ข้อตกลงในการเข้ามาในเล้าเป็ดนะครับ กรุณาอ่านทุกคนนะครับ
เล้าแห่งนี้เป็นที่ที่คนชื่นชอบนิยาย boy's love หรือชายรักชาย หากใครหลงมาแล้วไม่ชอบ
กรุณากดกากบาทสีแดงมุมด้านขวาบนออกไปด้วยนะครับ
สรุปข้อสำคัญดังนี้
1.ห้ามมิให้ละเมิดสิทธิส่วนตัวของคนแต่งและบุคคลในเรื่องทั้งหมด
2.ห้ามมิให้โพสต์ข้อความ รูปภาพ ใช้ลายเซ็นหรือรุปส่วนตัวหรือสื่อใดๆที่ก่อให้เกิดความขัดแย้ง ไม่แสดงความเคารพ, หมิ่นประมาท, หยาบคาย, เป็นที่รังเกียจ, ไม่เหมาะสม,ติดเรท x,ทำให้กระทู้กลายพันธ์,ไม่เกี่ยวพันกับนิยายที่ลง หรืออื่นๆที่ขัดต่อกฎหมาย,ห้ามโพสกระทู้ที่จะสร้างประเด็นความขัดแย้ง ในเรื่อง การเมือง ศาสนา พระมหากษัตริย์ และสถาบันต่าง ๆ รวมถึงกระทู้ที่จะสร้างความแตกแยก ชวนวิวาท ของสมาชิกภายในเวปบอร์ด
3.การนำเรื่อง ข้อความ รูปภาพมาโพส หรือนำข้อความใดๆไปโพสที่นี่หรือที่อื่นๆ กรุณาพยายามติดต่อขออนุญาตเจ้าของเรื่องก่อนนะครับ
4.ห้ามแจกเบอร์ แลกเมล บอกเมล แลก msn บนบอร์ด
โดยเฉพาะการบอกเบอร์ หรือเมลของคนอื่นโดยที่เจ้าของไม่ยินยอม
5.ขอให้นักเขียนทุกคนอย่าโกหกคนอ่านว่าเป็นเรื่องจริงในกรณีแต่งเติมเพิ่มแม้แต่นิดเดียว ถ้าเป็นเรื่องจริงก็ให้บอกว่าเรื่องจริง ถ้าเป็นเรื่องแต่งให้บอกว่าเรื่องแต่ง ให้ชี้แจงว่าเป็นเรื่องแต่งแม้จะแต่งเพิ่มขึ้นแค่ไม่ถึง 10 % ก็ตามเพราะมีคนมากกมายทะเลาะเสียความรู้สึกเพราะเรื่องนี้มามากแล้ว
6.อย่าพูดคุย ทักทาย นักเขียน คนอ่่านโดยรีพลายดังกล่าวไม่เกี่ยวพันกับนิยายให้มากนัก เช่น คนเขียนโพสนิยายหนึ่งตอน ก็ควรคอมเม้นต์สักคอมเม้นต์เีดียวก็เพียงพอแล้ว ถ้าจะพูดคุยกันมากขึ้นแนะนำให้ไปตั้งกระทู้ใหม่ที่ห้องพูดคุยทั่วไป และทำลิงค์โยงมายังนิยาย และให้นักเขียนทุกคนทำลิงค์จากนิยายไปยังกระทู้พูดคุยเกี่ยวกับแฟนคลับนิยายในรีพลายแรกด้วยนะครับ เพราะการที่คนเขียนและแฟนคลับพูดคุยกันมากทำให้หานิยายที่จะอ่านยาก ไม่เจอ ลำบากกับคนที่ไม่ได้เข้ามาตามอ่านทุกวัน
เวปไซต์แห่งนี้เป็นเวปไซต์ส่วนบุคคลที่ได้รับความคุ้มครองจากกฏหมายภายในและระหว่างประเทศ การเข้าถึงข้อมูลใดๆบนเวปไซต์แห่งนี้โดยไม่ได้รับความยินยอมจากผู้ให้บริการ ถือว่าเป็นความผิดร้ายแรง
ข้อความใดๆก็ตามบนเวปไซต์แห่งนี้ เกิดจาการเขียนโดยสมาชิก และตีพิมพ์แบบอัตโนมัติ ผู้ดูแลเวปไซต์แห่งนี้ไม่จำเป็นต้องเห็นด้วย และไม่รับผิดชอบต่อข้อความใดๆ โปรดใช้วิจารณญาณของท่านที่เข้าชม และ/หรือ ท่านผู้ปกครองในการให้ลูกหลานเข้าชม
กรุณาอ่านเพิ่มเติมที่นี่
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=459.0
admin
thaiboyslove.com
สารบัญจ้า
"เธอคือดวงตะวัน" By Chocolate Love ~
บทนำ (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=32515.msg1925879#msg1925879)
บทที่ 1 ประทับใจ (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=32515.msg1926164#msg1926164)
บทที่ 2 ขอบคุณครับ... (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=32515.msg1929738#msg1929738)
บทที่ 3 ดื้อ (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=32515.msg1953100#msg1953100)
บทที่ 4 แขกไม่ได้รับเชิญ... (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=32515.msg1968625#msg1968625)
บทที่ 5 บ้านเกียรติบูรพา (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=32515.msg2016895#msg2016895)
บทที่ 6 สว่างไสว......(ครึ่งแรก) (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=32515.msg2051034#msg2051034)
บทที่ 7 สว่างไสว 2 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=32515.msg2059082#msg2059082)
บทที่ 8 สายใย (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=32515.msg2177044#msg2177044)
บทที่ 9 เวลาของดวงตะวัน (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=32515.msg2209251#msg2209251)
บทที่ 10 ใส่ใจ (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=32515.msg2211389#msg2211389)
บทที่ 11 นกกระดาษ (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=32515.msg2220093#msg2220093)
บทที่ 12 Lucky (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=32515.msg2251214#msg2251214)
บทที่ 13 คู่กัน (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=32515.msg2269839#msg2269839)
ตอนพิเศษ 1 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=32515.msg2284173#msg2284173)
ตอนพิเศษ 2 คำว่า....เรา (1) (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=32515.msg2327247#msg2327247)
ตอนพิเศษ 2 คำว่า....เรา (2) (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=32515.msg2352758#msg2352758)
ตอนพิเศษ 3 วันหยุด (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=32515.msg3369412#msg3369412)
ขอขอบคุณ คุณ basanti ที่ทำสารบัญให้อีกแล้วววว ขอบคุณคร๊าาาาาา
เธอคือ...ดวงตะวัน....
.
.
.
.
บทนำ
เสียงท้องฟ้าคำรามก้องไปทั่วบริเวณ เมฆก้อนใหญ่ดำทะมึน พายุลมกรรโชกส่งผลให้อาณาบริเวณโดยรอบดูน่าสะพรึงกลัวยิ่งขึ้นไปอีก ต้นไม้ที่ไหวเอนตามแรงลมเสียงใบไม้เสียดสีหลังคาดังแกรกกราก ทำเอาผู้คนต้องวิ่งหาที่หลบภัยกันอย่างจ้าละหวั่น และเพียงไม่นานหยาดฝนที่โปรยปรายลงมาอย่างบ้าระห่ำ พายุฝนที่ใครหลายๆคนไม่ชอบใจนัก และหนึ่งในจำนวนนั้นก็มี ภัทรรวมอยู่ได้ ชายหนุ่มรูปร่างสมส่วนกำยำวิ่งหลบผู้คนที่เข้าไปยืนหลบฝนแออัดอยู่ใต้อาคารเรียนไปยังศาลาแปดเหลี่ยมที่อยู่ไม่ไกลนัก เมื่อถึงจุดหมายร่างสูงก็สะบัดศีรษะไปมาเพียงเล็กน้อยเพื่อให้หยาดน้ำที่เกราะกราวตามเส้นผมได้หลุดออกไป มือหนาขยี้เส้นผมตัวเองไปมา เหลือบมองชุดแต่งกายของตัวเองที่ยังคงไม่เปียกมากนักก็เบาใจ
ศาลาทรงแปดเหลี่ยมข้างอาคารเรียนไร้ซึ่งผู้คน เพราะคงไม่ใครวิ่งผ่าสายฝนเพื่อมาหลบฝนอย่างเขา เพราะกลัวจะถึงก็เปียกพอดี แต่สำหรับชายหนุ่มแล้วถ้าหากต้องไปเบียดเสียดผู้คนแย่งอากาศกันหายใจอยู่ใต้อาคารเรียน เขาเลือกที่จะเปียกแล้วมาหลบที่นี่ดีกว่า ร่างสูงทรุดตัวลงนั่งแล้วยกนาฬิกาที่ใส่อยู่ข้อมือด้านขวาขึ้นมาดู อีกสิบนาทีหนึ่งทุ่มครึ่ง ทำเอาชายหนุ่มถอนลมหายใจออกมาอย่างโล่งอก ยังไม่ดึกมากนัก ภัทรถอดเสื้อสูทคณะที่ตัวเองเรียนออกมาพาดไว้ที่พนักพิง แล้วคลายเน็คไทและปลดกระดุมเม็ดสุดท้ายออก ร่างสูงเอนกายพิงพนักและค่อยๆหลับตาลงอย่างช้าๆ เพื่อพักสายตา
“อ๊ากกกกกก!...เปียกหมดแล้ว” เสียงร้องโวยวายที่ดังอยู่ใกล้ๆ ทำเอาร่างสูงเปิดเปลือกตาและมองหาอย่างสงสัย ร่างๆหนึ่งกำลังสะบัดแขนไปมาเพื่อขับไล่เม็ดฝนที่เกราะอยู่ตามเนื้อตัว เสี้ยวหน้าด้านข้างของคนๆนี้ ทำเอาภัทรต้องหยุดมองอย่างพิจารณา
“จะตกอะไรนักหนานะ ไม่เคยตกหรือไงฝนบ้า” เสียงกังวานใสยังคงบ่นเรื่อยอย่างไม่สบอารมณ์ ภัทรจ้องมองกิริยาท่าทางของคนตัวบางแล้วหลุดยิ้มออกมา ช่างเป็นผู้ชายที่ตัวเล็กเสียจริงๆ ถ้าลองมายืนเทียบกับเขาคงจะอยู่ได้ประมาณแค่ไหล่ละมั้ง
ร่างสูงลุกขึ้นยืนเมื่อเห็นคนตัวเล็กทำท่าทางจะวิ่งฝ่าสายฝนออกไป ทั้งๆที่เม็ดฝนที่โปรยปรายลงมานั้นยังคงความแรงอย่างไม่หยุดหย่อน ร่างบางเหลือบมองมาที่ชายหนุ่มอย่างสนใจ แต่ก็เพียงไม่นาน ดวงตากลมโตก็เหลือบมองออกไปเบื้องหน้า ริมฝีปากบางขมุบขมิบเอ่ยวาจาตัดพ้อสายฝนอยู่ไม่ขาดปาก ทำเอาร่างสูงที่ยืนอยู่ข้างๆถึงกับกลั้นยิ้มแทบไม่อยู่ เกิดมาจนป่านนี้ยังไม่เคยเห็นผู้ชายที่ไหนน่ารักเท่าคนๆนี้
ร่างบางสูดลมหายใจเข้าปอดอึดใหญ่อย่างเรียกกำลังใจตัวเอง มือบางกระชับเอกสารในอ้อมแขนให้แน่นยิ่งขึ้น แต่ยังไม่ทันที่ท่อนขาเรียวจะก้าวออกไป ก็มีใครคนหนึ่งฉุดข้อมือเอาไว้เสียก่อน ยังผลให้ร่างบางเซถลาไปปะถะแผ่นอกแข็งแกร่งของคนที่อยู่ด้านหลัง อารามตกใจทำให้เจ้าตัวรีบสลัดตัวออกมา แต่ก็ไม่เป็นผล ทำไปทำมาก็ต้องหยุดชะงักเมื่อมีบางสิ่งบางอย่างคลุมศีรษะอยู่ ‘เสื้อ’ แล้วข้อมือก็หลุดจากพันธนาการพร้อมๆกับเสื้อที่หลุดลงมา จะหันไปโวยวายเอาเรื่องกับคนข้างๆ ก็ไม่ทันเสียแล้ว เพราะใครคนนั้นได้เดินออกไปจากศาลาเสียแล้ว
แผ่นหลังกว้างค่อยๆห่างสายตาออกไป พร้อมๆกับสายฝนที่โปรยปรายลงมาอย่างไม่ขาดสาย....
(https://fbcdn-sphotos-a.akamaihd.net/hphotos-ak-ash3/523859_447877475226171_255241697823084_1874362_1591588966_n.jpg)
อิมเมจ ดวงตะวัน นันทสินธุ์
1. เรียยร้อย พูดน้อย ชอบพูดเสียงเบา
2. เวลางง ชอบทำตาโต แล้วกระพริบไปมา
3. มีโลกส่วนตัวสูง (บางเวลา)
4. ใจน้อย ขี้น้อยใจ ขี้กลัว อ่อนไหวง่าย
5. เวลาดีใจ ชอบฉีกยิ้มกว้างจนเห็นฟันเกือบ 32 ซี้
6. ชอบแมว รักแมว โลกนี้มีแต่แมว Crazy cat!!
7.ไม่ชอบหนังรักสามเศร้า เพราะไม่ชอบที่พระเอกโลเล ไม่ชอบหนังผีเพราะเป็นคนกลัวผีอยู่แล้ว เกลียการลุ้นระทึกในฉาก
8. ไม่ชอบผู้ชายหลายใจ เกลียดการนอกใจ เกลียดคำโกหก
9. ทานได้ทุกอย่างยกเว้น "พริก"
10 และชอบน้ำเก๊กฮวย
........และชอบ สิ่งมีชีวิตที่เรียกว่า "ภัทร เกียรติบูรพา"
เธอคือดวงตะวัน
ตอนพิเศษ (3)
วันหยุด
ร่างผอมบางในชุดนอนลายพี่หมีเท็ดดี้แบร์กำลังนั่งจดจ่ออยู่กับเครื่องมือสื่อสารรุ่นล่าสุดที่กำลังทำหน้าที่ของมันอย่างเต็มประสิทธิภาพโดยพยายามส่งสัญญาณติดต่อไปยังเบอร์ที่อยู่ปลายสาย แต่จนแล้วจนรอดก็ยังไม่มีเสียงของคู่สนทนาแทรกกลับมา ฝ่ามือบางกำแน่นทั้งสองข้างโดยเฉพาะข้างซ้ายที่เคยว่างเปล่าตอนนี้เจ้าของเรือนร่างผอมบางต้องหาหลักยึดเพราะไร้เรี่ยวแรงเกินกว่าจะพยุงร่างต่อไป
“หมายเลขที่ท่านเลือกไม่สามารถติดต่อได้ในขณะนี้” เสียงตอบรับอัตโนมัติที่ดังแทรกขึ้นมายิ่งทำให้คลื่นแห่งความกังวลก่อตัวมากขึ้นไปอีก หัวใจดวงน้อยสั่นไหวเพราะความเป็นห่วง กลัวว่าคนที่อยู่ปลายสายจะเกิดอุบัติเหตุหรือได้รับอันตราย
“เมื่อกี้ยังโทรติดอยู่เลย ทำไมตอนนี้บอกว่าติดต่อไม่ได้” ดวงตะวันเอ่ยเสียงเบาอย่างไม่เข้าใจ กำลังจะเลื่อนนิ้วกดโทรซ้ำกลับไปใหม่เสียงรถยนต์ของคู่ชีวิตก็แล่นเข้ามาจอดเทียบบริเวณหน้าบ้าน
“คุณผู้ชายกลับมาแล้วค่ะ”
“ขอบคุณครับ...ป้ากลับไปพักผ่อนเถอะครับ” ดวงตะวันส่งยิ้มให้แม่บ้านคนสนิทเล็กน้อยแล้วลุกขึ้นยืนเต็มความสูง กิริยาและการเคลื่อนไหวที่เชื่องช้าสวนทางกับหัวใจที่เต้นระรัวเพราะความร้อนใจ
“ทำไมยังไม่ขึ้นนอนอีกครับ” ดวงตะวันมองใบหน้าของคนมาใหม่ด้วยแววตาที่นิ่งสงบ
“ภัทรขอโทษครับ วันนี้ติดประชุมเลยไม่ได้โทรบอก” ภัทร เกียรติบูรพา ประธานบริษัทที่ก้าวผ่านวิกฤตเศรษฐกิจมานักต่อนักจนเรียกความมั่นใจจากลูกค้าได้อย่างล้นหลามจนได้ฉายา “เสือหนุ่ม” แห่งวงการธุรกิจ แต่เสือหนุ่มที่ใครชื่นชมมานักต่อนักเมื่อกลับมาบ้านแล้วก็ถอดเขี้ยวถอดเล็บเหลือแต่คาบของ “แมว”
“แล้วทำไมภัทรถึงไม่บอกตะวันก่อนออกไปทำงานว่าวันนี้ติดประชุม” คนร่างเล็กกอดอกแน่น
“ภัทรลืมครับ.......ภัทรผิดไปแล้วครับเมีย”
“อย่าเพิ่งก้าวเข้ามา ถอดรองเท้าแล้วก็เก็บเองซิ แล้วกินข้าวมาหรือยัง” ท่านประธานใหญ่ก้มตัวลงจับรองเท้าหนังราคาเหยียบหมื่นใส่ชั้นเก็บร้องเท้าแล้วแอบอมยิ้มเล็กน้อย นางพญาประจำบ้านแม้จะงอนแต่ก็สุดท้ายก็ห่วงสามีอยู่ดี
“ยังไม่ได้ทานเลยครับ อยากกลับมาทานฝีมือเมีย”
“เอากระเป๋าวางไว้ที่โซฟาแล้วตามตะวันเข้ามา เร็วๆนะไม่งั้นอดแน่” ไม่ต้องให้ร่างบางพูดซ้ำอีกรอบภัทรรีบถอดเสื้อสูทตัวนอกรวมไปถึงกระเป๋าหนังที่บรรจุเอกสารสำคัญลงบนโซฟาอย่างรวดเร็ว จากนั้นก็สาวเท้าตามแผ่นหลังเล็กของคนเป็นภรรยาไปยังห้องครัวทันที
“วันนี้ทำอะไรทานครับ”
“ตะวันโทรไปหาภัทรตอนบ่ายว่าอยากทานอะไร ก็ติดต่อไม่ได้ ตะวันเลยสรุปเอาเองว่าภัทรคงอยากทานไข่ต้ม”
“อะไรนะครับ.....เมื่อกี้ตะวันน้อยพูดว่าอะไรนะครับ”
“ตะวันพูดว่าภัทรอยากทานไข่ต้ม ตะวันเลยต้มไว้ให้สามฟอง......พอไหม?”
“เอ่อ.............”
“ไม่มีเมนูอื่นแล้วเหรอครับ ต้มมาม่าก็ได้”
“ไม่ได้! ภัทรกลับบ้านค่ำโดยไม่แจ้งให้ตะวันทราบล่วงหน้า เพราะฉะนั้นวันนี้ต้องกินไข่ต้ม!” พูดเสร็จร่างบางก็หันไปคดข้าวใส่จาน แต่เห็นว่ากินข้าวเปล่ากับไข่ต้มคงจืดชืดเกินไป หัวใจดวงน้อยยังมีความปราณีเยาะซอสภูเขาทองใส่ลงไปบนข้าวอีกสี่หยด
“ลงมือทานได้” ภัทรส่งยิ้มบางเบาให้กับเมนูกับข้าวที่อยู่เบื้องหน้า ข้าวเปล่าหนึ่งจานเยาะซอสภูเขาทองเล็กน้อย ข้างๆมีถ้วยใบเล็กใส่ไข่ต้ม 3 ฟอง
“อ๊ะ! ตะวันลืม”
“ครับลืมอะไรครับ” หรือว่ามีเมนูอื่นซุกซ่อนอยู่!
“ลืมปลอกไข่ต้มให้ภัทรไง เดี๋ยวตะวันปลอกให้ภัทรกินข้าวเปล่ารอเลย” ต้องยอมรับว่าเสือหนุ่มแห่งวงการธุรกิจที่ใครๆต่างชื่นชมนักหนาตอนนี้สิ้นลวดลายเหลือเพียงผู้ชายธรรมดาที่กำลังนั่งทานข้าวเปล่ากับไข่ต้ม ถ้าเพื่อนสนิทหรือบิดาและมารดามาเห็นคงอดหัวเราะเยาะไม่ได้
“คราวหลังภัทรจะรับโทรศัพท์เมียแน่นอน”
“เพิ่มข้าวไหมครับคุณสามี คิกคิกๆ” เห็นคนเป็นเมียหัวเราะคิกคักแล้วอดใจไม่ไหวคว้าคนเอวบางมานั่งใกล้ๆแล้วฝังหน้าลงสูดกลิ่นหอมจากพวงแก้มเสียงดังฟอด
“แล้ววันนี้ตะวันน้อยทำอะไรทานตอนมื้อเย็นครับ”
“ก็มีผัดผักพิเศษกุ้ง น้ำพริกกะปิ ต้มยำรวมมิตร ทอดมันปลากราย อร่อยทุกอย่างเลย” เห็นสีหน้าของคนร่างสูงที่กลืนน้ำลายตามเมนูมื้อค่ำยิ่งสร้างรอยยิ้มขบขันให้กับคนร่างเล็กที่แกล้งท่านประธานจอมเนี้ยบของพี่ๆพนักงานได้สำเร็จ
“พรุ่งนี้จะมีเมนูนี้ไหมครับ” ภัทร เกียรติบูรพาต้องยอมรับด้วยความสัจจริงว่าเมนูที่คนตัวเล็กพูดออกมาเมื่อกี้มันกระตุกต่อมกระหายได้เป็นอย่างดี
“เดี๋ยวตะวันจัดให้เป็นมื้อเช้า มื้อนี้ก็กินไข่ต้มไปก่อนนะ”
ภัทรไม่ได้เอ่ยอะไรออกไปอีกนอกจากยิ้มรับชะตากรรมกับอาหารมื้อดึกด้วยใจที่จำยอม การลงโทษที่แสนจะน่ารักน่าชังของดวงตะวันน้อยนั้นมีฤทธิ์ร้ายแรงยิ่งกว่าราคาหุ้นในบริษัทตกกว่าเป็นไหนๆ บทเรียนครั้งนี้ไม่รู้ลืม
มื้อดึกผ่านพ้นไปด้วยความจำใจ จากนั้นภัทรก็หอบหิ้วเอาภรรยาตัวน้อยที่กลายร่างเป็นลูกลิงเกาะหลังออกมาจากห้องครัว แวะเอาเสื้อสูทและกระเป๋าเอกสารในห้องรับแขกแล้วจึงมุ่งหน้าขึ้นมาชั้นบนของบ้านทันที
“ง่วงก็นอนก่อนเลยครับ” ภัทรที่เดินกลับมาจากห้องทำงานเอ่ยทักภรรยาตัวน้อยที่นั่งสัปหงกอยู่บนโซฟาตรงมุมอ่านหนังสือ
“ภัทรก็อาบน้ำเร็วๆซี” ร่างสูงก้มตัวอุ้มคนตัวเล็กขึ้นแนบอกจุดหมายคือเตียงนอนหลังใหญ่ที่ตั้งอยู่ใกล้ๆ แต่ดวงตะวันกลับติดเป็นนิสัยถ้าง่วงหรืองอแงอะไรขึ้นมาท่อนขาจะไร้เรี่ยวแรงทันที หน้าที่ของภัทรต่อจากนั้นก็คือต้องอุ้มภรรยาตัวน้อยไปส่งที่เตียงนอนอยู่เป็นประจำ
“กอดหมอนข้างแปปเดียวเดี๋ยวภัทรมา” ดวงตะวันพยักหน้าขึ้นลงอย่างช้าๆ ความง่วงคืบคลานเข้ามาครอบงำสติอย่างช้าๆ แต่ถึงอย่างนั้นก็พยายามฝืนเปลือกตาบางเอาไว้ไม่ให้มันปิดลง จนสุดท้ายก็ฝืนความอ่อนล้าของร่างกายไม่ไหว ลมหายใจที่เข้าออกอย่างสม่ำเสมอบ่งบอกให้รู้ว่าตอนนี้ภรรยาตัวน้อยของภัทรได้หลับใหลเข้าสู่นิทรารมย์เป็นที่เรียบร้อยแล้ว
“ฝันดีครับเมีย” ภัทรสอดตัวขึ้นไปบนเตียงแล้วขยับคว้าร่างผอมบางที่อยู่ขอบเตียงให้เข้ามาหนุนแผ่นอกแกร่ง ฝ่ามือหนายกผ้าห่มผืนหนาคลุมตัวภรรยาตัวน้อยและตนเองและปิดท้ายด้วยการโอบกระชับอ้อมแขนรัดร่างแน่งน้อยให้แนบชิดและจุมพิตที่หน้าผากมนเพื่อปัดเป่าภัยร้ายและส่งภรรยาตัวน้อยเข้าสู่นิทรารมย์อย่างสมบูรณ์แบบ
“ภัทรวันนี้หยุดใช่ไหม.....ภัทรตื่นซี” ดวงตะวันพยายามใช้ความสามารถที่ติดตัวมาตั้งแต่กำเนิดแกะแขนแข็งแรงของภัทรที่โอบร่างแน่งน้อยของตนออกจากตัว แต่ไม่ว่าจะพยายามสักเท่าไรก็ไม่เป็นผลจนต้องปลุกเจ้าของเรือนร่างแข็งแกร่งให้ตื่นนั่นแหละ ทางออกสุดท้าย
“อรุณสวัสดิ์ครับคุณภรรยา”
“จุ๊บ! อรุณสวัสดิ์คุณสามี.....ตอบคาถามตะวันก่อนวันนี้วันหยุดใช่ไหม”
“ใช่ครับ ตะวันน้อยอยากไปเที่ยวที่ไหนหรือเปล่า”
“ตะวันไม่อยากเที่ยว”
“แล้วที่รักอยากทำอะไรครับ”
“ตะวันอยากเก็บมะม่วง” ความต้องการของภรรยาตัวน้อยทำเอาสติของท่านประธานใหญ่เข้าตัวครบร้อยเปอร์เซ็นต์
“ตะวันอยากเก็บมะม่วงหลังบ้าน ภัทรเก็บให้หน่อยนะตะวันเดินไปดูหลายวันแล้ว ลูกโตกำลังกินเลย”
“ไปแอบปีนมาบ้างหรือยังครับ”
“ใครจะปีน ตะวันไม่ใช่เด็กน้อยนะ” คนที่บอกว่าตัวเองไม่ใช่เด็กน้อยหลบตาเป็นพัลวัน เห็นแล้วมันน่าจับทำรักให้หมดสิ้นเรี่ยวแรงจะได้ไม่ออกไปซนที่ไหน
“ถ้าภัทรรู้ว่าไปแอบปีนต้นไม้ที่ไหนล่ะกู ตะวันรู้นะครับว่าจะโดนอะไร”
โดนอะไรล่ะ ไปอาบน้ำดีกว่า” ลูกกวางน้อยหาทางรอดไปได้อย่างหวุดหวิด แต่เอาเข้าจริงๆถ้าภัทรเอาจริงขึ้นมา ดวงตะวันดวงนี้ไม่รอดมือภัทร เกียรติบูรพาแน่นอน
“ภัทรลูกนั้นๆ ไม่ใช่ๆ ตะวันก็บอกว่าลูกนั้นไงอยู่ทางซ้ายมือ นั่นแหละๆ” ขณะนี้ทั้งคนสวย แม่บ้าน คนขับรถกำลังมารวมตัวกันอยู่ใต้ต้นมะม่วงเพื่อให้กำลังใจประมุขของบ้านที่รักเมียและตามใจเมียจนต้องสลัดภาพลักษณ์ของท่านประธานทิ้งแล้วปีนป่ายต้นมะม่วงให้คนที่อยู่เหนือกว่าท่านประธานได้ทานให้สมกับความตั้งมั่นที่อยากทานมาหลายวัน
“ตะวันไม่ต้องรับ เดี๋ยวภัทรจะโยนให้ลุงรับ” ลุงคนขับรถยื่นมือรับมะม่วงของเจ้านายให้พอเหมาะพอเจาะ
“เอาอีกๆ ยังได้ไม่เยอะเลย”
“โอเคครับ....แต่ภัทรว่าตะวันขยับออกไปยืนไกลจากโคนต้นหน่อยได้ไหม ภัทรกลัวกิ่งไม้มันหล่นลงไปใส่ตะวัน”
“ได้ๆเดี๋ยวตะวันไปยืนรอกับป้า” ป้าแม่บ้านยิ้มด้วยความโล่งใจที่เห็นภรรยาตัวของของภัทรขยับเข้ามายืนเคียงข้าง
“ลุงกับหนุ่มเอาผ้ามาลองรับหน่อย.....ตะวันอยู่เฉยๆไงครับ ภัทรบอกว่าไม่ต้องเดินเข้ามา”
“ตะวันก็อยากช่วยอ่ะ!”
“อยู่นิ่งๆก็ช่วยภัทรมากแล้วครับ”
ภัทร เก็บมะม่วงด้วยความระมัดระวังแม้จะลำบากไปสักหน่อยแต่เพื่อคนตัวเล็กแล้วอะไรที่พอจะทำให้ได้ภัทรก็ยินยอมและพร้อมจะลงมือทำให้อย่างไม่เคยขัด เก็บมะม่วงให้เมียแค่นี้ไม่ตายครับ!
“ภัทรจะลงเหรอ ระวังหน่อยนะ” ภัทรพยักหน้ารับแล้วค่อยๆจับกิ่งมะม่วงไว้ทั้งสองมือแล้วไต่ระดับความสูงลงมาเรื่อยๆ จนมาถึง บริเวณกิ่งมะม่วงที่ค่อนข้างผุรับน้ำหนักของเจ้าของเรือนร่างสูงใหญ่ไม่ไหวหักลงมาท่ามกลางสายตาตื่นตะลึงของลูกน้องที่อยู่รายรอบและดวงตะวันที่เลือมลืนแม้กระทั่งการหายใจ
“ภัทร!!” เจ้าของชื่อตกลงมานอนอยู่กับพื้นดินกำลังจะสำรวจความเสียหายของตัวเองแต่ก็อ้าแขนรับร่างเล็กเข้ามาแนบอกเสียก่อน ดูเหมือนดวงตะวันของภัทรจะเสียน้ำตาเสียแล้ว
“ตะวันครับ ภัทรไม่เป็นอะไรครับ แค่จุกนิดหน่อย” คนตกต้นมะม่วงยกมือลูบศีรษะร่างแน่งน้อยด้วยความปลอบประโลม
“ฮึก...ฮืออออ....เจ็บตรงไหน” พยาบาลจำเป็นผละร่างถอยห่างออกมาเล็กน้อยจากนั้นจึงใช้สายตาสำรวจความเสียหายของร่างสูงใหญ่ด้วยความเป็นห่วง
“ไม่มีแผลครับ แต่จุก....ตะวันลุกไปก่อนครับเดี๋ยวตัวเปื้อน”
“ฮึก...มะ...ไม่” โอเค คุณตะวัน เกียรติบูรพาประทับร่างงอแงเรียบร้อยแล้ว
“ป้าครับยกมะม่วงตามเข้าไปเลยนะครับ ทุกคนก็แยกย้ายกลับไปทำงานได้เลยนะ ผมไม่เป็นอะไร ส่วนเด็กๆคุณตะวันสั่งให้เตรียมเครื่องทำยำมะม่วงแล้วใช่ไหม ไปทำเถอะ” คนตกต้นไม้พยุงตัวเองและคนที่กอดแหมะอยู่ที่อกให้ลุกขึ้นจากนั้นก็ย่อตัวลงและอุ้มภรรยาตัวน้อยที่ร้องไห้ซบไหล่ไม่ห่างไปไหนเข้าบ้านทันที งานนี้คงได้มีคนกินยำมะม่วงทั้งน้ำตา
*********************************************************
๐ ไม่เจ๊อะกันนานนนนนนนนน คิดถึงจังเล๊ยยยยยยยยยยยยยยย
๐ ครั้งสุดท้ายลงเรื่องนี้เมื่อ 2 ปีที่แล้วววว นานไปไหมม ฮ่าาาาๆ
๐ ลืมตะวันน้อย กับ คุณภัทรไปบ้างหรือยังคะทุ๊กกกคนนนนน
๐ อ่านแล้วคอมเม้นกันหน่อยเน้อออ จะได้มาอ่านให้อ่านคิดถึงงง อือื
รักและขอบคุณ
By Chocolate Love ~