่ายังไง”
“อย่าแกล้งสิ”
“บอกคำตอบมาสิ อยากให้ทำต่อหรือเปล่า”
“อยากครับ…ช.ช่วยรักหน่อย”
จงรักกลั้นความอายแล้วตอบรับด้วยน้ำตาคลอหน่วย คนตัวเล็กแอบเห็นว่าก่อนที่ร่างสูงจะก้มหน้าลงไปเขาจุดยิ้มที่มุมปาก จากนั้นฟันขาวสะอาดก็ขบลงบนปราการชิ้นสุดท้ายแล้วรั้งมันออกด้วยปาก ที่เหลือหลังจากนั้นจงรักก็เกร็งตัวขึ้นไปมองต่อไม่ได้อีกแล้ว เพราะปลายลิ้นนุ่มโรมรันกับร่างกายจนไร้เรี่ยวแรง เมื่อความร้อนเข้าปะทะจุดที่ไวต่อความรู้สึกไม่นานจงรักก็กระตุกตัวเกร็งปลดปล่อย
“อื้อ!~”
ริมฝีปากช้ำเผยอหอบหนักจนอกกระเพื่อม เมฆายันตัวขึ้นปลดอาภรณ์ของตัวเองทิ้งก่อนยกคนตัวเล็กขึ้นมานั่งบนตัก จากนั้นจึงช่วยเตรียมร่างกายน้องจนพร้อมแล้วค่อยๆครอบครองคนตัวเล็กด้วยความเสน่ห์หา
“อ๊ะ!...อ๊ะ”
“รัก…”
“พี่…ม…อื้อ”
ร่างเล็กกว่าควบคุมจังหวะโยกไหวด้วยตัวเองอย่างรู้งานไปตามการชักนำของคนข้างใต้ สองมือเรียวจิกแน่นลงบนกล้ามเนื้อช่วงไหล่ ตากลมโตหยาดเยิ้มจ้องมองดวงตาคมดุไม่กระพริบ ทว่านอกจากแววยั่วเย้าชวนให้ลุ่มหลง ภายในนั้นยังแฝงไปด้วยความรู้สึกรักลึกซึ้งที่มีให้เพียงเมฆาเท่านั้น
เสียงแหบครางไม่ได้ศัพท์ขณะร่างกายทั้งสองสอดประสานกันเป็นหนึ่งเดียว แผ่นหลังบางแอ่นโค้งดุจคันศรยามเมื่อเมฆาโหมกายเข้ามาอย่างหนักหน่วงเพื่อปลดปล่อยความต้องการทุกหยาดหยดเข้าไปในร่างกาย
เมฆาถอนกายออกมาก่อนล้มตัวลงนอนให้น้องทับทาบอยู่บนตัว เสียงหัวใจที่เต้นกระหน่ำถูกใช้เป็นตัวแทนของคำรัก ริมฝีปากส่งมอบจุมพิตให้กันไม่รู้หน่าย กระทั่งปรับลมหายใจให้สงบได้จงรักจึงผลอยหลับไปในที่สุด
v
v
v
v
v
v
v
v
v
v
v
(มีต่อค่ะ)
เริ่มหัวข้อโดย: ละอองฝน ที่ 05-05-2015 20:51:40
จงรักรู้สึกตัวตื่นตอนเช้ามืดก็พบว่าตัวเองถูกพาขึ้นมานอนบนห้องแล้ว ร่างกายที่ควรจะเปล่าเปลือยถูกสวมทับด้วยชุดนอนของตัวเองเรียบร้อย ทว่าคนที่ควรอยู่ข้างกายกลับหายไปไหนก็ไม่รู้ ทั้งที่วันนี้เป็นที่พวกเขาพร้อมใจกันลาหยุดเพื่อเดินทางไปเชียงใหม่ก่อนเทศกาลสงกรานต์แท้ๆ คนตัวสูงก็ไม่น่าจะตื่นเร็วขนาดนี้
คนตัวเล็กฝืนร่างกายให้ลุกขึ้นมาล้างหน้าแปรงฟันแม้จะรู้สึกเสียดๆนิดหน่อยแต่โดยรวมก็ถือว่าปรกติดี ก่อนจะเดินลงไปหาคนรักข้างล่าง สอดส่ายสายตาหาไปทั่วทั้งห้องครัว ห้องรับแขกก็ไม่พบ มองเลยไปเห็นโซฟาสีน้ำเงินที่ถูกใช้เป็นสมรภูมิรักใบหน้าก็รู้สึกร้อนๆขึ้นมาจนต้องไปเดินหาทางอื่น
ตอนที่ออกมานอกบ้านจงรักได้ยินเสียงพี่เมฆกำลังคุยกับใครสักคน คนตัวเล็กจึงเดินอ้อมไปตามเสียง แล้วในที่สุดก็พบคนรักของเขากำลังก้มๆเงยๆอยู่ตรงสนามหญ้า
“เรียบร้อยไหมครับพี่”
“คุณเมฆลองเปิดเทสดูเลยครับ” เมื่อได้ยินคำสั่งเมฆาก็ลุกขึ้นไปบิดก๊อกน้ำที่ซ่อนไว้หลังพุ่มวาสนา ชั่วพริบตาสายน้ำก็พุ่งออกมาจากสปริงเกอร์เป็นละอองฝอยเล็กๆกระจายไปทั่วทั้งสนาม
“ผมว่าใช้ได้แล้วล่ะนะ” คนหน้าดุยิ้มยินดีก่อนหันมาเห็นจงรักที่ยืนมองอยู่ไม่ห่างไปเท่าไหร่ “ตื่นแล้วเหรอ”
“ครับ” จงรักพยักหน้ารับก่อนเดินเข้าไปหาคนรัก “ทำอะไรกันครับเนี่ย”
“พอดีพี่เห็นว่าเราจะไปเชียงใหม่กันเป็นอาทิตย์ กลัวว่ากว่าจะกลับมาต้นไม้ของเราจะแห้งตายเสียก่อนเพราะอากาศมันร้อน พี่ก็เลยสั่งช่างให้เข้ามาติดสปริงเกอร์ให้ ตัวนี้เป็นแบบตั้งเวลานะ หกโมงเช้ากับหกโมงเย็น”
“ดีจังเลยครับ รักลืมคิดถึงเรื่องนี้ไปเลย”
จงรักยิ้มแป้นให้คนรักก่อนจะมองไปรอบๆ เขาเห็นว่าเมฆายกกระถางยิปโซลงมาไว้ใกล้ชิงช้าไม้ที่เพิ่งซื้อมาไม่นานนี้ด้วย เมฆามองตามสายตาของน้องไปหยุดที่ต้นยิปโซซึ่งเดิมทีเคยตั้งบนระเบียง เขาจึงอธิบายว่า
“พี่กลัวมันเฉาตายก่อน จะขึ้นไปติดข้างบนด้วยก็ยุ่งยากไปหน่อยเวลามันไม่พอ เอาไว้กลับมาหลังสงกรานต์ค่อยคิดกันอีกทีว่าจะเอายังไงกับบนระเบียง”
“ต่อไปเอาไว้ข้างล่างก็ได้ครับ ไม่ยุ่งยากด้วย ยังไงผมก็ลงมาที่สนามทุกวันอยู่แล้ว”
“ตามใจเราแล้วกัน”
อุ้งมืออุ่นลูบหัวน้องด้วยความรักใคร่เอ็นดู ก่อนจะสังเกตเห็นว่าชุดนอนที่ใส่ลงมานั้นค่อนข้างบางคอก็ลึก เผยให้เห็นร่องรอยรักที่ถูกทำไว้ตั้งแต่เมื่อคืนรำไร เมฆาจึงปล่อยให้ช่างจัดการเก็บรายละเอียดงานที่เหลือไปก่อน ส่วนตัวเองก็จูงมือน้องเข้าไปในบ้าน พร้อมกับเอ่ยปากบ่นเบาๆ
“คราวหลังห้ามใส่ชุดแบบนี้ออกไปนอกบ้านเด็ดขาดนะ บางจนเห็นทะลุไปถึงไหนต่อไหนแล้ว”
“ไม่เห็นเป็นไรเลยนี่ครับก็บ้านเราเอง อีกอย่างผมเป็นผู้ชายไม่เสียหายตรงไหนสักหน่อย” จงรักแย้ง
“พี่ไม่ชอบ แถมมีคนอื่นอยู่ด้วยอีกต่างหาก ไปๆขึ้นไปอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าเลย เดี๋ยวพี่ส่งช่างเรียบร้อยแล้วจะตามขึ้นไป ดูของในกระเป๋าด้วยว่าครบไหม ออกเดินทางตอนบ่ายจะได้ไม่ฉุกละหุก” คนหน้าดุทั้งบ่นทั้งสั่งเสียงขรมทำเอาจงรักถึงกับหน้ามุ่ย ก่อนจะฉุกคิดขึ้นได้ว่ากำหนดเดินทางที่ตกลงกันไว้มันเป็นตอนเย็นไม่ใช่หรือ
“เดินทางตอนบ่ายเหรอครับ”
“อืม”
“ไหนพี่เมฆว่าจะไปตอนเย็นไง”
“พี่จะพาไปที่หนึ่งก่อน กว่าจะเสร็จธุระก็คงเย็นๆ จากนั้นเราค่อยขับรถไปเชียงใหม่”
“ไปที่ไหนครับ” จงรักถามด้วยความสงสัย เพราะก่อนหน้านี่เมฆาไม่ได้บอกเรื่องนี้กับเขาเลย
“เดี๋ยวไปถึงก็รู้เอง ตอนนี้ขึ้นไปอาบน้ำแล้วจัดของก่อนเถอะ”
“อ่า…ก็ได้ครับ” พอถูกสั่งเสียงเรียบแบบนี้ทีไรจงรักก็ไม่อาจขัดใจอีกคนได้เสียที คนตัวเล็กยอมทำตามง่ายๆแล้วเดินกลับขึ้นไปบนห้อง คิดในแง่ดีว่าประเดี๋ยวก็คงรู้เองอย่างที่พี่ว่านั่นแหละ
เมื่อถึงบ่ายโมงตรงก็ได้เวลาล้อหมุน เมฆาพาจงรักขับรถออกนอกเมืองไปตามถนนสายเอเชีย ความจริงก็เป็นเส้นทางขึ้นเหนือนั่นแหละ ทว่าพอผ่านอำเภอบางประอินเมฆาก็เลี้ยวรถเข้าตัวเมืองอยุธยา จงรักแปลกใจนิดหน่อยแต่พอจะเดาได้ว่าอีกคนจะไปไหนจึงไม่ได้ซักไซ้ไล่เรียงอะไร
กระทั่งบ่ายสองนิดๆรถสีขาวก็ไปจอดที่จุดหมายปลายทางแรก นั่นคือวัดเล็กๆแห่งหนึ่งในจังหวัดโดยมีที่ตั้งติดกับแม่น้ำป่าสัก เมฆาปลดล็อคแล้วลงไปหยิบของท้ายรถ จงรักเดินตามไปดูก็พบสังฆทาน ธูปเทียน ทั้งยังมีพวงมาลัยดอกไม้สดที่ใส่ไว้ในลังน้ำแข็งขนาดเล็กอีกด้วย
“มาทำบุญหรอกเหรอครับ นึกว่าจะพาไปบ้านที่อยุธยาเสียอีก” จงรักรู้อยู่แล้วว่าเดิมทีเมฆามีพื้นเพเป็นคนจังหวัดอยุธยา เมื่อเห็นคนรักบอกว่าจะพาไปทำธุระที่หนึ่งแล้วเข้ามาในเมืองอยุธยาเช่นนี้ เจ้าตัวจึงตีความเอาเองแบบนั้น โดยไม่นึกว่าอีกฝ่ายต้องการจะมาทำบุญก่อนเดินทาง
“บ้านเก่าของพี่ญาติๆเขาแบ่งขายกันไปตั้งแต่ตาเสียแล้วล่ะ ดังนั้นบ้านหลังเดียวที่มีก็คือบ้านของเราที่รังสิต”
“อย่างนั้นเหรอครับ”
“ทำเสียงหงอยทำไม”
“ก็แค่รู้สึกเสียดายที่ไม่ได้เห็นที่ที่พี่เมฆเติบโตมา” จงรักรู้สึกเสียดายจริงเพราะหลายครั้งเขาเคยฝันว่าอยากไปดูบ้านของคนรัก เหมือนกับที่เขาพาเมฆาไปดูบ้านของเขาที่เชียงใหม่ “แต่ช่างมันเถอะครับ เราไปทำบุญกันดีกว่า”
“อื้ม” ชายหนุ่มยิ้มให้คนรักที่แสนจะว่าง่าย ก่อนช่วยกันถือข้าวของแล้วเดินนำไปหาพระคุณเจ้าที่ศาลา
หลังจากถวายสังฆทานเรียบร้อยพระท่านก็สนทนากับเมฆานิดหน่อย ทั้งไถ่ถามสารทุกข์สุกดิบ รวมไปถึงหน้าที่การงาน จงรักจึงเดาว่าแต่ก่อนเมฆาคงมาที่นี่เป็นประจำ ผ่านไปสักพักหลังจากพระท่านกลับกุฏิแล้วเมฆาก็เดินนำน้องมาที่ข้างศาลา คนหน้าดุเรียกเด็กวัดเพื่อถามว่าไม้กวาดทางมะพร้าวกับผ้าขี้ริ้วอยู่ที่ไหน เด็กวัดจึงวิ่งไปเอามาให้ครบชุด
จงรักมองการกระทำต่างๆด้วยความสงสัย ไม่แน่ใจว่าเมฆาจะไปกวาดลานวัดหรือเปล่าเขาจะได้ขอช่วยอีกแรง กำลังคิดว่าจะเอ่ยถาม ทว่าคนหน้าดุก็ยกกล่องโฟมกล่องเล็กที่บรรจุพวงมาลัยดอกไม้สดเอาไว้ให้จงรักถือ แล้วเอ่ยปากไขข้อข้องใจเรื่องที่สงสัยให้กระจ่าง
“ถือเอาไว้นะ เดี๋ยวจะพาไปเจอคนสำคัญของพี่”
“คนสำคัญเหรอครับ”
“อื้ม ตามมาสิ” พูดจบเจ้าตัวก็เดินนำไปอีกเช่นเคย จงรักจึงรีบเดินตามทันที
สถานที่ที่เมฆาบอกว่าจะพาเจอคนสำคัญ คือสถานที่ที่อยู่ด้านหลังสุดของวัด มันร้างไร้ผู้คนและเงียบสงบ เหมาะสมกับเป็นที่สุดท้ายให้คนที่จากไปได้พักผ่อน โกฏิสีขาวน้อยใหญ่ตั้งยอดแหลมเรียงรายเป็นแถวยาวไปจนสุดพื้นที่ จงรักเดินตามแผ่นหลังกว้างไปบนทางเดินสายเล็กที่ปูด้วยอิฐแดง บริเวณรอบๆบ้างก็รกชัฏมีหญ้าแทงสูงออกมานอกรอยแตกของอิฐ บ้างก็สะอาดสะอ้านแสดงถึงความใส่ใจของบุคคลที่อยู่ข้างหลังผู้ล่วงลับ
กระทั่งเลี้ยวขวาแล้วตรงมาจนสุดทางเดิน จงรักก็เห็นโกฏิสีขาวขนาดไม่สูงนักแบบเดียวกันทั้งสี่โกฏิตั้งเรียงอยู่ใกล้กับริมแม่น้ำ เยื้องหลังไปมีต้นสาละต้นใหญ่กำลังผลิดอกชูช่อพร้อมจะออกผล หน้าโกฏิทั้งสี่มีรูปของบุคคลอันเป็นที่รักยิ่งของเมฆาประดับอยู่
คนตัวสูงเดินไปหยุดอยู่ตรงกลางระหว่างรูปของหญิงสาวและชายชราที่มีดวงตาแบบเดียวกันกับตัวเอง ก่อนจะยกมือไหว้ จงรักเองก็ทำตามอย่างสงบ ก่อนจะเงยหน้าขึ้นเมื่อเสียงทุ้มเอื้อนเอ่ย
“ริมสุดด้านนี้คือยายของพี่ ถัดมาเป็น พ่อ แม่ แล้วก็ตาตามลำดับ ยายกับแม่แล้วก็พ่อเสียพร้อมกันตั้งแต่พี่จำความไม่ได้ ตาบอกว่าเป็นเพราะอุบัติเหตุ ส่วนตาพี่เพิ่งมาเสียไปเมื่อสองปีก่อน”
“เสียใจด้วยนะครับ”
“พี่ไม่ได้คิดอะไรแล้วล่ะ อย่าทำหน้าเหมือนจะร้องไห้สิ”
“ครับ” จงรักพยักหน้ารับ พยายามสูดลมหายใจเข้าแล้วบังคับตัวเองให้อดทนไว้
จากนั้นจงรักกับเมฆาก็ช่วยกันทำความสะอาดรอบๆบริเวณ ทั้งถอนหญ้า กวาดใบไม้ แล้วปัดถูฝุ่นที่เกาะตามโกฏิจนสะอาดเรียบร้อย จงรักนำไม้กวาดกับผ้าขี้ริ้วไปส่งคืนให้ให้เด็กวัดก่อนกลับมาเห็นเมฆากำลังเอาพวงมาลัยสี่พวงออกจากกล่องโฟม
“รักมานี่สิ”
“ครับ” จงรักเดินเข้าไปหาตามเสียงเรียก
“ถือเอาไว้นะ”
“ครับ” จงรักรับพวงมาลัยพวงหนึ่งมาไว้ในมือ ก่อนจะถูกดึงให้ย่อลงนั่งตรงหน้าโกฏิของคุณตา
“ผมมาหาแล้วนะ อยู่ทางโน้นตาเป็นยังไงบ้าง ได้เจอแม่กับยายแล้วใช่ไหมครับ ผมอยู่ทางนี้สบายดี ตาไม่ต้องเป็นห่วงนะครับ ตอนนี้ผมโตเป็นผู้ใหญ่เหมือนที่ตาอยากให้เป็น รู้หรือเปล่า ผมสามารถดูแลใครที่ผมรักอีกคนได้แล้ว วันนี้ผมก็พาเขามาหาตาด้วย เขาชื่อจงรัก เป็นเด็กดีแล้วก็น่ารักมากๆ ถ้ายังอยู่ตาต้องชอบเขาแน่ๆ จงรักว่าง่ายไม่ได้หัวรั้นเหมือนอย่างที่ตาชอบว่าผมประจำหรอก…”
ถึงตรงนี้ความรู้สึกถวิลหาจนสุดขั้วหัวใจก็เข้าจู่โจม เมฆาไม่มีใคร ตั้งแต่จำความได้ก็มีแต่ผู้เป็นตาคนเดียวเท่านั้นที่อยู่ด้วยกันมาตลอด ในวันนี้เขามองดูตัวเองที่โตเป็นผู้ใหญ่ สามารถดูแลใครที่เขารักได้ ในส่วนลึกของหัวใจก็ยังอยากที่จะมีโอกาสได้ตอบแทนพระคุณผู้ที่ชุบเลี้ยงมาตั้งแต่อ้อนแต่ออก
ทว่าความจริงคือสิ่งที่หลีกเลี่ยงไม่ได้ เหมือนความตายที่หลบหนีไม่พ้น ถึงแม้ว่าวันนี้จะไม่มีคุณตาอยู่ให้ทดแทนคุณแล้ว แต่เมฆาก็อยากให้ท่านหมดห่วง อยากให้ท่านภูมิใจว่าหลานชายคนนี้เติบโตขึ้นได้อย่างมั่นคงแข็งแรง และพร้อมจะใช้ทั้งชีวิตเพื่อดูแลคนที่ตัวเองรักเหมือนกับท่าน
เมื่อเห็นเมฆานั่งเงียบไปเหมือนตกอยู่ในภวังค์ของความทรงจำเก่าๆ จงรักจึงใช้โอกาสนี้กล่าวอะไรบางอย่างขึ้นมา คนตัวเล็กมองตรงไปที่รูปของชายชราจากนั้นก็เริ่มต้นพูด
“สวัสดีครับคุณตา ผมชื่อจงรักนะครับ แม้ผมจะไม่ใช่คนที่ดีที่สุด แต่ผมจะดูแลหลานชายคุณตาให้ดีที่สุดเอง แต่นี้ต่อไปไม่ต้อง…เป็นห่วงอะไรแล้วนะครับ”
แม้ถึงตอนท้ายเสียงจะค่อนข้างสั่นเครือเอามากๆ ทว่าจงรักก็ยังพยายามพูดให้จบ ก่อนจะยกมือไหว้แล้ววางพวงมาลัยไว้ที่หน้ารูปบนแท่นโกฏิของคุณตา เมฆามองน้องด้วยสายตาเปี่ยมรักอย่างลึกซึ้ง ก่อนจะวางพวงมาลัยอีกสามพวงตรงหน้าแท่นโกฏิของแม่ ยาย และพ่อ
เสร็จจากตรงนั้นพวกเขาก็ลากลับ ตอนเดินออกมาจากแทบไม่มีสัมภาระอะไรให้ถือวุ่นวายอีกแล้ว เมฆาเอากล่องโฟมไปเก็บที่รถ ก่อนจะพาน้องไปนั่งตากลมที่ท่าน้ำข้างวัดเนื่องจากยังมีเวลาอีกมากก่อนขับรถเดินทางขึ้นเหนือต่อ
ช่วงบ่ายแก่แดดร่มลมตกแล้ว วัดเล็กๆแห่งนี้เงียบสงบไม่ค่อยมีคนอย่างวัดใหญ่ๆในตัวเมือง จะมีก็แต่เรือที่สัญจรไปมาบ้างเป็นครั้งคราวในแม่น้ำป่าสัก จงรักนั่งมองผักตบชวาลอยไปติดที่ชายน้ำ มองนกกระยางโฉบลงมาจากขอนไม้เพื่อจับปลาตัวน้อยที่ว่ายขึ้นมาเหนือน้ำ มองแสงระยิบระยับของคลื่นกระทบแดดจนชวนให้ตาพร่า จนสุดท้ายต้องยอมถอนสายตาออกมา เพื่อมองเสี้ยวหน้าคมของคนข้างกายแทน
“พี่เมฆครับ”
“ว่ายังไง”
“ทำไมถึงพาผมมาที่นี่ล่ะ”
“จะพูดยังไงดี พี่ก็…พามาให้ตารู้จักล่ะมั้ง เหมือนแนะนำอะไรทำนองนั้น”
“แล้วพี่เคยพาใครมาอีกนอกจากผมหรือเปล่า”
“ถามทำไม หึงเหรอ”
“จะเรียกว่าหึงก็คงไม่เชิงหรอกครับ แค่อยากรู้มากกว่าว่าตัวเองสำคัญระดับไหน สำคัญกว่าคนอื่นๆที่ผ่านมาหรือเปล่า”
“เป็นเด็กขี้อิจฉาหรือไงหืม?” น้ำเสียงกับแววตาหยอกเย้าจับผิดทำเอาจงรักเกือบหลุดขำพรืดออกมา
“อืม…” จงรักอมลมไว้ที่ข้างแก้มนิดๆ พร้อมกับเตะขาสองข้างให้แกว่งไปมา ก่อนจะยอมสารภาพ “คง…ทำนองนั้นล่ะครับ ว่าแต่ผมไม่เด็กแล้วนะ”
“นี่แหละเด็ก” เมฆาว่าพลางจับหัวน้องโยกเบาๆก่อนจะขยี้ จงรักเบี่ยงตัวหลบเพราะต้องการคาดคั้นคำตอบให้ได้ แต่คงดิ้นหนีมากไปหน่อยรองเท้าผ้าใบสีตองอ่อนคู่เก่งจึงกระเด็นหลุดจากเท้า
“ไม่ต้องเก็บหรอกครับ เดี๋ยวผมเก็บเอง บอกมาก่อนนะ”
“หึ”
แต่ทว่าเมฆาไม่ทำตามคำที่จงรักพูด ชายหนุ่มร่างสูงยังคงเดินไปก้มเก็บรองเท้าที่นอนแอ้งแม้งอยู่ไม่ไกล จากนั้นก็กลับมายืนตรงหน้าก่อนจะย่อตัวลงนั่งชันเข่า ในขณะที่จงรักนั่งอยู่บนที่นั่งไม้กระดานในศาลาอย่างเก่า
“เดี๋ยวครับ!” จงรักร้องห้ามเมื่อมือหนาข้างหนึ่งคว้าประคองอุ้งเท้าเปลือยเปล่าข้างนั้นเอาไว้
“รู้ไหมพี่ไม่เคยพาใครมาหรอกนะ” เมฆาเงยหน้าขึ้นสบประสานสายตาแล้วเอ่ยออกมาชัดถ้อยชัดคำ “มีแค่เราคนเดียวเท่านั้นที่รู้จักที่นี่ คราวนี้พอใจหรือยัง”
“พอใจแล้วครับ แต่พี่เมฆขึ้นมาบนนี้เถอะ เดี๋ยวรักใส่รองเท้าเอง” จงรักพยายามพยุงไหล่หนาให้ลุกขึ้นมานั่งเสมอกัน แต่เมฆาก็ขืนตัวไว้แล้วค่อยๆบรรจงสวมรองเท้าให้น้องจนเสร็จก่อนจะเอ่ยบางสิ่งบางอย่างออกมา
“รัก”
“ครับ”
“พี่มีอะไรจะบอก”
“อะไรครับ”
“ฟังพี่นะ”
“ผมฟังอยู่”
จงรักไม่แน่ว่าบรรยากาศจริงจังเช่นนี้มันเกิดขึ้นได้อย่างไร แต่คนตัวเล็กก็ยอมเงียบแล้วตั้งใจฟัง ทั้งที่ในหัวใจค่อยๆ เต้นแรงขึ้นเรื่อยๆโดยไม่มีสาเหตุ
“พี่อาจจะเคยพูดไปแล้วครั้งหนึ่ง แต่วันนี้พี่จะพูดอีก เพราะพี่คิดว่าพี่พร้อมหมดแล้วทั้งหัวใจ” เจ้าของดวงตาคมดุที่มองทอดอ่อนมายังจงรักหยุดสูดหายใจเข้าปอดลึกๆ ก่อนจะเอ่ย “รัก”
“ครับ”
“นับจากนี้พี่ขอให้เราโปรดจงรัก โปรดจงเชื่อใจในความรู้สึกที่มอบให้ เพราะไม่ว่าอะไรจะเกิดขึ้นพี่สัญญาว่าจะมีแค่จงรัก จะรักและคิดถึงเพียงจงรักคนเดียวเท่านั้น โปรดอยู่เคียงข้างกันตลอดไปด้วยนะครับ”
จงรักพยักหน้ารับและยิ้มออกมาทั้งน้ำตา เขารู้ว่าคำว่าตลอดไปมันไม่มีจริงๆหรอก แต่ถ้าพี่เมฆพูดว่าอยากให้จงรักอยู่กับพี่เมฆตลอดไป จงรักก็จะอยู่เคียงข้างจนสิ้นลมหายใจสุดท้ายเช่นกัน
ไม่มีความรักใดที่สมบูรณ์แบบไปหมดทุกอย่างตั้งแต่เริ่มต้น ความรักนั้นต้องใช้เวลาในการบ่มเพาะ ต้องใช้ความพยายามที่จะเข้าใจและปรับจูนเข้าหากัน จึงจะทำให้รักนั้นยืนยาวไปจนตลอดรอดฝั่งได้
“ฝากตัวด้วยครับ”
(จบบริบูรณ์)
‘โปรดจงรัก’
พอเอ่ยถึงชื่อนี้ลำดับแรกคงคิดถึงจงรักที่แอบรักเขามานาน
แต่เอาเข้าจริงๆมันสื่อถึงพี่เมฆด้วยในตอนช่วงหลัง ช่วงที่รักจงรักแล้ว
เราว่าความรักที่สมบูรณ์มันไม่ได้มาจากความรักของคนๆเดียว
แต่มาจากการที่คนสองคนต้องการที่จะให้ความรักและรับความรักตอบจากกันและกัน
มีคนบอกเราว่าชอบชื่อเรื่องชื่อนี้ เราเองก็ชอบค่ะ รู้สึกเหมือนเป็นการขอความรักที่สุภาพและเว้าวอนในหัวใจดีเนอะ
เอาล่ะๆ ในที่สุดนิยายเรื่องแรกในชีวิตก็จบลงอย่างสมบูรณ์จนได้ :hao5:
โปรดจงรักใช้เวลาเขียนยาวนานเกือบปีทีเดียว
ด้วยเนื้อเรื่องเรียบๆเรื่อยๆ บ้างคนอาจรู้สึกยาวยืดยาด บางคนอ่านแล้วรู้สึกว่ามันจบเร็วไปไหม
แต่สำหรับฝนที่เขียนได้ตามพล๊อต ตามเป้าหมายที่วางไว้ เท่านี้ก็ถือว่าพอดีแล้ว
(นี่ยังมีเพิ่มตอนนิดหน่อยตรงช่วงสองแฝดด้วยนะ)
ถึงตรงนี้ไม่มีอะไรมากเลยค่ะ มีแค่คำขอบคุณที่ตามอ่านกันมาจนจบ
ขอบคุณแม้ว่าคุณเพิ่งหาโปรดจงรักเจอ
ขอบคุณที่อ่านงานเขียนของเราจริงๆ
คนอ่านเป็นแรงผลักดันที่สำคัญมากๆนอกเหนือจากพลังจินตนาการของตัวเอง
นี่กล้าพูดได้เลยนะว่าถ้าไม่มีคนอ่าน งานเขียนคงไม่ดำเนินได้จนตลอดรอดฝั่งได้เร็วแบบนี้แน่ๆ
เผลอๆคงใช้เวลาแต่งนานกว่านี้เยอะเลย
ตอนนี้เรื่องราวของพี่เมฆกับจงรักก็แฮปปี้แล้ว ยังไงก็ฝากผลงานชิ้นต่อๆไปด้วยนะคะ
เรารู้ตัวว่ายังมีข้อผิดพลาดอยู่บ้าง สัญญาว่าจะพัฒนางานเขียนให้ดียิ่งๆขึ้นค่ะ
สุดท้ายก็มีข่าวมาแจ้งเรื่องการรวมเล่มของโปรดจงรักค่ะ
ตอนนี้โปรดจงรักได้ตีพิมพ์กับสำนักพิมพ์ Onederway นะคะ
สำหรับใครที่อยากเก็บโปรดจงรักเอาไว้ในชั้นหนังสือของท่านก็ไปจองได้เลยค่ะ
เราได้เขียนตอนพิเศษเอาไว้ด้วยกันหลายตอนเลย เด็ดๆทั้งนั้นขอบอก 5555
แถมยังมีของแถมให้คนที่พรีออเดอร์หลายอย่างเลยด้วย
พิกัด+รายละเอียกการจอง ไปที่ https://docs.google.com/forms/d/1pa73TRr65LdPb5Fs5tiNsAXybOBGeDKvJ5j7ix0gESY/viewform (https://docs.google.com/forms/d/1pa73TRr65LdPb5Fs5tiNsAXybOBGeDKvJ5j7ix0gESY/viewform)
ส่วนเพจสำนักพิมพ์ คือ https://www.facebook.com/onederwhy?fref=ts (https://www.facebook.com/onederwhy?fref=ts)
เข้าไปดูกันก่อนได้นะคะ ในเพจมีภาพดราฟหน้าปกมาให้ยลกันนิดนึงด้วย อิอิ
ขอบคุณอีกครั้ง แล้วเจอกันเรื่องหน้าค่ะ
ละอองฝน
(20:10 , 05/05/58)
เริ่มหัวข้อโดย: BlueCherries ที่ 05-05-2015 20:56:44
แด่จงรักและพี่เมฆ
:mc4:
ให้กับจงรักที่รอพี่เมฆมาได้นานขนาดนี้ ในที่สุดก็มีความสุขในชีวิตแล้ว
:กอด1:
กอดคุณจขกท.ค่ะ ขอบคุณมากเลยสำหรับเรื่องนี้ เลิฟยูวค่ะ
เริ่มหัวข้อโดย: Pawaree ที่ 05-05-2015 20:57:43
เริ่มหัวข้อโดย: Mengjie_JJ ที่ 05-05-2015 21:02:17
เริ่มหัวข้อโดย: Mouse2U ที่ 05-05-2015 21:05:42
ตอนที่พี่เมฆบอกความในใจกับน้องรัก ทำเราน้ำตาซึมตามไปด้วยเลยค่ะ ซึ้งใจจังเลย~
..ขอบคุณสำหรับเรื่องราวน่ารักๆ ของพี่เมฆกับน้องรักมากเลยนะค้าา o1
เริ่มหัวข้อโดย: Min*Jee ที่ 05-05-2015 21:05:58
เป็นเรื่องที่อ่านแล้วรู้สึกดีมากๆเลยค่ะ :L2:
ปกติเราไม่ค่อยอ่านพวกรักข้างเดียวเท่าไหร่ เรื่องนี้เลยเปิดซิงแนวนี้ของเราเป็นเรื่องแรกเลย :ruready
ดีใจที่มาต่อจนจบนะคะ จะรอผลงานเรื่องต่อไป
ขอบคุณค่ะ :pig4:
เริ่มหัวข้อโดย: dukdikdukdik ที่ 05-05-2015 21:07:20
เริ่มหัวข้อโดย: PetitDragon ที่ 05-05-2015 21:08:10
ขอบคุณครับ
o13
เริ่มหัวข้อโดย: KhunToOk ที่ 05-05-2015 21:09:12
ชอบเรื่องนี้มากจ้าา รักคนเขียน :mew1:
เริ่มหัวข้อโดย: gasia ที่ 05-05-2015 21:13:37
ซาบซึ้งมากๆค่ะ TT น้ำตาซึมเฃลย
เป็นเรื่องที่เรียลมากๆ เรื่อยๆ อ่านแล้วสบายใจ
ขอบคุณที่แต่งมานะคะ เราอ่านแล้วยิ้มตามได้ทุกตอนเลย
อยากเจอคนแบบพี่เมฆบ้างจังงงง
ต้องคิดถึงพี่เมฆกับจงรักแน่ๆเลยย . _ .
เริ่มหัวข้อโดย: panari ที่ 05-05-2015 21:13:54
ดีใจกับหนึ่งนทีด้วย มีหนุ่มมาดามอกให้แล้ว ว่าแต่คู่นี้มีเรื่องแยกออกมามั้ยคะเนี่ย(หรือจะเป็นเรื่องต่อไป) จะรอติดตามนะคะ
ขอบคุณสำหรับนิยายดีๆ ค่ะ
เริ่มหัวข้อโดย: ::UsslaJlwaJ:: ที่ 05-05-2015 21:14:08
เริ่มหัวข้อโดย: stickyyrice ที่ 05-05-2015 21:16:55
ขอบคุณที่เเต่งมาให้อ่านนะ
เริ่มหัวข้อโดย: kosmos ที่ 05-05-2015 21:23:12
อยากเจอคนรักแบบนี้บ้างจัง
ขอบคุณคนเขียนนะคะ รอเรื่องต่อไป เย้ :mew1: :L2:
เริ่มหัวข้อโดย: punchnaja ที่ 05-05-2015 21:24:27
เริ่มหัวข้อโดย: kutelittlepoly ที่ 05-05-2015 21:37:22
ขอบคุณสำหรับเรื่องราวดีๆแบบนี้มากๆเลยค่ะ :pig4:
เริ่มหัวข้อโดย: ReiSei ที่ 05-05-2015 21:42:23
เริ่มหัวข้อโดย: Infinity 888 ที่ 05-05-2015 21:46:15
ขอบคุณที่แต่งนิยายดีๆมาให้อ่านนะคะ :pig4:
เริ่มหัวข้อโดย: double9JH ที่ 05-05-2015 22:00:23
เริ่มหัวข้อโดย: BeeRY ที่ 05-05-2015 22:21:21
เริ่มหัวข้อโดย: B52 ที่ 05-05-2015 22:22:23
เอาจริงๆน้ะเรื่องนี้เคยปล่อยทิ้งให้ผ่านตาไปนานพอสมควร ขนาดเข้าไปอ่านแล้วก็ไม่ค่อยได้ต่อสักเท่าไรแค่ตอนสองตอนแค่นั้น แต่พอได้อ่านจริงๆตอนที่สามและสี่มา ที่นี่หยุดไม่อยู่เลยรอคอยมาตลอดว่าตอนใหม่จะมาวันไหน มันสนุกมากน่ะหลงรักเรื่องนี้เลย ขอบคุณคุณละอองฝนค่ะสำหรับนิยายเรื่องนี้
เริ่มหัวข้อโดย: patchamai28 ที่ 05-05-2015 22:25:34
ขอบคุณสำหรับนิยายดีๆเรื่องนี้นะคะ :3123:
เริ่มหัวข้อโดย: liza sarin ที่ 05-05-2015 22:29:04
เริ่มหัวข้อโดย: valenna yy ที่ 05-05-2015 22:33:42
เริ่มหัวข้อโดย: zombi ที่ 05-05-2015 22:41:13
อิ่มกับความละมุนของคำว่ารัก
เริ่มหัวข้อโดย: rainiefonnie ที่ 05-05-2015 22:46:18
เริ่มหัวข้อโดย: ROCKLOBSTER ที่ 05-05-2015 23:06:50
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
เริ่มหัวข้อโดย: natt lUcky ที่ 05-05-2015 23:21:13
ขอบคุณที่แต่งอะไรสนุกๆ ให้อ่าน
ชอบจงรักมาก ชอบพี่เมฆด้วย
มีแบบนี้อีกมั้ย อยากได้ๆ
เริ่มหัวข้อโดย: iceman555 ที่ 05-05-2015 23:25:56
เริ่มหัวข้อโดย: AuyAaiz ที่ 05-05-2015 23:33:34
...ขอบคุณสำหรับนิยายดีๆ ที่ละมุุนเเละอบอุ่นใจ
การที่ยังคงรักเเละรอใครสักคนไม่ใช่เรื่องสูญเปล่า
หากเเต่ถักถอสร้างสายใยกลายเป็นเรื่องราว
เพื่อรอวันที่เมฆาได้ลอยลมผ่านช่วงเวลาเพื่อมาพบ"รัก...จงรัก"
เริ่มหัวข้อโดย: Coaramach ที่ 06-05-2015 00:06:04
จะสั่งซื้อเก็บไว้แน่นอนค่ะ♡
เริ่มหัวข้อโดย: thejaoil ที่ 06-05-2015 00:12:14
เริ่มหัวข้อโดย: Autonomyz ที่ 06-05-2015 00:15:53
และ โปรดจงรักคนรักของคุณให้ดีที่สุด
เราคือหนึ่งคนที่เคยบอกว่าชอบชืีอเรื่องนี้มากที่สุด
แล้ววันนี้จนกระทั่งตอนจบเราก็ยังชอบชื่อนี้ไม่เปลี่ยนแปลงเลยค่ะ
โปรดจงรักและรักษาหัวใจกันให้ดีๆนะคะพี่เมฆน้องรัก
เริ่มหัวข้อโดย: SOMCHAREE ที่ 06-05-2015 01:22:09
เริ่มหัวข้อโดย: badbadsumaru ที่ 06-05-2015 03:42:34
พี่เมฆกับรัก น่ารักมากๆเลยค่ะ
เริ่มหัวข้อโดย: Cream A ที่ 06-05-2015 03:45:47
แต่รักที่สุดก็ต้องเป็นน้องจงรักนี่แหละ น่าเอ็นดู ถึงน้องจะไม่ได้รักกันหวานแหววกับพี่เมฆ
ออกจะเรียบซะด้วยซ้ำแต่มันเรียล เข้าถึงอารมณ์ อีกอย่างชอบผู้ชายแบบพี่เมฆ อยากได้แบบนี้ :hao5:
ขอบคุณสำหรับนิยายดีๆ เป็นเรื่องแรกเลยที่ตามอ่านตามเม้นจนถึงตอนจบ ยังไงจะรอนิยายเรื่องใหม่นะคะ
เริ่มหัวข้อโดย: cass-meyz ที่ 06-05-2015 04:42:16
เริ่มหัวข้อโดย: shoi_toei ที่ 06-05-2015 07:30:57
เริ่มหัวข้อโดย: kokoro ที่ 06-05-2015 07:51:20
อบอุ่นหวานและจบแบบเหมือนว่าทั้งคู่เติบโตขึ้น
คงจะได้รักกันไปอีกยาวววว
เริ่มหัวข้อโดย: Titania ที่ 06-05-2015 08:18:56
เริ่มหัวข้อโดย: นาวา ที่ 06-05-2015 08:19:49
เริ่มหัวข้อโดย: myapril ที่ 06-05-2015 08:59:10
ขอบคุณสำหรับนิยายดีๆ โปรดจงรัก ค่ะ ^^
+1+เป็ดค่ะ
เริ่มหัวข้อโดย: nicksrisat ที่ 06-05-2015 10:14:41
เริ่มหัวข้อโดย: Perry_Pie ที่ 06-05-2015 14:19:46
เริ่มหัวข้อโดย: ka[ze]na ที่ 06-05-2015 21:42:10
เริ่มหัวข้อโดย: Veesi3 ที่ 06-05-2015 22:13:00
ปล.เราชอบพี่เมฆเวอร์ชั่นเข้าเล่ห์มากเลยง่ะ อร๊ายยย ย ย คนอาร๊ายย ขี้หวงได้น่าอิจฉาชริงๆ :hao7:
เริ่มหัวข้อโดย: ่patsaporn ที่ 06-05-2015 23:10:06
ชอบตอนพี่เมฆห่วงรักมากตินเจอกับหนึ่งนที คือแกเก็บอาการไม่อยู่เลย ทะเลาะกันแค่ครั้งเดียวก็คงไม่อยาก
เพราะปกติเป็นคู่ที่เรียบง่ายน่ารักมาก ชอบตอนหวงน้องรักตอนเดินออกมานอกบ้านด้วย
พี่เมฆพูดเยอะขึ้นจริงๆ ขี้บ่นด้วย ส่วนน้องรักก็ร้ายขึ้นเยอะ รู้จักอ้อน หยอก พี่เขาหลงจะแย่แล้วลูก
ชอบเรื่องนี้มาก ขอบคุณสำหรับนิยายดีๆ นะคะ
เริ่มหัวข้อโดย: PURE LOVE ที่ 07-05-2015 12:22:44
ลุ้นให้เฮียวินมีคู่ แต่ไม่ได้ผลแฮะ 555
พี่เมฆน้องรัก หวานกันจนหยดสุดท้ายจริง ๆ :m1:
คู่นี้ เป็นคู่พระนาย ที่ถูกใจเรามาก ๆ เลยค่ะ
อ่านแล้วไม่เกิดความรู้สึกขัดอกขัดใจการกระทำของทั้งคู่เลยนะ
เรื่องนี้ เป็นเรื่องที่อ่านแล้วให้ความรู้สึกถึงชีวิตคนจริง ๆ ดี
ขอบคุณคนเขียน สำหรับผลงานดี ๆ ที่น่าประทับใจนะคะ :pig4:
รอติดตามเรื่องใหม่จ้า :L1:
เริ่มหัวข้อโดย: JustWait ที่ 07-05-2015 15:22:03
เริ่มหัวข้อโดย: Ice_Iris ที่ 07-05-2015 15:44:48
ซึ้งอ่ะ
น้ำตาจิหยดเสียให้ได้ (คิดว่าตัวเองเป็นจงรัก)
มันเป็นเรื่องที่เหมือนธรรมดา
แต่ไม่ธรรดา
เป็นอะไรที่เข้าถึงได้ง่าย
แต่ก็กินใจ
ขอบคุณที่แบ่งปันขอรับ
เริ่มหัวข้อโดย: Baruda ที่ 07-05-2015 20:07:02
เริ่มหัวข้อโดย: acidic_crazy ที่ 08-05-2015 03:55:53
ขอบคุณมากนะคะ ที่เขียนมาให้อ่านกัน
เริ่มหัวข้อโดย: janeyuya ที่ 08-05-2015 04:42:50
เขาดูเด็ดขาดกับการตัดสินใจตัวเอง
จำไดเว่าตอนอ่านถึงที่พี่เมฆเมาแล้วบอกพี่วินว่าจะไม่สนใจหนึ่งนทีอีก เราไม่เชื่อนะ
แต่พี่เมฆเอาจริงจนเราดีใจแทนจงรัก *เขิน* ผู้ชายแบบนี้ทอดแหหาได้ตรงไหน เค้าอยากได้บ้าง
เริ่มหัวข้อโดย: A_Narciso ที่ 08-05-2015 06:49:13
เริ่มหัวข้อโดย: timtam ที่ 08-05-2015 10:46:04
ชอบความรักแบบนี้ ความรักที่ตั้งอยู่บนพื้นฐานความเข้าใจ
ชอบนายเอกน่ารัก แสนดี จนเหมือนตกในมนต์สะกดให้จงรัก น่ารักจริงๆ
ชอบพระเอกที่เป็นคนชัดเจน และค่อนข้างมีสติ เป็นผู้ชายที่ดีมากเลย เหมาะกับบทตพแหน่งพระเอกสุดๆ
ขอบคุณคนเขียนนะคะที่เขียนนิยายน่ารัก ชวนอบอุ่นให้อ่านแบบนี้
เริ่มหัวข้อโดย: jum1201 ที่ 08-05-2015 11:50:01
เริ่มหัวข้อโดย: litlittledragon ที่ 08-05-2015 12:23:41
สงสัยว่าพี่ไอ จะมีคู่หรือเปล่า
กลองตาก้องก็เหมือนกัน
เริ่มหัวข้อโดย: oily61 ที่ 08-05-2015 15:44:42
อบอุ่นจริงๆไม่หวือหวาแต่ก็ไม่น่าเบื่อ
รักพี่เมฆกับจงรักจัง^^
เริ่มหัวข้อโดย: M.J. ที่ 08-05-2015 18:50:24
เริ่มหัวข้อโดย: twinmonkey0311 ที่ 08-05-2015 19:42:37
พี่เมฆโชคดีที่มีคนที่รักอย่างจงรัก ส่วนจงรักบางทีก็มโนไปเองแล้วก็เสียใจเอง แต่ก็ดีที่ไม่ทะเลาะกันนาน :pig4:
เริ่มหัวข้อโดย: GlassesgirL ที่ 08-05-2015 20:07:32
รักเองก็เช่นกันที่รักพี่เมฆมั่นคงมาตลอด จนสุดท้ายก็สมหวังในรัก
ขอให้ความรักทั้งคู่มั่นคงต่อกัน รักกันไปนานๆนะคะ
ขอบคุณคนเขียนมากนะคะสำหรับนิยายดีๆเรื่องนี้
ปล.แบบพี่เมฆนี่หาได้ที่ไหนบ้างคะรู้ไหม 55555
:mew1: :L2:
เริ่มหัวข้อโดย: DREAM COME TRUE ที่ 08-05-2015 22:03:47
ฟีลกูดดีมาก ชอบมากครับ
แนะนำคนอื่นให้อ่านต่อเลย ไม่ต้องลังเล สนุกแน่ครับ
ขอบคุณผู้แต่งมาก สนุกมากจริงๆครับ
เริ่มหัวข้อโดย: ketekitty ที่ 08-05-2015 22:43:20
เริ่มหัวข้อโดย: samsung009 ที่ 09-05-2015 00:30:54
เริ่มหัวข้อโดย: urmein ที่ 09-05-2015 06:36:13
เป็นเรื่องราวที่อ่านง่ายๆ สบายๆ ตัวละครสมจริง เรารู้สึกได้ว่ามีคนแบบนี้จริงๆ หลงรักจงรักเลยค่ะ น่ารักมากๆ
จะรอติดตามเรื่องต่อๆไปนะคะ
เริ่มหัวข้อโดย: DoubleBass ที่ 09-05-2015 12:50:23
เริ่มหัวข้อโดย: duckka ที่ 09-05-2015 17:23:22
ชอบเมฆที่เป็นคนเด็ดขาด นึกว่าจะมีดราม่ากับหนึ่งนทีซะอีก
เรื่องนี้ดำเนินเรื่องไปเรื่อยๆไม่หนักจนเกินไป อ่านแล้วเข้าใจง่าย
ไปกับตัวละครทุกตัว ขอบคุณค่ะ
เริ่มหัวข้อโดย: sunipum ที่ 10-05-2015 10:25:31
เริ่มหัวข้อโดย: iota ที่ 10-05-2015 10:26:11
:L1: โปรดจงรัก :L1: เป็นชื่อที่ดี เป็นเรื่องที่ดีจริงๆ
ขอบคุณ คุณฝน นักเขียนมากๆเลยครับ
:pig4:
เริ่มหัวข้อโดย: kdpmvip4 ที่ 10-05-2015 14:21:16
ขอบคุณที่แต่งเรื่องดีๆมาให้อ่านนะคะ :mew1:
เริ่มหัวข้อโดย: A-J.seiya* ที่ 10-05-2015 15:44:47
โอยยย น่ารักมาก พี่เมฆดีมากอ่ะ ฮืออ
จงรักก็ดี แต่แอบมีเป๋ตอนหลังนะ
ดีที่พี่เมฆไม่ท้ออ่ะ
รักกันก็ดี แต่เชื่อใจคงโคตรสำคัญ ต้องสู้นะะะ
เขียนดีอ่ะ เราชอบนะ เอาจริงๆมันไม่ได้หวือหวา แต่ให้ความรู้สึกละมุน
อ่านแล้วฟีลกู้ดๆๆๆๆ
เริ่มหัวข้อโดย: up2goo ที่ 10-05-2015 17:06:00
แต่ถึงจะดูเรื่อยๆอบอุ่นๆแบบนี้ แต่ก็ทำเราน้ำตาหยดได้นะ :o12:
:pig4: :กอด1:
เริ่มหัวข้อโดย: gayraygirl ที่ 10-05-2015 17:10:29
เรื่องสนุกมากเลยค่ะ
รอเรื่องต่อไปนะคะ
เริ่มหัวข้อโดย: sine ที่ 10-05-2015 20:59:06
ขอบคุณสำหรับเรื่องราวดีๆนี้นะคะ
เป็นกำลังใจให้เรื่องต่อไปค่ะ
เริ่มหัวข้อโดย: mickeyz.min ที่ 11-05-2015 21:01:18
เริ่มหัวข้อโดย: ๐๐ตะวัน๐๐ ที่ 11-05-2015 21:31:55
ชอบพี่เมฆกับจงรักมากค่ะ สองคนนี้รักกันดีจัง
เป็นความรักแบบผู้ใหญ่ทึ่ค่อนข้างมีเหตุมีผล
อ่านแล้วอบอุ่นสบายใจมากค่า
เริ่มหัวข้อโดย: kawisara ที่ 13-05-2015 12:49:09
ชอบที่ไม่มีตัวร้ายปัญญาอ่อนโผล่มาให้เสียอรรทรสในเรื่องมากเกินไป
ชอบที่อย่างน้อย หนึ่งนทีก็กลับตัวได้ทัน
แล้วพี่ไอคนสวยไม่มีคู่เหรอ ????
เริ่มหัวข้อโดย: kimhamwong ที่ 14-05-2015 06:58:10
แต่พออ่านไปเรื่อย ๆ ก็วางไม่ลง จงรัก กับ พี่เมฆ
ขอบคุณนะคะ
เริ่มหัวข้อโดย: khwanruen ที่ 14-05-2015 08:47:08
เริ่มหัวข้อโดย: akeins ที่ 14-05-2015 12:31:36
เริ่มหัวข้อโดย: Kfc_Pizza ที่ 14-05-2015 19:55:41
เริ่มหัวข้อโดย: ● MaYa~Boy ● ที่ 15-05-2015 13:45:30
เริ่มหัวข้อโดย: masakiei ที่ 15-05-2015 19:55:54
เริ่มหัวข้อโดย: am_am ที่ 15-05-2015 22:51:11
เริ่มหัวข้อโดย: snack ที่ 16-05-2015 12:39:53
จงรักแบบว่าน่ารักมาก อดทนที่จะรักพี่เฆฆข้างเดียวแบบไม่เรียกร้องอะไรอยู่เงียบๆในที่ของตัวเอง
ถ้าไม่ได้กามเทพแบบเฮียวินจะเป็นยังไงหนอ.. :pig4:
เริ่มหัวข้อโดย: llmup ที่ 16-05-2015 16:02:03
ชอบมากเลยค่ะหวานมาก หว๊านหวาน
เราเข้าใจในความรู้สึกของจงรักนะว่าแรกๆ มันไม่มีความมั่นใจเลยเพราะเหมือนกับว่าเราอ่านความคิดของอีกคนไม่ออกว่าเค้ายังคิดถึงคนเก่าอยู่หรือเปล่า
แต่ก็เหมือนที่พระเอกบอกมีอะไรให้พูดรู้สึกอะไรให้บอกและก็คนรักกันต้องมีความเชื่อใจกัน
ชอบนิยายที่ดำเนินเรื่องเรื่อยๆ ไม่มีดาม่าชอบมากเลยค่ะอยากให้มีตอนพิเศษจังอย่างเช่นพวกวันครบรอบอะไรแบบนั้นแหะๆ
ขอบคุณที่สร้างสรรค์นิยายดีๆออกมานะคะจะติดตามต่อไปค่ะ
เริ่มหัวข้อโดย: YounIn ที่ 17-05-2015 10:12:03
เริ่มหัวข้อโดย: silver407 ที่ 17-05-2015 23:25:56
เริ่มหัวข้อโดย: silver407 ที่ 20-05-2015 20:26:24
ประทับใจในความรัก ความทุ่มเทของน้องจงรักที่มีต่อพี่เมฆมากๆ รวมทั้งอีกสิ่งทีชอบมากคือความมั่นคงของพี่เมฆ พร้อมเปิดใจให้กับน้องจงรัก
:-[ :-[ :-[
ได้อ่านพัฒนาการความรักของทั้งสองคน คอยเป็นกำลังใจ ทั้งคอยลุ้นตามไปด้วยทุกตอน เป็นเรื่องราวที่น่ารักสุดๆ ไปเลย
ขอบคุณสำหรับนิยายดีๆ นะคะ
:L2: :L2:
เริ่มหัวข้อโดย: Youi_chin ที่ 20-05-2015 22:43:47
เริ่มหัวข้อโดย: Naeon ที่ 23-05-2015 12:11:42
เริ่มหัวข้อโดย: lahlunla ที่ 25-05-2015 15:45:51
ก่อนจะไปหยอดกระปุกจองหนังสือ
เริ่มหัวข้อโดย: Peung002 ที่ 25-05-2015 23:38:05
ชอบแนวนี้จัง ไม่มีมาม่เยอะจนอืดเต็มชาม
ตัวอิจฉาเลวร้ายกำลังพอเหมาะ
ขอบคุณสำหรับเรื่องดีๆนะคะ :hao3:
เริ่มหัวข้อโดย: ammamooty ที่ 27-05-2015 17:20:21
หลังจากที่ออกจะงงๆว่านิยายฟีลกู๊ดรือยังไง เพราะความหมายดูจะกว้างเหลือเกินแต่พอมาอ่านเรื่องนี้ปุ๊ป เข้าใจเลยค่ะ!!
มีคนไม่ชอบหนึ่งเยอะ เราก็ไม่ถึงกับชอบและก็ไม่ชอบนะ ไม่ได้ร้ายขนาดนั้น แค่นิสัยเสียเฉยๆ(?) คือนิสัยมนุษย์ก็แบบนี่อยู่แล้ว(มั้ง) แค่คนคนหนึ่งที่ตัดสินใจผิดไปทิ้งสิ่งที่ดีไปแล้วอยากได้กลับคืนมา แต่สุดท้ายมีความสุขกันถ้วนหน้าก็ดีแล้วเนอะ
ขอบคุณคนแต่งมากๆเลยนะคะที่แต่งนิยายดีๆแบบนี้มาให้ สนุกมากๆเลยค่ะ
เริ่มหัวข้อโดย: pp_psj ที่ 27-05-2015 20:22:01
เป็นเรื่องที่บรรยายได้ดีมากๆเลย
ชอบจงรัก ชอบเมฆา รักเฮียวิน แอร๊ยยยยย
จะติดตามเรื่องอื่นๆอีกนะคะ :bye2:
เริ่มหัวข้อโดย: angelarty ที่ 29-05-2015 14:24:41
เริ่มหัวข้อโดย: whitelavenders ที่ 01-06-2015 13:49:59
เริ่มหัวข้อโดย: sodawan1 ที่ 01-06-2015 16:55:24
เริ่มหัวข้อโดย: Bear Company ที่ 04-06-2015 19:15:03
เริ่มหัวข้อโดย: Blackmotion ที่ 08-06-2015 01:42:17
ชอบชื่อเรื่องมากๆแทนได้หลายความรู้สึกเหลือเกิน
น้องจงรักและพี่เมฆา ❤️
เริ่มหัวข้อโดย: Chrysan ที่ 10-06-2015 16:02:04
โผล่มาตั้งแต่ตอนแรกมีแต่ทำตัวเป็นกามเทพ
ให้รางวัลพี่แกหน่อย 5 5
ชอบพี่เมฆ เป็นผู้ชายเด็ดขาด(อย่างมีสติ)
ตั้งแต่ตอนแรกที่จะให้รักเข้ามาอยู่ข้าง ๆ
เราเข้าใจว่าพี่เขารู้ตัวอยู่เสมอว่าตัวเองกำลังทำอะไร
และพยายามอย่างที่สุดที่จะไม่ให้รักเสียใจ
ทุกครั้งที่มีเรื่องหนึ่งเข้ามาในหัว พี่แกก็รู้ตัวดีว่ายังตัดไม่ขาด
ก็เฟดตัวเองออกมาจากรัก ไม่ได้ใช้รักเป็นเครื่องมือ
รอจนแน่ใจว่าสามารถคบกันได้จริง ๆ แล้วค่อยขอคบ
ชอบตรงนี้แหละ
ปัญหาของรักก็มีอย่างเดียวนั่นแหละ
ไม่ยอมเชื่อใจพี่เมฆสักที
แต่เรื่องแบบนี้ความจริงมันก็ต้องใช้เวลา
ปริมาณความรักพี่เมฆให้แม้มันจะมากแค่ไหน
แต่เรื่องราวต่าง ๆ มันก็ยังเพิ่งจบไปไม่นาน
หนึ่งก็ยังมาวนเวียนเรื่อย ๆ จะให้มั่นใจร้อยเปอร์เซ็นเลย ก็คงจะยาก
นอกนั้นจงรักก็เป็นคู่ชีวิตที่ดีสำหรับพี่เมฆนะ
ทำได้ตั้งแต่อาหาร จัดสวน ยันเตะบอลเป็นเพื่อนได้
มีรักคนเดียวพี่เมฆก็ไม่ต้องแสวงหาความสุขที่ไหนแล้วล่ะ
:กอด1:
เริ่มหัวข้อโดย: New_Tai ที่ 11-06-2015 10:16:39
ขอบคุณสำหรับนิยายสนุกๆนะคร๊า
เริ่มหัวข้อโดย: mint_852 ที่ 12-06-2015 16:36:57
ชอบชื่อเรื่องเหมือนคนเขียนเลยค่ะ
รู้สึกว่าเป็นวอนขอความรักยังไงยังงั้น
ขอบคุณที่เอามาให้อ่านกันนะคะ
จะรออ่านเรื่องต่อไปน้า
เริ่มหัวข้อโดย: thelittlemaster ที่ 12-06-2015 23:02:58
ขอบคุณสำหรับนิยายดีๆ นะคะ :katai2-1:
เริ่มหัวข้อโดย: mjpnta ที่ 14-06-2015 23:37:20
แต่มีบรรยากาศวิ้งๆลอยอยู่รอบตัวตลอดเวลา
เรารักน้องจงรักมาก เรียกชื่อน้องเหมือนโดนร่ายมนต์ จงรักๆๆๆๆ เรารักน้องจริงๆด้วย แฮร่
ขอบคุณสำหรับนิยายดีๆเรื่องนี้นะค้า❤️
เริ่มหัวข้อโดย: ละอองฝน ที่ 25-06-2015 01:24:20
ตอนพิเศษ FIFTY SHADES OF CLOUD
วันนี้จงรักที่ไม่มีงานใน I Promise Tower ดังนั้นเจ้าตัวจึงมีโอกาสได้เฝ้าร้านบ้าง หลังจากก่อนหน้านี้ไม่ได้เข้ามาอยู่ที่ร้านหอมไกลเลยสักวัน เพราะช่วงที่ผ่านมาเหล่าบรรดาคู่รักต่างก็จูงมือเข้าประตูวิวาห์กันเป็นว่าเล่น ดังนั้นงานที่จงรักได้รับมอบหมายจากพี่ไอก็มากตามไปด้วย จงรักจึงจำเป็นต้องให้พี่มิ้นลูกจ้างคนสนิทรับหน้าที่ดูแลร้านแทนไปพลางๆ แต่หากวันไหนมีปัญหาหรือมีสต๊อกเข้ามามากๆ จงรักก็จะแวะมาช่วยด้วยเหมือนกัน
ผ่านช่วงเช้าไปจนถึงช่วงบ่าย ร้านดอกไม้ก็เริ่มเงียบเหงา สาวๆพนักงานจึงพากันลากเก้าอี้มาล้อมวงกับจงรัก แล้วเริ่มคุยเล่นกันอย่างสนุกสนาน โดยหัวข้อสนทนาในตอนนี้เป็นเรื่องหนัง สองสาวเล่าให้ฟังว่ามีหนังเรื่องหนึ่งที่เพิ่งเข้าโรงได้ไม่นาน และพวกเธอก็พาคนรักไปดูด้วยกันมา ก่อนจะกรี๊ดกร๊าดพร้อมกับรีวิวว่ามันดีอย่างนั้น ดีอย่างนี้
จงรักก็ไม่ได้ตั้งใจฟังรายละเอียดเท่าไหร่ เพราะเนื่องจากต้องตรวจดูบัญชีและเช็คออเดอร์ดอกไม้ล๊อตใหม่ แต่ก็พอจะสรุปได้คร่าวๆจากที่ฟังว่าหนังเรื่องนี้เหมาะแก่การพาแฟนไปดูอย่างยิ่ง แต่อันที่จริงจงรักไม่ใช่พวกชอบดูหนังรักหรือหนังโรแมนติกนัก ทั้งเขาและพี่เมฆเป็นพวกเสพหนังประเภทแอคชั่น ฆาตกรรม สืบสวนสอบสวน และแฟนตาซีมากกว่า
แต่พอพี่มิ้นกับพี่ขิงเริ่มหันมาชักชวนบวกกับโน้มน้าวให้จงรักพาพี่เมฆไปดูบ้าง จงรักจึงเริ่มลังเล เพราะพี่ๆทั้งสองคนบอกว่า ถ้าดูแล้วอาจจะช่วยทำให้ความสัมพันธ์ของทั้งคู่กระชับแนบแน่นยิ่งขึ้น แม้สาวๆจะไม่ได้อธิบายว่าแนบแน่นในกรณีไหน แต่พอคิดๆว่าไม่ได้ไปดูหนังในโรงด้วยกันกับพี่เมฆมานานแค่ไหนแล้วนะ จงรักจึงตัดสินใจแอบโทรไปชวนคนรักของเขาทันที
‘ว่าไงรัก โทรหาพี่มีอะไรหรือเปล่า’
“พี่เมฆยุ่งอยู่หรือเปล่าครับ” แม้ว่าจะคบกันมาได้สักพัก แต่จงรักก็มักจะถามเมฆาด้วยความเกรงใจเช่นนี้เสมอ ยามที่โทรไปหาในเวลางาน
‘ก็ไม่ค่อยยุ่งเท่าไหร่ เดี๋ยวสี่โมงก็ออกจากออฟฟิศแล้ว มีอะไรเหรอ’
“คือ…รักจะชวนไปดูหนังน่ะครับ”
‘นึกยังไงถึงชวน’ ปลายสายถามด้วยความประหลาดใจ
“ก็ไม่มีอะไรครับ แค่อยากไปดูเฉยๆ อีกอย่างเห็นว่าเป็นหนังใหม่เพิ่งเข้าด้วย พี่มิ้นกับพี่ขิงเขาบอกว่าสนุก” เว้นช่วงไปนิด จงรักก็ทำใจกล้าส่งเสียงอ้อนไปเบาๆ “นะครับ เราไม่ได้ดูหนังโรงด้วยกันนานแล้ว”
‘วันนี้ที่ร้านไม่ยุ่งใช่ไหม’ เมฆาถามเพื่อความแน่ใจ เพราะบางครั้งก็จะมีคนโทรตามให้ไปช่วยจัดการงานบ้างตอนที่ออกไปไหนมาไหนด้วยกัน
“วันนี้ไม่มีอะไรแล้วครับ ผมเคลียร์หมดแล้ว”
‘งั้นก็ได้ เดี๋ยวพี่ไปรับ’
“ครับ ผมจะรอนะ” คนชวนยิ้มออกมาจนเต็มแก้ม จากนั้นจึงเก็บโทรศัพท์แล้วเดินดูความเรียบร้อยก่อนปิดร้าน
เมฆามาก่อนเวลานัดนิดหน่อย เขาจึงนั่งรอน้องอยู่ที่ประจำบนโซฟารับแขกของร้าน สองสาวมิ้นและขิงต่างก็ยิ้มอย่างมีเลศนัยประสมความเขินอายให้กัน ยามเมื่อรู้ว่าจงรักชวนเมฆาไปดูหนังที่พวกเธอแนะนำ ซ้ำก่อนจะแยกกันที่หน้าร้าน พวกเธอยังอวยพรให้พวกเขาดูหนังให้สนุกอีกด้วย
เมื่อขึ้นมาบนรถ เมฆาก็ถามทันทีว่าหนังที่จะไปดูคือเรื่องอะไร และเมื่อได้ยินน้องทวนชื่อหนังให้ฟังซ้ำสอง เขาก็ต้องแอบลอบถอนหายใจออกมา
“แล้วรักรู้หรือเปล่าว่าเป็นหนังเกี่ยวกับอะไร หรือรู้แค่เป็นหนังรัก”
“ก็…ครับ” จงรักรับคำอ้อมแอ้ม ก่อนจะว่าต่อ “พอดีผมไม่ค่อยได้ตั้งใจฟังตอนพี่ๆเขาคุยรายละเอียด แต่รับรองว่าสนุกครับ พี่เมฆาอาจจะชอบก็ได้”
“รู้ได้ยังไง” คนหน้าดุถาม
“ก็พวกพี่ๆเขาบอกว่าพาสามีไปดูมาด้วย พวกเขาก็ว่าสนุกดี ผมเลยคิดว่าผู้ชายก็น่าจะดูได้ไม่น่าเบื่อนะ” แต่ที่สำคัญกว่านั้นคือจงรักแค่อยากจะใช้เวลาที่อยู่ด้วยกันทำกิจกรรมกระชับความสัมพันธ์ซึ่งต่างออกไปจากเดิมบ้าง ยิ่งช่วงที่ผ่านมาพวกเขาเองก็งานหนักทั้งคู่ ก็เลยไม่ค่อยมีเวลาได้ไปไหนมาไหนด้วยกัน
“เอาเถอะ ลองไปดู หนังจบจะได้กินข้าวนอกบ้านเสียเลย เราจะได้พักทำกับข้าวสักวัน”
“ครับ” จงรักยิ้มกว้างให้คนหน้าดุแต่ใจดี แล้วคิดในใจว่าพี่เมฆของเขานั้นน่ารักที่สุด
เมฆาเห็นน้องยิ้มดูมีความสุขจึงไม่คิดทักท้วงอะไร แม้ว่าจะรู้สึกอ่อนใจที่คนน่ารักซื่อเสียจนไม่รู้ตัวว่าถูกหลอกให้มาดูหนังประเภทไหน ก็เอาเถอะ ถึงจะไม่ใช่แบบที่ชอบดูด้วยกันเท่าไหร่ แต่ถือว่าเปิดโลกทัศน์ให้เจ้าตัวไปเสียเลยก็แล้วกัน
เมื่อถึงที่หมาย จงรักก็ตรงดิ่งไปซื้อตั๋วหนัง ส่วนเมฆานั้นเป็นคนเดินไปซื้อน้ำกับป๊อปคอร์นมาให้ หน้าที่นี้ถูกกำหนดไว้ตั้งแต่ที่มาด้วยกันครั้งแรกๆ เพราะคิดว่าต่างคนต่างทำจะได้ไม่เสียเวลา พอได้ตั๋วกับขนมขบเคี้ยวเรียบร้อย จงรักกับเมฆาก็พลัดกันไปเข้าห้องน้ำ
ในระหว่างที่เมฆาเดินกลับมา ก็เห็นไกลๆว่าน้องทำคิ้วขมวดเล็กๆ พร้อมกับมองตั๋วในมือ เขาจึงเดินมานั่งข้างๆแล้วถามด้วยความสงสัย
“เป็นอะไร”
“ไม่มีอะไรหรอกครับ แค่คิดถึงเมื่อกี้ตอนไปซื้อตั๋ว”
“ทำไมเหรอ”
“ก็พนักงานเขาบอกว่าหนังที่เราจะดู เรทมันตั้งยี่สิบแหนะ”
“แล้วเรามีปัญหาอะไรล่ะ อายุไม่ถึงหรือไง” เมฆาอดไม่ได้ที่จะสัพยอก
“ไม่ใช่ครับ รักแค่สงสัย”
“สงสัยอะไร ไหนบอกพี่ซิ”
“สงสัยว่าหนังรักอะไร ทำไมเรทมันถึงแรงจัง”
“เอาเถอะ เดี๋ยวไปดูก็รู้เอง” เมฆาบอกปัดไม่ให้เจ้าตัวกังวล ก่อนจะหยิบป๊อปคอร์นป้อนเข้าปากน้องหนึ่งชิ้น เพียงเท่านั้นจงรักก็ยิ้มออกมาแล้วเลิกสงสัยเรื่องเรทหนังอีก
เมื่อถึงเวลาหนังฉาย พนักงานฉีกตั๋วก็เรียกให้ลูกค้าเข้าโรงหนัง จงรักกับเมฆาจึงเดินเข้าไปหาที่นั่งให้ตัวเองก่อนจะนั่งคุยกันเล็กน้อย จนกระทั่งหนังเริ่มฉายจึงหันไปสนใจหนังแทน
ตัวหนังดำเนินไปเรื่อยๆไม่ได้มีอะไรน่าตื่นเต้นนักในทีแรก ซ้ำบางฉากให้ความรู้สึกหม่นอย่างน่าประหลาด ตัวเอกก็หล่อสวยดูเรื่อยๆดี จนกระทั่งเนื้อเรื่องเริ่มดำเนินไปถึงที่พระเอกเผยให้นางเอกเห็นว่าตัวเองเป็นพวกชอบความรุนแรง หลังจากนั้นจงรักก็เริ่มอึดอัดใจที่จะดูต่อ
ความจริงไม่ใช่ว่าเขาดูหนังประเภทนั้นไม่ได้ เพียงแต่เขาไม่เคยคิดเลยสักครั้งที่จะดูอะไรแบบนี้พร้อมกับคนรัก โดยเนื้อเรื่องก็ถือว่าพอจะมีที่มาที่ไปและเข้าใจได้อยู่ แต่ฉากอย่างว่าที่ฉายชัดบนหน้าจอกลับทำให้จงรักนั่งไม่ติด เพราะมันทำให้รู้สึกเขินและกระอักกระอ่วนเป็นที่สุด ในอุ้งมือที่ถูกพี่เมฆกุมไว้ชุ่มชื้นไปด้วยเหงื่อ ยามหันไปมองเสี้ยวหน้าดุคมนั่งดูฉากอย่างนั้นอย่างไม่อนาทรร้อนใจ แล้วยังหันมายิ้มน้อยๆให้เขา จงรักก็ยิ่งรู้สึกอดรนทนไม่ไหว
นี่เขารบเร้าพาพี่เมฆมาดูหนังอะไรกัน
จวบจนหนึ่งชั่วโมงครึ่งในโรงหนังสิ้นสุดลง จงรักจึงรีบจูงมือคนรักออกมาจากโรงทันทีโดยไม่หวังอยากดูภาคต่อ แม้ความจริงหนังไม่ได้เลวร้าย แต่เขาเองที่รู้สึกประดักประเดิดเขินอายจนเข้าหน้าคนรักไม่ติด
เมฆาแอบยิ้มขำกับท่าทางเก้ๆกังๆของคนรัก เห็นแล้วก็อยากจะแกล้งให้ได้อายมากขึ้นไปอีก เพราะแก้มขาวๆของเจ้าตัวมันน่าฟัดน้อยเสียที่ไหนยามขึ้นสีแดงก่ำ ดังนั้นเมื่อเข้ามานั่งในร้านอาหารและสั่งอาหารเรียบร้อยแล้ว เมฆาจึงแสร้งถามบางอย่างออกมา
“เป็นไง หนังสนุกไหม”
“ก็…สนุกดีครับ แต่…”
“แต่?” เห็นน้องอ้ำอึ้ง เมฆาจึงช่วยกระตุ้นถาม
“ฉากเรทมันเยอะไปหน่อย” จงรักว่าเสียงเบา
“อืม พี่ว่าก็ไม่เยอะขนาดนั้นหรอกนะ ตอนเห็นของในห้องของเกรย์ พี่คิดว่าเขาจะทำอะไรแอนนามากกว่านี้เสียอีก”
“แค่นั้นก็น่าสงสารแล้วครับ โดนฟาดด้วย” คนตัวเล็กว่าพลางทำหน้าแหย
“อ้าว นี่เราไม่ได้ชอบหรอกเหรอ พี่เห็นใครๆเขาก็ชอบพระเอกกันทั้งนั้น”
“ไม่ล่ะครับ ดูแล้วเจ็บแทนนางเอกเลย” ยิ่งตอนโดนเข็มขัดฟาดนะ เห็นแล้วจงรักก็อดไม่ได้ที่จะย่นคอเบ้หน้าราวกับรู้สึกเจ็บไปด้วยกับตัวละคร
“แล้วถ้าเกิดพี่เป็นแบบเกรย์ขึ้นมาล่ะ รักจะทำยังไง”
“พี่เมฆอย่าล้อเล่นแบบนี้สิครับ” เจ้าตัวเอ่ยออกมาด้วยเสียงเบายิ่งกว่าประโยคไหนๆ ซ้ำยังติดจะตัวสั่นน้อยๆด้วย
“หึๆ” เมฆาหัวเราะออกมาเบาๆ ก่อนจะเลิกพูดถึงอีก แม้ว่าการแกล้งน้องนิดๆหน่อยจะสร้างความบันเทิงให้เขาได้มากกว่าที่คิด แต่พอเห็นเจ้าตัวหน้าซีดดูเหมือนว่าจะกลัวขึ้นมาจริงๆก็เกิดสงสารและแกล้งไม่ลงอีก
แต่เมฆากลับไม่รู้ตัวเลยว่า ไอ้ท่าทางยามมุมปากกดยิ้มแล้วหัวเราะในลำคอเบาๆแบบนั้น มันทำให้ดูโรคจิตมากแค่ไหน ยิ่งผนวกกับดวงตาคมดุเป็นประกายยามถูกใจที่ได้แกล้ง ยิ่งช่วยขับให้เจ้าตัวดูน่ากลัวยิ่งขึ้น พอเห็นภาพแบบนั้นจงรักจึงต้องรีบก้มหน้าลง อดไม่ได้ที่จะเผลอคิดในใจว่า
หรือพี่เมฆจะแอบมีด้านนั้นซ่อนอยู่เหมือนกันนะ
หลังจากทานข้าวจนอิ่มเรียบร้อย ทั้งคู่ก็ไปซื้อของใช้อีกนิดหน่อยแล้วตรงกลับบ้านทันที กว่าจะมาถึงที่บ้านก็ปาเข้าไปเกือบเที่ยงคืนแล้ว จงรักได้สิทธิ์อาบน้ำก่อน ดังนั้นเจ้าตัวจึงรีบอาบ เพื่อที่พี่เมฆจะได้ไม่คอยนาน
ตอนที่ออกมาจากห้องน้ำคนตัวเล็กสวมผ้าขนหูผืนเดียวเดินไปค้นหาชุดนอนที่ตู้สิ้นชัก แต่ในขณะที่กำลังจะเปิดเลือกชุดนอน สายตาก็เหลือบไปเห็นตู้ลิ้นชักในส่วนของพี่เมฆที่ตั้งอยู่ข้างๆกัน ในหัวคิดไพล่ไปถึงเรื่องที่เพ้อเจ้อเอาไว้ตอนทานมื้อค่ำ จากนั้นเจ้าตัวก็หยุดคิดไม่ได้ ซ้ำยังสงสัยอะไรไปไกลสุดกู่อีกด้วย
ตาคู่โตเหลือบมองเห็นคนรักร่างสูงยังไม่เข้าห้องน้ำ เพราะกำลังสารวนกับการถอดเสื้อ จงรักจึงแสร้งทำทีเป็นก้มลงจัดผ้าในชั้นของตัวเองเงียบๆ เขาอยากรอโอกาสให้พี่เมฆเข้าห้องน้ำไปก่อน ค่อยลองเปิดค้นในลิ้นชักฝั่งนั้นดูว่ามี ’อุปกรณ์แปลกๆ’ ซ่อนอยู่บ้างหรือเปล่า ขณะที่กำลังเรียบเรียงแผนการอยู่ในหัว อยู่ๆมือหนาก็ยื่นเข็มขัดหนังสีดำเส้นหนึ่งมาตรงหน้า
“เอ้ย!” จงรักร้องออกมาเสียงดังด้วยความตกใจ ก่อนผงะล้มหงายหลังเล็กน้อย ดีที่เมฆาคว้าแขนได้ทันเจ้าตัวจึงไม่ทิ้งตัวจนก้นจ้ำเบ้า
“เป็นอะไร” เสียงทุ้มถามด้วยความเป็นห่วง แต่เพราะจงรักไม่ได้มองหน้า จึงไม่เห็นรอยยิ้มเล็กๆที่ปรากฏอยู่บนใบหน้าของเมฆา
“เปล่าครับ พอดีมัวคิดอะไรเพลินๆ”
“อย่ามัวใจลอยสิ รีบแต่งตัว” ก่อนที่จะไม่ได้แต่ง นั่นเมฆาแค่คิดจะแกล้งพูดเย้า แต่ก็ไม่ได้พูดออกไปเพราะเห็นน้องหน้าซีดๆ
“ฝากเอาเก็บในลิ้นชักให้พี่หน่อย”
“ครับ” จงรักรับเข็มขัดหนังเส้นนั้นมาถือไว้ในมือ แล้วยืนนิ่งรอจนได้ยินเสียงปิดประตูห้องน้ำ เจ้าตัวจึงเริ่มลงมือ
ลิ้นชักทั้งหกชั้นของเมฆาถูกเปิดและรื้อดูจนถึงซอกด้านในสุด ทั้งที่ความจริงจงรักก็รู้อยู่แล้วว่ามันไม่ได้มีอะไร แต่ด้วยความวิตกจริตคิดเพ้อเจ้อจึงทำให้เจ้าตัวต้องมาทำอะไรไร้สาระพวกนี้ ผ่านไปพักใหญ่ เมื่อตรวจดูจนแน่ใจแล้วว่าไม่มีอะไรจริงๆ คนตัวเล็กจึงได้แต่ถอนหายใจออกมาอย่างโล่งอก
“เฮ้อ~ ไม่มีจริงๆด้วย”
“ไม่มีอะไรเหรอ” เสียงทุ้มต่ำกระซิบบอกใกล้ๆ จนรู้สึกได้ถึงไอร้อนจากลมหายใจที่เป่ารดใบหู ก่อนจะตามมาด้วยสัมผัสเย็นๆหยุ่นๆที่พรมจูบบนลาดไหล่เปลือยเปล่า
“พี่เมฆ…อ…ออกมาตั้งแต่เมื่อไหร่ครับ” จงรักถามเสียงเบา
“ก็ออกมาทันกับที่เรายังไม่ได้แต่งตัวนั่นแหละ” เมฆาว่าก่อนจะใช้อุ้งมือใหญ่จับเข้าที่รอบเอวแล้วดึงน้องเข้ามากอดจนหลังชิดอก หยดน้ำจากตัวเมฆาต้องผิวเนื้อของจงรักจนคนตัวเล็กรู้สึกขนลุกซู่ หลังจากที่เงียบไปพักหนึ่ง เสียงทุ้มต่ำก็พูดต่อ “พี่น่ะ ไม่ต้องใช้หรอกของพวกนั้น เพราะแค่ที่เคยทำอยู่ก็มีความสุขมากแล้ว แถมไม่ทำให้รักเจ็บด้วย จริงไหมครับ”
“จะ…จริงครับ” ด้วยสถานการณ์ตอนนี้ หากไม่ตอบก็คงไม่ได้ จงรักจึงได้แต่รับคำด้วยเสียงที่เบาที่สุด
“เสียงไม่ดังเลย สงสัยต้องพิสูจน์ให้เห็นกับตาเสียแล้วล่ะว่าจริงไหม”
“เดี๋ยวครับ เดี๋ยวๆ พี่….พี่เมฆ!!” ดูเหมือนคราวนี้คำอุทธรณ์ของจงรักจะส่งไปไม่ถึง เพราะคนหน้าดุได้กระตุกผ้าเช็ดตัวที่คาดเอวอยู่ของจงรักหลุดไปเป็นที่เรียบร้อยแล้ว
ท้ายที่สุดจงรักก็ไม่รู้เลยว่าเพราะอาการหวาดระแวงแบบตลกๆของตัวเอง มันทำให้พี่เมฆรู้สึกหมั่นเขี้ยวจนอยากจับฟัดมากแค่ไหน แต่ขณะที่กำลังจะถูกงาบในอีกไม่กี่วินาทีข้างหน้า จู่ๆมีอย่างหนึ่งที่จงรักได้รู้ นั่นคือ ไอ้หนังเรื่องนี้มันทำให้ความสัมพันธ์ของเขากับพี่เมฆแนบแน่นขึ้นจริงๆ แนบแน่นจนเกือบเอาชีวิตไม่รอด เพราะกว่าพี่เมฆจะยอมให้เขาได้นอนก็เกือบจะรุ่งสางแล้ว
<><><><><><><><><><><><><><>
หลังจากที่จบไปได้สักพัก ในที่สุดก็ได้มีโอกาสคลอดตอนพิเศษมาให้อ่านกันเสียที
ตอนนี้ความจริงเพิ่งเขียนสดๆร้อนๆเพราะได้ไอเดียมาจากเพื่อนนักเขียนด้วยกัน
พอดีเราคุยกันถึงเรื่องการเขียนฉากเรทในนิยาย ซึ่งฝนก็ออกตัวว่าฝนเขียนไม่เก่งเลย ไม่ถนัดอย่างยิ่ง :o12:
แล้วบังเอิญเพื่อนก็บอกขึ้นมาว่าอยากอ่านฟิฟตี้เชดส์ออฟเมฆเนอะ
ไอ้เราที่เพิ่งได้ดูหนังเรื่องนี้ไปไม่นาน ก็เลยเกิดอยากเขียนขึ้นมา
แม้ว่าหนังเรื่องนี้จะเข้าฉายในโรงนานหลายเดือนแล้ว
แต่ก็ช่วยติ๊ต่างว่าสองคนนี้ไปดูด้วยกันมาก็แล้วกันนะคะ 55555
ตอนนี้อาจจะไม่ยาวจุใจ เหมือนตอนปรกติธรรมดาทั่วไป
แต่อย่าเพิ่งเสียใจ เพราะเดี๋ยววันครบรอบหนึ่งปีโปรดจงรัก ฝนก็จะเขียนตอนพิเศษมาลงอีก
คราวนี้จะเขียนยาวๆเท่าตอนปรกติเลย
เอาเป็นว่าสำหรับฟิฟตี้เชดส์เวอร์ชั่นนี้ หากชอบไม่ชอบยังไงก็บอกกันได้น้า
คิดถึงคนอ่านเรื่องโปรดจงรักเสมอเลยค่ะ :mew1:
ปล. บางคนอาจยังไม่รู้ว่าฝนแต่งนิยายอีกเรื่องหนึ่งไว้
ยังไงถ้าก็ฝากติดตามผลงานด้วยน้า
ชื่อเรื่อง คีตมาลาค่ะ
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=46939.0
เริ่มหัวข้อโดย: stickyyrice ที่ 25-06-2015 01:52:02
คีตมาลาเราก็รออยู่นะ
เริ่มหัวข้อโดย: angelarty ที่ 25-06-2015 01:52:28
เริ่มหัวข้อโดย: B52 ที่ 25-06-2015 02:05:59
เริ่มหัวข้อโดย: kpHJstdy ที่ 25-06-2015 02:25:21
ทำไมน่ารักแบบนี้ ฮื่อออ สุดท้ายก็โดนพี่เมฆจนได้
ขอบคุณสำหรับตอนพิเศษนะคะ
เริ่มหัวข้อโดย: Veesi3 ที่ 25-06-2015 02:36:30
เริ่มหัวข้อโดย: cass-meyz ที่ 25-06-2015 04:17:30
:mew3: :mew3: :mew3: :mew3: :mew3:
เริ่มหัวข้อโดย: OrangeryLemon ที่ 25-06-2015 06:28:07
น่ารักมากเลยค่ะ น่ารักกว่านิยายเรื่องที่ทำหนังเยอะเลย เพราะเรายังอ่านไม่จบเล่ม 2 เลย หยุดอ่านไปซะก่อน ;)
เริ่มหัวข้อโดย: ๐๐ตะวัน๐๐ ที่ 25-06-2015 07:10:17
เริ่มหัวข้อโดย: Mouse2U ที่ 25-06-2015 07:25:56
ขอบคุณนะค้าา.. o1
เริ่มหัวข้อโดย: kawisara ที่ 25-06-2015 07:49:36
รักเอ๊ย...จิตตก ตลกเกินไป น่ารักเกินทน ฮ่าๆๆๆ
เริ่มหัวข้อโดย: My_yunho ที่ 25-06-2015 08:04:47
เริ่มหัวข้อโดย: urmein ที่ 25-06-2015 08:11:40
หมั่นเขี้ยวแทนพี่เมฆ 5555
เริ่มหัวข้อโดย: GlassesgirL ที่ 25-06-2015 10:14:34
สุดท้ายแม้จะไม่มีอุปกรณ์อะไรแต่ความสัมพันธ์ของทั้งคู่ก็แนบแน่นขึ้นนะรัก :z1:
:mew1: :pig2:
เริ่มหัวข้อโดย: Cream A ที่ 25-06-2015 10:15:57
เริ่มหัวข้อโดย: double9JH ที่ 25-06-2015 10:32:58
ความสัมพันธ์แนบแน่นนยิ่งขึ้นน :mew1: :mew1:
เริ่มหัวข้อโดย: Infinity 888 ที่ 25-06-2015 11:15:06
เริ่มหัวข้อโดย: wan_sugi ที่ 25-06-2015 18:02:10
เริ่มหัวข้อโดย: myapril ที่ 26-06-2015 09:35:51
ใช่ไหม รัก แนบแน่นทั้งคืน คึคึ
เริ่มหัวข้อโดย: MK ที่ 26-06-2015 21:54:59
เริ่มหัวข้อโดย: k_keenny ที่ 26-06-2015 22:13:07
เริ่มหัวข้อโดย: yochan ที่ 26-06-2015 23:22:10
น้องรักก็ฮานะ มีแอบคิดว่าพี่เมฆจะมีแส้เหรอ ถ้าพี่เมฆมีจริงน้องจะทำยังไง แต่เชื่อว่าไม่ว่ายังไงน้องก็รับได้แหละ (???)
น่ารักตรงที่รักบอกว่าหนังเรทไป แต่จริงๆ สำหรับพี่เมฆคงอารมณ์ได้ไอเดียจากหนังแน่ๆ พี่เมฆทำนิ่งๆ แต่คนอ่านรู้นะว่าแอบหื่น (โดนคนเขียนตรบ)
ตอนนี้น่ารักมวากกกจริงๆ อ่านแล้วจิกหมอน อยากจิกหมอนอีก แต่ขอให้จงรักจิกหลังพี่เมฆแทนได้ป่าว (โดนตรบอีกดอก) กิกิกิกิ
จะติดตามต่อไป ไม่ผิดหวังเลยจริงๆ เยิฟๆๆ :mew1:
เริ่มหัวข้อโดย: whitelavenders ที่ 27-06-2015 15:13:02
ตอนพิเศษน่ารักมากค่ะ จงรักคนซื่อ
นี่ก็แอบลุ้นเหมือนกันนะว่าพี่เมฆจะมีความเป็นเอสในตัวรึเปล่า
ไม่งั้นสนุกแน่
เริ่มหัวข้อโดย: Salee ที่ 27-06-2015 18:09:18
โดยเฉพาะตอนพิเศษ คิดภาพออกเลยครับ อิอิ
:hao6:
เริ่มหัวข้อโดย: pp_psj ที่ 27-06-2015 20:34:49
เริ่มหัวข้อโดย: ploysure ที่ 27-06-2015 21:40:37
เรื่องนี้น่ารักมากกกกกกกก พี่เมฆนี่คือพระเอกในฝันจริงๆ คือแบบรักก็รักจนน่าอิจฉาอะ
ส่วนรักก็น่ารักมากๆเลย ถึงจะงุ้งงิ้งบ้างบางตอน แต่ก็นะ แอบรักมานานมันก็สมแล้วที่จะไม่มั่นใจ
แต่ความรักของสองคนนี้น่ารักมากเลย อยากอ่านต่ออีกเยอะๆ55
แอบอยากรู้เรื่องของหนึ่งนทีกับเสือจัง พวกนางจะมีความรักดีๆให้กันได้ไหม กับคนอย่างหนึ่ง 55
ขอบคุณคนแต่งสำหรับนิยายดีๆนะคะ o13
เริ่มหัวข้อโดย: naamsomm ที่ 28-06-2015 08:03:45
แต่น้องขี้เขิล
ใครๆก็อยากแกล้ง
ชอบนิยายเรื่องนี้ทุกครั้งที่อ่าน
อ่านแล้วรู้สึกอุ่นๆใรหัวใจตลอดๆ
เริ่มหัวข้อโดย: Raina ที่ 28-06-2015 12:28:27
เริ่มหัวข้อโดย: gupalz ที่ 28-06-2015 13:20:09
ยิ่งตอนพิเศษ อยากให้พี่เมฆแกเป็นแบบมิสเตอร์เกรย์มาก 5555
เริ่มหัวข้อโดย: gwaiplay ที่ 28-06-2015 13:24:16
เริ่มหัวข้อโดย: punchnaja ที่ 28-06-2015 14:20:40
เริ่มหัวข้อโดย: Bear Company ที่ 28-06-2015 23:18:23
เริ่มหัวข้อโดย: Memindbucker ที่ 29-06-2015 21:35:50
ชอบนิสัยจงรักมากเลยค่ะ เป็นเด็กที่ใครอยู่ด้วยคงจะมีความสุขมากและต้องหลงรักแน่ๆ
ส่วนพี่เมฆก็อบอุ่นมีเหตุผลเป็นผู้ใหญ่ ชอบๆ อ่านตอนแรกๆแอบคิดว่าพี่เมฆจะใจร้่ายซะอีก
สนุกมากเลยค่ะ ขอบคุณสำหรับนิยายเรื่องดีๆภาษาดีๆแบบนี้นะคะ
เริ่มหัวข้อโดย: thelittlemaster ที่ 30-06-2015 21:29:12
เริ่มหัวข้อโดย: zombi ที่ 03-07-2015 20:38:03
เริ่มหัวข้อโดย: akkharadech ที่ 11-07-2015 21:35:46
เริ่มหัวข้อโดย: pearl9845 ที่ 12-07-2015 10:25:07
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
เริ่มหัวข้อโดย: gasia ที่ 13-07-2015 08:04:44
รักยังน่ารักเหมือนเดิม พี่เมฆก็ยังเท่อยู่ ฟว๊าววว
แนบแน่นๆ
เริ่มหัวข้อโดย: minniekook ที่ 14-07-2015 23:09:00
เริ่มหัวข้อโดย: Kaewkaew ที่ 15-07-2015 19:54:19
คิดถึงจงรัก
มารื้อฟื้นความจำกันเถอะ :mew1:
เริ่มหัวข้อโดย: Legpptk ที่ 18-07-2015 12:16:21
พี่เมฆเป็นผู้ใหญ่ มีอะไรก็คุยกัน ส่วนน้องจงรักก็เป็นเด็กดี ซื่อ จริงใจแถมยังรักพี่เมฆมากๆๆด้วย :mew1:
เริ่มหัวข้อโดย: ่patsaporn ที่ 19-07-2015 20:34:47
มีการมาหลอนแฟนอีกว่าจะ sm ป่าว พี่เมฆก็แกล้งน้องอ่ะ น่ารักค่ะ
ขอบคุณค่ะ
เริ่มหัวข้อโดย: tempo_oil ที่ 22-07-2015 22:40:59
พี่เมฆน่าอิจฉาจงเลย ที่ได้รับความรัก โชคดีจัง เง้ออออออออออออออออออออออออออ
ขอบคุณที่แต่งนิยายดี เนื้อหาน่ารัก อ่านแล้วอมยิ้มตลอด ขอบคุณมากๆๆนะคะ :L2: :3123: :L1: :pig4:
เริ่มหัวข้อโดย: thearboo ที่ 23-07-2015 09:14:46
หลงรักน้องจงรักที่มั่นคงแถมยังเป็นคนอ่อนหวาน อร๊ายยยย ( >///.,///< )
เนื้อเรื่องดำเนินอย่างละมุนละไม อ่านแล้วประทับใจมากจริงๆค่ะ
ขอบคุณที่แต่งเรื่องดีๆมาแบ่งปันนะคะ
ชอบมากๆเลยค่ะ
กอดดดดด.....จุ๊บๆๆๆ
เริ่มหัวข้อโดย: mypink801 ที่ 23-07-2015 12:36:56
ป.ล.อ่านจบแล้ววว ชอบที่สุดเลยค่ะเรื่องนี้ พี่เมฆดูเป็นผู้ใหญ่เป็นผู้นำน้องรักได้ดีม้ากกกกก
เริ่มหัวข้อโดย: panitanun ที่ 26-07-2015 14:19:13
เริ่มหัวข้อโดย: มะปรางเปรี้ยว ที่ 28-07-2015 09:03:55
เริ่มหัวข้อโดย: mint_852 ที่ 30-07-2015 14:07:13
พี่เมฆก็ขี้แกล้งเหมือนกันนะเนี่ย
อยากอ่านครบรอบหนึ่งปีแล้วสิ
เริ่มหัวข้อโดย: ขนมโก๋ ที่ 30-07-2015 14:15:43
เริ่มหัวข้อโดย: twinmonkey0311 ที่ 30-07-2015 15:54:23
เริ่มหัวข้อโดย: boonpa ที่ 31-07-2015 14:22:26
เริ่มหัวข้อโดย: ขนมโก๋ ที่ 31-07-2015 14:42:01
เริ่มหัวข้อโดย: mukmaoY ที่ 01-08-2015 11:39:46
ไม่ค่อยไดีอ่านแนวนี้เลย
เริ่มหัวข้อโดย: bulldog17 ที่ 01-08-2015 21:21:03
เริ่มหัวข้อโดย: cartoons ที่ 01-08-2015 22:53:42
เริ่มหัวข้อโดย: littlepink ที่ 02-08-2015 13:05:21
เริ่มหัวข้อโดย: reborn ที่ 04-08-2015 18:40:27
เริ่มหัวข้อโดย: cLuB ที่ 07-08-2015 02:18:19
ปล.พี่เมฆกับเกษสุดานามสกุลเดียวกันหรือเราเข้าใจผิด
ปล2.ขอบคุณสำหรับนิยายดีๆและน่ารักแบบนี้. รักเลย :L1:
เริ่มหัวข้อโดย: mmilds ที่ 07-08-2015 11:53:47
(อ่านเมื่อวานทั้งวัน แต่เพิ่งได้มาเขียนความเห็นวันนี้ ถถถถถถ)
เป็นเรื่องนี้เรื่อยๆ ตามที่คนเขียนบอกตั้งแต่แรกจริงๆ 555555
แต่ว่าอ่านไปเรื่อยๆแล้วก็น่ารักดีีีีีี ชอบค่ะ เป็นนิยายฟิลกู๊ดดด แบบว่า
อ่านแล้วก็ยิ้มตามกับความเรียบง่าย ความเอาใจใส่ของคนทั้งสอง
พี่เมฆแบบว่าตัลล้าคคคค ตัลล้าคคค ถถถถถถถถถ
ความจริงก็เข้าใจว่าจงรักเป็นคนแบบนั้น แต่ว่าในความรู้สึกเรา เรารู้สึกได้ว่า
พี่เมฆค่อนข้างชัดเจนทั้งในการกระทำแล้วก็คำพูดง่ะ เลยรู้สึกเซงๆ ว่าเอออ้
ทำไมจงรักถึงชอบกดตัวเองลงต่ำขนาดนั้น ดีแค่ไหนแล้ว ที่ทั้งคู่รักกันขนาดนี้
ถ้าเกิดพี่เมฆไม่ได้เป็นคนใจเย็นขนาดนี้ คงทะเลาะกันบ้านแตกแน่ๆเลย
ถ้าถามว่าช่วงไหนที่ประทับใจมากที่สุด ก็ไม่รู้จะตอบตรงไหนดี
ชอบทุกตอนที่เค้าจีบกันอะค่ะ กร๊ากกกกกก แบบว่า แง้วๆ น่ารักดี
เอ้ออ แล้วก็ชอบตอนที่จงรักเมา -,.- หึหึหึหึ เมาแล้วน่าร้ากกกกน่ารักกก
แต่ว่าต้องเก็บไว้เมากับพี่เมฆคนดีของน้องจงรักคนเดียวนะฮะ -..-
รู้สึกสะอึกจริงๆกับที่หยินหยางพูด ถถถถ ที่พูดถึงคุณพ่อ สงสารก็สงสาร แต่ว่า
ดีแล้วที่อย่างน้อยก็มีทั้งแม่ ลุง น้าทั้งสอง ที่กลายเป็นคุณพ่อจำเป็นไป1 55555555
แล้วก็ แอบกลัวฟิฟตี้เชดส์ออฟเมฆนะฮะ ... พี่เมฆอย่าทำอะไรน้องเลยยยยย
5555555555555555555555555 จงรักออกจะบอบบางขนาดนี้ สงสารน้องเถอะนะ กรั่กๆๆๆ
จะรอตอนพิเศษอีกนะฮ้าาาา จะมีจ้ายม้ายยยย คึคึ
ถ้าได้เห็นพี่เมฆรับบทเป็นพ่อก็อาจจะน่ารักก็ได้นะ? ถถถถถถถถ
ขอบคุณที่แต่งเรื่องราวน่ารักๆนี้ขึ้นมาให้อ่านนะฮ้าบบบบบ
แล้วจะติดตามเรื่องอื่นๆด้วย :3
ไม่อยากจะบอกเลยว่า ความจริงเคยอ่าน คีตมาลาเวอร์ชั่นก่อนหน้าที่คนเขียนจะเอามาลงเล้าด้วยแหละ
5555555555555555 ตอนนั้นก็ชอบและติดตามอยู่ และเสียดายมากที่คนเขียนไม่ยอมเขียนต่อ
เพราะว่ากำลังน่าร้ากกกเลย ^^
เริ่มหัวข้อโดย: Ningg.Destiny ที่ 09-08-2015 00:15:26
ทำไมจงรักน่ารัก น่าทะนุถนอมอย่างเน้
ต้องกราบขอบพระคุณเฮียวินที่คอยเสี้ยม 5555
ไม่งั้นทั้งคู่คงไม่ได้ลงเอยกัน
แต่จะว่าไป...หนึ่งนางก็ยังรู้แพ้รู้ชนะเนอะ
ไม่ยื้อ และทำอะไรให้วุ่นวายกว่านี้
ส่วนพี่เมฆนี่ มาเหนือเมฆจริงๆ
ขอพระเอกแบบนี้ในชีวิตจริงหน่อย
เดี'๋ยว'ไปช่วยดามใจเอง 55555
เริ่มหัวข้อโดย: iNklaNd ที่ 22-09-2015 18:46:54
ดูน่าสน แต่อ่านคำโปรยปกหลังแล้วกลัวเป็นเศร้า ระทมทุกข์ เลยขอมาหาอ่านเองก่อน
ถ้าถูกใจ จะตามไปอุดหนุนแบบรูปเล่มน้าาา
เริ่มหัวข้อโดย: beerby-witch ที่ 24-09-2015 02:54:07
เริ่มหัวข้อโดย: carenaka ที่ 29-09-2015 01:35:23
เริ่มหัวข้อโดย: mypink801 ที่ 12-10-2015 20:16:22
เริ่มหัวข้อโดย: Meowww ที่ 13-10-2015 23:19:09
ชอบนายเอกแบบจงรักมาก รักเดียวใจเดียว ใสซื่อบริสุทธิ์ น่าจับฟัดมาก :impress2:
ส่วนพี่เมฆตอนแรกยังเฉยๆอยู่ เพราะตอนนั้นพี่เมฆแลดูรักหนึ่งจริงจัง แอบหน่วงแทนน้องรัก กลัวพี่เมฆใช้เป็นตัวแทน แต่พี่เมฆพระเอกมากค่ะ ตัดแล้วตัดเลย ตัดได้เด็ดขาดมาก และเมื่อรู้ตัวว่ารักน้องรักแล้วก็อบอุ่นสุดๆไปเลย ปลื้มแทนน้องรักมากค่ะ o13 :-[
และอยากบอกว่าชอบชื่อเรื่องด้วย โปรดจงรัก มันฟินมันก๊าวมาก :mew1:
อยากได้หนังสืออ่ะ ยังมีขายอยู่ไหมน้าาา :ling1:
ขอบคุณคนแต่งนะคะ สำหรับนิยายดีๆ :pig4:
เริ่มหัวข้อโดย: chisarachi ที่ 14-10-2015 14:44:27
เป็นพระเอกที่ชัดเจน แน่วแน่มาก
ราเชื่อคำพูดพี่เมฆได้อ่ะ มันมีความรู้สึกอยากเชื่อ
เข้าใจน้องรักเลยว่าทำไมถึงไม่เชื่อมั่น ทำไมึงกลัวขนาดนี้
เพราะน้องมาในจังหวะที่พี่เขาอารมณ์อ่อนไหว
และเป็นคนนที่เฝ้ามองมาตลอดเลยเกิดกลัว
แต่ดราม่าหมดไปเพราะพี่เมฆเลย พี่เมฆชัดเจนแจ่มแจ้งมาก
ชอบน้องรักกกกกกกกกกกกกกกกกก เราอยากมีคนดูแล อยากมีคนเอาใจแบบนี้บ้างงง
น้องรักนี่คือแม่บ้านในฝันเลยย ยย ย
เริ่มหัวข้อโดย: ละอองฝน ที่ 14-10-2015 20:48:46
ตอนพิเศษ หวงรัก 1
ตั้งแต่คบกับจงรักมาได้เป็นปี เมฆาไม่เคยเข้าไปก้าวก่ายงานในหน้าที่ของจงรักเลยสักครั้ง จะมีบ้างตอนที่น้องเอาเรื่องบางอย่างมาปรึกษา เช่นให้ช่วยตัดสินใจในการรับงาน เนื่องจากบางครั้งคนตัวเล็กของเขาก็ชอบตอบรับงานเกินกำลังของตัวเองจนแทบไม่มีเวลาพักผ่อน หวุดหวิดจะป่วยอยู่หลายรอบกระทั่งเมฆาต้องเข้าไปบอกให้เพลาๆลงบ้าง แต่ถ้าหากจะให้ช่วยเลือกดอกไม้หรือช่วยดูงานละเอียดอ่อนจำพวกนั้นเมฆาก็จนปัญญา เพราะเขาไม่มีเซ้นส์เอาเสียเลย ดังนั้นจงรักจึงตัดสินใจจ้างผู้ช่วยเพิ่มอีกหนึ่งคน ผู้ช่วยที่จะพาไปไหนมาไหนด้วยได้ นอกเหนือจากมิ้นและขิงที่คอยดูแลร้านให้
ในตอนแรกเมฆาเองก็เห็นด้วยเพราะคิดว่าจงรักจะได้เหนื่อยน้อยลงบ้าง แต่ทันทีที่เขาได้พบกับผู้ช่วยใหม่ของจงรัก เมฆาก็เกิดความรู้สึกว่านั่นเป็นครั้งแรกที่เขาชักจะไม่เห็นด้วยกับการตัดสินใจ และต้องการเข้าไปก้าวก่ายงานของน้องขึ้นมาทันที
สาเหตุทั้งหมดทั้งมวลเมฆายกให้เป็นความผิดของ นันท์ ผู้ชายตัวโตท่าทางเป็นมิตรเหมือนโกเด้น รีทรีฟเวอร์ ซึ่งอาจดูเหมือนไม่มีพิษมีภัย แต่พอมองๆไปก็ชักจะเห็นพฤติกรรมที่ชวนให้หงุดหงิด ยกตัวอย่างเช่น ตอนนี้ที่เจ้าตัวเข้าไปเดินล้อมหน้าล้อมหลัง ถึงเนื้อถึงตัวเจ้าของร้านตัวเล็กจนแทบจะสิงร่างอยู่รอมร่อ
แล้วอย่างนี้จะไม่ให้เขาหงุดหงิดได้อย่างไรกัน
“รัก” สุดท้ายเมฆาจึงอดรนทนไม่ไหว แล้วร้องเรียกทั้งที่เห็นว่าน้องกำลังง่วนอยู่กับงาน
“ครับพี่เมฆ” คนตัวเล็กรีบวางงานในมือ ก่อนจะเดินรี่เข้ามาหยุดตรงหน้าเมฆาซึ่งนั่งอยู่ที่โซฟารับแขก แล้วย่อตัวลงตรงหน้าในระดับสายตา
“ใกล้เสร็จหรือยัง” คนหน้าดุถามเสียงเข้ม
“ขอโทษนะครับ ปล่อยพี่คอยนานเลย ผมเคลียร์ออเดอร์ใกล้จะเสร็จแล้วล่ะ”
น้องทำหน้าสำนึกผิดดูน่าสงสารเสียจนเมฆารู้สึกผิด ปรกติเขาก็รอได้ ให้รอนานกว่านี้ก็เคยรอมาแล้ว แต่พอเห็นว่างข้างกายน้องมีสิ่งไม่พึ่งประสงค์ป้วนเปี้ยนอยู่ใกล้ๆ ใจมันก็อยากรั้งให้คนตัวเล็กออกมาห่างๆ จนปากมันก็พลั้งเรียกออกไป
“อืม”
“ทำหน้านิ่วเลย หิวแล้วใช่ไหมครับ”
คนใจดีใช้นิ้วคลึงระหว่างคิ้วเข้มของคนหน้าดุขณะพูด เรื่องจริงอีกเรื่องคือเขาก็ยังไม่ได้หิวอะไร ถึงหิวก็ยังรอได้อีกนั่นแหละ แต่ถ้าน้องเข้าใจไปแล้วแบบนั้นเมฆาก็ยอมปล่อยเลยตามเลย เพราะคิดหาข้อแก้ตัวว่าทำไมถึงนั่งหน้านิ่วคิ้วขมวดไม่ออกเหมือนกัน
“อืม”
“ถ้าอย่างนั้นรอแปบเดียวนะครับ รักจะรีบทำให้เสร็จเลย” เห็นท่าทางขึงขังตั้งใจเพื่อเขาแบบนั้น อารมณ์หงุดหงิดจากสิ่งไม่พึงประสงค์ก็ลดฮวบฮาบ
“ไม่เป็นไร พี่รอได้” ว่าพลางยิ้มให้นิดๆแถมลูบผมนุ่มอีกที เท่านี้คนดีของเขาก็ส่งยิ้มหวานจนตาแทบปิดคืนมาให้ชุ่มชื่นหัวใจแล้ว
“พี่เมฆน่ารักที่สุด”
“แหมๆ หวานกันใหญ่เลยนะคะ” เสียงพนักงานสาวล้อเลียนดังมาจากทางเข้าหลังร้าน จงรักจึงได้สติและรู้สึกตัวว่าตนไม่ได้อยู่กับคนรักแค่สองคน
“ไปทำงานแล้วๆ อย่าแซวสิครับพี่มิ้น” เมฆามองแก้มสองข้างขึ้นสีแดงเรื่อน่าฟัดขณะที่โต้ตอบ ก่อนเจ้าของร้านคนเก่งจะลุกขึ้นแล้วเดินกลับไปที่โต๊ะซึ่งวางบิลรายการเอาไว้อยู่
คนหน้าดุมองตามคนรักไปจนกระทั่งสายตาประสานกับนายนันท์ที่มองมาที่เขาอยู่ก่อนแล้ว ไม่รู้ว่าอีกฝ่ายอยากจะสื่ออะไรหรือเปล่า เมฆารู้เพียงแต่ว่าเขาไม่ชอบสายตาแบบนั้นเท่าไหร่ ทว่าด้วยความที่เป็นคนเก็บอาการค่อนข้างเก่ง ชายหนุ่มจึงตีสีหน้าเรียบนิ่งแล้วมองกลับไป จนกระทั่งอีกฝ่ายยอมลอบสายตาไปก่อนเอง
ระหว่างมื้ออาหารกระทั่งกำลังขับรถกลับบ้านในตอนนี้ จงรักพบว่าตัวเองต้องทำอะไรให้เมฆาไม่พอใจสักอย่างแน่ๆ เนื่องจากอีกฝ่ายค่อนข้างนิ่งเงียบ ไม่ค่อยพูดกับเขาเท่าไหร่เลย ทั้งที่เดิมทีก็เป็นคนพูดน้อยอยู่แล้ว แต่ไม่ว่าจะเค้นสมองเท่าไหร่ จงรักก็นึกไม่ออกว่าเมฆาโกรธเขาเรื่องอะไร
จนในที่สุดทั้งคู่ก็ถึงบ้าน ระหว่างที่คนตัวโตกำลังจะแยกตัวไปอาบน้ำ จงรักก็ใช้วิธีตะล่อมถามอย่างละมุนละม่อม เพราะมันเป็นวิธีที่ใช้ได้ผลทุกครั้งไปเวลาอยากบังคับถามอะไรอีกฝ่าย
“พี่เมฆครับ” มือเล็กคว้ามือใหญ่เอาไว้ ก่อนเรียกด้วยเสียงเบา
“หืม” คนหน้าดุหันกลับมาหา ดวงตาคมกล้าแลดูอ่อนโยนเหมือนเช่นเดิมทุกครั้ง
“พี่เมฆไม่สบายตรงไหนหรือเปล่าครับ”
“เปล่านี่”
“แล้ว…พี่โกรธอะไรผมหรือเปล่า”
“ก็เปล่านะ” แม้เจ้าตัวจะบอกอย่างนั้น แต่จงรักก็ยังรู้สึกเหมือนคนรักของเขามีอะไรในใจ
“เหรอครับ”
“รักไม่ได้ทำอะไรสักหน่อยใช่ไหม แล้วพี่จะโกรธอะไรเราล่ะครับ” เมฆาเห็นน้องทำหน้าไม่สบายใจ เขาจึงรวบเอวเล็กเข้ามากอดหลวมๆ
“ไม่รู้สิครับ ผมแค่รู้สึกเหมือนพี่เมฆไม่พอใจอะไรสักอย่าง วันนี้พี่ดูเงียบๆ คิ้วก็ขมวดบ่อยด้วย” ได้ยินน้ำเสียงที่เต็มไปด้วยความกังวลเช่นนั้น เมฆาจึงยิ้มก่อนโน้มตัวจูบที่หน้าผากมนอย่างอ่อนโยน
“พี่ไม่เป็นอะไรหรอกนะ อย่าคิดมาก”
“จริงๆนะครับ” คนตัวเล็กถามซ้ำ
“จริงสิ” คนหน้าดุจึงย้ำ
“ถ้าอย่างนั้นก็ดีแล้วครับ พี่เมฆไปอาบน้ำเถอะ”
“โอเค” ถึงจะตอบตกลงไปอย่างนั้น แต่มือหนาก็ไม่ยอมปล่อยออกจากเอว
“โอเคแล้วก็ปล่อยสิครับ”
“ไม่ค่อยอยากปล่อยเท่าไหร่น่ะสิ ทำยังไงดี”
“ไม่รู้สิครับ” จงรักหลบสายตาเจ้าเล่ห์เป็นพัลวัล แต่ก็ต้องถูกหลอกให้เงยหน้าขึ้นมาหา เมื่อได้ฟังเสียงทุ้มกระซิบที่ข้างหู
“แต่พี่รู้”
“ทำยังไงครับ” คนอยากรู้มองช้อนตาใส
“ไม่ต้องทำยังไง เราก็เข้าไปอาบด้วยกันอย่างนี้เนี่ยแหละ” ไม่ว่าเปล่า คนตัวโตก็ดึงน้องเข้าไปอาบน้ำด้วยจนได้ แต่เพียงแค่อาบน้ำเท่านั้น เนื่องจากอะไรๆที่อยากทำเมฆาค่อยพาน้องออกมาทำบนที่นอน เพราะคนดีของเขาร้องบอกเสียก่อนว่าทำในห้องน้ำมันปวดหลัง
ยามนี้เป็นเวลาดึกมากแล้ว ในห้องนอนกว้างปิดไฟมืดสนิท มีเพียงแสงรำไรจากไฟด้านนอกที่ส่องเข้ามาทางหน้าต่างเท่านั้นที่ทำให้คนไม่ยอมหลับมองเห็นอะไรๆได้แม้จะรางๆก็ตาม เมฆานอนลูบหลังเปลือยเปล่าของคนรักที่เหนื่อยจนหลับซบอยู่บนอก พลางคิดถึงสิ่งที่ถูกถามเมื่อหัวค่ำเงียบๆ
ที่จงรักถามว่าเขาไม่พอใจหรือโกรธอะไรเจ้าตัวหรือเปล่า เขาก็พูดไปตามความจริงว่าไม่ได้โกรธ ไม่มีแม้แต่เศษเสี้ยวที่จะรู้สึกอย่างนั้น เพราะน้องไม่ได้ทำอะไรให้รู้สึกขุ่นเคืองสักนิด แต่คนที่ทำให้เขาไม่พอใจและไม่ชอบใจเอามากๆคือนายนันท์คนนั้นต่างหาก มีอย่างที่ไหน เห็นว่าเขาจะไปกินข้าวกับจงรักเป็นการส่วนตัว ดันทะเล่อทะล่าเข้ามาขอติดตามไปด้วย จงรักเองก็สงสารเพราะเห็นว่าเป็นเหมือนน้องจึงยอมอนุญาต ฉะนั้นตัวเขาก็ไม่มีสิทธิ์ไปว่าอะไรได้
เมฆาเกือบจะทำใจร่มๆไม่คิดอะไรได้แล้วเชียว ถ้าหากนายนันท์ไม่ทำตัวก้อร่อก้อติกจงรักจนน่ารำคาญ มันทำให้เขาหงุดหงิดจนเกือบจะข่มอารมณ์ไว้ไม่ได้ ดังนั้นตลอดเวลาเมฆาจึงเลือกที่จะเงียบแล้วเก็บความไม่พอใจเอาไว้แทน เพราะกลัวจงรักไม่สบายใจ
เขารู้ว่าจงรักรักเขา ดังนั้นเขาจึงเชื่อใจน้อง
แต่เมฆาก็ตัดสินใจกับตัวเองเงียบๆว่า ต่อไปนี้คงต้องระวังให้มากกว่าเดิม และคงต้องแสดงให้เด็กนั่นรู้ว่า จงรักเป็นของเขา
ของเขาคนเดียวเท่านั้น
<><><><><><><><><><><><><><><><><><><><><><><><><><><><><>
มีตอนพิเศษมาแปะๆๆๆค่าาาาา
ตอนพิเศษนี้น่าจะประมาณสามตอนสั้นๆค่ะ
ฝากคนขี้หวงด้วยนะค้าาา :hao7: :hao7:
ละอองฝน
เริ่มหัวข้อโดย: inspirer_bear ที่ 14-10-2015 21:11:02
เริ่มหัวข้อโดย: ReiSei ที่ 14-10-2015 21:15:43
เริ่มหัวข้อโดย: nijikii ที่ 14-10-2015 21:17:26
คิดถึงคุณละอองฝน พี่เมฆ กับน้องจงรักมากเลยค่า
นี่แอบตกใจตอนเห็นโพสในเฟส 55555
เดี๋ยวเราจะก่อกองไฟรอพี่เมฆที่ท่าน้ำนะคะ
เผื่อพี่เมฆจะอยากจับคนมาเผาไฟไม่ก็ถ่วงน้ำ 5555555 ส่วนหนูรักก็อ้อนหนักๆหน่อยนะคะ คนแก่ขี้หึงก็งี้
เริ่มหัวข้อโดย: BlueCherries ที่ 14-10-2015 21:19:51
อยากได้เล่มเรื่องนี้ ฮือๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ :ling2:
เริ่มหัวข้อโดย: angelarty ที่ 14-10-2015 21:27:49
เริ่มหัวข้อโดย: Mouse2U ที่ 14-10-2015 21:31:05
เริ่มหัวข้อโดย: double9JH ที่ 14-10-2015 21:53:43
พี่เมฆทำให้นันท์รู้ไปเลยว่าจงรักเป็นของพี่เมฆคนเดียวววว :impress2: :mew1: :hao3:
เริ่มหัวข้อโดย: zombi ที่ 14-10-2015 22:38:54
เริ่มหัวข้อโดย: Cream A ที่ 14-10-2015 22:56:24
ขอไว้อาลัยให้กับนันท์ล่วงหน้า คิดจะมาเต๊าะจงรักของพี่เมฆเค้าเรอะ
ไม่เคยเจออิทธิฤทธิ์คนขี้หวงซะแล้วววว :laugh:
เริ่มหัวข้อโดย: darling ที่ 14-10-2015 23:06:10
เริ่มหัวข้อโดย: warin ที่ 14-10-2015 23:27:03
เริ่มหัวข้อโดย: chisarachi ที่ 15-10-2015 01:18:30
แต่ไม่ใช่เกมพลิกนายนันท์เกิดปิ๊งพี่เมฆขึ้นมาละ55555
เริ่มหัวข้อโดย: B52 ที่ 15-10-2015 01:34:59
เริ่มหัวข้อโดย: whitelavenders ที่ 15-10-2015 02:09:43
เป็นธรรมดาที่พี่เมฆจะหวงศรีภรรยา 555555
แต่นันท์นี่ไม่ชอบมาพากลจริงๆเลย บอกไว้ก่อนนะสู้พี่เมฆไม่ได้หรอก
กระดูกมันคนละเบอร์ 5555
รอตอนต่อไปค่ะ
เริ่มหัวข้อโดย: boboaje ที่ 15-10-2015 08:19:23
เริ่มหัวข้อโดย: CattyMeawMeaw ที่ 15-10-2015 12:50:08
จัดให้หนักเลยนะคราวนี้ จะเกาะขอบเตียงรอดู อิอิ
เริ่มหัวข้อโดย: Love U All ที่ 15-10-2015 13:17:16
มัวแต่ทำหน้าเครียดใส่น้อง น้องก็ไม่รู้นะว่าเป็นอะไร น้องรักยิ่งเป็นคนคิดมากอยู่ด้วยสิ
แต่นะ อยากรู้เหมือนกันว่าพี่เมฆจะใช้วิธีไหนจัดการคนที่มายุ่งกับน้องรัก
ชื่อเมฆซะอย่างยังไงก็มีแผนแบบมาเหนือเมฆอยู่แล้วใช่มะ 555 รอตอนต่อไปนะคะ ^^
เริ่มหัวข้อโดย: titansyui ที่ 15-10-2015 14:04:21
เริ่มหัวข้อโดย: DKTime ที่ 15-10-2015 14:21:28
ชักอยากรู้แล้วว่าพี่เมฆจะทำยังไงต่อ 55555+
เริ่มหัวข้อโดย: mypink801 ที่ 15-10-2015 15:51:17
เอาตอนพิเศษมาให้หายคิดถึงเรื่อยๆเลยนะคะ รักเรื่องนี้มาก :mew1: :กอด1:
เริ่มหัวข้อโดย: aiyuki ที่ 15-10-2015 18:40:04
เริ่มหัวข้อโดย: TheWanFah ที่ 15-10-2015 22:16:57
รอตอนต่อไปค่ะ
เริ่มหัวข้อโดย: ที่เดิมในหัวใจสาววาย ที่ 16-10-2015 01:06:21
เริ่มหัวข้อโดย: ๐๐ตะวัน๐๐ ที่ 16-10-2015 21:35:35
เริ่มหัวข้อโดย: megatef4 ที่ 17-10-2015 02:10:10
น่ารักมากๆเลยค่ะ :o8:
เป็นกำลังใจให้ผู้แต่งนะคะ :L2:
เริ่มหัวข้อโดย: beerby-witch ที่ 17-10-2015 10:29:35
เริ่มหัวข้อโดย: imfckwn ที่ 17-10-2015 13:45:31
เริ่มหัวข้อโดย: kawisara ที่ 17-10-2015 18:18:44
น้องจงรักยิ่งไม่ค่อยทันคนอยู่ ฮ่าๆ
เริ่มหัวข้อโดย: gupalz ที่ 18-10-2015 00:28:10
รอตอนต่อไปนะค่ะ
เริ่มหัวข้อโดย: kimhamwong ที่ 18-10-2015 00:33:21
เริ่มหัวข้อโดย: cartoons ที่ 18-10-2015 03:08:24
เริ่มหัวข้อโดย: GlassesgirL ที่ 18-10-2015 10:08:08
แต่นันทน์คะรักมีคนรักแล้วและรักกันมาก อย่าพยายามเข้ามาแทรกเลยค่ะขอบอก
พี่เมฆจะจัดการยังไงนะ
:pig4: :L2:
เริ่มหัวข้อโดย: lahlunla ที่ 18-10-2015 10:34:36
เริ่มหัวข้อโดย: SOMCHAREE ที่ 18-10-2015 13:15:32
เริ่มหัวข้อโดย: ละอองฝน ที่ 18-10-2015 21:09:03
ตอนพิเศษ หวงรัก 2
พี่เมฆดูแปลกๆไป
จงรักคิดว่าคนรักของเขามีพฤติกรรมแปลกไป ตั้งแต่ตื่นขึ้นมาในตอนเช้าก็รู้สึกได้ถึงความผิดปรกติบางอย่าง เนื่องจากขณะที่กำลังอาบน้ำทำธุระก่อนไปทำงาน คนตัวเล็กก็สังเกตเห็นร่องรอยสีจางตรงต้นคอสองจุด ชายหนุ่มหน้าแดงวาบทันทีเมื่อลองส่องกระจกดูดีๆอีกครั้งแล้วพบว่ามันเป็นรอยจากการขบเม้มของคนหน้าดุไม่ผิดแน่
ตามปรกติเมฆาไม่เคยทิ้งรอยเอาไว้ให้เห็นชัดเลยสักครั้ง แม้ว่าคืนนั้นๆคนหน้าดุจะกอดเขาอย่างร้อนแรงแค่ไหน เพราะเจ้าตัวรู้ว่าจงรักจะอายหากตื่นขึ้นมาพบรอยพวกนั้นเกิดขึ้นในจุดที่คนอื่นสังเกตได้ แต่ทำไมเมื่อคืนนี้ถึงทำทิ้งเอาไว้กัน
จงรักรีบอาบน้ำให้เสร็จแล้วปัดภาพลามกเมื่อคืนทิ้ง พยายามคิดว่าพี่เมฆของเขาคงไม่ได้ตั้งใจ บางทีมันอาจจะมีเผลอไปบ้างกระมัง จากนั้นจึงเดินออกไปแต่งตัว
แต่ทว่าขณะที่กำลังยืนคิดอยู่หน้าตู้ลิ้นชักว่าจะใส่เสื้อตัวไหนดี มันถึงจะช่วยปกปิดอำพรางร่องรอยสีกุหลาบมิด จงรักก็รู้สึกถึงลมอุ่นร้อนที่ต้นคอด้านหลัง พอจะหันไปมองริมฝีปากหยุ่นนิ่มของคนก่อเรื่องก็ประทับบนผิวขาวบริเวณซอกคอ สัมผัสนั้นกดย้ำๆที่ผิวเพียงแผ่วเบา ถึงอย่างนั้นคนถูกกระทำก็รู้สึกร้อนรุ่มไปทั้งตัว
แม้หัวสมองจะมึนเผลอไปชั่วขณะ แต่พอระลึกได้ว่าคนร้ายกาจประทับจูบซ้ำๆอยู่ที่ตรงไหน จงรักก็ส่งเสียงขัดขึ้นมาด้วยน้ำเสียงนั้นจะเต็มไปด้วยความสั่นพร่าและเบาหวิว
“พ…พี่เมฆ ไหนเคยบอกว่าจะไม่ทำรอยไว้ไงครับ”
“พี่เคยพูดด้วยเหรอ” เสียงทุ้มตอบกลับชิดริมใบหู ก่อนส่งแขนสองข้างรวบกอดรอบเอวของคนตัวเล็กเอาไว้
“เคยสิครับ” จงรักเอี้ยวหน้ามาสบตาคนความจำเสื่อมชั่วขณะ แต่ก็ต้องหลบตาลงไปโดยเร็ว เพราะตาดุคู่นั้นมองมาต่างจากทุกที มันทำให้อดตัวสั่นนิดๆไม่ได้
ก็ทำเหมือนจ้องจะกินกันเข้าไปทั้งตัวอย่างนั้น…ใครจะไปจ้องกลับไหว
จงรักได้แต่อุทธรณ์ในใจเท่านั้นเพราะไม่กล้าพูดออกไป ในช่วงที่ต่างคนต่างก็เงียบในหัวใจเต้นตูมตามเพราะเดาอารมณ์แปลกๆของอีกฝ่ายไม่ถูก ผ่านไปครู่หนึ่ง เหมือนกับว่าคนตัวสูงเพิ่งคิดได้ว่าต้องตอบอะไรสักอย่าง เขาจึงพูดขึ้น
“เมื่อคืนพี่ลืมตัวน่ะก็เลยเผลอทำไป ยังไงก็ช่างมันเถอะเนอะ ไม่ได้น่าเกลียดหรอกแค่รอยบางๆ ดูๆไปก็สวยดี”
“พี่เมฆ…” จงรักครางออกมาเบาๆ ขนลุกซู่ไปทั้งตัว ทำไมถึงพูดเรื่องน่าอายอย่างนั้นออกมากันนั้น
“ครับ” พอได้ยินเสียงทุ้มตอบ คนตัวเล็กจึงเลือกถามอย่างระมัดระวัง
“พี่เมฆเป็นอะไรหรือเปล่าครับ”
“เปล่านี่ รักคิดว่าพี่เป็นอะไรล่ะ” อีกฝ่ายถามกลับยิ้มๆ
“ไม่รู้สิครับ…คือ…”
ขณะที่กำลังประมวลผลในสมอง พยายามหาเหตุผลว่าเมฆาเป็นอะไร หรือว่าตัวเองทำอะไรให้อีกฝ่ายไม่พอใจหรือเปล่า มือปลาหมึกกับริมฝีปากอุ่นร้อนก็จู่โจมอีกครั้งจนสมาธิของจงรักแตกกระเจิง นึกหาคำตอบหรือข้อสันนิษฐานอะไรไม่ออกสักข้อเดียว
แต่จู่ๆเมฆาก็หยุดเคลื่อนไหวแล้วยอมปล่อยน้องให้เป็นอิสระ ก่อนจะหัวเราะในลำคอเบาๆ ทั้งรอยยิ้มและสายตาที่มองเห็นทำให้จงรักรู้สึกเหมือนตัวเองกำลังถูกแกล้งให้หัวหมุนก็ไม่ปาน
“หึ…แต่งตัวเถอะ เดี๋ยวไม่ได้ไปทำงานกันพอดี” ว่าแล้วก็ผละไปอาบน้ำ ทิ้งให้จงรักยืนงงงวยอยู่นานกว่าจะแต่งตัวเสร็จ
แต่ทั้งหมดที่จงรักเจอมันยังไม่หมด เหมือนกับว่าเรื่องตอนเช้าเป็นเพียงจุดเริ่มต้นเท่านั้น เพราะตอนที่เมฆาไปส่งจงรักที่ทำงาน เจ้าตัวก็อิดออดอยู่เสียนานทั้งที่ทุกวันส่งแล้วก็แยกไปทำงานเลย แต่วันนี้ไม่รู้นึกอย่างไรถึงหอบเอาอาหารเช้ามาทานด้วยกันที่ร้าน
กระทั่งพนักงานคนแรกมาซึ่งก็คือนันท์มาถึง พี่เมฆของจงรักก็ยังไม่ยอมไป มิหนำซ้ำยังทำเรื่องให้จงรักได้อายเพิ่มขึ้นอีกเป็นหลายกระทง ทั้งที่แต่เดิมพวกเขาทั้งสองคนไม่ใช่คู่ที่จะแสดงความรักในที่สาธารณะนัก
“…” อยู่ๆคนหน้าดุอ้าปากค้างเอาไว้ พร้อมกับมองหน้าจงรัก
“ครับ?” จงรักมองอย่างไม่เข้าใจ แต่พอเมฆาชี้ไปที่จานข้าวของจงรักแล้วชี้มาที่ปากของตัวเอง จงรักก็เข้าใจทันที
พี่เมฆอยากให้จงรักป้อน
ให้ป้อนทั้งที่มีคนอื่นนั่งทานอาหารเช้าอยู่บนโต๊ะด้วย ให้ป้อนทั้งๆที่รู้ว่านันท์แอบลอบมองพวกเขาเป็นระยะ ถ้าเป็นปรกติก็ไม่ใช่เรื่องแปลก ตอนอยู่บ้านจงรักก็เคยทำเรื่องพวกนี้อยู่บ้าง แต่นี่มีคนอื่น จงรักอยากขีดเส้นใต้คำว่าคนอื่นสักสามเส้น เพราะรู้สึกอายเอามากๆ แต่พอมองคนหน้าดุที่ยังดื้อและอ้าปากให้เขาป้อนค้างอยู่อย่างนั้นไม่ยอมลดละ จงรักจึงยอมตักอาหารป้อนให้ท่ามกลางความรู้สึกกระดากอายอย่างที่สุด
เมื่อจงรักยอมทำตามคนได้ดั่งใจก็เคี้ยวไปยิ้มไป พาลทำให้จงรักยิ้มตามไปด้วย ใครจะว่าเขาหลงแฟนก็ช่าง แต่พี่เมฆของจงรักน่ารักขนาดนี้ ดังนั้นให้จงรักป้อนอีกกี่คำก็จะไม่บ่น ถึงจะต้องสู้ท่ามกลางสายตาของนันท์ และพี่ๆที่เพิ่งมาถึงอีกสองคน จงรักก็จะยอมสู้อายให้ตายกันไปข้าง
หลังผ่านมื้ออาหารเช้าสุดสวีทไปแล้วเมฆาก็ยอมไปทำงาน แต่จงรักนั้นแย่หน่อยเพราะต้องทนให้พี่มิ้นท์และพี่ขิมทั้งหยอกทั้งแซวตลอดวัน จนบางทีก็เกือบจะหนีโดยการมุดหัวลงไปแอบในแจกันดอกไม้ จะมีก็เพียงแค่นันท์คนเดียวเท่านั้นที่ไม่ได้ล้อเลียนอะไร จงรักจึงเกาะติดอยู่กับนันท์เสียส่วนใหญ่
ทว่าขณะที่จัดเรียงตู้เย็นใหม่หลังร้านเพื่อเตรียมรับดอกไม้อีกล็อตเข้ามา อยู่ๆนันท์ก็ถามบางอย่างขึ้นมาอย่างไม่มีปี่มีขลุ่ย
“พี่จงรักครับ”
“หืม…ว่าไงครับ” จงรักส่งเสียงตอบก่อนเงยหน้าขึ้นมาจากลังใส่ดอกลิลลี่
“แพ้อะไรหรือเปล่าครับ”
“ไม่นี่ ทำไมเหรอครับ”
“ก็ที่คอเหมือนมีรอยปื้นๆคล้ายผื่นขึ้นน่ะครับ”
“อ๋อ นี่น่ะ…เอ่อ” กำลังจะตอบอย่างลืมตัวว่าไม่ใช่ผื่นแต่เป็นรอยรักที่ถูกฝากไว้เมื่อคืน จงรักก็ยั้งปากเอาไว้ทัน ทั้งยังขยับคอเสื้อบังด้วย
“…” ในทีที่เห็นแรกนันท์ก็ไม่แน่ใจ ทว่าตอนนี้ออกจะชัดเจนว่ามันคืออะไร
“ไม่ใช่ผื่นหรอก”
“พี่เมฆเหรอครับ”
“อ…อื้ม” จงรักเฉลยเสียงเบาด้วยความรู้สึกร้อนที่แก้มเจียนระเบิด นันท์จึงเงียบไปพักหนึ่ง ก่อนถามขึ้นอีกคำ
“พี่กับพี่เมฆคบกันมานานหรือยังครับ”
“พี่กับพี่เมฆเหรอ…”
“ขอโทษที่ถามเรื่องส่วนตัวครับ” อีกฝ่ายรีบขอโทษ
“ไม่เป็นไรๆ ถามได้” จงรักว่าอย่างไม่ถือสา ก่อนพูดต่อ “พี่คบกันมาปีกว่าแล้วล่ะ”
“เพิ่งปีกว่าเองเหรอครับ”
“อื้ม…เพิ่งปีกว่า”
“ดูพวกพี่รักแล้วก็เข้าใจกันดี ผมเห็นบางทีมองกันไปมาก็รู้เรื่องทั้งที่ไม่ได้พูดกันด้วยซ้ำ ผมก็เลยคิดว่าคบกันมานานแล้ว”
“ฮ่าๆ พวกพี่ดูไม่ค่อยคุยกันเหรอ พี่ว่าก็คุยเยอะแล้วนะ แต่ก่อนพี่เมฆเงียบกว่านี้ตั้งเยอะเลยล่ะ” นึกไปถึงเมื่อก่อนที่พวกเขาคบกันใหม่ๆ จงรักคิดว่าพี่เมฆคุยน้อยกว่านี้ตั้งเท่าหนึ่งหรือสองเห็นจะได้
“อืม..พี่เมฆเขาดูดุๆ ก็เหมาะกับบุคลิกที่ไม่ค่อยพูดอยู่เหมือนกัน แต่พี่จงรักคุยเก่งแล้วก็เฟรนด์ลี่นะครับ ไม่น่าเชื่อว่าจะคบกันได้” นันท์ว่าพลางทำสีหน้าแปลกๆ แต่จงรักไม่ทันสังเกตเพราะมัวแต่คัดดอกลิลลี่ในลังไม้
“นั่นสิ ตอนแรกพี่ก็ไม่คิดว่าจะได้คบกับเขาหรอก”
“แต่เป็นแบบนี้ก็ดีแล้วใช่ไหมครับ”
“อื้ม…ดีสิ”
“พี่จงรักเองก็มีความสุขดีใช่ไหม”
“มีมากจนไม่คิดว่าจะมากได้ขนาดนี้เลย” ตอบถึงตรงนี้จงรักจึงหันมายิ้มยืนยัน มันเป็นรอยยิ้มที่เต็มไปด้วยความน่ารัก ดึงดูด เจิดจ้า ทั้งยังทำให้นันท์เชื่อจริงๆ ว่าจงรักเป็นคนหนึ่งที่มีความสุขที่สุดในโลก
“ใกล้เสร็จหรือยังรัก” เสียงเข้มของใครอีกคนถามขึ้นเย็นๆ ทำเอาจงรักสะดุ้งสุดตัว
“พี่เมฆ! ทำไมวันนี้มาเร็วจังครับ” จงรักหันขวับกลับไปก็เจอคนหน้าดุยืนทำหน้าถมึงทึงรออยู่
“ไม่เร็วหรอก นี่ห้าโมงครึ่งแล้วนะ” เมฆาตอบ ทว่าดวงตาของเขามองไปที่ผู้ชายอีกคนในห้องอย่างเชือดเฉือน
“ตายล่ะ ห้าโมงครึ่งแล้วเหรอครับ อยู่ในนี้นานจนลืมเวลาไปเลย พี่เมฆนั่งรอข้างนอกก่อนนะครับ อีกเดี๋ยวเดียวก็เสร็จแล้วล่ะ”
“ไม่เป็นไร พี่นั่งอยู่เป็นเพื่อนในนี้ดีกว่า” พูดจบ ยังไม่ทันที่จงรักจะทักท้วง คนตัวสูงก็เดินออกไปยกเก้าอี้เข้ามาในนั่งในห้องด้านหลังด้วยอีกคน
การทำงานหลังจากนั้นจึงทำให้จงรักรู้สึกเหมือนตกอยู่ในห้องเย็นก็ไม่ปาน นันท์ไม่ยอมส่งเสียงคุยกับจงรักอีกเหมือนก่อนหน้า เมฆาเองก็ไม่พูดอะไรเช่นกัน เอาแต่ปล่อยรังสีน่ากลัวๆออกมาเสียจนมือของจงรักสั่นไปหมดทุกครั้งที่เหลือบตามอง
ผ่านไปเกือบครึ่งชั่วโมง ในที่สุดดอกไม้ทั้งหมดก็ถูกจัดเรียงเรียบร้อย พนักงานทุกคนแยกย้ายกันกลับบ้าน ทั้งพี่มิ้นท์และพี่ขิม ส่วนนันท์นั้นขอติดรถไปลงป้ายรถเมล์ด้วย จงรักผู้ใจดีก็ไม่ได้ปฏิเสธ ทางฝ่ายคนขับก็ไม่ได้ว่าอะไรแต่นั่งเงียบไม่พูดไม่จาไปตลอดทาง กระทั่งมองนันท์ลงจากรถไปยืนยิ้มหวานโบกมือให้จงรักที่ข้างถนนแล้ว เมฆาจึงเริ่มพูดด้วยเสียงเรียบๆ
“สนิทกันดีนะ”
“นันท์เป็นเด็กดีน่ะครับ ทำงานเก่งด้วย” จงรักหุบยิ้มแล้วหยุดโบกมือ ก่อนหันมาบอก
“เหรอ”
“พี่เมฆไม่หึงใช่ไหมครับ”
“…”
“รักไม่ได้คิดอะไรกับน้องนะครับ” จงรักรีบบอก จากประสบการณ์เมื่อคราวที่ไปเชียงใหม่ด้วยกันตอนสงกรานต์ ทำให้จงรักระลึกได้ว่า เมฆาเคยบอกว่าตัวเองขี้หึง และจงรักก็ได้ประจักษ์กับตัวมาแล้ว
“พี่เชื่อรัก”
“ขอบคุณครับ” จงรักถอนหายใจอย่างโล่งอก แต่ก็ต้องชะงักเมื่อได้ยินประโยคต่อมา
“แต่พี่ไม่เชื่อนายคนนั้น”
“โธ่…พี่เมฆครับ น้องเขาไม่ได้คิดอะไรกับผมหรอกครับ”
“ใครจะรู้ ก็เห็นๆกันอยู่ว่าเขามองเราจนตาเชื่อม”
“ตอนไหนกันครับ” จงรักประท้วง เพราะคำว่ามองจนตาเชื่อมนั่นมันออกจะเกินจริงไปสักหน่อย
“ตอนรักยิ้ม” เมฆาสูดลมหายใจครั้งหนึ่งก่อนพูดต่อ “ทุกครั้ง”
“พี่เมฆรู้ได้ไงครับ”
“เพราะพี่มองอยู่ไงล่ะ”
จงรักเงียบเสียงลงเพราะเถียงไม่ได้ เมื่อพี่เมฆยืนยันอย่างนั้นมันก็คงจะจริงอย่างที่เจ้าตัวว่า แต่จงรักแค่คิดว่านันท์อาจไม่ได้มองตัวเองเพราะความเสน่หาอะไรทำนองนั้นหรอก อย่างน้อยจงรักก็เชื่อแบบนั้น แต่ดูเหมือนว่าเมฆาจะไม่ยอมเชื่อแบบเดียวกัน
“ถ้าเขาจะมองก็ปล่อยเขาเถอะครับ เพราะยังไงผมก็รักพี่คนเดียว คนอื่นๆน่ะผมมองไม่เห็นหรอก”
“พี่รู้ พี่ขอโทษ” ได้ยินน้องพูดแบบนั้นเมฆาก็อ่อนลง เขารู้อยู่แล้วว่าจงรักมีแค่เขา แต่ไอ้นิสัยที่ชอบขี้หึงมันก็ไม่หาย บางทีมันอาจฝังลึกอยู่ในกมลสันดานของเขาไปแล้วกระมัง
“ไม่เป็นไรหรอกครับ หึงบ้างก็น่ารักดีครับ ไม่ได้เห็นนานแล้วด้วย ฮ่าๆ”
“พี่ไม่ขำด้วยหรอกนะ”
“โอ๋ๆ ขำหน่อยนะครับ หรือจะอมยิ้มนิดๆก็ได้” ไม่ว่าเปล่า จงรักยังทำใจกล้าขยับตัวไปหอมแก้มของอีกฝ่าย เมื่อเห็นว่าไฟแดงตรงหน้ายังไม่ถึงเวลาเปลี่ยนสี
“ก็เราเป็นเสียอย่างนี้” ถึงจะว่าอย่างนั้นแต่เมฆาก็หลุดยิ้มออกมาจริงๆ ก่อนจะลูบผมนิ่มเบาๆ
เพราะคนของเขาน่ารักแบบนี้ไง แล้วจะห้ามใจไม่ให้หึง ไม่ให้หวง เขาคงห้ามไม่ได้จริงๆ ยิ่งคิดก็ยิ่งเครียด ยิ่งนึกถึงงานที่ต้องทำในเร็ววันนี้เมฆาก็ยิ่งหนักใจ นี่ถ้าต้องไปทำงานต่างจังหวัดหลายวัน เขาจะทำใจห่างจากคนรักได้อย่างไรกันนะ
<><><><><><><><><><><><><><><><><><><><><><><><><><><><><>
มาแล้วค่าาาาา :katai4:
พี่เมฆเขาเป็นคนชัดเจนค่ะ พอน้องถาม เขาก็บอกเลยว่าขี้หึงค่ะ
พี่แกประกาศมาตั้งแต่แรกแล้ว(ตอนพิเศษในเล่ม แฮ่ๆ)
มาดูกันว่าจะเกิดอะไรขึ้นตอนคนขี้หึงเขาไม่อยู่ อุอิ
ขอบคุณที่ยังคิดถึงพี่เมฆกับจงรักนะคะ
ดีใจมากเลยอ่านกันเต็มเลย
จะรีบลงตอนต่อไปเร็วๆค่ะ
ส่วนเรื่องอื่นก็จะพยายามรีบลงด้วย
เจอกันตอนหน้านะคะ
ปล.ที่มีคนถามเกี่ยวกับเรื่องหนังสือ ตอนนี้ยังมีขายนะคะ จะมีไปลงงานหนังสือด้วย
ยังไงก็ลองไปอ่านรายละเอียดได้ในเพจนะคะ ^^ :katai5:
เริ่มหัวข้อโดย: zombi ที่ 18-10-2015 21:20:11
มีบ่อยๆก็ดีนะ ว่าไหม
เริ่มหัวข้อโดย: Love U All ที่ 18-10-2015 21:38:14
ก็ได้แต่หวังว่า นันท์จะไม่มาป้วนเปี้ยนใกล้รัก ทำให้พี่เมฆต้องหึงอีกนะ
คนของใคร เค้าก็ต้องหวงใช่เปล่า พี่เมฆกับน้องรักเค้ารักกัน คนอื่นไม่มีสิทธิ์มาแทรกนะเออ
แต่พี่เมฆก็ต้องทำใจนิดนึงเนอะ ก็น้องรักออกจะน่ารัก น่าเอ็นดู ใครอยู่ใกล้ก็ต้องรักเป็นธรรมดา :กอด1:
เริ่มหัวข้อโดย: angelarty ที่ 18-10-2015 21:40:46
เริ่มหัวข้อโดย: veeveevivien ที่ 18-10-2015 21:46:02
:hao6: :hao6: :hao6:
เริ่มหัวข้อโดย: Cream A ที่ 18-10-2015 21:52:46
ไม่คิดว่าคนหน้าดุ จะขี้หวงขี้หึงขนาดนี้ :o8:
เริ่มหัวข้อโดย: MayA@TK ที่ 18-10-2015 21:53:05
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
เริ่มหัวข้อโดย: warin ที่ 18-10-2015 22:01:44
เริ่มหัวข้อโดย: Mouse2U ที่ 18-10-2015 22:03:33
เริ่มหัวข้อโดย: CattyMeawMeaw ที่ 18-10-2015 22:04:21
เริ่มหัวข้อโดย: B52 ที่ 18-10-2015 22:41:31
เริ่มหัวข้อโดย: B52 ที่ 18-10-2015 22:43:29
เริ่มหัวข้อโดย: chisarachi ที่ 19-10-2015 00:02:02
แต่หเนืออื่นใดน้องรักน่ารักกว่า
ชอบตอนบอกให้ยิ้ม แล้วก็หอมแก้ม
ก็เป็นแบบนี้ไงง งถึงได้หึง
ทำไมน้องน่ารักได้ขนาดนี้><
เริ่มหัวข้อโดย: PookPick ที่ 19-10-2015 00:41:37
เริ่มหัวข้อโดย: whitelavenders ที่ 19-10-2015 02:45:32
5555555
ใจร่มๆหน่อยนะพี่เมฆ อย่าไปพาลน้องนะ
เดี๋ยวเข้าทางไอ้หนุ่มนั่นพอดี
เริ่มหัวข้อโดย: tempo_oil ที่ 19-10-2015 03:02:36
เริ่มหัวข้อโดย: MissM ที่ 19-10-2015 04:58:32
เริ่มหัวข้อโดย: inspirer_bear ที่ 19-10-2015 06:34:09
เริ่มหัวข้อโดย: mild-dy ที่ 19-10-2015 07:07:30
เริ่มหัวข้อโดย: double9JH ที่ 19-10-2015 07:49:48
หวานกันจริงๆ :-[
เริ่มหัวข้อโดย: kawisara ที่ 19-10-2015 16:28:59
เริ่มหัวข้อโดย: SOMCHAREE ที่ 19-10-2015 22:35:46
เริ่มหัวข้อโดย: penneeamoon ที่ 19-10-2015 22:46:30
เริ่มหัวข้อโดย: kitty08 ที่ 19-10-2015 22:59:01
เริ่มหัวข้อโดย: ที่เดิมในหัวใจสาววาย ที่ 20-10-2015 00:56:36
เริ่มหัวข้อโดย: river ที่ 20-10-2015 19:42:53
เริ่มหัวข้อโดย: gupalz ที่ 21-10-2015 02:50:41
เริ่มหัวข้อโดย: May@love ที่ 21-10-2015 05:21:51
อ่านรวดเดียวค่ะ อ่านแล้วมีความสุข
ตัวละครบุคคลิกชัดเจนทั้ง
การแสดงความรู้สึกหรือการกระทำ
อ่านไปยิ้มไปจนจบเรื่องเลยค่ะ
ขอบคุณสำหรับนิยายดีๆนะคะ :pig4:
จะติดตามผลงานเรื่องต่อๆไปค่ะ
เริ่มหัวข้อโดย: GlassesgirL ที่ 21-10-2015 07:41:22
รักก็น่ารัก คู่นี้อบอุ่นมากเลยจริงๆ
:pig4: :L2:
เริ่มหัวข้อโดย: Kfc_Pizza ที่ 21-10-2015 10:10:05
:pig4:
:pig4:
เริ่มหัวข้อโดย: mypink801 ที่ 21-10-2015 21:44:24
เริ่มหัวข้อโดย: LadySaiKim ที่ 21-10-2015 23:00:17
เริ่มหัวข้อโดย: shoi_toei ที่ 21-10-2015 23:16:20
เริ่มหัวข้อโดย: [cream]2T ที่ 21-10-2015 23:23:43
ขอบคุณคนเขียนค่ะ สนุกมากกก :mew1:
เริ่มหัวข้อโดย: Natti ที่ 21-10-2015 23:59:44
เราว่ามันเรียลดีนะเรื่อยๆแต่ไม่น่าเบื่อ
ชอบมาก ชอบจริงๆ
เราเข้าใจจงรักนะ รักแบบเจียมตัวรับไปกลัวไป
แต่พี่เมฆก็อบอุ่น มั่งคง หืออออ ชอบ
เป็นกำลังใจให้คนเขียนสร้างผลงานเรื่อยๆน่ะ :)
เริ่มหัวข้อโดย: cartoons ที่ 23-10-2015 14:54:56
เริ่มหัวข้อโดย: kitty08 ที่ 24-10-2015 00:41:56
เริ่มหัวข้อโดย: ละอองฝน ที่ 28-10-2015 21:03:32
ตอนพิเศษ หวงรัก 3
ออกไซด์งานต่างจังหวัดรอบนี้เมฆารู้สึกสังหรณ์ใจไม่ดีเอาเสียเลย เขารู้สึกคิดถึงและเป็นห่วงจงรักมากกว่าปรกติ แม้ทุกครั้งจะคิดถึงและเป็นห่วงมากอยู่แล้วก็ตาม เขาคิดว่าอาจมีอิทธิพลมาจากการที่มีคนเข้ามาวุ่นวายอยู่ข้างตัวน้อง ดังนั้นในช่วงเวลาสองอาทิตย์นี้ เมฆาก็เอาแต่เฝ้าโทรหาและส่งข้อความไปคุยกับจงรักในทุกช่วงเวลาที่ว่าง อีกทั้งยังภาวนาในใจให้เวลาเคลื่อนคล้อยผ่านไปเร็วๆ
ตัวจงรักเองพอห่างจากคนรักหน้าดุเจ้าตัวก็รู้สึกคิดถึงไม่ต่าง ดังนั้นจึงให้ความร่วมมือดีเหลือเกิน ยามที่เมฆาโทรหา จงรักก็จะรีบรับสายและพูดคุยด้วยน้ำเสียงสดใสเสียจนเมฆาอยากหายตัวกลับมาในนาทีนั้น
เวลาล่วงไปจนกระทั่งวันสุดท้ายก่อนเสร็จงาน ตอนเช้าเมฆาก็ยังคุยนัดแนะกับน้องอย่างดิบดี แต่ล่วงเข้าช่วงสาย งานที่คาดว่าจะเรียบร้อยกลับมีปัญหาให้ต้องแก้ขึ้นมาดื้อๆ ดังนั้นกำหนดการที่จะกลับจึงต้องเลื่อนเปลี่ยนไปเป็นเที่ยงๆของอีกวันแทน
ถึงเมฆาจะรู้สึกหัวเสียแต่ก็ทำอะไรไม่ได้ เขาวุ่นวายกับการแก้ปัญหาที่หน้างานเสียจนไม่มีเวลาแม้กระทั่งโทรหาน้อง ได้แต่ส่งข้อความไปบอกสั้นๆว่าเลื่อนวันกลับเป็นพรุ่งนี้และบอกว่าจะโทรหาตอนค่ำ
เมฆาหัวหมุนอยู่ทั้งวันกว่าจะกลับเข้าที่พักก็เกือบสี่ทุ่ม โทรศัพท์มือถือของเขาแบตเตอรี่หมดเกลี้ยงไปตั้งแต่เมื่อไหร่ก็ไม่รู้ คนหน้าดุรีบเสียบชาร์จอย่างรวดเร็วเพราะกังวลว่าน้องอาจจะโทรมาหาแล้วไม่ติด
ทว่าเมื่อเปิดเครื่องเช็คดูอย่างละเอียด เขาก็พบว่าจงรักไม่ได้โทรมาหาสักสายเดียว ข้อความที่เขาส่งไปก็เพียงแค่อ่าน แต่ไม่มีการตอบอะไรกลับมาสักนิด ด้วยความที่ไม่เคยเห็นจงรักเป็นเช่นนี้ เมฆาจึงเริ่มรู้สึกใจไม่ดีขึ้นมา บางทีคนตัวเล็กอาจจะรู้สึกน้อยใจก็ได้ที่เขาไม่กลับตามที่นัดไว้ คิดได้ดังนั้นเจ้าตัวจึงกดโทรออกทันที
เมฆายกหูต่อสายครั้งแล้วครั้งเล่าปลายสายก็ไม่ยอมกดรับสักครั้งเดียว ตอนนี้คนตัวสูงจึงรู้สึกร้อนรนขึ้นมาจริงๆแล้ว เมื่อลองโทรหลายรอบไม่รับ เขาก็รัวข้อความไปหาติดต่อกันหลายข้อความ
เมฆา : รักครับ
เมฆา : ทำไมไม่รับสายพี่
เมฆา : ถ้าเห็นข้อความโทรกลับหาพี่หน่อย
เมฆา : หรืออย่างน้อยก็ตอบกลับมาบ้าง
เมฆา : พี่ขอโทษที่กลับไม่ได้
เมฆา : อย่าโกรธเลยนะ
พอส่งไปแล้วเมฆาก็ได้แต่นั่งรอให้อีกฝ่ายอ่าน แต่รอแล้วรอเล่าจงรักก็ไม่ยอมอ่านเสียที เขาจึงตัดใจเข้าไปอาบน้ำอาบท่าให้หัวเย็นลงก่อน จากนั้นค่อยคิดหาวิธีติดต่อน้องใหม่อีกครั้ง
ระหว่างที่อาบน้ำอยู่ เมฆาก็พยายามคิดใคร่ครวญดูในหลายๆด้าน แม้จงรักจะเป็นคนชอบคิดมากก็จริง เวลาน้อยใจ งอน หรือโกรธก็จะไม่ค่อยแสดงออก แต่กับเรื่องงานที่เขาทำ น้องมักจะเข้าใจเหตุผลเสมอ ไม่เคยแง่งอนด้วยเรื่องไม่เป็นเรื่องสักครั้ง จะน้อยใจบ้างนิดหน่อยก็ไม่เคยหายไปไม่รับโทรศัพท์เช่นนี้ มีแต่แอบน้อยใจแต่โทรหรือส่งข้อความมาอ้อนเป็นนัยๆเสียมากกว่า
ครั้งนี้เมฆารู้สึกว่ามันผิดปรกติเหลือเกิน เพราะจงรักไม่เคยมีพฤติกรรมเช่นนี้มาก่อน ทำเอาเมฆาหลับไม่ลงแม้จะง่วงนอนมากแค่ไหน แต่หลังจากผ่านค่อนคืนไปนานแล้ว เมฆาก็ทนความง่วงงุนไม่ไหวแล้วเผลอหลับไปทั้งที่โทรศัพท์ยังอยู่ในมือ
เมฆาลืมตาขึ้นมาพบว่าตัวเองกำลังนอนพิงต้นไม้ที่มีรากใหญ่ๆแห้งๆอยู่ เขามองไปรอบๆอย่างนึกฉงน ก่อนรีบลุกขึ้นเพราะไม่รู้ว่าตัวเองอยู่ที่ไหน รอบกายมีแต่ม่านหมอกหนาทึบจนมองอะไรแทบไม่เห็น ขณะที่อยู่ในภาวะจับต้นชนปลายไม่ถูก เมฆาก็ได้ยินเสียงจงรักกำลังร้องเรียกให้ช่วยดังแว่วๆอยู่ไม่ไกล
“พี่เมฆ”
“รัก…นั่นรักใช่ไหม” เขาตะโกนกลับไป
“พี่เมฆอยู่ที่ไหนครับ ช่วยผมด้วย!”
“รัก!”
เมื่อได้ยินเสียงน้องร้องให้ช่วยเมฆาก็รีบออกไปหาทันที แต่ทว่าหมอกหนาเกินไปจริงๆ อีกทั้งที่ๆที่เขาอยู่ก็มืดมาก เดินวนเวียนจนเหงื่อออกก็ยังรู้สึกเหมือนหลงอยู่ที่เก่า ในขณะเดียวกันเสียงของน้องกลับเรียกชื่อเมฆาแหบพร่าลงทุกที ราวกับคนตัวเล็กของเขากำลังหมดแรง
“พี่เมฆ…ช่วยด้วย…รักเจ็บ”
“รัก! พี่อยู่นี่! พี่กำลังไป”
“ช่วยด้วย ใครก็ได้ช่วยที”
“รักครับ พี่อยู่นี่”
“ช่วยผมด้วย ฮืออ…”
“จงรัก…คนดีรอก่อนพี่นะครับ” เมฆาครางออกมาอย่างอ่อนแรง เพราะยิ่งเดินก็ยิ่งหลง ยิ่งได้ยินเสียงน้องก็ยิ่งทรมานใจ แต่เร่งรีบเท่าไหร่ก็หาทางไปไม่เจอสักที “โธ่โว้ย!!!”
แต่อยู่ๆ ขณะที่กำลังหาทางไปหาคนรักอยู่นั้น แสงไฟจากที่ไหนสักทีก็สาดส่องมาทำลายหมอกควัน จนม่านหมอกนั้นเบาบางลง เมฆาเห็นจงรักนั่งเอนหลังพิงต้นไม้อยู่อีกฝั่งของแม่น้ำท่าทางโรยแรง มือสองข้างกุมเท้าข้างขวาของตัวเองไว้แน่ ใบหน้าน่ารักๆนั่นก็ซีดเผือดจนแทบไร้สีเลือด
คนตัวสูงรีบกระโจนลงแม่น้ำดำสนิทข้างหน้าพร้อมกับร้องเรียกน้องไปด้วย แต่ไม่ว่าจะเรียกเท่าไหร่น้องก็ไม่ยอมหันมามอง มิหนำซ้ำแม่น้ำสายเล็กที่กระโจนลงมาก็กว้างขึ้นๆ ราวกับว่าจะกลั่นแกล้งไม่ให้เขาว่ายไปถึงอีกฝั่งได้
เมฆาเกือบเสียสติแล้วตอนที่วาดแขนออกไปสุดแรงแต่เหมือนว่ายน้ำอยู่กับที่ อีกทั้งเมื่อหันไปมองจงรัก เขาก็เห็นใครบางคนเดินเข้าไปใกล้น้อง ก่อนย่อตัวลงนั่งแล้วช้อนอุ้มน้องขึ้นมาแนบอกต่อหน้าต่อตา
“พี่จงรัก ผมมาช่วยพี่แล้ว ไม่ต้องกลัวนะ”
“นันท์”
“ไปกับผมนะครับ”
“แต่พี่เมฆเขา…”
“เขาไม่มาแล้วล่ะ ไปกับผมเถอะ ตอนนี้มีแค่ผมที่เป็นห่วงพี่ที่สุด” เมฆาเห็นดวงตาของจงรักสั่นไหว ก่อนสองแขนเรียวจะยกขึ้นโอบรอบคอของคนที่อุ้ม แล้วเอ่ยเสียงเบา
“ขอบคุณนะนันท์”
เมฆาเห็นคนสองคนตรงหน้าเหมือนภาพสโลโมชั่นในสมอง เขาทั้งร้องทั้งตะโกนด้วยความเจ็บปวดและเดือดดาล แต่จงรักกลับไม่ได้ยินและไม่ยอมหันมา มือเล็กๆนั่นเกาะเกี่ยวรอบคอของศัตรูหัวใจราวกับเป็นที่พึ่งเดียว มันทำให้เมฆาเจ็บปวดจนร่างกายสั่นสะท้านไปหมด
“รัก!”
เมฆาทะลึ่งพรวดลุกขึ้นมานั่งบนเตียงนอนกว้างเพียงลำพัง เหงื่อกาฬไหลอาบทั่วทั้งแผ่นหลังและใบหน้า เขาปรับลมหายใจให้เป็นปรกติก่อนใช้ดวงตาคมดุมองไปรอบๆห้องพักแล้วไปหยุดอยู่ที่หน้าต่าง ท้องฟ้าด้านนอกเริ่มมีแสงสว่างรำไรเป็นสัญญาณของเช้าวันใหม่ เมฆาจึงค่อยๆถอนหายใจออกมาเนื่องจากรู้ว่าสิ่งที่เห็นเป็นเพียงความฝันเลอะเทอะ ที่อาจเกิดขึ้นเพราะเหนื่อยล้าและกังวลในจิตใจก่อนเข้านอน
เมื่ออารมณ์เข้าสูภาวะปรกติมือหนาจึงควานหาโทรศัพท์มือถือ ก่อนพบว่ามันถูกผลักให้กระเด็นไปอยู่มุมเตียงหมิ่นเหม่จะตกลงพื้น เขารีบคว้ามันมากดดูว่ามีข้อความตอบกลับหรือมีสายโทรเข้าจากจงรักบ้างหรือไม่
ไม่มีสายโทรเข้ามาแต่ทว่ากลับมีข้อความตอบกลับ คนหน้าดุรีบเลื่อนไปกดเปิดดูด้วยความยินดี หากแต่ข้อความที่เขาเห็นกลับทำให้อะไรบางอย่างในหูลั่นดังเปรี๊ยะ
จงรัก : ตอนนี้พี่จงรักหลับอยู่ครับ
จงรัก : พี่เมฆไม่ต้องห่วง ผมจะดูแลพี่จงรักแทนให้เองครับ
เวลาที่ข้อความนั้นส่งกลับมา เป็นเวลาเกือบๆตีสามแล้ว เมฆาไม่รู้ว่าเวลานั้นไอ้เด็กบ้านั่นอยู่กับคนรักของเขาได้อย่างไร เขารู้เพียงแต่ว่า ณ ตอนนี้ไม่ใครก็ใครคงต้องตายกันไปข้างหนึ่งแน่นอน!
เมฆาจัดการแก้ไขเรื่องงานที่เหลืออย่างรวดเร็วก่อนออกเดินทางกลับกรุงเทพโดยไม่รั้งรออยู่กับเพื่อนร่วมงานคนอื่นอีก จากชุมพรถึงกรุงเทพคนหน้าดุใช้เวลาขับรถน้อยกว่าที่ควรเป็นเกือบสองชั่วโมง ความเร็วราวกับเหาะมาขนาดนั้นหากน้องรู้ล่ะก็เขาคงต้องโดนบ่นจนหูชาแน่ๆ แต่ใจที่ร้อนดังไฟสุมก็ไม่อาจทำให้ครองสติให้เยือกเย็นอย่างที่เคยเป็นได้
รอคันงามแล่นมาเทียบจอดที่ประตูรั้วหน้าบ้านเงียบเชียบ เมฆาไม่ยอมเสียเวลาสักนิดเดียวในการบีบแตรแล้วรอให้คนในบ้านเดินมาเปิดประตูให้ เขาดับเครื่องแล้วก้าวเท้าลงจากรถไปไขกุญแจรั้วเข้าไปด้วยตนเองทันที เพราะเห็นว่าด้านในมีรถต้องสงสัยจอดอยู่แล้วคันหนึ่ง
พอเปิดประตูบ้านเข้าไป เมฆาก็ได้ยินเสียงจงรักพูดกับใครบางคนเบาๆ แต่จากทิศทางแล้วคาดว่าทั้งคู่น่าจะอยู่ตรงโซฟาโซนห้องรับแขก
“นันท์อย่าจับ…”
“ไม่จับได้ยังไงกันล่ะครับ อยู่นิ่งๆ อย่าดื้อนะครับ เดี๋ยวผมจัดการเอง”
“ไม่เอานะ พี่กลัว…โอ๊ะ!” เสียงจงรักห้ามอย่างร้อนรน
“เจ็บเหรอครับ”
“เจ็บ”
“ผมขอโทษ จะทำเบาๆนะ”
“อืม...”
ไม่รู้ว่าก่อนหน้านี้เมฆายืนทนฟังได้อย่างไร แต่ตอนนี้เขารู้สึกว่าเส้นของความยับยั้งชั่งใจและความอดทนที่สะสมมาทั้งชีวิตได้ขาดสะบั้นลงแล้ว ร่างสูงเดินออกมาจากมุมพักทางเข้าหน้าบ้าน ก่อนเดินเข้าไปหาคนสองคนที่กำลังง่วนกันจนไปรู้ตัวว่ามีเมฆดำทะมึนเคลื่อนมาพาดผ่าน
ไอ้เด็กนันท์กำลังพยายามถอดกางเกงยีนส์ของจงรักออก มันนั่งหันหลังให้เขา หันหน้าเข้าหาและคร่อมจงรักอยู่บนโซฟา โดยมีขาของจงรักพาดตัก ขาซึ่งเปลือยเปล่าขาหนึ่ง ส่วนอีกข้างตัวใหญ่ๆของมันบดบังเอาไว้ ทำให้เมฆาเห็นจงรักไม่หมดทั้งตัว
ภาพที่ปรากฏเป็นภาพบาดตาอย่างที่เมฆาไม่คิดว่าจะได้เห็น ทั้งที่เขาภาวนาในใจมาตลอดทางว่าขออย่าให้มีอะไรอย่างที่กลัว แต่ตอนนี้มันเกินจะทนไหวแล้ว!
“ทำอะไรกัน!” เสียงของเมฆาดังราวกับฟ้าผ่า จงรักที่ก้มหน้างุด เงยขึ้นมาประสานดวงตากับเขาพอดี เขาจึงเห็นว่าแก้มสองข้างของน้องซีดเผือดแค่ไหน
“พี่เมฆ!”
“คือว่า…” ไม่ทันที่นายนันท์จะพูดอะไร เมฆาก็กระชากให้อีกฝ่ายลุกขึ้น เขาตะวัดตาไปมองจงรักให้แน่ใจอีกครั้ง เห็นว่าน้องถูกถอดกางเกงค้างไว้ที่ขาอีกข้าง แต่ด้านในยังคงใส่บ๊อกเซอร์อยู่ แต่นั่นก็เพียงพอแล้วให้เขาเดือดดาลจนเส้นเลือดแทบระเบิด
นี่เขามาเร็ว หรือเมื่อคืนไอ้บ้านี่ทำอะไรไปบ้างแล้วก็ไม่รู้
เร็วเท่าความคิด เมฆาส่งหมัดเข้าเสยหน้าที่เคยทะเล้นอยู่เป็นนิจของนันท์ทันที คนถูกต่อยไม่ทันตั้งตัวก็ลงไปนอนล้มกลิ้งกับพื้น คนหน้าดุไม่ปล่อยให้มีช่องว่าง เจ้าตัวกระโจนลงไปคร่อมแล้วต่อยไม่ยั้ง แม้ว่าจงรักจะตะโกนห้ามเท่าไหร่ก็ไม่หยุด
“แก! ไอ้สารเลว”
“พี่เมฆ! หยุดครับ”
“สารเลว”
“พี่เมฆ!”
“สารเลว!”
“หยุดครับ รักบอกให้หยุด!”
เสียงหมัดกระทบเนื้อหยุดลงตรงที่เมฆาถูกใครอีกคนกอดเอาจากทางด้านหลัง นันท์จึงได้ทีกระเสือกกระสนแล้วผละออกไปนั่งพิงกำแพงอีกฝั่ง เลือดกบปาก ดวงตาเขียวช้ำ มองเมฆาด้วยสีหน้าหวาดกลัว
เมฆาเหมือนกับสติหลุดล่องลอยไป เขานึกถึงความฝันเมื่อคืน นึกถึงภาพความสุขที่เคยมีด้วยกันมาตลอดเวลาที่รักกัน พอก้มลงมองมือเล็กๆเกาะเอวตัวเองเอาไว้แน่น น้ำตาก็พลันไหลออกมาอย่างห้ามไม่อยู่ เขาไม่คิดเลยว่าจงรักจะทำแบบนี้ ไม่เคยคิดเลย… แล้วเสียงสั่นๆเค้นเอ่ยออกมาอย่างเลื่อนลอย
“ทำไมใจร้ายกับพี่แบบนี้ หืม…จงรัก”
<><><><><><><><><><><><><><><><><><><><><><><><><><><><><>
ดราม่าเลยยยยยยยยย
ตอนนี้ขอไม่พูดมาก
รอตอนหน้านะคะ อิอิ
ปล. ขอบคุณที่เข้ามาอ่านและเม้นให้กำลังใจ
แถมช่วยดูคำผิดด้วย ขอบคุณมากๆค่ะ
ละอองฝน.
เริ่มหัวข้อโดย: มาโซซายตี้ ที่ 28-10-2015 21:14:34
น้องรักทำไร ปล่อยให้ผุ้ชายอื่นมาถอดกางเกง
เริ่มหัวข้อโดย: pigarea ที่ 28-10-2015 21:16:19
เริ่มหัวข้อโดย: inspirer_bear ที่ 28-10-2015 21:22:20
ฟังรักก่อนสิๆๆๆ
เริ่มหัวข้อโดย: Sasima ที่ 28-10-2015 21:24:11
เริ่มหัวข้อโดย: ที่เดิมในหัวใจสาววาย ที่ 28-10-2015 21:52:09
เริ่มหัวข้อโดย: mypink801 ที่ 28-10-2015 22:04:20
เริ่มหัวข้อโดย: B52 ที่ 28-10-2015 22:09:25
เริ่มหัวข้อโดย: megatef4 ที่ 28-10-2015 22:27:57
รักไม่นอกใจพี่เมฆอยู่แล้ว พี่เมฆใจเย็นๆน้า
ขอบคุณสำหรับตอนพิเศษค่ะ
แต่แบบมาต่อเลยได้ไหม ฮ่าๆ เค้าล้อเล่น :L2:
เริ่มหัวข้อโดย: malula ที่ 28-10-2015 22:30:35
อิเด็กนันท์ก็นะช่างไม่รักชีวิตตัวเองเอาซะเลย
เริ่มหัวข้อโดย: Mouse2U ที่ 28-10-2015 22:40:07
ส่วนนันท์..ส่งข้อความสองแง่สองง่ามไปให้พี่เมฆแบบนั้น เป็นเพราะตั้งใจจะให้พี่เขาเข้าใจผิดตั้งแต่ทีแรกอยู่แล้วไม่ใช่เหรอคะ สมใจแล้วไหมล่ะ อยู่ดีไม่ว่าดีจริงๆ เลย
ปล. คำผิดจ้า ^^
มือเล็กๆนั่นเกาะเกี่ยวรอคอ(รอบคอ)ของศัตรูหัวใจราวกับเป็นที่พึง(พึ่ง)เดียว
เหนื่อยกาฬ(เหงื่อกาฬ)ไหลอาบทั่วทั้งแผ่นหลังและใบหน้า
มันทำให้เมฆาเจ็บปวดจนร่างกายสั่นสั่นสะท้านไปหมด
ตอนนี้ไม่ใครก็(ใคร)คงต้องใครตายกันไปข้างหนึ่งแน่นอน!
เริ่มหัวข้อโดย: nolirin ที่ 28-10-2015 22:50:19
ค้างสุดพลัง...คาดว่าคงไม่มีไรแหละ
แต่เด็กนันท์ก็พิมพ์ตอบมาได้กำกวมน่าโดนต่อยมาก
เริ่มหัวข้อโดย: BlueCherries ที่ 28-10-2015 23:26:40
พี่เมฆ~
หน้ามืดอีกแล้ว หุหุ จงรักได้แฟนขาโหดนะเนี่ย
สงสารน้องนันท์ โดนชกฟรี :heaven
เริ่มหัวข้อโดย: angelarty ที่ 28-10-2015 23:36:03
เริ่มหัวข้อโดย: Cream A ที่ 28-10-2015 23:54:34
มาใช้โทรศัพท์คนอื่นแถมยังแชทคุยกะคนเป็นแฟนเค้าอีก เหอะๆ ไม่สงสาร สมน้ำหน้าด้วย
เอาไปสักหมัด สองหมัดละกันนะหนู
เริ่มหัวข้อโดย: CattyMeawMeaw ที่ 29-10-2015 04:39:10
เริ่มหัวข้อโดย: double9JH ที่ 29-10-2015 06:58:54
พี่เมฆทำไมฝันแบบนั้น แล้วจงรักเป็นอะไรรรร :katai1:
เริ่มหัวข้อโดย: MmBb ที่ 29-10-2015 07:19:20
เริ่มหัวข้อโดย: TIKA_n ที่ 29-10-2015 07:45:06
รอตอนต่อแล้วค่อยมาเม้นท์ให้อีกทีนะคะ แงงงง :ling3:
เริ่มหัวข้อโดย: GlassesgirL ที่ 29-10-2015 08:35:21
:katai1: ทำไมนันท์มาอยู่ที่บ้านได้แล้วรักเป็นอะไร
:pig4: :L2:
เริ่มหัวข้อโดย: cchompoo ที่ 29-10-2015 12:01:40
เริ่มหัวข้อโดย: Baruda ที่ 29-10-2015 14:03:48
เริ่มหัวข้อโดย: chisarachi ที่ 29-10-2015 17:44:41
เวลาหึงโหดแล้วน่ากลัวมากกกกก
ในใจแอบซะใจนะ ที่ถีบๆน้องนันท์ไป
คือหมันไส้มากกก
เริ่มหัวข้อโดย: boonpa ที่ 29-10-2015 19:03:12
เริ่มหัวข้อโดย: ceylon ที่ 29-10-2015 20:02:13
เริ่มหัวข้อโดย: mild-dy ที่ 29-10-2015 20:51:04
เริ่มหัวข้อโดย: iNklaNd ที่ 29-10-2015 22:19:08
น้องไม่นอกกายนอกใจนายแน่ๆ
เริ่มหัวข้อโดย: naamsomm ที่ 30-10-2015 07:06:55
พี่เมฆอย่างน่ากลัว
จงรักเกิดอะไรขึ้น
อธิบายด่วนๆๆๆๆๆๆๆ
เริ่มหัวข้อโดย: kawisara ที่ 30-10-2015 12:22:10
ก็ในเมื่อ ตอบข้อความในมือถือคนอื่นได้ขนาดนั้น
ทำไม ไม่อธิบาย อาการอะไร
แต่นัน เลือกตอบกลับมาแบบนี้ แสดงว่า อยากลองของ หึ หึ
พี่เมฆจัดให้หนักไปเลย
เริ่มหัวข้อโดย: runrunna29 ที่ 30-10-2015 14:37:48
อ่านตอนจบอย่างเดียวก็ดีแล้ว
เจอตอนพิเศษทำพิษเข้าให้เลย
คนเขียนใจร้ายจริงๆ :ling1:
เริ่มหัวข้อโดย: PoppyPrince ที่ 30-10-2015 17:16:35
เริ่มหัวข้อโดย: SOMCHAREE ที่ 30-10-2015 22:36:46
เริ่มหัวข้อโดย: donutnoi ที่ 30-10-2015 22:57:43
เริ่มหัวข้อโดย: beerby-witch ที่ 31-10-2015 02:59:31
เริ่มหัวข้อโดย: Memindbucker ที่ 31-10-2015 08:40:20
ไม่เชื่อว่าน้องรักที่แสนดีจะทำอะไรแบบนั้น พี่เมฆเชื่อใจน้องหน่อยนะ รอน้องอธิบายก่อน
เบื่อนันท์โดนต่อยซะก็ดี
เริ่มหัวข้อโดย: cass-meyz ที่ 31-10-2015 11:40:00
เริ่มหัวข้อโดย: river ที่ 31-10-2015 14:57:22
เริ่มหัวข้อโดย: am_am ที่ 01-11-2015 13:24:11
คาดว่สรักน่าจะเกิดอุบัติเหตุ เจ็บขาแน่นอน
แล้วอินันท์ก็ตอบข้อความ ชวนเข้าใจผิดเอง
สมน้ำหน้าอย่างแรง อินมากกกกกก
ร้องไห้เลย สงสารพี่เมฆ :mew4:
เริ่มหัวข้อโดย: kyungploy ที่ 01-11-2015 20:24:48
เริ่มหัวข้อโดย: whitelavenders ที่ 02-11-2015 00:05:59
น่าจะบาดเจ็บหรืออะไรมากกว่า
แต่ก็เห็นใจพี่เมฆ อารมณ์นั้นมันไม่ทันคิดเนาะพี่
55555
สงสารมาก พีคมากที่พี่เมฆร้องไห้
คือแบบโอ๊ยใจคอไม่ดีเลย
เริ่มหัวข้อโดย: Pawaree ที่ 02-11-2015 20:29:34
เริ่มหัวข้อโดย: ละอองฝน ที่ 02-11-2015 20:30:11
ตอนพิเศษ หวงรัก 4
“ทำไมใจร้ายกับพี่แบบนี้ หืม…จงรัก”
จงรักได้ยินเสียงแหบห้าวราวกับคนหมดแรงของเมฆาเอื้อนเอ่ยออกมาอย่างตัดพ้อเช่นนั้นก็รู้สึกเจ็บแปลบที่หัวใจไปด้วย นาทีนั้นคนตัวเล็กถึงกับตั้งตัวไม่ถูก เนื่องจากเหตุการณ์ทั้งหมดมันเกิดขึ้นอย่างรวดเร็วจนไม่รู้จะเริ่มต้นอธิบายตรงไหน พี่เมฆที่จงรักเห็นตอนนี้ไม่เหมือนกับพี่เมฆที่จงรักรู้จัก คนหน้าดุไม่ได้ดุแค่หน้า แต่กลับรุนแรงและเกรี้ยวกราดเป็นพายุที่สามารถทำลายล้างได้ทุกสิ่ง แต่ในขณะเดียวกันก็ดูเหมือนกับว่าพร้อมจะพังทลายได้ทุกเมื่อ
เห็นอย่างนั้นจงรักก็พยายามจะตั้งสติเพราะตอนนี้คนรักของเขาขาดสติยิ่งกว่า ถ้าไม่มีคนใดคนหนึ่งลุกขึ้นมาตั้งหลักให้ได้ก่อน เรื่องราวต่างๆจะยิ่งเข้าใจผิดบานปลายไปกันใหญ่
เนื่องจากจงรักมั่นใจว่าทั้งหมดที่เกิดขึ้นไม่ได้ร้ายแรงได้สักเสี้ยวของความคิดเตลิดเปิดเปิงในหัวของเมฆาแน่ๆ เพราะความจริงแล้วทั้งหมดเกิดจากการที่จงรักนึกครึ้มอกครึ้มใจอยากจะทำความสะอาดบ้านก่อนเมฆากลับมา เขาก็ทำหลายอย่างจนแล้วเสร็จ เหลือแค่ล้างตู้ปลาในห้องรับแขก แต่จงรักดันซุ่มซ่าม เลื่อนตู้ปลาออกมาทั้งๆที่ปริมาณน้ำในตู้ยังมีมาก ตู้จึงเอียงหลุดจากขอบโต๊ะที่วางแล้วหล่นลงบนเท้าก่อนแตกกระจากเต็มพื้น
โชคดีที่ก่อนหน้านั้นนายนันท์แวะมาหา เพื่อคืนโทรศัพท์มือถือที่จงรักลืมทิ้งไว้บนรถของอีกฝ่ายเมื่อวาน ดังนั้นพอนันท์เลี้ยวรถเข้ามาจอดในบ้านแล้วได้ยินเสียงแตกกระจายของตู้ปลา อีกฝ่ายจึงรีบเข้ามาช่วย
นันท์เก็บกวาดพื้นเรียบร้อยแทนจงรักทั้งหมด ก่อนมาดูแผลที่เท้าของจงรัก ในทีแรกมันแค่รู้สึกเจ็บนิดๆ แต่หลังจากผ่านไปสักพักก็มีเลือดซึมออกมาจากกางเกงยีนส์ จะถอดกางเกงออกมาทำแผล ที่เท้าก็เจ็บจนคะเนได้ว่าได้รับบาดเจ็บรุนแรงกว่าที่คิดไว้ในตอนแรก ผลสุดท้ายนันท์จึงพยายามช่วยจงรักถอดกางเกงยีนส์ขากระบอกตัวนั้นออก แล้วเมฆาก็เข้ามาพบอย่างที่เป็นเรื่องเป็นราวอยู่ในตอนนี้
“พี่เมฆใจเย็นๆนะครับ ฟังรักก่อน” มือที่โอบเอวสอบเอาไว้คลายออก ก่อนจะเปลี่ยนมารั้งแขนของคนตัวสูงให้หันมามองตนเอง
เมฆาไม่ได้ขัดขืน เขาหันกลับมาเผชิญหน้าคนรักทั้งน้ำตา หลังจากที่ระเบิดอารมณ์ไปอย่างรุนแรงเพราะฟิวส์ขาด เมื่อพายุอารมณ์พัดผ่านไปตอนนี้เขาจึงเริ่มได้ยินเสียงของจงรักชัดเจนขึ้น
จงรักเห็นรอยหยดน้ำที่หางตาคู่คมดุ อารมณ์อ่อนไหวก็เข้าจู่โจม แม้จะมึนงง สับสน กลัว และเสียใจที่เห็นพี่เมฆร้องไห้เพราะตัวเอง คนตัวเล็กก็ยังพยายามข่มกลั้นความรู้สึกทั้งหมด แล้วเริ่มต้นอธิบายต้นสายปลายเหตุเรื่องราวเข้าใจผิดบ้าบอนี่ด้วยเสียงสั่นเทา
“ที่พี่เห็นมันไม่ได้เป็นอย่างที่พี่คิดนะครับ รักกับนันท์ไม่ได้ทำอะไรกันในทางไม่ดี น้องแค่ช่วยรักถอดกางเกง เพราะรักทำเองคนเดียวไม่ได้”
“ทำไมไม่ได้”
“ก็…ตู้มันตกลงมา” ถึงตรงนี้จงรักก็ทำหน้าเหยเกราวกับจะร้องไห้ออกมาให้ได้
“ตู้?”
“ตู้ปลาของเรามันตกลงมาทับขารัก รักขอโทษ รักไม่ได้ตั้งใจ ไม่คิดว่ามันหนักอย่างนั้น ไม่คิดว่าขามันจะเจ็บแล้วก็บังเอิญนันท์เขามาบ้าน แค่เอาโทรศัพท์มาคืน เขาก็เลยช่วย รักไม่ได้มีอะไรกับนันท์จริงๆนะครับ---”
คำสารภาพที่พรั่งพรูออกมาราวกับห่าฝน แต่พูดไม่ทันจบเมฆาก็รวบคนตัวเล็กเขามากอดแน่น เมื่อจงรักได้รับสัมผัสนั้นคนตัวเล็กจึงปล่อยโฮออกมาอย่างกลั้นไม่อยู่ จงรักใจเสียตั้งแต่ทำของขวัญที่เมฆาอุตส่าห์ซื้อเสียหาย ใจเสียอีกรอบก็ตอนที่พบว่าทำให้ตัวเองบาดเจ็บ แต่ที่ร้ายที่สุดคือทำให้เมฆาเข้าใจผิดจนเป็นเรื่องเป็นราวใหญ่โต จึงรู้สึกว่าทั้งหมดเป็นเพราะตัวเองที่ไม่ระวังตั้งแต่แรก
“พี่เมฆ รักรักพี่คนเดียว รัก…”
“ไม่ต้องพูดแล้ว พี่ขอโทษ ขอโทษ ขอโทษ”
เมฆารู้สึกว่าตัวเองทั้งบ้าและงี่เง่าอย่างไม่น่าให้อภัย ทั้งๆที่น้องเป็นถึงขนาดนี้ แต่เขาก็ยังไม่เชื่อใจ เมื่อครั้งหนึ่งเขาเคยบอกให้จงรักเชื่อใจตนเอง แต่ตอนนี้เขากลับเป็นฝ่ายระแวงสงสัยเสียเอง
จงรักถูกกอดจนร่างแทบจะจมลงไปกับอกกว้าง ข้างหูมีเสียงรำพันคำขอโทษออกมาไม่ขาดสาย ร่างกายของคนที่เพิ่งระเบิดอารมณ์นั้นสั่นน้อยๆชวนให้รู้สึกสงสารอย่างบอกไม่ถูก หากจะมีสักครั้งหนึ่งที่จงรักจะรู้สึกเอ็นดูสงสารเมฆาก็คงจะเป็นวินาทีนี้ วินาทีที่เมฆาดูเหมือนเด็กน้อยที่กลัวว่าตนเองจะถูกทิ้ง
ดังนั้นแขนสองข้างจึงยกขึ้นมากอดตอบอีกฝ่ายแน่นเช่นกัน เมื่อได้รับการตอบรับที่แสนอบอุ่น เมฆาจึงรู้สึกสงบลงจริงๆ เมื่อจิตใจสงบแล้วสติสัมปชัญญะก็ตามมา เมฆาตรองดูว่าสิ่งต่อไปที่ควรรีบกระทำคือดูว่าน้องเป็นอย่างไรบ้าง ไม่ใช่ปล่อยให้น้องยืนทั้งที่ยังเจ็บอยู่เช่นนี้
คนหน้าดุผละจากอ้อมกอดแล้วก้มลงไปดูร่างกายส่วนล่างของคนรัก เขาเห็นที่หน้าแข้งมีรอยขวนของกระจกกรีดเป็นทางยาวแม้ไม่ลึกมากแต่เลือดก็ยังซึมออกมาเป็นระยะ ส่วนเท้าของจงรักนั้นเมฆายังมองไม่เห็นเพราะขากางเกงข้างนั้นยังคาอยู่ที่ข้อเท้า เมฆาตัดสินใจอุ้มจงรักไปที่โซฟาตัวเดิม ก่อนเดินผ่านนันท์ที่นั่งพิงตัวอยู่ไม่ไกลเพื่อเข้าไปในครัวอย่างรวดเร็ว
เขากลับมาพร้อมกับกรรไกรและนั่งลงตรงหน้าของจงรัก อุ้งมือข้างหนึ่งประคองเท้าน้อยเอาไว้แผ่วเบา จากนั้นจึงค่อยๆใช้กรรไกรตัดส่วนของกางเกงที่ติดอยู่ออก เมฆาจึงเห็นเท้าที่มีนิ้วผิดรูปร่างไปจนสังเกตได้อย่างชัดเจน
“เจ็บมากไหม”
“นิดหน่อยครับ” ถึงจะว่าอย่างนั้นแต่วงหน้าของผู้พูดก็ซีดเผือดลงกว่าเดิม ซ้ำยังมีเม็ดเหงื่อผุดขึ้นเต็มหน้าผาก
“ไปโรงพยาบาลดีกว่านะ”
“ครับ” นาทีนี้จงรักไม่แม้แต่จะคิดปฏิเสธอะไรที่อีกฝ่ายเสนอทั้งสิ้น เพราะเขาใช้ความอดทนหมดไปกับเหตุการณ์เมื่อครู่แล้ว ความเจ็บปวดที่ได้รับจึงปล่อยให้แสดงออกมาไม่ควบคุมหรืออดกลั้นไว้อีกต่อไป
เมฆาก้มลงไปช้อนตัวน้องขึ้นมาอุ้มแนบอกอีกครั้ง ทว่าเมื่อเดินผ่านนันท์เขากลับหยุดขา จากนั้นก็เปิดปากพูดกับอีกฝ่ายด้วยน้ำเสียงอ่อนลงอย่างที่ไม่เคยทำก่อนหน้า
“นายลุกไหวหรือเปล่า”
“…” นันท์เงยหน้าขึ้นมอง ก่อนพยักหน้ารับ “ไหวครับ”
“ถ้าลุกไหวก็ตามไปขึ้นรถ ไปโรงพยาบาลด้วยกัน”
“เอ่อ…ไม่เป็นไรครับพี่” นันท์ปฏิเสธเสียงเบา เขายังรู้สึกขยาดและหวาดผวาจนไม่กล้าอยู่ใกล้เมฆานานนัก
“ไปเถอะ แผลที่หน้าดูไม่ดีเท่าไหร่”
“ครับ” หลังตอบรับไปอย่างแกนๆ นันท์ก็ได้แต่โอดครวญในใจว่าถ้ามันดูแย่ขนาดนั้น แล้วพี่เมฆจะต่อยเขาเสียแรงแต่แรกทำไม จะถูกจะผิดอย่างไรก็ควรจะยั้งมือไว้บ้างสิ ดีเท่าไหร่ที่เขาไม่สลบไปเสียก่อน
หลังจากนันท์พยักหน้ารับเมฆาก็อุ้มจงรักเดินนำออกจากบ้านไปที่รถ นันท์ที่เดินตามมาทีหลังถูกบังคับด้วยสายตาให้นั่งรถคันเดียวกัน ก่อนเมฆาจะปิดประตูบ้านเรียบร้อยแล้วรีบกลับมาออกรถพาคนเจ็บอีกสองคนไปโรงพยาบาลที่ใกล้ที่สุด
แผลที่ขาของจงรักไม่ลึกมากอย่างที่เมฆากังวล แต่นิ้วก้อยเท้าขวาของน้องหัก คุณหมอบอกว่าโชคดีที่แค่กระดูกหัก เพราะถ้ากระดูกแตกต้องผ่าตัดและคงต้องพักฟื้นนานกว่า ตอนนี้เหลือแค่รอให้คุณหมอดามนิ้วเท้าให้ก็สามารถกลับบ้านได้เลย
เมฆาออกมานั่งรอข้างนอกสักพักนันท์ก็ตามมานั่งใกล้ๆเนื่องจากทำแผลเรียบร้อยแล้ว ฝ่ายคู่กรณีคนนี้แค่มีแผลพกช้ำที่ใบหน้า แต่วันพรุ่งนี้คงจะอักเสบและปวดระบมเอาเรื่องอยู่เหมือนกัน เมฆาใช้หางตาเหลือบมองอีกฝ่ายก็พบว่าถูกลอบมองอยู่เช่นกัน เขาจึงเอ่ยบางสิ่งบางอย่างขึ้นมาเพื่อทำลายความรู้สึกน่าอึดอัดนี้
“ขอโทษนะ”
“ห๊ะ?” เหมือนกับว่านันท์ไม่ได้เตรียมใจมาก่อนที่จะได้ยินคำขอโทษจากปากของเมฆาเร็วนัก ดังนั้นพ่อหนุ่มโกลเด้นจึงตั้งตัวไม่ติด “เอ่อ…พี่เมฆว่าอะไรนะครับ”
“บอกว่าขอโทษ ก็ที่ฉันต่อยนายจนหน้าช้ำอยู่นี่ไง” เมฆาบอกซ้ำอีกครั้ง
ตอนมีเรื่องขาอาจจะขาดสติและควบคุมตัวเองไม่อยู่ไปบ้าง ทว่าเมื่อรู้อะไรผิดอะไรถูกแล้ว เมฆาก็ไม่ได้รู้สึกว่าตัวเองเสียศักดิ์ศรีหรือเสียฟอร์มที่ต้องเป็นฝ่ายขอโทษออกมาก่อน
“ไม่เป็นไรครับพี่ ผมว่าคนเราก็เข้าใจผิดกันได้ แล้วผมก็…ไม่ได้เป็นอะไรมากเท่าไหร่ ห่วงแต่พี่จงรักเขาล่ะครับ”
“อืม ขอบใจมาก”
“ครับ”
ทั้งคู่นั่งเงียบไม่พูดไม่จากันไปอีกพักใหญ่ๆ กระทั่งเมฆานึกถึงเรื่องหนึ่งที่ค้างคาใจและมีส่วนสำคัญที่ทำให้เขาเข้าใจผิดขึ้นมาได้ เขาจึงเอ่ยถามขึ้นมาอีกประโยค
“ถามอะไรหน่อยสิ”
“ครับ?”
“เมื่อคืนมือถือจงรักอยู่กับนายใช่ไหม” พอได้ยินคำถามจากเมฆา คนที่รู้ตัวว่าทำความผิดเอาไว้ก็อ้ำอึ้งอยู่สักพัก ก่อนตัดสินใจเอ่ยคำขอโทษขึ้นมาก่อน
“ใช่ครับ แต่คืออย่างนี้นะครับพี่เมฆ” นายนันท์หันมาหาเมฆาทั้งตัว แล้วเริ่มต้นอธิบายอย่างกล้าๆกลัว “พี่จงรักลืมมือถือไว้ในรถผมจริงๆครับเมื่อคืน พอดีพวกเราไปทำงานให้คุณไอ ผมเห็นว่าดึกแล้วก็เลยมาส่ง”
“อืม” เมฆาพยักหน้ารับรู้ แต่สิ่งที่เขาอยากรู้ก็คือเรื่องที่อีกฝ่ายจะสารภาพหลังจากนี้ต่างหาก
“แล้วพอผมกลับบ้านก็พบว่าพี่เขาลืมมือถือไว้ ผมเอาไปเสียบชาร์จให้ หลังจากนั้นผมก็ดื่มเบียร์กับเพื่อนที่พักอยู่ด้วยกันนิดหน่อย ทีนี้พอผมเมา ผมก็เลยตอบข้อความพี่ไปแบบนั้น แบบว่าเวลาเมาแล้วผมจะเรื้อนน่ะครับ แต่ผมสาบานได้ว่าถึงแม้ผมจะแกล้งพี่ แต่ผมไม่มีเจตนาให้พวกพี่ทะเลาะกันเลยนะ” ยิ่งนันท์พูด สีหน้าของเมฆาก็ยิ่งคล้ำเครียดขึ้นเรื่อยๆ
นันท์ยอมรับกับตัวเองว่าเขารู้สึกหมั่นไส้เมฆานิดหน่อยจงรักทั้งรักและเอาใจใส่ดีเหลือเกิน เขาจึงคิดแกล้งให้เมฆาหึงเล็กๆน้อยๆ ในตอนก่อนหน้า แต่ไม่คิดว่าพอเมาแล้วเขาจะใจกล้าทำอะไรไปแบบไม่ได้คิดหน้าคิดหลัง แล้วเรื่องราวต่างๆก็ทำให้คนสองคนเกือบเข้าใจผิดกัน ตอนนี้เพราะนันท์รู้สึกผิดมาก นันท์จึงคิดว่าที่ตัวเองโดนเมฆาต่อยบางทีก็อาจสาสมกันแล้วกับสิ่งที่ลองทำไปอย่างอุกอาจ
“อย่างนั้นหรอกเหรอ”
“ผมขอโทษจริงๆนะครับพี่เมฆ” พ่อหนุ่มโกลเด้นยกมือไหว้ท่วมหัว เขาสำนึกผิดจริงๆแล้วตอนนี้ แถมยังเข็ดมากๆด้วย เมฆาปรายตามองอีกฝ่ายอย่างนึกเคืองก่อนถอนหายใจออกมา
“ช่างเถอะ เรื่องมันแล้วไปแล้ว ที่ฉันก็ใจร้อนและทำนายหนักมือจนเจ็บพอสมควร ต่างฝ่ายต่างขอโทษกัน ก็ถือว่าเลิกแล้วต่อกัน แต่ขอบอกเอาไว้อย่างหนึ่งในฐานะที่ฉันอายุมากกว่านาย รู้จักอะไรๆมากกว่านาย จะว่าฉันสอดมาสอนนายก็ได้ แต่นายควรรู้ว่าเรื่องความสัมพันธ์ของคนอื่นไม่ใช่เรื่องที่นายจะเข้าไปยุ่งวุ่นวาย ไม่ว่าฉันหรือใครคนไหนก็ตาม บางทีนายแค่อยากแกล้งเพราะความคึกคะนองส่วนตัว แต่คนที่เขาถูกแกล้งและเข้าใจผิดเขาไม่ขำกับนายด้วยหรอก จะทำอะไรก็ระวังด้วย คิดให้มากๆหน่อย ถ้าเกิดว่าฉันใจร้อนกว่านี้ หรือฉันมีอาวุธอยู่ในมือ มันอาจไม่จบแค่หน้าเขียวปากแตกก็ได้นะ”
“ครับ ผมเข้าใจแล้ว ผมขอโทษพี่เมฆกับพี่จงรักจริงๆครับ คราวหลังผมจะไม่ทำอีก”
“อืม”
เคลียร์กันจบได้ไม่นานจงรักนั่งรถเข็นออกมาจากห้องตรวจโดยมีนางพยาบาลเข็นรถมาให้ เมฆาไปรับช่วงต่อจากพยาบาลก่อนไปจ่ายค่ารักษา ต่อจากนั้นก็พาจงรักกลับบ้าน นันท์เองก็นั่งรถกลับมาด้วยเหมือนกันเพราะรถของตัวเองจอดทิ้งไว้ที่บ้านของเมฆากับจงรัก
ตลอดทางจงรักรู้สึกว่าแรงกดดันที่แผ่ออกมาจากเมฆาลดลงไปแล้ว นันท์เองก็ดูปล่อยตัวตามสบายขึ้น คนตัวเล็กจึงคะเนได้ว่าบางทีเมฆากับพนักงานรุ่นน้องของเขาคงสะสางปัญหาความเข้าใจผิดกันหมดแล้ว ดังนั้นจงรักจึงปล่อยตัวตามสบายด้วยความโล่งใจ และหลับไปเพราะเพลียจากอาการบาดเจ็บ
ตอนที่รู้สึกตัวตื่นขึ้นมาอีกครั้งจงรักพบว่าตัวเองถูกพามาอยู่ในห้องนอนแล้ว อีกทั้งเสื้อผ้าก็ถูกเปลี่ยนไปใส่ชุดนอนเรียบร้อย รอบกายมืดสนิทแต่พอควานหาคนข้างกายกลับหาไม่เจอ คนตัวเล็กมองไปรอบๆก็เห็นเงาใครอีกคนทาบมาบนกระจกหน้าต่าง เขาจึงรู้ได้ทันทีว่าเมฆาอยู่ที่ระเบียง
ตั้งใจจะลุกขึ้นแล้วเดินออกไปหาอีกฝ่าย แต่ก็พบว่าตัวเองคงฝืนเดินออกไปไม่ไหว หมอบอกว่ากระดูกที่นิ้วก้อยเท้าหักแต่ก็ไม่ได้ร้ายแรงมากขนาดเดินไม่ได้ ทว่าในช่วงแรกๆอาการบาดเจ็บยังคงสดใหม่ เท้าที่บวมระบมไปหมดนั้นบังคับให้จงรักได้แต่นั่งรออยู่ในห้องเงียบๆ
ดวงตาคู่โตจ้องมองเงาของร่างสูงเดินวนไปวนมา มีบ้างที่หยุด แต่พออีกสักพักก็กลับมาเดินอีก ผ่านไปสักพักคนตัวเล็กจึงรู้สึกว่าอาการเช่นนี้มันไม่ดีแล้ว เขาจึงส่งเสียงเรียกออกไปไม่ดังแต่ก็ไม่เบานัก
“พี่เมฆครับ” และมันก็ได้ผลชะงัดนักร่างสูงหยุดเดินก่อนหันแล้วกลับเข้ามาในห้อง เขาปิดประตูระเบียงก่อนทิ้งตัวลงนั่งบนที่นอนใกล้ๆกับจงรัก
“หิวหรือเปล่าครับ” มือหนาเกลี่ยลูกผมที่ยุ่งกระเซิงตรงหน้าผากอย่างเบามือขณะถาม
“ไม่หิวครับ”
“แล้วปวดเท้าไหม”
“ก็ปวดนิดหน่อยครับ”
“ถ้าอย่างนั้นรอพี่แปบนึง เดี๋ยวพี่ลงไปเอายามาให้นะ”
“ครับ” จงรักพยักหน้ารับ ความจริงเขาไม่อยากให้เมฆาหายไปตอนนี้ แต่เพราะรู้สึกปวดเท้ามากจริงๆ ดังนั้นจึงปล่อยให้อีกฝ่ายทำตามที่บอก
ผ่านไปครู่หนึ่งเมฆาก็กลับมาพร้อมกับถาดอาหาร ร่างสูงอุ่นข้าวต้มเอาร้อนๆที่เพิ่งทำเมื่อเย็นมาด้วย เพราะเห็นว่าน้องไม่ได้ทานอะไรเลยตั้งแต่กลับจากโรงพยาบาล อีกเดี๋ยวต้องกินยาอีก หากไม่มีอะไรรองท้องอาจทำให้ยากัดกระเพาะได้
“กินข้าวต้มหมูหน่อยนะ ถ้วยเล็กๆเอง พี่เพิ่งทำเมื่อเย็น”
“ครับ” เห็นว่าเมฆาทำให้จงรักจึงไม่ขัดใจ อีกอย่างพอได้กลิ่นของอาหาร ท้องก็ร้องขึ้นมาเสียดื้อๆ
เมฆาตักข้าวต้มขึ้นมาเป่าแล้วป้อนให้น้องทีละช้อนอย่างช้าๆ ตอนที่อีกฝ่ายเคี้ยวแก้มตุ่ยคนตาดุก็นั่งมองเพลิน จงรักรู้สึกเกรงใจนิดหน่อยอยากจะตักกินเองอยู่เหมือนกัน แต่ไม่รู้เพราะเจ็บอยู่หรือเปล่า คนตัวเล็กจึงอยากอ้อนมากกว่าปรกติ ยิ่งถูกเอาใจก็ยิ่งรู้สึกชอบใจเข้าไปใหญ่
หลังจากทานข้าวต้มจนหมดถ้วยจงรักก็ทานยาและดื่มน้ำตามลำดับ เรียบร้อยแล้วเมฆาจึงลงไปเก็บถ้วยชามข้างล่าง ตอนที่ขึ้นมาบนห้องอีกครั้ง เมฆาเห็นคนตัวเล็กนั่งพิงหลังกับผนังด้านหัวนอนรอเขาอยู่ พอตากลมคู่นั้นเห็นเมฆาน้องก็ยิ้มอ่อนแล้วเปิดผ้าห่มด้านข้างตัวออก
“มานอนด้วยกันเถอะครับ”
“อืม”
เมฆายิ้มรับก่อนปิดไฟแล้วคลานขึ้นที่นอน คนหน้าดุคอยดูให้จงรักล้มตัวลงนอนห่มผ้าเรียบร้อย ก้มจูบที่หน้าผากมนครั้งหนึ่งจากนั้นจึงเข้าไปนอนซุกข้างๆคนตัวเล็กบ้าง
“พี่เมฆครับ” เมฆานึกว่าจงรักจะหลับ แต่พอก้มหน้าลงไปมองเจ้าตัวดีกลับลืมตาใสแป๋วมองจ้องเขาอยู่
“ว่าไงครับ”
“พี่เมฆเป็นอะไรหรือเปล่า ยังคิดมากอยู่เหรอครับ” ไม่ว่าเปล่า มือเล็กยังเกาะแขนแกร่งออดอ้อนเสียจนคนที่คิดมากเผลอยิ้มออกมาไม่ได้
“ก็…นิดหน่อย” คนหน้าดุสารภาพ
“อย่าคิดมากเลยนะครับ ตอนนี้ก็ไม่มีอะไรแล้วนี่”
“อื้ม พี่ไม่ได้ระแวงหรือคิดเรื่องรักกับนันท์แล้วล่ะ”
“แล้วพี่คิดเรื่องอะไร” จงรักตะล่อมถาม
“พี่คิดเรื่องที่ตัวเองฟิวส์ขาดวันนี้ แล้วก็คิดเรื่องที่ตัวเองเอาอารมณ์เป็นที่ตั้งโดยที่ไม่ถามรักก่อน” เสียงเข้มเอ่ยเลื่อนลอย ก่อนเงียบลงสักครู่ จากนั้นจึงขยับตัวตะแคงแล้วโน้มไปชิดใบหน้าของคนตัวเล็ก มือหนาก็คว้ามือเล็กที่เกาะแขนมากอบกุมไว้ ก่อนประทับริมฝีปากคลอเคลียหลังมือเบาๆ “พี่ขอโทษนะ”
“ไม่เป็นไรครับ ผมไม่ได้โกรธพี่เมฆสักหน่อย”
“ถึงเราจะโกรธพี่ก็ไม่ได้ว่าอะไรหรอก มันก็สมควรแล้ว”
“อย่าพูดอย่างนั้นสิครับ รักน่ะไม่โกรธสักนิดเดียวเลยจริงๆนะ แค่ตกใจเฉยๆ” คนน่ารักยืนยันหนักแน่น ก่อนขยับตัวไปงับปลายจมูกโด่งของอีกฝ่ายเบา “นี่ถือเป็นการลงโทษแล้วกัน คราวหลังพี่เมฆก็ถามรักก่อนนะ ตกลงไหม”
“อื้ม” เมฆายิ้มแก้มแทบปริกับการลงโทษน่ารักๆนั่น เขารวบน้องเข้าไปกอดแน่นๆ อยากจะฟัดใจจะขาด แต่ก็ต้องยั้งตัวเองเอาไว้เพราะจงรักยังเจ็บอยู่
ในชีวิตที่ผ่านมาเมฆาคุ้นเคยกับการสูญเสียสิ่งที่รักมานับครั้งไม่ถ้วน สูญเสียจนชินชา ทว่าถึงอย่างนั้นเขาก็ไม่อยากสูญเสียอีก ยิ่งเป็นคนสำคัญที่สุดอย่างจงรัก ชายหนุ่มตัวเล็กๆ คนที่เขารักและต้องการจะรักไปตลอดชีวิต เขารู้ตัวว่าตนเองนิสัยเสีย ทั้งหึงและหวงบ้าบอไปหมด รู้ดีว่าตนเองทำให้น้องหนักใจ ทั้งๆที่รู้ว่าน้องรักเขากว่าใคร แต่เมฆาก็เป็นคนคนหนึ่ง คนที่ไม่อยากสูญเสีย และทำใจไม่ได้หากต้องเสียจงรักไป
เพราะตอนนี้ ถ้าขาดจงรักไป เมฆาก็อยู่ไม่ได้แล้ว
“ง่วงแล้วใช่ไหม” ได้ยินเสียงคนดีหาววอดราวกับแมวขี้เซา เมฆาจึงคลายอ้อมกอดออกมาแล้วถามเบาๆ
“นิดหน่อยครับ”
“ถ้าอย่างนั้นนอนกันเถอะนะ”
“พี่เมฆไม่คิดมากแล้วใช่ไหมครับ” คนขี้เป็นห่วงทำตาปรือขณะถาม เมฆาจึงจูบเปลือกตาแดงๆนั่นไปอีกทีก่อนตอบ
“ไม่คิดแล้วครับ”
“งั้นเรานอนกันนะ”
“อื้ม”
“รักรักพี่เมฆนะ ฝันดีครับ”
“พี่ก็รักรักเหมือนกัน ฝันดีครับคนดีของพี่”
<><><><><><><><><><><><><><><><><><><><><><><><><><><><><>
ตอนสุดท้ายของหวงรักมาแล้วค่าาา
ตอนที่เขียนเรื่องหึงหวงของพี่เมฆ ฝนก็มีฐานความรู้สึกของพี่เมฆอยู่ในใจแล้วล่ะ
คือพี่แกมีนิสัยขี้หึงมาก เพราะเขาหวงคนที่รักน่ะค่ะ ประสบการณ์ที่ผ่านมามันสอนอะไรหลายอย่าง
เอาตรงๆนะ สารภาพเลยว่าไม่ได้ตั้งใจจะเขียนให้อารมณ์รุนแรงขนาดนั้น
แต่พอเขียนไปๆแล้วอารมณ์คนเขียนก็นำไปจนเป็นแบบตอนที่แล้ว /กราบแทบอกพี่เมฆ
ทว่าแล้วสุดท้ายก็พอใจที่เขียนไปนะคะ
ลองไปนอนๆคิดดูแล้ว คนเรามันไม่ดีร้อยเปอร์เซนเนอะ มันต้องมีสักอย่าง หรือสักครั้งที่ปรี๊ดแตกกันบ้าง
แล้วด้านนั้นของพี่เมฆผู้เเสนดีก็เผยออกมาแล้ว 5555555
แต่พอพี่เมฆร้อน(ซึ่งนานๆครั้ง) จงรักเขาก็เย็น เวลาจงรักงอแง พี่เมฆก็เป็นผู้ใหญ่คอยปรามน้องได้
ได้เขียนบทนี้แล้วเราสบายใจและรู้สึกดีอย่างบอกไม่ถูกเลย
หวังว่าหลายๆคนคงชอบนะคะ
เป็นตอนพิเศษที่ยาวมากๆ 4 ตอนเลยนะ
มีคนถามว่าจะเขียนภาค 2 ไหม ฝนบอกเลยค่ะว่ายังไม่มีโครงการแน่ๆ
ตอนนี้มี คีตมาลาที่ไม่นานก็จะจบ กับคุณคือความรักที่เข็นได้ 3-4 ตอนแล้ว
ถ้าใครคิดถึงจงรักกับพี่เมฆก็ไปอ่านคุณคือความรักได้นะคะ
เรื่องนั้นพระเอกอาจจะไม่ถูกใจใครหลายคนอย่างพี่เมฆ แต่เขาก็จะมีพัฒนาการของเขาค่ะ #งานขาย 5555
ตอนนี้โปรดจงรักคงเว้นจากการเขียนตอนพิเศษไปก่อนนะคะ
เอาไว้จะกลับมาแต่งตอนพิเศษให้อ่านกันใหม่นะคะ
ขอบคุณผู้อ่านทุกคนที่รักโปรดจงรักนะคะ
เราดีใจมากๆที่เข้ามาตามอ่านตามเม้นกันเยอะเลย
ขอบคุณที่ช่วยดูคำผิดให้ด้วยค่ะ
เป็นนักเขียนเล็กๆคนนึง สิ่งที่ทำให้มีกำลังใจก็ตรงที่เห็นว่ายังมีคนอ่านเรื่องราวที่เราเขียนนี่แหละค่ะ
สุดท้ายก็เอาไว้เจอกันครั้งหน้านะคะ
ละอองฝน.
เริ่มหัวข้อโดย: veeveevivien ที่ 02-11-2015 20:51:09
ขอบคุณค่ะ คงจะคิดถึงจงรักกับพี่เมฆไปอีกนานเลยนะคะ
จะติดตามผลงานคุณฝนค่ะ
:กอด1: :กอด1:
เริ่มหัวข้อโดย: inspirer_bear ที่ 02-11-2015 21:01:27
คิดถึงจงรักกับพี่เมฆแย่เลย
เริ่มหัวข้อโดย: cookie_ ที่ 02-11-2015 21:02:20
คนเขียนน่ารัก :L2: :L2:
เริ่มหัวข้อโดย: B52 ที่ 02-11-2015 21:03:05
เริ่มหัวข้อโดย: fammi50 ที่ 02-11-2015 21:03:52
เริ่มหัวข้อโดย: double9JH ที่ 02-11-2015 21:08:28
แต่สุดท้ายก็เคลียร์กันได้ด้วยดี :mew1: :mew1:
เริ่มหัวข้อโดย: river ที่ 02-11-2015 21:33:04
กล้าทำ กล้ารับ กล้าขอโทษ ทั้งคู่
เริ่มหัวข้อโดย: chaoyui ที่ 02-11-2015 21:44:47
ขอบคุณคนแต่งด้วยค่ะ ชอบพี่เมฆ จุ๊บๆๆ
เริ่มหัวข้อโดย: oneofakind ที่ 02-11-2015 22:02:49
เข้าใจได้ ตื่นเต้นเม้นครั้งแรกเลย พึ่งลองหัดเม้น เป็นกำลังใจให้
และจะติดตามผลงานต่อไปเรื่อยๆนะคะ ขอบคุณสำหรับเรื่องราวดีๆที่น่ารักนะคะ
ไว้จะมาเม้นเป็นประจำสม่ำเสมอในผลงานต่อๆไปนะคะ
เริ่มหัวข้อโดย: ่patsaporn ที่ 02-11-2015 22:04:57
ตอนเข้ามาเห็นก็น่าปรี้ดจริง น้องนันเอาไปหนึ่งดอก หึๆๆ แต่ที่พี่เมฆพูดคือจริงนะ
อย่าเล่นกับความรู้สึกคนอื่น จงรักจ๋าน่ารักแบบนี้แฟนถึงได้ทั้งรักทั้งหลง น้องขี้อ้อนน่าฟัดสุดๆ
ขอบคุณค่ะ
เริ่มหัวข้อโดย: mypink801 ที่ 02-11-2015 22:29:41
เริ่มหัวข้อโดย: TIKA_n ที่ 02-11-2015 23:00:20
เอาน่า ชีวิตคู่มันก็อย่างนี้แหละน้า
ต้องมีสิ่งมาคอยพิสูจน์หัวใจกันเป็นระยะอย่างนี้แหละ
ผ่านพ้นอุปสรรคไปได้ ความรักก็ยิ่งเพิ่มพูน
พี่เมฆกับน้องรัก คือคู่ที่เหมาะสมลงตัวที่สุดแล้ว
มาให้หายคิดถึงบ่อย ๆ น้า อ่านคู่นี้ทีไร มีความสุขทุกทีเลย :กอด1:
ขอบคุณคนเขียนมากค่ะ :L1:
เริ่มหัวข้อโดย: kitty08 ที่ 02-11-2015 23:03:42
เริ่มหัวข้อโดย: whitelavenders ที่ 02-11-2015 23:50:25
ชอบน้องรัก ชอบพี่เมฆ
ตอนพิเศษส่งท้ายนี้ทำให้ทั้งคนอ่านอย่างเราหรือแม้แต่นันท์รู้ว่า
คงไม่มีอะไรแทรกกลางระหว่างคนคู่นี้ได้
หวานละมุนละไมกำลังดีเลยค่ะ
ขอบคุณสำหรับนิยายดีๆนะคะ :katai2-1:
เริ่มหัวข้อโดย: Cream A ที่ 03-11-2015 00:42:51
ดูแลห่วงใยแคร์ความรู้สึกกันตลอด :-[
ถึงพี่เมฆจะวู่วามใจร้อนไปสักหน่อย แต่เราชอบซีนที่พี่แกสอนนันท์นะ
มันก็ถูกที่ว่าถ้านันท์ไปทำตัวแบบนี้ใส่คนที่ใจร้อนและมีอาวุธในมือ
ป่านนี้คงซี้ไปแล้วล่ะทำอะไรควรรู้จักคิดหน้าคิดหลังให้ดี
เริ่มหัวข้อโดย: angelarty ที่ 03-11-2015 00:46:26
เริ่มหัวข้อโดย: cartoons ที่ 03-11-2015 11:40:46
ขอบคุณสำหรับตอนพิเศษนะคะ รอตอนต่อไปคะ คึคึ
เริ่มหัวข้อโดย: donutnoi ที่ 03-11-2015 11:56:56
อยากให้มีตอนพิเศษอีกนะคะ :pig4: :3123:
เริ่มหัวข้อโดย: cass-meyz ที่ 03-11-2015 14:03:46
เริ่มหัวข้อโดย: Mouse2U ที่ 03-11-2015 14:51:47
แต่จะมาเขินเอาก็ตอนที่น้องปลอบโยนพี่เมฆด้วยจุ๊บเล็กๆ ที่ปลายจมูกนั่นล่ะค่ะ งื้ออออ หายคิดมากเป็นปลิดทิ้งเลยสินะคะพี่เมฆ >\\\\\\<
ขอบคุณค่ะ :pig4:
เริ่มหัวข้อโดย: mild-dy ที่ 03-11-2015 17:12:59
เริ่มหัวข้อโดย: Baruda ที่ 03-11-2015 20:03:20
เริ่มหัวข้อโดย: monetacaffeine ที่ 03-11-2015 20:48:37
ยังไงก็ชอบพี่เมฆอยู่ดีแฮะ ตอนพิเศษนี่เหมือนแสดงให้เห็นถึงความพิเศษของจงรักสำหรับพี่เมฆจริงๆนะคะ
ทำให้คนที่เป็นผู้ใหญ่ขนาดนั้น หลุดได้ถึงขนาดนี้เลย .. ส่วนน้องรักก็น่ารักเหมือนเดิมค่ะ ~
ชอบที่น้องเข้าอกเข้าใจพี่เมฆเสมอเลย อ่านตอนพิเศษแล้วอยากย้อนกลับไปอ่านเรื่องหลักอีกซักรอบอีกแล้ว ; ;
(อ่านไปสองรอบแล้วค่ะจริงๆแล้ว 55555555) รักเรื่องนี้มากๆเลย ขอบคุณนะคะสำหรับนิยายดีๆ ^ ^
เริ่มหัวข้อโดย: gupalz ที่ 04-11-2015 00:14:22
เริ่มหัวข้อโดย: ที่เดิมในหัวใจสาววาย ที่ 04-11-2015 01:24:59
แต่พี่เมฆแบบโหดนี่ก็เท่ไปอีกแบบนะ 5555 :z6: ก็อย่างที่คนเขียนบอกแหละ ไม่มีใครดีร้อยเปอร์เซ็นหรอก คนมันก็มีอารมณ์ความรู้สึกเนาะ เห็นภาพขนาดนั้นจะไม่เข้าใจผิดได้ไง แต่ดีนะที่พี่เมฆไม่พกปืน ไม่งั้นนองเลือดแน่เลย
ขอบคุณนะคะที่มีตอนพิเศษมาให้อ่าน จะรอตอนต่อๆไปนะคะ :mew1:
เริ่มหัวข้อโดย: am_am ที่ 04-11-2015 20:23:53
ถึงกันอิน น้ำตาไหลเลย สงสารพี่เมฆ
ถึงไง ก็ยังหมั่นไส้อินันท์ อยู่ดี
เล่นกับความรู้สึกคนอื่น สมน้ำหน้า o18
เริ่มหัวข้อโดย: Vanillaเปรี้ยว ที่ 05-11-2015 09:02:12
เริ่มหัวข้อโดย: แมลงมีพิษชนิดหนึ่ง ที่ 05-11-2015 15:31:08
:กอด1 :กอด1: :กอด1:
เริ่มหัวข้อโดย: GlassesgirL ที่ 06-11-2015 21:07:24
พี่เมฆก็เข้าใจ ต่างเข้าใจรักกันและกันมากจริงๆ :-[
:pig4: :L2:
เริ่มหัวข้อโดย: Aumy8059yaoi ที่ 31-12-2015 22:38:47
เรื่องนี้เป็นอะไรที่ละมุมมากกกกกกก
เราจะติดตามต่อไปนะค่ะ
(อยากอ่านเรื่องของหนึ่งนทีจัง หวังว่านางจะเจอความสุขซะที เรารู้สึกว่าหนึ่งเป็นคนที่น่าสงสารนะ เพราะงั้นขอความสุขให้นางด้วยนะค่ะ ) :L1:
เริ่มหัวข้อโดย: kungisking ที่ 01-01-2016 14:53:09
พี่เมฆเมื่อรักแล้วก็รักคนเดียว อยากจะกรี๊ดดด มันฟินจริงๆ
เริ่มหัวข้อโดย: SOMCHAREE ที่ 01-01-2016 15:18:50
เริ่มหัวข้อโดย: ละอองฝน ที่ 02-01-2016 06:27:03
ตอนพิเศษ วันสิ้นปี
ตามปรกติแล้ววันสิ้นปีจงรักกับเมฆามักจะฉลองด้วยการดูทีวีและช่วยกันทำอาหารที่บ้าน แต่ปีนี้ไม่รู้ว่านึกอย่างไร คนตัวเล็กจึงชวนคนรักของตนเองไปเคาท์ดาวน์นอกสถานที่เพื่อเปลี่ยนบรรยากาศบ้าง ดังนั้นในเย็นวันที่ 31 ธันวาคม ทั้งคู่จึงมุ่งหน้าจากบ้านที่ชานเมืองเข้าสู่ใจกลางกรุง
เป็นเพราะนี่คือเทศกาลซึ่งหยุดติดต่อกันหลายวัน คนทำงานส่วนใหญ่กลับไปเยี่ยมและไปเที่ยวต่างจังหวัดตามโอกาสเอื้ออำนวย ถนนหนทางในกรุงเทพจึงดูโล่งผิดหูผิดตาไปมากทีเดียว แต่การจราจรจะเริ่มมาติดขัดก็ตรงใกล้ทางเข้าห้างสรรพสินค้ากลางกรุง
กว่าจะเข้าไปในลานจอดรถและวนหาที่จอดได้ท้องฟ้าก็เริ่มมืดพอดี ทั้งคู่จึงตัดสินใจเดินหาร้านเพื่อทานอาหารเย็นกันก่อน แต่ไม่ว่าจะไปร้านไหนๆ จำนวนผู้คนก็ล้นทะลักจนต้องรอคิวยาวเหยียดออกมานอกร้าน เมฆาจึงพาจงรักเดินวนหาอยู่รอบหนึ่ง ในที่สุดก็ตัดสินใจรอคิวที่ร้านอาหารเกาหลีซึ่งไม่ค่อยได้ทานบ่อยนัก
จงรักรู้สึกหิวขึ้นมานิดหน่อยตอนที่ยังไม่ถึงคิว ดวงตากลมใสจึงหันเหความสนใจของตนเองไปมองผู้คนที่เดินขวักไขว่รอบกาย เขารู้สึกไม่ค่อยคุ้นชินกับการเดินห้างที่มีคนแออัดขนาดนี้ ด้วยเหตุผลเพราะเขาไม่ค่อยชอบเที่ยวช่วงเทศกาลวันหยุด และส่วนใหญ่หากจะเที่ยวก็เป็นห้างแถบชานเมืองที่ใกล้บ้านมากกว่า เจ้าตัวจึงอดทึ่งและตื่นตาไม่ได้ เพราะเห็นบางคนที่เป็นเพื่อนในเฟสบุ๊คโพสว่าปีนี้คนอยู่เคาท์ดาวน์ในกรุงเทพน้อยกว่าทุกปี แต่มองอย่างไรจงรักก็รู้สึกว่าจำนวนคนที่เห็นนี่มันไม่น้อยเลย โชคดีที่เขาไม่ได้อึดอัดกับที่ที่คนพลุกพล่านต้องแย่งกันกินแย่งกันเที่ยวแบบนี้เท่าไหร่ อาจจะเป็นเพราะเคยชินกับตอนอยู่เชียงใหม่ที่คนจะหลั่งไหลเข้ามาในช่วงเทศกาล
ถึงตรงนี้จงรักก็นึกขึ้นได้ว่ามีผู้ชายคนหนึ่งที่ไม่ค่อยสนุกกับการเที่ยวตามกระแสในช่วงเทศกาลนัก ผู้ชายคนนั้นก็คือคนรักของเขาที่ยืนหน้านิ่งอยู่ข้างๆ นั่นเอง จงรักลอบมองสีหน้าของเมฆาแล้วก็แอบถอนหายใจเบาๆ เพราะดูเหมือนเจ้าตัวจะยังไม่มีทีท่าหงุดหงิดสักเท่าไหร่
“หิวไหม” แต่เหมือนกับคนหน้าดุจะรู้ว่าถูกมอง เจ้าตัวจึงก้มหน้ามาถาม
“นิดหน่อยครับ พี่เมฆล่ะหิวไหม”
“ไม่เท่าไหร่ พี่กลัวเราจะหิวมากกว่า”
“ผมทนได้ครับ” คนตัวเล็กยิ้มให้กับความห่วงใยเล็กๆ นั่นจนเต็มแก้ม ก่อนจะชวนเมฆาคุยเรื่องสัพเพเหระไปเรื่อย จนกระทั่งพนักงานเรียกเพราะถึงคิว ทั้งคู่จึงเดินตามไปที่โต๊ะ
อาหารเกาหลีที่มาลองทานกันค่อนข้างถูกปากเมฆา เนื่องจากเจ้าทานได้เยอะกว่าตอนไปทานอาหารญี่ปุ่น อาจจะเป็นเพราะเครื่องเคียงที่มีให้หลากหลาย และในอาหารยังมีผักเป็นส่วนประกอบเสียส่วนใหญ่ อีกทั้งซุปกิมจิที่จงรักสั่งมารสชาติยังคล้ายแกงส้มของไทยอยู่หลายส่วน เมฆาจึงรู้สึกว่ามันไม่ค่อยผิดรสชาติจากอาหารที่ชอบเกินไปนัก
“เดี๋ยวเสร็จแล้วเราไปร้านหนังสือกันไหมครับ” จงรักว่า
“แล้วรักไม่ไปถ่ายรูปที่ลานด้านหน้าเหรอ ไหนบอกพี่ว่าอยากมาดูไฟปีใหม่ไง”
“อืม…ก็คนมันเยอะ ผมกลัวพี่อึดอัด เดี๋ยวเราค่อยลงไปตอนใกล้ๆ จะเที่ยงคืนก็ได้ครับ”
“พี่ไม่เป็นไร ไปที่เราอยากดูน่ะดีแล้ว ร้านหนังสือไปเมื่อไหร่ก็ได้”
“แต่ว่า…” จงรักยังพูดไม่ทันจบ เมฆาก็แทรกขึ้นมาเสียก่อน
“พี่ก็อยากถ่ายรูปไปอวดพวกไอ้วินเหมือนกันนะว่ามาเคาท์ดาวน์กับแฟน”
พอได้ยินที่คนหน้าดุพูดจงรักก็หลุดหัวเราะออกมาเสียงดัง มีอย่างที่ไหน บอกว่าอยากถ่ายรูปอวดเพื่อน แต่พอพูดจบกลับทำหน้ากระอักกระอ่วนเสียเอง แล้วคนแบบพี่เมฆน่ะหรือจะนึกครึ้มอยากทำอะไรอย่างนั้น ที่พูดนี่คงเป็นเพราะต้องการหาเหตุผลมาตามใจเขามากกว่า สุดท้ายจงรักก็ยิ้มแป้นและตอบตกลงแบบไม่ขัดศรัทธา
“งั้นไปดูไฟแล้วก็ถ่ายรูปก็ได้ครับ แต่พี่เมฆต้องถ่ายด้วยนะ อย่าเอาแต่ถ่ายรักคนเดียวเหมือนทุกทีล่ะ”
“อืม” เมฆายิ้มรับก่อนคีบไก่ชิ้นสุดท้ายใส่ถ้วยให้น้อง
เมฆารู้ว่าวันสิ้นปีแบบนี้คนต้องเยอะอยู่แล้ว แต่เขาไม่คิดว่าจะเยอะจนทางเดินแทบไม่มี จะถ่ายรูปแต่ละทีก็ต้องรีบกดรีบไป ไม่อย่างนั้นก็จะมีคนเดินตัดหน้ากล้องจนไม่สามารถถ่ายได้ ยิ่งถ้าใช้เวลานานคนข้างหลังก็บ่นกระทบกระเทียบให้ได้ยินอีก จากที่คิดว่าจะได้ถ่ายรูปน้องกับไฟปีใหม่สวยๆ กลายเป็นต้องมาหงุดหงิดกับจำนวนคลื่นมหาชนซึ่งหลั่งไหลเข้ามาไม่ขาดสายทั้งคนไทย คนต่างชาติ
เดินวนๆ รอบลานจัดงานได้หนึ่งรอบ เมฆาก็ต้องคว้ามือน้องมากุมแล้วจูงไปหาที่นั่งเพราะคนเยอะเกินกว่าจะเบียดเสียดไหว ทั้งคู่ไปนั่งอยู่ไม่ไกลจากเวทีจัดงานเท่าไหร่ มองคนเดินผ่านไปมา ฟังเสียงเพลงที่ดังกระหึ่มจากเครื่องเสียง ปล่อยให้ตัวเองซึมซับบรรยากาศแบบที่ไม่ค่อยได้สัมผัสช้าๆ โดยไม่ได้พูดคุยกัน แต่จับมือของกันและกันเอาไว้แทน
จนกระทั่งใกล้เวลานับถอยหลังขึ้นสู่ปีใหม่ ผู้คนจึงเริ่มไปรวมกันที่หน้าเวที คนหน้าดุจึงลุกขึ้นและตั้งท่าจะนำน้องตามคนอื่นไปบ้าง แต่จงรักกลับรั้งมือไว้
“เรานั่งนี่ก็ได้ครับ”
“ทำไมล่ะ เหนื่อยเหรอ”
“ไม่ได้เหนื่อยหรอกครับ แต่ไม่ค่อยอยากเบียดกับคนอื่น นั่งนับตรงนี้ดีกว่าเนอะ”
“ตามใจ” แล้วเมฆาก็นั่งลงที่เดิม ไม่นานจากนั้นทุกคนก็เริ่มนับถอยหลังพร้อมกัน
10
9
8
7
6
5
4
3
2
1
HAPPY NEW YEAR!!~~
พลุสีสันฉูดฉาดแตกกระจายอยู่บนท้องฟ้า แสงของมันสว่างวาบสวยงามตราตรึงใจ พาให้ผู้คนที่มองรู้สึกว่าการต้อนรับศักราชใหม่ที่ยิ่งใหญ่เช่นนี้จะช่วยนำพาให้ชีวิตในปีหน้าดำเนินไปอย่างรุ่งโรจน์และสดใส
จงรักมองแสงสวยๆ เหล่านั้นจนกระทั่งการแสดงพลุจบลง จากนั้นคนตัวเล็กจึงหันมาหาคนข้างๆ เพราะตั้งใจจะอวยพรปีใหม่ แต่ก็ต้องสะดุดไปเล็กน้อย เมื่อพบว่าคนหน้าดุยกกล้องมือถือถ่ายเขาค้างเอาไว้ก่อนหน้านี้แล้ว
“สวัสดีปีใหม่ครับพี่เมฆ ขอให้มีแต่สิ่งดีๆ เข้ามาในชีวิตครับ” คนตัวเล็กทำใจกล้าเอ่ยออกไปก่อนเพราะเมฆาไม่ยอมวางกล้องลงเสียที แต่เมื่ออวยพรจบมือถือก็ถูกเก็บลงกระเป๋า จากนั้นอีกฝ่ายจึงพูดบ้าง
“รักก็เหมือนกัน สวัสดีปีใหม่นะ” เมฆาตอบกลับทั้งรอยยิ้ม
“ขอบคุณครับ” จงรักว่า “กลับบ้านกันเลยไหมครับ”
“เราอยากกลับหรือยังล่ะ จะไปขับรถเล่นก่อนก็ได้นะ ไหนๆ ก็ออกมาแล้ว ถนนโซนอื่นก็โล่งด้วย”
“ก็ได้ครับ”
“ไปสิ” ว่าจบคนหน้าดุก็ลุกขึ้นแล้วฉุดมือน้องให้ลุกตามเพื่อกลับไปที่รถ
การขับรถเล่นอย่างที่เมฆาว่าก็ไม่ได้มีอะไรมากนัก พวกเขาแค่อ้อมไปทางที่ไกลสักหน่อย มองดูไฟประดับรายทาง ก่อนจะแวะหาอาหารมื้อดึกทานแล้วกลับบ้าน เมื่อถึงบ้านก็อาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าเสร็จก็คลานขึ้นที่นอนทันที
“พี่เมฆไม่เบื่อจริงๆ นะที่ผมชวนไปเที่ยววันนี้”
“พี่ดูเหมือนคนที่เบื่อเหรอ” คนหน้าดุถามให้คิด “พี่รู้สึกดีทุกครั้งที่ได้ไปไหนมาไหนด้วยกัน ดังนั้นอย่าคิดมาก มันอาจจะมีบ้างที่ไม่ชอบเที่ยวตอนคนเยอะๆ แต่เที่ยวกับเราน่ะเป็นข้อยกเว้น”
“งั้นปีหน้าเราก็เคาท์ดาวน์ด้วยกันอีกนะครับ” จงรักว่าพร้อมกับขยับเข้าไปกอดเอวอ้อน
“ก็ต้องเป็นอย่างนั้นอยู่แล้วล่ะ” คนหน้าดุยืนยัน ก่อนโน้มตัวลงจูบหน้าผากมน
“แต่ผมว่าจะกลับมาฉลองปีใหม่สองคนที่บ้านเหมือนเดิมดีกว่า”
“ทำไมล่ะ”
“คือไปเที่ยวข้างนอกก็สนุกนะครับ แต่กว่าจะได้กินข้าวต้องรอจนท้องกิ่วเลย ปีหน้าเราทำกินเองดีกว่าเนอะ อยากดูไฟปีใหม่ก็ซื้อมาติดที่บ้านเองได้ ไม่เห็นยากเลย”
“อืม” เมฆาอมยิ้ม นึกขำอยู่เหมือนกันที่จงรักนึกขยาดเพราะหาร้านกินยาก แต่เขาจำได้ขึ้นใจแล้วว่าจะไม่แซวน้องเรื่องกิน คนหน้าดุจึงได้แต่ปิดปากให้สนิทเอาไว้
นอนฟัดกันไปกอดก่ายกันมา คุยเพิ่มบ้างอีกสองสามคำเมฆาก็สะกิดชวนน้องกระชับความสัมพันธ์ต้อนรับปีใหม่ จงรักคนดีก็ยอมโอนอ่อนเอาใจพี่ไม่ขัด กระทั่งเรียบร้อยโรงเรียนเมฆาแล้วก็พากันไปอาบน้ำเช็ดตัวอีกรอบ ก่อนจะกลับมานอนหลับพักผ่อนเพราะพรุ่งนี้ตั้งใจจะไปทำบุญแต่เช้า
รูปแบบความรักของเมฆากับจงรักก็เป็นเช่นนี้ ไม่หวือหวาและเรียบง่ายในทุกวันทุกเทศกาล แต่แปลกที่ทั้งคู่ไม่เคยเบื่อเลย ซ้ำยังรู้สึกดีที่แม้จะทำทุกอย่างเดิมๆ แต่กลับมีความสุขเพิ่มขึ้น อยากอยู่ด้วยกันนานขึ้น คล้ายกับว่าช่วงเวลาธรรมดาเหล่านี้มีความพิเศษซ่อนอยู่ในนั้นตั้งแต่แรก และมันก็คงจะอยู่ไปอีกนานแสนนาน
<><><><><><><><><><><><><><><><><><><><><><>
สวัสดีปีใหม่ค่ะ ^[]^
ช่วงนี้หายหน้าหายตาไปนานเลย พอดีแวบไปทำโปรเจคพิเศษมา
แต่นี่ขึ้นปีใหม่แล้ว เดินนี้ก็เลยเอาฤกษ์เอาชัยโดยการปล่อยตอนพิเศษของคู่พระ-นายสไตล์รักกันเรียบๆ
และก็จะกลับมาลงนิยายที่ค้างไว้อีกครั้งค่ะ คนที่ยังไม่เคยอ่านก็รออ่านได้
ส่วนคนที่เคยอ่านแล้วก็อ่านใหม่ได้เหมอนกันค่ะ เพราะเชื่อว่าคงลืมกันหมดสิ้น 555555
ว่าด้วยเรื่องตอนพิเศษตอนนี้
ก็เรียบๆ เรียลๆ แบบชีวิตคนสามัญธรรมดาเลยเนอะ
แต่ฝนก็พยายามkeepให้เขาทั้งคู่เป็นแบบนี้นะ ดังนั้นก็ออกมาตามที่เห็น
ไม่ฟินมาก ท่ายากไม่เยอะ แต่รักล้นใจนะเออ 5555555
สุดท้ายแล้วค่ะ
ขอให้คนอ่านมีความสุขไปตลอดปีนะคะ
คิดสิ่งใดก็ขอให้สมปรารถนา
มีเงินมีทอง ความรักดี การเรียนเด่น การงานรุ่งโรจน์
ที่สำคัญรักษาสุขภาพกันด้วยนะ
เจอกันครั้งหน้าค่ะ
คิดถึงคนอ่านทุกคนเลย
ละอองฝน.
เริ่มหัวข้อโดย: MENTA ที่ 02-01-2016 07:01:20
เริ่มหัวข้อโดย: mild-dy ที่ 02-01-2016 07:05:34
เริ่มหัวข้อโดย: mypink801 ที่ 02-01-2016 07:14:14
สวัสดีปีใหม่ค่ะ :mew1:
เริ่มหัวข้อโดย: naamsomm ที่ 02-01-2016 08:16:44
อ่านไปยิ้มไป
สวัสดีปีใหม่นะคะ
เริ่มหัวข้อโดย: inspirer_bear ที่ 02-01-2016 08:33:19
เริ่มหัวข้อโดย: พระสนมฝ่ายซ้าย ที่ 02-01-2016 09:04:54
หวานและอบอุ่นนุนๆมากเลยค่า ><
เริ่มหัวข้อโดย: nijikii ที่ 02-01-2016 09:20:34
คิดถึงพี่เมฆกับจงรัก
สวัสดีปีใหม่นะคะคุณฝน
:กอด1:
เริ่มหัวข้อโดย: twinmonkey0311 ที่ 02-01-2016 09:43:07
สวัสดีปีใหม่นะคะ :L1:
เริ่มหัวข้อโดย: TIKA_n ที่ 02-01-2016 12:53:49
เป็นของขวัญปีใหม่ที่หวานสุด ๆ ขอบคุณคนเขียนมาก ๆ ค่ะ
ขอให้มีความสุขมาก ๆ ในปีใหม่นี้ และทุก ๆ ปีเลยน้า :L1:
เริ่มหัวข้อโดย: B52 ที่ 02-01-2016 16:04:52
เริ่มหัวข้อโดย: mjpnta ที่ 02-01-2016 16:47:07
สวัสดีปีใหม่นะคะ ขอให้มีความสุข :L1:
เริ่มหัวข้อโดย: cchompoo ที่ 02-01-2016 16:52:51
เริ่มหัวข้อโดย: BlueCherries ที่ 02-01-2016 18:39:59
ถึงเป็นแบบนี้เรียกว่าจงรัก เพราะเป็นเมฆาถึงอยู่คู่กับจงรักแล้วลงตัวพอดี
:กอด1:
เริ่มหัวข้อโดย: ต้นไม้ใบหญ้า ที่ 02-01-2016 19:26:07
เริ่มหัวข้อโดย: LadySaiKim ที่ 02-01-2016 20:43:51
เริ่มหัวข้อโดย: เส้นวงกลม ที่ 02-01-2016 23:28:21
ขอบคุณสำหรับตอนพิเศษนะคะ
เริ่มหัวข้อโดย: gupalz ที่ 03-01-2016 02:46:19
เอาตอนพิเศษพี่เมฆและน้องรักมาลงให้อ่านบ่อยๆนะค่ะ
เริ่มหัวข้อโดย: mizzmizz ที่ 03-01-2016 09:05:32
น้องน่ารักมากๆ เลยค่ะ
ปล. สวัสดีปีใหม่จ้า
เริ่มหัวข้อโดย: monetacaffeine ที่ 03-01-2016 12:46:46
คู่นี้ยังเหมือนเดิมเสมอเลย ทั้งที่อ่านตอนพิเศษและทั้งที่อยู่ในใจเรา ไม่ได้ต่างหรือเปลี่ยนไปไหน
ยังคงเป็นคู่รักฉบับสามีภรรยาที่คบกันมานานจริงๆ 5555555 อ่านทีไรก็อมยิ้มในความน่ารักทุกที
คนที่ไม่ต้องพูดอะไรก็รู้ใจ ดีจริงๆนะคะที่มีกันและกันแบบนี้ ^^
จะรอติดตามตอนพิเศษต่อๆไปนะคะ คิดถึงทั้งพี่เมฆทั้งน้องรักเลย <3
ขอบคุณมากเลยค่ะ :L2:
เริ่มหัวข้อโดย: angelarty ที่ 03-01-2016 14:08:10
เริ่มหัวข้อโดย: mickeyz.min ที่ 03-01-2016 22:35:23
เริ่มหัวข้อโดย: stickyyrice ที่ 03-01-2016 23:53:19
เริ่มหัวข้อโดย: zombi ที่ 04-01-2016 00:04:04
เริ่มหัวข้อโดย: malula ที่ 05-01-2016 11:06:19
เริ่มหัวข้อโดย: double9JH ที่ 05-01-2016 15:21:36
เริ่มหัวข้อโดย: kitty08 ที่ 05-01-2016 16:19:18
เริ่มหัวข้อโดย: GlassesgirL ที่ 05-01-2016 19:01:06
อ่านคู่นี้ก็เขินทอมยิ้มได้ตลอด :-[
:pig4: :L2:
เริ่มหัวข้อโดย: nekko ที่ 05-01-2016 20:04:02
:กอด1: :L2: :pig4:
เริ่มหัวข้อโดย: ่patsaporn ที่ 06-01-2016 23:59:35
ชอบที่รักอวยพร แล้วพี่เมฆก็ถ่ายอยู่ คือเขาปลื้มแฟนเขาอ่ะ คนอ่านฟิน
ขอบคุณค่ะ
เริ่มหัวข้อโดย: Rosnest ที่ 24-01-2016 01:13:18
น่ารักมากเลย :hao7: แล้วก็
สวัสดีปีใหม่ค่า o13
เริ่มหัวข้อโดย: Legpptk ที่ 26-01-2016 18:53:40
เริ่มหัวข้อโดย: natsikijang ที่ 27-01-2016 23:53:54
เริ่มหัวข้อโดย: pornwicha ที่ 06-03-2016 01:15:16
เริ่มหัวข้อโดย: Sweettemp ที่ 22-03-2016 01:01:58
เริ่มหัวข้อโดย: Cream A ที่ 25-04-2016 23:28:12
เริ่มหัวข้อโดย: ละอองฝน ที่ 25-05-2016 07:40:53
ตอนพิเศษ จูบ
“พี่จงรักครับ”
“หืม?” จงรักขานรับโดยตายังมองอยู่ที่ถนน วันนี้เขากับนันท์ต้องไปติดต่อธุระกับเจ้าของสวนกล้วยไม้ที่ราชบุรี ทำให้ต้องขับรถออกจากกรุงเทพแต่เช้า
“พี่กับพี่เมฆจูบกันบ่อยไหมครับ”
“ห๊ะ!” จงรักหูร้อนลามไปถึงใบหน้าทันทีที่ได้ยินคำถาม “ถามอะไรเนี่ย น่าอายจะตาย อยู่ดีๆ มาถามอะไรก็ไม่รู้”
“ก็ผมอยากรู้นี่ว่าปรกติคนเป็นแฟนกันเขาจูบกันบ่อยไหม” ไม่ว่าเปล่า นันท์ยังหันมาหาจงรักเกือบทั้งตัว เลิกสนใจคอยมองทางให้เจ้าของร้านดอกไม้หนุ่มอีกต่อไป
“จะเอาไปทำวิจัยหรือยังไง” เห็นดังนั้นจงรักเลยย้อนเข้าให้ แต่มีหรือคนอย่างนันท์จะรู้สึกรู้สา ชายหนุ่มยังนั่งปั้นหน้าเป็นและจ้องเขม็งตั้งท่าจะคาดคั้นเอาคำตอบ
“เปล่าครับ แค่อยากรู้เฉยๆ พี่บอกไม่ได้เหรอคับ”
“อยากรู้ไปทำไม จะทำกับใครเขาหรือไง”
“ก็…อาจจะทำนองนั้นมั้งครับ” นันท์ตอบอย่างขอไปที แล้วชี้ให้ดูปากทางเข้าเล็กๆ ที่คราวก่อนจงรักขับเลยไป “เลี้ยวเข้าซอยข้างหน้านะครับ อย่าลืม”
จงรักขับรถเลี้ยวไปตามทางที่นันท์บอก จากตรงนี้เขาจำทางไปต่อได้แล้ว แต่ถนนมันค่อนข้างแคบ ดังนั้นเจ้าของร้านดอกไม้จึงตั้งใจจดจ่ออยู่กับถนน แกล้งลืมเลือนคำถามที่ถูกถามก่อนหน้านี้ไปเฉยๆ แต่นันท์กลับไม่ปล่อยให้เรื่องนี้ผ่านไปง่ายๆ เพราะไม่นานจากนั้นชายหนุ่มก็เร้าหรืออีกรอบ
“ตกลงว่าไงครับ”
“เรื่องอะไร”
“เรื่องจูบไง”
“ไม่บอกได้ไหม”
“งั้นตอนเย็นผมถามพี่เมฆแทนนะ”
“ไม่ต้องเลย!” จงรักส่งเสียงแหวเข้าให้ ก่อนจะเริ่มชั่งใจ ตั้งแต่เกิดเรื่องเข้าใจผิดครั้งนั้น นันท์ก็พยายามดีกับเมฆาเพื่อชดเชยความผิด จนกระทั่งตอนนี้ทั้งสองเปลี่ยนมาสนิทสนมกันแทนแล้ว และถ้านึกๆ ดูให้ดี อย่างเมฆาถ้าโดนนันท์ถามเรื่องนั้น เจ้าตัวก็คงไม่คิดปิดบังถ้าไม่ได้เสียหายหรือน่าอายมากมายอะไร
“พี่ไม่ให้ผมถาม พี่ก็ตอบผมสิครับ ไม่เห็นต้องอายเลย ผมไม่ล้อหรอกน่า นะครับ”
“อืมๆ” จงรักยอมพยักหน้าด้วยความอ่อนใจ จากนั้นนันท์ก็รีบยิงคำถามแรกทันที
“ตกลงว่าพวกพี่จูบกันบ่อยไหม”
“ก็…ไม่รู้สิ”
“อ้าว ไม่รู้ได้ไง”
“ไม่รู้ว่าแบบไหนถึงเรียกว่าบ่อย ไม่บ่อย”
“อ๋อ” นันท์พยักหน้ารับรู้ ก่อนเปลี่ยนคำถาม “งั้นเอาอย่างนี้ พวกพี่จูบกันทุกวันไหมครับ”
“อืม” จงรักพยักหน้ารับ
“วันละกี่ครั้ง”
“ไม่รู้สิ ต้องจริงจังขนาดนั้นเลยเหรอ พี่ไม่ได้นับหรอก” เขาไม่ได้นับจริงๆ เพราะบางวันพี่เมฆรู้สึกเอ็นดูจงรักก็จะถูกจูบบ่อยหน่อย หรือวันไหนที่จงรักนึกหมั่นเขี้ยวก็จะเป็นฝ่ายจูบก่อน มันไม่ตายตัวขนาดที่จะนับนี่นา ชายหนุ่มคิด
“ผมขอคร่าวๆ ได้ไหม กะๆ เอาก็ได้”
“คร่าวๆ เหรอ” จงรักนับในใจ ก่อนเอ่ย “4-5 ครั้งล่ะมั้ง”
“อืม…พอสมควรนะครับ” นันท์พึมพำคล้ายคำนวณอะไรบางอย่างในใจ “แล้ว…”
“ยังไม่หมดอีกหรือไงคำถามน่ะ” เขาอายจะตายอยู่แล้ว ไอ้เด็กคนนี้ก็เอาแต่ถามอยู่ได้ จงรักครวญในใจ อยากซุกหน้ากับพวงมาลัยรถให้รู้แล้วรู้รอด ถ้าไม่ติดว่าขับรถอยู่ละก็
“อีกนิดนึงครับ ช่วยตอบผมหน่อยนะ ผมจำเป็นต้องรู้จริงๆ”
“นี่นายทำวิจัยอย่างที่พี่เดาจริงๆ เหรอนันท์”
“ไม่ใช่ก็ใกล้เคียงครับ”
“งั้นเอาอย่างนี้ไหม นายตอบพี่สักคำถามหนึ่ง แล้วพี่จะตอบนายเหมือนกัน”
“พี่อยากรู้อะไรล่ะ”
“ที่ถามนี่จะเอาไปใช้กับแฟนใช่ไหม”
“ไม่ใช่แฟนหรอกครับ” นันท์ตอบเร็วๆ
“ไม่ใช่แฟนแล้วนายไปจูบเขาเนี่ยนะ”
“ผมตอบแล้ว ดังนั้นถามต่อนะครับ”
“แต่ว่า…”
“เรื่องผมไม่น่าสนใจหรอกครับ” นันท์ว่าอย่างนั้น ก่อนยิงคำถามต่อทันที “พี่เมฆจูบตรงไหนของพี่บ่อยที่สุด แล้วพี่ชอบให้พี่เมฆจูบตรงไหนที่สุดครับ”
“…” จงรักไม่ตอบ แต่หน้าเจ้าตัวแดงก่ำจนดูเหมือนมันจะระเบิดออกมา
“พี่จงรัก…”
“พี่ว่าเลิกถามเถอะนะ” เจ้าของร้านตัวเล็กบอกเสียงอ้อมแอ้ม คำตอบพวกนั้นมันน่าอายเกินไป ดังนั้นจงรักขอเก็บไว้ในใจไม่บอกใครจะดีกว่า
นันท์รบเร้าอีกสักพัก แต่พอเห็นจงรักไม่ยอมปริปากอีก ประจวบเหมาะกับที่ทั้งคู่มาถึงที่หมายพอดีชายหนุ่มจึงยอมเลิกราไปเอง
พวกเขาทำธุระอยู่ที่ราชบุรีจนบ่ายคล้อยจึงขับรถกลับ กว่าจะมาถึงที่ร้านก็ค่ำพอดี ตอนที่มาถึงจงรักได้พบเมฆากำลังช่วยขิงปิดร้าน จงรักจึงรีบมาช่วยอีกแรง เมื่อปิดร้านเรียบร้อยทุกคนก็แยกย้ายกันกลับบ้าน จงรักจอดรถใหญ่ไว้ที่ร้านไม่ขับกลับบ้านด้วย เนื่องจากเขาไปกลับระหว่างบ้านกับที่ทำงานพร้อมเมฆาทุกวันอยู่แล้ว
พอดีว่าวันพรุ่งนี้เป็นวันหยุดสุดสัปดาห์ ดังนั้นค่ำนี้เมฆาจึงชวนจงรักไปดื่มกับเพื่อนๆ ซึ่งนัดกันไว้ตั้งแต่หลายวันก่อน จงรักก็ไม่ได้ขัดข้องอะไร เพราะกลุ่มเพื่อนของเมฆาทุกคนจงรักรู้จักและสนิทสนมเป็นอย่างดี
ได้มีโอกาสไปดื่มสังสรรค์นอกบ้านนานๆ ครั้ง ทำให้กว่าจะกลับบ้านกันเวลาก็ปาเข้าไปร่วมเที่ยงคืน จงรักที่ไม่ดื่มอยู่แล้วจึงอาสาเป็นคนขับรถกลับ ส่วนเมฆาก็ดื่มบ้างแต่ไม่ได้เมามายมากเท่าไหร่
เมื่อกลับถึงบ้านทั้งคู่ก็พลัดกันอาบน้ำ โดยจงรักให้เมฆาอาบก่อน ส่วนตัวเองก็ลงไปจัดการเก็บรถและปิดบ้าน เมื่อขึ้นมาถึงห้องก็ถึงคิวเข้าไปอาบน้ำพอดี
พอทำธุระส่วนตัวเสร็จจงรักก็ล้มตัวลงนอนข้างๆ คนหน้าดุที่ดูเหมือนจะหลับไปแล้ว ขณะที่กำลังจะเอื้อมมือไปปิดโคมไฟ ดวงตาก็เหลือบไปมองที่ริมฝีปากของคนรักพอดี
ตอนอาบน้ำเมื่อกี้พี่เมฆของจงรักคงจะแปรงฟันมาด้วย จงรักจึงได้กลิ่นมิ้นต์บางๆ แทนกลิ่นแอลกอฮอล์ ผิวของริมฝีปากแดงฉ่ำน้อยๆ แล้วก็ดูนุ่มแม้เรียวบางจะค่อนข้างบางพอสมควร พิจารณาถึงตรงนี้จงรักก็เผลอคิดไปถึงสิ่งที่นันท์ถามเมื่อกลางวัน
พี่เมฆจูบตรงไหนของพี่บ่อยที่สุด แล้วพี่ชอบให้พี่เมฆจูบตรงไหนที่สุดครับ
จงรักไม่แน่ใจว่าพี่เมฆชอบจูบตรงไหนของตัวเองบอกที่สุด เพราะทุกที่พี่เมฆก็ชอบจูบเขาไปทั่วแทบทุกส่วน และจงรักก็บอกไม่ได้ว่าตัวเองชอบให้พี่เมฆจูบตรงไหนมากที่สุด เพราะเขาชอบมันทั้งหมด ไม่ว่าริมฝีปากนี้จะสัมผัสตรงส่วนไหนก็ตาม…
“ถ้าไม่จูบพี่สักที พี่จะเป็นคนจูบเองแล้วนะ” จู่ๆ เสียงของคนที่คิดว่าหลับไปแล้วก็ดังขึ้น จงรักเหลือบตามองก็เห็นว่าคนหน้าดุหรี่ตามองเขาอยู่และไม่รู้ว่ามองนานแค่ไหนแล้ว
“พี่…พี่เมฆยังไม่หลับเหรอครับ”
“จะหลับได้ไง ถูกจ้องด้วยสายตาร้อนแรงขนาดนี้”
“สายตาร้อนแรงอะไรกันครับ ว่าไปเรื่อย” ก่อนจะอายม้วนจนแทรกผ้าห่มหนี เมฆาก็ตวัดแขนรอบเอวของน้อง และดึงให้ล้มลงมานอนเกยอก ชายหนุ่มยิ้มอย่างน่าหมั่นไส้ แล้วว่า
“ว่าไงครับ ตกลงจะจูบพี่ไหม”
“ใครว่ารักจะจูบพี่ครับ” ถึงจะแอบคิดไปแวบหนึ่ง แต่เขาไม่มีทางปริปากบอกแน่ๆ จงรักคิด
“ก็พี่เห็นรักจ้องปากพี่ตั้งนานแล้ว พี่ก็คิดสิครับ”
“พี่เมฆมั่วแล้ว”
“มั่วก็มั่ว” เมฆายอมรับง่ายๆ แต่ก็ยังยิ้มมุมปากด้วยท่าทางน่าหมั่นไส้ไม่เลิก ก่อนถาม “แล้วนี่ตกลงจะไม่จูบพี่จริงๆ ใช่ไหม”
“ไม่ครับ”
“โอเค งั้นพี่จูบเอง”
จงรักไม่มีโอกาสแม้ปฏิเสธสักครึ่งนาที เพราะเขาถูกจู่โจมด้วยจุมพิตของเมฆาจนแทบสิ้นเรี่ยวแรง จุมพิตที่เต็มไปด้วยความรัญจวนใจที่ทำให้แทบหลอมละลายลงในอ้อมกอด
ชั่วขณะหนึ่ง จงรักนึกถึงคำตอบที่บอกกับนันท์ไปว่า วันหนึ่งเขากับพี่เมฆจูบกันราวๆ 4-5 ครั้ง แต่คะเนดูแล้ว แค่คืนนี้คืนเดียว พี่เมฆกับเขาก็จูบกันมากกว่าที่กะไว้ไม่รู้กี่เท่า
แล้วอย่างนี้ จงรักต้องแก้ไขข้อมูลสำหรับงานวิจัยให้น้องไหมนะ….
<><><><><><><><><><><><><><><><><><><><><><>
สวัสดีค่ะ
วันนี้มาอัพตอนพิเศษให้อ่านกันเล็กๆ น้อยๆ
ความจริงตอนพิเศษตอนนี้ฝนตั้งใจแต่งแล้วลงในวัน Kiss Day เมื่อวันที่ 23/5 ที่ผ่านมา
แต่ด้วยไม่สามารถผละตัวออกจากงานหลวงมาได้ ดังนั้นก็เลยเลทไป 2 วันค่ะ แต่หยวนๆ ได้เนอะ 55555
สำหรับใครคิดถึงพี่เมฆกับน้องรักก็อ่านกันให้หายคิดถึงนะคะ
ส่วนใครที่คิดถึงเรื่องอื่นๆ ที่ค้างอยู่ บอกเลยว่ากำลังมา และอาจจะมารัวๆ รออีดิทแปปนึงเนอะ
ยังไงก็ฝากด้วยนะคะ เดี๋ยวโอกาสหน้าจะแวะมาแต่งใหม่ค่ะ
คิดถึงคนอ่านทุกคนเลย :o8:
ละอองฝน.
เริ่มหัวข้อโดย: MK ที่ 25-05-2016 08:03:40
...อยากจูบพี่เมฆบ้างจังเลยค่ะ. :z1:
เริ่มหัวข้อโดย: mypink801 ที่ 25-05-2016 08:37:42
เริ่มหัวข้อโดย: nolirin ที่ 25-05-2016 11:06:32
เริ่มหัวข้อโดย: MayA@TK ที่ 25-05-2016 11:40:17
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
เริ่มหัวข้อโดย: Cream A ที่ 25-05-2016 12:17:30
เริ่มหัวข้อโดย: nijikii ที่ 25-05-2016 13:30:44
ต้องรุกบ้างนะคะรู้มั้ย
เพื่อเสริมสร้างความรัญจวนใจให้ชีวิต 55555
ตอนแรกแอบนึกว่านันท์เป็นสายลับให้พี่เมฆ
แบบแอบมาถามแนวทางเพื่อให้พี่เมฆรังแกจงรักงี้
ตรงไหนน้องชอบสุดไรงี้ จะได้ทำซ้ำๆให้ขาดใจตาย
เพราะขนาดจะจูบพี่เมฆน้องยังไม่ยอมรับเลย
555555
เริ่มหัวข้อโดย: B52 ที่ 25-05-2016 13:33:13
เริ่มหัวข้อโดย: พระสนมฝ่ายซ้าย ที่ 25-05-2016 14:12:03
เริ่มหัวข้อโดย: ที่เดิมในหัวใจสาววาย ที่ 25-05-2016 14:26:32
เริ่มหัวข้อโดย: stickyyrice ที่ 25-05-2016 14:57:10
เริ่มหัวข้อโดย: titansyui ที่ 25-05-2016 19:16:06
เริ่มหัวข้อโดย: BlueCherries ที่ 25-05-2016 20:15:27
คิดถึงจงรักกกกกกกกกกกกกกกก
เริ่มหัวข้อโดย: TuiLoveKhaKing ที่ 25-05-2016 20:41:29
เริ่มหัวข้อโดย: A_Narciso ที่ 25-05-2016 21:00:22
เริ่มหัวข้อโดย: mild-dy ที่ 25-05-2016 21:23:01
เริ่มหัวข้อโดย: cchompoo ที่ 25-05-2016 21:48:52
เริ่มหัวข้อโดย: arnis ที่ 25-05-2016 21:56:58
เริ่มหัวข้อโดย: myapril ที่ 26-05-2016 16:15:47
เริ่มหัวข้อโดย: beerby-witch ที่ 28-05-2016 05:17:03
เริ่มหัวข้อโดย: Kfc_Pizza ที่ 28-05-2016 07:29:43
เริ่มหัวข้อโดย: mickeyz.min ที่ 28-05-2016 21:44:36
เริ่มหัวข้อโดย: u_cosmos ที่ 28-05-2016 23:07:45
เริ่มหัวข้อโดย: beerby-witch ที่ 29-05-2016 12:52:01
เริ่มหัวข้อโดย: Ciin ที่ 30-05-2016 09:05:21
เนื้อเรื่องคือเรียบๆ แต่อ่านแล้วมันละมุนละไม ไม่เบื่อเลยซักนิด
จงรักน่ารักมากจริงๆค่ะ
เริ่มหัวข้อโดย: DREAM COME TRUE ที่ 31-05-2016 17:32:43
จะกี่รอบก็ชอบ
ได้มาอ่านตอนพิเศษเพิ่มด้วย ได้เห็นอีกมุมของพี่เมฆที่ขี้หึงมากๆ
สนุกมากๆครับ
เริ่มหัวข้อโดย: God ที่ 01-06-2016 17:27:33
เริ่มหัวข้อโดย: mizzmizz ที่ 01-06-2016 18:32:59
เริ่มหัวข้อโดย: God ที่ 01-06-2016 21:25:05
เริ่มหัวข้อโดย: QXanth139 ที่ 03-06-2016 20:20:42
ขอบคุณสำหรับนิยายดีๆนะคะ :pig4:
เริ่มหัวข้อโดย: May@love ที่ 03-06-2016 22:18:54
เริ่มหัวข้อโดย: zaalim ที่ 04-06-2016 21:17:36
เริ่มหัวข้อโดย: thelittlemaster ที่ 18-06-2016 23:20:35
ละมุนมากค่ะ ชอบจงรักที่สุดเลย 555 :mew1:
เริ่มหัวข้อโดย: Coffeeblack ที่ 20-06-2016 17:15:11
ดำเรื่องๆไปเรื่อยๆ ไม่หวือหวา
ไม่ดราม่าแรง เหมือนให้เราได้สัมผัสกับความรัก
ของทั้งสองคน...
ชอบจงรัก ไม่เคยอายที่จะพูดว่ารัก
ถึงบางทีจะคิดมากคิดเยอะไปหน่อย
แต่ก็เข้าใจ ว่าคนที่เคยแอบรักมานาน
พอได้เลื่อนตำแหน่งมาอยู่ในสถานนะคนรัก
มันก็อดคิดโน้นนั้นนี่ไม่ได้
พี่เมฆ แรกๆยังไม่ค่อยพูด
ไม่ค่อยแสดงความรู้สึกอะไรมากเท่าไหร่
แต่พอเริ่มเปิดใจรัก ก็เห็นมุมน่ารักๆ
ที่คอยใส่ใจดูแลน้อง
ในความรู้สึก...ตอนจบของเรื่องนี้ จบได้ทราบซึ้งมาก
คนในครอบครัว ถึงจะไม่ได้อยู่บนโลกนี้แล้ว
เขาก็ยังเป็นคนในครอบครัวเสมอ
ยังเป็นคนที่เราคิดถึงและรักตลอดไป
o13
เริ่มหัวข้อโดย: kyoya11 ที่ 23-06-2016 08:42:30
:pig4:
เริ่มหัวข้อโดย: cartoons ที่ 24-06-2016 02:20:17
เริ่มหัวข้อโดย: risanana ที่ 05-07-2016 14:43:36
เริ่มหัวข้อโดย: risanana ที่ 05-07-2016 19:17:38
เริ่มหัวข้อโดย: ละอองฝน ที่ 07-07-2016 10:08:40
ตอนพิเศษ มงกุฎดอกไม้
กลิ่นดอกกุหลาบสด แสงไฟสีนวลตาจากโคมดวงเล็กๆ นับพัน และเสียงเพลงรักแว่วหวานจากนักดนตรีโฟล์คซอง สร้างบรรยากาศให้สถานที่แห่งนี้ดูโรแมนติกเป็นพิเศษ จงรักก้มลงสำรวจเครื่องแต่งกายของตนเองและคนรักให้เรียบร้อยอีกครั้ง ก่อนเดินไปสมทบกับคนอื่นๆ ในงาน
ค่ำนี้จงรักมีโอกาสได้มางานแต่งงานของรุ่นพี่ที่รู้จักกันสมัยเรียนมหาวิทยาลัย ซึ่งเป็นเพื่อนคนหนึ่งในกลุ่มของเมฆา เมื่อหันไปทางไหนก็เห็นคนที่คุ้นหน้าคุ้นตากันดีทักทายกลับมาด้วยรอยยิ้ม มันจึงชวนให้รู้สึกคิดถึงวันเก่าๆ ราวกับนี่เป็นงานเลี้ยงรุ่นก็ไม่ปาน
ครั้นบ่าวสาวพากันเข้ามาภายในงาน พิธีการต่างๆ ก็เริ่มขึ้น ทั้งการสัมภาษณ์เปิดใจกันบนเวที มีผู้ใหญ่ขึ้นไปอวยพร ตัดเค้ก หรือแม้กระทั่งโยนช่อดอกไม้ที่สาวๆ จับมือพากันไปรออยู่หน้าเวที ส่วนพวกหนุ่มๆ กลับนั่งอยู่ที่โต๊ะแทน รอดูว่าจะใช่คู่ของตัวเองหรือเปล่าที่เป็นผู้โชคดีลำดับถัดไป
ส่วนจงรักกับเมฆาก็อยู่ที่โต๊ะซึ่งมีชายโสดกับคนแต่งงานแล้วจับจองเสียส่วนใหญ่ เพราะมันเป็นโต๊ะที่มีเพื่อนสนิทของเมฆารวมกลุ่มกันอยู่มากที่สุด ไม่ว่าจะเป็นวิน เขม โจ น่านและบรรดาภรรยาของพวกเขา
“สาวๆ คึกคักกันจังเลยนะคะ เห็นแล้วนึกถึงสมัยก่อนที่พวกเรายังไม่ได้แต่งกันเลย” บัวภรรยาของน่านเอ่ยขึ้น จงรักเองก็เห็นด้วยว่างานนี้สาวๆ ดูคึกคักกันจริงๆ คงเพราะมันน่าสนใจตรงที่วิธีการโยนดอกไม้ให้ดูน่ารักเป็นพิเศษตรงที่ช่อดอกไม้นั้นเปลี่ยนเป็นมงกุฎดอกไม้แทน ใครรับได้ก็เอาสวมหัวไปได้จนจบงาน เหมือนพิธีส่งมอบตำแหน่งอย่างไรอย่างนั้น
“สาวๆ ที่ยังไม่แต่งก็คึกคักกันทุกงานแหละครับ กดดันแฟนนะผมว่า” ธาวินเอ่ยอย่างขัน
“โธ่วินก็ สาวๆ ก็อยากให้แฟนมาขอสักทีนี่คะ บางคู่ก็คบกันนานแล้ว ดูอย่างน่านสิ กว่าจะมาขอบัวได้ก็คบกันไปตั้งหลายปี”
“จริงค่ะ มันเป็นความหวังเล็กๆ ของผู้หญิงเขานะพี่วิน” ฟางภรรยาของโจเองก็ช่วยสนับสนุนอีกราย
“ก็เพราะแบบนี้ไง ไอ้วินมันถึงยังไม่มีใครเอา ไม่เห็นจริงจังกับใครสักที” โจช่วยแซวเพื่อน
“เนื้อคู่กูยังไม่เกิดเว้ย”
“ก็เห็นพูดอย่างนี้ทุกที” เมฆาส่วยหัวกับประโยคเด็ดของเพื่อน
“แหมๆ คุณเมฆาครับ ว่าแต่เขา ทางนั้นเมื่อไหร่จะแต่งล่ะครับ ปล่อยน้องกูรอนานแล้วนะ”
“อย่ามาโยนให้ผมกับพี่เมฆนะเฮีย เราสองคนอยู่อย่างนี้ก็ดีแล้วเนอะ” จงรักรีบบอกปัดแทนคนรัก ก่อนจะหันไปยิ้มให้คนหน้าดุที่ถูกเพื่อนหยอกกลับเมื่อครู่
“งานแต่งใหญ่โตอะไรแบบนี้คงไม่จัดหรอก แต่ถ้ากฎหมายเขายอมให้จดทะเบียนได้ กูก็จะพาน้องไปจดเหมือนกัน” เมฆาว่าพลางคว้ามือขอจงรักมากุมเอาไว้ใต้โต๊ะ ซึ่งนั่นทำให้จงรักแทบจะกลั้นยิ้มเอาไว้ไม่อยู่ เขารู้สึกว่าหัวใจนั้นพองโตจนคับอก ไม่เคยรู้เลยว่าคนหน้าดุจะเคยคิดเรื่องนี้ด้วย
“ดีแล้วล่ะค่ะพี่เมฆ ฟางเห็นข่าวตั้งหลายที ไม่รู้เหมือนไหร่กฎหมายจะรองรับเนอะ”
“โอ้ย เพื่อนจะเป็นฝั่งเป็นฝากันหมดแล้วว่ะวิน มึงกับกูทำไงดีวะ” เขมหันไปถามเพื่อนสนิทที่นั่งข้างๆ เพราะทั้งเขาและวินธาต่างก็ยังโสดทั้งคู่
“ยังไงก็ได้ แต่ต้องไม่ใช่มึงกับกูลงเอยกันเอง” ธาวินว่า
“แหยงเลยมึง คิดได้ไง น่ารักว่านี้สิบเท่ากูก็ไม่เอามึงหรอก” เขมตอกกลับเพื่อนสนิท ก่อนจะทำท่าจะลากเก้าอี้ให้ออกห่าง และนั่นก็เรียกเสียงหัวเราะให้ทุกคนบนโต๊ะได้เป็นอย่างดี
พอจบอาฟเตอร์ปาร์ตี้และได้อวยพรเจ้าบ่าวเจ้าสาวแล้ว เมฆาก็พาจงรักกลับบ้าน ระหว่างทางทั้งสองไม่ได้คุยอะไรกันมากนัก แต่จงรักกลับนั่งยิ้มน้อยยิ้มใหญ่ มีความสุขจากประโยคที่เมฆาเอ่ยกับเพื่อนในงาน จนแอบรู้สึกผิดที่แบ่งความสนใจจากเจ้าบ่าวเจ้าสาวมาคิดถึงแต่เรื่องตัวเอง
เขาไม่เคยคิดถึงขนาดว่าจะต้องแต่งงานหรือจดทะเบียนกับคนรัก แค่วาดภาพว่าอยากจะทำให้ความสัมพันธ์นี้อยู่ยืนยาว รักกันไปเรื่อยๆ เหมือนเดิมเท่านั้นก็เพียงพอแล้ว แต่ความจริงจังที่เมฆาแสดงออกว่าอยากจะจดทะเบียนสมรสถ้าทำได้ มันทำให้จงรักรู้สึกมั่นใจในความรักครั้งนี้มากขึ้นอีก มั่นใจในว่าเมฆาเองก็รักจงรักไม่น้อยไปกว่าที่เขารักเมฆาเลย
หลังจากในคืนนั้นจงรักก็ไม่ได้ไปไหนกับเมฆาอีก เพราะตอนนี้เมฆาได้เริ่มทำโครงการใหม่แล้ว ส่วนจงรักก็มีงานเข้ามาไม่หยุด ทั้งงานที่ร้านดอกไม้ งานที่ต้องทำร่วมกับไอ อีกทั้งตอนนี้ยังมีงานเพิ่มขึ้นมาเพราะร้านหอมไกลเริ่มมีชื่อจากการรับงานร่วมกับบริษัท I Promise
ถึงจะมีจำนวนพนักงานเพิ่มขึ้น แต่จงรักก็ยังเป็นคนลงมือคุมงานเองกว่า 90% แม้แต่งานฝีมืออย่างจัดพานพุ่มบายศรีตอนนี้จงรักก็ทำได้แล้ว อย่างเวลานี้ที่จงรักกำลังทำอยู่ คือจัดการบายศรีชุดใหญ่สำหรับบวงสรวงเปิดบริษัทในเครือใหม่ของธาวินที่จะมีขึ้นในเช้าตรู่วันรุ่งขึ้น
งานของธาวินกระชั้นชิดเสียจนทีมงานต้องหอบผ้าหอบผ่อนมานอนที่ร้าน เร่งมือทำงานกันตั้งแต่เช้าจรดค่ำก็ยังไม่เสร็จ ตอนที่จงรักโทรไปบอกเมฆาว่าจะไม่กลับ ฝ่ายนั้นนิ่งเงียบไปครู่หนึ่ง แต่สุดท้ายก็รับฟังโดยดี ซ้ำยังบ่นเพื่อนตัวดีของตนเองออกมาอีกสองสามคำ
พานบายศรีทั้งหมดมาเสร็จเอาตอนตีหนึ่ง ทุกคนช่วยกันเก็บกวาดข้าวของให้เรียบร้อย จากนั้นก็พากันขึ้นรถไปยังสถานที่จัดงาน เพราะต้องไปช่วยธาวินจัดสถานที่นิดหน่อย
ครั้นมาถึงจงรักก็ปล่อยให้พนักงานยกของลง ส่วนตัวเองและสองสาวมิ้นกับขิงที่เป็นช่างฝีมือนั้นถูกวินพาไปดูลานที่ต้องประกอบพิธีในตอนเช้า
“จากที่คุยกันไว้เรามีโต๊ะที่ต้องแต่งชายผ้าคลุมตรงนี้ แล้วก็พร๊อบเสริมเป็นพวกเชิงดอกไม้ใช่ไหม” วินถาม
“ที่คุยรายละเอียดกันมีเท่านี้ครับ พวกบายศรีก็เสร็จเรียบร้อยแล้ว ส่วนพานใบตองที่ใส่ผลไม้ ขนม แล้วก็ของทำพิธีผมให้คนยกไปให้คนของเฮียแล้วนะครับ” จงรักรายงาน
“แล้วนี่จะลงมือทำกันเลยไหม หรือจะพักท่านอาหารว่างกันก่อน เฮียให้คนจัดไว้ให้แล้ว”
“พักก่อนก็ได้ครับ แล้วค่อยทำกันยาวๆ เลย” จงรักมองหน้าอันเหนื่อยล้าของลูกทีมแล้วตัดสินใจให้พักก่อน เพราะงานที่เหลือนั้นมีไม่มากแล้ว อนุญาตให้หลับกันคนละนิดละหน่อยแล้วตื่นมาทำที่เดียวจนจบงานในช่วงสายน่าจะดีกว่า
“งั้นเอาตามนั้น” วินเว้นไปนิดก่อนหันมาพูดกับสองสาว “ผมให้คนจัดที่นอนชั่วคราวไว้บนชั้นสองนะครับ ขึ้นไปแล้วจะมีเด็กๆ พาไป”
“ขอบคุณค่ะ” สองสาวเอ่ยขอบคุณธาวินแล้วจึงแยกตัวไปพักผ่อน ส่วนจงรักนั้นตามถูกพาไปอีกห้อง ซึ่งดูแล้วน่าจะเป็นห้องส่วนตัวของผู้บริหาร
“วันนี้ไอ้เมฆโทรมาเม้งใส่เฮียใหญ่เลย”
“เรื่องอะไรครับ” จงรักถามขณะนวดแขนให้ตัวเอง นั่งทำงานทั้งวันเขารู้สึกเมื่อยตัวไปหมด
“ก็เรื่องที่ขอให้เรามาช่วยเฮียกะทันหันน่ะสิ โธ่ ใครมันจะไปรู้ว่าป๊าจะให้เฮียรับผิดชอบ เฮียก็นึกว่าคุณสมพงษ์เลขาฯ ของแกเตรียมหมดทุกอย่างแล้ว” ธาวินบ่นอุบ
“พี่เมฆคงหงุดหงิดน่ะครับ พอดีวันนี้เป็นวันครบรอบด้วย”
“อ้าว วันนี้วันครบรอบเหรอ เฮียไม่รู้ ถึงว่ามันด่าเฮียใหญ่เลย เฮียขอโทษนะรัก” หนุ่มตี๋ขอโทษอย่างรู้สึกผิด
“ไม่เป็นไรหรอกครับ ผมก็อยู่ด้วยกันทุกวันอยู่แล้ว วันไหนๆ ก็เหมือนกัน พี่เมฆเองก็เข้าใจแหละครับว่ามันเป็นงาน” จงรักปลอบใจ แม้เขาจะรู้สึกเสียดายแต่มันก็ช่วยไม่ได้จริงๆ เอาไว้หลังจากเสร็จงาน เขาค่อยกลับไปฉลองย้อนหลังก็ยังไม่สาย
“เฮียนี่โชคดีจริงๆ ที่มีน้องประเสริฐแบบเรา” ชายหนุ่มยิ้มเอาใจ ก่อนเสียงโทรศัพท์จะดังขึ้นขัดจังหวะ ธาวินไม่กดรับแต่ลุกขึ้นจากเก้าอี้แทน “เดี๋ยวเฮียต้องไปคุยกับคนงานก่อน เราก็พักอยู่นี่นะ สักพักจะให้เด็กเอาอะไรร้อนๆ มาให้กิน”
“ขอบคุณครับ” จงรักเอ่ยขอบคุณ เมื่ออดีตพี่รหัสจอมยุ่งออกไปจากห้องแล้ว เขาก็เอนหลังลงกับโซฟา ไม่ลืมกดตั้งนาฬิกาปลุกเอาไว้เพรากะว่าจะงีบแค่สิบห้านาที
พอจงรักปิดเปลือกตาลงตั้งท่าจะงีบหลับ เสียงเปิดประตูก็ดังขึ้นเรียกความสนใจเสียก่อน คนตัวเล็กลืมตาแล้วลุกขึ้นนั่งเพราะนึกว่าคนของธาวินยกของว่างมาให้ ทว่าเจ้าของร้านหอมไกลก็ต้องแปลกใจ เนื่องจากคนที่เดินมาหากลับไม่ใช่พนักงานของธาวิน แต่เป็นผู้ชายที่ชอบทำหน้าดุๆ คนรักของเขานั่นเอง
“พี่เมฆ! มาได้ไงครับ” เสียงสดใสที่เปล่งออกมาทำให้เคนถูกถามรู้ว่าเจ้าของเสียงนั้นตื่นเต้นแค่ไหน
“ก็โทรหาไอ้วินเมื่อเย็น มันบอกรักจะมาที่นี่ พี่เลยมาหา” เมฆาเดินมาหยุดตรงหน้าของจงรัก ก่อนจะนั่งลงตรงที่ว่างบนโซฟาข้างๆ กัน
“พี่ไม่เห็นต้องลำบากเลย พรุ่งนี้ต้องไปทำงานนะครับ” ถึงแม้จะพูดอย่างนั้น แต่จงรักก็ยิ้มจนแก้มแทบปริ ยิ่งหันไปเห็นสิ่งที่เมฆาถือมาด้วย เขายิ่งยิ้มกว้างขึ้นอีก
“ก็วันนี้วันครบรอบของเรา ไม่สิ ความจริงมันเลยมาสองชั่วโมงกันอีกสี่สิบเก้านาทีแล้ว แต่พี่ก็อยากอยู่กับรักนะ”
กว่าจะได้ทำเซอร์ไพร์สในครั้งนี้เล่นเอาเมฆาแทบหืดขึ้นคอ เพราะเมื่อเตรียมทุกอย่างเสร็จเรียบร้อยแล้ว จงรักกลับโทรมาบอกว่าไม่กลับบ้านในวันนี้ เขาจึงได้แต่หอบกีต้าร์มาหาน้องที่นี้แทน โชคดีที่เจ้าของงานเป็นเพื่อนสนิท มันจึงไม่ยากหากจะขอเวลาส่วนตัวสักยี่สิบถึงสามสิบนาที
เมฆาไม่เคยให้ความสำคัญกับวันอะไรพวกนี้เลย เขาคิดมาตลอดว่าวันทุกวันเหมือนกันหมด ทว่าพอได้อยู่กับจงรัก หลายสิ่งหลายอย่างในตัวของน้องมันทำให้เมฆามองอะไรๆ เปลี่ยนไป เขาอยากทำนั่นทำนี่ให้ อยากใช้เวลาอยู่ด้วยกันในวันที่สำคัญและมีความหมายต่อพวกเขาทั้งสองคน
“แล้วนั่น...” จงรักชี้ไปที่กีต้าร์โปร่งในมือของเมฆา เขาพอจะเดาได้ว่าเมฆาจะถือมันมาทำไม แต่ไม่คิดมาก่อนว่าอย่างเมฆาจะยอมทำแบบนี้ เพราะมันต่างจากพฤติกรรมปรกติของเจ้าตัว
“คือ...พี่ไม่รู้จะให้อะไร ก็เลย...” นานๆ ทีจงรักจะเห็นคนหน้าดุทำท่าทางขัดเขินเหมือนตอนนี้
“จะเล่นกีต้าร์ให้ผมฟังเหรอครับ” จงรักถามอย่างรู้ทัน
“อืม”
“แล้วร้องเพลงด้วยไหม” เขาเคยเห็นเมฆาเล่นกีตาร์เมื่อนานมาแล้ว สมัยที่ยังเรียนมหาวิทยาลัยอยู่ แต่เขากลับไม่เคยเห็นเมฆาร้องเพลงเลยสักครั้ง เมื่อมีโอกาสแล้วครั้งนี้จึงรีบถามเสียหน่อย
“ไม่หรอก” เมฆาส่ายหน้าปฏิเสธ
“อ้าว ทำไมล่ะครับ ร้องเพลงด้วยสิ”
“พี่ร้องเพลงเพี้ยน” เมฆาสารภาพตามตรง
“ไม่เป็นไรครับ ผมอยากฟัง นะครับ” คนตาโตช้อนตาอ้อน เมฆาช่างใจได้ครู่เดียวจึงต้องยอมจำนน เพราะเขาไม่เคยขัดใจอะไรจงรักได้อยู่แล้ว
“ก็ได้ แต่อย่าหัวเราะนะ”
“ไม่หัวเราะหรอกน่า” จงรักว่าก่อนยิ้มแป้นแล้วปรบมือรอชม
ทว่าเพิ่งดีดได้แค่โน้ตแรก เสียงโทรศัพท์ของเมฆาก็ดังเสียก่อน ชายหนุ่มล้วงขึ้นมาอ่านข้อความ ก่อนเดินออกไปข้างนอก ทิ้งจงรักไว้กับกีต้าร์โปร่งที่ยังไม่ทันได้เล่นเต็มเพลง
หายไปพักหนึ่งเมฆาก็กลับมาอีกครั้ง คราวนี้เขามาพร้อมกับสิ่งของอีกอย่างที่ซ่อนอยู่ทางด้านหลัง จงรักแอบเห็นมันแวบหนึ่งตอนที่เมฆานั่ง แต่ร่างสูงกลับไม่ยอมเอาออกมาให้ดูเต็มๆ เสียที จงรักจึงถามออกไป
“อะไรน่ะครับพี่เมฆ”
เมฆาไม่ได้ตอบ แต่ยอมเอาออกมาให้จงรักได้เห็นแทน มันคือมงกุฎดอกไม้ที่ทำจากดอกยิบซีดอกเล็กๆ สีขาวทั้งวง แต่ลักษณะมันค่อนข้างช้ำแล้วก็เบี้ยวนิดหน่อย ตรงก้านดอกบางช่อก็ผูกไว้ไม่ค่อยดีเท่าไหร่
“ของผมหรือเปล่าครับ”
“ก็ตั้งใจให้เป็นอย่างนั้น แต่พี่ทำไม่สวย ก็เลยไม่ค่อยอยากให้รักใส่ แต่ไอ้วินมัน--” ยังไม่ทันพูดจบ จงรักก็รีบพูดแทรกขึ้นมาทันที
“แต่ผมชอบครับ สวยจะมากๆ เลย พี่เมฆทำเองเหรอ เก่งจังครับ”
“อย่าอวยพี่น่า พี่รู้ว่ามันไม่ได้ดีขนาดนั้น”
“ดีสิครับ ดีมากๆ เลย”
ครั้นได้กำลังใจจากคนรัก เมฆาจึงยอมเอามงกุฎนั้นสวมหัวให้น้อง ความจริงเขาตั้งใจทำตั้งแต่เย็นเพราะได้ไอเดียจากงานแต่งงานของเพื่อนในคืนนั้น แต่มันกลับไม่สวยพอจะมอบให้ เขาจึงฝากเพื่อนถือไว้ก่อนแบกกีต้าร์เข้ามาแค่ตัวเดียว ทว่าคนอื่นๆ ที่รอให้กำลังใจอยู่ด้านนอกดูเหมือนจะไม่เห็นด้วย ธาวินจึงจัดการโทรเข้ามาเป็นสัญญาณที่เตี้ยมกันว่าต้องออกไปพบข้างนอก ก่อนจะยัดมุงกุฎดอกไม้คืนใส่มือเพื่อให้เขาเอากลับมาให้จงรักที่รออยู่ด้านใน
เมื่อมงกุฎถูกสวมแล้วเมฆาก็หันมาจับกีต้าร์แล้วเริ่มเล่นเพลงที่เตรียมมา เพลงนี้เป็นเพลงเก่าที่เขาพอจะจำคอร์ดและเนื้อร้องได้ มันเป็นเพลงที่ไม่ยาวมาก แต่ความหมายของมันคือสิ่งที่เมฆาอยากจะบอกกับคนรักเพียงคนเดียวของมากที่สุด
ใจส่งถึงใจเธอ มือจับกันไว้
มองตาแล้วเข้าใจ ไม่ต้องเอ่ยคำ
เดินเกี่ยวแขนกันไป ถ่ายทอดความรัก
จงอย่าสนใจใคร ฉันอยู่ใกล้เธอ
เปี่ยมด้วยความรัก…ต่อเธอ
ขอให้ความรักที่เกิดขึ้นมานั้นอยู่ตลอดกาล
ขอให้ความรักที่เกิดขึ้นมานั้นเป็นรักนิรันดร์
[/i]มองตาแล้วเข้าใจ ไม่ต้องเอ่ยคำ
เดินเกี่ยวแขนกันไป ถ่ายทอดความรัก
จงอย่าสนใจใคร ฉันอยู่ใกล้เธอ
เปี่ยมด้วยความรัก…ต่อเธอ
ขอให้ความรักที่เกิดขึ้นมานั้นอยู่ตลอดกาล
ขอให้ความรักที่เกิดขึ้นมานั้นเป็นรักนิรันดร์
“ร้องไห้ทำไม” เมฆาหยุดร้องกะทันหันเมื่อเห็นน้องน้ำตาไหล
“ร้องต่อสิครับ ผมยังฟังไม่จบเลย” จงรักรีบเช็ดน้ำตาของตัวเองออกไวๆ แล้วขอให้ร้องเพลงต่อ คนหน้าดุจึงจำต้องเริ่มดีดกีต้าร์ต่อจากตรงที่ค้างอยู่อีกครั้ง
คืนเปลี่ยนแม้วันผ่าน กาลเปลี่ยนปรวนแปร
รักเรามั่นคงแน่ ไม่แปรเปลี่ยนไป
เราหล่อหลอมดวงใจ เป็นหนึ่งเดียวกัน
คงจะไม่มีวัน เหินห่างกันไป
เปี่ยมด้วยความรัก…ต่อเธอ
ขอให้ความรักที่เกิดขึ้นมานั้นอยู่ตลอดกาล
ขอให้ความรักที่เกิดขึ้นมานั้นเป็นรักนิรันดร์
[/i]รักเรามั่นคงแน่ ไม่แปรเปลี่ยนไป
เราหล่อหลอมดวงใจ เป็นหนึ่งเดียวกัน
คงจะไม่มีวัน เหินห่างกันไป
เปี่ยมด้วยความรัก…ต่อเธอ
ขอให้ความรักที่เกิดขึ้นมานั้นอยู่ตลอดกาล
ขอให้ความรักที่เกิดขึ้นมานั้นเป็นรักนิรันดร์
จงรักปรบมือพร้อมกับยิ้มทั้งน้ำตา แม้เมฆาร้องเพี้ยนเหมือนอย่างที่เจ้าตัวบอกไว้ในตอนแรก หรือแม้แต่ตอนเล่นกีต้าร์ก็ยังมีหลุดโน้ตบ้างเพราะมือสั่น แต่จงรักก็ยังคิดว่านี่คือเพลงที่เพราะที่สุดที่เคยได้ยินมาเลย
ส่วนเมฆานั้นพอร้องจบเพลงก็รีบวางกีต้าร์แล้วรวบคนรักเข้ามาในอ้อมกอด ตอนนี้เขาก็ยังคิดเหมือนเดิมว่าการต้องทำอะไรแบบนี้มันน่าอาย หากแต่เขารู้สึกดีใจที่ได้ทำมันจนสำเร็จ
“ชอบไหม” เจ้าของเสียงทุ้มถาม
“ชอบครับ” จงรักตอบเสียงอู้อี้
“ชอบแล้วรักร้องไห้ทำไมล่ะหื้ม? พี่เห็นแล้วใจไม่ดีนะรู้ไหม”
“ก็รักซึ้งนี่ครับ” คำตอบของจงรักทำให้เมฆาหัวเราะออกมานิดหน่อย จงรักจึงว่าต่อ “ต่อไปไม่ต้องทำซึ้งกับรักบ่อยๆ ก็ได้นะครับ เอาแค่ปีละครั้งก็พอ”
“อ้าว ทำไมล่ะ”
“ถ้ารักมีความสุขจนตายไปจะทำยังไง”
“เลอะเทอะแล้วเรา ใครเขามีความสุขแล้วตายกัน”
“รักนี่ไง คนแรกเลย” จงรักว่าพลางกอดเอวคนรักให้แน่นขึ้น “รักรักพี่เมฆนะครับ รักที่สุดเลย”
“พี่ก็รักรักเหมือนกัน”
ขณะที่เมฆากำลังจะก้มลงจูบริมฝีปากแดงๆ ของน้อง เสียงโทรศัพท์ในกระเป๋าของจงรักก็ดังขึ้นขัดจังหวะพอดี ชายหนุ่มผละจากอ้อมกอดของคนรักเพื่อกดรับโทรศัพท์ พูดอยู่สองสามคำก็ว่าไป
“ใครน่ะ” เมฆาถาม รู้สึกหงุดหงิดใจเล็กน้อยที่โดนขัดจังหวะพอดี
“เฮียวินน่ะครับ”
“มันว่าไง”
“เฮียวินบอกว่าให้เลิกสวีทกันสักที ทุกคนที่คอยอยู่หน้าจอมอนิเตอร์จะได้แยกย้ายกันไปทำงาน นี่มันอะไรกันครับเนี่ยพี่เมฆ” จงรักเป็นคนเดียวที่ไม่รู้ว่าทุกคนยืนแอบดูตัวเองกันคนรักจากกล้องวงจรปิดในห้องรักษาความปลอดภัย ตอนนี้เขาอายจนไม่กล้าออกไปสู้หน้าคนอื่นแล้ว
“ไอ้วิน!” เมฆาหันไปมองกล้องที่ติดอยู่ตรงมุมห้อง “สงสัยกูคงต้องเลิกคบกับมึงก็คราวนี้แหละ” ก็เพื่อนตัวดีทั้งใช้งานคนรักของเขาในวันสำคัญ ทั้งขัดจังหวะตอนกำลังเข้าด้ายเข้าเข็ม ที่ร้ายไปกว่านั้นคือเกณฑ์พลมาแอบดูพวกเขาสองคนอีก ถ้าจะทำกันขนาดนี้ไม่อัดวีดีโอแจกไปเลยล่ะ! เมฆาคิด แต่ก็ต้องกลับลำ
ไม่ได้สิ…เมื่อกี้เขาร้องเพี้ยนๆ ไปด้วยนี่นา ถ้าอัดวีดีโอแจกล่ะก็…
<><><><><><><><><><><><><><><><><><><><><><><><><><><><><>
สวัสดีค่าาา
วันนี้วันครบรอบ 2 ปี โปรดจงรักล่ะ :impress2:
ที่เคยสัญญาไว้ว่าจะมาลงตอนพิเศษให้อ่านกัน เรามาตามสัญญาแล้ว
ตอนนี้พี่เมฆเล่นใหญ่มาก ซึ่งนานๆ จะมีสักครั้ง ต้องยอมเขาจริงๆ ค่ะ 5555
หวังว่าจะชอบกันนะคะ :-[
ต่อไปคงไม่ค่อยได้ลงตอนพิเศษเรื่องนี้บ่อยนัก
เพราะว่าตอนนี้ฝนออกหนังสือ โปรดจงรักฉบับรวมตอนพิเศษ
ในนั้นก็จะรวบรวมเอาตอนพิเศษที่เคยเขียน
และตอนพิเศษที่เพิ่งเขียนเข้าไปใหม่เอาไว้หลายตอนเลย
ถ้าใครสนใจก็ไปสั่งซื้อได้นะคะ ที่สำนักพิมพ์ Onederwhy เจ้าเดิมค่ะ
ราคาเล่มละ 180 บาท มีตอนพิเศษรวมทั้งเก่าและใหม่ 15 ตอนค่ะ
แต่เดี๋ยวก่อน!
วันนี้ฝนมีเกมมาให้เล่นกันที่หน้าเพจด้วย
ก็มีชิงรางวัลเป็นหนังสือเล่มพิเศษนี่แหละค่ะ
ยังไงก็เข้าไปเล่นด้วยกันน้า หมดเขตวันที่ 9/7/59 ให้เวลา 3 วันค่ะ :katai2-1:
สุดท้ายก็ฝากผลงานเรื่องอื่นๆ เหมือนเดิม ทั้งคีตมาลาและคุณคือความรัก
แล้วก็ขอบคุณทุกคนที่เข้ามาอ่าน เข้ามาติดตามโปรดจงรักด้วยนะคะ
แล้วพบกันใหม่โอกาสหน้าค่ะ
ละอองฝน.
เริ่มหัวข้อโดย: karashi ที่ 07-07-2016 11:24:32
เริ่มหัวข้อโดย: pigarea ที่ 07-07-2016 11:57:29
เริ่มหัวข้อโดย: JUST_M ที่ 07-07-2016 12:07:52
คิดถึงพอดี
เริ่มหัวข้อโดย: cass-meyz ที่ 07-07-2016 12:46:29
เริ่มหัวข้อโดย: nijikii ที่ 07-07-2016 12:46:59
เขินนนนน
/ล้มตัวใส่พี่เมฆ
ตอนแรกนึกว่าทำมงกุฏมาให้น้องละขอแต่งงาน
พี่เมฆคะ ที่ไทยยังไม่มี ก็พาน้องไปจดทะเบียนพร้อมฮันนีมูนที่อื่นสิคะ /ยิ้มอ่อน
เริ่มหัวข้อโดย: mypink801 ที่ 07-07-2016 13:04:48
ขำพี่วิน 555555555555555 เดี๋ยวโดนเอาคืนซักวันนา
เริ่มหัวข้อโดย: B52 ที่ 07-07-2016 15:39:53
เริ่มหัวข้อโดย: MayA@TK ที่ 07-07-2016 16:03:09
:L1: :L1: :L1: :L1: :L1:
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
เริ่มหัวข้อโดย: Pisoi ที่ 07-07-2016 18:41:17
เริ่มหัวข้อโดย: aiyuki ที่ 07-07-2016 21:08:37
เริ่มหัวข้อโดย: chisarachi ที่ 07-07-2016 21:14:08
เป็นคู่ที่อ่านแล้วยิ้ม
คือมันอบอุ่นอ่ะ. แบบบอกไม่ถูก
น้องรักน่ารัก.
คนเราจะมีความสุขจนตายเลยหรอ
น้องรักน่ารักก
เริ่มหัวข้อโดย: Kitsune1st ที่ 07-07-2016 23:32:36
เริ่มหัวข้อโดย: ที่เดิมในหัวใจสาววาย ที่ 07-07-2016 23:33:42
เริ่มหัวข้อโดย: cchompoo ที่ 07-07-2016 23:46:19
เริ่มหัวข้อโดย: Cream A ที่ 08-07-2016 13:56:27
เริ่มหัวข้อโดย: Coffeeblack ที่ 09-07-2016 15:05:32
ทำให้น้องจงรักเขินได้ตลอดจริงๆเลย
o13
เริ่มหัวข้อโดย: natsikijang ที่ 09-07-2016 15:21:47
เริ่มหัวข้อโดย: pp_song ที่ 09-07-2016 23:10:36
เริ่มหัวข้อโดย: Kfc_Pizza ที่ 10-07-2016 10:05:25
เริ่มหัวข้อโดย: ่patsaporn ที่ 10-07-2016 11:58:34
น้องรักใส่มงดอกไม้ต้องน่ารักมากแน่ๆ
ขอบคุณค่ะ
เริ่มหัวข้อโดย: tae1234 ที่ 10-07-2016 21:40:04
เริ่มหัวข้อโดย: double9JH ที่ 10-07-2016 22:09:54
เริ่มหัวข้อโดย: beerby-witch ที่ 11-07-2016 19:22:26
เริ่มหัวข้อโดย: ละอองฝน ที่ 11-07-2016 19:42:16
วันนี้วันที่11 ว้ากกกกกกกกกกกกกกก อยากได้เล่มจริงๆเลย เจอแต่แบบอีบุ๊คที่สำนักพิมพ์ยังพอมีมั้ยอ่ะคะ :mew2:
อีบุ๊คต้องรอนิดนึงนะคะ ช่วงนี้ทางสำนักพิมพ์ยังไม่ได้เปิดค่ะ
กำลังเคลียร์รอบหนังสือกันอยู่น้าา
เริ่มหัวข้อโดย: order66 ที่ 11-07-2016 21:44:14
เริ่มหัวข้อโดย: AllStaRK ที่ 12-07-2016 20:21:37
เริ่มหัวข้อโดย: QXanth139 ที่ 13-07-2016 02:36:30
เริ่มหัวข้อโดย: ChiOln ที่ 13-07-2016 15:30:50
//เผ่น!!!! :oni1:
เริ่มหัวข้อโดย: Papangtha ที่ 14-07-2016 11:55:12
:mew1:
เริ่มหัวข้อโดย: PrimYJ ที่ 11-08-2016 12:08:03
เริ่มหัวข้อโดย: twinmonkey0311 ที่ 11-08-2016 16:42:18
เริ่มหัวข้อโดย: thelittlemaster ที่ 13-08-2016 23:37:06
ละมุนตั้งแต่ตอนแรกยันตอนพิเศษ จงรัก ฉันรักนาย 555
#FCจงรัก
เริ่มหัวข้อโดย: zombi ที่ 14-08-2016 01:18:15
เริ่มหัวข้อโดย: Billie ที่ 15-08-2016 11:55:58
น่ารักจังคู่นี้
เริ่มหัวข้อโดย: palm-metto ที่ 15-08-2016 18:42:55
ดีไปหมดเลย ทั้งตัวละคร พล๊อต บทพูด
อ่านแล้วละมุน อิงชีวิตจริงเลยอ่ะ
o13
เริ่มหัวข้อโดย: lllittled ที่ 18-08-2016 23:31:33
คลานเข่า
:katai5:
เริ่มหัวข้อโดย: Pramooknoi ที่ 22-08-2016 06:16:31
เริ่มหัวข้อโดย: u_cosmos ที่ 12-09-2016 20:53:33
คนอย่างพี่เมฆเหมือนว่าจะหายากแต่ก็ไม่เกินคนดีๆอย่างรักจะหาเจอ
ละมุนละไมจังเลยค่ะ
พี่เมฆก็หวานกับเค้าเป็นด้วย แอบอยากให้เฮียวินอัดวิดีโอแจกจริงๆแล้วสิ
เริ่มหัวข้อโดย: ~~viyage~~ ที่ 23-11-2016 03:08:56
เราแอบชอบเรื่องคล้ายๆแบบนี้นะ มีความเป็นผู้ใหญ่ มีเหตุผลกันทั้งคู่
แต่ตอนดราม่าท้ายๆก็แอบเสียวใจตัวเองสุดๆ 55555
แต่ชอบ~ ชอบชื่อจงรักด้วยอ่ะ ชื่อเพร๊าะเพราะ :)
เริ่มหัวข้อโดย: TheEyesDMs ที่ 24-11-2016 09:31:35
น่ารักมาก ยกให้เป็นอีกเรื่องที่ชอบมากเลย
เนื้อเรื่องกระชับ ให้ความรู้สึกอบอุ่น มั่นคงมากๆ
ขอบคุณที่แต่งนิยายดีๆ ให้อ่านนะคะ
:-[ :-[ :-[
เริ่มหัวข้อโดย: ละอองฝน ที่ 05-01-2017 16:45:14
ตอนพิเศษ ปีใหม่
ปีใหม่ปีนี้เมฆากับจงรักตกลงกันว่าจะกลับไปฉลองปีใหม่กับพ่อที่บ้านสวน ดังนั้นทั้งคู่จึงออกเดินทางกันตั้งแต่เย็นวันที่ 30 ธันวา เนื่องจากต้องการให้ถึงบ้านก่อนวันสิ้นปี
การเดินทางก็ไปด้วยส่วนตัวเหมือนเก่า การจราจรช่วงสิ้นปีค่อนแน่นขนัดเพราะคนในกรุงเทพฯ ต่างทยอยออกต่างจังหวัด ดังนั้นเมฆาจึงขับรถด้วยความระมัดระวังเป็นพิเศษ
กระทั่งถึงบ้านโดยสวัสดิภาพ พ่อจรัญกับพี่ๆ ของจงรักก็ออกมาต้อนรับพร้อมกับทานอาหารเช้าด้วยกัน จากนั้นจงรักจึงพาเมฆาไปนอนหลับพักผ่อนสักงีบ เพราะตอนบ่ายจะได้ออกไปซื้อของมาทำบาบีคิวกันที่หน้าบ้านเพื่อนับถอยหลังและต้อนรับปีใหม่ร่วมกัน
“มานอนด้วยกันสิ” เมฆาเอ่ยขึ้นหลังจากที่ล้มตัวลงบนเตียงนอน
“ผมว่าจะลงไปช่วยพ่อดูเตาย่างสักหน่อยน่ะครับ เมื่อคืนก็นั่งหลับมาตลอดทางเลยด้วย” จงรักว่า
ครั้นได้ยินคำปฏิเสธเมฆาก็ไม่ยอมรามือ เขากางแขนออก แล้วสั่งด้วยประโยคที่คนฟังต้องยอมใจอ่อน “มานอนเป็นหมอนข้างให้พี่กอดหน่อย”
ไม่ต้องเดาก็รู้ว่าเขาแพ้ให้ผู้ชายคนนี้ทุกครั้งไป จงรักหลุดยิ้มกว้าง ก่อนจะเดินเข้าไปทิ้งตัวลงในอ้อมแขนที่รอคอยอยู่ตรงหน้า
“ถ้าพี่หลับรักค่อยไปหาพ่อแล้วกัน” ถึงเมฆาจะพูดแบบนั้น แต่เขาก็กอดน้องเอาไว้แน่นไม่ยอมให้ขยับไปไหน ก่อนทั้งคู่จะผล็อยหลับไปพร้อมๆ กัน
กว่าทั้งคู่จะตื่นนอนก็บ่ายสองแล้ว ดังนั้นจึงได้แต่ล้างหน้าล้างตาลวกๆ แล้วพากันไปซื้อของจากในตัวเมืองพร้อมกับจิรา เมื่อซื้อของเสร็จกลับมาถึงบ้านก็พอดีกับที่ญาติสนิทอย่างครอบครัวเปรมอนันต์เดินทางมาถึง
ปีใหม่ปีนี้จะเรียกว่างานรวมญาติก็ไม่ผิดนัก เพราะนอกจากพวกพี่สาวของจงรักแล้ว พ่อจรัญยังชวนครอบครัวของพี่ไอมาเที่ยวด้วย ในทีแรกก็ตั้งใจว่าจะให้พักที่บ้านสวน แต่ไม่รู้ไปยังไงมายังไง ทางฝั่งครอบครัวของพี่ไอกลับไปพักที่บ้านของคุณณธิปได้
จงรักรู้สึกว่ามันมีอะไรแปลกๆ อยู่หลายส่วน แต่ด้วยความที่ไม่อยากให้ลูกพี่ลูกน้องคนสนิทอึดอัด จงรักจึงเลือกที่จะเงียบมากกว่าถามออกไปตรงๆ
ระหว่างที่พวกผู้ใหญ่วุ่นวายอยู่กับการตระเตรียมอาหารและข้าวของต่างๆ เจ้าเด็กๆ ตัวเล็กทั้งหลายก็พากันวิ่งเล่นอยู่ที่สวนหน้าบ้านเสียครึกครื้นไปหมด โดยคนที่รับหน้าที่ดูแลก็ไม่พ้นชายหนุ่มสองคนที่มองเขม่นกันตั้งแต่เห็นหน้าในทีแรก
“พ่อเมฆหยินอยากเล่นชิงช้าครับ”
“หยางก็อยากเล่น!” สองแฝดหยินหยางส่งเสียงเจื้อยแจ้ว พากันล้อมหน้าล้อมหลังเมฆา ด้วยเคยมีประสบการณ์อยู่ร่วมกันมาก่อน ส่วนณธิปที่เคยเป็นคุณอาคนสำคัญ พอเดินทางมาถึงบ้านสวนก็ถูกแย่งความสำคัญนั้นไปทันที
“เดี๋ยวอาเล็กอุ้มให้เองดีไหมเด็กๆ ให้เมฆเขาอุ้มน้องตัวเล็กดีกว่านะ”
เด็กๆ ชั่งใจอยู่สักพัก มองคนหน้าดุที่อุ้มลูกน้อยของจุรีที่หลับสนิทไว้ในอ้อมแขน ก่อนตัดสินใจหันมาหาณธิปตามคำเชิญชวน
“ก็ได้ครับอาเล็ก” ทั้งสองพูดพร้อมๆ กัน และนั่นก็ทำให้ให้ณธิปหันไปยักคิ้วให้เมฆาอย่างเหนือกว่า
เมฆาที่อุ้มหลานคนเล็กของบ้านเอาไว้ ได้แต่ส่ายหัวเหนื่อยใจให้กับความ’เด็ก’ที่ยังแก้ไม่หายของณธิป เขานึกกังวลแทนคุณไอนิดหน่อยที่มีคนแบบนี้มาวนเวียนอยู่ใกล้ๆ แต่พอเห็นเจ้าแฝดกับณธิปเข้ากันได้ดีพอสมควร เมฆาจึงเลิกสนใจเรื่องของคนอื่น
คนหน้าดุมองหาคนรักของตนเองที่กำลังง่วนอยู่กันญาติๆ คนดีของเขายิ้มไปหัวเราะไปขณะเสียบบาบีคิว ไม่รู้ว่าคุยอะไรกัน แต่เห็นจงรักยิ้มอย่างมีความสุขที่ได้อยู่ร่วมกับครอบครัวเช่นนี้เขาก็พลอยมีความสุขไปด้วย
ไม่นานนักคุณไอก็เดินเข้ามาเปลี่ยนเป็นคนอุ้มลูกคนเล็กของจุรีแทนเมฆา ก่อนเดินไปดูเด็กแฝดกับณธิปที่แกว่งชิงช้ากันอยู่ไม่ไกล เมฆาจึงได้ทีเดินกลับมาหาจงรักที่โต๊ะเตรียมของเช่นกัน
ครั้นเห็นคนหน้าดุเดินมาใกล้ จงรักก็ยิ้มหวานทันที
“เป็นไงครับพี่เมฆ หิวหรือยัง”
“ยังเลย” เมฆาส่ายหน้า “ให้พี่ช่วยอะไรไหม”
“ตรงนี้เรียบร้อยแล้วล่ะครับ เดี๋ยวพี่ช่วยย่างดีกว่า เมื่อกี้พี่ไอก็จุดเตาให้แล้ว”
“ได้สิ”
พอฟ้าเริ่มมืดเด็กๆ ก็พากันกลับมานั่งที่โต๊ะตามคำสั่งของคุณไอ เมฆากับจงรักช่วยกันย่างบาบีคิวให้ทุกคนทานกัน ส่วนทั้งคู่ก็ย่างไปทานไป
ทุกคนนั่งพูดคุย แลกเปลี่ยนเรื่องราวของตนในปีที่ผ่านมาอย่างสนุกสนาน แม้แต่ณธิปที่เมฆาเคยตั้งแง่ใส่ในทีแรกก็ยังร่วมสนุกกลมกลืนไปกับทุกคนได้อย่างไม่ขัดเขิน
จงรักได้เห็นพ่อยิ้มแย้มอย่างมีความสุขก็รู้สึกดีใจ เพราะนานๆ ทีเขาจะกลับมารวมกับพร้อมหน้าให้ท่านได้หายคิดถึง
ปีใหม่ปีนี้เขาไม่ได้ออกไปเที่ยวเคาท์ดาวน์เหมือนปีก่อน ไม่ได้อยู่กับเมฆาสองคนที่บ้านในกรุงเทพฯ แต่มาอยู่รวมกับทุกคนที่เขารัก ณ บ้านสวน ความรู้สึกมันค่อนข้างจะแตกต่างกันไป แต่ก็ไม่สามารถตัดสินได้ว่าแบบไหนดีกว่ากัน จงรักรู้สึกว่าตนเองโชคดีเหลือเกินที่สามารถมีความสุขได้ทุกครั้งเมื่อปีใหม่เวียนมาบรรจบ
เขาโชคดีจริงๆ ที่มีคนที่รักอยู่รอบกาย
“เหม่ออะไร หืม?” เสียงทุ้มๆ กระซิบถามพร้อมกับลมหายใจอุ่นร้อนเป่ารดใบหู
“เอ่อ…แค่คิดอะไรนิดหน่อยครับ” จงรักว่า
“คิดอะไร บอกพี่ได้หรือเปล่า”
“แค่คิดว่าตัวเองโชคดีน่ะครับ”
ครั้นได้ฟังเมฆาก็ยิ้มออกมาบางๆ “แล้วคิดอะไรอีก”
“คิดว่าอยากให้มีความสุขแบบนี้ทุกปีเลย”
“แล้วคิดอะไรอีกไหม”
“อืม…” จงรักทำท่าคิด ก่อนจะยิ้มน่ารัก แล้วกระซิบให้ได้ยินกันเพียงสองคน “คิดว่า…”
“ว่า?”
“ว่ารักพี่เมฆจังเลยน่ะครับ” คนพูดพูดไปพลาง หน้าแดงไปพลาง
“หึๆ พี่ก็รักเราเหมือนกัน” เมฆาตอบกลับก่อนก้มลงจูบหน้าผากมนเบาๆ
ทว่าจู่ๆ เสียงแหลมๆ ของเจ้าเด็กแสบหยินกับหยางก็ตะโกนลั่นขึ้นท่ามกลางบรรยากาศหวานละมุนที่รายล้อมรอบตัวจงรัก
“พ่อเมฆหอมน้ารักล่ะ!!!”
“ใช่ๆ หยางก็เห็น”
“นี่ๆ อย่ามาสวีทต่อหน้าพี่นะ คนโสดอิจฉารู้ไหม” จิราเอ่ยขึ้น
และนั่นทำให้จงรักยิ่งรู้สึกอายมากกว่าเดิม อยากจะปฏิเสธว่าเด็กๆ ตาฝาด แต่คนที่ยืนข้างๆ กันกลับยิ้มแล้วยอมรับเสียอย่างนั้น จงรักทำได้เพียงก้มหน้าแดงๆ ของตัวเองลง แกล้งวุ่นวายอยู่กับบาบีคิวบนเตา มือไม้ก็ยุ่งเหยิงไปหมด
หลังจากนั้นจงรักได้แต่คิดในใจ ฉลองปีใหม่กับครอบครัวก็ดีอยู่หรอก แต่คราวหลังต้องระวังไม่ทำเรื่องหน้าอายต่อหน้าเด็กๆ
สวัสดีปีใหม่.
[แถมอีกนิด]
เขาว่าปีนี้จะหนาวกว่าทุกปี
เมฆารู้สึกว่าไอ้คำที่เขาว่านั้นดูจะไม่เป็นความจริงเท่าไหร่ เขาคิดว่าประโยคที่บอกว่าประเทศไทยมีแต่ฤดูร้อนนั่นออกจะจริงมากกว่า จนกระทั่งได้เดินทางมาเยี่ยมเยือนบ้านสวนของจงรักที่เชียงใหม่อีกครั้ง ตอนนั้นเมฆาจึงได้เข้าใจว่าหน้าหนาวจริงๆ มันเป็นเช่นนี้เอง
“ไหวไหมครับพี่เมฆ”
เสียงของจงรักเอ่ยถามขณะที่เมฆายืนตัวสั่นฟันกระทบอยู่หน้าห้องน้ำ ทั้งที่เมื่อครู่เพิ่งอาบน้ำอุ่นมาแท้ๆ แต่พอออกมาต้องลมแค่นิดเดียว ความรู้สึกหนาวเย็นยิ่งแล่นปราดจับขั้วหัวใจ
“ไหวสิ”
ชายหนุ่มตั้งใจจะยื่นมือไปคว้าผ้าขนหนูผืนที่สองในมือน้องมาห่มคลุมกาย ทว่าจงรักกลับเบี่ยงมือหลบ แล้วตรงเข้ามาช่วยซับหยดน้ำออกจากลำตัวช่วงบนให้
“เช็ดตัวแล้วทาโลชั่นสักหน่อยดีกว่าเนอะ ไม่งั้นผิวแห้งแตกหมดแน่ๆ”
“อืม” คนที่เคยหน้าดุเป็นนิจบัดนี้อมยิ้มนุ่มนวลที่มุมปากให้กับความใส่ใจที่คนรักตัวเล็กของเขามีให้ “แต่รักต้องช่วยทาให้พี่นะ”
“ครับ”
จงรักพยักหน้าแข็งขัน ตาไม่ได้มองว่าอีกฝ่ายนั้นจ้องกลับด้วยแววตาลึกซึ้งเพียงใด จนกระทั่งลงมือช่วยทาโลชั่นให้ตามที่บอกนั่นแหละ จึงได้รู้ว่าตนเองติดกับเสือซ่อนเล็บตัวนี้ไปขนาดไหน และค่ำคืนอันหนาวเหน็บของเมฆาจึงมีจงรักมาช่วยทำให้อบอุ่นถึงขั้นร้อนตลอดคืน
<><><><><><><><><><><><><><><><><><>
สวัสดีปีใหม่ค่าาาาา :mc4:
ฝนเปิดให้โหวตนิดหน่อยในเพจ สรุปว่าทุกคนเรื่องโปรดจงรักหมดเลย
ดังนั้นก็เลยมีตอนพิเศษเล็กๆ ของโปรดจงรักออกมาในช่วงปีใหม่ค่ะ
แล้วก็มีตัวละครจะเรื่อง คุณคือความรัก มาแจมด้วย
ปีใหม่ปีนี้ของให้คนอ่านทุกคนมีความสุข สุขภาพแข็งแรง
คิดสิ่งใดก็ของให้สมหวังทุกอย่างนะคะ
ขอบคุณที่อยู่ด้วยกันมาตลอด
ยังไงก็ฝากติดตามกันไปนานๆ นะคะ
คิดถึงเสมอ
แล้วเจอกันค่ะ
ละอองฝน.
เริ่มหัวข้อโดย: cchompoo ที่ 05-01-2017 17:17:40
เริ่มหัวข้อโดย: pigarea ที่ 05-01-2017 17:23:32
เริ่มหัวข้อโดย: Jadd ที่ 05-01-2017 17:32:43
เริ่มหัวข้อโดย: malula ที่ 05-01-2017 18:19:42
พี่เมฆนิ่ง ๆ แต่เอาจริงตลอด
เริ่มหัวข้อโดย: B52 ที่ 05-01-2017 18:42:10
เริ่มหัวข้อโดย: Coffeeblack ที่ 05-01-2017 19:37:04
เริ่มหัวข้อโดย: mypink801 ที่ 05-01-2017 20:01:12
เริ่มหัวข้อโดย: QXanth139 ที่ 05-01-2017 20:37:52
เริ่มหัวข้อโดย: MayA@TK ที่ 05-01-2017 21:04:52
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
เริ่มหัวข้อโดย: Natti ที่ 05-01-2017 21:57:35
เริ่มหัวข้อโดย: whitelavenders ที่ 06-01-2017 01:31:06
โอ้ยยจงรักพี่เมฆ ความละมุนนี้
เริ่มหัวข้อโดย: twinmonkey0311 ที่ 06-01-2017 03:02:37
เริ่มหัวข้อโดย: พระสนมฝ่ายซ้าย ที่ 06-01-2017 11:16:38
เริ่มหัวข้อโดย: love boy ที่ 06-01-2017 11:23:45
เริ่มหัวข้อโดย: Pisoi ที่ 06-01-2017 11:43:20
เริ่มหัวข้อโดย: MENTA ที่ 06-01-2017 12:18:15
เริ่มหัวข้อโดย: titansyui ที่ 06-01-2017 13:25:28
เริ่มหัวข้อโดย: mjpnta ที่ 08-01-2017 14:39:16
น่ารักตลอดเลยคู่นี้
เริ่มหัวข้อโดย: airicha ที่ 09-01-2017 08:53:40
ชอบมากเรื่องนี้
เริ่มหัวข้อโดย: mizzmizz ที่ 09-01-2017 09:28:29
เริ่มหัวข้อโดย: myapril ที่ 09-01-2017 11:34:02
ึ
เริ่มหัวข้อโดย: บีเวอร์ ที่ 11-01-2017 04:04:35
เริ่มหัวข้อโดย: Arrun ที่ 11-01-2017 12:33:39
เริ่มหัวข้อโดย: Onlylyn ที่ 11-01-2017 20:02:53
คู่นี้น่ารักตลอด จงรักโดนพี่เมฆจับกินแก้หนาวซะแล้วว :o8:
เริ่มหัวข้อโดย: u_cosmos ที่ 11-01-2017 23:35:19
จงรักน่ารักเสทอต้นเสมอปลายมาก
เคยเป็นยังไงก็ยังเป็นอย่างนั้นไม่เปลี่ยนแปลง
แล้วแบบนี้พี่เมฆจะไปไหนรอดฮึ
สวัสดีปีใหม่คนเขียนด้วยนะคะ(ถึงมันจะเลยมาเกือบครึ่งเดือนแล้วก็เถอะ)
เริ่มหัวข้อโดย: puiiz ที่ 12-01-2017 13:58:48
เริ่มหัวข้อโดย: Azuryngel ที่ 13-01-2017 00:55:42
เริ่มหัวข้อโดย: Kitsune1st ที่ 17-01-2017 21:05:22
ละมุนตลอดด งื้อ
เริ่มหัวข้อโดย: natsikijang ที่ 17-01-2017 23:35:35
เริ่มหัวข้อโดย: Aomampapeln ที่ 13-04-2017 00:38:45
เริ่มหัวข้อโดย: FiRMMiE ที่ 15-04-2017 16:10:37
ตอนแรกคิดว่าจะดราม่าหนัก แต่ดีแล้วค่ะ ที่ไม่หนักอย่างที่คิด
เพราะแค่พี่กะบน้องทะเลาะกันเราก็หน่วงจะแย่
น่ารักมาก ๆ จริง
ขอบคุณสำหรับเรื่องราวน่ารัก ๆ สนุก ๆ นะคะ
:L2: :กอด1: :pig4:
เริ่มหัวข้อโดย: happy-jigsaw ที่ 20-04-2017 15:11:32
เริ่มหัวข้อโดย: numildkub ที่ 22-04-2017 01:18:14
เนื้อหาค่อนข้างละมุนเลย เห็นถึงการพัฒนาของตัวละครได้
ดราม่าไม่หนักและไม่ค่อยมีซึ่งโอเคมากสำหรับเรา 55555
ชอบบุคลิกของเมฆมาก เพราะเป็นแบบที่อยากได้เป็นพ่อของลูก 5555555
เริ่มหัวข้อโดย: fahsai ที่ 24-04-2017 14:58:41
น้องก็น่าเอ็นดู ขี้อ้อนเสียจริง
ขอบคุณคนแต่งมากๆค่ะ
เริ่มหัวข้อโดย: ละอองฝน ที่ 07-07-2017 21:34:38
ตอนพิเศษเล็กๆ ครบรอบ 3 ขวบ = ก้ อ น เ ม ฆ
“พี่เมฆ”
“หืม? ว่าไง” ผมตอบรับพลางเหลือบมองน้องเล็กน้อย ก่อนจะหันกลับมามองถนนเหมือนเก่า
“ขับช้าหน่อยได้ไหมครับ”
ได้ยินคำขอของน้อง ผมก็ชะลอรถให้ช้าลง เพราะมันไม่ได้เหลือบ่ากว่าแรง ทั้งถนนเล็กๆ เส้นนี้ก็ไม่มีรถคันอื่นนอกจากรถของพวกเราด้วย ทว่าก็อดสงสัยไม่ได้ว่าจงรักอยากให้ขับช้าลงเพราะอะไร
“มีอะไรหรือเปล่า ถึงให้พี่ชะลอรถ”
“ผมอยากถ่ายคลิปน่ะครับ”
“คลิปอะไร”
“ก้อนเมฆครับ”
“ก้อนเมฆ?”
“ครับ” จงรักพยักหน้ารับ
“เมี๊ยว~”
แมวสีขาวตัวอ้วนในตะกร้าร้องขึ้นจากเบาะหลัง จงรักจึงหัวเราะออกมาเบาๆ ก่อนจะหันไปคุยกับลูกรัก
“ไม่ได้เรียกเราสักหน่อยก้อนเมฆ” เขาว่า ก่อนกลับไปวุ่นวายอยู่กับโทรศัพท์ของตัวเองเหมือนเดิม
ผมมองท้องฟ้าผ่านกระจกหน้ารถแล้วนึกสงสัยขึ้นอีกว่าเขาจะถ่ายไปทำไม ก้อนเมฆก็เหมือนเก่า ไม่ได้แตกต่างจากที่เคยเห็น ถ้าบอกว่าถ่ายวิวทิวทัศน์คงจะเข้าใจมากกว่า เนื่องจากพวกเราไม่ได้ขับรถมาเที่ยวเชียงรายบ่อยๆ หากแต่ผมก็ไม่ได้ขัดใจเขา และตั้งใจขับรถช้าๆ กับชิดซ้ายเอาไว้ให้น้องได้ถ่ายจนสมใจ
เพลงเพราะๆ ดังคลอไปเรื่อยๆ พวกเราสองคนไม่ได้พูดคุยอะไรกันมากนัก แต่ฝ่ายต่างทำหน้าที่ของตัวเอง กระทั่งเราหลุดจากถนนเลี่ยงเมืองเข้ามาสู่เส้นทางหลัก จงรักจึงเก็บมือถือแล้วหันมาสนใจผมอีกครั้ง
“หิวไหมครับ”
“นิดหน่อย”
“งั้นแวะทานอะไรกันก่อนเข้าที่พักดีไหม”
“รักหิวหรือเปล่า”
“นิดหน่อยเหมือนกันครับ”
“ถ้างั้นก็แวะ เรามีร้านที่จะไปไหม หรือเจอร้านไหนก็แวะได้เลย”
“ไม่มีร้านไหนที่คิดไว้ครับ แต่เดี๋ยวเปิดหาดูดีกว่า เพราะบางร้านคงไม่ให้เราเอาสัตว์เลี้ยงเข้าไป”
ผมคิดว่าระหว่างทางไปที่พักคงไม่มีร้านให้เราเลือกมากเท่าไหร่ แต่จงรักก็หาร้านที่เป็นทางผ่านและตรงกับความต้องการได้พอดี พวกเราจึงหยุดพักทานมื้อเที่ยงก่อนเข้ารีสอร์ท
ผมคิดว่าอาหารมื้อเที่ยงในร้านคาเฟ่ริมทางท่ามกลางหุบเขาไม่ได้รสชาติอร่อยเลิศ แต่ด้วยบรรยากาศและความหิวทำให้อาหารมื้อนี้เป็นที่น่าพอใจสำหรับทุกฝ่าย แม้กระทั่งเจ้าก้อนเมฆของจงรัก ที่พอกินอาหารแมวของตัวเองหมดก็ยังไปนอนผึ่งให้เจ้านายสุดที่รักลูบพุงเล่น
“พี่เมฆอิ่มไหม สั่งอะไรเพิ่มไหมครับ”
“พี่อิ่มแล้ว รักล่ะ”
“อิ่มตื้อเลยครับ เมื่อกี้หน้ามืดไปหน่อย สั่งกับข้าวตั้งสี่อย่าง” เขาว่ายิ้มๆ ก่อนจะเปลี่ยนจากลูบท้องแมว มาลูบพุงตัวเองแทน
แม้ว่าน้องจะไม่ใช่คนที่หน้าตาหน้ารักโดดเด่นอะไร แต่สำหรับผม พอเห็นเขาทำท่าทำทางแบบนี้ ก็รู้สึกว่าน่ารักจนอยากช่วยลูบพุงเสียอย่างนั้น
แต่ความคิดก็ถูกขัดจังหวะ เนื่องจากพนักงานเข้ามาคิดเงินตามที่จงรักเรียก
เมื่อจ่ายเงินเรียบร้อยจงรักก็เดินอุ้มเจ้าก้อนเมฆนำหน้าไปที่รถ แต่ก่อนออกจากร้านพนักงานก็ขอให้พวกเราเขียนอะไรสักอย่างเป็นที่ระลึกลงบนบอร์ดซึ่งอยู่ตรงทางเข้า ผมจึงอาสาอุ้มเจ้าก้อนเมฆแทน และให้น้องเป็นฝ่ายเขียน
เขารับโพสต์อิทกับปากมาเขียนด้วยความเต็มใจ
[อาหารอร่อย บรรยากาศดีมาก พวกเราจะกลับมาอีกนะครับ]
ข้อความสั้นๆ ง่ายๆ แต่คำต่อท้ายกลับไม่ใช่ชื่อ หากเป็นรูปก้อนเมฆก้อนเล็กๆ ที่เขาตั้งใจวาด พอเรียบร้อยก็เอาไปติดเรียงกับของแขกคนอื่นๆ ที่เคยมา ก่อนหันมารับลูกชายตัวอ้วนของตนเองคืนไปอุ้มไว้เหมือนเดิม
ผมเดินตามจงรักไปที่รถ พอขึ้นไปนั่งประจำที่ก็สังเกตเห็นเห็นหมอนอิงรูปก้อนเมฆที่น้องใช้รองหลังเพราะต้องนั่งรถไกล และโทรศัพท์ในมือที่สวมเคสรูปก้อนเมฆก้อนเล็กๆ สีฟ้าขาว
“รัก”
“ครับ?”
“ชอบก้อนเมฆหรือ” ผมถาม แต่ไม่ได้เจาะจงว่าก้อนเมฆไหม แมว สิ่งของ หรือก้อนเมฆที่อยู่บนท้องฟ้า แต่ดูเหมือนกับว่าเขาจะเข้าใจว่าผมอยากรู้อะไร เพราะน้องอมยิ้มเล็กๆ พวงแก้มมีสีเลือดฝาดเข้มขึ้นนิดหน่อย
“ชอบครับ”
กี่ปีแล้วนะที่เราอยู่ด้วยกัน…แต่ทำไมผมถึงเพิ่งสังเกตเห็น
ทั้งที่สิ่งเล็กๆ น้อยๆ เหล่านี้อยู่รอบตัวผมทุกวัน
ผมเงียบและจมอยู่กับความคิดหลายหลากในหัว ทว่าจงรักกลับดึงให้ผมได้สติอีกครั้ง ด้วยประโยคที่ฟังแล้วทำให้ผมแทบอดใจไว้ไม่ไหว
“แต่ที่ชอบที่สุดก็คือเมฆคนนี้นะครับ”
เพราะเมื่อกี้อยู่ในร้าน ผมถึงทำอะไรมากไม่ได้ แต่ในที่รโหฐานแบบนี้ คงไม่เป็นไรใช่ไหมครับ ถ้าหากว่าผมจะบอกรักเขาสักคำและจูบเขาสักครั้งสองครั้ง…
<><><><><><><><><><><>
3 ปีแล้วที่เริ่มลงนิยายจริงจัง
ทีแรกก็คิดอยู่เหมือนกันว่าจะเขียนตอนพิเศษเรื่องไหนดี
แต่เพราะว่าเริ่มโตมากับโปรดจงรัก ก็เลยเขียนโปรดจงรักดีกว่า เพราะครบ 3 ปีเหมือนกัน
เร็วมากเลยเนอะ เผลอแปปๆ 3 ปีแล้ว
ไม่รู้ว่าวันข้างหน้าจะยังไงต่อ แต่ฝนก็จะพยายามเขียนออกมาให้อ่านกันเรื่อยๆ นะคะ
ขอบคุณที่คอยตามอ่านกันมาตลอดนะคะ
รัก :mew1:
ละอองฝน.
เริ่มหัวข้อโดย: MayA@TK ที่ 07-07-2017 22:01:29
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
เริ่มหัวข้อโดย: Onlylyn ที่ 07-07-2017 22:09:21
เริ่มหัวข้อโดย: pigarea ที่ 07-07-2017 22:10:04
เริ่มหัวข้อโดย: aiyuki ที่ 07-07-2017 22:11:36
เริ่มหัวข้อโดย: มาโซซายตี้ ที่ 07-07-2017 22:16:13
เริ่มหัวข้อโดย: cchompoo ที่ 07-07-2017 22:32:58
เริ่มหัวข้อโดย: puiiz ที่ 07-07-2017 22:42:03
เริ่มหัวข้อโดย: arnis ที่ 07-07-2017 23:11:22
เริ่มหัวข้อโดย: mypink801 ที่ 07-07-2017 23:18:45
เริ่มหัวข้อโดย: darling ที่ 07-07-2017 23:23:28
เริ่มหัวข้อโดย: mild-dy ที่ 08-07-2017 02:13:07
เริ่มหัวข้อโดย: klaew ที่ 08-07-2017 07:46:04
หวานเชียว
เริ่มหัวข้อโดย: Papangtha ที่ 08-07-2017 08:34:03
เริ่มหัวข้อโดย: Republic_ ที่ 08-07-2017 11:42:09
เริ่มหัวข้อโดย: TIKA_n ที่ 08-07-2017 12:37:40
คิดถึงมาก ๆ เลยค่ะ เร็วมากเลย สามปีแล้วเหรอเนี่ย
ตามอ่านตั้งแต่เรื่องนี้ลงตอนแรก เรื่อย ๆ จนจบ แล้วก็ตอนพิเศษที่มาให้หายคิดถึงบ่อย ๆ
ไม่ได้นับเลยว่าเผลอแป๊บเดียว สามปีแล้ว เร็วมาก
ขอบคุณคนเขียน ที่ยังพาพี่เมฆน้องรัก มาให้คนอ่านได้เจอบ่อย ๆ น้า
รักพี่เมฆน้องรักเหมือนเดิม เพิ่มเติมคือเจ้าก้อนเมฆด้วยจ้า
เริ่มหัวข้อโดย: Billie ที่ 08-07-2017 12:39:10
หวานเสมอต้น เสมอปลาย
เริ่มหัวข้อโดย: iceman555 ที่ 08-07-2017 14:40:21
เริ่มหัวข้อโดย: พระสนมฝ่ายซ้าย ที่ 08-07-2017 21:32:47
พี่เมฆยังอบอุ่นเหมือนเดิมเลยค่ะ
เริ่มหัวข้อโดย: QXanth139 ที่ 08-07-2017 23:32:32
เริ่มหัวข้อโดย: MSeraph ที่ 10-07-2017 01:15:04
ได้แต่สงสัยว่าเราพลาดไปได้ยังไงตั้ง3ปี
อ่านรวดเดียวจบเลยค่ะ สนุกมากกก น่ารักมากกก
จงรักเป็นคนที่แบบน่ารักนะ อาจจะไม่ได้น่ารักจากหน้าตารูปร่างอะ
แต่น้องน่ารักจากการกระทำ ความคิด คำพูดต่างๆอะ
เป็นคนที่บุคลิกนิสัยน่ารักมากๆ มั่นคงในความรักอีกต่างหาก ดีมากไเลยแหละ
พี่เมฆก้ดีจนเหมาะสมกันไปใหญ่เลย
คือเป็นคนที่แบบชัดเจนมากๆๆคนนึงเลย รักคือรัก ตัดคือตัด
รักก้รักจริงๆ มั่นคง ซื่อสัตย์ พยายามและอดทนมากๆ ชอบบบบ
พี่เมฆนี่ไอดอลอะ ถ้าหาแฟนต้องหาให้ได้แบบนี้อะ คือดีย์อะ
ขอบคุณสำหรับนิยายดีๆน่ารักๆแบบนี้นะคะ
เริ่มหัวข้อโดย: นางฟ้าเชียงชุน ที่ 10-07-2017 22:45:27
เริ่มหัวข้อโดย: ืniyataan ที่ 16-07-2017 15:11:57
เริ่มหัวข้อโดย: O-RA DUNGPRANG ที่ 04-08-2017 23:24:27
เริ่มหัวข้อโดย: malula ที่ 05-08-2017 21:30:06
เริ่มหัวข้อโดย: nuch-p ที่ 06-08-2017 11:09:55
ิชอบมากกกกก นิยายดีมากกกก
ติดตาม
:mew1: :mew1: :mew1:
เริ่มหัวข้อโดย: natsikijang ที่ 13-08-2017 22:33:52
เริ่มหัวข้อโดย: zleep ที่ 14-08-2017 22:47:28
ฮือ อิจฉาตาร้อนกับความละมุน
เริ่มหัวข้อโดย: TaemyG ที่ 30-10-2017 15:46:41
:pig4: :L2:
เริ่มหัวข้อโดย: mizzmizz ที่ 30-10-2017 16:33:03
ปล. เป็นกำลังใจให้เสมอจ้า
เริ่มหัวข้อโดย: myapril ที่ 04-11-2017 19:38:19
เริ่มหัวข้อโดย: ละอองฝน ที่ 17-11-2017 19:12:31
โปรดจงรัก ตอนพิเศษเล็กๆ สามสิบยังแจ๋ว
“สุขสันต์วันเกิดครับ”
ครั้นประโยคที่กระซิบข้างหูนั้นจบลง สัมผัสเบาๆ ทว่านุ่มนวลก็ประทับลงบนเปลือกตา นั่นเป็นสัญญาณให้เมฆารู้สึกตัวตื่นจากการหลับใหล เขาตวัดแขนออกไปโอบคนที่เข้ามาปลุก ก่อนดึงให้ร่างของอีกฝ่ายทิ้งตัวลงมาบนอก
“พี่เมฆ…” เสียงที่ร้องประท้วงอู้อี้อยู่กับอกราวแมวคราง ทำให้เมฆายกยิ้มบาง ก่อนจะปรือตามอง
“ตื่นเช้าจัง”
ได้ยินเสียงแหบๆ ของคนเพิ่งตื่นว่าอย่างนั้น คนน่ารักของเมฆาก็ตอบกลับมาทันที
“รักต้องทำกับข้าวไปทำบุญที่วัดนี่ครับ พี่เมฆก็ลุกแล้วอาบน้ำแต่งตัวนะ” จงรักเงยหน้าขึ้นมองสบตา
“นี่เราตื่นมาทำกับข้าวแล้วหรือ” คนหน้าดุถามอย่างประหลาดใจ
“ครับ เสร็จหมดแล้ว รอแต่เจ้าของวันเกิดตื่นไปทำบุญด้วยกันนี่แหละ”
“น่ารักอะไรอย่างนี้ คนดีของพี่”
เมื่อได้ยินคำชม คนดีของเมฆาก็รีบพูดสวนขึ้นมาเพื่อแก้เขิน “น่ารักที่สุดเลยแหละครับคนนี้”
คนน่ารักบอกยิ้มๆ และเพราะคำพูดทะเล้นๆ กับรอยยิ้มของน้องก็น่ารักเสียจนเมฆานึกหมั่นเขี้ยว ชายหนุ่มจึงจับเอวอีกฝ่ายไว้ ก่อนพลิกให้ลงไปนอนใต้ร่าง
“ไหนพิสูจน์หน่อย”
“พิสูจน์อะไร…” ยังไม่ทันถามจบ จงรักก็ต้องร้องแหว “พี่เมฆ!”
เมฆาใช้จมูกโด่งสูดดมไปที่ซอกคอ ผ่านเนื้อผ้าที่แผ่นอก ก่อนจะลากลงมาที่หน้าท้อง แล้วฟัดพุงน้อยๆ ของน้องอย่างนึกหมั่นเขี้ยว จงรักมีกลิ่นอาหารติดกายจริงๆ แต่ไม่มากเท่าไร คงเพราะคนดีของเขาสวมผ้ากันเปื้อนตอนทำอาหารเพื่อกันกลิ่นเอาไว้ชั้นหนึ่ง
ทีแรกเกือบจะรู้สึกหวามไหว แต่พอถูกฟัดพุง จงรักก็จั้กจี๋จนหัวเราะลั่นห้อง สองขาดีดดิ้น สองแขนดันให้ร่างที่ทับตัวเองไว้ผละออก แต่ดูเหมือนยิ่งได้ยินเสียงหัวเราะ เมฆาก็ยิ่งแกล้งน้องมากขึ้น
“ฮ่าๆๆ พี่…เมฆ ฮ่าๆๆ พี่...พอครับ พอ” ครั้นเห็นน้องหัวเราะราวกับจะขาดใจ สุดท้ายเมฆาจึงถอนหน้าออก แล้วปล่อยให้ตัวเองถูกดึงขึ้นมานอนข้างกัน
“ค่อยๆ หายใจ” มือหนาข้างหนึ่งที่กอดเอวไว้ เปลี่ยนมาลูบหลังให้น้องเบาๆ
“ขี้แกล้ง” ครั้นลมหายใจกลับมาเป็นปรกติ จงรักจึงร้องประท้วง
“ก็อยากน่ารักทำไม หืม?”
“อะไรล่ะครับนั่น” แก้มที่ยุ้ยออกมาน้อยๆ นั่นแดงปลั่งเพราะคำชม จนคนขี้แกล้งหอมแรงๆ ด้วยความหมั่นเขี้ยวไปอีกที
ประเดี๋ยวก็ถูกกอด ประเดี๋ยวก็ถูกฟัด จนจงรักหัวหมุน เกือบลืมไปแล้วว่าจุดประสงค์ที่ขึ้นมาหาพี่คืออะไร พอนึกขึ้นได้จึงเอ่ยเตือนอีกครั้ง
“พี่เมฆครับ”
“ว่าไงครับ” คนหน้าดุตอบเสียงหวาน
“ไปอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าสิครับ เดี๋ยวสายนะ”
“ไม่สายหรอก” ตาคมเหลือบมองนาฬิกา “เพิ่งหกโมงเอง”
“ก็นั่นแหละครับ กว่าจะอาบน้ำ แต่งตัว ขับรถ ถึงวัดก็เจ็ดโมงพอดี เราต้องถวายภัตตาหารตอนเจ็ดโมงครึ่งนะครับ”
“วัดอยู่ใกล้ๆ ขับรถห้านาทีก็ถึง” เมฆาว่า
“เอ้…วันนี้พี่เมฆเป็นอะไร เอาแต่ใจจังครับ” จงรักมองหน้าพี่แล้วถาม “หรือว่าเพราะเป็นวันเกิด”
“ไม่ใช่หรอก พี่แค่ขี้เกียจลุก” คนหน้าดุบอกตรงๆ
เนื่องจากเมื่อวานกว่าจะกลับจากไซด์งานก็ปาเข้าไปเกือบเที่ยงคืน การขับรถข้ามจังหวัดทำให้เขารู้สึกล้า โชคดีที่วันนี้จงรักขอให้เขาหยุดงานหนึ่งวันเพราะเป็นวันเกิด เมฆาจึงมีโอกาสนอนสบายๆ ได้
“เหนื่อยหรือครับ”
“อืม...ไม่เหนื่อยหรอก แค่ล้านิดหน่อย” ได้ยินพี่ว่า จงรักก็ทำหน้าม่อย ด้วยรู้สึกสงสารเพราะเห็นคนรักทำงานหนัก “งั้นนอนต่ออีกเดี๋ยวดีไหมครับ สักหกโมงครึ่งรักค่อยปลุกอีกที”
“ไม่ต้องห่วง พี่ไม่เป็นไรหรอก แค่ล้านิดหน่อยเอง ดูทำหน้าเข้าสิ” ดวงตาที่ปรกติดูดุดันอ่อนแสงลงทุกครั้งยามมองคนรัก
“ไม่ให้เป็นห่วงได้ไงล่ะครับ” มือน้อยลูบไปตามโครงหน้าของเมฆาอย่างแสนรัก ก่อนจะหยุดที่ขมับแล้วคลึงให้เบาๆ “พอสังเกตดีๆ สีหน้าพี่เมฆดูล้าๆ จริงด้วย อายุเพิ่งครบสามสิบ เริ่มมีขีดตีนกานิดๆ แล้ว ต่อไปรักจะทำอาหารมีประโยชน์ๆ หน่อยดีกว่าเนอะ จะได้ช่วยชะลอวัย” ทั้งที่ก็รู้ว่าจงรักพูดด้วยความเป็นห่วง แต่พอถูกทั้งเรื่องตีนกา เมฆาก็พลันชะงักขึ้นมานิดหน่อย
“ไม่ต้องขนาดนั้นก็ได้ ทำแบบที่รักทำเหมือนเดิมก็ดีอยู่แล้ว พี่เพิ่งแค่สามสิบ ยังแข็งแรงดี”
“ก็จริงครับ แต่ก็สามสิบแล้วนะ ไม่ใช่แค่สามสิบสักหน่อย”
“ให้มันน้อยๆ หน่อย พูดเหมือนพี่แก่หงักอย่างนั้นล่ะ” ถึงเขาจะเป็นผู้ชายที่ไม่สนใจอายุตัวเองเท่าใด แต่พอเริ่มสัมผัสคำว่าแก่ ชายหนุ่มก็รู้สึกสะเทือนใจไม่น้อย
“ก็แก่นะ เลขสามแล้ว ”
“จงรัก…” พอเห็นคนพูดว่าแก่พร้อมกับทำตาใส เมฆาก็รู้ว่าถูกแกล้งคืนบ้างแล้ว
“คร้าบ…” เมื่อเห็นพี่ทำเข้ม จงรักก็ลากเสียงอ้อน
อันที่จริงเมฆายังไม่มีตีนกาหรือริ้วรอยอย่างที่ว่าหรอก แต่จงรักแค่แกล้งแหย่อีกฝ่ายเล่นๆ ก็เท่านั้น โทษฐานที่เมื่อครู่ทำเขาเกือบขาดใจตาย
“เคยได้ยินไหม ที่เขาว่า สามสิบยังแจ๋ว”
“เป็นเพลงสมัยผมเป็นเด็กใช่ไหม” คนดีของเมฆากระเซ้าอีกประโยค
“อืม…ก็ใช่ แต่…” คนหน้าดุพยักหน้ารับง่ายๆ แต่ดวงตากลับวิบวับเหมือนหมาป่ากำลังจะต้อนเหยื่อ
ซึ่งเหยื่อตัวน้อยก็ดูเหมือนยังไม่รู้ตัว “แต่อะไรครับ”
“แต่ที่พี่หมายถึง ไม่ใช่เพลงนะ”
“แล้วพี่เมฆหมายถึงสามสิบยังแจ๋วไหน หนังหรือ”
“ไม่ใช่หรอก อยากรู้ไหม” ครั้นหมาป่าถาม เจ้าตัวเหยื่อน้อยก็เผลอพยักหน้าด้วยตามเล่ห์กลอีกฝ่ายไม่ทัน
“ครับ”
“ขยับมาใกล้ๆ สิ เดี๋ยวพี่จะบอก”
“ครับ”
กว่าจะรู้ตัวว่าสามสิบยังแจ๋วเป็นยังไง จงรักก็ถูกรวบหัวรวบหาง และกลืนลงท้อง เป็นบรรณาการ เป็นของขวัญชิ้นแรกที่ถูกแกะจากห่อ
ซึ่งเจ้าของของขวัญชิ้นนี้ก็แสดงให้จงรักเห็นอย่างชัดเจนว่า แม้เขาจะมีอายุขึ้นเลขสาม แต่ก็ยังห่างไกลกับคำว่าแก่เป็นไหนๆ ด้วยพละกำลังที่แรงดีไม่มีตก จนคนอายุน้อยกว่าต้องแทบร้องขอชีวิต
คราวหลังจะไม่ล้อว่าแก่อีกแล้ว…จงรักคนดีได้แต่ร้องครางในใจ ก่อนจะถูกทำให้จมลงไปในคลื่นแห่งความสุขที่เมฆามอบให้ ซึ่งกว่าจะสิ้นสุด ก็เล่นเอาพวกเขาเกือบอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าไปทำบุญไม่ทันพระฉันเช้าทีเดียว
<><><><><><><><><><><><><><><>
สามสิบยังไม่แก่สักหน่อย จงรักก็ว่าไป 55555
วันนี้เป็นตอนพิเศษที่เอามาลงเนื่องในโอกาส วันเกิดพี่เมฆค่ะ เย้ๆๆ :mc4:
คงทำให้คนอ่านหายคิดถึงคู่นี้กันได้บ้างนะคะ
ส่วนถ้ายังไม่หายคิดถึง ก็สามารถตามอ่านคู่ของคุณไอกับคุณเล็กในเรื่อง คุณคือความรัก ได้
เรื่องนั้นมีพี่เมฆกับน้องรักมาแจมเป็นระยะๆ ค่ะ
แล้วเจอกันใหม่นะคะ
ละอองฝน.
เริ่มหัวข้อโดย: wan_sugi ที่ 17-11-2017 19:29:26
เริ่มหัวข้อโดย: AeAng11 ที่ 17-11-2017 19:49:17
เริ่มหัวข้อโดย: puiiz ที่ 17-11-2017 19:51:37
เริ่มหัวข้อโดย: darling ที่ 17-11-2017 19:53:35
เริ่มหัวข้อโดย: ๐๐ตะวัน๐๐ ที่ 17-11-2017 19:55:39
เริ่มหัวข้อโดย: MayA@TK ที่ 17-11-2017 20:05:33
เริ่มหัวข้อโดย: mypink801 ที่ 17-11-2017 20:29:47
คิดถึงทั้งคู่
เริ่มหัวข้อโดย: B52 ที่ 17-11-2017 20:41:00
เริ่มหัวข้อโดย: donutnoi ที่ 17-11-2017 20:43:24
เริ่มหัวข้อโดย: cchompoo ที่ 17-11-2017 20:46:23
เริ่มหัวข้อโดย: dreammed46 ที่ 17-11-2017 21:36:34
ชอบพี่เมฆ ชอบจงรัก
ผชอายุ30นี่มันดีจริงๆๆๆๆ :ling1:
เริ่มหัวข้อโดย: ืniyataan ที่ 17-11-2017 23:24:08
เริ่มหัวข้อโดย: klaew ที่ 17-11-2017 23:40:16
กินเด็กทำให้เป็นอมตะ
เน้อ~
เริ่มหัวข้อโดย: มนุษย์บิน ที่ 17-11-2017 23:47:18
เริ่มหัวข้อโดย: malula ที่ 18-11-2017 00:32:36
เริ่มหัวข้อโดย: songte ที่ 18-11-2017 07:21:29
เริ่มหัวข้อโดย: TIKA_n ที่ 18-11-2017 07:28:28
สุขสันต์วันเกิดย้อนหลังค่า พี่เมฆ ฮือออ ดีใจ ๆ คิดถึงทั้งคู่เลย :กอด1:
มากี่ครั้ง ก็หวานขึ้น ๆ ทุกครั้งเลย จงรักยังคงน่ารักน่าฟัดตลอดเวลา
ตอนนี้เพิ่มเลเวล เป็นเด็กขี้แกล้งอีก ไปว่าที่รักแก่ได้ยังไง น่าตีนักเชียว
แต่พี่เมฆก็ฮาอ่ะ เพิ่งสามสิบ สำหรับผู้ชายมันเรื่องจิ๊บ ๆ คิดมากซะงั้น 555
จริง ๆ แค่หาเรื่องอยากกินน้องก็บอก >////<
ขอบคุณคนเขียนนะคะ แล้วพาพี่เมฆน้องรักมาหาบ่อย ๆ น้า :L1:
เริ่มหัวข้อโดย: Onlylyn ที่ 18-11-2017 11:32:25
เริ่มหัวข้อโดย: pamhicc ที่ 18-11-2017 11:39:40
เริ่มหัวข้อโดย: unicorncolour ที่ 18-11-2017 11:47:41
...น้องรักโดนกินอีกเล้ว :hao3:
เริ่มหัวข้อโดย: mild-dy ที่ 18-11-2017 12:22:42
เริ่มหัวข้อโดย: ka[ze]na ที่ 18-11-2017 13:51:45
เริ่มหัวข้อโดย: angelarty ที่ 19-11-2017 11:31:41
เริ่มหัวข้อโดย: mizzmizz ที่ 19-11-2017 20:44:32
เริ่มหัวข้อโดย: +pEnGuIn+ ที่ 27-11-2017 16:55:53
พี่เมฆละมุนดีต่อใจมากค่ะ :katai2-1: :katai2-1: :katai2-1:
เริ่มหัวข้อโดย: Yundori ที่ 15-12-2017 23:53:10
ก็รู้สึกแบบ น่าสนใจจังเลย ตัวละครที่เด็กเห็นแล้วกลัวเนี่ย :laugh:
เลยตัดสินใจมาอ่านจงรักกับเมฆก่อน เพราะจบแล้ว
น่ารักมากกกก รักแบบ น่ารักไม่ปรุงแต่งเลย
พี่เมฆโชคดีจริงๆที่รักมารักนะ เอาจริง จะหาแบบนี้ได้ที่ไหนอีก
คนที่ดูแลดี๊ดีแบบนี้ รักมากขนาดนี้ โอยยยย ยิ้มแก้มแตกทุกตอนเลย
ขอบคุณคนแต่งนะคะที่แต่งให้รู้จักกับตัวละครดีๆ
แล้วจะไปติดตามเรื่องของไอต่อนะคะ :mew1:
เริ่มหัวข้อโดย: Another Night ที่ 17-12-2017 16:16:59
Love
Another Night
:L2: :pig4: :L1: :3123: :กอด1:
เริ่มหัวข้อโดย: ่patsaporn ที่ 17-12-2017 23:01:17
ขอบคุณค่ะ
เริ่มหัวข้อโดย: titansyui ที่ 18-12-2017 10:16:06
เริ่มหัวข้อโดย: MacaroonCookie ที่ 11-01-2018 19:15:56
เริ่มหัวข้อโดย: Naamtaan22 ที่ 12-01-2018 19:38:07
เริ่มหัวข้อโดย: yoshiyoshi ที่ 30-01-2018 10:51:06
‘ณธิป โชติตระกูล’ ไฮโซชื่อดังทายาทเอ็นพีกรุ๊ปเตรียมลั่นระฆังวิวาห์สายฟ้าแลบ ‘เกษสุดา นาฏหิรัญ’ ลูกสาวรมต.กระทรวงพาณิชย์
อ่านสองรอบแล้วพึ่งสังเกตว่านามสกุลของพี่เมฆกับเกษสุดาเหมือนกัน
เริ่มหัวข้อโดย: unicorncolour ที่ 06-02-2018 22:28:34
เริ่มหัวข้อโดย: Nobodylove ที่ 07-02-2018 14:51:45
เริ่มหัวข้อโดย: Monkey D lufy ที่ 10-02-2018 12:54:53
อ่านเพลินๆ รู้ตัวอีกทีก็จบละ ไม่อยากให้จบเลยอยากอ่านต่ออีกอ่ะ
ขอบคุณสำหรับนิยายดีๆนะค่ะ
เริ่มหัวข้อโดย: vy0Cik ที่ 11-02-2018 23:06:02
เริ่มหัวข้อโดย: Noname_memi ที่ 13-02-2018 12:15:44
ไม่น่าเชื่อว่าแต่งเรื่องนี้เรื่องแรกนะคะ ภาษาเอย การเรียบเรียงเอย
มันดีมากๆ //// น้องจงรักของพี่ มากอดให้กำลังใจก่อนอ่าน
ม่าบีบหัวใจไหมเนี่ย เห้อม แอบรักมาตั้งนาน ทนเห็นเขามีแฟน
พอเขาเลิกกันเราก็เจ็บแทน แง้ง ขอให้สมหวังเร็วๆนะจ๊ะ
จะไปเริ่มอ่านแล้ว
เริ่มหัวข้อโดย: Noname_memi ที่ 13-02-2018 13:26:32
แล้วอยู่ๆดีมาขอเป็นแฟนเลย เอ ไม่ใช่ว่าอีกเดี๋ยวหนึ่งคนนั้น
กลับมาหรอกนะ เดี๋ยวก็ม่าทำร้ายจิตใจจงรักของเราหรอก
เริ่มหัวข้อโดย: Noname_memi ที่ 13-02-2018 13:48:50
เริ่มหัวข้อโดย: Noname_memi ที่ 13-02-2018 14:25:39
แล้วก็เป็นต้นไม้ที่เราชอบมากๆต้นนึงเหมือนกันค่ะ
ชอบตอนออกดอกมากๆ กลิ่นโคตรหอมชื่นใจ ดอกก็สวย
เริ่มหัวข้อโดย: Noname_memi ที่ 13-02-2018 14:40:34
ไหนจะคุณกลองอะไรนั่นอีก เอาละเหวย หนทางพิสูจน์มาแล้ว
คุณพี่เมฆล่ะจะเอายังไง ชักช้ามากมาย ทำน้องเจ็บำใจ
เราจะเชียร์คุณกลองนั่นละเด๋อ o3
เริ่มหัวข้อโดย: Noname_memi ที่ 13-02-2018 15:07:47
แกนะแก ขอให้กลองมาแทรกซะเลยนี่ :m31:
เริ่มหัวข้อโดย: Noname_memi ที่ 13-02-2018 20:29:46
ขอบคุณมากค่ะ เดี๋ยวจะไปตามอีกเรื่อง คีตมาลา คงไม่ม่าหรอกมั้ง
ว่าแต่เรื่องคุณเสือกับหนึ่งนทีก็น่าสนใจนะคะ ไปเจอกันได้ไงน้า
เริ่มหัวข้อโดย: Noname_memi ที่ 13-02-2018 20:38:45
เริ่มหัวข้อโดย: Noname_memi ที่ 14-02-2018 07:44:30
ว่าแต่คุณณธิปไปไงมาไงคะเนี่ย o8 งานแต่งยกเลิกหรอคะ
เอ... ชักอยากรู้เรื่องของคุณไอกับคุณณธิปจังเลยน้า :impress:
มีโอกาสจะได้รู้บ้างไหมคะคุณผู้แต่งขา~ :oni3: สะกดจิตๆ :oni2:
*******เพิ่มเติมๆๆๆๆ*******
กรี๊ดดดดด เพิ่งไปอ่านตรงทอล์กท้ายตอนมา
มีเห็นว่าเรื่อง คุณคือความรัก กรี๊ดดด อมก
จะเป็นใครไม่ได้เลย ถ้าไม่ใช่คุณไอและคุณณธิป ต้องตามๆ o14 :interest:
เริ่มหัวข้อโดย: QueenPlai ที่ 12-04-2018 13:57:43
เริ่มหัวข้อโดย: Natti ที่ 08-06-2018 22:21:40
:mew1: :mew1:
เริ่มหัวข้อโดย: tasteurr ที่ 20-10-2018 19:56:18
พี่เมฆน้องรักเป็นคู่ที่เหมาะสมมาก
อ่านเพลินเลยค่ะ แฮปปี้มากๆ
:pig4:
เริ่มหัวข้อโดย: มนุษย์บิน ที่ 20-10-2018 20:21:52
เริ่มหัวข้อโดย: q.tr ที่ 08-11-2018 18:55:10
เริ่มหัวข้อโดย: memozy ที่ 12-11-2018 19:11:15
เริ่มหัวข้อโดย: Bear Company ที่ 27-12-2018 20:45:48
เริ่มหัวข้อโดย: Luxfern ที่ 10-06-2019 14:00:34
เริ่มหัวข้อโดย: Maymon ที่ 05-08-2019 14:38:24
ให้ความรู้สึกอบอุ่นทั้งเรื่องเลยค่ะ
เริ่มหัวข้อโดย: cutelady ที่ 13-10-2019 20:22:16
พี่เมฆเป็นคนจริงใจ รักใครก็มีความหนักแน่นและเวียดนาม รักทุกๆคนเลย
ขอบคุณนักเรียน(ฝน)มากๆเลยกับเรื่องราวดีๆ น่ารักๆ :pig4: :pig4: :pig4:
เริ่มหัวข้อโดย: mpalism31 ที่ 14-10-2019 06:20:29
เริ่มหัวข้อโดย: Khratiin ที่ 17-10-2019 04:21:52
Sent from my ASUS_Z012DB using Tapatalk
เริ่มหัวข้อโดย: twinmonkey0311 ที่ 17-10-2019 09:50:25
เริ่มหัวข้อโดย: KKIMKIMMY ที่ 22-10-2019 08:54:06
เริ่มหัวข้อโดย: memozy ที่ 08-11-2019 10:10:33
พี่เมฆเปลี่ยนไป กลายเป็นคนหื่น :hao6:
น้องรักก็ยังน่ารักเหมือนเดิม
ขอบคุณสำหรับนิยาย o13 o13 o13 o13
เริ่มหัวข้อโดย: OmleteO. ที่ 27-11-2019 01:53:48
น่ารักกกก มันดีมากเลย เราเข้ามาอ่านรวดเดียวยาวๆ
รู้สึกถึงความรักของพี่เมฆที่ค่อยๆเพิ่มขึ้นแบบกำลังดี ไม่เร่งรีบ แต่ก็ไม่ช้าเกินไป
อบอุ่นหัวใจจจจ
ขอบคุณนะคะคุณนักเขียน ^^
เริ่มหัวข้อโดย: Wut_Sv ที่ 30-11-2019 08:01:40
แล้วอีตาเล็กโผล่มาได้ไงเนี่ย
เริ่มหัวข้อโดย: Tonson777 ที่ 01-12-2019 21:17:43
เริ่มหัวข้อโดย: ละอองฝน ที่ 31-12-2019 19:06:37
สิ้นปีของเรา
ตามปรกติแล้วในช่วงเทศกาลปีใหม่ที่ร้านของจงรักจะหยุดให้พนักงานทุกคนกลับบ้านเสมอ แต่ปีนี้กลับต้องหยุดช้ากว่าทุกปีเพราะมีงานเข้ามา ซึ่งงานนี้เป็นงานสำคัญของเพื่อนสนิทสมัยเรียนมหาวิทยาลัย และเขาก็ไม่อาจปฏิเสธได้ ดังนั้นจงรักจึงต้องขอแรงให้พนักงานในร้านอยู่ช่วยจนถึงวันที่ 31 ธันวาคม
ในตอนแรกคนตัวเล็กรู้สึกไม่ค่อยสบายใจเท่าไหร่ ด้วยเกรงใจและไม่อยากเบียดบังเวลาสังสรรค์สิ้นปีของทุกคน แต่พนักงานในร้านของจงรักก็น่ารักมาก ทุกคนอยู่ช่วยโดยไม่อิดออดซ้ำยังให้เหตุผลน่ารักๆ
“ทำงานวันหยุดน่ะดีจะตาย ได้เงินเพิ่มตั้งสามเท่า”
นันท์ว่าพลางเสียบดอกกล้วยไม้ฟาแลนด์สีขาวนวลเข้าไปในโอเอซิสที่ตัดเป็นรูปร่างสวยงามบริเวณซุ้มทางเข้างานแต่งงานซึ่งจะเกิดขึ้นในวันแรกของปี
“เห็นแก่เงินจริงๆ เลยนะเรา” มิ้นกัดชายหนุ่มหน้าทะเล้นไปหนึ่งประโยค
“ก็เงินมันหอมหวานนี่ครับ พี่มิ้นไม่ชอบแต่ผมชอบนะ” นันท์ตอบกลับ “พอคนอื่นกลับมาทำงาน เราก็ได้หยุด แบบนี้ดีออกนะครับ ไม่ต้องไปเที่ยวแย่งกินแย่งใช้กับทุกคน”
เพราะปีนี้รบกวนวันหยุดของพนักงาน จงรักจึงยอมปิดร้านหลังปีใหม่ เพื่อให้ทุกคนได้หยุดเพิ่มชดเชยวันที่ขาดหาย ทั้งยังให้เงินเพิ่มเป็นสินน้ำใจให้คนทำงานเพิ่มอีกสองเท่า
“แล้วถ้าให้หยุดวันนี้ล่ะ เอาไหม” ขิงถาม
“เอาสิพี่ รออะไรล่ะ” นันท์รีบตอบ ก่อนจะหันมาหัวเราะใส่เจ้านายตัวเล็ก “ล้อเล่นครับพี่”
“รู้น่าว่าอยากหยุดจริง” จงรักบอกอย่างรู้ทัน ก่อนจะทำหน้าสลดและเอ่ยขอโทษทีมงานของตนเองอีกครั้ง “แต่ยังไงก็ขอโทษทุกคนอีกครั้งนะครับ ผมสัญญาว่าปีหน้าและปีต่อๆ ไปจะไม่ใจอ่อนแบบนี้แล้ว”
จงรักว่าพลางยกมือขึ้นชูสามนิ้วเป็นการปฏิญาณ ทั้งขิง มิ้นและนันท์หันมองหน้ากันเอง ก่อนจะหัวเราะออกมาพร้อมกัน จากนั้นมิ้นก็เป็นคนพูดกับเจ้านายตัวเล็กก่อน
“รักไม่ต้องเกรงใจไปหรอกนะ อยู่กับรักมานาน พวกเราเข้าใจดี งานนี้ก็เป็นงานของเพื่อนสนิทเราด้วยใช่ไหมล่ะ เป็นพี่พี่ก็ต้องช่วยเพื่อนอยู่แล้ว”
“นั่นสิ” ขิงสนับสนุน
“อีกอย่างพี่กับสามีก็ไม่ได้มีแพลนไปไหนด้วย อยู่บ้านก็เบื่อ มาทำงานแบบนี้ก็ไม่เหงาดีนะ จริงไหมขิง”
“จริงที่สุด” ขิงว่า “แล้วนี่พี่ก็วางแพลนไปเที่ยวหลังปีใหม่ที่เราให้หยุดนี่แหละ จองตั๋วเครื่องบินก็ไม่แพงมาก รักไม่ต้องคิดมาก”
“ขอบคุณทุกคนมากนะครับ เอาไว้กลับมาจากวันหยุด ผมจะเลี้ยงอาหารนะ อยากกินอะไรกันดี”
“เอากับข้าวฝีมือพี่รักสิครับ อร่อยที่สุด ผมอยากกินขนมจีนแกงเขียวหวานลูกชิ้นปลากรายแบบคราวก่อน”
“ขอกินข้าวฝีมือเขา ถามคนของเขาหรือยังว่าอนุญาตไหม” มิ้นกระแซะถามรุ่นน้อง
“อุ่ย...” ชายหนุ่มเงียบเสียงลงทันควัน ก่อนจะเหลือบมองซ้ายขวาราวกับกลัวว่าใครคนที่กำลังจะพูดถึงอยู่ใกล้ๆ แถวนี้ “ไม่ได้ถามหรอกครับ”
“งั้นก็ถามสิ”
“ไม่เอาหรอกพี่ขิง ใครจะกล้า เกิดพี่เมฆเข้าใจผิดขึ้นมาอีกผมก็แย่สิ คนอะไรหมัดหนักชะมัด”
นึกแล้วนันท์ก็ยังเสียวปลาบที่แก้มไม่หาย ทั้งที่แผลจากการถูกคนหน้าดุหึงหวงหายสนิทไม่เจ็บปวดและไร้ร่องรอยมาเป็นปีแล้ว
“ถ้าไม่อยากโดนเข้าใจผิดก็ถอยห่างจะรักเค้าเลย เห็นไหมว่าใครมาโน้นแล้ว”
จงรักละสายตาจากใบหน้าตระหนกของนันท์เพื่อมองไปยังทางที่ขิงชี้ทันที แล้วเขาก็ได้พบกับพ่อหนุ่มหมัดหนักเดินปั้นหน้าดุมาแต่ไกล
แต่ใครจะว่าอย่างไรไม่รู้ สำหรับจงรักน่ะ เวลาที่พี่เมฆทำหน้าแบบนี้...เขาชอบที่สุด
“พี่เมฆ ทำไมมาเร็วจัง ผมยังไม่โทรให้มารับเลยครับ”
“เหลืออีกเยอะไหม” เมฆาถามเสียงเข้มพอๆ กับหน้าตา
“ก็ไม่เยอะแล้วครับ ปักดอกไม้ที่ซุ้มเสร็จก็เก็บของกลับบ้านได้”
“ก็เหลือไม่เยอะนี่”
“ผมกลัวพี่ต้องนั่งแกร่วรอ”
“พี่รอได้”
เมฆาพูดคำเดียว จงรักก็อุ่นวาบไปทั้งใจ ทั้งที่มันเป็นคำที่แสนธรรมดาแท้ๆ
...หากจะให้ทำอย่างไรได้ ไม่ว่าจะกี่ปี จงรักก็แพ้ให้คนหน้าดุคนนี้เสมอ
“งั้นรออีกแป๊บนึงนะครับ ผมจะรีบทำแล้ว”
“อืม” เมฆาพยักหน้า ทว่าก่อนน้องจะหันกลับไปทำงาน ชายหนุ่มก็เรียกคนรักตัวเล็กไว้ “รัก”
“ครับ?”
“หิวหรือเปล่า”
“...นิดหน่อยครับ ทำไมหรือ” จงรักงงเล็กน้อย แต่เมฆาก็เฉลยทันที
“พี่ซื้อขนมมาให้รองท้อง มาเอาไปกินสิ มีให้สำหรับทุกๆ คนด้วย”
จงรักตาเป็นประกายเมื่อเห็นถุงขนมเจ้าโปรดที่เมฆาถือเอาไว้ เขาเดินเข้ามาเอาจากมือ พร้อมกับขอบคุณด้วยตาเป็นประกาย
“ขอบคุณนะครับ”
“ไม่เป็นไร เราไปกินเถอะ พี่จะรออยู่ตรงโน้น” อีกฝ่ายชี้ที่โซฟาหวายซึ่งตั้งอยู่ไม่ไกลกัน จงรักจึงพยักหน้ารับและเอาขนมไปแบ่งให้ทุกๆ คนกินอย่างอารมณ์ดี
“ครับ”
++++++
กว่าจะตกแต่งงานเสร็จ เก็บของ และรอจนนันท์ขับรถขนอุปกรณ์ไปเก็บที่ร้าน เวลาก็ผ่านไปจนเกือบจะข้ามวันใหม่ จงรักบอกลาทั้งหนุ่มรุ่นน้อง ทั้งสองสาวรุ่นพี่ พนักงานดีเด่นทุกคนของร้าน ก่อนจะเดินไปหาคนรักที่กำลังนั่งดูซีรี่ส์จากแท็บเล็ต
และดูเหมือนอีกฝ่ายจะคอยมองจงรักอยู่ตลอด ยังไม่ทันที่หนุ่มตัวเล็กจะเดินถึงตัว เมฆาก็เก็บของและลุกขึ้นยืนเต็มความสูง ก่อนจะยื่นมือไปรับกระเป๋าผ้าตุงๆ ของจงรักมาถือไว้ให้
“เสร็จแล้วหรือ”
“เรียบร้อยหมดแล้วครับ พี่เมฆรอนานไหม หิวหรือเปล่า”
“รอนานอยู่ แต่ไม่หิว” แม้อีกฝ่ายเป็นคนพูดตรงๆ แต่ก็แสดงออกอย่างอ่อนโยนเสมอ “เราล่ะ หิวไหม ขนมที่พี่ให้ย่อยหมดแล้วหรือยัง”
“ยังไม่หิวครับ ผมไม่ได้ท้องยุ้งพุงกระสอบขนาดนั้นสักหน่อยพี่เมฆ”
“หึๆ ก็คิดว่าจะหิว ปรกติเห็นกินเยอะกว่านั้นไง”
“พี่เมฆก็...จะบ่นว่าผมกินเยอะอีกแล้วหรือครับ”
“เปล่าหรอก พี่แค่เป็นห่วง” คนหน้าดุว่า “แต่ไม่หิวก็ดีแล้ว กลับบ้านกันเถอะ”
“ครับ”
จงรักรับคำแล้วจึงยื่นไปจับมืออีกข้างที่ว่างของคนรัก ขณะที่ทั้งคู่เดินออกจากร้านอาหารซึ่งเป็นสถานที่ที่เพื่อนสนิทของจงรักใช้เป็นที่จัดงานสำคัญ
“เราจะไปไหนกันครับ” จงรักถามขณะที่เมฆาพาเดินไปยังซอยเล็กๆ ซึ่งอยู่คนละทางกับลานจอดรถของร้าน
“ไปที่จอดรถอีกที่”
“พี่จอดรถไว้ที่ไหน”
“แถวๆ นี้แหละ พอดีตอนมาที่จอดรถในร้านเต็ม”
“อ๋อครับ”
จงรักไม่ทันสังเกต แต่ก็พอเข้าใจได้ ด้วยคืนนี้เป็นเทศกาลสำคัญที่ทุกคนต่างพาครอบครัวมาเฉลิมฉลอง ร้านที่บรรยากาศดีและมีพื้นที่ติดริมแม่น้ำย่อมมีคนมากอยู่แล้ว
จงรักเดินทะลุซอยเล็กๆ ไป ผ่านเรือนไม้ริมน้ำที่บ้างเป็นร้านอาหาร บ้างเป็นโรงแรมและบ้านส่วนตัวเรียงรายติดๆ กัน
คืนนี้ที่กรุงเทพฯ อากาศเย็นลงเล็กน้อย แสง สี เสียงของผู้คนทำให้บรรยากาศค่อนข้างต่างไปจากที่เคยเห็น แต่ดูร่วมๆ แล้วจงรักรู้สึกว่าส่วนใหญ่ทุกคนก็อยู่กับครอบครัว เพื่อนฝูง หรือคนที่รักกันทั้งนั้น
คิดแล้วชายหนุ่มก็เหลือบมองคนที่เดินกุมมือเขาเดินไปเรื่อยๆ
วันนี้สำหรับจงรักนั้นช่างเป็นวันที่ธรรมดาเหลือเกิน กิจวัตรเช่นนี้ไม่ว่าวันไหนก็เกิดขึ้นได้เสมอ จนเรียกได้ว่าสามารถพบเจอได้จนชาชิน
เขาไม่ได้เที่ยว ไม่ได้กินดื่ม หรือสนุกสนานตามเทศกาลเหมือนคนอื่นๆ แถมยังทำให้คนรักอดเที่ยวไปด้วย
บึ้ม!!!
โดยไม่ทันตั้งตัว เสียงดังสนั่นก็ดังก้องขึ้นท่ามกลางความครึกครื้นของค่ำคืนสิ้นปี ปัดความคิดวุ่นวายในสมองไปจนหมด
จงรักสะดุ้งเฮือก ก่อนเสียงดังสนั่นเหมือนเดิมจะตามมาจนคนฟังหูดับ
บึ้ม บึ้ม บึ้ม!!
แสงสว่างวาบพุ่งทะยานขึ้นสู่ท้องฟ้าแล้วจึงระเบิดออกเป็นดอกไม้ไฟดอกใหญ่ละลานตา ดวงตากลมโตมองดอกไม้ไฟเหล่านั้นตาไม่กะพริบ มันพรั่งพรายเต็มผืนฟ้าอยู่พักหนึ่งแล้วดับไป
ในตอนนั้นเองจงรักจึงรู้สึกถึงแรงกระตุกที่อุ้งมือเบาๆ และเมื่อเขาหันไปมอง เขาก็พบดวงตาคู่ดุมองอยู่ และแน่นอนว่าดวงตาคู่นี้งดงามกว่าดอกไม้ไฟทั้งหมดที่เขาเห็นเมื่อครู่ไม่รู้กี่เท่าต่อกี่เท่า
“สวัสดีปีใหม่นะรัก”
จริงๆ แล้วเขาไม่ควรเสียดาย...ไม่ควรเลย
ถึงแม้วันนี้จะเป็นวันสิ้นปีที่แสนธรรมดา แต่เพราะมีเมฆาอยู่ข้างๆ มันก็เป็นวันพิเศษที่สุดแล้ว
เขารักวันนี้
รักทุกๆ วันที่มีพี่เมฆ
“...สวัสดีปีใหม่ครับพี่เมฆ”
++++++
ส่งท้ายปีด้วยโปรดจงรักตอนพิเศษค่ะ
ใครคิดถึงน้องรักกับพี่เมฆก็มีมาให้ชื่นใจกันนะคะ
สวัสดีปีใหม่ล่วงหน้ากันด้วยน้า
แล้วใครติดตามนิยายเรื่องอื่นของฝน
มีตอนพิเศษต่อรัวๆ อีกค่ะ น่าจะทุกวันหลังจากนี้เรื่องละตอน
ฝากติดตามด้วยน้าาาาา
รักคนอ่านทุกคนเลย
ละอองฝน.
เริ่มหัวข้อโดย: darling ที่ 31-12-2019 19:25:16
เริ่มหัวข้อโดย: songte ที่ 31-12-2019 20:48:34
เริ่มหัวข้อโดย: tonpaicat ที่ 01-01-2020 11:50:57
คิดถึงจงรักกับพี่เมฆ
เริ่มหัวข้อโดย: ืniyataan ที่ 01-01-2020 14:29:53
สวัสดีปีใหม่จ้า :pig4: :pig4: :pig4:
เริ่มหัวข้อโดย: mypink801 ที่ 01-01-2020 15:04:33
เริ่มหัวข้อโดย: Gatjang_naka ที่ 02-01-2020 19:37:35
เริ่มหัวข้อโดย: JUST_M ที่ 02-01-2020 21:50:48
เริ่มหัวข้อโดย: shinyface ที่ 05-01-2020 07:05:46
ขอบคุณนะค้า
เริ่มหัวข้อโดย: q.tr ที่ 11-01-2020 19:40:34
เริ่มหัวข้อโดย: Natti ที่ 12-01-2020 00:19:36
เริ่มหัวข้อโดย: mrsnikiforov ที่ 20-01-2020 08:03:54
เริ่มหัวข้อโดย: nOn†ღ ที่ 15-04-2020 13:42:27
เริ่มหัวข้อโดย: poserim ที่ 05-05-2020 00:34:23
ขอบคุณสำหรับตอนพิเศษนะคะ :mew1:
เริ่มหัวข้อโดย: sakura_sung ที่ 23-06-2022 07:05:57