-
***************************************************************************************
ข้อตกลงในการเข้ามาในเล้าเป็ดนะครับ กรุณาอ่านทุกคนนะครับ
เล้าแห่งนี้เป็นที่ที่คนชื่นชอบนิยาย boy's love หรือชายรักชาย หากใครหลงมาแล้วไม่ชอบ
กรุณากดกากบาทสีแดงมุมด้านขวาบนออกไปด้วยนะครับ
ติดตามกฏเพิ่มเติมที่กระทู้นี้บ่อยๆ เมื่อมีการแก้ไขกฏจะแก้ไขที่กระทู้นี้นะครับ
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=459.0
ประกาศทั่วไปติดตามอัพเดทกันที่นี่
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=2160.0
ประกาศ กฎที่อื่นมีไว้แหก แต่ห้ามมาแหกที่นี่
1.ห้ามมิให้ละเมิดสิทธิส่วนตัวของคนแต่งและบุคคลในเรื่องทั้งหมด
การสนใจและชื่นชอบนิยายและเรื่องเล่าของคนในเรื่องควรมีขอบเขตที่จะไม่สร้างความเดือดร้อนให้เจ้าของเรื่อง เช่นเดียวกับเป็ดที่ตอนนี้ถูกรังควานตามหาตัวจากคนด้านต่างๆ จนตัดสินใจไม่เล่าเรื่องต่อ.........เนื่องจากบางเรื่องเป็นเรื่องเล่า.....................บางคนไม่ได้เปิดเผยตัวตน เขาพอใจจะมีความสุขในที่เล็กๆแห่งนี้โดยไม่ได้ตั้งใจให้คนภายนอกได้รับรู้เรื่องราวแล้วนำไปพูดต่อ เพราะปฎิเสธไม่ได้ว่าสังคมไม่ได้ยอมรับพวกเราสักเท่าไหร่
2.ห้ามมิให้โพสต์ข้อความ รูปภาพ ใช้ลายเซ็นหรือรุปส่วนตัวหรือสื่อใดๆที่ก่อให้เกิดความขัดแย้ง ไม่แสดงความเคารพ, หมิ่นประมาท,
หยาบคาย, เป็นที่รังเกียจ, ไม่เหมาะสม,ติดเรท x,ทำให้กระทู้กลายพันธ์,ไม่เกี่ยวพันกับนิยายที่ลง
หรืออื่นๆที่ขัดต่อกฎหมาย,ห้ามโพสกระทู้ที่จะสร้างประเด็นความขัดแย้ง ในเรื่อง การเมือง ศาสนา พระมหากษัตริย์
และสถาบันต่าง ๆ รวมถึงกระทู้ที่จะสร้างความแตกแยก ชวนวิวาท ของสมาชิกภายในเวปบอร์ด
การกระทำเช่นนั้นอาจทำให้คุณแบนทันที และถาวร . หมายเลข IP ของทุกโพสต์จะถูกบันทึกเพื่อใช้เป็นหลักฐาน
ในความเป็นจริงเป็นไปได้ยากมากที่จะให้แต่ละคนมีความคิดเห็นตรงกันทั้งหมด คนเรามากมายต่างความคิดต่างความเห็น เติบโตมาภายใต้ภาวะแวดล้อมต่างกันการแสดงความคิดเห็นที่แตกต่าง จึงควรทำเพื่อให้เกิดความเข้าใจกัน แบ่งปันประสบการณ์และมิตรภาพเพื่ออาจเป็นประโยชน์ในการใช้ชีวิต และไม่ว่าจะอย่างไรก็ควรเคารพในความคิดเห็นที่แตกต่างของบุคคลอื่นช่วยกันสร้างให้บอร์ดนี้มีแต่ความรักนะครับ
เรื่องบางเรื่องอาจจะเป็นทั้งเรื่องแต่งหรือเรื่องเล่าใดๆก็ขอให้ระลึกเสมอว่า อ่านเพื่อความบันเทิงและเก็บประสบการณ์ชีวิตที่คุณไม่ต้องไปเจอความเจ็บปวดเล่านั้นเองเพื่อเป็นข้อเตือนใจ สอนใจในการตัดสินใจใช้ชีวิต จึงไม่ต้องพยายามสืบหาว่าเรื่องจริงหรือเรื่องแต่งส่วนการพูดคุยนั้น ก็ประมาณอย่าทำให้กระทุ้กลายพันธุ์ห้ามเอาเรื่องส่วนตัวมาปรึกษาพูดคุยกันโดยที่ไม่เกี่ยวพันกับเรื่องในกระทู้นิยาย ถ้าจะวิจารณ์หรือแสดงความคิดเห็นทุกคนมีสิทธิแต่ขอให้ไปตั้งกระทู้ที่บอร์ดอื่นที่ไม่ใช่ที่นี่นะครับ
3.การนำเรื่อง ข้อความ รูปภาพมาโพส หรือนำข้อความใดๆไปโพสที่อื่นๆ กรุณาพยายามติดต่อเจ้าของเรื่องเท่าที่จะทำได้หรือแจ้งมายังบอร์ดนี้ก่อนนะครับ เนื่องจากเจ้าของเรื่องบางครั้งไม่ต้องการให้คนที่ไม่ได้ชื่นชอบนิยายชายรักชายเข้ามารับรู้ ลิขสิทธิ์ทั้งหมดเป็นของเจ้าของคนที่ทำขึ้นและเวปแห่งนี้นะครับ
4.ห้ามแจกเบอร์ แลกเมล บอกเมล แลก msn บนบอร์ด โดยเฉพาะการบอกเบอร์ หรือเมลของคนอื่นโดยที่เจ้าของไม่ยินยอมให้ส่งหรือติดต่อกันทางพีเอ็มจะปลอดภัยกว่าแล้วเมื่อมีการติดต่อสื่อสารกันให้พึงระวังถึงความปลอดภัย ความไม่น่าไว้ใจของผุ้คนทุกคนแม้จะมีชื่อเสียงในบอร์ดเป็นเรื่องส่วนตัวของแต่ละคนไป เพื่อลดความขัดแย้งภายในเล้า จึงไม่สนับสนุนให้มีการจีบกันในบอร์ดนะครับ
5.ห้ามจั่วหัวกระทู้ว่าเป็น “เรื่องเล่า” นักเขียนทุกคนอย่าโกหกคนอ่านว่าเป็นเรื่องจริงในกรณีแต่งเติมเพิ่มแม้แต่นิดเดียวให้ชี้แจงว่าเป็นเรื่องแต่งแม้จะแต่งเพิ่มขึ้นแค่ไม่ถึง 10 % ก็ตาม
เพราะแม้จะเป็นเรื่องที่เขียนจากเรื่องจริง เมื่อนำมาพิมพ์เป็นเรื่องผ่านตัวอักษร ย่อมเลี่ยงไม่ได้ที่จะมีการเพิ่มเติมเพื่อให้เกิดสีสันในเนื้อเรื่อง ทางเล้าถือว่านั่นคือการเพิ่มเติมเนื้อเรื่อง จึงไม่อนุญาตให้จั่วหัวกระทู้ว่าเป็น “เรื่องเล่า” แต่สามารถแจ้งว่าเป็น “นิยายที่อ้างอิงมาจากชีวิตจริง” ได้ มีคนมากกมายทะเลาะเสียความรู้สึกเพราะเรื่องนี้มามากแล้ว
6.การพูดคุยโต้ตอบระหว่างคนเขียนและคนอ่านนอกเรื่องนิยาย ทำได้ แต่อย่าให้มากนัก เช่น คนเขียนโพสนิยายหนึ่งตอน ก็ควรตอบเพียงคอมเม้นต์เดียวก็พอแล้ว โดยสามารถใช้ปุ่ม Insearch qoute ได้ ถ้าจะพูดคุยกันมากขึ้นแนะนำให้ไปตั้งกระทู้ใหม่ที่ห้องพูดคุยทั่วไป และลงลิงค์จากนิยายไปยังกระทู้พูดคุยกับแฟนคลับนิยายในรีพลายแรกด้วยนะครับ เพราะการที่คนเขียนและแฟนคลับพูดคุยกันมากทำให้หานิยายที่จะอ่านยาก ไม่เจอ ลำบากกับคนที่ไม่ได้เข้ามาตามอ่านทุกวัน
7. การกดบวกให้เป็ดเหลือง
7.1 นิยาย 1 ตอน จะให้ขึ้น Top list แค่ 1 Reply เท่านั้น ถ้าขึ้นเกิน จะลบคะแนนออก เหลือเฉพาะ Reply ที่มีคะแนนสูงสุด
7.2 นิยาย 1 เรื่อง จะให้ขึ้น Top list ไม่เกิน 3 Reply ถ้าเกิน จะลบคะแนนออก ให้เหลือ เฉพาะ Reply ที่มีคะแนนสูงสุด ลงมาตามลำดับ
7.3 Post ในห้องอื่น ๆ ก็จะใช้ หลักการเดียวกันนี้ เช่นกัน ยกเว้น
- 1 Reply ที่เกินมานั้น โมทั้งหลาย พิจารณาดูแล้วว่า ไม่เป็นการปั่นโหวต และเป็น Reply ที่น่าสนใจและเป็นที่ชื่นชอบจริง ๆ
8.Administrator และ moderator ของ forum นี้ มีสิทธิ์อ่าน, ลบ หรือแก้ไขทุกข้อความ. และ administrator, moderator หรือ webmaster ไม่สามารถรับผิดชอบต่อข้อความที่คุณได้แสดงความคิดเห็น (ยกเว้นว่าพวกเขาจะเป็นผู้โพสต์เอง).
9.คุณยินยอมให้ข้อมูลทุกอย่างของคุณถูกเก็บไว้ในฐานข้อมูล. ซึ่งข้อมูลเหล่านี้จะไม่ถูกเปิดเผยต่อผู้อื่นโดยไม่ได้รับการยินยอมจากคุณ .Webmaster, administrator และ moderator ไม่สามารถรับผิดชอบต่อการถูกเจาะข้อมูล แล้วนำไปสร้างความเดือดร้อนต่างๆ
10.ห้ามลงประกาศลิงค์โปรโมทเวป โฆษณา หรือโปรโมทในเชิงธุรกิจใดๆ ทุกชนิด ลงได้เฉพาะในห้องซื้อขาย ในเมื่อแนะนำเวปอื่นที่บอร์ดเรา ก็ช่วยแนะนำบอร์ดเราโดยลงลิงค์บอร์ดเรา เวป http://www.thaiboyslove.com ในบอร์ดที่ท่านแนะนำมาให้เราด้วย เมื่อจำเป็นต้องแนะนำลิงค์ให้ส่งลิงค์กันทาง personal message หรือพีเอ็มแทนนะครับจะสะดวกกว่า ส่วนในกรณีอยากแนะนำสิ่งดีๆให้เพื่อนๆได้อ่านจริงๆนั้นพยายามลงให้ห้องซื้อขายซะ หรือถ้าม๊อดเดอเรเตอร์จะพิจารณาเป็นกรณีๆไป ถ้ารู้สึกว่าไม่ได้โปรโมทเวป แต่อยากแนะนำสิ่งดีๆให้เพื่อนด้วยใจจริงจะให้กระทู้นั้นคงอยู่ต่อไป
11.บอร์ดนิยายที่โพสจนจบแล้วมีไว้สำหรับนิยายที่โพสในบอร์ด boy's love จนจบแล้วเท่านั้น จึงจะถูกย้ายมาเก็บไว้ที่นี่ หาอ่านนิยายที่จบแล้ว หรือคนเขียนไม่ได้เขียนต่อ แต่โดยนัยแล้วถือว่าพล็อตเรื่องโดยรวมสมควรแก่การจบแล้ว หากนักเขียนท่านใดได้พิมพ์เล่มกับสำนักพิมพ์ ต้องการลบเรือ่งบางส่วนออก โดยเฉพาะไคลแม๊ก หรือตอนจบที่สำคัญ ให้แจ้ง moderator ย้ายนิยายของท่านสู่ห้องนิยายไม่จบ เพื่อที่หากระยะเวลาเกินหกเดือนแล้ว เราจะได้ทำการลบทิ้ง หรือท่านจะลบนิยายดังกล่าวทิ้งเสียก็ได้ เนื่องจากบอร์ดนี้เก็บเฉพาะนิยายที่จบแล้ว
บอร์ดนิยายที่ยังไม่มาต่อจนจบไว้สำหรับ
นิยายที่คนเขียนไม่ได้มาต่อนาน หายไปโดยไม่มีเหตุผลสมควร ไม่ได้แจ้งไว้หรือแจ้งแล้วก็ไม่มาต่อ 3 เดือน จะย้ายมาเก็บในนี้เมื่อครบหกเดือนจะทำการลบทิ้ง ส่วนเรื่องไหนที่จะต่อก็ต่อในนี้จนกว่าจะจบ แล้วถึงจะทำการย้ายไปสู่บอร์ดนิยายจบแล้วต่อไป
12.ห้ามนำเรื่องพิพาทต่างๆมาเคลียร์กันในบอร์ด
13.ผู้โพสนิยาย และเขียนนิยายกรุณาโพสให้จบ ตรวจสอบคำผิดก่อนนำมาลงด้วยครับ
14.ส่วนคนอ่านทุกท่าน เวลาอ่านนิยาย เรื่องที่คนเขียนเขียน ก็ไม่ต้องไปอินมากนะครับ ให้เก็บเอาสิ่งดีๆ ประสบการณ์ ข้อคิดดีๆไปนะครับ
15. การนำรูปภาพ บทความ ฯลฯ มาลงในเวปบอร์ด ควรจะให้เครดิตกับ...
(1) ผู้ที่เป็นต้นตอเจ้าของบทความหรือรูปภาพนั้นๆ
(2) เวปไซต์ต้นตอที่อ้างอิงถึง
....ในกรณีที่เป็นบทความที่ถูกอ้างอิงต่อมาจากเวปไซต์อื่นๆ
- ถ้ามีแหล่งต้นตอของเจ้าของบทความ ให้โพสชื่อเจ้าของต้นตอของบทความหรือรูปภาพนั้นๆ พร้อมทั้งเวปไซต์ที่อ้างอิง
(กรณีนี้จะโพสอ้างอิงชื่อผู้โพสหรือเวปไซต์ที่เรานำมาหรือไม่ก็ได้ แต่ควรมั่นใจว่าชื่อต้นตอของที่มาถูกต้อง)
- ถ้าไม่สามารถหาชื่อต้นตอของรูปภาพหรือเวปไซต์ที่นำมาได้ ควรอ้างอิงชื่อผู้โพสและเวปไซต์จากแหล่งที่เรานำมาเสมอ
- ควรขออนุญาติเจ้าของภาพหรือเจ้าของบทความก่อนนำมาโพสค่ะ(ถ้าเป็นไปได้) ยกเว้นพวกเวปไซต์สาธารณะ เช่น หนังสือพิมพ์ออนไลน์ ฯลฯ ที่เปิดให้คนทั่วไปได้อ่านเป็นสาธารณะ ก็นำมาโพสได้ แต่ให้อ้างอิงเจ้าของชื่อและแหล่งที่มาค่ะ
- ไม่ควรดัดแปลงหรือแก้ไขเครดิตที่ติดมากับรูปหรือบทความก่อนนำมาโพส
- ถ้าเป็น FW mail ก็บอกไปเลยว่าเอามาจาก FW mail
16.นิยายเรื่องไหนที่คิดว่าเมื่อมีการรวมเล่มขายแล้วจะลบเนื้อเรื่องไม่ว่าบางส่วนหรือทั้งหมดออก กรุณาอย่าเอามาลงที่นี่ หรือสำหรับผู้ที่ขอนิยายจากนักเขียนอื่นมาลง ต้องมั่นใจว่าเรื่องนั้นจะไม่มีการลบเนื้อเรื่องไม่ว่าบางส่วนหรือทั้งหมดออกเมื่อมีการรวมเล่มขาย อนึ่ง เล้าไม่ได้ห้ามให้มีการรวมเล่มแต่อย่างใด สามารถรวมเล่มขายกันได้ แต่อยากให้เคารพกฎของเล้าด้วย เล้าเปิดโอกาสให้ทุกคน จะทำมาหากิน หรืออะไรก็ตามแต่ขอความร่วมมือด้วย เผื่อที่ทุกคนจะได้อยู่อย่างมีความสุข
17.ห้ามแจ้งที่หัวกระทู้เกี่ยวกับการจองหรือจัดพิมพ์หนังสือ แต่อนุโลมให้ขึ้นหัวกระทู้ว่า “แจ้งข่าวหน้า...” และลงลิงค์ที่ได้ตั้งเอาไว้ในแล้วในห้องซื้อขายลงในกระทู้นิยายแทน ถ้านักเขียนต้องการประชาสัมพันธ์เกี่ยวกับการจอง หรือจัดพิมพ์หนังสือของตนเองผ่านกระทู้นิยายของตนเอง นิยายเรื่องดังกล่าวจะต้องลงเนื้อหาจนจบก่อน (ไม่รวมตอนพิเศษ) จึงจะทำการประชาสัมพันธ์ในกระทู้นิยายได้ (ศึกษากฏการซื้อขายของเล้่าก่อน ด้วยนะคะ)
ว่าด้วยเรื่องการจะรวมเล่มนิยายขายในเล้า จะต้องมี ID ซื้อขายก่อน ถึงจะสามารถประกาศ ..แจ้งข่าว.. ที่บนหัวกระทู้ของนิยายได้ ในกรณีที่ รวมเล่มกับ สนพ. ที่มี ID ซื้อขายของเล้าแล้ว นักเขียนก็สามารถใช้ หมายเลข ID ของ สนพ. ลงแจ้งในหน้าที่มีเนื้อหารายละเอียดการสั่งจองนิยายได้
18.ใครจะโพสเรื่องสั้นให้มาโพสที่บอร์ดเรื่องสั้น ถ้าเรื่องไหนไม่จบนานเกิน 3 เดือน จะทำการลบทิ้งทันที ส่วนเรื่องสั้นที่จบแล้วให้แก้ไขโพสแรก และต่อท้ายว่าจบแล้วจะได้ไม่ถูกลบทิ้งและจะเก็บไว้ที่บอร์ดเรื่องสั้นไม่ย้ายไปไหน เช่นเดียวกับนิยายทุกเรื่องเมื่อจบให้แก้ไขโพสแรก และต่อท้ายว่าจบแล้ว จะได้ย้ายเข้าสู่บอร์ดนิยายจบแล้ว ไม่เช่นนั้นม๊อดอาจเข้าใจว่าไม่มาต่อนิยายนานเกินจะโดนลบทิ้งครับ
เอาข้อสำคัญก่อนนะครับเด่วอื่นๆจะทำมาเพิ่มครับเอิ้กๆหุหุ
admin
thaiboyslove.com.......................................
วันที่ 3 ธ.ค. 2551วันที่ 16 ก.ย. 2554 ได้เพิ่มกฏ ข้อที่ 7
วันที่ 21 ต.ค.2556 ได้ปรับปรุงกฏทั้งหมดเพื่อให้แก้ไข และติดตามได้ง่าย
วันที่ 11 พ.ย. 2557 เพิ่มเติมการลงเรื่องสั้นและการแจ้งว่านิยายจบแล้ว
วันที่ 4 ธ.ค. 2557 เพิ่มบอร์ดเรื่องสั้นจึงปรับปรุงกฏข้อ 18 เกี่ยวกับเรื่องสั้น และ เพิ่มเติมส่วนขยายของกฏข้อ 17
เวปไซต์แห่งนี้เป็นเวปไซต์ส่วนบุคคลที่ได้รับความคุ้มครองจากกฏหมายภายในและระหว่างประเทศ การเข้าถึงข้อมูลใดๆบนเวปไซต์แห่งนี้โดยไม่ได้รับความยินยอมจากผู้ให้บริการ ถือว่าเป็นความผิดร้ายแรง
ข้อความใดๆก็ตามบนเวปไซต์แห่งนี้ เกิดจาการเขียนโดยสมาชิก และตีพิมพ์แบบอัตโนมัติ ผู้ดูแลเวปไซต์แห่งนี้ไม่จำเป็นต้องเห็นด้วย และไม่รับผิดชอบต่อข้อความใดๆ โปรดใช้วิจารณญาณของท่านที่เข้าชม และ/หรือ ท่านผู้ปกครองในการให้ลูกหลานเข้าชม
*****************************************************************************************
สารบัญ
เบลอ
Chapter 1 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=45395.msg2953000#msg2953000) Chapter 2 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=45395.msg2956226#msg2956226) Chapter 3 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=45395.msg2959351#msg2959351) Chapter 4 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=45395.msg2968792#msg2968792) Chapter 5 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=45395.msg2973039#msg2973039) Chapter 6 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=45395.msg2976628#msg2976628) Chapter 7 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=45395.msg2980683#msg2980683) Chapter 8 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=45395.msg2988426#msg2988426) Chapter 9 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=45395.msg2994247#msg2994247) Chapter 10 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=45395.msg3001303#msg3001303) Chapter 11 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=45395.msg3007761#msg3007761) Chapter 12 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=45395.msg3013902#msg3013902) Chapter 13 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=45395.msg3031092#msg3031092) Chapter 14 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=45395.msg3038487#msg3038487) Chapter 15 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=45395.msg3048218#msg3048218) Chapter 16 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=45395.msg3051753#msg3051753) Chapter 17 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=45395.msg3059550#msg3059550) Chapter 18 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=45395.msg3071217#msg3071217) Chapter 19 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=45395.msg3079742#msg3079742) Chapter 20 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=45395.msg3087220#msg3087220) Chapter 21 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=45395.msg3095702#msg3095702) Chapter 22 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=45395.msg3104689#msg3104689) Chapter 23 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=45395.msg3112543#msg3112543) Chapter 24 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=45395.msg3119252#msg3119252) Chapter 25 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=45395.msg3131953#msg3131953) Chapter 26 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=45395.msg3138840#msg3138840) Chapter 27 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=45395.msg3146766#msg3146766) Chapter 28 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=45395.msg3152901#msg3152901) Chapter 29 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=45395.msg3158509#msg3158509) Chapter 30 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=45395.msg3163355#msg3163355) Chapter 31 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=45395.msg3167717#msg3167717) Chapter 32 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=45395.msg3173098#msg3173098) Chapter 33 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=45395.msg3178557#msg3178557) Chapter 34 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=45395.msg3183910#msg3183910) Chapter 35 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=45395.msg3190102#msg3190102) Chapter 36 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=45395.msg3201929#msg3201929) Chapter 37 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=45395.msg3207936#msg3207936) Chapter 38 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=45395.msg3213573#msg3213573) Chapter 39 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=45395.msg3219943#msg3219943) Chapter 40 (จบภาค) (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=45395.msg3226403#msg3226403)
ยังเบลอ
Chapter 1 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=45395.msg3244870#msg3244870) Chapter 2 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=45395.msg3251708#msg3251708) Chapter 3 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=45395.msg3258286#msg3258286) Chapter 4 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=45395.msg3263391#msg3263391) Chapter 5 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=45395.msg3268175#msg3268175) Chapter 6 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=45395.msg3273889#msg3273889) Chapter 7 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=45395.msg3280212#msg3280212) Chapter 8 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=45395.msg3287093#msg3287093) Chapter 9 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=45395.msg3292059#msg3292059) Chapter 10 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=45395.msg3298422#msg3298422) Chapter 11 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=45395.msg3303680#msg3303680) Chapter 12 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=45395.msg3309694#msg3309694) Chapter 13(END) (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=45395.msg3346024#msg3346024)
นิยายทั้งหมดของฮัสกี้ค่ะ :กอด1:
Nisreen, the white rose of the desert (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=44832.msg2905201#msg2905201)
เงาจันทร์ในม่านหมอก (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=45116.msg2931321#msg2931321)
เหนือเมฆ (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=48008.msg3136922#msg3136922)
แต่กาลก่อน (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=56263.msg3500268#msg3500268)
ภูสอยเดือน (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=62103)
(husky's page) (https://www.facebook.com/huskyhund) :pig4:
-
อ่าววว รอเน้ออออออออ :กอด1:
-
พุ่งมารอนิยายคุณฮัสกี้อีกเรื่องค่ะ :กอด1:
-
**นิยายทุกเรื่องของฮัสกี้ ไม่อนุญาตให้นำออกจากเล้า และไม่อนุญาตให้นำไปโพสต์ที่บอร์ดอื่นๆ เด็ดขาดค่ะ
Chapter 1
ตฤณ พัชรวิทิต
ยามเช้า ณ ชั้นสิบสามของแผนกวิศวกรรมเครือข่ายคอมพิวเตอร์ของบริษัท NS ซึ่งมีวิศวกรนับห้าสิบชีวิตแออัดกันแน่นเหมือนปลาซาร์ดีนกระป๋องอยู่ภายในห้องทำงานขนาดย่อม วันนี้ก็ไม่ต่างไปจากทุกวัน เสียงพูดคุยถามสารทุกข์สลับปรึกษางานกันดังสนั่นลั่นไปทั้งตึก
“ไอ้ตฤณ ยิ้มหน้าบานจนตีนกาขึ้นเป็นริ้วขนาดนี้ มีเรื่องอะไรดีๆ ในชีวิตกับชาวบ้านเขาด้วยรึไงกันวะ” กิตติ หนึ่งในเพื่อนร่วมงานส่งเสียงทัก
ตฤณหัวเราะร่าเย้ยคำสบประมาท “ก็ไม่มีอะไรมาก เอาเป็นว่า... มึงหัดเรียกกูว่าหัวหน้าไว้ตั้งแต่ตอนนี้เลยดีกว่า ไม่วันนี้ก็พรุ่งนี้ได้ใช้แน่ๆ”
“หือ? ใครว่าอะไรนะ หัวหนา หัวหมา หรือ หัวหน่าว”
“เฮ้ย! หัวหน้าโว้ย เรียกให้มันดีๆ สิวะ!” ชายหนุ่มหันไปดุเพื่อนร่วมงานอีกคนที่กำลังทำหน้าง่วง ดูเหมือนไม่อยากจะสนอกสนใจอะไรกับใครเขานัก แต่ก็ยังจะโผล่หน้าเข้ามาค่อนขอดกันซะได้ “เดี๋ยวกูได้เป็นหัวหน้าเมื่อไหร่ จะใช้งานพวกมึงให้หนัก!”
“ว่าแต่ท่านหัวหน้า เมื่อไหร่เขาจะประกาศตำแหน่งใหม่ของท่านหัวหน้าสักทีล่ะขอรับ อย่าลืมพาพวกกระผมไปเลี้ยงให้เมาลืมโลกด้วยนะขอรับ” กิตติคิดว่า ถึงจะยังไม่รู้ผลประกาศว่าใครจะมาประจำตำแหน่งแทนที่ผู้จัดการ หรือหัวหน้าเก่าที่เกษียณไป แต่ประจบไว้ก่อนก็ไม่เสียหลาย
“คงจะเร็วๆ นี้แหละไอ้พวกลูกน้องทั้งหลาย โฮะๆ”
ตฤณเป็นวิศวกรไฟแรงที่มีผลงานชิ้นใหญ่ๆ มากมาย ตำแหน่งงานของเขาอยู่ในระดับซีเนียร์ทั้งที่อายุยังน้อย ชายหนุ่มมีรูปร่างสูงใหญ่ราวกับคนจากประเทศทางตะวันตก ผิวสีน้ำผึ้งเข้ากันได้ดีกับใบหน้าคมเข้ม ดวงตารูปเมล็ดอัลมอนด์สีดำขลับดูคมกริบราวกับตาเหยี่ยว มีลักยิ้มบุ๋มที่แก้มทั้งสองข้าง ส่งผลให้รอยยิ้มของเขามีเสน่ห์มากขึ้น ทว่าเส้นผมที่ไม่เคยถูกหวีให้เป็นทรง ยุ่งเหยิงจนนกยังไม่อยากทำรัง หนวดเคราที่ขึ้นหรอมแหรม กับเสื้อผ้าเก่าๆ ซีดๆ เหลืองๆ ที่เขาใส่มาทำงานเป็นประจำทุกวันนั้น ลดดีกรีความร้อนแรงของชายหนุ่มลงไปจนมีค่าเท่ากับศูนย์... จนเมื่อมองดูโดยรวมแล้ว เขาก็ไม่ได้โดดเด่นอะไร ดูคล้ายๆ กับพวกวิศวกรคนอื่นๆ ในทีมนั่นล่ะ
แต่เดิมชายหนุ่มก็เป็นคนมีความมั่นใจในความเก่งกาจของตัวเองสูงมากอยู่แล้ว และเมื่อเขาถูกขจร ผู้จัดการอาวุโสของแผนกวิศวกรรมเครือข่ายและพนักงานจากแผนก Human Resource เรียกไปพูดคุยพร้อมกับสัมภาษณ์ถึงความพร้อมสำหรับตำแหน่งงานที่เพิ่งจะว่าง เขาจึงค่อนข้างมั่นใจว่าตนเองคงจะได้เลื่อนตำแหน่งแน่แล้ว ยิ่งหันมองไปซ้ายขวาภายในแผนก ก็ไม่เห็นมีใครเก่งกาจและเหมาะสมกับตำแหน่งนี้มากไปกว่าตน งานนี้รากหญ้าเช่นเขา (ตฤณ แปลว่า หญ้า) คงไม่พ้นได้งอกยาวเป็นรากแก้วแน่ๆ
“พี่ตฤณ วันนี้พี่กับผมต้องไปประชุมโพรเจกต์ใหญ่ของบริษัทดาต้าโปรอ้ะ” บวรวิทย์ รุ่นน้องที่รูปร่างผอมเพรียวแต่สะโพกหนาเตอะวิ่งเข้ามาพร้อมเอกสารปึกใหญ่ในมือ “ไปพบลูกค้าพร้อมกับพี่ธนากรด้วย”
“โอ๊ะ ธนากรไปด้วยเหรอ วันนี้ก็หวานหมูอีกแล้วเซ่ะ หุหุ” ตฤณยิ้มร่า นั่นก็เพราะ ธนากรนั้นเป็นรองผู้จัดการฝ่ายขาย เขามีหน้าที่ต้องพาลูกค้าไปเลี้ยงรับรอง ทำทุกอย่างให้ลูกค้าพอใจ เพื่อที่การเซ็นสัญญาและปิดโพรเจกต์จะได้เป็นไปง่ายและราบรื่น ดังนั้น เมื่อใดที่ธนากรพาพวกวิศวกรทั้งหลายไปพบลูกค้า พวกเขาก็จะได้อานิสงส์เป็นอาหารราคาแพงๆ ไปด้วย “เดี๋ยวต้องโทรไปบอกปิ่นไว้ก่อนว่าวันนี้ไม่ต้องอยู่รอ หุหุ”
ธนากรเดินตามหลังบวรวิทย์เข้ามาในแผนกช้าๆ เขาปรายตามองดูเหล่าวิศวกรทั้งหลายแล้วถอนหายใจออกมาเฮือกใหญ่ ก็ดูแต่ละคนสิ แต่งตัวไม่ค่อยจะเป็นผู้เป็นคน ใส่กันแต่เสื้อเชิ้ตแขนสั้นแบบที่ยกแขนทีเห็นขนจั๊กแร้ยุบยั่บกับกางเกงสแล็กเก่าๆ เนกไทก็ไม่เคยผูก ขนาดอยู่ห่างเป็นเมตรๆ ยังได้กลิ่นเหงื่อโชยมา ไม่รู้ว่าไอ้พวกนี้ทนนั่งอยู่ด้วยกันได้ยังไง
วิศวกรในแผนกวิศวกรรมเครือข่ายคอมพิวเตอร์ถูกแบ่งออกเป็นกลุ่มย่อยๆ ตามสาขาที่แต่ละคนถนัด เช่น การสื่อสารอุปกรณ์เครือข่ายเบื้องต้น การรักษาความปลอดภัยของระบบ การสื่อสารแบบไร้สาย ฯลฯ และสำหรับสาขาที่ชำนาญเรื่องการสื่อสารทั่วไปและระบบโทรศัพท์ผ่านเครือข่ายอินเทอร์เน็ตนั้น ประกอบไปด้วยวิศวกรสี่นาย นั่นก็คือ กิตติ บวรวิทย์ ภูริณัฐ และตฤณซึ่งเป็นซีเนียร์ของกลุ่มนี้ ส่วนธนากรเอง เขาก็รับผิดชอบลูกค้าในสาขานี้เช่นกัน จึงทำให้พวกเขาต้องพบปะเจอหน้ากันอยู่เป็นประจำ
“นี่ ไอ้คุณตฤณ วันนี้อาบน้ำก่อนไปประชุมด้วย แล้วก็แต่งตัวให้ดูเป็นผู้เป็นคนหน่อยนะเว้ย เนกไทน่ะ ผูกซะด้วย วันนี้ประชุมใหญ่กับทางผู้บริหารของดาต้าโปรเชียวนะมึง” ธนากรถอนหายใจอีกครั้ง ก็ดูไอ้รากหญ้าเพื่อนรักของเขามันทำหน้าเข้าสิ ตาเป็นประกายแบบนั้น แปลว่าเย็นนี้ที่เขาจะพาไปเลี้ยงอาหาร มันคงกะจะกินล้างบางอีกแล้วแน่ๆ
“โธ่ ไอ้แหลม อย่างกูเนี่ย หน้าหล่อๆ ไม่พอรึไงวะ ยุ่งยากชิบหาย แล้วเนกทงเนกไทอะไร กูไม่มีหรอก”
“ธนากร โว้ย เลิกเรียกแหลมซะที มึงอย่าเผลอเรียกแบบนี้ต่อหน้าลูกค้าเชียวนะเว้ย! เอ้านี่ กูว่าแล้วมึงต้องตอบแบบนี้ เอาเนกไทกุชชี่ของกูไป ให้ยืมนะเว้ย ห้ามทำเลอะ!” ธนากรโยนเนกไทซึ่งผูกไว้แบบสำเร็จรูปแล้วไปคล้องคอเพื่อนรักที่ร่ำเรียนมาด้วยกัน แล้วจนมาทำงานก็ยังหนีกันไม่พ้น และนั่นก็ทำให้เขารู้ดีว่าไอ้รากหญ้าหนวดแมวนี่มันผูกเนกไทไม่เป็นกับชาวบ้านเขา
“เออๆ ประชุมกี่โมงวะ”
“ห่านจิกนี่ มึงไม่อ่านเมลเลยใช่มั้ย บ่ายสาม เสร็จแล้วจะได้ไปกินเลี้ยงต่อ” ธนากรถอนหายใจอีกหลายๆ รอบ ตั้งแต่เขารู้จักกับตฤณมานี่ ถอนหายใจไปไม่รู้กี่ล้านรอบแล้ว นี่ถ้าถอนหายใจได้ครั้งละหมื่น เขาคงรวยยิ่งกว่าบิลเกตส์ไปแล้วแน่ๆ ชายหนุ่มหน้าแหลมนึกบ่นอยู่ในใจ จากนั้นก็หันไปหาบวรวิทย์ วิศวกรระดับจูเนียร์ที่จะเข้าร่วมประชุมด้วยกันในวันนี้ “บวรวิทย์ก็ด้วย อย่าเอาอย่างลูกพี่แกเชียว บริษัทมีห้องอาบน้ำไว้ให้ใช้ ก็ใช้ซะ แต่งตัวให้ดีๆ ล่ะ”
บวรวิทย์ผงกศีรษะรับ “ครับ คุณธนากร”
ชีวิตการทำงานของตฤณในแต่ละวันเป็นไปอย่างเรียบง่าย เขามักมาถึงที่ทำงานแต่เช้า เวลาต้องออกไปไซต์งานลูกค้า เขาก็ขับรถโตโยต้ารุ่นเก่าๆ ที่ใช้มาตั้งแต่เข้ามหาวิทยาลัยปีหนึ่งออกไป บางทีก็นั่งแท็กซี่หรือใช้บริการ BTS เมื่อเห็นว่ารถติดมากๆ พอเสร็จงานก็ขับรถกลับบ้าน ถ้าวันไหนไม่ต้องออกไปพบลูกค้าข้างนอก เขาก็จะนั่งอ่านหนังสือ และทำแล็บเตรียมไว้สำหรับการออกไปไซต์ลูกค้าครั้งถัดไป พอถึงเวลาเลิกงานซึ่งก็ไม่ค่อยตรงเวลานัก ชายหนุ่มจึงจะกลับบ้านไปหาแฟนสาวนามว่า ปิ่นหยก ซึ่งพวกเขาย้ายมาอยู่ด้วยกันได้เกือบจะหนึ่งปีแล้ว
“พี่ตฤณ! จะเที่ยงแล้ว ไปหาไรกินกันเหอะ!” ภูริณัฐที่นั่งจ้องเข็มนาฬิกาอยู่นานแล้วร้องลั่น
“เฮ้ย ไม่กินเว้ย เดี๋ยวตอนเย็นกินไม่คุ้ม มึงไปกับเจ้าบวรกับไอ้กิตก็แล้วกัน”
บวรวิทย์ส่ายหน้ายิก “พี่ไม่กินผมก็ไม่กินอะ เดี๋ยวเย็นนี้กินแพ้พี่”
“นี่กะจะกินกันให้บริษัทล้มละลายเลยรึไงน่ะมึง!” ภูริณัฐใช้ศอกถอง
บวรวิทย์อย่างไม่พอใจนัก ใช่ซี้... คราวนี้เขาไม่ได้ไปร่วมวงด้วย ไว้คราวหน้าเถอะ เขาจะกินให้ทั้งร้านอาหารและบริษัทล้มละลายไปพร้อมๆ กันเลย ฮึ!
หลังเวลาพักเที่ยงหมดไป ตฤณและบวรวิทย์ก็จูงมือกันไปอาบน้ำแต่งตัวให้พร้อมสำหรับงานชิ้นใหญ่ช่วงบ่าย แม้ว่าจะชำระล้างกลิ่นเหงื่อไคลออกไปจนหมดแล้ว แต่เสื้อผ้าของพวกเขาก็ยังคงเป็นตัวเก่าๆ ที่ซักมาแล้วร้อยกว่าหน สีตกบ้าง ซีดบ้าง จางบ้าง กับกางเกงสแล็กที่ชายระพื้นจนรุ่ย รองเท้าผ้าใบแหว่งๆ เสื้อผ้าทั้งชุดของตฤณกับบวรวิทย์รวมกัน บวกเงินอีกห้าพันยังราคาไม่เท่าเนกไทกุชชี่ใช้แล้วของธนากรเลยด้วยซ้ำ
ตฤณประคองขันน้ำพลาสติกที่ใส่สบู่และแชมพูเอาไว้ในมือใหญ่ หยิบผ้าขาวม้ามาพาดคอ ก่อนจะก้าวฉับๆ เดินนำบวรวิทย์ออกมาจากห้องอาบน้ำ แต่แล้วก็ต้องชะงัก เมื่อรุ่นน้องร้องเรียกเขาไว้
“พี่ตฤณณณ ลืมกุงเกงลิงน่ะคร้าบบบ” บวรวิทย์โบกลิงยี่ห้อเจเพรสสบายหนุ่มสีแดงขอบย้วยๆ ในมือไปมา
ร่างสูงหันหลังขวับ “เฮ้ย! เอ็งจะโบกทำม้อยยย ชาวบ้านชาวช่องเห็นหมด!” ด้วยความตกใจ ขันน้ำพลาสติกที่ถือไว้จึงหลุดมือ หล่นลงบนพื้นกระเบื้องเสียงดังก้อง ตามมาด้วยเสียงของแชมพูและกล่องสบู่ที่ร่วงหล่นกระจัดกระจายไปคนละทิศละทาง “ชิบหายแว้ว~”
ตฤณวิ่งไล่สบู่ก้อนน้อยซึ่งเกิดจากการที่เขาใช้เศษสบู่หลายชิ้นหลายกลิ่นหลายสีอัดติดกันไว้จนแน่น ที่มันหลุดออกจากกล่องสบู่และลื่นไถลไปบนพื้นขัดเงา ไปหยุดอยู่ที่เบื้องหน้าของใครคนหนึ่ง
“อ๊ะ” ชายคนนั้นหยุดกึก พอจะก้มลงเก็บสบู่ ร่างสูงใหญ่ก็ถาโถมเข้ามาชิงเก็บไปเสียก่อน
“ขอโทษครับ สบู่ของผมเอง มันลื่นหลุดมือ” มือใหญ่คว้าก้อนสบู่แล้วยืดตัวขึ้น เขาชะงัก เมื่อได้เห็นคนตรงหน้าเต็มๆ ตา
ชายหนุ่มร่างสูงโปร่ง ดูตัวเล็กกว่าตฤณอยู่เล็กน้อย เขาอยู่ในชุดสูทสีดำราคาแพง เส้นผมสีน้ำตาลจัดเรียบเป็นทรง รับกับใบหน้ารูปไข่ที่ดูอ่อนเยาว์ ผิวขาวตัดกับสีผิวของตฤณเป็นอย่างดี นัยน์ตากลมโตสีน้ำตาลอ่อนจ้องมองอีกฝ่ายเขม็งขณะเชิดหน้าขึ้น พลางขมวดคิ้ว “ที่นี่แผนกวิศวกรรมเครือข่ายใช่มั้ย”
“เอ้อ ครับ” ตฤณตอบแบบงงๆ แต่ในใจก็แอบนึกสงสัย
...ไอ้หน้าอ่อนนี่เป็นใครกันวะ หน้าตาก็น่าเอ็นดูอยู่หรอก ตาโตเหมือนลูกหมาเลย แต่ท่าทางหยิ่งชะมัด ดูไม่เข้ากันเอาเสียเลยเหอะ
ทว่ายังไม่ทันได้ถามอะไร บวรวิทย์ก็พุ่งออกมาจากห้องอาบน้ำด้วยเสื้อผ้าที่หลุดลุ่ย ยังใส่ไม่ทันเสร็จดี พร้อมกับกางเกงในสีแดงของเขาในมือ
“พี่ตฤณณ กุงเกงลิงที่พี่ลืม อ้าว!” บวรวิทย์รีบซ่อนปราการด่านสุดท้ายของตฤณไว้ด้านหลัง
ร่างโปร่งผงะ เขาถอยหลังไปสามก้าว แล้วเหลือบมองตฤณที บวรวิทย์อีกที “พวกคุณไม่ควรทำอะไรแบบนี้ในเวลางาน!” เขาพูดเสียงกึ่งดุ ก่อนจะหันหลังเดินจากไปอย่างรวดเร็ว ทิ้งชายหนุ่มที่เพิ่งอาบน้ำเสร็จหมาดๆ ทั้งคู่ไว้ตามลำพัง
“หา? ทำอะไรในเวลางาน?” ...ก็พวกเขาโดนสั่งให้อาบน้ำเพื่อที่จะไปพบลูกค้า แล้วทำไมจะทำในเวลางานไม่ได้กันล่ะ?
“เฮ้ย พี่ตฤณ! ใครอะ”
“ไม่รู้ว่ะ เพิ่งเคยเห็นเหมือนกัน” ...ว่าแต่ ทำไมมองตัวเขากับบวรวิทย์ด้วยสายตาแปลกๆ ร่างสูงขมวดคิ้วอย่างข้องใจ ก่อนจะหันไปสบตากับรุ่นน้อง “ช่างเหอะ เอาของไปเก็บในล็อกเกอร์แล้วไปประชุมกันดีกว่า”
ทั้งสามหนุ่มเดินทางไปประชุมกันที่บริษัทลูกค้าซึ่งอยู่ไม่ไกลออกไปนัก การประชุมวันนี้กล่าวถึงแผนงานแบบคร่าวๆ และแนะนำตัววิศวกรผู้รับผิดชอบดูแลโพรเจกต์ ซึ่งนั่นก็คือตฤณนั่นเอง หลังสามชั่วโมงผ่านไป การประชุมเสร็จสิ้นลง ธนากรจึงพาลูกค้าและวิศวกรทั้งสองนายไปยังร้านอาหารสุดหรู แล้วก็เป็นไปตามที่ธนากรคาด ทั้งคู่รับประทานอาหารกันแบบสุดคุ้มยิ่งกว่ายัดทะนาน ชนิดที่ว่าพวกลูกค้าได้แต่มองอย่างตกตะลึง จากนั้นธนากรก็รับหน้าที่พาลูกค้าไปส่ง ปล่อยให้ตฤณและบวรวิทย์หาทางกลิ้งกลับบริษัทกันเอง
“โอย... อิ่มจนแทบจะอ้วกเลยนะพี่ตฤณ” บวรวิทย์ยิ้มจนตาหยี ขณะก้าวลงจากรถแท็กซี่ที่เข้ามาเทียบจอดบริเวณด้านหน้าบริษัทเรียบร้อยแล้ว “แล้วนี่ พี่บอกแฟนพี่แล้วใช่ป้ะเนี้ยะ วันนี้กลับดึกกว่าทุกวันซะด้วย”
“ชิบหาย! ลืมว่ะ ปิ่นรอกินข้าวจนโมโหแล้วแน่ๆ” มือใหญ่ควานหาโทรศัพท์มือถือในกระเป๋ากางเกง หยิบออกมากดโทรเข้าไปโทรศัพท์มือถือของปิ่นหยก หากปลายสายกลับตอบมาเพียงแค่ว่า “ไม่มีหมายเลขที่ท่านเรียก” ไม่ว่าเขาจะพยายามโทรไปกี่ครั้งก็ตาม
“ปิ่นไม่จ่ายค่าโทรศัพท์รึไงวะ” ตฤณสบถ พลางเก็บโทรศัพท์ไว้ในกระเป๋าที่เดิม “เดี๋ยวค่อยกลับไปง้อที่บ้าน เข้าไปเก็บของกันก่อนดีกว่า”
ระหว่างเดินเข้าไปภายในบริษัท สองหนุ่มก็สวนทางกับขจร ผู้จัดการอาวุโสของแผนกเข้าพอดี
“อ้าว พี่ขจร ยังอยู่อีก” บวรวิทย์ถามเสียงใส
ขจรตอบเสียงขุ่น “ยังอยู่สิวะ พี่ยังไม่ตายโว้ย! แล้วนี่ไปไหนกันมา หรือว่าไปเลี้ยงฉลองตำแหน่งใหม่กันมาแล้วเนี่ย!”
“โอ๊ะ ประกาศแล้วเหรอครับพี่” ตฤณหูกระดิกทันควัน
“อื้ม เขาส่งเมลประกาศไปทั้งบริษัทแล้ว ไปดูสิ” ผู้จัดการอาวุโสตอบพร้อมรอยยิ้มกว้าง เขาตบไหล่หนาเบาๆ “ดีใจด้วยนะ ไอ้น้องชาย”
“คร้าบบบ~” ตฤณหน้าบานเป็นจานเชิง ยิ้นกว้างจนเห็นลิ้นไก่ให้กับทุกคนที่เขาวิ่งผ่าน รอยตีนกาแตกเป็นริ้วๆ เพิ่มพื้นที่บนใบหน้าให้สายลมได้สัมผัส สองขายาววิ่งออกไปโดยไม่สนใจรุ่นน้องสะโพกดินระเบิดที่วิ่งตามหลังมาติดๆ
ชายหนุ่มรีบเปิดแล็ปท็อปขึ้น แล้วกดเช็กอีเมลด้วยหัวใจสั่นรัว
“เมลนี้ไง พี่ตฤณ กดเร็ว” บวรวิทย์ รุ่นน้องที่แสนดีช่วยลุ้นอยู่ข้างๆ เขาชี้ไปยังอีเมลที่มีหัวข้อว่า “ประกาศแจ้งปรับเปลี่ยนตำแหน่งและพนักงานเข้าใหม่”
“เฮ้ย!” ดวงตาคมกริบไล่อ่านประกาศฉบับนั้น แต่ว่า... ทำไมตรงตำแหน่ง ผู้จัดการแผนกวิศวกรรมเครือข่ายนั้น... มันไม่ใช่ชื่อของเขาล่ะ
“นี่ข้ากินมากจนตาฝ้าฟางแล้วเหรอวะ ไอ้บวร ชื่อนี้... นภเกตน์ ผู้จัดการแผนกวิศวกรรมเครือข่าย... ไม่ใช่ชื่อข้านี่หว่า...”
“นี่ไงชื่อพี่ตฤณ เป็นผู้ช่วยผู้จัดการแผนกอ้ะ โอ้โห... เริ่ดหรูอู้ฟู่ ดีใจด้วยนะพี่!”
“หะ...” วูบหนึ่งชายหนุ่มรู้สึกเหมือนร่างกายที่ลอยละล่องอยู่บนปุยเมฆ ถูกยิงด้วยหนังสติ๊กร่วงลงมากลางบ่อน้ำเน่า... “ใครวะ!!! นภเกตน์!!!”
“คงจะเป็นญาติกับเจ้าของบริษัทนะพี่ นภเกตน์ อัคคเดชโภคิน อ้ะ นามสกุลเดียวกันเป๊ะเลย”
“ฮื้ยยย!!! แม่งเอ๊ยยยย!!!” มือใหญ่พับแล็ปท็อปปิดดังปังใหญ่ “กลับแล้วว้อย!!!” เขาตะโกนลั่นด้วยความหงุดหงิด ก่อนจะคว้าเป้ของตนสะพายขึ้นหลังแล้วเดินจากไป
...ญาติเจ้าของบริษัท... ไอ้นภเกตน์อะไรนั่น ไม่ต้องบอกก็รู้ว่าเป็นเด็กเส้นที่เข้ามาแย่งตำแหน่งของเขา ใช่ซี้... เขามันแค่ลูกตาสีตาสาจากบ้านนอกคอกนา จะได้เลื่อนตำแหน่งทั้งทีก็มีมารมาขัดลาภ
ตฤณพึมพำกับตนเองไปอย่างน้อยเนื้อต่ำใจ ก่อนจะขับโตโยต้าคันเก่าๆ สนิมเขรอะของตนออกไปจากบริษัทอย่างรวดเร็ว
บ้านสองชั้นหลังเล็กๆ ของชายหนุ่มที่เขาซื้อไว้ด้วยน้ำพักน้ำแรงตั้งอยู่ชานเมืองกรุงเทพ จากบริษัทในย่านสาธร ถ้าช่วงเวลาที่รถติดมากก็ต้องขับรถประมาณเกือบสองชั่วโมงเลยทีเดียว หากในยามค่ำคืนเช่นนี้ ใช้เวลาไม่ถึงชั่วโมงเท่านั้น เมื่อรถบุโรทั่งเคลื่อนมาหยุดอยู่ที่หน้าบ้าน ร่างสูงก็มองผ่านเข้าไปภายในช่องว่างของรั้ว เขารู้สึกแปลกใจเพราะข้างในตัวบ้านนั้นมืดสนิท ไฟที่เคยเปิดรอบตัวบ้านเป็นประจำทุกคืนก็ไม่ได้เปิดไว้เหมือนอย่างเคย “ปิ่นทำอะไรอยู่วะ” เขาบ่นพึมพำ ระหว่างที่เดินลงจากรถไปเปิดประตูรั้วบ้าน
พลันดวงตาสีนิลก็เหลือบไปเห็นป้ายสีขาวที่แขวนไว้ตรงประตูรั้วบ้านหลังใหญ่ที่อยู่ติดกันสะท้อนกับแสงจากเสาไฟ ตฤณขมวดคิ้ว พลางเดินไปสำรวจป้ายนั้นดู
“ย้ายออก xx/xx/xx”
“โอ๊ว! ไอ้ขี้หลี ในที่สุดก็ย้ายออกไปซะที ชอบมาเกาะแกะปิ่นนัก...” ...จะว่าไปมันก็แปลก ทั้งๆ ที่ไอ้หน้าหล่อข้างบ้านชอบมาเจ๊าะแจ๊ะกับแฟนเขา แต่ทำไมเธอถึงยังลาออกจากงานประจำมาทำงานส่วนตัวอยู่แต่กับบ้านได้อีก ซึ่งถ้าเป็นเขาละก็ เขาคงไม่อยากอยู่บ้านคนเดียวแน่แล้ว
หลังจากขับรถเข้ามาจอดภายในเขตบ้าน ร่างสูงก็ไขกุญแจเข้าไปภายในพร้อมกับตะโกนเรียกแฟนสาว “ปิ่น! ตฤณกลับมาแล้ว”
“ทำไมเงียบจังวะ” มือหยาบควานหาสวิตช์ไฟ และเมื่อไฟเปิดสว่างขึ้น เขาก็ตรงรี่ไปยังห้องนอน “ปิ่น...” ทว่าไม่มีใครอยู่ในห้องนั้น ชายหนุ่มจึงวิ่งไปสำรวจห้องนั่งเล่น ห้องครัว ห้องน้ำ ระเบียง สวนขนาดย่อมหลังบ้าน ก่อนจะกลับเข้ามาในห้องนอนอีกครั้ง
“เฮ้ย! ปิ่นไปไหนวะเนี่ย” ตฤณพูดพลางหันซ้ายขวา จากนั้นจึงเหลือบไปเห็นจดหมายในซองสีชมพูลายคิตตี้ที่วางอยู่ตรงหัวเตียง เขารีบหยิบมาเปิดอ่าน
ตฤณคะ <3 ข่าวดี ปิ่นท้องค่ะ ห้าเดือนแล้ว... ส่วนข่าวร้าย ตฤณคงรู้ดีว่าเราไม่ได้มีอะไรกันมาเกือบปีแล้ว เพราะฉะนั้น เด็กในท้องนี่ไม่ใช่ลูกของตฤณแน่นอนค่ะ แต่เป็นลูกของพี่พัสกร ที่อยู่บ้านข้างๆ กับเรายังไงล่ะคะ
น่าแปลกเหลือเกิน ที่ทั้งๆ ที่เราอยู่ด้วยกัน และท้องของปิ่นก็โตเอาๆ แต่ตฤณก็ไม่เคยสังเกตเห็นเลยสักนิด ก็นั่นสินะ ในหัวทึบๆ ของตฤณ มีแต่งาน งาน งาน แล้วก็งานนี่นา
ปิ่นกับพี่พัสกรจะย้ายไปอยู่บ้านคุณพ่อคุณแม่ของพี่พัสกร ลาก่อนนะคะ หวังว่าเราคงไม่ต้องพบเจอกันอีก
จาก ปิ่นหยก
“ชิบหายแว้วววววววว!” ตฤณแทบล้มทั้งยืน แต่ก่อนจะล้มก็ยังมีกระจิตกระใจเดินไปเปิดตู้เสื้อผ้าของหญิงสาวดู... เธอเก็บข้าวของของเธอไปเรียบ ไม่เว้นแม้แต่ห่อใส่ผ้าอนามัยไว้ให้ดูต่างหน้า
ร่างสูงโอดครวญอย่างมึนงง เขาหมุนมองไปรอบๆ ตัว ภาพเบื้องหน้าเบลอไปหมด... “ปิ่น!!! ทำไมทำกับตฤณแบบนี้!!”
“โฮววววววววววว~ วันนี้มันวันวินาศสันตะโรของกูรึไงวะ” ชายหนุ่มทรุดตัวลงนั่งกับพื้นห้องอย่างอ่อนแรง... หรือนี่จะเป็นชะตากรรมอันโหดร้ายที่หลีกเลี่ยงไม่ได้ของวัยเบญจเพสกันวะ! ถ้ารู้ว่าจะเป็นแบบนี้แล้วละก็ เขาน่าจะยอมให้พ่อกับแม่พาตนไปรดน้ำมนต์เจ็ดวัดซะตั้งแต่แรก ฮรือ...
(มีต่อค่ะ)
-
นภเกตน์ อัคคเดชโภคิน
ชายหนุ่มร่างสูงโปร่งวัยยี่สิบสามปี ซึ่งเป็นหลานชายคนเดียวของพีรพัฒน์ อัคคเดชโภคิน เจ้าของบริษัท NS ยืนรอกระเป๋าเดินทางของตนอยู่หน้าสายพาน เขาเชิดหน้าขึ้นแล้วกอดอก ดวงตาที่กลมใสราวกับตาของลูกกวางไม่สนใจแม้จะปรายตามองบุคคลรอบๆ ข้าง เส้นผมสีน้ำตาลเป็นเงาปรกกรอบหน้าเรียวเล็กรูปไข่ ใบหน้าอ่อนวัยดูสวยราวกับใบหน้าของรูปปั้นเทพบุตรแกะสลัก และคงจะน่ารักน่ามองเมื่อมีรอยยิ้มแต่งแต้ม หากสีหน้าและท่าทางของชายหนุ่มกลับเป็นไปในทิศทางตรงกันข้าม เขาดูเย็นชา ริมฝีปากสีแดงสดเม้มแน่นจนเป็นเส้นตรง แต่ถึงแม้เขาจะยืนนิ่งๆ สวมใส่เสื้อผ้าแบบธรรมดาทั่วไป แค่เสื้อยืดกับกางเกงยีนส์สีซีด เท่านั้น ทว่านั่นก็ไม่ได้ทำให้ออร่ารอบๆ ตัวเขาเจือจางลงไปเลยสักนิด
นภเกตน์เพิ่งเดินทางมาจากอเมริกา เขาจบการศึกษาควบปริญญาตรีและโทสาขาการสื่อสารระยะไกลจากมหาวิทยาลัยโคลัมเบีย ที่นิวยอร์ก แล้วเข้าทำงานในบริษัทยักษ์ใหญ่ทางด้านการสื่อสาร หากทำงานได้เพียงแค่ปีเดียวเท่านั้น ชายหนุ่มก็ตัดสินใจลาออก และเดินทางกลับมายังประเทศบ้านเกิดตน
“นภ ทางนี้!” พีรพัฒน์ร้องลั่นเมื่อเห็นร่างโปร่งบางเข็นรถเข็นพร้อมกระเป๋าเดินทางใบเขื่องสามสี่ใบเดินออกมา “เฮ้ย พวกแก ไปรับกระเป๋าจากหลานฉันสิ เร็ว!” เขาหันไปสั่งกับคนขับรถและคนงานที่พามาด้วย
“อาพี มานานรึยัง” ชายหนุ่มตรงเข้าไปสวมกอด
“ไม่นานหรอก อาเพิ่งมาถึงเมื่อสองชั่วโมงที่แล้วเอง ไปๆ ไปขึ้นรถกันดีกว่า นภเดินทางมาไกล คงเหนื่อยแย่แล้ว โอย... ไม่ได้เจอกันนาน อาคิดถึ้ง... คิดถึง” พีรพัฒน์พูดเป็นชุดใหญ่
“อาเพิ่งไปเยี่ยมผมเมื่อเดือนที่แล้วเองนะ” นภเกตน์ยิ้มบาง
พีรพัฒน์ลูบศีรษะเล็กเบาๆ นี่เป็นรอยยิ้มแรกของนภเกตน์ที่เขาได้เห็นในรอบหนึ่งปีที่ผ่านมา แต่ถึงแม้จะเป็นเพียงแค่รอยยิ้มบางๆ ที่จางหายไปในไม่กี่วินาทีเท่านั้น เขาก็ยังดีใจที่หลานชายดูจะรู้สึกดีกับการย้ายมาอยู่ที่กรุงเทพฯ ด้วยกันกับเขานี่
รถบีเอ็มซี่รี่ย์เจ็ดคันงามเคลื่อนออกจากสนามบินสุวรรณภูมิไปช้าๆ ไม่นานก็ตรงเข้าสู่ทางด่วน ร่างโปร่งบางเอนหลังพิงกับเบาะแล้วปิดตาลง พลางถอนหายใจ
“นภ เหนื่อยสินะ อาจัดห้องไว้ให้นภแล้ว เดี๋ยวกลับไปถึงก็นอนได้เลย”
นภเกตน์ลืมตาขึ้นแล้วหันไปหาคุณอา “อาครับ... ผมซื้อคอนโดฯ แล้วก็แต่งห้องไว้เรียบร้อยแล้ว อยู่ใกล้ๆ กับบริษัทอาน่ะล่ะ” เขาเอ่ยพร้อมกับส่งกระดาษจดที่อยู่ให้กับคนขับรถเองเสร็จสรรพ “ไปส่งผมที่คอนโดฯ นะ”
พีรพัฒน์สลดลงทันควัน “อ้าว ไม่ไปอยู่บ้านกับอาเรอะ โธ่...”
“...ไม่ใช่ว่าอยู่กับอาไม่ดีนะครับ แต่ผมชอบอยู่คนเดียวมากกว่า”
“เอาเถอะ อาเข้าใจ... วัยกำดัดก็แบบนี้...” ผู้เป็นอาทำปากพองลม แบบที่คิดไปเองว่าดูน่ารักในสายตาของคนรอบข้าง “งั้นเอาไว้มาค้างบ้านอาบ้างได้มั้ย เดือนละหนก็ยังดี”
“...ผมจะลองคิดดูนะครับ... ว่าแต่... เรื่องงาน...”
...จะลองคิดดู... แปลว่าถ้าไม่จำเป็นจริงๆ ก็คงไม่มางั้นสินะ... พีรพัฒน์ถอนหายใจหนักๆ พลางชำเลืองมองหลานชายสุดที่รักอย่างอ่อนใจ หลังจากรอยยิ้มน้อยๆ ที่เขาได้เห็นที่สนามบิน นภเกตน์ก็กลับไปดูขรึมเหมือนอย่างเคย ใบหน้าที่แสนจะน่ารักเรียบเฉยมาจนถึงตอนนี้ “อาคุยกับคุณขจร ผู้จัดการอาวุโสแผนกวิศวกรรมเครือข่ายเอาไว้แล้วล่ะ นภจะได้ทำงานในตำแหน่งผู้จัดการแผนกนะ” พีรพัฒน์เข้าใจหลานรักของตนดีว่าอยากทำงานในสาขาที่ร่ำเรียนมา แต่เขาจะให้หลานรักไปประจำตำแหน่งธรรมดาๆ ก็คงจะไม่เหมาะสมนัก แล้วที่อเมริกาหลานชายไม่ได้เติบโตและใช้ความรู้ในหน้าที่การงานให้สมกับความเก่งกาจอย่างที่ควรจะเป็น เขาดีใจที่นภเกตน์ตัดสินใจลาออกซะได้ ที่นี่ เขาจะให้โอกาสให้นภเกตน์ได้เติบโตและเรียนรู้เพิ่มขึ้นอีกหลายสิ่งหลายอย่างเลยทีเดียว “...แล้วอาก็หาผู้ช่วยมือหนึ่งไว้ให้นภแล้ว”
ร่างโปร่งเชิดหน้าขึ้นแล้วขมวดคิ้ว “ผู้ช่วย? ผมไม่อยากทำงานร่วมกับใคร”
ชายวัยกลางคนหัวเราะ “อารู้น่ะว่าหลานอาน่ะเก่งมาก บางทีอาจจะเก่งกว่าวิศวกรทั้งบริษัทอารวมกันด้วยซ้ำ แต่ว่านะ ก็คนเก่งของอาใช่มั้ย! ที่ตะลอนไปทำงานแล้วโดนฝรั่งมันเอาเปรียบ แต๊ะอั๋ง ประทุษร้ายจนต้องลาออกน่ะ!”
คำพูดของอาสุดหล่อดูจะแทงใจชายหนุ่มเข้าอย่างจัง เขาหยุดชะงักไปครู่หนึ่ง ก่อนจะตอบ “...มันเป็นปัญหาที่ผมแก้ไขไปด้วยตัวเองเรียบร้อยแล้ว อย่าพูดถึงมันอีกเลยครับอา”
“เพราะอย่างนี้ อาถึงเตรียมผู้ช่วยเอาไว้ให้ เขาจะได้คอยดูแลนภแทนอา”
“ผมดูแลตัวเองได้”
...พีรพัฒน์พรูลมหายใจออกหนักๆ อีกหลายๆ รอบ... ดูแลตัวเองได้ มีอะไรๆ ก็แก้ไขด้วยตัวเองได้ แล้วไอ้แก้ไขด้วยตนเองอย่างที่หลานสุดที่รักว่าน่ะ มันแก้ด้วยวิธีธรรมดาซะที่ไหน นภเกตน์อัดไอ้ลูกค้าฝรั่งหน้าม่อที่พยายามทำมิดีมิร้ายจนสลบไป อาการหนักจนต้องหามส่งโรงพยาบาล ก่อนจะเขียนใบลาออกโยนไว้แบบสวยๆ แล้วยังส่งพวงหรีดไปให้ไอ้ลูกค้าฝรั่งนั่นอีก ตัวเขาน่ะ ทั้งห่วงทั้งกังวลว่าจะเกิดอะไรขึ้นกับหลานรัก ถ้าหากไอ้ฝรั่งนั่นพาพวกกลับมาแก้แค้น หลานตัวเล็กๆ ของเขาคงสู้ไม่ได้ เขาจึงหว่านล้อม ชักแม่น้ำทุกสายไปเกลี้ยกล่อมให้หลานชายกลับมาทำงานกับตน
มือหยาบเอื้อมไปลูบเส้นผมสีน้ำตาลเบาๆ “ดูซิ ทำงานแค่ปีเดียว นภหลานรักของอาผมบางลงไปตั้งเท่าไหร่ รู้งี้ให้กลับมาทำงานกับอาซะตั้งแต่แรกก็ดี”
“...ผมก็แค่อยากมีประสบการณ์หลายๆ แบบ”
“แล้วมันดีมั้ยล่ะ ประสบการณ์ที่ได้มาน่ะ”
“......”
“พูดไม่ออกล่ะสิ”
“มันก็ทำให้ผมเข้มแข็งขึ้นไงครับอา” ร่างโปร่งทอดลมหายใจยาว
เมื่อพีรพัฒน์ถามที หลานชายสุดที่รักจึงจะตอบเขาที ถ้าเมื่อใดที่เขาหยุดถาม นภเกตน์ก็จะเงียบไป “แล้วเจ้านีนี่รู้รึยังว่านภย้ายจากเมกามากรุงเทพฯ เนี่ย”
“ยังครับ”
“เดี๋ยวมันก็โวยวายหูดับหรอก”
“...ไว้ผมจะโทรบอก”
ทั้งสองมัวแต่พูดคุยกันจนไม่ได้สนใจว่ารถคันหรูเคลื่อนเข้ามาจอดภายในที่จอดรถของคอนโดมิเนียมเรียบร้อยแล้ว “เอ่อ ถึงคอนโดฯ ของคุณนภเกตน์แล้วครับ”
“เดี๋ยวขนของของนภไปไว้ในห้องให้เรียบร้อยด้วยนะ” พีรพัฒน์สั่งเสร็จสรรพ “ไหน พาอาไปดูห้องหน่อยซิ”
“ครับ”
หลังจากสำรวจห้องจนพอใจ และพูดคุยกันต่ออีกหลายชั่วโมง พีรพัฒน์ก็ยอมถอยกลับไปยังบ้านของตน เขาทิ้งท้ายไว้กับนภเกตน์ว่าพรุ่งนี้จะเป็นวันเริ่มงานวันแรกของชายหนุ่ม และเขาจะส่งรถพร้อมคนขับมาคอยรับส่งให้ ถึงแม้คอนโดมิเนียมกับที่ทำงานจะอยู่ใกล้กันชนิดเดินไปทำงานได้ง่ายๆ ก็ตามที นภเกตน์พยายามต่อรองที่จะขับรถไปทำงานเอง แต่พีรพัฒน์ก็เถียงว่านภเกตน์เพิ่งมาถึงกรุงเทพฯ ยังไม่ชินกับการขับรถและเส้นทางนัก ในช่วงแรกก็ขอให้มีคนขับรถคอยรับส่งไปก่อน
เมื่อวันใหม่เริ่มขึ้น ร่างโปร่งเข้าไปรายงานตัวกับพีรพัฒน์ที่บริษัทแต่เช้าตรู่ และให้ผู้มีศักดิ์เป็นอาได้พาเขาเดินชมบริเวณที่เป็นที่ทำงานของเหล่าผู้บริหาร ซึ่งอยู่ภายในชั้นบนสุดของตึกสูงขนาดยี่สิบชั้น พร้อมทั้งพาไปแนะนำตัวกับพวกผู้ใหญ่ในบริษัท หลังจากอาหารมื้อเที่ยง พีรพัฒน์มีประชุม นภเกตน์จึงถือโอกาสนั้นเดินชมแผนกอื่นๆ ของบริษัทด้วยตนเอง
“อืม... แผนกวิศวกรรมเครือข่าย” ร่างโปร่งยืนจ้องมองป้ายที่บอกรายละเอียดที่ตั้งของแต่ละแผนก ...อยู่ชั้นสิบสาม Lucky number พอดี คงเป็นแผนกที่รักของบริษัทมากเลยสินะ
“เอ่อ คุณนภเกตน์ ให้ดิฉันพาไปมั้ยคะ” เลขาสาวของพีรพัฒน์ยืนกระมิดกระเมี้ยนบิดตัวไปมาอยู่ข้างๆ ชายหนุ่ม
“ไม่จำเป็น แค่นี้ผมไม่หลงทางหรอก” นภเกตน์ตอบ ก่อนจะเดินไปยังลิฟต์โดยสาร โดยไม่สนใจหญิงสาวที่ยิ้มอยู่อย่างเจื่อนๆ เมื่อโดนปฏิเสธความหวังดีไปอย่างไม่สนใจใยดี
ขาเรียวพาชายหนุ่มในชุดสูทสีดำสนิทก้าวออกจากลิฟต์โดยสารไปช้าๆ เขาหันมองซ้ายขวาเพื่อสำรวจแผนกที่ยึดพื้นที่ทั้งชั้นไว้ แปลว่าคงจะมีวิศวกรจำนวนมากพอดู
พลันนภเกตน์ก็หยุดกึก เมื่อเขาได้ยินเสียงโวยวายดังมาจากบริเวณห้องพักและห้องอาบน้ำที่ทางบริษัทจัดไว้ให้กับวิศวกรโดยเฉพาะ (เนื่องจากบางครั้งวิศวกรต้องออกไซต์งานและต้องทำงานจนถึงเช้า) ดวงตากลมใสจ้องมองไปยังทิศทางของต้นเสียง สักพักก็สังเกตเห็นก้อนอะไรสักอย่างกลิ้งหลุนๆ ออกมาจากทิศทางนั้น พอเขาก้มลงเพื่อจะเก็บขึ้นมาดู ผู้ชายร่างสูงใหญ่ ผิวสีน้ำผึ้ง เสื้อผ้าหลุดลุ่ยก็ถลาเข้ามาตะปบสิ่งนั้นไปเสียก่อน ท่าทางอย่างกับแมวดำไล่จับหนูก็ไม่ปาน
“ขอโทษครับ สบู่ของผมเอง มันลื่นหลุดมือ”
ใจของนภเกตน์นึกสงสัย ผู้ชายคนนี้คงเป็นหนึ่งในวิศวกรของบริษัท แต่เวลานี้เป็นเวลางาน แล้วคนคนนี้จะเข้าไปทำอะไรในห้องอาบน้ำตอนกลางวันแสกๆ
นภเกตน์ขมวดคิ้ว “ที่นี่แผนกวิศวกรรมเครือข่ายใช่มั้ย”
“เอ้อ ครับ”
แต่แล้วเบื้องหลังของผู้ชายคนนั้น มีชายร่างเล็กที่ยังใส่เสื้อผ้าไม่เสร็จเรียบร้อยวิ่งตามออกมาติดๆ
“พี่ตฤณณณ ลืมกุงเกงลิงน่ะคร้าบบบ”
ร่างโปร่งสะดุ้งเฮือก รู้สึกเหมือนมีอะไรหนักๆ ตกใส่ศีรษะจนเบลอไปชั่วขณะ ดวงตาสีน้ำตาลอ่อนเบิกกว้าง มโนภาพในจินตนาการผุดขึ้นเป็นฉากๆ มาพร้อมทั้งท่าเบสิกและท่ายาก จนชายหนุ่มถึงกับต้องอุทานในใจ... shit! อะไรกันวะนี่! “พวกคุณไม่ควรทำอะไรในเวลางานแบบนี้” นภเกตน์พูดเสียงกึ่งดุ ก่อนจะเดินกลับเข้าลิฟต์โดยสารไป แล้วตรงกลับไปยังห้องทำงานของอาพีรพัฒน์ทันที
เลขาสาวกุลีกุจอยกชาร้อนเข้ามาเสิร์ฟ “คุณนภเกตน์ มีอะไรรึเปล่าคะ ดูท่าทางตื่นๆ”
“เปล่า” นภเกตน์ตอบปฏิเสธทั้งที่มีเหงื่อซึมรอบๆ กรอบหน้า “...ผมขอดูเรซูเม่ของวิศวกรทั้งหมดในแผนกวิศวกรรมเครือข่ายหน่อย”
“ได้ค่า รอสักครู่นะคะ” เธอตอบรับแล้วรีบไปจัดการหาเอกสารมาให้กับชายหนุ่ม
นภเกตน์นั่งเอนหลังพิงกับพนักโซฟา ตรวจดูเอกสารประวัติย่อของวิศวกรในปกครองทีละคน เขาเปิดผ่านรูปของตฤณไปโดยไม่เอะใจ เพราะชายหนุ่มในรูปนั้นหวีผมจัดเป็นทรงเรียบและสวมแว่น ต่อจากนั้นก็ผ่านรูปบวรวิทย์ไปอีก เพราะเขาเห็นหน้าของอีกฝ่ายไม่ชัดเลยไม่สามารถบอกได้ว่าเป็นใคร
อืม... หมดแล้ว สองคนนั่นเป็นใครในแผนก เขาก็จำไม่ได้ซะด้วยซี และสำหรับเขาแล้ว คนเอเชียก็หน้าเหมือนๆ กันไปหมด เจอกันแค่แวบเดียวคงจะทำให้เขาจำได้ยาก แต่ช่างเถอะ ถ้าสองคนนั้นเป็นคนในแผนกจริงๆ เดี๋ยวก็คงได้เจอกัน แล้วเขาจะเรียกมาคาดโทษแล้วเตือนซะ ว่าไม่ให้ทำตัวรุ่มร่ามแบบนั้นในที่ทำงานอีก
TBC~*
แฮ่... เรื่องใหม่มาอีกแล้วววว อย่าเพิ่งเบื่อหน้าฮัสกี้กันน้าาาาา :sad4:
คงเดากันได้นะคะ ว่าเรื่องนี้มาแนวเฮฮา ต่างจากทุกเรื่องก่อนหน้าของฮัสกี้ บางทีมุกอาจจะแป้กไปบ้าง ฮัสกี้ขออภัย 5555
สองหนุ่ม ตฤณ กับ นภ เจอหน้ากันวันแรกก็เข้าใจผิดกันไปเต็มๆ จะรอดมั้ยเนี่ย ><
ฮัสกี้ขอฝากเรื่องใหม่นี้ไว้ในอ้อมอกชาวเล้าด้วยนะค้า หวังว่าจะถูกใจกันบ้างไม่มากก็น้อย ยังไงก็ขอกำลังใจสักนิดนะคะ *เอานิ้วชี้จิ้มๆกัน*
husky's page (https://www.facebook.com/huskyhund?hc_location=timeline) <-- พบกันได้ที่เพจค่า :mew1:
-
โถ~พี่ตฤนเมียทิ้ง. :hao5: กับหนุ่มซึนยิ้มยาก
รักนี้คงป่วงน่าดูชม. :hao3:
-
คงจะสนุกน่าดู หัวหน้ารวยสำอางกับผู้ช่วยเซอร์ๆ เพิ่งโสดซะด้วย อยู่ด้วยกันหัวหน้าปวดหัวน่าดู :m20:
-
น่ารักทั้งคู่เลย อ่านไปยิ้มไป
-
:hao7: :hao6: น่าสงสารตฤน อดตำแหน่ง เมียทิ้ง 555555555 นึกภาพว่าพระเอกหล่อไม่ออก
-
ต้องลุ้นตอนต่อไป
-
ตามค่ะ ตามฮัสกี้ ตฤณแบบเหมือนเจ้าเงาะอ่ะ รอตอนถอดรูปออกมาเถอะ แอร๊ยยยย :hao7:
-
น่ารักมากค่ะ อ่านแล้วหุบยิ้มไม่ลงกันเลยทีเดียว
เอ....คนที่เบลอเนี่ย ใช่พระเอกมั้ยคะ? หึหึหึ เบลอจนปิ่นท้อง5เดือนเชียว
-
เจอกันครั้งแรกก็เก็บสบู่ให้กันเลย :m20: เรื่องนี้ท่าทางจะฮา
ผู้ชายบ้างานเซ็กซี่จะตาย :katai3:
-
น่าสนุกค่ะ ติดตามๆ :mew1:
-
น่าสนุกค่ะ ตามติดดด
-
เค้าชอบบวรวิทย์อ่ะ "บั้นท้ายดินระเบิด" ฮ่าๆๆๆๆ เห็นภาพ.....
-
อิชั้นรู้สึกเอ็นดูคาแรคเตอร์ของพระเอกอย่างบอกไม่ถูก 555++
ติดตามค่ะ น่าจะมันและฮา ^^
-
ตฤนพระเอกของเราช่างเซอร์จริงๆ น่าสงสารแฟนก็ทิ้งแถมชวดตำแหน่งหัวหนัาอีก ส่วนนภนายเอกดูเป็นคนโดดเดี่ยวดูเย็นชา
พระเอกของเราจะเข้าหาเจ้านายยังไงน้อ แถมเจอหน้ากันครั้งแรกก็เข้าใจผิดซะแล้ว ฮ่าา
เตรียมตัวฮาไปกับความเบลอของพระเอกค่า
-
เรื่องใหม่ๆ :z13: :z13:
ขอแปะไว้ก่อนล่ะกันค่ะ
เดี๋ยวเยอะกว่านี้กลับมาอ่านแน่นอน!!
รักนะคะ ฮัสกี้ อิอิ
-
เรื่องแรกเลยนะเน่ยี่ใช้โลเคชั่นอยู่เมืองไทย
-
พี่ตฤนน่าสงสารแฟนทิ้ง แถมโดนแย่งตำแหน่งอีก เห็นทีพี่ต้องไปวัดล้างซวยซะแล้วล่ะ
-
55555ตลกดีอะ ฮาพระเอก แต่ชอบนายเอกที่หยิ่งๆราชินีเคะมากจ้า5555
สองคนนี้ มีคาแรคเตอร์ที่ต่างกันแต่ลงตัวเนอะ
-
ฮาค่ะ สงสารพี่ตฤณ โดนแฟนทิ้งแล้วยังโดนเข้าใจผิดอีก
-
ท่าทางน่าสนุก แผนกวิศวกรรมเครือข่ายป่วนแน่
-
Chapter 2
เช้าตรู่ของวันใหม่อีกวันกับตำแหน่งใหม่ของชายหนุ่มทั้งสองเริ่มขึ้นอย่างมืดครึ้ม เพราะท้องฟ้าในฤดูฝนเป็นสีเทาหม่น ก้อนเมฆลอยต่ำหนาตาจนดูเหมือนฝนจะเทลงมาอยู่รอมร่อ
ตฤณนอนไม่หลับตลอดคืน เขาอยู่ในช่วงอกหักอย่างแรง แถมยังเฟลกับหน้าที่การงานอีก ชายหนุ่มมาทำงานด้วยท่าทางสะโหลสะเหล ละเหี่ยใจ เขาใส่เสื้อเชิ้ตตัวเก่าๆ ส่งกลิ่นหืนๆ กับกางเกงสแล็กสีกระดำกระด่างรัดต้นขาแน่น ขายาวพาเจ้าของให้เดินไปยังโต๊ะที่นั่งของตน แล้วฟุบหน้าลงอย่างอ่อนใจ
“พี่ตฤณ ไปรบกับใครมาวะ” ภูริณัฐ รุ่นน้องร่างท้วมชะโงกหน้าเข้ามาทัก พลางใช้นิ้วเขี่ยๆ รุ่นพี่ด้วยความเป็นห่วง “พี่ขจรรออยู่ที่ห้องอะ บอกว่าพี่มาแล้วให้ไปหา”
“อือ...” มือใหญ่กระชากตัวรุ่นน้องเข้ามากอด เขาซุกหน้าลงตรงพุงพลุ้ยๆ ของรุ่นน้อง “กอดข้าหน่อย ข้าต้องการความอบอุ่น”
ภูริณัฐบิดตัวไปมาอย่างสะดีดสะดิ้ง “วุ้ยยย เป็นอะไรวะพี่”
“เอ็งเห็นเขาบนหัวข้ามั้ย ปิ่นทิ้งข้าไปกับคนข้างบ้านแล้ว” ชายหนุ่มพูดเสียงอ่อย
“โอ้ว... โถ... พี่...” รุ่นน้องร่างหมีไม่รู้จะทำยังไง เขาจึงกอดรุ่นพี่ไว้หลวมๆ เพื่อปลอบใจ “แต่พี่ก็ได้เลื่อนตำแหน่งแล้วนี่ไง แฟนน่ะ เดี๋ยวหาใหม่ก็ได้น่า ดูซิ เขาพี่ออกจะงามงอน”
...ไอ้หมีบ้า เอ็งปลอบอะไรของเอร็งงงง แล้วอะไร ตำแหน่งใหม่งั้นเหรอ... “ฮือออออ” ตฤณยิ่งฟูมฟายหนักกว่าเดิม
“พี่ๆ พี่ขจรชะโงกหน้าออกมาจากห้องแล้ว พี่ไปพบพี่ขจรก่อน เออๆ ผู้จัดการแผนกคนใหม่ก็มาแล้วนะ อยู่ในห้องใหญ่ที่บริษัทจัดไว้ให้ใหม่ตรงนู้นง่ะ” อุ้งมือหมีดันศีรษะรุ่นพี่ออกจากตัวรัวๆ พลางคิดไปในใจ... รีบๆไปเลยไปไอ้พี่ตฤณ เดี๋ยวเขาจะได้ไปปล่อยข่าวรุ่นพี่โดนแฟนทิ้งให้แพร่กระจายไปไวราวกับไฟลามทุ่ง
ขจรเดินออกมาจากห้องแล้วมาหยุดตรงสองร่างที่กำลังกอดกันกลม “เฮ้ยๆ เบาๆ หน่อย คิดถึงอะไรกันแต่เช้า ไอ้ตฤณ ลุกขึ้นจัดเสื้อผ้าดีๆ แล้วตามพี่มา! ให้ไว!”
ตฤณทำหน้าเซ็งๆ เขาลุกขึ้นสอดชายเสื้อเชิ้ตไว้ในกางเกง เอามือลูบๆ ผมสองสามที แล้วเดินโซซัดโซเซ ปล่อยกลิ่นเรี่ยราดรายทางตามขจรออกไป ทั้งสองเดินไปหยุดอยู่ข้างหน้าห้องขนาดใหญ่ ซึ่งมีเลขาสาวสวยคนใหม่นั่งประจำโต๊ะข้างหน้าห้อง
หญิงสาวยิ้มหวาน ดวงตาของเธอเปล่งประกายปริ๊งๆ ทุกครั้งที่เห็นผู้ชายเดินคู่เคียงกัน “สวัสดีค่ะ หลินค่ะ คุณขจรกับคุณตฤณ เชิญข้างในเลยค่ะ”
โอ้ว... มายยยย... คุณตฤณ หล่อเข้ม เด็ดกว่าคุณธนากรที่กะจะเอามาจิ้นกับเจ้านายตอนแรกตั้งเยอะ!! เธอตื่นเต้นดีใจที่ได้คู่จิ้นใหม่ในที่ทำงานเป็นอย่างมาก จนเก็บอาการไว้แทบไม่อยู่ ที่เธอเลือกและดึงดันมาทำงานแผนกชายล้วนก็เพราะแบบนี้ล่ะ!
อาห์ ฝันที่เป็นจริง
ขจรพยักหน้าพร้อมรอยยิ้มแหยๆ แล้วเปิดประตูเข้าไปภายในห้องนั้น
ห้องขนาดใหญ่ มีโต๊ะทำงานสองตัวตั้งหันหน้าเข้าหากัน แต่อยู่คนละมุมห้อง ตรงกลางห้องมีชุดโซฟาชุดใหญ่คั่น ผนังด้านหนึ่งเป็นชั้นหนังสือซึ่งมีหนังสือเล่มหนาๆ อัดแน่นจนเกือบเต็ม โต๊ะที่อยู่ด้านในสุดอยู่ชิดบานหน้าต่างใสที่มีม่านปกคลุม บนเก้าอี้หลังโต๊ะตัวนั้น มีชายหนุ่มผิวขาวจัด อยู่ในชุดสูทสีดำนั่งอยู่
ขจรค้อมศีรษะลงต่ำ “สวัสดีครับ คุณนภเกตน์ ผมพาผู้ช่วยของคุณ
นภเกตน์มาให้แล้ว นี่นายตฤณ พัชรวิทิตครับ”
เมื่อได้ยินเช่นนั้น ตฤณก็ยกมือขึ้นไหว้ จากนั้นจึงเงยหน้าขึ้นเพื่อสบตากับร่างโปร่งเจ้าของชื่อ นภเกตน์ คนนั้น ดวงตาคมกริบเบิกโพลง ผู้ชายคนนี้คือคนเดียวกับเมื่อวาน คนที่มีดวงตาที่ทำให้เขานึกถึงลูกหมาคนนั้นนี่หว่า “อะ!”
นภเกตน์เลิกคิ้วขึ้นเล็กน้อย “หืม” ...เดี๋ยวก่อนซิ หน้าคุ้นๆ นะ คนที่วิ่งไล่ตะปบสบู่เป็นแมวคนนั้นนี่... พอนึกได้ว่าคือผู้ชายคนเมื่อวาน ร่างโปร่งก็ลุกขึ้นพรวด “เฮ้ย!”
“อ้าว รู้จักกันแล้วหรือครับ...”
“ปละ... เปล่า” นภเกตน์อึกอักตอบ
“ตฤณเป็นวิศวกรที่เก่งกาจที่สุดในกลุ่มวิศวกรกว่าห้าสิบนายของเรา เขาอาจจะมีประสบการณ์ในการติดต่อกับลูกค้าน้อยไปสักนิด แต่ผมก็คิดว่าเขาเหมาะสมที่จะเป็นผู้ช่วยของคุณนภเกตน์ที่สุดครับ.... คุณพีรพัฒน์ท่านก็เห็นด้วยเช่นกัน” ขจรยิ้มอย่างภูมิใจ ก็เขาเป็นคนเทรนตฤณมาเองกับมือนี่นา
“ต่อไปนี้ ตฤณจะย้ายมาทำงานที่โต๊ะอีกโต๊ะในห้องนี้กับคุณนภเกตน์นะครับ มีอะไรจะได้ช่วยกันได้สะดวกๆ”
“ฮะ!” นภเกตน์ผงะ แต่ก็พยายามข่มใจ สูดลมหายใจเข้าปอดลึก พลางชำเลืองมองคนที่จ้องตนอยู่แบบตาขวางๆ ชอบกล... ดูจากหน้าตาท่าทางของอีกฝ่ายแล้ว น่าจะอายุเยอะกว่าเขามาก แต่มีเขาที่อ่อนวัยกว่ามาเป็นเจ้านาย คงไม่พอใจสินะ
หึ... ท่าทางเข้าใจยากเหมือนพวกแมวจรจัดที่เพิ่งถูกเก็บมาเลี้ยงไม่มีผิด เขาจะต้องแสดงท่าให้รู้ว่าใครเป็นเจ้านายซะก่อน
ร่างโปร่งส่งสายตาดุๆ ตอบกลับไป พร้อมกับจุดยิ้มที่มุมปากเล็กน้อย ก่อนจะเดินเข้าไปส่งมือให้อีกฝ่าย “ยินดีที่ได้รู้จักนะ หวังว่าคุณคงจะเก่งจริงเหมือนอย่างที่ทุกคนว่า”
เจอหน้ากันก็เห่าใส่เลยนะ เห็นเขาเป็นบุรุษไปรษณีย์รึไงวะ... แม่มเอ๊ยยยย!! ตฤณได้แต่บ่นกระปอดกระแปดอยู่ในใจ ไอ้หน้าอ่อนท่าทางหยิ่งยโสสุดๆ เนี่ยนะเป็นนายเขา นี่เขาจะต้องทำงานกับไอ้พวกลูกคุณหนูที่ดูหยิบโหย่งแบบนี้น่ะเหรอเนี่ย โถ ชีวิตหนอ... ก็ไม่ต่างกับทำงานคนเดียว แถมยังต้องเป็นพี่เลี้ยงดูแลลูกหมาอีก สายตาทั้งสองคู่ที่สบกันลั่นดังเปรี๊ยะๆ หากสุดท้ายแล้วร่างสูงก็ยื่นมือไปสัมผัสตอบ “ยินดีรับใช้ครับ คุณผู้จัดการ”
“แหม~ เด็กๆ นี่สนิทสนมกันเร็วดีจริงๆ... เอาล่ะ เชิญคุณนภเกตน์ไปคุยกันที่โซฟาดีมั้ยครับ” ขจรเอ่ย แล้วผายมือไปทางที่โซฟาตั้งอยู่ “เดี๋ยวผมมีประชุมช่วงเช้า เชิญคุณนภเกตน์กับตฤณพูดคุยทำความรู้จักกันตามลำพังดีกว่าครับ” แล้วหันไปบอกชายหนุ่มผิวสีแทน “เดี๋ยวไปเก็บข้าวของย้ายมาให้เรียบร้อยนะ ฝากดูแลคุณนภเกตน์ด้วย” จากนั้นเขาก็เดินออกจากห้องไป
ความเงียบและเย็นเยือกเข้าปกคลุมสองหนุ่มที่นั่งอยู่บนโซฟาคนละตัวอย่างเฉียบพลันทันทีที่ประตูห้องปิดลงสนิท ทั้งคู่จ้องมองกันแบบตาไม่กะพริบ ชนิดที่ว่าถ้าการจ้องตากันทำให้ท้องได้พวกเขาคงท้องไปแล้ว ต่างคนต่างรอให้อีกฝ่ายเป็นคนเริ่มต้นบทสนทนา
...ไอ้หมอนี่น่ะเหรอ ที่ทุกคนต่างชื่นชมว่าเก่งกาจนักหนา ขนาดว่าอาพีรพัฒน์ยังเลือกให้มาทำงานคู่กับคนระดับเขา ท่าทางเนิร์ดชะมัด แล้วดูแต่งตัวเข้าสิ สภาพแบบนี้ ไปพบลูกค้า ลูกค้าที่ไหนจะให้ความเชื่อถือกัน... นภเกตน์นึกต่อว่าคนตรงหน้าอยู่ในใจ
“จริงสิ” ในที่สุด ผู้เป็นเจ้าของห้องก็เริ่มก่อน “คุณตฤณ เรื่องเมื่อวาน”
“ครับ” ตฤณกลอกตาไปมาเพื่อย้อนนึกตาม เรื่องเมื่อวาน... เรื่องที่เขาวิ่งไล่เก็บสบู่เมื่อวานน่ะเหรอ
“พูดกันตรงๆ ผมก็ไม่ได้ว่าอะไร ถ้าหากคุณจะรักชอบผู้ชายหรอกนะ เพราะนั่นเป็นเรื่องรสนิยมส่วนตัว ผมจะไม่เอามาปะปนกับเรื่องงานก็แล้วกัน”
ฮะ! เดี๋ยวๆ อะไรยังไง ใครรักชอบผู้ชาย รสนิยมส่วนตัวอะไร ตฤณถลึงตาใส่นภเกตน์อย่างข้องใจ หากอีกฝ่ายยิ่งทำหน้าขรึมใส่
“แต่ขออย่าทำอะไรรุ่มร่ามหมิ่นเหม่ในที่ทำงานอีก ไม่ว่าคุณจะเก่งกาจมาจากไหน หรือเป็นคนโปรดของใคร ถ้าทำเรื่องแบบนั้นในเวลางานอีกผมก็คงไม่เก็บคุณไว้”
ร่างสูงลุกขึ้นพรวด “คุณหมายความว่ายังไง ทำอะไรรุ่มร่ามหมิ่นเหม่?”
นภเกตน์ส่งสายตาขุ่นๆ ใส่... หึ... ทำเป็นตีหน้าซื่อ “ก็แบบที่ทำกับคู่ขาของคุณในห้องอาบน้ำเมื่อวานไง”
“คู่ขา? ฮะ!? ผู้จัดการ คุณเข้าใจผิดรึเปล่า ผมไม่...” ชายหนุ่มผิวสีน้ำผึ้งยังพูดไม่ทันจบ นภเกตน์ก็พูดขึ้นแทรก
“ช่างเถอะ! คุณจะเป็นยังไงมันก็เรื่องของคุณ ไปเก็บข้าวของมาซะที เสียเวลามามากแล้ว เดี๋ยวเราจะได้คุยเรื่องงานกันบ้าง” นภเกตน์ลุกจากเก้าอี้พรวด โดยไม่สนใจว่าร่างสูงจะแก้ตัวหรือพูดอะไร เขาเดินอาดๆ กลับไปยังโต๊ะที่นั่งประจำตำแหน่งตน แล้วเงยหน้าขึ้นมองคนที่ยังคงจ้องเขาอยู่
“มีปัญหาอะไรอีกรึไง”
ไอ้หมอนี่นี่ยังไง... พูดเองเออเอง แล้วมาเหมาเอาว่าเขาชอบผู้ชายพอจะอธิบายก็ไม่ฟังอีกว้อย แล้วอะไร... ถามมาได้มีปัญหาอะไร มีเพียบเลยว้อย! อยากให้พูดตรงๆ ใช่มั้ย ด๊ายยยย... ตฤณจัดให้
ชายหนุ่มผิวสีแทนเดินไปยืนตรงหน้าโต๊ะของผู้เป็นนาย เขาก็ไม่อยากจะยอมรับนักหรอกที่ต้องมาทำงานภายใต้ไอ้หนุ่มหน้าอ่อนท่าทางเหลาะแหละ “ถ้างั้น ผมก็อยากจะพูดกับคุณตรงๆ เรื่องงาน”
“ทำไม”
“บอกไว้ซะก่อน ผมยังไม่เห็นว่าคุณมีอะไรที่เหมาะสมกับตำแหน่งผู้จัดการได้เลย นอกจากการที่เป็นหลานของท่านประธานเท่านั้น และมันก็คงจะยากที่ผมจะยอมรับคนอย่างคุณ”
ใบหน้าสวยเงยขึ้นสบสายตากับคนพูด พร้อมกับยักไหล่ “หึ... ก็ตามใจคุณซิ คุณจะคิดยังไงมันก็เรื่องของคุณ ขอแค่... คนเก่งของบริษัท NS ไม่ทำตัวเป็นตัวถ่วงผมก็แล้วกัน”
...มั่นใจจนเว่อร์ เกิดมาไม่เคยพบเคยเห็น... ตฤณนินทาอยู่ในใจ ก่อนจะเดินไปยังประตูห้อง ทว่ายังไม่ทันเปิดประตูออก อีกฝ่ายก็หยุดเขาไว้
“เดี๋ยว!”
“มีอะไร ผมจะรีบออกไปเก็บของ”
นภเกตน์ลุกขึ้นยืนพร้อมกระตุกยิ้มมุมปาก “ผมก็ไม่อยากจะยอมรับว่าคุณคือคนที่อาพีรพัฒน์กับคุณขจรไว้ใจจนถึงขนาดเลือกให้เป็นผู้ช่วยของผมหรอกนะ เพราะตัวผมเอง ตั้งแต่ทำงานมาก็ไม่เคยต้องอาศัย ผู้ช่วย ในการทำงานเลยสักครั้ง”
ร่างสูงเชิดหน้าขึ้น แล้วตอบกลับไปอย่างหงุดหงิด “งั้นคงต้องใช้เวลาในการพิสูจน์แล้วล่ะครับ ว่าใครคือของจริง!” ขนาดในประวัติการทำงานเขาถูกเรียกว่าขั้นเทพ มีทั้งจำนวนโพรเจกต์ที่ปิดไปตรงตามกำหนดสัญญาเป็นร้อยๆ โพรเจกต์ กับประกาศนียบัตรนับสิบๆ ใบ ไอ้หน้าจืดนี่ยังมาทำท่าดูแคลนใส่เขาได้ โธ่เอ๊ย... ถ้าไม่ใช่เพราะเป็นหลานเจ้าของบริษัท ไอ้หมอนี่ก็ไม่มีทางได้ตำแหน่งงานของเขาไปหรอก
“หึ... มั่นใจขนาดนั้น?” ร่างโปร่งหัวเราะในลำคอ นึกหมั่นไส้ท่าทางจองหองที่ไม่ได้เข้ากับรูปลักษณ์ของอีกฝ่ายซะเต็มประดา
“ผมจะทำให้คุณยอมรับในตัวผมให้ได้”
นภเกตน์นั่งลงแล้วเปิดแล็ปท็อปขึ้นดูโดยไม่สนใจร่างสูงที่ยืนทำหน้าถมึงทึงใส่ “ผมจะคอยดู”
TBC~*
:hao5: จะรอดมั้ยนี่แผนกนี้ ฮ่าาาาา
แต่โบราณเขาว่า ตีกันเยอะๆ จะได้รักกันม้ากกกมากกกนะคะ 555
ขอบคุณนักอ่านที่รักทุกคนที่แวะมาอ่านค่ะ ขอบคุณสำหรับทุกกำลังใจน้า :L2: แล้วพบกันที่เพจนะค้า husky's page (https://www.facebook.com/huskyhund)
-
:hao4:สรุปพระเอกเราเป็นแมวจรจัด นายเอกเป็นลูกหมาหลง 5555555 อุแหม่ แต่ละฝ่ายช่างเปรียบเทียบอีกฝ่ายได้น่าเอ็นดู
-
เริ่มต้นไม่ถูกกันนนนนน ต่อไปจะเป็นไงบ้างนะ :mew3:
-
สนุกมาก o13
-
หมากับแมว
-
ข่มก้นเปรี๊ยะๆ :katai4:
-
เวอร์ชั่นนี้ก็สนุกแปลก แตกต่างๆไปจากเดิมดีฮ่ะ เปลี่ยนมาเป็นกทมด้วะ ดีค่ะใกล้ตัวดี
สองหนุ่มอย่าเพิ่งตีกันตายนะฮัฟ
แง่งๆใส่กันซะไม่ยอมกันเลย เขาว่ายังงี้ลูกดกใช่เปล่า รอชมต่อปายค่าาาาา :katai2-1:
-
สนุก!!!
-
:pig2:
-
โห น่าจะสนุกนะ
ผู้จัดการกับผู้ช่วย
ว่าแต่ตฤณนี่ดูจะไม่ค่อยเอาใจใส่คนรอบข้างสินะ
ปิ่นถึงได้หนีไปแบบนี้
-
:impress2: พระเอกน่ารักกกกกกก TT^TT นายเอกน่ารักกว่าาาา กร้ากกกกกกก
เรื่องนี้ฮามากๆๆๆน่ารักมากๆๆๆๆๆ >_______< :hao5:
เข็นตอนต่อไปมาเร็วๆนะคะ ขอตอนพิเศษด้วย กิกิกิกิ
ขอบคุณนะคะะะ ^0^
-
ตฤนแปลงโฉมเสีย.แล้วโปรยเสน่ห์ใส่นภเกตน์ให้หลงงมงายไปเล้ย. o13 มั่นนัก. :hao3:
-
หึ้ยยยยยยย
ยิ่งอ่่นยิ่งหมั่นไส้
หมั่นไส้ทั้งคู่เบยยย :katai4:
-
โอ้ว ไฟต์กันมันส์แน่ o18
-
แผนกนี้ท่าจะมันส์นะเนี่ย ว่าแต่ว่า.....อยากเป็นคุณเลขาชะมัดเลย หุหุหุ
-
ฮาฤทธิ์ความมโนและความมั่นทั้งสองฝ่ายเลยค่ะ 555
-
หมาน้อยกะแมวจรจัดหรอ55555
-
ตฤณกับนภตบตีกันตลอดเวลา นี่ขนาดเจอกันวันแรกๆ
ผู้จัดการที่แสนจะเย่อหยิ่งกับผู้ช่วยที่แสนจะซกมก จะไปกันได้ยังไง 555555
แวะมาเชียร์ค่า
-
คุณเลขาจิ้นเงียบๆนะคะ เดี๋ยวสองคนนั้นรู้ตัว ยิ่งไม่ถูกกันอยู่ด้วย :katai2-1:
-
พอรู้ว่าต้องทำงานร่วมกันก็เริ่มมีปะทะฝีปากกันเลยนะ คุณผู้จัดการมั่นใจตัวเองจริงๆ
ต่อไปทำงานร่วมกันจะเป็นยังไงน้อ
-
Chapter 3
ช่วงสายของวันภายในห้องทำงานขนาดกว้างขวาง ชายหนุ่มผิวขาวผู้เป็นหนึ่งในเจ้าของห้องก้มหน้าอ่านเอกสารสัญญาเปรียบเทียบกับเอกสารส่งงานที่จะต้องใช้ในวันรุ่งขึ้นไปอย่างเงียบเชียบ หากสายตาก็เหลือบมองคนที่ขนของเดินเข้าเดินออกเป็นระยะๆ เขารอจนกระทั่งอีกฝ่ายยกกล่องและเอกสารเข้ามาวางไว้ภายในห้องจนหมด แล้วกำลังจะเริ่มจัดเอกสารและหนังสือใส่ชั้นให้เรียบร้อย
“คุณตฤณ ซื้อเสื้อผ้าครั้งสุดท้ายเมื่อกี่ปีมาแล้ว”
คนที่กำลังจัดหนังสือเล่มหนาๆ ยัดใส่ชั้นหยุดกึก... มันเกี่ยวกับงานตรงไหนวะ “ทำไมครับ”
ผู้เป็นนายยักไหล่เล็กน้อย และยังคงมีสีหน้าเรียบเฉย “สำหรับโพรเจกต์ของดาต้าโปรนี่ ถือว่าเป็นโพรเจกต์ใหญ่พอสมควร ดังนั้นผมจะเป็นที่ปรึกษาและดูแลโพรเจกต์นี้ร่วมกันกับคุณตฤณด้วย แต่ชื่อวิศวกรผู้ดูแลโพรเจกต์นี้จะยังเป็นคุณเหมือนเดิม” เขาปิดแฟ้มในมือแล้วโยนไว้บนกองเอกสาร “เมื่อกี้คุณหลินรายงานเข้ามาว่าจะมีประชุมรายละเอียดคร่าวๆ ของโพรเจกต์นี้ในช่วงบ่าย...”
คิ้วของตฤณกระตุกแปล๊บๆ เพราะคำพูดของนภเกตน์น่ะ ฟังดูยังไงก็ไม่ได้หมายความว่าอยากจะช่วย แต่เพราะไม่มั่นใจในฝีมือของเขาต่างหาก “แล้วมันเกี่ยวกับเสื้อผ้าของผมยังไงล่ะครับ”
“คุณเคยเห็นผู้จัดการหรือผู้ช่วยผู้จัดการของบริษัทไหนแต่งตัวแบบคุณบ้าง” ร่างโปร่งถอนหายใจเบาๆ เขาพิจารณาอีกฝ่ายจากศีรษะจรดปลายเท้า อดคิดไม่ได้ว่าตฤณช่างเป็นสิ่งมีชีวิตที่น่าแปลก... เพราะส่วนใหญ่แล้ว คนรู้จักที่เป็นเกย์ที่เขาเคยพบเจอมา แต่ละคนมาดดี แต่งตัวเนี้ยบๆ ไร้ที่ติกันทั้งนั้น ส่วนไอ้หมอนี่ ดูเหมือนว่าจะมีปริมาณความเป็นเนิร์ดมากกว่าอะไรทั้งหมด ถึงได้หลุดออกมาในสภาพเยินๆ อย่างที่เห็น
ตฤณตอบเสียงแข็ง “ผมไม่เห็นว่าเสื้อผ้ามันจะเกี่ยวกับการทำงานยังไง”
...อย่างไอ้หมอนี่ ต่อให้เป็นประธานบริษัท ก็คงจะขี่จักรยานเฟสสันไปเซ็นสัญญาด้วยปากกาแลนเซอร์ด้ามละสิบบาทแหงๆ “เกี่ยวตรงที่... คุณตฤณไม่ได้เป็นแค่พนักงานธรรมดาแบบเมื่อก่อนแล้ว ตอนนี้คุณต้องพบปะลูกค้า เป็นตัวแทนของบริษัทเรา คุณต้องทำตัวให้ดูน่าเชื่อถือจากภายนอกด้วย... ออกมาจากบ้านแบบนี้นี่ คนที่บ้านไม่ช่วยแต่งตัว ไม่ช่วยเลือกเสื้อผ้าให้เลยรึไง”
คำพูดของเจ้านายดูเหมือนจะแทงหัวใจอันบอบช้ำของร่างสูงเข้าอย่างจัง ตฤณชักสีหน้า แต่แล้วก็พยายามซ่อนความหงุดหงิดไว้ภายใน... ก็ไม่มีน่ะเซ่ แฟนก็เพิ่งหนีตามผู้ชายอื่นไปหมาดๆ เนี่ย “......”
นภเกตน์ขมวดคิ้วกับท่าทางของผู้ช่วย หรือว่า... ไอ้หมอนี่คงไม่ได้มีแฟนเป็นตัวเป็นตน คงมีแต่คู่ขาเปลี่ยนไปได้เรื่อยๆ อย่างงั้นสินะ “ผมแค่อยากให้คุณปรับปรุงเรื่องการแต่งตัวก็เท่านั้น”
“ผมจะพยายาม” ตฤณตอบสั้นๆ แล้วหันกลับไปสนใจกับการจัดเก็บข้าวของของตนต่อ
ใบหน้าบึ้งตึงกับท่าทางที่ทำเป็นขรึมทำให้ผู้เป็นนายกระตุกยิ้มมุมปาก แต่เขาก็ไม่ได้พูดอะไรต่อ เพียงแค่เอนหลังพิงพนักเก้าอี้แล้วกอดอก นึกอยากจะลองทดสอบดูเหมือนกันว่า คนเก่ง ของอาพีรพัฒน์และคุณขจรนั้น จะเก่งจริงและมีความอดทนแค่ไหนกันนะ บางทีถ้าตฤณถูกกดดันมากๆ อาจจะโวยวายและทำตัวงี่เง่าเหมือนพวกฝรั่งที่เคยทำงานด้วยกัน แล้วถ้าเป็นอย่างนั้น เขาจะได้ใช้เหตุผลนี้อ้างกับอาพีรพัฒน์ เพื่อจะได้ไม่ต้องทำงานร่วมกันกับไอ้หมอนี่หรือใครต่อใครอีก
“คุณตฤณ โพรเจกต์ติดตั้งอุปกรณ์พร้อมทำ Load balancing ของธนาคาร MD ที่จะส่งงานพรุ่งนี้ ผมดูการตั้งค่าในเอกสารนี้แล้ว คิดว่ามันยังขาดอะไรอยู่นะ”
ร่างสูงหันไปสบตากับเจ้านาย “...ผมดูแล switching & routing กับ Voice over IP นะครับ... คิดว่าผู้จัดการคงเห็นเรซูเม่ของผมแล้ว”
“หืม? แปลว่าผู้ช่วยคนเก่งของผมนอกจากเรื่องที่ตัวเองถนัดแล้ว ก็ไม่สนใจและไม่มีความรู้เรื่องของสาขาอื่นเลยงั้นเหรอ แล้วจะช่วยผมดูแลวิศวกรอีกห้าสิบคนได้ยังไงกันนะ”
น้ำเสียงกึ่งเย้ยหยันนั่นทำให้ตฤณกัดฟันกรอด เขาวางข้าวของในมือลงแล้วสาวเท้าเข้าไปหาร่างโปร่ง “ผมจะรีบตรวจสอบเอกสารการตั้งค่าของอุปกรณ์อีกรอบเดี๋ยวนี้ครับ” พร้อมกับยื่นมือออกไปรับเอกสาร
ร่างโปร่งเลิกคิ้วขึ้นข้างหนึ่งแล้วยิ้มกริ่ม เขาวางเอกสารลงบนโต๊ะ แล้ววางมือซ้อนทับ “ก่อนอื่น... ผมอยากดื่มกาแฟ”
“เดี๋ยวผมจะบอกคุณหลินให้ครับ”
“อืมม... ไม่ต้อง คุณตฤณไปซื้อมาทีละกัน” ผู้เป็นนายล้วงหยิบธนบัตรใบละพันบาทออกมาหลายๆ ใบ แล้วเอื้อมมือไปวางธนบัตรเหล่านั้นตรงหน้าผู้ช่วยของตน
“...มันเป็นหน้าที่ของเลขาไม่ใช่เหรอครับ”
“เลขาน่ะ มีไว้รับงานหน้าห้อง ส่วนผู้ช่วยน่ะ มีไว้ให้ช่วยจัดการหรือจัดหาทุกสิ่งทุกอย่างให้กับเจ้านาย...” ใบหน้าอ่อนเยาว์เชิดขึ้นพร้อมเอ่ยคำพูดที่ไม่ได้เข้ากับใบหน้าเอาเสียเลย “แค่นี้ทำไม่ได้รึไง”
ตฤณรู้สึกได้ว่าเส้นเลือดบนหน้าผากของตนกระตุกอย่างแรง จนสะเทือนทั้งเหม่งไปถึงใบหู... ฮื้ยยย... หงุดหงิดว้อย! มือหยาบคว้าธนบัตรที่วางอยู่บนโต๊ะขึ้นมา “ทำได้ครับ”
“ขอ ลาเต้เย็น half-caf non-fat เพิ่ม Hazelnut กับวิปครีม ของสตาร์บัคส์นะ”
...แมร่มเอ๊ยยย... ต้องเดินไปอีกตั้งหลายช่วงตึก! กาแฟไม่มียี่ห้อ ดื่มแล้วจะตายรึไงฟะ! “แต่สตาร์บัคมันอยู่ไกลนะครับ”
“ก็นั่งรถไปซิ เงินที่ให้ไปไม่พอรึไง”
“.....” ชายหนุ่มกัดฟันกรอด
“เร็วๆ ด้วยล่ะ”
ร่างสูงหันหลังขวับแล้วเดินออกจากห้องไป สักพักก็กลับมาแบบเหงื่อโซมกาย เขาวางกาแฟกับเงินทอนลงบนโต๊ะ “ได้แล้วครับ!”
ผู้เป็นนายรับมาจิบ “น้ำแข็งละลายแล้ว...”
“......” ก็ร้านมันอยู่ตั้งไกลนี่หว่า ชิส์ คอยดูนะ เขาจะเก็บไอ้แก้วสตาร์บัคส์นี่ไว้ คราวหน้าเวลาเจ้านายสั่งอีก เขาจะซื้อกาแฟในร้านสะดวกซื้อข้างล่างนี่แหละมาผสมเอา
“เอาล่ะ... กลับมาพูดถึงปัญหาของการตั้งค่าที่เราพูดกันค้างไว้ดีกว่า”
“ครับ เดี๋ยวผมจะเอาไปตรวจสอบ...”
นภเกตน์กลับหัวเอกสารแล้วเลื่อนไปวางบนโต๊ะฝั่งตรงข้ามกับตน “ดูตรงนี้นี่ล่ะ แล้วบอกผมมาทีว่าอะไรที่ขาดไป”
...ชิบ! ก็ไม่เคยทำ Load balancing มาก่อนนี่หว่า ถ้าไม่เปิดตำราเทียบดูหรือทดลองกับอุปกรณ์จริงแล้วเขาจะรู้ได้ยังไงวะ ไอ้เจ้านายหน้าขาว! “.....” ชายหนุ่มผิวสีน้ำผึ้งกำมือแน่น จากนั้นจึงพลิกเอกสารตรงหน้าร่างโปร่งไปมา ไล่ดูไปทีละบรรทัด
เวลาสิบนาทีผ่านไป ปลายนิ้วเรียวก็เคาะโต๊ะไปพลาง เขาเหลือบมองคนตรงหน้าอยู่หลายครั้ง ตฤณดูพยายามดี... แต่ก็นะ ถ้าไม่เคยติดตั้งระบบนี้มาก่อน แล้วไม่ได้เปิดตำรา ยังไงก็ไม่มีทางรู้หรอกว่า การตั้งค่าพวกนั้นผิดพลาดไปตรงไหน ช่างซื่อบื้อเสียจริง แทนที่จะพูดตรงๆ ว่าไม่รู้แล้วขอตัวไปศึกษา ดันยืนทำหน้าบื้ออยู่ได้... ร่างโปร่งแกล้งถอนหายใจแรงๆ “คุณไปเรียกวิศวกรสองคนที่รับผิดชอบโพรเจกต์มาเดี๋ยวนี้เลย แล้วให้ไปเจอกันที่แล็บ” ก่อนจะลุกขึ้นเดินออกจากห้องไป
ตฤณเกาหัวแรงๆ ด้วยความหงุดหงิด พร้อมบ่นพึมพำ “โธ่เว้ย! แน่จริงลองถามเรื่องที่ถนัดสิวะ” เขาพ่นลมหายใจหนักๆ แล้วจึงเดินออกจากห้องตามผู้เป็นนายไป
ภายในห้องแล็บที่ทางบริษัทจัดไว้ให้สำหรับเหล่าวิศวกรได้จำลองทำโพรเจกต์ขึ้นก่อนจะนำไปติดตั้งให้กับลูกค้า
นภเกตน์เอนหลังพิงพนักเก้าอี้ โดยมีตฤณยืนอยู่ใกล้ๆ กับวิศวกรอีกสองนาย “พวกคุณไปเบิกอุปกรณ์จากห้องเก็บของมา แล้วติดตั้งระบบตามแบบที่คุณระบุในเอกสารเดี๋ยวนี้”
หลังจากพนักงานทั้งสองติดตั้งระบบจำลองจนเสร็จ พวกเขาก็ทดสอบการทำงานของอุปกรณ์ให้กับเจ้านายดู แต่ก็ต้องเริ่มเหงื่อตก เมื่อหลายจุดทำงานไม่ถูกต้องตามที่สัญญาระบุไว้ “เอ่อ...” ทั้งคู่อ้ำอึ้ง ก่อนจะหันไปเปิดตำรากันเป็นพัลวัน
“พวกคุณจะเอาระบบที่ทำงานไม่ได้ร้อยเปอร์เซ็นต์แบบนี้ไปติดตั้งให้ลูกค้างั้นเหรอ”
“เอ่อ... ขอเวลาอีกสักนิดครับ ขอโทษครับ” น้ำเสียงเฉียบของเจ้านายส่งผลให้วิศวกรทั้งสองหน้าซีดเผือด ยิ่งลนลานจนหาข้อผิดพลาดไม่เจอ พวกเขาเปิดอ่านเอกสารไปมา รวมทั้งหนังสือคู่มือ มือที่สั่นระริกทำให้เอกสารหลุดจากมือแล้วหล่นกระจายไปทั่วห้อง
“ใจเย็นสิวะ เดี๋ยวพี่ช่วยดูนะ” ตฤณเดินเข้าไปตบไหล่ลูกน้องทั้งสอง แล้วช่วยเก็บหนังสือกับเอกสารขึ้นมา เขานั่งลงตรงหน้าจอคอมพิวเตอร์ เปิดเอกสารดูสักพักก่อนจะลองพิมพ์คำสั่งลงไป
“พี่ตฤณ ขอโทษนะครับ” ทั้งสองคนกระซิบ
“...เจอข้อผิดพลาดก่อนก็ดีแล้ว จะได้ช่วยกันแก้ไขได้” ชายหนุ่มผิวสีแทนตอบรุ่นน้องไปอย่างใจเย็น พร้อมกับตบบ่าเพื่อให้กำลังใจ
“ครับ” รุ่นน้องทั้งสองดูสงบลงบ้าง จากนั้นทั้งสามก็ก้มหน้าก้มตาหาข้อผิดพลาดกันต่อ
นภเกตน์คอยสังเกตทีท่าของทั้งสามคน ใจเขาอยากจะปล่อยให้ทุกคนค้นหาข้อผิดพลาดจนพบด้วยตนเอง แต่คิดว่าเป็นการเสียเวลาโดยเปล่าประโยชน์ สักพัก เขาจึงลุกจากเก้าอี้นั่ง แล้วเดินตรงไปยังหน้าจอคอมพิวเตอร์ที่ใช้สำหรับคีย์คำสั่ง “พวกคุณลืมนึกถึงจุดนี้ไป” เขาพิมพ์คำสั่งใส่เข้าไปอีกหลายประโยค
“อา... ตรงนี้นี่เอง แต่ทำไมผมไม่คุ้นเลย” พนักงานคนหนึ่งเปรยขึ้น
“ทางบริษัทแม่ส่งข้อมูลการอัพเกรดมาในอีเมล ไม่ได้อ่านรึไง” ผู้เป็นนายถามเสียงขรึม
“อะ... อ่า... ขอโทษครับ” รุ่นน้องทั้งสองหน้าเจื่อน พวกเขาก็เห็นอีเมลฉบับนั้นอยู่หรอกนะ แต่เพราะเห็นว่าเป็นภาษาอังกฤษยาวเหยียด ก็เลยขี้เกียจอ่านน่ะสิ
หลังจากนภเกตน์พิมพ์คำสั่งเข้าไปเรียบร้อย พวกเขาก็ทดสอบการทำงานของระบบอีกครั้ง ซึ่งคราวนี้ทุกอย่างเป็นไปตามที่สัญญากำหนด
“หวา~ สุดยอดไปเลย!”
ร่างโปร่งหันไปหาตฤณ “รีวิวเอกสารใหม่ แล้วส่งให้คุณตฤณตรวจ หวังว่าแค่นี้คงทำได้นะ อ้อ... ทำให้เสร็จภายในวันนี้ แล้วอย่าลืมการประชุมตอนบ่ายล่ะ” เขาสั่งเป็นชุด จากนั้นก็ลุกเดินออกจากห้อง กลับไปยังห้องทำงานของตน
ทันทีที่ผู้เป็นนายเดินออกจากห้องไป วิศวกรทั้งสองก็ถอนหายใจออกมาอย่างโล่งอก “โหย เขาเก่งจริงอะ พี่ตฤณ! แต่น่ากลัวชิบเป๋งเลย”
ตฤณตอบเสียงเข้ม “ไม่ต้องพูดมาก รีบๆ จัดการเอกสารใหม่เลย เดี๋ยวเสร็จไม่ทันกันพอดี”
สามหนุ่มสาละวนกับการจัดการเอกสารชุดใหม่ พอเงยหน้าขึ้นมาอีกทีก็เลยเวลาพักเที่ยงไปมากแล้ว ส่วนตฤณเองก็มีประชุมในช่วงบ่าย เขาเลยต้องรีบเข้าประชุมต่อทั้งที่ยังไม่ได้รับประทานอะไร แล้วปล่อยให้รุ่นน้องจัดการกับเอกสารกันเองต่อ สองขายาวก้าวฉับๆ ไปยังห้องทำงานที่ตนใช้ร่วมกับเจ้านาย พลางก้มมองนาฬิกาบนข้อมือไปด้วย ทว่าเมื่อไปถึงห้อง กลับไม่มีใครอยู่แล้ว เลขาหน้าห้องก็หายตัวไป
“ชิบ! ประชุมเริ่มไปแล้วเหรอวะ แล้วประชุมที่ไหนล่ะเนี่ย” ชายหนุ่มล้วงหยิบโทรศัพท์มือถือขึ้นมาดู พอเขาอ่านข้อความบนจอโทรศัพท์แล้วก็ร้องลั่น
“ชิบห้าย!”
“คุณตฤณคะ ประชุมที่ห้องประชุมชั้นสิบห้า เริ่มไปได้ครึ่งชั่วโมงแล้วนะคะ”
เพราะเมื่อวานอกหักเลยคิดจะทำตัวเป็นพระเอกมิวสิก ปิดเสียงปิดระบบสั่นของโทรศัพท์มือถือแล้วเข้าไปยืนร้องเพลงอกหักใต้ฝักบัวในห้องน้ำ พอเช้าขึ้นมาก็ดันลืมเปิดเสียงไว้อีก
โครกกกก...
...แม่งเอ๊ย มื้อเที่ยงไม่ได้กิน แถมเมื่อเช้าก็ไม่ได้กินอะไรอีก... ตฤณพึมพำขณะวิ่งไปยังลิฟต์โดยสาร และเมื่อลิฟต์เคลื่อนขึ้นมาถึงชั้นสิบห้า เขาก็พุ่งตรงไปยังห้องประชุมอย่างรวดเร็ว
“อ้าว คุณตฤณ มาพอดี” นภเกตน์ยืนอยู่ด้านหน้าห้อง ซึ่งภายในห้องมีวิศวกรอยู่กว่าห้าสิบชีวิต ทุกคนเงียบกริบ และกำลังจ้องมองไปยังคนที่เพิ่งเปิดประตูเข้ามา
“เอาล่ะ ผมแนะนำตัวไปเรียบร้อยแล้ว ต่อไป ผมจะขอพูดถึงเรื่องของการตรงต่อเวลาสักนิด” ร่างโปร่งเอ่ยพลางเหลือบมองคนที่กำลังหอบแฮก
“เอ่อ ขอโทษครับ” ตฤณกัดฟันตอบ
“การตรงต่อเวลาเป็นเรื่องสำคัญ ทุกสิ่งทุกอย่างจะต้องเรียบร้อยก่อนถึงเวลาตรวจรับของลูกค้า เพราะทุกวินาทีที่เราล่าช้าไป นั่นก็หมายถึงเงินที่เราจะต้องสูญเสียไปกับการโดนปรับ และความน่าเชื่อถือก็จะลดลงไปด้วย” นภเกตน์พูดพร้อมกับหันไปหาร่างสูง “ใช่มั้ยคุณตฤณ”
“...ใช่ครับ” ร่างสูงตอบไปอย่างหงุดหงิด รู้สึกเหมือนโดนด่ากลางตลาดสดแล้วตบซ้ำด้วยเปลือกทุเรียน แต่ทำไงได้ ก็นภเกตน์เป็นเจ้านายนี่... ตฤณบ่นในใจพลางเดินไปยืนด้านหลังของเจ้านาย
“...ต่อไปเราจะพูดกันถึงเรื่องโพรเจกต์ใหญ่ของบริษัทดาต้าโปร ที่พวกเราทุกคนจะต้องกระจายงานออกไปในหลายๆ จังหวัด...” ร่างโปร่งหันไปบอกเลขาให้แจกตารางการเดินทางของวิศวกรแต่ละนาย ซึ่งตามตารางงานแล้ว การติดตั้งจะเสร็จสิ้นก่อนวันตรวจรับตามสัญญาก่อนประมาณหนึ่งสัปดาห์ ซึ่งเวลาที่เหลือก็มากพอที่จะให้พวกเขาได้ตรวจเช็กการทำงานโดยละเอียดก่อนส่งมอบงาน นภเกตน์กล่าวถึงรายละเอียดของโพรเจกต์คร่าวๆ และเน้นย้ำถึงส่วนที่สำคัญกับลูกน้องเป็นครั้งคราว
“คุณกิตติ คุณบวรวิทย์ คุณภูริณัฐ พวกคุณสามคนจะกระจายไปเป็นหัวหน้าผู้ดูแลการติดตั้งของแต่ละภาค เมื่อวิศวกรคนใดมีปัญหา ให้ติดต่อสามคนนี้ก่อน เข้าใจนะ”
“มีคำถามอะไรมั้ย ผมให้เวลาพวกคุณห้านาที” นภเกตน์เหลือบมองนาฬิกาซึ่งบอกเวลาใกล้เลิกงานแล้ว ก่อนจะกวาดสายตามองทุกชีวิตในห้องประชุม ทุกคนยังคงนิ่งสนิทราวกับถูกสาปให้เป็นหิน ไม่มีปฏิกิริยาใดๆ ตอบรับกับคำถามของเขา ร่างโปร่งจึงหันไปสบตากับผู้ช่วย “คุณตฤณ มีอะไรจะเสริมมั้ย”
ร่างสูงพยักหน้า พลางเดินไปยืนตรงกลางห้อง “เฮ้ย! จะเงียบทำไมกันว้า!! นี่ไม่ใช่งานแรกที่ทุกคนจะต้องออกไซต์เดี่ยวๆ สักหน่อย พี่จะอยู่ตรงศูนย์กลางตลอด ถ้ามีปัญหาอะไรพวกนายก็โทรเข้ามาปรึกษาได้ตลอดน่ะ”
เพียงแค่คำพูดไม่กี่ประโยคของชายหนุ่มผิวสีน้ำผึ้ง บรรยากาศตึงเครียดในห้องก็ดูเบาบางลง ตามมาด้วยเสียงถอนหายใจอย่างโล่งอก ตฤณพูดต่อด้วยน้ำเสียงทุ้มต่ำหนักแน่น “...เราจะตั้งแล็บทดลองระบบกันก่อน แล้วพี่จะเทรนพวกนายให้ก่อนออกไซต์งาน เมื่อติดตั้งเสร็จแล้วก็ทดสอบการส่งข้อมูลกันระหว่างศูนย์ย่อยกับส่วนกลางของแต่ละภาคก่อน ถ้าเชื่อมต่อกันได้แล้วก็ไม่มีปัญหา”
“ระหว่างนี้พวกนายก็เตรียมเอกสารตรวจรับของแต่ละไซต์งานไปด้วย จะได้ไม่เสียเวลา”
“ครับๆ ได้ครับ พี่ตฤณ” / “โอเคเลย ตฤณ”
นภเกตน์เลิกคิ้วขึ้นข้างหนึ่งอย่างสนใจ เพราะบรรยากาศระหว่างเขาและลูกน้อง ช่างแตกต่างกับตฤณและลูกน้องราวกับฟ้าเหว ทีกับเขาไม่มีใครอยากจะเงยหน้าขึ้นมาสบสายตาด้วยซ้ำ แต่นั่นอาจเป็นเพราะเขาเป็นคนใหม่ ส่วนตฤณทำงานที่นี่และคุ้นเคยกับทุกคนมานานแล้ว
“ผู้จัดการจะพูดเรื่องอะไรต่อมั้ยครับ” ตฤณหันกลับไปถามเจ้านาย
“...วันนี้พอแค่นี้แล้วกัน”
“เอ้า ไปๆ ได้เวลาเลิกงานพอดี แยกย้ายกันกลับบ้านไปได้แล้ว” ทันทีที่ร่างสูงเอ่ยปิดประชุม พวกรุ่นน้องก็กรูกันเข้ามารุมล้อมเขา
“พี่ตฤณ เย็นนี้กินเลี้ยงกันป่าว ตำแหน่งใหม่ทั้งที”
ร่างสูงสะบัดหน้าพรืด “ไม่เอาเว้ย เปลืองตังค์”
“มึงจะงกไปไหนว้า... พวกกูเลี้ยงมึงก็ได้ เพื่อนทั้งคน แค่นี้สบายมาก ฮ่าๆๆๆ”
“ใช่ๆ เลี้ยงพี่ชายสักคน พวกผมแม่งไม่จนหรอก”
พี่... น้อง... เพื่อน... ดูทุกคนรักกัน สนิทสนมกันดีอย่างไม่น่าเชื่อ ทั้งที่พวกเขาควรจะเป็นแค่ ผู้ร่วมงาน กันเท่านั้น
สำหรับการพบกันในวันแรก ลูกน้องทุกคนก็ดูยอมรับและเชื่อฟังคำสั่งเขาดีอยู่หรอกนะ บรรยากาศตรึงเครียด ทุกอย่างเป็นการเป็นงานแบบเดียวกันกับที่ทำงานเก่า แต่ว่าพอตฤณก้าวเข้ามาภายในห้อง ทุกอย่างก็เปลี่ยนไป เขาไม่คุ้นเคยกับบรรยากาศแบบสบายๆ ในที่ทำงานแบบนี้เอาเสียเลย ส่วนจะดีหรือไม่ดีนั้น เขาเองก็ไม่รู้เหมือนกันว่าแบบไหนดีกว่ากันแน่... ร่างโปร่งคิดอยู่ในใจ แล้วจึงเดินออกจากห้องไปอย่างเงียบเชียบ
TBC~*
โถ... พ่อตฤณผู้น่าสงสาร ถูกเจ้านายโขกสับเป็นทาสในเรือนเบี้ย น่าสงสารกิงๆ :hao5:
(ตรงกับชีวิตการทำงานของใครบ้างรึเปล่าคะ 5555)
ขอบคุณนักอ่านที่แวะมาอ่านและให้กำลังใจฮัสกี้นะคะ :mew1:
-
คุณผู้จัดการ~ พกพาความเครียดมาเต็มกระเป๋า.กร๊ากกกก. :laugh: น่าสงสารพี่ตฤนจังเลย.อึ้บ! อดทนไว้นะพี่ตฤน. :amen:
แต่ถ้าไม่ไหวยังไงแนะนำให้.'จับกด' เลยจ้า.:laugh3: :haun5:
-
ทำไมอ่านตอนนี้แล้วรู้สึกนายเอกเราน่ารั๊กน่ารัก555
ตฤณดูแลเจ้านายดีๆนะะ คริคริ
-
:z13: งัดข้อกันเข้า เจ้านายเนี๊ยบ ผู้ช่วยเก่งและเป็นกันเอง สุดยอดถ้าสองคนนี้ร่วมมือกัน คงเจ๋งสุดๆๆๆ ว่าแต่อีกนานมะ ที่ร่วมมือ ร่วมใจ ร่วมร่าง 5555555555 :z1:
-
แหม คุณเจ้านายข่มกันน่าดู แต่พี่ตฤณพวกเยอะกว่านะ
-
:z13:
-
ค่อยๆเรียนรู้กันไป
-
พี่ตฤณนี่เป็นที่รักของน้อง ๆ พี่ ๆ น่าดูเลยนะเนี่ย
-
ความรู้สึกของคุณผู้จัดการเหมือนกับอยู่ในป่าคอนกรีต
แล้วพออยู่ๆตฤณเดินเข้ามาก็กลายเป็นป่าเขตร้อนที่ชุ่มชื้น
มีสิงสาราสัตว์วิ่งไล่กันให้พล่านยังไงยังงั้นเลย
-
o13
-
:mew1:
-
:hao7: o13
-
:z13: -----> ชอบตัวนี้ค่ะ กร้ากกกกก รู้สึกว่าได้จี้คนเขียน 55555 เอาตอนใหม่มาลงเร็วเรววววววงี้ 55555
เรื่องนี้สรุกตลกและน่ารักมากๆๆๆๆๆค่ะ >______< ชอบบบบบ
:z13: (เอาตอนใหม่มาาาาา ~~~~~ กร้ากกกกก)
-
กรี๊ดดด ชั้นพลาดตอนที่2 ไม่เป็นไร ยังทันๆ
ดูท่ายังต้องปรับตัวเข้าหากันเยอะเลย จะรอดไหมเนี่ย เหอๆๆ
-
:katai2-1: :katai2-1:
-
o13
-
น่าสงสารตรณจริงๆ โดนนภฝึกความอดทนตั้แต่วันแรกที่ทำงานด้วยกันเลยนะ
แต่นภเก่งจริงๆเลยนะคะ รอบคอบ แต่ก็เย็นชา ลูกน้องเลยไม่กล้าเข้าใกล้เลย
ต่างจากตฤณที่น้องๆกล้าพูดคุย ออกความเห็น สองคนนี้ทำงานร่วมกันอาจมีอะไรเปลี่ยนแปลงไปในทางที่ดีเนอะ
-
เจ้านายดูท่าจะไม่ชินกับบรรยากาศแบบนี้หรอคะ ลูกน้องกลัวจนหัวเกือบหดกันไปหมดแล้ว ฮ่าๆ :katai1:
-
:impress3: :impress3: :impress3: :impress3: :impress3: :impress3:
อ่าน เรื่องใหม่ คุณ husky แล้วววว
ถูกใจมากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก
เฮฮา ปาร์ตี้ ถูกใจจนอยากจะดิ้นพราดๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
วิศวกร แมนๆๆ ทั้งคู่ ถูกใจมากๆๆๆๆ เลย
รอ รอ รอ นายตฤน ออกฤทธฺ์ นะครับ
:heaven :heaven :heaven :heaven :heaven :heaven
-
สนุกมากกกกกก ดูท่าลูกน้องจะรักตฤณ มากอ่ะ
-
โดนแกล้งอีกแล้วนะตฤณ
การทำงานเป็นหัวหน้านี่มันต้องใช้ใจมากกว่าอำนาจนะ. เราว่าตฤณวินเรื่องนี้ล่ะ 5555
-
ทำไมเพิ่งเจอเรื่องเน้ 55555
-
เจ้านายต้องรีบซื้อใจลูกน้องแล้วล่ะ
-
เราว่าคุณนภไม่ได้มองลูกน้องเป็นเพื่อนร่วมงานนะคะ...แต่มองเป็นผู้ร่วมงานมากกว่า..
เลยไม่ได้ใจคนทำงานด้วยไง ปรับตัวหน่อยค่ะ สู้ๆ
-
Chapter 4
หลังจากชายหนุ่มผิวขาวเดินกลับไปยังห้องทำงานของตน และนั่งทำงานต่อไปอีกสักพัก เลขาส่วนตัวก็เปิดประตูห้องเข้ามาหา “คุณนภเกตน์คะ ท่านประธานโทรมาบอกว่ากำลังรอให้คุณนภเกตน์ไปทานข้าวด้วยกันน่ะค่ะ”
“อืม” ดวงตากลมโตชำเลืองมองนาฬิกาตั้งโต๊ะ ซึ่งบอกว่าเลยเวลาเลิกงานมากว่าชั่วโมงแล้ว... เพราะไม่อยากให้อาพีรพัฒน์ต้องรอนาน เขาจึงลุกขึ้นเก็บข้าวของให้เรียบร้อย มือขาวรวบแฟ้มเอกสารสองสามแฟ้มไว้ในมือ ก่อนจะเดินออกจากห้องไป
ทว่าก่อนที่จะเดินไปถึงลิฟต์โดยสาร เสียงดังโหวกเหวกจากกลุ่มวิศวกรนับสิบก็หยุดร่างโปร่งไว้เสียก่อน เขาจึงเดินตามต้นเสียงนั้นไปด้วยความสงสัย... ก็นี่เลยเวลาเลิกงานไปแล้วไม่ใช่หรือ
ที่ตรงต้นตอของเสียงดังนั้น ร่างสูงนั่งอยู่บนโต๊ะรูปวงรีขนาดใหญ่ โดยมีพวกลูกน้องที่ลากเก้าอี้เข้ามานั่งรายล้อม บนโต๊ะตรงหน้าของแต่ละคนมีเอกสารกองโตกับแล็ปท็อป และอุปกรณ์เชื่อมต่อเครือข่ายการสื่อสารอีกสองสามเครื่อง มีสายไฟและสายเคเบิลระโยงระยางเต็มไปหมด
“ไอ้เวรนี่ หิวก็ทนหน่อยสิวะ ถ่างตาดูที่มึงตั้งค่าไว้นี่ ป้อนคำสั่งก็ไม่ครบ พรุ่งนี้จะต้องรวบรวมเอกสารส่งผู้จัดการแล้วนะเว้ย เดี๋ยวก็โดนจับตอนหรอก” ตฤณดุเพื่อนร่วมงานเสียงเข้ม พร้อมกับใช้แขนล็อกคอ อีกมือชี้ไปบนหน้าจอมอนิเตอร์ “แก้ใหม่เลย ให้ไวๆ”
“เออ จริง! ดีนะมึงเห็นก่อน ไม่งั้นกูซวยแน่ๆ”
“ผู้จัดการใหม่ก็ท่าทางดูดีอยู่นะพี่ตฤณ แต่ทั้งดุทั้งหยิ่งเลยว่ะ น่าสงสารพี่ที่ต้องทำงานในห้องเดียวกันจริงๆ...”
เพื่อนร่วมงานอีกคนพูดแทรกขึ้นมาทันควัน “เฮ้ยๆ มันก็เป็นเรื่องธรรมดานะมึง ถ้ากูเป็นหลานท่านประธาน กูจะหยิ่งให้ได้มากกว่านี้อีกเว้ย ฮิ้วว! ไอ้คุณตฤณแม่งรันทด รากหญ้าเจอชั้นดินเหนียวซะงั้น อดเป็นผู้จัดการเลย!”
โป๊ก! มือหยาบม้วนกระดาษจนแข็งแล้วฟาดลงไปบนหัวเพื่อนร่วมงานช่างนินทาทั้งสอง
“พูดมากน่ะ ไม่ต้องมาสงสารกู สงสารตัวพวกมึงเองก่อนเลย ทำงานของพวกมึงไปเร็วๆ เลย... เอ้า ไอ้เปี๊ยก” ชายหนุ่มผิวสีแทนหันไปหาลูกน้องที่นั่งหน้าดำคร่ำเครียดอยู่อีกโต๊ะ “เป็นไรวะเอ็ง!”
“กำลังสร้าง List บน Firewall อะพี่ เยอะชิบหาย งงไปหมดแล้วเนี่ย”
“ไหน เอามาให้ข้าช่วยดูมา!” ร่างสูงโน้มตัวเข้าไปหาพลางโอบไหล่รุ่นน้องไว้ ขณะเดียวกันบวรวิทย์ก็เดินผ่าน เจ้าลูกน้องสะโพกดินระเบิดแกล้งใช้บั้นท้ายกระแทกรุ่นพี่ที่ยืนอยู่เบาๆ ให้พอหมั่นไส้ ตฤณจึงหันไปตีก้นของบวรวิทย์ดังเพี้ยะ แล้วหยิกซ้ำ เรียกเสียงหัวเราะให้กับทุกคนในบริเวณนั้น
ฮื้ยยยย! ไอ้ท่าทีที่ถึงเนื้อถึงตัวทุกคน โดยที่ไม่มีใครว่าหรือสนใจแบบนั้นมันคืออะไร!... ยังไม่มีใครรู้รึไงว่าตฤณมีรสนิยมแบบไหน หรือทุกคนรู้อยู่แก่ใจแล้วแต่ยอมให้ตอดเล็กตอดน้อยได้แต่โดยดีกันนะ
นภเกตน์พยายามมองข้ามรังสีเหนือม่วงรอบๆ ตัวของตฤณไป แล้วจ้องมองบรรยากาศในการทำงานแบบที่เขาไม่เคยเห็นมาก่อน
...ที่อเมริกา บริษัทเก่าที่เขาเคยทำงานน่ะ ตัวใครตัวมัน แล้วก็ชิงดีชิงเด่นกันน่าดู ชนิดที่ว่าถ้าใครพลาดล้มลงละก็ จะถูกคนอื่นใช้เป็นฐานเหยียบทันที... แต่บรรยากาศแบบนี้ ดูอบอุ่น เหมือนพี่น้องหรือเพื่อนธรรมดา และดูเหมือนว่าตฤณจะเป็นศูนย์กลางความสนใจของทุกคน
...คงเพราะความเป็นกันเองและการเอาใจใส่คนรอบตัว จนทุกคนมองข้ามเรื่องรสนิยมส่วนตัวของตฤณไป ซึ่งร่างโปร่งเห็นแล้วก็อดรู้สึกว่าอยากจะสัมผัสกับบรรยากาศการทำงานในแบบใหม่บ้างไม่ได้ แต่สำหรับคนที่ไร้มนุษย์สัมพันธ์เช่นเขาคงจะเป็นเรื่องยาก แค่จะเริ่มต้นยังไงก็ยังไม่รู้เลย
“อ๊ะ” พอชายหนุ่มในชุดสูทสีดำหมุนตัวกลับ เพื่อจะเดินออกไปยังลิฟต์โดยสาร เขาก็ชนเข้ากับลูกน้องร่างหมีหน้าตาง่วงๆ ที่ถือถุงอาหารอยู่เต็มมือเข้าอย่างจัง
“อ๋า! ผู้จัดการ ขอโทษครับ” ภูริณัฐกระเด้งออกไปสามก้าว
“อืม” ผู้เป็นนายตอบพลางก้มลงมองถุงอาหารมากมายในมืออีกฝ่าย
“นี่ไม่ใช่ผมกินคนเดียวนะครับ พอดีพี่ตฤณ เอ๊ย! ผู้ช่วยผู้จัดการยังไม่ได้กินอะไรมาตั้งแต่เช้า ปกติเวลาเขาทำงานเครียดๆ ชอบลืมกินอาหารประจำ ผมเลย...”
ร่างโปร่งยกมือขึ้นเป็นเชิงบอกให้หยุดอธิบาย “กินแล้วก็เก็บกวาดให้เรียบร้อย อย่าให้เลอะเทอะก็แล้วกัน แล้วอย่าอยู่ดึกกันนักล่ะ” ก่อนจะเดินจากไป
...ทำไมเขาไม่พูดคุยกับลูกน้องให้เป็นกันเองกว่านี้นะ? นภเกตน์หยุดมองเงาของตนเองในกระจกระหว่างทางเดิน... เขาดูดุ แล้วก็หยิ่งมากเลยหรือ?
คนเป็นผู้จัดการนั้น มีหน้าที่แจกจ่ายงานและดูแลลูกน้อง หากเขาเป็นคนที่ลูกน้องไม่คิดจะเข้าใกล้... และเพราะแบบนั้น พอเทียบกับตฤณแล้ว เขา... ชักเริ่มจะสงสัยว่าตนเองทำตัวเหมาะกับการเป็นหัวหน้าคนกลุ่มใหญ่แล้วหรือยัง
นภเกตน์ขมวดคิ้วอย่างข้องใจ... ทำไมกันนะ ทั้งๆ ที่ตฤณก็ไม่ได้เก่งกาจเหมือนกับเขา แต่ทำไมจึงกลายเป็นที่รักและที่นิยมของหลายๆ คนไปได้
“พี่ตฤณ เอ้า! กินอะไรก่อน เดี๋ยวจะเป็นลมเป็นแล้งไป อดมาได้ยังไงทั้งวัน” ภูริณัฐยื่นถุงอาหารในมือให้กับรุ่นพี่คนสนิท “เมื่อกี้สวนกับผู้จัดการด้วย”
“เออ ขอบใจ” ร่างสูงรับถุงอาหารมาแล้วควานหาอาหารเสียงดังกรอบแกรบ เขาหยิบใส่ปากพร้อมกับถามว่า “แล้วเขาว่ายังไงบ้างอะ”
“ผู้จัดการบอกว่ากินแล้วเก็บดีๆ แล้วก็อย่าอยู่กันดึกนัก”
...อืม... ก็ไม่แปลกใจที่ไอ้หน้าจืดจะพูดแบบนี้ คนอะไรก็ไม่รู้ อัธยาศัยติดลบ อยู่ใกล้ๆ แล้วรู้สึกเหนื่อยๆ เพลียๆ ยังกับเพิ่งแบกกระสอบข้าวสารมาเป็นสิบกระสอบ บางทีไอ้หมอนี่อาจจะเป็นหุ่นยนต์ตั้งโปรแกรมมาเพื่อสูบชีวิตเขาก็เป็นได้
“ว่าแต่พี่เหอะ เป็นไงมั่งอะ”
“ข้า?” ตฤณชี้ไปที่ตัวเอง “ทำไมวะ?”
“เอ๊า!!! ก็เห็นเมื่อเช้าร้องงี้ดๆ เป็นแมวถูกหนังกะติ๊กรัดไข่ หายเฮิร์ตแล้วเหรอ”
“เออ...” ร่างสูงขมวดคิ้ว เพราะมัวแต่ยุ่งทั้งวันจนตัวเขาลืมไปเลยว่าอกหัก ก็เขาโดนทั้งงานทั้งเจ้านายคนใหม่ปั่นหัวให้วุ่นจนหมุนติ้วๆ ทั้งมึนทั้งเบลอไปตลอดวัน จะเอาเวลาที่ไหนมาเฮิร์ตกัน
“สมควรแล้วที่แฟนจะทิ้ง” ภูริณัฐพึมพำ “พี่ตฤณดูมีความสุขที่จะแต่งกับงาน มากกว่าจะแต่งงานซะอีก”
“.....” ตฤณนิ่งเงียบ ใจหนึ่งเขาก็คิดว่าเวลาอยู่ที่ที่ทำงานกับพวกลูกน้องนี่ เขามีความสุขและเพลินจนลืมเวลา ต่างกับเวลาที่เขาอยู่กับปิ่นหยกตามลำพัง แต่อีกใจ... การที่รู้ว่ามีใครสักคนรอการกลับมาของตนอยู่ที่บ้าน มันก็ดีเหมือนกันนะ
“ไอ้หมี มึงทักพี่ตฤณทำไมวะ ดูสิ ดราม่าเลยเห็นมั้ย” บวรวิทย์หันไปดุ
“นึกถึงผู้จัดการไว้สิครับ จะได้เครียดเรื่องอื่น” วิศวกรสองนายที่ถูกเรียกไปแก้ไขเอกสารในตอนเช้าเดินเข้ามาหารุ่นพี่ผิวสีแทนพร้อมกับเอกสารใหม่ในมือ “เสร็จแล้วครับพี่ พี่ตรวจดูอีกทีก่อนส่งมอบให้ผู้จัดการได้มั้ยครับ พวกผมกลัวง่ะ”
ตฤณพยักหน้า รับเอกสารใหม่เหล่านั้นมาแล้วเดินนำออกไป “เออๆ งั้นกลับไปที่ห้องแล็บอีกรอบก็แล้วกัน”
ฝ่ายนภเกตน์ จากที่ดูขรึมอยู่แล้วเป็นปกติ เวลานี้ยิ่งดูเคร่งเครียดมากขึ้นไปอีก เขานั่งเงียบตลอดการรับประทานอาหารมื้อค่ำร่วมกับพีรพัฒน์ จนกลับมานั่งในรถก็ยังคงเงียบอยู่
“เป็นอะไร ทำงานวันแรกไม่สนุกเหรอหลานรัก”
“เปล่าครับ ทุกอย่างก็โอเคดีครับ”
“ก็ดีแล้ว พวกวิศวกรเครือข่ายของบริษัทเราค่อนข้างจะดูเนิร์ดๆ ไปสักหน่อย แต่พวกเขาก็รักกันดี ช่วยเหลือกันเสมอๆ บรรยากาศในการทำงานดีที่สุดเมื่อเทียบกับทุกแผนกเลยเชียวนะ อาดีใจที่นภเริ่มต้นทำงานที่แผนกนี้”
“ครับ” ...บรรยากาศในการทำงานก็ดีอยู่หรอกนะ แต่เขาเองก็บอกไม่ได้หรอกว่า บรรยากาศแบบสบายๆ กับจริงจัง แบบไหนจะมีประสิทธิภาพในการทำงานมากกว่า
“ผู้ช่วยของนภเป็นยังไงบ้าง”
นภเกตน์นิ่งไปชั่วครู่เพื่อประเมินผู้ช่วยจากการพบกันในวันแรก “...ก็โอเคครับ” ...ยกเว้นรสนิยมของเขานะครับ...
พีรพัฒน์ลูบศีรษะเล็กอย่างอ่อนโยน “ดีแล้วที่เข้ากันได้ อาเห็นว่าทั้งนภกับตฤณต่างก็มีสิ่งที่แต่ละคนไม่มี ถ้าทำงานคนเดียวคงจะลำบาก อาถึงเลือกเขาให้มาทำงานคู่กับนภ”
“หมายความว่ายังไงครับ” นภเกตน์ขมวดคิ้ว
“เดี๋ยวทำงานไปสักพักก็จะรู้เอง อาอยากให้นภคอยสังเกตดูตฤณให้ดี เรียนรู้สิ่งที่ดีๆ จากเขา แล้วก็หวังว่านภจะช่วยสอนหลายๆ อย่างให้กับตฤณบ้าง” พีรพัฒน์หัวเราะ
“.....” ร่างโปร่งเบือนหน้าออกไปทางหน้าต่าง พร้อมกับนึกทบทวนคำพูดของพีรพัฒน์ เขากับไอ้หมอนั่น มีสิ่งที่แต่ละคนไม่มี... งั้นเหรอ แต่คนระดับเขานี่ ยังมีอะไรต้องเรียนรู้อีกหรือไงกัน
“ถึงแล้ว อาบน้ำแล้วก็รีบเข้านอนซะนะ”
ขาเรียวก้าวลงจากรถเมื่อรถยนต์จอดสนิทที่ตรงทางเข้าคอนโดมิเนียม จากนั้นก็หันกลับไปหาคนที่ยังคงนั่งอยู่ภายใน “วันนี้ขอบคุณนะครับอาพี อาหารอร่อยมาก”
ร่างโปร่งเดินเข้าไปในตึกที่พักซึ่งอยู่ใกล้ๆ กันกับที่ทำงาน ห้องพักของชายหนุ่มอยู่ไม่สูงนัก ระดับชั้นใกล้เคียงกันกับห้องทำงานของตน และจากห้องพัก เขาสามารถมองเห็นห้องทำงานได้หากมีแสงไฟสว่างไสว นภเกตน์จึงเดินออกไปยังระเบียงเพื่อสำรวจดู
“ไอ้หมอนั่นยังไม่กลับบ้านอีกรึไง” เขาพึมพำกับตนเอง ก่อนจะเดินกลับเข้าห้องไปอาบน้ำ จนเตรียมตัวเข้านอนแล้ว พอมองจากบานกระจกระเบียงออกไป ที่ห้องทำงานนั้นก็ยังคงเปิดไฟไว้สว่าง
ร่างสูงยังคงนั่งอยู่ตรงโต๊ะทำงาน เขาตรวจดูรายงานโพรเจกต์ทั้งหมดที่ลูกน้องเพิ่งส่งมา พลางเปิดคู่มือดูการตั้งค่าอุปกรณ์ควบคู่ไปด้วย เพราะไม่อยากถูกเจ้านายหน้าขาวสบประมาทเอาอีก แล้วอีกอย่างที่บ้านก็ไม่มีใคร เขาเองก็มีเสื้อผ้าอยู่ในล็อกเกอร์สามสี่ชุด เลยกะจะนอนมันที่ที่ทำงานนี่แหละ
“ขยันเว่อร์” จากประสบการณ์ที่เคยทำงานในอเมริกามาก่อน เวลาทุกนาทีเป็นเงินเป็นทองหมด ลูกจ้างเข้าทำงานตรงเวลา ออกงานตรงเวลา ไปพบลูกค้าตรงตามเวลาที่ระบุไว้ เรื่องงานก็งานใครงานมัน ซึ่งเป็นอะไรที่แตกต่างไปจากบริษัทของอาพีรพัฒน์โดยสิ้นเชิง
นัยน์ตาสีอ่อนจ้องมองคนที่นั่งเกาศีรษะอยู่ตรงโต๊ะทำงานอยู่อีกพักใหญ่ เขาเห็นตฤณลุกเดินไปมา ก่อนจะปิดไฟในห้องจนเหลือเพียงแค่ไฟสลัว แล้วเดินไปทิ้งตัวลงนอนบนโซฟาภายในห้องนั่นเอง
ขาเรียวพาเจ้าของเดินเข้าไปในห้องนอนของตน ทว่าพอเขาทิ้งตัวลงนอน คำพูดของอาพีรพัฒน์ก็ผุดขึ้นมาในความคิด
“อาเห็นว่าทั้งนภกับตฤณต่างก็มีสิ่งที่แต่ละคนไม่มี ถ้าทำงานคนเดียวคงจะลำบาก อาถึงเลือกเขาให้มาทำงานคู่กับนภ”
...แล้วอะไรที่ตฤณมีแล้วเขาไม่มีกันล่ะ... ตัวเขาขาดอะไรไปงั้นเหรอ?
TBC~*
โถ น้องนภผู้น่าสงสาร :hao5: พี่ตฤณก็ยังไม่ยอมเปิดใจให้สักที 5555 จะไปรอดมั้ยเนี่ย
ขออภัยที่ฮัสกี้ลงตอนใหม่ช้าไปสักนิด พอดีอู้ไปเที่ยวค่ะ แฮ่ เพราะงั้นก็เลยลงตอนใหม่พร้อมกับลงนิสรีนด้วยเลยน้า อย่าลืมคว้าอูฐวิ่งตามน้องคุณกับทาริคมาด้วยนะค้า :mew1:
สุขสันต์วันตรุษจีนทุกคนเลยนะค้า ขอให้ได้อั่งเปาซองแดงๆ เต็มไม้เต็มมือค่ะ
ปล. ขอบคุณคุณJustWait ที่พูดถึงเรื่องผู้ร่วมงานนะคะ 55555 ฮัสกี้นั่งนึก นอนนึกอยู่ตั้งนานว่าจะใช้คำว่าอะไรแทนเพื่อนร่วมงานดี กร๊ากก :mew5:
-
ตฤนล้นกว่าไง! รั่วสุดติ่ง. :laugh: ผู้ชายบ้างาน
น่าร็อคอ่ะ~ :-[
-
สะดุดๆๆๆ
-
เรื่องนี้ พระเอกจะเข้านายเอก หรือนายเอกจะเข้าหาพระเอกก่อนล่ะ แล้วมันจะรักกันยังไง อืม คนอ่านยัง เบลอๆ
-
ผู้จัดการกับผู้ช่วยจะรักกันได้ไงเนี่ย มองไม่เห็นทางเลย
คุณอานี่พ่อสื่อหรือป่าวให้ตฤณและนภมาเป็นอีกส่วนที่หายไปของกันและกัน วรั้ยยยยย
-
ต่างฝ่ายต่างก็ยังไม่เปิดใจแหละ
ชอบบรรยากาศแผนกนี้ *ซิกๆ* เข้าใจความรู้สึกของคุณผู้จัดการเลย
-
โอ๊ยคุณนภคะสิ่งที่คุณขาดแต่ตฤณมีก็เห็นได้ชัดมากๆอยู่นะ
-
เอาน่าคุณนภเพิ่งทำงานวันแรกเอง อยู่ไปเรื่อยเดียวก็รู้เองว่าคุณตฤณ น่ารักแค่ไหน :o8:
-
ลอยคอ รอคอยให้ผู้ชายสองคนเค้าปิ๊งกันไวๆค่ะ น้องหัวหน้าของเราดูจะเหงาไม่น้อยนะคะ ผู้ช่วยควรดูแลถึงเนื้อถึงตัวด่วนๆค่ะ :katai4:
-
:z13:
-
แง่มมมม อย่าลืมเจ้านายกับนายเร็นนะคะ
เรารออยู่55555
ตัดพ้อนิดหน่อย ตอนนี้สั๊นสั้น
อยากรู้ว่าผู้จดการจะเปลี่ยนไปยังไง จะน่ารักขนาดไหนน้า
-
:L1: :L1:
-
:pig4: :pig4:
:mew1: :mew1:
-
เป็นเรื่องแรกที่สงสารพระเอก
หมั่นไส้นายเอก เว่อออออ :katai1:
-
รอดูการเติมเต็มของคนสองคน คึคึ
แผนกนี้น่ารักกันจริงๆ
-
จะเติมเต็มกันทุกอย่างใช่ไหมคะ? 5555
/คิดออกนอกทะเลไปไกล
-
ตฤณทำงานจนลืมเฮิร์ตเลยนะ ดีแล้วงานยุ่วๆจะได้ไม่คิดมาก บรรยากาศการทำงานดูสนุกมากเลยค่ะ ตฤณคอยช่วยเหลือน้องตลอด น่ารักจริงๆ
เติมเต็มสิ่งที่ขาด จะได้เติมกันเมื่อไหร่น้ออ ท่าทางจะอีกนาน ฮ่าาา
-
:mew1:
-
ฮือไม่ได้อ่านตั้งสองตอนแน่ะ เพราะติดภาระกิจเลยมาอ่านรวดเดียว ปกติจะอ่านแต่นิยายวัยเรียนเพิ่งมาอ่านนิยายวัยทำงานและพระเอกนายเอกทำงานด้วยกัน มันฟินแบบผู้ใหญ่ชิงๆ
ว่าแต่พระเอกเราซกมกไปหน่อยนะหรือว่าไม่หน่อยละเค้าเรียกว่าซกมกมากกกกก :laugh:
-
อยู่ๆด้วยกันไปเดี๋ยวก็รักกันเองแหละ #หราาาา
-
Chapter 5
“คุณตฤณ”
“ฮือ... ขออีกสิบห้านาที”
“.....” ชายหนุ่มร่างสูงโปร่งในชุดสูทถอนหายใจ ขณะจ้องมองคนที่นอนกรนเสียงดังลั่นอยู่บนโซฟา ที่จริงก็ยังมีเวลาอีกเกือบชั่วโมง ก่อนจะถึงเวลาเข้างาน แต่...
“คุณตฤณ!” นภเกตน์ตะโกนเสียงเข้ม
“เฮ้ย!” ร่างสูงกระเด้งตัวลุกขึ้นพรวด คว้าผ้าขาวม้าที่เอามาใช้แทนผ้าห่มขึ้นมาคลุมตัว “ผู้จัดการ! เข้ามาในห้องผมได้ยังไงเนี่ย!”
“ละเมออะไรของคุณ นี่มันที่ทำงาน”
ใบหน้าคมเข้มหันมองไปรอบๆ ระหว่างที่เรียกสติกลับคืนมา “เช้าแล้วเหรอเนี่ย...”
“ลุกไปอาบน้ำแต่งตัวได้แล้ว” ผู้เป็นนายสั่งพลางยัดธนบัตรใบละพันบาทใส่มือใหญ่ “แล้วไปซื้ออาหารเช้ามาให้ผมด้วย”
“หา!” ดวงตาสีเข้มเบิกกว้าง... อะไรวะ ตื่นมาปุ๊บก็ได้รับตำแหน่งใหม่แบบไม่ทันตั้งตัว จากผู้ช่วยอย่างเดียว เป็นพ่วงเบ๊ด้วยแล้วเหรอวะเนี่ย
“ไม่ได้รึไง” ร่างโปร่งถามโดยไม่มองหน้าอีกฝ่าย เขาเดินอาดๆ ไปนั่งลงบนเก้าอี้ทำงานของตน
...ยังกับจะขัดใจได้ ฮื้ยยยย... “...ได้สิครับ ผู้จัดการจะทานอะไร”
มือขาวหยิบแฟ้มเอกสารตรงหน้าขึ้นมาพลิกดู พร้อมกับตอบไป “ครัวซองต์ ขนมปัง น้ำส้มคั้น หรืออะไรก็ได้... รีบไปรีบมานะ ผมหิว”
ตฤณก้าวฉับๆ ออกจากห้องไปด้วยความหงุดหงิด เขาตรงไปหยิบเสื้อผ้าและขันใส่แชมพูกับสบู่ในล็อกเกอร์ แล้ววิ่งเข้าห้องอาบน้ำที่บริษัทจัดไว้ให้อย่างรวดเร็ว เมื่อแต่งตัวเสร็จแล้วก็ตรงไปยังลิฟต์โดยสาร เพื่อที่จะไปหาซื้ออาหารเช้าจากร้านเบเกอรี่ใกล้ๆ กับร้านสะดวกซื้อแถวๆ นั้น
“อ้าว พี่ตฤณ!”
“ไอ้หมีภู มาทำงานแต่เช้าเชียว”
“อื้อ ว่าจะมาหาอะไรกินแถวนี้ ขี้เกียจทำอาหารเช้าเองอะพี่ ว่าแต่พี่ก็มาเช้าเหมือนกันนะ กลัวอดมื้อเช้าอีกรึไง” รุ่นน้องร่างหมีสาวเท้ายาวๆ ไปพร้อมกับรุ่นพี่ “ว่าแต่พี่จะไปกินที่ไหน ข้าวมันไก่กันมั้ย”
“ไม่ล่ะ พี่ว่าจะไปซื้อขนมปังในร้านสะดวกซื้อ แต่เดี๋ยวต้องไปร้านเบเกอรี่ ซื้ออาหารเช้าให้ผู้จัดการด้วย”
“หือ?? นึกว่าคนระดับเจ้านายแบบนั้นจะมีบัตเลอร์ทำให้กินแล้วซะอีก”
“เอ็งดูละครมากไปรึเปล่าวะ ไปๆ รีบเถอะ อีกครึ่งชั่วโมงจะเข้างานแล้ว”
หลังจากนั้นอีกประมาณยี่สิบนาที ตฤณก็วิ่งทะเล่อทะล่าเข้าไปหาเจ้านายในห้องพร้อมกับถุงใส่อาหารเช้ากับกาแฟร้อน เขาวางทุกอย่างลงบนโต๊ะพร้อมเงินทอน “อาหารเช้าของคุณครับ”
“อืม” ผู้เป็นนายตอบไปทั้งนัยน์ตายังคงจ้องเอกสารอยู่อย่างไม่วางตา “ไปทำงานของคุณได้แล้ว แล้วตรวจสอบเอกสารบนโต๊ะของคุณด้วย”
“....” ...แค่เนี้ยะเหรอ? ขอบใจกันสักคำน่ะ ดอกพิกุลมันจะร่วงรึไงวะ
ทว่าพอตฤณหมุนตัวเพื่อจะเดินกลับไปยังโต๊ะของตน เสียงเรียกของนภเกตน์ก็หยุดเขาไว้
“เดี๋ยว”
“ครับ”
“งานที่ให้ตรวจสอบ ทำให้เสร็จวันนี้นะ”
ใบหน้าสีคร้ามแดดหันขวับกลับไปมองกองเอกสารบนโต๊ะ พลางหลุดปากร้องลั่น “หา!”
ร่างโปร่งเงยขึ้นสบสายตากับเจ้าของเสียงอุทานนั้น “ทำไม่ได้?”
น้ำเสียงกึ่งเย้ยหยันนั่นส่งผลให้ผู้ช่วยผู้น่าสงสารอารมณ์เดือดปุดๆ เส้นเลือดตรงหน้าผากโป่งออกมาขมวดกันเป็นปม “ได้ครับ”
“.....”
“ผู้จัดการมีอะไรจะให้ผมทำหรือจะให้ผมรับใช้อีกมั้ยครับ” ชายหนุ่มผิวสีน้ำผึ้งถามไปอย่างประชดประชัน
รอยยิ้มบางผุดขึ้นตรงมุมปากสีแดงสด “ที่สั่งไปให้มันเสร็จซะก่อนเถอะ”
ร่างสูงค้อมศีรษะลงเล็กน้อย ก่อนจะก้าวฉับๆ กลับไปยังโต๊ะทำงานของตน เขาหยิบเอกสารขึ้นมาพลิกดู สลับเหลือบมองคนที่นั่งที่โต๊ะฝั่งตรงข้ามกัน พร้อมกับนินทาอยู่ในใจ
...มนุษยสัมพันธ์ติดลบ ยิ้มดีๆ พูดดีๆ มันจะเจ็บเหมือนโดนใครบีบไข่เลยรึไง
...ไอ้หมอนี่ต้องไม่มีเพื่อน ไม่มีคนคบด้วยแน่ๆ
...ถ้ามีพริกกับเกลืออยู่แถวนี้ จะเอามาเผาสาปแช่ง
“มีอะไรอีก”
“หะ... หา! เอ๊ย ครับ!” ร่างสูงสะดุ้งเฮือก ก็เขาไม่นึกว่าอีกฝ่ายจะสังเกตเห็นนี่หว่า เห็นก้มหน้าก้มตาอ่านเอกสารอยู่ตลอดเวลาแบบนั้น
นภเกตน์เงยหน้าขึ้นแล้วประสานสายตากับนัยน์ตาคมกริบ “...เวลาทำงาน คุณควรจะตั้งใจให้มากกว่านี้นะ”
“.....”
“อีกอย่าง คุณตฤณยังไม่ปรับปรุงการแต่งกายเลยนะ”
“ผมไม่เห็นว่าต้องรีบขนาดนั้น กะว่าจะไปซื้อเสื้อผ้าใหม่วันเสาร์อาทิตย์ครับ” ตฤณตอบไปอย่างไม่ค่อยสบอารมณ์นัก
ร่างโปร่งยักไหล่ ก่อนจะก้มหน้าลงให้ความสนใจกับเอกสารในมืออีกครั้ง “บ่ายนี้ผมจะออกไปงานตรวจรับพร้อมกับสองคนเมื่อวาน ดูแลที่เหลือแทนผมด้วยนะ”
“ครับ” ...เมื่อก่อนตอนที่ไม่มีหัวหน้าก็อยู่กันได้ครับ... ชิส์ หงุดหงิดฉิบหาย เพราะไอ้หน้าจืดนี่แท้ๆ เวลาจะเฮิร์ตเพราะอกหักยังไม่มี ตฤณบ่นพึมพำไปได้ไม่ทันไร ก็มีเสียงจากโทรศัพท์มือถือดังขึ้นแทรก “เฮ้ย มีอะไร เออๆ เดี๋ยวกูรีโมตเข้าไปดู”
ร่างสูงใช้หัวไหล่หนีบโทรศัพท์ไว้กับหู แล้วพิมพ์รัวๆ ไปบนแป้นพิมพ์ พลางพึมพำกับคนในสาย เวลาผ่านไปสักพัก ดูเหมือนพวกเขาจะคลี่คลายปัญหาไปได้ ร่างสูงก็หันกลับมาทำงานของตน ทว่าไม่นานก็มีโทรศัพท์เข้ามาอีกรอบ วนเวียนอยู่แบบนี้ตลอด จนถึงเวลาเกือบเที่ยง นภเกตน์ถือเอกสารไว้ในมือแล้วลุกเดินออกไปจากห้อง อีกฝ่ายก็ยังไม่รู้ตัว
ผู้เป็นนายส่ายหน้าน้อยๆ ขณะชำเลืองมองคนที่กำลังหัวปั่น “เอาแต่ช่วยคนอื่น งานตัวเองจะไม่รอดไม่ยักกะสนใจ”
ร่างโปร่งเดินไปหยุดยืนอยู่บริเวณโต๊ะทำงานของลูกน้องทั้งหลาย ซึ่งเมื่อเขาเดินผ่าน ทุกคนที่ยังไม่ได้ไปออกไซต์งานก็ก้มหน้าหลบแวบ ชายหนุ่มหันมองซ้ายขวา ในเมื่อเขาไม่แน่ใจว่าวิศวกรที่ตนตามหาคือใคร เขาจึงเรียกชื่อเสียงดัง “คุณชวิน!”
“ว้าย! เอ๊ย! ครับ!” ...หวยออกที่กรูเว้ย! ชวินลุกขึ้นพรวด หน้าซีดปากสั่นจนดูน่าสงสาร
“แก้ไขเอกสารของคุณด้วย” มือขาววางเอกสารลงบนโต๊ะ เขาเหลือบมองเวลาบนนาฬิกาข้อมือ ซึ่งบอกเวลาเกือบเที่ยงแล้ว จากนั้นจึงชี้บอกให้อีกฝ่ายเห็นตรงที่ผิดด้วยน้ำเสียงเฉียบขาด “แก้ให้เสร็จก่อนเที่ยงนี้นะ แล้วเอาไปให้คุณตฤณตรวจอีกครั้ง” ก่อนจะเดินจากไป ปล่อยให้ชวินอ้าปากค้าง
ลูกน้องผู้น่าสงสารชำเลืองมองนาฬิกาแล้วหันซ้ายขวาเลิ่กลั่ก เขารอจนเจ้านายคล้อยหลังไป จึงค่อยสูดหายใจเข้าเต็มปอด “เหลืออีกสิบห้านาที มายก๊อดดด” ชวินหยิบเอกสารขึ้นมาส่องดูด้วยมือที่สั่นระริก “กูจะต้องแก้ตรงไหนมั่งวะเนี่ย” ด้วยความลนลานชวินจึงสับสนจนหาที่ผิดที่เจ้านายบอกไว้ไม่เจอ เขานั่งลงแล้วเปิดไฟล์ในแล็ปท็อปเพื่อเช็กดูอยู่สักพัก ก่อนจะลุกขึ้นกรีดร้อง แล้ววิ่งหูตูบไปหาตฤณ
“ไอ้ตฤณณณ ฮรืออออ ช่วยกูด้วย” ชวินฟูมฟาย “ผู้จัดการสั่งให้แก้ให้เสร็จก่อนเที่ยงง่ะ นี่เหลืออีกไม่กี่นาทีแล้ว แง้!”
“เฮ้ย!” ร่างสูงเบี่ยงตัวหลบคนที่กระโจนเข้ามาหาตน “อะไรของมึ้งงง!”
ชวินถือวิสาสะวางแล็ปท็อปของตนตรงหน้าอีกฝ่าย “ผู้จัดการบอกว่ามีที่ผิดง่ะ ฮือออ! บอกว่าให้เวลากูแก้สิบห้านาที!”
“ใจเย็นสิเว้ย ไหนๆ ...” ตฤณนิ่งพิจารณาดูบนหน้าจอนั้น แล้วชี้บอก “โธ่เอ๊ย! ไอ้เบื๊อก ผิดแค่นิดเดียวเอง มึงแก้เองก็ได้ จะโวยวายอะไรวะ สิบห้านาทีน่ะเหลือแหล่” เขาชี้พร้อมอธิบายวิธีแก้ไข “ไปแก้ใหม่เลยไป”
“โฮว... กูตกใจอะ ไอ้ตฤณ อยากให้มึงเห็นหน้าเขาอะ หน้างี้แม่มเหมือนจะมาหาเรื่องฆ่าล้างโคตรกูเลย แล้วเรียกชื่อกูนะ เสียงเข้มสุด กูกลัวตัวสั่นไปหมดแล้วเนี่ย!”
“เว่อร์น่ะ! ผู้จัดการเขาเป็นคนนะเว้ย ไม่ใช่ผี มึงจะกลัวทำไมนัก! ไปๆ ไปแก้แล้วก็รีบไปกินข้าวไป๊”
ชวินพยักหน้าหงึกหงัก “ขอบใจเว้ย งั้นกูไปนะ”
หลังจากชวินกลับออกไป ตฤณจึงกลับมามีเวลาส่วนตัวในการทำงานอีกครั้ง แต่ก็เพียงแค่แป๊บเดียวเท่านั้นก็มีสายโทรศัพท์ใหม่เข้ามา “วุ้ย! วันนี้มันอะไรกันนักวะเนี่ย!” ชายหนุ่มพึมพำก่อนจะคว้าโทรศัพท์มากดรับสาย เขาช่วยลูกน้องที่ปลายสายแก้ไขปัญหาอย่างเช่นเคย หลังเวลาผ่านไปสักครู่ใหญ่ เขาจึงได้วางโทรศัพท์มือถือลงกับโต๊ะ แล้วหยิบแฟ้มเอกสารใหม่ขึ้นมาตรวจ พลันตาก็เหลือบไปเห็นอาหารเช้าที่ตนฝ่าฟันหมู่หนุ่มสาวออฟฟิศไปซื้อมาให้กับเจ้านาย
จ๊อกกก... เสียงท้องร้องดังกระหึ่ม เขากลืนน้ำลายเอื๊อก
“ไม่กินแล้วใช้ให้ไปซื้อทำไมวะ เสียเวลาชิบ” นัยน์ตาคมชำเลืองมองกองเอกสารซึ่งเขาเพิ่งตรวจเสร็จไปได้หน่อยเดียวเท่านั้น “เฮ้อ วันนี้จะเสร็จมั้ยวะเนี่ย”
มือหยาบยกขึ้นเกาศีรษะไปพลาง พร้อมกับอ่านเอกสารในมือไปด้วย ท้องก็ร้องจ๊อกๆ ราวกับพยาธิพร้อมใจกันประท้วงยังไงยังงั้น เขายกข้อมือขึ้นดูนาฬิกา... “ชิบ... ถ้าไปกินข้าวก็ต้องเสียเวลาอย่างน้อยครึ่งชั่วโมง ช่างแม่งก็แล้วกัน” แล้วอดทนอ่านเอกสารต่อไป
ก๊อกๆ หลินชะโงกหน้าเข้ามาแล้วเอ่ยเสียงหวาน “คุณตฤณคะ คุณนภเกตน์บอกว่าลืมทานอาหารเช้าที่ฝากคุณซื้อไว้เมื่อเช้า ถ้าหากคุณตฤณไม่ว่าอะไร ก็ให้ทานแทนคุณนภเกตน์หน่อยนะคะ” เธอหัวเราะคิกคักตามประสาสาววายช่างจินตนาการ “สงสัยคุณนภเกตน์จะแอบเป็นห่วงคุณตฤณแน่ๆ เลย”
ร่างสูงอ้าปากค้างไว้เล็กน้อย “อะ... เอ่อ... ครับ” พอบานประตูปิดลง สายตาของชายหนุ่มก็ไปหยุดอยู่ที่ถุงอาหารเมื่อเช้า
...ให้ไปซื้ออาหารเช้า เพื่อที่เขาจะได้กินอาหารเช้าด้วย แล้วยกอาหารเช้าให้เป็นมื้อเที่ยงของเขา เพราะเห็นว่าติดงานด่วน
...สั่งเจ้าชวินให้ทำงานเสร็จก่อนเที่ยง เพราะเห็นว่าเป็นงานง่ายๆ รีบทำให้เสร็จจะได้ไปกินข้าว
ท่าทีเหล่านั้นถ้าตีความหมายแบบโลกสวยสุดๆ แล้ว เหมือนอย่างกับว่า ผู้จัดการหน้าใหม่คนนี้ ก็ใส่ใจและเป็นห่วงเรื่องเวลาพักและการรับประทานอาหารของลูกน้องอย่างพวกเขางั้นล่ะ
...ไม่ใช่หรอกมั้ง ไอ้หมอนั่นไม่มีทางนึกถึงคนอื่นแบบนั้นหรอก โลกสวยเกินไปแล้วไอ้ตฤณ... คิดไปพลางลุกเดินไปหยิบถุงอาหารนั้นขึ้นดู
“ไม่กินก็เสียของเปล่าๆ กินให้ก็ได้วะ”
TBC~*
นั่นแน่ พี่ตฤณเริ่มจะมองเห็นอะไรในตัวน้องนภแล้วชิมิ๊.... นิดหน่อยนายเอกของเราก็ยังมีดีนะค้า กร๊ากกก
ขอพื้นที่บ่นสักนิด วันนี้ฮัสกี้ต้องไปหาหมอฟันแหละ งือออ เพราะกัดเนื้อแล้วฟันหักหลุดติดเนื้อไปเลย :hao5: ขอกำลังใจจากทุกคนให้ฮัสกี้ด้วย ขอให้ฮัสกี้อยู่รอดปลอดภัยกลับมาลงนิยายต่อด้วยเถอะ ฮือๆๆๆๆ :ling3:
-
อ่า...... ก็มีน้ำใจเน้อ แต่จะรักกันยังไง
-
พี่ตฤนโลกสวยอ่ะ. :laugh: น่ารักสุดๆ
-
คือคุณเกตุเค้าเก่งและใจดีนะแต่ไม่แสดงออกตฤณต้องเข้าใจนะจ๊ะ
-
ได้ครับพี่ ดีครับท่าน รับประกันเหมาะสมครับเจ้านาย :laugh:
-
กี๊สสสสสสสพระเอกชื่อตฤณอีกแล้ว เราหลงรักชื่อนี้ รอติดตามนะคะ
-
คุณผู้จัดการต้องพัฒนาทักษะการพูดจาแล้วล่ะ :hao3:
-
ไปหาหมอฟัน เผื่อได้แรงบันดาลใจแต่งเรื่องใหม่ :mew3:
-
โลกสวยไว้นั้นแหละดีแล้วจ๊ะ
-
เห็นด้วยกับนภเกตุ ตฤณมัวแต่ช่วยคนอื่นจนหัวปั่นงานตัวเองก็ต้องทำ ทำงานไม่มีศักยภาพเองเดือดร้อนมาถึงตฤณไปด้วยเลย :angry2: ฮึ่ม! :m16: ..อุ๊ย อินเกินไปเปล่าเนี่ย :z2: ตัวจริงนภเกตุอาจน่ารักก็ได้แค่ไม่เเสดงออก ให้ตฤณใกล้ชิดและซึมซับเข้าไปช้าๆ ระวังเห้อจะรักเจ้านายคนนี้จนหมดใจ o18 อยากอ่านอีก.. :m15:
-
ต๊ายคุณนภพ่อคนกลัวดอกพิกุลจะร่วง
น่ารักนะคะเนี่ย
-
เมื่อไหร่จะเข้าใจกันน๊าาา
-
อีกนาน อีกนาน...
-
นางเอกนิ่งมากกก. นางแอบดุ อิอิอ
-
ยิ่งอ่านยิ่งหมั่นไส้นายเอก :katai1:
-
นายตฤณโลกสวย ฮ่าาาา
แหมๆ เค้าอาจจะมีดบ้างแหละหน่า
-
คนละขั้วกันเลย
นภเป็นหนุ่มซึนเหรอเนี่ย
เป็นกำลังใจให้คนแต่งค่ะ หายไวๆน่ะค่ะ
:กอด1:
-
กรี๊ด ขอฟินด้วยคนนะคะ เห็นความดีกันเยอะ ๆ ล่ะ #สาววายฟินนนน
เรื่องฟันขอให้โชคดีนะคะ
-
ค่อยปรับกันไปจ้า
-
อยากเห็นตอนคู่นี้รักกันแล้ว :katai2-1:
-
พี่ตฤณคิดแง่บวกไว้ เดี๋ยวหมดกำลังใจ
พี่ยังเป็นที่พึ่งของพี่น้องวิศกรทั้งหลายอยู่
-
มีนำ้ใจในแบบของนภสินะ นายเอกของเราแาดงออกไม่เก่งจริงๆ แล้วตฤณงานจะเสร็จมั้ยนั่น มัวแต่ช่วยคนอื่น
-
ทะ....ทำไมอยากให้พี่ตฤณเป็นฝ่ายรับ.......
-
:-[ เค้าชอบความประสาทของพรี่ตฤณมากเบยยย กร้ากกกกกกก ฮาาาาาา เจ้านายน่าร้ากกกกก ชอบบบบบบบ :z3:
-
จะรักกันไงเนี่ยย คงอีกนาน ค่อยเป็นค่อยไปเนอะะ
-
Chapter 6
“ขอบคุณที่วางใจให้บริษัทของเราติดตั้งระบบให้กับคุณนะครับ”
ช่วงบ่ายแก่ๆ ของวันหลังจากการประชุม ส่งมอบและตรวจรับโพรเจกต์เสร็จสิ้นลงไปด้วยดี นภเกตน์และลูกน้องทั้งสองก็เดินทางกลับไปยังที่ทำงานด้วยรถที่ทางบริษัทตระเตรียมไว้ให้ หากระหว่างทางนั้น ถึงแม้วิศวกรทั้งสองจะดีใจที่ปิดโพรเจกต์ไปได้อีกหนึ่ง แต่เจ้านายของพวกเขาน่ะสิ จะยิ้มสักนิดหรือพูดให้กำลังใจกันสักหน่อยก็ไม่มี พอกลับเข้าไปนั่งในรถ เจ้านายก็หยิบเอาเอกสารงานชิ้นอื่นขึ้นมานั่งอ่าน ไม่สนใจจะเสวนากับพวกเขาเลยแม้แต่น้อย ทำให้บรรยากาศในรถอึดอัดจนแทบหายใจไม่ออก ซึ่งทั้งสองก็ได้แต่นั่งตัวแข็งทื่อแล้วสบตากันไปมา จนรู้สึกว่าช่วงเวลาสั้นๆ นั้นเนิ่นนานจนถ้าพนักงานทั้งคู่เป็นปลากัดแล้วล่ะก็ คงจะต่างคนต่างท้องโตเตรียมพร้อมก่อหวอดเอาไว้วางไข่เรียบร้อยแล้ว และเมื่อรถเคลื่อนเข้าไปจอดในที่จอดรถของสำนักงาน สองหนุ่มก็เผลอถอนหายใจออกมาซะลั่น
ร่างโปร่งเหลือบมอง แต่ก็ไม่ได้พูดอะไรออกไป เขาวางเอกสารในมือลงข้างตัว แล้วหันไปสั่งลูกน้องคนหนึ่ง “เอาเอกสารพวกนี้ไปไว้ในห้องผมด้วย” ก่อนจะก้าวลงจากรถไป
“เฮ้ออออ... จบซะที เหนื่อยชิบเลยว่ะ”
“ถ้าขืนต้องออกไปทำงานกับหัวหน้าทุกวัน กูต้องโดนสูบพลังชีวิตจนเหี่ยวตายแน่” ทั้งสองคนบ่นอุบอิบ พลางรวบเอกสารทั้งหมดไว้ในมือ แล้วออกตัววิ่งหูตั้งตามเจ้านายไป
ภายในห้องทำงาน ชายหนุ่มผิวสีแทนยังคงคร่ำเคร่งอยู่กับกองเอกสารที่เขาได้รับคำสั่งมาให้ตรวจตราให้เรียบร้อย พอเขาได้ยินเสียงประตูเปิดก็หยุดนึกอยู่ในใจว่าควรจะทักออกไปดีรึเปล่า... ร่างสูงลังเลอยู่สักพัก แต่ก็ทักออกไปในที่สุด
“...กลับ... มาแล้วเหรอครับ”
คนที่กำลังก้าวฉับๆ หยุดกึก “อืม” จากนั้นก็เดินตรงไปยังโต๊ะของตน
“เรียบร้อยดีมั้ยครับ”
นภเกตน์เงยหน้าขึ้นสบสายตากับคนถาม “ห่วงงานตัวเองซะก่อนเถอะ เสร็จรึยัง”
ฮื้ยยยย... กูว่าแล้ว ไม่น่าทักออกไปเล้ยยยย คนถามดีๆ เห่าตอบซะได้ ถ้าตอบคำถามดีๆ ฟ้ามันจะผ่าลงกลางกบาลรึไงวะ “...ยังไม่เรียบร้อยดีครับ..”
“ถ้าอยากรู้เรื่องงานวันนี้ ก็ถามสองคนนั่นเอาก็แล้วกัน” ร่างโปร่งชี้ไปทางวิศวกรที่ออกไปทำงานข้างนอกพร้อมกับตนมา แล้วเปิดแล็ปท็อปขึ้นเพื่อเช็กอีเมลงาน จากนั้นก็หยิบโทรศัพท์ขึ้นมาคุยกับพนักงานฝ่ายขายและผู้จัดการโพรเจกต์ เพื่อวางแผนงานให้กับโพรเจกต์อื่นๆ โดยไม่สนใจสิ่งมีชีวิตอื่นๆ ในห้องทำงานอีก จนกระทั่งถึงเวลาเลิกงาน เขากดปิดโปรแกรมทั้งหมดในคอมพิวเตอร์ เพื่อเก็บข้าวของเตรียมตัวกลับที่พัก แต่พอลุกขึ้นยืน เขาจึงเห็นว่าตฤณกับลูกน้องกลุ่มเดิมนั้นยังคงอยู่ในห้อง โดยที่วิศวกรสองคนนั้นลากเก้าอี้เข้ามานั่งที่โต๊ะด้วยกัน
นภเกตน์เดินเข้าไปหยุดมองทั้งสามนายด้วยความสงสัย... พวกเขามีงานอะไรที่ต้องรับผิดชอบร่วมกันอีกอย่างนั้นหรือ ก็งานเอกสารที่เขาส่งให้ตฤณตรวจดู ไม่ได้อยู่ในสาขาหรือเกี่ยวข้องอะไรกับลูกน้องสองคนนี้นี่นา
เมื่อเหล่าลูกน้องได้ยินเสียงฝีเท้าของเจ้านายก็รีบลุกขึ้นรายงาน “อ้า... เอ่อ... พวกผมจะขออยู่ช่วยพี่ตฤณ เอ๊ย ผู้ช่วยผู้จัดการก่อนนะครับ แต่ถ้าผู้จัดการไม่สะดวกให้ทำงานอยู่ในห้อง เดี๋ยวพวกผมจะออกไปนั่งข้างนอกครับ”
นภเกตน์ขมวดคิ้ว... เขาไม่เข้าใจ สองคนนี้เพิ่งผ่านงานหินมาหมาดๆ คงจะเหนื่อยและเพลียไม่น้อย แต่ทำไม... “...ตามสบายเถอะ เสร็จแล้วก็ปิดห้องให้เรียบร้อยด้วยละกัน” ชายหนุ่มผิวขาวจับลูกบิดประตูห้องค้างไว้ แล้วหันกลับไปสบสายตากับตฤณที่กำลังอ้าแขนทั้งสองข้างออกโอบไหล่ลูกน้อง “ส่วนคุณตฤณ อย่า... ทำอะไรรุ่มร่ามในห้องนะ ถึงจะเป็นเวลาเลิกงานแล้วก็เถอะ”
ตฤณเบิกตาโพลงแล้วดึงแขนกลับ “เฮ้ย! ผู้จัดการ!!!!” ...นี่ยังไม่เลิกคิดว่าเขาเป็นเกย์อีกหรือนี่!!!
ร่างโปร่งไม่สนใจคำค้าน เขาเดินออกจากห้องไปทันที และเมื่อบานประตูห้องปิดลง ลูกน้องทั้งสองก็หันไปถามชายหนุ่มผิวสีน้ำผึ้งด้วยความสงสัย
“รุ่มร่ามอะไรอะพี่ตฤณ”
ตฤณส่ายหน้า “ไม่รู้แม่ง... อย่าสนใจเลย”
“...ค่อยยังชั่วที่ผู้จัดการให้อยู่ต่อนะครับ แต่ปัญหาพวกนี้ ถ้าให้ผู้จัดการช่วยคงจะเสร็จเร็วขึ้นเยอะเลยนะครับ”
มือหยาบใช้เอกสารในมือตีศีรษะลูกน้องเบาๆ “เจ้านายเขาส่งงานมาให้เราทำ จะไปขอให้เขาช่วยทำให้ได้ยังไงกันเล่า... นี่ พวกเอ็งไม่ต้องอยู่ช่วยข้าหรอก เหลืออีกสองแฟ้มเอง คืนนี้ก็เสร็จ”
ลูกน้องทั้งสองยิ้มกว้างแล้วส่ายหน้า “ไม่เป็นไรพี่ ถึงพวกผมจะช่วยได้ไม่มาก แต่อย่างน้อยก็ช่วยได้หลายจุดล่ะ”
เมื่อร่างโปร่งกลับไปถึงที่พักของตน เขาตรงไปอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้า พอทำอาหารเย็นเสร็จแล้วจึงนำมานั่งรับประทานที่โต๊ะอาหาร นภเกตน์อยู่คนเดียวมาตั้งแต่ชั้นไฮสคูล เรื่องทำอาหาร งานบ้านและช่วยเหลือตัวเองนั้นเขาทำเองได้ทุกอย่าง เนื่องจากชายหนุ่มไม่มีบิดามารดาอาพีรพัฒน์เป็นคนรับเขามาเลี้ยงดู ส่งเสียให้เรียนต่อที่อเมริกา และพร่ำสอนให้เขายืนหยัดอยู่ได้ด้วยตนเองทั้งที่เขาเองก็มีมรดกมหาศาล ชนิดที่ว่าไม่ต้องเรียนหรือทำงานก็ยังได้ ทว่า... ถึงแม้พีรพัฒน์จะดูแลและอบรมสั่งสอนเป็นอย่างดี แต่ความห่างไกลรวมถึงสังคมที่โรงเรียนกับที่ทำงานปลูกฝังให้เขาเป็นคนที่ดูเย็นชา พูดจาไม่เก่งและเก็บความรู้สึก ซึ่งนั่นก็เป็นเพียงเกราะบางๆ ที่เขาสร้างไว้เพื่อป้องกันตัวเองเท่านั้น
ชายหนุ่มผิวขาวจัดเหลือบมองนาฬิกา ก่อนจะเดินไปยังระเบียงเพื่อสำรวจดูห้องทำงานของตน ตฤณยังอยู่ที่นั่นกับลูกน้องทั้งสอง และดูเหมือนว่าไม่ได้ทำอะไร รุ่มร่าม อย่างที่เขากังวล แต่สักพักก็ดูเหมือนว่า ร่างสูงจะไล่ให้ลูกน้องกลับบ้านไป จากนั้นเจ้าตัวก็ยังคงนั่งนิ่งอยู่ที่โต๊ะทำงาน
“...ไอ้หมอนี่มันบ้าชัดๆ งานเสร็จไม่ทันหรือไม่เข้าใจอะไรก็ไม่พูดตรงๆ” ที่จริงเขาเองก็ไม่ดีที่โยนงานให้ไปแบบนั้น ทั้งๆ ที่บางชิ้นก็ไม่ได้รีบสักหน่อย แค่คิดอยากจะแกล้งอีกฝ่ายก็เท่านั้น
...ตัวเขาเองก็เคยโดนกลั่นแกล้งด้วยวิธีเด็กๆ แบบนี้มาก่อน... ต่างกันตรงที่ว่า เขาแสดงออกถึงความไม่พอใจไปตามตรง และด้วยความสามารถของตน ปัญหาในกองงานขนาดสูงท่วมหัว มันก็เป็นแค่เรื่องง่ายๆ ที่เขาแก้ไขได้โดยไม่ต้องใช้เวลามากมาย หากนั่นก็คงจะเป็นเพราะเขา... ไม่เคยสนใจปัญหาหรือข้อคิดเห็นของคนอื่นรอบๆ ตัวเหมือนอย่างตฤณ
“เฮ้อ... ฉันต้องบ้าไปแล้วแหงๆ” นภเกตน์ลุกขึ้นเปลี่ยนเสื้อผ้า หยิบเสื้อเชิ้ตตัวบางกับกางเกงยีนส์มาใส่ หากพอนึกขึ้นได้ว่าตนกำลังจะไปพบใคร เขาก็ถอดเสื้อเชิ้ตออก แล้วใส่เสื้อกล้ามข้างในอีกตัว สวมทับด้วยเสื้อเชิ้ตตัวเดิมอีกครั้ง เลือกกางเกงยีนส์แบบติดกระดุม... จะได้ถอดยากหน่อย ยังไงก็ปลอดภัยไว้ก่อนดีกว่า
เมื่อเปลี่ยนเสื้อผ้าเสร็จ ร่างโปร่งก็เดินเข้าครัวไปหยิบขนมปังกับผลไม้ที่อาพีรพัฒน์ขนซื้อมาไว้ให้มากมายจนแทบไม่มีที่จะเก็บใส่ถุง แล้วเดินดุ่มๆ ออกจากที่พักไป
ภายในห้องทำงานยังมีแสงไฟเปิดไว้สว่างจ้า มีเสียงปลายนิ้วมือกระทบแป้นคีย์บอร์ดรัวๆ ดังเป็นระยะๆ กับเสียงของพัดลมจากแล็ปท็อปที่เปิดใช้งานอยู่นานจนเครื่องร้อนฉ่า ชายหนุ่มผิวสีแทนยังคงใจจดจ่ออยู่กับงานของตน เขาไล่ลูกน้องให้กลับไปก่อนเพราะเห็นว่าดึกแล้ว ส่วนเขาไม่คิดจะกลับบ้าน แล้วการทำงานก็ทำให้เขาไม่ต้องคิดมากด้วย
“หือ...” ตฤณหันกลับไปยังบานประตูเมื่อได้ยินเสียงประตูเปิดออก “ใคร? เฮ้ย! ผู้จัดการ!” ...มายพระ แต่งตัวแบบนี้นึกว่าเด็กที่ไหน จำเกือบไม่ได้
“งานยังไม่เสร็จอีกรึไง” ร่างโปร่งถามเสียงเรียบ
“เกือบแล้วครับ โชคดีที่สองคนนั่นอยู่ช่วย ผมเลยทำเสร็จได้เร็วขึ้น” ร่างสูงตอบไปตามตรง “...พอดีมีโพรเจกต์เกี่ยวกับ switching ที่เจ้าพวกนั้นมีประสบการณ์ด้านนี้เยอะน่ะครับ”
...แวบหนึ่ง นภเกตน์ย้อนนึกกลับไปเมื่อครั้งที่ตนทำงานที่อเมริกา ไม่รู้ว่ากี่ครั้งกี่หนที่ผลงานของตนถูกคนอื่นแย่งไปนำเสนอ บางครั้งเวลามีผลงานเด่นๆ หัวหน้าก็จะโมเมไปบอกผู้ใหญ่ว่าเป็นผลงานของตัวเอง... แต่สำหรับคนตรงหน้าเขานี่ ยกความดีความชอบให้กับลูกน้องไปเต็มๆ ทั้งๆ ที่จะมั่วเอาหน้า บอกว่าที่เสร็จเร็วเพราะตัวเองเก่งก็ทำได้
ร่างโปร่งวางถุงอาหารที่หยิบมาด้วยลงบนโต๊ะของอีกฝ่าย ก่อนจะดึงแฟ้มงานสุดท้ายในมือหยาบออกมา แล้วก้าวฉับๆ ไปนั่งลงบนเก้าอี้ตรงโต๊ะทำงานของตน “ผมจะดูต่อให้เอง”
ร่างสูงกะพริบตาปริบๆ ยังงงกับสิ่งที่เพิ่งเกิดขึ้น เขาละเมอไปอีกรึเปล่าวะเนี่ย “....”
“กินซะซี่ เอามาให้” นภเกตน์พูดพลางพลิกดูเอกสารอย่างว่องไว สำหรับเขาน่ะ ผ่านงานหินๆ ยากๆ มายิ่งกว่านี้นักต่อนัก ให้ตรวจเอกสารส่งงานพวกนี้ อย่างมากสิบนาทีก็เสร็จ
“ขะ... ขอบคุณ... ครับ” ตฤณนึกขอบคุณพระเจ้าที่ท้องเขาไม่ส่งเสียงร้องออกมาดังๆ ให้อับอาย มือหยาบหยิบขนมปังในห่อขึ้นมารับประทานไปพลางจ้องมองเจ้านายไปด้วย
...ไอ้หมอนี่มาช่วยเขา แถมยังเอาอาหารมาให้เขาเนี่ยนะ... ไม่อยากเชื่อก็ต้องเชื่อ! พรุ่งนี้ฝนจะตกเป็นเห็ดมั้ยวะเนี่ย!!
นัยน์ตาสีเข้มจ้องมองผู้เป็นนายอย่างไม่วางตา เมื่อได้เข้ามาทำงานร่วมกัน ก็พบว่าเจ้านายมีหลายสิ่งหลายอย่างที่เขาคาดไม่ถึง ช่างเป็นคนที่แปลก แต่ก็น่าสนใจ แล้วอีกอย่าง... เจ้านายดูเป็นคนดีมากกว่าที่เขาคิดเอาไว้เยอะ แล้วก็ไม่ได้น่ากลัวอย่างที่พวกลูกน้องว่าไว้สักนิด
ฝ่ายนภเกตน์ที่กำลังอ่านเอกสารในมือ แต่สักพักก็วางเอกสารลง ก่อนจะเปิดแล็ปท็อปขึ้น แล้วกดลงไปบนแป้นพิมพ์รัวๆ
“มีปัญหาอะไรเหรอครับ” ตฤณลุกขึ้นแล้วเดินไปที่โต๊ะเจ้านาย
“อืม การตั้งค่าแบบเก่ามีปัญหา ผมรีโมตเข้าไปแก้นิดหน่อย” นภเกตน์ตอบทั้งมือยังคีย์คำสั่งลงไปไม่หยุด
แค่อ่านดูยังไม่ทันทดสอบก็รู้ได้ว่ามีปัญหา... ถึงจะไม่ชอบขี้หน้าไอ้หน้าจืดนี่... แต่ตฤณก็ต้องยอมรับ “...คุณเก่งเกินไปแล้ว ผมไม่เคยเห็นใครจำคำสั่งที่ใช้ในการตั้งค่าได้ทั้งหมดแบบนี้มาก่อน”
ใบหน้าอ่อนเยาว์เงยขึ้นแล้วจ้องไปยังคนพูดเขม็ง “เก่ง?”
“ผมชมคุณไง... เก่ง ผมยอมรับ”
“ระดับผม คุณควรใช้คำว่าอัจฉริยะมากกว่า” นภเกตน์ตอบ จากนั้นก็กดปิดโปรแกรม “เสร็จแล้ว พรุ่งนี้คุณให้วิศวกรที่รับผิดชอบโพรเจกต์แก้ไขรายงานด้วย”
...มายพระ... พูดชมตัวเองออกมาได้หน้าตาเฉยจนตฤณยังต้องตะลึง รู้สึกเหมือนโดนถาดตีเข้าตรงหน้าผากเสียงดังผ่าง! จนหูอื้อ สมองเบลอไปชั่วครู่ เขาว่าเขาเป็นคนที่มีความมั่นใจในตัวเองสูงแล้วนะ เจอไอ้หมอนี่เข้าไป แพ้รูดเลยเถอะ “ฮะ... ฮ่าๆ”
ผู้เป็นนายชักสีหน้า “หัวเราะอะไร”
ร่างสูงโบกไม้โบกมือ “ปละ... เปล่าครับ” เขาเอาแต่หัวเราะจนหอบ ก็แบบว่าไม่เคยเจอใครแบบนี้มาก่อน มันช่างอะเมสซิ่งเหมือนหนังเหมือนละคร
นภเกตน์ลุกขึ้นจากเก้าอี้พรวด แล้วเดินดุ่มๆ ไปยังประตูห้อง
“อ้าว จะไปไหนน่ะครับ”
“กลับ”
ตฤณเดิมตามไปติดๆ จนคนที่เดินนำหน้าต้องหันมาถามด้วยความข้องใจ “คุณตฤณจะตามผมมาทำไม”
“ผมจะเดินไปส่งผู้จัดการน่ะสิครับ”
“ไม่จำเป็น ผมมาเองได้ก็กลับเองได้”
“...แต่... คุณอุตส่าห์มาช่วยผมทั้งที”
“ผมไม่ได้มาช่วย งานนี่ก็เป็นงานของผมเหมือนกัน” ร่างโปร่งตอบกลับมาเสียงเบา “กลับบ้านของคุณไปได้แล้ว” แต่เมื่อเขาสาวเท้าเดินต่อไป อีกฝ่ายก็ยังคงก้าวตามมาติดๆ นัยน์ตาสีอ่อนเหลือบมองอีกฝ่ายแล้วหัวเราะเบาๆ กับตัวเอง ความรู้สึกของคนที่ให้อาหารแมวแล้วมันเกิดเชื่องอยากจะตามติดก็คงจะคล้ายๆ แบบนี้กระมัง เมื่อก่อนเขาเห็นคนในละแวกที่เคยอยู่อาศัยในอเมริกาซื้ออาหารแมวกระป๋องออกมาเลี้ยงแมวบ่อยๆ จนเวลาพวกแมวเห็นเข้าจะวิ่งเข้าไปหา วิ่งตามร้องเหมียวๆ ตอนนี้เขาเริ่มจะเข้าใจ... มันก็ไม่ได้รู้สึกแย่อะไร
ร่างสูงทำเป็นไม่ได้ยินคำพูดของเจ้านาย “ผู้จัดการมายังไงครับ พักอยู่ที่ไหนเนี่ย”
“คุณจะรู้ไปทำไม”
“ก็ถามไปอย่างงั้นแหละครับ” ชายหนุ่มผิวสีน้ำผึ้งหัวเราะ ขณะเดินตามอีกฝ่ายออกไปจากตึก จากนั้นทั้งสองก็เดินไปบนทางเท้าเงียบๆ ที่มีเสาไฟตั้งอยู่ห่างๆ กัน ท้องฟ้าในยามค่ำคืนเป็นสีดำสนิท แต่ย่านสาธรก็ไม่เคยหลับใหล ยังคงมีรถวิ่งผ่านไปมา และผู้คนสัญจร แม้จะไม่มากเท่าในเวลากลางวันก็ตาม
เมื่อเดินไปได้สักพัก ตฤณก็นึกสงสัย... ก็อีกฝ่ายไม่เห็นมีทีท่าว่าขับรถมานี่นา “หืม... คุณเดินมาที่ทำงานเหรอ”
คนที่เดินนำหน้าอยู่ตอบโดยไม่หันหน้ากลับไปหาเจ้าของคำถาม “ผมอยู่คอนโดฯ ใกล้ๆ แถวนี้เอง”
“หืม...” ตอบดีๆ ก็เป็นเหมือนกันนี่หว่า แต่... เดี๋ยวนะ อยู่คอนโดฯ ใกล้ๆ “ใช่ตึกสูงๆ ตรงนั้นรึเปล่าครับ”
“อืม”
“งั้นผู้จัดการก็มองเห็นที่ทำงานน่ะสิครับ” มิน่า... ถึงรู้ว่าเขายังทำงานอยู่
“คุณไม่กลับบ้านรึไง”
“...ไม่กลับหรอกครับ ดึกแล้ว ผมคงนอนที่ออฟฟิศเหมือนเดิมน่ะล่ะ”
ตฤณสังเกตว่าร่างโปร่งลดความเร็วของฝีเท้าลงเล็กน้อย เพื่อพูดคุยกับตน เขายิ้มแล้วหัวเราะเบาๆ ...ลูกสุนัขเวลาที่มันเริ่มเชื่อง ก็น่ารักดีแฮะ
...นภเกตน์คงจะเป็นคนปากร้าย ใจดี... พูดน้อย แต่ที่จริงก็ใส่ใจกับสิ่งรอบข้างมากพอสมควร เพียงแต่ไม่รู้จะแสดงออกยังไงเท่านั้น
“...ถึงที่พักของผมละ คุณกลับไปได้แล้ว”
ตฤณยังคงยืนนิ่งแล้วยิ้มร่า “ครับ ขอบคุณสำหรับมื้อเที่ยงกับมื้อเย็นนะครับ”
“อืม” ร่างโปร่งพยักหน้า แล้วเสตาหลบ เขาอ้ำอึ้งอยู่ชั่วครู่ ก็แบบว่า เขาเองก็ไม่เคยนึกจะทำดีกับใคร แต่เพราะบรรยากาศในที่ทำงานมันพาไปต่างหาก
“อ้อ อีกอย่าง ผมอยากจะบอกคุณว่า ผมไม่ได้เป็นอย่างที่คุณเข้าใจ ผมไม่ได้ชอบผู้ชายนะครับ วันนั้นที่คุณเห็นผมวิ่งไล่เก็บสบู่นั่น เพราะผมโดนสั่งให้ไปอาบน้ำก่อนไปพบลูกค้า”
ดวงตากลมใสตวัดมองอีกฝ่ายอย่างเชื่อครึ่งไม่เชื่อครึ่ง เพราะทุกครั้งที่เขาสังเกตเห็น ตฤณน่ะชอบถึงเนื้อถึงตัวกับส่งสายตาเยิ้มๆ แบบแปลกๆ ให้กับพวกลูกน้องผู้ชาย “นอกเหนือเวลางาน คุณจะเป็นอะไรก็เรื่องของคุณ” ชายหนุ่มผิวขาวตอบก่อนจะเดินเข้าตัวตึกของคอนโดมิเนียมไป
“เอ๊า... คนบอกดีๆ ก็ไม่เชื่ออีก” ตฤณพูดกลั้วหัวเราะ พร้อมกับเกาท้ายทอยแกรกๆ
TBC~*
อรั๊ยยย อัลรัยๆ ก็เปลี่ยนไปในทางที่ดีขึ้นแว้ววว <-- ใช้ภาษาวิบัติเพราะติดโรคจากพี่ตฤณมาค่ะ
แต่ยังค่ะะะะ ยังไม่ถึงจุดหักเหของทั้งสองหนุ่ม คงต้องรอดูกันต่อไปนะคะ :impress2:
ขอบคุณนักอ่านทุกคนค่ะ
ปล. มายพระของพี่ตฤณ คือ my god นะคะ :mew1:
-
:z13:
-
เพิ่งจะเห็นคนอุทานว่า "มายพระ" ก็คนนี้เนี่ยะแหละ
-
ตอนนี้ยังไม่ได้ชอบผู้ชาย แต่ต่อไปไม่แน่ใช่ไหมค่ะ พี่ตฤณ :z1:
-
เริ่มพัฒนาแล้วสิน่ะ
-
หมาแมวสงบศึก
-
o13 ชอบอ่ะ คำว่า มายพระ ดูลงตัวของตะวันออกและตะวันคก #เกี่ยว 55555555 ตอนนี้ ผู้จัดการเมน่ารักแหะ
-
พี่ตฤณเหมือนจะเครียดแต่ไม่เครียดแหะ
ค่อยๆเรียนรู้กันไป คนเก่งก็ไม่เก่งไปทุกอย่างหรอก
-
นี่มันนิยายคอมมีดี้รึเปล่าคะ ..ทำไมเราอ่านแล้วตลก..
#มีความสุข :กอด1:
-
เจ้านายเริ่มน่ารักขึ้นแล้วววววว
ลูกน้องก็เริ่มเดินตามเจ้านายแว้วววว :katai2-1: ฝันใกล้เป็นจริง
เราจะรอจนกว่าเค้าจะรักกัน
ปูลูชอบที่เปรีบบกับแมวนะคะ น่ารักดี
-
มายพระ!! เก๋ข่าา พี่ตฤณ แต่อย่าหลุดปากพูดกับ ผจก.ล่ะ 555
-
ทำไมอ่านแล้วเห็นตัวหนังสือเป็นสีชมพูเรื่อๆ ล่ะ
มุ้งมิ้งจังเลย >.<
-
นี่ตกลงเรื่องนี้เป็นสารคดีสัตว์โลกน่ารัก มีทั้งหมาทั้งแมว แอร๊ยยยย >o<
-
ลูกแมวตัวโตเริ่มเห็นความน่ารักของลูกหมาตัวน้อยแล้ว :กอด1:
-
โถ~ พี่ตฤนยังคงถูกมองว่าลามกกับผู้ชายอยู่ตลอด กร๊ากก. :laugh: ส่วนคุณนภคนซึนก็น่ารักน้า. :-[.
-
เริ่วพัฒนาละ :mew1:
-
รอๆ :hao7:
-
รอเก็บเห็ดกับพี่ตฤณ :laugh: :laugh: :laugh:
-
คุณเกตแอบกลัวตฤณเพราะคิดว่าเป็นเกย์ มีใส่เสื้อ 2 ชั้นกับกางเกงยีนส์มีกระดุมจะได้ถอดยาก แต่ถ้ามันเกิดจริงๆแค่นั้นคงไม่ครณาหรอก 5555
-
เริ่มใกล้กันอีกนิดแล้ว
เป็นกำลังใจให้คนเขียนจ๊ะ
-
เมื่อไหร่สองคนนี้จะได้กันเนี่ยยย 5555 o18
-
โอ้ย ขำ คนอะไรชมตัวเองได้แบบ 5555555555
ตอนนี้แอบเห็นความน่ารักของคุณนภเกตน์อีกแว้วววววววววว
-
เริ่มน่ารักขึ้นมาบ้างแล้วคุณผู้จัดการ
-
ค่อยๆสนิทกันเข้าไปทีละนิดๆ รอลุ้นให้ตฤณรุกเจ้านายอยู่นะคะะะ คุณเลขามาช่วยเชียร์ด้วยเร้วว
-
คุณผู้จัดการน่ารักนะเนี่ย
-
คึคึคึคึคึ ผจก.(ของเค้า)เริ่มน่ารักขึ้นเรื่อยๆแว้วววว หลงให้หัวปักหัวปำเบยนะพี่รากหญ้า >____< กร้ากกกกกก
-
Chapter 7
วันทำงานวันใหม่อีกวันเริ่มขึ้นแต่เช้าตรู่ พนักงานทั้งหลายต้องฝ่าการจราจรที่คับคั่งมาทำงานตามปกติ ยกเว้นก็แต่นภเกตน์ซึ่งที่พักอยู่ใกล้กับที่ทำงาน และตฤณซึ่งนอนมันในห้องทำงานนั่นเอง
ร่างสูงตื่นก่อนเวลาเข้างานกว่าชั่วโมง เขาอาบน้ำแต่งตัว ลงไปซื้ออาหารเช้าขึ้นมานั่งรับประทานบนโซฟาในห้องทำงาน ระหว่างนั้นประตูก็เปิดออกผาง
“ไอ้ตฤณณณณ!”
“เฮ้ย! ไอ้แหลม มีไรวะ แหกขี้ตามาล้างหน้าไก่เหรอมึง”
“ล้างหน้ามึงน่ะเซ่ กูแย่แล้วอ๊ะ มึงต้องช่วยกูนะ!” ธนากรปราดเข้าไปกระโดดทับคนที่นั่งอยู่บนโซฟา จนตฤณหงายหลังผลึง
“ไอ้เว้รรรร มีเรื่องอะไรบอกกูดีๆ ก็ได้ ชิบหาย ไข่แดงในแซนด์วิชกูร่วงเลยเห็นมั้ย!”
ธนากรเอื้อมไปหยิบเศษไข่แดงที่ร่วงอยู่บนพื้นห้องกลับมายัดใส่ปากเพื่อน “เอ้า ไข่มึง แล้วหุบปากฟังกู๊...”
“แหวะ! มึงเอาไข่ตกพื้นมาให้กูกินทำม้อยยยย” ตฤณดิ้นพราดๆ จะผลักคนบนร่างออกก็ตัวหนักเหลือเกิน ใช้มือเดียวยันออกไปแทบไม่ขยับ “มึงออกไปจากตัวกูก่อน!”
“ไม่! มึงต้องสัญญาก่อนว่าจะช่วยกู กูแย่แล้ว แย่จริงๆ นะมึง!” ธนากรไม่พูดปล่าว หากยืดคอไปกัดแซนด์วิชในมือของตฤณด้วย
“อ้าว ไอ้เวร! มึงจะมาขอร้อง หรือจะมาหาเรื่องกะกูวะ!”
“กูหิวนี่ แม่งเอ๊ย! ตะลอนเทียวรับเทียวส่งลูกค้ามาทั้งคืน ก็ไอ้โพรเจกต์ของบริษัทดาต้าโปรอ้ะ!”
แกร็ก... บานประตูห้องทำงานเปิดออกกว้าง
ร่างโปร่งมาถึงห้องทำงานพอดีกับเวลาเริ่มงาน ทว่าภายในห้องนั้น มีชายหนุ่มจากฝ่ายขายกับผู้ช่วยของตนนอนกอดรัดฟัดกันนัวเนียอยู่บนโซฟา นัยน์ตาสีน้ำตาลอ่อนเบิกโพลง “เฮ้ย!”
“เฮ้ย!” ...ชิบหายแว้ว! “ไอ้แหลม มึงออกไปก่อนเร้ว!!” จากนั้นทั้งสองก็กระเด้งตัวออกจากกันอย่างรวดเร็ว แล้วลุกขึ้นพรวด “ผู้จัดการ!”
“คุณตฤณ!” นภเกตน์อ้าปากเพื่อจะต่อว่า ทว่ายังไม่ทันได้พูดอะไรต่อ ธนากรก็ถลาเข้ามาหา
“คุณนภเกตน์ครับ! มาพอดีเลย ผมมีปัญหาด่วนเรื่องโพรเจกต์ใหญ่ของดาต้าโปร คุยกันตอนนี้เลยได้มั้ยครับ!”
ชายหนุ่มผิวขาวอ้ำอึ้ง ใจนึกอยากจะด่าตฤณให้สาแก่ใจก่อน แต่นี่เวลางาน เรื่องงานต้องมาก่อน เขาจึงแค่หันไปถลึงตาร่างสูงอย่างคาดโทษ แล้วหันกลับมาตอบธนากร “เชิญ”
“คือว่าอย่างนี้ครับ...” ธนากรไม่รอช้า พอนภเกตน์นั่งลง เขาก็ร่ายยาวทันที “โพรเจกต์ดาต้าโปรนี่ เรายื่นเสนอให้ลูกค้าพร้อมกับอีกบริษัท ทางดาต้าโปรเลือกบริษัทเรา มีการตบปากรับคำกันเป็นอย่างดี แต่พอนัดจะเซ็นสัญญากัน กลับต่อรองว่า อีกบริษัทยื่นข้อเสนอว่าจะส่งงานก่อนบริษัทเราสิบวัน ทางนั้นก็เลยต้องการให้บริษัทเราส่งโพรเจ็กต์ให้ได้ในเวลาเดียวกันด้วย”
“เฮ้ย! โพรเจกต์ใหญ่ขนาดนั้น ที่วางแผนไว้ก็เสร็จก่อนแค่อาทิตย์เดียวเองนะไอ้แหลม วิศวกรของเรามีไม่พอหรอก” ตฤณใช้ข้อศอกกระทุ้งสีข้างเพื่อนสนิท ซึ่งอีกฝ่ายก็ตอบกลับเสียงค่อย
“ไอ้ตฤณ คุณมึงอย่าพูดแบบนี้สิครับ กูใจเสียนะ”
นภเกตน์ลุกไปยังโต๊ะทำงานของตน ก่อนจะหยิบแฟ้มเอกสารปึกใหญ่ของโพรเจกต์นั้นกลับมาตรวจดู “วิศวกรต้องใช้เวลาติดตั้งและทดสอบอย่างน้อยหนึ่งชั่วโมง แต่ต้องบวกเวลาที่ใช้ในการเดินทางอีก”
“บางแห่งอาจเข้าสองไซต์ได้ในหนึ่งวัน เราคงต้องวางแผนกันใหม่ ร่นระยะทางกับเวลาลงอีก ทำงานวันเสาร์อาทิตย์ด้วย” ตฤณเสริม
“คุณธนากร ขอทางเราปรึกษากันก่อนได้มั้ย”
ธนากรส่ายหน้ารัวๆ แล้วทำปากสั่นระริก... “ผม... ผม... ตอบตกลงกับเขาไปแล้วน่ะสิครับ โฮวววว.... คุณนภเกตน์!! ผมจำยอมต้องรับปากไป แล้วยังต้องพาทางนั้นไปเลี้ยงอาหารชุดใหญ่ ผมถึงได้สัญญามาเป็นรายลักษณ์อักษรเนี่ยครับ”
“อ้าว! คุณทำแบบนี้ได้ยังไง!”
“โธ่ ก็นี่มันโพรเจกต์อลังการดาวล้านดวง นอกจากกำไรมหาศาลแล้วก็ยังสร้างชื่อเสียงให้กับบริษัทเราไปอีกหลายปีเลยนะครับ ต่อให้ผมไม่ตอบตกลง หัวหน้าผมก็ตอบแทน ต่อให้หัวหน้าผมไม่ตอบแทน คุณพีรพัฒน์ก็ตอบรับแทนอยู่ดี”
“แล้วพวกวิศวกรที่ต้องออกไซต์จะยอมเหรอ คุณตฤณ คุณธนากร... ออกไซต์งานต่างจังหวัด นั่งรถตลอดแล้วทำงานทั้งวันทั้งคืนอีก” นภเกตน์นึกเป็นห่วง เพราะถ้างานนี้เสร็จไม่ทันละก็... คราวนี้เรื่องใหญ่แน่ๆ
ตฤณถอนหายใจ “ช่วยไม่ได้ ในเมื่อมันปฏิเสธไม่ได้ ถ้างั้นก็ต้องทำงานกันหนักหน่อย... ไอ้แหลม คุณมึงเตรียมงบไว้ดูแลวิศวกรทุกคนกับเบี้ยเลี้ยงสำหรับทำงานนอกเวลาด้วย” เขาหันไปทางผู้เป็นนาย “ส่วนพวกวิศวกรทั้งหลาย เดี๋ยวผมจะพูดกับพวกเขาให้เองครับ ผู้จัดการไม่ต้องกังวล”
“จะให้ผมไม่กังวลได้ยังไง”
ร่างสูงลุกขึ้นเดินไปยังหน้าห้อง เขาเปิดประตูแล้วตะโกนเสียงดัง “เฮ้ย! ใครยังไม่ได้ไปไซต์ลูกค้า เข้ามานี่ด่วน!”
ไม่นานวิศวกรเกือบครบทุกนายก็วิ่งกรูกันเข้ามาในห้อง จนพื้นที่ดูแคบไปถนัดตา
“ที่พี่เรียกพวกนายเข้ามานี่ เพราะมีเรื่องสำคัญจะต้องคุย โพรเจกต์ของดาต้าโปร...” ชายหนุ่มผิวสีแทนอธิบายปัญหาให้กับทุกคนได้ฟัง และขอความร่วมมือ “...นี่คืองานของพวกเราทุกคน เพื่อตัวเรา เพื่อบริษัท คงจะเหนื่อยสักหน่อย แต่พี่ขอให้เราตั้งใจและช่วยกัน ได้มั้ย!”
“ได้ครับ!” เสียงตอบรับพร้อมกันดังลั่น
ดวงตากลมใสหยุดอยู่ที่คนที่ได้ชื่อว่าเป็นผู้ช่วยของตน ใบหน้าคมเข้มดูจริงจังและหนักแน่น ท่วงท่าที่เต็มเปี่ยมไปด้วยความมั่นใจ แม้จะดูไม่เข้ากับเสื้อผ้าโทรมๆ เหลืองๆ ส่งกลิ่นหืนๆ เอาเสียเลย แต่นี่ก็เป็นครั้งแรกที่นภเกตน์รู้สึกว่าผู้ช่วยของตนก็พึ่งพาอะไรได้บ้างเหมือนกัน เพราะถ้าให้เขาเป็นคนพูดกับเหล่าวิศวกรทั้งหลายละก็ ไม่รู้ว่าจะออกหัวหรือก้อย เขาไม่ได้เป็นที่รักของพวกลูกน้องเหมือนกับตฤณซะด้วยซี
ตฤณเดินมายืนเคียงข้างร่างโปร่ง แล้วโน้มตัวไปกระซิบ “พูดอะไรสักหน่อยสิครับ บอกขอบคุณพวกเขา แล้วยิ้มสักหน่อย”
“ทำไมผมต้องทำอะไรแบบนั้นด้วยเล่า” ผู้เป็นนายหันไปส่งสายตาดุให้
“เอาน่ะ เชื่อผมสักครั้ง”
นภเกตน์ขมวดคิ้ว แล้วอ้ำอึ้ง “....” ...ก็ในเมื่อมันเป็นงานของทุกคน... แล้วทำไมเขาจะต้องขอบคุณด้วยล่ะ
แต่ผู้ช่วยผิวสีน้ำผึ้งยังคะยั้นคะยอไม่เลิก “เร็วสิ แค่นี้ทำไม่ได้รึไงครับ”
“รู้แล้วน่ะ” ร่างโปร่งค้อนขวับใส่อีกฝ่าย ก่อนจะเงยหน้าขึ้นแล้วฝืนยิ้มบางๆ “ขอบคุณทุกคนที่ให้ความร่วมมือ”
...เป็นครั้งแรกที่เหล่าวิศวกรภายใต้การปกครองยอมเงยหน้าขึ้นสบสายตากับนภเกตน์ พวกเขาพยักหน้าพร้อมยิ้มตอบแบบเขินๆ แต่ทำให้ผู้เป็นนายรู้สึกดีขึ้นอย่างประหลาด
...ขอบคุณ... เป็นแค่คำพูดง่ายๆ สั้นๆ แต่กลับทำให้หลายสิ่งหลาย อย่างรอบๆ ตัวเขาเปลี่ยนแปลงไป รอยยิ้มบางที่ร่างโปร่งพยายามฝืนค้างไว้ แปรเปลี่ยนเป็นรอยยิ้มน้อยๆ จากส่วนลึกของหัวใจ โดยที่ชายหนุ่มไม่รู้ตัวเองเลยแม้แต่น้อย
“ไอ้ตฤณ ขอบใจมากนะมึง” ธนากรกระโดดกอดเพื่อนรักอีกครั้ง
“เออๆ ไม่ต้องกอดได้มั้ยมึง”
“งั้นกูไปนะ มีประชุมที่สำนักงานใหญ่ดาต้าโปร” ธนากรปล่อยแขนออก แล้วหันไปหานภเกตน์กับวิศวกรคนอื่นๆ “ขอบคุณ ขอบคุณทุกคนมากครับ พรุ่งนี้เป็นวันศุกร์ ผมขอเชิญคุณนภเกตน์กับวิศวกรทุกคนไปกินเลี้ยงสักหน่อยนะครับ ร้านเนื้อย่างเกาหลีดีมั้ยครับ กินกันให้แดดิ้นไปเลย ถือเป็นการเลี้ยงเรียกพลังก่อนเริ่มโพรเจกต์ครับ”
“เฮ้! กินฟรีๆ” เหล่าวิศวกรส่งเสียงเฮกันลั่น
ตฤณส่ายหน้าพร้อมกับหัวเราะเบาๆ “เอ้า ใครมีงานก็ออกไปได้แล้ว เดี๋ยวพี่กับผู้จัดการจะวางแผนการเดินทางของทุกคนให้ แล้วพี่จะเรียกมาประชุมกันอีกที”
เมื่อทุกคนทยอยกันออกจากห้องไปแล้ว ร่างสูงก็สั่งให้เลขาช่วยจัดการหากระดานไวต์บอร์ดให้ จากนั้นก็วาดตารางงาน พร้อมกับพิจารณาระยะทางกับเวลาที่ใช้ในการเดินทางไปพลาง
“อืม... แผนการแรกคือเราจะเข้าเริ่มงานกันที่สำนักงานใหญ่และสาขาย่อยในภาคกลาง ภาคตะวันออกและตะวันตกก่อน แล้วค่อยกระจายออกไปแต่ละภาคพร้อมๆ กัน แต่ถ้าคงแผนการเดิมไว้ แล้วเร่งจัดการในภาคอื่นๆ ทีหลัง มันก็ยังไม่น่าจะทัน... เราจะต้องลดจากแผนงานสามสัปดาห์ ให้เสร็จภายในสองสัปดาห์” ตฤณเปรย
“งั้นคงต้องเริ่มพร้อมกันทั่วประเทศสินะ เอาภาคตะวันตกไปรวมกับใต้ แล้วเอาภาคตะวันออกไปรวมกับอีสาน อืม... ก็จะเหลือแต่ภาคกลาง” นภเกตน์ถอนหายใจ “แต่วิศวกรของเรามีไม่พอ...”
“ถ้าหากผมกับผู้จัดการออกไปจัดการกับส่วนกลางเอง... แต่ละสาขาพื้นที่ห่างกันไม่มาก ถ้าคุณกับผมเข้าไปจัดการได้ถึงสองหรือสามสาขาต่อหนึ่งวัน ก็น่าจะเสร็จทันเวลาพอดี” ร่างสูงหยุดชั่วครู่ แล้วหันไปสบสายตากับเจ้านาย “ว่าไงครับ”
“ก็จริงของคุณ... ”
นั่นเป็นคำตอบที่ตฤณไม่คาดคิด เขานึกว่าจะโดนส่งออกไปจัดการกับภาคกลางคนเดียวซะอีก “ฮะ...”
“ในเมื่อทุกคนเสียสละร่วมมือช่วยกันทำโพรเจกต์ขนาดนี้แล้ว ผู้จัดการอย่างผมคงจะนั่งอยู่เฉยๆ ดูทุกคนวิ่งวุ่นไม่ได้...”
“.....” ...มายพระ เกิดอะไรขึ้นกับหัวหน้ากูวะ!
“ตกลงตามนี้ก็แล้วกัน เดี๋ยวให้คุณหลินจัดการทำเอกสารตารางเวลาออกมาเลย ส่วนคุณกับผมลงไปตรวจดูอุปกรณ์ในห้องเก็บสินค้ากัน จะได้รู้ว่าทางเราพร้อมส่งคนออกเดินทางไปติดตั้งอุปกรณ์ได้เร็วที่สุดเมื่อไหร่”
“คะ... ครับ” ร่างสูงส่ายหน้าแรงๆ เพื่อเรียกสติ ก่อนจะก้าวขายาวๆ ตามหลังเจ้านายไป
ทั้งสองเดินตามกันไปยังประตูทางออก แต่จู่ๆ นภเกตน์ก็หยุดกึก แล้วหันไปพูดเสียงกึ่งดุกับผู้ช่วยของตน “แล้วก็... คุณตฤณกับคุณธนากร... อย่าทำอะไรรุ่มร่ามแบบเมื่อเช้านี้อีกนะ”
ตฤณหลุดหัวเราะลั่น “ผู้จัดการ! ผมบอกคุณแล้วไงว่าผมไม่ได้เป็นเกย์ ไอ้แหลม เอ๊ย ธนากรก็เหมือนกันครับ!”
สีหน้าของผู้เป็นนายบ่งบอกชัดเจนว่าไม่เชื่อคำพูดของอีกฝ่าย เขาไม่โต้ตอบอะไร แค่เดินนำออกจากห้องไปเท่านั้น
“เอาล่ะ อุปกรณ์พร้อมจัดส่ง จ้างช่างในท้องที่ให้ติดตั้งอุปกรณ์ไว้ในตู้เก็บอุปกรณ์ได้เลย” นภเกตน์วางหูโทรศัพท์ลงหลังจากสั่งงานเสร็จ ก่อนจะลุกเดินไปยังห้องแล็บ ซึ่งตฤณได้เรียกลูกน้องที่ยังไม่ได้ออกไซต์งานมาช่วยกันติดตั้งระบบจำลองขึ้น
ระหว่างที่ทุกคนกำลังแกะกล่องอุปกรณ์ขึ้นมาจัดวางกันอย่างฉุกละหุก บวรวิทย์ หนึ่งในวิศวกรตะโกนขึ้น “เคเบิลไม่พออะพี่ ต้องเข้าหัวปลั๊กเองไปก่อน”
“ไปเบิกเครื่องปอกสายกับคีมเข้าหัวมาจากแผนกเคเบิลสิ” ชายหนุ่มผิวสีแทนตะโกนตอบมาจากตรงด้านหลังตู้อุปกรณ์ที่เขากำลังก้มงุดอยู่
“เสียเวลา ไม่ต้องหรอกพี่ ใช้คัตเตอร์ก็ได้ คีมเข้าหัวที่แผนกเราก็มี” รุ่นน้องตอบพลางเดินดุ่มๆ ไปหยิบคัตเตอร์และอุปกรณ์สำหรับเข้าหัวปลั๊กรุ่นเก่าๆ ที่มีสำรองอยู่ในแผนกมาตั้งแต่สมัยดึกดำบรรพ์ เขานั่งลงบนกล่องขนาดใหญ่แล้วปอกเปลือกหุ้มสายเคเบิลออกอย่างระมัดระวัง พอเงยหน้าขึ้น เห็นผู้เป็นนายเปิดประตูเข้ามา เขาจึงรีบหันไปบอกกับรุ่นพี่ที่แสนเคารพ “ผู้จัดการมาแล้ว พี่ตฤณ”
“ยังติดตั้งอุปกรณ์ไม่เสร็จครับผู้จัดการ คุณนั่งรอสักครู่ก่อนนะ” ร่างสูงที่ในมือถือไขควงโผล่หน้าออกมาจากหลังตู้เก็บอุปกรณ์ ก่อนจะผลุบกลับไปทำงานต่อ
นภเกตน์กวาดสายตามองไปรอบๆ ห้อง ซึ่งเหล่าวิศวกรที่ยังไม่ได้ออกไปไซต์ลูกค้ารวมตัวกันทำงานอยู่นับสิบนาย บนพื้นมีกล่องใส่อุปกรณ์วางระเกะระกะจนพื้นที่ภายในห้องดูแคบไปถนัดตา วิศวกรบางคนนั่งอยู่บนพื้น บางคนก็นั่งบนกล่อง นภเกตน์จึงเลือกที่จะไปนั่งลงบนกล่องข้างๆ บวรวิทย์ จากนั้นก็หันไปมองลูกน้องที่กำลังเข้าหัวปลั๊กให้กับสายเคเบิลอย่างคล่องแคล่วด้วยความประหลาดใจ เพราะเขาไม่นึกว่าลูกน้องของตนจะทำได้ว่องไวราวกับเป็นพนักงานมาจากแผนกเคเบิลยังไงยังงั้น
...ทำไมมองเหมือนจะหาที่ถูเอาเลขจากตัวเขาแบบนั้นกันวะ... บวรวิทย์คิดหนักอยู่ในใจ แต่ก็พยายามยิ้มสู้ “อะ... เอ่อ... ผู้จัดการ มี... อะไร... รึเปล่า... ครับ”
นภเกตน์ตวัดสายตาขึ้นมอง “เปล่า” พอตอบแล้วก็เคลื่อนสายตาลงมาจ้องมองที่มือของลูกน้องผู้โชคดีต่อ
“อยาก... ละ.. ลอง... ทำ... บ้าง... มั้ยครับ” บวรวิทย์ลองถาม พร้อมกับส่งอุปกรณ์ที่วางอยู่ข้างๆ ให้ด้วยมือที่สั่นน้อยๆ
“เฮ้ย! อย่าเลย เดี๋ยวทำแล้วพัง เสียของ เสียเวลาด้วยนะครับผู้จัดการ” คนที่ยืนอยู่หลังตู้เก็บอุปกรณ์โผล่หน้าออกมาบอก เขาไม่ได้ตั้งใจจะพูดให้อีกฝ่ายโมโห แต่งานเคเบิลนั้นไม่ใช่ง่ายๆ ไม่อย่างนั้นจะมีแผนกที่รับผิดชอบดูแลเรื่องเคเบิลแยกออกไปทำไมกันล่ะ
หากผู้เป็นนายไม่เข้าใจที่อีกฝ่ายต้องการจะสื่อ เขาคิดว่าตฤณกำลังท้าทาย จึงยื่นมือออกไปรับสายเคเบิลที่บวรวิทย์ส่งให้ “เอามาสิ” ...ที่จริงแล้วเขาเคยเข้าหัวสายเคเบิลตอนเรียนครั้งเดียว แถมนั่งทำอยู่นานกว่าจะได้สักหัว เรื่องการใช้แรงงานเป็นเรื่องที่ร่างโปร่งไม่ถนัดเอาซะเลย แต่ถ้าเขาปฏิเสธก็เสียราคาของคำว่าอัจฉริยะหมดน่ะซี ร่างโปร่งค่อยๆ จัดการปอกเปลือกหุ้มสายเคเบิลอย่างระมัดระวัง
ภายในสายเคเบิลเส้นหนึ่งประกอบไปด้วยสายไฟเล็กๆ แปดเส้น ขั้วทองแดงต้องสัมผัสกับทั้งแปดจุดในหัวเคเบิล หรือ ปลั๊ก สายเคเบิลเส้นนั้นจึงจะใช้งานได้ ซึ่งไม่ใช่เรื่องง่ายๆ เลยโดยเฉพาะกับคนที่ไม่ชำนาญและไม่ได้มีอุปกรณ์รุ่นใหม่ๆ เพื่อใช้ในการทุ่นแรง
แกร๊ก... แกร๊ก... (เสียงคีมหนีบหัวปลั๊กให้แนบสนิทกับสายเคเบิล)
...เสร็จไปหนึ่งเส้น... มือขาวเอื้อมไปหยิบอุปกรณ์ตรวจวัดสัญญาณมาตรวจสอบ เพื่อทดสอบดูว่าสายเคเบิลที่เขาเพิ่งเข้าหัวปลั๊กไปนั้นใช้งานได้หรือไม่
...shit! สัญญาณมาไม่ครบ แปลว่าไอ้หัวปลั๊กที่ทำไปนั้นใช้งานไม่ได้...
นภเกตน์เงยหน้าขึ้นแล้วกวาดสายตามองไปรอบๆ ห้อง ซึ่งเหล่าวิศวกรที่มองเขาอยู่ในตอนแรกก็พากันหลบสายตาแวบ
ร่างโปร่งจัดการตัดสายเคเบิลออกแล้วลองเข้าหัวใหม่อีกครั้ง
แกร๊ก... แกร๊ก...
...shit!! ยังใช้ไม่ได้อีก!
แกร๊ก... แกร๊ก...
“ฮึ่ย!” นภเกตน์เริ่มกระฟัดกระเฟียด... ให้ตายสิ ของง่ายๆ แค่นี้ทำไมคนเก่งอย่างเขาถึงทำไม่ได้กันนะ
“ผะ... ผู้จัดการครับ เอ่อ... เดี๋ยว... ผมทำเอง... ดีกว่า นะ... ครับ” บวรวิทย์เอ่ยอย่างนอบน้อม แต่อีกฝ่ายกลับยิ่งรู้สึกเสียหน้า นภเกตน์ส่งสายตาดุๆ ให้ แล้วก้มหน้าก้มตาเข้าหัวเคเบิลต่อไป
แกร๊ก... แกร๊ก...
กองของหัวเคเบิลและเศษสายเคเบิลที่ถูกตัดออกเริ่มหนาตาขึ้นเรื่อยๆ จนแล้วจนรอด ก็ยังไม่มีวี่แววว่านภเกตน์จะเข้าหัวสายเคเบิลได้สำเร็จ
“shit!” ผู้เป็นนายเริ่มสบถออกเสียง ใบหน้าหวานซับสีเลือด จนพวกลูกน้องที่ร่วมห้องรู้สึกถึงอารมณ์คุกรุ่น พวกเขาสบสายตากันอย่างหวาดๆ เกรงว่าเมื่อเจ้านายโมโหแล้วจะพาล เดี๋ยวพวกเขาจะพลอยโดนลูกหลงไปด้วย หลายคนเริ่มขยับลงมาจากกล่องที่นั่ง แล้วไปนั่งเบียดกันอยู่เป็นกระจุกบนพื้นห้อง
“เฮ้ย!!!” เมื่อร่างสูงก้าวออกมาจากทางด้านหลังตู้เก็บอุปกรณ์ก็ชนเข้ากับเหล่าลูกน้องที่รวมตัวกันอยู่เป็นกลุ่มก้อนเข้าอย่างจัง “พวกเอ็งมานั่งเบียดกันทำไมวะเนี่ย!” เสียงทุ้มดังขึ้นท่ามกลางความเงียบ เขาหันไปทางที่เจ้านายกำลังนั่งควันออกหูอยู่ “ผู้จัดการเล่นอะไรน่ะครับ! ทำอะไรของคุณเนี่ย เคเบิลยาวเป็นเมตร เหลือสั้นไม่ถึงฟุต หัวปลั๊กน่ะ แพงนะครับ เข้าแล้วเจ๊งเยอะแยะขนาดนี้ เปลืองไม่เข้าเรื่อง” ตฤณบ่นแบบไม่เกรงใจเลยแม้แต่น้อย
นภเกตน์ค้อนขวับ ทั้งเสียหน้าทั้งหงุดหงิด แล้วยังเจ็บมือด้วย “.....” ...แต่ก็เถียงไม่ออก
“.....” ร่างสูงโน้มตัวลง พลางหยิบสายเคเบิลที่เข้าหัวใหม่คาไว้ในมือขาวขึ้นมาส่องดู “อืม... อันนี้น่าจะใช้ได้” เขาใช้กรรไกรเล็มปลายสายเคเบิลอีกครั้ง ก่อนจะส่งคีมให้กับอีกฝ่าย แล้ววางมือประกบหลังมือขาว “หนีบอีกที เบาๆ นะครับ”
แกร๊ก...
ร่างโปร่งยกสายเคเบิลขึ้นดู แล้วรีบเอาไปเช็กกับอุปกรณ์ตรวจวัดสัญญาณ “โอ๊ะ! ใช้ได้แล้ว!” เขาเผลอยิ้มออกมาอย่างลืมตัว ก่อนจะต้องเลิกคิ้วขึ้นด้วยความประหลาดใจ เมื่อเห็นว่าพวกลูกน้องในห้องต่างจ้องมองตนกันอยู่เป็นตาเดียว พอหันไปทางตฤณ อีกฝ่ายก็กำลังยิ้มมุมปากอย่างน่าสงสัย
“เคเบิลยาวฟุตกว่าๆ แค่นี้จะใช้ทำอะไรได้ครับ คุณผู้จัดการ... ผมติดตั้งแล็บเสร็จแล้ว เริ่มงานกันเถอะครับ เสียเวลามาเยอะแล้ว”
...ฮื้ยยย.... เสียหน้า เสียเซลฟ์ที่สุด ไอ้หมอนี่ตั้งใจหักหน้ากันนี่!... ผู้เป็นนายเหวี่ยงเคเบิลเส้นสั้นจุ๊ดในมือทิ้งไปอย่างไม่สบอารมณ์นัก “รู้แล้วน่ะ” จากนั้นก็ลุกเดินไปยังกระดานไวต์บอร์ดที่ตั้งอยู่ในห้อง “เราเริ่มจากวาดเน็ตเวิร์กไดอะแกรมก่อนละกัน”
ตฤณลอบหัวเราะเบาๆ ...แบบนี้ค่อยดูเป็นมนุษย์ขึ้นมาหน่อย ถ้าไอ้เจ้านายหน้าจืดนี่ไม่มีข้อเสียเลย เขาคงเชื่อไปแล้วว่าเป็นหุ่นยนต์ตั้งโปรแกรมมา
TBC~*
อร๊ายยย ผู้ชายเค้าเริ่มน่ารักใส่กันแล้วน้าาาา :impress2:
เจ้านายพอจะเห็นความดีที่ซุกซ่อนไว้(ลึกมาก)ในตัวตฤณ ส่วนตฤณก็เริ่มจะเห็นความน่ารักในตัวเจ้านาย :o8: แบบนี้คงอีกไม่นาน... <-- ไม่นานทำไม
ขอบคุณทุกคนที่แวะมาอ่านค่ะ :mew1:
-
ตฤนมีแอบจับมือด้วย :pig4:
-
เจ้านายจะน่าเอ็นดูเกินไปแล้วน้า~ :-[
ไม่อยากแพ้ตฤณขนาดนั้นเลยเหรอค้าา.หุหุ. :impress2:
-
คุณเจ้านายน่าเอ็นดู๊ น่าเอ็นดู
-
น่าร๊ากกกกกกก :impress2:
-
เดี๋ยวนี้มีเถียงนะจ๊ะ
-
ลูกน้องก็คงจะมองตฤณกับผู้จัดการเหมือนอย่างที่ผู้จัดการมองตฤณกับแหลมนั่นแหล่ะ คิคิ
-
เริ่มจะเห็นความน่ารักของนภแล้วล่ะสิ
-
คุณผู้จัดการน่ารักนะตอนนี้
-
คุณผู้จัดการก็คนธรรมดา ไม่ได้เทพทุกอย่างหรอก
พึ่ตฤณมีสอนแบบจับมือด้วย โปรเจคยักษ์มาแล้ววิศวกรของเราสู้ๆนะ
-
คุณผู้จัดการน่ารักอีกแล้วววว :o8:
-
ยังเฝ้ารอ ยังหวังว่า ผู้ช่วยและ ผจก.จะเข้า.....ขากันสักวัน
-
o8
-
เจ้าผู้ช่วยนี่โชว์เกย์ตัลหลอดเลยนะค๊าาาาาาา เจ้านายคงแบ่บ เอ่ิม เงิบ เจ้าผชขยันมีหนุ่มๆเหลือเกิน
แล้วยังจะว่าตัวเองไม่ได้เป็น เชอะๆ
นี่ท่านหัวหน้าเริ่มน่ารักแล้วอ่ะ มีหลุดเสียฟอร์มบ้าง ก็น่ารักดีค่าาาาาา จะรอว่าอีกไม่นาน ...... จะเป็นไงหนอ
-
น่ารักจังเลยผู้จัดการ :o8:
-
เริ่มเรียนรู้กันแล้วสินะ
เป็นกำลังใจให้คนเขียนจ๊ะ
-
จัดไป
-
คุณผู้จัดการน่ารัก :katai2-1:
-
น่ารักอ้ะะ ฟินน #จิกหมอน
-
จับมือด้วยยยยยกี๊สสสสสส
-
น่ารักอ่ะ มาต่ออีกเร็วๆ นะครับ
-
มาต่อเน็วๆนะคะ
-
ไม่รู้ตอนนี้มันตลกรึเปล่านะ แต่สำหรับเค้ามันตลกมากอ่ะ โอ๊ย ฮา 5555++
-
สนุกอ่ะ คุณผู้จัดการน่ารักกกกก
-
ผู้จัดการน่ารักกกกก
-
ขอเม้นตอนที่หกก่อนนะคะ คุณนภก็มีมุมน่ารักเหมือนกันนะ อยู่กับตฤณไปเรื่อยๆเดี่ยวก็ซึมซับสิ่งดีๆไปเองเนอะ
-
คิดถึง เมื่อไหร่จะมา :mew3:
-
ผู้จัดการก็แอบมีมุมน่ารักเหมือนกันนะ ดูท่าโปรเจกนี้จะทำให้ผู้จัดการกับผู้ช่วยได้ใกล้ชิดกันมากขึ้น
รอตอนต่อไปค่า
-
เหมือนแมวขี้โมโหจริงๆเลย ต่อให้หัวฟัดหัวเหวี่ยงยังไงก็ยังมีแอบน่ารักอย่างหมั่นเขี้ยว
-
Chapter 8
หลังจากการติดตั้งระบบจำลองเสร็จเรียบร้อย ภายในห้องก็เหลือเพียงผู้จัดการและผู้ช่วยอยู่ด้วยกันตามลำพัง ส่วนพวกลูกน้องออกไปทำงานตามไซต์งานกันหมดแล้ว ความเงียบจึงคืบคลานเข้ามาปกคลุมห้องแล็บอีกครั้ง มีเพียงเสียงจากปลายนิ้วกระทบคีย์บอร์ดรัวๆ สลับพูดคุยปรึกษางานกันเป็นระยะๆ เท่านั้น เวลาผ่านไปเนิ่นนาน แต่สองหนุ่มที่ใจจดจ่ออยู่กับจอมอนิเตอร์ก็ไม่ได้ใส่ใจ จนถึงเวลาเย็นที่ต่างคนต่างเริ่มรู้สึกหิว
ตฤณละสายตาจากจอมอนิเตอร์ไปยังนาฬิกาข้อมือแล้วอุทานด้วยความตกใจ “ชิบ! จะห้าโมงเย็นแล้วเหรอเนี่ย”
“หืม” ร่างโปร่งเงยหน้าขึ้นตาม “แย่จริง ลืมดูเวลาไปเลย”
“ยังไม่ได้ถึงตามที่กำหนดไว้เลยนะครับ แต่ว่า เราพักไปกินข้าวกันก่อนมั้ย ผมหิวจนตาลายแล้ว”
ผู้เป็นนายพยักหน้าหงึกหงัก “อืม... งั้นเดี๋ยวผมจะบอกให้คุณหลินโทรสั่งอาหารให้... พอดีจะไปเอาของในห้องด้วย เดี๋ยวพักไปกินอาหารกันในห้องทำงานก็แล้วกัน”
“เดี๋ยวผมจะตามไปนะครับ”
นภเกตน์บอกให้เลขาสาวจัดการเรื่องอาหารได้ทันก่อนเวลาเลิกงานพอดี จากนั้นเขาก็เข้าไปในห้องทำงาน เพื่อเลือกหยิบดูหนังสือที่จะต้องใช้อ้างอิงในโพรเจกต์ ระหว่างนั้น อาพีรพัฒน์ก็โทรเข้ามาถามไถ่ทุกข์สุข ชายหนุ่มจึงใช้เวลาอยู่ในห้องทำงานของตนไปพักใหญ่
ฝ่ายตฤณที่ทำงานมาแบบไม่หยุดพักเลยตลอดวัน เขารู้สึกว่าสมองอ่อนล้าและท้องหิวมากแล้วจึงหยุดพัก แต่ก่อนจะเดินออกจากห้องไปก็คิดว่าควรจะเช็กอีเมลสักหน่อย จึงกดเปิดโปรแกรมขึ้น
“หือ... ไอ้หมีภูส่งอะไรมาวะ”
Subject : เอาไว้แก้ง่วง รับรองตาสว่าง
เมื่อลองคลิกเข้าไปดู เขาเห็นว่ามันเป็นไฟล์วิดีโอ จึงกดโหลดทิ้งไว้ แล้วเดินออกจากห้องแล็บไปเพื่อยืดเส้นยืดสาย
ร่างสูงเดินวนไปวนมา บิดตัวไปมาสองสามที วันนี้ที่ทำงานเงียบจนผิดปกติ สงสัยว่าพวกลูกน้องจะยังไม่กลับจากไซต์ลูกค้า หรือไม่ก็ตรงกลับบ้านกันเลย เขาเดินผ่านโต๊ะที่ว่างเปล่านับสิบ ตรงไปยังห้องทำงานที่ตนใช้ร่วมกับเจ้านาย
หลิน... เลขาสาวคนสวยยังอยู่ที่นั่น แต่เธออยู่ในท่าเตรียมพร้อมกลับบ้านแล้ว “โอ๊ะ คุณตฤณ มาพอดีเลย! อาหารมาส่งแล้วนะคะ งั้นหลินกลับบ้านก่อนล่ะน้า” เธอไม่ได้อยู่รอคำตอบจากอีกฝ่าย แม้ในใจจะแอบกระหยิ่มยิ้มย่องที่เจ้านายกับตฤณจะอยู่เย็นด้วยกันตามลำพัง แต่เวลาเลิกงานก็เหมือนเวลาพักการจิ้นสำหรับเธอด้วย หญิงสาวโกยแน่บออกไปทันทีที่พูดจบ ทิ้งตฤณไว้กับอาหารสองจานในถาด
“อะไรจะรีบขนาดน้าน... อ้าว ผู้จัดการ” ชายหนุ่มผิวสีน้ำผึ้งเอ่ยทักร่างโปร่งที่เดินออกมาจากห้องพร้อมหนังสือเล่มหนาสองสามเล่มในมือ “คุณหลินชิ่งกลับบ้านไปแล้วล่ะครับ อาหารก็อยู่ที่นี่แล้ว เรากินกันก่อนค่อยกลับไปทำงานต่อนะครับ”
“โอเค งั้นเอาเข้าไปวางบนโต๊ะเล็กหน้าโซฟาเลย”
ทั้งสองจัดการกับอาหารเย็นกันอย่างรวดเร็วด้วยความหิว ใช้เวลาไม่ถึงสิบนาทีก็เกลี้ยงจานแล้ว
“โอย เวลาหิวๆ นี่อะไรก็อร่อยแฮะ” ตฤณพึมพำ “นี่ขนาดเพิ่งเริ่มโพรเจกต์ยังยุ่งขนาดนี้ ต่อไปคงจะยิ่งแย่นะครับ”
“...โพรเจกต์นี้มีรายละเอียดเยอะมาก แต่ก็น่าสนุกดีเหมือนกัน ผมเพิ่งเคยทำงานเป็นทีม แถมยังใหญ่ขนาดนี้เป็นครั้งแรก”
หือ? ร่างสูงเลิกคิ้วขึ้นด้วยความประหลาดใจ ก็นี่เป็นครั้งแรกที่เจ้านายเปิดใจคุยกับเขา “ปกติแล้วผู้จัดการออกไซต์งานเดี่ยวๆ เสมอเลยเหรอครับ”
“อือ... ที่บริษัทเก่าของผม เราต้องออกไซต์งานและทำงานตามกำหนดการ เมื่อเสร็จแล้วก็ต้องกลับทันที เวลาที่ใช้ในการเซอร์วิสลูกค้านั้นจะเอามาคำนวณรวมกับประสิทธิภาพในการทำงานด้วย”
“โห... โหดจัง มันก็ดีนะครับ แต่ผมชอบระบบการทำงานของที่นี่มากกว่า... สำหรับที่นี่ ถึงพวกเราจะแบ่งกลุ่มออกไปตามสาขาย่อย แต่เราก็เหมือนว่าทำงานไปด้วยกันตลอดเวลา” ...ตฤณเริ่มจะเข้าใจเจ้านายของตนมากขึ้น เพราะสังคมกับที่ทำงานเก่าสินะ ที่ทำให้อีกฝ่ายดูไร้มนุษยสัมพันธ์ ใบหน้าดูไร้อารมณ์และเย็นชาแบบนี้
“...ไปทำงานต่อกันเถอะ” ร่างโปร่งลุกขึ้นแล้วเดินนำออกไปยังห้องแล็บอีกครั้ง
บรรยากาศระหว่างทั้งสองหนุ่มดีขึ้นทีละน้อย ตฤณไม่ได้รู้สึกหมั่นไส้หรือไม่ชอบขี้หน้าเจ้านายเหมือนในตอนแรก ส่วนนภเกตน์เองก็เริ่มเปิดใจ และเป็นมิตรกับผู้ช่วยของตนมากขึ้น อะไรๆ ก็เหมือนจะดีขึ้น จนกระทั่งพวกเขากลับเข้าไปภายในห้องแล็บ
“อาห์ อาห์ อื้ม...”
“ซี้ด เอาอีก... อีกก... แรงๆ”
เสียงและภาพเคลื่อนไหวของ ผู้ชาย ที่ร่างกายเปลือยเปล่าสองคนกำลังเฟียเจอริ่งกันนัวเนียและเมามันจากจอมอนิเตอร์บนแล็ปท็อปของตฤณทำให้สองหนุ่มชะงัก
ดวงตากลมเบิกโพลง ริมฝีปากสีแดงสดอ้าค้าง ชายหนุ่มผิวขาวรู้สึกเสียววาบตั้งแต่ร่องสะโพกแล่นริ้วขึ้นมาถึงก้านสมอง เขาถึงกับเบลอไปชั่วขณะ
“เฮ้ย!” ตฤณร้องลั่น
“คุณตฤณ!!!” แต่วินาทีนี้นภเกตน์ร้องดังกว่า “คุณเปิดดูอะไรในที่ทำงานเนี่ย!”
“เฮ้ย! ผมไม่ได้เปิดนะ!” ร่างสูงปราดเข้าไปปิดคลิปวิดีโอนั้นพร้อมกับนึกด่ารุ่นน้องสุดที่รักอยู่ในใจ... ไอ้หมีภูหน้ามึน ส่งอะไรของเอ็งมาวะ ไอ้เขาก็ดันตั้งค่าเอาไว้ว่าเมื่อโหลดคลิปเสร็จแล้วให้เล่นเองอัตโนมัติซะอีกด้วย
“ผมบอกคุณแล้วใช่มั้ยว่าอย่าทำรุ่มร่ามในที่ทำงาน! ฮื้ย! พอกันที!” ร่างโปร่งหมุนตัวกลับ แล้ววิ่งปรู๊ดออกจากห้องแล็บไปทันที
“เฮ้ย! ผู้จัดการ! คุณจะไปหน้ายยยยย!” ตฤณวิ่งตามไปติดๆ
ใบหน้าสวยเปลี่ยนเป็นสีแดงก่ำ ภาพและเสียงแสนจะอะเมสซิ่งที่เพิ่งเคยเห็นเป็นครั้งแรกยังคงตราตรึง ชวนให้หวาดเสียวอย่างบอกไม่ถูก ซ้ำยังทำให้เขานึกย้อนไปถึงไอ้ลูกค้าบ้ากามสมัยที่ตนยังทำงานอยู่อเมริกา ที่จู่ๆ ก็เข้ามาจับก้น กอดแล้วจูบ ก่อนที่จะโดนเขากระทืบจนแทบจมมิดลงไปใน raised floor (พื้นยกระดับสำหรับเก็บเคเบิล)
“ผู้จัดการเข้าใจผมผิดแว้ววววว”
นภเกตน์วิ่งกลับเข้าไปในห้องทำงาน ระหว่างทางก็ตบๆ ตามตัวเพื่อค้นหาโทรศัพท์มือถือไปด้วย แต่สักพักก็นึกขึ้นได้ว่าก่อนหน้ามีโทรศัพท์เข้ามา เมื่อคุยเสร็จแล้วเขาเลยวางโทรศัพท์ทิ้งไว้บนแล็ปท็อปในห้องแล็บ ชายหนุ่มผิวขาวจึงตรงไปยังโต๊ะของตนแล้วคว้าหูโทรศัพท์ขึ้น
แกร็ก! ร่างสูงถลาเข้ามากดตรงที่วางหู
“คุณจะโทรไปไหน!”
มือขาวข้างที่ว่างผลักไหล่กว้างออกเต็มแรง “ถอยไป! ผมจะต้องรายงานความประพฤติของคุณกับอาพีรพัฒน์!”
“เฮ้ย! เดี๋ยวก่อน เรื่องเมื่อกี้ผมอธิบายได้!”
“ผมบอกคุณแล้วใช่มั้ย ว่าคุณจะชอบผู้ชายหรืออะไรผมไม่ว่า แต่อย่าทำรุ่มร่ามในที่ทำงาน!” นภเกตน์ตะโกนลั่น
ชิบ! นี่เจ้านายยังคงปักใจเชื่อว่าเขาชอบผู้ชายไม่เลิกอีกเหรอวะเนี่ย “ผมไม่ได้....” เขาเถียงพลางจับข้อมือขาวไว้แน่น
“อื๊ยยย! ปล่อยนะเว้ย! ไอ้เกย์ถึก! ไอ้หน้าเหี่ยว!”
เกย์... ถึก... หน้าเหี่ยว... คำพูดของผู้เป็นนายก้องสะท้อนยู่ภายในหูของตฤณ ส่งผลให้เขาเริ่มจะมีน้ำโหขึ้นมาบ้าง
“คุณฟังผมก่อนเซ่ ไอ้คลิปนั่นน่ะ มีคนส่งมาให้ดูขำๆ เท่านั้น!”
แต่ร่างโปร่งยังคงไม่ยอมฟังอะไร เขาสะบัดข้อมือแรงๆ ให้หลุดจากการเกาะกุม “ปล่อย! ผมไม่ได้มีรสนิยมแบบคุณ ผมไม่ขำด้วยหรอก!”
“ผู้จัดการ! ฟังผมก่อน! ผมไม่ได้เป็นเกย์นะ!”
“อย่ามาโกหก! ผมเห็นนะ คุณชอบลวนลามลูกน้อง! แล้วผู้ชายที่ไหนเขาดูคลิปแบบนั้นกันฮะ!!”
“คุณจะบ้าเหรอ! ผมไปลวนลามใครตอนไหน!” ชายหนุ่มผู้ถูกกล่าวหาชักจะหัวเสีย ไม่แพ้เจ้านายของตนเช่นกัน
“ปล่อยสิเว้ย!” ยิ่งนภเกตน์ตะโกนและออกแรงสะบัดมากเท่าไร ก็ดูเหมือนว่าอีกฝ่ายจะบีบรัดข้อมือเขาแน่นมากขึ้นเท่านั้น
เปรี๊ยะ (เสียงสติแตก)
ตฤณฉุนหนัก ก็ไอ้เจ้านายหน้าจืดนี่ พูดกันดีๆ ไม่รู้เรื่องเลยนี่หว่า! มือหยาบที่พันธนาการข้อมือขาวไว้แน่นหนาเริ่มเกร็งจนสั่นระริกตามอารมณ์ที่พลุ่งพล่านของผู้เป็นเจ้าของ
“อื้อ! เจ็บนะเว้ย! ไอ้เกย์กลิ่นหืน!”
...โว้ย! ทำไมยัดเยียดความเป็นเกย์ให้กูจังวะ! อยากให้เป็นนักใช่มั้ย ได้! ตฤณจัดให้!
“อ๊ะ! โอ๊ย!”
มือใหญ่จับข้อมือทั้งสองข้างของนภเกตน์ไพล่หลัง แล้วกดอีกฝ่ายให้หมอบลงกับโต๊ะ ก่อนจะโน้มลำตัวกดทับเจ้านายไว้ใต้ร่าง พลางกระซิบชิดใบหูขาว “แหม ผมอุตส่าห์พยายามปิดบังแทบตาย คุณนภเกตน์ก็ดันมารู้ความลับของผมเข้าจนได้ อย่างนี้ผมคงต้องทำอะไรสักอย่างเพื่อปิดปากคุณซะแล้วสิ” พร้อมกับพ่นลมหายใจแรงๆ รดต้นคอขาว
ได้ผล... นภเกตน์ชะงักไปชั่วครู่ด้วยความตกใจ ก่อนจะร้องลั่น “ว้ากกกก! ปล่อยนะเว้ย! คุณจะทำอะไร!” ...เจ็บแสนเจ็บ จะดิ้นก็ดิ้นไม่หลุด ตฤณตัวโตกว่าเขามาก มือใหญ่แน่นแข็งแรงยังกับโซ่ ตัวก็หนักบวกกับแรงกดไม่ใช่น้อย ร่างโปร่งจึงถูกตรึงไว้นิ่ง “ผมจะให้อาพีรพัฒน์ไล่คุณออก ไอ้... ไอ้...”
“จะไล่ผมออกเลยเหรอครับ หึ... ทำได้ก็เอาซิ” ตฤณค่อยๆ ปลดเนกไทของอีกฝ่ายออก แล้วเอามามัดข้อมือทั้งสองข้างไว้ด้วยกัน จากนั้นก็แหวกเสื้อสูทออก พร้อมกับเลื่อนมือไปปลดกระดุมเสื้อเชิ้ตทีละเม็ด
ใบหน้าสวยซีดเผือด เขาถามออกไปเสียงสั่น “คุณจะทำอะไร! อุ๊บ!”
ตฤณจับคางมนให้หันมาทางตนแล้วประกบปิดริมฝีปากที่เผยอต่อว่าตนเสียงแหว ขณะเดียวกันมืออีกข้างหนึ่งก็ล้วงหยิบโทรศัพท์มือถือขึ้นมากดถ่ายรูป
แช้ะ แช้ะ แช้ะ
เรียวปากหยักไล้ไปตามลำคอระหง ผ่านไปยังหัวไหล่ พร้อมกับถ่ายรูปไว้เป็นระยะๆ
“อื้อ! ปล่อย ไอ้บ้า! ไอ้แมวลอบกัด!”
ร่างสูงปล่อยคนใต้ร่างให้เป็นอิสระในที่สุด “หึหึ... เป็นไงครับ ยังมีฤทธิ์อยู่อีกมั้ย อืม... รูปถ่ายออกมาดูดีเลยนะเนี่ย ถ้าผมส่งร่อนไปทั้งบริษัท จะเป็นยังไงนะ... คุณนภเกตน์ หลานชายท่านประธานพีรพัฒน์... เป็นคู่เกย์กับผู้ช่วย...”
นภเกตน์เงยหน้าขึ้นพรวด “ไอ้...!”
“อ๊ะๆ ผมว่าเรามาตกลงกันดีๆ ดีกว่านะครับ” ตฤณยิ้มกริ่ม
ฟันซี่เล็กกัดลงบนริมฝีปากอิ่มจนห้อเลือด... โดนขโมยจูบยังไม่พอ เขายังอยู่ในสภาพที่ดูทุเรศสุดๆ แล้วยังรูปถ่ายพวกนั้น... นัยน์ตาสีน้ำตาลจ้องมองผู้ช่วยของตนอย่างเคียดแค้น
“คุณต้องการอะไรจากผม!”
“ก็ไม่มีอะไรมาก... ผมขอแค่คุณนภเกตน์ไม่พูดเรื่องผมเป็นเกย์กับใครเด็ดขาด”
“....”
“ว่าไงครับ”
“เออ! เข้าใจแล้วน่ะ เราเจ๊ากันไปก็ได้”
ร่างสูงยิ้มมุมปาก ซึ่งเป็นรอยยิ้มที่อีกฝ่ายไม่ชอบใจเอาเสียเลย “ถ้าคุณเหยียบความลับของผมไว้มิด ผมก็จะไม่ปล่อยให้รูปพวกนี้หลุดไปให้ใครเห็น ตกลงตามนี้นะครับ”
นภเกตน์กำมือแน่น อยากจะกระโดดเข้าไปขยุ้มคอคนตรงหน้าแล้วต่อยแรงๆ “.....”
“เอาล่ะ ดูนะครับ” ตฤณยื่นโทรศัพท์ให้อีกฝ่ายดู เขาใส่อีเมลของตนลงไปกับของนภเกตน์ “ผมจะส่งก๊อบปี้รูปพวกนี้ไว้ให้คุณดูเล่นด้วย... ส่วนอีกเมล... จะถูกแอ็กทิเวตแล้วส่งไปทั่วบริษัททันทีที่คุณผิดข้อตกลงกับผม”
ร่างโปร่งโกรธจนตัวสั่น แต่ก็ทำอะไรไม่ได้ ถ้าจะให้คนอื่นๆ เห็นรูปเขาจูบกับผู้ช่วยที่เป็นผู้ชาย เขาขอยอมตายดีกว่า “รู้แล้วน่ะ แล้วจะแกะมือผมที่มัดไว้ได้รึยัง”
“คุยกันง่ายๆ แบบนี้ค่อยยังชั่วหน่อย” มือหยาบเอื้อมไปปลดปมเนกไทออก “ถ้างั้นเรากลับไปทำงานต่อกันเถอะครับ”
ทันทีที่ข้อมือหลุดจากพันธนาการ นภเกตน์ก็รีบยกขึ้นดู ข้อมือทั้งสองข้างมีรอยมัดสีแดงชัดเจนซึ่งเกิดจากตอนที่เขาออกแรงดิ้นและกระชาก เสื้อผ้าก็หลุดลุ่ย มือขาวรีบจัดเสื้อผ้าให้เข้าที่ ก่อนจะเดินนำออกจากห้องไปอย่างกระแทกกระทั้น
สีหน้าตื่นๆ ของเจ้านายทำให้ตฤณลอบหัวเราะ “หึหึ... ก็สนุกดีเหมือนกันแฮะ”
TBC~*
อ้าว พี่ตฤณ หน้าซื่อๆ ทำไมทำกันด้ายยยยย คุณนภแย่แล้วซี...
ฮรือออ... รอนานกันมั้ยคะสำหรับนิยาย นิสรีนกับเงาจันทร์ยังไม่ได้ลงตอนใหม่ เพราะชีวิตกำลังเฟลจัด...
หลายคนคงรู้แล้ว ว่ามีบล็อกหนึ่งก๊อบนิยายของฮัสกี้ไป เรื่องตะวันเคียงเดือนทั้งเรื่องกับนิสรีน
โกรธมาก โมโหมาก เสียใจมาก เฟลมาก... ทำไมคะ ทั้งที่ลงนิยายให้อ่านได้เป็นประจำ ยังไม่พออีกเหรอคะ ทำไมจะต้องก๊อปไปแปะไว้ที่บล็อกของคุณ โดยที่ไม่ใส่ชื่อคนเขียน ก๊อปไปแม้กระทั่งปกนิยาย ถ้าหากคุณได้กลับมาอ่าน มาเจอข้อความนี้ ฮัสกี้ขอร้องให้คุณลบนิยายของฮัสกี้ออกจากบล็อกของคุณด้วยค่ะ
นิยายทุกเรื่องของฮัสกี้ ไม่อนุญาตให้นำไปโพสต์ที่อื่น นอกจากฮัสกี้นำไปโพสต์เอง ฮัสกี้ตั้งใจและใช้เวลาเขียนแต่ละเรื่องนานหลายเดือน นิยายทุกเรื่องฮัสกี้รักมากค่ะ ยินดีแบ่งปันให้กับทุกคนได้อ่านเสมอ ขออย่าให้ฮัสกี้ต้องหยุดเขียนเพราะความเห็นแก่ตัวของคนบางคนเลย
#ร้องไห้หนักมาก
สุดท้าย ขออภัยที่บ่นยาว ไม่ได้ตั้งใจทำให้ทุกคนรู้สึกไม่ดีค่ะ ขอบคุณที่แวะมาอ่านพี่ตฤณกับน้องนภนะคะ :mew6:
-
ก็นะ! คุณผู้จัดการไม่ยอมฟังพี่ติณท์อธิบายนี่นา :laugh: ยกนี้พี่ติณท์ชนะเลิศค่าา~ :mc3:
เป็นกำลังใจให้คุณฮัสกี้จ้า~ :a2:
-
:hao7: :hao7:
อร๊ายยยย....อย่าทำเขานะ เขาไม่ได้เป็นเกย์ หึหึ
รอนะจ๊ะ สู้ๆ เป็นกำลังใจให้ค่ะ
:mew1: :mew1:
-
กรีสสสสส โดนจูบบบบบซะแล้ววววว :ling1:
-
ไอ้หน้าเหี่ยวถูกเข้าใจผิดว่าเป็นเกย์..
โถๆๆ...ไม่เหี่ยวนะแค่ย่นแถวใต้ตาหน่อยเดียวเองนะ.คุณเจ้านายคนสวย
แต่แผนรูดซิปปิดปากเจ้านายนี่ .เด็ดขวดไปเลย .
ถามหน่อย..ปากเจ้านายหวานมากมั๊ยอ่ะ . :impress2:
-
ตฤณจะเป็นเกย์จริง ๆ ก็งานนี้แหละ ชักจะติดใจแล้วสินะ
เป็นกำลังใจให้คนเขียนนะคะ
-
โดนตลอดเลยคุณรากหญ้า
-
พระเอกร้ายกาจไม่เอาจ้า
เป็นกำลังใจให้จ้า :กอด1:
-
สนุกแล้วสิตฤณ ได้แกล้งเจ้านายเนี่ยย :hao3:
-
ฟินนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนน ครับ
:heaven :heaven :heaven :heaven :heaven :heaven :heaven :heaven :heaven
-
ไอ้หน้าเหี่ยว ไอ้เกย์เหม็นหืน 55555 คำด่าช่างร้ายแรงและเจ็บปวด :laugh:
พระเอกช่างร้ายกาจต่อไปคงมันส์น่าดู :katai2-1:
เป็นกำลังใจให้คุณฮัสกี้นะค่ะ :กอด1:
-
โดนแกล้งจนได้สิน๊าาาา เจ้านาย :mew1:
-
เป็นกำลังใจให้คุณฮัสกี้นะคะ :L1: รอตอนต่อไปค่ะ :pig4:
-
ตฤณรุนแรงอะ :laugh:
-
เอาแหล่วๆๆๆๆๆๆๆ :haun4:
-
เป็นกำลังใจให้คุณฮัสกี้นะฮะ ไม่รู้จะปลอบใจยังไง รู้แต่ว่าคนแต่งต้องเสียใจมากแน่ๆ
ถ้าเป็นไปได้ก็ต้องให้สังคมประนามคนไม่ดีแทน คนอื่นๆจะได้รู้และไม่ทำตาม
เพื่อนๆนักอ่านต้องช่วยอยู่แล้ว เอาลิ้งค์ที่โดนก็อปไปมาบอกเพื่อนๆสิฮะ เดี๋ยวผู้พิทักษ์ทั้งหลายก็ไปรุมประจานให้เอง
อย่าไปหดหู่กับคนห่วยๆเลยฮะ นึกถึงคนอ่านดีๆที่รอคอยผลงานอีกทางนึงด้วย สู้ๆ :กอด1:
-
ไอ้หน้าเหี่ยวถูกเข้าใจผิดว่าเป็นเกย์..
โถๆๆ...ไม่เหี่ยวนะแค่ย่นแถวใต้ตาหน่อยเดียวเองนะ.คุณเจ้านายคนสวย
แต่แผนรูดซิปปิดปากเจ้านายนี่ .เด็ดขวดไปเลย .
ถามหน่อย..ปากเจ้านายหวานมากมั๊ยอ่ะ . :impress2:
-
อั๊ยยะ ถึงกับมโนว่าตฤณเป็น Mr. Grey กันเลยทีเดียว
ตอนนี้คงเป็นจุดเปลี่ยนแล้วจริงๆสินะ เพราะผู้ชายที่ไหนเขาจะจูบปิดปาก+ไซร้คอคะพี่ตฤณ~~
-
นภด่าได้น่ารักน่าหยิกจริงๆเลย
เป็นกำลังใจให้น่ะค่ะ สู้ๆ :กอด1:
-
แหมๆๆ พี่ตฤณที่อย่างนี้นะ แกล้งเค้าเฉยเลย 55555
-
:hao7: 5555555 น่ารักกกกกกกก
-
หาตัวคนก๊อปแล้วฟ้องค่ะ
-
ได้โอกาสเลยนะตฤณ 55555
-
น้องนภด่าพี่ตฤณแต่ละอย่างได้ฮามากอ่ะ ไอ้เกย์กลิ่นหืน โอยย คิดได้ไง 555
เป็นกำลังใจให้ฮัสกี้ค่ะ สู้ๆนะ ^^
-
เป็นกำลังใจให้น้องคนเขียนนะคะ :กอด1: :L2:
-
หึหึ พูดไม่ฟังก็เลยต้องโดนอย่างนี้ล่ะนะนภ
เป็นกำลังใจให้คนเขียนนะคะ
-
พี่ตฤตเอาอีกๆๆๆๆๆ :z1:
เป็นกำลังใจให้นะค่ะ
-
โถ... เจ้านาย แต่เจ้านายขี้โวยวายก่อนนะ 5555
คุณฮัสกี้สู้ๆนะคะ ลองส่งข้อความไปคุยกับเขาหรือยังคะ?
-
:laugh:
-
รออออ :ling1:
-
ตัวคุณนภหอมชื่นใจรึเปล่าคุณตฤณ แล้วรสชาติริมฝีปากแดงๆอีกล่ะ นุ่มใหม หวานป้ะ อบอุ่น ถูกใจใหม :impress2: :o9:
เป็นกำลังใจให้ค่ะ :mew2: อย่าหยุดเขียนเลยค่ะเสียดาย คนมีความสามารถ ยังไงก็ผลิตผลงานดีๆออกมาได้ตลอด ส่วนพวก.. ก็เก่งแต่ใช้นิ้วจิ้มก๊อปปี้พาส ลงลิ้งค์เลยค่ะ อยากจิเข้าไปช่วยสะกิดต่อมสำนึกด้วยอีกคน :angry2:
-
Chapter 9
เหตุการณ์กลับเข้าสู่ภาวะปกติอีกครั้งเมื่อสองหนุ่มกลับเข้าไปทำงานในห้องแล็บ แตกต่างไปก็ตรงที่นภเกตน์ดูจะระวังหลังมากกว่าเคย เขาค่อยๆ ย่อตัวลงนั่งบนกล่องเปล่าขนาดใหญ่ ดวงตาสีน้ำตาลอ่อนชำเลืองมองอีกฝ่ายเป็นระยะๆ ด้วยความหวาดหวั่น หากเพราะมัวแต่พะว้าพะวัง เลยทำให้งานยิ่งเสร็จช้าลงไปอีก เขาจึงต้องใช้เวลาอยู่กับผู้ช่วยตัวแสบตามลำพังนานขึ้น
“shit! ผิดอีกแล้ว!” ผู้เป็นนายบ่นพึมพำกับตนเองด้วยความหงุดหงิด ปลายนิ้วเรียวเพิ่มแรงกระแทกลงบนแป้นพิมพ์มากขึ้นเรื่อยๆ
ตฤณอมยิ้มเล็กน้อย แต่ก็ทำเป็นไม่ใส่ใจกับท่าทางกระฟัดกระเฟียดของเจ้านาย ก็นานๆ ทีเขาจะมีโอกาสได้เห็นคุณชายผู้เย็นชา แสดงอาการประหม่าออกมาชัดเจนแบบนี้นี่นา ชายหนุ่มหัวเราะเบาๆ และเมื่อเขาหันหน้าไปสบสายตากับเจ้านาย อีกฝ่ายก็หลบสายตาวูบ ทั้งยังเขยิบห่างออกไปจากเขาจนจะตกลงไปจากฝากล่องที่นั่งอยู่แล้ว
...แต่ถึงอย่างนั้น ผู้ช่วยตัวแสบก็ไม่ได้ใช้ไพ่ใบเหนือกว่าที่เขาถืออยู่กลั่นแกล้งอะไรเจ้านายผู้น่ารักอีก เขาเองก็รู้สึกผิดเล็กน้อยที่ไปแกล้งร่างโปร่งแบบนั้น แล้วอีกอย่าง การกระทำแบบนั้นมันก็ไม่ใช่นิสัยของเขาเลยสักนิดเดียว
ร่างสูงคีย์คำสั่งผ่านเครื่องคอมพิวเตอร์ส่งไปยังอุปกรณ์เครือข่ายไปเรื่อยๆ ทว่าเมื่อทดสอบการใช้งาน กลับไม่เป็นไปตามความต้องการร้อยเปอร์เซ็นต์ ชายหนุ่มหยิบหนังสือมาพลิกดู พลางขมวดคิ้วจนแทบเป็นปม สุดท้ายเขาก็คิดว่าควรจะเอาปัญหานี้ไปปรึกษาเจ้านายคนเก่งดีกว่า
“ผู้จัดการ...”
ผู้เป็นนายสะดุ้งเฮือก นัยน์ตากลมใสจ้องมองลูกน้องอย่างหวั่นๆ “มีอะไร”
“โธ่ ไม่ต้องทำท่ากลัวขนาดนั้นก็ได้ ผมเป็นแค่เกย์ ไม่ใช่ผีนะ” ร่างสูงพูดกลั้วหัวเราะ ก่อนจะหยุดชะงัก... อ้าว แล้วทำไมยอมรับไปซะงั้นล่ะกู... “...คือ... คำสั่งที่ผมป้อนเข้าไปในเครื่องนั้นมันมีปัญหา คุณช่วยดูหน่อยได้มั้ย”
“อืม” นภเกตน์ตอบรับ แล้วทำการเชื่อมต่อจากเครื่องคอมพิวเตอร์ที่ตนใช้อยู่ไปยังอุปกรณ์เครือข่ายตัวที่ตฤณว่า เขากดดูคำสั่งที่ถูกป้อนเข้าไปในอุปกรณ์สื่อสารตัวนั้นสักพัก นัยน์ตากลมไล่อ่านไปทีละบรรทัดอย่างตั้งใจ ทำให้เขาลดความระมัดระวังตัวลง ส่วนอีกฝ่ายที่เดินเข้ามาหยุดยืนอยู่ด้านหลังของร่างโปร่งก็โน้มตัวลงมาเพื่ออ่านจอมอนิเตอร์ไปพร้อมๆ กัน ใกล้กันจนแก้มของทั้งสองฝ่ายแทบจะแนบชิดกันอยู่รอมร่อ
“น่าจะเป็น bug ของ version นี้... สงสัยเราต้องอัปเกรด เฮ้ย!” ร่างโปร่งหันหน้าขวับเพื่อจะบอกกับคนที่ตนคิดว่ายืนอยู่ห่างออกไป ริมฝีปากสีแดงเฉียดกับเรียวปากหยักไปแค่ปลายเศษเล็บ แต่โดนแก้มสากไปเต็มๆ
“อะ” สองหนุ่มต่างคนต่างผงะ แต่นภเกตน์นั้นนั่งอยู่บนฝากล่อง เขาเลยเสียหลักหงายหลังผลึง หากก็ไม่วายคว้าอีกคนให้ล้มตามลงมาด้วย
“ว้ากกกก!!!” ...พลั่ก... ทั้งคู่หัวทิ่มลงไปในกล่องที่ล้มนอนไปตามน้ำหนักตัว ร่างโปร่งนอนหงายหลังอยู่ด้านล่าง ส่วนตฤณนอนคว่ำทับตัวเขาอยู่ด้านบน ส่วนขาของทั้งคู่ยื่นออกมาด้านนอกกล่อง
“เฮ้ย! ออกไป๊!” มือขาวทั้งทุบทั้งผลักคนบนร่างออกสุดแรง
“ผมไปได้ซะที่ไหนกันเล่า! หัวติดกล่องอยู่เนี่ย จะให้ออกไป คุณก็หยุดดิ้นก่อนเซ่!”
แกร๊กกก... เสียงประตูเปิดออกส่งผลให้สองคนที่กำลังดิ้นพราดๆ อยู่ในกล่องชะงักค้าง
“ไอ้ตฤณ กูกลับมาแล้วววว ซื้อของอร่อยๆ มาให้มึงกินด้วยนะ” กิตติตะโกนลั่น
แต่แล้ววิศวกรทั้งสามที่เพิ่งมาถึงก็หยุดกึก... ก่อนจะถามออกไปโดยพร้อมเพรียงกัน “ผู้จัดการกับพี่ตฤณ ไปนัวเนียกันในกล่องทำไมอะครับ”
ใบหน้ารูปไข่ร้อนวาบ สบตากับคนบนร่างแล้วกะพริบตาปริบๆ
“เฮ้ย มันเป็นอุบัติเหตุโว้ย” ตฤณค่อยๆ คลานถอยหลังออกมาจากกล่อง จากนั้นก็พยุงคนที่ใบหน้าเปลี่ยนเป็นสีแดงแปร๊ดยาวไปถึงใบหูขึ้นมาช้าๆ
ไหล่เล็กสั่นน้อยๆ พอๆ กับริมฝีปากอวบอิ่มที่กำลังสั่นระริก “...ผม... ผมกลับล่ะ...” เขาก้าวขาฉับๆ ผ่านลูกน้องทั้งสามที่เพิ่งจะมาถึงออกจากห้องไปทันที
“อ้าว แล้วงาน! ยังไม่ถึงเป้าหมายเลยนะครับ!” ร่างสูงร้องเสียงหลง
“ผู้จัดการเป็นอะไรอะพี่ตฤณ หน้าแดงเป็นกวนอูเลย” ภูริณัฐขมวดคิ้ว
บวรวิทย์หรี่ตาเพ่งมองใบหน้าหล่อเหลาของรุ่นพี่บ้าง “บางทีหน้าพี่ตฤณก็อาจจะแดง... แต่เพราะมันดำเลยมองไม่เห็น”
“เฮ้ย! ไม่ต้องพูดมากเลย เพราะพวกเอ็งมาเลยไม่เสร็จเลยเห็นมั้ยเนี่ย” ตฤณหันไปต่อว่า
“อะไรของมึงที่ยังไม่เสร็จวะ” กิตติถาม
ร่างสูงขมวดคิ้ว “งานไม่เสร็จสิวะมึง ถามอะไรแปลกๆ” แล้วจึงเดินกลับไปยังหน้าเครื่องคอมพิวเตอร์ของตนเพื่อกดปิด “ไม่ทงไม่ทำมันแล้ววันนี้ เออ! ไอ้หมีภู เอ็งส่งคลิปอะไรมาให้ข้าฮะ!”
“คลิปอะไร? ผมไม่ได้ส่งให้พี่ซะหน่อย ผมส่งให้ไอ้บวรตะหาก”
...มันส่งผิด แต่กูซวย... ตฤณยกขาขึ้นเตรียมพร้อม “ไอ้เว้รรรรร! ขอกระทืบสักหลายๆ ทีเถอะ เพราะเอ็งแท้ๆ!”
“ว้ากกกก!!! พี่จ๋าอย่าทำหมี~”
แล้วค่ำคืนนั้นก็ดำเนินต่อไปอย่างทุลักทุเล แต่อาจจะเป็นจุดเริ่มต้นของความสัมพันธ์แบบแปลกๆ ระหว่างผู้จัดการและผู้ช่วยก็เป็นได้
..
.....
..
ท้องฟ้ายามเช้าตรู่เริ่มสว่างขึ้นทีละน้อย หากในเมืองหลวงที่มีแต่ตึกสูงตระหง่านคงจะมองหาดวงอาทิตย์ซึ่งเป็นที่มาของความสว่างนั้นได้ไม่ง่ายนัก ภายในห้องนอนอันเงียบสงบในคอนโดมิเนียมหรูหราย่านสาธร เสียงโทรศัพท์มือถือดังขึ้นมาเป็นระยะๆ ปลุกให้คนที่หลับอยู่ตื่นขึ้นมาด้วยความหงุดหงิด
“โอยยย... ใครโทรมาแต่เช้านะ” นภเกตน์ลุกขึ้นอย่างเชื่องช้า ดวงตายังคงปิดสนิทขณะที่เอื้อมมือไปควานหาโทรศัพท์ที่วางไว้บนตู้ตัวเล็กตรงหัวเตียงมาดู เขาปรือตาขึ้นมองบนหน้าจอสว่างแล้วกดรับสาย
“อาพี มีอะไรเหรอครับ”
“รับโทรศัพท์ช้าจริง... เพิ่งตื่นเหรอนภ อาได้ยินมาจากคนขับรถของนภว่าเมื่อคืนอยู่ที่ทำงานจนดึกดื่น เลยโทรมาถามดูว่าทุกอย่างเรียบร้อยดีมั้ย”
เมื่อคืน... เพียงแค่ย้อนนึกไปถึงเรื่องเมื่อคืน ร่างโปร่งก็อยากจะร้องตะโกนออกมาดังๆ ฮื้ย!! เขามีเรื่องอยากจะปรึกษากับอาพีรพัฒน์พอดี! หากยังไม่ทันจะอ้าปาก อีกฝ่ายก็ถามขึ้นมาเสียก่อน
“นภ? โพรเจกต์ดาต้าโปรเป็นยังไงบ้าง”
“อะ... เรียบร้อย... ดีครับ”
“อืม โพรเจกต์ใหญ่แล้วเวลาน้อย แต่อาเชื่อว่านภกับตฤณคงรับมือไหว... ใช่มั้ย ทุกคนเชื่อมั่นในตัวนภกับตฤณมากเลยนะ”
น้ำเสียงที่บ่งบอกว่าทั้งไว้ใจและภูมิใจเสียเหลือเกินส่งผลให้หัวใจดวงน้อยๆ รู้สึกเจ็บจึ๊กๆ ทั้งที่ใจจริงเขาคิดจะบอกกับอาพีรพัฒน์ว่าไม่อยากทำงานร่วมกับตฤณอีกแล้ว แต่พอได้ยินแบบนี้ เขาจึงต้องกัดฟันตอบไปตรงข้ามกับที่ใจต้องการ “...ครับอา ไม่ต้องห่วง”
“ฮ่าๆ สมแล้วที่เป็นหลานรักของอา!”
“อาพี...”
“อาภูมิใจในตัวนภที่สุดเลยนะ แล้วเอาไว้เจอกัน”
“ครับ” นภเกตน์ค่อยๆ ลดมือลงเมื่อปลายสายวางหูไปเรียบร้อย เขาถอนถอนหายใจหนักๆ รู้สึกว่าบนหัวไหล่หนักอึ้งราวกับมีใครเอาหินมาวางทับ “ฮึ่ย! ต้องไปทำงานกับไอ้แมวดำหน้าหื่นนั่น...” แค่คิดก็ขนลุกซู่ไปหมดแล้ว แต่ก็ช่วยไม่ได้ เขาแบกรับหน้าตาของบริษัทไว้ ต้องแยกแยะให้ได้ งานก็คืองาน!
ฝ่ายตฤณที่กำลังนอนกรนอยู่บนโซฟาในห้องทำงาน เขาไม่ได้กลับบ้านมาสามวันแล้ว แต่คิดว่าวันนี้หลังจากงานเลี้ยงคงจะต้องกลับบ้านเอาเสื้อผ้าไปซักสักที และวันเสาร์อาทิตย์นี้เขาก็ต้องไปซื้อเสื้อผ้าใหม่ตามคำสั่งของเจ้านายหน้าจืดซะด้วย
“อือ...” ร่างสูงชักจะคิดถึงเตียงนอนกว้างๆ ที่ห่างหายไปพักใหญ่ ป่านนี้บ้านเขาจะขี้ฝุ่นขึ้นหนาเป็นศอกแล้วก็ไม่รู้ ชายหนุ่มเริ่มยืดลำตัวและแขนขาเพื่อให้รู้สึกผ่อนคลาย ก่อนจะพลิกตัวช้าๆ “แอร๊วววววววว!”
พลั่ก!!
ตฤณกลิ้งตกลงมาจากโซฟาดังแอ๊กใหญ่ เขาเลยจำใจต้องตื่นขึ้นมาอาบน้ำแต่งตัวเตรียมเริ่มงาน ชายหนุ่มเดินตรงไปยังบานประตูห้องทำงานแล้วเปิดออกผาง เป็นจังหวะเดียวกันกับคนที่อยู่ตรงหน้าห้องผลักบานประตูเข้ามาพอดี
“อ๊ะ” นภเกตน์ชะงัก พอเห็นหน้าอีกฝ่ายก็นึกถึงเรื่องน่าอับอายเมื่อวานขึ้นมาทันควัน พวงแก้มใสค่อยๆ เปลี่ยนเป็นสีระเรื่อ ก่อนเจ้าตัวจะกระเด้งถอยหลังออกไปตั้งหลัก
ร่างสูงกระตุกยิ้มมุมปาก “แหม มาทำงานแต่เช้าเลยนะครับผู้จัดการ รอผมอาบน้ำแต่งตัวก่อน จะไปซื้ออาหารเช้ามาให้นะครับ”
นัยน์ตากลมโตจ้องมองผู้ช่วยของตนอย่างไม่วางใจนัก หากจะเอาแต่หนีก็คงจะเสียฟอร์มผู้จัดการอย่างเขา “อือ” จากนั้นก็เบี่ยงตัวเดินเข้าไปในห้อง
ตฤณใช้โอกาสนั้นโน้มตัวไปกระซิบชิดใบหูขาว “หรือผู้จัดการจะไปห้องอาบน้ำด้วยกันกับผม... เราจะได้เก็บสบู่กันเหมือนตอนที่เจอกันวันแรกยังไงล่ะครับ”
ร่างโปร่งเบิกตาโพลง ริมฝีปากที่อ้าค้างสั่นระริก แต่ก็พยายามสงบอารมณ์ แล้วตอบไปด้วยน้ำเสียงที่คิดว่าปกติที่สุด “ผมอาบน้ำมาแล้ว อีกอย่าง ผมไม่มีรสนิยมแบบเดียวกับคุณ” ก่อนจะจ้ำอ้าวๆ ตรงไปยังโต๊ะทำงานของตน
ด้านตฤณนั้นกลั้นหัวเราะอย่างเอาเป็นเอาตาย อยากจะหัวเราะกับสีหน้าท่าทางหูลู่หางตกของผู้เป็นนายออกมาดังๆ หากก็พยายามยั้งไว้ เขาหันหน้าไปพูดกับคนที่กำลังนั่งลงบนเก้าอี้หลังโต๊ะทำงาน “แหม... น่าเสียดาย... แต่ใครจะไปรู้ละครับ บางทีสักวันผู้จัดการอาจจะเปลี่ยนใจก็ได้” แล้ววิ่งปรู๊ดออกจากห้องไปอย่างรวดเร็ว
“ไม่มีทาง!” ชายหนุ่มผิวขาวจัดมองค้อน พร้อมกับพึมพำเสียงค่อย “ขอให้สะดุดสบู่ลื่นหัวแตกตายในห้องน้ำทีเถอะ!”
ขณะที่ร่างสูงเดินยิ้มไป หัวเราะไปเรื่อยๆ ตามทางเดินราวกับคนเสียสติ เขาก็สวนทางกับบวรวิทย์เข้า ลูกน้องสะโพกดินระเบิดขมวดคิ้ว นึกหมั่นไส้คนอกหักที่ดูร่าเริงจนเกินงามซะเต็มประดา “ไม่เหลือคราบคนอกหักดังเป๊าะเลยนะพี่ตฤณ”
รุ่นพี่ผิวสีแทนชะงัก ...เออ... ก็จริงของมัน... นี่เขาก็ลืมไปแล้วว่าเพิ่งถูกสวมเขางามงอนมาหมาดๆ “...ก็งานมันยุ่งนี่หว่า จะเอาเวลาที่ไหนมาโอดครวญ”
“งั้นเหร้ออออออออ” บวรวิทย์ขึ้นเสียงสูง “หน้าบานขนาดนี้ ยังกับเจอคนใหม่แล้วงั้นล่ะ”
“เฮ้ย! ไอ้นี่นิ ข้าทำงานทั้งวันแทบไม่ได้หลับได้นอน จะไปเจอใครที่ไหนนอกจากพวกเอ็ง วุ้ย! ไม่คุยด้วยแล้ว ข้าจะรีบไปอาบน้ำ เดี๋ยวต้องรีบไปซื้ออาหารเช้าให้คุณผู้จัดการอีก” ตฤณตอบแล้ววิ่งไปยังตู้ล็อกเกอร์ทันที
บวรวิทย์สะบัดหน้าพรืด “ต้องรีบไปซื้ออาหารให้คุณผู้จัดการ... เชอะ ทีกับรุ่นน้องงี้เสียเวลา!”
เสียงน้ำอุ่นๆ จากฝักบัวที่ร่วงหล่นกระทบพื้นกระเบื้องคลอไปด้วยเสียงฮัมเพลง สลับเสียงหัวเราะเป็นระยะๆ เมื่อคนที่กำลังอาบน้ำอยู่นั้นนึกถึง
สีหน้าพรั่นพรึงจนทำอะไรไม่ถูกของเจ้านายหน้าขาว เขากะไว้แล้วล่ะว่าอาหารเช้าของอีกฝ่ายมื้อนี้จะเป็นอะไร เพียงแค่นึกถึงว่านภเกตน์จะตกใจแค่ไหนเขาก็หยุดหัวเราะไม่ได้แล้ว
หลังจากเปลี่ยนเสื้อผ้าเรียบร้อย ร่างสูงก็ปราดลงไปยังซูเปอร์มาเกตที่ชั้นล่างสุดของบริษัท เขาสั่งซื้อไส้กรอกบิ๊กไบต์สีชมพูอวบอ้วนแบบไม่หั่นสามสี่ดุ้น ส่วนตนเองนั้นเลือกซื้อขนมปังห่อๆ ระหว่างทางที่เดินไปยังลิฟต์โดยสารก็รับประทานไปพลาง เมื่อถึงชั้นสิบสามของที่ทำงานก็หมดเกลี้ยงพอดี
“อาหารเช้ามาแล้วคร้าบบบบ” ตฤณถลาเข้าไปในห้องทำงาน แล้วตรงดิ่งไปยังโต๊ะของเจ้านายทันที “นี่ครับ ทานเลยนะครับ กำลังอุ่นๆ ดีเลยเชียว”
นภเกตน์ถลึงตามองดุ้นสีชมพูอวบๆ ในถุงพลาสติกใส พอเงยหน้าขึ้นสบสายตาของคนที่กำลังยิ้มกริ่มก็รู้สึกหงุดหงิดขึ้นมาทันควัน มือขาวกำแน่นจนเกร็ง... ไอ้... ไอ้หน้าแมวดำนี่... มันต้องคิดจะแกล้งเขาแน่ๆ ไส้กรอกนี่ก็จงใจไม่หั่น มาทีเป็นดุ้นแบบนี้ คงตั้งใจจะสื่อถึงอะไรให้เขาตกใจสินะ ไม่มีทางซะหรอก!
มือขาวจกเข้าไปในถุงใสแล้วหยิบไส้กรอกทั้งดุ้นขึ้นใส่ปาก เขากัดแล้วเคี้ยวกร้วมๆ พลางเหลือบมองผู้ช่วยที่ยืนอยู่ตรงหน้า
ตฤณแสร้งมองตอบด้วยนัยน์ตาหวานฉ่ำ พร้อมกับกัดริมฝีปาก “อื้ม... น่าอร่อยจังครับ”
ร่างโปร่งสะดุ้งเฮือก มือขาวเผลอกำดุ้นไส้กรอกในมืออย่างแรงจนเนื้อในปลิ้น “ฮึ่ย! อ๊ะ!” เขาโน้มตัวลงต่ำแล้วไอแค่กๆ เหมือนกับกำลังสำลัก “แค่กๆๆ”
“โอ๊ะ เป็นอะไรไปล่ะครับผู้จัดการ... คึคึ” ผู้ช่วยตัวดีเดินวนไปยืนข้างๆ ผู้เป็นนาย ตามด้วยย่อตัวลงเพื่อช่วยลูบหลังให้ “อุ๊บ!” ทว่าพอเขาอ้าปากเท่านั้น ไส้กรอกปลิ้นๆ ในมือขาวนั่นก็ถูกยัดใส่ปากตนอย่างรวดเร็ว
“อู้ อัด อาน อำ อะ ไอ! (ผู้จัดการทำอะไร!)”
นภเกตน์กระตุกยิ้มมุมปาก “ผมเห็นว่าคุณตฤณอยากกินเหมือนกันน่ะสิ”
“อื้อๆ” ร่างสูงมองคนตรงหน้าอย่างคาดโทษ ไอ้เจ้านายตัวแสบ... ฝากไว้ก่อนเถอะ! เขาเคี้ยวหยุบหยับแล้วกลืนไส้กรอกลงท้องไป สักพักก็ส่งยิ้มแบบกวนๆ ให้เจ้านาย “แหม... อยากส่งจูบให้ผมผ่านทางไส้กรอกก็ไม่บอก”
นภเกตน์ทำเป็นไม่ได้ยินและไม่สนใจคำพูดจากผู้ช่วยสุดป่วน เขาจะนึกซะว่าเล่นกับแมวก็โดนแมวมันเลียปากอย่างนั้นละ! ผู้เป็นนายรีบเอ่ยตัดบท “ได้เวลาเริ่มงานแล้ว ไปทำงานกันเถอะ” ก่อนจะลุกขึ้นเดินนำออกไป
TBC~*
แกล้งเขาไว้เยอะ แย่แน่แล้วคุณนภ ถึงคราวตฤณเอาคืนม่างล้าววว 55555
คู่นี้จะกัดกันไปอีกจนจบโพรเจ็กต์มั้ยนะ... โปรดติดตามอ่านค่ะ ฮี่ๆ
ขอบคุณสำหรับทุกข้อความและทุกกำลังใจที่ทุกคนมีให้กับฮัสกี้ค่ะ สำหรับเรื่องบอร์ดที่ก๊อบปี้นิยายของฮัสกี้ไปลงนั้น ตอนนี้ลิงค์นิยายถูกลบออกไปหมดแล้วค่ะ ฮัสกี้แจ้งทางกูเกิลไปให้ช่วยลบออกให้ :hao5: กว่าจะลบได้ เหนื่อยมากเลย หงิงๆ
:mew1: ขอบคุณทุกคนมากนะค้า จุ๊บๆ
-
:heaven :heaven :heaven :heaven :heaven :heaven :heaven
ขอบคุณ คุณ huskyhand มากๆๆ ที่พา นายตฤณ และ ผู้จัดการมาให้หายคิดถึง
ชอบชอบ ฉากนัวเนียๆๆ ฟึดฟัดๆๆ ของผู้จัดการหนุ่ม
ลุ้นๆๆๆๆ ฉากเด็ดๆๆ ตอนออก site ต่างจังหวัด
:mew1:
-
คุณนภตอนโวยวายน่ารักจังค่ะ :-[ พี่ตฤณแกล้งอีกเยอะ ๆ เลยน้า~ :m20:
-
เบลอ .... ว่ารักแถบ 55555 น่ารักค่ะคู่นี้
-
:m20:
-
แหม่ๆๆๆๆๆ ไปแหย่แมวมากระวังแมวจะตะปบหมับเอานะค๊า... :hao7:
-
:katai2-1: ช่วงนี้เริ่มสนิทสนมกันแล้วนะ
ติณห์ก็นะ มีเรื่องให้เจ้านายเข้าใจผิดอยู่เรื่อย :katai3:
-
:-[ น่ารักจังเลยผู้จัดการ
-
แกล้งนิด หยอกหน่อย เดี๋ยวก็ตกหลุมรักกันพอดี
-
แกล้งกันไปมา
-
:laugh:
-
มาตามอ่านเบลอภาคไทยค่ะคุณดาว 5555 สนุกม้วกกกกกก ชอบสุดๆตรงไอหน้าเหี่ยวนี่แหละ สนุกมากค่ะ
-
ผู้จัดการโคตรน่ารักแบบนี้ ตฤณจะห้ามใจไงไหว เนอะ
-
ตฤณขี้แกล้งจังเลยน่ะ
แต่นภก็น่าแกล้งจริงๆล่ะน่ะ :hao3:
-
:katai2-1: เค้าสัมผัสได้ถึงกลิ่นไอสีม่วง หวานๆๆ รอบๆตัว ติณกับนภ :mew1:
-
ติดเรื่องนี้มากอ่ะ ชอบผู้จัดการกับผู้ช่วย :กอด1:
-
โอ้ยย แกล้งกันไปมา นะคู่นี้ กรี๊ดอ่ะ
-
นี่แกล้งเล่นๆ แต่หวังจริงๆ ใช่ไหมตฤณ
-
ผู้จัดการ น่ารักอ่ะ :mew4: :z13:
-
ทำไม ชั้นรู้สึกว่าตอนนี้ "น่ารัก" ><
-
:laugh:
-
เรื่องนี้มีแมวหมาเป็นหลักสินะ =_+ 555555 อ่านไปฮาไป
-
ผู้จัดการก็แสบ ลูกน้องก็กวนประสาท ไม่มีใครยอมใครเลย สนิทกันมากๆจะได้ตกหลุมรักกันง่ายๆนะคะ :katai2-1:
-
:z13: จิ้มตรูดคุงฮัสกรี้ >______< เอาตอนใหม่มาลงเร็วๆค่ะะะะะะะ กร้ากกกกกก :katai4:
-
ตั้งตารอ
-
Chapter 10
ระหว่างวัน ทั้งสองหนุ่มเข้าไปทำงานในห้องแล็บด้วยกันตามลำพัง ส่วนพวกลูกน้องในคอนโทรลต่างพากันออกไปทำงานตามไซต์งานกันหมดแล้ว ทว่าน่าเสียดายที่พวกเขาไม่ได้มีเวลาสู้รบตบมือกันอย่างที่ใจต้องการนัก เหตุเพราะเมื่อวานทำงานไปได้ไม่ถึงตามที่กำหนดไว้ แล้ววันนี้ก็อยู่ดึกมากไม่ได้ เนื่องจากมีงานเลี้ยงฉลองร่วมกันภายในแผนก
มือขาวข้างหนึ่งถือหูโทรศัพท์ไว้ อีกมือวางบนแป้นพิมพ์ เขาพูดคุยกับคนในสายเป็นภาษาอังกฤษอยู่พักใหญ่ ก่อนจะกดวางสายไปด้วยความหงุดหงิด “Shit! ทางบริษัทซัพพลายเออร์บอกว่าต้องติดต่อกับบริษัทใหญ่ก่อน จะส่งซอฟต์แวร์มาให้อัปเกรดได้เร็วที่สุดเย็นวันนี้”
ตฤณหยุดกึก “ตามกำหนดการของเรา จะให้ทุกคนออกไปทำการติดตั้งวันพุธหน้านี้แล้ว จะทันเหรอครับเนี่ย”
“ไม่ทันก็ต้องทัน บางทีอาจจะต้องเข้ามาทำต่อวันเสาร์อาทิตย์นี้” ผู้เป็นนายถอนหายใจ
เวลาผ่านไปครู่ใหญ่ ก็มีเสียงฝีเท้ากึงๆ ของใครบางคนเดินมาหยุดอยู่ที่หน้าห้องแล็บ เจ้าของเสียงฝีเท้านั้นหยุดฟังการสนทนาด้านในอยู่สักพัก แล้วจึงเคาะประตูห้องเบาๆ
ก๊อกๆ
หากไม่มีเสียงตอบมาจากภายใน มีแต่เสียงงึมงำของคนสองคนที่ปรึกษาพูดคุยกันด้วยคำศัพท์เฉพาะทางด้านระบบสื่อสารคอมพิวเตอร์เท่านั้น
ร่างสูงเกาศีรษะแกรกๆ เหมือนเป็นชันนะตุ เขาลังเลอยู่สักพัก แล้วก็ตัดสินใจขอคำปรึกษาจากเจ้านาย “ผู้จัดการ! ผู้จัดการหยุดพิมพ์แล้วเงยหน้าขึ้นมาคุยกับผมก่อน”
“มีอะไรก็พูดมา” ร่างโปร่งตอบโดยไม่เงยหน้าขึ้นจากจอมอนิเตอร์เลยแม้แต่น้อย ปลายนิ้วเรียวก็ยังเคาะรัวๆ ไปบนคีย์บอร์ด
“คุณพิมพ์ยิกๆ แบบนี้แล้วจะพูดกับผมรู้เรื่องมั้ยเนี่ย”
เจ้านายพรูลมหายใจออกหนักๆ ก่อนจะเงยหน้าขึ้น “ว่าไง!”
ตฤณลุกขึ้นชี้ไปบนภาพวาดจำลองระบบเครือข่ายบนกระดานไวต์บอร์ด “คือว่าไอ้ตรงที่เชื่อมต่อระหว่างสองเครื่องนี้ ใส่ QoS เพิ่มไปดีมั้ยครับ”
“ไม่ต้องใส่หรอกตรง core มี bandwidth มากมาย เสียเวลาเปล่าๆ”
“แต่ตรงนี้มีข้อมูลวิ่งเยอะกว่าที่อื่น อาจจะมีปัญหาในอนาคต”
“ถ้างั้นก็เอาไว้ให้เขาซื้อบริการของบริษัทเราเพิ่มทีหลังแล้วกัน”
ก๊อกๆ
เสียงเคาะประตูห้องดังขึ้นอีกครั้ง แต่สองหนุ่มภายในห้องแล็บที่กำลังโต้เถียงกันอย่างหน้ามืดตามัวไม่ทันสนใจ พวกเขายังคงเผชิญหน้าเถียงกันต่อไปอย่างเมามัน จนบานประตูแง้มเปิดออก พร้อมกับชายวัยกลางคนในชุดสูทที่ก้าวเข้าไปด้านในช้าๆ
“โธ่ ผู้จัดการ! อย่าพูดงกๆ แบบนั้นสิครับ”
คิ้วเรียวขมวดเป็นปม “ฮะ?! งก? ตรงไหนกัน ก็มันยังไม่จำเป็นนี่!”
“อีกอย่าง โพรเจกต์มันมากับสัญญาบริการห้าปีเต็มจากบริษัทเรานะครับ! ไม่เสียเวลาวันนี้ ก็ต้องเสียเวลาวันหน้าอยู่ดี”
นภเกตน์หยุดคิดไปชั่วครู่ “ถ้าคุณคิดว่าดีก็ใส่เพิ่มเข้าไปสิ”
“แฮ่... ใส่แบบไหนดีอะครับ” ตฤณยิ้มกว้าง
ผู้เป็นนายที่ต้องทำงานแข่งกับเวลาไปพลาง เถียงกับผู้ช่วยตัวดีไปด้วยเริ่มหงุดหงิด เขาชักจะหมดความอดทนจึงลุกขึ้นต่อว่า “ฮื้ยยย! คุณจะใส่คำสั่งเพิ่ม แต่ไม่รู้ว่าจะใช้อันไหนเนี่ยนะ เปิดหนังสือหาเอาซี่”
“เอ๊า! ก็มันเสียเวลา แล้วถามผู้จัดการก็ไวกว่านี่ครับ”
“คุณเห็นผมเป็นกูเกิลรึไง!”
“ไม่ใช่ครับ เห็นเป็นอับดุล”
ชายวัยกลางคนผู้ซึ่งดำรงตำแหน่งประธานบริษัทหัวเราะเบาๆ อย่างพอใจ เขาตั้งใจจะแวะมาดูหลานชายสุดที่รักทำงานสักหน่อย แต่ไม่คิดว่าจะได้พบเห็นอะไรดีๆ แบบนี้... ก็ตั้งแต่เขารับนภเกตน์มาเลี้ยง เขาไม่เคยเห็นนภเกตน์พูดมากและแสดงสีหน้าหลายๆ แบบขนาดนี้เลย “แหม... ขยันกันจริงๆ”
เสียงนั้นทำให้สองหนุ่มหยุดกึก แล้วพร้อมใจกันหันขวับไปทางต้นเสียงทันที “อาพี! / ท่านประธาน!”
“อามีอะไรรึเปล่าครับ” นภเกตน์วางมือจากการโต้เถียงกับตฤณอย่างรวดเร็ว
“ไม่มีหรอก แค่แวะมาดูว่าทำงานกันเป็นยังไง ดูเข้ากันได้ดีนะเนี่ย” พีรพัฒน์เอ่ยชม “ไว้จบโพรเจกต์นี้อาต้องขึ้นเงินเดือนให้ทั้งคู่เลย”
ตฤณยิ้มเผล่รับทันควัน “ถ้าท่านจะกรุณา ผมก็ไม่ปฏิเสธครับ”
ร่างโปร่งหันไปส่งสายตาดุๆ ใส่รองผู้จัดการจอมกะล่อน จากนั้นจึงหันกลับมาหาอาพีรพัฒน์ “ออกไปคุยกันในห้องทำงานมั้ยครับ”
“โอ๊ยๆ ไม่ล่ะ อาแวะมาดูเฉยๆ ไม่กวนหลานดีกว่า” พีรพัฒน์ส่ายหน้ารัวๆ จากนั้นก็หันไปคุยกับร่างสูงเล็กน้อย “ฝากดูแลหลานฉันด้วยนะ ตฤณ”
“ครับท่าน” ตฤณค้อมศีรษะรับ พลางหันไปยักคิ้วถี่ๆ ให้กับเจ้านาย จนนภเกตน์จ้องกลับตาแทบถลน
ประตูห้องทำงานปิดลงช้าๆ หลังจากที่พีรพัฒน์เดินออกไป ชายวัยกลางคนยิ้มอย่างมีความสุข ถึงแม้เขาจะไม่ได้เห็นรอยยิ้มของนภเกตน์อย่างที่ต้องการจะเห็น แต่ถ้าเทียบวันนี้กับวันที่พบกันที่สนามบิน นภเกตน์ก็เริ่มเปลี่ยนแปลงไปในทางที่ดีขึ้นแล้ว
น่าแปลกจริงๆ ทั้งที่เขามีหลานอยู่สองคน หลานชายและหลานสาวอย่างละคน แต่คนที่ทำให้เขาเป็นห่วงมากที่สุด กลับกลายเป็นหลานชายไปซะได้
...หากสำหรับอาอย่างเขา ซึ่งได้แต่มองและเฝ้าดูการเติบโตของหลานรักจากที่ไกล แค่ได้เห็นการเปลี่ยนแปลงเล็กๆ น้อยๆ ก็เรียกได้ว่าเป็นข่าวดีมากแล้ว
เมื่อเวลาดำเนินไปจนถึงบ่ายแก่ๆ สองหนุ่มทำงานตามแผนงานที่วางไว้ไปได้มากแล้ว จะยกเว้นก็แต่การอัปเดตซอฟต์แวร์เจ้าปัญหา ที่ทำให้พวกเขาทางตัน ไม่อาจทำอะไรต่อไปได้
“ใกล้เลิกงานแล้ว เอาไงดีครับ จะรอมั้ย ให้ทุกคนไปรอที่ร้านอาหารก่อน พวกเราก็รอซอฟต์แวร์แล้วจะได้อัปเกรดทิ้งไว้เลย แล้วค่อยตามไปทีหลัง” ร่างสูงหันไปถามเจ้านาย
“.....” นภเกตน์ยกนาฬิกาข้อมือขึ้นดู นี่ก็ถึงเวลาเลิกงานแล้ว เขาจะตัดสินใจยังไงดีนะ
ก๊อกๆ
บานประตูห้องแล็บเปิดออกกว้าง “ฮ้ายยย!” ธนากรกระโดดเข้ามาทักทายชายหนุ่มทั้งสอง “พร้อมมั้ยครับ ผมเตรียมทั้งรถและตั๋วเครื่องบินไว้ให้กับทุกคนที่ต้องออกไซต์งานเรียบร้อยแล้ว แล้วนี่ก็เลิกงานแล้วด้วย เราไปกินเลี้ยงเปิดโพรเจกต์กันเถอะครับ”
นภเกตน์ยังไม่ทันได้พูดอะไร เสียงฝีเท้าตึงตังของวิศวกรนับห้าสิบชีวิตก็กรูกันมาอออยู่ตรงหน้าห้อง ทุกคนรอคอยเวลาที่จะได้ไปงานเลี้ยงร่วมกัน พวกเขายืนออกันอยู่คล้ายกลุ่มของนกเพนกวิน ต่างพากันทำตาปริบๆ และนั่นก็ทำให้ผู้เป็นนายอ้ำอึ้ง
กินเลี้ยง! เนื้อย่าง! กินเลี้ยง! พวกลูกน้องทั้งหลายบอกผ่านออกมาทางสายตา ซึ่งเมื่อเจ้านายเห็นแล้วก็ไม่อยากจะปฏิเสธ
ร่างโปร่งหันไปสบตากับผู้ช่วย ก่อนหันไปตอบ “ไปเถอะ ไปกินเลี้ยงกัน”
“เย้! เย้! เย้!” เหล่าวิศวกรหลุดไชโยโห่ร้องกันขึ้นมาเสียงดังลั่น ส่งผลให้ผู้เป็นนายได้ยิ้มมุมปากเล็กน้อยไปกับท่าทางดีใจของพวกเขาด้วย
จากนั้น รถเก๋งหลายสิบคันก็เคลื่อนออกจากตัวบริษัทไปยังร้านที่นัดหมาย ร้านอาหารที่พวกเขาจะไปในวันนี้อยู่ชานเมืองไม่ไกลจากบ้านของตฤณนัก ธนากรเลือกร้านนี้เพราะมีบริเวณกว้างขวาง มีเรือนอาหารหลายๆ หลังซึ่งมีขนาดแตกต่างกันไป สร้างไว้ในสวนและสระน้ำที่จัดแต่งไว้อย่างสวยงาม เขาเลือกจองเรือนใหญ่ขนาดกลางกลางสระน้ำ เพื่อที่เหล่านายช่างทั้งหลายจะได้ส่งเสียงดัง โวยวายกันได้อย่างเต็มที่ แถมร้านนี้ยังเปิดจนถึงตีสอง ทุกคนจะได้สนุกกันยาวก่อนจะแยกย้ายกลับไปพักผ่อนในวันหยุดสุดสัปดาห์
นภเกตน์บอกให้คนขับรถของตนกลับไปก่อน เมื่องานเลี้ยงใกล้เลิกแล้วจึงจะโทรไปตามให้มารับ ส่วนเจ้าตัวออกไปพร้อมกับธนากร ซึ่งไม่นานตัวรถก็เคลื่อนเข้าไปจอดในที่จอดรถของร้านอาหารในระยะเวลาใกล้ๆ กันกับพวกลูกน้องอีกหลายสิบชีวิต
ภายในเรือนอาหารมีโต๊ะใหญ่สำหรับนั่งพื้นจัดไว้สี่โต๊ะด้วยกัน มีเบาะสำหรับนั่งปูไว้โดยรอบโต๊ะแต่ละตัว ผู้เป็นนายถูกเชิญไปนั่งร่วมโต๊ะกับธนากร ส่วนตฤณนั้นก็แยกไปนั่งอีกโต๊ะกับรุ่นน้องคนสนิทของเขา
อาหารมากมายกับเบียร์นับสิบเหยือกถูกนำมาเสิร์ฟโดยไม่ว่างเว้น จากที่นั่งรับประทานอาหารกันแบบเงียบๆ ในคราวแรก บรรยากาศก็แปรเปลี่ยนเป็นครึกครื้นขึ้นทีละน้อย จนกลายเป็นเสียงดังโวยวายในท้ายที่สุด
หลายๆ คนลุกขึ้นร้องเพลงแล้วเต้นรำ ซ้ำยังผลัดเปลี่ยนกันมารินเบียร์ให้กับเจ้านายโดยไม่ว่างเว้น นภเกตน์นั่งนิ่งๆ รอให้ใครต่อใครมารินเบียร์ให้แล้วชวนชนแก้วกับตนไปเรื่อยๆ สลับพูดคุยกับธนากรบ้าง ส่วนตฤณนั้นลุกขึ้นร้องเพลงที่ตนแต่งขึ้นมาเองสดๆ โดยมีบวรวิทย์ ภูริณัฐ และกิตติเป็นลูกคู่
“คุณนภเกตน์ไม่ลุกขึ้นสนุกกับพวกเขาบ้างเหรอครับ” ธนากรถามกลั้วหัวเราะ
“ไม่ล่ะ... นั่งดูทุกคนแบบนี้สนุกดี”
“ว่าแต่คุณก็ดื่มเก่งไม่ใช่เล่นเลยนะครับ หมดเบียร์ไปไม่รู้กี่แก้วแล้วไม่ยักกะเมา”
นภเกตน์ยิ้มมุมปาก... “แค่นี้เล็กน้อยน่ะ” พลางชำเลืองมองร่างสูงใหญ่ที่กำลังร้องเพลงเสียงหลง เต้นแอ่นหน้าแอ่นหลังเหมือนคนเมา
“ไอ้ตฤณมันไม่ได้เมาหรอกครับ นั่นปกติของมัน”
ฮะ! นี่ขนาดปกติเรอะ! ร่างโปร่งตะลึงอยู่ในใจ แต่เมื่อมองไปมองมาอยู่สักพัก ก็เริ่มเห็นว่าตฤณนั้นแยกร่างได้ เขาจึงสำนึกได้ว่าดื่มเบียร์เข้าไปเยอะมากเกิน เริ่มจะมึนๆ ศีรษะนิดหน่อยแล้ว และก็อยากจะไปเข้าห้องน้ำด้วย ชายหนุ่มหันมองไปรอบๆ ทุกคนกำลังสนุกกันสุดเหวี่ยง เขาจึงขอตัวออกจากห้องไปอย่างเงียบๆ
ระหว่างทางเดินกลับมาจากห้องน้ำ มือขาวก็หยิบโทรศัพท์มือถือออกมาเตรียมโทรตามคนขับรถ เขาคิดว่าตนเองกำลังจะเมาในอีกไม่ช้าแล้ว ทว่าขณะเดียวกัน ตฤณก็เปิดประตูเดินออกมาจากในเรือนอาหารพอดิบพอดี
“อ้าว จะถอยแล้วเหรอครับ”
น้ำเสียงกึ่งเย้ยหยันนั่นบวกกับความเมากึ่มๆ ทำให้ร่างโปร่งนึกฉุน เขาเก็บโทรศัพท์ใส่กระเป๋าไปอีกครั้ง “ถอยอะไรกัน หึ แล้วคุณล่ะ ออกมาแบบนี้ ไม่ใช่ถอยรึไง”
“ผมแค่ออกมาสูดอากาศบริสุทธิ์บ้าง”
จู่ๆ บานประตูแบบเลื่อนก็เปิดออกผาง ตามมาด้วยเสียงอ้อแอ้ ป้อแป้ของลูกน้องทั้งหลาย “ปรี้ตริ๊น! ปู้จั๊ดก๋าน!” ก่อนทุกคนจะเฮโลกันออกมาต้อนหน้าต้อนหลังสองหนุ่มให้กลับเข้าไปข้างใน
“ดื่มคั่บ ไผหยุ้ดก่อนแพ้คั่บบบบ” พวกเขาพูดพร้อมกับส่งเบียร์แก้วใหญ่ให้กับทั้งคู่ จากนั้นก็เริ่มพนันกันเสียงดังโล้งเล้ง
“ปรี้ตฤณชนะ ร้อยนึง”
“ปู้จัดก๋านนนน ร้อยนึงโด้ยยยย”
อารมณ์กึ่มๆ บวกกับการที่ไม่ชอบยอมแพ้ ส่งผลให้ทั้งนภเกตน์และตฤณยกแก้วเบียร์ขึ้นดื่มอักๆ แก้วแล้วแก้วเล่าอย่างไม่มีใครยอมใคร เสียงเชียร์บ้าคลั่งจากพวกลูกน้องก็ยิ่งดังกระหึ่ม จนกระทั่งใบหน้าของทั้งสองเปลี่ยนเป็นสีแดงก่ำ นั่งโอนเอนไปโอนเอนมา
“เฮ้ยๆ พอแล้ว! เดี๋ยวเจ้านายพวกเอ็งก็เมาตายทั้งคู่พอดี” ธนากรตรงเข้าไปห้ามทัพ เขาดึงแก้วเบียร์ออกจากมือนภเกตน์ แต่พอวางแก้วใบนั้นลงบนโต๊ะเท่านั้น ร่างโปร่งก็เซซบมาทางเขา แล้วก็หมดสติไปทันที “เฮ้ย!! คุณนภเกตน์! ชิบหายละ!” ทว่าพอหันหน้าไปหาเพื่อนตน ตฤณก็หมอบลงกับโต๊ะ สลบไปเรียบร้อยแล้วเช่นกัน “ว้าก! ไอ้ตฤณ!”
ธนากรเป็นคนเดียวที่แทบไม่ได้ดื่มอะไร เขามองสภาพวิศวกรทั้งหลายแล้วส่ายหน้า ดีที่เขารู้จักกับเจ้าของร้านดี คงจะปล่อยให้ไอ้พวกนี้เมาปลิ้นกันจนถึงเช้าได้ แต่สำหรับตฤณกับนภเกตน์ เขาต้องพาไปส่งที่พัก จะปล่อยให้เจ้านายนอนเมาปะปนกับลูกน้องคงดูไม่ดีนัก... ด้วยความปรารถนาดี เขาจึงหิ้วปีกเพื่อนรักและเจ้านายไปยังรถของตนทีละคน แล้วพาทั้งคู่ไปยังบ้านของตฤณที่อยู่ใกล้ๆ กับร้านอาหารมากที่สุด
TBC~*
แย่แล้ววว ความปรารถนาดีของพี่แหลม จะพาเจ้านายกับพี่ตฤณไปร่วมหอลงโรงกันแทนมั้ยเนี่ย 5555
ขอให้ติดตามอ่านตอนต่อไปนะค้า :mew1:
-
พี่แหลมทำดีมากจ้า~ :mew1:
-
^
^
กด Like ให้ คุณ huskyhand "
"จะปล่อยให้เจ้านายนอนเมาปะปนกับลูกน้องคงดูไม่ดีนัก."
//งานนี้ พี่แหลมทำได้ดีมาก......................:hao7: :hao7: :hao7: :hao7: :hao7: :hao7: :hao7: :hao7:
กดF5 รัวๆๆ รอ ch.11...ตอน เรื่องราวหวานๆ คืนนั้นของเราสองคน
:mew1: :mew1: :mew1:
-
ทำดีค่ะ ทำดี :katai2-1:
รอลุ้นจะเกิดอะไรขึ้นมั้ยน้าาาาา
-
:impress2: :man1: เค้าว่า เค้าว่า เค้าว่า ผจก. เสร็จ รองผจก แน่ๆๆ กรี๊ดดดดดดด ธนากรทำดี :heaven
-
หึหึ
ตั้งตารอตอนหน้าเลยทีเดียว
-
กราบขอบพระคุณคุณธนากรมากนะค่ะ :z1:
-
ตัดจบแบบนี้ มันช่าง..... :katai1:
-
แหลมทำดีมารับรางวัลรัว ๆ
-
พี่แหลมทำดีมากค่า o13
ฟื้นมาจะเป็นยังไงกันเนี่ย
-
:hao7: :hao7:
-
คุณธนากรเป็นคนดีมาก น้ำใจงาม ดีเลิศประเสริฐศรี ^_~
-
ตื่นมาได้ร้องว๊ากเป็นแน่ :laugh:
-
ว้ายๆ อยู่บ้านเดียวกันหรา ค้างเลยอ่า
ขอบคุณนะคะเรื่องนี้สนุกมากเลย^^
-
:hao7: อะไรจะเกิดขึ้นเมื่อคนเมาตื่นมา
-
ถ้าคนเต่งจะกรุณาให้เขาตื่นขึ้นมาแล้วรีวมหอลงโลงกันเถอะค่ะ :laugh:
-
จะเป็นไงเนี่ย :hao7:
-
ลุ้นมาก บอกเลย
-
รวบตึงเลย
:hao6:
-
มาร่วมตามติดด้วยอีกคน บอกเลยว่าเสร็จแน่
-
ตอนตื่นนอนมานี่จะเจออะไรน้า
-
ตามทันแล้ว คุณนภน่ารักขึ้นเรื่อยๆ ส่วนตฤณเขาคนดีศรียุดยาอ่ะ เก่งด้วย เป็นส่วนผสมที่ลงตัว คุณอาตาถึงมาก
เชาเริ่มมีน่ารักๆ ใส่กันแล้ว เหรอออ ที่จริงทะเลาะกันตลอด แต่ก็ทำให้คุณผู้จัดการพูดเก่งขึ้นเยอะเลย ชอบนะ
อร้ายยย มาลุ้นกับตอนล่า อยากใหมีได้มีเสียค่ะ 5555
ขอบคุณค่ะ
-
แหมๆงานนี้ต้องยกความดีความชอบให้พี่แหลมเลยนะเนี่ย
ปล.พึ่งเจอเรื่องนี้ แต่อยากจะบอกว่าตัวละครทุกคนในเรื่องน่ารักมาก คุณนักเขียน เขียนออกมาได้ดีมากๆเลยค่ะ
ติดตามแน่นอน
-
ปรี้ตฤณ.....เห็นคำนี้แล้วกลัวว่าพี่ตฤณจะเป็นเคะไปเลย ถถถถถถถถ :hao7:
-
ลุ้น ๆๆๆๆ อ่ะ
-
ว้าก เรื่องสนุกอย่างนี้ลงมาสิบตอนแล้วเพิ่งได้อ่าน
ไปอยู่ที่ไหนมาฟะตู
ความรักวัยทำงาน หนุ่ม IT ผู้จัดการกับผู้ช่วยฯ
องค์ประกอบมันช่างลงตัว
โลกของคนทำงานนี่มันกว้างและหลากหลายจริง ไม่จำเจเหมือนรักในวัยเรียน
-
Chapter 11
เมื่อรถเบนซ์คันหรูเข้าเทียบจอดที่หน้าบ้านหลังเล็กๆ ธนากรก็เอื้อมมือไปตบๆ ใบหน้าคมเข้มของเพื่อนรักเพื่อเรียกสติสตังที่อาจจะยังพอมีเหลืออยู่บ้างให้กลับคืนสู่ร่าง “เฮ้ย ถึงบ้านแล้วมึง ตื่นๆ ลุกไหวมั้ย”
“อือ...”
“กุญแจบ้านล่ะมึง เก็บไว้ไหน!” ธนากรลูบๆ คลำๆ ดูตามกระเป๋ากางเกง พอควานจนเจอกุญแจก็รีบรุดออกจากรถไปไขประตูบ้าน จากนั้นก็กลับมาที่รถอีกครั้ง
นภเกตน์เงยหน้าพร้อมกับปรือตาขึ้นมอง “ที่นี่ที่หนายย”
“บ้านไอ้ตฤณครับ คุณนภเกตน์พักอยู่บ้านมันไปก่อนนะครับ”
ร่างโปร่งหันไปสบสายตากับคนที่นั่งตาปรืออยู่บนเบาะข้างคนขับ “หึ... ไอ้หน้าแมว... เมี้ยวววว~”
ธนากรส่ายหน้า “จะรอดมั้ยวะเนี่ย” แต่ก็ประคองสองหนุ่มเดินโซซัดโซเซเข้าไปในรั้วบ้าน แล้วก็ปล่อยทั้งคู่กองไว้ในห้องนั่งเล่นด้วยกันนั่นเอง “เหนื่อยชิบ! กูไปแล้วนะเว้ย! เดี๋ยวพรุ่งนี้จะมาอีกรอบ”
“อืออออ” ตฤณผงกศีรษะขึ้นพลางโบกมือลาหยอยๆ แล้วนอนแผ่หลาลงไปบนพื้นพรม
นภเกตน์เอนหลังนอนอยู่บนโซฟา เขาปรือตาแล้วผงกศีรษะขึ้นมองไปรอบๆ ตัว ทุกอย่างที่เขาเห็นเป็นเพียงภาพเลือนราง พอจะลุกนั่งก็ยิ่งรู้สึกมึนศีรษะ “หิว... น้ำ” ร่างโปร่งเอ่ยขณะลุกขึ้นยืนช้าๆ ทว่าสองขาที่อ่อนแรง ทำให้ตัวเขาร่วงแผละลงไปทับบนคนที่นอนอยู่บนพื้นห้อง
“แอ๊ก...” ร่างสูงสะดุ้ง
สองมือขาวคว้าคอเสื้อของคนใต้ร่างแล้วดึงขึ้น จากนั้นก็เขย่าแรงๆ “หิวน้ำ!”
ตฤณใช้ข้อศอกยันตัวเองขึ้นเล็กน้อย โดยที่อีกฝ่ายยังนั่งคร่อมอยู่บนตัก “หิวก็ไปดื่มเซ่”
ร่างโปร่งชักสีหน้าไม่พอใจ “อยู่ไหนเล่า”
“ฮื้ยยย... ลุกๆ จะพาปาย~”
และแล้วขี้เมาทั้งสองก็ประคองกันไปยังห้องครัว ร่างสูงเปิดตู้เย็นหยิบน้ำในขวดส่งให้กับอีกฝ่าย “เอ้า”
“เปิดฝาด้วย!” นภเกตน์ออกคำสั่งเสียงอ้อแอ้
มือใหญ่หมุนเปิดฝาขวดแล้วหันไปถามอย่างประชดประชัน “ต้องให้ป้อนโด้ยยยป้ะ”
“ม่ายต้อง!” ร่างโปร่งคว้าขวดน้ำมาจากอีกฝ่ายพร้อมกับเอนสะโพกพิงอ่างล้างจานอย่างอ่อนแรง มือที่ยกขวดน้ำขึ้นดื่มสั่นระริก แถมยังหาปากของตัวเองไม่เจอ แต่ยกขวดน้ำขึ้นเทรดเสื้อของตนเองเสียอย่างนั้น “Shit” ร่างโปร่งสะบัดขวดน้ำออกจากตัวอย่างหัวเสีย
“ฮื่อ! มันเย็นนะ” คนที่ยืนหลับตาอยู่ข้างๆ กันสะดุ้งตัวเบาๆ
“น้ำหกหมดล้าววว เอาขวดหม่ายยยมาซิ”
“ยุ่งจริ๊งงง” ตฤณส่ายหน้าอย่างหงุดหงิด ใจนึกอยากจะล้มตัวลงนอนบนเตียงนอนเต็มแก่ เขาเอื้อมมือไปเปิดตู้เย็นแล้วหยิบขวดน้ำออกมาอีกขวด “เอ้า!”
มือขาวรับขวดน้ำมา แต่หมุนฝาเท่าไหร่ก็เปิดไม่ออก “น้ำยี่ห้ออารายว้า ห่วยชิบ...”
ร่างสูงพ่นลมหายใจออกยาว พลางยกฝาขวดน้ำในมือขึ้น “เปิดให้ล้าว จะเปิดทามมายอีก อาวมานี่!” ตฤณกระดกขวดน้ำขึ้นดื่มอึกๆ แล้วเดินเซเข้าไปหาอีกฝ่าย เขาวางมือทั้งสองข้างบนไหล่เล็ก แล้วประกบปิดริมฝีปากสีแดงสดเพื่อป้อนน้ำให้ “...โอเคยาง~”
นภเกตน์เปิดปากรับน้ำเย็นฉ่ำที่อีกฝ่ายส่งมอบให้ ด้วยความเมาทำให้ไม่ทันคิดอะไร รู้แค่ว่ามีคนป้อนน้ำให้ก็สะดวกดีเหมือนกัน เขาเงยหน้าขึ้นพร้อมกับออกคำสั่ง “ยาง... อาวอีก”
ร่างสูงที่กำลังเมาทำตามคำสั่งไปอย่างว่าง่าย เขาป้อนน้ำให้ผู้เป็นนายด้วยปากครั้งแล้วครั้งเล่า แล้วหยุดเมื่ออีกฝ่ายบอกว่าพอ
“พอแล้ว จะนอนล่ะ เตียงอยู่หนายยย~”
“เฮ่ยยยย~ แล้วโผมจะนอนหนายอ้ะ”
“ก็นอนปาย... แถวนี้งายล่าววว~”
“ม่าย... นี่บ้านโผมนะ” ตฤณส่ายหน้า
เจ้านายผู้เอาแต่ใจโผเข้ากอดเจ้าของบ้าน “พูดม้ากกจิง จะนอนที่หนาย... ก็นอน รีบพาโผม... ปายนอนได้แล้ว~”
สองหนุ่มที่ยังคงเมาไม่สร่างประคองกันเดินตุปัดตุเป๋ ไต่ขึ้นบันไดไปอย่างทุลักทุกเล แต่ก็พากันไปจนถึงห้องนอนจนได้ เมื่อไปถึง พอเปิดประตูเข้าไปเท่านั้น ร่างโปร่งก็ถลาลงไปนอนบนเตียงทันที แรงสะเทือนทำให้ขี้ฝุ่นฟุ้งกระจายไปทั่วทั้งห้อง
“ฮ้าดดชิ้วว! เด๋วเซ่... แล้วโผมจะนอนหนาย ฮั้ดชิ่ว!” ตฤณกระตุกแขนเรียวเบาๆ ส่วนมืออีกข้างที่ว่างก็ยกขึ้นปาดน้ำมูก
“ฮัดชิ้ว! ฮื้ยย ยุ่งจริ๊ง... ฮ้าดดชิ่ว!” นภเกตน์จามแรงๆ จนศีรษะสั่นคลอน ยิ่งทำให้เขารู้สึกมึนงงมากกว่าเดิมเสียอีก ชายหนุ่มใช้ขาถีบเจ้าของเตียงเบาๆ “พื้นไงเล่า! ลงไป๊!”
“ได้งาย นี่มันเตียงโผม~ นะคุณ!”
“ง้านก็นอนมันด้วยกานเนี่ย”
ตฤณออกแรงผลักเจ้านายคืนบ้าง “นอนด้วยกันได้งาย~ ไม่ใช่แควนกันสากโหน่ย”
ด้วยความรำคาญและอยากจะนอนสักที ผู้เป็นนายเลยเอ่ยออกไปด้วยความหงุดหงิด “...ง้านเรามาเป็นแควนกันนนก้อล่ายยย”
“โอเค แควนก็แควนนน ฮัดชิ่ว!” ร่างสูงพยักหน้าหงึกหงัก เขาเองก็ทั้งเบลอและปวดหัวมากเหลือเกินแล้ว พอตกลงกันได้แล้วชายหนุ่มก็เอนตัวลงนอนเคียงข้างเจ้านายซะงั้น ก่อนพวกเขาจะนิ่งไปอีกชั่วครู่
เมื่อความเงียบงันคืบคลานเข้ามาปกคลุมภายในห้อง ตฤณจึงเริ่มมีอาการกระสับกระส่าย เขารู้สึกเหงา... โหวงเหวงชอบกล “ฮื่อ” หากนั่นก็ไม่ได้ทำให้คนที่นอนอยู่ข้างๆ กันเอ่ยถ้อยคำใดๆ ตอบกลับมา
ใบหน้าคมเข้มหันมองไปทางผู้เป็นนาย แล้วจึงหันไปกอดรัดอีกฝ่ายเอาดื้อๆ
“ทำราย”
“กอดแควน...”
นภเกตน์ปรือตาขึ้นมองพร้อมส่ายหน้าไปมา “อ่อน~”
ตฤณผงกศีรษะขึ้นเล็กน้อยแล้วจิ๊ปากอย่างขัดใจกับคำพูดดูแคลนที่ได้ยิน “เดี๋ยวปล้ำนะ!”
“กลัวตายล้า...”
“ฮึ! อย่าท้าน้า~”
“แน่เจรงก้อปล้ำเบยเซ่...” ไม่พูดเปล่า แต่ผู้เป็นนายยื่นใบหน้าเข้าไปหาผู้ช่วยของตนอย่างท้าทาย
“ได้รุยยยย” ตฤณไม่รอช้า เขาแนบจูบกลีบปากอวบอิ่มตรงหน้า บดคลึงเบาๆ ก่อนจะสอดแทรกปลายลิ้นเข้าไปตามช่องว่างที่อีกฝ่ายเปิดรับ ปลายลิ้นนุ่มๆ ทั้งสองค่อยๆ สัมผัสทำความคุ้นเคยกัน จากนั้นก็เริ่มเกี่ยวรั้งเข้าหากัน รูดรั้งอย่างเชื่องช้า... ริมฝีปากกระชับเข้าหากันเป็นระยะๆ เสียงจูบชื้นแฉะคลอเคล้าไปด้วยเสียงครางด้วยความพอใจ “อืม...”
ใบหน้าคมเข้มผละออกเล็กน้อย “จูบเก่งป่าววว”
“เหมือนแมวเลียโนมมมม หึหึ...” นภเกตน์ยิ้มกริ่ม
มือหยาบเอื้อมไปถอดเสื้อสูทออก ตามด้วยก็ปลดกระดุมเสื้อของนภเกตน์ออกทีละเม็ด ไม่นานก็ถอดเสื้อเชิ้ตตัวนั้นออกแล้วเหวี่ยงลงไปบนพื้นห้อง เขาโน้มใบหน้าเข้าไปกดจูบหนักๆ บนแผ่นอกสีขาว
ร่างโปร่งห่อไหล่ทั้งสองข้างเข้าหากัน “อื้อ~ ทำอารายยย”
“ก็เป็นแมวเลียโนมมมมงายยยย” ร่างสูงตอบพลางตวัดลิ้นรอบๆ ยอดอกสีชมพู
“ฮะๆๆ ฮะ... ฮ้า...” แผ่นอกสีขาวน้ำนมเริ่มขยับขึ้นลงถี่ๆ ด้วยเจ้าของเริ่มรู้สึกแปลกๆ แต่ด้วยความเมา นภเกตน์ก็ยังคงปล่อยให้ผู้ช่วยตัวดีขบเม้มติ่งไตต่อไปเรื่อยๆ
ปลายนิ้วหยาบกดเคล้นไปบนเรือนกายขาว ค่อยๆ เลื่อนลงไปปลดกางเกงของผู้เป็นนายออก จากนั้นก็ก้มลงสร้างรอยจูบบริเวณหน้าท้องแบนราบ ไล่ลงมาจนถึงต้นขาสีขาว
“อา... อื้อ... จะทำ... อารายยย...”
“จะปล้ำ... แว้วน้า~” ตฤณขยับขึ้นมาคร่อม แต่พอโน้มใบหน้าเข้าไปหา คนใต้ร่างก็ใช้มือดันหัวไหล่ห้ามเอาไว้ก่อน
“อื้อ... ม่ายยย ม่ายยแก้ผ้า... คนเดียว...” คราวนี้มือขาวเป็นฝ่ายถอดเสื้อผ้าของคนบนร่างออกบ้าง จากเสื้อไปถึงกางเกงชั้นใน ซึ่งร่างสูงก็ยอมให้ถอดออกได้อย่างง่ายดาย จนเมื่อทั้งคู่ต่างเปลือยเปล่า นภเกตน์ก็ส่งยิ้มหวานให้
ตฤณยิ้มตอบ “ปล้ำได้ยางงง”
“อือ~” คนใต้ร่างพยักหน้าพร้อมกับอ้าแขนรับ “อ๊ะ... อา...” เขาส่งเสียงครางหวิว เมื่ออีกฝ่ายซุกไซ้สลับขบเม้มไปตามลำคอ สองแขนเรียวโอบรัดคนบนร่างเอาไว้แน่นจนผิวกายของสองร่างแนบกันสนิท
ทว่าไม่ใช่ทุกอย่างจะดำเนินไปจนถึงจุดหมาย... จู่ๆ ทั้งคู่ก็เงียบไปซะอย่างนั้น
คร่อก...
ฟรี้...
พวกเขาเมาเกินกว่าจะฝืนลืมตาทำกิจกาม... กรรมต่อไปได้ เมื่อร่างกายรู้สึกดี ต่างก็พากันหลับลึกกันไปทั้งยังกอดกันค้างไว้แบบนั้น
TBC~*
อย่าถือคนบ้า อย่าว่าคนเมาเลย 5555 :mew1:
เรื่องยิ่งวุ่นวายหนักเข้าไปใหญ่ เวลาที่สองหนุ่มตื่นมา จะเป็นยังไงน้ออออ รอติดตามนะคะ จุ๊ฟฟฟฟ
-
เขากอดกันแล้ว
เขาจูบกันแว้ววว
“...ง้านเรามาเป็นแควนกันนนก้อล่ายยย” :hao5:
:heaven :heaven :heaven :heaven :heaven :heaven
แต่ขัดใจ ทำไม Ch.11 สั้นจังงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงง :m31: :m31:
-
:m20: :m20: :m20: อย่างฮาอะ
-
เป็นบาปนะเนี่ย ..
ทำคนอ่านฝันค้าง..
เหมือนง้างไกแล้วไม่ได้ยิงซะงั้น ..
แง่ง. :ling1:
-
55555555 เป็นแควนกันแล้ว
-
กร๊ากกกกกกกก เป็นแควนกันแย้ว
โอย...ขำน้ำหูน้ำตาไหล
ตื่นมาโลกแตกแน่
-
ตื่นมาแล้วจะจำได้ไหมเนี่ยว่าทำอะไรกันไปบ้าง :m20:
-
:ling1: :really2: :m20:
ตื่นมาจะมโนกันยังไง อยากรู้ๆ
-
ตื่นมาจาเปนยางงาย โอยยย อ่านแล้วเมาตาม :laugh:
-
อยากให้เช้าเร็วๆ จังค่ะ ทั้งสองคนจะมีปฏิกิริยายังไงน้า~ ระหว่างนี้เราขอขำล่วงหน้ารอแล้วกันนะคะ :laugh:
-
รอดูตอนตื่นจะเป็นไงงง อ่านไปขำไป :laugh:
-
รอลุ้นตอนเช้า
คึคึ
ปล.แก้วันที่ด้วยนะคะ
-
รอลุ้นตอนตื่นมานี่ล่ะ คนอะไร เมาแล้วน่ารักซะ ....
-
ตัดไปฉากตื่นนอนเลยค่ะ O_O
-
:ling1: ค้างมาต่อเร็วอยากรู้ว่าจะเป็นไงต่อ
-
กลัวตื่นมาผู้ช่วยจะโดนหยอดน้ำข้าวต้มเปล่าเนี่ย :laugh:
ผูจัดการยิ่งโหดอยู่
-
ตื่นมาสงสัยจะมีเสียงดังขนาดพี่ว๊ากยังอาย
-
ฮ่าๆๆๆๆๆ ตื่นมาคงบ้านแตกแน่ๆ
-
:hao6: :hao6: :hao6: 55555555 คิดสภาพตอน สองคนนี้ตื่นตอนสร่างเมา 5555555 :katai3:
-
หัวเราะหนักมาก คนเมาเถียงกัน ท้ากัน จะปล้ำกัน 555555555555 ตื่นขึ้นมาเจ้านายด่าเละแน่ค่ะ ตื่นมาพร้อมหัวนมแดงๆและรอยจูบประปราย 5555555555555 เกือบแล้วๆ
-
เย้ย หลับไม กำลังกินป็อยคอร์นไปอ่านไปค้างเลย 5555 ไม่ใช่หนังเนอะ
โอ๊ย คุณนภผู้เมาแล้วรั่ว น่าพาไปเมาบ่อยยยยๆ #เสียงยาน
ฮาตรงป้อนน้ำ แต่ก็ยังพากันไปถึงที่นอนได้เนอะ ฮาาาา
ขอบคุณค่ะ
-
55555+
แค่นึกถึงตอนที่สองหนุ่มตื่น
แล้วพบว่าแก้ผ้านอนด้วยกันก็ฮาล่ะ
-
:z1: ไม่น่าหลับเลยกิจกามยังไม่จบเลยอะ. 5555
-
ตื่นมาจะทำไง...ก็มาววววววววว.อ่ะ
-
เพราะเมาเลยบ้าสิน่ะ
เกือบได้เสียกันแล้วมั้ยล่ะ
ตื่นมาจะเป็นไงเนี่ย
-
:haun4: เกือบได้เสีย 555555
พอตื่นมา กรี๊ดแตกแน่คุณเจ้านาย
-
ว้ายๆๆๆๆ ลุ้นสุดตัวอ่า
ถ้าตื่นมาแล้วจะวุ่นวายขนาดไหนเนี้ยย กิ้วๆๆๆๆ
ขอบคุณนะคะ
:hao7: :hao7: :hao7: :mew1: :mew1: :mew1:
-
พรุ่งนี้ตื่นมามีเฮ :laugh:
-
ทำไมตอนนี่สั้นจัง
รอตอนหน้าเลย ผมนี่จิ้นไปไกลแล้วครับ
เช้ามา ต้องเข้าใจผิดว่ามีอะไรกันแล้ว แน่เลย
แล้วคงต้องมีกิจ กรรม แบบเลยตามเลย หึหึ
-
เวลาเมานี่น่ารักจังเลยนะ :hao6:
ตื่นมาหวังว่าตฤนคงจะครบ32นะ :-[
อยากอ่านต่อ อิอิ
-
:-[ :-[
-
แมวเลียโนมมมมม :laugh:
-
#หัวเราะหนักมาก
คนเมาน่ารักอ้ะะะ
-
ตอนตื่นมาจะทำหน้ากันยังไงเนี่ยยยย555555555555
ชอบตอนเป็นแควนนนกันน่ารักกกกกกกกกก :impress2:
-
นี่มันคนเมาหรือเด็กอนุบาลกันแน่
ฮามาก
-
รีบมาต่อเร๊ววววววววว
-
รอหนุ่มๆเขาตื่นกัน :hao7:
-
Chapter 12
แสงสีเหลืองทองจากดวงอาทิตย์ในยามสายของวันสาดส่องเข้ามาตามช่องว่างของผ้าม่าน ตกกระทบลงบนสองร่างที่นอนกกกอดกันแบบเนื้อแนบเนื้ออยู่บนเตียงขนาดใหญ่ ร่างโปร่งบางขยับตัวน้อยๆ เพราะรู้สึกหนักเหมือนร่างกายถูกตรึงไว้ทุกส่วน ลมหายใจอุ่นๆ ที่กระทบซอกคอเป็นจังหวะสม่ำเสมอส่งผลให้เขารู้สึกจั๊กจี้พิกล
“อือ” ...อบอุ่นเหมือนอยู่ในอ้อมกอดของใครบางคน
...ใครบางคน? แต่ปกติแล้วเขาก็นอนคนเดียวมาตลอดไม่ใช่เหรอ?
“อืมมม” ตฤณซุกใบหน้าเข้ากับซอกคอขาว แล้วกระชับอ้อมกอด... หากสักพักก็ขมวดคิ้ว
...เดี๋ยวซิ? จำได้รางๆ ว่าเขาเพิ่งเป็นโสดไม่ใช่เรอะ? แล้วเขากอดใครอยู่ล่ะนี่?
นภเกตน์ลืมตาขึ้น พลางหันมองไปข้างๆ ช้าๆ พร้อมกับภาวนาอยู่ในใจ... ไม่จริง ไม่จริงใช่มั้ย... เป็นจังหวะเดียวกับอีกฝ่ายที่กำลังผงกศีรษะขึ้นด้วยท่าทางงัวเงีย จนกระทั่งสองสายตาเคลื่อนมาประสานกัน ต่างคนต่างก็ชะงักงัน พวกเขารู้สึกเหมือนโดนเหวี่ยงให้ร่วงตุ้บลงไปในซอกผาแล้วศีรษะโขกเข้ากับก้อนหินแรงๆ จนเบลอ... แต่เพียงครู่เดียวเท่านั้น ภาพติดเรตตรงหน้าก็ทำให้ทั้งคู่ได้สติกลับคืนมาอีกครั้ง
“เฮ้ย! ว้ากกก!” ทั้งสองร้องลั่น ก่อนจะกระเด้งตัวออกจากกันแล้วลุกขึ้นพรวด
ดวงตากลมโตเบิกกว้าง เขาก้มลงสำรวจร่างกายที่รู้สึกเย็นวาบๆ พิกล เมื่อเห็นว่าร่างกายของตนไร้เสื้อผ้าอาภรณ์ปกปิด มือขาวก็รีบคว้าผ้าห่มมาปกปิดนภเกตน์น้อยเอาไว้ก่อน
ส่วนตฤณเองก็ตกใจไม่แพ้กัน นัยน์ตาสีเข้มแทบถลนออกมานอกเบ้า ก็เพราะอีกฝ่ายที่นั่งอยู่บนเตียงในห้องนอนของตนโป๊เป็นหัวไช้เท้าปอกเปลือกแบบนั้น... แล้ว... แล้วเขาล่ะ พอก้มลงสำรวจจากปลายนิ้วเท้า ไล่ผ่านขึ้นมายังตฤณน้อยที่กำลังร้องจู้ฮุกกรู้เบาๆ ตามประสาคนมีสุขภาพแข็งแรงดี จนถึงตุ่มไตสีช็อกโกแลต... “ว้ากกก!” มือใหญ่ก็รีบยกมือขึ้นมาปิดยอดอกน้อยๆ ของตนไว้
นภเกตน์เบือนหน้าหนี “ไอ้บ้า! ปิดข้างล่างก่อนเซ่!”
ร่างสูงหันมองไปรอบๆ ห้องแล้วอยากจะร้องไห้ เสื้อผ้าของตนกับเจ้านายกองระเกะระกะไปทั่ว บ่งบอกชัดเจนว่าเมื่อคืนเกิดสงครามขึ้นรุนแรงและถึงเนื้อถึงตัว ถึงพริกถึงขิงมากเพียงไหน เขายกมือขึ้นกุมศีรษะ พยายามย้อนนึกไปถึงเหตุการณ์เมื่อวาน พวกเขาไปเลี้ยงฉลองกันที่ร้านอาหารใกล้ๆ บ้านนี่... แล้วหลังจากนั้น... ก็... จำไม่ได้เว้ย
“โอย... ปวดหัว” ร่างโปร่งพึมพำ ขณะที่ยกสองมือขึ้นประกบใบหน้า สักพักก็เลื่อนลงมาปิดริมฝีปาก “อุ๊...”
“หือ? เป็นอะไร...” พอใบหน้าคมโน้มเข้าไปใกล้ อีกฝ่ายก็ยิ่งทำหน้าพะอืดพะอมใส่
“ห้อง... น้ำ...”
“ตรงนั้นครับ” ตฤณเองก็ยังมึนๆ ศีรษะ เขาชี้นิ้วไปยังห้องน้ำเพื่อบอกทางให้กับอีกฝ่าย
เจ้านายตัวขาวพุ่งตรงไปยังห้องน้ำทั้งผ้าห่มคลุมร่างกายไว้ เขาทรุดตัวลงตรงหน้าชักโครก แล้วอาเจียนเอาทุกสิ่งทุกอย่างที่อยู่ในท้องออกมาจนหมด “โอย...”
ร่างสูงก้าวลงจากที่นอนช้าๆ แล้วเดินไปยังตู้เสื้อผ้า เขาเลือกหยิบเสื้อยืดกับกางเกงสามส่วนลายมิกกี้เมาส์เก่าๆ ออกมาใส่ จากนั้นก็เดินเข้าห้องน้ำไปดูอาการของผู้เป็นนาย
“ฮือ... โอย...” ใบหน้าหวานซีดเซียว เพราะเจ้าตัวไม่เคยดื่มหนักแล้วเมาค้างขนาดนี้ เขาซบใบหน้าลงบนโถชักโครกอย่างอ่อนแรง พลางส่งเสียงครางหงิงๆ
“ไหวมั้ยคุณ เดี๋ยวผมไปเอายาแก้เมาค้างมาให้” ชายหนุ่มผิวสีน้ำผึ้งรีบรุดออกจากห้องน้ำไป ก่อนจะกลับมาพร้อมกับยาสองเม็ดในมือกับแก้วน้ำหนึ่งใบ
นภเกตน์เงยหน้าขึ้น แล้วรับยามารับประทานอย่างว่าง่าย
“อาเจียนแล้วคงจะรู้สึกดีขึ้น กลับไปนอนพักสักนิดมั้ยครับ”
“.....” นัยน์ตากลมปรือปรอย ฉ่ำชื้นไปด้วยน้ำตา ร่างกายไม่มีเรี่ยวมีแรง “เฮ้ย! คุณตฤณ!” เขาร้องลั่นด้วยความตกใจ เมื่อถูกอีกฝ่ายช้อนให้ลอยหวือ
“อย่าดิ้นนะครับ ร่วงลงมาเจ็บตัวไม่รู้ด้วย” ร่างสูงอุ้มเจ้านายขึ้นมาทั้งผ้าห่มห่อหุ้ม ทั้งๆ ที่เขาเองก็ไม่ค่อยจะมีแรง แต่นภเกตน์ตัวเบามากเหลือเกิน ร่างกายภายใต้เสื้อสูทนั่นช่างหลอกตา เพราะเมื่อกี้แวบหนึ่งที่ได้เห็น เจ้านายผอมบางเสียจนเขาอุ้มได้ง่ายๆ ขายาวก้าวฉับๆ พาร่างโปร่งบางไปนอนลงบนเตียง “ผู้จัดการนอนพักในห้องนี้ก่อนก็แล้วกัน ส่วนผมจะลงไปอยู่ชั้นล่างนะ” ก่อนจะเดินออกจากห้องไป
นภเกตน์กลอกตามองไปรอบๆ ห้องที่เขาไม่คุ้นเคย เขามาที่บ้านของ
ตฤณได้ยังไงก็ยังไม่รู้ ยิ่งย้อนนึกไปถึงเรื่องเมื่อคืน เขาก็จำได้แค่ว่าตนเองนั่งอยู่กับธนากรตลอดนี่นา แล้วที่เขามาจบอยู่ที่การนอนแก้ผ้ากอดกับผู้ช่วยนั้น มันเป็นไปได้ยังง้ายยยย... “โอย... ปวดหัว...” ชายหนุ่มพลิกตัวแล้วซุกหน้าลงบนหมอนหนุน เพียงครู่เดียวก็ผล็อยหลับไปอีกครั้ง
ร่างสูงเดินเกาศีรษะแกรกๆ เข้าไปในห้องนั่งเล่น “เมื่อคืนเกิดอะไรขึ้นวะ” ขายาวพาเจ้าของเดินวนไปวนมาภายในห้องอยู่นาน ดูละม้ายคล้ายแมวติดจั่น ระหว่างนั้นก็เหลือบไปเห็นโทรศัพท์มือถือของตนกับกุญแจบ้านที่วางอยู่บนโต๊ะตัวเล็กหน้าเก้าอี้โซฟา เขาจึงเอื้อมไปหยิบมาดู
“ฝากดูแลคุณนภเกตน์ด้วยนะเว้ย เมื่อวานมึงกับเจ้านายมึงเมามาก กูเลยพาไปส่งไว้ที่บ้านมึงก่อน ตื่นแล้วเมสเสจหรือโทรมาหากูด้วย จะได้พาไปเอารถที่จอดไว้ที่ร้านอาหาร”
“โหย... ไอ้จุ่น... ขอบใจว่ะ เพราะความหวังดีของมึงแท้ๆ นี่เมื่อคืนกูเทิร์นเกย์แน่นอนแล้วรึเปล่าก็ยังไม่รู้เลย” ตฤณบ่นพลางนั่งลงบนเก้าอี้โซฟา แล้วใช้ปลายนิ้วคลึงขมับ “จะเอาไงกะชีวิตดีวะกู...” เขาเอนหลังลงนอนสักพัก เพื่อรอให้ยาแก้เมาค้างที่รับประทานเข้าไปออกฤทธิ์ ในศีรษะก็คิดวนเวียน... เขาควรจะทำยังไง หากเมื่อคืน... เขากับผู้จัดการ... มีซัมทิงกันจริงๆ
โว้ย! ช่างมันก่อนแล้วกัน! เดี๋ยวรอให้เจ้านายตื่นแล้วค่อยเข้าห้องไปพิสูจน์หาหลักฐานกันอีกที!
เมื่อนาฬิกาตีบอกเวลาเที่ยงของวัน ดวงอาทิตย์สว่างจ้าก็เคลื่อนขึ้นไปอยู่ตรงกลางท้องฟ้าแล้ว เป็นเวลาเดียวกันกับที่รถยนต์คันหรูเคลื่อนเข้ามาเทียบจอดบริเวณหน้าบ้านของตฤณ ธนากรก้าวออกมาจากรถแล้วชะเง้อมองเข้าไปภายใน ซึ่งดูเงียบสงัด ไม่มีสิ่งมีชีวิตใดๆ ไหวติง...
เนื่องจากเขารอโทรศัพท์หรือเมสเสจตอบกลับจากตฤณอยู่นาน จนนึกเป็นห่วงจึงต้องขับรถมาดูให้แน่ใจว่าเพื่อนรักยังไม่ตาย ชายหนุ่มกดกริ่งแล้วตะโกนเรียก
“ไอ้ตฤณ ตายรึยังวะ!” แต่พอเขย่ารั้วเพียงเบาๆ ประตูก็เปิดอ้าออก “อ้าว ชิบหั้ย ประตูบ้านก็เปิดค้างไว้ตั้งแต่เมื่อคืน! หรือว่าจะมีขโมยเข้าบ้านวะ!” ธนากรปราดเข้าไปด้วยความเป็นห่วง
ฝ่ายคนที่นอนหลับปุ๋ยอยู่บนโซฟาภายในบ้าน เมื่อได้ยินเสียงกดกริ่งก็ลุกขึ้นพรวด เขาชะเง้อมองออกไปทางบานหน้าต่าง แล้วเบิกตากว้าง “ไอ้แหลมมา!! ชิบ! ต้องไปปลุกผู้จัดการก่อน” ร่างสูงวิ่งปร๋อออกจากห้องนั่งเล่น ไต่ขึ้นบันไดไปด้วยความเร็วสูง แล้วพุ่งตรงเข้าไปในห้องนอนซึ่งผู้เป็นนายยังคงนอนหลับอยู่
“ผู้จัดการ! ว้ากกกก!”
ตฤณถลาเข้าไปในห้องอย่างรีบเร่ง จนสะดุดเสื้อผ้าที่กองๆ อยู่บนพื้นห้องล้มหน้าคว่ำลงไปบนเตียง ทับคนที่นอนอยู่พอดี
นภเกตน์ลืมตาขึ้นทันที พอเห็นอีกฝ่ายคร่อมอยู่บนร่างก็ร้องออกมาเสียงลั่นด้วยความตกใจ “เฮ้ย! ว้ากกกกกกกก!” เขายันตัวลุกขึ้นพรวด พร้อมกับผลักไหล่หนาออกจากตัว
ในเวลาเดียวกันนั่นเอง ธนากรก็เปิดประตูผางเข้ามาในบ้าน และแล้วหูเจ้ากรรมก็ดันได้ยินเสียงร้องลั่นจากชั้นสอง ชายหนุ่มพลันหน้าเสีย เพราะเป็นตนเองที่ทิ้งให้ประตูหน้าบ้านเปิดคาไว้แบบนั้น ถ้าหากมีโจรบุกเข้าไปทำร้ายเพื่อนตนกับหลานชายท่านประธานพีรพัฒน์ เขาคงต้องโดนประชาทัณฑ์และรู้สึกผิดไปจนวันตาย “ไอ้ตฤณ! มึงเป็นอะไรรึเปล่า! คุณนภเกตน์!” เขาวิ่งเข้าไปในครัว คว้ากระทะกับตะหลิวมาเป็นอาวุธ จากนั้นก็วิ่งขึ้นบันได ตรงไปยังห้องนอนของตฤณทันที
ปัง! บานประตูถูกถีบให้เปิดออกอย่างแรงจนกระเด้งไปกระแทกผนังห้องโครมใหญ่
“ไอ้ต...”
“ฮะ!” สองร่างบนเตียงหันขวับไปยังต้นกำเนิดเสียงดังนั้น แล้วดวงตาทั้งสามคู่ก็เบิกโพลง
“ไอ้แหลม!!”
“คุณธนากร!”
“ไอ้ตฤณ! คุณนภเกตน์! อ๊าก! ผมขอโทษครับ!” ใบหน้าของธนากรเปลี่ยนเป็นสีแดงจัด ภาพเบื้องหน้าของเขาคือร่างโปร่งที่มองเห็นแค่ท่อนบนเปลือยเปล่านั่งอยู่บนเตียง โดยมีเพื่อนรักขึ้นคร่อมด้วยท่วงท่าที่ดู... หมิ่นเหม่... ซ้ำยังมีฝุ่นควันจางๆ ดูโรแมนติกซะไม่มี “ผมไม่ได้ตั้งใจจะมาขัดจังหวะ เชิญต่อตามสะดวกเถอะครับ!”
“คุณธนากร! เดี๋ยว!” นภเกตน์ผลักตฤณออก เขาอยากจะลุกลงจากเตียง แต่ก็ติดที่ตนไม่ได้ใส่เสื้อผ้า
แรงผลักจากมือขาวทำให้ร่างสูงโงนเงน แล้วหงายหลังล้มลงไปบนเตียง “ไอ้แหลม! เดี๋ยวก่อน! อ๊ากกก!”
“ขอโทษ! ขอโทษจริงๆ ครับ! ผมไม่รู้ ไม่เห็น ไม่ได้ยินอะไรทั้งนั้น! จะทำอะไรก็ทำต่อเลยครับ ผมกลับแล้วครับ!” ธนากรตะโกนพลางวิ่งลงบันไดไป เขารีบเอากระทะกับตะหลิวไปวางคืนที่เดิม ก่อนจะวิ่งปรู๊ดกลับไปยังรถของตนที่จอดไว้ แล้วขับออกไปทันที
TBC~*
ยังค่ะ ความวุ่นวายยังไม่จบ 55555 รออ่านต่อตอนหน้านะค้า :mew1:
-
ขำมากเลยค่ะ :m20: โอยย~ คิดกันไปถึงไหนแล้วค้าา พี่แหลมคะ…พี่ช่วยมองกลุ่มควันโรแมนติกอีกทีได้ป่ะคะ พี่แน่ใจนะว่าที่พี่เห็นไม่ใช่เศษฝุ่นที่ร้างจากการทำความสะอาดมานานน่ะ :laugh:
-
55 สภาพที่เห็นก็ชวนเข้าใจผิดอยู่นะ ว่าแต่เกิดอะไรขึ้นกันนะถึงพากันแก้ผ้านอนซะอย่างนั้น
เป็นกำลังใจให้คนเขียนจ๊ะ
-
:pig4: :pig4: :pig4:
-
ฮาสุดๆไปเลย อะไรมันจะวุ่นวายขนาดนี้
-
น่าสงสาร 5555555%5 ข่าวลือสะบัดไปไกลละทีนี่ 55555%
-
o13ก้ากกกกกก
ชอบจัง555
-
5555 คนเขียนเขียนคอมเมดี้ได้ใช้ได้เลยค่ะ เป็นกำลังใจให้นะ ฮา มึน ป่วง จริงๆคู่นี้
-
แหลมเหยีบให้กระจายไปเลยนะ. 5555
-
:laugh: :L1: เมาค้างสินะถึงได้เบลอไปฮาไปขนาดนี้
-
ทำไมมาน้อยจังงงมตัวเองงง เค้ารอเรื่องนี้ตั้งนาน
แงงงงงง :ling3: :ling3:
-
วุ่นวายเลยคราวนี้ 55 :mew3: :mew3:
-
:hao7: จะเป็นยังไงต่อนะ
-
ฮ่าๆๆๆๆ
-
เป็นเรา เราก็คิด :pighaun:
-
แหลมเอ้ย!!!!!!!! เป็นบุญตาใช่ไหมล่ะ ตาแทบเป็นกุ้งยิงเลยเชียว :hao7:
-
:m20: :laugh::pigha2:
-
สนุกแน่งานนี้ มาต่อเร็วๆนะเราจะรออ่านอยู่
-
คุณแหลมนึกไปไกลถึงไหนเนี่ย แต่ก็เนอะสถานการณ์ชวนจิ้นขนาดนั้น :jul3:
-
555 ตลกอ่ะ ชอบมากกก
ขอฉากประมาณนี้อีกซัก2-3ตอนนะ 555
-
:m20:
-
คุณแหลมเหมือนเป็นกามเทพตัวน้อยๆเลยค่ะ(!?) 55555555555555555
-
เพิ่งเข้ามาอ่านค่าแบบว่าอ่านไปอ่านมาเกิดติดใจ.ะงั้น
ก็ความเกรียนของ ผช.ผจก.มันเข้าตาเต็มๆนี่คะ 555
ขำน้ำตาเล็ดกันเลยทีเดียวกับสองตอนล่าสุด
แหมเป็นแควนกันแล้วทำเป็นลืมนะคะ555
สนุกมากเลยค่ะ มาต่ออีกนะคะ
-
วุ่นเข้าไปอีก :laugh:
-
ตอนนี้ก็วุ่นวายกันไป แล้วตฤณล้มทับใส่นภเกตน์ขนาดนั้น นภเกตน์จะแบนติดเตียงมั้ยเนี่ย 555
-
:laugh:
-
แล่ววววว แล่ววววววว แล่วววววววววววววว
ตอนเมาก็รักสามัคคีมากๆเลย เอิ๊กๆ
-
ฮาาาาา แหม คนอ่านยังเสียดายที่ไม่ได้กันค่ะ แต่สองคนยังไม่ชอบกันเลยนะ อีกไม่นานหรอก อิอิ
ผู้จัดการน่ารักตัวเล็กเชียว ตฤณอุ้มได้สบายๆ มึนทั้งคู่ค่ะ นอนกันต่อไปอีก
ขำธนากรอ่ะ จะมีกอสซิปไหมเนี่ย มาเห็นภาพใกล้ชิดขนาดนี้
ขอบคุณค่ะ
-
ตลกมากมากมากอ่ะ 5555555555
-
ฮามากก 55555555 :laugh:
ชอบผู้จัดการ น่ารักมากกกกกก :man1:
รอตอนต่อไปค่ะ
-
วุ่นวายปั่นป่วนกันไปหมดเลย5555555
เจ้านายที่แสนจะเริ่ดเชิ่ดหยิ่งจะทำยังไงต่อเนี่ย
ตกลงได้กนรจริงๆใช่มั้ยคะเนี่ย :katai1:
-
สงสารตาแหลม สติกระเจิงไปหมดแล้วมั้ง ขับรถดีๆนะ ฮ่าๆๆๆๆ :ling1:
-
เริ่มละความอลวน
-
ไม่รู้จะสงสารใครเลยอะ แต่ว่านะ เราฮามากกกกกกก จังหวะพอดีไปไหน
-
อยากอ่านมากๆๆๆๆ
-
Chapter 13
ความเงียบและเย็นยะเยือกคืบคลานเข้ามาปกคลุมภายในห้องทันทีที่ธนากรจากไป ผู้เป็นนายได้แต่นั่งอ้าปากค้าง เรื่องที่เพิ่งเกิดขึ้นแบบไม่ได้ตั้งตัวทำให้เขานิ่งอึ้งอยู่นาน พอได้สติกลับคืนก็หันไปหาคนที่นอนเงิบอยู่ข้างๆ กัน ด้วยความหงุดหงิดจึงใช้ขาถีบอีกฝ่าย หมายให้กระเด็นออกจากเตียงไป “ไป๊! ออกไปห่างๆ เลย!”
“โอ๊ย! นี่มันเตียงผมนะคุณ!” ร่างสูงใช้เล็บจิกผ้าปูที่นอนไว้
“ก็จู่ๆ คุณโดดเข้ามาทับผมทำไมกันเล่า! คุณธนากรไม่เข้าใจผิดไปถึงไหนต่อไหนแล้วเหรอเนี่ย!” ขาเรียวง้างขึ้นเตรียมถีบอีกครั้ง
ร่างสูงคว้าข้อเท้าขาวหมับแล้วดึงให้นภเกตน์หงายหลังผลึง “...บางทีไอ้จุ่นมันอาจจะไม่ได้เข้าใจผิดก็ได้นะครับ!”
นภเกตน์ยื้อขากลับพลางโวยวาย “คุณจะบ้าเรอะ! อย่าเอาผมไปเปรียบเทียบกับคุณ! ผมไม่ได้มีรสนิยมชอบผู้ชายแบบคุณนะ!” ผู้เป็นนายโมโหจนใบหน้าเปลี่ยนเป็นสีแดงก่ำ “ไม่มีอะไรเกิดขึ้นทั้งนั้นแหละ!”
...หนอย... เขาก็ไม่เคยมีรสนิยมแบบนั้นเหมือนกันโว้ย!... ร่างสูงนึกบ่นอยู่ในใจ แต่แล้วก็ไม่รู้มีปีศาจสุนัขฮัสกี้ตนไหน มาดลบันดาลใจให้เขานึกหมั่นไส้เจ้านายมากเสียจนอยากแกล้ง ก็อยากเข้าใจผิดว่าเขาเป็นเกย์ แล้วอธิบายอะไรก็ไม่ยอมรับฟัง แถมยังจิกหัวใช้สารพัด แบบนี้มันต้องแก้แค้นเอาคืนกันบ้าง โทษฐานที่ปั่นหัวตนอยู่บ่อยๆ
“ผมจะบอกให้ว่าเมื่อคืนมีอะไรเกิดขึ้นบ้าง...” จู่ๆ ตฤณก็ทำหน้าเครียด นัยน์ตาสีเข้มสบสายตากับดวงตากลมโตนิ่งไม่ไหวติง แล้วแต่งนิยาย(วาย)ออกมาเป็นฉากๆ
“เมื่อคืนตอนที่เข้ามาในบ้าน... พอประตูปิดลงเท่านั้น คุณก็เข้ามาจูบผม เอาแขนคล้องคอผมไว้ ผมดิ้นเท่าไหร่คุณก็ไม่ยอมปล่อย ยิ่งดึงแขนคุณออกคุณก็ยิ่งรัดแน่น ปล้ำจูบผมไม่ยั้งแล้วออดอ้อนให้พาไปที่เตียง...”
“ไม่จริง!! อย่ามามั่วน่ะ!” นภเกตน์ร้องลั่น
“ฟังก่อนสิครับ! แล้วคิดตาม คุณจะค่อยๆ นึกเรื่องเมื่อคืนออกเอง” ร่างสูงใช้วิธีทำขรึมเข้าสู้ เป็นจิตวิทยาแบบง่ายๆ เพราะถ้าเขายืนกรานและยืนยันอย่างมั่นใจ อีกฝ่ายก็จะเริ่มสับสน หุหุ... งานนี้สนุกแน่ค้าบ เจ้านาย!
“พอมาถึงเตียง คุณก็ถอดเสื้อผ้าให้ผม แล้วยังเชิญชวนสารพัด อาห์... ผมเองก็เมามาก แล้วก็ไม่ได้มีอะไรกับใครมาตั้งนานแล้วด้วย” ตฤณปิดตาลงแล้วทำท่าเคลิ้มไปตามคำพูดของตน “...ผมยังจำเสียงครางหวานๆ ของคุณได้อยู่เลย”
ผู้เป็นนายอ้าปากค้าง พลางพยายามนึกตาม ถึงในใจจะคิดปฏิเสธอยู่ตลอดก็ตามที แต่.... เดี๋ยวก่อน... ไปๆ มาๆ เขาก็ชักเริ่มคุ้นๆ นะ ความคิดสับสนจนไม่แน่ใจว่าเรื่องไหนเกิดขึ้นจริงบ้าง มือขาวทั้งสองข้างกำเข้าหากันแน่นจนเกร็งไปทั้งแขน
“คุณกอดผมแน่นแบบไม่ยอมปล่อย ร้องบอกแต่ว่า อย่าหยุด อย่าหยุด”
“ไม่! ผมไม่มีวันทำแบบนั้นแน่” หากน้ำเสียงของเจ้านายอ่อนลงมาก บ่งบอกถึงความไม่มั่นใจ
ร่างสูงคิดหนัก เขาต้องหาอะไรมาตอกย้ำความมั่ว เอ๊ย! ประกอบนิยายคั้นสดของตนให้เจ้านายอินไปกับเขาด้วย แต่อะไรดีล่ะ... อืมม... อะ! เขายังมีคลิปที่ไอ้รุ่นน้องหน้าหมีส่งมาให้คาอยู่ในอีเมลนี่! ผู้ช่วยตัวแสบล้วงหยิบโทรศัพท์มือถือที่ตนใส่ไว้ในกระเป๋ากางเกงขึ้นมา จัดการกดเปิดโปรแกรมอีเมลแล้วโหลดคลิปเจ้าปัญหามาซะ “ถ้าคุณไม่เชื่อ ผมมีคลิปเสียงนี่ เฮ้อ... ตอนแรกกะว่าจะเก็บไว้ฟังคนเดียวแท้ๆ” พร้อมกับเลื่อนไปตรงกลางๆ คลิปแล้วกดเปิดเสียงดัง
“อ๊า... อื้มม... อา... ฮ้า...” (มีเสียงหอบหายใจหนักๆ เป็นแบ็กกราวน์)
ตากลมเบิกโพลง เขายกมือทั้งสองข้างขึ้นปิดหู “ว้ากกก! พอๆๆ ผมไม่อยากฟังแล้วว้อยย!”
ผู้ช่วยตัวดียิ้มกริ่มอยู่ในใจ เขากลั้นหัวเราะแทบแย่ เพราะไอ้เรื่องที่สร้างขึ้นมามั่วๆ ดูเหมือนจะหลอกเจ้านายให้เชื่อสนิทได้แล้ว เขาขยับเข้าไปหาร่างโปร่งบาง แล้วใช้สองมือกุมหัวไหล่เล็กไว้ “...ผมขอโทษนะ ทั้งอารมณ์กับความเมามันพาไป ผมหยุดตัวเองไว้ไม่ได้ ทั้งๆ ที่คุณบอกว่าผมเป็นผู้ชายคนแรกของคุณแท้ๆ”
ผู้เป็นนายนิ่งสนิท รู้สึกเหมือนมีใครใช้ปั้นจั่นทุบลงตรงกลางกระหม่อมโครมใหญ่ ทำให้สติสตังเขาล่องลอยออกจากร่างไปชนิดกู่ไม่กลับ
“แต่ผู้จัดการน่ารักมากเลยละครับ ผมไม่ได้สลบคาอกใครแบบเมื่อคืนมานานแล้ว”
“......” ในใจของผู้เป็นนายพยายามนึกหาข้อโต้แย้งกับเรื่องเล่าของอีกฝ่าย ถ้าเขามีอะไรกับตฤณจริง ตรงส่วนที่ใช้รับงานหนักสุด สะโพก... มันก็น่าจะทิ้งความรู้สึกอะไรหลังเฟียเจอริ่งไว้บ้างซี่ หรือว่า... ที่เขาไม่รู้สึกเจ็บบริเวณสะโพก จะเป็นเพราะตฤณผ่านศึกมามากเสียจนชำนาญแล้วกันนะ
“มันจะเป็นไปได้ยังไง” ...ผู้เป็นนายพูดกับตนเอง จากนั้นก็หยุดคิดไปอีกครู่ใหญ่ “แต่... ถ้าคุณกับผม... ทำอะไร มันก็ต้องมีหลักฐานหลงเหลือบ้างเซ่” ก่อนจะใช้มือควานหาร่องรอยไปบนผืนเตียง “ไม่มี... ไม่มีรอย เอ่อ... คราบอะไร” เขาเอ่ยออกไปเช่นนั้น หากภาพผ้าคลุมเตียงที่ยับยู่ยี่และหลุดลุ่ยก็ทำให้ชายหนุ่มยิ่งใจเสียมากไปกว่าเดิมเสียอีก
“ไอ้ร่องรอยที่คุณตามหา มันไม่มีหลงเหลืออยู่หรอกครับ... ถ้าคุณกับผมไม่ผลัดกัน...” ร่างสูงส่งสายตาหวานฉ่ำใส่เจ้านาย แล้วแสร้งกลืนน้ำลายอึกใหญ่แทนคำพูดที่เขาจะพูดต่อ
...ถ้าพวกเขาไม่กลืนมันลงคอไป...
ร่างโปร่งอยากจะลุกขึ้นกรีดร้องแล้วทึ้งเส้นผมบนศีรษะตนแรงๆ ...กลืน! ...นี่พวกเขาทำไปถึงขนาดนั้นเลยเรอะ!
ระหว่างที่ร่างสูงกำลังคิดหาข้ออ้างเพิ่มเติมเพื่อที่จะใช้มัดตัวอีกฝ่ายให้ได้ชนิดดิ้นไม่หลุดเพิ่มอีก เขาไม่กล้าใช้คลิปนั้นอีกเป็นครั้งที่สอง เพราะกลัวนภเกตน์จะขอดู หรือเอะใจจำเสียงได้ ในเวลาเดียวกันนั้นเอง ดวงตาคมก็เหลือบไปเห็นร่องรอยช้ำสีกุหลาบบริเวณลำคอขาว... นี่ล่ะ! เจอแว้ววว! มือหยาบที่เย็นเฉียบเอื้อมไปลูบสัมผัสลำคอระหง แล้วค่อยๆ เลื่อนลงมาแหวกผ้าห่มออก
“ทำอะไร!” นภเกตน์กระชับผ้าห่มคลุมกาย พร้อมกับถอยหนีลงไปจากเตียงด้วยความตกใจ ก่อนจะหันไปเห็นเงาของตนเองในกระจกเงา นัยน์ตาสีน้ำตาลอ่อนมองไล่ตามรอยช้ำสีแดง จากลำคอ แผ่นอก... สองมือขาวตะปบบนนภเกตน์น้อยทันควัน “Shit!” แล้วใบหน้าหวานก็ซีดเผือด
“รอยพวกนี้... คงจะบอกได้เป็นอย่างดีว่าผมตีตราเป็นเจ้าของร่างกายของคุณส่วนไหนไปแล้วบ้าง หึหึ...” ตฤณก้าวลงจากเตียงตามร่างโปร่งไปช้าๆ มือหยาบเอื้อมไปประคองมือขาวขึ้นมา “แต่ไม่ต้องห่วงนะครับ ผมเป็นลูกผู้ชายพอ... ผมจะรับผิดชอบคุณนภเกตน์เอง”
คำพูดประโยคสุดท้ายนั่นกับเสียงทุ้มต่ำที่เรียกชื่อตนส่งผลให้เส้นสติบางๆ เส้นสุดท้ายของเจ้านายตัวขาวถูกกระชากจนขาดผึง “ไอ้แมวบ้ากามเอ๊ยยย!” เขาง้างกำมือขึ้นแล้วเสยตรงท้องของอีกฝ่ายไปสุดแรง จากนั้นก็ยกขาขึ้นเตรียมจระเข้ฟาดหาง
ร่างสูงปล่อยให้หมัดขาวๆ ตุ๊ยหน้าท้องที่เต็มไปด้วยกล้ามเนื้อตามใจหนึ่งที สำหรับเขาก็แค่รู้สึกคันๆ นิดหน่อย แต่พอเห็นท่อนขาเรียวขาวที่กำลังจะฟาดฟันลงมาบนใบหน้า เขาก็ใช้ท่าเถรกวาดลานรับทันที
“โอ๊ย!” นภเกตน์หงายหลัง แต่ยังไม่ทันล้มลงเพราะอ้อมแขนแข็งแกร่งรวบเขาเข้าไปไว้ในอ้อมกอดเสียก่อน
“ดูซิ คิดจะเลี้ยงกันด้วยลำแข้งซะแล้ว เมียผมช่างใจร้าย!”
“เมีย? หนอย... ตายซะเถอะ!” มือขาวทั้งทุบทั้งชกอีกฝ่ายสุดแรง แต่ไม่ว่าจะงัดแม่ไม้มวยไทยฉบับไหนมาใช้ ตฤณก็รับไว้ได้ซะหมด
“โธ่เว้ย! ไอ้โรคจิตนี่” ร่างโปร่งสบถด้วยความหงุดหงิด เพราะทุกหมัดที่ปล่อยไปมันไม่เข้าเป้าเลยนะสิ!
...โรคจิตเลยเรอะ! ต้องจัดเต็มสั่งสอนกันหน่อยแล้วเฟ้ย! ร่างสูงกัดฟันกรอด ก่อนจะอุ้มเจ้านายขึ้น แล้วโยนลงไปบนเตียงเต็มแรง จากนั้นก็ตามขึ้นไปคร่อม พร้อมกับกดข้อมือขาวทั้งสองข้างลงกับเตียง “พูดกับผัวแบบนี้ได้ยังไงกันครับ หรือต้องให้ผมย้ำอีกครั้ง ว่าคุณเป็นเมียผมแล้ว” เขาพูดพลางแลบลิ้นเลียปาก
“ว้ากกกก! ไม่!” หัวใจดวงน้อยร่วงวูบลงไปชั้นล่างของบ้าน นภเกตน์ปิดตาลงแล้วหันหน้าหนี
ทว่าตฤณใช้โอกาสนั้น คว้าเนกไทมามัดข้อมือขาวแล้วผูกไว้กับหัวเตียง
“เฮ้ย! จะทำอะไร!” ...รู้จักกับไอ้หน้าแมวนี่มาไม่ถึงสัปดาห์ มันใช้เนกไทมัดข้อมือเขาสองครั้งแล้วนะ
“ก็คุณดื้อแล้วก็ดิ้นมากเหลือเกิน ผมก็ต้องมัดไว้ก่อนสิครับ... ส่วนจะทำอะไรต่อนั้น เดี๋ยวเราค่อยว่ากันอีกที”
นภเกตน์ยังไม่ยอมง่ายๆ เขาดิ้นพราดๆ จนผ้าห่มที่พันรอบตัวไว้ร่วงลงไปกองอยู่ที่เอว เม็ดเหงื่อผุดขึ้นบนใบหน้าและตามไรผม “ปล่อยนะเว้ย! ไอ้... ไอ้... ไอ้โคตรเลว! ไอ้พ่อแม่ไม่สั่งสอน!” ในพจนานุกรมคำด่าของชายหนุ่มมีไม่มากนักเพราะเพิ่งกลับมาประเทศไทยได้ไม่นาน เขาจึงต้องไปคว้าเอาดิกชันนารีมาด่าแทน “Son of a bitch! Shity asshole!” ริมฝีปากที่เผยอต่อว่าอิ่มเอิบและเป็นสีแดงสดราวกับสีของลูกสตรอว์เบอรี แผ่นอกสีขาวน้ำนมที่เต็มไปด้วยสีแดงของรอยช้ำจากการจูบแรงๆ ขยับเข้าออกถี่ๆ
ตฤณที่กำลังโน้มใบหน้าเข้าไปหาร่างโปร่งหยุดชะงัก... มายพระ... เขาแค่คิดว่าจะแกล้งเล่นๆ แต่ทำไมจู่ๆ ถึงรู้สึกว่าเจ้านายเซ็กซี่มากขนาดนี้ไปได้วะ!
เมื่อเห็นว่าร่างโปร่งบางตัวสั่นเทิ้ม ก็ยิ่งทำให้ผู้ช่วยตัวแสบรู้สึกแปลกๆ ...เขาคิดว่านภเกตน์ดูน่ารักดี หรือเขาจะเป็นเกย์จริงๆ ไปซะแล้ววะนี่... มือหยาบจับคางมนให้หันหน้ามาทางตน แล้วใช้ปลายนิ้วโป้งไล้ไปมาบนแก้มที่เปลี่ยนเป็นสีแดงเรื่อ
นภเกตน์กระตุกข้อมือที่ถูกมัดไว้เบาๆ เพียงแค่นั้นผ้าห่มที่คลุมท่อนล่างไว้อย่างหมิ่นเหม่ก็จะหลุดออกหมดอยู่แล้ว ก่อนจะเอ่ยปากขอร้องดีๆ เขายอมเสียเซลฟ์ดีกว่าเสียซิงอีกหลายๆ รอบ “คุณตฤณ ปล่อยผมเถอะ... หยุดแค่นี้เถอะนะ”
“ผมจะปล่อยคุณก็ได้ ถ้าคุณยอมจูบผม”
“อะ” ...ผู้เป็นนายอ้าปากเตรียมจะเปิดดิกชันนารีด่า... แต่คิดดูอีกที เขาก็ไม่อยากทำให้ตฤณโมโหอีกรอบ คราวนี้จะโดนอะไรอีกก็ไม่รู้ แค่จูบแค่นี้มันก็คงไม่เสียหายนัก “กะ... ก็ได้” นภเกตน์ยกศีรษะขึ้นเล็กน้อย เคลื่อนใบหน้าของตนเข้าไปหาใบหน้าหล่อเหลา เขาแตะริมฝีปากลงเบาๆ บนเรียวปากหยัก หากพอจะถอนออก กลับโดนอีกฝ่ายกดท้ายทอยเอาไว้ “อื้อ!”
ตฤณบดเบียดกลีบปากนุ่มหยุ่น พลางใช้ปลายลิ้มแง้มริมฝีปากที่ปิดสนิทให้เผยอออก แต่เมื่ออีกฝ่ายยังคงเม้มแน่น เขาก็กัดกลีบปากสีแดงเบาๆ พอให้เจ้าของรู้สึกเจ็บ และยินยอมให้ปลายลิ้นของตนแทรกซอนเข้าไปชิมความหวานที่ถูกซุกซ่อนไว้
...ชายหนุ่มผิวสีน้ำผึ้งชักไม่เข้าใจตนเอง เขาทำแบบนี้ทำไม จูบทำไม... ทั้งที่ตั้งใจแค่จะแกล้งคนตรงหน้าที่เข้าใจผิดว่าตนเป็นเกย์ให้ยอมรับว่าต้องคบกันเท่านั้นไม่ใช่หรือ แล้วเขาต้องจริงจังกับการกลั่นแกล้งมากขนาดนี้เลยหรือเนี่ย? แม้ในใจจะหยุดคิด แต่ว่า... ริมฝีปากของเจ้านายช่างนุ่มนิ่มดีเหลือเกิน เขาขอต่อเวลาอีกสักนิดก็แล้วกัน
แขนแกร่งสอดเข้าไปด้านหลังร่างโปร่ง แล้วรวบอีกฝ่ายเข้ามาแนบชิด ริมฝีปากหยักก็ยังคงรุกเร้า เร่งบดจูบราวกับกระหายมาแสนนาน มือหยาบลูบไล้ จากแผ่นหลังบางขึ้นไปถึงลำคอ ก่อนจะเคลื่อนใบหน้าไปซุกซอกคอขาว
นภเกตน์เกร็งจนตัวแข็ง “ผมก็จูบคุณแล้วไง... จะปล่อยผมได้รึยัง!”
คำท้วงนั้นทำให้ร่างสูงชะงักกึก... นี่เขากำลังทำอะไรอยู่วะเนี่ย! ตีบทแตกไปรึเปล่า! จากที่ตั้งใจว่าจะแค่แกล้ง แต่ดันเพลินกับผิวขาวๆ เนียนๆ จนหยุดไม่ได้ซะอย่างงั้น ตฤณผละออก แล้วสบสายตากับคนในอ้อมกอด
“เรื่องมันผ่านไปแล้ว เราต่างคนต่างก็ไม่ได้ตั้งใจให้มันเกิดขึ้น เพราะงั้นลืมมันไปเถอะนะ” แววตากลมใสของคนที่เอ่ยปากต่อรองไหวระริก
“แต่ผมทำลงไปแล้ว ก็ต้องรับผิดชอบ” ตฤณพูดไปก็ชักงงตัวเอง ทำไมเขาต้องพยายามรั้งความสัมพันธ์ที่เกิดขึ้นแบบไม่รู้อิโหน่อิเหน่ไว้ด้วยวะ
“คุณเป็นผู้ชาย ผมเองก็เป็นผู้ชาย เรื่องแค่นี้ช่างมันเถอะ”
ร่างสูงส่ายหน้า ถ้าเขายินยอมทำเป็นเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น เขาก็ไม่ได้ป่วนเจ้านายตามที่หวังไว้แต่แรกน่ะเซ่ หมดสนุกกันพอดี “...แต่คุณเป็นของผมแล้ว ผมขอแค่ให้คุณทำตัวเป็นคนรักที่ดีแค่นั้น ผมสัญญาว่าจะไม่ทำอะไรที่ทำให้คุณไม่พอใจ จะทำตัวตามปกติเวลาที่อยู่ที่บริษัท...”
“เพื่อแสดงความจริงใจของผม ผมจะลบคลิปเสียงที่ถ่ายไว้เมื่อคืน ดูนะครับ” ตฤณกดเร็วๆ ให้ขึ้นคำว่า delete พร้อมหันไปโชว์ให้เจ้านายดูแวบๆ แล้วกดไปอย่างรวดเร็ว
ทำลายหลักฐานไปได้แล้วหนึ่ง เผื่อเจ้านายจะขอดู แผนเขาก็แตกน่ะสิ
ชายหนุ่มผิวสีแทนหันไปสบสายตากับดวงตากลมใส พร้อมยิ้มมุมปากเล็กน้อย “...เราไม่จำเป็นต้องทำตัวเป็นคู่รักหวานแหวว แค่พูดคุยกันตามปกติ และคุณยอมรับฟังความคิดเห็นของผมบ้าง แค่นี้คงไม่ได้ยากอะไรนักสำหรับคุณนะครับ”
ผู้เป็นนายนึกโล่งใจที่คลิปนั้นถูกลบไปเสียได้ แต่ เดี๋ยวก่อน... คนรักอาร๊ายยยยย!! ไอ้หน้าแมวซึ่งเป็นผู้ชายทั้งแท่ง กำลังต่อรองขอให้เขาซึ่งก็เป็นผู้ชาย เป็นคนรักกันเนี่ยนะ โฮวววว!... นภเกตน์อยากจะลุกขึ้นแล้วเสิร์ฟท่าหนุมานถวายแหวน แต่โดนมัดไว้ แถมยังโป๊แบบนี้ เขายังมีทางเลือกอื่นอีกหรือ... ขืนดิ้นแล้วโวยวายก็คงจะมีแต่เสียกับเสีย สู้รับปากส่งๆ ไปก่อนจะดีกว่า ผู้เป็นนายพยักหน้าหงึกหงักพลางตอบเสียงอ่อย “อะ... อืม... ลองดูก็ได้...”
ตฤณอยากจะกระโดดแล้วตะโกนลั่นด้วยความดีใจ ถ้าหากมีพลุหรือประทัดเขาคงจะจุดรัวๆ ให้ตรุษจีนอาย ก็นี่เป็นครั้งแรกที่เจ้านายยอมสยบให้กับตน คอยดูเถอะ ได้โอกาสเมื่อไหร่เขาจะแกล้งให้เจ้านายไปไม่เป็นเลย คึคึ ชายหนุ่มผิวสีน้ำผึ้งทำเป็นลุกเดินไปยังตู้เสื้อผ้าเพื่อซ่อนรอยยิ้มและใบหน้าที่กระดี๊กระด๊าจนเกินงามไว้ เขาทำเป็นเลือกๆ เสื้อผ้า แล้วก็หยิบเสื้อคลุมอาบน้ำกับเสื้อยืดและกางเกงยีนส์ออกมา “...อะแฮ่มๆ...” เขาพยายามปรับสีหน้าให้เป็นปกติอีกครั้ง
“คุณนภเกตน์ไปอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าก่อนเถอะครับ ผมจะไปเตรียมอาหารเช้าให้” พร้อมกับเอื้อมมือไปคลายปมเนกไทที่มัดข้อมือขาวไว้ออก
นภเกตน์ยกข้อมือที่มีรอยมัดสีแดงจางๆ ขึ้นมาพิจารณาดู เขาสะบัดข้อมือเบาๆ ก่อนจะรับเสื้อผ้ามาอย่างมึนๆ มือขาวหยิบเสื้อคลุมมาสวม ก่อนจะลุกเดินเข้าห้องอาบน้ำไปอย่างว่าง่าย
ปัง... เสียงประตูห้องน้ำปิดลงสนิท
หลังจากนั้นตฤณก็หลุดหัวเราะออกมาเบาๆ “คึคึคึ... จ๋อยไปเลยเว้ยเฮ้ย!” แต่แล้วก็ฉุกคิดอะไรขึ้นมาได้... เดี๋ยวก่อนซิ... เจ้านายมีรอยจูบ??? เต็มคอกับแผ่นอก??? มันก็เป็นหลักฐานว่าเขาทำอะไรบางอย่างลงไปจริงๆ นี่หว่า!
ร่างสูงก้มลงมองสำรวจตามร่างกายตนเอง ซึ่งไม่ได้มีร่องรอยสีแดงเหมือนกับนภเกตน์ แปลว่าเขาเป็นคนที่เปิดศึกรุกอีกฝ่ายอย่างจริงแท้แน่แล้ว
“เฮ้ย!” ร่างสูงรีบยกสองมือขึ้นปิดปาก ดวงตาคมเบิกโพลง! ชิบหายแล้ว! หรือเรื่องที่เขาหลอกนภเกตน์ไป จะเป็นเรื่องจริงจากความทรงจำอันเลือนรางของเขากันวะ! ขายาวพาเจ้าของเดินออกจากห้องนอนไปยังห้องครัวโดยที่ในศีรษะยังมึนตึ้บๆ “แอร๊... หรือว่าจะได้เมียจริงๆ ซะแล้วกู”
ฝ่ายคนที่เดินเข้าห้องน้ำไปอย่างอ่อนระโหยโรยแรง พอถอดเสื้อคลุมออกเท่านั้น นภเกตน์ก็ร้องลั่น “ว้ากกกกกกก!!” เขาก้าวยาวๆ ไปยืนใต้ฝักบัวแล้วเปิดน้ำแรงๆ พร้อมกับหยิบสบู่มาขัดถูตามร่างกาย... เห็นแล้วน้ำตาเขาจะไหล... แขน... ขา... อก... หน้าท้อง... ต้นขา... มีรอยจูบสีแดงๆ เต็มไปหมด โฮวววววววว... หมดกันเชิงชายที่รักษามานาน!
มือขาวทุบลงบนกำแพงแรงๆ อย่างสุดแสนจะเจ็บปวดในใจ “เสียท่าไอ้แมวหน้าหื่นจนได้ว้อย!” หากก็ได้แต่ปลงและทำใจยอมรับ บอกกับตนเองว่ายังไงก็จะไม่มีครั้งที่สองอีกแน่! เพราะถ้าเขาไม่เมา เรื่องแบบนี้ก็ไม่มีทางเกิดขึ้น ดังนั้นต่อจากนี้ไปเขาจะไม่ดื่มเครื่องดื่มมึนเมาอีกเป็นอันขาด! ร่างโปร่งสาบานกับตนเองรัวๆ
TBC~*
เพี้ยนกันเข้าไปใหญ่กับคู่นี้ 55555
ไม่ต้องเป็นห่วงธนากรกันนะคะ รายนั้นวิ่งออกอ่าวไทยไปขึ้นฝั่งที่สุไหงโกลกแล้วล่ะ 5555
ขอบคุณทุกคนที่แวะมาอ่านค่า :mew1:
-
ฮาจริงๆเลยคู่นี้ ๆ ไปกันใหญ่แล้ว :m20:
-
หมาเสร็จแมวจนได้
-
เห็นชื่อตอนๆแรกก็คิดอยู่ว่าทำไมชื่อตอน คู่เพี้ยน พออ่านจบ ใช่เลย เพี้ยนทั้งคู่อ่ะ 55555555555555
คบกันแบบงงๆ ได้เสียกันทางความคิด(ไปเอง)
-
น้องนภเชื่อพี่ตฤณสนิทใจเลย :laugh:
-
:m20: และ :pig4:
-
เพี้ยนสมชื่อจริงๆ :laugh: :laugh:
-
โอ้ยย ขำ #ขำหนักมาก น้ำตาเล็ดเลย :m20:
-
ตาตฤณนี่ร้ายนะเนี่ย :laugh:
-
:mew1: :mew1:
-
เป็นคู่ที่ตลกมากจริงๆ 555555
-
อยากเป็นคนรักเหรอ เจ้านายรีบจัดหนักเปลี่ยนลุคหมอนี่เลยอ้างว่า 'อยากเป็นคนรักชั้นต้องรสนิยมดี หน้ารกเป็นหมีแบบนี้ไม่ได้' ไปเลย :hao3:
-
:hao6: :hao6: อิอิ ไหนไหนก็เข้าใจกันผิดแระ ก็ทำตามที่เข้าใจไปเลยจะดีที่สุด 555555555555555555 :hao6: :hao6:
-
:m20:
-
ตฤณไม่ใช่ว่าคิดจะแกล้งเขาแต่กลับกลายเป็นหลงรักหัวปักหัวปำนะแก :laugh:
-
:mew1:
-
ตลกอ่ะ ไปกันใหญ่ละแต่ละคน
เป็นกำลังใจให้คนเขียนจ๊ะ
-
รักแบบนี้ก็น่ารักดีนะ
-
555555 โอยๆๆๆ ไปกันใหญ่แล้วคู่นี้
เพิ่งรู้ว่าการคุยกันก็ทำให้ได้เสียเป็นเมียผัวกันได้ กร๊ากๆๆๆ
ว่าแต่ตฤณนี่ดูท่าจะพลั้งเผลอใจให้นภก่อนนะเนี่ย ไม่รอดๆ ^^
-
ขำ ตฤณนี่ร้ายนะ หลอกกันแบบเป็นฉากๆๆ ที่จริงไม่ถึงกับหลอก เพราะมันก็เกิดขึ้นจริงบางส่วน
แต่ไอ้จูบตอนไม่เมานี่แหละของจริง ยังไงคะตฤณ ยังไงงงง
ขอบคุณค่ะ
-
:impress2:
-
เกือบพลาดเรื่องนี้ เพิ่งได้มาอ่าน
ฮาจริงๆอะไรจริง
เกือบละ เกือบเสียที เเต่สุดท้ายก็เสียทั้งคู่ซะงั้น ฮา.
-
โครตฮา 555
-
กู่ไม่กลับทั้งคู่
-
คู่เพี้ยนแต่น่ารักมาก สนุก ฮากระจาย
-
ตลกอ้ะ เพี้ยนทั้งคู่จริง ๆ ด้วย
-
โคตรฮาบวกโคตรบ้า.....อิป้าฮาจนเหงือกจะหลุดออกมาแล้ว
-
ฮ่า ฮ่า ฮ่า เจ้านายหลงกลซะแล้ว :katai2-1:
-
คู่เพี้ยนสุดขอบโลก แต่เหมาะสมกันดี o13
-
คุณผู้ช่วยนี่เป็นตุเป็นตะจริงๆ แถเก่งสุดๆ
ไหนๆก็เข้าใจปิดไปแล้วก็สานต่อยาวๆไปเลยเนอะ
อยากจะแกล้งเขาเดี๋ยวจะคอยดูว่าจะไปหลงรักเขาก่อนมั้ย
เบลอกันสมชื่อจริงๆ
-
Chapter 14
เสียงสายน้ำกระทบพื้นกระเบื้องดังก้องอยู่ในห้องอาบน้ำพักใหญ่ จนกระทั่งคนที่ยืนอยู่ใต้ฝักบัวสงบสติอารมณ์ลงได้บ้าง เขาจึงหยิบผ้าเช็ดตัวที่จัดวางไว้ในห้องน้ำมาซับตามเนื้อตัว หยิบเสื้อผ้ามาใส่แล้วก้าวออกมาจากห้องน้ำอย่างระทดระทวย
ดวงตากลมใสกวาดมองไปรอบๆ ห้อง ก่อนสายตาจะไปสะดุดอยู่ที่เตียงนอนคิงไซส์กับกระจกบานใหญ่... ทั้งๆ ที่ตฤณอยู่คนเดียวน่ะหรือ? จะว่าไปสีหวานๆ ของผ้าม่านกับผ้าปูที่นอนลายดอกไม้กระจุ๋มกระจิ๋มน่ารักๆ ก็ไม่ได้เหมาะกับผู้ชายเลยสักนิด
...แต่ก็ไม่แน่ อาจจะเป็นรสนิยมของไอ้หมอนี่ก็ได้
นภเกตน์เดินออกจากห้องนอน จากนั้นก็ลงบันไดไปยังชั้นล่าง เขาทำจมูกฟุดฟิดเมื่อได้กลิ่นทะแม่งๆ มาจากห้องครัว และพอเดินเข้าไปใกล้มากเท่าไหร่ หมอกควันสีเทาๆ ก็หนาตามากขึ้นทุกที
ร่างโปร่งถลาเข้าไปในห้องครัวที่เต็มไปด้วยควันโขมง “คุณตฤณ! จะเผาไล่ที่รึไง! แค่กๆ” ก่อนจะปราดไปเปิดหน้าต่างเพื่อไล่ควันออกไป
ตฤณยืนทำหน้ายุ่งอยู่หน้าเตาทำอาหาร ซึ่งบนนั้นมีกระทะที่ภายในมีไส้กรอกกับไข่ที่ทอดนานจนดำเกรียมและมีไฟลุกท่วม อันเป็นที่มาของควันหนาในห้อง มือหนาถือถังน้ำใหญ่อยู่ในมือเพื่อเตรียมจะสาดลงไปบนเตา
นภเกตน์ร้องเสียงหลง “เฮ้ย!! เดี๋ยวก๊อนนนนน! คุณจะทำอะไรน่ะ!”
“ก็จะดับไฟน่ะสิครับ!”
“ปิดแก๊สรึยัง!”
“ปิดแล้วจะทอดยังไงล่ะครับ!”
“โธ่เว้ย!” ผู้เป็นนายนึกอยากจะร้องไห้ นี่มันวันอะไรของเขากันวะ! มือขาวเอื้อมไปปิดแก๊ส ก่อนจะคว้าถังน้ำไว้แล้วยื้อสุดแรง “คุณจะทำแบบนี้ไม่ได้นะ!”
“แต่ไฟมันจะไหม้บ้านผมแล้วนะคุณ!” ตฤณเถียงพลางยื้อถังน้ำกลับคืน
“ฮื้ยยย! ใครเขาดับไฟบนเตาแบบนี้กันเล่า! อ๊ะ!” เพราะมัวแต่ยื้อกันไปยื้อกันมา ถังน้ำในมือขาวที่เปียกน้ำก็ลื่นหลุดมือ ส่วนอีกฝ่ายก็ดึงกลับไปซะเต็มแรง เลยหงายผลึงลงไปกองกับพื้นโดยมีถังน้ำร่วงลงมาครอบอยู่บนศีรษะ
“ว้ากกกก!” ~~ โครม! ~~ เคร้ง!
“คุณตฤณ! ยังไม่ตายดีใช่มั้ย!” นภเกตน์ถลาเข้าไปหาด้วยความเป็นห่วง
“ยังไม่ต๊ายยย แต่บ้านผมไฟจะไหม้แว้ว~”
“เออ! เดี๋ยวนะ” ร่างโปร่งหันซ้ายขวาเพื่อมองหาผ้าผืนที่ใหญ่มากพอที่เขาจะใช้ในการดับไฟ แต่ในห้องครัวนั้นไม่มีผ้าเลยสักผืน ไม่มีผ้ากันเปื้อน ไม่มีผ้าเช็ดจาน ไม่มีผ้าขี้ริ้ว จนเขาต้องสบถออกมาเบาๆ “Shit! นี่มันห้องอะไรกันแน่” แล้วหันกลับไปถลกเสื้อของคนที่นั่งมึนอยู่บนพื้นออกจากศีรษะ “ถอดเร็ว!”
“ฮะ! คุณนภเกตน์! จะมาหื่นใส่ผมอะไรตอนนี้! แอร๊ว!” ตฤณโวยวาย หากยังไม่ทันคว้าเสื้อของตนไว้ก็ถูกเจ้านายกระชากออกไปเสียก่อน
นภเกตน์รีบเอาเสื้อที่ถอดออกมาไปชุบน้ำให้เปียก เขาบิดน้ำพอหมาดแล้วจึงเอาไปครอบลงบนกระทะที่ไฟกำลังลุกโชติช่วงสวยงาม
ฟุ่บ! ฟู่วววววว~
หมอกควันในครัวจางลงช้าๆ ส่วนไฟบนเตาก็ดับสนิทลงได้ในที่สุด ส่วนสองหนุ่มในห้องก็ได้แต่หอบแฮกๆ เพราะเหนื่อยจากการโต้เถียงกันมาตั้งแต่เช้า แล้วยังต้องมาผจญภัยกันในครัวแบบนี้อีก
“ทอดไข่ ทอดไส้กรอกยังไหม้ แล้วคุณจะไปทำอะไรกิน!” พอลมหายใจกลับเป็นปกติ ผู้เป็นนายก็หันไปต่อว่าร่างสูงที่กำลังลุกขึ้นยืนอย่างทุลักทุเล
“ผมก็ซื้อกินน่ะสิครับ!”
“ผมไม่ได้หมายความว่ายังงั้น!” นภเกตน์หันไปส่งสายตาดุๆ ใส่ เขาหมดเรี่ยวแรงจะเถียงกับไอ้ผู้ช่วยสุดเกรียนนี่แล้ว “คุณไปอาบน้ำเถอะไป เดี๋ยวผมทำอาหารเอง ไอ้กระทะใบนี้ คงต้องทิ้งไปพร้อมกับเศษเสื้อของคุณละนะ”
“ครับๆ” ตฤณพยักหน้าหงึกหงัก สภาพเขาในตอนนี้ดูไม่ได้เอาเสียเลย ใบหน้าเปื้อนสีดำของควันจากเถ้าถ่านในกระทะ แล้วยังเส้นผมที่ชี้ฟูตั้งไปทั้งศีรษะ “ขอบคุณที่ช่วยดับไฟครับ” เขาเอ่ยพร้อมเกาศีรษะอย่างเขินๆ แล้วจึงยอมถอยออกจากห้องครัวไปอย่างว่าง่าย
เมื่อผู้เป็นนายเห็นว่าอีกฝ่ายคล้อยหลังไปได้สักครู่ เขาก็เริ่มต้นสำรวจห้องครัว “เฮ้อ... ทำไมฉันต้องเสี่ยงตาย แล้วยังต้องมาทำอาหารให้ไอ้บ้านี่กินด้วยวะ” ...แต่เอาเถอะ ทำอาหารง่ายๆ พอรับประทานแล้วอิ่มท้องแล้วเขาก็จะได้รีบกลับบ้าน ไม่อยากอยู่กับเจ้าผู้ช่วยตัวแสบนี่ต่อไปอีกแม้เพียงวินาทีเดียว
มือขาวเอื้อมไปเปิดเช็กตามตู้อาหารและตู้เย็น ซึ่งภายในมีพวกเนื้อสัตว์กับไส้กรอกแช่แข็ง กับพวกผักที่เหี่ยวแห้ง ดูเหมือนจะเก็บไว้นานเกินสัปดาห์แล้ว... ถ้าไอ้หมอนี่ทำอาหารไม่เป็น แล้วจะซื้ออาหารมาเก็บไว้ให้เน่าทำไมนะ ชายหนุ่มบ่นพึมพำ
นภเกตน์เลือกหยิบบะหมี่สำเร็จรูปจากในตู้เก็บอาหาร จัดการลวกเส้นแล้วผัดกับพวกเนื้อสัตว์และไส้กรอก พอเสร็จเรียบร้อยเจ้าของบ้านก็เดินกลับเข้ามาในครัวพร้อมกับเสื้อผ้าชุดใหม่พอดี “เอ้า ชามนี้ของคุณ มายกไปเอง”
“ขอบคุณครับ” ตฤณยกชามบะหมี่ผัดของตนขึ้นมาพิจารณา เขานึกแปลกใจเล็กน้อยที่คนที่มีท่าทางคุณหนูอย่างเจ้านาย ทำอาหารก็เป็นกับเขาด้วย จากนั้นจึงเดินนำไปที่โต๊ะอาหาร แล้วเดินกลับมาเปิดตู้เย็น “ผู้จัดการ... จะดื่มอะไรดี”
“...อะไรก็ได้ น้ำเปล่าก็ได้”
ทั้งสองนั่งลงตรงข้ามกันที่โต๊ะอาหาร ซึ่งตั้งอยู่ด้านหลังเคาน์เตอร์กั้นระหว่างพื้นที่ห้องครัวกับบริเวณเล็กๆ ที่ใช้เป็นส่วนของห้องอาหาร บทสนทนาของพวกเขาเป็นไปอย่างราบเรียบตามอย่างที่ได้ตกลงกันไว้ตอนอยู่บนเตียง หรืออาจจะเป็นเพราะทั้งคู่หมดแรง หมดโควตาที่จะโต้เถียงกันประจำวัน พวกเขาจึงจัดการกับอาหารและพูดคุยกันไปอย่างสันติ
“ปกติผู้จัดการทำอาหารเองเหรอครับ”
“อืม... ตั้งแต่เข้าเรียนไฮสคูล ผมก็อยู่คนเดียวมาตลอด ก็ต้องหัดทำอาหารกินเองบ้าง”
ร่างสูงพยักหน้าหงึกหงัก... จะว่าไป เขายังไม่รู้ประวัติหรือเรื่องราวใดๆ เกี่ยวกับเจ้านายสักเท่าไหร่เลย เพราะตั้งแต่เริ่มทำงานด้วยกันมา พวกเขาพูดคุยกันดีๆ ได้อยู่ไม่กี่วินาทีเท่านั้น “ปกติผมมักจะซื้อกิน กินแถวที่ทำงาน หรือไม่ก็มีคนทำให้” แวบหนึ่ง เขานึกถึงปิ่นหยกขึ้นมา เธอทำหน้าที่ไปจ่ายกับข้าว เตรียมอาหารเช้ากับอาหารเย็นของทุกวัน แม้เมนูจะวนเวียนซ้ำกันทุกสามวันก็ตามที และดูแลความสะอาดภายในบ้าน ถึงจะทำความสะอาดแค่เดือนละครั้งก็เถอะ
ตฤณเองก็คิดว่าน่าแปลก... ที่เขาไม่ได้โศกเศร้ากับการถูกทิ้งมากนัก อาจจะเป็นเพราะเขากับเธอ หมดความรักใคร่และความผูกพันที่มีต่อกันไปนานแล้ว
“พวกผักในช่องกระบะ กับอาหารที่หมดอายุ ผมทิ้งลงถังขยะไปหมดแล้วนะ” นภเกตน์พูดพลางใช้ส้อมม้วนเส้นบะหมี่ขึ้นมาเป่า พอเหลือบมองอีกฝ่าย เขาก็ขมวดคิ้วมุ่น... ทำไมจู่ๆ ทำหน้าเหี่ยวแบบนั้นล่ะ หรือว่าจะเสียดายของที่เขาทิ้งไป... “อ๊ะ! ผมควรจะถามคุณก่อนทิ้งสินะ”
“เปล่าครับ ผมแค่คิดอะไรเพลินๆ ไปหน่อย...” มือหยาบใช้ส้อมจ้วง
บะหมี่ใส่ปาก แล้วเคี้ยวหยุบหยับ พลางหันหน้ามองออกไปทางด้านนอกหน้าต่าง... ดีที่วันหยุดแบบนี้ เขาไม่ต้องอยู่คนเดียวนะ อยู่กับเจ้านายจอมกวนแบบนี้ก็มีความสุขดีไปอีกแบบ
...แต่จะว่าไป... เขาก็ไม่เคยรู้สึกเบื่อเวลาที่มีเจ้านายอยู่ใกล้ๆ เลยสักครั้ง
นัยน์ตาสีอ่อนชำเลืองมองคนที่นั่งทำหน้าเศร้าเป็นพระเอกมิวสิกตรงหน้า แล้วอดที่จะแขวะไม่ได้ “ทำหน้าเป็นแมวถูกทิ้งไปได้”
ตฤณหันขวับไปหาคนพูด ก่อนจะหัวเราะแหะๆ “ฮ่าๆ ดูออกง่ายๆ แบบนั้นเลยเหรอครับ”
...อ้าว! ชิบหายละ! ถูกทิ้งจริงๆ หรือเนี่ย? หรือว่าจะโดนคนที่เจอตอนเก็บสบู่ทิ้งเอา? จะว่าไป... แล้วคนคนนั้นเป็นใคร เป็นพนักงานในบริษัทหรือเปล่า เขาก็จำหน้าไม่ได้ซะด้วยสิ แต่ในสถานการณ์เช่นนี้ เขาก็คิดว่าไม่ควรจะถามถึง
นภเกตน์ทำหน้าลำบากใจ เพราะคนที่นั่งอีกฝั่งของโต๊ะ ปกติแล้วจะเอาแต่ทำหน้าตากวนประสาท แต่พอมาโหมดเศร้าแบบนี้แล้ว เขาไม่ชินเอาซะเลย
ชายหนุ่มผิวสีแทนขยิบตาข้างหนึ่ง “แต่ไม่ต้องห่วงนะครับ ผมทำใจได้แล้ว ต่อจากนี้ไปจะมีแต่ผู้จัดการคนเดียว”
ฟู่วววว ร่างโปร่งพ่นบะหมี่ออกจากปาก... ไม่น่านึกสงสารแม่งเลย! “ผมอิ่มละ กลับก่อนนะ” ...ขืนอยู่นานกว่านี้ เขาต้องอาเจียนใส่โต๊ะแน่ๆ
ตฤณปาดเส้นบะหมี่ออกจากใบหน้า พอเห็นอีกฝ่ายลุกขึ้น ก็รีบรั้งข้อมือขาวเอาไว้ก่อน “เดี๋ยวสิครับ เดี๋ยวผมไปส่ง”
“ไม่ต้อง ผมนั่งแท็กซี่ไปเองได้ ผมจะรีบไปทำงานที่บริษัทต่อด้วย”
“ผมจะไปด้วย”
นภเกตน์ปรายตามองคนที่จับข้อมือของตนไว้ “นี่มันเป็นวันหยุด คุณไม่ได้เงินค่าล่วงเวลาหรอกนะ”
ร่างสูงลุกตาม “แต่ว่านี่มันเป็นโพรเจกต์ของผม แล้วที่ผมอยู่ทำงานจนเย็นทุกวัน ไม่ใช่เพราะหวังค่าล่วงเวลาอย่างเดียวนะครับ”
“หวังประหยัดน้ำไฟที่บ้านงั้นสิ”
ตฤณหัวเราะ “โธ่ ผู้จัดการ! ผมออกจะทุ่มเทให้กับงานนะครับ”
ผู้เป็นนายนิ่งไปสักพัก ก่อนตอบ “...งั้นก็ตามใจ”
TBC~*
ความวุ่นวายยังคงดำเนินต่อไปนะคะ
บางทีฮัสกี้ก็สงสัยว่าแผนกนี้จะทำให้บริษัทล่มจมรึเปล่า :m15:
ขอบคุณทุกคนที่แวะมาอ่านค่ะ :mew1:
-
โอ้ววว มาแล้ว
คิดถึงจัง
เริ่มมีความรู้สึกดีๆเกิดขึ้นแล้วสินะเนี่ย :katai2-1:
-
โอ้โห คุณผจัดการนี่คุณสมบัติครบเลยนะ
ทำอาหารก็เป็น ไม่มีอะไรดีกว่านี้แล้วละ
รีบรวมหัวรวบหางซะนะ คุณผู้ช่วย หึหึหึ
-
ชักรู้สึกนายตฤณไม่มีค่าพอให้ผู้จัดการหลงรักเอาซะเลย เฮ้อ
ดูหนทางยังอีกยาวไกลจริงๆ
-
น่ารักมากเลย ฮาด้วยอ่า
ขอบคุณมากๆนะ แล้วมาต่อบ่อยๆนะรออยู่
-
:pig4: :pig4: :pig4:
-
จะรอดไหมเนี่ย ฮ่าๆๆๆๆ
-
หนุ่มๆเยอะขนาดนี้ กลัวว่าคนเขียนจะจับคู่ในอีกหลายคู่มากกว่าน่ะสิ อิอิ :z2:
-
อุต๊ะ อ่านๆ อยู่ก็จบ สั้นจุง อัพเพิ่มมะ คึคึ
-
น้องนภเป็นแม่ศรีเรือนแบบนี้ก็ดูแลตฤณได้พอดีเลยสิคะเนี่ย หุหุ ..บราโว่~
-
คุณผู้จัดการครบเครื่องครบรสขนาดนี้ ไม่นานนายตฤณหลงรักโงหัวไม่ขึ้นชัวร์
-
ตอนที่บอกว่าทำงานไม่ได้หวังโอที
แล้วผจก.บอกว่า หวังประหยัดค่าน้ำค่าไฟ
โอ๊ยฮา เล่นเอาเรื่องจริงของมนุษย์เงินเดือนมาล้อเล่น
o13
-
:pig4: :pig4: :pig4:
-
ได้สองต่อเลยนะคะคุณตฤณ
ได้เมียแล้วยังได้แม่อีก เอ้ยไม่ใช่ แม่ศรีเรือนต่างหาก
ขอแสดงความยินดีด้วยนะคะ
-
ตกตฤณตรงจะเอาน้ำดับไฟที่ไหม้กระทะ :m20:
-
บรรยากาศเรียบง่ายและดูดี คุณผู้จัดการก็มีฟีลลิ่งแม่ศรีเรือน น่ารักนะคะ
แต่เป็นคู่ที่พากันวุ่นวายจริงจัง ตลกดีค่ะ
ขอบคุณค่ะ
-
ตลกทั้งคู่ :laugh:
-
แม่บ้านแม่เรือนมากอ่ะบอกเลย
-
:z3:เรื่องนี้จี้มากกกกดดด
แหกทุกเรื่องของฮัสกี้เลย
-
คุณผู้จัดการของเราก็ยังเข้าใจอะไรผิดๆอีกเช่นเคย
รอตอนต่อไปเน้ออออ
-
รู้สึกถึงความมุ้งมิ้ง 555 ^^
-
จับคู่หนุ่มๆให้หมดเลยครัช
-
น่ารักทั้งคู่เลยอ่ะ
:-[
-
โอ้ยย ขำ สองคนนี้อยู่ด้วยกันแล้วขำอ่ะ :laugh:
-
มีเรื่องตลอด
-
น่ารักจังค่ะ ชอบเรื่องแบบนี้ เบาสมอง น่ารักกก
-
o13
ใสๆ วัยรุ่นชอบ
-
อ่านมาถึงตอนปัจจุบัน อึน มึน เนียน ทั้งคู่
-
นั่งขำกระจุย
-
o13 มาต่อด่วน
-
วุ่นวายได้อีกน่ะเนี่ย
-
Chapter 15
ทั้งสองออกจากบ้านของตฤณไปพร้อมๆ กัน พวกเขานั่งแท็กซี่ไปยังร้านอาหารเพื่อไปเอารถโตโยต้าเก่ากึกที่จอดทิ้งไว้ เมื่อไปถึงที่หมายก็เป็นเวลาบ่ายโมงกว่าแล้ว ตฤณเดินดุ่มๆ ไปที่รถของตน ชายหนุ่มสุดเซอร์ใส่เสื้อยืดตราห่านคู่ตัวบางกับกางเกงยีนส์ขาดๆ พอหันไปมองเจ้านายที่สวมเสื้อผ้าไม่ต่างกันนัก ก็หยุดหันมองไปมาเปรียบเทียบกัน เขาคิดว่าเสื้อผ้านั้นมันขึ้นอยู่กับคนที่สวมใส่ซะจริงๆ ขนาดเสื้อยืดตลาดนัดแบบพื้นๆ ยังกลับดูดีมีชาติตระกูลไปได้เมื่อเจ้านายเป็นคนใส่ จากนั้นจึงนึกขึ้นได้ “เอ้อ... ผมยังไม่ได้ไปซื้อเสื้อผ้าใหม่... งั้นไว้อาทิตย์หน้า”
“งั้นคุณตฤณก็ไปซื้อเสื้อผ้าซะ ผมกลับที่ทำงานเองก็ได้”
“เดี๋ยวครับ คือ...” ร่างสูงอ้ำอึ้ง... ก็ตอนแรกน่ะ เขาคิดว่าจะชวนธนากรหรือไม่ก็บวรวิทย์ให้ไปช่วยเลือกเสื้อผ้าที่ดูเป็นผู้เป็นคนให้สักหน่อย เพราะตัวเขานั้นไร้ซึ่งเซนส์ทางด้านแฟชั่นมากถึงมากที่สุด ต่อให้ไปซื้อเอง แต่งตัวออกมาก็คงไม่พ้นอีหร็อบเดิม
“มีอะไรอีก” คนที่ถูกรั้งอยู่เรื่อยชักอารมณ์เสีย
“คือ...” มือหยาบยกขึ้นเกาท้ายทอยแกรกๆ “...ผมไปซื้อเสื้อผ้าเองก็มีค่าเท่าเดิมแหละครับ วิธีการแต่งตัวที่ผมรู้จัก ก็มีแค่ใส่เสื้อเชิ้ตกับกางเกงสแล็ก อย่างที่คุณเห็นนี่แหละ ผมไม่ได้ซื้อเสื้อผ้าใหม่ๆ มาหลายปีแล้ว... เพราะงั้นเราไปทำงานกันเถอะครับ”
“แล้วถ้าคุณต้องไปพบลูกค้าอาทิตย์หน้า คุณจะไปแบบเดิมๆ น่ะเหรอ คุณต้องแต่งตัวให้ดูน่าเชื่อถือหน่อยซี่ ใครเขาจะเชื่อว่าคุณเป็นผู้ช่วยผู้จัดการกัน”
“ผมก็เป็นของผมอย่างนี้แหละครับ”
นภเกตน์ถอนหายใจยาว “เฮ้อ... ถ้าคุณตฤณพาผมไปห้างไหนสักห้างได้ละก็ ผมจะช่วยดูให้ละกัน แต่ผมเองก็ไม่รู้จักที่ทางหรือร้านไหนเป็นพิเศษหรอกนะ”
ตฤณยิ้มกว้าง “ขอบคุณที่เข้าใจครับ งั้นเราแวะไปซื้อเสื้อผ้ากันก่อน แล้วค่อยไปที่ทำงานนะครับ”
รถบุโรทั่งแล่นเข้าตัวเมืองของกรุงเทพฯ ไปช้าๆ ที่จริงตฤณเองก็ไม่รู้หรอกว่าเสื้อผ้าแบบที่ใช้ใส่ทำงานน่ะ เขาซื้อกันที่ไหน เขาเคยเดินแต่จัตตุจักร ตลาดโบ๊เบ๊ กับประตูน้ำเท่านั้น แต่จำได้คุ้นๆ ว่าสมัยอยู่มหาวิทยาลัย เขาเคยไปซื้อเสื้อผ้าที่ประตูน้ำสองสามครั้ง เพราะที่นั่นซื้อแบบยกโหลได้ เขาไปซื้อครั้งเดียวใส่ไปได้อีกหลายปี... ส่วนตามห้างหรือตลาดอื่นๆ เขาก็เคยแต่เดินตามแล้วหิ้วของให้กับปิ่นหยกเท่านั้น
“เอ้อ... ว่าแต่ไปห้างไหนดีครับ” ร่างสูงหันรีหันขวาง
“คุณตฤณ ผมเพิ่งมาจากอเมริกานะ มาถามผมแล้วผมจะรู้มั้ยล่ะ” นภเกตน์หันไปตอบเสียงเข้ม แต่ดูจากท่าทางของอีกฝ่ายแล้ว เขาก็เชื่อว่าคงไม่รู้จริงๆ “โทรถามคนอื่นดูมั้ย”
“นั่นสินะครับ” มือหยาบล้วงหยิบโทรศัพท์มือถือขึ้นมา แล้วโทรไปหาบวรวิทย์ เพราะเกรงว่าธนากรจะยังขวัญเสียและไม่ยอมรับโทรศัพท์จากตน เขาพูดคุยกับคนในสายอยู่ครู่หนึ่ง ก็สรุปได้ว่า จะไปห้างเซ็นทรัลที่อยู่ในละแวกชานเมืองพอดี
รถโตโยต้าเก่าเก็บค่อยๆ ถอยเข้าจอดในที่จอดของห้างเซ็นทรัลหลังจากที่วนอยู่หลายรอบ ก่อนสองหนุ่มจะก้าวลงมาจากรถอย่างมึนๆ
“รถเยอะแบบนี้ ข้างในคงคนเยอะมากแน่ๆ” นภเกตน์พึมพำ
“วันนี้วันเสาร์ ก็เป็นธรรมดานะครับ คนที่มีแฟนเขาก็คงมาเดตกัน” ร่างสูงเดินนำเข้าตัวห้างไป พร้อมกับขมวดคิ้ว... ถ้าอย่างนั้นเขากับเจ้านายล่ะ จะเรียกว่าเดตรึเปล่าวะเนี่ย?
เป็นอย่างที่ตฤณพูด ภายในห้างมีคู่รักเดินจูงมือกัน โอบไหล่ โอบเอวกันเป็นคู่ๆ แต่ร่างโปร่งไม่สนใจ เขาเดินแซงอีกฝ่ายไปยังป้ายแผนผังของห้าง ยืนดูสักพักก็หันกลับมาหาคนที่มาด้วยกัน “คุณจะตัดผมด้วยมั้ย ไหนๆ ก็มาแล้ว ตัดไอ้ที่ยาวๆ ยุ่งๆ นั่นออกไปสักหน่อย”
ร่างสูงเหลือบมองไรผมที่ปรกรกใบหน้า... ก็จริงนะ ไหนๆ ก็มาแล้ว ตัดก็ตัด... “ครับ”
นภเกตน์เดินนำไปร้านเสื้อผ้าแผนกผู้ชาย เขาเลือกหยิบเสื้อเชิ้ตแบบสีโทนเดียวมาสองสามตัว “เสื้อแบบนี้เอาไว้ใส่กับสูท คุณตฤณควรจะใส่สูทมาทำงานได้แล้ว ซื้อไว้สักสองชุด เอาไว้ผลัดกันใส่เวลาส่งซักแห้ง”
“ถ้าไอ้พวกลิงที่ทำงานเห็นผมใส่สูทละก็ ต้องหัวเราะจนหงายเก๋งแหงๆ”
ร่างโปร่งนึกขำตาม... มันก็จริงนะ จับหัวหน้าลิงใส่สูท ลูกน้องลิงคงจะแตกตื่นพิลึก “จริงๆ ถ้าตัดสูทจะเข้ากับรูปร่างได้ดีกว่า แต่หุ่นแบบคุณก็น่าจะหาสูทสำเร็จรูปใส่ได้ไม่ยาก” เขาเดินนำไปสักพักก็หันกลับมาหาคนที่หอบเสื้อเชิ้ตเดินตามมา “ผมไม่ได้เรื่องมากหรอกนะ แต่คุณจะเห็นความแตกต่างเวลาที่ไปพบกับลูกค้า เวลานี้คุณเป็นตัวแทนของบริษัท ตัวแทนของวิศวกรในแผนกทุกคน คุณจะต้องทำตัวให้ดูน่าเชื่อถือ เพราะเวลาพบกันครั้งแรก ลูกค้าจะตัดสินเราจากภายนอก เขาไม่ได้มารู้นี่ว่าเราทำงานเก่งกาจกันขนาดไหน”
ตฤณเลิกคิ้วขึ้นด้วยความแปลกใจที่เจ้านายพูดจาแบบมีเหตุผลดีๆ กับชาวบ้านก็ได้ ชายหนุ่มอมยิ้มเล็กน้อย แล้วส่ายหน้า... เขาไม่ควรตัดสินใครจากการพบกันครั้งแรกเลยจริงๆ “ครับ”
คราวนี้เป็นนภเกตน์ที่ชะงักกึก แล้วทำตาโตใส่อีกฝ่าย... ก็ผู้ช่วยตัวดีที่เคยเอาแต่เถียง จู่ๆ กลับยอมเชื่อฟังเขาง่ายๆ แบบนี้
“มีอะไรเหรอครับ”
“เอ้อ... เปล่า... ผมว่าสูทสีดำล้วนสักตัว กับพวกสีเข้มมีลายเรียบๆ บ้างก็โอเคนะ”
“ซื้อหลายๆ ตัวก็ได้ครับ ผมไม่ค่อยได้ออกมาซื้อของ ซื้อทีเดียวเก็บไว้ใช้หลายๆ ปีเลยครับ... เอาเป็นว่าผู้จัดการเลือกให้ผมทีก็แล้วกัน”
“รองเท้ากับเนกไทล่ะ”
“เนกไทไม่มีครับ ส่วนรองเท้า มีแต่ผ้าใบ”
ร่างโปร่งพยักหน้าหงึกหงัก เขาเดินไปเลือกเนกไทที่เข้ากับเสื้อเชิ้ตสองสามเส้น ส่วนสูทก็เลือกเอาจากหลายๆ ร้าน ซึ่งแต่ละร้านก็ให้ตฤณได้ลองใส่ก่อน แล้วจึงให้ทิ้งไว้สักพักเพื่อที่ทางร้านจะได้จัดการแก้ไขความยาวของแขนเสื้อและขากางเกงให้ ต่อจากนั้นทั้งสองคนก็พากันไปที่ร้านรองเท้า ตามมาด้วยร้านตัดผม
“คุณจะตัดทรงอะไรก็ได้ เอาที่มันดูเป็นผู้เป็นคน เลือกที่จัดทรงง่ายๆ หน่อยก็แล้วกัน แบบที่เช้าตื่นขึ้นมา หวีๆ นิดหน่อยก็พอ”
“...ผู้จัดการบอกช่างให้ผมหน่อยได้มั้ย... ทั้งชีวิตผมยังไม่เคยเปลี่ยนทรงผมเลย”
นภเกตน์นึกอยากจะบอกให้ช่างจับผู้ช่วยโกนผมซะให้รู้แล้วรู้รอด เขาหันไปบอกช่าง “เอาทรงที่สั้นๆ หน่อย แล้วทำให้เขาดูเป็นผู้เป็นคนมากกว่านี้เยอะๆ เลยด้วย” แล้วเดินไปทิ้งตัวลงนั่งบนโซฟา เพื่อรอให้อีกฝ่ายตัดผมเสร็จ
มือขาวเอื้อมไปหยิบนิตยสารมาเปิดดูเพื่อฆ่าเวลา สักพักก็เงยหน้าขึ้นแล้วหันมองไปรอบๆ บริเวณโซฟาแถวนั้นมีผู้ชายนั่งอยู่จนเต็ม ข้างๆ ตัวของแต่ละคนมีถุงจากร้านค้าวางไว้เป็นกองใหญ่... และทุกคนกำลังรอแฟนที่ทำผมอยู่ภายในร้าน
...shit! พามาซื้อเสื้อผ้า พามาตัดผม... เขาเองก็ไม่ต่างจากคนพวกนี้ แล้วอย่างนี้ ตฤณก็อย่างกับเป็นแฟนกับเขาจริงๆ น่ะซี... ร่างโปร่งชักอยากจะลุกขึ้นยืนแล้วดึงทึ้งเส้นผมรัวๆ
ทว่าทุกคนแถวนั้นหันมาให้ความสนใจกับสีหน้าตื่นๆ ของชายหนุ่มผิวขาว เขาจึงแกล้งทำเป็นลุกไปมองดูผลิตภัณฑ์แต่งผมทั้งหลายที่วางโชว์ไว้
“สนใจผลิตภัณฑ์ตัวไหนดีคะ” จู่ๆ หญิงสาวจากในร้านก็เดินเข้ามาหา เจ้าหล่อนพูดจ้อ แนะนำผลิตภัณฑ์แบบ non-stop จนนภเกตน์อ่อนใจ จำใจต้องซื้ออะไรสักอย่างเพื่อให้เจ้าหล่อนหยุดพูดเสียที
มือขาวเอื้อมไปคว้าเจลแต่งผมมาหนึ่งกระปุก แล้วหยิบบัตรเครดิตส่งให้กับคนขาย ก่อนจะกลับไปนั่งบนโซฟาที่เดิม
เวลาผ่านไปสักพักใหญ่ ตฤณที่ตัดผมเสร็จแล้วเดินออกมาหาเจ้านายอย่างเขินๆ รู้สึกศีรษะเบาโหวงเหวงยังไงก็ไม่รู้ ก็ช่างเล่นตัดผมเขาเสียจนสั้น ชนิดที่ว่าเขาเดินแล้วเหมือนศีรษะจะปลิว เสียศูนย์ไปเลย
“เอ่อ เสร็จแล้วครับ” ร่างสูงยิ้มแหยๆ แม้เส้นผมสีดำขลับที่ถูกตัดสั้นและหวีเป็นทรง บวกกับใบหน้าหล่อเหลาที่โดดเด่นจะทำให้เจ้าตัวดูดีขึ้นอยู่ไม่น้อย ชนิดที่ว่าคนภายในร้านหันมองตามกันจนเหลียวหลัง แต่เพราะความไม่คุ้น ชายหนุ่มจึงไม่มั่นใจว่าสายตาเหล่านั้นพุ่งตรงมาทางตนด้วยสาเหตุอะไร
“อะ... ฮะๆๆ คุณตฤณ ฮ่าๆๆ” นภเกตน์ชะงัก ก่อนจะหัวเราะออกมาอย่างลืมตัว เมื่อย้อนนึกไปถึงตฤณคนที่เขาเห็นในห้องครัว แล้วเปรียบเทียบกับตฤณในตอนนี้ อีกฝ่ายดูดีขึ้นจนเขาเองยังต้องแปลกใจ เหมือนยังกับอยู่ในภาพยนตร์เรื่อง My fair lady ยังไงยังงั้น
...My fair lady งั้นเหรอ ถ้างั้นผู้ช่วยของเขาก็กลายร่างจากเนิร์ดมาเป็นสาวงาม? ไม่ได้เข้ากันเล้ยยยย!! เจ้านายชักจะเพี้ยนตามผู้ช่วยของตนไปใหญ่ เขาส่ายศีรษะรัวๆ แล้วหัวเราะกับความคิดของตัวเอง
หัวเราะ... หยุด... ส่ายหน้า... แล้วหัวเราะต่อแบบนี้หมายความว่าอะไร!!! “ฮื้ยยย... อย่าหัวเราะแบบนี้สิครับ ผมยิ่งรู้สึกแปลกๆ อยู่ด้วย”
“โอเคๆ ไม่หัวเราะ ฮ่าๆๆ”
“ไม่หัวเราะยังไงกันครับเนี่ย!!”
ทั้งสองพากันเดินออกจากร้าน หากนภเกตน์ก็ยังหัวเราะไม่หยุด เขาหันไปทางคนที่ตนคิดเสมอว่าเป็นเนิร์ดหน้าหื่น มองกี่ครั้งก็ยังไม่อยากจะเชื่อสายตาว่าอีกฝ่ายจะดูดีขึ้นเหมือนถูกปลุกเสกขนาดนี้ได้ “ฮะๆ”
“แปลกมากเลยเหรอครับ” ตฤณชักใจแป้ว
ผู้เป็นนายส่ายหน้า แล้วตบไหล่หนาเบาๆ “เปล่า แต่คุณดูเหมือนคนละคนกับก่อนตัดผมเลย”
“...ทำให้คุณนภเกตน์หัวเราะซะจนลืมเก๊กได้ขนาดนี้ ผมคงดูแปลกไปมากจริงๆ” ร่างสูงบ่นพึมพำ แต่แล้วก็พลอยหัวเราะตามเจ้านายไปด้วย “ไปกินข้าวกันเถอะครับ บะหมี่ผัดย่อยหมดแล้ว ให้ผมเลี้ยงข้าวขอบคุณคุณสักมื้อละกันนะ แล้วเดี๋ยวค่อยกลับมาเอาเสื้อผ้าที่แก้”
“ขอบคุณ?” นภเกตน์ทวนคำพูดของอีกฝ่าย
ตฤณยิ้มหน้าระรื่น “ก็ขอบคุณผู้จัดการไงล่ะครับ ที่สละเวลามาช่วยผมตั้งครึ่งค่อนวันแบบนี้”
...สิ่งหนึ่งที่นภเกตน์ฉุกคิดได้... คือคำว่าขอบคุณที่พูดได้ง่ายๆ แบบเป็นธรรมชาติกับความเป็นกันเองของอีกฝ่าย ทำให้ตฤณแตกต่างออกไปจากทุกคนที่เขาเคยรู้จักหรือทำงานด้วยกันที่อเมริกา ถึงแม้พวกเขาจะโต้ฝีปากกันมาทั้งวัน แต่เขากลับไม่รู้สึกอึดอัดหรือเหน็ดเหนื่อยเลยแม้เพียงวินาทีเดียว และถึงจะมีเรื่องแบบเมื่อคืนหรือเมื่อเช้าเกิดขึ้น ก็ไม่ได้ทำให้เขารู้สึกตะขิดตะขวงใจที่จะอยู่ใกล้ๆ
...ก็แปลกดี
ร่างสูงชำเลืองมองคนที่เดินเคียงข้างกับตนไปเรื่อยๆ ใบหน้าน่ารักดูอ่อนเยาว์เมื่อเส้นผมถูกปล่อยให้เป็นไปตามธรรมชาติ แล้วยังมีรอยยิ้มบางๆ กับนัยน์ตาสุกใสที่เขาไม่ได้พบเห็นบ่อยนัก พวงแก้มยุ้ยๆ สีขาวอมชมพู ที่ใสจนเห็นเส้นเลือดฝอยอยู่ภายใน แล้วก็ไฝเม็ดเล็กๆ ที่ตรงใต้หางตาซึ่งเขาเพิ่งเคยสังเกตเห็นก็เพิ่มเสน่ห์ให้อีกฝ่ายไม่น้อย ความจริงเจ้านายก็ดูน่ารักดี แล้วยิ่งเวลาทำหน้าแบบนี้ ก็ทำให้เขาเผลอยิ้มตามไปด้วยง่ายๆ
...เดตงั้นเหรอ... ความจริงได้มาเดตกับเจ้านายแบบนี้ก็สนุกดีนะเนี่ย
“อยากกินอะไรเป็นพิเศษมั้ยครับ”
“อะไรก็ได้... แล้วแต่คนจ่ายละกัน”
“...งั้นกินพวกปิ้งๆ ย่างๆ มั้ยครับ ชั้นบนของที่นี่น่าจะมีร้านให้เลือกมากมาย”
นภเกตน์พยักหน้าหงึกหงัก “โอเค”
ร่างสูงเลือกร้านปิ้งย่างที่ชื่อคุ้นๆ เหมือนว่าเคยไปรับประทานกับเพื่อนพ้องแถวๆ บริษัทมาก่อนและอยู่ใกล้สายตามากที่สุด เมื่อไปถึงร้านอาหารก็เดินนำเจ้านายเข้าไป “โชคดียังไม่ถึงเวลาอาหารเย็น ไม่งั้นเราไม่ได้นั่งแน่ๆ”
ทั้งสองหยุดรอให้พนักงานออกมาต้อนรับและพาไปนั่งประจำที่ ภายในร้านมีผู้คนหนาตา แต่ก็ยังพอมีที่ว่างอยู่บ้าง พนักงานต่างเดินไปเดินมาเพื่อเสิร์ฟอาหารกันวุ่นวาย
“สั่งเลยครับ อยากกินอะไรก็สั่งเลย จะดื่มเบียร์มั้ยครับ”
นภเกตน์เบิกตาโพลง “ผมขอน้ำอัดลมดีกว่า” ...ยังเข็ดไม่หายเลยนะ รอยเก่ายังไม่ทันจางเลย! แล้วก้มหน้าดูเมนูเนื้อและหมูสำหรับปิ้งย่างสารพัดชนิด “อืม... น่ากินไปหมด”
“งั้นเอาแต่ละชนิดอย่างละจานดีมั้ยครับ ผู้จัดการจะได้ลองหลายๆ แบบ ถ้าชอบแบบไหนค่อยสั่งเพิ่ม”
“...จะดีเหรอ” ...ราคาแต่ละจานก็ใช่ว่าจะน้อยๆ แล้วเขาก็เป็นเจ้านายนะ มาให้ลูกน้องเลี้ยงอาหารแพงๆ มันก็รู้สึกแปลกๆ
ตฤณไม่รอให้อีกฝ่ายตัดสินใจ เขาหันไปเรียกพนักงานแล้วสั่งอาหาร เพียงแค่ครู่เดียว ทั้งเนื้อวัว เนื้อหมู ผักสดและเครื่องเคียงมากมายก็ถูกนำมาเสิร์ฟจนเต็มโต๊ะอาหาร “เตาร้อนกำลังดีเลย เชิญครับ” พอเห็นว่าคนตรง
หน้าจ้องมองไปตามจานเนื้อทีละจาน แล้วกัดริมฝีปาก เขาก็นึกรู้สึกเอ็นดูกับท่าทางของเจ้านายที่ไม่เคยเห็นมาก่อน “ผู้จัดการเคยกินเนื้อย่างแบบนี้รึยัง”
ร่างโปร่งส่ายหน้า “ไม่เคย”
มือใหญ่ใช้ที่คีบที่ทางร้านจัดมาให้คีบเนื้อวางลงบนเตา รอแค่พอสุกแล้วก็คีบไปวางในจานให้กับเจ้านาย “ต้องย่างเร็วๆ แบบนี้ ถึงจะได้รสชาติเนื้อ อร่อยดี ลองดูนะครับ”
นภเกตน์คีบเนื้อใส่ปากไปเรื่อยๆ พอหันไปมองผัก ผู้ช่วยของตนก็จะจัดแจงห่อผักใส่เนื้อกับเครื่องให้ชิม เขานึกว่าแบบนี้ก็สบายดี อีกอย่าง เขาเองก็ไม่ได้รับประทานอาหารตามลำพังกับคนอื่นนอกจากอาพีรพัฒน์แบบนี้มานานแล้ว
ทั้งสองใช้เวลาเพียงแค่ชั่วโมงกว่าๆ ก็จัดการกับเนื้อนับสิบจานหมดเกลี้ยง “ผู้จัดการกินง่ายดีนะครับ” ร่างสูงหัวเราะเบาๆ “อร่อยมั้ย”
“ก็อร่อยนะ... หรือไม่ก็คงเป็นเพราะหิว”
ตฤณโบกไม้โบกมือ “เวลาแบบนี้ คุณพูดว่า อร่อย แล้วยิ้มก็พอ”
“โอเค อร่อย” ริมฝีปากสีแดงสดคลี่ยิ้มบาง
ตึก...
จู่ๆ หัวใจของชายหนุ่มผิวสีแทนก็เต้นผิดจังหวะ รอยยิ้มน่ารักที่อีกฝ่ายส่งให้กับเขา ถึงกับทำให้สมองมึนงงไปชั่วครู่
“คุณตฤณ?”
“อะ... เอ่อ... จะสั่งเนื้อเพิ่มอีกมั้ยครับ”
“อิ่มแล้ว” มือขาวเอื้อมไปหยิบกระดาษที่เจ้าตัวคิดว่าเป็นบิลที่พนักงานนำมาเหน็บไว้ให้มาดู แต่ผิดคาด บนกระดาษนั้นไม่มีราคารวม มีแค่รายการอาหารเท่านั้น “มื้อนี้ท่าจะแพง เราหารกันดีกว่านะ”
“อื้อ! ได้ไงครับ ก็ผมบอกว่าจะเลี้ยงไง”
“อย่าเลย เอาไว้คราวหน้าแล้วกัน”
“ไม่ครับ ผมจ่ายเอง”
นภเกตน์พูดเสียงกึ่งดุ “ไม่ต้อง ผมมีเงินจ่ายน่ะ!”
แต่นั่นก็ไม่ได้ทำให้ร่างสูงยอมแพ้ “อ้าว! ก็ตอนตกลงมากิน ผมบอกว่าจะเลี้ยงนี่ครับ!”
“ผมไม่ได้ตกลงว่าจะให้คุณเลี้ยงนี่!”
ตฤณไม่สนใจเจ้านาย เขาลุกขึ้นพรวด แล้วกวักมือเรียกพนักงาน “น้องๆ เก็บตังค์ด้วย”
นภเกตน์ลุกขึ้นคว้าแขนสีน้ำผึ้ง “ผมเป็นเจ้านายคุณนะ จะให้ลูกน้องเลี้ยงอาหารแพงๆ แบบนี้ได้ยังไง”
“ทำไมจะไม่ได้! ผมเป็นลูกน้องก็จริง แต่คุณเป็นเมี....” ยังพูดไม่ทันจบ มือขาวก็ประกบปิดปากร่างสูงไว้เสียก่อน
“โอเคๆ เลี้ยงก็เลี้ยง!” ร่างโปร่งทิ้งตัวลงนั่ง แก้มนวลเปลี่ยนเป็นสีชมพูระเรื่อ... ไอ้หน้าแมวผีนี่ ไม่อายชาวบ้านชาวช่องบ้างรึไงนะ พูดแบบนั้นออกมาได้หน้าตาเฉย
แต่อาการกระฟัดกระเฟียดและยินยอมอย่างจำใจของอีกฝ่ายก็ทำให้ตฤณพอใจอยู่ไม่น้อย เขาหัวเราะเบาๆ อย่างเจ้าเล่ห์... คิดว่าต่อไปนี้ เขาจะใช้วิธีเดียวกันนี่แหละ มาแกล้งขู่เจ้านายเวลาที่ดื้อมากๆ ให้ยอมอ่อนผ่อนตามตน
หลังจากจ่ายเงินค่าอาหารเสร็จแล้ว ร่างสูงก็พาผู้เป็นนายกลับไปรับเสื้อสูท เสื้อเชิ้ตกับกางเกงที่ซื้อไว้พร้อมกับข้าวของที่ซื้อไว้กองโต แล้วจึงออกเดินทางไปยังที่ทำงานในย่านสาธร
TBC~*
คนเราเนอะ เบลอจนไปเดตกันได้ล่วย :mew5: ขอให้รอติดตามกันนะคะ ว่าคู่นี้เขาจะพากันเบลอไปทางไหนต่อ 5555
วันหยุดหลายวันที่ผ่านมาเป็นยังไงกันบ้างค้า เที่ยวสนุกมั้ยเอ่ย
:mew1: ขอบคุณที่แวะมาอ่านค่ะ
-
น่ารักกกกกค่ะ เบลอจริงๆคู่นี้ ดีค่ะ ชอบ จีบกันง่ายๆเดี๋ยวก็รักกัน คนอ่านแฮปปี้
-
เบลอจนคนอ่านหลงเลย
ฟิน :o8:
-
พอคุยกันดีๆก็น่ารักมากเลยน่ะคู่นี้
-
ถึงจะเบลอๆเดท แต่ก็ดูมีความสุขนะ :กอด1:
-
เขาเดตกันแล้ว :mew1:
-
น่ารักมาก น่ารักที่สุด แอร๊ยๆๆๆ >o<
-
เบลอ ๆ อย่างนี้ล่ะชอบนัก อยากให้รักกัน ๆ
ตฤณหลงเสน่ห์เจ้านายแล้วสิ
-
เบลอกันมาเดตจนได้นะคะ
แอบสงสารคุณเจ้านายนะ
ต้องกลายเป็นเมียผชเนี่ย
แถมเอาว่า เมีย นำหน้า มาอ้างอยู่เรื่อย
เขินแทน 55 ถ้าจะขนาดนี้
น่าจะเป็นเมียจริงๆกันซะทีนะคะ
-
เบลอกันได้น่ารักนะคะ :-[
-
เดทแบบเบลอๆ
-
เขิลจัง เขามุ้งมิ้งกันโดยไม่รู้ตัว :o8:
-
เขินอ่ะ :-[ :-[ :-[
-
เบลอว่ารักแทบ มากอะ น่าร๊ากกกก
-
เบลอว่ารักแถบ สินะๆ
ตฤตน่าจะรู้ตัวก่อนแล้วเนี่ย เห็นยิ้มหวานๆแล้วใจกระตุก
แต่เจ้านายนภเนี่ย คงเบลอไปเรื่อย เพราะทั้งซึนมึนอึน จริงๆ
-
เรานึกว่าน้องนภจะตกตะลึง แล้วก็ใจเต้นตึกตักกับ New ตฤณเสียอีกนะคะเนี่ย ที่ไหนได้กลับกลายเป็นหัวเราะขำไปเสียนี่กระไร :laugh:
-
น่าฮักแต้หน่อ อิๆๆๆ
-
เราว่าไม่ใช่เบอลแต่น่าจะเป็นพรมลิขิตมากกว่า
-
เบลอว่ารักแถบอ่ะป่าว :z1:
-
นึกถึงนี่เลย>>เบลอว่ารักแถบ :katai5:
-
:mew1: :mew1:เค้าชอบคู่นี้ ดูมึนๆ เอ๋อ น่ารักดี
-
คู่นี้น่ารัก เบลอว่ารักแถบ อิอิ
-
โอ้ยยยย ยอมรับสถานะแล้วหรอเจ้านาย ฮ่าาา
คู่นี้น่ารักอ่ะ ชอบๆๆๆ
-
ทำไงดีๆๆๆ น่ารัก น่ารักสุดๆเลย แงงงง
คุณเจ้านายน่ารักมากเลย น่ารักน่าหยิก ฮืออ
ในมุมมองของตฤณที่บรรยายคุณเจ้านายซะน่ารักเชียว
เริ่มชอบเขาแล้วสิท่า เบลอแบบนี้บ่อยๆนะ
คนอ่านฟิน555555
-
:m20: :-[
:pig4:
-
เบลอจริงๆด้วย
ตฤณเริ่มหลงผู้จัดการแล้วใช่มั้ยเนี่ย เจอรอยยิ้มพิฆาตเข้าไป ใจเต้นตึกๆเลยนะ
ผู้จัดการน่าร้ากกกกกกกก
-
เดตแบบเบลอนี่น่ารักจริงๆ พี่ตฤนเป็นเงาะถอดรูปหล่อซะแล้ว :pig4:
-
คุณเจ้านายโดนหลอกแล้วมั้ง ถ้าพวกปิ้งย่างส่วนมากเหมารายหัวอยู่แล้ว ไม่มีเก็บเพิ่มหรอก ^^
-
เบลอกันต่อไปนะ เบลอบ่อยๆ
เบลอว่ารักแทบอ่ะ
:katai2-1:
-
อั้ย ย ย ย ย
-
น่าร้าก
อ่านแล้วยิ้มแก้มไม่หุบเลยค่ะ
-
น่ารักอ่ะ บรรยากาศดี๊ดี เหมือนเดทจริงด้วยนะ
แน่ะ มีแอบมอง ชอบเจ้านายล่ะสิ ใจเต้นตึกๆ ตักๆ
ขอบคุณค่ะ
-
:laugh:
-
ฮ่าๆ ชอบจังกับการไปเดตแบบเบลอๆ เนี่ย
-
ขำสองคนนี้5555
-
น่ารักอ่ะ เบลอกันไปเบลอกันมา เบลอไปเดตกันซะงั้น ฮ่าาาาาา
:mew3:
-
:hao7: มันจะเบลอจนถึงขั้นเสียตัวกันจริงๆตอนไหนน๊ออออออออ????? >สายหื่น< o18
-
เบลออย่างน่ารัก...
เป็นกำลังใจให้คนเขียนจ๊ะ
-
เขาเริ่มจีบกันแบบมึนๆล่ะ เดียวอีกไม่นานก็คบกันแบบเบลอๆสมชื่อเรื่องแน่ๆ 555
น่ารักกันซะจริงๆคู่นี้ จากแมวโลโซพอถอดรูปปุ๊บเป็นเจ้าชายได้เลย
ชอบคู่นี้มากๆ ฮาดี ><
-
น่ารัก :hao5:
-
น่ารักกกกกกกก นี่ขนาดเดตแบบเบลอเค้ายังมุ้งมิ้งขนาดนี้ แล้วถ้าเดตจริงๆจังจะเขินขนาดไหนนนนน
-
คืบหน้ารวดเร็ววว. รอๆ
-
Chapter 16
รถโตโยต้าโกโรโกโสเคลื่อนเข้าไปจอดในที่จอดรถของบริษัท ซึ่งทั้งบริเวณมีรถจอดอยู่สองสามคันเท่านั้น รอบๆ ข้างมีเพียงแสงสลัวจากเสาไฟที่ตั้งไว้ตามทางเดินเข้าไปยังตัวตึก
ขาเรียวก้าวลงมาจากรถก่อน จากนั้นชายหนุ่มผิวขาวจึงหันกลับไปบอกคนที่นั่งอยู่ด้านหลังพวงมาลัย “ที่จริง คุณมาส่งผมอย่างเดียวก็พอ วันนี้ผมคิดว่าคงจะแค่อัปเกรดซอฟต์แวร์ทิ้งไว้ มันต้องใช้เวลานานอยู่เหมือนกัน พรุ่งนี้ผมถึงจะเข้ามาทำงานต่อ”
“มาถึงขนาดนี้แล้ว ยังจะไล่ผมกลับบ้านอีกเหรอครับเนี่ย”
“ผมไม่ได้ไล่...” ...เขาก็แค่คิดว่า เป็นธรรมดาของหัวหน้าที่จะไม่อยากให้ลูกน้องเหนื่อยฟรีๆ โดยไม่ได้ค่าตอบแทนน่ะสิ
“เรารับผิดชอบโพรเจกต์นี้ร่วมกันไม่ใช่เหรอครับ ถึงผมจะไม่เก่งเท่าผู้จัดการ แต่ผมก็คงช่วยอะไรคุณได้บ้าง” ชายหนุ่มผิวสีน้ำผึ้งพูดพลางดับเครื่องยนต์ แล้วก้าวลงมาจากรถ “เราเข้าไปข้างในกันเถอะครับ”
ทั้งสองเดินเคียงคู่กันเข้าไปภายในตัวอาคาร ทักทายยามรักษาการณ์ แล้วจึงขึ้นลิฟต์โดยสารไปยังชั้นสิบสาม ซึ่งเป็นชั้นที่ตั้งของห้องทำงานของพวกเขา
เมื่อไปถึงห้องแล็บ ต่างคนต่างก็เดินเข้าไปนั่งประจำที่หน้าแล็ปท็อปของตน นภเกตน์เปิดเช็กอีเมลแล้วจัดการโหลดซอฟต์แวร์ที่บริษัทใหญ่ของอุปกรณ์ชิ้นนั้นส่งมาให้ ขณะที่กำลังโหลดไป ตฤณก็ขยับเข้ามาปรึกษาปัญหาที่เขาติดค้างไว้
สองหนุ่มทำงานต่อไปอีกหลายชั่วโมง จนร่างโปร่งเห็นว่าเขาสามารถปล่อยงานให้ดำเนินไปข้ามคืนได้เอง จึงวางมือลง “คุณตฤณเสร็จรึยัง ของผมวันนี้คงจะหยุดไว้เท่านี้แหละ”
ปลายนิ้วหยาบที่กำลังพิมพ์คำสั่งรัวๆ หยุดกึก ก่อนเจ้าตัวจะหัวเราะเบาๆ “ผู้จัดการ เวลาแบบนี้คุณควรจะถามต่อว่า มีอะไรให้ช่วยมั้ย ด้วยนะครับ”
นภเกตน์ขมวดคิ้ว “...ก็ผมแค่ถามเฉยๆ ว่าคุณเสร็จรึยัง ไม่ได้คิดจะช่วยนี่”
ตฤณยิ่งหัวเราะหนักขึ้น... เจ้านายเขานี่ จะตรงเป็นไม้บรรทัดเลยรึไง “มันให้ความรู้สึกที่แตกต่างสำหรับคนฟังนะครับ ถึงคุณจะไม่ได้คิดที่จะช่วย แต่ก็ถามไปก่อน เพื่อให้คนที่ถูกถามรู้สึกดี ส่วนใหญ่แล้ว คนที่ถูกถามก็จะตอบไปตามมารยาทว่าไม่มีอยู่ดีล่ะครับ”
“ทำไมล่ะ... ถ้าอยากให้ช่วย ทำไมไม่บอกให้ช่วยตรงๆ เลยล่ะ”
“อืมมม... มันคงเป็นนิสัยขี้เกรงใจของคนไทยละมั้งครับ”
ผู้เป็นนายนิ่งไปสักพัก แล้วหันไปหาอีกฝ่าย “...คุณตฤณมีอะไรให้ช่วยมั้ย”
“มีครับ ช่วยใส่ QoS ที่เครื่องหมายเลข IP xxx.xxx.xxx.xxx ให้ทีครับ”
นภเกตน์ลุกขึ้นพรวดแล้วขมวดคิ้วมุ่น พร้อมกับต่อว่า “ไหนคุณว่า ปกติแล้วจะตอบว่า ไม่มี ไง”
“ก็ผมไม่ปกติไง... มารยาทก็ไม่มีด้วย” ร่างสูงอยากจะหัวเราะออกมาดังๆ เจ้านายของเขานี่ น่ารักขึ้นทุกทีๆ แล้ว
ฮะ!? น่ารักเหรอ... ตฤณชักเริ่มจะงงกับความคิดของตนซะแล้วซี
ฝ่ายผู้เป็นนายนั่งลงบนฝากล่องหน้าแล็ปท็อปอีกครั้ง แล้วจัดการทำงานที่ผู้ช่วยขอให้ช่วย พร้อมกับนึกบ่นอยู่ในใจไปว่า คอยดูเถอะ ต่อไปจะไม่หลงเชื่ออะไรตฤณอีกเป็นอันขาด
“เสร็จแล้ว... ผมกลับแล้วนะ” นภเกตน์ลุกขึ้นอีกครั้ง คราวนี้เขาไม่คิดจะถามเจ้าผู้ช่วยตัวแสบอีกแล้ว กลับเลยดีกว่า
“ผมก็เสร็จแล้ว ไปครับ กลับกันดีกว่า”
ร่างโปร่งก้าวฉับๆ ออกไปโดยไม่รออีกฝ่าย แต่ตฤณก็ยังเดินตามไปเรื่อยๆ จนออกจากตึก ผ่านที่จอดรถไปแล้ว นภเกตน์จึงหันกลับมาถามเสียงดุ
“ไม่กลับบ้านรึไง”
“ก็จะเดินไปส่งผู้จัดการก่อน”
“ผมกลับเองได้”
“ผมรู้ครับ”
“รู้แล้วจะตามมาทำไม”
“ผมบอกว่าผมรู้ครับ ว่าคุณกลับเองได้ ไม่ได้บอกว่าจะไม่เดินไปส่งนี่ครับ”
“ฮื้ยยยยยย! คุณนี่มัน... กวนประสาทที่สุด” นภเกตน์บ่นเสียงดังๆ ให้คนที่เดินตามมาติดๆ ได้ยิน แต่พอหันหน้าไปมอง ตฤณกลับทำเป็นไม่ได้ยินเขาซะอย่างงั้น ให้มันได้อย่างนี้สิ! แล้วพอหันหน้ากลับไปมองทางเดินข้างหน้า เขาก็ได้ยินเสียงอีกฝ่ายหัวเราะ
“วันนี้ขอบคุณมากนะครับ ผมสนุกมาก”
คนที่กำลังจะเปิดประตูเข้าไปในตึกหยุดชะงัก แต่เมื่อคิดว่าอาจจะโดนแกล้งอะไรอีก เขาก็ทำเป็นไม่สนใจ ขาเรียวพาเจ้าของเดินเข้าไปภายในอาคารที่พัก ไปจนถึงลิฟต์โดยสาร
“จะไม่บอกลากันสักนิดเหรอครับ”
นภเกตน์สะดุ้งเฮือก “คุณตฤณ! ยังไม่กลับไปอีกเหรอเนี่ย แล้วตามผมเข้ามาทำไม!”
“ก็ว่าจะมาขอกาแฟผู้จัดการสักแก้ว”
“ไม่ให้” ร่างโปร่งก้าวออกไปจากลิฟต์โดยสารทันทีที่มาถึงชั้นที่หมาย แล้วสาวเท้าไปยังห้องพัก จากนั้นก็รีบเปิดประตูห้องแล้วปิดอย่างรวดเร็วดังปังใหญ่ ให้เสียงสะท้อนก้องไปทั้งชั้น
ก๊อกๆ
“ผู้จัดการคร้าบบบบบบบบบ ผมหิวววววววววว”
“หิวเหลือเกิน โอยยยยยย ครืดดดด ครืดดดดด” (sfx : จูออน)
“หิววววววววววววววว!”
“ฮื้ยยยยยย!!” นภเกตน์เปิดประตูห้องออกอีกครั้ง “คุณจะตะโกนทำไม!”
ตฤณหัวเราะ “ก็ผมหิวกาแฟ... ขอแค่แก้วเดียวเท่านั้นล่ะครับ”
“เฮ้อ!” ร่างโปร่งหมุนตัวกลับเข้าห้องไป โดยปล่อยให้บานประตูปิดลงเองช้าๆ และนั่นก็เป็นโอกาสให้ชายหนุ่มผิวสีน้ำผึ้งแทรกตัวเข้ามาภายในห้องได้
“ว้าว! ห้องผู้จัดการใหญ่เท่าบ้านผมทั้งบ้านเลยอ้ะ” ตฤณถือวิสาสะเดินตามเจ้านายไปตามทางเดินในห้อง
มือขาวชี้ไปทางห้องนั่งเล่น “ไปรอห้องนู้น เดี๋ยวชงกาแฟไปให้”
“คร้าบบบบ~”
ภายในห้องนั่งเล่นที่ฝาผนังฉาบไว้ด้วยสีครีม บานหน้าต่างมีผ้าม่านสีแดงเลือดนก ซึ่งเข้ากันได้ดีกับสีของพรม ตรงมุมห้องมีต้นไม้ต้นใหญ่ในกระถางตั้งอยู่ ใกล้ๆ กับชั้นหนังสือที่ฝังลงไปในผนังห้อง และบนชั้นนั้นมีหนังสือ text book เล่มหนาตั้งเรียงไว้จนเต็ม
ร่างสูงเดินไปนั่งลงบนโซฟาตัวเขื่องตรงกลางห้อง สายตาของชายหนุ่มจับจ้องไปยังโทรทัศน์จอยักษ์ที่ตั้งอยู่ตรงข้าม แล้วจึงเงยหน้าขึ้นมองดูโคมไฟคริสตัลขนาดเล็กบนเพดาน ในใจก็อดคิดไม่ได้ว่าเจ้านายของเขาช่างเลือกแต่งห้องได้อย่างสุดหรูเลยจริงๆ
...ที่จริงตฤณก็ไม่ได้อยากแกล้งเจ้านายนักหรอก แต่เพราะยิ่งกวนประสาท นภเกตน์ก็ยิ่งดูน่ารัก ทำให้เขาหยุดไม่ได้... บวกกับความรู้สึกไม่อยากกลับไปบ้านที่มีเขาอยู่เพียงตัวคนเดียว เขาอยากมีใครสักคนที่อยู่ด้วยแล้วสามารถดึงความสนใจจากตนเองไปทั้งหมดได้อยู่ใกล้ๆ
กลิ่นกาแฟหอมกรุ่นลอยมาเตะปลายจมูก ตฤณสูดเข้าไปจนเต็มปอด เมื่อได้ยินเสียงฝีเท้า เขาก็หันไปยิ้มรื่น “กลิ่นหอมจังครับ”
นภเกตน์วางแก้วกาแฟลงบนโต๊ะกระจกหน้าโซฟาตัวเขื่อง ก่อนจะนั่งลงข้างๆ กัน “ดื่มให้เสร็จแล้วก็กลับไปซะ”
ตฤณเอื้อมไปหยิบถ้วยกาแฟมาจิบ “อื้อ อร่อย...”
“ดื่มไวๆ หน่อย จะได้ไปสักที”
“ยังไม่กลับไม่ได้เหรอครับ”
เจ้าของห้องพูดเสียงดุๆ “ไหนว่าขอกาแฟแก้วเดียวไง”
“ก็ขอกาแฟแก้วเดียวจริงๆ นี่ครับ แต่ผมไม่ได้บอกว่าดื่มแล้วจะกลับสักหน่อย”
...ฮื้ยยยย... พลาดท่า! นภเกตน์ถอนหายใจแรงๆ “...ผมไม่เคยเห็นใครกวนประสาทแล้วก็ช่างตื๊อแบบคุณตฤณเลยจริงๆ”
แขกผู้ไม่ได้รับเชิญยิ้มกว้างจนแก้มบุ๋ม “แต่ผมก็ไม่น่ารำคาญใช่มั้ยล่ะครับ”
“.....” ก็จริงอย่างที่อีกฝ่ายว่า... แม้จะหงุดหงิด แต่กลับไม่รู้สึกรำคาญ ก็แปลกดี “ดึกขนาดนี้แล้ว ทำไมคุณยังไม่กลับบ้านอีกนะ โอ้เอ้อยู่ได้”
ร่างสูงยิ้มบาง เขาวางแก้วกาแฟลง แล้วเอนหลังพิงพนักโซฟา “อื้ม... สบายดีจริงๆ”
“...คุณไม่ตอบคำถามผม”
“ผมไม่อยากอยู่คนเดียว...”
“.....” สงสัยคงจะยังเฮิร์ตเรื่องที่ถูกทิ้ง... ยิ่งตอนนี้ ทำหน้าเหมือนแมวโดนทำหมันเลยจริงๆ นภเกตน์ชักรู้สึกสงสาร เขาวางแขนลงบนที่เท้าแขนของโซฟาแล้วยกขึ้นเท้าคาง
แต่แล้วตฤณก็ยิ้มเผล่ “ผมขี้เหงาน่ะครับ”
แม้น้ำเสียงจะยียวนเหมือนทุกที แต่เจ้าของห้องกลับรู้สึกว่าน้ำเสียงนั้นแฝงไปด้วยความโศกเศร้าแล้วก็เหงาๆ พิกล
เหงา... งั้นเหรอ จะว่าไปตฤณก็ไม่ต่างกับตัวเขาสักเท่าไหร่ นภเกตน์เสตาหลบพร้อมกับนิ่งไปสักพัก จากนั้นจึงพูดเสียงเบา “...คุณจะค้างที่นี่ก็ได้นะ ถ้าไม่รังเกียจที่จะนอนบนโซฟานี่ ยังไงพรุ่งนี้คุณก็จะเข้าบริษัทไปทำงานแต่เช้าพร้อมกับผมใช่มั้ย”
“คร้าบบบ~”
นภเกตน์พรูลมหายใจออกมาอีกครั้ง “ห้องน้ำอยู่ฝั่งตรงข้าม ถัดไปเป็นห้องครัว...”
“แล้วห้องของผู้จัดการอยู่ไหนล่ะครับ”
“ถ้าอยากจะนอนที่นี่ อย่าคิดจะเข้าไปใกล้ห้องของผมเชียว” ร่างโปร่งถลึงตาใส่
“ว้า~ น่าเสียดาย” ผู้ช่วยตัวดียิ้มกริ่ม
...คิดผิดรึเปล่านะที่ใจอ่อน... นภเกตน์นึกอยากดึงทึ้งเส้นผมตนเองรัวๆ แต่ก็กลัวผมจะหลุดร่วงติดมือ ผมเขายิ่งมีน้อยๆ อยู่ด้วย... ผู้เป็นเจ้าของห้องลุกพรวดแล้วจ้ำอ้าวออกจากห้องนั่งเล่นไป
TBC~*
พี่ตฤณพาตัวเองเข้าไปในห้องน้องนภได้แล้ว สกิลไหลลื่นไม่ใช่เล่นเลยนะคะ 5555 ปลาไหลยังต้องหยุดมองหน้า
ตอนหน้ามีอะไรน่ารักๆ ให้อ่านแน่นอน รอติดตามนะค้า
ขอบคุณนักอ่านทุกคนมากค่า :mew1:
ปล. แปะโป้งพี่ทาริคไว้ก่อนนะคะ ฮัสกี้มึนไปหน่อย ลืมอ่านทวนกับ edit ซะงั้น :mew5: /นอนลงรับโทษ
-
ใช่เลยค่าน้องนภ..ถึงพี่ตฤณจะดูกวนๆ ไปบ้างนิดหน่อย (หืม~ แน่ใจว่านิดหน่อย :laugh: ) แต่พี่ตฤณก็น่ารักเหมือนกับเจ้าหมีตัวใหญ่ที่มาคอยคลอเคลียน้องนภนั่นล่ะนะคะ แอร๊ย~ :-[
-
ตอดกันได้ตลอดดดด
-
แหมๆๆๆ เนียนเลยนะ
-
สกิลการตื้อของตฤณสูงมาก :hao7:
-
ตฤนกะล่อนจริงๆ o18
-
โอ้โห ตฤณใช้รองพื้นยี่ห้ออะไร เนียนเชียว
เราจะไปสอยมาบ้าง
-
เนี๊ยนนนนนน เนียนอะพี่ตฤณ
เข้าห้องแล้ว รอฉากกุ๊กกิ๊กให้ฟินเบาๆ
-
คุณนภขี้ใจอ่อนจังเลยแบบนี้ก็เข้าทางตฤณเลยสิ
-
ให้มันได้อย่างนี้ซิ ไอ้ตฤณเพื่อนยาก
หน้าด้านหน้าทนเข้าไว้ 555
-
เนียนมากกกกกกกกกกกกกกก
-
ตอนหน้าจะเบลอไปอยู่บนเตียงไหมเนี่ย 5555
-
:-[น่ารัก น่าหยิก ทั้งคู่อ่ะ อ๊ายยยยยยยยยยยย ตอนหน้ามีอารายรึ
-
เบลอแบบเนียนๆเลยนะคะคุณตฤณ
แล้วก็อย่าเผลอย่องเข้าห้องนอน ผจก คืนนี้ล่ะ
-
ไกล้เข้าไปอีกนิด ชิดเข้าไปอ่กหน่อย
-
เนียนเกิ๊นนนนนนน
-
อ่านไป อมยิ้มไป
-
ก็ผู้จัดการน่ารักและใจดีแบบนี้... ใครจะอยากแยกกลับไปนอนคนเดียว
-
ว้าย ๆ ผู้จัดการพาผู้ชายเข้าห้อง
ไม่ใช่แค่นั้นนะ ชวนค้างคืนด้วย
-
เบลอไปอีก แล้วเมื่อไหร่จะเบลอว่ารักแถบค่ะ :katai2-1:
-
o13
-
คนเหงายอมเข้าใจคนเหงา
ว่าแต่คืนนี้คุณตฤณจะเบลอเข้าห้องนอนผู้จัดการไหมนะ :z1:
-
คราวนี้ได้เข้าห้องมาแบบเบลอๆหรือ
-
เนียนมากกกกกกก คุณนภตามไม่ทันแน่นอนน
-
ขอบคุณค่า
-
คุณนภเบลอใจอ่อนจนได้สินะ
เป็นกำลังใจให้คนเขียนจ๊ะ
-
ค่อยเป็นค่อยไป ตอนนี้ได้เข้าห้องได้โซฟาแล้ว
ห้องนอนคงอีกไม่ไกล
-
คุณนภเกตน์ น่ารักจริงๆเลย
ตามไปตามมา ตามเข้าห้องเค้าเฉยเลยนะคุณตฤณ 5555
-
:z1: :z1: อีกนิ๊ดดดดดดเดียะ
-
น่ารักอะ :mew1:
-
น่ารักกันจริงๆคู่นี้ 555 สกิลตื้อถึงขั้นเทพล่ะพระเอกเรา
ยิ่งอ่านยิ่งเข้าใจ ที่มาของคำว่าเบลอ
-
อันนี้ไม่เรียกเบลอละทั้งคุณตฤณ เค้าเรียกเนียนๆละ เริ่มมุ้งมิ้งกันละเนาะ ชอบๆ ขอแบบน่ารักๆ :hao7:
-
ขำหนัก สกิลเขาไกลลื่นยิ่งกว่าปลาไหลจริงค่ะ ก๊วนกวน ร้ายมากด้วย
ส่วนเต้านายก็ได้แต่อ่อนใจและพ่ายแพ้
เดี๋ยวๆ ลืมไปไหมคะว่าใช้เวลาอยู่ด้วยกันตลอดเวลาเลย ฮิ้วๆๆ น่ารัก เชียร์สุดจิตสุดใจ
ขอบคุณค่ะ
-
ตีเนียนเชียวพี่ตฤณ
-
Chapter 17 : เบลอจัดหนัก
ตฤณมองตามหลังอีกฝ่ายไป สักพักก็เอนตัวลงนอน เขาปิดตาลงแล้วคิดอะไรไปเรื่อยเปื่อย... ชายหนุ่มนึกถามตนเองว่ายังเจ็บปวดกับการที่ปิ่นหยกจากไปมั้ย? หรือว่าเขาไม่ได้รู้สึกอะไรเลยตั้งแต่แรก? แล้วที่เขาไม่อยากกลับบ้าน เป็นเพราะกลัวว่าตนเองจะเหงา หรือเพราะอยากจะอยู่ใกล้ๆ กับเจ้านายกันแน่
ช่วงหลังๆ ที่ชายหนุ่มได้ใกล้ชิดกับนภเกตน์ หัวใจของเขาอิ่มเอมอย่างประหลาด ราวกับอีกฝ่ายเข้ามาช่วยเติมเต็มความว่างเปล่าในหัวใจให้ เขายังไม่ได้คิดถึงความรู้สึกอะไรลึกซึ้งไปมากกว่านั้น รู้แค่ว่าทำตามสิ่งที่ใจต้องการแล้วมีความสุขก็พอ
แต่ก็น่าแปลกตรงที่ นภเกตน์เป็นผู้ชาย แล้วเขาก็เป็นผู้ชายเหมือนกันด้วยน่ะซี นี่เขาคงเทิร์นเกย์แน่แล้ว ทั้งที่ตอนแรกตั้งใจจะแหย่นภเกตน์เล่นๆ เท่านั้น แต่ไปๆ มาๆ ก็ดันหน้าด้านขอตามมาถึงห้องพักจนได้... ร่างสูงถอนหายใจยาวเหยียด
ชายหนุ่มผิวสีแทนชำเลืองมองไปทางประตูห้องหลายต่อหลายครั้ง... เจ้านายของเขาจะเข้านอนรึยังนะ อืม... หรือเขาจะแกล้งทำเป็นเดินออกไปแล้วเข้าห้องผิดดี เขาอยากจะเห็นหน้าตาเจ้านายตอนที่ลนลานตกใจ คงจะน่ารักน่าดู
แต่แล้ว ร่างสูงก็ได้ยินเสียงฝีเท้าตรงมายังห้องนั่งเล่นที่ตนอยู่ เขาแสร้งปิดตาทำเป็นหลับ รอจนเจ้าของฝีเท้านั้นเดินมาหยุดอยู่ใกล้ๆ
“คุณตฤณ ผมเอาหมอนกับผ้าห่มมาให้ คุณนอนแล้วเหรอ ไม่อาบน้ำรึไง... คุณตฤณ...”
ฟุ่บ!
มือขาวทุ่มทั้งหมอน ผ้าห่ม เสื้อคลุมอาบน้ำและผ้าเช็ดตัวใส่อีกฝ่าย... เขามั่นใจว่าเจ้าผู้ช่วยหน้าแมวตัวแสบจะต้องแกล้งหลับแน่ๆ
“คุณตฤณ” ร่างโปร่งโน้มใบหน้าเข้าไปสำรวจใกล้ๆ พอเห็นว่าอีกฝ่ายยังนอนเฉย แต่รอยบุ๋มตรงแก้มกระตุกดุ๊กดิ๊ก เขาจึงหันไปคว้าโคมไฟกับแจกันอันเบ้อเริ่มไว้ในมือ “จะลุกมั้ย”
“โอ๊ย! ผู้จัดการคร้าบ! จะฆ่าผมเร้ออออ” ได้ผล... ร่างสูงกระเด้งตัวลุกขึ้นมาโวยวายทันควัน
นภเกตน์หัวเราะลั่น ก่อนจะวางหลักฐานสองชิ้นในมือกลับคืนที่เดิม “ฮ่าๆๆ ว่าแล้วเชียว”
ใบหน้าหวานใสกับรอยยิ้มกว้าง ภาพตรงหน้านั้นสะกิดความรู้สึกที่ตฤณไม่ได้มีมานานให้ตื่นขึ้นทีละน้อย เขาเอื้อมมือไปดึงแขนเรียวเข้าหาตัว “ผู้จัดการ”
โป๊ก!
มือขาวกระแทกกระปุกโลหะใส่เจลแต่งทรงผมที่ตนซื้อมาเพื่อตัดรำคาญพนักงานขายลงบนศีรษะอีกฝ่าย “เอ้า... ให้”
ตฤณขมวดคิ้วแล้วหยิบกระปุกนั้นลงมาดู “ให้ผม? ผู้จัดการซื้อมาให้ผมเหรอครับ” ...ทำไมเขาถึงดีใจเหมือนแมวดำตัวน้อยได้ปลาแซลมอนแบบนี้วะ เพราะได้ของฟรีงั้นเหรอเนี่ย นี่เขางกขนาดนั้นเชียว!
“อืม... คนขายตื๊อให้ซื้อ ผมเองก็ไม่ได้ใช้”
ร่างสูงยิ้มกว้าง “ขอบคุณนะครับ”
ร่างโปร่งดึงแขนออกจากการเกาะกุม “ปล่อยผมได้แล้ว คุณไปอาบน้ำแล้วนอนซะ”
ตฤณตีหน้ามึน เขาทำเป็นไม่ได้ยินที่เจ้านายบอก และแทนที่จะปล่อยมือออก แขนแกร่งกลับรวบเอวอีกฝ่ายแล้วดึงให้เข้ามาใกล้... เจ้านายอยู่ในชุดนอนแล้ว คงจะเพิ่งอาบน้ำเสร็จ กลิ่นของสบู่หอมฟุ้งเลยทีเดียว “อยู่กับผมอีกสักนิดได้มั้ย” ...ทำไมเสียงกูอ้อนได้ขนาดนี้วะ!!! เขานึกต่อว่าตนเองในใจ
“เฮ้ยๆ! ไม่เอา! ปล่อย!” แต่นภเกตน์ก็ใช้มือยันหน้าผากอีกฝ่ายไว้ พลางขืนตัวออก บรรยากาศรอบๆ ตัวเขามันสีม่วงๆ ชอบกล
“อยู่กับผมอีกแป๊บนึงนะ” ตฤณต่อรอง ก่อนจะออกแรงดึงเจ้านายให้เข้ามาแนบชิดกับตนเองจนได้ หัวใจของเขาเต้นรัวแรงราวกับตีกลองใหญ่ ซึ่งมันไม่ได้เต้นแรงๆ แบบนี้มานานมากเหลือเกินแล้ว
“คุณตฤณ!”
ใบหน้าหล่อเหลาเงยขึ้นมองคนในอ้อมกอดพร้อมกับส่งสายตาฉ่ำหวานให้กับผู้เป็นนาย “อย่าใจร้ายกับผมเลยนะครับ”
นภเกตน์ผ่อนลมหายใจออกยาว “...ผมจะนั่งอยู่กับคุณอีกแป๊บนึงก็ได้ แต่ปล่อยผมก่อน เฮ้ย!” ยังไม่ทันขาดคำ ชายหนุ่มผิวขาวก็ถูกอีกฝ่ายดึงให้ร่วงลงไปนั่งบนตัก “ฮื้ย! คุณตฤณ! ถ้าไม่ปล่อย ผมจะต่อยให้คว่ำ!”
กลิ่นหอมละมุนจากร่างโปร่งบางยิ่งทำให้ตฤณรู้สึกแปลกๆ ราวกับตัวเขากำลังค่อยๆ จมดิ่งลงสู่ภวังค์... เขาอยากกอดนภเกตน์ไว้ในอ้อมกอดนานๆ อยากสัมผัสริมฝีปากนิ่มหยุ่นแบบเมื่อตอนเช้าอีกสักครั้ง
นภเกตน์ง้างหมัด ทว่ายังไม่ทันได้ปล่อย มือหยาบก็คว้าข้อมือตนไว้เสียก่อน แล้วผลักให้เอนหลังนอนไปบนโซฟา “อื้อออ!”
ร่างสูงโน้มตัวไปคร่อมเจ้านายไว้พร้อมกับกดข้อมือทั้งสองข้างลงกับเบาะ เขาแนบจูบกลีบปากอวบอิ่ม กระชับจนแนบสนิทไร้ช่องว่าง ก่อนจะสอดลิ้นเข้าไปหาลิ้นนุ่มสีชมพูภายใน
ผู้เป็นนายชักนึกเกลียดตัวเองจริงจัง... ทั้งๆ ที่เขาไม่เคยยอมให้กับใครถึงขนาดนี้ อย่าว่าแต่จูบเลย แค่เข้ามาใกล้เขาก็คงยันโครมออกไปแล้ว แต่กับเจ้าผู้ช่วยสุดแสนจะกวนประสาทนี่ แทนที่จะกระทืบให้จมพื้นหินอ่อน กลับยอมให้จูบจาบจ้วงได้แบบนี้ ทำไมกัน... หรือจะเป็นเพราะเขากลัวว่าพื้นจะเป็นรอยกันนะ!
ตฤณใช้ปลายลิ้นตวัดวน เกี่ยวรัดลิ้นเล็ก ดูดรั้งอย่างชำนาญ จนคนใต้ร่างอ่อนแรงลงและเริ่มหอบหายใจถี่ๆ เขาจึงยอมผละออก แล้วไล้ปลายจมูกไปตามลำคอระหง
“ตัวผู้จัดการหอมจังเลยครับ”
มือขาวขยุ้มเสื้อของอีกฝ่ายเอาไว้แน่น พลางพึมพำในใจ... แย่แล้ว... ถ้าเขาไม่รีบผละออกล่ะก็ จะต้องโดนไอ้ผู้ช่วยนี่รวบหัวรวบหางกินกลางตลอดตัวอีกรอบแน่ๆ ...หยุด... หยุดสิ...
“อือ... อืม...”
...ทำไมกลายเป็นเสียงครางไปได้ล่ะโว้ย!
มือหยาบเริ่มปลดกระดุมเสื้อนอนของคนใต้ร่างออกทีละเม็ด แล้วพรมจูบไปตามแนวของสาบเสื้อที่แหวกออก ไล่ลงไปจนถึงบริเวณสะดือ เขาใช้ปลายนิ้วกระตุกขอบกางเกงนอนของนภเกตน์ลงช้าๆ
“มะ... ไม่... อย่าเลย... คุณตฤณ” นภเกตน์รั้งขอบกางเกงขึ้น
แต่ภายใต้กางเกงนอนเนื้อบางนั้น ร่างสูงเห็นได้ชัดเจนว่าส่วนไวต่อการสัมผัสของอีกฝ่ายเริ่มตื่นตัว ส่วนของเขาน่ะเหรอ มันอึดอัดจนจะทะลุกางเกงยีนส์ออกมาชมโลกอยู่แล้ว... ทั้งๆ ที่เขาไม่ได้มีความรู้สึกปึ๋งปั๋งแบบนี้มาตั้งเกือบปีแล้วแท้ๆ แต่ดันมารู้สึกกับเจ้านาย ที่เป็นผู้ชายซะด้วย!
นภเกตน์เบือนหน้าหลบสายตาคมกริบ ใจหนึ่งบอกกับตนเองว่าอย่าปล่อยให้เกิดเรื่องแบบเมื่อคืนขึ้นมาได้อีก แต่อีกใจ... เขากำลังจะพ่ายแพ้ต่อความต้องการของตนเอง “คุณตฤณ ผมว่า... เราหยุดก่อน... ดีกว่า”
ตฤณเองก็กำลังชั่งใจ... แม้คนตรงหน้าจะขาวจั๊วะน่าเจี๊ยะเพียงไหน แต่ก็เป็นผู้ชายนะเฟ้ย! แล้วก็เป็นผู้ชายคนเดียว ที่ทำให้เขาหื่นกระหายได้ถึงขนาดนี้! แล้วนี่อะไร... จากแค่คิดจะแกล้งเจ้านายเล่นๆ ทำไมเลยเถิดมาถึงขั้นนี้ได้ แล้วนี่เขาจะหยุดดีมั้ย หรือจะเดินหน้าต่อ เขาจะเอาไงกะชีวิตดีวะเนี่ย!
เมื่อเห็นว่าคนบนร่างหยุดชะงักไป ร่างโปร่งจึงใช้ข้อศอกยันตัวเองขึ้นเล็กน้อย สาบเสื้อของเสื้อนอนที่ถูกปลดกระดุมออกจนหมดเลื่อนไปกองอยู่บนหัวไหล่ เผยให้เห็นติ่งไตเล็กๆ สีชมพูน่ารักบนแผ่นอกสีขาวที่มีร่องรอยช้ำปรากฏอยู่ประปราย
นัยน์ตาคมกริบจ้องมองแผ่นอกที่เมื่อเทียบกับของผู้หญิงแล้วเรียกว่าแบนราบราวกับไข่ดาวโปะข้างฝา มือหยาบเอื้อมออกไปเองเพื่อลูบสัมผัสแผ่น
อกนั้นอย่างแผ่วเบา... แม้ไม่ได้ให้ความรู้สึกนุ่มนิ่มหยุ่นมือ แต่ยอดอกที่รัดตัวแข็งทันทีที่ถูกปลายนิ้วสัมผัสเพียงผะแผ่ว และผิวเนียนนุ่มราวกับผ้าไหมซึ่งสั่นสะท้านน้อยๆ เมื่อฝ่ามืออุ่นๆ ของเขาลากผ่าน กลับถูกใจเขาอยู่ไม่น้อย
“อื้อ... อ๊ะ!” นภเกตน์สะดุ้งตัวเบาๆ ราวกับถูกของร้อน เลือดในกายชักจะสูบฉีดแรงขึ้น หัวใจของเขาเต้นระรัวอยู่ในอก ชายหนุ่มผู้เป็นนายช้อนสายตาขึ้นมองคนที่นั่งเผชิญหน้ากัน... เขาเองก็ไม่รู้จะทำยังไงกับความรู้สึกแปลกๆ แบบนี้แล้ว
ทั้งสองประสานสายตากันอย่างชั่งใจ ก้อนเนื้อในอกเต้นดังโครมคราม สมองทั้งมึนและเบลอจนคิดอะไรไม่ออก สายตาของทั้งคู่ที่สบประสานกันราวกับมีแรงดึงดูดให้พวกเขาเคลื่อนเข้าหากันช้าๆ แล้วก็สรุปกันแบบเข้าข้างตนเองไปง่ายๆ ว่า... เอาเถอะ ไหนๆ มันก็เคยเกิดขึ้นไปแล้วครั้งหนึ่ง มีอีกสักครั้งจะเป็นอะไรไปเล่า... ทั้งสองบอกกับตัวเองแบบนั้น ก่อนจะเดินหน้าทำตามที่ความต้องการของพวกเขาเรียกร้อง
ตฤณกดหน้าขาของตนลงบนส่วนไวสัมผัสกลางร่างขาว เขารู้สึกได้ว่ามันขยายขนาดขึ้นอีกเพื่อตอบรับสัมผัส “ผู้จัดการ...” มือหยาบกระตุกขอบกางเกงนอนของอีกฝ่ายลงเล็กน้อย แล้วสอดมือเขาไปสัมผัสส่วนที่แข็งขึงของคนใต้ร่าง “ผมจะทำให้คุณรู้สึกดี...” เขาโน้มใบหน้าไปกระซิบ “...นะครับ” พลางกุมแก่นกายอุ่นๆ ไว้ในมือ ก่อนจะเริ่มขยับขึ้นลงทีละน้อย
“อา...” ร่างโปร่งจมลึกลงในห้วงแห่งอารมณ์อย่างถอนตัวไม่ขึ้น ความต้องการแห่งเพศรสแล่นริ้ว จนสมองตื้อไปหมด
เมื่อได้เห็นใบหน้าหวานเปลี่ยนเป็นสีแดงก่ำ ดวงตากลมโตฉ่ำชื้น ริมฝีปากสีแดงที่หยุ่นหวานราวกับเยลลี่เผยอออกหายใจ เลือดในกายของ ตฤณก็วิ่งพล่าน ส่งผลให้ฝ่ามืออุ่นๆ ขยับไปเอง ยิ่งพอได้ยินเสียงครางในลำคอ แม้เพียงแผ่วเบาหากก็ทำให้ใจเขายิ่งฮึกเหิม... แต่แล้วจู่ๆ ผู้เป็นนายก็รั้งมือของตนไว้
“แล้ว... คุณตฤณ...”
มือขาวที่สั่นระริกเอื้อมออกไปช้าๆ อย่างลังเล จากนั้นก็แตะลงตรงส่วนที่โป่งพองภายใต้กางเกงยีนส์ ก่อนจะรูดซิปลง
ตฤณแทบอดทนรอต่อไปไม่ได้ เขาจับมือขาวสอดเข้าไปสัมผัสท่อนเนื้อร้อนในกางเกงชั้นใน “อา...” เพียงแค่มือนุ่มๆ สัมผัสโดนเท่านั้น ร่างสูงก็เหมือนจะลอยละลิ่วขึ้นสวรรค์อยู่รอมร่อ เขารีบโน้มตัวทาบทับร่างโปร่งบาง จับแก่นกายตนให้แนบชิดกับแก่นกายของอีกฝ่าย แล้วใช้ฝ่ามือกอบกุมไว้ พร้อมกับรูดขึ้นลงไปพร้อมๆ กัน “อืม... ฮา...” ตฤณหอบหายใจหนักๆ รู้สึกดีราวกับตัวเขาล่องลอยอยู่บนปุยเมฆ
นภเกตน์วาดแขนโอบลำคอใหญ่ แล้วโน้มใบหน้าคมเข้มเข้าหาตัว เขายกศีรษะขึ้นเล็กน้อยแล้วแนบจุมพิตหวาน ด้วยอารมณ์และความต้องการอยู่เหนือความคิดและสติที่จะยับยั้ง เขาสอดลิ้นเข้าไปเกี่ยวกระหวัดลิ้นอุ่น บดจูบอย่างเร่าร้อน พร้อมกับกระชับริมฝีปากเข้าหากันอยู่นาน โดยไม่มีใครยอมเป็นฝ่ายจากออกมาก่อน จนกระทั่งลมหายใจของทั้งสองติดขัด
ใบหน้าหล่อเหลาเคลื่อนไปซุกไซ้ซอกคอขาว กลิ่นหอมเย้ายวนของผิวเนียนส่งผลให้เขาพาตัวเองจมลึกลงไปในห้วงแห่งอารมณ์มากขึ้นทุกที ตฤณกัดฟันกรอด ท่อนเนื้อทั้งสองที่สัมผัสกันร้อนผ่าวและชื้นแฉะจากน้ำหล่อลื่นที่ต่างคนต่างหลั่งออกมา จนฝ่ามือทั้งสองข้างของเขาเปียกชุ่ม เขาเร่งความเร็วขึ้นจนคนใต้ร่างต้องจิกเล็บลงบนแผ่นหลังกว้างเพื่อระบายอารมณ์
ศีรษะเล็กส่ายไปมาบนเบาะนุ่ม “อา... ผมไม่ไหวแล้ว!”
“ซี้ด... พร้อมกันนะครับ” ร่างสูงเอ่ยเสียงกระเส่า เขาขยับฝ่ามืออีกเพียงสองสามครั้ง ร่างกายของทั้งสองก็กระตุกแรงๆ แล้วปลดปล่อยน้ำรักขุ่นข้นออกมาจนเลอะเทอะเต็มฝ่ามือ
กิจกรรมเข้าจังหวะจบสิ้นลงไปแล้ว หลงเหลือไว้เพียงสองหนุ่มที่นิ่งค้าง พวกเขาต่างคนต่างหอบหนักๆ สายตาของทั้งคู่สบประสานกันอย่างไม่ไหวติง
...คราวนี้ไม่เมา แถมยังรู้สึกตัวร้อยเปอร์เซ็นต์ เขาทำลงไปแล้ว แถมยังปลดปล่อยหลักฐานไว้อย่างชัดเจนบนมือของตฤณนั่น!
...ขนาดแค่ภายนอกยังรู้สึกดีขนาดนี้ แต่ที่สำคัญกว่านั้น เขาไม่อยากเชื่อเลยว่าตนเองกับผู้จัดการ... จะทำเรื่องแบบนี้ร่วมกัน!
“เอ่อ... เลอะเทอะหมดเลย” นัยน์ตากลมใสหลุบต่ำ แก้มนิ่มซับสีเลือด
“อย่าเพิ่งขยับนะครับ” ตฤณรีบถอดเสื้อแจ็กเกตผ้ายืดของตนออกแล้วใช้เสื้อตัวนั้นเช็ดคราบสีขุ่นออกจากบริเวณหน้าท้องของอีกฝ่ายให้ แล้วจึงใช้เช็ดมือตน
นภเกตน์กะพริบตาปริบๆ ยังคงทำตัวไม่ถูก ใบหน้าร้อนผ่านราวกับมีใครเอาคบเพลิงมาลน... ใครมันจะไปนึกเล่า ว่าเขาจะสามารถปลดปล่อยความต้องการในมือของผู้ชายได้ แถมยังเป็นผู้ชายที่เป็นผู้ช่วยและทำงานด้วยกันตลอดอีกต่างหาก! “ฮึก!”
“เป็นอะไรรึเปล่าครับ”
“ผม... ผมจะนอนแล้ว” ร่างโปร่งลุกพรวด มือขาวดึงกางเกงขึ้น แล้ววิ่งออกจากห้องนั่งเล่นไปทันที เพียงครู่เดียวก็มีเสียงปิดประตูห้องดังปังใหญ่ตามมา
ตฤณก้มลงมองเสื้อแจ็กเกตผ้ายืดที่เปื้อนคราบสีขาวขุ่นในมือ ภายในศีรษะของเขาเหมือนมีเมฆหมอกหนาทึบบดบัง ทำให้มองไม่เห็นหรือคิดอะไรไม่ออก หากพอย้อนนึกไปถึงสีหน้ากับท่าทางของคนใต้ร่าง เจ้าหนูของเขาก็ดันปึ๋งปั๋งขึ้นมาอีกครั้ง
นัยน์ตาสีเข้มเบิกโพลง... ม้อยยยย... เพิ่งจะรีดพิษไปเมื่อตะกี้ไม่ใช่เรอะ! นี่มันเกิดอะไรขึ้นกับเขากันวะ! อยู่กับปิ่นหยกมาเป็นปี นกเขาไม่ยอมขันจู้ฮุกกรูเลย! แล้วนี่มันอะไรกั๊นนนน!
มือหยาบเอื้อมไปคว้าเสื้อคลุมอาบน้ำที่นภเกตน์นำมาให้ แล้ววิ่งจี๋ไปยังห้องอาบน้ำพร้อมกับเสื้อแจ็กเกตตัวนั้นด้วย เขาเปิดน้ำเย็นแรงๆ รดศีรษะจรดปลายตฤณน้อย เพื่อดับความร้อนรุ่มลง เมื่อสงบสติอารมณ์ลงไปได้ เขาจึงหยิบเสื้อแจ็กเกตมาซักต่อ พลางถอนหายใจแรงๆ ไปด้วยอย่างอ่อนใจ
...เรื่องที่เพิ่งเกิดขึ้นนี่ เขามั่นใจว่าเขาไม่ได้ทำลงไปเพื่อจะแกล้งนภเกตน์แน่ แต่มันเป็นความต้องการจากส่วนลึกของหัวใจต่างหาก คำว่าแกล้งนั้น คงเป็นเพียงแค่ข้ออ้างที่เขาสร้างขึ้น เพื่อให้เขามีความกล้าที่จะเข้าใกล้เจ้านายซะมากกว่า
“...ชิบหายแน่แล้วกู... เจ้านายตกหลุมดัก แต่ตัวกูนี่ท่าจะตกหลุมรักเข้าซะแล้ว!!!”
TBC~*
ไปกันใหญ่แล้วค่ะสองหนุ่ม 55555 งานนี้มีได้มีเสีย มีสูงมีต่ำ มีรุกมีรับ /วางเดิมพันสิบบาท
วันนี้วันศุกร์แล้ววววว ขอให้ทุกคน สุขตามพี่ตฤณและน้องนภไปด้วยนะค้า
ขอบคุณทุกคนที่แวะมาอ่านค่ะ :mew1:
-
ม้อยยยยยยยยยย ตัดฉับแบบนี้ได้ยางงายยยยยยยยย :katai1: :katai1: :katai1:
-
:pig4:
-
:haun4: :katai5: :m25: :z1:
-
ที่น้องนภวิ่งหนีเข้าห้องไปแบบนั้นเป็นเพราะ 'เขิน' พี่ตฤณใช่ไหมคะ? อย่าคิดมากไปเลยนะค้าา~ เรื่องของหัวใจใครจะไปห้ามกันได้ละเนอะ :-[ ..
-
:haun4: แค่เห็นชื่อตอนต่อมหื่นก็บังเกิด กดเปิดแทบไม่ทัน ตฤณตกบ่วงรักแว้วววววว เหลือแต่เจ้านายแหละตกบ่วงตามกันมาติดๆนะ สงสารตฤณน้อย 555
-
เบลอแบบไหนกันคราวนี้
-
จ้างเจ้านายล้มมวย ยอมเป็นรับ ซ้าาาาาาา
-
:haun4: :haun4: :haun4:
แหมๆๆ อยากได้มากกว่านี้จังเลยน้าา :oo1: :oo1: :oo1:
-
:haun4:ค พี่นี่กัดปาก จิกหมอน เลือดพุ่ง อร๊างงงงงงงง
-
จิกหมอนขาดจร้าา เจ้านายน่ะดูเบลอๆ แต่ อีตาตฤณเนี่ย ตีเนียนแน่นอน ไม่เบลอหรอก 555
-
กรี๊ดดดดดดดด ปายกานหญ่ายยยยยยแล้ว
ตกลงนี่ไม่เบลอกันแล้ว ชิมิ ^_~
-
ว้าววว น่ารักมว้ากกกกกกคู่นี้ ขอบคุณสำหรับความสุขในวันศุกร์ฮะ
-
ฟินจิกหมอนเวอร์
-
:laugh3: ตกหลุมตัวเองเข้าซะแล้ว ตฤณเอ้ยยย ว่าแต่เบลอแบบเบาๆ เน๊อะรอบนี้
-
มายพระ !! ตัดฉับซะ :katai1: :katai1:
-
กรี้ดดด เค้าชอบตอนนี้ เบลอจัดหนัก ขอีกขออีก
-
:z1:
-
:laugh: :katai2-1: :hao6: :mew1: เหอะๆๆๆ แล้ววววววเราก็ผ่านไปด้วยดี
-
แล่วๆๆแล้ว
เบลอจัดหนักกันจริงๆ
หัวใจจะวายค่าาา
-
เบลอบ่อยๆ นะคะ คนอ่านรออยู่ ฮ่าๆๆ
-
หื่นกันเบาเบา :-[
-
เบลอได้ใจเจ้จริงๆ o13
-
เบลอจัดหนักจริงๆ ผู้จัดการน่ารักเนาะ ทำเอาตฤณตกหลุมรักได้เลน :กอด1:
-
เริ่มจะไม่เบลอแล้วนะ ของจริงแล้วตอนนี้
โทษฐานที่ล่อลวงคุณผู้จัดการนายตฤณต้องรับผิดชอบตลอดชีวิต
-
:heaven
-
ฮัลโหลล
เขินเลย :o8:
-
อื้ม จัดหนัก ยังไม่พอค่ะ 55555
ไม่ค่อยหื่นเลยเรา -.,-
เบลอกันเยอะๆ 5555
-
ขอเยอะกว่านี้ :hao7: :hao7: :hao7: :hao7: :hao7: :hao7:
-
:heaven
-
เบลอหนักมากกกกกก
เจ้านายน่ารักขึ้นทุกวันเลย
ปล่อยเบลอๆกันไปงี้เดี๋ยวรักกันแน่ๆๆๆๆๆ
-
อร๊ายยยยยยยยยยยยย เค้าเบลอไปหมดแล้ววว เบลอว่ารักแธบ
-
ขยับมาอีกขั้นแล้ว :z1:
-
เอาแล้ว~~ ไปกันใหญ่ละคู่นี้ เบลอกันไปมาจนเกือบจะได้กันละค่า
คนอ่านนี่ฟิ๊นฟิน ช้อบชอบ คุณเจ้านายเขินวิ่งเข้าห้องไปละอ่ะ กีสสสสส
ขอบคุณค่ะ
-
เบลอจนเรอธัก...55
เป็นกำลังใจให้คนเขียนจ๊ะ
-
เห็นชื่อตอนแล้วคลิกเข้ามาอย่างไว
-
เอ้า แล่วๆๆๆๆๆ
:hao6:
-
ครั้งต่อไป ถ้ายังเป็นแบบนี้ เราอาจได้ชื่อตอนว่า เบลอยกสองจัดหนักจนฟ้าเหลืองก็เป็นได้ ก๊ากๆ
-
เบลอกันจริงๆเลยสองคนนี้
-
เกือบแล้วๆ
อีกนิด เกือบจะได้เสียแล้วเว้ยยย
:katai2-1:
-
:-[ กรี๊ดดดด น่ารักอ่ะค่ะ รู้สึกหวานๆเนอะ :o8:
-
น่ารักที่คู่เลยอ่า ชอบๆๆๆ
แต่คุณตฤณหื่นน่าดูนะคะ หึหึ
o13 o13 o13
-
มารอ ... จ้าาาาา
-
Chapter 18
ทางด้านนภเกตน์ เขาวิ่งกลับเข้าไปยังห้องนอนแล้วขึ้นไปนั่งนิ่งเป็นรูปปั้นอยู่บนเตียง... เมื่อครั้งยังทำงานอยู่ที่อเมริกา เคยมีผู้ชายหลายคนที่พยายามเข้าหาเขา ทำตัวสนิทสนมเพื่อหวังอะไรบางอย่างจากตัวเขาอยู่บ่อยๆ เพราะใบหน้าที่คล้ายกับผู้หญิงและรูปร่างโปร่งบางแบบนี้ ทำให้หลายๆ คนคิดว่าจะรุกรังแกเขาได้ง่ายๆ แต่เขาก็ไม่เคยยอมให้ใครเข้ามาใกล้ได้เลย มีเพียงครั้งเดียวที่เขาไม่ระวังตัวพอ เลยถูกลูกค้าขยำก้อนเนื้อสะโพก... ซึ่งในตอนนั้นเขาโมโหมาก เลยกระทืบไอ้บ้ากามนั่นจนคางเหลือง ตั้งแต่นั้นมา เขาก็ระมัดระวังตัวเวลาอยู่ใกล้ๆ กับผู้ชายแปลกหน้าที่เข้ามาใกล้ชิดจนเกินความจำเป็นตลอด
...หากกับตฤณแล้ว ทำไมเขาถึงปล่อยตัวปล่อยใจไปได้มากขนาดนั้น หรือว่าที่จริงแล้วเขาเพียงแค่ยังไม่ค้นพบตัวเองกัน!
“ม่ายยยย!” มือขาวเอื้อมไปหยิบแท็บเล็ตที่วางอยู่บนหัวเตียง แล้วจัดการค้นหาข้อมูลในโลกของอินเทอร์เน็ต จนไปเจอกับหัวข้อ... ปกติแล้วผู้ชายทั่วไปนิยมใช้มือแบ่งปันความหฤหรรษ์ให้แก่กันหรือไม่... เขาคลิกเข้าไปในหัวข้อที่ว่านั้นทันที
เรื่องธรรมดาค่ะ ทำอยู่บ่อยๆ กับเพื่อนในโรงเรียน(ชายล้วน) เพื่อเพิ่มความตื่นเต้นค่ะ บางทีน้องก็เบื่อมือตัวเองนะคะ
ใครๆ ก็เคย โดยเฉพาะในกลุ่มเพื่อนสนิทชายล้วน ได้อารมณ์ดีค่ะ
“อันนี้ล่ะ ใช่เลย! ...อืมๆ คนทั่วไปเขาก็ทำแบบนี้ร่วมกันอยู่บ่อยไป งั้นคงไม่ใช่เรื่องแปลกอะไร” ร่างโปร่งถอนหายใจ ถึงตฤณจะชอบผู้ชาย แต่เขาคงไม่ใช่หรอก ก็เพราะนี่มันเป็นเรื่องธรรมดาๆ ที่ผู้ชายทั่วๆ ไปเขาก็ทำกันนี่นา
...หากถ้านภเกตน์จะนึกเอะใจบ้าง ว่าทำไมผู้คนที่มาร่วมตอบกระทู้จึงลงท้ายด้วยคะขา แล้วเหลือบไปมองชื่อเว็บไซต์นั้นสักนิด... เขาก็จะได้รู้แจ้งเห็นจริงว่าเว็บที่ตนเปิดอยู่นั้นคือเว็บไซต์ยอดนิยมของชาวสีม่วง
..
....
..
เสียงนาฬิกาปลุกในโทรศัพท์มือถือร้องเตือนเบาๆ บ่งบอกเวลายามเช้าของวัน ตฤณลุกพรวดขึ้นมากดปิดเสียง เขาตั้งปลุกไว้เพราะไม่อยากให้นภเกตน์ต้องมาปลุกเขาด้วยตัวเอง เนื่องจากในยามเช้าแบบนี้ ดีไม่ดีเจ้านายอาจจะเจอตฤณน้อยโก่งคอขันให้เขาเสียหน้าได้อีก
ระหว่างที่ร่างสูงลุกเดินออกจากห้องนั่งเล่นไปยังห้องน้ำเพื่อล้างหน้าล้างตาและเปลี่ยนเสื้อผ้า เขาก็ได้กลิ่นหอมอ่อนๆ ของอาหารเช้าลอยกรุ่น ชายหนุ่มจึงเดินเข้าไปดูในครัวก่อน
นภเกตน์ยืนอยู่ที่หน้าเตาอาหาร เขากำลังผัดข้าวผัดไว้เป็นอาหารเช้า
ตฤณยิ้มกว้าง พร้อมกับส่งเสียงทักทายออกไป “อรุณสวัสดิ์ครับ”
ร่างโปร่งหันมาตอบด้วยน้ำเสียงราบเรียบ “ไปอาบน้ำล้างหน้าซะสิ จะได้มากินอาหารเช้าแล้วไปทำงานกันสักที”
“อ่า... ครับ” ...ชายหนุ่มผิวสีแทนเดินกลับออกไปอย่างจ๋อยๆ เขานึกว่าเจ้านายจะแสดงอาการเคอะเขินแล้วทักทายเขาตอบด้วยเสียงหวานๆ พอเจอแบบนี้เข้าไป... ก็อดรู้สึกผิดหวังเล็กน้อยไม่ได้
หลังมื้ออาหารเช้า ทั้งสองหนุ่มก็พากันเดินไปยังที่ทำงาน นภเกตน์เปิดโหมดเงียบ เขานิ่งสนิทตั้งแต่ตอนรับประทานอาหารเช้าร่วมกัน ยาวไปจนถึงห้องแล็บในที่ทำงานเลยทีเดียว เมื่อไปถึงห้องแล็บแล้ว พวกเขาต่างก็เริ่มทำงานกันทันที
ตฤณลุกขึ้นเช็กภาพไดอะแกรมที่วาดไว้บนกระดานไวต์บอร์ด พร้อมกับเช็กการทำงานของอุปกรณ์แต่ละตัว ส่วนนภเกตน์กำลังตรวจตราอุปกรณ์ที่อัปเกรดซอฟต์แวร์ทิ้งไว้เมื่อคืน
“เหลืออีกสามเครื่องที่ต้องจัดการ พรุ่งนี้ก็เริ่มเทรนทุกคนได้ตามที่ตั้งเป้าหมายไว้พอดีนะครับ” ร่างสูงเอ่ย ขณะเดินเข้าไปหาเจ้านายแล้วโน้มใบหน้าเข้าไปใกล้เพื่อดูหน้าจอแล็ปท็อปไปพร้อมๆ กัน “แล้วเครื่องเมื่อคืน เป็นไงมั่งครับ”
“ผมก๊อบคำสั่งที่ใช้ในการตั้งค่าเดิมใส่ลงไปแล้ว เดี๋ยวจะทดสอบการใช้งานดูอีกที”
นัยน์ตาคมเหลือบมองใบหน้าหวานเป็นระยะๆ เพื่อสังเกตการณ์ เพียงแค่อยู่ใกล้ๆ กันแบบนี้ หัวใจของเขาก็เต้นไม่เป็นส่ำ ใจนึกอยากจะสวมกอดอีกฝ่ายจากข้างหลัง แล้วแกล้งจูบพวงแก้มที่ใสจนเห็นเส้นเลือดจางๆ ภายในนั่นหลายๆ ครั้ง แต่เวลาทำงานแบบนี้ ถ้าหากเขาทำลงไป จะโดนนภเกตน์ยกเราเตอร์ทุ่มใส่กบาลเอามั้ยนะ
“กลับไปทำงานของคุณได้แล้ว” นภเกตน์พูดเสียงเข้ม เขารู้หรอกว่าตฤณลอบมองอยู่ แต่ต่อไปนี้เขาจะไม่ใจอ่อนปล่อยเจ้าผู้ช่วยตัวดีให้เข้ามาใกล้ชิดแบบเมื่อคืนได้อีกเด็ดขาด
“ครับ” ร่างสูงรับคำ แล้วจำใจเดินคอตกกลับไปที่นั่งของตน... เอาเถอะ รอให้งานเสร็จก่อนค่อยหาวิธีรุกใหม่ก็ได้วะ
เวลาภายในห้องผ่านพ้นไปไวราวกับโกหก จนเลยเวลาเที่ยงวันไปแล้ว สองหนุ่มก็ยังคงนั่งอยู่กับที่ พวกเขาเห็นว่างานที่ต้องทำเหลือน้อยมากแล้ว กะว่าจะทำให้เสร็จเลยทีเดียว หลังจากนั้นจะได้ใช้เวลาในช่วงบ่ายของวันพักผ่อนบ้าง
ตฤณทำงานส่วนของตนเสร็จก่อน เขาจึงลุกขึ้นจัดเก็บข้าวของภายในห้องให้เรียบร้อย เพื่อเตรียมไว้สำหรับการอบรมในวันรุ่งขึ้น ขณะที่กำลังใช้คัตเตอร์กรีดกล่องเพื่อพับให้แบนและกองรวมกันไว้ ก็ชำเลืองมองเจ้านายไปด้วย... วันนี้ตอนบ่ายว่างตั้งหลายชั่วโมง เขาจะใช้มุกไหนชวนเจ้านายไปเดตดีนะ ก็เขายังไม่อยากแยกจากเจ้านายเลยน่ะ
เพราะว่า... การที่ได้อยู่ใกล้ๆ กับคนที่ถูกใจ มันก็เป็นเรื่องธรรมดา ที่เขาจะอยากใช้เวลาร่วมกันให้นานที่สุดเท่าที่จะทำได้ไม่ใช่เหรอ
นิ้วเรียวกดพิมพ์รัวๆ ไปบนคีย์บอร์ดเพื่อตรวจดูการตั้งค่าของทุกอุปกรณ์อีกครั้ง แล้วลิสต์รายการไว้ถึงเรื่องที่จะต้องพูดถึงกับเหล่าวิศวกรในวันรุ่งขึ้น
“อืม... หัวข้อเรื่องที่จะเทรนพรุ่งนี้ เดี๋ยวผมส่งอีเมลให้คุณตฤณไว้ด้วย คุณลองดูแล้วกันเผื่อจะมีอะไรเสริม”
“อ๊ะ ผมอ่านตอนนี้เลยก็ได้นะครับ” ...ได้โอกาสแล้วเว้ยยย~ ร่างสูงทิ้งทุกสิ่งทุกอย่างในมือลง แล้วปราดเข้าไปยืนด้านหลังผู้เป็นนาย พร้อมกับโน้มใบหน้าเข้าไปจนชิดกับอีกฝ่าย
“คุณตฤณ!” เจ้านายหันกลับไปดุคนช่างฉวยโอกาส ทว่าใบหน้าคมเข้มนั้นอยู่ใกล้กันเกินไป จนทำให้ริมฝีปากของทั้งคู่เฉียดกันไปเพียงปลายนิ้วกั้น “ฮื้ย! ออกไป!”
ก่อนที่จะถูกผลักออก ตฤณใช้โอกาสนั้นรวบกอดร่างโปร่งบางไว้ก่อน “ไม่ออก~ วันนี้ยังไม่ได้กอดแฟนผมเลย”
นภเกตน์ลุกขึ้นพรวด “ไหนว่าจะไม่ทำเรื่องแบบนี้ที่ที่ทำงานไง!” เขาหมุนตัวไปทั้งตีเข่าและฟันศอก แต่ผู้ช่วยที่เกาะตนไว้แน่นราวกับตุ๊กแกก็ยังไม่ยอมปล่อยตนให้หลุดออก ผู้เป็นนายถอนหายใจอย่างเหนื่อยหน่าย “คุณเป็นคนหรือเป็นปลิงกันแน่!”
“ถ้าเป็นปลิงก็ต้องดูด... ด้วยนะครับ” ไม่พูดเปล่า ร่างสูงฉกจูบลำคอขาวทันควัน
ร่างโปร่งขนลุกซู่ เรียวปากหยักอุ่นๆ ที่แนบลงมาบนผิวขาวราวกับมีกระแสไฟส่งผ่าน จนเขาต้องย่นคอไว้เพื่อหลบซ่อน... แล้วเตือนตัวเองรัวๆ ว่าวันนี้เขาจะไม่ให้อารมณ์มาอยู่เหนือสติแบบเมื่อวานอีกแล้ว “คุณตฤณ! งานยังไม่เรียบร้อยเลยนะ ปล่อยก่อน เราตกลงกันว่าจะไม่ทำเรื่องแบบนี้ที่ทำงานไม่ใช่รึไง”
“งั้นถ้าหลังจากนี้ ผมกอดได้ใช่มั้ย” ร่างสูงกระซิบชิดใบหูนิ่ม
“...กอดผู้ชายตัวโตๆ อย่างผมนี่ รู้สึกดีรึไงกัน” ผู้เป็นนายบ่นพึมพำ
ตฤณยิ้มกริ่ม เขาจับมือขาวให้โอบรอบเอวตน “ลองดูสิครับ รู้สึกดีมั้ยล่ะ”
“ไม่” ร่างโปร่งตอบทันควัน
“จะไม่หยุดคิดสักนิดเหรอครับ” ผู้ช่วยตัวดีทำเสียงอ้อน
นภเกตน์ชักแขนกลับ แล้วผลักร่างสูงออกจากตัว “ผมทำงานก่อนนะ ใกล้จะเสร็จแล้ว”
ชายหนุ่มผิวสีแทนยอมคลายอ้อมกอดง่ายๆ แต่พอเจ้านายเดินไปนั่งลงจัดการกับงานต่อ เขาก็ตามไปนั่งลงข้างๆ กัน “เดี๋ยวเราไปหาอะไรกินด้วยกันนะครับ”
“......” ผู้เป็นนายใช้ความนิ่งสยบแมวตัวร้าย ปลายนิ้วเรียวกระแทกไปบนแป้นพิมพ์อย่างรวดเร็วอยู่อีกครู่ใหญ่ หลังจากนั้นเขาก็ปิดแล็ปท็อปลง แล้วหันไปจัดเอกสารกองรวมกัน ก่อนจะลุกเดินออกจากห้องไป
ตฤณรีบกลับไปกดปิดแล็ปท็อปของตนบ้าง มือหยาบรวบเก็บเอกสารแล้ววิ่งตามเจ้านายกลับไปยังห้องทำงานของพวกเขาทั้งสองคน “ผมหิวแล้วอะ ไปกินข้าวกันนะครับ”
นภเกตน์นั่งลงบนเก้าอี้ที่โต๊ะทำงานของเขา “ผมเหนื่อย อยากพักผ่อน”
อีกฝ่ายก็ไม่รีรอ นั่งยองๆ ลงข้างๆ แล้วใช้มือเกาะกับโต๊ะไว้ “ผมก็อยากพัก งั้นหาอะไรกินแล้วเราไปพักด้วยกันนะครับ”
“เดี๋ยวผมจะทำอาหารกินเอง”
“งั้นทำเผื่อผมด้วยนะ”
ร่างโปร่งชำเลืองมองคนหน้าทนที่นั่งยิ้มอยู่ข้างๆ ด้วยหางตา จากนั้นก็พรูลมหายใจออกมายาว... ทำไมถึงได้ตื๊อเก่งแบบนี้นะไอ้หน้าแมวนี่! “ผมเปลี่ยนใจแล้ว เดี๋ยวจะซื้ออาหารสำเร็จรูปแถวๆ นี้กิน”
ตฤณยังไม่ยอมถอย “กินเสร็จแล้วไปดูหนังกันมั้ยครับ”
“ไม่ล่ะ ผมไม่ชอบที่มืดๆ”
“งั้นไปเดินเล่นริมแม่น้ำ”
นภเกตน์ส่ายหน้า “ร้อนจะตาย”
“งั้นไปสวนสัตว์กันมั้ยครับ มีลูกเสือโคร่งให้จับให้อุ้มด้วยนะครับ”
“ฮื้ยยยย! คุณตฤณ! ไม่คิดจะกลับไปพักที่บ้านบ้างรึไง”
“โธ่! ข้าวใหม่ปลามัน คู่รักที่ไหนเขาอยากจะแยกจากกันบ้างล่ะครับ!” ตฤณเถียงทันควัน พร้อมกับยิ้มโชว์ฟันสามสิบสองซี่ให้แสงตกกระทบ แล้วสะท้อนเข้าดวงตาของอีกฝ่าย
“ฮึก!” ร่างโปร่งโดนลำแสงนั้นเข้าไปเต็มๆ ตา จนถึงกับเบลอไปชั่วครู่... นี่ตกลงพวกเขาเป็นคนรักกันแน่แล้วใช่มั้ยเนี่ย!
“ไปกันเถอะคร้าบบบ” ผู้ช่วยตัวแสบใช้โอกาสนั้นจับมือเจ้านายดึงขึ้น แล้วจูงออกจากห้องไปแบบเนียนๆ
“ปล่อยมือได้แล้ว” กว่านภเกตน์จะรู้ตัว ก็โดนจูงไปจนถึงลิฟต์โดยสารแล้ว... ดีนะเนี่ย ที่วันนี้เป็นวันอาทิตย์ ไม่มีใครเขามาทำงานกัน นี่ถ้าพวกลูกน้องเห็นเข้าละก็... ฮื้ยยยย!
เมื่อทั้งคู่มาถึงด้านหน้าบริษัท พอหันมองไปยังร้านอาหารที่อยู่ใกล้ๆ ร้านเหล่านั้นกลับปิดหมด แม้แต่ร้านเบเกอรี่ เพราะเป็นวันอาทิตย์ในย่านที่มีแต่บริษัท เหลือแต่ร้านสะดวกซื้อเพียงร้านเดียวเท่านั้น “ผู้จัดการอยากกินอะไรครับ สงสัยเราคงต้องขับรถไปที่อื่น”
“...ช่างเถอะ... ผมทำกินเองก็ได้” ผู้เป็นนายเดินนำออกไป
“งั้นผมจะช่วยล้างให้นะ” ตฤณเอ่ยเชิญตัวเองเสร็จสรรพ
นภเกตน์ผ่อนลมหายใจออกยาวแล้วหัวเราะเบาๆ คนหน้าแมวที่กำลังเดินตามตนต้อยๆ นี่ใช่คนเดียวกับผู้ชายหน้ายับเยินที่จ้องมองเขาอย่างอยากจะกินเลือดกินเนื้อในวันที่เจอกันวันแรกรึเปล่านะ เขาชะลอฝีเท้าลง เพื่อรอให้อีกฝ่ายเดินขึ้นมาเคียงข้างกัน “คุณตฤณเปลี่ยนไปจากครั้งแรกที่พบกันเยอะเลยนะ”
ร่างสูงเลิกคิ้วขึ้นด้วยความแปลกใจ เจ้านายชวนเขาคุยอะ ไม่น่าเชื่อเลย “...ก็จริงนะครับ วันแรกที่พบกัน ผมไม่ดีเองที่ตัดสินคุณจากภายนอก”
ใบหน้าหวานหันไปหาคนข้างๆ ด้วยความแปลกใจ “หืม?”
“ฮะๆ ตอนแรกผมนึกว่าจะได้เลื่อนขั้นเป็นผู้จัดการแผนก แล้วจู่ๆ ก็มีใครก็ไม่รู้ ที่เป็นหลานของเจ้าของบริษัทมาแทน ผมก็เลยมองคุณในแง่ร้ายไปสักหน่อย”
ริมฝีปากสีแดงสดคลี่ยิ้มบาง “แล้วตอนนี้เห็นผมเป็นยังไงล่ะ”
“ในเรื่องของความสามารถ ผมยอมให้คุณเก่งกว่าก็ได้... ส่วนเรื่องมนุษยสัมพันธ์ติดลบนะครับ”
...นั่นคงเป็นสิ่งที่เขาขาดไปอย่างที่อาพีรพัฒน์ว่า... “...ถึงกับติดลบเลยเหรอ”
“ถ้าผู้จัดการเพียงแค่พูด ขอบคุณ หรือ ขอโทษ ให้บ่อยขึ้น ยิ้มให้มากขึ้นอีกสักหน่อย ผมว่าพวกลูกน้องนี่คงจะยอมทำงานให้แบบถวายหัวแล้วล่ะครับ”
“อือ ผมจะพยายามนะ”
...แอร๊... เชื่อฟังเกินคาดแฮะ... ดวงตาสีเข้มเบิกกว้าง “....”
“ถ้าผมเพอร์เฟกต์แล้วจะได้ไม่ต้องมีผู้ช่วยอีก” ร่างโปร่งพูดกลั้วหัวเราะ
ตฤณขมวดคิ้ว “อ้าว! ไหงงั้นล่ะคร้าบ! โหย... ขาดผมแล้วคุณจะรู้สึก”
“รู้สึกอะไร ห้องโล่งไปงั้นเหรอ”
ร่างสูงยิ้มกรุ้มกริ่ม “แหม ขาดหัวใจไปแล้วผู้จัดการจะทำงานไงอะครับ”
นภเกตน์เบ้ปาก “...ก็ใช้มือไง”
สองหนุ่มเดินเถียงกันไปเรื่อย จนมาหยุดอยู่ที่หน้าตึกคอนโดมิเนียมแล้ว ผู้เป็นนายเปิดประตูเดินนำเข้าไปก่อน โดยมีลูกน้องตัวดีตามเข้าไปติดๆ
TBC~*
:hao5: ฮิ้ววววววว~ ฮัสกี้กลับมาแว้ววว คิดถึงกันบ้างรึเป่าาาา
ตอนนี้พี่ตฤณก็ดับเครื่องชน หน้ามืดตามัวตามตื๊อผู้จัดการซะงั้น ก็ผู้จัดการอยากน่ารักเองอะเนอะ :-[
เถียงกันมันส์จนผู้จัดการลืมซึนไปเยย 555555 ขอบคุณทุกคนที่ยังรอพี่ตฤณกับน้องนภนะค้า
-
แอร๊ย~ ข้าวใหม่ปลามันจริงๆ ด้วยน้า :-[ เห็นทั้งสองคนเขาเถียงกันแล้วมีความสุขจังเลยค่า(?)~ ..เรื่องนี้สอนให้ได้รู้ว่า 'หน้ามึนเท่านั้นที่ครองโลก'' :laugh: ใช่หรือเปล่าคะพี่ตฤณ *กระแซะๆ*
-
โถถถถถถถถถถ.......ผจก คนซึน55555
-
ยอมให้ตามต้อย ๆ อย่างนี้ คิดจะสลัดทิ้งทีหลังไม่ง่ายแล้วนะ ติดหนึบยิ่งกว่าตุ๊กแก
-
ตฤณทำมึนได้ใจมาก 55555
-
:o8: :o8: :o8:
ฮริ้งงงงงงงงงงงงงงง ~ ต้อนรับ คุณ ฮัสกี้
#พาร์ทนี้ ดีงามจริงๆๆ ท่านผู้จัดการ เริ่มละลายกับ ความกวนของผู้ช่วยตัวดี
อยากให้ ผู้จัดการ กะ นายตฤณ หวาน หวาน กันกว่านี้อีกอ้ะ
นะ นะ นะ นะ
:heaven :heaven :heaven :heaven :heaven :heaven :heaven
-
ตฤณหน้าด้านเข้าไว้ ตื้อเท่านั้นที่ครองโลก นภน่ารักอ่ะ ยอมให้ตฤณเลยเนาะ :hao7:
-
โอยๆๆๆ มันน่ารักมาก มากเกินคำบรรยาย แอร๊ยๆๆๆ >o<
-
ได้แฟนแบบเบลอๆ
-
เมื่อไหร่จะเป็นแฟนกันจริงๆสักที :hao6: :hao6: :hao6:
ปล. หัวข้อชื่อตอนผิดหรือเปล่าคะ
-
เบลอๆมาเนียนๆเนาะ คุณเจ้านายจะรู้ตัวมั้ยน้าา ใครกันที่เบลอ ใครกันที่เนียน 555
-
พี่ตฤนตื้อเนียนไปเรื่อยๆ คุณผู้จัดการก็เริ่มมึนซึนให้พี่ตฤนถึงเนื้อถึงตัวได้ล่ะ :katai2-1:
-
น่ารักจริงๆเล้ยยย :mew3:
-
แหม่..เนียนอีกแล้ว สกิลเนียนเลเวลอัพขึ้นใช่ใหมเนี่ย
-
เข้าหอ เอ๊ยห้องรอบที่สาม เส็ดแน่ๆๆ
-
ขยันตื๊อเข้าไปๆ
-
เถียงกันน่ารักจริงๆ คู่รักข้าวใหม่ปลามันคู่นี้ :-[
-
:L2:อ่านยาวๆไปเลยตั้งแต่แรก ความคืบหน้าของสองคนนี้ไปได้สวยแล้ว รออติดตามครับ
-
ตฤณเกาะติดหนึบสุดๆ
ผู้จัดการสลัดไม่หลุดแล้วล่ะ
-
แหม แมวตัวร้ายจริงๆ พันแข้งพันขาออดอ้อนจนเค้ายอมทุกอย่างเลยน้า เก่งจริงๆ พระเอกเรื่องนี้
-
ก็สงสัยอยู่นะ ตอนนภเข้าไปอ่านความคิดเห็นในเว็ป ถามผู้ชายแล้วทำไมคนตอบใช้คะขา ฮา
เป็นกำลังใจให้คนเขียนจ๊ะ
-
แอบเห็นด้วยกับชื่อตอนนะครับ
-
พระเอกนี่ร้ายนัก ลูกล่อลูกชนเยอะมาก คุณนภตามไม่ทันหรอกค่ะ
ปล่อยตามๆ เขาไปเถอะ จะได้ไม่เหนื่อย อยากให้ได้กันค่ะคนอ่านหนับหนุน 555
ขอบคุณค่ะ
-
:hao6:
สาแก่ใจจริง อิช้อยยยเอ้ยยย ฮ่าๆ
-
ใครใช้ให้ไปหาคำแนะนำจากเว็บปาล์ม 555
-
เค้ากุ้กกิ้กกันน่ารัก ป๋าตฤณนี่รุกไวมาก เว้นที่ให้เจ้านายหายใจหายคอโล่งๆหน่อยสิครับ
เค้าเพิ่งมาใหม่ ให้ได้ทำใจก่อนรับศึกหนักกันหน่อย 555
.
.
-Zobear-
-
ตฤณหน้ามึน 555555555555555
-
เยี่ยมมากลูกพี่ตฤณ o13
-
เค้าหยอกกันน่ารักนะคะคุ๊ณ
-
ผู้จัดการน่ารักอ่ะ พี่ตฤณสู้ๆรวบผู้จัดการมาให้ได้ เนียนๆตามเข้าห้อง เดี๋ยวก็ใจอ่อนเอง คิคิ
-
ตื้อแบบนี้คุณเจ้านายใจอ่อนเถอะค่ะ
น่ารักที่คู่เลย แล้วมาต่ออีกนะ ขอบคุณค่ะ
-
ตฤณนี่ตื๊อแบบมึนๆรุกแบบหน้าด้านๆกันไปเลย5555555
ผู้จัดการก็น่ารักขึ้นทุกวัน เริ่มเบลอๆมึนๆตามผู้ช่วยไปละ
เบลอต่อไปเดี๋ยวก็รักกันนนนน
-
เข้ามารอครับผม :katai4:
-
ตามชื่อตอนเลยคร่าาาา
ตื้อเท่านั้นที่ครองโลก สู้ต่อไปนะ555555
-
หวานกันจังเลย :katai4: :katai4: :hao6: :hao6: :hao7: :hao7:
-
Chapter 19 : โฉมใหม่ของท่านรองฯ
ภายในห้องครัวขนาดย่อมในคอนโดมิเนียมของนภเกตน์
“มีอะไรให้ผมช่วยได้บ้างครับ” ร่างสูงถามขึ้น
ร่างโปร่งเดินไปเปิดประตูตู้เย็นออก แล้วก้มหยิบอาหารสดกับเครื่องปรุงออกมาวางกองรวมกันไว้ทางด้านนอก เขาหันไปตอบคำถาม “ผมจะทำแค่อาหารง่ายๆ ซุปเห็ดข้นกับสปาเกตตีคาร์โบนารา ไม่ต้องช่วยหรอก คอยล้างอย่างเดียวก็พอ”
“แต่ผู้จัดการมีเครื่องล้างจานนี่ครับ”
“ก็คุณตฤณบอกว่าจะล้างไม่ใช่เหรอ”
...จิ๊... พลาด... แต่ไม่เป็นไรเรื่องแค่นี้ ตฤณทำได้! “...สบายมากครับ ผู้จัดการอุตส่าห์ทำอาหารให้ผมทั้งที ดีจังน้อ ได้ชิมฝีมือแฟ... อุ๊บ!”
มือขาวคว้าฟองน้ำล้างจานยัดปากอีกฝ่าย... ปากดีนักใช่มั้ย! “อ้าว ขอโทษที พลาดเป้าไปหน่อย ผมแค่จะส่งฟองน้ำไว้ให้คุณตฤณใช้ล้างจานน่ะ”
“...แม่นยังกะจับวางล่ะสิไม่ว่า” ร่างสูงคายฟองน้ำออกแล้วบ่นพึมพำ
“ไปนั่งรอที่โต๊ะอาหารได้มั้ย เกะกะ” ผู้เป็นนายผลักร่างสูงเบาๆ พลางเอื้อมมือไปหยิบผ้ากันเปื้อนมาใส่
“ครับ” ขายาวก้าวฉับๆ พาเจ้าของไปยังโต๊ะทานอาหารที่จัดไว้ริมหน้าต่างอีกฟากของห้อง ตฤณเลือกนั่งหันหน้าเข้าหาเจ้านาย เพื่อที่เขาจะได้ดูอีกฝ่ายทำอาหารไปเพลินๆ เขาเท้าแขนทั้งสองข้างลงกับโต๊ะ แล้วยิ้มโชว์ลักยิ้มบุ๋มบนแก้มทุกครั้งที่อีกฝ่ายหันมาสบตาด้วย
...เจ้านายใส่ผ้ากันเปื้อนแล้วน่ารัก ทำอาหารเก่งเป็นพ่อศรีเรือนซะด้วย ยิ่งมองก็ยิ่งเพลิน จนละสายตาไปไม่ได้เลย เฮ้อ~~ แย่แน่ๆ แล้วไอ้ตฤณเอ๊ยยย กู่ไม่กลับซะแล้วล่ะมึง~
นภเกตน์ทำอาหารอย่างคล่องแคล่ว เขาสับเห็ดแชมปิญองเป็นชิ้นเล็กๆ ก่อนจะเอาลงไปผัดกับหอมใหญ่ ใส่ครีมสดลงไปแล้วปรุงรส ในเวลาเดียวกันก็ต้มเส้นสปาเกตตีแล้วเอาขึ้นพักไว้ต่างหาก ระหว่างที่ปล่อยให้ซุปเห็ดเดือดก็หันไปเตรียมชีสกับไข่และเบคอนแล้วเอาลงไปคลุกกับเส้นสปาเกตตีในกระทะ สุดท้ายก็หยิบเอาขนมปังจากในตู้มาหั่นเป็นชิ้นๆ แป๊บเดียวเท่านั้น อาหารมื้อกลางวันในยามบ่ายของวันก็เสร็จสิ้นลง
“คุณตฤณมายกอาหารของคุณไปที” มือขาวชี้ไปยังชามซุปกับจานใส่สปาเกตตีคาร์โบนาราซึ่งโรยหน้าด้วยพาสลีย์สับละเอียดสีเขียวสด กลิ่นของชีสพาร์เมซานลอยกรุ่นไปทั่วทั้งบริเวณ
“โอ้โห... น่ากินมากเลยครับ แต่ถ้าขืนกินแบบนี้ทุกวัน ผมได้พุงหลามแน่ๆ” ร่างสูงยกจานอาหารของตนเดินตามเจ้านายไปยังโต๊ะอาหาร
“ก็ไม่ต้องกินสิ ไม่ได้ขอให้คุณมากินอาหารที่ผมทำทุกวันซะหน่อย”
“แหม... ถ้าผู้จัดการจะทำให้ผมกินทุกวันละก็ ผมกินอะไรก็ได้ครับ ยอมไขมันจุกอกตาย... ไปพร้อมกับความรักของผู้จัดการเลย” ผู้ช่วยตัวแสบตอบพร้อมขยิบตาส่งให้
นภเกตน์ตีหน้านิ่ง ทำเป็นไม่ได้ยินประโยคสุดท้ายของอีกฝ่าย “ไม่ล่ะ เปลืองค่าอาหาร”
“ผมไปจ่ายตลาดให้ก็ได้”
“ทำอาหารไม่เป็นจะซื้อกับข้าวได้รึไง”
“เราก็ไปเลือกซื้อด้วยกันสิครับ สวีตๆ กันแบบข้าวใหม่ปลามันไง”
...เขากะไว้แล้วเชียวว่าเจ้าผู้ช่วยหน้าแมวต้องตอบแบบนี้ ผู้เป็นนายเอ่ยตัดบท “กินอาหารกันเถอะ เดี๋ยวจะเย็นชืดซะหมด”
ทั้งสองนั่งลงตรงข้ามกัน โต๊ะอาหารของนภเกตน์มีขนาดเล็ก มีเก้าอี้สำหรับสองที่นั่ง ปกติแล้วเขามักจะไม่ใช้เวลาบนโต๊ะอาหารนาน เพราะการทานอาหารตามลำพังนั้นน่าเบื่อสำหรับเขามาก แต่เวลาที่มีใครสักคนนั่งอยู่ด้วย ก็เป็นความรู้สึกที่ไม่เลว การที่ตฤณคอยตามตื๊อ ตามกวนประสาทเขาแบบนี้ บางทีก็สนุกดี ทำให้เขาไม่รู้สึกเหงา
“ผมเพิ่งเคยกินไอ้นี่ครั้งแรก แปลกจังนะครับ กินอาหารแบบนี้ แต่ผู้จัดการกลับผอมได้ขนาดนี้เนี่ย”
“ผมทำอาหารแบบนี้ไม่บ่อยนักหรอก”
ตฤณทำหน้ากรุ้มกริ่ม แถมด้วยอาการกระดี๊กระด๊าแบบห้ามไม่อยู่ “เลือกทำให้ผมเป็นพิเศษใช่มั้ยล่า...”
ผู้เป็นนายปรายตามองอย่างปลงๆ “เพราะมันทำง่ายต่างหาก...”
“กลัวผมไม่มีแรงไปทำงาน โดยเฉพาะโพรเจกต์ใหญ่ของไอ้แหลมนี่ใช่มั้ยล่ะครับ แหม ผู้จัดการเป็นห่วงผมก็บอกกันตรงๆ ก็ได้นะคร้าบ”
ชื่อเรียกของธนากรทำให้นภเกตน์ชะงัก มือขาวใช้ส้อมหมุนวนเส้นสปาเกตตีในจานพลางขมวดคิ้ว “คุณตฤณ... วันนั้น ที่คุณธนากร... เอ่อ... เห็น...”
“หืม... อ้ออออ! ที่ไอ้แหลมมันเห็นตอนเราแก้ผ้าอยู่บนเตียงด้วยกันน่ะเหรอครับ” ผู้ช่วยตัวดีทำหน้าทะเล้น
“มันไม่ตลกเลยนะคุณ” ร่างโปร่งส่งสายตาดุๆ ใส่
“ไม่ต้องห่วงหรอกครับ ไอ้แหลมมันซี้ผม เดี๋ยวผมคุยกับมันให้ แต่ว่าจริงๆ แล้ว ผู้จัดการไม่จำเป็นต้องคิดมากเลย เพราะไอ้แหลมมันปลาทองจะตาย”
“ปลาทอง?” ...พอนึกถึงปลาทอง นภเกตน์ก็ดันนึกออกแค่ปลาตัวสีส้มๆ อ้วนๆ ที่มีของเสียติดก้นยาวเป็นสาย “เอ่อ...”
“ความจำครับ ความจำมันเหมือนปลาทอง คุณนึกไปถึงไหนเนี่ย... ไอ้แหลมน่ะ มันงานยุ่งมากจนสมองมันรับไม่ไหว พอพระอาทิตย์ตกดินมันก็รีเซตความจำใหม่แล้วครับ”
“...แน่ใจนะ”
“แน่ใจสิครับ อีกอย่าง ผู้จัดการเป็นถึงหลานท่านประธาน แค่นี้ไอ้แหลมมันก็กลัวจนหูตูบแล้วครับ”
นภเกตน์หลุดหัวเราะออกมาเบาๆ “...แต่มีบางคนที่ไม่กลัวเลยนะ”
คนที่นั่งตรงข้ามกันยิ้มแก้มบุ๋ม พร้อมกับยักคิ้วให้อีกฝ่าย “ไม่กลัว แต่ผมก็เป็นคนเกรงใจเมียนะคร้าบ”
ร่างโปร่งหุบยิ้มทันควัน เขานึกอยากจะเอาจานสปาเกตตีคว่ำลงบนศีรษะอีกฝ่าย หากก็ได้แต่ถลึงตาใส่คนที่กำลังลอยหน้าลอยตาอยู่ตรงหน้าตนเท่านั้น เพราะคิดว่าเถียงไปยังไงก็คงไม่ชนะหรอก นภเกตน์จึงคิดว่าเขาควรจะพักการต่อปากต่อคำแล้วจัดการกับอาหารต่อดีกว่า
หลังจากพูดคุยสลับจ้วงอาหารใส่ปากกันไปสักพักใหญ่ ซุปและอาหารในจานก็หมดลง มือขาวยกจานชามวางซ้อนกัน แล้วเลื่อนไปให้คนที่นั่งตรงข้ามกัน “ถึงตาคุณตฤณแล้ว ผมจะออกไปรอที่ห้องนั่งเล่นนะ”
“คร้าบ เดี๋ยวผมจะรีบตามออกไป”
“อ้อ... ผ้าเช็ดแห้งอยู่ตรงนั้น อย่าลืมเช็ดให้แห้งแล้วเก็บเข้าที่ด้วยนะ เสร็จแล้วก็ถูพื้นในครัวด้วยเลยแล้วกัน”
...แหม ได้ทีใช้เป็นชุดเลยนะเจ้านาย!... แต่ถึงแม้ในใจจะบ่น ผู้ช่วยตัวแสบก็ตอบรับกลับไป “ได้คร้าบบบบ”
นภเกตน์ลุกเดินออกจากห้องครัวไป ตรงไปนั่งลงบนโซฟาตัวเขื่อง โซฟาที่พวกเขาใช้ประกอบกิจกรรมเข้าจังหวะเมื่อคืนไปหมาดๆ แต่เพราะความเหนื่อยล้าบวกกับท้องอิ่มๆ ทำให้เขาไม่ทันนึกถึงเรื่องที่เกิดขึ้น ร่างโปร่งเอนหลังพิงพนักโซฟา แล้วปิดตาลงเพื่อผ่อนคลาย
เสียงดังก๊องแก๊งภายในครัวดังอยู่สักพักใหญ่ หลังจากตฤณใช้ผ้าแห้งเช็ดหม้อใบสุดท้ายแล้ว เขาก็รีบจัดเก็บใส่ตู้ให้เรียบร้อย จากนั้นก็หันไปคว้าไม้ถูพื้นมาถูพื้นอย่างรวดเร็ว เสร็จแล้วก็แจ้นออกจากห้องครัวไปหาเจ้านายทันที “ผู้จัดการ เสร็จแว้วคร้าบบบ อ้าว...” เขาหยุดหอบแฮกๆ เป็นแมวหอบแดดตรงหน้าเจ้านาย
ร่างสูงก้าวเข้าไปยังโซฟา แล้วย่อเข่าลงเล็กน้อยเพื่อจ้องมองคนที่กำลังหลับปุ๋ย... ดูท่าที่เจ้านายบอกว่าเหนื่อย คงจะเหนื่อยจริงๆ ...แต่ไม่รู้ว่าทำงานเหนื่อย หรือเหนื่อยเพราะถูกเขากวนประสาทกันแน่
มือหยาบเอื้อมไปลูบเส้นผมสีน้ำตาลนุ่มอย่างแผ่วเบา แล้วค่อยๆ เคลื่อนมาสัมผัสไฝเม็ดเล็กที่ตรงใต้หางตาอย่างระมัดระวังเพราะกลัวว่าจะทำให้เจ้านายตื่น ชายหนุ่มยิ้มบาง เนื่องจากเวลาที่เจ้านายนอนหลับปุ๋ยแบบนี้ดูสีหน้าผ่อนคลายเหมือนกับเด็กๆ น่ารักน่าเอ็นดูซะไม่มีล่ะ
แขนแกร่งประคองร่างโปร่งบางให้นอนราบลง ก่อนจะลุกไปหยิบผ้าห่มที่กองอยู่ใกล้ๆ มาคลุมทับให้... ช่างน่าเสียดาย ทั้งที่ใจเขาอยากจะมีโอกาสใกล้ชิดกับนภเกตน์เหมือนเมื่อคืนอีกสักครั้งแท้ๆ เขาโน้มใบหน้าเข้าไปจูบแก้มนิ่มสีชมพูระเรื่อ แล้วเคลื่อนไปกระซิบชิดใบหูสีขาว
“คุณคงจะเหนื่อยมาหลายวันแล้ว นอนพักให้สบายนะครับ แล้วพบกันพรุ่งนี้” ตฤณยันตัวลุกขึ้น แม้ใจอยากจะดื้อรั้นอยู่ต่อ แต่พอเห็นนภเกตน์หลับลึกถึงขนาดนี้ เขาก็นึกเห็นใจ...
...ยอมถอยทัพ กลับไปนอนบ้านสักวันก็ได้วะ
..
......
..
“อืมมม...” แขนเรียวขาวยืดออกมาจากใต้ผ้าห่มหนา ตามมาด้วยขาทั้งสองข้าง นภเกตน์บิดตัวน้อยๆ ก่อนจะปรือตาขึ้นมองเพดานซึ่งแตกต่างออกไปจากที่เคยเห็นทุกครั้งเมื่อยามตื่นนอน “หือ ที่นี่ไม่ใช่ห้องนอนนี่?” มือขาวยันตัวลุกขึ้นทีละน้อย แล้วหันหน้ามองไปรอบๆ “...หืม... ผ้าห่ม แล้ว...” ...แขกหน้าแมวจอมตื๊อที่ไม่ได้รับเชิญเมื่อวานหายไปไหนซะแล้วล่ะ
ร่างโปร่งยันตัวขึ้นบิดขี้เกียจ เขาเหลือบมองนาฬิกาที่บอกเวลาใกล้เข้างานแล้ว จึงค่อยๆ ลุกเดินไปยังห้องอาบน้ำ
รถโตโยต้าสุดโทรมจอดอยู่ที่ลานจอดรถของบริษัทพักใหญ่แล้ว แต่เจ้าของรถยังคงนั่งบิดไปบิดมาอยู่ด้านหลังพวงมาลัย... เพราะวันนี้เป็นวันแรกที่เขาแต่งตัวตามที่เจ้านายแนะนำ ทรงผมใหม่กับชุดสูท แต่ไม่ได้ผูกไทเพราะผูกไม่เป็น แต่แค่นี้ ตอนที่ส่องกระจกมองตัวเองก็แทบจะทนไม่ได้แล้ว ก็มันไม่ชินอ้ะ! ยิ่งเมื่อนึกถึงว่าพวกลูกน้องจะหัวเราะตนจนตกเก้าอี้กันไปทั้งแผง ขีดความมั่นใจของตนก็ลดลงต่ำกว่าศูนย์
มือหยาบพับเนกไทใส่กระเป๋าเสื้อเชิ้ตภายใต้เสื้อสูทไว้ พลางนึกเจ็บใจที่ไม่ได้ถามเจ้านายถึงวิธีผูกเอาไว้ก่อน “เฮ้อ... เอาไงดีวะกู ใกล้เข้างานแล้ว ใจแมวๆ ก็ยิ่งแป้วเป็นใจปลาซิว”
ในขณะที่ตฤณกำลังรำพึงรำพันถึงชะตากรรมของตน รถยนต์ประจำตำแหน่งคันหรูของนภเกตน์ก็เคลื่อนเข้ามาเทียบจอดในที่จอดรถพิเศษสำหรับผู้บริหารซึ่งอยู่ใกล้ๆ กับทางเดินเชื่อมเข้าไปในตัวบริษัท ร่างโปร่งก้าวออกมาจากในรถด้วยท่าทีสง่าผ่าเผยเฉกเช่นทุกครา หากระหว่างที่เดินตรงไปยังทางเข้าบริษัท เขาก็บังเอิญเหลือบไปเห็นผู้ช่วยของตนนั่งยุกยิกอยู่ในรถบุโรทั่งที่ดูโดดเด่นที่สุดในลานจอดรถนั้น
นภเกตน์ขมวดคิ้ว พร้อมกับก้าวไปทางที่รถสุดโทรมจอดอยู่ “คุณตฤณ อู้อะไรอยู่ จะเข้างานแล้วนะ”
“หวา! ผู้จัดการ!”
“ลงมาได้แล้ว!” เจ้านายพูดเสียงขรึม จากนั้นก็หันหลังเดินนำออกไป “ผมสั่งให้คุณหลินดูแลห้องที่จะใช้เทรนนิ่งวันนี้แล้ว เดี๋ยวคุณตฤณ... คุณตฤณ!!” ร่างโปร่งพูดไปเรื่อย แต่พอจะหันไปสั่งงานกับผู้ช่วย ก็เห็นว่ามีแต่ลมเท่านั้นที่พัดวูบอยู่ข้างๆ สุดท้าย เขาก็ต้องเดินกลับไปที่รถโตโยต้าคันเดิมอีกครั้ง “คุณเล่นอะไรอยู่เนี่ย ออกมาเร็ว!”
“...หงิง...” เจ้านายใจฮ้าย ไม่เห็นใจกันบ้างเลย
ตฤณก้าวลงมาจากรถช้าๆ ด้วยใบหน้าตูมที่สุด “อรุณสวัสดิ์ครับผู้จัดการ”
วันนี้ร่างสูงอยู่ในชุดสูทสีดำสนิทที่เจ้านายได้เลือกไว้ให้ สีดำยิ่งทำให้เขาดูสง่าและน่าเกรงขามมากกว่าทุกที เสื้อเชิ้ตสีอ่อนตัวในใหม่เอี่ยมและรีดไว้เรี่ยมเร้ รองเท้าหนังสีดำมันวับเข้ากับเสื้อสูทที่สวมใส่ เส้นผมสีนกกาน้ำถูกหวีเป็นทรงเรียบๆ แต่โดยรวมแล้ว ผู้ช่วยผู้จัดการในวันนี้ ดูหล่อเหลาและมีราศีขึ้นเป็นกอง
ริมฝีปากสีแดงคลี่ยิ้มทีละน้อย ก็วันนี้ผู้ช่วยค่อยดูเป็น ผู้ช่วยผู้จัดการ กับเขาขึ้นมาสักหน่อย “ทำไมทำหน้าเป็นตูดแมวอย่างนั้นล่ะ” ผู้เป็นนายเอ่ยกลั้วหัวเราะ
...มายพระ คุณนภเกตน์ยิ้มอย่างสุดน่ารักแต่เช้า วันนี้กูถูกหวยแน่ๆ ...ร่างสูงบ่นอยู่ในใจ
“เข้าไปข้างในได้แล้ว” ผู้เป็นนายเดินนำไปอีกครั้ง โดยมีผู้ช่วยของตนเดินตามก้นไปติดๆ
ขายาวก้าวไปเรื่อยๆ กระทั่งชายหนุ่มเดินไปถึงตัวยามรักษาความปลอดภัยของบริษัทที่เขาทักทายเป็นประจำทุกครั้งที่เข้าออกบริษัท จนยามทุกคนรู้จักและทักตอบเป็นประจำ
“สวัสดีครับท่าน” ยามคนเดิมที่ทำหน้าที่ทุกเช้าค้อมศีรษะทำความเคารพนภเกตน์ “สวัสดีครับท่าน” ตามด้วยตฤณ
“แหมๆ กินอะไรผิดสำแดงมา วันนี้เรียกท่านเลยนะครับพี่” ร่างสูงหยุดทักตอบ
เมื่อได้ยินเสียงคุ้นเคย ยามคนนั้นก็เงยหน้าขึ้นพรวด ผงะแล้วถอยหลังออกไปสามก้าว “เหยยยย เกิดอะไรขึ้นกับคุณตฤณครับนี่! อะไรไปเข้าฝัน!!!”
ชายหนุ่มผิวสีแทนถึงกับชะงักกับคำทักทายนั้น เขาปิดปากเก็บรอยยิ้มกลับเข้าไปทันควัน... โธ่ พี่ยาม! ทำหน้ายังกับเห็นผี แล้วดูทักเข้าเซ่ คนยิ่งใจแป้วๆ อยู่นะ!
“คุณตฤณ! โอ้เอ้อะไรอยู่!”
“คร้าบๆๆ ไปเดี๋ยวนี้แหละครับ” ร่างสูงรีบหันไปตอบ “ไปก่อนนะพี่”
“อ้า! เอ้อ! วันนี้คุณตฤณหล่อยังกะพระเอกหนังเลยคร้าบบบ!” ยามคนเดิมตะโกนตามหลัง
ตฤณครางอือ... เขาเข้าใจคำว่าตบหัวแล้วลูบหลังก็วันนี้แหละ!
นภเกตน์ยิ้มกริ่มระหว่างที่กำลังกดลิฟต์รออีกฝ่าย “ไม่มั่นใจอะไรนัก เมื่อก่อนแต่งตัวโทรมๆ ส่งกลิ่นหืนๆ ยังไม่อายเลย”
“โธ่ ก็คนมันไม่ชินนี่ครับ นี่ขนาดพี่ยามนะ เดี๋ยวขึ้นไปเจอไอ้พวกปากมอมข้างบนนั่น พวกมันคงจะเห่าหอนกันสนุก ดีไม่ดีจะกัดให้เป็นแผลเหวอะหวะซะด้วย ผมคงจะต้องชิงวิ่งหนีเข้าห้องซะก่อน” ผู้ช่วยสุดหล่อบ่นพึมพำ แต่แล้วก็เหลือบมองเจ้านาย... ก็ขนาดพี่ยามยังบอกว่าเขาหล่อ แล้วเจ้านายล่ะ จะคิดยังไงบ้างน้า “...ว่าแต่... ผู้จัดการคิดว่าผมหล่อเหมือนอย่างที่พี่ยามว่ารึเปล่า”
“หึหึ... อืม...”
เสียงอื้ออึงภายในชั้นสิบสามเงียบกริบลงทันทีที่บานประตูลิฟต์เปิดออกและผู้จัดการประจำแผนกก้าวออกมา ร่างโปร่งบางจ้ำอ้าวๆ ไปหยุดอยู่ตรงกลางห้องที่บรรจุวิศวกรไว้หลายสิบนาย เขายืนนิ่งสักพัก เพื่อรอให้ทุกคนหันมาให้ความสนใจกับตน
“สวัสดีครับผู้จัดการ”
เมื่อได้ยินคำทักทายจากพวกลูกน้อง นภเกตน์ก็พยักหน้ารับ พร้อมกับส่งยิ้มไปให้กับทุกๆ คนในห้อง “สวัสดีทุกคน ผมขอแนะนำผู้ช่วยคนใหม่ของผม ช่วยเอ็นดูเขากันสักนิดนะ” จากนั้นก็หัวเราะเบาๆ เป็นการเกริ่นนำ แล้วสาวเท้ายาวๆ เข้าห้องทำงานของตนไป
เป็นครั้งแรกที่ผู้เป็นนายพูดคุยอย่างเป็นกันเอง แล้วยังยิ้มอย่างน่ารักซะด้วย ราวกับว่าเขาเปิดโอกาสให้ลูกน้องในคอนโทรลทั้งหลาย รุมยำคนที่เดินมาด้วยให้เต็มที่ได้ยังไงยังงั้น
ตฤณอ้าปากค้าง ทำไมเจ้านายทำกับเขาแบบนี้ นี่มันไม่ต่างกับเอาไม้ตีหัวแล้วทิ้งให้ยืนมึนๆ เบลอๆ ท่ามกลางกลุ่มสุนัขไฮยีนาแล้วโยนประทัดใส่ซ้ำเลยนะ!
แวบแรกวิศวกรทุกคนต่างนิ่งค้าง สายตาทุกคู่จับจ้องอยู่ที่ชายหนุ่มร่างสูงในชุดสูทสีดำดูสง่างาม จากลำคอลงมาจรดปลายรองเท้าหนัง ดูน่าเกรงขามเหลือเกิน แต่ทำไม... ใบหน้าหล่อเหลาเกลี้ยงเกลาที่ตั้งอยู่บนลำคอนั่นช่างคุ้นตา
“ไม่จริงน่า” บวรวิทย์ยกมือขึ้นขยี้ตา ก่อนจะหันไปปรึกษาเพื่อนหน้าหมี พร้อมกับตบหลังแรงๆ “กูฝันไปใช้มั้ย”
“โอ๊ยๆ” หมีน้อยตื่นจากภวังค์ “ตีแรงขนาดนี้ ถ้ามือมึงเจ็บแปลว่าไม่ได้ฝันแล้วโว้ย นี่พี่ตฤณตัวจริงเสียงจริง!”
และแล้ว เสียงหวีดร้องของใครบางคนก็เปิดประเด็นขึ้น “วี้ดดดดด จำไม่ได้เร้ยยยยย พระเอกที่ไหนกันหว่า!!!”
“โอ้โห... คุณผู้ช่วยผู้จัดการคร้าบ หล่อจุงเบย ใจผมสั่นไปหมดแว้ว~”
“พี่ตฤณตัวจริงรึเปล่าเนี่ย ไหนกระดิกหู เอ๊ย โชว์ลักยิ้มซิ”
“เฮ้ย! พวกเอ็งนี่! ปากดีจริง เว้ยยย! ไม่ต้องถู! ข้าไม่ให้เลข!” ตฤณหันไปดุ เมื่อถูกทุกคนเข้ามารุมล้อมแล้วยื่นมือมาขัดถู “เฮ้ยๆ อย่าจับก้น!”
“งั้นจับข้างหน้าได้มั้ยพี่!”
“เดี๋ยวพวกเอ็งต๊ายยย!”
เสียงฮือฮาดังลั่นไปทั้งชั้นสิบสาม จนเจ้านายต้องเปิดประตูออกมานั่งหัวเราะกับเลขาสาว ซึ่งวันนี้เธอดูกระดี๊กระด๊ามากกว่าเคย
“คุณนภเกตน์ คุณตฤณหล่อระเบิดระเบ้อไปเลยนะคะวันนี้” หลินถามลองเชิงเพื่อหาวัตถุดิบในการจิ้นประจำวัน
“อื้ม” ร่างโปร่งตอบพร้อมรอยยิ้มตรงมุมปาก ดวงตากลมใสยังคงจับจ้องอยู่ที่ผู้ช่วยสุดหล่อของตน
...คุณพระ!... หลินยกมือขึ้นทาบอกรัวๆ เจ้านายคงไม่รู้ตัวว่าสายตาของเขาที่จ้องมองผู้ช่วยนั้นดูหวานเยิ้มขนาดไหน หรือว่านี่ฝันของหลินจะเป็นจริงแน่แล้ว เจ้านายสวย ผู้ช่วยหล่อ ยิ่งดูก็ยิ่งเหมาะสมกัน
“คุณหลิน... เอ่อ...” นภเกตน์ลุกพรวดแล้วถอยห่างจากโต๊ะของเลขาสาว เพราะเขารู้สึกว่ารังสีเหนือม่วงรอบๆ ตัวเธอมันช่างเข้มข้น แถมยังแผ่วงกว้างขึ้นอีกยังไงชอบกล
ทว่าในขณะเดียวกันนั้นเอง มีโทรศัพท์เข้ามาจากฝ่ายขายแต่เช้า
นภเกตน์จึงต้องกลับเข้าห้องทำงานไปก่อน แต่สักพัก ขจร ผู้จัดการอาวุโสที่ได้ยินเสียงดังอื้ออึงก็เข้ามาร่วมแจม
“เฮ้ย! ตฤณ เอ๊ย คุณผู้ช่วยผู้จัดการ กินยาอะไรผิดสำแดงมารึเปล่าเนี่ย” ขจรหัวเราะ
...โธ่ ขนาดพี่ขจรยังไม่วาย... ร่างสูงใหญ่เริ่มหดเหลือเล็กลงไปทุกที
“ไอ้ตฤณอย่าทำหน้าเป็นตูดยังงั้นเซ่ แหม แซวคนหล่อเล่นแค่นี้เอร๊งงง”
“พวกเอ็งนี่ เดี๋ยวจะได้เวลาเริ่มทำงานกันแล้ว เลิกเล่นซะที” ร่างสูงตีหน้าขรึมแล้วพูดเสียงกึ่งดุ “เดี๋ยวคุณหลินจะมาแจกเอกสาร อีกชั่วโมงไปเจอกันที่ห้องเทรน”
“อรั๊ยยย! พี่ตฤณดุเข้ม”
“แหม ยังเหลืออีกตั้งห้านาทีก่อนเข้างานนะสุดหล่อ ฮิ้ววว...”
“นู๋กลัวตัวสั่นไปหมดแว้วววว~”
ดูเหมือนจะไม่มีใครสนใจฟังเขานัก เสียงพูดคุยและเสียงหัวเราะยังคงดังอื้ออึง เพราะตฤณเป็นคนใจดี และมีรอยยิ้มบนใบหน้าอยู่เสมอ แถมยังไม่ถึงเวลาเริ่มงานจริงจังซะด้วย ก็เลยทำให้พวกลูกน้องไม่ค่อยให้ความเกรงใจกันสักเท่าไหร่
แต่จู่ๆ นภเกตน์ก็เดินเข้ามาสมทบด้วยใบหน้าเรียบเฉย ความเย็นเยือกแผ่ซ่านออกมาจากร่างโปร่งบาง จนพวกลูกน้องหนาวสั่นกันไปเป็นแถบ ทุกคนเงียบกริบและสงบนิ่งทุกการเคลื่อนไหว “คุณกิตติ คุณภูริณัฐ คุณบวรวิทย์ เดี๋ยวเข้ามาพบผมด้วย แล้วก็... คุณตฤณ เดี๋ยวเช็กตารางการออกไซต์งานของวิศวกรอาทิตย์นี้กับคุณหลินหน่อยนะ” เขาออกคำสั่งเสียงเข้ม ก่อนจะเดินนำเข้าห้องทำงานไป
“ครับ!” ลูกน้องทั้งสามขานรับ จากนั้นก็กระโจนไปเกาะแขนเกาะขารุ่นพี่ที่พวกเขาเคารพเหลือแสน “พี่ตฤณ... เกิดอะไรขึ้นอะ!”
“ข้าจะรู้มั้ยล่ะ ก็ยืนให้พวกเอ็งแทะกันอยู่ตรงนี้... ไปเหอะ เดี๋ยวก็รู้เอง” ตฤณดันหลังลูกน้องทั้งสามไปทีละคนเบาๆ “ไปๆ อย่าให้เขารอนาน เดี๋ยวจะพิโรธ พวกมึงจะโดนหนักเป็นสามเท่า”
“ฮือ... กูกลัววว” กิตติครางหงิงใส่ทุกคนที่เขาเดินผ่าน ไม่ต่างกับภูริณัฐและบวรวิทย์ที่เดินหน้าซีดปากสั่นเข้าไปหาเจ้านายในห้อง
TBC~*
ท่านรองผจกมาใหม่ นิวลุคแล้วววว หล่อจนพื้นบริษัทสะเทือน 55555
แถมผู้จัดการก็เริ่มใจอ่อน สวีตกันไปเองโดยไม่รู้ตัวเลยนะค้า น่ารักชิมิล่าาาา
ขอบคุณทุกคนที่ติดตามค่า จุ๊บๆ :mew1:
-
:m1:
-
อนาคตเกลียมัวแน่นอน พี่ตฤณ 55555 :laugh:
-
ตาเบลอๆเพราะความหล่อกระแทกตา
-
อ๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก
ผู้จัดการ หน้าหวาน ร่างโปร่ง กะ ผู้ช่วยหน้าแมวจอมตื๊อที่ไม่ได้รับเชิญ
เขาสวีทกันอีกแล้ว ..คราวนี้ ทำ คาโบนารา ให้กันด้วย ดีงามๆๆๆ อ่ะ
:heaven :heaven :heaven :heaven :heaven :heaven :heaven
ตอนหน้าจะออก Field Trip แล้วใช่ไหมครับ....รอด้วยใจรัวๆ :o8:
-
หวายๆๆๆๆ นิวลุคดบบนี้ ระวังจะมีสาวๆ มาหลงนะคุณผู้ช่วย
-
:mew1: :mew1:
-
คนหล่อทำใจลำบากอะดิตฤณ
-
หงุดหงิดแบบนี้ หึงล่ะสิ หึงใช่มะ อิอิ
-
:mew1:
-
แอร๊ พี่ตฤน สุดหล่อววววววว
คุณผู้จัดการก็ตกหลุมผู้ช่วยสุดหล่อซะทีสิคะ :katai2-1:
-
ดูแต่ละคนแซวตฤณ ผู้จัดการนี่ยิ้มน้อยยิ้มใหญ่เชียว 5555
-
ผู้จัดการหนีไปไหนไม่รอดแน่ๆ
-
พี่ตฤณอย่าเพิ่งหมดกำลังใจไปนะคะ เพราะถึงยังไงกระแสตอบรับของพี่ก็ถือว่าอยู่ในเกณฑ์ที่ดีมากเลยเชียวล่ะเน้ออ~ :m11: .. ก็เสียงโห่ฮาาา~ วี๊ดวิ้ว~ ออกจะกระจุยกระจาย(?)ขนาดนี้เลยนี่นา >< แถมน้องนภยังมอบรอยยิ้มพิมพ์ใจหวานๆ ให้กับพี่ตฤณเพื่อเป็นเกราะกำบังแบบนี้แล้วด้วยน่ะ หายห่วงได้เลยล่ะค่าา ^^
-
ผู้ช่วยแปลงร่างแล้ว... ออร่าม่วงแผ่กระจาย
-
:-[ :hao6: ถามสั้นๆ เมื่อไหร่จะได้กันค่ะ 5555555555555555
-
น่าร้ากกก เมียบอกให้ทำอะไร ทำตามทุกอย่างเลย
-
เค้าเริ่มพัฒนาความหวานกันมากขึ้นแล้ว :katai2-1:
-
ผจก แอบหึงอะไรรึป่าวคะเนี่ย
ธรรมดาอ่ะเนอะคุณตฤณมาดใหม่มีแต่คนรุมล้อม
ไม่เว้นแต่เลขา แอบหึงบ้างคงไม่เป็นไร
อนาคตคุณตฤณเนี่ย อยู่สมาคมเกลียมัวแน่ๆ
-
:laugh:
-
ผจก. เริ่มใจอ่อนแล้วใช่ไหม อร๊ายๆๆ ^^
-
อร๊ายยยยยย พี่ตฤณลุคใหม่ไฉไลกว่าเดิม~~~
แต่หนูชอบแบบเดิมมากกว่านะคะ เซอร์ๆ เท่ๆ ดิบๆ ดูเป็นกันเอ๊งกันเอง~
-
ชอบคุณหลินเลขาหน้าห้อง สาววาย!!!
-
น่ารักกันจริงๆเล้ยยย
:mew3:
-
คนมีความรักมักจะดูดี จริงไหม
ว่าแต่งานกะลังเข้าสินะ
-
ยิ้มจนแก้มบานบนแล้วค่า
น่ารักสุดๆ
ว่าแต่องค์อะไรลงคุณนพเกตละนิ
-
อยากเป็นหลินจะได้จิ้นอย่างนี้มั่งงงงง
-
ท่านรองหล่อแล้ว ระวังมีสาวมาติดน้าาาาา
-
น่ารักอ่ะะะ :ling1:
-
:heaven :heaven :heaven ฟินเว่อร์ อ่ะ พี่ตฤน นิวลุค
-
:katai2-1:
-
คุณผู้จัดการใจอ่อนกับผู้ช่วยแมวน้อยก็บอกมาเหอะครับ
ชาวบ้านเค้าเชียร์กันออกนอกหน้าขนาดนี้แล้ว อย่าขัดศรัทธาเลย 555
-
ขำทุกคนเลย โอย แซวกันจนบริษัทแทบพัง ถามว่าพระเอกเราจะอายไหม หืมมมๆ
ชอบตรงคุณนภมองมายิ้มๆ นี่ล่ะ หุๆๆๆ ฟินกันไปจ้า
ขี้อ้อนจริงนะพระเอก อยากให้อยู่ด้วยกันงี้ทุกวันเลย
ขอบคุณค่ะ
-
หงิงงงงง ฮืออออน่ารัดดดด เอ้ย น่ารักกกกกกก :hao5:
ขอตอนหวานๆน่ารักๆอีกกกก >< รออออนะคะะะ กร้ากกกกกกกก :hao7:
-
ThankS
-
Chapter 20 : น้ำร้อนน้ำเย็น
นภเกตน์นั่งอยู่ที่โต๊ะทำงานประจำตำแหน่งของตน บนโต๊ะตัวใหญ่นั้นมีแฟ้มเอกสารมากมายวางกองอยู่ ใบหน้าอ่อนเยาว์ดูขรึม แต่ก็ไม่ต่างไปจากในยามปกติเท่าไรนัก เขารอจนลูกน้องทั้งสามเดินเข้ามาหยุดยืนหน้าโต๊ะทำงาน จึงเงยหน้าขึ้น
“พอดีเมื่อกี้ผู้จัดการฝ่ายขายโทรมาขอให้จัดการเรื่องงานด่วน ทีแรกผมวางตารางไว้หลังการติดตั้งโพรเจกต์ดาต้าโปร แต่กลายเป็นว่า ทางฝ่ายเอกสารระบุวันในสัญญาคลาดเคลื่อน เลยต้องขอให้พวกคุณออกไปติดตั้งระบบกับอุปกรณ์ให้กับบริษัทจีอีทั้งสามสาขานี้โดยด่วน” มือขาวหยิบแฟ้มเอกสารส่งให้กับวิศวกรทั้งสามนาย “สำหรับการเทรนนิ่งในวันนี้ ผมจะบรีฟงานให้กับพวกคุณทีหลัง หลังจากเสร็จงานติดตั้งของโพรเจกต์จีอีแล้ว”
“ตรวจดูข้อกำหนดของโพรเจกต์ด้วยนะ ถ้ามีปัญหาถามผมได้”
“คะ... ครับ” ...นึกว่าจะโดนด่าจนติ่งหดเสมอหูซะแว้ว สามหนุ่มครวญอยู่ในใจ
ดวงตากลมใสจ้องมองลูกน้องทั้งสามที่ยืนสั่นพั่บๆ เป็นเจ้าเข้าอย่างไม่เข้าใจ... ทำไมล่ะ เขาก็แค่ไปเรียกเข้ามาคุยธรรมดาๆ เองนี่หว่า หรือคราวหน้าควรจะให้เลขาไปเรียกดีกว่า? “ไปนั่งคุยกันที่โซฟาเถอะ”
“เอ่อ... คิดว่าไม่มีปัญหา... นะครับผู้จัดการ ข้อกำหนดของโพรเจกต์นี้... ไม่ซับซ้อนเท่าไหร่ เอ้อ... พวกผมรับมือได้สบายๆ” บวรวิทย์เอ่ยขึ้นอย่างตะกุกตะกัก พลางหันไปมองอีกสองคนที่กำลังนั่งตัวเกร็ง
“หลังจากเสร็จงานแล้ว พวกคุณต้องเทสต์การใช้งานพร้อมกันทั้งสามไซต์ให้กับผู้ดูแลของแต่ละไซต์งานดู ให้เขาเซ็นเอกสารรับให้เรียบร้อยนะ”
น้ำเสียงเฉียบขาดนั่นส่งผลให้ลูกน้องทั้งสามนั่งหนีบขาแน่น พวกเขาเครียดจนฉี่จะเล็ดแว้ว... “ครับ!”
...จะไหวแน่เหรอ ดูแต่ละคนสิ ทำหน้ายังกับเขาส่งให้ไปรบกับเกาหลีเหนือ แต่จะให้เขาคอยพึ่งตฤณให้คุยกับลูกน้องให้ตลอดเวลา ก็คงจะไม่ได้ อีกฝ่ายก็มีงานการที่ต้องรับผิดชอบเช่นกัน
“ถ้าผู้จัดการเพียงแค่พูด ขอบคุณ หรือ ขอโทษ ให้บ่อยขึ้น ยิ้มให้มากขึ้นอีกสักหน่อย ผมว่าพวกลูกน้องนี่คงจะยอมทำงานให้แบบถวายหัวแล้วล่ะครับ”
คำพูดของตฤณแว่วเข้ามาในโสตประสาท... มันสำคัญมากเลยงั้นเหรอ?
ผู้เป็นนายยิ้มบาง “ขอบใจพวกคุณมากนะ”
บรรยากาศที่ตึงเครียดจางหายไปทีละน้อย สามหนุ่มยิ้มตอบรับกับเจ้านาย “...คะ... ครับ แล้ว... พวกเราจะต้องออกเดินทางเลยมั้ยครับ”
“ผมให้คุณหลินเตรียมรถให้พวกคุณแล้ว ส่วนพวกอุปกรณ์ที่ต้องติดตั้ง ทางฝ่ายเซลส์บอกว่าส่งให้กับลูกค้าไปแล้ว แต่ผมเองก็ไม่แน่ใจว่าหน้างานจะเป็นยังไง”
“ครับๆ ไม่เป็นไรครับ พวกผมชินแล้ว ประเภทไปถึงไซต์แล้วมีแต่กล่องวางอยู่ ต้องแงะขึ้นมาใส่ในตู้ใส่อุปกรณ์แล้วไขน็อตเองก็มีมาอยู่เรื่อยๆ”
นภเกตน์ขมวดคิ้ว “อย่างงั้นเหรอ... เดี๋ยวผมจะต้องไปคุยกับหัวหน้าฝ่ายเซลส์สักหน่อยแล้วเรื่องนี้” เพราะวิศวกรแต่ละคนค่าตัวต่อชั่วโมงราคาแพงไม่ใช่เล่น บริษัทลงทุนฝึกหัดและส่งสอบไปเป็นล้านๆ บาท แต่เพราะความมักง่ายของแผนกอื่น ทำให้ลูกน้องของตนต้องเสียเวลาไปกับงานที่ไม่ใช่เรื่อง (ปกติงานติดตั้งอุปกรณ์เข้ากับตู้ rack หรือตู้ใส่อุปกรณ์ และเดินสายเคเบิล จะเป็นงานของแผนกอื่น) “ทำไมพวกคุณถึงไม่แจ้งผู้จัดการคนเก่า?”
สามหนุ่มสะดุ้งเฮือก... “ก็... ก็...” หวา! เจ้านายกลับมาน่ากลัวอีกแว้ววว! “ก็ถ้าจะรอ มันเสียเวลา... แล้ว... มันก็ไม่ได้ยากนี่ครับ ถ้ามัวแต่รอเดี๋ยวก็จะผิดสัญญา แล้วลูกค้าก็จะไม่พอใจด้วยน่ะครับ”
“เฮ้อ... พวกคุณนี่... ถ้าไปทำงานที่บริษัทเก่าผมล่ะก็ ได้โดนใช้งานเป็นเด็กส่งเอกสารแน่ๆ” ผู้เป็นนายส่ายหน้ารัวๆ แต่เขาก็เข้าใจถึงธรรมชาติของลูกน้องตนจากที่คอยสังเกตมา จนอดที่จะหัวเราะออกมาเบาๆ ไม่ได้ “ไปทำงานเถอะ แล้วตอนบ่ายเจอกัน”
ชายหนุ่มเดินกลับไปยังโต๊ะทำงานของตน แล้วยกหูโทรศัพท์ขึ้น “คุณหลิน ต่อสายผู้จัดการฝ่ายขายให้ผมที”
สามหนุ่มเดินออกจากห้องทำงานของเจ้านายไปด้วยสีหน้าที่แตกต่างจากตอนที่เดินเข้ามาโดยสิ้นเชิง จะว่าไป เจ้านายก็ไม่ได้น่ากลัวมากเท่าที่คิดไว้ แต่ก็ดูเป็นคนดีที่พวกเขาจะพอพึ่งพา และขอคำปรึกษาได้เมื่อยามจำเป็น แล้วเวลาหัวเราะหรือยิ้ม ก็ดูน่ารักกว่า พี่ตฤณ ของพวกเขาเยอะเลยด้วย
บานประตูห้องทำงานเปิดออกช้าๆ ก่อนเจ้าของห้องทำงานอีกคนจะก้าวเข้ามา แล้วเดินไปหยุดที่หน้าโต๊ะทำงานของนภเกตน์ “เรียกพวกเขามาคุยอะไรน่ะครับ เดินหน้าบานกันออกไปเลย”
“เรื่องโพรเจกต์ด่วนน่ะ ผมคงต้องคุยเรื่องโพรเจกต์ดาต้าโปรนี้กับพวกเขาต่างหากทีหลัง”
“อ๋า มีแบบนี้อีกแล้วเหรอครับเนี่ย! แย่จริง” ตฤณทำหน้าบึ้ง เพราะนี่เป็นปัญหาน่ารำคาญเป็นที่สุด ที่ผู้จัดการคนเก่าไม่สามารถแก้ไขได้ แต่ถ้าเป็นเขา ก็คงทำอะไรไม่ได้คือกัน เพราะผู้จัดการฝ่ายขายน่ะ ใหญ่รองจากผู้บริหารเลยทีเดียว
นภเกตน์พยักหน้าหงึกหงัก ก่อนจะเงยหน้าขึ้น เขาขมวดคิ้วพลางสำรวจการแต่งกายของคนตรงหน้าตั้งแต่ศีรษะจรดปลายเท้า และปลายเท้าขึ้นไปบนศีรษะอีกครั้ง แล้วก็พบว่าการแต่งกายของอีกฝ่าย มันยังดูขาดๆ อะไรไปอยู่นะ “อ้อ! จริงสิ คุณตฤณไม่ได้เอาเนกไทมาเหรอ”
“เอามาครับ... แต่ผูกไม่เป็น” ...อิอิ ได้โอกาสละ เดี๋ยวจะอ้อนให้เจ้านายผูกให้ซะเลย
“งั้นเหรอ แย่จังนะ ของง่ายๆ แค่นี้... ไม่ลองถามคนอื่นๆ ในแผนกดูล่ะ” ผู้เป็นนายยิ้มมุมปากอย่างรู้ทัน
...ยอมโง่เพื่อจุดประสงค์อื่นอะครับ แค่นี้ตฤณยอมได้... “โธ่... ถามผู้จัดการดีกว่าครับ ก็อยู่ใกล้ๆ กันแค่นี้”
“...ส่งเนกไทมาสิ”
อรั๊ยยยย.... ได้ผล... ตฤณยิ้มกว้าง พลางนึกไปถึงซีนที่เห็นในหนังในละครบ่อยๆ ที่นางเอกมักจะช่วยผูกเนกไทให้พระเอกจากทางด้านหลัง ส่งผลให้หัวใจเขาเต้นตึกตักจนเก็บอาการระริกระรี้ไว้ไม่อยู่ “นี่คร้าบ”
มือขาวรับเนกไทเส้นนั้นมา ม้วนเร็วๆ แล้วตวัดหางลงไปในช่อง เสร็จแล้วก็ส่งคืนให้ “เอ้า คล้องคอไป แล้วก็รูดขึ้น”
“โหย! ใจคอจะไม่สอนผมผูกหน่อยเหรอครับ ไม่งั้นผมก็ต้องมาขอให้คุณผูกให้ทุกครั้งน่ะสิ”
“...ช่างต่อรองจริงๆ เอ้า... เข้ามานี่สิ” ร่างโปร่งลุกยืนพร้อมยกแขนทั้งสองข้างขึ้น เพื่อจะสอนให้อีกฝ่ายผูกเนกไทอย่างที่ผู้ช่วยหน้าแมวจินตนาการไว้
แต่ดันมีเสียงโทรศัพท์ดังขึ้นมาขัดจังหวะเสียก่อน...
ผู้เป็นนายหันขวับไปยกหูโทรศัพท์ขึ้น ปล่อยให้ตฤณยืนหลับตาพริ้มฝันค้าง “สวัสดีครับ ผมนภเกตน์จากแผนกวิศวกรรม...”
...ชิส์ พลาด... ตฤณลืมตาขึ้นแล้วบ่นอุบอิบ
แต่ในเวลาเดียวกันนั่นเอง หลิน... เลขาสาวก็เปิดประตูเข้ามาด้านใน “ขออนุญาตนะคะ” พอเห็นว่าเจ้านายติดสายโทรศัพท์ หล่อนก็เลยเปิดประตูค้างไว้ แล้วกระซิบเสียงเบา “ห้องพร้อมสำหรับการเทรนนิ่งแล้วค่ะ”
ทว่าจู่ๆ นภเกตน์ก็ตวาดขึ้นมาเสียงดังลั่น จนทั้งตฤณและหลินสะดุ้งโหยง เสียงของเขาดังออกไปถึงหน้าห้องที่พวกลูกน้องในแผนกกำลังเดินผ่านไปยังห้องอบรม น้ำเสียงเข้มนั้นส่งผลให้ทุกชีวิตที่บังเอิญได้ยินเข้าหยุดกึก
“นิดหน่อย? ถ้างานนิดหน่อยแค่นี้ แผนกของคุณรับผิดชอบเองไม่ได้ แล้วจะรับงานใหญ่ได้ยังไง! แล้วนี่งานด่วนเป็นครั้งที่เท่าไหร่แล้ว? สำหรับอาทิตย์นี้และอาทิตย์หน้า ผมไม่มีวิศวกรมาคอยตามแก้ตามเช็ดให้การทำงานชุ่ยๆ ของพวกคุณหรอกนะ!”
“ขอโทษ? คุณไม่ต้องมาขอโทษผม ขอโทษลูกน้องผมสิ ว่าไงนะ เซลส์สำคัญที่สุดสำหรับบริษัท? ลองดูมั้ยล่ะ ผมเทรนให้ลูกน้องผมเป็นพนักงานขายได้ แล้วคุณล่ะ เทรนลูกน้องคุณให้มาทำงานของวิศวกรได้รึเปล่า!”
“ผมไม่ได้ขู่ แต่อย่าให้เรื่องนี้ต้องถึงคุณอาพีรพัฒน์ ผมไม่ได้บอกว่างานด่วนมีไม่ได้ ถ้ามันจำเป็นจริงๆ”
“แผนกคุณได้เครดิตการปิดโพรเจกต์รวดเร็วและความน่าเชื่อถือจากใคร ถ้าไม่ใช่จากลูกน้องของผม... ถ้ามีครั้งต่อไปอีกบ่อยๆ คุณเตรียมเงินไว้จ่ายค่าผิดสัญญาเองด้วย ในเมื่อมันเป็นความผิดของลูกน้องคุณเอง!”
“โพรเจกต์ดาต้าโปรนี้ผมหวังว่าอุปกรณ์จะถูกส่งไปและประกอบไว้ในตู้อุปกรณ์เรียบร้อยแล้ว ก่อนที่วิศวกรของผมจะเข้าไปทำงานนะ!”
โครม!!! (โครม... โครม... โครม...) เสียงเอ็กโคของหูโทรศัพท์ที่ถูกกระแทกลงบนโต๊ะดังก้อง... ที่ได้ยินชัดเจนนั่นก็เพราะทุกคนในที่นั้นเงียบกริบ ต่างตกใจกันจนลืมหายใจ
ขอบคุณพระเจ้าที่ไม่ได้เป็นเขาที่อยู่ปลายสาย... ตฤณเบิกตาโพลง เขาอยากจะก้มลงกราบ แล้วสลักไว้ที่พรมเดี๋ยวนั้นเลยว่า นภเกตน์ เกิดมาเพื่อเป็นเจ้าเป็นนายคนจริงๆ ...น่ากลัวชะมัด
นภเกตน์หมุนตัวเดินไปยังบานกระจกด้านหลังเพื่อปรับอารมณ์ให้เป็นปกติ... เมื่อกี้ที่คุยกัน อีกฝ่ายก็พูดจาดีอยู่หรอก แต่ก็หาเหตุผลมาเฉไฉไปเรื่อย ซึ่งเขาไม่ชอบ และวิธีที่จะจัดการกับคนแบบนี้ ก็คือจะต้องดุให้ยำเกรงเท่านั้น ทว่าพอหันหน้ากลับมา เขาก็เห็นหลินนั่งแหมะอยู่กับพื้น เช่นเดียวกันกับพวกวิศวกรที่อออยู่ตรงหน้าห้องด้วย
“พวกคุณทำอะไรกันน่ะ” เขาถามเสียงเข้ม ให้ทุกคนพากันสะดุ้งอีกระลอก
อะ... อร๊างง... ฟินกับเคะราชินีในอุดมคติ หลินกัดริมฝีปากพลางทำตาเบลอๆ แล้วปล่อยให้น้ำตาแห่งความปลื้มปิติไหลพรั่งพรู
“คุณหลิน! ลงไปนั่งทำอะไรที่พื้น” ร่างโปร่งส่งสายตาดุๆ ใส่เธอไปเองโดยอัตโนมัติ เพราะอารมณ์ขุ่นเคืองที่ยังไม่จางหายไปดีนัก และยังปรับเปลี่ยนสีหน้าไม่ทัน
เลขาสาว(วาย)เนื้อตัวสั่นระริก “ซี้ดดด... ฟิน... เอ๊ย! กะ... กลัว... คุณนภเกตน์... จนเข่าอ่อน... แล้วค่ะ”
ตฤณเดินเข้าไปช่วยพยุงหลินให้ลุกขึ้น ก่อนจะหันไปบอกพวกลูกน้องที่กองกันเป็นขนมชั้นตรงทางเข้าห้อง “ไปๆ ออกไปกันก่อน ไปรอที่ห้องเทรนนะ” จากนั้นจึงปิดประตูลงกลอน ปล่อยให้หลินยืนมองตาละห้อยด้วยความเสียดายอยู่ทางด้านนอกกับพวกลูกน้อง ส่วนตัวเขาเดินกลับเข้าไปหาเจ้านาย “รอให้ใจเย็นลงสักนิด ค่อยออกไปนะครับ”
สีหน้าของผู้เป็นนายยังดูขรึม เขายกมือขึ้นกุมขมับแล้วคลึงหนักๆ “อ๊ะ!”
ร่างสูงดึงเจ้านายเข้าไปไว้ในอ้อมกอด แล้วลูบหลังให้เบาๆ เขารู้สึกถึงหัวใจที่กำลังเต้นอย่างรุนแรง เจ้านายคงจะโกรธมาก... แต่คราวนี้เขานับถือหัวใจของเจ้านายเลยจริงๆ ก็ใครกันเล่า จะนึกถึงลูกน้องแล้วกล้าทำเพื่อทุกคนขนาดนี้ “คุณนภเกตน์ทำดีมากเลยล่ะครับ ทุกคนก็คงคิดเหมือนกัน... ขอบคุณนะครับ”
นภเกตน์ยิ้มบาง ความอ่อนโยนและอบอุ่นของอีกฝ่าย ส่งผ่านเข้าไปถึงแก่นกลางหัวใจเลยทีเดียว “...ขอบใจ”
เป็นครั้งแรกที่ร่างโปร่งยอมอยู่นิ่งๆ ในอ้อมแขนแกร่ง ทำให้ตฤณคิดย่ามใจ เขาจรดปลายจมูกโด่งลงบนแก้มนิ่มอย่างแผ่วเบา แล้วค่อยๆ ไล้ไปตามลำคอระหง จากนั้นก็กดจูบตรงซอกคอที่มีกลิ่นหอมอ่อนๆ
“คุณตฤณ ทำอะไรอยู่น่ะ”
“แต๊ะอั๋งอยู่ครับ”
ผู้เป็นนายหลุดหัวเราะออกมาเบาๆ ให้มันได้อย่างนี้ซิ ในขณะที่ทุกคนกลัวเขาจนเตลิดเปิดเปิงไปแล้ว แต่เจ้าผู้ช่วยหน้าแมวนี่ก็ยังหาโอกาสมาตอดเล็กตอดน้อยเอาจากเขาจนได้
เมื่อเห็นว่ายังไม่ถูกถีบออก ตฤณก็คิดรุกหนักขึ้น เขาเชยคางมนขึ้นมาเล็กน้อย แล้วจูบลงเบาๆ ตรงมุมของริมฝีปากสีแดงสด
...แน่ะ... ได้คืบจะเอาศอกนะคนเรา... แต่ไม่รู้สิ เขาไม่ได้นึกรังเกียจ กลับรู้สึกดีซะอีก “เมื่อคืน... กลับไปนอนที่บ้านเหรอ”
ร่างสูงจรดหน้าผากตนเข้ากับอีกฝ่าย “ครับ... ก็ผู้จัดการชิ่งหลับไปก่อน... ที่จริงผมก็อยากจะอุ้มคุณไปนอนในห้องนอนให้เรียบร้อย แต่โดนสั่งไว้ว่าห้ามไปเหยียบห้องนอนของคุณ... ขอโทษที่ปล่อยให้นอนบนโซฟาไปแบบนั้นนะครับ”
...ไม่น่าเชื่อเลยว่าไอ้แมวหน้าหื่นๆ นี่จะเป็นสุภาพบุรุษกับเขาเหมือนกันแฮะ “อื้ม...”
ตฤณคิดว่ารอยยิ้มของนภเกตน์ช่างน่ารัก เป็นรอยยิ้มที่เขาโหยหา เห็นแล้วมีความสุขยังไงบอกไม่ถูก เขาแนบจูบกลีบปากอวบอิ่มเบาๆ หากก็คลอเคลียอยู่แต่ภายนอกเท่านั้น
มือขาวขยุ้มเสื้อสูทของผู้ช่วยเอาไว้แน่น รู้สึกขัดใจบ้างเล็กน้อย ที่อีกฝ่ายมัวแต่แตะๆ อยู่บนเรียวปากเท่านั้น เหมือนจะจูบแต่ก็ไม่จูบสักที... เขาขมวดคิ้วแล้วจ้องอีกฝ่ายเขม็ง “......”
ร่างสูงดูเหมือนจะเข้าใจความหมายที่สายตาดุๆ นั้นส่งมาแผดเผาตน เขารีบอธิบาย “เอ้อ... คือว่าตอนนี้อยู่ที่ทำงาน ถ้าขืนผมจูบแรงๆ เดี๋ยวปากคุณเจ่อ ไอ้พวกลิงข้างนอกจะสงสัยเอาได้”
นภเกตน์ชะงักที่คนตรงหน้ารู้ทัน แต่เขาก็อดหัวเราะกับคำอธิบายของอีกฝ่ายไม่ได้ “อะ... ฮะๆๆ”
ร่างสูงหัวใจเต้นระรัว... โอย... ทั้งยิ้มทั้งหัวเราะ แล้วยอมให้กอดให้จูบแบบนี้... น่ารักจนตฤณจะไม่ทนแล้วน้า
“อ๊ะ... คุณ... ตฤณ!” นภเกตน์พูดเสียงเข้ม ใบหน้าสวยร้อนวาบ... ไอ้แมวหื่น! ปล่อยให้กอดให้จูบแค่นี้ทำได้ใจ จนอะไรๆ มันเด้งออกมาทิ่มต้นขาเขา! “ปล่อยเดี๋ยวนี้เลย!”
“เย็นวันนี้ผมขอไปค้างห้องผู้จัดการอีกได้มั้ยครับ” ร่างสูงกระซิบเสียงแหบพร่า ก็แบบว่าหื่นอะ จะทำไงได้...
“ไม่มีทาง!” ผู้เป็นนายผละออกพลางโน้มคออีกฝ่ายลงมาตีเข่า แล้วแถมด้วยกระทืบลงบนรองเท้าหนังมันวับคู่ใหม่แรงๆ
ตฤณจุกจนตัวงอ ก่อนจะยกเท้าข้างที่ถูกเหยียบอย่างแรงขึ้นมาพร้อมกับกระโดดเหยงๆ เขาครวญเสียงลั่น “โอ๊ยๆ! ผู้จัดการอ๊า!”
ร่างโปร่งถอยออกมาจัดเสื้อผ้าให้เข้าที่ “เก็บอะไรๆ ของคุณให้มิดชิด แล้วออกไปเตรียมเทรนนิ่งได้แล้ว! ไปไป๊!”
TBC~*
สงสัยเจ้านายจะเบลอหนัก ถึงขั้น เบลอว่ารักแถบ ซะแล้วน่ะซี 555555
แต่เขาก็สมกันดี๊ดีนะคะ จริงม้อย :-[
ขอบคุณทุกคนที่คอยติดตามอ่านนะค้า :mew1:
-
o13 :jul3: :m20:
:กอด1: :L2:
:pig4: :pig4:
-
น้องนภเหวี่ยงได้น่าร๊ากกกก~ โมกกกก~ :m3: ทุ่มเทขนาดนี้ลูกน้องรักตายเลยล่ะค่าา ><
อิจฉาสาวหลินจริงๆ เลยค่ะ ที่ได้ฟินอยู่ใกล้ๆ แบบนั้น โง้ยยย อยากสัมผัสบ้างจังค่าา :hao7:
-
อิฮันชอบคุณหลินจังเลยค่ะ นางมโนแรงมาก 555+
คุณตฤณก็น่ารักเหลือประมาณ ตอดเล็กตอดน้อย ขอให้ได้ตอด 5555+
-
หวายๆๆๆๆ เขาหวานกันด้วยอ่ะ :-[ :-[ :-[
-
สั้นจังเลยยังไม่หายคิดถึงเลย
-
คุณผู้จัดการน่ารักจริง ๆ งานราษฎร์งานหลวงเก่งสารพัด แค่นี้ตฤณก็หลงจะแย่
-
สมเป็นคู่กัน คนหนึ่งร้อนอีกคนเย็น
-
:z1: :z1: อะอร๊างงงงงง ขนาดมีแค่ฉาก จีบๆ หอมๆ เค้าก็ฟินนนนนไปสามตลบ
-
อิจฉาหลินชึ้นมาตะหงิด ฟินจนขาอ่อน 555 คุณนภนี่น่ารักเนาะ เคะราชินีตัวน้อยๆกับผู้ช่วยจอมหื่น
-
น่ารักตลอดคู่นี้ :o8:
-
:pig4: :mew1:
-
แน๊ มีการขัดใจอยากให้ดีฟคิสด้วย ฮ่าๆๆ
-
o13 o13 o13 o13 ยกนิ้วให้คุณผู่จัดการเลย
-
ต้องยกความดีความชอบให้คุณตฤนนคะ ผู้แก้ไขสถานการณ์ให้ผจก ที่อารมณ์ร้อนกลายเปนเย็นได้
หื่นเหมือนนะเนี่ย ผจก
-
:pig4: :pig4:
-
ตอนแรกก็คงเบลอๆ ตอนนี้ไม่น่าเบลอแล้วนะครับ
คุณผู้จัดการน่ารัก 555555 :hao7:
-
ได้ใจลูกน้องไปเต็มๆ
-
ฟฟฟฟฟฟฟฟฟฟฟฟฟฟฟฟฟฟฟฟฟฟฟฟฟฟฟฟฟฟฟฟฟฟ #ฟินหนักมาก
ผู้ช่วยหน้าแมวจอมตื๊อ กะ ผู้จัดการมาดเคะราชินี
:heaven :heaven :heaven :heaven :heaven :heaven
#นายตฤน ตอด ตลอด อ่ะ :m20:
#เบลอตอนหน้า ขอหวานๆๆ ยาวๆๆ กันไปนะครับ
-
น่ารักมากอ่ะะะะ นายเอกน่ารักมาก คือเรื่องที่ปกป้องลูกน้องนี่เก๋มาก ได้ใจไปเลยค่ะ
ฮาพระเอกคือไม่ได้กลัวเล้ย ถามทำอะไร บอกแต๊ะอั๋ง นี่เขาจะเอาฮาไปไหน
คุณนภก็น่ารักนะ อยากได้จูบ กริบกริ้วววว คืนนี้ก็ให้เขาไปนอนด้วยสิคะ
ขอบคุณค่ะ
-
อ๊ายยยยยยย อิจฉาหลินจริงๆ :hao7: :hao7: :hao7: :hao7: :hao7:
ขอสมัครเป็นผู้ช่วยเลขาได้ไหม อยากฟินแบบใกล้ชิดติดขอบจอบ้าง :-[ :-[ :-[ :-[
-
อ่ะนะ เคะราชินีมาแล้วจ้าาาา :katai2-1:
-
เอร้ยยยยยยย เดี่๋ยวนีื้ไม่มีขัดขืนเลยน่ะคุณผู้จัดการ :hao7:
-
แล่วๆๆๆ มีใจให้เค้าแล้วละซิ้ผู้จัดการคนเก่ง :hao6: :hao6: :hao6:
-
โอ้ยยยย ปลื้มเรื่องนี้มากกก น่ารักอะ
ผู้จัดการนับวันยิ่งน่ารักก
-
เอร้ยยยยยยย เดี่๋ยวนีื้ไม่มีขัดขืนเลยน่ะคุณผู้จัดการ :hao7:
-
:impress2:
น่าร้อคคคค อ่า
-
ถ้าฉันเป็นเลขาหลินไม่ต้องสืบเลยถ้าฉันหัวใจวาย น่ารักมากอร๊ายยย
-
เค้าเหมาะสมกันจริงๆนะคู่นี้ ตฤณก็มึนได้ที่เลย คุณนภน่ารักอ่ะ :katai2-1:
-
แอร้ยยยยย คุณนภน่ารักฟุดๆยอมให้แมวหน้ามึนมาคลอเคลียด้วย
-
น่ารักกกกกกก พออีกคนร้อนอีกคนก็เป็นน้ำเย็นมาดับร้อนสินะ
คุณนภเกตน์น่ารักมากจริงๆ ฮื้อ อยากเป็นตฤณเลย
จะฟัดให้ช้ำไปหมดเลย คึคึ
-
อิฉันขอไปทำงานแผนกนี้ด้ายม่ายยยย กริ๊ดแบบ เบลอว่ารักแถบ มากกก
-
ว้ายๆ คืบหน้านะเนี่ยคู่นี้ :katai2-1:
-
:-[โอ๊ยยย
ไม่รู้จะพูดว่าอะไร มันน่ารักอ๊าาาา >< ฟินน
-
เก็บอะไรอะ เเหนะๆ จิ้ม จึกๆ
-
ขำหลินอ่ะ ฟินจนขาอ่อน 555
ว่าแต่ตาตฤณนี่กล้าขึ้นทุกวันนะค๊าาาา ผู้จัดการจะรอดม๊ายยยย
-
โอ๊ยยยยยยยยยยย นับวันผู้จัดการยิ่งน่ารัก เข้าถึงได้ง่าย และคุณผู้ช่วยก็ยิ่งจะหลงเข้าไปอีก 5555555555555
-
ชอบๆๆคุณเจ้านายน่ารักมากก
ส่วนคุณผู้ช่วยนี่หื่นตลอดอ่า
-
กี๊ดดดดดด ค่า อยากไปฟินอยู่ใกล้ๆ แบบคุณหลินชมัด :hao6: ดูเหมือนว่าตฤณแต๊ะอั๋ง ผิดเวลาเน๊าะ วันหลังก็เอาที่ห้องเซ่ จะได้ต่อง่าย ๆ :hao7:
-
เลาขาหลิน นอกจากเป็นสาววายแล้วบางทีเธออาจเป็นM แฝงด้วยก็เป็นได้...
-
น่ารักมากๆๆๆเลยค้า เย็นนี้ไปค้างให้ได้เลยนะพ่อผู้ช่วย
-
อร๊างงงง น่าร้ากกกกอ่ะ
ถ้าหลินได้กลิ่นคู่นี้ รับรองจิ้นกระจาย 5555+
-
โอ้ยยย นับวันคุณผู้จัดการยิ่งน่ารัก ไม่ไหวแล้วววววว งื้ออ :-[
-
โอ๊ยฟิน น่ารักชิบ
-
ผู้จัดการน่ารักที่สุดดดดด เริ่มจะปรับตัวเข้าหาลูกน้องได้แล้ว
ตฤณก็น่ารักคอยแนะนำตลอด แต่ก็หื่นเผลอเป็นแตะอั๋งแถมบอกตรงๆว่าแต๊ะอั๋งอยู่ จะฮาไปไหนนน
ขอบคุณค่ะ
-
กับคนอื่นผู้จัดการเป็นเสือโหดๆ. อยู่กับคุณผู้ช่วยเป็นแค่แมวเหมี๊ยวๆ 5555555
-
ตอนนี้น่ารักกันแบบเบาๆเนอะ อิอิอิ :hao7: :hao7: :katai5: :katai5:
-
โอ๊ยยย เคะราชินีจริงๆ
อ่านไปขำไป
-
:hao7: :hao7:
-
น่ารักมากๆ มี อิอิ อ๊ายอ๊าย ด้วย นี่คือพระเอก?
-
โอ้ยยย
ฟินหนักมาก
อีกคนก็ยั่ว อีกคนก็ยอม
:katai2-1:
-
Chapter 21
เมื่อได้ยินเสียงฝีเท้าเดินมายังบานประตู เลขาสาวที่กำลังเฝ้าเอาหูแนบประตูอยู่ทางด้านนอกของห้องก็กระเด้งตัวออกไปตั้งหลัก เธอแอบหงุดหงิดเล็กน้อยเพราะแทบจะไม่มีเสียงใดๆ เล็ดลอดออกมาจากภายในห้องเลย แต่ถึงอย่างนั้น ในศีรษะของเธอก็จินตนาการไปไกลหลายล้านปีแสงแล้วว่าเจ้านายกับผู้ช่วยทำอะไรกันอยู่ในห้องบ้าง แต่พอเห็นว่าเจ้านายเดินออกมา เจ้าหล่อนก็ตื่นขึ้นจากโลกแห่งจินตนาการแล้วพุ่งตรงเข้าไปหา “ทุกคนเข้าไปรอในห้องเทรนเรียบร้อยแล้วล่ะค่ะ ยกเว้นแต่คุณภูริณัฐ คุณกิตติ กับคุณบวรวิทย์เท่านั้นที่ไปออกไซต์งานค่ะ”
“อืม” นภเกตน์ตอบแบบเรียบเฉยเช่นเคย
หลินนึกเสียดายที่น้ำเสียงของเจ้านายกลับมาเย็นชาตามปกติแล้ว... ก็เธอคิดว่าบทบาทของเคะราชินีเหมาะกับเจ้านายมากที่สุดในสามโลก เธอรอจนตฤณเดินออกจากห้องมา แต่พอแอบพิจารณาดูแล้วไม่เห็นว่าผู้ช่วยของเจ้านายมีรอยฝ่ามือหรือรอยกัดก็ยิ่งเซ็ง “ถ้างั้นเชิญที่ห้องเทรนเลยนะคะ” เธอจำใจดึงวิญญาณกลับมาทำงาน ก่อนพวกเขาจะเคลื่อนย้ายกันไปยังห้องประชุมที่ใช้สำหรับการเทรนนิ่งในวันนี้
นภเกตน์ผลักบานประตูเข้าไปภายในห้อง หากพอก้าวเข้าไปได้สองสามก้าวก็ต้องหยุดชะงัก เพราะลูกน้องทุกคนยืนขึ้นพรวดต้อนรับการมาของตน ผู้เป็นนายเลิกคิ้วขึ้นแบบงงๆ ...ก็แบบว่า ที่นี่ไม่ใช่ค่ายทหารอะ
“มีอะไร...”
“เอ่อ... 1…2…3! ขอบคุณครับผู้จัดการ!” เสียงตะโกนของเหล่าวิศวกรเกือบห้าสิบชีวิตดังก้อง พวกเขาพนมมือพร้อมค้อมศีรษะลงต่ำ เพื่อแสดงออกถึงความรู้สึกปลาบปลื้มจากหัวใจ “ผู้จัดการสุดยอดไปเลยครับ!”
ตฤณที่เพิ่งเดินตามเข้ามาหัวเราะเบาๆ แล้วเดินไปหาเจ้านาย “...ไม่เคยมีใครกล้าโวยวายกับผู้จัดการฝ่ายขายมาก่อนน่ะครับ ทุกคนต่างก็มีประสบการณ์ที่ไม่ค่อยดีเท่าไหร่นักกับการทำงานแบบหยิบโหย่งของฝ่ายเซลส์บางคน”
ร่างโปร่งทำสีหน้าไม่ถูกจึงก้มหน้าหลุบตาต่ำ จะว่าเขินก็เขิน ดีใจก็ดีใจ เขารู้สึกเหมือนได้รับการยอมรับจากลูกน้องแล้ว ซึ่งเป็นความรู้สึกอบอุ่นแบบเป็นกันเองอย่างที่เขาไม่เคยมีประสบการณ์มาก่อนเลยในชีวิต “....”
ร่างสูงก้มมองใบหน้าที่เปลี่ยนเป็นสีแดงเรื่อก่อนจะแซว “พูดไม่ออกเลยเหรอครับ” จากนั้นก็หันไปหาพวกลูกน้องในห้อง “เอ้า! นั่งลงๆ เตรียมเทรนกันได้แล้ว”
“ผู้จัดการไปนั่งก่อนละกัน เดี๋ยวผมจะเริ่มเทรนตามหัวข้อที่คุณลิสต์ไว้ให้เองนะครับ” ตฤณยิ้มอย่างอ่อนโยน พลางตบลงที่หัวไหล่เล็กเบาๆ หลายๆ ครั้ง
ตึก... แวบหนึ่งที่หัวใจดวงน้อยเต้นผิดจังหวะ ผู้เป็นนายพยักหน้าหงึกหงัก แล้วเดินไปนั่งบนเก้าอี้ที่จัดไว้ด้านข้างของห้องกับเลขาของตนแบบเบลอๆ
ตฤณเป็นผู้ช่วยที่พึ่งพาได้มากจริงๆ เวลาที่ทำงานก็เข้ากันได้ดีอย่างไม่น่าเชื่อ ร่างโปร่งเข้าใจเหตุผลที่อาพีรพัฒน์จับคู่ให้เขาทำงานกับตฤณอย่างถ่องแท้แล้ว
ร่างสูงใหญ่ในชุดสูทดูสง่าขึ้นเป็นกอง ทรงผมใหม่ที่ดูเป็นมนุษย์มากขึ้น ส่งเสริมให้ใบหน้าคมเข้มหล่อเหลา แม้ชุดเต็มยศจะขาดเนกไทไป แต่โดยรวมก็ทำให้ชายหนุ่มผิวสีน้ำผึ้งดูดีขึ้นไม่น้อยแล้ว น้ำเสียงทุ้มต่ำช่างน่าฟัง แก้มบุ๋มเมื่อตอนยิ้มก็น่ารัก... จนนภเกตน์เผลอจ้องมองอีกฝ่ายไปอย่างลืมตัว
ตฤณหันมาสบสายตากับเจ้านายอยู่หลายครั้ง เขาสังเกตเห็นว่าเจ้านายอมยิ้มน้อยๆ สายตาที่มองมาทางตนเปลี่ยนไปนิดหน่อย บรรยากาศระหว่างกันของทั้งสอง... กำลังค่อยๆ แปรเปลี่ยนไป
“ไอ้ตฤณแม่ง... ชักแปลกๆ กับคุณนภเกตน์นะ”
“มองกันไปมองกันมา ตาหวานเยิ้มเลยว่ะ” พวกวิศวกรแอบสังเกตเห็น จนอดไม่ได้ที่จะต้องนินทากันเบาๆ
“แต่ก็ดูเป็นคู่หูที่เข้ากันได้ดีนะมึง คงไม่มีใครจะจัดการโพรเจกต์ใหญ่ยักษ์ได้เร็วโคตรๆ อย่างผู้จัดการกับไอ้ตฤณอีกแล้ว”
“นู่นๆ ดูสิ ใครขึ้นสวรรค์ชั้นเจ็ดไปก่อนทุกคนแล้ว” ...ใครคนนั้นจะเป็นใครไปไม่ได้นอกจากหลิน เลขาสาว(วาย)ที่เชียร์ให้เจ้านายกับผู้ช่วยตกเป็นของกันและกันอยู่ทุกวัน เธอนั่งทำตาเยิ้ม ยิ้มหวานอยู่ในโลกสีม่วงส่วนตัวของเธอแต่เพียงผู้เดียว
การอบรมดำเนินต่อไปจนถึงเวลาบ่ายๆ ซึ่งแม้จะเลยเวลาพักกลางวันไปแล้ว แต่ก็ไม่มีใครบ่น และก่อนที่เจ้าของโพรเจกต์จะปล่อยให้ทุกคนได้พัก ชายหนุ่มก็หันไปหาผู้เป็นนาย “ผู้จัดการมีอะไรเสริมมั้ยครับ”
“ไม่มี... ที่พูดไปก็โอเคแล้ว”
“โอเค งั้นไปพักกันได้!” ชายหนุ่มผิวสีแทนบอกกับลูกน้อง
“คุณนภเกตน์จะไปทานอาหารกับท่านประธาน หรือจะทานในห้องทำงานดีคะ” เลขาสาวถามขึ้น
“อ๊ะ ผู้จัดการไปกินข้าวด้วยกันสิครับ!” หนึ่งในหมู่ลูกน้องที่กำลังทยอยเดินกันออกไปจากห้องพูดขึ้น ตามมาด้วยเสียงของคนอื่นๆ “จริงด้วยครับ ตอนนี้เลยเวลาพักเที่ยงของบริษัทอื่นแล้ว ร้านอาหารคงคนไม่เยอะ ไปด้วยกันนะครับ”
เป็นครั้งแรกที่พวกลูกน้องชวนเจ้านายให้ไปทานอาหารร่วมกัน นภเกตน์อ้ำอึ้งเพราะทำตัวไม่ถูก ทั้งดีใจและสับสนปะปนกัน เขาหันขวับไปหาตฤณ หากยังไม่ทันพูดอะไรออกไป อีกฝ่ายก็พูดออกมาอย่างรู้ทัน
“ไปกินข้าวด้วยกันนะครับ ผมก็ไปด้วย”
“อะ... อืม ไปก็ไป” ร่างโปร่งพยักหน้า เขาคงจะรู้สึกเขินๆ ถ้าจะต้องไปทานอาหารกับลูกน้องตามลำพัง เนื่องจากตนเองอัธยาศัยไม่ค่อยจะดี แต่ถ้าหากมีตฤณอยู่ด้วย เขาก็สบายใจ
หลินยิ้มหน้าบานเป็นกระจาด ด้วยพลังแห่งสาววายที่สิงสถิตอยู่ในตัวเธอ เธอสัมผัสได้ถึงพลังงานบางอย่าง... เจ้านายกับผู้ช่วย ต้องมีซัมทิงกันแน่ๆ เธอมั่นใจพันเปอร์เซ็นต์
หลังจากนั้นทุกคนก็ทยอยกันออกจากห้องไป เพื่อเปลี่ยนสถานที่จากห้องประชุมขนาดกว้างขวางไปแออัดกันอยู่ในร้านอาหารตามสั่งแบบที่หารับประทานได้ง่ายๆ ทุกหัวมุมถนนในประเทศ ซึ่งอยู่ใกล้ๆ กับบริษัท พวกเขานั่งเบียดกันหนึ่งโต๊ะต่อสิบกว่าชีวิต เนื่องจากพื้นที่ภายในร้านมีไม่มากนัก บวกกับวิศวกรเกือบห้าสิบชีวิตแล้ว ก็ยิ่งดูแคบไปถนัดตา
นภเกตน์นั่งชิดติดกับกำแพง ข้างๆ เขามีผู้ช่วยที่คอยดูแลซื้ออาหารและนำมาเสิร์ฟให้ ร่างโปร่งหัวเราะเบาๆ ก็เมื่ออาทิตย์ที่แล้ว เขากับตฤณยังนั่งแยกโต๊ะกันอยู่เลย แต่มาตอนนี้นั่งชิดกันจนแทบจะขึ้นมานั่งซ้อนกันอยู่แล้ว
“ผมสั่งข้าวหมูทอดกับสลัดผักมาให้ครับ” มือหยาบวางจานอาหารของตนกับนภเกตน์ลงบนโต๊ะ ก่อนจะวิ่งออกไปจัดหาน้ำดื่มมาให้
“แหม พี่ตฤณบริการดีแบบนี้ ผู้จัดการต้องทิปแล้วนะครับ” ลูกน้องที่นั่งร่วมโต๊ะกระเซ้า “เอาแบงก์เหน็บจีสตริงพี่ตฤณเลยครับผู้จัดการ”
ร่างสูงหันไปดุ “เขาเรียกผู้ช่วยที่ดีว้อย พวกเอ็งนี่!”
ผู้เป็นนายยิ้มบาง “พวกคุณจะเรียกผมว่า หัวหน้า เฉยๆ ก็ได้ ง่ายๆ แล้วฟังดูกันเองดี”
ตฤณหันขวับไปหาร่างโปร่ง พร้อมกับขมวดคิ้วเล็กน้อย... พอเจ้านายเริ่มจะเปิดใจให้กับลูกน้องคนอื่นๆ บ้าง ร่างสูงก็รู้สึกอิจฉาอยู่ตงิดๆ ก็แบบว่า อยากให้เจ้านายใจดีกับเขาคนเดียวง่ะ ระหว่างที่นภเกตน์กำลังทานอาหารไป เขาก็วางมือข้างหนึ่งลงบนตักของอีกฝ่ายแบบเนียนๆ มืออีกข้างก็ตักอาหารใส่ปากไปเรื่อย
ร่างโปร่งสะดุ้งเฮือก หากก็พยายามทำเฉยไว้ แต่แล้วผู้ช่วยตัวดีก็ใช้ปลายนิ้วลากไปมาเป็นตัวอักษรซ้อนทับกันไปเรื่อยๆ
“แล้วผมล่ะ ให้เรียกคุณว่ายังไงดี”
“คืนนี้... ให้ผมไปค้างด้วยคนนะ”
พวงแก้มนิ่มเปลี่ยนเป็นสีแดงขึ้นทีละน้อย... แต่ยังไม่ทันตอบอะไร โทรศัพท์มือถือที่ใส่ไว้ในกระเป๋ากางเกงก็สั่นเบาๆ นภเกตน์จึงใช้โอกาสนั้นทุบปั้กลงไปบนหลังมือซุกซน แล้วหยิบโทรศัพท์ขึ้นมากดรับสาย
“อืม... งานเรียบร้อยมั้ย? โอเค... พวกคุณกินข้าวกลางวันกันรึยัง... จะมาถึงออฟฟิศเมื่อไหร่... อืมๆ ใกล้ถึงแล้ว ประมาณบ่ายสองครึ่ง... งั้นอีกสักสิบห้านาทีเจอกันในห้องทำงานของผมก็แล้วกัน”
“สามหน่อที่ไปออกไซต์เหรอครับ” ...โทรมาได้จังหวะจริงๆ นะพวกเอ็ง! ดูซิ เจ้านายกำลังเขินแบบว่าโคตรน่ารักเลย จิ๊... ขัดใจว้อย!
“อืม เทรนนิ่งตอนบ่ายนี้คุณตฤณจัดการคนเดียวได้ใช่มั้ย เดี๋ยวผมจะแยกไปบรีฟงานให้กับสามคนนี้ พวกเขาเป็นตัวแทนหลักของแต่ละภาคซะด้วย”
“...ครับ” ...โธ่... เศร้า... ไอ้สามหน่อนี่ช่างเป็นตัวมารเสียจริง ตอนแรกในห้องประชุม เขายังได้เห็นเจ้านายอยู่ในสายตาบ้าง ถ้าแยกกันออกไปคนละห้องแบบนั้น เขาก็เซ็งแย่น่ะซี
นภเกตน์หันกลับไปจัดการกับอาหารในจานของตนอย่างรวดเร็ว จนหมดจานจึงลุกขึ้น แล้วตบลงบนไหล่หนาเบาๆ พร้อมกับบอกกับทุกคนในโต๊ะ “ผมคงต้องขอตัวก่อน คุณบวรวิทย์ คุณภูริณัฐ กับคุณกิตติ มารอผมที่ห้องทำงานแล้วน่ะ”
ตฤณมองตามอีกฝ่ายเดินจากไปตาละห้อย แล้วเผลอถอนหายใจออกมาหนักๆ “เฮ้อ!”
“แหม พี่ตฤณ อยู่กับพวกผมนี่ถึงกับต้องถอนหายใจเลยเหรอ”
“แต่ว่า หัวหน้านี่ก็ดูดีมากเลยนะพี่ตฤณ พอคุ้นเคยกันขึ้นก็ยิ่งรู้สึกว่าเขานิสัยดีอะ”
“หน้าตาทั้งหล่อทั้งน่ารัก ตัวงี้ขาวจั๊วะ ได้ข่าวว่าเขามาจากเมืองนอกใช่มั้ยพี่”
เสียงอื้ออึงแบบไม่เกรงใจเจ้าของร้านดังหึ่งๆ พวกลูกน้องนี่ก็ช่างพูดจาไม่เข้าหูชายหนุ่มผิวสีน้ำผึ้งเอาเสียเลย เขาฟังแล้วสุดแสนจะหงุดหงิดว้อย “หยุดพูดมากได้แล้วน่า กินข้าวให้ไวๆ เดี๋ยวจะได้ไปทำงานต่อเว้ย!”
เมื่อเวลาใกล้เลิกงานมาถึง ร่างสูงที่อยู่ในห้องประชุมกับลูกน้องเกือบห้าสิบชีวิตก็กล่าวสรุปและเตรียมปิดการเทรนนิ่งลงในที่สุด
“มีคำถามอะไรมั้ย พรุ่งนี้ต้องออกเดินทางกันแล้ว ระวังตัวกันด้วย แล้วเจอกันใหม่อาทิตย์หน้า... มีอะไรก็โทรมาถามพี่ หรือถามบวรวิทย์ ภูริณัฐ กับกิตติได้ตลอดนะ” เขายืนรอจนทุกคนเดินออกจากห้องไปจนหมด จึงค่อยเดินออกไปพร้อมกับเลขาสาว
ชายหนุ่มผิวสีแทนกลับไปยังห้องทำงานที่ตนใช้ร่วมกับนภเกตน์ เขาได้ยินเสียงหัวเราะดังลั่นออกมาตั้งแต่ยังไม่ทันเปิดประตูห้อง ยิ่งทำให้ตนรู้สึกหงุดหงิดพิกล พอเปิดประตูห้องออกแล้วมองเข้าไป บนเก้าอี้โซฟานั้น มีสามหนุ่มนั่งอยู่ ส่วนเจ้านายนั่งอยู่บนเก้าอี้ที่ลากมาจากโต๊ะทำงาน
“ไอ้ตฤณเสร็จแล้วเหรอ มาพอดีเลย เดี๋ยวออกไปดินเนอร์กัลลลลลล หัวหน้าก็จะไปด้วยนะ!” กิตติร้องทัก
“หืม?” ร่างสูงตรงไปลากเก้าอี้ทำงานของตนมานั่งข้างๆ เจ้านาย “อารมณ์ไหน?”
“ก็เซลส์ที่ดูแลโพรเจกต์อะพี่ พอพวกผมปิดโพรเจกต์ได้เรียบร้อยเขาก็เข้ามาขอบคุณกับขอโทษ แล้วก็ให้บัตรของขวัญร้านอาหารนี้มา อาหารอิตาเลียนฟูลคอร์สสุดไฮโซเลย” บวรวิทย์หยิบบัตรของขวัญขึ้นมาอวด
“สำหรับหกที่เลยนะครับ เซลส์เขาบอกว่าให้พวกผมพาแฟนไปกิน แต่พวกผมมีซะที่ไหนล่ะ ฮ่าๆๆ เรามีห้าคน ไอ้หมีคนเดียวกินเท่ากับสอง ก็ครบพอดี”
“ก็โอเค แต่อย่าดึกมากนะ พรุ่งนี้พวกเอ็งต้องออกเดินทางไปต่างจังหวัดกันแต่เช้า”
“ไม่ดึกหรอกครับ กินเสร็จก็กลับ”
นภเกตน์หัวเราะเบาๆ “ถ้างั้นเราจะไปกันเลยมั้ย” ก่อนจะลุกขึ้นแล้วเดินไปยกหูโทรศัพท์ที่โต๊ะ “ลุงเสือ (ชื่อคนขับรถ) เดี๋ยวเย็นนี้ผมจะไปกินข้าวข้างนอก อยู่ดึกหน่อยได้มั้ย”
“โธ่ ไปกับผมก็ได้ ไม่เห็นต้องให้คนอื่นลำบากด้วยเลย” ร่างสูงแกล้งพูดเสียงดัง “...หรือว่าจะไม่กล้าไปกับผมสองต่อสอง เขินเหรอคร้าบบบบ”
ผู้เป็นนายส่งสายตาขุ่นๆ ใส่ผู้ช่วยปากดี “คุณตฤณไม่กลับบ้านรึไง”
“ผมก็กลับมานอน...” ตฤณแกล้งชะงักค้างไว้ ให้อีกฝ่ายถลึงตาใส่เล่นๆ “...นอนที่ออฟฟิศน่ะสิครับ”
ร่างโปร่งถอนหายใจ เขาเองก็เกรงใจลุงคนขับรถอยู่เหมือนกัน ทั้งคอยรับส่งอาพีรพัฒน์ แล้วยังต้องรอเขาจนดึกดื่นอีก “โอเค ผมไปกับคุณตฤณก็ได้ ลุงเสือกลับไปก่อนเลยละกัน” ชายหนุ่มพูดใส่หูโทรศัพท์แล้ววางลง
ตฤณยิ้มกว้าง ก็เจ้านายให้เกียรติเลือกมานั่งรถบุโรทั่งของตนทั้งที “ไปกันเลยนะคร้าบบบ... เชิญเลยครับ ท่านหัวหน้า”
ส่วนลูกน้องอีกสามนายนั้น พวกเขาหันมองซ้ายที ขวาที... ใจก็คิดไปพลางว่ารุ่นพี่ช่างไม่กลัวตาย กล้าแซวและต่อปากต่อคำกับเจ้านายขนาดนี้ ถ้าพี่ตฤณของพวกเขาไม่กล้าบ้าบิ่น ผิวหน้าก็ต้องหนาจนสายตาดุๆ ของเจ้านายไม่สามารถทำให้ระคายเคืองได้แน่ๆ
เจ้านายและผู้ช่วยเดินนำออกไป ตามมาด้วยลูกน้องทั้งสามซึ่งต่างคนต่างแยกกันขับรถไปเจอกันที่ร้าน เพราะหลังจากนั้นพวกเขาจะได้ตรงกลับบ้านไปเก็บผ้าผ่อนเตรียมออกเดินทางกันต่อ รถทั้งสี่คันเคลื่อนออกจากบริษัทไปพร้อมๆ กัน มุ่งหน้าไปยังที่หมายที่ร้านอาหารอิตาเลียนสุดหรู
TBC~*
หวานกันจริงๆ เลยพี่ตฤณกับน้องนภ 5555 ลูกน้องก็รักก็หลงนะคะ
ขอบคุณทุกคนที่ติดตามอ่านค่า :mew1:
-
ชั่วโมงนี้หลินฟินสุด!!!55
-
โอ๊ยยยยยย ชั่วโมงนี้อยากจะเป็นหลิน ชีคงฟินเวอร์ๆๆ คุณนภเกตขาาาาาา รับเลขาเพิ่มไหมคร้าาาาาา :ling1:
-
ชอบจัง~ เสน่ห์นภเริ่มแรงขึ้นเรื่อยๆละสิ พี่ตรณเราคงออกอาการในไม่ช้า หึหึ
-
แบหวานกันเบาๆ คุณเลขาหลินนี่ เป็นเหมือนตัวแทนของเราที่เข้าไปนั่งฟินในบริษัท จริงๆ โอ้ยยย นั่งจ้องตากันหวานเยิ้มๆๆ
-
อยากจะถามหลินว่าฟินมากมัั้ย :laugh:
-
ฟินกระจาย เสน่ห์เริ่มฟุ้งแล้วน่ะหัวหน้าตฤนระวังให้ดีน่ะ
-
น่ารัก มุ้งมิ้ง แต่สั้นปายนะ
-
นภเกตุเริ่มตกหลุมความหล่อพี่ตฤนแล้วใช่ม้ายยยย :katai2-1:
-
ส่งสายตาวิบวับ ๆ กันสองคนโดยไม่แคร์เวิร์ล คนเขารู้กันหมดแผนกแล้วมั้งเนี่ย
-
เห็นด้วยกับตฤณเลยค่ะ ว่าพอน้องนภเปิดเผยด้านน่ารักๆ ให้บรรดาลูกสมุน(?)ขอพี่ตฤณเห็นแล้วรู้สึก 'หวงท่าทางน่ารักๆ' แบบนั้นจังเลยน้าา แถมยังน่าลักพาตัวกลับไปเก็บไว้ในบ้านเสียเหลือเกินนะคะเนี่ย :-[ ..
-
คุณผู้ช่วยออกอาการหวงหัวหน้าจังนะคร่า ฮ่าๆๆๆๆ
ชอบมากเลย ขอบคุณนะคะ
:mew1: :mew1: :pig4:
-
สัมผัสได้ถึพลังงานบางอย่าง.. ทำไมที่ทำงานฉันไม่มีแบบนี้บ้าง จะมีกระใจทำงาน(จิ้น)ทั้งวัน
-
คุณเลขาหลินคงฟินน่าดู
-
ได้แต่อิจฉาหลินเบาๆ :katai1: :katai1: :katai1:
-
:ling1:ผู้ช่วย ออกอาการหวงแล้ว เรด้าสาววายของหลิน จับให้ได้นะ
-
คืบหน้าไปเยอะ นะสองคนนี้
-
ผู้จัดการน่ารักขึ้นๆ แบบนี้ หวงมั้ยจ๊ะพระเอก แหม หวานกันตลอดเลย
คืนนี้ก็นอนด้วยกันแหละ จะไปคิดไรมาก โนะๆๆ ขำหลินนางฟินมาก คนอ่านก็ด้วย 555
ขอบคุณค่ะ
-
:z2:
-
น่ารักมุ้งมิ้งมากกกก :-[ :o8:
-
ชีวิตดี๊ดีนะยะไอ่คุณตฤณ ชิๆ
ึุึึุคุณนภน่ารักขึ้นทุกวัน ^^
-
หวานไม่เว้นเวลาเลยนะคู่นี้
-
ผู้จัดการเขินน่ารัก......
ตฤณได้ทีเอาใหญ่เลยนะครัช 5555
-
โอ้ยยย จะน่ารักไปแล้ววว :mew3:
-
อิอิ นาทีนี้อยากเป็นเลขาเจ้านายมาก555
-
ผู้จัดการน่ารักจริงๆ แบบว่าฟิน ><
-
ย้ายมาอยู่ด้วยกันเลยดีกว่า
จะได้ไม่ลำบากลุงเสือ ฮ่าาา
-
ชั่วโมงนีี้ที่ฟินสุดๆคงจะเป็นหลิน เกาะขอบจอขนาดนี้
จะว่าไปท่านหัวหน้ากับท่านรองหัวหน้าเขาลงเอยกันแบบมึนๆเนอะ
เป็นแฟนกันแบบเมาๆ เข้าใจกันไปว่าได้เสียเป็นผัวเมียกันแบบมึนๆ
อยากให้สองคนนี้เห็นตอนตัวเองเมาแล้วตกลงเป็นแควนกันนี่แหละ 5555
-
ขอไปสิงร่างหลิงหน่อยได้ไหมคะ อยากฟินแบบหลินบ้าง จะจับคู่ให้หมดบริษัทเลย :katai2-1:
-
Chapter 22
ภายในรถโตโยต้าสุดโทรมดูไฮโซขึ้นมาทันใดเมื่อนภเกตน์ก้าวขึ้นไปนั่ง เขาหันไปคุยกับเจ้าของรถที่นั่งอยู่ข้างๆ กัน “รบกวนหน่อยนะ... คุณต้องขับไปขับมาแบบนี้”
ชิส์... บอกว่าขอไปค้างด้วยตั้งหลายรอบ ไม่สนใจกันเลยนะครับเจ้านาย... แต่เอาเหอะ นอนออฟฟิศก็ยังได้เห็นระเบียงห้องเจ้านายวะ “แหม สำหรับหัวหน้า ไม่เรียกว่ารบกวนหรอกครับ ผมเต็มใจเสมอ” ใบหน้าคมเข้มหันไปทางคนที่นั่งอยู่ข้างๆ กัน “ผมก็เรียกคุณว่าหัวหน้าได้เหมือนคนอื่นๆ ใช่มั้ย”
นภเกตน์นิ่งเงียบไปชั่วครู่ ก่อนจะเบือนหน้าไปทางหน้าต่าง “...เรียกว่านภเฉยๆ ก็พอ”
“ฮะ!?” ตฤณไม่แน่ใจว่าเขาหูแว่วหรือหูฝาดไปหรือเปล่า ชายหนุ่มหันขวับไปทางอีกฝ่าย “...คุณ... ว่าไงนะครับ”
ริมฝีปากสีแดงเม้มแน่น “......”
“คุณนภ” ร่างสูงลองเรียกดู แล้วพบว่าการเรียกชื่อตัวเช่นนี้ทำให้คนหน้าด้านๆ แบบเขารู้สึกเขินได้ไม่ใช่น้อย “คุณนภครับ”
“มีอะไร”
ตฤณยิ้มกว้าง พลางลอบมองพวงแก้มสีชมพูระเรื่ออย่างชอบใจ “คุณนภ”
“ขับรถก็มองทางสิ จะมองมาทางนี้ทำไมนัก”
ร่างสูงหัวเราะ คำพูดแบบมะนาวไม่มีน้ำของเจ้านายน่ะ เขาชินแล้ว แค่นี้ไม่ระคายผิวหน้าตฤณหรอก แต่เพราะเห็นว่าอีกฝ่ายคงจะกำลังเขิน ชายหนุ่มจึงชวนเปลี่ยนเรื่องคุย “ว่าแต่... คุณนภไม่ขับรถเหรอครับ”
“...ที่เมกาก็ขับอยู่ แต่ที่กรุงเทพฯ นี่ อาพีไม่อยากให้ผมขับเอง”
...แอร๊ว!! ได้โอกาสแว้วกู~ “ถ้าอย่างงั้น เวลาที่คุณนภอยากไปไหน จะให้ผมขับไปให้ก็ได้นะครับ” ...พูดแบบไม่เจียมสภาพรถเลยนะกูเนี่ย
“ใจดีจังนะ”
“จะชมว่าผมเป็นสุภาพบุรุษก็ได้นะครับคุณนภ”
“เฮ้อออ...” ร่างโปร่งหยุดต่อปากต่อคำพลางถอนหายใจดังๆ กลบเสียงของตฤณ เขาเหนื่อยที่จะเถียงกับเจ้าผู้ช่วยหน้าแมวนี่แล้วจริงๆ ปล่อยให้อีกฝ่ายหัวเราะชอบอกชอบใจต่อไปก็แล้วกัน ดวงตากลมใสทอดมองออกไปด้านนอกตัวรถไปเรื่อยๆ พลันก็นึกถึงงานชิ้นใหญ่โตที่กำลังจะเริ่มต้นขึ้นในอีกไม่ช้า “...พรุ่งนี้คุณกับผมคงจะเหนื่อยกันน่าดู”
“ตื่นเต้นมั้ยครับ ออกไซต์ในประเทศครั้งแรก”
“ไม่หรอก ก็คงเหมือนที่เคยทำนั่นแหละ” ร่างโปร่งตอบโดยไม่หันหน้ากลับมาทางคนถาม “แต่ได้ออกไปเปลี่ยนบรรยากาศที่ต่างจังหวัดบ้างก็คงดีเหมือนกันนะ ว่ามั้ย”
“ครับ” ตฤณยิ้มพลางหันไปทางคนที่นั่งข้างๆ กัน “เอ้อ... คุณนภชอบต่างจังหวัดมั้ยครับ”
“...ถามทำไม”
คนถามหัวเราะแหะๆ “ที่จริง... บ้านผมก็อยู่ต่างจังหวัดนะครับ แถวบ้านผมน่ะ มีไร่ผลไม้กับสวนดอกไม้สวยๆ เพียบ”
บรรยากาศระหว่างคนทั้งสองเป็นไปอย่างสบายๆ นภเกตน์เปิดใจพูดคุยกับอีกฝ่ายมากขึ้นอีกเล็กน้อย ส่วนตฤณนั้น เขาเป็นคนเปิดเผย ชายหนุ่มจึงเล่าเรื่องอะไรเกี่ยวกับตนเองไปเรื่อยเปื่อย ตั้งแต่เรื่องบ้านของบิดามารดาที่ต่างจังหวัด และเหตุผลที่เขาต้องย้ายมาอยู่ในกรุงเทพฯ
“พ่อกับแม่ก็บ่นอยู่บ่อยๆ ครับ ผมดันสอบเข้าคณะวิศวะคอมฯ แทนที่จะเรียนทางด้านเกษตร พอจบแล้วงานดีๆ ก็มากระจุกรวมกันอยู่แต่ในเมืองกรุง ผมเลยต้องย้ายมาอยู่ที่นี่”
“แม่บอกว่าเสียดายที่ผมไม่ได้ไปช่วยดูแลไร่ ทั้งๆ ที่เกิดมาถึกกว่าคูโบต้าขนาดนี้แล้ว”
“แต่ผมรักงานของผม รักที่ทำงานด้วย ลูกน้องทุกคนก็เป็นคนดี...”
คนฟังหัวเราะเบาๆ “อาพีคงดีใจถ้าได้ยินคุณพูดแบบนี้”
ตฤณชำเลืองมองเจ้านาย... เขาเล่าเรื่องเกี่ยวกับตัวเขาจนเกือบจะหมดเปลือกอยู่แล้ว แต่เจ้านายน่ะสิ ไม่หลุดพูดอะไรเกี่ยวกับตัวเองออกมาบ้างเลย เขาแทบไม่รู้อะไรสักอย่างเกี่ยวกับเจ้านาย นอกจากเคยทำงานในบริษัทใหญ่ยักษ์ที่อเมริกา กับเป็นหลานของเจ้าของบริษัทเท่านั้น... คงจะต้องใช้เวลาอีกสักพัก กว่าเจ้านายจะสนิทใจกับตนขึ้นอีกสักนิด ถ้าให้เปรียบเทียบ เจ้านายคงเหมือนหัวหอม ที่เขาต้องปอกเปลือกออกทีละชั้นไปเรื่อยๆ
“ร้านอาหารอยู่ข้างหน้าแล้วครับ”
“อืม...”
...แล้วเจ้านายก็กลับไปพูดน้อยเหมือนเดิม
รถทั้งสี่คันเคลื่อนเข้าไปจอดในลานจอดรถในระยะเวลาไล่เลี่ยกัน จากนั้นพวกเขาจึงทยอยกันเข้าไปภายในร้านอาหาร การตกแต่งร้านเป็นสไตล์ยุโรป มีแสงสลัวจากโคมไฟคริสตัลและเทียนที่จัดไว้อย่างสวยงามบนโต๊ะกับเก้าอี้ที่เข้าชุดกัน พวกเขานั่งรวมกันที่โต๊ะใหญ่สำหรับหกที่นั่งซึ่งจองไว้เป็นพิเศษ
หลังจากนั่งลงไม่นาน อาหารตามคอร์สก็ถูกนำมาเสิร์ฟ เริ่มจากออร์เดิฟเป็นขนมปังบรูเช็ตต้า ซุป สลัด ตามมาด้วยอาหารจานหลัก
ทั้งห้าหนุ่มใช้เวลาไม่นานนักในการจัดการอาหารมื้อเย็นของตน พอท้องอิ่ม ความเร็วในการจ้วงอาหารก็ลดลงทีละน้อย พร้อมๆ กับบทสนทนาที่เพิ่มมากขึ้น
บวรวิทย์ รุ่นน้องคนเล็กเกือบสุดเปิดประเด็นก่อน “เมื่อตอนที่ผมมาทำงานวันแรก เจอพี่ตฤณกับพี่กิตตินอนอยู่บนโต๊ะที่เอามาเรียงๆ ต่อกัน... นึกว่าเข้าห้องผิดซะแล้ว นอนอืดกันแถมส่งกลิ่นเบาๆ ด้วย”
“อ้าว! ไอ้ตูด ไหงขายกันแบบนั้น!” กิตติหันไปต่อว่า “ก็พวกผมเพิ่งกลับมาจากไซต์งานตอนตีห้า ง่วงอะครับ ขับรถกลับบ้านไม่ไหว ห้องนอนที่บริษัทจัดไว้ให้ก็มีคนนอนอยู่ก่อนแล้ว”
“ครั้งหนึ่งพี่ตฤณสั่งให้ผมถอดเสื้อตอนทำงานด้วยนะ” ภูริณัฐเล่าบ้าง
ตฤณที่กำลังตักอาหารใส่ปากหยุดกึก “เฮ้ย!” พร้อมกับหันขวับไปทางนภเกตน์ ซึ่งกำลังขมวดคิ้วเป็นปม
“ทำไมต้องถอดเสื้อ?” นภเกตน์ถามเสียงเรียบ แต่แฝงไว้ด้วยความหงุดหงิดเล็กน้อย
ร่างสูงรีบแก้ตัว ก่อนที่เจ้านายจะเข้าใจผิด คิดว่าเขาหาเศษหาเลยกับรุ่นน้อง “วันนั้นผมกับภูริณัฐอยู่กันคนละไซต์นะครับ ฝั่งหนึ่งเป็นโรงงาน กับอีกฝั่งเป็นออฟฟิศ เรากำลังตรวจรับงานกันอยู่ แต่ไซต์ของไอ้หน้าหมีที่โรงงานนี่ คนเซ็นรับเป็นผู้หญิงอายุค่อนข้างเยอะ และยังโสด เขาเอาแต่ถามคำถามไร้สาระ แล้วก็ไม่ยอมเซ็นรับโพรเจกต์ทั้งๆ ที่การตรวจสอบผ่านเรียบร้อยไปแล้ว... ผมก็เลย... บอกให้ไอ้หมีแกล้งทำเป็นร้อน แล้วถอดเสื้อเดินไปเดินมา”
“กว่าเจ้าหล่อนจะยอมเซ็น ผมต้องให้เบอร์โทรไปด้วย!” ภูริณัฐเล่าต่อ
กิตติรีบพูดขึ้นแทรก “แต่มันให้เบอร์ผมไปอะหัวหน้า! ไม่กี่วันหลังจากวันนั้น ผมต้องเปลี่ยนเบอร์หนีเลยอ้ะ”
นภเกตน์หัวเราะ เขาไม่เคยมีประสบการณ์ทำงานแบบนี้มาก่อน เพราะถ้าเป็นที่อเมริกา เมื่อโพรเจกต์เสร็จสิ้นและทำงานได้ตรงตามสัญญาแล้ว แต่อีกฝ่ายยักแย่ยักยันไม่ยอมเซ็นปิดโพรเจกต์ ก็คงต้องย้ายไปคุยกันในศาลแทน “พวกคุณทำงานกันน่าสนุกดี”
“แต่ว่ามีอยู่ครั้งที่ผมเจองานด่วนเพราะฝ่ายเซลส์ประสานงานผิดพลาด ผมต้องแบกกล่องอุปกรณ์ไปติดตั้งเองตอนกลางคืน ผมมีเวลาไม่กี่ชั่วโมง ก่อนการตรวจรับในตอนเช้าจะเริ่มขึ้น... ผมรีบทำงานให้เร็วที่สุด ติดตั้งอุปกรณ์ใส่ตู้แล้วแต่ซอฟต์แวร์ดันมีปัญหา แถมยังต้องติดต่อกับบริษัทอื่นที่ต้องรอให้เข้ามาทำงานร่วมกัน...” กิตติเล่าเสียงเศร้า “ผมแทบจะร้องไห้อยู่ที่ไซต์ จะโทรหาใครก็เห็นว่าดึกมากแล้ว... แต่ว่าตฤณโทรมาถาม แล้วออกจากบ้านมาช่วยผมตอนตีสี่ เราทำงานกันจนถึงเช้าเลยล่ะครับ”
ตฤณมองกิตติอย่างซาบซึ้ง... พูดดีๆ ก็ได้นะมึงเนี่ย ให้เขาได้เครดิตต่อหน้าเจ้านายบ้าง นัยน์ตาสีเข้มชำเลืองมองผู้เป็นนายที่กำลังยิ้มมุมปากเล็กน้อยขณะนิ่งฟัง ก่อนจะหันมาสบตากับตน
“ผมดีใจ ที่พวกคุณทำงานร่วมกันได้ดี...”
“แล้วหัวหน้าล่ะครับ! ทำงานที่เมกาสนุกมั้ย?” บวรวิทย์ถามเสียงใส
“...ที่นี่ดีกว่าเยอะเลย” นภเกตน์ตอบเพียงสั้นๆ
ภูริณัฐที่กำลังเคี้ยวหยุบหยับยกมือขึ้นขอพูดบ้าง “พี่ตฤณจะกลับบ้านนอกอีกเมื่อไหร่อะ อยากกินส้มอร่อยๆ อยากกินมันสดๆ ต้มด้วย”
“ฮื้ยยย! กินอยู่ยังจะคิดถึงเรื่องกินอีกนะมึงนี่” บวรวิทย์หันไปเหน็บ
“หัวหน้าครับ! ไร่ของบ้านตฤณน่ะ มีของกินเยอะแล้วก็อร่อยเมิ้กกกเลยละครับ มีทั้งมันฝรั่ง มันเทศ ไร่ผลไม้ก็มี ตฤณจะกลับไปเยี่ยมบ้านตอนช่วงวันลอยกระทงของทุกปี พวกผมเคยไปด้วยล่ะครับ!” กิตติเล่าบ้าง
“หลังๆ ผมไม่ชวนพวกมันไปน่ะครับ มันกินกันทีหมดครึ่งไร่” ตฤณหันไปกระซิบกับเจ้านาย ที่จริงเขาก็ไม่ได้ว่าอะไรที่ไอ้พวกตัวป่วนนี่จะไปถล่มบ้านเขาหรอกนะ ติดที่ว่าช่วงหลังๆ เขาไม่อยากพาเพื่อนร่วมงานไปพร้อมกับปิ่นหยกสักเท่าไหร่น่ะสิ
“โธ่! พวกผมก็เกรงใจอยู่หรอก แต่เพราะคุณลุงคุณป้าคะยั้นคะยอให้กินต่างหาก พี่ตฤณอะ งก!”
“อ๊ะๆ หัวหน้าครับ ดูรูปพี่ตฤณที่ไร่มั้ยครับ หุหุ” บวรวิทย์ทำหน้าเจ้าเล่ห์ เขาหยิบโทรศัพท์มือถือซึ่งเป็นแบบสมาร์ตโฟนขึ้นมา แล้วกดไล่หารูปที่ว่า รูปนั้นเป็นรูปตฤณใส่งอบ เสื้อแขนยาวลายสก็อตมีผ้าขาวม้าคาดพุงคล้ายชุดคนงานในไร่อ้อย กำลังก่อไฟเตาถ่านสำหรับทำอาหารหม้อใหญ่ให้กับพวกลูกน้องที่ไปเยี่ยมเยียนไร่ด้วยกัน
“เฮ้ยยย!!! พวกเอ็งเก็บรูปนี่ไว้ทำมั้ยยยย!!” เจ้าของรูปร้องลั่น
“เอาไว้แบล็กเมลพี่ตฤณไง ฮ่าๆๆๆ”
นภเกตน์ชะโงกหน้าไปดูรูปในโทรศัพท์ของบวรวิทย์ แล้วหลุดขำพรืด “ฮ่าๆ”
“หัวหน้าครับ รูปนี้พี่ตฤณนั่งเล่นกีต้าร์ให้พวกเราฟังตอนนั่งล้อมกองไฟครับ!”
ร่างโปร่งหัวเราะจนแทบจะหมดแรง น้ำหูน้ำตาไหลจนเช็ดออกแทบไม่ทัน ก็คนในรูปน่ะ ผมยาวฟูรุงรัง แต่งตัวอย่างกับใครไปเผาป่าไล่ออกมายังไงยังงั้น แล้วหน้าตาก็เหมือนไม่ได้ล้าง มีรอยดำจากถ่านเป็นปื้นๆ นอกจากรอยยิ้มจนแก้มบุ๋มแล้ว ก็ไม่มีอะไรที่จะทำให้เขาจำได้เลยว่าเป็นผู้ช่วยของตน
“เฮ้ย!!! ลบทิ้งไปเดี๋ยวนี้เลยนะพวกเอ็งงงง!” ตฤณนึกอยากจะนั่งไทม์แมชชีนไปแก้ไขอดีตอันสวยงามของตนซะเดี๋ยวนั้น เขายื้อโทรศัพท์จากในมือบวรวิทย์เป็นพัลวัน แล้วหันไปแก้ตัวกับผู้เป็นนาย “ตอนนั้นบรรยากาศมันพาไปครับ ผมชื่อตฤณ แปลว่าหญ้า บางครั้งก็เลยทำตัวรากหญ้าให้สมชื่อ”
“หัวหน้า หัวหน้าครับ เอาไว้ช่วงวันลอยกระทง ไปบ้านพี่ตฤณกันดีมั้ยครับ! จะได้เห็นพี่ตฤณแบบในรูปนี่ของจริงยังไงล่ะครับ!!”
“เฮ้ยๆ ถามเจ้าของบ้านก่อนรึยัง!” ร่างสูงติง ขณะที่กำลังจัดการลบรูปสมัยก่อนของตนออกจากโทรศัพท์ของบวรวิทย์ แต่บวรวิทย์ทำท่าไม่ใส่ใจ ก็เพราะว่าเขาจัดการก๊อบปี้ไว้เรียบร้อยแล้วน่ะซี
“พี่ตฤณก็ไม่ใช่เจ้าของบ้านสักหน่อย” สองหนุ่มที่เหลือบ่นพึมพำ
“หึหึ... ก็น่าสนุกดีนะ ผมเองก็ยังไม่เคยไปไร่ผักผลไม้ของจริงเลย” ผู้เป็นนายยิ้มน้อยๆ
ตฤณเบิกตาโพลง... แบบ... แบบว่า... เขาจะปฏิเสธได้ยังไงกันล่ะเนี่ย จะได้พาเจ้านายไปให้พ่อกับแม่ได้รู้จักทั้งที! “ถ้าคุณนภอยากจะไปดูไร่กับภูเขาล่ะก็ ผมยินดีต้อนรับมากเลยล่ะครับ จะเป็นไกด์ส่วนตัว พามะ... เอ๊ย คุณนภไปพบพ่อกับแม่”
นภเกตน์มองผู้ช่วยสุดเจ้าเล่ห์ด้วยหางตา ก่อนเอ่ยตอบ “ไม่ได้บอกว่าอยากไปสักหน่อย ผมบอกแค่ว่ายังไม่เคยเห็นไร่ผลไม้”
“แหม คุณนภล่ะก็ ทำเป็นเขินไปได้” ผู้ช่วยตัวแสบยักคิ้วใส่ระรัว
ผู้เป็นนายทำหูทวนลม แล้วหันไปพูดคุยกับลูกน้องคนอื่นๆ “แล้วบ้านของพวกคุณอยู่ที่ไหนกันบ้างล่ะ”
ภูริณัฐชี้ไปที่ตนเอง “ผมเกิดที่กรุงเทพครับ ส่วนกิตติมาจากสงขลา แล้วบวรวิทย์มาจากนครสวรรค์...” ยังไม่ทันบอกของรุ่นพี่ อีกคนก็ชิงตอบก่อน
“บ้านผมอยู่เลยครับ ใกล้กับภูเขา วิวก็สวย อากาศดี๊ดีนะครับ” ตฤณนำเสนอ
หลังจากนั้น สี่หนุ่มก็พูดคุยกันต่อไปเรื่อยๆ โดยมีเจ้านายเป็นผู้ฟัง เมื่อนาฬิกาบอกเวลาใกล้เที่ยงคืนเข้าไปทุกที พวกเขาก็เห็นว่าสมควรแก่เวลากลับบ้านกันแล้ว จึงแยกย้ายกันกลับไปที่พักของตน
ตฤณเดินเคียงคู่กับนภเกตน์ไปยังรถโตโยต้าบุโรทั่งที่จอดสนิทอยู่ในลานจอดรถ เมื่อกดสวิตช์เปิดล็อกรถ เจ้านายก็เปิดประตูเข้าไปนั่งตรงที่นั่งข้างคนขับคู่กับเจ้าของรถ ส่วนร่างสูงก้าวเข้าไปนั่งประจำที่ตน “...วันนี้สนุกมั้ยครับ” เขาหันไปถามอีกฝ่ายที่กำลังดึงเข็มขัดนิรภัยมาคาด
“อืม... อาหารก็อร่อยด้วย”
“เอ้อ...” ร่างสูงอ้ำอึ้ง พลางลอบสังเกตท่าทางของเจ้านาย ซึ่งก็ยากเสียเหลือเกินที่จะคาดเดาว่าเจ้านายกำลังรู้สึกแบบไหน คิดอะไรอยู่ “...ผมรู้ว่านี่ก็ดึกมากแล้ว แต่ว่า... คุณนภอยากไปเดินเล่นริมน้ำย่อยอาหารหน่อยมั้ยครับ ผมรู้จักที่ดีๆ ไม่ไกลจากคอนโดฯ ของคุณนภ”
นภเกตน์เงียบไปครู่ใหญ่ จนร่างสูงคิดว่าอีกฝ่ายคงไม่อยากไป เขาเลยพูดขึ้นมาอีกครั้ง “...งั้นผมขับไปส่งคุณนภเลยดีกว่านะครับ”
“ไปก็ได้” หากร่างโปร่งกลับตอบกลับมาอีกแบบซะงั้น
“หา! ไป... ไหนครับ”
“ไปที่ดีๆ ที่คุณว่าน่ะสิ”
“อ้อ... อ่าๆ ครับๆ” ตฤณเบิกตากว้างแล้วชะงักค้างไปสามวินาที ก็แบบว่าเขาลองถามดูไปยังงั้น ไม่นึกว่าเจ้านายจะตอบตกลงจริงๆ นี่!!!
รถโตโยต้าเก่าเก็บเคลื่อนออกไปช้าๆ แล่นไปตามถนนที่สว่างไสวด้วยแสงจากเสาไฟที่ตั้งอยู่ตลอดสองข้างทาง สักพักก็เลี้ยวเข้าไปยังถนนเส้นเล็กซึ่งขนานกับแม่น้ำเจ้าพระยา และเข้าไปจอดในที่จอดรถไม่ไกลจากท่าน้ำขนาดเล็กนัก
ท่าเรือที่ทำจากไม้ยื่นออกไปในแม่น้ำ มีทุ่นหนุนให้ลอยและกระเพื่อมไปตามแรงของกระแสน้ำ มีเสาไฟที่ให้แสงพอสลัวตั้งเป็นระยะๆ ตรงก่อนถึงท่าเรือมีบ้านเก่าๆ ที่ทำจากไม้ตั้งเรียงราย กับสวนหย่อมที่มีต้นไม้และดอกไม้จัดวางไว้อย่างสวยงาม
หากท้องฟ้าเบื้องบนมีเมฆสีดำหนาตา สายลมอบอุ่นพัดเอื่อยๆ ก่อนสายฝนบางเบาจะโปรยปรายลงมาเมื่อทั้งสองคนกำลังจะก้าวลงจากรถที่จอดสนิทพอดิบพอดี
ตฤณเงยหน้าขึ้นมองท้องฟ้า “เวรกรรม ผมไม่นึกว่าฝนจะตก” ก่อนจะหันไปทางคนที่นั่งอยู่ข้างๆ กัน “คุณนภจะกลับเลยมั้ยครับ”
“น่าเสียดาย... มาถึงที่แล้วแท้ๆ”
“เอ่อ... ผมมีร่มกับเสื้อกันฝนนะครับ ถ้าคุณนภอยากจะลงไปเดิน...”
“มีเหรอ”
เจ้าของรถยิ้มกว้าง รีบก้าวลงจากรถแล้ววิ่งไปเปิดกระโปรงหลัง เขาก้มงุดรื้อหาข้าวของสักพัก จึงหยิบเสื้อกันฝนกับร่มขึ้นมากางออก แล้วเดินวนไปเปิดประตูให้กับเจ้านายพร้อมกับกางร่มให้ “คุณนภใส่เสื้อกันฝนไว้ด้วยนะครับ”
มือขาวรับเสื้อกันฝนนั้นมาใส่ จากนั้นจึงก้าวลงมาจากรถ “แล้วคุณตฤณ...”
“ไม่ต้องห่วงครับ ผมกะโหลกหนา แค่ร่มก็พอแล้ว” ทั้งสองยืนอยู่ภายใต้ร่มคันเดียวกัน มือหยาบช่วยดึงฮู้ดที่ติดอยู่กับเสื้อกันฝนขึ้นมาคลุมศีรษะเล็กให้ “เสื้อกันฝนนี่มันอยู่ท้ายรถผมมาห้าปีแล้วยังไม่เคยใส่เลย ดูสิครับ ป้ายราคายังห้อยอยู่เลย”
“ฮะ... ฮ่าๆๆๆ” ...ผู้ช่วยของเขานี่สุดยอดจริงๆ เป็นสิ่งมหัศจรรย์ของโลกสินะเนี่ย
ตฤณยิ้มตาม เขาคิดว่าเวลาที่เจ้านายยิ้มหรือหัวเราะเนี่ย น่ารักและดูไร้เดียงสาเหมือนเด็กๆ ทำให้ทั้งโลกดูสว่างไสวไปด้วย “ผมชอบเวลาคุณนภยิ้มมากเลยล่ะครับ”
ร่างโปร่งชะงัก ใบหน้าน่ารักเบือนหลบสายตาของอีกฝ่าย ที่จริงเขาคิดว่าตนเองไม่ใช่คนที่ยิ้มแล้วน่ามองสักเท่าไหร่ ต่างกับตฤณที่มีลักยิ้มและรอยยิ้มจริงใจ
แขนแกร่งยกขึ้นโอบไหล่เล็ก แล้วพาเดินไปพร้อมๆ กัน “คุณนภเดินช้าๆ อย่าออกไปนอกร่มนะครับ”
เม็ดฝนพรั่งพรูลงมาจากท้องฟ้าเบื้องบนไม่ขาดสาย ทั้งสองคนก้าวเดินออกไปเป็นจังหวะเชื่องช้าใกล้เคียงกัน ตรงไปยังแถวท่าเรือไม้ ระหว่างทางนั้นร่างสูงเงียบไปชั่วครู่ พอทั้งคู่เดินไปหยุดอยู่ริมแม่น้ำแล้ว เขาจึงหันไปสบสายตากับอีกฝ่ายพลางพูดต่อ “...จะว่าไป ผมชอบเวลาที่ทำงานกับคุณ... ชอบที่ได้อยู่ใกล้ๆ กับคุณ... ผมคงจะชอบคุณเอามากๆ เลยนะครับเนี่ย”
“คุณตฤณกำลังสารภาพรักกับผมรึเปล่าเนี่ย” ผู้เป็นนายถามกลั้วหัวเราะ
“ก็คงจะใช่มั้งครับ... ถ้างั้นคุณนภจะรับรักผมได้มั้ยล่ะ”
“ผมจะลองคิดดูแล้วกันนะ” ...นภเกตน์คิดว่าผู้ช่วยสุดป่วนคงหาเรื่องแกล้งเขาอีกเหมือนทุกที แต่สมมติว่า... ถ้านี่เป็นเรื่องจริง เขาก็อาจจะไม่ได้รังเกียจตฤณก็ได้
ส่วนร่างสูงเอง เขาพูดออกไปตามความรู้สึกจากใจจริง เพราะถ้าหากเขาไม่ได้มีใจปฏิพัทธ์ต่ออีกฝ่าย คงจะไม่อยากใกล้ชิดหรือผูกพันทางร่างกายด้วย ทั้งที่เป็นผู้ชายด้วยกันแบบนี้ ชายหนุ่มผิวสีแทนก้าวเข้าไปยืนประจันหน้า แล้วเอื้อมมือไปจับไหล่ของผู้เป็นนายเอาไว้ “คุณนภ คือ...”
“หืม?” ร่างโปร่งเงยหน้าขึ้นประสานสายตาด้วย
“ผม... ยังไม่รู้เรื่องเกี่ยวกับคุณสักเท่าไหร่เลย ผมอยากจะรู้จักคุณให้มากกว่านี้”
“...เรื่องของผม... มันไม่น่าสนใจเท่าเรื่องของพวกคุณหรอกน่ะ”
“แต่ผมอยากรู้ เล่าให้ผมฟังสักนิดสิครับ”
ร่างโปร่งเบือนหน้าหลบ ก่อนจะพรูลมหายใจออกยาว เขาเงยหน้าขึ้นมองท้องฟ้าที่ดูมืดมิด เมื่อเปรียบเทียบกับแสงไฟจากในเมืองเบื้องล่าง “ผมเกิดที่เมกา... เติบโต เรียน และทำงานที่นั่น ผมมีเพื่อนบ้าง แต่ไม่มีเพื่อนสนิท เพราะในแวดวงโรงเรียน มหาลัย และที่ทำงานมีแต่การแข่งขัน... จนยากที่จะไว้ใจใครสักคน” นภเกตน์ยิ้มบาง พลางหันหน้ากลับไปทางคนถือร่มอยู่ “...ยังอยากจะฟังต่อมั้ย”
“อยากครับ” ตฤณตอบโดยไม่ลังเล “แล้วครอบครัวของคุณล่ะครับ”
“ครอบครัวของผม... ผมมีอาพีเป็นผู้ปกครองเพียงคนเดียว พ่อแม่ของผมเสียไปตั้งแต่สมัยเรียนไฮสคูลแล้ว ผมมีน้องสาวอีกคน เธอชื่อนันท์ลินี แต่ตอนนี้เธอทำงานอยู่ที่อังกฤษ เราได้พบกันปีละไม่กี่หนเท่านั้น”
“อา... คุณนภคงจะเหงาแย่”
“ไม่หรอก ผมชินแล้ว”
...เพียงเท่านี้ร่างสูงก็เข้าใจอย่างแจ่มแจ้งแล้ว ว่าทำไมนภเกตน์ถึงเป็นคนนิ่งเฉย และพูดน้อยแบบนี้ เพราะนภเกตน์เติบโตขึ้นมาตามลำพังนี่เอง เขาดึงร่างโปร่งเข้ามากอดไว้หลวมๆ แล้ววางคางบนไหล่เล็ก พร้อมกระซิบบอก “แต่ว่าตอนนี้คุณนภไม่ได้อยู่คนเดียวอีกต่อไปแล้วนะครับ คุณนภมีผม มีไอ้พวกลิงในบริษัท”
ผู้เป็นนายอมยิ้ม แต่ก็ไม่ได้พูดอะไรออกไป
“...ผมขอโทษ ถ้าคำถามของผมทำให้คุณรู้สึกไม่ดี ผมแค่อยากจะรู้จักคุณให้มากกว่านี้ อยากจะเป็นคนพิเศษที่แตกต่างไปจากลูกน้องคนอื่นๆ ของคุณ”
“คนอื่นๆ ไม่มีใครได้เข้ามาใกล้และกอดผมไว้อย่างคุณตฤณแน่” ผู้เป็นนายเอ่ยเสียงเบา
คำตอบของเจ้านายส่งผลให้หัวใจแมวๆ เต้นรัว สติสตังเริ่มจะไม่อยู่กับเนื้อกับตัว... เป็นอย่างนี้มันทุกทีไป ทุกครั้งที่อยู่กับเจ้านาย เขาจะรู้สึกเบลอๆ เหมือนกำลังอยู่ในความฝัน เขากระชับอ้อมแขนให้แน่นขึ้น แล้วซุกใบหน้ากับลำคอระหง
สายลมอุ่นพัดวูบ พาเม็ดฝนสาดเข้ามากระทบสองร่างที่ยืนกอดกันแนบชิด หากร่างโปร่งก็ไม่ได้รู้สึกอยากจะขยับหนี คงเป็นเพราะอ้อมแขนแกร่งที่กอดรัดตนอยู่นั้น ทำให้รู้สึกดีจนไม่อยากสนใจสิ่งอื่นใด ดวงตาสีน้ำตาลค่อยๆ ปิดลง ก่อนเจ้าตัวจะวางหน้าผากลงบนบ่ากว้าง
“คุณนภโดนฝนรึเปล่าครับ” เจ้าของเสียงทุ้มกระซิบถาม
“นิดหน่อย”
ตฤณขยับไปขวางทิศทางลม เบี่ยงร่มไปทางที่นภเกตน์ยืนอยู่มากขึ้น โดยไม่สนใจว่าตนเองจะเปียก “โอเคนะครับ”
นภเกตน์ไม่ปฏิเสธความใจดีนั้น เขายิ้มมุมปากเล็กน้อย แล้วซบใบหน้ากับแผ่นอกแกร่ง “ขอบใจ”
เมื่อผู้เป็นนายยอมยืนนิ่งอยู่ในอ้อมกอดแบบนั้น หัวใจของร่างสูงก็ชักจะเต้นแรงขึ้นทุกที ไม่ต่างกับปริมาณความหื่นที่กำลังเพิ่มมากขึ้น เขาอยากใกล้ชิดกับอีกฝ่ายให้มากกว่านี้ แต่ก็ไม่อยากจะแสดงอาการออกไปในตอนนี้ ก็แบบว่าบรรยากาศกำลังโรแมนติกเลยนี่นา
“คุณตฤณหัวใจเต้นแรงมากเลยนะ”
“คิดว่าเป็นเพราะใครล่ะครับ” ตฤณพรูลมหายใจออกมาหนักๆ
...เป็นเพราะเขางั้นหรือ? คำพูดนั้นส่งผลให้หัวใจดวงน้อยไหวหวั่น ทั้งๆ ที่เจ้าตัวไม่เคยคิดมาก่อนว่าจะมีวันรู้สึกแบบนี้กับผู้ชายด้วยกันได้ มือขาวดันอีกฝ่ายออกแผ่วเบา “...เรากลับกันเถอะ พรุ่งนี้ต้องทำงานแต่เช้า”
“ครับ” ตฤณตอบรับเสียงอ่อย เขายังไม่อยากปล่อยเจ้านายออกจากอ้อมแขนเลย แต่ก็ต้องทำตรงข้ามกับที่ใจต้องการ ชายหนุ่มคลายอ้อมแขนก่อนจะผละออก หากผู้เป็นนายยังยืนนิ่งแล้วหันหน้าไปอีกทาง เขาจึงเชยคางมนขึ้นเล็กน้อยพร้อมกับดันให้หันกลับมาทางตน “คุณนภ?”
แววตากลมใสไหวระริก นภเกตน์เริ่มจะไม่มั่นใจกับตัวเอง เพราะทันทีที่ตัวเขาหลุดออกจากอ้อมแขนแข็งแรง เขารู้สึกโหวงเหวงและเย็นเยือกอย่างน่าประหลาด... ร่างโปร่งเสตาหลบ แล้วปัดมือหยาบออกจากตัว “ไปกันเถอะ” จากนั้นก็ก้าวขาออกไปช้าๆ
TBC~*
ขออภัยเอามาลงซะดึกเลย ตอนนี้ชีวิตฮัสกี้วุ่นวายมากค่ะ เวลานอนติดๆ ดับๆ 55555
สำหรับนิสรีนขอติดไว้ก่อนนะคะ แงงงง :hao5:
สำหรับตอนนี้ สองหนุ่มก็หวานดีใช่มั้ยล่าาา เจอคนอย่างพี่ตฤณเข้าไป น้องนภไม่ใจอ่อนก็บ้าแล้ววว 55555
#สปอยล์แรงๆ ตอนหน้าเขาจะสนิทกันยิ่งขึ้นกว่านี้ค่ะ
ขอบคุณนักอ่านทุกคนที่แวะมาอ่านนะค้า จุ๊บๆ :mew1:
-
ขอจัดตอนหน้ามาเลยได้ไหม อยากรู้ว่าจะสนิทกันแค่ไหน :hao7:
-
ว้ายๆๆๆ :hao7: :hao7: :hao7:
น่ารักมากๆเลย
-
หวานแหว๋ว :m3: :m3: :m3:
-
ตฤณนี่สุดยอดมากกกกกคนนึงเกินอีกคนนึงขาด โคจรมาพบกัน 55555
-
กรี๊ดดดดดดดดดดดด มดกัดค่า มาสุ่มแอบดุคุณนภกับไอ้แมว ริมแม่น้ำ มดเยอะชะมัดดดดดดดดด :L1:
-
เริ่มสนิทกันมากขึ้นทุกทีเลยน่ะ
-
:heaven :heaven :heaven :heaven :heaven :heaven
คุณนภ กะ ผู้ช่วยหน้าแมว พัฒนา อีกขั้นแล้ว :-[
ชอบฉากหวานๆๆ ในการทำงานสนุกดี :o8:
ตอนหน้า เขาจะสานสัมพันธ์ อะไร ยังไง เนี่ย
#คุณ husky อย่าหายไปนานนาาาาาาาาาาาาาาา คิดถึงปู้จัดกานกะ พี่ตฤณ
-
รอเค้าหวานกันค่าา
-
หวานหยดย้อยมาก
คุณตฤนขยันหยอดมากเลย
เมื่อไรคุณนภจะใจอ่อนมากกว่านี้อ่ะ
รอตอนนั้นนะ
-
น้องนภไม่ต้องห่วงไปหรอกค่ะว่าจะมีแค่ตัวเองที่ไหวหวั่น เพราะหัวใจแมวๆ ของพี่ตฤณนั้นก็ไม่ได้รู้สึกแตกต่างไปจากน้องนภรู้สึกสักนิดเลยจ้า ^^ หวาน..
-
ความหวานเริ่มไต่ระดับขึ้นไปเรื่อยๆๆ
:mew1:
-
ขอตอนหน้าด่วนเลยค่ะ :z1:
-
หลงผจก. โอ้ยยย น่ารักไปเเล้ว
-
ก้าวหน้าขึ้นเรื่อยๆ เสร็จโปรเจคนี้ พรีฮันนีมูนเลยนะ
-
ตฤณนี่สุดยอดมากกกกกคนนึงเกินอีกคนนึงขาด โคจรมาพบกัน 55555
มันเลยเป็นส่วนผสมที่ลงตัวนะ
-
หวานนิดๆ
-
o13
แอร้ยยยย
-
เอาตอนหน้ามาเลยได้มั้ยอยากเห็นเค้าสนิทกันมากกว่านี้แล้ว :hao7:
-
รอตอนต่อไปนะคะ :pig4:
-
ละมุนละไม เบาๆ คุณนภ ทำไมน่ารักยังงี้ มิน่าล่ะ ผู้ช่วยหน้าแมวเลยไปไหนไม่รอด
-
โอยยย น่ารัก หวานแหวว อ่านแล้วเหมือนจะลอย 555
ขอบคุณนะคะ รอตอนต่อไปจ้าาา ^^
-
:z13: แอ๊ยอร๊าย...ดิ้นพล่าน อยากไปอยู่ติดของจอดูสองหนุ่มเขามุ้งมิ้งกันจริงๆเลย
-
แหม่ นี่ขนาดยังไม่ค่อยสนิทกันนะ ละมุนเชียว
-
:hao3: น่ารัก~
-
หวานหยดน้ำตาลเรียกพี่
:hao6: :hao6: :hao6: :hao6: :hao6:
-
ว้าวๆๆ สวีทสุดๆท่ามกลางสายฝน
:mew3:
-
โห โคตรจะน่ารัก ตฤณเป็นผู้ชายอบอุ่นม้ากกกก เหมาะกับคุณนภซึ่งชีวิตเงียบเหงามาตลอด
ถือว่าครบนะ หล่อ ทำงานเก่ง ตลก นิสัยดีด้วยอ่ะ คุณนภก็น่ารักน่าดูแลชะมัดเลย
บ้านสวนตฤณน่าไปเที่ยวมาก ฮาตรงกำลังโรแมนติกแต่พระเอกหื่นขึ้น 5555 อยู่ใกล้คนที่ชอบก็งี้
ขอบคุณค่ะ
-
:L2:
-
ใกล้เข้าไปอีกนิดแล้วคุณตฤณ รอตอนต่อไปค่ะ มาอัพๆ :katai5:
-
หวานใส่กันเหมือนพวกที่ต้องมนต์เลย 555 แบบว่าไม่น่ามีฉากแบบนี้เร็วขนาดนี้ แต่จู่ๆก็มา ไม่ได้เตรียมใจมาอ่านฉากหวาน ใจสั่นเลย 555
-
บอกรักกลางสายฝนโรแมนติกมากกก แอบเสียดายคุณนภไม่ทันคิดว่าผู้ช่วยหน้าแมวจะพูดความจริง แต่ถึงอย่างนั้นคุณนภก็แอบใจเต้นไปกับผู้ช่วยแล้วใช่ไหมล่า :katai2-1:
-
ขออีกค่ะะะะ แงงงงงงง ชอบบบบบบบ :katai4:
ผช หน้าแมวน่าร้ากกกกกกกก ผจก ก็น่าก(อ)ดดดดดดดด แอร๊ยยยย
อาวอีกกกกกกก :ling1:
-
น่ารักกกกก
-
Chapter 23 : ในรถคืนที่ฝนตก
รถโตโยต้าบุโรทั่งค่อยๆ เคลื่อนออกไปจากลานจอดรถทีละน้อย แล้ววิ่งไปบนถนนโล่งเลียบแม่น้ำยามค่ำคืนอย่างเชื่องช้า ฝ่าสายฝนที่เทลงมาอย่างหนัก โดยที่เจ้าของรถคอยชำเลืองมองคนที่นั่งข้างกันเป็นระยะๆ ทุกครั้งที่ขับรถผ่านบริเวณที่มีแสงเล็กน้อยจากเสาไฟ เพราะจู่ๆ เจ้านายก็มีท่าทีเปลี่ยนไปเป็นเงียบสนิทแบบนี้... ถึงปกติแล้วเจ้านายจะนิ่งๆ อยู่แล้วก็เถอะ แต่คราวนี้เขาคิดว่าเจ้านายผิดปกติไปจริงๆ นะ... อาจเป็นเพราะเขาถามคำถามถึงเรื่องส่วนตัว เลยทำให้อีกฝ่ายนึกย้อนไปถึงความทรงจำที่ไม่ดีเข้า
“คุณนภ... มีอะไรรึเปล่าครับ”
“เปล่า” นภเกตน์ตอบกลับไปสั้นๆ ก่อนจะสะดุ้งโหยง เมื่อมือหยาบเอื้อมมาวางลงบนหน้าตัก “คุณตฤณ! ทำอะไร!” เขาทุบปั้กลงบนหลังมือซุกซนที่เริ่มเลื้อยไปเลื้อยมาเป็นงู
“ฮะๆ” ร่างสูงชักมือออก พลางหันไปยิ้มให้เจ้านาย “กลับมาดุเหมือนเดิมแล้ว”
วินาทีนั้น... ผู้เป็นนายเหมือนถูกทุบศีรษะเข้าอย่างจัง ดวงตากลมใสจับจ้องรอยยิ้มที่ทำให้เขาถึงกับหายใจติดขัด พร้อมกับกัดริมฝีปากเบาๆ
“อย่าทำหน้าแบบนี้สิครับ” ตฤณชะงักไปเล็กน้อย แล้วรีบหันกลับไปมองทาง
“...แบบนี้น่ะแบบไหน” นภเกตน์เอ่ยออกไปอย่างเลื่อนลอย
“ก็แบบที่ เชิญชวนให้ผมอยากเบี่ยงรถเข้าข้างทาง แล้วจูบคุณนภน่ะสิ”
“คุณตฤณ...” ร่างโปร่งช้อนสายตาขึ้นสบประสานกับอีกฝ่าย
เพียงแค่สายตาของทั้งคู่เคลื่อนมาพบกัน ตฤณรู้สึกเหมือนเขาได้ยินเสียงอะไรสักอย่างของตนขาดผึง เขาผ่อนลมหายใจออกยาว ก่อนจะหันกลับไปขับรถต่ออย่างเงียบเชียบ สายตามองหาสถานที่ที่พอจะหยุดรถได้ มือหยาบหมุนพวงมาลัยเล็กน้อย แล้วเบี่ยงรถเข้าจอดตรงที่จอดรถของสวนสาธารณะมืดๆ เขารีบปลดเข็มขัดนิรภัยออกแล้วโน้มตัวเข้าไปหาอีกฝ่าย
นภเกตน์ยังไม่ทันได้ตั้งตัวหรือถามคำถามอะไรออกไป ริมฝีปากสีแดงก็ถูกประกบปิด หัวไหล่เล็กทั้งสองข้างถูกมือหยาบจับยึดเอาไว้แน่น “อื้อ!” เขารู้สึกได้ถึงลมหายใจอุ่นๆ เรียวปากหยักที่บดเบียดเข้ามา และไรหนวดสากๆ เมื่อยามที่ผิวหน้าของพวกเขาแนบชิดกัน
ร่างสูงสอดลิ้นเข้าไปเกี่ยวกอด ซึ่งผู้เป็นนายก็ไม่ได้ขัดขืน ทำให้เขายิ่งได้ใจ รุกล้ำกวาดต้อนความหวานจากทุกซอกทุกมุมในโพรงปากนุ่ม
“อืม...” นัยน์ตาสีน้ำตาลปิดลงทีละน้อย พลางยกแขนขึ้นโอบรอบลำคออีกฝ่าย หัวใจดวงน้อยเต้นรัวแรง ก้องสะท้อนอยู่ในอก นภเกตน์สับสนกับความรู้สึกของตนเองจนไม่รู้จะทำยังไงแล้ว
...ทำไมเขาจึงไม่ปฏิเสธสัมผัสของตฤณกันนะ!
ฝ่ามือหยาบประกบแก้มนิ่มพร้อมกับจับให้เงยขึ้นรับการรุกรานของตน เขาจุมพิตหวานลึกซึ้งจนผู้เป็นนายอ่อนระทวย ยอมเอนหลังแนบชิดไปกับพนักพิงโดยไม่ขัดขืนใดๆ จากนั้นก็เคลื่อนฝ่ามือนั้นลงไปอย่างเชื่องช้า ผ่านลำคอระหง จนไปหยุดกึกอยู่บนแผ่นอก เมื่อชายหนุ่มรู้สึกถึงก้อนเนื้อที่เต้นระส่ำภายใต้ฝ่ามือตน
เสียงหัวใจของทั้งสองคนเต้นดังพอๆ กับเม็ดฝนที่ร่วงหล่นลงมากระทบตัวรถ นภเกตน์วางมือประกบบนหลังมือสีน้ำผึ้งเพื่อรั้งไว้ก่อนที่อีกฝ่ายจะทำอะไรต่อมิอะไรต่อ ขณะที่ลืมตาขึ้นสบสายตากับดวงตาคมกริบของเจ้าของฝ่ามืออุ่นนั้น “......” ทั้งที่รู้ว่าไม่ควรปล่อยตัวปล่อยใจไปกับความต้องการ แต่... เขาเองก็ไม่เข้าใจเหมือนกันว่าทำไมถึงไม่อาจเอ่ยปากหยุดการกระทำของอีกฝ่ายได้
ใบหน้าคมเข้มผละออกเล็กน้อย แล้วพ่นลมหายใจร้อนๆ กระทบแก้มสีระเรื่อ “อย่าห้ามผมเลย... ผมหยุดไม่ได้แล้วนะครับ”
น้ำเสียงออดอ้อนแบบนั้นส่งผลให้ผู้เป็นนายใจอ่อนยวบ เขาเองก็นึกสงสัย ว่าทำไมถึงแพ้ลูกอ้อนของผู้ช่วยหน้าแมวได้ขนาดนี้กันนะ “แต่... คุณกับผมอยู่ในรถนะ” นภเกตน์เอ่ยเสียงเบาจนแทบไม่ได้ยิน
“ผมรอให้ไปถึงคอนโดฯ ของคุณนภไม่ไหวหรอกนะครับ” ตฤณกระซิบชิดใบหูนิ่ม แล้วเคลื่อนมือไปปลดกระดุมเสื้อเชิ้ตของร่างโปร่งออกทีละเม็ด “ฝนตกหนักแบบนี้ไม่มีใครผ่านมาหรอกครับ” จากนั้นก็โน้มใบหน้าเข้าไปกดจูบตามลำคอ ใช้ปลายลิ้นซอกซอนภายในแอ่งชีพจร แล้วไล้ผ่านผิวเนียนบนแผ่นอกมาหยุดบนติ่งไตเล็กๆ สีชมพูระเรื่อ
ปลายนิ้วเรียวจิกลงบนหัวไหล่กว้างแน่น ร่างกายสั่นสะท้านไปกับความรู้สึกหวามไหวที่ก่อตัวขึ้น “อะ... อือ...”
มือหยาบเลื่อนไปรูดซิปกางเกงของอีกฝ่ายลง โดยที่ริมฝีปากยังขบดึง วนเวียนอยู่บนยอดอกที่รัดตัวแข็ง ชายหนุ่มวางมือลงบนส่วนไวสัมผัสกลางร่างขาว เขากดคลึงเพียงเล็กน้อยเท่านั้น ก็รู้สึกว่ามันแข็งขึงตอบรับ “อืม... คุณนภก็ไม่อยากจะรอใช่มั้ยครับ”
“...ก็... เพราะใคร... กันเล่า อ๊ะ... อา...” เจ้านายตอบเสียงกึ่งดุ แต่แล้วก็ต้องสะดุ้ง เมื่อฝ่ามือร้อนๆ สอดเข้าไปรูดรั้งแก่นกายภายใต้กางเกงชั้นใน เพียงแค่ขยับช้าๆ เท่านั้น เขาก็รู้สึกดีจนภายในศีรษะเบลอไปหมด
ใบหน้าหวานที่เปลี่ยนเป็นสีแดงก่ำ กับเสียงครางเบาๆ ที่เล็ดลอดออกมาจากริมฝีปากนุ่มราวกับเชิญชวนให้ตฤณยิ่งรุกเร้า เขากระชับฝ่ามือแน่นพลางขยับขึ้นลงถี่รัว จนฝ่ามือชื้นแฉะ นัยน์ตาคมกริบจ้องมองสีหน้าที่เต็มเปี่ยมไปด้วยความต้องการ เสียงครางผะแผ่ว ทั้งหมดทำให้สติสตังของชายหนุ่มหลุดลอย เขาโน้มใบหน้าเข้าไปกระซิบด้วยน้ำเสียงกระเส่า “ทำให้ผมด้วยสิครับ”
นภเกตน์ปรือตาขึ้น “หือ...”
“ก็ทำเหมือนที่ผมทำให้คุณนภยังไงล่ะ” ร่างสูงขบใบหูขาวอย่างไม่เบานัก พร้อมกับดึงมือที่เกาะกุมแก่นกายของอีกฝ่ายออก
ความอึดอัดและทรมานที่ร่างกายยังคงรุ่มร้อนส่งผลให้ร่างโปร่งหนีบต้นขาทั้งสองข้างเข้าหากันแน่น เขาขมวดคิ้ว พลางหันหน้าไปสำรวจรอบๆ ตัวรถ ถึงจะมืดและไม่มีคนผ่านไปมาก็เถอะ แต่... ในที่แบบนี้ จะดีเหรอ... “ผมว่า... เราหยุดก่อนดีกว่า” หากพอจะเอื้อมมือไปรูดซิปกางเกงขึ้น ข้อมือทั้งสองข้างก็ถูกอีกฝ่ายชิงรวบแล้วตรึงไว้บนเบาะเหนือศีรษะ ใบหน้าสวยร้อนผ่าว เขาเอ่ยออกไปเสียงเบา “ปล่อย... คุณตฤณ... ทำไมชอบแกล้งกันนัก”
ตฤณยิ้มมุมปาก “คุณนภขึ้นมานั่งบนตักผมสิครับ”
“ไม่มีทาง” คนดื้อพยายามกระตุกมือให้หลุดจากการกอบกุม
ตฤณโน้มใบหน้าเข้าไปซุกไซ้ซอกคอขาว เขาพ่นลมหายใจถี่ๆ กระทบผิวอ่อน สลับขบจูบเบาๆ เมื่อเห็นว่าคนใต้ร่างอ่อนระทวยและหยุดการขัดขืน เขาก็ปล่อยสองมือขาวให้เป็นอิสระ จากนั้นจึงค่อยเคลื่อนปลายนิ้วหยาบไปบดขยี้เม็ดทับทิมสีแดงจัดบนแผ่นอกขาวอย่างไม่เบามือนัก เพื่อกระตุ้นให้ความต้องการของอีกฝ่ายเพิ่มมากขึ้น
นภเกตน์พยายามจะใช้มือของตนช่วยเหลือตนเองให้หลุดพ้นจากความอึดอัด หากยังไม่ทันได้สัมผัส ร่างสูงก็รั้งมือของตนไว้อีก “อ๊ะๆ ไม่ได้นะครับ”
“ปล่อย!” นัยน์ตากลมใสรื้นชื้นไปด้วยน้ำตา เขาอึดอัดจนจะทนไม่ไหวแล้ว
“ผมจะทำให้คุณรู้สึกดี... มาเถอะ ขึ้นมานั่งบนตักผม” เขาดึงร่างโปร่งให้โน้มมาทางตน ก่อนจะเอื้อมมือไปกดเลื่อนให้พนักพิงของเบาะที่นั่งเอนลงไปจนสุด
ผู้เป็นนายนึกเกลียดสีหน้าคนเจ้าเล่ห์ขึ้นมาตงิดๆ แต่เวลาที่สมองเบลอๆ แล้วความต้องการอยู่เหนือเหตุผลแบบนี้ ก็ช่างยากที่จะปฏิเสธ เขาขยับขึ้นไปนั่งคร่อมบนตักผู้ช่วยตัวแสบ “แต่ผมไม่ทำให้คุณหรอกนะ”
“ใจร้ายจริง!” ร่างสูงหัวเราะ
นภเกตน์ได้ที คราวนี้เขาจะต้องเอาคืนจากตฤณบ้าง มือขาวสอดเข้าไปในกางเกงชั้นในของตนแล้วสัมผัสส่วนร้อนที่แข็งขึง เขายิ้มมุมปากก่อนจะกัดริมฝีปากเบาๆ “อือ...”
ดวงตาสีเข้มเบิกโพลง... มายพระ เขาโดนเจ้านายเอาคืนแบบแรงๆ แล้วนั่นอะไร สีหน้ากับท่าทางแบบนั้น! “คุณนภ!”
“อืม... อะ... ฮา...” ร่างโปร่งส่งเสียงครางหวาน พลางใช้ปลายลิ้นไล้เลียรอบๆ ริมฝีปาก
ภาพยั่วเย้าตรงหน้าส่งผลให้สมองของตฤณเบลอไปหมด ดวงตาเหมือนจะพร่ามัวขึ้นมาดื้อๆ เลือดในกายของเขาฉีดพล่าน จนต้องรีบรูดซิปกางเกงปลดปล่อยความเป็นชายที่ตื่นตัวเต็มที่ให้ออกมาสู่โลกภายนอก “คุณนภใจร้ายที่สุด” เขาโน้มลำคอขาวลงมาเพื่อบดจูบริมฝีปาก ขบดึงกลีบปากฉ่ำชื้นอย่างแรง สลับดูดรั้งปลายลิ้นเล็ก
เสียงจูบชื้นแฉะดังก้องอยู่ภายในหู ปลุกเร้าไฟอารมณ์ให้ลุกโชนจนแทบแผดเผาสองร่างให้หลอมละลายไปด้วยกัน ฝ่ามืออุ่นร้อนรวบแก่นกายของทั้งตนและคนบนร่างไว้ในมือขาว ก่อนจะวางฝ่ามือของตนประกบ แล้วจับให้อีกฝ่ายรูดรั้งไปพร้อมๆ กัน “อืมม...”
“อา...” นภเกตน์เริ่มขยับมือเร็วขึ้นตามอารมณ์ที่พุ่งขึ้นสูง เขาซบใบหน้าลงตรงซอกคอสีน้ำผึ้ง แล้วขบเม้มแรงๆ เพื่อระบายความอึดอัดออกไปบ้าง
“ดี... ดีครับ... อา... ผมจะไม่ไหวแล้วนะ” ตฤณพูดเสียงกระเส่า ลมหายใจถี่กระชั้นเข้าไปทุกที เขาจูบหนักๆ บนลำคอระหง สองมือยิ่งกระชับมือขาวเอาไว้แน่น
“อ๊า!”
“อื้มมม!”
ทั้งสองขยับมืออีกเพียงสองสามครั้ง ต่างก็ปลดปล่อยน้ำสีขุ่นข้นออกมาแทบจะพร้อมๆ กัน
นภเกตน์ยันตัวลุกขึ้น แล้วยกมือขึ้นมองของเหลวในมือ เขาเผยอริมฝีปากหอบหนักๆ พลางเหลือบมองเจ้าของตักที่ตนนั่งทับอยู่... อีกครั้งแล้ว! ที่เขาเผลอตัวเผลอใจไปกับคนคนนี้ ทำไมถึงไม่เคยห้ามตัวเองได้เลยนะ!
“ผมหยิบทิชชูให้นะครับ” ร่างสูงเอื้อมมือไปรื้อหากล่องทิชชูจากเบาะหลัง แล้วเอามาเช็ดมือให้กับเจ้านาย จากนั้นจึงค่อยเช็ดมือตน ระหว่างที่เช็ดไป นัยน์ตาคมกริบก็พิจารณาคนตรงหน้าไปพลาง สาบเสื้อเชิ้ตที่อยู่ภายใต้เสื้อสูทถูกแหวกออกเล็กน้อย เนกไทก็ยังคล้องคออยู่ โดยที่ส่วนหางเนกไทวางอยู่บนแผ่นอกสีขาวราวกับงาช้างที่นูนขึ้นน้อยๆ มียอดอกสีแดงเรื่อประดับ เขาต้องยอมรับว่าเจ้านายเป็นผู้ชายที่เซ็กซี่ที่สุดในโลก ชายหนุ่มจ้องมองจนแทบลืมหายใจ แวบหนึ่งเขารู้สึกโลภ... อยากจะขยับระดับความสัมพันธ์ของตนกับเจ้านายให้มากขึ้นไปอีก
หากพอร่างโปร่งเหลือบไปเห็นสายตาของตฤณเข้า เขาก็รีบขยับกลับไปนั่งที่เบาะตน มือขาวควานหาซิปกางเกงเพื่อรูดปิด แล้วรีบติดกระดุมเสื้อจนหมด “มองทำไมนัก”
“มองแฟนผม... แปลกเหรอครับ” ตฤณหัวเราะเบาๆ ยิ่งเมื่อสังเกตเห็นพวงแก้มสีแดงราวกับลูกสตรอว์เบอร์รี เขาก็ยิ่งหัวเราะดังขึ้นอย่างพอใจ
“ใส่กางเกงของคุณให้เรียบร้อย แล้วขับรถไปได้แล้ว” ใบหน้าหวานเบือนหนีออกไปทางหน้าต่าง... เขาเกลียดตัวเองที่รู้สึกดีกับคำพูดทีเล่นทีจริงของอีกฝ่าย เกลียดตัวเองมากๆ ที่ทำเรื่องแบบนี้ในรถ ถึงจะมืดมากแล้วก็ตามที และเกลียดตัวเองที่สุด ที่ปล่อยให้มีครั้งที่สองเกิดขึ้น ทั้งๆ ที่ยังมีสติสัมปชัญญะอยู่ครบแบบนี้
“โอเคคร้าบ” ร่างสูงยิ้มกริ่ม แล้วขับรถผ่านสายฝนพรำออกไปช้าๆ วันนี้เขาได้เห็นสีหน้าของเจ้านายแบบที่ไม่เคยเห็นมาก่อนอีกครั้ง ทำให้อดคิดไม่ได้ว่านภเกตน์ช่างเป็นคนที่น่าสนใจ เป็นคนที่ดึงดูดสายตาและทำให้ในความคิดของตนเต็มไปด้วยใบหน้าน่ารักๆ ของนภเกตน์เท่านั้น
รถยนต์สุดโทรมแล่นไปบนถนนอีกสักพักก็เลี้ยวเข้าไปจอดในลานจอดรถของคอนโดมิเนียมสุดหรู เมื่อจอดสนิท ร่างโปร่งก็เปิดประตูแล้วก้าวออกไปอย่างรวดเร็ว
ตฤณกุลีกุจอก้าวตามออกมา คว้าร่มแล้ววิ่งไปดักหน้าเจ้านายไว้ “คุณนภ ผม...”
“กลับไปได้แล้ว... พรุ่งนี้ต้องทำงานแต่เช้า” เจ้านายพูดแทรกขึ้นมาอย่างรู้ทัน พลางส่งสายตาดุๆ ให้
“ผมขอขึ้นไปด้วยไม่ได้เหรอ”
“ไม่ได้”
“เดินไปส่งก็ได้ครับ”
“ไม่ต้อง ผมไม่หลงทางหรอกน่ะ”
“แต่...”
“บอกให้กลับไปไงล่ะ” นภเกตน์พูดเสียงเข้ม
“แต่ผมยังอยากอยู่กับคุณนี่!” ตฤณก็ยังตื๊อไม่ยอมแพ้เช่นกัน
ผู้เป็นนายขมวดคิ้ว แล้วจ้องมองผู้ช่วยตัวดีเขม็ง... เขาจะทำยังไงดีนะ ให้ไอ้หมอนี่หยุดตื๊อเขาสักที... ถึงแม้เขาจะไม่ได้รำคาญหรือออกจะชอบด้วยซ้ำ แต่... ถ้าปล่อยให้ตฤณตามเขาเข้าไปในห้องพักละก็... ไม่ได้!!! อย่าใจอ่อนนะนภเกตน์! ...ร่างโปร่งบอกกับตนเอง
“หวา!” ตฤณหลับตาปี๋เมื่อถูกมือขาวๆ กระชากคอเสื้อเข้าไปหา คิดในใจไปพลางว่าสงสัยเขาจะตื๊อหนักไปสักหน่อยแล้ว~ โดนหมัดสอยคางเหลืองแน่กู!
ทว่าผิดคาด...
ริมฝีปากอวบอิ่มแนบจูบตรงมุมปากหยักเบาๆ เพียงแค่การกระทำเล็กน้อยเท่านั้นแต่ก็ทำให้เจ้าตัวหน้าร้อนผ่าว เขาหลุบตาลงต่ำแล้วกระซิบ “ไปนอนเถอะ ราตรีสวัสดิ์” ก่อนจะปล่อยมือออกแล้วสาวเท้ายาวๆ เดินจากไป
ตฤณเบิกตาโพลง สมองเบลอเหมือนถูกหินตกใส่รัวๆ เรียวปากหยักอ้าค้างแบบนั้นอยู่นานจนยุงบินเข้าไปตั้งรกรากอยู่ในปากได้เป็นฝูง เขายกมือขึ้นสัมผัสตรงมุมปากตนเบาๆ หัวใจเต้นหนักๆ ด้วยความตื่นเต้นยินดีถึงขีดสุด “คุณนภ...”
...นี่กูฝันไปรึเปล่าวะเนี่ย
ชายหนุ่มผิวสีแทนเดินกลับไปยังรถโตโยต้าที่จอดไว้อย่างเลื่อนลอย เขาเปิดประตูขึ้นไปนั่ง แล้วซบใบหน้าลงบนพวงมาลัยรถอย่างไร้เรี่ยวแรง
ฝ่ายนภเกตน์ก็เดินเร็วๆ จนเกือบจะวิ่งเข้าไปในตึกคอนโดมิเนียม เขาตรงไปยังห้องนอนในห้องพักของตน แล้วกระโดดขึ้นไปบนเตียงนอน
...จะทำยังไงดีนะ ยิ่งอยู่ใกล้ตฤณมากเท่าไหร่ ไอ้ความรู้สึกแปลกๆ ในอกก็ยิ่งเพิ่มพูน ทำให้เขาแทบจะไม่เป็นตัวของตัวเองแล้ว แต่ถึงอย่างนั้น เขาก็ไม่อยากปฏิเสธความอบอุ่นจากอีกฝ่าย แถมยังยิ่งบอกปัดได้ยากขึ้นไปทุกที... โชคดีที่คืนนี้เขาทำให้ตฤณเปลี่ยนใจได้ เพราะถ้าหากอีกฝ่ายตามเข้ามาถึงในห้องกับตนได้ละก็... เขาก็กลัวว่าจะเผลอใจ ยอมให้อีกฝ่ายทำอะไรต่อมิอะไรจนไม่ได้นอนทั้งคืนแน่ๆ มีหวังตื่นไปทำงานไม่ทันกันพอดี
...นภเกตน์ซุกหน้าลงกับหมอน พอปิดตาลงก็นึกถึงแต่ใบหน้ากวนๆ ของผู้ช่วยตัวดี จนต้องหลุดขำออกมาเป็นระยะๆ เจ้าตัวย้อนคิดถึงอีกฝ่ายไปเรื่อยเปื่อย โดยไม่ได้รู้ตัวเลยว่า.... เขากำลังถลำลึกลงไปทีละน้อย และกำลังจะถอนตัวได้ยากเข้าไปทุกที
TBC~*
ตอนนี้หวานพอมั้ยค้าาาาาาาาาา ขอเสียงโหน่ยยยย กร๊ากกก
/กางร่มแอบดู จุ๊ๆ ทุกคนอย่าเอ็ดไป แอบส่องสองหนุ่มเงียบๆ นะคะ 5555555
ขอบคุณนักอ่านทุกคนที่แวะมาอ่านมากค่า :mew1:
-
พี่ตฤณคะ..กลับมาก๊อนนนน!!! อย่าเพิ่งลอยไปไหนนะค้าา :laugh: แค่ถูกน้องนภจุ๊บราตรีสวัสดิ์แค่นี้ถึงกับลอยละล่องเลยเชียวน้าา น่าเอ็นดูจริงๆ เลยค่าา >\\\\\\< อ๊า~ น่าร๊ากกกกก ดูท่าว่าต่างคนต่างก็ตกหลุมรักอีกคนไปทั้งตัวแล้วนะคะเนี่ย ^^
-
พี่ตฤณ~ คุณนภ~ ชูป้ายไฟรัวๆ น่ารักมากๆ น่ารักมากมาย อร๊ายยยยยยย~ :-[ :-[ :-[
-
อ้ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก สองหนุ่ม เขาคืบหน้าไปอีก step แล้ว
คืนนั้น คุณนภ เฝ้าแต่คิดถึง ใบหน้ากวนๆ ของผู้ช่วยตัวดี
นายตฤณ ก้อ ฝันถึง รอยจูบ ของผู้จัดการหน้าหวานแน่นๆๆๆ
ชอบจัง ......" เวลาที่สมองเบลอๆ แล้วความต้องการอยู่เหนือเหตุผลแบบนี้ "
:heaven :heaven :heaven :heaven :heaven :heaven :heaven :heaven :heaven :heaven :heaven
อ้ากกกกกกกกกกกกกกกกก คืนนี้...เรานอนไม่หลับแน่เลย
:-[ มาต่อไวไวนะครับ
-
ฟุ้ง~~~ มวลอากาศแตกกระจายจนเบลอไปหมด
-
เบลอไปฝันหวานคนละทางแต่เรื่องเดียวกัน :z3:
-
ใกล้แล้วๆ ขยับเข้าอีกนิด
คุณนภถอนตัวไม่ทันแล้วนะ
-
:hao6: :hao6: :hao6:
ฟินแท้ อีกครั้งแล้วสินะคุณนภ :hao7: :hao7: :hao7:
-
น่ารักอ่าาาา ว๊าน หวานน คุณนภทำไมน่ารักงี้อ่าา
-
แนบสนิทกันเข้าไปอีกค่าาาาา งื้ออออ~
อีกไม่นานหรอตฤณเจ้าจะได้สมใจ :hao6:
-
หวานมากคร่าาา ขอบคุณนะคะ รอตอนต่อไปเลย อิอิ
-
ตอนนี้เป็นอะไรที่สนุกมาก
-
นี่ถ้าพี่ตฤนตื้ออีกหน่อย คุณนภใจอ่อนอีกนิด คงได้มีการเสียเลือดกันบ้างล่ะ :hao6:
-
หวานมากค่ะตอนนี้
ไม่มีใครเห็นแต่เราเห็นนะ
ว่าทำไรกันอ่ั
-
:-[. เขิน
-
:o8: :o8:
-
:haun4: แอบส่งนภน้อยยย อร๊ายยน่าเอ็นดูสมตัว คุณผจก.จุกแดง อร๊ายยยยยยยยยยยยยยยยยยย
-
เอาอีกๆๆๆๆๆๆ ชอบคุณนภจัง ปากแข็งแต่ใจอ่อนนะเนี้ย :mew1:
ตอนหน้าจะก้าวไปอีก Step ใช่ไหมมมม
-
ย้ายมาอยุ่คอนโดเด่ยวกันเลย ขายบ้านไป 55+
-
จอดรถอยู่แถวไหนกันนนนนนนนนอยากไปจะแอบซุ่มดู 5555 หว้านนนนหวาน
-
รอไปต่างจังหวัดด้วย ขอให้ได้นอนห้องเดียวกัน :z1:
-
นึกว่าจะคว้าคอแล้วลากขึ้นห้องซะแล้วว ฮ่าาา
คุณนภน่ารักง่ะะะ
-
ร้อนแรงขึ้นเรื่อยๆ เลยคู่นี้ ชอบๆ
-
หวานจ๋อย ฟินมากๆๆๆๆ ตฤณ เยี่ยมมากนะเรา :hao7: o13
-
ใน รถ วัน ฝน ตก และ สวน สาธารณะ ที่ร้างผู้คน ..... หวานซะอิโรติคเลยยย
-
อ๊ากกกกกก กรีดร้องๆๆๆๆๆๆๆๆ
ฟินมาก ฟินเว่อร์ ขนาดนี้เป็นแฟนกันจริงๆได้แล้วววววว
คุณนภห้ามหนีใจตัวเองนะค๊าาาาาา ^_<
-
:o8: :o8: :o8: :-[ :-[ :-[ :impress2: :impress2: :impress2: :man1: :man1:
-
แอร๊ยยยย หวานนน ฉากจูบนึกว่าดูซีรี่ย์เกาหลีอยู่ :-[
-
หวึย น่ารักกกกก เจ้านายน่ารักขึ้นทุกวัน ยั่วขึ้นทุกวัน โอยๆๆ ฟินแทนตฤณ
คือตฤณก็แบบร้ายอ่ะ คำพูดน่ารักน่าหลงมาก แล้วพอคิดจะทำ ต้องทำจริง 5555 ฟินกันไปอีกบนรถนั่น
ตอนจุ๊บมุมปากนั่นคุณนภโคตรรรรรรรรรน่ารัก และน่าปล้ำ 5555
ขอบคุณค่ะ
-
ว้าวววว
กิ๊วก๊าวมากๆ
-
รอตอนต่อไป คุณนภนี่น่ารักเสียจนนนน
ฮือออ ละลายยยย
-
หายไปพักหนึ่ง กลับมาอ่านแล้วจ้ะ
รักกันเบลอๆ เราชอบ 55555
คุณนภถอนตัวไม่ขึ้นแล้วล่ะ
-
กรี๊ดดดดดดดดดดดดด
:mew3:
-
ฟินสุดในสามโลก คุณนภทำไมน่ารักอย่างนี้ ทำเอาตฤณเบลอไปเลย อ่านเองเขินเอง เขินตามคุณนภเลย อร๊ายยยย :-[
-
เพิ่งเข้ามาติดตามเรื่องนี้ รอมาต่อนะคะ
:mew2:
-
:katai4: รออ่านตอนต่อไปอยู่นะคะะะะะะะ >_______< เอาอีกกกกกกกก เขียนอีกกกกก กร้ากกกกกก
-
รีบมาต่ออีกน๊า
-
มมารอคุณตฤณ กับคุณนภ :mew1:
-
Chapter 24
วันใหม่ของการทำงานและออกติดตั้งโพรเจกต์ดาต้าโปรวันแรกเริ่มขึ้นแต่เช้าตรู่ ร่างโปร่งบางอยู่ในชุดสูทเหมือนเช่นเคย ถือแท็บเล็ตและเอกสารสำหรับใช้ในการทำงานเต็มสองมือ ขาเรียวพาเจ้าของจ้ำอ้าวๆ ไปยังลานจอดรถของคอนโดมิเนียมสุดหรู หากเมื่อบานประตูกระจกของคอนโดมิเนียมเปิดออก เขาก็พบกับใครบางคนที่แสนจะคุ้นเคย ยืนรอตนอยู่ที่ด้านหน้าตึก
พอร่างสูงที่อยู่ในชุดสูทเห็นคนที่เดินออกมาก็ยิ้มกว้าง วิ่งหูตั้งเข้าไปช่วยเจ้านายถือของ “อรุณสวัสดิ์ครับ คุณนภ”
ผู้เป็นนายขมวดคิ้วมุ่น “มาทำอะไรที่นี่”
“โธ่ ผมจะมารับแฟนไปทำงาน ผิดปกติเหรอครับ อุตส่าห์ตื่นมารอตั้งแต่ไก่ยังไม่โห่เลยนะครับเนี่ย”
“ผมมีรถมารับ”
“ผมรู้ครับ ผมก็เลยบอกคนขับรถของคุณนภไปเรียบร้อยแล้วว่าผมจะพาคุณนภไปที่ทำงานเอง”
“เฮ้อ...” นภเกตน์พรูลมหายใจออกยาว ก่อนจะส่ายหน้าพร้อมกับยิ้มมุมปากเล็กน้อย “ไหนล่ะ รถคุณตฤณจอดอยู่ที่ไหน”
“เชิญทางนี้เลยคร้าบ” ตฤณเชื้อเชิญเจ้านายให้เดินตามตนไปยังที่รถโตโยต้าเก๋ากึ้กจอดอยู่ จากนั้นก็รีบเปิดประตูให้กับเจ้านาย แล้วเอาข้าวของของอีกฝ่ายไปวางไว้ที่เบาะหลัง เสร็จแล้วจึงค่อยเดินกลับมาปิดประตูรถให้เจ้านายอีกที
ดวงตากลมมองตามชายหนุ่มในชุดสูทที่เขาเป็นคนเลือกให้ แล้วยิ้มอย่างพอใจ เขาก็ดีใจนะ ที่อีกฝ่ายมายืนรอตนตั้งแต่เช้าตรู่ ทั้งที่เมื่อคืนก็กลับดึกดื่นขนาดนั้น “คุณตฤณ เนกไทล่ะ”
ร่างสูงชี้ไปที่เสื้อเชิ้ตตัวในที่ติดกระดุมไว้ถึงเม็ดบนสุดเท่านั้น “ก็คุณนภยังไม่ยอมสอนผมผูกสักที”
“...เอาเนกไทมาสิ”
...อรั๊ย ง่ายไปเปล่าเนี่ย... ตฤณแอบเหล่เจ้านายอย่างข้องใจ แต่ก็ล้วงหยิบเนกไทที่ใส่ไว้ในกระเป๋าเสื้อส่งให้กับเจ้านาย “นี่ครับ”
“เข้ามานั่งตรงนี้สิ”
“คะ... ครับ” ร่างสูงนั่งลงตรงขอบเบาะ เบาะเดียวกันกับที่นภเกตน์นั่งอยู่ โดยที่หันหลังให้กับเจ้านาย หัวใจของเขาเต้นระส่ำ เมื่อเห็นมือขาวๆ ยื่นมาผูกเนกไทให้กับตนช้าๆ เขารู้สึกเหมือนลมหายใจอุ่นๆ ของเจ้านายตกกระทบลงบนต้นคอ
“ดูวิธีผูกอยู่รึเปล่า”
“ดะ... ดูครับ แต่... จำไม่ได้... ครับ”
“ดูดีๆ ซี่! เอาตรงนี้ ทับตรงนี้ แล้วสอดเข้าไป... ดึงขึ้นมาแบบนี้”
ตฤณพยักหน้าหงึกหงัก “ครับ...”
มือขาวรูดปมเนกไทขึ้นจนสุด จากนั้นจึงบอกกับผู้ช่วยของตน “เสร็จแล้ว คราวหน้าผูกเองได้แล้วนะ”
ใบหน้าหล่อเหลาหันกลับไปหาผู้เป็นนายช้าๆ เขาก้มมองเนกไทที่ผูกไว้เรียบร้อย แล้วหันไปสบสายตากับเจ้านาย “ขอบคุณครับ” รอยยิ้มหวานบนใบหน้าน่ารักยิ่งทำให้หัวใจของเขาเต้นแรงมากขึ้นไปอีก ริมฝีปากสีแดงราวกับลูก
สตรอว์เบอร์รีนั่นก็น่าชิมซะเหลือเกิน แต่พอเขาเคลื่อนใบหน้าเข้าไปหาอีกฝ่าย ใกล้กันจนรู้สึกถึงลมหายใจของกันและกันแล้ว เขากลับโดนผลักอย่างแรงจนร่วงลงมาจากรถ “แอร๊วววว~”
“ไปขับรถได้แล้ว เดี๋ยวก็สายกันพอดี”
ผู้ช่วยผู้น่าสงสารครางหงิง เขาเก็บเศษหน้าและสารร่างขึ้นมาประกอบ ก่อนจะเดินไปนั่งด้านหลังพวงมาลัยเพื่อทำหน้าที่ของตน “คร้าบ คุณนภ หงิง...”
วิศวกรทั้งหมดเข้ามารวมตัวกันที่บริษัทตั้งแต่ท้องฟ้ายังไม่สว่างดีนัก ส่งเสียงอึกทึกอื้ออึงไปทั่ว แต่ก่อนจะถึงเวลาเข้างาน พวกเขาก็จะกระจายกันออกเดินทางไปภาคอื่นๆ ตามตารางงานของตน ส่วนนภเกตน์กับตฤณ พวกเขาจะเข้าไปเริ่มทำงานที่สำนักงานใหญ่ ซึ่งเป็นศูนย์กลางของโพรเจกต์ด้วยกันก่อน
ทั้งคู่เดินทางด้วยรถที่ทางบริษัทจัดเตรียมไว้ให้พร้อมคนขับ ตั้งแต่ขึ้นรถมา นภเกตน์ก็วุ่นวายอยู่แต่กับการคุยโทรศัพท์กับพนักงานฝ่ายเซลส์จากโพรเจกต์อื่น เขาต้องเตรียมพร้อมสำหรับงานอื่นๆ ที่จะเริ่มขึ้นหลังโพรเจกต์ดาต้าโปรจบสิ้นลงไปด้วย ทางฝ่ายตฤณ เขาอ่านทบทวนเอกสารสัญญาสำหรับโพรเจกต์ที่ตนรับผิดชอบนี้ไปพลาง พร้อมกับตรวจดูตารางการออกติดตั้งและทดสอบระบบ เมื่อเห็นว่าเจ้านายวางหูโทรศัพท์ เขาก็โน้มตัวเข้าไปหา “วันนี้เราใส่คำสั่งที่เตรียมไว้แล้วทดสอบระบบ แล้วพรุ่งนี้คุณนภกับผม ก็ต้องแยกกันออกไปคนละทิศละทางแล้ว”
นภเกตน์โน้มใบหน้าไปมองบนหน้าจอแท็บเล็ตในมือหยาบ ตั้งแต่วันพรุ่งนี้ไป เขากับตฤณจะเดินทางไปยังสาขาย่อยๆ ในภาคกลางตามลำพัง โดยจะต้องติดตั้งให้ได้วันละสองสาขา เป็นจำนวนสิบแปดสาขาด้วยกัน และจะต้องติดตั้งให้เสร็จภายในหนึ่งสัปดาห์ก่อนภาคอื่นๆ ทั้งที่ความจริงแล้ว ควรจะมีเขาหรือตฤณประจำอยู่ที่สำนักงานใหญ่ตลอดเวลา หากพวกเขาก็ทำได้แค่สลับกันเข้ามาตรวจดูความเรียบร้อยในตอนเย็นของวันเท่านั้น
“ทำไมตารางของผมมีถึงแค่วันศุกร์” คิ้วเรียวขมวดมุ่นเมื่อเห็นว่าตารางมีการปรับเปลี่ยนไปเล็กน้อยจากที่วางแผนไว้ครั้งล่าสุด
“เสาร์อาทิตย์ ผมจะเข้าไปติดตั้งเองครับ วันอาทิตย์ก็เสร็จหมดพอดี แล้ววันจันทร์ผมก็จะมาประจำที่สำนักงานใหญ่ ส่วนคุณนภก็จะได้มีเวลาสะสางงานอื่นที่บริษัท”
“งั้นเสาร์อาทิตย์ ผมจะเข้าไปสำนักงานใหญ่ให้”
“ไม่ต้องหรอกครับ ไหนๆ ผมก็ออกเดินทางแล้ว ก็แวะมาดูที่สำนักงานใหญ่ก่อนกลับบ้านด้วย”
“...แต่คุณตฤณจะไม่ได้หยุดพักเลยนะ”
“แค่นี้สบายมากครับ ไม่กี่อาทิตย์เอง”
ร่างโปร่งนิ่งไปสักพัก เขารู้สึกผิดนะ ก็ในเมื่อลูกน้องทุกคนทำงานกันแทบไม่ได้หยุดพัก แต่เขาเป็นคนเดียวที่จะได้พักถึงสองวันเต็มแบบนี้ “....”
“หรือว่า...” ตฤณยิ้มกริ่ม
ใบหน้าหวานเงยขึ้น “หรือว่า?”
“คุณนภกลัวว่าจะคิดถึงผมกันครับ”
ดวงตากลมเบิกโพลง จะหาอะไรอุดปากคนตรงหน้าก็ไม่ทันแล้ว เขาหันขวับไปทางคนขับรถทันควัน ก่อนจะหันกลับมาส่งเสียงดุใส่อีกฝ่าย... “คุณตฤณ!!!”
“เอ๊า แปลกตรงไหนครับ คนเคยทำงานด้วยกันทุกวัน แต่ต้องมาแยกกัน จะไม่นึกถึงกันบ้างรึไงครับ” ร่างสูงก็ยังคงทำหน้าไม่รู้ร้อน พร้อมกับแถต่อไปเรื่อย
มือขาวยกขึ้นคลึงขมับพลางถอนหายใจ บางทีเขาก็อยากจะหาถุงอะไรๆ มาครอบหน้าแมวๆ นี่ไปให้พ้นสายตาซะจริง “....”
หลังจากนั้นไม่นาน รถของบริษัทก็พาทั้งคู่ไปถึงที่หมาย สองหนุ่มเดินเข้าไปในตัวตึกใหญ่โตของสำนักงานใหญ่ตรงตามเวลานัดหมาย ซึ่งผู้จัดการของทางดาต้าโปรออกมารอต้อนรับอยู่ด้วยตนเอง
“สวัสดีครับ คุณนภเกตน์ แล้วก็ เอ่อ... สวัสดีคุณผู้ช่วยของคุณนภเกตน์ด้วยนะครับ ขอบคุณที่พวกคุณให้เกียรติมาที่นี่ด้วยตนเองครับ”
“โธ่... คุณจรัล ผมตฤณยังไงล่ะครับ เราเคยประชุมด้วยกันหลายครั้งแล้ว ลืมผมแล้วเหรอครับเนี่ย”
จรัลผงะ พลางเบิกตาโพลง “คุณตฤณ! โอ้ว มายบุดด้า! กินอะไรผิดสำแดงมาเหรอครับ!”
ร่างสูงฝืนยิ้มพร้อมกับหัวเราะแหะๆ ขนาดคนต่างบริษัทยังตกใจจนเก็บอาการไว้ไม่อยู่ เขาควรจะปลาบปลื้ม ตื้นตันกับการเปลี่ยนแปลงตัวเองครั้งนี้ดีมั้ยนะ
เมื่อผู้จัดการของดาต้าโปรเห็นสีหน้าเจื่อนๆ ของตฤณ เขาก็รีบยกมือขึ้นตบหลังอีกฝ่ายแล้วเอ่ยชม “โอ๊ะ! ผมหมายถึง วันนี้คุณตฤณดูดี๊... ดูดีจริงๆ ครับ อ้า... ถ้างั้นเชิญคุณนภเกตน์กับคุณตฤณที่ห้องประชุมก่อนดีมั้ยครับ”
“ขอตรวจดูความเรียบร้อยในห้องเซิร์ฟเวอร์ก่อนดีกว่าครับ” ร่างโปร่งพูดกับผู้จัดการของทางดาต้าโปร ก่อนจะเดินตามกันไปตรวจดูการติดตั้งอุปกรณ์กับการเดินสายเคเบิลที่เขาได้สั่งกับทางเซลส์ไว้แล้วว่าให้จัดการให้เรียบร้อย
ภายในห้องเซิร์ฟเวอร์ขนาดใหญ่โต มีเสียงของเครื่องปรับอากาศดังแผ่วๆ และถูกปรับให้เย็นจัดเพื่อช่วยลดความร้อนให้กับอุปกรณ์ที่ต้องเปิดใช้งานตลอดเวลา ขาเรียวพาเจ้าของไปตรวจดูตู้เก็บอุปกรณ์จากทางบริษัทตน ซึ่งทุกอย่างถูกติดตั้งไว้ตามแบบแผนเป็นอย่างดี
...นภเกตน์ยิ้มมุมปาก คำขู่ของตนที่บอกกับหัวหน้าฝ่ายเซลส์ไว้ใช้การได้ดีกว่าที่คิด ซึ่งก่อนหน้าเขาก็ได้รับรูปถ่ายจากทุกไซต์งานที่พวกลูกน้องจะเดินทางไปติดตั้ง เป็นหลักฐานว่ามีการติดตั้งอุปกรณ์และเดินสายเคเบิลไว้เรียบร้อยแล้วด้วย
“สุดยอดไปเลยนะครับ คุณนภ” ตฤณหันไปยิ้มให้กับเจ้านายอย่างรู้ใจ
“อืม เอาล่ะ เราไปห้องประชุมกันก่อน เดี๋ยวจะได้เริ่มงานกันสักที”
การประชุมเป็นไปอย่างเคร่งเครียดและกินเวลานานพอควร กว่าสองหนุ่มจะได้เริ่มงานก็ช้าไปกว่ากำหนดอยู่หลายชั่วโมง พวกเขาจึงต้องรีบป้อนคำสั่งเข้าไปในระบบ พร้อมกับทดสอบการทำงานไปด้วยอยู่หลายหน พอถึงช่วงบ่ายแก่ๆ ของวัน ก็มีโทรศัพท์จากวิศวกรรุ่นน้องเข้ามาอีกเป็นระยะๆ เพื่อแจ้งกับเจ้านายว่าพวกเขาได้เข้าไปถึงไซต์งานและพร้อมสำหรับการติดตั้งแล้ว
นภเกตน์กับตฤณแทบไม่มีเวลาเงยหน้าขึ้นจากหน้าจอแล็ปท็อปของตนเอง พวกเขาคุยโทรศัพท์อยู่แทบจะตลอดเวลา เพื่อรับฟังปัญหาและความคืบหน้า ต้องสลับกันไปพักทานอาหาร ซึ่งก็แค่คนละสิบห้านาทีเท่านั้น เวลาระหว่างวันผ่านพ้นไปอย่างรวดเร็ว และกว่าการติดตั้งในส่วนของสำนักงานใหญ่จะจบสิ้นลง ก็กินเวลาไปนานจนเกือบเที่ยงคืนแล้ว
“เสร็จซะที โอย...” ตฤณลุกขึ้นยืดตัว หลังจากที่เขานั่งหลังขดหลังแข็งมาตลอดวัน
“แต่วันนี้พวกเราทำงานได้ตามตารางที่วางไว้พอดี ไม่น่าเชื่อเลยนะ...” ...งานทั้งหมดในวันนี้ ถ้าจำกัดเวลาเหมือนอย่างบริษัทเก่าที่ร่างโปร่งเคยทำละก็ จะต้องใช้เวลาถึงสามวันเลย
“ต้องเสร็จทันกำหนดแน่ครับ” ร่างสูงเอ่ยกับเจ้านายอย่างหนักแน่น
นภเกตน์ยิ้มบาง... แม้จะยังไม่อยากวางใจนัก แต่ตฤณกับวิศวกรทุกคนก็ทำงานกันอย่างเต็มที่ ช่างเป็นทีมงานที่เข้มแข็งและสามัคคีอย่างที่เขาไม่เคยเห็นมาก่อน
“เรากลับกันเถอะนะครับ” มือหยาบเอื้อมไปปิดแล็ปท็อป แล้วเก็บใส่กระเป๋า ทว่าระหว่างนั้น ก็มีบางสิ่งบางอย่างหลุดร่วงออกมา
ร่างโปร่งก้มลงหยิบของชิ้นนั้นขึ้นมาพิจารณาดู เขาชะงัก แล้วหัวใจดวงน้อยก็เริ่มเต้นแรงแบบแปลกๆ “นี่มัน... เคเบิลที่ผมทำตอนนั้น ไหนคุณว่าใช้การไม่ได้ไงล่ะ”
...ก็ใช้ไม่ได้ แต่ตอนเก็บของในห้องแล็บ เขาจะทิ้งก็ดันทิ้งไม่ลงซะนี่... ตฤณอ้ำอึ้ง พลางยกมือขึ้นมาเกาปลายจมูก “...ก็เผื่อใช้ได้ไงครับ”
ผู้เป็นนายจ้องมองอีกฝ่าย แล้วหัวเราะเบาๆ เขาก้มลงเก็บข้าวของของตนเองเพื่อซ่อนรอยยิ้มเอาไว้ แล้วเดินนำออกไปก่อน
กว่ารถที่ทางบริษัทจัดเตรียมไว้ให้จะกลับไปถึงบริษัท NS ก็ปาเข้าไปตีหนึ่งกว่าๆ แล้ว เมื่อรถจอดสนิทอยู่ในบริเวณลานจอดรถของบริษัท ร่างโปร่งก็จ้ำอ้าวๆ กลับไปยังที่พักของตน
“คุณนภ! จะรีบไปไหนนักอะคร้าบ” ตฤณหอบข้าวของวิ่งตามเจ้านาย
“เหนื่อย... ผมจะรีบกลับไปพักผ่อน”
“รอผมด้วยสิคร้าบ”
นภเกตน์หันไปส่งสายตาขุ่นๆ ใส่ “คุณจะตามผมมาทำไม กลับบ้านไปไป๊ พรุ่งนี้ต้องตื่นแต่เช้านะ”
“บ้านผมอยู่ไกลอะ”
ร่างโปร่งรู้ดีว่าอีกฝ่ายกำลังตื๊อเพื่อขอไปนอนในคอนโดมิเนียมของตนด้วย แต่คราวนี้เขาไม่ใจอ่อนซะให้ยากหรอก ยังไงช่วงนี้เรื่องงานก็ต้องมาก่อน “ก็นอนในออฟฟิศไปสิ”
“คุณนภอ่า...” ร่างสูงครางหงิง
ขาเรียวยังคงก้าวต่อไปเรื่อยโดยไม่สนใจคนที่เดินหน้าเหี่ยวอยู่ด้านหลัง เขาถอนหายใจไปพลาง... “รีบกลับไปนอนเถอะน่ะ”
“ผมไม่อยากกลับนี่”
นภเกตน์หยุดกึก แล้วหันไปสบสายตากับอีกฝ่าย “กลับไปได้แล้ว ถึงคอนโดฯ ผมแล้วนะ”
ตฤณยิ้มอย่างทะเล้น “กลับก็ได้... แต่คุณนภต้องบอกลาแบบเมื่อวานก่อนนะครับ”
ร่างโปร่งจ้องใบหน้าคมเข้มเขม็ง แล้วกระตุกยิ้มมุมปาก ก่อนจะก้าวเข้าไปใกล้ “...ก็ได้... หลับตาก่อนสิ”
...ไม่ได้นอน ได้จูบสักทีก็ยังดีวะ... ผู้ช่วยหน้าแมวพยายามเก็บความกระดี๊กระด๊าไว้ภายใน เขาปิดตาลงอย่างรอคอย
“อย่าเพิ่งลืมตานะ ขอเวลาผมสักนิด”
สายลมพัดหวิว วูบแล้ววูบเล่า จนร่างสูงเริ่มตัวสั่นน้อยๆ เพราะรู้สึกโหวงเหวงพิกล แต่เขาก็ยังคงรอริมฝีปากนุ่มๆ อุ่นๆ ให้เข้ามาประกบบนริมฝีปากตน
...คือ... นานไปมั้ย
ชายหนุ่มผิวสีน้ำผึ้งขมวดคิ้วเข้าหากันแน่น สองมือและสองแขนที่ถือข้าวของไว้จนเต็มเริ่มเกร็ง รอแล้วรอเล่า เจ้านายก็ไม่จูบตนสักที นี่จะทำใจนานไปมั้ยเนี่ย! จนในที่สุดตฤณก็รอไม่ไหว จำต้องเปิดตาขึ้นดู
“ฮื้ยยยย!! คุณนภ! ใจร้ายที่สุด!!!” เบื้องหน้าของเขามีเพียงความว่างเปล่า... ส่วนเจ้านายน่ะ เดินเข้าคอนโดมิเนียมไปตั้งนานแล้ว! ปล่อยให้เขายืนรอเงิบ ลมโกรกจนเหงือกแห้งเลยเนี่ย!
“เฮ้อ!!!” ...วืด... อดหมดทุกอย่าง ร่างสูงจำใจต้องเดินกลับออฟฟิศไปแบบเซ็งๆ “...ทำงานด้วยกันมาทั้งวัน ทิ้งกันเฉย... ใจร้ายชะมัด” พร้อมกับพึมพำไปด้วยความหงุดหงิดตลอดทาง
ภายในห้องทำงานเปิดไฟไว้สว่างไสว ตฤณตั้งใจเปิดไว้แบบนั้นเพื่อที่เจ้านายจะได้มองเห็นเขาบ้าง ชายหนุ่มเดินไปเปิดม่านออกกว้าง แล้วมองออกไปยังตึกสูง ตรงบริเวณที่น่าจะเป็นห้องพักของนภเกตน์... แต่บริเวณนั้นกลับปิดไฟเงียบเชียบ
สองมือหยาบวางแนบบานกระจก ขณะที่เจ้าตัวคิดไปอย่างไม่เข้าใจ
...ทำไม... เขาถึงได้โหยหาเจ้านายถึงขนาดนี้กันวะ?
“ยืนมองอยู่ได้ ทำไมไม่ไปหลับไปนอน” ผู้เป็นนายแอบมองอยู่จากหลังผ้าม่านภายในห้องที่ปิดไฟไว้มืดมิด เขาพรูลมหายใจออกแรงๆ อย่างอ่อนใจ ทั้งที่เขาเป็นคนไล่ให้ตฤณกลับไปเองแท้ๆ พวกเขาควรจะพักผ่อนเพื่อให้พร้อมสำหรับการออกไซต์งานสองไซต์ในอีกไม่กี่ชั่วโมงข้างหน้า แต่ทำไมอีกใจกลับคิดว่า...
...ก็แล้วทำไมไอ้หน้าแมวถึงไม่ตามตื๊อจะเข้ามาด้วยเหมือนทุกทีกันเล่า!
วันที่สองหลังจากโพรเจกต์ได้เริ่มต้นขึ้นเป็นไปอย่างฉุกละหุก ไซต์งานของตฤณในวันนี้เป็นจังหวัดที่อยู่ไกลรอบนอก เขาจึงต้องออกไปทำงานแต่เช้า แล้วหลับเอาในรถ ทว่าระหว่างทางก็ต้องคอยรับโทรศัพท์จากลูกน้องทั้งหลายอยู่ตลอด
ทางด้านนภเกตน์ ระหว่างวันก็วุ่นวายไม่ต่างกันกับตฤณเลย ทั้งโทรศัพท์จากพวกวิศวกรแล้วยังจากฝ่ายอื่นๆ เพื่อประสานงานโพรเจกต์ กว่าเขาเสร็จงานก็ปาเข้าไปช่วงบ่ายแก่ๆ ของวัน แต่เพราะไซต์งานอยู่ใกล้ วันนี้จึงเป็นเวรของเขาที่จะต้องเข้าสำนักงานใหญ่เพื่อตรวจเช็กความเรียบร้อยตามกำหนดการที่วางไว้
ร่างโปร่งนั่งอยู่ในห้องทำงานชั่วคราวที่ทางบริษัทดาต้าโปรจัดไว้ให้ติดกับห้องสำหรับเก็บอุปกรณ์และเซิร์ฟเวอร์ จนเลยเวลาเลิกงานไปหลายชั่วโมงแล้ว ผู้ช่วยของตนก็ยังเงียบสนิท ไม่มีแม้แต่จะโทรศัพท์หรือเมสเสจส่งมาหา เขาหวังอยู่ลึกๆ ว่าตฤณจะพยายามเร่งให้เสร็จงานเร็วๆ แล้วเข้ามาพบตนที่สำนักงานใหญ่นี่ แต่ดูเหมือนว่าไซต์งานของตฤณกับสำนักงานใหญ่ของดาต้าโปรคงจะไกลกันเกินไป นภเกตน์จึงตัดสินใจกลับไปยังคอนโดมิเนียมของตน
หลังจากนภเกตน์กลับไปไม่นานนัก รถคันที่ตฤณโดยสารก็เคลื่อนเข้ามาจอดในที่จอดรถของสำนักงานใหญ่บริษัทดาต้าโปร ชายหนุ่มผิวสีน้ำผึ้งวิ่งด้วยความเร็วมากที่สุดเท่าที่จะวิ่งได้ ตรงไปยังห้องทำงานชั่วคราวนั้น พร้อมกับความหวังที่ว่า... เจ้านายอาจจะอยู่รอพบตน
มือหยาบขยี้ผมตนเองแรงๆ เพื่อระบายอารมณ์ เมื่อพบเห็นแต่ความว่างเปล่าเท่านั้น “เฮ้อ... หวังมากไปจริงๆ แฮะ คุณนภนี่ใจร้ายชะมัด จะโทรมาหากันสักนิดก็ไม่มีเล้ย” จากนั้นเขาก็กลับไปยังรถที่จอดรออยู่อย่างอารมณ์เสีย
คืนวันนั้นตฤณกลับไปนอนบ้านที่ชานเมือง เผื่อว่าเจ้านายจะรู้ตัวว่าเขาน่ะ งอน! เมื่อไม่ได้เห็นเขากลับมานอนในออฟฟิศฝั่งตรงข้ามกัน
ร่างสูงตรงไปยังห้องนอนของตนทันทีหลังจากที่ขับรถเข้าไปจอดในที่จอดรถขนาดกะทัดรัดที่บ้าน เขาทิ้งตัวลงนอนบนเตียงแล้วพ่นลมหายใจออกแรงๆ หลายๆ ครั้ง ในความคิดวนเวียนนึกถึงแต่รอยยิ้มที่เขาคิดว่าน่ารักมากเหลือเกิน เสียงหัวเราะกับเสียงนุ่มๆ ที่เจ้านายใช้เรียกชื่อตน
...จากที่คิดเพียงแค่จะล้อเล่นและแกล้งนภเกตน์เพื่อความสนุก เขากลับหลงใหลอีกฝ่ายจนหมดใจแบบนี้ แล้วเขาจะทำยังไงต่อไปดีล่ะเนี่ย
TBC~*
ห่างกันนิดหน่อยก็คิดถึงกันซะแล้ว ก็แบบว่า เบลอว่ารักแถบ 55555
แต่ว่า งานนี้ใครจะทนคิดถึงไม่ได้ก่อนหนอ ฮี่ๆๆ
ขอบคุณที่ติดตามนะคะ :mew1:
ปล. นิสรีนลงอาทิตย์หน้ากิงๆ ไม่โกหก รักทุกคนเมิ้กกกก :mew5:
-
:heaven :heaven :heaven :heaven :heaven :heaven :heaven :heaven :heaven
แม้ว่า ตอนนี้ จะมาสั้นๆๆ แต่ก้อ ฟฟฟฟิน ถูกใจเหล่าวิศวกรแฟนคลับ เน้อ :o8:
รอบทต่อไปรัวๆๆ
ฉากคุณนภ กะ นายตฤณ เดินทางออกไซต์ ในภาคกลาง ตามลำพัง
:mew1:
-
รู้สึกเหมือนน้องนภเลยค่ะว่าปกติตฤณต้องขี้ตื๊อกว่านี้สิเน้ออ.. :laugh: แต่เพราะว่ารักหรอกน้าา ตฤณเลยไม่อยากทำให้น้องนภลำบากใจ :-[ แต่ดูท่าแล้วเราว่าน่าจะเป็นตฤณนะคะที่เป็นฝ่ายที่ทนไม่ไหวไปเสียก่อน 555+
-
เอาอีก
-
ลืมเปลี่ยนChapterหรือเปล่าคะ
:pig4: :pig4: :pig4:
โอ๊ยยย เขาน่ารักกันจริงๆ ต่างคนต่างคิดถึงกัน แล้วจะเป็นยังไงต่อล่ะทีนี้
-
เป็นเรื่องมุ้งมิ้งไม่ควอ่านนอกบ้านจริงๆ อ่านแล้วยิ้ม จนคนอื่นทักแล้วนี่ ก็มันเขิล อ่านแล้วมีความสุข กะจะเก็กสีหน้าก็ทำไม่ได้สักที เฮ้ออออ
-
ห่างกันนิดพอให้รู้ว่าโหยหากันขนาดไหน เจอกันคราวหน้าก็จัดเต็ม อะคริ อะคริ
-
ต่างคนต่างรอ
-
:katai2-1:
-
แปะ
----------
ต่างคนต่างไม่เข้าใจกัน :ling1:
:hao5:
-
แล้วคุณนภจะรู้มั่ยว่าตฤณงอนอยู่ ห่างกันนิดห่างกันหน่อยก็คิดถึงกันซะละ
เป็นกำลังใจให้ตนแต่ง จ้า รีบมาต่อนะ :mew3:
-
:mew1:
-
คุณนพ พ่อหนุ่มหน้าแมวเขางอนคุณนะจ๊ะ รีบง้อด่วนจ้า
-
เอาเถอะ ห่างกันบ้าง เผื่อจะคิดถึงกันมากขึ้น :katai2-1:
-
ตอนหน้าขอแบบคุณนพมาง้อตณแบบหวานๆน้าาา
-
คุณนภใจร้าย ตฤณงอนแล้วนะ :mew3:
โอ้ยยน่ารักกันตลอดคู่นี้
-
เค้าจะเอาอีกๆๆๆ :ling1: :ling1: :ling1:
น่ารักจังคุณเจ้านาย ยอดรักของผม 55555
-
ใครจะทนไม่ไหวก่อนกันล่ะเนี่ย
-
ตฤณมันงอน แล้วทำไมตูขำล่ะเนี่ย 555
น่ารักอ่ะ ^_~
-
:L2:
-
ห่างกันสักพัก แต่อย่านานนะ
-
คลาดกันซะได้ อีกนิดเดียวจะได้เห็นหน้ากัน(ซักนิด)ซะแล้วเชียว
-
ชอบตอนผูกไทด์ กิ๊วก๊าววิ๊วว้าวมากกกกก คุณนภก็แบบเล่นตัวอ่ะ แต่คิดถึงเขาอ่ะ กิ๊ววววๆๆ คนปากแข็ง
ตฤณจะรู้ไหมคุณนภรอตั้งนานนะ ดีๆ ทำเงียบๆ งี้ล่ะ คนปากแข็งจะทำไง ฮึ่ย อยากให้ไปนอนด้วยกันจั๊ง
ตื๊ออีกนิดเด้ตฤณ
ขอบคุณค่ะ
-
ใครจะทนไม่ไหวก่อนกันเนี่ย
-
คุณนภน่ารักอ่ะะะ
ชอบโมเม้นผูกไทด์จัง งื้ออออ
-
งอนกันเฉยเลย แต่น่ารักเว่อร์ :ling1: :ling1: :ling1: :ling1: :ling1: :ling1:
-
คุณนภช้าแบบนี้ระวังโดนคาบไปกินก่อนนะ แบบนี้ยิ่งมีตัวเดียวในโลกอยู่หาไม่ได้อีกแล้วนะ
-
ฮิ้วววว คุณผู้ช่วยหน้าแมว ตกหลุมที่ตัวเองขุดซะแล้ววว 5555
-
อร๊ายย นี่เบลอมาไกลมากๆอิตฤณ o13
-
คุณนภรอแล้วนะตฤนแต่มาช้าเองอย่างอลเลย โอ๋เอ๋ๆ
-
ต้องเป็นตฤณแน่ๆที่ทนไม่ได้ก่อน หลงเขาซะขนาดนี้แล้ว
-
น่ารักกกก :-[ ทั้งทีมเลย
-
จิ้ม จิ้ม แวะมาทักทาย คิดถึง :ling1: :hao7:
-
Chapter 25 : มารยา
เมื่อวันศุกร์ซึ่งเป็นวันสุดท้ายที่นภเกตน์จะออกไซต์งานในต่างจังหวัดและเป็นวันที่เขาต้องเข้ามาดูแลความเรียบร้อยที่สำนักงานใหญ่อีกครั้งวนเวียนมาถึง
ร่างโปร่งนั่งอยู่ภายในห้องทำงานชั่วคราว สายตาของเขาจับจ้องอยู่แต่บนหน้าจอโทรศัพท์มือถือในมือ
เมื่อวานเขาต้องไปออกไซต์งานไกลมาก กว่าจะกลับมาถึงที่พักอีกครั้งก็ปาเข้าไปเกือบเที่ยงคืน ด้วยความอ่อนเพลียจึงตรงไปนอนโดยไม่ได้สนใจว่าผู้ช่วยหน้าแมวๆ จะกลับมาที่ออฟฟิศหรือกลับไปนอนบ้านแล้วหรือยัง เขาไม่ได้เจอและไม่ได้พบหน้าอีกฝ่ายมาเกือบสามวันแล้ว ก็รู้สึกแปลกๆ อยู่นะ กับคนที่ปกติทำงานด้วยกันทุกวัน
...จะโทรไปบอกตฤณดีมั้ยนะ ว่าเขาเสร็จงานตามกำหนดการแล้ว เผื่อว่าเขาจะได้ชวนไปรับประทานทานอาหารมื้อค่ำด้วยกัน... แต่ถ้าตฤณยังอยู่ไกลและยังไม่เสร็จงานล่ะ วันเสาร์อาทิตย์ก็ยังต้องออกไปทำงานอีก
นภเกตน์พรูลมหายใจออกหนักๆ เขาไม่เคยต้องโทรหาผู้ช่วยมาก่อน ก็เคยตัวติดกันตลอดเวลาแบบนั้น... พอเคลื่อนนิ้วกดหาเบอร์โทร จู่ๆ หัวใจก็พาลเต้นระรัว เหงื่อออกจนฝ่ามือเปียกชุ่ม
“ฮื้ยยยย! แค่โทรหาผู้ช่วย มันจะอะไรกันนักกันหนา” ร่างโปร่งบ่นพึมพำกับตนเอง แต่แล้วโทรศัพท์ในมือก็ดังขึ้น เขาสะดุ้งสุดตัว “หวา!”
...ตฤณ!
ริมฝีปากสีแดงสดคลี่ยิ้มบาง หากพอเห็นชื่อคนที่โทรเข้ามา รอยยิ้มนั้นก็จางหายไปทันควัน “ครับ อาพี”
“แหม ทำไมทำเสียงเหี่ยวแบบนั้น รอใครโทรมาอยู่เรอะ” ปลายสายต่อว่าอย่างน้อยอกน้อยใจ
“เปล่าครับ อามีอะไรรึเปล่า”
“มี! วันเสาร์อาต้องไปไดรฟ์กอล์ฟกับกลุ่มผู้บริหารของดาต้าโปร นภต้องไปกับอาด้วย”
“อะ... แต่!”
“ไม่มีแต่ พรุ่งนี้เจ็ดโมงเช้า อาจะส่งรถไปรับนะ วันนี้เสร็จงานแล้วก็รีบกลับบ้านล่ะ” พีรพัฒน์วางหูไปอย่างรวดเร็ว ก่อนที่หลานชายจะมีโอกาสหาอะไรมาโต้แย้งได้
“เฮ้อ!” ...ไปไดรฟ์กอล์ฟ หลังจากนั้นก็คงต้องพากันไปเลี้ยงอาหาร นั่นก็แปลว่าวันเสาร์จะเป็นอีกวันที่เขาไม่ได้เจอตฤณน่ะสิ
นภเกตน์ก้มหน้าลงมองโทรศัพท์มือถือในมืออีกครั้ง จากนั้นจึงกดโทรออกไป
ฝ่ายตฤณนั้น เขายังติดแหง็กอยู่ที่ต่างจังหวัด งานส่วนของเขาน่ะเสร็จแล้วก็จริง แต่ติดที่ต้องเสียเวลารีโมตเข้าไปช่วยงานลูกน้องที่มีปัญหา พองานเสร็จสิ้นลงตามกำหนดการแล้ว ชายหนุ่มก็รวบข้าวของทุกอย่างไว้ในมือ จากนั้นจึงเดินดุ่มๆ กลับไปยังรถที่จอดรออยู่ เขาเงยหน้าขึ้นมองท้องฟ้าอันมืดมิด เพราะต่างจังหวัดแบบนี้ ตัวเมืองไม่ได้เต็มไปด้วยแสงไฟสว่างไสวอย่างในเมืองใหญ่ๆ แล้ววันนี้เขาก็คงจะวืด ไม่ได้เจอเจ้านายอีกตามเคย
...เมื่อไหร่ไอ้โพรเจกต์นรกนี่จะเสร็จซะทีวะ! ...และนี่ก็เป็นครั้งแรกที่คนบ้างานอย่างตฤณคิดเช่นนั้น
ระหว่างที่เดินไปขึ้นรถ โทรศัพท์มือถือของชายหนุ่มก็ดังขึ้น ทว่ามือเขาไม่ว่าง จึงต้องปล่อยให้ดังไปแบบนั้น จนกระทั่งเอาของเก็บใส่รถแล้วก้าวเข้าไปนั่ง เขาถึงได้หยิบโทรศัพท์ที่ปลายสายเงียบไปแล้วขึ้นมาดู นัยน์ตาสีนิลเบิกโพลง
“คุณนภ!”
“อื้อ... ทำไมไม่รับสายกันนะ” ...จะกดโทรออกไปแต่ละที มันต้องใช้ความกล้ามากนะรู้มั้ย! ขณะที่นภเกตน์กำลังลังเลที่จะกดโทรออกไปอีกครั้ง คนที่เขาต้องการจะโทรหาก็โทรกลับเข้ามาพอดี ชายหนุ่มสะดุ้งเฮือก หัวใจเต้นราวกับกลองใหญ่ที่ถูกตีรัว
“คุณนภ เสร็จงานแล้วเหรอครับ”
เมื่อได้ยินเสียงทุ้มต่ำดังมาจากปลายสาย ผู้เป็นก็นายชะงักงัน... เขาคิดถึงน้ำเสียงนั้น ทั้งที่เป็นเสียงของคนที่เขาคิดว่าชอบแกล้งและกวนประสาทมากก็ตามที “อืม...” ร่างโปร่งพูดไม่ออก ไอ้ที่คิดไว้ว่าจะพูดก็ดันลืมไปเสียหมด เกิดอาการเบลอขึ้นมาอย่างฉับพลัน
ตฤณยิ้มกว้าง น้ำเสียงของเขาบ่งบอกถึงความดีใจอย่างชัดเจน “ผมก็เพิ่งเสร็จงาน แต่กว่าจะถึงกรุงเทพฯ คงอีกประมาณสองชั่วโมงน่ะครับ วันนี้วันศุกร์ซะด้วยซี รถติดน่าดู แต่ว่าผมหิวแล้วก็เหนื่อยจังเลยครับ” ...ตฤณตั้งใจจะสื่อว่า อีกสองชั่วโมงเท่านั้น อยากจะขอให้รอเขาสักหน่อย ที่บอกว่าหิว คืออยากให้ทำอาหารให้รับประทาน และที่บอกกว่าเหนื่อย คืออยากจะขอความเห็นใจ
หากเจ้านายนั้นมัวแต่ตื่นเต้น สมองยังประมวลผลไม่ทันเสร็จ ริมฝีปากก็ชิงเอ่ยตอบไปเสียก่อน “ผมกำลังจะกลับแล้ว งานส่วนของผมเสร็จเรียบร้อยดี”
ปลายสายเงียบไปสักพัก ก่อนจะตอบกลับมาสั้นๆ “ครับ”
...จุดประสงค์ของการโทรมาหาเขา ก็เพื่อจะบอกแค่นี้เนี่ยนะ เขาควรจะรู้ว่าเจ้านายเป็นคนยังไง จะหวังอะไรมากมายกันวะ แค่ได้ยินเสียง แค่เจ้านายเป็นฝ่ายโทรมาหาเขาก่อน ก็น่าจะดีใจแล้วไอ้ตฤณเอ๊ย
ขณะที่กำลังนึกน้อยอกน้อยใจ ตฤณถอดเสื้อสูทโยนไว้บนเบาะรถข้างๆ ตน เศษฝุ่นที่ตกค้างตามเสื้อผ้ามาตั้งแต่ตอนที่ชายหนุ่มผิวสีแทนอยู่ในห้องเซิร์ฟเวอร์ของสาขาย่อยที่เข้าไปติดตั้งจึงฟุ้งกระจาย เป็นผลให้เขารู้สึกระคายเคืองจนต้องจามออกมาหลายๆ ครั้ง
“ฮัดชิ้วววว ชิ้ว!”
“...ไม่สบายเหรอ” นภเกตน์นึกเป็นห่วง เพราะตฤณทำงานหนักมากและไม่ค่อยได้มีเวลาพัก แล้วยังบ่นว่าเหนื่อยอย่างนั้น ถ้างั้นเขาก็ไม่ควรจะรบกวนอีกฝ่ายให้มากไปกว่านี้
น้ำเสียงของเจ้านายฟังดูเหมือนว่าจะเป็นห่วงอยู่นิดๆ และนั่นก็ทำให้คนเจ้าเล่ห์นึกอะไรขึ้นมาได้ “ปวดหัวนิดหน่อยน่ะครับ ตัวรุมๆ”
“งั้นรีบกลับบ้านไปกินยาแล้วนอนซะนะ วันอาทิตย์เสร็จงานแล้วโทรรายงานผมด้วย”
ตู้ดๆๆๆ ผู้เป็นนายวางหูโทรศัพท์ไปอย่างรวดเร็ว
ตฤณอ้าปากค้าง... เขากะว่าจะใช้ข้ออ้างว่าป่วยนี่อ้อนเจ้านายซะหน่อย
“โฮวววว คุณนภ! ใจร้ายเกินไปแล้ว!” ชายหนุ่มตะโกนเสียงลั่น
นภเกตน์ทิ้งตัวลงนั่งบนโซฟาขนาดใหญ่ในห้องนั่งเล่นที่คอนโดมิเนียมของตน พลางเหลือบมองนาฬิกาที่บอกเวลาเที่ยงคืนกว่าๆ แล้ว วันนี้ทั้งวันเขาถูกอาพีรพัฒน์ลากไปลากมาอยู่ตลอด เพราะนอกจากกลุ่มผู้บริหารของทางดาต้าโปรจะอยู่ที่สนามกอล์ฟนั้นแล้ว ยังมีทีมผู้บริหารของทาง NS ไปด้วยอีกหลายคน รวมถึงผู้จัดการฝ่ายเซลส์ ที่เข้ามาประจบประแจงเขาอยู่ตลอดวัน หลังเสร็จจากไดรฟ์กอล์ฟแล้ว พวกเขาก็พากันไปต่อที่ร้านอาหารสุดหรู นั่งรับประทานอาหารพร้อมกับพูดคุยกันไปเรื่อยๆ จนเกือบเที่ยงคืนถึงจะยอมแยกย้ายกันกลับบ้านของตนเองไป อาพีรพัฒน์คะยั้นคะยอให้เขาไปค้างคืนที่บ้านด้วย แต่... ถ้าเขาไป ก็อาจจะคลาดกับตฤณอีกน่ะซี
ชายหนุ่มผิวขาวลุกจากโซฟาแล้วเดินไปยังหน้าต่างฝั่งที่อยู่ตรงข้ามกับห้องทำงานของตน ซึ่งที่นั่นปิดไฟมืดสนิท ถ้างั้นตฤณก็คงจะกลับไปนอนที่บ้านตั้งแต่ก่อนที่เขาจะกลับมาถึงคอนโดมิเนียมแล้ว
“เฮ้อ!” ร่างโปร่งถอนหายใจ จากนั้นก็เดินกลับไปยังห้องนอน เขาหยุดยืนอยู่หน้ากระจกบานใหญ่เพื่อสำรวจเงาของตนเองในกระจก แล้วยกมือขึ้นสัมผัสลำคอตรงที่เคยมีร่องรอยสีแดงช้ำซึ่งตฤณเป็นคนฝากไว้ หากปัจจุบันจางหายไปจนหมดแล้ว
ชายหนุ่มผิวสีแทนยืนนิ่งเป็นรูปปั้นอยู่ตรงลานจอดรถของบริษัท NS ซึ่งมีรถจอดอยู่เพียงไม่กี่คัน บริเวณนั้นเงียบกริบ มีแสงไฟจากเสาไฟพอสลัว ใบหน้าคมสันแหงนมองไปยังห้องพักของเจ้านายซึ่งอยู่สูงขึ้นไปจากพื้นตรงที่เขายืนอยู่ไม่ใช่น้อย จากนั้นจึงพ่นลมหายใจออกยาว ความรู้สึกในตอนนั้นเปรียบได้กับต้นหญ้าที่อยากจะไขว่คว้าดวงตะวันเสียจริงๆ
ตฤณก้มลงมองนาฬิกาบนข้อมือสลับเงยหน้ามองขึ้นไปบนตึกคอนโดมิเนียมอยู่หลายครั้งอย่างกำลังชั่งใจ... ดึกป่านนี้ นภเกตน์คงจะนอนแล้ว เขาไม่อยากรบกวนอีกฝ่าย ถ้าอย่างนั้นคืนนี้เขาก็คงจะวืดตามเคย กลับไปนอนบ้านก็แล้วกัน
รถโตโยต้าบุโรทั่งเคลื่อนออกจากลานจอดรถไปช้าๆ ร่างสูงบอกกับตนเองว่าไม่เป็นไร เพราะพรุ่งนี้เขาจะออกไปติดตั้งที่ไซต์งานสองแห่งสุดท้ายในจังหวัดใกล้ๆ สักตอนบ่ายก็คงจะได้กลับเข้ากรุงเทพฯ เพื่อไปตรวจสอบความเรียบร้อยที่สำนักงานใหญ่ แล้วตอนเย็นของวันเขาก็จะว่าง คราวนี้เขาจะไปยืนรอเจ้านายที่หน้าห้องพักในคอนโดมิเนียมเลย!
หากอะไรๆ ไม่เป็นไปตามแผนอย่างที่ใจคิด หลังจากตฤณกลับจากไซต์งานสุดท้ายและมาตรวจสอบความเรียบร้อยของงานที่สำนักงานใหญ่ กิตติซึ่งเป็นตัวแทนทางภาคใต้ก็โทรศัพท์เข้ามาโวยวาย ว่ามีไซต์งานในส่วนที่ตนรับผิดชอบยังไม่เสร็จเรียบร้อย และต้องเดินทางไปแก้ไขตรวจสอบกันอีกครั้ง ตฤณจึงติดแหง็กอยู่ที่สำนักงานใหญ่เพื่อรอตรวจสอบและปิดรายงานสำหรับการติดตั้งภายในสัปดาห์แรก
“หิวจังโว้ย! วันอาทิตย์แบบนี้ ร้านอาหารก็ดันปิด นึกว่าจะได้กลับเร็วๆ ซะอีก เร็วหน่อยสิว้อย ไอ้กิต!” เขาบ่นใส่สายโทรศัพท์
“โธ่ ไอ้หน้าแมวอย่าเร่งดิ๊ ใกล้แล้วๆ”
“มึงทำไปก่อน ขอเวลาสิบห้านาทีไปร้านสะดวกซื้อแถวนี้หน่อย กูไม่ไหวแล้ว หิวจนตาลาย เดี๋ยวมาว่ะ”
“สิบห้านาทีรอไม่ได้เหรอมึง!” กิตติครางหงิงมากับสาย
“ไม่รอเว้ย” ชายหนุ่มวางสาย แล้ววิ่งจู๊ดออกจากห้องไป
ชายหนุ่มผิวสีแทนใช้แรงเฮือกสุดท้ายในการวิ่งไปร้านสะดวกซื้อที่อยู่ไกลออกไปถึงสามบล็อกถนน เขาหยิบขนมปังหลายอันจากชั้นวางขาย พอจ่ายเงินเสร็จ มือหยาบก็รีบแกะห่อแล้วยัดๆ ใส่ปากไปโดยที่แทบไม่ต้องเสียเวลาเคี้ยว หลังจากนั้นจึงวิ่งกลับไปยังจุดที่จากมาพลางยกแก้วน้ำอัดลมในมือขึ้นซด เหงื่อชุ่มใบหน้าอันหล่อเหลาของเขาไปหมด ก่อนร่างสูงจะมาหยุดหอบเป็นแมวหอบแดดอยู่หน้าห้องทำงานชั่วคราว แล้วเปิดประตูผลัวะเข้าไป
ภายในห้องมีใครบางคนนั่งอยู่ ร่างโปร่งบางที่อยู่ในเสื้อยืดกับกางเกงยีนส์แบบที่ไม่ค่อยได้เห็นบ่อยนัก ทำให้ตฤณถึงกับยิ้มกว้าง
“คุณนภ มาได้ยังไงครับเนี่ย!” เขายกมือขึ้นขยี้ตารัวๆ หรือเพราะเมื่อกี้หิวจัดจนเกิดภาพหลอนกันวะ
“ก็นั่งแท็กซี่มา ไม่ได้ไกลอะไร” ผู้เป็นนายตอบก่อนจะหันกลับไปป้อนคำสั่งลงในเครื่องคอมพิวเตอร์ เพื่อเรียกดูผลจากการติดตั้งในช่วงอาทิตย์ที่ผ่านมา “มีปัญหาทำไมไม่โทรบอกผม”
“ปัญหาแค่นี้ผมแก้เองก็ได้น่ะครับ แล้ววันนี้วันหยุด...”
“ก็เป็นวันหยุดของคุณเหมือนกัน” นภเกตน์พึมพำ ปลายนิ้วเรียวกดรัวๆ ไปบนแป้นพิมพ์ พร้อมกับก้มหน้าลงต่ำ เพื่อซ่อนรอยยิ้มบางๆ เมื่อได้พบกับคนที่ตนนึกถึงอยู่หลายวัน
ตฤณเดินไปนั่งลงข้างๆ เจ้านาย “แล้วคุณนภรู้ได้ยังไงครับว่ามีปัญหา”
“ผมโทรไปสอบถามความเรียบร้อยกับคุณกิตติ คุณบวรวิทย์ คุณภูริณัฐเมื่อตอนประมาณบ่ายสามได้” นภเกตน์รู้หรอกว่าปัญหาง่ายๆ แค่นี้ลูกน้องเขาจัดการกันเองได้ แต่เขาใช้ปัญหานั้นเป็นข้ออ้างให้ตัวเองเดินทางมาที่สำนักงานใหญ่นี่ต่างหาก เขาไม่ได้หยุดคิดหรือลังเลแม้แต่น้อยเลยด้วยซ้ำ
“อ่อ...” ...ก่อนหน้าที่กิตติจะโทรมาโวยวายกับเขาน่ะเอง ร่างสูงคิดอยู่ในใจ ก่อนจะยิ้มกว้างจนแก้มบุ๋ม แล้วโน้มใบหน้าเข้าไปหาอีกฝ่ายทั้งยังหอบแฮกๆ “ผมดีใจที่คุณนภมานะครับ”
ตึก
ปลายนิ้วเรียวที่กำลังรัวพิมพ์หยุดกึก พร้อมกับหัวใจดวงน้อยๆ ที่มันเหมือนจะหยุดเต้นไปชั่วครู่ นภเกตน์รู้สึกร้อนบนผิวหน้าชอบกล เริ่มมีอาการแปลกๆ แบบที่ทำให้เขาหงุดหงิด อยากจะยกโต๊ะทุ่มใส่คนตรงหน้าแรงๆ
“...แล้ว... ที่ว่าปวดหัว... ไม่สบายหายรึยัง” ร่างโปร่งเอ่ยถามเสียงแผ่ว
เมื่อได้ยินคำถามและเห็นท่าทางน่ารักของอีกฝ่าย ร่างสูงก็แทบจะกระโจนขึ้นไปกระโดดโลดเต้นบนโต๊ะทำงานซะเดี๋ยวนั้น เขารีบพลิกวิกฤตให้เป็นโอกาสทันควัน มือหยาบล้วงหยิบกระดาษทิชชูที่ติดมาจากตอนไปซื้ออาหารที่ร้านสะดวกซื้อขึ้นมาซับเหงื่อ จากนั้นก็ไอแค่กๆ อีกสองสามที พลางตอบไปด้วยเสียงแห้งๆ “ผมไม่เป็นอะไรมากหรอกครับ เดี๋ยวกินยาก็ดีขึ้น”
“แล้วมียารึเปล่า”
“ไม่มีเลยครับ เดี๋ยวตอนกลับค่อยแวะซื้อ”
“งั้นกลับไปพักเถอะ เดี๋ยวผมรีโมตเข้าไปดูที่คุณกิตติแก้ไว้แล้วทดสอบก็เสร็จแล้ว”
วันนี้ไอ้ตฤณจะสู้ว้อย! เขาจะไม่ยอมกลับไปคนเดียวเป็นอันขาด “ผมเป็นห่วงงานน่ะครับ ขอผมรอดูผลจากทางนู้นก่อนดีกว่า”
“...ก็ตามใจ”
สักพักกิตติก็โทรเข้ามายังสำนักงานใหญ่ นภเกตน์ช่วยทดสอบระบบแทนเจ้าของโพรเจกต์อยู่สักพักจนทุกอย่างเสร็จสิ้นไปด้วยดี หากพอเขาหันกลับมาหาผู้ช่วยตัวแสบ ชายหนุ่มก็ฟุบหน้าลงไปกับโต๊ะแล้ว
“คุณตฤณ” ร่างโปร่งเรียกพลางเขย่าหัวไหล่กว้างเบาๆ “คุณตฤณ เสร็จแล้วนะ”
“อืม...” ตฤณทำเป็นเงยหน้าขึ้นอย่างงัวเงีย เขาปรือตาขึ้นมองเจ้านายแล้วกะพริบตาหลายๆ หน “เสร็จแล้วเหรอครับ”
นภเกตน์โน้มใบหน้าเข้าไปพิจารณาอีกฝ่ายใกล้ๆ “หน้าคุณแดงมากเลย สงสัยจะมีไข้”
...จะไม่แดงได้ไงล่ะคร้าบ เมื่อกี้ทั้งกดทั้งถูหน้ากับโต๊ะตั้งนานง่ะ... ร่างสูงพยายามซ่อนใบหน้ากรุ้มกริ่ม แล้วทำตาปรือปรอย “ปวดหัวจังเลยครับ”
“คุณเหงื่อออกมากเลยนะ” มือขาวล้วงหยิบผ้าเช็ดหน้าของตนออกมาช่วยซับเหงื่อให้ “งั้นรีบกลับเถอะ” ร่างโปร่งลุกขึ้น หากผู้ช่วยผู้น่าสงสารในสายตาตนยังนั่งนิ่ง ศีรษะสั่นคลอนไปมาเหมือนจะตั้งไม่ค่อยอยู่เลยด้วยซ้ำ นภเกตน์จึงช่วยพยุงอีกฝ่ายให้ลุกขึ้น
“ขอโทษนะครับ จู่ๆ ก็หมดแรง แค่กๆๆ”
“...ช่วยไม่ได้นี่นะ” นภเกตน์จับแขนแกร่งคล้องคอ แล้วช่วยประคองร่างสูงเดินไปช้าๆ มือข้างที่ว่างก็หอบแล็ปท็อปของผู้ช่วยไปด้วย หากเมื่อยิ่งเดินออกไป อีกฝ่ายก็เหมือนจะยิ่งลากขาให้ช้าลงไปอีก “เดินไม่ไหวเหรอ เดี๋ยวผมไปตามคนขับรถ...”
“ไม่... ไม่เป็นไรครับ ขอโทษที... แค่กๆ” ...ก็ตัวคุณนภเกตน์หอมอะ เลยเผลอซบแล้วซบอีก “ผมแค่รู้สึกเพลียๆ นิดหน่อย”
ร่างโปร่งพาผู้ช่วยของตนเดินโซเซไปจนถึงลานจอดรถ เมื่อพนักงานขับรถเห็นเข้าก็ปราดเข้ามาช่วยทันควัน “คุณตฤณเป็นอะไรครับเนี่ย”
“เห็นว่าไม่ค่อยสบาย” นภเกตน์ส่งร่างสูงต่อให้คนขับรถช่วยประคอง ส่วนเขาเดินไปช่วยเปิดประตูรถให้
“ไม่สบาย?” ...เห... เมื่อตอนบ่ายยังเห็นฟิตปั๋งอยู่เลยนี่หว่า คนขับรถขมวดคิ้ว พลางมองใบหน้าของชายหนุ่มผิวสีน้ำผึ้งอย่างสงสัย
“ชี่... ผมป่วยๆ เออออกับผมหน่อยนะพี่ เดี๋ยวพรุ่งนี้เลี้ยงข้าว” ตฤณกระซิบ
คนขับรถพยักหน้าหงึกหงัก ก็ของฟรี ทำไมจะไม่เอา “ครับๆ” ก่อนจะทำเป็นพยุงให้อีกฝ่ายเข้าไปนั่งในรถ
ร่างโปร่งก้าวเข้าไปนั่งเคียงข้างตฤณ แล้วออกคำสั่งกับคนขับ “เดี๋ยวแวะร้านขายยาด้วยนะ”
TBC~*
คนเรานี่ ช่างมารยาจริงๆ 555555 คุณนภคนซื่อ ตามอิพี่ตฤณไม่เคยทันเลย
แต่สรุปว่าใครทนความคิดถึงไม่ได้ก่อนนะ อิอิ
น้องนภของเฮาแย่แว้ววววว
ขอบคุณทุกคนที่แวะมาอ่านค่ะ :mew1:
-
ตฤณเจ้าเล่ห์อ่ะ มารยาผู้ชายก็มีกับเขาด้วย :hao7:
:pig4: :pig4: :pig4:
-
ตีบทแตกมากๆ เลยค่ะตฤณ รางวัลตุ๊กตาทองของปีนี้ไม่หนีไปไหนแน่ๆ ค่าา :m20: ลูกเล่นแพรวพราวเหลือเกิน ถึงกับขนาดลงทุนเอาหน้าถูโต๊ะกันเลยทีเดียวเชียว :laugh:
-
อิคุณตฤณนี่มันมารยาจริงๆ
-
:pigha2: ทำดีๆ
-
จะสงสารคุณนภดีมั้ยเนี่ยโดนพี่ตฤณมารยาใส่แบบนี้ :z2:
-
ทำสำออยได้น่าตีจริง
-
มารยาจริงๆอ่ะ o13 o13 o13
-
o13 ร้ายกาจจริงๆนายตฤณ
-
อิคุณตฤณทำเนียนนะ แหมมมมมมมม
-
ใส่มันเข้าไปเยอะๆ เลยมารยาอ่ะ อีกฝั่งกะลังใจอ่อน
-
o18
-
เยส! แผนสำเร็จ ก็คนเขารัก เขาคิดถึง เขาอยากไปนอนด้วย
โปรเจคนรกเสร็จสักที จะได้อยู่ด้วยกันเนอะๆๆ
คุณนภน่ารักง่ะ เวลาแบบทำไรไม่ถูก คิดถึงเขาแต่ฟอร์มเยอะ
ขอบคุณค่ะ
-
นึกว่าจะมีแบบไปทำงานตจว ด้วยกันแล้วได้พักห้องเดียวกัน :ling1:
คุณผู่ช่วยชนะเลิศนะค่ะ
-
ตฤณเจ้าเล่ห์จริงๆ :jul3:
-
แหม่ ผู้ช่วยตฤณร้ายจริง ๆ นะลูกเพ่
น้องนภน่ารักจัง น่ารังแกสุด ๆ
-
หายอยากกกกก
นภนี่แบบอ่อนต่อโลกจัง
-
:ling3: :ling3: :ling3: :ling3: ทั้งรักทั้งหลงแน่งานนนี้
-
ชูป้ายไฟ เชียร์ตาแมวตฤณตามตื้อคุณนภ
ฝากคุณนภเองก็ใจอ่อนไปเยอะแล้วเนอะ
-
นอกจากจะเบลอๆ มึึึึึึึึนๆ เดี๋ยวนี้มีมารยาด้วยนะคะตฤณ คุณนภตามไม่ทันเลย ที่สุดคุณนภก็ทนความคิดถึงไม่ไหวแล้ว น่ารักจริงๆคู่นี้ ตฤณมีโอกาสแล้วรุกใก้เต็มที่เลยนะ :hao7:
-
มารยา มารยาเท่านั้นเลยนาทีนี้ 5555555
-
ม่ายยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย :sad4:
ค้างง่ะ :impress3:
-
ตฤณทุ่มทุนสร้างถึงขั้นเอาหน้าถูโต๊ะเลยเหรอ :laugh:
-
มารยาคุณตฤณ
ตอนหน้าได้เข้าห้องคุณนภอีกล่ะสิ
มารยาร้อยเล่มเกวียน :laugh:
รอติดตามตอนต่อไปค่ะ
-
o13
200 เล่มเกวียน
-
ตฤนนี่ล้านเล่มเกวียนจริงๆ
ปกติกก้เยอะอยุ่แล้วนะ 55
-
:pig4:
-
ฟินๆๆๆ เอาอีกๆๆๆ :hao7:
-
ตฤณกะจะเอาออสก้ารึคร่าาาาาา เด๋วคุณนภรู้เข้าจากที่แกล้งป่วยจะกลายเป็นป่วยจริงๆ ซะมั่งงงง :katai3:
-
ออสการ์ ตุ๊กตาทอง โทรทัศน์ทองคำ อีตาตฤณกวาดเรียบ 555
จัดไปอีกยาวๆ 555 ^_~
-
:hao7:คนอ่านค่ะ ที่ทนความคิดถึงไม่ไหว... มาต่อแล้ว มาต่อแล้ววว
-
คุณนภน่ารักอ่ะ...
-
มารยาจริงๆ นายตฤณ หมั่นไส้ๆๆๆ 5555 คุณนภตามทันมั้ยเนี่ย
-
หาเรื่องตอดเล็กตอดน้อยอีกแล้ว
-
ตฤณเอ้ยยย ซะขนาดนั้นขอให้ได้ขอให้โดนนะ o18
-
มารยาหญิงร้อยเล่มเกวียน เจอคุณตฤณต้องยอมแพ้
แหมๆๆๆ
5555
-
เย้ๆๆๆ อ่านทันแล้ววว น่ารักมากกกก
-
มารยาสาไถถถถถตามชื่อตอนจีจี >< ชอบบบบบ กร้ากกกกกก *ชูป้ายไฟเชียร์รากหญ้าข่าาา
รีบๆมาต่อเน้~~~ กร้ากกกกก
ขอบคุณค่ะ ^0^
-
คุณตฤณร้ายอ่ะ แหมๆ :hao6: :hao6:
-
Chapter 26
รถยนต์ของบริษัท NS เคลื่อนออกจากสำนักงานใหญ่ของบริษัทดาต้าโปรไปช้าๆ จากนั้นก็แวะจอดที่ร้านขายยาตามที่เจ้านายสั่ง นภเกตน์ลงไปซื้อยาพร้อมน้ำดื่มด้วยตนเอง แล้วนำกลับมาส่งให้คนที่ทำท่าป่วยกระเสาะกระแสะ น่าจับส่งห้องไอซียูซะเต็มที
“ปวดหัวมากรึเปล่า”
“มากเลยครับ โอย...” ตฤณโอดครวญ แล้วเอนหลังพิงเบาะรถอย่างอ่อนแรง
“จะแวะไปโรงพยาบาลมั้ย”
ชายหนุ่มส่ายหน้ารัว “ไม่ล่ะครับ แค่นี้พักสักหน่อยเดี๋ยวก็หาย”
“ก็ตามใจ... ถ้างั้นกินยาก่อนก็แล้วกันนะ” มือขาวส่งยาพร้อมน้ำให้กับผู้ช่วย แล้วจ้องมองจนมั่นใจว่าชายหนุ่มผิวสีแทนกลืนลงท้องไปจนหมด
ระหว่างทางคนขับรถลอบมองเจ้านายทั้งสองอยู่เป็นระยะๆ เขานึกประทับใจที่ตฤณช่างทุ่มเทกับบทคนป่วย เล่นได้สมบทบาทจริงๆ ถึงจะไม่เข้าใจว่าทำไมต้องแกล้งป่วยก็ตามที แต่ก็คิดว่าคงอยากจะเรียกคะแนนสงสารจากผู้จัดการละมั้ง
สองข้างทางมืดลงทีละน้อย ปลายฟ้าที่มีตึกสูงใหญ่บดบังมีลำแสงสีส้มบางๆ ฉาบอยู่ทางด้านหลัง บนท้องถนนในยามนี้โล่งกว่าทุกที ใช้เวลาไม่นาน รถยนต์ก็เคลื่อนเข้าไปจอดในที่จอดรถของบริษัท NS
ตฤณเปิดประตูรถแล้วก้าวออกไปช้าๆ เขาหันไปบอกกับคนขับรถด้วยเสียงแหบแห้ง “ขอบคุณครับพี่...”
ร่างโปร่งรีบลงจากรถแล้ววนไปอีกข้างเพื่อช่วยประคองอีกฝ่าย “...คุณตฤณคงขับรถกลับบ้านไม่ไหวแน่”
“เดี๋ยวผมนอนที่ออฟฟิศนี่แหละครับ พรุ่งนี้จะได้ไม่ต้องเสียเวลาขับรถนาน...”
ฟันซี่เล็กกัดลงบนริมฝีปากอวบอิ่มอย่างครุ่นคิด... เขาจะเป็นเจ้านายที่ใจร้ายไปมั้ย? ก็ในเมื่อตฤณป่วยขนาดนี้... จะหาอาหาร หายารับประทานได้อย่างไร แถมอยู่ตัวคนเดียว ใครจะดูแล เขาทั้งเป็นห่วงและเป็นกังวล จนสองมือขาวกระชับท่อนแขนแกร่งไว้แน่น
“คุณนภ?” ร่างสูงพยายามทำหน้าให้น่าสงสารมากที่สุด เขาทำเป็นเดินลากเท้าไปอย่างเชื่องช้า คล้ายว่าอ่อนแรงจนแทบจะล้มลงได้ทุกเมื่อ
“...ผมจะปล่อยคนป่วยไว้แบบนี้ได้ยังไง...”
ร่างสูงยิ้มบาง “แค่นี้สบายมากครับ ขอบคุณคุณนภมากที่วันนี้อุตส่าห์สละเวลาพักผ่อนมาช่วย”
นภเกตน์จ้องมองเข้าไปในดวงตาสีเข้ม ก่อนจะพรูลมหายใจออกมายาว “...คุณตฤณไม่สบายมากขนาดนี้... ไปพักที่ห้องผมก่อนละกัน”
ทันทีที่ได้ยินคำพูดที่ตนรอคอยมานานแสนนาน ตฤณก็แทบจะหลุดเซิ้งออกมาเดี๋ยวนั้น แต่ยังหรอก! เขาต้องทำตัวให้น่าสงสาร น่าเห็นใจ และดูเป็นพระเอกแสนพระเอกมากกว่านี้อีกสักหน่อย
“จะดีเหรอครับ คุณนภไม่ชอบ... อย่าลำบากเลย”
มือขาวกระตุกแขนเรียวอย่างไม่เบานัก จนเจ้าของท่อนแขนนั้นเซมาตามแรงดึง “...แรงจะเดินยังไม่มี... ไปๆ กลับขึ้นรถ” ผู้เป็นนายทั้งลากทั้งจูงผู้ช่วยให้เดิมตาม โดยไม่ทันสนใจรอยยิ้มตรงมุมปากของอีกฝ่าย
“เดี๋ยวพาผมกับคุณตฤณไปส่งที่คอนโดฯ ก่อนนะครับ”
“คะ... ครับ” คนขับรถเหลือบมองชายหนุ่มผิวสีน้ำผึ้งอย่างงุนงง... นี่แกล้งป่วยเหมือนไปมั้ย เขาจะเชื่อว่าป่วยจริงแล้วนะเนี่ย!
รถยนต์คันเดิมกลับรถออกไปอย่างเชื่องช้า ขับออกไปนิดเดียวก็เข้าเทียบจอดตรงทางเข้าคอนโดมิเนียมสุดหรู ซึ่งเมื่อรถจอดสนิท นภเกตน์ก็รีบก้าวออกมาก่อน แล้ววนไปช่วยประคองผู้ช่วยที่สุดแสนจะน่าสงสารลงมา เขาช่วยถือกระเป๋าใส่แล็ปท็อปให้เสร็จสรรพ ก่อนจะหันไปบอกกับคนขับรถ “ขอบใจมาก กลับไปพักได้แล้วล่ะ” แล้วจึงพยุงตฤณเดินเข้าไปในตึก
“ขอโทษนะครับ ที่ต้องรบกวนคุณนภแบบนี้...”
“.....” ร่างโปร่งไม่ตอบอะไร เขาเพียงแค่ประคองผู้ช่วยเดินไปช้าๆ ระหว่างนั้นก็คิดไปพลาง ว่าที่เขายอมให้ตฤณมาค้างคืนด้วยนี่ เป็นเพราะอยากอยู่ใกล้ๆ หรือแค่เป็นห่วงในฐานะเจ้านายกันแน่
ตฤณพยายามซ่อนรอยยิ้มเจ้าเล่ห์ พร้อมกับแกล้งซบไหล่ ซุกซอกคอผู้เป็นนายอยู่หลายครั้ง... ถ้าผลออกมาเป็นแบบนี้ ก็คุ้มค่าที่พวกเขาไม่ได้เจอกันมาหลายวัน
“วันนี้ได้กินอะไรรึยัง” เจ้านายถามขึ้นขณะพาร่างสูงเข้าไปในห้อง แล้วเดินไปตามทางเดิน จนถึงห้องที่อยู่ด้านในสุด
“...กินขนมปังจากร้านสะดวกซื้อไปแล้วครับ”
นภเกตน์ถอนหายใจ ผู้ช่วยหน้าแมวนี่ไม่เปลี่ยนเลย ทุ่มเทกับงานจนไม่สนใจสุขภาพ เป็นแบบนี้ตั้งแต่เมื่อครั้งที่ทำงานร่วมกันวันแรกแล้ว เขาเปิดประตูห้องออก ก่อนจะพาอีกฝ่ายเดินเข้าไปภายใน “คุณตฤณนอนพักก่อนแล้วกัน เดี๋ยวผมจะทำซุปร้อนๆ ให้”
ภายในห้องมีเตียงหลังเบ้อเริ่ม กับเครื่องเสียงและโทรทัศน์ชุดใหญ่ ที่ตรงฝั่งเดียวกับประตูห้องมีตู้เสื้อผ้าแบบ walk-in ซึ่งอยู่ตรงข้ามกับบานหน้าต่างอีกฝั่ง
ตฤณซ่อนความตื่นเต้นเอาไว้ไม่มิด เขาไม่นึกว่าจะมีวันได้เห็นห้องนอนของร่างโปร่งด้วยซ้ำ “...ห้องนอน... ของคุณ...”
นภเกตน์ประคองร่างสูงไปนั่งลงตรงปลายเตียง เขาช่วยถอดเสื้อสูทและปลดเนกไทออกให้ จากนั้นก็ผลักไหล่กว้างเบาๆ เป็นเชิงบอกให้นอนลง “นอนซะ”
นัยน์ตาคมกริบเบิกโพลง “จะดีเหรอครับ”
“...ผมจะให้คนป่วยนอนโซฟาได้ยังไงกัน” มือขาวหยิบผ้าห่มมาคลุมให้ “นอนไปก่อนนะ ผมจะไปทำอาหาร เดี๋ยวจะมาปลุกให้กินยา” ผู้เป็นนายเอ่ยด้วยสีหน้าเรียบเฉย หากแววตาสั่นไหวจนผู้ช่วยตัวดีเริ่มรู้สึกผิด
“ขอโทษนะครับ” ...ไม่ได้ตั้งใจจะหลอกให้เข้าใจผิด แต่เขาก็แค่อยากอยู่ใกล้ๆ กับเจ้านายเท่านั้น
“อืม”
ปัง... เมื่อบานประตูห้องปิดลงสนิท ร่างสูงก็ลุกพรวดขึ้นนั่ง แล้วถอนหายใจหนักๆ หลายๆ หน
“เอาไงดีวะเนี่ย” ...ถ้าเขาสารภาพผิดตอนนี้ มีหวังโดนเจ้านายกระทืบให้ทะลุลงไปถึงชั้นหนึ่ง ได้ป่วยจริงสมใจแน่ แถมคงจะยิ่งโดนโกรธ แล้วก็อาจจะไม่ได้มาเหยียบที่นี่อีก เมื่อนึกดังนั้น ร่างสูงก็เรียกวิญญาณนักแสดงเข้าประทับร่าง เขาลุกขึ้นจากเตียงแล้วกระโดดไปมาสลับเต้นส่ายเป็นว่าว ทั้งโยกศีรษะและสะโพกอย่างหนักหน่วง เพื่อให้อุณหภูมิของร่างกายเพิ่มขึ้นและเหงื่อออกมากที่สุด
จนกระทั่งได้ยินเสียงฝีเท้าเดินมาหยุดที่หน้าห้อง ชายหนุ่มผิวสีแทนก็กระโดดขึ้นเตียงพร้อมกับซุกตัวไว้ใต้ผ้าห่ม
บานประตูห้องค่อยๆ เปิดออก จากนั้นนภเกตน์จึงเดินเข้ามา ในมือขาวถือถาดใส่อาหารซึ่งส่งกลิ่นหอมฉุย เขาวางถาดนั้นลงบนหลังตู้เล็กๆ ตรงหัวเตียง แล้วโน้มใบหน้าเข้าไปหาคนที่นอนซุกผ้าห่มอยู่บนเตียง
“คุณตฤณ ตื่นมากินอาหารก่อน” มือขาวเขย่าไหล่กว้างเบาๆ
ตฤณยันตัวลุกขึ้น แล้วเอื้อมมือมาจับมือของผู้เป็นนายไว้ “...อืม... ผมหลับไปนานแค่ไหนกันเนี่ย”
“ไม่นานหรอก... แต่มือคุณร้อนมาก สงสัยจะมีไข้สูง... ลุกไหวมั้ย” ร่างโปร่งนั่งลงบนเตียงแล้วประคองหลังอีกฝ่ายให้ลุกขึ้น “เหงื่อออกจนชื้นหมดเลย...”
“เพราะยาที่กินเข้าไปทำให้เหงื่อออกเยอะน่ะครับ แต่ผมไม่ปวดหัวแล้วล่ะ... ขอบคุณคุณนภมากนะครับ”
ดวงตาสีเข้มฉ่ำหวาน กับรอยยิ้มจนแก้มบุ๋มนั่น ทำให้หัวใจของนภเกตน์เต้นไม่เป็นส่ำ เขายิ้มน้อยๆ ตอบอีกฝ่าย ก่อนจะหยิบชามซุปส่งให้ “กินก่อน”
“แล้วคุณนภจะไปไหนน่ะครับ”
“...ผมจะไปเอาผ้ามาช่วยเช็ดตัวคุณให้” ขาเรียวพาเจ้าของก้าวเดินออกไปอย่างรวดเร็ว ก่อนจะหายแวบเข้าไปในห้องอาบน้ำ แล้วกลับออกมาพร้อมกับผ้านุ่มที่ชุบน้ำเปียกหมาดๆ ในมือ
ตฤณไม่เคยนึกฝันว่าเขาจะมีวันได้รับการเอาใจใส่จากเจ้านายถึงเพียงนี้ ใจคิดอยากจะป่วยจนโคม่าไปอีกสักสัปดาห์เลย ถ้าไม่ติดโพรเจกต์สำคัญอยู่ละก็นะ ชายหนุ่มตักซุปอุ่นๆ ใส่ปาก ซุปซึ่งเขาคิดว่าอร่อยแบบที่ไม่เคยได้ลิ้มรสมาก่อน “อร่อยที่สุดเลยครับ”
“กินได้แบบนี้แสดงว่ายังไม่ป่วยหนักเท่าไหร่น่ะสิ” นภเกตน์นั่งลงบนเตียงข้างๆ กัน เขารอให้ตฤณรับประทานอาหารไปสักพัก และเมื่ออีกฝ่ายวางชามซุปลง เขาจึงค่อยใช้ผ้านุ่มในมือซับตามกรอบหน้าและลำคอให้ “เดี๋ยวคุณตฤณเปลี่ยนใส่เสื้อผ้าของคุณที่ผมยืมมาคราวนั้นแล้วกัน เพิ่งซักมาพอดี” ปลายนิ้วเรียวช่วยปลดกระดุมเสื้อเชิ้ตอีกฝ่ายออกทีละเม็ด แล้วถอดเสื้อออก
มือขาวใช้ผ้าเช็ดไปเบาๆ ตามร่างกายสีแทนที่เต็มไปด้วยกล้ามเนื้อ ซึ่งทำให้อีกฝ่ายหัวใจเต้นตูมตาม จนต้องยกมือขึ้นประกบหลังมือนุ่มไว้ “ผมทำเองดีกว่าครับ” ...เดี๋ยวความหื่นจะปะทุออกมาทำให้เจ้านายตกใจ
“อืม” ร่างโปร่งชักมือกลับ จากนั้นก็ลุกไปหยิบเสื้อที่แขวนไว้ในตู้เสื้อผ้ามาส่งให้ “เปลี่ยนเสื้อแล้วนอนซะ”
ทว่าพอเจ้านายหมุนตัวเดินออกไป ตฤณก็รีบคว้าข้อมือขาวไว้ “คุณนภจะไปไหนน่ะครับ”
“ผมจะไปนอนข้างนอก”
“ผมไปเอง”
“จะบ้ารึไง คนป่วยนอนเตียงน่ะถูกแล้ว”
“ไม่ดีกว่าครับ แค่นี้ผมก็เกรงใจคุณนภจะแย่แล้ว” ...ก็ในเมื่อความจริงแล้วเขาไม่ได้ป่วยสักหน่อย!
นภเกตน์หัวเราะเบาๆ “...จะมาเกรงใจอะไรตอนนี้ เมื่อก่อนเห็นช่างตื๊อจะตาย”
“ถ้างั้น... แบบไม่ต้องเกรงใจ คุณนภก็นอนด้วยกันกับผมละกันนะครับ”
“ฮะ?” เจ้านายชะงัก
“ผมสัญญาว่าจะนอนเฉยๆ ผมป่วยแบบนี้ ถึงอยากจะทำอะไรก็คงทำไม่ได้... นี่ๆ เอาหมอนข้างกั้นกลางไว้นะครับ”
“....”
พอเห็นเจ้านายทำหน้าลังเล ตฤณก็ยื่นคำขาด “ถ้าคุณจะไปนอนข้างนอก ผมจะไปด้วย”
ร่างโปร่งสบสายตากับดวงตาคมกริบอยู่ครู่ใหญ่ ท่าทางจริงจังของอีกฝ่ายทำให้เขาต้องพรูลมหายใจออกมาหนักๆ “...ก็ได้ คุณใส่เสื้อซะ กินยาแล้วก็นอนไปก่อนละกัน ผมจะไปอาบน้ำก่อน”
“ครับ” ร่างสูงยิ้มกว้าง เขาคว้าเสื้อตัวใหม่ขึ้นมาใส่ หยิบยาใส่ปากพลางดื่มน้ำตาม แล้วเอนหลังลงนอนอย่างว่าง่าย ดวงตาสีเข้มมองตามเจ้าของแผ่นหลังบางที่เดินตรงไปยังห้องอาบน้ำ “แล้วรีบมานอนไวๆ นะครับ”
นภเกตน์หันกลับมาส่งยิ้มให้ “อืม”
...โอย น่ารักจนจะบ้า สมองเบลอหมดเลยกู หรือว่าจะป่วยจริงๆ เข้าซะแล้ววะเนี่ย... มือหยาบยกขึ้นวางบนแผ่นอกเหนือหัวใจตน เขารู้สึกได้ถึงก้อนเนื้อที่เต้นแรงๆ จนเหมือนจะระเบิดออกมาจากในอก
“ผมชอบคุณมากจนถอนตัวไม่ขึ้นซะแล้ว” ...แล้วแบบนี้จะทำยังไงกับชีวิตต่อไปดีวะเนี่ย
ตฤณนอนคิดอะไรไปเรื่อยเปื่อย เพียงแค่แป๊บเดียว ร่างโปร่งบางในชุดนอนแขนขายาวก็เดินออกมาจากห้องอาบน้ำ กลิ่นหอมบางเบาลอยกรุ่น จนคนที่นอนอยู่บนเตียงเริ่มกระสับกระส่าย... เขาควรจะลุกขึ้นหรือทักอะไรให้เจ้านายรู้ว่าตัวเขายังไม่หลับดีมั้ย
นภเกตน์เดินฉับๆ ไปนั่งลงบนเตียงอีกฝั่ง “คุณตฤณ หลับไปรึยัง”
ร่างสูงไม่กล้าแม้แต่จะเปิดตาขึ้น เขากลัวเหลือเกินว่าเมื่อได้เห็นใบหน้าน่ารักของเจ้านาย เขาจะลืมตัวทำอะไรต่อมิอะไรลงไป เดี๋ยวเจ้านายก็จับได้ว่าไม่ได้ป่วยจริงกันพอดี
เมื่อไม่ได้ยินคำตอบ ผู้เป็นนายจึงเอนหลังลงนอน แล้วพลิกตัวหันหน้าออกจากฝั่งที่ผู้ช่วยนอนอยู่
เวลาผ่านไปอีกพักใหญ่ ร่างสูงจึงลืมตาขึ้นแล้วหันไปสำรวจคนที่นอนอยู่อีกฝั่งของหมอนข้าง นภเกตน์นอนนิ่งไม่ขยับเขยื้อนอยู่ในผ้าห่ม ดูท่าคงจะหลับไปแล้ว เขาค่อยๆ พลิกตัวไปทางที่อีกฝ่ายนอนอยู่ ระมัดระวังไม่ให้เกิดเสียง แล้วจ้องมองลำคอระหงกับบางส่วนของหัวไหล่ที่เผยออกมาจากเสื้อนอนคอกว้าง ใจนึกอยากจะขยับเข้าไปจูบผิวขาวตรงหน้าแรงๆ หลายๆ ที
เฮ้อ....
...นอนเถอะ ไอ้ตฤณ! ได้นอนด้วย ได้อยู่ใกล้ขนาดนี้ก็ดีถมไปแล้ว งานวันพรุ่งนี้ยังกองรออยู่อีกเยอะ ทำใจเถอะมึง! ชายหนุ่มผิวสีน้ำผึ้งบอกกับตัวเอง จากนั้นจึงพยายามข่มตาให้หลับลง
TBC~
ก้าวหน้าาาาา ได้เข้าห้องนอนผู้จัดการแล้ววว การใช้มารยามันดีอย่างนี้นี่เอง 5555 #พี่ตฤณไม่ได้กล่าว
ขอบคุณทุกคนที่แวะมาอ่านนะค้า ฮัสกี้ขอฝากเรื่องใหม่ของฮัสกี้อีกเรื่องน้า เรื่องนี้เป็นแนวรักวัยเรียน ใสๆ ค่า --> "เหนือเมฆ" (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=48008.msg3136922#msg3136922)
แล้วก็ ตอนนี้นิสรีนกับเงาจันทร์ในม่านหมอกจบแล้วค่า เปิดพรีแล้วด้วยน้า ถ้าหากสนใจ ติดตามรายละเอียดได้ในเพจของฮัสกี้ค่า
-
อุแหม่
ใครไม่เคยเห็นมารยาชายต้องมาศึกษาด่วน
ทุ่มเท๊....ทุ่มเท...
-
และแล้วก็ได้นอนเตียงเดียวกับคุณผู้จัดการจนได้
เพราะมารยาล้วนๆ 55555
-
ตฤณนี่สุดยอดจริงๆ
-
โอยย ตฤณน่าหมั่นไส้อ่า ทำเนียนนะเนี่ย อยากให้คุณนภจับได้แล้วจัดการอัดให้ป่วยซะจริงๆเลยยยยย
-
ร้ายจริงนะคุณตฤณ :laugh:
-
เล่ห์พี่เยอะจริง o13
-
ไอ้มารยาร้อยเล่ม
-
:mc4: :mc4: :mc4: :mc4: :mc4: :mc4: :mc4: :mc4: :mc4:
จุดพลุ รัวๆๆๆ
นายตฤณ หน้าแมว ได้เข้าห้องคุณนภ แล้ว
มารยาพี่ตฤณ ...สุดยอดดดดดดดดดดดดดด
:heaven :heaven :heaven :heaven :heaven :heaven :heaven
ลุ้นๆๆๆ ตอนเช้า ###ได้ *** พร้อมกันอีกแน่เลย
-
ได้นอนเตียงเดียวกันแล้วก็เนียนกอดซะด้วยเลยสิพี่ตฤณ :z1:
-
ร้ายจริงๆแต่สุดท้ายก็อด 5555
-
ไม่ได้ด้วยเล่ห์ก็เอาด้วยกล
ไม่ได้ด้วยมนต์ก็ต้องเอาด้วยคาถา
มารยาพี่ตฤณชนะเลิศ!!!
-
มารยาสาไถ!!! 555
-
ค้างงงอ่ะคัรบ
-
ผู้จัดการดีเกินไป ระวังโดนเสือร้ายมันขย่ำนะ อิอิ ร้ายกาจจริงๆ
-
ขำพี่คนขับรถต้องมาพบเจออะไรแบบนี้ ทุ่มเททุ่มทิ้งเนอะ 555
สงสารตฤณด้วย อยากกอดใจจะขาดก็ทำไม่ได้ แล้วคุณนภจะน่ารักไปไหน ใจดีไปไหน จับมาฟัดๆๆ สักที
ขอบคุณค่ะ
-
:pig4:
-
โอกาสทอง
-
คนแต่งเก่งมากก สะดุ้ง ตลก สะดุด ตลก สี่ห้าครั้งทีเดียว comedy สุดๆ พระเอกตลกมาก
-
:pig4:
-
เจ้าเล่ห์เหลือหลาย :laugh:
-
นายตฤณหลอกคุณนภไปกี่เรื่องแล้วนี่
-
คุณนภใจดีเกิ๊นนนนนนน
-
ร้ายนะ คุณผู้ช่วย :jul3:
-
ตฤณเอารางวัลออสการ์สาขามารยาได้เนียนสุดๆไปเลย
-
:กอด1: :L2:
-
ร้ายกาจ :a5: :a5: :a5: :a5:
-
พึ่งเข้ามาอ่านค่ะ ในที่สุดก็ตามทันนน :katai2-1: :katai2-1: ชอบๆๆ มาต่อเร็วๆนะคะ. :mew1: :mew1: :L2: :L2: :กอด1: :กอด1:
-
น่ารักมุ้งมิ้งดีจัง
-
ชอบเรื่องนี้ :hao6: :hao6: :hao6: :hao6:
-
ตฤณขนมารยามากี่ตันเนี่ยกว่าจะได้นอนเตียงเดียวกับเจ้านาย :hao7:
-
ถ้าเกิดความแตกขึ้นมาจริงๆ นอกจากน้องนภจะไม่โกรธแล้ว อาจจะทำหน้าแดงหูแดงใส่ตฤณก็ได้ เพราะเหตุผลที่ว่า 'คิดถึงและอยากอยู่ใกล้ๆ' มันมีอานุภาพทำลายล้างทุกสิ่งจริงๆ นะค้าา :laugh:
-
โอ่ยยยย ตฤณเป็นพระเอกที่เจ้าเล่ห์มาก เจ้าเล่ห์แบบไม่โหดแต่มารยาเยอะ ทั้งหมันไส้ทั้งเอ็นดู
เชัยร์นะๆ ขอให้ผู้จัดการใจอ่อนเร็วๆ
-
o13
ตฤณ เอ้ยยยยย
-
แผนร้ายได้ผลนะคุณผู้ช่วย
-
Chapter 27
ยามเช้าตรู่ของวันใหม่สว่างไสวและอบอุ่นไปด้วยแสงสีทองของดวงตะวัน ซึ่งเล็ดลอดผ่านช่องว่างของผ้าม่านเข้าไปภายในห้องนอน ส่งผลให้ร่างโปร่งบางที่ผล็อยหลับไปก่อนตั้งแต่หัววันตื่นขึ้นก่อนนาฬิกาปลุกจะดังเป็นชั่วโมง เขาปรือตาขึ้นช้าๆ แล้วยืดแขนขาออกอย่างเต็มที่เพื่อให้สบายตัว
“อืมมมม”
โป๊ก!
มือขาวที่ยืดออกไปจนสุดฟาดลงบนศีรษะของคนที่นอนอยู่ข้างๆ กันเข้าเต็มเปา นภเกตน์จึงลุกขึ้นพรวด แล้วโน้มใบหน้าเข้าไปสำรวจผลงาน เมื่อเขาเห็นว่าตฤณยังคงหลับสนิทก็ถอนหายใจออกมาอย่างโล่งอก
หลังจากพิจารณาใบหน้าคมเข้มอยู่ครู่หนึ่ง นภเกตน์ก็ใช้หลังมือแตะลงบนหน้าผากคนที่นอนอยู่เบาๆ เพื่อตรวจวัดอุณหภูมิ ริมฝีปากอวบอิ่มคลี่ยิ้มออกมาเล็กน้อยเมื่อรู้สึกโล่งใจ เพราะดูเหมือนว่าตฤณจะไม่มีไข้แล้ว
“อืม” ดวงตาสีเข้มลืมขึ้นเนื่องจากรู้สึกถึงมือเย็นๆ ที่แตะลงบนผิวหน้าตน เขานิ่งรอจนภาพตรงหน้าชัดเจนขึ้น รอยยิ้มน่ารักบนใบหน้าสวยหวานของคนตรงหน้านั่น ส่งผลให้หัวใจของเขาสั่นระรัว “คุณนภ”
“ผมแค่เช็กดูว่าคุณยังมีไข้อยู่รึเปล่า”
มือหยาบยกขึ้นกุมมือขาว แล้วพูดเสียงงัวเงีย “ใจดีจัง...”
“นอนต่อเถอะ ยังมีเวลาอีกตั้งชั่วโมง”
“ดีจังที่ตื่นมาพร้อมกับคุณ” ร่างสูงส่ายหน้า พลางยกมืออีกข้างขึ้นเพื่อใช้หลังมือไล้พวงแก้มนิ่ม “...ยิ้มอีกได้มั้ยครับ”
“หือ?”
“ยิ้มให้ผมอีกสักนิด” ตฤณพูดอย่างออดอ้อน
นภเกตน์เสตาหลบ “ไม่ได้บ้านี่ จู่ๆ จะยิ้มทำไม”
“โธ่... เมื่อวานยังใจดีกับผมอยู่เลย”
“นั่น... มันเพราะคุณป่วย” ร่างโปร่งตอบเสียงแผ่ว
“ถ้างั้นผมอยากจะป่วยไปอีกนานๆ เลย”
“......”
พอเห็นว่าเจ้านายเงียบไป มือหยาบก็ค่อยๆ เคลื่อนไปโอบลำคอขาว แล้วรั้งให้เข้ามาใกล้ “คุณนภ”
“จะทำอะไร”
ชายหนุ่มผิวสีแทนยิ้มกว้าง เมื่อเห็นว่านภเกตน์ไม่ขัดขืน ก็ยิ่งได้ใจ “จะจูบครับ”
“เดี๋ยวผมติดหวัด” ร่างโปร่งปล่อยให้อีกฝ่ายโน้มตนเข้าไปจนชิด ริมฝีปากสีแดงคลอเคลียอยู่บนเรียวปากหยัก ห่างกันเพียงแค่ปลายเล็บเท่านั้น
“ไม่ติดหรอกครับ ผมหายแล้ว” ตฤณยกศีรษะขึ้นเล็กน้อยเพื่อประกบเรียวปากอุ่นๆ ของตนกับริมฝีปากที่นุ่มราวกับสำลี ซึ่งสำหรับเขาแล้วฉ่ำหวานยิ่งกว่าน้ำผึ้งชนิดไหนๆ และเมื่อได้เริ่มต้นแล้ว เขาก็ไม่นึกอยากจะหยุด ลิ้นเรียวสอดเข้าไปในช่องทางที่กลีบปากสีแดงเผยอรับ เพื่อทักทายลิ้นสีชมพูอย่างเชื่องช้า
“อือ...” นภเกตน์เท้าแขนทั้งสองข้างลงกับเตียง พร้อมกับบดเบียดริมฝีปากตนกับเรียวปากของคนใต้ร่าง แม้ว่าครั้งนี้จะไม่ใช่ครั้งแรกสำหรับพวกเขา แต่ร่างโปร่งบางกลับรู้สึกว่าจูบนี้ช่างพิเศษ
มือหยาบเคลื่อนไปโอบเอวบางเข้ามาแนบชิด ก่อนจะสอดเข้าไปภายในเสื้อนอนช้าๆ โดยที่ริมฝีปากของทั้งคู่ยังไม่ยอมแยกออกจากกัน สองลิ้นเกี่ยวกอดอย่างไม่มีใครยอมแพ้ใคร จนหยาดน้ำใสๆ ไหลล้นจากมุมปาก
ตฤณหัวใจเต้นแรงเหมือนจะระเบิดออกมาจากในอก เขากดเคล้นผิวเนียนบนแผ่นหลังอยู่นาน จากนั้นก็ค่อยๆ เลื่อนลงต่ำ สอดเข้าไปในกางเกงนอนเพื่อสัมผัสก้อนเนื้อหยุ่นนุ่มบนสะโพก
ร่างโปร่งสะดุ้งตัวเบาๆ เพราะไม่คุ้นเคย เขาผละออกเล็กน้อย “...เอามือออกไป...”
“ถ้าจะให้ผมเอามือออก คุณต้องทุบผมให้สลบแล้วล่ะครับ”
แก้มใสซับสีเลือด พร้อมกับส่งสายตาขุ่นๆ ให้คนใต้ร่าง “เป็นตุ๊กแกรึไง”
ร่างสูงหัวเราะ ก่อนจะถือโอกาสพลิกคนบนร่างที่ไม่ทันระวังตัวให้ลงไปอยู่ใต้ร่างตนแทน “ถ้าคุณนภอยากให้ผมเป็นตุ๊กแก ผมเป็นก็ได้ จะได้จับให้ติดแน่นๆ แบบไม่ปล่อยเลยนะครับ”
“จะบ้าเรอะ” ...พอหายป่วยแล้วได้เรื่องเชียวนะ คิดผิดรึเปล่าเนี่ยที่พามาค้างด้วยในห้องแบบนี้น่ะ นภเกตน์บ่นอยู่ในใจ “ถอยออกไปได้แล้ว”
“ม่ายยยย” ตฤณส่ายหน้าไปมา โดยตั้งใจให้ปลายจมูกตนเฉียดกับปลายจมูกของคนใต้ร่างเพียงนิดเดียว
“ฮื้ยยย... ทำอะไรน่ะ”
ร่างสูงโน้มใบหน้าเข้าไปกระซิบชิดใบหูขาว แล้วกัดเบาๆ “ผมก็จะตอบแทนที่คุณใจดีกับผมน่ะสิครับ”
ผู้เป็นนายขนลุกซู่ หัวใจเต้นตึกตัก ราวกับว่า เขาก็กำลังคาดหวังบางสิ่งบางอย่างจากอีกฝ่ายอยู่เช่นกัน นภเกตน์เอ่ยถามออกไปเสียงแผ่ว “ตอบแทนอะไร”
“ผมจะทำให้คุณรู้สึกดีสุดๆ ไปเลย” ตฤณแนบจูบกลีบปากชุ่มชื้นทันทีที่พูดจบ ค่อยๆ ละเลียดดูดรั้งริมฝีปากบนสลับล่างอยู่หลายครั้ง กระชับริมฝีปากให้แน่นขึ้นทีละน้อย ก่อนจะสอดลิ้นเข้าไปกวาดต้อนทุกซอกทุกมุมในโพรงปากหวาน เขามอบจูบแบบลึกซึ้งที่ทำให้คนใต้ร่างครางอือ
“จะ... อื้อ... ทำ... อะไร” นภเกตน์ถามเสียงตะกุกตะกัก พร้อมกับเบี่ยงใบหน้าหลบไปอีกทางเพื่อเปิดโอกาสให้เรียวปากหยักเข้ามาไล้เล็มสร้างรอยจูบตามลำคอขาว เสื้อนอนถูกอีกฝ่ายปลดกระดุมออกไปเรื่อยๆ จนหมด เผยให้เห็นแผ่นอกสีขาวที่ขยับขึ้นลงถี่ๆ ตามอัตราการหายใจ
ร่างสูงพรมจูบทุกพื้นที่ที่เขาเคลื่อนริมฝีปากผ่าน เมื่อมาถึงแผ่นอกก็หยุดขบเม้มติ่งไตสีชมพูทั้งด้านซ้ายและขวา พร้อมกับเหลือบมองใบหน้าหวานเป็นระยะๆ เพื่อดูว่าผู้เป็นนายพอใจกับการกระทำของตนมากแค่ไหน
“อะ... อา...” ร่างโปร่งแอ่นอกขึ้นรับสัมผัสยั่วเย้า ที่ทำให้เขารู้สึกดีจนภายในสมองพร่ามัว มือทั้งสองข้างจิกลงบนไหล่กว้างเมื่ออุณหภูมิในกายเพิ่มสูงขึ้นเรื่อยๆ “จะทำอะไร!” และพอมือหยาบดึงกางเกงนอนออกไปจากท่อนขาเรียว นภเกตน์ก็หนีบสองขาเข้าหากันด้วยความระแวง
“ก็บอกแล้วไงครับ... ผมจะทำให้คุณรู้สึกดี” ตฤณยิ้มมุมปาก พลางสอดลิ้นชอนไชเข้าไปในสะดือสวย ก่อนจะลากลงสู่ที่ต่ำ มือหยาบจับสองขาเรียวแยกออกช้าๆ นัยน์ตาคมกริบจ้องมองส่วนไวสัมผัสกลางร่างขาว แล้วใช้มือรูดรั้งเบาๆ
...เขาไม่เคยคิดว่าตนเองจะทำแบบนี้ให้กับผู้ชายได้มาก่อนเลยในชีวิต แต่กับนภเกตน์ เขากลับรู้สึกว่าอยากสัมผัส อยากลิ้มลอง
ชายหนุ่มใช้ริมฝีปากครอบครองแก่นกายที่ตื่นตัวน้อยๆ เขาใช้ปลายลิ้นไล้วนตรงส่วนปลาย เพียงแค่นั้นอีกฝ่ายก็ดิ้นเร่า ส่งเสียงครวญครางหวานหู
“อา... อื้ม...” สองแขนเรียวปาดป่ายไปบนผืนเตียงเพื่อหาที่จับยึด เขายกสะโพกขึ้นรับเป็นจังหวะเดียวกันกับที่ร่างสูงชักนำ
ตฤณเร่งจังหวะขยับศีรษะ ในขณะเดียวกันก็เหลือบมองใบหน้าสวยหวานของผู้เป็นนาย ใบหน้าที่เปี่ยมไปด้วยอารมณ์สุขสม ซึ่งเกิดจากเขาเป็นผู้กระทำช่างน่าพึงพอใจ ทำให้หัวใจของตนยิ่งเต้นแรง เขาไม่รู้สึกรังเกียจท่อนเนื้อที่แข็งขึงภายในโพรงปากเลยแม้แต่น้อย รู้เพียงแค่ว่า อยากจะกลืนกินมันเข้าไปให้ลึกที่สุด
“ปล่อย... อา... อ๊า!” ศีรษะเล็กส่ายไปมาบนหมอนหนุน มือขาวพยายามดันศีรษะของคนที่กำลังง่วนอยู่กับท่อนล่างของตนออก เขาจะทนไม่ไหวแล้ว สุขจนถึงขีดสุด เขาต้องการจะปลดปล่อย
หากร่างสูงยิ่งกระชับริมฝีปาก พอรู้สึกถึงแก่นกายที่ขยายตัวเต็มที่และเต้นตุบๆ ก็ขยับเร็วจนเจ้านายร้องลั่นไม่เป็นภาษา จนในที่สุดก็ฉีดพุ่งน้ำรักขุ่นข้นไว้ในกระพุ้งแก้มตน
“ฮึก... อา...” นภเกตน์หอบจนตัวโยน ภายในศีรษะขาวโพลน เขาไม่เคยรู้สึกถึงความสุขสมชัดเจนถึงเพียงนี้ ริมฝีปากสีแดงสดเผยอหอบถี่ๆ
ตฤณไล้เลียและกลืนกินทุกหยาดหยดราวกับเป็นของหวานสุดอร่อย มืออีกข้างเคลื่อนลงไปปลอบตฤณน้อยที่มันตื่นขึ้นสู้ให้สงบลง เพราะว่าวันนี้เขาตั้งใจจะมอบความสุขให้เจ้านายเท่านั้น เป็นการแก้ตัวที่หลอกลวงว่าเจ็บป่วยเมื่อวาน
“...คุณมันเพี้ยน...” ร่างโปร่งยกศีรษะขึ้นต่อว่าทั้งยังหอบ
ร่างสูงหัวเราะ พลางขยับขึ้นมาเอนตัวลงนอนเคียงข้างผู้เป็นนาย “เพี้ยนตรงไหนกันครับ”
“คุณต้องบ้าไปแล้วแน่ๆ ทำเรื่องแบบนี้ได้ยังไง” เจ้านายบ่นพึมพำ
“ผมทำเพราะเป็นคุณนภต่างหาก... คุณอาจจะไม่เชื่อ แต่ผมไม่เคยทำแบบนี้ให้ใคร”
นภเกตน์ส่งสายตาดุๆ ใส่อีกฝ่าย เป็นเชิงว่าไม่เชื่อกับสิ่งที่พูด ทำให้
ตฤณหลุดหัวเราะออกมาเบาๆ “ผมพูดจริงนะครับ” จากนั้นก็โน้มใบหน้าทะเล้นเข้าไปหาอีกฝ่าย “แล้วรู้สึกดีรึเปล่าครับ”
ใบหน้าอ่อนเยาว์ร้อนผ่าว เขาเบือนหน้าหลบสายตาที่หวานเชื่อมดูร้อนแรงของผู้ช่วยตัวแสบ “.....”
ร่างสูงวางมือประกบหลังมือขาว แล้วจับมาวางบนแผ่นอกตน ให้เสียงหัวใจเต้นหนักๆ เป็นเครื่องยืนยันคำพูด “...ผมชอบคุณนภมากจริงๆ ...เชื่อผมเถอะนะครับ”
ผู้เป็นนายหันกลับมาสบประสานสายตากับชายหนุ่มผิวสีน้ำผึ้ง หากพอเห็นสายตาที่ฉายแววจริงจังนั่น เขาก็หลุบตาลงต่ำ แต่แล้วสายตาก็ไปหยุดอยู่ตรงส่วนร้อนที่โป่งพองของอีกฝ่ายเข้าพอดี นภเกตน์เม้มปากเข้าหากันแน่น และคิดว่าคงไม่แฟร์นัก หากจะปล่อยให้ตฤณทำให้ตนมีความสุขอยู่ฝ่ายเดียว ทว่าถ้าจะให้ทำเหมือนกับที่อีกฝ่ายทำ เขาก็ไม่รู้ว่าจะทำได้มั้ย นภเกตน์จึงแค่เคลื่อนมือลงต่ำ เพื่อจะใช้ฝ่ามือปรนเปรอความสุขให้แทนอย่างที่เคยทำ
“คุณนภจะทำอะไรครับ” ตฤณสะดุ้งเมื่อมือขาวแตะลงบนส่วนกลางลำตัวที่มันยังไม่ได้สงบลงไปสักนิด
“...ก็จะทำให้คุณบ้าง”
ร่างสูงจับมือนุ่มออก “ไม่ต้องครับ... วันนี้ผมตั้งใจจะทำให้คุณนภมีความสุขจริงๆ”
“แต่...”
“เดี๋ยวผมขอยืมห้องน้ำหน่อยนะครับ นี่คงได้เวลาเตรียมตัวไปทำงานแล้ว” ตฤณลุกพรวดออกจากเตียง แล้วสาวเท้าออกจากห้องนอนไปยังห้องอาบน้ำทางด้านนอก หากภาพของเรือนร่างขาวผ่องไร้ร่องรอยตำหนิบนเตียงยังคงชัดเจนในความทรงจำ เพียงแค่นึกถึงก็แทบจะทำให้หนอนน้อยของตฤณพ่นพิษออกมาได้แล้ว เขาส่ายหน้ารัวๆ แล้ววิ่งเหยาะๆ เข้าห้องอาบน้ำไป
ปัง...
นภเกตน์ค่อยๆ ลุกขึ้นนั่งพลางทบทวนเรื่องที่เพิ่งเกิดขึ้นไปหมาดๆ เขา... กับตฤณ... ทำเรื่องอย่างว่านี่อีกครั้งแล้ว! ใบหน้าน่ารักเปลี่ยนเป็นสีแดงก่ำ ซ้ำยังร้อนผ่าวไปหมด
“...ผมชอบคุณนภมากจริงๆ ...เชื่อผมเถอะนะครับ”
ริมฝีปากสีแดงคลี่ยิ้มบาง เมื่อนึกถึงเสียงทุ้มและคำพูดเหล่านั้น สำหรับตฤณอาจไม่ใช่เรื่องแปลก ที่จะบอกผู้ชายสักคนว่าชอบ... แต่กับเขา... เขาชอบตฤณรึเปล่า? นภเกตน์ไม่สามารถให้คำตอบกับตนเองได้ เขาส่ายหน้าแรงๆ เพื่อไล่ความคิดฟุ้งซ่านเหล่านั้นออกไป จากนั้นจึงลุกเดินเข้าห้องอาบน้ำในห้องนอนไป
เสียงน้ำจากฝักบัวกระเซ็นกระทบร่างสูงใหญ่ดังก้องภายในห้องน้ำขนาดกะทัดรัด ก่อนจะไหลผ่านร่างกายที่เต็มไปด้วยมัดกล้ามเนื้อ ไหลลงสู่พื้นกระเบื้องใต้ฝ่าเท้า ตฤณกัดฟันกรอด แล้วปรับอุณหภูมิของน้ำให้เย็นขึ้นอีก เมื่อเห็นว่าตฤณน้อยๆ ของตนยังไม่มีทีท่าว่าจะสงบลง
“เฮ้อ! แย่จริงว้อย!” เขาทุบมือลงกับกำแพงเพื่อระบายอารมณ์ พอหลับตาลง ในศีรษะก็มองเห็นแต่ใบหน้าหวานๆ วนเวียน รอยยิ้มน่ารัก เสียงหัวเราะ กับเสียงครางของร่างโปร่งบางใต้ร่างตน
...ใบหน้าของเจ้านายในยามที่สุขจนถึงขีดสุด
“ไม่ไหวแล้วโว้ย!” ...วันนี้ถ้าไม่ได้รีดพิษหนอน เขาคงรูดซิปกางเกงขึ้นไม่ได้แน่ๆ เมื่อคิดได้ดังนั้นแล้ว มือหยาบก็เคลื่อนผ่านหน้าท้องที่เป็นลอนสวยลงไปยังท่อนเนื้อร้อนที่ตื่นตัวเต็มที่ แล้วเริ่มรูดฝ่ามือขึ้นลงช้าๆ
“ฮึ่ม...” ถ้าหากเขาจะได้กอดจูบเจ้านายไปพลาง และมือที่ใช้ปรนเปรออยู่นี้เป็นของเจ้านาย... ถ้าหากเขาจะได้มีความสัมพันธ์ลึกซึ้งกว่าแค่เพียงภายนอก... ถ้าหากเขา... “อา...”
“คุณตฤณ...”
น้ำเสียงนุ่มๆ ยังคงแว่วอยู่ในหูราวกับว่าร่างโปร่งกำลังกระซิบอยู่ยังไงยังงั้น ชายหนุ่มยิ่งกระชับฝ่ามือแน่นขึ้น พร้อมทั้งเร่งความเร็วให้มากขึ้นไปด้วย
...เขาอยากจะทำให้เจ้านายและตัวเขารู้สึกดีไปพร้อมๆ กัน... มันจะเป็นยังไงนะ ถ้าหากเขากับเจ้านาย... จะมีความสัมพันธ์กันแบบคู่รักจริงๆ
“อืม...” ตฤณหอบถี่ แขนแกร่งข้างที่ใช้งานแข็งเกร็งไปทั้งลำแขน “อะ... อ่า...” เขาครางเสียงกระเส่า แล้วกัดกรามแน่นจนเป็นสันนูน พยายามไม่ให้น้ำเสียงเล็ดลอดออกมาได้ และเมื่ออารมณ์พุ่งขึ้นสูงจนถึงที่สุด ร่างสูงก็เกร็งกระตุก จากนั้นก็ปลดปล่อยน้ำสีขุ่นข้นออกมามากมาย
ชายหนุ่มผิวสีแทนยืนหอบหนักๆ ภายใต้สายน้ำเย็นเฉียบ ดวงตาสีเข้มจ้องมองของเหลวสีขุ่นของตนไหลปะปนไปกับสายน้ำ ถึงแม้จะรู้สึกดี แต่ก็เหมือนมีบางสิ่งบางอย่างขาดหายไป ราวกับว่า... ยังไม่พอ
...เขาอยากผูกพันทางร่างกายแบบลึกซึ้งกับเจ้านาย เขาอยาก... ร่วมรักกับนภเกตน์
“กูต้องเป็นเกย์แน่ๆ กว่าจะค้นพบตัวเองนะ ไอ้ตฤณ” ตฤณครางหงิง... กับความรู้สึกของตนที่มันแจ่มชัดขึ้นทุกที และเหมือนกำลังจะปะทุออกมาได้ทุกเมื่อ เมื่อเขาได้ใกล้ชิดกับ... เจ้านาย
TBC~*
หวานมั้ยๆ สวีตมั้ยค้า ไม่รอดแล้วคู่นี้ 5555555555555
หนอนน้อยต้องทำงานหนักกันแต่เช้าตรู่เลย กร๊ากก :hao6:
ขอบคุณทุกคนที่แวะมาอ่านค่า รักน้า จุ๊บๆ :mew1:
ปล. อย่าลืมแวะไปเจิม "เหนือเมฆ" กันบ้างน้า น้องเมฆไข่แตกไปแร้ววว โปรดเห็นใจ สงสาร และเอ็นดูวว์ :ling1:
-
พี่ตฤณสู้ๆนะคะ ประเดี๋ยวคุณนภก็คงจะค้นพบตัวเองเช่นกัน~
เป็นกำลังใจ
-
เพิ่งจะมานึกเสียดายเอาตอนนี้ก็คงจะไม่ทันแล้วล่ะค่ะตฤณ เพราะตอนที่น้องนภอาสาช่วย ตฤณเลือกที่จะปฏิเสธน้องนภเขาไปเองนี่นา :hao7:
-
:-[ :-[
-
ยินดีด้วย
-
เหนื่อยแต่เช้า 55555
-
:hao7: :hao7: :hao7:
-
งื้อออออ เขิลอ่ะ
-
ถ้าตฤณเป็นกับคุณนภ เค้าอนุญาติ เอิ๊กๆ.......
ต้อนรับยามเช้าได้ ร้อนระอุ ชมพูอมม่วง เบาๆ . . .
-
:haun4: เรียกเลือดแต่เช้ากันเลยคู่นี้
-
อร๊ายยยยย ทำเจ้านายเหนื่อยแต่เช้าเลยย ตาตฤณ
-
:haun4: จัด ไปเลยค่ะติณ คุณนภน่าฟัดแบบนี้ เป็นเกย์ไปเลยค่า
-
ตฤณเอ้ยยย ค้นพบตัวตนที่แท้จริงแล้วววว :mc3:
-
คุณตฤณ ทำเจ้านายเหนื่อยแต่เช้าเลยนะคะ
และคาดว่าคงจะเหนื่อยต่อไปอีก อิ อิ
-
นานวันคุณนภยิ่งน่ารัก อิตฤณตาถึงนะเนี้ย จะเป็นเกย์ครั้งแรก? ได้ว่าที่ภรรเมียซะน่ารัก :hao7:
-
พอทีอย่างงี้แล้วเล่นตัวน่ะ
-
สงสารพี่ตฤณ เมื่อยมือแต่เช้า :pig4:
-
หวานจริงๆ
-
พี่ตฤณหื่น ไปรีดน้ำคุณนภแต่เช้าอย่างนี้
ก็เหนื่อยเป็นธรรมดา
:hao5: :hao6:
-
โหว หวานแต่เช้าเลย มาเจอเจ้านายยิ้มให้แต่เช้าแบบนี้ใครจะไปทนไหว คุณนภนั่นแหละผิดค่ะ ผิดที่น่ารักเกินไป
บอกรักกันเรียบร้อยแล้ว เหลือคุณนภนี่หล่ะ จะรอไรอยู่คะ ชอบเขาขนาดนี้เนอะ อยากให้ได้กินกันละค่ะ 5555
สรุปว่าคนอ่านเองหื่นสุด
ขอบคุณค่ะ
-
:katai3:
-
คุณนภน่ารัก เหมือนลูกแมวตัวน้อยๆ ชอบขู่ฟ่อๆแต่ก็มีมุมเชื่องๆกับเจ้าของ
คุณนภปากแข็ง ทำซึน แต่ก็โอนอ่อนให้ตฤณตลอด ถ้าจะขัดขืนจรืงๆ ตฤณคงกระเด็นติดข้างฝา
ตฤณนี่เจ้าเล่ห์สุดๆ อีกไม่นานผู้จัดการตกต้องเป็นของตฤณทั้งตัวและหัวใจแน่ ฮิ้วววว
-
ยินดีด้วยที่ค้นพบตัวเองนะตฤณ
จีบคุณนภให้สำเร็จล่ะ ^^
-
เล่นจนได้เรื่องสิน่า
-
:ling1: :heaven
-
ไม่ใช่แค่ตฤณหรอกนะที่อยากร่วมรักคุณนณเกตน์ แต่เราก็อยากให้ถึงฉากนัันแล้ววววววววเหมือนกัน :z1:
-
เป็นถึงขนาดนี้คงเป็นอย่างอื่นไม่ได้แล้วล่ะนายตฤณ
-
อรั้ยยยยยยย ต้อนรับเช้าวันใหมีกันแบบนี้เลยนะตฤณ อ่านแลัวเลือดกระฉูดเลยค่ะ
รู้ตัวช้าไปแล้วนะตฤณ อิอิ
-
:mew6: :hao4: สบายใจจริงๆนะ :mew5: :mew5: :mew4: :mew4:
-
ตื่นมาก็ทำเรื่องเซะซี่กันแต่เช้าเลยคู่นี้
ได้กันในเร็วๆนี้แน่นอน ฟันธง เคลิ้มซะขนาดนี้
-
ถึงกับเคลิ้ม
-
จะบอกตฤณยังไงดี ยินดีด้วยค่ะ คุณได้รับเครื่องรางยืนยันสถานะเกย์ 1 ea ดีไหม 5555
จะว่าไปแล้วตฤณจัดเป็นคนที่ขยันเนาะ เรื่องงานก็ขยัน เรื่อง...ก็ขยันแต่เช้าเชียว
-
Chapter 28 : งานเข้า
กลิ่นอาหารเช้าหอมฉุยลอยกรุ่นออกมาจากในครัว บวกกับเสียงเครื่องครัวกระทบกันดังเป็นระยะๆ ส่งผลให้ชายหนุ่มผิวสีน้ำผึ้งที่เพิ่งเดินโซเซออกมาจากห้องอาบน้ำตรงลิ่วไปยังต้นกำเนิดของสิ่งเหล่านั้น
“มาแล้ว... ครับ” หัวใจของตฤณแทบจะหยุดเต้น เมื่อเห็นร่างโปร่งบางที่อยู่ในเสื้อเชิ้ตกับกางเกงสแล็กเนื้อดี แต่มีผ้ากันเปื้อนสวมทับ เจ้านายกำลังทำอาหารเช้าให้กับเขา... ร่างสูงยิ้มกว้างอย่างมีความสุข
นภเกตน์เงยหน้าขึ้นสบประสานสายตากับคนที่เพิ่งเดินเข้ามา เขายิ้มมุมปากเล็กน้อย “ผมทำข้าวต้ม หวังว่าคุณตฤณคงจะกินได้ ไปนั่งรอที่โต๊ะเลย”
ภาพตรงหน้าส่งผลให้ดวงตาสีเข้มพร่ามัว สมองเบลอไปชั่วครู่ สองขาก้าวเข้าไปหาเจ้านายเองราวกับมีแรงดึงดูด
ผู้เป็นนายเอียงคอมองอย่างฉงน “คุณตฤณ มีอะ... อุ๊บ!”
แขนแกร่งดึงร่างโปร่งบางเข้ามากอดรัดแนบแน่น บดจูบริมฝีปากสีแดงที่เขาคิดว่าหอมหวานราวกับเยลลี่รสสตรอว์เบอร์รี พร้อมกับดันให้คนในอ้อมกอดถอยหลังไปจนชิดกับประตูตู้เย็น
นภเกตน์เงยหน้ารับจุมพิตลึกซึ้ง เขารู้สึกได้ถึงลมหายใจอุ่นๆ กับไรหนวดบางๆ ของอีกฝ่าย มือขาวขยุ้มเสื้อของผู้รุกรานไว้แน่น “อือ...”
ใบหน้าคมเข้มผละออกแล้วซุกไซ้ลำคอระหง กลิ่นสบู่จางๆ จากผิวกายของผู้เป็นนายยิ่งทำให้เขาคลุ้มคลั่ง มือไม้ที่อยู่ไม่สุกสอดเข้าไปเคล้นคลึงผิวเนียนภายใต้เสื้อเชิ้ต แล้วเคลื่อนลงไปขยำก้อนเนื้อสะโพกอย่างมันเขี้ยว
“คุณตฤณ เดี๋ยวต้องไปทำงานแล้วนะ อื้อ! ปล่อย! พอแล้ว!”
“ฮื่อ...” ตฤณรับคำ หากยังไม่ยอมคลายอ้อมกอดเลยแม้แต่น้อย เขากดต้นขาลงตรงส่วนไวสัมผัสของร่างโปร่ง ทั้งสองร่างแนบชิดกันเสียจน... นภเกตน์เองก็รู้สึกได้ถึงความต้องการของเจ้าของอ้อมแขนแกร่ง
มือขาวเอื้อมไปควานหาอุปกรณ์ที่อยู่ใกล้มือมากที่สุด ก่อนจะคว้าตะหลิวมาได้ เขาฟาดลงไปบนศีรษะของคนที่ยังไม่ยอมเงยหน้าขึ้นจากซอกคอของตนอย่างไม่เบามือนัก
โป๊ก!
อาการเบลอในสมองของตฤณหายไปทันควัน “โอ๊ย! คุณนภ!”
“ไปกินข้าว! เดี๋ยวจะไปทำงานแล้ว!” นภเกตน์พูดด้วยน้ำเสียงกึ่งดุ จากนั้นก็ผลักร่างสูงออกอย่างแรง เขาถอดผ้ากันเปื้อนออกแขวนไว้ แล้วเอื้อมมือไปยกชามใส่ข้าวต้มของตน “ของคุณยกไปเองนะ!” ขาเรียวก้าวยาวๆ เดินนำไปยังโต๊ะรับประทานอาหาร แล้วนั่งลงโดยไม่หันมาสนใจตฤณอีก
“คุณนภใจร้ายที่สุด” ร่างสูงพึมพำ
“จะกินหรือไม่กิน ถ้าไม่กินก็ออกไปทำงานไป๊!”
“เมื่อวานยังใจดีกับผมอยู่เลย” ตฤณยกชามข้าวต้มของตนแล้วเดินไปนั่งลงข้างเจ้านาย แต่ก็ยังไม่วายบ่นอุบอิบไปเรื่อย “ป่วยอีกก็ดีหรอก”
“ป่วยอีกคราวนี้จะปล่อยให้นอนที่ออฟฟิศหรือที่ไซต์น่ะแหละ” ร่างโปร่งตอบด้วยสีหน้าเรียบเฉย
มือหยาบยกขึ้นคลำรอยปูดบนศีรษะ “มือหนักชะมัดเลย”
“เท้าก็หนักนะ อยากลองมั้ยล่ะ”
“โอ้โห... นี่กะจะเลี้ยงคนรักด้วยลำแข้งเลยเหรอครับ”
ร่างโปร่งหยุดกึก... คนรักงั้นหรือ... การคบกันที่เหมือนต่างคนต่างตกกระไดพลอยโจน สำหรับเขาคิดว่ามันไม่เหมาะกับคำว่า คนรัก เลยสักนิดเดียว เมื่อคิดไปแล้ว หัวใจของเขาก็รู้สึกเจ็บหน่วงๆ ชอบกล “...หยุดพูดมากได้แล้วน่ะ”
ตฤณตักข้าวต้มในชามใส่ปาก อาหารที่เจ้านายทำให้รับประทานนั้น เขารู้สึกว่ามันอร่อยเลิศทุกมื้อ เหมือนอย่างกับว่า เจ้านายบรรจงปรุงให้อร่อยเป็นพิเศษเพื่อเขาอย่างนั้นล่ะ แต่ท่าทางเฉยเมยของเจ้านายน่ะสิ เขาเห็นแล้วก็คิดหนักจนต้องยกมือขึ้นกุมขมับ “เฮ้อ” ...ได้แต่มโนไปเองอีกแล้วกู
หลังจากจัดการกับข้าวต้มไปจนหมดแล้ว นภเกตน์เป็นฝ่ายลุกขึ้นก่อน เขาเดินฉับๆ เอาชามเปล่าไปวางในอ่างล้างจาน โดยไม่หันหลังกลับมาสบตากับคนที่ร่วมโต๊ะด้วยเลยแม้แต่น้อย “ผมจะไปรอในห้องนั่งเล่น กินเสร็จแล้วตามมาเร็วๆ ด้วยนะ”
นัยน์ตาคมมองตามอีกฝ่ายเดินออกจากห้องไป เขาผ่อนลมหายใจออกยาว ก็จนแล้วจนรอด เขาก็ยังเข้าไปไม่ถึงหัวใจของเจ้านายสักที นภเกตน์... บางทีก็น่ารัก บางทีก็ดุ บางทีก็ใจดีเหลือเชื่อ บางทีก็เข้าใจยาก ช่างแตกต่างกับเขา ที่นับวันความรู้สึกยิ่งชัดเจน จนแทบจะผุดขึ้นมาเป็นตัวหนังสือบนหน้าผากอยู่แล้ว
เสียงโทรศัพท์ดังขึ้นแต่เช้าตรู่ของวัน ร่างโปร่งบางที่นั่งอยู่ในห้องนั่งเล่นจึงหยิบมากดรับสาย เขาพูดคุยอยู่สักพัก แล้วเอื้อมไปหยิบแล็ปท็อปมาเปิดดู “อืมๆ ประชุม? นัดกับเลขาผมไว้แล้วกัน”
ตฤณเดินออกมาจากห้องครัวแล้ว เขาเห็นว่าเจ้านายกำลังสาละวนอยู่กับโทรศัพท์และข้อมูลบนหน้าจอแล็ปท็อป ชายหนุ่มจึงยืนรออยู่เงียบๆ หากเวลาผ่านไปเรื่อยๆ และอีกไม่ช้าก็จะถึงเวลาทำงาน ซึ่งเขาจะต้องออกเดินทางไปไซต์งานที่สำนักงานใหญ่ของบริษัทดาต้าโปรแล้ว
นภเกตน์เงยหน้าขึ้นสบตากับคนที่ยืนรออยู่ใกล้ๆ โซฟา เขาทำมือเป็นเชิงบอกว่าให้ตฤณออกไปก่อน ส่วนเขาจะอยู่คุยโทรศัพท์ให้เสร็จ
“งั้น... ผมไปก่อนนะครับ เย็นนี้เจอกัน” ร่างสูงใช้โอกาสนั้นโน้มตัวเข้าไปกระซิบ แล้วจูบแก้มนิ่มเบาๆ
ผู้เป็นนายถลึงตาใส่ แล้วเม้มปาก... เขาเกือบจะหลุดด่าออกไปอยู่แล้วเชียว!
“ไปนะคร้าบ” ผู้ช่วยตัวแสบหัวเราะ จากนั้นก็เดินออกจากห้องพักของเจ้านายไป
เมื่อเห็นว่าอีกฝ่ายไม่อยู่แล้ว นภเกตน์ก็เผลอยิ้มออกมา เขาละมือจากแป้นคีย์บอร์ด แล้วสัมผัสบนแก้มตนอย่างเบามือ
“คุณนภเกตน์! คุณนภเกตน์คร้าบบบบ” เสียงจากปลายสายร้องเรียกให้ชายหนุ่มผิวขาวได้สติกลับคืนมาอีกครั้ง
“อะ... ครับ... พูดต่อเลยครับ”
กว่าร่างโปร่งจะคุยงานทางโทรศัพท์เสร็จสิ้นก็ปาเข้าไปครึ่งชั่วโมงหลังจากเวลาเข้างาน เขารีบเก็บข้าวของ คว้าเสื้อสูทมาสวมทับ จากนั้นก็ลุกเดินออกจากห้องพักไปยังรถประจำตำแหน่งที่มาจอดรออยู่ก่อนหน้าสักพักใหญ่แล้ว
รถคันหรูแล่นเข้าไปเทียบจอดในที่จอดรถของตึก NS อย่างเชื่องช้า พอรถจอดสนิท นภเกตน์ก็รีบหอบข้าวของลงมาอย่างทุลักทุเล
“โอ๊ะ คุณนภเกตน์ ผมช่วยครับ” เสียงของใครบางคนดังขึ้น
“อ้าว คุณธนากร” ผู้จัดการหนุ่มสะดุ้งตัวเล็กน้อยเมื่อเห็นหน้าของธนากร ซึ่งทำให้เขาย้อนนึกไปถึงฉากหวิวของตนกับผู้ช่วยที่มีธนากรเป็นพยานปากเอก เขาพยายามทำตัวนิ่งเฉย แล้วลอบสังเกตอาการของอีกฝ่ายว่าจะปลาทองจริงอย่างที่ผู้ช่วยบอกเอาไว้หรือไม่
ธนากรปราดเข้าไปช่วยร่างโปร่งถือของ แล้วยิ้มกว้าง “อรุณสวัสดิ์ครับ”
“อรุณสวัสดิ์... วันนี้ว่างเหรอ”
ทั้งสองเดินเคียงกันไปช้าๆ และพูดคุยกันไปพลาง “เปล่าหรอกครับ ผมเพิ่งกลับมาจากไซต์งานทางใต้ของเจ้ากิตติเมื่อวาน เพราะวันนี้มีนัดพบลูกค้าแล้วก็ประชุมที่สำนักงานใหญ่ตอนบ่ายน่ะครับ งานยุ้งงงง ยุ่ง... จนผมงี้แทบไม่มีเวลาจะกินเวลาจะนอน ไม่มีเวลาพักผ่อน นี่ยังไม่ได้กลับบ้านกลับช่องเลยละครับ”
“อ้อ... แล้วประชุมนี่ต้องมีวิศวกรเข้าประชุมด้วยมั้ย”
“ครับ แต่ผมบอกไอ้ตฤณไว้เรียบร้อยแล้ว พอวันนี้ประชุมเสร็จ ผมก็จะต้องเดินทางไปภาคตะวันออกอีก ไปช่วยบวรวิทย์ดูแลลูกค้าครับ”
“อืม... เหนื่อยหน่อยนะ” นภเกตน์ถอนหายใจออกมาเบาๆ เพราะธนากรไม่มีทีท่าว่าจะนึกถึงฉากติดเรตของตนออกเลย สงสัยว่าจะเป็นอย่างที่ตฤณว่าจริงๆ
“เหนื่อยไม่เท่าทุกคนเลยครับ” ธนากรพูดต่อไปเรื่อยเหมือนโดนผีเจาะปาก สลับหัวเราะแหะๆ “อ๊ะ!” จู่ๆ ชายหนุ่มก็หยุดกึก เพราะตรงประชาสัมพันธ์ภายในชั้นล่างของตึกนั้น มีหญิงสาวในชุดคลุมท้องยืนคุยกับพนักงานต้อนรับอยู่ ใบหน้าของเธอช่างดูคุ้นเคย
“ปิ่น! มาทำอะไรที่นี่อะ”
“ธนากร! มาพอดีเลย คือว่าปิ่น... มาหาตฤณน่ะค่ะ มีธุระนิดหน่อย แต่ตฤณเพิ่งออกไปทำงานข้างนอก” เธอตอบเสียงเศร้า
“รู้จักกันเหรอ” ...ปิ่น ตฤณ? พวกเขารู้จักกันงั้นหรือ... นภเกตน์ตั้งคำถามอยู่ในใจ
“เอ้อ... ครับ” ธนากรเกาศีรษะแกรกๆ แล้วหันไปพูดคุยกับหญิงสาว “กว่าไอ้ตฤณจะเข้ามาบริษัทก็คงเย็นเลยอะปิ่น มีอะไรด่วนรึเปล่า นี่มันเวลาทำงานนา”
พอธนากรถาม ปิ่นหยกก็เริ่มน้ำตาปริ่ม “...ฮึก...”
ร่างโปร่งจ้องมองธนากรแล้วขมวดคิ้ว หากเมื่อหันไปเห็นหญิงสาวในชุดคลุมท้องกำลังจะร้องไห้ เขาเองก็ไม่อาจใจร้ายไล่เธอกลับไปทั้งยังมีอะไรค้างคาใจแบบนั้น “เอ่อ... ไปคุยกันข้างในดีกว่านะ เชิญ... คุณ... เอ่อ...” มือขาวเอื้อมไปหยิบกระดาษทิชชูจากเคาน์เตอร์ประชาสัมพันธ์มาส่งให้กับเธอ
“ปิ่น... ปิ่นหยก... ค่ะ ขอบคุณ... นะคะ ฮึก...”
นภเกตน์เดินนำหน้าธนากรและปิ่นหยกออกไป เขารู้สึกเจ็บแปล๊บในอกแบบแปลกๆ ใจนึกกังวลอย่างบอกไม่ถูก... ผู้หญิงคนนี้เป็นใครกันนะ แล้วมีความสัมพันธ์อย่างไรกับตฤณกันล่ะ
มือขาวเปิดประตูห้องทำงานของตนออก แล้วผายมือเชิญสองคนที่เดินตามหลังมาติดๆ ให้เข้าไปด้านใน จากนั้นก็หันไปสั่งกับเลขาสาวหน้าห้อง “เดี๋ยวหาเครื่องดื่มมาให้คุณธนากรกับคุณปิ่นหยกหน่อยนะ”
“โอ๊ะๆ ของผมไม่ต้องหรอกครับ เดี๋ยวผมก็ต้องไปแล้ว มีนัดพบผู้จัดการฝ่ายการเงินของดาต้าโปรตอนสิบโมงก่อนประชุมน่ะครับ ผมแค่ช่วยคุณนภเกตน์ยกของมาเฉยๆ ...เอ้อ... แต่ยังไงก็ ฝากดูแลปิ่นหน่อยนะครับ” ธนากรรี่เอาของไปวางบนโต๊ะทำงานของร่างโปร่ง แล้วหันไปบอกกับปิ่นหยก “รู้สึกดีขึ้นแล้วก็กลับไปก่อนดีกว่านะ ไปรอไอ้ตฤณที่บ้านไม่ดีกว่าเหรอ”
“ก็ตฤณไม่กลับบ้านเลย ปิ่นไปรอตั้งหลายครั้งแล้ว เข้าไปในบ้านก็ไม่ได้ด้วย ปิ่นคืนกุญแจบ้านให้ตฤณไปแล้ว”
วินาทีที่ได้ยินคำสนทนาเหล่านั้น นภเกตน์รู้สึกชาวาบ... บ้าน? ที่ในตอนแรกเขาเองก็นึกสงสัยตงิดๆ ว่าตฤณไม่ได้อาศัยอยู่ที่นั่นเพียงคนเดียว
“ทำหน้าเป็นแมวถูกทิ้งไปได้”
“ฮ่าๆ ดูออกง่ายๆ แบบนั้นเลยเหรอครับ
“แต่ไม่ต้องห่วงนะครับ ผมทำใจได้แล้ว”
คำพูดเมื่อตอนที่อยู่ที่บ้านของตฤณแวบเข้ามาในความคิดเป็นระยะๆ ประกอบกับเมื่อครั้งที่ร่างสูงตื๊อจะตามมาข้างในคอนโดมิเนียมด้วยเป็นครั้งแรก
“ผมไม่อยากอยู่คนเดียว...”
...ผู้หญิงคนนี้ ถ้าให้เขาเดา เธอคงจะเป็นคนรักเก่าของตฤณ เป็นคนที่ทิ้งผู้ช่วยของตนไป เป็นคนที่ทำให้ตฤณแสดงท่าทีเหงาๆ ในบางครั้ง... และถ้าเป็นเช่นนั้นจริง เขาก็เข้าใจตฤณผิดมาตลอดเลยน่ะสิ!
นภเกตน์ถึงกับพูดไม่ออก ภายในสมองมึนงงไปหมด... แต่ว่า ทำไมล่ะ? เขาเกี่ยวข้องอะไรกับตฤณอย่างนั้นหรือ? ก็ในเมื่อความสัมพันธ์ของพวกเขานั้น เป็นเพียงแค่การตกกระไดพลอยโจนมาคบกันเท่านั้นเอง
“...ผมชอบคุณนภเกตน์มากจริงๆ ...เชื่อผมเถอะนะครับ”
คำพูดของตฤณยังคงวนเวียนอยู่ในศีรษะ แต่... จะเป็นไปได้อย่างไร ถ้าตฤณไม่ได้เป็นเกย์ อีกฝ่ายจะมาชอบผู้ชายอย่างเขาได้อย่างไรกัน
TBC~*
เอาล่ะสิ งานเข้าแล้วตฤณเอ๊ย 5555555 กำลังไปได้สวยแท้ๆ เลยนะ
/อย่าด่าเค้า เค้าไม่เกี่ยว นี่ความผิดตฤณเองล้วนๆ :impress2:
ว่าแต่คู่นี้ มาถึงขนาดนี้แล้วจะรอดมั้ยคะให้ทาย~ กร๊ากๆๆๆ
ขอบคุณทุกคนที่แวะมาอ่านค่า :mew1:
-
ไม่เห็นแปลกเลย ก็คุณนภน่ารักนี่นา ตฤณเลยรักน่ะสิ อิอิ งานงอกซะแล้ว ตฤณเอ้ยย คุณปิ่นคะ จะมาทำไมคะ ลืมของที่บ้านเหรอ?? ไปแล้วไปเลยค่ะ
-
เหอะๆๆๆ มาทำไมคุณปิ่น ทิ้งไปเองแถมนอกใจตฤณอีก ลูกในท้องก็เลี้ยงเองสิ เขาทิ้งมาเหรอถึงกลับมาหาตฤณ
-
งานดรามาต้องมา ขอดราม่าหนักๆ น้ำตาท่วมจอแล้วอัพยาวๆเลยนะคะ
#รอเสพดราม่า #หลังมาม่าอืดได้ที่ ขอย่อยอาหารด้วย ncร้อนๆนะ
วรั้ย แค่คิดก็ฟินแล้ว
-
:เฮ้อ: พี่ตฤณ หนอ.... ความรัก กับ คุณนภกำลังจะเบ่งบาน ไปได้งดงามแท้ๆๆ
o22 สงสาร พี่ตฤณ เจองานเข้า ของจริง ของแท้แน่นอน.. อ๊ากกกกกกกกกกกกกกก ทำไมต้องเป็นแบบนี้ด้วยอ่ะ
..เทอ จะกลับมาทำไม๊ ..ยายปิ่น
-
ความรัก มันไม่ได้จำกัดเอาไว้แค่เฉพาะ 'เพศตรงข้ามกันกับเรา' เท่านั้นนะคะที่จะได้ไป ^^ คุณนภรอฟังคำยืนยันจากเจ้าตัวเขาก่อนดีกว่าเนอะ ส่วนปิ่น..อย่าได้กลับมาเพื่อขอในสิ่งที่เป็นไปไม่ได้เด็ดขาดเลยนะคะ o18
-
ของแท้เลย
-
สวัสดีค่ะแม่ปิ่น !!!!
-
รู้สึกจะเป็นงานใหญ่ซะด้วย
o22
-
โดนผู้ชายคนนั้นทิ้งมารึงัยจ๊ะ ถึงได้อุ้มท้องกลับมาหาตฤนใช่มั้ย :m16:
-
มีงานเข้า~
-
รอดสิ ตฤณออกจะเก่ง และดูแล้วน่าจะเด็ดขาด แต่ เอ จะใจอ่อนกับผู้หญิงไหม
ปิ่นใจร้ายทิ้งไปก่อนนะตฤณจำให้ดี อุ้มทองมานี่ต้องการไร
คุณนภโดนปล้นจูบแต่เช้าเลย ตฤณเดินดิ่งมามากเหมือนโดนมนต์ อย่างฮาอ่ะ
ถ้าได้อยู่ด้วยกันทุกวันคงดีนะ แต่คุณนภยังไม่ปล่อยใจให้เลยนะเนี่ย
ขอบคุณค่ะ
-
แล่วๆๆแล้วววว
เพิ่งหวานกันไปหยกๆ
ดราม่าซะแล้ว
ตฤณเคลียล์ด่วนเลยนะจ๊ะ ก่อนที่
คุณนพจะงอน
-
ปิ่นนนนนน เธอจะกลับมาทำม้ายยยยยย :katai1: :katai1: กำลังหวานๆกันอยู่เชียว อย่าดราม่ามากนะคะ
-
กรรมของแท้
-
ปิ่นหยกโดนทิ้งแล้ววิ่งกลับมาหาตฤณเนี่ยนะ omg. ช่างคิดได้
-
เอาเเล้วววว
คาดว่าผญ.คนนี้เป็นเเฟนเก่าเเหละ เเต่นางไปป่องกับคนอื่นมาก่อนเเล้ว
-
เดี๊ยนเชื่อว่าตฤณชัดเจนค่ะ คุณนภสู้ๆ
-
มักจะเป็นแบบนี้เสมอ กำลังไปได้สวย มมันต้องมีตอมมาขัดตลอด ปิ่นร้องไห้ทำไม แฟนใหม่ทิ้งเหรอเธอ :/
-
เอาล่ะสิ ยัยปิ่นหยกจะนำปัญหาอะไรมาให้
คุณนภคงไม่คิดจะหลีกทางใช่ไหม ไม่นะ ไม่ ๆๆๆ
-
มีตัวช่วนทำให้คุณนภรู้ใจตัวเองแล้วว่าคิดยังไงกับคุณตฤณ
-
โห งานเข้าจริงๆ ด้วย
-
อ้าวปิ่นกลับมาทำไม ทิ้งตฤณไปกับคนข้างบ้านแล้วนี่ ตฤณงานเข้าโดยไม่รู้ตัวเลย กำลังไปไดัสวยแท้ๆ
-
ถ้าเค้าไปทำบุญปล่อยนกปล่อยปลา มันพอจะช่วยไอ่ตฤณได่บ้างไหมนะ
งานเข้าแรงมาก โถๆๆๆ
-
จะกลับมาทำไมนะปิ่น ตฤณคงจะไม่หวั่นไหวหรอกนะ เคยเจ็บมาแล้วนี่
แต่คุณนภนี่สิ :hao4:
-
นังชะนี หล่อนจะกลับมาทำไมยะ
แต่คิดอีกแง่ ก็อาจจะดี หล่อนจะได้มาเป็นตัวเร่งปฏิกิริยา
-
สนุกมากเลยค่ะ ตามอ่านมา 3 เรื่องเลยทีเดียว พระเอกเรางานใหญ่งอกพิเศษเลยทีเดียว รอตอนต่อไปค่ะ สู้ๆนะคะ /ว่าแต่คุณนภนี่สายซึนใช่ไหมคะ!!! /อยากเป็นคุณเลขา จิ้นติดขอบจอ อิอิ
-
เดาว่าคุณปิ่นทิ้งเค้าแล้วก็ไปโดนเค้าทิ้งมาล่ะสิ :katai1:
-
งานเข้าจีจี กร้ากกกกก กลายเปงหญ้าแห้งซะเถอะ!!!!!
คุณนภใจเย็นๆนะเจ้าคะ อย่าพึ่งโกรธควันออกหู เครียดแล้วเดี๋ยวผมร่วง ><
ขอบคุณนะคะ ^^
-
งานใหญ่ซะด้วยทำไงล่ะตฤณ
-
มาเป็นกำลังใจให้คุณนภ อย่าพึ่งคิดมาก
-
Chapter 29
หลังจากธนากรกลับออกไป ภายในห้องทำงานก็เหลือเพียงแค่นภเกตน์กับหญิงสาวผู้มาเยือนเท่านั้น ชายหนุ่มยืนนิ่งราวกับรูปปั้น ใบหน้าอ่อนเยาว์หันออกไปทิศทางตรงกันข้ามกับที่หญิงสาวยืนอยู่
ปิ่นหยกเองก็รู้สึกอึดอัด เธอชำเลืองมองคนที่มีสีหน้าเรียบเฉย ดูน่าหวั่นเกรง พลางประสานสองมือเข้าไว้ด้วยกัน “เอ่อ... ดิฉันมารบกวน... คุณ... เอ่อ...”
“...นภเกตน์ ผมเป็นผู้จัดการแผนกนี้ เชิญนั่งสิ” ร่างโปร่งหันหน้ามาสบสายตากับหญิงสาว จากนั้นก็ผายมือไปทางชุดโซฟาภายในห้อง เขารอให้เธอนั่งลงก่อน จึงเดินไปนั่งลงบนโซฟาอีกตัว “คุณตฤณออกไปทำงานข้างนอก คิดว่าคงจะกลับเย็นๆ”
“ค่ะ”
“...รู้สึกดีขึ้นบ้างรึยัง”
ปิ่นหยกพยักหน้า “ดีขึ้นแล้วค่ะ ขอบคุณนะคะ เอ่อ... ถ้างั้น... ดิฉันขอตัวกลับก่อนดีกว่าค่ะ ขอโทษที่มารบกวนเวลาทำงานของคุณนภเกตน์นะคะ” ใบหน้าของปิ่นหยกซีดเผือด เธอชักหวั่นใจว่าเธอมาผิดเวลามากจริงๆ หากด้วยความร้อนใจ บวกกับความกังวลใจที่สั่งสมมากจนนอนไม่หลับ ส่งผลให้ร่างกายและเด็กในท้องของเธออ่อนแอ เธอจึงจำเป็นต้องมาพบกับตฤณเพื่อพูดคุยถึงเรื่องที่ทำให้เธอเป็นกังวลมากเหลือเกิน
นภเกตน์ถอนหายใจหนักๆ “...คุณปิ่นหยกมาอีกครั้งตอนเย็นสิ คุณตฤณคงจะกลับมาที่นี่หลังเลิกงานนะ”
แววตาหมองหม่นของหญิงสาวสั่นระริก “...ดิฉัน... คงมาไม่ได้หรอกค่ะ นี่ก็แอบออกจากบ้านมา”
“มีธุระสำคัญมากเลยเหรอ ทำไมไม่โทรไปคุยกับเขาล่ะ”
ปิ่นหยกพยักหน้าหงึกหงัก “...ดิฉันไม่กล้า กลัวเขาไม่รับสายค่ะ” เธอตอบเสียงแผ่ว ดวงตาเริ่มมีน้ำใสๆ เอ่อคลอ “ถ้าพบกันซึ่งๆ หน้า อาจจะดีกว่าด้วยน่ะค่ะ”
ในสถานการณ์เช่นนี้ ร่างโปร่งเองก็ไม่รู้จะทำอย่างไรดี โดยเฉพาะเมื่อตัวเขา... เป็นเพียงคนนอกเท่านั้น... คำถามผุดขึ้นมามากมายในศีรษะ แต่จะถามอะไรออกไป ก็กลัวว่าจะเป็นการละลาบละล้วง ถ้าอย่างนั้นแล้ว...
“ถ้าอย่างนั้น ผมโทรหาเขาให้เอามั้ย” นภเกตน์เอ่ยถามพลางล้วงหยิบโทรศัพท์มือถือขึ้นมากดเบอร์ เขาหยุดชะงักไปเล็กน้อย เมื่อสังเกตเห็นว่าปลายนิ้วของตนสั่นจนเห็นได้ชัด
“...ยะ... อย่าเลยค่ะ... เขาจะยอมคุยกับดิฉันเหรอคะ ดิฉันทำให้เขาเจ็บปวด... ถึงขนาดนั้น”
“คุณปิ่นหยก เอ่อ... คุณกับคุณตฤณ...” ร่างโปร่งเม้มริมฝีปาก เขานึกเกลียดตัวเองที่หลุดถามคำถามแบบนั้นออกไป “ไม่มีอะไรครับ คุณไม่จำเป็นต้องตอบคำถามผม”
หญิงสาวลูบท้องของเธออย่างแผ่วเบา พร้อมกับตอบคำถาม “เราเคยคบกันน่ะค่ะ”
หัวใจดวงน้อยร่วงวูบ ความเป็นจริงที่ต้องยอมรับทำให้ชายหนุ่มรู้สึกเจ็บหน่วงในอก คนรัก... ผู้หญิง... ถ้าอย่างนั้นแล้วตฤณก็ไม่ได้เป็นเกย์จริงๆ น่ะสิ เพราะงั้น... เรื่องทั้งหมดที่เกิดขึ้นระหว่างเขากับตฤณ... ก็คงเป็นความเข้าใจผิดของเขาเอง เป็นความเข้าใจผิด... ที่ทำให้ความสัมพันธ์ของพวกเขาออกมาในรูปแบบนี้
...แล้วเด็กในท้องนั่น บางที... นภเกตน์รู้สึกเหมือนโดนภูเขาล้มทับ ในสมองมึนงงจนเบลอไปหมด ชายหนุ่มลุกขึ้นพรวดแล้วเดินไปยังโต๊ะทำงานของตน เขาไม่อยากรับรู้ ไม่อยากได้ยินเรื่องของตฤณกับผู้หญิงคนนี้อีกแล้ว
“เดี๋ยวผมจะตามคุณตฤณมาให้ รออีกสักพักนะ”
ปิ่นหยกยิ้มกว้าง หากน้ำตาไหลเปื้อนแก้ม “ขอบคุณนะคะ ขอบคุณมากจริงๆ”
มือขาวไล่หาเบอร์บนโทรศัพท์มือถืออีกครั้ง แล้วกดโทรออกไป
ภายในห้องทำงานชั่วคราวที่ทางสำนักงานใหญ่ดาต้าโปรจัดไว้ให้
ชายหนุ่มผิวสีแทนเพิ่งวางหูโทรศัพท์ไปหลังจากที่ทดสอบระบบกับวิศวกรที่อยู่ไซต์งานต่างจังหวัดเสร็จเรียบร้อย เขาส่ายหน้ารัวๆ เพราะวันนี้รู้สึกว่าหางตากระตุกแบบแปลกๆ อยู่หลายครั้ง
...จะดีหรือร้ายวะเนี่ย เขาพึมพำพลางยกมือขึ้นสัมผัสบริเวณหางตาทั้งสองข้าง หากในเวลาเดียวกันนั้นเอง เสียงโทรศัพท์มือถือก็ดังขึ้น เมื่อร่างสูงเห็นชื่อของคนที่โทรเข้ามา เขาก็ยิ้มกว้าง รีบกดรับสายและกรอกเสียงกระดี๊กระด๊าใส่หูโทรศัพท์ไปทันที
“คุณนภ! คิดถึงผมเหรอคร้าบ!”
นภเกตน์เงียบไปสักพัก เขาสูดหายใจเข้าปอดลึก เพื่อให้น้ำเสียงที่เปล่งออกมาเป็นปกติมากที่สุด “...คุณตฤณกลับเข้ามาที่บริษัทหน่อย มีเรื่องด่วนนะ”
“หือ? มีอะไรครับ?”
“ออกมาเดี๋ยวนี้เลยนะ” หลังจากพูดจบผู้เป็นนายก็กดตัดสายไปทันที ปล่อยให้ตฤณนั่งหน้ามึนต่อไปด้วยความงุนงง
“เรื่องด่วนอะไรวะ... ด่วนขนาดที่คุณนภจัดการเองไม่ได้ ต้องเรียกกำลังเสริมให้เข้าไปช่วยรับมือเลยเหรอวะเนี่ย” ตฤณลุกขึ้นเก็บของอย่างรวดเร็ว เขาหอบกระเป๋าใส่แล็ปท็อปและแฟ้มเอกสารไว้ในมือ ทว่าพอเปิดประตูห้องออก ก็เจอกันกับธนากรเข้าพอดี
“อ้าว! ไอ้แหลม เจอพอดี เดี๋ยวบ่ายกูกลับมานะ ต้องรีบกลับบริษัทก่อน”
“อ้อ มึงรู้แล้วเหรอ งั้นมึงก็รีบกลับไปเคลียร์ให้เรียบร้อยละกัน” ธนากรตั้งใจแวะมาแจ้งข่าว แต่พอเห็นว่าตฤณรู้แล้ว เขาก็หมุนตัวเดินออกไป
“เฮ้ย! เดี๋ยวๆ ไอ้แหลม! มึงบอกกูมาก่อน ที่บริษัทมีอะไรวะ”
“อ้าว! กูก็นึกว่ามึงรู้แล้ว ก็แฟนเก่ามึงอะ ปิ่นหยก อุ้มท้องมารอมึงอยู่ที่บริษัทไง”
“ฮะ?!” ตฤณเบิกตาโพลง ขนลุกตั้งแต่บนศีรษะจรดปลายเล็บขบ แวบแรกที่เขานึกเป็นห่วงคือ... ความรู้สึกของนภเกตน์ เจ้านายจะคิดยังไงเนี่ย “...ชิบหาย!”
“ลูกมึงรึเปล่าวะ ในท้องปิ่นอะ” ธนากรถอนหายใจ
“เปล่าเว้ย ไม่ใช่! นั่นลูกของปิ่นกับแฟนใหม่... โธ่ว้อยยยย! กูสังหรณ์ใจอยู่แล้วเชียว!”
“มึงไม่ต้องกลุ้มใจไป ที่บริษัทไม่มีใครอยู่นอกจากคุณนภเกตน์ ไม่มีใครเห็นหรอก”
ร่างสูงแทบจะล้มทั้งยืน... “ไอ้ห่า... กูยอมให้ทั้งบริษัทเห็นดีกว่าให้คุณนภเห็นคนเดียวอีก”
ธนากรขมวดคิ้ว “ทำไมวะ”
“กูไปแล้วโว้ย” ตฤณไม่อยู่รอตอบคำถามของเพื่อนรักที่กำลังอ้าปากพะงาบๆ เป็นปลาทองเลยด้วยซ้ำ เขาปราดออกไปยังลานจอดรถเพื่อเดินทางกลับไปยังบริษัททันที
บริษัทดาต้าโปร กับ NS นั้นอยู่ห่างกันไม่มาก ในภาวะการจราจรปกติใช้เวลาเดินทางเพียงแค่ยี่สิบนาทีเท่านั้น หากตฤณรู้สึกว่าเวลาผ่านไปช้ามากเหลือเกิน ใจเขาพะวง กังวลถึงแต่ความรู้สึกของผู้เป็นนาย
...นภเกตน์จะคิดยังไงที่เจอแฟนเก่าของตนอุ้มท้องมารอพบแบบนั้น ไม่เข้าใจผิดคิดว่าปิ่นหยกท้องกับเขาไปแล้วหรือเนี่ย!
ยิ่งคิดไปก็ยิ่งเป็นกังวล จนชายหนุ่มต้องถอนหายใจออกมาแรงๆ หลายๆ ครั้ง
เมื่อรถยนต์ที่เขาใช้โดยสารเคลื่อนเข้ามาจอดในลานจอดรถของบริษัท ร่างสูงก็เปิดประตูผางแล้วกระโดดแผล็วออกไปทันทีโดยไม่รอให้รถจอดสนิทเลยด้วยซ้ำ เขาวิ่งอย่างเต็มกำลังตรงไปยังห้องทำงานของตน
“คุณตฤณมาแล้ว...” หลิน... เลขาสาวประจำหน้าห้องรอรับด้วยใบหน้าเคร่งขรึม ก็เจอเหตุการณ์แบบนั้นเข้าไป จินตนาการอันสวยงามของเธอพังพินาศหมดเลย คุณตฤณนะคุณตฤณ เห็นอี๋อ๋อกับเจ้านายอยู่ดีๆ ดันไปทำผู้หญิงท้องซะได้! “มีคนมาพบคุณตฤณ อยู่ข้างในห้องกับคุณนภเกตน์น่ะค่ะ”
ตฤณยิ้มแห้งๆ เขากลืนน้ำลายอึกใหญ่ลงคอ แล้วเปิดประตูเข้าไปภายในห้อง
ผู้เป็นนายนั่งอยู่ที่โต๊ะประจำตำแหน่ง เขากำลังคุยโทรศัพท์พร้อมกับเปิดดูข้อมูลบนจอแล็ปท็อปไปด้วย ส่วนบนโซฟาทางด้านซ้ายของห้องนั้น หญิงสาวที่มีใบหน้าคุ้นเคยกำลังนั่งรอร่างสูงอยู่อย่างเงียบๆ
“ตฤณ!” ปิ่นหยกเงยหน้าขึ้นเมื่อได้ยินเสียงประตูและเห็นว่าเป็นคนที่เธอคุ้นเคยเดินเข้ามา เธอรีบลุกขึ้นยืน รูปร่างของเธอบอบบางเฉกเช่นวันเก่าๆ ทว่าท้องของเธอนั้นโตขึ้นจนเห็นได้ชัดเจนเวลาที่ใส่ชุดคลุมท้องแบบนี้
“ปิ่น...” ตฤณชาวาบ เขาหันขวับไปหาเจ้านาย “คุณนภ เอ่อ...”
นภเกตน์พูดกับคนที่อยู่ปลายสายโทรศัพท์รัวๆ แล้วจึงวางหูพร้อมกับปิดแล็ปท็อปลง “ผมจะออกไปประชุมที่ไซต์แทนให้” เขาเอ่ยเสียงเรียบ โดยไม่มองหน้าผู้ช่วยของตนเลยแม้แต่น้อย “วันนี้ลางานไปก็แล้วกัน พาคุณปิ่นหยกไปส่งให้เรียบร้อยด้วยนะ”
“คุณนภ! เดี๋ยวสิครับ!” มือหยาบคว้าแขนเรียวไว้ทันทีที่ร่างโปร่งเดินสวนกับตนออกไป
“...มีอะไรไว้คุยกันทีหลัง” นภเกตน์บิดแขนให้หลุดออกจากการเกาะกุม เขาหันไปผงกศีรษะให้กับหญิงสาวเล็กน้อยเพื่อกล่าวขอตัว แล้วจ้ำอ้าวออกจากห้องไปอย่างรวดเร็ว
ร่างสูงหันรีหันขวาง เขาควรจะทำยังไงดี จะวิ่งตามเจ้านายออกไป หรือจะเคลียร์ธุระกับปิ่นหยกก่อนดีวะเนี่ย แต่ในขณะที่กำลังลังเล ปิ่นหยกก็เดินมายืนอยู่ตรงหน้าตนแล้วรั้งแขนแกร่งไว้
“ตฤณคะ ปิ่นขอเวลาแค่แป๊บเดียวเท่านั้น”
ปัง ประตูห้องปิดลงสนิท
ตฤณถอนหายใจ เขาหันไปสบสายตากับหญิงสาวซึ่งครั้งหนึ่งเคยได้ชื่อว่าเป็นคนรักของตน “ไปนั่งคุยที่โซฟาแล้วกัน”
ปิ่นหยกพยักหน้า ก่อนจะกลับไปนั่งลงบนโซฟาที่เดิม “ปิ่นขอโทษจริงๆ ที่มารบกวนตฤณแบบนี้”
“ตฤณนึกว่าปิ่นจะไม่มาเจอตฤณแล้วซะอีก”
“...ปิ่นขอโทษ ขอโทษทุกเรื่องที่ทำผิดพลาดไป ขอโทษที่ทำให้ตฤณเสียใจ...”
“เรื่องมันผ่านไปแล้วนะปิ่น...”
..
......
..........
ฝ่ายผู้เป็นนายที่เดินออกมาจากห้องเพื่อเปิดโอกาสให้ทั้งสองคนได้พูดคุยกันตามลำพังย้ายไปนั่งทำงานต่อที่โต๊ะลูกน้องซึ่งว่างอยู่ เมื่อครู่ก่อนที่บานประตูห้องจะปิดลง วินาทีที่นภเกตน์เห็นปิ่นหยกเดินเข้าไปเกาะท่อนแขนแกร่งนั้นเขาก็เข้าใจ...
ตัวเขาเป็นส่วนเกิน... หัวใจที่เจ็บจนเหมือนถูกมีดกรีดแบบนี้ เป็นเพราะว่าเขา... เผลอมอบใจให้ตฤณไปแล้วงั้นสินะ
แต่ว่าทุกสิ่งทุกอย่างมันสายเกินไปแล้ว เขาเป็นเพียงคนที่ผ่านเข้ามาเพื่อฆ่าเวลาเท่านั้น เมื่อสองคนนั้นได้พูดคุยปรับความเข้าใจกัน... พวกเขาก็จะเป็นครอบครัวที่เหมาะสม
...และที่สำคัญที่สุด เพราะตฤณไม่ได้ชอบผู้ชายมาแต่แรก ดังนั้นเรื่องทั้งหมดที่เกิดขึ้นกับพวกเขา ก็คงไม่ได้มีความหมายอะไรมากไปกว่าการเล่นตลกใส่กันเท่านั้น
ปลายนิ้วเรียวที่กำลังเคาะแป้นพิมพ์รัวๆ หยุดนิ่ง... นั่นสินะ ตั้งแต่แรกตฤณก็ไม่ชอบขี้หน้าเขา แล้วตัวเขาก็แกล้งอีกฝ่ายเอาไว้เยอะ... นี่คงเป็นแค่การเอาคืนกันเท่านั้น เขาไม่น่าเผลอใจเลย ทั้งๆ ที่เคยเข้มแข็ง ไม่ยอมให้ใครๆ ผ่านเข้ามาในกำแพงสูงที่ตนสร้างขึ้นเพื่อกีดกั้นและป้องกันตนเองจากคนที่อยู่รอบๆ กายได้
...คุณตฤณ... คุณนี่มันใจร้ายที่สุด
“คุณนภเกตน์ คุณนภเกตน์คะ?” หลินเดินเข้ามาหยุดยืนข้างเจ้านาย เธอเรียกชื่อเขาอยู่หลายหน หากเจ้านายก็เอาแต่นิ่งเฉย
...โถ คงจะเฮิร์ตมากสินะคะเนี่ย... “คุณนภเกตน์ค้า!!!”
“อ๊ะ! ครับ” ร่างโปร่งสะดุ้งตัวเบาๆ
“รถที่คุณนภเกตน์จะใช้เดินทางไปสำนักงานใหญ่ของดาต้าโปรพร้อมแล้วค่ะ”
“อืม” นภเกตน์พยักหน้า ก่อนจะหันไปปิดแล็ปท็อปแล้วเก็บใส่กระเป๋า เขาเอื้อมไปหยิบแฟ้มงานแล้วเดินไปอย่างเร็วที่สุด แต่ขณะที่ก้าวออกไปจากลิฟต์โดยสารเมื่อมาถึงที่ชั้นหนึ่ง ผู้จัดการฝ่ายเซลส์เพิ่งเดินทางมาถึงบริษัทพอดี พวกเขาจึงหยุดพูดคุยกันสักครู่ถึงความคืบหน้าของโพรเจกต์ดาต้าโปร จากนั้นร่างโปร่งจึงเดินไปยังรถที่จอดรอตนอยู่
หลังจากเข้าไปนั่งในรถได้สักพัก รถคันที่เขานั่งเคลื่อนออกไปจากลานจอดรถช้าๆ หากพอนภเกตน์เงยหน้าขึ้น เขาก็ได้พบกับภาพที่ไม่ได้อยากรู้เห็นเลยแม้แต่น้อย
แต่ว่าไม่ทันเสียแล้ว นัยน์ตากลมใสจ้องมองภาพชายหญิงที่เดินออกมาจากตึกพร้อมกันด้วยใบหน้ายิ้มแย้ม หัวใจเจ็บแปลบก็เพราะคนที่ตฤณยืนอยู่เคียงข้างนั้น ไม่ใช่เขาอีกต่อไป และพอหญิงสาวจะก้าวลงบันได ร่างสูงก็ขยับเข้าไปช่วยประคอง ดูตฤณจะประคบประหงมเธออยู่ไม่น้อย พวกเขาคงเข้าใจกันดีแล้ว
มือยาวยกขึ้นกุมแผ่นอกด้านซ้าย ซึ่งภายในมันเจ็บ... เจ็บจนทรมาน
“คุณนภเกตน์เป็นอะไรรึเปล่าครับ” คนขับรถถามขึ้นเมื่อเห็นว่าท่าทางและสีหน้าของเจ้านายดูไม่ค่อยดีนัก
นภเกตน์วางมือลงบนตักแล้วเชิดหน้าขึ้นเหมือนอย่างเคย “เปล่า รีบไปเถอะ”
TBC~*
ดราม่านิดเดียวค่า :hao5: เรื่องนี้มาแนวเฮฮา เพราะงั้นฮัสกี้ต้องขออภัยคอมาม่าด้วยนะค้า แฮ่...
ความรักมันก็ต้องมีอุปสรรคกันบ้างนะพี่ตฤณ ก็ไปหลอกเขาไว้เยอะนี่นา อิอิ
แต่ว่าสงสารน้องนภจังเลย ฮืออออ...
มาดูกันว่าพี่ตฤณจะทำยังไงต่อไปดีนะคะ จะง้ออีท่าไหน น้องนภถึงจะเห็นจัยยย์ 55555
ขอบคุณนักอ่านทุกคนมากๆ ค่า จุ๊พพพพ
-
อย่าดราม่าน้าาาาา :hao5: :hao5:
-
Husky ใจร้ายยยยยยยยยยยยยยยยยยย o22
สงสาร พี่ตฤณ สงสารคุณนภ
อ๊างงงงงงงงงงงงงงงงงงง แต่ ฟินตรงประโยคนี้
. "".. หัวใจที่เจ็บจนเหมือนถูกมีดกรีดแบบนี้ เป็นเพราะว่าเขา... เผลอมอบใจให้ตฤณไปแล้วงั้นสินะ ""แต่ก้อดี คุณนภรุ้ใจตัวเองแล้วสิเนี่ย :กอด1:
.
นั่งรอ ตอนหน้า ฉากหวานๆ ต้องหวานมาแล้วนะ ฮึบๆๆๆๆๆ :hao5: :hao5:
-
ตฤณเตรียมแผนการเอาไว้ง้อคุณนภด่วนๆ เลยค่ะ เพราะตอนนี้เจ้าตัวเขาเข้าใจผิดกันไปใหญ่แล้ววว :ling2: ..
-
งานเข้าของจริง ตฤณรีบเคลียร์ด่วนเลย สงสารน้องนภ เข้าใจผิดไปใหญ่แล้ว ง้อยากแน่เลย
-
งืออออ สงสารคุณนภอ่าาา
-
สถานการณ์มันชวนให้คิด น่ะ
:katai1:
-
พี่ตฤนรีบมาง้อคุณนภให้ไวเลยนะ :katai1:
-
:pig4: :pig4:
-
ค้างแรง ผู้ช่วยหน้าแมวจะง้อยังไงล่ะทีนี้ รอๆๆๆ
-
หน๋อยยยยยย ตฤณ!!! รีบเคลียร์เลยนะ
สงสารคุณนภ
-
เคลียร์เมียเก่าให้เรียบร้อย แล้วรีบไปงัอว่าที่เมียด่วยเลยนายตฤณ :katai1:
-
โถ ๆ คุณนภของบ่าวอย่าเสียใจไปเลยค่ะ มามะบ่าวจะกอดปลอบ อิอิ
คนเรามีอดีตกันได้ สนใจปัจจุบันดีกว่า คุณนภไม่คิดมากนะ
-
อย่าเพิ่งคิดไปไกลสิค่ะ
รอตฤณมาอธิบายก่อนน่ะ
-
:katai5: :katai5: :ling1: :ling1: เคลียด่วน :katai1: :katai4: :katai4:
-
ตฤณ รีบเคลียร์ด้วยนะตัว
-
โถ.. คุณนภฟังพ่อตฤณเค้าอธิบายก่อนน๊าาาา. (╥﹏╥)
-
ตฤณรีบตามไปด่วนๆเลย :katai5:
-
เดียวก็โดนส่งไปประจำไซท์งานไกลๆ. หรอก ทำแบบนี้ได้ไง
-
โถ คุณนภอย่าคิดมากนะคะ แต่ตฤณจะสามารถใช้ความลื่นไหลง้อได้สำเร็จไหมเนี่ย ลุ้นด้วยคน
แอบกลัวตอนคุณนภเชิดหน้า เธอคงฮึดจริงที่จะเลิก ใจเย็นๆ นะค้า
ขอบคุณค่ะ
-
ตฤณขุดแผนหรือความตอแหลที่แกมีทั้งหมดมาง้อคุณนภด่วน!!!!
-
ปิ่นหยกหน้าเธอนี่ด้านได้ใจฉันจริงๆยืมไปเป็นถนนทีสี่แยกได้ไหมเธอ
-
น้องนภอย่าเพิ่งคิดมากนะรอฟังอิตาพระเอกของเราก่อน
-
ตฤณรีบง้อเลย จะง้ออีท่าไหนดี หลายๆท่าก็ได้นะ กี้ดดดด
-
ดราม่าาาาา ตฤณเคลียร์กับคุณนภให้รู้เรื่องเลยนะ สงสาร
แล้วปิ่นจะมาทำไม เพื่ออะไร อุ้มท้องมาแบบนี้ ใครๆก็ต้องคิดว่าตฤณเป็นพ่อของลูก ฮรอลล
-
ต๊าย แหน่ ต๊าย แหน่~~ -->เสียงรถหวอไปรับตฤณ กร้ากกกกกก :hao7:
รีบๆมาต่อเร็วๆเบยข่ะะะ ไม่อยากดราม่านานนนน :katai1:
ขอบคุณนะคะ ^0^ อิอิ
-
ขอบคุณ :)
-
Chapter 30
ในตอนบ่ายของวัน หลังจากที่ตฤณพาปิ่นหยกไปส่งบริเวณใกล้บ้านของเธอกับแฟนหนุ่มคนใหม่แล้ว เขาก็ปราดกลับเข้าไปยังสำนักงานใหญ่ หากไม่สามารถทำอะไรได้ เพราะเจ้านายเข้าประชุมกับผู้บริหารของทางบริษัทดาต้าโปรอยู่ เขาจึงไปนั่งจ๋องรอเจ้านายอยู่ในห้องทำงานชั่วคราว
ชายหนุ่มนั่งลอกแลกอยู่ไม่สุข ใจเขาอยากจะอธิบายให้นภเกตน์ฟังเร็วๆ ถึงเรื่องที่เกิดขึ้นภายในวันนี้ เพราะกลัวเจ้านายจะคิดมากและเข้าใจตนผิด
ตฤณถอนหายใจหนักๆ อยู่หลายครั้ง เขาชอบเจ้านาย ใช่... แต่อาการกระวนกระวายใจแบบนี้ บ่งบอกชัดเจนว่าเขาแคร์เจ้านายมากเพียงไหน นี่เขาคงถลำลึกไปมากกว่าแค่ชอบซะแล้ว... เขาหลงรักเจ้านายเข้าเต็มเปา
“คุณนภ... รู้มั้ยครับ คุณคือผู้ชายคนเดียวที่ทำให้ผมยอมเป็นเกย์”
ในขณะเดียวกันกับที่ร่างสูงเปรย ธนากรก็เปิดประตูผางเข้ามาในห้องพอดี “อรั๊ยยยย!!!”
“ไอ้แหลม!!” ตฤณถึงกับผงะ เพราะมั่นใจว่าอีกฝ่ายได้ยินที่เขาพร่ำเพ้อไปเต็มๆ
“ไอ้ตฤณ! มึงพูดว่าอัลรัยยยยนะ!!” ทันใดนั้นความทรงจำในคืนก่อนนู้นก็หวนกลับคืนมาเป็นฉากๆ เพราะก่อนหน้าธนากรเอาแต่สนใจเรื่องงานจนลืมไปเสียสนิท เขาก็รู้สึกตงิดๆ ตั้งแต่ตอนที่เจอกับปิ่นหยก แต่ก็ดันลืมนึกถึงเรื่องสำคัญไปซะได้ “จริงด้วย! มึงกับคุณนภเกตน์! ตายห่า! กูเพิ่งนึกออกว่ามึงหันมาเคลมเจ้านายแว้ว!”
มือหยาบคว้าแผ่นกระดาษแถวนั้นมาขยำๆ แล้วยัดใส่ปากของธนากร “ยังไม่ได้เคลมเว้ย! ไอ้บ้า”
“แอร๊ๆ อู้อี้อ๊าๆๆ” (แปล “ช็อตที่กูเจอเช้าวันนั้นที่บ้านมึง กับคำพูดของมึงแปรผกผันกันมากเลยอะ”)
ตฤณเกาศีรษะแกรกๆ เขาลุกขึ้นจากเก้าอี้ แล้วเดินออกไปในทิศทางตรงกันข้ามกับคนที่ยืนอยู่สองสามก้าว “...กูไม่รู้จะพูดว่ายังไงดี...”
ธนากรก้าวตามไปช้าๆ เขาตบไหล่หนาแรงๆ อย่างเข้าใจ ก่อนจะคายก้อนกระดาษในปากออก “ตุ๊ย... ไม่ต้องอธิบายอะไรหรอก เรื่องของมึง”
ร่างสูงถอนหายใจหนักๆ เขาหันกลับมาสบสายตากับเพื่อนรัก “ไอ้แหลม คำจำกัดความของคำว่าเกย์ในสมองมึงเป็นยังไงวะ”
“ฮะ!”
“ถามจริงๆ นะ กูอยากรู้”
“เอ่อ... ก็... ชอบผู้ชายด้วยกันไง แบบว่าหื่นขึ้นกับผู้ชายคนที่ชอบได้” ธนากรยกมือขึ้นเกาศีรษะ ก่อนจะพูดต่อ “อืม... คือ... กูว่ามันเป็นเรื่องของความรักเว้ย สำหรับกูก็ไม่ได้ต่างอะไรจากความรักแบบชายหญิงสักเท่าไหร่หรอก เอ้อ... แต่ตกลงนี่มึงค้นพบตัวเองแล้วเหรอวะ”
ตฤณนิ่งไปสักพัก “...อือ... งั้นกูคงจะเป็นเกย์จริงๆ กูคิดกับคุณนภแบบที่มึงว่ามานั่นเป๊ะเลย กูชอบเขา... อยากอยู่ใกล้ๆ เขา แถมยังหื่นใส่เขาด้วย”
“อรั๊ย! ไหนว่าไม่รู้จะพูดยังไงดีไงวะ นี่มาเป็นชุดแบบไม่ให้กูตั้งตัวเลยนะเนี่ย” ธนากรยกมือขึ้นกอดอก เขาขมวดคิ้วเล็กน้อย นึกสงสัยว่าเพื่อนรักจะชอบเจ้านายที่เป็นผู้ชายได้จริงๆ งั้นหรือ จากนั้นจึงถามต่อ “อย่างกูนี่ มึงชอบมั้ย อยากทำกับกูแบบที่ทำกับคุณนภเกตน์มั้ย”
“.....” ใบหน้าหล่อเหลาเงยขึ้นสบสายตากับเพื่อนสนิท กับไอ้ธนากรเนี่ยนะ แค่จะกอดยังต้องนอนคิดเอาตีนก่ายหน้าผากสามวันสามคืนเลย
“กูรู้นะมึงคิดอะไรอยู่ หน้าตามึงบ่งบอกชัดเจนมาก” ธนากรเหน็บ
“เอาวะ เพื่อการศึกษา ขอกูลองหน่อยละกัน” ร่างสูงก้าวเข้าไปสวมกอดอีกฝ่าย “อืม... เหมือนกอดท่อนไม้” ...ไม่ได้ให้ความรู้สึกคล้ายกับเวลาที่เขากอดนภเกตน์เลยแม้แต่น้อย พลันในสมองแมวๆ ก็เกิดคำถามว่า... แล้วเขาจะจูบผู้ชายอื่นนอกจากนภเกตน์ได้รึเปล่า? “ให้กูจูบมึงทีนึงได้มั้ย”
“เย้ย! ไม่เอาเว้ย อุ๊บ!” ...ธนากรถีบเพื่อนตัวโตออก แต่ไม่ทัน ใบหน้าหล่อเหลาโน้มเข้าไปประกบปิดริมฝีปากตนก่อนแล้ว พวกเขามัวแต่กอดรัดฟัดกันนัวเนีย จนไม่ได้สนใจว่าบานประตูห้องนั้นแง้มเปิดอยู่ แล้วนภเกตน์ก็กำลังก้าวเข้ามาเพื่อเก็บข้าวของในห้องและเตรียมตัวกลับ
ปัง! เสียงบานประตูปิดลงสนิท แม้จะไม่ดังมาก แต่ก็พอที่จะทำให้สองหนุ่มในห้องรู้สึกตัวและผละออกจากกัน
“ชิบหายแล้ว หรือว่าคุณนภ...” ตฤณเหวี่ยงเพื่อนตัวผอมลงกับพื้นห้อง แล้วปราดไปยังประตู พอเปิดออกก็เห็นด้านหลังของร่างโปร่งที่สาวเท้าฉับๆ เดินจากไปอย่างรวดเร็ว
“อ้วกกกกกก!” ธนากรโก่งคอแล้วยกมือถูริมฝีปากแรงๆ
“ชิบ! ทำไงดีวะไอ้แหลม ไม่น่าเลยกู!” ร่างสูงหันหน้าไปทางธนากร “น้อยๆ หน่อยมึงนี่ กูก็จะอ้วกเหมือนกันเว้ย! เสียปากชะมัด”
“ไอ้ห่านี่ กูขอให้มึงจูบกูเรอะ! แล้วมึงยังไม่รีบตามคุณนภเกตน์ไปอีก”
“เออ! มึงเก็บของของกูกับของคุณนภให้ที ขอบใจเว้ย!” ตฤณสั่งก่อนจะวิ่งออกจากห้องไป
ขายาวพาเจ้าของวิ่งไปตามทางเดินในตึก เมื่อไม่เห็นใครก็ตรงเข้าไปกดรอลิฟต์โดยสารด้วยใจร้อนรน กดๆ อยู่หลายครั้งลิฟต์ก็ยังไม่มาเสียที เขาจึงเปลี่ยนใจย้ายไปใช้บันไดของทางหนีไฟแทน กว่าจะลงมาถึงชั้นล่างสุดก็เล่นเอาเหงื่อโซมกายและหอบแฮก เขากวาดตามองไปรอบๆ บริเวณลานว่าง แต่ก็ไม่พบร่างโปร่งบางที่ตนตามหา
ตฤณวิ่งต่อไปยังลานจอดรถ และที่นั่น เขาพบกับคนขับรถที่พาตนมาที่บริษัทลูกค้านี่ยืนรออยู่ “คุณตฤณมาพอดี เมื่อกี้คุณนภเกตน์สั่งผมเอาไว้ว่าให้เอาของของคุณนภเกตน์กลับไปที่บริษัทให้ด้วยน่ะครับ”
“แล้วคุณนภล่ะ!”
“กลับไปแล้วล่ะครับ รถเพิ่งออกไปเมื่อกี้นี้เอง”
“ฮื้ยยยย! โธ่เว้ย! พี่สตาร์ตรถเตรียมไว้เลยนะ ผมไปเอาของแป๊บ” ชายหนุ่มสบถอย่างหัวเสีย จากนั้นก็วิ่งกลับเข้าไปในตึกของสำนักงานใหญ่ดาต้าโปรอีกครั้ง
“ขับเร็วกว่านี้ไม่ได้รึไงพี่ นี่มันเรื่องด่วนขนาดจะเป็นจะตายเลยนะ!” ตฤณตะโกนกรอกหูคนขับรถของตนพลางตบเบาะรัวๆ
“โธ่ คุณตฤณ เร็วกว่านี้น่ะได้ตายเร็วแทนแน่ๆ คร้าบ”
ร่างสูงฮึดฮัด เขาอยากจะยื่นฝ่าเท้าไปเหยียบคันเร่งแทนคนขับรถซะจริงๆ ป่านนี้เจ้านายจะไปถึงไหนแล้ว จะกลับเข้าออฟฟิศ หรือจะกลับไปยังคอนโดมิเนียม ถ้าวันนี้เขาไม่ได้พูดคุยกับนภเกตน์ให้เข้าใจ มีหวังอกแตกตายแน่ๆ พลันตาคมก็เหลือบไปเห็นนาฬิกา เขาคิดว่าเจ้านายน่าจะกลับไปถึงออฟฟิศแล้ว
มือหยาบล้วงหยิบโทรศัพท์มือถือขึ้นมากดเร็วๆ “กิตติ! ช่วยกูด้วย”
“อะไรวะมึง! กูออกมาจากไซต์แล้วนะ!”
“มึงโทรไปหาคุณนภที่เบอร์บริษัทที ถามหรือชวนคุยเรื่องอะไรก็ได้ ช่วยรั้งเขาให้อยู่ออฟฟิศต่ออีกสักหน่อย ปฏิบัติเล้ย! ด่วน!”
“โธ่ ไอ้บ้า! จะให้คุยอะไรเล่า! หาเรื่องให้กูโดนเชือดแล้วมั้ย”
“จะคุยอะไรก็ได้เรื่องของมึง ถือว่าช่วยกูนะ! เร็วเข้าเซ่!”
เป็นความซวยของกิตติ เขาจำใจต้องโทรเข้าบริษัทไปด้วยหัวใจตุ้มต่อม ทั้งที่ยังนึกหัวข้อที่จะใช้ในการสนทนาไม่ออกเลยด้วยซ้ำ เสียงเรียกเข้าที่ปลายสายดังอยู่สองสามครั้งจึงมีคนกดรับสาย
“สวัสดีค่า บริษัท NS ดิฉันหลิน เลขาของคุณนภเกตน์รับสายค่า”
“คุณหลิน! ผมกิตตินะครับ ขอสายหัวหน้าหน่อยครับ”
“อ้อ... คุณกิตติ อย่าลืมของฝากของหลินนะคร้า... คุณนภเกตน์ยังไม่เห็นเข้ามาเลย เอ๊ะๆ เดี๋ยวนะคะ นั่นๆ เดินมาพอดีเลยค่ะ”
กิตติได้ยินเลขาสาวร้องเรียกเจ้านายเสียงดังลั่น แล้วสักพัก ผู้เป็นนายก็เข้ามารับสาย
“มีอะไร คุณกิตติ”
น้ำเสียงขุ่นๆ นั่นทำให้กิตติขนลุกเกรียว เย็นวาบจากตาปลาขึ้นไปถึงยอดสิวบนหนังศีรษะ เสียวจี๊ดได้แบบไม่ต้องง้อทันตแพทย์ “แอร๊... คือผม... ผม... ฮือออ~” ...ร้องไห้ประชดชีวิตแม่งซะเลยดีกว่ากู!!
“เป็นอะไรไปน่ะ!” ร่างโปร่งตกใจ เพราะจู่ๆ คนที่ปลายสายก็ปล่อยโฮออกมาซะอย่างนั้น ดูท่าคงจะมีเรื่องคอขาดบาดตายเป็นแน่
“ฮือ... ผมคิดถึงบ้านเหลือเกินครับ ฮืววว...”
ผู้เป็นนายเงียบไปชั่วครู่ “แต่บ้านคุณกิตติอยู่สงขลาไม่ใช่เหรอ ปกติก็ไม่ได้กลับบ้านอยู่แล้วนี่ แล้วตอนนี้ก็อยู่ไม่ไกลจากที่บ้าน ไม่น่าจะโฮมซิกได้เลยนะ”
...ชิบหาย! ผิดแผน... “อ้า... เอ่อ คิดถึงบ้านเช่าของผมที่กรุงเทพฯ น่ะครับ ป่านนี้ไอ้แจ้ นังไก่ นังกุ๊ก นังจิ๊บ นังเจี๊ยบ จะเป็นยังไงบ้างก็ไม่รู้ จะตรอมใจ กินข้าวกินน้ำไม่ลงเลยรึเปล่า ไม่ได้เห็นหน้าผมนานเป็นอาทิตย์แล้ว ฮืออ...”
“หืม จะให้ผมส่งคนไปดูให้มั้ย” นภเกตน์ลากเก้าอี้มานั่งตรงโต๊ะทำงานของเลขาสาว ซึ่งเธอใส่รองเท้าและถือกระเป๋ารอจะกลับบ้านพร้อมอยู่แล้ว เขาพยักหน้าเป็นเชิงบอกให้เธอกลับไปก่อน ส่วนตัวเขานั้น... ถึงจะอยู่ในอารมณ์ย่ำแย่แค่ไหน แต่ในฐานะที่เป็นนาย ก็ควรจะอยู่รับฟังปัญหาของลูกน้อง
“ไม่เป็นไรครับ ผมฝากข้างบ้านให้ช่วยแวะมาดูแลให้วันละหน แต่ก็เป็นห่วงพวกมันอยู่ดี นี่ไอ้แจ้จะขันออกมั้ยนะ เวลาผมไม่อยู่แบบนี้... นังไก่ นังจิ๊บ นังกุ๊กกับนังเจี๊ยบจะออกไข่ได้รึเปล่า จะมีใครคอยให้กำลังใจตอนพวกมันเบ่งมั้ย” กิตติพร่ำเพ้อไปเรื่อยเปื่อย ใจก็นึกบ่น ไอ้ห่าตฤณ เมื่อไหร่จะมาถึงวะ!
ผู้เป็นนายรับฟังลูกน้องงอแงไปอย่างงงๆ ทั้งที่ใจเขาคิดว่าจะกลับมาที่ทำงานนี่เพื่อหยิบเอาเอกสารบางชิ้นติดมือกลับไปอ่านที่คอนโดมิเนียมเท่านั้น เพื่อที่เขาจะได้ไม่มีเวลาคิดฟุ้งซ่าน “คุณกิตติ ผมเข้าใจว่าคุณเครียดจากการทำงานมาก ถ้าอย่างนั้นแล้วก็รีบไปพักผ่อนก่อนไม่ดีกว่าเหรอ”
“นี่... นี่... ผมทำให้หัวหน้ารำคาญเหรอครับ ฮึก! ฮือ~”
“ไม่ใช่อย่างนั้น แต่ผมคิดว่าคุณคงจะเหนื่อยมากแล้ว”
เจ้านายกับลูกน้องสุดป่วนพูดคุยกันต่อไปแบบมึนๆ อยู่อีกสักพัก จนกระทั่งกิตติได้ยินเสียงทุ้มดังแทรกเข้ามาในโทรศัพท์ “คุณนภ!” เขาจึงรีบบอกลากับเจ้านาย “อุ๊ต๊ะ! ข้างบ้านที่ดูแลไอ้แจ้วิดีโอโฟนมาพอดี ขอบคุณหัวหน้าที่รับฟังนะคร้าบ ผมต้องรีบรับสายไปดูหน้าไอ้แจ้มันสักหน่อย สวัสดีนะคร้าบบบ” แล้วกดวางสายไปในทันที
นภเกตน์ชะงักเมื่อได้ยินเสียงคนที่ตนไม่อยากเจอหน้ามากที่สุดในเวลานี้ หากยังไม่ทันได้ทำอะไร อีกฝ่ายก็เข้ามาหยิบโทรศัพท์ไปจากมือขาว แล้ววางลงกับที่ของมัน ก่อนจะฉุดรั้งร่างโปร่งบางเข้าไปภายในห้องทำงานของพวกเขา
ผู้เป็นนายถลาไปตามแรงดึง “เฮ้ย! คุณตฤณ! ทำอะไรน่ะ” เขากระตุกมือออก จากนั้นก็หยุดยืนประจันหน้ากันกับผู้ช่วยภายในห้อง “มีอะไร!”
“เรื่องวันนี้ ขอให้ผมอธิบายหน่อยนะครับ ปิ่นหยกน่ะ...”
“ไม่จำเป็น” นภเกตน์ฝืนตอบไปด้วยสีหน้าเรียบเฉย ทั้งที่หัวใจเจ็บปวด
“ในเมื่อขอไม่ได้ งั้นผมจะบังคับให้คุณฟัง!” สองมือหยาบกุมหัวไหล่เล็กเอาไว้แน่น “เรื่องผมกับปิ่นหยกมันจบไปนานแล้วนะครับ วันนี้เธอมาพบผมด้วยธุระอื่น”
ดวงตากลมใสฉายแววแข็งกร้าว “แล้วไง? มันเกี่ยวอะไรกับผม... นี่มันเวลาเลิกงานแล้วนะ ผมจะกลับบ้าน”
“ผมไม่ให้กลับ เราต้องคุยกันก่อน! คุณถามว่าเกี่ยวอะไร เกี่ยวสิครับ ก็เราคบกันอยู่ไม่ใช่เหรอ”
“คบกัน? เรื่องวุ่นวายทั้งหมดนั่นเกิดจากความเข้าใจผิดของผมเอง เพราะงั้นถือว่าระหว่างคุณกับผมไม่เคยมีอะไรเกิดขึ้นก็แล้วกัน ต่อไปนี้คุณจะไปทำอะไรกับใครที่ไหน มันก็เรื่องของคุณ”
“ผมจะลืมได้ยังไง! มันไม่ใช่เรื่องของผมคนเดียวสักหน่อย คุณนภอย่าพูดแบบนี้สิครับ” มือหยาบดึงร่างโปร่งบางเข้ามากอด แวบหนึ่งตฤณรู้สึกเหมือนมีใครบีบหัวใจเขาอย่างรุนแรง ตลอดเวลาที่ผ่านมา นอกจากปิ่นหยกซึ่งเริ่มคบกันหลังจากเข้ามาทำงานในบริษัท NS ได้สักพัก เขาเองก็ไม่เคยมีใคร ไม่เคยคิดมาก่อนว่าจะมีความสัมพันธ์ใดๆ กับผู้ชายด้วยกันเลยด้วยซ้ำ แต่สำหรับนภเกตน์แล้ว เจ้านายเป็นคนแรกที่ทำให้หัวใจของเขาหวั่นไหวขั้นรุนแรง จนอยู่เฉยๆ ไม่ได้ทั้งที่อีกฝ่ายเป็นผู้ชายทั้งแท่งแบบนี้
...หากร่างโปร่งคิดไปในทางตรงข้ามกัน
ภาพของตฤณที่ประคองปิ่นหยกอย่างใกล้ชิดตรงบันได และภาพของธนากรกับตฤณที่กอดจูบกันในห้องทำงานยังคงชัดเจนอยู่ในความคิด ตฤณจะเป็นเกย์หรือไม่ใช่นั้น เขาไม่อยากใส่ใจอีกแล้ว แต่ที่แน่ๆ ผู้ชายคนนี้คงเป็นแบบนั้นกับทุกคน จะกอดจูบหรือทำอะไรต่อมิอะไรกับใครๆ ก็ได้ทั้งนั้น และตัวเขาเองก็คงเป็นคนหนึ่งในอีกหลายต่อหลายคน... ดังนั้นต่อให้ไม่มีเขา อีกฝ่ายก็คงไม่ได้รู้สึกรู้สาอะไร
...ก็ขนาดปากพูดว่าคบกันกับเขาอยู่ ยังไปกอดจูบธนากรได้หน้าตาเฉย
นภเกตน์รู้สึกราวกับตนเองค่อยๆ จมดิ่งลงในกระแสน้ำเชี่ยว ในศีรษะเริ่มจะมึนๆ แขนขาอ่อนแรงจนแทบจะไร้เรี่ยวแรงต้านทานเจ้าของอ้อมกอด แต่เขาก็รวบรวมพลังทั้งหมดที่ยังเหลืออยู่ขืนตัวออก “ผมว่า... ลืมเรื่องของคุณกับผมไปดีกว่านะ เรื่องมันแล้วไปแล้วก็ช่างมันเถอะ... ผมไม่เคยคิดจะมีความสัมพันธ์กับผู้ชาย ส่วนคุณเองก็น่าจะหาคนรักใหม่ได้ง่ายๆ”
เมื่อได้ยินเจ้านายพูดแบบนี้ หัวใจของร่างสูงยิ่งเจ็บราวกับมีหอกแหลมๆ รุมทิ่มแทง “ไม่นะครับ! ผมไม่ได้เป็นอย่างที่คุณคิด เรื่องที่เกิดขึ้นกับธนากรนั่น...”
“พอเถอะ! หยุดล้อเล่นกับผมซะที! จะแกล้งผมไปถึงเมื่อไหร่กัน!” มือขาวผลักร่างสูงออกเต็มแรง ดวงตาสีอ่อนเปลี่ยนเป็นสีแดงก่ำ คล้ายจะร้องไห้
ตฤณถอยออกไปตามแรงผลัก เขาชะงักเมื่อเห็นความโศกเศร้าบนใบหน้าหวาน ซึ่งเขาไม่เคยเห็นเจ้านายมีสีหน้าแบบนี้มาก่อนเลย และนั่นก็ทำให้เขามึนตื้อในศีรษะจนทำอะไรไม่ถูก “คุณนภ” ...ได้โปรด ฟังเขาอธิบายสักนิด... จริงอยู่ว่าทุกอย่างเริ่มต้นจากการแกล้งกันไปแกล้งกันมาแบบขำๆ แต่ความรู้สึกของเขาในยามนี้ไม่ใช่เรื่องล้อเล่น
“ผม... ร...” ...แต่จู่ๆ ร่างสูงก็ชะงัก จะให้เขาพูดความรู้สึกที่แท้จริงออกไป ให้พูดคำว่า รัก ในสถานการณ์แบบนี้... เขาควรแล้วหรือ? เขาพร้อมแล้วหรือยัง?
“ผมกลับก่อนนะ” ผู้เป็นนายจ้องมองคนที่ลังเลจนเงียบไป ก่อนจะตัดสินใจ เดินออกจากห้องทำงานไปก่อนที่หยดน้ำใสๆ จะรื้นขึ้นมาเอ่อคลอหน่วยตาจนอีกฝ่ายสังเกตเห็นได้ หัวใจเขาเจ็บหน่วง หากก็หยุดยืนรออยู่ที่หน้าห้องจนบานประตูปิดลงสนิท
...การที่ตฤณไม่รีบเดินตามออกมา นั่นก็คงเป็นคำตอบที่ร่างสูงมีให้กับเขาแล้ว
ความสัมพันธ์เปราะบางที่เกิดขึ้นจากการล้อเล่น... เมื่อคิดว่าตนเองนั้นเผลอใจไปกับคำลวงของร่างสูงง่ายๆ ก็ยิ่งนึกเกลียดตัวเองเป็นที่สุด นภเกตน์พรูลมหายใจออกยาว ขณะที่เดินไปยังลิฟต์โดยสาร เขาหยุดแล้วหันกลับมามองด้านหลังอยู่หลายครั้ง แต่ก็ไม่มีวี่แววของผู้ช่วยจอมกวนเลยแม้แต่น้อย
“คุณตฤณจะตามผมมาทำไม”
“ผมจะเดินไปส่งผู้จัดการน่ะสิครับ”
ขาเรียวพาเจ้าของเดินออกจากตึกไปตามลำพัง เขาก้าวไปช้าๆ บนฟุตบาท มุ่งกลับไปยังห้องพักในคอนโดมิเนียมของตน ชายหนุ่มเลือกที่จะเดิน... เผื่อว่าอีกฝ่ายยังคิดจะตามมาเพื่อปรับความเข้าใจ
จู่ๆ ก็รู้สึกราวกับว่าระยะห่างจากบริษัทไปยังคอนโดมิเนียมเพิ่มมากขึ้น เวลารอบๆ กายเหมือนว่าจะเดินช้าลงจนน่าทรมาน ทำไมเขาถึงเป็นแบบนี้ไปได้นะ อย่างกับว่าเขามีความสุขมากจนลืมนึกถึงเวลา ในยามที่มีตฤณคอยกวนประสาทอยู่ใกล้ๆ ตัวอย่างนั้นล่ะ
ร่างโปร่งแหงนหน้าขึ้นมองท้องฟ้าในยามเย็นของวัน “เฮ้ออออ... ฉันจะทำยังไงกับชีวิตต่อไปดีนะ”
ฝ่ายตฤณที่ยืนนิ่งค้างเป็นรูปปั้นหินหน้าแมวอยู่สักพักใหญ่ เขาครุ่นคิดวนไปเวียนมาจนศีรษะแทบระเบิด ก่อนจะเริ่มต้นเดินสะเปะสะปะไปมาภายในห้องทำงาน รัก? แน่แล้วใช่มั้ย? ก็ในเมื่อในความคิดของเขามีแต่เรื่องของนภเกตน์เต็มไปหมด พอหลับตาลงก็เห็นภาพใบหน้าดุๆ รอยยิ้มน่ารัก ร่างกายที่ไร้รอยตำหนิ ผิวขาวเนียนนุ่ม... เสียงครางกระเส่า...
“ว้ากกกกก!!!” ร่างสูงพุ่งตรงเข้าชนกำแพงห้อง จากนั้นก็โขกศีรษะตรงจุดเดิมหลายๆ ครั้งจนกำแพงเกือบร้าว แต่ถึงอย่างนั้น ภาพใบหน้าน่ารักรวมไปจนถึงภาพติดเรตของนภเกตน์ก็ไม่ได้เลือนรางไปจากความทรงจำเลยสักนิดเดียว
“ผมรักคุณ!” ...ทำไมไม่พูดออกไปวะ!
เขาจะพูดออกไปเต็มปากได้อย่างไร ในเมื่อความสัมพันธ์ของพวกเขาเริ่มต้นขึ้นจากการล้อกันเล่นอย่างที่นภเกตน์ว่า
ร่างสูงทิ้งตัวลงนั่งบนโซฟาภายในห้องทำงานอย่างหมดเรี่ยวแรง ดวงตาสีเข้มจ้องมองโต๊ะทำงานของเจ้านาย พลางครางหงิงๆ
...มันสำคัญด้วยหรือ ว่าความสัมพันธ์จะเริ่มต้นขึ้นแบบไหน สมัยก่อนคนที่ถูกคลุมถุงชนยังรักกันได้เลยนี่หว่า
“ผมรักคุณ โธ่เว้ย!” มือหยาบยกขึ้นคลึงขมับ จากนั้นก็ลุกเดินไปยืนหน้าโต๊ะทำงานของเจ้านาย “ผมรักคุณนภ”
...ก็พูดไม่ยากนี่หว่า
ชายหนุ่มผิวสีน้ำผึ้งเงยหน้าขึ้น เดินไปยังบานกระจกด้านหลังโต๊ะทำงานของเจ้านาย แล้วยกสองมือขึ้นตะกุย... ห้องของนภเกตน์อยู่ชั้นสิบสี่ ก็น่าจะเป็นห้องตรงนั้น... ถึงไม่ได้เห็นตัว เห็นแค่ระเบียงห้องก็ยังดีวะ
“ผมรักคุณ”
...ก็ในเมื่อเขาเป็นฝ่ายตามตื๊อเจ้านายมาตลอดอยู่แล้ว ตื๊ออีกสักหน่อยจะเป็นไรไปล่ะ ตฤณกำมือแน่น เขาสัญญากับตนเองว่า... ไม่ว่านภเกตน์จะยอมรับฟังหรือไม่ เขาจะต้องบอกคำว่า รัก นี้ออกไปให้ได้
..
.....
..
ร่างโปร่งบางที่นอนอยู่บนเตียงขนาดใหญ่ลืมตาขึ้นช้าๆ เพราะแสงสีทองที่ลอดผ่านผ้าม่านเข้ามาฉาบไล้ใบหน้า เขาพลิกตัวไปมาบนผืนเตียง พร้อมกับขดตัวอยู่ใต้ผ้าห่ม
...ทำไมถึงได้รู้สึกเหนื่อย... เหมือนจะลุกไม่ขึ้นแบบนี้
เสียงโทรศัพท์มือถือดังขึ้น เรียกให้คนที่เพิ่งตื่นหยิบขึ้นมารับสาย “ครับ อาพี”
“เย็นนี้คุณหญิงใหญ่จะกลับมาจากอิตาลี ไปกินข้าวด้วยกันสักมื้อนะ คุณหญิงท่านคิดถึง” ...คุณหญิงใหญ่ที่ว่า คือคุณแม่ของพีรพัฒน์นั่นเอง
“ได้ครับ” ...ก็ดี เจอคุณย่าจะได้ไม่ต้องคิดมาก “ถ้างั้นผมจะไปค้างที่บ้านด้วยสักคืนสองคืนนะครับ”
“โอ้ววว! ดีจริง คุณหญิงใหญ่คงจะดีใจ เห็นว่าซื้อของมาฝากนภเป็นคันรถเลยนะ”
“ฮะๆ” นภเกตน์หัวเราะเจื่อนๆ “แล้วเย็นนี้เจอกันครับ”
TBC~*
ไปกันใหญ่... ก็ก่อเรื่องไว้เยอะนี่นะพี่ตฤณ งานนี้คงต้องขุดความเกรียนกับมารยาทั้งหมดที่มีออกมาทุ่มใส่คุณนภแว้ววว 55555
ในความดราม่าก็ยังมีความเฮฮาของแก๊งพี่ตฤณนะคะ #นี่มันเรื่องอะไรกันแน่เนี่ย
ขอบคุณทุกคนที่แวะมาอ่านค่า :mew1:
-
:z13: :z13:
-
ตฤณสู้เค้า พิชิตให้ได้นะ
-
ไปกันใหญ่ :laugh5: :laugh5:
-
วุ่นวายชิบหาย
-
น่ากระโดดถีบตฤณสักทีสองทีนะ ทำอะไรแต่ละอย่าง
มันสมควรจะให้อภัยไหมเนี่ย
-
คุณนภเขาหนีไปพักใจที่บ้านคุณย่าแล้วแบบนี้ ตฤณก็อย่าลืมเดินหน้ามึนๆ เข้าไปฝากตัวเป็นหลาน(เขย)คนใหม่อีกคนของท่านเสียด้วยนะค้าา~ :hao7:
-
:z6: :z6: :z6: :z6:
-
อ้าวว พลาดแล้ว ตฤณ ตามไปง้อคุณนภเร็วๆนะ
-
ขอบคุณ :)
-
นังตฤณเอ้ยยยย ดันไปเล่นจูบกับเพื่อนอีกน้าาา เป็นไงล่ะ :laugh:
-
โอ้ยยยยย มีแต่เรื่อง เมื่อไหร่เค้าจะได้กันสักที :ling2: :ling2: :ling2:
-
:pig4:
-
ตฤณทำไมไม่พูด :katai1: ตามตื๊อตามง้อให้ไวเลย
-
โถ่ววววว
รีบมาง้อคุณนภเลยตฤณ
-
ตฤณจะมัวพูดในห้องทำไมฮึ เปิดหน้าต่างตะโกนลงไปใต้ตึกเลย แมนๆ :katai3:
-
วุ่นวายจริงๆเลยๆ
-
เพื่อนตฤณแต่ล่ะคนนี้สุดยอดจริงๆ
-
กอดคุณนภนะ :mew1:
-
จะรอดมั้ยเนีียตฤณเอ้ยยยทำแต่ละอย่าง
-
ตฤนสู้!!!!
-
น้องนภรอให้ง้ออยู่ ตฤณนายมันบื้อแถมช้าอีกต่างหาก ขัดใจจริงวุ้ย
-
ขำดราม่าเรื่องจิ๊บเจี๊ยบมาก ฮาไปไหน ไหลลื่นกันหมดเลยแก็งค์นี้ คุณนภน่ารัก รับฟังลูกน้องดีมาก
โอ้ย ไปกันใหญ่ เอาใจช่วยให้พระเอกกอบกู้ความมั่นใจกลับมาได้เร็วๆ ฮรือ ต่างคนก็ต่างอ่อนแอมาก
แต่ตฤณจะมาช้าไม่ได้นะ สู้ววววว
ขอบคุณค่ะ
-
เละเทะ
-
อิพี่ตฤณไรเนียะ ไหงเป็นงั้น ทำตัวเองแบบผีเข้าผีออก
-
สงสารคุณนภ
คุณตฤณเคลียร์ด่วนๆนะคะ
-
:pig4: :pig4:
-
เรืี่องชักจะไปกันใหญ่จริงๆละตฤณเอ๊ย สงสัยแกต้องงัดมารยาร้อยล้านเล่มเกวียนมาใช้ง้อคุณนภแล้วละงานนี้
-
ทำไงล่ะทีนี่คุณตฤณ รีบง้อเลยนะ
-
ตาตฤณ รีบไปง้อคุณนภด่วนๆ :ling1:
-
Chapter 31
ภายในชั้นสิบสามของบริษัท NS หลังจากร่างสูงในชุดสูทกระเซอะกระเซิงกลับมาจากสำนักงานใหญ่ของดาต้าโปร เขาวิ่งไปวิ่งมาระหว่างลิฟต์และห้องทำงานของตนราวกับแมวที่ถูกประทัดมัดไว้ที่หาง
ปัง!
“คุณนภไปไหน!” ชายหนุ่มเริ่มหงุดหงิด เขาทุบโต๊ะแล้วถามเลขาคนสวยหน้าห้องเสียงเข้ม
โป๊ก!
หลินซึ่งกำลังก้มงุดใส่รองเท้า เพราะถึงเวลาเลิกงานของเธอแล้วเงยหน้าขึ้นพรวด ศีรษะของเธอจึงกระแทกเข้ากับขอบโต๊ะอย่างแรง “ว้าย! ไปกินรังต่อแตนแตกแถวไหนมาคะคุณตฤณ!”
“รู้รึเปล่าอะ คุณหลิน! เมื่อเช้าผมมาเขาก็ยังไม่มา วันนี้คุณนภไม่ทำงานรึไง!”
“ทำสิคร้า เมื่อเช้านี้คุณนภเกตน์เข้ามาหลังคุณตฤณออกไปแป๊บเดียว แบบเฉียดฉิวเลยล่ะค่ะ แล้วเมื่อตอนประมาณบ่ายสี่กว่าๆ คุณนภเกตน์ก็มีนัดกับท่านประธาน เลยออกไปตั้งแต่ก่อนเลิกงานน่ะค่า”
“ชิบ!” ตฤณสบถ วันนี้เขาตั้งใจจะปรับความเข้าใจกับเจ้านายให้ได้ จะปล่อยให้คาราคาซัง กัดกินหัวใจต่อไปอีกไม่ได้แม้แต่วินาทีเดียว ในใจเขาร้อนรุ่มจนไม่เป็นอันทำอะไรแล้ว
หลินกวาดข้าวของของเธอไว้ในอ้อมแขนพร้อมกับก้าวขาไปข้างหน้าหนึ่งก้าว เตรียมพร้อมจะกลับบ้านแบบเต็มสตรีม แต่ก็คิดว่าควรจะพูดทิ้งท้ายไว้กับร่างสูงสักนิด เผื่อเธอจะกระตุ้นลัทธิตฤณนภที่เธอสรรค์สร้างขึ้นมาให้ฟื้นฟูอีกครั้งได้ “มีธุระทำไมไม่โทรไปละค้า คุณตฤณ... โทรไปเลยยยย”
“อือ คุณหลินกลับไปก่อนเถอะ” ชายหนุ่มเอ่ยอย่างหัวเสีย ก่อนจะเดินอาดๆ เข้าไปในห้องทำงานของตน เขาหยิบโทรศัพท์ของออฟฟิศขึ้นมากดโทรออกไป เพราะกลัวว่าถ้าอีกฝ่ายเห็นเบอร์โทรศัพท์ของตนแล้วจะไม่ยอมรับสาย
“ฮื้ยยยยย...” เสียงโทรศัพท์ดังอยู่ครั้งแล้วครั้งเล่า จนสายตัดไปหลายครั้งอีกฝ่ายก็ยังไม่ยอมรับสาย เขาล้วงหยิบโทรศัพท์มือถือออกมาโทรบ้าง แต่จนแล้วจนรอดปลายทางก็ยังเงียบสนิท เขาจึงเลือกส่ง SMS ออกไป
“ผมมีเรื่องจะคุยด้วยนะครับ รับโทรศัพท์ที จาก ตฤณ”
ร่างสูงนั่งรอคำตอบจากเจ้านายอยู่สักพัก เขาเคาะนิ้วเป็นจังหวะถี่ๆ บนโต๊ะอย่างไม่สบอารมณ์นัก แต่พอได้ยินเสียงข้อความตอบกลับเข้ามาในโทรศัพท์ ชายหนุ่มก็รีบตะครุบขึ้นมาอ่านข้อความ
“นอกเหนือเวลางานคือเวลาส่วนตัวของผม จาก นภเกตน์”
“ว้ากกกกก!!” มือหยาบกำโทรศัพท์ไว้ในมือแน่น เขานึกอยากจะเขวี้ยงลงกับพื้น แต่ก็กลัวมันจะแตก ต้องเสียเงินซื้อใหม่อีก “คุณหนีผมไม่พ้นหรอก คอยดูสิ!”
ร่างสูงเงยหน้ามองท้องฟ้าที่เต็มไปด้วยเมฆสีครึ้ม เขาคว้าร่มของบริษัทมาแล้วเดินออกจากตัวบริษัทไปยังคอนโดมิเนียมของนภเกตน์ พร้อมกับกดส่งข้อความไปหาอีกฝ่ายอีกเป็นระยะๆ
“ผมจะรอคุณอยู่ที่หน้าคอนโดฯ นะ จาก ตฤณ”
สายฝนโปรยปรายลงมาจากท้องฟ้าในยามค่ำคืน เริ่มจากเพียงบางเบาอยู่สักพักแล้วเปลี่ยนเป็นเทกระหน่ำ ลมพัดกระโชกจนแทบจะพัดพาร่มในมือของชายหนุ่มไปด้วย แม้เวลาหลายชั่วโมงจะผ่านพ้นไปแล้ว เนื้อตัวของตฤณเปียกชื้นไปด้วยน้ำฝน แต่เขาก็ไม่ยอมถอย ยังคงเดินวนไปวนมาอยู่ที่บนฟุตบาทด้านหน้าคอนโดมิเนียม ทั้งยังพยายามส่งข้อความไปหาเจ้านายทุกๆ ชั่วโมง
“พ่อหนุ่ม... พ่อหนุ่มมารอใครเรอะ!”
ตฤณเงยหน้าขึ้น สบสายตากับชายวัยกลางคนในชุดยามรักษาการณ์ท่าทางใจดี “ผมมารอง้อแฟนน่ะครับ... เราเข้าใจผิดกัน”
“แฟนอยู่ที่นี่เหรอ”
ร่างสูงพยักหน้าหงึกหงัก แล้วก้มหน้าก้มตากดโทรศัพท์ส่งข้อความออกไป
“ไปรอในป้อมมั้ยล่ะ หลบฝนสักหน่อย” ลุงยามยิ้มกว้าง “มาสิๆ ผมเฝ้ายามกลางคืน มีคนอยู่ด้วยจะได้ไม่ง่วง”
“ครับ” ตฤณแหงนหน้าขึ้นมองไปยังชั้นบนของคอนโดมิเนียม ถอนหายใจยาวแล้วจึงเดินตามลุงยามเข้าไปในป้อมขนาดเล็กๆ เขาทรุดตัวลงนั่งบนเก้าอี้ ทำตาละห้อย แล้วคอยมองออกไปด้านนอกตรงทางเข้าตึก
“ดึกขนาดนี้เขาไม่มาแล้วม้างพ่อหนุ่ม เอ้า เช็ดหน้าตาสักหน่อย” ลุงยามส่งม้วนกระดาษทิชชูให้ ก่อนจะเดินไปประจำที่ตน
“ขอบคุณครับลุง” มือหยาบรับทิชชูมา ฉีกออกแล้วใช้ซับตามใบหน้ากับเส้นผม
“เรียก พี่จอห์นนี่ สิ”
“อะ เอ่อ... ครับ พี่จอห์นนี่” ตฤณเหลือบมองใบหน้าของอีกฝ่าย ซึ่งไม่ค่อยเข้ากันกับชื่อสักเท่าไหร่
ทั้งสองคนพูดคุยกันบ้างพอไม่ให้ป้อมยามเงียบจนเกินไป เมื่อลุงยามออกไปเดินตรวจตรารอบๆ ตึก เขาก็นั่งหงอยรอเจ้านายต่อไปอย่างเจี๋ยมเจี้ยม รอแล้วรอเล่า จนฝนซา ปลายฟ้าเริ่มเปลี่ยนสีและสว่างขึ้นทีละน้อย ชายหนุ่มก็ยังคงอยู่ที่นั่น จนกระทั่งลุงยามกลับมาและจะออกเวรในไม่ช้า
“พี่จอห์นนี่ครับ เดี๋ยวผมคงต้องไปทำงานก่อน” ตฤณหันไปบอกกับลุงยาม เขารวบเก็บซากกระดาษทิชชูในมือรวมกันไว้แล้วลุกขึ้น
ลุงยามพยักหน้า “เอ้อ เสียใจด้วยนะ แฟนของพ่อหนุ่มคงไม่กลับมานอนเมื่อคืน”
ร่างสูงยิ้มเจื่อนๆ ดวงตาแดงก่ำเพราะอดนอนมาตลอดทั้งคืน “ขอบคุณพี่จอห์นนี่มากนะครับ”
“เอาไว้ถ้าจะมาง้ออีก ก็แวะมาเฝ้ายามเป็นเพื่อนพี่ละกันนะ” ลุงยามโบกมือลา
ตฤณรีบรุดกลับไปยังบริษัท ตรงไปอาบน้ำเพื่อให้ร่างกายสดชื่น เขากลับไปนั่งรอเจ้านายในห้องทำงาน จนใกล้ถึงเวลาที่ต้องออกเดินทางไปสำนักงานใหญ่ดาต้าโปรแล้ว แต่อีกฝ่ายก็ยังไม่มาสักที
“ทำไมคุณนภยังไม่มาอีกนะ คุณหลิน”
“อ๋อ เช้าวันนี้คุณนภเกตน์ไม่เข้าบริษัทนะคะ เพราะตามกำหนดการ คุณนภเกตน์จะต้องไปประชุมโพรเจกต์ใหม่ของบริษัทเบอร์กินส์กับเซลส์ ไม่อยู่ทั้งครึ่งวันเช้าเลยค่ะ” หลินตอบไปแบบเซ็งๆ เพราะช่วงนี้เธอขาดแคลนวิตามินY หนุ่มๆ ในออฟฟิศก็ไปทำงานต่างจังหวัดกันหมด เจ้านายกับผู้ช่วยก็ดูจะไปด้วยกันไม่รอด
“แล้วบ่ายล่ะ”
“เดี๋ยวบ่ายคงเข้ามานะคะ”
“อืม... ขอบคุณนะครับ” ...วืดอีกรอบ... ทั้งๆ ที่ทำงานด้วยกัน ในห้องเดียวกัน แต่เจ้านายก็ยังหาเรื่องหลบหลีกไปจากเขาจนได้
หลังจากนั้น ชายหนุ่มก็เดินทางไปยังไซต์งานของตน เขารอจนถึงเวลาช่วงบ่ายที่ผู้เป็นนายควรจะอยู่ที่ออฟฟิศแล้ว จึงกดโทรศัพท์ไปหา
นภเกตน์ยอมรับสายอย่างไม่เต็มใจนัก เพราะอีกฝ่ายอาจมีงานด่วนมาปรึกษา “มีอะไร”
“เมื่อคืนคุณนภไปไหนมาครับ”
“นี่เวลางานนะ ถ้าคุณตฤณจะคุยเรื่องอื่น ผมจะวางหูเดี๋ยวนี้” ร่างโปร่งตอบกลับไปอย่างเย็นชา
“เดี๋ยวสิครับ! คุณนภ ได้โปรด... ฟังผมสักนิด!”
ตู๊ดๆๆๆ ปลายสายถูกตัดไปเรียบร้อยแล้ว
“โธ่เว้ย!” ...นอกเวลางานก็ไม่คุย เวลางานก็ไม่คุย แล้วนี่เขาจะทำยังไงดีวะ!
ภายในห้องทำงานประจำตำแหน่งของผู้จัดการแผนกวิศวกรรมเครือข่ายคอมพิวเตอร์
นภเกตน์วางโทรศัพท์มือถือลงบนโต๊ะ แล้วยกสองมือขึ้นกุมใบหน้า เขาจะหลบหนีปัญหาไปได้อีกสักเท่าไหร่กัน แต่จะให้เผชิญหน้าตอนนี้ เขาก็ยังไม่พร้อม
ลึกลงไปในหัวใจแล้ว เขากลัว... กลัวว่าเมื่อพูดคุยกันแล้ว ความสัมพันธ์ระหว่างเขากับตฤณจะจบสิ้นลงจริงๆ เพราะตัวเขาไม่อาจทนเป็นของเล่นให้กับใครได้
“เจ็บชะมัด” ร่างโปร่งพึมพำ
เมื่อคืน... หลังจากที่ได้รับข้อความแรกจากตฤณและตอบกลับไป เขาก็ปิดโทรศัพท์มือถือไปจนถึงเช้า พอมาเช็กดู ถึงได้เห็นว่าอีกฝ่ายส่งข้อความมาบอกว่ารอพบตนอยู่ที่หน้าคอนโดมิเนียมนับสิบครั้ง ส่งมาทุกๆ ชั่วโมง
“คุณจะทำแบบนี้ทำไม... เพื่ออะไรกัน”
“ผมไม่เคยทำแบบนี้ให้ใคร”
“ผมชอบคุณนภเกตน์มากจริงๆ ...เชื่อผมเถอะนะครับ”
คำหวานที่เสียงทุ้มกระซิบบอกยังวนเวียนอยู่ในความคิด... หากนั่นยิ่งย้ำเตือนให้ใจเจ็บ ก็ในเมื่ออีกฝ่ายกระทำไปในทิศทางตรงกันข้ามกับคำพูด
...โธ่เว้ย! ทำไมเขาถึงอ่อนแอมากขนาดนี้นะ
ก๊อกๆ
“คุณนภเกตน์คะ มีแขกมาขอพบค่ะ อร๊าย!” หลินยังพูดไม่ทันจบ เธอก็ถูกเบียดจนกระเด็น โดยหญิงค่อนไปทางสูงวัยที่ปราดเข้ามาแล้วยิ้มกว้าง
“น้องนภของย่า”
ร่างโปร่งลุกขึ้นพรวด “คุณย่า! มาทำอะไรที่นี่น่ะครับ!”
“ก็มาหาเจ้าพี แล้วก็เลยแวะมาหานภ”
“มาหาอาพี? เรื่องอะไรครับ”
“ก็เรื่องที่ให้นภมาทำงานต๊อกต๋อยแบบนี้น่ะซี่ ย่าจะให้พีย้ายนภไปเป็นผู้ช่วย”
นภเกตน์ชะงักกึก เขาเหลือบมองเลขาสาวที่กำลังยืนอ้าปากค้าง ดวงตาคู่สวยที่ประดับไปด้วยขนตาปลอมยาวงอนเบิกกว้าง “คุณหลิน ออกไปก่อนนะ” แล้วหันมาทางคุณย่าของตน “เชิญคุณย่านั่งก่อนดีกว่าครับ”
เข็มนาฬิกาเดินต่อไปเรื่อยๆ จนถึงเวลาเลิกงานประจำวัน ตฤณซึ่งเพิ่งเดินทางกลับมาถึงออฟฟิศวิ่งตื๋อกลับมายังห้องทำงานของตนกับเจ้านาย แม้ตัวเขาคิดว่านภเกตน์คงจะกลับไปแล้วเพราะเขามาช้าไปถึงครึ่งชั่วโมง ชายหนุ่มวิ่งไปพลางพึมพำต่อว่าบวรวิทย์ซึ่งเป็นต้นเหตุที่ทำให้เขาเลิกงานช้าอยู่ในใจ
...แม่มเอ๊ย!!! วันนี้ก็พลาดอีกแน่! ทำไมไอ้ตูดใหญ่ต้องมามีปัญหาวันนี้ด้วยว้า! แต่ถ้าจะให้เขาทิ้งลูกน้องเพื่อเรื่องส่วนตัวก็คงจะไม่ได้
ที่หน้าห้องทำงานของตฤณกับเจ้านายของเขา เลขาสาวคนสวยยังคงนั่งอยู่ที่นั่น ซึ่งพอชายหนุ่มเห็นเข้าก็ถึงกับผงะ
“คุณหลิน! ทำไมยังไม่กลับ เกิดอะไรขึ้นครับ เจ้าหนี้มารออยู่ที่บ้านเหรอ” เขาถามออกไปด้วยน้ำเสียงสุดฉงน
“อื้ยยยยย! ก็รอคุณตฤณน่ะสิคร้า!” หลินลุกพรวดจากที่นั่ง แล้วตรงเข้าไปตะครุบตัวตฤณไว้ทันที
“เฮ้ย! เกิดอะไรขึ้น!”
เลขาสาวโวยวายพร้อมน้ำตาไหลพรั่งพรู แบบไม่แยแสต่อเครื่องสำอางที่เธอโบ๊ะไว้แม้แต่น้อย “...คุณตฤณต้องทำอะไรสักอย่างนะค้า หลินไม่อยากไปอยู่ชั้นบน โฮวววว! หลินอยากทำงานกับพวกคุณทุกคน ชั้นนี้หนุ่มๆ เยอะกว่าตั้งเยอะ แล้วทุกคนก็น่ารัก ชั้นบนน่ะ มีแต่แก่ๆ ชอบแต๊ะอั๋ง หลินไม่เอานะค้า ฮือออ” ...และสำคัญที่สุด ถ้าทำงานข้างบน ต่อมจิ้นของเธอก็จะเหี่ยวและฝ่อหมดน่ะซี
“แล้วคุณหลินจะย้ายไปทำไมล่ะครับ!”
“ก็คุณนภเกตน์น่ะสิค้า! คุณนภเกตน์จะย้ายไปทำงานกับผู้บริหารชั้นบนอะค่า โฮ... ถ้าคุณนภเกตน์ย้าย หลินเป็นเลขา จะมานั่งสวยอยู่ที่นี่ได้ยังไงล่ะค้า ฮือออ”
หัวใจของร่างสูงร่วงวูบ วินาทีนั้นเขาเข้าใจความรู้สึกของปลาช่อนที่ถูกทุบหัวทันที เขายกมือขึ้นจับหัวไหล่เล็กของหญิงสาวแล้วเขย่าแรงๆ “ว่าไงนะคุณหลิน! นี่ไม่ใช่เรื่องล้อเล่นนะ!”
เลขาสาวไม่ยอมแพ้ เธอยกสองมือขึ้นบิดหูของตฤณบ้าง “หลินจะล้อคุณตฤณเล่นทำไมค้า ฟังหลินสิคะ ฟัง! ฮืออออ... คุณตฤณต้องทำอะไรสักอย่างนะคะ ขอร้องคุณนภเกตน์ อย่าปายยยยย โฮววววว”
ชายหนุ่มชาวาบไปทั้งร่าง... “คุณนภ... จะย้ายแผนกงั้นเหรอ”
“หูตึงเหรอค้าคุณตฤณ หลินแหกปากบอกคุณอยู่นี่ไงล่ะค้า!”
“ผม... ผม... ผมจะทำ... ยังไงดี...” ร่างกายของเขาเหมือนไร้เรี่ยวแรงขึ้นมากะทันหัน สมองเบลอไปหมด เจ้านายกับเขา... พวกเขาแตกต่างกันมาก แล้วคนอย่างเขาจะเอาอะไรไปรั้งเจ้านายไว้ได้ล่ะ
ตัวเขามันก็แค่หญ้า แต่นภเกตน์น่ะ อยู่สูงเทียบดวงตะวันบนท้องฟ้า
“ไปคุยกับคุณนภเกตน์สิค้า!” เธอจับไหล่หนาเขย่าบ้าง “หลินว่าทุกคนในแผนกก็คงไม่เห็นด้วยนะคะ!”
“...คุณนภ ผมยังไม่มีโอกาสได้เจอเลย ตั้งแต่เมื่อวานแล้ว” ตฤณทรุดตัวลงนั่งบนเก้าอี้ แล้วยกมือขึ้นกุมใบหน้า “เวลาหลังเลิกงานแบบนี้ เขาไปไหนก็ไม่รู้”
“วันนี้หลินเห็นคุณนภเกตน์ออกไปพร้อมกับคุณแม่ของท่านประธานน่ะค่ะ” หลินดึงเก้าอี้มานั่งเหี่ยวข้างๆ กันกับร่างสูง “ส่วนตารางงานพรุ่งนี้ คุณนภเกตน์ต้องบินไปเชียงใหม่แต่เช้า กลับมาก็คงเย็น อาจจะไม่เข้าบริษัทเลยก็ได้นะคะ หลินจะบอกคุณตฤณได้แน่นอนพรุ่งนี้น่ะค่ะ”
“อืม ขอบคุณนะครับคุณหลิน... คุณหลินกลับไปก่อนเถอะครับ” ตฤณลุกขึ้นแล้วเดินโซเซเข้าห้องทำงานของตนไปอย่างอ่อนแรง เขาตรงไปทิ้งตัวลงนอนบนโซฟา แล้วปิดตาลง
...จะทำยังไงดีวะชีวิต!
ร่างสูงย้อนนึกไปถึงการพบกันในวันแรก... ซึ่งเขาไม่ชอบขี้หน้านภเกตน์เอาเสียเลย หากในวันนี้ ใบหน้านภเกตน์กลับเป็นสิ่งที่เขาอยากเห็นทุกวัน ทุกเวลาไปแล้ว
“ผมรักคุณ! ทำไมไม่เข้าใจบ้างแวร้!”
ตฤณบ่นพึมพำกับตนเอง ก่อนจะผล็อยหลับไปอย่างง่ายดาย แต่เพียงสองชั่วโมงหลังจากนั้น เขาก็ดันฝันร้ายเข้าให้
ภาพที่ปรากฏขึ้นในความฝัน คือภาพของร่างโปร่งบางที่หันหลังเดินไปจากเขาช้าๆ ส่วนตัวเขาติดหนึบอยู่ในบ่อโคลน กำลังตะเกียกตะกายขึ้นไปบนฝั่งสุดแรง
“คุณนภเกตน์ อย่าไป! ได้โปรดฟังผม!”
ใบหน้าหวานรูปไข่หันกลับมาช้าๆ แล้วตอบด้วยน้ำเสียงเย็นชา “...หยุดล้อเล่นซะที”
เจ้านายกำลังเดินจากไป ไกลออกไปจนจะลับสายตาไปในไม่ช้า หากพอเขาปีนขึ้นมาจากบ่อโคลนได้ก็พยายามวิ่งให้เร็วที่สุด แต่วิ่งเท่าไหร่ก็ไม่ได้ใกล้อีกฝ่ายเข้าไปเลยสักนิด “ไม่! ผมไม่ได้ล้อเล่น!”
“ผมรักคุณ!” ชายหนุ่มตะโกนสุดแรง
เฮือก!
ตฤณสะดุ้งสุดตัว เขาลุกขึ้นนั่งแล้วหอบแฮก เหงื่อชุ่มไปทั้งตัว “โธ่เว้ย!” เขายกมือขึ้นถูใบหน้าหลายๆ ครั้งเพื่อเรียกขวัญกลับสู่ร่าง จากนั้นก็เหลือบไปเห็นนาฬิกา “เฮ้ย! ชิบหายแล้ว เผลอหลับไปตั้งสองชั่วโมง!” ร่างสูงลุกพรวด แล้ววิ่งออกจากห้องทำงานไปดักรอเจ้านายที่หน้าคอนโดมิเนียมเหมือนเมื่อวาน
ชายหนุ่มหอบหนักๆ วิ่งไปวิ่งมาเป็นแมวติดจั่นระหว่างเสาไฟที่ตรงด้านหน้าตึกคอนโดมิเนียม
“อ้าว! ยังไม่คืนดีกับแฟนอีกเรอะ พ่อหนุ่ม” ลุงยามคนเมื่อวานตะโกนถามพลางกวักมือเรียก
ร่างสูงส่ายหน้ารัวๆ แล้วทำตาละห้อย “ยังไม่ได้เจอเขาเลยครับ ขนาดทำงานที่เดียวกันแท้ๆ”
“พ่อหนุ่มทำงานอะไรล่ะ ถ้าเขาเป็นนาย พ่อหนุ่มเป็นยาม แล้วจะได้เจอกันมั้ย”
“ผมเป็นผู้ช่วยของเขานะครับพี่ ทำงานห้องเดียวกันเลย” ตฤณถอนหายใจ “แต่นี่เขาก็จะย้ายตำแหน่งหนีผมไปแล้ว”
“โธ่! พ่อหนุ่มเอ๊ย ถ้าแฟนคุณเขารักคุณ ยังไงเขาก็หนีหัวใจของเขาไปไม่พ้นหรอกน่ะ”
“...เขารักผมรึเปล่าก็ไม่รู้น่ะสิ” ร่างสูงเริ่มครวญ
“อ้าว! แล้วเป็นแฟนกันได้ยังไง”
“...ผม...” ...มั่วเอาน่ะสิพี่จ้อน เอ๊ย จอห์นนี่... จะแกล้งเจ้านาย แต่ดันมาตกหลุมรักเขาเข้าซะเอง
“แต่เขาก็ยอมเป็นแฟนกับพ่อหนุ่มใช่มั้ยล่ะ ถ้าเขาไม่ชอบไม่รัก ก็คงไม่ยอมพ่อหนุ่มหร้อก!” ลุงยามมองตฤณด้วยความสงสารจับใจ “...นี่ๆ ...พ่อหนุ่มก็ใช้วิธีเดิมสิ ทำให้เขามาเป็นแฟนได้ยังไงล่ะ”
“หา!”
“ว่าแต่มีรูปมั้ย เผื่อผมจะจำได้”
“รูปใครครับ”
“วุ้ย รูปแฟนของพ่อหนุ่มน่ะสิ”
มือหยาบล้วงหยิบโทรศัพท์มือถือขึ้นมากดดู ก่อนจะเบิกตาโพลง... เพราะในโทรศัพท์นั้นยังมีรูปหมิ่นเหม่ของเขากับนภเกตน์ รูปที่เขาตั้งใจจะถ่ายไว้แบล็กเมล ตั้งแต่เมื่อตอนที่ทำงานโพรเจกต์ร่วมกันใหม่ๆ ในตอนนั้นนภเกตน์ตั้งใจจะไปฟ้องประธานพีรพัฒน์ด้วยความเข้าใจผิดว่าเขาแอบดูหนังโป๊ในที่ทำงาน เขาเลยถ่ายภาพเซตนี้ไว้
...จริงสิ... ถ้าใช้วิธีเบลอเข้าชนเหมือนที่ใช้แต่แรก อย่างน้อยนภเกตน์ก็น่าจะยอมคุยกับเขาล่ะ... ตฤณเผลอยิ้มกว้าง
“ไหนๆ” ลุงยามชะโงกหน้าเข้ามาดู
“อรั๊ยยย! ภาพลับ ดูไม่ได้นะพี่จ้อน!” มือหยาบรีบเก็บโทรศัพท์ใส่กระเป๋ากางเกง
“จอห์นนี่เว้ย ไม่ใช่ จ้อน! แต่แหม... ร้ายจริงนะพ่อหนุ่ม อย่าบอกนะเนี่ย ว่าไปมั่วแบล็กเมลเขามาเป็นแฟนน่ะ”
“โหย พี่... เปลี่ยนอาชีพไปเป็นนักสืบหรือหมอดูเถอะครับ... ก็เพราะงี้แหละ เขาถึงได้โกรธผมนี่ไง”
ลุงยามตบไหล่หนาแรงๆ หลายๆ ที “มันไม่สำคัญหรอกน่า ถ้าพ่อหนุ่มรักจริง และพร้อมจะแสดงความจริงใจกับเขาน่ะ แต่ต่อไปก็อย่าหลอกเขาอีกละกัน... อ่ะ ไม่ดูรูป แล้วบอกหน้าตาแฟนคุณมาได้มั้ย”
“ตัวขาวจั๊วะ... หน้าเล็กนิดเดียว แก้มป่องๆ ปากอิ่มๆ สีแดงแจ๊ดเลยครับ... ตากลมโตเหมือนลูกหมาเลย... ตัวสูงเพรียว... หอมด้วย” ร่างสูงพร่ำเพ้อตาลอย
“เฮ้ยๆ ลดหน้าหื่นๆ ลงมาหน่อย พี่กลัว!” ลุงยามหัวเราะ “แต่ว่า อืม... ไม่คุ้นเลยแฮะ สงสัยเพราะพี่เฝ้ากะดึกตลอด เลยไม่ค่อยได้เห็น”
“ถ้าพี่เห็นเขาสักครั้งต้องจำได้แน่ครับ” ร่างสูงพูดอย่างภูมิใจ
“พ่อหนุ่มคงจะรักเขามากสินะ อดหลับอดนอนมาเฝ้าแบบนี้”
“...รักจนจะบ้าแล้วล่ะครับ เฮ้อ...”
“ถ้ารักแล้วก็อย่ายอมแพ้นา สู้ให้ถึงที่สุด มีห้องตามถึงห้อง มีงานตามถึงงาน มีบ้านตามถึงบ้าน รักแท้แพ้ลูกตื๊อ พ่อหนุ่มต้องสู้ให้ถึงที่สุด ถ้าสู้สุดตัวแล้วเขายังโกรธ พ่อหนุ่มจะได้ไม่เสียใจ อย่างน้อยก็พยายามถึงที่สุดแล้วน่ะ”
ตฤณยิ้มบาง “ขอบคุณนะครับพี่จอห์นนี่”
ชายหนุ่มผิวสีแทนนั่งหลับๆ ตื่นๆ อยู่ในป้อมยามกับลุงยามไปจนเกือบเช้า แล้วจึงขอตัวกลับไปนอนพักสักชั่วโมงสองชั่วโมง เพื่อที่จะได้มีแรงออกไปทำงานประจำวัน
TBC~*
ตามง้อต่อไปนะพี่ตฤณ วิธีธรรมดาๆ แบบพระเอกใช้กับแกไม่ได้แล้วแหละ 55555555 //จิบชา
พี่ตฤณจะไปตามว่าที่เมีย(?) กลับสู่อ้อมอกด้วยวิธีไหน โปรดติดตามตอนต่อไปค่ะ :mew1:
ขอบคุณทุกคนที่ติดตามอ่านค่า จุ๊ฟฟฟฟฟ
-
:hao6: พี่ยามให้ลดหน้าหื่นนนนน
-
อาการเบลอๆกำลังจะกลับมา
-
เอ้าา รีบง้อคุณนภเลยยย
-
แนะนำแบบพิศาลค่ะ ฉุดซะ มีอะไรมาเคลียร์กับพี่บนเตียง
-
:katai2-1:
-
เดินหน้าง้อต่อไปค่ะ :hao7:
-
ง้อแบบพระเอกไม่ได้ผลเท่าไหร่ เอาความเบลอเข้าสู่ค่ะตฤณ :katai2-1:
-
บทพระเอกแบบธรรมดาๆไม่เวิร์กจริงๆ ด้วยค่ะตฤณ :m20:
-
คุณนภอย่าหนีเลยนะ ตฤณมาง้อแล้วว ดีกันเถอะ
-
:เฮ้อ: ทำไมมันมีแต่อุปสรรคน้าาาาาา พี่ตฤณสู้ๆ ง้อคุณนภให้สำเร็จ เจ๊เอาใจช่วย :katai2-1:
-
:laugh: ทำไมอินี่ขำที่คุณพี่ตฤณ งุ่นง่านได้ขนาดนี้ล่ะนี่
-
เจ้านายอย่าใจรัายนักซิ
-
สู้ๆต่อไปนะครับทุกคนรออ่านอยู่
-
:katai1: :katai1: :katai1: :katai1: :katai1:
-
ง้อแบบพระเอกไม่ได้ผล ให้ง้อแบบพิศาลค่ะ
ฉุด ขึ้นเตียง ตบ จูบ 555555555555555
-
สู้ๆนะตฤณ เป็นกำลังใจให้อยู่นะ
-
คุณตฤณขา ถ้ายืนคุยกันไม่รู้เรื่องแนะนำให้นอนคุย :z1:
-
:เฮ้อ:
-
ง้อคุณนภให้ได้นะตฤณ ไม่งั้นเคือง!!!
-
คลานเข่าเข้าไปเลย ไหน ๆ ก็เป็นแค่หญ้าริอ่านจะมีแฟนเป็นดอกฟ้า
แถมตอนนี้มีคุณย่าโผล่มาบัญชาการอีก ง้อครั้งนี้น่าจะยังอีกยาว
-
ตฤณง้อให้ได้นะ
-
อย่าเพิ่งไปคุณนภ ฟังคุณตฤณก่อนนนนนน :dont2:
-
วิธีของตฤณต้องไม่ธรรมดาแน่ฟังธง 555555
-
:pig4:
-
ตฤณสู้ๆ เชื่อว่าตฤณมีแผนเด็ด อย่าปล่อยให้เจ้่านายรอดไปได้ จงเอามาเป็นเมียจริงๆสักที
-
ง้อแบบนี้ไม่รอดแน่
นายเอกใจแข็ง บวก สถานการณ์เป็นใจเกิ๊นนน
-
ชอบคาแรคเตอร์คุณหลินมากข่ะ ตฤณก็ต้องขอบคุณพี่ยามนะ กร้ากกกกก แลดูเข้ากันได้ดี :katai5:
ตีหน้ามึนเข้าไว้นะตฤณรับรองคุณนภตามไม่ทัน กร้ากกกกกกก
ขอบคุณนะคะ แล้วก็..............
ขอตอนใหม่ค่ะะะะะ :katai4:
-
คุณเลขามีแผนอะไรดีๆช่วยตฤณง้อเจ้านายบ้างไหมคะ ไหนๆก็มาสายนี้แล้ว :katai4:
-
ขอบคุณ :)
-
Chapter 32
เมื่อถึงเวลาเริ่มงาน ตฤณเตรียมตัวออกไปไซต์งานเหมือนอย่างเคย แต่ก่อนจะออกเดินทาง เขาก็ตรงไปปรึกษากับเลขาสาวเกี่ยวกับตารางงานของนภเกตน์ก่อน
“เมื่อเช้าหลินโทรเช็กแล้วค่ะ คุณนภเกตน์เดินทางไปสนามบินแล้ว ไม่แวะมาที่บริษัท และเย็นนี้ก็จะไม่เข้านะคะ แต่ว่าหลินมีรายละเอียดเที่ยวบินขากลับของคุณนภเกตน์ให้ค่ะ คุณตฤณไปรอที่สนามบินมั้ยคะ”
“อืม... แต่ว่า นี่เขาไม่กลับมาคอนโดฯ เลยด้วย... ไปพักที่ไหนกันนะ ผมรอทั้งคืนยังไม่เห็นใครเลย”
“คุณตฤณลองถามคนขับรถคุณนภเกตน์ดูสิคะ ตอนนี้น่าจะมาประจำอยู่ที่บริษัทน่ะค่ะ เพราะวันนี้คุณนภเกตน์ไม่อยู่” หลินเสนอทันควัน
“นั่นสินะ โอเค”
“มีอะไรให้หลินช่วย โทรมาบอกได้เลยนะคะ หลินสู้ตายค่ะ”
“ครับ... ผมก็สู้ตายเหมือนกัน”
ตฤณจ้ำอ้าวๆ ไปยังลิฟต์โดยสารเพื่อลงไปยังชั้นล่างของตึก เขาวิ่งออกจากลิฟต์ไปทันทีที่บานประตูเปิดออก กวาดสายตามองทั่วบริเวณล็อบบี้ แล้วจึงเห็นคนขับรถสำหรับออกไซต์งานของตน ยืนคุยอยู่กับคนขับรถของนภเกตน์พอดี ชายหนุ่มถลาเข้าไปจับแขนลุงคนขับรถไว้ “พี่ครับ จำผมได้มั้ย ผมเป็นผู้ช่วยของคุณนภเกตน์ไงครับ”
ลุงคนขับรถผงะไปชั่วครู่ แล้วพยักหน้าหงึกหงัก “ครับๆ มีอะไรให้ผมรับใช้หรือครับ”
“คุณนภเกตน์ไม่กลับมานอนคอนโดฯ สองวันแล้ว ลุงบอกผมทีว่าเขาไปพักที่ไหนน่ะครับ! ผมมีเรื่องด่วนที่จะต้องปรึกษากับคุณนภเกตน์ เราจำเป็นต้องคุยแบบต่อหน้าด้วยครับ!”
“อ๋อ! นึกว่าอะไร คุณนภเกตน์ไปพักที่บ้านท่านประธานครับ พอดีคุณแม่ท่านประธานเพิ่งกลับมาจากอิตาลีน่ะครับ”
“บ้านท่านประธาน! ขอบคุณครับลุง!” ...นึกว่าหนีหน้าเขาไปบ้านท่านประธานแล้วจะพ้นเหรอ งานนี้ตฤณสู้ตาย ถ้าไม่ได้เมียก็ยอมอดตายว้อย!
ยามเย็น ณ สนามบินสุวรรณภูมิ
ผู้คนนับพันเดินกันขวักไขว่สมกับเป็นสนามบินหลักของประเทศ ตฤณเองก็เดินปะปนอยู่ในนั้น เขาตรงไปรออยู่ที่หน้าเกตที่เจ้านายจะเดินออกมา แล้วหยุดรออยู่ที่นั่นด้วยหัวใจที่เต้นระส่ำ
เมื่อถึงเวลาเครื่องบินร่อนลงจอด เสียงประกาศรายละเอียดเที่ยวบินดังก้อง ชายหนุ่มกำมือแน่น เขาจ้องมองตรงทางออกของผู้โดยสารขาเข้าตาไม่กะพริบ
ร่างโปร่งบางในชุดสูทเดินออกมาช้าๆ พร้อมกับพนักงานแผนกเซลส์ของบริษัท ใบหน้าน่ารักดูเรียบเฉยเหมือนอย่างเคย ทว่า... ตฤณคิดว่าเขาไม่ได้มโนเข้าข้างตัวเองหรอกนะ แต่เขาเห็นร่องรอยของความกังวลและความโศกเศร้าบนใบหน้าสวยหวานของเจ้านาย นั่นอาจเป็นเพราะเจ้านายเองก็เสียใจ และยังเข้าใจเรื่องของพวกเขาแบบผิดๆ
ตฤณตรงเข้าไปหาผู้เป็นนายทันที “คุณนภ!”
ดวงตากลมเบิกโพลง “คุณตฤณ! มาทำอะไรที่นี่!”
“สวัสดีครับคุณตฤณ งั้นผมลานะครับคุณนภเกตน์ วันนี้ขอบคุณมากครับ” พนักงานแผนกเซลส์ที่เดินทางไปด้วยกันค้อมศีรษะลา เพราะเขาเข้าใจว่าตฤณนั้นเป็นคนที่มารับนภเกตน์กลับที่พัก
เมื่ออีกคนเดินคล้อยหลังไป มือหยาบก็คว้าข้อมือขาวทันควัน “เรามีเรื่องต้องคุยกันนะครับ”
“นี่นอกเวลางาน ผมไม่มีความจำเป็นที่จะต้องคุยกับคุณ” ร่างโปร่งบิดข้อมือออก แล้วก้าวฉับๆ นำออกไป
“แต่คุณนภเข้าใจผมผิด ได้โปรดเถอะครับ ให้ผมได้อธิบาย...”
นภเกตน์ทำเฉยเหมือนเสียงทุ้มๆ นั่นเป็นเสียงของแมลงหวี่แมลงวัน เขาชะเง้อคอมองไปรอบๆ ก่อนจะโบกมือให้กับใครบางคน “...ทางนี้ครับ”
ตฤณหันมองไปตามมือขาว ตรงปลายสายตาลิบๆ นั่น เขาเห็นหญิงสูงวัยกำลังกึ่งเดินกึ่งวิ่งตรงเข้ามา นั่นคงเป็นคุณแม่ของท่านประธานแน่ๆ “คุณนภ ถ้าคุณไม่ยอมพูดกับผมให้รู้เรื่อง ผมจะตามคุณไปถึงบ้านท่านประธานเลยนะ”
“คุณนภ ผมพูดจริงๆ นะ”
“เรื่องของคุณ” ร่างโปร่งอยากจะยกมือขึ้นปิดหูทั้งสองข้าง เขาไม่อยากจะฟังคำแก้ตัวหรือคำอธิบายของตฤณ ใจกลัวว่าจะหลงเชื่อคำพูดหวานๆ ของคนคนนี้อีก ทำให้เขาเจ็บปวดขนาดนี้... ยังแกล้งเขาไม่พออีกอย่างงั้นหรือ
“คุณนภ! แล้วจะมาว่าผมทีหลังไม่ได้นะ!”
หากผู้เป็นนายยังคงไม่สนใจ เขาวิ่งตรงเข้าไปหาหญิงสูงวัย แล้วกึ่งลากกึ่งจูงเธอให้เดินจากไปทันที
เมื่อนภเกตน์คล้อยหลังไป ร่างสูงก็รีบบึ่งรถออกจากสนามบิน รถบุโรทั่งวิ่งไปตามทางในแผนที่ที่หลินจัดการค้นหาเอาไว้ให้ สักพักเขาก็เดินทางไปถึงหน้าคฤหาสน์หลังใหญ่ชานเมือง ชายหนุ่มจอดรถซ่อนไว้บริเวณใกล้ๆ แล้วปีนรั้วกั้นพื้นที่บ้านเข้าไปซุ่มรอในพุ่มไม้ที่ใช้ตกแต่งบริเวณทางเดินรถเข้าสู่ตัวบ้าน ท้องฟ้าที่มืดลงนั้นช่วยให้เสื้อผ้าและสีผิวของเขากลืนไปกับบรรยากาศรอบๆ ตัวได้เป็นอย่างดี
ฝ่ายนภเกตน์นั้น เขาถูกคุณย่าลากไปทานมื้อเย็นสุดหรู กินเวลาไปกว่าสองชั่วโมง แต่เพราะโดยปกติแล้วเขาก็มีสีหน้าเรียบเฉย พูดคุยน้อยอยู่แล้ว หญิงสูงวัยจึงไม่รู้สึกผิดปกติมากนัก
“คนที่สนามบินเป็นใครน่ะน้องนภ” เธอถามขึ้นขณะที่ทั้งสองนั่งรถกลับคฤหาสน์หลังงามของพีรพัฒน์ไปด้วยกัน
นภเกตน์เบือนหน้าไปทางหน้าต่าง แล้วตอบเสียงค่อย “เพื่อนร่วมงานครับ”
“มีเรื่องอะไรกันรึเปล่า มาตามถึงสนามบินแบบนี้ โทรคุยกันก็ได้นี่” คุณย่ายังคงซักไซ้
“ไม่มีครับ”
หญิงสูงวัยชำเลืองมองหลานชายอย่างเป็นกังวล ก็ไหนพีรพัฒน์ว่านภเกตน์เปลี่ยนไปแล้วยังไงล่ะ เธอเคยเห็นชายหนุ่มเป็นอย่างไรก็ยังเป็นอย่างนั้นเป๊ะเลยนะ หากก็ได้แต่ถอนหายใจหนักๆ อย่างอ่อนใจ
“ย่าบอกแล้ว ทำงานแบบนี้เหนื่อยจะตาย ไม่เหมาะกับน้องนภเลยสักนิด”
“......”
รถยนต์คันหรูแล่นเข้ามาใกล้บริเวณบ้านเข้าไปทุกที และเมื่อเลี้ยวเข้าไปภายในรั้วของคฤหาสน์ จู่ๆ คนขับรถก็ต้องเหยียบเบรก
เอี๊ยด
“ว้าย! เกิดอะไรขึ้น! แมวดำวิ่งตัดหน้ารถรึไงยะ!” คุณย่าตะโกนเสียงแหว
“ใครไม่รู้กระโดดออกมานอนขวางหน้ารถครับ!” คนขับรถรีบหันกลับไปรายงานด้วยสีหน้าตกใจ
นภเกตน์อ้าปากค้างเมื่อเงยหน้าขึ้นแล้วมองผ่านกระจกหน้ารถออกไป ที่ตรงหน้ารถนั้นมีแมวดำตัวใหญ่ ร่างสูงใหญ่กำลังคืบคลานขึ้นมาบนฝากระโปรงรถ “คุณตฤณ!”
มือหยาบตะกุยกระจกหน้ารถรัวๆ “คุณนภ! ลงมาคุยกันก่อน คุณจะหนีผมไปถึงไหน จะย้ายงานย้ายการ ย้ายบ้านหนีกันแบบนี้ไม่ได้นะครับ!” หากร่างโปร่งยังคงนั่งนิ่งอยู่ในรถ ตฤณจึงต้องงัดแผนขั้นสุดท้ายขึ้นมาใช้ก่อนที่ยามหรือใครๆ จะมาลากเขาลงจากฝากระโปรงรถไป เขาใช้มือข้างหนึ่งเกาะไว้บนกระจกรถ มืออีกข้างหนึ่งล้วงหยิบโทรศัพท์มือถือขึ้นมาโชว์รูปที่เขากับนภเกตน์กำลังจูบกันให้ดู “คุณนภ! คุณกับผมทำแบบนี้กันก็แล้ว มากกว่านี้ก็แล้ว คุณจะทิ้งผมไปง่ายๆ แบบนี้น่ะเหรอ! จะไม่รับผิดชอบกันเลยใช่มั้ย!”
แม้รูปในโทรศัพท์นั้นเมื่อมองจากด้านในของรถจะไม่สามารถเห็นได้ชัด แต่นภเกตน์ก็จำได้แม่น นัยน์ตาสีน้ำตาลอ่อนเบิกกว้าง
“เฮ้ย!!”
“อะไร! อะไรกันน่ะน้องนภ!” คุณย่าหันรีหันขวางเลิ่กลั่ก “ใครน่ะ! ใช่คนที่สนามบินรึเปล่า”
“ถ้าคุณนภไม่ยอมลงมาคุยกับผม! ผมจะตะโกนบอกทุกๆ คนในที่นี้ ว่าเราเป็นอะไรกัน!” ตฤณตะโกนลั่น
ใบหน้าหวานเปลี่ยนเป็นสีแดงก่ำ “คะ... คุณย่าอยู่ในรถนะครับ อย่าลงไปเด็ดขาด” เขารีบเปิดประตูออกไปจากรถ แล้วปราดเข้าไปดึงแขนให้ตฤณลงมาจากกระโปรงหน้ารถ “ไอ้... ไอ้... ไอ้แมวดำหน้าด้าน! ลงมาเดี๋ยวนี้!”
“ไม่ลง! ผมจะเกาะอยู่ตรงนี้ จะบอกคุณนายหญิงในรถด้วยว่าคุณนภฟันผมแล้วทิ้ง! ผมเสียหายนะ! คุณนภต้องรับผิดชอบผมด้วย!”
“ว้ากกกก! หยุด! หยุดเดี๋ยวนี้นะ!”
“ให้ทุกคนรู้กันไปเลย ว่าเราคบ... อุ๊บ!”
มือขาวตะปบปิดปากแมวๆ ที่เอาแต่ตะโกนไม่รู้จบไว้ทันควัน “พอแล้ว! จะคุยอะไรก็คุย ลงมาแล้วหยุดตะโกนเดี๋ยวนี้!”
“อร๊าบบบ” ตฤณตอบเสียงอู้อี้ ก่อนจะเลื้อยลงมาจากฝากระโปรงรถคันนั้น
นภเกตน์ถอนหายใจ เขาหันไปเปิดประตูรถออก “คุณย่าครับ เดี๋ยวเข้าบ้านไปก่อนได้มั้ยครับ ผมจะขอใช้รถคันนี้สักหน่อย”
“มีอะไรก็ไปคุยกันในบ้านสิน้องนภ” คุณย่าจ้องมองอย่างเป็นห่วง ก็จะให้เธอปล่อยหลานชายไปกับใครก็ไม่รู้ท่าทางแปลกๆ ได้ยังไงกัน หญิงสูงวัยก้าวลงมาจากรถ แล้วเดินไปสำรวจตฤณใกล้ๆ “ใครกันนี่”
ตฤณอ้าปากจะตอบ แต่นภเกตน์รีบเดินไปขวาง “เขาเป็นผู้ช่วยของผมเองครับ เรามีเรื่องต้องเคลียร์กันนิดหน่อย”
“ก็ไปเคลียร์ในบ้านซิ”
“อย่าดีกว่าครับ!” นภเกตน์กระชากแขนแกร่งอย่างแรง แล้วทั้งผลักทั้งถีบร่างสูงเข้าไปในรถคันหรู ก่อนจะเดินวนไปยังประตูคนขับ แล้วดึงแขนคนขับรถออกมา “พาคุณย่าเข้าบ้านไปก่อนนะ ผมมีธุระด่วน ขอใช้รถสักครู่”
“น้องนภ!” หญิงสูงวัยตะโกนตามหลังหลานชายที่ถอยรถออกไปอย่างเร็วด้วยความเป็นห่วง “อะไรกันเนี่ย!”
TBC~*
เป็นไงบ้างคะ ง้อแบบพี่ตฤณ ฝากระโปรงรถบุบไปบ้างรึเปล่าก็ไม่รู้ 55555555555
ขอโทษที่ตอนนี้สั้นไปนิดนะคะ ช่วงนี้ฮัสกี้ยุ้งงงงยุ่งงง <-- แก้ตัวปากสั่น
ขอแอบโฆษณา รวมเล่มนิสรีน กับเงาจันทร์ในม่านหมอกนิดนุงนะคะ ถ้าหากสนใจดูรายละเอียดได้ในกระทู้ นิสรีน (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=44832.msg2905201#msg2905201) หรือ เงาจันทร์ในม่านหมอก (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=45116.0) ค่า
พรุ่งนี้ (คิดว่า) พบกับน้องเมฆและพี่น้ำ นะค้า :mew1:
ขอบคุณทุกคนที่ติดตามค่ะ
-
ง้อได้สุดติ่งจริง ๆ นายตฤณ แต่ถ้าไม่ใช้ไม้นี้มีหวังน้องนภไม่ยอมคุยด้วยแน่
-
ฝากระโปรงรถบุบหรือเปล่าตฤณ รถแพงน่ะเฮ้ย 55555 ดูพี่แกทำ
-
ผู้ช่วยหน้าแมว แผลงร่างเป็นแมวจริงๆแล้ววว ง้อให้ได้นะ
-
ตัวเองเสียหายน่าดูเลยนะคะตฤณ~~ :m20:
-
พี่ตริณณณณณณ~~~~~
-
ขอบคุณ :)
-
ต้องแบบนี้สิพี่ตฤณ
-
ง้อแบบพี่ตฤณ 55555555
มีการไปโวยวายได้แล้วทิ้งด้วยนะ พ่อคุณเอ้ยยยย
-
คุณนภรับผิดชอบพี่ตฤณด้วย ฟันแล้วทิ้งนิสัยแย่มากๆเลยนะคะ :m20:
-
คุณตฤณไม่แคร์สื่อจริงๆ 555555
-
555555 ต้องแบบนี้เท่านั้นแหละ
-
ตฤณนี่ง้อแบบบ้าดีเดือดมาก คุณนภใจอ่อนเถอะ อย่าคิดเยอะ
-
คุณหญิงย่า นั้นว่าที่หลานเขย คุณหญิงย่าเลยนะ
ง้อแบบนี้เลยเหรอคุณตฤณ :laugh:
-
ต้องเบลอต้องมึนแบบนี้สินายตฤณ
-
พี่ตฤณสุดยอด ข้าน้อยขอคาราวะ
-
ฮ่าาาๆๆๆ พระเอกเราเป็นคนตลก ตฤณคัมมิ่งงง คุณนภจะไปไหนรอด โคตรแสบอ่ะ ด้านดีด้วย
ไม่กลัวคุณย่าจะรู้เลย คุณย่าเรียกน้องนภๆๆ กรี๊ดดดด น่ารักไปอีกค่ะคุณนภ
ขอบคุณค่ะ
-
วิธีการง้อของตฤณสุดยอดมาก
ขอคาระวะเลย
เป็นเจ้ เจ้ก็ลงมาหาอ่ะค่ะ55
-
เอาอีกๆๆๆ :impress2:
-
แบบนี้แหละถึงจะเรียกว่าตฤณ o13
-
มันต้องอย่างนี้สิ o13
-
รวบตึง ด่วนนน
-
กร๊ากๆๆๆๆ ตฤณมันตลกดีว่ะ ชอบๆ 555
-
โอ้ยย ขำหนักมากกกก กับการกระโดดเป็นแมวเกาะกระโปรงรถของตฤณ
ทำไปด้ายยยยยยยยยย :m20:
-
ตอนแรกว่าจะรอให้จบก่อนแล้วค่อยมาตามอ่าน
แต่เห็นแล้วก็ทนไม่ไหวเลยอ่านรวดเดียวจนถึงตอนล่าสุด 5555
เอาใจช่วยให้พี่ตฤณง้อน้องนภให้สำเร็จโดยไว กร๊ากก
ขอบคุณคนเขียนนะคะ
-
ตฤณง้อได้แบบชาตินี้ไม่มีอะไรต้องเสียแล้ว ใช้ไม้ตายสุดท้าย :laugh:
-
อ๋อย ค้างอ่าาาาา
-
ง้อได้ดุเดือดมาก คุณนภจะฟันแล้วทิ้งไม่ได้นะ 555
-
มานอนรอตอนใหม่ง่ะ :z3:
-
เอาใจไปเลยพี่ตริน
-
อ่านแล้วต้องยิ้มบานๆตามไปด้วย เรื่องน่ารักมากเลยค่ะ :pig4:
-
ต้องมาเหนือตลอดนะคะคุณตฤณ
มาเหนือแบบที่น้องนภตามไม่ทันน่ะ เป็นแนวทางที่ถูกต้องที่สุดแล้ว
แบบเหนือฝากระโปรงรถนี่โอเคเลย o13
-
รออยู่นะคร้าบบ. พี่นถ จะโดนง้อแบบไสหนอ
-
Chapter 33
รถยนต์คันหรูแล่นออกไปจากบริเวณคฤหาสน์หลังสวย แต่หลังจากขับห่างออกมาไม่กี่บล็อกเท่านั้น นภเกตน์ก็เหยียบเบรกให้รถหยุดกึก แล้วหันไปออกคำสั่งกับคนที่นั่งอยู่ข้างๆ กัน
“ลงไป!”
“ไม่ลงครับ เรายังไม่ได้คุยกันเลย!” ชายหนุ่มผิวสีน้ำผึ้งตอบทันควัน
“ผมไม่มีอะไรจะคุย!”
“แต่ผมมีนี่!”
“บอกให้ลงไปไงเล่า!” มือขาวผลักไหล่กว้างถี่ๆ เป็นเชิงไล่ให้ลงจากรถไปไวๆ
ตฤณเบี่ยงตัวหลบซ้ายทีขวาที พลางใช้เล็บจิกคอนโซลข้างหน้าไว้แน่น “ไม่ลง! หึ! แต่ถ้าคุณยังจะบังคับผมให้ลงไปตอนนี้ให้ได้ล่ะก็ ผมจะไปฟ้องคุณหญิงใหญ่ว่าคุณนภฟันผมแล้วทิ้ง หลักฐานก็มีอยู่ทนโท่”
“จะบ้าเรอะ อยากโดนไล่ออกรึไง!” นภเกตน์ตวาดเสียงดัง
หากอีกฝ่ายก็ไม่ยอมแพ้ เขาตะเบ็งเสียงตอบ “ผมไม่สน! อยากไล่ก็ไล่เลยสิครับ! ถ้าคุณนภคิดว่าแค่นี้จะทำให้ผมหยุดได้ล่ะก็! ผมบอกไว้ก่อนเลย ผมจะไม่หยุด ไม่มีวันหยุดจนกว่าเราจะคุยกันให้รู้เรื่อง!”
ร่างโปร่งหยุดเพื่อตั้งหลัก ก่อนจะตะโกนใส่อีกฝ่าย “คุณมันบ้า!”
ตฤณตอบเสียงดังไม่แพ้กัน “ใช่ครับ! ผมมันบ้า! โง่! งี่เง่า! รากหญ้าไม่เจียมตัว! คุณจะว่าผมยังไงก็ได้ทั้งนั้น! ขอแค่อย่าเข้าใจผมผิดแบบนี้ ขอให้ฟังผมอธิบายบ้าง!”
สองหนุ่มหยุดหอบแฮกๆ โดยที่สายตาทั้งสองคู่ประสานกันนิ่ง พวกเขาจ้องมองกันอยู่สักพักโดยไม่พูดอะไร มีเพียงเสียงลมหายใจหนักๆ ที่ดังขึ้นสลับกัน จนกระทั่งเสียงลมหายใจนั้นกลับเป็นปกติอีกครั้ง
นภเกตน์พรูลมหายใจออกยาวอย่างอ่อนใจพร้อมกับเสตาหลบ “คุณทำแบบนี้ทำไม... มีอะไรอยากจะพูดอีก จะมาหลอกอะไรผมอีก” ชายหนุ่มครางเสียงแผ่ว “มาตามตื๊อผมแบบนี้ทำไม... ทั้งๆ ที่คุณเองก็น่าจะมีคนเข้ามาให้เลือกคบตั้งมากมาย ไหนจะคุณธนากร แล้วยังแฟนเก่ากับลูกในท้องของคุณอีก”
ร่างสูงขยับตัวเข้าหาร่างโปร่ง ถือวิสาสะใช้มือทั้งสองข้างจับไหล่เล็กแล้วหมุนให้อีกฝ่ายหันมาเผชิญหน้ากัน “นั่นล่ะครับที่เราต้องคุยกัน คุณนภเข้าใจผิดไปเต็มๆ ปิ่นหยกกำลังจะแต่งงาน ลูกในท้องของเธอเป็นลูกของเธอกับแฟนใหม่ เธอแค่มาขอให้ผมอโหสิกรรมให้ เพราะเธอฝันร้ายติดๆ กัน เธอรู้สึกผิดมากที่ทิ้งผมแล้วหนีไปกับแฟนใหม่น่ะครับ”
ดวงตากลมโตยังคงฉายแววขุ่นเคือง เหมือนเชื่อครึ่งไม่เชื่อครึ่ง “.....”
“แล้วกับไอ้ธนากรนั่น ผมกับมันไม่ได้มีอะไรกันนะครับ ผมขอสารภาพตามตรงว่าผมไม่ได้ชอบผู้ชายมาแต่แรก วันนั้นที่ทดลองจูบกับธนากรไป ผมแทบอ้วก...”
ร่างโปร่งผลักมือสีแทนที่เกาะกุมหัวไหล่ของตนออก “ปล่อยก่อน... ถ้างั้นแล้วคุณจะมายุ่งกับผมทำไมอีก ผมเป็นผู้ชายนะ”
มือหยาบคว้ามือขาวหมับ “นี่ล่ะครับ ที่ผมอยากจะอธิบาย”
“ปล่อย!” นภเกตน์สะบัดมือรัวๆ แต่อีกฝ่ายจับยึดไว้แน่นยิ่งกว่าติดกาวตราช้าง “ฮื้ยย!”
“ฟังสิครับ ฟังผม! วันนั้นที่ผมทำลงไปก็เพราะอยากรู้ว่าเวลาที่จูบคนอื่น ผมจะรู้สึกเหมือนกับเวลาผมจูบคุณนภรึเปล่า” ตฤณยื้อมือกับนภเกตน์เป็นพัลวัน “ผมยอมรับว่าตอนแรกน่ะ ผมตั้งใจจะแกล้งคุณนภที่เข้าใจผิด แต่ว่า... ผมดันหลงรักคุณเข้าจริงๆ น่ะสิครับ”
...รัก...
“ฮะ!” ร่างโปร่งชะงักกึก ใบหน้าร้อนวาบขึ้นมาทันใด
“ผมรักคุณ ผมหลงรักคุณ รักจนจะคลั่งอยู่แล้ว จริงอยู่ผมไม่เคยนึกชอบผู้ชาย ผมไม่ได้ชอบผู้ชาย แต่ผมรักคุณนภ รักมากด้วยนะครับ” ร่างสูงพูดออกไปอย่างหนักแน่น พร้อมกับบีบมือขาวในมือแรงๆ อย่างต้องการยืนยันคำพูดของตน
“คุณ... คุณมันเพี้ยนไปแล้วแน่ๆ” น้ำเสียงของผู้เป็นนายแผ่วลงจนสังเกตได้ชัด หัวใจก็พาลเต้นระส่ำ เพราะคำว่า รัก สั้นๆ แค่นั้น แต่ทำให้ตัวเขาเบลอยิ่งกว่าถูกทุบศีรษะหนักๆ หลายๆ ครั้งเสียอีก
“คุณนภจะว่าผมเพี้ยนก็ได้ จะเพี้ยนหรือจะบ้าผมก็ยอม! ขอแค่คุณนภเชื่อว่าผมรักคุณ! รักมากพอที่จะเสี่ยงมาหาคุณถึงที่นี่ ถึงพรุ่งนี้ผมจะโดนไล่ออกจากที่ทำงาน ผมก็ยอม! ผมต้องการเพียงแค่ให้คุณนภเห็นความจริงใจของผมบ้างเท่านั้น...” นัยน์ตาสีดำขลับจ้องเข้าไปในแววตากลมใสที่สั่นระริก พลางพูดด้วยน้ำเสียงที่แฝงไปด้วยความเจ็บปวด “แต่ได้โปรด อย่าเข้าใจผมผิด อย่าหนีไปจากผมแบบนั้นอีกเลยครับ”
“.....” ร่างโปร่งเม้มปากแน่น เขากำลังจะใจอ่อนกับสายตาอ้อนวอนของคนตรงหน้า
ท่าทางที่อ่อนลงไปเยอะของอีกฝ่าย ทำให้ตฤณรุกใกล้เข้าไปอีกคืบ เขาดึงมือขาวที่กุมไว้มาแนบจูบเบาๆ “ยกเลิกเรื่องย้ายแผนกได้มั้ยครับ อย่าทิ้งผม อย่าเมินเฉยต่อความรักของผม ได้โปรด... ผมรักคุณนะครับ” พร้อมกับตอกย้ำให้เจ้านายยิ่งอ่อนระทวย
“ผมไม่ได้จะย้ายแผนกซะหน่อย เอาอะไรมาพูด”
“ไม่ได้ย้าย! จริงๆ นะครับ!” ชายหนุ่มผิวสีแทนถือโอกาสดึงเจ้านายเข้ามากอด “คุณนภไม่ได้จะทิ้งผมใช่มั้ยครับ”
“...เพราะทิ้งพวกลูกน้องไม่ได้ต่างหาก” ร่างโปร่งเอ่ยเสียงอ่อย ราวกับกำลังแก้ตัวให้ตนเองที่ปฏิเสธคำขอของคุณย่าเรื่องย้ายแผนกไปตั้งแต่ตอนที่คุณย่ายกเรื่องนั้นขึ้นมาคุยแล้ว
ตฤณหัวเราะเบาๆ กับคำตอบของเจ้านาย ก็ตอบเขามาด้วยน้ำเสียงอ่อนจนแทบกระซิบแบบนั้น เขารู้หรอกน่ะ ว่าเจ้านายกำลังเขิน “คุณนภ... เรามาเริ่มต้นกันใหม่นะครับ ที่ผ่านมามันอาจจะดูไม่ชัดเจน อาจจะทำให้คุณคลางแคลงใจ แต่ตอนนี้คุณมั่นใจได้แล้ว ผมรักคุณมากจริงๆ ...เรามาเริ่มต้นคบกันใหม่นะครับ”
นภเกตน์ไม่ตอบ แต่ใบหน้าและใบหูเปลี่ยนเป็นสีแดงก่ำ เวลานี้เขาทำได้แค่ผงกศีรษะที่แนบอยู่กับแผ่นอกกว้างเล็กน้อยเท่านั้น
ร่างสูงยิ้มกว้าง แม้จะไม่ได้ยินคำตอบชัดเจน หากเจ้านายก็ไม่ได้ตอบปฏิเสธ และดูท่าเจ้านายคงจะเขินเอามากๆ เขาก้มลงกระซิบชิดใบหูสีแดง “กลับคอนโดฯ คุณนภด้วยกันนะครับ”
“ไม่... ผมจะนอนบ้าน” ผู้เป็นนายก็ยังคงดื้อในแบบปกติของเขา
“ถ้างั้นผมจะนอนด้วย นอนในโรงรถหรือในพุ่มไม้ก็ได้ คุณนภไปนอนไหน ผมก็จะตามไปนอนที่นั่น”
มือขาวทุบลงบนแผ่นอกกว้างเบาๆ “จะบ้าเรอะ! คุณตฤณ!”
“งั้นก็กลับคอนโดฯ สิครับ ไม่ก็กลับบ้านผม ย้ายมาอยู่เลยก็ยังได้”
“ไม่เอา”
“งั้นผมย้ายไปอยู่คอนโดฯ ของคุณนภแทนนะครับ ผมจะช่วยจ่ายค่าน้ำค่าไฟ...” ชายหนุ่มผิวสีน้ำผึ้งหยุดกึก แล้วยิ้มมุมปาก “แต่ต้องประหยัดหน่อยนะครับเจ้านาย เพราะผมเงินเดือนน้อย”
นภเกตน์หลุดหัวเราะออกมาแผ่วเบา “คนหน้าด้าน”
“จะว่าอะไรผมก็ยอม~” ตฤณยิ้มกริ่ม “เรากลับคอนโดฯ ของคุณนภกันเถอะนะครับ พรุ่งนี้เป็นวันสุดท้ายของการติดตั้งโพรเจกต์ดาต้าโปรแล้ว การตรวจสอบระบบผ่านไปแล้วกว่าเก้าสิบเปอร์เซ็นต์และทุกอย่างก็เรียบร้อยดี... ให้รางวัลผมหน่อยนะครับ”
“เกี่ยวอะไรกับผม โพรเจกต์ก็ของคุณ”
“แต่ผมคิดถึงคุณนภ ผมแค่อยากใช้เวลาอยู่กับคุณตามลำพัง ไม่ได้คิดอะไรมากไปกว่านั้นเลยจริงๆ นะครับ”
...เชื่อได้งั้นล่ะ... ร่างโปร่งเงยหน้าขึ้นมองแมวดำจอมกะล่อน “แล้วคุณตฤณมาที่นี่ได้ยังไง”
“ผมขับไอ้แก่ของผมมาน่ะครับ” มือหยาบจับคางมนเอาไว้ให้อยู่กับที่ ขณะที่เรียวปากหยักเคลื่อนไปประกบปิดริมฝีปากนุ่มนิ่ม เขาคลอเคลียภายนอกเป็นการหยั่งเชิงดูก่อน เมื่อเจ้านายเผยอริมฝีปากออกเล็กน้อย เขาจึงส่งลิ้นเรียวเข้าไปทักทายลิ้นเล็ก ตามที่อีกฝ่ายเปิดโอกาสให้
สองลิ้นเกี่ยวกระหวัดเชื่องช้า กอดรัดราวกับห่างเหินกันไปเป็นแรมปีและเพิ่งได้กลับมาพบกันอีกครั้ง ทั้งสองแลกเปลี่ยนจูบลึกซึ้งเนิ่นนาน ต่างเคลิบเคลิ้มไปกับรสจุมพิตหวานจนลืมสนใจรอบๆ ตัวไปเสียสนิท กระทั่งมีเสียงรถวิ่งผ่าน พวกเขาจึงรีบผละออกจากกัน
สองสายตาสบประสานกันแบบตื่นๆ ก่อนที่ทั้งคู่จะหลุดหัวเราะออกมา ตฤณใช้โอกาสนั้นประคองมือขาวไว้ในฝ่ามือตน แล้วยกขึ้นมาประกบแก้ม “กลับคอนโดฯ ด้วยกันนะครับ”
นภเกตน์เสตาหลบ “เฮ้อ... แล้วผมจะแก้ตัวกับคุณย่าว่ายังไงดีนะ”
...ใจอ่อน... ยอมแพ้ไอ้แมวขี้ตื๊อจนได้ เขาดึงมือกลับพลางถอนหายใจหนักๆ จากนั้นก็สตาร์ตเครื่องยนต์ แล้วขับออกไปช้าๆ
“บอกว่ามีงานด่วนสิครับ เร็วเถอะครับ กลับกันเถอะ ผมหิวไส้จะขาดอยู่แล้ว”
“แต่ผมไม่หิวสักหน่อย เพิ่งกินมาเมื่อกี้เอง” ผู้เป็นนายพูดพร้อมยิ้มมุมปาก แต่ก็วนรถกลับไปยังคฤหาสน์ของพีรพัฒน์ช้าๆ
ที่ด้านหน้าของคฤหาสน์หลังโตนั่น หญิงสูงวัยกับลุงคนขับรถยืนชะเง้อมองหาร่างโปร่งกันด้วยความเป็นห่วง เธอถอนหายใจอย่างโล่งอกเมื่อเห็นว่ารถคันหรูวนกลับมาแล้วเคลื่อนไปจอดไม่ไกลจากบริเวณที่เธอยืนอยู่
นภเกตน์ก้าวลงมาพร้อมกับตฤณ เขาเดินอาดๆ ไปหาหญิงสูงวัยแล้วบอกลา “ผมมีงานด่วน ต้องกลับออฟฟิศนะครับคุณย่า”
“งานอะไรกัน เย็นป่านนี้แล้ว” เธอยังคงไม่ไว้วางใจ
ริมฝีปากอิ่มคลี่ยิ้ม แล้วมองไปทางคนที่ยืนรออยู่ตรงข้างรถที่จอดไว้ “ผู้ช่วยของผมงอแงจนมาตามถึงที่บ้านนี่ ยังไงก็คงต้องกลับไปช่วยเขาน่ะครับ”
ใจของหญิงสูงวัยอยากจะห้าม แต่พอเห็นรอยยิ้มของนภเกตน์เข้าเท่านั้น ดูเหมือนเธอก็จะเข้าใจอะไรๆ ได้ในทันที... เธอครางอือในลำคอ พลางยกมือขึ้นทาบอกแล้วอุทาน อุ๊ยตาย อกหญิงแป้นจะแตก อยู่ในใจ ก่อนจะพยักหน้า ทั้งที่ไม่อยากปล่อยนภเกตน์ไป
...แต่เพราะรอยยิ้มที่เธอไม่เคยเห็นมาก่อน
...เธอคิดอยู่เสมอว่า ถ้าหากจะมีใครสักคนทำให้นภเกตน์ยิ้มได้จากหัวใจเช่นนั้น คนคนนั้นจะต้องเป็นคนสุดพิเศษ ชนิดหาไม่ได้ง่ายๆ ในสามโลกเลยทีเดียว
“เรียกเขามานี่ซิ”
“หืม...” ร่างโปร่งขมวดคิ้วอย่างไม่เข้าใจ แต่เขาก็หันไปกวักมือเรียกผู้ช่วยของตน
“ครับ มีอะไรให้ผมรับใช้ครับ” ตฤณยกมือขึ้นไหว้พร้อมค้อมศีรษะลงต่ำ “เมื่อกี้ผมต้องขอโทษที่ทำให้ตกใจนะครับ”
“ชื่ออะไรน่ะ เรา”
ร่างสูงเงยหน้าขึ้นตอบ “ตฤณครับ”
หญิงสูงวัยพยักหน้าหงึกหงัก... ตฤณ คนนี้สินะ ที่ทำให้นภเกตน์หลานรักของเธอยิ้มได้แบบเมื่อกี้นี้ “ฝากน้องนภด้วยแล้วกัน ช่วยกันทำงานดีๆ ล่ะ”
“ครับ ถ้างั้นผมขอลา”
“อืม... ไปเถอะ” เธอเอ่ยก่อนจะหันไปหาหลานชาย “แล้วหาเวลาว่างมานอนค้างที่นี่อีกนะลูก”
ร่างโปร่งยิ้มกว้าง เขาไม่นึกว่าคุณย่าจะเข้าใจได้ง่ายดายถึงเพียงนี้ โดยไม่ได้รู้ตนเองเลยสักนิดว่าเขาทำให้คนรอบๆ ข้างประหลาดใจมากขนาดไหน “ขอบคุณครับ คุณย่า”
สองหนุ่มเดินออกไปจากบริเวณของคฤหาสน์หลังโต ตรงไปยังรถโตโยต้าบุโรทั่งที่จอดไว้ไม่ไกลออกไปนัก ร่างสูงปราดเข้าไปเปิดประตูรถให้กับผู้เป็นนาย ก่อนจะรีบวนไปนั่งตรงที่นั่งตน แล้วขับออกไปช้าๆ
ระหว่างทางที่ขับรถไปพลาง เสียงท้องร้องก็ดังขึ้นมาแทรกเป็นระยะๆ จนผู้ช่วยต้องหันไปถามเจ้านาย “ผมแวะซื้ออะไรกินหน่อยได้มั้ยครับ หิวไส้จะขาด”
“...ไม่ต้องหรอก ที่คอนโดฯ มีอาหารตั้งเยอะ”
ตฤณยิ้มกรุ้มกริ่ม “คุณนภจะทำให้ผมกินใช่มั้ยล่า”
ใบหน้าหวานเบือนหนีไปอีกทาง เพื่อซ่อนรอยยิ้มบางๆ ไว้ แล้วตอบไปด้วยน้ำเสียงแบบธรรมดาที่สุดเท่าที่เจ้าตัวจะทำได้ “ผมหมายความว่า คุณตฤณจะยืมครัวทำกับข้าวกินเองก็ได้”
“โหย ผมได้หิวตายก่อนอาหารเสร็จชัวร์ คุณนภไม่กลัวผมเผาครัวของคุณเหรอครับ” ร่างสูงทำบ่นไปอย่างนั้น เพราะเขารู้ว่ายังไง เดี๋ยวนภเกตน์ก็ต้องลงมือทำอาหารให้แน่ๆ
TBC~*
คืนดีกันแล้วววว~ ไม่ได้ยากซะหน่อย 5555 สมกับเป็นพี่ตฤณใช่มั้ยคะ ปลาไหลทาวาสลีนยังลื่นไม่เท่า
ตอนนี้เอามาลงแบบเบลอๆ ฮัสกี้ไม่สบาย หงุง~ :hao5: สงสารเค้าที #อ้อน
ขอบคุณทุกคนที่ติดตามอ่านค่า :mew1:
-
มาล่ะ
-
อูย หมั่นไส้นายตฤณ แฟนคืนดีด้วยหน่อย ดี๊ด๊า และนี่ฉันจะยิ้มทำไม
-
คุณย่าน่ารักสุดๆไปเลยค่า~~ :m3: หัวสมัยใหม่ยังกับสาวๆ ยุคนี้เลยแน่~~
-
คุณตฤณเจ้าเล่ห์ แล้วน้องนภจะตามทันมั้ยเนี่ย :กอด1:
-
หึหึ คุณตฤณ ไหลมากกกกกกก
-
ขอบคุณ :)
-
เสน่ห์เหลือร้าย
-
ในที่สุดก็เข้าใจกันซะที
-
อร้ายยยยคุณนภ หลงกลไอ่เเมวดำเข้าอีกเเล้วว 5555
-
หน้ามึนอะไรจริงจังป่านนี้ พี่ตฤณ คุณนภก็เลยยอมคืนดีแบบมึนๆ ค่อยๆรักกันมึนๆเนอะ
-
มุ้งมิ้ง ฟรุ้งฟริ้ง
-
พี่ตฤณสุดยอด o13
-
ดีกันแล้ววว
-
ขำวิธีมาง้อแบบโพดโพ :hao7:
-
กร๊ากกกกกกกกกก
ไอ่คุณตฤณ แกจะไปนอนในพุ่มไม้จริงๆเรอะ 5555
โอยยยย ขำหนักมาก กรั่กๆๆๆ
-
แบบนี้แหละใช่เลย ไม่ต้องงอนมากมายอะไร ...น้องนภน่ารัก....หายไวๆนะคะ
-
สุดท้ายตกหลุมรักซะเอง
-
ดีกันแล้วว คุณนภน่ารักตกหลุมแมวดำเข้าเต็มๆเลย
ท่าทางด่านคุณย่าคงไม่หนักหนา รอให้ไปขออย่างเดียว555
-
แอร๊ยยย
น้องนภยมใจอ่อนแล้วอ้ะะะ
แต่ก็เนาะเจอง้อขนาดนี้ใครไม่ใจอ่อนก็บ้าแล้ว กร๊ากก
ขอบคุณคนเขียนนะคะ
-
เลิฟยูโซมัส มาลงให้อ่านว่าคุณผู้ช่วยง้อสำเร็จแล้ว
-
เขาดีกันแล้ว :z2:
-
สู้ๆนะ หายเร็วๆค่ะ
-
ยกนิ้วให้กับนายตฤณเลยครัช
-
คุณเลขา เนี่ย ฮัสกี้ ใช่มะ 555555
-
กลับไปคอนโด จะกินแค่ข้าวจริงๆเหรอคะ คุณตฤณ
เจ้ไม่เชื่อเด็ดขาด เจ้ขาดว่าคงจะไม่ได้กินแค่ข้าวแล้วล่ะมั่ง อิอิ
-
:impress2:
หน้าแมว
-
ดีจัง ในที่สุดก็เข้าใจกันแล้ว
-
คุณตฤณพระเอ๊กกกกพระเอก :hao7:
-
คืนดีกันแล้วววววว :mew1: :mew1:
-
ชอบคุณย่า คืนดีกันแล้ว น่ารักเชียว :-[
-
แหม่ะ คุณนภ เสร็จจนได้ คริ คริ ว่าแต่ยังต้องฝ่าฟันทางฝั่งครอบครัวคุณนภอีกป่าวอ่ะพี่ตฤณของเรา
-
และแล้วแมวขี้อ้อนก็ตามง้อสำเร็จ 5555
คุณย่าเข้าใจใช่มั้ยคะ กราบขอบคุณค่ะ
:mew1:
-
โอ้ยยยยยย อิจฉาาาาา ตามันลุกเป็นไฟ หวานอะไรขนาดน้านนนนนน แต่น่ารักมาก ขอบอก!!! คนเขียนรีบมาต่อนะคะ รอยู้ววววว :hao7: :mew1:
-
ปลาไหลใส่สเก็ตเลยนะตฤณเนี่ย
-
ขอให้คุณฮัสกี้หายไวไวนะฮะ เราจะได้ตามไปดูหนุ่มๆต่อที่คอนโด 5555+
-
:z13:
-
ตฤณ o13 o13
-
น่ารัก น่าหมั่นไส้เป็นที่สุด :mew1:
-
ฮุ้ยยย น่ารักมาก ใครจะใจแข็งได้ลงคอ พระเอกฉันขี้อ้อนสุดๆ ชอบตอนเอามือมาแนบหน้า หมาน้อยเอ๊ย
คุณนภก็เขินเอาๆ น่าเอ็นดูมั่กๆ โอย แค่เธอยิ้มโลกห็มีฟามสุข
ขอบคุณค่ะ
-
ชอบเรื่องนี้จัง เพิ่งเจอ ยังอ่านไม่ทันนะ แต่มาเม้นต์ก่อน
ตามมาจากเหนือเมฆจ้าาาาา ไม่น่าเชื่อว่าจะพลาด
นิยายดีๆเรื่องนี้ไปได้
-
:katai4: มาต่อยังก๊าาาา รอออออ :ling1:
คิดถึงรากหญ้ามากมากกกกค่ะ >< ขอเค้าเถอะะะะะะ (อัลลัยของแก๊ >/////<) :katai5:
-
ตฤณง้อชนิดที่ว่าทั้งโดนด่าทั้งโดนไล่ก็ไม่ไป มันต้องอย่างงี้เซ่ คุณนภก็น่ารักก เพิ่งหายงอนเลยแอบทำซึนหน่อยๆ :katai2-1:
-
เป็นการง้อ ที่ตื้อสุดๆ แบบไม่ดีไม่ยอมเฟ้ยย
ตลกกก 55555 ใจอ่อนซะทีนะค้า
:hao3:
-
Chapter 34
รถยนต์ที่สุดจะเก่าจนตกรุ่นไปหลายรอบวิ่งไปบนถนนใหญ่ได้สักพักก็เลี้ยวเข้าไปจอดในที่จอดรถของคอนโดมิเนียมสุดหรู เมื่อผ่านป้อมยามตรงทางเข้าที่จอดรถตฤณก็ชะโงกมองหาลุงยามไปด้วย แต่ไม่เห็นมีใครยืนอยู่ในป้อม ถ้าอย่างนั้นลุงยามคงจะออกไปเดินตรวจรอบๆ คอนโดมิเนียมอยู่
“มองหาอะไรเหรอ”
“มองหายามครับ พี่เขาใจดีมาก ให้ผมเข้าไปนั่งรอคุณนภในป้อมยามด้วย ไม่งั้นได้ปอดบวมตายไปตั้งแต่คืนแรกแล้ว”
“ก็ใครใช้ให้มารอ” นภเกตน์เปรย
“คนอะไรใจร้ายที่สุด” ตฤณลอยหน้าลอยตาบ่นพึมพำ
เมื่อรถยนต์จอดสนิท ร่างสูงก็รีบเปิดประตูรถออกแล้ววนไปเปิดประตูให้เจ้านาย ก่อนทั้งสองจะเดินเคียงคู่กันเข้าไปภายในตึก
ขณะที่กำลังเดินไปยังห้องพักของผู้เป็นนาย ตฤณใช้หลังมือเสียดสีหลังมือขาวอย่างแผ่วเบา แล้วโน้มตัวไปกระซิบบอก “ขอบคุณนะครับ ที่ยอมรับฟังผม และยอมกลับมาที่คอนโดฯ นี่”
ร่างโปร่งทำนิ่งเฉย พลางดึงมือออก ทว่าพวงแก้มนิ่มซับสีเลือดจางๆ จนอีกฝ่ายสังเกตเห็นแล้วกระหยิ่มยิ้มย่องอยู่ในใจ มือขาวล้วงหยิบคีย์การ์ดมาใช้เปิดประตู แล้วทำมือบอกให้ตฤณเดินเข้าไปก่อน ส่วนตนเองก็ตามเข้าไปช้าๆ
ปัง... เสียงบานประตูปิดลงสนิท
หลังจากนภเกตน์จัดการล็อกประตูห้องเสร็จแล้วหันกลับมา ก็พบกับร่างสูงที่ยืนยิ้มแก้มบุ๋ม เห็นเป็นรอยเหมือนมีหนวดแมวบนแก้มรอตนอยู่ ร่างโปร่งอมยิ้มพร้อมกับเอ่ยถาม “...มีอะไร เข้าไปข้างในสิ”
“ไปห้องไหนดีครับ ห้องนั่งเล่น ห้องครัว หรือห้อง... นอน”
เจ้าของห้องหัวเราะเบาๆ อย่างรู้ทัน “หิวไม่ใช่เหรอ ก็ไปห้องครัวซิ”
ตฤณเบ้ปากเล็กน้อย แล้วหันหลังเดินออกไป ทว่าพอเดินเข้าไปภายในห้องครัว ร่างโปร่งบางกลับตรงเข้าห้องนอนไปซะอย่างนั้น “อ้าว! คุณนภจะไปไหนค้าบ!”
ร่างโปร่งหันกลับมาตอบ “ผมก็จะไปอาบน้ำนอนน่ะสิ คุณตฤณหาอะไรกินแล้วก็ไปนอนบนโซฟานู่นนะ ผมยกให้เป็นที่นอนของคุณโดยเฉพาะเลย ราตรีสวัสดิ์”
ปัง... ประตูห้องนอนปิดลงสนิท
เรียวปากหยักอ้าค้าง “คุณนภ! ใจร้ายที่สุดเลย!” ชายหนุ่มผิวสีแทนตะโกนลั่น ก่อนจะเดินหูลู่หางตกเข้าไปในครัว เขาเปิดตู้และตู้เย็นสำรวจดูอาหารที่มีมากมายนับไม่ถ้วน หากไม่มีพวกอาหารแช่แข็ง อาหารไมโครเวฟหรือบะหมี่สำเร็จรูปเลยแม้แต่อย่างเดียว แล้วคนที่ทำกับข้าวไม่เป็นอย่างเขา... จะทำอะไรได้นอกจากเมนูไข่
โชคดีที่เขายังพอหุงข้าวเป็นอยู่บ้าง ตฤณผู้น่าสงสารจึงได้แต่ทำไข่ต้มเหยาะซีอิ้ว เพื่อรับประทานกับข้าวสวย ไอ้ครั้นจะทอดไข่กับน้ำมัน เขาก็เกรงว่าจะทำไฟไหม้ห้องเจ้านาย ชายหนุ่มนั่งจัดการกับอาหารในจานพร้อมกับบ่นไปพลาง “คุณนภใจร้าย... ไม่รักกันเลยใช่มั้ยเนี่ย”
มือหยาบที่จับช้อนเขี่ยๆ ข้าวในจานอยู่ชะงักกึก... รัก... เหรอ... เจ้านายก็ไม่เคยบอกเขาสักหน่อยว่ารัก
“โฮว! ทำไมความรักของกูมันรันทดแบบนี้วะ!” ตฤณครางหงิง แต่เขาก็พยายามคิดเข้าข้างตนเอง เพราะถ้าเขาไม่ใช่คนพิเศษ ไม่ใช่คนที่เจ้านายมีใจให้แล้วละก็ เจ้านายคงจะไม่รับฟังคำขอแล้วยอมกลับมาที่คอนโดมิเนียมแบบนี้
...คำว่า รัก มันไม่สำคัญเท่าการกระทำหรอกน่า
ร่างสูงได้แต่บริโภคองุ่นเปรี้ยวต่อไปอย่างเอร็ดอร่อย หลังจากรับประทานอาหารมื้ออนาถาของตนเสร็จ เขาก็ตรงเข้าห้องอาบน้ำอีกห้องที่อยู่ตรงข้ามกับห้องนั่งเล่นเพื่อชำระร่างกายที่หมักหมมมาตลอดวัน เสร็จแล้วจึงเดินเซไปทิ้งตัวลงนอนบนโซฟาในห้องนั่งเล่น
“คราวก่อนยังได้นอนห้องนอนอยู่เลย ฮือ...”
มือหยาบเอื้อมไปหยิบหมอนกับผ้าห่มที่วางกองไว้อย่างดีบนโซฟาตัวเล็กอีกตัวมาหนุนและห่มนอน
“คุณนภใจร้ายที่สุด” แล้วก็ยังไม่วายต่อว่าเจ้านายต่อไปเรื่อยๆ จนหลับลงไปในที่สุด
เมื่อนภเกตน์อาบน้ำเสร็จเรียบร้อยแล้ว เขาเปลี่ยนใส่ชุดนอน แล้วก็เดินไปนั่งลงตรงปลายเตียงนอนของตน มือขาวใช้ผ้าขนหนูนุ่มๆ เช็ดศีรษะให้แห้ง ระหว่างนั้นก็นึกถึงใครบางคนที่อยู่ทางด้านนอกไปด้วย
...เขาใจร้ายกับตฤณมากไปรึเปล่า ที่ปล่อยให้หาอาหารรับประทานเอาเองแล้วนอนข้างนอกแบบนั้น แต่เขาเห็นท่าทางระริกระรี้ดีใจของอีกฝ่ายแล้วรู้สึกหมั่นไส้เหลือเกินนี่นา เหมือนกับว่าเขาเป็นฝ่ายเสียเปรียบอยู่ยังไงก็ไม่รู้ล่ะ
แต่แล้วเพียงแค่นึกถึงอีกฝ่าย ท่าทางร้อนรนกับคำบอกรักนั้นก็ทำให้ริมฝีปากสีสดคลี่ยิ้มออกมาได้ ร่างโปร่งเงยหน้าขึ้นมองเงาของตนเองในกระจก แล้วนึกประหลาดใจ เวลานี้เขารู้สึกเหมือนไม่ใช่ตัวของตัวเองเลย
รุ่งอรุณของวันใหม่เริ่มขึ้นอย่างเชื่องช้า ท้องฟ้าเป็นสีน้ำเงินเข้มดูสดใส ร่างโปร่งตื่นก่อนเวลาปกติเป็นชั่วโมง เขาอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้า แล้วตรงเข้าครัวไปเตรียมอาหารเช้า จากนั้นจึงเดินเข้าห้องนั่งเล่นไปปลุกเจ้าแมวตัวเขื่องที่นอนหลับปุ๋ยอยู่บนโซฟา
“คุณตฤณ ตื่นเถอะ... คุณตฤณ!”
“งือ... แจ๊บๆๆ” อีกฝ่ายยังคงหลับลึก เพราะอดหลับอดนอนมาหลายคืน
มือขาวจับไหล่หนาเขย่า เริ่มจากเบาๆ แล้วเพิ่มกำลังแรงขึ้น แต่จนแล้วจนรอดร่างสูงก็ยังไม่ยอมตื่น เขาจึงเดินไปยืนด้านหลังพนักโซฟา แล้วใช้สองมือออกแรงผลักสุดกำลัง
“แอร๊วววว! แอร๊ก!” ตฤณกลิ้งหลุนๆ ลงจากโซฟากระแทกพื้นพรมดังแอ๊ก เขาผงกศีรษะขึ้นแล้วส่ายหน้าแรงๆ จากนั้นจึงลืมตาขึ้นมองไปรอบๆ ตัว “งือ... อรุณสวัสดิ์ครับคุณนภ”
นภเกตน์หัวเราะ ก่อนจะรีบปรับสีหน้าให้เป็นปกติ “ไปล้างหน้าแล้วมากินข้าวเช้าได้แล้ว”
ร่างสูงยังคงสะลึมสะลือ เขาหันมองซ้ายขวาแล้วลุกขึ้นนั่งช้าๆ พลางบ่นพึมพำ “วิธีปลุกโหดชะมัด...”
“เร็วๆ ไม่งั้นจะเททิ้งให้หมดเลย” ร่างโปร่งเดินนำเข้าไปในครัว
“คร้าบ!” ตฤณรีบทำตามคำสั่ง ขายาวจ้ำอ้าวๆ พาเจ้าของไปล้างหน้าล้างตา แล้วตรงรี่ตามกลิ่นหอมกรุ่นของอาหารเช้าเข้าไปในครัว
ที่บนโต๊ะรับประทานอาหารมีข้าวผัดจานโตสองจาน โปะไว้ด้วยไส้กรอก ไข่ดาว หมูทอด แฮมและเบคอน มีแก้วน้ำผลไม้กับน้ำเปล่าจัดวางไว้เรียบร้อย และผู้เป็นนายก็นั่งรออยู่ที่โต๊ะแล้ว ร่างสูงเดินไปหยุดอยู่ที่โต๊ะแล้วจ้องมองอย่างประหลาดใจ ก็แบบว่าเขาไม่ได้รับประทานอาหารเช้าจานใหญ่แบบนี้มานาน
“นั่งลงสิ ยืนจ้องอะไรอยู่”
“อะ... ขอบคุณครับ” ตฤณนั่งลงแล้วกลืนน้ำลายลงคออึกใหญ่ “ปกติผมเคยกินแต่ขนมปังเซเว่น หรืออาหารง่ายๆ ตามมีตามเกิด” ...เจ้านายตื่นเช้ามาทำอาหารเช้าให้กับเขามากมายขนาดนี้ แบบว่า ซึ้ง... เห็นมั้ยล่ะไอ้ตฤณ คำว่ารักมันไม่ได้สลักสำคัญอะไรเลย สำคัญที่การกระทำต่างหาก ร่างสูงยิ้มกว้างพลางตักอาหารใส่ปาก “อร่อย... อร่อยจังเลยครับ”
นภเกตน์ยิ้มมุมปาก “อย่ามัวแต่พูด... กินให้หมดล่ะ”
มือหยาบจ้วงอาหารใส่ปากด้วยความเร็วแสง ไม่นานอาหารในจานก็ถูกกวาดรับประทานจนเกลี้ยง ท่าทางที่ไม่ต่างจากลูกแมวหิวโซทำให้เจ้านายยิ่งรู้สึกพอใจ
“เอาอีกมั้ย”
“ยังมีเหลือเหรอครับ”
ผู้เป็นนายหัวเราะ แล้วตักหมูทอดกับแฮมในจานของตนส่งให้กับร่างสูง ก่อนจะลุกไปตักข้าวผัดมาเพิ่มให้
“อ้าว! แล้วคุณนภก็ไม่อิ่มสิครับเนี่ย”
“กินเถอะ... จะได้ไม่มีใครมาว่าผมเลี้ยงแมวของผมไม่ดี” ร่างโปร่งตอบพลางวางจานข้าวผัดลงบนโต๊ะ จากนั้นก็ใช้นิ้วจิ้มตรงลักยิ้มบนแก้มของอีกฝ่าย
เคร้ง!
ตฤณช็อกกับคำตอบที่ได้ยินกับท่าทางแสนน่ารักจนช้อนส้อมร่วงหลุดมือ เขารู้สึกเหมือนมีใครเอาไม้หน้าสามมาทุบศีรษะรัวๆ ในหูได้ยินเพียงคำว่า แมวของผม ดังสะท้อนก้อง หัวใจเขาเต้นเป็นจังหวะรัวแรงอย่างห้ามไม่อยู่ รู้สึกทั้งตื้นตันและเต็มตื้นในอกมากเหลือเกิน
“คุณตฤณ? ไม่กินแล้วเหรอ”
“กะ... กินครับ” ชายหนุ่มผิวสีน้ำผึ้งจ้วงอาหารใส่ปาก แต่เวลานี้เขาไม่รับรู้รสอาหารแล้ว เพราะอิ่มอกอิ่มใจมากเหลือเกิน ตฤณกลืนอาหารอึกๆ โดยแทบไม่ได้เคี้ยว พอหมดจานแล้วเขาก็รีบวางช้อนส้อมในมือลง แล้วหันไปตะครุบมือขาวเอาไว้แทน
“หืม... จะเอาอีกจานมั้ย”
ร่างสูงส่ายหน้ารัวๆ “ผมอิ่มแล้วครับ แต่ว่า... เย็นนี้... ไปเดตกันนะครับ เดตครั้งแรกของเรา... คุณกับผม”
ดวงตาสีน้ำตาลอ่อนหลุบต่ำ เขาไม่กล้าสบสายตากับนัยน์ตาคมเข้มที่ฉ่ำหวานจนน้ำเชื่อมแทบจะหยดแหมะออกมาอยู่แล้ว “จะไปที่ไหน”
...นั่นสิวะ ไปไหนดี ตัวเขาเองก็ไม่เคยไปร้านอาหารหรูๆ หรือที่ที่มีบรรยากาศดีๆ กับใครเขาสักเท่าไหร่ สงสัยต้องไปปรึกษากับไอ้แหลมซะก่อน... ตฤณยิ้มแหยๆ “เก็บไว้เป็นเซอร์ไพรส์นะครับ”
“...เอางั้นก็ได้”
แก้มที่เปลี่ยนเป็นสีชมพูระเรื่อทำให้ร่างสูงนึกอยากจะแปลงร่างจากแมวบ้านแสนเชื่องเป็นแมวยั่วสวาทแล้วกระโจนเข้าไปฟัด แต่ว่าเขาอยากสร้างความประทับใจให้ร่างโปร่งก่อนความสัมพันธ์จะคืบหน้าขึ้นไปอีกสักขั้น มือหยาบเริ่มกุมมือขาวแน่นขึ้น จนอีกฝ่ายต้องรีบดึงออกแล้วลุกขึ้นพรวด
“หน้าที่ล้างจานเป็นของคุณตฤณนะ ผมจะไปรอที่ห้องนั่งเล่น เร็วๆ ล่ะเดี๋ยวจะได้ไปทำงานสักที” จากนั้นก็ก้าวฉับๆ ออกจากห้องครัวไป
...แอร๊! บางทีเขาก็นึกสงสัยนะว่าในพจนานุกรมของเจ้านายมีคำว่าโรแมนติกอยู่บ้างหรือเปล่า!
“คร้าบบบบ” แต่คนอย่างเขาก็ทำได้แค่รีบทำตามคำสั่งของเจ้านายเท่านั้น
หลังจากที่ทั้งสองแยกย้ายกันไปทำงานในส่วนของตน นภเกตน์อยู่ตรวจสอบเอกสารงานต่างๆ ในห้องทำงานที่บริษัท NS ส่วนตฤณนั้นร่อนไปที่สำนักงานใหญ่ของดาต้าโปร และเพราะต้องรีบไปให้ทันเวลาเข้างานปกติ เขาจึงไม่ได้แวะเข้ามาภายในแผนกก่อน สำหรับการทำงานในช่วงเช้าของวัน เขาเข้าร่วมการประชุมสรุปปิดโพรเจกต์ พอมาถึงเวลาเที่ยงๆ ทุกอย่างเสร็จสิ้นไปด้วยดีแล้ว เขาจึงมีเวลาว่างในช่วงบ่าย และนั่นก็ทำให้ใจเขายิ่งไม่อยู่กับเนื้อกับตัว อย่างกับเพิ่งเคยจะมีเดตครั้งแรกในชีวิตอย่างไรอย่างนั้น
...จะไปร้านอาหารร้านไหน จะแต่งตัวยังไง ต้องมีดอกไม้มั้ย แล้วหลังจากนั้นล่ะ!
ตฤณหันไปสำรวจซ้ายขวา ในเวลานั้นรอบๆ ตัวเขาไม่มีใคร แล้วหน้าที่เขาก็มีเพียงรอให้กิตติ บวรวิทย์ และภูริณัฐติดต่อมา เพื่อส่งรายงานผลการสรุปปิดโพรเจกต์ของแต่ละภาคมาให้ เขาจึงแอบใช้เวลางานเช็กข้อมูลลับๆ ไปพลาง... ก็แบบ... เผื่อว่าจะได้ใช้
“โอม... กูเกิลเอ๋ยยย จงบอกข้าเถิ้ดดดด...” ...วิธีการร่วมรัก ของชายกับชายให้ฝ่ายรับรู้สึกดีที่สุด... มันทำยังไง้...
หยดเลือดสีแดงข้นร่วงหล่นลงมาแหมะแล้วแหมะเล่า เพื่อประจานความคิดของเจ้าของ เพียงแค่อ่านข้อมูลที่เขาสืบค้น แล้วจินตนาการถึงเจ้านายในท่วงท่าลีลาต่างๆ
“ฮื้ยยยย! อย่าเพิ่งตื่นเต้นสิลูก ใจเย็นๆ ก่อน” มือหยาบตบๆ ลงตรงเป้ากางเกงของตนแรงๆ
“อืมๆ ต้องมีเจลหล่อลื่น ถุงยางให้พร้อม... ชิบหาย แล้วจะไปซื้อตอนไหนดีวะ” เขาพึมพำทั้งเลือดกำเดายังหยดติ๋งๆ ก่อนจะสะดุ้งเฮือกเมื่อได้ยินเสียงฝีเท้ารัวๆ มาหยุดอยู่ที่หน้าห้อง มือหยาบรีบกดปิดหน้าจอแทบไม่ทัน
ธนากรเปิดประตูผางเข้ามาในห้องด้วยสีหน้าตื่นตระหนก แต่เมื่อเห็นตฤณนั่งตัวชุ่มเลือดกลับรู้สึกขนหัวลุกยิ่งกว่า “อรั๊ยยย! เกิดอะไรขึ้นกันวะ!”
“ไอ้แหลม! มึงมาทำไมเนี่ย!”
ธนากรส่ายหน้ารัวๆ เพื่อเรียกสติ จากนั้นก็ก้าวเข้าไปเขย่าไหล่กว้าง “กูได้ข่าวมาว่าคุณนภเกตน์จะย้ายแผนกเหรอวะ! ทำไงวะมึง!”
“เขาไม่ได้ย้ายแล้ว หลินเข้าใจผิดน่ะ ว่าแต่... มึงมาก็ดี ช่วยไรกูหน่อย”
“เมื่อกี้ยังว่ากูมาทำไมอยู่เลย” ธนากรบ่นพึมพำ
ตฤณทำเป็นไม่ได้ยิน แล้วยิงคำถามใส่อีกฝ่าย “กูอยากจะไปเดต ไปดินเนอร์ที่หรูๆ อะมึง! ไปไหนดี แต่งตัวไงดี แล้วต้องซื้อดอกไม้มั้ยอะ!”
“อ้ออออ!” ธนากรหรี่ตามองใบหน้าหื่นๆ ของเพื่อนรักอย่างรู้ใจ “คืนดีกับคุณนภเกตน์แล้วสิมึง” พร้อมกับถอนหายใจ เพราะใบหน้าของเพื่อนรักกับท่าทางอายๆ นั้นไม่ได้เข้ากันเอาซะเลย
“กูจะทำไงให้เขาประทับใจดีวะ มึงช่วยกูคิดหน่อย”
“โธ่ ง่ายๆ มึงจะให้เขาประทับใจ ก็ต้องหล่อสิวะ สลัดคราบแมวข้างถนนของมึงไปซะ”
“แมวข้างถนนอะไรของมึง นี่กูใส่สูทผูกไท ผมก็ตัดแล้ว”
“ยังๆ มันยังไม่พอ... แต่อย่างแรก ถ้ามึงเดินออกจากบริษัทไปทั้งเลือดท่วมตักแบบนี้ กูว่ามึงโดนตำรวจจับขังซังเตก่อนแน่ๆ”
จากนั้นทั้งสองก็นั่งลงสุมหัว เพื่อวางแผนให้เดตครั้งแรกในค่ำคืนนั้นเป็นไปอย่างสวยงาม
ทางด้านนภเกตน์เองก็ตื่นเต้นไม่แพ้กัน วันนี้เขาอารมณ์ดีมากเสียจนหลินยังสะพรึง คงเป็นเพราะเธอไม่อาจคาดเดาได้ว่าเกิดอะไรขึ้นกับเจ้านาย ส่วนตฤณเองก็หายตัวไปทำงานข้างนอก เธอจึงได้แต่รอถามความคืบหน้าเรื่องการย้ายแผนกเอาจากเขาทีหลัง แต่ระหว่างวัน ในขณะที่เธอกำลังทำงานอยู่อย่างตั้งอกตั้งใจนั้น ก็มีเสียงฝีเท้าคล้ายส้นสูงของผู้หญิงก้าวมาหยุดอยู่ตรงหน้าเธอ เลขาสาวจึงเงยหน้าขึ้นมองอย่างสงสัย ก็เพราะแผนกของเธอ ปกติแล้วมีแต่ผู้ชายนี่นา
หลินอ้าปากค้างกับหญิงสาวร่างสะคราญตรงหน้า ทรวดทรงโค้งเว้าและหน้าอกอึ๋มจนเธออาย เสื้อผ้ารัดรูปและปกปิดน้อยชิ้น แต่งหน้าแต่งตาสวยสด ผมสั้นดัดเป็นลอนน้อยๆ แบบสาวสวยทันสมัย “อ๋า... มาพบคุณนภเกตน์หรือคุณตฤณคะ”
แขกผู้มาเยือนโน้มใบหน้าเข้าไปหาเลขาสาว “นภอยู่มั้ย”
อรั้ยยยย! อย่าก้มนะเคอะ เดี๋ยวนมหกเลอะโต๊ะหลิน! มือของเธอควานหาแก้วน้ำมารองโดยไม่รู้ตัว “อะ... เอ่อ... คุณนัดไว้ก่อนรึเปล่าคะ”
“โนๆ แต่ถ้านภรู้ว่าฉันมา เขาจะว่างเสมอ” เธอตอบด้วยน้ำเสียงแปร่งๆ คล้ายเป็นคนที่อาศัยอยู่ในต่างประเทศมานาน
ครืน! (เสียงต่อมจินตนาการของหลินพังทลายอีกครั้ง)
อย่าบอกนะว่า... ผู้หญิงคนนี้... โฮวววว แล้วลัทธิตฤณนภของเธอล่ะ... ในใจของเลขาสาว(วาย)โวยวาย หากด้วยสามัญสำนึกในอาชีพ ทำให้เธอจำใจต้องตอบดีๆ ออกไป “ค่ะๆ ดิฉันจะเรียนคุณนภเกตน์ให้ทราบนะคะ เอ่อ จะให้บอกว่าใครมาพบคะ”
หญิงสาวยิ้มมุมปาก “นีนี่”
หลินกดโทรศัพท์เข้าไปหาเจ้านายในห้อง เพียงแค่เธอบอกว่ามีหญิงสาวชื่อนีนี่มาขอพบ เจ้านายก็รีบวางหูไปทันที เธอได้ยินเสียงฝีเท้าตึงๆ ก่อนบานประตูห้องจะเปิดออกกว้าง
“นีนี่!”
“นภ!” ทั้งสองโผเข้ากอดกันเป็นภาพสโลว์โมชั่น ซ้ำยังหอมแก้มแตะริมฝีปากกันเป็นพัลวัน ส่วนเลขาสาวก็ได้แต่จ้องมองตาค้าง
“เข้ามาในห้องก่อน มาได้ยังไงน่ะ”
“พักร้อนไง นีนี่เลยบินมากรุงเทพฯ คิดถึงนภอะ เป็นห่วงมากด้วย ทำอะไรไม่ปรึกษากันเลย”
“นภสบายดี ไม่มีอะไรต้องห่วง...” แล้วบานประตูก็ปิดลง ภาพของทั้งสองกอดกันแน่นเป็นภาพสุดท้ายที่หลินได้เห็น
...มันไม่จริงใช่มั้ย! ใครก็ได้บอกหลินที! ฮือ! สวย เผ็ด เปรี้ยวจนเข็ดฟันแบบนี้ แถมเรื่องเก่าอีก ยังไม่รู้ว่าเคลียร์ไปแล้วรึยังเลย แต่งานนี้คุณตฤณของเธอลำบากแน่! แล้วเธอจะทำยังไงต่อไปดี จะอยู่รอถามแล้วรายงานให้อีกฝ่ายรู้ดีมั้ยนะ
TBC~*
555555 ความรักคู่นี้จะไปรอดมั้ย การเดตจะสำเร็จรึเปล่า ทำไมมีชะนีย์โผล่มาอีกแว้วววว~ เราจะทิ้งปริศนาไว้ เอาโซ่มัดตู้รองเท้า แล้วหายไปกับสายลม ฟริ้ววววว~
ใกล้ปิดพรี "นิสรีน กุหลาบขาวแห่งทะเลทราย" กับ "เงาจันทร์ในม่านหมอก" แล้วค่า ใครสนใจรีบสั่งจองน้า :hao5: ขอบคุณค่ะ
ขอบคุณนักอ่านทุกคนที่แวะมาให้กำลังใจฮัสกี้ พี่ตฤณและน้องนภด้วยค่ะ :mew1:
-
:katai2-1: :katai2-1:
-
กลัวแมวไม่อิ่ม แมวหน้าบานเชียวน๊า :hao3:
-
เดตล่มแน่ๆ เลยค่ะตฤณ
-
เดตนี้จะล่มมั้ยน้อออออออออออ
เป็นกำลังใจให้คนเขียนและนายตฤณค่าา
-
ตลกคุณเลขา
-
เรื่องเดทคงไม่น่าเป็นห่วงหรอก(มั้ง) :katai2-1:
-
ขอให้คู่นี้เดทกันสำเร็จ!!
ขอบคุณ :)
-
เอานีนี่(ชะนีเทียม ..เค้าเดา) ไปให้ไอ้แหลมด่วน
-
คุณหลินเป็นคนตลก 5555
-
นีนี่นี่เป็นพี่สาวหรือน้องสาวหรือเปล่า?
เป็นกำลังใจให้ตฤณในเดทแรกนะ :hao7:
-
เรื่องเก่าพึ่งจะเคลียร์ไปเองมีชะนีมาอีกแล้ว เดตล่มแน่ๆ
-
จะมีเดตแรกกกับเขามั้้ยน่อ ตฤณสู้ๆนะ :เฮ้อ:
-
เวรกรรม เดตล่มแน่ๆ พี่ตฤณหาตัวช่วยแยกชะนีออกไปอย่างด่วนเลย
-
5555 ขำตฤณ
เดี๋ยวได้ช็อกอีกแหง :laugh:
-
แม้สาวคนนั้นเป็นใครเนี่ยะ :katai1:
-
คุณนภไม่ใช่ไม่โรแมนติกหรอกนะคะ แค่เขิน แล้วก็ทำโหดกลบเกลื่อน
ตฤณนี่ตฤณจริงๆ โอเว่อแอคติ้งได้ตลอด
เพิ่งจะคืนดีกันชะนีโผล่มาอีกละ ตฤณสุ้ๆอย่าได้ยอมแพ้
-
เพื่อนสนิทคุณนภชัวร์เลย
-
เหอะๆๆๆ เป็นลมแปร๊พ
-
ลูกแมวของผม~~~ ตฤณนี่ค้างไปเลย 555 น่ารักอ่ะ นี่ถ้าเมื่อคืนไม่ทำไก่ตื่นก็ได้นอนในห้องแล้ว อดเลย สมน้ำหน้า
อ้าว นีนี่มา แล้วคืนนี้จะได้ไปเดทไหมเนี่ย
ขอบคุณค่ะ
-
อ่าวว เห้ยยยยยย
แบบไหน อย่างไร
:m16:
-
ท่าทางเดตจะล่มแล้วล่ะม้างงงคุณตฤณ
แต่ยังไงก็อย่าเพิ่งยอมแพ้นะ อุตส่าง้อขอคืนดีแล้ว สู้ๆค่าาา
แอบฮาคุณตฤณเหมือนกันนะ นี่จนาดแค่
ศึกษาทฤษฎีเบื้องต้นเอง ถึงเลือกอาบเลยเหรอคะ
แล้วถ้าเริ่มภาคปฎิบัติ จะขนาดไหนคะเนี่ย
-
อ่าวว เค้าจะได้เดตกันมั้ยนะ ตฤณรู้จะช๊อคมั้ยนะ อิอิ
-
เดทจะล่มมั้ยเนี่ยยยยยย
-
งานนี้แมวจะได้งาบหรือจะเงิบระลุ้นกันต่อไป..555...
-
ตอนนี้ตฤณมันน่ารักไงไม่รู้ เหมือนแมวขี้บ่น 555
-
กำลังลุ้นฉากเดทอยู่ดีๆ
พออ่านตอนสุดท้าย
พังจ๊ะพัง
หญิงนางนั้นมาอะไรตอนนี้
-
ขำตาตฤณ แค่เดตแรกเอง นายจะมโนอะไรจนเลือดกำเดาไหลขนาดนั้น /ยื่นทิชชู่ เอาใจช่วยคุณเลขาไม่ให้ลัทธิล่มนะคะ :katai4:
-
Chapter 35
ดวงตะวันคล้อยลงต่ำสาดแสงสีส้มที่ปลายฟ้าเบื้องหลังตึกสูงระฟ้าของกรุงเทพฯ บ่งบอกถึงเวลาเลิกงานประจำวัน หลินเก็บข้าวของเตรียมพร้อมกลับบ้านหลังจากหญิงสาวสะคราญนามว่านีนี่กลับไปได้ครู่ใหญ่ เธอนึกลังเลว่าควรจะอยู่รอตฤณดีมั้ย จะได้ถามถึงเรื่องที่เจ้านายจะย้ายแผนก และรายงานเรื่องของผู้หญิงคนนั้นด้วย เผื่อว่าจะช่วยกระตุ้นฉากเด็ดๆ ให้เธอได้จินตนาการบ้าง แต่พอเหลือบมองนาฬิกา เห็นว่าเลยเวลาเลิกงานไปตั้งสิบนาทีแล้ว ถ้าอย่างนั้น... เธอก็ควรจะกลับบ้านก่อนดีกว่า เดี๋ยวจะไม่ทันละครหลังข่าวภาคค่ำ
“คุณนภเกตน์ หลินกลับแล้วนะคะ” เธอเคาะประตูห้องรัวๆ แล้วโผล่หน้าเข้าไปด้านใน
นภเกตน์ยิ้มตอบ “อืม”
เลขาสาวเสียวสันหลังวาบ ก็แบบว่าเธอไม่ชินกับใบหน้ายิ้มๆ ของเจ้านายง่ะ อารมณ์ดีอะไรนัก เพราะผู้หญิงคนเมื่อกี้เหรอ
...กรี๊ดดดด... คิดไปปวดหัว กลับบ้านดีกว่า
ร่างโปร่งเอนหลังพิงพนักเก้าอี้ พลางครุ่นคิดว่าควรจะกลับไปเปลี่ยนเสื้อผ้าให้เข้ากับตฤณดีมั้ย เพราะถ้าใส่สูทเต็มยศไปแบบนี้ ก็ดูไม่ค่อยเหมือนเดตกันน่ะซี อีกอย่าง ตฤณนัดไว้หกโมงเย็น นี่ก็ยังมีเวลาอีกตั้งชั่วโมง เมื่อคิดได้ดังนั้นเขาก็ลุกขึ้นเก็บข้าวของ แล้วปราดออกจากบริษัทไปทันที
หลังจากอาบน้ำขัดสีฉวีวรรณเรียบร้อยแล้ว นภเกตน์เลือกหยิบเสื้อผ้าออกมาหลายๆ ชิ้น แต่ในที่สุดก็ตัดสินใจเลือกใส่เสื้อเชิ้ตตัวบางๆ กับกางเกงยีนส์ เขาปล่อยเส้นผมไปตามธรรมชาติ ชายหนุ่มส่องกระจกอยู่หลายที ก่อนจะกลับไปรออีกฝ่ายที่ห้องทำงานตามที่นัดหมาย
ฝ่ายตฤณนั้น... ธนากรพาไปจูนสังขารให้ใหม่เอี่ยมหมดจด เขาใส่สูทสีเทาดำเป็นเงา ผมหวีเรียบร้อย แถมพรมอาฟเตอร์เชฟกลิ่นอ่อนๆ ด้วย เขากลับมาถึงที่ทำงานพร้อมกับดอกลิลลี่สีชมพูช่อใหญ่ในมือ ขายาวก้าวเดินไปพลางก็หยุดเช็กความเรียบร้อยตามบานกระจกเป็นพักๆ จนมั่นใจว่าหล่อเนี้ยบแล้วจึงตรงไปยังห้องทำงาน
ก๊อกๆ
คนที่รออยู่ภายในห้องหัวเราะเบาๆ “เข้ามาสิ” ผู้เป็นนายลุกขึ้นจากเก้าอี้พร้อมกับจัดเสื้อผ้าให้เรียบร้อย จากนั้นก็เดินไปทางบานประตูห้องทันที
“อ๋า!” เมื่อบานประตูเปิดออก ทั้งสองคนที่เดินเข้ามาประจันหน้ากันต่างก็ชะงัก
“คุณตฤณไปทำอะไรมา!” นภเกตน์ร้องทักด้วยความประหลาดใจ
“โธ่! พูดแบบนี้ผมเสียเซลฟ์นะครับ อุตส่าห์แต่งหล่อมาพบคุณนภแบบนี้” ตฤณขมวดคิ้วเมื่อเห็นว่าอีกฝ่ายอยู่ในชุดไปรเวทธรรมดา นี่เจ้านายกลับไปเปลี่ยนเสื้อผ้ามาเพื่อเดตกับเขาเลยหรือนี่ แล้วส่งช่อดอกลิลลี่สีชมพูในมือให้ด้วยท่าทางเก้ๆ กังๆ “เอ้อ... ดอกไม้ให้คุณครับ คือ ผมไม่รู้ว่าจะเอาอะไรมาให้คุณดี... ไอ้แหลมบอกว่าให้เลือกไวน์ แต่ผมว่า... เอ้อ... ”
“ขอบ... ใจ...” มือขาวยื่นไปรับช่อดอกไม้มา พวงแก้มนิ่มซับสีเลือดเมื่อได้พิจารณาคนตรงหน้าเต็มๆ ตา วันนี้ตฤณดูดีมากจนเหลือเชื่อ รูปร่างสูงใหญ่กับชุดสูทแบบนี้ ทำให้ดูหล่อเหลาสมชาย แต่นั่นไม่สำคัญเท่า... ที่ตฤณเห็นความสำคัญของเดตครั้งแรก แล้วปรับปรุงตัวเพื่อตนถึงขนาดนี้ “แย่จัง... เราแต่งตัวไม่เข้ากันเลยนะ”
“อ๋า ถ้างั้น... ผมจะรีบไปเปลี่ยนเสื้อผ้านะครับ ขอเวลาแป๊บเดียว”
มือขาวรั้งแขนแกร่งไว้ “ไม่ต้องหรอก” แล้วขยับเข้าไปใกล้ “วันนี้คุณเป็นเจ้านาย ผมเป็นลูกน้องสักวันแล้วกัน”
...นะ... น่ารัก... ตฤณนึกอยากจะดึงร่างโปร่งเข้ามากดจูบ แต่ก็พยายามท่องไว้ในใจ... หลังดินเนอร์ หลังดินเนอร์เถอะนะไอ้ตฤณ “งะ... งั้น... เราไปกันเลยมั้ยครับ”
“อื้ม”
รถเบนซ์คันงามที่ตฤณขอยืมจากธนากรมาเพื่อสร้างความประทับใจเคลื่อนออกจากบริษัทไปช้าๆ มุ่งไปยังร้านอาหารฝรั่งเศสสุดหรูที่ชั้นบนสุดของโรงแรมดังริมแม่น้ำเจ้าพระยา ที่ที่ธนากรได้โทรจองโต๊ะที่นั่งใต้แสงเทียนสุดโรแมนติกไว้ให้แล้ว
“รถของคุณตฤณหายไปไหน”
ตฤณหัวเราะแหะๆ “แลกกันขับกับไอ้แหลมครับ วันนี้ผมจะพาแฟนไปเดตครั้งแรก ต้องสร้างความประทับใจกันหน่อย รถนี่เดี๋ยวค่อยคืนวันจันทร์”
“หืม... หึหึ” นภเกตน์หัวเราะตอบเบาๆ
“อื้อ... หัวเราะอะไรครับ”
“ไว้เดตกันเสร็จแล้ว ผมจะให้คะแนนก็แล้วกันนะ ว่าน่าประทับใจแค่ไหน”
“อ๋า...” ร่างสูงครวญ... เขาก็ไม่ค่อยมั่นใจสักเท่าไหร่หรอกนะ แต่ว่าก็จะพยายามให้มากที่สุด หวังว่าอย่างน้อยคงจะไม่สอบตก
ภายในร้านอาหารฝรั่งเศส เสียงเปียโนแผ่วเบาช่วยส่งเสริมให้บรรยากาศภายใต้แสงเทียนโรแมนติกมากขึ้นไปอีก สองหนุ่มนั่งอยู่ที่ตรงโต๊ะริมหน้าต่าง ซึ่งสามารถมองออกไปเห็นทิวทัศน์แบบพาโนรามาของกรุงเทพฯ และแม่น้ำเจ้าพระยาในยามค่ำคืนได้
ใบหน้าน่ารักมีรอยยิ้มแต่งแต้มอยู่เสมอ และนั่นก็ทำให้ตฤณพอใจ เพราะดูเหมือนว่าเขาจะสร้างความประทับใจให้กับอีกฝ่ายได้มากพอตัว
“ถ้าย้อนเวลากลับไปได้ ผมไม่อยากให้คุณนภเห็นสภาพผมเมื่อตอนที่เราพบกันวันแรกเลย”
“....” หากร่างโปร่งกลับคิดว่า ไม่ว่าจะเป็นตฤณแบบไหนๆ ก็น่าสนใจสำหรับเขานะ และอาจเป็นเพราะการพบกันในวันแรกแบบนั้น ที่ทำให้เขามองตฤณแตกต่างออกไปจากคนอื่น... ทำให้เขารู้สึกว่าอีกฝ่ายเป็นคนจริงใจและไม่มีอะไรปรุงแต่ง
“ชอบอาหาร ชอบบรรยากาศที่นี่มั้ยครับ” ร่างสูงเอื้อมมือไปกุมมือขาวที่วางอยู่บนโต๊ะ
“ก็ดี”
“....” ทว่าเมื่อเห็นอีกฝ่ายพูดน้อยเฉกเช่นในยามปกติ ตฤณก็ชักไม่มั่นใจ เขาแสดงสีหน้ากังวลออกมาจนผู้เป็นนายสังเกตเห็นได้
“คุณนภจะกินอะไรเป็นของหวานดีครับ ผมจะได้เรียก...”
นภเกตน์พลิกมือขึ้นแล้วจับฝ่ามือหยาบไว้ “ไม่ต้อง ผมอิ่มแล้ว”
“เอ่อ...” นัยน์ตาคมหลุบต่ำ พลางขมวดคิ้วมุ่น เขาจะชวนเจ้านายพูดคุยเรื่องอะไรอีกดีละนี่
ร่างโปร่งดึงมือกลับช้าๆ “ปิดโพรเจกต์วันนี้เป็นยังไงบ้าง”
...กลายเป็นว่าคุยกันเรื่องงานซะงั้น ทั้งที่ตฤณตั้งใจว่าจะคุยเรื่องของพวกเขามากกว่า... “เรียบร้อยดีครับ ทุกคนก็เดินทางกลับมากันแล้ว พรุ่งนี้เช้าคงจะได้เจอกันครับ”
“อืม” ผู้เป็นนายพยักหน้าหงึกหงัก “งั้น... เราจะกลับกันรึยัง”
“...คุณนภเบื่อแล้วเหรอครับ ไวน์ที่นี่อร่อยมาก ไม่ดื่มอีกสักนิด...”
“ผมไม่ได้เบื่อหรอกนะ ไวน์ก็อร่อยมากจริงๆ แต่แก้วเดียวก็พอแล้ว”
สีหน้าของเจ้านายที่ดูเรียบเฉยเหมือนทุกครั้งส่งผลให้ตฤณใจฝ่อ... “ถ้างั้นกลับกันก็ได้ครับ”
ระหว่างทางกลับไปยังคอนโดมิเนียม ยิ่งใกล้ที่พักเข้าไปเท่าไหร่ ร่างสูงก็ยิ่งคิดหนักมากขึ้นเท่านั้น... หรือเดตแรกจะไม่ได้น่าประทับใจอย่างที่วางแผนไว้กันหว่า ทำไมเจ้านายถึงได้ดูเฉยๆ แบบนี้ ขนาดเขาเรียกใช้บริการของธนากร เจ้าแห่งการเดตแล้วนะ
เมื่อรถคันหรูเลี้ยวเข้าไปจอดในที่จอดรถของคอนโดมิเนียมแล้ว ร่างโปร่งก้าวลงมาจากรถก่อน จากนั้นก็โน้มตัวเข้าไปถามคนที่นั่งอยู่หลังพวงมาลัย “จะกลับเลยรึเปล่า” พลางเอื้อมมือไปหยิบช่อดอกลิลลี่ของตน
“ผมค้างด้วยได้มั้ย” ตฤณถามตาละห้อย
ผู้เป็นนายยิ้มบาง “ถ้านอนที่เดิมได้ล่ะก็ โอเค”
...ก็ยังดีวะ... โธ่... เน่าสนิท... ร่างสูงก้าวลงจากรถ โดยไม่ลืมหยิบห่อพลาสติกสีชมพูแปร๋นห่อเล็กๆ ที่ธนากรให้ตนเอาไว้ลงมาด้วย เขายังไม่ได้เปิดดูหรอกว่าในห่อนั้นมีอะไร แต่ธนากรกำชับไว้ว่าให้ติดตัวไปด้วยเมื่ออยู่กับนภเกตน์สองต่อสอง ห่อนี้จะช่วยเหลือเขาในยามเข้าตาจนได้ ชายหนุ่มจึงยัดห่อนั้นใส่กระเป๋าเสื้อสูทของตนไว้
ตฤณเดินตามเจ้านายไปเรื่อยๆ จนถึงห้องพัก เขายืนรอให้เจ้านายเปิดห้องแล้วเดินเข้าไปก่อน จึงค่อยตามเข้าไปช้าๆ
ปัง
ร่างสูงถูกผลักให้หลังกระแทกบานประตูจนปิดสนิท เขาเบิกตาโพลง เมื่อเห็นว่ามือขาวๆ ขยุ้มอยู่ที่คอเสื้อตน และริมฝีปากสีแดงสดที่เขาคอยเฝ้ามองมาตลอดเย็นประกบปิดอยู่บนเรียวปากตน... ไม่จริงใช่มั้ย กูฝันไปรึปล๊าว!
นภเกตน์ปล่อยช่อดอกลิลลี่หล่นลงบนพื้นห้อง เขายืดตัวขึ้นเล็กน้อย มือขาวขยุ้มคอเสื้ออีกฝ่ายพร้อมกับดึงเข้ามาแนบจูบ ลิ้นเล็กสอดเข้าไปภายในโพรงปากอุ่นนุ่มที่เจ้าของเผยออ้าค้างไว้ แล้วสัมผัสกับลิ้นเรียว จากนั้นจึงค่อยๆ ไล้วนอย่างเชื่องช้า แขนเรียวเคลื่อนขึ้นไปโอบรอบลำคอใหญ่ พลางแหงนหน้าขึ้นให้จุมพิตได้อย่างถนัดถนี่ ก่อนจะผละออกแล้วยิ้มอย่างน่ารัก “ขอบใจนะ สำหรับเดตสุดยอดในวันนี้”
แขนแกร่งโอบรอบเอวบาง หัวใจของเขาเต้นถี่หนักราวกับกลองใหญ่ที่ถูกตีรัว “ผมดีใจ...” พร้อมกับโน้มใบหน้าเข้าไปแต้มจูบกลีบปากอวบอิ่มอีกครั้ง เขาบดจูบอย่างเร่งเร้า ลิ้นเรียวทำงานของมันอย่างรู้หน้าที่ มันชอนไช เกี่ยวกอดลิ้นเล็กๆ สีชมพูจนเจ้าของลิ้นนั้นครางอือ แทบจะหมดเรี่ยวแรงและทรุดกายไปในอ้อมแขนแกร่ง ตฤณถอนริมฝีปากออกมาอย่างเชื่องช้า ดวงตาคมกริบจ้องมองน้ำเหนียวใสที่ยังเชื่อมโยงริมฝีปากของทั้งสองไว้ด้วยกัน ก่อนจะไล้เลียรอบๆ เรียวปาก “ผมได้คะแนนเต็มใช่มั้ยครับ”
“อืม” ร่างโปร่งช้อนตาขึ้น “แต่... คุณตฤณ... ไม่จำเป็นต้องเปลี่ยนตัวเองเพื่อผม ร้านอาหารที่เราเคยไปกินด้วยกัน ไม่ว่าจะเป็นร้านเนื้อย่างหรือร้านอาหารฝรั่งเศส สำหรับผมมันก็ไม่ต่างกัน”
“ผมแค่อยากให้คุณรู้ว่าผมจริงจังกับเรื่องของเรา อยากให้คุณประทับใจกับเดตครั้งแรก” ตฤณจุมพิตกลีบปากฉ่ำหวานอีกหลายๆ ครั้ง เขาอยากจะกอดจูบเจ้านายอยู่อย่างนี้ตลอดทั้งคืนเลย มือหยาบวางลงบนหัวไหล่เล็กพร้อมกับจับให้นภเกตน์เป็นฝ่ายหันหลังพิงกับบานประตู เขาแทรกขาเข้าไประหว่างสองขาเรียว แล้วจึงเบียดต้นขากับส่วนไวสัมผัสของร่างโปร่ง ขณะที่ริมฝีปากของทั้งสองก็ยังไม่ยอมแยกออกจากกัน
“อื้มม..” นภเกตน์ครางเสียงแผ่วในลำคอ ดวงตาสีอ่อนหรี่ปิดลงทีละน้อย เขารู้สึกราวกับกำลังล่องลอยไปบนปุยเมฆนุ่มๆ มือขาวเคลื่อนมือขึ้นไปบนศีรษะของอีกฝ่ายแล้วสอดแทรกปลายนิ้วเข้าไปในกลุ่มของเส้นผมสีดำดุจรัตติกาล พลางกดเข้าหาตนเบาๆ กลิ่นหอมอ่อนๆ ของอาฟเตอร์เชฟกับร่างกายกำยำที่บดเบียดเข้ามาทำให้หัวใจดวงน้อยสั่นรัว
ฝ่ามือหยาบเคลื่อนจากหัวไหล่ ผ่านลำคอระหงขึ้นมาประกบสองแก้มนิ่ม เขารู้สึกได้ว่าร่างโปร่งตัวสั่นอยู่น้อยๆ แผ่นอกบางสะท้อนเข้าออกถี่ๆ เขาจึงถอนริมฝีปากออกเพื่อเปิดโอกาสให้อีกฝ่ายได้หายใจ เรียวปากอุ่นยังคงสัมผัสอยู่บนกลีบปากสีแดงอย่างแผ่วเบา เขาจรดหน้าผากของตนกับอีกฝ่าย “ผมรักคุณนะครับ”
“.....” นภเกตน์ลืมตาขึ้นพลางหอบหนักๆ หากยังไม่ทันได้พูดอะไร ชายหนุ่มตรงหน้าก็ผละออก แล้วอุ้มเขาให้ลอยหวือ “คุณตฤณ!” ผู้เป็นนายร้องด้วยความตกใจ ก่อนจะตวัดแขนโอบรอบลำคอใหญ่ไว้เพื่อใช้ยึด
ร่างสูงเดินตรงไปยังห้องนั่งเล่น เขาวางนภเกตน์ลงบนโซฟาอย่างทะนุถนอม จัดการถอดเสื้อสูทแล้วโยนไว้บนที่เท้าแขนของโซฟาตัวที่อยู่ใกล้ๆ จากนั้นก็โน้มใบหน้าเข้าไปมอบจุมพิตลึกซึ้งให้กับเจ้านายอีกครั้งแล้วครั้งเล่า ซึ่งอีกฝ่ายก็ไม่ได้ขัดขืนเลยแม้แต่น้อย ริมฝีปากทั้งสองบดเคล้าเข้าหากัน ลิ้นนุ่มๆ เกี่ยวรัด จนน้ำใสๆ เอ่อล้นขึ้นที่มุมปาก ภายในห้องเงียบกริบ พวกเขาจึงได้ยินเพียงเสียงของจูบที่ฉ่ำชื้นเท่านั้น
มือหยาบกดไหล่เล็กให้เอนตัวลงนอนบนโซฟา แล้วพาตนเองขึ้นไปคร่อมทับ ใบหน้าคมเข้มซุกไซ้ซอกคอขาว พลางเลิกชายเสื้อเชิ้ตขึ้นเหนือแผ่นอก ริมฝีปากก็พร่ำกระซิบคำบอกรักไปพลาง “ผมรักคุณ... รักคุณ...”
“อื้อ...” ศีรษะเล็กเบือนไปอีกทางเพื่อเปิดโอกาสให้เรียวปากหยักไล้เล็มไปตามลำคอได้อย่างสะดวก พร้อมแอ่นอกขึ้นรับสัมผัสบนยอดอกสีระเรื่อ
ดวงตาคมกริบจับจ้องติ่งไตสีเมล็ดทับทิมที่ประดับอยู่บนแผ่นอกสีขาวน้ำนม ก่อนจะโน้มใบหน้าเข้าไปใกล้ เขาพ่นลมหายใจอุ่นๆ กระทบบนผิวเนียน แล้วจึงใช้ปลายลิ้นฉกวนบนยอดอกทีละข้าง
“อืม... อะ... อา...” สัมผัสจากคนบนร่างราวกับมีกระแสไฟฟ้าส่งผ่านเข้ามา ส่งผลให้นภเกตน์สะดุ้งตัวเบาๆ เสียงครางเล็ดลอดออกมาจากริมฝีปากสีแดงสดโดยที่เจ้าตัวไม่ได้รู้ตัวเลยแม้แต่น้อย
ระหว่างที่เรียวปากหยักกำลังขบเม้มยอดอกข้างหนึ่ง ปลายนิ้วอุ่นก็ขยับขึ้นมาบดขยี้ติ่งเนื้อสีชมพูอีกข้างที่ยังว่าง และเมื่ออีกฝ่ายไม่ปฏิเสธการรุกรานของตน ตฤณก็ยิ่งย่ามใจ เขาปลดกางเกงยีนส์กับกางเกงชั้นในออกจากท่อนขาเรียวอย่างรวดเร็ว แล้วเคลื่อนใบหน้าลงไปปรนเปรอความสุขให้กับคนรักของตน
“ฮะ... ฮา... คุณตฤณ...” ปลายนิ้วเรียวแทรกซอนเข้าไปในกลุ่มผมสีดำขลับ แก่นกายที่ตื่นตัวถูกครอบครองด้วยโพรงปากชุ่มชื้น เขาได้ยินเสียงชื้นแฉะที่เกิดจากริมฝีปากของอีกฝ่ายชัดเจน ส่งผลให้ไฟอารมณ์โหมกระพือ
ร่างสูงห่อริมฝีปากพร้อมกับเพิ่มแรงกระตุ้นส่วนร้อนในปากให้รุมร้อนมากขึ้นอีก จนคนใต้ร่างบิดเร่าไปกับความสุขนั้น เขาเองก็พอใจมากเช่นกันที่ได้ยินเจ้านายเรียกหาชื่อตน
“คุณตฤณ... ผม... ไม่ไหวแล้ว...” มือขาวทุบลงบนไหล่กว้างเบาๆ หากความปรารถนาที่เพิ่มขึ้นจนถึงขีดสุดทำให้เขาเปลี่ยนเป็นขยุ้มกลุ่มเส้นผมสีดำเอาไว้แน่น “...ปล่อย... อ๊ะ!” ร่างโปร่งกระตุกเกร็ง แล้วจึงปลดปล่อยหยาดน้ำขุ่นข้นออกมาภายในโพรงปากร้อนที่รอรับไว้ด้วยความเต็มใจ
“ฮ้าๆ” ดวงตาฉ่ำชื้นน้ำปรือปรอย เขาเผยอริมฝีปากเพื่อใช้หายใจ
ตฤณจ้องมองเจ้านายอย่างไม่วางตา ใบหน้าหวานที่มีเม็ดเหงื่อผุดขึ้นมาประปรายกับกลีบปากที่เขาบดจูบจนบวมเจ่อทำให้คนใต้ร่างดูเย้ายวนมากเหลือเกิน และนั่นก็ปลุกเร้าความต้องการของเขาให้เพิ่มมากยิ่งขึ้นไปอีก เขาอยากสัมผัสนภเกตน์ให้ลึกซึ้งกว่านี้ อยากรู้สึกว่าเป็นคนรัก เป็นคนสุดพิเศษของอีกฝ่าย ชายหนุ่มโน้มใบหน้าลงไปแต้มจูบบริเวณด้านในของต้นขา มือหยาบสอดเข้าไปภายใต้สะโพกมนแล้วยกขึ้น ก่อนจะใช้ปลายนิ้วควานหาช่องทางที่เขาจะต้องตระเตรียมเพื่อใช้ในการร่วมรักตามที่ศึกษามา
“อะ... จะทำ... อะไร” นภเกตน์เริ่มรู้สึกแปลกๆ กับสิ่งที่มาวนเวียนอยู่บริเวณร่องสะโพก จนกระทั่งปลายนิ้วของอีกฝ่ายรุกล้ำเข้ามาภายในช่องทางฝืดคับ เขาถึงกับสะดุ้งเฮือกใหญ่ ความไม่คุ้นเคยส่งผลให้มือขาวขยับไปเองโดยอัตโนมัติ เขาผลักศีรษะของคนที่ก้มงุดอยู่ตรงส่วนกลางลำตัวของตนออกอย่างแรง
“คุณตฤณ! ปล่อย!” ไม่พูดเปล่า แต่ขาเรียวก็ไวพอๆ กับคำพูดนั้น เขาถีบร่างสูงออกไปเต็มแรง
พลั่ก
“โอ๊ย!” ตฤณหงายหลังผลึงลงไปนอนกองอยู่บนพื้นห้อง
ร่างโปร่งลุกขึ้นนั่งด้วยสีหน้าตื่นๆ ก็แบบว่า... เขาไม่คุ้นน่ะ ที่ผ่านมาเขาเองก็ไม่แน่ใจว่าเคยมีอะไรกับผู้ช่วยลึกซึ้งขนาดไหนแล้ว เพราะตอนนั้นเมามาก แต่ว่าตอนนี้สติอยู่ครบเต็มร้อย มือขาวเอื้อมไปควานหาอะไรมาปิดบังส่วนกลางร่าง ซึ่งสิ่งที่เขาคว้ามาได้ก็คือเสื้อสูทที่ตฤณถอดวางทิ้งไว้
ตุ้บ... ห่อสีชมพูแปร๋นร่วงออกมาจากกระเป๋าเสื้อสูทนั้น ทำให้ข้าวของภายในถุงหล่นลงกระจัดกระจายบนพื้นห้อง
“นี่อะไร” นภเกตน์เอื้อมไปหยิบมาพิจารณาดู “ถุงยาง... รสสับปะรด ส้ม สตรอว์เบอร์รี กล้วย มินต์ เชอรี แบบขรุขระ แบบบางเฉียบ” ของในมือทำให้นภเกตน์จินตนาการถึงท่ายากๆ ไปถึงไหนต่อไหน สักพักใบหน้าสวยก็เปลี่ยนเป็นสีแดงก่ำ ก่อนสายตาของเขาจะไปสะดุดอยู่ที่ซองใส่เจลใสกลิ่นมะลิ กลิ่นกุหลาบ กลิ่นลิลลี่ และกลิ่นอื่นๆ อีกมากมายบนพื้นห้อง ซึ่งมีทั้งแบบร้อนและเย็น
“นี่คุณเตรียมตัวมาถึงขนาดนี้เลยเหรอ ที่พาไปเดตที่ดีๆ นั่น ก็เพื่อเรื่องแบบนี้...” มือขาวที่ถือถุงยางมากมายอยู่สั่นระริก... เขานับได้ไม่รู้กี่รอบเลยนะนี่
“อ๋า! ไม่ใช่นะครับ คุณนภ ไอ้ของพวกนี้... อ้า... ผมไม่ได้ตั้งใจจะใช้กับคุณ!”
ดวงตากลมเบิกกว้าง “ไม่ได้จะใช้กับผม? แล้วคุณจะไปใช้กับใคร!” ยิ่งทำให้ร่างโปร่งโกรธมากขึ้นไปอีก
“ว้าก! อย่าเข้าใจผิดสิครับ คือ... คือ... ผมไม่ได้ตั้งใจจะใช้ของพวกนี้นะครับ...” ตฤณเริ่มพูดจาไม่รู้เรื่อง “แต่ แต่... ผม... ก็... อยาก... กับคุณ... นภ...”
นัยน์ตาสีอ่อนหลุบต่ำ จ้องมองไปที่ส่วนกลางร่างของอีกฝ่าย ซึ่งดูจะคับแน่นอยู่ภายในกางเกงสแล็กเนื้อดีตัวนั้น บ่งบอกถึงความต้องการของผู้ช่วยผู้อับโชคอย่างชัดเจน เมื่อเห็นแล้วใบหน้าน่ารักก็เกิดร้อนวาบขึ้นมา เพราะตลอดเวลาที่ผ่านมา เขาไม่เคยมีความสัมพันธ์ลึกซึ้งเฉกเช่นคนรักกับใครมาก่อน แล้วยิ่งถ้าจะมีครั้งแรกกับอีกฝ่ายที่เป็นผู้ชาย ยิ่งไม่เคยแม้แต่จะคิด... “กลับไปเลย ไอ้แมวหน้าหื่น! ในหัวมีแต่เรื่องแบบนี้รึไง!” ร่างโปร่งปาถุงยางสารพัดกลิ่นในมือใส่อีกฝ่ายที่นั่งหน้ามึนอยู่บนพื้นห้อง พร้อมกับลุกขึ้นพรวดจากโซฟาที่นั่งอยู่ แล้ววิ่งปรู๊ดกลับไปยังห้องนอนของตน
“คุณนภ!” ชิบหาย! อะไรมันจะซวยแบบนี้กันวะ! ร่างสูงอ้าปากค้าง เขารู้สึกเหมือนถูกถีบตกเหวแล้วศีรษะกระทบหิน ทั้งมึนทั้งเบลอไปหมด... ทำไมเหตุการณ์มันกลับตาลปัตรมาเป็นแบบนี้ไปได้ล่ะ เขาเร่งร้อนเกินไปงั้นหรือ เขาผิดหรือที่อยากจะมีความสัมพันธ์ลึกซึ้งกับคนที่รัก
เสียงประตูห้องถูกกระแทกปิดดังปังใหญ่จนสะเทือนไปทั้งตึก ส่งผลให้ตฤณหูอื้อไปชั่วครู่ เขานิ่งค้างอยู่ในท่าเดิมสักพัก ก่อนจะค่อยๆ ก้มเก็บชิ้นส่วนความหวังดีของธนากรบนพื้นห้องกลับใส่ถุง เขาไม่อยากทิ้งไว้ให้นภเกตน์รู้สึกแย่ จากนั้นจึงถอนหายใจหนักๆ แล้วเดินออกจากห้องไป
ร่างโปร่งบางทิ้งตัวลงนอนบนเตียงนุ่ม พร้อมซุกใบหน้าลงกับหมอนหนุน ใบหน้าน่ารักร้อนผ่าวราวกับถูกไฟลน ในสมองตื้อไปหมดกับเรื่องที่เพิ่งจะเกิดขึ้น
“ไอ้แมวหื่น ไอ้แมวย่น ไอ้แมวดำ!” นภเกตน์โวยวายต่อว่า ตะโกนอยู่นานจนเหนื่อยจึงหยุดพัก แต่ก็ยังลุกขึ้นมาทุบหมอนแทนรัวๆ “ฮื้ยยยย!”
...โดยที่เจ้าตัวก็ยังไม่รู้ตัวเลยด้วยซ้ำว่า เขาโกรธตฤณเรื่องอะไร หรือเพียงแค่... ตกใจ และยังไม่พร้อมกับความสัมพันธ์ที่ลึกซึ้งขึ้นไปอีกขั้น จริงอยู่ว่าครั้งแรกพวกเขาทำลงไปเพราะความเมา แต่ก็ไม่รู้ว่าเคยถึงขั้นไหน แล้วนี่... ทั้งสองต่างก็มีสติเต็มร้อยด้วยกันแบบนี้ เขาคงต้องใช้เวลาเตรียมใจและยอมรับกับความสัมพันธ์ที่จะเพิ่มขึ้นนี้อีกสักหน่อย
ปลายเล็บทั้งสิบจิกลงบนหมอนแน่น ก่อนจะซุกหน้าลงบนหมอนนั้นอีกครั้ง... ดีนะ พรุ่งนี้เป็นวันหยุด... ถ้าขืนต้องเจอไอ้แมวหื่นตามลำพังในห้องทำงาน เขาเองก็ไม่รู้จะทำหน้ายังไงเหมือนกัน
TBC~*
อย่าเขวี้ยงรองเท้าใส่เค้าาาาาาา เขวี้ยงใส่คุณนภนู่น เกิดจะหวงซิงอะไรขึ้นมาตอนนี้ 5555555
ตาแหลมก็เหมือนกัน มารับรองเท้าไปด้วย เตรียมของให้พร้อมไม่เข้าเรื่อง
พี่ตฤณก็อีก คนนี้โดนรองเท้าเยอะสุดค่ะ ปาใส่เลยรัวๆ ทำคุณนภตกใจ วิ่งหนีเลย 55555 #ปาใส่ทุกคนเลยค่ะยกเว้นฮัสกี้ไว้คนเดียวพอ
ขอบคุณทุกคนที่ติดตามอ่านค่า ขอบคุณทุกเมนต์เลยนะค้า จุ๊บๆ
-
ไอ้คุณแหลมมมมม หวังดีแบบนี้เยอะไปหน่อยม้ายยยย ถถถถถ พ่อตฤณ คืนนี้จะนอนหลับมั้ยคะเนี่ย ทำลังไปได้สวยทีเดียว 55555 สู้ต่อไปนะ ผู้ช่วยหน้าแมว
-
ตนเป็นที่พึ่งแห่งตนอีกแล้วสินะคะตฤณ
-
o22 :เฮ้อ: :ling1:
สงสารตฤณแต่ก็เข้าใจคุณนภ
-
นึกว่าจะตลอดรอดฝั่ง ตฤณเอยทำไมอับโชคอย่างนี้ 55555
-
ขอบคุณ :)
-
พูดได้คำเดียวว่า อดแดก ค่ะ :katai1:
-
ตฤณน่าสงสารอีกแล้ว :hao7:
-
ซึ้งงงงงงงงงงงงงงงงงงงงง ง่ะ :o8: ที่ นายตฤณ เปลี่ยนเพื่อ คุณนภได้ขนาดนี้
ฉากนี้ ประทับใจมากกกกก ....
“ขอบ... ใจ...” มือขาวยื่นไปรับช่อดอกไม้มา พวงแก้มนิ่มซับสีเลือดเมื่อได้พิจารณาคนตรงหน้าเต็มๆ ตา
วันนี้ตฤณดูดีมากจนเหลือเชื่อ รูปร่างสูงใหญ่กับชุดสูทแบบนี้ ทำให้ดูหล่อเหลาสมชาย
แต่นั่นไม่สำคัญเท่า... ที่ตฤณเห็นความสำคัญของเดตครั้งแรก แล้วปรับปรุงตัวเพื่อตนถึงขนาดนี้
:heaven :heaven :heaven :heaven :heaven :heaven :heaven :heaven
แต่ ผลตอบรับจากคุณนภ.. คุ้มค่าทีเดียว :o8:
ร่างสูงถูกผลักให้หลังกระแทกบานประตูจนปิดสนิท เขาเบิกตาโพลง
เมื่อเห็นว่ามือขาวๆ ขยุ้มอยู่ที่คอเสื้อตน และริมฝีปากสีแดงสดที่เขาคอยเฝ้ามองมาตลอดเย็นประกบปิดอยู่บนเรียวปากตน... :กอด1:
บทต่อไป ขอ อย่าให้งอนกันนานนะะะะะะะะะะะะะะะะ
สงสารนายตฤณ
:เฮ้อ:
-
ฮ่าๆๆๆๆ คุณนภเขินแรงอ่ะ 55555
-
โธ่ สงสารคุณตฤณเลยงานนี้
-
:laugh: นี่เรียกว่าฟินแล้วชิ่งรึเปล่า
กลับมาคุยกันก่อน
-
คุณนภ ตลกกก
-
โธ่ ติณ อีกนิดเดียวแท้ๆ
-
สงสารคุณตฤนอ่า
-
ตฤณน่าสงสาร :z3:
-
ตฤณเอ้ย พยายามเข้า :mc4:
-
พี่ตฤณตกม้าตายมากอะ
สงสาร 5555555
ขอบคุณคนเขียนนะคะ
-
เมื่อไรจะได้กันนนนน นี้ไม่หื่นเลยยยย รอตอนต่อไปค่ะ :katai2-1: :katai2-1:
-
อะไรจะซวยขนาดนี้ตาตฤณ ใจร้อน ไก่ตื่นหมดแล้ว รอตอนต่อไปคร้า
-
ปาแห้วใส่หัวตฤณ มาถึงขั้นนี้แล้วยังปล่อยให้หลุดมือ มันน่านัก
น้องนภไม่น่ารักเลย อ่อยให้อยากแล้วจากไป ทำร้ายตฤณได้ลงคอ
-
ทำตัวน่าปล้ำแล้วก็มาตีโพยตีพาย คุณนภนี่นะ ทั้งที่ไปจูบเขาก่อนแท้ๆ แต่เธอก็น่ารักมาก ตฤณถึงไปไหนไม่รอด
ฝ่อว่ะตฤณอ่ะ ปล้ำเล้ย 555 ล้อเล่นนะ ยังกะลูกไก่ในกำมือโคตรจะเกรงใจว่าที่เมีย
ขอบคุณค่ะ
-
มาถึงขนาดนี้ล่ะยังปล่อยไปได้แทนที่จะรวบหัวรวบหางซะเลยแย่จริง
-
โถ พ่อตฤณ ผู้ชายอับโชคยอดเยี่ยมแห่งปี2558 อิอิ
-
:pig4: :pig4:
-
:เฮ้อ: :เฮ้อ: :เฮ้อ: พี่ตฤณของเจ๊น่าสงสารเสียจริง
-
5555...สงสารอิตฤณจัง!!!
-
ล่มไม่เป็นท่าเลย พ่อตฤณ
-
:laugh: :laugh: อิตฤณตายเพราะหลายรส หลายกลิ่นซินะ
-
สนุกมาก :katai4:
-
ค้างงงงงงงงง.....บอกเลย
นึกว่าจะเรียบร้อยไปซะแล้วววว :ling1: :ling2:
-
สงสารตฤณ คุณนภก็จะเล่นตัวไปไหน แต่วันนี้ได้ขนาดนี้ก็เนอะละสำหรับคนซึนๆแบบคณนภ
-
ง่ะ สงสารตฤน ตฤนต้องคิดว่าถูกโกธรอีกแล้วแน่ๆเลย
-
คุณตฤณต้องพัฒนาฝีมือนะคะ ^^
-
อีกนี้ดเดียววเท่านั้นนน คุณหลินเลขาคนสวยจะได้พล็อตใหม่แล้ว(ผิดพ้อยท์แล้ว) สงสารตฤณกำลังจะได้ขึ้นสวรรค์แล้วแท้ กลับโดนเจ้านายถีบลงมาทีเดียวถึงพื้นโลกเลย :z3:
-
ให้เวลาคุณนภเข้าหน่อย แนะนำคราวหน้ามอมเมาคุณนภเลย
เพราะแอลกอฮอล์ทำให้สติลดลง :z1:
-
:haun4: :jul1: รอออออออออ
-
ชอบเม้นของคุณ bradpitt นะ...แต่บทสรุป ถูกถีบ นี่ซิ...อยากหัวเราะอิตฤณเป็นภาษาต่างดาวจริงจริ้งงงงง...555555....
-
ขอบคุณ คุณ Y ร้าย มากมากฮับ
:heaven :heaven :heaven :heaven :heaven :heaven
-
:L2:
-
Chapter 36
วันหยุดสุดสัปดาห์ที่ผ่านมา นภเกตน์หนีปัญหากลับไปใช้เวลาร่วมกับครอบครัวของตนที่คฤหาสน์หลังใหญ่ของอาพีรพัฒน์ หากตลอดเวลาจิตใจไม่ได้อยู่กับเนื้อตัว เขาหยิบโทรศัพท์มือถือขึ้นมาดูหลายครั้ง ทว่าคนที่รอคอยดูสงบนิ่ง นภเกตน์จึงพยายามคิดว่าตฤณอาจจะยังไม่กล้าโทรศัพท์มาขอปรับความเข้าใจ เขาถอนหายใจหนักๆ ปลายนิ้วเรียวกดเบอร์โทรศัพท์ของอีกฝ่ายคาไว้ แต่เพราะทิฐิ ก็เลยทำให้เจ้าตัวไม่กล้ากดโทรศัพท์ออกไป
สำหรับเขาก็น่าจะรู้สึกว่าแปลกอยู่หรอก เพราะตฤณไม่รีบมาตามตื๊อขอปรับความเข้าใจเหมือนทุกครั้ง
ทางด้านตฤณ หลังจากที่โดนไล่ออกมาจากห้องพักของเจ้านาย เขาก็บึ่งรถคันหรูของธนากรกลับไปบ้านหลังเล็กของตนที่ชานเมือง ในสมองมึนตึ้บ เขาไม่รู้ว่าควรจะทำตัวอย่างไรต่อไป ควรจะไปขอโทษและอธิบายให้เจ้านายฟังมั้ย แต่อีกใจก็คิดว่าเขาไม่ได้ทำอะไรผิดนี่หว่า ก็คนรักกัน...
...รัก... งั้นเหรอ
นภเกตน์ไม่เคยบอกเขาสักหน่อยว่ารัก
คิดแล้วก็เจ็บเสียเอง ร่างสูงส่ายหน้าแรงๆ ก่อนจะเดินเข้าไปในห้องครัวเล็กๆ ภายในบ้านตน โชคดีที่เขามีเบียร์ตุนไว้เยอะ มือหยาบปัดฝุ่นหนาออกจากแพ็กเบียร์กระป๋องแล้วประคองขึ้นไปบนห้องนอน ในเมื่อตัวเขาไม่รู้ว่าควรจะทำยังไงแถมยังกลุ้มใจขนาดนี้ เมาหลับไปถึงวันจันทร์เลยก็คงจะดี ชายหนุ่มคลานขึ้นไปบนเตียงแล้วเปิดกระป๋องเบียร์ดื่มไปเรื่อยๆ พลางพ่นลมหายใจออกหนักๆ เป็นระยะๆ
ใจนึกว่าควรจะถามความรู้สึกของอีกฝ่ายให้แน่ใจไปเลย เขาคิดว่าเจ้านายก็น่าจะพอมีใจให้ตนอยู่บ้าง แต่ทำไม ลึกๆ ลงไปเขากลับกลัวกับคำตอบที่จะได้รับ ยิ่งคิดก็ยิ่งเป็นกังวล... ยิ่งกังวลก็ยิ่งรู้สึกว่าตนเป็นฝ่ายเดียวที่หลงรักเจ้านาย ร่างสูงเอนหลังนอนราบไปบนเตียง แล้วเหม่อมองเพดานห้องไปอย่างอ่อนใจ
ในวันเริ่มต้นของสัปดาห์ใหม่ ชั้นสิบสามกลับมาคึกคักเต็มไปด้วยพนักงานอีกครั้ง เพราะเหล่าวิศวกรที่ไปออกไซต์งานต่างจังหวัดกลับมากันครบหมดแล้ว และเมื่อทุกคนเห็นเจ้านายมาถึง ต่างก็กรูกันเข้าไปรุมล้อมถามไถ่เรื่องข่าวลือที่ได้ยินมา
“หัวหน้าจะย้ายเหรอครับ อย่าย้ายเลยนะครับ”
“พวกผมจะตั้งใจทำงานมากกว่านี้”
“เดี๋ยวๆ พวกคุณไปได้ยินมาจากไหนกัน ผมไม่ได้จะย้ายไปไหนนะ” นภเกตน์หัวเราะ แล้วปลอบทุกคนอย่างใจเย็นอยู่พักใหญ่ จนทุกคนยอมถอยกลับไปทำงานได้ แต่เขาก็ไม่ได้รู้สึกรำคาญหรือไม่พอใจ กลับดีใจซะอีกที่ลูกน้องยอมรับตนมากถึงขนาดนี้
“หลินดีใจจังค่ะที่คุณนภเกตน์ไม่ได้จะย้ายแผนก” เลขาสาวก็ยืนระริกระรี้อยู่เคียงข้างเจ้านายด้วย
ร่างโปร่งยิ้มบาง ก่อนจะเดินไปหยุดอยู่ที่หน้าห้องทำงาน หัวใจดวงน้อยเต้นระรัวอย่างบอกไม่ถูก “เอ่อ... คุณหลิน... คุณตฤณมารึยัง”
“มาแล้วค่า มาถึงก็ตรงดิ่งเข้าห้องทำงานไปเลยค่ะ หลินทักยังไม่สนหลินเลย” หลินพึมพำ พลางส่งเอกสารในมือให้ “นี่ตารางงานของวันนี้นะคะ”
“อื้ม” นภเกตน์ก้าวเข้าไปในห้องทำงานด้วยหัวใจตุ้มต่อม เขาไม่รู้จะสู้หน้าตฤณยังไงดี
เมื่อบานประตูเปิดออก ผู้เป็นนายได้ยินเสียงก๊อกแก๊กของปลายนิ้วกระทบคีย์บอร์ดอย่างรวดเร็ว ดูเหมือนตฤณจะกำลังวุ่นอยู่กับการแก้ไขงานชิ้นหนึ่ง เขาจึงเดินไปนั่งลงที่เก้าอี้ประจำตำแหน่งของตน
บรรยากาศภายในห้องเงียบกริบจนน่าอึดอัด แม้นภเกตน์จะทำเป็นไม่สนใจ เขาหยิบเอกสารขึ้นมาตรวจดูไปพลาง พร้อมกับเปิดแล็ปท็อปขึ้นดู นัยน์ตาสีอ่อนชำเลืองมองคนที่นั่งตรงข้ามกันอยู่เป็นระยะๆ หากร่างสูงก็ไม่เงยหน้าขึ้นมองมาทางเขาเลยแม้เพียงนิดเดียว
จู่ๆ ตฤณก็ลุกพรวดจากเก้าอี้ แล้วเดินออกจากห้องไปโดยไม่พูดไม่จาอะไร นั่นทำให้ผู้เป็นนายเริ่มกังวลใจ... ทำไมตฤณทำท่าเหมือนกำลังโกรธหรืองอนเขาแบบนั้น ทั้งที่จริงมันต้องเป็นเขาที่ทำแบบนั้นไม่ใช่เรอะ!
...แล้วถ้างั้น... ทำไมเขาต้องกังวลใจด้วยล่ะ เขาเป็นผู้ถูกกระทำนะ ไอ้หน้าแมวหื่นนั่นต้องเป็นฝ่ายเข้ามาขอโทษเขาสิ
หลังจากผู้ช่วยหายออกไปจากห้องสักพักใหญ่ ก็มีเสียงดังฮือฮาแว่วมาจากทางด้านนอก เรียกความสนใจจากร่างโปร่งให้ลุกขึ้นไปเปิดประตูดู
หญิงสาวร่างอ้อนแอ้นที่นภเกตน์รู้จักดีอยู่ในชุดรัดรูปกำมะหยี่สีดำ ชายกระโปรงสั้นเสมอหูถึงต้นขา เธอสวมรองเท้าส้นสูงสีแดงเป็นเงาวับ ทุกก้าวย่างเต็มไปด้วยความมั่นใจ สะโพกงอนตึงส่ายเป็นจังหวะตามการก้าวเดิน สะกดทุกสายตาของเหล่าวิศวกรไว้ให้ส่ายซ้ายขวาตามสะโพกของเธอ
“นภ!” หญิงสาวตะโกนลั่นพลางกระโดดกอดคอร่างโปร่ง แล้วสัมผัสริมฝีปากกันเบาๆ
“นีนี่ มาตั้งแต่เมื่อไหร่ นี่เวลาทำงานของนภนะ” นภเกตน์เอ่ยเสียงดุ
“ก็มาตั้งแต่เช้าแล้ว จะมารอดูนภทำงานไง”
...มิน่า เมื่อเช้าเธอถึงได้ไม่มาร่วมโต๊ะอาหารเช้าด้วย คงรู้ว่าถ้าจะตามมาในเวลางาน เขาคงจะไม่ให้มาแน่ๆ ...ร่างโปร่งมองไปทางด้านหลังของหญิงสาว วิศวกรของเขาบางคนเริ่มมีเลือดกำเดาไหลออกมาจากจมูกแล้ว ชายหนุ่มจึงดึงข้อมือเล็กให้เธอตามเข้าไปในห้องทำงานด้วยทันที
“นีนี่ นภบอกแล้วว่าอย่าแต่งตัวแบบนี้”
“ทำไมอะ นีนี่ก็เป็นของนีนี่แบบนี้ นภหึงรึไง”
นั่นเป็นจังหวะเดียวกันกับที่ตฤณเปิดประตูเข้ามาภายในห้อง เขาชะงักกึก แต่ก็รีบค้อมศีรษะให้กับทั้งสองคนเป็นเชิงขออนุญาต จากนั้นจึงเดินตรงไปหยิบแล็ปท็อปกับแฟ้มเอกสารสองสามแฟ้ม แล้วถอยกลับออกไป
“คนที่ว่าของนภน่ะ...” นีนี่ชี้ไปยังผู้ช่วยของนภเกตน์ “ท่าทางเนิร์ดชะมัด”
ร่างโปร่งถอนหายใจ แล้วเดินกลับไปนั่งลงบนเก้าอี้ทำงานของตน “มาเพื่อดูตัวโดยเฉพาะเลยใช่มั้ย”
นีนี่หัวเราะ ขณะที่เดินตามไปนั่งลงบนตักของชายหนุ่มอย่างถือวิสาสะ “ก็อยากเห็น... แต่ทำไมทำหน้าบึ้งตึงกันจัง ไม่เห็นคุยอะไรกันเลย ทะเลาะกันเหรอ”
“นีนี่ มานั่งตักนภแบบนี้ ใครเห็นเข้าจะเข้าใจผิดได้นะ” ชายหนุ่มพูดเสียงขรึม
“เข้าใจผิดอะไร นีนี่กับนภน่ะ แก้ผ้านอนกอดกันยังทำมาแล้ว” หญิงสาวแกล้งพูดเสียงดัง อย่างต้องการให้คนที่นั่งเอาหูแนบประตูทางด้านนอกได้ยิน ซึ่งก็ได้ผล หลินเบิกตากว้าง พร้อมกับยกมือขึ้นกัดเล็บรัวๆ
“นภตอบก่อน ทะเลาะกันเรื่องอะไร ทำไมล่ะ”
“เรื่องของผู้ใหญ่นะ”
“แก่กว่ากันแค่ปีเดียวไม่เรียกว่าผู้ใหญ่หรอก” นีนี่เถียง “นีนี่เดาเอาเองก็ได้... อืม... ถ้าไม่ใช่เรื่องความเย็นชาของนภ ก็คงจะเป็นเรื่องบนเตียงแหง”
นภเกตน์พ่นลมหายใจออกแรงๆ อย่างอ่อนใจ “ยัยแก่แดด!”
หญิงสาวหัวเราะชอบใจ ก่อนหน้าที่เธอจะเดินทางมายังกรุงเทพฯ เธอได้ยินทั้งอาพีรพัฒน์และคุณย่าเล่ามาแล้วว่านภเกตน์เปลี่ยนไป แต่ถ้าไม่ได้มาพบด้วยตนเอง เธอก็คิดว่าคงจะเชื่อได้ยาก จนกระทั่งเมื่อกี้ ที่ได้มาซุ่มแอบดูรอยยิ้มน่ารักของนภเกตน์กับลูกน้อง รอยยิ้มซึ่งเธอเองยังมีโอกาสได้เห็นน้อยมากเหลือเกิน เธอจึงเชื่อสนิทใจว่านภเกตน์เปลี่ยนไปแล้วจริงๆ
เมื่อวันหยุดสุดสัปดาห์ที่ผ่านมาซึ่งนภเกตน์ย้ายไปพักที่บ้านของอาพีรพัฒน์ นีนี่สังเกตเห็นว่าชายหนุ่มมีท่าทีแปลกๆ ไป เขาเอาแต่นั่งมองโทรศัพท์อยู่ตลอดเวลา แล้วยังหายใจทิ้งทั้งวัน พอเธอแซวว่าเขาทะเลาะกับแฟนมาหรือไง เขาก็ไม่ยอมตอบคำถาม หากใบหน้าเปลี่ยนเป็นสีแดงแปร๊ด เพียงแค่นั้นหญิงสาวก็พอจะเดาอะไรๆ ได้ไม่ยาก นีนี่เค้นถามร่างโปร่งอยู่นานจนอีกฝ่ายยอมเล่าให้ฟัง เธอยอมรับว่าตกใจในตอนแรก ที่นภเกตน์ยอมรับว่าเขามีใจให้กับผู้ช่วยที่ทำงานร่วมกัน แถมยังเป็นผู้ชายซะด้วย แต่เธอเองก็รู้ ว่านภเกตน์รักและไว้ใจเธอมากขนาดไหน ถึงยอมให้เธอเป็นที่ปรึกษาคนเดียวของเขา
“เขาดูซื่อดีนะนภ เขาเป็นคนเดียวที่ไม่สนใจคนสวยอย่างนีนี่เลยอะ”
“หืม?”
“ก่อนหน้าที่นภจะมา นีนี่นั่งรอนภอยู่ในห้องทำงานนี่ ตอนเขาเข้ามาในห้องนะ หน้าตาตกใจยังกะเห็นผี ชวนคุยด้วยก็ไม่คุย จนนีนี่เบื่อ ต้องออกไปนั่งเม้าท์กับคุณขจรแทน” นีนี่เล่าไปพลางหัวเราะคิก แต่เธอไม่ได้เล่าว่าเธอแกล้งยั่วเย้าตฤณไปด้วย ก็แบบว่าเธออยากรู้นี่ ว่าผู้ชายคนนี้จะจริงจังกับนภเกตน์ของเธอมากขนาดไหน เธอนั่งไขว่ห้าง สลับขาซ้ายขวาแบบในเรื่อง Basic Instinct อยู่หลายครั้ง ก้มใส่ๆ ถอดๆ รองเท้าโชว์ร่องอกอยู่นับสิบหน ตฤณยังไม่แม้แต่จะเงยหน้าขึ้นมามองเธอเลย สรุปว่าผลที่ได้รับก็น่าพอใจอยู่ ตฤณดูเป็นคนซื่อตรงและซื่อสัตย์มากพอควรเลยทีเดียว “ก็สอบผ่านอยู่นะ”
“เฮ้อ...” ร่างโปร่งถอนหายใจอย่างอ่อนใจกับยัยตัวป่วนบนตักตน
ก๊อกๆ
“เข้ามาเลยค่า” นีนี่ชิงตะโกนบอกก่อนนภเกตน์จะได้อ้าปากเสียอีก
“อะ... เอ่อ...” หลินแทบตาถลน เมื่อเห็นว่าหญิงสาวนั่งอยู่บนตักเจ้านาย แถมกอดซะแนบแน่นอีก คุณพระคุณเจ้าช่วยหลินด้วย กรี๊ดดดด! “นะ... น้ำผลไม้... ที่คุณนีนี่สั่งค่ะ”
“อื้อ ขอบคุณค่ะ วางไว้บนโต๊ะนู้นนะคะ” นีนี่กรีดนิ้วชี้ไปยังโต๊ะเล็กหน้าโซฟา แล้วหันไปออเซาะชายหนุ่มต่อ “นภ... วันนี้เราไปเลือกแหวนกันน้า... นภสัญญากับนีนี่แล้วอ้า...”
หลินหูผึ่ง แต่สองขาก็ถอยกรูดออกไปจากห้อง และทันทีที่บานประตูปิดลง เธอก็กระโจนเข้าไปนั่งตรงกลางกลุ่มวิศวกรที่กำลังสุมหัวพูดถึงนีนี่กันอยู่ โดยที่หนึ่งในกลุ่มนั้น ก็มีตฤณนั่งหน้าขรึมรวมอยู่ด้วย
“กรี๊ดดดดด! สงสัยเขากำลังจะหมั้นกันแน่แล้วค่า!” หลินโวยวาย เธอหันไปเหล่ร่างสูงแล้วครวญครางต่อ “โธ่ คุณนภเกตน์... สาวๆ หนุ่มๆ อกหักครึ่งโลกแน่ๆ”
“อะไรยังไง เล่าๆ” กิตติกระโดดเข้ามาแจม
“ฝรั่งจ๋ามากๆ เลยอะ จูบกันแบบโป้มๆ” บวรวิทย์ก็ถลามาร่วมด้วย
“ถ้าเขาเป็นคู่หมั้นกันมันก็เรื่องธรรมดานะค้า หลินได้ยินว่าเย็นนี้เขาจะไปซื้อแหวนกันด้วยค่า” เลขาสาว(วาย)แกล้งพูดดังๆ อย่างจงใจให้ตฤณได้ยิน
“เขาเป็นใคร... คุณหลินรู้มั้ย” ตฤณถามเสียงเข้ม
“ได้ยินว่าเป็นหลานสาวของประธานบริษัท SE Interior ค่า หูย... สมกันเนอะ ทั้งฐานะ ทั้งรูปร่างหน้าตา” ...หึงล่ะซี... หึงชิมิล่า! หึงก็ทำอะไรหน่อยซิโว้ย! หลินนึกด่าอยู่ในใจ
นัยน์ตาคมกริบเสหลบ เขาพยายามวางตัวเป็นปกติไม่ให้ใครสงสัยอะไรได้ เขาได้พบผู้หญิงคนที่ทุกคนกำลังให้ความสนใจนี่ในห้องทำงานเมื่อเช้า เธอทักทายเขาเป็นภาษาอังกฤษ แล้วบอกว่ามารอพบนภเกตน์ วินาทีนั้นเขาเย็นวูบไปทั้งร่าง ใจสังหรณ์ว่าจะมีเรื่องที่ทำให้กลุ้มใจหนักกว่าเดิม แล้วก็เป็นอย่างนั้นจริงๆ
“เอาล่ะ พอแล้ว แยกย้ายกันไปทำงานเถอะ” ร่างสูงไม่อาจทนฟังทุกคนพูดถึงเจ้านายที่รักกับหญิงสาวคนสวยต่อไปได้ เขาปลีกตัวเข้าไปในห้องน้ำของบริษัท ด้วยความหวังที่ว่าน้ำเย็นๆ อาจจะช่วยทำให้ความหงุดหงิดจางหายไปได้บ้าง
TBC~*
ลงช้าแล้วยังสั้นอีก กรี๊ดดดด :beat: ลงโทษตัวเองแรงๆ อาทิตย์ที่แล้วยุ่งมากเลยค่า ขอโทษด้วยนะคะ
:hao5: แถมความสัมพันธ์น้องนภกับพี่ตฤณก็ย่ำแย่ 555555 งานนี้พระเอกของเราจะไหวมั้ย โปรดติดตามมมม~
ขอบคุณนักอ่านทุกคนมากๆ ค่า :mew1:
-
โถ่ววววว คุณตฤณ อย่าทึ่มงี้สิค๊าาาา
-
ตฤณช่างเป็นผู้ชายที่น่าสงสารจริงๆ มีแต่เรื่อง 555
-
อย่าเพิ่งนอยด์ค่ะตฤณ รอฟังความจริงจากปากคุณนภเขาก่อนนะคะ :กอด1:
-
ย่ำแย่สมชื่อจริงๆความรู้สึกของตฤณ
-
ใจเย็นๆนะตฤณ รอคุยกันก่อนนะ
ในที่สุดก็มา :hao5:
:pig4:
-
คุณตฤณสู้ สู้ :mew1:
-
ตอนนี้มันหน่วงๆนะ แต่มาหายเพราะคุณหลินนี่แหละ 555
-
สถานะย่ำแย่จริงๆค่ะ มาม่าอืดเต็มชามเลย T_T
-
ตฤณสู้ๆนะ อย่ายอมแพ้
-
ตฤณสู้ๆนะ
-
สงสารตฤณ บาปซ้ำกรรมซัด จริงๆ
-
โถ่ตฤณ
ส่วนคุณเพื่อนก็เกินงามไปนะ
-
ตฤณทนๆไปนะ :katai5:
-
คุณนภฟอร์มเยอะจัง ง้อตฤณบ้างสิคะ ตฤณมาโหมดครึ่ม เพราะเครียด 5555 แต่ก็น่ารักนะ
นีนี่นี่แสบจริงๆ
ขอบคุณค่ะ
-
เข้าใจผิดกันไปใหญ่
-
จะฆ่ากันใช่ไหม...ลงแค่นี้ ? เดี๋ยวจับปรับบานเลยค่ะ.......คราวหน้าขอเต็มๆ
ยาวๆ มันส์ๆนะคะ
-
กรี๊ดดดด
เอาอีกตอนมาต่อเดี๋ยวนี้เลยคนเขียนน 5555
ขอบคุฯมากค่ะ
-
สั้นเกินไปอ่ะอยากอ่านอีก :katai1: :katai1:
-
งานเข้าอย่างแรง คนหน้าแมวงอนแล้วนะน้องนภ
-
เพลียใจ
-
วุ้ยยย อิพี่ตฤณจิตหลุดอีกรอบจนได้ซิหน่า
-
เฮ้อออ ย่ำแย่จริงๆ สงสารคุณตฤณ ผู้ไม่รู้อะไร ฮือออออออ
สู้ๆ นะคุณตฤณ :กอด1:
-
ขอบคุณ :)
-
คุณตฤณขาต้องสู้นะคะ :o12:
-
ตฤณ วิญญาณนางเอกละครไทยเข้าสิงหรือไงห๊ะ ไปถามสิเว๊ย
-
:เฮ้อ: ตอนนี้จิตใจพี่ตฤณก็ย่ำแย่ตามชื่อตอนกันเลยทีเดียว
-
สงสารทั้งคู่เลย :sad4: (แอร๊ย)
-
เอาอีกๆๆๆๆ :ling1:
-
มาปักหมุดไว้ค้าบบบบ
-
ย่ำแย่สมกับชื่อตอนจริงๆ สงสารตฤณคนซื่อ
-
สงสารคุณตฤณ คุณตฤณต้องสู้นะคะ :ling2:
-
คุณนภสร้างเรื่องแล้วววว
-
คุณตฤณต้องไฟท์นะคะ
แย่งคืนมาเลยค่า..
-
สงสารคุณตฤณ ฮืออออ :z3: แต่อยากเดินไปจับมือกับคุณหลินมาก คุณหลินเหมือนตัวแทนของเรา 555555
-
Chapter 37
เสียงน้ำไหลจากก๊อกกระทบกับอ่างล้างหน้าดังก้องภายในห้องน้ำที่มีชายหนุ่มผิวสีแทนยืนอยู่เพียงคนเดียว มือหยาบรองน้ำขึ้นมาลูบหน้าหลายๆ ครั้ง จากนั้นจึงเงยหน้าขึ้นมองตนเองในกระจก ดวงตาคมกริบเปลี่ยนเป็นสีแดงก่ำ
มือหยาบทุบลงบนกำแพงหนักๆ ด้วยความโมโห “มีเรื่องอะไรที่คุณยังไม่ได้บอกผมอีกมั้ย”
แต่จะว่าไป... เจ้านายก็แทบจะไม่เคยบอกอะไรให้เขารับรู้อยู่แล้ว
เขายังไม่ได้รับคำตอบจากการที่โดนเจ้านายปฏิเสธที่จะมีความสัมพันธ์ด้วยเมื่อวันก่อนเลย ยังไม่ทันได้รู้ความรู้สึกที่แท้จริงของเจ้านาย จู่ๆ คู่หมั้นก็โผล่ออกมาอีก
“โธ่เว้ย! แล้วตัวผมอยู่ในฐานะอะไรกันวะ”
หากจู่ๆ ประตูห้องน้ำก็เปิดออก ร่างโปร่งบางที่ก้าวเข้ามาได้สองสามก้าวหยุดยืนอยู่ไม่ห่างออกไปจากตฤณนัก นภเกตน์ทำหน้าไม่ถูกเมื่อพวกเขาต้องมาประจันหน้ากันจังๆ ตามลำพังโดยไม่ได้ตั้งใจ เขาอึกอัก ไม่รู้จะพูดเรื่องไหนออกไปก่อนดี เรื่องของคืนนั้น หรือเรื่องของนีนี่ แต่เรื่องของนีนี่เอาไว้ก่อนก็คงได้... เพราะตฤณคงจะพอเดาเอาเองได้ ก็เขาเคยพูดเกริ่นถึงเธอให้ฟังไปแล้วนี่นา
“เห็นหน้าผมแล้วพะอืดพะอมมากขนาดนั้นเลยเหรอครับ”
“เปล่า” ผู้เป็นนายเสตาหลบสายตาขึงโกรธ เขาไม่เคยเห็นตฤณมีสีหน้าขุ่นเคืองแบบนี้มาก่อนเลย ยิ่งทำให้ตนเองเริ่มต้นการสนทนาได้ลำบากยิ่งขึ้น ดวงตาสีน้ำตาลอ่อนเหลือบมองใบหน้าคมสันที่เปียกชุ่มไปด้วยน้ำ เส้นผมสีดำขลับบริเวณรอบๆ กรอบหน้าเปียกชื้น เขาจึงหยิบผ้าเช็ดหน้าของตนส่งให้
“เช็...” ยังไม่ทันได้เอ่ยปากพูดอะไรออกไป อีกฝ่ายก็พูดขึ้นแทรก
“เก็บของคุณไว้เถอะครับ” ร่างสูงตอบพร้อมยกแขนเสื้อขึ้นเช็ดหน้าลวกๆ “ผมเหมาะกับแบบนี้มากกว่า”
มือขาวกำผ้าเช็ดหน้าในมือแน่น “คุณเป็นอะไรของคุณ”
ตฤณยืนนิ่งราวกับรูปปั้น “....”
นภเกตน์พรูลมหายใจออกยาว “คุณตฤณ”
“หัวหน้ามีอะไรจะให้ผมรับใช้รึเปล่าครับ”
หัวใจดวงน้อยเหมือนถูกกระชาก เจ็บร้าวในอกแบบที่เจ้าตัวไม่เคยรู้สึกมาก่อน เขาไม่เคยเห็นตฤณแสดงอาการแบบนี้กับใครๆ ใบหน้าเคร่งขรึมไร้รอยยิ้ม การพูดจาที่เปลี่ยนแปลงไป... โกรธอะไรเขามากถึงขนาดนี้
“ทำไมถึงพูดแบบนี้” ผู้เป็นนายถามเสียงแผ่ว
“ผมพูดอะไรผิดเหรอครับ”
“ทำไมไม่เรียกเหมือนเดิม”
ตฤณเบือนหน้าไปอีกทาง เขารู้ว่าควรจะใช้เหตุผลพูดคุยกัน ไม่ควรพูดจาประชดประชัน เพราะนั่นอาจจะทำให้ตัวเองเจ็บเอง หากในเวลาเช่นนี้ก็ไม่อาจห้ามตัวเองไว้ได้ “ผมควรจะเรียกหัวหน้าแบบนี้มาตั้งแต่ต้นแล้ว ผมก็ไม่ได้พิเศษไปกว่าคนอื่นไม่ใช่เหรอครับ”
“มะ...” ร่างโปร่งอ้าปากจะเถียง หากพอได้ยินเสียงฝีเท้าเบาๆ แว่วมาจากทางด้านนอกก็หยุดชะงัก เขาไม่ควรจะพูดเรื่องส่วนตัวในสถานที่ทำงาน ในเวลางานซึ่งอาจจะมีใครมาได้ยินเข้าแบบนี้ ทว่าอีกใจก็พะว้าพะวัง ไม่อยากให้ตฤณโกรธหรือเข้าใจผิดอะไร
เมื่อไม่ได้ยินคำตอบจากเจ้านาย ชายหนุ่มผิวสีน้ำผึ้งก็หัวเราะเยาะตัวเองอยู่ในใจ เป็นไงล่ะมึง ช่างประชดนัก ต้องรู้ในเรื่องที่ไม่อยากรับรู้เข้าจนได้
“จะไม่ตอบผมหน่อยเหรอครับ” ใบหน้าหล่อเหลาหันกลับมาประสานสายตากับผู้เป็นนาย ซึ่งอีกฝ่ายกำลังอ้ำอึ้ง สีหน้าบอกชัดเจนถึงความรู้สึกอึดอัดในสถานการณ์เช่นนี้
“ตอนนี้เราคงคุยกันไม่รู้เรื่อง ผมจะกลับไปทำงานก่อนก็แล้วกัน” นภเกตน์หมุนตัวเดินกลับไปยังประตูห้องน้ำช้าๆ หากเมื่อเอื้อมมือไปแตะที่จับประตูก็ต้องหยุดกึก เพราะคำพูดของคนที่ยังยืนนิ่งอยู่ด้านหน้าอ่างล้างหน้า
“ผมคิดว่าเราคบกันอยู่ แต่นั่นคงเป็นผมที่คิดไปเองคนเดียวใช่มั้ย” เสียงทุ้มที่ร่างสูงเค้นออกมาจากลำคอแหบพร่า
ร่างโปร่งไม่สามารถพูดอะไรออกไปได้ทั้งที่ใจอยากปฏิเสธ น้ำเสียงที่ฟังดูเจ็บปวดนั้นทำให้เขาสับสนจนทำอะไรไม่ถูก เขาไม่รู้เลยว่าในเวลาเช่นนี้ ควรจะตอบไปว่าอย่างไร
แต่เดี๋ยวก่อนสิ การที่เขายังไม่พร้อมและปฏิเสธตฤณไปวันนั้น มันก็ไม่ใช่ความผิดของเขาไม่ใช่หรือ ทำไมอีกฝ่ายจะต้องโกรธเขามากมายถึงขนาดนี้ด้วยล่ะ
ตฤณยืนนิ่งเพื่อรอฟังคำตอบ ทว่าเมื่อเห็นเจ้านายนิ่งไปนานเข้า ความหวังเพียงเล็กน้อยในหัวใจก็ริบหรี่
จะไม่ปฏิเสธสักนิดเลยหรือครับ คุณช่างใจร้ายได้อย่างเหลือเชื่อ
ร่างสูงพ่นลมหายใจออกหนักๆ เขาหมุนตัวไปเปิดประตูห้องน้ำออกแล้วกระแทกให้ปิดอย่างแรงดังปังใหญ่ มือหยาบทุบลงบนบานประตูสุดแรงเพื่อระบายอารมณ์ ก่อนทรุดตัวลงนั่งบนฝาชักโครก แล้วใช้ฝ่ามือถูใบหน้าแรงๆ หลายๆ ครั้ง ...วินาทีหนึ่งก็เหมือนได้ขึ้นสวรรค์ อีกวินาที เจ้านายก็ถีบเขาตกลงนรกแบบตั้งตัวไม่ทัน เขาไม่รู้จะทำยังไงกับชีวิตต่อไปดีแล้ว
นภเกตน์หันหลังกลับไปมองตามเสียงโครมครามนั้น เขาคิดว่าเวลานี้ร่างสูงกำลังโมโหมาก ต่อให้ดึงดันเข้าไปพูดคุยปรับความเข้าใจ อีกฝ่ายก็คงไม่รับฟังอะไร คงไม่ต่างกับการราดน้ำมันลงบนกองไฟ ถ้าอย่างนั้นแล้ว เขาควรจะรอให้ตฤณใจเย็นลงสักหน่อยดีกว่า เมื่อตัดสินใจได้ ร่างโปร่งจึงเดินออกจากห้องน้ำไป
เสียงประตูปิดลงตามมาด้วยเสียงฝีเท้าที่ค่อยๆ ไกลออกไป ก่อนทุกสิ่งทุกอย่างภายในห้องน้ำจะกลับมาเงียบงัน ตฤณได้ยินเพียงเสียงลมหายใจหนักๆ ของตน เสียงหายใจแบบที่แฝงไว้ด้วยความขุ่นเคืองซึ่งยังคงอัดแน่นอยู่ในอก
“ผมน่าจะรู้... ว่าคุณใจร้ายและเย็นชามากแค่ไหน แต่การกระทำเล็กๆ น้อยๆ ของคุณที่เปลี่ยนแปลงไปในแต่ละวัน มันทำให้ผมคิดเข้าข้างตัวเอง”
“ผมคิดว่าเราคบกันอยู่ แต่นั่นคงเป็นผมที่คิดไปเองคนเดียวใช่มั้ย”
ตฤณกลืนคำพูดของตนเองลงคออย่างลำบาก ก็เป็นเขาเองไม่ใช่หรือที่มัดมือชกให้เจ้านายเริ่มต้นความสัมพันธ์แบบทุลักทุเลนี้กับเขา เป็นฝ่ายเข้าหา ตามตื๊อ เมื่อนภเกตน์ทำดีด้วยก็รู้สึกดีจนคิดเข้าข้างตัวเองไปว่านั่นคือความรัก
...แต่อีกฝ่ายก็ไม่เคยพูดให้ชัดเจนเลยสักครั้ง ว่าคิดกับเขาแบบไหน รัก หรือชอบกันบ้างสักนิดมั้ย
ขณะเดียวกันนั้นเอง เสียงโทรศัพท์มือถือก็ดังขึ้น ตฤณจึงหยิบขึ้นมากดรับสาย “ครับ... หา!? แม่เป็นอะไรนะ!” ชายหนุ่มหน้าซีดเผือด ไม่มีเวลาแม้แต่จะคิด เขารีบรุดออกจากห้องน้ำแล้วตรงไปหาหลิน
“คุณหลิน ผมมีธุระด่วน ผมจะลากิจจนถึงวันศุกร์นะครับ ฝากเอกสารให้หัวหน้าเซ็นด้วย”
หลินเงยหน้าขึ้นมองชายหนุ่ม ดวงตาของเขาแดงก่ำ เม็ดเหงื่อโซมกาย ท่าทางอย่างกับคนอกหัก (ในสายตาของเธอ) หรือว่าที่เธอแอบจินตนาการเจ้านายกับผู้ช่วยอยู่บ่อยๆ จะไม่ใช่แค่เรื่องมโนซะแล้วนี่!
“โถ คุณตฤณ”
“ผมต้องรีบไปก่อนนะ มีอะไรก็โทรมาได้ตลอด”
“ไปไหนคะ เผื่อเจ้านายถาม”
“ผมจะกลับบ้านที่ต่างจังหวัดน่ะ”
“ค่ะ” คุณตฤณคงทนเห็นภาพบาดตาบาดใจไม่ได้สินะคะ ถึงกับต้องหนีกลับไปเลียแผลที่บ้านนอก โถๆ ...หลินมองตามหลังชายหนุ่มไปอย่างเศร้าแทนในใจ สักพักก็ตัดสินใจ ลุกขึ้นไปเคาะประตูห้อง
เธอเปิดประตูเข้าไปภายในห้องช้าๆ โดยไม่เงยหน้าขึ้น เพราะกลัวจะเห็นภาพหมิ่นเหม่เข้าอีก แต่เมื่อใช้หางตาสำรวจดูแล้ว หญิงสาวคนงามนั่งอยู่บนโซฟา ส่วนเจ้านายนั่งอยู่ที่โต๊ะทำงาน พอเห็นอย่างนั้นเธอก็เบาใจ “ใบลากิจของคุณตฤณค่ะ”
“หือ” นภเกตน์ขมวดคิ้ว “ลากิจ? ไปไหน”
“เห็นว่าจะกลับต่างจังหวัดค่ะ” หลินรีบรายงานทันที “เห็นบอกว่ามีธุระด่วนมาก แต่ท่าทางคุณตฤณดูไม่ดีเลย น่าเป็นห่วงม้ากมากค่ะ” พร้อมใส่ไฟเข้าไปอีก
“งั้นเหรอ” ผู้เป็นนายทำหน้าขรึม แล้วเซ็นชื่อกำกับลงในเอกสาร ในเมื่อโพรเจกต์ของดาต้าโปรก็จบไปแล้ว จะลากิจด่วนก็คงไม่มีปัญหาอะไร เขาถอนหายใจเพราะนึกไม่ออกว่าจะใช้เหตุผลไหนในการโทรศัพท์ไปถาม หรือตามให้อีกฝ่ายกลับมา
...ตฤณอาจต้องการเวลาเพื่อสงบสติอารมณ์ ดังนั้นเขาก็ควรจะรอปรับความเข้าใจกันเมื่ออีกฝ่ายกลับมา... ใช่ไหม
พอหลินก้าวออกจากห้องไป นีนี่ก็เอ่ยต่อว่าขึ้นมาทันควัน “อะไรกัน เจอนางร้ายเข้าหน่อย หนีกลับบ้านพ่อแม่ที่บ้านนอกเลยรึไง เป็นนางเอกละครหลังข่าวรึไงน่ะ”
“เขาคงมีธุระด่วน” นภเกตน์ตอบเสียงขรึม
“ตามไปสิ แหวนที่จะให้วันเกิดคุณย่าน่ะ นีนี่ไปซื้อคนเดียวก็ได้”
“จะบ้ารึไง!” ร่างโปร่งพูดเสียงดังลั่น ก่อนจะแผ่วเบาลงจนเกือบเป็นกระซิบ “ยังไง... ตามไปตอนนี้ก็คุยกันไม่รู้เรื่องอยู่ดี”
นีนี่ปรายตามองใบหน้าสวยหวาน ที่เธอเคยข้องใจอยู่ตลอดว่าทำไมเป็นเขาที่มีใบหน้าเช่นนั้น ในขณะที่เธอดูแมนซะขนาดนี้ไปได้ นภเกตน์ดูเศร้าซึมและเครียดขึ้นมากหลังกลับมาจากห้องน้ำ เธอจึงตั้งสมมติฐานว่าบางทีพวกเขาอาจจะได้พบปะและมีปากเสียงกันอีก
“เขาเข้าใจผิดเรื่องนีนี่รึเปล่า”
นภเกตน์ส่ายหน้าช้าๆ “ไม่หรอก... นภเคยบอกเขาแล้ว”
“นภไม่ตามไปง้อล่ะ แสดงออกให้เขารู้สิว่านภคิดยังไง”
“เขาก็น่าจะรู้...”
“แล้วทำไมถึงเข้าใจผิดกันได้ล่ะ นภไปถีบเขาตกเตียงรึไง” นีนี่แกล้งประชดไปแบบนั้น ทว่าอีกฝ่ายกลับนิ่งงัน ราวกับคำพูดของเธอทิ่มลงตรงกลางหัวใจ “ถ้างั้นก็โกรธกันเรื่องบนเตียงจริงๆ สินะ” หญิงสาวหัวเราะคิกคัก
“......” ร่างโปร่งเลือกที่จะทำเป็นไม่สนใจ แต่คิดว่าอีกฝ่ายจะหยุดงั้นเหรอ ยิ่งเขาเลี่ยงไม่ตอบแบบนี้ เธอยิ่งมองเขาออกแบบทะลุปรุโปร่งเลย
“คนรักกันก็อยากใกล้ชิดกันเป็นเรื่องธรรมดา จริงมะ นภ” หญิงสาวเริ่มเท้าความ
“ก็คงงั้น” เขาถอนหายใจหนักๆ ก่อนจะหมุนเก้าอี้ไปอีกทางเพื่อไม่ให้เธอมองเห็นสีหน้าเป็นกังวลของตน
“นภเอ๊ย... คนรักกันก็ย่อมอยากจะมีความสัมพันธ์ทางกายและทางใจต่อกัน นภไม่เคยสนใจ ไม่เคยมีความรักมาก่อน นี่เป็นครั้งแรก แถมกับผู้ชายด้วยกันซะด้วย นีนี่ก็เข้าใจนะ... แต่ยอมรับหัวใจตัวเองได้แล้ว ว่านภน่ะรักเขา” นีนี่ลุกขึ้นจากโซฟา แล้วเดินวนไปยืนตรงหน้าอีกฝ่าย
“.....” ร่างโปร่งเม้มปากแน่น
“รักเขารึเปล่า” เธอถามซ้ำ พลางย่อตัวลงสบสายตากับคนที่นั่งอยู่ “นภไม่นึกอยากกอด อยากจูบคนที่รักบ้างรึไง”
“รู้ดีจริงนะ” เขาถามกลับเสียงเข้ม
“ก็รู้ดีพอที่จะเห็นว่านภรักเขามาก ตัวเองเปลี่ยนไปมากแค่ไหนยังไม่รู้ตัวอีก”
“เปลี่ยนไปมากเลยเหรอ”
“อื้อ! น่ารักขึ้นเป็นกอง” นีนี่หัวเราะเบาๆ กับใบหน้าสวยหวานของ พี่ชาย ที่เปลี่ยนเป็นสีแดงก่ำ “ว่าไงล่ะ จะไปตามเขามั้ย”
“คิดดูก่อน วันนี้ไปเลือกแหวนให้คุณย่าด้วยกันตามนัดก่อน เรื่องอื่นค่อยว่ากันทีหลัง”
นีนี่เบ้ปากเป็นรูปสระอิ... ถึงนภเกตน์จะเปลี่ยนไปแค่ไหน แต่ความดื้อรั้นก็ยังเหมือนเดิมเลยจริงๆ!
TBC~*
ตอนนี้พี่ตฤณพระเอ๊กกกก พระเอกเนอะ 5555555555555 เอาน่ะๆ ให้พระเอกเขามีบทซีเรียสบ้างนะคะ เกรียนมาทั้งเรื่องแล้ว 555555
เรามารอดูว่าน้องนภจะทำยังไงต่อไปกันดีกว่าค่ะ ฮ่าๆๆๆ
ส่วนน้องนีนี่ หลายคนก็เดาถูกแล้วค่ะว่าคือน้องสาวของนภนั่นเอง ส่วนการกอดและจุ๊บปากเบาๆ ก็เป็นการทักทายกันแบบชาวตะวันตกทักทายญาติคนสนิทนั่นเองค่ะ (ก็สองคนนี้เขาโตมาจากต่างประเทศนี่นา)
ขอบคุณทุกคนที่แวะมาอ่านค่ะ :mew1:
-
กรี๊ดดดดด มาแล้ววววววว :ling1:
สรุปเข้าใจผิดไปคนละเรื่องเลยใช่ไหมนิ เฮ้ออออ บางทีก็เซ็งคุณนภต์ อิตฤณมันไม่ใช่คนที่ฉลาดไปซะทุกเรื่องหรอก โดยเฉพาะเรื่องความรัก นึกไปเองว่าตฤณจะเข้าใจ สุดท้ายทะเลาะกันโกรธกันเรื่องอะไรก็ยังไม่รู้เลย อิตฤณเอ๊ยยยยก็ปากหนักแทนที่จะถามไปเลยว่า นีนี่เป็นใคร? คู่หมั้นคุณใช่ไหม? แค่นี้จบ :hao4: จับเข่าคุยกันค่ะ อิฉันอยากอ่านฉากเข้าหอแล้ววววว :hao7:
ปล.มาต่ออีกน่ะๆๆ คนเขียนกำลังลุ้นเลยอ่ะ
-
ตอนนี้สงสารตฤณนะ หวังว่าแม่คงไม่เป็นไรนะตฤณ
คุณนภนี่ก็ปากแข็งจัง
:pig4:
-
คุณนภระคุณนภรีบไปง้อเลยนะ :ruready
-
ฮึบๆๆๆๆๆ ....
:mew2: :mew2: :mew2: :mew2: :mew2:
คุณนภ ก้อปากแข็ง นายตฤณ ก้อดราม่า
:sad4:
มีเรื่องครอบครัวมาแทรกอีก
เลยยังไม่คืบหน้าไปถึงไหนเล้ยยยยยยยยยยย
:heaven :heaven :heaven :heaven :heaven :heaven
-
ความวัวไม่ทันหาย ความควายเข้ามาแทรก
เป็นตฤณนี่มันน่าสงสารซะจริงๆ
:เฮ้อ:
-
เยี่ยมมาก อยากเห็นคุณนภง้อตฤณบ้าง
คุณนภปากแข็ง อยากรู้ว่าเมื่อไหร่จะยอมบอกความรู้สึกตัวเองกับตฤณเสียที
-
พี่ตฤณ เอาหนักๆ เลย
-
ประสาทจะกลับ ใครจะไปตรัสรู้ด้วยคะคุณนภ ก่ายเกยจนแทบจะได้กันขนาดนั้นไหนจะบทสนทนาชวนเข้าใจผิด น่าโมโหจริงๆ ไปพักใจซะเลยค่ะตฤณ กลับไปเจอแม่แล้วอาจจะตั้งสติได้มากขึ้นก็ได้ เข้าใจผิดยาวๆไปเลยก็ได้นะไม่ว่ากัน สงสารตฤณ ระบมหมดแล้วพ่อคุณ
-
:pig4:
-
ม่ายน๊าาาาาาาาาาาาาาาา (แอร๊ย)
-
ตายๆ
ไปกันคนละเรื่องแล้วทีนี้
แอบงอนคุณนภเหมือนกันนะเนี่ย
ขอบคุณคนเขียนนะคะ
-
ไม่เคยจะเข้าใจตรงกันเลยยยยย คุณนภตามไปปลอบหน่อยเถอะค่ะ สงสารคุณตฤณ
-
สงสารตฤณ อย่าใจอ่อนให้คุณนพง่ายๆ นะ เชียร์ให้โกรธนานๆ
เพราะตฤณโดนทำร้ายจิตใจมาหลายครั้งแล้ว
แถมไม่เคยบอกความรู้สึกของตัวเองอีก งานนี้คุณนพนั่นล่ะผิดเต็มๆ :katai4:
-
ไปกันใหญ่ คุณนภก็อย่าใจเย็นนัก
-
คุณนภปากแข็งจัง รีบๆง้อด่วน :mew2:
-
โถ่ตฤณ พระเอกของเรา เข้าใจผิดไปถึงโลกไหนละ
-
พระเอก+ดราม่า มันใช่ตอนนี้มากๆอ่ะ เหอๆๆๆเหอๆๆๆ
-
:serius2:
น้ำตาจะไหล เอ็นดูพ่อตฤณ
-
คุณนภก็ปากหนัก พี่ตฤณก็มโนไปไกล :katai5:
-
อีกคนก็คิดไปเองว่าเค้าน่าจะรู้ อีกคนก็ต้องการความชัดเจน ออกทะเลไปทั้งคู่เลยค่ะ :เฮ้อ:
-
เข้าใจกันไปคนละอย่างแล้วค่ะทั้งสองคน :m17:
-
คู่นี้อุปสรรคเยอะจริง :katai1:
-
55555 นภพระเอกเราหนีเข้าป่าแระรีบตามไปเร็วๆนะ
-
น้องนภคะ ทำไมไม่บอหว่านั่นน้องสาว โอ้ยยย คิดเองเออเองทั้งคู่ ตามไปง้อเลยนะ ตาตฤณคิดไปไกลถึงดาวพลูโตแล้ว นภรู้มั้ยเนี่ย
-
คุณนภรออะไรคะ...ไปง้อพี่ตฤณด่วนค่ะ เข้าใจผิดไปกันใหญ่แล้วนั่น
-
พอตฤณเย็นชาใจคุณนภก็หายวาบ คุณนภปากแข็งมากๆ ตอนนี้คิดไม่ตรงกันอะไรๆ เลยดูยากไปหมด
แม่ตฤณเป็นไร ขอให้ไม่เป็นอะไรมาก
ขอบคุณค่ะ
-
คุณนภรีบไปง้อเลยนะ ตฤณจะเข้าใจผิดไปกันใหญ่นะ
:z3: :katai1:
-
:really2: ไปกันใหญ่ทีนี้...เทริ์นใหม่ทั้งคู่ด้วยเอาไงดีล่ะนั่น อิพี่ก็ขี้มโนงอนคุณน้องก็กำลังซึน
-
คืนดีกันไวๆน้า เค้าลุ้นฉากนั้นอยู่ เอ๊ย! ไม่ใช่ เค้าลุ้นให้คบกันอย่างเป็นทางการน้า :impress2:
-
คุยกันเหอะ นะ นะ นะ
ขอบคุณ :)
-
:laugh:เข้าใจผิดกันไปใหญ่แล้ววววว คุนนภก้อปากแข็ง เรื่องดูยุ่งไปหมด :m31: เฮ้อ เปนกำลังจัยทั้งคู่น๊าาา แม่ตฤณเป็นอะไร
-
โถ สงสารคุณตฤณ คิดไปไหนต่อไหนแล้วป่านนี้ แถมต้องกลับบ้านอีก :z3:
-
เข้าใจไปกันคนล่ะเรื่องเลย
รอคุณนภง้อตฤณอยู่น่ะ
-
Chapter 38
ภายในเย็นวันเดียวกันนั่นเอง สองพี่น้องพากันไปเลือกซื้อแหวนพลอยสีแดงเม็ดโตที่จะให้กับคุณย่าในวันเกิด หลังจากนั้นก็ไปรับประทานอาหารด้วยกัน ตลอดทางนีนี่เองก็พยายามที่จะกดดันพี่ชาย เธออยากให้เขาเลิกดื้อรั้น แล้วทำตามที่ใจต้องการสักที
รถคันหรูเคลื่อนเข้ามาจอดเทียบตรงทางเข้าที่ด้านหน้าคอนโดมิเนียมย่านสาธรตามคำสั่งของชายหนุ่ม เขาก้าวลงมาพร้อมกับหันไปสั่งกับคนขับ “พานีนี่กลับบ้านดีๆ ห้ามแวะที่ไหนเด็ดขาด”
“นภ! เห็นนีนี่เป็นยังไงเนี่ย ทำมาห่วงเค้า เอาเรื่องตัวเองให้รอดก่อนเหอะ! ตัดสินใจไวๆ อย่ามัวแต่เก๊ก แล้วก็รีบไปง้อเขาซะที!”
นภเกตน์ปิดประตูรถอย่างอ่อนใจ ไม่ว่าเมื่อไหร่ น้องสาวก็เป็นคนตรงและเข้มแข็งแบบนี้เสมอ แต่เธอก็เป็นคนเดียวที่เข้าใจเขามาโดยตลอด แม้จะต้องแยกกันไปเติบโตตั้งแต่เมื่อครั้งที่คุณแม่คุณพ่อเกิดอุบัติเหตุ
นีนี่พูดถูกทุกอย่าง... เขารู้ว่าตฤณรักเขามาก ย่อมอยากจะกอดจูบเป็นเรื่องธรรมดา แต่เขาสิ เมื่อเทียบกันแล้วเรียกว่าแทบไม่เคยแสดงท่าทีอะไรออกไปเลย มันก็สมควรที่ตฤณจะโกรธจนทิ้งงานแล้วหนีกลับบ้านนอกไปแบบนั้น
เขาทำให้คนบ้างานอย่างตฤณทิ้งงานไปได้ ดังนั้นอีกฝ่ายก็คงจะโกรธมากเลยจริงๆ
ขาเรียวพาเจ้าของเดินวนไปเวียนมาอยู่บนฟุตบาทแถวด้านหน้าคอนโดมิเนียม อุณหภูมิในยามค่ำคืนไม่ร้อนมากนัก มีลมอุ่นพัดแผ่วๆ ท้องฟ้าเบื้องบนครึ้มฝนเช่นเคย มีฟ้าแลบแปลบปลาบสลับฟ้าร้องดังก้องเป็นระยะๆ ทว่าจิตใจที่เต็มไปด้วยความกังวล ทำให้นภเกตน์ไม่ใส่ใจและยังคงเดินไปเดินมาอยู่แบบนั้น
...จะโทรไปหาตฤณ หรือจะโทรไปเรียกคนขับรถ หรือจะไปสนามบิน... แต่ดึกขนาดนี้แล้ว ไฟลต์สุดท้ายคงบินไปเรียบร้อย คงต้องรอจนเช้า แต่ถึงจะไปได้ เขาก็ยังไม่รู้เลยด้วยซ้ำว่าบ้านของตฤณอยู่ที่ไหน
“พ่อหนุ่ม ทำอะไรอยู่น่ะ”
“หือ...” นภเกตน์เงยหน้าขึ้นมองคนถาม ซึ่งเป็นชายวัยกลางคนในชุด
ยูนิฟอร์มยามรักษาการณ์ของคอนโดมิเนียมแห่งนี้ “เอ้อ... ผม...”
“อยู่ที่นี่เหรอครับ” ลุงยามชี้ไปยังตึก
ร่างโปร่งชูคีย์การ์ดที่มีตราของคอนโดมิเนียมให้กับลุงยามดู “อยู่ที่นี่ล่ะ”
“อ่อ แล้วทำไมไม่กลับเข้าห้องพักล่ะครับ ดึกดื่นแบบนี้มาเดินทำอะไร เดี๋ยวฝนจะเทลงมาแล้วนะคุณ”
“.....”
ลุงยามหัวเราะอย่างอารมณ์ดี “ทะเลาะกับแฟนมารึไงหนอ”
“หืม?”
“ช่วงนี้คนทะเลาะกับแฟนบ่อยจริง วันก่อนก็มีพ่อหนุ่มหน้าหล่อคนนึง มานั่งรอง้อแฟนที่หน้าคอนโดฯ นี่ละคุณ รอทั้งคืน สองคืนติดๆ กันเลย... ตอนนี้หายไป สงสัยไม่ง้อได้ก็โดนแฟนทิ้งไปแล้ว”
นภเกตน์ขมวดคิ้ว ก่อนนึกเอะใจ... เอ๊ะ... ชักคุ้นๆ แฮะ เรื่องนี้
ลุงยามชวนคุยต่อ “อู้ยยย พ่อหนุ่มนั่นน่ะ คงรักแฟนมากทีเดียว ถึงกับเพ้อตาลอย ว่าแฟนเขาทั้งสวยทั้งน่ารัก ตัวขาวจั๊วะ ปากนิดจมูกหน่อย เอ... แต่จะว่าไปก็... จากที่ฟังดู ก็คล้ายๆ คุณอยู่นะเนี่ย”
ร่างโปร่งถลึงตาใส่ลุงยาม “แต่ผมเป็นผู้ชายนะลุง”
“เรียกพี่จอห์นนี่สิครับ! แล้วนี่คุณเป็นอะไร ทำหน้าอย่างกับเมียหอบผ้าผ่อนหนีกลับบ้านนอกไปงั้นล่ะ” ลุงยามยังแซวต่อไปเรื่อย
หากคำพูดเหล่านั้นโดนใจของนภเกตน์อย่างแรง “ก็ใกล้เคียงล่ะครับ... พี่จอห์นนี่” เขาเอ่ยพลางเหลือบมองใบหน้าเปี่ยมอารยธรรมของเจ้าของชื่อนั้น ซึ่งไม่ว่าจะเอียงคอมองท่าไหนยังไงก็ไม่ค่อยจะเข้ากับชื่อเอาเสียเลย
“วุ้ย! ทายถูกทุกที แต่ทำไมไม่เคยถูกหวยเลยหว่า” ลุงยามเปรยกับตนเอง “ตามไปง้อสิคุณ เมียน่ะ ไม่กลับมาเองเหมือนเลี้ยงหมาเลี้ยงแมวหรอกนะ”
“แต่บ้านเขาอยู่ที่ไหนผมก็ไม่รู้” นภเกตน์ยังคงหาข้อแก้ตัวง่ายๆ ให้กับตนเองตามประสาคนดื้อ
“โธ่ ถ้าใจมันรักแล้ว อยู่ที่ไหนก็ต้องตามไปจนเจอได้น่ะคุณ ไม่ลองถามคนใกล้ตัวเขาดูล่ะ” ลุงยามยิ้มกว้าง “ถ้าคุณไปตามถึงที่บ้าน เมียคุณต้องใจอ่อนแน่ๆ”
“พี่จอห์นนี่คิดอย่างนั้นเหรอ” ร่างโปร่งเริ่มจะคล้อยตาม
“เชื่อผมเถอะครับ” ชายวัยกลางคนยกมือขึ้นตบบนแผ่นอกตน “คนรักกัน มันต้องแสดงออกนา ดูอย่างผมกับเมียสิ อยู่ด้วยกันมาสิบกว่าปีแล้ว ยังสวีตหวานแหววจนข้างบ้านด่าประจำ”
นภเกตน์ยิ้มบาง พร้อมกับผงกศีรษะหงึกหงัก “นั่นสินะ... ผมคงต้องบอกให้เขารู้บ้าง เขาจะได้ไม่นึกสงสัยว่าเราคบกันอยู่จริงรึเปล่า”
ลุงยามยิ้มอย่างเอ็นดู “การแสดงออกว่ารัก มันก็ดีนะคุณ แต่มันไม่ชัดเจนเท่ากับคำพูดในบางครั้ง ผมเองบอกรักเมียทุกวัน เช้าเย็นไม่เคยขาดตกบกพร่อง... ไม่งั้นเมียไม่ให้กินข้าว” ลุงยามตบไหล่เล็กเบาๆ “นี่ก็ดึกมากแล้ว คุณไปพักผ่อนเถอะครับ พรุ่งนี้จะได้มีแรงไปตามเมียนะ”
“อืม... ขอบใจนะพี่จอห์นนี่” ร่างโปร่งพยักหน้า แล้วเดินเข้าตึกที่พักไป
นภเกตน์นอนหลับๆ ตื่นๆ จนถึงเวลาเช้า... ใจเขาอยากจะเดินทางไปตามผู้ช่วยตั้งแต่เที่ยวบินแรกเมื่อตอนรุ่งสาง เพราะใจร้อนรนจนไม่เป็นอันทำอะไร แต่ก็เป็นห่วงงานการที่ยังไม่ได้ฝากฝังไว้กับใคร แถมจะไปที่ไหนก็ยังไม่รู้ แล้วรถก็ไม่มี เขาจึงจำใจต้องรอจนถึงเวลาเริ่มงานของวันใหม่
ร่างโปร่งเข้าไปยังบริษัทแต่เช้า เพื่อดักรอพบวิศวกรที่เขาตั้งใจจะฝากฝังงานแทนหนึ่งวัน พอเห็นสามหนุ่มที่หมายตาเดินเข้ามาในแผนกก็รีบส่งเสียงเรียก “คุณกิตติ คุณบวรวิทย์ คุณภูริณัฐ มานี่ด่วน”
ถ้าเป็นเมื่อก่อน สามหนุ่มคงช็อกจนหัวใจตกไปอยู่ใต้ตาตุ่ม แต่เวลานี้พวกเขารู้จักเจ้านายดีแล้ว ทั้งสามจึงวิ่งหูตูบเข้าไปหา “คร้าบบบบ”
“วันนี้ผมจะไปธุระข้างนอก พวกคุณสามคนดูแลงานแทนผมด้วยนะ ผมแบ่งงานไว้ให้แล้ว เอกสารอยู่ที่คุณหลิน”
“ได้คร้าบ...” สามหนุ่มตอบโดยพร้อมเพรียงกัน
นภเกตน์อึกอักอยู่ชั่วอึดใจ ก่อนจะถามออกไป “แล้วก็... เอ่อ... ผมมีเรื่องจะถาม บ้านคุณตฤณที่ต่างจังหวัด... อยู่ที่ไหน”
บริษัทให้เช่ารถนำรถบีเอ็มซีรี่ส์เจ็ดคันหรูมาจอดรอส่งมอบให้กับร่างโปร่งบางที่สนามบินของจังหวัดเลย เมื่อชายหนุ่มรับกุญแจมา เขาก็ขับออกจากสนามบินไปอย่างรวดเร็ว รถยนต์คันโตวิ่งไปบนถนนสายหลักอยู่สักพัก ก็เลี้ยวเข้าไปในถนนสายย่อย ที่บริเวณสองข้างทางเต็มไปด้วยเรือกสวนไร่นาสีเขียวสดใส เขามุ่งหน้าไปทางทิศที่มีภูเขาสูง ดวงตาจ้องมองนาวิเกชั่นซิสเต็มในรถ สลับมองซ้ายขวาดูสองข้างทางว่าเป็นไปตามที่สามหนุ่มเมื่อตอนเช้าบอกเล่ามาหรือไม่
และก่อนถึงเชิงเขาเบื้องหน้า มีถนนส่วนบุคคลแยกออกไป ด้านหน้ามีป้ายใหญ่โตทำจากไม้สักอย่างดีเขียนไว้ว่า “ไร่พัชรวิทิต”
นภเกตน์ขับรถตรงเข้าไปเรื่อยๆ ผ่านไร่ส้ม ไร่องุ่น ไปจนถึงตึกเตี้ยๆ เหมือนห้องแถวประมาณสามหรือสี่คูหา เขาจอดรถที่ด้านหน้าตึกเหล่านั้น แล้วลงจากรถไปสำรวจพื้นที่ดู
“สวัสดีค่ะ มาหาใครเหรอคะ” ระหว่างที่ชายหนุ่มกำลังเดินไปเดินมา บานประตูกระจกบานหนึ่งก็เปิดออก พร้อมกับหญิงสาวชะโงกหน้าออกมาถาม
“เอ่อ มาหาคุณตฤณ...”
“อ๋อ คุณตฤณอยู่บ้านใหญ่ค่า เชิญด้านหลังเลยนะค้า ที่นี่เป็นสำนักงานน่ะค่า” เธอชี้มือให้เขาเดินผ่านทางเดินเล็กๆ เข้าไปด้านหลัง
“อ่า... ขอบใจ” เมื่อร่างโปร่งเดินผ่านตึกห้องแถวไปก็พบกับสวนที่จัดไว้อย่างสวยงาม มีต้นไม้ใหญ่เล็ก ประดับด้วยศาลากลางสวน ตะเกียงและอ่างบัว พอเดินตัดสวนเข้าไปอีกหน่อยเขาจึงได้เห็น บ้านใหญ่ ที่เธอว่า ซึ่งเป็นบ้านสามชั้นแบบเรียบๆ เขาเงยหน้าขึ้นมองระเบียงด้านหน้าที่มีกระถางดอกไม้จัดแต่งไว้เป็นอย่างดี จะว่าไปบ้านของตฤณก็มีสเน่ห์ดีเหมือนกัน
นภเกตน์เดินไปหยุดตรงประตูไม้แกะสลักขนาดใหญ่ที่เปิดแง้มไว้เล็กน้อย เขาคิดว่าคงเป็นประตูทางเข้าบ้าน แต่ถึงประตูจะเปิดไว้ เขาก็ไม่กล้าเข้าไปในพื้นที่ส่วนตัวของคนอื่นโดยไม่ได้รับเชิญ ชายหนุ่มกวาดสายตามองหากริ่ง เขาเอื้อมมือออกไปเตรียมจะกด หากระหว่างนั้นมีลมพัดบานประตูให้เปิดอ้าอีกหน่อย พอให้เขามองเห็นคนที่อยู่ภายใน
เขาเห็นร่างสูงกำลังเข็นรถเข็นตรงมาทางที่ตนยืนอยู่พอดี ร่างโปร่งจึงผลักบานประตูให้เปิดออก “คุณตฤณ”
ภายในบ้าน ชายหนุ่มผิวสีน้ำผึ้งเข็นรถเข็นพาหญิงสูงวัยที่ใส่เฝือกอยู่ที่ขาเดินวนไปวนมา พร้อมกับบ่นพึมพำใส่เธอเป็นชุดใหญ่
“แม่อะ ดูซิ เพราะความอยากไม่เข้าเรื่อง เลยอดเดินไปเป็นเดือน ต้องเข้าเฝือกแบบนี้”
คุณนายแสงแขผู้เป็นมารดาเงยหน้าขึ้นแล้วเถียง “ก็แม่อยากกินมะยม เห็นตอนนี้ลูกมันดกกำลังดี ใครจะไปนึกว่าจู่ๆ ไอ้กิ่งที่แม่ใช้เหยียบประจำมันจะหักง่ายๆ แบบนั้นกันล่ะ”
“คนงานมีตั้งมากมาย ทำไมไม่ให้ไปเก็บให้ล่ะแม่”
“มันอร่อยสู้เก็บเองไม่ได้ อีกอย่างแม่ก็ปีนเก็บมากินตั้งแต่สมัยสาวๆ แล้ว ปีนจนเจอกับพ่อแกนี่ไง”
ลูกชายขมวดคิ้ว นึกสงสัยอยู่แวบหนึ่งว่าทำไมมารดาถึงไปเจอกับบิดาบนต้นมะยมได้ แต่เดี๋ยวสิ นั่นไม่ใช่ประเด็น! “สมัยสาวๆ น่ะกี่สิบปีมาแล้วครับ ตอนนี้แม่อายุเท่าไหร่แล้วลืมไปรึเปล่า ทำซิ่งปีนขึ้นไปยืนขย่มต้นมะยม ไม่ตกลงมาคอหัก เจ็บหนักกว่านี้ก็ดีเท่าไหร่แล้วเนี่ย”
“แกพูดแบบนี้หมายความว่าไงยะ ว่าแม่แก่รึไงไอ้ตฤณ! หนอย... ถ้าแม่คอหักล่ะก็จะเป็นผีเฝ้าต้นมะยม คอยหลอกหลอนลูกหลานเหลนโหลนแกไปเจ็ดชั่วโคตรเลย”
แน่ะ มีอาฆาตเขาอีก คนเป็นห่วงแทบตายแท้ๆ
“คุณนายแสงแขซะอย่าง ไม่ตายง่ายๆ หรอกครับ ที่ผมพูดเพราะเป็นห่วงหรอก”
“รู้แล้วน่ะ แกนี่ขี้บ่นชะมัด” เธอค้อนใส่ลูกชาย แล้วหันไปสั่งคนงานที่นั่งอยู่บริเวณนั้น “เอามะยมไปเชื่อมรึยัง เอาจากทั้งกิ่งที่หักเลยนะ แล้วต้นมะยมของฉันเป็นยังไงบ้างล่ะ ตายมั้ย”
ตฤณส่ายหน้ารัวๆ ก็ดูคุณนายแม่ของเขาสิ ตอนคนงานโทรศัพท์มาหา เขาตกใจแทบตาย ไอ้คนงานก็ไฮเปอร์ รายงานมาได้ว่าแม่เกิดอุบัติเหตุ กระดูกกระเดี้ยวหักแหลกลาญ อาการหนักอยู่ในห้องไอซียู ให้รีบกลับมาดูใจโดยด่วน เขาตกใจจนต้องรีบลางานกลับมาหามารดาทันที แต่พอมาถึง ก็เห็นว่ามารดาของตนกำลังนั่งหัวเราะร่า จีบหมอหล่อๆ ในโรงพยาบาลที่เดินผ่านไปมาด้วยสีหน้าสุขสุดๆ ซะงั้น ปล่อยให้บิดาเขายืนเป็นเงาจืดจางที่ไม่มีใครใส่ใจอยู่ข้างๆ มิหนำซ้ำพอเจอหน้าลูกชายที่ใส่สูทผูกไทปราดเข้าไปหา คุณนายแม่ก็ตะโกนใส่หน้าว่า “แกเป็นใคร ไม่ใช่ลูกฉัน!” ใส่เสียอีก
“พาแม่ไปดูสภาพต้นมะยมหน่อยซิ” หญิงสูงวัยชี้นิ้วสั่ง ร่างสูงจึงเข็นรถเข็นของเธอตรงไปยังประตูทางเข้าบ้านที่เปิดแง้มไว้อยู่แล้ว แต่จู่ๆ บานประตูก็เปิดออก และมีคนที่เขาไม่เคยคาดคิดมาก่อนเลยว่าจะมีวันได้มาพบกันที่หน้าบ้านหลังนี้ยืนรอตนอยู่
“คุณนภเกตน์!”
“คุณตฤณ” ร่างโปร่งอยู่ในชุดสูทแบบที่เขาใส่ไปทำงานเป็นประจำทุกวัน เขาพนมมือขึ้นไหว้หญิงสูงวัยบนรถเข็น “สวัสดีครับ”
“ว้าย! คุณพระคุณเจ้าช่วย... หล่อเริ่ด!” คุณนายแสงแขยกมือขึ้นทาบอกด้วยความตกใจ “ใครกันจ๊ะนี่ เพื่อนตฤณเหรอ เข้ามา...”
มารดายังพูดไม่ทันจบประโยคตฤณก็รีบเข็นรถเข็นหนี ก่อนที่เธอจะออกตัวล้อฟรีจีบเจ้านายของตน พลางหันมาบอกกับอีกฝ่าย “เข้ามาข้างในก่อนครับ ขอผมเอาแม่ไปขัง เอ๊ย! พาไปพักก่อน เดี๋ยวจะรีบออกมา”
“เฮ้ยยยย! ตาตฤณ! เดี๋ยวซี่! ยังไม่ทันเห็นหน้าชัดๆ เลยโว้ย~” มารดาได้แต่ร้องเสียงหลง
TBC~*
พี่ตฤณ.... ซีเรียสเป็นพระเอกได้ไม่เท่าไหร่เลยจริงๆ :mew5:
น้องนภไปง้อพี่ตฤณแล้วน้า พี่ตฤณจะว่ายังไงหนอ
ปล. คงรู้แล้วนะคะว่าพี่ตฤณเหมือนใคร ลูกชายได้เชื้อคุณแม่มาเต็มๆ 5555555
ขอบคุณทุกคนที่ติดตามอ่านค่า :mew1:
-
สั้นจางงงงงง แม่พี่ตินจะฮาไปไหน5555
-
ลูกสะใภ้มาตามถึงบ้าน....แม่ย่าจอมซ่าจะทำไงหนอ
-
พี่ตฤณถอดแบบมาจากใครนี่รู้เลย 55555
-
แม่เปรีัยวมาก ตฤณเก็บแม่ดีๆนะ ไม่งั้นจีบลูกสะใภ้แข่งกับลูกชายแน่ๆ 55555
-
ตฤณ! ลืมตัวหรือตั้งใจถึงขนาดเอาแม่ไปขัง :laugh:
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
-
ขุ่นแม่ขาาาาา อิพี่ตฤณมันเหมือนขุ่นแม่มากเลยค่าาา
-
พาแม่ไปขัง :laugh: :laugh: :laugh: :laugh: :laugh:
-
คุณนภตามไปง้อด้วย :-[
แม่ตฤณน่ารักจัง
:pig4:
-
คุณแม่พี่ตฤณเปรี้ยวมาก เหมือนนางเอกหนังไทยสมัยก่อน แก่น เซี้ยว เปรี้ยว ซ่า
-
คุณแม่เอ็นดูน้องนภหน่อยนะคะ เพราะลูกชายรักมากค่ะ
-
คุณแม่เปรี้ยวมาก ถ้ารู้ว่าว่าที่ลูกสะใภ้มาง้อลูกชายจะทำไงอยากรู้
-
พี่ตณนี่มีมาดพระเอกได้ไม่นานจริงๆ ฮ่าๆๆๆ
ชอบคุณนายแม่มากก น่าร้ากกกก
ขอบคุณคนเขียนนะคะ
-
น่ารักดีจริง ๆ นะ
-
เค้าจะอ่านอีกกกกก :ling1:
-
:serius2: สั้น ค้าง ชะงัด คู่นี้เมื่อไหร่มันจะลงเอยยยยยยยยย อ่าาาาาาาาาาาาาาาาาาาา
-
คุณนภน่ารักว่ะค่ะไปง้อถึงบ้าน ตฤณคือฮา คาดว่าทำไรไม่ถูก เอาแม่ไปขังกันเลย
บ้านนี้อารมณ์ดีทั้งบ้าน เริ่ด
ขอบคุณค่ะ
-
คุณนภมาง้อแล้วจัดหนักเลยนะคุณตฤณ :z1:
-
ขอบคุณ :)
-
คุณนภมาเร็วมาก น่ารักจริงๆ
ในส่วนของพระเอกกับขุ่นแม่นั้น รั่วพอกัน 5555
-
:laugh:
-
งอนแบบพระเอกได้แปบเดียวเอง พอเห็นหน้าคุณนภละหายหมด :mew1:
-
เอาแม่ไปขัง :m20:
-
คุณแม่พี่ตฤณน่ารักอะ ไม่ต้องถามเลยพี่ตฤณเหมือนใคร
คุณนภมาง้อแล้ว พี่ตฤณอย่างอนนานนะ
-
ถึงกะจะเอาแม่ไปขัง สุดยอดจริงๆ ,ตฤณ
-
ตามมาง้อเมีย??ถึงบ้านเกิดแล้ววว คุณนภสู้ๆนะ ตาตฤณก็ไหรๆ ลูกเขยก็มาแล้วว แนะนำกับพระมารดาดีๆนะ อิอิ
-
แม่ตฤณน่ารักจังเลย :กอด1:
-
รู้แหละนิสัยอิตฤณได้มาจากใคร มาจากคุณนายแม่นี้เอง อู๊ยยยยยยยย ชอบคุณแม่มากเลยท่าทางจะแซ่บ หวังว่าจะรับได้กับสะใภ้หล่อนะค่ะ :mew1: :mew1: :mew1: :mew1:
-
ชอบคุณนายแม่ เธอน่ารักอะ :กอด1:
-
คุณพ่อยืนเป็นเงาจืดจาง :m20:
-
แม่คุณตฤณน่ารักจริงๆ
หวังว่าคุณแม่จะใจดีกับคุณนภนะคะ
คุณนภก็แคร์คุณตฤณเหมือนกันเนอะแต่ไม่ค่อยแสดงออก คราวนี้จัดเต็มไปเลยค่ะ คุณนภ สู้ๆ :mew3:
-
:m20: แม่คะ แม่เฟี้ยวมากค่ะ ปีนต้นมะยม หนูยอม
-
555 แม่คุณตฤณตลกอ่ะ
-
แงงง ตัดตอนได้แบบ ตอนนี้สั้นง่อววววว 55555 :katai4:
มาต่อเร็วๆนะคะ อยากอ่านฉากหวานๆๆๆแว้วววว กร้ากกกกก :katai1:
-
เมือไรเธอจะกลับมาาา :katai5:
-
:laugh5: :laugh5: :laugh5:แม่ลูกพอกัน :laugh5: :laugh5: :laugh5:
-
เหมือนกันจริงแม่ลูกคู่นี้
อยากเห็นคุณนภง้อตฤณแล้วววว
-
พาแม่ไปขัง5555555555555555555555555
-
Chapter 39
สักพักชายหนุ่มผิวสีแทนในเสื้อยืดกับกางเกงยีนส์แบบง่ายๆ ก็เดินกลับออกมาหาคนที่ยืนรอตนอยู่ “เอ่อ... ขอโทษที่ปล่อยให้รอ เชิญทางนี้ครับ” เขาผายมือไปยังทางเดินภายในบ้าน ก่อนจะเดินนำออกไปก่อนโดยไม่พูดอะไรอีก
ตฤณชำเลืองมองคนที่เดินตามมาอยู่หลายครั้ง ความขุ่นเคืองที่มีอยู่นั้นจางหายไปแทบจะภายในชั่ววินาทีที่ได้สบสายตากัน เขาไม่เคยนึกฝันมาก่อนเลยว่าเจ้านายจะดั้นด้นมาถึงที่บ้านไร่แห่งนี้ด้วยตนเอง หมายความว่า... เจ้านายก็แคร์เขาอยู่บ้างเหมือนกันใช่มั้ย
แต่เดี๋ยวก่อน! เจ้านายของเขาคือคุณนภเกตน์นะ อย่าเพิ่งดีใจไปเลยไอ้ตฤณ เดี๋ยวมีเงิบอีก
ตฤณลังเล จนต้องถามออกไปเพื่อความมั่นใจ “คุณน... เอ่อ หัวหน้า มีธุระอะไรด่วนรึเปล่าครับ”
“เปล่า” ร่างโปร่งตอบไปสั้นๆ ห้วนๆ ทั้งที่ตัวเขาเตรียมคำพูดมาตั้งมากมาย จดโพยไว้ยาวเป็นหางว่าว แต่ไม่รู้ทำไมพอเห็นหน้ากันแล้ว กลับพูดอะไรไม่ออกเสียอย่างนั้น
เมื่อคำตอบที่ได้รับไม่ได้ชัดเจนนัก ตฤณเองก็ชักรู้สึกเกร็ง ยิ่งเมื่อนึกย้อนไป เขาเองก็ทั้งโกรธทั้งเหวี่ยงใส่นภเกตน์ไว้มากเหมือนกันนะ ร่างสูงเดินมาหยุดอยู่ที่หน้าห้องสำหรับใช้รับรองแขกผู้มาเยือน มือหยาบดันบานประตูเข้าไปภายในแล้วจึงหันมาหาคนที่หยุดยืนอยู่ทางด้านหลัง “หัวหน้าไปนั่งรอบนโซฟาก่อนนะครับ ผมจะไปสั่งคนงานให้เอาน้ำดื่มมาให้” ชายหนุ่มผิวสีน้ำผึ้งเริ่มคิดจะถอยออกไปตั้งหลัก
“เอ่อ...” หากพอร่างสูงหันหลัง มือขาวก็คว้าแขนแกร่งไว้ทันที “มีที่ไหนสะดวก... คุยกันตามลำพังหน่อยได้มั้ย”
ตฤณหันกลับมาสบสายตากับอีกฝ่าย มาแบบนี้ใจเขาก็ชักหวั่นๆ นะ จะคุยเรื่องอะไร... เรื่องที่เขารุกหนักจนถูกถีบตกโซฟา เรื่องโลชั่นกับถุงยางหลากสีหลายกลิ่น เรื่องผู้หญิงที่ชื่อนีนี่ที่ได้ยินว่าเป็นคู่หมั้นคู่หมายของเจ้านาย เรื่องที่เขาหงุดหงิดจนเก็บอารมณ์ไว้ไม่อยู่ในห้องน้ำ หรือที่มานี่จะมาเก็บค่าซ่อมประตูห้องน้ำกันวะ แต่ไม่ว่าจะเป็นเรื่องอะไร การที่เจ้านายเดินทางมาถึงเลยนี่ อาจจะไม่ใช่เรื่องน่ายินดีสำหรับเขาสักเท่าไรซะแล้ว
“ถ้าไม่รังเกียจ... ไปห้องผมมั้ยครับ” ร่างสูงถอนหายใจหนักๆ
สีหน้ากังวลของผู้ช่วยทำให้เจ้านายกลับคิดไปอีกแบบ เขานึกว่าตฤณยังคงโกรธเคืองเรื่องที่ถูกเขาถีบจนกลิ้งตกโซฟาตอนจังหวะสำคัญ แต่ก็เดินตามอีกฝ่ายไปเรื่อยๆ ขึ้นบันไดไปถึงชั้นสาม จนถึงห้องใหญ่บนชั้นนั้น
“ห้องของผมเองครับ” มือหยาบเปิดประตูแล้วผายมือให้ร่างโปร่งเดินเข้าไปก่อน จากนั้นจึงเดินตามเข้าไปช้าๆ
ภายในห้องมีเตียงหลังใหญ่ มีชั้นหนังสือที่เต็มไปด้วยหนังสือการ์ตูนมากมาย โต๊ะหนังสือตัวเขื่องกับพื้นไม้ถูกขัดจนขึ้นเงา ตรงบานหน้าต่างมีโซฟาขนาดเล็กสำหรับหนึ่งคนนั่งพร้อมกับที่วางขา มีโต๊ะตัวเล็กๆ และหมอนกับเบาะรองนั่งสำหรับนั่งๆ นอนๆ กับพื้น ตรงมุมห้องมีกระถางต้นไม้ที่ใบเป็นสีเขียวเงางาม ซึ่งเห็นได้ชัดว่าถึงแม้ร่างสูงจะไม่ได้ใช้ชีวิตอยู่ที่บ้านหลังนี้ แต่ห้องของเขาก็ถูกดูแลรักษาไว้เป็นอย่างดี
นภเกตน์ยืนตัวลีบอยู่ด้านหลังบานประตู ขณะที่เจ้าของห้องเดินไปปิดหน้าต่างในห้องแล้วเปิดเครื่องปรับอากาศ เขาหลือบมองชายหนุ่มเจ้าของห้องพลางกำมือแน่น “คุณตฤณ ยังโกรธผมอยู่เหรอ”
ตฤณหันขวับกลับมาหาเจ้านาย “โกรธ? ผมควรจะถามคำถามนี้กับคุณมากกว่า” แล้วเสตาหลบ “เรื่องวันนั้น ผมขอโทษ”
“ผมเอง... ก็ต้องขอโทษ”
หัวใจของร่างสูงเจ็บแปลบ เพราะเจ้านายไม่ใช่คนที่จะพูดคำขอโทษง่ายๆ แล้วขอโทษเขาเรื่องอะไร เรื่องที่ไม่ได้บอกว่ามีคนรักอยู่แล้ว หรือเรื่องที่ถีบเขาตกโซฟากัน “หัวหน้า...”
“เรียกนภเหมือนเดิมสิ” ร่างโปร่งก้มหน้าหลุบตาต่ำ รู้สึกว่าใบหน้าของตนร้อนผ่าวราวกับถูกไฟลน “เรื่องวันนั้น ผมผิดเอง เป็นเพราะผมยังไม่คุ้น เอ่อ... คงต้องใช้เวลาอีกสักนิดในการปรับตัวและยอมรับความสัมพันธ์ของเรา”
“คุณ...” ...เดี๋ยวก่อนนะ ขอเรียบเรียงความคิดก่อน เจ้านาย คุณนภ
ขอโทษ ไม่คุ้น ความสัมพันธ์ของเรา อะไรยังไงวะเนี่ย
“ผมเป็นผู้ชายทั้งแท่งมาตลอดยี่สิบสามปี แต่แล้วก็มามีแฟนเป็นผู้ชายแบบนี้ แล้ว... แล้วจู่ๆ คุณก็ทำแบบเมื่อวันนั้น ไอ้ของในถุงพวกนั้น มันทำให้ผม...” ใบหน้าหวานซับสีเลือด เขานิ่งไปทั้งๆ ที่ยังพูดคาไว้แบบนั้น
ตฤณครางอือ เขาเริ่มปะติดปะต่อเรื่องราวได้ว่าร่างโปร่งกำลังพูดถึงอะไร แต่เพียงแค่นั้นก็มากพอที่จะทำให้หัวใจที่เหี่ยวแห้งกลับมาสดชื่นและเต้นระส่ำได้อีกครั้ง “เรื่องของคืนนั้น... มันก็จริงอย่างที่คุณนภคิดล่ะครับ ผมอยากให้คุณประทับใจในตัวผม ผมสาบานได้ว่าผมไม่ได้วางแผนไว้ก่อนว่าเราจะต้องมีอะไรกันลึกซึ้งแค่ไหน แต่ผมก็ไม่อยากโกหกว่าผมหวังที่จะมีความสัมพันธ์ทางกายกับคุณ เพราะผมรักคุณ...” ตฤณพูดเสียงอ่อย “แต่ของในถุงนั่น ไอ้แหลมมันเตรียมมาให้ด้วยความหวังดี ผมไม่ได้เตรียมมาเพราะคิดแต่เรื่องอย่างว่าเท่านั้นนะครับ”
“คุณนภอาจไม่เข้าใจ แต่สำหรับผม ความรักมาควบคู่กับการผูกพันทางร่างกาย เพราะผมรักคุณ ผมถึงได้อยากกอด อยากจูบ...”
“เข้าใจสิ” นภเกตน์เอ่ยตอบ หัวไหล่สั่นน้อยๆ เขากำมือแน่นแล้วก้าวเข้าไปจนชิดร่างสูง “ผมเองก็มีความรู้สึกเหมือนกับคุณนั่นล่ะ”
“ฮะ!” ร่างสูงอ้าปากค้าง นึกอยากจะหันไปเอาหัวโขกกำแพงแรงๆ สักสิบครั้งเพื่อให้มั่นใจว่าไม่ได้ฝันไป “...มะ... หมาย... หมายความว่า...”
ร่างโปร่งจับมือหยาบขึ้นมาวางบนแผ่นอก เพื่อให้อีกฝ่ายได้รับรู้ถึงแรงสั่นสะเทือนของหัวใจที่กำลังเต้นระรัว “ผมก็... รัก... คุณตฤณนะ”
ตฤณไม่อยากเชื่อสองหูของตนเลยด้วยซ้ำ ปากที่อ้าค้างไว้เล็กน้อยในตอนแรก เปลี่ยนเป็นอ้ากว้างราวกับอุโมงค์ “ดะ... เดี๋ยว เดี๋ยวก่อนครับ... คุณนภ แล้ว... แล้ว... ผู้หญิงที่ทำงาน...”
“หืม? นีนี่... นันท์ลินีไงล่ะ เธอเป็นน้องสาวของผม ผมเคยบอกคุณตฤณแล้วนี่ ว่ามีน้องสาวน่ะ”
“แต่... แต่ว่า... ผมได้ยินว่าเธอเป็นหลานสาวของท่านประธานบริษัทSE Interior”
“ใช่ ท่านประธานบริษัท SE Interior เป็นน้าของผม อาพีรพัฒน์รับเลี้ยงผม ส่วนนีนี่ น้าภาคินเป็นคนรับไปเลี้ยง” นภเกตน์สวมกอดร่างสูงไว้หลวมๆ แล้วยืดตัวขึ้นแนบจูบเรียวปากหยักเพียงแผ่วเบา เขาบดคลึงเล็กน้อย ใช้ปลายลิ้นไล้วนตรงริมฝีปากบนสลับล่าง ก่อนจะส่งเข้าไปทักทายลิ้นเรียวในโพรงปากอุ่น ร่างโปร่งกระชับริมฝีปากแน่นขึ้นทีละน้อย พร้อมกับใส่ความรู้สึกในหัวใจตนเข้าไปกับจุมพิตนั้นด้วย สองลิ้นเกี่ยวกระหวัดหากันอย่างเชื่องช้า เปลี่ยนเป็นรูดรั้งแนบแน่น จนกระทั่งความชุ่มฉ่ำไหลล้นออกมาจากตรงมุมปาก จูบลึกซึ้งอยู่เนิ่นนาน ทั้งสองจึงค่อยๆ ผละออกจากกัน “เชื่อรึยัง ว่า... ไม่ใช่คุณที่คิดไปเองคนเดียว”
ร่างสูงยืนนิ่งราวกับโดนสาปให้เป็นหิน “อา... ผมฝันไปแน่ๆ”
นภเกตน์ซบใบหน้าลงบนไหล่กว้าง “แต่ผม... ผมขอเวลาให้กับความ
สัมพันธ์ของเราอีกสักนิด มันไม่ใช่เรื่องง่ายที่จะปรับตัว”
ตฤณโอบตอบ “ผมเข้าใจครับ ผมขอโทษที่เร่งรัดคุณในตอนนั้น ผมสัญญาว่าจะรอ จนกว่าคุณนภเกตน์จะยอมรับผมได้”
“ขอบใจ” แขนเรียวเคลื่อนขึ้นไปโอบรอบลำคอใหญ่ แล้วดึงเข้ามาหาตัว เขาเงยหน้ารับจุมพิตหวานลึกล้ำ สองลิ้นร้อนกอดเกี่ยว ริมฝีปากกระชับเข้าหากันครั้งแล้วครั้งเล่า ดวงตากลมโตปิดลงอย่างต้องการปล่อยกายปล่อยใจให้กำซาบความสุขในยามที่สองใจสื่อถึงกัน
“ผมตกใจมากนะ ที่จู่ๆ คุณก็ยื่นใบลาแบบนั้น” นภเกตน์เอ่ยชิดเรียวปากหยักที่ตนเพิ่งจากมา
ร่างสูงแต้มจูบเบาๆ แล้วแตะหน้าผากของตนกับหน้าผากของอีกฝ่าย “ผมขอโทษ ขอโทษที่ทำตัวไร้เหตุผล ขอโทษที่ไม่ได้บอกเหตุผลของการลากับคุณ ใจหนึ่งผมเป็นห่วงแม่มาก เพราะคนงานโทรมาบอกว่าเกิดอุบัติเหตุ ส่วนอีกใจ... จะเรียกว่าผมงอนคุณนภก็ได้”
นภเกตน์หัวเราะ พลางยกมือขึ้นบิดแก้มทั้งสองข้างของคนตรงหน้า “เขาว่าคนมีลักยิ้มจะขี้งอน ท่าจะจริง”
“ผมเข้าใจผิดไปเต็มๆ ตอนนั้นโกรธจัดจนลืมนึกถึงไปเลยว่าคุณนภมีน้องสาว ผมเองก็ยังไม่เคยหึงใครจนหน้ามืดแบบนี้เลย”
“หึง... เหรอ”
“จู่ๆ ก็มีผู้หญิงที่ไหนไม่รู้มานัวเนียกับแฟนผม ไม่หึงก็แปลกแล้วล่ะครับ” ชายหนุ่มเจ้าของอ้อมกอดอบอุ่นประคองมือขาวขึ้นไว้บนฝ่ามือ เขาก้มลงจุมพิตเบาๆ แล้วเงยหน้าขึ้นประสานสายตากับร่างโปร่ง “...รัก... นะครับ”
นภเกตน์ยิ้มรับแบบเขินๆ พร้อมกับพยักหน้าว่าเข้าใจ
“ผม... อยากรู้เรื่องเกี่ยวกับตัวของคุณนภให้มากกว่านี้ คราวหน้าจะได้ไม่เข้าใจผิดอีก”
“คราวหน้าก็ถามซะก่อนจะโกรธสิ”
“อื้อ... ก็ยังอยากให้คุณนภเล่าเรื่องของคุณบ้างอยู่ดี” ริมฝีปากหยักขบกัดใบหูขาวอย่างหยอกเย้า เคลื่อนไปแต้มจูบอย่างแผ่วเบาบนจุดสีน้ำตาลที่ตรงใต้หางตา ไล้ริมฝีปากสลับพรมจูบไปตามแก้มนุ่ม ผ่านบริเวณสันกราม แล้วไปหยุดซุกไซ้ลำคอระหง
ร่างโปร่งรู้สึกราวกับมีกระแสไฟฟ้าแล่นแปลบเข้ามาจากจุดที่อีกฝ่ายฝากรอยสัมผัส เขาย่นคอเล็กน้อยแล้วขยำเสื้อของตฤณเอาไว้ในมือแน่น
มือหยาบกดเคล้นไปบนแผ่นหลังบางโดยไม่รู้ตัว เขากดร่างโปร่งให้เข้ามาแนบชิดกับร่างกายกำยำ พลางสูดดมกลิ่นกายหอมละมุนของอีกฝ่าย หากนั่นทำให้เขารู้สึกว่าควบคุมตนเองได้ยากเข้าไปทุกที “อือ...” ก่อนที่นภเกตน์จะคิดว่าเขาหื่นใส่อีก มือหยาบก็รีบดันไหล่เล็กทั้งสองข้างออกจากตัว
“คุณตฤณ?”
“คือ... คุณนภหิวมั้ยครับ ผมไปหาอะไรมาให้กินสักหน่อยดีกว่า” ตฤณตอบเลี่ยง “อื๋อ” ร่างสูงเบิกตาโพลง เมื่อตนเองถูกผลักไปยืนชิดบานประตูใหญ่ จากนั้นเจ้านายก็ตามเข้ามาประกบจูบ ขณะที่มือขาวๆ ปลดกระดุมกางเกงยีนของตนออกช้าๆ
นภเกตน์ย่อเข่าลงตรงหน้าร่างสูง เขาดึงกางเกงยีนส์และกางเกงชั้นในของอีกฝ่ายลง ปลดเปลื้องท่อนเนื้อร้อนให้หลุดจากพันธนาการทั้งปวง มือขาวเกาะกุมแล้วรูดรั้งมันเบาๆ จนมันขยายขนาดเต็มล้นฝ่ามือนุ่ม
“อา... คุณนภ เดี๋ยวๆ” ตฤณกัดฟันกรอด เพราะเขารู้สึกดีมากเหลือเกิน ร่างกายก็ช่างตอบสนองกับสัมผัสของมือนุ่มอย่างว่าง่าย
“ผมจะทำให้คุณบ้าง” นภเกตน์ไม่สนใจคนที่พยายามผลักตนออกห่าง เขาสูดหายใจเข้าปอดลึก ใบหน้าหวานโน้มเข้าไปไล้เลียส่วนปลายที่เริ่มมีหยดน้ำใสๆ จากนั้นจึงเข้าครอบครองแก่นกายผงาดด้วยริมฝีปาก ซึ่งมันใหญ่โตจนโพรงปากอุ่นนุ่มโอบอุ้มเอาไว้ได้ไม่หมด แล้วจึงเริ่มขยับศีรษะช้าๆ เขาเม้มริมฝีปากให้กระชับแน่น ค่อยๆ รูดจากโคนสู่ปลาย และเพิ่มความเร็วขึ้นทีละน้อย
ภาพเจ้านายที่รักคุกเข่าอยู่ตรงหน้า แล้วปรนเปรอความสุขให้โดยไม่รังเกียจ ส่งผลให้ตฤณร้อนผ่าวไปทั้งร่าง เขาแทบจะปลดปล่อยความสุขออกมาทันทีที่ลิ้นเล็กๆ สีชมพูแตะลงเบาๆ ตรงปลายส่วนร้อนที่เปียกชุ่ม “อา...” เขาจิกเล็บกับบานประตูเพื่อระบายอารมณ์ หากเมื่อร่างโปร่งห่อริมฝีปากแน่นเข้า ก็ยิ่งเสียวซ่านจนแทบจะทนไม่ไหว
“คุณนภ อะ!” สะโพกหนาขยับเข้าหาโพรงปากร้อนตามอารมณ์ที่พุ่งขึ้นสูง ปลายนิ้วหยาบสอดแทรกเข้าไปในกลุ่มของเส้นผมสีน้ำตาล พลางดันศีรษะเล็กเข้าหาตัวเป็นจังหวะถี่กระชั้น เขาจ้องมองการกระทำของคนรัก พลางเงี่ยหูฟังเสียงของท่อนเนื้อร้อนที่สัมผัสกับความชื้นแฉะ ซึ่งช่วยกระตุ้นให้สุขจนถึงขีดสุดเร็วยิ่งขึ้น ตฤณกัดฟันกรอด
“อื้ม!” เขาฉีดพ่นน้ำรักไว้ในกระพุ้งแก้มนิ่มที่รอรับอยู่
“อื้อ...” นภเกตน์บ่นพึมพำ เขากลืนของเหลวสีขุ่นทั้งหมดลงไปในลำคอ แล้วแลบลิ้นเล็กๆ เลียรอบริมฝีปาก “...รสชาติประหลาด... อ๊ะ!”
ตฤณดึงแขนเรียวให้ยืนขึ้นแล้วประกบจูบเรียวปากที่เพิ่งส่งมอบความสุขให้กับตน พลางสอดลิ้นเข้าไปควานวน ดูดซับรสชาติหวานละมุนจากทุกซอกมุมอย่างกระหาย สลับขบดึงกลีบปากนุ่มอย่างมันเขี้ยว สองแขนรวบเอวบางไว้แนบกาย
“อื้อ” นภเกตน์ทุบแผ่นอกกว้างเบาๆ จากนั้นจึงผลักตัวเองออกเล็กน้อย “จะบ้ารึไง ผมเพิ่งทำแบบนั้นให้คุณไปเองนะ”
ร่างสูงยิ้มกริ่ม “ก็อยากลองชิมว่ารสชาติประหลาดจริงมั้ย”
ผู้เป็นนายขมวดคิ้ว “งั้นทีหลังไม่ทำเองเลยล่ะ”
“โธ่ ผมก้มถึงซะที่ไหนล่ะครับ” ผู้ช่วยตัวดีก็ยังคงเถียงข้างๆ คูๆ
ริมฝีปากสีแดงราวกับลูกเชอรีเม้มแน่นอยู่ชั่วอึดใจ ก่อนดวงตากลมใสจะช้อนขึ้นมอง “แล้ว... รู้สึกดีมั้ย”
“ที่สุดในโลกเลยล่ะครับ” ตฤณกระซิบตอบชิดใบหูนิ่ม แล้วลูบไล้แผ่นหลังบางช้าๆ เขายิ้มอย่างสุขใจที่อีกฝ่ายยอมยืนอยู่นิ่งในอ้อมกอดของตน
นภเกตน์ปล่อยร่างกายไปตามความต้องการของตนเอง ใบหน้าหวานซบลงบนหัวไหล่กว้างพร้อมกับโอบตอบร่างสูงไว้อย่างหลวมๆ เขาฟังเสียงหัวใจเต้นหนักๆ อยู่สักพัก จึงพูดขึ้น “ถ้างั้น... เรากลับกรุงเทพฯ ด้วยกันได้มั้ย”
“แฟนมาตามถึงนี่จะไม่กลับได้ยังไงกันล่ะครับ” ตฤณรีบตอบ “เดี๋ยวจะลงไปบอกลาพ่อแม่แล้วก็กลับเลย”
“คุณแม่... จะว่าเอารึเปล่า ยังไม่ครบวันที่คุณลาไว้เลย”
“ไม่ว่าหรอกครับ แม่ไม่ได้เป็นอะไรมาก แข็งแรงอย่างกับหินผาออกอย่างนั้น ที่สำคัญผมอยากกลับพร้อมกับคุณนภ” ร่างสูงยิ้มจนแก้มบุ๋ม
ดวงตาสีน้ำตาลอ่อนจ้องลึกเข้าไปในนัยน์ตาสีเข้ม ในสายตาของเขามีเพียงผู้ชายธรรมดาๆ คนนี้เท่านั้น คนที่ซื่อสัตย์และจริงจังกับความรัก คนที่เปลี่ยนแปลงชีวิตของตน และเป็นคนที่มีแต่ความเข้าใจให้กับตนเสมอมา “งั้นก็แล้วแต่คุณตฤณก็แล้วกัน” เขาเอ่ยก่อนจะสวมกอดอีกฝ่าย
ตฤณรู้สึกอยากจะหยุดเวลาเอาไว้เช่นนั้นอีกนานๆ สำหรับเขาแล้ว เจ้านายช่างน่ารัก น่าทะนุถนอมมากขึ้นทุกวัน ขนาดเพิ่งได้เจอกันไม่นาน เขายังหลงรักเจ้านายได้มากถึงเพียงนี้
“คุณนภ”
“หืม”
ใบหน้าหล่อเหลาโน้มเข้าไปกระซิบ “ไปพบพ่อแม่ผมด้วยกันนะ”
นภเกตน์เบิกตาโพลง “หา!” แต่พอตั้งหลักได้ก็กลัวว่าอาการตกใจของเขาจะทำให้ตฤณใจเสีย เขาทำหน้าเลิ่กลั่ก “เอ่อ คือผมว่า... มันเร็วจัง ผม...”
ร่างสูงหัวเราะ “ขอแค่ให้พ่อแม่ได้รู้จักคุณนภในฐานะผู้จัดการก็ได้ครับ แค่นั้นผมก็พอใจแล้ว” ก่อนจะขยิบตาให้ร่างโปร่ง “ส่วนฐานะผู้จัดการหัวใจผม ปิดไว้ก่อนก็ได้ครับ”
“คุณตฤณ” มือขาวขยุ้มเสื้อของเจ้าของอ้อมแขนแข็งแกร่งไว้ แววตาใสสั่นไหว
“แต่คราวหน้าผมขอแนะนำคุณนภในฐานะแฟน... นะครับ”
นภเกตน์ไม่อาจขัดรอยยิ้มของคนรักได้หรอก เขาหลุบตาลงต่ำแล้วพยักหน้า “อืม ตกลง”
TBC~*
ใกล้จบแล้วแหละตะเอง 5555555555555 ก็คุณนภลงทุนง้อขนาดนี้แล้วนี่นาาาา
เรื่องนี้มีภาคต่อนะคะ เดี๋ยวฮัสกี้จะเอามาลงต่อกันเลย ชื่อว่า "ยังเบลอ" ค่ะ เป็นช่วงชีวิตของน้องนภกับพี่ตฤณหลังอาการเบลอ แต่ก็ยังเบลออยู่ (เอ๊ะ ยังไงฟะ) 5555555555
สำหรับฉากอัศจรรย์ของสองหนุ่มที่หลายๆ คนรออยู่ คงจะต้องรอไปจนถึงภาคยังเบลอนะคะ แหะๆ คริๆ หลอกให้รอไปเรื่อยๆ #วิ่งหลบรองเท้า
[สปอยล์] ตอนหน้าหวานนะ เตรียมชาเขียวไว้จิบระหว่างอ่านด้วยค่า 55555
ขอบคุณนักอ่านที่น่ารักทุกคนมากค่า :mew1:
-
หูยยย
แค่ตอนนี้ก็หวานจนน้ำตาลขึ้นแล้วค่ะ
อย่างนี้ตอนหน้าต้องนั่งแทะเกลือระหว่างอ่านเลยมั้ง 555
ขอบคุณคนเขียนนะคะ
-
:mew1: พาไปพบพ่อแม่กันแระ
-
เค้าสารภาพรักกันแล้ววว หวานนนน
-
น่ารักจะจบแล้วหรอเร็วจังเลยๆๆๆ รอฉากสมคัญต่อไป 5555
-
อร๊ายยยย เขินนนน :o8:
-
คุณนภ น่ารักกกกก
-
คุณนภ ร้อนแรงมากๆ
-
เขาบอกรักกันแล้วๆๆ :-[ :-[
-
:L2: :L2:
-
โอ้ยยยยย คุณนภมีพลังในการง้อสูงมากกกกกก
ฟินแทนคุณตฤณ เบยยย
-
ง้อได้น่ารักมาก
-
ตอนนี้หวานมาก น่ารักถูกใจ o13
-
วิธีง้อของคุณนภนี่แบบ เขินอ่ะ :-[
เป็นแฟนกันแล้ว จะพาไปหาพ่อแม่แล้วด้วย :-[
-
คุณนภใจง่ายยยยย อ่ะ ง้อ หน้าแมวแบบนี้ ก็ตายสิ แมวหลงแย่ล่ะ
-
โห ลงทุนสูงฟอร์มยักษ์มากค่ะคุณนภ ง้อแบบนี้ตฤณนี่เก็บเสื้อผ้าหนีตามเลยจ้า
คุณนภร้ายกาจมาก ตฤณฟินอ่ะเด้ รักหนักง้อหนักแบบนี้แฟนหลงตายเลยค่ะ
ที่จริงเปิดตัวกับเจ้าคุณแม่เลยก็ได้นะ นางแบบฮามาก
ขอบคุณค่ะ
-
คุณนภง้อด้วยปากแบบนี้หายงอนเป็นปลิดทิ้ง เอ๊ะ หรือจะหาเรื่องงอนบ่อยๆดี :m25: :m25:
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
-
แอร๊ยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย
-
"ผู้จัดการหัวใจ" ตฤณเอ๊ยทำไมแกเสี่ยวจัง เอร้ยยยยย
-
:laugh:
แอร้ยยยยย กรี้ดๆๆๆๆๆ กรี้ด จนเพื่อนตกใจ
โอ้ยยยย คุณนภ
-
แหม่ ง้อแบบนี้ตฤณจะไปไหนรอด คุณนภทุ่มสุดตัวเลยแฮะ
-
โอ๊ยยย อิจฉาตฤณ
อยากได้แบบคุณนภบ้าง :impress2:
น่ารัก ช่างอ้อน
ง้อได้เร้าใจมาก :o8: :-[
-
กรี๊ดดด ง้อแบบเข้าทางอิคุณพี่ตฤณ :impress2: :impress2:
-
:mc4: ง้อแบบคุณนภ o13 โอ๊ยหวานปนหื่น :m10: :m4:
-
แล้วจะเบลอกันไปจนมีลูกเลยรึเปล่านี่....
-
วิธีการง้อของคุณนภนี่น่ารักจริงๆเลย :mew3:
-
รู้งี้ให้คุณนภต์ง้อตั้งนานล่ะ อิตฤณนิไม่ได้เรื่องเล๊ยยยยยยยย
-
ไม่ใช่ว่าติดใจวิธีการง้อของคุณนภจนหาเรื่องงอนบ่อยๆ หรอกนะคะตฤณ :laugh:
-
คุณนภง้อตฤณน่าฮักอ่ะ :-[
-
ง้อแบบนี้ตฤณจะไปไหนรอด
-
คุณตฤณงอนคุณนภบ่อยๆๆนะคะ :haun4:
-
น่ารักม๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกก
คุณนภทำแบบนี้ตฤณจะไปไหนรอด ^^
-
ขอบคุณ :)
-
อิจฉาเวอร์อ่านไปอ่านมานีแบบว่าจะบิดตัวเป็นสาย dna อยู่ล่ะ
-
กี๊ซซซซ :katai4: จะอ่านยังเบลอออออออ :ling1: แงงงงงงงงงงง จาวคุณนภภภภภ ฮืออออ น่ารักมุมิ(?)
มาลงต่อเร็วๆนะคะะะะะ :katai1:
-
Chapter 40
หลังจากร่ำลาบิดามารดาของตฤณเรียบร้อยแล้ว ทั้งสองหนุ่มก็รีบเดินทางออกจากบ้านไร่ มุ่งหน้าไปยังสนามบินของจังหวัดเลย
พวกเขาเดินทางมาถึงกรุงเทพฯ ในตอนหัวค่ำของวัน โดยที่มีรถประจำตำแหน่งของนภเกตน์มาจอดรอรับพาพวกเขากลับไปที่คอนโดมิเนียม บนถนนที่รถคันหรูแล่นไป สองข้างถนนเปิดไฟไว้สว่างไสว จำนวนรถราเบาบางลงไปบ้างแล้วจึงใช้เวลาในการเดินทางไม่มากนัก ทว่าตลอดทางนภเกตน์ก็พูดคุยโทรศัพท์กับลูกน้องอยู่ตลอดเพื่อรับฟังรายงานประจำวัน
“ขอบใจนะ วันนี้ขับรถเยอะหน่อย ลุงคงเหนื่อยแย่” ร่างโปร่งเอ่ยขึ้นเมื่อรถเข้าไปจอดเทียบทางด้านหน้าคอนโดมิเนียม
“ไม่หรอกครับ หน้าที่ผมอยู่แล้ว”
ผู้เป็นนายหยิบธนบัตรใบละพันบาทส่งให้กับลุงคนขับรถ แล้วตบไหล่เบาๆ “ถือว่าเป็นค่าล่วงเวลาก็แล้วกัน” จากนั้นจึงก้าวลงจากรถไป
“คุณนภเกตน์! ขอบคุณครับ” ลุงคนขับเบิกตากว้าง ก็ร้อยวันพันปี คุณหนูของบ้านที่แทบจะไม่ค่อยพูดจาอะไรกับเขา จู่ๆ ก็บอกขอบคุณแล้วยังให้ติ๊บกันแบบนี้ ไปอารมณ์ดีมาจากไหนกันล่ะนี่ เขาคิดไปพลางเหลือบมองชายหนุ่มที่นั่งรถมาด้วยกันกับเจ้านาย
“ขอบใจนะลุง ขับรถกลับดีๆ ล่ะครับ”
“ครับผม” ลุงคนขับพยักหน้าหงึกหงัก เขารู้ว่าตฤณเป็นผู้ช่วยของนภเกตน์เพราะเคยได้พบกันหลายครั้งแล้ว และดูเหมือนจะเข้ากันกับเจ้านายได้ดี จะว่าไปเจ้านายก็เปลี่ยนไปไม่น้อย ถ้าเทียบกับตอนที่เขาไปรับเจ้านายที่สนามบินเมื่อครั้งที่เดินทางกลับมาถึงประเทศไทยพร้อมกับพีรพัฒน์ ก็ราวกับเป็นคนละคน ได้เห็นเจ้านายยิ้มแย้มแบบนี้เขาก็พลอยสุขใจไปด้วย
ตฤณยิ้มกว้างเดินเข้าไปหาร่างโปร่ง “ดูท่าลุงจะตกใจที่คุณนภติ๊บหนัก”
นภเกตน์จ้องมองคนรักเดินเข้ามาหาตน ซึ่งเวลานี้ตัวเขาเห็นเป็นภาพสโลว์โมชั่น มีกลีบดอกไม้ฟรุ้งฟริ้งโปรยปรายอยู่รอบๆ อะไรก็เป็นสีชมพูไปเสียหมด “ก็... วันนี้ลุงเขาขับรถไปกลับสนามบินหลายรอบ ผมก็เลย...” เขาพูดเสียงเบาพลางเสตาหลบ รู้สึกว่าแก้มร้อนๆ ชอบกล ตอนที่เดินทางกลับมาด้วยกันอะไรๆ ก็ดูปกติดีนี่นา แต่ทำไมพอมาถึงตอนที่อยู่หน้าคอนโดมิเนียมของเขาแบบนี้ ถึงได้รู้สึก... เขินๆ
นัยน์ตากลมโตชำเลืองมองใบหน้าหล่อเหลา หัวใจเต้นตึกตัก เขารู้ว่าร่างสูงจะต้องขอขึ้นไปบนห้องเขาแน่ๆ ทว่า... ครั้งนี้เขาอยากจะเป็นคนเอ่ยปากชวนเอง
จะพูดว่าอย่างไรดีนะ
“เอ่อ...”
ร่างสูงเอื้อมมือไปกุมมือขาวไว้หลวมๆ “คุณนภ ให้ผมขึ้นไปห้องคุณนภ...”
อีกฝ่ายยังถามไม่ทันจบประโยค นภเกตน์ก็ชิงพยักหน้ารัวๆ เขากุมมือหยาบไว้แน่น “คุณตฤณ... ให้ผมทำมื้อเย็นให้คุณตฤณนะ”
ตฤณเลิกคิ้วขึ้นด้วยความประหลาดใจ “คุณนภไม่เหนื่อยเหรอครับ”
“ก็เหนื่อย แต่ก็อยากทำให้คุณตฤณ”
ฉิบหายแล้ว! ร่างสูงกรีดร้องอยู่ในใจ ทำไมคนรักของเขาถึงได้น่ารักอย่างนี้วะเนี่ย ก่อนจะตอบออกไปอย่างเลื่อนลอยราวกับถูกมนต์สะกด “ครับ”
เหตุการณ์หลังจากนั้นพร่ามัวไปหมด ชายหนุ่มผิวสีน้ำผึ้งจำได้แค่ว่า มือขาวๆ จูงมือเขาเข้าไปในคอนดมิเนียม พอรู้สึกตัวอีกที เขาก็มานั่งตาเยิ้ม น้ำลายหกอยู่บนเก้าอี้ตรงโต๊ะอาหาร ขณะจ้องมองร่างโปร่งบางที่ใส่ผ้ากันเปื้อน ทำอาหารอยู่ในครัว
กลิ่นอาหารหอมฉุยลอยมาเตะปลายจมูก ส่งผลให้ท้องของตฤณส่งเสียงร้องดังโครกครากเป็นระยะๆ
“คุณนภใส่ผ้ากันเปื้อนแล้วน่ารักจังเลยครับ”
เคร้ง!
พอได้ยินคำชมเข้าตะหลิวก็ลื่นหลุดมือ แก้มเปลี่ยนเป็นสีระเรื่อ “งะ... งั้นเหรอ”
เมื่อเห็นท่าทางเขินอายของเจ้านาย หัวใจของชายหนุ่มผิวสีน้ำผึ้งก็เต้นเป็นลิงโลด เขานั่งเอานิ้วชี้จิ้มกัน “เอ่อ... อะ... อาหารก็หอมจังเลยครับ”
“คุณตฤณหิวแล้วเหรอ” นภเกตน์ถามโดยที่ไม่หันไปสบสายตาคนถูกถาม พร้อมกับเอื้อมมือไปหยิบหัวมันฝรั่งมาหั่นแก้เขิน
“นิดหน่อยเองครับ แต่ยังอิ่มใจ”
“งั้นก็ยังรอได้สินะ เพิ่งเอาไก่ใส่เตาอบไปเอง” ร่างโปร่งตอบกลับคำพูดหวานชวนเลี่ยนไปโดยอัตโนมัติ ก่อนจะนึกขึ้นได้ว่า วันนี้เขาตั้งใจว่าจะเอาใจตฤณให้เต็มที่นี่นา “เอ้อ...”
“รอได้ครับ ขอแค่ให้ได้กินฝีมือคุณนภ” ทำไมตัวเขาเลี่ยนแบบนี้วะ ตฤณเองก็ได้แต่สงสัย เขาลุกขึ้นเดินเข้าไปในครัว ตรงเข้าไปหาคนที่หั่นหัวมันฝรั่งไว้กองโต แล้วโน้มใบหน้าเข้าไปกระซิบถามจากทางด้านหลัง “ว่าแต่มีอะไรให้ผมช่วยมั้ย”
เจ้าของห้องสะดุ้งเฮือก คว้ากระทะแล้วหันขวับไปทางคนพูด “คุณตฤณ เข้ามาทำไม ผมทำอาหารอยู่นะ!”
ก๊อง~
หากมือขยับไปไวกว่าความคิดมากโข นภเกตน์เอากระทะในมือฟาดหน้าผากคนตรงหน้าไปอย่างไม่เบาแรงนัก
“โอ๊ยยย!” ตฤณร้องเสียงหลง แต่สมองอันชาญฉลาดคิดว่าวันนี้เขาจะไม่ยอมแพ้ให้กระทะง่ายๆ เหมือนวันก่อนๆ แน่ ชายหนุ่มทรุดตัวลงบนพื้นห้องครัว ยกมือขึ้นกุมหน้าผากแล้วร้องโอดโอย “โอย... โอยยย”
ร่างโปร่งรีบย่อตัวลง “คุณตฤณ! ผมขอโทษนะ!” เขาดึงมือหยาบที่กุมหน้าผากออกช้าๆ แล้วจึงเห็นว่าที่บนนั้นมีรอยปูดสีแดง “หัวโนเลย!”
“เจ็บจังเลยครับ” ร่างสูงพูดเสียงอ้อน
“เดี๋ยวผมจะเอาน้ำแข็งมาประคบให้” นภเกตน์รีบรุดไปเอาถุงเจลประคบเย็นมาอังบริเวณหน้าผากให้ ซึ่งอีกฝ่ายก็ครางหงิงๆ ไม่ยอมหยุด “ผมขอโทษ ก็จู่ๆ คุณตฤณเข้ามาแบบนั้น ผมตกใจนี่นา”
“ผมก็แค่อยากช่วยคุณนภ ไม่ได้ตั้งใจจะทำให้คุณตกใจเลย” ตฤณพูดพร้อมกับเบือนหน้าหนีไปอีกทาง
“คุณตฤณ... ผมขอโทษ” นภเกตน์หน้าเสีย ทำไมอะไรๆ ก็ไม่ได้อย่างใจเลย ทั้งที่ต้องการจะเอาใจ ทำให้ตฤณรู้สึกว่าเขาเองก็รักตฤณมากเช่นกัน “อา ผมจะทำยังไงดี ผมขอโทษจริงๆ นะ”
มือหยาบดึงมือที่ถือถุงประคบเย็นแปะหน้าผากไว้ให้ออก “ถ้างั้น... คืนนี้ให้ผมค้างที่นี่ด้วยได้มั้ย”
ใบหน้าหวานซับสีเลือด คืนนี้เลยหรือ เขายังไม่พร้อมออกสนามรบเลยนะ “เอ่อ”
“คุณนภครับ ผมรักคุณนภนะ ผมขอนอนกอดคุณนภ...”
“กะ... กอดเหรอ!” สีหน้าของนภเกตน์ตื่นกลัวมากกว่าเดิมเสียอีก
“กอดเฉยๆ ครับ ผมคิดถึงคุณนภนี่นา เราห่างกันไปตั้งหลายวันนะครับ ถ้าให้ผมกลับไปนอนคนเดียวที่บ้าน ผมคงนอนไม่หลับแน่” ใบหน้าหล่อเหลาโน้มเข้าไปจูบริมฝีปากสีแดงสดเบาๆ แล้วกระซิบ “นะครับ”
ดวงตาสีน้ำตาลอ่อนหลุบต่ำ แต่ใจน่ะ อ่อนยวบลงไปกองอยู่บนตักคนตรงหน้าเรียร้อยแล้ว “ถ้า...” ยังไม่ทันพูดออกไป เสียงนาฬิกาเตือนจากเตาอบก็ดังขึ้นแทรก ร่างโปร่งหันขวับไปทางต้นเสียงพร้อมกับลุกขึ้นพรวด “อ๊ะ ผมต้องกลับด้านไก่ก่อน”
นภเกตน์รีบรุดไปเปิดเตาอบ ยกถาดใส่ไก่ออกมา จัดการพลิกด้านแล้วใส่กลับเข้าไปใหม่ พอหันไปทางร่างสูง อีกฝ่ายก็เดินงอนกลับไปนั่งที่โต๊ะเสียแล้ว
“คุณตฤณ”
“ผมไม่กวนคุณนภแล้วครับ รอตรงนี้ดีกว่า” ตฤณยิ้มเจื่อนๆ พลางทอดถอนใจยาว
บรรยากาศหวานๆ สีจืดจางลงไปในทันใด ร่างโปร่งหันไปเก็บจานชามที่ใช้แล้วใส่ลงในเครื่องล้างจาน จากนั้นก็โกยมันฝรั่งกองโตไปทิ้ง ไม่มีคำพูดใดๆ เล็ดลอดออกมาจากทั้งสองคนอีก จนกระทั่งพ่อครัวชั่วคราวยกอาหารที่เพิ่งทำเสร็จหมาดๆ ไปเสิร์ฟที่โต๊ะ
“ขอโทษที่ต้องรอนาน ผมทำข้าวไก่อบนะ คุณตฤณน่าจะชอบ”
“คุณนภทำอะไรมาก็อร่อยทั้งนั้นแหละครับ”
มือขาวแกะผ้ากันเปื้อนออกวางพาดพนักเก้าอี้ไว้ จัดการเทน้ำผลไม้มาเสิร์ฟให้แล้วก็นั่งลงตรงข้ามกันกับร่างสูง
มื้ออาหารเริ่มต้นขึ้นอย่างเงียบเชียบ แต่สักพักตฤณก็ชวนคุย
“อร่อยจังครับ ฝีมือคุณนภเนี่ย”
ริมฝีปากอิ่มคลี่ยิ้ม “กินเยอะๆ เลยนะ ผมทำไว้เยอะ เพราะรู้ว่าคุณตฤณกินจุ”
บรรยากาศระหว่างกันดีขึ้นเล็กน้อย พวกเขานัดกันไปโรงภาพยนตร์ในวันหยุด คุยเรื่องงานกันอีกนิดหน่อย สักพักใหญ่มื้ออาหารก็เสร็จสิ้นลง
“เดี๋ยวผมล้างให้นะครับ” ร่างสูงลุกขึ้นเก็บจานบนโต๊ะ
“ไม่ต้องหรอก เอาใส่เครื่องล้างก็พอ”
ตฤณเดินเข้าครัวไปจัดจานชามใส่เครื่องล้าง แต่พอจะเปิดเครื่องดันนึกขึ้นได้ว่าเขาไม่เคยใช้มาก่อนนี่หว่า แล้วไอ้นี่มันทำงานยังไงเนี่ย
ระหว่างที่ร่างสูงก้มๆ เงยๆ อยู่นั้น เจ้าของห้องก็เดินเข้ามาช่วย เขาเปิดตู้หยิบก้อนน้ำยาล้างจานใส่เครื่อง แล้วกดเปิดสวิตช์ “ดูไว้นะคุณตฤณ คราวหน้า... พรุ่งนี้... จะได้ทำถูก”
ชายหนุ่มผิวสีน้ำผึ้งหัวเราะ หมายความว่านภเกตน์ชวนเขามารับประทานมื้อเย็นที่ห้องอีกใช่มั้ยเนี่ย “โอเคครับ”
รอยยิ้มจนแก้มบุ๋มตรงหน้าส่งผลให้หัวใจดวงน้อยเต้นรัวแรง “คุณตฤณ”
ร่างสูงโน้มใบหน้าเข้าไปจูบหน้าผากเบาๆ “วันนี้ผมมีความสุขมากเลยนะ ขอบคุณคุณนภมากนะครับ เอ่อ... ถ้างั้น...” เขาหันรีหันขวาง คิดว่าคงจะต้องถอยทัพกลับบ้าน จะหน้าด้านขอนอนโซฟาก็คงไม่เวิร์คแล้วเวลานี้ แต่จู่ๆ มือขาวก็ยื่นออกมาจับแขนเสื้อของเขาไว้
“คุณตฤณ” นภเกตน์พูดเสียงแผ่วเบาราวกระซิบ “คืนนี้ค้างที่นี่เถอะนะ”
ตฤณหันขวับ นัยน์ตาคมเบิกโพลง
มายพระ! หูฝาดไปหรือเปล่าวะเนี่ย
..
.....
..
เสียงของสายน้ำเย็นฉ่ำตกกระทบผิวกายสีน้ำผึ้งแล้วร่วงหล่นลงบนพื้นกระเบื้อง ร่างสูงยืนนิ่ง ปล่อยให้น้ำชะล้างฟองสบู่และความร้อนรุ่มออกไปจากร่างกาย
พอนภเกตน์ชวนให้ค้างคืนด้วยแล้ว ตฤณก็โดนไล่ให้ไปอาบน้ำ ส่วนคนชวนก็เดินเข้าห้องนอนของตัวเองไป
ร่างสูงรู้ชะตากรรมของตัวเองดี เขาพยายามมองโลกในแง่ดี นึกเสียว่า ไม่ได้นอนกอด ได้นอนบนโซฟาของคนรักก็ยังดีวะ ตัวเขามันรากหญ้า มักน้อยอยู่แล้ว ได้แค่ไหนก็เอาแค่นั้นแหละ
เมื่อเช็ดตัว ใส่เสื้อผ้าเสร็จแล้วจึงเดินออกจากห้องอาบน้ำที่เขาใช้ประจำ ตรงไปยังห้องนอนของเจ้าของห้องพักเพื่อบอกราตรีสวัสดิ์
มือหยาบเคาะประตูห้องเบาๆ “คุณนภ เอ้อ จะนอนรึยังครับ”
แต่ผิดคาด จู่ๆ บานประตูก็เปิดออกกว้าง โดยเจ้าของห้องที่อยู่ในชุดนอนแขนขายาว “ยังหรอก รอคุณตฤณอยู่ เข้ามาสิ”
“หือ? รอผม?”
“ก็บอกว่า... จะนอนกอด... ไม่ใช่รึไง”
ตฤณอยากจะวิ่งขึ้นไปดาดฟ้าแล้วจุดพลุ “ได้... ได้เหรอครับ”
ร่างโปร่งไม่ตอบ หากเดินนำไปนั่งลงบนเตียงข้างหนึ่ง แล้วค่อยๆ สอดตัวเข้าไปใต้ผ้าห่ม “ปิดไฟแล้วมานอนซะ”
“ครับ” ชายหนุ่มผิวสีแทนหัวเราะ คุณนภนะคุณนภ อย่ามาทำตัวน่ารักแบบนี้ เดี๋ยวเขาก็ดีแตกหรอก
ตฤณเดินไปนั่งลงบนเตียงฝั่งที่ว่าง เอื้อมมือไปปิดโคมไฟตรงหัวเตียงแล้วเอนหลังลงนอน จากนั้นก็หันไปมองคนที่นอนอยู่ข้างๆ กันซึ่งหันหลังให้กับตน ได้เห็นแผ่นหลังอยู่ใกล้ๆ แค่เอื้อมก็ยิ้มปากบานได้เหมือนคนบ้า
“กอดสิ”
ตฤณเลิกคิ้วพร้อมกับผงกศีรษะขึ้นเล็กน้อย “ฮะ คุณนภพูดว่าอะไรนะครับ” ก็แบบว่าเขาอาจจะหูฝาดไปก็ได้
“ไม่ได้ยินก็ช่วยไม่ได้”
ร่างสูงพลิกตัวเข้าหาแผ่นหลังของคนที่นอนอยู่ข้างกัน แล้วโอบไว้พอหลวม เขาโน้มใบหน้าเข้าไปกระซิบ “ฝันดีนะครับคุณนภ”
ดวงตาสีอ่อนปิดลงสนิท หากยังไม่หลับ เพราะมัวแต่เกร็งไปทั้งร่าง แล้วความอบอุ่นกับเสียงหัวใจที่เต้นหนักๆ อยู่บนแผ่นหลังก็พลอยทำให้หัวใจเขาเต้นไม่เป็นส่ำ
เมื่อภายในห้องเงียบงันและคนทางด้านหลังนอนนิ่งไม่ขยับเขยื้อน ร่างโปร่งจึงพลิกตัวหันหน้าเข้าหา ก่อนจะซุกซบใบหน้าลงในอ้อมแขนแข็งแรง แล้วพบว่าเสียงหัวใจเต้นของตฤณดังถี่รัวขึ้นเรื่อยๆ
“คุณตฤณยังไม่หลับเหรอ”
“ยังครับ” คนตอบถอนหายใจยาว
นภเกตน์ผละออกเล็กน้อย จ้องมองใบหน้าหล่อเหลาในความมืดแล้วยืดตัวขึ้นแต้มจูบ ซึ่งอีกฝ่ายก็ส่งลิ้นออกมาตอบรับเป็นอย่างดี
เสียงของจูบชื้นแฉะดังขึ้นสลับกับเสียงหอบหายใจ ร่างกายร้อนรุ่มขึ้นไปตามแรงอารมณ์ มือขาวยกขึ้นกดท้ายทอยของตฤณไว้ พร้อมกับพาตนเองเข้าไปแนบชิด
ตฤณละเรียวปากออกเล็กน้อย เขาสัมผัสได้ถึงความปรารถนาของร่างขาว แต่... แต่เขาดันไปรับปากไว้ก่อนแล้วว่าจะไม่ทำอะไรนี่สิ ฉิบหาย!
ต่อให้แค่ลูบๆ คลำๆ ก็ถือว่าผิดนะไอ้ตฤณ! สัญญาไปแล้วว่าจะนอนกอดเฉยๆ ไม่ใช่เรอะ! ถ้าแค่นี้เขายังรักษาสัญญาไม่ได้ละก็ ต่อไปยังจะมีอะไรให้คนรักเชื่อถือได้อีก
“คุณตฤณ” ร่างโปร่งเรียกชื่อเจ้าของริมฝีปากที่กำลังคลอเคลียอยู่บนกลีบปากตน
“คุณนภ ผม... คือผมสัญญาไปแล้วว่าจะกอดเฉยๆ”
นัยน์ตากลมใสกะพริบปริบ ทำไมอีกฝ่ายถึงเกิดจะมาทำเป็นสุภาพบุรุษเอาตอนนี้ ไอ้คนที่เคยตอดเล็กตอดน้อยอยู่ตลอดเวลานั่นหายไปไหนกัน!
นภเกตน์ขมวดคิ้วอย่างครุ่นคิด พวกเขาเพิ่งคืนดีกันก็ไม่อยากจะให้ช่วงเวลาสวีตหวานผ่านไปเปล่าๆ ปลี้ๆ แล้วที่สำคัญ ไอ้ตรงนั้นของเขามันก็ตึงๆ ชวนให้รู้สึกอึดอัดชอบกล เขาขยับเข้าไปชิดร่างสูงอีกนิด จึงรู้สึกได้ถึงความแข็งขึงของอีกฝ่าย ร่างสูงคงกำลังพยายามอดทนให้ถึงที่สุด
“ถ้าแค่นิดเดียว... ไม่เป็นไรหรอกคุณตฤณ”
“ไม่ได้หรอกครับ” ชายหนุ่มผิวสีน้ำผึ้งแต้มจูบกลีบปากอวบอิ่มอย่างแผ่วเบา “ผมอยากให้คุณนภรู้ว่าผมจริงจังกับความสัมพันธ์ของเรามากแค่ไหน ผมรักคุณนภ เพราะงั้นผมจะไม่ผิดคำพูดเด็ดขาด” ...เอาไว้พรุ่งก่อนนี้เถอะ เขาจะไม่พลาดอีกเลย คอยดู!
นภเกตย์ยิ้มอย่างพอใจ “เข้าใจแล้ว” เขาแต้มจูบเรียวปากหยักบางกลับคืน “ถ้างั้น... ผมทำเองก็ได้”
“ฮะ?”
ร่างโปร่งพลิกตัวขึ้นไปคร่อมทับด้านบน บดเบียดส่วนร้อนของตนกับคนใต้ร่าง
“คุณนภ อุ๊บ!”
นภเกตน์ประกบจูบเรียวปากหยัก แล้วสอดลิ้นเข้าไปตวัดไล้วน ซึ่งคนใต้ร่างก็ยินยอมพร้อมรับอย่างเต็มใจ
เหยดแหม่!! ถ้าการที่เขาปฏิเสธออกไปแล้วจะทำให้นภเกตน์รุกเองแบบนี้ล่ะก็ ครั้งต่อไปจะปฏิเสธอีกรัวๆ เลย!
“อา... อื้ม...”
สองร่างเสียดสีกันโดยที่ต่างคนยังมีเสื้อผ้ากั้นขวาง มือขาวค่อยๆ เคลื่อนลงไปปลดปล่อยส่วนร้อนของตนออกมาจากในกางเกง ตามด้วยของอีกฝ่าย
ตฤณจับมือขาวทั้งสองข้างให้กอบกุมความแข็งขึงของพวกเขาไว้ให้แนบชิดกัน “คุณนภ ขยับมือสิครับ”
“แบบนี้... เหรอ”
“อื้ม... ดีครับ อ่า...”
ร่างโปร่งขยับสะโพกไปตามจังหวะการขยับมือ ในความมืดเช่นนี้เขารู้สึกใจกล้ากว่าปกติ หรือบางทีอาจจะเป็นเพราะ... หัวใจ ที่ต้องการรสสัมผัสจากคนรักเช่นกัน “คุณตฤณ อา...”
ความชุ่มชื้นที่หลั่งไหลออกมาจากส่วนร้อนทั้งสองมากมายจนไม่รู้ว่าของใครเป็นของใคร มือขาวขยับเร็วขึ้นตามอารมณ์ที่พุ่งขึ้นสูง
ตฤณกัดฟันกรอด มือขาวๆ ทำให้เขาสุขจนแทบคลั่ง
ทั้งสองร่างกระตุกเกร็ง ไม่นานก็ปลดปล่อยความปรารถนาออกมา
ร่างสูงหอบหายใจแรงๆ แต่ก็ยังยิ้มกว้าง เพราะวันนี้เขาได้เปรียบ นภเกตน์ทำให้เขาเองตั้งสองทีแน่ะ ต้องเอาไปจดไว้ในไดอารี่เป็นที่ระลึก ไหนๆ ก็ไหนๆ แล้ว ซื้อหวยไปด้วยเลยท่าจะดี
“ยิ้มทำไมนัก”
“ก็คนมันดีใจนี่ครับ”
นภเกตน์เอื้อมมือไปหยิบทิชชูมาเช็ดอย่างลวกๆ แล้วจึงเอนตัวลงนอนทาบทับร่างกายกำยำ
“ผมรักคุณนภนะครับ”
“รู้แล้ว... ผมก็รักคุณตฤณเหมือนกัน”
“อื้ม... มีความสุขจังเลย”
ร่างโปร่งอมยิ้ม พร้อมกับซบใบหน้าลงบนแผ่นอกกว้าง เขาหยุดรอจนลมหายใจของพวกเขากลับมาเป็นปกติ “เอ่อ... คุณตฤณ... ผมมีเรื่องอยากจะถาม...” คนบนร่างเอ่ยถามเสียงอู้อี้ เพราะยังซุกใบหน้าอยู่ภายในอ้อมแขนแกร่ง
“ครับ?” ร่างสูงพูดไปพลางกดปลายจมูกลงบนศีรษะเล็ก
“คืนนั้น... ที่ผมกับคุณเมา... เรามีอะไรกันจริงรึเปล่า”
เจ้าของอ้อมกอดชะงัก คือเขาเองก็ไม่รู้เหมือนกัน เมื่อย้อนนึกไปทีไร ก็เห็นแต่ภาพเบลอๆ มัวๆ เท่านั้น “ผมขอตอบตรงๆ เลยนะครับ คือ... ผมก็ไม่รู้เหมือนกันครับ คืนนั้นผมก็เมาไม่รู้เรื่อง... แต่ผมหวังให้มี”
นภเกตน์เงยหน้าขึ้นสบสายตากับนัยน์ตาคมกริบ ตัวเขาเองก็นึกไม่ออก เหตุการณ์ในคืนนั้นเหมือนมีเมฆหนาบดบังจนพร่ามัว แต่ก็ช่างเถอะ... “ถ้าอย่างนั้น ลืมเรื่องคืนนั้นไปก่อน แล้วเราค่อยมาสร้างความทรงจำกันใหม่ต่อจากนี้ก็แล้วกัน”
ตฤณยิ้มกว้าง “ผมสู้ตายเลยล่ะครับ”
ผู้เป็นนายอดที่จะหัวเราะออกมาไม่ได้ “ผมเชื่อ”
แม้เหตุการณ์ในค่ำคืนนั้นจะยังคงเป็นเพียงแค่ภาพเลือนรางในความคิดของชายหนุ่มทั้งสอง แต่พวกเขาก็นึกขอบคุณความเบลอในคืนที่ว่า ที่เป็นจุดเริ่มต้นของความสัมพันธ์ ซึ่งช่วยเปลี่ยนจากคนที่ไม่ชอบหน้ากันให้กลายมาเป็นคนรักกันได้ หากวันนี้ความรักของทั้งคู่ชัดเจนแน่วแน่ และพวกเขาพร้อมแล้ว ที่จะสร้างความทรงจำใหม่ๆ ร่วมกัน
“เขาว่ากันว่า ความรักทำให้คนเบลอ ดวงตาพร่ามัวจนมองอะไรไม่เห็น แต่สำหรับตฤณกับนภเกตน์แล้ว ความเบลอต่างหาก ที่ทำให้พวกเขาได้พบกับคำว่า รัก”
END (จบภาค)
ฮิ้วววว จบภาคแรกแล้วววว~ :hao5:
ขอบคุณทุกคนที่ติดตามมาจนถึงตอนนี้นะคะ สองหนุ่มพากันเบลอกันเยอะเชียว 5555 เดี๋ยวไปเบลอกันต่อในภาคสอง "ยังเบลอ" นะค้า อยากอ่านมั้ย ขอเสียงหน่อยยยยย~
รักทุกคน จุ๊บบบบ :mew1:
-
เคอะๆเขินๆแบบนี้ ยิ่งชวนให้เขินหนักเข้าไปอีก อารมณ์มันเหมือนเด็กน้อยหัดรักหัดมีแฟนเลย
-
คุณนภชวนคุณตฤณย้ายมาอยู่ด้วยเลย
-
สวีทหวานแหววมากตอนนี้ และก็เป็นตอนจบ :a5:
ยังไงก็จะรอภาคต่อไปนะคะ #ทีมคุณนภ #ทีมตฤณ
-
บทคุณนภจะยอมก็ยอมเสียจนน่าเอ็นดูเชียวนะคะ :m3:
-
ฮืออออ คุณนภน่ารักเหลือเกินนนนนนนน :katai1: อยากจิเป็นไรฝุ่นบนเตียงงง โฮกกก จะเกาะขอบเตียงงงง *หืดหาดดดด :katai5:
อย่างนี้ตฤณคงยอมโดนกะทะฟาดทุกวันอ่ะ กร้ากกกกก
อีกหน่อยคุณนภต้องสปอยล์ตฤณตลอดๆแน่ๆ ยิ่งซื่ออยู่ตามตฤณไม่ทันแน่ๆ สำออยเก่งละเกินนนน :z13:
แต่คุณนภก็ชอบให้โชคตฤณแบบไม่คาดฝันนะคะ 55555 แอบสงสารตฤณ เวลาหวังมักจะไม่ได้ แต่พอปลงก็เหมือนจะได้ลาภลอย
เอะ อย่างนี้ก็ไม่น่าสงสารอ่ะสิ =..=
จิงๆคุณนภนี่ช่างเอาใจจีจีนะคะ ดูซึนๆพอเอาใจทีเลยแบบบบบบบ เอาความน่ารักไปสิบกะโหลกกก น่าจับกดมากๆค่ะะ :katai5:
อยากอ่านยังเบลอแล้วววว หงิงงงงง
รีบๆมาต่อนะคะ รักเรื่องนี้จุงเบยยย >,.<
ขอบคุณมากๆๆๆค่ะ ^0^
-
กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดอิพี่ตฤณ เปิดไวน์ฉลองเลยค่า รับรักกันแบบนี้ รอภาคต่อค่ะ :pig4:
-
คุณนภจะทำให้รักให้หลงไปถึงไหน เราจะรอภาค 2 นะ
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
-
แทบอดใจรอภาคสองไม่ไหวแล้ววว คุณนภทำไมน่ารักจังงง
-
ตอนนี้มันหวาน หวานเกิ๊นนน น้ำตาลจะขึ้น
-
:m3: รอรักแบบเบลอๆของทั้งคู่ในภาค2 ต่อ แต่หวังว่าคงไม่เบลอต่อนะ เอาแบบชัดๆ กันสักที :3123:
-
จบแล้ว อยากอ่านต่ออออ
-
เขินหนักมาก :m3:
รออ่านภาคต่ออยู่นะคะ
:pig4: :pig4: :pig4:
-
กรี๊ดดดดด สวีทหวานแหวว ฟินมากกกกก
ต่อภาคสองเลยนะฮัสกี้ พลีสสสส ^^
-
ชอบตอนจบมากมันอบอุ่นมากเลย
-
แอร๊ยยย
เราจะตามไปอ่านแบบเบลอๆกันต่อไป อิอิ
ขอบคุณคนเขียนนะคะ
-
ขอบคุณ :)
-
:กอด1: จบแบบเราฟินอ่ะ
-
คุณนภน่ารัก น่าหลงมาก เป็นแฟนแล้วปรนนิบัติดี๊ดี
-
:mew1: :mew1:
รอภาคสองงงง
-
หวานกันจนน่าอิจฉาเลยอ่า
-
กรี๊ดดดดดดดดดดดด
คุณนภแซบนะคะ หุหุ
รออ่านภาคต่อไปค่าาา
-
อยากอ่านค่ะะะะะ ชูมือสูงงงงง น่ารัก น่ารักจัง น่ารักทั้งคู่เลย
ดูแบบป๊อบปี้เลิฟสุดๆ ต่างคนต่างตื่นเต้น คุณนภมาดเข้มหายไปแล้วเหลือแต่แมวเหมียวๆๆ
คุณนภบทจะอ้อนนี่คืออ้อนไม่หยุด น่ารักไม่หยุด จะทำให้แฟนรักไปถึงไหน โอ้ย เอ็นดูเธอ
ตฤณคือหน้าบานเท่าจานดาวเทียมอ่ะค่ะ ปลื้มแฟนตัวเอง
ขอบคุณค่ะ
-
:L1: น่ารักมาก
ขอบคุณค่ะ
-
รักกันก็ยิ่งเบลอกันไป
-
อยากอ่านคร้าาาาาาาาา~ (สระอาล้านตัว!!!)
-
:laugh: :hao6:
โอ้ยยยยยยยยย กรี้สสสสสสสสสสสสส
-
ตามไปเบลอในภาคต่อไป
ว่าแต่ตอนนี้คุณนภแซ่บนะ :haun4:
-
รอภาคต่อเลยค่า คู่นี้น่าร้ากกกมากก
-
:-[ :o8: :-[
-
จบภาคแรกแบบเบลอๆ...ยังอ่านความหวานของสองหนุ่มไม่จุใจเลย
รอภาคสองนะคะ
-
จบภาคซะแล้ว กำลังสนุกเลย มาต่อภาคสองเร็วๆ คาดคิด :3123: :3123:
-
กรี๊ดดดดดด คุณนภ เริ่มเองเลยค่าาาา
เราจะขอเบลอต่อไป "ยังเบลอ" ค่าาา
:mew3:
-
หวานตามสไตล์ตฤณคุณนภ 555
ตฤณได้เปรียบสุดๆ เลยนะ
คุณนภเราแอบร้อนแรงนะคะนั่น
ทีหลังเป็นสุภาพบุรษบ่อยๆ นะตฤณ
คุณนภจะได้ลงมือเอง คึคึ
รอติดตามเบลอต่อไปค่า
จะดูสิว่าตฤณกับคุณนภจะเบลอไปถึงไหน 5555
-
ขอบคุณสำหรับภาคนี้ค่ะ :pig4:รอภาคต่อไปนะคะ :กอด1:
-
น่ารักกกกก
-
รออ่านภาค2อย่างใจจดใจจ่อ :heaven
-
เบลอตาม ยังเบลอต่อไปจ้า รอๆ
-
น่าร๊าก~~~
-
หวานกันจริงๆๆๆ ไม่คิดว่าคุณนภจะมีมุมร้อนแรงนี้ด้วย แต่ก็ยังคงคอนเซป มึนๆเบลอๆ
รอภาคต่อค่ะ ยังเบลอๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
-
ยกมือรอคร้าบผ้ม
-
ตอนใหม่เมื่อไหร่จะมาค้าาาาโฮวววววววววววววววววววววววววววววว :katai4: :z13:
คิดถึงพี่ตฤณกะคุณนภแว้ว รอรวมเล่มด้วยก้ะ *ทวงให้หมด กรั่กๆๆๆๆ :hao7:
-
"ยังเบลอ"
Chapter 1 : อาการของคนหลงเมีย
เช้าวันนี้ภายในชั้นสิบสามของบริษัท NS เริ่มต้นขึ้นอย่างวุ่นวายเช่นเคย วิศวะกรหลายคนเดินเข้ามาไม่นานก็ลุกเดินออกไปไซต์งานตามที่ได้นัดกับลูกค้าไว้ เช่นเดียวกับตฤณซึ่งนั่งหน้ายุ่งอยู่ในห้องประชุมกับธนากรและยโสธร ผู้จัดการโพรเจคต์ใหญ่ที่พวกเขาเพิ่งได้รับมอบหมายมาหมาดๆ วันนี้พวกเขามีนัดไปชลบุรี ไปมหาวิทยาลัยที่ตฤณและธนากรเคยเล่าเรียนมาด้วยกัน ครั้งนี้ไม่ได้ไปเยี่ยมเยียนในฐานะศิษย์เก่า แต่พวกเขาจะไปมหาวิทยาลัยนั้นในฐานะของผู้ให้บริการ
ตฤณก้มหน้าก้มตาอ่านทบทวนเอกสารสัญญาในมือ เพื่อที่จะได้พูดคุยถามตอบลูกค้าได้โดยไม่โดนด่า เพราะอาจารย์ที่มีนัดคุยกันก็เป็นอดีตอาจารย์ที่รู้จักคุ้นเคยหน้าตากันดี แถมยังเป็นอดีตอาจารย์ที่ปรึกษาของเขาเสียด้วย
โพรเจคต์นี้เป็นงานชิ้นใหญ่อีกชิ้นที่ธนากรได้มาด้วยความสามารถ... เล็กน้อยและเส้นสายหนักมาก ด้วยความที่บริษัท NS เป็นบริษัทยักษ์ใหญ่ที่มีภาษีดีอยู่แล้ว แถมผู้รับผิดชอบก็เป็นคนที่รู้จักและไว้วางใจได้ แต่ที่สำคัญที่สุดคือกลุ่มผู้บริหารที่มีหน้าที่ตัดสินใจเป็นญาติกับธนากร... ดังนั้นก็ไม่แปลกที่เขาจะได้รับโพรเจคต์นี้มาอย่างชิลๆ
“คุณโส อุปกรณ์ของมหาลัยจะเอาไปส่งเมื่อไหร่นะ” ธนากรถามขึ้น
“คุณธนากรครับ ได้โปรดเรียกชื่อผมเต็มๆ หรือเรียกยโสก็ยังพอทนครับ เรียกโสเฉยๆ ฟังดูจั๊กจี้หูชอบกล”
“เออๆ ก็ได้ ว่าแต่ทำไมคุณถึงชื่อนี้วะเนี่ย ชื่อยังกะจังหวัด”
“ก็ชื่อจังหวัดอะดิครับ ผมเป็นคนยโสฯ ชื่อนี้พ่อแม่ตั้งให้เก๋ๆ ตามเมืองที่เกิด แบบปารีส ฮิลตัน ไงครับ”
ตฤณเงยหน้าขึ้นพรวด นึกขอบคุณบิดามารดาที่ไม่ได้ตั้งชื่อเขาตามเมืองเกิดด้วย ไม่อย่างนั้นชาตินี้เขาคงไปไม่ถึงจุดหมายกับใครเขา เพราะเอาแต่ เลย มันอยู่เรื่อยไป
ยโสธรพลิกแฟ้มเอกสารดูชั่วครู่ “จะจัดส่งภายในอาทิตย์หน้าครับ พร้อมเดินสายเคเบิลด้วย ช่างของเราไปตรวจสอบสถานที่เรียบร้อยแล้ว”
“โอเค งานนี้วางตัววิศวกรไว้กี่คนครับเนี่ย”
“ห้าครับ คุณตฤณเป็นหัวหน้าตามที่อาจารย์ขอมานะครับ”
ระหว่างที่พูดคุยกันอยู่ ผู้จัดการแผนกก็เพิ่งจะเดินทางมาถึงที่ทำงาน วันนี้เขามาสายกว่าปกติเพราะเมื่อคืนไปงานฉลองกับพวกผู้บริหารจนดึกดื่น นอกจากนั้นนีนี่ก็ยังลาพักร้อนมาอีกสองสัปดาห์ เขาจึงถูกทั้งน้องสาว อาพีรพัฒน์และคุณย่าบังคับให้กลับไปนอนที่คฤหาสน์ในแถบชานเมือง
นภเกตน์เดินผ่านห้องประชุมไปแล้วหยุดกึกเมื่อเห็นว่าผู้ช่วยของเขานั่งทำหน้าเครียดอยู่ที่นั่น แต่พอจะเคาะประตูเรียกก็เห็นว่าในห้องมีคนนั่งอยู่หลายคน เขาสบสายตากับธนากรที่บังเอิญหันมาประสานสายตาด้วยพอดี รอยยิ้มกรุ้มกริ่มของอีกฝ่ายทำให้ร่างโปร่งเปลี่ยนใจเดินกลับไปยังห้องทำงานของตน
สักพักยโสธรก็ขอตัวออกไปเตรียมเก็บของ ภายในห้องจึงเหลือธนากรกับตฤณอยู่ด้วยกันสองคน
“เฮ้ย ไอ้ตฤณ เมื่อกี้คุณนภเกตน์มาแน่ะ”
ร่างสูงเงยหน้าขึ้นพรวด “อ้าว คุณนภมาแล้วเหรอเนี่ย” พลางยกข้อมือขึ้นดูนาฬิกา “มาสายแบบนี้ สงสัยเมื่อคืนกลับดึกมาก”
“เมื่อคืนไม่เจอกันเรอะ”
“กูกลับมานอนบ้านหลายวันแล้ว”
ธนากรโน้มใบหน้าเข้าไปหาเพื่อนรักอย่างสนอกสนใจ “เอ๊า! เตียงหักแล้วเหรอวะ!”
“ไอ้ห่า ปากเสีย! กูกับคุณนภยังรักกันดีโว้ย แต่ช่วงนี้คุณนภต้องกลับไปนอนบ้านเพราะคุณนีนี่มา กูก็เลยกลับไปนอนบ้านกูน่ะสิ”
“อ่อ มิน่า สองสามวันมานี่มึงดูเหี่ยวๆ ชอบกล”
ตฤณปิดแฟ้มเอกสารแล้วลุกขึ้นพรวด “เดี๋ยวกูมา ไปหาคุณนภก่อน”
“เออๆ ไปร่ำลาซะให้เรียบร้อย กว่าจะเสร็จงานกลับมาถึงกรุงเทพฯ คงดึก กูนัดอาจารย์กินข้าวไว้ด้วย”
ผู้ช่วยสุดหล่อเดินไปยังห้องทำงานที่เขาใช้ร่วมกันกับผู้จัดการแผนก พอเปิดประตูออกก็เห็นว่าอีกฝ่ายนั่งกุมขมับอยู่ที่โต๊ะ เขาจึงรีบหันไปปิดประตูใส่กลอน แล้วปราดเข้าไปหา
“คุณนภไม่สบายเหรอครับ”
นภเกตน์เงยหน้าขึ้น “อืม เมาค้างนิดหน่อยน่ะ ปวดหัวชะมัด”
“งั้นเดี๋ยวผมเอายาให้”
ตฤณสาวเท้ากลับไปที่โต๊ะทำงาน ซึ่งบนโต๊ะมียาที่เขาเตรียมไว้ให้ร่างโปร่งอยู่แล้ว พร้อมกับน้ำเปล่าในขวด เขาเปิดฝาออกแล้วรีบนำไปเสิร์ฟให้ “เชิญครับ”
“ขอบใจนะ” นภเกตน์รับยามารับประทานอย่างว่าง่าย
“เมื่อคืนดื่มเยอะเลยเหรอครับ”
“ดื่มที่งานเลี้ยงไม่เท่าไหร่ แต่พอกลับบ้านไป อาพีกับยัยนีนี่ชวนดื่มต่ออีก...”
ผู้ช่วยถอนหายใจออกอย่างโล่งอก เสียงดังจนนภเกตน์หลุดหัวเราะออกมาเบาๆ
“เป็นห่วงผมเหรอ ถอนหายใจซะดัง”
“กลัวว่าคุณนภจะไปเมาอยู่ข้างๆ คนที่ไว้ใจไม่ได้น่ะสิครับ”
“ผมไม่ใช่เด็กแล้วนะคุณตฤณ” ร่างโปร่งอมยิ้ม เขาเอื้อมมือออกไปดึงเนกไทของผู้ช่วยให้อีกฝ่ายโน้มศีรษะเข้ามาใกล้ “วางใจได้ ผมจะไม่ดื่มกับใครจนเมานอกจากเวลาที่คุณตฤณอยู่ด้วยเท่านั้น”
ตฤณยิ้มกว้าง เวลาที่คนรักทำตัวน่ารักแบบนี้ เขามีความสุขจนเหมือนกับว่าวิญญาณลอยล่องออกจากร่างขึ้นไปสู่สวรรค์ชั้นเจ็ด
“แต่ว่าเย็นวันนี้คุณตฤณไปกินเลี้ยง ห้ามเมานะ ดื่มแค่สองแก้วพอเข้าใจมั้ย” นภเกตน์ยืดตัวขึ้นจูบแก้มสากเบาๆ
“คุณนภเป็นห่วงผมเหมือนกันใช่ม้า~”
“อืม กลัวว่าเดี๋ยวคุณตฤณจะไปตู่ให้คนอื่นมาเป็นแฟน” ชายหนุ่มผิวขาวตอบพลางเหวี่ยงเนกไทกลับไปทางผู้ช่วยอย่างไม่เบาแรงนัก
“โธ่ คุณนภอะ!” ...คนกำลังกระโดดโลดเต้นบนหมู่เมฆ ร่วงลงพื้นดังแอ้กเลยเชียว
“ต้องไปชลบุรีไม่ใช่เหรอ รีบไปได้แล้วไป” นภเกตน์ทำมือไล่ แล้วหันกลับไปกดเปิดแล็ปท็อปขึ้นเพื่อเตรียมตัวทำงาน
“ครับๆ” ตฤณทำหน้ายุ่งใส่ เขาเดินไปเก็บเอกสารที่จำเป็นต้องใช้จากบนโต๊ะ หยิบเสื้อสูทที่ถอดพาดพนักเก้าอี้ไว้ขึ้นมาสวมทับ ชำเลืองมองเจ้านายที่ไม่ได้หันมาสนใจเขาเลยแม้แต่น้อย แล้วหยิบเอกสารขึ้นไว้ในมือ “ผมไปนะ”
เมื่อผู้ช่วยเอื้อมมือออกไปหมุนลูกบิดประตู ร่างโปร่งจึงเอ่ยขึ้นเบาๆ “คืนนี้โทรมาหาด้วยนะ”
ชายหนุ่มผิวสีแทนกระตุกยิ้มมุมปาก “ครับเมีย” แล้วรีบเปิดประตู วิ่งปรู๊ดออกจากห้องไป
รถยนต์คันหรูของธนากรวิ่งฉิวไปบนมอเตอร์เวย์ มุ่งหน้าสู่มหาวิทยาลัยริมทะเลชื่อดัง ส่วนตฤณนั่งอยู่บนเบาะข้างคนขับ สายตาทอดมองออกไปยังด้านนอกหน้าต่างกระจกรถ
“เออ มึงเลือกรถได้ยังวะไอ้ตฤณ”
“อือ ก็ว่าจะเอาอย่างที่มึงแนะนำแหละ”
ยโสธรนั่งอยู่บนเบาะหลัง เขารีบเสนอหน้าเข้ามาตรงช่องว่างระหว่างเบาะคู่หน้า “คุณตฤณจะซื้อรถใหม่เหรอครับ งั้นคันเก่าขายต่อให้ผมนะ”
ตฤณหันขวับ “รถผมมันจะสิบปีอยู่แล้วนะ คุณยโสฯ ยังจะเอาอีกเรอะ จะเอาไปปลูกสะระแหน่รึไง”
“ก็เห็นว่าเครื่องยังดี คุณตฤณขับมาตั้งนานยังไม่เจ๊ง อีกอย่างผมทุนน้อยด้วย” ยโสธรหัวเราะแหะๆ “ว่าแต่ทำไมคุณตฤณถึงจะเปลี่ยนรถล่ะครับ”
“ไอ้ตฤณมันอยากขับรถให้สมกับตำแหน่งของมันหน่อยไง” ธนากรชิงมั่วตอบให้ แต่ที่จริงเขาก็รู้อยู่หรอกว่าไอ้ตฤณเพื่อนเขามันเปลี่ยนรถเพราะอะไร
ร่างสูงยิ้มเจื่อนๆ ส่งสายตาขอบคุณเพื่อนรักแล้วหันกลับไปมองวิวต่อ เขาตัดสินใจเปลี่ยนรถ... พูดง่ายๆ สาเหตุหลักก็เพราะอยากเอาใจคนรักนั่นแหละ ไม่อยากให้นภเกตน์ต้องนั่งรถโกโรโกโส กลัวว่าวันดีคืนดีรถจะเสียแล้วพาเขากับคนรักไปทิ้งไว้ข้างถนน ฝนตกหนักๆ ทีน้ำก็ไหลซึมเข้ามาจนหากะละมังมารองแทบไม่ทัน แต่ที่ห่วงที่สุดคือเรื่องของความปลอดภัย รถมันเก่าเหลือเกิน แอร์แบ็กก็ไม่มี แล้วเมียเขาก็สวยมากด้วย เดี๋ยวเบรกแรงๆ หน้าทิ่มเสียโฉมไป เขาคงรู้สึกผิดไปจนวันตาย
“เดี๋ยวกูหาฤกษ์ถอยให้ มึงจะเอาเมื่อไหร่”
“ได้เร็วหน่อยก็ดี” ...นึกๆ ไปถ้าได้ขับรถคันใหม่ไปรับนภเกตน์กลับคอนโดมิเนียมรังรักของพวกเขา คงจะทำให้อีกฝ่ายแปลกใจได้ไม่น้อย
“คุณตฤณมีแฟนแล้วเหรอครับ”
ตฤณเลิกคิ้วขึ้น พลางหันหน้าไปหาคนถาม “เหอ!? ทำไมจู่ๆ ถึงถามล่ะครับ”
“ก็ผมว่าระยะหลังมานี่คุณตฤณเปลี่ยนไปเยอะ ดูมีความสุขทั้งวัน แถมหล่อขึ้นด้วย สาวๆ ที่ชั้นผมพูดถึงคุณกันไม่ขาดปากเลยนะ นี่ถ้าพวกแม่คุณรู้ว่าคุณตฤณมีแฟนแล้ว คงร้องไห้ฟูมฟายกันเป็นแถว”
“แฟนไอ้ตฤณน่ะ หน้าตาดีระดับเทพเลยนะครับ แล้วก็รวยมากด้วย บอกสาวๆ ตัดใจได้เลย แต่ผมอะยังว่างนะ” ธนากรพูดแทรก
“โอ้โหหหห คุณตฤณสุดยอด” ยโสธรจ้องมองชายหนุ่มผิวสีน้ำผึ้งอย่างชื่นชม
“น้อยๆ หน่อยไอ้แหลม” ร่างสูงปรามเพื่อน แต่ยิ้มปากบานไปถึงใบหูเรียบร้อยแล้ว
ภายในตัวรถสงบลงอีกครั้งเมื่อธนากรเปิดเพลงบรรเลงกล่อม ตฤณจึงหันหน้ากลับไปมองทิวทัศน์ระหว่างทางอีกครั้ง พลางคิดย้อนไปถึงความสัมพันธ์ของเขากับเจ้านาย
มีความสุข... นี่เขาคงยิ้มหน้าแป้นแล้นทุกวันจนใครๆ สังเกตได้เลยสินะ ว่าแต่นภเกตน์ล่ะ จะมีใครสังเกตเห็นความเปลี่ยนแปลงบ้างไหมหนอ
แต่เขาก็มีความสุขมากจริงๆ นั่นแหละ พอหัวใจตรงกันแล้ว ชีวิตก็ดี๊ดีย์... จนใครๆ ต้องอิจฉา
ทุกเช้าก่อนมาทำงาน พออาบน้ำแต่งตัวเสร็จคนรักก็ทำอาหารเช้าเตรียมไว้ให้บนโต๊ะ รับประทานกันไป หยอดคำหวานใส่กันไป เสร็จแล้วจึงออกไปทำงานพร้อมกัน ระหว่างวันพวกเขาทำงานอยู่ในห้องเดียวกัน ตฤณมีไปออกไซต์งานบ้าง หรือบางทีนภเกตน์ก็ไปประชุม แต่เมื่อถึงเวลาเย็นทั้งสองก็จะรอกลับไปยังคอนโดมิเนียมด้วยกัน หลังจากนั้นนภเกตน์ก็ทำอาหารเย็นให้รับประทานอีก แล้วพอตกดึก... เขาก็ยิ่งสุขสุดๆ ไปเลย เพราะนภเกตน์ตามใจเขาทุกอย่าง
บ้านหลังเล็กของตฤณถูกปิดไว้เฉยๆ เนื่องจากส่วนใหญ่เขาไปค้างคืนกับคนรักที่คอนโดมิเนียมเสียมากกว่า แต่ถึงจะเห็นว่าเขาไปอาศัยนภเกตน์นอนเกือบทุกคืนเช่นนี้ ที่จริงแล้วเขาก็ยังไม่ได้โยกย้ายไปอยู่อย่างถาวรหรอกนะ
แต่ช่วงนี้ที่นภเกตน์ไม่อยู่ เขาไม่อยากนอนหง่าวอยู่บนเตียงในห้องพักของคนรักตามลำพัง แล้วแค่ไม่กี่วันเขาก็คิดถึงอาหารฝีมือคนรักจะแย่ อาหารที่ซื้อรับประทาน ไม่ว่าจะเป็นร้านหรูขนาดไหนก็ไม่อร่อยเท่าฝีมือของนภเกตน์เลย
เสียงสัญญาณเลี้ยวรถดังขึ้นเรียกให้ตฤณหันกลับไปใส่ใจกับถนนหนทางเบื้องหน้า รถคันหรูเลี้ยวเข้าไปในตัวมหาวิทยาลัยช้าๆ มุ่งตรงไปยังตึกอำนวยการ
ระหว่างทางรถยนต์วิ่งผ่านตึกเรียนของแต่ละคณะสลับกับต้นไม้สีเขียวขจีที่ทางมหาวิทยาลัยปลูกไว้หนาตา เหล่านักศึกษาเดินไปเดินมากันขวักไขว่ ชวนให้ชายหนุ่มทั้งสามนึกถึงวัยเรียนของตน
“วันนี้กูน่าจะใส่เสื้อขาวมา จะได้ทำเนียนเป็นนักศึกษากับเขาบ้าง” ธนากรเปรย
“พูดอะไรเกรงใจหนังหน้ามึงด้วยไอ้แหลม” ตฤณขัดคอทันควัน
ยโสธรยื่นหน้าเข้ามาร่วมวงสนทธนาอีกครั้ง “ผมนึกถึงคุณนภเกตน์เลยอะ ถ้าเป็นคุณนภเกตน์ล่ะก็ ต้องเนียนปนกับเด็กๆ ได้สบายแน่ๆ เลย”
นั่นสินะ คุณนภหน้าเด็กออกอย่างนั้น... ตฤณลอบยิ้มอย่างภูมิใจ ได้ยินใครเอ่ยปากชื่นชมคนรักทีไรก็อดดีใจไม่ได้สักที เพราะมันก็เหมือนกับตัวเขาได้รับคำชมว่ามีเมียเด็กสวยจังนั่นล่ะ
เมื่อรถยนต์จอดสนิทอยู่ในลานจอดรถด้านหลังตึกเรียบร้อยแล้ว ทั้งสามหนุ่มก็หอบแฟ้มเอกสารเดินตรงไปยังทางเข้าตึกอำนวยการ แต่ที่ตรงทางเข้านั้นเอง พวกเขาได้พบกับนักศึกษากลุ่มหนึ่ง
“อ้าว พี่ตฤณ พี่แหลม โห วันนี้มาเต็มยศเลย ถูกหวยมาเหรอพี่” เสียงทักทายจากรุ่นน้องดังขึ้น
“เฮ้ย! ไอ้ตั้งใจ ไอ้ไข่หวานเหรอวะเนี่ย จำหน้าไม่ได้เลย นึกว่ามหาโจรที่ไหน นี่พวกเอ็งเป็นพี่ว้ากล่ะสิ” ธนากรทักกลับ แม้เขากับตฤณจะเรียนจบออกไปก่อนที่รุ่นน้องทั้งสองจะเข้ามหาวิทยาลัย แต่ก็เคยได้รู้จักรุ่นน้องกลุ่มนี้จากการทำกิจกรรมหลายครั้ง เวลาที่พวกเขากลับมาดูรุ่นน้องประชุมเชียร์
ตั้งใจยิ้มกว้าง “ครับพี่ แต่ผมน่ะไม่ใช่แค่พี่ว้ากธรรมดานะ ผมเป็นเฮดว้ากด้วย”
ตฤณตบไหล่รุ่นน้องแรงๆ อย่างนึกขำ สภาพเหมือนตัวเขาในอดีตไม่มีผิด “เออๆ เอ็งเก่ง”
“พี่มาทำไรอะ”
“มาประชุมว่ะ พวกพี่จะมาจัดการระบบเครือข่ายให้ตึกใหม่กับบางตึกของมหาลัยน่ะ”
“เหย เจ๋ง! แล้วจะประชุมนานมั้ยพี่”
“ไม่นานหรอก”
“งั้นพี่ก็แวะมาดูประชุมเชียร์ได้น่ะสิ วันนี้นัดปีหนึ่งไว้สี่โมง พี่กลับกี่โมงอะ”
“สี่โมงน่าจะประชุมเสร็จพอดี เดี๋ยวถ้าทันจะแวะไปดู”
“ประชุมเชียร์ที่เดิมนะพี่ ผมอยากให้พี่มาดูน้องปีนี้มาก ประธานรุ่นแม่งโคตรแซ่บเลย” ตั้งใจยืดอกอวดรุ่นน้องของเขา
“เออๆ ไว้แล้วเจอกัน”
TBC~*
มีใครคิดถึงพี่ตฤณกับน้องนภบ้างมั้ยน้อออ แงรรร~
กว่าจะได้ตอนแรกออกมา เข็นแล้วเข็นอีก 555555
อย่างที่เคยสปอยล์ไว้แล้วค่ะ ฮัสกี้จะพาพี่ตฤณและน้องนภไปพบกับพี่น้ำและน้องเมฆ (ใครยังไม่ได้อ่านเหนือเมฆลองอ่านดูนะค้า #โฆษณารัวๆ) คราวนี้สองหนุ่มจะไปพาเหนือเมฆป่วนกันแบบไหน ขอให้รอติดตามอ่านนะคะ แฮร่...
ว่าแต่อาการ "หลงเมีย" เป็นยังไง คงเห็นได้ชัดเจนแล้วในตอนนี้ 5555555555
รักนะ จุ๊บๆ
ขอบคุณทุกคนที่ติดตามอ่านค่ะ :mew1:
-
ว๊าววว ถ้าไปเจอกันคงป่วนน่าดู ฮ่าๆ
-
มาแล้วๆๆๆ ยังเบลอๆๆๆ :กอด1:
:heaven :heaven :heaven :heaven :heaven
อ่านแล้วหวานรัวๆๆๆๆ คุณตฤณ ยิ้มหน้าแป้นแล้นนนนน
ทำคนอ่าน นึกภาพออกเลย ว่า หลง คุณนภ หนักมากกกกกก :hao3:
อ๊ากกกก รอตอนหน้า พี่ตฤณ จะถ่ายทอดเคล็ดวิชาอะไร ให้ น่องเมฆหนาาาา
คิดถึง คิดถึง คิดถึง จุ๊บ จุ๊บ
:mew1:
-
คนหลงเมียเป็นคนน่ารัก 5555
-
กี้ดดดด น่ารักกกก ฮืออออ ชอบ ชอบคนหลงเมียยยย(เพราะเมียน่าหลง >////<) กร้ากกก
ฮาตอนบอกจะซื้อรถใหม่ เพราะรถใหม่ไม่มีแอร์แบค กลัวเมียเสียโฉม กร้ากกก 555555 ถ้าเมียเสียโฉมนะ ตฤณจะโดนมิใช่น้อย =*=
อ่านทุกบรรทัดแล้วยิ้มปากจะฉีก ชอบเวลาบรรยายตอนตฤณเพ้อ 555 แล้วบทสนทนาระหว่าตฤณกับเพื่อนก็ฮาาา ชอบบบ
ยิ้มแก้มปริไปซิ มีคนชมเมีย :-[
ตอนตฤณคุยกะคุณนภก็น่าร้ากกก โอ๊ยยย โลกสีชมพูวววว ฮืออออ ทำไมน่ารักกก :katai1: (ใช้คำว่าน้ำฟุ่มเฟือยมาก 555 ก็มันน่ารักนี่!!!)
รักเรื่องนี้มากๆๆๆ เป็นกำลังใจให้แรงๆเลยค่ะ >////<
แล้วอีกเรื่อง กี้ดดดดด จะมีพี่น้ำน้องเมฆมาโผล่ล่วยยย นี่กี๊ดตั้งกะชื่อตั้งใจกะไข่ย้อย(รึเปล่า)โผล่ออกมา 555 :z2:
ขอบคุณนะคะ จะรออ่านตอนหน้านะคะ >< ฮืออออ รักตฤณกับคุณนภ ขอบคุณมากค่ะ ^^
-
ไม่หลงไม่ได้แล้ว น้องนภครบเครื่องซะขนาดนี้
ว่าแต่โลกมันกลมน้อ รู้จักกลุ่มว้ากรั่วซะงั้น
-
คนหลงเมีย
-
เหอๆๆๆ ความป่วนที่นายตฤณจะต้องกุมขมับ
-
ประธานรุ่นเนี่ย น้องเมฆใช่ไหม 555
-
:pig4: :pig4:
-
น่ารักจังเลยคู่นี้ :mew1:
:pig4:
-
น่ารกจริงๆเลย
-
ขอบคุณ :)
-
เห่อเมียมาก
-
โอ้โห อย่างนี้ต้องตามไปอ่านเรื่องนั้นต่อแล้วสิ อิอิ
ขอบคุณคนเขียนนะคะ
-
คนหลงเมีย เป็นคนน่าเอ็นดูนะ ^^
-
ข้าวใหม่ปลามัน อิจฉาคู่นี้จริงๆๆ :z1:
-
คนหลงเมีย ฮ่าาาาาาาา
แอบมาส่องน้องเมฆ
-
รอพี่ตฤณกับน้องนภเจอหน้าน้องเมฆกับพี่น้ำ
ว่าแต่พี่ตฤณจะพอมองน้องเมฆกับพี่น้ำออกไหม
ว่าใครรุกใครรับ :mew2: :mew2:
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
-
มีเมียสวยก็ต้องภูมิใจอ่ะนะ
-
นี่คือคำสั่งจาก คสช. ห้ามดราม่าเด็ดขาด ไม่เช่นนั้นท่านจะได้รับบทลงโทษขั้นสูงสุด คือ อิป้าจะร้องไห้.....เข้าใจ๋....
-
หลงเมีย อาการชัดเจนมาก ไม่มีเบลอเลย
แอร๊ยยย เมฆน้อย เป็นสายพี่ตฤณเหอะ
-
ต้องเติมคำว่าโคตรลงไปด้วย โคตรจะหลงเมียเลยจริงๆ
-
หวังว่าประธานรุ่นโคตรแซ่บนั้นจะไม่มาป่วนให้อิพี่ตฤณปวดหมองนะ หุหุ
-
สักพักน้องเมฆพาเฮียตริยไปสอยไข่มดแดง
-
นอกบทพี่ว้ากรุ่นพี่กับรุ่นน้องก็ตลกไม่ต่างกันเลยนะคะ :laugh:
-
น่ารักกกกก
-
พ่อตฤณรูปหล่อสอนน้องเมฆ มีเมียหน่อยสิ 55555
-
อะไรคือประธานรุ่นโคตรแซ่บค่ะ :hao6:
-
คู่นี้หวานม้ากมาก ละมุนละไม คุณนภอ้อนเก่งนะคะ ส่วนตฤณนี่หลงเมียระดับพีคค่ะ
ขอบคุณค่ะ
-
เบลอๆๆๆๆ :hao6: โอมจงรักจงหลง :oo1: หัวหน้าไม่ต้องท่องมนต์ ผู้ช่วยก้อไปไหนไม่รอดและ คึคึ
-
หลงเมียจริงด้วยค่ะ เพ้อมากกกก
คุณนภก็น่ารักขึ้น มีแอบจุ๊บด้วย ตฤณจะไปไหนรอด
รอพี่ตฤณได้เจอน้องเมฆพี่น้ำค่ะ
-
อาการหลงเมียได้บังเกิดกับตฤณแล้วจริๆ :hao7:
-
น่ารักกุบกิบ :laugh:
-
ตฤณกลายเป็นคนหลงเมียไปแล้ว แต่คุณนภครบเครื่องแบบนั้นไม่หลงก็คงแปลก ดูๆแล้วตฤณน่าจะเป็นคนเกียมัวด้วยนะนี่ :katai2-1:
-
คุ้นชื่อพี่ตั้งใจ ที่แท้คนกันเองจากเหนือเมฆ
ยิ่งรักก้อยิ่งเบลอ 555 หลงคุณนพหนักมาก
-
น่ารักๆ หลงเมียสุดๆ นะชายตฤณ
และแล้วก็ยังเบลอกันต่อไป
รอติดตามนะคะ
-
Chapter 2 : เมื่อเมียป่วย
“ปีหนึ่งทั้งหมด จัดแถว เข้าแถวเช็กชื่อ!”
“พวกคุณเห็นคนสองคนที่ยืนอยู่หน้าตึกคณะมั้ย พวกเขาคือรุ่นพี่คณะที่จบไปแล้ว วันนี้พี่เขามาเยี่ยมดูความสามารถของพวกคุณ ผมขอให้พวกคุณบูมเสียงดังๆ เรียกรุ่นพี่มาหาพวกคุณที่นี่ ทำได้มั้ย!”
“ได้ครับ!”
เสียงบูมของรุ่นน้องปีหนึ่งดังสะท้อนก้องไปทั่วบริเวณ ส่งผลให้ตฤณและธนากรที่กำลังพยายามปั้นหน้าขรึมหลุดหัวเราะออกมาเบาๆ
“เขินว่ะ แม่ง บูมเรียกซะดังเลย ไฟแรงฉิบหาย”
ทั้งสองยืนรอฟังบูมจนครบสามรอบแล้วค่อยเดินเข้าไปตามที่เฮดว้ากขอไว้ จากนั้นจึงกล่าวอะไรกับรุ่นน้องปีหนึ่งเล็กน้อย
เมื่อถึงเวลาที่เฮดว้ากบอกให้พัก ตฤณและธนาการยังคงอยู่ที่นั่นเนื่องจากยังไม่ถึงเวลาที่นัดหมายไว้กับอาจารย์ พวกเขาจึงคิดว่าจะใช้โอกาสนั้นพูดคุย เล่าถึงประสบการณ์ในการเล่าเรียน ความสัมพันธ์ การช่วยเหลือกันของรุ่นพี่รุนน้องและกิจกรรมที่เคยทำในมหาวิทยาลัยแห่งนี้ให้ปีหนึ่งได้ฟัง
“ประธานรุ่น!” ตั้งใจเรียกเสียงดังฟังชัด
“ครับ!” เด็กหนุ่มหน้าตาน่าเอ็นดูรีบรุดเข้ามาทันที
“นี่พี่ตฤณกับพี่แหลมนะครับ เดี๋ยวผมเรียกจัดแถวแล้ว คุณคอยดูแลเพื่อนอย่าให้ส่งเสียงดังเวลาที่พี่เขาพูด แล้วก็เดี๋ยวเอาน้ำมาให้พี่เขาด้วยครับ”
“ครับ” เด็กหนุ่มขานรับ เขาหันไปยกมือไหว้รุ่นพี่ที่จบไปแล้วทั้งสอง “ผมชื่อเมฆนะครับพี่”
“ประธานรุ่นปีนี้หน่วยก้านดีจังแฮะ” ธนากรยิ้มร่า พร้อมกับชี้ไปทางเพื่อนรักที่ยืนอยู่ข้างกัน “ว่าแต่นี่เป็นการพบกันของประธานรุ่นปี 38 กับประธานรุ่นปี 47 สินะ”
รุ่นน้องหันขวับไปทางประธานรุ่นปี 38 คนที่ว่า “เห! พี่ตฤณก็เป็นประธานรุ่นเหมือนกันเหรอครับ”
ตฤณยิ้มกว้างจนแก้มบุ๋ม แล้วชี้กลับไปที่เพื่อนรัก “ส่วนพี่แหลมนี่ เป็นอดีตหัวหน้าภาค”
“สุดยอดเลย! พี่เรียนภาคไหนกันอะครับ”
“พวกผมอยู่ไฟฟ้าน่ะ”
เมฆจ้องมองเสื้อผ้าชุดสูทสุดเนี้ยบของรุ่นพี่ทั้งสองด้วยความรู้สึกชื่นชม รุ่นพี่เขาช่างดูภูมิฐานน่าเคารพ ในอนาคตเขาก็อยากจะได้ใส่สูทเท่ๆ แบบนี้เหมือนกับรุ่นพี่นะ เวลาเดินกับแฟน แฟนจะได้ยืดได้
ก่อนที่รุ่นพี่จะเรียกให้จัดแถวอีกครั้ง เด็กหนุ่มยกเก้าอี้ไปวางเตรียมไว้ตรงหน้าจุดที่ปีหนึ่งจะเข้าแถว เขาบอกให้เพื่อนช่วยจัดหาไมโครโฟนกับน้ำดื่ม ไม่นานหลังจากนั้นเฮดว้ากก็เรียกให้จัดแถว
ระหว่างที่สองหนุ่มเล่าเรื่องราวกันไป อาจารย์ในคณะก็เดินเข้ามาสมทบ บอกกล่าวให้พวกเขาช่วยแนะนำเรื่องการวางแผนอ่านหนังสือกับการเตรียมตัวสอบเพิ่มอีกสักหน่อย เมื่อคุยกันเสร็จแล้ว รุ่นพี่สันทนาการปีสี่จึงเข้ามารับหน้าที่ต่อ
ธนากรกับตฤณยืนคุยกับอาจารย์ต่อไปอีกเล็กน้อย
“ผมว่าหาโอกาสมาคุยเรื่องประสบการณ์การทำงานกับน้องๆ สักชั่วโมงก็ดีเหมือนกันนะ ตฤณ ธนากร ว่าไง”
“อ่า” สองหนุ่มมองหน้ากัน “คงไม่มีปัญหามั้งครับ ยังไงพวกผมก็ต้องมาทำงานที่นี่สักพักอยู่แล้ว”
“ดีๆ เอาไว้จัดเวลาได้แล้วจะขอนัดหน่อยนะ” อาจารย์ยิ้มกว้าง
ในขณะเดียวกันนั้น เมฆถือขวดน้ำเข้ามาส่งให้กับรุ่นพี่พอดี เขาจึงถามอย่างสนใจ “พวกพี่จะมาทำงานที่นี่เหรอครับ”
“อืม พวกพี่จะมาติดตั้งระบบเครือข่ายให้ตึกใหม่กับบางตึกของมหาลัยน่ะ”
“โอ้ เจ๋งไปเลย ถ้าพี่มีอะไรให้ผมช่วยก็บอกนะ”
“ขอบใจไอ้น้อง อย่าลืมที่พูดไว้เชียว พี่จะเริ่มมาทำงานที่นี่เดือนหน้านี้แล้ว เรียกแล้วอย่าหายหัวล่ะ”
“โธ่ ด้วยเกียรติของประธานรุ่น ไม่หายแน่พี่ พี่เอาโทรศัพท์มาเมมเบอร์ผมไว้ได้เลย”
ตฤณหยิบโทรศัพท์มือถือขึ้นมากดบันทึกเบอร์โทรศัพท์ เขาคิดว่าในเมื่อต้องมาปักหลักทำงานที่มหาวิทยาลัยบ่อยๆ รู้จักกับรุ่นน้องเจ้าของถิ่นในปัจจุบันไว้ก็ไม่เสียหลาย
หลังจากนั้นรุ่นพี่รุ่นน้องก็แยกย้ายกันไป เด็กหนุ่มต้องเข้าร่วมกิจกรรมสันทนาการต่อ ส่วนตฤณและธนากรก็ต้องไปพบอาจารย์เพื่อพาไปรับประทานอาหารมื้อเย็นตามที่นัดกันไว้
..
......
..
หนึ่งสัปดาห์ถัดมาหลังจากนั้น ตฤณเริ่มต้นวางแผนงานกับลูกน้องในทีม จัดการติดตั้งแล็บขึ้นอย่างที่เคยทำเป็นประจำ ส่วนนภเกตน์ก็มีประชุมกับลูกค้าใหญ่ไม่เว้นแต่ละวัน งานนี้เขาจึงไม่สามารถเข้ามาร่วมวงด้วยได้
ร่างโปร่งเข้ามาสั่งงานลูกน้องในตอนเช้า อยู่รับฟังปัญหาได้ชั่วครู่ก็ต้องออกไปข้างนอก บางครั้งต้องเดินทางไปต่างจังหวัดพร้อมกับเซลล์ในบริษัท กว่าจะกลับมาก็ค่ำมืดเกือบซะทุกวัน
ทว่านีนี่เดินทางกลับประเทศอังกฤษไปแล้ว ทั้งสองหนุ่มจึงนัดแนะว่าจะกลับมาเจอกันที่คอนโดมิเนียมในคืนนี้เป็นคืนแรก หลังจากที่ห่างกันไปถึงสองสัปดาห์
ตฤณกลับมาถึงห้องพักก่อน ขนาดว่าเขาเลิกงานช้าไปกว่าสองชั่วโมง แต่นภเกตน์ก็ยังกลับมาไม่ถึงห้องเลย มือหยาบยกโทรศัพท์มือถือขึ้นกดดูข้อความที่คนรักส่งมาบอกไว้ก่อนหน้าแล้ว
“ใกล้จะถึงห้องแล้ว อย่าเพิ่งหลับไปก่อนล่ะ”
“ใครจะหลับกันครับ คืนนี้นะจะไม่ให้คุณนภได้นอนเลยคอยดู” ตฤณบ่นพึมพำกับโทรศัพท์ในมือ
“เฮ้อ หิวแฮะ... คิดถึงฝีมือคุณนภชะมัด” เขาคลายปมเนกไทให้พอหลวม ถอดเสื้อสูทพาดไว้บนพนักโซฟาแล้วเอนตัวลงนอน
พอไม่ได้รับประทานอาหารฝีมือคนรักแล้วรู้สึกไม่เจริญอาหารเอาเสียเลย ไปรับประทานอะไรที่ไหนก็ไม่อร่อย ขนาดไอ้แหลมเพื่อนเขาพาไปร่วมกินเลี้ยงกับลูกค้าที่ร้านอาหารในโรงแรมขึ้นชื่อ ก็ยังไม่อร่อยเท่าฝีมือของนภเกตน์เลย
ใบหน้าหล่อเหลาหันไปมองนาฬิกาบนผนัง ก่อนจะลุกขึ้นเดินโซเซเข้าไปในครัวเพื่อหาอาหารมาประทังชีวิต มื้อนี้ก็คงไม่ต่างกับมื้อก่อนๆ ที่เขาลงมือทำเอง ชายหนุ่มบ่นพึมพำพลางจัดการหุงข้าวไว้รับประทานกับไข่ต้มเหมือนเคย
ขณะที่ยืนต้มไข่อยู่หน้าเตาก็ได้ยินเสียงบานประตูห้องเปิดออก เขาจึงรีบรุดออกไปดู “คุณนภ!” นัยน์ตาสีเข้มเบิกโพลง พร้อมกับถลาเข้าไปประคอง
ร่างโปร่งทรุดตัวลงในอ้อมแขนแข็งแรง “คุณตฤณ ขอโทษทีนะ เครื่องมันเลต”
“คุณนภ นี่คุณไม่สบายนี่ครับ ตัวร้อนจี๋เลย”
“ไม่สบายอะไรกัน ผมแค่ปวดหัว เพลียๆ นิดหน่อย...”
“นั่นแหละที่เขาเรียกว่าไม่สบาย เดินจะไม่ไหวอยู่แล้วนะครับ! ผมจะพาคุณนภไปนอนพักก่อน” ตฤณค่อยๆ พยุงคนรักไปที่เตียงนอน เขาช่วยถอดเสื้อสูทกับเนกไทออก คลายกระดุมเสื้อแล้วถอดเข็มขัด ก่อนจะวิ่งเข้าห้องอาบน้ำไปหยิบผ้าหมาดๆ ออกมาเช็ดตามใบหน้าและลำคอให้ “เดี๋ยวผมจะเอายา...” พูดไปยังไม่ทันจบประโยคก็นึกถึงไข่ต้มบนเตาขึ้นมาได้ ป่านนี้จะน้ำแห้งไปหมดแล้วหรือยังวะเนี่ย “คุณนภรอแป๊บนะครับ เดี่ยวผมจะรีบมา”
ร่างสูงวิ่งปรู๊ดออกจากห้องนอนตรงไปยังห้องครัว โชคดีที่น้ำในหม้อยังมีเหลืออยู่อีกนิดหน่อย แต่ไข่ต้มเขาคงจะแข็งชนิดปาหัวแตกได้แน่ๆ มือหยาบเอื้อมไปปิดเตา ก่อนจะหันไปต้มน้ำร้อนและควานหายาสามัญประจำบ้าน
“ฉิบหาย คุณนภไม่มียาอะไรเลย”
ชายหนุ่มผิวสีน้ำผึ้งวิ่งกลับเข้าไปหาคนรักที่นอนซมอยู่บนเตียง “คุณนภครับ ในตู้ยาคุณนภไม่มีอะไรเลยสักอย่าง คุณนภมียาเก็บไว้ที่อื่นมั้ย”
นภเกตน์ปรือตาขึ้น “ไม่มีหรอก ผมไม่ได้ป่วยแบบนี้มานาน...”
“ปวดหัวมากมั้ยครับ”
“อือ...”
“งั้นเดี๋ยวผมจะลงไปซื้อยา แล้วนี่คุณนภกินอะไรมารึยังครับเนี่ย”
ร่างโปร่งส่ายหน้าไปมา “ยัง... แต่ผมไม่หิว”
ฝ่ามืออุ่นวางประกบบนหน้าผากมน จากนั้นจึงเคลื่อนขึ้นไปลูบศีรษะเล็กเบาๆ “คุณนภไม่สบายมากนะครับ ไปหาหมอดีกว่ามั้ยครับ”
“ไม่เอา”
ภายใต้แสงสลัวจากโคมไฟบนหัวเตียง ตฤณยังจำได้ดีว่าเมื่อครั้งที่เขาแกล้งป่วย ร่างโปร่งช่วยดูแลเขาดีมากเพียงไหน แล้วตัวเขาล่ะ พอคนรักป่วยกลับไม่มีปัญญาทำอะไรเลย แม้กระทั่งหยูกยาก็ไม่เคยสนใจจะซื้อมาเก็บไว้
“ผมขอโทษนะคุณนภ...”
“ขอโทษทำไม”
“คุณนภนอนรอแป๊บนะครับ ผมจะไปซื้อยากับโจ๊กมาให้”
ใบหน้าน่ารักส่ายไปมา พวงแก้มซับสีเลือด เขาคว้ามือหยาบเอาไว้แนบแก้ม เสียงที่เปล่งออกมาเบาหวิว “ไม่เอา ตฤณ... อยู่กับนภก่อนนะ”
“คุณนภ...”
ตฤณใจร่วงวูบลงไปถึงชั้นใต้ดินของคอนโดมิเนียม ตั้งแต่คบกันมา นภเกตน์ไม่เคยอ้อนเขาแบบนี้ ไม่เคยเรียกแทนตัวเองว่านภ ไม่เคยเรียกเขาว่าตฤณเฉยๆ เลยสักครั้ง
หรือว่าคุณนภจะไม่สบายหนักจนเพ้อแล้ววะ!
“อือ...” นภเกตน์หลับไปแล้วเพราะพิษไข้ ทั้งเนื้อตัวยังร้อนผ่าว
ตฤณนั่งหันรีหันขวาง ไม่รู้ว่าควรจะเริ่มต้นทำอะไรก่อนดีแล้ว ห่วงคนรักก็แสนห่วง มือที่ถูกมือขาวกุมไว้ก็ไม่อยากจะปล่อย ในที่สุดเขาก็ตัดสินใจหยิบโทรศัพท์มือถือมากดโทรออกไป
ปลายสายต่อว่ามาเสียงดังฟังได้ชัด “ไอ้ห่าตฤณ! นี่มันกี่โมงแล้ววะ มึงโทรมาหาพ่องงงงมึงเรอะ!”
“ชี่... อย่าเสียงดัง ไอ้ห่าแหลม พ่อกูอยู่เลยนู่น มึงอะมาช่วยกูที คุณนภไม่สบายหนักมาก ไม่มียา ไม่มีอาหาร ไม่มีเหี้ยอะไรเลย! กูจะออกไปซื้อกูก็เป็นห่วงเขา กูขยับไปไหนไม่ได้เลยเนี่ย”
“อ้าวไอ้เหี้ย ไม่พาไปหาหมอล่ะวะ”
“คุณนภไม่ยอมไป นี่หลับไปแล้ว มึง! กูขอสักครั้ง ช่วยกูด้วย ซื้อยากับอาหารมาให้คุณนภที”
“เวรกรรมแท้ เออๆ เอางี้ เดี๋ยวกูจะพาหมอไปดูอาการคุณนภให้ แล้วจะเอาอาหารไปให้ด้วย”
“มึงจะไปเอาหมอมาจากไหนวะ ดึกดื่นแบบนี้”
“ญาติกูนี่แหละ อยู่คอนโดฯ เดียวกัน รอแป๊บนะ”
ตฤณหันไปมองสภาพคนรัก ขอบตาคล้ำเป็นหมีแพนด้า ใบหน้าซูบเซียวไปเล็กน้อย สงสัยว่าคงจะตรากตรำทำงานหนักจนไม่ค่อยได้พักผ่อน
ในที่ทำงานตอนนี้มีงานเยอะมากและก็วุ่นวายมากเสียด้วย วิศวกรทุกคนต่างรับงานกันจนล้นมือ และเพราะว่าเป็นช่วงเวลาใกล้สิ้นปี ทุกคนต่างก็พยายามเร่งปิดโพรเจคต์ที่ค้างคาไว้กันเป็นพัลวัน ที่นภเกตน์ต้องเดินทางไปนู่นมานี่แทบทุกวัน ก็เพื่อไปประชุมปิดโพรเจคต์ทั้งหลายนี่แหละ แล้วก็ยังมีโพรเจคต์ใหม่จ่อรอคิวยาวเป็นหางว่าวอีก
“โถถัง... คุณนภของไอ้ตฤณ” ฝ่ามือหยาบลูบเส้นผมของคนที่นอนป่วยอยู่อย่างอ่อนโยน
หลังเวลาผ่านไปประมาณครึ่งชั่วโมง ธนากรก็พานายแพทย์มาถึงที่คอนโดมิเนียม ตฤณจึงรีบออกไปต้อนรับแล้วพาเข้ามาตรวจคนรักที่ในห้องนอน
“คุณนภเกตน์เป็นไข้หวัดนะครับ น่าจะเพราะพักผ่อนน้อย และช่วงนี้อากาศเปลี่ยน หมอฉีดยาลดไข้ให้แล้วนะครับ”
“ขอบคุณครับหมอ” ตฤณหันไปจัดผ้าห่มให้เรียบร้อย แล้วจึงเชิญผู้มาเยือนทั้งสองออกไปนั่งในห้องรับแขก
“นั่งก่อนนะครับ จะดื่มอะไรมั้ยครับหมอ ไอ้แหลม”
ธนากรหาวอ้าปากกว้าง เหนื่อยแสนเหนื่อยเหลือเกินแล้ววันนี้ เมียของตัวเองก็ไม่มี แล้วยังต้องมาดูแลเมียให้เพื่อนอีก ชีวิตหนอชีวิต “ขอกาแฟได้มั้ย”
นายแพทย์พยักหน้าหงึกหงัก “ขอกาแฟด้วยละกันนะครับ”
“โอเคครับ” ร่างสูงเดินโซซัดโซเซเข้าไปในครัว แต่เพียงครู่เดียวก็เดินกลับออกมา “เอ่อ... ไอ้แหลม มึงใช้เครื่องชงกาแฟเป็นมั้ยวะ”
ธนากรขมวดคิ้ว “ไอ้ห่า แค่ชงกาแฟยังทำไม่เป็น”
“ก็เครื่องแม่งไฮโซ ปุ่มเหี้ยอะไรไม่รู้เยอะไปหมด”
สองหนุ่มเดินพึมพำเข้าไปในครัว ใช้เวลางมกันอยู่สักพักก็ได้กาแฟออกมาสามแก้วจนได้ จากนั้นพวกเขาจึงกลับออกมานั่งด้วยกันในห้องนั่งเล่น
“เดี๋ยวคุณตฤณเช็ดตัวให้คนไข้ด้วยนะครับ ก่อนหน้านี้ได้ทำอะไรไปบ้างแล้วรึยัง”
“ผมเช็ดหน้ากับคอให้คุณนภแล้วครับ”
นายแพทย์หนุ่มหรี่ตามอง จากการสแกนกรรมดูแล้วก็คิดว่าตฤณคงจะไม่รู้วิธีเช็ดตัวคนป่วยเป็นแน่แท้ “แค่นั้นไม่พอนะครับ วิธีการเช็ดตัว อย่าใช้ผ้าเปียกมาก ใช้น้ำอุ่นนะครับ เช็ดตามข้อพับแขนขา ลำตัว และหลัง เช็ดเพื่อให้ตัวหายร้อน อย่าถูแรงจนหนังกำพร้าลอกล่ะครับ เสร็จแล้วก็เปลี่ยนเสื้อผ้าให้คนไข้ด้วยนะครับ”
ตฤณจิบกาแฟไปก็พยักหน้าไป “อ่า ครับๆ”
“เดี๋ยวพรุ่งนี้เช้าคุณตฤณทำอาหารอ่อนๆ ให้คุณนภเกตน์หน่อยนะครับ พวกข้าวต้ม โจ๊ก อะไรแบบนี้ ก่อนทานยา”
กาแฟที่ร่างสูงเพิ่งดื่มเข้าไปแทบจะพุ่งพรวดออกมาจากในปาก เขารีบกลืนกลับลงคอไปด้วยความเสียดาย “ข้าวต้ม! โจ๊ก! ฉิบหายแล้ว ผมทำเป็นซะที่ไหน”
“ไอ้ห่าตฤณ มึงทำอะไรเป็นบ้างวะเนี่ย”
“ก็ปกติคุณนภเป็นคนทำให้กินนี่หว่า ทั้งมื้อเช้ามื้อเย็น...”
ธนากรทนฟังต่อไปไม่ไหว เขาหันไปประสานสายตากับเพื่อนรักที่กำลังนั่งเหงื่อตก ก่อนจะลุกขึ้นยืนแล้วชี้หน้า “กูว่ามึงนี่แหละ ตัวการที่ทำให้คุณนภเกตน์ป่วย”
ราวกับถูกจานสังกะสีหล่นใส่ศีรษะดังผ่างใหญ่ ใบหน้าหล่อเหลาเงยขึ้นมองคนที่ปรักปรำตน “ฮะ!?”
“ไอ้ผัวเฮงซวย ให้เมียตรากตรำทำงานหนัก” ธนากรต่อว่าไปด้วยความหมั่นไส้ปนอิจฉา ก็ตัวเขาทั้งหล่อทั้งรวย ทำไมไม่มีแฟนบ้างวะ!
คำพูดของธนากรไม่ต่างกับกะละมังที่ฟาดลงบนศีรษะหนาๆ ของชายหนุ่มผิวสีน้ำผึ้ง คอเขาเริ่มหดลงแล้ว จวนเจียนจะเหลือแค่ศีรษะกับลำตัว
“ต้องตื่นเช้าไม่รู้กี่โมงมาเตรียมอาหารเช้า กลางวันต้องไปทำงานอย่างกับจับกัง เย็นก็ต้องกลับมายืนขาแข็งในครัวทำอาหารให้มึงกินอีก” ธนากรใส่อารมณ์ส่วนตัวปนเข้าไปด้วยความเคียดแค้น เพราะครั้งก่อนเขาพามันกับลูกค้าไปเลี้ยงที่ภัตตาคารในโรงแรมอย่างหรู แต่ไอ้เพื่อนเวรเสือกบอกไม่อร่อย สู้ฝีมือเมียมันไม่ได้ “กาแฟยังไม่มีปัญญาชงกินเอง มึงนี่มันโง่หรือง่อยกันวะ”
จากกะละมังเปลี่ยนขนาดไปเป็นหม้อ เวลานี้ใจตฤณหดเล็กลงเหลือเท่าลูกเกด
“แล้วกลางคืนที่ไม่ได้พัก มึงข่มเหงอะไรคุณนภเกตน์อีกใช่มั้ย” เซตนี้ถือว่าเขาด่าแก้แค้นที่ต้องหอบไอ้หมอ ญาติเขามาที่คอนโดมิเนียมของนภเกตน์ดึกๆ ดื่นๆ แบบนี้ คนกำลังดูหนังโป๊อยู่ ค้างหมดเลย! ตามด้วยประโยคคำถามให้อีกฝ่ายปวดศีรษะเล่น “ตั้งแต่คบกันมานี่ มึงทำอะไรให้คุณเขาบ้างวะ!”
หากประโยคล่าสุดของธนากรราวกับหมัดฮุคของบัวขาว คำพูดเหล่านั้นสะท้อนก้องอยู่ในศีรษะ ตฤณถึงกับชะงักค้าง “กู... กู...”
“แบบนี้สักวันคุณนภเกตน์ต้องทิ้งมึงไปหาคนใหม่แน่” ธนากรขู่อย่างต่อเนื่อง เซตนี้แฝงไว้ด้วยความหวังดี อยากให้เพื่อนปรับปรุงตัว เขาหันไปส่งสายตาพยักเพยิดให้กับนายแพทย์ที่นั่งซับเหงื่ออย่างงงๆ อยู่บนโซฟาอีกตัว “ใช่มั้ย ไอ้หมอ”
“เอ่อ... หมอว่า เป็นแฟนกันอยู่ด้วยกันก็น่าจะแบ่งๆ หน้าที่กันไป...”
นายแพทย์ยังพูดไม่ทันจบ ธนากรก็ใส่ต่อ “ขนาดห้องพักนี่ มึงยังไม่ต้องทำความสะอาดเองเลย ห้องก็ห้องของคุณนภเกตน์ มีคนคอยทำความสะอาดให้เสร็จสรรพ”
“โอ้โห คุณตฤณนี่หาแฟนได้สุดยอดจริงๆ นะครับ” นายแพทย์เริ่มจะคล้อยตามญาติตนเองไปด้วย “แบบนี้ยิ่งต้องระวัง ต้องเอาใจใส่แฟนให้มากกว่านี้นะครับ”
ในเวลานี้ร่างสูงนึกอยากจะร้องไห้ วาดภาพตนเองเป็นเหมือนสามีเก่าๆ ของลำยอง เขานี่มันแย่มากจริงๆ ด้วย อย่างวันนี้ถ้าไอ้แหลมไม่มาช่วย คุณนภของเขาคงจะยิ่งป่วยหนัก
...ถ้าคุณพีรพัฒน์ คุณนีนี่ และคุณหญิงรดามณีรู้เข้า คงจะโกรธมาก อาจจะบังคับให้เขากับคุณนภเลิกกัน หรืออาจจะหาคนใหม่ที่เหมาะสมกว่ามาให้คุณนภ
“ม่ายยยยยย!” ตฤณลุกขึ้นดึงทึ้งเส้นผม “กูจะทำยังไงเด๊!”
“มึงก็ปรับปรุงตัวเซ่ เสน่ห์ปลายจวักน่ะเคยได้ยินมั้ยฮะ ทำตัวเป็นพ่อศรีเรือน เอาอกเอาใจเมียบ้างสิมึง”
มือหยาบคว้าแขนเพื่อนรักมาเขย่า จนธนากรหัวสั่นหัวคลอน “กูจะปรับปรุงตัว กูจะพยายาม”
“มาบอกกูทำไม ไปบอกคุณนภเกตน์นู่น” ธนากรสะบัดแขนออกอย่างไร้เยื่อใย
“งั้นมึงกลับไปได้แล้ว กูจะเข้าไปดูแลคุณนภ ขอบใจมากนะเว้ย” ตฤณผลักหลังเพื่อนรักออกไปเบาๆ แล้วหันไปยกมือไหว้นายแพทย์เพื่ออำลา “ขอบคุณหมอมากนะครับ” เขาเดินไปส่งทั้งสองคนที่หน้าห้องพัก แล้วรีบรุดกลับเข้าไปหานภเกตน์ในห้องนอน
TBC~*
:hao5: โถ น้องนภไม่ซำเบยซะแล้ว พี่ตฤณต้องดูแลเมียให้ดีกว่านี้นะะะะ
แต่ไม่ต้องห่วงนะคะ ภาคนี้ไม่มีดราม่าแน่นอน 55555 เรื่องนี้มีแต่ความเพี้ยน ฉีกยิ้มกันให้ตีนกาขึ้นไปเล้ยยยย
ฮัสกี้อยากพาพี่ตฤณกับน้องนภมาส่งบ่อยๆ นะคะ แต่เขียนไม่ทันนนนน ฮรืออออ เหนือเมฆก็ยังไปไม่ถึงไหนเลยยย โลภมากเขียนทีละหลายเรื่องก็งี้ ขออำพัยทุกท่านด้วยค่ะ ดีที่สองเรื่องนี้อารมณ์เดียวกัน ไม่งั้นฮัสกี้ต้องน้ำลายฟูมปากแน่เลย กร๊าก :mew6:
ขอบคุณที่ติดตามชีวิตป่วนๆ ของพี่ตฤณและน้องนภค่า :mew1:
ปล. ขอบคุณนักอ่านทุกคนที่โหวตให้กับนิยายของฮัสกี้นะคะ แงรรร~ พี่ทาริคได้เข้ารอบกะเขาด้วยง่า ไม่น่าเชื่อเลย แต่ก็ดีใจมากมายเลยค่ะ ขอบคุณมากจริงๆ นะคะ แล้วเอาไว้ฮัสกี้จะปั่น The Rosy Desert มาต่อจากนิสรีนให้ทุกคนได้อ่านกันนะคะ ขอเวลาอีกนี้ดดดดด (หลายนี้ดดดดมาก กร๊าก)
-
พี่ตฤณอาจจะทำอาหารเก่งกว่าคุณภรรเมียก็ได้น้าาาาาา
สู้ๆนะคะพ่อครัวมือใหม่ :)
-
ตฤณต้องไปเข้าคอสพ่อบ้านมือใหม่แล้วหล่ะ 5555
-
สมควรแล้วถ้าเมียทิ้ง ปรังปรุงตัวทำอาหารให้อร่อยๆนะ :angry2:
-
จิตตกใหญ่เลยทีนี่
-
เราพลาดตอนไหนไปหรือเปล่า ตฤณกับคุณนภ :oo1: กันแล้ว
อิจฉาคุณตฤณจังได้ภรรยาดี
-
เอ้าๆ
นอกจากหน้าตาดีแล้วยังหาความดีจากนายตฤณไม่ได้เลยนะ
5555
ขอบคุณคนเขียนนะคะ
-
กร้ากกกกกกก ฮืออออออ ชอบบบบบบ อ่านเรื่องนี้แล้วแล้วปากจะฉีก ตีนกาจะงอกขึ้นจีจีค่ะะะ แงงงงงง
ฮาตอนธนากร ฉะตฤณมาก กร้ากกกกกก ความหมั่นไส้ท่าจะสะสมมานาน 555555 อ่านช่วงนี้หลายรอบมากๆ
อ่านจบแล้วอ่านใหม่ อ่านจบแล้ววนไปอ่านใหม่ 5555555
คืออออ ธนากรด่าถูกจุดแบบสามตัวตรงงี้ กร้ากกกก เหมือนโดนแย็ปรัวๆๆๆๆๆจบด้วยฮุค ชนะ TKO ไปเบย 55555
พี่ตฤณ!!!!! จะสบายเกินไปแล้วนะ!!!!! ที่ชงกาแฟยังใช้ไม่เป็น!!!!! โง่รึเป็นง่อย!!!! (ขอยืมคำพี่แหลมนะคะ >< มันใช่ กร้ากกก)
โถ คุณนภที่แสนดี เลี้ยงดูแมวดำๆตัวนี้ดีมากจริงๆ TT ไขมันไปกองที่พุงหมดแล้วมั้งคะเนี่ย หัดใช้บ้างนะคะ เดี๋ยวซิกแพคหายหมด ฮือออออออ
(แต่ตฤณก็น่ารักมากๆๆๆๆน้าาาา ไม่กล้าดึงมือออกมาเลย (ชมสักหน่อย) กร้าากกกกก)
แต่ก็ง่อยจีจีน่ะแหล่ะ 55555 นี่ถ้าไม่ได้เพื่อนดีๆแบบพี่แหลมที่ยอมออกมาหาดึกๆดื่นๆแล้วยังลากญาติออกมาให้ด้วยอีกนะ
พี่ตฤณต้องหัดซื้อยาซื้อของจำเป็นมาติดบ้านไว้มั่งนะ ก็น่าจะรู้ว่าคุณนภแกซึนๆ ไม่ค่อยเหมือนมนุษย์มนาคนอื่น
ไม่สบายยังไม่รู้ตัวเบย TTATT หายเร็วๆนะจ๊ะ
แต่นี่เชื่อ ถ้าคุณนภ(ผู้ขี้สปอยล์แมวดำ) รู้ว่าตฤณรู้สึกผิดกับความง่อยของตัวเองขนาดนี้
คุณนภก็จะยังพูดว่า ไม่เป็นไรนะ นภรักคุณตฤณที่เป็นแบบนี้ (สปอยล์หนักไปอีก) แน่ๆ กร้ากกกกก คุณนภคนดีของบ่าวววว
ฮือออออออออ
รักเรื่องนี้มากๆๆๆค่ะ >//////< จะรออ่านตอนต่อไปนะคะ >< ขอบคุณมากๆๆๆค่ะ >< จุ้บ
-
ธนากรอิจฉาพี่ตฤณที่ได้เมียดีล่ะสิ ตอนนี้คุณนภป่วยอยู่พี่ตฤณอย่าพึ่งหัดทำอาหารให้คุณนภทานนะ เพราะเดี๋ยวคุณนภทานเข้าไปอาจจะป่วยยาวกว่านี้ :laugh:
-
ตฤณรู้สึกผิดจนมโนไปไกลแล้วนะคะนั่น :m20:
-
:-[
-
ธนากรแนะนำได้ดีมาก ตฤณปรับปรุงตัวด่วน
-
ขอบคุณ :)
-
:เฮ้อ: :เฮ้อ: :เฮ้อ: :เฮ้อ: :เฮ้อ: :เฮ้อ:ไม่รู้จะสมน้ำหน้าดีหรือสงสารดีงานนี้อะ :เฮ้อ: :เฮ้อ: :เฮ้อ: :เฮ้อ: :เฮ้อ: :เฮ้อ:
-
แหลมพูดขนาดนี้นี่ต่อไปคุณนภไม่น่าจะได้ทำอะไรแล้วหล่ะ ตฤณเหมาทำหมดแน่ๆ :laugh:
-
ผัวเฮงซวย คำนี้มันช่างบาดใจตฤณจริงๆ 55555 :laugh:
-
พี่แหลมผู้บั่นทอนความมั่นใจ'สามีคุณนภ'
:ling1:
-
เอาใจช่วยคร้าบบบ รอจิเหมอ สู้ๆ ว่าแต่พระเอกของเราจะไหวมั้ยน้อ ฮ่าๆๆๆ
-
:z13: :pig4:
-
:hao3: นภป่วยถึงรู้ว่าตฤณมันทำไรไม่เป็นเลย
-
อ่ะโถ๋ะคุณพี่แหลมอิพี่ตฤณยังดีอ่ะที่ยังโทรศัพท์เป็นนะนั่น แหม่ :jul3:
-
คุณนภไม่สบายน่าสงสารจริงๆ
เอิ่มมมมม คุณตฤณ ต้องปรับปรุงตัว 55555555
-
แหลมแหย่ได้เรื่องมาก
แต่จะทำให้คุณนภวุ่นกว่าเดิมหรือเปล่าล่ะสิ
-
555+ คุณแหลมใส่ตฤณซะเสียเซลฟ์ไปเลย
แบบนี้คุณนภต้องให้รางวัลคุณแหลมหนักๆซะแล้ว ช่วยติวสามีให้เข้ารูปเข้ารอย 5555+
-
:laugh:
-
จับคุณตฤณไปเข้าคอร์สพ่อบ้านน
-
เง้อ พี่ตฤณนี่ สบายแต้ แอบสงสารเมียพี่ล่ะ พอๆ กับเมียบ่าวเลยเปล่าคะเนี่ย
ปล รีบเข้าคอร์สพ่อศรีเรือนด่วนเลยค่า มิเช่นนั้น อาจโดนเมียทิ้งได้นะท่าน
-
:pig4: :pig4:
-
o13 แหลมแหล่มเลย ต้องพูดให้ตฤณสำนึก เดี๋ยวจะโดนเมียทิ้งแบบไม่รู้ตัว
-
ตลกดี อิอิ
-
คุณนภอ้อนได้น่ารักมากๆ คราวนี้ถึงเวลาที่ตฤณจะรู้จักปรับตัวแล้ว
-
อิตฤณเผาครัว นี่จะเป็นฉายาใหม่ นอกจากอิตฤณหลงเมีย 55555 ทำไรก็สงสารคุณนภหน่อยนร้า ทำกับข้าวก็ซื้อยาเผื่อรึไม่ก็เรียกรถพยาบาลเตรียมรอเลยค่ะ
ปล.อิจฉาอิตฤณ ได้แฟนดี
-
:pig4: :pig4: :pig4:
-
โห...พี่แหลมไซโคซะ
พี่ตฤณต้องรีบปรับปรุงตัวด่วนๆ เลย
-
พี่แหลมจัดหนัก 555
-
สนุกมากมายชอบมากเลย
-
ปูเสื่อรอตอนต่อไปเลย
เมฆน้ำก็อยากอ่าน รออัพรัวๆ
#ตฤณนภ #เมฆน้ำ
-
ฮาแหลมมาก แก้แค้นจัดหนักเลยเรียกมาเวลาพักผ่อนแบบนี้ คือตฤณเป็นผู้ช้ายผู้ชายเรื่องงานบงงานบ้านทำไม่เป็นอ่ะเนอะ
คุณนภอ้อนน่ารักอ่ะ กรี๊ดดดด ตฤณคือสติแตกไม่กล้าปล่อยมือไม่กล้าไปไหนเลย
ขอบคุณค่ะ
-
โถ ... พ่อคุณ จะไหวไหมพี่ตฤณ สงสารคุณนภ
-
โถ.....สมน้ำหน้า เอ้ย สงสารตฤณจริงๆ โดนเพื่อนพูดบั่นทอนความมั่นใจซะหดเล็กเหลือยิ่งกว่าลูกเกดหั่นซีก :katai2-1:
-
คุณนภตอนป่วยอ้อนซะะะ ดีไม่โดนปล้ำก่อน
สงสารตฤณ ตฤณจะต้องสติแตกแน่ๆ5555555
-
Chapter 3
“ฮือ... คุณนภ ผมขอโทษ อย่าทิ้งผมไปนะครับ”
เสียงครวญครางดังหงุงหงิงอยู่ข้างหูไม่หยุดหย่อน นภเกตน์ขมวดคิ้ว แม้จะยังง่วงแสนง่วงก็จำใจต้องปรือตาขึ้นมองดูแหล่งกำเนิดเสียงนั้น “คุณตฤณ ผมยังไม่ตาย”
“คุณนภฟื้นแล้ว!” ตฤณผงกศีรษะขึ้นพรวด
“อืม กี่โมงกันแล้วนี่”
มือหยาบกุมมือขาวเอาไว้แน่น “ตีห้ากว่าๆ แล้วล่ะครับ คุณนภหลับไปตั้งหลายชั่วโมงเชียวนะครับ ยังปวดหัวอยู่มั้ยครับ”
“ไม่แล้วล่ะ แต่ผมยังง่วงอยู่เลย”
“งั้นคุณนภนอนต่อนะครับ ผมจะดูแลคุณนภเอง”
ริมฝีปากสีแดงคลี่ยิ้ม “ขอบใจ คุณตฤณก็พักผ่อนบ้างนะ” นภเกตน์กระตุกมือหยาบเบาๆ เท่าที่แรงของเขาจะมี เพื่อเรียกให้อีกฝ่ายเอนตัวลงนอนเคียงข้างกัน จากนั้นก็ปิดตาลง “ราตรีสวัสดิ์”
“คุณนภ” ร่างสูงผ่อนลมหายใจออกยืดยาว แล้วโน้มศีรษะเข้าไปจูบหน้าผากมน “ผมรักคุณนภนะครับ ราตรีสวัสดิ์ครับ”
ในตอนสายของวันใหม่ ดวงอาทิตย์แผดแสงแรงกล้าไปทั่วทุกพื้นที่ หากภายในห้องนอนของนภเกตน์ยังคงมืดสนิท เพราะตฤณจัดการเอาผ้าห่มไปปิดทับม่านหน้าต่างไว้อีกชั้น เพื่อไม่ให้มีแสงใดๆ เล็ดลอดเข้ามารบกวนการนอนพักผ่อนของคนรักเขาได้
นัยน์ตาสีน้ำตาลลืมขึ้นทีละน้อย ก่อนจะยืดแขนบิดตัวไปมา เขาผงกศีรษะขึ้นมองหาคนรักที่ปกติมักจะยังนอนกรนอยู่ข้างๆ กัน ทว่าเวลานี้ตฤณหายตัวไปซะแล้ว
“อือ... ไปไหนกันนะ วันนี้วันหยุดไม่ใช่เหรอ” นภเกตน์หันไปมองนาฬิกาบนหัวเตียง พยางยันตัวลุกนั่ง เขาสังเกตเห็นว่าตนเองอยู่ในชุดนอนเรียบร้อย “หืม คุณตฤณเปลี่ยนเสื้อผ้าให้เหรอเนี่ย”
เสียงฝีเท้าแว่วมาจากทางด้านนอก ก่อนประตูห้องนอนจะเปิดออก
“อ้าว คุณนภตื่นแล้ว หิวรึยังครับ เดี๋ยวผมเอาอาหารเช้ามาให้”
ร่างโปร่งเบิกตาโพลง ห่วงสุขภาพตนเองมากกว่าแล้วตอนนี้ “คุณตฤณทำอาหารเช้าเองเหรอ”
“เปล่าหรอกครับ ผมไปซื้อมา” พอเห็นสีหน้าตกใจยิ่งกว่าเห็นผีของคนรักก็ยิ่งรู้สึกหดหู่ ทำไมตัวเขาช่างไร้ประโยชน์อย่างนี้หนอ “เดี๋ยวผมจะอุ่นมาให้นะครับ”
“อุ่นเป็นใช่มั้ย” นภเกตน์นึกเป็นห่วงสภาพครัวของตน
“เป็นครับ ไม่ต้องห่วง” ...นี่เขาคงดูแย่มากในสายตาคุณนภสินะ โอ้ มายบุดดา! “คุณนภรอสักครู่นะครับ”
พออีกฝ่ายหายออกจากห้องไป เจ้าของห้องจึงลุกออกจากเตียงช้าๆ เดินตรงไปยังห้องอาบน้ำ ถอดเสื้อผ้าออกแล้วก้าวเข้าไปใต้ฝักบัว
เขายังรู้สึกปวดศีรษะนิดหน่อย เหงื่อออกเยอะจนรู้สึกเหนียวเหนอะหนะไปทั้งตัว แต่เมื่อนึกทบทวนแล้วก็ไม่แปลกใจที่ตนเองจะมีไข้ เพราะอาพีรพัฒน์แท้ๆ เลยเชียว
เมื่อวันก่อนกับเมื่อวาน พอกลับจากประชุมกับลูกค้าแล้ว อาพีรพัฒน์ก็มาลากตัวเขาไปตีกอล์ฟกับเพื่อนผู้บริหารจากอีกบริษัท วันแรกแสงแดดในสนามกอล์ฟร้อนเสียจนแทบจะเผาพื้นหญ้าให้ลุกเป็นไฟ แต่พออีกวันถัดมา ดันมีฝนตกหยิมๆ ตลอดการตีกอล์ฟเลย พอตีกอล์ฟเสร็จก็พากันไปเลี้ยงฉลองอีกจนถึงตีสอง เขาแทบไม่ได้หลับได้นอน แบบนี้ต่อให้เขาแข็งแรงขนาดไหนก็คงไม่รอด
...และที่สำคัญ เขาไม่มีเวลาจู๋จี๋กับตฤณเลย ทำให้ร่างกายเหมือนขาดน้ำ เอ๊ย ขาดวิตามินอะไรไปสักอย่าง
มือขาวเอื้อมไปปิดฝักบัว หยิบเสื้อคลุมอาบน้ำมาสวม จากนั้นจึงเดินออกมาจากห้องอาบน้ำ พบกับชายหนุ่มผิวสีน้ำผึ้งยืนถือถาดทำตาโตอยู่ที่ตรงประตู
“คุณนภ! ทำไมลุกขึ้นจากเตียงล่ะครับ!” ตฤณรีบนำถาดใส่อาหารไปวางไว้บนหลังตู้ตรงหัวเตียง แล้วปราดเข้าไปประคองร่างโปร่ง “ถ้าล้มหัวฟาดพื้นไปจะทำยังไงกันครับ”
“ผมไม่ได้เป็นอะไรขนาดนั้นสักหน่อย อะ!”
ร่างสูงอุ้มคนรักของเขาขึ้นแนบกาย แล้วกุลีกุจอพาไปยังเตียงนอน “แย่แล้ว ผมเปียก เดี๋ยวจะไม่สบายหนัก อา! คุณนภต้องกินอะไรสักหน่อย จะได้กินยานะครับ” หากพอจะวางร่างโปร่งลง อีกฝ่ายกลับกอดคอเขาเอาไว้แน่น “คุณนภ?”
“ผมดีขึ้นมากแล้ว ไม่ปวดหัวเท่าเมื่อวาน ขอบใจที่เป็นห่วง” นภเกตน์ยกศีรษะขึ้นจูบแก้มสากเบาๆ “ขอโทษที่เมื่อคืนหลับไปก่อนนะ”
รอยยิ้มน่ารักของร่างโปร่งส่งผลให้ตฤณตัวสั่นพั่บๆ เขาอยากจะกระโจนเข้าไปปลุกปล้ำคลุกวงในกับนภเกตน์ใจจะขาด แต่... แต่...
มือหยาบยกขึ้นแกะแขนเรียวออกจากลำคออย่างอ่อนโยนที่สุด “ปะ... เป่าผม ก่อนนะครับ” จากนั้นก็วิ่งไปหยิบเอาไดร์เป่าผมมาจัดการเป่าเส้นผมสีน้ำตาลบนศีรษะเล็กจนแห้งสนิท ตามด้วยยกถาดอาหารมาเสิร์ฟให้
“คุณนภกินอะไรก่อนครับ”
นภเกตน์อมยิ้ม ก่อนจะเหลือบไปเห็นซองใส่ยา “หืม... ยานี่ เอามาจากไหนน่ะ”
“เมื่อคืนผมขอให้ไอ้แหลมพาหมอมาดูอาการคุณนภน่ะครับ หมอฉีดยาลดไข้ให้คุณนภ ส่วนยานี่ก็หมอเอามาให้ ขอโทษที่ให้คนอื่นเข้ามาโดยพลการนะครับ”
ร่างโปร่งพยักหน้าหงึกหงัก “อา... มิน่าล่ะ วันนี้รู้สึกปลอดโปร่งมากเลย” ทว่าก็ยังไม่ยอมรับประทานอาหารสักที เขารอให้คนตรงหน้าคาดคั้นอีกครั้ง
“คุณนภกิน...”
“ไม่อยากกินนี่นา”
“นิดเดียวก็ได้ครับ คุณนภผอมมากแล้วรู้มั้ย”
“งั้นคุณตฤณป้อนหน่อยได้มั้ย”
ตฤณยิ้มกว้าง “ได้สิครับ” เขาจัดแจงตักข้าวต้มขึ้นมาเป่า ก่อนจะป้อนใส่ปากให้คนที่อ้าปากกว้างรอ “อร่อยใช่มั้ยครับ”
“แล้วคุณตฤณกินอะไรรึยัง”
“ยังเลยครับ เดี๋ยวคุณนภกินข้าว กินยาเสร็จแล้วผมค่อยกิน”
นภเกตน์อมยิ้มอย่างพอใจ ไม่สบายนี่ก็ดีเหมือนกันนะ ถ้าหากร่างสูงจะคอยเอาอกเอาใจกันถึงขนาดนี้ ทำให้หัวใจดวงน้อยพองโต เต็มตื้นกับความสุข
หลังจากรับประทานยาไปแล้วเขาจึงชวนอีกฝ่ายพูดคุย “ผมได้รับรายงานจากคุณหลินมาเมื่อวาน อีกอาทิตย์นึงคุณตฤณมีงานต้องไปต่างจังหวัดงั้นเหรอ”
“ครับ ไปมหาลัยที่ชลบุรี ผมกับไอ้แหลมก็จบมาจากที่นั่นล่ะครับ”
“ผมอยากไปด้วยจัง อยากเห็นมหาลัยคุณตฤณ”
“จริงเหรอครับ” ตฤณเลิกคิ้วขึ้น “วันไหนคุณนภว่างก็ไปกับผมสิครับ แล้วเราไปค้างพัทยากันสักคืน”
“เดี๋ยวผมจะบอกให้คุณหลินเคลียร์ตารางงานให้นะ” นภเกตน์เอื้อมมือไปกระตุกเสื้อเชิ้ตที่ร่างสูงสวมอยู่เบาๆ เรียกให้อีกฝ่ายโน้มตัวเข้ามาหา “คุณตฤณ”
ชายหนุ่มผิวสีแทนขยับเข้าไปใกล้ ริมฝีปากอวบอิ่มที่เผยอรออยู่นั่น ส่งผลให้หัวใจเต้นตึกตัก เขาแนบจูบลงไปเบาๆ ค่อยๆ เพิ่มแรงบดเบียด พร้อมกับสอดลิ้นเข้าไปภายในช่องว่างของกลีบปาก
แขนเรียวเคลื่อนไปโอบกอดไหล่หนา ขณะที่ริมฝีปากของทั้งสองแนบชิด ลิ้นร้อนเกี่ยวรัดกันอย่างกระหาย
มือหยาบเคล้นคลึงแผ่นหลังบาง แล้วเลื่อนมากระตุกเชือกผูกเอวของเสื้อคลุมอาบน้ำออก แต่พอสอดมือเข้าไปสัมผัสผิวเนียนอุ่นๆ แล้วก็นึกขึ้นมาได้ เขารีบถอนริมฝีปากออก “อา... คุณนภไม่สบาย”
“อื้อ ไม่ได้เป็นอะไรแล้ว”
“แต่ตัวคุณนภร้อนๆ”
“ผมก็กินยาไปแล้วไง”
ตฤณกำมือแน่น คำพูดของธนากรเมื่อวานแล่นแวบเข้ามาในศีรษะ แล้วเอ็คโค่อยู่ในสมองกลวงๆ ของตน
“ไอ้ผัวเฮงซวย... เฮงซวย... เฮงซวย... เฮงซวย...”
“ม่ายยยย!!!” ร่างสูงผละออกทันควัน
นภเกตน์เบิกตาโพลง “คุณตฤณ เป็นอะไรไปน่ะ”
คนถูกถามลุกขึ้นพรวด ถอยหลังกรูดไปจนติดบานประตู “คุณนภ คุณนภพักผ่อนนะครับ ผม... ผมจะออกไปข้างนอกสักหน่อย”
“ไปไหนกัน”
“ไป... ไป... เอ่อ... อ้อ! ไปออฟฟิศครับ คือผมนัดไอ้หมีภูกับไอ้บวรติดตั้งแล็บไว้ ผมจะเข้าไปดูงานแป๊บ แล้วจะรีบกลับมา จะซื้อข้าวเที่ยงมาให้คุณนภด้วยนะครับ”
“อะ...” ใบหน้าสวยหวานสลดลงทันที
ตฤณถลาเข้าไปจับให้นภเกตน์เอนตัวลงนอน แล้วดึงผ้าห่มมาห่มให้มิดชิด “คุณนภพักผ่อน นอนนะครับ เดี๋ยวผมจะรีบกลับมา” จากนั้นก็ใส่ตีนหมา วิ่งหน้าตั้งออกจากห้องพักไป
นภเกตน์นอนกะพริบตาปริบๆ เขาไม่ได้ป่วยอะไรมากมาย รู้สึกดีขึ้นตั้งเยอะแล้ว จะให้นอนอยู่เฉยๆ ก็คงแปลก
ร่างโปร่งลุกขึ้นจากเตียง เดินไปหยิบแล็ปท็อปมาเปิดอ่านอีเมล เช็กตารางงานของวิศวกรในแผนก แล้วจึงพบว่า วันเสาร์อาทิตย์นี้ ภูริณัฐกับบวรวิทย์อยู่ในระหว่างการตรวจรับงาน พวกเขาจึงต้องค้างคืนที่ต่างจังหวัด
คิ้วเรียวขมวดเป็นปม “อ้าว แล้วคุณตฤณนัดสองคนนี้ยังไงกันเนี่ย” มือขาวเอื้อมไปหยิบโทรศัพท์มือถือมากดโทรออกไป
ปลายสายกดรับแทบจะในทันที “หัวหน้า มีอะไรด่วนเหรอครับ”
“เปล่าหรอก ผมแค่อยากรู้ว่าตอนนี้พวกคุณอยู่ที่ไหนน่ะ”
“อยู่อุบลฯ คร้าบ”
“ไม่ได้นัดกับคุณตฤณทำแล็บไว้เหรอ”
“หือ ไม่เห็นพี่ตฤณพูดถึงเลยนะครับ”
“อืม โอเค ขอบใจนะ”
นภเกตน์วางสายไปอย่างงงๆ หรือบางทีตฤณอาจจะลืมนัด ถ้าเช่นนั้นอีกฝ่ายก็คงต้องทำแล็บอยู่คนเดียว เมื่อคิดได้ดังนั้นจึงลุกขึ้นเปลี่ยนเสื้อผ้า แล้วเดินออกไปยังบริษัทที่อยู่ใกล้ๆ กัน
ทว่าทั้งสอบถามยามรักษาการณ์ก็แล้ว เดินไปตรวจดูในชั้นสิบสามก็แล้ว ยังไม่พบแม้แต่เงาของร่างสูง เขาหยิบโทรศัพท์มือถือขึ้นมาเพื่อจะกดโทรออกไปหาอีกฝ่าย ระหว่างนั้นก็กวาดสายตามองไปในลานจอดรถ หากรถของตฤณไม่ได้จอดอยู่ในที่ประจำที่นั่น
“หรือว่าคุณตฤณจะออกไปซื้ออะไรล่ะมั้ง” ร่างโปร่งส่ายหน้าไปมาช้าๆ จากนั้นจึงกลับขึ้นไปยังห้องพักของตนในคอนโดมิเนียม
ภายในบ้านขนาดกะทัดรัดหลังหนึ่ง ห่างออกไปจากคอนโดมิเนียมของนภเกตน์เพียงไม่กี่แยกไฟแดง ร่างสูงยืนอยู่ในห้องที่ไม่ได้มีขนาดใหญ่โตกว้างขวางอะไร ไม่มีเฟอร์นิเจอร์เลยสักชิ้น แต่ว่าบ้านหลังนี้เป็นบ้านที่สร้างเพิ่มขึ้นในโครงการบ้านริมน้ำ เพิ่งแล้วเสร็จเมื่อไม่นานมานี้เอง ทุกอย่างใหม่เอี่ยมอ่อง ดูสะอาดสะอ้าน เมื่อเทียบขนาดกับบ้านของเขาที่ชานเมืองก็ไม่ต่างกันมากนัก
ราคาบ้านหลังนี้แพงกว่าบ้านที่ชานเมืองหลายเท่า แต่เพราะตัวเขามีเงินเก็บจำนวนหนึ่ง ประกอบกับเงินสนับสนุนของบิดามารดาบางส่วนก็คงพอที่จะซื้อบ้านหลังใหม่นี้ไว้เป็นรังรักของเขากับนภเกตน์ได้ ชายหนุ่มผิวสีน้ำผึ้งเดินไปสำรวจดูห้องตามแบบแปลนที่พนักงานขายให้มา ชั้นบนมีห้องนอนสองห้องและมีห้องน้ำพร้อมในตัว ส่วนชั้นล่างมีห้องครัว ห้องรับประทานอาหารและห้องนั่งเล่น มีสวนขนาดเล็กเอาไว้พักผ่อนหย่อนใจ
ร่างสูงพยักหน้าหงึกหงักเหมือนกำลังรับฟังความคิดเห็นจากพนักงานขายโครงการ ทว่าใจนึกย้อนไปถึงเมื่อเช้าตอนที่เขาเผ่นแน่บออกมาจากห้องพักโดยไร้จุดหมาย แต่พอเดินลงมาถึงชั้นล่างก็เจอแผ่นพับโฆษณาบ้านที่มีคนเอามาวางทิ้งไว้ เขาไม่มีอะไรทำอยู่แล้วก็เลยลองขับรถมาดู
“อือ... ก็น่าสนใจดี”
“ถ้าจะทำเป็นเรือนหอก็น่าจะพาแฟนมาดูด้วยนะคะเนี่ย” พนักงานขายโครงการเสนอ พร้อมกับส่งแผ่นพับโฆษณาให้อีกปึกใหญ่ “นี่เป็นแผ่นพับโฆษณาบ้านในโครงการเดียวกันแต่อยู่ในเขตอื่นค่ะ ลองเอาให้แฟนดูเป็นทางเลือกดีมั้ยคะ”
“ก็ดีครับ” เพียงแค่ได้ยินคำว่าแฟน ตฤณก็ยิ้มกว้าง มือหยาบเอื้อมออกไปรับแผ่นพับโฆษณามาไว้ทั้งหมด
หลังจากพูดคุยเสร็จแล้ว ร่างสูงจึงเดินกลับไปที่รถ เขาโยนแผ่นพับรายละเอียดของโครงการที่ได้มาไว้ที่บนเบาะหลัง ก่อนจะก้าวขึ้นไปนั่ง
ในตอนแรกคิดว่าจะตัดสินใจซื้อบ้านด้วยตัวเองเพื่อที่จะได้เซอร์ไพรส์คนรัก หากพอลองคิดดูอีกที ในเมื่อสถานที่นี้จะกลายเป็นรังรักของพวกเขา นภเกตน์ก็ควรจะมีสิทธิ์ออกความคิดเห็นเช่นกัน
แต่อีกฝ่ายอาจจะไม่เห็นด้วยถ้าหากเขาจะซื้อบ้านหลังใหม่ เพราะอยู่ในคอนโดมิเนียมแบบนั้น สะดวกสบายกว่ากันเยอะเลย
“เฮ้อ...” ร่างสูงยกนาฬิกาข้อมือขึ้นดูเวลา เห็นว่าใกล้เวลาเที่ยงมากแล้ว เขาจึงรีบไปหาซื้ออาหาร แล้วตรงกลับไปยังคอนโดมิเนียม
TBC~*
พี่ตฤณจะอดทนได้สักกี่น้ำ ให้ทายยยย~
แล้วน้องนภจะทำยังไงให้พี่ตฤณตบะแตกล่ะเนี่ย 555555 :hao6:
ขอบคุณทุกคนที่ติดตามอ่านค่า
-
วันนี้คุณนภน่ารักแถมยังช่างอ้อนมากๆ เลยนะคะ แต่น่าเสียดายที่ตฤณถูกเสียงพี่แหลมเข้าครอบงำก็เลยไม่ทันได้เห็นเสียอย่างนั้นล่ะ :laugh:
-
:กอด1: :pig4: :pig4: :pig4:
-
โถ
พ่อตฤณคนดี 5555
คุณนภน่ารักอะ
ขอบคุณคนเขียนมากนะคะ
-
เอ้าาา จะซื้อเรือนหอละค่าาาาาา
-
คุณนภขี้อ้อนจังเลย
:pig4:
-
=..= เก๊าว่า คุณนภต้องรุกหนักหน่อยนะคะรอบนี้ อิพี่ตฤณบื้อเหลือเกินนนน บวกกับโดนเพื่อนซี้ไซโคไว้เยอะ
คงไม่กล้าผลีผลามแน่ๆค่ะช่วงนี้ คุณนภต้องเอาปลามาล่อเยอะๆหน่อยนะคะ =..=
แล้วหนีไปดูบ้านคนเดียวอีกกกก คุณนภจะเข้าใจอะไรผิดมั้ยเนี่ยยย
คุณนภก็โน้ะะะะ น่าร้ากกกกกกก >///////< ขนาดจับได้ว่าไม่ได้นัดลูกน้อง ไม่อยู่บริษัทขนาดนี้
ยังไม่เคยมองแฟนในแง่ลบเบย น่าร้ากกกกกก แถมเป็นห่วงเค้าด้วยนะ กัวทำงานคนเดียว ><
เปงนี่นะ มีเรื่องตั้งกะลูกน้องบอกไม่ได้นัดละ กร้ากกกกกก
ตฤณก็ จะเสียเงินเสียทองทำไม คอนโดก็มีอยู่แล้ว แล้วรถอ่ะรถถถ ได้ยางงงง ><
ตื่นเต้นนน อยากให้คุณนภมานั่งเจิมค่ะ ><
จะรออ่านตอนหน้านะคะะ >< ตอนนี้คุณนภน่ารักมากๆๆๆๆๆๆๆ ฮืออออออ อยากปล้ำ (เดี๋ยวๆ =..=)
ขอบคุณมากๆนะคะ ^3^ จุ้บบบ
-
เหยยย เขาจะซื้อเรือนหอแล้ววงว o13
-
น่ารักทั้งคู่เลย :-[
-
รอ!!!! นางพญาลงทรง อิอิ
-
ผัวเฮงซวยย :m20: :m20:
-
มาสุภาพบุรุษอะไรตอนนี้ :ling1: :ling1: :ling1: :ling1:
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
-
ป่วยแล้วอ้อนอะ น่ารัก :impress2:
-
เมียอ้อนอยากกุ๊กกิ๊กดันหนีหน้า แถมมีลับลมคมใน ไม่อยากจะนึกว่าจะโดนอะไรบ้าง
-
แหมมมอิตาแหลมแกกลอกหูตฤณจนหลอนไปเลย น้องนภงานยั่วจงมาสิค่ะจะรออะไร :laugh: เอาให้ตบะแตกไปเลย
-
ตฤณเครียดหนักมาก 5555 โดนเพื่อนไซโคเยอะจัด คุณนภคงงงแฟนฉันเป็นอะไร พูดไปตรงๆ ดีไหมตฤณ
ทำไมคุณนภนับวันยิ่งน่ารักมากขึ้นๆๆๆ สุดติ่งค่ะ
ขอบคุณค่ะ
-
ตฤณต้องควบคุมความหื่นสุดฤทธิ์ 5555
-
คุณนภทำไมขี้อ้อนนนนนนนนน ตฤณนี่ไม่ได้เรื่องเลย ทำไมไม่ปล้ำคะ
แล้วนี่ไปโกหกคุณนภไว้อีก จะซวยมั้ยเนี้ย
-
ขอบคุณ :)
-
o13
-
พี่ตฤณอย่าเล่นตัวสิคะ :laugh:
-
โกหกทำไมเดี๋ยวคุณนภจะเข้าใจผิดนะ
-
พี่แหลมไซโคเข้าไป แทนที่คุณตฤณจะฮึดดันใจแป้วกว่าเดิมซะงั้น == เสียแรงคุณนพอุตส่าห์งัดมารยาออกมาอ้อน
-
เอาใหม่หนูนภ คราวนี้ทั้งอ้อนืั้งยั่วเลย ดูดิจะทนได้แค่ไหน....ไอ้ผัวเฮงซวยยยยยยยย....555...
-
อ๋าวววววววววอิพี่ตฤณเข้าโหมดป๊อดเร๊อะ :jul3:
-
คิดถึงพี่ตฤณ คิดถึงคุณนภ รีบมาต่อนะค่ะ รออยู่ :mew2: :mew1:
-
คุณนภก็อ้อนซะ พี่ตฤณสติไม่อยู่กับตัวแล้ว ฮ่าาาา
-
น่ารักจังเลยยย :กอด1:
แต่กลับไปเตรียมคำตอบให้ดีๆนะคุณตฤณ
-
ตฤณมีความอดทนมากๆ แต่คิดว่า เจอลูกอ้อนของคุณนภเข้าไปเดี๋ยวก็ได้ตบะแตกแน่ๆ 5555 สงสัยกลับไปต้องไปคุยเรื่องรังรักกันชัวร์เลย
-
ขอให้ตบะแตกเร็วๆนะตาตฤณ
-
ดีเกินไปนะคุณแฟน สุภาพบุรุษเกินไปแล้ว สงสารน้องนภนะคะ อ้อนขนาดนี้แล้วจะเข้าใจไหมว่าพี่แกข่มใจอยู่ 55555
รอจะซื้อเรือนหอไว้ด้วย น่ารักมากๆอ่าาา :mew1:
-
555 คุณตฤณเป็นเอามาก
-
คุณนภอ้อนขนาดนั้นพี่ตฤณของเราใจยังไม่หายหดจากตอนที่โดนเพื่อนด่า เอ๊ย เตือนมาหยกๆ โถ... :katai3:
-
ตฤณเป็นพวกขี้ตื่นนะ
-
Chapter 4 : หนทางสู่ความวุ่นวาย
“เฮ้อ” นภเกตน์ทอดถอนใจเป็นครั้งที่สิบของวัน ส่งผลให้เลขาสาวที่หน้าห้องนั่งไม่อยู่สุขเพราะเสียงที่แว่วมาเป็นพักๆ
หลินเท้าแขนลงกับโต๊ะ ดูเหมือนว่าเจ้านายของเธอจะมีเรื่องกลุ้มใจ คงจะเป็นเพราะช่วงนี้มีงานเข้ามาเยอะมาก ทุกคนในแผนกก็เช่นกัน
พูดถึงงานเยอะมาก... เลขาสาวขมวดคิ้ว พลางกดเรียกดูตารางงานของผู้เป็นนายจากในเครื่องคอมพิวเตอร์ตรงหน้า จากนั้นจึงลุกขึ้นพรวดไปเคาะประตูห้องของเจ้านายรัวๆ
“คุณนภเกตน์คะ! มีนัดประชุมที่ชั้น 15 กับทีมโพรเจคต์ DMT ไม่ใช่เหรอค้า นี่เลยเวลานัดมาห้านาทีแล้วนะค้า”
เสียงฝีเท้าดังตึงตังมาจากทางด้านในห้อง ก่อนบานประตูจะเปิดออกผัวะ
“แย่แล้ว ขอบใจที่เตือนนะคุณหลิน!” นภเกตน์วิ่งพรวดตรงไปที่ลิฟต์โดยสาร แขนข้างหนึ่งหนีบแฟ้มเอกสารไว้ มืออีกข้างจัดเสื้อผ้าและเนกไทให้เรียบร้อย เขากดปุ่มลิฟต์ซ้ำๆ กันหลายครั้ง เมื่อลิฟต์โดยสารมาช้าไม่ทันใจ แต่พอยกข้อมือขึ้นดูนาฬิกาแล้วก็ตัดสินใจย้ายไปวิ่งขึ้นบันไดแทน
หลินมองตามร่างโปร่งไปอย่างงงๆ เพราะตั้งแต่ทำงานมาก็คิดว่าเจ้านายเพอร์เฝ็กต์ที่สุดในบริษัทแล้ว หากทำไมหลงลืมเรื่องประชุมไปได้ หรือว่าวันนี้เจ้านายอาจจะเหนื่อย เพราะมีเรื่องให้ต้องคิดมากจนเกินไป
เลขาสาวไม่รอช้า เธอเปิดลิ้นชักคว้าถุงมะขามคลุก มะม่วงทั้งแบบสดและดอง ฝรั่งแช่บ๊วย กับขนมขาไก่วิ่งเข้าไปในกลุ่มของวิศวกรที่กำลังนั่งทำรายงานเอกสารส่งลูกค้า แล้วเริ่มต้นบทสนทนา
“คุณนภเกตน์ดูแปล๊กกกแปลกล่ะค่ะ นั่งหายใจทิ้งทั้งวัน ท่าทางเหนื่อยๆ มากเลยด้วย”
“หัวหน้างานเยอะน่ะคุณหลิน คงจะเครียด”
“หลินก็ว่าอย่างนั้นแหละค่ะ แต่ต้องมีเรื่องอื่นด้วยแน่ๆ เมื่อวันก่อนก็เห็นว่าไม่สบาย ต้องกินยา”
“อาจจะเครียดเรื่องที่บ้านด้วยละมั้ง” หนึ่งหนุ่มในแก๊งวิศวกรพูดขึ้น
“หรือแฟนหัวหน้าอาจจะสูบเลือดสูบเนื้อตอนกลางคืนมากก็ได้นะเว้ย”
“ว้าย! คุณนภเกตน์มีแฟนแล้วเหรอคะ” เลขาสาวหันขวับ แล้วจับคอคนพูดมาเขย่าแรงๆ
“น่าจะมีนะ แต่คนที่รู้ดีที่สุดก็น่าจะเป็นพี่ตฤณนั่นแหละ คุณหลินลองถามพี่ตฤณดูสิ”
หลินสะบัดหน้าพรืด “เรื่องของเจ้านาย หลินไม่ยุ่งหรอกค่ะ” ถ้าเกิดตฤณบอกว่าเจ้านายของเธอมีแฟนแล้วจริงๆ ลัทธิตฤณนภของเธอก็พังพินาศหมดน่ะสิ
“อ้าว พี่ตฤณมาพอดี”
“ไหนคะ! ไหนๆ” เลขาสาวลุกขึ้นพรวด แล้วสอดส่ายสายตาหาเจ้าของชื่อเรียก
วิศวกรสี่ห้าคนตรงนั้นหัวเราะเสียงดัง “ไหนว่าไม่อยากรู้ไง พี่ตฤณน่ะ อยู่นู่น พัทยา ลืมแล้วเหรอครับ” แต่พอพูดจบก็รู้สึกถึงลางสังหรณ์ไม่ค่อยดี เพราะเลขาสาวจ้องพวกเขาอย่างจะกินเลือดกินเนื้อ ทั้งกลุ่มจึงส่งสายตาหากันพร้อมกับหันไปเก็บข้าวเก็บของ
“พวกผมต้องไปไซต์งานละ เย็นๆ เจอกันใหม่นะครับคุณหลิน”
“ขอให้โดนลูกค้าใช้งานเยอะๆ เลยค่ะ!” หลินตะโกนไล่หลัง
ภายในห้องประชุมขนาดเล็ก นภเกตน์นั่งพยักหน้าหงึกๆ ทำเหมือนว่ากำลังฟังเซลล์ วิศวกรและผู้จัดการโพรเจคต์สรุปรายงาน ทว่าในใจคิดย้อนกลับไปถึงแต่เรื่องในสัปดาห์ที่ผ่านมา
เมื่อตอนวันหยุดสุดสัปดาห์ที่เขาไม่สบาย ร่างสูงหายออกไปจากคอนโดมิเนียมอยู่ครึ่งวัน ก่อนจะกลับมาพร้อมกับอาหารมากมาย พอเขาถามเรื่องนัดทำแล็บกับลูกน้อง อีกฝ่ายก็บอกว่าจำผิด แต่เพราะเห็นว่าเขาไม่สบาย จึงไปหาซื้อกับข้าวมาสำหรับมื้อเที่ยง
พูดถึงเรื่องอาหาร...
ตฤณดูแปลกๆ ไปชอบกล ทุกเย็นอีกฝ่ายจะกลับมาบ้านพร้อมกับอาหารมื้อเย็นและอาหารสำหรับมื้อเช้าของอีกวัน โดยอ้างว่าเดินผ่านตลาด เห็นอาหารน่ารับประทานดี ก็เลยซื้อมา แล้วก็ไม่ยอมให้เขาเข้าครัวทำอาหารเลยแม้แต่มื้อเดียว
...แต่อะไรมันจะผ่านตลาดได้ทุกวัน นี่อีกฝ่ายไปรับจ๊อบเข็นผักในตลาดหรืออย่างไรกัน
“ถ้าพาลูกค้าไปเลี้ยงแต่ที่ร้านเดิมๆ รสมือพ่อครัวซ้ำๆ ลูกค้าก็คงเบื่อนะ” เสียงของคนอื่นในห้องพูดคุยกันเรื่องที่จะพาลูกค้าไปเลี้ยงอาหารแว่วเข้ามาในโสตประสาทของนภเกตน์ แต่มาไม่ครบทั้งประโยค เขาได้ยินเพียงแค่ว่า
รสมือพ่อครัวซ้ำๆ ...ก็คงเบื่อนะ
ผู้เป็นนายเบิกตาโพลง พลางพึมพำเสียงเบา “เบื่อเหรอ” ไหนว่าชอบฝีมือทำอาหารของเขานักหนา รับประทานได้ทุกวันไม่มีเบื่ออย่างไรกันล่ะ
“พวกอาหารฝรั่งกินเยอะๆ มันก็เลี่ยน ไปร้านอาหารไทยบ้างมั้ย”
อาหารฝรั่งเลี่ยนงั้นหรือ... หรือว่าระยะหลังมานี่เขาจะทำอาหารฝรั่งมากไปกันนะ
“พาลูกค้าไปกินร้านที่ลูกค้าชอบดีกว่า”
ชอบ? จะว่าไป... ตฤณชอบรับประทานอะไร เขาก็ยังไม่รู้เลย เพราะที่ผ่านมาไม่ว่าจะทำอะไรไป อีกฝ่ายก็จะรับประทานจนเกลี้ยง
ใบหน้าสวยหวานเคร่งขรึม ริมฝีปากสีสดเม้มแน่นอย่างครุ่นคิด “....”
“คุณนภเกตน์ คุณนภเกตน์ครับ!”
“อะ หือ? ครับ”
“คุณนภเกตน์มีร้านไหนแนะนำเป็นพิเศษมั้ยครับ”
“ผม... คือผมก็ไม่ได้รู้จักร้านอาหารมากมาย ปกติก็ทำอาหารกินเองซะด้วย เพราะงั้นพวกคุณตัดสินใจเถอะ”
ทุกคนในห้องเลิกคิ้วขึ้นด้วยความประหลาดใจ “คุณนภเกตน์น่ะเหรอครับ ทำอาหารเอง!”
“ทำไมล่ะ แปลกเหรอ?”
“ก็... ระดับคุณนภเกตน์ น่าจะมีคนทำให้กินน่ะสิครับ”
“ผมชินกับการทำอาหารกินเองมาตั้งแต่อยู่ที่เมกาแล้วน่ะ แล้วทำกินเองก็เลือกใส่ได้ตามใจชอบด้วย”
“จะว่าไปก็จริงนะครับ แต่พวกผมน่ะ ไม่ค่อยมีเวลาทำอาหารกินเองกันสักเท่าไหร่หรอก อย่างมากก็ทอดไข่ใส่มาม่าเท่านั้นล่ะ”
นภเกตน์ขมวดคิ้ว “ทำไมไม่ให้แฟนทำให้ล่ะครับ”
“โหย คุณนภเกตน์ ผมน่ะโคตรเบื่อฝีมือแฟนเลย แม่งทำเป็นอยู่ไม่กี่อย่าง ซ้ำกันทุกสามมื้อ” ผู้จัดการโพรเจคต์บ่นก่อนตามด้วยพนักงานฝ่ายเซลล์และวิศวกรที่เป็นลูกน้อง
“ผมก็ไม่ชอบให้แฟนผมทำอาหารนะ ผมชอบกินเผ็ดๆ ไงครับ แต่แฟนผมชอบจืดๆ จะบ่นก็ไม่กล้าด้วยสิ เดี๋ยวโดนโกรธเอา ผมยังไม่อยากหอบผ้าไปนอนหน้าห้องอะครับ”
“ฝีมือแฟน นานๆ กินทีมันก็พิเศษดีนะครับหัวหน้า แต่ถ้ากินทุกวันคงไม่ไหว ผมเลยใช้วิธีชิงพาแฟนไปกินข้างนอก หรือไม่ก็ซื้ออะไรมากินที่บ้านบ้าง”
ร่างโปร่งเผยอริมฝีปากค้าง ราวกับถูกฝาหม้อฟาดศีรษะติดๆ กันถึงสามครั้ง
เบื่อ... เบื่อ... เบื่อ... คำพูดนั้นสะท้อนก้องอยู่ในศีรษะ
หรือว่า... ตฤณจะเบื่ออาหารฝีมือเขาจริงๆ
ทั้งที่คิดว่าเขากับตฤณมีความสุขกันดี แต่ที่จริงแล้วชีวิตคู่ของเขานี่... มันก็ไม่ได้ง่ายแล้วก็ราบรื่นอย่างที่คิดเลยแฮะ เขาคงจะเอาใจใส่อีกฝ่ายน้อยไป ถึงได้ไม่ทันสังเกต
ร่างโปร่งเดินเบลอออกมาจากห้องประชุม โซซัดโซเซกลับไปยังห้องทำงานของตนอย่างไร้เรี่ยวแรง
“ว้าย คุณนภเกตน์ เป็นอะไรรึเปล่าคะ” เลขาสาวถลาเข้าไปประคองเจ้านายของเธอทันที “ทำไมโทรมยังกะไปโดนรุมโทรมมาอย่างนี้คะ”
“ผมไม่ได้เป็นอะไร แค่เหนื่อยนิดหน่อยน่ะ” นภเกตน์แก้ตัว “เดี๋ยวคุณหลินชงกาแฟมาให้ผมหน่อยนะ”
“เอาโกโกร้อนดีกว่ามั้ยคะ วันนี้คุณนภเกตน์ดื่มกาแฟไปสองถ้วยแล้วนะคะ เดี๋ยวจะนอนไม่หลับค่ะ”
“โอเค ขอบใจนะ”
ร่างโปร่งทรุดตัวลงนั่งบนโซฟาภายในห้องทำงานตามลำพัง ระหว่างที่รอเลขาสาวนำเครื่องดื่มมาให้ก็หยิบโทรศัพท์มือถือขึ้นมากดเปิดระบบเสียง แต่บนหน้าจอมีข้อความขึ้นค้างอยู่พอดี
“คืนนี้ผมกลับดึกหน่อยนะครับ คุณนภไม่ต้องรอ ผมจะนอนบนโซฟานะครับ”
ชายหนุ่มผิวขาวขมวดคิ้ว นี่... ตฤณไม่ได้เลี่ยงที่จะพบเขาหรอกใช่ไหม อาทิตย์ที่ผ่านมา แม้จะกลับเย็นอยู่สักหน่อย แต่อีกฝ่ายก็ยังกลับมารับประทานมื้อเย็นด้วยกัน แล้วหลังจากนั้น...
เมื่อก่อนน่ะ แทบไม่มีเลยสักคืนที่พวกเขาจะปล่อยผ่านไปเฉยๆ อย่างน้อยที่สุดก็ต้องมีรีดพิษหนอนให้กันบ้างไม่ว่าจะเหนื่อยมากสักแค่ไหน
ทว่าสัปดาห์ที่แล้ว... ไม่มีเลย!
หรือว่าที่ตฤณเบื่อจะไม่ใช่เพียงแค่อาหาร แต่เป็น... ตัวเขา!
“คุณนภเกตน์คะ! ทำหน้าเหมือนเจอผีเลยค่ะ!” เลขาสาวที่ยกถาดใส่ถ้วยโกโก้ร้อนเข้ามาเอ่ยทัก “หลินเตรียมพายบลูเบอรีไว้ให้คุณนภเกตน์ด้วยนะคะ ทานอะไรก่อนค่ะ จะได้มีแรง”
ผู้เป็นนายเอื้อมมือออกไปคว้าข้อมือของเธอไว้ “คุณหลิน นั่งอยู่กับผมแป๊บนึงสิ”
มือของเจ้านายเย็นเฉียบราวกับมือของเอลซ่าก็ไม่ปาน หลินทรุดตัวลงนั่งบนโซฟาอีกตัวอย่างว่าง่าย “ได้ค่ะ คุณนภเกตน์มีอะไรให้หลินรับใช้เหรอคะ”
..
.....
..
ยามเย็นภายในรอบรั้วมหาวิทยาลัยซึ่งมีต้นไม้ให้ร่มเงาเขียวขจี เสียงพูดคุยกันของเหล่านักศึกษาดังเซ็งแซ่ ผสมผสานกับเสียงเลื่อยไม้และตอกตะปูคละเคล้าไปกับเสียงเพลงนานาชาติ นานาสไตล์ที่ดังอยู่เป็นหย่อมๆ เนื่องจากจะมีการจัดงานลอยกระทงของมหาวิทยาลัยขึ้นในสัปดาห์หน้า ทั้งรุ่นพี่ รุ่นน้องและอาจารย์แต่ละคณะจึงผลัดเปลี่ยนกันมาดูแลบูธกิจกรรมกันอยู่จนถึงเวลามืดค่ำ
กลุ่มของเมฆและรุ่นพี่อีกหลายชีวิตของคณะวิศวกรรมศาสตร์รับหน้าที่ดัดแปลงโรงยิมที่ใช้ฝึกยูโดให้กลายเป็นบ้านผีสิงซึ่งคณะวิศวะผูกขาดไว้ทำเป็นประจำทุกปี พวกเขาขนไม้กองหนึ่งไปเลื่อยตามขนาดที่กำหนดไว้ในสวนด้านหลังตึกคณะวิศวะ เพื่อที่ว่าจะได้กวาดเศษไม้ไปไว้ตามโคนต้นไม้ได้เลยโดยที่ไม่ต้องโกยไปทิ้งให้เหนื่อยอีก ต่างคนต่างก้มหน้าก้มตาทำงานกันไปอย่างเงียบเชียบ
ฝ่ายตฤณนั้น เขาหอบเอกสารเดินดุ่มๆ ลงมายังชั้นล่างของตึกหลังจากเสร็จสิ้นการประชุมกับอาจารย์ที่ปรึกษาโครงการ ส่วนพวกลูกน้องยังคงทำงานกันอยู่ที่ห้องเซิฟเวอร์ในตึกใหม่ พอเดินมาถึงชั้นล่าง เสียงดนตรีและเสียงพูดคุยกันดังมาแว่วๆ ของพวกรุ่นน้องก็ทำให้เขายิ้มกว้าง นึกถึงวันเวลาสมัยยังเป็นนักศึกษาเอ๊าะๆ ในมหาวิทยาลัยแห่งนี้
อยากให้คุณนภมาที่นี่จริงๆ เลย คุณนภไม่เคยเรียนโรงเรียนและมหาวิทยาลัยในไทย คงจะตื่นเต้นไม่น้อย
ตฤณยกข้อมือขึ้นดูนาฬิกา ซึ่งบอกเวลาเกือบหกโมงเย็นแล้ว เขากับลูกน้องยังทำงานได้ไม่ถึงกำหนดที่วางไว้เลย คืนนี้อาจจะต้องอยู่กันที่ไซต์งานจนถึงสี่ทุ่ม พวกลูกน้องของเขาพักในห้องพักของเซอร์วิสอะพาร์ตเมนต์ที่ธนากรจัดหาไว้ให้ใกล้ๆ กับมหาวิทยาลัยจึงไม่มีปัญหาอะไรถ้าหากต้องอยู่ที่ไซต์จนมืดค่ำ ทว่าสำหรับตัวเขาแล้ว ไม่ว่าจะดึกดื่นแค่ไหน เขาก็อยากจะกลับไปหาคุณนภของเขา แม้ไม่ได้รับประทานมื้อเย็นด้วยกัน ไม่ได้นอนร่วมเตียงด้วย เพราะเกรงว่าจะทำให้คนรักตื่นขึ้นมากลางดึก และเขาอยากให้คุณนภได้พักผ่อนมากๆ แต่อย่างน้อยขอแค่ได้รับประทานมื้อเช้าร่วมกันก็ยังดี
ขณะที่เดินออกจากตึก เขาได้ยินเสียงใครบางคนร้องขอความช่วยเหลือ
“เฮ้ย! มาจับไม้ให้กูที แม่งไม่นิ่งเลยว่ะ หรือเลื่อยแม่งทื่อวะเนี่ย”
ตฤณหันซ้ายขวา ที่ตรงนั้นก็มีเขานี่แหละยืนอยู่ใกล้คนเรียกมากที่สุด ชายหนุ่มจึงเดินเข้าไปจับไม้ไว้ให้
ส่วนเด็กหนุ่มที่กำลังไสไม้อยู่นั้น เขาเห็นใครเดินมาใกล้ๆ ก็เรียกใช้ไว้ก่อน เพราะนึกว่าเป็นเพื่อนในกลุ่มตน
เมื่อไสไม้เสร็จแล้วจึงเงยหน้าขึ้น “อ้าว! พี่... อืมมม... พี่ตฤณนี่นา! มาทำอะไรแถวนี้อะครับ”
“มาประชุมน่ะสิ เมฆใช่มั้ยเนี่ย ปีนี้วิศวะทำอะไรล่ะ”
“บ้านผีครับพี่”
“อีกแล้วเรอะ แล้วเป็นผีกับเขารึเปล่าน่ะเรา”
เด็กหนุ่มส่ายหน้ายิก “ผมเลือกงานจับกังอะพี่ วันงานจะได้... เอ้อ... ไปเดินเล่น”
“อ้อ...” ตฤณยิ้มอย่างรู้ทัน “จะได้มีเวลาไปเดินกับแฟนสินะ”
“ฮะๆ” เมฆยกมือขึ้นลูบท้ายทอยอย่างเขินๆ “จริงสิ พี่ตฤณช่วยผมจับไม้อีกท่อนนะ ท่อนสุดท้ายแล้ว ไม่รู้ว่าเพื่อนผมมันหายหัวไปไหนกัน”
“เวลาของพี่เป็นเงินเป็นทองนะเว้ยเฮ้ย”
“โธ่ พี่ ก็ช่วยไปแล้ว อีกท่อนเดียวน่ะ ทองพี่ไม่บุบสลายหรอก”
รุ่นพี่ร่างสูงหัวเราะ “โอเคๆ”
ขณะที่เลื่อยไม้ไป เด็กหนุ่มก็ชวนคุยไปด้วย “เออ ผมว่าจะถาม พี่จบไฟฟ้าแล้วทำไมไปลงเอยที่คอมฯ ได้เนี่ย”
“ระบบเครือข่ายคอมฯ โว้ย”
“นั่นแหละๆ คือๆ กัน”
ชายหนุ่มนึกอยากจะใช้ไม้ที่จับอยู่ฟาดกบาลรุ่นน้องสักทีสองที แต่ขี้เกียจเถียงแล้วก็ขี้เกียจอธิบายด้วย “ไม่รู้เหมือนกันว่ะ สมัครงานไป บริษัทเขารับ ส่งไปเทรนไปสอบใหม่ แล้วก็มาทำงานอย่างที่เอ็งเห็นนี่แหละ”
“โหย แล้วเสียเวลาเรียนสี่ปีไปทำไมวะพี่”
ไอ้เด็กนี่มันวอนจริงๆ เว้ย!
ตฤณส่งสายตาดุๆ ใส่ “มึงหั่นให้ไวๆ หน่อย”
“เขาเรียกเลื่อยพี่ ใจเย็นดิ ผมไม่ใช่ช่างไม้อาชีพ นี่ใกล้ขาดแล้วเนี่ย” เมฆชวนคุยต่อไปอย่างไม่ลดละ “พี่จะมางานลอยกระทงรึเปล่าอะ”
“ก็น่าสนอยู่นะ ถ้างานเสร็จก็คงจะได้แวะมาเดินดูน่ะ”
“หาเวลามาเหอะพี่ คณะเรามีบูธพี่ว้ากตกน้ำด้วยนะ ผมจะได้ฝากพี่ปาพี่ตั้งใจให้ร่วงลงน้ำสักสองสามที”
“เป็นน้องที่แสนดีจริงๆ เลยมึง”
ท่อนไม้ที่ถูกตัดออกร่วงหล่นลงบนกองไม้ที่ตัดไว้แล้ว เป็นอันว่าหน้าที่ของเด็กหนุ่มเสร็จสิ้นลง “เสร็จแล้ว ขอบคุณพี่ตฤณมากคร้าบ”
“เออๆ พี่ไปล่ะ”
“เอาไว้พี่มีไรให้ผมช่วยเรียกได้เลยนะครับ” เมฆยิ้มกว้าง พลางก้มลงหยิบท่อนไม้ที่ตัดแล้วขึ้นมา
ตฤณโบกมือลา จากนั้นจึงเดินตรงไปยังตึกที่ทำงานหลัก
TBC~*
เรื่องของตาตฤณกับน้องนภยังไม่คืบหน้าเลย ตาตฤณก็ไปวุ่นวายกับน้องเมฆซะแว้ว 555555
วุ่นวายนิดนึงนะคะ แต่อย่างที่เคยบอก ไม่มีดราม่า แฮปปี้ๆๆๆ แน่น้อนนนน
ขอบคุณทุกคนที่ติดตามอ่านค่า รักนะ ม้วฟฟฟ :mew1:
ปล. อยากเล่นเกมพี่ว้ากตกน้ำจัง 55555 (อันนี้เริ่มเรื่องในช่วงหลังจบประชุมเชียร์ไปแล้วในเหนือเมฆน่ะค่ะ อยากลงให้พร้อมกันแต่มันไม่ทัน แอรรร~)
ปล.อีกที น้องเมฆนี่ เวลาอยู่กับคนอื่นที่ไม่ใช่พี่น้ำก็กวนเหมือนกันเนอะ 555555
-
สั้นอ้าาาาา อยากอ่านต่อเร็วๆจัง คุณนพกำลังเข้าใจผิด :ling3:
-
สงสารคุณนภง่ะ กร้ากกกกกกก :katai5: คือ เนาะ พฤติกรรมตาทึ่มก็เปลี่ยน มันก็ต้องมีคิดมากเป็นเรื่องปกติ
แต่ว่านะ ตฤณนี่โคตรรรรรรรรรรร โชดีที่ได้คุณนภเป็นแฟน >//////////< ดูแลตฤณดีมากกกกกกก ที่สำคัญไม่เคยรู้สึกว่าเป็นภาระ
กร้ากกกกกก คือ บางคนทำให้ขนาดนี้ก็ต้องมีเหนื่อยมั่งแหล่ะ นี่ดูแลจนกาแฟยังชงไม่เป็นอ่ะ!!!!
ตฤณมัวแต่ป้อเด็ก โทรไปหาคุณนภมั่งได้แล้ว เดี๋ยวคิดมากผมล่วงหมดหัว =..=
นุ้งเมฆคุยกะคนอื่นนี่ห้าวเชียว ขนาดพี่ตฤณแก่กว่าตั้งหลายปี ทีคุยกะพี่น้ำนี่แทบจะสะบัดเสื่อนั่งพับเพียบ =..= แหมๆ ไม่ค่อยเล้ย คิคิคิ :katai5:
จะรออ่านตอนหน้านะคะะะะ เมื่อไหร่คุณนภจะแว้บมาเยี่ยมแฟนที่มหาลัยมั่ง จะได้เดินดูบ้านปี๋ ไม่รู้ใครจะปกป้องใคร กร้ากกกกกกกก
ขอบคุณมากๆนะคะ ^^
-
คุณนภคิดไปไกลถึงพลูโตแล้ววว จริงๆถ้าพูดคุยกัน ก็ไม่คิดมากขนาดนี้หรอกกก 555 ตาตฤณมาง้อเลยนะ มาเคลียร์ๆ
-
โถๆๆๆ คุณนภคิดไปไกลแล้วจ้ะ รีบๆกลับมาได้แล้วตฤณ
-
โอ้ย คุณนภน่าสงสาร เธอก็คิดวุ่นวายไปหมดแล้ว กลับมาเคลียร์ด่วนตฤณ มีไรคุยกันได้ผัวๆ เมียๆ อย่ามัวเกรงใจ
คุณนภสุดเนี๊ยบพังมากตอนนี้ สงสารเธอ
ขอบคุณค่ะ
-
ไปคนละทิศละทางเหมือนเดิม เมื่อไหร่จะทิศทางเดียวกันสักทีน้อ
-
แง้วววววว :เฮ้อ:
-
รีบกลับบ้านเลยยย คุณนภคิดไปถึงไหนต่อไหนแล้วววว
:katai1:
-
คุณนภคิดไปถึงไหนแล้ว ต่างฝ่ายต่างคิดมาก เปิดอกคุยกันเลยดีไหม
-
:katai5: :katai5:
-
วุ่นวายใหญ่
-
คุณนภน่ารัก :o8:
-
ไอ้แหมมมมมแก่กำลังทำให้คนรักเขาเขาเข้าใจไปคนละทางเลย น้องนถน่ารักอะ อิอิ อย่าคิดมากตฤณรักหลงขนาดนีเ
-
คงต้องหาเวลาคุยกันให้เข้าใจเสียแล้วล่ะค่ะแบบนี้
-
กำลังจะวุ่นวายเลย
-
รอตอนต่อไปนะคะ :pig4:
-
ผัวเฮงซวย(?)มาอธิบายให้คุณนภเข้าใจเลยย วุ่นวายใหญ่แล้ววว
-
:hao3:
-
ดีงาม...
-
คุยกันนะอย่าคิดไปเองนะคุณนภ :ling1:
-
คุณนภคิดไปไกลเลย
-
:pig4: :pig4:
-
อีผัวไม่ได้เรื่องกลับบ้านได้แล้ว
-
ขอบคุณ :)
-
จะสงสารใครดี 5555 คุณนภต์ก็กลัวสามีจะเบื่อน้ำพริกถ้วยเก่า(ที่ยิ่งเก่ายิ่งแซ่บ) อิตฤณก็กลัวจะโดนเมียทิ้ง(สมควรโดนด้วยประการทั้งปวง) //
-
คุณนภอย่าเพิ่งคิดไปไกลค่ะ กลับมาก่อนค่าาาาาาาาาาา
-
โถๆๆๆๆ แต่ละคน
-
อร๊าย คุณนพกำลังคิดไปเอง พฤติกรรมของพี่ตฤณก็ชวนน่าสงสัยจริงๆนะ คราวนี้จะเป็นไงล่ะเนี่ย ลุ้นๆๆ
-
สงสารคุณนภอ่าาาาาาาาาาา นอยไปใหญ่โตร้าวววววววว คิดมากเดี๋ยวผมบางนะคะ ถามคุณตฤนเลยคร่า
อีตาคุณตฤนนี่ก็ไม่มีตรงกลางเลยทีเดียว บทจะให้แฟนพักก็ให้พักยาวเกิน นานไป น๊านนนนนาน นานจนผิดสังเกตอ่า
ดูดิ๊ คิดมากใหญ่แล้ว รีบกลับบ้านเลยข่ะ กลับไปรีดพิษกันเดี๋ยวนี้ :o8:
-
คือ เพิ่งเข้ามาอ่าน แบบเห้ย ชอบมาก อ่านรวดเดียวจบภาคเลย
สนุกตั้งแต่ตอนแรกถึงตอนสุดท้ายเลยครับ
ขำมากๆๆ ชอบพี่ตฤณกับพ้องเพื่อนมาก คุณเลขาของหัวหน้าก็ตลกอะ จิันกระจาย
คือโผล่มาฉากไหน ก็ฮาตลอดอะ
จะติดตามต่อไปเรื่อยๆนะ เดี๋ยวตามอ่านภาคยังเบลออีก :)
-
อ๋าวววว ไปกันใหญ่แล้วววว :ling3:
-
Chapter 5
ภายในห้องทำงานผู้จัดการแผนกวิศวกรรมเครือข่าย ชั้นสิบสาม
“คุณนภเกตน์มีอะไรให้หลินรับใช้เหรอคะ ตาย! คุณนภเกตน์คะ! หน้าซีดมากเลยค่ะ จะเป็นลมรึเปล่าคะ” เลขาสาวลุกขึ้นหวีดร้อง
“ฮะ!? เปล่า...”
“หลินจะต้องเรียกรถพยาบาล!”
ผู้เป็นนายรีบยกมือขึ้นห้าม “เดี๋ยวๆ คุณหลิน ผมไม่ได้เป็นอะไร!” เขาคว้าแขนของเธอไว้ไม่ให้วิ่งไปหยิบโทรศัพท์ “ผมไม่เป็นอะไรจริงๆ นั่งก่อนๆ”
“อ่า ค่ะๆ” เมื่อเจ้านายยืนยันเป็นมั่นเป็นเหมาะ เธอจึงยอมนั่งลงอีกครั้ง
“คือ... คุณหลินมีแฟนอยู่รึเปล่า”
“ว้าย! คุณนภเกตน์จะจีบหลินเหรอคะ” เลขาสาวตีแขนเจ้านายของเธอเบาๆ จะให้เธอตอบไปว่า... หลินเป็นสาววายค่ะ ไม่สนผู้ชายไว้ให้ตัวเอง แต่อยากให้ผู้ชายได้กัน... เธอก็เกรงใจเจ้านายจริงๆ
นภเกตน์ยิ้มเจื่อนๆ “เปล่าครับ คือ... หลานน้องชายของเพื่อนของญาติของน้องสาวของอาผม เอ้อ... เขามีปัญหากับแฟน แล้วมาปรึกษาผม แต่ผม... อ่า... ไม่รู้จะให้คำปรึกษาว่ายังไงดี”
“ปรึกษากันซับซ้อนหลายชั้นจังเลยค่ะคุณนภเกตน์”
“คือ... เขาบอกว่า แฟนที่อยู่ด้วยกัน มีทีท่าแปลกๆ”
ผู้เป็นนายยังพูดไม่ทันจบ หลินก็ลุกขึ้นใส่อารมณ์เต็มที่อีกแล้ว ไม่รู้ว่าเธอไปดื่มกระทิงแดงมาเป็นลังมาหรือย่างไร “มีกิ๊กแน่ๆ ค่ะ! ถ้าให้หลินเดา กลับบ้านดึก แล้วไม่ยอมทำการบ้านด้วยใช่มั้ยคะ!”
ดวงตากลมเบิกโพลง คำพูดของเลขาสาวแทงเข้าตรงกลางหัวใจฉึกใหญ่ๆ “มีกิ๊ก!”
“ผู้ชายน่ะ ก็เป็นซะแบบนี้แหละค่ะคุณนภเกตน์! อันนี้หลินดูจากพี่ๆ วิศวะลูกน้องคุณนภเกตน์นั่นแหละค่ะ ชอบเที่ยวกลางคืน หลีหญิง เที่ยวอาบนวด คบแฟนทีหลายๆ คน!” หลินใส่อารมณ์เข้าไปแบบไม่ยั้ง
ใบหน้าสวยหวานซีดเป็นกระดาษ “ละ... ลูกน้องผม...”
เลขาสาวปล่อยให้เจ้านายของเธอนั่งมึนอยู่ชั่วครู่ จากนั้นจึงเดินไปหยิบโทรศัพท์มือถือแบบสมาร์ตโฟนมาส่งให้กับเขา “คุณนภเกตน์ดูนี่ค่ะ นี่เพจพ่อบ้านใจกล้า บอกให้เพื่อนคุณนภเกตน์เข้ามาส่องเพจนี้บ่อยๆ นะคะ จะได้ทันเล่ห์เหลี่ยมพ่อบ้านค่ะ!”
“ขอบใจ” เสียงของผู้เป็นนายเบาหวิว
“หลินจะเอาใจช่วยหลานน้องชายของเพื่อนของญาติของน้องสาวของอาของคุณนภเกตน์นะคะ”
นภเกตน์หลุบตาลงต่ำพร้อมพยักหน้าหงึกหงัก “อืม คุณหลินออกไปทำงานต่อได้แล้วล่ะ ขอโทษที่รบกวนเวลางานนะ”
“ไม่เป็นไรค่า คุณนภเกตน์เรียกใช้หลินได้ตลอดนะคะ”
เมื่อเลขาสาวถอยออกไปแล้ว ร่างโปร่งจึงจัดการหยิบแล็ปท็อปของตนเองมาเปิดดูเพจที่อีกฝ่ายแนะนำมาอย่างตั้งอกตั้งใจ
แต่สักพักก็มีเสียงเคาะประตูห้องดังขึ้น
นภเกตน์รีบกดปิดหน้าหน้าต่าง “เข้ามา อ้าว คุณธนากร...”
“สวัสดีครับคุณนภเกตน์ ผมเอามื้อเย็นมาส่งครับ ไอ้ตฤณมันฝากมา” ธนากรวางถุงใส่กล่องข้าวหน้าเป็ดจากภัตตาคารสุดหรูลงบนโต๊ะตรงหน้าร่างโปร่ง “คุณนภต้องทานให้หมดนะครับ แล้วรีบเข้านอนแต่หัวค่ำ จะได้แข็งแรงๆ”
“อะ... ขอบใจ” ดวงตากลมใสจ้องมองถุงใส่อาหาร หัวใจแช่มชื่นขึ้นมานิดหน่อย เมื่อได้รับรู้ถึงความเป็นห่วงเป็นใยของคนรัก
ธนากรวางกองแฟ้มเอกสารของตนลงบนโต๊ะ แล้วถือวิสาสะนั่งลงบนโซฟาเคียงข้างเจ้าของห้อง “คุณนภเกตน์ดูเครียดๆ ช่วงนี้งานยุ่งสินะครับ”
“ก็งานยุ่งนิดหน่อยน่ะครับ แต่คงไม่เท่าคุณธนากร คุณตฤณกับพวกวิศวกรในแผนกหรอก”
“วันนี้ไอ้ตฤณคงจะอยู่ไซต์ถึงสี่ทุ่ม ต้องรอประสานงานกับบริษัทซอฟต์แวร์ที่เมกาอะครับ”
“อืม” นภเกตน์พยักหน้าหงึกหงัก สายตาเคลื่อนไปอยู่ที่ถุงใส่กล่องอาหาร ซึ่งทำให้นึกขึ้นมาได้ “จริงสิ คุณธนากรเป็นเพื่อนกับคุณตฤณมานาน พอจะรู้มั้ยว่าคุณตฤณชอบกินอะไรเป็นพิเศษ”
“ไอ้ตฤณน่ะเหรอครับ เอ... ผมก็ไม่แน่ใจนะครับ”
“เป็ด ไก่ หรือกุ้ง อาหารไทยหรืออาหารฝรั่ง อะไรแบบนี้น่ะ”
“คือว่าตั้งแต่รู้จักกันมา ผมก็เห็นมันแดก เอ๊ย กินหมดทุกอย่างที่ขวางหน้าเลยนะครับ มันไม่ค่อยเลือกอาหารหรอก” ...ยกเว้นช่วงหลังๆ มานี่ ที่คุณนภเกตน์เลี้ยงมันดีจนเสียคนนี่แหละ ประโยคท้ายนี้ธนากรได้แต่คิดอยู่ในใจเท่านั้น
“งั้นเหรอ”
“สมัยเรียนด้วยกัน มันเคยทำสถิติกินข้าวกับไข่ต้มสิบวันรวดด้วยนะครับ พอผมถามมันว่าไม่เบื่อเหรอ มันก็ตอบว่ามันเฉยๆ ยังกินได้อีกสิบวันติดๆ”
“ถ้างั้น คุณตฤณไม่ชอบกินอะไรบ้างรึเปล่า” นภเกตน์สัมภาษณ์ต่อ
ธนากรขมวดคิ้วครุ่นคิดอยู่นาน หากก็ไม่ได้คำตอบ “ผมก็ยังไม่เคยเห็นมันไม่กินอะไรเลยนะครับ”
“อืม” คนถามถอนหายใจเบาๆ ท่าทางถามไปก็จะไม่ได้เรื่องอะไร เขาจึงชวนเปลี่ยนเรื่องคุย “ว่าแต่มหาลัยที่ไปทำงานนี่ คุณตฤณกับคุณธนากรเคยเรียนมาด้วยกันใช่มั้ย”
“ใช่ครับ สี่ปีที่ต้องทนอยู่กับมัน ตากแดดตากฝนด้วยกันจนตัวดำเลย มหาลัยเราอยู่ริมทะเลน่ะครับ เวลาเรียนก็เรียน เวลาเมาก็เมา หอบเหล้าไปดื่มกันอยู่ริมหาด แต่จะว่าไป ตอนนั้นพวกผมก็บ้ากิจกรรมเหมือนกันนะครับ ไอ้ตฤณน่ะ มันเคยเป็นประธานรุ่นมาก่อนด้วยนา” ธนากรพูดกลั้วหัวเราะ หากเมื่อเห็นว่าอีกฝ่ายนั่งฟังตาใสแจ๋วจึงลองถามดูบ้าง “คุณนภเกตน์อยากไปดูไซต์งานบ้างมั้ยล่ะครับ”
“อือ... ก็น่าสนใจดีนะ”
“จะไปวันไหนก็บอกผมนะครับ เดี๋ยวผมมารับ ไอ้ตฤณมันคงดีใจน่าดูเลย มันจะได้มีแรงทำงาน” ธนากรยิ้มกว้าง จากนั้นก็ชวนร่างโปร่งพูดคุยต่อไปอีกเล็กน้อย เขาตั้งใจจะแวะมาดูแลคนรักของเพื่อนตามที่อีกฝ่ายสั่งมา พอหมดหน้าที่แล้วก็บอกลา หันไปรวบเก็บแฟ้มเอกสารพลางลุกขึ้นพรวด
แผ่นดีวีดีในแฟ้มเอกสารร่วงตุ้บลงบนโต๊ะตรงหน้าเจ้าของห้อง นภเกตน์เลิกคิ้วขึ้นเล็กน้อย พร้อมกับเอื้อมมือไปหยิบแผ่นดีวีดีมาเพื่อจะส่งคืนให้เจ้าของ ทว่าภาพบนปกทำให้เขาชะงักค้าง
“อื้อหือ...”
บนปกนั้นเป็นภาพของหญิงสาวอกอึ๋ม อยู่ในชุดยูคาตะที่แหวกกว้างตั้งแต่คอยาวไปจนถึงข้อขา เผยให้เห็นชั้นในตัวจิ๋วที่บางเฉียบจนเห็นทะลุไปถึงไหนต่อไหน แสดงสีหน้ากับท่าทางยั่วเย้าสุดแสนจะหมิ่นเหม่ เธอนั่งอยู่บนตักของชายหนุ่มที่ร่างกายเปลือยเปล่า เบื้องหลังมีบ่อน้ำร้อนควันโขมง
ใบหน้าของคนที่ถือปกนั้นอยู่ในมือเปลี่ยนเป็นสีแดงก่ำ
“หวา! ขอโทษครับคุณนภเกตน์!” ธนากรรีบดึงกลับคืน แต่มือขาวนี่สิ หนีบปกไว้แน่นอย่างกับติดกาว “คุณนภเกตน์คร้าบ!”
“อะ... เอ่อ นี่ครับ” ร่างโปร่งส่งคืนให้อีกฝ่ายในที่สุด
ผู้มาเยือนหรี่ตามอง ก่อนจะนั่งลงบนโซฟาชิดกับเจ้าของห้อง แล้วกระซิบกระซาบ “คุณนภเกตน์ อยากดูเหรอครับ ผมให้ยืมก็ได้นะ เรื่องนี้ชื่อคืนเร่าร้อนที่ออนเซน แซ่บมั่กๆ”
ศีรษะเล็กส่ายไปมารัวๆ “เปล่า”
“ไม่ต้องเขินหรอกครับ”
“ผมไม่ได้อยากดู” นภเกตน์ตอบเสียงเข้ม แต่แล้วก็แผ่วลง “แค่คิดว่าคนทั่วไปก็คงชอบดูแบบนี้กัน”
“คุณนภเกตน์ไม่ลองบ้างล่ะครับ”
“ผมเคยดูแล้ว มันก็เหมือนๆ กันทุกเรื่องแหละ”
“ไม่ใช่ๆ ครับ ผมหมายถึง ลองทำแบบในเอวีบ้างต่างหาก”
“ฮะ!?” ร่างโปร่งบางเงยหน้าขึ้นประสานสายตากับคนพูด “คุณธนากรหมายความว่ายังไง”
“ผมว่าถ้าคุณนภเกตน์ลองแกล้งยั่วไอ้ตฤณบ้าง มีหวังมันดีใจจนอกแตกตายแน่”
ใบหน้าหวานซับสีเลือด “คุณธนากร!”
“แหม ถึงขนาดนี้แล้ว ไม่ต้องอายผมแล้วครับคุณนภเกตน์” พอเห็นว่านภเกตน์หน้าแดงเป็นลูกตำลึงก็ยิ่งทำให้อยากรู้สึกแกล้ง “ลองใส่เสื้อผ้าเซ็กซี่ เปิดปิดเป็นปล้องๆ พูดอ้อนๆ ยั่วๆ แต่ทำหน้าอินโนเซนต์อะไรแบบนี้ ไอ้ตฤณมันมีหวังสยบแทบเท้าคุณนภเกตน์แน่ๆ ไม่เชื่อลองดูสิครับ”
“อะ เอ่อ...” ...แต่งตัวเป็นปล้องๆ เป็นยังไงเนี่ย?
“ผมไปล่ะ จะกลับพัทยาคืนนี้เลยน่ะครับ บอกไอ้ตฤณพรุ่งนี้มาสายหน่อยก็ได้ เดี๋ยวตอนเช้าผมดูลูกน้องให้นะ” ธนากรพูดพร้อมกับขยิบตาให้อีกฝ่าย
“คุณธนากร!” นถเกตน์ร้องเสียงหลง เขาอายจนแทบจะยกโซฟาทุ่มแล้วนะ
ธนากรหัวเราะเสียงดังลั่น แล้วสาวเท้าเดินออกจากห้องไป
ค่ำคืนแห่งการครุ่นคิดนั้น นภเกตน์นั่งแช่อยู่ในอ่างอาบน้ำภายในห้องพักของตน แช่นานเสียจนนิ้วเริ่มจะเปื่อย เขาก็ยังไม่รู้ว่าจะทำแบบที่ธนากรแนะนำอย่างไรดี
ชุดเป็นปล้องๆ เขามีซะที่ไหนกัน แล้วชุดแบบไหนถึงเรียกว่าเซ็กซี่กันล่ะ
สุดท้ายก็ออกมาจากห้องน้ำ สวมชุดนอนและเดินมาล้มตัวลงนอนบนเตียงทั้งยังไม่ได้ไอเดียอะไร
“อืม...” มือขาวหยิบโทรศัพท์มือถือมากดหาข้อมูลจากเสิร์ชเอนจิ้น แล้วเพ่งอ่านไปด้วยสีหน้าเคร่งเครียด เพราะชุดแต่ละชุดที่ปรากฏบนหน้าจอ ไม่ว่าจะเป็นชุดหนัง ชุดลายตาข่าย มีขนฟูฟ่อง หรือชุดที่บางเบาแทบไม่ปิดบังอะไร คงไม่เหมาะกับเขาสักเท่าไหร่ ผู้ชายทั้งแท่งแบบนี้ จะมีอะไรน่าดูกัน
เมื่อเห็นว่าไม่ได้การ เขาก็จำเป็นต้องปรึกษาขงเบ้งส่วนตัว นิ้วเรียวกดเบอร์โทรศัพท์ไปอย่างว่องไว ไม่นานคนที่เขาโทรไปหาก็รับสายด้วยเสียงใสแจ๋ว
“ว้าย! เกิดอะไรขึ้นกันเนี่ย นภถึงโทรมาหานีนี่ได้ มีใครตายรึเปล่า!”
“ทำไมนภต้องรอให้มีใครตายก่อนถึงค่อยโทรหานีนี่ด้วยล่ะ” นภเกตน์ดุน้องสาวเสียงเข้ม “แค่อยากปรึกษาอะไรนิดหน่อย...”
“ตาตฤณทำอะไรอีกล่ะ” ปลายสายเอ่ยอย่างรู้ทัน
“คุณตฤณไม่เกี่ยวสักหน่อย” ปากปฏิเสธออกไปไวกว่าความคิด เขาจึงรีบแก้คำพูดใหม่ “...ก็เกี่ยวนิดหน่อย”
นี่นี่หัวเราะเสียงดัง “ทำไมเหรอนภ มีอะไร”
“คือ... ช่วยบอกนภหน่อยว่าชุดแบบไหนที่... ดูแล้ว... อืม... เอ่อ... อ่า...” ร่างโปร่งอ้ำอึ้ง เพราะไม่กล้าพูดออกไปตรงๆ
“ชุดแบบไหน?” หญิงสาวทวนคำถามอย่างงงๆ
“เอ้อ... แบบหวิวๆ”
“จะเอาไปใส่ตอนไหน”
“กลางคืน”
“อ่อ...” นีนี่หยุดคิดชั่วครู่ ก่อนจะเสนอความคิด “นภมีเสื้อผ้าของตาบื้อนั่นอยู่ในห้องบ้างมั้ย”
“อือ มี”
“ก็เอาเสื้อผ้าตาบื้อนั่นแหละมาใส่”
“หา! จะดีเหรอ”
“ดีสิ ใส่เสื้อผ้าแฟนนี่แหละ ของขึ้นที่สุดแล้วนภ”
ใบหน้าน่ารักซับสีเลือด “ของขึ้น!”
“แล้วได้ผลมั้ยก็รายงานนีนี่ด้วยนะ” พูดจบเธอก็วางสายไปพร้อมกับเสียงหัวเราะคิกคัก
ร่างโปร่งเดินไปยืนหน้าตู้เสื้อผ้า ซึ่งมีเสื้อผ้าของตฤณทั้งที่วางกองไว้และแขวนอยู่บนราวกับเสื้อผ้าของเขา ส่วนใหญ่ก็มีแต่เสื้อเชิ้ตสำหรับใส่ไปทำงาน ส่วนกางเกง... ก็มียีนส์ กับกางเกงสแล็ก แล้วก็...
มือขาวเอื้อมไปหยิบกางเกงบ็อกเซอร์ออกมาหนึ่งตัว แล้วเลือกเอาเสื้อเชิ้ตของตฤณมาอีกตัว “แบบนี้จะทำให้ของขึ้นได้เหรอเนี่ย” ชายหนุ่มพึมพำพลางชำเลืองมองนาฬิกา
คงต้องลองดู ขอแค่ตฤณไม่หัวเราะใส่เขาก็พอ
บนท้องถนนในยามใกล้เที่ยงคืน ตฤณขับรถยนต์คันที่บริษัทเช่ามาให้มุ่งเข้าสู่ย่านสาธร แล้วตรงเข้าไปจอดในลานจอดรถของบริษัท จากนั้นก็กึ่งเดินกึ่งวิ่งไปยังคอนโดมิเนียมที่อยู่ใกล้ๆ กัน มือข้างหนึ่งถือถุงใส่อาหารที่เขานำมาไว้เป็นอาหารเช้าสำหรับตัวเองและคนรัก บนแขนอีกข้างพาดเสื้อสูทไว้
ใบหน้าหล่อเหลาเงยขึ้นมองไปยังห้องพักของร่างโปร่ง ตอนนี้ก็เที่ยงคืนแล้ว เขาเองก็ส่งเมสเสจไปบอกกับอีกฝ่ายไว้แล้วด้วยว่าให้นอนไปก่อน ถ้าเช่นนั้นนภเกตน์ก็คงจะหลับไปแล้วล่ะมั้ง
ตฤณถอนหายใจหนักๆ ทำงานเหนื่อยจนหื่นหดมาหลายวัน แต่เขาก็คิดว่าดีเหมือนกัน เพราะถ้าขืนหื่นทุกวัน คุณนภของเขาต้องย่ำแย่แน่ๆ ชาตินี้คงลบคำครหาของธนากรไม่ได้
“เฮ้อ... คิดถึงคุณนภชะมัดเลย”
TBC~*
น้องนภจะยั่วพี่ตฤณสำเร็จมั้ย ผชเรื่องนี้จะได้กันสักทีรึเปล่า ขอให้ติดตามต่อปีหน้านะคะ 5555555
Happy New Year 2016 นักอ่านล่วงหน้าทุกคนเลยค่ะ จุ๊บๆ
ปล. พี่แหลมกับคะน้าดูหนังโป๊เรื่องเดียวกันเลยอะ มีใครเคยดูเรื่องนี้บ้างมั้ยคะ กร๊าก
-
งือออออออออออออเมื่อไหร่จะปีหน้าละเนี่ยลุ้นๆ รออยู่นะค่ะ
-
:a5: พี่ตฤนค้างรึเปล่าไม่รู้ แต่ป้านะค้างแน่ๆๆ
-
คุณนภน่ารักอีกแล้ววว
คู่นี้ต้องเปิดใจคุยกันเยอะๆหน่อยนะ ไม่งั้นจะเข้าใจกันคนละทิศละทางทั้งๆที่รักกันขนาดนี้
ปีหน้าหวังว่าจะพบncนะคะะะ
-
ขอบคุณ :)
-
แผ่นเดียวสืบทอดต่อกันมารึเปล่าหนังเรื่องนี้ 555555
จะยั่วขึ้นไหมน้อคุณนภ :-[ :o8: แต่ก็น้องก็ของให้ยั่วขึ้นซะทีเนอะ อร๊ายยยยยยยยยยยยยยยย :impress2: :z1:
-
อิจฉาตาทิ่มจริงๆๆมีเมียดีแบบคุณนภ :z1:
-
รอตอนต่อไปนะคะ :pig4:
-
แงงงงงงงงงงงง้ จะหาแฟนอย่างคุณนภได้ที่หนายยยย :ling1: น่ารักน่าฟัดเหลือเกินนนนน ฮืออออ
เอาใจก็เก่ง ใส่ใจแฟน(บื้อๆ) แงงงงง้ น่ารักเกินบรรยายยยยย :katai1:
คือบับ คุณนภทำตัวน่ารักขนาดนี้ ถ้าคืนนี้ตฤณตบะยังไม่แตกนะ!!! ขอให้หนอนน้อยใช้การไม่ได้ไปเลยยย!!!!!!
คุณนภน่ารักน่าฟัดขนาดนี้ >_______<
ชอบตอน "ยกเว้นช่วงหลังๆ มานี่ ที่คุณนภเกตน์เลี้ยงมันดีจนเสียคนนี่แหละ ประโยคท้ายนี้ธนากรได้แต่คิดอยู่ในใจเท่านั้น" 55555
อ่านประโยคนี้แล้วรู้สึกเอ็นดู เหมือนคุณนภเลี้ยงลูกเสียคน กร้ากกกกก กลายเป็นคนเลือกกิน 555555 น่าร้ากกกกกก
อ่านแล้วรู้สึกเลยว่าคุณนภเลือกสิ่งที่ดีที่สุดที่หาได้ให้ตฤณตลอดตลอดดดดด งือออออ
ตฤณก็บื้อได้น่ารักมากๆ >____<
อยากอ่านต่อแว้วอ่ะ ไม่อยากให้คุณนภแต่งตัวเก้อนะคะ ตฤณช่วยทำการบ้านด้วย!!!!!!!
ขอบคุณมากๆๆๆๆนะคะ จะรออ่านตอนหน้าน้าาาา >______<
-
o13 ขอให้แผนยั่วของน้องนถสำเร็จที่เถอะ :haun4:
-
รอลุ้นว่าคุณนภจะยั่วตฤณสำเร็จหรือไม่
-
คุณนภสู้ๆ
เอาใจช่วยให้ยั่วสำเร็จ
ตฤณก็เลิกคิดตามที่ธนากรพูดได้ละ
และเขมือบคุณนภซะ
-
หนังเรื่องนี้นี่ทำป่วนทุกคู่ 55555
-
ขอให้ยั่วสำเร็จนะคุณนภ อิอิ
-
ปีหน้าเลยได้ไหม อยากรู้ว่าคุณตฤณจะปล้ำนภยังไงงง :hao6:
-
คุณนภน่าร้ากกกกกกกกกกกกก ต้องยั่วสำเร็จแน่นอนไม่มีพลาด :hao6: :hao6: :hao6: :hao6: :hao6:
-
คุณนภ เอาอีกแล้ว คิดมากได้ดีจริงๆ ทีนี้เข้าทางตาตฤณเลยสิท่า ข้อให้ยั่วได้สำเร็จนะจ๊ะ ลุ้นๆฉากสำคัญ :hao6:
-
เราละอยากให้ถึงปีใหม่ไวๆจังค่ะ อยากอ่านต่อแว้ววววววววววววว :katai1:
ตะไมต้องหยุดตอนตฤนจะถึงคอนโดด้วย โอ้ย ถูกทำร้ายค่าาาา
ลุ้น ลุ้น ลุ้น กับตอนหน้านะคะว่าจะมีไรเร้าใจไม๊ หรือจะมุ้งมิ้งๆ สงสารคุณนภแย่แล้วค่ะ คิดมากจนผมร่วงหรือเปล่าก็ไม่รู้
คุณเลขาก็ช่างตอบได้แบบทำร้ายจิตใจอ่ะ แต่ก็ขำนะคะ หนุกดีๆ เอาอีกน๊าาาาา
-
เมื่อไหร่เขาจะได้กันนนนน นี่ลุ้นแล้วลุ้นอีก พยายามเลื่อนอ่านช้าๆ แต่ทำไมหมดไวจัง เจอกันปีหน้า งือออ อีกตั้งหลายวัน ใจจะขาดรอนๆ เกาะขอบเตียงรอแล้ว
-
ดีๆทั้งนั้นตัวช่วยคุณนภ
-
เอาใจช่วยให้คุณนภยั่วสำเร็จ อยากเห็นเขาได้กันสักที คิคิ :oo1:
-
คืนนี้คาดว่าไม่น่าจะรอดนะคะ เมื่อไหร่เค้าจะได้กันสักทีน้ออออ เอฟซีรอบุ้นเหงือกแห้งเลี้ยวววว
-
:katai1:
คุณนภ สู้ๆๆ
-
หู๊ยยยยยยย คุณนภต์น่ารักอ่ะ อิจฉาอิตฤณ
-
:a5: ยั่ว o13 :hao7:
-
คุณนภเอาใจมันมากไปแล้ว 555
-
คุณนภจะยั่วสำเร็จมั้ยน้าา :o8:
ไม่ใช่ว่าตฤณไม่ทำอะไร เดี๋ยวคุณนภก็คิดมากอีก
-
Happy New Year 2016
Wishing you all the best!!!!
-
เสร็จไม่เสร็จ
-
ตฤณเห็นแล้วจะเป็นไงไม่รู้ แต่เราชอบมากเลยยย ตัวขาวๆใส่เสื้อเชิ้ตหลวมๆ น่ารักอ่าาา คุณนภ
-
:L2:
-
กรี๊ดดดด อยากเห็นคุณนภยั่ว 555555
ขอบคุณคนเขียนนะคะ
-
ให้เค้าได้สำเร็จกันบ้างเถอะ รอหื่นอยู่ค่าาา :hao6:
-
คู่นี้ชอบคิดกันไปเอง แล้วคิดไปคนละเรื่องเล้ย
แต่ใส่ชุดตฤณน่ะ ของขึ้นแน่ๆ ฮ่าๆ
-
รอดูแผนยั่ว555
-
ถ้าได้เห็นคุณนภในชุดนี้มีหวังตฤณคงได้ห้ามตัวเองไม่ให้ทำอะไรคุณนภจนเหนื่อยเลยนะคะนั่น :laugh:
-
รอปีหน้าค่าาาา
-
ขอให้ยั่วสำเร็จนะคะคุณนภ อิอิ
:impress2:
-
โอ้ย อยากอ่านเร็วๆ ขอตอนยาวๆน้า 5555
-
โอ้ยคุณนภน่าสงสาร นางเครียดกลัวผัวไม่รัก ขานั้นเขารักจะแย่จนกลัวเป็นผัวที่ไม่ดีพอตะหาก
ตฤณบ้าๆๆๆๆ มาคลอเคลียเหมือนแต่ก่อนเซ่ อยากโบกกระโหลกเพื่อนสักที
โหๆๆ ชุดนี้ของขึ้นแน่นอนค่ะ คุณนภสู้ๆ น้า นีนี่เก่งมากอ่ะ 5555
ขอบคุณค่ะ
-
Chapter 6
ขายาวพาเจ้าของก้าวไปตามทางเดินในตึกคอนโดมิเนียม เมื่อไปถึงห้องพักก็เปิดประตูเข้าไปอย่างเงียบเชียบที่สุดเท่าที่จะทำได้ เขาถอดรองเท้าออกแล้วย่องเข้าไปในห้องนั่งเล่น หมายจะล้มตัวลงนอนบนโซฟา ส่วนเรื่องอาบน้ำก็คิดว่าจะผลัดไปไว้ตอนเช้าแทน
ร่างสูงเอื้อมมือไปคลำหาสวิตช์ไฟ ทว่าภายในห้องที่ควรจะมืดมิดกลับมีแสงพอสลัวจากเปลวเทียนบนโต๊ะตรงหน้าโซฟา และมีใครบางคนนั่งซุกผ้าห่มอยู่ที่นั่น
ตฤณหรี่ตามอง แล้วเลิกคิ้วขึ้น “คุณนภ ยังไม่หลับเหรอครับเนี่ย”
เจ้าของชื่อเรียกเงยหน้าขึ้น หายงัวเงียทันควัน เขายิ้มรับคนที่เพิ่งมาถึง “คุณตฤณ” หัวใจเต้นตึกตัก ไม่ใช่เพราะชายหนุ่มผิวสีน้ำผึ้งสุดหล่อ แต่เพราะลุ้นว่าอีกฝ่ายจะว่าอย่างไรกับเสื้อผ้าที่สวมใส่อยู่ต่างหาก
นภเกตน์สูดลมหายใจเข้าปอดลึก ก่อนจะค่อยๆ ลุกขึ้นจากโซฟา “กำลังรอคุณตฤณอยู่เลย”
ถุงใส่อาหารในมือหยาบร่วงตุ้บลงกับพื้น นัยน์ตาสีเข้มเบิกโพลงเมื่อได้เห็นคนที่เดินเข้ามาหาเขาเต็มๆ ตา ร่างโปร่งบางในเสื้อเชิ้ตของเขา ถึงแม้จะติดกระดุมเกือบหมดทุกเม็ด แต่ก็ชวนให้อาการหื่นหอบกำเริบได้เป็นอย่างดี แล้ว... แล้วนั่น...
คุณนภใส่บ๊อกเซอร์ของเขาด้วยอ้ะ!
“ผมยืมเสื้อผ้าคุณตฤณใส่ ไม่ว่ากันใช่มั้ย” นภเกตน์ถาม ดวงตาสีน้ำตาลอ่อนใสแจ๋วจ้องมองแต่ใบหน้าหล่อเหลา
“ไม่... ไม่เป็นไรครับ คุณนภใส่ก็ดูเหมาะดี” ตฤณกลืนน้ำลายอึกใหญ่ลงคอ เขาพยายามห้ามตัวเองไม่ให้ใช้สายตามองอีกฝ่ายอย่างจาบจ้วงนัก แต่ถึงอย่างนั้นก็ยังเพ่งมองตั้งแต่ปลายเท้า ผ่านท่อนขาเรียวขาวที่เขาอยากจะเห็นมันกอดเกี่ยวเอวตน ลำตัวที่ซุกซ่อนอยู่ภายใต้เสื้อผ้าอาภรณ์ซึ่งเขาคิดว่าน่าค้นหา แล้วยังลำคอยาวระหงที่เขาอยากจะขบจูบให้เป็นรอยแดง ขึ้นมาหยุดอยู่ที่กลีบปากอวบอิ่มซึ่งทำให้เขาตัวสั่นไปทั้งตัวแล้ว ขีดของความอดทนใกล้จะหมดไปเต็มที
“คิดถึงคุณตฤณก็เลยเอามาใส่”
ร่างสูงแทบจะวิ่งไปเอาศีรษะโขกกำแพง เขาได้ยินเสียงของเส้นสติตัวเองขาดผึง “คุณนภ!”
“อื้อ!” นภเกตน์ถูกรุกจูบโดยไม่ทันตั้งตัว แขนแกร่งโอบรอบเอวของเขาไว้ พร้อมกับดันให้ถอยหลังกลับไปยังโซฟาตัวที่เพิ่งลุกออกมา พอขาถอยไปจนถึงโซฟาก็ถูกอีกฝ่ายดันให้เอนตัวลงนอน
ตฤณพาตัวเองขึ้นไปคร่อมทับ บดจูบริมฝีปากสีแดงสดที่เขาคิดว่าทั้งนุ่มทั้งหอมหวาน สอดลิ้นเข้าไปเกี่ยวกระหวัด ไล้สัมผัสทุกซอกมุมในโพรงปากอุ่นอย่างกระหาย มือหยาบเร่งถอดบ๊อกเซอร์ออกจากสองขาเรียว แล้วเคลื่อนขึ้นมาปลดกระดุมเสื้อออกอย่างร้อนรน พอได้เห็นผิวขาวๆ ที่ห่างเหินมาหลายวัน มือก็เกิดสั่น ทำอะไรไม่ได้อย่างใจเอาเสียเลย
ร่างโปร่งผงกศีรษะขึ้นมองดู เห็นว่าอีกฝ่ายมัวแต่ก้มงุดอยู่กับกระดุมเสื้อตน “คุณตฤณ อย่า...”
“ฮื่อ ผมทนไม่ไหวแล้วครับ” ขณะที่กำลังแกะกระดุมเม็ดสุดท้ายออก ใบหน้าหล่อเหลาก็พุ่งตรงเข้าไปซุกไซ้ซอกคอซึ่งมีกลิ่นหอมของสบู่บางเบา “คุณนภของผมน่ารัก ตัวก็หอม...”
“อย่า...”
“อา... อย่าห้ามผมเลย”
นภเกตน์ตีแขนแกร่งเบาๆ “ไม่ได้จะห้าม... แต่อย่าช้าได้มั้ย!”
คำพูดที่ได้ยินราวกับมีใครมาเติมน้ำมันเครื่องไดเกียวผสมเครื่องดื่มเอ็มร้อยลงในห้องเครื่อง ร่างสูงจึงเร่งเดินหน้าเต็มกำลังสูบ
เรียวปากชุ่มชื้นลากไล้ไปตามลำคอขาว สลับขบจูบแรงๆ จนเป็นรอยช้ำ ฝ่ามือกร้านคลึงเคล้นไปมาบนแผ่นอก ก่อนจะหยุดใช้ปลายนิ้วบดขยี้ติ่งไตสีชมพูจนมันรัดตัวแข็ง
“อา อื้อ... ตรงนั้น” ร่างโปร่งครางเบาๆ พลางแอ่นอกขึ้นให้อีกฝ่ายหยอกล้อ
ตฤณชะงักไปเล็กน้อย จากนั้นจึงผงกศีรษะขึ้นถาม “ตรงไหนนะครับ”
นภเกตน์ขมวดคิ้ว แล้วขึงตาใส่คนบนร่างอย่างไม่ค่อยพอใจนัก “ตรงเมื่อกี้ไง”
ฉิบหาย! ตรงไหนวะ! เมื่อกี้หน้ามืดด้วย เริ่มแม่งใหม่ก็แล้วกัน
ร่างสูงก้มลงพรมจูบบนแผ่นอกขาวเนียนอีกครั้ง ใช้ปลายลิ้นตวัดวนยอดอกตามด้วยขบกัดลงไปเบาๆ ส่งผลให้คนใต้ร่างสะดุ้งเฮือก
“อื้อ!”
“ชอบแบบนี้ใช่มั้ยครับ” ตฤณถามพลางลากไล้ริมฝีปากไปยังยอดอกอีกข้าง
“ชอบ” นัยน์ตาสีอ่อนปรือปรอย เขาอมยิ้มน้อยๆ แล้วจึงช้อนตาขึ้นมอง “ตฤณจะทำอะไรก็ชอบ อะ... อือ...”
โอ้มายก๊อด! เป้ากางเกงจะระเบิดแล้วกู! ร่างสูงครวญครางอยู่ในใจ สายตาชำเลืองมองคนช่างอ้อนเป็นระยะๆ
“อา ตฤณ... ตฤณ...”
ยิ่งได้ยินเสียงนุ่มเรียกหาแต่ชื่อเขาเช่นนี้ ก็ยิ่งส่งผลให้ไฟแห่งความปรารถนาลุกโชน มือหยาบรูดซิปกางเกงลง ปลดปล่อยความแข็งขึงออกมาเสียดสีกับต้นขาขาว ไม่นานน้ำหล่อลื่นก็หลั่งออกมาจนชุ่ม
“ฮื่อ...” ตฤณกัดฟันกรอด เขาจะห้ามตัวเองไม่อยู่แล้วโว้ย
“ตฤณ อะ... อา... ใส่เข้ามาซะทีสิ”
“คุณนภ”
มือขาวดึงเนกไทของคนบนร่างเข้าหาตัว “เรียกนภสิ”
“แต่ว่า... แต่ว่าพรุ่งนี้... นภต้องทำงานนะครับ”
“แล้วไงล่ะ ก็อยากให้ตฤณกอดนภนี่” ร่างโปร่งเอ่ยเสียงกระเส่า “ตฤณ...”
ไม่ไหวแล้วโว้ย! ร่างสูงทิ้งทุกอย่างไว้เบื้องหลัง เวลานี้ไม่อยากคิดถึงอะไรอีกแล้ว นอกจากคนรักที่นอนยั่วเย้าอยู่ตรงหน้า
ส่วนร้อนกดแทรกเข้าไปในช่องทางฝืดคับ เชื่องช้า แต่ก็ดึงดันเข้าไปจนสุด เขาโน้มตัวลงไปจูบริมฝีปากสีสตรอว์เบอร์รีที่เผยอรอ สองมือโอบอุ้มสะโพกเล็กขึ้นมาเล็กน้อย จากนั้นจึงเริ่มขยับตัวช้าๆ
เสียงโซฟาลั่นเอี๊ยดอ๊าดดังสลับกับเสียงหอบหายใจกระเส่า ผิวกายร้อนรุ่มของทั้งสองเสียดสีกันจนเม็ดเหงื่อผุดพราย หากการเคลื่อนไหวที่เข้ากันได้อย่างไม่มีที่ติทำให้พวกเขาไม่ใส่ใจ ใจจดจ่ออยู่แต่กับการมอบความสุขให้แก่กันและกันเท่านั้น
“อา ข้างในของนภดีที่สุดเลยรู้มั้ย” ไม่เพียงแค่พูด แต่ยังซุกไซ้และกัดลงไปตรงซอกคออย่างไม่เบาแรงนัก ในขณะที่ส่วนล่างขยับออกแล้วกระแทกเข้าไปเป็นจังหวะหนักๆ ทำแบบเดิมซ้ำไปซ้ำมาสักพักจึงค่อยถอนกายออกอย่างเชื่องช้า เขาจับคนใต้ร่างให้พลิกคว่ำแล้วกดแก่นกายเข้าไปอีกครั้งจนสุดความยาวในคราวเดียว
“อ๊า”
“อื้ม... รัดแน่นเชียว นภคิดถึงตฤณมากใช่มั้ย”
นภเกตน์หันหน้าไปทางคนถาม นัยน์ตาฉ่ำชื้นไปด้วยน้ำตาแห่งความสุขสม เขายิ้มอย่างน่ารัก “คิดถึงที่สุดเลย อะ... อื้ม!”
ทำไมคุณนภของเขาน่ารักอย่างนี้วะ! เบรกแตกแล้วโว้ย~
หัวใจของคนฟังแทบจะระเบิดออกมาจากในอก เขาโถมกายเข้าหาคนรักอย่างเร่งร้อน เลือดในกายเดือดพล่าน
“อื้อ... นภจะไม่ไหวแล้วนะ” มือขาวซึ่งเกาะที่เท้าแขนโซฟาไว้สั่นน้อยๆ ใบหน้าซบซุกอยู่บนนั้นในขณะที่ร่างกายโยกไหวไปตามจังหวะของการสอดแทรก
“อีกนิดสิครับ นภของตฤณ ซี้ด... อดทนอีกนิดนะ” ปลายนิ้วหยาบบดขยี้ติ่งไตบนแผ่นอกขาวจนเห่อบวมและเปลี่ยนเป็นสีชมพูเข้ม พลางพ่นลมหายใจออกหนักๆ
“อ๊า...” ร่างโปร่งบางดิ้นเร่า เขาอยากจะปลดปล่อยทว่าอีกฝ่ายก็เคลื่อนมือลงมากอบกุมเอาไว้ “ปล่อย... นภ... ไม่ไหว...”
ตฤณถอนกายออก จับนภเกตน์ให้นอนหงายอีกครั้ง ก่อนจะจับสองขาเรียวยกขึ้นพาดบ่า แล้วกระแทกกายใส่โดยไม่ยั้ง
“ตฤณ! อื้อ!” ใบหน้าน่ารักสะบัดไปมา มือขาวทั้งสองข้างจิกลงบนโซฟาอย่างแรง “อ๊า!”
“อื้ม...” ร่างสูงกระตุกเกร็ง กัดกรามแน่นเมื่อช่องทางที่ชุ่มชื้นไปด้วยน้ำหล่อลื่นของเขาตอดรัดอย่างหนักหน่วง เขารอให้นภเกตน์ข้ามผ่านจุดสูงสุดของอารมณ์ไปเสียก่อน จึงฉีดพ่นน้ำรักออกมา
“อา...” ตฤณโน้มตัวลงจูบริมฝีปากสีแดงเบาๆ พร้อมกับซบใบหน้าลงบนแผ่นอกที่สะท้อนขึ้นลงหนักๆ
แขนเรียวยกขึ้นโอบไหล่หนา แล้วจึงเคลื่อนมือขึ้นไปลูบเส้นผมสีดำขลับ แรงสะเทือนจากหัวใจร่างสูงที่เต้นอยู่หนักๆ ส่งผลให้เขาอมยิ้มอย่างพอใจ “รักตฤณนะ”
“ตฤณก็รักนภนะครับ”
ศีรษะเล็กยกขึ้นแล้วแนบจูบบนหน้าผากชื้นเหงื่อ “ตฤณ... อุ้มนภไปที่เตียงของเราหน่อยได้มั้ย”
น้ำเสียงออดอ้อนแบบนี้... คำพูดคำจาแบบนี้ คุณนภของเขาต้องไปโดนของมาแน่ๆ ตฤณครางอยู่ในใจ
ชายหนุ่มผิวสีน้ำผึ้งอุ้มคนรักขึ้นแนบกาย ซึ่งอีกฝ่ายก็ยังไม่วาย ขยับเข้าไปกระซิบชิดใบหู
“กอดนภทั้งคืนเลยนะ”
เพียงแค่นั้น ไอ้ส่วนที่เพิ่งจะพ่นพิษจนสลบเหมือดไป มันก็ชูคอขันขึ้นมาอีกครั้ง
...อาห์... ไม่ไหวแล้วกู ฟ้าเหลืองแน่ๆ
..
.....
..
เสียงนาฬิกาปลุกดังครั้งแล้วครั้งเล่า แต่ก็ถูกกดปิดมันซะทุกครั้งไป จนกระทั่งเสียงโทรศัพท์มือถือของทั้งสองหนุ่มดังขึ้นรัวๆ นั่นล่ะ พวกเขาจึงปรือตาขึ้น
นัยน์ตาคมกริบหรี่ลงเมื่อแสงอาทิตย์สีเหลืองทองสาดส่องเข้ามาแยงตา พอจะขยับตัวก็เห็นว่าร่างโปร่งบางที่เปลือยเปล่านั้นนอนแนบชิดอยู่กับร่างกายที่ไม่มีอาภรณ์ใดๆ ปิดบังของตน
“อือ” นภเกตน์กะพริบตาปริบๆ ให้เข้ากับแสงสว่างภายในห้อง ก่อนจะพลิกตัวไปควานหาโทรศัพท์มือถือ
ตฤณพลิกตัวตามไปแนบชิดแผ่นหลัง เรียวปากบางกดจูบบนลำคอขาว ไล่ลงไปตามแนวยาว จนไปหยุดบนหัวไหล่
“คุณตฤณ ไม่รับโทรศัพท์เหรอ” คนถามหยิบโทรศัพท์มาดู พอเห็นว่าบนหน้าจอมีข้อความขึ้นเป็นสิบ กับสายโทรเข้าอีกนับไม่ถ้วน เขาก็ลุกขึ้นพรวด “แย่แล้ว! สายขนาดนี้แล้วเหรอเนี่ย”
ร่างสูงชะงัก เดี๋ยวสิ เดี๋ยวๆ คุณตฤณอะไรกัน เขาฟังผิดไปหรือเปล่า
นภเกตน์ก้าวขาออกจากเตียงแล้ววิ่งตรงไปที่ห้องอาบน้ำ หากก็ยังหันกลับมาหาคนรักที่นอนทำตาโตอยู่บนเตียง “คุณตฤณไปอาบน้ำแต่งตัวสิ สายแล้วนะ!”
ตฤณอ้าปากค้าง... แล้วนภอย่างนั้น ตฤณอย่างนี้แบบเมื่อวานหายไปไหนวะ!
เสียงโทรศัพท์มือถือดังขึ้นอีกครั้ง มือหยาบจึงเอื้อมไปหยิบมาดู “ฉิบหาย! สิบโมงแล้วเรอะ!” เขากระโดดแผล็วออกจากเตียง คว้าเสื้อผ้าแล้ววิ่งตรงไปยังห้องอาบน้ำอีกห้องทางด้านนอก
เมื่อสองหนุ่มแต่งตัวเสร็จ พวกเขาไม่มีเวลาสำหรับมื้อเช้าแล้ว ได้เพียงแค่เอ่ยคำลาสั้นๆ แล้วต่างคนก็ต่างรีบเร่งไปทำงานของตน ช่างเป็นช่วงเช้าที่ไม่โรแมนติกเอาเสียเลย
กว่าตฤณจะเดินทางไปถึงไซต์งานก็เป็นเวลาเที่ยง วันนี้ท้องฟ้ามืดครึ้ม มีเมฆสีเทาลอยต่ำ ดูท่าฝนจะตกหนักในช่วงบ่าย แต่จะตกหรือไม่ตกก็คงไม่มีผลอะไรกับตัวเขา เพราะวันนี้มาสายซะขนาดนี้ เขาคงต้องอยู่ทำงานจนถึงเที่ยงคืน
แล้วคุณนภของเขาล่ะ จะมีแรงทำงานมั้ยนะ เมื่อคืนเขาเบรกแตกแบบนั้น
“ฮือ... ผมมันไม่เอาไหนเลยจริงๆ ทำให้คุณนภหมดแรงแล้วยังไปทำงานสายอีก”
ขณะที่ร่างสูงกำลังวิ่งตรงไปยังห้องเซิฟเวอร์ที่ตึกใหม่ ธนากรก็เดินออกมาจากห้องพอดี เขาหยุดยิ้มกรุ้มกริ่ม จากนั้นจึงเอ่ยปากต่อว่า “กูนึกว่ามึงจะสายแค่ชั่วโมงสองชั่วโมง แม่งล่อมาซะเที่ยง แบบนี้คุณนภเกตน์ไม่คลานไปทำงานเลยเหรอวะ”
คำถามจากเพื่อนรักช่างทิ่มแทงหัวใจ ตฤณเบือนหน้าหนี “เสือก”
“แน้! กูอุตส่าห์มานั่งปั้นจิ้มปั้นเจ๋อแทนมึงให้ ยังมีหน้ามาด่ากันอีก”
“มึงมานั่งก็ไม่ได้ประโยชน์อะไรสักหน่อย ไอ้ห่า!”
“เออ ไอ้ตัว Core Switch แม่งมีปัญหา เหมือนจะมี bug ว่ะ ลูกน้องมึงวิ่งพล่านกันแต่เช้าแล้ว จะทำอะไรต่อก็ไม่ได้ เห็นพวกแม่งพยายามแก้หลายทีแล้ว กูถึงได้โทรตามมึงรัวๆ”
ตฤณพยักหน้าหงึกหงัก “โอเค เดี๋ยวกูจะรีบจัดการ”
“มึงแดกอะไรมายัง”
“ยัง เดี๋ยวขอไปดูงานก่อน”
“งั้นกูจะไปซื้อขนมปังมาให้แดกกันพลางๆ ก่อน วันนี้บ่ายสามอาจารย์ขอคุยเรื่องลิสต์ที่ Firewall ด้วย”
“โอเค”
“กูว่าวันนี้มึงคงไม่ได้กลับกรุงเทพฯ แล้วแหงๆ คืนนี้มึงนอนที่นี่ละกัน เดี๋ยวกูจะไปซื้อที่นอนปิกนิกมาไว้ให้อีกชุด”
ร่างสูงพ่นลมหายใจออกมาหนักๆ พร้อมกับขมวดคิ้วเป็นปม... แต่ดูท่าแล้วก็ไม่น่าจะกลับทันจริงๆ เขาจำใจต้องพยักหน้ารับ “อือ ฝากด้วยละกัน”
TBC~*
เริ่มต้นปีใหม่กันอย่างสุขีและหื่นโหย กรีซซซซ :fire: ไฟมาาาาาา
ในที่สุดดดดด ความพยายามของคุณนภก็เป็นผล ขอให้ทุกคนลุกขึ้นตบมือให้คุณนภหน่อยค่าา 55555
แต่... ชีวิตรักก็ยังมีอุปสรรคอยู่นิดหน่อย ก่อนจะสวีตกันฝุดๆ ไปเลยอ่านะคะ
เพราะงั้นเอาใจช่วยคุณนภกับตาตฤณกันต่อน้า อิอิ
ขอบคุณทุกคนที่ติดตามอ่านค่ะ :impress2:
-
:z1:
-
แด่คุณนภ o13 o13 o13 o13
ไม่เสียชาติเกิดค่ะนายตฤณ ดีมากกกกกก 5555555555
-
สมหวังแล้วนะคะ ตฤณของนภ อิอิ
ขอบคุณมากนะคะ
-
ยกป้ยไฟให้คุณนภค่าาาา สำเร็จแล้วนะ อิอิ
-
คุณนพน่าร้ากกกกก อ่านไปเขินไป ปิดตัวสามร้อยหกสิบองศาแล้วกริ้ดใส่โอ่ง ยังไม่หายฟินเลย นึกว่าวันนี้จะสวีทกันอีกคืน ตฤณก็มีงานรัดตัว นอนนอกบ้านซะงั้น แล้วคุณนพจะคิดไงเนี่ย ลงทุนลงแรงไปซะเยอะ เรายังรู้สึกว่าคุณนพได้ไม่คุ้มเลย!
-
:z1: :m25:
โถคุณนภของบ่าว
ยั่วได้น่ารักจริงๆ
ขอบคุณคนเขียนมากนะคะ
-
คุณนภดูขี้อ้อนมากกกก
น่าร๊ากกกกกกกกกกกก
:hao7:
-
จุดพลุฉลองให้คุณนภ :3123: :3123: :3123: :3123:
-
“ไม่ได้จะห้าม... แต่อย่าช้าได้มั้ย!” ประโยคนี้เล่นเอาเรามองคุณนภเป็นแมวยั่วสวาทกันเลยทีเดียว
-
:m20: :m20: :m20: โอ๊ยยยยยย ตฤณ!!!!!ทำไมดูซื่อได้น่ารักขนาดนี้ กร้ากกกกก
แอบสงสารอ่ะ ตื่นมาความมุมิก็หาย รึตฤณฝันไป 5555555
โธ่คุณนภอ่ะ แบบเมื่อคืนน่ารักอ่ะ นภกับตฤณ ตื่นมาไม่น่ามา คุณตฤณ เบย บู่ =3=
คุณนภตอนอ้อนนี่เอาไปร้อยคะแนนเต็มค่ะ อ้อนได้น่ารักน่าฟัดมากๆ
แต่อย่างว่า ตื่นมาแล้วอารมณ์ตัดมากๆ :hao5: โดนหักคะแนนข่ะ =..= ทำตฤณ(ผู้ซื่อบื้อของเค้า)งงเป็นไก่ตาแตก โถ
แล้วคืนนี้ตฤณก็จะไม่ได้กลับห้องอีก งือออ ไม่เป็นไรนะ อย่างน้อยก็ได้ชาร์จแบตมาแล้ว :katai5:
ตฤณรอคุณนภมาหาดีก่า จะได้พาชมมหาลัย อิอิอิ
แล้วทำไมไม่ไปเปิดห้องนอนคะ ต้องมานอนถุงนอน โถ...รากหญ้าน่าสงสาร TT
ตาแหลมนี่ก็ข้ารู้ข้าเห็นจริงๆ =..= นั่นซิ คุณนภจะคลานไปทำงานมิ =..= กร้ากกกกกกก
จะรออ่านตอนหน้านะคะ อยากให้คุงนภมามหาลัยเร็วๆ จะมีเซอร์ไพรส์อะไรมั้ยนะ กร้ากกกกกก
ขอบคุณมากๆค่าาา จุ้บบบ ^3^
-
คุณนภน่ารักน่าฟัดมากกกกกก :impress2: :-[
ขอให้ทั้งสองสู้ไปด้วยกัน ความรักย่อมมีอุปสรรคเป็นธรรมดา
เราจะได้เห็นฉากหวานๆแบบจุใจ :hao7: :mew1: :กอด1: :L2: :L2: :3123: :3123:
-
เบรกแตกขนาดนั้นก็ยังไปทำงานกันไหว ยอมใจจจ :z1:
-
:pig4: :pig4:
-
ปรบมือให้คุณนภค่าาาาา
-
ชุดนอนไม่ได้นอน 55555 คุณนภยั่วสนั่นมาก แมวเหมียวมาก น่ารักอ่ะ น่าหื่นใส่
ตฤณคือแบบเบรคแตกพังสุด ปรับความเข้าใจบนเตียงอย่างเดียวไม่พูดไม่คุยกันเลยนะ กร้ากกกก
เช้ามาคุณตฤณเหมือนเดิม เอามาใส่อีกนะคะชุดนี้เด็ด
ขอบคุณค่ะ
-
:haun4: :haun4: :haun4:
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
-
ในที่สุดก็ อ้อนสำเร็จจจจจจ อร้างงงงงงงง
-
5555 ตบมือรัวให้กับความสำเร็จของคุณนถจ้าๆๆๆ ชอบมากๆๆๆๆ
-
สำเร็จอย่างงดงามคุณนภ
-
แอร๊ยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย :jul1:
-
ึสนุกมากกกก กำลังติดตามอย่างต่อเนื่อง
เป็นกำลังใจให้นักเขียนค่ะ :hao3:
-
ตลกตฤณอ่ะ 5555
ตื่นเช้ามาช็อค...นภคนเมื่อคืนหายไปไหน 5555
-
คุณนภต้องเลือกเวลาอ่อยใหม่แล้วนะ ขอเป็นวันหยุด จะได้ใช้เวลาด้วยกันนาน ๆ เช้ามาต้องรีบไปทำงานนี่ไม่โรแมนติกเอาซะเลย
-
ถึงจะหน้ามืดไปหน่อยแต่ก็ตั้งหลักได้ใหม่ทันใจคุณนภเขาอยู่เหมือนกันนะคะตฤณเนี่ย :m20:
-
:m25: :m25: :z1: :z1: :pighaun: :pighaun: :haun4: :haun4: :jul1: :jul1: :oo1: :oo1: :mew1: :mew1: :pig4: :pig4:
-
:pig4: :pig4:
-
ขอบคุณ :)
-
:haun4:
คุนนภ แอร้ยยยยยยยยย
-
ตอนนี้คุณนภได้เพ่ตฤณกดละ แล้วอีน้องเมฆเมื่อไหร่จะโดนพี่น้ำกดคะ เง้อๆๆๆๆๆๆ อยากเห้นพี่น้ำกดน้องอะ
-
ความพยายามของคุณนภเป็นผลแล้วจริงๆ เย้ๆ ปรบมือรัวรััว :katai2-1: :katai2-1:
-
กรี๊ดดดดด นี่คุณนภตัวจริงชิม๊ายยยยย ><
-
และแล้วคุณนภก็ยั่วพี่ตฤณสำเร็จ :z1:
-
คุณนภสุดยอดมากๆๆๆๆ แรงได้ใจจริงๆ เล่นเอาพี่ตฤณเบรกแตกกันเลยทีเดียว หุหุ สวัสดีปีใหม่2559 ค่ะ
-
:o8:ในที่สุดคุณนภก็ :z1:
-
คุณนภเวลาอ้อนเหมือรลูกแมวตัวน้อยๆเลย น่ารักมากกกกกก
แต่ตื่นมาคืออะไรคะ คุณนภคนซึนกลับเข้าร่างแล้ว
-
ชอบมากๆ
คุณนภ ทั้งน่ารัก และยั่วยวน
สมแล้วที่ตฤณจะเบรกแตก
:hao6: :hao6: :hao6:
-
:haun4: :hao6: :z1: :pighaun: :jul1:
-
โอ้ยยยย คุณนภเวอร์ชั่นนี้ เป็นใครก็ไม่ทน
น่าฟัดจริงๆ 5555555
:z1:
-
คุณนภภภภภภภ :ling1:
-
อ่านทันแล้วๆ ความเบลอเข้มข้นตามจำนวนภาค
แถมมีความแซ่บเข้ามาเอี่ยวอีกเป็นกระบุง
-
คุณนภ :pighaun: :jul1: :haun4:
-
:m3: :m3: :m3: :m3:
-
:o8: 555555555555 คุณนภตอนนี้ ให้ 10 คะแนนเลยค่า o13 o13
-
Chapter 7
ห้าวันแล้ว... เสาร์อาทิตย์นี้ก็ไม่กลับอีก
นภเกตน์นั่งมองปฏิทินในจอแล็ปท็อปด้วยสีหน้าเคร่งขรึม นับจากวันที่เขาเอาเสื้อผ้าของคนรักมาใส่ อีกฝ่ายก็ไปประจำอยู่ที่พัทยา ไม่ยอมกลับมาบ้านอีกเลย นี่เขาทำอะไรผิดกัน!
“คุณนภ ผมขอโทษนะครับ แต่ผมคงจะต้องค้างที่นี่สักพัก มีปัญหานิดหน่อย”
“มีปัญหาอะไร ให้ผมไปช่วย...”
“อย่าเลยครับ คุณนภงานยุ่งจะแย่ ผมจัดการเองได้ครับ”
ถึงตฤณจะว่าแบบนั้น แต่เขาก็คิดว่ามันแปลก เพราะเมื่อก่อนน่ะ มีแต่จะอ้อนขอให้เขาไปหา ตื๊อเช้าตื๊อเย็น แล้วนี่อะไรกัน!
ร่างโปร่งขมวดคิ้ว เขายังพอมีเวลาก่อนจะต้องออกไปไซต์ลูกค้ากับพนักงานจากฝ่ายเซลล์ จึงกดเปิดเว็บไซต์พันดริฟต์ที่แอบได้ยินเลขาสาวกับพวกวิศวกรในแผนกพูดถึงอยู่บ่อยๆ ขึ้นมาอ่านเพื่อฆ่าเวลา
หากบังเอิญเหลือเกินว่ามีหลายคนตั้งกระทู้เกี่ยวกับเรื่องในมุ้ง ในครัว ในห้องนั่งเล่น ในห้องน้ำ ในตู้เสื้อผ้า บนระเบียงและบนหลังคาซึ่งล้วนมีเนื้อหา 18+ แต่ละคนแชร์ประสบการณ์กันอย่างถึงพริกถึงขิง
นภเกตน์ไล่อ่านกระทู้เล่ห์เหลี่ยมของทั้งชายหญิงกับการมีกิ๊กแล้วก็ยิ่งเป็นกังวล เพราะหลายกระทู้มีท่าทีคล้ายคลึงกับชีวิตรักของตน
“หลอกให้ตายใจ ทำเป็นงานหนัก ตอนซั่มกับเรางี้เหมือนตายอดตายอยากมานาน แต่ที่ไหนได้ แอบไปมีกิ๊กเป็นสาวนักศึกษา”
มือขาวกดปิดกระทู้ทันควัน “ไม่จริงน่ะ! คุณตฤณไม่มีวันทำแบบนั้นหรอก!”
ร่างโปร่งเอนหลังพิงพนักเก้าอี้ ใจนึกย้อนไปถึงคืนนั้น... ที่เขาพยายามเอาอกเอาใจตฤณเต็มที่ ทั้งพูดจาแบบที่ทั้งชีวิตไม่เคยคิดจะพูด นภตฤณอะไรนั่น คิดแล้วจั๊กจี้ชะมัด เขาพูดออกไปได้ยังไงกัน แค่นึกถึงก็แทบจะลงไปทรุดตัวลงนอนขดเป็นกิ้งกืออยู่บนพื้นห้อง
ลงทุนทำไปถึงขนาดนั้นแล้ว แทนที่ตฤณจะติดใจ กลับไม่ยอมกลับบ้านเลยทีนี้ แต่ดันไปติดแหง็กอยู่ที่ไซต์งานแทน ที่นั่นมันมีอะไรดีกว่าเขากันนะ!
มหาวิทยาลัย... มีนักศึกษาเอ๊าะๆ หน้าตาละอ่อนวัยสดใสมากมาย ส่วนแฟนเขาก็ทั้งหล่อทั้งเท่ไม่ใช่เล่น ถ้าเกิดมีคนอื่นมาตามตื๊อล่ะ ตฤณจะนอกใจเขาไหมนะ!
นภเกตน์กดเปิดเว็บเพจที่เลขาสาวเคยแนะนำไว้ทันควัน เพื่อค้นหาวิธีที่จะจัดการกับคนรักในร่างของราชสีห์เจ้าเล่ห์หรือปลาไหลทาวาสลีนให้หมอบราบคาบและไม่กล้ามีความลับอะไร
นัยน์ตากลมใสไล่อ่านข้อความในเพจนั้นไปเรื่อยๆ จนกระทั่งสรุปได้ใจความว่า...
ให้ใช้ไม้แขวนเสื้อขู่?
จะไม่ SM ไปหน่อยหรือเนี่ย? ร่างโปร่งขมวดคิ้วอย่างงุนงง เขาไม่เห็นด้วยกับการใช้ความรุนแรงหรอกนะ ถ้าไม่จำเป็น อีกอย่างเขาทำร้ายตฤณไม่ลงหรอก
แต่ถ้าตฤณคิดนอกใจเขาล่ะ?
ชายหนุ่มเริ่มคิดที่จะสั่งไม้แขวนเสื้อมาตุนไว้สักลัง “อือ...”
“คุณนภเกตน์คะ”
“อืม... ไม้แขวนเสื้อ...” นภเกตน์ไม่ทันได้สนใจว่าเลขาสาวเรียกเขาหลายต่อหลายครั้งแล้ว จนเธอมายืนจ้องเขาอยู่ที่หน้าโต๊ะทำงาน
“คุณนภเกตน์ขา... คุณนภเกตน์ค้า!”
“อะ! คุณหลิน”
“คุณนภเกตน์อยากได้ไม้แขวนเสื้อเหรอค้า เดี๋ยวหลินจะจัดการให้ค่ะ อยากได้แบบโครงไม้ แบบบุหนานุ่ม หรือแบบโครงลวดดีค้า”
ใบหน้าน่ารักซับสีเลือดทันควัน เขาหลุดพูดอะไรไปบ้าง แล้วเธอได้ยินอะไรไปบ้างแล้วนี่! ผู้เป็นนายรีบปฏิเสธอย่างลนลาน “เปล่า เปล่าครับ ว่าแต่คุณหลินมีอะไร...”
“คือว่าพนักงานฝ่ายเซลล์กับรถที่จะไปไซต์งานลูกค้ามารอแล้วน่ะค่ะ”
ร่างโปร่งลุกขึ้นพรวด รีบปิดแล็ปท็อปแล้วโกยเอกสารตรงหน้ากองรวมไว้ด้วยกัน “โอเค ผมจะไปเดี๋ยวนี้ล่ะ”
“ถ้านึกออกแล้วว่าจะเอาไม้แขวนเสื้อแบบไหนก็ค่อยโทรมาบอกหลินก็ได้ค่า” เลขาสาวตะโกนไล่หลังเจ้านายซึ่งกำลังกึ่งเดินกึ่งวิ่งออกจากห้องไป
..
....
..
ชายหนุ่มผิวสีน้ำผึ้งยืนอยู่ใต้กันสาดของตึกใหม่ พลางเงยหน้ามองขึ้นไปยังเมฆหมอกสีเทาหม่นตาละห้อย สายฝนพรั่งพรูลงมาอย่างไม่ขาดสาย เสียงท้องร้องดังลั่นแข่งกับเสียงครืนๆ จากบนท้องฟ้า เขาตั้งใจจะรีบออกไปหามื้อเย็นรับประทาน แล้วจะได้กลับมาทำงานต่อ แต่ฟ้าฝนดันไม่เป็นใจเสียเลยนี่
ตฤณไม่ได้กลับกรุงเทพฯ มาหลายวันแล้ว เพราะติดที่ต้องคอยติดต่อกับบริษัทซอฟต์แวร์จากประเทศสหรัฐอเมริกาในตอนเย็น ธนากรซึ่งเป็นเซลล์ผู้ดูแลโพรเจคต์ได้จัดการเช่าเซอร์วิสอะพาร์ตเมนต์ไว้สำหรับให้ตัวเขาและเหล่าวิศวกรได้สลับกันมาใช้เป็นที่นอนพักผ่อน ถ้าคืนไหนต้องนอนรวมกันก็เอาที่นอนปิกนิกออกมากาง ที่เลือกทำแบบนี้ก็เพราะมีราคาถูกกว่าเมื่อต้องการพักระยะยาว แล้วภายในห้องเช่าก็มีห้องซักล้างซึ่งมีพวกเครื่องซักผ้ากับเตารีด และห้องครัวพร้อมกับเครื่องครัวไว้ให้ใช้งานอย่างสะดวกสบายด้วย
ร่างสูงขอให้ลูกน้องที่ไม่ได้ไปออกไซต์งานไกลๆ สลับกันซื้ออาหารเย็นไปให้คนรักของเขาเป็นประจำทุกวัน แม้อีกฝ่ายจะบอกว่าไม่ต้อง แต่เขาก็เป็นห่วง ไม่อยากให้คนรักต้องไปยืนแกร่วอยู่ในครัวหลังจากทำงานมาเหนื่อยๆ
ขณะที่ยืนรอให้ฝนซาลงไปอยู่นั้น เด็กหนุ่มที่มีใบหน้าคุ้นตาก็กางร่มขนาดใหญ่เดินผ่านมาพอดี
“อ้าว พี่ตฤณ ยืนทำไรอ่ะครับ”
“รอฝนซา จะไปหาอะไรกินน่ะ”
“อ้อ ผมก็กำลังจะไปกินมื้อเย็นพอดี พี่ไปกินด้วยกันมั้ย” เมฆถือร่มเข้าไปรับ
“เออ ก็ดี ขอบใจว่ะ”
ทว่าเมฆไม่ได้พารุ่นพี่ไปยังโรงอาหาร แต่พาขึ้นไปยังหอเก้าชั้นสอง ห้องที่ใช้ทำครัวพอๆ กับใช้ซุกหัวนอนของเพื่อนเขา
“วันนี้ทำสุกี้พอดีเลยพี่ มีกันอยู่แค่สามคนเอง ไอ้พวกที่เหลือมันติดงาน”
“โอ้โห สมัยพี่ทำมากสุดก็มาม่า” ชายหนุ่มที่นั่งอยู่ด้านหน้าหม้อเบิกตากว้าง มองน้ำเดือดปุดๆ ท่ามกลางผัก ลูกชิ้นและเนื้อสัตว์มากมายจนแทบจะล้นหม้อ
แหนมกับตำลึงอยู่ที่นั่นด้วย วันนี้เป็นคิวที่พวกเขาจะต้องกลับมาเตรียมอาหาร แต่เพราะทำอาหารได้ไม่หลากหลายนัก แล้วสุกี้ก็แสนจะง่าย พวกเขาจึงเลือกทำเมนูนี้
มื้ออาหารเริ่มขึ้นอย่างเร่งรีบด้วยความหิวโหยของแต่ละคน จนกระทั่งเกลี้ยงหม้อแล้ว พวกเขาจึงเริ่มต้นพูดคุยกัน
ตำลึงหยิบแปลนบ้านผีสิงกับกำหนดการที่วางไว้มาวางลงบนพื้น พวกเขาปรึกษากันในส่วนที่ร่วมกันรับผิดชอบ “ไอ้โครงกระดูกพลาสติกตรงนี้ ตั้งไว้เฉยๆ จะน่ากลัวเหรอวะ”
“ใช้เปิดพัดลมส่องเข้าไปตรงนั้นสิ ตรงนี้ตั้งโครงผีไว้ใช่มั้ยล่ะ ก็เอาโมบายล์ไม้วางไว้หน้าพัดลม ให้มีเสียงก๊อกแก๊ก เดินผ่านก็มีลมวูบๆ หลอนดี”
“เออ! ดีๆ พี่ตฤณ สุดยอด”
ภายในบ้านผีสิงมีผ้าขึงแบ่งเป็นห้องๆ แต่ละภาคก็รับผิดชอบไปคนละห้อง แล้วก็มีสลับเวรกันมาเล่นเป็นผีด้วย
“เดี๋ยวนี้อุปกรณ์เยอะดีนะ วิดวะทำบ้านผีมันทุกปี จนผูกขาดแล้วล่ะมั้งเนี่ย”
“ปีนี้ทำร้านอาหารหลายร้านด้วยนะพี่ แล้วยังขายกระทงอีก คณะเราคนเยอะอะ”
“อือ จริง เยอะกว่าตอนที่พี่เรียนเกือบเท่าตัว”
“ไอ้คะน้า รูมเมตผมมันก็เปิดบูธร้านอาหารของคณะมันด้วยนะพี่ ในกลุ่มพวกเราเนี่ย ไอ้คะน้ามันทำอาหารเก่งสุด รองลงมาก็ไอ้เมฆเลย เสน่ห์ปลายจวักของพวกมัน อนาคตเมียรักเมียหลง” แหนมบรรยายสรรพคุณของรูมเมตกับเพื่อนรักของตนด้วยความภาคภูมิใจ
เมฆหันไปตบไหล่เพื่อนแรงๆ แบบไม่ยั้ง พูดถึงเมียรักเมียหลงทีไรเขาก็จินตนาการไปไกล อดเขินไม่ได้สักที “ไม่จริงหรอก ไอ้แหนมทำอาหารได้หลายอย่างกว่าผมอีกพี่”
“โอ๊ยๆ ไอ้ห่า เขินเบาๆ หน่อย ถ้าจะเขินขนาดนี้มึงไม่กดหัวกูจุ่มหม้อสุกี้เลยล่ะ” แหนมต่อว่าเสียงดัง
เมียรักเมียหลงงั้นหรือ?
ตฤณเริ่มเข้าสู่โลกมโนของตนเองบ้าง เขาเองก็อยากทำให้คุณนภหลงเขาจนโงหัวไม่ขึ้นเหมือนกันนะ
“เออ ดีนะ พี่ก็อยากทำอาหารเก่งๆ เหมือนกันว่ะ ที่เคยทำกินเองก็มีแค่ไข่ต้มแบบบ้านๆ”
“ปกติพี่ซื้อกินเอาล่ะสิ คนโสดก็งี้” ตำลึงพูดแทรก
“ไม่โสดว้อย” ตฤณส่งสายตาดุๆ ใส่ “หล่อขนาดนี้โสดก็บ้าแล้ว ปกติแฟนพี่เป็นคนทำอาหารให้น่ะ แต่ให้เขาทำเกือบทุกมื้อก็สงสารว่ะ ตัวพี่น่ะไม่มีปัญญาทำอะไรให้เขากินเลย”
เมฆดูจะเข้าอกเข้าใจรุ่นพี่เป็นพิเศษ “พี่อยากทำอาหารให้แฟนกินบ้างใช่ปะ”
“อือ อยากสิวะ อยากมากๆ เลยด้วย อยากเอาใจเขาบ้างว่ะ”
“งั้นผมสอนให้เอามั้ยล่ะ เอาแบบง่ายๆ ไว้เซอร์ไพรส์แฟนพี่ไง”
ตฤณเลิกคิ้วขึ้น “เฮ้ย จริงเหรอ!”
“ยังไงช่วงนี้ไอ้คะน้ามันก็ไม่ค่อยว่าง ผมกับไอ้สองคนนี่ก็สลับกันทำกับข้าวแทบทุกเย็นอยู่แล้ว”
รุ่นพี่ยิ้มกว้าง “เออ ดีๆ เลย ขอบใจนะ”
..
....
..
ภายในห้องทำงานของผู้จัดการและผู้ช่วย ชั้นสิบสาม บริษัท NS
เสียงโทรศัพท์บนโต๊ะของตฤณดังขึ้นหลายต่อหลายครั้ง จนคนที่นั่งทำงานอยู่รู้สึกรำคาญ เขาจึงกดรับโทรศัพท์แทน
“สวัสดีค่ะคุณตฤณ ขอโทษที่ต้องโทรมาที่ทำงานนะคะ เพราะติดต่อทางโทรศัพท์มือถือไม่ได้เลยค่ะ”
“คุณตฤณติดงานอยู่ครับ ไม่ทราบว่าใครโทรมา มีอะไรด่วนรึเปล่า ฝากข้อความไว้ที่ผมก็ได้ ผมทำงานอยู่ห้องเดียวกันกับเขาครับ” พอได้ยินเสียงผู้หญิงดังมาจากปลายสาย น้ำเสียงของนภเกตน์ก็ขรึมขึ้นไปโดยอัตโนมัติ
“ค่ะ ถ้างั้นรบกวนหน่อยนะคะ ดิฉันชื่ออรดาจากโชว์รูมฮอนด้าค่ะ คือดิฉันจะแจ้งว่ารถของคุณตฤณพร้อมแล้ว จะเข้ามารับเมื่อไหร่ก็ขอให้โทรมาบอกนะคะ ดิฉันส่งข้อความไปที่โทรศัพท์มือถือของคุณตฤณแล้ว แต่ฝากย้ำกับคุณตฤณอีกทีค่ะ ขอบคุณค่ะ”
นภเกตน์อ้าปากค้าง คนรักของเขาซื้อรถยนต์คันใหม่ ทำไมเขาไม่เคยรู้ ไม่เคยได้ยินอะไรจากปากของตฤณเลยล่ะ
หรือว่าอีกฝ่ายไม่ได้ต้องการให้เขารู้กัน
ร่างโปร่งก้าวไปที่บานหน้าต่าง มองลงไปยังลานจอดรถเบื้องล่าง ตรงที่จอดรถประจำของตฤณว่างเปล่า แต่เขาก็ไม่เคยนึกเอะใจอะไร เพราะอีกฝ่ายไปไซต์งานที่ต่างจังหวัด
ในขณะเดียวกันเสียงเคาะประตูก็ดังขึ้น หลินเปิดประตูออกช้าๆ พร้อมกับชะโงกหน้าเข้ามาในห้อง “คุณนภเกตน์คะ ถึงเวลาประชุมแล้วค่ะ”
“คุณหลิน” เจ้าของชื่อเรียกพูดเสียงแผ่ว
“ขา คุณนภเกตน์ มีอะไรเหรอคะ” เลขาสาวก้าวเข้าไปหาเจ้านาย ในมือของเธอถือแฟ้มเอกสารที่ตระเตรียมไว้ให้กับเขา
“ถ้า... ถ้าสมมติว่า คนใกล้ตัวของคุณหลินตัดสินใจทำอะไรโดยไม่บอกกัน คุณหลินจะคิดยังไง”
“อืม...” หลินขมวดคิ้ว “ก็คงคิดว่าหลินไม่สำคัญพอน่ะสิคะ แบบว่าหลินคงน้อยใจอะค่ะ แต่ก็ช่วยไม่ได้ ในเมื่อเขาไม่อยากบอกคงต้องทำใจอย่างเดียว”
“งั้นเหรอ” นภเกตน์ตอบเสียงอ่อย ถ้าอย่างนั้นตัวเขาก็คงไม่แปลกสินะ ที่มีความรู้สึกเช่นเดียวกันกับที่เลขาสาวบอกเลย
มือขาวเย็นเฉียบ ใบหน้าหวานซีดลงเล็กน้อย ชายหนุ่มพยายามประสานมือเข้าหากันอย่างระวัง ไม่ให้เธอสังเกตเห็นปลายนิ้วที่สั่นเทา “คุณหลิน เข้าประชุมแทนผมทีได้มั้ย ผมรู้สึกไม่ค่อยดีเลย ขอกลับก่อนนะ”
“อ๋า ได้สิคะ คุณนภเกตน์เป็นอะไรคะ จะให้หลินเรียกรถพยาบาลมั้ย”
“ไม่ต้องถึงขนาดนั้นหรอก ผมแค่รู้สึกเหนื่อยๆ นิดหน่อย ประชุมวันนี้แค่รายงานความคืบหน้าของโพรเจคต์เท่านั้น ไม่เข้าก็คงไม่เป็นไร ฝากคุณหลินจดรายงานให้ด้วยแล้วกัน” เขาพูดพลางเดินไปเปิดลิ้นชักโต๊ะออก หยิบพวงกุญแจขึ้นมาไว้ในมือ
“ได้ค่ะคุณนภเกตน์” เลขาสาวมองตามหลังเจ้านายไปด้วยความเป็นห่วง
“สงสัยเพราะคุณตฤณไม่อยู่แน่ๆ คุณนภเกตน์ถึงได้ห่อเหี่ยวแบบนี้” เธอทอดถอนใจยาว “ไม่มีโมเมนต์ให้จิ้นเลย หลินเองก็เหี่ยวเหมือนกันนะคะ เฮ้อ... เมื่อไหร่โพรเจคต์คุณตฤณจะเสร็จซะทีเนี่ย”
รถยนต์คันหรูพร้อมคนขับวิ่งออกไปบนถนนใหญ่ ผ่านคอนโดมิเนียมของชายหนุ่มที่นั่งอยู่ทางด้านหลังไป มุ่งหน้าไปยังบ้านหลังเล็กๆ ที่แถบชานเมือง
ลุงคนขับไม่กล้าถามอะไรมาก เพราะเห็นเจ้านายนั่งทำหน้าเครียด เขาจึงขับรถไปอย่างเงียบๆ ตามที่อีกฝ่ายสั่ง
เมื่อรถเคลื่อนเข้าไปจอดเทียบที่ประตูรั้วหน้าบ้าน นภเกตน์ชะโงกหน้า เพ่งมองตัวบ้านจากด้านในรถ พร้อมกับกำพวงกุญแจในมือไว้แน่น
พวงกุญแจเหล่านี้ตฤณก๊อบปี้ไว้ให้กับเขา พร้อมกับบอกว่าให้มาใช้งานหรือมาเยี่ยมเยียนได้ทุกเมื่อ แต่หลังจากได้กุญแจมา เขาไม่ก็เคยมาที่นี่เลยสักครั้ง
“เอ่อ คุณนภเกตน์ครับ จะให้ผมดับเครื่องมั้ยครับ”
“ไม่ต้องหรอก” ขาเรียวพาเจ้าของก้าวออกจากตัวรถไปช้าๆ แล้วตรงไปไขประตูรั้วบานเล็กออก จากนั้นจึงก้าวเข้าไปภายใน
สนามหญ้าขนาดเล็กมีหญ้ารกไปหมด ต้นไม้เตี้ยๆ แห้งกรอบ บ่งบอกชัดเจนว่าเจ้าของไม่ได้มาดูแลใส่ใจ ส่วนตรงที่จอดรถ มีรถคันเก่าของเจ้าของบ้านจอดอยู่ที่นั่น
บ้านหลังนี้ คือสถานที่ที่เขากับตฤณตกลงคบหากันแบบเบลอๆ เป็นครั้งแรก ร่างโปร่งไขกุญแจเข้าไปข้างในตัวบ้านด้วยหัวใจตุ้มต่อม นึกกังวลใจอยู่เหมือนกันว่าเขาจะทำอย่างไร ถ้าหากที่นี่มีร่องรอยของ... ตฤณกับคนอื่น
ทว่าภายในตัวบ้านดูไม่เป็นอย่างที่กลัวนัก เฟอร์นิเจอร์ทุกชิ้นมีพลาสติกคลุมไว้ ข้าวของในบ้านถูกแพ็กลงในกล่องซึ่งยังมีฝากล่องเปิดค้างอยู่ บนพื้นมีฝุ่นเคลือบเพียงบางๆ หากก็ไม่ได้มีรอยเท้าของใคร
นภเกตน์ถอนหายใจออกมาอย่างโล่งอก เขาเดินออกมาจากตัวบ้าน ล็อกประตูไว้เช่นเดิม หากก่อนจะเดินกลับไปยังรถที่จอดรออยู่ เขาหันไปมองรถโกโรโกโสที่จอดทิ้งไว้ แล้วเดินเข้าไปสำรวจดูรอบๆ
กองแผ่นพับโฆษณาบ้านที่กองอยู่บนเบาะหลังรถส่งผลให้หัวใจดวงน้อยร่วงวูบ เขาไม่อยากเชื่อสายตาตัวเอง จึงใช้กุญแจรถที่อยู่ในพวงกุญแจเดียวกันกับกุญแจบ้านไขเปิดออก มือขาวที่เย็นราวกับน้ำแข็งเอื้อมออกไปหยิบแผ่นพับมาดู
บนแผ่นพับมีลายมือของตฤณจดรายละเอียดของบ้านคร่าวๆ กับชื่อและเบอร์โทรศัพท์ของใครบางคนไว้ หากนั่นไม่ใช่ชื่อของนภเกตน์อย่างแน่นอน
ร่างโปร่งทำอะไรไม่ถูก เขายืนนิ่งงันราวกับปลาช่อนที่เพิ่งถูกทุบศีรษะมาหมาดๆ แววตาที่เคยใสแจ๋วขุ่นมัว ภาพเบื้องหน้าพร่าเลือนไปหมด หากภาพของไม้แขวนเสื้อกลับค่อยๆ ชัดเจนขึ้นมาในความคิดทีละน้อย
“ไอ้คุณตฤณ...”
TBC~*
คุณนภเบลอไปใหญ่แล้ว 55555 งานนี้พี่ตฤณจะรอดไม้แขวนเสื้อมั้ยเนี่ย
ฮัสกี้ก็เบลอ ป่วยค่ะ :mew6: ฮือๆๆๆ หัวตื้อไปหมดเลย โงยยยย~
ขอบคุณทุกคนที่ติดตามค่า
-
เจอฤทธิไม้แขวนเสื้อแน่คุณตฤณ
-
โดนไม้แขวนเสื้อแน่ๆ 555555555
-
โอ๊ยยยยย
คุณนภเข้าใจผิดไปไกลเลย
นายติณก้โทรมาหาคุณนภบ้างซิคะ
ขอบคุณคนเขียนนะคะ
-
ฟาดให้ช้ำเลยคร่าาา แอบซาดิส คึคึ o22
-
จัดการให้ชัดเจนเลยคะคุณนภแสดงอำนาจของมนุษย์เมียเลย
-
ฟาดเลยอย่ายั้งมือ เอาให้เข็ดไปเลยจะได้ไม่กล้าทำอีก
-
ตลกคุณนภอ่ะ
-
เอ๊า.....คิดไปไหนแล้วคะคุณนภ
กลับมาคราวหน้าซวยแน่คุณตฤณ 5555
-
โดนฟาดด้วยไม้แขวนเสื้อแน่นอนนน
-
ตฤณโดนป่วนจนทำให้นภป่วนไปด้วยเลย
-
ใครก็ไ้ด้ช่วยคุณนภที
-
คุณนภเข้าขั้นแม่บ้านขี้มโนใหญ่แล้ว ตฤณนายจะโดนไม้แขวนเสื้อไปกี่โหล
ปล.หายไวไวนะคะ
-
โดนไม้แขวนเสื้อแน่ๆคุณตฤณ
โดนฟาดนะ 555
-
กร้ากกกกกก คือ สงสารคุณนภมากๆๆๆๆนะคะ เพราะตฤณอ่ะ ทำตัวแปลกไปจีจี........
แล้วเจอแต่ละอย่าง ตฤณเตรียมเซอร์ไพรส์ทั้งน้านนนนนน
แต่.....ก็สงสารตฤณด้วยยยย กร้ากกกกกก คือ โถวววววว ไม่รู้อิโหน่อิเหน่เล้ยยยยยย ว่าไม้แขวนเสื้อรออยู่ :katai5:
ตฤณตอนนี้นี่ยิ่งอ่านยิ่งดูไสยๆบื้อๆ นะคะ =..=
เมื่อไหร่จะรู้เรื่องสักทีคะะะะ คุณนภรีบมาหาตฤณที่ไซต์เหอะ ทางนั้นก็คิดถึงจะแย่ละ
จะได้ไม่ต้องมานั่งมโน เสิชเว็บพันดริฟ =..=
รอคุณนภบุกไซต์งานพี่ตฤณนะคะ >________< จะรออ่านค่าาาาา
ขอบคุณมากๆนะคะ ^_____^
-
เอาจริงหรือค่ะคุณนภ :hao7:
-
คุณนภเป็นผู้ชายที่ช่างจินตนาการเก่งจริงๆ งานเข้ารอบใหญ่ละตาตฤณเอ้ย กลับมาเอ็งเละแน่ แต่ก็นั่นแหละ ชอบทำอะไรคลุมเครือดีนัก
-
เง้อออออออ สงสารคุณนภจังเลยค่าาา โถวๆๆๆๆ ต้องโทษอีแฟนคนเดียว ถ้าจะห่างกันก็ขยันโทรหากันหน่อยเซ่
นี่เข้าข่ายทอดทิ้งกันเลยนะยะ แล้วพยานแวดล้อมแต่ละอย่าง ชวนสงสัยทั้งน้านนน
พุ่งตัวไปหาแล้วกระชากคอเสื้อถามเลยค่ะ ดึงหูด้วย โทษฐานทิ้งแฟนไว้นานเกิน มีไรก็ไม่เล่าให้ฟังอีก ฮึ่มมมมมม :katai1: :katai1:
-
โดนนน โดนแน่ๆ
-
สมควรให้เข้าใจผิดจริงๆ นี่หรอคนรักกัน ทำกันแบบนี้
ได้เค้าแล้วไม่ดูแล ชิ โดนไม้แขวนเสื้อยังน้อยไป
-
อิพี่ตฤณหน่ะ ถ้าทำครัวเป็นเมียรัก เมียหลงได้อยุ่ แต่อิน้องเมฆนี่จิ ต้องบอกว่า ซะมีรัก ซะมีหลงเสียมากกว่านะคะ
ปล คุณนพพพพพ อย่าเพิ่งจิ้นไปไกลลลลลลลลลลล ฮาคุณนภ อะคะ ซะมีคุณนภ ก็นะ อยากให้เมียรัก เมียหลง แต่ตัวเมียดันจิ้นไปคนละโยชน์ ฮ่าๆ
-
สงสารคุณนภอ่ะ ฟีลลิ่งผัวห่างเหินอ่ะ คิดมากด้วย คนไม่เคยมีความรักมันก็คิดเยอะนะ
ถ้าคุณนภไม่ไหวจะคิดเยอะ เลิกรักกันแล้ว ตฤณตะหนาวนะ กลับบ้านมาเอาใจเมียด่วน
งานส่วนงาน เมียส่วนเมียเด้ต้องให้เวลาทั้งคู่ ถึงทุกอย่างจะทำเพื่อครอบครัวแต่ไม่พูดใครจะรู้
ยุให้คุณนภมีกิ๊ก มีคนมาชอบดีไหม #ทีมคุณนภ ชนิดสุดตัวค่ะ
ขอบคุณค่ะ
-
ขอโทษนะตฤณ แต่เรา #ทีมคุณนภ 55555
ทำไรไม่บอก จะเข้าใจผิดกันไปไกลนี่ก็เรื่องปกตินะ กลับมาเนี่ย เตรียมเรียงเหตุผลดี ๆ มาอธิบายด้วยนะ
-
รอตอนต่อไปนะคะ :pig4:
-
รอดูไม้แขวนเสื้อ อิอิ ^^
-
ไปกันใหญ่แล้วคู่นี้ 5555
อยากเห็นตฤณโดนไม้แขวนเสื้อ
-
แม่บ้านสุดๆ โทรถามซิค่ะ!!!
-
ขอบคุณ :)
-
เฮ่ออออออออออออออออ อิคุณพี่ตฤณนี่งานงอกงานเงยดีจริงๆ
-
อูย พี่ตฤณซวยแน่คราวนี้ สมน้ำหน้า ทำอะไรไม่ปรึกษาดีนัก เชียร์คุณนภจัดการให้อยู่หมัดเลย
-
ไม้แขวนเสื้อจะช่วยให้คุณนภมีความสุขได้มั้ยนะ
-
น้องนภอย่าเพิ่งไปไกลกว่านี้ๆๆๆๆริอิตฤณก่อน
-
o18
-
คุณนภ ตัดสินใจเข้าสัทธิ กวางน้อยแล้วสินะ
-
เตรียมไม้แขวนเสื้อรอ ฮ่าาาา
-
แวดล้อมเป็นใจให้คิดไปไกลจริงๆ คุณนภ 555
แต่ตฤณต้องแอบดีใจแน่ๆ ที่คุณนภออกอาการหึงขนาดนี้
-
Chapter 8
สี่หนุ่มถือถุงพลาสติกใส่เครื่องปรุงอาหารทั้งหลายเดินออกมาจากตลาด วันนี้พอเสร็จจากการเรียนประจำวัน เมฆ แหนม ตำลึงและรุ่นพี่ก็พากันไปจ่ายตลาด จากนั้นก็หอบหิ้วกันไปที่อะพาร์ตเมนต์ซึ่งธนากรเช่าไว้ให้ เพราะที่นั่นมีครัวและเครื่องครัวพร้อมสรรพ พวกเขาตั้งใจว่าจะมาทำอาหารกันที่นี่ แล้วแพ็กใส่กล่องเอาไปนั่งรับประทานพร้อมกับช่วยงานของมหาวิทยาลัยไปด้วย และก็จะได้สอนให้รุ่นพี่ทำอาหารไปพร้อมๆ กัน
“วันนี้จะทำอะไรเหรอ”
“เอาอาหารหลักยอดฮิตก่อนเลยพี่ตฤณ ผัดกะเพราไข่เจียว ส่วนหมูนี่ เดี๋ยวหมักทิ้งไว้ พรุ่งนี้ค่อยมาทอด” เมฆอธิบาย
แหนมเดินไปด้อมๆ มองๆ เตาแก๊สภายในครัว จากนั้นจึงหันกลับมาทางชายหนุ่ม จ้องมองตั้งแต่ศีรษะจรดปลายเท้าและจากปลายเท้าขึ้นมายังศีรษะอีกหลายๆ ครั้ง จากการดูโหงวเฮ้งแล้ว เขาคิดว่ารุ่นพี่คงจะไม่ประสีประสาอะไรแน่ๆ ดังนั้นเพื่อความปลอดภัยของชีวิตทุกคน... “พี่ตฤณมานี่ๆ เดี๋ยวผมจะสอนวิธีใช้เตาแก๊สให้นะ”
ตฤณยิ้มหน้าบาน รีบเดินไปยืนที่หน้าเตาแก๊สแล้วลองเปิดๆ ปิดๆ อยู่หลายหนจนชำนาญ เขารับฟังเลคเชอร์ของรุ่นน้องเรื่องความปลอดภัยสารพัดพลางพยักหน้าหงึกหงัก
“อย่าเอาแต่พยักหน้า จำไว้ด้วยนะพี่ จะได้ไม่เผลอเผาบ้านแฟนพี่อะ”
“เออๆ จำแล้วน่ะ”
“พี่ตฤณๆ มานี่มามะ มาดูวิธีริดใบกะเพรา” ตำลึงเรียกบ้าง
"โอเค” ชายหนุ่มทำตามที่รุ่นน้องสอนอย่างตั้งใจ
หลังจากนั้นไม่นาน เสียงของกระเทียมและพริกในน้ำมันร้อนๆ ก็ดังขึ้น ตามมาด้วยเสียงจามของเหล่าหนุ่มๆ ในห้องครัว
“เอาหมูสับใส่ลงไปได้แล้วพี่ แคกๆ อย่าโยนนะ ค่อยๆ ใส่ แคกๆ”
“แว้ก!” พูดยังไม่ทันขาดคำ ทั้งสี่คนก็กระโดดแผล็ว หลบน้ำมันที่กระเด็นกระดอนออกมา “เบาๆ สิว้อยพี่ตฤณ!”
“ก็น้ำมันมันร้อนนี่หว่า!” ชายหนุ่มโวยวาย
“เอาตะหลิวคนๆ ขยี้ๆ แล้วปรุงรส”
“ปรุงไงวะ”
เมฆส่งช้อนให้คนถาม “ใส่ซีอิ้วดำสามหยด ซีอิ้วขาวช้อนนึงก่อนพี่ แล้วค่อยใส่น้ำมันหอย”
“อันไหนเป็นอะไรบ้างวะเนี่ย” ตฤณหันไปจ้องขวดเครื่องปรุงทั้งหลาย
“หรี่ไฟก่อนพี่ เดี๋ยวหมูดำเป็นตอตะโก”
ในที่สุด... ผัดกะเพราจานแรกในชีวิตของตฤณก็สำเร็จ พวกรุ่นน้องบอกให้เขาทำอีกสี่กระทะ เป็นค่าสอนให้พวกเขาด้วย เสร็จแล้วจึงสอนวิธีทำไข่เจียวต่อ ก่อนจะจัดใส่ปิ่นโตแล้วหอบกลับไปยังมหาวิทยาลัย
ตรงบริเวณลานโล่งกว้างด้านหน้าโรงยิมในตอนนี้มีนักศึกษาคณะวิศวกรรมศาสตร์นั่งกันอยู่เต็มไปหมด เด็กหนุ่มทั้งสามพารุ่นพี่ของพวกเขาเข้าไปนั่งตรงที่ว่าง เพื่อรับประทานมื้อเย็นร่วมกันก่อนจะแยกย้ายไปทำงาน
“พี่ตฤณเอาน้ำไร” แหนมและตำลึงเอ่ยถามพลางลุกขึ้น
“เอาน้ำเปล่าดีกว่า”
“ได้เลยพี่ กินกันไปก่อนเลยนะ”
ตฤณนั่งรับประทานผัดกะเพรากับไข่เจียวฝีมือตนไปพร้อมกับหันมองพวกรุ่นน้องที่กำลังทำงานกันอยู่ไปด้วย แต่แล้วสายตาก็ไปหยุดอยู่ที่ใครบางคนซึ่งกำลังเดินเข้ามาในบริเวณลาน ใบหน้าแบบนี้ เขาจำได้แม่นเลยทีเดียว
“เฮ้ย! ไอ้น้ำ!”
เจ้าของชื่อหันขวับไปตามเสียงเรียก “อ้าว! พี่ตฤณ มาทำอะไรแถวนี้” จากนั้นก็เคลื่อนสายตาไปประสานกับเด็กหนุ่มที่นั่งอยู่ข้างๆ กัน
“มาทำงาน แต่แวะมากินข้าวก่อน มานี่ๆ ไม่ได้เจอกันนาน หล่อไม่สร่างเลยนะเอ็งเนี่ย”
น้ำหัวเราะ ตัวเขากับตฤณก็รู้จักกันได้เพราะเพื่อนในกลุ่มนี่แหละ เคยไปดื่มเหล้าด้วยกันอยู่หลายครั้ง “แต่พี่ตฤณดูดีขึ้นเยอะเลยนะเนี่ย ผมจำแทบไม่ได้” เขาพูดพลางเดินมานั่งยองๆ ตรงข้างเมฆ แล้วหันไปถามเด็กหนุ่ม “รู้จักกับพี่ตฤณด้วยเหรอ”
เมฆพยักหน้าหงึกหงัก “พวกพี่ตั้งใจแนะนำให้รู้จักน่ะพี่”
ตฤณไม่ได้สนใจว่าสองคนตรงหน้าเขารู้จักมักจี่กันได้อย่างไร สนิทสนมกันมากขนาดไหน เขาชวนพูดคุยไปเรื่อยๆ ตามประสาคนช่างพูด “น้ำกินผัดกะเพรามั้ย ฝีมือพี่เองนะเนี่ย”
“ผมเป็นคนสอนให้ด้วยนะ” เด็กหนุ่มรีบใส่เครดิตให้ตัวเอง
“เมฆสอนพี่ตฤณทำผัดกะเพราเหรอ” น้ำขมวดคิ้ว นึกสงสัยว่าพวกเขาไปสอนกันตอนไหน ทำไมเมฆไม่เห็นเคยเล่าให้เขาฟังเลยล่ะ
“ครับ พี่น้ำจะลองชิมมั้ย” เด็กหนุ่มถามพร้อมกับส่งปิ่นโตให้
“อื้ม ลองหน่อยก็ได้” น้ำตอบ แต่เขาไม่รับปิ่นโตมาหรอกนะ นัยน์ตาเรียวชำเลืองมองรุ่นพี่ ก่อนจะอ้าปากกว้างให้อีกฝ่ายป้อน
เมฆย่นคิ้วเข้าหากันอย่างงงๆ แต่ก็ตักอาหารป้อนใส่ปากให้ “นี่ครับ”
“อือ... ยังอร่อยสู้เมฆทำไม่ได้เลย” น้ำตอบ เขาหันไปยิ้มเย็นใส่รุ่นพี่ที่นั่งไม่รู้อิโหน่อิเหน่อยู่ตรงหน้า “พี่ตฤณคงต้องฝึกอีกนะครับ”
“พี่ก็ว่าอร่อยออกน้า” ตฤณขมวดคิ้ว “เอาไว้ให้เมฆช่วยติวเข้มให้หน่อยก็แล้วกัน” เขาพูดออกไปโดยไม่ได้สนใจว่าคำพูดจะทำให้รุ่นน้องต่างคณะคิ้วกระตุกรัวๆ
“งั้นผมไม่กวนละ มีธุระกับไอ้พวกตั้งใจนิดหน่อย” คนตอบยกมือขึ้นลูบศีรษะของเมฆอย่างแผ่วเบา ก่อนจะลุกเดินออกไป
เด็กหนุ่มมองตามรุ่นพี่ต่างคณะเดินจากไปตาละห้อย จากนั้นจึงยกมือขึ้นสัมผัสศีรษะตรงที่อีกฝ่ายลูบเมื่อครู่
หากคราวนี้รุ่นพี่จอมซื่อบื้อกลับสังเกตเห็น “แน่ะ”
เมฆสะดุ้งเฮือก รีบหันมาหาอีกฝ่าย “อะไรพี่”
“เห็นนะ”
“เห็นอะไรพี่!” คนถามทำหน้าเลิ่กลั่ก ปิดอะไรไว้ไม่มิดแล้วทีนี้ “ไม่มีอะไรสักหน่อยนะพี่” แถมยังปฏิเสธด้วยเสียงสูงมาก แสดงความพิรุธออกมาอย่างชัดเจน
ตฤณก้มหน้าลงตักอาหารใส่ปาก เคี้ยวหยับๆ พร้อมกับชำเลืองมองรุ่นน้องไปด้วย “ไอ้น้ำมันเป็นผู้ชายนะ”
“ผมรู้น่ะ ตาไม่ได้บอด
“อ้อ....” รุ่นพี่หันไปจัดการกับอาหารต่อ แต่สักพักก็ถามขึ้นมาเสียงเบา พอให้ได้ยินกันอยู่สองคนเท่านั้น “ชอบเหรอ”
เมฆเบือนหน้าหนีไปอีกทาง “รีบๆ กินเถอะพี่จะได้รีบไปทำงาน”
ชายหนุ่มไม่รู้หรอกว่าการกระทำของน้ำที่มีกับรุ่นน้องของเขาเป็นการการกระทำที่พิเศษหรือเปล่า เพราะเขาก็เห็นว่าไอ้น้ำกับเพื่อนพ้องสนิทสนมกันแบบนี้นี่แหละ
“อืม...”
“หยุดเลยไอ้พี่ตฤณ!”
“ไม่ถามก็ได้วะ” ตฤณพูดไปแบบนั้น แล้วรับประทานอาหารต่อไปอย่างเงียบๆ ได้อีกชั่วครู่ หากความอยากรู้อยากเห็นไม่ยอมลดลงไปเลย พอกลืนอาหารลงท้องแล้วจึงลองถาม “ไม่ลองจีบดูวะ”
เมฆนั่งนิ่ง ทำหูทวนลม ทั้งที่ร้อนไปหมดทั้งหน้าแล้ว
“คนหน้าตาดีก็จีบยากอะนะ สู้หน่อยแล้วกันไอ้เมฆเอ๊ย” ชายหนุ่มเอื้อมมือออกไปลูบศีรษะรุ่นน้อง พลางหัวเราะเบาๆ พอมองอีกฝ่ายแล้วก็ทำให้เขานึกถึงตัวเอง ที่เมื่อก่อนเคยตามตื๊อจีบดอกฟ้าอย่างนภเกตน์เช้ายันเย็น กว่าจะสำเร็จได้ ต้องขอบคุณในความหน้าด้านของตนเองมากเหลือเกิน “ของแบบนี้ต้องกล้าหน่อย ด้านได้อายอดว่ะ”
ห่างออกไป เจ้าของสายตาดุดันจ้องมองมายังตรงที่สองหนุ่มนั่งอยู่ สีหน้าของเขาไม่ค่อยพอใจนัก แต่คนหนึ่งก็เป็นรุ่นพี่ที่เขาเคารพ ส่วนอีกคน ก็เป็นคนที่เขาไว้ใจมาก แต่ถึงอย่างนั้นก็อดรู้สึกหงุดหงิดไม่ได้
สักพักแหนมกับตำลึงก็ถือขวดน้ำเข้ามาสมทบ แล้วหลังจากนั้นไม่นาน พอจัดการกับผัดกะเพรากับไข่เจียวเสร็จแล้ว ตฤณก็ลุกขึ้นแยกออกจากกลุ่มไปทำงานของตนเองต่อ
ในตอนค่ำของวันเดียวกัน นภเกตน์ปิดโทรศัพท์มือถือ แล้วยืนกอดอกอยู่ที่หน้าตู้ยามของคอนโดมิเนียม รอให้ลุงยามมาเข้าเวรสักที เขาไม่รู้จะไปปรึกษากับใครแล้ว นึกออกก็แต่ลุงยามนี่แหละ
“อ้าว คุณน่ะเอง ไม่ได้เจอกันนาน สบายดีมั้ยครับ” ชายวัยกลางคนในชุดเครื่องแบบยามรักษาการณ์ส่งเสียงทักทายมาแต่ไกล
“ก็... งั้นๆ แหละครับ แล้วพี่จอห์นนี่เป็นไงบ้าง”
“ไม่ค่อยสบายเลยครับ เมียผมกำลังท้อง ดุฉิบหายเลยช่วงนี้ เลยมาก่อนเวลาเข้าเวรตั้งครึ่งชั่วโมงเนี่ย” ลุงยามยกมือขึ้นลูบท้ายทอยอย่างเขินๆ
“งั้นพี่จอห์นนี่ก็ว่างอยู่สินะ ไปดื่มกาแฟเป็นเพื่อนผมหน่อยสิ”
ภายในร้านกาแฟชั้นล่างของคอนโดมิเนียมนั่นล่ะ นภเกตน์หยิบช้อนขึ้นมาคนกาแฟในถ้วยอย่างปลงๆ สีหน้าไม่ค่อยจะสู้ดีนัก
“มีเรื่องอะไรเหรอคุณ ทำหน้าเหมือนโดนของ”
“พี่จอห์นนี่ เคยกลัวเมียจะมีกิ๊กมั้ย”
ลุงยามหลุดหัวเราะเสียงดัง “ใครจะเอามัน นอกจากพ้ม!” แต่พอเห็นท่าทางเคร่งเครียดของชายหนุ่ม เขาก็รีบหุบยิ้มทันควัน “คุณไม่เชื่อใจเมียคุณเรอะ ถึงได้ถามน่ะ”
หัวใจกระตุกวาบเมื่อได้ยินคำถามนั้น “...อยากจะเชื่อ”
“เมียคุณ คุณก็น่าจะรู้ดีที่สุดว่าเขาเป็นคนยังไง เขาแย่มากเลยเหรอ คนที่หนีกลับบ้านนอกไปนั่นอะนะ”
“พี่จอห์นนี่ความจำดีจังนะ” นภเกตน์ผ่อนลมหายใจออกยาว “ถ้าเมียพี่จอห์นนี่แอบไปซื้อทองหรือซื้อมอเตอร์ไซค์โดยไม่บอกพี่จอห์นนี่ก่อน พี่จะว่าไง”
“อืม... ถ้ามันแอบซื้อ มันก็คงเพราะอยากจะเซอร์ไพรส์พี่มั้ง”
“พี่จะไม่โกรธเหรอ”
“ต้องฟังเหตุผลของมันก่อนสิ”
“.....”
“ถ้าคุณกลัวว่าเมียจะมีกิ๊ก ก่อนจะนั่งกลุ้มใจคุณก็ต้องมั่นใจก่อนว่าเขามีกิ๊กจริงๆ ไม่งั้นเสียเวลาดราม่าไปเปล่าๆ”
“นั่นสินะ... แล้วถ้าพี่จอห์นนี่จับได้คาหนังคาเขา พี่จะทำไง”
“ตบมันสักทีแล้วค่อยเลิก ผัวดีขนาดนี้หาไม่ได้อีกแล้ว” ลุงยามหัวเราะ “แต่ผมรู้นะคุณ เมียผมเป็นคนยังไง ถึงผมจะจน เป็นแค่ยามกระจอกๆ แต่เมียผมก็คอยดูแล เอาใจใส่ผมเป็นอย่างดี เพราะงั้นผมเลยเชื่อใจ”
“แล้วพี่จอห์นนี่เคยคิดนอกใจเมียบ้างมั้ย”
“หูย ไม่เคยแม้แต่จะคิด” อีกฝ่ายส่ายหน้ายิก ถ้าขืนมี “มันคงฟาดผมตายคาไม้แขวนเสื้อแน่ๆ”
“ไม้แขวนเสื้อ?”
“อาวุธสากลของเมียคร้าบ” ลุงยามทำสีหน้าสะพรึง ก่อนจะรีบปั้นหน้าให้กลับเป็นปกติอีกครั้ง “ผมไม่ได้กลัวเมียนะคร้าบคุณ ผมแค่เกรงใจ”
นภเกตน์ยิ้มบาง “ผมอิจฉาพี่กับเมียจัง”
“ได้เวลาที่ผมต้องไปประจำป้อมแล้วล่ะ ขอบคุณที่เลี้ยงกาแฟนะครับ” ลุงยามยิ้มกว้าง เขาลุกขึ้นพร้อมกล่าวลา “การใช้ชีวิตคู่ คุณต้องให้พื้นที่ส่วนตัวกับเมียคุณบ้าง แล้วก็พยายามรับฟังเหตุผล พยายามเข้าใจเขาบ้างนะ ถ้าต้องการใช้บริการที่ปรึกษาปัญหาหัวใจของลุงเมื่อไหร่ ก็แวะมาที่ป้อมนะครับ”
“ขอบคุณนะพี่จอห์นนี่”
ร่างโปร่งนั่งอยู่ที่เดิมอีกสักพัก จึงค่อยเดินกลับขึ้นไปยังห้องพักของตน ระหว่างทาง มือขาวหยิบโทรศัพท์มือถือขึ้นมากดเปิดสวิตช์ แล้วข้อความที่แสดงถึงความเป็นห่วงเป็นใยจากคนรักก็เด้งขึ้นมานับสิบ
นภเกตน์กัดริมฝีปากแน่น เขารีบเดินกลับเข้าไปในห้อง หยิบแล็ปท็อปขึ้นมาพิมพ์ข้อความสั่งการลงไปสั้นๆ บอกกล่าวกับเลขาสาวของเขาให้จัดการเคลียร์งาน เพราะเขาต้องการจะไปดูงานที่ไซต์งานพัทยา ให้เธอช่วยจองโรงแรมและแจ้งทางธนากรให้เรียบร้อยด้วย
..
....
..
โพรเจคต์ดำเนินไปได้อย่างราบรื่นขึ้นหลังจากการแก้ไขซ็อฟต์แวร์อยู่หลายวัน ทว่านั่นทำให้งานล่าช้าไปกว่ากำหนดมาก ตฤณกับวิศวกรลูกน้องของเขาจึงต้องทำงานทั้งในวันเสาร์และอาทิตย์ด้วยเพื่อเป็นการชดเชยเวลาที่เสียไป ส่วนธนากรก็มาปักหลักอยู่ที่ไซต์งานเช่นกัน เพื่อคอยดูแลและนั่งลุ้น ขอให้ปิดโพรเจคต์ได้ตามกำหนด
ธนากรนั่งหายใจทิ้งอยู่หลายครั้ง เพราะสภาพวิศวกรที่ทำโพรเจคต์แต่ละคนในตอนนี้ช่างดูน่าสงสาร ตาโหล เส้นผมชี้ฟูไม่เป็นทรง หน้าดำคร่ำเครียดกันเป็นแถบ
“มึงไปถอนหายใจไกลๆ กูหน่อย เสียสมาธิ” ตฤณต่อว่าเพื่อนรักโดยไม่หันหน้าไปมอง
“กูออกไปเดินยืดเส้นยืดสายแป๊บ” ขณะที่เดินไปเดินมาอยู่นั้น เซลล์หนุ่มก็ได้รับอีเมลจากเลขาสาวของนภเกตน์ เขาหยิบขึ้นมาอ่านดู แล้ววิ่งกลับเข้าไปรายงานเพื่อนรักทันที
“ไอ้ตฤณ มะรืนนี้คุณนภเกตน์จะมาดูงานที่นี่!”
เจ้าของชื่อเรียกที่กำลังก้มหน้าก้มตาป้อนคำสั่งลงในอุปกรณ์เงยหน้าขึ้นพรวด “ฮะ!? คุณนภเนี่ยนะ”
“เออ บอกวันเวลามาแล้วด้วย นี่ไง” ธนากรส่งโทรศัพท์มือถือให้อีกฝ่ายดู
ตฤณเผลอยิ้มกว้าง มีแรงทำงานขึ้นมาทันใด
“คืนนี้ทำให้ถึงกำหนดนะเว้ย มีแรงแล้วใช่มะ”
“เออๆ” เขาต้องเร่งทำงานให้เสร็จทันกำหนดการที่วางไว้แน่ๆ เพื่อที่จะได้มีเวลาว่างให้กับนภเกตน์สักนิด อยากจะพาอีกฝ่ายไปเดินดูมหาวิทยาลัยที่เคยเล่าเรียนมาจะแย่
ชายหนุ่มผิวสีน้ำผึ้งแทบจะลืมความเหน็ดเหนื่อยที่สั่งสมมาตลอดสัปดาห์ ตอนนี้เขาก็ทำอาหารได้หลายอย่างแล้วด้วย ทั้งผัดกะเพรา ไข่เจียว หมูทอด ผัดผัก ต้มยำกุ้ง และที่ไฮโซที่สุดก็คือต้มข่าไก่ ซึ่งเพิ่งหัดทำไปเมื่อวานนี่เอง
เขาอดยิ้มไม่ได้เลย ถ้าหากนภเกตน์ได้ชิมฝีมือเขาบ้าง อีกฝ่ายจะว่าอย่างไรกันนะ จะเซอร์ไพรส์มากขนาดไหน
เฮ้อ... คิดถึงคุณนภใจจะขาดอยู่แล้ว
TBC~*
นี่มัน... เรื่องอะไรกันแน่เนี่ย 55555555555 หรือคู่แท้ในเรื่องจะเป็นพี่ตฤณกับน้องเมฆ แงรรรร~
เอาเป็นว่าพี่ตฤณน้องนภใกล้กลับมาสวีทกันแล้วค่ะ รออีกนี้ดดดด
ขอบคุณทุกคนที่ติดตามนะค้า รักนะจุ๊ฟฟฟฟ :mew1:
-
หุหุ....รอคอยจะเจอที่รักอยู่ละสิพี่ตฤณ
-
ขอบคุณนะคะ อยากเห็นเค้าสวีทกันเร็วๆจัง :hao7: :hao7: :hao7:
-
อยากอ่านต่อ
คุณนภมาหาถึงไซต์งาน
จะเกิดไรขึ้นบ้างน่า
-
ขอบคุณนะคะ อยากเห็นเค้าสวีทกันเร็วๆจัง :hao7: :hao7: :hao7:
-
รอคุณนภมาหานายตฤณ อิอิ
ขอบคุณคนเขียนนะคะ
-
คุณนภภภ :katai5: :katai5:
-
พี่ตฤณมาละ คราวหน้าถึงตาอิน้องเมฆแล้วใช่ไหมคะ อื้อออออรออออออ ตอนนี้มีพี่น้ำออกมาด้วยยยยย
-
ค้างได้ทุกตอนสิหน่าาา
นิมันตอนพิเศษแบบไหน ทำเราอ่านไปค้างไปทุกตอน กรีดร้องทึ้งหัว เมื่อไหร่เขาจะสวีทกัน นี่นั่งแทะขาเตียงรอคุณนพทุกวัน พี่ตฤณนี่ไม่ได้เรื่องเลย! แนะนำคุณนพหาผัวใหม่ค่ะ อิตฤณมันซื่อบื้อ!
-
ได้ที่ปรึกษาดีจริงๆคุณนภ รอเวลาเขาหวานอีกครั้ง
-
คิดถึงคุณนภ น่ารักจัง ศึกษาการเป็นภรรยาที่ดีสินะ #กลยุทธ์ไม้แขวนเสื้อ
-
รอคุณนภมาถึง อย่าลืมไม้แขวนเสื้อล่ะ 5555555
-
คุณนภจะมาหาสามีเหรอ :z1:
-
คุณนภภภภภภภภภภภภ :katai2-1: :katai2-1: :katai2-1:
-
เอาเข้าไปคุณนพ
-
แอร๊ยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย
-
กร้ากกกก นี่หุบยิ้มไม่ได้เบยค่ะ ตอนพี่น้ำโผล่มา 55555555555
คือ พี่น้ำน่ารักกก #ผิด คือจิงๆจะบอกว่า ขี้หึงเหลือเกินพ่อคุณเอ้ยยยย อิพี่ตฤณก็ใสซื่อไม่รู้อิโหน่อิเหน่
โดนพี่น้ำกัดไปดอก ยังไม่รู้ตัว จะสงสารอิพี่ตฤณ รึพี่น้ำดีคะเนี่ย 5555555
พี่น้ำท่าทางจะหึงโหดก่าคุณนภด้วยนะนั่น
คุณนภแกเลี้ยงแมวตามใจ แมวทำหน้าโง่วๆ เอ้ย ซื่อๆ(บื้อๆ) ใส่ก็คงคิดว่าน่ารัก แล้วหายงอนละล่ะ
น้องเมฆนี่ซิ อาจจะโดนมิใช่น้อย (รึอิพี่ตฤณอาจจะโดนด้วย กร้ากกกกก ยิ่งคิดยิ่งน่าสงสารอ่ะ!!!!!)
นี่นึกภาพดาร์คพี่น้ำกลั่นแกล้งพี่ตฤณแล้วคงน่าสงสารน่าดู =="
(พอคิดแบบนี้แล้วตาตฤณก็น่าเอ็นดูไม่หยอกเนอะคะ บื้อๆดี คุณนภรักคุณนภหลงโนะ >///////< )
ฮือออออ อยากให้คุณนภมาโผล่ซะบัดเดี๋ยวนี้ TT :katai4: อยากอ่านต่อออออออออ แง :z3:
ตฤณอย่าลืมทำอาหารให้คุณนภกินนะ หวังว่าคุณนภจะไม่งอนที่ไปให้นุ้งเมฆสอนนะคะะะ อิพี่ตฤณอุตส่าตั้งใจ
จะรออ่านตอนหน้านะคะะะ ขอบคุณค่าาาา
-
ตฤณรอคุณนภแต่ไม่รู้ว่าจะเจอไม้อแขวนเสื้อใช่มั้ย 5555555
แอบมีพี่น้ำน้องเมฆด้วยยย พี่น้ำหึงอ่ะแง แง น่ารักมากกก
คุณนภคะ เอาไม้แขวนเสื้อมาด้วยค่ะ อยากเห็นคนโดนตี
ติดแทกพ่อบ้านใจกล้าให้ตฤณเลย 55555
-
แหม มาสั้นจังยังไม่หายคิดถึงคุณนภกับพี่ตฤณเลย อร้ายยย รอตอนสวีต
-
:pig4: :pig4:
-
กลับมาอ่านซ้ำอีกรอบ อิน้องเมฆเหมือนหมาน้อยเลยอะ อื้ออออออออ ยิ่งอ่านยิ่งคิดถึงพี่น้ำ น้องเมฆตอนมิชชั่นสุดท้ายจุง
-
ขอบคุณ :)
-
พี่ยามให้ข้อคิดดีเชียว คุณนภเลยต้องมาดูให้เห็นกับตาสินะ
ส่วนคู่น้ำเมฆนี่ก่อนหรือหลังเขาเมินกัน
-
อยากยุให้คุณนภมีกิ๊ก ให้ตฤณรีบกลับมาเฝ้าเมียเลย 5555
อ่อ เคๆ ก็เห็นใจตฤณนะ กำลังฝึกทำกับข้าวเนอะ แต่พอดี #ทีมคุณนภ
ขอบคุณค่ะ
-
จะสงสารหรือดีใจที่คุณนภจะได้ชิมฝีมือการทำอาหารของพี่ตฤณดีล่ะ :laugh:
-
ซื่อบื่ออยู่ด้วยกันมันก็ตลกอยู่หรอก(ตริน เมฆ)พี่น้ำแอบดูซะไกล :z13:
ตอนหน้าเมียมาละไม้แขวนเสื้อพร้อม :katai5:
-
กลัวอย่างเดียว เซอร์ไพรส์ ที่ได้จะไม่ได้เป็นเรื่องอาหารการกินที่เตรียมไว้นี่อ่ะดิ คุณพี่ตฤณ :katai3:
-
น้องเมฆน่ารักจัง หูย พี่น้ำหึงออกนอกหน้าด้วยอ่ะ ชอบ ๆ
นี่ช่วงไหนน้อ แต่น่าจะเป็นหลังจากในเหนือเมฆช่วงนี้ไหมเนอะ
เพราะรู้สึกพี่น้ำจะแสดงความออกต่อน้องเมฆเยอะกว่าในเหนือเมฆอีก
พี่ตฤณนี่ก็นะ ตอนพี่น้ำหึงดันไม่รู้ตัว ทีน้องเมฆมองตามพี่น้ำตาละห้อยละรู้ดีจัง
คุณนภ ได้ข้อคิดดี ๆ จากลุงยามแล้ว ก็ใจเย็น ๆ น้า รอกินผัดกระเพราพี่ตฤณก่อน
ตอนหน้าจะได้เห็นสี่หนุ่มเขามารวมตัวกันไหมน้อ
ขอบคุณคนเขียนค่ะ ไปรอพี่น้ำน้องเมฆต่อที่เรื่องนู้นก่อนน้า 555
-
ฟื้นคืนชีพเลยนะพี่ตฤณ
แอบเห็นพี่น้ำไม่พอใจ
ความหนิดหนมตฤณเมฆด้วยแหล่ะ
-
คุณนภอาการหนักแล้วววววววว 5555555
-
คุณนภจะมาหาพี่ตฤณแล้ว
คงไม่บังเอิญเจออะไรให้คิดมากอีกนะ
-
ตฤณกับนัองเมฆแลดูเคมีเข้าเกั๊นนนนเข้ากัน 555
-
จะได้ใช้ไม้แขวนเสื้อไหมอ่ะ ??? อิอิ
-
:katai2-1: :katai2-1: :katai2-1:
-
Chapter 9
ในตอนบ่ายแก่ๆ ของวันถัดมา นภเกตน์ลางานช่วงครึ่งวันบ่ายเพื่อเดินทางมาที่ไซต์งานในจังหวัดชลบุรีก่อนกำหนดการที่แจ้งทุกคนไว้ เขาขับรถออดี้สีบรอนซ์เงินของตนมาจากกรุงเทพฯ เองเลยทีเดียว ชายหนุ่มเคลื่อนรถเข้าไปจอดภายในลานจอดรถของมหาวิทยาลัยตรงที่อยู่ไม่ไกลจากตึกใหม่ที่ทางบริษัทเป็นผู้จัดการวางระบบเครือข่ายคอมพิวเตอร์ให้นัก ก่อนหน้าที่จะมาที่นี่ เขาได้กูเกิลดูที่ทางและหาตำแหน่งของตึกใหม่มาเรียบร้อยแล้ว
นภเกตน์ดับเครื่องยนต์ไปได้ไม่นานก็มีรถ BMW คันหรูเคลื่อนเข้ามาจอดข้างๆ รถคันที่เขานั่งอยู่ เขาหันไปมองเพียงแวบเดียวเท่านั้น เห็นว่าเป็นนักศึกษาขับมาจึงไม่ได้ใส่ใจอะไร จากนั้นก็หันไปมองตรงทางเข้าออกตึกอีกครั้ง
สักพักก็มีกลุ่มของนักศึกษาจำนวนสามคนขี่มอเตอร์ไซค์มาจอดที่ตรงด้านหน้าตึก ร่างโปร่งสะดุ้งเฮือก เมื่อเห็นว่าชายหนุ่มคนที่เขารอคอยวิ่งออกมาหาเด็กหนุ่มกลุ่มนั้น พวกเขาพูดคุยกัน หัวเราะเสียงดังจนได้ยินมาถึงที่ในลานจอดรถ จากนั้นเด็กหนุ่มสามคนนั่นก็ขี่มอเตอร์ไซค์กลับออกไป
นภเกตน์ขมวดคิ้วเพราะท่าทางที่ดูสนิทสนมกันของคนรักตนกับเด็กหนุ่มกลุ่มนั้น พวกเขารู้จักกันตั้งแต่เมื่อไหร่กัน จะว่าเคยเรียนด้วยกันก็ไม่น่าใช่ ตฤณหน้าแก่ออกจะขนาดนั้น น่าจะจบออกมาก่อนนานโข
หากในขณะเดียวกันก็เหลือบไปเห็นนักศึกษาในรถ BMW ที่จอดอยู่ใกล้ๆ กันก้าวลงมาจากรถแล้วปิดประตูรถด้วยท่าทางเซ็งๆ ดูอารมณ์ไม่ค่อยจะดีสักเท่าไรนัก
ร่างโปร่งลดกระจกไฟฟ้าลง เท้าแขนกับขอบกระจกพร้อมกับชะโงกหน้ามองไปที่ทางเข้าตึก ในขณะที่สอดส่ายสายตาไปมา เขาก็เผอิญหันไปประสานสายตากับนักศึกษาจากรถคันที่จอดอยู่ข้างๆ กัน ทว่าพวกเขาก็ไม่ได้มีปฏิสัมพันธ์อะไรต่อกันมากไปกว่านั้นอีก
แต่แล้วจู่ๆ ก็มีมอเตอร์ไซค์คันหนึ่งวิ่งกลับเข้ามาจอดที่ด้านหน้าตึก นภเกตน์จำได้ว่าเป็นหนึ่งในกลุ่มเด็กหนุ่มสามคนเมื่อก่อนหน้า มือขาวเปิดประตูรถออกพร้อมกับก้าวขาลงมาจากรถทันควัน หากก็ต้องรีบก้มหลบโดยใช้ตัวรถเป็นกำบังเมื่อตฤณวิ่งออกมาจากด้านในตึกแล้วขึ้นซ้อนท้ายมอเตอร์ไซค์คันนั้น
นภเกตน์ค่อยๆ ย่องไปแอบดูทั้งสองคนนั้นจากที่ด้านหลังรถ สายตาเขาจับจ้องอยู่ที่เป้าหมายโดยไม่ให้คลาดสายตา
โป๊ก!
“อะ!” ใบหน้าสวยหวานผละออก แล้วหันไปมองสิ่งที่ศีรษะไปชนเข้า
“ขอโทษครับ” นักศึกษาคนที่จอดรถอยู่ใกล้ๆ กันยกมือขึ้นคลึงศีรษะ พวกเขาเอาแต่มองไปที่ด้านหน้าตึก จนย่องเข้ามาศีรษะชนกันโดยไม่รู้ตัว
“ไม่... ไม่เป็นไร” นภเกตน์จ้องมองคนตรงหน้าอย่างงงๆ
“เอ่อ... คุณมาทำอะไรที่นี่เหรอครับ” อีกฝ่ายถามแก้เก้อ
“อะ... เอ่อ...” ร่างโปร่งยกมือขึ้นลูบท้ายทอย พลางยิ้มเจื่อนๆ ก่อนจะหาอะไรมาตอบส่งๆ ไป “ผม... ผมมาดูลาดเลาน่ะ พรุ่งนี้จะมาตรวจงานลูกน้อง แล้วคุณล่ะ”
“ผม... ผม... เอ้อ... ผมเรียนอยู่ตึกใกล้ๆ นี่เองน่ะครับ” คนตอบตอบได้เหมือนในชีวิตไม่เคยผ่านการสอบแก็ตเชื่อมโยงมาก่อน แต่เอาเถอะ พวกเขาก็ดูจะมั่วคำตอบด้วยกันทั้งคู่
“อะ!” ทั้งสองหันขวับเมื่อได้ยินเสียงสตาร์ตรถ พอเห็นว่ามอเตอร์ไซค์คันนั้นวิ่งออกไปแล้ว พวกเขาหันมองหน้ากันเลิ่กลั่ก ก่อนต่างคนต่างก้าวฉับๆ ไปที่รถของตัวเอง หันมาสบสายตากันอีกครั้ง แล้วค่อยๆ เคลื่อนรถออกไป
แล้วก็ไม่ผิดจากที่คาดคิดไว้มากนัก หลังจากที่ขับรถตามกันไป ไม่นานทั้งสองคันก็เคลื่อนเข้าไปจอดในลานจอดรถขนาดใหญ่ของเซอร์วิสอะพาร์ตเมนต์ที่ธนากรแจ้งทางบริษัทไว้ว่าเช่าให้กับวิศวกรอยู่
นภเกตน์ก้าวลงมาจากรถ พร้อมกับนักศึกษาคนเดิม พวกเขายืนนิ่งประจันหน้ากัน มองดูเผินๆ ก็ราวกับกำลังพูดคุยกันทางสายตา
“เอ่อ...” คราวนี้จะแก้ตัวว่ามาทำอะไรกันล่ะเนี่ย
“ผมจะมาซื้อกาแฟ...” พวกเขาพูดขณะที่ชี้มือไปยังร้านกาแฟพร้อมๆ กัน
เวรกรรม!
สองหนุ่มยืนจังงัง แต่แล้วร่างโปร่งก็ถอนหายใจออกมาเบาๆ “ไหนๆ ก็ไหนๆ แล้ว ไปดื่มกาแฟด้วยกันมั้ยล่ะ”
อีกฝ่ายขมวดคิ้ว หากก็พยักหน้า “ครับ”
ภายในร้านกาแฟที่มีกลิ่นหอมของกาแฟสดลอยกรุ่น ทั้งสองคนนั่งลงตรงโต๊ะที่อยู่ชิดกับผนังกระจกสีครึ้ม ตรงหน้านภเกตน์มีถ้วยกาแฟร้อนวางไว้ ส่วนตรงหน้าอีกคนเป็นกาแฟเย็น
“เอ่อ ผมชื่อน้ำ” เจ้าของรถ BMW คันหรูแนะนำตัว
“ผมชื่อนภ”
พวกเขานั่งจ้องหน้ากันไปอีกชั่วครู่ จนกระทั่งมีรถมอเตอร์ไซค์วิ่งเข้ามาจอดตรงที่จอดรถเตอร์ไซค์ ใบหน้าของสองคนผู้ที่ขับขี่มาเป็นที่คุ้นตา ส่งผลให้สองหนุ่มที่อยู่ในร้านกาแฟลุกขึ้นพรวดพร้อมกันโดยไม่ได้นัดหมาย
นภเกตน์กัดริมฝีปากแน่น นัยน์ตากลมใสมองตามคนรักของตนกับเด็กหนุ่มเดินเข้าไปในตึกของเซอร์วิสอะพาร์ตเมนต์ด้วยกัน แถมยังโอบไหล่กันอย่างสนิทสนมเสียด้วย
เสียงของน้ำแข็งกระทบแก้วรัวๆ เรียกให้ร่างโปร่งหันไปทางต้นเสียง คนที่ยืนอยู่ตรงข้ามกับเขากำแก้วกาแฟไว้ในมือแน่น ท่อนแขนเกร็งเสียจนแก้วในมือสั่น
พวกเขาหันกลับมามองหน้ากัน จากนั้นจึงค่อยๆ นั่งลง “เอ่อ ของคุณ...” พอจะเริ่มพูดก็ดันเริ่มพร้อมกันได้อีก
“คุณนภพูดก่อนละกัน”
นภเกตน์ขมวดคิ้ว เขาผ่อนลมหายใจออกยาว แล้วหลุบตาลงมองถ้วยกาแฟบนโต๊ะ “...ของคุณคนไหน” ขอถามให้มั่นใจก่อน ดีไม่ดีคนคนนี้ก็อาจจะเป็นหนึ่งในบรรดากิ๊กของตฤณก็เป็นได้
“คนที่เป็นคนขับมอเตอร์ไซค์มา เขาชื่อเมฆ”
โล่งอกไปหนึ่งเปลาะ แต่ก็ยังวางใจไม่ได้หรอกนะ ไม่อย่างนั้นคนตรงหน้าเขานี่จะมานั่งเฝ้าแบบเขาทำไมกัน
“พวกเขามาทำอะไรกันที่นี่ คุณน้ำรู้มั้ย”
“น่าจะมาทำอาหารกัน เห็นเมฆว่าอย่างนั้น” น้ำยกแก้วกาแฟขึ้นดื่มอึกใหญ่ๆ
“ทำอาหาร? คุณตฤณทำอาหารเป็นกับเขาซะที่ไหนกัน” นภเกตน์บ่นพึมพำ
“พี่ตฤณ... คุณนภมาที่นี่เพราะพี่ตฤณใช่มั้ย”
ร่างโปร่งพยักหน้าหงึกหงัก “รู้จักกันด้วยเหรอ”
“พี่ตฤณกับพี่แหลมเป็นรุ่นพี่ของเพื่อนสนิทผม รู้จักกันตอนที่พี่เขากลับมาดูประชุมเชียร์น่ะครับ”
“แล้วเมฆ... เอ้อ...”
“เมฆอยู่วิดวะปีหนึ่งครับ”
นภเกตน์ไม่กล้าถามต่อว่าพวกเขาเป็นอะไรกัน แต่ก็พอจะเดาได้ว่ามีซัมทิงกันอยู่ ส่วนตัวเขาเองก็ไม่กล้าบอกเรื่องเขากับตฤณออกไปเช่นกัน
ทั้งสองอ้ำอึ้ง ดูเชิงกันและกันอยู่อีกสักพัก ยังไม่ทันพูดคุยอะไรกันต่อ ชายหนุ่มผิวสีน้ำผึ้งก็ดินออกมาจากในตึกพร้อมเด็กหนุ่มรุ่นน้อง คราวนี้พวกเขาเดินตรงไปยังรถยนต์คันหนึ่ง ซึ่งตฤณขึ้นไปนั่งตรงที่นั่งคนขับ เมฆนั่งอยู่ตรงที่นั่งข้างกัน แล้วก็เคลื่อนรถออกไปช้าๆ
หรือว่านั่นจะเป็นรถยนต์คันใหม่ของตฤณ ไปเอามาแล้วหรือ รถยนต์คันใหม่ที่เขาไม่มีโอกาสได้รู้ด้วยซ้ำว่าอีกฝ่ายซื้อ แต่กลับเป็นคนอื่นที่ได้นั่งเคียงคู่กันกับคนรักของตน
นภเกตน์ลุกขึ้นเกาะผนังกระจกอย่างลืมตัว เขากำมือแน่น แต่แล้วก็ต้องสะดุ้งเฮือก เมื่อคนที่นั่งตรงข้ามกันเอื้อมมือมาจับข้อมือเขาไว้ ซึ่งฝ่ามือนั้นเฉียบจนน่าตกใจ
“ผมไม่รู้ว่าพวกเขาคิดทำอะไรกัน แต่ผมพยายามจะไว้ใจ...” น้ำดึงแขนเรียวเบาๆ เป็นเชิงเรียกให้นั่งลง
“ผมก็อยากจะไว้ใจ แต่ก็กลัว... เราห่างกันมาระยะหนึ่งแล้ว”
“ผมเข้าใจนะ ตัวผมเอง... ถึงจะบอกตัวเองซ้ำๆ ว่าให้ไว้ใจเขา แต่ก็มาคอยตามดูอยู่แบบนี้ น่าสมเพชชะมัด” น้ำยกมือขึ้นเสยผมแรงๆ พลางถอนหายใจยาวเหยียด
ฝ่ายอีกสองหนุ่มที่ไม่ได้รู้เรื่องรู้ราวว่าทำให้ใครต่อใครกลุ้มอกกลุ้มใจไปถึงไหนแล้ว ตฤณขับรถคันที่บริษัทเช่าไว้ให้ไปยังซูเปอร์มาร์เก็ตเพื่อซื้อข้าวสารกับเครื่องดื่ม เพราะเป็นของหนักจึงไม่ใช้มอเตอร์ไซค์
ส่วนที่ข้างบนห้องพักนั้น แหนมกับตำลึงนั่งเหี่ยวรออยู่ เมื่อตอนที่ทั้งสามไปหาตฤณที่ตึกใหม่ ชายหนุ่มยังทำงานไม่เสร็จ พวกเขาสองคนจึงไปตลาดเพื่อเลือกซื้ออาหารสดกันก่อน แล้วให้เมฆมารับตฤณไปยังเซอร์วิสอะพาร์ตเมนต์ สถานที่ฝึกทำอาหารของพวกเขา
แต่พอมาถึงก็เพิ่งเห็นว่าข้าวสารหมด เมฆกับตฤณจึงต้องถ่อกันออกไปซื้ออีกรอบ
“พี่ตฤณขับเร็วๆ หน่อยดิ๊ เดี๋ยววันนี้ก็ไม่ได้งานกันพอดี” เมฆบ่นพึมพำ
“ก็ถนนมันจำกัดความเร็วเท่านี้ แหกตาดูป้ายสิวะ เอ็งจะลงไปเปลี่ยนป้ายหรือจะลงวิ่งมั้ยล่ะ”
“โหย จะให้ลงวิ่ง พี่ตฤณแม่ง ใจร้ายว่ะ”
“ไปฟ้องพี่น้ำของเอ็งสิ” ชายหนุ่มแซว
“....” เด็กหนุ่มชะงัก พอพูดถึงน้ำ เขาก็หยุดบ่นทันควัน
“พี่น้ำคนดี๊ดีย์ สุดหล่อสุดเพอร์เฝ็กต์”
“ไอ้พี่ตฤณจะหาเรื่องผมเหรอวะ เดี๋ยวเลิกสอนทำอาหารเลยนี่”
รุ่นพี่หัวเราะร่า “ไม่แซวแล้วก็ได้... จริงสินะ ไอ้น้ำมันแชมป์ยูโดนี่ รู้รึเปล่า อย่าไปแหย่ให้มันโกรธล่ะ”
“ผมรู้น่ะ เคยโดนจับทุ่มมาหลายครั้งแล้ว” เมฆเม้มปาก แล้วตัดสินใจถามต่อ “ตอนที่พี่เจอพี่น้ำ เมื่อก่อนพี่น้ำเป็นยังไงบ้างอะพี่”
“ก็เหมือนตอนนี้แหละ มันไม่ค่อยพูดจา ไม่ค่อยเฮฮาสนุกสนานกับใคร นอกจากกับเพื่อนในแก๊งมัน แต่ว่าก็เป็นคนดังมาตั้งแต่ปีหนึ่งแล้ว”
เด็กหนุ่มถอนหายใจเฮือกใหญ่ “.....”
ตฤณหัวเราะเบาๆ “แต่ตอนนี้ก็เห็นมันสนิทกับเอ็งดีนะ ได้ลองจีบรึยังวะ”
“จีบแล้วพี่” เมฆตอบเสียงเบาราวกระซิบ
“ติดยัง”
“......”
“ไอ้เมฆ” ตฤณเอื้อมมือไปลูบศีรษะรุ่นน้อง “พี่จะบอกไรให้อย่างนะ แฟนพี่น่ะ หน้าตาโคตรดี ออร่ากระจาย รวยฉิบหายวายวอด จบนอกแถมยังเก่งมากด้วย แล้วยังเป็นหัวหน้าพี่อีก”
“อวดแฟนทำไมวะพี่ หมั่นไส้” เด็กหนุ่มหันไปเหน็บ
มือที่ลูบศีรษะรุ่นน้องอยู่เปลี่ยนเป็นตบดังผัวะ “เอ็งฟังก่อนสิวะ ประเด็นที่พี่จะบอกคือ ขนาดรากหญ้าอย่างพี่ยังจีบดอกฟ้าติดเลย เพราะงั้นอะไรก็เป็นไปได้ทั้งนั้น เอ็งต้องพยายามให้มากๆ สู้หน่อยเว้ย”
เมฆหัวเราะบ้าง “อยากเห็นหน้าแฟนพี่แล้วว่ะ”
“เห็นแล้วห้ามจีบเชียวนะเอ็ง”
“รักมากเลยอะดิ๊”
“รักฉิบหายเลย รักที่สุดในโลก” ตฤณตอบพลางยิ้มกว้าง “เออ ไอ้เมฆ ทำอาหารฝรั่งเป็นบ้างมั้ยวะ”
“อืม... มะกะโรนีพอไหวมะพี่ แต่มันรสชาติกึ่งๆ ฝรั่งกึ่งๆ ไทยอะ”
“เอาๆ เดี๋ยวสอนให้พี่ด้วย”
ตัดภาพกลับมาที่สองหนุ่มในร้านกาแฟอีกครั้ง
เสียงโทรศัพท์มือถือดังขึ้นท่ามกลางความเงียบงันภายในร้าน ก่อนน้ำจะหยิบขึ้นมากดรับสาย
“พี่น้ำ ทำอะไรอยู่” ปลายสายถามเสียงใส ไม่ได้รู้ถึงอารมณ์ขุ่นมัวของเจ้าของโทรศัพท์เลยแม้แต่น้อย
“นั่งดื่มกาแฟ... อยู่กับเพื่อน” เขาพยายามตอบออกไปให้น้ำเสียงเป็นธรรมชาติมากที่สุด “เมฆล่ะ”
“ผมมาซื้อของที่ซูเปอร์ฯ กับพี่ตฤณ คือว่าพี่น้ำ เย็นนี้ผมคงไปหาไม่ได้นะ เสียเวลาซื้อของไปเยอะ คืนนี้ต้องกลับไปช่วยทำบ้านผีสิงต่อ ถ้าแวบอีกเดี๋ยวโดนด่า”
“อืม” น้ำตอบสั้นๆ พลางถามอีกฝ่ายอยู่ในใจว่า ถ้ากลัวเพื่อนด่าแล้วไม่กลัวโดนเขาด่าบ้างหรืออย่างไรกัน
ปลายสายกดวางสายไปแล้ว ทว่าน้ำยังคงถือโทรศัพท์คาไว้อยู่ในมือ สีหน้าของเขาเคร่งขรึม
“มีอะไรรึเปล่า” นภเกตน์เอ่ยถาม
น้ำพ่นลมหายใจออกหนักๆ เพื่อไล่ความหงุดหงิดออกไป “จริงสิ คุณนภบอกว่ามาตรวจงาน...”
“จริงๆ กำหนดการคือวันพรุ่งนี้ แต่ผมมาก่อนน่ะ”
“ถ้างั้น เรามาร่วมมือกันมั้ย...”
TBC~*
สอง น ผนึกกำลังกันแล้ว พี่ตฤณกับน้องเมฆท่าจะงานเข้านะคะ 5555555
จริงๆ น้ำ ไม่ค่อยจะเพี้ยน(เหรอ?) สักเท่าไหร่ แต่ไหนๆ มาโผล่ในเบลอ ฮัสกี้ก็เลยจัดให้เพี้ยนตามคุณนภไปด้วยสักหน่อยค่ะ #โดนพี่น้ำมองแรงมาก
ขอบคุณทุกคนที่ติดตามอ่านค่า เรื่องนี้ใกล้จบแล้วแหละ :mew1:
-
:hao3:
ความบันเทิงสิน่ะ
-
พี่น้ำมาตามหึงน้องเมฆในเรื่องคนอื่นเค้าทำไมไปหุงในเรื่องตัวเองสิ ฮา แล้วสองน.เค้ามาร่วมมือกันแบบนี้คิดว่าตอนหน้าพี่ตฤณน้องเมฆไม่น่ารอด
-
o13 o13 :pig4: :pig4:
-
อะหูยย
ลุ้นแทนสองหนุ่ม และสอง น เลยทีเดียว 5555
ขอบคุณคนเขียนนะคะ
-
สองคนนั้นจะโดนอะไรไหมหนอ
สอง น ร่วมมือกันทำอะไรนิ
-
กร้ากกกกกกกก 55555555555555555 คุณดาวววววว ชอบบบบบบบบบบบบบบ
ฮาพี่น้ำกะคุณนภมากๆๆๆๆๆๆๆค่ะ 555555555 โอ้ย อ่านไปกลั้นขำไม่อยู่ ต้องหัวเราะออกเสียง :laugh: 5555555
เอาอีกค่ะ ท่าทางพี่น้ำกะคุณนภอยู่ด้วยกันนี่จะเป็นอะไรที่แข็งแกร่งฝุดๆ
ตรงข้ามกะอิพี่ตฤณกะนุ้งเมฆ ทำไมทีมนั้นดู..............บ้าๆบวมๆ เหมือนหนูพุกสองตัวในกำมือ =..= สู้นะ พี่ตฤณ...
พี่น้ำคงไม่รุนแรงกะน้องเมฆ พี่ตฤณต้องเจอทั้งพี่น้ำกะคุณนภแอทแทคละล่ะ =..=
ดูจากที่พี่น้ำบีบแก้วสั่นๆ == ชีวิตพี่ตฤณดูน่าเปงห่วง ยิ่งคุณนภร่วมมือด้วยแล้ว......
โถววววววว ทำไมอยู่ดีๆก็สงสารอิพี่ตฤณณณ กร้ากกกกก
อุตส่าหัดทำกับข้าว อุตส่าถอยรถใหม่กะเซอร์ไพรส์ สู้ๆน้าาาาาา คุณดาวอ่ะสู้ๆค่าาาา ดมยาดมเร้ว >< อยากอ่านตอนต่อแล้ว ><
กร้ากกก อย่าถีบเรา ขอบคุณตอนฮามากๆตอนนี้นะคะ ชักจะติดใจทีมน้ำนภ กร้ากกกกกก STRONG ฝุดๆ o18
-
:a5: :a5: นึกว่าตาฝาด คุณนภมาแว้ววววววว :mew1:
-
:hao7: งานจะเข้ามาแบบไหนนา~~~
-
รอตอนต่อไปนะคะ :pig4:
-
งานเข้าทั้งคู่เลยจะฝึกทำอาหารสำเร็จไหมล่ะนั่น
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
-
ไอ้หน้าแมว ซวยแน่ๆเลยแก
-
:pig4: :pig4:
-
สอง น. รวมพลังงานนี้ท่าจะสนุก5555
-
เด่วรู้เลยยยยย :katai2-1: :katai2-1: :katai2-1: :katai2-1:
-
เย้ๆ พี่ตฤณมาแล้วววว เหอๆ นภ กับ น้ำ หรือเปล่าคะ งื้อออออออออ
ปล เขารออิน้องเมฆด้วยนะคะ คุณฮัสกี้
-
เอาล่ะ คนฉลาดกับคนเจ้าแผนการ เค้าจับมือกันเรา ตฤณกับเมฆจะทำยังไงล่ะเนี่ย...ลุ้นๆๆ
-
โถวววววววววววววว สงคุณแฟนมากเลยค่ะ ด้อมๆมองๆเมียงๆ 55555555
จิ้นกันไปไกลแล้ว อันที่จริงทั้งคู่ล้วนเคารพเมีย 5555 ช่างไม่รู้ไรบ้างเล้ย
อยากอ่านตอนต่อไปจะแย่แล้วค่า สองหนุ่มคงเอ็นดูแฟนหนักขึ้นอีกหลายเท่าตัวแหงม :impress2:
-
อารมณ์เหมือนปล่อยหมาที่เลี้ยงไว้มาวิ่งเล่นในคาเฟ่แล้วมันไปติดเพื่อนใหม่จนลืมเจ้าของ
แล้วต้องมานั่งเฝ้ามันอีก ฮ่าๆ
บทสนทนาถ้าเปลี่ยนจาก
" ของคุณคนไหน.." มาเป็น " ของคุณตัวไหน" มันได้ฮามาก
-
55555 ซวยยกคู่
-
เราว่ารีบแยกเถอะ 55555555
-
คุณนภ5555555 ขี้หึงนะเราอะ ฟังอิตาตฤณก่อนนะ
-
เตรียมเรียกรถพยาบาลรอเลย งานนี้ถ้าจะรอดยาก :z2:
-
คุณนภก็มีโมเม้นท์นี้กับเขาเนอะ แอบดูแฟน 5555 รวมตัวกันทำให้หึงเล้ย
รับรองตฤณนี่อยู่ไม่สุขแน่ โหย อยากอ่านต่อ
ขอบคุณค่ะ
-
แทบรอตอนต้อไปไม่ไหว อีพี่ตฤณต้องโดน 55555 o13
-
สอง น.มโนแจ่มกำลังมา ตฤณเมฆเตรียมพร้อมนะ
-
จัดหน้กๆ เลย มัวแต่ใส่ใจคนอื่น ทิ้งแฟนสุดแสนเฟอร์เฟคให้คิดมากเอง
อย่างงี้ต้องโดนจัดเต็ม เอาให้ร้องไม่ออกไปเลย
-
:m20: :m20: :m20: :m20: :m20:
-
555 คุณนภจะพาพี่น้ำเบลอยังไงกันนะ
หวังว่าจะไม่ถึงกับทำให้ตฤนกระอักเลือด
แล้วก็ทำให้น้องเมฆเฉาหนักกว่าเดิมหรอกนะ
-
ผนึกกำลังสอง น :katai2-1: :katai2-1: งานเข้าแบบไม่รู้ตัวค่ะ คุณตฤณ น้องเมฆ ไว้อาลัยแปบ
-
รอดูพี่ตฤณโดนไม้แขวนเสื้อ
-
เอาจริงๆใจนึงก็แอบขำ 2น. แต่อีกใจนึงก็สงสารนะ
แบบคืออยู่กับความไม่รู้ หวาดระแวงกับความใกล้ชิดของสองคนนั้นอีก
รอดูความร่วมมือของ 2น.
เอาใจช่วย 2น. สู้ๆ
-
โหย พี่ตฤณน้องเมฆ โดนคุณแฟนมาแอบซุ่มดูอยู่ห่าง ๆ แบบหวง ๆ ซะด้วย
เข้าใจคุณนภนะ ก็พี่ตฤณเล่นปก ๆ ปิด ๆ มันก็ต้องมีรู้สึกอะไรบ้าง แต่ก็ใจเย็น ๆ เน้อ
พี่น้ำก็ด้วย น้องเมฆแสนซื่อขนาดนั้น รักพี่น้ำขนาดนั้น จะไปมีคนอื่นได้ยังไง
ดูสิ โทรมา ก็บอกตรง ๆ ว่าอยู่กับพี่ตฤณ แต่ก็ชอบนะ ได้เห็นพี่น้ำหวงน้องเมฆเยอะ ๆ เนี่ย
แล้วนี่คิดจะชวนคุณนภทำอะไรพี่น้ำ ระวังนะ ทำน้องเมฆงอนไม่รู้ด้วยล่ะ
ว่าแล้วก็ไปรอพี่น้ำน้องเมฆต่อที่นู้นอีกดีกว่า 555
ขอบคุณคนเขียนนะคะ :L1:
-
คุณนภน่ารัก
จะเอ๋อ จะเบลอยังงัยก็น่ารัก
อยากอ่านต่อๆ :ling1: :ling1:
ตอนนี้ตลกคุณนภ ตามจับผิดสามี
น่ารักไปอีก
-
แอร๊ยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย
-
บันเทิงเริงรมย์ ไปกันใหญ่แล้วงานนี้ ตฤณซวยแน่ๆ หวังจะเซอร์ไพรซ์คุณนภ กลายเป็นเจอดีแล้ว
-
ป่านนี้สองหนุ่มตฤณเมฆคงจะร้อนๆ หนาวๆ กันน่าดูเลยนะคะนั่น :laugh:
-
ขำมากอ่ะ 55555 งานจับผิดสามีสินะเนี่ย
-
ลุ้นๆๆ..2น จะร่วมมือกันทำอะไรนะ
-
ขำจิงจัง ขำหนักมาก 555
-
ขอบคุณ :)
-
สอง นอ จะตามไปทำยังไงน้าาา
-
กร๊ากกกกกกกกกก คือสงสารคุณนภมากอ่ะ
ขอหนักๆหนักๆหนักๆหนัก#ย้ำจังนะคะคุณคนเขียน
อยากเห็นพ่อบ้านใจกล้าหงอย
55555
#ผิดไหมถ้าจะจิ้นคู่ น-น
:hao7:
-
ตามทันจนได้ o13 o13 ยังเบลอสนุกมาก
-
ตฤณไม่ได้รู้ตัวเลยว่าทำให้คุณนภระแวง จะทำกับข้าวเอาใจเมียกลายเป็นเรื่องซะงั้น น่าสงสาร :pigha2:
-
Chapter 10
วันนี้คณะวิศวกรรมศาสตร์วางแผนจะทดลองเปิดใช้งานบ้านผีสิงและจะมีการซ้อมใหญ่ของพวกที่รับหน้าที่เป็นผีในตอนบ่ายหลังชั่วโมงเรียน เพื่อดูว่ามีอะไรต้องแก้ไขหรือไม่ ก่อนที่วันจริงจะมาถึงในวันรุ่งขึ้น พวกนักศึกษาที่รับผิดชอบบ้านผีสิงนี้จึงมารวมตัวเพื่อประชุมกันตั้งแต่เช้าตรู่ที่ตรงที่ว่างไม่ไกลจากตึกใหม่นัก เนื่องจากพวกเขามีจำนวนหลายคนและพื้นที่ในบริเวณจัดงานก็มีที่ว่างไม่มาก แล้วยังมีคนผ่านไปผ่านมาอยู่ตลอด
ขณะที่เหล่านักศึกษาประชุมอยู่นั้น ชายหนุ่มผิวสีน้ำผึ้งกับวิศวกรอีกสี่นาย รวมทั้งธนากรก็เดินผ่านสถานที่ที่ใช้ในการประชุมไปยังตึกใหม่ วันนี้พวกเขาแต่งตัวกันเรียบร้อย ผมเผ้าหวีเป็นทรง เพื่อรอรับผู้เป็นนายที่ตามกำหนดการจะมาถึงในอีกไม่ช้า
เมฆ แหนมและตำลึงพยักเพยิดหน้าทักทายรุ่นพี่ที่เดินผ่าน ส่วนอีกฝ่ายก็โบกมือให้เล็กน้อย แล้วเดินไปยืนรอที่ด้านหน้าตึกใหม่ซึ่งพวกเขาได้รับมอบหมายให้มาจัดวางระบบเครือข่ายคอมพิวเตอร์ด้วยกันกับอาจารย์ที่ดูแลโพรเจคต์นี้
ไม่นานหลังจากนั้น รถ BMW คันหรูก็เคลื่อนผ่านบริเวณประชุมไปช้าๆ เด็กหนุ่มที่นั่งอยู่ตรงลานนั้นจำรถและคนที่ขับมาได้แม่น เขาเลิกคิ้วขึ้นเล็กน้อย
“เห... พี่น้ำนี่นา”
น้ำเคลื่อนรถไปจอดเทียบด้านหน้าตึกใหม่เอี่ยมตึกนั้น เขาก้าวลงมาจากรถช้าๆ แล้วเดินวนไปเปิดประตูรถให้กับชายหนุ่มที่นั่งอยู่ข้างๆ กัน
“เชิญครับ พี่นภ”
ชายหนุ่มในชุดสูทสีเทาเนี้ยบกริบก้าวลงมาจากรถพร้อมด้วยรอยยิ้มให้กับคนที่เปิดประตูให้ “ขอบใจนะ น้ำ”
ไม่เพียงแค่ตฤณและธนากรที่ตาเบิกโพลง หากรุ่นน้องปีหนึ่งที่กำลังประชุมอยู่ด้วย เขามองตามรถ BMW ไปจนเหลียวหลัง พอเห็นว่าใครเดินออกมาก็ลุกขึ้นพรวด
“พี่น้ำ!”
“เฮ้ย มีอะไรไอ้เมฆ” แหนมเงยหน้าขึ้นถาม
“เออ เปล่าๆ” เด็กหนุ่มไม่รู้ว่าน้ำไปทำอะไรที่นั่น แต่เขาก็ว่าไม่แปลกนักหรอก เพราะรุ่นพี่ทำอะไรก็ไม่ค่อยจะบอกเขาสักเท่าไหร่อยู่แล้ว
ทั้งที่พวกเขาคบกันอยู่แท้ๆ
ทางฝ่ายพระเอกผู้น่าสงสาร เมื่อคืนเขาก็เพิ่งคุยโทรศัพท์กับนภเกตน์ แต่ไม่เห็นอีกฝ่ายพูดถึงว่ารู้จักกับใครในมหาวิทยาลัยแห่งนี้เลย แล้วนี่อะไร ทำไมไม่นั่งรถประจำตำแหน่งมา แต่มากับไอ้น้ำซะได้ แถมยังเรียกกันอย่างสนิทสนมแบบนั้นอีก เขาส่งสายตาดุๆ ใส่นภเกตน์
หากร่างโปร่งไม่ได้สนใจ เขาก้าวเข้าไปหาอาจารย์ผู้ดูแลโพรเจคต์ “สวัสดีครับ ผมนภเกตน์ ผู้จัดการแผนกวิศวกรรมเครือข่ายของบริษัท NS ครับ”
อาจารย์ยิ้มน้อยยิ้มใหญ่ ดีใจที่ทางบริษัทให้ความสำคัญกับทางมหาวิทยาลัย ถึงขนาดที่ผู้จัดการแผนกออกโรงมาตรวจงานเองเลยทีเดียว “สวัสดีครับ”
“เดี๋ยวผมขอเดินตรวจดูความเรียบร้อยหน้างานสักหน่อย เรามีนัดกันตอนเที่ยงใช่มั้ยครับ”
“ครับ งั้นอาจารย์จะพาคุณนภเกตน์เดินดูตึกใหม่ของเรา...”
นภเกตน์ส่ายหน้า “ไม่ต้องรบกวนอาจารย์หรอกครับ เดี๋ยวให้น้องน้ำเขาพาดูก็ได้ ส่วนวิศวกรของผม เดี๋ยวจะให้ไปประจำหน้างาน ผมอยากจะเห็นความคืบหน้าของงานสักหน่อย” เขาพูดพลางปรายตาไปทางชายหนุ่มผิวสีน้ำผึ้งที่ยืนทำหน้าถมึงทึง
อาจารย์หัวเราะ “ไม่ยักรู้ว่าเจ้าน้ำก็รู้จักกับคุณนภเกตน์ด้วย งั้นฝากหน่อยนะน้ำ”
น้ำยิ้มรับ “ได้ครับอาจารย์ ผมจะดูแลพี่นภให้เป็นอย่างดีเลย”
“คุณตฤณ” นภเกตน์หันไปทางร่างสูง “บอกทุกคนให้เริ่มงานได้แล้ว”
“แต่ว่าคุณนภ...” ตฤณอ้าปากจะเถียง ไอ้หน้าที่พาเจ้านายดูงานน่ะ มันควรจะเห็นของเขาไม่ใช่หรือไง ทำไมกลายมาเป็นของไอ้น้ำได้ล่ะ
“พี่ตฤณไม่ต้องห่วงครับ ผมเคยมาช่วยงานอาจารย์ที่ตึกนี้หลายครั้ง รู้จักทุกห้องดี เดี๋ยวผมจะพาพี่นภเดินดูให้ทั่วเลย” น้ำผายมือไปทางด้านหน้าเป็นการเชื้อเชิญ “ไปกันเถอะครับพี่นภ”
สองหนุ่มเดินนำออกไปแล้ว ไม่เพียงแค่เดินเคียงข้างกัน แต่น้ำยกแขนขึ้นโอบไหล่ของนภเกตน์ด้วย ซึ่งชายหนุ่มยิ้มรับ แล้วก็ไม่ได้ว่าอะไรอีกต่างหาก
ธนากรมองตามนภเกตน์ไปที หันกลับมามองใบหน้าเคร่งเครียดของตฤณอีกที สลับไปสลับมาอยู่หายครั้ง “อะไรวะไอ้ตฤณ คุณนภเกตน์กับไอ้น้ำ ทำไมอี๋อ๋อเว่อร์ เขารู้จักกันด้วยเรอะ”
“แม่งอย่างกับเป็นแฟนกันเลยอะพี่ ขนาดผู้ชายด้วยกันนะนั่น ผมเห็นแล้วยังเขินเลยอะ”
“แถมหน้าตาโคตรดีทั้งคู่ กินกันไม่ลงเลยว่ะพี่ แบบนี้สาวๆ เห็นต้องกรีดร้องกันระงมแน่” วิศวกรที่ยืนอยู่บริเวณนั้นเสนอหน้าเข้ามาพูด
ตฤณเขกกะโหลกลูกน้องไปอย่างไม่เบามือนัก โทษฐานที่ทำให้เขารู้สึกว่าตัวเองรากหญ้ากว่าเดิม “เพ้อเจ้อ ไปๆ ไปประจำหน้างานก่อนเร็วเข้า”
หลังจากที่เหล่าวิศวกรเข้าประจำที่และเริ่มงานกันแล้วไม่นานนัก น้ำก็พานภเกตน์มาถึงที่ห้องเซิฟเวอร์ ซึ่งทุกคนกำลังก้มหน้าก้มตาป้อนคำสั่งจากแล็ปท็อป ส่งผ่านไปยังอุปกรณ์เครือข่ายที่อยู่ในตู้อุปกรณ์
ร่างโปร่งบางก้าวเข้าไปยืนข้างๆ ตฤณ หยิบแฟ้มเอกสารมาพลิกดูแล้วสั่งให้อีกฝ่ายทำการทดสอบตามแต่ละข้อสัญญาในเอกสาร
“อืม เรียกดูคำสั่งตามรายการทั้งหมดนี่หน่อย” เขาพูดพลางโน้มตัวลงไปจนใบหน้าห่างจากคนที่นั่งอยู่เพียงแค่ปลายนิ้วกั้น
กลิ่นน้ำหอมที่ไม่คุ้นจมูกเอาเสียเลยส่งผลให้ตฤณคิ้วกระตุก หันขวับมาทางคนที่ยืนอยู่ แล้วพูดเสียงขรึม “คุณนภ เมื่อคืนอยู่ที่คอนโดฯ รึเปล่า”
“เปล่า”
“คุณนภไปนอนที่ไหนมา” ตฤณชักสีหน้า เขาคว้าข้อมือข้างซ้ายของนภเกตน์ขึ้นมาดู บนนิ้วซึ่งควรจะมีแหวนที่เขาเคยสวมให้อยู่กลับไม่มีแม้แต่ร่องรอยของมันหลงเหลือ “คุณนภไม่ใส่แหวนที่ผมให้มานานแค่ไหนแล้ว”
“คุณตฤณ นี่เวลางานนะ มีอะไรไว้คุยกันทีหลัง” ร่างโปร่งชักมือกลับ ยืดตัวขึ้นเต็มความสูง แล้วเดินเข้าไปดูงานของวิศวกรคนอื่นบ้าง
ในระหว่างนั้นตฤณก็หันไปประสานสายตากับรุ่นน้องต่างคณะ ซึ่งอีกฝ่ายก็ยิ้มตอบมาแบบกวนๆ
“มีอะไรเหรอครับพี่ตฤณ”
คอยดูเถอะกูจะฟ้องเด็กมึง... เขาส่งสายตาบอกกับน้ำไปแบบนั้น ทว่าก็ไม่ได้ทำให้รุ่นน้องสะทกสะท้านเลยแม้แต่น้อย
“คุณตฤณ ตรงนี้มีปัญหานะ ผมว่าแก้เป็นแบบนี้จะดีกว่า” นภเกตน์หันไปเรียก เขานั่งลงแทนที่วิศวกรคนหนึ่ง จัดการใส่คำสั่งใหม่ลงไปแล้วทดสอบผลที่ได้อีกครั้ง
“จำกัด Bandwidth ตามประเภทของดาต้าด้วย จะได้ผลตามที่ระบุในสัญญา”
ตฤณพยักหน้า “ได้ครับ”
“พี่นภเก่งจังเลยครับ” เสียงนั้นเรียกให้ทุกคนในห้องหันขวับไปทางต้นเสียง
นภเกตย์ยิ้มหวานรับ “ขอบใจ”
ฮื๊ยยย! อะไรกันวะ! แล้วยิ้มแบบนั้น ปกติเขายังไม่ค่อยจะได้เห็นเลย แล้วไอ้น้ำนี่มันเป็นใครกั๊น!
ตฤณคว้าข้อมือขาวหมับ ลุกขึ้นแล้วโน้มใบหน้าเข้าไปกระซิบ “คุณนภ ผมขอคุยด้วยหน่อย”
ร่างโปร่งดึงมือกลับ “เอาไว้ทีหลัง”
“ไม่ ผมต้องคุยกับคุณนภเดี๋ยวนี้”
“ผมเจ็บนะคุณตฤณ!” นภเกตน์กระชากมือกลับอย่างแรงจนหลุดจากการเกาะกุมของอีกฝ่าย
น้ำก้าวเข้ามาแทรกกลางระหว่างทั้งสองคน “พี่ตฤณ มีปัญหาอะไรก็เอาไว้คุยเวลาส่วนตัวสิครับ พี่นภกำลังทำงานอยู่นะ”
กลิ่นน้ำหอมของน้ำทำให้ชายหนุ่มผิวสีน้ำผึ้งชะงัก ก็นี่มันกลิ่นเดียวกับที่ติดตัวคุณนภของเขามาเลยอะ! ชายหนุ่มกัดฟันกรอด “ไอ้น้ำ!”
น้ำรีบหันหน้าไปทางนภเกตน์แล้วพูดตัดบท “พี่นภเสร็จธุระตรงนี้แล้วใช่มั้ยครับ จะไปห้องโสตฯ ที่ตึกมนุษย์ฯ ต่อใช่รึเปล่า เดี๋ยวผมจะพาไป” รุ่นน้องตัวดีก้าวเข้าไปโอบไหล่เล็กไว้หลวมๆ ซึ่งเจ้าของไหล่นั้นมีสีหน้าตกใจไม่ใช่น้อย อันที่จริงตัวเขาเองก็ตกใจ ไม่นึกว่าไอ้พี่ตฤณจะมีมุมที่น่ากลัวแบบนี้ด้วย
“อืม ไปเถอะน้ำ”
ทั้งสองก้าวออกจากห้องไปอย่างรวดเร็ว เมื่อบานประตูปิดลงสนิท ธนากรจึงคว้าเก้าอี้ไปนั่งลงข้างๆ เพื่อนรักแล้วกระตุกแขนให้อีกฝ่ายนั่งลงด้วยกัน
“ไอ้ตฤณ ใจเย็นว้อย นี่มันเวลางาน คุณนภเกตน์จริงจังกับการทำงานมาก มึงก็รู้ แล้วไอ้น้ำมันก็แค่มาช่วยเฉยๆ”
“ไอ้น้ำแม่งตั้งใจมายุ่งกับคุณนภ” ร่างสูงพูดเสียงเข้ม
“ไอ้บ้า คิดมาก กูได้ยินพวกไอ้ตั้งใจบอกว่าไอ้น้ำมันมีแฟนแล้ว เลิกเจ้าชู้เด็ดขาดเลยด้วย” ธนากรเขกศีรษะเพื่อนรัวๆ “ทำงานก่อน เดี๋ยวพักเที่ยงมึงก็ได้คุยกับคุณนภเกตน์ของมึงแล้วโว้ย”
ตฤณยกมือขึ้นลูบหน้าแรงๆ เขาพยายามจะสงบสติอารมณ์ แต่ถ้าเป็นเรื่องที่เกี่ยวกับนภเกตน์แล้วล่ะก็ เขาไม่อาจใจเย็นได้สักเรื่องเลยจริงๆ
สองหนุ่มที่เดินคู่เคียงกันไปตามทางเดินผลัดกันถอนหายใจออกมาแรงๆ
“เห็นมั้ย พี่ตฤณหึงชัดเจนขนาดนี้ ไม่มีอะไรที่พี่นภต้องคิดมากแล้วล่ะ แต่เมื่อกี้ผมก็เสียวว่าพี่ตฤณจะเล่นมวยกับผมเหมือนกันนะ” น้ำยิ้มบาง
“ขอบใจที่ช่วยนะ” นภเกตน์หัวเราะออกมาได้เล็กน้อย “ว่าแต่... เมฆล่ะ จะไปหาเขาเลยมั้ย”
“ตอนนี้เมฆมีเรียน เอาไว้ตอนเที่ยงดีกว่า... แต่สงสัยพี่ตฤณคงได้ควันออกหูอีกรอบแน่ๆ”
“ดีแล้ว ให้หึงมากๆ อยากแอบทำอะไรลับๆ ล่อๆ ไม่บอกกันดีนัก” ชายหนุ่มเงยหน้าขึ้นสบสายตากับคนที่เดินอยู่ข้างๆ กัน “แต่ผมว่า เมฆก็คงโมโหไม่แพ้คุณตฤณแน่ๆ”
“ผมอยากให้เขาโมโหนะ เขาจะได้เข้าใจความรู้สึกผมเวลาที่เห็นเขาไปสนิทกับใครต่อใครง่ายๆ”
ร่างโปร่งยกมือขึ้นตบไหล่น้ำเบาๆ “แต่ต้องรีบไปปรับความเข้าใจ คุยกันให้รู้เรื่องล่ะ”
น้ำพยักหน้า “แน่นอนครับ”
เมื่อมื้อเที่ยงมาถึง นภเกตน์กลับปฏิเสธความหวังดีของธนากร ซึ่งตั้งใจว่าจะพาวิศวกรทุกคนรวมทั้งอาจารย์ออกไปรับประทานอาหารที่ร้านข้างนอกมหาวิทยาลัย เขาบอกกับอีกฝ่ายว่าต้องการจะไปลองชิมมื้อเที่ยงที่โรงอาหารของคณะวิศวกรรมศาสตร์ ตามคำเชื้อเชิญของน้ำ เพราะอยากจะเห็นบรรยากาศของมหาวิทยาลัยแบบที่ตนเองไม่เคยเห็นมาก่อน
น้ำบอกให้เพื่อนพ้องของตนจองโต๊ะใกล้ๆ กันไว้ให้ เมื่อมาถึงโรงอาหารก็พานภเกตน์เดินดูร้านอาหารต่างๆ ส่วนตฤณ ธนากรและกลุ่มวิศวกรที่เหลือก็ปล่อยให้เดินหาซื้ออาหารกลางวันกันเอาเอง
“พี่นภ เดี๋ยวไปนั่งที่โต๊ะผมกับเพื่อนนะ อยากแนะนำให้พี่นภรู้จัก” น้ำพูดเสียงอ่อนเสียงหวาน แล้วจึงหันไปบอกกับธนากร “ผมฝากเพื่อนจองโต๊ะไว้ให้พวกพี่แล้ว ตามสบายนะครับ”
ตฤณหางตากระตุกอย่างแรงจนจวนเจียนจะกลายเป็นสันนิบาตอยู่แล้ว เขากวาดสายตามองหารุ่นน้องปีหนึ่งคณะ กะจะให้มาแยกไอ้น้ำออกไปจากคนรักเขาสักหน่อย แต่ก็ยังไม่เห็นแม้แต่เงาของเมฆเลย ชายหนุ่มจึงส่งข้อความไปเรียกให้อีกฝ่ายรีบๆ มาที่โรงอาหารสักที
นั่งรออยู่พักใหญ่ จนมื้อเที่ยงตรงหน้าหมดไปแล้ว เขาไม่อยากอยู่มองดูคนรักจี๋จ๋ากับไอ้น้ำให้ชีช้ำต่อไปอีก ตฤณจึงตัดสินใจลากทุกคนในโต๊ะกลับไปทำงานกันต่อ
แต่หลังจากกลุ่มวิศวกรกลับออกไปได้ไม่นาน เมฆก็มาถึงโรงอาหารพร้อมกับเพื่อนๆ เขามองหาคนที่ส่งข้อความไปเรียกตนมา หากสายตาดันไปหยุดอยู่ที่โต๊ะประจำของรุ่นพี่ต่างคณะซะก่อน
“โห... พี่น้ำนั่งอยู่กับใครวะ เหี้ยยย หน้าตาดีเกินไปแล้ว” แหนมจ้องไปยังคนที่ตนพูดถึงเขม็ง “ไอ้เมฆ มึงเห็นรึเปล่า”
“เห็นแล้วโว้ย ตากูไม่ได้บอด” เด็กหนุ่มชักสีหน้าไม่พอใจ เขายืนนิ่งเป็นเสาหิน จนกระทั่งรุ่นพี่ที่ถูกจ้องมองหันหน้ามาเจอ
น้ำยิ้มกริ่ม เขาโบกมือทักทายเด็กหนุ่มเล็กน้อย แล้วจึงหันกลับไปสนใจกับคนที่นั่งอยู่ข้างๆ กันต่อ
ส่วนคนอื่นๆ ในโต๊ะน่ะหรือ พวกเขารู้สึกเหมือนนั่งอยู่บนเวทีใหญ่ในสนามกีฬาราชมังคลากีฬาสถาน เพราะมีคนที่หน้าตาดีระดับเทพอยู่ร่วมโต๊ะด้วยถึงสองคน สายตาจากรอบๆ ตัวพุ่งตรงมาที่โต๊ะกันราวกับมีสปอตไลต์ส่องอยู่อย่างไรอย่างนั้น
“พี่นภจบตรีกับโทวิศวะสื่อสารจากมหาลัยโคลัมเบีย เจ๋งมั้ยล่ะพวกมึง” น้ำแนะนำสรรพคุณให้เพื่อนพ้องในโต๊ะได้อู๊วอ๊ากันอย่างพร้อมเพรียง
“โอ้โห พี่นภเก่งเว่อร์ๆ ที่นั่นมันเข้ายากมากเลยนี่นา” ตั้งใจยื่นมือออกไปขอเชคแฮนด์ “ขอผมจับมือหน่อยนะ”
“ผมจับด้วย โห... เรียนเป็นภาษาอังกฤษหมดเลยด้วยสินะครับ”
นภเกตน์หัวเราะ พร้อมกับส่งมือให้ “มันก็ไม่ได้ยากอะไรหรอก ผมเรียนที่เมกามาตั้งแต่เด็กแล้ว”
“แต่พี่นภพูดไทยชัดมากมาย สุดยอด”
“แรกๆ ก็ลำบากนิดหน่อย แต่ลูกน้องผม...”
“โอ้โหหหหห~ มีลูกน้องด้วยอ้ะ” ทุกคนในโต๊ะพร้อมที่จะตื่นเต้นกับทุกคำพูดของนภเกตน์ จนทำให้น้ำหลุดหัวเราะออกมาอยู่หลายครั้ง
ส่วนคนที่เพิ่งมาถึงโรงอาหารน่ะหรือ เขานั่งเฝ้าโต๊ะควันออกหู ไม่มีอารมณ์จะไปหาซื้ออะไรรับประทาน จึงฝากเพื่อนในกลุ่มให้ซื้ออะไรก็ได้มาเผื่อเขาด้วย
เมฆหยิบโทรศัพท์มากดส่งข้อความออกไปรัวๆ
“พี่น้ำอยู่กับใครเหรอ ทำไมผมไม่เคยเห็นมาก่อน”
“พี่น้ำ ตอบผมหน่อยสิ”
“พี่น้ำ...”
ทว่าดูเหมือนเจ้าของชื่อเรียกนั้นจะไม่ได้ยินเสียงเตือนของโทรศัพท์ เพราะในโต๊ะเสียงดังกันเหลือเกิน ขนาดเขานั่งอยู่ห่างๆ ยังได้ยินว่าคุยอะไรกันบ้างเลย
สีหน้าของเมฆสลดลงเรื่อยๆ ยิ่งเมื่อได้เห็นรอยยิ้มของพี่น้ำกับคนที่นั่งอยู่ข้างกัน หัวใจก็ยิ่งเจ็บปวดหนักขึ้นไปทุกที
TBC~*
แอบอึมครึมเล็กน้อยตอนนี้ แต่ก็เครียดๆ กันแค่นี้แหละค่ะ 555555 เดี๋ยวตอนหน้าก็มีเฮ~
ปล่อยให้พี่ตฤณหึงแรงซะบ้าง อยากให้คุณนภรอเก้อมาหลายวันเนอะ อิอิ
ขอบคุณทุกคนที่ติดตามค่า :mew1:
ปล. ในส่วนของพี่น้ำกับน้องเมฆนั้น ที่มาโผล่ในเรื่องนี้คือสองคนนี้เขาคบกันแล้วค่ะ จะไปเร็วกว่าในเหนือเมฆนิดนึง แต่ฮัสกี้จะไม่เขียนถึงละเอียดนัก เดี๋ยวรออ่านกันในเหนือเมฆดีก่านะคะ ไม่งั้นสองหนุ่มจะเพี้ยนตามคุณนภกับตาตฤณไปซะหมดค่ะ :mew5:
-
:z1:
สงสารนายตฤณผู้ไม่รู้เรื่องอะไรเลย ถถถ
ขอบคุณคนเขียนนะคะ
-
o13 สมน้ำหน้า อิอิ
-
มันสมควรโดนแบบนี้
-
พี่ตฤณกับน้องเมฆออกจะน่าสงสารนะ คุณนภกะพี่น้ำใจร้ายอ่ะ 5555+
-
สงสารน้องเมฆงานนี้ท่าทางจะนอยหนักมากพี่น้ำอะใจร้าย
ส่วนอีกคนนี้เห็นว่าสมควรโดนอยู่ แต่เจอแบบนี้คงใจสลายน่าดู โอ้ยยยย...อยากอ่านต่อออออิอิ
-
กำลังโดนเอาคืนแบบนี้คงได้โดนจัดชุดใหญ่แน่ๆตอนจบงาน
-
สอง น. นี้แสบจิงๆบอกเลยยยยย :hao3: :hao3: :hao3: :laugh: :laugh: :laugh:
-
:pig4: :pig4:
-
โอ๋ๆๆๆ เมฆน้อย อย่าเพิ่งร้องไห้นะหนู
-
ก็ใช่นะ ที่ตฤณทำไรไม่บอก แต่ก็หวังดีอยากเซอร์ไพร้ท์นั่นนี่ คือเจตนาดีตลอด ทุกอย่างตั้งใจทำให้นภ
แต่นภคืออัลไล มาเห็น ไม่ถาม ไม่คุยให้รู้เรื่อง คิดเอง เออเอง มโนเอง แล้วมาแก้เผ็ดแบบ "จงใจ" ให้เจ็บ เพื่ออะไร สะใจหรอ
น้ำก็ด้วยอีกคน
คือเข้าใจผิด หวังดีผิดเวลา สรุปว่าไม่ตั้งใจ อันนี้โอเคนะ แต่ไอ้พวกที่ตั้งใจ ทำให้เสียความรุ้สึก โดยที่อีกฝ่ายยังไม่ได้ทำอะไรให้เจ็บ พวกนี้ตะหาก ที่ควรโดนดัดหลัง
แทนที่ตฤณจะหึงแล้วมาง้อ ให้หึงแล้วน้อยใจเตลิดไปกับคนอื่นเลยบ้างก็ได้นะ เมฆก็ด้วย เอาจริง ไม่ชอบคนแบบนี้ คิดเองเออเอง แล้วมาเอาคืนอ่ะ สมควรโดนเองด้วย...
ทำตัวไม่น่ารักเลย มารู้ทีหลังเป็นเราเราเคืองอ่ะ ไม่ถามก่อน แต่ตั้งใจทำให้เราเสียความรู้สึกเลย คือแย่นะ
แล้วถ้ามารู้ทีหลังว่าเค้าทำทุกอย่างคือเพื่อตัวเอง แต่ตัวเองดันไปงี่เง่าหาเรื่องทำให้เค้าเสียความรู้สึก เพื่อความสะใจ มันคงรู้สึกเฮงซวยอ่ะ น้ำยังไม่เท่าไหร่เพราะเมฆไม่ได้ทำไร แต่ตฤณคือตั้งใจทำโน่นนี่ให้นภอ่ะ แต่เสือกโดนงี่เง่าใส่แทนการซึ้งใจซะงั้น :เฮ้อ:
//สงสารเมฆด้วย คือกุผิดอัลไล ซวยจริมๆ
-
เหมือนติณจะพาน้องเมฆซวยซะงั้น 55555
-
:laugh:
-
รออ่านเหนือเมฆนะคะ น้องเมฆเอาพี่น้ำคืนเลยยยยย แต่เราว่า ในเหนือเมฆ เราได้สงสารพี่น้ำแกแน่ๆ เลยค่ะ เหมือนแกจะน้อยใจเมฆไม่น้อยเลย คริๆ
-
รอตอนต่อไปนะคะ :pig4:
-
สงสารน้องเมฆ
-
โดนเอาคืนแล้วละ ตฤณ น้องเมฆ :mew1:
-
หูยยย รอเฮตอนต่อไปเลยยยยน
-
มาต่อออออออ อ๊ากกกกกกก :hao7: :hao7:
-
ยังเชื่อใจกันไม่มากพอ ต้องเรียนรู้กันอีกเยอะ
-
ขำตฤณ หึงๆๆๆๆ ควันออกหูไปเลย รู้สึกว่ารักเมียมากกกกก็คราวนี้แหละ จะลากกันไปปล้ำไหมนะ
คุณนภเล่นเนียนเนอะ ฮาตรงเพื่อนๆ น้ำตื่นเต้นตลอด กับที่รู้สึกเหมือนนั่งที่รัชมังคลา 5555
คุณนภหน้าตาดี~~~
ขอบคุณค่ะ
-
โดนแทคทีมกันเอาคืน
แต่ไม่รู้ว่าตกลงสุดท้ายใครจะง้อใครนะ 555
-
คุณนภเนียนมากเก็บทุกเม็ด
เก็บแม้กระทั่งกลิ่นน้ำหอม
คราวนี้ตฤณคงบอกทุกเรื่อง
ไม่แอบเอาเรื่องใหญ่ไว้เซอร์ไพรซ์แน่ๆ
แอบสงสารน้องเมฆเล็กๆ :กอด1:
-
ชอบน้ำนภ คู่ออร่า น่ารักกกกกกก
ตอนท้ายสงสารน้องเมฆมากๆเลย พี่น้ำอย่าแกลังน้องเลยนะ
กต่กับตฤณขอสมน้ำหน้า คุณนภแกล้งนานๆเลย
-
โดน แล้ว ล่ะ บอกเลย อิอิ
ชอบตอนสองน.อยู่ด้วยกันจังเลย :hao3:
-
ลากเข้าดราม่า จะโกรธเก๊าไหม
สิ่งที่นภทำ ถ้าเราเป็นตฤณเราจะเสียใจ
นภคิดไปเอง เข้าใจผิดเอง งอนเอง บ้าเอง ประชดเอง เพื่ออออ
เข้าใจนะเพราะห่างกัน งานยุ่ง รู้สึกว่าโดนปิดบัง etc
แล้วประชดแบบนี้ ดีหรืองายย
มันแสดงออกถึงความไม่เชื่อใจ ไม่ไว้ใจในตัวคนรัก อย่างที่สุด
สงสัยให้ถามนะคะ บี้มันให้ตายด้วยคำถามเลย
แต่เล่นกับความรู้สึกทำไม นอกจากความสะใจแล้วได้อะไรบ้าง
ถ้าตฤณนอกใจจริงๆ วิธีนี้จะทำให้รักกันมากขึ้นไหม
เข้าใจคุณนภนะ ว่าสายซึน แต่แบบ มีไรพูดกันไหม
คุยเถอะ มีไรคุยเลย แฟนกันอ่านจิตกันไม่ได้ ไม่ถามไม่คุยก็ไม่เข้าใจนะคะ
พูดคุยกัน ค่อยๆปรับทัศนคติกันสิ
อย่าประชดแบบนี้เลย
เราเชื่อว่าตฤณคงไม่ดราม่าแบบนี้
รู้เรื่องคงแบบตลกๆปล่อยผ่าน ซึ้งมันดีนะ
ขอโทษที่อินเนอร์เรามาเต็มนะคะ
แต่ยังไงก็เชียร์ตฤณนภอยู่น้าา
แฟนกัน รักกัน ไม่เข้าใจกัน ปรับตัว เรื่องปรกติมาก
เข้าใจกันไวๆนะ
:pig4:
-
มาน้อยจัง อึมครึมมาก เมื่อไรจะได้เห็นตอนสวีตหวานเนี่ย
-
พอสอง น. แท็กทีมกันเล่นเอาผู้มีส่วน(ทั้ง)ได้(ทั้ง)เสีย เกิดอาการนอยด์และลมออกหูกันเลยทีเดียว
อยากบอกว่าตอนนี้ก็สนุกหรอกแต่ว่าพอตอนเคลียร์นี่ดิไม่รู้ว่าใึครจะได้กำไรกันแน่คุคุ
-
ตฤณจัดหนักเลยจ้า แสบขนาดนี้5555
-
ยั่วให้หึงขนาดเน้!! เดี๋ยวสองหนุ่ม เมฆตฤณก็จัดหนักให้หรอก!! #ง้อแบบจัดหนัก #ง้อจนกว่าจะหายงอน
-
ขอบคุณ :)
-
กร้ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก 5555555555555555555555555555555
ทำไมสงสารรร 55555555555555555555555555
สงสารอิพี่ตฤณ อุตส่าตั้งใจเรียนทำกับข้าว โถๆๆๆๆๆ เอาจิงๆ น่าสงสารจิงๆนะ เอิ้ก
อีกคนที่น่าสงสาร........ นุ้งเมฆของเก๊าาาาา ฮือออออออออออ *นึกภาพน้องหมาหางลู่หูตก ฮือออออออออออออออออ
เพราะอิพี่ตฤณพาซวยแท๊แท้เบยนุ้งเมฆ
เอาน่าถือว่าช่วงนี้ราหูอม สะเดาะเคราะห์ ฟาดเคราะห์ แล้วต่อจากนี้จะมีแต่เรื่องดีๆพี่น้ำรักพี่น้ำหลงเนาะ
ช่วงนี้กอดคอกันซวยเป็นเพื่อนอิพี่ตฤณไปก่อน ถ้าซวยคนเดียวจะน่าสงสารแย่ :katai3:
พี่น้ำก็ระวังๆตัวหน่อยนะ อิพี่ตฤณหน้ามืดเมื่อไหร่ จะโดนพลังบ้าทุ่มใส่ สายดำก็สายดำเหอะ =..= ลูกบ้าอิพี่ตฤณก็ไม่แพ้ใครเหมือนกัน =..=
จะรออ่านตอนหน้านะคะะะ คุงนภหลังจากนี้จะรอดพลังหน้ามืดอิพี่ตฤณปะหนอ พอคิดดูแล้วจิงๆตอนหลังคุณนภควรต้องง้ออิพี่ตฤณหนักๆทีเดียวเชียว ทำเพื่อคุณนภทุกอย่างแท๊แท้ โถ คิดอีกก็น่าสงสารอีก (แต่ขำหนักมาก เอิ้ก)
ขอบคุณมากนะคะ ^^
-
สอง น เลิกเล่นได้แล้วก่อนที่จะไปกันใหญ่ จะง้อไหวไหม
-
หุหุ
-
55555 แลดูคดีจะพลิกถล่มทลายอ่ะพี่ตฤณ เอาไงล่ะทีนี้จะแทกทีมกับน้องเมฆมาป่วนกันต่อไหม
-
เป็นการเอาคืนของเหล่าแม่บ้าน
-
เดี๋ยวๆๆๆๆ โดนเอาคืนจะรู้สึกนะ 2 น.
-
สนุกอ่ะ อยากอ่านอีก
นภแก้เผ็ดซะตฤณควบคุมอารมณ์หึงไม่ได้เลย
:katai2-1:
-
อิคุณตฤณอ่ะ ออกแนวหึงแสดงออกไง แต่ เมฆเนี่ยดิ ต้องเก็บไปน้อยใจแหงๆ พี่น้ำได้ตามง้อแน่นวลลลล
-
ในส่วนของตฤนนี่ไม่สงสารนะ
แต่ตอนนนี้สงสารน้องเมฆมากจริงๆ :กอด1:
-
เบลอ จริงๆ
-
สะใจโว้ยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย กร๊ากกกกกกกกก5555555
เราว่าครั้งนี้ติณผิด
ฝ่ายนู้นไม่ยอมอธิบายอยู่ๆก็ห่างใครๆก็คิดกันเนาะว่านอกใจแถมอยู่กับเด็กมหาลัยด้วย (ถึงจะฝึกทำกับข้าวก็เหอะ)
เราว่าใจเขาใจเราอ่ะ ถ้าพูดถ้าบอกเปิดใจคุยๆกัน คงไม่มีเหตุการแบบนี้เกิดขึ้น(อันนี้ผิดสองฝ่าย)
ขอลมหึงอีกซักช็อตได้ม่ะ 555555
-
พึ่งเข้ามาอ่าน สนุกมากค่ะ
อิพี่ตฤณจะเพี้ยนไปไหน คุณนภก็น่ารัก แต่เบลอทั้งคู่จริงๆแหละ 555555 :really2:
-
ไม้แขวนเสื้อๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ :hao7:
-
หูยยยย..อีมครึมสุดๆ คุณตฤณก็นะทำอะไรงุบงิบ
เจอคุณนภเล่นงานกลับเลย
หึงมากระวังเส้นเลือดในสมองแตกนะค้า อิอิ
-
คู่หลักยังไงไม่รู้แต่แขกรับเชิญอย่างน้องเมฆนี่โดนหางเลขไปเต็มๆ สงสารหนักมากพี่น้ำโดนเมฆน้อยใจใส่แน่ๆ
-
Chapter 11
เสียงพูดคุยกันดังเซ็งแซ่ สำหรับนภเกตน์แล้ว นี่ก็เป็นประสบการณ์ใหม่อีกครั้งสำหรับเขา ในตอนที่เรียนมหาวิทยาลัยไม่ได้มีเพื่อนมาชวนกันเฮฮาเช่นนี้ เขาจึงร่วมวงกับพวกเด็กหนุ่มไปอย่างเพลิดเพลิน
“พรุ่งนี้มหาลัยเราจะมีงานลอยกระทงนะพี่นภ จะมามั้ยครับ” ใบตองเอ่ยชักชวน
“งานลอยกระทงเหรอ แล้วมีอะไรให้ดูบ้างล่ะ”
“ก็เหมือนงานวัดอะพี่ มีเดินพาเหรด แห่นางนพมาศ มีโชว์ดนตรี บูธขายของขายอาหาร บูธเกมอีกสารพัด”
นภเกตน์เลิกคิ้วขึ้นอย่างสนใจ “แต่ผมเป็นคนนอก จะมางานได้เหรอ”
“ได้สิพี่ วันลอยกระทงมหาลัยเปิดให้คนนอกเข้ามาร่วมงาน เข้ามาลอยกระทงในมหาลัยได้ด้วยนะ พี่นภพาแฟนมาลอยกระทงด้วยกันดิ”
“น่าสนใจดี ถ้าเคลียร์งานได้จะมานะ”
“บอกพวกผมล่วงหน้านะพี่ เดี๋ยวจะเป็นไกด์พาเที่ยวงานให้”
“ขอบใจนะ”
“พี่นภ วันนี้พวกเราจะเปิดบ้านผีทดสอบตอนบ่ายๆ พี่นภแวะมาดูสิ”
“นั่นสินะ ยังไงพี่นภก็จะรอพวกพี่ตฤณเลิกงานอยู่แล้วไม่ใช่เหรอครับ ระหว่างรอก็ไปลองเล่นบ้านผีก่อน เดี๋ยวผมพาไปเอง” น้ำรับอาสาให้ เพราะที่จริงก็ตั้งใจจะพานภเกตน์ไปพบกับเมฆที่นั่นอยู่แล้ว เขาพูดไปพลางขยิบตาส่งสัญญาณให้
นภเกตน์พยักหน้าตอบรับ “โอเค”
หลังจากมื้ออาหารเที่ยง นภเกตน์มีนัดกับธนากรและผู้บริหารของมหาวิทยาลัย ส่วนน้ำก็ไปเข้าเลคเชอร์ช่วงบ่าย จากนั้นก็นัดมาพบกันอีกครั้งที่หน้าห้องประชุม
ธนากรมองสองหนุ่มอย่างงงๆ “คุณนภเกตน์รู้จักกับน้ำได้ยังไงน่ะครับ เคยเจอกันมาก่อนเหรอครับ”
“อืม เพิ่งรู้จักกันไม่นาน แต่ผมกับน้ำมีอะไรคล้ายๆ กัน ก็เลยสนิทกันง่ายมั้งครับ” นภเกตน์ตอบเพียงสั้นๆ แต่เพราะสีหน้าเรียบเฉยของเขา ทำให้ธนากรไม่กล้าจะสอบถามอะไรมากนัก
“เดี๋ยวเย็นนี้ผมพาไปเลี้ยงอาหาร...”
“ไม่ต้องหรอก ผมมีเรื่องจะคุยกับคุณตฤณสักหน่อย”
เซลล์หนุ่มเสียวสันหลังวาบ คือแบบ... จะคุยอะไรวะ ไอ้ตฤณจะซวยหรือเปล่า แล้วนี่โพรเจคต์เขาจะจบไหม แง...
น้ำก้าวเข้ามาโอบไหล่นภเกตน์ไว้หลวมๆ อย่างจงใจจะแหย่ให้ธนากรตกใจเล่นๆ “พี่แหลม เดี๋ยวผมจะพาพี่นภไปดูบ้านผีของวิดวะสักหน่อย แล้วจะรีบพามาส่งคืนให้นะ”
ธนากรจับแขนของน้ำออกพลางหันไปดุ “ให้มันน้อยๆ หน่อยเอ็ง คุณนภเกตน์ไม่ใช่เพื่อนเล่น”
มือขาวยกขึ้นห้าม “ไม่เป็นไรคุณธนากร ผมกับน้ำก็คนกันเอง” จากนั้นจึงหันไปบอกกับน้ำ “ไปเถอะน้ำ”
“ครับพี่นภ” น้ำหันไปยักคิ้วให้กับรุ่นพี่ พอเห็นอีกฝ่ายทำปากขมุบขมิบสาปส่งก็หลุดหัวเราะออกมาเบาๆ เมื่อเดินห่างออกไปพอสมควรจึงพูดขึ้น “ผมว่าพี่แหลมกับพี่ตฤณเตรียมนัดกันมากระทืบผมแล้วล่ะ”
“ก็น้ำไปกวนเขาทำไมล่ะ”
“โธ่ พี่นภก็ดูหน้าพี่แหลมสิ เห็นแล้วพี่ไม่นึกอยากแกล้งบ้างรึไง”
นภเกตน์หัวเราะ “ว่าแต่ เมฆเป็นยังไงบ้างล่ะ”
“เขาส่งข้อความมาถามเพียบเลยว่าพี่นภเป็นใคร ผมบอกให้เขารอผมอยู่ที่ในห้องแต่งตัวในบ้านผีสิงนั่นแหละ”
ตฤณสาวเท้าฉับๆ ออกจากห้องเซิฟเวอร์ในตึกใหม่ ตรงไปอีกตึกที่มีห้องเซิฟเวอร์ของระบบเดิม เนื่องจากมีปัญหาในการเชื่อมต่อสองระบบเข้าด้วยกัน พอเข้าไปในห้องเซิฟเวอร์เก่าเขาก็แทบเป็นลม เพราะมีสายเคเบิลที่ไม่ได้ติดชื่อห้อยระโยงระยางเต็มไปหมด กว่าจะพบปัญหาก็ปาเข้าไปเป็นชั่วโมง
มือหยาบหยิบโทรศัพท์ขึ้นมากดโทรไปหาลูกน้องที่ในห้องเซิฟเวอร์อีกตึก “เฮ้ย ลองอีกที ได้ยัง”
“รอแป๊บพี่” เสียงนิ้วมือกระทบคีย์บอร์ดดังรัวๆ อยู่สักพัก ไม่นานก็ได้รับคำตอบที่น่ายินดีจากอีกฝ่าย “ได้แล้วพี่”
“เออ บอกไอ้แหลมด้วยว่าให้ไปคุยกับผอ. เรื่องเพิ่มเติมสัญญาสำหรับทีมเคเบิลให้มาจัดการกับระบบในห้องเซิฟเวอร์เก่า”
“ได้พี่ แต่พี่แหลมยังไม่กลับจากห้องประชุมเลยอะ”
“งั้นเรอะ งั้นไม่เป็นไร เดี๋ยวตอนเดินกลับอาจจะเจอมัน อยู่ระหว่างทางพอดี”
ชายหนุ่มผิวสีน้ำผึ้งเดินถือแฟ้มเอกสารและแล็ปท็อปกลับออกไปจากตึกที่มีห้องเซิฟเวอร์เก่า หากระหว่างทางต้องผ่านโรงยิมที่เหล่านักศึกษาคณะวิศวกรรมศาสตร์กำลังทดสอบบ้านผีสิงกันอยู่
ขณะที่เดินผ่านก็เห็นว่าทุกคนในบริเวณนั้นเดินกันขวั่กไขว่วุ่นวายไปหมด แล้วจู่ๆ ก็มีนักศึกษาสาวคนหนึ่งวิ่งถือหลอดไฟตรงมาที่เขา “พี่ตฤณว่างมั้ยคะ เปลี่ยนหลอดไฟให้หน่อย หนูจะต้องไปเอาหลอดมาเพิ่มอีก คือพวกเราใช้หลอดเก่าของเมื่อปีที่แล้ว แต่ดันไม่ได้ตรวจสอบก่อน พอวันนี้เปิดมาถึงเห็นว่าหลอดขาดเพียบเลยค่ะ”
“ได้สิ”
“เอาไปเปลี่ยนที่ห้องแต่งตัวก่อนนะคะ พี่เดินเข้าไปตรงนั้นแล้วเลี้ยวขวา ห้องสุดท้ายเลยค่ะ เดี๋ยวพวกผีจะมาแต่งตัวแล้วจะได้มองเห็นกัน”
“โอเค”
ตฤณเดินดุ่มๆ ไปตามที่รุ่นน้องบอก แต่เมื่อไปถึงก็เห็นว่าเมฆยืนถือกล่องน้ำเต้าหู้ ทำหน้าสลดอยู่ที่ข้างประตูห้องนั้นพอดี “อ้าว เมฆ ยืนทำไรวะ ทำหน้าเหมือนปวดขี้ ส้วมเต็มเหรอ”
เด็กหนุ่มส่งสายตาขุ่นๆ ใส่คนทัก “นัดพี่น้ำไว้อะพี่ แต่ห้องแม่งเปิดไฟไม่ติด สงสัยหลอดขาด”
“แล้วทำไมต้องทำหน้าเป็นหมาหงอยแบบนั้นวะ เอ้า ช่วยถือหน่อย เดี๋ยวพี่เปลี่ยนไฟให้” ชายหนุ่มยัดข้าวของในมือให้กับเด็กหนุ่ม แล้วเปิดประตูห้องแต่งตัวเข้าไป “ฉิบหาย! มืดตื๋อแบบนี้ กูจะหาอะไรเจอได้ยังไงเนี่ย”
“เดี๋ยวผมเปิดไฟฉายจากมือถือให้พี่” เมฆจัดการหยิบโทรศัพท์มือถือขึ้นมากดเปิดไฟ
ตฤณลากเก้าอี้มาใต้หลอดไฟ ก่อนจะปีนขึ้นไปยืนบนนั้น ทว่าเพราะขาเก้าอี้วางอยู่บนพื้นที่ไม่เสมอกันร่างกายจึงโอนเอนไปมา เขาแกว่งมือควานหาศีรษะของเด็กหนุ่มเพื่อใช้จับยึด “ไอ้เมฆเว้ย อยู่ไหนวะ”
“ผมก็ยืนอยู่ข้างๆ พี่นี่ไง โอ๊ยๆ อย่าจิกหัวผมสิไอ้พี่ตฤณ! น้ำเต้าหู้กระฉอกหมดแล้ว!” เมฆโวยวาย อยากจะขยับหนีหรือยกมือขึ้นมาเช็ดหน้าก็ไม่ได้เพราะรุ่นพี่เกาะศีรษะเขาไว้แทนเสา แล้วมือก็ถือของอยู่เต็มไปหมด
“เอ็งส่องไฟเฉยๆ หน่อยสิวะ ส่ายเป็นว่าวเชียว”
“สงสัยน้ำเต้าหู้จะหกว่ะพี่ เย็นอะ”
“อดทนหน่อยสิวะ ฮื้ยย~ หลอดไฟห่านี่ก็แน่นเหี้ย!”
ขณะที่มือกร้านหมุนหลอดไฟออก ชายหนุ่มก็ขมวดคิ้วเนื่องจากรู้สึกถึงอะไรเย็นๆ ที่ตรงเป้ากางเกง
“ไอ้เมฆ น้ำเต้าหู้มึงหกเลอะกางเกงพี่ป่าววะ”
“ผมจะเห็นมั้ยล่ะ พี่ก็เปลี่ยนไฟเร็วๆ หน่อยสิวะ”
ตฤณถอดหลอดไฟออกมาได้ในที่สุด กว่าจะจัดการเปลี่ยนหลอดไฟให้เรียบร้อยได้ก็ลุ้นกันแทบแย่ “ไอ้เมฆเปิดไฟที”
“พี่ก็ปล่อยหัวผมก่อนดิ”
พอไฟสว่างวาบขึ้น รุ่นพี่มองเห็นรุ่นน้องได้ปุ๊บก็หลุดหัวเราะออกมาทันที เพราะบนใบหน้าและตามเส้นผมของเมฆมีหยดน้ำเต้าหู้เลอะเทอะไปหมด ตฤณชี้นิ้วไปทางรุ่นน้องแล้วหัวเราะเยาะ “เอ็งเหมือนปาท่องโก๋จิ้มนมมาหมาดๆ เลยว่ะ”
...แต่เอ๊ะ อะไรเย็นๆ
ตฤณก้มหน้าลงมองส่วนกลางร่าง เสื้อเขาตรงท้องยาวลงไปจนถึงเป้ากางเกงเลอะน้ำเต้าหู้เป็นทาง “เย้ย!”
คราวนี้เป็นทีของเมฆหัวเราะเยาะรุ่นพี่บ้าง “แต่ตอนนี้พี่เหมือนพระเอกหนังโป๊เลยว่ะ”
“ไอ้เด็กเวรอย่ามัวแต่หัวเราะ หาทิชชูมาเช็ดก่อนเลย”
เด็กหนุ่มหันไปมองภายในห้อง พบกระดาษทิชชูอยู่ม้วนก็หยิบมาส่งให้อีกฝ่าย ต่างคนต่างเช็ดน้ำเต้าหู้ที่เลอะอยู่ออก
ตฤณนั่งลงบนเก้าอี้ที่เขาใช้ปีนเมื่อครู่โดยหันหน้าเข้าหาบานประตูห้อง เขาดึงชายเสื้อออกมาเช็ดทำความสะอาดก่อน จากนั้นจึงปลดซิปกางเกงลงเล็กน้อย “เหนียวฉิบหาย ไอ้ห่าเมฆ ทำไมมึงต้องเกิดอยากจะแดกน้ำเต้าหู้ตอนนี้ด้วยวะ”
“ก็ผมหิวนี่หว่า” รุ่นน้องบ่นอุบอิบ เขาวิ่งออกไปยังห้องน้ำที่อยู่ทางด้านนอก เอากระดาษจุ่มน้ำพอเปียกแล้วนำกลับมาช่วยเช็ดให้ชายหนุ่ม
“ขอบใจว่ะ มึงไปล้างหน้าเถอะ” ตฤณรับทิชชูเปียกมาเช็ดๆ ทว่าอีกฝ่ายกลับเงียบไป เมฆย่อตัวลงนั่งยองๆ ข้างตัวเขา พลางก้มหน้านิ่ง
“หัวเราะจนหมดแรงเลยเหรอมึง” ชายหนุ่มถามพร้อมกับเขกศีรษะรุ่นน้องไปเบาๆ สองสามที หากพอเมฆเงยหน้าขึ้น เขาจึงเห็นว่าใบหน้าของรุ่นน้องแฝงไว้ด้วยความโศกเศร้า ราวกับเพิ่งโดนโกงค่าแชร์มาหมาดๆ
“เฮ้ย! เป็นไรวะเอ็ง”
“ไม่รู้พี่น้ำนัดมาทำไมว่ะพี่ เมื่อตอนกลางวัน เห็นพี่เขาพาใครไม่รู้ไปนั่งโต๊ะกับกลุ่มเพื่อนเขา ดูดีมากเลย... สนิทกันเว่อร์ๆ จู๋จี๋กันซะยิ่งกว่าแฟนอีก ผมส่งข้อความไปถามตั้งหลายหนพี่เขาก็ไม่ยอมตอบเลย บอกแค่ให้มารอที่นี่นี่แหละ”
พอได้ยินเช่นนั้นรุ่นพี่เองก็ใจหายวาบ เพราะตัวเขาเองก็ตกอยู่ในสถานการณ์ที่ไม่ต่างกับรุ่นน้องนัก “...คนที่ตัวขาวๆ ใส่สูทใช่มั้ย”
“เออ ใช่พี่ รู้จักใช่มั้ย เมื่อเช้าเขาไปที่ตึกใหม่ด้วย”
“หัวหน้าพี่เอง”
“หัวหน้าพี่ เหอ!?” เมฆขมวดคิ้ว เขาจำได้คลับคล้ายคลับคลา เหมือนว่ารุ่นพี่จะเคยบอกว่าแฟนเป็นหัวหน้าไม่ใช่หรือ
“พี่ก็ไม่รู้เหมือนกันว่ะ ไม่เคยรู้เลยด้วยซ้ำว่าเขารู้จักกัน แล้วปกติคุณนภก็ไม่ค่อยจะสนิทกับใครง่ายๆ ซะด้วย”
“ตอนที่ผมส่งข้อความไปถามพี่น้ำ พี่ตฤณเชื่อมั้ย พี่น้ำไม่สนใจ ไม่แม้แต่จะหันมาทางผมสักครั้ง ไอ้พวกห่าที่นั่งโต๊ะเดียวกันก็เอาแต่ฮือฮา” เมฆพูดเสียงเศร้า “ถ้าพี่น้ำเปลี่ยนใจ... ผมจะทำไงดีวะพี่”
“เปลี่ยนใจห่าอะไร นั่นแฟนพี่นะโว้ย” ตฤณถอนหายใจหนักๆ แล้วถ้านภเกตน์เกิดเปลี่ยนใจบ้างล่ะ รากหญ้าอย่างเขา สู้ไอ้น้ำไม่ได้เลยสักอย่าง
“แต่อีกคนนั่นก็แฟนผมเหมือนกันนะ” เด็กหนุ่มพูดเสียอ่อย จวนเจียนจะร้องไห้อยู่รอมร่อ เขาก้มหน้าลงมองพื้นแล้วทรุดตัวลงนั่งบนขาตัวเอง
“ตกลงเป็นแฟนแล้วเหรอ”
เมฆก้มหน้าต่ำลงอีก เอาหน้าผากยันต้นขาของคนที่นั่งอยู่ไว้ “คิดว่า”
“คิดว่า?”
“พี่น้ำเขาเพอร์เฝ็กต์ทุกอย่าง จนทำให้ผมไม่อยากเชื่อว่าเราคบกันอยู่”
“ไอ้เมฆเอ๊ย พี่เข้าใจเอ็งมากเลยว่ะ” ...ครั้งหนึ่ง ไม่สิ... จนถึงตอนนี้ บางทีเขาก็ยังไม่อยากเชื่อว่านภเกตน์จะตกลงคบกันกับคนอย่างเขา
รุ่นพี่สงสารทั้งตัวเองและรุ่นน้องจับใจ เขาจึงเอื้อมมือไปลูบศีรษะอีกฝ่ายเพื่อช่วยปลอบโยน
แต่ในขณะเดียวกันนั้นเอง เสียงเคาะประตูห้องก็ดังขึ้นก่อนบานประตูจะเปิดออกผัวะ
น้ำก้าวเข้าไปในห้องได้เพียงก้าวเดียวก็ต้องหยุดชะงัก เขาไม่นึกว่าจะได้มาพบกับตฤณและเมฆอยู่ด้วยกันตามลำพังในห้องเช่นนี้ แถมยังท่านั่งหมิ่นเหม่ชวนให้คิดไปถึงอะไรต่อมิอะไรแบบนั้น พวกเขาทำอะไรกันอยู่วะ!
“พวกคุณทำอะไรกันน่ะ!”
“มีอะไรเหรอน้ำ” คนที่เดินตามเข้ามาในห้องเอ่ยถาม
เมฆเงยหน้าขึ้นพรวด พลางยกมือขึ้นเช็ดใบหน้าตรงที่มีหยดน้ำสีขุ่นข้นเกาะ
“คุณนภ?” ตฤณลุกขึ้นจากเก้าอี้ ทั้งที่ยังไม่ได้ติดกระดุมและรูดซิปกางเกงให้สุด พอรู้สึกตัวจึงรียยกมือขึ้นปิด
เสียงเรียกชื่อนั้นทำให้นภเกตน์ชะโงกหน้าเข้าไปดู “คุณตฤณ” คิ้วเรียวกระตุกตุบๆ “พวกคุณทำอะไรกัน!”
“เหอ!? ผมยังไม่ได้ทำอะไรเลยนะคุณนภ” ตฤณรีบรูดซิปกางเกง “แล้วทำไมคุณนภถึงมาที่นี่กับไอ้น้ำได้”
นภเกตน์ขึงตาใส่คนรัก มือขาวกำแน่นจนเกร็งไปทั้งแขน “แล้วคุณตฤณล่ะ มาทำอะไรที่นี่กับเขา!”
“พี่น้ำนัดผมมาทำไมกันเนี่ย!” เด็กหนุ่มเองก็ไม่ยอมแพ้ เขาตะโกนเสียงดังแข่งกับคู่รักคู่ป่วน “ตั้งใจจะบอกอะไรกับผมกันแน่ ถึงได้พาเขามาแบบนี้”
“แล้วเมฆล่ะ มาทำอะไรอยู่ที่นี่กับพี่ตฤณสองคนฮะ!”
“ผมมาตามนัดพี่น้ำ ส่วนพี่ตฤณเขาผ่านมาเลยช่วยเปลี่ยนหลอดไฟให้ก็เท่านั้น”
“แล้วที่หน้านั่นเลอะอะไร!” น้ำเสียงของน้ำเกรี้ยวกราด เขาตั้งใจจะพานภเกตน์มาแนะนำให้รู้จัก เพื่อทำความเข้าใจกับเมฆ แต่สถานการณ์กลับกลายเป็นวุ่นวายแบบนี้ไปได้ แต่เด็กหนุ่มยังไม่ทันได้เปิดปากอธิบาย ตัวเขาก็ถูกคนที่อยู่ด้านหลังผลักออกไปให้พ้นทาง
ร่างโปร่งหันไปคว้าไม้แขวนเสื้อที่วางระเกะระกะอยู่ในห้องมาถือไว้ตามที่ได้ศึกษามา เขาเดินตรงเข้าไปหาตฤณแล้วง้างมือขึ้น “ผมไม่อยากเชื่อเลยว่าคุณตฤณจะเป็นคนแบบนี้! มาทำอะไรกับเขาที่นี่ บอกมาเดี๋ยวนี้นะ นี่คุณตฤณนอกใจผมงั้นเหรอ!”
“เฮ้ย! คุณนภ เข้าใจอะไรผิดรึเปล่าครับ! ผมไม่ได้ทำอะไรเลยนะ”
“แล้วนั่นอะไร!” นภเกตน์ชี้ไปที่เป้ากางเกงซึ่งมีร่องรอยของของเหลวค้างคาอยู่
“น้ำเต้าหู้มันหกเลอะครับ!”
เมฆเบิกตาโพลง “คุณนภครับ! น้ำเต้าหู้จริงๆ นะครับ ผมกับไอ้พี่ตฤณแค่นั่งคุยกันเฉยๆ ครับ!”
น้ำรีบเอาตัวเข้าไปบังเด็กหนุ่มไว้เพราะกลัวว่าจะโดนลูกหลงไปด้วย “พี่นภ เดี๋ยวๆ ใจเย็นๆ สิพี่ พี่ตฤณอยู่นู่น อย่าฟาดผิดนะครับ!”
“อ้าว ไอ้น้ำ! ไอ้เวร!” ตฤณหันไปต่อว่า แล้วรีบหันกลับมาทางคนรักของตน “คุณนภ! เดี๋ยววว~ ดูเป้ากางเกงผมสิ มันเปียกเห็นมั้ย! ผมไม่ได้ทำอะไรนอกลู่นอกทางเลยนะครับ!”
“เป้าเปียกเนี่ยนะไม่ได้ทำอะไร!”
มือที่ถือไม้แขวนเสื้อไว้สั่นเทา ถึงแม้จากที่อ่านมาในเพจพ่อบ้านใจกล้าและอีกหลายๆ เว็บ หลายคนจะบอกว่าใช้ไม้แขวนเสื้อทำโทษแฟนกะล่อนได้ดีที่สุด
แต่ว่า... เขาไม่มีวันทำร้ายคนรักได้ลงคอหรอก
นภเกตน์เขวี้ยงไม้แขวนเสื้อลงกับพื้น แล้วหันหลังเดินกลับออกไป
“เฮ้ย! คุณนภจะไปไหนครับ อย่าเข้าใจผมผิดสิคร้าบ!” ตฤณรีบวิ่งตามหลังร่างโปร่งออกจากห้องไป ทิ้งอีกสองหนุ่มไว้ให้เคลียร์กันเอาเอง
นภเกตน์กึ่งเดินกึ่งวิ่งไปเรื่อยๆ โดยไม่ดูทิศทาง เขาหลงเข้าไปในทางวกวนของบ้านผีสิงโดยไม่รู้ตัว
“คุณนภ หยุดก่อนสิครับ คุยกันก่อนนะ”
หากเสียงของตฤณส่งไปไม่ถึงนภเกตน์ ความสับสนในใจปิดกั้นตัวเขาจากทุกสิ่ง นัยน์ตาของร่างโปร่งร้อนผ่าว หัวใจเจ็บแปลบ
ไม่ไหวแล้ว... เขาไม่เคยรู้สึกอ่อนแอมากขนาดนี้เลย
หยดน้ำอุ่นๆ รื้นขึ้นมาเอ่อคลอหน่วยตา สองขาหมดแรงเอาเสียดื้อๆ เขาหยุดยืนนิ่งพลางใช้หลังมือปาดน้ำตาออก ก่อนร่างโปร่งจะรู้สึกตัวว่าเขายืนอยู่ท่ามกลางความมืดมิด มองไปทางไหนก็ไม่เห็นอะไรเลย
เมื่อตอนแรกยังมีไฟเปิดอยู่เลยไม่ใช่หรือ?
นภเกตน์กะพริบตาหลายๆ ครั้ง ขยี้ตาก็แล้ว หากก็ยังมองอะไรไม่เห็น แถมรอบๆ ตัวก็ยังเงียบเสียจนเขาได้ยินแต่เสียงหอบหายใจของตนเอง เขายื่นมือออกไปควานหากำแพงหรือที่ยึดเกาะ แต่ก็พบเพียงแค่ความว่างเปล่า ชายหนุ่มหันมองไปรอบๆ ด้วยความรู้สึกเคว้งคว้าง
ทว่าสักพักก็ได้ยินเสียงเหมือนมีคนเดินลากชายผ้าอยู่รอบๆ ตัว เสียงคนพูดคุยกัน สลับเสียงหัวเราะเบาหวิว แล้วจู่ๆ ก็มีสายลมเย็นเยือกพัดผ่าน ส่งผลให้เขารู้สึกกลัว
“คุณตฤณ” ริมฝีปากสีแดงสดเผยอเรียกชื่อคนรักเบาๆ ใบหน้าน่ารักหันมองไปรอบๆ อย่างเชื่องช้า แขนเรียวยกขึ้นกอดลำตัวไว้
“คุณตฤณ ผมกลัว...”
หากรอบกายยังคงมีแต่ความเงียบสงัด นภเกตน์เริ่มโทษตัวเองว่าทำไมเขาไม่ฟังเหตุผลของคนรักก่อน ทำไมถึงดื้อรั้นเข้ามาในที่ที่เขาไม่คุ้นเคยและมองอะไรไม่เห็นแบบนี้ แล้วเขาจะออกไปจากที่นี่ได้อย่างไรกัน
เมื่อถึงคราวตกที่นั่งลำบาก คนที่หัวใจของเขาเพรียกหาก็มีแต่ตฤณเท่านั้น
“ผมรักคุณนภนะ”
“รักคุณนภที่สุด”
คำพูดเหล่านั้นก็แล่นแวบเข้ามาในความคิด เขาเสียใจ... ทำไมเขาถึงไม่ไว้ใจคนที่รักที่สุด แต่เลือกที่จะไปถามความคิดเห็นจากคนอื่น ทั้งที่ควรจะเป็นตัวเขาไม่ใช่หรือ ที่รู้จักตฤณดีกว่าใคร
“คุณตฤณ! คุณตฤณอยู่ไหน!” นภเกตน์ร้องลั่น จากนั้นจึงสะดุ้งเฮือก เพราะรู้สึกราวกับว่ามีอะไรเย็นๆ มาแตะที่ท่อนแขน
“ใครน่ะ!” ร่างโปร่งหันมองไปรอบๆ แต่เพราะความมืดทำให้มองไม่เห็นอะไรเลย
มือขาวยกขึ้นกุมศีรษะพลางตะโกนลั่น “คุณตฤณ! คุณตฤณช่วยผมด้วย!”
“คุณนภ!”
เสียงทุ้มอันคุ้นเคยดังแว่ว นภเกตน์เอื้อมมือไขว่คว้าไปรอบกาย “คุณตฤณ ผมอยู่ที่นี่ ช่วยผมด้วย!”
“คุณนภ! คุณนภยืนอยู่เฉยๆ นะครับ ผมจะไปหาเดี๋ยวนี้!” ร่างสูงหยิบโทรศัพท์มือถือขึ้นมาเปิดเป็นไฟฉาย วิ่งไปได้อีกสี่ห้าก้าวก็เห็นว่าคนรักยืนอยู่ไม่ไกลออกไปนัก เขาถลาเข้าไปสวมกอด “คุณนภ! ผมมาแล้วครับ”
“คุณตฤณ!” ร่างโปร่งนิ่งค้างอยู่ในอ้อมกอดอบอุ่นครู่ใหญ่ จากนั้นจึงค่อยๆ ยกสองแขนขึ้นโอบรัดร่างกายกำยำแล้วขยุ้มเสื้อไว้ในมือแน่น
“ตกใจสินะครับ ไม่เป็นไรนะ ผมอยู่ที่นี่แล้ว”
นภเกตน์ซบใบหน้าลงในอ้อมแขนแข็งแรง “คุณตฤณ ผมกลัว พาผมออกไปจากที่นี่ที”
มือหยาบลูบแผ่นหลังคนรักเบาๆ เพื่อปลอบโยน “ครับ คุณนภไม่ต้องกลัวนะ ผมจะพาคุณนภออกไปข้างนอกเอง” จากนั้นก็ย่อตัวลงอุ้มร่างโปร่งขึ้นแนบกาย
ดวงตากลมเบิกโพลง “คุณตฤณ! ไม่เอา! ปล่อยผมลง!”
“กอดคอผมไว้สิ”
“แต่...”
“เดี๋ยวถึงทางออกจะปล่อยลงนะครับ”
“.....” นภเกตน์ยกแขนขึ้นโอบลำคอใหญ่ไว้หลวมๆ ดวงตาสีอ่อนปิดลงขณะที่เขาโน้มใบหน้าเข้าไปซบไหล่หนา
แม้จะยังกลัว แต่ก็รู้สึกปลอดภัย
ร่างโปร่งพูดเสียงแผ่วเบาราวกับกลัวว่าอีกฝ่าจะได้ยิน “ขอบคุณนะ... ตฤณ”
เจ้าของชื่อยิ้มบาง เขาก้มลงจูบศีรษะเล็กแทนคำตอบ
ไม่นานตฤณก็พาคนรักออกมาจากบ้านผีสิงได้สำเร็จ เขาวางร่างโปร่งลงอย่างระมัดระวัง แล้วจึงวางมือประกบแก้มนิ่ม “คุณนภ ไม่เป็นไรนะครับ ชนอะไรมั้ย เจ็บตรงไหนรึเปล่า”
“ไม่ชน แต่...” นภเกตน์ยกแขนขึ้นกอดลำตัว เขายังจำสัมผัสที่เย็นเฉียบนั่นได้ชัดเจน “มีอะไรก็ไม่รู้มาแตะแขนผม เย็นเจี๊ยบเลย แล้วก็มีเสียงคนอยู่รอบๆ ตลอดเลยด้วย”
“เสียงคนที่ว่านั่นน่าจะมาจากพวกน้องๆ ที่อยู่ข้างนอกโรงยิมน่ะครับ ส่วนไอ้ที่เย็นๆ คุณนภคงไปโดนไอ้พวกแท่งโลหะที่เขาแขวนไว้น่ะสิครับ มันเป็นทริกหลอกผี เดี๋ยววันจริงจะมีพวกเด็กวิดวะแต่งผีมาเดินไปเดินมาในนั้นด้วยนะ” ตฤณอธิบายไปพลางยิ้มกว้าง เขาถึอโอกาสดึงร่างโปร่งบางเข้ามาสวมกอด “โอ๋ๆ ขวัญเอ๊ยขวัญมาหาคุณนภของผมนะ”
นภเกตน์ยังตัวสั่นอยู่เล็กน้อย “งั้นเหรอ... ทำได้น่ากลัวมากเลยนะ แล้วข้างในนั้นมันก็มืดมากด้วย”
“เห็นมั้ยล่ะครับ เพราะคุณนภไม่ยอมฟังเหตุผลของผม วิ่งทะเล่อทะล่าออกไปทั้งที่ไม่รู้อะไรเลย ดีนะที่คุณนภวิ่งเข้าไปในบ้านผี ถ้าหากไปหลงที่อื่นเข้า มันอาจจะเป็นอันตรายได้รู้มั้ยครับ”
ร่างโปร่งเถียงไม่ออก เขาเม้มปากแน่น “...ผมขอโทษ”
ไม่บ่อยครั้งนักหรอกที่นภเกตน์จะยอมเอ่ยปากขอโทษ ตฤณเข้าใจคนรักของเขาดี เขายิ้มอย่างอ่อนโยน “เมื่อกี้ผมช่วยรุ่นน้องคณะเอาหลอดไฟเข้าไปเปลี่ยนในห้องแต่งตัวให้ ส่วนไอ้เมฆมันนัดเจอกับไอ้น้ำที่นั่น คุณนภก็น่าจะรู้ ถึงได้มาพร้อมกับไอ้น้ำมัน ไอ้เมฆมันหิวเลยพกน้ำเต้าหู้ไปดูดด้วย แต่มันเสือกทำหก เลอะตัวมันเองไม่พอยังทำเลอะเสื้อกับกางเกงผมไปด้วยอีก ตอนที่กำลังเช็ดอยู่คุณนภก็มาพอดี”
“.......”
“ผมสาบานว่าพูดความจริงทุกอย่าง ผมไม่เคยแม้แต่จะคิดนอกใจคุณนภเลย ซื่อสัตย์ยิ่งกว่าหมาก็ไอ้ตฤณของคุณนภนี่แหละ” มือหยาบลูบแผ่นหลังของคนในอ้อมกอดเบาๆ สักพักจึงผละออก “เอาล่ะ ถึงตาคุณนภแล้วนะครับ”
“ตาผม?” ใบหน้าน่ารักเงยขึ้น
ตฤณยิ้มเย็น นัยน์ตาฉายแววดุดัน “ผมว่าเราไปคุยกันที่เงียบๆ หน่อยดีกว่า คุณนภยังมีอีกหลายเรื่องที่ต้องเคลียร์กับผม”
เสียงขรึมของตฤณคราวนี้ชวนให้คนฟังขนลุกมากกว่าเมื่อตอนที่หลงอยู่ในบ้านผีสิงเสียอีก
TBC~*
คืนดีกันได้แล้วเห็นม้อย เป็นบทเรียนเล็กๆ น้อยๆ ของสองหนุ่ม ตฤณนภ นะคะ ^^
เรื่องวุ่นวายทั้งหมดนี่ เกิดขึ้นเพราะรักกันมากจนเบลอทั้งคู่เลย 55555
(ขอบคุณพี่น้ำกับน้องเมฆ แขกรับเชิญจำเป็นที่โดนบทหนักไปด้วย ฮาาา)
คอยติดตามตอนหน้ากันนะคะว่าพี่ตฤณกับคุณนภเขาจะเคลียร์กันยังไง อิอิอิ
ขอบคุณทุกคนมากค่า :mew1:
-
:z13:
โอ้ยขำคุณนภ เบลอใช้ไม้แขวนเสื้อจริงด้วย
-
5555
น้ำเต้าหู้เป็นเหตุจริงๆ
ขอบคุณคนเขียนนะคะ
-
ขอบคุณ :)
-
ขำคุณนภนะอุตส่าห์ศึกษาเรื่องไม้แขวนผ้ามาอย่างดี สุดท้ายก็ไม่กล้าทำ ฮ่า
ส่วนแขกรับเชิญอย่างพี่น้ำกะน้องเมฆงานนี้บอกเลยว่าโกรธพี่น้ำแทนน้องเมฆอะ สงสารน้องเมฆนอยหนักมาก5555
-
ไม้แขวนเสื้อ :laugh: ทำเอาเราคิดถึงแม่เลย น่าจะโดนฟาดซักที
-
นึกว่าจะเป็นเรื่องใหญ่โตจนไม่อะไรซะแล้ว
-
บ้านผีสิงช่วยชีวิตนายตฤณไว้ไม่งั้นง้อกันอีกยาว
ว่าแต่ตอนต่อไปสถานการณ์กำลังจะพลิกสินะ
-
คู่นี้เค้าน่ารักจริงๆๆ
-
บทบาทสำคัญคือ น้ำเต้าหู้นี่ละน๊าาาาาาา ขาวขุ่นเบย งงๆเบลอๆ :ling2: :ling2:
เกือบโดนตีด้วยไม้แขวนเสื้อแล้วไม๊ล่ะ ให้ความรู้สึกแม่ตีลูกมากๆข่ะ 555555สงสารคุณนภนะ แต่ก็แบบ เง้อออออออ
ตาเมฆกินได้ผิดเวลามากๆ หกเลอะเทอะ ทำให้วุ่นวายดีค่ะ สองคู่งอนกันไปงอนกันมา
แต่เคลียร์กันได้แบบนี้ก็ดีแล้ว แล้วก็น่ารักอ่าาาาาาา บอกรักกันอีกนะค๊าาาาาาาาา ชอบๆ
มีร้องหาแฟนด้วย แง่มๆๆๆๆๆคุณนภนี่น๊าาาาา รอตอนหน้าจ้า อยากรู็ว่าคุณตฤนจะโหดได้แค่ไหน อร๊ายยยยยยยย ลุ้นค่าาาาา
-
:laugh:
-
พี่ตฤณกับคุณนภจะเคลียร์กันแบบตัวต่อตัวเสื้อผ้าไม่เกี่ยวรึเปล่า :z1:
-
o13
-
ไปเคลียกันในห้องเงียบๆก้อได้ :hao6:
-
บางทีก็หมั่นไส้ตฤณแบบหาสาเหตุไม่ได้ไม่รู้ทำไม
-
:katai3: :katai3: :katai3: :katai3: :katai3:
-
ตอนหน้าท่าจะระทึก
-
น่ารักอ่ะ
-
ไมัแขวนเสืัอของชั้น 555
-
ฮาตอนน้องเมฆยืนถือน้ำเต้าหู้ทำหน้าหงอยๆ
ยิ่งมาฮาตอน สอง น น้ำนภ มาเจอ สามีทั้งสองอยู่ในท่าล่อแหลมกันอีก
เม้งแตกคว้าไม้แขวนเสื้อไล่หวดกันเลยทีเดียวฮ่าๆ
ตอนพี่น้ำมากันน้องเมฆ ภาพในหัวมันจินตนาการว่า น้องเมฆมันต้องยืนทำตัวให้เล็กอยู่หลังพี่มันแน่นอน ฮ่าๆ
พี่ตริณคืนนี้สงสัยได้รับการง้อยาว :hao6:
-
จะได้ปรับความเข้าใจกันแล้วววว :katai2-1:
พี่น้ำนี่ดีนะ ขนาดกำลังหน้าสิ่วหน้าขวาน(?) ยังมีสติมาปกป้องเมฆ แอร้ยยยยยย น่าร้ากกกกก
นุ้งเมฆหมาน้อยยย >////< ส่วนอิหมาใหญ่เกือบโดนไม้แขวนเสื้อฟาดแน่ะ 555555
คุณนภเวลาอยู่กับตฤณก็น่าฟัดจีจี ฮืออออ โมเอร้ :z3:
นี่รอฉากตฤณทำโทษคุณนภอยู่นะคะ
แหมม อุตส่าวางแผนเซอไพรส์ มันน่าน้อยใจ๊ :katai4:
จะรออ่านตอนหน้านะคะะะ คืนดีกันเร้ววว คิดถึงตฤณนภหวานๆ งืออออออ
ขอบคุณนะคะ ^^
-
จะผิดมั้ย ถ้าจะบอกว่า เจ้ขำหนักมากอ่ะ
แต่ละคนบั่บ.......55555555
ฮามากตอนคุณนภหยิบไม้แขวนเสื้อมา ฮ่าาาาาาาาา
-
เกือบไปแล้ว ตฤณ นึกว่สจะโดนไม้แขวนเสื้อซะแล้ว
-
กลับมาอ่านอีกรอบ 5555555 ขำเหมือนเดิมค่า น่ารักตรงพี่น้ำมาช่วยบังน้องเมฆจริงๆด้วย
งู้ยยยยยย เบื่อคนหลงแฟนอ่าาาาา นี่ขนาดน้อยใจกัน แต่พอมีเรื่องก็พุ่งตัวมาปกป้องน้องเชียว
ส่วนคู่ทำงาน รอ ร๊ออออ รอ ตอนที่เค้าจะไปตกลงกันสองต่อสองค่าาาาาา เรามีเรื่องต้องคุยกัน
อะไร ยังไง เจ้สงสัยอ่ะค่ะคุณตฤน
-
ตฤณ เคลียร์คุณนภให้หมดเปลือกเลยนะ
เหลือไว้แต่ตัวขาวๆของคุณนภ อิอิ
-
ขำมาก 55555555 สถานการณ์เหมาะเหม็งดีจริงๆ :laugh:
คุณนภน่ารักจังงง อยากเห็นแล้วว่าตฤณจะโหดยังไง :hao6:
รักคุณนภที่ซู้ดด :กอด1:
-
จัดเลยพี่ตฤณ
-
แนะนำให้คุณนภแกล้งเบลอบ้าง อ้อนๆหน่อย เดี๋ยวพี่ตฤณก็ใจอ่อน
-
โอ้ย 5555555555 ทำไมขำ
อลวนกันมากกกกก
กร๊ากกกก
นี้จิ้นสอง น-น จริงๆแล้วนะเนี้ย :m20:
-
สองคนนี้ตลกอะ :laugh:
-
ค่อยๆ คุยกันนะครับคู่พี่ ส่วนคู่น้องก็อย่าลงไม้ลงมือกันนะ ^^
-
น้ำเต้าหู้เป็นเหตุจริงๆ55555 เปื้อนได้ล่อแหลมมาก ไม่รู้ตฤณจะเคลียร์กับนภจนเหนื่อยเลยป่ะ :hao6:
-
Chapter 12
“คุณตฤณ! เดินช้าๆ หน่อย!” นภเกตน์ยื้อข้อมือที่ถูกร่างสูงกึ่งลากกึ่งจูงเดินออกไปตามทางเดิน “จะไปไหน!”
ส่วนตฤณก็ไม่ได้สนใจ ระหว่างทางเขาหยิบโทรศัพท์มือถือขึ้นมาโทรบอกกับธนากรให้จัดการดูแลลูกน้องเขาแทนด้วย เขาจะขอเวลาไปทำธุระส่วนตัวสักสองชั่วโมง
“อย่าพังห้องนะเว้ย” ธนากรตอบกลับมาอย่างห่วงๆ
“คุณตฤณ! จะพาผมไปไหน!”
“กลับที่พักของผมน่ะสิ”
เมื่อไปถึงรถที่จอดอยู่ มือหยาบก็เอื้อมไปเปิดประตูให้คนรักของเขาขึ้นไปนั่ง “เชิญครับ”
น้ำเสียงขรึมแบบนั้นทำให้นภเกตน์จำใจยอมทำตามไปอย่างว่าง่าย เขาก้าวขึ้นไปนั่งทำหน้ามุ่ย
ตฤณก้มลงรัดเข็มขัดนิรภัยให้ร่างโปร่ง จากนั้นจึงเดินวนไปนั่งตรงที่นั่งคนขับ
ดวงตากลมโตกวาดมองไปภายในตัวรถ รถยนต์ถึงจะดูใหม่เอี่ยม แต่ก็ไม่เหมือนเป็นรถส่วนตัวสักเท่าไหร่ “นี่รถใหม่ของคุณตฤณรึไง ไม่ได้อยากให้ผมรู้ไม่ใช่เหรอ”
ร่างสูงตอบเสียงเรียบ “ดูที่พวงกุญแจรถสิครับคุณนภ”
AVIS ...ชัดเลย
ใบหน้าน่ารักร้อนวูบ “รถ... เช่า...”
“ใช่ครับ ไอ้แหลมมันเช่าไว้ให้ขับสำหรับโพรเจคต์นี้ มีสองคัน” คนที่ขับรถอยู่ชำเลืองมองร่างโปร่งบางที่นั่งอยู่ข้างๆ กัน “ผมขอโทษที่ไม่ได้บอกเรื่องรถ ผมซื้อแล้วก็จริง แต่ยังไม่มีเวลาไปเอาเลยน่ะครับ ที่จริงก็ตั้งใจจะขับไปรับคุณนภให้เซอร์ไพรส์สักหน่อย”
นภเกตน์เบือนหน้าหลบ เขานิ่งเงียบไปชั่วครู่ แล้วพูดออกไปเสียงอ่อย ฟังดูราวกับเด็กกำลังสารภาพความผิด “ผมไปที่บ้านคุณตฤณมา”
“ไปบ้านผม?” ตฤณขมวดคิ้วพร้อมกับเหลือบมองร่างโปร่งอีกครั้ง “แล้วเจออะไรบ้างล่ะครับ มีแต่ฝุ่น... ถ้าผมรู้ว่าคุณนภจะมา ผมคงจะทำความสะอาดไว้ก่อน”
“ในรถของคุณตฤณ มีแผ่นพับโฆษณาบ้าน” หากคราวนี้พออีกฝ่ายได้ยินกลับนิ่งไป ใบหน้าสวยหวานเงยขึ้นช้าๆ “คุณตฤณไม่อยากอยู่กับผมแล้วเหรอ”
ตฤณขมวดคิ้วเข้าหากัน ก่อนจะพ่นลมหายใจออกมาหนักๆ “คุณนภครับ มันเป็นเรื่องที่เป็นไปไม่ได้เลยที่ผมจะไม่อยากอยู่กับคุณนภ แต่ผมไม่อยากเป็นปลิงเกาะคุณนภแบบที่เป็นอยู่”
“อย่าพูดเลย คุณตฤณไม่ได้อยากอยู่กับผมสักเท่าไหร่น่ะสิ เบื่อผมแล้วก็บอกกันตรงๆ”
มือหยาบหมุนพวงมาลัยพารถเข้าไปจอดในลานจอดรถหน้าเซอร์วิสอะพาร์ตเมนต์ พอดับเครื่องแล้วจึงหันมาทางนภเกตน์ “คุณนภพูดหาเรื่องกันแบบนี้เพราะมีคนใหม่แล้วอยากจะเขี่ยผมทิ้งรึไง”
“อย่าพาลนะ คุณตฤณไม่ยอมกินอาหารที่ผมทำ เลี่ยงไม่กลับบ้าน ใครกันแน่ที่จะทิ้งกัน”
“ที่ผมทำแบบนั้นเพราะคุณนภไม่สบายต่างหาก!” ตฤณตอบเสียงเข้ม “ผมไม่อยากให้คุณนภเหนื่อย ต้องฝืนตื่นเช้ามาทำอาหารเช้าให้ผม กลางวันก็ทำงาน เย็นก็ต้องทำอาหารอีก แล้วพอตกดึก... ผมก็ไม่ยอมให้คุณได้พักผ่อนง่ายๆ จนคุณนภไม่สบาย”
“อยู่ด้วยกันมาตั้งนานเคยเห็นผมไม่สบายมั้ยล่ะ! วันนั้นผมไม่สบายเพราะอาพีลากไปตากแดดตากฝนต่างหาก!”
“หา!” นัยน์ตาเรียวเบิกโพลง
เดี๋ยวก่อน! เดี๋ยวๆ นี่หมายความว่า เขาพลาดโอกาสจู๋จี๋กับคนรักไปเกือบเดือน จนตฤณน้อยเหี่ยวเป็นมะเขือเผา เพราะเข้าใจผิดว่าเป็นอย่างที่ไอ้แหลมด่างั้นเรอะ!
“ที่ผมทำอาหารให้คุณตฤณก็เพราะอยากทำ ไม่เคยฝืนสักหน่อย! คุณตฤณนั่นแหละ! ที่บอกว่ารักนักรักหนาน่ะเชื่อได้เหรอ ทิ้งให้ผมต้องอยู่คนเดียวทุกวัน! แถมยังทำอะไรลับๆ ล่อๆ ให้ผมต้องเป็นกังวลอีก”
ตฤณคว้าข้อมือขาว ทว่าอีกฝ่ายก็สะบัดหนี “คุณนภเดี๋ยวก่อนสิ ผมทำอะไรให้คุณเป็นกังวลกัน”
“ผมเห็นนะ คุณตฤณกับเด็กที่ชื่อเมฆนั่น! พากันมาถึงที่ห้องพักนี่”
“ไอ้เมฆมันมาสอนผมทำอาหาร! แล้วก็ไม่ได้อยู่กันแค่สองคนด้วย เพื่อนๆ มันก็มา!” มือหยาบดึงข้อมือขาวเข้าหาตัว “ไอ้เมฆมันรักพี่น้ำของมันจะตายไป แต่ที่สำคัญกว่านั้น คุณนภคิดว่าผมขอให้มันมาสอนผมทำอาหารเพราะอะไรกันครับ”
ร่างโปร่งชะงัก “.....”
“เพราะผมอยากทำอาหารให้คุณนภกินบ้าง ผมไม่อยากให้คุณนภเหนื่อยอยู่คนเดียว ไอ้ที่ผมจะซื้อบ้านน่ะ ก็เพราะอยากจะอยู่กับคุณนภ รถที่ซื้อใหม่ ก็เพราะไม่อยากให้คุณนภต้องทนนั่งรถเก่าๆ มันไม่ค่อยปลอดภัยด้วย ในใจผมมีแต่คุณนภ นึกถึงแต่คุณนภตลอดเวลา แบบนี้ยังมีอะไรให้ข้องใจในตัวผมอีกงั้นเหรอครับ” ตฤณดึงร่างโปร่งบางเข้ามาสวมกอด ในตอนแรกอีกฝ่ายก็ยังขืนๆ แต่ก็ยินยอมในที่สุด ใบหน้าหวานค่อยๆ ซบลงบนหัวไหล่กว้าง
“บ้านน่ะ ผมแค่ไปดูไว้เฉยๆ ยังไม่ได้ตัดสินใจ... เพราะมันจะเป็นบ้านของเรา ผมเลยคิดว่าจะพาคุณนภไปเลือกดีกว่า”
หัวใจดวงน้อยอ่อนยวบ จากนั้นจึงค่อยๆ ยกแขนขึ้นสวมกอดคนรัก “แต่คุณตฤณไม่เคยพูดถึงเลย...”
“ยังไม่มีโอกาสเลยน่ะครับ ช่วงนี้งานยุ่งๆ ด้วย”
“งั้นเหรอ”
“ผมเองก็ต้องขอโทษคุณนภเหมือนกันที่เก็บไว้เป็นความลับจนทำให้คุณต้องคิดมาก” ร่างสูงพ่นลมหายใจออกมาหนักๆ “แล้วแหวนที่ผมให้ล่ะครับคุณนภ ทำไมไม่ใส่”
“เอ้อ...”
ตฤณจับมือข้างซ้ายของคนรักขึ้นมาตรงหน้า “ไม่มีรอยแหวน แปลว่าคุณนภไม่ได้ใส่มานานแล้ว”
ดวงตาคู่สวยหลุบต่ำ ก่อนจะสารภาพความผิดออกไปเสียงอ่อย “ผมขอโทษ ตอนที่กลับไปค้างบ้านผมถอดออก เพราะนีนี่กับคุณยายชอบแซว แต่พอกลับมาจากที่นั่นก็มัวแต่ทำงานยุ่ง ผมเลยลืมหยิบมาใส่”
ร่างสูงผ่อนลมหายใจออกยาว “ค่อยยังชั่วหน่อย ผมนึกว่าคุณนภเขวี้ยงทิ้งไปแล้วซะอีก”
“ไม่มีทางหรอก” นภเกตน์เถียงทันควัน
“จริงเหรอ”
“ผมขอโทษนะ คราวหน้าจะไม่ถอดออกอีกแล้วล่ะ”
“สัญญานะครับ”
“อือ” ร่างโปร่งพยักหน้าหงึกหงักอย่างเชื่อฟัง ส่งผลให้อีกฝ่ายยิ้มกริ่มอยู่ในใจ
“แต่ว่าคุณนภ... ทำไมไปสนิทสนมกับไอ้น้ำได้ครับ รู้จักกันได้ยังไง ตั้งแต่เมื่อไหร่ ใกล้ชิดกันขนาดไหนถึงมีกลิ่นน้ำหอมติดตัวมาแบบนั้น” ตฤณเชยคางมนขึ้น “ผมหึงมากนะ รู้มั้ย”
นภเกตน์ขมวดคิ้ว ทำไมสถานการณ์ถึงแปรเปลี่ยนให้ตัวเขากลับกลายเป็นคนถูกไล่ต้อนไปได้ แม้ไม่ค่อยอยากจะสารภาพความจริงสักเท่าไหร่ แต่เขาก็จะไม่โกหกคนที่เขารักเด็ดขาด “คือ...”
“ครับ ผมรอฟังอยู่” ตฤณพูดเสียงเข้ม
แก้มนวลซับสีเลือด เขาอ้อมแอ้มตอบ “ก็รู้จักกันเพราะไปแอบดูคุณตฤณกับเมฆนั่นล่ะ ไม่ได้ใกล้ชิดอะไรกันหรอก เมื่อคืนผมนอนที่โรงแรมในพัทยา ส่วนน้ำหอมนั่นก็ยืมน้ำมาฉีด”
“ฮะ!”
“ผมก็หึงเป็นเหมือนกันนะ คุณตฤณกับเมฆอี๋อ๋อกันแบบนั้น ผมไม่ชอบ”
“โธ่ คุณนภ อี๋อ๋ออะไร อย่าพูดอะไรชวนคลื่นไส้แบบนี้สิครับ ผมรักคุณนภ ชอบทุกอย่างที่เป็นของคุณนภ ถึงคุณนภจะเป็นผู้ชายเหมือนกันกับผม แต่นั่นก็ไม่ได้หมายความว่าผมจะพิศวาสผู้ชายคนอื่นนะครับ!” ตฤณถอนหายใจยืดยาว “ไอ้น้ำก็เหมือนกัน มีแฟนแล้วยังมาอ้อล้อคุณนภของผม แวบนึงผมกลัวมากเลยรู้มั้ย ถ้าไอ้น้ำมันจีบคุณนภขึ้นมา ผมคงแพ้รูด”
“ผมก็เหมือนคุณตฤณนั่นแหละ” นภเกตน์เงยหน้าขึ้นประสานสายตากับคนรัก “ผมไม่ได้พิศวาสผู้ชายคนอื่นนะ ผมรักคุณตฤณคนเดียวเท่านั้น”
ตฤณอ้าปากค้าง จากนั้นจึงยกมือขึ้นตบหน้าตัวเองรัวๆ นี่เขาฝันไปหรือเปล่าวะ หรือว่าคุณนภไปรับประทานอะไรผิดมา
“คุณนภ” ชายหนุ่มผิวสีน้ำผึ้งยังช็อกไม่หาย
นภเกตน์ยืดตัวขึ้นกระซิบชิดใบหูอีกฝ่าย “เรียกนภเฉยๆ สิ เวลาเราอยู่ด้วยกัน เรียกนภเฉยๆ นะตฤณ นภอยากให้เราใกล้ชิดกันมากกว่านี้ นะ...”
ร่างสูงอยากจะวิ่งออกไปกรีดร้องให้ก้องอ่าวไทย พอกันทีกับความอดทน อดกลั้น อดอยากมานานแสนนาน หนึ่งวันยาวเหมือนหนึ่งปี เขาผละตัวออก ก้าวพรวดออกจากรถแล้ววิ่งวนมาเปิดประตูอีกฝั่ง
“ตฤณ” ใบหน้าสวยหวานเงยขึ้นมองท่าทางลุกลี้ลุกลนของอีกฝ่ายอย่างงงๆ
“เราขึ้นไปคุยกันบนห้องดีกว่านะ เอ้อ... นภ”
ริมฝีปากอิ่มคลี่ยิ้ม “อือ”
..
.....
..
“อื้อ! ตฤณ ใจเย็นๆ ก่อนสิ”
“ไม่เย็นแล้ว ตฤณจะขาดใจตายแล้วนะนภ” ร่างสูงเบียดคนรักชิดบานประตูห้องทันทีที่ทั้งสองก้าวเข้ามาภายใน แล้วก็ไม่เปิดโอกาสให้ร่างโปร่งได้พูดต่อ เขาจุมพิตปิดกลีบปากสีแดงสด สอดลิ้นเข้าไปกวาดต้อน เกี่ยวกระหวัดลิ้นเล็กอย่างหิวกระหาย สองมือลูบสัมผัสร่างกายที่ยังมีเสื้อผ้าขวางกั้น เขาดึงชายเสื้อเชิ้ตออกจากขอบกางเกงอย่างร้อนรน จากนั้นฝ่ามือหยาบจึงมุดเข้าไปสัมผัสผิวกายอุ่นที่เขาโหยหา
“อืม...” นัยน์ตาสีอ่อนหรี่ปิดลง แขนเรียววาดโอบไหล่หนา ปล่อยร่างกายให้เคลื่อนไหวไปตามแรงอารมณ์
เรียวปากหยักบดจูบจนริมฝีปากหอมหวานอย่างไม่รู้จักเบื่อ เขาเคลื่อนมือมาปลดกระดุมกางเกง พร้อมกับใช้ต้นขาเบียดบดตรงส่วนกลางร่างขาว ไม่นานกางเกงผ้าเนื้อดีก็ร่วงลงไปกองอยู่บนพื้น
พวกเขาได้ยินเสียงจูบชื้นเปียกชัดเจน แต่สองลิ้นก็ยังกอดเกี่ยวกันอย่างไม่มีใครยอมใคร จนหยาดน้ำใสไหลล้น กลิ้งลงไปตามลำคอระหง
ตฤณละริมฝีปากออก นัยน์ตาคมกริบเต็มเปี่ยมไปด้วยความปรารถนา เขาแลบลิ้นเลียรอบๆ เรียวปากช้าๆ ขณะเคลื่อนมือขึ้นมาปลดกระดุมเสื้อเชิ้ตออก
มือยาวขยับมาสัมผัสส่วนร้อนภายใต้กางเกงผ้า ซึ่งมันแข็งขึงอัดแน่นอยู่ภายในนั้น ก่อนจะค่อยๆ รูดซิปลงเพื่อปลดปล่อยมันออกมา
ร่างสูงจับให้นภเกตหันหน้าเข้าหาบานประตู จากนั้นจึงย่อตัวลงนั่งบนเข่า “อ้าขาอีกนิดสิครับ”
“ตฤณจะทำ อะ... อื้อ!” ต้นขาขาวสั่นน้อยๆ เมื่อมือหยาบแหวกกลีบเนื้อแน่นออก แล้วสอดลิ้นเข้าไปให้ความชุ่มชื้นกับช่องทางเบื้องหลัง เขาพยายามจะขยับสะโพกหนี แต่ถูกอีกฝ่ายจับยึดเอาไว้แน่น “อะ ตฤณ... อา...”
ปลายนิ้วจิกลงบนบานประตูไม้เพื่อระบายอารมณ์ เขาก้มหน้าลง เมื่อเห็นว่าส่วนไวสัมผัสของตนตื่นตัวเต็มที่จนมีหยดน้ำใสปริ่มออกมา ไฟอารมณ์ก็ยิ่งโหมกระพือ
“ตฤณ พอ... พอแล้ว อ๊า!” ลิ้นเรียวที่สอดลึกสลับกับนิ้วยาวส่งผลให้ร่างขาวสั่นสะท้าน “ใส่เข้ามาสักที”
ร่างสูงพ่นลมหายใจออกมาแรงๆ เขาเองก็อดทนไม่ไหวแล้วล่ะ มือหยาบจับให้นภเกตน์หันหน้าเข้าหากัน จับขาข้างหนึ่งยกขึ้นเกี่ยวเอวตนไว้ มืออีกข้างจับส่วนที่แข็งขึงและร้อนผ่าวกดแทรกเข้าไปในช่องทางที่ตระเตรียมไว้
“ซี้ด... อ่า...”
“อา ตฤณ อื้ม...”
ใบหน้าหล่อเหลาซุกซบตรงซอกคอขาว ไล่จูบลงไปยังแผ่นอก แล้วหยุดขบเม้มติ่งไตสีชมพูเบาๆ พลางขยับสะโพกเข้าออกอย่างเชื่องช้า
มือขาวขยุ้มเสื้อของร่างสูงไว้แน่น เขาเงยหน้าขึ้นเกยบานประตู ส่งเสียงครางหวานอย่างพึงพอใจ
ชายหนุ่มผิวสีแทนเพิ่มแรงสอดแทรกขึ้นทีละน้อย ใช้มือช่วยประคองสะโพกเล็กไว้ในขณะที่แนบประกบริมฝีปากสีแดงสดแล้วจูบอย่างเร่าร้อน
แขนเรียวเกี่ยวกอดลำคอใหญ่ไว้แน่น ร่างกายที่เสียดสีกันร้อนผ่าว เสียงบานประตูที่ถูกกระแทกดังกึงๆ เป็นจังหวะถี่รัวอยู่สักพักจึงค่อยๆ เงียบหายไป
ตฤณค่อยๆ วางร่างขาวลงบนเตียง ก่อนจะขยับขึ้นไปคร่อมทับ เขาจับข้อเท้าทั้งสองข้างแยกออกกว้าง พร้อมกับกระแทกสะโพกเข้าหาคนใต้ร่างเป็นจังหวะหนักๆ
เสียงครางอย่างสุขสมดังประสาน สองร่างที่ในยามนี้ไร้เสื้อผ้าอาภรณ์ใดๆ หลอมรวมกันเป็นหนึ่ง ผิวกายแนบชิด เม็ดเหงื่อผุดพราย
“อ๊า ตฤณ”
“นภ... อื้ม...”
ทั้งสองหอบหายใจหนักๆ กกกอดกันแนบแน่นอยู่ในอ้อมแขนของกันและกัน แล้วนิ่งค้างอยู่เช่นนั้น
“นภครับ ตฤณรักนภมากนะ รู้มั้ย” ร่างสูงกระซิบชิดใบหูขาว “วันนั้นที่นภใส่เสื้อของตฤณ ตฤณชอบมากเลยนะ”
นภเกตน์ปรือตาขึ้นแล้วยิ้มหวาน “จริงเหรอ”
“เอาไว้เรากลับคอนโดฯ กัน แล้วนภใส่อีกนะ”
“คิดดูก่อน”
“อ้าว ไหงงั้นล่ะ” ตฤณผงกศีรษะขึ้น
“ถ้านภเอาใจตฤณบ่อยๆ เดี๋ยวตฤณเบื่อ”
“ไม่มีวันเบื่อหรอก ไม่เชื่อจะทำให้ดู” ร่างสูงยิ้มกริ่ม แล้วเริ่มขยับสะโพกอีกครั้ง
“อื้อ...” มือขาวผลักไหล่หนาออกจากตัว เขาช้อนตาขึ้นมองอย่างออดอ้อน “เดี๋ยวสิ”
“ไม่เดี๋ยวล่ะ ตฤณอดทนมานานมากแล้วนะ แค่ครั้งสองครั้งไม่พอหรอก”
“แต่ว่า...” นภเกตน์หลุบตาลงต่ำ ขบริมฝีปากน้อยๆ แล้วเงยหน้าขึ้นประสานสายตากับนัยน์ตาสีเข้ม
“แต่อะไร” คนบนร่างขยับกายช้าๆ แต่พอได้ยินคำตอบจากอีกฝ่ายก็ต้องชะงักกึก
“ขอนภอยู่ข้างบนบ้างได้มั้ย”
ตฤณแทบจะหงายหลังลงไปเดี๋ยวนั้น วันนี้เขาคงจะไม่ได้กลับไปทำงานแน่แล้ว คงต้องโทรศัพท์ไปสั่งให้ลูกน้องกับไอ้แหลมเพื่อนรัก นอนมันที่ห้องเซิฟเวอร์แล้วล่ะ
TBC~
:mew4: ฮือออ ดีใจกับคุณนภและพี่ตฤณด้วย คืนดีกันเลี้ยววว~
คราวนี้หวานใส่กันให้หนักๆ กว่าเดิมเลยนะ ฮริ้ววว
ยังเบลอจะจบแล้วค่า ตอนนี้กำลังเตรียมทำเล่มอยู่นะคะ โฆษณาไว้ก่อนเผื่อใครสนใจ
แต่แบบ... ตอนพิเศษยังไม่ได้เขียน :hao5:
เหนือเมฆก็ยังเขียนไปไม่ถึงไหนอีก โฮรวววว ใครก็ล่าย จุดไฟแล้วเอามาแยงตูดฮัสกี้ที หงุง~
ขอบคุณทุกคนที่ติดตามค่า รักมากมาย จุ๊ฟฟฟ :mew1:
-
จัดหนักจัดเต็ม :jul1:
-
โอ๊ยย
พอดีกันแล้วก็จัดเต็มเลยนะ อิอิ
ขอบคุณคนเขียนนะคะ กอดด
-
คืนดีกันแบบนี้เลือดหมดตัวกันพอดีซิ :haun4: :haun4:
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
-
ขอบคุณ :)
-
ขออยู่ข่างบน!!! บนแบบไหน?? บนแบบตฤนหรือแค่เปลียนที่เฉยๆ
-
รอตอนหน้าอย่างใจจดจ่อ 5555
-
:pighaun: คู่นี้บทจะอ้อนกัน แหมๆๆๆ
-
:mc4:
ใช้ประทัดแทนไฟได้ป่ะฮัสกี้
-
:pighaun: ลางานยาวๆ
-
:z1: :z1:
-
:pighaun:
โอ้โหวๆๆๆ ร้อนแรงอะไรเบอร์นั้น
ขออยู่บน คืออาร๊ายยยยยยยยยยยยย
ทำไมค้างล่ะ
งื้ดดดดดด
:ling1:
-
แอร๊ยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย
-
เข้าใจกันขนานี้อิชั้นก็สบายใจ อะเฮือก ลำลักเลือด :pighaun:
-
ปลื้มปริ่ม น้ำตาจะไหล เหมือนส่งลูกสาวที่รักเข้าหอแล้ว รู้สึกฟินหนักมาก
-
อร๊ายยยยคุณนภภภภ อ้อนและเอาใจสามีขนาดนี้ตฤณจะไปไหนรอด :impress2: :pighaun:
-
:pighaun: คืนดีกันซักที เฮ้อ จำไว้นะตฤณอย่าไปเชื่อไอ้แหลมมันมาก55555
-
โอ้ยยยยยยยย อิพี่ตฤณฮาเสมอต้นเสมอปลายมากข่ะ กร้ากกกกกก
ตอนคุณนภกระซิบใกล้ๆหูว่า เรียกนภซิ เวลาอยู่สองคนเรียกนภนะ โอ๊ยยยยยยย :hao5:
นี่เป็นตฤณจิวิ่งทะลุประตูรถไปยืนกรีดร้องหน้าคอนโด!!!!! ฮืออออออออ น่ารักน่าฟัดที่สวดดดดดด >________<
ฮาอิตรงคุณนภจะออนท้อปนี่หล่ะค่ะ อิพี่ตฤณแทบจะหงายท้อง กร้ากกกกกกก ฮาาา 55555
ดีกันสักที วันนี้ไม่ต้องทำมันละงานอ่ะ เอาโต๊ะไปกั้นประตูด้วยเดี๋ยวพวกลูกน้องเปิดเข้ามา กร้ากกกกก
ขอบคุณนะคะ จะรออ่านตอนหน้าน้าาา ชุ้ฟฟฟฟ
-
:hao7:
แอร้ยยยย
-
อ๊ากกกกกกกก จัดเต็มมาก!!!!
-
:z1: :z1: :z1: เคลียร์กันตัวต่อตัวเสื้อผ้าไม่เกี่ยวจริงๆด้วย
-
:pighaun: :pighaun: :pighaun: :haun4: :pighaun: :pighaun: :pighaun:
-
ไม่จุกอ๊ะ ก่อกองไฟเลย...จะเขียนต่อไหมค่ะ...ท่าน
ส่งสายตาตาเหี้ยมโหดให้...
-
อรั๊ยยย คุณนภยั่ววว :hao5:
-
คืนดีกันก็จัดหนักจัดเต็มเลยนะคู่นี้
ว่าแต่คุณนภขออยู่บน อยู่แบบไหนคะ
ถ้าอยู่แบบต้องการเอาใจตฤนก็ :pighaun:
แต่ถ้าขออยู่อีกแบบก็ไม่รู้ซินะ รอคนเขียนดีกว่า
-
555 ข้างบนความหมายไหนคะ คุณนภ
-
:hao3: ต่างคนต่างเบลอ
-
หวานปนหื่นมากๆ ในที่สุดก็เข้าใจกันแล้วแถมยังเคลียร์กันตัวต่อตัวเสื้อผ้าไม่เกี่ยวด้วย วิ้วววว เรื่องนี้สนุกอ่ะ ไม่อยากให้จบเลยค่ะ ผูกพัน
-
ดีใจด้วยนะดีกันแล้ว
-
ฮ่าๆ ไม่ต้องกลับไปทำงานแล้วพี่ตฤณ คุณนภมาเต็ม จัดชุดใหญ่ให้ซะขนาดนี้ ^^
-
ฮิ้ววววววววววววววววววว ดีกันมันดีแบบนี้ซินะ :hao6: :hao6:
-
คุณนพขาาาาาาา ทำอย่างนี้อิพี่ตฤณก็ตายคาอกกันพอดีสิค้าาาาาาา :jul1:
-
เจอคุณนภแบบนี้ ตฤณไปไหนไม่รอดเลย นภก็ขยันอ้อนตฤณจัง on top เลยหรอ :o8:
-
พอดีกันแล้ว ลากขึ้นเตียงกันตลอด :z1:
หวานเว่อร์ค่าาา
-
:haun4: คืนดีกันแล้วจ้า จัดเบาๆ เนอะตฤณเดี๋ยวช้ำหมด
:กอด1: :pig4:
-
โว้ย ขอออนท็อปอีก คุณนภของฉัน จะทำให้ผัวรักผัวหลงไปถึงไหนคะ
ดีใจ เขาเข้าใจกันแล้ว เย้ๆ
ขอบคุณค่ะ
-
มันได้ใจจริงๆ :pighaun:
-
ตายแปป
-
:pig4:
-
:z1: :z1:
-
กรี๊ดดดดด คุณนภจะทำอารายยยย
-
:z1: :z1: :z1: :z1: :z1:
-
:z1:8
-
:haun4:
-
รอน้า อยากอ่านต่อแล้วค่า :call:
-
อ่านรวดเดียว เบลอ จนถึงยังเบลอ เอาใจช่วยคุณนภสุดๆ 555 ให้ตาตฤณผิดตลอด
ลงเอยกันแบบเบลอ มีบางครั้งคนอ่านก็ เอ๊ะ คู่นี้เค้ารักกันจริงหรือเปล่า
คุณนภอ้อนน่ารักมาก ตฤณดูแลดีๆอย่าให้หลุดมือไปเชียวนะ :mew3:
ขอบคุณผู้เขียนค่ะ เขียนสนุก ทั้งนีสรีน เงาจันทร์ในม่านหมอก ชอบมากๆ ซื้อหนังสือแล้วนะคะ (แล้วจะตามอ่านเหนือเมฆต่อค่ะ)
รอตอนพิเศษนะคะ :mew2:
-
คิดถึงคุณนภ
ตฤนปล่อยตัวมาได้แล้ว
อย่าเอาไปกกอยู่คนเดียว
-
สมกับที่ศึกษามาเยอะเลยนะคะคุณนภ :-[
-
เพิ่งได้เข้ามาอ่าน
โอ้ยย คือดีงาม ถูกจริตเรามากอ่าาา
-
พอปรับความเข้าใจได้ ไฟติดขึ้นมา ทีนี้หยุดกันไม่อยู่เลยทีเดียว :jul1:
-
เรื่องนี้เป็นเรื่องสุดท้ายของคุณฮัสกี้ที่เพิ่งได้เข้ามาอ่าน แต่ก็ชอบมากกกกกก ไม่แพ้เรื่องอื่นๆเลยค่ะ
พี่ตฤณในมุมของเมฆ (เราอ่านเหนือเมฆมาก่อน) กับคุณตฤณ ตอนเปิดตัวมานี่คนละเรื่องเลย 5555555
คือเป็นคุณตฤณแล้วดูเป็นผู้ใหญ่กว่ากันเย้อะะะเลยค่ะ ดูแก่กว่าตอนที่เป็นรุ่นพี่ไปมากโขเลยอ่ะ (ฮา)
ชอบเรื่องนี้มากอย่างนึงตรงที่เค้าเติมเต็มส่วนที่ขาดไปของกันและกันน่ะค่ะ คุณนภจริงๆน่ารัก ใจดีมาก แต่วางตัวไม่ถูก
ถ้าไม่มีตฤณก็คงจะเป็นแค่เจ้านายที่คุยกับลูกน้องแค่เรื่องงาน ลูกน้องกลัว พอเกิดความผิดพลาดก็จะไม่กล้าพูด
อย่างตฤณเอง จริงๆก็เกือบเหมาะสมแล้ว ขาดแค่มาดนี่แหละค่ะ 555555 เฮียแกเล่นชิวเบอร์นี้ ให้ไปพบลูกค้าคงไม่ไหว
พอมาอยู่ด้วยกันแล้วน่ารักมากๆเลย เกือบเสียน้ำตาไปหลายรอบมากค่ะเวลาเค้าไม่เข้าใจกัน สงสารทั้งคู่เลยเอาจริง ; _ ;
อยากให้แสดงความรักกันเยอะๆนะคะ จะได้ไม่ต้องระแวงหรือกลัวว่าอีกฝ่ายจะรักไม่เท่าตัวเองอีกเนอะ xD
จะรออ่านตอนต่อไปค่า ชอบคุณนภตอนล่าสุด แซ่บลืมมมมมม คู่นี้แอบหื่นคู่เบาๆนะคะ - / -
-
Chapter 13
ในตอนสายของวันใหม่ สองหนุ่มที่ร่างกายไร้เสื้อผ้าอาภรณ์ใดๆ ยังคงนอนหลับสบายอยู่บนเตียงกว้าง ภายในห้องสวีตของโรงแรมสุดหรูริมทะเลในตัวเมืองพัทยา ศีรษะเล็กซุกซบอยู่บนแผ่นอกอบอุ่น บนใบหน้าสวยหวานมีรอยยิ้มน่ารักแต่งแต้ม
ตฤณขยับตัวเล็กน้อยเมื่อรู้สึกถึงแสงสว่างที่ฉาบไล้ใบหน้า เขาปรือตาขึ้นแล้วหันไปมองโทรศัพท์มือถือของตนที่หน้าจอสว่างวาบเพราะมีสายเรียกเข้า จากนั้นจึงเอื้อมมือออกไปหยิบมากดดู
ธนากรส่งข้อความมาบอกว่าเขาพาวิศวกรไปทำงานแล้ว วันนี้จะไปถึงไซต์งานสายกว่าปกติหนึ่งชั่วโมง เพราะเมื่อวานกว่าจะได้กลับมานอนกันก็ดึกดื่นครึ่งคืน
เมื่อคืนหลังจากเสร็จกิจไปสามรอบ ตัวเขาก็ลุกขึ้นเก็บหลักฐานและทำความสะอาด ปล่อยให้นภเกตน์นอนชาร์ตพลัง จากนั้นจึงหอบหิ้วกันย้ายสถานที่ไปยังโรงแรมที่คนรักเขาจองเอาไว้
หลังจากสั่งอาหารมื้อดึกขึ้นมารับประทานด้วยกันในห้องแล้ว พวกเขาก็เริ่มกิจกรรมเข้าจังหวะกันอีกสองรอบ รอบหนึ่งในห้องอาบน้ำ และอีกรอบมาจบลงที่บนเตียงนี่แหละ แต่ว่า อา... รู้สึกเหมือนยังไม่ค่อยจะสาสมกับที่อดอยากมาเป็นอาทิตย์เลย
ตฤณยกศีรษะขึ้นจูบศีรษะเล็กอย่างแผ่วเบา “อรุณสวัสดิ์ครับที่รัก ตื่นนอนได้แล้วนะ”
“อือ” ร่างโปร่งซุกไซ้ใบหน้าอยู่ในอ้อมแขนแข็งแรง ก่อนจะค่อยๆ เงยหน้าขึ้น “อรุณสวัสดิ์ กี่โมงแล้วเนี่ย”
“เก้าโมงแล้วล่ะครับ ตฤณว่าจะเข้างานสักสิบโมงครึ่ง นภนอนพักต่ออีกหน่อยละกัน วันนี้ลามาอยู่แล้วใช่มั้ยครับ เอาไว้สักบ่ายๆ ค่อยไปมหาลัย เขามีงานลอยกระทงกัน ตฤณอยากพานภไปเดินดูในงาน ได้มั้ย”
“อื้ม” ริมฝีปากสีแดงสดคลี่ยิ้มหวาน “แต่ถ้าตฤณงานเยอะ พวกเพื่อนๆ ของน้ำบอกว่าจะมาเป็นไกด์ในงานให้ ไม่ต้องห่วงนะ”
ร่างสูงขมวดคิ้ว เขาบีบปลายจมูกโด่งสวยเบาๆ “จะทำให้ตฤณหึงแต่เช้าเลยเหรอ ห้ามเข้าใกล้พวกไอ้น้ำอีกเด็ดขาดเลยนะ”
นภเกตน์หัวเราะ “งั้นก็เฝ้านภไว้ให้ดีๆ สิ”
“อันนั้นของมันแน่อยู่แล้ว” ตฤณยกมือขึ้นกดท้ายทอยคนบนร่างเพื่อโน้มอีกฝ่ายเข้ามาประกบจูบ เขาจับร่างโปร่งพลิกลงกับเตียง บดจูบจนพอใจแล้วจึงค่อยๆ ถอนริมฝีปากออก “ตฤณต้องไปทำงานแล้ว”
“กินมื้อเช้ากันก่อนได้มั้ย ตฤณไปอาบน้ำก่อนนะ เดี๋ยวนภโทรสั่งให้”
“โอเคครับ”
อา... ความรู้สึกเหมือนเพิ่งเข้าเรือนหอด้วยกันใหม่ๆ แบบนี้ ช่างฟินเสียนี่กระไร เขานี่มันโง่เสียจริงที่อดทนอยู่ห่างคนรักไปตั้งเป็นสัปดาห์ได้ ร่างสูงคิดไปพลางกระโดดสลับขาเข้าห้องอาบน้ำไป
นภเกตน์ขับรถมาถึงมหาวิทยาลัยในตอนบ่ายตามที่นัดไว้กับคนรักของตน ทว่าภายในมหาวิทยาลัยมีรถเยอะกว่าปกติ ถนนบางเส้นก็ปิดไว้สำหรับทำกิจกรรม ทำให้เขาไม่สามารถนำรถเข้าไปจอดที่ลานจอดรถหน้าตึกใหม่ได้เช่นเคย
ขณะที่กำลังขับรถวนไปอย่างเชื่องช้า ร่างโปร่งคิดว่าควรจะหาที่หยุดรถชั่วคราวเพื่อถามนักศึกษาแถวๆ นั้นถึงเส้นทางที่จะเข้าไปยังตึกใหม่ได้ เขาเหลือบมองเห็นว่ามีกลุ่มนักศึกษาสามคนเดินอยู่บนฟุตบาทใกล้ๆ จึงรีบขับรถเข้าไปจอดเทียบ
ชายหนุ่มเปิดประตูรถออกกว้าง พอก้าวออกมาก็รีบร้องถาม “ขอโทษครับ พอจะรู้ทางไปตึกใหม่มั้ย พอดีถนนเส้นนั้นมันปิด...” ทว่าเมื่อนักศึกษากลุ่มนั้นหันมา นภเกตน์ก็ชะงัก เพราะหนึ่งในนั้น... เขาเพิ่งมีคดีด้วยเมื่อวาน ยังไม่ได้พูดคุย แก้ไขความเข้าใจผิดกันเลย
“คุณนภ!” เมฆเลิกคิ้วขึ้น แล้วรีบยกมือไหว้ทักทาย
“เอ่อ... เมฆ... ใช่มั้ย”
เมฆยกมือขึ้นลูบท้ายทอยพลางยิ้มเจื่อนๆ “ถ้าไม่รังเกียจ ให้ผมนำทางไปมั้ย”
ร่างโปร่งหันรีหันขวาง พวงแก้มซับสีเลือด “อะ... อืม ขอบใจ ขึ้นรถสิ”
เด็กหนุ่มหันไปบอกเพื่อนทั้งสองคนที่เดินมาด้วยกัน จากนั้นก็รีบวิ่งวนมานั่งที่ข้างคนขับ
รถยนต์คันหรูเคลื่อนออกไปช้าๆ ตามทางที่เมฆชี้บอก ทั้งสองหนุ่มไม่ได้พูดคุยอะไรกันมากนัก นอกจากมองทางไปเรื่อยๆ สลับชี้บอกทิศทาง
ใช้เวลาสักพักพวกเขาก็ไปถึงลานจอดรถที่ด้านหน้าตึกใหม่ แต่ก่อนที่จะดับเครื่องยนต์ นภเกตน์หันไปทางเด็กหนุ่ม “เอ้อ ขอบใจมากนะที่ช่วยพาผมมาที่นี่ แล้วก็... เรื่องเมื่อวาน ขอโทษนะ”
เมฆส่ายหน้าไปมา “ไม่เป็นไรครับ เมื่อวาน... ผมเองก็ต้องขอโทษ คือว่าคุณนภสบายใจได้นะครับ นอกจากความรู้สึกหมั่นไส้ไอ้พี่ตฤณแล้ว ผมก็ไม่ได้คิดอะไรกับพี่เขาจริงๆ”
“ผมรู้ เรื่องนั้นผมก็ต้องขอโทษนะ น้ำคงอธิบายทุกอย่างให้ฟังแล้วใช่มั้ย”
เด็กหนุ่มผงกศีรษะ “ผมเองก็ตกใจมากเหมือนกันนะครับ ปกตินอกจากกลุ่มเพื่อนของพี่น้ำผมก็ไม่เคยเห็นพี่เขาสนิทสนมกับใครเลย”
ท่าทางสลดลงไปของเมฆช่างดูน่าสงสารปนน่าเอ็นดูอย่างบอกไม่ถูก นภเกตน์ไม่ค่อยมีประสบการณ์เรื่องความรักนักหรอก แต่เขาก็รู้สึกอยากปลอบใจเด็กหนุ่ม “เอ้อ... น้ำเล่ารึเปล่าว่าผมกับน้ำรู้จักกันได้ยังไง”
“พี่น้ำบอกว่าเจอกับคุณนภตอนที่คุณนภมาหาพี่ตฤณที่ตึกใหม่ครับ”
“อือ... ที่จริงมันก็ไม่ทั้งหมดหรอกนะ”
“หือ?”
“ผมมาแอบดูคุณตฤณที่หน้าตึกนี่ ถึงได้เจอกับน้ำ... เขามาแอบรอดูเมฆมาหาตฤณที่นี่น่ะสิ”
เมฆเลิกคิ้วขึ้น สีหน้าบ่งบอกชัดเจนว่าไม่อยากเชื่อในสิ่งที่ได้ยิน “พี่น้ำน่ะเหรอครับ มารอแอบดูผม”
“อื้ม” นภเกตน์หัวเราะเบาๆ
เด็กหนุ่มยิ้มออกมาทีละน้อย เขาจ้องมองใบหน้าสวยหวานของคนตรงหน้า พอใส่เสื้อยืดธรรมดาๆ กับกางเกงยีนแล้วก็ดูเหมือนนักศึกษาในมหาวิทยาลัยเลย ชายหนุ่มช่างน่ารัก ให้ความรู้สึกน่าทะนุถนอมมากจริงๆ เป็นอย่างที่พี่ตฤณคุยโม้เอาไว้ไม่มีผิด “คุณนภ ที่ผมมาหาพี่ตฤณ เพราะนัดกันไว้ว่าจะไปทำกับข้าวกัน คุณนภคงรู้แล้วว่าพี่ตฤณกำลังหัดทำอาหาร เพราะอยากจะทำให้คุณนภกิน”
“อืม ขอบใจเมฆมากเลยนะ”
“คุณนภนี่น่ารักชะมัดเลย ผมเข้าใจพี่ตฤณแล้ว”
แก้มนิ่มเปลี่ยนเป็นสีแดงระเรื่อ ร่างโปร่งตั้งตัวไม่ทันที่จู่ๆ ก็ถูกชมซะอย่างนั้น
พอเห็นชายหนุ่มหน้าแดงแบบนั้น เมฆก็ยิ่งได้ใจ รู้สึกอยากแหย่ให้อีกฝ่ายเขินอายมากขึ้นไปอีก “ไอ้พี่ตฤณตั้งใจหัดทำอาหารมากเลยนะคุณนภ ทำอาหารไทยแล้วก็ยังไม่พอ ต้องหัดทำอาหารฝรั่งด้วย กลัวคุณนภไม่ถูกปาก วันๆ เนี่ยพูดถึงแต่คุณนภ หายใจเข้าออกเป็นคุณนภเลยแหละครับ”
นภเกตน์ทำสีหน้าไม่ถูก “.....” ยิ่งทำให้เด็กหนุ่มชอบใจมากขึ้นไปใหญ่
“คุณนภน่ารักจริงๆ เลยน้า”
“พอแล้วน่ะ” ร่างโปร่งพูดเสียงกึ่งดุ แต่อีกฝ่ายได้ยินแล้วกลับไม่ได้รู้สึกกลัวเลยสักนิด
“คุณนภรู้มั้ย พี่ตฤณเปรียบคุณนภเป็นดอกฟ้า แถมยังพร่ำเพ้อบอกรักคุณนภออกมาแบบหน้าด้านๆ เลย” เด็กหนุ่มพูดพลางหัวเราะเสียงดัง
“เมฆ!” นภเกตน์ในตอนนี้ควันออกหูแล้ว ใบหน้าร้อนยิ่งกว่ามีเทียนมาลน
หากระหว่างนั้นก็มีเสียงเคาะกระจกดังขึ้นขัดจังหวะ ทั้งสองหนุ่มในรถจึงรีบหันไปมอง
ตฤณยืนขมวดคิ้ว เกาะเป็นจิ้งจกอยู่ตรงกระจกรถ “ทำอะไรกันน่ะครับ”
ร่างโปร่งรีบดับเครื่องยนต์แล้วเปิดประตูรถออกกว้าง “เมฆช่วยพาผมมาที่จอดรถน่ะ พอดีถนนในมหาลัยปิดไปหลายเส้น”
ชายหนุ่มผิวสีน้ำผึ้งโน้มใบหน้าเข้ามาสำรวจ จากนั้นจึงเหล่มองคนที่ก้าวออกจากรถไปเรียบร้อย แต่ยังยืนหัวเราะร่าอยู่ที่อีกฝั่งของรถ “แกล้งอะไรคุณนภวะไอ้เมฆ”
“เปล่าน้า”
“พี่สั่งไว้ว่าไร”
“บอกว่าห้ามจีบคุณนภ ผมก็ไม่ได้จีบสักหน่อย แค่ชมว่าคุณนภน่ารักเท่านั้นเอง”
“ไอ้เด็กเปรต เดี๋ยวจะฟ้องแฟนเอ็ง!”
นภเกตน์พยายามปรับสีหน้าให้เป็นปกติ ถึงแม้พวงแก้มจะยังเป็นสีลูกสตรอว์เบอร์รี่ เขากระแอมเบาๆ “คุณตฤณใกล้เสร็จงานรึยัง”
“ใกล้แล้วครับ แต่ยังมีปัญหานิดหน่อย ผมกำลังจะออกไปเช็กดูที่ห้องเซิฟเวอร์เก่า” ตฤณสาธยายปัญหาให้ร่างโปร่งฟังอย่างคร่าวๆ
“แล้วคนอื่นล่ะ”
“ตอนนี้แยกกันไปตามตึกเก่าทุกตึกที่เราเชื่อมระบบเข้ามาในระบบใหม่ด้วยน่ะครับ”
“ถ้างั้นก็ไม่มีใครอยู่ที่ตึกใหม่นี่เลยน่ะสิ งั้นเดี๋ยวผมจะไปช่วยดูที่นี่ให้ละกัน”
“โธ่ วันหยุดคุณนภจะทำงานทำไมกันครับ อีกอย่างนี่มันเป็นความรับผิดชอบของผมนะ”
“แล้วจะให้ผมนั่งดูทุกคนวิ่งไปวิ่งมารึไงกัน ทำให้เสร็จไวๆ เราจะได้ไปงานลอยกระทงกันไงล่ะ”
เมฆยืนดูรุ่นพี่กับคนรักเถียงกัน คือแบบ... เขารู้ว่าไม่ควรจะยืนฟัง แต่เขาก็อยากจะบอกลาก่อนเดินออกไป อีกอย่างพอได้เห็นคู่รักที่รักกันมากๆ แบบนี้แล้วก็รู้สึกอิจฉา เมื่อไหร่เขากับพี่น้ำจะสวีตกันแบบนี้บ้างหนอ
“ไปๆ คุณตฤณรีบไปได้แล้ว” มือขาวผลักคนรักออกไปเบาๆ “ไปถึงแล้วก็โทรมา จะแก้อะไรที่ฝั่งนี้ผมจะแก้ให้”
“ครับ” ตฤณรับปากเสียงหงอย แล้วหันไปมองเด็กหนุ่มที่ยืนยิ้มเผล่อยู่ข้างรถ “ไอ้เมฆ เอ็งว่างเหรอ ยืนทำไรวะ”
“ยืนรอพาคุณนภไปห้องเซิฟเวอร์ไงพี่”
“ฮื้ยยย! ใครขอ!”
“ไม่ต้องขอ เรื่องแบบนี้ น้องเมฆอยากเสนอตัวช่วย”
“ก็ดีเหมือนกันนะ ขอบใจนะเมฆ” นภเกตน์ยิ้ม “รีบไปเถอะน่ะคุณตฤณ”
ร่างสูงมองเด็กหนุ่มอย่างคาดโทษ แต่ก็ช่วยไม่ได้ ยังดีกว่าปล่อยให้นภเกตน์ต้องนั่งอยู่ตามลำพังคนเดียว เขากัดฟันพูดออกไป “ฝากคุณนภด้วยแป๊บนึง” แล้วรีบวิ่งออกไป
เมฆหัวเราะเบาๆ พลางหันไปทางชายหนุ่ม “ไปกันเถอะครับคุณนภ” จากนั้นก็เดินเคียงคู่กันเข้าไปภายในตึก
ภายในห้องเซิฟเวอร์แบ่งออกเป็นสองส่วน มีส่วนของห้องปฏิบัติการและห้องเก็บอุปกรณ์ ห้องเก็บอุปกรณ์จะมีเครื่องปรับอากาศเปิดไว้เย็นเฉียบเพื่อลดความร้อนให้กับอุปกรณ์ที่ต้องเปิดทิ้งไว้ให้ทำงานอยู่ตลอดเวลา ทว่าไม่เสมอไปที่วิศวกรจะนั่งทำงานในห้องปฏิบัติการ เพราะบางครั้งพวกเขาก็ต้องเข้าไปป้อนคำสั่งกับอุปกรณ์เครือข่ายในห้องเก็บอุปกรณ์โดยตรง
นภเกตน์เปิดเข้าไปในห้องเก็บอุปกรณ์ “หนาวหน่อยนะ แต่ผมจะเช็กดูอะไรนิดหน่อย”
“ครับ โอ้โห...” เด็กหนุ่มจ้องมองอุปกรณ์เครื่องข่ายคอมพิวเตอร์ในตู้ rack ขนาดสูงใหญ่ที่วางตั้งเรียงกันเป็นตับหลายต่อหลายแถว มองดูราวกับเขาวงกตอย่างไรอย่างนั้น เขาหันมองไปรอบๆ พร้อมกับทำตาโตอย่างสนใจ “ผมเพิ่งเคยเห็นใกล้ๆ ครั้งแรกนะเนี่ย”
“อุปกรณ์ที่เห็นในห้องนี้ทั้งหมดเป็นศูนย์กลางระบบเครือข่ายคอมพิวเตอร์ใหม่ของมหาวิทยาลัยน่ะ ทางเข้าออกอินเทอร์เน็ตอยู่ในตู้นี้ มีอุปกรณ์หลายเครื่องเพื่อแบ่งงานกันแล้วก็เป็นอุปกรณ์สำรองไปในตัวด้วย gateway กับ Firewall ของมหาลัยก็อยู่ในตู้นี้นะ ตู้ตรงนั้นใช้ดูแลระบบโทรศัพท์ภายใน ตู้ถัดไปนั่นทำหน้าที่ควบคุมกับเชื่อมต่อระบบคอมพิวเตอร์ของแต่ละตึก ส่วนแถวหลังเป็นพวกเซิฟเวอร์กับพวกแบ็กอัป” ชายหนุ่มบอกเล่าคร่าวๆ พร้อมกับชี้ให้อีกฝ่ายดูว่าอุปกรณ์ตัวไหนเรียกว่าอะไรและทำหน้าที่อะไร ซึ่งเมฆก็ยืนฟังอย่างตั้งใจ
สักพักเสียงโทรศัพท์ก็ดังขึ้น มือขาวกดสปีกเกอร์แล้ววางโทรศัพท์ไว้ใกล้ๆ ตัว
“จุด PPB มีปัญหา ระบบโทรศัพท์...”
เมฆเห็นว่านภเกตน์รับฟังปัญหาแล้วตอบกลับคนที่อยู่ปลายสายได้ในทันที ต่อจากนั้นก็พิมพ์อะไรรัวๆ ลงไปในแล็ปท็อป ทำแบบนี้อยู่หลายครั้ง จนดูเหมือนว่าปัญหาเปลาะแรกจะคลี่คลายไปได้ในที่สุด จะว่าไปการทำงานของวิศวกรระบบเครือข่ายคอมพิวเตอร์นี่ก็เท่ดีเหมือนกันนะเนี่ย เขาเพิ่งมีโอกาสได้สัมผัส แล้วคุณนภก็เก่งกาจสมกับที่พี่ตฤณโม้ไว้เลยจริงๆ
“ผมจะจัดการกับเซิฟเวอร์ที่ห้องนี้แป๊บนะครับ ผมโทรเรียกอีกสองคนมาช่วยกันแล้ว ขอเวลาครึ่งชั่วโมงแล้วจะรีบไปหาคุณนภครับ”
“โอเค” ร่างโปร่งพิมพ์คำสั่งลงไปอีกเล็กน้อย จากนั้นจึงชักชวนให้เด็กหนุ่มออกมาปักหลักรอด้วยกันในห้องปฏิบัติการ
“คุณนภเก่งจังเลยครับ”
“หือ?” นภเกตน์เลิกคิ้วขึ้น
“เก่งสมกับที่ไอ้พี่ตฤณโม้ให้ฟังเลย” เด็กหนุ่มชมด้วยสีหน้าจริงจัง เขารู้สึกประทับใจในตัวแฟนของรุ่นพี่มากจริงๆ “พี่ตฤณภูมิใจในตัวคุณนภมากเลยนะครับ”
ใบหน้าน่ารักซับสีเลือด “เอ่อ... ขอบใจ... นะ”
เมฆหัวเราะเบาๆ “คุณนภหน้าแดงอีกแล้วอะครับ เดี๋ยวไอ้พี่ตฤณก็ว่าผมอีกหรอก”
ร่างโปร่งรีบชวนเปลี่ยนเรื่องคุย “จริงสิ เมฆไม่ไปงานลอยกระทงเหรอ เขาเริ่มกันกี่โมงน่ะ”
“พาเหรดน่าจะเริ่มแล้วแหละครับ ส่วนผมน่ะว่าง เพราะรับหน้าที่จับกังตอนทำบ้านผีสิงไปแล้ว”
“อ้าว แล้ว... ไม่ไปหาน้ำเหรอ”
เมฆยิ้มเจื่อนๆ “พี่น้ำต้องเป็นตากล้องให้ขบวนพาเหรด หลังจากนั้นถึงจะว่างน่ะครับ”
นภเกตน์พยักหน้าอย่างเข้าใจ พร้อมกับยิ้มบาง “โชคดีของผมนะ ที่ยังมีเมฆอยู่เป็นเพื่อน”
“จริงสิ ระหว่างรอนี่ ไปลองเล่นบ้านผีสิงของคณะผมมั้ยครับ”
ดวงตากลมเบิกโพลง “ไม่เอาๆ ไม่เอาแล้ว น่ากลัวชะมัด”
“เห? คุณนภไปเล่นมาตอนไหน”
“เข้าไปเมื่อวานไง ทั้งมืดตื๋อ ทั้งเย็นเยือก ทำได้น่ากลัวมากเลยนะ”
“อ้อ... ของจริงต้องวันนี้สิครับ เมื่อวานแค่ทดลองห้องเองนะครับ แต่ตอนที่คุณนภกับพี่ตฤณวิ่งเข้าไป พี่น้ำก็ไปสับสวิตช์ไฟลงน่ะครับ ข้างในนั้นเลยมืด”
“อ๋า! ร้ายกาจ!” ร่างโปร่งโวยวาย แต่แล้วก็ขมวดคิ้ว “เอ ถ้าสับสวิตช์ไฟ แล้วที่มีเสียงคนพูดคุยล่ะ เครื่องเล่น MP3 ใส่ถ่านเอารึไง”
เมฆขมวดคิ้ว “อืม... ผมว่าเมื่อวานยังไม่ได้เอาเครื่องเล่น MP3 เข้าไปวางในบ้านผีเลยนะครับ ส่วนพวกที่แต่งเป็นผี ก็เพิ่งมาหลังจากพี่ตฤณกับคุณนภกลับไปแล้วนะครับ เพราะงั้นก็น่าจะเหลือแค่ห้องมืดเปล่าๆ แต่ผมก็ไม่แน่ใจเหมือนกันแฮะ”
นัยน์ตาสีอ่อนเบิกโพลง “ฮะ!? แต่ผมได้ยินเสียงคนพูดนะ”
“คงเป็นเสียงจากพวกที่ทำงานอยู่ข้างนอกมากกว่าอะครับ ตอนนั้นมีคนอยู่เยอะมากเลยนะครับ”
“งะ... งั้นเหรอ”
“แต่ว่าคุณนภ บ้านผีของวิดวะน่ะ มีเรื่องเล่าต่อๆ กันมาหลายรุ่นว่า ถ้าคนโสดเข้าไปสองคนจะรักกัน ถ้าใครทะเลาะกันเข้าไปก็จะคืนดีกัน สงสัยว่าจะจริงนะเนี่ยครับ แล้วก็เชื่อกันว่าต้องเอากระทงไปลอยทะเลด้วยกันด้วยนะครับ เพื่อให้รักกันต่อไปนานๆ เพราะงั้นอย่าลืมให้พี่ตฤณพาไปลอยนะครับ”
สองหนุ่มนั่งคุยกันไปอีกชั่วครู่ แต่ว่าตฤณก็ยังไม่มีวี่แววว่าจะกลับมาง่ายๆ อีกฝ่ายส่งข้อความมาขอเวลาอีกครึ่งชั่วโมง นภเกตน์จึงได้แต่ทอดถอนใจ
“นั่งอยู่แบบนี้น่าเบื่อจะตาย ผมพาคุณนภไปเดินเล่นก่อนดีกว่า แล้วค่อยให้พี่ตฤณตามมาทีหลัง” เด็กหนุ่มเสนอ
“ก็ดีเหมือนกันนะ”
และแล้ว สองหนุ่มก็พากันออกจากตึกใหม่ไป พวกเขาไปยืนดูขบวนพาเหรดซึ่งจัดแต่งไว้อย่างสวยงาม มีการแห่นางนพมาศ มีการเล่นกลองยาว นักศึกษาที่เข้ามาร่วมเดินในขบวนต่างแต่งกายด้วยชุดไทยสวยงาม
มือขาวหยิบโทรศัพท์ขึ้นมากดถ่ายรูปอยู่หลายครั้ง พลางคิดว่าถ้านีนี่น้องสาวของเขาได้เห็น เธอจะต้องตื่นเต้นมากแน่ๆ
ต่อจากนั้นเด็กหนุ่มก็พาไปเดินดูบูธต่างๆ ของคณะวิศวกรรมศาสตร์ พอไปถึงบูธอาหารขนาดใหญ่ซึ่งกลุ่มเพื่อนของเมฆกำลังทำงานกันอยู่ พวกเขาก็ร้องทัก
“เมฆพาเพื่อนมาเหรอ”
เด็กหนุ่มยืดยกรับ “ใช่แล้ว หล่อมั้ยล่ะ”
“เรียนอยู่มหาลัยไหนอะ” สาวๆ ถามอย่างสนใจ
“เรียนเมืองนอกเว้ย”
“โว้ว ไฮโซ~ มารู้จักกับไอ้เมฆได้ยังไงเนี่ย”
นภเกตน์หัวเราะ เขาเออออไปกับอีกฝ่ายที่เที่ยวพาตนเองไปแนะนำใครต่อใครว่าเป็นเพื่อน คิดว่าได้ลดอายุลงมาอยู่ในวัยนักศึกษาบ้างก็สนุกดี เขาไม่เคยมีประสบการณ์ในการทำกิจกรรมแบบนี้
“เมฆๆ มึงช่วยเรียกลูกค้าหน่อยดิ บูธของคณะเราไม่ค่อยมีคนเข้าเลยว่ะ”
“จะให้เรียกยังไงวะ”
“ก็มึงกับเพื่อนไง มานั่งกินอะไรในบูธแป๊บดิ ทำเป็นนั่งจู๋จี๋กันตรงโต๊ะหน้าๆ น่ะ เดี๋ยวให้กินฟรีเลย”
“หา!? จะบ้าเรอะ!” หาเรื่องให้เขาโดนพี่ตฤณกระทืบไส้แตกซะแล้วไอ้พวกนี้!
นภเกตน์แตะไหล่เด็กหนุ่มเบาๆ “ไม่เป็นไร ถ้าแค่นั่งกินอะไรเฉยๆ ก็ไม่ได้ลำบากอะไรนี่”
“แต่... จะดีเหรอคุณนภ”
“เรียกพี่นภเหมือนน้ำก็ได้” นภเกตน์ยกนิ้วชี้ขึ้นแตะริมฝีปาก
และแล้วสองหนุ่มก็ถูกจัดให้นั่งโต๊ะที่อยู่ด้านหน้าร้าน มีอาหารจัดวางให้หลายอย่างเต็มโต๊ะไปหมด
“จะว่าไป อยู่ดีๆ ได้กินฟรีก็ดีเหมือนกันนะครับ”
“นั่นสิ” มือขาวหยิบไม้จิ้มลูกชิ้นปิ้งแล้วเอาไปจ่อที่ริมฝีปากเด็กหนุ่ม “เอ้า เรียกแขกๆ”
เมฆหลุดหัวเราะออกมาเบาๆ เพราะอีกฝ่ายดูจะรู้งานดีเหลือเกิน ก่อนจะอ้าปากกว้าง “อ้า...”
นั่งป้อนกันไปป้อนกันมาแค่ไม่ถึงสิบนาที แขกสาวๆ ก็นั่งกันเต็มร้านซะแล้ว คราวนี้พอคนเดินผ่านไปมาเห็นมีคนนั่งเต็มร้าน จากที่ตอนแรกโล่งว่างก็เริ่มมีคนเข้ามาต่อแถวยาวขึ้นเรื่อยๆ
“ไม่น่าเชื่อว่าจะได้ผลเลยแฮะ” เด็กหนุ่มขมวดคิ้วพลางบ่นพึมพำ “พี่นภดูจะช่ำชองวิธีการเอาใจสาวๆ มากเลยนะเนี่ย ไอ้พี่ตฤณคงปวดหัวแย่”
นภเกตน์หัวเราะบ้าง “ผมฝึกมาจากเลขาผมน่ะ เห็นชอบทำหน้าฟินๆ เวลาที่คนในแผนกทำแบบนี้”
ห่างจากหน้าร้านออกไปเล็กน้อย น้ำทำหน้าที่ตากล้องเสร็จเรียบร้อยก็รีบรุดไปหารุ่นน้องตามที่ได้นัดกันไว้ แต่พอเห็นแถวยาวด้านหน้าบูธร้านอาหารเขาก็หยุดมองด้วยความประหลาดใจ ก็คนเยอะจนไม่มีที่นั่งแบบนี้แล้วเด็กหนุ่มจะไปรออยู่ที่ไหนกัน
น้ำเคลื่อนสายตาไปตามทิศทางของสายตาหลายๆ คู่ จึงพบว่ารุ่นน้องของตนนั่งอยู่กับนภเกตน์ กำลังป้อนอาหารกันสนุกทีเดียว ดูๆ ไปแล้วก็น่ารักดีเหมือนกัน
“ยืนมองไรวะไอ้น้ำ ยิ้มเป็นแป๊ะยิ้มเชียว แล้วเด็กเอ็งไปไหนล่ะ”
“อ้าว พี่ตฤณ” น้ำหันไปทางต้นเสียง แล้วพยักเพยิดหน้าให้อีกฝ่ายมองตามตนออกไป
“เหย...” ตฤณเลิกคิ้วขึ้น ก่อนจะหยิบโทรศัพท์มือถือขึ้นมากดถ่ายภาพไว้
แชะ!
นั่นไม่ใช่เสียงจากโทรศัพท์มือถือของเขา ชายหนุ่มหันไปมองคนที่ยกโทรศัพท์มือถือขึ้นมาถ่ายรูปอยู่ข้างๆ กัน
“น่ารักดีเนอะพี่” น้ำหันไปยักคิ้วให้
ตฤณยิ้มมุมปาก “คุณนภของพี่อะ น่ารัก แต่ไอ้เมฆน่ะ...”
น้ำอ้าปากจะเถียง ทว่าพอเห็นอีกฝ่ายทำหน้าเจ้าเล่ห์ไม่ชอบมาพากล เขาจึงเปลี่ยนใจ อยู่เงียบๆ จะดีกว่า
“ส่งรูปให้พี่ด้วยนะ”
“พี่ก็ถ่ายไปแล้วนี่ จะเอาไปทำไมอีก”
“รูปคุณนภอะ รูปไหนๆ พี่ก็อยากได้ทั้งนั้นล่ะ”
“ครับๆ” รุ่นน้องหัวเราะออกมาเบาๆ บางที เขาก็อยากจะพูดหรืออยากจะแสดงความรู้สึกออกมาตรงๆ เหมือนกับรุ่นพี่บ้างเหมือนกันนะ แต่นิสัยเขามันก็เป็นเสียแบบนี้
ตฤณเดินนำออกไปได้ไม่กี่ก้าวก็หยุดชะงัก จากนั้นจึงหันหลังกลับมาบอกคนที่กำลังกดโทรศัพท์มือถือส่งรูปให้ “ไอ้เมฆมันก็น่ารัก ดูแลน้องของพี่ให้ดีๆ ด้วยล่ะ”
น้ำยิ้มรับพลางพยักหน้าหงึกหงัก “อยู่แล้วน่ะพี่”
“อิ่มรึยังครับคุณนภ” ชายหนุ่มผิวสีน้ำผึ้งก้มลงกระซิบถามชิดใบหูของเจ้าของชื่อ ส่งผลให้คนที่กำลังรับประทานอาหารเพลินๆ อยู่สะดุ้งตัวเบาๆ พร้อมกับเงยหน้าขึ้น
“คุณตฤณ เสร็จเรียบร้อยแล้วเหรอ”
“ส่วนของวันนี้เรียบร้อยแล้วครับ ไอ้แหลมมันรับหน้าที่พาลูกน้องผมไปเดินงานลอยกระทง เห็นว่าจะไปดูประกวดนางนพมาศกัน” ร่างสูงหันไปทางเด็กหนุ่มรุ่นน้อง “ขอบใจที่ช่วยดูแลคุณนภให้นะเว้ย โน่น พี่น้ำของเอ็งมารอแล้ว รีบไปเถอะ”
เมฆยิ้มกว้าง รีบหันมองตามที่รุ่นพี่ชี้บอกพร้อมกับลุกขึ้นพรวด “งั้นผมไปก่อนนะ แล้วเจอกันใหม่นะพี่นภ”
นภเกตน์โบกมือลา “โอเค คิดถึงเมื่อไหร่ก็โทรมา” จากนั้นจึงลุกขึ้นเดินออกไปพร้อมกับร่างสูง
“พี่นภอะไรกันน่ะครับ แล้วมีแลกเบอร์กันอีก ทำไมใครๆ ก็ซี้กับคุณนภของผมกันหมดเลยอะ”
“เราอยู่กันสองคนแล้ว ตฤณก็เรียกนภเฉยๆ สิ จะได้พิเศษที่สุดเลย” ร่างโปร่งยิ้มหวาน “ก็แลกเบอร์กับเมฆไว้ เพราะตฤณยังต้องมาทำงานที่นี่อีกหลายวัน นภจะได้มีสายสืบ”
เวลาที่ได้ยินคนรักพูดจาน่ารักๆ แบบนี้หลังจากทำงานเสร็จ ความเหน็ดเหนื่อยมันก็อันตรธานหายไปเสียหมด ตฤณยิ้มหน้าบานกว่าฝาโอ่ง “งั้นเราไปเดินดูงานกันสักหน่อยนะครับ แล้วค่อยเอากระทงไปลอยทะเล”
“อื้ม ตฤณคงหิวแย่แล้ว”
สองหนุ่มเดินเข้าออกบูธอาหารหลายต่อหลายบูธ จนถุงพลาสติกเต็มมือทั้งสองข้าง นภเกตน์จึงต้องช่วยป้อนให้คนรักเขา แต่พอเห็นแบบนี้ตฤณก็ยิ่งลัลลามากขึ้นไปอีก มีความสุขจนน้ำตาจะไหล
ใครจะนึกว่าคนที่เพอร์เฝ็กต์ทุกอย่างเฉกเช่นนภเกตน์จะโน้มตัวลงระรากหญ้าอย่างเขา ยิ่งคิดก็ยิ่งเหมือนกับอยู่ในความฝัน
“ตฤณอิ่มแล้วใช่มั้ย งั้นเราไปลอยกระทงกันดีกว่า”
“เดี๋ยวตฤณซื้อกระทงก่อนนะ นภชอบกระทงแบบไหน”
“แบบไหนก็ได้”
“งั้นของตฤณเอาดอกดาวเรืองสีเหลืองๆ นั่นแล้วกัน นภเอาดอกกล้วยไม้ดีมั้ย”
นภเกตน์ขมวดคิ้ว หันขวับไปทำตาดุๆ ใส่อีกฝ่าย “อะไรกัน เราไม่ลอยกระทงเดียวกันเหรอ”
“นภ... นภจะลอยกระทงเดียวกับตฤณเหรอ” นัยน์ตาสีเข้มพร่ามัวแล้วตอนนี้ ก็คนมันตื้นตัน
“นภเลือกเองดีกว่า เอาแบบที่มีดอกไม้เยอะๆ ใหญ่หน่อยก็แล้วกัน”
ในที่สุดนภเกตน์ก็ได้กระทงที่ถูกใจมาอยู่ในมือ ทั้งสองจึงมุ่งหน้าตรงไปยังชายหาด บริเวณที่จัดไว้สำหรับการลอยกระทง
เสียงเพลงของงานลอยกระทงดังคละเคล้ากับเสียงคลื่นสาดซัดขึ้นสู่ฝั่ง พระจันทร์กลมเกลี้ยงเต็มดวงทอแสงกระจ่างตา ลอยอยู่เหนือผืนทะเลกว้างไกล
ภายในบริเวณที่ใช้ในการลอยกระทงมีคนเดินผ่านไปมาอยู่ตลอดเวลา ทางมหาวิทยาลัยได้จัดทุ่นลอยน้ำกั้นล้อมบริเวณไว้สำหรับให้ลอยกระทงกันโดยเฉพาะ เพื่อที่จะได้มาเก็บกระทงไปทิ้งได้ง่ายในวันรุ่งขึ้น
กระทงน้อยใหญ่ลอยล่องอยู่เหนือผืนน้ำ ขยับขึ้นลงไปตามกระแสคลื่น ส่งผลให้เปลวเทียนสั่นไหว แต่ก็ดูสวยงาม
ทั้งสองหนุ่มก้มลงถอดรองเท้าไว้บนชายหาด ก่อนจะค่อยๆ เดินลงไปในทะเลอย่างเชื่องช้า
ร่างโปร่งถือกระทงไว้นิ่ง ในขณะที่ชายหนุ่มผิวสีน้ำผึ้งจุดธูปเทียนพร้อมกับเอามือป้องไว้ไม่ให้ไฟดับมอดไปง่ายๆ
“ตฤณ ลอยกระทงต้องทำยังไงบ้าง ลอยไปเฉยๆ เลยเหรอ”
“ขอขมาพระแม่คงคา เสร็จแล้วพอลอยไปก็ขอพรจากท่านนะครับ”
ตฤณเอื้อมมือไปช่วยนภเกตน์ประคอง จากนั้นทั้งสองจึงย่อตัวลงช้าๆ ปล่อยกระทงให้ลอยไปบนผืนน้ำ แล้วจึงขอพร
มือขาวกุมมือหยาบไว้หลวมๆ พลางก้าวเข้าไปกระซิบ “ขอให้เราไม่เข้าใจผิดกันอีก ขอให้ความคลางแคลงใจลอยออกไปไกลๆ พร้อมกับกระทงเลย”
ร่างสูงหัวเราะ เพราะนี่เป็นคำขอที่น่ารักที่สุดในโลกที่เขาเคยได้ยินมาเลย เขาหันไปกระซิบตอบ “ขอให้ไอ้พวกที่คิดเข้ามาจีบคุณนภของผม ห่างออกไปไกลๆ พร้อมกับกระทงนั่นล่ะ”
พวกเขายืนมองกระทงลอยห่างออกไปทีละน้อย หันมายิ้มให้กันแล้วจึงจูงมือกันเดินขึ้นไปใส่รองเท้าที่วางไว้บนหาด
แขนแกร่งโอบเอวคนรักเข้ามาแนบกาย “เรากลับโรงแรมกันเถอะนะนภ”
“อ้าว ไม่เดินดูงานแล้วเหรอ”
ตฤณส่ายหน้าไปมา “นภรู้มั้ย วันลอยกระทงเนี่ย เป็นอีกหนึ่งวันยอดฮิตของการเสียตัวเลยนะ ลอยกระทงด้วยกันแล้ว ต่อไปก็ต้องไปเสียตัว จะได้รักกันน้านนาน”
นภเกตน์ขมวดคิ้ว “ฮะ!? มีแบบนี้ด้วยเหรอ นภไม่เคยได้ยินมาก่อนเลย”
“โธ่ ก็นภอยู่แต่เมืองนอกจะรู้อะไร”
“แล้วตฤณลอยกระทงมากี่ครั้งแล้วกันฮะ! ถึงได้รู้ดีนัก!”
“อ้าวๆ ตฤณไม่เคยมาลอยกับใครเลยนะ นภอย่าหาเรื่องกันสิ ไปเลย กลับโรงแรมด่วนๆ เดี๋ยวหมดวันซะก่อนจะเสียฤกษ์” ร่างสูงตอบพลางกึ่งลากกึ่งจูงคนรักเดินออกไป
รถคันหรูเคลื่อนออกจากที่จอดรถไปช้าๆ วิ่งไปบนถนนใหญ่ตรงไปยังโรงแรมริมชายหาดที่คนรักจองไว้ ครั้งนี้ตฤณรับหน้าที่เป็นคนขับรถให้ มือหยาบเอื้อมไปกุมมือขาวแล้วประคองขึ้นมาจูบ
“ปีหน้าเรามาลอยกระทงด้วยกันอีกนะนภ”
นภเกตน์อมยิ้มน้อยๆ “ทุกๆ ปีเลยได้มั้ย”
“ของมันแน่อยู่แล้วครับ” ร่างสูงยิ้มกริ่มพลางยักคิ้วรัวๆ “แต่จะว่าไป ตฤณจองตัวนภไว้ทุกเทศกาลเลยดีกว่า”
“แล้วนภต้องเสียตัวทุกเทศกาลเลยด้วยรึเปล่า”
“ทุกวันเลยได้มั้ย” อีกฝ่ายต่อรอง
เสียงหัวเราะของทั้งสองดังประสาน หมอกควันขุ่นมัวในใจจางหายไปสิ้น ช่วงเวลาที่ได้อยู่ด้วยกันนี่ล่ะ คือช่วงเวลาที่มีความสุขที่สุดของพวกเขาแล้ว
END
ฮือออ จบแร้ววววว ลืมเรื่องนี้กันไปรึยังค้า กร๊ากกก
นภกับตฤณ ฮือออ หวานเลี่ยนกิงๆ สองคนนี้ เขียนไปก็หมั่นหน้าไป แง~
แต่ในที่สุดเขาก็ลงเอยกันอย่างมีความสุขสักทีเนอะ กิ๊วๆ
ในส่วนของนักแสดงรับเชิญ น้องเมฆนี่ช่างร้ายกาจ มาเต๊าะคุณนภซะได้ เดี๋ยวจะโดนพี่น้ำลงโทษไม่ใช่น้อย 55555
เดี๋ยวรออ่านวันลอยกระทงในฉบับเหนือเมฆบ้างนะคะ จุ๊บๆ :mew1:
เรื่อง เบลอ กับ ยังเบลอ นี้ จะมีรวมเล่มแน่นอนค่ะ เป็นสองเล่มจบนะคะ แต่ตอนพิเศษฮัสกี้ยังไม่ได้เขียน วางแพลนไว้ยาวมาก กร๊าก เพราะงั้นรออีกสักพักน้า แล้วจะมาแจ้งข่าวให้ทราบอีกทีค่า
-
น่ารัก น่าอิจฉาพี่ตฤณ
ขอบคุณค่ะ
-
:L2: :L2: :L2: :L2: :L2: :L2:
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
-
น่ารักกก ตุณนภซื่อมากกก ตฤณเหมือนตาลุงเจ้าเล่ห์หลอกเด็กเลยอ่าา
-
มดกัดหมดแล้ว
-
น่ารักมากกก เสียตัวทุกวัน วันละรอบแน่คุณนภ
-
:pig4: :pig4:
-
โอ๊ยย ชอบช่วงท้ายสุดมากค่าาา กร้ากกกกกกก ผมต้องเสียตัวทุกทุกเทศกาลมัย....ทุกวันได้รึเปล่า....อิพี่ตะลิ๊นนนนนนนน
แฮดมากกกกกก แฮดจริงๆ แฮดไม่มีใครเกินนนน
แล้วอิที่กระโดดสับขาอีก นึกภาพตามแล้วน่าถีบมากๆค่ะ =..=
คุณนภช่างใสซื่อ... ขนาดน้องเมฆสกิลอนุบาลยังสามารถล้อคุณนภให้หน้าแดงได้.........
ยังไม่อยากให้จบเลอออออออ ฮือออออ รักเรื่องนี้ เขียนต่ออออ :ling1: แงงงงงงงงง :katai4:
แต่ยังไงก็ต้องขอบคุณที่เขียนเรื่องนี้ออกมาค่ะ ฮืออออ รักตฤณรักนภ
ขอบคุณนะคะะะ จุ้ฟฟฟฟ
-
งื้อออออออออออออ ความหวานยังเสื่อมคลาย :-[
รอตอนพิเศษนะคะ รอรวมเล่มด้วยยยยยย
แต่ตอนนี้ขอเตรียมไปปูสื่อรอน้องเมฆกับพี่น้ำลอยกระทงก่อนนะคะ 555555
ขอบคุณสำหรับนิยายดีๆแบบนี้ เราคงจะคิดถึงติณณ์นภอีกนานเลยยยย
-
มีแฟนน่ารักขนาดนี้ต้องทำใจหน่อยนะคะตฤณ เพราะใครๆ ก็อยากหยอกให้เจ้าตัวเขาแก้มแดงให้เห็นกันทั้งนั้นล่ะค่าา :-[
-
:laugh:
-
จบแล้วววววว คุณตฤณเป็นผู้ชายที่น่าอิจฉาที่สุด ดูแลกันและกันตลอดไปเลยนะ
ขอบคุณผู้แต่งสำหรับเรื่องนี้มากๆ ติดตามมาตั่งแต่ต้น ขอบคุณจริงๆค่ะ :mew1:
-
น่าร้ากกก อิอิ
จบแล้วว ขอบคุณคนเขียนมากนะคะ
-
:pig4:
-
หวานละเกินนนนนนน
-
อิพี่ตฤณหาเรื่องกินตับเมียทุกเทศกาลเลยนะ :laugh:
-
เขิลหนักมากกก พี่นพช่างน่ารัก
-
คือเราเขินนนนน นภอย่างงั้น ตฤณอย่างงี้ ฟินอ่ะะะะะ
อยากตามไปดูทุกเทศกาลเลย ฮ่าๆๆๆ
-
น่ารักเว่อร์~~~
-
จบแล้ว หวานๆๆ
ขอบคุณค่ะ :pig4:
-
ชอบพี่ตฤณกับคุณนภมากๆๆๆๆๆ คุณนภตอนนี้เหมือนคนธรรมดา ไม่ได้เจ้ายศเจ้าอย่าง แต่ดูน่ารักเป็นกันเอง ส่วนตฤณก็ดูจะฟินเว่อร์กับความน่ารักของแฟนตัวเอง แทนตัวเองว่า นพกับตฤณแล้วดูเหมือนคู่ข้าวใหม่ปลามันเลยค่ะ ฟินจัง
-
อยากเห็นคุณนภเสียตัวทุกเทศกาลจริงจริ๊งง
แต่ทุกวันก็ดีนะ 555555555
-
จบน่ารักมากๆ ชอบ :mew1:
มีตอนพิเศษนะ :L1:
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
-
อร๊ายยยยย น่ารักมากกกกกกก
ว่าแต่ ไหนฉากเสียตัว ฮี่ๆๆๆ
ขอบคุณฮัสกี้ ที่เขียนเรื่องสนุกให้เราได้อ่านกันจ้าาาา
ว่างๆขอตอนพิเศษมั่งน๊าาาา ^^
-
โอ๊ยเบาหวานขึ้นตา
-
ขอบคุณ :)
-
หวาน ละมุน
ดีกับใจจริงๆ :กอด1:
ขอบคุณสำหรับเรื่องดีๆ น่ารักๆ ค่ะ :L2:
-
ไปแกล้งคุณนภได้นะพี่ตฤณ
-
หวานแบบกลมกล่อม ทำให้คิดถึงได้ตลอด
-
คุณนพน่ารัก :-[ อิจฉาตฤณจังเลย :ling1:
-
ร้ายยยค่ะะะ ขอบคุณนักเขียนด้วยค่ะ :man1: :กอด1:
-
มุ้งมิ้ง มากอ่ะคู่นี้ นภอย่างโน้น ตฤณอย่างนี้
อ่านแล้วแทบละลายกลายเป็นควันสีชมพู
ขอบคุณคนเขียนนะคะ
-
น่ารักที่สุดดดดด
-
โอ้ย หวานมาก ไม่มีใครมีความสุขเท่าตาตฤณอีกแล้วล่ะ ได้คุณนภที่แสนน่ารักไว้ในครอบครอง หึยๆๆๆ อิจๆๆ
รักกันนานๆ น้า น่ารักที่สุดเลย
ขอบคุณค่ะ
-
ตฤณอย่างนั้น นภอย่างนี้ โอย...จะหวานไปไหนคู่นี้ หมั่นไส้ ๆ
ขอบคุณสำหรับนิยายน่ารัก ๆ นะคะ
-
ชอบมาก เพิ่งได้อ่าน
รอตอนพิเศษค่า :katai5:
-
เขินจุงงงงงงงง
หนุ๊งนิ๊งกันน่ารักมากๆ :m25:
-
น่ารักฝุดๆ2คนนี้
-
:pig4:( :pig4: :pig4:
-
:pig4:
-
คู่นี้ก็น่ารัก :pig4:
-
โง้ยยยยยยยยยยยย อ่านกี่ทีก็น่ารัก ฟินฟินฟินฟินค่ะ
ขอบคุณที่ให้กำเนิดนภกับตฤนนะคะ น่าร้ากกกกกกกกอ่ะ
ชอบอันสุดท้ายสุดแระ แล้วนภต้องเสียตัวทุกเทศกาลเลยไม๊อ่า วรั๊ยยยยยย น่าย๊ากกก55555
-
สนุกมากเลยค่ะ ชอบมากกไม่อยากให้จบเลยจริงๆ นายตฤณนี่เบลอสมชื่อเรื่องเลย ขอบคุณนักเขียนที่แต่งเรื่องราวสนุกๆ แบบนี้นะคะ o13 :L2:
-
สนุกมาก พระเอกนายเอกน่ารักมาก ตัวประกอบทุกคนก็น่ารัก เป็นคนดีทุกคนเลย ตลกด้วย
เป็นเรื่องที่อ่านแล้วผ่อนคลายดีจัง
บวกๆจ้า
-
เสียงฝีเท้าตึงตังของวิศวกรนับห้าสิบชีวิตก็กรูกันมาอออยู่ตรงหน้าห้อง ทุกคนรอคอยเวลาที่จะได้ไปงานเลี้ยงร่วมกัน พวกเขายืนออกันอยู่คล้ายกลุ่มของนกเพนกวิน ต่างพากันทำตาปริบๆ
เพิ่งได้อ่านเรื่องนี้ค่ะ ขำมุกช่วงแรกๆมาก นึกภาพวิดวะหน้าโฉด ยืนออกันเป็นฝูงเพนกวิน อร๊าย คนเขียนช่างคิด 555
แอบสงสัยว่าคนเขียนอายุเท่าไหร่ เพราะใช้สำนวนคล้ายๆเรน่าเลยค่ะ ครือ...จะสื่อว่าอาวุโส (กรี๊ดดดดด อย่าปาพี่ตฤณใส่เก๊า) เช่น เขียนว่า "รับประทานอาหาร" ทั้งเรื่องเลย เรน่าก็งงๆว่าเป็นมุกหรือจริงจัง 555 น่ารักดีค่ะ เรน่าชอบ
-
น่ารักและฮาได้ตลอดขนาดตอนทะเลาะยังขำ ชอบ ขอบคุณครับ
-
เรื่องนี้น่ารักมาก ชอบเวลานภเขิน น่ารักน่าฟัดที่สุด :-[
-
น่ารักมากค่าาาาา :katai2-1: :katai2-1: :katai2-1: :katai2-1: :katai2-1:
-
หวานนนน ~
-
:-[6 ชอบมากกกก หวานละมุน
เป็นกำลังใจให้ผู้เขียนค่าาาาาาาาา :mew1:
-
เราดีใจมากที่กดเข้ามาอ่านนิยายเรื่องนี้
ละมุนนนนน โอยยยเราชอบอ่ะ
คุณนภคะ อย่าน่ารักไปมากกว่านี้เลย หลงค่ะ
เดี๋ยวคุณตฤณจะงอแงโทษฐานที่ทำให้คนอื่นหลงนะคะะะ
-
ตอนเค้าผิดใจกันนี่แบบ..
อยากโผล่หน้าเข้าไปบอก...เฮ้ย!! มันไม่มีอะไรเลยแก๊ ไปคุยกันไป๊ แค่เข้าใจผิดว๊อยยย
คนอ่านนี่ลุ้นสุด 555+
:katai4:
-
:katai2-1: :katai2-1: :katai2-1: :katai2-1:เราดีใจนะที่ฮัสกี่แต่งจนจบโดยส่วนตัวแล้วทุกๆเรื่องที่อ่านเราชอบทุกเรื่องเลย
แถมนางเป็นนักเขียนที่ตอบเม้นในเฟสบุ๊กด้วย
ดีใจที่แต่จบนะรอเรื่องต่อๆๆไปนะคับ :mew1: :mew1: :mew1: :mew1: :mew1: :mew1: :mew1:
-
พระเอกอะไรจะรันทด ซกมกขนาดน้านน :laugh:
-
เอาน่ะ นภเขาแสดงออกไม่เป็นเดี๋ยวก็ดีเองเน๊อะ
-
จุดเริ่มต้นมาจากอิพี่แหลมนี่เอง :katai2-1: :katai3:
-
คนมาววว เกือบอาวกาน นี่มันน่ารัก :impress2: :laugh:
-
เพี้ยนx2 :laugh: :laugh:
-
น่ารักๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆทั้งคู่เลย รักมากมายอ่าาา :-[ :mew1: o13
-
เหวยๆๆ แมวตฤณมันงอน รู้ยังน้องนภ :hao3:
-
555ตฤณมันมารยาพันเล่มเกวียนจริงๆสตอเรียกพี่ :laugh: :hao7:
-
ขุ่นแม่ขา เปรี้ยวมากเลยค๊าา :laugh:
-
อร๊ายย นภน่ารักอ่าาา ขี้อ้อนมากมาย อิตาแมวตฤณก็บ๊องได้น่าเอ็นดูมากก :mew1: :-[ :pighaun: :pighaun:
-
ชอบมากกกกกก :jul3: :jul3:
-
น่ารักมากกกก
-
อ่านเรื่องนี้แล้วเราเขินมาก ๆๆๆๆๆ
น่ารักน่าชัง อร๊ากกกกกก อิจฉาคุณเลขามากมาย
เมื่อไหร่นางจะรู้ว่าที่จิ้น เป็นจริงๆแล้วเนี่ย :z1:
-
เป็นเรื่องที่น่ารักมากๆ อ่านไปเขินไปตลอดเลย ฟินพะยะค่ะ
:m1: :m1: :m1:
-
o13
-
น่ารักมากเลย เรียบแต่น่ารัก มีความอุ่นของพี่ ตฤณ ตลอดเลยอ่ะ แอบอยากให้พี่ตฤณงอนแรกกว่านี้ริดนึ่ง
แต่สนุกมากคะ
-
เมียก็ระแวง ผัวก็ระแวง บันเทิงเลย 555555
-
:pig4: :pig4:
น่ารักกกกกก..แบบว่าเบลอๆๆ :ling1:
-
เรื่องนี้น่ารักจิง พระเอกเพี้ยนได้อีก 555
-
:pig4:
-
:pig4: :pig4: :pig4:
-
อ่านรวดเดียวจบเลย ชอบค่ะน่ารักมาก :pig4:
-
น่ารักมากอ่ะเรื่องนี้ ฮือออ
ชอบความมุ้งมิ้งของคุณนภ
คุณตฤณก็หน้าทนเหลือเกิน โมเมเอาหมดเลย
งุ้ยยยยยย ดีมากๆ
-
สนุกมากค่ะ
น่ารักด้วย
อ่านไปก็ฟินตามไปด้วย
:mew1: :mew1:
-
โอ๊ยยยยยเขินนนนนน :-[ :-[
-
กรีดร้องงงง :ling1: เขาเดตกันแล้วค่าขุ่นแม่ นุ้งเมลฟินมว๊วกกกก :impress2:
-
:pighaun: ฟินโฮกกกกก มีเข้าห่งเข้าห้องกันแย้ววว :z1: เมื่อไหร่จะได้เสียกันซะที :-[ :impress2:
-
ดีงามมมมม :hao7: มีการทำการลามกด้วยกัน :ling1: :hao6: ทำเจ๊หื่นตามมม ถ้าเจ๊เป็นหนูตฤณน้องนภเสร็จเสร็จเรียบร้อยโรงเรียนเจ๊แล้ววว :mew4: :katai1: :katai3:
-
อร๊ายยยยย :-[ คู่ข้าวใหม่ปลามันดีงามมมมม :o8: :impress2: :กอด1:
-
กรีดร้องงงง คุณนภใกล้เป็นว่าที่มนุษย์เมียสะแล้ววว good job man :-[ :impress2: :katai2-1:
-
:pighaun: ฟินโฮกกกกกก เคะราชินี เคะในอุดมคติของเจ๊ :katai2-1: ชักอยากเป็นคุณตฤณขึ้นมาสะแล้วววว :hao4: :z3:
-
ไม่ต้องเจ๊หลินฟิน หนูก็ฟินเหมือนกันนนนนน :katai2-1: :katai2-1:
-
ดีงามมมม คุณนภเริ่มหวั่นไหวแย้วววว :katai2-1: :katai2-1:
-
แค่โดนหนูนภจูบถึงกับไปไม่เป็นเลยยยยหรอตฤณ อดกินตับเลยยยย :ling1: :katai1: :katai1:
-
อดกินตับเลยยยยยยย :ling1: :ling1: :ling2: :z3: :katai1: :katai1: :ling1:
-
แม่พี่แกฮามากไปไหนวะ555 :hao7:
-
หลินน เธอคือคนที่ฟินที่สุดในเรื่องสินะ 55555
-
ตามอ่านแบบรวดเดียวเลยคะ่
ทั้งรักทั้งหลงคุณนภมากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก
น่ารักมากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก
แต่คนแบบน่าร้ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก
-
ตลกดีอะคู่นี้ ปิ๊งกันแบบเบลอๆ งอนกันแบบเบลอๆ
มีปุ่มโหวดให้พี่จอนนี่มั้ยอะ ลุงมาไม่กี่ตอนแต่หล่อม๊ากกกก :hao7:
:pig4:
-
อ่านรวดเดียวจบคุณนภน่ารักมากกกกกกก
-
เรื่องนี้มันช่างเบลอแบบจริงจังจริงๆ :m3:
-
เรื่องนี้เหมาะกับคำว่าเบลอจริงจริงเลย
เขินจังเลลยค่า
-
มาอ่านรอบสองแล้ว ชอบมากเลย แต่ตอนที่คุณนกับน้ำแกล้งแฟน ตฤณน่าจะโกรธซักที อิน 555555
-
เป็นเรื่องที่น่ารักมากกกกเลยค่ะ ขอบคุณสำหรับนิยายดี ๆ นะคะ ชอบที่ใช้ภาษาดี แทบไม่มีคำผิดเลย ฉากรักของพระนายนี่อิโรติกมากทำเอาเลือดลมพลุ่งพล่านเลยทีเดียว แอร๊ย :m25: เนื้อเรื่องข้อมูลงานนี่ก็แน่นมาก เชื่อเลยว่าพระนายของเราเก่งจริง ๆ เป็นกำลังใจให้ค่ะ ติดตามผลงานอยู่นะคะ :mew1:
-
ฟินเฟิอร์ น่ารักง่ะ ชอบที่สุด อยากจะหวีดออกมาให้กับความน่ารัก อ๊ายยยย
คุณนภน่ารักไม่ไหวแล้ว ตฤณก็หลงเมียสุดๆ โอ๊ยยยย สนุก น่ารัก ภาษาดีมาก เสียดายพึ่งมาอ่าน อยากให้คนแต่ง แต่งอีก ชอบการใช้ภาษาแบบนี้มากกกกกกกเลย ฟิน!
-
หนุกหนานๆ ตามมาจากเหนือเมฆจ้า :กอด1:
-
ขำพี่รากหญ้าจริงจัง ชอบคิดอะไรออกทะเล พอกับเมฆเลย ส่วนคุณนภก็ซื่อๆ ตามไม่ค่อย ทัน พวกลูกน้องตัวแสบ เป็นอีกเรื่องที่น่ารักมากมายค่า
-
:-[ ชอบบบบ
-
:katai2-1: :katai2-1: :katai2-1: :katai2-1: :katai2-1:
-
สนุกมากๆๆๆ 55555
-
ชอบเรื่องนี้ๆ
โดยเฉพาะตอนที่ 20-21
เป็นผู้นำมากๆ ค่ะผู้จัดการ
-
o18 ตอนตีกันก็ดุเดือด แต่ตอนรักกันดุเดือดยิ่งกว่า
อ้าย......ฟินมาก :z2:
-
รีบเลยยย เดี๋ยวเสียฤกษ์ 5555555
-
ตฤณ นภ น่ารักมากเลยค่ะ
ชอบมากๆเลย เนื้อเรื่องสนุกมากค่ะ :L1:
-
กลับมาอ่านอีกรอบ ยังชอบเรื่องนี้สนุกมาก คิดถึงอ่านรอบที่เท่าไหร่ไม่รู้ คิดถึงกลับมาอ่านอีก :กอด1:
-
น่าร๊ากกก
:mew1:
-
เรื่องนี้น่ารักมาก ๆ เลยครับ
ขอบคุณครับ
-
นิยายสนึกมากเลยค่ะ น่ารักมากๆเลย
-
ขอบคุณนะคะ
-
หมั่นไส้ตฤนมากกก หื่นทุกวันทุกเทศกาล 55555555
ขอบคุณมากค่า คุณนภน่ารักจริงๆ :pig4:
-
ถึงคุณตฤณกับคุณนภจะรักกันแบบเบลอๆ แต่ความหวานเนี่ยไม่เบลอเลยจริงๆ :-[
-
ประทับใจความเบลอตั้งแต่ต้นจนจบ 555555555
-
ตั้งแต่เริ่มแรกที่หมั่นไส้คุณนภของฉันมาขยับความสัมพันธ์จนติดเมียหนักมากหลงเมียหวงเมียหนักมากกก มาไกลมากนะยะนายตฤณแทบเป็นคนละคนกะบตอนจิกกัดเขา หื่นอีกต่างหากไม่หยุดหย่อนคุณนภก็แหมมมมตั้งแต่เป็นตัวเป็นตนก็หึงหวงได้น่ารักมากมีการไปแอบดูแอบหวง ตามง้อ เอ็นดูววววว :o8:
-
อ่านรวดเดียวจบ สนุกมากค่าา คุณนภน่ารักกกก
-
ตามมาเก็บจบอีกเรื่องแล้ว
ขอบคุณครับ :L2: :pig4:
-
คุณนภน่ารักมากกกก
-
:katai2-1: :katai2-1: :katai2-1:
-
งู๊ยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย
-
:hao3: :hao3:
-
โถๆๆๆๆๆๆ พ่อคุณ
-
งานเข้าแล้วแก
:hao7:
-
โอยยยยยย เคลีร์ยกับปิ่นแล้วต้องรีบมาปรับความเข้าใจกับคุณนภเลยนะ
-
5555555
-
น้องสาวนภปะ จำได้ลางๆว่า นัทสินี?? ปะ??
นีนี่ ก็นัทสินี งี้ไง
เหอๆๆๆๆ
-
โถๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
-
ฮากันทั้งบ้านเลยทีเดียว 555
-
หวานมากกกกกกกกกกกกก อิจฉามากกกกกกกกกกกกก
5555555555
-
โถๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ พ่อคุ๊ณณณณณณณณณณ
-
o13 o13 o13 o13
-
เกลียดคนแบบนีนี่อ่ะ เหมือนจะหวังดีแต่ก็ทำให้คนเค้าทะเลาะกันโรคจิต
-
น่ารักทั้งเรื่อง อ่านวันเดียวจบ ฟินนน
-
:pig4:
-
โอ้ย ฟิน ติน นภ :ling1: :ling1: :ling1:
-
น่ารัก
-
:pig4: