-
ข้อตกลงในการเข้ามาในเล้าเป็ดนะครับ กรุณาอ่านทุกคนนะครับ
เล้าแห่งนี้เป็นที่ที่คนชื่นชอบนิยาย boy's love หรือชายรักชาย หากใครหลงมาแล้วไม่ชอบ
กรุณากดกากบาทสีแดงมุมด้านขวาบนออกไปด้วยนะครับ
สรุปข้อสำคัญดังนี้
1.ห้ามมิให้ละเมิดสิทธิส่วนตัวของคนแต่งและบุคคลในเรื่องทั้งหมด
2.ห้ามมิให้โพสต์ข้อความ รูปภาพ ใช้ลายเซ็นหรือรุปส่วนตัวหรือสื่อใดๆที่ก่อให้เกิดความขัดแย้ง ไม่แสดงความเคารพ, หมิ่นประมาท, หยาบคาย, เป็นที่รังเกียจ, ไม่เหมาะสม,ติดเรท x,ทำให้กระทู้กลายพันธ์,ไม่เกี่ยวพันกับนิยายที่ลง หรืออื่นๆที่ขัดต่อกฎหมาย, ห้ามโพสกระทู้ที่จะสร้างประเด็นความขัดแย้งสร้างความแตกแยก ชวนวิวาท ของสมาชิกเล้าฯ ในเรื่องการเมือง เชื้อชาติ เผ่าพันธุ์ ศาสนา และสถาบันต่าง ๆ รวมถึงการตั้งชื่อเรื่องด้วยคำหยาบ คำไม่สุภาพ ล่อแหลม และชี้เป้าให้เล้าฯ ถูกเพ่งเล็ง จากทางราชการ
3.การนำเรื่อง ข้อความ รูปภาพมาโพส หรือนำข้อความใดๆไปโพสที่นี่หรือที่อื่นๆ กรุณาพยายามติดต่อขออนุญาตเจ้าของเรื่องก่อนนะครับ
4.ห้ามแจกเบอร์ แลกเมล บอกเมล แลก msn บนบอร์ด โดยเฉพาะการบอกเบอร์ หรือเมลของคนอื่นโดยที่เจ้าตัวไม่ยินยอม
5.ขอให้นักเขียนทุกคนอย่าโกหกคนอ่านว่าเป็นเรื่องจริงในกรณีแต่งเติมเพิ่มแม้แต่นิดเดียว ถ้าเป็นเรื่องจริงก็ให้บอกว่าเรื่องจริง ถ้าเป็นเรื่องแต่งให้บอกว่าเรื่องแต่ง ให้ชี้แจงว่าเป็นเรื่องแต่งแม้จะแต่งเพิ่มขึ้นแค่ไม่ถึง 10 % ก็ตามเพราะมีคนมากกมายทะเลาะเสียความรู้สึกเพราะเรื่องนี้มามากแล้ว
6. การพูดคุยโต้ตอบระหว่างคนเขียนและคนอ่านนอกเรื่องนิยาย ทำได้ แต่อย่าให้มากนัก เช่น คนเขียนโพสนิยายหนึ่งตอน ก็ควรตอบเพียงคอมเม้นต์เดียวก็พอแล้ว โดยสามารถใช้ปุ่ม Insearch qoute ได้ ถ้าจะพูดคุยกันมากขึ้นแนะนำให้ไปตั้งกระทู้ใหม่ที่ห้องพูดคุยทั่วไป และลงลิงค์จากนิยายไปยังกระทู้พูดคุยกับแฟนคลับนิยายในรีพลายแรกด้วยนะครับ เพราะการที่คนเขียนและแฟนคลับพูดคุยกันมากทำให้หานิยายที่จะอ่านยาก ไม่เจอ ลำบากกับคนที่ไม่ได้เข้ามาตามอ่านทุกวัน
7. การกดบวกให้เป็ดเหลือง
7.1 นิยาย 1 ตอน จะให้ขึ้น Top list แค่ 1 Reply เท่านั้น ถ้าขึ้นเกิน จะลบคะแนนออก เหลือเฉพาะ Reply ที่มีคะแนนสูงสุด
7.2 นิยาย 1 เรื่อง จะให้ขึ้น Top list ไม่เกิน 3 Reply ถ้าเกิน จะลบคะแนนออก ให้เหลือ เฉพาะ Reply ที่มีคะแนนสูงสุด ลงมาตามลำดับ
7.3 Post ในห้องอื่น ๆ ก็จะใช้ หลักการเดียวกันนี้ เช่นกัน ยกเว้น
- 1 Reply ที่เกินมานั้น โมฯทั้งหลาย พิจารณาดูแล้วว่า ไม่เป็นการปั่นโหวต และเป็น Reply ที่น่าสนใจและเป็นที่ชื่นชอบจริง ๆ
เวปไซต์แห่งนี้เป็นเวปไซต์ส่วนบุคคลที่ได้รับความคุ้มครองจากกฏหมายภายในและระหว่างประเทศ
การเข้าถึงข้อมูลใดๆบนเวปไซต์แห่งนี้โดยไม่ได้รับความยินยอมจากผู้ให้บริการ ถือว่าเป็นความผิดร้ายแรง
ข้อความใดๆก็ตามบนเวปไซต์แห่งนี้ เกิดจาการเขียนโดยสมาชิก และตีพิมพ์แบบอัตโนมัติ ผู้ดูแลเวปไซต์แห่งนี้ไม่จำเป็นต้องเห็นด้วย และไม่รับผิดชอบต่อข้อความใดๆ โปรดใช้วิจารณญาณของท่านที่เข้าชม และ/หรือ ท่านผู้ปกครองในการให้ลูกหลานเข้าชม
กรุณาอ่านเพิ่มเติมที่นี่ (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=459.0)
เปิดให้โอนหนังสือรอบ5แล้วน้า รายละเอียด คลิก (https://www.facebook.com/notes/pierre-pixie/%E0%B8%A3%E0%B8%B2%E0%B8%A2%E0%B8%A5%E0%B8%B0%E0%B9%80%E0%B8%AD%E0%B8%B5%E0%B8%A2%E0%B8%94%E0%B8%AB%E0%B8%99%E0%B8%B1%E0%B8%87%E0%B8%AA%E0%B8%B7%E0%B8%AD-im-notyou-dont-%E0%B8%A3%E0%B8%B5%E0%B8%9B%E0%B8%A3%E0%B8%B4%E0%B9%89%E0%B8%99%E0%B8%A3%E0%B8%AD%E0%B8%9A5/702371826447481)
ตอนพิเศษที่มีแค่ในหนังสือ ตอนนี้แพรได้ลงในเว็บให้อ่านกันได้แล้วนะคะ แต่ต้องใช้ระบบสนับสนุนค่า (เหรียญและกุญแจ)
-The Special Side :: Aggressive VS Acoustic
-The Special Side :: Warm Man
-บันทึกลับฉบับแกรนด์พอสพอสแกรนด์ ฉบับที่1-3
>> จิ้ม << (http://www.tunwalai.com/story/735/im-not-you-dont-yaoi-end-%E0%B8%95%E0%B8%B5%E0%B8%9E%E0%B8%B4%E0%B8%A1%E0%B8%9E%E0%B9%8C%E0%B9%80%E0%B8%AD%E0%B8%87%E0%B8%84%E0%B9%88%E0%B8%B2?page=1&target=none)
โปรดอ่านตรงนี้ก่อนที่จะอ่านเนื้อเรื่องนะคะ
สวัสดีค่าทุกคน ^_____________^
นิยายเรื่องนี้เกิดขึ้นมาจากอยากสนองนี้ดตัวเอง+จิ้นค่ะ
ตัวละครในเรื่องไม่มีอยู่จริง แต่สถานที่ในเรื่องอาจมีอยู่จริงหรือไม่มีอยู่จริงก็ไม่ต้องสนมันหรอกเนอะ
อ่านเอาสนุกก็พอ เพราะถึงรู้ไปก็ไม่ได้อะไรขึ้นมา ฮ่าๆๆๆ
ภาษาที่ใช้ในเรื่องมีท้ั้งสุภาพและหยาบคาย การกระทำของตัวละครในเรื่องอาจไม่เหมาะสม โปรดใช้วิจารณญาณในการอ่านด้วยคjะ
การพูดจา "กู-มึง-ไอ้เหี้ย-ไอ้สัด-ห่า-พ่อมึง-เหยด-คว/ " เจอในเนื้อเรื่องแน่นอนค่ะ
ถ้าท่านไม่ชอบอ่านคำเหล่านี้ .. . ก็ต้องขอลาและขอโทษด้วยคะ ที่มันแรงเกินไป แต่คงไม่แก้ไขในเนื้อหาเพราะแพรตั้งใจจะเขียนแบบนี้อยู่แล้ว
ขออภัยจริงๆค่ะ
ไม่ต้อง pm มาหาแล้วน้า แพรลงฉากที่ไม่เหมาะสมไว้ครบแล้วค่า ^^
ยังไงก็ฝากเรื่องนี้ด้วยนะคะ จู๊ฟๆ :กอด1:
รายละเอียดการสั่งจองหนังสือ
>>> Click (https://docs.google.com/document/d/1GnAwPRGxtuympWkJsDN77t4hQ2s26XFjEu5QcPh4o18/edit?usp=sharing) <<<
ถึงวันที่ 15/02/60 ค่าา
สามารถติดตามข่าวสารการอัพเดทได้ที่แฟนเพจเฟซบุคและฟอลโล่วทวิตเตอร์ค่ะ (http://png.findicons.com/files/icons/2155/social_media_bookmark/32/facebook.png) (http://www.facebook.com/pierre.pixie) (http://png-3.findicons.com/files/icons/2052/social_network/32/twitter.png) (http://www.twitter.com/Pxpierre)
i'm not & you don't
กูไม่เป็นรับและมึงห้ามเป็นรุก
สารบัญ
1 - Grand Opening (ด้านล่างเลยค่ะ)
2 - Pause Playing (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=34038.msg2063790#msg2063790)
3 - Sex,Have fun (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=34038.msg2067904#msg2067904)
4 - Greeting (1) (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=34038.msg2084208#msg2084208) / (2) (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=34038.msg2086600#msg2086600)
5 - Rub Nong (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=34038.msg2095551#msg2095551)
6 - Varker (1) (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=34038.msg2097691#msg2097691) / (2) (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=34038.msg2098628#msg2098628) / (3) (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=34038.msg2099205#msg2099205) / (4) (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=34038.msg2100565#msg2100565)
7 - Fraternity (1) (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=34038.msg2101629#msg2101629) / (2) (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=34038.msg2101872#msg2101872)
8 - GEAR Day & GEAR Night (1) (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=34038.msg2103109#msg2103109) / (2) (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=34038.msg2104177#msg2104177) / (2.5) (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=34038.msg2104370#msg2104370) / (3) (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=34038.msg2105419#msg2105419)
9 - Steak (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=34038.msg2107768#msg2107768)
10 - Don’t HATE what you Don’t UNDERSTAND (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=34038.msg2109046#msg2109046)
11 - Ghost in the University (1) (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=34038.msg2109753#msg2109753) / (2) (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=34038.msg2110062#msg2110062)
12 - DRINK , DRANK , not DRUNK (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=34038.msg2111338#msg2111338)
13 - DRUNK ? (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=34038.msg2113042#msg2113042) + The Dark Side :: DRUNK ? (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=34038.msg2137627#msg2137627)
The Other Side I (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=34038.msg2113956;topicseen#msg2113956) + II (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=34038.msg2115139#msg2115139) + III (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=34038.msg2116277#msg2116277) [Pause Part]
14 - Hon,GGG (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=34038.msg2119863#msg2119863)
15 - Why ? (1) (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=34038.msg2121359#msg2121359) / (2) (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=34038.msg2123113#msg2123113)
16 - GET OUT OF MY HEAD! (1) (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=34038.msg2125405#msg2125405) / (2) (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=34038.msg2126545#msg2126545) / (3) (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=34038.msg2127407#msg2127407) / (4) (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=34038.msg2128661#msg2128661)
17 - Hidden true feelings (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=34038.msg2130744#msg2130744)
18 - Love me love me, Say that you love me (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=34038.msg2132114#msg2132114)
19 - Eat liver (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=34038.msg2133268#msg2133268)
20 - Addicted to you (1) (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=34038.msg2135540#msg2135540) / (2) (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=34038.msg2136645#msg2136645)
21 - Midterm Test (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=34038.msg2139164#msg2139164)
22 - Trouble (1) (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=34038.msg2140704#msg2140704) / (2) (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=34038.msg2141875#msg2141875)
23 - What is my position? (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=34038.msg2142966#msg2142966)
24 - Space between us (1) (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=34038.msg2144036#msg2144036) / (2) (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=34038.msg2146004#msg2146004)
25 - Answer (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=34038.msg2148668#msg2148668) + The Dark Side :: Answer (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=34038.msg2151092#msg2151092)
The Special Side I (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=34038.msg2155388#msg2155388) + II (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=34038.msg2162246#msg2162246) + III (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=34038.msg2164964#msg2164964) [Warm Part]
26 - I’m yours (1) (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=34038.msg2167030#msg2167030) / (2) (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=34038.msg2169983#msg2169983) / (3) (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=34038.msg2172289#msg2172289)
27 - Ordinary Day (1) (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=34038.msg2174189#msg2174189) / (2) (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=34038.msg2176736#msg2176736)
28 - Mournful (1) (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=34038.msg2179365#msg2179365) / (2) (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=34038.msg2180977#msg2180977)
29 - Torture (1) (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=34038.msg2185297#msg2185297) / (2) (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=34038.msg2186906#msg2186906)
The Other Side IV (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=34038.msg2190675#msg2190675) + V ครึ่งแรก (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=34038.msg2192608#msg2192608)-ครึ่งหลัง (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=34038.msg2194879#msg2194879) + VI (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=34038.msg2197216#msg2197216) [Pause Part]
30 - And Then... (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=34038.msg2199812#msg2199812)
31 - Voluntary Spirit and Service Mind (1) (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=34038.msg2204228#msg2204228) / (2) (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=34038.msg2209115#msg2209115) / (3) (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=34038.msg2214613#msg2214613) / (4) (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=34038.msg2221089#msg2221089) / (5) (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=34038.msg2226708#msg2226708)
32 - Two families (1) (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=34038.msg2233512#msg2233512) / (2) (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=34038.msg2237331#msg2237331)
33 - Happy Time (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=34038.msg2245998#msg2245998)
The Extra Side :: Loy Krathong Festival (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=34038.msg2216333#msg2216333)
The Extra Side :: T_T (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=34038.msg2249384#msg2249384)
The Special Side :: Work shop Shirt (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=34038.msg2273168#msg2273168)
The Extra Side :: Thank you a Million Times (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=34038.msg2280913#msg2280913)
| | | Fan Art+Art Work | | | (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=34038.msg2225995#msg2225995)
| | | BOT (twitter) | | | (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=34038.msg2226736#msg2226736)
:L2:
_____________________________________________________
-
1 - Grand Opening
ผมชื่อ แกรนด์ อายุ 18 แต่เริ่มแดกเหล้าและเอาหญิงตั้งแต่ 15 ดูดบุหรี่บ้างแต่ไม่ถึงกับติด เรียนไม่ดี กีฬาไม่เด่น กิจกรรมไม่เคยร่วม มีชกต่อยบ้างตามประสา ก็วัยรุ่นอะนะ กำลังคึกคะนอง หึหึ แต่ผมขอบอกไว้ก่อน .. . ใครหน้าไหนก็บังคับผมไม่ได้ทั้งนั้น ถ้ามาให้ผมทำในสิ่งที่ผมไม่ชอบละก็.. .คุณได้เห็นนรกบนดินแน่!!
ไม่ได้ขู่...แต่ลอบกัด มันเจ็บกว่าเยอะ หึ!
ผมไม่สนหรอกนะว่าใครจะมองว่าผมเลวร้ายหรือไม่ดียังไง . .. ก็ผมหล่ออะ คนหล่อทำไรก็ไม่ผิดใช่ปะ?
ตอนนี้ผมเป็นน้องใหม่ ร้ายบริสุทธิ์ เอ๊ยไม่ใช่ละ ผมเป็นเฟรชชี่ของคณะวิศวกรรมศาสตร์ ในมหาวิทยาลัยรัฐแห่งหนึ่ง.. . งงอะดิ สมองที่มีแต่ขี้เลื่อยอย่างผมสามารถสอบเข้ามาได้ไง ??
คำตอบง่ายๆ...ก็ผมหล่อ จบปะ?
.
.
.
“น้องแกรนด์ค่ะ ช่วยลุกออกมาข้างหน้าด้วยจ้ะ” รุ่นพี่ผู้หญิงคนหนึ่งเรียกผมออกไปยืนด้านหน้า
แต่ขอโทษเถอะ กูไม่อยากออกไปเต้นบ้าๆบอๆแบบนั้นโว้ยยยยยยยยยยยยยยยยยยย
“น้องแกรนด์ ได้ยินรึเปล่า? ออกมาด้านหน้าด้วยจ้า” พี่คนเดิมยังคงยิ้มหวานและเรียกผมอีกครั้ง
ผลก็คือ...ผมยังนั่งนิ่ง
ตอนนี้สายตาทุกคู่จับจ้องมาที่ผม...เหอะ ก็กูไม่ลุกซะอย่าง ใครจะทำไม??
แต่ไอ้ใครที่จะทำไมกับผมมันดันนั่งอยู่ข้างๆ มันสะกิดผมและพยายามให้ผมลุกขึ้นตามที่พี่เขาสั่ง
“ไอ้เหี้ยแกน ลุกดิวะพี่คนสวยเขาเรียกไม่ได้ยินเหรอ?”
ผมหันไปมองมัน
“มึงอยากลุกก็ลุกสิวะ”
“แต่พี่เขาเรียกมึง” มันทำหน้านิ่ง ก่อนจะพูดเบาๆว่า “มึงอยากเด่นตั้งแต่รับน้องวันแรกเหรอสัด กร่างมากระวังจะโดนหนักนะมึง กูขอเตือน”
ไอ้คนเตือนผมมันชื่อ ทัช เป็นเพื่อนกับผมมาตั้งแต่สมัยม.ปลาย และเป็นคนที่สนิทกับผมมากที่สุดในบรรดาเพื่อนกลุ่มผมทั้งหมด มันเป็นคนเซอร์ๆติสๆครับ ผมมันเนี้ยยาวระต้นคอ แต่ผมมันไมได้ฟูหรือกระเซอะกระเซิงแบบที่ไอ้พวกอาร์ทแอ๊บสแต๊รกมันเป็นนะ คือเส้นผมมันนิ่มสลวยสวยเก๋เป็นพรีเซ็นเตอร์ให้ซันซิลได้เลยอะ แถมหน้ามันยังจัดว่าหล่อ(น้อยกว่าผมนิดนึง) ผมว่ามันคล้ายอนันดา เอเวอร์ริ่งแฮมแหละ ผิวไม่ขาวไม่คล้ำ ไว้หนวดเครานิดนึงพอเป็นพิธี รูปร่างสูงโปร่งแต่ไม่เก้งก้าง ใบหน้ามีสิว2เม็ด ตรงคาง1และหางคิ้วซ้าย1 สาวๆคนไหนสนใจจะบีบจะนวด
จะคลึง...เอ๊ย ไม่ใช่ละ เอาเป็นว่าสาวๆคนไหนสนใจเพื่อนผมติดต่อได้นะครับ ผมขอค่าตอบแทนแค่สาวๆอึ๋มๆเอ็กซ์ๆถึงใจๆก็พอคร้าบบบบบบบบบบบบบบ
บรรยายสรรพคุณมันมายาวละ ว่าแต่จะโดนเหี้ยไรวะถ้ากูกร่าง ? กูไม่กลัว ... แต่เอาเถอะ ผมยังต้องอาศัยอยู่ในคณะนี้อีกนาน (ถ้าไม่โดนไล่ออกซะก่อนอะนะ) ดังนั้นผมจึงลุกขึ้นเดินออกไปข้างหน้า พวกพี่ๆผู้หญิงแต่ละคนกรี๊ดกันใหญ่...ผมหล่ออะดิ หึหึ
ผมไม่ได้หลงตัวเองนะ แต่ความจริงมันก็ปรากฏอยู่บนใบหน้า จะให้ผมโกหกตัวเองทำไม ใช่มะ ? กร๊ากกกกกก
“เดินมาแล้ว กรี๊ดดดด”
“อร๊ายยย ใครอะเธอ หล่อจัง รู้จักมั้ยๆ”
“แม่งงงง หล่อวะ”
“ใครวะ นายแบบเปล่า?”
“กรี๊ดดดดดดดดด”
อื้อหืมมม แต่ละคนชมจนจะลอยไปดาวอังคารละ
เอาเถอะ ผมชินละกับการแค่ยิ้มมุมปากเล็กน้อย สาวๆก็กรี๊ดกันเสียงหลงเนี่ย
ไอ้คนที่เดินออกไปข้างหน้า(และกำลังหลงตัวเองอย่างเป็นที่สุด)นั้นไม่ได้รู้ตัวเลยว่า มีคนเดินตามหลังอยู่ และมันคงไม่ได้สังเกตเลยว่าสายตาเฟรชชี่ทั้งหญิงและชายนั้นกำลังจับจ้องไปที่อีกคน
“กรี๊ดดดดดดดด หล่อโฮกกกกกกกกกกกกกกก”
“จะละลายแล้วววว”
สาวๆยังคงส่งเสียงกันต่อไป...ก็แหม คนมันHOT!!
“เอาละๆ สาวๆเงียบก่อนนะคะ มาเข้ากิจกรรมของเรากันต่อดีกว่า...แหมแค่พี่พอสเดินมายังกรี๊ดจนไม่สนใจพี่แบบนี้ สงสัยพี่คงต้องไล่พี่พอสออกไปแล้วนะ” เสียงรุ่นพี่ที่เรียกผมตอนแรกพูดออกไมค์แบบยิ้มๆ ไม่จริงจังอะไร ออกแนวแซวมากกว่า
ซึ่งมันพอดีกับที่ผมหันหน้าเข้าหาเพื่อนๆและเจอกับ...
ไอเหี้ยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย
มึงจะหล่อไปไหนครับท่าน!! หล่อแบบเหี้ยๆ หล่อจังไร
ผมมองมันตั้งแต่หัวจรดตีน
โธ่เอ๊ยยย! กูรู้นะว่ามึงไปศัลยกรรมมาชัวร์ ดั้งโด่งๆแบบนั้นมึงคงไม่ได้มีมาแต่กำเนิดหรอก แล้วคงจะฉีดผิวด้วยอะสิ ผิวถึงได้ขาวโอโม่แบบนั้น แล้วนี่มึงไปต่อกระดูกมาใช่มั้ยสูงอย่างกับเสาไฟฟ้า โด่วๆๆๆ กูรู้หรอก กูไม่มองว่ามึงหล่อหรอกไอ้สัด
ไอ้คนแย่งซีนผมมันมองผมนิ่ง เหมือนจะรู้ว่าผมรู้ความจริงของมันแล้ว หึหึ
น่าสงสารมันนะ ขนาดไปศัลยกรรมมายังหล่อน้อยกว่าผมอยู่ดี...เนี้ยแหละน้า มีดหมอหรือจะสู้โครโมโซมXและYอย่างผมได้
มันมองผมด้วยหางตาก่อนจะเดินไปนั่งกับรุ่นพี่ที่เป็นสต๊าฟด้านข้าง
“หยุดกรี๊ดก่อนจ้าสาวๆ ไม่งั้นพี่ให้พี่พอสออกไปจริงๆนะ”
แต่เดี๋ยวก่อน ถ้าคุณโทรมาสั่งสินค้าภายใน...เอ๊ยไม่ใช่ละๆ มุขแป๊กละ เก่าไปๆไม่ผ่าน
แต่เดี๋ยวก่อน เมื่อกี้รุ่นพี่เค้าพูดว่าให้สาวๆหยุดกรี๊ดคนชื่อพอสไม่ได้หยุดกรี๊ดผมนิ
แม่งเอ๊ยยยยยยยยยยยยยย ! กูแทบจะไปเหยียบบนดวงจันทร์อยู่ละ นี่ถ้ากูไม่หันกลับมา กูคงลอยไปปักธงบนดาวอังคารละสัด
สาวๆกรี๊ดมันเข้าไปได้ไงวะ พลาสติกทั้งตัว ต้องของแท้มีมาแต่กำเนิดอย่างผมนี่
ไม่ได้ๆผมต้องนิ่งสงบสยบความเคลื่อนไหว จะให้ศัตรูรู้ไม่ได้ว่าเรากำลังหวั่นเกรงมัน!
“เอาละค่ะ ที่พี่ให้น้องแกรนด์ออกมานี้ไม่ใช่ให้ออกมาเต้นแร้งเต้นกาอย่างที่พวกพี่ทำนะคะ”
ดีวุ้ย แล้วจะให้ทำไรอะ?
“แต่จะให้น้องแกรนด์เล่นเกมค่ะ” รุ่นพี่ผู้หญิงคนเดิมอธิบายต่อ “เป็นเกมง่ายๆค่ะ แค่ทอยลูกเต๋า2ลูก...”
เสียงฮือฮาและหัวเราะคิกคักดังมาจากรุ่นพี่สต๊าฟ
“แต่ก่อนที่จะเล่นนั้นพี่ขออาสาสมัครอีก 1 คนค่ะ เพราะเกมนี้มันต้องเล่นเป็นคู่ถึงจะเร้าใจค้า!! จริงมั้ยค่ะพี่ๆสต๊าฟ”
“จริงที่สุดดดดดดดดดดดดดดด ฮ่าๆๆๆๆๆๆ”
เอิ่ม...ทำไมแต่ละคนทำหน้าเจ้าเล่ห์แบบนั้นอ่ะ?
“ว่าไงคะ มีมั้ย พี่ขออีก 1 คนค่ะ”
“โหยพี่ครับ ทีผมพี่ยังเจาะจงเลือกผม แต่ทำไมพออีกคนพี่ขอความสมัครใจอะ” พี่เขาหน้าเสียเล็กน้อยเพราะผมทำหน้าหาเรื่อง ก็คนมันไม่พอใจนี่หว่า จงใจแกล้งผมชัดๆ
“งะ...ในเมื่อน้องแกรนด์พูดมาแบบนี้ ดังนั้นอีกคนพี่ขอให้น้อง...” ยังไม่ทันที่พี่เข้าจะพูดจบ อยู่ดีๆก็มีคนแทรกขึ้นมา
“พี่เล่นเอง”
ไอ้หล่อจังรายยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย
มึงจะมาเล่นกับกูทำไมห๊ะ!? มึงนั่งเฉยๆก็ดีอยู่ละ หรือถ้าจะให้ดีกว่านี้มึงไสหัวออกไปจากบริเวณนี้เลยจะดีมาก
แน่นอนว่าผมเริ่มหงุดหงิด สาวๆจ้องมันตาเป็นประกายแถมส่งเสียงกรี๊ดแก้วหูแทบแตก
“เอาละคะ ผู้เล่นครบแล้ว ต่อไปพี่จะอธิบายกติกาการเล่นนะคะ เกมนี้ง่ายๆค่ะเพียงแค่ทอยลูกเต๋า2ลูกนี้แล้วทำตามที่หน้าลูกเต๋าออกเท่านั้นแหละคะ อิอิ” แล้วพี่สต๊าฟผู้ชาย 2 คนแบกลูกเต๋ายักษ์กันมาคนละอัน แล้วนำมาวางไว้ตรงหน้าผมกับมัน
สายตาผมไล่อ่านทีละด้านของลูกเต๋ายักษ์ลูกแรก
จับ ... ถู ... คลำ ... เลีย ... หอม ... ส่วนอีกด้านไม่รู้เพราะมันอยู่ใต้
ลูกเต๋ายักษ์ลูกที่สอง
อกและท้อง ... แก้ม ... หลัง ... ปาก ... คอ ... ส่วนอีกด้านไม่รู้เพราะมันอยู่ข้างใต้เช่นกัน
ผมว่าผมพอจะเข้าใจเกมนี้ลางๆละ...
“น้องแกรนด์กับพี่พอสทอยได้เลยค่ะ” สิ้นเสียงรุ่นพี่ที่เป็นพิธีกร ทุกคนต่างเงียบ รอคอยผลลัพธ์ที่กำลังจะเกิดขึ้นจากการทอยลูกเต๋า 2 ลูกนี้
ผมก้มลงหยิบลูกเต๋ายักษ์ก่อนจะโยนขึ้นฟ้า
.
.
.
.
.
ตุบ!
.
.
‘คลำ’
ผมมองที่ลูกเต๋าอย่างปลงตัวเอง คลำเหี้ยไรเนี้ย?
ขณะที่ผมกำลังปลงตกในใจอยู่นั้น เสียงตุบเบาๆจากคนที่ต้องเล่นคู่กับผม ทำให้ผมต้องหันไปมอง
.
.
.
.
.
‘ต้นขาด้านใน’
.
.
ไอเหี้ยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย
ฟัคยูวววววววววววววววววววว
ใครแม่งเป็นคนคิดเกมนี้ขึ้นมาวะ กูอยากจะด่าใส่หน้าแม่งจริงๆ คิดเกมมาให้พ่อมึงกับแม่มึงมาเล่นเหรอไอ้สาดดดดดดดดดดดดดด
โปรดติดตามตอนต่อไป
อ่า...นั่งจิ้มๆคีย์บอร์ดเรื่องนี้ตอนตี1.33
กำลังเล่นเกมอยู่ดีๆองค์ลงซะงั้น 55555+
เป็นยังไง ไม่เข้าใจ งงตรงไหนก็บอกได้นะคะ จะพยายามปรับปรุงค่า :)
แต่ตอนนี้แพรไม่ไหวแล้ววว ตาจะปิด :t3:
ขอตัวไปนอนก่อนน้า ฝันงามๆคร้าบบบบ
:bye2:
-
โปรดแก้ไข ชื่อเรื่อง นิยายของท่าน
ให้ปราศจากคำไม่สุภาพด้วยคะ
ขอบคุณมาก
เจ้สอง
-
แปะไว้ก่อนนะ
-
โปรดแก้ไข ชื่อเรื่อง นิยายของท่าน
ให้ปราศจากคำไม่สุภาพด้วยคะ
ขอบคุณมาก
เจ้สอง
เรียบร้อยค้าาา
แหะๆ ขอโทษด้วยนะคะ ไม่ทราบจริงๆ T T
-
นายเอกนี่หลงตัวเองได้ที่เลย
แต่เกมนี้นี่. . . แหม ไอเดียบรรเจิดจริงๆ
:-[ :-[ :-[
-
อ๊ากกก
มาต่อไวๆนะครับ
+เป็ดให้ด้วย
o13
-
สนุกค้าาาาา
ต่อไวๆน้า :mc4:
-
ไอ้คนหลงตัวเองนี่ อย่างฮาอ่ะ :jul3:
-
เหนือฟ้ายังมีฟ้่เว้ยย
-
:กอด1:
-
ว้อทททททด่าาาาาาาาาาฟัคคคคคคคคคคคคคคคคคคคคคคคคคคคคคคค!!! =[]=!!!!!
เปิดเรื่องมาก็คลำ "ต้นขาด้านใน" เลยเหรอวะ?!!!! ชักจะมันแล้ว...มาต่อด่วนเลยคนเขียน!!
ผมโหดนะครับ!!!! (ล้อเล่นนะ ^^)
-
น่าสนุกอ่ะ มาต่ออีกนะคับ o13
-
หลงตัวเองอ่ะะ คนไรก็ไม่รู้ :impress2: :oo1:
-
ต่อเร็วๆน่ะรออ่านอยู่่
-
คลำยังดีกว่าเลีย...ต้นขาด้านในนะ 5555
-
คลำยังดีกว่าเลีย...ต้นขาด้านในนะ 5555
เห็นด้วย ๆ
-
เห็นด้วย ๆ
เห็นด้วย
-
ถ้าเป็นสมัยเรียนแล้วมีรุ่นน้องที่คิดเกมแบบนี้แกล้งเด็กจริง ๆ จะตามไปตบกะบาลมันทีละคน --"
-
:z3: :z3: เค้าอยากเล่นด้วยยยยยยยยยยยย
-
อยากรู้แล้วอ่ะว่าจะคลำกันยังไง
-
2 - Pause Playing
ผมมองหน้าไอ้คนที่ผมจะต้อง ‘คลำต้นขาด้านใน’
มันมองผมกลับประมาณว่า
‘แน่จริงมึงก็มาคลำสิ’
โด่ ท้าคนผิดแล้วไอ้หนู แค่คลำต้นขาด้านใน เดี๋ยวกูจะคลำให้มึงอ่อยระทวยจนขายหน้าสาวๆให้หมดเลยสัด
“คลำต้นขาด้านในนะคะน้องแกรนด์ อย่าคลำอย่างอื่นนะค่ะ คิคิ” รุ่นพี่หลายคนหัวเราะ
ได้เลยครับพี่!! แกรนด์จัดให้ครับ!!!
ผมนั่งลงชันเข่าก่อนจะพูดกวนตีนมันว่า
“พี่ครับ พี่ไม่อ้าขาแล้วผมจะคลำต้นขาด้านในยังไงละครับ?” เน้นๆย้ำๆที่คำว่า ‘อ้าขา’
นี่ถ้ามีใครมาพูดกับผมแบบนี้ละก็...มันไม่ตายดีแน่อะ เสียศักด์ศรีสุดๆ
ผมนึกว่ามันจะไม่กล้าอ้า ที่ไหนได้มันกลับนั่งลงแล้วกางขา ชันข้อศอกไว้
เอ่อ...ท่านี่แบบว่า...มึงเคยถ่ายนิตยสารปลุกใจเสือป่าเหรอวะ? ไอ้เหี้ยเห็นแล้ว...
“ยืนอึ้งไร คลำดิ” มันท้าครับมันท้า
ในเมื่อเสนอมาแล้วก็สนองซะหน่อยเป็นไร หึหึ
ผมค่อยๆเอื้อมมือไปจับ เริ่มจากเข่า
“น้องผิดที่เปล่า? มันต้องตรงนี้” ไอ้คนอยู่ใต้ล่างผมมันไม่บอกเฉยๆ มันจับข้อมือผมให้ลากขึ้นสูงจนน่าหวาดเสียว
แม่งเสือกใส่กางเกงบอลมาทำห่าไรวะ?
เพราะถ้าเป็นกางเกงแบบอื่นผมคงไม่รู้สึกแบบนี้…ความรู้สึกที่ว่าเหมือนผมกำลังเสียเปรียบมัน ทั้งๆที่ผมเป็นคนคลำต้นขาด้านในมันแท้ๆ
“หึ!”
โอ๊ยยยยยยย!! แม่งงงงน่าหมั่นไส้จริงๆ เอาสิวะคลำก็คลำ อยากให้คลำสูงๆนักใช่มั้ย? จัดไป
มือของผมค่อยๆกางเต็มฝ่ามือ บีบนวดต้นขาด้านใน สลับกับลากปลายนิ้วแผ่วเบา ลากปลายนิ้วขึ้นสูง..ให้เสียวเล่น ก่อนจะลากกลับ...
ผมมองหน้ามันที่ตอนนี้สีหน้าชักไม่ค่อยดีเท่าไหร่
ผมว่าผมรู้นะว่าเพราะอะไร...
ไอ้สิ่งที่เป็นกล่องดวงใจของผู้ชายทุกคนมันโป่งนูนจนสังเกตได้...
ผมมองมันแบบเยาะเย้ย
‘อ่อน’
แต่ก่อนที่ ‘ไอ้หนู’ ของใครบางคนจะเติบโตไปมากกว่านี้ ผมก็ชักมือกลับแล้วยืดตัวขึ้น
“พี่ครับแค่นี้ใช่มั้ยครับ ผมจะได้ไปนั่งกับเพื่อน”
“เอ่อ...ค่ะ น้องกลั...”
“เดี๋ยว”
อะไรอีกวะ?!
ที่โดนไปเมื่อกี้ยังไม่พอรึไง หรืออยากขายหน้าอีกรอบ???
“เกมนี้มันต้องผลัดกันทำไม่ใช่เหรอไง?” มันมองหน้ารุ่นพี่ที่เป็นพิธีกร ซึ่งผมคิดว่าไม่ว่ามันจะพูดอะไรทุกคนก็ทำตามไปหมดนั่นแหละ กูฟังน้ำเสียงมันดิ...เหอะ
“ใช่ค่ะใช่” แหม...รีบตอบเชียวนะครับพี่ “น้องแกรนด์อย่าเพิ่งไปนั่งนะคะ ต้องเป็นฝ่ายโดนกระทำบ้าง คิกคิก”
ผมทำหน้าเซ็งๆ สายตาเหลือบไปเห็นไอ้เพื่อนตัวดีที่มันบอกให้ผมออกมาด้านหน้านี่ ไอ้ทัชกำลังทำหน้านึกสนุก ก็แน่นอนละไอ้นี่มันมีความสุขบนความทุกข์ของผม ยิ่งเห็นผมโดนแกล้งมากเท่าไหร่มันยิ่งมีความสุขมากเท่านั้น...สรุปง่ายๆว่าแม่งโรคจิต!!
สมใจมึงแล้วสิ
ผมมองกวาดสายตาไปทั่วบริเวณ สายตาทุกคู่กำลังจับจ้องมาที่ด้านหน้าเวทีอย่างไม่ลดละ โดยเฉพาะเพศหญิงที่บางคนถึงกับทำหน้าฟิน...
กูพอจะเดาออกว่าเหล่าชะนีทั้งหลายกำลังจิ้นYในสมองอยู่อะดิ ใช่ว่าผมจะหน่อมแน้มไม่รู้จักซะหน่อย
แต่ก็นะ...มันเป็นความสุขเล็กๆของพวกผู้หญิงเค้า ปล่อยให้เค้าจิ้นไปเถอะ ตราบใดที่มันไม่เกิดขึ้นจริงกับผมน่ะ
แต่สายตาไอ้พวกตัวผู้เนี่ยดิ...น่ากลัวสัด
แม่งจะมองกูทำไมเนี้ย กูตัวผู้เพศเดียวกับพวกมึงโว้ยยยยยยยยย
อ๋อ...ผมรู้ละว่ามันมองทำไม
พวกมันอิจฉาผมครับและคงจะหมั่นไส้ด้วยเพราะผมหล่อกว่าพวกมัน จบ.
“พี่พอสทอยลูกเต๋าเลยค่ะ”
มันเดินมาหยิบลูกเต๋าที่ผมทอยไปเมื่อกี้ครับ
.
.
.
.
ตุบ
.
.
‘หอม’
ผมหยิบลูกเต๋ายักษ์อีกลูก ตั้งนะโม3จบ อธิษฐานขอให้ได้ส่วนที่ดีๆ
นะโมตัสสะภะคะวะโตอาระหะโต สัมมาสัมพุดธัสสะ
นะโมตัสสะ...
“เอ่อ...น้องแกรนด์ค่ะ โยนเลยค่ะ”
เวร จะมาขัดทำไมเนี้ยยย โหยยยยย
โยนก็โยนวะ
.
.
.
.
ตุบ
.
.
‘อกและท้อง’
“ผมออกมาก็คือให้พี่พอส ‘หอมอกและท้อง’ ของน้องแกรนด์นะค่ะ” รุ่นพี่พิธีกรสาวประกาศออกไมค์ ยิ้มอย่างมีความสุขแต่ทำให้ผมเป็นทุกข์เพราะไอ้ประโยคต่อมาของพี่เค้าเนี้ยละ
“น้องแกรนด์ ถอดเสื้อด้วยค่ะ”
ห๊ะ!!??
ถอดทำไม ถอดเพื่ออะไร
“พี่พอสเค้าจะได้ ‘หอมอกและท้อง’ ของน้องได้สะดวกไงค่ะ อิอิ”
ผมยืนนิ่ง
กูไม่ถอด!!!!
และเหมือนมันจะรู้ว่าผมไม่ยอมถอดแน่ๆมันเลยพูดว่า
“พี่ช่วยถอดมั้ยครับ?”
“กูไม่ต้องการ”
สถานการณ์เริ่มตึงเครียด บรรยากาศมาคุเริ่มปกคลุมแผ่ไปทั่วบริเวณ มีลางว่าพายุจะเข้า...
แต่แล้วไอ้พวกที่นั่งอยู่และรวมถึงพี่ๆสต๊าฟก็ดันส่งเสียงเชียร์ว่า
“ถอดเลย ถอดเลย ถอดเลย ถอดเลย ถอดเลย ถอดเลย ถอดเลย ถอดเลย”
กระแสกดดันดังขึ้นเรื่อยๆส่วนไอ้ตัวต้นเสียงก็ไม่ใช่ใครที่ไหน...
เดี๋ยวก่อนเถอะไอ้ทัช ความเป็นเพื่อนระหว่างมึงกับกูขาดกันหลังจบกิจกรรมแน่สัด!!!
ไม่ได้มีแต่เสียงที่น่ารำคาญกำลังกดดันผมอยู่เท่านั้น สายตาทุกคู่กำลังจับจ้องผมรวมถึงมันที่กำลังยิ้มเยาะผมด้วย!
ถอดก็ถอดวะ เหี้ยเอ๊ยยยย!!
“กรี๊ดดดดดดดดดดด”
อันนี้ผมมั่นใจละว่ากรี๊ดผมแน่ๆ สายตาสาวๆจ้องที่ผมตาเป็นมัน เข้ามาเขมือบผมได้คงทำไปแล้ว...
ถามว่าอายมั้ย?
ตอบได้เลยว่า...ไม่
จะอายทำไม ผมไม่ได้มีนมนูนๆเด้งๆแบบผู้หญิงนี่นา แต่ที่เล่นตัวไปตอนแรกก็เพราะเดี๋ยวเค้าหาว่าผมง่าย ใจจริงอยากจะถอดยั่วสาวๆแบบนี้นานละ ฮ่าๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
ว่าแต่ ‘หอมอกและท้อง’ มันก็แค่เอาจมูกมาชนๆบนตัวผมแหละมั้ง คงไม่รู้สึกรู้สาอะไรเท่าไหร่
ไอ้คนที่ต้อง ‘หอมอกและท้อง’ เดินเข้ามาชิดจนเห็นความแตกต่างของส่วนสูง
จะชิดทำเหี้ยไร?
และผมก็ได้คำตอบครับ...
มันย่อตัวลง มือดันหลังให้ผมเข้าไปใกล้มากขึ้นและเริ่มใช้จมูกเกลี่ยไปมาบริเวณสะดือ วนไปรอบๆอย่างอ้อยอิ่ง ก่อนจะย้ายที่มาบริเวณยอดอกซ้าย
ทำไมผมรู้สึกแปลกๆบริเวณกลางลำตัวผมละ นี่ถ้าผมหลับตาแล้วจินตนาการว่าเป็นผู้หญิงกำลังทำอยู่นะ...
“โอ๊ยยย!!!”
ผมผลักมันออกอย่างแรง
ทำไมน่ะเหรอ ? ถามได้ก็แม่งกัด!!!!!!!!
“ไอ้เหี้ย มึงกัดหัวนมกูทำไม!? เป็นหมาเหรอวะ แม่งเอ๊ยยยย”
ผมโวยวายพลางหยิบเสื้อมาใส่อย่างอารมเสีย รุ่นพี่ผู้หญิงพูดอย่างงงๆว่า
“หา? เอ่อ พี่พอสกัดเหรอค่ะ?”
“พี่จะไปถามมันทำไม ดูรอยฟันไหมครับ?”
ให้ตายเหอะ ยังทำหน้าลอยไปลอยมาอยู่อีก ไม่ได้รู้สึกผิดเลยใช่มั้ย? คนเหี้ยไรหน้าด้านได้อีก
“เอ่อ เอาเป็นว่าพี่ขอโทษแทนพี่พอสด้วยนะคะ แหะๆ น้องแกรนด์กลับเข้าไปนั่งที่ได้แล้วคะ”
“มึงต้องขอโทษกู” ผมไม่ฟังที่พี่เค้าพูดสักนิด แต่กลับจ้องหน้าไอ้คนที่เพิ่งกัดผมไปเมื่อสักครู่
ผมนิ่ง
มันนิ่ง
ตาต่อตา ฟันต่อฟัน
เงียบอยู่นาน เหมือนมันกำลังตัดสินใจ
“ไม่”แล้วมันก็เดินหันหลังกลับไป
“เหี้ยยยย กลับมาขอโทษกูก่อน” ผมถลาเข้าไปหวังจะกระชากมันกลับมาคุยให้รู้เรื่อง แต่พี่ๆเค้าก็ดึงตัวผมไว้ก่อน
“เอ่อ...พี่ขอโทษแทนพี่พอสจริงๆค่ะน้อง คือพี่พอสเค้าชอบแกล้งงี้แหละคะ อย่าไปถือสาพี่เค้าเลยนะคะ” พี่เค้าพูดอย่างอ้อนวอนให้ผมอภัยมัน
ผมไม่ตอบรับอะไร แต่เดินกลับเข้าไปนั่งที่
“หึหึ”
“หึหึ เหี้ยไร” ผมถามไอ้ทัช ตอนนี้ในใจมันคงจะนึกสนุกอยู่ละสิ เห็นผมโดนปั่นหัวได้ขนาดนี้
“เปล่า แต่เมื่อกี้แอบเคลิ้มนะมึงอะ”
“ไอเหี้ยยยยยยยยยยยยยยย เพราะมึง เพราะมัน กูเลยขายหน้า กูเอาคืนแน่ จำไว้” พูดเสร็จผมก็ลุกออกมาจากตรงนั้นทันที เดินไปหารุ่นพี่คนนึงที่เป็นสต๊าฟแล้วบอกว่าขอไปเข้าห้องน้ำแต่จริงๆแล้วผมจะกลับหอต่างหาก
ผมไม่ได้งอนมันนะ ไม่ได้หวังว่ามันจะมาง้อด้วย ผมไม่ได้งี่เง่าแบบพวกผู้หญิง แต่เพียงหงุดหงิด อารมณ์เสีย แบบที่ใครๆเค้าก็เป็นกันและไม่ต้องการให้ใครมายุ่ง
ไอ้ทัชผมเอาคืนมันเมื่อไหร่ก็ได้ ข้อหามันนำพาความอับอายมาให้
ส่วนไอเหี้ยพอส...แค้นนี้ต้องชำระ!
ต่อด้านล่างค่ะ
-
ผมไม่ได้เป็นเด็กต่างจังหวัดหรอก เพียงแต่บ้านไกลจากมหาลัยป๊ากับม๊าเลยให้ผมอยู่หอ เพื่อที่จะได้สะดวกในการเดินทาง แน่นอนว่าผมอยู่คนเดียวไม่มีรูมเมท ไม่มีคนแชร์ค่าห้องด้วย เพราะผมก็ไม่ได้ฐานะยากจนอะไร แต่ก็ไม่ได้รวยเว่อร์จนถึงขั้นต้องอยู่คอนโดหรูหรา และอาจเป็นเพราะผมเป็นลูกคนเดียวทุกสิ่งทุกอย่างจึงได้รับอย่างเต็มที่
ผมล้วงไอโฟนออกมาจากกระเป๋า กดโทรหา ‘เต็งหนึ่ง’ ซึ่งเป็นเพื่อนอีกคนในกลุ่มผม ผมขี้เกียจกลับหอและเดี๋ยวไปหามันดีกว่า
รอฟังเสียงรอสายสักพักแล้วก็มีคนรับ
/ว่าไง/
“มึงอยู่ไหน”
/รับน้องอยู่ที่คณะ/
“เออ เดี๋ยวกูไปหา”
แค่นั้นแล้วผมก็กดวาง
เต็งหนึ่งมันเป็นผู้ชายนิ่งๆครับ จะเรียกว่าเงียบๆก็ว่าได้ ไม่ค่อยมีเรื่องมีราวหรือปากเสียกับชาวบ้านเค้าไปทั่วแบบผมหรอก ที่สำคัญเรียนเก่งครับ มันรู้จักกับผมตอนม.5 ถึงแม้จะอยู่คนละห้องกัน (มันห้องคิงผมห้องกลางๆ) แต่เพราะมันเห็นผมดูดบุหรี่อยู่หลังห้องน้ำ ผมนึกว่ามันจะเอาไปฟ้องเพราะส่วนใหญ่เด็กเรียนมักจะสนิทกับอาจารย์ใช่มั้ยครับ แต่ที่ไหนได้มันกลับพูดแค่ว่า ‘มึงดูดไปเถอะ กูไม่บอกจารย์หรอก’ แค่นี้แหละครับ จุดเริ่มต้นที่ทำให้ผมเป็นเพื่อนมัน
และตอนนี้ผมกำลังไปหามันที่คณะสัตวแพทยศาสตร์ ซึ่งเป็นคณะที่มันตัดสินใจศึกษาต่อ ผมถามมันว่าทำไมถึงไม่เลือกเรียนแพทย์แบบคนอื่นๆ ซึ่งถ้ามันสอบผมว่ามันติดครับ แต่มันกลับตอบว่า
‘กูอยากเป็นหมอหมาเพื่อมารักษาพวกมึง เผื่อวันใดที่พวกมึงถูกทำร้ายมา กูจะได้รักษาให้’
ดูมันตอบสิครับ-*-
ผมเดินไปเรื่อยๆจนถึงหน้าคณะมันก็เห็นว่ากำลังรับน้องกันอยู่
แม่งก็คล้ายๆกันเลยนี่หว่า แล้วกูจะมาทำไมวะเนี่ย??
ผมมองดูเวลาขณะนี้ 11.46 น. ใกล้เที่ยงแล้วนี่หว่า เดี๋ยวพวกพี่ๆเค้าคงปล่อยไอ้เต็งละมั้ง จะได้ไปกินข้าวด้วยกัน นั่งรอมันแถวนี้ก็ได้ ผมตัดสินใจอย่างนั้นเลยบอกมันไปทาง Line
สักพักรุ่นพี่ก็ปล่อย มันเดินตรงมาหาผมพร้อมกับเพื่อนใหม่อีก 5-6 คน มันแนะนำให้รู้จักแต่ผมก็ไม่ได้ใส่ใจที่จะจำหรอก ถึงยังไงก็ไม่ได้เจอกันบ่อยๆอยู่แล้ว
“ทำไมมึงไม่เข้ารับน้อง”
กูว่าแล้วว่ามันต้องถาม
“กูเจอคนกวนตีน แม่งหล่อน้อยกว่ากูแล้วยังมากัดหัวนมกู สงสัยอิจฉาที่กูหล่อกว่า” ผมตอบแล้วตักข้าวเข้าปาก
“แล้วไอ้ทัชละ”
“เพราะมันนั่นแหละที่คะยั้นคะยอให้กูออกไปเล่นเกมบ้าๆบอๆนั่น” แล้วผมก็เล่าเรื่องที่โดนออกไปเล่นเกมทอยลูกเต๋าให้มันฟัง
เออ พูดถึงไอ้ทัช ทำไมป่านนี้มันยังไม่โทรหาวะ นี่กูหายไปนานขนาดนี้แล้วยังไม่ตามอีก ไอ้เพื่อนเวร (ไหนว่าไม่ได้ต้องการให้ง้อไงจ้ะ? : Pierre)
“เออน่ะ ที่มันเตือนก็ถูกแล้ว กูได้ข่าวว่าวิศวะรับน้องแรง โหด เถื่อน”
“ไม่เห็นจะโหด เถื่อน อย่างที่มึงว่าเลยวะ กูก็โดนรับน้องแบบมึงอะ เต้นบ้าๆบอๆ”
“ไอ้สัด ยังไม่เปิดเทอม ต้องรอเปิดเทอมสิวะ ถึงจะของจริง”
เหรอวะ...ไม่รู้วุ้ย กูไม่สน กูสนแต่ไอ้เหี้ยพอส ถ้ากูเจอมันเมื่อไหร่นะ....ต่อให้เป็นรุ่นพี่ก็เถอะ กูไม่ไว้หน้าหรอก
หลังจากกินข้าวเสร็จผมตัดสินใจเข้ารับน้องต่อ ไม่ใช่เพราะผมอยากให้ไอ้ทัชง้อนะ ผมแค่ไม่มีที่ไปต่างหาก ไอ้เต็งหนึ่งมันก็ไปรับน้องคณะมันต่อ และตัวผมเองก็ไม่อยากกลับหอตอนนี้ซะด้วย
แต่พอเข้ากิจกรรมผมก็ไม่เห็นไอ้เหี้ยพอสเลยครับ แต่ก็ดีแล้วละ เห็นหน้ามันแล้วหมั่นไส้!
กิจกรรมก็ดำเนินไปเรื่อยๆครับ ผมว่ามันก็สนุกดีนะ ทำให้ได้รู้จักเพื่อนมากขึ้น (ที่สำคัญรู้จักสาวๆถึงแม้จะน้อยกว่าเยอะก็เถอะ 555) พวกพี่ๆเค้าก็เต้นบ้าๆบอๆ เล่าเรื่องต่างๆให้ฟัง แนะนำคณะ เฮฮาสนุกสนานกันไปและเมื่อถึงตอนเย็นพี่เค้าก็มีการเฉลยพี่หนอน(รุ่นพี่ที่แอบเนียนมาเป็นรุ่นน้อง) เป็นผู้ชายเนี้ยละแต่ไม่น่าเชื่อเลยเพราะพี่เค้าไม่เหมือนรุ่นพี่ปี2 หน้าเด็กมาก จากนั้นก็พวกพี่ๆเค้าก็แยกพวกผมออกเป็นแต่ละเมเจอร์ ผมกับทัชอยู่เจอร์เดียวกันครับเลยดีไป (ที่จริงตั้งใจมาอยู่ด้วยกันต่างหาก)
รุ่นเมเจอร์ผมแจกแผ่นกระดาษเล็กๆให้แต่ละคน ผมกางดูพบว่าเป็นเบอร์โทรศัพท์
“ในมือน้องๆเป็นเบอร์รุ่นพี่รหัสนะครับ ขอให้น้องๆโทรหาและแนะนำตัวเองด้วยว่าชื่ออะไรมาจากไหนหน้าตารูปร่างยังไง แต่ส่วนพี่เค้าจะเงียบหรือตัดสายทิ้งก็ไม่ทราบนะครับ พี่ๆเค้าจะทดสอบความพยายามและความกระตือรือร้นของน้องๆ น้องๆต้องรู้ว่าใครเป็นพี่รหัสตัวเองก่อนถึงว่าเฉลยสายรหัสนะครับ ซึ่งพี่จะบอกอีกทีว่าวันไหน...มีใครสงสัยอะไรมั้ยครับ? ถ้าไม่มีงั้นพี่ปล่อยเลยละกันครับ ขอบคุณมากที่มาร่วมกิจกรรมวันนี้ครับ”
ผมยัดกระดาษนั้นใส่กระเป๋าก่อนจะหันไปหาไอ้ทัช
“มึง”
“อะไร”
“เซอเวย์แถวนี้กัน”
เซอเวย์ของผมหมายถึงการหาร้านเหล้าหรือผับเจ๋งๆนั่นเอง
ก็แหม...ผมยังต้องอยู่แถวนี้อีกนานนะคร้าบบบบบบบบ มันก็ต้องมีบ้างไรบ้าง หึหึ
โปรดติดตามตอนต่อไป
อ่า...ขอบคุณทุกคอมเม้นต์มากค้าบผม
:impress2:
แล้วก็ต้องขอโทษด้วยนะคะที่มาอัพช้า เพราะมัวแต่เล่นเกม แหะๆ
ที่จริงการบ้านก้มีแต่ไม่ทำ กร๊ากกกกก อัพนิยายดีกว่า อิอิ
ตอบคุณ iamnan
คือที่จริง...แพรเอามาจากรุ่นพี่อะละ แหะๆ เพียงแต่คำบนลูกเต๋าก็จะประมาณนี้แต่เบาๆกว่านิดนึง
แล้วต้องทำจริงๆด้วยนะคะ คือพี่ๆเค้าเลือกแต่ผู้ชายอะ
โหยยย แพรนี้จิ้นไปไกลแล้ววววววววววว 55555555+
-
รอดูว่าจะชำระแค้นยังไง
-
สนุกมากเลยชอบเรื่องแนวนี้
แหม แต่วันแรกนี่รับน้องแรงกันจัง
เกมส์จิ้นมากกกก ฟิน
-
เบอร์ผู้ได๋น้อ :m13:
ไปเซอเวย์กันหรอเจอพี่พอสแน่ๆ หุหุ
-
น่าสนุกค่ะ จะติดตาม
-
พี่พอสพระเอก แต่นายเอกทุกเรื่องไมต้องคิดว่าตัวเองแมนดีดัก ร้ายเก่ง แกร่งกล้า แต่ไหง
แพ้พระเอก เสียจิ้นอีกต่างหาก สุดท้ายก็นะเป็นของพระเอกและระทวยทุกราย
ก่อนเสียจิ้นปากร้าย คิดว่าตัวหล่อ เฮ่อๆๆๆๆๆๆๆ(แต่เลดี้ชอบค่ะ แนวนี้มันดี)
-
หึหึ
o3
ติดตามตอนต่อไป
+เป็ดเป็นกำลังใจให้ครับ
-
อาจจะเป็น เบอร์พี่พอส หึหึ ><
-
O_O" *0*" ><"
เกมนั้นมัน. . . เยี่ยมมาก!!
-
สนุกดีชอบ ชอบ มาต่ออีกนะคับ
-
เบอร์พอสแหงเลย
เรื่องสนุกมากค่ะ
ตามต่อไป....
-
รอค่ะรอ รอตอนต่อไป
-
:z1:อยากเจอรับน้องแบบนี้บ้างจัง^^
-
น่ารักนะ
-
มาต่อเหอะครับ อยากรู้แล้วอ่ะว่าสองหล่อจะทำไงต่อ :a5: :a5:
-
กูไม่สน กูสนแต่ไอ้เหี้ยพอส
ประโยคนี้แบบ ......... อะโล่ฮ้า 5555555555555555555555
-
มีเนื้อหาไม่เหมาะสม
กรุณาใช้วิจารณญาณในการอ่าน
3 - Sex,Have fun
ณ ตอนนี้ผมกับไอ้ทัชกำลังซดเหล้าเข้าปากอย่างเมามันส์ครับ แดกได้เป็นแดก ไม่มีหยุด ขวดโซดา กระติกน้ำแข็งวางระเกะระกะเต็มโต๊ะ
ร้านนี้เป็นร้านเหล้าแบบดิบๆเถื่อนๆครับ มีเล่นดนตรีสด มันส์มากกกกกกกกกกกกกก
ลุกขึ้นเต้นทุกโต๊ะ ชนๆมั่วๆนัวๆกันไป
เบลน285 วันฮันเดรดไพเพอร์ ... เหลือเพียงแต่ขวดเพราะสิ่งที่บรรจุอยู่ในนั้นถูกผมกับไอ้ทัชซดเกลี้ยงแล้วคร้าบบบบบบบ
และตอนนี้ กลมที่4...เรด เลเบิ้ล ครับผม
มา 2 แต่แดกอย่างกับมาเป็น10
ถามว่าพวกผมเมามั้ย .... หื้มมมม ?? ใครมาวววววววววววววว
“อีกแก้วนะคะ ชมพู่ชงให้” สาวน่าตาสะสวยที่ผมเพิ่งรู้จักได้ไม่ถึง20นาทียื่นแก้วมาให้ทันทีเมื่อผมดื่มหมดและวางแก้วลง
“น่ารักที่สุดเลยครับ” ผมไม่ชมเปล่า หันไปหอมแก้มน้องเขาเป็นการตอบแทน มืออีกข้างที่ว่างก็โอบเอวที่ได้สัมผัสผิวโดยตรงเพราะน้องเค้าใส่เสื้อเอวลอยเช้าชุดกับกระโปรงสั้นจนเห็นไปถึงไหนต่อไปน่ะสิครับ หึหึ เปรี้ยวเข็ดฟันแบบนี้แหละผมชอบ
อันที่จริงมีสาวๆมาป้วนเปี้ยนขอชนแก้วเยอะนะครับ แต่พอน้องชมพู่มานั่งด้วยเท่านั้นแหละ เรตติ้งผมตกเลย ส่วนไอ้ทัชก็ยังมีสาวๆคอยมาชนแก้วตลอด
น่าสงสารมันนะ...นั่งเฉยๆในมือก็กระดกเหล้าเข้าปาก ไม่เหมือนผม มืออยู่ที่เอวนุ่มๆ ไม่ต้องชงเหล้าเองด้วยซ้ำ เห้อออออ ทำไงได้ ก็ผมหล่อกว่ามันนิ (ความจริงคือมีแหละ แต่ไอ้ทัชมันไม่เอา มันบอกไม่มีอารมณ์)
ไอ้ทัชมองผมที่กำลังคลอเคลียกับน้องชมพู่อย่างไม่สนใจคนรอบข้าง
ก็แหม...จะสนใจทำไมล่ะครับ ในเมื่อเนื้อหอมๆข้างนี้มันน่าสนใจกว่า
แต่เมื่อแดกเหล้ามากๆ ร่างกายก็ต้องขับสิ่งดีๆออกไปเพื่อรับแอลกอฮอล์เข้าสู่สายเลือด (?)
“พู่ครับ เดี๋ยวพี่ขอตัวไปเข้าห้องน้ำก่อนนะ” ผมกระซิบบอกเพราะเสียงเพลงมันดังมาก
“ไปไหวไหมค่ะ?”
“ถ้าไม่ไหวจะพาไปเหรอครับ?” ผมมองตาน้องชมพู่อย่างมีเลศนัย
“ก็ใช่น่ะสิ ไอ้ห่าลุกไปเยี่ยวได้แล้วมึง ให้น้องเค้าพาไป สภาพแบบนี้ไม่ถึงห้องน้ำแน่”
ไอ้ทัชมันขัดครับ
แหมมึงอิจฉาก็บอกมาเถอะ
“สาดดดด นั่งเฝ้าโต๊ะดีๆนะมึง และกลับมาเหล้าอย่าเพิ่งหมดกลมด้วย กูยังไม่มาวววว ปายครับน้องชมพู่ พยุงพี่หน่อยน้า” ผมพูดห้วนๆกับไอ้ทัชก่อนจะหันมาพูดเสียงหวานกับน้องชมพู่
“เออ ‘เสร็จ’ เร็วๆละกัน หึ” แล้วมันก็กระดกเหล้าเข้าปากต่อไป
ห้องน้ำเป็นห้องน้ำรวมครับ แยกเป็นห้องเดี่ยวมีทั้งหมด 5 ห้อง ผมก็รีบเข้าไปจัดการธุระเสร็จให้เรียบร้อยก่อนจะเปิดประตูออกมา แกล้งเซไปชนน้องชมพู่ที่ยืนพิงรอผมอยู่
“อุ๊ย!” ถึงจะอุทาน แต่ท่าทางนั้นดูไม่ตกใจเลย แถมยังมองผมแบบเชิญชวนอีก
หึ...คงรู้สินะว่าอะไรจะเกิดขึ้นต่อไป
ผมไม่พูดพร่ำทำเพลง บดขยี้ริมฝีปากตัวเองกับริมฝีปากที่แต่งแต้มไปด้วยลิปสติกสีแดงสดนั่นทันที มือข้างหนึ่งดันเองห้องเค้าให้เข้ามาแนบเนื้อผมมากยิ่งขึ้น ส่วนอีกข้างก็เลิกเสื้อเอวลอยจนหน้าอกทรงโตออกมาท้าทายสายตาผม
หืม...
เหมือนมีคนเดินมา...
คิดว่าผมจะหยุดเหรอ ?
เนื่องจากผมหันหน้าเข้ากำแพงผมเลยไม่รู้ว่า ไอ้คนที่เดินมานั้นเป็นใครและจะมองผมกับน้องชมพู่ยังไง ผมรู้แต่ว่าตอนนี้ผมไม่ไหวแล้วครับ...ยังไงก็ต้องได้
“คิกๆอย่าสิค่ะพี่พอส”
หืม? ทำไมชื่อมันคุ้นแปลกๆ แต่ช่างเถอะ มาเอากันอีกคู่ก็ดีไปจะได้มีเพื่อน หึหึ
ผมจัดการปลดซิบกางเกงตัวเองออก 2 มือนุ่มนิ่มของชมพู่ก็ไม่รอช้าเข้ามากอบกุมและเริ่มรูดขึ้นลงทันที ปลายนิ้วโป้งสะกิดที่ยอดเจ้าหนูของผม
“อาส์ น้องชมพู่แกล้งพี่เหรอครับ เดี๋ยวเถอะ”
ผมลูบไล้ไปตามต้นขา กระโปรงที่สั้นนั้นไม่ได้ช่วยอะไรเลยแม้แต่น้อย ผมรุกล้ำเข้าไปในตัวของชมพูอย่างง่ายดายและรับรู้ได้เลยว่า...ผู้หญิงคนนี้ผ่านมาเยอะ
“พี่แกรนด์เข้ามาในตัวพู่ซะทีสิค่ะ พู่ไม่ไหวแล้ว” ชมพู่บอกผมด้วยน้ำเสียงที่เซ็กซี่และยากที่จะปฏิเสธ
ผมจับขาข้างหนึ่งยกขึ้นมาและสอดใส่เข้าไปในตัวของชมพู่
“อา...” ชมพูครางอย่างไม่ได้สติ
ตึง!!
เสียงแผ่นหลังกระแทกกับกำแพงเบาๆนั้นทำให้ผมหันไปมองคนข้างๆ ไอ้คู่ที่เพิ่งมาหลังผมไม่นานนี้มาอยู่ด้านเดียวกับผมแล้วนั่นเอง
ผู้หญิงหน้าตาน่ารัก จิ้มลิ้ม ที่สำคัญนมใหญ่มาก ยิ่งอยู่ในสภาพกำลังเอากันแบบนี้ยิ่งเหมือนนางเอกเอวีญี่ปุ่นเลย
ส่วนผู้ชาย...
ไอ้เหี้ยพอส!!
มันหันมายิ้มเยาะใส่ผมก่อนที่กลางลำตัวมันจะกระแทกใส่ผู้หญิงที่น่าตาจิ้มลิ้มแบบไม่ยั้ง
แม่งงง!! เย้ยกูไอ้สัด
ผมเห็นดังนั้นจึงรีบเร่งเครื่องบ้าง
“พั่บๆๆๆๆ”
เสียงคนกำลังกินตับกัน2คู่นั่นดังไปทั่วบริเวณ
“แฮ่กๆ พะ..พี่..พอสขา..มะ..ไม่...ไหวแล้ว”
ผมสังเกตได้ว่าผู้หญิงของไอ้พอสท่าทางจะเสร็จแล้ว...แต่ดูเหมือนว่าตัวมันจะไม่เสร็จง่ายๆ สายตาผมจับจ้องไปยังแก่นกลางลำตัวมัน...
ไอเหี้ย สากกะเบือหรือค-ยวะ ? ผู้หญิงมันรับเข้าไปได้ยังไงนั่น
แต่น่าแปลก ที่ผมเห็นน้องชายมันแล้ว...ผมยิ่งมีอารมณ์
“อ๊ะ อ๊ะ ... เสียววว...อ๊า!!” และน้องชมพู่ก็เสร็จตามกันไป ตอนนี้ก็เหลือแต่ผมและไอ้เหี้ยพอสที่ยังคงกระแทกใส่ตัวของผู้หญิงอย่างเมามันส์
แต่จากนั้นไม่นานผมก็ต้องรีบชักแกรนด์น้อยออกและปล่อยน้ำสีขาวขุ่นเต็มหน้าท้องของชมพู่
“อา...”
สุดยอดเลยครับ...
นี่ถ้าเป็นห้องส่วนตัวนะ หึยยย ไม่ใช่แค่รอบเดียวแน่ๆ
ผมจัดการตัวเอง ส่วนน้องชมพู่ทำความสะอาดเสร็จ จัดแจงเสื้อผ้าเรียบร้อยก็กลับไปนั่งที่ แต่ผมขอเข้าห้องน้ำแปบนึงก่อน
“น้องชมพู่กลับไปก่อนนะครับ พี่ขอเข้าห้องน้ำแปบ”
“ค่ะ พี่แกรนด์สร่างเมาแล้วใช่มั้ยค่ะ อิอิ”
“แน่นอนครับ พู่เล่นตอดรัดพี่ซะ...จะไม่ให้สร่างเมาได้ไง”
“บ้า พูดไรก็ไม่รู้ พู่ไปนั่งที่แล่ว” แล้วน้องชมพู่ก็เดินกลับไปนั่งที่ ส่วนตัวผมมองไอ้อีกคู่ที่ยังเอาไม่เสร็จแล้วก็ต้องอารมณ์ขึ้นอีกครั้ง...
ผมเข้าห้องน้ำ จัดการรูดซิบแล้วงัดเจ้าแกรนด์น้อยออกมาทำภารกิจกับแม่นางทั้ง 5 (มือผมนั่นแหละ -*-)
พร้อมกับฟังเสียงไอ้คู่ที่กำลังเอากันด้านนอก พลางจินตนาการถึงมันยิ่งทำให้ผมขยับข้อมือเร็วขึ้น
“อ๊า...พะ..พี่พอส...เสียว..อ๊า...จะถึงแล้ว..อา.....อ๊า!!!” เสียงสุดท้ายของสาวที่กำลังถูกเอาอยู่ด้านนอกนั้นทำให้ผมรู้ว่าเจ้าตัวคงเสร็จไปอีกรอบ
“นิวอย่าตอดพี่ซิครับ...เดี๋ยวพี่เสร็จ...อ๊า...บอกว่าอย่ารัดพี่แน่นไง...อะ..อา” จากเสียงมันทำให้เดาได้ไม่ยากว่ามันคงเสร็จแล้วเหมือนกัน
“อา...”
นี้เสียงผมเองครับ...ใช่แล้ว ผมเองก็เสร็จรอบที่2
นานชิบหายเลย แม่งไอ้สากกะเบือของมันอึดสัดๆ ผู้หญิงเสร็จไปตั้ง2รอบแต่มันเพิ่งเสร็จรอบเดียว
ผมจัดการทำความสะอาดอีกครั้งและรอเวลาสักพัก เพื่อให้มันใจว่าไอ้เหี้ยพอสกับผู้หญิงของมันออกไปแล้วจึงเปิดประตูห้องน้ำออกไป
“เฮ้ย!” แต่แล้วผมก็ต้องผงะเมื่อไอ้คนที่ควรจะไปได้ตั้งนานแล้วกลับยืนจังก้าหน้าประตูห้องน้ำผม เหมือนกับกำลังรอคอยให้ผมออกมาอยู่...
“หึ”
“ยืนขวางทำเชี่ยไร หลบดิวะ”
“เห็นของกูแล้วอารมณ์ขึ้นจนต้องไปว่าวอีกรอบรึไง?”
“พ่อมึงสิ กูเห็นผู้หญิงของมึงหรอก น่ารักเหี้ยๆ”
“ไม่มีปัญญาหาได้แบบกูอะสิ หึ”
ไอ้เชรี่ยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย
มันหยามครับมันหยาม!!!!
“เหอะ! กูหาได้ เพียงแต่วันนี้กูอยากได้แบบเปรี้ยวๆหรอก มึงอะสิ หาไม่ได้แบบกู เลยต้องเอาหญิงน่ารักแก้ขัดไปก่อน” มันเลิกคิ้วประมาณว่า ‘แน่ใจ๊?’
ผมแก้ตัวไปงั้นแหละ ทั้งๆที่ในใจก็รู้ดีว่าผู้หญิงของมันน่า...ขนาดไหน ก็ผมไม่อยากเสียฟอร์มนี่นา เหอๆ
“หึหึ เดี๋ยวกูหาให้แบบน่ารักน่าเอาอะ...เป็นการขอโทษเรื่องเมื่อตอนรับน้องวันนี้แทนที่กูไปกัดหัวนมมึง”
เออไอ้สัด ขอโทษแบบนี้ก็ยังดีวะ นี่ผมไม่ได้เห็นแก่ผู้หญิงจริงๆนะครับ
“แล้วมึงมากัดหัวนมกูทำไม แม่ง! กูขายหน้านะไอ้เหี้ย”
“กูอยากกัด มีไรมะ?” น้ำเสียงกวนตีนไม่พอ ยังทำหน้าเจ้าเล่ห์อีก
“หึ้ยย เดี๋ยวเหอะมึง วันหลังกูจะกัดหัวนมมึงคืน”
“กูจะรอวันนั้น หึหึ”
ผมรีบเดินออกจากตรงนั้นเพื่อนที่จะกลับไปนั่งที่ ป่านนี้ไอ้ทัชกับน้องชมพู่สงสัยแย่แล้ว ยิ่งอยู่เถียงกันมันผมยิ่งดูเหมือนหมาจนตรอกเข้าไปทุกที ให้ตายสิ
เมื่อผมถึงโต๊ะ ไอ้ทัชก็เอ่ยปากถามทันที
“นานเชียวมึง กี่รอบละ” ผมไม่ตอบมัน แต่กวาดสายตาทั่วโต๊ะแล้วก็ไม่เห็นคนที่ผมเพิ่งได้ไปหมาดๆ และเหมือนไอ้ทัชจะรู้จึงบอกว่า “น้องชมพู่เค้าขอกลับก่อน สงสัยลีลามึงไม่ถึงใจน้องเค้าวะ ฮ่าๆๆๆๆ”
“ไอ้สัด อีนั่นแหละที่หลวมจนกูต้องไปว่าวเองอีกรอบ”
“อ่าวเหรอวะ มิน่า...กูก็สงสัย น้องชมพู่เค้ากลับมาได้นานและ แต่มึงยังไม่มาสักที กูนึกว่าได้อีกคนไปแล้วนะเนี่ย”
ผมมองขวดเรดเลเบิ้ลที่ตอนก่อนจะไปมันยังเกือบเต็มขวด แต่ทำไมตอนนี้เหลือไม่ถึง1/4 วะ?
“มึงนั่นแหละช้าเอง ช่วยไม่ได้ สั่งมาอีกกลมสิวะ” ไอ้ทัชรีบพูดดักคอ ผมจึงหันไปสั่งเบลน285มาแทน
ไอ้ทัชเป็นคนคอแข็งครับ แข็งมากถึงมากที่สุด อย่าได้ไปท้าออนเดอะร๊อคกับมันเชียว ของโปรดมันเลยละ
แต่มันเมาง่ายกับเครื่องดื่มจำพวก ไวน์ และ เบียร์ครับ
ผมเองก็ไม่ได้เมาง่ายนะครับ แต่ถ้าเจอเพียวๆเข้าไปก็คงจอด
แดกไปได้อีกสักพักผมก็รู้สึกว่าเหมือนมีใครจ้องผมอยู่...
และเมื่อผมลองหาต้นตอนั้นก็ได้พบกับ
“ไอ้เหี้ยพอส” ผมกระซิบกับตัวเองเบาๆ
มันจ้องผมผมก็จ้องมันกลับ...แต่สุดท้ายแล้วก็เป็นผมเองที่หลบสายตามันก่อน
เห็นหน้ามันแล้วนึกถึงตอนที่มันเอากับผู้หญิงอยู่นั้นมันยิ่งทำให้ผมมีอารมณ์ จนน้องชายผมเริ่มแข็งตัวอีกครั้ง ผมจึงดับอารมณ์ด้วยเหล้าเพียวๆ ให้มันบาดคอ เผื่อว่าผมจะได้เลิกคิดถึงฉากนั้นและน้องชายผมจะได้สงบลงซะที
นั่นทำให้ผมรู้ในสิ่งที่ไม่อยากจะยอมรับเลยว่า...ผมไม่ได้เห็นผู้หญิงของมันแล้วค-ยโด่
แต่...
เพราะ...
เห็นน้องชายของมันนั่นเอง...
โปรดติดตามตอนต่อไป
อ่า...หายไปนาน...เอิ่มไม่อยากจะยอมรับเลยว่า...
แพรติดเกมค่ะ 555555555555555+
ที่จริงคิดฉากนี้ไว้นานและ แต่ไม่รู้จะเขียนออกมายังไง
และมันแรงมาก
แต่อาทิตหน้าคงไม่ได้อัพเลยเพราะติดสอบ
(จริงๆน้า ไม่ได้อ้างจ้า ขนาดแพรติดเกมยังยอมรับเลย อิอิ)
เจอกันตอนหน้าคร้าบ บะบาย
:bye2:
-
:z13:
-
แกรนด์กับพอสให้เกียรติผู้หญิงบ้างก็ดีนะ...สุภาพบุรุษอ่ะ รู้จักป่าว...แข่งทำไรกันไม่นึกถึงผู้หญิงเล้ย
-
มาต่ออีกน่ะะะ :-[ :z13:
-
หนุ่มๆสาวๆสมัยนี้ :try2:
ไวไฟกันจริงๆ
โอยย...นี่ฉันแก่แล้วหรือนี่ 5555
แกรนด์อาการเริ่มออกแระ :m12:
-
อ้าว.ไหงแกรนไปซะละ
-
ตั้งใจสอบน๊าาา,,,สอบเสร็จมาต่อล่วยยย
-
สนุกมากกกกกกกค่ะ
กรี๊ดดดด แกรนด์หนูติดใจ...พี่พอสแล้วล่ะ :haun4:
-
:z3: :z3: :z3:
มาต่อๆๆๆๆ :z3: :z3: :z3:
-
สายเดียวกันเลยนี่สองคนนี้
จะท้าทายเชือดเฉือนกันไปถึงไหน
-
เอาละแกรนด์
-
น้องแกรนด์เริ่มมีอารมณ์กะพอสแล้ว
-
:haun4: :haun4:
แข่งกันดีนัก ขอให้ได้กัน สาธุ 55555
-
อั๊ยย๊ะ !
-
หื้ออออออ เห็นของปู้ชายเเล้วมีอารมณ์ มันชักจะยังไงๆแล้วนะหนูแกรนด์ :laugh:
-
4 - Greeting (1)
โอ๊ยยยยยยยยยยย ปวดหัวโว้ยยยยยยยยยยยยยยยยยยย!!!!!!
รู้สึกจะไม่ใช่ปวดหัวอย่างเดียวด้วย บริเวณช่วงท้องก็จุกๆ เบ้าตา โหนกแก้ม ก็รู้สึกตึงๆเหมือนกัน
ผมลืมตาขึ้นและมองรอบๆตัวก็พบว่าผมกำลังนอนอยู่บนเตียงไอ้ทัช
บนตัวมีเพียงแค่บ๊อกเซอร์บางๆปิดมังกรน้อยไว้ (?)
“ตื่นแล้วเหรอมึง” ไอ้ทัชเปิดประตูเข้ามาถาม รู้ดีจริงวุ้ยไอ้นี่
“ยังมั้งสัด”
“ห่า ปากแบบนี้น่าจะโดนต่อยให้แตกตั้งแต่เมื่อคืน”
“กูปวดหัว”
“แล้วไง”
“...”
“เออ แปบ เดี๋ยวกูเอายามาให้แดก มึงนี่คุณชายจริงๆ” ประโยคท้ายมันพูดเสียงเบาก่อนจะออกจากห้องไปหายามาให้ผมกิน ผมลุกขึ้นเข้าไปล้างหน้าล้างตาแปรงฟันให้เรียบร้อย ส่องกระจกสำรวจตัวเองแล้วพบว่า...
“เหี้ยยยยยยยยยยยยยยยย ทำไมหน้าหล่อๆของกูถึงได้เป็นแบบนี้วะ!!” ผมตะโกนลั่นแบบไม่เกรงใจใคร ไม่ได้หวังให้ใครมาตอบ
แต่ดันมีคนตอบซะงั้น
“ก็มึงอยากแส่หาเรื่องเอง ช่วยไม่ได้ นั่งแดกเหล้าอยู่ดีๆมีคนตีกัน มึงก็เสือกกระโจนเข้าไปต่อยใครไม่รู้ซะงั้น” ไอ้ทัชที่เข้ามาวางยากับข้าวต้มเป็นคนตอบ
“เชี่ยเอ๊ยยย แล้วทำไมมึงไม่ห้ามกูว้า?”
“กูจะรู้ไหมว่ามึงอยากร่วมวงด้วย อยู่ดีไม่ว่าดีแส่หาเรื่อง ไม่โง่ทำไม่ได้นะเนี่ย หึหึ”
เอออออออ ด่าเข้าไป
ผมเดินออกมานอกห้องน้ำก็พบยา ข้ามต้ม และกล่องปฐมพยาบาล
ถึงมันจะด่า ปากหมา แต่อย่างน้อยมันก็เป็นห่วงผม...ผมรู้ดี
“ทำแผลเองนะ” แล้วมันก็เดินออกจากห้องไป
พอผมกินเสร็จและทายาเรียบร้อยแล้วก็ไปอาบน้ำ พวกเสื้อผ้า แปรงสีฟัน ผ้าเช็ดตัว สบู่ ยาสระผม กางเกงใน บ๊อกเซอร์ ของผม ผมมีในห้องไอ้ทัชไว้อยู่แล้วเพราะรู้ว่าต้องมีเหตุการณ์แบบนี้แน่ๆ (ไม่ได้กลับหอตัวเอง)
ไอ้ทัชมันอยู่คอนโดที่ห่างไกลจากม.ไปหลายกิโลเมตร (แล้วมึงจะซื้อคอนโดอยู่ทำเพื่อ?) พ่อแม่มันรวยเลยอยากให้ลูกใช้ตังเก่งๆจึงซื้อรถฮอนด้า แอคคอร์ดให้มันอีกคัน เอาไว้ผลาญน้ำมันเล่น คอนโดที่ผมกำลังอาศัยชั่วคราวนี้มีพร้อมทุกอย่างสมราคา 4ล้านปลายๆ สไตล์ห้องเรียบง่ายแบบหรูๆ เฟอร์นิเจอร์ครบครัน เอาง่ายๆว่าอยู่สบายยยยยยยยยยยย
คิดๆแล้วก็อิจฉาคนรวยจริงวุ้ย!
ผมเดินออกมาจากห้องนอนก็เห็นว่าไอ้ทัชกำลังดูหนังอยู่ เนื่องจากว่ายังไม่เปิดเรียน อีก5วันถึงจะเปิดโน่นนนนน ไอ้ที่ผมโดนรับน้องไปเมื่อวานนี้ก็เป็นวันเฟิสเดทอะครับ แบบเจอกันครั้งแรกของคณะของเมเจอร์ไรงี้
รับน้องจริงๆต้องเปิดเทอมหลังเลิกเรียนตอนเย็น (ไอ้ทัชบอกมาแถมมันยังขู่อีกด้วยว่าเปิดเทอมไปถ้ายังซ่าแบบวันเฟิสเดทอีกผมโดนเล่นหนักแน่นอน)
“เออแล้วทำไมอยู่ดีๆมึงถึงเข้าไปต่อยวะ ? ปกติมึงเมามึงก็แค่โวยวายนี่หว่า” ไอ้ทัชถามขึ้น
“ไม่รู้หวะ”
“อ่าวเชี่ย แล้วมึงรู้ตัวมั้ยว่ามึงเข้าไปตั้นหน้าใคร”
“ใครวะ?”
“รุ่นพี่ปี3คณะเรา คนที่เล่นเกมทอยลูกเต๋ากับมึงไง”
“ชิบหาย” เวรเอ้ยยยยยย ต่อยใครไม่ต่อย ดันไปต่อยไอ้เหี้ยพอสเหรอเนี่ยกู
“ยิ่งกว่าชิบหายอีก ถ้ากูไปลากมึงออกมาไม่ทันนะ ป่านนี้มึงอยู่โรงบาลแล้ว ไม่ได้มานั่งปากหมาแบบนี้หรอก พวกพี่เค้าเยอะสัด”
“เออ ขอบใจ ..แล้วกูไปต่อยแม่งได้ไงวะนั่น?”
เพราะผมจำได้แค่ว่าเมื่อคืนแดกเพียวแก้เงี่ยน แดกเอาเป็นเอาตาย แล้วจู่ๆก็ได้ยินเสียงต่อยกัน เห็นหน้าไอ้พอสแถวๆที่มีเรื่องก็หมั่นไส้ เลยเข้าไปต่อยแม่งเลย
“กูจะรู้มั้ยวะ ห่า กูเกือบซวยเพราะมึงอะ”
“ทำไมวะ?”
“ไอ้รุ่นพี่นั่นมันบอกกูว่า ‘ครั้งนี้พี่จะไม่เอาเรื่องน้องเพราะน้องไม่ได้เป็นคนต่อยพี่ ส่วนไอ้คนที่ต่อยพี่ มันโดนแน่ แต่ถ้าครั้งหน้ายังมีอีกพี่จะถือว่าน้องดูแลเพื่อนไม่ได้พี่ก็จะเอาเรื่องน้องด้วยเหมือนกัน’ แบบเนี้ย”
“เออ ให้มันมาเถอะ อย่าหัวหดแล้วกัน”
“ทำปากดีไปเถอะมึง เจอของจริงแล้วจะหนาว”
“กูไม่กลัว มึงก็น่าจะรู้นิสัยกูดี”
ไอ้ทัชยกมุมปากขึ้นเล็กน้อย
“ก็จริงวะ หึหึ”
หลังจากกินๆนอนๆอยู่ที่หอ ออกไปดูเที่ยว ดูหนังกินข้าวกับสาวๆบ้างก็ถึงเวลาเปิดเทอมซักที
บอกตรงๆว่าตารางเรียนอะไร เรียนห้องไหนยังไง ผมยังไม่รู้เลยด้วยซ้ำ
ตื่นขึ้นมาอาบน้ำแต่งตัว ก่อนจะไปมหาลัยใช้เวลาเดินไม่เกิน15นาที ต่างกับไอ้ทัชที่ต้องขับรถมา...และนั่นไง ตายยากจริงๆ
“อ่าว ยังไม่ตายเหรอวะ?”
ดูมันทัก -*-
“เปล่า กูตายแล้ว นี่คือวิญญาณกูมาหลอกหลอนมึง โทษฐานที่มึงไม่ยอมไปงานศพกู”
“โอ๊ยยยยย ไอ้แกน กูขอโทษ อย่ามาหลอกหลอนกูเลยนะ บอกมาแค่ว่าหวยงวดนี้ออกไรแล้วมึงจะไปหลอกใครที่ไหนก็ไปเลย ชิ่ว” ไอ้ทัชมันยกมือไหว้ ทำท่ากลัวตัวสั่นและตบท้ายด้วยโบกมือไล่
“กวนตีนและมึง”
“ฮ่าๆๆๆๆๆๆ กวนตีนวันละนิดจิตแจ่มใสเว้ยย”
“ไปๆ เข้าเรียนได้ละ สายแล้วเนี่ย”
“มึงรู้หรอว่าเรียนไหน?”
ผมส่ายหัว
“อ้าว”
“เดินๆตามเค้าไปก็รู้เองแหละน่า” ผมว่าพลางเดินเข้าไปในตึกคณะ แต่ไอ้ทัชรั้งผมไว้ ผมหันไปหามันแล้วถามว่า “อะไร?”
“มึงจะไปไหน?”
“เรียนไง”
“ไอ้สัดเรียนที่ตึก3โว้ยยยย ห่า ไม่รู้แล้วยังเสือกมั่วอีก” มันด่าผมแล้วดึงตัวไปอีกทาง
“ตึก3อยู่ตรงไหนวะ?”
“ก็ตึกตรงข้ามคณะเราไงสาดดดด นี่มึงช่วยศึกษาข้อมูลหรือถามคนอื่นก่อนเข้ามาเรียนที่นี่ด้วยเถอะ”
“ก็กูไม่รู้ว่าจะถามใครหรือไปศึกษาจากไหนนี่หว่า” ผมพูดหงอยๆเพราะไอ้ทัชดุผม
“เออๆ ทีหลังก็ถามกูสิวะ ฟายเอ้ยยยย แม่งเข้ามาได้ไงเนี่ย”
“ก็กูหล่อไง” ผมยิ้มแป้น เก๊กหน้าหล่อเต็มที่
“นี่กูทนคบมันมาได้ไงตั้งหลายปีวะ เห้อออ” มันถอนหายใจก่อนจะพูดต่อ “เออแล้วเย็นนี้พวกพี่ปี2นัดประชุมนะ อย่าหนีกลับก่อนละ”
“คร้าบบบบบบบบบบบ”
อันที่จริงผมเข้าคณะนี้เพราะตามไอ้ทัชเนี่ยละ ง่ายดีมั้ยละผม 5555 แล้วคะแนนดันถึงด้วยเลยกลายเป็นว่าโชคดีที่ได้อยู่กับมัน ไม่งั้นป่านนี้ผมคงเป็นตายร้ายดีไงก็ไม่รู้ ผมรู้ตัวว่าเป็นคนติดเพื่อนมากถึงมากที่สุด ขาดไอ้ทัชหรือคนอื่นๆไปผมคงกลายเป็นเด็กมีปัญหา (ขนาดนั้นนนน?) ผมบอกรึยังว่าในกลุ่มผมที่สนิทๆอะมี 4 หน่อ สงสัยไรก็ถามไอ้ทัช ไม่รู้อะไรไอ้เต็งก็บอก อยากได้อะไรไอ้แต๊งก็หามาให้ และถ้ามีเรื่องนายบิ๊กก็เคลียให้ครับ
แต๊งหรือแต๊งกิ้ว ... อะนะ ชื่อเล่นมัน ... ตามนั้นแหละ ไอ้นี่หน้าตาออกเกาหลีเลยครับ ทรงผม รูปร่าง ความขาว ได้หมด ตอนนี้กำลังเรียนที่มหาวิทยาลัยเอกชนแห่งหนึ่ง
บิ๊ก ไอ้เหี้ยนี่มีเรื่องกับชาวบ้านทีไรไม่เคยเดือดร้อนเพราะพ่อมันใหญ่ มันเป็นคนที่ตัวใหญ่มากกกกกกกกก สูงประมาณ190เซน หนัก96กิโลกรัม ตัวหนาและดำมากถึงมากที่สุด แต่ขอโทษนะครับถึงมันจะชอบต่อยตีกับขาวบ้านแต่มันก็คาราเต้สายดำนะครับ หึหึ ตอนนี้กำลังเรียนอยู่ที่เดียวกับไอ้แต๊ง
โปรดติดตามตอนต่อไป
มาต่อช้าไปนิด (ไม่นิดมั้ง 555)
เอาไปครึ่งนึงก่อนน้า แหะๆ เดี๋ยวมาต่อครึ่งหลังคะ
ช่วงนี้แพรกำลังสอบ ยังสอบไม่เสร็จเลยด้วยเนี่ย ทนไม่ไหว ขอมาพิมนิยายดีกว่า
ส่วนใครที่กำลังสอบเหมือนกันขอให้ทำได้นะค้า get A ถ้วนหน้า ^^
:bye2:
-
โอ๊ะโอ~
-
:กอด1:
-
นานจนลืมเลยอ่ะ อิอิ :fire: :fire:
LH ศร 1 อยู่เกษตรป่ะเนี่ย
-
อั๊ยย่ะ
ศัตรูเก่าจะตามมาจัดการตอนไหนน้อ
-
เกือบลืมไปและ
หลงคิดว่าทัชเป็นพระเอกซะอีก 555555
อย่าหายไปนานนะครับ คนอ่านคนนี้จะลืมซะก่อน
-
:L2:
-
4 - Greeting (2)
“สวัสดีครับน้องๆ” ตัวแทนรุ่นพี่ปี2พูดขึ้นขณะที่พวกปี2ทุกคนยืนล้อมรอบน้องปี1ที่นั่งอยู่ สร้างบรรยากาศกดดันแปลกๆเพราะไม่มีใครส่งเสียงพูดอะไรออกมาเลย
“สวัสดีครับน้องๆปี1” พี่คนเดิมพูดอีกครั้งด้วยน้ำเสียงที่ดังกว่าเดิม คราวนี้เหมือนพวกปี1จะรู้ว่าควรขานรับคำทักทายนั้น
“สวัสดีครับพี่ๆปี2” ทุกเสียงที่พูดออกมานั้นไม่พร้อมเพียงกัน เห็นได้ชัดว่าต่างคนต่างพูด ... และ มีคนไม่พูดด้วยเช่นกัน
ไม่ต้องทายหรอก .. ผมเองแหละ
“รู้มั้ยว่าทำไมพวกพี่ถึงเรียกน้องๆมารวมกัน” คราวนี้เป็นอีกคนถามขึ้นพลางกวาดสายตามองไปยังน้องๆปี1ที่กำลังนั่งหน้านิ่ง
“เอ้า พี่เค้าถามก็ตอบสิครับ เป็นใบ้กันเหรอ?” ผมหันไปมองคนที่พูด พี่เค้าทำผมได้แหวกแนวมาก ล่างตัดเกรียนหมด เหลือไว้แต่ส่วนบน ทำสีบลอนทอง ดิพปลายสีม่วงพาสเทล .. อื้อหือ ไม่มั่นจริงทำไม่ได้นะเนี่ย
หึ ดูท่าทางแรงๆ และเป็นเกย์ชัวร์ ฟันธง!
เนื่องจากไม่มีคนไหนกล้าหลุดปากตอบคำถามพี่เค้า พี่เค้าจึงตัดสินใจสุ่มมั่ว
“น้องผู้ชายคนนั้นที่นั่งก้มหน้า แถวตรงหน้าพี่ คนที่3 ตอบครับ” เสียงนิ่มๆ ประโยคบอกเล่าแกมคำสั่งนิดๆ ฟังแล้วเหมือนคำพิพากษาในศาลเลยวุ้ยว่าจะอยู่หรือจะไป
“...” ไอ้คนถูกเรียกเงยหน้า แต่ยังไม่ทันจะพูดอะไร ไอ้รุ่นพี่คนเดิมก็ขัด
“ลุกตอบครับ และแนะนำตัวเองด้วย” ตอนนี้ทุกสายตาจับจ้องไปที่ไอ้คนถูกเรียกให้ตอบคำถาม ซึ่งลุกขึ้นยืนแล้ว ผมมองสำรวจมัน .. อืมมม ตัวสูงใช้ได้ ผิวไม่คล้ำแต่ก็ไม่ได้ขาว ตัวหนามีกล้ามเนื้อ หน้าตา ... จัดว่าดี ... แต่ยังน้อยกว่าผม ฮ่าๆๆๆๆๆๆ
“ผมชื่อนายแทนไท สิริวัฒนวงศ์ ชื่อเล่น แทน ครับ”
“ชื่อย๊าวยาว แทนไทสิริวัฒนวงศ์ .. แล้วไม่มีนามสกุลเหรอครับ?”
“....”
เมื่อเห็นว่าน้องเงียบ รุ่นพี่ผู้หญิงคนหนึ่ง (จาก4คน) ถามขึ้นว่า
“น้องๆรู้วิธีการแนะนำตัวรึยังค่ะ?”
เงียบฉี่....
พวกผมเพิ่งเปิดเทอมวันแรก จะไปรู้ได้ยังไงล่ะครับ?
“ผมชื่อ อะไรก็ว่าไป นามสกุล บลาๆๆ ชื่อเล่นชื่อ กขค ไม่ต้องมีครับหรือค่ะ ส่วนน้องผู้หญิงก็เหมือนกัน ดิฉันชื่อ อะไรก็ว่าไป นามสกุล บลาๆๆ ชื่อเล่นชื่อ งจฟ พอไม่ต้องมีค่ะ เข้าใจมั้ยค่ะ?”
“....”
“เข้าใจมั้ยค่ะ??”
“เข้าใจครับ/ค่ะ” แน่นอนว่าตอบไม่พร้อมกัน...
“น้องแทนลองแนะนำตัวเองอีกครั้ง เป็นตัวอย่างให้เพื่อนๆด้วย”
“ผมชื่อนายแทนไท นามสกุล สิริวัฒนวงศ์ ชื่อเล่นชื่อ แทน”
“ดีครับ แต่ต้องเสียงดังฟังชัดกว่านี้ คราวนี้ก็ตอบคำถามพี่ได้แล้ว”
“ว่าไงครับ พวกพี่ถามให้ตอบไม่ใช่ยืนเงียบ”
แม่งจะกดดันไปไหนวะ ??
“ขอทวนคำถามอีกรอบครับ” น้ำเสียงมันนิ่งมาก ไม่มีอาการหวาดกลัวแต่อย่างใด หึหึ โดนกดดันขนาดนี้แต่ก็ยังไม่ประหม่า
“พวกพี่ถามว่าน้องรู้มั้ยครับว่าทำไมพวกพี่ๆถึงเรียกน้องๆมารวมกัน”
“เพราะอยากให้พวกผมและรุ่นพี่ได้ทำความรู้จักกันครับ”
“ดี นั่งลงได้ ... แล้วน้องๆรู้จักกันรึยังครับ?” คำถามนี้เล่นเอาน้องๆที่นั่งกันอยู่หันซ้ายหันขวาพลันถามชื่อกันอย่างรวดเร็ว
“เงียบ!!” ทุกคนเงียบทันที “นี้ไม่ใช่เวลามาทำความรู้จักกัน น้องๆได้เรียนด้วยกัน ทำกิจกรรมร่วมกันอยู่แล้ว มีเวลามากที่จะทำความรู้จักกัน น้องๆอยากรู้จักพวกพี่มั้ยครับ?”
“อยากครับ/ค่ะ”
“แต่พวกพี่...ปี2 ปี3 และ ปี4 ไม่ได้มาเรียนกับพวกน้อง ดังนั้นพยายามหาทางทำความรู้จักซะ พวกพี่แนะนำว่าน้องๆควรทำสมุดล่ารายชื่อปี2 3 4กันเอง และไปขอลายเซ็นพวกพี่ๆเค้าให้ครบทุกคน ทำยังไงก็ได้ให้พวกพี่เค้ารู้จักน้อง และ น้องรู้จักพี่เค้า ไม่ใช่สักแต่ว่าเซ็นๆไป ไม่งั้นสิ่งที่พวกพี่ให้ทำจะมีความหมายอะไร”
“ไปปรึกษากันซะนะ ว่าจะทำสมุดออกมาเป็นยังไง ให้รูปแบบเหมือนกันทั้งเจอร์” รุ่นพี่อีกคนพูด “แล้วนี่มีประธานเจอร์รึยัง? ... ยังใช่มั้ย ? งั้นงานนี้แหละจะเป็นสิ่งที่ทำให้เห็นแววผู้นำ เจอกันครั้งหน้า พวกพี่หวังว่าจะมีประธานเจอร์และสมุดให้พวกพี่เห็นนะ”
“ยังมีอีกเรื่อง...ใครยังไม่ได้โทรหาพี่รหัสบ้าง?”
เวรกรรม! ลืมสนิทเลยกู เอาเบอร์ไปทิ้งไว้ไหนแล้วเนี่ย T^T
ผมหันไปมองรอบด้านก็พบว่าหลายคนชูมือขึ้นแบบกล้าๆกลัวๆ
“เวลายกมือให้ยกแขนแนบหู ...แขนแนบหู ไม่ใช่ หูแนบแขน และฝ่ามือตรงนิ้วเรียงชิด”
ทุกคนที่ยกเปลี่ยนการยกมือตามที่รุ่นพี่บอกทันที
“ไปโทรซะนะ .. แนะนำตัวเอง พูดคุยอะไรก็ได้ที่บ่งบอกถึงความเป็นเรา หรือถ้าอยากอยู่ในมหาวิทยาลัยนี้แบบลำบากๆก็ไม่ต้องโทรนะ หึ” พี่ที่มีทรงผมแนวๆบอกแต่ก็แอบมีกัดตอนท้าย
“วันนี้แค่นี้แหละ มีใครสงสัยอะไรมั้ย? .. เชิญครับ”
หืม มีคนสงสัยเหี้ยไรอีกวะเนี่ย ? กูอยากกลับหอแล้วโว้ยยยยยยยยยยยยยยย
“ดิฉันชื่อนางสาวโสรธิดา นามสกุล อำไพพรรณ ชื่อเล่นชื่อ กิ๊ง หนูขอถามว่าพวกหนูจะเจอพี่ๆได้ที่ไหนบ้างค่ะ” หญิงสาวที่หาได้ยากยิ่งในคณะผมถามขึ้น
ท่าทางจะรู้ระเบียบของพวกพี่เค้าดีวุ้ย เล่นแนะนำตัวแบบไม่ต้องให้เตือนเลย
ซึ่งดูพวกพี่เค้าก็ยิ้มพอใจนะ .. เอ๊ะ หรือว่าสวย ? แต่ผมก็ไม่รู้หรอก เพราะกิ๊งเธออยู่ข้างหลังผม
“น้องเห็นม้าหิน2โต๊ะ ตรงมุมเล็กๆนั้นมั้ยครับ? ข้างๆสโมสรคณะ ... นั่นแหละ เรียกว่าซุ้ม พวกพี่จะไปนั่งบ่อยๆ เอ้อ...พี่แนะนำให้น้องๆเข้าซุ้มบ่อยๆก็ดีนะครับ เราจะได้รู้จักกันมากยิ่งขึ้น”
งูโผล่ออกมาบนหัวแล้วเพ่ .... แหมมมม หยอดท้ายซะเสียงหวาน กลัวเค้าไม่รู้รึไงว่าม่อ
“มีใครสงสัยจะถามอีกมั้ยครับ?...ถ้าไม่มีเจอกันวันพุธ .. พวกพี่ขอตัว สวัสดีครับ” และพวกพี่เค้าก็แยกย้ายกันไป ทิ้งไว้แต่น้องๆปี1ที่กำลังงงๆกับสิ่งที่ต้องทำ
“เห้ยไอ้ทัช ไปหาไรแดกกัน” จะมัวรอช้าอยู่ไยละครับ นี่มันก็เย็นแล้วแถมท้องผมก็เริ่มออกอาการประท้วงแล้วด้วย
“ปะดิ” และขณะที่ผมกำลังจะก้าวเท้าเดินนั้นก็มีคนมาขัดผม2คนไว้
“เดี๋ยวดิ นาย2คนอะ อยู่คุยกันแปบนึง แล้วไปหาไรกินกัน” ผมไม่รู้จักไอ้คนที่พูดหรอกครับ แต่ดูเหมือนว่าไอ้ทัชจะรู้จัก
“อืมได้ดิ เอ่อ...โย นี่ แกรนด์ เพื่อนเราเองรู้จักกันมานานแล้ว ส่วนนี่โย กูเพิ่งรู้จักตอนวันเฟิสเดท” คนที่ชื่อโยมองหน้าผม ผมก็มองหน้ามัน ไอ้โยนี่มันดูจืดๆครับ ไม่มีพิษไม่มีภัย คบไว้ไม่เสียหาย
“ไปนั่งรวมกลุ่มกับเพื่อนๆกัน” โยแนะนำ ซึ่งผม2คนก็ขัดไรไม่ได้อยู่แล้วจึงเดินตามมันมา
ในเจอร์ผมก็มีคนไม่มากหรอกครับ 40 กว่าคน มีหญิงหลงมาประมาณ 10 คน นอกนั้น...ชายไทยแท้มีดุ้นเหมือนผมแน่นอน แต่แอ๊บเกย์ตุ๊ดไว้หรือเปล่าต้องศึกษากันอีกที
เซ็งวะ
“นี่ๆ เราว่าเราเริ่มทำความรู้จักกันก่อนดีมั้ย ถึงจะรู้จักจากวันเฟิสเดทมาบ้างแล้วก็เถอะ แต่บางคนเรายังไม่รู้จักเลย” ผู้หญิงหน้าตาธรรมด๊าธรรมดาเสนอขึ้นมา
“แต่เราว่าวิธีการทำสมุดล่าลายเซ็นรุ่นพี่ก่อนดีกว่านะ พวกเราอะ ทำความรู้จักกันเมื่อไหร่ก็ได้ อยู่ๆกันไปเดี๋ยวก็ชินเองแหละ” อีกคนมีความเห็นที่ต่างออกไป
“เราว่าก็ดีนะ...งั้นใครพอที่จะมีความอาร์ตตัวแม่ ติสตัวพ่อ อยู่ในสายเลือดมั่งเนี้ย ?” เสียงคุ้นๆวุ้ย เหมือนจะเป็นเสียงกิ๊ง ผมเลยหันหน้าไปมอง...โหว น่ารักเหี้ยๆ (โปรดเลียนแบบเสียงน้องเก้าในเรื่องรัก7ปี กร๊ากกก)
“เอ่อ...เราพอวาดปกให้ได้นะ” ผู้ชายท่าทางติ๋มๆ ใส่แว่น ดูเนิร์ดๆพูดตะกุกตะกัก
“นายชื่อไรอะ?” กิ๊งถาม
“เมฆ”
สรุปว่านายเมฆรับหน้าที่ทำปกไป ส่วนข้างในสมุดเดี๋ยวกิ๊งเป็นคนทำเอง และพรุ่งนี้ตอนเช้ามาเจอกันก็จะนำมารวมเล่มและนำไปถ่ายเอกสารแจกจ่ายให้ทุกคนในเจอร์ได้ไปล่ารายชื่อรุ่นพี่
ส่วนผมเหรอครับ...อยู่นิ่งๆไว้เป็นดีที่สุด อย่าหาเหาใส่หัว อย่าหางานให้ตัวเองลำบาก
จะว่าผมเห็นแก่ตัวก็ได้นะ เหอๆ แต่ถึงให้ผมมาทำไรพวกนี้มันก็คงออกมาเละ สู้ให้ผมไปแบกของหรือเป็นตำแหน่งเจเนอรัลเบ๊ยังมีประโยชน์กว่า ใครใช้ทำอะไรขอเพียงแค่บอก ผมก็สามารถครับ .. นอกจากจะหล่อแล้วยังใจดีอีกนะเนี่ย คนแบบผมหาไม่ได้แล้วนะคร๊าบบบบบบบ
เมื่อตกลงกันเสร็จเรียบร้อยต่างคนก็ต่างแยกย้าย แต่ก็ยังมีบางส่วนที่คุยกันอยู่
“มึงชื่อแกรนด์ใช่มั้ย?”
ผมหันไปมองคนถาม ... ไอ้แทนนี่หว่า
“เออ”
“หึ ปีนเกลียวตั้งแต่เปิดเรียนเลยเหรอมึง ระวังเหอะ”
อ่าวไอ้ห่านี่...
ไอ้ทัชเห็นท่าไม่ดีจึงรีบมาขวาง
“มึงมีอะไรกับเพื่อนกูรึเปล่า? ถ้าไม่มีพวกกูขอตัว” ไอ้แทนยักไหล่ ทำหน้าเบะ ซึ่งแปลได้ว่า ‘ไม่มีแล้ว จะไปไหนก็เรื่องของพวกมืง’
แม่ง .. ดูกวนตีนมากในสายตาผม ยิ่งปากดีแบบนี้ด้วย ... สักวันเหอะมึงปากจะมีสี
โปรดติดตามตอนต่อไป
สอบเสร็จแล้ว (โว้ยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย)
หมดสิ้นกันที ฮ่าๆๆ
บางฉาก บางอารมณ์ หรือความคิดของตัวละคร ที่มันเลวๆ ชั่วๆ คือถ้ารับไม่ได้ก็บอกนะค่ะ
แพรจะได้ตัดมันออกไป แหะๆ ไม่รู้ว่าแรงเกินไปรึเปล่า
แต่ยังไงก็ขอบคุณทุกๆคอมเม้นต์มากนะค่ะ
ถ้าไม่มีคอมเม้นต์ป่านนี้แพรไม่มาต่อแล่ว (งอน!) 5555
:pig4: :pig4:
-
ไม่ให้งอนหรอก เอาเป็ดไปซะ จะได้หายงอน อิอิ :seng2ped: :seng2ped:
-
พี่พอสหายไปไหน 55555555
แล้วนายแทนไทนี่อ่ะไร เริ่มไม่น่าไว้ใจแล้วสิ
พอสเริ่ด เชิ่ด มั่นมาก
เด้ดจ้า
-
จะเอาพี่พอสสสส
-
สนุกดี ตัวหลักเถื่อนดี
-
5 - Rub Nong
ผมกลับมาที่หอหลังจากไปกินข้าวกับไอ้ทัชและเพื่อนใหม่อีก3คน มีรายนามดังนี้
1.กิ๊ง สาวสวยที่สุดในคณะ (เจ้าตัวอวยตัวเองแบบนั้น แต่ก็ต้องยอมรับ เพราะเธอสวยจริงไม่ใช้สลิงฉีดยาและมีดหมอเข้าช่วย) ขาวอมชมพู ผมยาวสีแดงประกายส้ม รูปร่างกำลังดี ผมว่าตัวแทนเฟรชชี่คณะฝ่ายหญิงคงไม่พ้นเธอคนนี้แน่นอน
2.เมฆ นั่งกินข้าวอย่างเงียบๆ แต่ผมแอบเห็นว่าเมฆชอบชำเลืองมองกิ๊งเป็นระยะๆ
3.แทน ไอ้เหี้ยนี่ผมงงสุดว่ามันมาแดกข้าวด้วยได้ยังไง?
รีเพลย์ใหม่นะครับ เริ่มจากตอนที่ผมกำลังโมโหไอ้แทนอยู่นั้น ทัชมันก็ลากผมออกมาและบอกว่าไปหาไรยัดปากก่อนที่ผมจะไปกัดใครเข้า เผอิญเจอกับกิ๊งพอดี ผมเลยทำตัวเป็นสุภาพบุรุษชวนเธอไปด้วย แต่ตัวเธอดันมีคนติดสอยห้อยตามไปด้วยนั่นก็คือเมฆ และเมื่อถึงหน้าประตูก็เจอกับไอ้เหี้ยแทน มันยักคิ้วก่อนจะเข้ามาทักแบบด้านๆว่า
“จะไปไหนกันวะ?”
“กินข้าวอะแทน ไปด้วยกันมั้ย” หญิงสาวคนเดียวในกลุ่มเป็นคนพูดและชวนตามมารยาท แต่..
“ไปดิ กำลังหิวเลย”
ด้วยเหตุนี้ผมเลยต้องทนนั่งแดกข้าวอย่างยากลำบากไปพร้อมๆกับหน้าที่แสนจะกวนตีนของไอ้แทนครับ
เอวังด้วยประการฉะนี้แล
ผมอาบน้ำเสร็จก็นึกขึ้นได้ว่าผมเก็บเบอร์พี่รหัสไว้ที่ไหน...
มันอยู่ในกระเป๋ากางเกงตัวที่ใส่ไปวันเฟิสเดทมั้ง ถ้าจำไม่ผิด ผมเลยลองไปค้นๆดู
อืมมมม ยังอยู่วุ้ย .. เพราะผมยังไม่ได้ซักกางเกงไง 5555555+ ผมไม่ได้ซกมกนะ แต่ชาวหอทุกคนเป็นแน่นอนผมฟันธง โดยเฉพาะเพศชาย กร๊ากๆๆๆๆ
ว่าแล้วก็เมมเบอร์แล้วโทรหาดีกว่า
/.../
“ฮัลโหลล 2โหล24”
/ใคร/
ชิบหายยย เสียงโหดโคตรพ่อ นี่ผมโทรผิดรึเปล่าวะ ?
“นั่นใช่เบอร์พี่รหัสที่อยู่คณะวิศวะ มxxxรึเปล่าครับ?” พูดเพราะไว้ก่อนเป็นยอดดี
/เออ มึงเป็นน้องรหัสกูใช่มั้ย? เพิ่งจะโทรมาเหรอไอ้ห่า กูรอเป็นชาติ/
“โหยพี่ ก็มันยุ่งๆ กิจกรรมก็เยอะ”
/เออๆ ชั่งมัน ยังดีที่โทรมา .. แนะนำตัวเองดิ๊/
“ผมชื่อแกรนด์ครับ”
/.../
“...”
/แค่เนี้ยะ?/
“เอ่อ...”
/แนะนำตัวแบบที่พี่เค้าสอนสิวะ แม่ง แค่นี้ต้องให้บอก/
เวรละ...แนะนำไงวะนั่น ผมลืมไปหมดแล้วด้วย ให้ตายสิ
“พี่ช่วยสอนผมอีกทีได้มั้ยอะครับ?” โว้ยยยยยยยยย ทำไมกูต้องหงอด้วยวะ? นี่ขนาดยังไม่เห็นหน้า แค่คุยกันทางโทรศัพท์นะ เสียงเสือกโหดชิบ หน้าตาแม่งไม่ได้เพิ่งออกจากคุกเลยเหรอวะ?
/ไม่ ไปหาเอาเอง และก่อนวันพุธหน้ามึงต้องมาแนะนำตัวเป็นๆต่อหน้ากู .. ไม่งั้นมึงโดนดีแน่/
และไอ้พี่รหัสเฮ็งซวยก็วางสายไป...
ผมนึกทวนคำสั่งพี่เค้าอีกรอบ .. แนะนำตัวต่อหน้า ... ชิบหายเถอะ!
.
.
.
.
วันต่อๆมาผมก็ทำความรู้จักกับเพื่อนๆมากขึ้น บางคนก็จำได้บางคนก็พอแนะนำตัวเองเสร็จปุ๊ปผมก็ลืมเลย แต่ยังไงๆก็ต้องรู้จักอยู่ดี แรกๆก็เงี้ย ผมรู้จักแต่คนที่คุยบ่อยๆด้วยเท่านั้นก็มีกิ๊ง เมฆ(เห็นกิ๊งที่ไหนเห็นเมฆที่นั่น)และไอ้แทน รายสุดท้ายนี่เค้าไม่ได้เรียกว่าคุย แต่เรียกว่ากัดกันจะดีกว่า เลยทำให้ผมจำมันได้ ส่วนที่เหลือจำผมได้เกือบหมด .. ไม่อยากจะอวยตัวเองหรอกนะแต่ผมหล่อจริงๆ ไม่งั้นทุกคนจะจำผมได้ไงจริงปะ?
ช่วงนี้เป็นช่วงเทศกาลรับน้อง หากใครเจออะไรที่แปลกประหลาด พิสดาร คนบนโลกนี้เค้าไม่ทำกัน แต่ที่ม.นี้ทำ ก็ไม่ต้องแปลกใจไปเพราะมันเป็นคำสั่งของ ‘รุ่นพี่’
สมุดล่าลายเซ็นรุ่นพี่ที่ทุกคนมีติดตัวไว้เสมอ ไม่ว่าจะเดินอยู่ แดกข้าว นั่งขี้ เมื่อเจอพี่ในเจอร์ตัวเองที่ไหนต้องรีบเข้าไปขอลายเซ็นอย่างกับดารา และตอนนี้ผมกับไอ้ทัชกำลังขอลายเซ็นพี่คนที่มีสีผมบลอนด์ทอง ดิพปลายม่วงพาสเทลอยู่ ซึ่งพี่เค้านั่งกับเพื่อนอีก2คน (ยังไม่ได้ขอ กะว่าจะขอเป็นรายต่อไป)
“ดีครับพี่ ผมมาขอลายเซ็นครับ” ไอ้ทัชพูด พร้อมกับยื่นสมุดให้ซึ่งผมก็ยื่นไปด้วยเช่นกัน
“ชื่ออะไร คนนี้ก่อน” พี่เค้าถามพยักเพยิดไปทางไอ้ทัช กางสมุด2เล่มไว้บนตัก แต่ยังไม่มีทีท่าว่าจะเซ็น
“ทัชครับ”
“รู้มั้ยว่าพี่ชื่ออะไร?”
“ไม่รู้ครับ”
“พี่ชื่อโกเม่ เรียกว่าพี่โกก็ได้”
“ครับ”
เออดีวุ้ย บอกง๊ายง่าย คนอื่นนี่นะ กว่าจะรู้ชื่อได้เลือดตาแทบกระเด็น
“อยากได้ลายเซ็นพี่ใช่ปะ?”
“ครับพี่โก” ไอ้ทัชเรียกสนิทสนมเลยวุ้ย...ผมเหลือบเห็นพี่เค้ายิ้มนิดๆด้วยแหละ ถูกใจไอ้ทัชละเซ่ หึหึ
“แต่พี่ไม่มีปากกาอะ”
“นี่ครับ” ไอ้ทัชรีบยื่นให้ทันที
“พี่ชอบสีม่วง”
เอาละไง...
ไอ้ทัชรีบวิ่งไปหา ซึ่งไม่เกิน2นาทีมันก็กลับมาพร้อมปากกาสีม่วง
“พี่ชอบใช้ยี่ห้อเพนเทลมากกว่าอะ”
ไอ้ทัชรีบไปหา และ5นาทีต่อมามันก็กลับมาพร้อมปากกาสีม่วงยี่ห้อเพนเทล
(แม่งเทพ ไปหามาจากไหนวะ?)
พี่โกเม่รับปากกาไป ก้มลงไปเซ็นและยื่นคืนให้ไอ้ทัชทั้งปากกาและสมุด
ผมชำเลืองมองสิ่งที่พี่เค้าเซ็นให้ ...
Nickname :: …G…
กูว่าแล้ววววววววววววววววว แทงหวยไม่ถูกวะ ?
พวกพี่พวกนี้แม่งโรคจิตครับ ชอบให้ทีละตัวบ้าง คำหนึ่งบ้าง ชื่ออย่างเดียวบ้าง ทั้งๆที่ในสมุดอะต้องเซ็นให้ครบทุกช่องซึ่งประกอบไปด้วย ชื่อ-นามสกุล ชื่อเล่น เบอร์ อีเมล เฟซ และกว่าจะได้ข้อมูลแต่อย่างของพี่เค้านั้นแทบจะรากเลือด ต้องกลับมาขอใหม่ ทำบ้าๆบอๆ เต้นโน่นนี่ ร้องเพลง คุยกับเสาไฟ(ไอ้เมฆโดนรุ่นพี่คนนึงสั่ง ฮามากครับ) นั่งตกปลาริมบ่อน้ำพุ(ไอ้แทนโดน ไอ้นี่แม่งกวนตีน กลัวไม่สมจริง มีการกระตุกเบ็ดแล้วตะโกนลั่นว่า ‘เห้ยๆๆๆๆๆ กินเบ็ดแล้วโว้ย’ ทั้งๆที่ในมือไม่มีอะไรเลย คนแถวนั้นหันมามองแล้วหัวเราะเพียบ) เต้นเป็ดรอบตึกคณะ กินใบไม้ โดนสั่งให้ไปซื้อข้าวซื้อน้ำมาประเคน แล้วแต่ละคนจะสรรหาแหละมาแกล้งน้องแต่รุ่นพี่บางคนก็ใจดี ไม่ต้องทำอะไรแถมยังเซ็นให้ครบทุกช่องเลย
“น้องชื่ออะไรครับ” ตาผมบ้าง
“แกรนด์ครับ” พี่เค้าหันไปกระซิบกระซาบกับเพื่อนแปบนึงก่อนจะหันกลับมาพร้อมรอยยิ้มเจ้าเล่ห์
ชักมีลางสังหรณ์ไม่ดีแหะ...
“น้องเห็นกลุ่มรุ่นพี่ตรงโน้นมั้ยครับ?” ผมชะเง้อคอมองตามนิ้งที่พี่เค้าชี้ไป ก็เห็นรุ่นพี่กลุ่มใหญ่กลุ่มนึง ราวๆ15คนได้ “นั่นน่ะ รุ่นพี่ปี3ทั้งหมด พี่อยากให้น้องแกรนด์ไปหาคนที่สูง187เซ็นต์ หนัก74แล้วบอกว่า ‘ขอตังค์พันนึงครับ’ ...” ผมทำหน้างง พี่โกเม่ก็รีบพูดต่อ “ไม่ต้องห่วงว่าพี่เค้าจะไม่ให้ เพราะพี่เค้ารู้ว่ามีแต่พี่เท่านั้นที่สั่งแบบนี้”
ผมหันไปมองไอ้ทัช แต่มันก็ไม่พูดอะไร
อย่างน้อยก็ดีกว่าให้เต้นกลางโรงอาหารแบบเมื่อวานละว้า...
ผมเดินไปอย่างห้าวหาญชาญชัย (?) ซึ่งเหมือนว่าพวกพี่ๆเค้าจะรู้ เพราะเริ่มหันมามองกันทั้งกลุ่ม
“เอ่อ...” ถูกมองแบบนี้คนหล่อก็ประหม่าเป็นนะครับ
“แนะนำตัวเองก่อน” พี่คนนึงเตือน
เกือบไปแล้วมั้ยละ ดีนะที่พี่เค้าเตือน เพราะจากการล่าลายเซ็นที่ผ่านมาทำให้ผมได้รู้อีกอย่างหนึ่งว่าควรแนะนำตัวเองให้ฝ่ายที่อยากรู้จักก่อน เหมือนเป็นมารยาทน่ะครับ แต่พี่บางคนเค้าก็ไม่เคร่งเท่าไหร่ เลยทำให้ผมหลงๆลืมๆไปบ้าง
“ผมชื่อนาย กรวิชญ์ นามสกุล สิทธิศักดิ์โสภณ ชื่อเล่นชื่อ แกรนด์ ภาควิชาวิศวกรรมเครื่องกล” ผมพูดเสียงดังฟังชัด แต่บางคนเริ่มไม่สนใจและหันกลับไปคุยกับเพื่อนเหมือนเดิม
“แล้วจะมาทำอะไร”
“มาขอเงินคนที่สูง187เซ็นต์ หนัก74กิโล อะครับ” พอผมบอกจุดประสงค์ไป พวกพี่ๆเค้าก็ไม่สนใจผมอีกเลย ทิ้งให้ผมยืนเคว้ง เก้ๆกังๆ อยู่คนเดียว
อ่าวเวร...แล้วตอนแรกดูเหมือนจะให้ความร่วมมือดี
“อยากขอเงินก็มาวัดส่วนสูงกับน้ำหนักเองสิน้อง ฮ่าๆๆๆ”
ผมไม่ชอบแบบนี้เลย...มันดูเหมือนเป็นตัวอะไรก็ไม่รู้ ให้ผมไปเต้นบ้าๆบอๆกลางถนนหรือทำอะไรก็ได้ที่ไม่ใช่แบบนี้ มันเหมือนเป็นไปไม่ได้ ไม่มีทางออก เป็นตัวอะไรไม่รู้ที่ไม่มีใครสนใจ
“มีปากก็ถามสิวะ”
เป็นคำแนะนำที่ดี ซึ่งผมไม่อยากทำ แต่ก็ต้องทำ
ไหนๆก็มาละ .. เห้อ
ผมกะสายตาเอาคร่าวๆจากส่วนสูงของตัวเอง ผมสูง178 ดังนั้นใครที่เตี้ยกว่าผมก็ไม่ใช่แน่นอน แต่...มันมีปัญหา ไอ้พวกรุ่นพี่ที่นั่งอยู่ล่ะ ?
น้ำหนัก74 ... ตัวคงไม่หนาไม่บางมาก
ที่โต๊ะมีรุ่นพี่นั่งกันอยู่ 7 คน สุ่มๆเอาสักคนแหละวะ ไม่งั้นก็ถามแม่งหมด7คนนั่นแหละ
ผมเลือกคนที่นั่งหันหลังก่อน...ตาขวากระตุกถี่...แต่ผมไม่สน...
“พี่ครับขอโทษนะครับ สูงเท่าไหร่เหรอครับ”
พี่เค้าหันหลังกลับมา...
ไอ้เหี้ยพอสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสส
ทำไมเป็นมันไปได้วะ? แม่งเอ๊ยยย
ตอนที่แนะนำตัวผมไม่ได้สำรวจอะไรมากอะสิ เลยไม่ได้สังเกตเห็นไอ้เหี้ยนี่
แจ๊คพอตแตกจริงๆ หลังผู้ชายก็เหมือนๆกันหมด เลือกใครไม่เลือก ดันเลือกไอ้พอส รู้งี้กูเชื่อตาขวากระตุกก็ดีหรอก
ไอ้เหี้ยนี่มันยิ้มมุมปากครับ
“พี่สูง187”
ชิบหายอีกละ...ดันสูงเท่าคนที่กูต้องขอเงินอีก
ช่างมัน เผื่ออาจจะมีคนอื่นที่สูง187ก็ได้
เมื่อเห็นว่าผมกำลังจะเดินไปถามคนอื่น มันเลยรีบขัดขึ้นมาว่า
“ไม่อยากรู้เหรอว่าพี่หนักเท่าไหร่”
ผมหันไปมองหน้ามันแล้วตอบเสียงดังฟังชัด
“ไม่!”
“แต่พี่อยากบอก...พี่หนัก...74...”
สาดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด
ตอแหลกูแน่ๆ
“กูไม่เชื่อ” ต่อให้เป็นรุ่นพี่อะไรผมก็ไม่สนทั้งนั้นแหละครับ (ไอ้แกรนด์มันลืมว่ามันกำลังอยู่ท่ามกลางดงตีนของพี่ปี3ไปชั่วขณะ)
“ไปวัดมั้ยละ? หึหึ”
“ไปวัด? ไปงานศพมึงอะเหรอ? ไปดิ”
“อ่าวน้อง ไมพูดจาหมาๆแบบนี้อะ นั่นรุ่นพี่น้องนะ ตั้งแต่ไอ้ทำที่เรียกแทนตัวเองว่า ‘กู’ ละ ... อยากโดนทำโทษเหรอน้อง?” พี่คนหนึ่งตะโกนขึ้นมาครับ และตอนนี้ผมกำลังอยู่ท่ามกลางดงตีนพี่ปี3 (นึกขึ้นได้แล้วเร๊อะ??) ไม่มีใครคุยกันแล้ว ตอนนี้ทุกสายตาจับจ้องมาที่ผมกับมัน
“ว่าแต่ไอ้เด็กนี่หน้าคุ้นๆวะ...เหมือนเคยเจอที่ไหนมาก่อน”
“กูนึกออกแล้ว คนที่ชกไอ้พอสที่ร้านเหล้านั่นไง”
ห๊ะ!? ยังจำกันได้เหรอวะ ทั้งๆที่ตัวกูลืมไปซะสนิท
“จริงด้วยวะ เอาไงดีวะพอส เล่นแม่งเลยมะ?” ใครไม่รู้เสนอขึ้นมา ผมมองหน้ามัน มันจ้องหน้าผมนิ่ง ไม่มีทีท่าว่าจะลุกขึ้นมาต่อยผมหรือทำร้ายแต่อย่างใด
ผมว่ากลัวมั้ย ? ... ตอบได้เลยว่า ‘ไม่’ .. เพราะอะไรน่ะเหรอ ? ... หึหึ ก็เพราะที่นี่มันสถานศึกษา มหาวิทยาลัยนะครับ คนเยอะแยะ จะกระทืบผมตรงนี้เหรอ ? กล้าไปหน่อยมั้ง ต่อให้พวกเยอะแค่ไหนก็เถอะ
“ยังไม่ใช่ตอนนี้หรอก ไว้เคลียร์ทีหลัง” ยังนับว่ามันมีสมอง... “แล้วนี่มึงมาขอเงินกูไม่ใช่เหรอไง? เอาเท่าไหร่ละ” มันพูดด้วยน้ำเสียงสบายๆ ทำท่าเหมือนจะหยิบเงิน แต่นั่น...มันเหมือนดูถูกผมยังไงก็ไม่รู้
“กูไม่เอา”
ช่างแม่งละ ลายเซ็นห่าเหวอะไร รุ่นพี่คนอื่นก็มีตั้งเยอะแยะ ไว้เดี๋ยวค่อยกลับมาขอพี่โกเม่ใหม่พร้อมไอ้ทัชก็ได้ ยังไงๆไอ้ทัชมันก็เพิ่งได้ลายเซ็นพี่เค้าไปตัวเดียวเอง
ผมเดินออกมาจากตรงนั้นทันที ไม่สนด้วยว่ากระแทกไหล่รุ่นพี่คนไหน ไม่คิดจะขอโทษด้วย .. เพราะตอนนี้อารมณ์ผมมันเหมือนกับระเบิด หากใครมาสะกิดเข้านิดหน่อยอาจตายไม่รู้ตัวได้
“เห้ย ชนแล้วไม่คิดจะขอโทษเหรอไงวะไอเด็กเวร” รุ่นพี่ที่โดนกระแทกตะโกนตามหลังมา แต่ผมไม่ได้ยิน หูอื้อตาลายไปหมด
“ปล่อยมันไป ... ไว้คิดชำระรวบยอดกับที่มันต่อยกูทีเดียว ...”
.
.
.
.
ไอ้ทัช พี่โกเม่และเพื่อนอีก2คนกำลังนั่งคุยกันอยู่อย่างสนุกสนานเฮฮา เมื่อไอ้ทัชเห็นผมมันก็เรียก
“ไอ้แกน ได้เงินมา...” ถามไม่จบประโยค คงเพราะเห็นสีหน้าของเพื่อนสนิท แต่พี่โกไม่ไม่ใช่คนสนิทสำหรับแกรนด์เลยอาจไม่รู้ว่าไอ้รุ่นน้องคนนี้เป็นอะไร
“ว่าไง ได้เงินมาปะ?” พี่เค้าถามอย่างอารมณ์ดี อารมณ์ดีเพราะมีความสุข สุขที่ได้คุยกับไอ้ทัชละสิ ขณะที่ส่งตัวผมไปขอเงินไอ้เหี้ยพอสนั่น เหอะๆ
“ไม่” ผมตอบสั้นห้วน พี่โกเม่มุ่นหัวคิ้วกับกิริยาไร้มารยาทของผม ซึ่งต่างจากก่อนไปขอเงินลิบลับ แต่พี่เค้าก็เลือกที่จะไม่พูด
“หืม...ไอ้โอมันน่าจะรู้นี่หว่า ว่าพี่ให้น้องไปขอเงิน...”
“พี่ให้ผมไปขอเงินใครนะครับ?”
เมื่อกี้ได้ยินไม่ถนัด ขอใหม่อีกทีซิ
“ไอ้โอ หรือพี่โอเชี่ยนปี3น่ะ มันสนิทกับพี่ มันเป็นคนเดียวในกลุ่มนั้นที่สูง187 หนัก74แน่ๆ พี่รับรองได้” พี่โกเม่พูดอย่างมั่นใจ
และนั่นทำให้ผมอยากจะเข้าไปต่อยไอ้เหี้ยพอสทันที
โปรดติดตามตอนต่อไป
มาอัพช้า..รู้ตัวค่ะ เพราะมัวแต่ติดเกมและติดนิยายเรื่องอื่นอยู่
เอาแต่ทวงนิยายคนอื่นยิกๆๆๆ แต่นิยายตัวเองไม่ยอมอัพ เลวเนอะ? 5555
1เม้น / 1เป็ด = 1กำลังใจ นะค้า T________T
ปล.ชื่อตอนเกรียน ว่าจะใช้เป็นทางการๆแต่มันตลกๆไม่ค่อยเข้ากับเนื้อหาในตอนเท่าไหร่ เลยตัดสินใจทับศัพท์แม่มเลย :laugh:
-
มา่แล้ว บวกให้แล้วจ้าาาาาาาาา :oo1: :oo1: :oo1:
-
o3 o3
-
แหม มีคดีกับพี่ปี 3 ยกแก๊งตั้งแต่รับน้องนี่จะรอดไหมเนี่ย
-
พี่พอสจะจัดการยังไงเนี่ยรออ่านอยู่นะคะ :laugh:
-
รอตอนต่อไปอยู่จร้า
-
เรามารอ -..-
-
ตายล่ะหว่า,,,พอสแมร่ง เจี่ย 555
-
อ๊ากกกก น่าติดตามมมมมมมม สนุกกกก
-
ต่อ ๆๆ
-
สนุกอ่ะ พี่พอสก็แกล้งซะ
-
มาแล้วแบบน่ารัก นายเองเราแรงดีไม่ตก แค่แล้วจะรักกันตอนไหนอะ
-
หนุกๆๆ
อ่านแล้วคิดถึงตอนรับน้อง ล่าลายเซ็นเป็นอะไรที่หนุกโคตรๆ ยิ่งตอนขอพี่ว๊าก แกล้งกันมันสุดๆๆ
o13 o13 o13
-
ไอ่พี่ปีสามมมมมมมมมมมม กวนตีนที่สุดในโลกกกกกกก
อยากอ่านตอนรวบยอดแก้แค้นแกรนด์ละ
55555555555555555555555555555555
-
แกรนด์ กะ พอส จะรักกันยังงัยละเนี่ย -_- :เฮ้อ:
-
6 - Varker (1)
หลังจากวันนั้นผมก็ไม่ได้เจอไอ้เหี้ยพอสอีกเลย ตัวผมเองก็ยุ่งๆจากกิจกรรมรับน้อง ไม่มีเวลาไปสนใจเรื่องอื่นเท่าไหร่ ลายเซ็นที่ผมได้มานั้นเกือบครบแล้ว (ทำเอาผมกลายเป็นคนหน้าด้านไปเลย) เพื่อนๆหลายคนก็เช่นกัน
“ดีครับพี่รอย” ผมยกมือไหว้รุ่นพี่ที่กำลังจะเดินสวนกับผมและไอ้ทัช
“ดีๆ .. เออแกรนด์ พี่รหัสมึงฝากมาเตือนว่าอย่าลืมไปแนะนำตัวกับพี่เขาละ พี่ไปก่อนนะ มีเรียนวะ” พี่รอยรับมือไหว้ก่อนจะบอกผมอย่างรีบๆ
พี่รอยนี่เป็นพี่รหัสของไอ้ทัช ผมละอิจฉามันจริ๊งจริงงง ได้ข้อมูลนิดเดียวก็หาพี่รหัสเจอเลย ส่วนผมน่ะเหรอ? ตั้งแต่วันที่โทรไปก็ไม่เคยคุยกันอีกเลย ยิ่งจะให้หาตัวเป็นๆนี่ยาก ชื่อยังไม่รู้เลยคิดดู -*-
และนี่ก็เป็นวันอังคาร พรุ่งนี้ก็วันพุธแล้วด้วย เห้อออออ
ไม่ใช่ว่าผมไม่อยากมีพี่รหัสนะ แต่...เสียงโหดขนาดนั้น ตัวจริงก็คงโหดไม่แพ้เสียงนั่นแหละ แถมพี่เค้ายังไม่เห็นจะมาเทคแคร์ดูแลอะไรผมเลย ต่างจากเพื่อนคนอื่นโดยสิ้นเชิง ทั้งน้ำ ขนม หนังสือ ฝากคนโน้นมาคนนี้มาพร้อมคำใบ้จนเค้ารู้พี่รหัสตัวเองกันหมดละ เผลอๆบางคนรู้ทั้งสายรหัสแล้วด้วยซ้ำ
“เป็นไรวะไอ้แกน ทำหน้าอย่างกับขี้ไม่ออก” ไม่ใช่ไอ้ทัชครับ แต่เป็นไอ้แทน ผมนั่งลงโต๊ะม้าหิน ซึ่งเป็นซุ้มสำหรับเจอร์ผม หากไม่มีอะไร เจอร์ผมก็จะมาสิงกันที่ซุ้มเนี่ยละครับ และดูเหมือนว่าตอนนี้จะมีแต่ปี1เท่านั้น
“มึงสิขี้ไม่ออก” ผมสวนกลับมันไป ในความรู้สึกผมตอนนี้ ระหว่างมันกับผมที่ดูเหมือนไม่เคยพูดจาดีๆกันเลย แม้จะยังไม่สนิท แต่มันมีอะไรบางอย่างที่บ่งบอกว่านี่คือ ‘เพื่อน’
“กูเพิ่งขี้มาเมื่อเช้าโว้ยย ฮ่าๆ”
“เรื่องของมึง”
“เห้ยไอ้แกน เดี๋ยวกูไปหาไอ้เต็งที่คณะก่อน เดี๋ยวกูมารอนี้แหละ” ไอ้ทัชบอกผม
“เออ ฝากบอกมันด้วยว่าพร้อมจะผ่าสัตว์ออกจากปากคนรึยัง? เผื่อจะได้ช่วยเอาหมาออกจากปากใครบางคนแถวนี้” ผมกัดไอ้แทนหน่อยๆ แต่ก็ไม่ได้จริงจังอะไรมาก
“กูว่าให้เพื่อนมึงมาฉีดยาไอ้แกนก่อนดีกว่าวะ ฮ่าๆๆๆ”
“สัด” ผมหันไปด่าคนที่นั่งตรงข้ามเน้นๆ
“กัดกันให้พอเลยมึง2ตัว กูไปละ” และไอ้ทัชก็เดินจากไป ทิ้งไว้ให้ผมอยู่กับไอ้แทน
“เออนี่มึงสนที่จะลงเฟรชชี่คณะมั่งปะ? มีรุ่นพี่ฝากมาถามวะ”
“ไม่อะ ถึงกูจะหล่อที่สุดในคณะ แต่กูไม่ชอบทำไรแบบนี้วะ” และผมก็ได้รับโบกหัวจากคนถาม1ฝ่ามือเต็มๆ “ไอ้เหี้ย ตบมาได้ แรงอย่างกับควาย”
“กูหมั่นไส้มึง หลงตัวเองชิบหาย”
นี่ถ้าเป็นวันแรกๆที่ผมกับมันรู้จักกันคงได้มีมวยแล้วละ แต่ตอนนี้..เอาเถอะ ก็สนิทกันในระดับนึงอะนะ
“แล้วมึงลงเหรอไง?” มันก็จัดว่าอยู่ในกลุ่มหน้าตาดีนะครับ ถึงแม้ว่าจะสู้ผมไม่ได้ก็เถอะ
“เออ พี่รหัสอยากให้กูลงเพราะพี่เค้าพลาดรางวัลปีที่แล้ว แถมลุงรหัสกูก็ชนะเฟรชชี่มหาลัยด้วย เค้าคงอยากให้กูสืบทอดตามสายรหัสมั้ง”
“แต่กูว่ายากวะ หน้าตาอย่างมึงจะเอาไรไปสู้ ฮ่าๆๆ”
“สาดดดดด แล้วคอยดูละกันมึง”
พูดถึงสายรหัส...บางทีผมต้องเริ่มอะไรสักอย่างแล้วละ
“เออมึงพอรู้จักรุ่นพี่ที่เสียงโหดๆมั่งปะ?” เอาวะ ตัดสินใจถามไอ้แทนเนี้ยละ มันรู้จักรุ่นพี่เยอะ คงพอช่วยไรได้บ้าง
“ทำไมวะ?”
“เค้าเป็นพี่รหัสกู”
“อ่าวทำไมไม่ถามชื่อ แบบนั้นหาง่ายกว่าปะ?”
“กูไม่รู้ชื่อพี่เค้าวะ นี่กูก็ยังไม่ได้อะไรจากพี่เค้าเลย รู้แค่ว่าเสียงโหด หน้าตาเป็นไงกูก็ไม่รู้ แต่คงจะโหดเหมือนเสียงแหละมั้ง กูเดานะ”
“ไอ้ห่านิ เพิ่งจะมาหาพี่รหัส คนอื่นเค้ารู้กันทั้งสายละ”
“เออน่า บอกมาว่าพอรู้มั้ยว่ารุ่นพี่คนไหนเสียงโหดๆ” ผมเร่งมันกึ่งๆรำคาญ
“อืมมมมม” มันทำท่านึก “เสียงโหดๆเหรอ...พี่วอร์มก็โหด พี่บอสก็โหด พี่เต้ก็โหด พี่สามก็โหด ..”
“พอๆๆ เอาแบบที่ยังไม่มีน้องรหัสด้วยซิวะ” การหามันจะได้แคบลงบ้าง แต่นี่พี่แกเล่นร่ายรายชื่อมาหมดเลยวุ้ย
“ไอ้สัด กูจะรู้มั้ยว่าคนไหนเป็นพี่รหัสใคร” มันบอกแบบเคืองๆ
“เอ้า กูก็นึกว่ามึงรู้ เห็นรู้จักดีไปหมด”
ไอ้แทนไม่แย้งอะไรกลับมาเพราะมันเป็นความจริงครับ
“เออๆ เดี๋ยวกูช่วย แต่ตอนนี้กูต้องไปละ”
“รีบๆไปเลยสัด”
“โหย พอกูหมดประโยชน์ก็เฉดหัวทิ้งเลยนะมึง”
“ฮ่าๆ รีบไปเถอะมึงอะ เจอกันพรุ่งนี้” มันลุกขึ้นโบกมือบ๊ายบายผมก่อนจะเดินจากไป
และตอนนี้ผมก็อยู่คนเดียวแล้วสินะ .. ใครๆก็ไม่รักโผมม คนหล่อถูกทิ้ง ฮรือออออ T_________T
ไม่รู้ว่าไอ้ทัชจะกลับมาเมื่อไหร่ นั่งอยู่คนเดียวแม่งเปลี่ยวใจ กลับหอดีกว่า
ตัดสินใจได้ดังนั้นผมจึงส่งLineไปบอกมัน ก่อนจะลุกเดินกลับหอทันที
.
.
.
.
เช้าวันต่อมาขณะที่ผมกำลังเดินไปยังห้องเรียนนั้น พี่รหัสก็โทรมา
“ดีครับพี่”
/ไอ้แกน วันนี้วันสุดท้ายแล้วนะมึง เมื่อไหร่จะมาแนะนำตัวกับกูซักทีวะ/ พี่รหัสผมพูดเสียงโหดๆ
ก็เพราะมึงเสียงแบบนี้ไงกูเลยไม่อยากไปหา...
"ก็ผมไม่รู้นิว่าพี่คนไหน ชื่อก็ไม่รู้ อะไรก็ไม่รู้เลย” ผมตอบอย่างรำคาญ
/ไอ้ห่า ขวนขวายน่ะเป็นไหมวะ?! มึงไม่อยากมีพี่รหัสใช่มั้ยสัด/
“...” ผมเงียบ
/เดินมาหากูที่ห้อง406ตึก3ตอนนี้ ให้ว่อง/ และไอ้พี่รหัสเสียงโหดก็วางสายไป
ผมก้มมองดูนาฬิกาตอนนี้ 8.50น แต่ผมมีเรียน9โมง เลยตัดสินใจไปหาพี่รหัส (ที่ไม่อยากจะเจอสักนิด) ขอทำใจก่อนที่จะเจอหน้าแล้วกัน
ไม่ว่าพี่จะหน้าตาโหดเหี้ยมอย่างกับโจรห้าร้อยหรือคนป่าหาเห็บกิน กระผม...ไอ้แกรนด์สุดหล่อคนนี้ก็จะรับหน้าตาของพี่ให้ได้ครับ!
“อ้าวพี่รอย หวัดดีครับพี่ แล้วก็หวัดดีครับ” ขณะที่ผมกำลังเดินไปยังจุดนัดพบก็เจอพี่รอยกับเพื่อนพี่เค้าอีกคนนึงที่ผมไม่รู้จักชื่อ แต่ก็ไหว้ไปตามมารยาทและศักดิ์ที่เป็นรุ่นพี่
แต่แม่ง...เพื่อนพี่รอยโคตรหล่อเลยครับ แต่น้อยกว่าผม...อะแฮ่ม เอิ่ม ความจริงก็...พี่เค้าหล่อกว่าผมนิดนึงครับ แหะๆ
นิ๊ดดดดดดดเดียวจริงๆนะ
“เออหวัดดี...ส่วนเนี้ยไอ้เนี้ยชื่อวอร์ม เป็นเพื่อนพี่และก็..เป็นพี่รหัสมึงด้วย”
ห๊ะ!
ห๊ะ!
ห๊ะ!
เนี่ยเหรอพี่รหัสกู...หล่อสาดดดดดดดดดด เสียงไม่ได้เข้ากับหน้าตาเลยนะเพ่
“มองหน้ากูทำไม? อยากมีเรื่องรึไง?” เสียงไอ้พี่รหัสโหดกว่าในโทรศัพท์อีกครับ
“ไอ้สัดมึงก็พูดดีๆกับน้องหน่อยสิวะ กลัวขี้หดตดหายและเนี่ย” พี่รอยหันไปด่าเพื่อน
ไอ้พี่รหัสผมมันจ้องผมอย่างกับผมไปแย่งเมียมันมา..เอ๊ะ! หรือว่าแย่งวะ? ผมจำไม่ได้ด้วยดิ ชิบหายแล้ววววววว
“เออรู้ว่ากูเป็นพี่รหัสก็ช่วยทำตัวดีๆด้วย อย่ามีเรื่องให้กูมากนะมึง วีกรรมอะไรที่มึงก่อไว้อย่าคิดว่ากูไม่รู้นะสัด”
“พี่ก็ช่วยทำตัวให้เหมาะสมกับที่เป็นพี่รหัสหน่อยสิครับ” ผมพูดแดกดัน นั่นทำให้พี่วอร์มที่กำลังจะเข้าห้องหันกลับมาทันที
“หึ ปากดีแบบนี้คงไม่อยากมีพี่รหัสสินะ” ไอ้พี่วอร์มมองผมเป็นครั้งสุดท้ายก่อนจะเข้าห้องไป
“เห้ยไอ้แกน พี่ขอเตือนนะ อย่าปากดีมากเลยวะ ถ้ายังอยากอยู่คณะนี้แบบสงบสุข หรือถ้ามึงอยากแดกตีนนักก็บอกตรงๆ เดี๋ยวพี่ช่วยสงเคราะห์ให้...กลับไปเรียนได้แล้วไป อ้อและเย็นนี้ไว้ค่อยเจอกัน” พี่รอยเดินเข้าไปในห้องอีกคน
ท่าทาง...ผมคงไม่มีพี่รหัสแล้วละครับ แต่ใครแคร์ละ?
ตอนเย็นพวกผมนั่งอยู่กับเพื่อนๆที่ที่เคยเจอพี่ปี2ครั้งแรก แต่คราวนี้พี่เค้าไม่พูดอะไรและบอกให้แต่งตัวให้เรียบร้อยและนำยังที่ที่หนึ่งซึ่งเป็นลานกว้าง ลานนั้นถูกเติมเต็มไปด้วยปี1ที่นั่งกันเป็นระเบียบ หน้าเชิด สายตาระดับคอ หลังตรง มือทั้ง2ข้างเหยียดตรงบนหัวเข่า แยกชายหญิง เจอร์ผมซึ่งมาทีหลังก็ต้องไปนั่งต่อแถวข้างหลังสุด และไม่ต้องมีใครบอกอะไร...พวกผมก็นั่งแบบเดียวกับที่คนอื่นนั่ง
ด้านหน้าเป็นรุ่นพี่สโมสรคณะพูดใส่โทรโข่ง
“ระเบียบเชียร์!”
พรึ่บ!!
“เชียร์!!!!!!”
เวร...ผมเกือบทำไม่ทัน คือพอพี่เค้าสั่งเสร็จต้องตบหน้าขาแล้วเอามือมาไว้ที่เดิมพร้อมกับพูดว่า ‘เชียร์’ อย่างที่ได้ยินเมื่อกี้แหละครับ
แล้วพวกพี่สโมก็เดินออกไป...อะ อ้าว ไปไหนละเพ่
สักพักก็ได้ยินเสียงบูมมหาลัยมาจากที่ไกลๆ แต่ก็สามารถรับรู้ได้เลยว่าคนที่บูมนั้นมีไม่มากกลับส่งเสียงได้ดังเหมือนคนเป็นร้อย
เสียงรองเท้ากระทบพื้นเป็นจังหวะ ตามมาด้วยรุ่นพี่ที่มีสีหน้าอย่างกับไปโกรธใครมาสัก10ชาติเดินมาเป็นแถวแล้วรอบล้อมพวกปี1ไว้
“มองอะไร!!!!!!!”
“หน้าเชิดหลังตรง!!!!”
“มองไรห๊ะ อยากโดนทำโทษใช่มั้ย!!!!”
“อะไรวะ มากันแค่นี้!!!”
แต่ละคน...แม่ง ไม่กลัวคอแตกรึไง?
สายตาผมตอนนี้ไม่เห็นอะไรนอกจากคอดำๆของคนข้างหน้าแล้วล่ะครับ อยากมองก็อยากนะ แต่ไม่อยากเด่นวะ-*-
“สวัสดี ผมชื่อนายพัฒนพล นามสกุล วรโชติอิงคนันท์ ชื่อเล่นชื่อ พอส จะมาเป็นพี่สอนระเบียบของพวกคุณ”
หื้มมมมมมมมมมมมมม? ชื่อคุ้นๆวะ
ผมเหลือบตามองไปยังคนที่กำลังพูดด้านหน้า
เหยดเข้ ใช่เลย ไอ้เหี้ยพอส!!
โปรดติดตามตอนต่อไป
เห็นคอมเม้นต์+เป็ด+วิว แล้วปลื้มมม แม้มันจะไม่มากแต่ก็สามารถทำให้แพรหัวใจพองโตได้นะ > <
เอาไปแค่นี้ก่อนเน้อออออออ ต้องปั่นรายงายเขียนมือทั้งเล่มก่อนค่ะ T____T!!
ถ้าปั่นเสร็จจะมาต่อให้เวลาเดิมเนอะ (ราวๆตี2-3 กร๊ากกก แล้วใครจะมาอ่านละเนี่ย?)
ขอบคุณทุกคนที่สละเวลาเข้ามาอ่านค่ะ :L2:
-
แง่ง ! พี่พอสมาทำอะไรเร๊อะ ?
ตัดฉับได้นะคนเขียน งืออออ :o12:
-
พอสกลับมาแล้ว มาเพื่อน้องแกรนด์ แต่น้องแกรนด์แรงไม่ตก
-
งานงอกแล้วมั้ยล่ะ
-
มาเพื่อแกล้งแกรนด์สิน่ะะ :oo1: :oo1: :oo1:
-
จะเป็นอะไรไหม ถ้าอยากจะให้แกรนด์โดนแบน -"-
คือไม่รู้ตัว ไม่แคร์ห่าไรเลย ปากหมาไปทั่วแบบนี้รู้บ้างไหมว่าเพื่อนจะซวยเอาได้เพราะตัวเอง
นึกว่าอยู่คนเดียวบนโลกรึไง อยู่ในคณะที่เป็นโซตัสก็หัดดูสังคมบ้างเหอะ
ขออภัยเกลียดคนแบบนี้จริง ๆ (อ้างอิงจากประสบการณ์ตรงของชีวิต)
-
มหาลัยไหนคะเนี่ยมีแต่คนหน้าตาดี 5555555555555
ปล. ทำไมรอบตัวน้องแกน เอ้ย น้องแกรนด์มีแต่คนโหดๆ ... แต่หน้าตาดี :o8:
-
พี่พอสมาแล้ว วากเก้อ
โอ๊ยๆๆๆ แกรนด์จะเหลืออะไร
ชอบอ่าเรื่องนี้
เอาอีก
อย่าติดเกมส์มากนะๆ มาต่อไวไว
ตื่นเต้นๆ ><
-
ได้เรื่องแล้วไง ดวงดีจริงๆ
เอ๊ะหรือเป็นความจงใจของใครบางคน
-
หล่อๆงี้จะคู่กับใครอ่ะพี่วอร์ม ขอแบบแมนเจอแมนน่ะ 5555
-
แกรนด์!!! เล่นกับใครไม่เล่น เล่นหัวหน้าสตาฟ(เดานะ ใช่ป่าว??)เลยที่เดียวเชียว :z3: :z3:
-
6 - Varker (2)
เหยดเข้ ใช่เลย ไอ้เหี้ยพอส
มันแต่งตัวถูกระเบียบตั้งแต่หัวจรดตีน ซึ่งแตกต่างจากครั้งก่อนที่ผมเห็นมาก ที่แขนมีอาร์มสีแดงเลือดหมูคาดเขียวสวมอยู่ด้วย ส่วนคนอื่นๆเป็นอาร์มสีแดงเลือดหมูเฉยๆ แต่แม่งหน้าคุ้นๆทั้งนั้นเลยวะ...
จะให้ไม่คุ้นได้ไงในเมื่อคราวก่อนผมยังจะเข้าไปขอเงินอยู่เลย ชิบหายละกู...
“ก้มหน้าทำไมครับ!!!!”
ผมเชิดหน้าทันที...เอ่อพี่ครับ รับสเตร็ปซิลสักแผงมั้ยครับ?
ไม่ต้องบอกก็รู้ใช่มั้ยครับว่าไอ้เหี้ยพอสมันเป็นพี่ว๊าก (หรือพี่สอนระเบียบ) แถมเป็นเฮดว๊ากซะด้วย...
ไอ้พอสมันพูดด้วยน้ำเสียงนิ่งๆซึ่งต่างจากพี่คนอื่นๆที่เอาแต่ตะโกนๆ จับประเด็นได้คร่าวๆว่ามันถามประธานเจอร์แต่ละเจอร์ว่าใครมาบ้างไม่มาบ้าง ซึ่งต้องรายงานอย่างละเอียด และต้องไปจำชื่อผู้ก่อตั้งมหาลัย เพลงมหาลัย ความหมายสีคณะ ระเบียบ SOTUS อะไรต่างๆนานาที่มันเกี่ยวข้องกับมหาลัยและคณะวิศวกรรมศาสตร์ทั้งหมดนั่นแหละครับ ผมก็ฟังบ้างไม่ฟังบ้าง ในใจตอนนี้นึกภาวนาอย่างเดียวว่าขอให้มันไม่เห็นผมด้วยเถิดดดดดดด
แต่ดูเหมือนคำขอจะไม่เป็นผล...
“น้องคนนั้นทำไมไม่จดครับ!!!!” ไอ้พี่ว๊ากคนนึงมองมายังผม และนั่น...ทำให้ผมกลายเป็นจุดเด่นโดยที่ไม่ต้องอาศัยความหล่อทันที ทุกสายตาหันมามอง รวมทั้ง ไอ้พอสด้วย...
“ลุกขึ้นครับ” มันสั่งผมครับมันสั่งโผมมมมมม คิดว่าผมจะทำตามมั้ย?....ทำสิครับ โธ่ T T
ผมลุกขึ้น สบสายตากับมันอย่างไม่เกรงกลัว
“ทำไมไม่จดครับ”ไอ้พอสถามเสียงนิ่ง ทำไมตอนนี้มันดูน่ากลัวยังไงไม่รู้วะ?
“ผม...ไม่มี..”
“ไม่มีชื่อรึไง!!!!!!” ไอ้พี่ว๊ากข้างๆมันตะโกนใส่ผม
“ผมชื่อนาย กรวิชญ์ นามสะ...”
“ไม่ได้ยิน!!!”
“เป็นตุ๊ดรึไง!!!!”
“เอาปากมาปะวะ!!!!!!”
พี่ว๊ากที่ยืนรอบๆตะโกนใส่ผม แต่ผม...ก็ต้องทน เพราะนี่คือการ ‘ประชุมเชียร์’ พี่สอนระเบียบทุกคนมีสิทธิที่จะสั่งผมยังไงก็ได้
“ผมชื่อนาย กรวิชญ์ นามสกุล สิทธิศักดิ์โสภณ ชื่อเล่นชื่อ แกรนด์ ภาควิชาวิศวกรรมเครื่องกล” ผมพูดเสียงดังจนคล้ายกับตะโกน ดูเหมือนประชด
“คุณดึงเนคไทให้สุดด้วยครับ”
ผมปฏิบัติตามที่มันสั่ง
“ที่ผมถามเมื่อสักครู่ จะตอบได้รึยังครับ หรือต้องรอให้ผมไปง้างปากคุณ?”
“ผม...ไม่มีปากกากับกระดาษครับ”
“รุ่นพี่คุณไม่ได้บอกหรือไงว่าต้องเตรียมกระดาษกับปากกามาจดในวันนี้”
ผมหันไปมองรอบๆ พบว่าส่วนใหญ่มีกระดาษกับปากกาจดกันทั้งนั้น ความจริงคือผมไม่รู้ว่าต้องเตรียมปากกากับกระดาษมาด้วยเพราะรุ่นพี่เค้าไม่ได้บอกอะไรเลย แต่เมื่อผมหันไปเห็นไอ้แทน เมฆ และอีกหลายคนในเจอร์ก็พบว่าพวกมันมีกระดาษกับปากกามาพร้อม...
นี่กลายเป็นว่ากูไม่รู้คนเดียว?
เอ๊ะ! ไม่ใช่สิ ไอ้ทัชก็ไม่ได้เตรียมมาเหมือนกันนี่หว่า
“ว่าไงครับ...รุ่นพี่คุณไม่ได้บอกรึไง?” ไอ้พอสถามเสียงเข้มขึ้น
แต่...ผมก็ยังเลือกที่จะเงียบ ไม่มีคำตอบใดๆออกจากปากผม
“เพื่อนผมถาม ก็ตอบสิครับ!!!!”
“เอ่อ...บอกครับแต่ผมลืม”
“ลืม? ดี เป็นคำตอบที่ดี .. แล้วสิ่งที่ผมบอกให้จดให้จำคุณจะลืมมั้ย?”
“ไม่ครับ”
“ไหนลองทวนซิ”
ชิบหาย...ไอ้เหี้ยพอส...มึง แกล้ง กู มึง ทำ ให้ กู ขาย หน้า !!
“ขออนุญาตช่วยเพื่อนครับ/ค่ะ!!!” เพื่อนๆที่นั่งอยู่หลายคนยกมือพร้อมกับตะโกนขอช่วยผม
“ไม่ต้อง!!! ผมถามเพื่อนคุณ ไม่ใช่พวกคุณ” อ่าวไอ้เหี้ย ก็เพื่อนจะช่วยกู... “คราวหน้าพวกคุณทั้งหมดต้องจำสิ่งที่ผมให้ไปจำมาทั้งหมดให้ได้และให้คล่อง..รับทราบ!”
“ทราบ!!!!”
“คุณ..นั่งลงได้” มันบอกผม
.. จะรอช้าอยู่ไยละครับ ก็รีบนั่งสิ
จากนั้นมันก็ให้พี่ผู้หญิง (ที่น่ารักและเสียงเพราะมากๆ) มาสอนร้องเพลงประจำมหาวิทยาลัยกับคณะให้พวกผมพอร้องได้
“ครั้งหน้าผมหวังว่าพวกคุณจะมามากกว่าวันนี้ ผมขอมากกว่า800คน รับทราบ!!!”
“ทราบ!!!!!”
“คุณสัญญากับผมแล้วนะว่าจะมาให้มากกว่า800คน...ระเบียบเชียร์!!”
พรึ่บ!!!
“เชียร์!!!!”
“ครั้งหน้าหวังว่าจะแต่งกายมาถูกต้องตามระเบียบทุกคน ทราบ!!!”
“ทราบ!!!!”
และพี่ว๊ากทุกคนก็เดินเรียงแถว มือไขว้หลัง ค่อยๆทยอยออกไป เมื่อหลังพี่ระเบียบคนสุดท้ายลับสายตา เสียงพูดคุย ถอนหายใจก็ดังราวกับนะกระจอกแตกรัง
ผมหันไปเหวี่ยงใส่ไอ้แทนที่นั่งข้างๆทันที
“เชี่ย ทำไมไม่บอกกูวะว่าต้องเตรียมกระดาษกับปากกามาด้วย”
“อ่าวไอ้สัด รุ่นพี่เราบอกก่อนที่จะเข้าประชุมเชียร์เมื่อกี้แล้วไง มึงไม่ฟังเอง มัวแต่คุยกับไอ้ทัชอยู่ได้ สมน้ำหน้า”
“คว-”
แต่จะโทษใครได้ละครับ ในเมื่อผมไม่ฟังเอง...อ้ออออ สามารถโทษได้อีกคนนึงนอกจากตัวผม ...
ไอ้เหี้ยพอส!! มันตั้งใจฉีกหน้าผมท่ามกลางเพื่อนๆ ให้ผมกลายเป็นตัวตลก!
เมื่อเลิกกิจกรรมประชุมเชียร์แล้วพวกพี่ปี2แต่ละเจอร์ก็นำน้องๆแยกย้ายกันไป และดูเหมือนผมจะโดนหมายหัวเป็นพิเศษ
“น้องแกรนด์นี่ไม่ได้ฟังพวกพี่พูดเลยเหรอ ?”
“เอ่อ..ก็ฟังครับ” ใครจะยอมรับว่าไม่ได้ฟังวะ - -*
“งั้นทำไมลืม?”
“ก็ลืมอะ ไอ้ทัชยังลืมเลย” ผมรีบหาพวกทันที
“เออๆชั่งมันๆ และคราวหน้าห้ามลืมเด็ดขาดเข้าใจมั้ย ตั้งใจฟังดีๆ พี่จะบอกเป็นครั้งสุดท้ายนะ ก่อนเข้าประชุมเชียร์สำรวจตัวเองให้เรียบร้อย เนคไทอะดึงให้สุด กระดุมติดให้หมด ถุงเท้าสีดำ รองเท้าห้ามเป็นหัวแหลม กระดาษปากกาติดตัวเสมอ กางเกงห้ามขากระบอกเล็กหรือเดฟ สายรัดข้อมือ สายสิญจน์ นาฬิกาถอดให้หมด กระเป๋าเสื้อต้องกว้างเท่า A4 พับ 2 ที ..”
เอ่อ...เคร่งขนาดนั้นเชียว?
“เข้าใจนะ ?”
“เข้าใจครับ” แล้วตอนนี้ผมมีสิทธิตอบว่าไม่เข้าใจด้วยเหรอไงฟะ ช่างแม่ง ไว้คราวหน้าค่อยถาม
พูดเสร็จพี่เค้าเดินไปคุยกับน้องคนอื่นๆ ส่วนใหญ่จะถามความรู้สึกอะนะ ว่าเป็นไงบ้าง อะไรทำนองนี้ ส่วนตัวผมที่กำลังเคว้งคว้างเหมือนโดนทิ้งก็มีไอ้พี่บ้าที่ไหนไม่รู้ลากตัวผมห่างออกมา
ไม่ใช่ใครที่ไหน.. ไอ้พี่รหัสเฮ็งซวยของผมนั่นเอง ..
“มึง!!!” พี่วอร์มตะคอกใส่ผม แต่ก็พูดแค่นั้น ท่าทางหัวเสีย เอามือเสยผม หัวคิ้วมุ่นชนเข้าหากัน .. แต่ทำไมในสายตาผมพี่วอร์มดูเท่ห์สุดๆไปเลย เอ๊ยย นี่ไม่ใช่เวลานะ -*- สมองกูเริ่มไปละ
“มึงช่วยหยุดหาเรื่องใส่ตัวได้มั้ยวะ กรุณาทำตัวสงบเสงี่ยม ให้เหมือนชาวบ้านเค้าบ้าง คนอื่นจะได้ไม่ต้องเดือดร้อนเพราะมึง” พี่วอร์มพูดออกมาด้วยน้ำเสียงที่อ่อนแรงลง “ขืนมึงยังทำตัวแบบนี้ มันจะไม่ใช่แค่มึงที่ซวย เพื่อนมึง รุ่นพี่มึง ก็จะโดนไปด้วย”
“...”
“ถือว่ากูขอร้องละ กูอาจจะไม่ใช่พี่รหัสที่ดี แต่กูจะพยายามทำให้ดีที่สุด..เพื่อตัวมึง”
โปรดติดตามตอนต่อไป
อะหืออ ทำไมตอนนี้มันยาวจาง T T ยังไม่จบตอนนะเนี่ย
สำหรับใครที่เบื่อๆ อยากอ่านตอนรักกันเร็วๆ...เอ่อ รอหน่อยนะคะ
แพรเป็นคนที่เขียนนิยายช้าอ่า เหตุการณ์ดำเนินไปช้าๆ ไม่รีบๆ อิอิ
ตอนช่วงรับน้องนี้แพรอาจเขียนไม่ดีเท่าไหร่ ขออภัยด้วยนะคะ
ขอบคุณทุกคอมเม้นต์ ทุกเป็น ทุกวิว มากๆค่ะ ขอตัวไปเรียนก่อน ตอนเย็นจะมาลงให้อีกนะค้า จุ้ฟๆ
:bye2:
-
เอ้า พี่วอร์ม นิยังไง
ยังเดาไม่ออก ว่าจะไปรักกันอีท่าไหน
เอิ้วววววววววว แต่ตื่นเต้น ตอน ที่พอส ทำโทษและแบบ แพรรี่ บรรยาย
พี่พอส แล้วจิ้นตามพี่พอส หล่อมากอ่า
อ๊อยๆๆๆ หลงพี่พอสชะมัด
แต่น้องแกรนด์ล่ะ จะเปนยังไงต่อ
-
พี่วอร์มก็น่าคิดนะเนี่ย 55555 กว่าจะรักกันคงเลือดตกกันไปข้างนึง เเกรนด์เกรียนได้อีก รอตอนต่อไปค่ะ :impress2:
-
แง่ง พี่วอร์มเนี่ยพระรองรึเปล่าเนี่ย ??
เรื่องนี้เป็นแนว 3P เร๊อะ ?
รอตอนต่อไป ...
-
รอตอนเย็นนะจ๊ะ คนเขียน สนุกอา ได้บรรยากาศวิดวะสุดๆ
-
ถึงจะโดนหมายหัว แต่ก็เหมือนจะมีพี่รหัสที่ดี. . . ละมั้งนะ
-
แกรนด์นิหาเรื่องจริงๆเลยนะ เท่าที่เลดี้คิด แกรนด์เป็นคนทำตัวเอง
-
อยู่ดีๆก็มีเรื่องเข้ามาหาตลอดดด :เฮ้อ: :เฮ้อ:
-
สรุปแกรนด์คู่กับใคร ลุ้น5555555555555555555
-
ชอบพี่วอร์มจัง หล่อน่าดู
นายพอสนี่ก็เท่สุดๆ นึกถึงบรรยากาศตอนเข้าเชียร์วิศวะจริงๆ
-
6 - Varker (3)
คืนนั้นผมนอนไม่หลับ ในหัวคิดแต่เรื่องที่พี่วอร์มพูด
มันจะทำอะไรเพื่อผมได้ ?? แล้วแม่งจะพยายามเพื่อผมทำไม??
ไม่เข้าใจสิ่งที่มันพยายามจะสื่อสักนิด
หรือบางทีผมอาจจะเข้าใจ...แต่หลอกตัวเองว่าไม่เข้าใจก็ได้
RRRRRRRRRRRRRRR
เสียงเรียกเข้าจากไอโฟนผมดังขึ้น (เสียงเบสิคๆเนี่ยละ ผมไม่ชอบใช้เพลงเป็นเสียงเรียกเข้า ผมว่ามันเสี่ยวแดก-*-) มองชื่อที่แสดงอยู่บนหน้าจอ
THANK YOU
ไอ้แต๊ง..
“เออว่าไง”
/สาดดดดดดดดดดแกนนนนนน หายหัวไปเลยนะมึง/ แหมคำนำหน้าชื่อกูไพเราะเพราะพริ้งเชียว
“กูยุ่งๆวะ มึงก็เหมือนกันแหละไอ้ห่า”
/แล้วตอนนี้ยุ่งอยู่ปะวะ?/
“ไม่ กูกำลังจะนอน”
/เด็กอนามัย แหมมมม เบบี๋ออกมาหาปะป๋าเร็ววว เดี๋ยวปะป๋ากับซ้อบิ๊กพาไปเที่ยว ชมแสงสียามค่ำคืน ปะป๋ารออยู่ที่ร้านเดิมนะแจ๊ะ อ้อ! ฝากลากอาแป๊ะทัชมาด้วยนะ ส่วนอาเฮียเต็งหนึ่งมามิได้เนื่องจากพรุ่งนี้เฮียเค้ามีควิซกับเทสย่อยเทสโต้อารายม่ายรู้วววววว ให้เวลาครึ่งชม.นะฮ้า ไม่งั้นหญิงหมดอดสีไม่รู้ตัว จุบุจุบุ/
ร่ายยาวเสร็จลูกเดียวแล้วมันก็วางสายไป...
ใครก็ได้พาไอ้แต๊งไปเช็คสมองที ให้ตายสิ นี่ผมมีเพื่อนปัญญาอ่อนแบบนี้แถมทนคบมาตั้งหลายปีได้ไงวะ?
แม่งโทรมาชวนแต่ไม่รอคำตอบจากกู .. คิดเหรอว่ากูจะไป ... เออ ไอ้แต๊งคิดถูก กร๊ากกกกกกก
ผมรีบแต่งหล่อ เรียกแท็กซี่ไปยังคอนโดไอ้ทัชทันที ระหว่างทางก็โทรบอกมัน ให้มันเตรียมตัวให้พร้อม
เมื่อถึงคอนโด มันก็บอกว่าแต่งตัวเสร็จแล้วให้ไปรอที่รถแอคคอร์ดคู่ใจมันได้เลย และขับไม่ถึง20นาทีก็ถึงที่หมาย
ร้านนี้เป็นร้านที่พวกผมชอบมา เป็นร้านนั่งชิลดนตรีสด แต่ก็กึ่งผับนิดหน่อย ผมมองเห็นไอ้บิ๊กนั่งอยู่โต๊ะประจำอยู่ไกลๆ เลยรีบเดินจ้ำไปหาพวกมันทันที
“ออกจากรังแล้วเหรอจ๊ะ” ไอแต๊งเห็นผมก็แซวทันที
“เออ กูจะบินมาจิกหัวพวกมึงเนี่ย”
“โอ๋ๆ ล้อเล่นนิดเดียวอย่างโกรธสิฮ้า .. เอ๊ะ! แล้วนั่น พ่อหนุ่มรูปหล่อมาดเซอร์คนนั้นคือใครกัน...” ไอ้แต๊งมันทำเป็นสะดีดสะดิ้งเมื่อเห็นไอ้ทัชเดินตามมา .. แสดงเหมือนมากนะมึง ฮ่าๆ
“ขอเบอร์ได้มั้ยค่ะสุดหล่อ” ไอ้แต๊งยังไม่เลิกครับ ... แต่ท่าทางผมจะปวดหัวกับมันคนเดียวไม่พอเพราะไอ้ทัชมันก็เล่นด้วยเนี่ยสิ
“089876xxxx มีรถแต่ไม่มีพันธะ คว-โต คอนโดMNO เลขห้อง 1503 ชั้น 15 ว่างหลัง4ทุ่มครับ” ไอ้ทัชส่งสายตาแพรวพราวมาให้ไอ้แต๊ง
“ต๊ายยยยย! ฟูลออฟชั่นแบบนี้เดี๊ยนหลงหัวปักหัวปำเลยคร๊า”
ป๊าบ!
ฝ่ามือเบาๆจากไอ้บิ๊กครับ
“เลิกเล่นได้ละ กูจะอ้วกเพราะมึงไม่ใช่เพราะเมาแล้วสัด”
“แหม ท่านพี่บิ๊ก..หึงก็บอกมาตรงๆก็ได้นะคร๊า คิกคิก”
“ยัง ยังไม่เลิก...” บิ๊กมันทำท่าจะตบหัวคนขี้เล่นอีกรอบ เท่านั้นแหละ นายแต๊งกิ้วจึงสงบเสงี่ยมลงได้
ส่วนผมก็ทำการชงเหล้าให้ไอ้ทัชและหันมาจัดการกับของตัวเอง
“เป็นไงบ้างวะ” หนุ่มมาดเซอร์เปิดประเด็น มองไปยังคนที่นั่งฝั่งตรงข้ามทีละคน
“สบายดี ไม่มีโรค ปลอดสารพิษ ลิมิตเกินร้อยยยยยยยยยยยยยย .. เอ้า ... ชนนนนนนนนนนนนนน” ไอ้แต๊งมันชูแก้วนำ ผม ไอ้ทัช ไอ้บิ๊ก มองหน้ากันแบบงงๆ แต่ก็...
แกร๊งงงงงง!
และนั่นก็เพียงพอแล้วสำหรับคำว่า ‘เพื่อน’ แม้จะเสียดายที่ว่าที่สัตวแพทย์จะมาไม่ได้ก็ตาม แต่ผมรู้ว่าถ้าพรุ่งนี้มันไม่ติดสอบจริงๆมันก็คงมาอยู่ร่วมโต๊ะเหมือนเมื่อก่อนแล้ว
“เสียงเพลงมา นารีเริงร่า มากหน้าหลายตา พาหัวใจสุขีดีเอยยยยยยย เอิ๊กกกก” ไม่ต้องเดา...รั่วๆแบบนี้มีคนเดียว อ้ายขอบคุณ .. เอ๊ะ ทำหน้างง ก็อ้ายแต๊งกิ้วงายยยยยย ฮ่าๆ มานกำลังรำวง มีสาวๆรำตามมานเต็มเลยยยย
หืม ทำมายยยยย มองผมแบบน้านละ ?? .. ผมหล่อละเซ่ ..
“แม่งงงงงงงงงงง กูจะเตะมันให้หน้าหงาย บังอาจมาทำร้ายลูกสุดที่รักกู ฮรือออออ” .. หื้มมม คนนี้เหรอ? ก้อออ อ้ายยยใหญ่งายยยยย เวลามานมาววววนะ มานชอบบบบ พร่ำเพ้อเวิ่นเว้อถึงศัตรูมานที่ชอบลอบกัด ขูดสีรถมอไซDucatiสุดจะแสนแพ๊งงงงงแพงงงง ไม่รู้ว่าอ้ายบิ๊กมานโง่วววว หรือมานนนนโง่มากกันแน่ถึงซื้อมาโชว์ให้ศัตรูมานขูดเล่นนนน เอิ๊กกกกก
อะรายยย มองโผมมม อีกล้าวว ... อย่ามองงงงงดิ ผมเขิลลลลลลล
“หึหึ” อ้ายหนุ่มท้องทุ่งม่ายยยมีปัญญาจ่ายยยค่าตัดผม มานมองผมแล้วหัวเราะอ้ะ!
“มองกูทามมาย .. กูรู้ว่ากูหล่อ ไม่ต้องชม กูได้ยินจนเบื่อล้าววววว”
“มึงเมาละสัดแกน”
“กูม่ายมาววววววววววว เอิ๊กก”
“ไอ้เหี้ยกูก็ว่าไปทำไมเหล้าหมดไว เพราะมึงนี่เองไอ้แกน แม่งเสือกเทเหล้าใส่แก้วผสมน้ำแข็ง ไม่มีโซดา แป๊ปซี่ มิกซ์เมิกอะไรเลย สาดดดดดดด เปลืองค่าเหล้านะโว้ยยยยยยยย” ไอ้ทัชมานยึดน้องเรดผมไปอะๆๆๆๆๆๆๆๆ “มึงเป็นไรวะดูแปลกๆ ปกติมึงต้องปฏิบัติภารกิจ ‘ล่าท้าพรหมจรรย์สุดขอบโลก’ แล้วดิวะ แต่นี่กลับนั่งโต๊ะแล้วแดกเอาๆ”
“กูม่ายรู้วววววว...กูม่ายเข้าจายไอ้เหี้ยยยพี่วอร์มเลยยยยยย แม่งงงงงง” ว่าแล้วก็กระดกอีกซักแล้ว “พยายามทำเพื่อกู มานทำอารายเพื่อกูวววววว แม่งก็ได้แต่เสียงโหดใส่กูแหละว้า อึก อ้ายเหี้ยพอสก้อเหมือนกานนนนนน แม่งทำกูขายหน้า3รอบแล้วนะสาดดดดดด สักวันกูต้องแก้แค้นมันให้จงได้!! เอิ๊กกกกกก”
(เอ่อ...ทางผู้เขียนขอตัดภาพมาให้นายทัชเล่าก็แล้วกันนะค่ะ เนื่องจาก...ไอ้แกนตอนนี้มันไม่ไหวจะเคลีย อ่อนเพลียจะเซดแล้วค่ะ -*-)
ด้านทัชที่ได้แต่ปลงตกเพื่อนทั้ง3ที่เมาเละเทะ ต้องคอยเก็บโน่นนี่จัดการให้พวกมันตลอด ทั้งๆที่ตัวเองก็อยากจะแดกเหล้าให้เมาหัวราน้ำเหมือนพวกนี้เช่นกัน แต่ถ้าเขาเมาอีกคน..แล้วใครจะดูแลเจ้าพวกนี้ล่ะ? เห้อออ นี่ถ้าเต็งหนึ่งมาด้วยเขาก็คงไม่ต้องลำบากขนาดนี้
และนี่มันก็ได้เวลาปิดร้านแล้ว ทัชเคลียบิล ให้เด็กมายกร่างเพื่อน3ตัวเข้าไปในรถก่อนจะให้ทิปและตัดสินใจให้พวกมันค้างที่คอนโดเขาเนี้ยละ ขืนไปส่งพวกมันแต่ละตัวได้เจอด่านแน่นอน
กว่าจะจัดการลอกคราบ จัดแจงที่นอนให้พวกมันเสร็จก็ปาไปตี4เศษๆแล้ว.. ก็ดูแต่ละตัวดิ ไอ้ปัญญาอ่อนแม่งก็ปัญญาอ่อนไม่เลิก
“รำวงรำวงด๊าวด๋าว ด๊าวด๋าวด๊าวด๋าวรำวง มาสิมาเถิด มาสิมารำ ขอให้เต้นฟ้อนรำเพื่อสามัคคีเอยยยยย” ขนาดมันหลับตาแต่แขนมันยังตั้งวงอยู่ -*- เอากะมันสิ
“กูจะเอามีดแทงแล้วทะลวงควักไส้มันออกมาให้หมดเลยแม่งงงงง ลูกรักกูต้องมีมลทินเพราะพวกมึงงงงงง” อื้อหือ...ไอ้คำว่าพวกมึงนี่ตะโกนใส่หน้ากูเต็มๆเลยนะครับไอ้ใหญ่
เสร็จไป 2 ... ทัชยืนปาดเหงื่อ แต่ไอ้ตัวสุดท้ายเนี่ยละที่เขาหนักใจสุด
“กูจะแก้แค้นไอ้เหี้ยพอสสสสสสสสสสสสสสสส กูจะต่อยมานนนนนน ไอ้พี่ราหัสเสียงโหดนั่นก็ด้วยเหมือนกานนนนนน กูจะเตะๆๆๆๆๆ อัดมันให้เละไปเล้ยยยย... ทำไมต้องมาทำอะไรเพื่อกูด้วยยยย กูม่ายต้องการรรรร ฮึก กูม่ายเข้าจายมานเลยยย ไอ้พี่วอร์มเฮ็งซวยยยยยยยย” ไอ้แกนมันยังคงโหวกเหวกโวยวายเรื่องพี่พอสกับพี่วอร์มต่อไป แต่ทัชก็พยายามที่จะรวบหัวรวบหาง เอ๊ย! ไม่ใช่ รวบมือรวบเท้าเตรียมแส้ลนเทียน เอ๊ย! ไม่ใช่ๆๆ เอาใหม่นะ หนึ่ง สอง ซั่ม.. แต่ทัชก็พยายามที่จะจับข้อมือกับเท้าของแกรนด์ที่ตอนนี้ต่อยตีเตะ สะเปะสะปะไปทั่วให้อยู่นิ่งๆ จะได้ลากมันไปวางบนเตียงสะดวกๆ แต่ดูท่า...เจ้าตัวจะไม่ให้ความร่วมมือเล้ยยยยยย
นี่ถ้าหากใครจะคิดมอมเหล้ามันแล้วปล้ำมันละก็...คิดผิดถนัดเลยละ แต่ก็นะ...ตัวขาวๆบางๆแบบนี้...
ไม่เอาๆ ไม่คิดสิวะทัช...เขาเตือนตัวเอง สะบัดหัวไล่ความคิดชั่วๆออกไป และหันไปจัดท่าทางเพื่อนคนนี้ให้นอนสบายๆ
เขาหันไปมองนอกห้อง ที่มีบิ๊กกับแต๊งนอนอยู่บนพื้นห้องรับแขก และหันมามองคนที่หลับอยู่บนเตียง ต่างหลับไม่รู้เรื่องรู้ราว .. เออ .. กว่าแม่งจะสงบกันได้
“ไอ้เหี้ยพอส .. ไอ้พี่วอร์มเฮ็งซวย” คนที่อยู่บนเตียงพึมพำออกมาเบาๆ แต่ก็ไม่ได้ออกอาการอยากจะเตะต่อยแบบเมื่อสักครู่แล้ว
ทัชเดินไปนั่งลงบนเตียง จ้องมองร่างที่ไม่ได้สติ
“เห้อ...ถ้าไม่มีพี่วอร์มป่านนี้มึงคงโดนยำตีนเละไปแล้ว...ไม่ได้อยู่ปากหมาใส่คนอื่นแบบนี้หรอกนะไอ้แกน...”
โปรดติดตามตอนต่อไป
งงอะดิอัพไว 5555555+
รักคนอ่านค้าบบบบบ :กอด1:
ปล.ฝนตก..เปียก..ล้ม...ถลอก...แสบ...อะไรกันนักกันหนา...
-
มาแล้ววววว ชอบ อัพไวดี55555 :L1: :L1: :L1:
-
ชอบชอบ
-
นั่นไง ยังไงน้อพี่วอร์ม :กอด1: อัพเร็วมากกก รอตอนต่อไปเด้อ
-
ว่าแต่แกรนด์โดนยำซักทีก็ดีเหมือนกันนะ
-
ว่าแต่แกรนด์โดนยำซักทีก็ดีเหมือนกันนะ
เห็นด้วยมากๆๆๆๆๆๆ
-
พี่วอร์มน่ารักว่ะ
-
เชียร์พี่วอร์มว่ะ (ตามเม้นท์บน55555)
-
เชียร์พอส
-
นอกจากอีหนูแกนจะสงสัยเฮียวอร์มเเล้ว คนอ่านก็เริ่มสงสัยเเล้วเหมือนกัน 55+ รออ่านต่อไป
-
เอามาอีกกกกกกกกกกก
-
โอ๊ะ!! พี่วอร์มไปทำอะไรไว้ให้เหรองับ
-
อ่าว เอ๊ะ ยังไง พี่วอร์ม ไปทำอะไรไว้เพื่อเป็นการปกป้องแกรนด์เนี่ย :serius2: :serius2:
-
เชียร์พี่พอสสสสสสส :ped149: :ped149:
-
พี่วอร์ม พี่วอร์ม พี่วอร์ม :man1:
พี่วอร์มทำไรอ่ะ อยากรู้ๆๆ
เชียร์พี่วอร์มสุดใจขาดดิ้น :ped149:
-
เห็นด้วยมากๆๆๆๆๆๆ
เห็นด้วยสุด ๆ
-
เออนะ ที่แกรนด์ไม่โดนยำตีนเพราะพี่วอร์มนี่เอง
o3 o3 o3 o3
รอตอนต่อไป
-
6 - Varker (4)
“ระเบียบเชียร์!”
พรึ่บ!!
“เชียร์!!!!”
“สปิริต!”
พรึ่บ!!
ทันทีที่เฮดว๊ากหรือไอ้เหี้ยพอสสั่ง ปี1ทุกคนก็ยกมือขวาขึ้นทันที ขนาดผมที่เป็นหนึ่งในคนที่ยกด้วยยังรู้เลยว่ามันพร้อมเพรียงขนาดไหน..
“ยกยังไง!! ยกให้มันถูกต้องหน่อย”
“นิ้วชิดสิครับ!!!!”
“ยิ้มอะไร!!!”
“แขนติดหูไม่ใช่หูติดแขน!!!”
ใช่แล้วครับ ตอนนี้ผมกำลังอยู่ในกิจกรรมประชุมเชียร์...ซึ่งลานกว้างเป็นที่ประจำสำหรับการว๊ากของคณะวิศวกรรมศาสตร์ไปแล้ว ตามผนังจะมีป้ายผ้าหรือคัทเอ้าวางไว้เต็มไปหมด ส่วนใหญ่จะเขียนข้อความทำนองว่าจะไม่มีรุ่นผม รุ่นผมไม่มีความเคารพ ไม่มีความสามัคคี
‘E80 E81 E82 E83 E85’
‘SOTUSคืออะไร ไม่รู้จัก น้องคนหนึ่งกล่าว’
“คุณ ลุกขึ้นครับ” พี่ว๊ากที่ยืนด้านข้างสุ่มเลือกใครไม่รู้ขึ้นมา
“วันนี้มากันกี่คนครับ?” ไอ้พอสเป็นคนถาม
โหยแม่งงง ถามงี้ใครจะไปตอบได้วะ
คนที่ถูกเลือก (?) ได้แต่ยืนนิ่งงัน
“คราวที่แล้ว พวกคุณสัญญากับผมไว้ว่ายังไง? เพื่อนผมนับจำนวนคนที่มาแล้วไม่ถึง800..นี่น่ะเหรอสัญญา?” ไอ้พอสใช้สายตาของมันกวาดไปทั่วบริเวณ แม้มันจะดูดุ น่ากลัว แต่ผมก็แอบเห็นว่ามีสาวๆบางคนถึงกับเคลิ้ม หมั่นไส้วุ้ย!
“ไม่มีหรอกมั้งรุ่น E84 เนี่ย”
“สัญญาไม่เป็นสัญญา”
“ลมปาก”
กดดันเหี้ยๆ...
“ปี1ทั้งหมด ลุก!!!”
พรึ่บ!!
“ปัดอะไร!!”
“ปัดทำไม!!! รังเกียจดินที่นี่เหรอ!!!”
“ปี1ลุกนั่ง50ครั้ง ปฏิบัติ!”
ปี1แต่ละคนถึงกับงง มองหน้ากันเหลอหลา
“100 ... 300 .. 500 ครั้ง หรือจะเอาเท่ารุ่นพวกคุณคูณ10ดี? .. ใครรู้ตัวว่าไม่ไหว เชิญครับ” ไอ้พอสผายมือไปทางเต๊นท์พยาบาล มีบางคนลุกออกไป “ปี1 ลุกนั่ง100ครั้ง ปฏิบัติ!!”
“1 2 3 4 5 6 7 8 9 ... ”
“พอ พอ พอ!!! ... นี่พวกคุณไม่มีความสามัคคี UNITYกันเลย ไอ้ที่ผมให้ไปท่องน่ะ ได้จำมาบ้างรึเปล่า? มันได้แทรกซึมเข้าสู่สมองพวกคุณบ้างมั้ย???”
ตอนนี้...ผมเริ่มมั่นใจแล้วว่าผมต้องมีพวก...พวกอะไรน่ะเหรอ?...ก็พวกเกลียดไอ้พอสไง หึหึ แม่งวางอำนาจมากอะ
“ปี1นั่ง!!”
ทุกคนรีบทิ้งตัวลงทันทีและอยู่ในท่าเชียร์พร้อม
“ขอสปิริต1คนครับ”
และทุกคนก็ยังพร้อมใจยกมือขึ้นเหมือนเดิม
“คุณ ลุกครับ”
ฟู่ววว...ไม่ใช่ผมครับ ผมยังรอดสายตาไอ้พอสอยู่ (แน่ใจ๊?)
“ร้องเพลงประจำมหาวิทยาลัยกับเพลงคณะให้ผมฟังหน่อย ทวนอีกรอบก่อนที่พี่เค้าจะมาสอน”
แล้วไอ้คนถูกเรียกก็ร้องครับ ร้องเพลงประจำมหาวิทยาลัยก่อน...มันไม่ได้แย่อะไรมากมายแต่...
“พอ พอ!!”
“ห่วยแตก!!!”
“ร้องหรือท่องวะ!!!”
“คุณ..ที่อยู่ตรงกับผม คนที่9 ลุกครับ”
นั่นก็คือ...ผมเอง
อีกแล้วเหรอวะ? แม่งงงงง จะจองล้างจองผลาญอะไรกูนักหนา กูไปทำอะไรให้มึงเหรอไง (ก็ไปชกหน้าเค้าไงไอ้แกนเอ๊ยย)
“ร้องเพลงคณะ” มันสั่ง
ชิบหาย....
คือผมอายเสียงตัวเองอะและอีกอย่าง...จำเนื้อร้องไม่ได้ด้วย
“เพื่อนผมบอกให้ร้องก็ร้องสิครับ!”
“ยืนนิ่งทำไมล่ะครับ? ให้เกียรติเพื่อนผมด้วย!!”
“อะไรกัน เพลงคณะ แต่ร้องไม่เป็น?!!”
ทุกสายตามองมาที่ผม ... เหมือนผมเป็นคนผิด
“ใครยังร้องเพลงไม่เป็น ยกมือ” ไอ้เหี้ยพอสมันละสายตาไปจากผม กวาดมองไปทั่วบริเวณ ปรากฏว่ามีไม่ถึง10คนที่ยก “เพื่อนผมคงไม่มีค่าพอที่พวกคุณจะสนใจเรียนใช่มั้ย? .. . พวกคุณที่ร้องเพลงไม่เป็นทั้งหมดออกมาข้างหน้า”
ผมเดินออกไปข้างหน้า
แต่มันก็ไม่ได้สนใจพวกผมเท่าไหร่นัก
“เพื่อนผมจะมาสอนคุณร้องเพลงต่อ” มันบอกกับคนอื่นๆที่ร้องเป็นแล้ว “ส่วนคนที่ยังร้องไม่ได้...” มันปรายตามายังผมซึ่งผมก็มองมันกลับอย่างไม่ลดละ
มองไอ้เหี้ยพอสแบบไม่มีเกรง
รุ่นพี่เหี้ยไร..กูไม่เคารพ...
“คนที่ยังร้องไม่ได้ให้ลุกนั่งจนกว่าเพื่อนผมจะสอนร้องเพลงจบ ปฏิบัติ!!”
เลว!!!!...จะเอาคืนผมก็ทำผมคนเดียวสิวะ...
ทำไมต้องให้เพื่อนคนอื่นต้องเดือดร้อนด้วย สัด!!!!!!
ผมมองมันอย่างเคียดแค้น และถ้ามองไม่ผิด...ไอเหี้ยพอสมันยกมุมปากนิดๆราวกับเยอะเย้ย...
ผมทำตามที่มันสั่งไปเรื่อยๆ ไม่ได้นับว่าทำไปกี่ครั้ง รู้แต่ว่าตอนนี้เมื่อยมาก ปวดไปหมด แทบจะลุกไม่ขึ้นแล้ว คนที่ร้องเพลงไม่เป็นและโดนทำโทษเหมือนผมขอไปพักเพราะไม่ไหวแล้ว 3 คน
“ใครไม่ไหวก็พอแล้วออกไปซะ!!!!”
“ที่นี่ไม่ต้องการคนอ่อนแอ!!!”
ไอ้พวกเพื่อนมันรุมตะโกนใส่พวกผมที่ยังสู้...ยังลุกนั่งกันต่อไป
เพื่อนปี1ที่กำลังฝึกร้องเพลงนั้นมองมาทางพวกผมด้วยสายตาที่หลากหลาย ... ดูถูก ... สงสาร ... สมเพช..เห็นใจ
“ขออนุญาตช่วยเพื่อนครับ!” ไอ้ทัชยกมือตะโกนเสียงดัง มันไม่สนว่าใครจะอนุญาตหรือไม่เพราะตอนนี้มันวิ่งมาต่อแถว ถัดจากผมแล้วเริ่มปฏิบัติลุกนั่งทันที
อาจเพราะมีคนเริ่ม มีคนกล้าที่จะช่วย หลายๆคนเลยขออนุญาตช่วยพวกผมตามกันมา จนกลายเป็นว่าตอนนี้ทั้งลานมีแต่เด็กปี1กำลัง ลุกนั่ง อย่างพร้อมเพรียง
“อะไร!! พวกคุณทำอะไร!!”
“ความผิดพวกคุณหรือไง!!!!”
“ที่นี่ไม่ต้องการฮีโร่!!!!”
ไม่ใช่แค่ปี1เท่านั้น...ปี2ที่ยืนดูรอบนอกก็กระโจนเข้ามาร่วมด้วย ผมเห็นพี่วอร์มกับพี่รอยวิ่งเข้ามาเป็นกลุ่มแรกๆ แต่ก็หาไม่เจอแล้วว่าพวกพี่เค้าอยู่ตรงไหนกัน
พวกพี่ว๊ากคอยตะโกนด่า บอกให้พอ บอกให้หยุด แต่กลับไม่มีใครหยุดเลย ซ้ำยังร้องเพลงคณะไปด้วย
“ไอ้โง่ มึงจะมาช่วยกูทำไม” ผมหันไปกระซิบบอกไอ้คนที่มาช่วยคนแรก
“ก็มึงคือ ‘เพื่อน’ กูไง .. มึงเห็นมั้ย...ในที่นี้ทุกคนเป็น ‘เพื่อน’ เป็น ‘พี่’ มึง”
ปี1ทุกคนยังคงลุกนั่งและร้องเพลงคณะไปพร้อมๆกัน ไม่มีทีท่าว่าจะหยุด
ปรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด!!
“ผมบอกให้พอ!!!!!!!!!!” ไอ้พอสตะโกนเสียงดังกว่าทุกๆครั้งที่ผ่านมา ในมือมันมีนกหวีด “จัดแถวให้เรียบร้อย ปี1ขวามือผม ปี2 ซ้ายมือผม” ความโกลาหลเกิดขึ้นชั่วขณะ แต่ไม่ถึง5นาที ทุกอย่างก็ตกอยู่ในความเรียบร้อย
“อยากได้มากใช่มั้ยน้องคุณน่ะ?...คุณอยากได้น้อง แต่คนที่คุณอยากให้เป็นน้องเค้าอยากรับคุณเป็นพี่รึเปล่า?” ไอ้เหี้ยพอสมันหันไปถามปี2
“อยากได้น้องครับ/ค่ะ!!”
“อยากได้น้อง? แต่สอนน้องไม่เป็น ไม่มีความเคารพ ไม่มีความสามัคคี ดีแต่ทำเรื่องชั่วๆ”
ผมสะดุ้งโหยง...เห้ย หวังว่าแม่งคงไม่ได้เหน็บกูนะ
“สงสัยผมต้องขอรุ่นคืน...E83 จะไม่มีเหมือนE84 ...” ไอ้พอสยังพูดไม่จบ ผมก็ได้รับข้อความต่อๆกันมาว่าให้ยืนล้อมรอบพี่ปี2แล้วทำการบูมคณะไปเรื่อยๆ ผู้หญิงบางคนร้องไห้ด้วย
ใช่แล้วครับ...มันเป็นอย่างหนึ่งที่จะแสดงให้เห็นถึงความสามัคคี ความเคารพในตัวรุ่นพี่
เสียงบูมยังคงดังต่อไปเรื่อยๆไม่มีพัก ซ้ำเสียงยังดังขึ้นเรื่อยๆเมื่อเห็นพี่ว๊ากสั่งให้พี่ปี2นอนลงวิดพื้น
ปรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด!!
“หยุด!!!!!! ปี2หันหน้าเข้าปี1 จัดแถวให้เรียบร้อยภายใน5นาที!!”
ผมหาพี่รหัสตัวเอง ไม่นานก็เจอ...เพราะพี่เค้าอยู่ตรงหน้าผมนี่เอง...
“ปี1ทุกคนพูดตามผม!..ข้าพเจ้านายพัฒนพล วรโชติอิงคนันท์..”
“ข้าพเจ้า#$*(^%#*%+*^|#(#^^”
“จะประพฤติดี $)*^*|$+^+^($|($^|(^)*_|_E(%$*_#&$_@#&$)#*%$(|^^($_|(^+_(...ให้สมกับที่ได้เป็นส่วนหนึ่งของคณะวิศวกรรมศาสตร์รุ่นที่84!!”
“จะประพฤติดี $)*^*|$+^+^($|($^|(^)*_|_E(%$*_#&$_@#&$)#*%$(|^^($_|(^+_(...ให้สมกับที่ได้เป็นส่วนหนึ่งของคณะวิศวกรรมศาสตร์รุ่นที่84!!”
“เฮ้!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!” เสียงตะโกนดีใจลั่นไปทั่ว บางคนน้ำตาไหล กอดพี่ตัวเอง
ขณะที่ผมยิ้มไปกับเพื่อนๆ ก็รู้สึกได้ว่ามีใครบางคนมองอยู่...แต่ใครก็ไม่รู้ อาจจะเป็นสาวๆที่เล็งเห็นในความหล่อของผมก็ได้ หุหุ
“ดีใจเพลินเลยนะมึง ทำเพื่อนซวยแต่เพื่อนก็ยังรัก แม่งงง คนไรวะ?” เสียงโหดฉบับพี่วอร์มดังขึ้นข้างหูผม “อ่ะนี่...เก็บรักษามันไว้ให้ดีละๆ E84” พี่วอร์มยื่นจี้เกียร์ที่บรรจุอย่างดีมาให้ผม
“ขอบคุณครับพี่”
ตอนนี้ผมเป็นรุ่นน้องพวกพี่ๆและเป็นE84อย่างเต็มภาคภูมิแล้วครับ
“น้องยังไม่ใช่E84ของพวกพี่”
อ่าวไอ้สัด ขัดกูเฉยเลย
“สิ่งที่จะพิสูจน์ตัวน้องว่าน้องเป็นE84คือวันเสาร์ที่5นี้ครับ จะมีกิจกรรมที่ชื่อว่าGEAR Day & GEAR Night” แล้วไอ้พอสก็ร่ายรายละเอียดเกี่ยวกับงาน..แม้จะยังทำมาดหล่อขรึม มีสิ่งหนึ่งที่ทุกคนสัมผัสได้ก็คือ..น้ำเสียงอ่อนลงและไม่กดดัน
หลังจากที่ปล่อยหลังบอกรายละเอียดเสร็จ ผมก็เดินไปรวมกลุ่มกับเพื่อนๆพี่ๆ ทุกคนมีสีหน้ายิ้มแย้ม
“เห้ย พวกเราไปเอาคืนพวกพี่ว๊ากกันมั่งมะ?” ใครไม่รู้พูดขึ้นมา..ก็ผมยังจำชื่อไม่ได้อ่า แหะๆ
“ได้เหรอวะ ?”
“ได้ดิ มึงดูโน่นนนนนน” พวกผมหันไปมองตามที่มันชี้ ก็พบว่าพวกพี่ว๊ากรวมถึงไอ้เหี้ยพอสกำลังโดนแกล้ง แต่ที่หนักสุดก็คงเป็นไอเหี้ยพอสละมั้ง
มันโดนถอดเนคไท เสื้อ รองเท้า แล้วถูกหิ้วปีกไปไหนไม่รู้ กลับมาก็มีสภาพเปียก เนื้อตัวมอมแมม แต่ก็ยังสามารถเรียกเสียงกรี๊ดจากสาวๆได้ .. ไอ้คนทำเหรอครับ? ก็พวกผู้ชายปี1ที่หมั่นไส้มันนั่นแหละ มีการประมูลของของมันด้วยนะ เรียกเสียงฮาได้ดีทีเดียว ผมก็อยากจะเข้าไปร่วมวงแกล้งมันด้วยนะ แต่...
นี่มันแค่แกล้งกันเล่นๆเอาคืนเบาๆ ผมต้องหนักกว่านั้น!
โปรดติดตามตอนต่อไป
ที่จริงเขียนตอนรับน้องไว้เยอะกว่านี้ แต่กลัวมันยืดเยื้อไป เลยลบทิ้งหมด 555555
ขอบคุณที่อ่านค่ะ ^______________________^
-
เอาให้หนักๆเลย หมั่นไส้ :z6: :z6: :z6:
-
เอาอีกแล้วคุณน้องแกรนด์หาเรื่องให้ตัวเองอีก
-
รับน้องกันมันเชียว
-
แกล้งจนรักกันละกันนะพอสแกรนด์
เอิ๊กกกกกกกกกกกกกกกกกกกก
-
ชอบบบตอนนี้
อ่านที่ไรคิดถึงตัวเองตอนรับน้องทุกที o13 o13
-
แกรนด์เข้าใจอะไรขึ้นมาบ้างรึยัง รึว่ายังสนแต่จะแก้แค้นและตัวเอง ??
-
:L2:
-
โอ้ยยยยย ค้างงงงงมากกกกกคู่นี้ !!! :z3: อยากอ่านต่อๆ. อยากดูบทลงโทษพี่พอสตามเเบบฉบับเเกรนด์ หุหุ
-
โห. . . แค้นฝังลึก. . .
-
:3123:
-
7 - Fraternity (1)
กว่าจะคุยกันเสร็จ ตกลงเรียบร้อยได้ก็ดึกแล้วครับ ต่างคนต่างแยกย้ายกลับบ้านกลับหอกัน มีแต่ผมกับไอ้ทัชเนี่ยละที่โดนพี่รหัสของตัวเองลากให้ไปกินเหล้า พี่แกอ้างว่าจะให้ทำความรู้จักกับสายรหัสแถมยังเหล้าฟรี แบบนี้ใครจะปฏิเสธลงละครับ
“ได้ข่าวว่าเมื่อวานมึงเพิ่งไปแดกเหล้ากับไอ้แต๊งไอ้บิ๊กมานะ” ไอ้ทัชพูดกวนตีนผม
“เมื่อวานก็เมื่อวานสิวะ เกี่ยวไรกับวันนี้”
“พูดดีมากไอ้น้อง สมกับที่เป็นน้องรหัสไอ้วอร์มจริงๆ ฮ่าๆ ... เดี๋ยวพี่กับไอ้วอร์มไปเอารถนะ มึงกับไอ้แกนรอตรงนี้ละกัน” พี่รอยบอกผมก่อนจะเดินไปเอารถกับพี่วอร์มตามที่พี่เขาว่า
“เห้ยไอ้ทัช กูปวดเยี่ยว เดี๋ยวมานะ”
“ให้กูไปเป็นเพื่อนมั้ย?”
“ไอ้สัด กูไม่ใช่ผู้หญิง”
“ในตึกมันมืดนะมึง แถม...”
“แถมเหี้ยไร กูไม่กลัว ปัญญาอ่อนและมึง” ผมด่ามันแล้วเดินเข้าไปในตึกทันที
เอ่อ...แม่งมืดเกินไปป่าววะ? ถึงจะมีไฟจริงแต่มันก็ดูท่าทางทำหน้าที่ของมันมาพอสมควร สังเกตจากแสงไฟสลัว หม่นๆ บางหลอดก็ติดๆดับๆนั่นได้...
ผมพยายามทำเป็นไม่สนใจกับสิ่งที่ไอ้ทัชพูด รีบจัดการธุระของตัวเองให้เสร็จๆ ขณะที่กำลังจะก้าวออกจากห้องน้ำ ผมก็ดันชนใครไม่รู้
พลั่ก!!
“โทด” ผมพูดส่งๆไปเพราะรีบ แต่ไอ้คนที่ผมชนมันดันรั้งต้นแขนผมไว้
“ขอโทษรุ่นพี่ดีๆไม่เป็นเหรอไง?”
อะ....ไอ้เหี้ยพอส มึงอีกละ สัดเอ๊ยยยยย
แล้วแม่งทำไมไม่ใส่เสื้อวะ ? .. จะโชว์หุ่นให้หญิงดูอะดิ เหอะ!
“เงียบอีกไอ้ห่า กูพูดกับมึงนะ” คราวนี้มันไม่ได้แค่พูดเฉยๆ แต่เอามือมาบีบคางกูด้วย!
ทุ๊ย!
ผมถ่มน้ำลายใส่หน้ามัน
“มึง!!!”
ไอ้เหี้ยพอสมันเหวี่ยงผมไปติดกับผนังห้องน้ำแล้วตามมาด้วยหมัดต่อยลงที่ช่วงท้องน้อย...เจ็บไม่ใช่เล่น
แต่มีเหรอที่ผมจะยอม?
พลั่ก!!
หมัดลุ่นๆเสยเข้าที่ใบหน้าพลาสติกของมัน มันหันกลับมามองผมช้าๆ
“ครั้งที่2แล้วนะที่มึงต่อยหน้ากู!!...หึ ตอนแรกกูก็ว่าจะแกล้งมึงเล่นๆ แต่มึงเสือกถ่มน้ำลายใส่กูอีก...อยากลองดีใช่มั้ยห๊ะ!?”
“อื้ออออ!!!”
ไอ้เหี้ยพอสมันจูบผม!!
ผมพยายามดิ้น ต่อต้านมัน เท่าที่จะทำได้ แต่ดูเหมือนจะไม่เป็นผลเลย เพราะมันรวบข้อมือ ส่วนมืออีกข้างก็บีบปากผมเพื่อให้ผมเปิดปากและรับลิ้นที่น่าขยะแขยงของมัน
มันทั้งดูดทั้งดึงลิ้นจนผมเริ่มมีอารมณ์ตามไปกับมัน จากจูบที่เหมือนการกระแทกปาก กัดปากให้ฝ่ายตรงข้ามมีเลือดออกเล่นๆ แต่จูบนั้นได้แปรเปลี่ยนเป็นจูบที่ดุดันและเร่าร้อน เสียง ‘จุ้บ’ เบาๆที่เกิดจากการดูดลิ้นยิ่งทำให้ผมตอบสนองมันไปไม่แพ้กัน มือผมค่อยๆลูบไล้ไปตามร่างกายที่แข็งแกร่ง มีกล้ามเนื้อเรียงตัวสวยงามของมัน สะกิดยอดหน้าอกมันเล็กน้อยเป็นการทักทาย...
“โอ๊ย!”
ผลั่ก!!
อยู่ดีๆมันก็ถีบผมกระเด็น...ทำไมน่ะเหรอ..? หึ ก็ผมกัดลิ้นพร้อมกับบีบหัวนมมันไงล่ะ!
ผมรีบวิ่งออกมาจากห้องน้ำทันที ใครจะอยู่รอให้มันมาอัด?
เหอะ แม่งคงหลงคิดว่าจูบตัวเองดีนักหนา มันก็งั้นๆแหละ เหมือนเอาปากไปถูๆไถๆกับผนังปูน
ว่าแต่...เมื่อกี้ผมไม่ได้เคลิ้มไปกับมันใช่มั้ยครับ?
.
.
.
.
ตอนนี้ผมอยู่ร้านเหล้า (อีกแล้ว) ถึงจะเป็นร้านแปลกใหม่แต่ผมก็สามารถปรับตัวไปตามเสียงเพลง กลิ่นเหล้า และควันบุหรี่ได้อย่างสบายๆ
หลังจากที่ผมออกมาจากตึก ไอ้ทัชกำลังจะอ้าปากถามแต่ผมรีบบอกมันว่าขี้อยู่เลยช้า
จะให้มันรู้เรื่องผมกับไอ้เหี้ยพอสในห้องน้ำไม่ได้...
ตอนแรกว่าจะขึ้นรถแอคคอร์ดไปกับไอ้ทัชครับ แต่ผมดันโดนลากให้ไปขึ้น BMW สีดำคันงามแทน โดยพี่รอยอ้างว่าพี่เค้าจะได้บอกทางไอ้ทัช ส่วนพี่วอร์มจะได้ไม่เหงา (?)
ระหว่างทางผมกับพี่รหัสก็ด่ากันตลอดทาง จนพี่แกทนไม่ไหว
“ไอ้เหี้ย มึงช่วยหยุดปากดีได้มั้ยวะ? .. แค่นี้กูก็ปวดกบาลจะแย่ละ”
“เอ้าพี่ มันเป็นสันดานผม แก้ยากวะ ... แถมพี่ไม่เห็นต้องเป็นเดือดเป็นร้อนแทนผมเลย”
“กูเป็นพี่รหัสมึง กูบอกแล้วไงว่าจะพยายามทำให้ดีที่สุด”
“ไม่จำเป็นอะ”
เอี๊ยดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด!
“เห้ยพี่ จะเบรกก็บอกดิวะ” ผมหันไปว่าคนขับแต่สายตาที่พี่วอร์มมองผมนั้นมันดูน่ากลัวจนผมอยากจะลงจากลง
“ถ้าไม่มีกูคอยคุ้มหัวมึง ป่านนี้มึงโดนไล่ออกไปนานแล้วสัด หัดสำนึกซะบ้าง” พี่วอร์มพูดก่อนจะออกรถต่อ
“เพราะไร ทำไมผมถึงต้องโดนไล่ออก เรื่องแค่นี้...”
“ก็เพราะมึงดันไปมีเรื่องกับไอ้พอสไง ควายได้อีกนะน้องรหัสกู”
ผมว่าผมเริ่มจะเข้าใจอะไรลางๆแล้วละ .. .
“แล้วที่พี่บอกว่าคอยคุ้มหัวผม...ผมถามตรงๆเลยนะ...พี่ไปคุยอะไรกับไอ้เหี้ยนั่น”
“บอกว่ามึงเป็นน้องรหัสกู”
“ผมไม่เชื่อ”
“เอ้าไอ้สัด...” พี่วอร์มทำท่าหงุดหงิด “เออๆ บอกก็ได้ ไอ้พอสมันต่อยกูคืน เพราะมึงไปต่อยมันที่ร้านเหล้าวันนั้น”
ผมถึงกับนิ่งกับสิ่งที่ได้ยิน...
คนๆนึง เกิดก่อนผม1ปี ไม่ได้เกี่ยวข้องทางสายเลือดแต่อย่างใด ไม่เคยเห็นหน้า มีศักดิ์เป็น ‘พี่รหัส’ เพราะโชคร้าย ผมดันจับได้เบอร์พี่เค้า เมื่อโทรไป ก็ไม่คิดจะค้นหาหรือทำความรู้จักอะไรสักนิด แต่..คนๆนี้กลับยอมโดนต่อยง่ายๆ เพียงเพราะ ‘น้องรหัส’ อย่างผมไปก่อเรื่องไว้...
ทำไมนะ ทำไม ?
“ทำไมต้องทำเพื่อผมขนาดนี้” ผมถามเบาๆ
“กูว่ากูบอกไปเป็นรอบที่ร้อยแล้วนะว่า..มึง เป็น น้อง รหัส กู” พี่วอร์มเน้นย้ำช้าๆ ทีละคำ “มึงก็ควรเข้าใจได้แล้วนะว่าควรหยุดปากดีซักที”
ก็บอกไปแล้วว่ามันเป็นสันดาน...แต่ก็นะ พี่รหัส ทำเพื่อผมซะขนาดนี้ ผมจะพยายามทำตามที่พี่เตือนก็แล้วกัน
“คร้าบ”
แต่มันมีอะไรสักอย่าง ที่ยังขุ่นข้องในใจผม
ไอ้เหี้ยพอสอยากเอาคืนที่ผมไปต่อยมัน แล้วพี่วอร์มก็ยอมโดนต่อยแทนผม มันก็น่าจะไม่มีอะไรติดค้างกัน แล้วทำไมไอ้เหี้ยนั่นถึงยังตามจองล้างจองผลาญผมอีกละ??
หรือที่พี่รหัสผมโดนต่อยจะไม่มีความหมายเลย????
ร้านที่พี่รหัสผมกับไอ้ทัชอยากจะนำเสนอนั้น เป็นร้านใกล้ๆมหาลัยเนี่ยแหละครับ เจ้าของร้านจบวิศวะแต่มาเปิดร้านเหล้า กะเอาดีด้านเคมี ทำการวิจัยสารที่ชื่อว่า เอทิลแอลกอฮอล์ ทุกคืน เนี้ยแหละที่เค้าบอกว่าทำงานไม่ตรงกับสายที่เรียนมา
พี่ทั้ง2นำผมกับไอ้ทัชไปที่โต๊ะที่มีคนนั่งอยู่ก่อนแล้ว2คน
“ไอ้แกน...นี่สายรหัสเรา พี่ยุทธ ปี4” พี่วอร์มแนะนำคนรูปร่างท้วมที่นั่งข้างๆ
“หวัดดีครับพี่ยุทธ ผมแกรนด์ปี1ครับ”
งั้นคนที่นั่งถัดไปคงเป็นปู่รหัสไอ้ทัชสินะ ผมได้ยินแว่วๆว่าพี่เค้าชื่อ พี่เล็ก
“เนี่ยเหรอ?...แกรนด์ที่เค้าพูดถึงกันบ่อยๆว่ากร่าง ซ่าส์ ปากดี .. ลุคไม่ให้เลยนี่หว่า” พี่ยุทธวิจารณ์ผม
“ใช่พี่ แม่งปากหมา หาเรื่อง”
อ่าวๆ คุณพี่รหัสกับปู่รหัสครับ...นี่ผมเป็นน้องนะ นินทาไกลๆหน่อยก็ได้
“เออแล้วไอ้แซคยังไม่มาเหรอไง?” พี่ยุทธหันไปถามพี่วอร์มที่กำลังชงเหล้าแจกจ่าย
“พี่แซคบอกว่ามีธุระ เดี๋ยวตามมา”
หืม? กำลังพูดถึงใครกัน ขอคนหล่อรู้ด้วยสิคร้าบบบบบ
“พี่แซค ปี3 ลุงรหัสมึง” พี่รหัสผมนี่รู้ใจผมจริงๆ นอกจากจะตอบคำถามในใจผมแล้วยังชงเหล้าที่มีมิกซ์เซอร์เป็นสไปรท์ให้ผมด้วย
เหล้าเข้าปากไม่มีหยุด โต๊ะผมยังคงดื่มกันเอาเป็นเอาตาย ไม่มีใครยอมใคร สมกับที่เป็นสายรหัสกันจริงๆ ผมหันไปเห็นสาวสวยคนนึง รู้สึกว่าเธอจะชอบมองมาทางโต๊ะผมบ่อยๆ...ผมเลยกะว่าจะออกปฏิบัติภารกิจเสียหน่อย โดยทำทีว่าไปเข้าห้องน้ำ และมันก็ได้ผล สาวเจ้าเดินชนผมขณะที่สวนกันตรงทางออก อะไรบางอย่างถูกยัดใส่มือผมพร้อมกับเสียงกระซิบแผ่วเบา
“ฝากให้พี่วอร์มด้วยนะคะ”
ตบท้ายด้วยการหอมแก้ม...แล้วเธอก็เดินจากไป
ส่วนผมน่ะเหรอ..อึ้งครับ!!!
โว้ยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย ทำไมเป็นไอ้พี่วอร์มไปได้วะ?
โปรดติดตามตอนต่อไป
ขอตัวไปทำงานต่อละค่า อิอิ
เด๋วตอนดึกมาลงให้น้า ^^
อาจเขียนฉากเรทไม่ค่อยดีเท่าไหร่ ขออภัยด้วยนะค่ะ :call: :call:
สปอยล์ตอนหน้า
“เห็นแค่นี้ก็แข็งแล้วเหรอมึง อ่อนวะ” ไอ้พี่วอร์มพูดพลางมองมายังบ๊อกเซอร์ผมที่ตอนนี้อะไรบางอย่างกำลังตื่นตัว
-
เหอๆๆ
แกรนด์เรตติ้งตกซะแล้ว
รอตอนต่อไป ...
-
อิอิ ดีใจ มาต่อไว
ก็ยังสงสัยอยู่ พี่วอร์ม นิยังไง
ส่วนพอส นิยังไง
แล้วจะไป รักกันได้ยังไง
โอ๊ะะะะ งง งวย
-
ดีใจมาต่อไวมาก หลายตอนอีกต่างหาก ชอบๆๆๆ >,.< โรคหื่นกำเริบ รออ่านต่อๆๆ
-
:pig4: :pig4:
-
พี่วอร์มก็มีลุ้นเป็นพระเอกกับเขาด้วยหรือเปล่า
-
ครั้งแรกกกก!!!!
สนุกมากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก
ไม่รู้ยังไง แต่รู้ว่าชอบชอบบบบบบ ><
ชอบพี่พอส -..- ทีแรกนี่หลงเลย มาแรกอย่างเท่ห์!
เป็นว้ากเกอร์ด้วยงอยยย โอ้ว เป๊คเลย =[]=!
รุ่นน้องปีนเกลียว.. ก็ดีอะ แต่แบบ! สงสารพี่วอร์มนิดนึง
มันต้องมีชุลมุนวุ่นรักกันรึเปล่านะ *เอ้ะยังไง*
ยอมโดนต่อยพี่พอสไม่เลิกซะงั้น! โด่วววว
แกล้งน้องอะเด้! มองพอเค้าลางว่าอาจจะรักกันได้
ใครเป็นพระเอก *มีคนเดียวแหละป้า- -*
แต่อยากได้อีกคนงะ 555555555
งืมงืมมมมมม สนุกจริงจังนะ ชอบบบ
-
พี่วอร์มน่ารัก ทุ่มเทดี
-
แกรนด์ตกกระป๋อง รอพี่พอสมาจับทำภรรยาสักที ปากดีขี้เหงาแบบนี้ โนพี่พอสคงสงบ
-
มีเนื้อหาไม่เหมาะสม
กรุณาใช้วิจารณญาณในการอ่าน
7 - Fraternity (2)
ผมเดินกลับมาที่โต๊ะ ส่งกระดาษที่มีคนฝากมาให้ไอ้พี่รหัสแบบเซ็งๆ
“อะไรวะ?”
“สาวเสื้อดำโต๊ะโน้นฝากมาให้”
“เห้ยๆ มากับสายรหัสต้องไม่มีเรื่องผู้หญิงมาเอี่ยวโว้ยยย” พี่ยุทธโวยวายขึ้นมา ไอ้คนที่นั่งอยู่เฉยๆก็ดันได้เบอร์สาวสวยกลับวางกระดาษที่มีเลข10หลับครบไว้บนโต๊ะและไม่สนใจอีกเลย
อะไรว้า เล่นตัวนี่หว่า..
ผมดื่มไปเรื่อยๆ สบายจะตายมีคนชงเหล้าให้ คุยเล่นเฮฮาไปทั่ว จนกลายเป็นว่าเริ่มสนิททั้งพี่ยุทธและพี่เล็ก แต่ยังไม่เมานะครับแค่กรึ่มๆ ยังมีสติรู้ตัวว่ากำลังทำอะไรอยู่ ซึ่งกลับกันกับไอ้ทัชที่เริ่มเมาป้อแป้ พูดจาไม่รู้เรื่อง ปกติมันไม่เป็นแบบนี้นะครับ อาจเพราะคราวนี้ผมมีคนดูแล มันเลยดื่มเต็มที่ได้
พวกผมนั่งดื่มกัน6คนเนี้ยแหละครับ ลุงรหัสผมกับไอ้ทัชสรุปว่ามาไม่ได้ เซ็ง อดเห็นลุงรหัสเลย ไม่งั้นก็ครบทั้งสาย
ไอ้ทัชเมามาก จนในที่สุดพี่รอยก็ทนไม่ไหว ขอตัวไปส่งน้องรหัสตัวเองก่อน เพราะขนาดแค่เดินไอ้ทัชมันยังเปลี่ยนไปคลานได้...หมดกันเพื่อนกู...
พี่ยุทธกับพี่เล็กเองก็เลยจัดการเคลียร์บิล ฝากให้พี่วอร์มไปส่งผมที่หอ แต่ผมว่าผมยังไหว เลยบอกว่าจะขอกลับเอง
“พี่ ผมยังไหว เดี๋ยวผมกลับเอง” ผมบอกพี่วอร์มขณะที่เดินออกมาตรงลานจอดรถ
“ไม่ต้องเลยมึง ขึ้นรถ เดี๋ยวกูไปส่ง”
“โหย กว่าพี่จะส่งผมแล้วเมื่อไหร่พี่จะถึงบ้านละ”
“ไอ้ห่านี่ กูบอกว่าให้ขึ้นรถ...แล้วใครว่าจะไปส่งมึงที่หอ มึงต้องไปค้างกับกูที่คอนโดต่างหาก”
“เห้ย ไม่ต้องพี่ ผมเกรงใจ”
“ถ้ามึงเกรงใจก็ควรไปค้างที่คอนโดกู กูจะได้ไม่ต้องเวียนรถไปส่งมึง..เปลืองค่าน้ำมัน!”
และบทสรุปก็คือผมต้องยอมจำนนค้างที่คอนโดพี่แกตามพระบัญชาครับ
.
.
.
.
คอนโดชื่อดังราคาแพงหูฉี่เป็นสถานที่ประทับของพี่รหัสผม ส่วนในห้องคงไม่ต้องบอกนะครับว่าขนาดไหน...หรูหราเรียบง่ายยิ่งกว่าคอนโดไอ้ทัชอีกครับ
“อะนี่ มึงเข้าไปอาบน้ำก่อนไป” พี่วอร์มโยนมาเช็ดตัวมาให้ผม แล้วถอดเสื้อออก ผมเห็นดังนั้นเลยทำตามบ้าง
“ไอ้แกน” ผมหันไปตามเสียงเรียก ซึ่งพบว่าเจ้าของห้องกำลังจ้องผมอยู่
“มีไรพี่?”
พี่วอร์มไม่ตอบแต่กลับดึงตัวผมเข้าไปใกล้
เหยยยย เดี๋ยวพี่...จะทำอะไรผมเนี่ย? ถึงหุ่นพี่จะขาวจั๊วะ น่าเจี๊ยะ มาดแมนแฮนซั่มขนาดไหนแต่ผมก็ไม่นิยมเพศเดียวกันนะคร้าบบบ
มือสากๆวางบนหน้าท้องผม นั่นทำให้ผมก้มลงไปมอง
เหี้ย! ใครเอาสีม่วงอมเขียวมาป้ายบนพุงกูวะ?
ถึงจะไม่มีคำถามหลุดปาก แต่ผมก็พอจะรู้ได้จากสายตาที่กำลังมองผมอยู่
“เอ่อ...สงสัยผมเดินชนโต๊ะเมื่อตอนกลางวันอะพี่”
ผมไม่อยากให้พี่วอร์มรู้ว่านี่เป็นผลงานฝีมือไอ้เหี้ยพอส
เพราะแค่นี้พี่วอร์มก็เสียสละเพื่อผมมามากพอแล้ว...
“โอ๊ยยย!”
ผมร้องเสียงหลงเลยครับ...แม่ง ไอ้พี่วอร์มอะดิ เสือกกดลงมาได้
“สมองมึงนี่โง่พอๆกับหน้าตามึงเลย”
อะ อ้าว คุณพี่ไมพูดจางี้อะ ? ถึงจะหล่อกว่าผมนิดหน่อยแต่ใช่ว่าจะมาดูถูกหน้าตาผมได้นะเออ เห็นแบบนี้สาวๆเพียบ!
“ไปอาบน้ำไป๊” แล้วพี่แกก็ถีบผมเข้าห้องน้ำครับ..เป็นพี่รหัสที่รักน้องเสียจริง
ผมเข้ามาในห้องน้ำ....อื้อหือออออออ อลังการไปไหนครับท่าน
ห้องน้ำสวยใครๆก็อยากอยู่นานๆใช่มั้ยละครับ? ผมเลยจัดการตัวเอง (อาบน้ำถูสบู่สระผมขัดขี้ไคลจ้ะ อย่าคิดไปไหน อิอิ) ซะนานจนเจ้าของห้องต้องเรียก
“เห้ยยย ตายคาห้องน้ำยังวะ? หรือว่าว่าวจนน้ำหมดตัว ไม่มีแรงห๊ะไอ้สัด ออกมาได้แล้วโว้ยยย”
โหยยย คนกำลังสบายตัว นอนแช่อยู่ในอ่างเล่นฟองเพลินไปหน่อยเดียวเอง ผมเลยรีบๆล้างตัวแล้วพันผ้าขนหนูผืนเดียวออกมา
บรื๋อออออ .. นี่ผมกำลังอยู่ ณ ขั้วโลกเหนือไงวะ? หนาววววววว
“พี่จะให้ผมใส่ชุดไหน”
“ชุดไหนก็ใส่ๆไปเถอะ อยู่ในห้องกู ไปค้นเอา”
ไอ้หมีขาวเจ้าของห้องมันตอบ มีแต่เสียง เพราะตัวมันอยู่ในห้องรับแขก .. เสียงมันฟังกูแปลกๆยังไงชอบกล
ผมเลยเดินเข้าไปในห้องนอนที่มีเตียง ก๊อดไซส์ (คิงไซส์แม่งเล็กไป) ริมผนังมีตู้เสื้อผ้าบิลท์อิน ใหญ่โตมโหฬาร ผมหยิบส่งๆมา2ตัวคือบ๊อกเซอร์กับเสื้อยืดบางๆ ยี่ห้อไรไม่รู้ รู้แต่ว่าใส่แล้วสบายตัวมาก .. อ่า ฟินนน ~
ผมเดินออกมาที่ห้องรับแขก ปรากฏว่าไอ้หมีขาวขั้วโลกเหนือกำลังกรึ้บน้องแบลคเลเบิ้ลอยู่หน้าทีวีพร้อมเครื่องเสียงสตูดิโอเซอร์ราว
ไม่รู้ว่าผมอาบน้ำนานหรือว่าไอ้พี่วอร์มมันคออ่อน ถึงได้หน้าแดงขนาดนั้น นี่ถ้าเป็นผู้หญิงละก็ .. ผมจับปล้ำทำผัวไปแล้วครับ ก็แม่งเสือกโชว์แผงอกล่ำๆขาวๆ แถมยังหล่ออีก หึหึ
“โหยพี่ ไม่มีชวนอะ”
“ก็มึงเสือกอาบน้ำนาน”
ผมจัดการชงเองกินเอง นั่งชิลๆกับพี่รหัสไปเรื่อย เพราะที่ร้านเหล้านั่นผมก็ไม่ได้เมาอะไรมาก ดีเหมือนกันที่แดกต่อ มันเหมือนยังไม่สุดยังไงก็ไม่รู้ถ้าไม่ได้เมา
ทีวีจอแบนพลาสม่า3มิติที่ติดผนังกำลังฉายหนังเรื่องเหี้ยไรไม่รู้ รู้แต่ว่าตอนนี้มันกำลังฉากที่นางเอกกำลังจูบกับพระเอกและดูเหมือนว่าจะไม่หยุดแค่นั้น.. ทำเอาผมกับพี่วอร์มที่กำลังคุยกันอยู่นั้นเงียบไปเลย
บรรยากาศแปลกๆ.. .
“เห็นแค่นี้ก็แข็งแล้วเหรอมึง อ่อนวะ” ไอ้พี่วอร์มพูดพลางมองมายังบ๊อกเซอร์ผมที่ตอนนี้อะไรบางอย่างกำลังตื่นตัว
แม่ง มาลุกไรตอนนี้วะลูกพ่อ
เริ่มมีอาการปวดมากขึ้น เมื่อผมมองไปยังจอที่กำลังฉายภาพเรท20+
ไม่ไหวแล้วโว้ยยยยยย
“เดี๋ยวมา” ผมตัดสินใจจะลุกไปเข้าห้องน้ำ กะว่าจะอาศัยแม่นางทั้ง5ปรนเปรอให้ แต่ผมกลับโดนไอ้พี่วอร์มผลักลงนอนบนโซฟา
“กูช่วย” คำพูดสั้นๆแต่ไม่ได้ใจความทำให้ผมงง
แต่ผมก็งงได้ไม่นานเพราะมือหนากำลังลูบไล้แก่นกายผม .. นี่ขนาดสัมผัสผ่านเนื้อผ้าบางๆผมยังแทบแตก..
ร้อนในกาย ทั้งๆที่องศาแอร์ก็แทบจะติดลบ
ริมฝีปากหนาไม่ยอมว่าง วนเวียนอยู่แถวๆซอกคอ ใบหู และยอดอก เสื้อที่ผมใส่หายไปตอนไหนก็ไม่รู้ บ๊อกเซอร์ก็ด้วย มือหนารูดรั้งแก่นกายช้าเร็ว หัวแม่มือวนที่ยอดหยักอย่างหยอกเหย้า คอยส่งความวาบหวามมาให้เรื่อยๆ แต่อยู่ดีๆก็หยุดข้อมือ จับเอาไว้เฉยๆ ไม่ทำอะไร ราวกับจะทรมานผม
ผู้หญิงบางคนที่ผมนอนด้วยยังทำได้ไม่ดีเท่านี้เลย...
ผมมองหน้าคนที่กำลังปรนเปรอให้ผมอย่างขัดใจ
“หึหึ”
ผมเลยจัดการขับข้อมือหนาที่กำลังโอบอุ้มน้องชายผมแต่ไม่ยอมทำอะไรสักทีเลยจัดการเองซะเลย .. ผมบังคับข้อมือหนาให้ขึ้นลงตามแรงอารมณ์เหมือนการสตาร์ทเครื่อง พอเครื่องติดเองแล้วก็ไม่รอช้า เร่งเครื่องจนผมทนไม่ไหว น้ำข้นขุ่นสีขาวไหลทะลักเต็มมือ..
พี่วอร์มหยิบทิชชู่มาเช็ดให้จนสะอาด ผมมองทุกการกระทำ .. จ้องมองไปยังน้องชายของพี่เค้า .. ท่าทางน้องชายพี่เค้าจะทรมาน ..
อะไรบันดาลใจให้ผมเอื้อมมือไปจับน้องชายที่โตมากๆของพี่วอร์มก็ไม่รู้ สายตาฉงนนั่นไม่ได้ห้ามผมแต่อย่างใด แต่กลับจับมือผมไว้ ไม่ให้ทำในสิ่งที่ต้องการ
“อย่า...”
ผมไม่เข้าใจ
“เดี๋ยวกูทนไม่ไหวจับมึงทำเมียไม่รู้ตัว”
อ่า..กระจ่างเลย
พี่วอร์มเดินเข้าไปในห้องน้ำทั้งๆที่โด่อยู่แบบนั้น ผมรู้ดีว่ามันทรมานแค่ไหนหากไม่ได้รับการปลดปล่อย...
ไม่ใช่ครั้งแรกที่มีคนชักว่าวให้ บางรายออรัลด้วยซ้ำ แต่...นี่เป็นครั้งแรกที่ผู้ชายทำให้ ไม่มีคำพูด ส่งสายตา หรือจูบที่เร่าร้อน ก็สามารถเข้าใจได้โดยสัญชาตญาณว่าร่างกายที่เหมือนกันนั้นต้องการอะไร
ละสายตาจากประตูห้องน้ำมายังโต๊ะที่มีขวดเหล้า แก้ว น้ำแข็ง วางระเกะระกะเต็มไปหมด .. หรือบางทีพี่เขาอาจจะเมาแล้วผมเองก็เมาเลยไม่มีสติรู้ตัวว่ากำลังทำอะไรอยู่ ..
เห้ออออ วันนี้มันวันอะไรวะเนี่ย เสียจูบให้ไอ้เหี้ยพอส แถมยังโดนผู้ชายด้วยกันชักว่าวให้อีก
ว่าแต่ .. . พี่รหัสเขาทำให้น้องรหัสขนาดนี้เชียวหรือ?
โปรดติดตามตอนต่อไป
งานเสร็จพอดี ฮี่ฮี่ XD
ตอนหน้าเจอกับพี่พอสกันเนอะ
ขอบคุณทุกกำลังใจ ทุกเม้น ทุกเป็ด ทุกวิวค่ะ ^_____________^
-
อ๊ากกกกกกกกกกกก ใครจะเป็นพระเอก
เชียร์ พอสสสสสสสส !!! :ped149:
-
นายเอกเรื่องนี้แสบสุดดดดดอะไรสุดดดดดด
ชอบพี่วอร์มอะ แต่ดูเชิงแล้วพระรองชัวร์ๆ
รอพอสออกตอนหน้านะ คิดไรป่าววะ ไปจูบเขาเนี่ย
แกรนด์เหมือนจะฉลาดนะ แต่ 55555
-
เราอยากเชียร์พี่วอรืมอะ พอสอะออกน้อย ไม่แน่อน
-
ชอบพี่วอร์มอ่าา ให้เป็นพระเอกเหอะ :impress2:
-
โอ้ว ปาสส พี่รหัสเขาทำให้น้องรหัสขนาดนี้เลยหรอ ?? :haun4:
-
:jul1:
-
ไอ้พี่วอร์ม แกเป็นใครรร :angry2: :angry2:
พี่รหัสใช่มั้ย?? เป็นพี่รหหัสก็ทำหน้าที่แค่พี่รหัสไป
หน้าที่สามี เค้าจองให้พี่พอสสสส :impress2: :impress2:
-
ถึงพี่วอร์มจะบุรุษแค่ไหน
แต่ก็เชียร์คนเลวๆแบบพี่พอสนะะ55555
-
พี่รหัสเค้าทำกันขนาดนี้เรยยยยยย :impress2:
-
เชียรพี่วอร์ม เต็มที่เลย
-
:m16: เห้ยไรวะ
เซงเลยยยยยยยยยยย :sad4:
สรุป อิพี่วอร์ม นิมันวางแผนปะวะ จะเอา น้องแกน ทำเมีย
แล้วมีใคร รู้แผนการณ์บ้างเนี่ย
แล้วไอพี่พอส เมิง เมิง เป็นแค่ตัวประกอบใช่หม้ายย
เห็นออกมาทีไร โหด กะ น้องแกน ตลอด
เอิ้ววววววว
ไม่ต้องมีมันและ พระเอกอ่า
ให้แกน มันได้กับทัชเลย จบ!!!! :angry2:
-
จะเลือกใครดีเลือกไม่ถูก อ๊ายยยยเขิล
สามพีไปเลยมั้ยเพ่น้องครับบบบ
ไม่ไหวแล้วละลายยยย
-
คนแต่งทำเราไขว้เขวอ่ะะะะะะะะ
พี่วอร์มนี่น่ารัก กรี๊ดดดดเ
พอสรีบทำคะแนนเร็ว!!
-
เหอๆ อ่านได้แค่สองสามตอน แต่ไม่ไหว ขอมาเม้นท์ก่อน
การกระทำของพระ-นายคู่นี้ ค่อนข้างสกปรกเกินจะรับได้อ่ะ
เอาผู้หญิงที่เพิ่งรู้จักในผับ มา...ทำอย่างสดๆ ถุงเถิงไม่มีใส่ (ดึงออกมาจากกางเกงปุ๊บ สอดปั๊บ=เข้าใจได้แค่ว่าทำสดๆ)
คือ กว่าคู่นี้จะได้กัน เอดส์แดกก่อนพอดีนะคะ
อยากให้คนเขียนช่วยสนใจ และเอาใจใส่ในจุดนี้หน่อยค่ะ
เราอาจจะดูเรื่องมาก แต่ที่มาติติงนี่ ก็เพราะหวังดี และมันเป็นเรื่องใกล้ตัวทุกคนมาก เป็นเรื่องสำคัญมากๆที่ไม่ควรละเลยอ่ะค่ะ แม้จะเป็นแค่นิยาย แต่ก็ควรนำเสนอในเรื่องที่พึงกระทำสักเล็กน้อยก็ยังดีค่ะ
:เฮ้อ:
-
อะเหอๆๆ :z1:
ทำไมแกรนด์ไม่ช่วยพี่แกไปเลยล่ะ
จะได้เสร็จๆกันไป 55555 :haun4:
-
ชอบพี่พอสมากกว่าาาา~,,,,อยากให้พี่วอร์มคู่กับคนอื่น แบบแมนเจอแมนอ่ะคนเขียน >.<
ดูท่าจะเร้าใจดี 555
-
แล้วพอสเราตกถังน้ำหรอ หายไปไหน =[]= สรุปพี่วอมชอบแกรนหรือป่าว ??? ยังไงอ่ะ อยากรู้ ต่อไวๆน้ะค่ะ ... พอสน่าจะเป็นพระเอกน้ะ หวังว่า... :a5:
-
มาต่อน้ะครับ ((:
เป็นกำลังใจน่ะ o13
+1 เน้อออออ~
-
8 - GEAR Day & GEAR Night (1)
เมื่อคืนผมหลับคาโซฟา เพราะไอ้พี่วอร์มแม่งว่าวนานสัดๆ ตื่นมาอีกทีผมก็อยู่บนเตียง เสื้อผ้าเรียบร้อย ส่วนไอ้พี่วอร์มมันตื่นนานแล้ว (หรือยังไม่ได้นอนอันนี้ก็ไม่ทราบ) มองดูนาฬิกา...อีก15นาทีเข้าเรียน ชิบหายยยยยยย ผมรีบอาบน้ำแต่งตัวโดยใส่เสื้อนักศึกษาของพี่วอร์มแต่กางเกงของผม ไม่ถึง20นาทีผมก็ได้มายืนอยู่ที่หน้าตึกเรียนโดยมีสารถีเป็นพี่รหัสตัวเอง รถแรงก็เงี้ยยยย ฮ่าๆ
หากคุณคิดว่าผมกับพี่รหัสตัวเองจะมีอะไรเปลี่ยนแปลงแล้วละก็..คุณคิดผิดครับ ผมยังทำตัวเหมือนเดิม ไอ้พี่วอร์มก็เหมือนกัน ผู้ชายทั้งคู่นะครับ ว่าวให้กันแค่นี้ .. เคลิ้มไปบ้างก็จริง แต่มันก็เหมือนสำเร็จความใคร่นั่นด้วยตัวเองนั่นแหละครับ ไม่มีใครเสีย มีแต่ได้กับได้ วินวินทั้งคู่
ผมไม่ค่อยรู้เรื่องเกี่ยวกับไอ้พี่วอร์มมากนัก ไม่รู้ว่ามันมีแฟนมั้ย นิสัยเรื่องผู้หญิงเป็นยังไง รู้แต่ว่าบ้านมันรวยมาก สังเกตได้จากรถและคอนโดเริ่ดหรูอลังการ เป็นที่รู้จักไปทั่วด้วยมาดหล่อรวยและเสียงโหดที่เป็นเอกลักษณ์
เอ..เมื่อคืนนี้ตอนพี่วอร์มทำให้ผม รู้สึกเหมือนพี่เค้าจะไม่พูดอะไรเลย...สงสัยกลัวพูดออกมาแล้วผมหมดอารมณ์มั้ง 55555+
“อ่าวไอ้แกน กูนึกว่ามึงจะไม่มาซะแล้ว” ไอ้ทัชส่งเสียงทักทายผมทักทีที่เข้ามาในห้อง
“กูว่ากูควรถามมึงมากกว่านะ เมื่อคืนเมาเป็นหมาเลยสัด” ผมด่ามันกลับ
“อะไร ใครเมา?” แม่งทำหน้าเหลอหลาได้กวนตีนมากครับ
“มานั่งได้ละ ยืนเตี้ยอยู่ได้” ผมหันขวับไปทางไอ้คนที่พูดทันที
“กูสูงกว่าพ่อมึงละกันเหี้ยแทน”
“ลามปามนะมึง ปากหมาเหมือนเดิม” ถึงผมจะด่าพ่อมันแต่มันก็ไม่ติดใจอะไรครับ
แค่สูงกว่าผมนิดหน่อย (12เซนต์) เสือกเบ่งอยู่ได้
“เลิกกัดกัน แล้วนั่งลงได้ละแกรนด์” กิ๊งบอกผมหน่ายๆเพราะอาจารย์เริ่มทำการเปิดพาวเวอร์พ้อยและเล่านิทานให้ฟังจนหมดชั่วโมง กล่อมเด็กให้หลับกันไปเป็นแถวรวมถึงผมด้วย
“ตื่นๆๆ ไปหาไรแดกกัน” ไอ้แทนปลุกผม เดินนำออกไปนอกห้อง
“เอ่อ..แกรนด์..” ไอ้เมฆเรียกผมอย่างกล้าๆกลัว
“มีไร”
“เมื่อกี้อาจารย์สั่งงานด้วยนะครับ”
“เออ ไว้ก่อน” ผมรู้แหละว่ามันต้องทำแน่ๆ แล้วเมื่อถึงเวลาส่ง ผมจะลอกมัน ฮ่าๆ
โรงอาหารที่พวกผมเลือกมากินก็คือโรงอาหารคณะตัวเองเนี้ยแหละครับ สาเหตุเพราะคุณนายกิ๊งบอกว่าขี้เกียจเดินไกล โห่ยย เซ็งเลย ผม ไอ้แทน ไอ้ทัชกะว่าจะไปส่องสาวๆคณะมนุษย์สักหน่อย
เมื่อหาอาหารรับประทานกันเสร็จก็มาอยู่ที่ซุ้มเจอร์ครับเพื่อรอเรียนช่วงบ่าย เพื่อนๆหลายคนที่อยู่ก่อนแล้วก็เหมือนกำลังประชุมอะไรกันอยู่
“เห้ยคุยไรกันวะ หน้าเครียดเชียว” ไอ้แทนตะโกนถามทั่ว หวังให้ใครสักคนตอบ
“เรื่องการแสดงงานเกียร์ไนท์ไงมึง” ถ้าผมจำไม่ผิด ไอ้นี่น่าจะชื่อ โย ที่ไอ้ทัชเคยแนะนำให้ผมรู้จักวันแรกๆ “พี่เค้าบอกว่าแต่ละเจอร์ต้องมีการแสดงให้รุ่นพี่ไม่เกิน 20 นาที”
ผมว่าผมควรหลีกเลี่ยงออกจากการสนทนานี้ให้ไวที่สุด.. .
“จะไปไหนค่ะแกรนด์” เสียงหวาน..แต่ทำไมผมรู้สึกเสียวสันหลังยังไงก็ไม่รู้
“เอ่อ..เข้าห้องน้ำจ้า”
“เมื่อกี้เพิ่งเข้าไม่ใช่เหรอ ก่อนออกมาจากโรงอาหารน่ะ” ไอ้ทัชขัด
ไอ้เพื่อนเชี่ยยยยยยยยยยยย
“เอ่อ..”
“ไม่ต้องเลย มาช่วยกันคิดเร็วๆ”
จ้ะแม่ T^T .. ผมรู้ซึ้งในสัจธรรมที่ว่าอย่าหาผู้หญิงหวานในคณะวิศวกรรมศาสตร์แล้วละครับ หน้าตาน่ารักใช่ว่านิสัยและคำพูดจะเหมือนหน้าตานะเออ
.
.
.
.
เช้าวันเสาร์ ณ คณะวิศวกรรมศาสตร์
เวทีใหญ่ถูกสร้างขึ้นเพียงค่ำคืนเดียว ตั้งอยู่ที่ลานกว้าง ด้านหลังมีตัวอักษรแปะว่า
‘GEAR day & GEAR night’
บริเวณโดยรอบถูกกั้น มีการตกแต่งคัทเอ้า ฉาก ป้ายผ้าต่างๆนานา ดูแปลกตาแต่ก็น่ารักดี น้องๆปี1ถูกนัดมาตั้งแต่ 6 โมงเช้าเพื่อมาทำบุญตักบาตรร่วมกัน จากนั้นก็เป็นกิจกรรมบำเพ็ญประโยชน์ กวาดลาน ถางหญ้า เช็ดโต๊ะ จนถึงสายๆ ก็ให้พักกินข้าวกินน้ำ งานนี้นอกจากจะมีน้องปี1กับพี่สโมแล้ว พวกพี่ว๊ากทุกคนก็มาช่วยด้วย ซึ่งปีอื่นไม่มีส่วนเกี่ยวข้อง ทุกคนดูเป็นกันเอง ใจดี ไม่เหลือมาดตอนประชุมเชียร์เลย
ผมมองไปทั่วงาน
ก็เป็นที่รู้ๆกันนะครับว่าผู้หญิงแท้ๆในคณะวิศวะป่าเถื่อนเนี้ยมันหายากขนาดไหน แต่ตอนนี้ผมอยากจะค้านประโยคนั่นจัง เพราะรอบตัวไอ้เหี้ยพอสมีแต่สาวๆ แถมน่ารักๆทั้งนั้น กิจกรรมบำเพ็ญประโยชน์ตอนเช้าล้วนแต่ใช้แรงงานทั้งสิ้น คุณผู้หญิงทั้งหลายแหล่จึงสบายแฮ คอยส่งน้ำ เช็ดเหงื่อให้เหล่าชายชาติทหาร แต่รู้สึกผู้หญิงคณะผมจะไม่มีความพอดี พวกเธอเล่นป้วนเปี้ยนอยู่แต่รอบตัวไอ้เหี้ยพอส
แม่งน่าหมั่นไส้วุ้ย!
ผมนั่งกินข้าวกะเพราไก่ไข่ดาวบรรจุกล่องโฟมที่ถูกส่งต่อๆกันมา ด้วยความซุ่มซ่ามหรืออะไรไม่รู้ ข้าวผมดันหกทั้งกล่อง..
เวรเอ๊ยยยย แดกก็ไม่ได้แดก ยังต้องมานั่งเก็บซากอีก
“เอ่อ...ผมอิ่มแล้วครับ แต่เหลือเยอะ แกรนด์กินมั้ย?” เมฆยื่นข้าวกล่องที่พร่องไปนิดเดียว
“ไม่เป็นไร นายกินเหอะ”
พอเอาข้าวไปทิ้งเสร็จ กลับมานั่งที่ ผมหงุดหงิด นั่งเงียบ ไม่พูดกับใคร
ไอ้แทนที่พยายามหาเรื่องด่าผม แต่ก็ไม่เป็นผล ส่วนไอ้ทัชเลือกที่จะสังเกตอาการมากกว่า
“น้องๆอิ่มกันแล้วใช่มั้ยค้า?...งั้นกลับมานั่งที่ด้วยนะจ้ะ เดี๋ยวพี่จะแจ้งกิจกรรมตอนบ่ายจ้า”
ทุกคนอิ่ม แต่กูไม่อิ่มโว้ยยยยยยยยยยยยย
ผมพาลครับพาลลลลลลลลลลลลลลล
“ตอนบ่ายนี้จะมีกิจกรรมชื่อว่า ‘วิ่งประเพณี’ นะจ้ะ ก็ไม่มีอะไรมากแค่วิ่ง วิ่งให้รุ่นพี่แต่ละรุ่น เพื่อเป็นการพิสูจน์ตัวเอง ความสามัคคี ความอดทน ความเคารพที่น้องๆมีให้พวกพี่ .. น้องคนไหนคิดว่าไม่ไหวลุกออกมาเลยค่ะ”
วิ่งเหี้ยไรอีกเนี่ย?
ผมได้แต่คิดในใจ เพราะตอนนี้ผมลุกไปเตรียมตัวเพื่อที่จะวิ่งแล้ว แดดยามบ่ายเป็นอะไรที่ทำร้ายมาก ไม่มีเมฆบดบัง ไม่มีเค้าฝน ลมที่พัดผ่านเป็นลมร้อน ข้าวไม่ได้กิน แล้วนี่ผมต้องมาวิ่งรอบตึกคณะ มีอะไรแย่กว่านี้อีกไหม?
อันที่จริงจะแกล้งว่าไม่ไหวก็ได้
แต่ไอ้คำว่าสปิริตที่พวกผมยกมือทุกครั้ง .. .
นึกถึงตอนที่เพื่อนยอมมาลุกนั่ง โดนทำโทษเหมือนผม ทั้งๆที่ไม่ผิด .. .
สิ่งเหล่านี้มันค้ำคอผมอยู่
ผมหันไปมองพวกผู้หญิงที่สบายอีกแล้ว ครับ พวกเธอไม่ต้องวิ่ง คอยนั่งให้กำลังใจก็พอ
รู้สึกอยากเกิดมาเป็นผู้หญิงตะหงิดๆ
.
.
.
.
เมื่อเวียนรอบตึกครบ1รอบ...
“รอบนี้วิ่งให้พี่E01!!”
อีก1รอบ
“รอบนี้วิ่งให้พี่E02!!”
อีก1รอบ
“รอบนี้วิ่งให้พี่E02!!”
อีก1รอบ ไปเรื่อยๆ .. .
“รอบนี้วิ่งให้พี่E03!!”
“รอบนี้วิ่งให้พี่E03!!”
“รอบนี้วิ่งให้พี่E03!!”
เข้าใจใช่มั้ยครับ ผมต้องวิ่งรอบตึกคณะเป็นรุ่นที่พวกผมวิ่งให้
.
.
.
.
“รอบนี้วิ่งให้พี่E13!!”
“รอบนี้วิ่งให้พี่E13!!”
“รอบนี้วิ่งให้พี่E13!!”
“รอบนี้วิ่งให้พี่E14!!”
มีคนบางส่วนเริ่มเดิน
...
ผมยังไหว . . E14 แล้ว
.
.
.
.
“รอบนี้วิ่งให้พี่E21!!”
“รอบนี้วิ่งให้พี่E21!!”
“รอบนี้วิ่งให้พี่E21!!”
“รอบนี้วิ่งให้พี่E21!!”
“รอบนี้วิ่งให้พี่E21!!”
ตุบ!
ผมหันกลับไปมอง เพื่อนข้างหลังเป็นลมไปแล้ว
“รอบนี้วิ่งให้พี่E21!!”
แต่พวกผมก็ยังคงต้องวิ่งต่อไป
ต้องเหลือรอดไปจนถึง E84 ให้ได้
คนเดียวก็ยังดี...
.
.
.
.
“รอบนี้วิ่งให้พี่E29!!”
“รอบนี้วิ่งให้พี่E29!!”
“รอบนี้วิ่งให้พี่E29!!”
“รอบนี้วิ่งให้พี่E29!!”
พอวิ่งผ่านหน้าเวที ซึ่งมีพี่ๆคอยปฐมพยาบาลกับพวกผู้หญิงนั่งอยู่ สายตาผมเหลือบไปเห็นไอ้เหี้ยพอส
มันมองผมอยู่
คงจะคิดละซิว่ากูจะเป็นลมล้มพับไปเมื่อไหร่? หึหึ
ฝันไปเถอะไอน้องงงงงง พี่ถึกโว้ยยยยยยยยยยยยยยยยย
“รอบนี้วิ่งให้พี่E29!!”
“สู้เค้านะค่ะแกรนด์!”
หืม? ผมฟังผิดไปรึเปล่า มีผู้หญิงส่งเสียงให้กำลังใจผมด้วยอะ!!
เพื่อความมั่นใจ เดี๋ยวพอวิ่งวนมาอีกรอบ ลองมองหาดูดีกว่า
“รอบนี้วิ่งให้พี่E29!!”
อ่า...ใช่จริงๆด้วย หน้าตาน่ารักใช้ได้เลยวุ้ย
ได้ยินงี้แล้วมีกำลังใจ
ฮึดๆ สู้ตายไว้ลายสู้ๆ
“ระ รอบนี้ แฮ่ก วิ่งให้พี่E31”
“รอบนี้วิ่งให้ แฮ่ก แฮ่กๆพี่E31”
เพิ่งจะE31เหรอวะ ทำไมหนทางมันช่างยาวไกลแบบนี้ .. .
ใครก็ได้เอาพระอาทิตย์ไปเก็บที ร้อนเกินไป ผมใกล้สุกแล้วนะ
ตาผมเริ่มลาย เหงื่อไหลท่วมตัว ยิ่งกว่าอาบน้ำอีก
ขาหมดแรงแล้ว...ปวดไปหมด...ผมเริ่มวิ่งช้าลง จนกลายเป็นเดิน ..
ไอ้พอสยังมองผมเหมือนเดิม ทุกรอบที่วิ่งผ่านหน้าเวที จะมีสายตาของมันจับจ้องมาที่ผมตลอด
แม่งจะมองกูทำเหี้ยไรเนี่ย? อึดอัดชิบหาย
สุดท้ายก็ไม่ไหว สิ้นสุดที่E31สำหรับผม ตัดสินใจเดินมานั่งกับไอ้ทัชที่มันเลิกวิ่งไปตั้งแต่E24แล้ว เมฆวิ่ง แต่วิ่งถึงแค่E17 ไอ้แทนยังวิ่งอยู่ แต่มันแอบมาพักแล้ว2รอบ แล้วกลับไปวิ่งใหม่
ทัชยื่นน้ำมาให้ผม น้ำเย็นจัด ผมกินอย่างเอาเป็นเอาตาย
“ค่อยๆ เดี๋ยวก็สำลักตายหรอก”
ผมเทน้ำล้างหน้า
ฮ้า..สดชื่น...
“มึงไปล้างหน้าดีกว่าปะ ? แม่งกระเด็นใส่กู” ไอ้ทัชเขยิบตัวหนี ผมเลยแกล้งมันโดยสะบัดน้ำใส่ซะเลย ฮ่าๆ “เชี่ยยยย เล่นไรเนี่ย กูเปียกหมดละห่า”
“ฮ่าๆ เปียกเป็นเพื่อนกูไง”
โยนขวดน้ำลงถังแล้วนั่งลงข้างมัน มองดูเพื่อนที่เหลือรอดไม่ถึง100นายยังคงวิ่งกันอยู่
แม่งจะจ้องกูทำไมนักหนาวะ? ว่าจะไม่สนแล้วนะ แต่มันอึดอัดโว้ยยยยยยยย
ลองคุณโดนมองแบบไม่ให้คลาดสายตาสิครับ แล้วจะรู้สึกแบบผมตอนนี้
ผมอยากลุกขึ้นไปถามมันให้รู้เรื่องจริงๆ ถ้าไม่ติดว่ามีเพื่อนกับรุ่นพี่เยอะแยะนะมึง...
ทนสายตามันไม่ไหว ต้องลุกไป...
.
.
.
...วิ่งต่อ
“ระ..รอบนี้ แฮ่ก แฮ่กๆ วิ่งให้พี่E38”
“รอบนี้ แฮ่ก วิ่งให้พี่E38!!”
เสียงผมเริ่มแผ่วลงเรื่อยๆ
จะE40แล้ว สู้!
ผมบอกตัวเองแบบนั้น
ใจสู้แต่ร่างกายมันประท้วงว่าไม่ไหว
ทำไมโลกมันมืดๆนะ...
โปรดติดตามตอนต่อไป
ขอขอบคุณทุกคอมเม้นต์ ทุกกำลังใจ ทุกเป็ดเหมือนเดิมค่ะ
-
เหอๆ อ่านได้แค่สองสามตอน แต่ไม่ไหว ขอมาเม้นท์ก่อน
การกระทำของพระ-นายคู่นี้ ค่อนข้างสกปรกเกินจะรับได้อ่ะ
เอาผู้หญิงที่เพิ่งรู้จักในผับ มา...ทำอย่างสดๆ ถุงเถิงไม่มีใส่ (ดึงออกมาจากกางเกงปุ๊บ สอดปั๊บ=เข้าใจได้แค่ว่าทำสดๆ)
คือ กว่าคู่นี้จะได้กัน เอดส์แดกก่อนพอดีนะคะ
อยากให้คนเขียนช่วยสนใจ และเอาใจใส่ในจุดนี้หน่อยค่ะ
เราอาจจะดูเรื่องมาก แต่ที่มาติติงนี่ ก็เพราะหวังดี และมันเป็นเรื่องใกล้ตัวทุกคนมาก เป็นเรื่องสำคัญมากๆที่ไม่ควรละเลยอ่ะค่ะ แม้จะเป็นแค่นิยาย แต่ก็ควรนำเสนอในเรื่องที่พึงกระทำสักเล็กน้อยก็ยังดีค่ะ
:เฮ้อ:
มีหลายๆคอมเม้นต์เหมือนกันว่ามันไม่เหมาะสม
ยังไงก็ขอบคุณมากค่ะ
-
ต่ออออออออ :z3: :z3: :z3:
เป็นลมไปแล้วหรอออ :m20: :m20:
-
:pig4: :pig4:
-
ค้างงงงงมากกกก :z10:
พี่พอสช่วยเเกรนด์ด้วยยยยยยย
-
ก้อไม่ได้กินข้าวอ่ะดิแกรนเอ๋ย
-
เป็นลมรักใช่มั้ยตอนต่อไปจบแบบนี้แอบค้างให้ตั้งความหวังถึงฉากหวานๆ
ข้างหน้าเหมือนกัน ถ้าคนเขียนจะเขียนน่ะนะ
รอตอนต่อไปนะคะ
-
โปรดอ่านตรงนี้ก่อนที่จะอ่านเนื้อเรื่องนะค่ะ
สวัสดีค่าทุกคน ^_____________^
นิยายเรื่องนี้เกิดขึ้นมาจากอยากสนองนี้ดตัวเอง+จิ้นค่ะ
ตัวละครในเรื่องไม่มีอยู่จริง แต่สถานที่ในเรื่องอาจมีอยู่จริงหรือไม่มีอยู่จริงก็ไม่ต้องสนมันหรอกเนอะ
อ่านเอาสนุกก็พอ เพราะถึงรู้ไปก็ไม่ได้อะไรขึ้นมา ฮ่าๆๆๆ
ภาษาที่ใช้ในเรื่องมีท้ั้งสุภาพและหยาบคาย การกระทำของตัวละครในเรื่องอาจไม่เหมาะสม โปรดใช้วิจารณญาณในการอ่านด้วยคะ
การพูดจา "กู-มึง-ไอ้เหี้ย-ไอ้สัด-ห่า-พ่อมึง-คว/ " เจอในเนื้อเรื่องแน่นอนค่ะ
ถ้าท่านไม่ชอบอ่านคำเหล่านี้ .. . ก็ต้องขอลาและขอโทษด้วยคะ ที่มันแรงเกินไป แต่คงไม่แก้ไขในเนื้อหาเพราะแพรตั้งใจจะเขียนแบบนี้อยู่แล้ว
ซึ่งฉากที่ไม่เหมาะสม แรงเกินไปจริงๆ แพรได้เซ็นเซอร์ออกหมดแล้วนะคะ
แต่บางฉากที่ไม่แรงจนเกินไปแพรก็ไม่ได้ตัดออก ยังคงอยู่ในกระทู้ค่ะ
ถ้าหากคิดว่ารับได้+อยากอ่าน pm มาค่ะ
ที่จริงก็ไม่ได้อยากให้ยุ่งยากลำบาก แต่โดนเตือนๆมาหลายครั้ง
และเนื้อหาก็ไม่เหมาะสมจริงๆค่ะ
ขออภัยมา ณ ที่นี้ด้วยค่ะ
ยังไงก็ฝากเรื่องนี้ด้วยนะคะ จู๊ฟๆ :กอด1:
ปล.มีสารบัญแล้วนะ >.,<
-
เฮ้ยๆๆๆ ไอ้พี่พอส ไปรับแกรนด์ มันเร็วๆๆๆ :angry2: :angry2: :angry2:
-
ขอบคุณที่เข้าใจค่ะ :กอด1:
(อันที่จริง เรื่องรุนแรงอะไรนี่ไม่เป็นไรหรอก แต่ก็ดูๆให้มันเหมาะสมบ้างก็พอจ้ะ :m13:)
แล้วก็ นิยายสนุกมากจ้ะ o13 ตามอ่านทันละ :laugh:
-
ขอพระเอก เป็นตัวเป็นตน ซักที
ลุ้นเหนื่อยอ่า
กลังแกนจะเสดหลายคนเกิ๊น...
-
ง่าเป็นอะไรไปแล้วอ่าแกรนด์
ส่วนคุณพี่พอสนี่. . . เป็นไรมากไหมเนี่ย แค่อยากกวนทีน คาใจ เป็นห่วง หรือแอบหลงเสน่ห์น้องเค้าแล้วล่ะ
เดาอารมณ์ไม่ออกจริงๆ
-
วิ่งจนเป็นลมเลยหรอเเกรนด์ น่าสงสารจริง
พี่วอร์มแอบคิดไรกับแกรนด์ป่ะเนี่ย
รอตอนต่อไปนะคะ
-
บางทีแกรนด์ก็เหมือนจะเข้าใจมากขึ้นแต่ก็เกรียนเหมือนเดิม
แต่อดทนวิ่งจนเป็นลมแบบนี้โอเคนะอย่างน้อยก็นึกถึงวันที่เพื่อนโดนทำโทษเพราะตัวเอง
เริ่มสนใจสิ่งรอบข้างบ้างแล้วสินะ
-
++++++++++++1
>[]< บวกมันทุกโพสเลย
((: ชอบเรื่องนี้จริงๆน้ะ
-
พึ่งได้เข้ามาอ่านค่ะ แกรนด์เป็นผู้ชายที่แรงมาก อันที่จริงก็ยังไม่เจอผู้ชายคนไหนไม่แรงเลยเนอะ 5555
รอติดตามค่ะ :pig4:
-
สู้ต่อไปนะแกรนนน. จะได้แข็งแรงไปสฺ้กับพี่พอสล่ายยย 555
-
แกรนทนไม่ไหวแล้ววว :mc4: สู้ๆน้ะ แต่ E84 คือใครอ่า :serius2:
-
สู้คะน้องแกรนด์ แต่พี่พอสมองน้องแกนรด์ คิดไรกะน้องเปล่า
-
8 - GEAR day & GEAR night (2)
เสียงดังโหวกเหวกรอบตัวทำให้ผมรู้สึกตัว ค่อยๆปรือตาขึ้น ปรับแสงให้ชินกับนัยน์ตา ค่อยๆพยุงตัวลุกขึ้นนั่งโดยมีไอ้ทัชช่วย มองไปรอบๆก็พบว่านี่เป็นห้องอเนกประสงค์
“เป็นไงมึง ทำเก่ง ลุกไปวิ่งต่อ .. เป็นลมจนได้สิห่าราก” มันจ่อยาดมให้ผมดม
เอ่อ..คำพูดกับการกระทำขัดกันแปลกๆนะ
“แล้วกูมาอยู่ห้องนี้ได้ไง”
คำถามจริงๆคือ...กูตัวควายขนาดนี้ใครแบกกูมา .. นั่นเอง
“พี่พอสอุ้มมา”
“ห๊ะ!!!???”
ผมคงฟังผิดไป เพิ่งตื่น จะมึนเบลอบ้างไม่ใช่เรื่องแปลก
แต่ไอ้ทัชดูท่าจะเดาปฏิกิริยาผมถูก สีหน้ามันเลยดูขำๆแกมล้อเลียน
“พอมึงล้มปุ๊ป หลายคนก็วิ่งกรูเข้าไปจะช่วยเลยนะ แต่..ไม่มีใครทันพี่พอสสักคน...” ทัชเหลือบมองผมเล็กน้อย “พี่แกโคตรแมนเลยนะเว่ย อุ้มมึงให้มานอนในนี้ แถมยังหายาดมมาให้ด้วย” คนพูดชูยาดมที่เพิ่งจ่อจมูกผมอยู่เมื่อกี้ แล้วหันไปหยิบกล่องโฟมมาให้ “ส่วนนี่ข้าว...พี่พอสเก็บไว้ให้มึง”
ไม่มันก็ผมเนี่ยละที่บ้า
“มึงพูดผิดพูดใหม่ได้นะสัด .. เอาดีๆ อย่าแกล้ง .. ใครช่วยกู” ผมถามมันเน้นๆ มาโกหกแบบนี้ไม่ตลกนะไอ้ทัช
“พี่พอส”
ทำไมมันยังตอบแบบเดิมวะ?
“กูพูดจริง .. ข้าวนี่ก็ด้วย แดกซะ เดี๋ยวกูออกไปดูการแสดงข้างนอกก่อน เฝ้ามึงมาเป็นชั่วโมงละ มีไรก็โทรหากูแล้วกัน กูไปละ” ทัชลุกขึ้น แต่ก็ไม่วายกำชับให้ผมกินข้าว “แดกๆเข้าไป อย่ากูรู้นะว่ามึงไม่กินอีก .. ลดทิฐิแล้วห่วงตัวเองก่อนเถอะ”
ไอ้ทัชจะรู้ใจผมมากเกินไปแล้ว...
ผมก้มลงมองข้าวที่อยู่ในมือ...กะเพราะไก่ไข่ดาวเหมือนเดิม...
...แต่รสชาติจืดสนิท คงเพราะมันผ่านมาหลายชั่วโมงแล้ว ถึงอย่างนั้นผมก็ยังตักข้าวใส่ปากเรื่อยๆ
พลางนึกถึงเรื่องที่ผมเป็นลม...ไอ้พอสช่วยผมจริงเหรอ? เพราะอะไร ? ทำไมมันต้องช่วย? อยากเป็นฮีโร่? อยากดูดีในสายตาสาวๆ?
คิดยังไงๆผมก็นึกไม่ออกจริงๆว่ามันช่วยผมเพราะอะไร ถ้าเป็นคนอื่นคงดีกว่านี้ มันไม่ใช่สำหรับคนที่เพิ่งต่อยกันไปเมื่อวันก่อน...คำถามนี้คงไม่ได้รับคำตอบ ถ้าหากผมไม่ไปถามเจ้าตัวตรงๆ…
ผมตักข้าวเข้าปากคำสุดท้าย กล้ำกลืนลงคอ ไม่มีพริกน้ำปลาให้ปรุง ไม่มีความอร่อย แต่ผมก็กินจนหมด ปิดฝากล่อง วางไว้ข้างๆ ดื่มน้ำตาม
ที่ผมกินหมดเพราะผมหิวบวกกับไอ้ทัชสั่งไว้หรอก...ไม่ใช่เพราะกลัวคนเก็บไว้ให้เสียใจจริงๆนะ อย่ามองผมแบบนั้นซิ...
.
.
.
.
บนเวทีที่ถูกสร้างขึ้นชั่วคราวกำลังมีการแสดงจากภาควิชาอะไรก็ไม่รู้ ด้านล่างมีปี1เป็นคนดูซึ่งได้นั่งพื้น เนื่องจากงบไม่พอ เอาไปสร้างเวทีกับตกแต่งสถานที่หมดแล้ว การแสดงบนเวทีนั้นเรียกเสียงหัวเราะจากเพื่อนๆได้เป็นอย่างดี มุขตลกบ้างแป๊กบ้างก็ขำๆช่วยๆกันไป ไอ้พวกใจกล้าหน้าด้านก็ยังคงไม่อายชาวบ้าน แสดงอะไรแปลกๆ แต่ก็สามารถจับผู้ชมได้อยู่หมัดแหละครับ
ผมเห็นพวกเพื่อนๆนั่งอยู่ไกลๆจึงเดินเข้าไปหา
“อ้าวแกรนด์ ฟื้นแล้วเหรอ?” กิ๊งที่เห็นผมคนแรกถามขึ้น
“อื้อ ก็ดีขึ้นแล้วอะ” ผมตอบพลางนั่งลงข้างไอ้ทัช
“โหยย โตจนป่านนี้ยังจะเป็นลมอีกเร๊อะ” เสียงหมาที่ไหนก็ไม่รู้ครับ...ปล่อยมันเห่าหอนไป
“การแสดงเจอร์เราผ่านไปยัง?”
“แล้ว .. ก็เพราะมึงเอาแต่นอนไง”
“กูถามทัช”
“แต่กูอยากตอบ มีปัญหาไรม๊ะ?” ไอ้แทนตอบอย่างกวนตีน ยกคิ้วขึ้นข้างนึง .. คิดว่าเท่ห์เหรอสัด .. กูไม่สนมึงหรอก
“จบนี่ต้องทำไรอีกมั้ย?”
“เห็นพี่ๆเค้าบอกว่าจะมีคอนเสิร์ตเล็กๆน้อยๆอะ ถ้าอยู่ได้ก็ควรจะอยู่ก่อน” กิ๊งเป็นคนตอบ
แล้วผมก็ไม่ได้ถามอะไรอีก หันไปสนใจการแสดงบนเวทีแทน จนสิ้นสุดลงครบทุกภาควิชา ก็หัวค่ำพอดี พี่ที่เป็นพิธีกรชายหญิง2คนขึ้นมาดำเนินรายการต่อ
“ต่อไปนะคะ จะเป็นการประกาศรายชื่อตัวแทนเฟรชชี่ฝ่ายชายและฝ่ายหญิงของคณะเราค่ะ”
“อ้าว...จะประกาศชื่อพี่ทำไมละครับ” พี่ผู้ชายอีกคนหันไปถามพิธีกรหญิงอย่างขี้เล่น
“แหม..ตัวแทนเฟรชชี่นะคะ ไม่ใช่ตัวแทนบัณฑิต..” พี่ผู้หญิงตอบแบบจิกกัด ซึ่งเรียกเสียงหัวเราะให้กับผู้ชม
“ฮ่าๆ เอาละครับๆเข้าเรื่อง..ผมขอประกาศตัวแทนเฟรชชี่ฝ่ายหญิงที่มีอยู่น้อยนิดเลยละกันนะครับ...ซึ่งนั่นได้แก่น้อง...”
“น้องทิวา จากภาควิชาวิศวกรรมเคมีคร้าบบบบบบบบ ..”
“เฮ้ ! เยเย้ !! วิดวิ้วววววว” เสียงแซวจากเหล่าชายไทยดังขึ้นรวมไปถึงไอ้ทัชด้วย
หญิงสาวที่เป็นตัวแทนเฟรชชี่คณะกำลังเดินขึ้นไปบนเวที นั่นทำให้ผมเห็นเต็มตาว่า ทิวานั้นสวยหยาดเยิ้มขนาดไหน ..หลงสเน่ห์ไปชั่วขณะ อยากจะเข้าไปทำความรู้จัก แต่ก็ต้องเบรก หยุดความคิดไว้แค่นั้น เพราะไอ้ทัชมันสะกิดผมยิกๆ ประมาณว่า ‘มึงอย่า คนนี้กูขอ’
“และ...ตัวแทนเฟรชชี่ฝ่ายชายได้แก่...”
...
.......
“น้องแทน จากภาควิชาวิศวกรรมเครื่องกลค้า !! ...”
“เห้ยย”
“จริงดิ”
“แม่งเส้นปะวะ?”
คำวิจารณ์เล่นๆปนรอยยิ้ม แสดงความดีใจไปกับเพื่อนที่ฝ่าฝันชายในคณะนับร้อยจนได้เป็นตัวแทน
ผมหันไปมองตัวแทนเฟรชชี่คณะฝ่ายชายแบบเหยียดๆ
“ถ้ากูลงด้วยมึงก็ไม่ได้หรอกไอ้แทน”
ตัวแทนเฟรชชี่คณะ...ไม่มีการจัดประกวดอย่างเป็นทางการอะไรหรอกครับ พี่ๆเค้าเห็นว่าใครหล่อสวยก็เอามาคัดๆหมดนั่นแหละ (รุ่นพี่ยังฝากไอ้แทนมาถามผมเลย) ส่วนไอ้เรื่องความสามารถพิเศษ ของแบบนี้มันฝึกกันได้
“ใช่ กูด้วย” ไอ้ทัชสมทบ
“กูก็เหมือนกันแหละ กูกลัวว่าถ้าออกไปโชว์ตัวแล้วเดี๋ยวสาวๆจะละลายซะก่อน” ไอ้โยครับ -*-
“โธ่ กูรู้หรอกว่าพวกมึงอิจฉากู ฮ่าๆ” ไอ้แทนพูดแล้วมันก็เดินไปบนเวที
คือมองไกลๆมันก็หล่อนะครับ เพราะมันหุ่นดีอะ (อิจฉานิดๆ) แต่ถ้ามองใกล้ๆก็ธรรมดาแหละ สู้ผมไม่ได้หรอก หุหุ
พิธีกรทั้ง2บอกให้ทิวากับไอ้แทนกล่าวความรู้สึกเล็กน้อยที่ได้รับเกียรติเป็นตัวแทน แล้วก็ลงมาจากเวที ไอ้แทนเดินมายังกลุ่มพวกผมแล้วบอกว่ารุ่นพี่นัดคุยเรื่องการประกวดเฟรชชี่มหาลัย ถ้าเสร็จแล้วเดี๋ยวจะโทรหา
“ต่อไป..จะเป็นคอนเสิร์ตเล็กๆน้อยๆจากรุ่นพี่นะครับ”
“ไม่รอช้า ไปมันส์กันเลยดีกว่าค้า!!”
นักมือ มือเบส กีต้าร์ มือกลอง .. ล้วนแต่เป็นคนที่คุ้นหน้าทั้งสิ้น...ก็ไอ้พวกพี่ว๊ากนั่นแหละครับ สาวๆกรี๊ดใหญ่เลย เห้อออ แค่เล่นดนตรีเป็นหน่อยเดียวแต่กลับบวกความหล่อเข้าไป10คูณความเท่ห์เข้าไปอีก100
อ๊ะๆ ผมรู้ว่าคุณสงสัยอะไร ไอ้เหี้ยพอส ไม่ได้เป็นส่วนหนึ่งของวงเฉพาะกิจนี้ครับ...ซึ่งตัวมันไปไหนก็ไม่รู้เพราะผมไม่เห็นมันเลยตั้งแต่ฟื้นมา
ผมไม่ได้มองหามันนะ!! หึ่ยยย
“ทำหน้าให้มันดีๆหน่อย หน้าตาก็แย่อยู่แล้ว เสือกทำหน้าบูดเป็นตูดลิงอีก”
“ยุ่งวะ”
“เอ้า ก็คนเค้ากำลังมันส์ เต้นกันโหยงเหยงๆ แต่มึงเสือกนิ่ง มีอารมณ์ร่วมหน่อยดิวะ ไม่งั้นก็ออกไปรอข้างนอก กูจะแด๊นส์ ฮ่าๆ” ไอ้ทัชไม่ว่าเปล่า หัวโยก มือชูขึ้นฟ้า ก่อนจะแหกปากร้องตามเพลงอย่างไม่เหลือความหล่อ
ผมเห็นดังนั้นก็เลย...เอาบ้าง
ไม่สนละไอ้ภาพพจน์ที่สร้างมา ตอนนี้กูขอมันส์ก่อนโว้ยยยยยยย
โปรดติดตามตอนต่อไป
ตอนนนี้สั้นไปหน่อย ขออภัยด้วยนะคะ :call:
แบบว่าเมื่อวานกลับดึก วันนี้ก็ด้วย แหะๆ
และพรุ่งนี้ก็ไม่ว่างทั้งวัน ต้องไปดูงานที่อยุธยา วันอาทิตมีมีตติ้ง เห้ออออออ
อยากแต่งนิยายโว้ยยยยยยย T^T
อย่าเพิ่งเบื่อกันซะก่อนนะคะ แพรจะพยายามกระชับเหตุการณ์ให้ได้มากที่สุด...
แต่พอเขียนทีไร มือ+สมอง ก็พิมไหลไปเรื่อยเลยงะ กลายเป็นว่านิยายแพรอืดมากกกกก
ในใจแพรนี่นึกตอนฉากรักกัน แต่ในเวิดเนื้อหายังไม่ถูกกันอยู่เลยอะ .. ฮือออออ
ขอบคุณทุกคนมากๆค่ะ
ปล.E84คือรุ่นของน้องแกรนด์ค่ะ คณะวิศวกรรมศาสตร์รุ่นที่84
-
พี่พอสสสสสสสสสส :z6: :z6: :z6:
-
ที่แท้ก็รุ่นนี่เอง = - = งงตั้งนาน รอต่อจ้า มาต่อไวๆน้า :sad4:
-
พี่พอสน่ารักมากอ้าาาาาาาา><
เริ่มมีลุ้นสักนิดไหมนะ?555555
โอ้ยยยยยๆ แล้วดูเอาอยากได้สามพี เอ้ยไม่ใช่!!!
พี่พอสหล่อเกินจริงอะ ชอบ5555555
รอตอนต่อไปอย่างใจจดจ่อ55555
-
ว้า..........เลยไม่รู้ว่าพี่พอสไปไหนอ่ะ
-
พี่พอสแมนมาก แกนรด์หวั่นไหวแล้วอะดิ อิอิ :-[
-
พี่พอสแววพระเอกมาแต่ไกลเลยอะะะะะะ
-
8 - GEAR day & GEAR night (2.5)
พวกผมเต้นอย่างไม่ลืมหูลืมตา กระโดดตามจังหวะหย๋องแหย๋งๆ มือไม้ขาแข้งไปโดนใครบ้างก็ไม่รู้
“โอ๊ย! ไอ้เชี่ย เหยียบตีนกูรอบที่3แล้วนะ” ไอ้คนที่อยู่ข้างๆหันมาด่าผม
“โทษที...แต่ใครใช้ให้มึงเอาตีนมาอยู่ใต้ตีนกูละ”
ที่ตั้งเยอะแยะ มาเบียดไรกูวะ? จะโดนกูเหยียบเท้าบ้างก็ไม่แปลก ... อันที่จริงผมก็รู้สึกแหละครับว่าเหมือนจะไปเหยียบเท้าใครเลยขอโทษแบบส่งๆไป ก็คนมันไม่ได้ตั้งใจนี่หว่า
“ปากดีนะมึง” มันหันมาประจันหน้ากับผมแล้วครับ ไม่ตงไม่เต้นแม่งแล้ว
“กูขอโทษมึงแล้ว จะเอาไรอีก?” ผมพูดแบบปลงๆ
เห้อออออ .. . คนกำลังมันส์ดันมีมารมาขัดซะได้
“ออกไปคุยกันข้างนอก”
“หึ กูไม่ขัดศรัทธาอยู่แล้ว”
ดูก็รู้ว่าแม่งอยากมีเรื่อง .. .
ผมจะหันไปบอกไอ้ทัช แต่..อะ อ้าว แม่งไปอยู่กับกลุ่มผู้หญิงตรงโน้นได้ไงวะ?
แล้วคำตอบก็กระจ่างเมื่อผู้หญิงที่ยืนข้างๆมันหันมา .. ทิวา ... หึหึ เอาจนได้นะมึง
จะบอกไอ้แทนก็ไม่ได้เพราะมันยังไม่โผล่หัวมาตั้งแต่ที่บอกว่ารุ่นพี่เรียกเลย ส่วนกิ๊งกับเมฆไปนั่งพัก
ผมหันไปมองเพื่อนคนอื่นในเจอร์ที่ไม่ค่อยสนิทเท่าไหร่ คุยบ้างตามประสา แต่เต้นอยู่ใกล้ๆกัน
“เห้ย พวกมึง เดี๋ยวกูมานะ” ผมบอกลอยๆไม่ได้เจาะจง แต่คงไม่มีใครสนใจผมหรอก ณ เวลานี้
ไอ้คนที่ผมเหยียบตีนเดินนำออกไปด้านหลังเวทีเพียงคนเดียว ผมเลยได้โอกาสพิมเล่าเหตุการณ์แล้วส่งไปทางLineไอ้ทัช ผมว่าผมพิมนานแล้วนะ...แต่ไอ้คนข้างหน้ายังไม่หยุดเดิน มันไกลเกินไปรึเปล่า? ขณะที่ผมกำลังจะอ้าปากถาม มันก็หยุดเดินแล้วหันหลังมาพอดี
ที่ที่มันพามาเหมือนข้างตึกเรียนเก่าๆ มีต้นไม้ใหญ่เต็มไปหมด แสงไฟที่เปิดไม่ได้ช่วยอะไรเพราะว่ามันมืดมาก เสียงลมพัดยิ่งทำให้บรรยากาศดูหลอนเป็น2เท่า
“มีไรก็ว่ามา” ผมไม่รอช้า เข้าเรื่องทันที
“มึงเหยียบตีนกู”
ถ้าเรื่องแค่นั้นจะถ่อพากูมาถึงนี่ทำไม ?
ผู้ชายด้วยกันดูออกครับ ว่ามันอยากซัดกับผมซักตั้ง แน่นอนว่าผมไม่ปฏิเสธอยู่แล้วเลยเดินตามมันมาแบบโง่ๆ แต่ถึงยังไงมันก็มาคนเดียว เพื่อนๆมันยังอยู่ที่เวที
มันเป็นคนรูปร่างไม่ใหญ่มาก เตี้ยกว่าผมเล็กน้อย ..
หากตัวต่อตัวผมว่าผมเอามันอยู่
“มึงจำแฟงได้มะ? ฟักแฟง...”
คิ้วผมขมวดเข้าหากันทันที...ฟักแฟงไหนวะ?
“ที่มึงเจอที่ผับPQRS เมื่อเดือนที่แล้ว .. แล้วมึงก็นอนกับเค้าไง...”
ผมนึกย้อนตามที่มันพูด ... อ้อออออออออออออออ
“ว่าไง...นึกออกรึยัง? หรือสมองมึงมันมีแต่เรื่องชั่วๆ ดีแต่ปาก ... งั้นกูจะช่วยฟื้นความจำมึงเอง!!!”
ผลั่วะ!!!!
ไอ้เหี้ยนั่นมันชกผมแบบไม่ทันได้ตั้งตัวจนผมล้มลงไปกับพื้น...มันนั่งคร่อมตัวผมไว้ ซัดหมัดลงมาไม่ยั้งมือ
นี้สินะ ... เปิดก่อนได้เปรียบ ... ผมพลาดเองที่อยู่ใกล้ ในระยะของมันมากเกินไป
“ฟักแฟงเป็นเมียมึง?”
มันชะงัก ค้างหมัดไว้บนอากาศ
“ไอ้สัด แฟงเป็นแฟนกู เป็นผู้หญิงที่มีค่า มึงไม่สมควรแตะต้องด้วยซ้ำ!!!” มันตะคอกใส่ผม
“อ้อ แสดงว่ามึงยังไม่ได้สินะ หึ!”
“หุบปากไปเลยไอ้สัด!!!!”
ผลั่วะ!!
มันชกผมอีกหมัด
ผมรู้ว่าตอนนี้ไอ้เหี้ยนี่โกรธ โมโห อยากจะฆ่าผมให้ตาย และ ... เสียใจที่คนรักดันไปมีสัมพันธ์แบบวันไนท์สแตนกับใครก็ไม่รู้....
แต่มันเสือกโง่ เพราะผู้หญิงที่ชื่อฟักแฟงไรนั่นก็ไม่ได้ขาวสะอาดแบบที่มันเทิดทูนหรอก
“ของแบบนี้มันต้องสมยอมทั้ง2ฝ่าย...แล้วแฟนมึงก็เสือกเข้ามาหากูก่อนเอง”
“ไอ้เหี้ย!!!!!!!!!!!!”
ผมอาศัยจังหวะนี้ถีบมันกระเด็น รีบลุกก่อนที่มันจะตั้งตัวทันและเข้ามาซ้ำอีกรอบ แต่แปลกตรงที่ไอ้เหี้ยนั่นกลับยิ้ม ไม่มีทีท่าว่าจะตามผมแต่อย่างใด
“มึงคิดว่ามึงจะหนีพ้นเหรอไง ไอ้เหี้ยแกรนด์...” มันแสยะยิ้ม
พลั่ก!!!
จู่ๆผมก็ถูกล๊อคตัวด้วยคน2คน ...
“เหี้ย!! ปล่อยกู!!!!!!” ผมดิ้นพล่าน พยายามให้หลุดจากการจับกุม
ไอ้เหี้ยนั่นเดินตรงมายังผมแบบช้าๆ ไม่เร่งรีบ
“หน้าหล่อๆใสๆแบบนี้สินะที่หลอกฟันแฟนกู” มันเอามือลูบไล้ไปทั่วใบหน้าผมราวกับชื่นชม “มึงรู้มั้ยว่าแฟงรู้สึกยังไง..?”
“เสียวไงไอ้สัด”
มันเปลี่ยนจากลูบไล้มาบีบคางผมทันที สร้างความเจ็บปวดให้ผมขึ้นไปอีกเพราะบาดแผลฟกช้ำจากที่มันต่อยผมเมื่อกี้
“ขนาดนี้แล้วยังปากดีอีกนะมึง!....” มันจ้องตาผมอย่างดุดันราวกับราชสีห์จ้องตะครุบเหยื่อ “ได้...เดี๋ยวกูจะทำให้มึงเสียวแบบที่ทำกับแฟงบ้าง!!!....เห้ย! จับมันนอนคว่ำ”
!!!!
ไอ้2ตัวที่ล๊อคผมก็ทำตามทันที แถมยังกดขาทั้ง2ข้างไว้ กดหัวผมให้แก้มแนบสนิทกับพื้นปูนเย็นๆ
“กูจะทำให้มึงเสียวจนร้อง ‘ผัวขาๆ’ เดินขาถ่างกลับไม่ถูกเลยสัด!!!”
โปรดติดตามตอนต่อไป
คงสมใจใครหลายๆคน...
ที่จริงกะว่าจะลงโพสที่แล้วด้วยแต่ยังพิมไม่เสร็จอะ ค้างๆนิดหน่อย ตัดตอนแล้วแปลกๆ
เลยยกมาเป็นอีกpartเลยละกัน...
เจอกันตอนหน้าคะ วันนี้คงไม่อัพแล้ว พรุ่งนี้ตื่นเช้า แง๊! :serius2:
-
จัดไป พี่พอสสสสสสส
-
เอ๊ยยยยย ไม่ ใครก็ได้ช่วย แกรนด์ด้วย
-
แกรนด์ นายมันมีแต่เรื่องงงง :z13: :z13: :z13:
-
เฮ้ย จะโดนป่ะเนี่ยะ
-
กรี๊ดดดดดดดดดดดด พี่พอสสสสสสลสช่วยด้วย
-
เห้ยม้ายจิงงง พี่พอสมาช่วยแกรนด่วน พลีสส พี่พอส พี่พอส พี่พอส :call:
-
ขอตัวช่วยด่วน แหมะไอ้นี่ก็แปลกแฟนไปสมยอมคนอื่นดันมาโทษเค้าไปทั่ว
-
กรี๊ดดดดดดดด ค้าง!!
พี่พอสมาช่วยน้องเร๊วววววว
-
ใครก็ได้มาช่วยน้องด้วยยยยยย เข้มข้นมากกกกกค้างมากกก
กำลังตื่นเต้น
-
เฮ้ย!! นักเขียนนนนนน กลับมา :serius2: :serius2: :serius2:
-
เฮ้ย ตัดซะได้ ! :serius2: :serius2:
-
มาต่อไว้ๆเถอะค่ะ
-
เฮ้ยแล้วใครจะมาช่วยแกรนด์ละเนี่ยยย
-
เเรวง! :z2:
เจอส้ะมั่งน้ะ ไอ่เเกรนด์เอ๋ยยยยย...
มาต่อเร็วๆน่ะคับ
+1 เน้อ~
-
พี่วอร์มอยุ่ไหนนนน มาช่วนเเกนแร็วว :angry2: :angry2:
-
แรงแรงง สนุกดีค่ะ -3-
อ่านรวดเดียวหมดเลย ฮิฮิ
-
นั่น!! ได้เรื่องแล้วไง
นี่แค่ปี 1 นะเนี่ย ปากกะทิฐิหนูแกรนด์นี่จะนำพาให้รอดตัวไปได้จนจบปี4ไหมนะ หาเรื่องตลอด!!
-
อยากจะร้องว่าซวยแล้วดังๆ...
เฮ้ยยยยยยยยยยยย ปั๊ดโถ่ เวรแท้เน่อ!
แต่เชื่อว่าใครสักคนมาช่วยทัน อาจจะแบบใกกล้ๆ แต่ยังไม่..
เอาให้เข็ดเลยแกรนอะ :( ซ่านัก
หวังแค่พี่วอร์ม.. *โดนถีบ*
พี่พอสก็ได้... มาช่วยทัน! ทันอยู่แล้วล่ะม้างงงง??
สนุกมากกกกกกกกก รอต่อออออออ ><
-
สนุกมกรอต่อค่ (กรซิบถม PM คือรอ่บบรลทค .....อยจัง...^///^)
-
มีคนเชียร์พี่วอร์มพี่พอสเยอะแล้ว
เราขอเชียร์แทนแล้วกัน 5555555555555
-
8 - GEAR day & GEAR night (3)
ไอ้เหี้ยนั่นมันถกเสื้อผมขึ้นและพยายามที่จะถอดกางเกง
บรื้นนนนนนนนนนนน
เสียงมอเตอร์ไซค์และแสงไฟสว่างวาบทำให้ไอ้คนที่พยายามจะถอดกางเกงผมหยุดชะงักลง
“เหี้ย ใครวะ” มันสบถเบาๆ “เงียบๆนะมึง ไม่งั้นเจอดีแน่!” ตบท้ายด้วยการขู่กระซิบผม
ผมรู้สึกได้ว่าไอ้เหี้ยนั่นมันลุกจากตัวผมแล้ว และกางเกงยังคงอยู่ดี เสียงมอเตอร์ไซค์ใกล้เข้ามาเรื่อยๆ ผมได้แต่ภาวนาให้คนขับนั้นเอะใจบ้าง สักนิดก็ยังดี ... ขอให้ผมมีเวลาตั้งตัวหน่อย
“มีไรกันรึเปล่า?” ทำไม...เสียงคุ้นๆวะ?
ผมได้แต่สงสัย เพราะเงยหน้าขึ้นไปมองไม่ได้ เห็นแค่ว่าผู้ผ่านทางมามีด้วยกัน2คนและได้ทำการจอดมอไซค์แล้ว
“เปล่าไม่มีไร...แค่คนเป็นลมล้มไปน่ะ” เสียงไอ้เหี้ยนั่นตอบ ผมอยากจะตะโกนบอกความจริงไปเหลือเกิน ถ้าไม่ติดไอ้ลูกน้อง2ตัวล๊อคผมอยู่น่ะนะ
“มีไรให้ช่วยมั้ย?....ไหนขอดูหน่อย” คราวนี้อีกเสียงถามขึ้น...คุ้นๆเหมือนกันวุ้ย
“ไม่ต้อง”
“แต่กูอยากช่วยวะ”
ผลั่วะ!!!
กึก!
เสียงกำปั้นกระแทกอย่างจัง ฟังดูน่ากลัวยิ่งขึ้นเมื่อได้ยินเสียงกระดูกอ่อนของใบหน้าเคลื่อนที่ ไอ้2ตัวที่จับผมรีบปล่อยตัวผมและหันไปช่วย ผมได้ทีจึงพยายามลุกขึ้นแต่ก็ต้องตะลึงเป็นครั้งที่2ในรอบวัน...
.
.
.
ไอ้เหี้ยพอส...กับไอ้แทน
มันทั้งคู่กำลังชกต่อยอย่างสนุกสนาน ออกหมัดแต่ละครั้งทำเอาไอ้ลูกน้อง2คนนั่นถึงกับเซ เหี้ยพอสกับไอ้แทนไม่มีใครพลาดท่าเสียที ไม่นานนักคู่ต่อสู้มันก็ไหว้ขอชีวิตพยายามพูดขอร้องด้วยเลือดกลบปากแล้ววิ่งหนีป่าราบไป ทิ้งไว้แต่ไอ้ตัวต้นเรื่องที่นอนพลางกุมจมูกอยู่เพราะจุกกับบาทาที่ผมประเคนให้อย่างเต็มใจไป1ฝ่าตีน
ผมหันไปมองหน้าไอ้เหี้ยพอสสลับกับไอ้แทน...แม่งมาด้วยกันได้ไงวะ??
ดูเหมือนจะไม่มีใครตอบคำถามในใจผม เพราะไอ้เหี้ยพอสเดินเอาตีนไปวางบนน้องชายสุดที่รักของคนที่คิดจะ..ข่มขืนผม
แววตาไอ้เหี้ยพอสวาวโรจน์ .. ผมยังไม่เคยเห็นมันใช้สายตาแบบนี้
“จมูกหักไปแล้ว...อยากให้น้องชายมึงขาดด้วยมั้ย?” คนเหยียบถาม ใช้สายตาเหล่มอง ส่วนคนถูกเหยียบก็ได้แต่สะบัดหัวแรงๆ “แล้วมึงจะออกจากมหาลัยนี้เอง หรือต้องให้กูช่วยทำเรื่องให้?...”
“อะ..ออก เอง คะ ครับ พี่ พะ พอส”
“กูไม่เคยมีน้องเหี้ยๆแบบมึง”
ไอ้พอสเอาเท้าออก กลับมายืนตรงๆเหมือนเดิม
“อ้อ แล้วกูจะบอกไรให้นะ แฟนมึง...ชื่อแฟงใช่มั้ย?” มันพยักหน้าเร็วๆ...เหมือนกับคาดหวังอะไรสักอย่าง แต่มันก็ต้องผิดหวังเพราะ... “ใช้ได้นะ แต่ตาสว่างซักทีเถอะ กูเห็นแล้วสมเพชแทนวะ ตามอ่อยกูที่ร้านเหล้าทุกที่ที่กูไปตลอด หึ แต่สบายใจได้...กูยังไม่ได้เอา...” พอพูดจบ ก็เดินไปสตาร์ทมอไซค์
ผมบอกแล้วว่าคนชื่อแฟงนั่นก็ไม่ได้ดีสักเท่าไหร่หรอก...ดูก็รู้แล้ว ไม่รู้ว่าไอ้นี่มันหลงเชื่อเข้าไปได้ยังไง
“ยืนบื้อไรวะ ขึ้นรถดิ” ไอ้แทนหันมาบอกผม ผมมองไปยังมอไซค์ฟีโน่ลายดอกไม้สีฟ้า...ไอ้พอสเป็นคนขี่ แล้วไอ้แทนไล่ผมให้ขึ้นซ้อน...
“อ่าวแล้วมึงอะ?” อูยยยย...เจ็บปาก
“ซ้อน3ดิวะ อย่าควาย ในม.นี้ไม่มีตำรวจ มีแต่ยามโว้ย”
ไม่ใช่อะไรหรอกครับคือผมไม่อยากนั่งกลางอะ...มันเหมือนแซนวิชยังไงก็ไม่รู้ ถูกอัดอยู่ตรงกลาง เห้ออออ แต่ผมก็ไม่มีสิทธิต่อรองอะไรทั้งสิ้นเพราะไอ้พอสเร่งเครื่องจนนึกว่าแว๊นที่ไหนมาอยู่ในนี้ แถมไอ้แทนยังส่งสายตากดดันมาอีก...เออ กูกลางก็ได้
ตลอดทางผมได้แต่เจี๋ยมเจี๊ยม พูดไรไม่ได้เพราะเจ็บปาก ไม่งั้นป่านนี้ผมได้ปล่อยหมาคงเห่าตลอดทางแล้วละ
.
.
.
.
งานเลิกแล้ว..พวกพี่ๆกำลังช่วยกันเก็บของ ส่วนน้องๆปี1ก็ทยอยกลับ (หรือตกลงว่าจะไปไหนต่อ) ผมรีบลงจากมอไซค์ ไอ้พอสก็ขับออกไปทันที
“มึงจะไม่ขอบคุณพี่เค้ากับกูหน่อยเหรอไง?”
“เออ กูขอบคุณมึงมากที่มาช่วยกูทัน ฝากบอกไอ้พี่พอสด้วยละกัน”
“ไปบอกเองเถอะ” ไอ้แทนเดินไปช่วยพี่ๆเก็บกวาด ผมอยากจะถามมันต่อว่าไปรู้จักกับพี่พอสตอนไหน แต่ดูท่าแล้วมันคงไม่อยากให้ผมเซ้าซี้ขณะที่มันกำลังทำงาน แต่ผมยืนดูหรอกมั้ง
ผมใช้สายตาสอดส่องหาไอ้ทัช ซึ่งมันก็หันมาเห็นผมพอดีเลยเดินตรงเข้ามาหา
“หึ หน้าดูไม่จืดเลยนะมึง”
“สัด เพราะมึงแหละ มัวแต่ติดหญิง เพื่อนฝูงไม่สำคัญเลยดิ”
“เหรอออออออ ไม่ใช่ว่ามีอัศวินขี่ม้าขาวไปช่วยแล้วเหรอไงห๊ะ?” เอาอีกละ..มันทำน้ำเสียงล้อเลียนเหมือนตอนที่ผมฟื้นจากการเป็นลมเลย
“มีแต่ไอ้เหี้ยพอสกับไอ้แทนขี่ฟีโน่ที่แต่งได้เลดี๊เลดี้เหอะ ไม่คิดว่าหน้าอย่างมันจะขี่ฟีโน่แบบนี้...”
“ฮ่าๆๆๆๆๆ” ไอ้ทัชระเบิดหัวเราะเลยครับ “ฮ่าๆๆๆ...มึงก็คิดได้เนอะ”
“พอๆ หยุดหัวเราะแล้วไปช่วยกูทำแผลได้ละ ไม่งั้นกูหมดหล่อพอดี เซ็ง”
“แต่เผอิญว่ากูอยากให้มึงหมดหล่อ ดังนั้น...ทำแผลเองไปก่อนนะค่ะพี่แกรนด์ พอดีว่าน้องทัชคนนี้มีนัดกับทิวาสุดสวยอะ...โชคดีมีชัย ไปละบ๊ายบายเพื่อนเลิฟฟฟฟฟ” มันรีบสะบัดตูดหนีผมก่อนที่ผมจะประเคนฝ่าเท้างามๆให้มัน
“พ่อมึงตายยยยยยยย เห็นหญิงดีกว่าเพื่อน ไอ้สาดดดดดดดดดดดดดด” ผมได้แต่ตะโกนตามหลังไป....โอ๊ยยย เจ็บปากโว้ยย ไม่ช่วยกูทำแผลแล้วยังเสือกหลอกให้กูพูดมากจนเจ็บแผลอีกนะไอ้ทัช เลวได้ใจจริงๆ
ขอให้น้องทิวาเป็นดี้แบบบอร์นทูบี ชาตินี้ไม่ขอเอี่ยวกับชายหน้าไหน สาธุ!
ในเมื่อมึงไม่ช่วยกู กูก็จะแช่งไม่ให้มึงสมหวัง ฮ่าๆๆๆๆๆๆ .. คำแช่งผมแรงนะครับ อย่าดูถูกไป หึหึ
ผมโทรไปหาเต็งหนึ่ง เผื่อว่ามันจะช่วยรักษาหน้าผมได้บ้าง แถมมันก็อยู่หอแถวนี้ ถึงจะเป็นหมอหมาก็ช่าง ตอนนี้ขอใบหน้ากลับมาเป็นเหมือนเดิมก็ยอมหมดแหละครับ ไอ้ตอนมีเรื่องก็ซ่าห์ คิดว่าตัวเองเก่ง เจ๋ง อยากเข้าก็เข้ามา...แต่พอหมดเรื่องปุ๊ปก็มาโอดโอยเรื่องแผลฟกช้ำบนใบหน้า เป็นประจำอะผม...คือก่อนมีเรื่องอยากจะบอกไอ้พวกศัตรูเหลือเกินว่าต่อยได้เต็มที่ยกเว้นใบหน้าได้มั้ย มันเป็นสิ่งเดียวที่กูใช้ทำมาหากินและภูมิใจนำเสนอ T^T
ปรากฏว่าโทรไปแล้วไอ้เต็งมันไปต่างจังหวัดกับครอบครัวอีก..
เวรเอ๊ยยยย ผมด่าตัวเองในใจพร้อมผมตบหน้าผากตัวเอง ซวยได้ซวยดีนะกูเนี่ย
จะแบกหน้าอัน...หล่อเหลา มีประติมากรรมป้ายสีเป็นหย่อมๆไปหาไอ้บิ๊กกับไอ้แต๊งที่อยู่ไกลแสนไกลก็ไม่ใช่....
ไม่เหลือที่พึ่งละกู...
สุดท้ายผมก็ต้องกลับหอไปทำแผลคนเดียว ระหว่างทางมีรุ่นพี่หลายคนเข้ามาถาม อยากช่วยทำแผล แต่คือผมไม่อยากให้มันวุ่นวายอะ พี่ๆเค้าเหนื่อยกันมาทั้งวันแล้ว...ถ้ายังต้องมาดูแลผมอีกก็ใช่เรื่อง
แบกหน้าเละๆเดินกลับหอเป็นอะไรที่ทำให้ผมไม่มั่นใจเลย จากที่หล่อดูดีตลอดเวลา เชิดหน้ามองตรง แต่บัดนี้กลับก้มหน้า มองเท้าทั้ง2ข้างก้าวยาวๆ เพื่อให้ถึงที่หมายเร็วๆ
ปรี๊นนนนนนนนนนนนนนนนนนนน
ปรี๊นนน ปรี๊นนนนน
ใครบีบแตรกวนประสาทแบบนี้วะ บีบให้แม่มึงมาเต้นแซมบ้าเหรอ?
เพราะเสียงบีบแตรดังลั่นทำให้ผมหันไปมองรถที่กำลังเคลื่อนช้าๆขนาบข้างฟุตบาทที่ผมกำลังเดินอยู่
ออดี้สีขาว....อื้อหือ รวยแต่บีบแตรแบบนี้ไม่ได้ช่วยให้คนชื่นชมรถแต่กลับด่าทอไอ้คนที่กำลังขับมากกว่านะ
เหมือนไอ้คนขับจะรู้ว่าผมด่ามันในใจเลยเลื่อนกระจกลง...
“ไอ้แกน ขึ้นรถ!!” อ่า...เสียงนี้
ต่อด้านล่าง
-
แน่นอนครับว่า...ไอ้เหี้ยพอสมันประจำตำแหน่งที่นั่งคนขับรถนั่นเอง...
ผมเดินต่อแบบเร่งสปีดเต็มที่...ว่าแต่ฟีโน่สีฟ้าลายดอกหายไปไหนซะละ?
“อย่าให้กูต้องก้าวลงจากรถนะสัด...”
“งั้นบอกเหตุผลที่กูจำเป็นต้องขึ้นรถมึงหน่อย” ผมยียวนกวนส้นตีนมันเล่น...เพราะถ้าหากจู่ๆขึ้นรถเลยมันก็หาว่าผมใจง่ายสิคร้าบบบบบบ
“หนึ่ง มึงเป็นรุ่นน้องกู รุ่นน้องต้องเชื่อฟังรุ่นพี่ ... SOTUS มึงก็ท่องได้นิ ...
สอง นี่เป็นประโยคคำสั่ง ที่ต้องทำเพราะกูเป็นเฮดว๊าก .. หรืออยากจะโดนลงโทษ?
สาม กูไปช่วยมึงให้รอดพ้นจากการโดนตุ๋ยตูด ดังนั้นมึงติดหนี้บุญคุณกู
สี่ เพื่อนมึงฝากให้กูช่วยดูแลมึง และเผอิญว่ากูใจดีเลยจะช่วยดูแลเด็กปากหมาตาดำๆอย่างมึง
ห้า มึงต่อยกู กัดลิ้นกู บีบหัวนมกู...”
“เออ พอได้ละ ร่ายยาวเป็นบทสวดเลยนะมึง กูถามนิดเดียว” อันที่จริงผมจะยอมขึ้นตั้งแต่ข้อสามแล้วครับ แต่มันดันไม่ยอมหยุด .. กะใช้สิทธิทุกทางเลยว่างั้น
ผมอ้อมเดินมานั่งข้างคนขับ...
รถหรู แอร์เย็น เบาะนิ่มกาย สบายใจแฮ...ซะที่ไหนเล่า!!
บรรยากาศอึดอัด เพราะไม่มีใครพูดอะไรเลย
ไอ้พอสมันขับรถ ซึ่งต้องใช้สมาธิ ผมเลยไม่อยากกวนตีนไรมาก เดี๋ยวมันเกิดโมโหผมขึ้นมาแล้วศพจะไม่สวย ทั้งๆที่ในใจผมมีคำพูดและคำถามมากมายผุดขึ้นมาเป็นดอกเห็ด สำคัญสุดนี่คืออยากถามเหลือเกินว่าจะพาผมไปไหน เพราะหอผมมันเลยมาตั้งแต่3กิโลเมตรที่แล้วโน่นนนนน
RRRRRRRRRRRRRRRRR
ผมหยิบไอ้โฟนขึ้นมา หน้าจอดำสนิท .. อ่าว ไม่ใช่ของกูรึ?
“ครับน้องบลู...อ๋อ พอดีพี่ต้องไปส่งรุ่นน้องอะครับ...รุ่นน้องผู้ชายครับ จะคุยมั้ย?....คงไม่สะดวกครับ เพราะพี่เหนื่อยมาก...ทั้งจากงานวันนี้แล้วก็เมื่อวานตอนกลางคืนด้วยครับ หึหึ...ครับ ไว้พรุ่งนี้จะทบต้นทบดอกให้เลยนะ....ครับผม บาย”
ผมไม่ได้แอบฟังนะ แต่เสียงมันดังเข้ารูหูผมเอง
“หอมึงอยู่ไหนเนี่ย ชักไกลแล้วนะสัด”
อ้าวเหี้ย กูนึกว่ามึงรู้...สรุปว่าคือจะไปหอกูแต่กูไม่รู้ว่ามันจะพาไปไหน ไอ้ที่ขับๆมาคือ..? ทำไมมันไม่ฉุกคิดมั่งวะว่าถ้ากูอยู่หอมันก็ต้องใกล้ๆม.ดิ ถ้าระยะทางหอผมกับม.มันจะไกลขนาดนี้ กูว่ากูอยู่บ้านดีกว่านะ -*-
“เลยมาตั้ง4โลแล้วเหอะ”
“แล้วทำไมไม่บอก นั่งเงียบแบบนี้กูจะไปตรัสรู้ไหมวะ?”
สรุปว่าผมผิด..?
เออ ผมผิดเองอะที่โง่ขึ้นรถมันมา แถมยังไม่บอกทางมันอีก เอาเข้าไป
แต่แล้วจู่ๆมันก็จอดข้างทางครับ
ผมมองหน้ามัน..อย่าบอกนะว่าจะทิ้งกูให้กลับเอง...
“อะไร มองหน้ากูไม? .. ลงไปสิวะ ...”
นั่นไง...แม่งเอ๊ยยยยยยยยยย!!! หลงนึกว่ามันจะเป็นคนดี ดีแตกอีก...สุดท้ายเหี้ยอย่างที่คิดแหละวะ
“กูอยากแดกชายสี่หมี่เกี๊ยว”
เพล้งงงงง
ได้ยินเสียงอะไรมั้ยครับ?...หน้าผมเองแหละ ฮ่าๆๆๆๆๆ
.
.
.
.
ออดี้สีขาวที่ใครๆก็ต่างใฝ่ฝันอยากเป็นเจ้าของแต่ก็ได้แต่ฝันเพราะราคาของมันจอดริมข้างทางฟุตบาท หลายคนที่เดินผ่านไปผ่านมาก็ได้แต่มองอย่างชื่นชมในความงามรถไปพร้อมๆกับงงงวยว่า เหตุไฉนรถราคาแพงถึงมาจอดตรงนี้ที่เยื้องๆกับร้านบะหมี่ที่มีแฟรนไชส์ไปทั่วประเทศ
แต่ไอ้เจ้าของรถ..กลับไม่ได้รู้สึกรู้สาของความไม่เข้ากันของรถกับสถานที่จอดเล้ยยยยย มันเอาแต่โซ๊ยบะหมี่เหลืองในชามซึ่งเป็นชามที่2สำหรับมันแล้วครับ
ส่วนผม...ผู้ซึ่งโดนบังคับให้ขึ้นรถมา หวังจะไปรักษาใบหน้า กลับต้องมานั่งมองไอ้เจ้าของรถที่นั่งตรงข้ามแดกอย่างเอร็ดอร่อย ทั้งๆที่ในใจอยากกินใจจะขาด แต่สภาพปากไม่เอื้ออำนวยจริงๆ ไว้วันหลังนะไอ้น้องหมี่เหลือง T^T
มายั่วให้ผมน้ำลายสอไม่พอ...มีหน้ามาถามอีกว่า...
“ทำไมไม่แดกวะ? ไม่ต้องห่วงหรอกกูเลี้ยง”
หน้าอย่างกูมีปัญญาจ่ายค่าบะหมี่ชามละ35บาทโว๊ยยยยยย นี่คือสิ่งที่ผมอยากจะตอบ แต่...
“กูเจ็บปาก”
นั่นละคำตอบผม สั้นๆ กระชับ ได้ใจความ อย่ายืดเยื้อ ไม่งั้นมี(ปาก)เจ็บ
T______________T
“อ้ออ กูลืมไป...งั้นเดี๋ยวกูกินแทนมึงเอง” แล้วมันก็คว้าชามบะหมี่ผมไปทันที
กินไปได้สักพักมันก็ถามอีก
“แล้วไม่หิวไง๊?”
จะยุ่งวุ่นวายไรกับกูละครับไอ้เหี้ยพอส? บอกไปแล้วว่าปากเจ็บ ต่อให้หิวยังไงก็ต้องทน มึงแดกของมึงไปเงียบๆเถ้อออออ อย่าถามไรกูมากเลย
“กูอิ่มทิพย์”
“ทิพย์มันเป็นอาหารหน้าตายังไงวะ? กูไม่เคยได้ยิน” มันทำหน้าสงสัยได้เข้ากับสถานการณ์มากๆ...นี่มึงแกล้งโง่หรือโง่จริงวะ?
“....” ตอบไม่ถูกเลยกู “ช่างมัน กูขี้เกียจอธิบาย”
“โหยยย งกวะ แค่นี้ก็บอกไม่ได้นะมึง”
คือกูเจ็บปากเพราะโดนต่อยมา...มึงก็ช่วยเข้าใจกูบ้าง อย่าให้กูต้องพูดหรืออธิบายอะไรยาวๆเลย ขอร้องละ
ผมเลือกที่จะจบบทสนทนาเพียงแค่นั้น รอเวลาที่ไอ้เหี้ยพอสกินหมด จะได้กลับไปทายาซะที
อีก5นาทีต่อมามันก็กินหมด เรียกคิดตังค์ ได้เวลากลับหอจริงๆจังๆสักที...นั่นคือที่ผมคิด แต่ความเป็นจริงคือ ไอ้เหี้ยนี่เหมือนจงใจแกล้งผม มันสั่งผัดไทกุ้งสดที่ขายติดกันมาแดกอีกจาน (ของโปรดโผ้มมมมมมมมมม) แล้วค่อยเก็บเงิน และพาผมมายัง...
หากคุณคิดว่ามันเป็นพระเอกในอุดมคติ...ที่จะพาไปห้องมันหรือห้องผมแล้วทำแผลให้กับมือ....คุณคิดผิดครับ
เพราะมันพาผมที่...
โรงพยาบาลJKL
ซึ่งเป็นโรงพยาบาลเอกชนสุดหรู แพงมาก และเครื่องมือแพทย์ทันสมัยเว่อร์ๆ
และอันนี้แหละ...ที่ผมจะไม่มีปัญญาจ่ายเข้าให้จริงๆ...
ไอ้คนพามาไม่พูดพร่ำทำเพลง จับผมนั่งลงกรอกประวัติคนไข้ ..
เอ่อ คือกูแค่โดนต่อยมา ฟกช้ำเล็กน้อย ไม่กี่วันก็หาย ไปคลินิกก็ได้ กูไม่ได้โดนรถชน ขาหัก แขนเดี้ยงหรือพิการอะไรนะ จะพากูมาโรงพยาบาลทำซากอ้อยไรวะ? .. ผมได้แต่คิด มือเขียนประวัติลงในกระดาษแบบเซ็งๆ มีสายตามันจ้องผมตลอดเวลา
พอกรอกเสร็จก็มีนางพยาบาล (ยิ้มตลอดเวลาเลย น่ารักอะ) พาผมไปยังชั้น 3 แผนกไรไม่รู้ โดยบอกให้ไอ้พอสนั่งรอที่ลอบบี้ก่อน ผมเข้าพบแพทย์ที่มีอายุหน่อย สัก40ปลายๆได้ หมอก็ซักถามผมไปตามระเบียบแหละครับว่าไปโดนอะไรมา ไอ้ผมมันก็คนตรงๆเลยตอบไปตามความจริง
“โดนต่อยครับ”
แล้วหมอก็บ่นบวกเทศนาเรื่องวัยรุ่นชายเลือดร้อนสมัยนี้ให้ฟังพลางทายาไปด้วย แปะสำลี พลาสเตอร์ เป็นอันเสร็จเรียบร้อย...
“เดี๋ยวไปที่ชั้น5กันต่อนะคะ”
ห๊ะ! ไปทำไรอะ? แค่นี้ก็เสร็จแล่ว ผมมองพยาบาลที่น่ารักแบบงงๆ และเพราะพยาบาลเค้ารู้ใจผม เธอพูดต่อว่า
“ไปเอ็กซเรย์กระดูกค่ะ”
“อ่อครับ”
พอเอ็กซเรย์ตั้งแต่หัวจรดตีนเสร็จ รอผลฟิล์ม ก็ต้องกลับไปหาหมอคนเดิมต่อ - -“ เพื่ออ่านฟิล์มให้ฟัง
“ไม่มีกระดูกส่วนไหนร้าวหรือหักนะครับ กระดูกอ่อนยังเป็นปกติดี จะมีปัญหาก็แค่เรื่องตับกับปอด...” นอกเรื่องแล้วเถอะหมอ...ผมมาแค่ทายาให้แผลฟกช้ำมันหายคร้าบบบบบบ แต่นี่ล่อไปเรื่องตับกับปอดของผมแล้ววววว
ผมทนนั่งฟังหมอเทศนาเรื่องศีลข้อ5ว่าด้วยการละเว้นอบายมุข...ก่อนที่หมอจะปล่อยตัวผมจริงๆจังๆซักที...นี่กูมาหาหมอหรือมาฟังพระเทศน์วะ?
พยาบาลสุดน่ารักพาผมลงมาที่ลอบบี้ซึ่งมีไอ้พอสนั่งหล่อ ปล่อยฟรีโมโมนอยู่ หมอ พยาบาล คนไข้ ต่างก็หันมามองที่มันแล้วซุบซิบกัน
“ปะ เอายา จ่ายตังค์” มันลุกขึ้น
ผมเดินตามมันทั้งๆที่หัวในยังคิดไม่ตก
ชิบหายละ...ผมมีแค่600กว่าบาทที่ติดตัวตอนนี้ จะพอมั้ยเนี่ย? ถ้าไม่พอก็คงต้องไปกด..แล้วจะบอกเค้าว่ายังไงวะ - -*
พอมาถึงเคาเตอร์จ่ายเงิน ประกาศเรียกชื่อผมให้ไปที่ช่อง3เพื่อทำการแคสติ้ง...เอ๊ย ไม่ใช่ละ โธ่...แป้กเหรอ? ขำหน่อยดิ ช่วยกันทำมาหากิน นิยายเรื่องนี้จะได้หนุกๆ นะนะ
เอาใหม่ๆ 5 4 3 .. แอ๊คชั่น!
พอมาถึงเคาเตอร์จ่ายเงิน ประกาศเรียกชื่อผมให้ไปที่ช่อง3เพื่อจ่ายเงิน ผมก็เริ่มมีอาการเหงื่อตก ตัวเย็น ขาก้าวไม่ออก ไอ้คนไข้ผู้ที่ต้องจ่ายเงินยังเดินไปไม่ถึง แต่ไอ้คนพามามันกลับถึงเคาเตอร์เรียบร้อยแล้ว ไม่ถึง 2 นาทีมันก็เดินกลับมา
“ทำไมไม่เดินมา?...มาฟังพี่เค้าอธิบายเรื่องการกินยาดิวะ”
“เอ่อ..คือกู..คะ คือค่ายา...”
“ชั่งมัน มานี่” แล้วมันก็จับข้อมือผมลากไปยังเคาเตอร์ช่องที่3
มันจับข้อมือผม
มันจับข้อมือผม...
อ๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก!! ผมสติหลุดแล้วครับ
ผมรีบสะบัดออกราวกับน้ำร้อนลวกทันที
มันหันมามองผม
“โทษที..เดินเหอะ พี่เค้ารอ”
แล้วผมก็เดินไปฟังพี่เค้าอธิบายเรื่องการทานยากับยาทาแก้ฟกช้ำ...ฟังไปงั้นๆแหละครับ แต่ในใจนี่...ลอยไปไหนก็ไม่รู้
คืออันที่จริงผมก็ไม่ได้รังเกียจที่มันจับข้อมือผมหรอกนะ...เพียงแต่ว่ามันแปลกๆอะ ไม่ชิน จะว่างั้นก็ได้
ขณะที่ผมใจลอยอยู่นั้น ก็มีเสียงเล็กๆที่ดึงสติให้กลับมาอยู่กับตัว
“ทั้งหมด 3,750 บาทค่ะ”
เหยดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด
มีลูกบอกลูกมีหลานบอกหลานนะครับว่าอย่าพาเข้าโรงพยาบาลเอกชน หากคุณไม่มีทุนทรัพย์หรือรู้รายละเอียดในการรักษามาก่อน แม่งงงง ขูดเลือดขูดเนื้อกันนี่หว่า T^T ผมแค่ต้องการทำแผล แต่เสือกมีแถมโดยการพาไปเอ็กซเรย์ซะงั้น? ไอ้ยาพวกนี้ก็เหมือนกัน ให้ทำไมมาเยอะแยะวะ กินได้2-3วันก็ทิ้งละ หมอก็มาเทศนากูอีก นี่สงสัยเรียกเก็บค่าเทศนาด้วยละมั้งถึงแพง
แต่พอผมหันมามองพี่ที่จ่ายยาและคิดเงินก็พบกับรอยยิ้มที่ทำให้โลกสว่างไสว...
บางทีผมว่าการเข้าโรงพยาบาลเอกชนก็ดีนะครับ นอกจากจะสะดวกสบาย รวดเร็ว ไม่ต้องจองคิว นั่งรอเป็นวันๆ มาตั้งแต่ตี5แต่ได้เข้าพบหมอจริงๆบ่าย3แล้ว พยาบาลก็ยังน่ารัก (สงสัยคัดหน้าตาในการรับเข้าทำงาน) แพทย์ก็เอาใจใส่คนไข้เป็นอย่างดี ตรวจละเอียดด้วยเครื่องมือที่ทันสมัย กันไว้ดีกว่ามารู้ทีหลังว่าตนเองเป็นอะไร ไม่มีงกยา บริการเป็นเลิศ คุ้มกับเงินที่เสียไปครับ
“นี่ครับ” ไอ้ทัชยื่นบัตรอะไรไม่รู้ให้ สักพักก็ได้ยามาถือไว้ในมือ มันยิ้มให้พี่เค้าเล็กน้อยก่อนจะพากันเดินไปยังลานจอดรถ เมื่ออยู่ในตัวรถที่กำลังวิ่งบนท้องถนนแล้วผมก็ปริปากพูด
“เดี๋ยวพรุ่งนี้กูไปกดเงินมาคืนมึง” ผมไม่อยากติดหนี้ใคร
“ไม่ต้อง”
“แต่กูจะคืน”
“เรื่องของมึง .. ถึงหอมึงละ ลงไปได้แล้ว” มันไล่ผมลงจากรถครับ ผมไม่รอช้ารีบลงตามที่มันสั่ง แล้วมันก็ออกรถไปทันทีที่ประตูรถปิดลง
ผมเงยหน้ามองป้ายชื่อหอ เออวะ ถึงแล้วจริงๆ
ว่าแต่...ไหนบอกว่าไม่รู้ว่าหอกูอยู่ไหนไงวะ?
สรุปนี่กูโดนหลอกมาตลอดเลยสินะ...ทั้งโดนหลอกให้ไปนั่งมองมันกินยั่ว พาไปโรงบาลแพงๆเพื่อให้ผมติดหนี้มัน ให้ผมตายใจว่ามันดีกับผมแล้ว...
อะ อะ อะ ไอ้ หะ เรี่ย พะ รอสสสสสสสสสสสสสสสสสสสส !!!
โปรดติดตามตอนต่อไป
เอาไปเล้ย!!!! ยาวได้ใจจริงๆ เผื่อไปถึงวันพรุ่งนี้ด้วย..เพราะอาจไม่ว่างอัพ แหะๆ
แบบว่าเห็นคอมเม้นต์แล้ว...ฮึดมากอะ พิมรัวๆๆ 5555 สมองไหลลื่นนนน อารมดี คิคิ
รักคนอ่าน คนเม้น คนบวกเป็ด :impress2:
ปล.pmคือการส่งข้อความส่วนตัวค่ะ ทำได้โดยการคลิกไอคอนบอลลูนคำพูด ที่อยู่ทางด้านซ้ายมือของคนโพส ใต้คำว่า 'ให้คะแนนชื่นชมคนนี้' อะค่า ^^
ปลล.ใครที่pmมาแล้วยังไม่ได้ฉากเซ็นเซอร์ pmกลับมาอีกทีนะคะ เพราะแพรไม่มั่นใจอะว่าส่งถึงรึเปล่า แงๆ
:bye2:
-
อ๊ายยยยยยย พี่พอสน่ารักง่ะ :z3:
-
เออนะ พี่พอสเนี่ย :เฮ้อ:
-
เปลี่ยนใจเชียร์พี่พอสละ
เรามันเป็นคนใจง่าย555555555555555555
-
บางทีก็ฮาไป! พี่พอสน่ารักไปอะ
แกรนนี่ก็ซื่ออออออ ซื่อมากอะะะะะ
พี่วอร์มหายไปจากสารบบ ; ;
แต่แหม่ะ โซตัสจริงเฮดว๊ากจะปล่อยให้รุ่นน้องมาทำแบบนี้น่อออ???
แอบชอบเค้าก็บอกมาา อย่ามาทำเป็นแก้แค้นนนนน!!!
ดู๊ดู มีสิทธิทำได้ตั้งเยอะะะะะ ฮาา *ว้อท???*
สู้ๆ รอต่ออ อิ้อิ้
-
พี่พอสสสส :กอด1: สนุกอ่ะ รอต่อๆ
-
ไอ้เราก็หวังว่าจะเป็นพี่วอร์ม ใจร้ายอ่ะ :z3: :z3: :m15:
-
น่าอ่านมากๆเลย
-
เชียร์พอสสสส
-
พี่พอสพระเอกในดวงใจ :impress2:
-
love พี่พอสแล้วอ่ะ
หล่อแบบแบดบอย แต่แอบใจดีกับไอ้น้องแกรนด์
ว่างๆ ก็จับไอ้แกรนด์กดสักทีเถอะ หมั่นไส้ที่มันบอกว่าตัวเองหล่อจะแย่ละ ฮ่าๆ
-
พี่พอส ต้องมีเบื้องหลังอะไรซักอย่างแน่ๆ
แพรี่ บอกเค้ามาดี๋ยวนี้ นะ!
-
ฮ่าๆๆ ชอบเฮียพอสที่สุด!! เฮียพระเอกเต็มตัวจริงๆ ว่าแต่ไมให้น้องมันเยอะแยะขนาดนั้น :impress2: :impress2:
-
จะบอกว่าเฮียพอสเท่ห์อ่ะ ตอนนี้ขอเทใจให้เฮียพอส
จะรอคนเขียนอัพนะค่าาาา ขยันแบบนี้รักตายเลย
-
แกรนด์เอ๊ยยยย เลิกซ่าได้แล้วนะหนู
พี่พอสเท่อะ เอาใจไปเต็มๆ
-
เข้ามาบอกว่า...สมองตันงะ
คิดไม่ออก เขียนไม่ได้ แง๊!!
พิมไป5-6บรรทัดแล้ว...ลบ เป็นงี้ประมาณ2-3รอบ
สงสัยต้องไปนอน ฝันหวานนะคะทุกคน :L2:
-
พี่พอสแอบซึนไหมนะ
แต่แกรนด์นี้ สวย โหด ซ่ามากๆๆ
-
อ่านทันแล้ววว
แกรนด์ก็น้าาา จะซ่าส์ไปไหนนนนนนนน
มันก็น่าหมั่นไส้จิงๆเร้ย เพราะปากนี่แหละ หลายครั้ง หลายเรื่องและ
แต่สงสัยทำให้พี่พอสติดใจ แอร๊ยยยย
พี่พอสนี่ก็ ยังไงนิ ชอบเค้าแล้วล่ะสิ :o8:
-
ริ่มจห็นควมดีของพอส......มั้ง?
-
แหมคุณพี่พอส ซุ่มเงียบนะเนี่ย
ไม่ทันไรได้เพื่อนๆของแกรนด์มาเป็นเส้นสายซะแล้ว
ตามดูแลกันแบบมดไต่กระทืบมด แมลงตอมตบแมลง แถมด้วยบริการตามรับตามส่งถึงที่เนี่ย ไม่ขอรับดูแลน้องเค้าไปตรงๆเลยล่ะ
-
พี่พอสช่างแสนดี 55
-
หรือว่านายพอสแอบชอบน้องแกรนดือะ มีลุ้น
-
ฮั่นแน่ พี่พอสสสสสส มีสายอ่อๆ :music:
ปล.สมองลื่นไหลนะค่ะ จขกท :pigwrite:
-
ขอบคุณครับ สนุกมากๆเลย นั่งรอลุ้นว่าเมื่อไหร่ แกรนด์จะดีกับพี่พอสซักที
-
อย่าไปคิดมาก พักผ่อนเยอะๆ
หาที่สงบๆ ทำจิตใจว่างๆ
ทำตัวให้ว่างด้วย (หืมม?)
แล้วมาเขียนต่อ สู้ๆ อย่ากดดันนะ อิอิ
-
พี่พอสนี่คิดอะไรอยู่นะ
-
เนียนมากค่ะ พี่พอสขา 5555. รออ่านนะ
-
ถึงเราจะเม้นไม่ยาว เรา +1 น้ะ >///<
-
อ้าวนึกว่าพี่พอส กับพี่วอร์มมาช่วยซะอีกกกก
-
อ้าว แทนจริงๆ ด้วยยยยยยยยยยยยยยยยย
กรี๊ดดดีใจ (แอบเชียร์แทนห่างๆ อย่างห่วงๆ นะคะคนแต่ง ขอฉากแทนแกรนด์ให้กระชุ่มกระชวยหน่อยสิคะ อิอิ)
สู้ๆ นะคะทั้งเรื่องเรียน และก็เรื่องทั่วๆ ไปด้วยจ้าคนแต่ง
ปล. แทน-แกรนด์ ชื่อเขาคล้องจองกันดีออกเนอะ น่าจะคู่กันนะ 555555
ยุจ้า งานนี้ขอแอบยุ >~<
-
เข้ามารอลุ้นด้วยคนว่าเขาจะรักกันยังไง เพราะชื่อเรื่องไม่มีใครยอม"รับ"เลย คิกๆ
-
9 - Steak
ผมตื่นขึ้นมาพร้อมกับอาการปวดบวมบนใบหน้าเล็กน้อย เลยจัดการทายา กินยาแก้ปวดไป ดีที่ว่าวันนี้เป็นวันอาทิตย์ ไม่มีเรียนและไม่ได้มีนัดที่ไหน ผมเลยไม่ต้องยกเลิกนัดแบบกะทันหัน
เดินไปส่องกระจก สำรวจความเสียหาย
มุมปากช้ำ โหนกแก้มเริ่มออกสีเขียวเป็นดวงๆ ที่ท้องรอยสีม่วงๆจากฝีมือไอ้คนที่มาส่งผมก็เริ่มจางๆแล้ว...ไว้วันจันทร์ค่อยว่ากันอีกที
RRRRRRRRRRRRRRRRR
เบอร์แปลก...
“ดีครับ?”
/อยู่ไหน/
“อยู่หอ นั่นใครอะ?”
/เดี๋ยวกูไปหา/
เอ้า ไม่ตอบกูละวะว่ามึงเป็นใคร? เสียงไม่คุ้น..ทำให้ผมเดาไม่ออกจริงๆว่าใคร
แต่ไอ้เบอร์แปลกมันบอกว่าจะมาหาผมที่หอ อย่างกับมันรู้งั้นแหละว่าผมอยู่หอไหน
สงสัยคงเป็นไอ้แทนมั้งเพราะมันเคยมาปริ้นงานที่ห้องผมครั้งนึง
ในห้องผมไม่ได้กว้างขวางใหญ่โตขนาดคอนโดไอ้ทัชหรอกครับ เปิดมาก็เจอเตียงคู่เลย ทางเดินมีแค่3แผ่นกระเบื้องรอบเตียงเท่านั้น แต่ยังดีที่มีห้องน้ำในตัว ตู้เสื้อผ้า ตู้เย็น ไมโครเวฟ ทีวี โต๊ะทำงานซึ่งตั้งคอมกับเครื่องปริ้นไว้ เผื่อต้องใช้ทำงานพร้อมเก้าอี้2ตัว อันที่จริงไว้เล่นเกมมากกว่า ไม่ต้องเสียตังค์ไปร้านเน็ต ประหยัดไปหลายบาท
อ้อ! ห้องผมมีระเบียงนะ ไว้ตากผ้าที่เป็นส่วนตัวเช่นกางเกงในหรือบ๊อกเซอร์ ส่วนเสื้ออื่นๆ...แบกตะกร้าผ้าทั้งหมดส่งร้านซักรีดครับ
ก๊อก ก๊อก ก๊อก
สงสัยไอ้แทนคงมาถึงแล้ว .. ไววุ้ย ผมเดินไปประตู แต่แล้วก็ต้องผงะ
.
.
.
ไอ้เหี้ยพอส
แม่งมาได้ไงวะ?
“จะให้กูยืนหน้าห้องไง๊?” ถามแต่ไม่รอคำตอบ เดินเบียดเข้ามาในห้องเลย แล้วมึงจะถามทำไมครับ?
ผมปิดประตู เอ่ยปากถามมันแบบงงๆ
“มาห้องกูได้ไง?”
“ขึ้นลิฟท์มา”
สัด!
ผมอาจจะใช้คำถามผิดไป
“กูหมายถึง มึงรู้จักห้องกูได้ไง?” ผมมองหน้ามันที่นั่งบนเตียงอย่างถือวิสาสะ
“ห้องมึงเล็กวะ”
ไอ้เหี้ยยยยยยยย
“ตอบดีๆจะตายปะ?”
“มึงสู้กูไม่ได้หรอก” มันตอบพลางเปิดทีวี
“สักตั้งปะไอเหี้ย กวนตีนกูจัง...” ไอ้คนที่ทำตัวราวกับเจ้าของห้องหันมามองหน้าประมาณว่า ‘ก็เข้ามาดิ’ แต่เผอิญว่าผมสำเหนียกตัวเองได้ว่าหน้ายังไม่หายดี และยังไม่อยากจมูกหัก เลยได้แต่เก็บยอดไว้คราวหน้า
“แล้วมึงมาทำไม” ในเมื่อคำถามแรกมันไม่ยอมบอกก็ช่างมัน แต่คิดคำตอบไว้ในใจตัวเองแล้ว...ไอ้แทนไม่ก็ไอ้ทัชชัวร์
“มารับมึง”
“..?”
“ไปแดกข้าว”
“กูไม่ไป!..และช่วยกรุณาออกไปจากห้องกูได้ละ” ผมปฏิเสธอย่างไม่ต้องคิด .. จะมาหลอกไรผมอีกละ?
ไอ้เหี้ยพอสยืนขึ้น เดินผ่านผม และออกไปจากห้องผมทันที
อะ อ้าว ไม่ง้อกูหน่อยหรือ?
ผมเหวอเลย .. อะไรของมันเนี่ย??? มาเร็วไปเร็ว
RRRRRRRRRRRRRRRRR
เบอร์แปลก..แต่ไม่ใช่เบอร์เดิม
“ฮัลโหลครับ”
/นี่กูแซค..เป็นลุงรหัสมึง กูขอสั่งให้มึงมากับไอ้พอส เข้าใจ๋? ยูอันเดอร์สแต๊น? ถ้าเข้าใจแล้วก็ช่วยไสหัวมึงมาให้กูเห็นหน้าด้วย ถ้ามึงยังดื้อด้านไม่มาอีก กูให้ซ่อมแม่งทั้งเจอร์แน่/
“เอ่อ...ครับ แต่ผมไปเองก็ได้ครับพี่ ไม่ต้องรบกวนพี่พอสหรอก”
/อะ ไอ้วอร์มคุยกะน้องรหัสมึงดิ๊ วุ่นวายวะ.../ เสียงเหมือนส่งต่อโทรศัพท์แล้วเสียงโหดๆที่คุ้นหูของพี่วอร์มก็ดังขึ้น /ไอ้แกน มึงอย่าเล่นตัว มากับพี่พอสเร็วๆ กูรออยู่ที่ร้านเนี่ย ไอ้ทัชไอ้แทนก็อยู่/
อ่าว...พวกพี่อยู่ด้วยกันทำไมไม่บอกละครับ ผมจะไม่ได้มีจิตสัมผัสที่จะรู้เห็นทุกสิ่งอย่างนะครับ
“โห่ยย เดี๋ยวไปเอง บอกมาให้ไปเจอไหน?”
/เออกูรู้ว่ามึงไม่ถูกกับไอ้พี่พอส แต่ไหนๆพี่เค้าก็ไปรับมึงแล้วนิ มึงก็มาๆเหอะ ทนแป๊บเดียว/
“ไม่ใช่พี่...คือ...ผมไล่มัน แล้วมันก็กลับไปแล้วอะ”
/เวร...งั้นมาเจอที่ร้านลุงหน่อง ที่ขายสเต๊ก แถวๆม.อะ มึงรู้จักมะ?/
“รู้ๆ เคยไปกินอยู่”
/เออนั่นแหละ มาเร็วๆ ให้ว่อง/
“ครับๆเพ่”
โว้ววววว เห็นผมเป็นอะไรเนี่ยยย สั่งกันจังวุ้ย
ผมรีบเปลี่ยนกางเกงเป็นขาสั้นธรรมดาๆ เสื้อยืดสีเทา ใส่แตะ ทำการล๊อคห้องให้เรียบร้อย คาดว่าเดินไปที่ร้านน่าจะใช้เวลาประมาณ15นาทีคงถึง เมื่อมาถึงชั้นล่างหน้าหอก็มีบางคนยืนอยู่
ไอ้คนที่ผมเพิ่งไล่ให้กลับไปนั่นแหละครับ
มันยืนล้วงประเป๋ากางเกงยีนส์ขาดๆ เสื้อเชิ้ตธรรมดาๆ แต่ทำไมมันดูเท่ห์จังวะ? อาจเป็นเพราะแว่นตาดำทรงเหลี่ยมที่บดบังใบหน้าไปกว่าครึ่ง (ไอเทมแว่นตาดำ เมื่อสวมใส่แล้ว +handsome/beauty 50%)
แต่ผมละเกลี๊ยดเกลียดไอ้พวกใส่แว่นตาดำซะจริงมันทำให้ไม่รู้ว่าเวลาคุยมันกำลังมองเราอยู่รึเปล่า
ผมเดินไปสะกิดมัน...
“ลุงๆ มีเลขท้าย56ปะ? ขอคู่นึงดิ”
ไอเหี้ยพอสหันมามอง
“กูไม่ใช่คนขายล๊อตเตอรี่ สัด”
แต่ดูเหมือนว่าการที่ผมเข้าไปทักมันแบบนั้นทำให้มันเสียความมั่นใจถึงกับถอดแว่นเลยทีเดียว ฮ่าๆๆๆ ได้ผลวุ้ย
มันเดินนำหน้าผม ส่วนผมทิ้งระยะให้ห่างจากมันสัก10ก้าว ซึ่งมันก็ไม่ได้ทักท้วงอะไร เดินไปเรื่อยๆจนถึงร้านที่นัดไว้ ร้านนี้เป็นร้านสเต๊กครับ อร่อยดี ถูกมากแถมมีแอร์ ผมเคยมากิน2-3ครั้ง ลูกค้าส่วนใหญ่ก็เป็นเด็กม.ผมเนี่ยละ
เมื่อเปิดประตูเข้ามาในร้านพบว่าลูกค้ามีอยู่โต๊ะเดียว...แต่เป็นโต๊ะใหญ่ครับ
“กว่าจะมาได้นะสัด ต้องให้ลูกพี่กูอันเชิญมาประดิษฐาน” ปากหมาๆแบบนี้ ต้องไอ้แทนเท่านั้น
"ตกลงมึง2คนมาด้วยกันป่าววะเนี่ย กูงง” ใครไม่รู้พูดขึ้นขณะที่ผมกำลังจะไปนั่งข้างพี่วอร์ม
“แล้วมึงเห็นว่ามาพร้อมกันมั้ยละไอ้แซค?” อ๋อ...พี่แซค ลุงรหัสผมสินะ คงเป็นเพื่อนไอ้เหี้ยพอส
“ไม่พร้อม ห่างกัน7.86วินาที” เอ่อ...ถ้าจะละเอียดขนาดนี้...
“ตามนั้น” ไอ้เหี้ยพอสพูดแล้วนั่งลงตรงข้ามผม โดยที่ข้างๆมันเป็นพี่แซค
ในโต๊ะนี้ประกอบไปด้วย ฝั่งผมซึ่งเพิ่งมาเลยนั่งริมสุด ต่อด้วยพี่วอร์ม พี่รอย ไอ้ทัช ไอ้แทน ทางฝั่งไอ้เหี้ยพอสก็มีมันนั่งริมสุดเช่นกัน ต่อด้วยพี่แซค ใครไม่รู้ แล้วก็พี่โกเม่
“นี่พี่รหัสไอ้แทนชื่อโกเม่” พี่วอร์มแนะนำ “ติดกันคือพี่โอเชี่ยนเป็นลุงรหัสไอ้ทัช”
อ้ออออออ คนนี้เองที่พี่โกเม่ให้ผมไปขอเงิน. . .แล้วโดนไอเหี้ยพอสหลอก เหอะๆ
“ส่วนพี่พอสเป็นลุงรหัสไอ้แทนมัน...คิดว่ามึงคงรู้จักดี” ประโยคหลังพี่วอร์มกระซิบเบาๆข้างหู ผมไหว้พวกพี่ๆยกเว้นไอ้เหี้ยพอสไว้คน
ไอ้เหี้ยพอสเป็นลุงรหัสไอ้แทน???? งั้นแสดงว่ามันต้องอยู่เจอร์เดียวกับผมดิ .. ผมว่าผมเริ่มเข้าใจอะไรลางๆละ
สรุปนี่คือรู้จักกันหมด ยกเว้นกูสินะ -*-
พนักงานรอยืนจดออเดอร์อยู่เลยเริ่มสั่งกัน
“พี่ครับๆเอาอันนี้ครับ” พี่รอยจิ้มภาพในเมนูให้พนักงานดู
“อ่านหนังสือไม่ออกก็บอกสัด เดี๋ยวกูจะได้สั่งให้ 5555+ ... พี่ครับๆเอาอันนี้เหมือนกันครับ”
“ห่า แล้วมาว่าแต่กูนะไอ้วอร์ม”
“ทัชกินไรดี?” แหมๆ พี่โกเม่ไม่ค่อยออกนอกหน้าเลยนะ แต่ผมแอบสงสารพี่เค้านิดนึง อยากจะบอกเหลือเกินว่าตอนนี้ไอ้ทัชมันกำลังม่อสาวอยู่ เหอๆ
“เอาสปาเก็ตตี้คาโบนาร่าครับ”
“พี่ครับๆ” พี่พนักงานเงยหน้ามามองไอ้แทน “ข้าวขาหมูพิเศษเพิ่มไข่จานนึงครับ” พนักงานเหวอไปเลย
“ห่าแทน นี่มันร้านสเต๊ก ต้องสั่งน้ำตกคอหมูย่างดิวะ ฮ่าๆๆๆ” เออเจริญ...ไอ้ทัชก็เป็นไปกับเค้าด้วย
“พอเลยมึง2ตัว พี่เค้ารอ ..” พี่วอร์มหันมาทางผมแล้วถามว่า “ไอ้แกนมึงกินไร มาช้าแล้วยังเสือกเลือกนานอีกนะ”
“เอ้า เดี๋ยวดิพี่ .. เอาไก่พริกไทยดำ เฟรนฟรายครับ”
“แล้วมึงอะพอส เอาไร คนอื่นเค้าสั่งกันหมดละ ชักช้าวะ” พี่แซคหันมาถามเพื่อนข้างๆ
“ถ้ากูชักช้าป่านนี้กูมีลูกเป็นร้อยละสัด”
“เยดเข้” พี่โออุทาน
“อื้อหืออ เด็ดจริงวะลุงรหัสผม”
“เสื่อมได้อีก” พี่โกเม่ครับ
“ไอ้หล่อเลือกได้ กูละเซ็งจริงๆเวลาไปร้านเหล้าหาหญิงกับมึง” พี่แซคบ่นอุบอิบ
“หึหึ” เสียงหัวเราะแบบมีเลศนัยจากคนข้างๆผมเอง
“โหยพี่ ใส่ถุงสิคร้าบบบ” พี่รอยบอกแบบยิ้มๆ
“พี่เป็นไอดอลของผม” ง่ายๆสั้นๆจากไอ้ทัช
“...” ผมเอง
แม่งงงงงงงงง ใช่สิ๊ กูไม่ถูกกับไอ้เหี้ยพอสนิ ทำไมใครๆต่างก็ดูสนิทกับมันจังว้า?
เมื่ออาหารมาโต๊ะพวกผมก็นั่งกินนั่งคุยเสียงดังแบบไม่เกรงใจใคร แต่ดูเหมือนคนตรงข้ามจะไม่ค่อยพูดอะไรเท่าไหร่ นั่งกินไปเงียบๆ
“เห้ย! เอาหนมปังคืนมานะไอ้พี่วอร์ม” ไอ้พี่รหัสเฮ็งซวยจิกขนมปังผมไปต่อหน้าต่อหน้า แถมยังคาบไว้ในปากอีก ชิ ไม่กินก็ได้
“ไอ้วอร์มมึงก็ไปแกล้งน้อง ปากเบะแล้วนั่น” เชี่ยพี่แซคคคคคคค กูไม่ได้ทำปากเบะเลยนะครับ!
“โอ๋ๆ ไม่ร้องนะไม่ร้อง อะ .. พี่ให้” แล้วมันก็เขี่ยสลัดมาใส่จากผม...เอ่อ กูรู้ว่ามึงไม่แดกตั้งแต่แรกอยู่แล้ว ไม่ต้องมาทำใจดีกลบเกลื่อน
“แม่งง” ผมจะทำไรได้ละคร้าบบบบบ T________T
“เห้ย นั่นแก้วน้ำผม หยิบผิดแล้วพี่”
“เวร กูจะติดโรคจากมึงมั้ยเนี่ยหะ ไอ้แกน”
“ผมว่าผมต้องกลัวติดโรคจากพี่มากกว่านะ”
“กูดูดหลอดต่อจากมึง งี้กูก็จูบมึงทางอ้อมดิวะ?”
จู่ๆพูดไรออกมาครับไอ้เหี้ยพี่วอร์มทั้งโต๊ะเงียบเลยเห็นมั้ยครับ สาดดดดดด
“แล้วไงวะ จะลองจูบตรงๆมั้ยละ”
ไอ้ด้อนแคร์ แอะแอะแอแอ๊แอ...คิดจะพูดเรื่องจูบๆลูบๆคลำๆเหรอทำให้ผมอายเหรอ? คิดผิดแล้วน้อง หน้าพี่ถูกปกป้องด้วยยางมะตอยเททับคอนกรีต เสริมเหล็กอีกชั้น 5555+
“อย่าท้า สัด”
แกร๊งงง!
เสียงมีดหล่น...โดยฝีมือคนตรงข้ามผม
ทุกคนหันไปมองแต่ก็ไม่ได้ว่าอะไร
“พวกมึงนี่จะเข้าป่าไปสำรวจถ้ำกันรึไงวะ? ห่าราก จูบผู้ชายด้วยกัน..กูจะอ้วก”
พรืดด!
แปะ!
คราวนี้ผมเอง...ไก่พริกไทยดำที่รักไปนอนแอ้งแม้งอยู่บนจานไอ้พอสแทนแล้วครับ T^T แค่หั่นลื่นหน่อยเดียว กระเด็นไปโน่นได้ไงวะ
คนตรงข้ามเงยหน้าขึ้นมามองผมช้าๆ...ลุกขึ้นยืนก่อนจะหันไปบอกทุกคน
“กูไปละ”
“ทำไมวะ เหลือตั้งเยอะ” พี่แซคถาม
“แดกไม่ลง!”
เอ่อ...แค่กูทำไก่กระเด็นใส่จานมึงเองนะ...
โปรดติดตามตอนต่อไป
งานสุมหัวแล้วคร้า T_________T
ขอขอบคุณทุกท่านที่ติดตามหรือหลงเข้ามาอ่านคะ
-
พอส บ้าาาาา :z6: :z6: :z6: :beat:
-
อ้าวไงเนี่ยะ งง พี่พอสสสส
-
:เฮ้อ:
-
เป็นไรไปพ่พอส หรือหึงน้องแกรนด์อะ
-
พอสหึงเร๊อะ ?
o3 o3
-
กินไม่ลงเพราะอะไรคะพี่พอส
หึงหรอจ๊ะ... หึหึ
-
พอสหึงแน่เลย
-
ท่านพี่พอสอารมณ์แปรปรวนมากอ่า
เดาทางไม่ถูกเลย
แต่คนอื่นเค้าไปสนิทกันตอนไหนละเนี่ย
-
:pig4: :pig4:
-
จิ้นวอร์มแกนอย่างต่อเนื่อง 55555 :L2: :L2: :L2: :L2:
-
พี่พอสสุดยอดมากก
-
เลือกไม่ถูกเลยแฮะ
จะพี่พอส พี่วอร์ม หรือแทนดีเนี่ย
น้องแกรนด์เลือกดีดีนะลูก เอาคนดีดี หนักแน่นหน่อยรู้ไหม
แกรนด์ยิ่งกวนตีนๆ อยู่ 555555555555555
-
งง พอส งง จัง วุ้ยยย
-
พี่วอร์มจงใจยั่วให้พี่พอสหึงแกรนด์ละสิ o13
-
เฮียพอสทนม่ายด้ายยยยยยย โอ๋ๆ หายโกธรแล้วกลับมาเถอะ
พ่อยอดชาย กลับมาตอนหน้า อยากอ่านต่อ :z3: :z3: :z3:
-
ฮ่าๆๆๆ
-
รอด้วยคน ตลกดีนะเรื่องนี้ ถึงตอนแรกจะดูเถื่อนๆตอนหลังพี่พอสชักจะกวนตีนขึ้น
-
เพิ่งตามอ่าน,,,,
แกรนด์กวนteenอย่างรุนแรง หาเรื่องเจ็บตัวตัลหลอด ด ด
หวังแกรนด์จะคู่พอสนะ ส่วนพี่วอร์มรับตำแหน่งพระรองไปเลย
-
อ่าวเห้ยยยย พี่พอส กลับมาก๊อนนนนนนนนน
-
พอส ชักแสดงอาการบ่อยนะ หึหึ
แกนยังคงไม่รู้ต่อไป 55555
-
ยังไงเนี่ยพี่พอสยังไง
มาเคลียร์ด่วนนนนนจ้าาา
-
หึๆ พี่พอส หึงเบาๆ :-[ :-[
-
มาต่อเร็วๆจิ เราอยากเห็นตอนคนเค้ารักกันอ่ะ งุงิๆ
-
จังหวะมันพอดีเกินป้ายยยยยยยยยยยยยยยย
คนที่จะโดนกระทืบต่อไปน่าจะเป็นพี่วอล์ม 5555555555555
-
สวัสดีคะเพิ่งเข้ามาอ่าน
แค่ตอนแรกก็สนุกมากเลยคะ
แบบว่าอิจเมจพอสดูเท่มากๆเลยคะ
เป็นกำลังใจให้นะคะสู้ๆ *0*
-
แค่นี้ถึงกับสำลัก เดี๋ยวเจอหนักกว่านี้นะแกรน :m30: พี่พอสจัดการ :-[
-
10 - Don’t HATE what you Don’t UNDERSTAND
หลังจากที่จู่ๆไอ้พอสก็ลุกออกไปแบบไม่มีเหตุผล ทุกคนก็งงๆกันไปแป๊บนึง แต่ท่าทางจะเจอกันแบบนี้มาหลายครั้ง เลยไม่มีใครพูดถึงมัน หันกลับมาฝอยกันต่อราวกับไม่มีอะไรเกิดขึ้น
แต่ผมดิ.. . งง งงมาก มากถึงมากที่สุด แต่เลือกที่จะเงียบปากไว้..ยังไม่ถามตอนนี้หรอก...
พออิ่มก็เรียกเก็บเงิน พี่วอร์มออกให้ด้วย อิ่มจังตังค์อยู่ครบ ฮ่าๆ
“ไอ้วอร์ม มึงก็เลี้ยงกูมั่งดิวะ กูเป็นพี่รหัสมึงนะ” พี่แซคเรียกร้องสิทธิที่ควรจะได้ทันที
“หา? พี่รหัสต้องเลี้ยงน้องดิ ไม่ใช่น้องเลี้ยงพี่ .. . สลับกันรึเปล่า ?” พี่วอร์มตอบแบบงงๆ
“ไม่ๆ เป็นเฉพาะสายรหัสเราเท่านั้นที่น้องต้องเลี้ยงพี่” พี่แซคพูดอย่างมีหลักการ...แต่ผมว่ามัน...หลักการงกชัดๆ
“ครับๆ...แม่งพี่รหัสใครวะ เกรียนสัด” แน่นอนครับว่าประโยคหลังไอ้คนถูกนินทาไม่ได้ยินหรอก นั่งแคะขี้ฟันสบายใจเฉิบ
เมื่อเคลียร์เสร็จเรียบร้อย ต่างคนก็ต่างแยกย้าย ผมรีบเข้าไปหาไอ้2ตัวนั่นทันที...หึหึ มึงไม่รอดจากเงื้อมมือกูหรอก ไอ้ทัช ไอ้แทน
“มึง 2 ตัวจะไปไหน?”
“ดูหนังกับกิ๊ก” ไอ้แทน
“ไปหอทิวา” ไอ้ทัช
เหมือนมัน2ตัวกำลังรีบ ผมเลยคว้าคอเสื้อมันไว้ (แอบเขย่งนิดหน่อย 555555)
“ไม่ต้อง ยกเลิกให้หมด แล้วไปหอกู..นี่คือคำสั่ง ห้ามขัด .. ถ้าขัด กูแย่งหญิงมึงแน่” เหมือนผมจะได้รับสายเลือดมาจากฮิตเลอร์โดยตรง เผด็จการได้แม้กระทั่งเพื่อน
“ไปไมวะ?” ไอ้ทัชหันมาถาม
“มีเรื่องที่กูต้องคุยกับพวกมึง”
“แล้วทำไมเมื่อกี้ไม่คุยในร้าน” ไอ้แทน..ทีงี้ละเข้ากันดีเชียวนะมึง
“คุยไม่ได้โว้ยยยยยย เอางี้ไม่ต้องไปหอกูละ เดี๋ยวไปนั่งแดกไอติมกันตรงหัวมุมโน่น กูเลี้ยงเอง ปะๆ” มัน2ตัวพยายามยื้อ จะไม่ไปครับ “งั้นกูจะรีบคุยรีบถาม พวกมึง2ตัวจะได้รีบไป โอเคปะ อย่าลีลา นานๆทีกูจะมีเรื่องคุยด้วย” ดูก็รู้ว่ามัน2ตัวอยากอยากไปหาหญิงมากกว่ามานั่งคุยไรไม่รู้กับผม ยื้อกันไปยื้อกันมา แต่สุดท้ายผมก็สามารถลากมันมาจนถึงร้านไอติมได้
.
.
.
.
ในร้านตกแต่งโทนหวาน เน้นลูกค้าที่เป็นผู้หญิงหรือคู่รัก แต่ผมมันเป็นพวกไม่แคร์ครับ ผู้ชายตัวโตๆ3คนนั่งอยู่ตรงมุมร้าน มีหลายคนมองมา...หลงสเน่ห์ความหล่อของผมเข้าให้แล้วละสิ
“มีไรจะคุยก็ว่ามา กูต้องทำเวลา” ไอ้ทัชเปิดประเด็นทันทีแบบไม่ให้เสียเวลาไปสักวินาทีเดียว มันสั่งไอติมเซ็ทใหญ่...แหม เล่นเอากูเป๋าแฟบเลยนะมึง
“เรื่องพี่พอสอะดิ...ให้กูเดานะ...” ไอ้แทน...เออดีมาก เข้าใจไรง่ายๆ..แต่ไอ้เหี้ยนี่ก็สั่งเบาใช่ย่อย เป๋ากูแหกละ
“เออนั่นแหละ ไปสนิทกันตอนไหนวะ?”
“เอ้า..ก็เค้าเป็นลุงรหัสกู”
“กูไม่เห็นสนิทกับพี่แซคมั่ง” ผมเถียง
“ก็มึงสนใจสายรหัสมึงที่ไหนละ แม่ง .. ไม่ต้องตามหาอะไร พี่เค้าก็เฉลย กูนี่...แทบตายกว่าจะรู้ แถมพอรู้แล้วยังโดนด่าอีกว่าทำไมตามหาช้า กูละเซ็ง” บ่นยาวได้อีก เหอๆ สงสัยอัดอั้นมานาน
“มึงก็พอได้แล้วเถอะแกรนด์ พี่พอสเค้าเอาจริงแน่ ถ้าหากมึงยังไม่เลิก .. ทุกวันนี้กู แทน พี่วอร์ม พี่แซค ก็จะโดนต่อยแทนมึงอยู่ละ ห่า .. ทำไมกูต้องมารับแทนมึงด้วยเนี่ย ไม่เข้าใจ” ไอ้ทัชบ่นด้วยอีกคน
ผมเงียบ
สักพักไอ้ติมที่สั่งไว้ก็มาเสิร์ฟ แทน ทัช ปล่อยให้ผมจมอยู่กับความคิดของตัวเอง นั่งละเอียดไอติมที่ค่อยละลายไปเรื่อยๆ
“แล้ววันนั้นมึงกับไอ้เหี้ยพอสมาช่วยกูได้ไง?”
“ก็กูเป็นตัวแทนคณะไปประกวดใช่ปะ? ก็ต้องมีเทรนบ้างอะไรบ้าง แล้วไอ้พี่พอสเนี่ยมันชนะจากการประกวดดาวเดือนเมื่อ2ปีก่อน ก็เลยสบายไป ให้พี่เค้ามาสอนมาเทรนให้ก่อนขึ้นประกวด ตอนนั้นก็เลยอยู่ด้วยกันพอดี ตอนที่ไอ้ทัชวิ่งหูตั้งมาหากู”
“สัด! ... อย่าลืมหางกระดิกด้วย ฮ่าๆๆ ... เออเข้าเรื่องๆ คือพอมึงส่งLineมาหากู กูก็รีบไปหาคนช่วย เพราะลำพังตัวกูเองไม่ไหวแน่ๆ ก็เลยไปหาไอ้แทนให้มันช่วย แต่กลับกลายเป็นว่าพี่พอสบอกให้กูรอนี่แล้วพี่แกจะไปเองซะงั้น...กูละโคตรกลัวพี่เค้าเลยตอนที่ให้อ่านที่มึงส่งมาในLineอะ” ไอ้ทัชเลียช้อนก่อนจะวางลง
“พี่พอสอะของจริงนะแกรนด์” แทนพูดนิ่งๆ
“ใช่ๆ ไม่เหมือนตอนม.ปลายเลย ที่ต่อยตีกันเล่นๆ” ทัชเสริมบ้าง
“ที่มึงเห็นยังน้อย..จมูกหักน่ะ จิ๊บๆไปเลย ถ้าพวกพี่เค้ามาด้วยกูว่าไอ้คนที่จะทำร้ายมึงไม่รอดแน่...ใครๆก็รู้ทั้งนั้นว่าอย่าไปมีเรื่องกับพอสปี3 วิศวะเครื่องกล หล่อ รวย เลว เก่ง ตี2หน้า ไม่แคร์ใคร ครบเครื่องเรื่องจริงไม่มีเว่อร์..จะมีก็แต่มึงนั่นแหละที่ยังโง่ดักดานปากหมาใส่พี่เค้าอีก...”
ไอ้แทนยังด่าผมอยู่ แต่ผมหยุดการรับรู้ไปตั้งแต่ ‘ตี2หน้า’ แล้วล่ะครับ
อ๋อ ที่มาทำดีกับกู เพื่อให้กูตายใจสินะ .. .
มึงเกือบทำสำเร็จซะด้วยสิ เหอะๆ
ที่ช่วยตอนเป็นลม .. คงอยากเป็นรุ่นพี่ที่ช่วยเหลือน้องสินะ
ที่เอาเก็บข้าวไว้ให้ .. คงเพราะอยากให้ไอ้ทัชเคารพ เห็นว่าตัวเองมีดีอะสิ
ที่ไปช่วยตอนผมมีเรื่อง .. อยากแก้แค้นเองมากกว่า เห็นว่าแฟนไอ้นั่นมันก็ตามตื้ออยู่นี่
ที่มารับไปกินข้าว ไปโรงบาล ไปส่งที่หอ .. ทั้งหมดนี้ก็คงทำให้ผมตายใจสินะ
มันเป็นไปไม่ได้หรอก ที่อยู่ดีๆจะมาช่วยโดยไม่หวังอะไร ... ทั้งๆที่วันก่อนยังต่อยกันเองอยู่แท้ๆ หน้ามือเป็นหลังตีนแบบนี้ใครๆก็ดูออก มึงหลอกกูไม่ได้หรอกไอ้เหี้ยพอส
“เห้ย เห้ย ไอ้แกน ไอ้แกน!!”
“หะๆ ไรวะ”
“มึงฟังอยู่ปะวะ?”
“ฟังๆ ต่อดิ”
“ต่อเหี้ยไร กูพูดจบไปเมื่อกี้” ไอ้แทนพูดอย่างหัวเสีย “นี่ที่กูพูดไปมันไม่ซึมซับเข้าสมองมึงเลยใช่มั้ยเนี่ยยย”
“ว่าแต่เมื่อวานพี่พอสได้ไปส่งมึงปะ?”
“ไป แถมยังพากูไปกินข้าว หาหมอ”
มัน2ตัวหันหน้ามองกันอย่างมีลับลมคมใน
“ไม่มึงก็มึงต้องเป็นคนบอกว่าหอกูอยู่ไหนให้ไอ้พอสใช่มะ?” ผมจ้องหน้าไอ้แทนไอ้ทัชสลับกัน
“เออ ก็กูฝากให้พี่เค้าไปส่งมึงนี่หว่า .. แต่ไอ้กินข้าว หาหมอนี่กูไม่รู้เรื่องนะ” ไอ้ทัชรีบยกมือประมาณว่ากูไม่รู้กูไม่เห็นกูไม่มีส่วนเกี่ยวข้อง
“แกรนด์ มึงฟังกูดีๆนะ ...” ท่าทางของไอ้แทนมันดูจริงจังจนผมต้องตั้งใจจริงจังตามมันไปด้วย “พี่พอสอะ แข็งนอกอ่อนในนะโว้ย กูรู้จักพี่เค้าไม่เท่าไหร่ยังรู้สึกได้เลยว่าผู้ชายคนนี้หายาก..คนที่รักเพื่อนฝูง พวกพ้อง รุ่นพี่รุ่นน้อง ทุ่มเต็มร้อย ในกรณีที่ไม่มีใครไปทำอะไรให้พี่เค้าไม่พอใจก่อนอะนะ ถึงหน้าตามันจะดูหล่อกว่ามึงมาก...กวนตีนมึงขนาดไหน..ต่อยตีเก่งมากสักเท่าไหร่...แต่สุดท้ายมึงก็ต้องยอมรับละนะว่าพี่พอสไม่ได้อยากจะมีเรื่องกับมึงจริงๆ มีแต่มึงแหละที่คอยไปหาเรื่องเค้า” เกิดอาการเงียบอีกครั้ง
ไอ้แทนมันเป็นคนพูดมากขนาดนี้ตั้งแต่เมื่อไหร่วะเนี่ย?
“มึงลองคิดทบทวนดีๆ .. สิ่งที่พี่พอสทำกับมึงและมึงทำอะไรกับพี่เค้า..อย่าคิดแต่ด้านลบหรือเอาตัวเองเป็นที่ตั้งเลยแกรนด์ มึงไปต่อยพี่เค้าก่อนใช่มั้ย..?” ไอ้ทัชพูด
“เอ่อ..ก็กูเมา...เออก็ได้ว่ะ...ใช่ กูไปต่อยก่อน” ผมว่าผมจะแถ แต่สายตาของเพื่อนที่รู้จักกันมานานทำให้ผมต้องยอมรับจริงๆ
“แล้วที่กูไม่รู้อีกละว่ามึงไปทำไรพี่เค้าไว้บ้าง..? นี่ถ้าพวกกูไม่ขอไว้มึงไปเป็นศพไปนานละ พี่พอสไม่ปล่อยไว้แบบนี้หรอกทั้งๆที่ในใจคงอยากจะฆ่ามึงใจจะขาด”
ผมจะอยากจะเล่าเรื่องในห้องน้ำให้มัน2ตัวฟังจริงๆ ถ้าไม่ติดที่ว่า..มันมีบางอย่างที่ไม่ควรพูดถึงด้วยอะนะ
“เออๆ สรุปคือกูผิดเอง”
“ไอ้แกน กูไม่ได้บอกว่ามึงผิด เรื่องแบบนี้ไม่มีใครผิดหรือถูกหรอก...พวกกูแค่อยากให้มึงลองเปิดหูเปิดตา รับรู้ในสิ่งที่คนอื่นเค้าทำเพื่อมึงบ้าง”
“เห้อออออออออ เอางี้ ง่ายๆนะ กูจะไม่ยุ่งกับมันอีก โอเคปะ ? จะได้ไม่ต้องมีเรื่องอีก” ผมถอนหายใจ
สุดท้าย ที่ผมลากพวกมันมาคุยด้วยก็ไม่ได้ทำให้ผมเข้าใจอะไรขึ้นมามากนัก มีแต่ทำให้ผมสับสนเข้าไปอีก เลยตัดสินใจไม่ยุ่งกับมันดีที่สุด
“ขอบคุณพวกมึง2ตัวละกันที่มานั่งกินติมเป็นเพื่อน” ถึงกูแทบจะไม่ได้กินเลยก็เถอะ...ผมเดินไปจ่ายเงิน ออกจากร้าน ขณะที่ผมกำลังแยกตัวไปหอนั้นไอ้แทนก็พูดทิ้งท้ายว่า
“มึงขอบคุณเพื่อนมึง ที่แค่มานั่งกินไอติมด้วย .. แล้วมึงไปขอบคุณรุ่นพี่ที่เป็นคนไปช่วยมึงไว้เมื่อวานรึยังวะ?”
นั่นสินะ...
แถมผมยังติดหนี้มันอีก 3,750 บาทแน่ะ
.
.
.
.
การรับน้องหรือประชุมเชียร์หรือเข้าไปโดนว๊าก ตามแต่ใครจะเรียกได้เสร็จสิ้นสุดลงตั้งแต่ที่มีการจัดวัน GEAR day & GEAR night แล้ว หลายๆคนเฝ้ารอวันจันทร์ วันที่จะได้แต่งตัวผิดระเบียบ เนื่องจากเก็บกดมาได้เดือนกว่าๆ ต้องทนใส่เนคไทค์ กางเกงสแล็ค รองเท้าหนังหัวตัด เสื้อเชิ้ตแขนยาว พอได้รุ่นแล้วจะใส่อะไรมาก็ได้ มีรุ่นพี่บอกไว้แบบนั้น วันนี้ผู้ชายคณะวิศวกรรมศาสตร์ส่วนใหญ่จึงแต่งตัวตามสไตล์ของตัวเองมา
นั่นเป็นความคิดที่ผิดอย่างมหันต์
“ผ่านพ้นเป็นE84ไม่แค่กี่วัน ก็ทำลายเกียรติของตัวเองซะแล้ว อยากหล่อ? อยากดูดี? ถึงกับทำลายกฎระเบียบของมหาวิทยาลัย ผมและเพื่อนๆได้เห็นชอบตรงกันว่า พวกคุณยังไม่พร้อมที่จะเป็นE84 ดังนั้น...พวกผมขอตัดรุ่น จนกว่าพวกคุณจะได้รับการยอมรับจากพวกผมอีกครั้ง” เฮดว๊ากหรือไอ้พอสเป็นคนพูด
พวกผมเดินคอตก หน้าเศร้าออกมาจากลานกว้างกันเป็นแถบๆ
“ไงละมึง แต่งหล่อแต่หน้าแย่เชียว” ไอ้พี่วอร์มพูดขึ้นเมื่อเห็นผม ไอ้ทัช ไอ้แทน เดินมาด้วยกัน
“เอ้า ก็ใครจะไปรู้ละพี่ นึกว่าใส่ไรก็ได้แล้ว เห็นรุ่นพี่บอกว่าถ้าได้รุ่นแล้วจะใส่ไรก็ได้” ไอ้แทนเถียง
“รุ่นพี่อะคนไหน?” พี่รอยถามบ้าง
“เอ่อ...”
“ถามจริงพวกมึงผ่านพิธีบายศรีสู่ขวัญจากพวกกูรึยัง?” พี่วอร์มถามเสียงโหดๆ
“ก็ยังอะครับ” ทัชเป็นคนตอบ
“งั้นพวกมึงก็ควรทำตัวดีๆก่อน”
“แล้วเมื่อไหร่ถึงจะใส่หล่อได้อะ” ผมถาม..ก็คนมันอยากหล่อนี่ แถมเสื้อแขนยาวแม้งร้อนสัดๆ
“ผ่านวัน ‘ปลดไทค์ ใส่ชอป’ ไปก่อน แล้วมึงอยากจะหล่อยังไงก็เชิญ”
กรรม...แล้วผมต้องรอไปอีกกี่เดือนกันละ?
แถมนี่ยังโดนตัดรุ่นอีก..สรุปคือพวกผมต้องสู้เพื่อรุ่นใหม่ใช่มั้ยเนี่ย ??
“พวกมึงอยากได้รุ่นคืนรึเปล่า?” จู่ๆพี่รอยก็ถามขึ้นท่ามกลางรุ่นน้องปี1และรุ่นพี่ปี2ที่ทยอยกันมาสุมหัว ณ ซุ้มแห่งนี้
“อยากคร้าบบบบบบบ”
“งานวันรับปริญญา...นั่นแหละคือสิ่งที่ต้องทำ ทำให้พี่บัณฑิตประทับใจ...ทำออกมาให้เต็มที่ละ มีไรก็มาถามมาปรึกษาได้”
งานรับปริญญาจะมีขึ้นในอีก2อาทิตย์ข้างหน้าครับ เป็นเวลา3วัน แต่ละคณะจะรับวันไม่ตรงกัน ซึ่งคณะวิศวะของผมจะรับเป็นวันสุดท้าย เพื่อนจึงตัดสินใจแบ่งหน้าที่เกี่ยวกับงานเลย มีฝ่ายศิลป์ พวกคัทเอ้า ฉาก ตกแต่งสถานที่ ฝ่ายสัน(สันทนาการ)หรือบูมรุ่นพี่เพื่อหาเงินเข้าเจอร์นั่นเอง และก็ฝ่ายกรรมกรแบกหามรุ่งหามค่ำ
งงอะสิ กรรมกรแบกหามรุ่งหามค่ำ .. เป็นพวกใช้แรงงาน ใครใช้ให้ไปซื้อนู่นนี่ก็ต้องไป คอย ‘เฝ้า’ คัทเอ้า ฉาก อุปกรณ์จำพวกสี พู่กัน ต่างๆ นอกจากเฝ้าแล้วยังต้องไป ‘ตบ’ ไม่ได้ตบกันจริงๆนะ เค้าเปรียบเทียบเฉยๆ หรืออีกนัยก็คือ ‘ขโมย’ พวกคัทเอ้า สี พู่กันของคณะอื่นมาด้วย เป็นประเพณีที่แอบเรียกสั้นๆว่า ‘ตบคัท’ และการที่จะตบคัทได้นั้นต้องทำกันตอนกลางคืน เฝ้าคัทไม่ให้คณะอื่นมาตบไปก็ต้องนอนเฝ้ากลางคืน กินอยู่ที่คณะ เลยกลายเป็นที่มาของ ‘กรรมกรแบกหามรุ่งหามค่ำ’
กระผม นายแกรนด์ สุดหล่อ โดนรับหน้าที่นี้ไปเต็มๆครับ! T^T เนื่องจากเพื่อนเห็นพ้องต้องกันว่า วาดรูปก็ไม่ได้ ระบายสีก็ห่วย เต้นไม่แรงพอใส่ไม่เต็มที่ ก็เลยกลายเป็นว่าผมต้องนอนเฝ้าคับ+ตบคัทไป
นายแทนไทกับนายทัชก็จัดอยู่ในกลุ่มเดียวกับผม (แบบโดนบังคับ) กร๊ากๆๆๆๆๆ ส่วนนางสาวกิ๊งขออยู่ฝ่ายสัน แต่ที่น่าแปลกคือนายเมฆกลับอยู่ฝ่ายศิลป์ซะงั้น?! ไม่ได้ตามนางสาวกิ๊งอย่างที่แล้วๆมา
.
.
.
.
หลายวันที่ผ่านมานี้ ผมใช้ชีวิตแบบเดิมๆซ้ำไปซ้ำมา ตื่นเช้ามาเรียน เอ๊ย เรียกว่ามาเข้าห้องเพื่อเช็คชื่อแล้วหลับดีกว่า พอกลางวันก็หูตั้งลิ้นห้อยกระดิกหางไปที่โรงอาหารที่มีสาวๆมาทานเยอะๆอย่างรวดเร็ว ตกบ่าย หนังท้องตึงหนังตาก็หย่อน เข้าห้องเรียนเพื่อไปหลับต่อ ยกเว้นพวกทำแลปที่ผมหลับไม่ได้จริงๆ หรือบางวันก็มีสอบควิซ โอ๊ยย ผมจะบ้าตาย นี่ยังไม่ได้สอบมิดเทอมนะคร้าบบบ เมื่อถึงตอนเย็นก็จะมานั่งประจำการที่ซุ้ม ลอกเลคเชอร์บ้าง ช่วยเพื่อนคิดเรื่องทำคัทเอ้าหรือตกแต่งสถานที่ให้พี่บัณฑิตบ้าง นั่งแซวสาวไปเรื่อย ทั้งหมดนี้ผมมักจะทำพร้อมกับไอ้อัชและไอ้แทน ตอนนี้พวกผม3คนสนิทกันแล้วครับ จนใครๆก็ต่างเรียกว่า ‘T2G ทัช แทน แกรนด์’ .. ทำเอาบอยแบนด์ชื่อดังในสมัยก่อนเสื่อมเพราะพวกผมหมด
แล้วตอนกลางคืนไปไหนละแกรนด์? ... กินเหล้าล่ะสิท่า ...
ผิดครับ ผมอยู่หอ จริงๆนะ เชื่อผมหน่อย คือแบบว่ายังไงดีละ ไอ้ทัชก็อยู่ในช่วงเห่อเมียใหม่ ไอ้แทนก็กิ๊กเยอะบวกกับซ้อมประดวกดาวเดือนมหาลัยทำให้มันไม่ค่อยว่าง จะไปชวนเพื่อนเก่าอย่างเต็งหนึ่ง...เอ่อ ให้มันอ่านหนังสือเป็นอนาคตของชาติไปเถอะครับ ไอ้บิ๊กกับไอ้แต๊งมันก็ไม่มีใครมารับหรือมาส่งผมได้ ผมไม่อยากค้างที่หอพวกนั้น มันไกลจากม.ผมอะ แล้วคิดเหรอว่าผมจะตื่นเช้า?? ดังนั้นหากไปดื่มวันต่อมาก็ต้องขาดเรียน ทางด้านพี่วอร์ม..ผมก็กลัวจะเกิดเหตุการณ์แบบนั้นแล้วจะไม่ได้หยุดแค่นั้นอีก ผมเลยเลือกที่จะไม่ไปดีกว่า เล่นเกมที่หอ คุยกับสาวๆทางเฟซ ทวิต ไลน์ โทรศัพท์ก็พอละ .. ไม่ก็นัดเจอให้มาที่หอผม ง่ายดี หึหึ
ถามว่าเพื่อน หรือรุ่นพี่คนอื่นๆไม่มีเหรอ? มันก็มี แต่ไม่สนิทใจ
เพราะเรื่องพวกนี้แหละมั้ง ทำให้ผมลืมไอ้เหี้ยพอสไปเลย .. .
.
.
.
.
“ไอ้แทน พี่พอสมีไรจะคุยกับมึงรึเปล่าวะ?” ทัชสะกิดคนที่กำลังอ่านการ์ตูน ซึ่งมันก็เงยหน้าขึ้นมา หันไปมองชายกลุ่มหนึ่งที่นั่งออกไปห่างๆ
“เปล่านิ”
“งั้นมองพวกเราทำไม?”
“กูว่าไม่ได้มองพวกเราหรอก...มองไอ้คนเตี้ยๆแถวนี้มากกว่า...”
ขณะนี้เป็นเวลากลางวันแสกๆ บอยแบนด์หนุ่ม T2G กำลังนั่งอยู่ที่โต๊ะม้าหินอ่อน ซึ่งถูกยึดเป็นที่ของภาควิชาวิศวกรรมเครื่องกลไปแล้ว ผมกำลังนั่งลอกเลคเชอร์อย่างเอาเป็นเอาตาย ไม่รู้หรอกครับว่ามัน2ตัวคุยเรื่องไรกัน รู้แต่ว่ามีพลังงานบางอย่างกำลังจับจ้องมาที่ผม
“เหี้ยแทน” จู่ๆผมก็เงยหน้าขึ้น วางปากกาลงบนโต๊ะ
“อะไรสัด”
“มึงช่วยเปลี่ยนฟ้อนท์ในสมุดเลคเชอร์มึงได้ไหมวะ? อ่านยากสัดๆ”
“นี่มันการเขียนอักษรแบบฮีโรกริฟฟิคเลยนะมึง หัดแกะซะ ไม่งั้นมึงก็ต้องไปขอคนอื่นลอกเอา ห่านี่” มันผลักหัวผมเล่นๆแต่เจ็บจริง
“ลามปาม เล่นหัวกู”
“โอ๊ยแบบนี้เค้าไม่เรียกว่าลามปามหรอก เพราะมึงอยู่ต่ำกว่ากูตั้งเยอะ ฮ่าๆๆๆๆๆๆ” ไอ้แทนหัวเราะ แต่ผมก็ทำไรมันไม่ได้ .. ใช่ซี้ ผมมันเตี้ย ไม่สูงเหมือนมันหรือได้เป็นเดือนคณะแบบมัน ชิส์ พูดแล้วหมั่นไส้ ลอกต่อดีกว่า
สักพัก ไอ้แทนกับไอ้ทัชก็ลุกไปซื้อน้ำ ผมฝากให้มันซื้อชาลิปตัน แต่ไม่ได้ฝากเงินไป กะเนียนให้พวกมันออกให้
รู้สึกเหมือนมีคนมอง
..
ใครวะ ?
....
ช่างแม่ง ลอกให้เสร็จๆดีกว่า
.
.
.
แต่...
มันอึดอัดอะ..ทำตัวไม่ถูก..
ขอหันไปมองหน่อยละกัน
.
.
.
เฮือกกกก !
สายตาคมที่สาวๆหลายคนอยากโดนจ้องมอง...แต่ไม่ใช่ผม!
ไอ้เหี้ยพอสมันจะมองผมทำไมเนี่ย
ผมสบตากับมันครู่นึงแล้วรีบหันหน้ากลับทันที...
เหมือนไม่ได้เจอมันนานมาก ทั้งๆที่จริงก็ไม่แค่กี่วัน...มัน...หล่อขึ้นเปล่าวะ? .. เหมือนจะไปตัดผมมาใหม่ ...
นับตั้งแต่วันที่กินสเต๊ก ผมก็ไม่เจอมันอีกเลย (หรืออาจจะเคยเดินผ่านสวนกัน แต่ผมก็ไม่ได้สังเกต) มีแต่ไอ้ทัชไอ้แทนนั่นแหละที่ค่อยๆสนิทกับไอ้รุ่นพี่ปี3เรื่อยๆ
หึยยย แล้วมันจะจ้องผมทำไมเนี่ยยยย
รู้มั้ยว่ามันอึดอัดโว๊ยยยยยยยยยยยยยยยยยย
ไอ้ทัชไอ้แทนก็รีบกลับมาเร็วๆสิวะ แม่งไปผลิตขวดอยู่รึไง?
ผมก้มหน้าก้มตาทำเป็นไม่รู้ว่ามันมอง มือเขียน แต่ใจกลับเต้นรัว ไม่รู้เพราะอะไร .. ? เขินเหรอ? ไม่ม้างงงงง ผมจะไปเขินไอ้สายตาคมๆแบบนั้นทำไมกัน
เสียงเหมือนคนกำลังเดินมาข้างหลังผม .. .
เงาของผู้ชายร่างโตทาบทับ บดบังแสง ทำให้รู้ว่าตอนนี้ไอ้คนๆนั้นมันยืนอยู่ข้างหลังผมแล้วแน่นอน ผมหันหลังไปมอง ไล่จากเสื้อเชิ้ตขึ้นไปเรื่อยๆ...
“มึงติดค่ายากู ไหนบอกว่าจะคืนไงวะ อย่ากลับคำดิสัด”
และมันก็เดินกลับไป ... .
เอ่อ...ที่มึงมองกู...เพราะกูยังไม่ได้คืนเงินมึงสินะ...
แล้วกูจะใจเต้นทำไมเนี่ยยยยย ไอ้ใครรวยยยยยยยยยยยย (พูดเร็วๆ)
โปรดติดตามตอนต่อไป
ค่อยๆรักกันเบาๆ .. .
สับสนตัวเองเล็กน้อย คือยังไงดีละ จะว่าตัวเอกอารมณ์ไม่คงที่เหมือนคนแต่งก็ได้มั้งค่ะ 55555
ขอขอบคุณทุกคอมเม้นต์ ทุกเป็ด ทุกวิวมากๆๆๆค่ะ :pig4:
-
ชอบเค้าอ่ะิพี่พอสสสสสสส
พี่วอร์มรีบทำคะแนนเร็ว! เดี๋ยวโดนพี่พอสตีห่างไม่รู้ด้วยนะ 5555555555555
-
แพรรี่
พี่พอสมีปัญหา กลับ อารมณ์ ป๊ะ?????
ให้ตายอะไรของพี่มันวะ
เอา เวอร์ชั่น พี่พอสบรรยายแต่แรกมาเลยนะ
ไม่รุ้ไอพี่พอส มันคิดอะไร อยู่ทุกตอนเลย
เดาไม่ได้จริงๆๆ
ค่อยๆรักกันเบาๆ
^^
-
ค้างอ่ะ!
แกรนบอกพี่พอสไป ว่าค่ายาไม่มีเอาตัวไปแทนได้ป่ะ ฮ่าๆ ล้อเล่น
คิดในแง่ลบไปนะ พี่พอสออกจะหล่อและดี ไปช่วยตั้งหลายครา
ทำไมไม่สนใจพี่พอสสักทีล่ะน้องแกรน
-
นึกว่าพี่พอสจะมาสารภาพอะไรซะอีก
เฮ้อ :เฮ้อ:
-
พี่พอสไม่รู้จะเข้าหาแกรนด์ยังไงดีเลยออกมาแนวนี้ ^_^"
-
อั๊ยย่ะะะะะะะะ :z3: ค้างมากมายยยยยนน
น่ารักจริงคู่นี้ เเกรนด์เริ่มมีหัวใจเต้นนะ 555555
-
ตอน9
ตายละพี่พอสเป็นอันหยังก่อออ? หึงก๋าาาา???
แหม่ะทำเป็นเข้มกลบเกลื่อน ชอบลุงรหัสจริงๆเบย555555555555
ชอบพี่แซคกับพี่วอร์มแหงะ 555555555555
-
เงิบบบบบบบบบบบบบบบ
ค้างกันแบบซึ่งๆหน้า...
พี่พอสแปลก *อาจจะไม่*
ลุ้นจริงจังอะ เมื่อไหร่จะเข้าด้ายเข้าเข็ม รออรอ5555555555
สนุกอะ อยากอ่านทุกวัน #เห็นใจคนเขียนหน่อย
น่ารัก ชอบ♥♥
ขอเซอร์วิสพี่วอร์มพี่แซค.. #ไม่ใช่ละ >.,<
อึ้ยยะ มารอตอนต่อไปด้วยเลย ฮิฮิ
-
โอ๊ยๆๆๆ ลุ้นเว่อร์ ลุ้นมากว่าพี่พอสจะอะไรยังไง
แกรนด์ยังคงบื้อต่อไป 55555
พี่พอส หาเรื่องคุยอย่างอื่นไม่ได้แล้วใช่ปะ รู้นะ
ตบคัทนี่คุ้นๆ เหมือนมหาลัยเราก็มี ก๊ากกกกกก
:pig4:
-
พี่พอสแม่งมึน อยากคุยกะน้อง แต่ไม่หาคำพูดดีๆกว่านี้
ขนาดจ้องตั้งนานแล้วนะ ยังเรียบเรียงประโยคไม่ได้เรอะ
-
แหมๆ นึกว่าพี่พอสจะมาพูดอะไร ที่ไหนได้ จะเอาค่ายา 55
ทำแกรนด์ของเราใจเต้นเก้อเลย อิิอิ
-
พอสน่าจะไปเช็ค EQ บ้างรู้สึกด้านนนี้มีปัญหาเบาๆ
น้องแกรนส์ยังคงคอนเซ็ปความเกรียน
ชอบเรื่องนี้เชียร์พอสxแกรนส์ :mc4:
-
อยากอ่านพาร์ทพี่พอสบ้างจังว่าคิดไรอยู่ :m19:
-
โห. . . หาเรื่องมาทวงค่ายา ทำไปด้ายยยยย
คิดถึง อยากคุยกะน้องเค้าก็บอกมาเต๊อะ
-
เพิ่งเข้ามาอ่านจ้า หนุกดีนะ หุหุ คนหล่อมักจะเป็นเฮดว๊ากกกกก พี่พอสนี่ยังไงเนี่ย ไม่เคยเดาอารมณ์ถูกเลย ฮ่าาา อารมณ์แปรปรวนยิ่งกว่าผู้หญิงเสียอีก รออ่านตอนต่อไปจ้า
-
คุณพี่พอสแน่ใจนะว่ามาทวงตังค์ไม่ใช่เป็นข้ออ้างล่ะ
-
อยากคุยกับน้องมัน แต่ไม่นชรู้จะคุยเรื่องอะไรอ่ะดิ๊ พี่พอส :impress2: :impress2:
-
ทวงค่ย555
-
นั่งอ่านตั้งแต่ตอนแรกจนจบ
สนุกมากๆเลยค่า
เชียร์พอสสสสส 555
รอตอนต่อไปค่ะ
"รักกันเบาๆ :)"
-
เอ่อ..อยากเห็นคู่วอร์มแกนอ่า :o12: :o12:
-
มีแอบเขินนะแกรนด์ ว่าแต่พี่พอสจะมาไม้ไหนเนี่ย
-
ป๊าด!!! พี่พอสตีเนียนมาก แกรนด์ก็แอ๊บเขิน 555++ น่ารักสุดๆ
-
11 - Ghost in the University (1)
จนแล้วจนรอดผมก็ยังไม่ได้เอาเงินไปคืนมัน แต่ผมอะเตรียมเงินไว้พร้อมแล้วนะ ฝากคืนไปกับไอ้แทน มันก็เสือกเล่นตัว ไม่เอา ต้องการให้ผมไปคืนเองกับตัว เพื่อ?
ช่วงนี้ที่มหาลัยจะวุ่นวายครับ เพราะต้องเตรียมงานรับปริญญา แต่รุ่นพี่ปี2 ปี3 ปี4 สบายครับ หยุด1สัปดาห์เต็มๆ สามารถกลับบ้านหรือไม่มาร่วมงานก็ได้ แต่บางคนก็มาถ่ายรูปกับสายรหัสตัวเอง แต่ละคณะมีฝีมือเท่าไหร่ใส่มาเต็มที่ครับ ลูกเล่นสีสันการดีไซน์ (ถาปัตย์ฯไม่ต้องพูดถึง)
“แกรนด์ คัทเอ้าไม่พออะ” เพื่อนหญิงคนหนึ่งในคณะพูดขึ้น
“เอากี่คัท?”
“สัก2ก็พอ ไปตบสีมาเพิ่มด้วยนะ โดยเฉพาะสีขาว”
“โอเคๆ เดี๋ยวคืนนี้ลองไปดูแถวๆเสดสาดมาให้” ผมตอบรับไป
ตอนนี้เพื่อนผมในเจอร์ส่วนใหญ่มาร่วมด้วยช่วยกันวาด ลงสี ตกแต่งสถานที่สำหรับไว้ถ่ายรูปครับ อีกส่วนหนึ่งก็ไปคิดท่าเต้น เพลงบูม
2-3วันมานี้ผมไม่ได้กลับไปนอนหอเลย อยู่เฝ้าคัทกับเพื่อนๆตลอด ดีที่ว่ายังเห็นใจผมให้ไปอาบน้ำนอนที่หอบ้าง นอนตากยุงที่คณะมาหลายวันละ แต่ท่าทางคืนนี้จะหนีไม่พ้นน้องยุงอีกแล้ว
หัวค่ำ เพื่อนๆเริ่มทยอยกันกลับบ้าน พวกผมมีหน้าที่เห็บของและเฝ้าของก็ต้องตามแบกคัทเอาไปซ่อนและคอยเฝ้า ผลัดกันไปกินข้าวไม่ก็ฝากซื้อใส่กล่องมากินกัน นั่งเล่น คุยกัน ฟังเพลง อ่านการ์ตูน เรียกได้ว่าใครมีอะไร ก็แบกมาทำฆ่าเวลา จนถึงเวลาอันสมควร สัก5ทุ่มได้ ก็ส่งเพื่อน 3 คนที่อยู่หน่วยเดียวกันไปดูลาดเลา สักพัก ก็มีคนใดคนหนึ่งโทรเข้ามาหาไอ้แทน
“เห้ย ไปวะ ทางสะดวก” ไอ้แทนบอกผมกับไอ้ทัช
พวกผมเลยออกเดินทางไปยังคณะเศรษฐศาสตร์
อยากจะบอกว่า...ที่มหาลัยตอนกลางคืนเปลี่ยวและวังเวงสัดๆเลยครับ ถนนหาทางเงียบเหงา ไม่มีรถแล่น พอเดินผ่านแต่ละคณะ ก็เห็นแต่แสงไฟรำไร แต่ก็มีบางส่วนที่ยังอยู่เฝ้าคัทแบบพวกผม
“มึงว่ากูกับทิวาจะไปรอดมั้ยวะ?!” ไอ้ทัชพูดเสียงดัง
“กูก็ไม่รู้วะ แล้วมึงโอเคมั้ยล่ะ?!” ผมก็ตอบไปเสียงดังเช่นกัน
“ศึกษากันไปนานๆโว๊ยยยย อย่าเอาแต่ฟันแล้วทิ้งแบบคนแถวนี้!!” ไอ้แทนก็ไม่ยอมแพ้ เสียงดังกว่าใครเพื่อน
“มึงว่าตัวเองทำไมวะแทน!!!” ผมดังกว่า
“กูว่ามึงเหอะไอ้แกน!!”
พวกผม3ตัวพูดเสียงดังกันแบบนี้ไปตลอดทาง...ไม่ใช่อะไรหรอกครับ มันต้องหาเรื่องคุยแล้วก็พูดเสียงดังๆ เพื่อกลบเกลื่อนไอ้สิ่งที่ไม่อยากคิดและก็ไม่อยากเจอด้วย
แต่พวกเขาทั้ง 3 หารู้ไม่ว่านั่นเป็นวิธีการที่ผิดมหันต์ ...
พวกผมเดินมาสมทบกันเพื่อนอีก 3 คนที่เดินมาดูลาดเลาก่อนแล้ว หนึ่งในนั้นมีไอ้โยด้วย
“อยู่ข้างๆห้องสโมอะ แผ่นใหญ่ เอาสีด้วยปะ?” ไอ้โยชี้ไปยังห้องๆหนึ่ง ด้านบนติดป้ายชื่อห้องไว้ว่า ‘สโมสรนิสิตคณะเศรษฐศาสตร์’
“เอาๆๆ”
“งั้นมึงไปเอาสีนะแกรนด์ พวกกูที่เหลือแบกแผ่นไม้เอง”
ตกลงได้ตามนั้น ผมก็หลบมาอีกมุมมืดๆ เห็นกระป๋องสีวางเรียงราย ผมหยิบขึ้นมาเพ่งอ่านชื่อสีจนเจอสีขาวกับสีแดง ที่เหลือครึ่งกระป๋อง ผมเลยหยิบมาทั้ง2สีเลย
ผมเดินกลับไปสมทบกับพวกที่เหลือซึ่งมีไม้แผ่นใหญ่ๆแบกไว้บนหัวกัน5มุม ให้สัญญาณว่าโอเคเรียบร้อยแยกย้ายกลับคณะ ตัวผมเดินชิลๆถือแค่กระป๋องสีขนาดกลาง2กระป๋องเองเลยเดินท้ายสุด
ผมว่ามันง่ายแปลกๆ ... คราวก่อนที่ไปตบคัทของคณะวิทยาศาสตร์ยังต้องวางแผนยุ่งยากมากกว่านี้ แต่สงสัยเพราะมีคนเฝ้ามั้ง แล้วคราวนี้ไม่มีคนเฝ้า อาจจะเป็นอย่างนั้นเลยทำให้ขโมยมาอย่างง่ายดายก็เป็นได้...ผมปลอบใจตัวเอง
แกร๊บ แกร๊บ แกร๊บบบ
“ไอ้แกน มึงอย่าเดินเหยียบใบไม้แห้งดิวะ กูฟังแล้วขนลุก สัด!” ไอ้แทนหันมาด่าผม
“เอ่อคือกูไม่ได้เดินเหยียบนะ...”
“แล้วถนนนี้ก็ไม่มีใบไม้แห้งสักใบเลยแทน...” ไอ้โยเสริมเสียงอ่อยๆ
!!!!!!!!
ตุ๊บ!!
เสียงแผ่นไม้ที่แบกมากระทบพื้น..กระป๋องสีที่ถือมาถูกวางไว้กับที่...
บรื๋ออออออออออ
ทางใครทางมันละคร๊าบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบ
“แฮ่ก แฮ่ก แฮ่ก”
นี่ผม..วิ่งมาไกลขนาดไหนแล้วเนี่ย
หันมามองรอบๆตัว...มืดกว่าเดิมอีกอะ T^T รู้สึกตึกนี้จะเป็นตึกเก่าคณะผมเอง แถมยัง..มีเรื่องเล่าต่างๆมากมาย..
ไม่เอาๆ ไม่คิดๆๆๆ ผมสะบัดหัวแรงๆ
ท่องนะโม3จบ ตั้งสติให้มั่น นึกถึงเจ้าที่เข้าทาง ผู้ก่อตั้งโรงเรียนให้ช่วยคุ้มครองลูกช้างด้วยเถิดดดดดด สาธุ
หมับ!
“เห้ยยยยยยยยยย .. ปะ ปล่อย ผะ ผม เถอะ ..ผะ ผม แค่ จะ จะ มาเอา คะ คัท เอ้า ปะ ไป ทำ ทำ งะ งะ งาน คะครับ” ผมพูดตะกุกตะกัก หลับตาปี๋ 10นิ้วพนมเป็นดอกบัวไว้เหนือหัว
แต่ทว่า ..
แรงกดที่บ่ามันมากขึ้น
“เอ่อ..ผะผม ขะ ขอโทษ ครับที่ มารบกวน กรุณา ปะ ปล่อยผมด้วยครับ”
ผมยังคงยกมือไหว้ง่กๆ ไม่ยอมลืมตา
ฮืออออออออ ก็ใครจะไปกล้าละครับ T_____________T เห็นผมเป็นแบบนี้แต่ผมก็กลัวเป็นนะ
“ลืมตา”
เสียงนี้...
“กูบอกให้ลืมตา!!”
ใช่เลย...ไอ้พอสสสสสสสสสสส
ไม่เคยดีใจที่ได้เห็นมันเท่านี้มาก่อน!!
“เอ่อ..”
“มึงเอาแต่หลับตา ไหว้กู ทำอย่างกับหนีอะไรมางั้นแหละ...” มันยืนกอดอกพูด
“เปล่าๆ ไม่มีไร .. แล้วมึงมาอยู่นี้ได้ไงอะ?”
ตอนนี้ขอพูดดีๆไว้ก่อนครับ เดี๋ยวมันรู้ว่าผมกลัว...T^T
“มาเอาของที่ตึกเก่าไปให้สโม แล้วมึงอะ?”
“อ่อคือ...กูมาเดินเล่นแถวๆนี้”
“เดินเล่น??”
ก็มันคิดข้อแก้ตัวไม่ออกแล้วนี่หว่า...
“อือๆ กลับคณะกัน” ผมเร่งเร้าให้มันกลับด้วยกัน .. ไม่ได้พิศวาสไรมันนะ แต่ของแบบนี้คนเดียวหัวหาย2คนเพื่อนตายอะ ยังไงก็อุ่นใจกว่าถ้ามีเพื่อนเดินด้วย
“มึง..แปลกๆวะแกรนด์” ไอ้พอสยังไม่เดินครับ มันขมวดคิ้ว ทำท่าสงสัย
“อะไร”
“มึงพูดดีกับกู”
“เอ้า พูดดีก็ผิด? ชอบให้พูดไม่ดีเหรอไง..ไปได้แล้ว กลับคณะเหอะ” ผมพยายามอ้อนวอนสุดชีวิต แต่ดูเหมือนมันจะยังไม่เขยื้อนไปไหน
“ยังกลับไม่ได้”
“เอ้า ไมอะ?”
“กูยังไม่ได้เข้าไปเอาของในตึกเก่าเลย”
“เอ่อ....งั้นมึงเข้าไปคนเดียวเถอะ...” ผมหันหลังกลับทันที กูไม่เข้าไปข้างในเป็นเพื่อนมึงแน่ๆ
“เห้ย เข้าไปเป็นเพื่อนกูหน่อยดิ” นั่นไง...แทงหวยไม่ถูกวะ
“ไม่!!!!”
ให้ตายยังไงก็ไม่เด็ดขาด ตึกเก่าคณะตอนกลางวันว่าโทรมแล้วตอนกลางคืนยิ่งดูโทรมเพิ่มความน่ากลัว ความขลัง ไปอีกหลายเท่า
“กูไม่เอาค่ายาแล้ว เข้าไปเป็นเพื่อนกูไป” มันมีต่อรองครับ ไอ้หน้าหล่อนี่คิดว่าจะหลอกล่อกูด้วยเงินเรอะ? ไม่มีทางซะหรอก
“กูเตรียมมาแล้ว อยู่ในกระเป๋า”
หึหึ
“แต่กูไม่เอา ดังนั้นมึงต้องเข้าไปข้างในเป็นเพื่อนกูเดี๋ยวนี้” แล้วมันก็จับผมลากเดินเข้าไปในตึกเลยครับ
สาดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด
ผมพยายามยื้อสุดแรง แต่ก็สู้มันไม่ได้สักนิด แม่งลากผมเหมือนตัวผมเบาเป็นปุยนุ่นอย่างนั้นแหละ แงงงงง ไอ้เชี่ยพอสแม่งเผด็จการรรรรรรร กูจะฟ้องแม่คอยดู (เกี่ยว?)
โปรดติดตามตอนต่อไป
บอกแล้วว่า .. ค่อยๆรักกันเบาๆ .. อิอิ
เดี๋ยวเย็นนี้มาลงให้นะค่ะ ขอตัวไปเขียนรายงาน (เขียนจริงๆนะเอออตั้งแต่ปกยันบรรณานุกรมT^T) 20หน้าก่อน ฮ่าๆๆ
ปล.ชื่อตอนแอบเกรียนอะเกน
ปลล.พี่พอส น้องแกรนด์ พี่วอร์ม น้องแทน ไอ้ทัช และคนอื่นๆฝากมาบอกว่ารักครับโผ้มมมมม
:กอด1:
-
หุหุหุ แกรนด์น่ารักดีเนอะ ยิ่งตอนกลัวนี่สิ อิอิ
-
บรึ๋ย~ผีหลอก ดีนะเนี่ยที่ไม่ได้อ่านตอนกลางคืน
-
อะแน่ะ พี่พอสตอนหน้าแอบสวีทแบบหลอนๆใส่แกรนด์หน่อยก็ดีนะ อิอิ :laugh3: :laugh3:
-
พี่พอสใช้มุกผีหลอกมาเนียนหรือเปล่า คิคิ
-
พอสก้กลัวไม่ต่างกันสินะ o8
-
พอสวงผนอรว้น
-
รอตอนต่อไป :z1:
-
น้องแกรนเริ่มใจสั่น เริ่มหวั่นไหวแล้ว และเหตุของพี่พอสที่อยากคุยกะแกรนด์ ก็เรื่องยา
รอรักกันไวๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
-
รอตอนต่อไปค่ะ สนุกมากๆเลยค่ะ
-
:pig4: :pig4:
-
รอต่อไป เจอกันบ่อยเนอะ พอสแกรนๆๆ
แต่ชอบนะฮ๊าาา
-
ทัช แทน พี่วอร์ม พี่แซค
คงรู้ หรือไม่ก็แอะใจ
ว่าพี่พอสต้องรู้สึกอะไรกับแกรนด์แน่เลย
รู้เห็นเป็นใจกันสุดๆ
แกรนด์ก็นะไม่คอยรับรู้เรื่องรอบตัวเลย
จะอยากรับรู้ก็แค่เรื่องที่ตัวเองต้องการ และชอบอยู่แบบเดิมกับคนที่ตัวเองสนิดเท่านั้น
แต่พี่พอสคงเป็นพวกซึนเน๊อะ
ปล.อยากอ่านความใจใจของพี่พอสจังว่าจะเป็นยังไง
-
11 - Ghost in the University (2)
ภายในตึก...น่ากลัวกว่าข้างนอกอีกครับ!!! ทางเดินมืดๆ ลมพัดเข้าทางหน้าต่างดังเอี๊ยดอ๊าด แสงไฟหริบหรี่ แม่ง..โคตรได้ฟิลล่าท้าผีเลยอะ
แต่...ทำไมผมต้องมาล่าท้าผีกับไอ้หล่อจังไรที่กำลังเดินนำผมด้วยว้า?
“มึงไปเอาของชั้นไหน?”
“3”
ผมกับมันขึ้นบันไดมาจนถึงชั้น3 ไอ้พอสเดินตรงไปยังห้องๆหนึ่ง เหมือนเป็นห้องเก็บของที่ไม่ได้ใช้มานานแล้ว ผมเดินตามเข้าไปก็พบเก้าอี้เล็คเชอร์ถูกพับเรียงกันไว้ตามผนังอย่างเป็นระเบียบ ส่วนไอ้พอสก็เหมือนหาของเจอแล้วเพราะมันยกลังไว้ด้วย2แขน
ปั้ง!!
ผมสะดุ้งโหยง ไอ้พอสมีท่าทางตกใจนิดหน่อย (จะหล่อตลอดเวอะไรได้ขนาดน้านนนน)
“เอ่อ ลมคงพัด เดี๋ยวไปเปิดเอง”
ผมเดินไปบิดลูกประตูที่สนิมเกาะอยู่ประปราย
แก๊ก แก๊ก
“เอ่อ...มันเปิดไม่ได้วะ...” ผมหันไปบอกช้าๆ คนที่กำลังแบกลังมุ่นคิ้ว วางลัง แล้วเดินตรงมาที่ประตู ผมเขยิบให้มันลองเปิดบ้าง
แก๊ก แก๊ก แก๊ก
“เอ่อ...สงสัยต้องหาอะไรแงะ” แล้วมันก็เดินไปรอบๆห้องเพื่อสำรวจสิ่งที่จะมาทำให้ลูกบิดขยับได้ สักพักมันก็ชูขดลวดเส้นเล็กๆเส้นหนึ่งให้ผมดู ลองนำมาไขแบบมั่วๆ
แต่นี่คือชีวิตจริง ไม่ใช่นิยาย (นี่มันก็นิยายนะยะ-*-) ขดลวดเส้นเล็กๆกับผู้ชาย2คนที่ไม่เคยเป็นโจรขโมยขึ้นบ้านอื่นมาก่อนเลยไม่รู้หลักการ...ทำให้ลูกบิดยังคงติด บิดไม่หมุนเช่นเดิม
“มึงมีโทรศัพท์มะ?” มันหันมาถามผม ผมล้วงกระเป๋ากางเกงทั้ง2ข้างแล้วแบมือให้มันดู
“ไม่ได้พกมา อยู่ที่คณะหมดเลย” ผมไม่ต้องถามมันกลับหรอก เพราะถ้ามันมี มันโทรไปนานแล้ว
“สงสัยต้องรอภารโรงตอนเช้าหวะ...” มันพูดเปรยๆ เดินไปนั่งพิงผนัง ชันหาขึ้นทั้ง 2 ข้าง แล้วมองมาทางผม “มานั่งดิ ยืนให้เมื่อย” เป็นนัยๆว่าให้ผมไปนั่งตรงที่ว่างข้างๆมัน
ขณะที่ผมกำลังตัดสินใจอยู่ว่าจะไปนั่งไหนดีมันก็เอ่ยขัดขึ้นมาว่า
“กูไม่ทำไรมึงหรอก”
หึยยยยยย คิดว่าตัวเองเก่งนักรึไงห๊ะ?
“ใครว่า กูกลัวมึงกัดเหอะ ฉีดยามารึยังก็ไม่รู้” สุดท้ายก้นผมก็ติดพื้น ข้างๆมัน
“ประโยคนั่น กูควรเป็นคนพูดนะ .. มึงอะปากหมาชิบหาย” ผมหันไปมอง
“แล้วไง กูเป็นของกูแบบนี้”
“หึหึ นั่นสินะ .. ขนาดกูเป็นรุ่นพี่มึง2ปี มึงยังไม่เคยเรียกกูว่าพี่เลย”
ก็คนมันไม่ถูกชะตานี่หว่า แถมมันยังหล่อกว่าผม แกล้งผมสารพัด
“อย่าดราม่า”
“กูป่าว” คนนั่งข้างผมพูดนิ่งๆ “แค่บางทีกูก็รู้สึกว่า .. กูเป็นพี่ที่ไม่ดีรึไงวะ?”
“กูบอกว่าอย่าดราม่าไอ้เหี้ย .. ตลกชิบหาย เมื่อก่อนจะต่อยกันพูดกวนส้นใส่ วันนี้เสือกมาติดอยู่ในห้องด้วยกันแถมพูดดีซะงั้น”
“สัด นั่นมึงละที่ดราม่า ฮ่าๆๆๆๆๆ”
มันขำครับ .. เป็นครั้งแรกที่ผมเห็นมันขำ มีลักยิ้มบุ๋มลงไปนิดๆด้วย
คนอะไรขำแล้วยังดูดี..อิจฉาโว๊ยยยยย พระเจ้าแม่งลำเอียงงงงงง
“เออ สาดดดดดดด ฮ่าๆๆๆๆ”
ผมเป็นไรไม่รู้ เห็นมันขำ..แล้วก็ขำตาม ผมบ้าไปแล้วใช่มั้ย ฮ่าๆๆๆๆๆๆ
.
.
.
.
ในห้องมีแอร์..แต่ใช่ไม่ได้ มันเลยได้ร้อนตับแลบแบบนี้ ทั้งผมและไอ้พอสต่างก็เหมือนกำลังอบซาวน่าอยู่ เหงื่อไหลเต็มหน้าเต็มหลัง เสื้อผ้าชื้นแฉะไปหมด ถึงแม้จะเป็นตอนกลางคืน มีลมพัดมาบ้าง แต่มันก็ยังร้อนอยู่ดี
ตอนนี้กี่โมงแล้วก็ไม่รู้...คงสักตี 1 กว่ามั้งๆ
หันไปมองคนข้างๆ...หลับ
โว้วววววววววววววววววว
หลับยังหล่ออะคุณผู้โช้มมมมมมมมมม
ถ้าผมเป็นผู้หญิงผมคงเขินตายไม่ก็จับปล้ำไปละ แต่เผอิญว่าผมเป็นผู้ชายอะนะ..เอาไว้จะเก็บภาพนี้ไปบรรยายให้แฟนคลับมันฟังละกัน หึหึ
ว่าแต่ไอ้พวกเพื่อนผมมันไม่คิดจะตามหาผมกันเลยใช้ม้อยยยย T^T แอบน้อยใจ กระซิกๆ
เห้อออ แค่ลำพังตัวพวกมันเองไม่รู้วิ่งหนีกันไปถึงไหน ได้แต่ภาวนาให้พวกมันแคล้วคลาดปลอดภัย (?)
อันที่จริงเรื่องพวกนี้ผมก็เชื่อครึ่งไม่เชื่อครึ่งนะครับ แล้วแต่วิจารณญาณแต่ละบุคคล .. แต่พอมาเจอกับตัว ไม่ว่าพวกผมจะคิดมากไปเองหรือ...มีจริง...ผมก็ได้แต่ภาวนาพระพุทธ พระธรรม พระสงฆ์ เป็นที่พึ่งทางจิตใจไว้ก่อนแหละคร้าบ
นี่ถ้าผมอยู่ในห้องนี้คนเดียว .. ผมอาจกลัวจนทำไรไม่ถูก เผลอๆอาจกลายเป็นบ้าไปเลยก็ได้
แต่นี่ ผมไม่ได้อยู่คนเดียว แม้อีกคนจะเป็นคนที่ผมไม่ค่อยชอบหน้า แถมยังจะมีเรื่องกันอีกก็เถอะ..แต่อย่างน้อย ผมก็อุ่นใจ...ที่มีมันอยู่ด้วย
มันเลือกที่จะไม่พูดถึงเรื่องสิ่งที่ตามองไม่เห็น จับต้องไม่ได้ สัมผัสที่6 หรืออะไรก็แล้วแต่ ให้ใจเกิดความกลัว หวาดระแวงเข้าไปอีก ... นั่นเป็นข้อดีของมัน หรือมันกลัวเหมือนผมอันนี้ก็ไม่ทราบ ต้องไปถามเอง
ส่วนตอนนี้ผมขอฝันถึงสาวๆก่อนนะครับ ไม่ไหวละ ทั้งร้อนทั้งง่วง
ราตรีสวัสดิ์ครับ
.
.
.
.
“เห้ย ตื่น แกรนด์ ตื่น”
เสียงไรดังข้างๆหูวะ!? คนจะนอนนนนนน
“อื้ออออ ขอ5นาที”
“ตื่นสิวะ นี่ไม่ใช่ที่บ้านมึงนะ”
ครายว้า เสียงคุ้นๆ
แปะ แปะ แปะ
แรงตบที่แก้มทำให้ผมสะลึมสะลือ ลืมตาตื่นขึ้นมานิดนึง
“ตื่นสิวะ ตื่นยากตื่นเย็นจัง” อ๋อ ไอ้พอสนั่นเองที่มันปลุกผม ผมลุกขึ้นนั่ง ขยี้ตา หันไปมองนอกหน้าต่าง
อ้าว ยังมืดอยู่เลย หรือว่ากูนอนข้ามวัน??
“ยังไม่เช้าเลย ปลุกกูไมเนี่ย” ผมว่ามันอย่างหัวเสีย คนกำลังหลับลึก ดันมาปลุกซะนี่ ตาผมก็เหมือนจะลืมไม่ขึ้นอีกต่างหาก
“ตอนนี้คงตี4กว่าๆ เดี๋ยวมีภารโรงมาเปิดประตูแล้ว”
ผมพยักหน้ารับรู้ ก็ดี ตอนนี้ผมอยากอาบน้ำมากกกกก เหนียวตัว เหม็นตัวเองสุดๆ อ้าปากหาววอดๆ
“อี๋ เหม็น หาวก็ไม่ปิดปากนะมึง” มันด่าผมครับ -*-
“มึงหอมตายห่าละ” ผมบอกแบบเนือยๆ เนื่องจากตอนนี้หนังตาผมมันหย่อนๆ เหมือนจะปิดตลอดเวลา
“แน่น๊อนนนน ลองดมดิ” แล้วมันก็พิสูจน์ว่ามันหอมจริงโดยใช้ผมเป็นหนูทดลอง จับผมกดซุกหน้าเข้าอกมัน
“เฮ้ยยยยยย เอ่นเอี้ยไอเอี้ยยย (เล่นเหี้ยไรเนี้ย)” ผมพยายามดันตัวเองออกจากแต่ก็ไม่เป็นผล
“ฮ่าๆๆๆๆ” ดูมันเหมือนจะชอบใจที่ได้แกล้งผม
“อ่อยอูววววว (ปล่อยกูวววว)” ผมทุบที่อกมันดังอั้กๆ แต่ตัวมันคงทำด้วยเหล็ก นอกจากมันจะไม่สะเทือนแล้ว เป็นผมซะอีกที่เจ็บมือ
“อยากให้กูปล่อยต้องเรียกกูดีๆก่อน” มันต่อรองอีกแล้วครับท่าน
“อ้ออ่อยอ่อนอิอะ (ก็ปล่อยก่อนสิฟะ)” ไอ้พอสปล่อยผมให้เป็นอิสระ .. แม่งงง หัวยุ่งเลยกู
“เป็นไงตัวกูหอมมะ?” ยังทำหน้าทะเล้นใส่กูอีก สาดดดดดดด
“หอมมม หอมมากกก หอมจนอยากจะอ้วก” ผมประชดมัน แต่มันก็ดูไม่โกรธอะไร
“ไม่เอา พูดดีๆ”
“ครับ ตัวพี่พอสหอมมากครับ”
“เยี่ยม!”
ยิ้มแป้นอีกมึง! กูประชดดดดดดดดดดดดด
แล้วมันก็ยิ้มน้อยยิ้มใหญ่อยู่แบบนั้น ท่าทางจะบ้า
“ทีหลังมึงต้องเรียกกูว่า ‘พี่พอส’ ทั้งต่อหน้าและลับหลัง”
ได้คืบจะเอาศอก?
“ไม่!!!” ผมรีบยืนขึ้น จะได้ได้เปรียบมัน แต่..มันก็ยืนขึ้นตามผมเหมือนกัน เอ่อ...สูงไปไหนครับเพ่ “ยังไงกูก็จะเรียกแบบเดิม มึงไม่มีสิทธิมาสั่งกู”
“แต่กูเป็นรุ่นพี่มึงนะ”
“แล้วไงวะ? กูจะเรียกกับคนที่พอใจ โอเคปะ?”
“อ้อ...ต้องเป็นรุ่นพี่แบบไอ้วอร์มใช่มั้ย?”
หืม ? พี่วอร์มเกี่ยวไรด้วยวะ?
แล้วไอ้พอสก็นิ่งไป ผมก็เงียบเช่นกัน เพราะยังงงๆอยู่ว่าเกี่ยวกับพี่วอร์มยังไง?
เงียบกันไปพักใหญ่..จนกระทั่งมีเสียงก๊อกแก๊กๆดังที่ประตู
“สงสัยภารโรงมาเปิดให้แล้ว” ไอ้พอสพูด
ผมหันไปมองที่ประตูก็เจอกับภารโรงแก่ๆที่เปิดเข้ามาพอดี
“อ้าว มาทำไรกันในนี้ล่ะเนี้ย? ไป กลับบ้านกลับช่องไป๊ ไม่ก็โรงแรมยังดีกว่าเยอะ เห้ออออ เด็กสมัยนี่คลำไม่มีหางก็เอาหมด...” ตาลุงแก่ๆที่เป็นภารโรงบ่นเสร็จก็เดินออกไป แต่ก็ยังได้ยินเสียงบ่นของแกตลอดทาง
เห้ยลุงงงงงงงงงง ผมกับไอ้พอสไม่ได้เป็นอย่างที่ลุงคิดคร้าบบบบบบบบบบบบบบ
ผมก็ได้แต่คิด จะออกไปแก้ข่าวก็คงไม่ทันแล้ว เห้อออออออ
เมื่อประตูเปิดได้แล้ว จะรอช้าอยู่ไยละครับ ไอ้คนที่ทำให้ผมติดอยู่กับมันในห้อง2ต่อ2 (?) เดินไปยกลังแล้วกำลังจะก้าวออกจากห้อง
ผมตัดสินใจอะไรบางอย่าง...อะไรๆมันอาจดีขึ้น ไม่อึมครึมแบบนี้
“ขอบคุณทุกเรื่องครับพี่พอส”
พูดเบาๆจนแทบไม่ได้ยิน...ไม่รู้เหมือนกันว่ามันได้ยินรึเปล่า..
แต่ผมไม่รอดูผลงานตัวเองหรอก
ฟิ้วววววววววววว แผ่นละคร๊าบบบบบบบบบบบบบบบบบบบ
.
.
.
.
ผมวิ่งออกมาจากห้องนั้นอย่างไม่คิดชีวิต มีเท่าไหร่ใส่ให้หมด ดีที่ว่าฟ้าเริ่มสว่างแล้วเลยทำให้ไม่น่ากลัวแบบเมื่อคืนเท่าไหร่
อ่า..ยอมรับว่าเขินนิดๆ ฮ่าๆๆๆๆ พูดแล้วกระดากปากแหะ มันยังไงๆก็ไม่รู้อะ
เมื่อมาถึงคณะ ก็พบศพจำนวนมากนอนตายระเกะระกะ ... ไอ้เพื่อนๆผมเองครับ
เห้อ คัทก็ไม่ได้ สีก็ไม่ได้ ไว้ค่อยไปอธิบายให้พวกเพื่อนๆฟังก็แล้วกัน บรื๋ออออออออออ
“อ้าวแกรนด์ มาแต่เช้าเลยนะ” รุ่นพี่สโมคนหนึ่งทักผม ขณะที่ผมกำลังเดินไปตรงซุ้ม
“อ่อ ป่าวอะพี่ คือผมยังไม่ได้กลับบ้านเลย”
“แล้วไปอยู่ไหนมาเนี่ย เมื่อคืนพวกพี่สโมเห็นไอ้พวกนี้” พี่แกชี้ไปทางไอ้ทัชไอ้แทนที่นอนตาย “วิ่งกันมาหน้าตั้ง...เห็นว่าหนีผีมา แล้วเอ็งไปอยู่ไหนมา ทำไมไม่กลับมาพร้อมเพื่อน เห็นไอ้พวกนี้ก็เป็นห่วงเอ็งอยู่ .. แต่มันบอกว่าจะให้ออกไปตามคงได้หลงแล้วเจอดีอีกรอบ เลยขอรอที่นี่ดีกว่า”
“อ๋อ ผมหนีไปทางตึกเก่าคณะอะพี่ แล้วไปบังเอิญไปเจอพี่พอส”
“เออใช่ ไอ้พอส ใช้มันไปเอาของ เสือกหายหัวไปเลย”
“ก็นั่นละครับ พี่พอสขึ้นไปเอาของบนตึกกับผม แล้วประตูดันล๊อค เลยติดอยู่ด้วยกัน จนเมื่อกี้มีลุงภารโรงมาเปิดให้ เลยได้ออกมาเนี้ยละ สักพักเดี๋ยวพี่พอสก็คงตามมา” พูดเองขนลุกเองวุ้ย “อ่าวนั่นไงพี่พอสมาพอดี” ผมมองไปไกลๆเห็นคนรูปร่างคุ้นตาที่ติดอยู่ในห้องกับผมทั้งคืน พี่พอสเดินตรงมาพร้อมกับถือลังมาด้วย
“เอ้านี่ ของ สัดเอ๊ยยย ทีหลังกูจะไม่ไปเอาของคนเดียวอีกแล้ว ห่า”
“เอ็งก็ไม่ได้ไปคนเดียวนิ” พี่สโมแกเหลือบมาทางผมหน่อยๆ ไอ้พี่พอสมันเลยปรายตามองผมนิดนึง
“ก็นั่นแหละ .. ติดอยู่ทั้งคืน ร้อนก็ร้อน กลัวก็กลัว ดีที่เมื่อกี้มีภารโรงมาเปิดให้”
“หืม? ภารโรง ? เมื่อกี้ไอ้แกนก็พูดถึง สรุปคือพวกเอ็ง2ตัวออกมาจากห้องได้เพราะลุงภารโรง”
“ใช่ ทำไมวะ?”
“คือกูได้ข่าวว่าตึกเก่าคณะตอนนี้มันไม่มีภารโรงประจำนะ มีแต่แม่บ้านที่คอยเช้าไปทำความสะอาดตอนกลางวันบ้าง .. แต่ไม่ยักรู้แหะว่ามีภารโรงเข้าไปทำตอนเช้ามืดแบบนี้ด้วย”
ผมว่ามันฟังดูแล้วแปลกๆแหะ .. .
“เดี๋ยวนะ .. ภารโรงเป็นลุงแก่ๆชอบบ่นพึมพำ ใส่ชุดเหมือนกระเป๋ารถเมล์ ซอมซ่อๆหน่อยเปล่าวะ?”
ผมกับไอ้พอสพยักหน้า
“ชิบหาย! นั่นมันลุงสมาน เป็นภารโรงประจำตึกเก่ามาตั้งแต่สมัยแรกๆที่ก่อสร้างตึก แกเสียชีวิตด้วยโรคมะเร็งไปตั้งแต่ปลายเทอมที่ก่อนแล้ว”
!!!
ผมได้แต่อ้าปากค้าง.. .
“ห๊ะ ทำไมกูไม่รู้วะ” ไอ้พอสถามกลับ
“ก็ช่วงนั้นเอ็งไปสวิส พอกลับมาข่าวก็เงียบไปแล้ว ลืมๆกันไปเลยไม่มีใครบอกเอ็ง”
“เวร กูก็รอให้ลุงแกมาเปิดให้ตอนเช้าเนี่ยละ แม่งงงงงง สรุปกูเจอดีใช่มั้ยเนี่ย” ไอ้พอสกุมหัว .. ส่วนผมสติหลุดกู่ไม่กลับแล้วครับ..
“เออน่า อย่างน้อยลุงแกก็มาช่วยพวกเอ็งให้ออกมาจากห้องนั้นได้นะเว้ย ว่างๆก็ทำบุญอุทิศส่วนกุศลไปให้ลุงแกบ้างละกัน” พี่แกตบบ่าไอ้พอสกับผม แล้วก็เดินจากไป
“มึงจะกลับหอเลยมั้ย?” ไอ้พอสหันมาถามผม
“ยังอะ รอพวกนี้ตื่นก่อน” ผมมองไปทางไอ้พวกเพื่อนๆที่ยังสลบไสลอยู่
“เออๆ งั้นกูไปก่อนละ .. ทีหลังก็เรียกกูว่า ‘พี่พอส’ ด้วยละ อย่าลืม” ประโยคท้ายมันโน้มตัวลงมากระซิบข้างหูผม แล้วรีบผละออกไปยิ้มเจ้าเล่ห์ เดินออกไปก่อนจะหันหลังกลับมาโบกมือบ๊ายบายกวนตีน ส่วนผมก็ได้แต่ฟึดฟัดเพราะทำไรมันไม่ได้
เชี่ยยยย กูมัวแต่ฟังเรื่องลุงภารโรงจนลืมไปเลยว่าก่อนออกจากห้องกูไปพูดไรกับมันไว้
‘พี่พอส’ งั้นเหรอ? มึงไม่ได้ฟังจากปากกูเป็นครั้งที่2หรอกไอ้สาดดดดดดดดดดดดด!!
โปรดติดตามตอนต่อไป
:L2:
-
เจอดีทั้ง จะรอตอนต่อไปน๊า
-
ตัวละครเรื่องนี้มันถ่อยไปไหมคะ มันถ่อยจากระบบการศึกษาหรือจากพันธุกรรม แล้วไอ้การที่พูดกูมึง กินเหล้า เอาหญิง เราก็ไม่เห็นว่าจะทำให้บุคลิกของตัวละครมันดูแมนขึ้นมาเลย เพราะสุดท้ายมันก็กลับมาเอากันเองอยู่ดี
-
ตัวละครเรื่องนี้มันถ่อยไปไหมคะ มันถ่อยจากระบบการศึกษาหรือจากพันธุกรรม แล้วไอ้การที่พูดกูมึง กินเหล้า เอาหญิง เราก็ไม่เห็นว่าจะทำให้บุคลิกของตัวละครมันดูแมนขึ้นมาเลย เพราะสุดท้ายมันก็กลับมาเอากันเองอยู่ดี
ยัยนี่มาด่าเรื่องนี้แล้ว :เฮ้อ:
-
ยัยนี่มาด่าเรื่องนี้แล้ว :เฮ้อ:
ขอบคุณคะ
-
:กอด1: น่ารัก
-
ชอบเรื่องนี้มากครับ
ขอบคุณคนแต่งมากๆ ^^
-
11 (1)
โอ้ยตายละ โดนเล่นเข้าเล้ววว
ที่กร๊อบแกร๊บของพวกเด็กศศ.เปล่าาาา? -..-
ตอนต่อไปมีอะไรลุ้นเลย
-
แกรนด์เอ้ย ก็เรียกให้พี่มันดีใจหน่อยยย :laugh: :laugh:
-
ท่าจะของจริง.. เอาและ
แผลใจ(ห้ะ?)
เริ่มสมาน พี่น้องจะเกิดขึ้นรึเปล่าอันนี้มิรู้!
เนื่องเดาไม่ถูกพี่พอสจะดีหรือตีสองหน้า!!
ไม่คิดว่าพี่แกจะหลายหน้าใส่นะ ; ;
รอดูต่อไป ที่พูดพี่วอร์มนี่หึงช่ะ???
แล่วแล่วแล่วววววว!!!!
รอตอนต่อไป *สนุกมากกกกกกกกกก*
พี่พอสยังคงเป็นที่รัก555555555♥
-
o22 สวีทแบบหลอนๆ
-
ตอนนี้น่าเป็นตอนที่สวีทหวานที่สุดในแบบฉบับพอสแกรนด์ สวีทแบบหลอน
แต่ก็คุมได้ดูใจกันเเบบหลอน แต่อยากให้น้องแกรนด์ลองสงบความปากดีลง แล้วใช้ใจมอง
บางทีีอาจเจอพอสในอีกมุม
-
แอร๊ยยยย
น่ารักมาก ตอนนี้พอสคะแนนนำวอร์มแล้วอะ
วอร์มหายไปไหนเนี่ย
รอตอนต่อไปค่า
-
กรี๊ด~พี่พอส น้องแกรนด์ ชอบ~
-
เจอดีทั้งคู่ 5555++++
แกรนด์บอกว่าจะไม่พูด แต่หลุดมากี่รอบแล้วรู้ไหม???
บางทีสัญชาตญาณมันอยู่เหนือการควบคุม หุๆๆๆ
-
ห๊ะ!! สรุปเจอดีของจริง ไม่ใช่แค่เฉี่ยวๆเหมือนพวกที่สลบอยู่นั่น
แต่เหมือนพอมีคนร่วมชะตากรรมแล้วก็ไม่ได้รู้สึกเลวร้ายเท่าไหร่นะ
เหมือนสถานการณ์ชักนำ ทำให้สนิทกันกว่าเดิมซะอีก
-
อย่างฮาอะ ในที่สุดก้อเจอดีกันทั้งสองคน อิอิ เหมือนจะหวานกันเลยเนอะ
-
อะไรกันพี่พอส ได้อยู่กันสองต่อสอง
ต่างคนต่างหลับซะเนี่ย วุ้ยไม่มีลุ้นเลย
ไปเชียร์พี่วอร์มดีกว่า
แอบขนลุกคุณลุงภารโรง แต่แกใจดีเนาะ
-
คือพี่พอสนี่คิดไม่ซื่อกับน้องแกรนด์หรือไงอะคะ คิคิคิคิคิ
กัดกันมันส์ดี ชอบบบบบบบบบบ :กอด1: :กอด1: :กอด1:
-
น่ารักดีอ่ะตอนนี้ ไว้มาต่อกันอีกนะ อยากรู้แล้วว่าพี่พอสทำไงต่อ
-
:o8: :o8:
เข้ามารอตอนต่อไป :z1: :z1:
-
พี่พอสสส แค่เรียกแค่นี้เองนะแกรนด์ 555 เอ้อ คนเขียน ขอไรอย่าง ถ้าจะให้แกรนด์เตี้ยอย่าเตี้ยกว่าพี่พอสเกิน 5 เซนต์ รุ้สึกเสียเปรียบ แค่นี้ก็เสียเต็มประตู 555
-
พอสเอ๊ยยยย แค่อยากให้เขาเรียกว่าพี่เนี่ยนะ หึหึหึหึหึ
-
o13
-
12 – DRINK , DRANK , not DRUNK
เรื่องที่พวกผมเจอดีกลายเป็นท๊อปปิคฮิตที่สุดในช่วงนี้ ยิ่งผมเล่าเรื่องลุงภารโรง .. แต่ละคนนี่แบบ .. ทำหน้าไม่ถูกเลย ไอ้ตำนานเรื่องเล่าในมหาวิทยาลัยมีมาก็เยอะ ฟังได้แต่ไม่เคยเจอกับตัว พวกเพื่อนๆซักถามผมกันใหญ่ .. แต่ไม่ได้เกี่ยวกับเรื่องผีเลยนะครับ
“ฮั่นแน่ ไปอยู่ในห้อง2ต่อ2กับพี่พอสเป็นไงบ้างงง ฮิ้ววววว” คนที่กล้าล้อผม...เชี่ยทัช มันตัวเดียวละครับ
“เพื่อนกูเด็ดจริงโว๊ยยยยยย” เอ่อ..ลืมไป ไอ้แทนนี่ก็อีกตัว
“สัด หยุดความคิดหมาๆของมึงไปได้เลย กู มัน ผู้ชายทั้งแท่ง ไม่ได้เป็นเกย์”
“พี่พอสเวลาอยู่2ต่อ2เป็นไงบ้าง โรแมนติกมั้ย?”
“แอร๊ยยย อิจฉาแกรนด์อะ” ฟังกูบ้างมั้ยเนี้ยยยยย
“ถ้าเป็นกูนะ กูจะจับปล้ำพี่พอสในห้องแม่งเลย” เอ่อ..เพื่อนหญิงผมแต่ละคนชักน่ากลัวขึ้นเรื่อยๆ แต่ขอโทษเถอะ...ถ้าได้ไปอยู่จริงๆมึงก็หมดอารมณ์กันแล้วครับ น่ากลัวเหี้ยๆ ออกจากห้องก็ไม่ได้ ต่อให้ผมติดอยู่กับสาวๆผมก็ไม่มีอารมณ์โรแมนติกหรอกครับ พวกผู้หญิงสมัยนี้นี่ยังไง สนับสนุนให้ผู้ชายได้กันเอง
คืนนี้ผมไม่ต้องเฝ้าคัทแล้วครับ เพราะนำคัทเอ้าพร้อมฉากอุปกรณ์อื่นๆไปวางกันแล้ว พรุ่งนี้เป็นวันรับปริญญาวันแรก ผม ไอ้ทัช ไอ้แทนก็สบายสิทีนี้ ได้นอนเต็มอิ่มโดยไม่ต้องหามยุงที่คณะแล้ว
“บัดนี้ ควรถึงแก่เวลาอันสมควร...” อยู่ดีๆไอ้แทนก็พูดขึ้นมาแบบไม่มีปี่ไม่มีขลุ่ย “ยามค่ำนี้...พวกพ้องเราจะหาญกล้า..” มันหันหน้ามาทางผมและไอ้ทัชอย่างเคร่งเครียด “มิต้องอยู่เวรยาม ระแวงข้าศึก เพราะบัดนี้การใหญ่ได้สิ้นสุดลงแล้ว...บักแกน บักทัด .. ไปเสพสุราอย่างสำราญกันเถิดน้องพี่”
“ที่มึงพูดมา ถอดความได้ว่า ชวนกูกับไอ้แกนไปแดกเหล้า?”
“บ๊ะ! เจ้าช่างเป็นคนฉลาดเสียนี่กระไร” มันยังเล่นไม่เลิก มีการชันขาตบเข่าด้วย
“ไปกี่คน” ผมถาม
“9คน”
“โห ใครมั่ง” ไอ้ทัชตาโต .. มันจะเป็นไปได้เหรอวะ 9 คน?
“ทัช แทน แกรนด์ ทัช แทน แกรนด์ ทัช แทน แกรนด์ เห็นมะ ครบ9พอดี”
ป๊าบบบบ
เสียงฝ่ามืออรหันต์จากท่านทัช
“กวนตีนนะมึง”
“ห่า..ก็มีแค่3คนเนี้ยละ เดี๋ยวที่เหลือตามมาเอง จะไปไม่ไป?”
“ไปสิวะ โทรชวนสายรหัสด้วยมึง”
หืม ไอ้ทัชมึงเป็นคนดีมีมารยาทวะ
“เดี๋ยวไม่ได้แดกของฟรี”
กูขอบรรทัดบนก่อนหน้าคืนได้มั้ย?
ผมโทรชวนพี่วอร์มก่อน แน่นอนว่าพี่เค้าไม่ปฏิเสธ พี่แซคก็เช่นกัน แต่ปู่รหัสผม ติดธุระ คงมาด้วยไม่ได้ ทางด้านไอ้ทัชกับไอ้แทนก็เหมือนกัน มาได้หมดยกเว้นพี่ปี4
นี่คือกูต้องเจอไอ้พอสอีกแล้วใช่มั้ยเนี่ย?
.
.
.
.
พวกผมมาถึงร้านกันแค่3คนตอน3ทุ่มกว่าๆ คนยังไม่เยอะเท่าไหร่ พวกผมเลยเดินไปนั่งโต๊ะใหญ่สุด ร้านชิลๆมีดนตรีสดแบบเดิมแหละครับ ดิบๆหน่อย มีบารากุให้ดูดด้วย เคลิ้มมันส์แน่งานนี้ ไม่นานนัก พี่วอร์ม พี่รอย และพี่โกเม่ก็ตามมา งานนี้ใครใคร่ช้าง ค้าช้างใครใคร่สิงห์ ค้าสิงห์ครับ หรือถ้าชอบค้ากับประเทศเพื่อนบ้านเพื่อเจริญสัมพันธไมตรีก็ไม่ว่ากัน
“คิดไงมาแดกเนี่ยพวกมึง?” พี่วอร์มเปิดประเด็น
“ก็รู้สึกว่าเหมือนไม่ได้กินนานแล้วอะพี่” ไอ้แทนเป็นคนตอบ
“อ้าว ทำไมวะ?” พี่รอยแทรกถาม ก่อนจะยกแก้วดื่ม
“โหยยย พวกผมเอาแต่ตบยุง เฝ้าคัท จะแอบกินก็ไม่ได้ เดี๋ยวโดนหนัก”
“เออ ตอนปี1กูก็เหมือนมึง แต่ต่างตรงที่ว่ากูแอบกินได้ 55555 ไม่ไหวเลยน้องรหัสกู” แล้วพี่รอยแกก็ขำไอ้ทัช (เยาวชนที่ดีไม่ควรดื่มของมึนเมาในสถานศึกษาจ๊ะ แต่ดื่มข้างนอกได้ กร๊ากกกกกก)
“ไม่เหมือนตรงที่พวกมันเจอดีด้วย หึหึ” ไอ้พี่เสียงโหดที่นั่งข้างๆผมมันพูดขึ้นบ้าง ก่อนจะหยิบแก้วผมไปชงให้
“โดยเฉพาะไอ้แกน ... ได้ข่าวว่าติดในห้องกับพี่พอสด้วยนิมึง”
มือที่กำลังคีบน้ำแข็งชะงัก ก่อนจะทำเป็นปกติ
“ก็ห้องมันล๊อค ให้ทำไงวะ” ผมพูดอย่างหงุดหงิด คือถ้าเป็นไปได้ผมก็ไม่ได้อยากโดนล้อเรื่องนี้นะ โดนซักโดนแซวจนเอือม เบื่อที่จะพูด
“แล้วมึงไปติดกับพี่พอสได้ไงวะ?” ไอ้ทัชมันถามคำถามนี้มาสัก5-6รอบแล้วมั้ง ก็เลยตอบแทนผม
“ก็มันโดนบังคับ”
“อะไร ใครบังคับ พูดถึงกูกันอยู่รึเปล่า”
มันมาแล้วครับ ... ไอ้เหี้ยพอส ตามมาติดๆด้วยพี่แซคและพี่โอเชี่ยน
อื้อหือ สาวๆหมุนมองตามไอ้พอสจนคอจะหักละ
“พูดถึงเรื่องที่พี่ไปติดกับไอ้แกน แล้วพอถามว่าทำไมมันถึงไปติดกับพี่ได้ มันก็ตอบว่าพี่บังคับมัน”
อ่าวไอ้เชี่ยทัช เลว ระยำ สาดดดดด
“อะไร มันเต็มใจขึ้นห้องไปกับกู” ไอ้พอสพูดนิ่งๆ แต่ก็ทำให้คนทั้งโต๊ะนิ่งเช่นกัน
ไอ้เหี้ย เต็มใจมากเลยดิสัส แขนกูแดงเพราะหมาที่ไหนลากกูวะ?
“เต็มใจพ่อง” ผมพูดเบาๆ แต่มันเสือกหูดี
“กูได้ยินนะสัด” แล้วมันก็นั่งลงข้างผม
ที่อื่นก็มีเยอะแยะทำไมไม่นั่งวะ?
โต๊ะเป็นโต๊ะเตี้ยแค่ระดับเข่า มีโซฟากับเก้าอี้เสริม ผมนั่งอยู่ฝั่งโซฟาเพราะมันสบายกว่า แต่โซฟามันดีไซน์ให้คนนั่งได้แค่2คน ซึ่งผมกับไอ้พี่รหัสผมนั่งอยู่ก่อน แล้วไอ้เชี่ยพอสมันจะเบียดเข้ามาทำไมอีกวะ? กลายเป็นผมที่นั่งกลางอย่างอึดอัด จะขยับก็ลำบาก
“เห้ย ใครดูดบารากุกับกูมั่ง?” พี่แซคที่นั่งข้างพี่โอเชี่ยนถามขึ้น
“ผมเอาด้วย”
“ดูดเป็นเหรอมึงอะ?” ไอ้พี่วอร์มถาม แต่ผมไม่ตอบพี่วอร์ม แต่หันไปพูดกับพี่แซคแทน
“องุ่นมิ้นท์นะพี่”
“เหยดดดดดดด เป็นจริงวะ ฮ่าๆ หลานรหัสมึงเจ๋งวะแซค” พี่โอเชี่ยน หัวเราะผมอย่างสบายอารมณ์ แต่คือกูหงุดหงิดครับ เบียดกูทำห่าไรนักหนา ทั้ง2ตัวเลยแม่ง
คนอื่นนั่งคุยกันเสียงดัง หาเรื่องมาพูดได้ไม่หยุดหย่อน ส่วนผมก็อาจมีพูดแจมบ้างเล็กน้อย ไอ้พี่วอร์มก็เอาแต่หัวเราะ ส่วนเหี้ยพอสนี่...จะปี้หญิงข้างกูแล้วครับ ไม่รู้ว่ามันไปตกมาได้ตั้งแต่เมื่อไหร่ หรือคุณเธอมาเสนอถึงที่ก็ไม่รู้เพราะผมไม่เห็นมันลุกไปไหนเลย สาวสวยไม่สวยในร้านนี้ผมสังเกตได้เลยว่าลอบมองมาที่โต๊ะพวกผมบ่อยๆ เหมือนเป็นคลังสินค้าให้พวกเธอเลือกชมเลือกซื้ออย่างนั้นแหละ ..แต่ก็นะ โต๊ะผมมันก็เหมือนรวบรวมคนหล่อคนหน้าตาดีเอาไว้จริงๆ
แต่ผมขอสาบานว่า ผมหล่อสุดครับ ฟังธง!
“เถิบดิ๊” ผมเลือกที่จะออกทางพี่วอร์ม
“ไปไหน”
“เยี่ยว”
“ให้ไปเป็นเพื่อนมั้ย?”
“ไม่เป็นไร เดี๋ยวมา แป๊ปเดียว”
ผมยังเดินตรง โลกไม่หมุน ทางไม่คดเคี้ยว ไปถึงห้องน้ำก็จัดการธุระให้เสร็จ พอเดินออกมาก็ดันไปชนกับใครบางคนเข้า
“อุ๊ย! ขอโทษนะค่ะ” สาวเจ้าพูดอย่างแอ๊บๆ...โง่แค่ไหนก็ต้องรู้แหละครับ ลงทุนตามมาถึงห้องน้ำ
“ไม่เป็นไรครับ แล้วคุณ...”
“แยมค่ะ” คนชนผมแบบตั้งใจยิ้มหวานให้ ก็น่ารักดีนะครับ ในที่มืดนะ แต่ตอนสว่างยังไม่รู้ หึหึ
“อ่อครับ แล้วแยมเป็นไรรึเปล่า?” ผมยิ้มให้แยม ดูท่าทางเคอะเขินหน่อยๆ
“ไม่เป็นไรค่ะแล้ว...”
“แกรนด์ครับ”
“อ๋อค่ะ แกรนด์ไม่เป็นไรใช่มั้ยค่ะ?”
แต่ผมยังไม่ทันจะตอบก็มีมือมาวางบนไหล่ผม แถมยังกดแรงซะด้วย
“มึงมีไรกับเมียกูรึเปล่า?”
ผมเฉยๆ แต่แยมหน้าซีดเผือด รีบอธิบาย
“เปล่า ไม่มีไร แยมแค่เดินชนเค้าเฉยๆ อะเอ่อ...แยมขอตัวก่อนนะค่ะ” แล้วแยมก็รีบเดินจากไปพร้อมทั้งลากผัวของเธอไปด้วย
เกือบไปแล้วกู...
เซ็งวุ้ย สาวก็ไม่ได้ แถมพอกลับมานั่งโต๊ะยังเจอหน้าไอ้เหี้ยพอสอีก ว่าแต่สาวมันไปไหนละ? แต่ผมก็ไม่ได้สนใจไรมาก ตัดสินใจย้ายที่ไปนั่งข้างไอ้ทัชที่อยู่เยื้องๆกับโซฟา
“อ่าวไมมานั่งนี้วะ”
“ช่างเหอะ” ผมบอกปัดๆ ผมคว้าแก้วใครไม่รู้มาดื่ม ..
เหี้ย! เบียร์นี่กว่า ช่างแม่ง แดกให้อ้วกแตกตายไปเลย
“เห้ยๆ เบียร์นะมึง” ไอ้แทนปรามๆ
“แล้วไงวะ?”
“เดี๋ยวก็ตีกับเหล้าในท้องมึงจนอ้วกหรอก .. กูเสียดายของ เอามาให้กูแดกดีกว่า ฮ่าๆๆ” แล้วมันก็คว้าแก้วในมือผม หรอกเข้าปากมันจนหมดแก้ว
เอ้าไอ้เหี้ยยยยยย อยู่ดีๆมาแย่งกู
ผมไม่พอใจ แต่ไม่แสดงอาการอะไรออกไป เอื้อมมือไปคว้าท่อสูบทรงสูงที่ตั้งอยู่กลางโต๊ะ อัดเข้าไปเต็มปอด กลิ่นองุ่นผสมมิ้นท์ที่หอมอวลไปทั่วบริเวณ ทำให้ผมเคลิ้ม ปล่อยสายควันสีขาวออกมายาวๆ
แม่งสุดยอดอะ
ทั้งหอมทั้งเคลิ้ม คนละเรื่องกะกรองทิพย์เลย
ขณะที่ผมกำลังเคลิบเคลิ้ม ก็มีมือขาวๆของคนที่นั่งบนโซฟามาหยิบท่อสูบอีกอันไปเช่นกัน
ไอ้เหี้ยพอสมองหน้าผม สูบอัดเข้าไป ก่อนจะปล่อยควันสีขาวที่มีกลิ่นเหมือนล่องลอยอยู่ในสมองผมออกมา มันยกมุมปากน้อยๆ
“หอมดีวะ” มันพูดชมบารากุ แต่มองหน้าผมทำไมครับ?
“หึหึ ลองแอ๊ปเปิ้ลคู่มะ? รสนี้ก็โอเคนะ” พี่แซคหันมาถาม ไอ้เหี้ยพอสพยักหน้า มันวางท่อสูบแล้วหันไปแดกเหล้าต่อ
“พอได้ละมึง มาแดกเหล้าไม่ได้มาดูดบารากุ” ไอ้พี่วอร์มแม่งอยู่ดีๆก็ดึงท่อออกจากปากผมเฉยเลย
อ่าวแล้วนั่น.. ไอ้พี่รหัสเฮ็งซวยครับ มึงเอาท่อที่กูดูดเมื่อกี้เข้าปากตัวเองทำไมครับ?
ผมทำเสียงจิ๊จ๊ะไม่พอใจ
ด่ากู แต่ตัวเองเสือกดูดเองซะงั้น?
ไอ้เหี้ยพอสลุกขึ้นยืน มันเดินไปไหนไม่รู้ผมไม่ได้สนใจ สนใจเพียงแต่ว่า ได้เบาะนุ่มๆคืนแล้ว ผมรีบไปนั่งแทนที่มันทันที
ตอนนี้ไอ้แทนกำลังตะโกนแหกปากร้องเพลงตามดนตรีสดบนเวที ไอ้ทัชออกไปคุยโทรศัพท์กับเมีย นี่มึงต้องคอยรายงานตลอดเลยเหรอวะ? พี่แซคกับพี่โอเชี่ยนได้สาวมาแล้ว..แต่ที่แรงกว่านั้นคือพี่โกเม่ได้หนุ่มที่ไหนมาไม่รู้ครับ หล่อใช้ได้ นั่งเกยตักกันอยู่ จมูกของไอ้หนุ่มคนนั้นก็เอาแต่ซุกแถวๆคอของพี่โกเม่ แต่ดูเหมือนจะไม่มีใครสนใจเท่าไหร่..
สงสัยพี่โกเม่คงเลิกสนใจไอ้ทัชแล้วมั้ง? แต่พี่เค้าน่าจะรู้แหละว่าที่ผ่านๆมาคือไอ้ทัชมันเล่นด้วยตามน้ำ ไม่ได้คิดอะไรจริงจังเกินเลย แถมตอนนี้มันก็ยังมีเมียสวยระดับดาวคณะ
ยิ่งดึกยิ่งมันส์ยิ่งเคลิ้มยิ่งเมาคนก็ยิ่งเยอะ ผสมปนเปมั่วกันไปหมดแล้วครับ แต่ผมยังมีสติรับรู้พอว่าใครเป็นยังไงหรือตัวเองกำลังทำอะไรอยู่
ไอ้พอสที่หายหัวไปนานกลับมาตั้งแต่เมื่อไหร่ไม่รู้ มันคุยกับไอ้พี่แซคกับพี่โอเชี่ยนได้สักพัก ก็มานั่งเบียดผมอีกครั้ง ผมเลยต้องกระเถิบชิดพี่วอร์มเข้าไปอีก
“เบียดทำเหี้ยไร เก้าอี้ก็มี”
“กูว่ากูบอกมึงแล้วนะให้พูดกับกูดีๆ” มันกระซิบข้างหูผม ได้กลิ่นหอมๆของแอ๊ปเปิ้ล เลยคว้าท่อมาสูบอีกครั้ง เอาท่อออกจากปากแล้วพ่นควัน แต่จู่ๆไอ้เหี้ยพอสมันก็แย่งท่อไปจากมือผมแล้วสูบต่อทันที
โอ๊ยยยย เป็นเหี้ยไรกะกูมากปะ?
ผมได้แต่เซ็งและก็สบถในใจ ไม่อยากอาละวาดไม่อยากให้เป็นเรื่อง แก้เซ็งด้วยเบียร์ช้างคลาสสิค กระดกเอาๆไม่มีใครห้าม ไอ้พี่วอร์มก็แสนดีเหลือเกินกลัวว่าผมจะหายไปมั้ง ถึงต้องเอามือมาวางไว้บนหน้าขาผม
ทำไมมันเลื่อนขึ้นมาเรื่อยๆวะ? หรือกูคิดไปเอง??
“ไปห้องน้ำกับกูหน่อยแกรนด์” ไอ้พี่วอร์มกระซิบข้างหูผมเสียงกระเซ่า เหมือนจะทนไม่ไหวแล้ว ริมฝีปากแอบเฉียดแก้มผมไปนิดนึง
ผมไม่รู้ไม่สนไรทั้งนั้น แอ๊ปเปิ้ลหอมหวานอบอวลเต็มสมอง เคลิ้มไปกับกลิ่นควันที่พวยพุ่งออกมา
“แกรนด์” เสียงโหดขึ้นนิดๆ
“เออออออออออ ลุกสิวะ”
ผมกับพี่รหัสเดินไปเข้าห้องน้ำด้วยสภาพทุลักทุเล เดียวเดินชนโต๊ะโน้นโต๊ะนี้ กว่าจะถึงห้องน้ำได้ใช้เวลาไปเยอะทีเดียว ผมพยุงพี่วอร์มเดินไปยังโถฉี่ คราวนี้ต้องช่วยตัวเองแล้วนะ ให้ผมช่วยประคองน้องวอร์มน้อยด้วยคงไม่ได้ เพราะผมก็ปวดเหมือนกัน
“แกรนด์”
อะไรอีกวะ เรียกกูอยู่ได้ แม่ง
“ชะ .. ช่วยกูหน่อย” ผมหันไปมอง...พี่วอร์มแม่ง...เซ็กซี่สัดๆ ปากกับแก้มแดงๆ ฝ่ามือยันฝาผนังไว้ ผมเลยปรี่เข้าไปช่วย เอาแขนพาดบ่า หัวพี่แกซบลงมาคอที่ผม หายใจแรง เล่นเอาขนตั้งชัน
ทั้งๆที่รู้ว่าไอ้ประโยคขอร้อง ‘ช่วยกูหน่อย’ นั่น..มันหมายถึงอะไร แต่ผมทำเป็นไม่รู้เรื่อง ไอ้ที่วางมือบนหน้าขาคงอยากจะบิ้วอารมณ์ผมละสิท่า..ก็บิ้วขึ้นนะ แต่ยังไม่ถึงขั้นทนไม่ได้ เดี๋ยวไว้หาสาวๆกลับหอสักคนแล้วกัน ตอนนี้เอาไอ้พี่รหัสที่พยายามจะเกาะเกะผมกลับคอนโดไปก่อน
ท่าทางจะดื่มหนัก เป็นได้ถึงขนาดนี้ .. ที่ผ่านมาพี่วอร์มไม่เคยมีทีท่าว่าอยากให้ผมช่วยระบายความใคร่หรืออยากจะระบายความใคร่ให้ผมเลย มีแต่ความห่วงใยระหว่างพี่กับน้อง .. อีกอย่าง ผมสร้างกำแพงขึ้นมาไม่อยากให้เกินเลย ซึ่งดูท่าทางพี่วอร์มก็รู้ เลยได้แต่ทำเสียงโหดกลบเกลื่อน
พยุงมาถึงโต๊ะผมก็บอกให้พี่รอยช่วยไปโบกแท็กซี่หน่อย สภาพนี้ขับรถไม่ไหวแน่ พี่รอยเลยอาสาจะขับรถไปส่งเองเพราะพี่แกก็จะกลับเนื่องจากล่วงเลยวันใหม่มาได้สักพักแล้ว ไอ้พี่วอร์มมีอาการดื้อนิดหน่อย จะไม่กลับ อยากดื่มต่อ สลับกับเรียกชื่อผม เลยต้องอาศัยแรงคนอื่นๆช่วย จนในที่สุดก็จับยัดเข้ารถได้สำเร็จ
กลับมานั่งโต๊ะแดกต่อและได้เวลาออกล่าสาวๆ ผมเนียนเต้นไปเรื่อยๆหาคนที่ใช่ ตรงใจและใจตรงกัน
โป๊ะเชะ! สายเดี่ยวเสียวหลุด เอวลอยขายาว ปิดล่างเรียบร้อยแต่บน..แม่เจ้าโว๊ยยยยยยยย
ผมรีบเนียนไหลไปตามผู้คน จนถึงตัวในที่สุด
“โทษนะครับ” เป้าหมายหันมามอง...แต่งจัดไปหน่อย แต่โอเคหุ่นเวิร์ค “ขอนั่งด้วยคนได้มั้ยครับ?” ผมนั่งที่เก้าอี้ข้างๆทันทีที่ได้รับอนุญาต
“ผมชื่อแกรนด์ครับ”
“ของขวัญค่ะ”
“มาคนเดียวเหรอครับเนี่ย?”
“เปล่าค่ะ มากับเพื่อน แต่เพื่อนทิ้งไปไหนแล้วก็ไม่รู้”
“งั้นผมนั่งเป็นเพื่อนนะ” ของขวัญยิ้มตอบก่อนจะถามว่า
“แล้วแกรนด์มาคนเดียวเหรอ?”
ผมกำลังจะอ้าปากตอบ...
“เปล่า ไอนี่มันมากับพี่น่ะขวัญ” เสียงมาพร้อมกับมือที่โอบบ่าผมไว้
ผมหันหลังกลับไปมอง...
“อ๋อค่ะพี่พอส”
ไอ้เชี่ยยยยยยยยยยยยยยยยยยย
นี่กูมาม่อเด็กมันเหรอเนี่ย แม่งเอ๊ย!! หมดรมเลยกู
“งั้นพี่กับแกรนด์ขอตัวก่อนนะครับ ไว้เจอกัน” มันบีบไหล่ผม เป็นการบังคับกลายๆว่าให้ผมตามมันซะดีๆ
“บายค่ะพี่พอส ว่างๆก็โทรหาได้ตลอดนะคะ”
มันลากผมมาที่โต๊ะแต่ดันไม่ให้ผมนั่ง จะให้กูยืนแดกเหล้าเหรอสาดดดด?
ผมคว้าแก้วเหล้าที่มั่วกันไปหมด ไม่รู้ว่าแก้วไหนโดนน้ำลายใคร แต่ผมก็ไม่แคร์ เลือกแก้วที่ชงมาเต็มกรอกเข้าปาก
“กูกลับก่อนนะ ไอ้แกรนด์ก็จะกลับพร้อมกู เดี๋ยวกูไปส่งมันเอง”
ห๊ะ! เหล้าแทบพุ่ง ดีที่ยั้งทัน
“อะไร ใครจะกลับกับมึง?”
“มึงไง” น้ำเสียงมันเหมือนโมโหใครมา แล้วมาระบายที่ผม
“เหี้ยเหอะ กูจะแดก กูไม่กลับ”
แต่มันหาได้ฟังที่ผมพูดไม่ ไอ้เหี้ยพอสมันบอกลาเพื่อน คว้าคอเสื้อผม
“กูกลับละ ไว้เจอกัน”
“เชี่ยยยย กูไม่กลับไอ้สัด!” ผมสะบัด ตวาดใส่มัน ไอ้แทนไอ้ทัชเห็นท่าไม่ดีจึงรีบเข้ามาช่วย...มัน
ไอ้เพื่อนเหี้ยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย
“พี่พอสใจเย็น”
ไอ้พอสแบบว่าโคตรน่ากลัว ถ้ามันหลุดจากไอ้ทัชกับพี่แซคที่จับไว้นี่ผมคงเจ็บหนัก
คิดว่าผมกลัวมันเหรอ? เปล่าเลย.. . ผมพร้อมเสมอ จะมีเรื่องกลางร้านก็ได้นะ หึ
“ปล่อย”
แขนที่ถูกล๊อคไว้ถูกปล่อยทันที มันมองหน้าผม
“มึงจะกลับไม่กลับ? .. . ถ้าไม่กลับกูจูบมึงกลางร้านแน่!”
ทุกคนอึ้ง อ้าปากค้าง
แต่ผม..กำหมัดแน่น...
“มึงอย่าคิดว่ากูไม่กล้านะ..”
ผมจ้องตามัน .. มันเอาจริงแน่
ขนาดในห้องน้ำคราวก่อนมันยังกล้า ...
“เออกลับ!”
ไม่ดงไม่แดกแม่งละ ผมเดินออกมาจากร้านทันที ไอ้เหี้ยพอสมันเอาเงินให้พี่แซคไว้เท่าไหร่ไม่รู้แล้วตามผมมา
หัวคว- ไอ้สัด แม่ง จังไร ชิงหมาเกิด ระยำ เลว ชั่ว เหี้ย
ผมได้แต่ก่นด่ามันในใจ จนไม่รู้ว่าเดินไปทางไหน หน้ามืดตาลายหูอื้อเพราะความโกรธ
“จะไปไหน รถกูอยู่นี่”
ผมหันหลังกลับไปมอง ไอ้เหี้ยพอสยืนเท้ารถบีเอ็มสีดำคันหนึ่ง
“แล้วกูจะรู้มั้ยว่ารถมึง ไอ้สัด”
กูไม่ใช่อับดุลนะที่จะได้รู้ว่ามึงมีรถกี่คัน ยี่ห้อไร สีไหนบ้าง
ผมเดินกลับมาที่รถบีเอ็มมัน แทรกตัวเข้าไปนั่ง ประชดมันด้วยการปิดประตูแรงๆ
“ถ้าพังจ่ายค่าซ่อมให้กูด้วย”
ไอ้เวรรรรรรรรรรรรรรรร!!
โปรดติดตามตอนต่อไป
ติ-ชมได้เลยนะคะ
กว่าจะลงเอยกัน..แพรว่าปีหน้าอะ 555555555555555555+
นิยายเรื่องนี้เต่าคลานได้อีก :เฮ้อ:
-
เล่นบังคับตลอดแบบนี้ ใครจะไปชอบ ตีกันตายก่อนล่ะไม่ว่า
-
ว๊าย แกรนด์ไม่แน่จริงนี่หว่า แน่จริงก็ต้องไม่ยอมกลับดิ (อยากให้พี่พอสจับกดกลางร้านไปเลยให้รู้แล้วรู้รอด!!)
-
กว่าจะโอเคกันได้. โหยยย. อีกอย่างนะ เอาพี่วอร์มไปคู่กับคนอื่นเลยยยย. --"
-
อยากอ่านต่ออออออออออออออออออออออออ
พี่วอร์ม พี่วอร์มต้องเด็ดขาดกว่านี้นะ!!
-
พี่พอสออกนอกหน้านะ หุหุหุหุหุ
แกรนด์ยังคงมึนต่อไป 555
สรุปพี่วอร์มชอบแกรนด์จริงๆรึนี่
-
เง้อ~พี่วอร์มอ่ะคิดไม่ซื่อซะแล้ว แกรนด์อ่ะของพี่พอส
-
อื้อหือ อย่างกับสงครามย่อยๆระหว่างพี่พอสกะพี่วอร์มในร้านเหล้า
ส่วนตัวชนวนสงครามดูจะไม่ได้รู้เรื่องรู้ราวไปกะเค้าเล้ยยย ยั่วให้หนุ่มๆเค้าตีกันได้อีก
แต่พี่วอร์มนี่เมาจริงหรือหวังผลละเนี่ย ยังไงๆคราวหน้าแกรนด์ก็คงต้องระวังตัวขึ้นแล้ว
เหมือนจบงานแล้วหมดโปรโมชั่นพี่ที่แสนดีซะอย่างงั้น
แล้วที่ไปลากแกรนด์ออกมาเนี่ย ท่านพี่พอสเค้าคิดอะไรของเค้ากันนะ
จากที่เหมือนจะดีกัน เดี๋ยวก็เขม่นกันอีกหรอก
-
สนุกกกกก มาต่อไวๆนะฮ้า
-
พี่พอสหึงล่ะซิ เห็นแกรนด์ไปจีบสาวอะ
-
แกรนดื้ออ่ะ ดื้อมากๆ
พี่พอสก็ชอบรังแกเด็กอยู่เรื่อยเลย
ส่วนพี่วอร์ม...เอิ่ม พี่ท่องไว้นะว่านั่นน้องนะน้อง ฮ่าๆ
-
ปากเก่งงี้ต้องจัด o13
ขอบคุณสำหรับพีเอมนะ :-[
-
พอสหึง
สรุปว่าพี่วอร์มชอบแกรนด์จริงๆด้วย
รอติดตามจร้า
-
เมื่อไหร่จะได้กัน
ลุ้นแทบตายละตอนนี้
-
พี่วอร์มต้องคิดไรกะแกรนด์แน่นอน และที่แน่คือพี่พอสเริ่มรุกแล้ว
-
เค้าอยากได้ NC ตอนที่ 2 อ่ะตัววว~ :z3:
รบกวนส่งมาที่เมลนี้ gozzip_tangkwaแอดhotmail.com ได้ม่ะ? :call:
-
ในที่สุดก็ตามทัน
-
เค้าอยากได้ NC ตอนที่ 2 อ่ะตัววว~ :z3:
รบกวนส่งมาที่เมลนี้ gozzip_tangkwaแอดhotmail.com ได้ม่ะ? :call:
ตอนที่3หรือเปล่าเอ่ย? เอาตอนที่7ด้วยมั้ย
จดวส่งให้ทางเมลพรุ่งนี้น้า
วันี้ติดภารกิจแบบไอแกนในตอนที่12คะ อิอิ
คงอัพไมได้ แหะๆ ไว้ พรุ่งนี้จะชดเชยให้นะคะ จุ้บบ
ช่วงนี้ฝนตกทุกวัน รักษาสุขภาพกันด้วยเด้ออ
ขอบคุนทุกเม้น ทุกเป็ด ทุกวิวค่าา ^^
ปล.พิมในไอโฟนยากสาดด !!
ปลล.ร้านที่ไปกินชื่อใบ้ว่าชื่อร้านวันนี้คะ อิอิ
เจอทักได้เด้อ (แล้วจะรู้มั้ยว่านังแพรคือคนไหน55)
ปลลล.thx god its friday ~~
-
แงงง จะเอาวอร์มแกรนด์ๆ :m15: :m15:
-
ไปร้านนั้นเหรอคับ ไว้เจอจะไปทักนะคับ 5555 >>>> สงสัยต้องเดินถามทุกโต๊ะ
อย่าลืมมาต่ออีกนะคับ อยากรู้แล้วอ่ะพี่วอร์มจะทำคะแนนทันป่ะเนี่ยะ
-
ตามนั้น
กว่าจะรักกันตีกันตายก่อน ก็ดีอะ ชอบพี่วอร์ม 5555555555555
ขอแบบสามพี!! *จะบ้าหราาาา*
ชอบพี่วอร์มแกรน กับแกรนพอสนะ -..-
ขอฉากหึงโหดกับขี้แกล้งสักนิดนิด น่ารักดี
อิย้ะ! รอตอนต่อไปปปป สู้ๆ นะฮ๊า
-
NC NC NC 555 หื่นซะไม่มีเรา
แต่แกรนยอมเฮียพอสอ่ะ อั้ยย่ะ
ค้างๆรีบมาต่อเร็วๆนะคะ
-
o13
-
ท่าทางพี่พอสจะซาดิสม์
-
รอตอนต่อไป พี่พอสจัดการ อุว้ะฮ่าๆๆๆ :-[ :laugh:
-
กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดด ว้อนท์ตอนต่อไปมาก :sad4:
คู่นี้รุนแรงเสมอต้นเสมอปลายจริงๆ
-
เชียพี่พอสจับกดเลย
-
:haun4:
-
เราว่าพี่วอร์มชักจะน่ากลัวแล้วนะ
คิดอะไรกับน้องรึเปล่าเนี่ย
สายรหัสนะพี่ ไม่น่าเชื่อว่าจะยังมองหน้ากันติดอ่ะ
-
หนูจะเอาพี่วอร์ม 555
ดูพี่วอร์มดิบเถื่อนมากตอนนี้
ส่วนพอสดูไม่เร้าใจเลย
เอาแต่บังคับเขา
แบบนี้เมื่อไรจะได้ล่ะเนี่ยย
-
พี่พอสเท่อะ พี่แกวนมากมายแต่กวนสู้น้องแกนไ่ได้เลยนะคะ
ไม่รู้ว่าไปกะพี่พอสจะถึงห้องหรือป่าวอะ อิอิ ท่าทางพี่แกหึงโหดออะ
สงสารน้องแกรนซะแล้วซิคะ (แต่เราเชียร์พี่พอสนะ 55+ )
ตอนหน้ามาต่อไวๆนะคะ jupx2
-
ตกลงจะยกให้ใครอ่า แพรี่เค้าไม่อยากให้แกน ดูมั่วๆแบบนี้อ่า
ตอนที่อยู่กะพี่วอร์มอ่า อะไรก็ไม่รุ....
-
ตัวละครเรื่องนี้มันถ่อยไปไหมคะ มันถ่อยจากระบบการศึกษาหรือจากพันธุกรรม แล้วไอ้การที่พูดกูมึง กินเหล้า เอาหญิง เราก็ไม่เห็นว่าจะทำให้บุคลิกของตัวละครมันดูแมนขึ้นมาเลย เพราะสุดท้ายมันก็กลับมาเอากันเองอยู่ดี
เพื่อ? ไม่ชอบมาอ่านทำไม?
ทำตัวหน้าเบื่อ ช่วยดูส่วนมากเค้าหน่อยน้ะ
-
มีเนื้อหาไม่เหมาะสม
กรุณาใช้วิจารณญาณในการอ่าน
13 - DRUNK ?
(อ่าน The Dark Side :: DRUNK ? คลิก (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=34038.msg2137627#msg2137627) )
ไหนว่าจะพากูกลับหอ ? .. . นี่มันถนนเส้นไหนวะเนี่ยยยยยย กูยิ่งโง่ๆเรื่องเส้นทางอยู่
“จะไปไหน .. . กลับหอกูเดี๋ยวนี้!” ผมหันไปพูดเสียงดัง “ถ้าจะไม่ไปส่งก็จอด กูจะลง”
นี่จะหลอกกูไปฆ่าหมกป่าสินะ แล้วเสือกมาทำเป็นคนดี จะพากูไปส่งหอ ถุ๊ย!
“หอมึงเล็ก”
“แล้วเกี่ยวไรกับมึงมิทราบ?”
ไอ้คนขับรถไม่ตอบ แต่กลับหักพวงมาลัยเลี้ยวเข้าไปคอนโดที่แค่ป้ายทางเข้าก็หะรูหะราซะจนอยากขโมยแล้ว ไอ้เหี้ยพอสมันคงอาศัยที่นี่เป็นที่ซุกหัวนอนสินะ แต่จากรถก็พอเดาออกว่ามันคงไม่นอนในห้องเท่ารูหนูแบบผมแน่
เดี๋ยวนะ แล้วมันพาผมมาทำไมวะ?
เดินผ่านลอบบี้ข้างล่างก็เกร็งแล้ว ทำตัวไม่ถูก มันไฮโซเกินไป ถึงแม้ว่ามันจะดึกจนแทบไม่มีคนแล้วก็เถอะ ไอ้เหี้ยพอสเดินนำผมไปยังลิฟท์ เมื่อลิฟท์มาถึงมันเข้าไปก่อน แต่ผมยังอยู่ที่เดิม
“อย่าให้กูต้องใช้กำลัง จะเข้ามาดีๆหรืออยากเป็นข่าวหน้าหนึ่ง?” ทั้งสายตาและคำพูดไม่มีส่วนไหนที่บอกว่าล้อเล่นเลย
แม่งไปฝึกวิชากดดันมาจากไหนวะ? กูจะไปฝึกมั่ง ไม่เคยขัดคำสั่งมันได้เลย พับผ่าสิ
สุดท้ายผมก็จำใจเข้าลิฟท์ไปกับมัน ตัวลิฟท์เคลื่อนขึ้นสูงเรื่อยๆ
กิ๊ง!
ชั้น 34
ถ้าเกิดไรขึ้นจะหนีทันมั้ยเนี่ยยย สูงไปม้อยยยยยยยยยยยยย T^T
พอออกจากลิฟท์มันก็เดินไปตามทางเดิน ประตูห้องไกลไปมั้ยวะ? ผมลองนับจำนวนห้องในชั้นนี้..เหยดเข้2ห้องเท่านั้น วีไอพีสุดๆ! แต่ทำไมยิ่งเดินเหมือนยิ่งกำลังจะเข้าถ้ำเสือเลยวะ?
ไขกุญแจ รูดคีย์การ์ด เปิดประตูเข้าไปภายในห้อง ... ไฟก็ติดสว่างจ้า เครื่องปรับอากาศทำงานทันที
เอ่อ...คิดสภาพห้องที่หรูที่สุดเท่าที่คุณผู้อ่านจะจินตนาการได้ละกันครับ ผมไม่ขออธิบายไรมาก
“อย่าบอกนะว่าจะให้กูค้างกับมึงที่นี่?” ผมเอ่ยปากถามก่อน
ไอ้เจ้าของห้องสุดหรูมันหันมามอง
“ก็เออสิวะ”
“แล้วทำไมไม่พากูกลับหอ”
“ห้องมึงเล็ก”
เอ้าไอ้สัด แล้วเกี่ยวไรกะมึงเนี่ยยยยยยยยยยย? คือมันเข้าใจผมมั้ย? ผมไม่ได้ต้องการค้างคืนกับมัน ผมต้องการนอนที่ห้องของผม ถึงห้องผมจะเล็ก แต่มันก็ไม่ได้หมายความว่าผมจะเอาไอ้เหี้ยพอสไปนอนด้วยนี่หว่า แม่ง
ผมชักสีหน้าไม่พอใจ
“หรือว่ามึงกลัว...”
“กลัวเหี้ยไร!” ผมตวาดกลับไปทันที
ค้างก็ค้างสิวะ ดีออก ห้องหรู เตียงนุ่ม อยู่สบาย .. เดี๋ยวพอแม่งเผลอๆ แมคบุคแอร์กับไอแพดมึงหายแน่นอน หึหึหึหึ (เลวละไอ้แกน)
“หึหึ” มันยิ้มมุมปาก ผมไม่ชอบมันยิ้มแบบนี้เลยอะ ดูเจ้าเล่ห์ หล่อแบดบอยยังไงก็ไม่รู้
RRRRRRRRRRRRRRRRRRR
ของผมแน่นอนคราวนี้ เพราะมันดังมาจากกระเป๋ากางเกงผมเอง
P’WARM
/อยู่ไหน/
ผมกดรับปุ๊ปพี่วอร์มก็พูดเสียงโหดปั๊บ
“เอ่อ...”
เอาไงดีวะ.. ผมหันเหลือบไปมองทางเจ้าของห้องนิดหน่อย ซึ่งมันก็กำลังมองผมอยู่เช่นกัน
“อยู่ห้องอะ” แต่ห้องไอ้เหี้ยพอสนะ...ส่วนที่เหลือผมได้แต่พูดในใจ “พี่อยู่ไหน สร่างแล้วเหรอ?” มีแรงกดโทรหาผมแบบนี้แสดงว่าโอเคแล้วสินะ
/เออๆ ดีละ กูโอเคแล้ว/
“...”
/เอ่อ .. .กู .. . ขอโทษด้วยที่ไปรุ่มร่ามกะมึง/ เหมือนว่าประโยคนี้พี่วอร์มต้องใช้พลังอย่างมากในการพูด
“ช่างมันเหอะพี่ นอนได้ละ” ผมบอกปัดๆ
/เออๆ ฝันดี/
ผมก้มมองโทรศัพท์ในมือ
ฟึ่บ!
“เห้ยย” อยู่ดีๆไอ้พอสที่โผล่มาตอนไหนไม่รู้ก็ดึงโทรศัพท์จากมือผมไปดื้อๆ “เอาคืนมา” ผมพูดนิ่งๆ ไม่ได้ไปเขย่งแย่งกับมันหรอก รู้ตัวดีว่าแย่งยังไงก็ไม่มีทางได้คืน ถ้าหากมันไม่ยอมให้ดีๆ ฝ่ายที่ชิงโทรศัพท์ไปเลื่อนๆดูบนหน้าจอไม่นานนักก็ขว้างไอโฟนไปยังโซฟา
เชี่ยยยยยยยยยยยยยยย ไม่ใช่เครื่องละ500นะสัด
แต่เวลานี้ไม่ใช่เวลาห่วงไอโฟน ผมควรห่วงตัวเองมากกว่า
ผมเดินจะไปหยิบสิ่งที่นอนแอ้งแม้งอยู่บนโซฟาสีดำตัวยาว แต่แล้วไอ้เหี้ยพอสมันก็ผลักผมจากข้างหลัง ทำให้ผมเซลงไปนอนบนโซฟา มือปัดไปโดนไอ้โฟนตัวเองกระเด็นไปไหนไม่รู้
อะไรวะ! ป่านนี้หน้าจอแตกไปแล้วมั้ง คว-
“ผลักกูทำเหี้ยไร! ถ้าไอโฟนกูพังซื้อให้ใหม่ด้วยนะสัด” ผมพยุงตัวเองให้ลุกขึ้น แต่ก็ไม่เร็วเท่าร่างสูงตรงหน้าที่ตอนนี้มันคร่อมผมแล้ว
สภาพนี้ .. เสียเปรียบทุกทาง
“เมื่อกี้มึงคุยกับใคร” น้ำเสียงมันนิ่ง จนเดาไม่ออกว่าคนพูดรู้สึกยังไง ตามันจ้องผม ใบหน้าอยู่ใกล้กันมากจนได้กลิ่นเหล้าและแอ๊ปเปิ้ลจากบารากุอ่อนๆ
“เรื่องของกู”
สงสัยคำตอบผมคงไม่ถูกใจมัน มันเลยเอาจมูกโด่งๆมาคลอเคลียแถวๆซอกคอและใบหู
“กับใคร” มันถามย้ำอีกครั้งด้วยเสียงกระซิบแผ่วเบา
“พะ...พี่รหัส พี่วะ..วอร์มอะ”
เชี่ยยยยยยยยยยย กูจะขนลุกทำเหี้ยไรเนี่ยยยย ไอ้เหี้ยพอสมึงช่วยลุกออกไปจากตัวกูก่อนได้มั้ยสัด
“หึ แน่ใจว่าแค่พี่รหัส?”
ผมไม่รู้ว่ามันต้องการจะสื่อถึงอะไร มันกลับมาจ้องหน้าผมอีกครั้ง
“ก็เออสิวะ แล้วจะให้เป็นเชี่ยไร”
“บอกว่าให้พูดกับกูดีๆไม่ใช่รึไง?”
“กูไม่นับถือมึงเป็นพี่!” ดวงตามันโกรธเกรี้ยวทันทีที่ผมพูดจบ
บางครั้งนะ ผมก็เบื่อตัวเองเหมือนกันที่ปากดีแบบไม่ยั้งคิด เพราะคำพูดหมาๆแบบเนี้ยละที่จะทำร้ายเราโดยที่ยังไม่ทันจะกัดตอบด้วยซ้ำ
“งั้นเป็นอย่างอื่นก็ได้ใช่มั้ย?!”
ริมฝีปากที่ถามเมื่อสักครู่ไม่ต้องการคำตอบเพราะตอนนี้กำลังบดเบียดกับริมฝีปากผม มือแกร่งบีบปากร่างที่อยู่ข้างใต้เพื่อให้ลิ้นร้อนเข้าไปควานหาความหวานได้สะดวก อีกมือก็รวบข้อมือไว้เหนือศีรษะป้องกันการประทุษร้าย ทิ้งน้ำหนักที่ขาเพื่อไม่ให้ดิ้นและถีบร่างที่กำลังทาบทับได้
ดิ้นจนหมดแรง ต่อต้านการรุกล้ำก็ไม่เป็นผล จูบเริ่มล้ำลึก จนผมต้องอ่อนระทวยเล่นไปตามลิ้นที่บังคับทิศทางให้เป็นไปอย่างช่วยไม่ได้ โดนดักไปทุกทาง ไม่รู้ว่าจะหนียังไงไหว ไม่รู้ว่าทำไมถึงกลายเป็นแบบนี้ไปได้
น่าแปลก...ที่ผมไม่ได้รังเกียจอะไรเลย
มันหวาบหวาม หัวใจเต้นรัวจนผมว่าไอ้คนที่ขโมยจูบผมอยู่นั้นก็รู้สึกได้ ข้อมือที่ถูกตรึงไว้คลายตั้งแต่เมื่อไหร่ก็ไม่รู้ มือหนาเคลื่อนไปตามลำคอ ลาดไหล่ สอดมือเข้ามาข้างใต้เสื้อ ลูบไล้ไปทั่วโดยเฉพาะบริเวณยอดอก ริมฝีปากหนานุ่มจากไปพร้อมกับลิ้นที่เปียกชุ่ม ย้ายมาประทับตรงซอกคอและหลังใบหูแทน
อะไรดลใจให้ผมจับชายเสื้อยืดไอ้หล่อตรงหน้าแล้วดึงขึ้นจนหลุดออกไปก็ไม่รู้ รู้แต่ว่าผมอยากสัมผัสคนๆนี้บ้าง ผลเลยกลายเป็นว่าบนตัวผมก็ไม่มีเนื้อผ้ามาขวางกั้นแล้วเช่นกัน
ลมหายใจร้อน กลิ่นแอลกอฮอล์ผสมกับกลิ่นแอ็ปเปิ้ลน้อยๆช่วยทำให้กามอารมณ์พุ่งขึ้นสูง
ผมว่าผมไม่ได้เมาเพราะไอ้เหล้าเบียร์หรือบารากุหรอก .. เมาเพราะไอ้เหี้ยพอสซะมากกว่า
น้องชายผมปวดหนึบ ตั้งตรงประท้วงว่าควรปลดปล่อยได้แล้ว ที่แกนกลางลำตัวของคนด้านบนก็เช่นกัน น้องชายมันต้องอึดอัดไม่แพ้กันแน่นอนจนผมต้องเขยิบตัวหนี .. น้องชายไอ้เหี้ยพอสมันใหญ่จนน่ากลัว
“พะ .. พอ .. พอก่อน .. อ๊ะ”
ลิ้นและริมฝีปากของมันปรนเปรอที่ยอดอกให้ผมจนผมต้องคอยระงับเสียงที่จะเปล่งออกมาอย่างลืมตัว ถ้าหากเป็นแบบนี้ไปเรื่อยๆ...ผมว่าผมต้องเสียเอกราชให้มันอย่างไม่ต้องสงสัย ผมอาศัยจังหวะที่มันกำลังหยอกล้อแถวๆเอวผม พลิกตัวให้ผมอยู่ด้านบนมันอย่างง่ายดาย ไม่มีการขัดขืนใดๆทั้งสิ้น ใบหน้าที่เต็มไปด้วยแรงอารมณ์และหงาดเหงื่อจ้องมาที่ผม คอยดูว่ากำลังจะทำอะไรต่อไป
ผมเป็นฝ่ายก้มลงไปจูบมันบ้างซึ่งมันก็ให้ความร่วมมืออย่างดี ไล่ไปตามแนวสันกราม ขบใบหูนิดๆเชิงทักทาย ฝากตราประทับด้วยริมฝีปากกับลิ้นผมนิดหน่อยพอให้มีลวดลาย แล้วหันมาจัดการกับอกแกร่งที่เต็มไปด้วยกล้ามเนื้อ ดูดดึงใช้ทุกเทคนิคที่เคยฝึกมากับสาวๆจนใบหน้าหล่อเหยแก ปลายนิ้วลูบไล้ผ่านสะดือและขนอ่อนที่ผลุบหายเข้าไปในกางเกง ชักชวนให้อยากรู้ว่าปลายทางนั้นมีอะไรซ่อนอยู่
ผมไม่รอช้า จัดการปลดซิบและถอดให้เรียบร้อยรวมถึงบ๊อกเซอร์ด้วย ...
มังกรแดงตัวน้อยๆที่ผมเคยเห็นเมื่อตอนอยู่ที่ผับ บัดนี้ได้ปรากฏต่อสายตาผมอย่างชัดเจนแล้ว ผมชะงักไปเล็กน้อยไม่รู้ว่าควรทำอย่างไรต่อ มึนงงสับสนเล็กน้อย
มันก็ผู้ชายผมก็ผู้ชาย .. แต่ผมไม่เคยมีประสบการณ์กับผู้ชายมาก่อน รู้แต่ทฤษฎีคร่าวๆคือมีฝ่ายรุกที่เป็นคนเอากับฝ่ายรับที่เป็นคนโดนเอาทางประตูหลัง
“เฮ้ยย”
เพราะมัวแต่เผลอคิด ไอ้หน้าหล่อมันขึ้นมาอยู่บนตัวผมอีกครั้งโดยที่ผมก็ยังอยู่ในท่าหันหลังเหมือนเดิม แต่มีมือยันตัวไว้
ชักไม่ปลอดภัยแล้วสิ...ยังดีที่มีกางเกงอยู่…
!!!!
แว๊กกกกกกก กางเกงหล่นไปอยู่ปลายเท้าตั้งแต่เมื่อไหร่ บ๊อกเซอร์เน่าๆนั่นก็ด้วย มือไวจริง
มันเริ่มทำการปลุกอารมณ์ผมอีกครั้งด้วยการจูบทั่วหลังที่ชื้นเหงื่อ กับมือมันที่กำลังครอบครองแกรนด์น้อย
“ห้องเล็กไม่พอ....คว-ยังเล็กอีกเหรอ”
เหี้ยยยยยยยยยยยยยยย จะตอกย้ำกูทำไมไอ้สัด
ขอชี้แจงเรื่องขนาดก่อนนะครับ คือของผมเนี่ยมาตรฐานชายไทย แต่มันนั่นแหละที่ใหญ่เกินชาวบ้านเขา
มือหนายังคงรูดขึ้นลงแบบไม่เกรงใจเจ้าของ นิ้วโป้งของมันเกลี่ยที่ปลายแกรนด์น้อย เร่งจังหวะการทำงานของข้อมือให้เร็วขึ้นอีกนิดจนที่ปลายเริ่มมีน้ำไหลออกมาปริ่มๆ เหมือนมันรู้ใจผมทุกอย่างว่าควรเร่งเมื่อไหร่ช้าจังหวะไหน
“อ๊ะ .. อ๊ะ .. !!”
ผมใกล้เห็นสวรรค์ปลายทางแต่แล้วจู่ๆมันก็หยุด...ผมหันไปมองหน้ามันอย่างไม่เข้าใจ
หยุดทำไมวะ? เหี้ยเหอะ คนกำลังจะเสร็จ
แต่แล้วก็ได้รับคำตอบเมื่อมันใช้มืออีกข้างลูบไปตามแก้มก้น แหวกทางเข้าที่ปิดตายมาตลอด ไม่เคยมีใครได้เห็น
“ดะ เดี๋ยวก่อน..มึงหยุดก่อนเลย” ผมผลักมันออก หันมาเผชิญหน้ากับมัน “ให้กูเอามึงก่อนสิวะ” เพราะเรื่องบนเตียงแบบนี้ไม่รู้ว่าใครเป็นยังไงกันแน่...โดยเฉพาะผมกับมัน เลยต้องทำการตกลงกันก่อน ถึงแม้ว่าจะโคตรขัดอารมณ์เลยก็เถอะ
“ไม่!” มันปฏิเสธทันทีแบบไม่ต้องคิด
“กูก็ไม่ยอมมึงเหมือนกัน”
“หึหึ เหรอ? .. แล้วเมื่อกี้ใครมันครางวะ?”
อะ อะ ไอ้สาดดดดดดดดดดดดดดด สถานการณ์พาไปโว๊ยยยยย
“นอนหันตูดให้กูแล้วอยู่เฉยๆจะดีเอง”
“ไอเหี้ย กูบอกว่าไม่ไง!”
ถึงผมจะตะโกนใส่มันแบบนั้น แต่ตัวผมก็คลานหนีมันนะครับ T_T
“กูให้โอกาสมึงเรียกกูใหม่...ถ้าเรียกดีๆกูจะยังไม่ทำอะไรมึงก็ได้ หึหึ” ส่วนมันก็ก้าวเท้าเข้ามาหาผมเรื่อยๆ
ไอ้จิ้งจอกเจ้าเล่ห์!! ขนาดข้อต่อรองมันผมยังเสียเปรียบอะคิดดู ร้ายกาจขนาดไหน!
“เอ่อ...”
“คิดดีๆนะ”
แค่คำพูดมันยังคุกคามจิตใจผมได้อะ คนไรวะ แม่งงงงงง
“พะ พี่พอส” เสียงแผ่วได้อีกกู คาดว่าไม่น่าเกิน 10 เดซิเบล
“อะไรนะกูไม่ได้ยิน” ไม่ได้ยินแต่กูเห็นนะว่ามึงยิ้ม
“พี่พอส...” เอาวะ ดังอีกหน่อย สัก 20 เดซิเบล
“มะกี้กูหูหนวกกะทันหันวะ”
ชะ เรี่ยยยยยยย
“พี่พอส!!!!!!!!”
เอาไป120เดซิเบลเลยสัด!! ข้างห้องก็คงได้ยินอะ ถ้ามึงไม่ได้ยินอีกคราวนี้กูขอแช่งให้มังหูหนวกจริงๆเลยสัด
“ครับ ว่าไง?” ทำหน้ายียวนกวนตีนใส่อีก...ใช่สิ๊
“เอ้า..ก็แลกกับที่มึงไม่ต้องเอาตูดกูไง อุ๊บ!”
มันจูบผมแบบไม่ทันได้ตั้งตัวอีกแล้ว
“อื้อ อื้ออออออ”
จนกว่าลมหายใจผมจะหมด .. นั่นแหละมันถึงยอมปล่อย คนห่าไรใช้ลิ้นเก่งชิบหาย กูต้องยอมตามมันตลอด ทำไมว้า?
“เอ่อ..พี่พอส .. ยะ อย่าทำไรผม. ..”
“แทนตัวเองว่าแกรนด์ด้วย”
ฮึ่ยยยยย ยอมๆมันไปก่อน .. อย่าให้ถึงทีกูบ้างละกัน..
นับ 1 2 3 ..
“พี่พอส..อย่าทำไรแกรนด์เลยนะครับ...”
โอ๊ยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย เกิดมายังไม่เคยพูดไรได้น่ากลัวขนาดนี้มาก่อนเลย แม่งเอ๊ยยยยย
ไอ้คนที่บังคับให้พูดก็เสือกยิ้ม อารมณ์ดีเข้าไป...ไม่ได้แกล้งกูแล้วจะไตวายรึไงวะ?
“ครับไม่ทำ...แต่หนอนน้อยของแกรนด์มันกำลังเติบโตอีกแล้ว...ทำไงดีละ?” ไม่ว่าเปล่า ก้มลงไปมองกลางลำตัวผม เพราะมัวแต่โดนมันป่วนประสาทเลยลืมนึกไปว่าตอนนี้มันกับผมกำลังอยู่ในสภาพไหน
“เดี๋ยวจัดการเอง” ผมพยายามจะลุก แต่โดนไอ้จิ้งจอกขัดไว้
“แต่มังกรของพี่ก็เหมือนกันนะ..”
รู้สึกว่าแม้งลำเอียงสัดๆ เรียกของตัวเองว่ามังกร แต่เรียกของผมว่าหนอน... ใช่เส่ กูไม่ได้ใหญ่เกินคนเหมือนมึงนี่
“ต่างคนก็ต่างจัดการเองสิวะ”
“แกรนด์” มันทำเสียงดุ คิดว่ากูกลัว?
เออ กูกลัว T_T
“แล้วจะให้ทำไง?”
ไอ้หน้าหล่อไม่ตอบแต่กลับคว้ามือผมไปจับมังกรของมัน แล้วมือมันก็จับของผมเช่นกัน โน้มตัวลงมาจูบผมแล้วกระซิบเบาๆไม่ห่างจากริมฝีปากมากนัก
“ไปพร้อมๆกันนะครับ”
หากสาวคนไหนได้มายืนแทนที่ผมตรงนี้รับรองว่าต้องอ่อนระทวยทุกราย ใบหน้าสุขสมที่ชื้นไปด้วยเหงื่อกำลังปฏิบัติกับผมแบบเดียวกันกับที่ผมทำให้มัน น้องชายของมันและของผมชนกัน ทำให้ยิ่งเพิ่มความเสียวซ่านเข้าไปใหญ่ คนตัวโตปัดมือผมออก จับน้องชายของตนและของผมเข้าไว้ด้วยกัน ขยับขึ้นลงไปพร้อมๆกัน .. .
“แฮ่ก .. แฮ่ก .. อ๊ะ”
เสียงหายใจหอบกระเซ่าดังไปทั่ว แต่ตอนนี้คงไม่มีใครสนใจ ความเสียวแล่นไปทั่วทั้งตัว .. จนในที่สุด ทั้งผมและมันก็ไปถึงที่หมายพร้อมๆกัน
“อื้มมมมม”
“อ้า ..”
สายตาประสาน ไม่มีใครพูดอะไร แต่มือที่กำลังลูบแถวๆก้นผมนี่มันอะไร ?
“พอเลย” ผมคว้าหมับที่ข้อมือมันให้หยุดการเคลื่อนไหว แต่ไอ้จิ้งจอกเจ้าเล่ห์ยังยิ้มน้อยๆราวกับไม่เดือดร้อนอะไร “กู..เอ๊ย แกรนด์ไปอาบน้ำก่อน ขอชุดกับผ้าเช็ดตัวด้วย”
“ไม่อาบด้วยกันเหรอ?”
พ่องงงงงงงงง
“อาบคนเดียวเลยไป๊ เป็นควายและ” ผมเดินไปเก็บเสื้อผ้าที่ถูกถอดวางระเกะระกะแล้วปาใส่หน้าไอ้หล่อ หวังจะให้หน้าหล่อๆของมันสลดบ้าง
แต่กลับกลายเป็นว่า...เป้าบ๊อกเซอร์อยู่ที่กึ่งกลางหน้ามันพอดีเป๊ะ!
เหอๆ แม่นได้อีกกู
“อ้าวนี่มันบ๊อกเซอร์ของแกรนด์นิ โยนให้พี่ทำไม?” มันชูบ๊อกเซอร์เน่าๆของผม “อ๋อ...อยากให้เก็บไว้เป็นที่ระลึก ได้ๆ พี่จะเก็บไว้เป็นอย่างดี ฮ่าๆๆๆๆ”
และเสื้อ กางเกงอีกหลายตัวก็ลอยไป...
ไอ้คนโดนปาใส่ก็ยังหัวเราะ ไม่สะทกสะท้านใดๆทั้งสิ้น
อะ อะ อะ อะ ไอ้สาดดดดดดดดดดดดดดดดดด
ด่าไม่ถูกเลยโว๊ยยยยยยยยยยยยยย
โปรดติดตามตอนต่อไป
อยากให้คอมเม้นต์ถึงตอนncเยอะๆนิดนึง อยากรู้ว่าแพรเขียนแล้วเป็นยังไงอะ แหะๆ จะได้นำไปปรับปรุง
ดิบ เถื่อนไป ไม่ชอบอะไรยังไง บอกได้เลยคะ แพรอ่านทุกคอมเม้นต์จริงๆ
ส่วนค.ห.ของ Thengja .. ตินิยายแพรไม่ว่าหรอกคะ เข้าใจดี
แต่ไล่ลามไปด่า ติติงนิยายเรื่องอื่นๆที่เค้าเขียนกันดีๆ...มันมากไปหน่อยนะคะ เหอะๆ
ขอโหวตสำหรับตอนหน้า..
กด 1 ถ้าหากท่านต้องการอ่าน "Pause Part" บ้าง
กด 2 ถ้าหากท่านต้องการอ่านในฉบับของไอ้แกนต่อไป
ขอบคุณทุกเม้น ทุกเป็ด ทุก+ ทุกวิว ค่ะ :pig4:
_________________________________________________
111111111111111111111111111111111111111111111111
ที่บ้านขายเลข1ค่ะ กร๊ากๆๆๆๆๆๆ ขอโหวตเองก่อน คริคริ
ถาม : ทำไมไม่ตั้งโพลหน้าแรกละย่ะนังแพร?
ตอบ : อ๋อ ไว้สำหรับทำโพลที่มันสำคัญจริงๆกว่านี้อะจ้า
จุ้ฟๆ ไปปั่นงานและ ดองไว้อาทิตย์นึงแล้วงะ :m15:
________________________________________________
-
ขอๆๆๆๆๆ >w< หุหุ
ในที่สุดแกรนด์ก็โดนปราบจนได้ หึหึหึ #มันต้องอย่างนี้
-
ขอด้วยก๊าบบบบบบบบบบบ
ในที่สุด แกรนด์ อ๊ายย ไม่อยากจะคิด
-
เพิ่งเห็นว่าอัพตอน 13 แล้ว
ขอตอนพิเศษของ ตอนล่าสุด ด้วยครับ ^^
-
เอ่อะ ขอทุกตอนได้มั้ย :L2: :L2:
:pig4:
-
ความกวน teen ของแกรนด์ เยอะน่ะ
ดีน่ะเนี่ยที่มีพวกพ้องและน้องพี่คอยดูแล
ไม่งั้นคงโดนไปมิใช่น้อยแล้วน่ะเนี่ย
รบกวนขอตอนพิเศษด้วยนะคร๊าบบบบ
ขอบคุณ
-
กดหนึ่ง 1111111
อยากอ่านพอสบ้าง อะไรบ้าง
ปล.ขอตอนที่ตัด นั้นด้วยคน
-
พี่พอสนี่ก็.... o16
-
กด1 ค่ะ เรารอพาสพี่พอสมานานแล้ววว ว่ะฮ่าๆ
แหมๆ พี่พอสหึงแกรนด์อ่ะดิ
-
แกนโดนปราบพยศ หุหุ :z1:
แต่พอสก็ซึนแท้เนาะ
มัวแต่ซึนแบบนี้ ระวังพี่วอร์มมาแย่งเหอะพอสเอ๋ย o18
-
แอบชียร์พี่วอร์ม ถึงจะคิดไว้ว่าพี่พอสเป็นพระเอกชัวร์
ล่าสุดเหมือนแกรนด์ยอมพี่พอสง่ายไปไหม อ๊ากกกก
-
แกรนเอ๋ย เจ้าโดนเเ้ล้วหล่อ ๕๕๕๕๕
แอบเชียร์วอร์มเบาๆ อย่าเอ๊ดไป! เดี๋ยวเค้ารู้
PM ไปเเล้วน่ะเฮิ๊ฟฟฟฟฟฟฟ ((:
+1 เด้อ~~
-
ขอด้วยง๊าบ แกรนด์ยอมพี่พอสคนเดียวเลยนะเนี้ย น่ารักดีอะ ถ้าแกรนด์ไม่เป็นแบบนี้ก้อไม่ใช่แกรนด์สิ อิอิ
-
-ขอด้วยคนจะ แต่ว่าแกนด์นี่คงซ่าแบบเล็กพริกขี้หนูเปล่าอะ
ไม่ได้ดูตัวเองเลย แต่ฟีโรโมนแรงจัด
-
ขอด้วยคนค่าา >///< อยากอ่านๆๆๆ
-
กด1
ขอด้วยๆ ขอทุกตอนเลย
เราพร้อมล่ะ
-
พี่พอสหื่นอ่ะ
ขอตอนพิเศษของตอนล่าสุดด้วยคนนะคร้าบ^^
-
พี่พอสหึงแกรนด์อ่า น่ารักจริงเชียว เอาพี่วอร์มไปเก็บได้มั้ย พี่รหัสอะไร ไม่ไหวๆ ขอโหวตอ่านตอนพี่พอสบ้าง ฮิ้วววว ขอเอ็นซีตอนที่ 13 ด้วยจ้า :))
-
พี่วอร์มค่า 3333333333333333333333333333333333333333333 *ไม่ใช่และ*
งานนี้ก็ต้อง....
1111111111111111111111111111111111111111111111111111111
ขอยาวๆ555555
พี่พอสแม้งงงงงงง *ยังมิได้ฉากมิเหมาะสม (หื้มม?)*
โฮ้ยตอนนี้ก็น่ารักอีกละ พี่พอสอ้าาาาาาาาาาาา *ิอะไร?*
แบบ.. อันนี้ไม่โกหกแล้วช่ะ? เค้าอยากได้เซอร์วิสสามพีจริงๆนะตัว :monkeysad:
อั้ยยะ รอรอรอรอรอ สนุกอีกแล้ว *ติดทุกตอนเหอะ*
>< สู้ๆ
-
ขอด้วยคนนะคะ :D:D
ชอบพี่พอสอะ ปราบไอ่แกรนด์ไปเลยนะ
พี่วอร์มดูก็รู้ว่าคิดไม่ซื่ออออออออออ
-
โอ้วววววว ขอด้วยยยยยยค่ะ ทั้ง2ตอนเรย
พี่พอสน่ารักอ่ะ :impress2:
-
ขอด้วยค่าาาาาาาาาาา :-[ :-[
โดนจนได้นะแกรนด์ :laugh: :haun4:
รออ่านของพี่พอสค่า
-
พี่พอสสุดยอดดดดดดด!!!
:pighaun:ขอตอนพิเศษด้วยน้า ขอบคุณคร้าบบบบ :impress2:
-
ขอด้วยคนคร๊าาาาาา ch.13 อ๊ายยยยยยยยย :haun4: :haun4: :haun4:
-
เค้าขอตอนนี้ด้วยยยยยยย
กด1 ร้อยรอบบบ
ในที่สุด ปราบพยศได้ซักทีนะพี่พอส :-[
-
ขอโหวตข้อ 1 และขอตอนพิเศษด้วยนะคะ
-
ขอบคุณนะคะคุณแพรที่เข้าใจ ถ้าคุณแพรเข้าใจจริงๆ คงทราบนะคะว่าเราโพสแบบนั้นทำไม นักเขียนคนอืนๆ เราก็ชมนะคะ
-
จัดให้ไปเลย +1 สำหรับ ตอนที่โฮกฮากมากเลย
-
มาเร็วทันใจมากเลยอะ (แต่เสียดายตรงที่ตัดไปะ แบบว่ามันสะดุดนิดนึงนะคะสงสัยว่าตอนเซนเซอร์สองหนุ่มทำอะำรกัน ) แกรนโดนรุกหนักเลยอะ พรุ้งนี้ได้อาจได้เปลี่ยนสถานะเป็นคนมีแฟนอะป่าวคะ อิอิ
-
เพิ่งจะมาอ่านน
อ่านหนุกกกกกก ><
น่ารักมากอ่ะ ชอบบบ บ
ps. ขอตอนพิเศษด้วยจ้า ทุกตอนเลยยย 5 55
-
แกรนด์จนมุมซะงั้นเฮ้ออ :z6:
-
อยากอ่าน รอนะ (ขอทุกตอนเลย) ^ ^
-
รออ่านด้วยคับ ไมแกรนจนมุมง่ายจัง
-
ขอตอนพิเศษด้วยค่า และขอกด 1 ค่ะ
-
กด 1 แล้วก็ขอncตอนล่าสุดด้วยได้มั้ยอ่า!!
-
ถ้าเรื่องเอนซีจากตอนที่ผ่านๆมาการันตีได้แล้วว่ามันฮอตมาก
เชื่อว่าหลายท่านก็คิดเช่นเดียวกันเนอะ
เป็นกำลังใจให้คนเขียนเขียนเรื่องนี้จนจบนะคะ ชอบเรื่องมาก
-
เราว่าฉากเอ็นซี กำลังดีค่ะ
เนื้อเรื่องสนุกดีค่ะ
รอตอนต่อไปค่ะ
-
สนุกมากค่ะ กรี๊ดดดดพอสมาก
ขอ nc 3 7 13 ด้วยนะค่ะ
-
โฮกกกก -..- นับวันพี่พอสยิ่งแสดงออกบวกรุกจัดนะจ้ะ ><
ฮ่วยๆ ขอ 3 P เลยได้ป่ะ >< พี่วอร์ม แกรนด์ เฮียพอส -..-
รอตอนต่อไปนะครับผม ♥♥♥
-
รับได้ทุกแบบ กร๊ากกกกกก
-
เรื่องนี้สนุกมากอ่ะ ><
อ่านรวดเดียวเลย
อยากอ่านในมุมของพอสบ้าง กด 2 รัวๆ 5555555555
ขอ nc ตอนที่ 3 7 แล้วก็ 13 ด้วยค่ะ :DD
-
กด 1 อยากอ่านภาคพี่พอสสสสสสส 555555555
จริงๆแกรนด์มันต้องเจอคนแบบเนี่ย คนที่ข่มมันลง พี่วอร์มมันเหมือนไม่กล้าเกินไปอ่ะ ไม่รู้ดิ คนแบบนี้ดูไม่ค่อยจริงใจกับตัวเองเท่าไหร่
ไม่ปลื้มจ้า
-
กด 1 ขอ nc ตอนที่ตัดทุกตอนเลยได้ไหมคะ :impress2: ขอบคุณค่ะ
-
อยากอ่าน version พี่พอสบ้าง น่าจะสนุก โหดเถื่อน :impress2:
ปล.ขอฉากหวาน ๆ ด้วยคน
-
กด 1 เพราะอยากอ่านในมุมของพี่พอสบ้าง แล้วก็ขอตอนที่13ด้วย ขอบคุณค่ะ
-
ได้รับ pm แล้ว ขอบคุณมากๆๆ เลยค่ะ ชอบแกรนด์
-
เพิ่งเข้ามาอ่านค่ะ
ขอทุกตอนตั้งแต่แรกเลยนะคะ
รู้สึกว่าตอนแรกพอขาดแล้วงงว่าเจอกันในห้องน้ำ แต่ตอนไหนเนี่ย
แต่ตอนล่าสุดนี่หึงใช่มั้ยๆ :-[ :-[
กด 1 นะคะ :impress2:
-
จัด1มาให้ไวเลย แพรี่ อิอิ
-
สวัสดีค่ะ
ได้เวลาทักทายกันอย่างเป็นทางการซะที ฮ่าๆ
ก่อนอื่นต้องขอขอบพระคุณผู้มีอุปการะอ่านทุกท่าน (โค้งงามๆ) ที่คอยให้กำลังใจและติดตามเรื่องนี้
นิยายธรรมดาๆหาสาระได้แค่2อย่างคือสาระเลวกับสาระแน- -" ยังมีคนอ่าน (หันไปดูนิยายเรื่องอื่น...เอ่อ..จะพยายามพัฒนาปรับปรุงให้ดียิ่งขึ้นคะ)
เพียงแค่นี้แพรก็ดีใจ ปลาบปลื้มมมมม นั่งบิดอยู่หน้าคอมคนเดียว
พออ่านคอมเม้นต์เสร็จก็ต้องรีบเปิดเวิดขึ้นมา นั่งจิ้มคีบอร์ดต่อทันที ดำเนินเรื่องไหลไปตามน้ำ 5555+
นอนดึกตี1-2ไม่ใช่อะไร...ปั่นนิยายก่อนปั่นงาน เลยต้องตามเก็บงานทีหลัง เรียงลำดับชีวิตได้ดีมากเลยแพร
(ตอนนี้ก็ยังไม่เริ่มทำงานที่ค้างไว้นะ เพราะคิดว่าค่อยทำพรุ่งนี้ .. ผลัดวันประกันพรุ่งไปเรื่อยอะ)
เมื่อสักครู่พอลงตอนที่13เสร็จ เคลียpmให้เรียบร้อยแล้วกะว่าจะทำงาน..แต่เปล่าเลย นั่งอ่านนิยายของท่านอื่นต่อ กร๊ากๆๆๆๆ
พออ่านจบปุ๊ป มาดูpm .. เห้ยยยยย เยอะไปม้อยยยย
ปลาบปลื้มน้ำตาไหลอีกครั้ง (นังแพรเว่อ) :monkeysad:
แอบเห็นว่าหลายๆท่านสมัครยูสมาใหม่เพื่อขอnc .. เอ่อ แพรรู้สึกผิดอะจริงๆนะ รู้สึกว่าทำให้คนอ่านต้องลำบาก
เลยเพิ่มช่องการการขอnc ด้วยการทิ้ง E-mail ไว้ เดี๋ยวแพรจะส่งเนื้อหาไปให้ทางเมลล์คะ
และสำหรับท่านใดที่ยังได้ nc ไม่ครบ ขาดตอนไหนฉากไหน ส่งpmหรือคอมเม้นต์ทิ้งไว้ได้เลยเน้ออออ
(หรือถ้าส่งซ้ำก็ขออภัยเป็นอย่างยิ่ง แพรมึนๆเบลอๆคะ แหะๆ)
ในส่วนเนื้อหา...อยากจะบอกว่าเรื่องนี้โนพล๊อตเด้อ เขียนสนองนี้ด+จิ้น การดำเนินเรื่องเป็นไปเรื่อยๆตามอารมณ์ของผู้แต่ง กร๊ากๆๆๆๆ
3P พอสแกรนด์วอร์ม :: กรี๊ดดดดดดดดดด แพร ว้อนท์มากมาย แต่..ยังไม่แน่ใจงะ ขอดูทิศทางการเป็นไปของตัวละครก่อน
(แต่ท่าทางจะยาก พี่พอสเค้าหึงโหดนะจ้ะตัวเทอว์ :m31:) แต่ถ้าจะแต่งสนองนี๊ดโดยไม่เกี่ยวกับเนื้อหา..อันนี้ไม่แน่ คริครุอิอุงิงุ (ภาษาอะไร?)
วอร์มแกรนด์ :: พี่วอร์มของแพรนะ - -* แต่ไม่แน่ เพราะแพรสนับสนุนให้ผชได้กัน หึหึ
วอร์มพอส :: เอ่อ... o22
แทนแกรนด์ :: แอบคิดจะแต่งอยู่ลึกลึ้กกกกกกกกกกกกกกกกก ลึกสัก1เมตรได้ ฮ่าๆ
แทนทัช :: ไอ้แทน - ไม่มีทาง , ไอ้ทัช - จะบ้าเร๊อะ!?
ทัชแกรนด์ :: เพื่อนสนิทคิดไม่ซื่อ? เอ๊ะยังไง ต้องติดตาม 5555555555+ (ป่าวสปอยนะ อันนี้แพรไม่รู้จริงๆ)
บอกแล้วว่า โนพล๊อต ไม่มีอะไรแน่นอน จะพยายามแต่งให้ให้ไอ้แกนมันดูง่ายได้ไปซะทุกคนนะคะ จะพยายามจริงๆ
คือในเรื่องแกรนด์แพรกะแต่งออกมาแบบว่า กร่าง ห้าว ไม่กลัวใคร กูเจ๋ง กูเก่ง กูแมนร้อยเปอร์ ใครอย่าแหยมประตูหลังกู อะไรเงี้ย แต่ไปๆมาๆ...ก็อย่างที่เห็น 55555+
ส่วนพี่พอสแน่นอนว่ามันต้องโหดกว่าไอ้แกนร้อยเท่า เอาน้องแกรนด์ให้อยู่หมัด หึหึ
ที่จริงแพรกะให้พอสแกรนด์ได้กันตั้งแต่ตอนที่ 3 ละ .. แต่แม่งงงงงง (ขออภัย) มันง่ายไปป่าววะ?
สุดท้าย...จนตอนที่13มันก็ยังไม่ได้กัน สรุปคือ ไอ้พี่พอสไม่มีน้ำยาคะ 555555555555555+
นิยายเรื่องนี้ดำเนินเนิบๆช้า...อย่างที่เคยบอกไว้..แหะๆ..ตอนรักกัน...รอปีหน้าโน่นนนนน (อันนี้เว่อค่ะ 55)
อย่าเพิ่งเบื่อกันซะก่อนน้า จุ้บๆๆๆๆๆๆ
จะพยายามมาอัพทุกวัน เท่าที่เซลล์สมองน้อยๆจะแล่น+เวลามีเยอะๆ
ขอขอบคุณอีกครั้งค่ะ
:L2: :pig4:
-
ได้pmตอนที่สิบสามแล้วนะ ขอบคุณมาก!! ^_^
-
ขอ nc บ้างค่ะ
-
ชอบเรื่องนี้มากๆเลยค่ะ
แอบเชียร์ทั้งพี่พอส ทั้งพี่วอร์มเลยอ่าา
พอสขี้หึงนะเนี่ย รอติดตามตอรต่อไปนะคะ ^_^
-
เพิ่งเข้ามาอ่านจ้า น้องแกรนด์กับพี่พอสน่ารักดี เอาใจไปเลยจ้าา 555+
สนุกมาก น่าติดตามๆ ^______^
-
ขอ nc ตอนที่ 13 ด้วยนะคะ ^^
-
ขอสารภาพ อ่านตอนแรกมานี่ เครียด โคตร จะแรงกันไปไหน
(แต่ก็อ่าน :-[ )
จนมาถึงตอนล่าสุด ดีคะ เลวกว่านี้แรงกว่านี้ อ่านแบบนี้บ่าอยจนเริ่มเข้ากระดูกดำ :impress2: :impress2: :impress2:
สุดท้ายก็ :pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
มาขอติดตามด้วยคนนะคะ :L2: :L2:
-
มาเก็บอ่าน3ตอนรวดด ด ด
ชอบแกรนด์ง่อ กวนตีน ปากเสียดี 55555
แล้วก็ขอบคุณคนเขียนสำหรับตอนที่ตัดไป ที่พีเอ็มขอไว้ ได้รับแล้วน้า
แล้วก็ขอตอนที่ตัดไปของตอน13ด้วยง่อ
-
:m25: รอตอนต่อไป :haun4:
-
ตามทันแล้ววววววว
สนุกมากๆเลยค่า
จะรอตอนต่อไปนะคะ ^ ^
-
กด +1 เพื่อเพิ่มกำลังใจค่ะ
-
ไม่อยากคิดว่าน้องแกรนด์ของเราจะเสียสูญค่ะ
-
+1ค่ะ
-
ขอตอน 13 ด้วยจ้าแพร์
แล้วก็เราขอกด 1 ยาวๆๆๆ เลยค่ะ 55555
อยากรู้ว่าพี่พอสแอบปิ๊งปั๊งน้องแกรนด์ตั้งแต่เมื่อไร
แล้วน้องแกรนด์หน้าตาจริงๆ ประมาณไหน (แกรนด์หลงตัวเอง เชื่อไม่ได้ 555555)
ชอบพี่วอร์ม แต่เชียร์พีพอส <3
-
น้องแกรนด์กวนมากไปเลยเจอดี :mc4: พี่พอสมาแรงอ่ะ
ทิ้งห่างพี่วอร์มแล้ว เร่งทำคะแนนหน่อยนะ
เชียร์ทั้ง 2คนอ่ะ ขอตอนที่ 13 ด้วยค่ะ o13
-
ขอncตอนล่าสุดด้วยคนค่ะแต่เราขอให้ส่งทางเมลให้หน่อยนะ
E-mail:memine_memyอย่าแสดงเมลบนบอร์ด.com
รบกวนด้วยนะคะ
-
:กอด1: :กอด1:
ขอ Nc ด้วยฮับป๋ม
เป็นกำลังใจให้น้าาา :L2:
-
ขอncตอนล่าสุดด้วยคนค่ะแต่เราขอให้ส่งทางเมลให้หน่อยนะ
E-mail:memine_memyอย่าแสดงเมลบนบอร์ด.com
รบกวนด้วยนะคะ
memine_memyอย่าแสดงเมลบนบอร์ด.com
ไม่ทราบว่า แอท อะไรเอ่ย? ใช่ร้อนเมลรึเปล่าคะ? รบกวนบอกอีกทีน้า แหะๆ
-
เข้ามาคอมเมนท์ในนี้อีกซักทีค่ะ
นิยายสนุกมากกกกกกกกก แต่พออ่านมาถึงฉาก nc แล้วมันสดุดลงทันที
ขอ nc ด้วยนะคะ เมื่อกี้ pm ไปแล้่วแต่กลัวว่าจะไม่ได้รับ
อีเมลตามชื่อยูสเซอร์เลยค่ะ ฮอทเมลดอทคอม นะคะ
เค้ารอ nc ก่อนแล้วจะมาอ่านต่อให้หมดนะคะ นิยายน่าสนใจมากค่ะ โดยเฉพาะถ้ามันจะเป็น 3p หุหุ
สู้ ๆ ค่ะ รอคอยอย่างใจจดใจจ่อนะคะ ^ ^
-
พิ่งห็นว่อัพ อยกด้NCส่งห้หน่อยนอทุกตอนลยจ้
พอสยังบดหมือนดิมต่รชอบ อิอิ
-
นึกว่าจะเสร็จพี่พอส 55555.โธ่. อยากอ่านตอนต่อไปล่ะอ๊า
-
โทรศัพท์สายนั้นของท่านพี่วอร์มก่อเรื่องแท้ๆเชียว
แต่เอ. . . จริงๆพี่พอสก็จงใจลากแกรนด์มาค้างด้วยตั้งแต่แรกแล้วนี่นะ
-
จริงๆ ไม่ต้องเอาเนื้อหาบางส่วนออกก็ได้นะครับ แค่ใส่คำเตือนแบบนี้ก็โอเคแล้วนะผมว่า
พอดีได้อ่านช่วงตอนแรกๆ ด้วย เรื่องแบบนี้ผมก็เคยเจอในผับนะ สุดยอดอ่ะ 55555
ได้อ่านแค่ช่วงแรกๆ แล้วไม่ได้อ่านอีก จนมาตามอ่านนี่แหละ นี่มันโลเคชั่นมหาลัยเรานี่หว่า กิ๊วๆ
ปล. ขอตอนล่าสุดมาลองอ่านหน่อยนะครับ
-
มีเนื้อหาไม่เหมาะสม
กรุณาใช้วิจารณญาณในการอ่าน
The Other Side I [Pause Part]
หน้าใสๆที่กำลังบึ้งไม่สบอารมณ์ ตัวขาวๆเปรอะเปื้อนจากการรับน้องแบบเบาๆที่ป้ายห้อยคอเขียนไว้ว่า ‘N’Grand’ ซึ่งในหมู่ปี2กำลังเห่อกับเจ้าเด็กนี่ เห็นว่าหล่อนักหล่อหนา เลยต้องตามมาดูข่าวลือด้วยตนเอง
มองมันจากมุมไกลๆ ยังไม่อยากเผยตัวก็พอจะดูนิสัยออกได้คร่าวๆว่า
ไอ้ปี1นี่กร่าง ท่าทางจะปากดีซะด้วย
นี่เป็นความคิดแรกเมื่อผมได้เห็นมัน เลยกะจะแกล้งมันสักหน่อย มีอย่างที่ไหน รุ่นพี่เรียกแต่ไม่ยอมลุก ให้ทำอะไรก็ไม่ค่อยจะทำ หึหึ สุดท้ายนั่งมองมันอยู่นานก็ทนไม่ไหว ผมเลยเดินมาตรงแถวๆที่จัดกิจกรรมและอาสาเป็นตัวแทนขอเล่นเกมด้วย
เป็นเกมเสื่อมๆที่น้องปี2คิดขึ้นมา ไม่รู้ว่าใช้อะไรคิด เป็นเกมทอยลูกเต๋าที่ผลออกมาต้องทำตามนั้น โดยครั้งแรกมันต้องเป็นฝ่ายกระทำผมก่อน .. คลำต้นขาด้านใน
สีหน้ามันเมื่อเห็นสิ่งที่ต้องทำยิ่งทำให้ผมอยากแกล้งมันเข้าไปใหญ่ .. สีหน้าไม่ยอมคนแบบนั้น หึ
มันก็ยอมคลำนะ แถมมีการสั่งให้ผม ‘อ้าขา’ ที่มันเน้นอย่างจงใจอีก ผมเลยสนองมันด้วยการอ้าซะเต็มที่ แต่มันกลับนิ่ง
“ยืนอึ้งไร คลำดิ”
แต่มันกลับดูกล้าๆกลัวๆยังไงก็ไม่รู้ เอาแต่ลูบๆแถวๆหัวเข่า จนผมทนไม่ไหว เห็นแล้วอยากแกล้ง
“น้องผิดที่เปล่า? มันต้องตรงนี้” ไม่ว่าเปล่าคว้ามือมันขึ้นมาให้สูงอีกด้วย
“หึ” เห็นแค่นี้ก็รู้แล้วว่าอ่อน เก่งแต่ปาก
แต่ที่ไหนได้ จู่ๆมันกลับเล่นคลึงคลำ เฉียดจะโดนมังกรน้อยของผมตั้งหลายรอบ เหมือนกับยั่วให้อยากแล้วจากไป กลายเป็นว่ามังกรน้อยของผมเริ่มตื่นตัวขึ้นมาจนได้
แต่แล้ว .. . มันกลับหยุดดื้อๆ
“พี่ครับแค่นี้ใช่มั้ยครับ ผมจะได้ไปนั่งกับเพื่อน”
“เอ่อ...ค่ะ น้องกลั...” พิธีกรปี2กำลังจะอนุญาตให้มันกลับไปนั่งที่ แต่ผมขัดไว้ก่อน
“เดี๋ยว”
คิดเหรอว่าจะกลับไปนั่งที่ได้ง่ายๆ?
“เกมนี้มันต้องผลัดกันทำไม่ใช่เหรอไง?”
“ใช่ค่ะใช่...น้องแกรนด์อย่าเพิ่งไปนั่งนะคะ ต้องเป็นฝ่ายโดนกระทำบ้าง คิกคิก” พิธีกรรีบสมทบ เข้าทางผมละสิ
สีหน้ามันดูเซ็งๆ แต่มันก็ยอมทอยลูกเต๋า ผมเองก็โยนลูกเต๋ายักษ์เช่นกัน
หวังจะให้มันออกมาเป็น ‘เลีย’ อะไรสักอย่าง แต่ดูเหมือนฟ้าจะยังเข้าข้างไอ้เด็กปี1นี่
“ผลออกมาก็คือให้พี่พอส ‘หอมอกและท้อง’ ของน้องแกรนด์นะค่ะ”
แต่ดูเหมือนพิธีกรสาวจะรู้ใจผม ช่วยให้สมหวังโดยการสั่งให้ไอ้เด็กนี่มันถอดเสื้อ มันอิดออดไม่ยอมถอด สงสัยผมต้องกระตุ้นซะหน่อยแล้ว
“พี่ช่วยถอดมั้ยครับ?”
“กูไม่ต้องการ”
สวนกลับมาทันทีแบบไม่ต้องคิดให้ยาก แต่ผมก็ไม่ได้เดือดร้อนอะไร ไม่ถอดก็ไม่ถอด หัวรั้นแบบดีซะอีก อยากรู้ว่าจะดื้อไปได้สักกี่น้ำ
“ถอดเลย ถอดเลย ถอดเลย ถอดเลย ถอดเลย ถอดเลย ถอดเลย ถอดเลย”
แล้วผมก็ไม่ต้องทำไรอีกนั่นแหละ เพื่อนๆมันเองส่งเสียงเชียร์ให้ถอดโดยที่ผมยืนมองมันสบายใจเฉิบ แต่สุดท้ายมันก็ทนกระแสกดดันเรียกร้องไม่ไหว จนต้องถอดเสื้อ เผยให้เห็นผิวขาวๆ ตัวไม่บางมาก ช่วงบ่าไล่ลงมาเป็นวีเชฟเข้ากับเอวอย่างสวยงาม ผมเดินเข้าไปประชิดตัวมันทันที เริ่มปฏิบัติการตามที่ลูกเต๋ายักษ์บัญชา
ทันทีที่ปลายจมูกผมของกับบริเวณท้องของมัน มันก็ทำท่าจะเขยิบตัวหนี จนผมต้องดันตัวมันให้เข้ามาใกล้มากยิ่งขึ้น ไล้ไปเรื่อยๆ หายใจช้าๆเป็นไปตามกลไกธรรมชาติ โดยไม่ต้องใช้อย่างอื่นช่วยจนมาถึงยอดอก แอบมองหน้าคนถูกกระทำครู่หนึ่ง ก็เห็นว่ามันกำลังเคลิ้มได้ที่ หัวนมชมพูแข็งเป็นไต บ่งบอกอารมณ์ได้เป็นอย่างดี แต่ซ่าส์ๆ กร่างๆบวกกับปากดีไม่ยอมคนแบบนี้ทำให้ผมเลือกที่จะงับด้วยฟันลงไปเต็มแรง!
“โอ๊ยยย!!!” มันผลักหัวผมออก ก่อนจะด่าตามอย่างไม่เกรงว่าผมคือรุ่นพี่มัน “ไอ้เหี้ย มึงกัดหัวนมกูทำไม!? เป็นหมาเหรอวะ แม่งเอ๊ยยยย”
“หา? เอ่อ พี่พอสกัดเหรอค่ะ?” พิธีกรถามอย่างงงๆ
“พี่จะไปถามมันทำไม ดูรอยฟันไหมครับ?”
“เอ่อ เอาเป็นว่าพี่ขอโทษแทนพี่พอสด้วยนะคะ แหะๆ น้องแกรนด์กลับเข้าไปนั่งที่ได้แล้วคะ” พิธีกรพยายามที่จะขอโทษแทนผม ที่ยังไม่ปริปากอะไร มองดูมันเฉยๆ
“มึงต้องขอโทษกู”
หึ นี่ละที่กูต้องการ สุดท้ายมันก็เป็นอย่างที่ผมคิด คนอย่างมันไม่ยอมจบง่ายๆแน่
ซึ่งผมก็ต้องการให้เป็นแบบนั้นอยู่แล้ว...
“ไม่”
.
.
.
.
ผมได้แนะนำตัวยังอะ? ยังใช่มะ? งั้นแนะนำเลยละกัน ผมชื่อ พอส แม่ตั้งให้เพราะว่าอยากปิดอู่แล้ว ให้ผมเป็นลูกคนสุดท้อง โดยมีพี่ชายคนโตชื่อ พีท กับพี่สาวคนรองชื่อ เพลย์ แต่ 2 คนนี้ก็เรียนจบแล้วครับ ช่วยพ่อดูแลกิจการอยู่ตามสาขาที่ต่างประเทศ ครอบครัวอย่าเรียกว่ารวยเลยครับ เรียกว่าเศรษฐียังจะเหมาะกว่า อะๆ อย่าเพิ่งหมั่นไส้ผม ผมไม่ได้กล่าวเกินจริงเลยแม้แต่น้อย พ่อผมเป็นเจ้าของสายการบินในประเทศแห่งหนึ่ง มีหุ้นอยู่ในโรงพยาบาลJKLซึ่งเป็นโรงพยาบาลเอกชนที่ผมว่ามันแพงเกินไป อีกทั้งยังเปิดอู่รถเล็กๆที่มีสาขาไปทั่วประเทศ
ส่วนคุณแม่ของผม ผมรักท่านมากถึงแม้ว่าจะมีโรคประจำตัวอย่างโรคหัวใจก็เถอะ แต่แม่ผมก็ยังขยันไม่ยอมอยู่เฉยๆตามที่หมอสั่ง ชอบทำโน่นนี่ บางครั้งก็แอบเป็นเลขาพ่อคอยเช็คตารางงาน นัดลูกค้า เจรจาต่างๆ โปรดปรานที่สุดก็คือการทำอาหารเนี่ยละ พูดถึงแล้วก็คิดถึงฝีมือแม่อยากกลับไปทาน ได้แต่ภาวนาให้ผมเรียบจบเร็วๆเพื่อที่จะได้ถ่ายรูปปริญญาบัตรกับแม่ก่อนที่แม่ผมจะไม่อยู่แล้ว อดีตแม่ผมเคยเป็นข้าราชการระดับสูง รับสอนตามมหาวิทยาลัยต่างๆ แต่สุดท้ายก็ต้องเลิกไปเพราะพ่อขอร้อง
ผมเลือกที่จะใช้ชีวิตอยู่ในคอนโดเพราะมันสะดวกสบายและใกล้มหาวิทยาลัยที่ผมกำลังศึกษาอยู่ พ่อซื้อให้เนื่องในโอกาสที่ผมสอบติด ส่วนรถออดี้สีขาว พี่พีทกับพี่เพลย์ก็มอบให้เป็นของขวัญ แต่บีเอ็มนั้นผมซื้อเอง มันเป็นรถที่ผมรักมากที่สุด แต่รถใหญ่บางทีมันก็ไม่คล่องตัวเวลาเร่งรีบหรือลัดเลาะไปตามซอกซอยต่างๆ โดยเฉพาะในมหาลัย ผมเลยซื้อมอไซน่ารักๆไว้อีกคัน เพราะผมเป็นเด็กกิจกรรม เห็นหน้าตาหล่อๆแบบนี้ก็ใช่ว่าจะทำประโยชน์ให้สังคมไม่ได้นะครับ มีอะไรในมหาลัยที่ผมพอจะช่วยได้ก็ช่วยหมด อันที่จริง...มันเป็นเพราะว่าตอนปี1ผมกลัวชั่วโมงกิจกรรมไม่ครบแล้วไม่ได้รับพระราชทานปริญญาบัตรมากกว่า กลายเป็นว่ามารู้ตัวอีกทีผมก็กลายเป็นที่รู้จักไปทั่วซะแล้ว เรียกได้ว่าถูกจองตัวไปช่วยงานค่ายโน่นนี่นั่นจนแทบจะไม่มีเวลาเรียนเลยล่ะครับ
และเพราะสาเหตุนี้เอง...มีคนรักก็ย่อมมีคนเกลียด หมั่นไส้ อิจฉา ผมไม่อยากจะพูดถึงหรอกไอ้พวกดีแต่ลอบกัดหลังน่ะ หึหึ ไอ้คนที่จะเล่นงานผมแบบไม่ให้รู้ตัวมันไม่รู้จัก ‘อำนาจมืด’ ซะแล้ว ผมเป็นเด็กกิจกรรม รุ่นพี่ อาจารย์ รู้จักหมดอะพูดอะไรนิดหน่อย เติมเชื้อไฟเข้าไปเล็กน้อย...มันก็เด้งแล้ว แหม อีกอย่างแม่ผมเคยเป็นอาจารย์สอนในมหาวิทยาลัยนี้จนเป็นที่นับหน้าถือตาซะด้วย
เอาละครับพอๆ เดี๋ยวผมจะกลายเป็นคนเลวไป ตอนนี้ผมกำลังประชุมกับพวกสโมเพื่อหารือเรื่องการ ‘ประชุมเชียร์’ หรือเรียกง่ายๆว่าการว๊ากนั่นแหละครับ
ประชุมไปคุยเล่นไป ดูท่าจะไม่จบง่ายๆ จนผมต้องลากกลับมาเข้าเรื่องบ่อยครั้ง ก็เงี้ยแหละครับ นิสิตนักศึกษาวัยรุ่น เอาไรกับการจริงจัง เป็นการเป็นงาน พวกผมไม่ค่อยจะถูกกับไอ้คำนี้เท่าไหร่
แต่สรุปสุดท้ายแล้ว ทำไมกูต้องเป็น ‘เฮดว๊าก’ วะ? งี้น้องปี1ก็เกลียดกูแย่ เห้ออออ แต่ตอนนี้ที่แน่ๆก็มีคนเกลียดผมไปแล้ว1คน หึหึ เพิ่มอีกสักหน่อยจะเป็นไร
เมื่อมติที่ประชุมเห็นต้องตรงกันเลยทำการปิดประชุมและมุ่งหน้าไปยังสถานที่แห่งหนึ่ง...ที่ประกอบไปด้วยเหล้า เหล้า เหล้า และเหล้า
ก็แหม...วิศวะมันก็ต้องคู่กับเหล้าสิ จริงมั้ย?
.
.
.
.
“น้องคนนั้นน่ารักวะ” ไอ้โอหรือโอเชี่ยนมันสะกิดเรียกผมให้หันไปมองตามที่มันชี้
“ก็ดี”
“โห่ยยย แค่นี้เองเหรอวะ ดาวคณะนิเทศ มDEFG เลยนะมึง” มันพยายามยุยงผม “ดาวแบบนั้นไม่สนจะสอยมาให้ร่วงติดดินเหรอวะ ระดับพอสแล้ว...” ผมยักคิ้วขึ้นเล็กน้อย ซึ่งพอดีกับที่สาวคนนั้นหันมามองผมพอดีพลางยิ้มให้หน่อยๆ
แค่ติดก็ติดกับแล้วเหอะ
ผมลุกขึ้น เดินตรงไปอย่างไม่มีลังเล
“สวัสดีครับ”
“ดีค่ะ”
“ชื่ออะไรเอ่ย พี่ชื่อพอส”
“นิวคะ”
“สนใจมานั่งด้วยกันมั้ยครับ?” น้องนิวเค้าไม่ตอบแต่กลับยิ้มให้ผม แล้วลุกขึ้นเดินตามมาอย่างว่าง่าย
เมื่อกลับไปถึงโต๊ะไอ้พวกเพื่อนๆผมก็แซวกันใหญ่ แต่ผมหน้าหนา ไม่แคร์หรอกครับ คนถูกแซวอย่างนิวยังไม่แคร์เลย ดูเหมือนจะชอบใจด้วยซ้ำ ปกติของพวกผมแหละครับ หาสาวเอาแถวนี้ ซึ่งส่วนใหญ่ผมจะได้ไป จนเพื่อนๆมันก็แอบบ่นว่าไม่อยากมาร้านเหล้ากับผมแล้ว เพราะมาทีไรผมก็แย่งหญิงที่พวกมันเล็งไว้ทุกที
พวกผมยังคงเฮฮา ดื่มกันไปเรื่อยๆ ถ้าอาบแล้วมันซึมเข้ากระแสเลือดได้มันคงทำไปแล้ว (เห็นว่าตอนนี้ไอ้แซคบ้ามากขนาดจะทำวิจัยวิธีการดื่มเหล้าโดยไม่ต้องกระดกเข้าปาก อยากให้แอลกอฮอล์ออสโมซิสเข้าสู่สายเลือดโดยตรง ไม่ผ่านการกรอง...มันบ้าครับ) ส่วนผมกับน้องนิวก็เรื่อยๆ ลูบไล้ปลุกอารมณ์กันไปมา เสียงน้องเค้าเริ่มอ้อแอ้ๆ นั่งไม่ค่อยระวัง หรือตั้งใจยั่วผมก็ไม่รู้
“หึหึ มึงก็ช่วยน้องเค้าหน่อยสิวะ” เสียงไอ้เติ้ลมันแนะนำผม ด้วยความที่ผมเป็นคนว่าง่าย เลยทำตามที่มันบอก โดยการตรงไปยังห้องน้ำ ซึ่งที่ร้านแห่งนี้ถือได้ว่าเป็นสถานที่ที่คนชอบมามีอะไรกันแบบไม่แคร์สายตาใคร
จะว่า ‘มั่ว’ ก็ได้ .. .
ร้านนี้ส่วนใหญ่มีแต่คนแรงๆละครับ ขึ้นชื่อเลย ผู้หญิงนี่ไม่ต้องพูดถึง ยางอายคงไม่รู้จักกัน
ผู้หญิงให้ท่ายังไม่ค่อยน่ากลัว ผู้หญิงมั่วไปทั่ว น่ากลัวมากกว่า
ขณะเดินไปน้องนิวก็ยังตัวเป็นปลิงที่ดีเกาะผมไม่มีหลุด ผู้หญิงเสนอมาแล้วผมไม่สนองก็ดูจะกะไรอยู่ ผมลองคุยๆกับนิวเมื่อสักครู่ เห็นนิวบอกว่ามาที่นี่ครั้งแรก อยากรู้ว่าเป็นยังไง .. ซึ่งนั่นเป็นความคิดที่ผิดอย่างแรง แต่เมื่อมาถึงขนาดนี้แล้ว ผมก็อยากให้นิวได้เห็นความโหดร้ายจากสถานที่แบบนี้ซะบ้าง ผมก้มหน้าลงไปซุกไซร้คออย่างรุนแรง ไม่มีคำว่าอ่อนโยนหรือทะนุถนอม
“คิกๆอย่าสิค่ะพี่พอส”
อ่าว .. กลับกลายเป็นว่าชอบซะงั้น ?
มาโคซิสก็ไม่บอก
ขณะที่ผมกำลังคลอเคลียจัดการปลุกระดมความเสียวให้กับน้องนิวนั้น ขาก็พาเดินไปยังห้องน้ำ แต่แล้วผมก็ต้องผงะ...ไม่ใช่เพราะตกใจที่มีคู่กำลังมีอะไรกันหรอกนะครับ...แต่เป็นเพราะฝ่ายชายนั้นคือ น้องแกรนด์ ปี1 นั่นเอง
หึหึ เอาหญิงได้โดยไม่อายฟ้าดินแบบนี้ .. . มึงแน่มาก
เสียงครางเรียกร้องจากคู่ขอมันดังไม่หยุดหย่อน เพิ่มอารมณ์ดิบได้เป็นอย่างดี ผมจัดการกระแทกน้องนิวเข้ากับผนังแล้วเริ่มปฏิบัติการอย่างรวดเร็ว
เมื่อเห็นว่าน้องเค้าเริ่มได้ที่ น้ำรักถูกผลิตออกมามากมาย ช่วยหล่อลื่นให้กับช่องทางผมก็สอดนิ้วเข้าไปทักทายก่อน
อื้ม ... . ยังฟิต แน่น รัดใช้ได้
ผมหันไปมองคู่ด้านข้าง ไอ้เด็กปี1เริ่มทำการเอาแกนกลางตัวมันสอดใส่เข้าสู่ช่องทางที่เตรียมไว้สำหรับมันแล้ว
“อ๊ะ .. อา .. .”
ที่แก่นกลางลำตัวผมก็เริ่มพองขยายอย่างน่ากลัว จนต้องปลดปล่อยมันออกมาสู่โลกภายนอก เตรียมที่จะมุดถ้ำของสาวตรงหน้า ถุงยางอะไรตอนนี้ผมไม่สนแล้วยังไงซะก็คงไม่มีใครออกไปซื้อตอนนี้ ผมจับมังกรที่ใกล้พ่นพิษเข้าสู่ถ้ำพรวดเดียวอย่างไม่กลัวว่าน้องเค้าจะเจ็บ
ผมจัดการซอยถี่ไม่ยั้ง เสียงเนื้อกระทบฟังดูน่ากลัว แต่มันกลับสร้างความเสียวได้เป็นอย่างดี
“แฮ่กๆ พะ..พี่..พอสขา..มะ..ไม่...ไหวแล้ว”
ช่องทางที่บีบรัดแน่น ร่างอวบตรงหน้าทำให้ผมรู้ว่าน้องเค้าถึงที่หมาย แต่ผม..ยังไม่ถึง ผมเลยจัดการเค้นคลึงหน้าอกใหญ่เกินตัวพร้อมทั้งดูดดึงริมฝีปากอีกครั้ง
ไอ้คู่ข้างๆคงเสร็จไปแล้ว ผู้หญิงเดินไปไหนไม่รู้ไม่ได้สนใจ ส่วนผู้ชายนั้นแอบชำเลืองเห็นว่ามันเข้าไปในห้องน้ำ มันเข้าไปทำอะไรไม่รู้ นานทีเดียว จนน้องนิวเสร็จไปอีกรอบ ผมก็เสร็จตามน้องเค้าไป จัดการเสื้อผ้าให้เรียบร้อย ผมจึงไล่น้องเค้ากลับไปนั่งที่ก่อน ส่วนผมน่ะเหรอ .. ยืนรอใครบางคนให้โผล่หัวออกมาจากห้องน้ำไง
สักพักมันก็ออกมา ท่าทางตกใจราวกับเห็นผี
“หึ”
“ยืนขวางทำเชี่ยไร หลบดิวะ”
หน้ามันแดงๆ .. . ดูก็รู้ว่าเข้าไปทำอะไรในห้องน้ำ
“เห็นของกูแล้วอารมณ์ขึ้นจนต้องไปว่าวอีกรอบรึไง?”
“พ่อมึงสิ กูเห็นผู้หญิงของมึงหรอก น่ารักเหี้ยๆ”
“ไม่มีปัญญาหาได้แบบกูอะสิ หึ” ผมดูถูกมัน อันที่จริงมันก็หล่อใช้ได้นะ แต่เสียดาย เตี้ยไปหน่อย
“เหอะ! กูหาได้ เพียงแต่วันนี้กูอยากได้แบบเปรี้ยวๆหรอก มึงอะสิ หาไม่ได้แบบกู เลยต้องเอาหญิงน่ารักแก้ขัดไปก่อน” ผมเลิกคิ้ว ฟังแล้วมันขัดๆหู เหมือนมันจะแถยังไงก็ไม่รู้
“หึหึ เดี๋ยวกูหาให้แบบน่ารักน่าเอาอะ...เป็นการขอโทษเรื่องเมื่อตอนรับน้องวันนี้แทนที่กูไปกัดหัวนมมึง”
บอกแล้วว่าผมเป็นคนรักเพื่อน ใจดีกับน้องนุ่ง
“แล้วมึงมากัดหัวนมกูทำไม แม่ง! กูขายหน้านะไอ้เหี้ย” แต่มันก็ยังคงด่าผมหน้าดำหน้าแดง ไม่ได้มีความเคารพในตัวผมเล้ยยยยยย งี้ต้องโดนสั่งสอนซะให้เข็ด ไม่งั้นเด็กแบบนี้ไม่หลาบจำหรอก
แล้วไอ้ประเภทเนี้ย .. ผมชอบ ยิ่งพยศมากๆ ก็ยิ่งอยากควบคุมมันให้ได้
“กูอยากกัด มีไรมะ?”
“หึ้ยย เดี๋ยวเหอะมึง วันหลังกูจะกัดหัวนมมึงคืน” มันคาดโทษผมไว้
“กูจะรอวันนั้น หึหึ”
แล้วไอ้เด็กปากดีก็เดินจากไป ผมเลยเดินออกมาจากห้องน้ำ ผิวปากอย่างอารมณ์ดีมาที่โต๊ะ
“ได้เอาน้ำออกแล้วตัวเบาอารมณ์ดีเชียวนะมึง” ไอ้โอมันแซวผม แต่บนอกมันมีน้องนิวซบอยู่ ผมเห็นแต่ก็ไม่ได้ว่าอะไร อยากได้ก็เอาไปเถอะ ผู้หญิงมีเยอะ หาใหม่เมื่อไหร่ก็ได้ แต่ไอ้ที่ดื้อๆ ปากดี กร่างๆนั่นน่ะ .. หายาก มันน่าสนใจกว่ากันเยอะ!
ผมมองหามันทั่วร้าน จนในที่สุดก็เจอ รู้สึกว่ามันจะมากับเพื่อนแค่ 2 คน ผมนั่งมองมันไกลๆ ไม่นานนักมันก็รู้สึกตัว หันกลับมามองผมเช่นกัน แต่ต่อจากนั้นมันก็แดกเอาๆ อย่างกับกลัวว่าเหล้าจะหมดไปงั้นแหละ ผมเลิกสนใจมันคว้าแก้วมาดื่มต่อเรื่อยๆ สาวหน้าใหม่ก็เข้ามาทักทายผมเป็นระยะๆ ทั้งที่เคยนอนด้วยและยังไม่เคย
โครมมมมม!!
แต่จู่ๆก็มีเสียงเหมือนโต๊ะล้ม พวกผมหันไปมองทางต้นเสียงทันที ก็เจอกับคู่อริไอ้เติ้ลที่มาพร้อมกับเพื่อนมันสัก 4-5คน
“นั่นมันไอ้เชี่ยไม้นี่หว่า แม่งมาหาเรื่องไอ้เติ้ลอีกแล้วเหรอวะ”
ไอ้ไม้มันเป็นเด็กอีกม.ชอบมีเรื่องทะเลาะวิวาทไปทั่ว โดยเฉพาะกับคู่อริมันอย่างไอ้เติ้ล ที่เคยไปแย่งแฟนไอ้ไม้มา แต่จะพูดว่าแย่งมาก็คงไม่ถูก แฟนไอ้ไม้มันเบื่อบอกเลิกแล้ว แต่ไอ้ไม้ยังคงดื้อด้าน ไม่รับฟัง แฟนมันเลยมาหาไอ้เติ้ล ขอร้องให้เป็นแฟนกำมะลอๆ ไอ้เติ้ลก็เสือกโง่ยอมรับ โดยที่ไม่รู้ว่าไอ้ไม้น่ะมันรักแฟนมันมาก ตามหาเรื่องจนไม่เป็นอันเรียน นี่ขนาดเฉลยไปแล้วว่าเป็นแฟนกำมะลอๆ แกล้งคบกันเพื่อให้ไม้ตัดใจ แต่ดูเหมือนว่าไอ้ไม้จะยังคงสนุกกับการไล่ต่อยไอ้เติ้ล วันนี้ก็เช่นกัน
พลั่กกก!!
ไอ้ไม้ไม่พูดพร่ำทำเพลง เมื่อมันเห็นไอ้เติ้ลก็กระโจนเข้าหายังรีรอ ผมรีบกระโดดเข้าไปขวาง หวังว่าจะคุยให้รู้เรื่อง แต่พวกเพื่อนผมมันไม่ได้คิดแบบเดียวกัน พวกมันรักเพื่อน จนต้องเข้าไปต่อยเพื่อนไอ้ไม้คืนบ้าง สถานการณ์ชุลมุนวุ่นวาย ตอนนี้ใครต่อยใครไปบ้างแล้วก็ไม่รู้ รู้เพียงอย่างเดียวว่าอย่าหลงมาต่อยกันเองก็แล้วกัน ผมก็ได้แต่ตามน้ำ เพื่อนเข้าไปตะลุมบอนแบบนั้นจะให้นิ่งดูดาย ยืนอยู่เฉยๆ มันก็ไม่ใช่
พลั่ก!
“เหี้ย ใครต่อยหน้ากูวะ” ผมหันไปมองชัดๆ ..
ไอ้เด็กปี1นี่หว่า
มึงจะเข้ามาเสือกทำพ่องเหรอ? ไม่ได้เกี่ยวกับมึงเลยไอ้สัด
ผมผลักมัน หวังจะให้มันไปยืนห่างๆ ไว้ค่อยเคลียร์ แต่เพื่อนมันก็เสือกเข้าใจผิด คิดว่าผมจะเข้าไปซ้ำ
“พี่ๆ เพื่อนผมมันเมา ผมขอโทษแทนเพื่อนด้วย ขอโทษด้วยจริงๆครับ อย่าถือสาคนเมาเลยพี่” เพื่อนมันรีบกันตัวไอ้เด็กปากดีไว้ข้างหลังพร้อมกับปากก็พูดว่าขอโทษๆ
“แม่งงง เหี้ยเหอะ เมาแล้วมาต่อยกูเนี้ยนะ เวรเอ๊ยยย”
“ขอโทษจริงๆพี่”
ผมเห็นแล้วรำคาญ ตอนนี้เพื่อนผมกำลังแย่ เลยคาดโทษมันไว้ก่อน
“ครั้งนี้พี่จะไม่เอาเรื่องน้องเพราะน้องไม่ได้เป็นคนต่อยพี่ ส่วนไอ้คนที่ต่อยพี่ มันโดนแน่ แต่ถ้าครั้งหน้ายังมีอีกพี่จะถือว่าน้องดูแลเพื่อนไม่ได้พี่ก็จะเอาเรื่องน้องด้วยเหมือนกัน”
เพื่อนมันรีบขอบคุณ แล้วลากตัวไอ้เด็กปี1นั่นออกไป
ผมหันมาจัดการกับพวกไอ้ไม้ต่อ
สุดท้ายแล้วแต่ละฝ่ายก็เจ็บตัวกันไปตามอัตภาพ ตัวผมน่ะ ไม่ค่อยมีร่องรอยไรหรอก จะมีก็แต่บนหน้าเล็กน้อย ไม่ใช่เพราะฝีมือพวกไอ้ไม้ด้วยนะ ดันเป็นเพราะฝีมือไอ้เด็กปี1ปากดีที่เพื่อนมันบอกว่าเมา เหอะๆ
นี่แค้นกูขนาดนี้เลยเหรอวะ
แม่ง ไม่รู้จักเจียมกะลาหัวซะแล้ว
มึงได้เห็นดีแน่ ไอ้แกน
.
.
.
.
“เห้ยไอ้พอส มึงโดนเด็กปี1ต่อยมาเหรอวะ” คนที่ใส่แว่นเหลี่ยมกรอบหนาสีดำถามผม ไอ้นี่มันชื่อฟิวส์ครับ เป็นเพื่อนอีกคนในกลุ่มเหมือนกัน ขณะนี้พวกผมกำลังนั่งอยู่หน้าห้องสโม ซึ่งเป็นสถานที่สิงสถิตของพวกผม ใครเดินผ่านไปผ่านมาก็รู้ทั้งนั้นแหละว่ามีแต่กลุ่มผมที่มานั่ง เสียงดังเอะอะโวยวายแบบนี้ ไม่มีใครกล้ามาด่าหรอกครับ บอกแล้วพวกผมน่ะเส้นใหญ่
“เออ เชี่ยแม้ง กูกำลังช่วยไอ้เติ้ลอยู่ดีๆ มันก็เข้ามาต่อยกูซะงั้นน่ะ”
“ฮ่าๆๆๆ ใช่ไอเด็กปากดีปี1นั่นป่าววะ?” เพื่อนอีกคนถามผม มันนั่งอยู่เยื้องๆ ชื่อว่า บ่าย
“เออ”
“สมกะมึงดีวะ ฮ่าๆๆๆ” ไอ้โอพูดแล้วหัวเราะ ทำให้คนอื่นๆหัวเราะตาม
“สมกะกูเหี้ยไร ไว้กูเจอมันก่อน กูเอาคืนแม่งแน่”
ปากแต่ละคนนี่ .. ถ้าไม่ได้เป็นเพื่อนผมต่อยมันไปละ
“เห็นว่าชื่อแกรนด์ หล่อน่ารักน่าฟัดน่าเอา”
“หล่อน่ารักน่าฟัดน่าเอาขนาดไหน แต่ปากหมาแบบนั้นก็ไม่ไหววะ ต้องให้พี่พอสจัดการ ฮ่าๆๆๆๆ”
“แล้วไม่ทราบว่าคุณพี่พอสจะจัดการยังไงกับน้องแกรนด์สุดน่ารักเหรอคะ?” ไอ้เติ้ลกระแดะดัดเป็นเสียงผู้หญิง ฟังแล้วขนลุก
ผมยิ้มเหี้ยม นึกวิธีการในใจไว้แล้ว
“อันดับแรก กูขอต่อยแม้งคืนก่อน เอาให้ไม่กล้าออกไปไหนเลยสัด”
“เอ่อ...พี่พอส” อยู่ดีๆก็มีคนมาขัดจังหวะการคิดแก้แค้น
หืม? หน้าคุ้นๆ เพื่อนไอ้โกเม่ ที่เป็นน้องรหัสผมรึเปล่าวะ?
นั่นไงใช่เลย ไอ้โกมันโผล่หัวตามมาทีหลัง
พวกผมหยุดคุย หันไปมองคนที่มาใหม่
“อย่าเอาเรื่องเด็กปี1ที่ชื่อแกรนด์ได้มั้ยครับ?” เสียงโหดๆของมันไม่ได้เข้ากับประโยคที่เอ่ยออกมาเลย
อะไรนะ ผมคงฟังผิดไป
“คือไอ้วอร์มนี่มันเป็นพี่รหัสของไอ้เด็กนั่นอะพี่พอส มันคะยั้นคะยอให้ผมพามาหาพี่เนี้ย” ไอ้โกน้องรหัสผมรีบอธิบาย
ผมมองคนที่ขอร้อง ดูท่าทางแล้วมันไม่น่าจะเป็นคนที่ยอมอะไรง่ายๆนี่หว่า
แค่น้องรหัส มึงถึงขนาดต้องมาขอร้องกูเลยเหรอวะ?
“แต่น้องรหัสมึงต่อยกู จะให้กูทำไง?”
แต่คำตอบของมันทำเอาผมอึ้ง
“ต่อยผมคืนได้มั้ยครับ”
อื้อหือ แมนสัดๆ กูอยากจะรู้จริงว่าไอ้เด็กปากดีนั่นมันจะรู้มั้ยว่าพี่รหัสตัวเองต้องมาก้มหัวขอร้อง แถมยังยอมให้กูต่อยคืนแบบนี้?
ผมยิ้มเยาะ อยากให้กูต่อย ก็ไม่ขัดศรัทธา
พลั่ก!!!
ผมเงื้อมหมัดเข้าไปที่มุมปากมันเต็มๆ ไม่มีออมแรง ไม่มียั้งมือ
พี่มันเสนอตัวมาถึงขนาดนี้แล้ว ต่อยพี่แทนน้องไปก่อนก็ได้ กำลังคันไม้คันมือพอดี หึหึ
“ขอบคุณครับ แล้วขอความกรุณาอย่ามายุ่งกับน้องรหัสผมอีกนะครับ” ไอ้วอร์มมันไหว้ผมแล้วเดินไปกับไอ้โกอย่างง่ายๆเหมือนกับตอนที่มา
ท่าทางไอ้วอร์มมันดูเป็นห่วงเป็นใยเกินกว่าแค่ พี่รหัส น้องรหัส
ต้องคอยดูกันต่อไป
“เห้ยมึง ง่ายๆงี้เลยเหรอวะ?” ไอ้เอกเพื่อนผมอีกคนมันหันมามองผมแบบตะลึงๆ ที่ผมยอมปล่อยมันไปง่ายๆ
“แล้วจะทำให้ยากทำไมว่ะสัด”
“มึงจะไม่เอาคืนไอ้เด็กปากดีนั่นแล้วเหรอไงวะ”
“เปล่า”
“อ้าววววว” เพื่อนผมแต่ละคนร้องเป็นเสียงเดียวกัน
“เหี้ยได้ใจจริงๆเพื่อนกู”
“เลวบัดซบไม่มีใครเกิน”
“หึหึ กูว่าละ ยอมง่ายๆก็ไม่ใช่ไอ้พอสสิวะ”
ขอบคุณสำหรับคำชมครับผม ^^
หลานรหัสผมชื่อ แทน หน้าตาโอเคใช้ได้ ไม่ทิ้งเชื่อลุงรหัสมันอยู่ แต่กว่ามันจะรู้ตัวว่าผมคือลุงรหัสมันผมก็แทบทนไม่ไหว จนวันที่มันมาแนะนำตัวนั่นแหละ เลยด่ามันออกไปนิดหน่อย
“ห่า กว่าจะตามเจอนะมึง ที่บ้านเลี้ยงด้วยหญ้ารึไง”
ก็จริงอะ ไอ้โกใบ้ไปขนาดนั้น ยังไม่รู้ว่าเป็นผมอีก
“เอ่อ โทษครับพี่”
“ชั่งมัน ..” ไอ้แทนมันเป็นเด็กปี1ภาคเครื่อง เห็นว่าไอ้แกนปากหมามันก็อยู่ภาคเครื่องเหมือนกันนี่หว่า..ลองถามมันดูหน่อยแล้วกัน “มึงรู้จักแกรนด์ไหม?”
“ใช่ที่ขาวๆเตี้ยๆปะพี่”
“เออนั่นแหละ”
“ทำไมเหรอครับ”
“แม่งซ่า กร่าง ปากดี ปากหมาไปทั่ว แถมยังมาต่อยกูอีก ฝากไปเตือนมันด้วยละกันว่าให้ระวังตัวไว้ให้ดี หึหึ”
“โห ต่อยพี่เลยเหรอ”
“เออ” ผมตอบ แต่ใบหน้าไอ้แทนเหมือนกับจะดูถูกผม ว่าผมเป็รพี่ปี3แต่ถูกน้องปี1อย่างมันต่อยได้ยังไง “ไม่ต้องมามองกูแบบนั้นสัด” แล้วผมก็อธิบายเรื่องวันนั้นให้มันฟัง
“ครับๆ ไว้ผมจะเตือนมันให้ แต่พี่ก็เบาๆหน่อยละกัน เดี๋ยวหมาในปากไอ้แกนมันจะมาแว้งกัดพี่ได้นะ” มันเตือนด้วยความหวังดี แต่ขอโทษเถอะ ..
“กูรออยู่แล้ว”
.
.
.
.
วันหนึ่งขณะที่ผมกำลังสรวลเสเฮฮาหาสาระไม่ได้กับเพื่อนอยู่ที่โต๊ะประจำก็มีน้องปี1หน้าตาคุ้นๆเข้ามาแนะนำตัว ผมไม่ได้สนอะไรเท่าไหร่หรอก เพราะช่วงนี้มันคือเทศกาลล่าลายเซ็นรุ่นพี่ คนไหนสั่งอะไรยังไงมาก็ต้องทำตาม พวกผมก็มีแกล้งๆคืนไปบ้าง เพื่อที่รุ่นน้องจะได้จดจำพวกผม
“เอ่อ...”
“แนะนำตัวเองก่อน” ไอ้เอกพูดขัดด้วยน้ำเสียงโหดๆ มันแอ๊บครับ - -*
“ผมชื่อนาย กรกฎา นามสกุล สิทธิศักดิ์โสภณ ชื่อเล่นชื่อ แกรนด์ ภาควิชาวิศวกรรมเครื่องกล”
เอ๊ะ ใช่ไอ้เด็กปากหมานั่นรึเปล่าวะ? อยู่ภาคเครื่อง แถมชื่อเล่นชื่อแกรนด์อีก .. .
“แล้วจะมาทำอะไร” เสียงไอ้เติ้ลถาม
“มาขอเงินคนที่สูง187เซ็นต์ หนัก74กิโล อะครับ”
คนที่สั่งพิสดารแบบนี้ มีคนเดียว..น้องหรัสผมเอง มันชอบใช้เด็กปี1มาขอตังไอ้โอเชี่ยน
แต่คือพวกผมมันกวนตีนในกมลสันดานครับ ทำใจๆ
“อยากขอเงินก็มาวัดส่วนสูงกับน้ำหนักเองสิน้อง ฮ่าๆๆๆ”
“มีปากก็ถามสิวะ”
ผมรู้สึกว่าไอ้เด็กนั่นมันก้าวตรงมาที่ผม แล้วก็ใช่จริงๆเมื่อมันสะกิดที่หลัง
“พี่ครับขอโทษนะครับ สูงเท่าไหร่เหรอครับ”
เสียงมัน .. ผมจำได้เพราะมันปากหมาไม่เหมือนใคร
ผมหันหลังกลับไปยิ้มให้
“พี่สูง187”
สาบานจริงๆนะว่าไม่ได้โกหก หึหึ เพียงแต่ไม่ได้บอกว่าลบไป1เซนต์ก็เท่านั้นเอง
แต่มันไม่โง่ มันไม่เชื่อผม กำลังจะเดินไปถามคนอื่นต่อ ผมเลยรีบขัด เห็นแล้วอยากแกล้ง เอาให้อายม้วนไปเลย
“ไม่อยากรู้เหรอว่าพี่หนักเท่าไหร่”
“ไม่!”
“แต่พี่อยากบอก...พี่หนัก...74...”
ตอแหล คำๆนี้ผู้ชายก็ใช้เป็นนะครับ ฮ่าๆๆๆๆ
“กูไม่เชื่อ”
“ไปวัดมั้ยละ? หึหึ”
“ไปวัด? ไปงานศพมึงอะเหรอ? ไปดิ”
อ่าว ไอ้เหี้ยนี่ ปากหมาแล้วมึง
กะว่าจะแกล้งเล่นๆ แต่แบบนี้ ... ไม่ต้องเล่นแล้วมั้ง เอาจริงเลยดีกว่าสัด
“อ่าวน้อง ไมพูดจาหมาๆแบบนี้อะ นั่นรุ่นพี่น้องนะ ตั้งแต่ไอ้ทำที่เรียกแทนตัวเองว่า ‘กู’ ละ ... อยากโดนทำโทษเหรอน้อง?”
“ว่าแต่ไอ้เด็กนี่หน้าคุ้นๆวะ...เหมือนเคยเจอที่ไหนมาก่อน”
“กูนึกออกแล้ว คนที่ชกไอ้พอสที่ร้านเหล้านั่นไง”
“จริงด้วยวะ เอาไงดีวะพอส เล่นแม่งเลยมะ?”
นี่อย่าไปบอกใครเค้านะว่ากูเป็นเพื่อนมึงอะ - -* คือคนเค้ารู้กันทั้งบ้านทั้งเมืองแล้วสัดว่าไอเด็กนี่มันต่อยกู
เอ๊ะ หรือเพราะผมจำหน้ามันขึ้นใจ?
“ยังไม่ใช่ตอนนี้หรอก ไว้เคลียร์ทีหลัง” แค้นนี้ต้องชำระอีกหลายขุมวะไอ้น้อง เอาคืนวันพรุ่งนี้ก็ยังไม่สวย “แล้วนี่มึงมาขอเงินกูไม่ใช่เหรอไง? เอาเท่าไหร่ละ”
“กูไม่เอา” มันปฏิเสธทันที แล้วเดินดุ่มๆออกไป ไม่สนว่าจะชนใครหรือเปล่า
“เห้ย ชนแล้วไม่คิดจะขอโทษเหรอไงวะไอเด็กเวร”
“ปล่อยมันไป ... ไว้คิดชำระรวบยอดกับที่มันต่อยกูทีเดียว ...”
โปรดติดตามตอนต่อไป
ตามที่คุณ Vesi ว่า .. แพรเองก็เริ่มขี้เกียจส่งpmหาแล้ว ยอมรับตรงๆ
ดังนั้น หลายๆคนอ่านมาก็เยอะ คงรับกันได้แล้วล่ะเน๊อะ ไม่มีอะไรแรงไปกว่านี้ละ 5555555+
ดังนั้นแพรจึงขอแก้เป็น...ไม่มีเซ็นเซอร์ ลงเต็มเม็ดเต็มหน่วย หึหึ
เพราะหลายๆเสียงบอกว่าอ่านแล้วมันขัดๆ ไม่ประติดประต่อ
ส่วนท่านใดที่รับไม่ได้ก็...อ่านข้ามๆไปนะ แหะๆ ขออภัยด้วยคะ
ปล.อยากเขียน 3P ฮรือออออ :monkeysad:
ปลล.งานยังไม่เสร็จ แง๊!
-
ขอบคุณมากค่ะ อยากอ่าน 3p เหมือนกัน อิอิชอบเป็นการส่วนตัว รับไว้พิจรณาด้วยเด้อค่ะ
รักพี่พอส เสียดายพี่วอร์ม อยากเก็บเธอไว้ทั้ง 2 คน :o8: :-[ :impress2:
-
ลงได้เลยค่ะ เพียงแต่ระวังอย่าประกาศโต้งๆบนหัวข้อ
จากตอนของพี่พอส จะว่าไปพี่แกก็พอๆกะน้องแกรนด์ว่ะ ดีแล้วที่ได้กัน 5555555555555
-
จัดไปจ้า ไม่งั้นมันขัดอารมณ์อ่ะ
+1 จ้าาาา
-
เอา 3p แบบ แซนวิช เลย อิอิ :oo1: :oo1: :oo1:
-
เห็นด้วยครับ ไม่ชอบก็ไม่ต้องอ่านดิเนอะ CheerCheer :mc4:
-
ดีใจที่ไม่มีเซ็นเซอร์ :z1:
-
*-*ไม่ต้องเซ็นจะดีกว่าคะ อารมณ์ต่อเนื่องดี
แต่ติดNCความแรงของแต่ละตอน
จัดเป็น 15 18 20+ ก็ว่าไป ดีกว่านะเค๊อะ
-
จัดต็มมลยหนูพี่รออยู่นนล
-
memine_memyอย่าแสดงเมลบนบอร์ด.com
ไม่ทราบว่า แอท อะไรเอ่ย? ใช่ร้อนเมลรึเปล่าคะ? รบกวนบอกอีกทีน้า แหะๆ
ใช่ค่ะๆ ร้อนเมล ^^ขอโทดด้วยนะคะ
-
ว้าว ว้าว ว้าว
-
ชอบค่ะ ความจริงเรื่อง nc เรื่องนี้ไม่ได้แรงถึงขั้นต้องเซนเซอร์นะคะ ที่แรงคือตัวน้องแกน 555 o13
-
สนุกมากรอตอนต่อไปะ o13
-
หือ พี่วอร์มนี่เดินเข้าไปขอให้เค้าต่อยแทนงี้เลยเหรอ
-
โอ้ พี่พอสเริ่มคิดรัยป่ะเนี้ย คงไม่ใช่แค่อยากแก้แค้นหรอกช่ายป่ะ
-
รอตอนต่อไปค่ะ ชอบพี่วอร์ม อ่า :o8:
-
กราบงามๆเหมือนกัน ขอบคุณที่ลงเต็มแม็กซ์ :laugh:
-
จัดไปจ้า เราชิลๆอยู่แล้วยังไงก็ได้ แต่ว่าอยากอ่านตอนต่อไปแล้ว~
-
อร๊ายยย ขอพอสพาทอีกกกกกกกกกกค่าาา สนุกมาก :z2: :z2:
-
สงสัยพี่พอสจะตกหลุมรักแกรนด์ 55555 :haun5:
-
จัดเต็มไปเถอะ NC ระดับนี้ O.K. เลย
เพิ่งรู้ว่าไอ้คุณพี่พอสนี้ ก็ เ..ว ได้โล่เหมือนกันนะเนี่ย
ขนาดพี่รหัสอย่างพี่วอร์มยอมให้ต่อยแล้วยังไม่เลิกรา
นะก็เป็นพระเอกของเรื่องอ๊ะนะ
-
อั้ยยะ พึ่งมาอ่านคอมเม้นก็เห็นว่ามีคนเชียร์ 3พีเหมือนกัน5555555555
ขอแบบ ตอนพิเศษ แต่ไม่เอาหวานใส่กันนนนน
เอาแบบ.. ก็พี่พอสอะ หึงโหด ชอบแบบเป็นไปแบบนี้
*สายS* (บ้าแล้ววววว)
ตอนพิเศษกะได้้ มิเครียดดด แต่ชอบแหง่ะ555555555555
ชอบแทนแกรนด์ ทัชแกรนด์ (ชอบทุกคนเลยรึ??)
มาตอนตอนที่14 -ขอแวบไปอ่าน-
-
:z3:
มาต่ออีกนิด อีกนิด นั่นเเหละ!
รอนะ รอๆๆๆๆ
-
เค้าไม่อ่าน 3p อ่า :m16:
ถ้าเป็น 3pแจ้งเลยนะคะ จะได้ไม่อ่านต่อ :)
-
ชอบตอนนี้สุดละ พี่พอสจริงๆมันไม่ได้กร่างใช่ม้อยยยยยยยยย????
ขอแบบโหดดิบ เถื่อนๆ ได้ไหมละพี่พอสอะ! ชอบแบบนั้น555555555
อย่าเปลี่ยนไปเลยนะ ฮ่าๆ
แอบหวังลึกๆ ให้พี่พอสหึงโหด อารมณ์ประหนึ่งเห็นพี่วอร์มจูบแกรนด์
พี่วอร์มจีบแกรนด์หน่อย... เอาแบบจริงจังรุยยย -..-
แต่แบบ เอ้ยชอบอะ พี่วอร์มเป็นใคร ใยจึงช่วยน้องแต่ทีแรก? แอบคิด????
แหมฮอตขนาดเน่อ!!! น่าจะมีคนจีบเยอะกว่านี้ ><
คอมเม้นแต่ละที เพ้อตลอด5555555555
เอาล่ะมารอตอนต่อไป ขอพี่พอสแบบยาวๆเลยได้มิ?
ขอพี่วอร์มสักตอนก็ได้5555555555
เชียร์ พอสวอร์ม!! *เฮ้ยยยย* #พอสแกรนด์วอร์ม
-
ชอบเรืองนี้มากก
ถ้ามี 3 p ก็ดีนะ ^^
-
ไม่นะ ไม่เอา 3P :m31:
-
ไม่เอา 3P นะ
Pause x Grand Only!!
พี่วอร์มเป็นพี่รหัสพอแล้ววว :monkeysad:
-
อยากอ่านพี่พอสต่ออ
กำลังมันเชียว
ปล.เค้าไม่เอาสามพี แงๆ แล้วแต่คนเขียนแล้วกัน
-
ชอบทั้งพี่วอร์มกับพี่พอร์สเลยอ่ะ
-
หนุกๆๆมาต่อๆๆๆๆๆๆๆ
-
โดยส่วนตัวปลื้ม 3 p กับเฉพาะบางเรื่องแต่เรื่องนี้ ถ้า 3pจะไม่ปลื้มอย่างแรง
ถ้า 3p แจ้งด้วยนะคะ จะได้ทำใจตัดใจเลิกอ่าน
-
อิพี่พอส รุกน้องมันทำไมเนี่ย?? อยากปราบพยศ ระวังโดนน้องมันเกลียดเอาน้า :-[ :-[
-
ความกวนตีนมันเข้าตา 5555
-
วอร์มดีมาก ส่วนพอสก็แอบเลว ยังไงก็เชียร์วอร์ม
-
ได้รับ pm แล้วค่ะ ขอบคุณมาก ๆ น้องแกรนด์อย่าหวังจะกดพี่พอสเลย :laugh:
-
อารมณ์ค้างได้อีก
เมื่อไหร่พระเอกจะอ่อนโยนซะที ฮาร์ดคอไปแล้วนะ
:z6:
-
เนื้อเรื่องแบบนี้คิดว่า 3พี จะไม่สนุกอ่ะ :เฮ้อ:
พี่วอร์มมันดูธรรมดาไปอ่า เอาพี่พอสกับแกรนด์สองคนให้มันส์ไปเลยดีกว่าค่ะ :impress2:
อย่างแกรนด์ไม่เหมาะกับพี่วอร์มมากๆ คือแบบ ต้องเจอของจริงอย่างพี่พอสอ่า เป็นกำลังใจให้นะคะ มาต่อเร็วๆนะ :3123: :L1:
-
เราเข้ามาอ่านตามเสียงเรียกร้องแล้วววววววว -..-
อ่านแรกๆงงเอ๊ะไหงกลับมาที่เดิม อ่านได้ 2 บรรทัดถึงกับอ้อ คือเปลี่ยนคนเล่าชิมิ ?
แต่ว่าพี่วอร์มมมมม =[ ]= มีไหว้ด้วยอ่ะ T^T ทำขนาดนี้คงเกินคำว่าพี่รหัส น้องรหัสแล้วมั้งง ? -..-
จะรอตอนต่อไปนะจ้า :D
-
ดูเหมือนคนเขียนจะเข้าใจเม้นท์ก่อนโน้นนนของเราผิดอ่ะค่ะ
ที่เราเคยติไปเนี่ย ไม่ได้ติติงNCเลยนะ ncจะเบาจะแรงไม่ว่ากันหรอกค่ะ รับได้หมด :กอด1:
แต่ที่ติงไปนั่น แค่ตรงประเด็น no condom กับผู้หญิงที่เพิ่งรู้จักกันแหมบๆ แค่นี้อย่างเดียวเลยเนี่ยแหละค่ะ :เฮ้อ:
-
พี่วอร์มก็ชอบ พี่พอสก็อยากได้ แอร๊ อยากเป็นแกรนด์จริงๆเลยยยยยยย
-
ตามทันเเล้วเย้ๆ :o8:
-
อ่านภาคเฮียแล้วชอบมาก สะใจดีจริงๆเฮียนี่เลวได้ใจ โฉดได้อีก
สุดยอด รอเอ็นซีแกรนส์พอสน้าาาาคนเขียน มาขนาดนี้แล้วเฮียยังไม่ได้แอ้มอีก ไร้น้ำยาว่ะเฮีย
-
สำหรับเราจะกี่ p ก็ได้ตามใจคนเขียนค่ะ อ่านได้หมดเพราะเรื่องนี้สนุกค่ะ :laugh:
ถ้ารู้ตอนจบมันก็ไม่สนุกสิเนอะ o18
-
หึๆๆๆ อย่างค้างอ่ะ
-
เห็นด้วยคะที่ไม่ต้องพีเอ็มเหนื่อยแทนคะ
ชอบการดำเนินเรื่องมากๆเลยคะเพราะไม่ค่อยมีน้ำเท่าไหร่
อ่านแล้วไปได้เรื่อยสนุกมากคะเป็นกำลังใจให้นะคะ สู้ ๆ *0*
-
เชียร์แกรนด์พอส :mc4:
แต่ก็เชียร์พี่วอร์มเหมือนกันนนน ><
สรุป พระเอกคือทัช หึหึหึ -.,-
-
อ่านแล้ว หากเป็นสามพี เลดี้ขอบายนะค่ะ มันปวดใจไป
แต่หากพอสคู่แกรนด์โอเคค่ะ เพราะไม่ชอบแบสามคนผัวเมีย
เจ็บปวดค่ะ(เหตุผลส่วนตัว)
-
The Other Side II [Pause Part]
เทศกาลรับน้องโดยการว๊ากกกกกก(โปรดลากเสียงยาวๆ)มาถึง ผมกับเพื่อนๆในกลุ่มต้องเก็บตัวเพราะไม่อยากหลุดมาดพี่สอนระเบียบ
พอวันแรกของการเข้าประชุมเชียร์มาถึง ผมก็สอดส่องหาไอ้ปี1ปากดีที่ชื่อว่าแกรนด์ก่อนเลย เมื่อเจอมันก็ทำการแกล้งมันเล็กๆน้อยๆ ให้พอรู้ว่าว่าถ้าหากยังคงปากดีต่อไปเพื่อนๆได้เกลียดมึงแน่
แต่เพื่อนๆมันก็เสือกรักกันดี ช่วยโดนลงโทษซะงั้น? แต่ก็นั่นแหละครับ มันคือการพิสูจนน้ำหนึ่งใจเดียวของพวกน้องๆ
ใจจริงแล้วพวกพี่สอนระเบียบทุกคนใจดี ขี้เล่น เป็นกันเอง ไม่ได้อยากจะตะโกน ใช้คำพูดที่มันเจ็บแสบเลยสักนิด แต่เพราะมันเป็นธรรมเนียมที่สืบทอดปฏิบัติกันต่อๆมา ให้มาสิ้นสุดที่รุ่นผมได้อย่างไร?
ไอ้ตอนที่ให้พูดปฏิญาณตอนได้รุ่นนั่น น้องๆแต่ละคนถึงกับน้ำตาไหล สงสัยดีใจที่ไม่ต้องโดนว๊ากอีก
ผมกับเพื่อนๆหมดหน้าที่ของพี่สอนระเบียบแล้ว แต่ผมเชื่อว่าน้องๆหลายคนยังจำพวกผมได้ ก็เล่นแกล้งผมคืนซะ...เอาเสื้อ รองเท้า เนคไทค์ไปหมด เอาน้ำมาสาดใส่ โอยยยย
เมื่อโดนแกล้งจนสาแก่ใจผมเลยเดินมาห้องน้ำเพื่อล้างตัว
พลั่กกก
ใครวะ ไม่ดูตาม้าตาเรือ
“โทด” ไอ้คนเดินชนขอโทษส่งๆ .. หึ ไอ้แกนนี่หว่า
“ขอโทษรุ่นพี่ดีๆไม่เป็นเหรอไง?” ผมจับต้นแขนมันไว้ ไม่ให้มันหนีไปได้ “เงียบอีกไอ้ห่า กูพูดกับมึงนะ” ในเมื่อไม่ยอมปริปากผมเลยบีบคางมันแน่น
ดูสิจะหยิ่งใส่กูได้สักกี่น้ำ
แต่สงสัยมันคงจะแค้นผม ที่ผมลงโทษมันตอนประชุมเชียร์ มันเลยถุยน้ำลายใส่ผม
ไอ้เหี้ย! แม่งงง
เคยเห็นหัวกูว่าเป็นรุ่นพี่บ้างมั้ยวะสัดเอ๊ยย
“มึง!!!”
หมัดหนักๆพุ่งเข้าสู่ท้องมัน หวังจะให้มันสิ้นฤทธิ์ แต่มันเป็นม้าพยศ ไม่ยอมง่ายๆ เลยโดนสวนกลับมาด้วยหมัดที่ปลายคาง
ผมหันไปมองหน้ามันช้าๆ .. .
“ครั้งที่2แล้วนะที่มึงต่อยหน้ากู!!...หึ ตอนแรกกูก็ว่าจะแกล้งมึงเล่นๆ แต่มึงเสือกถ่มน้ำลายใส่กูอีก...อยากลองดีใช่มั้ยห๊ะ!?”
ปากดีแบบนี้ต้องตบสั่งสอนด้วยปากซะแล้วละมั้ง
“อื้ออออ!!!”
มือไว้เท่าความคิด คว้าตัวมันมาจูบ แต่ไอ้เด็กดื้อก็ยังคงดื้อ ไม่ยอมให้รุกรานมันง่ายๆ ผมบีบปากมันเพื่อให้ลิ้นของผมได้เข้าไปสำรวจในโพรงปากมัน เล่นลิ้นไปมาชักเพลิน จากที่จะสั่งสอนมันเล่นๆ ไหงกลับกลายเป็นจูบที่เรียกร้องอะไรบางอย่าง มือนุ่มๆของมันไล้ไปตามแผ่นอกผมที่ปราศจากสิ่งใดขวางกั้น
“โอ๊ย!”
ผมถีบมันกระเด็นโดยอัตโนมัติ ซึ่งมันก็ใช้โอกาสนี้วิ่งหนีไปทันที
ไอ้เหี้ย! ทั้งกัดลิ้นกูทั้งบีบหัวนมกู
มันคงจะเอาคืนผมที่ผมเคยไปกัดหัวนมมัน
หึ หนีไปเถอะมึง หนียังไงก็ไม่พ้นกูหรอก
กูบอกแล้วไม่ใช่เหรอ ม้าพยศแบบนี้ ดื้อ ปากดีอีก กูชอบ อยากเห็นวันที่มันกร่างใส่ใครไม่ได้อีก!
.
.
.
.
ในวันถัดมาเป็นวัน GEAR Day & GEAR night ก็ไม่มีอะไรมากหรอกครับ ผมตื่นมาเตรียมงานตั้งแต่ตี3 คอยประสานงานกับฝ่ายต่างๆทั้งสปอนเซอร์ ทั้งสถานที่ การประชาสัมพันธ์ ถามว่าในสโมไม่มีฝ่ายพวกนี้เหรอ คำตอบคือมีครับ แต่ไอ้พวกนั้นโยนงานมาให้ผมหมดน่ะสิ
ช่วงเช้าเป็นการบำเพ็ญประโยชน์ให้กับคณะ ผมก็ช่วยด้วย มีสาวๆคอยป้อนน้ำเช็ดเหงื่อแล้วมีกำลังใจน่ะครับ พอถึงเวลาอาหารเที่ยงก็จัดการแจกจ่ายข้าวกล่อง ผมเห็นว่าไอ้เด็กปี1นั่นมันทำข้าวหกด้วย กินไปได้ไม่กี่คำเองมั้ง แถมมันเสือกหยิ่ง ไม่ยอมรับข้าวมาทานต่อจากเพื่อนที่สละให้มันอีก ด้วยความที่ผมเป็นคนดี ผมเลยเก็บข้าวไว้ให้มันกล่องนึง เผื่อจะมีหมาในปากในบางคนเกิดหิวขึ้นมา จะได้ไม่ต้องออกมาเพ่นพ่านเป็นที่รบกวนชาวบ้านเค้า
ตกบ่ายเป็นกิจกรรมวิ่งประเพณี แต่ผมไม่ได้วิ่งหรอก วิ่งแค่ตอนปี1ก็พอแล้ว จำได้ว่าผมวิ่งถึง E42 ก็ไม่ไหว สังขารไม่เอื้ออำนวย ก็ผมไม่ใช่นักวิ่งนี่นา แล้วนั่น...ไอ้ตัวผอมบางแบบนั้นจะวิ่งไหวเรอะ? แต่มันก็พิสูจน์ว่ามันวิ่งไหว แม้ว่าหน้าจะแดงจัด เหงื่อท่วมตัว แต่ก็แอบมีมาพักรอบนึง ผมยังคงมองมัน เผื่อมันเป็นอะไร แต่แล้วจู่ๆมันก็ดันลุกขึ้นไปวิ่งต่อ วิ่งไปได้ไม่เท่าไหร่ ก็เป็นลมล้มพับ
ในตอนนั้นอะไรดลใจให้ผมรีบวิ่งเข้าไปหามันก็ไม่รู้ อุ้มมันขึ้นมา เสื้อชุ่มไปด้วยเหงื่อ หน้าตาของมันแดง ร่างมีอุณหภูมิร้อนจนสัมผัสได้ ลืมเรื่องเมื่อวานเย็นสนิท
งี้แหละ โทษของเด็กดื้อ ข้าวก็ไม่กิน ฝืนสังขารไปวิ่งอีก
หลายๆคนวิ่งเข้ามาจะถามอาการ แต่ผมก็บอกไปว่าไม่เป็นอะไร เพียงแค่เป็นลมเท่านั้น ผมพามันมานอนที่ห้องเก็บของ โดยมีเพื่อนมันที่เคยเจอกันที่ร้านเหล้าคราวนั้น รู้สึกว่าจะชื่อ ‘ทัช’ หรืออะไรเนี่ยแหละ ผมเลยมอบหน้าที่ให้ทัชดูแลเพื่อนมันต่อ เดี๋ยวมีใครสงสัย ผมยกข้าวกล่อง น้ำและก็ยาดม ฝากเอามาให้ทัช มันก็บอกขอบคุณๆ
ที่ผมทำไปทั้งหมดเพราะเห็นแก่รุ่นน้องร่วมคณะนะครับ ไม่อยากให้มันมาตายที่นี่ เดี๋ยวชื่อเสียงคณะจะไม่ดี
ผมละอยากเห็นหน้าไอ้เด็กนั่นตอนที่รู้ว่าผมเป็นคนช่วยมันจริงๆ อยากรู้ว่ามันจะทำหน้ายังไง
แต่ก็ได้เพียงแค่คิด เพราะตอนนี้ผมง่วงๆมากๆ คล้อยบ่าย อากาศร้อนๆบวกกับเมื่อคืนผมนอนดึก แต่ดันตื่นมาเตรียมงานตั้งแต่ตี3 การแสดงของน้องๆก็เลยอดดูเลย แต่ไม่เป็นไร ให้เพื่ออัดวิดิโอไว้ให้แล้ว
ตื่นมาอีกทีฟ้าก็มืด ตรงส่วนเวทีเห็นว่าจะมีการประกาศเฟรชชี่ตัวแทนคณะทั้งฝ่ายชายและฝ่ายหญิง หลานรหัสผมลงชิงตำแหน่งด้วยนะ แต่ไม่รู้จะได้รึเปล่า
“ไอ้พอสๆ”
“ว่า?”
“เดี๋ยวมึงช่วยเทรนน้องปี1ที่เป็นตัวแทนคณะหน่อยดิ”
“เออๆ”
“เดี๋ยวกูจะให้น้องเค้ามาเจอมึงที่หลังเวทีนะ”
เมื่อตอนปี1ผมได้เป็นตัวแทนเฟรชชี่คณะ และพอไปประกวดดาวเดือนมหาลัย ผมดันได้ซะงั้น ยังงงๆอยู่ว่าได้มาได้ไง การแสดงก็แสนจะกาก ตอบคำถามก็กวนตีนกรรมการ ไม่รู้ว่าใช้อะไรตัดสินกันแน่มหาลัยนี้
และก็เป็นไปตามคาด หลายรหัสผม ได้เป็นตัวแทน หึหึ สมกับที่เป็นสายรหัสจริงๆ มันมาเจอผมที่หลังเวที คุยเรื่องการแสดงไปเรื่อย แต่จู่ๆก็มีคนวิ่งมาหาไอ้แทนมัน
“เหี้ยแทน เกิดเรื่องละมึง” อ๋อ ไอ้ทัช
“อะไรวะ”
“ไอ้แกนแม่งจะออกไปต่อยกับใครไม่รู้วะ มึงไปกับกูหน่อย”
หืม? ไอ้เด็กนั่นมันก่อเรื่องอีกแล้ว คงจะปากหมาจนไปทำให้ใครไม่พอใจเข้าอะสิ
“เนี้ย ไอ้แกนมันส่งไลน์มาให้กู” ไอ้ทัชยื่นโทรศัพท์มาให้แทน แต่ผมก็อ่านด้วย ใจความประมาณว่ามันเผลอไปเหยียบตีนใครไม่รู้ แล้วไอ้นั่นดันไม่พอใจ เรียกตัวออกไปคุยกันนอกงาน
แล้วแม่งก็เสือกโง่ตามเค้าไป
ปากหมาไม่พอ ควายอีก
แม่งงงเอ๊ยย ทำอะไรหัดคิดถึงคนอื่นบ้างมั้ยเนี่ย แล้วเพื่อนตัวเองก็ต้องเดือดร้อนหาคนช่วยให้มันเนี่ยนะ ใช่เรื่องซะที่ไหน แถมนี่มันก็ดึกแล้ว หากไอ้เหี้ยนั่นพาไปฆ่าก็คงไม่มีใครรู้ ถึงที่นี่จะเป็นมหาวิทยาลัยก็เถอะ แต่มันก็มืดมาก ตอนกลางคืนยิ่งเปลี่ยวๆเพราะเต็มไปด้วยต้นไม้
ผมอ่านเสร็จก็เอาไอโฟนคืนให้ไอ้ทัช ก่อนจะไปสตาร์ทมอไซค์ที่จอดไว้ใกล้ๆ
“ไอ้ทัช มึงรออยู่นี่ กูไปกับไอ้แทนเอง”
คนถูกสั่งยืนรับคำสั่งแบบงงๆ แต่ก็ตะโกนตามมาทีหลังว่า
“ระวังตัวด้วยนะพี่ ฝากเพื่อนผมด้วย”
ผมออกตัวมอไซค์ทันที เมื่อกี้อ่านในไลน์ เห็นว่ามันเดินมาแถวๆตึกนี้ ... นั่นไง ร่างตะคุ่มๆที่นอนอยู่กับพื้น ใช่ไอ้เด็กปากดีนั่นแน่ๆ แต่สถานการณ์ทำไมมันแปลกๆวะ ? ไอ้คนที่คร่อมเหมือนกำลังจะพยายามถอดเสื้อผ้าของคนที่อยู่ใต้อาณัติ
พอผมเข้าไปใกล้ ไอ้คนที่กำลังคร่อมมันลุกขึ้นยืน แต่อีกคนยังนอนอยู่
“มีไรกันรึเปล่า?” ผมจอดมอไซค์ หันไปถามมัน
“เปล่าไม่มีไร...แค่คนเป็นลมล้มไปน่ะ” ไอ้นั่นมันตอบ
“มีไรให้ช่วยมั้ย?....ไหนขอดูหน่อย” ไอ้แทนถามย้ำ พยายามที่จะช่วยคนที่กำลังนอนอยู่
“ไม่ต้อง” แต่อีกคนมันดันขวาง ไม่ยอมให้ผมกับไอ้แทนเข้าไปดูหน้าคนที่กำลังนอนได้ง่ายๆ
คิดเหรอว่าแค่นี้กูจะรู้ว่าไอ้คนที่นอนอยู่คือใคร .. ถ้าไม่ใช่ไอ้ปี1ปากดี
และก็ใช่มันจริงๆ ผมเหลือบไปเห็น มันถูกล๊อคตัวจากอีก2คน
“แต่กูอยากช่วยวะ” ผมเห็นดังนั้นไม่พูดพร่ำทำเพลง ซัดมันเข้าไป1หมัดเต็มๆ เน้นที่จมูก
ผลั่วะ!!!
กึก!
ไอ้เด็กนี่อะ ของกู ใครก็ห้ามยุ่ง มีแต่กูเท่านั้นที่มีสิทธิ์!!
ไอ้คนที่โดนผมชกล้มลงไปนอนกับพื้น
ไรว้า แค่หมัดเดียวก็อดแล้วเหรอมึง
แต่ไอ้2ตัวที่ปล่อยตัวไอ้แกนแล้วมาสมทบ ซึ่งผมกับไอ้แทนก็รออยู่แล้ว แต่ละหมัดแต่ละลูกเตะ พวกมันร้องโอดโอย
อ่อนซะ .. . วิ่งหนีหางจุกตูดเลยนะมึง ทิ้งไอ้คนที่นอนกุมจมูกไว้อย่างไม่สนใจ
ผมเดินไปหามัน วางฝ่าเท้าเบอร์ 43 ของผมลงบนกล่องดวงใจของมัน
“จมูกหักไปแล้ว...อยากให้น้องชายมึงขาดด้วยมั้ย?” มันส่ายหัว “แล้วมึงจะออกจากมหาลัยนี้เอง หรือต้องให้กูช่วยทำเรื่องให้?...”
เรื่องทำให้คนออกน่ะ..ง่ายยิ่งกว่าเอาคนเข้าอีกนะ...
“อะ..ออก เอง คะ ครับ พี่ พะ พอส”
“กูไม่เคยมีน้องเหี้ยๆแบบมึง .. . อ้อ แล้วกูจะบอกไรให้นะ แฟนมึง...ชื่อแฟงใช่มั้ย? ใช้ได้นะ แต่ตาสว่างซักทีเถอะ กูเห็นแล้วสมเพชแทนวะ ตามอ่อยกูที่ร้านเหล้าทุกที่ที่กูไปตลอด หึ แต่สบายใจได้...กูยังไม่ได้เอา...”
แฟงเคยตามผมจนผมรำคาญ ตามไปทุกที่ แรกๆก็คุยเล่นด้วยหรอก แต่พอรู้ว่ามีแฟนแล้วผมก็ไม่สน ไม่อยากมีปัญหา ยิ่งเป็นรุ่นน้องด้วย แฟงเคยเอารูปแฟนมาให้ดูครั้งหนึ่ง .. ผมว่าแล้วว่ามันหน้าคุ้นๆ เหอะ
พอเสร็จเรื่องก็กลับมาที่งานโดยมอไซเนี่ยละ ซ้อน3มาเลย
อยากจะบอกว่า .. อึดอัด ไม่ใช่สิ คือมันรู้สึกแปลกๆ เพราะไอ้คนที่นั่งอยู่ตรงกลางมันดันเบียดผมมาซะเต็มที่ แต่ผมก็เข้าใจนะ มอไซมันคันเล็ก แถมยังซ้อน3โดยผู้ชาย3คนตัวควายๆอีก
รู้สึกได้ชัดเจนถึงเนื้อผ่านเนื้อ แม้จะมีเสื้อมาขวางกั้น แล้วนี่ถ้าหากไร้เสื้อละ ... ไม่อยากจะคิด ผมรีบปัดความคิดฟุ้งซ่านออกไปจากหัว แล้วเร่งเครื่องมาจนถึงบริเวณงานอีกครั้ง
ไอ้แทนกับไอ้แกนมันลงไปทันที ผมก็ไม่ได้ว่าอะไรเพราะต้องรีบไปช่วยเพื่อนเก็บงาน เมื่อเคลียร์เสร็จเรียบร้อย ผมก็ตรงไปยังออดี้ลูกคนที่2ของผมเอง ตอนขับออกมา ผมมองไปยังข้างทาง เห็นร่างคุ้นๆกำลังเดินก้มหน้างุดๆอยู่คนเดียว
เป็นรุ่นพี่ที่ดีก็ต้องไปส่งรุ่นน้อง จริงไหม?
ปรี๊นนน ปรี๊นนนนน
ผมบีบแตรเรียกความสนใจจากมัน แต่มันก็ยังคงไม่รู้ตัว ผมเลยต้องขับเข้าไปใกล้ๆและเลื่อนกระจกลง
“ไอ้แกน ขึ้นรถ!!” แต่ไอ้คนถูกเรียกยังคงกวนตีนผม ด้วยการสาวเท้าก้าวเร็วขึ้นไปอีก
“อย่าให้กูต้องก้าวลงจากรถนะสัด...”
“งั้นบอกเหตุผลที่กูจำเป็นต้องขึ้นรถมึงหน่อย” มันหยุดแล้วหันมาถาม
เล่นเอาผมอึ้งไปชั่วขณะ .. . เออ ทำไมกูต้องให้มันขึ้นมาเป็นตุ๊กตาหน้ารถด้วยวะ?
“หนึ่ง มึงเป็นรุ่นน้องกู รุ่นน้องต้องเชื่อฟังรุ่นพี่ ... SOTUS มึงก็ท่องได้นิ ...
สอง นี่เป็นประโยคคำสั่ง ที่ต้องทำเพราะกูเป็นเฮดว๊าก .. หรืออยากจะโดนลงโทษ?
สาม กูไปช่วยมึงให้รอดพ้นจากการโดนตุ๋ยตูด ดังนั้นมึงติดหนี้บุญคุณกู
สี่ เพื่อนมึงฝากให้กูช่วยดูแลมึง และเผอิญว่ากูใจดีเลยจะช่วยดูแลเด็กปากหมาตาดำๆอย่างมึง
ห้า มึงต่อยกู กัดลิ้นกู บีบหัวนมกู...”
คือตอนนั้น อ้างไรได้ อ้างหมดอะครับ
“เออ พอได้ละ ร่ายยาวเป็นบทสวดเลยนะมึง กูถามนิดเดียว”
สุดท้ายมันก็ปากดีไปงั้น แต่ก็ยอมขึ้นมานั่งบนรถผม
ผมกะจะไปส่งมัน แต่ด้วยความที่ผมปากหนักเลยไม่ได้ถามมันว่าหอมันอยู่ไหน .. เพราะเดี๋ยวมันก็คงโวยวายขึ้นมาเองแหละ
สักพักน้องบลูก็โทรตามตัวผม อยากให้ผมไปอยู่เป็นเพื่อน คือผมจะไปก็ได้นะ ทิ้งไอ้เด็กปี1ที่ผมดันชวนขึ้นรถมันไว้ข้างทางก็ได้ แต่ทำอย่างนั้นผมก็จะกลายเป็นคนใจไม้ใส้ระกำไป ทั้งๆที่ลึกๆไปในใจแล้ว ผมรู้ตัวดีกว่า อยากอยู่กับไอ้เด็กนี่มากกว่า .. .
ก็ไอ้แกนมันน่าสนใจกว่าเสียงครางของสาวๆที่ผมฟังมาจนเบื่อแล้วน่ะสิ
ผมขับมาเรื่อยๆ แต่นี่มันไกลเกินกว่าที่จะอยู่หอละ ถ้าจะไกลขนาดนี้ผมว่ามันไป-กลับต่างจังหวัดก็คงไม่ต่างอะไรสักเท่าไหร่
“หอมึงอยู่ไหนเนี่ย ชักไกลแล้วนะสัด”
“เลยมาตั้ง4โลแล้วเหอะ”
“แล้วทำไมไม่บอก นั่งเงียบแบบนี้กูจะไปตรัสรู้ไหมวะ?”
แม่งนั่งเงียบเป็นเป่าสาก ปกติต้องปากหมาใส่ไม่ใช่รึไงวะ ?
ผมหันไปมองด้านข้างมัน .. อ่อ .. มันเจ็บปาก
นี่มันก็ดึกมากแล้ว ผมท้องผมก็เริ่มร้องแล้วด้วย คาดว่าไอ้คนข้างๆก็คงหิวเช่นกัน ไม่รู้ว่ามันได้กินข้าวกล่องที่ผมฝากไว้ให้รึเปล่า
ช่างเถอะ จะแดกไม่แดกก็เรื่องของมัน
ผมเห็นแสงไฟตามริมฟุตบาท นึกอาหารที่อยากกิน แล้วก็ไปเจอกับรถเข็นป้ายเหลืองๆ มีตู้โชว์หมูแดง ควันจากน้ำซุปขุ่นมัวเลยเต็มไปหมด แค่คิด กลิ่นก็มาแล้ว ผมไม่รีรอ จอดข้างทาง
“อะไร มองหน้ากูไม? .. ลงไปสิวะ ...” ไอ้แกนมันทำหน้าโมโห
โมโหเหี้ยไร?
“กูอยากแดกชายสี่หมี่เกี๊ยว”
ผมเดินไปสั่งบะหมี่ นั่งลงบนโต๊ะสีแดง รอคอยบะหมี่ที่สั่งไว้ เมื่อบะหมี่มาเสิร์ฟ ผมจัดการจ้วงเข้าปากทันที แต่ก็ยังสังเกตเห็นว่าไอ้คนตรงข้ามมันไม่กินเลย
“ทำไมไม่แดกวะ? ไม่ต้องห่วงหรอกกูเลี้ยง”
“กูเจ็บปาก”
“อ้ออ กูลืมไป...งั้นเดี๋ยวกูกินแทนมึงเอง”
ทิ้งไว้ก็เสียดายของสิครับ ถึงผมจะรวยแต่ผมก็รู้คุณค่าของอาหาร ไม่กินทิ้งกินขว้าง แม่ผมสอนไว้
แต่...มันจะไม่หิวเหรอไงวะ
“แล้วไม่หิวไง๊?”
“กูอิ่มทิพย์”
คือไรวะ ? กูงง
“ทิพย์มันเป็นอาหารหน้าตายังไงวะ? กูไม่เคยได้ยิน” มันทำหน้าเซ็งโลก
“ช่างมัน กูขี้เกียจอธิบาย”
“โหยยย งกวะ แค่นี้ก็บอกไม่ได้นะมึง”
แต่ผมก็ไม่ได้ซักไซ้ถามมันอีก .. ไว้เดี๋ยวไปถามไอ้แซคเอาก็ได้วะ
อิ่มทิพย์!
ผมรู้สึกว่าการที่มันไม่ปากหมาใส่เป็นอะไรที่เงียบหูและแปลกพิลึกในความรู้สึกมาก เลยจัดการพามันมาโรงพยาบาลซะเลย เผื่อบางทีจะได้เช็คสมองและผ่าเอาหมาในปากมันออกด้วย
ไอ้ปี1ปากดีโดนลากขึ้นไปตรวจชั้นบน ผมนั่งรอมันประมาณ 30 นาทีมันก็ลงมาจ่ายเงิน
“ปะ เอายา จ่ายตังค์”
ผมเดินนำมันมาถึงเคาเตอร์ แล้วก็ได้ยินประกาศเรียกชื่อมันให้ไปรับยาและจ่ายเงิน
“ทำไมไม่เดินมา?...มาฟังพี่เค้าอธิบายเรื่องการกินยาดิวะ”
“เอ่อ..คือกู..คะ คือค่ายา...”
อ้อ .. . เห้อออ เรื่องแค่นี้
“ชั่งมัน มานี่”
ผมกลัวว่ามันจะไม่เดินตามมา เลยถือวิสาสะจับข้อมือมันแล้วลากเดินมาด้วยกันเลย
ข้อมือมันไม่ได้เล็กราวกับคนไม่มีแรง ไม่ได้นุ่มนิ่มเหมือนผู้หญิง
แต่ก็จับได้ไม่นานนักเพราะมันสะบัดมือออก ผมก็ไม่ว่าอะไร
มันอาจจะถือเนื้อถือตัวมั้ง?
“โทษที..เดินเหอะ พี่เค้ารอ”
ก่อนจ่ายเงินและรับยา ผมยังเห็นว่ามันทำหน้าไม่พอใจอะไรสักอย่าง แต่พอพี่พยาบาลยิ้มปุ๊ป ราวกับทั้งโลกของมันสว่างสดใส
หมั่นไส้วะ
พอจ่ายเงินเสร็จก็กลับมาที่รถ ได้เวลาส่งมันกลับเข้ากรง เอ๊ย ส่งมันที่หอจริงๆจังๆสักที
“เดี๋ยวพรุ่งนี้กูไปกดเงินมาคืนมึง” มันพูดขึ้น
“ไม่ต้อง”
“แต่กูจะคืน”
“เรื่องของมึง .. ถึงหอมึงละ ลงไปได้แล้ว”
ผมหงุดหงิด .. แต่หงุดหงิดอะไรนั้น .. ผมเองก็ยังหาคำตอบไม่ได้เหมือนกัน
หรืออาจจะเป็นเพราะ ไม่มีคำว่า ‘ขอบคุณ’ หลุดจากปากมันเลยก็ได้มั้ง เด็กอะไรไร้มารยาท ไม่มีความเคารพเลย เห้ออออ
ปากเก่งที่1 ดื้อก็เท่านั้น กร่างซ่าส์ไปทั่ว .. . แต่แบบนี้สิ ถึงจะสนุก อยากกำราบมันให้อยู่ใต้ร่าง เอ๊ยยยยย ใต้อาณัติเร็วๆซะจริง
.
.
.
.
วันเสาร์ตอนสายๆ ผมตื่นขึ้นมาด้วยความมึนงง ไอ้แซคโทรมาบอกผมให้ไปรับหลานรหัสมันด้วย จะได้มานั่งแดกเสต๊กด้วยกัน
คือหลานรหัสมึง .. แล้วทำไมมึงไม่ไปรับเองละวะครับ กูเป็นพี่เทคเหรอ? ก็เปล่า
ถึงอย่างนั้นผมก็ไม่เคยปฏิเสธไอ้เพื่อนคนนี้ได้จริงๆจังสักที
เลยเริ่มจากโทรถามไอ้แทนก่อนว่าห้องไอ้เด็กนี่อยู่ชั้นไหน ห้องอะไร พอถามเสร็จก็ต่อด้วยการโทรถามไอ้เจ้าของห้อง ซึ่งไม่แน่ใจว่ามันอยู่รึเปล่า หากไม่อยู่ผมก็ไปรับมันเก้ออะดิ
สรุปคือมันอยู่
ผมเลยตัดสินใจขับรถไปหามัน ก่อนจะจอดทิ้งไว้แถวนั้น เพราะหอมันไม่ได้ไกลจากร้านสเต๊กเท่าไหร่
ขึ้นลิฟท์ไปยังชั้นที่ไอ้แทนบอก ก่อนจะเดินไปเคาะประตูหมายเลขที่หลานรหัสผมระบุไว้ ไม่นานนักก็มีคนมาเปิดประตู ไอ้เจ้าของห้องนั่นแหละ มันดูตกใจที่เห็นผม
“จะให้กูยืนหน้าห้องไง๊?” ยืนนิ่งอยู่นั่นแหละ
“มาห้องกูได้ไง?”
“ขึ้นลิฟท์มา”
“กูหมายถึง มึงรู้จักห้องกูได้ไง?” ผมเข้ามาในห้องแล้วนั่งบนเตียงใหญ่ของมัน
“ห้องมึงเล็กวะ”
“ตอบดีๆจะตายปะ?”
คือเมื่อกี้กูวิจารณ์ห้องมึง ไม่ได้ตอบคำถามซะหน่อย
“มึงสู้กูไม่ได้หรอก” แต่อันนี้อะตอบของจริง
“สักตั้งปะไอเหี้ย กวนตีนกูจัง...” ผมมองหน้าไอ้ปากดีที่ท้าต่อย
แน่จริงก็เข้ามาสิวะ แต่ในที่สุดมันก็เลือกที่จะอยู่เฉยๆ ไม่ก่อเรือง คงสำเหนียกได้ว่าหน้าตัวเองยังไม่หายดี
“แล้วมึงมาทำไม”
“มารับมึง..ไปแดกข้าว”
“กูไม่ไป!..และช่วยกรุณาออกไปจากห้องกูได้ละ” ปากมอมๆนั่นปฏิเสธอย่างไม่ต้องคิด
ผมก็ไม่ได้ว่าไร ไม่เคยบังคับขืนใจใครอยู่แล้ว หึหึ
พอก้าวผ่านพ้นประตูห้องมันปุ๊ป ก็จัดการโทรออก ให้สายรหัสเค้าจัดการกันเอง
กูมารับมันแล้วนะ แต่เสือกเล่นตัวไม่มากับกูเอง ช่วยไม่ได้วะไอ้แซค
“แม่งงงง ไรวะ ยังอยู่หน้าหอมันใช่มั้ย ? มึงหยุดอยู่ตรงนั้นเลยไอ้พอส” มันบอกผมแล้วก็วางสายไป ผมเลยต้องจำใจหยุดอย่างช่วยไม่ได้
เนื่องจากแดดมันร้อน และผมไม่ค่อยชอบแดดจ้าๆเท่าไหร่ จึงหยิบแว่นทรงเหลี่ยม แบรนด์ SUPER ขึ้นมาใส่
สักพักก็มีคนมาทักผม...เล่นเอาเสียเซลฟ์ไปเลย
“ลุงๆ มีเลขท้าย56ปะ? ขอคู่นึงดิ”
“กูไม่ใช่คนขายล๊อตเตอรี่ สัด”
คือ ผมเหมือนคนขายล๊อตเตอรี่มากเหรอครับ? ถอดออกก็ได้ฟ่ะ
คงเป็นเพราะโดนไอ้แซคสั่งมาล่ะสิ ถึงยอมโผล่หน้าลงมา ผมเดินนำมันจนถึงร้านสเต๊กที่นัดกันไว้ ไม่รู้ว่าอะไรดลใจให้นัดกันมาตั้งเยอะแยะมากมาย
พวกมันนั่งคุยกันสับเพเหระ เม้ามอยไปเรื่อย โดยที่ไอ้แกนมันนั่งตรงข้ามผมก็ไม่ค่อยพูดไม่ค่อยจาเหมือนกัน
บางทีมันอาจจะยังเจ็บปากอยู่
มีหลายครั้งที่ไอ้แกนกับคนที่ผมเคยต่อยมันหยอกล้อกัน แกล้งขโมยขนมปังบ้าง บีบซอสใส่บ้าง บทสนทนาของพวกมันก็เข้าหูผมเรื่อยๆ จนมาสะดุดกับ
“กูดูดหลอดต่อจากมึง งี้กูก็จูบมึงทางอ้อมดิวะ?”
“แล้วไงวะ จะลองจูบตรงๆมั้ยละ”
เหอะ! ทีกับกูทำสะดีดสะดิ้ง สุดท้ายมึงก็อยากจูบกับไอ้วอร์มก็บอกตรงๆสิวะ!!
แกร๊งง!!
ผมวางมีดกับซ้อมอย่างรุนแรง ไม่สนใจว่าใครจะมองยังไง
ไอ้พวกนั้นมันยังเล่นกันต่อ
“พวกมึงนี่จะเข้าป่าไปสำรวจถ้ำกันรึไงวะ? ห่าราก จูบผู้ชายด้วยกัน..กูจะอ้วก”
พรืดด!
แปะ!
มึงหั่นยังไงวะสัด กระเด็นเข้ามาในจานกู
หมดอารมณ์ที่จะแดกต่อ
“กูไปละ”
“ทำไมวะ เหลือตั้งเยอะ” ไอ้แซคถาม
“แดกไม่ลง!”
ชัดเจนมั้ยสัด!!
ผมหงุดหงิดทั้งวัน ขนาดโทรเรียกน้องจ๋ามาแก้ขัดแล้ว แต่ขณะกำลังเข้าด้ายเข้าเข็ม เมื่อนึกถึงหน้าไอ้เด็กปากดีนั่น จู่ๆผมก็หมดอารมณ์ขึ้นมาซะงั้น น้องจ๋าเค้างงๆ ผมเลยไล่ให้กลับไปก่อน แม้จะได้รอยนิ้วมือทั้ง5มาประดับไว้บนใบหน้าก็เถอะ
นี่มึงจะคุกคามเข้ามาในจิตใจกูมากไปแล้วนะสัด กวนตีนได้แม้กระทั่งในความคิดกู
นี่ผมไม่ได้เป็นเอามากใช่มั้ย?
.
.
.
.
ช่วงนี้ผมเองก็เริ่มที่จะงานยุ่ง ทั้งกิจกรรมและการเรียน บวกกับใกล้งานรับปริญญาของพี่บัณฑิตแล้วด้วย เลยไม่ค่อยมีเวลาให้ไอ้แกนได้มาปากดีใส่สักเท่าไหร่ เดินผ่านกันนานๆครั้ง แต่ดูเหมือนมันจะไม่เห็นผม
ข่าวคราวของมันผมก็แอบเลียบเคียงถามเพื่อนซี้เจ้าตัวอย่างไอ้ทัชกับไอ้แทน
ที่ผมถามถึงมันไม่ใช่อะไรนะ ... ไม่ได้คิดอะไรจริงๆ แค่อยากรู้เฉยๆว่ามันไปปากดีใส่ใครให้เค้าต้องตามมากระทืบมันอีกมั้ย ก็เท่านั้นเอง
แต่ก็มีอยู่วันหนึ่งที่ผมกำลังนั่งอยู่ที่โต๊ะประจำ ก็เหลือบไปเห็นเด็กปี1ที่คุ้นหน้า3คนกำลังคุยกัน ท่าทางสนุกสนานอยู่บนม้าหินนั่น ผมเผลอมอง ไม่รู้ว่านานเท่าไหร่ รู้สึกตัวอีกที ไอ้ทัชกับไอ้แทนก็หายไปแล้ว เหลือไว้แต่เด็กปากดีที่กำลังนั่งจดงานอยู่คนเดียว
ผมเดินเข้าไปหามัน หาเรื่องแกล้งให้โดนด่าเล่น แต่ไม่รู้จะเข้าไปทักทายว่าอะไร
ใช่เลย .. มันติดค่ายาผมไว้ มันเคยบอกว่าจะคืน
“มึงติดค่ายากู ไหนบอกว่าจะคืนไงวะ อย่ากลับคำดิสัด”
เพียงได้กวนตีนมันเท่านี้ผมก็เดินยิ้มกลับมานั่งที่โต๊ะแล้ว
หลายวันต่อมา หลานรหัสผมนำเงินจำนวนหนึ่งมาให้พร้อมกับบอกว่า
“ไอ้แกนมันฝากมาคืนพี่”
ผมขมวดคิ้วเล็กน้อย
“ให้มันมาคืนเองกับตัว”
โปรดติดตามตอนต่อไป
อย่าเพิ่งหนีไปไหนน้าคนอ่าน แงๆๆๆๆๆ
3P >> เค้าบ่นเฉยๆว่าอยากเขียนนนนนนนน แต่ไม่ได้หมายความว่าจะเขียนเรื่องเน้ แง๊!!
(ไอ้พี่พอสคงจะยอมหรอก - -*) หรือถ้าจะเขียน คงใช้ตัวละครเรื่องนี้ที่ไม่ใช่แกรนด์พอสและจะไม่เกี่ยวข้องกับเนื้อเรื่องหลักแน่นอน
ประมาณว่า The Dark Side อะไรแบบนั้นมากกว่าคะ
กลับมาก๊อนนนนน :sad4: :sad4:
ตอบคุณ indy❣zaka
แหะๆ คือแพรเข้าใจคะว่าไม่ได้หมายถึง nc แต่หมายถึงการไม่ป้องกันของไอ้พอสกับไอ้แกน
มัวเลวทั้งคู่ ฮึ่ยๆ แต่ที่แพรเซ็นเซอร์ไปเพราะเผื่อบางคนเค้ารับไม่ได้กับการมั่วแบบนี้อะคะ
ยังไงก็ขอบคุณมากคะที่เตือนมา คือตอนที่เขียนนั้นก็กะแบบ ให้ดูเลวคู่ไม่ได้นึกถึงเรื่องโรคเอดส์อะไรเลยคะ
ขอบคุณอีกครั้งคะ
-
เย่ๆๆ มาต่อแล้ว รอพี่พอสมาบ่นต่อน้า :laugh:
-
รวดเร็วทันใจ
คือพี่พอสติดใจน้องแกรนด์ใช่ไหมคะ :z2:
-
เย้ พี่พอสอีกแล้ว ชอบอะ ขอบคุณจ้า (ไม่ 3p หรอ อืมๆๆๆ เดียวพี่พอสองค์ลงเนอะ ว่าไงว่าตามกัน อิอิ) เป็นกำลังใจให้จ้า
:bye2:
-
มร็วดีจัง ฉก NC น้องก็ขียนออยู่น
-
รอพี่พอสตอนต่อไป 55 :z1:
-
พี่พอสสสสสส..
-
อิพี่พอสยอมรับแล้วสิที่แกล้งน้องแกรนด์เพราะไร
จะเก็บไว้กินเอง ชิ
-
รอพี่พอสต่อค่ะ ชอบอะ :laugh:
-
ให้ไวเลยพี่พอส ทำคะแนนหน่อย :z3:
-
เงิบเลย.... ถ้าไม่เกี่ยวกับเรื่องหลัก แล้วพี่วอร์มจะไปคู่กับใครรร???
หื้ออออออออออออ ?? พี่แซค?? *ไม่ใช่ละ*
ในเมื่อไม่มี 3p เราคงมิอยู่ต่อไป *ชอกช้ำ ระกำชัด* ฮึกกกกกกกกกกก
*ล้อเล่น*
แต่เค้าอยากได้นะตัว TT แต่คงยาก พอสแกรนด์คือจุดพีคล่ะช่ะ????
พี่พอสยังไม่โอเคเลย ขออีกนิดดดดดดดดดดดดดดดดด ฮ่าๆ
รอตอนต่อไป คิคิิ *อัพไวดีจุง -..-*
-
พี่พอสสนใจน้องแล้วอ่ะดิ :laugh:
-
เห้อออออออออออออออออออออออ
-
อะแน่ พี่พอสหึงน้องแกรนด์อะดิ
-
อร๊ายยยยยย พี่พอสโคตรน่ารัก เมื่อไหร่จะถึงตอนปัจจุบันนะ
ดีใจไม่ 3P 55555
-
ชอบๆพอสแกรนนด์. สนใจหาคู่ให้พี่วอร์ม แบบปากหมาและโคตรแมนอ่ะ 555
-
ชอบอ่ะ อ่านมาตั้งนานแอบอึดอัดกับอีตาพอส พอมาอ่านมุมตาพอสมั่งมีความรู้สึกกับตานี่ดีขึ้น แต่ 2 คนนี้คงดีกันยาก
ให้พอสหึงพี่วอร์มกับแกรนด์ยังง่ายกว่า
-
อ่านจากมุมของพระเอก?ก็ดีไปอีกแบบเนอะ
-
ชอบประโยคนี้ >>>>ไอ้เด็กนี่อะ ของกู ใครก็ห้ามยุ่ง มีแต่กูเท่านั้นที่มีสิทธิ์!!
พ่พอส เอาใจไปปปป :impress2: :impress2:
-
นายพี่พอสนี่ไปหลงเสน่ห์น้องเค้าโดยไม่รู้ตัวตั้งแต่แรกเลยนี่นา
แถมยังคอยตามเฝ้าอีกตะหาก
-
ขาดขาอไปเกือบสามตอน เพิ่งเห็นว่ามีให้ เอ็นซี เค้าขอบ้าง ssuthawan@kkumailดอทคอม จ้า :z2: :z2:
-
ไำม่ 3p หรอ ว้า~ เสียดาย (พี่วอร์ม) จัง~
ยังไงก็อย่าลืมหาคู่ให้พี่วอร์มด้วยนะคะ ชอบมากเลย !!!!!
คู่พระนางเรื่องนี้เถียงกันได้ซะมันหยดเลยทีเดียว แต่ถึงอย่างไรพ่อพระเอกเราก็ชนะทุกที แบบนี้ถ้าเป็นชายหญิงเขาว่าลูกจะดกนะ 555+
เป็นกำลังใจให้ค่ะ !!!
-
เชียร์วอร์มแกรนด์ *ชูป้ายไฟ*
-
อะไรก้รับได้แรงแค่ไหนหนูก็จะอ่าน ถ้าไม่มี3P่อ่านะ
-
หื้ม พี่พอสติดใจแกรนด์สินะ o8
-
มีฉากไม่เหมาะสม
โปรดใช้วิจารณญาณในการอ่าน
The Other Side III [Pause Part]
คืนหนึ่งขณะที่ผมกำลังช่วยงานในห้องสโมอยู่นั้น ไอ้เพื่อนตัวดีมันก็ใช้ผมให้ไปเอาของที่ตึกเก่าคณะ พอผมลองช่วยคนอื่นไปให้เป็นเพื่อน พวกมันก็เสือกรักการทำงานขึ้นมา ขยันขันแข็ง ซะจนผมไม่กล้าคะยั้นคะยออีกรอบ ผมเลยต้องไปคนเดียว
เมื่อเดินมาถึงหน้าตึกโทรมๆเก่า
หืม .. นั่นใครวะ
คงไม่ใช่...เอ่อ สิ่งเร้นลับหรอกใช่มั้ย ?
ผมพยายามทำใจกล้า บอกตัวเองว่าไม่มีอะไร เดินเข้าไปใกล้ๆ
รูปร่างแบบนั้น .. ทรงผมแบบนั้น ...มันมาทำไรที่นี่วะ?
หมับ
ผมเดินเข้าไปโดยที่ไม่ให้มันรู้ตัว
“เห้ยยยยยยยยยย .. ปะ ปล่อย ผะ ผม เถอะ ..ผะ ผม แค่ จะ จะ มาเอา คะ คัท เอ้า ปะ ไป ทำ ทำ งะ งะ งาน คะครับ”
ผมกลั้นขำ .. แม่งเห็นซ่าส์ๆปากดีแบบนี้ก็กลัวผีกับเค้าเป็นนี่หว่า ฮ่าๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
กร๊ากกกก มีการหลับตาแล้วไหว้ผมด้วย ขอฮาในใจแปบนะครับ
แต่ดูเหมือนวันมันจะกลัวมาก
อะๆ ไม่แกล้งแล้วก็ได้
“เอ่อ..ผะผม ขะ ขอโทษ ครับที่ มารบกวน กรุณา ปะ ปล่อยผมด้วยครับ”
“ลืมตา” ยัง ยังไม่ลืมอีก .. “กูบอกให้ลืมตา!!”
พอมันลืมตาปุ๊ป หน้ามันดูเหวอๆเอ๋อๆ คงตกใจที่เห็นผมมากกว่าที่จะเห็นผีละมั้ง
“เอ่อ..”
“มึงเอาแต่หลับตา ไหว้กู ทำอย่างกับหนีอะไรมางั้นแหละ...”
“เปล่าๆ ไม่มีไร .. แล้วมึงมาอยู่นี้ได้ไงอะ?”
“มาเอาของที่ตึกเก่าไปให้สโม แล้วมึงอะ?”
“อ่อคือ...กูมาเดินเล่นแถวๆนี้”
“เดินเล่น??”
ในยามค่ำคืนใกล้วันใหม่เข้าไปทุกทีเนี่ยนะ มึงคิดว่ามึงเป็นซินเดอเรล่า ต้องกลับจากงานเลี้ยงตอนเที่ยงคืนเหรอไงฟ่ะ?
“อือๆ กลับคณะกัน” มันยังยืนยันเหมือนเดิม แถมยังจะชวนให้ผมกลับคณะอีกต่างหาก
“มึง..แปลกๆวะแกรนด์”
“อะไร”
“มึงพูดดีกับกู”
“เอ้า พูดดีก็ผิด? ชอบให้พูดไม่ดีเหรอไง..ไปได้แล้ว กลับคณะเหอะ”
คือกูก็อยากกลับแต่
“ยังกลับไม่ได้”
“เอ้า ไมอะ?”
“กูยังไม่ได้เข้าไปเอาของในตึกเก่าเลย”
“เอ่อ....งั้นมึงเข้าไปคนเดียวเถอะ...”
“เห้ย เข้าไปเป็นเพื่อนกูหน่อยดิ” ไหนๆก็เจอกันแล้วทั้งที
“ไม่!!!!”
มันตอบแบบไม่คิด .. ถ้าหากเป็นผมที่โดนถาม ผมก็จะตอบแบบมันแหละครับ ฮ่าๆ
“กูไม่เอาค่ายาแล้ว เข้าไปเป็นเพื่อนกูไป”
“กูเตรียมมาแล้ว อยู่ในกระเป๋า”
“แต่กูไม่เอา ดังนั้นมึงต้องเข้าไปข้างในเป็นเพื่อนกูเดี๋ยวนี้”
ผมไม่รอคำตอบมัน แต่ลากมันเข้ามาในตึกด้วยกันเลย
บรรยากาศในตึกน่ากลัวกว่าข้างนอกลิบลับ นี่ถ้าไม่มีไอ้แกนเข้ามาด้วยผมคงหันหลังกลับตั้งแต่เหยียบบันไดขั้นแรกแล้ว
“มึงไปเอาของชั้นไหน?” มันถาม
“3”
เมื่อเดินมาถึงห้องที่ผมต้องเข้าไปเอาของ ก็เห็นสิ่งที่ต้องหยิบกลับไปด้วย คนที่ถูกชวนขึ้นมาด้วยเดินตามเข้ามา สำรวจรอบห้อง ผมอุ้มลังกระดาษด้วยแขนทั้ง 2
ปั้งง!!!
“เอ่อ ลมคงพัด เดี๋ยวไปเปิดเอง” แล้วมันก็เดินไปบิดลูกบิด
แก๊ก แก๊ก
“เอ่อ...มันเปิดไม่ได้วะ...”
ผมเลยลองเดินไปเปิดเองบ้าง
แก๊ก แก๊ก แก๊ก
“เอ่อ...สงสัยต้องหาอะไรแงะ” ผมเดินสำรวจหาทั่วห้อง ก็พบกับเส้นลวดธรรมดาๆ ที่ในหนังเค้าชอบใช้แงะกัน แต่...คือผมไม่รู้เทคนิคการงัดแงะ ประตูก็ยังคงเปิดไม่ออกเหมือนเดิม
“มึงมีโทรศัพท์มะ?”
“ไม่ได้พกมา อยู่ที่คณะหมดเลย” มันล้วงเข้าไปในกระเป๋ากางเกงแล้วแบออกให้ผมดู
“สงสัยต้องรอภารโรงตอนเช้าหวะ”
มีทางเดียวเท่านั้นคือ รอ...
“มานั่งดิ ยืนให้เมื่อย” ผมเดินมานั่งพิงผนัง มองไปยังคนที่กำลังยินเก้ๆกังๆ “กูไม่ทำไรมึงหรอก”
“ใครว่า กูกลัวมึงกัดเหอะ ฉีดยามารึยังก็ไม่รู้” ปากเก่งเหมือนเดิม หึหึ
“ประโยคนั่น กูควรเป็นคนพูดนะ .. มึงอะปากหมาชิบหาย”
“แล้วไง กูเป็นของกูแบบนี้”
“หึหึ นั่นสินะ .. ขนาดกูเป็นรุ่นพี่มึง2ปี มึงยังไม่เคยเรียกกูว่าพี่เลย”
ไอ้แกนก็ยังคงปากดีปากหมาปากเก่ง ถ้ามันไม่ใช่คนแบบนี้ .. ก็คงไม่มีอะไรน่าสนใจ
“อย่าดราม่า”
“กูป่าว .. แค่บางทีกูก็รู้สึกว่า .. กูเป็นพี่ที่ไม่ดีรึไงวะ?” ผมคิดแบบนั้นจริงๆนะ หรือเป็นเพราะไอ้แกนมันเป็นของมันแบบนี้อยู่แล้วหว่า?
“กูบอกว่าอย่าดราม่าไอ้เหี้ย .. ตลกชิบหาย เมื่อก่อนจะต่อยกันพูดกวนส้นใส่ วันนี้เสือกมาติดอยู่ในห้องด้วยกันแถมพูดดีซะงั้น” เออขนาดพูดแบบนี้มันยังด่าได้ เอากะมันสิ
“สัด นั่นมึงละที่ดราม่า ฮ่าๆๆๆๆๆ”
“เออ สาดดดดดดด ฮ่าๆๆๆๆ”
ผมชอบที่เห็นมันหัวเราะนะ
นี่ผมหลับไปตั้งแต่เมื่อไหร่เนี่ย?
รู้สึกตัวอีกทีก็เพราะเหงื่อที่เปียกเต็มหลัง ดึงชายสะบัดออกเพื่อให้ไม่ติดกับผิวหนัง พลางเสมองไปยังคนที่กำลังหลับอยู่ข้างๆ
ถ้าหากมันไม่ปากดีก็คงจะน่ารักอยู่หรอก .. .
“เห้ย ตื่น แกรนด์ ตื่น” ผมลองเรียกมัน
“อื้ออออ ขอ5นาที” แต่มันดันพลิกตัวหนีซะงั้น?
“ตื่นสิวะ นี่ไม่ใช่ที่บ้านมึงนะ”
แปะ แปะ แปะ
ตบหน้ามันเบาๆพอให้รู้สึกตัว
นิ่มวุ้ย
“ตื่นสิวะ ตื่นยากตื่นเย็นจัง” แม่งขี้เซานี่หว่า
“ยังไม่เช้าเลย ปลุกกูไมเนี่ย” มันสะลึมสะลือพูด อย่าบอกนะว่ามึงนอนเพลินจนลืมว่ามันกำลังติดอยู่ในห้องกับกูอะ
เห้ออ ให้ตายสิ
“ตอนนี้คงตี4กว่าๆ เดี๋ยวมีภารโรงมาเปิดประตูแล้ว” ผมบอกมันที่พยักหน้าตอบว่ารับรู้ ก่อนจะอ้าปากกว้าง“อี๋ เหม็น หาวก็ไม่ปิดปากนะมึง”
ก็ไม่ได้กลิ่นอะไรหรอก แต่ผมอยากแกล้งมันอะ มีไรมะ?
“มึงหอมตายห่าละ”
“แน่น๊อนนนน ลองดมดิ” ผมไม่ว่าเปล่า จัดการให้มันมาซุกที่อกผมด้วยความหมั่นไส้
แบบนี้ต้องแกล้งซะให้เข็ด
“เฮ้ยยยยยย เอ่นเอี้ยไอเอี้ยยย (เล่นเหี้ยไรเนี้ย)” มันพยายามที่จะเอาหัวออกจากการล๊อคของผม
“ฮ่าๆๆๆๆ” แต่โทษทีไอ้น้อง พี่ล๊อคแน่นหวะ ฮ่าๆๆๆ
“อ่อยอูววววว (ปล่อยกูวววว)”
อุก!
จุกไปนิด เนื่องจากไอ้แกนมันทุบผม
“อยากให้กูปล่อยต้องเรียกกูดีๆก่อน”
“อ้ออ่อยอ่อนอิอะ (ก็ปล่อยก่อนสิฟะ)”
แล้วผมก็ปล่อยมันตามคำขอ ถามความรู้สึกหลังจากดมกลิ่มผมที่ไม่ได้อาบน้ำแถมยังมีเหงื่อเต็มไปหมด
ผมไม่ได้ซกมกนะ -*-
“เป็นไงตัวกูหอมมะ?”
“หอมมม หอมมากกก หอมจนอยากจะอ้วก” มันทำท่าอ้วกประกอบ ทำให้ดูเหมือนม้าเข้าไปใหญ่ สมแล้วที่ผมแอบเรียกมันว่า ‘ม้าพยศ’ ฮ่าๆ แล้วดูดิขนาดประชดมันยังน่ารัก
เห้ยยยยย น่ารัก? มันต้องใช้กับผู้หญิงไม่ใช่เหรอไง? แล้วผมมาชมไอ้ม้าดื้อตัวนี้ว่าน่ารักเนี่ยนะ?
“ไม่เอา พูดดีๆ”
“ครับ ตัวพี่พอสหอมมากครับ”
“เยี่ยม!”
รู้สึกที่อกด้านว้ายมันพองโตยังไงก็ไม่รู้วุ้ย พอได้ยินจากปากที่ปกติพูดแต่หาเรื่องใส่ตัวว่า ‘พี่พอส’
รุ่นน้องคนอื่นก็เรียกผมแบบนี้เยอะแยะ .. แต่ไม่เหมือนที่มันเรียกสักราย
“ทีหลังมึงต้องเรียกกูว่า ‘พี่พอส’ ทั้งต่อหน้าและลับหลัง”
“ไม่!!!...ยังไงกูก็จะเรียกแบบเดิม มึงไม่มีสิทธิมาสั่งกู”
อะไรว้า ? เมื่อกี้ยังน่ารักอยู่แท้ๆ กลับมาเป็นไอ้เด็กปากดีอีกละ
“แต่กูเป็นรุ่นพี่มึงนะ”
“แล้วไงวะ? กูจะเรียกกับคนที่พอใจ โอเคปะ?”
“อ้อ...ต้องเป็นรุ่นพี่แบบไอ้วอร์มใช่มั้ย?”
เหอะ! เห็นรักกันดีนี่ เป็นสายรหัสที่เน้นแฟ้นใช้ได้
มันเงียบไป
สักพัก ก็มีภารโรงมาเปิดประตู ผมไม่ลืมที่จะเดินไปหยิบลัง ไม่งั้นผมต้องได้กลับมาที่นี่อีกเป็นแน่ เพราะไอ้ลังนี่แท้ๆทำให้ผมต้องมาติดอยู่ในตึกบ้าๆนี่ยันเช้า
แต่ขณะที่ผมกำลังเดินออกจากห้องนั้น...
“ขอบคุณทุกเรื่องครับพี่พอส”
เป็นเสียงกระซิบที่เบามาก แต่มันดังกึกก้องในใจผม .. . จนต้องเผลอยิ้มออกมาไม่รู้ตัว
บางทีถ้าผมไม่โดนใช้ให้มาหยิบลังนี่ ผมอาจจะไม่ได้ยินสิ่งที่ผมอยากได้ยินมาตลอดออกมาจากปากมันก็ได้
.
.
.
.
“เป็นไงมึง หนีผีจนได้สวีทกับน้องแกรนด์ ฮ่าๆๆๆๆๆ”
“มึงควรขอบคุณกูนะที่ช่วยทำให้มึงสมหวัง ลงเอยกันสักที”
“พ่อมึงสิไอ้สัด!”
แซวกันอยู่นั่นแหละ กูยังไม่ได้ เอ๊ย ไม่มีไรกับไอ้เด็กนั่นโว๊ยยยยยยยยยยยยยยย
พอผมออกมาจากห้องนั่น ไอ้แกนมันก็นะ .. ไม่รอผมเล้ยยยยย วิ่งมาที่คณะคนเดียว แล้วยิ่งมารู้ทีหลังว่าลุงสมานที่เป็นภารโรงมาเปิดประตูให้เรานั้น เอ่อ .. แกเสียชีวิตไปตั้งนานแล้วยิ่งขนลุก
แต่มันก็ผ่านมาแล้วครับ ถือซะว่าเป็นประสบการณ์ชีวิต
RRRRRRRRRRRRR
หลานรหัสผมเอง
“มีไร”
/พี่พอสคร้าบบบบ กระผมนายแทนไทขออัญเชิญคุณพี่พอสสุดหล่อไปแดกเหล้าด้วยกันคร้าบบบบบ/
คิดไงชวนกูแดกวะเนี่ย?
“เออที่ไหน ใครไปมั่ง”
/ร้านHIJK แถวๆ ม.อะ มีผม ไอ้ทัชที่กำลังโทรชวนสายรหัสอยู่ ../
“...”
/...แล้วก็ไอ้แกน/
“เออแล้วเจอกันตอน3ทุ่มครึ่ง”
แต่งตัวเสร็จก็ขับรถมาที่จุดนัดหมายพร้อมด้วยไอ้แซคและไอ้โอ พวกผม3คนเดินเข้าร้านมา ก็เห็นคนที่มาด้วยในครั้งนี้นั่งอยู่ที่โต๊ะใหญ่
หืม...ไอ้วอร์มก็มาด้วย? ไม่แปลก สายรหัสมันนี่นา
“แล้วมึงไปติดกับพี่พอสได้ไงวะ?”
“ก็มันโดนบังคับ”
พอผมเดินเข้าไปใกล้ๆก็ได้ยินบทสนทนาที่เหมือนว่ากำลังจะนินทาผมอยู่
“อะไร ใครบังคับ พูดถึงกูกันอยู่รึเปล่า”
“พูดถึงเรื่องที่พี่ไปติดกับไอ้แกน แล้วพอถามว่าทำไมมันถึงไปติดกับพี่ได้ มันก็ตอบว่าพี่บังคับมัน”
“อะไร มันเต็มใจขึ้นห้องไปกับกู”
ผมไม่ได้พูดกำกวมใช่มั้ย? ทำไมแต่ละคนนิ่งไปแบบนั้นละ? แล้วดูสิทำหน้าบูดเข้าไปไอ้แกน ฮ่าๆๆๆ
“เต็มใจพ่อง” มันด่าพ่อผม
“กูได้ยินนะสัด”
ผมด่ามันกลับไป แต่ดูเหมือนมันจะไม่สนใจอีก เอาแต่กระดกแก้วเข้าปากอึกๆ ทำหน้าเหมือนโมโหใครมาเป็นชาติ ผมเลยมองไปทั่วร้าน เจอสาวคนนึงส่งสายตาเซ็กซี่เย้ายวนมาให้ ผมชูแก้วขึ้นแล้วผงกหัวลงเล็กน้อยเป็นการทักทาย แต่เจ้าหล่อนกลับมาทักทายผมถึงโต๊ะ แนบสนิทชิดเชื้อถึงขั้นนั่งตัก
เมื่อของหวานมาอยู่บนตักแบบนี้แล้วจะไม่ให้ผมลิ้มรสได้ไง ? จริงมั้ยครับ? แต่คราวนี้ไม่เหมือนคราวที่แล้ว ผมแค่เล่นด้วยหอมปากหอมคอ แลกเบอร์แลกปากกันนิดหน่อย (นิดหน่อยจริงๆนะ เชื่อผมสิ) ก่อนเธอจะกลับไปนั่งที่เดิม ส่วนไอ้แกนไม่รู้ว่ามันหายหัวไปไหน มิน่าถึงนั่งสบายตัวไม่ต้องเบียด
แต่ผมอยากนั่งเบียดๆมากกว่า...เนื้อผ้าที่ถูไถไปมา..พอขยับตัวนิดหน่อยก็รู้สึกได้ .. .แล้วถ้าหากไม่มีเนื้อผ้าของกางเกงมากั้นละ?
โอยยย ทำไมผมคิดแต่เรื่องนี้ว่ะ!?
แล้วนั่น...มันไปนั่งข้างไอ้ทัชทำไมวะ? เห็นมั้ยว่ากูต้องนั่งข้างไอ้วอร์มเลยแม่ง
มันหยิบท่อบารากุขึ้นมาสูบ ... เออเห็นว่าไอ้แซคสั่งมานาแนวร่วม ไอ้นี้มันก็เอากับเค้าด้วยนี่หว่า ส่วนตัวผมน่ะไม่ได้ติดนะ เพียงแค่มันหอมๆ เคลิ้มๆดีก็เท่านั้นเอง ว่าแล้วก็สูบบ้างดีกว่า
สูบไปมองหน้ามันไป .. เคลิ้มดีชิบหาย .. หน้ามันนะ
“หอมดีวะ”
“หึหึ ลองแอ๊ปเปิ้ลคู่มะ? รสนี้ก็โอเคนะ” ไอ้แซคถามผมเลยพยักหน้าไป
“พอได้ละมึง มาแดกเหล้าไม่ได้มาดูดบารากุ” ไอ้คนที่นั่งข้างผมตอนนี้มีดึงท่อออกจากปากน้องรหัสมัน...แล้วเอามาดูดต่อ
จูบทางอ้อม...มันอาจไม่คิดเหี้ยอะไรกัน แต่กูคิด ไอ้สัด!
ผมว่าถ้าผมยังทนนั่งอยู่ตรงนี้ต่อไปได้หันไปซัดไอ้คนข้างๆแน่ เลยเลือกที่จะลุกออกไปจากวง หาสาวๆที่สามารถทำให้ผมเบี่ยงเบนความสนใจไปจากพี่รหัสและน้องรหัสคู่นี้ดีกว่า
แต่จนแล้วจนรอด...ผมก็กลับมาตายรัง นั่งอยู่ที่เดิม ดีหน่อยที่คราวนี้ไอ้แกนมันกลับมานั่งที่เดิมแล้ว ผมเลยอาศัยเบียดๆมันไป
“เบียดทำเหี้ยไร เก้าอี้ก็มี” ด่ากูอีกแล้ว
“กูว่ากูบอกมึงแล้วนะให้พูดกับกูดีๆ” ผมกระซิบข้างหูมัน เพราะเสียงเพลงดัง มันอาจไม่ได้ยินเลยหันไปคว้าท่อบารากุมาสูบต่อ
เหี้ยนี่สูบมากไปแล้วนะสัด
ผมแย่งท่อออกมาจากปากมันแล้วสูบต่อทันที .. . ไม่อย่างนั้นไอ้วอร์มมันคงแย่งเอาไปสูบอีก .. .
มันยังคงนั่งกระดกเหล้าเข้าคอราวกับว่ากลัวตับจะไม่พังสลับกับพ่นควันสีขาว ส่วนผมก็เรื่อยๆมากกว่าครับ ไม่เน้นเมา ต้องขับรถอีก ขืนเจอพ่อแล้วโดนเป่าขึ้นมาละยุ่ง
แล้วทำไมมือไอ้วอร์มมันต้องมาวางบนขาไอ้แกนด้วยวะ?
ยังไม่ทันที่ผมจะได้ทำอะไร พี่น้องรหัสคู่นี้ก็ลุกออกไป
แต่จะไปรอดไหมวะนั่น? เดินเซขนาดนั้น ต้องให้ไอ้แกนช่วยพยุง เหอๆ มัน2ตัวหายไปนานทีเดียว ไม่รู้ว่าทำอะไรกัน จนออกมานั่นแหละ ไอ้แกนก็บอกว่าให้ไอ้วอร์มกลับ
ตกลงใครพี่ใครน้องวะ? พี่ต้องดูแลน้องไม่ใช่ไง๊?
ไม่รู้ว่าไปเข้าห้องน้ำกันอีท่าไหน ตัวพี่เลยเอาแต่พร่ำเพ้อถึงตัวน้อง กว่าจะช่วยกันจับยัดใส่รถได้ก็เหงื่อตกกันไปหลายถัง พอกลับมานั่งที่โต๊ะ ไอ้แกนก็อยู่ได้แป๊บเดียวก่อนจะหายตัวไปไหนไม่รู้ ผมเลยออกตามหามัน
อ๊ะ นั่น .. ไอ้แกนกับ...ของขวัญนี่หว่า
ทั้งคู่นั่งอยู่ข้างๆกัน แต่ดูก็รู้ว่าไอ้แกนไปม่อขวัญก่อน เล่นส่งสายตาเจ้าชู้ขนาดนั้น หึหึ แต่ขอโทษเถอะ ของขวัญเคยนอนกับกูมาก่อนว่ะสัด
ผมเจอขวัญครั้งแรกที่ผับแห่งหนึ่ง ประมาณต้นปีที่ผ่านมา ด้วยความที่เธอเป็นสาวเปรี้ยว มั่นใจในตัวเองสูง ดูลึกลับน่าค้นหา ทำให้ผมอยากลองเล่นค้นหากับเธอ ทำความรู้จักกันไม่นาน ด้วยความที่ทั้งผมและขวัญเองก็ต่างเป็น ‘นักล่า’ เลยพึงพอใจกับสถานะที่ไม่ผูกมัดกันทั้ง 2 ฝ่าย ไม่มีการเรียกร้องใดๆทั้งสิ้น พอผมไปสวิสเซอร์แลนด์ก็แทบไม่ได้ติดต่อกับเธออีก ไม่คิดว่าจะได้มาเจอกันในสถานการณืแบบนี้
“แล้วแกรนด์มาคนเดียวเหรอ?” ขวัญถามมัน แต่ผมอยากตอบให้
“เปล่า ไอนี่มันมากับพี่น่ะขวัญ” ทั้งคู่หันมามองผม ผมยิ้มให้ขวัญเชิงทักทาย
“อ๋อค่ะพี่พอส”
และอีกอย่าง...ขวัญเป็นคนที่เข้าใจอะไรง่ายๆ ไม่ถามให้ยุ่งยากมากความ นั่นทำให้ผมคบกับเธอยืด
“งั้นพี่กับแกรนด์ขอตัวก่อนนะครับ ไว้เจอกัน” ผมบีบบ่ามัน ให้มันรู้ตัวว่าควรเลิกจีบหญิงแล้วกลับไปที่โต๊ะซะดีๆ
“บายค่ะพี่พอส ว่างๆก็โทรหาได้ตลอดนะคะ” ขวัญยิ้มให้ผมส่งท้าย
ผมเหลือบมองสีหน้าไอ้ม้าพยศข้างๆ..มันทั้งดื้อด้านปากมากนิสัยเสีย...จนผมอยากจะกำราบมันจริงๆจังๆแล้วสิ
เมื่อเดินมาถึงโต๊ะ ผมหันไปบอกไอ้แซค ไอ้โอ ไอ้แทน ไอ้ทัช ว่า
“กูกลับก่อนนะ ไอ้แกรนด์ก็จะกลับพร้อมกู เดี๋ยวกูไปส่งมันเอง”
“อะไร ใครจะกลับกับมึง?” หันแบบกะทันหันแบบนั้นไม่คอเคล็ดไง๊?
“มึงไง” สงสัยมันคงเมา ฟังที่ผมพูดไม่รู้เรื่อง
“เหี้ยเหอะ กูจะแดก กูไม่กลับ”
คิดว่าผมจะสนเหรอ? กูบอกให้กลับก็กลับสิวะ
“กูกลับละ ไว้เจอกัน”
“เชี่ยยยย กูไม่กลับไอ้สัด!”
ไอ้แกนดิ้นพล่าน ผมจะกระโจนไปล๊อคตัวมัน แต่ไอ้ทัชมาขวางไว้
“พี่พอสใจเย็น”
“ปล่อย” ผมหันไปบอกคนที่กำลังล๊อคตัวผมอยู่
“มึงจะกลับไม่กลับ? .. . ถ้าไม่กลับกูจูบมึงกลางร้านแน่!...มึงอย่าคิดว่ากูไม่กล้านะ..”
ผมจ้องมัน พูดช้าๆ อันที่จริงก็ไม่ได้อยากใช้ไม้นี้เลย แต่มันเสือกดื้อทำไม
ไอ้แกนจ้องผมอย่างเคียดแค้น
“เออกลับ!”
ว่าง่ายๆตั้งแต่แรกก็ไม่ต้องอายเพื่อนแบบนี้หรอก หึ
มันเดินนำผมออกมาจากร้าน
แล้วแม่งจะไปไหนวะนั่น?
“จะไปไหน รถกูอยู่นี่”
“แล้วกูจะรู้มั้ยว่ารถมึง ไอ้สัด”
วันนี้ผมเอาบีเอ็มลูกรักมาครับ ซึ่งไอ้แกนไม่เคยเห็น เลยอาจไม่รู้ว่านี่คือรถผมเหมือนกัน มันเดินกระฟัดกระเฟียดกลับมา ผมเข้าไปในรถรอมันแล้ว
ตึงง!!
“ถ้าพังจ่ายค่าซ่อมให้กูด้วย”
แม่งปิดประตูรถเบาๆไม่เป็นรึไงวะ!
ต่อด้านล่างคะ
-
ขับมาได้สักพัก ใกล้ถึงคอนโดผม ไอ้แกนก็โวยวาย
“จะไปไหน .. . กลับหอกูเดี๋ยวนี้!” มันพูดเสียงดัง “ถ้าจะไม่ไปส่งก็จอด กูจะลง”
อูยยยย เบาๆก็ได้ มีกันอยู่2คน แม่งจะตะโกนให้ใครได้ยินอีกวะ?
“หอมึงเล็ก”
“แล้วเกี่ยวไรกับมึงมิทราบ?”
ผมไม่ตอบคำถามมันเพราะว่าถึงคอนโดผมแล้ว ผมเดินมาที่ลอบบี้ ตรงไปยังลิฟท์ที่ใช้ประจำ พอลิฟท์มาก็ก้าวเข้าไปในลิฟท์ แต่ไอ้คนที่ผมพามาด้วยมันยังยืนเซ่ออยู่ที่เดิม
“อย่าให้กูต้องใช้กำลัง จะเข้ามาดีๆหรืออยากเป็นข่าวหน้าหนึ่ง?”
ต้องให้ขู่ ถึงจะทำตาม..
คอนโดนี้เป็นคอนโดที่พ่อผมซื้อไว้ให้ ชั้นล่างๆจะเป็นห้องขนาดกลางๆทั้งชั้นจะมีแปลนไม่เหมือนกัน ไล่ขึ้นมาจนถึงระดับชั้น30ขึ้นไป จะเป็นห้องวีไอพีสูทซึ่งแต่ละชั้นจะมีเพียงแค่2ห้องเท่านั้น มีสระว่ายน้ำ ฟิตเนส บาร์ พร้อม
เมื่อลิฟท์เปิดออก บ่งบอกว่าถึงชั้น34แล้ว ผมก็เดินตรงไปที่ห้องทันที
“อย่าบอกนะว่าจะให้กูค้างกับมึงที่นี่?” มันเอ่ยปากถามทันทีที่เข้ามาในห้อง สายตาก็กวาดมองดูไปรอบๆ
“ก็เออสิวะ”
“แล้วทำไมไม่พากูกลับหอ”
“ห้องมึงเล็ก”
ห้องไอ้แกนมันเล็กจริงๆนะครับ ไม่รู้ว่าอยู่เข้าไปได้ยังไง น่าอึดอัดจะตาย แค่เตียงก็เต็มห้องแล้ว สู้มาอยู่ห้องผมดีกว่า กว้างขวาง เฟอร์นิเจอร์ครบ ไม่มีเหตุผลข้อไหนปฏิเสธได้เลย
เอ๊ะ! หรือว่ามัน ...
“หรือว่ามึงกลัว...”
“กลัวเหี้ยไร!”
“หึหึ”
กลัวกูทำไรมึงก็บอกมาเท้อออออออออ
เพราะกูทำแน่ 555555+
RRRRRRRRRRRRRRRRRRR
โทรศัพท์มัน ไม่ใช่โทรศัพท์ผม
“เอ่อ...อยู่ห้องอะ...พี่อยู่ไหน สร่างแล้วเหรอ?......ช่างมันเหอะพี่ นอนได้ละ”
ให้กูเดามั้ย? .. . คนโทรมาคือ ไอ้วอร์ม
และเพื่อยืนยันว่าสิ่งที่ผมคิดนั้นถูก เลยทำการแย่งไอโฟนมันมาจากมือ
“เห้ยยยย เอาคืนมา”
แต่ผมไม่ได้ฟังมัน สายตาจับจ้องเบอร์ที่โทรเข้ามาล่าสุด
P’WARM
จริงๆด้วย...
พวกมึงแน่ใจเหรอว่าเป็นแค่พี่รหัสน้องรหัส!!
ผมขว้างโทรศัพท์มันไปยังโซฟา ไม่กลัวว่าจะตกแตกหรือพังแต่อย่างใด ขอแค่ให้ได้ระบายอารมณ์ก็พอ อารมณ์ผมมันไม่คงที่ตั้งแต่ในร้านนั่นละ
มันขุ่นมัวซะจนอยากทำลายทิ้งทั้งหมด!
ตัวผมในตอนนี้ไม่พอใจมันมาก มากถึงมากที่สุด
เพียงแต่...ผมไม่พอใจอะไร?....
“ผลักกูทำเหี้ยไร! ถ้าไอโฟนกูพังซื้อให้ใหม่ด้วยนะสัด”
จะ100เครื่องก็ยังได้เลยแม่ง มึงช่วยหันมาบอกกูก่อนได้มั้ยว่าเมื่อกี้มึงคุยกับใคร!
มันตามไปเก็บไอโฟนมัน
นี่มึงยังคิดจะโทรหาไอ้เหี้ยวอร์มอีกเหรอ สัด!
“เมื่อกี้มึงคุยกับใคร”
ผมอยากได้ยินจากปากมันว่า...มันกับพี่วอร์มเป็นอะไรกัน
“เรื่องของกู”
ด้วยความที่ผมคร่อมมันอยู่ กลิ่นเหล้าผสมกับแอ๊ปเปิ้ลจางๆทำให้ผมอยากเข้าไปพิสูจน์กลิ่นใกล้ๆ
“กับใคร”
“พะ...พี่รหัส พี่วะ..วอร์มอะ”
“หึ แน่ใจว่าแค่พี่รหัส?” ผมถามย้ำ
“ก็เออสิวะ แล้วจะให้เป็นเชี่ยไร”
คำตอบถูกใจ แค่คำพูดไม่สบอารมณ์
“บอกว่าให้พูดกับกูดีๆไม่ใช่รึไง?”
“กูไม่นับถือมึงเป็นพี่!”
“งั้นเป็นอย่างอื่นก็ได้ใช่มั้ย?!”
หึ! งั้นกูจะยัดเยียดฐานะอื่นให้มึงแทน!!
ผมบดริมฝีปากเข้ากับปากมันอย่างรุนแรงและจาบจ้วง บีบกรามมันเพื่อให้ลิ้นของผมเข้าไปดูดดึงได้เต็มที่ ไอ้ม้าพยศก็ยังคงดื้อ ต่อต้าน ไม่ยอมให้ใครขึ้นขี่ง่ายๆเหมือนเดิม
แต่ผมนี่แหละ...จะขึ้นขี่ม้าพยศตัวนี้ให้ดู
ทั้งน่าหลงใหล น่ามองไปทุกส่วน ผิวขาวละเอียดลื่นมือ ยิ่งสัมผัสมันก็ยิ่งตื่นตัว โดยเฉพาะเมื่อสะกิดที่ยอดปลายอกมันก็สะดุ้ง ใบหน้าของผมเคลื่อนไปยังซอกคอขาว ขบเม้มให้เกิดเป็นรอย...คนอื่นจะได้รู้ว่าม้าตัวนี้ถูกปราบและมีเจ้าของแล้ว...
คนข้างใต้รู้หน้าที่ จัดการถอดเสื้อให้ผมอย่างที่ผมถอดให้มันเช่นกัน เมื่อได้เห็นเต็มๆตาก็พบว่าพื้นที่ขาวๆน่าตีตราจองไปซะทุกส่วน ผมสัมผัสทุกส่วนเป็นไปตามธรรมชาติและความต้องการ น้องชายของผมที่กำลังขยายตัวกำลังเรียกร้องอะไรบางอย่าง
ปากของมันที่เคยเอาแต่พ่นคำด่าไม่ก็ปล่อยหมามากัดชาวบ้าน บัดนี้ได้เปลี่ยนเป็นเสียงครางอย่างที่มันห้ามตัวเองไม่ได้ ยิ่งเมื่อผมลากลิ้นไปตามแนวขอบกางเกงก็ยิ่งบิดตัวราวกับทรมาน แต่จู่ๆมันก็พลิกตัวขึ้นมาอยู่บนตัวผม ผมก็ปล่อยให้มันทำอย่างง่ายดาย ไม่คิดจะขัดขืน คอยดูต่อไปว่ามันจะทำอะไร
มันปรนเปรอให้ผมอย่างที่ผมเคยทำกับมัน เริ่มจากการจูบไล่ไปยังซอกคอและแผ่นอก มันแอบทำคิสมาร์กไว้ด้วย แต่ยังเบาไป...รอยที่มันทำไว้ เดี๋ยวพรุ่งนี้ก็หายแล้ว ใบหน้าใสต่ำลงมาเรื่อยๆ ชวนลุ้นว่ามันจะทำอะไรต่อไปอีก
ผมรู้ว่ามันไม่เคยทำกับผู้ชายมาก่อน
ผมก็เหมือนมัน...ไม่เคยมีเซ็กส์กับเพศเดียวกันเลยสักครั้ง
แล้วทำไมถึงมาทำแบบนี้ด้วยกันได้ล่ะ?
อันนี้ต้องไว้หาคำตอบทีหลัง...เพราะตอนนี้น้องชายของผมเผชิญสู่โลกกว้างด้วยฝีมือของคนที่กำลังคร่อมผมแล้ว
แต่คนที่กำลังกอบกุมมังกรน้อยของผม...มันนิ่ง
หึ คงไม่รู้ว่าควรทำไงต่อไปละสิ...มานี่ เดี๋ยวกูนำเอง
ผมพลิกตัวมาอยู่ด้านบนอีกครั้ง จัดมันถอดกางเกงอย่างว่องไว แกรนด์น้อยถูกทิ้งไปกับแรงโน้มถ่วงยังดีที่ว่าแข็งเลยไม่ห้อยน่าเกลียด ผมเห็นแล้วสงสารจึงช่วยพยุงไว้
“ห้องเล็กไม่พอ....คว-ยังเล็กอีกเหรอ”
สงสัยต้องเรียกว่าจับไว้จะดีกว่า เพราะแกรนด์น้อยไม่ได้ใหญ่โตถึงขนาดกับต้องพยุงช่วย มันทำหน้างอนเมื่อผมจี้ใจดำ แต่หน้างอนๆมันน่ารัก เลยให้รางวัลซะหน่อยโดยการขยับข้อมือขึ้นลงไปเรื่อยๆแต่สามารถทำให้อารมณ์ของมันพุ่งขึ้นสูง จนเริ่มมีน้ำขาวขุ่นไหลออกมา
ผมหยุด เพราะพอสน้อยก็แข็งตัวมากจนปวดไปหมด อยากมีช่องทางอุ่นๆมาบีบรัดให้คลายความปวด...
มือผมลูบไล้ก้นขาวๆที่น่าฟัด เต็มไม้เต็มมือพอดี ..
ก็คงเหมือนผู้หญิงเวอร์จิ้น ถ้าหากไม่เคยโดนมาก่อนก็ต้องใช้นิ้วเบิกทางช่วย
“ดะ เดี๋ยวก่อน..มึงหยุดก่อนเลย”
จู่ๆมันก็ห้ามผม ดันตัวออก
ผมงง...เวลานี้มึงยังมีหน้ามาบอกให้กูหยุด? ใช้หัวแม่ตีนคิดเหรอ??
แต่ประโยคถัดมาเล่นเอาผมหมดอารมณ์
“ให้กูเอามึงก่อนสิวะ”
“ไม่!”
เรื่องไรให้ผมโดนมันทะลวงตูด??
ไม่มีทางซะละ!!
“กูก็ไม่ยอมมึงเหมือนกัน”
“หึหึ เหรอ? .. แล้วเมื่อกี้ใครมันครางวะ? ..” ผมกวนประสาทมัน “นอนหันตูดให้กูแล้วอยู่เฉยๆจะดีเอง”
“ไอเหี้ย กูบอกว่าไม่ไง!”
ดูท่าทางวันนี้คงไม่ได้มันแล้วละครับ อีกอย่าง ผมหมดอารมณ์ที่จะทำต่อแล้วด้วย
“กูให้โอกาสมึงเรียกกูใหม่...ถ้าเรียกดีๆกูจะยังไม่ทำอะไรมึงก็ได้ หึหึ”
“เอ่อ...”
“คิดดีๆนะ”
หึหึ
“พ..พ...”
“อะไรนะกูไม่ได้ยิน”
“พี่พอส...” เสียงค่อยไปไหน?
“มะกี้กูหูหนวกกะทันหันวะ”
อันที่จริงก็ได้ยิน แต่อยากได้ยินดังๆแบบเต็มเสียง
“พี่พอส!!!!!!!!”
โอ้...เต็มเสียงเลยจริงๆ...
“ครับ ว่าไง?”
“เอ้า..ก็แลกกับที่มึงไม่ต้องเอาตูดกูไง อุ๊บ!”
เด็กดื้อพูดไม่เพราะต้องถูกลงโทษ...ในแบบฉบับของผมเอง หึหึ
ดูเหมือนมันจะรู้ตัว ทันทีที่ผมปล่อยปากมันเป็นอิสระมันก็รีบละลั่กละล่ำพูดขึ้นมาว่า
“เอ่อ..พี่พอส .. ยะ อย่าทำไรผม. ..”
“แทนตัวเองว่าแกรนด์ด้วย”
“พี่พอส..อย่าทำไรแกรนด์เลยนะครับ...”
ทำไมไอ้แกนมันน่ารักได้ขนาดนี้วะเนี่ยยยยยยยยย > <
“ครับไม่ทำ...แต่หนอนน้อยของแกรนด์มันกำลังเติบโตอีกแล้ว...ทำไงดีละ?”
ระดับผมแล้ว...ถ้าหากผมต้องการ ก็ต้องเอามาให้ได้แหละครับ
“เดี๋ยวจัดการเอง” มันจะลุกหนี...เรื่องไรจะให้มันไป
“แต่มังกรของพี่ก็เหมือนกันนะ..”
“ต่างคนก็ต่างจัดการเองสิวะ”
“แกรนด์”
พูดไม่เพราะอีกแล้ว ไม่เข็ดจากการลงโทษเมื่อกี้หรือไง?
“แล้วจะให้ทำไง?”
เห็นแก่ความน่ารักของมัน...วันนี้จะยอมปล่อยมันไปก่อนก็ได้
“ไปพร้อมๆกันนะครับ”
ผมกับมันทำจนเสร็จ ปลดปล่อยทายาทหลายล้านตัวออกมา
ผมไม่ได้อ่อนขนาดเสร็จเร็ว...แต่เพราะมือ มือของแกรนด์ที่จับน้องชายผมไว้ มันยิ่งทำให้อารมณ์ของผมพุ่งขึ้นสูงปรี๊ดอย่างฉุดไม่อยู่ มือของมันไม่เหมือนมือผู้หญิง ไม่ได้นุ่มนิ่มหรือสากจนระคาย อีกทั้งขนาดมือที่ใหญ่ทำให้สามารถกอบกุมไว้ได้ทั้งหมด
ผมขอสารภาพกับตัวเองตามตรงเลยว่า...ทำกับมันแล้วรู้สึกดี เหมือนอะไรบางอย่างถูกเติมเต็ม มันแตกต่างจากผู้หญิงที่ผมเคยนอนด้วยเล่น ขย่มๆให้เสร็จ ไม่ต่างอะไรกับการชักว่าว นี้ถ้าเป็นผู้หญิงผมไล่กลับไปตั้งแต่ไม่ยอมให้ผมเข้าไปในตัวเธอแล้ว มีอย่างที่ไหนกำลังเข้าด้ายเข้าเข็ม เสือกมาบอกให้หยุด
แต่อย่างว่า...ไอ้แกนมันเป็นผู้ชาย มีดอมีเดือยเหมือนผม แถมดูท่ามันจะต้องการเป็นรุก ไม่ยอมรับซะด้วย...
“พอเลย” มันคว้ามือผมที่กำลังถูไถสำรวจก้นมันเพลินๆ “กู..เอ๊ย แกรนด์ไปอาบน้ำก่อน ขอชุดกับผ้าเช็ดตัวด้วย”
“ไม่อาบด้วยกันเหรอ?”
“อาบคนเดียวเลยไป๊ เป็นควายและ”
หึหึ กลับมาปากหมาเหมือนเดิม
แปะ!
หืม? มีของแถมเป็นบ๊อกเซอร์มันด้วย
“อ้าวนี่มันบ๊อกเซอร์ของแกรนด์นิ โยนให้พี่ทำไม? .. อ๋อ อยากให้เก็บไว้เป็นที่ระลึก ได้ๆ พี่จะเก็บไว้เป็นอย่างดี ฮ่าๆๆๆๆ”
และของสมนาคุณก็ตามมาอีกเพียบ...
ผมบอกแล้วว่าไอ้แกนน่ะ..มันน่ารัก
ถ้าไม่นับปากหมาๆขอมันอะนะ
ผมมองมันที่ตามเก็บเสื้อผ้าที่ตัวเองเพิ่งเขวี้ยงใส่ผมก่อนจะวิ่งหนีเข้าห้องน้ำไปอย่างเร็ว ก่อนจะตามเก็บเสื้อผ้าของตัวเองบ้าง เหลือบไปเห็นที่มุมห้อง
ไอโฟนของแกรนด์...
ผมหยิบขึ้นมาถือไว้ในมือ มองหน้าจอสีดำสนิท ทบทวนสิ่งที่เกิดขึ้นในใจ
ที่ผมโมโห...เพราะไม่พอใจที่มันคุยกับไอ้วอร์ม
หลายครั้งที่ผมต้องยอมรับตัวเองว่า...แอบมองมันบ่อยๆ
ชอบที่จะได้ยินเสียงมันปากหมาใส่ชาวบ้าน...จนเอาตัวเองแทบไม่รอด
รู้สึกดีที่มีมันอยู่ใกล้ๆ แต่ก็ไม่พอใจทุกครั้งที่มันไปคุยกับใครหรือจีบสาวคนไหน
สิ่งเหล่านี้มันเกิดขึ้นตั้งแต่เมื่อไหร่...ผมยังไม่รู้ตัวเองเลย
และเหตุการณ์เมื่อสักครู่เป็นสิ่งที่ทำให้ผมต้องคิดจริงๆจังๆเสียทีว่า...ผมต้องทำอะไรสักอย่างแล้ว..
อย่างเช่นการเริ่มรุกดูเป็นไง?
โปรดติดตามตอนต่อไป
ตอบคุณ matilda.taon
แพรกลับไปแก้ไขตอนทั้งหมด เป็นเต็มตอน ไม่มีเซ็นเซอร์แล้วคะ ย้อนกลับไปอ่านได้ตามสะดวกเลย : )
ตอนหน้าน้องแกรนด์จะกลับมาแล้วนะคะ หลังจากให้ไอ้พี่พอสมันแย่งซีนซะนาน
:laugh:
ขอขอบคุณทุกเม้นทุกเป็ดทุกบวกทุกกำลังใจที่มีให้เสมอมาคะ
:pig4: :pig4: :pig4:
-
พี่พอสลุยเลยยย :z2: :z2:
-
ชอบน้องแกรนด์ น่ารักดีค่ะ นิยายสนุกอ่ะ รอตอนต่อไปน๊ะ
-
อ๊ายยย รุกเลยๆ พี่พอส รุกด่วนเลยยยย :impress2:
เชียร์พอสแกรนด์ค่าาา :mc4:
-
พี่พอสโคตรเเย่งซีนเรยยย
บางทีก้คิดถึงเเกรนด์ อยากเห็นพี่พอสรุกละ :impress2:
-
รุกค่ะพี่แกรนด์ รุกกลับเลยยยยยยยยยยยยยย ฮี่ๆ
-
ขอบคุณ
-
pause part lll มาแล้ว~ แหม เดี๋ยวนี้มาบ่อยนะเนี่ย
-
รุก เลย รอนานละพี่พอสเอ้ยย
-
ถูกต้องนะคร๊าบบบ รุก ๆๆ เลย อิอิ แต่สงสารพี่วอร์มอะ แงแงส่งใครมาดามอกที :m15:
ขอบคุณมากค่ะ สนุกมากเลย
-
ต้องทำหลายๆอย่างเลยค่ะพี่พอส
-
รุกเลยพี่พอส เชียร์เต็มที่!!!
-
ให้ไวเลยพี่พอสคิดช้าเดี๋ยวพี่วอร์มคาบไปแ*ก นะ :m16: :m16:
-
เอาเลย เอาเลย เอาเลย ลุยเต็มที่เฮียพอส เขียร์สุดใจขาดดิ้น
-
พี่พอสรุกเลยยยย
-
อย่างน้อยก็น่าจะพูดดี ๆ กันซะหน่อย
เพราะถ้ามัวแต่บังคับ ก็ได้แต่ตัว ไม่ได้ใจนะสิ
ประกาศจีบเลยเป็นไง
-
พี่พอสรุกเลยยยย 555 เอ้อออ อย่าลืมหาคู่ให้พี่วอร์มนะ เอาแบบแมน&แมนด้วนะ 555ชอบบบ
-
อะจึ๊ย :m4:
-
รุกหนัก ให้รับเค้าจัดเต็มเลยคะ :L2:
-
พี่พอสรุกเลย ฮุเร่ ~~~~~~
-
นี่ขนาดก่อนหน้านี้ยังไม่คิดรุกนะเนี่ย ยังไปได้ขนาดนั้น
ถ้าคิดจะรุกจริงจะไปถึงไหนกันล่ะ
แต่ไม่ว่าจะดูมุมไหนพี่พอสก็ไม่น่าจะเป็นคนที่ยอมให้มี 3p ได้เลยนะ
-
พี่พอส จัดเลยยยย :laugh: :laugh:
-
พี่พอสตอนหน้าจัดการเลย อย่างแกรนด์เนี่ย ถ้าไม่ใช่คนเนี้ยก็ไม่มีใครเอาอยู่แล้ว :z1: :z1:
-
พี่พอสนี่ ร้ายไม่ใช่เล่น :laugh:
-
พี่พอส จะรุกแล้ว :oo1:
พี่พอสเอาเลยๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ :haun4: :haun4: :haun4:
-
เยี่ยม พี่พอสรุกเลย
-
พี่วอร์มรีบทำคะแนนเลยนะ
-
อ๊ากกกก มาอ่านสามตอนรวด
น้องแกรนด์เสน่ห์แรงจริงๆ มีแต่คนอยากปราบ
แต่เสียอย่างเดียว ปากมันหมาอ่ะ ฮ่าๆ รอตอนต่อไปอยู่นะ^^
-
กว่าจะรุก...ลุ้นจนเหนื่อย ฮ่าๆๆๆๆๆๆๆ
-
สุดยอดมากครับ
-
พี่วอร์มเริ่มรุก ทุกอย่างไปด้สวย และเรื่องอันสามพีหมดสิทธิ์ เนื่องจากพี่พอสหึงแรง
-
เอะๆ ทำไมอ่า ขัดอารมจิงๆน้ะเนี่ย :sad4: โหแกรนด์อ่ะ กำลังเข้าด้ายเข้าเข็มเชียว :a5:
-
*ถือป้ายพี่วอร์ม* เอ้ยไม่ช้ายยยยยยยยยยยย
พี่พอสฮร่าาา!!!
แหม่รุกเลย รุกเลย รุกเลย!!!!
พี่พอสฮาไปนะ =[]=!
แต่ชอบตอนร้านเหล้าสุดและ นึกว่าพี่พอสจะเห็นตอนในห้องน้ำสักนิดหน่อย อดดด ฮ่่าๆ
รอรอ สู้ๆ อิอิ
-
ตอนต่อไปนี้น่าลุ้นจังคะว่าพี่พอสจะรุกยังไง
แต่ยังไงก็ทำเร็วๆแล้วกันเดียวพี่วอมจะแซงหน้าเอานะ
-
จัดป หวังว่วอร์มคงม่ด้ถือสยฟังน
-
เข้ามาดันๆ
ปล. แพร์ช่วยใส่เลขหน้าของตอนที่เพิ่งอัพล่าสุดบนหัวเรื่องหน่อยได้มั้ยอ่ะจ๊ะ?
เราจะได้กดไปดูตอนล่าสุดได้เลยๆ
-
รอจ้าๆ :z2:
-
หายไปหลายวันอ่ะงวดนี้ คิดถึง รีบมาต่อนะคับ
-
เมื่อไหร่จะมาาาาา :call: :call:
-
อื้มมมมมม.. รสชาติถูกปากถูกใจที่สุด
เค้าชอบเรื่องนี้ :กอด1:
-
14 - Hon,GGG
ผมเข้าไปอาบน้ำ ชำระร่างกายแล้วทำจิตใจให้สงบ ครีมอาบน้ำหอมหวานท่าทางจะแพง ต้องใช้ให้คุ้ม ยาสระผม...โอ้ววว ภาษาอะไรเนี้ย ฝรั่งเศส? เยอรมัน? อิตาลี? ช่างมันเถอะ มีภาษาอังกฤษกำกับให้รู้ว่าเป็นแชมพูก็พอ จับเปิดฝาขวดเทใส่มือแล้วชโลมไปทั่วหัว...สร่างขึ้นเยอะ
เมื่อล้างตัวด้วยน้ำสะอาด ก็เป็นเสร็จ สวมผ้าคลุมมัดไว้แล้วไปหยิบผ้าขนหนูผืนเล็กที่วางพับเป็นระเบียบมาเช็ดหัว เดินไปยังหน้ากระจกบานใหญ่ที่มีขอบเป็นลวดลายสวยงามหวังจะแปรงฟัน
แต่..หืม..ที่คอผม...
นะ นะ นี่มัน ... รอยดูดที่หว่า!! แม่งงงงงงงงงง ดีนะที่พรุ่งนี้ผมไม่ต้องไปม.
รู้ว่าไอ้หน้าหล่อมันดูด แต่ไม่คิดว่ามันจะชัดขนาดนี้ กี่วันไอ้รอยบ้าๆนี่จะจางวะเนี้ย?
หึ้ยยยย คิดแล้วก็แค้น อยู่ดีๆจะมาจิ้มตูดกูง่ายๆ ฝันไปรึเปล่า? เห็นผมง่ายขนาดนั้นเลยเหรอไง
ผมสิต้องเป็นฝ่ายจิ้มมัน คอยดูเถอะ หึหึ
ผมแกะแปรงสีฟันใหม่เอี่ยม บีบยาสีฟันใส่ ด้วยความที่คิดเรื่องไอ้พอสอยู่นั้น เลยทำให้บีบออกมาเยอะไปหน่อย
เอ่อ...ไม่หน่อยมั้งแบบนี้ ช่างแม่งงงง บ้านมันรวย ยาสีฟันแค่นี้ขนหน้าแข้งมันไม่ร่วงหรอก
“ตายยังไอ้แกน” เสียงมันถามลอดเข้ามาในห้องน้ำ ทำให้ผมต้องรีบบ้วนปากแล้วเดินออกไปอย่างช่วยไม่ได้
“ยังไม่ตาย .. แล้วไหนชุดที่จะให้ใส่นอน?”
ผมเห็นมันนั่งดูทีวีจอใหญ่ยักษ์ ความชัดละเอียดถึงขนาดเห็นรูขุมขน บนตัวมันสวมใส่ชุดนอนสีคราม ให้ความรู้สึกผู้ดี๊ผู้ดี คาดว่ามันคงไปอาบน้ำเช่นกัน คอนโดห้องใหญ่โตหรูหราขนาดนี้คงไม่ได้กระจอกมีห้องน้ำห้องเดียวแน่
ห้องนอนก็เช่นกัน...
“ไปหาเอาในห้องนอนตู้ฝั่งซ้าย” มันบอกผมแต่ตายังคงจ้องทีวี ส่วนผมก็ทำตามที่มันบอกอย่างว่าง่าย รื้อๆดูชุดที่คาดว่าผมจะได้ใส่ก็ใส่ ส่วนชุดเก่าก็พับใส่ถุง
แต่บ๊อกเซอร์นั้นผมยังใส่อยู่นะ ไม่ใส่แล้วมันแปลกๆอะ
ผมหันไปมองนาฬิกาดิจิตอล บ่งบอกเวลา 3.07 AM
“มึงจะให้กูนอนไหน?” ผมถามมันเมื่ออกมาจากห้องนอนแล้ว คาดว่าคงไม่พ้นโซฟาตัวยาวหรือไม่ก็อีกห้องนอน แต่มันดันหันกลับมามองผมแล้วพูดนิ่งๆว่า
“ถามใหม่”
เอ่อ..ลืมไป ต้องพูดกะมันดีๆ ไม่งั้นอาจเสียเอกราชโดยไม่รู้ตัว
“คือ...จะให้นอนห้องไหนอะ?”
เนี่ยละ ดีสุดแล้ว
“ห้องที่ไปเอาชุดนอนมาใส่นั่นแหละ”
หืม?? ห้องเมื่อกี้เหรอ? ดูท่าทางแล้วจะเป็นห้องใหญ่สุดและ...มึงเองก็นอนห้องนั้นไม่ใช่เหรอไง?
ช่างมัน ในเมื่อเจ้าของห้องอนุญาตแล้ว จะไปขัดเจตนาทำไมละครับ? ห้องออกใหญ่โต เตียงนุ่ม กว้างขวาง สบายจะตาย ผมเดินกลับเข้าไปในห้องเดิมทันที ห้องนอนมันไม่มีอะไรตกแต่งมาก เฟอร์นิเจอร์ก็มีแค่เตียง ตู้เสื้อผ้า โต๊ะทำงาน แล้วก็ระเบียงซึ่งสามารถออกไปชมวิวได้ อยากออกไปรับลมเหมือนกันนะ ยิ่งชั้นสูงๆแบบนี้แล้วด้วย แต่ติดที่ว่าคือตอนนี้ผมง่วงมาก
ล้มตัวลงบนเตียง ไม่สนแล้วว่าไอ้เจ้าของห้องมันจะทำอะไรอยู่ข้างนอกถึงได้ไม่ยอมเข้ามานอนสักที
คนอย่างไอ้แกนคำว่าเกรงใจสะกดไม่เป็นหรอกคร้าบ เอิ๊กๆ
แต่ขณะที่กำลังจะหลับ ก็ได้ยินเสียงคนเปิดประตูเข้ามาก่อนไฟจะดับลง รู้สึกได้ว่าเตียงยวบลงไป ผ้านวมหนาถูกสอดแทรกเข้ามาโดยใครอีกคน
ผมขยับตัวหนีไปชิดขอบเตียง ปริ่มๆว่าจะตก แต่กลัวไอ้คนข้างๆมันหน้ามืดแล้วทำอะไรผมมากกว่า
“จะเถิบไปไหนวะ เดี๋ยวก็ตกเตียงหรอก” มันเตือนด้วยความหวังดี แต่คือมือมึงอะ ไม่ต้องลากกูให้เข้าไปใกล้ๆมึงได้มั้ย? แบบว่ามัน...แปลกๆยังไงก็ไม่รู้วะ
“ตัวสั่นเชียว กลัวกูทำไรมึงเหรอไง?”
“กลัวเหี้ยไร กูหนาวหรอก...โอ๊ยยยย!!”
มันกัดที่หัวไหล่ผมครับ เจ็บนะโว๊ยยยยยยยยยยยยยยยยย
“บอกให้พูดดีๆ” ไอ้คนที่นอนข้างๆพูดด้วยน้ำเสียงนิ่งๆ
“กูเป็นของกูแบบนี้ อยู่ดีๆจะให้กูมาพูด ..แกรนด์อย่างนู้นแกรนด์อย่างนี้ พี่พอสครับ พี่พอสขา .. เหอะ! มันไม่ใช่ตัวกูวะ อย่าฝืนเลย อีกอย่างนะ มึงฟังแล้วไม่จั๊กกะเดียมมั่งเหรอไงวะ? กูพูดเองยังอยากกัดลิ้นขาดให้รู้แล้วรู้รอด” ผมพลิกตัวหันไปมองมัน อธิบายร่ายยาว หวังให้มันเข้าใจ
“ก็พูดให้ชินดิ”
โว๊ยยยยย มึงเข้าใจที่กูพูดบ้างมั้ยเนี่ยยยยยย
ผมมองใบหน้าหล่อๆของมันในความมืด แม้จะเลือนรางแต่ก็พอเดาออกได้ว่ามันกำลังทำหน้าเจ้าเล่ห์อยู่
“ถ้าพูดไม่ดี...ครั้งแรก หอม ครั้งสอง จูบ ครั้งสาม...หึหึ” มันเว้นไว้แค่นั้น ชวนให้อยากรู้ แต่ผมไม่อยากคาดเดาเท่าไหร่
“เออๆแม่งงงงง..”
ฟอด!!
“เห้ยยยยยยยย” อยู่ดีๆมันก็หอมแก้มผมเฉยเลย ไอ้บ้านี่แม่งงงงงงงงงงง
“แม่ง พ่อ มึง กู เหี้ย สัด ห่า .. อะไรที่หยาบทั้งหมด ห้ามกูได้ยินจากปากมึง...ยกเว้น...เย็- พูดได้เพราะกูชอบ ฮ่าๆๆๆๆๆๆ” ไอ้ลูกหลานฮิตเลอร์ นอกจากมันจะชอบเผด็จการแล้วมันยังหื่นอีกด้วย ผมได้แต่ก่นด่ามันในใจ สงสัยครั้งนี้ต้องยอมไปก่อน อยู่ในอาณาเขตมัน แถมตอนนี้ก็ดึกมากแล้ว
“ครับๆ บรรทมเถอะครับคุณชายพอส” ว่าเสร็จผมก็หันหลังให้มันทันที
ราตรีสวัสดิ์ครับ
.
.
.
.
“ไอ้แกน ตื่น ตื่น ตื่น เที่ยงแล้วนะมึง”
“ตื่นสิโว๊ยยยยยยยยยยย”
“แม่งง ทำไมมันขี้เซาจังวะ?”
หืม เสียงใครว้า คนจะหลับจะนอน
ผมเอาผ้าห่มมาคลุมโปง จะก่อนหมุนๆตัว แปรสภาพตัวเองเป็นดักแด้ผ้านวมเรียบร้อย อากาศเย็นๆผ้านวมลื่นๆที่สัมผัสกับผิว เตียงนุ่มๆยังทำให้ไม่อยากตื่น
แต่แล้วก็มีคนมาทำลายเกราะดักแด้ผมด้วยการเขย่า ดึง ส่วนผมก็หมุนๆๆ กลิ้งหนี
“ไอ้แกน กูจะนับ1ถึง3 ถ้าไม่ลุกออกมา กูถีบมึงแน่”
อาราย ครายจะถีบกูวะ กูขอนอนต่อหน่อยเดียวเองน้า
“1”
“2”
“3”
ผลั่ก!!! ตึงงงง!!!
โอ๊ยไอ้เชี่ยยยยยยยยยยยยยยยยยยย แม่งถีบจริง ตื่นเต็มตาเลยกู
คือไม่ได้เจ็บหรอก แต่มันเหมือนเราบังคับตัวเองไม่ได้ กลิ้งตกจากเตียงที่สูงระดับต้นขา แล้วผ้านวมหนาๆก็พันตัว ทำให้ออกยากเข้าไปใหญ่
“ฮ่าๆๆๆๆๆๆๆ”
เมื่อโผล่หัวออกมาได้ก็เจอเจ้าของฝ่าเท้าที่ประเคนมาให้ผม แม่งหัวเราะได้สะใจมากอะ -*-
“ฮ่าๆๆ มึง .. มึง ฮ่าๆๆๆ” มันเอามือกุมท้อง พยายามจะพูด แต่พูดไม่ได้เพราะยังติดหัวเราะ .. ขอให้แม่งขำตายไปเลย “มึง...ตลกวะ ฮ่าๆๆๆ”
ไอ้ห่า ยืนหัวเราะ ไม่คิดจะช่วยกูเลยใช่มั้ยสาดดดดด แม่งงง
ผมพยายามตะเกียกตะกายพักใหญ่ ในที่สุดก็หลุดออกมาจากดักแด้ได้
“ความพยายามสูงใช้ได้ ..อะแฮ่ม .. กูไม่ขำละ ลุกๆ” ไอ้สัดกูออกได้แล้วเหอะ ผมลุกขึ้นยืน มันอยู่ในชุดสบายๆ “ไปอาบน้ำไป๊ แล้วเดี๋ยวไปหาไรกินข้างนอก”
ผมเข้าไปอาบน้ำไม่นานก็ออกมา ใส่ชุดเดิม เพราะตั้งใจจะกลับบ้าน ไม่ไปกินข้าวกับมันหรอก แค่อยู่กับมัน1คืนก็เต็มทนแล้ว นี่ถ้าให้ไปกินข้าวกับมัน2ต่อ2อีกมีหวัง...บรึ๋ยยยยย
“อ้าวไมไม่หาชุดใหม่ใส่วะ ในตู้กูเยอะแยะ” มันทักผมเมื่อผมเดินออกมา เอ๊ะนั่น ไอโฟน ผมจำได้เพราะใส่เคสสีน้ำเงินไว้ เลยเดินตรงไปหยิบ ไม่สนใจคนถาม “ตอบสิวะ หูหนวกไง๊?”
ไม่เข้าใจมันวะ คือต้องการให้กูพูดดีๆด้วย แต่ตัวเองก็ยังพูดแบบนี้ใส่ผมเนี้ยนะ?
ผมเสมองนิดนึงก่อนจะตอบ
“เดี๋ยวกูจะกลับหอ”
“ใครอนุญาตให้มึงกลับ?” มันหันมามองหน้าผมอย่างเอาเรื่อง
เอ้าไอ้เหี้ย เป็นพ่อกูรึไงสัด?!
“กูจำได้นะว่าเมื่อกี้กูบอกให้ไปแดกข้าว ไม่ได้ให้มึงกลับ” สงสัยมันเอาแต่ห่วงเรื่องไปกินข้าว จนลืมว่าผมพูด ‘กู’ กับมันเหมือนเดิม แต่ก็ดีแล้วล่ะ...
“แต่กูไม่หิว..”
จ๊อก จ๊อก จ๊อก
“มึงนี่ก็ตลกดีเนอะ ท้องร้องแต่เสือกบอกไม่หิว”
ไอ้กระเพาะบ้า...จะมาร้องหาไรตอนนี้วะ
“กูหาแดกเองได้” พูดจบผมก็หันหลัง เดินตรงไปยังประตูซึ่งเป็นทางออกทันที แต่ก็ยังมีมารมาขัด
“ไปแดกกับกู แล้วจะไปไหนก็เรื่องของมึง”
ไม่ใช่ประโยคคำถาม แต่เป็นประโยคคำสั่ง ต้องปฏิบัติตามอย่างเลี่ยงไม่ได้
มันไม่ได้พาผมไปกินในที่หรูๆหรอกครับ แต่งตัวแบบนี้ขืนเข้าไปกินมีหวังได้ถูกโยนออกจากร้านก่อน มันพาผมมากินร้านอาหารตามสั่งง่ายๆ
“กะเพราไก่ไข่ดาวสุกๆ” ผมสั่ง จะว่าสิ้นคิดก็ได้ แต่นี้คืออาหารโปรดผมแหละ สูสีกับน้องผัดไทเลย
“2เลยครับพี่” ไอ้พอสมันชู2นิ้วเป็นการย้ำ
“น้ำอะไรดีครับ” พนักจดถาม
“กระเจี๊ยบ” กินแล้วเย็นชื่นจายยยยย
“เหมือนกัน”
ไอ้จิ้งจอกเจ้าเล่ห์ตรงหน้ามันไม่คิดจะใช้สมองตัวเองเลยใช่มั้ย?
“มึงด่ากูในใจเหรอสัด”
มึงเป็นไปฝึกวิชาสำนักอะไรที่ไหนบอกกูเดี๋ยวนี้นะ!! แม่งงงงง ความคิดกูก็ยังเสือกอ่านออกอีก
“เวลามึงด่ากูในใจตามึงจะจ้องกูเขม็ง ไม่ต้องไปฝึกวิชาที่ไหนหรอก หึหึ”
ผมหันไปมองยิบโซหรือยิบซีก็ไม่รู้ที่กำลังถือขวดน้ำอัดลมเป็นพรีเซนเตอร์หราอยู่บนไวนิลข้างร้าน ไม่อยากต่อปากต่อคำกับมัน (เถียงสู้ไม่ได้ก็ยอมรับมาเถอะไอ้แกนเอ๊ยยยย)
สักพัก ข้าวราดด้วยกะเพราไก่ไข่ดาวสุกๆ2จานก็ได้กลิ่นหอมฉุยมาแต่ไกล ก่อนจะมาบรรจบที่ตรงหน้าผมกับไอ้พอส พนักงานเค้าวางจานข้าวฝั่งผมและฝั่งมัน แต่ไอ้คนตรงข้ามดันไม่พอใจ สลับจานข้าวซะงั้น
“ไข่กูต้องใหญ่กว่า” แล้วมันก็หันมามองจานผม ซึ่งไข่ดาวนั้นถูกทอดมาเป็นวงเล็กๆ แต่ทำไมผมรู้สึกว่าไอ้คำพูดนั้นมันกำกวมยังไงชอบกล
ช่างเถอะ ถ้ามันอยากได้ไข่ดาวใหญ่ๆก็ปล่อยมันไป ผมไม่ได้เรื่องมากในการกินขนาดนั้น จึงจ้วงตักข้าวเข้าปากทันที ไม่นานนักน้ำกระเจี๊ยบก็ตามมา ผมรับมาดูด..ฮ้า เย็นชื่นจายเจงงงงงง
“เห้ยๆ กินข้าวให้อิ่มก่อนค่อยกินน้ำ ไม่ใช่กินข้าวไปดูดน้ำไป”
“สัด แดกๆไปเหอะ พูดมากอยู่ได้” ไอ้พอสมันไม่โต้ตอบแต่กลับดึงแก้วผมไปไว้ฝั่งมันทันที
คือมึงเป็นพ่อกูเหรอสาดดดดดดดดดดดดดด แม่งงงงงงงงงงง
เอาวะทนอีกนิดเดียวก็จะได้กลับบ้านแล้ว
ผมคิดได้ดังนั้นก็รีบกินอย่างกับห่าลง
“กินช้าๆก็ได้มั้ง กูไม่รีบ”
แต่กูรีบ
“เดี๋ยวก็ติดคอตาย”
“แค่กๆๆๆๆๆๆๆ”
โอ๊ยยย เม็ดข้าวลงคอ สำลักความเผ็ดอีกกู น้ำๆๆๆ กระเจี๊ยบกูอยู่หนายยยยย
ไอ้พอสมันรีบยื่นน้ำให้ผม
“เห็นมั้ยกูบอกแล้วค่อยๆกินก็ได้”
ผมรีบรับน้ำจากมันแล้วดูดอึกๆๆๆ ฮ้า..ช่วยได้เยอะ
จากเหตุการณ์นี้ทำให้ผมรู้ว่านอกจากมันจะเป็นจิ้งจอกเจ้าเล่ห์ที่มีจิตวิญญาณของฮิตเลอร์แล้ว มันยังสามารถอ่านใจคน พร้อมกับมีวาจาสิทธิ์อีกด้วย!! โหยยยยย คนเหี้ยไรเนี่ยยยยยย
RRRRRRRRRRRRRRRRRRRRRR
ของผมเอง คราวนี้รู้ได้เพราะผมเปลี่ยนเสียง ไม่ให้ซ้ำกับมัน
MAMA
ผมรีบวางช้อนดูดน้ำเร็วๆ กดรับสายจากคนที่ผมคิดถึงม๊ากกกมากกกกกกกกกก
“ว่าไงครับสุดสวย”
/คิดถึงสุดหล่อเลยโทรมาหา/
“จริงป่าววววว?”
/จริงที่สุดดดด ว่าแต่แกรนด์เถอะ ไม่ยอมโทรหาม๊าเลย งอนแล้วนะ/
“โอ๋ๆๆๆๆ ไม่งอนนะคร้าบบ แกรนด์ขอโทษ พอดีแกรนด์ยุ่งๆอ่า ทั้งเรื่องกิจกรรมเรื่องเรียนอีก”
/จ้า ม๊าเข้าใจ แล้วนี่ทำอะไรอยู่?/
“กำลังกินข้าวกะเพราไก่ไข่ดาวครับ แล้วสุดสวยกินไรยัง?”
/เรียบร้อยแล้วจ้ะ เพิ่งออกไปกินกับป๊ามาเมื่อกี้เอง...อยู่คนเดียวเป็นไงบ้าง ลำบากมั้ย?/
“ม่ายเลยยย สบ๊ายยยย แกรนด์เก่งอยู่แล้ว”
/ม๊ารู้ว่าแกรนด์เก่ง ถ้ามีอะไรขาดเหลือก็บอกนะ ม๊าจะได้ให้ป๊าเค้าโอนเงินไปให้/
“ครับผม”
/แล้วเมื่อไหร่จะกลับมาบ้านมั่งละแกรนด์/
“เอ่อ...คงหลังสอบมิดเทอมอ่า..”
/จ้า ตั้งใจเรียนนะ สู้ๆ ม๊ารักสุดหล่อนะครับ/
“รักสุดสวยมากกว่าเยอะๆเล้ยยยยยย”
/ฮ่าๆๆ ตอนนี้ก็พูดแบบนี้ ไม่ใช่พอเจอสาวแล้วก็คงลืมม๊า.../
“ไม่มีทาง ยังไงก็ไม่ลืม”
/แล้วม๊าจะจำคำนี้ไว้ ฮ่าๆๆ ต้องออกไปซื้อต้นไม้กับป๊าแล้ว วางก่อนนะแกรนด์ บายจ้ะ/
“บายครับ”
ผมกดวาง เก็บเครื่องมือสื่อสารเข้ากระเป๋ากางเกง นี่เป็นปกติของผมกับม๊าที่สนิทกันมากกกกกกกกก ม๊าเป็นทุกอย่างสำหรับผม ทั้งครู ทั้งเพื่อน ทั้งพี่สาว เป็นยิ่งกว่านิยามคำว่า ‘แม่’ ผมชอบคุยแบบนี้กับม๊า ให้ความรู้สึกเหมือนคุยกับแฟนดี แถมบางครั้งยังมีส่งข้อความกุ๊กกิ๊กน่ารักๆไปมาด้วยนะ อย่างกับแฟนกันจริงๆ จนบางทีป๊ายังหึงเลย ฮ่าๆๆ ทั้งๆที่ม๊าก็อายุใช่ว่าจะน้อยแล้วปาไปสี่สิบกลางๆ แต่รูปลักษณ์ภายนอกก็ยังดูสาวสวยสดใสวัยแรกแย้มเสมอ (?)
ส่วนปะป๊าหรือที่ผมเรียกอย่างมักง่ายว่า ‘ป๊า’ นั้นก็เป็นคนง่ายๆครับ ไม่เรื่องมาก ไม่ดุ แต่ทำอะไรย่อมมีเหตุผลเสมอ ทุกค่าใช้จ่ายทุกรายละเอียดป๊าเป็นคนจัดการ รูปหล่อขาวตี๋เพราะเกิดที่จีนแล้วอพยบมาอยู่ไทยตอนเด็กๆ ปัจจุบันทำอาชีพช่างไม้ เป็นเจ้าของกิจการเอง ลงไปคุมงานตัดไม้ ไสไม้ วัดขนาด ทำทุกๆอย่าง เพราะมีคนงานแค่ไม่กี่คน แต่ม๊านั้นทำอาชีพขายหนังสือ มีแผงหนังสือวางหน้าบ้านตัวเอง จำพวกนิตยสาร หนังสือพิมพ์ การ์ตูน บอกแล้วว่าบ้านผมไม่ได้รวยแต่ก็ไม่ได้จนมาก ขอแค่ไม่เป็นหนี้ก็พอแล้ว
แต่เอ...ทำไมผมรับรู้ได้ถึงรังสีกดดันแถวๆนี้หว่า?...พอเงยหน้ามามองคนตรงข้าม
อ้อ! เก็ททันที
นั่งทำหน้าหล่อดุ จ้องผมเขม็ง ในจานกินเกลี้ยงไม่มีเหลือแม้แต่ข้าวสักเม็ด สะอาดเหมือนจานล้างแล้ว แต่จานข้าวผมดิ...เม็ดข้าวกระจัดกระจายเหมือนคุ้ยๆอะไรสักอย่าง
คือผมเป็นคนชอบคุ้ยข้าวอะครับ จริงๆนะ จะกินเป็นหย่อมๆ (คล้ายหย่อมหญ้า) ตรงไหนมีผัก ผมไม่เขี่ย แต่จะเลี่ยงไม่แตะตรงนั้น ไปคุ้ยข้าวที่อื่นแทน ผลเลยออกมาเป็นแบบนี้...
อันที่จริงคนเราก็แปลกนะ ผมเห็นหลายคนละ สั่งผัดกระเพราแต่เขี่ยกระเพราไว้ข้างๆจานกินแต่เนื้อ งั้นจะสั่งมาทำไมว้า? เหมือนว่าตัวเองเลยเนอะ ฮ่าๆๆๆ แต่ผมไม่ได้เกลียดผักนะ คือกินได้ แต่มีอยู่2อย่างที่ผมไม่กินไม่แตกเลยนั้นก็คือ
1.ถั่วงอก เหตุผลเพราะ ตอนเด็กๆผมจำคำพูดของใครมาก็ไม่รู้ที่บอกว่า ‘กินถั่วงอกแล้วหัวโต’
2.กระเพรา โหระพา สะระแหน่ เหตุผลเพราะ ผมไม่ชอบอะ
ดังนั้นเวลากินผัดไทผมจะสั่งเลยว่าไม่ใส่ถั่วงอก แต่กระเพราเนี่ยสิ จะสั่งไม่ให้ใส่ใบกระเพราก็กระไรอยู่ บ่นมาซะยาวไอ้คนตรงข้ามมันยังจ้องผมไม่เลิกอีกเหรอเนี่ย?
“กินข้าวให้หมด” น่านไง เริ่มเปิดฉากโจมตีละ
“อิ่มแล้ว”
“งั้นก็รวบช้อนส้อมกับเศษข้าวให้ดีๆ” ตามด้วยการสั่งสอน
สงสัยผมคงต้องพ่วงตำแหน่งปะป๊ากิตติมศักดิ์ให้มันด้วยใช่มั้ยเนี่ย? ยิ่งกว่าป๊าผมอีก เห้อออ
ผมไม่ทำตามที่มันบอก ลอยหน้าลอยตาดูดน้ำอย่างไม่สนใจ คนสั่งส่งสายตาดุๆมาซึ่งผมเริ่มจะชิน เพราะมีภูมิต้านทานแล้วเล็กน้อย
ดูเหมือนมันจะรู้ว่าผมไม่ทำตามแน่ๆเลยเปลี่ยนประเด็น
“เมื่อกี้ใครโทรมา?”
“จำเป็นที่มึงต้องรู้?”
ถามมาก็ถามกลับ กวนตีนดีมั้ยล่ะผม หึหึ
“ตอบ” เสียงนิ่งได้อีก
“ไม่ใช่ธุระกงการอะไรของมึง” ผมตอบมันแล้วกวักมือเรียกพนักงานมาคิดเงินทันที ไอ้พอสไม่ใช่คนที่จะยอมอะไรง่ายๆมันเลยยังจ้องผมอย่างคาดคั้น
อะไรนักหนาวะ กะอีแค่กูคุยกับแม่ เห้ออออ
หืม..นั่น ร้านเกม...ผมว่าผมคิดอะไรดีๆออกแล้วล่ะ หึหึ
“ทั้งหมด 124 บาทครับ” พนักงานคิด ไอ้พอสหยิบเงินให้200 ผมรีบจ่ายคืนมันทันที ไม่อยากเป็นหนี้มันอีก
“แค่นี้กูเลี้ยงได้”
“เอาไป กูไม่อยากเป็นหนี้ใคร” แต่มันหยิ่ง ไม่รับครับ เออดี! ไม่ต้องมาตามทวงค่าข้าวทีหลังนะมึง
“แต่มึงต้องตอบกูว่าเมื่อกี้คุยกับใคร”
ยัง ยังไม่เลิก
“มึงอยากรู้มากใช่มะ?” ผมถามมันระหว่างที่รับเงินทอน “ชนะHonกูให้ได้ก่อนดิ หึหึ”
คนที่กำลังงเก็บเงินขมวดคิ้วทันที
ดอทเอมันล้าสมัยไปแล้วไอ้น้อง
ที่ผมกล้าท้าเพราะผมเป็นคนที่ติดเกมมากถึงมากที่สุด เล่นยันตี3ตี4ไม่หลับไม่นอน และอีกอย่างผมมั่นใจว่ามันต้องไม่เคยเล่นมาก่อนแน่ๆ .. ถึงจะเคยเล่นดอทเอ คล้ายกันก็จริง แต่ฮีโร่ สกิล เข้าป่าบางจุดมันก็ไม่เหมือนกันนะคร้าบบบบ
“ก็เอาดิ..แล้วถ้ากูแพ้มึงล่ะ?”
“ถือว่ามึงจ่ายค่าข้าวให้กูแล้วกัน” ผมไม่ชอบเอาเปรียบใคร เป็นคนดีมั้ยละ
ผมกับมันลุกขึ้น เดินออกจากร้าน เป้าหมายอยู่ที่ร้านเกมที่ไม่ห่างจากกันมากนัก พบเข้าไปในร้านก็พบว่าคนแน่นเอาการ ถามเจ้าของร้านดูก็พบว่าเครื่องว่าง2เครื่องพอดี แถมติดกันด้วย กลายเป็นโชคดีไป
อันที่จริงเกมต้องเล่นเป็นทีม 5ต่อ5 แต่กรณีนี้มันพิเศษ แมนทูแมน เลยตั้งห้องขึ้นมาใส่พาสเรียบร้อย
น่าสงสารมันนะที่ต้องมานั่งเล่นเกมทั้งๆที่แค่อยากรู้ว่าผมคุยกับใคร...แถมคำตอบนั้นมันก็ง่ายๆ ซึ่งไม่รู้ว่ามันคิดไปถึงไหน
หน้าจอมันและผมบ่งบอกสถานะว่าเข้าสู่เกมแล้ว จุดเกิดอยู่ที่คนละมุมของแมพ จับเวลา
เอาละผมขอทำสมาธิกับเกมตรงหน้าก่อนนะครับ
เวลาหยุดสิ้นสุดเกมส์ที่ 50:43 วินาที
ผลที่ออกมาคือ...
มันชนะครับ
อ๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก
ไม่อยากเชื่อ แม่งต้องเคยเล่นมาก่อนแน่ๆๆๆ ผมรีบกดดูโปรไฟล์ไอดีมันทันที แต่ปรากฏว่า...มันเพิ่งเริ่มเล่นจริงๆคับ ฮืออ นี่ผมแพ้ไอ้Newbieใช่มั้ยเนี่ยยย อับอายโว๊ยยยยยยยยยยยยยย
“หึหึ”
ขำเหี้ยไรวะ ทับถมคนแพ้เหรอสาดดดดดด
“GGG” มันพิมในเกมมา ช่องข้อความลับ
อะไรวะ มันพิมมาเกินรึไง? ในความหมายปกติของ GG คือ Good Game
และมันก็ไม่ปล่อยให้ผมงงนาน...
“Gag Grean Grand”
สาดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด
กากเกรียนแกรนด์!! พ่องงงงงงงงงงงงงง
ผมถอดหูฟังลุกออกจากร้านทันที ไม่สนว่าไอ้คนชนะมันจะตามมารึเปล่า
อยากจะบอกว่าความจริงที่ผมรีบออกมาไม่ใช่อะไรหรอกครับ..คือ..อายอะ บอกตรงๆ อุตส่าห์มั่นใจเป็นมั่นเป็นเหมาะแน่ๆว่ายังไงกูต้องชนะ แต่ไหงผลมันกลับตาลปัดเป็นงี้ได้วะ? แถมยังโดนมันด่าอีก แม่งงงงงง คนเทพเกมอย่างผมรู้สึกเสียหน้ามากๆๆๆๆอะ ดีนะที่ไม่ได้บันทึกรีเพลย์ไว้ให้เจ็บช้ำใจเล่น
“เห้ย หยุด มึงจะผิดสัญญาเรอะ?”
เออตกลงจะรู้ให้ได้ใช่มั้ย?
ผมหันไปเผชิญหน้ากับมัน
“กูคุยกับแม่ สัด! จะอยากรู้ไปทำเหี้ยไรนักหนาวะ” เห็นมั้ย..กูขายหน้าเล่นฮอนแพ้เพราะมึงเลยยยยยย
ไอ้คนสมหวังที่ได้รู้คำตอบทำหน้าระรื่น
“อ้าวเหรอวะ ฮ่าๆๆ....แต่ฮอนแม่งหนุกดีวะ ถึงจะคล้ายดอทแต่กูชักชอบแล้วดิ เล่นอีกเกมมะ?”
“ไม่!!!”
โปรดติดตามตอนต่อไป
ขออภัยที่ส่งส่งไอ้แกนช้าค่ะ แหะๆ
งานเยอะอะ
บวกกับแพรตันนิดๆด้วย คือไม่รู้ว่าจะให้ไอ้พี่พอสมันรุกแกรนด์ยังไงดี 55555+
เคยบอกไว้แล้วว่าโนพล๊อต กร๊ากกกกกก
อย่าคาดหวังอะไรกับนิยายเรื่องนี้มากเด้อ
พรุ่งนี้ต้องไปพรีเซ็นต์งานตั้งแต่8โมงเช้า เห้ออออออออ ขอตัวไปนอนก่อนนะคะ
ฝันหวานค่ะ
:bye2:
-
สู้ๆน๊า 555
-
พี่พอสกวนน่ารักอะ หึงแกรนด้วยอะ น่ารักจริงๆเลย
คุณคนเขียนตั่งใจทำงานนะคะสู้ๆ เราก็ปั่นงานเหมือนกัน ^^
( แต่เราแอบอู้มาอ่านนิยายสนุกอะ 55+ )
-
ท่าทางพี่พอสจะไม่อยากเป็นแฟน แต่อยากจะเป็นพ่อแทน
ห้ามนู่น ห้ามนี่ เยอะไปมันก็อึดอัดนะคุณพี่
-
โอ๊ย พี่พอส เยอะนะ :P
แอบมีหวงมีหึง
แกนก็ไม่เคยรู้ไม่เคยสนใจ 555555
-
แกรนฮาอะ ไงล่ะ บอกว่าคุยกะใครแต่แรกก็ไม่เสียหน้ลแล้ว
-
พี่พอส บังคับทุกอย่างเลยแฮะ หุหุ แกรนด์คงไม่อยากได้พ่อคนที่สองหรอกน๊า
-
ชอบแกรนอ่ะ คุยกับแม่ซะหวานเชียว น่าอิจฉา :o8: รอตามต่อจ้า
-
แกรนจะชนะพอสซักครั้งไหมเนี้ย
:laugh: :laugh: :laugh:
-
เหมือนได้พ่ออีกคน
-
555++++ น่ารัก แกรนด์ พูดกับแม่เหมือนที่เราพูดกับคุณนายเลยอ่ะ 555++
-
รอวันที่พี่พอสจะรุกหนักๆ ให้น้องฝแกรนด์ในแกว่ง อิอิ
(แบบนี้ใจไม่แกว่งแต่ฝ้าเท้าแกว่งแทนนะพี่พอสสส)
-
GGG :กอด1:
-
o13
-
พี่พอสโคตรเทพอะ อยู่กะน้องแกรนด์ต้องเทพเข้าไว้ เพราะแกรนด์มันซาตาน o13
-
แกนกรากเกรียน ฮ่าๆ
สมน้ำหน้าแกรนด์เบาๆ
พี่พอสชอบเเหย่น้องอ่ะ ทำให้เราได้เห็นความเกรียนของมัน
-
น่าจะหึงยาวๆหน่อยนะ55555555 :o8:
-
ทำไมแกรนด์แพ้ทางคุณพื่พอสตลอดเลยอ่า น่าเศร้าจาย
แต่ไม่เป็นไรเพราะพี่พอสแพ้ความน่ารักแบบเกรียนๆของแกรนด์เห็นๆ
เวลาแกรนด์คุยกะสุดสวยน่ารักดีนะ ไม่ใช่ว่าพี่พอสได้ยินแล้วจะอยากให้คุยด้วยแบบนั้นบ้างหรอกนะ - -"
-
ggg :m20:
-
พอสหึงหรอ
-
ห้ามไม่ให้พูดหยาบ เดี๋ยวแกรนด์ก็ลงแดงตายหรอกนั่น :laugh:
-
เพิ่งอ่านถึงตอนล่าสุด และสมัครเป็นFC พี่พอสอย่างเป็นทางการค่ะ :mc4:
คนอะไรไม่รู้ยิ่งดูยิ่งน่าร๊ากกกกกกก :z1:
ส่วนแกรนด์เกนียนมากๆไม่ดีนะจ๊ะ เดี๋ยวพี่พอสรักตายเลย :laugh: :laugh:
-
แอบฮาเล็กๆ แต่คุยกับแม่น่ารักนะ -..-
พี่พอสทำเป็นหึง โด้วววววว
*พี่วอร์มหายไป... //มันไม่เลิกแฮะ*
' >< '
-
สนุกดีเนอะ ชอบๆ
-
พี่พอสเก่งอยู่แล้ว รุกแกรนด์ไม่ยากหรอก o8
-
รอวันที่ PGG eiei
>>>Pause God Grand<<< :o8: :o8:
-
โอ๊ยฮา
-
เรื่องนี้ สนุกดี
ฮามากกก
ต่อต่ออีกเยอะๆเลยนะ
อยากรู้ ว่าจะมีคู่อื่นอีกมั้ย อิอิอิ
ตามๆๆๆ
-
หึงอ่ะดิเขาอ่ะดิแกรน
สนุกมากๆรอติดตามนะ
-
อั๊ยย่ะ พอสหึงหรอเนี่ย
ม๊าของแกรนด์น่ารักจัง
-
15 - Why ? (1)
ไม่รู้ไปไงมาไงไอ้หล่อจังไรมันถึงได้มาส่งที่หน้าหอผมได้ แม่งเล่นบังคับซะ...แต่ก็แปลกดีนะ บังคับผมในสิ่งที่ทำให้ผมนั้นสะดวกสบาย แต่อย่างไอ้การมารับผมที่หอเพื่อไปเรียนทุกวันมันก็เกินไปหน่อยมั้ง?
“กูจะมารับมึงทุกวันก่อนไปเรียน” เอาอีกแล้ว ผมเกลียดรูปประโยคแบบนี้ ไม่ใช่คำถามแต่มันคือคำสั่ง!
ถ้ามันอายุแก่กว่าผมสัก10ปีผมคิดต้องเข้าใจผิดคิดว่าเป็นพ่อลูกที่ผลัดพรากกันมานมนานแน่
“คือมึงก็ปี3 เรียนวิดวะ แต่เสือกช่วยทำให้โลกร้อนโดยการใช้น้ำมันอย่างสิ้นเปลืองเนี่ยนะ?” ผมหันไปด่ามัน “ใช้หัวส้นตีนคิดเหรอ หอกูเดินไปถึงม.ไม่เกิน10นาทีด้วยซ้ำ จะมารับกูทำซากไร”
“กูพอใจ”
“เรื่องของมึง แต่บอกไว้ก่อนว่าไม่ต้องมารับกู ขืนมึงมามึงเจอดีแน่” แค่นี้ก็ประสาทแดกจะตายอยู่ละ ผมลงจากรถมันโดยไม่มีคำล่ำลาหรือคำขอบคุณใดๆทั้งสิ้น มันก็ดีนะกับการที่มีคนมาทำดีด้วยแต่แบบนี้มันเยอะไป ผมไม่รอดูว่ามันจะยังอยู่ที่เดิมหรือจะไปแล่นออกไป กดลิฟท์ขึ้นห้องโดยที่ไม่หันกลับไปมอง
ผมพาลที่เล่นฮอนแพ้มัน? ปล๊าวววววววว
แค่พอถึงห้องปุ๊ปก็เปิดคอมปั๊ป พอเครื่องรีบูทเสร็จก็เข้าเกมทันที ... เท่านั้นเอง
ไอ้เต็งหนึ่งออนไลน์? แม่งมีเวลามานั่งเล่นเกมด้วยเหรอวะเนี่ย ผมไม่รอช้าชวนมันตั้งทีมทันที บอกให้รอแปบเพราะโทรถามไอ้ทัช ไอ้แต๊ง ไอ้บิ๊ก พวกมันไม่ปฏิเสธ กลายเป็นว่าครบ5คนพอดี
อื้อหือ หายากนะเนี่ย ทีมผมครบพร้อมหน้าแบบนี้
พวกผมก็ทำการเกรียนใส่ฝ่ายตรงข้ามตีป้อมๆดันครีบๆแพ้บ้างชนะบ้าง แต่ส่วนใหญ่พอแพ้แล้วไอ้4ตัวที่เหลือมันจะโทษผมอะ ทำไมว้า? กูก็เล่นดีนะ
“ไอ้สัดเล่นดีพ่อง โดนคิลไปกี่ดอกแล้วห่า” ไอ้ทัชพิมตอบกลับมาครับ
อะไร๊ ก็แค่โดนคิลไป15เอง T_________T
เกมๆนึงมันประมาณ1ชั่วโมงหรืออาจใช้เวลาน้อยกว่านั้น ผมเล่นไปเรื่อยๆจนลืมดูเวลา ซึ่งปาไปตี1กว่าแล้วๆ ทุกคนเลยแยกย้ายกันไปนอน และผมไม่ลืมที่จะถามไอ้ทัชว่าพรุ่งนี้เรียนกี่โมงและที่ไหน มันเลยทำการส่งตารางเรียนมาให้เป็นไฟล์รูปแถมมีการบอกว่าเอาไว้ตั้งเป็นหน้าจอเดสก์ทอปอีก
ก่อนจะปิดคอม ไม่ลืมที่จะเช็คเฟสบุคและทวิตเตอร์
หืม ใครแอดมาวะเนี่ย เยอะแยะไปหมด ผมกดรับทุกคนก็จริง แต่ขอส่องหนังหน้าหน่อยเถอะ เผื่อมีสวยๆหลงมาบ้าง ผมไล่กดรับไปเรื่อยๆจนกระทั่ง
เฟสไอ้เหี้ยพอสนี่หว่า
ว่าแล้วก็กดรับแล้วเข้าไปส่องดูหน่อยละกัน
อื้อหือออออ หน้าวอลคุณท่านมีแต่สาวๆมาทัก รูปโปรไฟล์มันก็ไม่ได้หล่ออะไรเล้ยยย ผมหล่อกว่าเยอะ แต่ไม่รู้ว่าใครหลงไปกดไลค์ให้มันตั้ง 400กว่าไลค์ สงสัยแม่งต้องจ้างมากดแน่ๆ ไม่พอยังมีคนกดติดตามมันเกือบพันคนอีก
แม่งจะป๊อปไปไหนวะ กูหมั่นไส้!!
เช้าแล้วยังอยู่บน..ที่นอน....เพลงของพี่บอยพีชเมกเกอร์เหมาะกับผมในทุกๆเช้าเป็นอย่างมาก มันดังคลอมาในสมองพอให้รู้นิดๆว่า จะสายแล้วนะมึง จะโทษนาฬิกาปลุกก็ไม่ได้ที่โดนผมตบใส่ทุกๆ5นาที หวังให้มันเงียบ แต่มันก็ยังซื่อตรงต่อหน้าทีแผดเสียงดังๆจนข้างห้องตื่นต่อไป
8.10 AM
ชิบหายตื่นเต็มตาเลยกู! มีเรียน8โมง อ๊ากกกกกกกก
รีบอาบน้ำแต่งตัวด้วยความไวแสง คว้าไรได้คว้า หยิบไรได้หยิบ ล๊อคห้องเรียบร้อย วิ่งหน้าตั้งลงมาจากหอ แต่ดันมาสะดุดกับคนที่ยืนอยู่ไม่ไกล
พี่วอร์ม
“หวัดดีพี่ ไม่มีเรียนเหรอ” ผมทักก่อน
“มีแต่รอไปเรียนพร้อมมึงเนี้ยละ”
“อ้าวพี่ไม่ได้ลงตัวเดียวกับผมนี่”
“เออน่ะ สายแล้ว มีเรียน8โมงไม่ใช่ไง๊?” พี่วอร์มเตือนความจำ นั่นทำให้ผมรีบวิ่งทันที “เห้ยยย วิ่งไม่รอพี่มันเล้ยยยยย” เสียงโอดครวญที่ตามมาทำให้ผมหยุดชะลอ
“โหยยย กูอุตส่ามารอตั้งแต่7โมงครึ่ง แม่งงง..”
“มีไรเปล่าพี่? ผมรีบอะ”
“ก็สมควร เสือกตื่นสายเอง...” พี่วอร์มยังด่าผม ผมทำสายตาประมาณว่าเข้าเรื่องสักทีกูรีบพี่แกเลยจัดให้ “เออๆ กูแค่จะถามว่าวันที่ไปกินเหล้ามึงกลับยังไงไปนอนที่ไหนกับใคร”
ผมกำลังจะตอบไปตามความจริง แต่เมื่อนึกขึ้นได้ว่าไอ้เหี้ยพอสมันต่อยพี่วอร์มไปแล้ว ดังนั้นพี่วอร์มก็ควรเข้าใจว่าไอ้พี่พอสมันจะไม่มายุ่งเกี่ยวไรกับผมอีก
“กับ..เอ่อ...ไอ้ทัชนะ คอนโดมันก็เหมือนคอนโดผมแหละ”
“เออแล้วไป” ทำสีหน้าโล่งใจหมายความว่าไง?
“ถามไมอะ”
“เปล่าๆ ไม่มีไร รีบไปเรียนเถอะ”
เอี๊ยดดดดดดด ผมเบรกที่หน้าห้องเลคเชอร์พอดิบพอดี ค่อยๆดันประตูเข้าไปอย่างเงียบๆ ก้มหน้าพยายามทำตัวให้ลีบเล็กที่สุดเดินไปหาไอ้ทัช เมื่อก้นหย่อนลงบนที่นั่งปุ๊ปก็สบายใจทันที แต่ไอ้คนที่ตามมาด้วยเนี้ย ว่างมากรึไง
“เช็คชื่อยังวะ”
“ยัง”
ฟู่ววว รอดไป
“แล้วพี่วอร์มมาทำไมวะ” ไอ้แทนที่นั่งหน้าเป็นคนถามผม
“กูก็ไม่รู้ ถามเองดิ”
“ก็แค่จะมาดูแลน้องรหัส” ไอ้พี่วอร์มมันตอบหน้าตาย
สาดดดด เพิ่งจะนึกได้เร๊อะ? อยากจะด่าจริงๆ
“เรียนไปๆ เดี๋ยว9โมงพี่ก็ต้องออกไปเรียนจริงๆแล้ว” พี่วอร์มบอกให้ทุกคนสบายใจ หรือให้ผมสบายใจก็ไม่รู้ ตัวเองมีเรียน9โมงแต่ดันตื่นเช้าเพื่อถ่อมารอน้องรหัสที่หน้าหอตั้งแต่8โมงกว่าๆเนี่ยนะ?
พวกผมเลยไม่สนใจอีก นั่งเรียนกันต่อไป จนได้เวลา9โมง พี่วอร์มก็กระซิบบอกผมว่าจไปแล้ว ผมพยักหน้ารับรู้ แต่แทนที่พี่แกจะได้ออกง่ายๆ ดันมีคนมานั่งต่อ
“น้องครับ เถิบหน่อย พี่จะออก” คนที่นั่งถัดไปเงยหน้าจากเลคเชอร์ หันมามองพี่วอร์มขวางๆ ให้รู้ว่าไม่พอใจ แต่มันก็เลื่อนเก้าอี้นิดหน่อยนะครับ นิ้ดดดเดียวจริงๆ พี่วอร์มเลยต้องพูดอีกรอบ
“น้องหมิง ซับน้ำครับ พี่ชื่อวอร์มปี2 ภาคเครื่องต้องการจะออก ดังนั้นขอให้น้องช่วยกรุณาเขยิบเก้าอี้เพื่อให้พี่ออกได้ด้วยครับ” จัดเต็มครับพี่รหัสผม มาแบบนี้ เรื่องถึงหูปี2ภาคทรัพยากรน้ำแน่ มันเห็นพี่วอร์มพูดแบบนั้นเลยรีบเขยิบจนเป็นทางกว้างเดินออกไปได้ง่ายๆเลย
ที่พี่วอร์มรู้ก็เพราะป้ายที่แขวนที่คอยังไงละ ป้ายชื่อขนาดA4เคลือบแผ่นใส บอกชื่อนามสกุลจริง ชื่อเล่น ภาควิชา รหัสนักศึกษาพร้อมเสร็จสรรพ...สงสัยเป็นการรับน้องของเจอร์ซับน้ำ
ผมไม่สนใจ มองดูนาฬิกา โหยยยยย อีกตั้งชั่วโมงกว่าจะจบบรรยาย หลับดีกว่า
ตื่นขึ้นมาอีกทีเพราะกิ๊งช่วยปลุก เสียงพูดคุยดังเซ็งแซ่ แสดงว่าอาจารย์ปล่อยแล้ว ผมเดินไปกินข้าวกับเพื่อนๆในเจอร์เป็นกลุ่มใหญ่ ตอนนี้ผมเริ่มจำชื่อเพื่อนๆได้หมดแล้วนะครับ ดีใจหน่อยเร้วววว เยเย้
“ไอ้แกนน้อย ได้ข่าวว่ามึงต้องไปดูพี่พอสซ้อมบาสเย็นนี้เหรอ?” ไอ้ส้มหรือนังส้มโอทรงไม่โตมันเข้ามาตบบ่าผม ไอ้ตบบ่าน่ะไม่เท่าไหร่ แต่ผมงงกับสิ่งที่มันพูดมากกว่า
“ฮะ? อะไรของมึง”
“ก็กูเห็นพี่พอสไปโพสหน้าวอลมึงอะ แหมๆๆ ไปสนิทกันตอนไหนไม่บอกกูเลยนะ เดี๊ยะๆๆ” นังส้มโอยังคงตบบ่าผมเป็นการลงโทษที่ไม่ยอมบอกมัน “กูขอติดตามไปด้วยคนได้มั้ยวะ ฮ่าๆๆ อยากเห็นกล้ามพี่พอส แอร๊ยยยยยยยย”
เสียงเขินอุบาทว์ได้อีก
อีนี่มันเป็นคนห้าวๆลุยๆแบบฉบับสาววิศวะแหละครับ หลงใหลหลงรักหลงผิดตัวไอ้เหี้ยพอสอย่างมาก เพ้อได้ตลอดเวลา จนมีครั้งนึงผมเคยถามมันว่าทำไมไม่ลองจีบดูเลยละ เพราะท่าทางไอ้พอสมันก็เล่นกับสาวทุกคนอยู่แล้ว คำตอบที่ได้รับกลับมาคือ
‘กูขอแค่ได้มองพี่เค้าอยู่ห่างๆแบบนี้ก็สุขใจแล้วไอ้แกนน้อย มึงไม่เข้าใจหรอก’
เออ กูไม่เข้าใจ! จากข่าวค(ร)าววงในของไอ้พอสที่ได้ยินมาก็แบบว่านะ...ควงสาวไม่ซ้ำหน้า ลีลาเด็ดถึงใจไรงี้ ไม่รู้ว่าทำไมถึงยังไปชอบอีก
หญิงสาวสมัยนี้เข้าใจยากจริง รูปหล่อนิสัยดีแบบผมไม่ชอบ (ห้ามอ้วก!) แต่ดันไปชอบหล่อเลวอย่างไอ้พอสซะงั้น
หรือมันไม่ท้าทายพอครับ? งั้นจะให้ผมเลวให้ดูก็ได้นะ แต่ผมเลือกที่จะแสดงออกมากกว่า
“กูจะตามไอ้แทนไปซ้อมการแสดงประกวดดาวเดือนก็ไม่ได้ แม่งบอกว่ารบกวนสมาธิ เหอะ ช่างแม่ง กูไม่ง้อ กูมาง้อแกรนด์น้อยยังดีกว่าอีก คิกคิก” แล้วไอ้ส้มมันก็เดินไปซื้อข้าว สาเหตุที่มันเรียกผมว่าแกรนด์น้อยนั้นก็ไม่มีไรมากหรอกครับ แค่มันเห็นว่าผมตัวเล็กสุดใน T2G ก็เท่านั้นเอง (ขอบคุณที่มันเลือกใช้คำนี้ ไม่ได้ย้ำว่าผม ‘เตี้ย’ สุดใน T2G)
ว่าแล้วผมก็ขอเช็คเฟสสักหน่อย ไม่รู้ว่าไอ้ส้มมันแกล้งอำผมเล่นรึเปล่า
แต่ข้อความโพสหราที่แสดงบนไทม์ไลน์ผมนั้นเป็นสิ่งที่บอกให้รู้ว่าจริงเมื่อ2ชั่วโมงที่แล้ว แค่นั้นยังไม่พอยังมีคนกดไลค์ด้วยนะ..ไม่ใช่ใครที่ไหน ไอ้เพื่อนตัวดีอย่างทัชกับแทนนั่นแหละ
อะไรของแม่งวะ จะไปซ้อมบาสก็ไปดิ บอกกูให้ไปดูทำไม กูไม่ได้ชอบเล่นบาสซะหน่อย
ช่างแม่ง กูไม่ไปซะอย่าง
โปรดติดตามตอนต่อไป
:really2:
-
ไปเถอะค่ะน้องแกรนด์ คนอ่านก็อยากเห็นกล้ามพี่พอส 555555555
วันนี้มาต่อเร็วจัง >~<
เป็นกำลังใจให้นะจ้าคนแต่ง
-
พี่วอร์มแปลกๆว่ะ แกรนด์ไม่ไปดูพี่พอสจริงๆเหรอ?
-
จม่ปจริงดิ รู้สึกวอร์มหวงก้วงน
-
พอสกะแกรนด์เมื่อไหร่จะได้คบกันอะ ลุ้จจนตอนที่สิบห้าก็ไร้แววอะ
-
แหม จะจับจูบกลางร้านยังทำมาแล้ว แล้วจะประสาอะไรกับประกาศออกสื่อหน้าเฟซบุค กริ๊บกริ๊วมากค่ะ :impress2:
ขอบคุณค่ะ รอตอนต่อไปน๊า :pig4:
-
ชอบพี่พอส เชียร์พี่วอร์ม :impress2: 3P
-
แหมๆๆ รุกหนักกันทั้งคู่เลย
แต่น้องแกรนด์ก็ยังไม่รู้ตัวอยู่ดีนั่นล่ะ
แล้วทำไมเจ้าเพื่อนตัวดีของน้องแกรนด์ต้องเข้าไปกดไลค์ด้วยนะ
เลือกข้างได้ออกนอกหน้าเหลือเกิน
-
มาต่อไวไวน้าคร๊าป... +1 :o8:
-
แกนน้อยไม่ยอมไปดีๆ ระวังเขาจะมาลากกกกกกกกกกกไปทีหลังนะจ้ะ :กอด1:
-
แล้วแกนน้อยจะเจออะไรต่อไปปปปป
-
เกรียนน้อยไม่ไป เดี๋ยวจะโดนดีนะลูก
-
ค้างกึกกกกกก รอตอนต่อไป พี่พอสจะทำไง แล้วเมื่อเช้าที่ไม่มารับนี่???
พี่วอร์มตามคุมละ =[]=!
-
คิดว่าจะหนีพ้นเหรอแกรนด์ หุหุ
หนุ่มหล่อนิสัยดีแบบพี่วอร์ม เป็นพระรองไปสิเนี่ย...
-
เดี๋ยวเกิดเรื่องอีกแหงๆ :z6:
-
เชื่อสิ เดี๋ยวพี่พอสก็จะมากลากไป :-[
-
ไม่ไปเอง เดี๋ยวพี่พอสมาตามไปดูถึงที่เลยนะ :o8:
-
แน่ใจนะว่าจะไม่ไปอ่ะ
-
ถ้าไม่ไปตายแน่่่่่นนนน :3125: :fire: :z13:
-
อั๊ยย่ะพี่วอร์มถามทำไมว้าาาา :laugh: มาต่อไวไวไวไวน้าาา :call: :call:
-
พี่พอสจะไม่ให้น้องห่างข้างตัวเลยชิมิ
รออ่านตอนต่อไปค้าบบบบ
-
พี่วอร์มาแปลกๆ นะ
พี่พอสช้าอ่ะ เดี๋ยวก็โดนแย่งไปหรอก
-
หุหุ แกรนด์โดนพี่พอสลากไปแน่อะ ระวังนา พี่วอร์มเริ่มรุกแกรนด์แล้วนาพี่พอส
-
น่าจะเปลี่ยนจากแกรนด์น้อย เป็นเกรียนน้อย จะเหมาะกว่าน้ะ
-
โอ๊ย เดี๋ยวเธอก็รู้ เค้ารุกหนักจริง ไรจริง
-
รู้สึกสงสัยพฤติกรรมพี่วอร์มมากกกกกกก คิดอะไรกับน้องรหัสป่ะเนี่ย
พี่พอสดูแลน้องหน่อย เดี๋ยวโดนใครคาบไปซะก่อนนะคะ
-
บ๊ะ ไม่ไปดู เดี๋ยวก็ เป็น เรื่อง
รอ อ่าน ต่อ จ้า สนุกๆๆๆๆๆ
พี่วอร์ม คู่ กะ คน ชื่อ หมิง ป้ะ
อิอิอิ
-
ย่องมาเป็นกำลังใจให้อย่างเงียบๆ :z2:
-
เบื่อ วอร์ม อ่า
-
ชอบพี่วอมอะ
-
ระวังนะแกรนด์ ระวังพี่พอสองค์ลงถ้าไม่ไปดูพี่พอสซ้อมบาส
-
ชอบๆๆๆ
-
อย่ายอมแพ้พี่วอร์ม :z3: :z3:
-
พี่พอสออกสื่อนะเดี๋ยวนี้ โอ๊ย ชอบบบบบบบ
>w<
แกน เมื่อไหร่จะรู้ตัวจ๊ะ หุหุหุ
-
อ้ากกกก ตามทันแล้ว เพิ่งเข้ามาอ่าน
ตอนแรกแกรนด์แบบ โคตรน่ารำคาญอ่ะ คือ ไม่มีไรดี แถมกร่างอีกต่างหาก
มีดีแค่ทิฐิเยอะได้โล่ คือสมควรแล้วที่โดนเขม่น
พอมาเจอพี่พอสก็ว่า ดี เจอคนแบบนี้ซะบ้าง ดัดนิสัยไปเรื่อยๆนะพี่พอส
แต่! พอมาอ่านพาทพี่พอส โหยยย พี่ค่ะ จะน่ารักไปไหน
แบบคนละแนวเลย กับที่แกรนด์มันเล่า
คือไม่รู้ว่า แกรนด์แม่งเอาตัวเองเป็นศูนย์กลาง
หรือพี่พอสมันตีสองหน้าเก่ง
สุดท้าย อยากบอกคนเขียนว่า สนุกค่ะ จะรอติดตาม
และเนื้อหาไม่ได้รุนแรงมากนะค่ะ มันมีเรื่องแบบนี้
อีกอย่างนิยายชายชาย ต่อยตี กระทืบ เป็นปกติ
ถ้าหวานแหวว หญิงจ๋า คงจะไม่เจอแบบนี้
-
ไปซิแกรนด์ๆๆ พีเค้ามาบอกดีๆก็เล่นตัวไม่ไป
เป็นมาโซคิสรึไงห๊ะ ถึงชอบให้พี่พอสใช้กำลัง งุงิงุงิ พี่พอสก็เอามารยามาใช้มั่งดิ ถามแทนถามทัชมั่งก็ได้ ฮู้ว
-
จะติดตามต่อไปนะครับ
-
why? ทำไมแกรนด์ไม่ไปดูพี่พอสซ้อมบาสอ่ะ ไม่เสียดายที่ไม่ได้เห็นกล้ามลำ่ๆของพี่พอสเหรอ(แต่เค้าเสียดาย~)
-
พี่พอสสู้ๆ ฮ่าๆ แกรนดื้ออย่างนี้ระวังเจอพี่พอสลงโทษนะ
-
พี่พอสจับกดเลยสิ
พี่วอร์มหมาหวงก้างชัดๆ จิ้
-
15 - Why ? (2)
ตัดสินใจได้แล้วก็จัดการยัดก๊วยเตี๋ยวเส้นหมี่ต้มยำลงกระเพาะทันที แน่นอนว่าไร้ถั่วงอก เมื่อรับประทานเสร็จ ก็ระเห็จตัวเองและผองเพื่อนไปยังซุ้มประจำ ได้เวลาเปิดประเด็น ซึ่งหัวข้อในวันนี้ก็คือ...
“พี่พอสแม่งเท่ห์วะ”
“นั่นดิ ขนาดกูเป็นผู้ชายกูยังอิจฉาพี่เค้าเลย ชาติที่แล้วทำบุญด้วยอะไรวะ”
“อยากเห็นแฟนพี่เค้าจัง คงสวยหรือไม่ก็ต้องน่ารักมากแน่ๆ” นางคนใดคนหนึ่งเพ้อ
“เรายอมเข้าว๊ากทุกครั้งเพราะพี่พอสเลยนะ อิอิ”
ผมไม่ได้อยากฟังหรอก แต่นั่งใกล้ๆกัน หูก็ไม่ได้หนวก มันต้องได้ยินบ้างแหละ
“แต่ได้ข่าวมาว่าพี่พอสไม่คบใครจริงจังไม่ใช่เหรอ?”
“ชอบฟันแล้วทิ้ง” ใครพูดวะ กูเห็นด้วยสุดๆ “แต่ถ้าเป็นกูนะจะฟันแล้วทิ้งวันละ3คน ฮ่าๆๆๆ” เอ่อ...เลวได้อีก
ขณะที่แต่ละคนกำลังวิพากษ์วิจารณ์นิสัยส่วนตัวของไอ้พี่พอสนั้น จู่ๆไอ้แทนมันก็พูดขึ้นมาว่า
“พี่พอสมีรักแรกที่เจ็บ...จนไม่สามารถรักใครได้อีก พี่เค้าก็เลือกเลือกที่จะทำตัวอิสระมากกว่าเพราะไม่อยากเจ็บซ้ำสอง” ทำเอาแต่ละคนเงียบก่อนจะคะยั้นคะยอให้ไอ้แทนเล่าที่มาที่ไป แต่มันก็ปฏิเสธ “เรื่องส่วนตัวพี่เค้า อย่าให้กูพูดเลยวะ”
“ใครน้าที่จะสามารถเปิดหัวใจของพี่พอสได้อีกครั้ง...?” นังส้มเข้าสู่โหมดสาวน้อยช่างฝันไปแล้วครับ
“แต่วันนั้นเราเห็นพี่พอสเดินกับใครก็ไม่รู้ ตัวเล็กๆขาวๆผมยาว ท่าทางน่ารัก” กิ๊งพยายามนึกแต่ก็นึกไม่ออก
“วันไหนเหรอกิ๊ง” ส้มถาม
“ช่วงที่เราทำคัท เตรียมบูมให้พี่บัณฑิตอะ”
อ๋อ ที่กูไม่เจอไอ้เหี้ยพอสเลยเพราะมันมัวแต่กกสาวอยู่สินะ
“เอ้า ไหนว่าคุยกับพี่บลู ดาวม.GH อยู่ไง”
ใช่ๆ วันนั้นที่มันพากูไปโรงบาลก็ได้ยินมันพูดชื่อนี้
“แต่ในInstragamพี่เค้าถ่ายรูปคู่กับพี่พลอยที่เป็นนางแบบนี่”
อู้ววววว รู้ลึกรู้จริง
ยิ่งฟังยิ่งเยอะ ชื่อผู้หญิงแต่ละคนก็เด็ดๆทั้งนั้น แถมดูเหมือนไอ้พวกผู้หญิงเจอร์ผมก็กลายเป็นสาวกมันไปซะแล้ว ยิ่งกว่าแฟนพันธ์แท้อีกมั้ง
“แกรนด์ๆ..แกรนด์ ได้ยินที่เราถามรึเปล่า?” กิ๊งเขย่าตัวผม นั่นทำให้ผมหลุดจากห้วงความคิดแล้วหันมาสนใจกิ๊งแทน
“หะๆ ว่าไง ถามไรเหรอ”
“โธ่แกรนด์ ไอ้เราก็นึกว่าฟังอยู่”
“แหะๆ โทษที...ว่าแต่จะถามไรอะ?” กิ๊งทำท่าเขินเล็กน้อย
“เย็นนี้พวกเราขอไปดูพี่พอสซ้อมบาสด้วยได้มั้ยอะ?..นะ นะ นะ” กลัวว่าแค่คำพูดอย่างเดียวไม่พอเลยอาศัยการอ้อนเข้าช่วย
“คือตอนเย็นเราไม่ว่างอะ” ผมปฏิเสธไป ยังไงๆก็ไม่ไปเฟ้ยยยย ไม่ใช่ธุระกงการไรซะหน่อย
“ไปไหนสัด...ไหนบอกว่าเย็นนี้ว่าง ยังบ่นกับกูอยู่เลยว่ากลับหอแล้วเบื่อๆ ไม่มีไรทำ” เชี่ยทัช!
“นั่นไง ไปนะ..เดี๋ยวเราให้ลอกงาน..นะนะ พาพวกเราไปด้วยน้า” น่านนนมีของแถม...
สายตาของผู้หญิงแต่ละคนในเจอร์ประกายวิ๊งๆ หวังที่จะเจอไอ้พอส แต่มันเป็นไปได้ยาก เลยลงทุนขอร้องผม แลดูน่าสงสาร...
“จะคิดไรนักหนา ไงกูกับไอ้ทัชก็ไปด้วยอยู่แล้ว” ไอ้แทนมันขัดอย่างรำคาญ
เอาไงดีวะ...
“เออๆ ไปด้วยกันหมดนี่แหละ”
“เย้!”
“แกรนด์น่ารักที่สุด”
“กรี๊ดดด อยากให้ถึงตอนเย็นไวๆจัง”
แต่ละนาง...ไม่สมเป็นหญิงไทยเล้ย
พอไปถึงสนามซ้อมค่อยย่องหลบออกมาก็ได้มั้ง ทำเป็นปวดขี้แล้วหายไปเลย..โอเค อ้างแบบนี้แหละเวิร์คสุด
เมื่ออาจารย์บอกเลิกคลาสปุ๊ป สาวๆแต่ละคนก็วิ่งปรู๊ดกันไปที่ห้องน้ำโดยที่ไม่ลืมหันมาบอกให้ผมรอก่อน พอออกจากห้องน้ำมานี่อย่างกับคนละคน หน้าเด้ง แก้มแดง ปากวาววับ ผมสลวยกันมาเชียว
“ปะ!”
ใครคนหนึ่งเดินนำไปที่สนามบาสทันที กระตือรือร้นยิ่งกว่าตอนเข้าเรียนอีก
“ทำไมหน้าทำงั้นวะ” ไอ้แทนที่เดินอยู่ข้างๆถามขึ้น
“กูเซ็ง ขี้เกียจไปเจอหน้าแม่ง”
“เออน่า ไม่มีไรหรอก” มันยิ้มๆ
นี่กำลังปลอบกูอยู่รึเปล่า?
ผมเดินไปเรื่อยๆมองปลายเท้าที่ก้าวไปแต่ละก้าวอย่างเชื่องช้า หัวใจเต้นตึกตัก ไม่รู้ว่าเพราะอะไร
กลัว..?
โกรธ..?
โมโห...ต้องใช่แน่ๆ
ผมหลอกตัวเอง ทั้งๆที่รู้ดีว่าสาเหตุที่ใจเต้นแรงนั้นก็เพราะ...จะได้เจอหน้ามัน
ถึงที่หมายแล้ว โรงยิมขนาดใหญ่ คนไม่เยอะมากนัก เสียงลูกบาสกระทบพื้นดังเป็นจังหวะ อากาศถ่ายเทได้ดีถึงแม้จะไม่มีพัดลม
ขาผมสั่งให้เดินตามเพื่อนขึ้นไปนั่งบนอัฒจรรย์ ตามองไปยังสนามบาส กวาดหาคนที่เรียกให้ผมมาดูแบบไม่รู้ตัว
นั่น มันกำลังผูกเชือกรองเท้า .. แค่นั้นก็เท่ห์ได้นะมึง
มันใส่เสื้อเบอร์ 8 กล้ามแขนขาวเป็นมัดๆทำเอาสาวๆที่ขอร้องจะมาด้วยหน้าแดง กระตุกเสื้อเพื่อนข้างๆ แบ่งปันอาหารตากันไป ผมละกลัวจริงๆว่ากำเดาคุณเธอจะไหล
ไอ้คนที่โดดเด่นที่สุดในสนามยืดตัวขึ้น หันมองมายังแถวที่ผมนั่งพอดี
“กรี๊ดดดดด พี่พอสมองมาทางนี้ด้วยอะ”
“หล่อมากๆอะแก ชั้นอยากลงไปลูบไล้กล้ามพี่เค้าจัง”
เข้าขั้นโรคจิต...น่ากลัววุ้ย
ถึงจะไกลแค่ไหนแต่ผมก็รู้ว่ากำลังสบสายตากับมันอยู่ แน่ะ ยกคิ้วกวนตีนใส่กูอีก สงสัยคงได้เวลาปวดขี้แล้วมั้ง... ผมหันไปบอกไอ้ทัชว่าขอตัวไปขี้ อาจจะนานหน่อย มันจะมาเป็นเพื่อน แต่ผมรีบบอกว่าไม่เป็นไร ไม่งั้นแผนชิ่งได้พังพอดี
“ไอ้แกนๆ พี่พอสเรียกมึงอะ” จู่ๆไอ้แทนก็หันมาดึงตัวผมที่กำลังจะลุก
“เรียกไมวะ กูปวดขี้ ปล่อย!”
“น่า คงมีไรจะคุยด้วยแป๊บนึงละมั้ง ลงไปหาพี่เค้าก่อนเหอะ”
อะไรของมันวะ แล้วทำไมกูต้องลงไปหาตามที่มันสั่งด้วยเนี่ย งงจริง
ลงมาแล้วเหมือนเป็นปมด้อยยังไงก็ไม่รู้แหะ...ในสนามมีแต่คนตัวสูงๆ แม่ให้แดกเสาไฟฟ้าเป็นอาหารกันรึไง?
“โค้ชครับ นี่ไงคนที่จะมาซ้อมด้วยอีกหนึ่งคน” ไอ้พอสชี้มาที่ผม แต่ตัวพูดกับคนที่ท่าทางจะเป็นโค้ช
ห๊ะ!!!!!!!!!
ผมหันควับไปที่คนพูดทันที
“ไม่ใช่นะครับคือ...”
“อ้อดีเลย ..หน่วยก้านท่าทางไม่เลว เอามาแทนไอ้เป้ที่มันขาดไปละกัน..ไปเปลี่ยนเสื้อผ้ารองเท้าในห้องไป ให้เวลา5นาที”
“เดี๋ยวก่อนครับผมไม่ได้...” โค้ชไม่ฟังผม แต่กลับดันตัวให้ไปทางห้องเปลี่ยนชุดนองนักกีฬา ปิดประตูดังปั้ง
โค้ชคร้าบบบบบบ เดี๋ยวก่อนนนน ผมไม่เล่นนนนนนนนนนนนน
โอ๊ยยยยย เพราะไอ้เวรพอสแท้ๆ แม่งงงงงงงงงง
เสียงเปิดประตูทำให้ผมหันกลับหวังว่าคงเป็นโค้ช...อ้าว ไอ้เหี้ยพอส มันเดินยิ้มร่าเข้ามาเลยครับ
“เปลี่ยนชุดๆ อย่ามัวโอ้เอ้ เสียเวลาซ้อมหมด”
“เหี้ยเหอะ ใครบอกจะซ้อมวะ แม่ง” อารมณ์เสียครับ ยิ่งเห็นหน้าหล่อๆของมันพาลจะเข้าไปต่อยให้ได้ แต่ต้องยั้งมือไว้ก่อน
“กูอุตส่าห์มีน้ำใจช่วยเหลือมึง อยากให้มึงได้มีโอกาสสูงกับเค้าบ้างก็เท่านั้นเอง”
เหี้ยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย หลอกด่ากู!!!
“สัด กูเล่นไม่เป็น ไม่อยากเล่น”
“แต่มึงต้องเล่น แค่ซ้อม มึงจะกลัวไรนักหนา..อะนี่ชุด” ไอ้พอสมันเอาชุดมายัดมือผม “รีบๆเปลี่ยนคนอื่นรออยู่”
มันไม่ได้ช่วยให้ผมอยากเล่นเลยสักนิด
“หรือจะให้กูช่วยเปลี่ยน?”
“ไม่ต้อง! ออกไป กูเปลี่ยนเองได้”
เอ๊ะ! ผมพูดไรออกไป?
“งั้นก็ดี เร็วๆหน่อยละ หึหึ”
เวรเอ๊ย ปากพาจนชัดๆ สรุปนี่คือผมต้องเปลี่ยนชุดใช่มั้ยเนี่ย เห้ออออ เปลี่ยนก็เปลี่ยนวะ กะอีแค่เล่นบาส อะโด่ววว
ต่อด้านล่าง
-
เปลี่ยนเสร็จก็เดินออกมาจากห้อง ตอนเดินลงมาไม่ทันได้สังเกตเท่าไหร่ว่าชมรมบาสนี้ก็มีสมาชิกไม่น้อยแต่ก็ไม่เยอะ คงคัดคนก่อนเข้าชมรม แต่สงสัยจะคัดแต่ฝีมือ ปากไม่เกี่ยว เสียงนกเสียงกาเลยบินว่อนไปทั่ว
“วิดวิ้วววววววววว”
“น่ารักจุงเบยยยยยยยย จิบิ”
“มีแฟนยังครับน้องแกรนด์”
“ขาวจั้วะน่าเจี๊ยะ!”
เกิดมาเคยแต่แซวคนอื่น ไม่เคยโดนแซว ผมว่าผมเริ่มจะพอเข้าใจผู้หญิงที่โดนแซวแล้วล่ะ...
“พ่อเป็น....อุ๊บส์!” ไอ้พอสรีบเอามือมาปิดปากผม กระซิบข้างหูเสียงเหี้ยม “ถ้ามึงยังไม่อยากขี้คล่องก็เงียบปากไป”
“เมื่อกี้น้องเค้าจะพูดไรวะ” ใครไม่รู้หน้าตาแย่กว่าผมมาก แต่ก็สูงกว่าผมมากเหมือนกัน
“น่านดิ แค่นี้ทำหวงเหรอสัดพอส”
“พอๆ เสียเวลามามากและ ซ้อมๆ” เป็นโค้ชที่จบเรื่องนี้ จัดการแยกย้ายลูกทีมออกเป็น 2 ฝั่ง อาศัยการแบ่งด้วยการ...โอน้อยออก
คลาสสิคมาก... กี่รุ่นๆก็ยังใช้วิธีนี้
ผลที่ออกมาคือผมได้อยู่ทีมเดียวกับไอ้พอส อีก2คนเป็นตัวจริง และ1สำรอง ส่วนอีกฝั่งนั้นมีตัวจริง2คน ตัวสำรอง3คน ผมพอรู้กติกาการเล่นมาคร่าวๆบ้าง เนื่องจากเคยเรียนสมัยม.5 แต่บอกได้เลยว่าเล่นได้ห่วยแตกมาก ให้ผมไปเตะบอลยังจะดีกว่า
ทุกคนยืนประจำตำแหน่ง มีไอ้คนที่ลากผมลงมาเล่นด้วยเป็นคนจั้มพ์บอล ตั้งท่ากระโดดเตรียมพร้อม สายตามันดูจริงจังมาก
เมื่อลูกบาสขึ้นสู่จุดสูงสุด คนจั้มพ์บอลทั้ง2ก็โดดตามทันที ปลายนิ้วเรียวยาวของไอ้พอสปัดบอลมาทางฝั่งผม ทุกคนกระจายตัวออก รู้หน้าที่ของตนเอง มีแต่ผมเนี้ยละที่ยืนเคว้งอยู่กลางสนาม
“ไอ้แกนมึงไปทางซ้าย!” มันสั่งผม เป็นครั้งแรกที่ผมปฏิบัติตามอย่างเต็มใจ ไม่อยากยืนเอ๋ออยู่กลางสนาม
“แกรนด์!!”
ห๊ะ ใครเรียกกูวะ?
ผมหันไปตามเสียงเรียก บอลพุ่งมา ผมรับได้ทันอย่างหวุดหวิด
เห้ยยย แม่งมาจากไหน มากันไวชิบ
ฝั่งตรงข้ามมาประกบผมทันทีที่ได้ลูก ทำให้ผมต้องเลี้ยงบอลหลบหลีก แต่ดูเหมือนจะไม่ช่วยอะไร อาศัยหางตามอง มีคนหนึ่งในทีมว่างอยู่ ผมส่งต่อลูกอย่างไม่ลังเล คนๆนั้นก็ส่งต่อให้ไอ้พอสอีกทอด มันเลี้ยงลูกหลบหลีกได้อย่างดีเยี่ยม ไม่มีใครสามารถสกัดมันได้สักคน จนกระทั่ง…
ตึงงงง!!
“เฮ!!!!”
“กรี๊ดดดดดดดดดดดด”
ทีมผมนำไป2แต้มเพราะการดั้งของชายที่มีนามว่าพอส ช่วงขาที่ยาวและแข็งแกร่งทำให้มีสปีด พลังดีดตัวสูง ราวกับโบยบินอยู่ในอากาศ เหมือนที่ประโยคสุดฮิตของพวกนักบาสดังๆระดับโลกว่าไว้ ‘I believe I can fly’ ผมว่ามันใกล้เคียงกับประโยคนี้ทีเดียว ทางด้านอัฒจรรย์ก็ส่งเสียงเชียร์ไอ้พอสอย่าออกหน้าออกตา
แค่ดั้งง่ายๆ...กูก็ทำได้วะ
สถานการณ์ผลัดกันรุกผลัดกันรับ (เกมบาสจ้ะเกมบาส อย่าคิดไปไกล) แต้มทีมพอสนำอยู่แต่ก็ไม่ห่างมากนัก ถึงแม้โค้ชจะบอกว่าเป็นการซ้อม แต่ทุกคนก็ดูเอาจริงเอาจัง ประจำตำแหน่งตัวเองโดยมีพอสเป็นตัวบุก (Power Forward) เน้นการดั้งและเลย์อัพ เมื่อถึงเวลาตั้งรับก็จะมีเข้าไปแย่งรีบาวด์ลูกบ้าง ดีเฟ้น(ป้องกัน)ฝ่ายตรงข้ามอย่างเต็มที่ จนบางครั้งถึงกับเกิดอุบัติเหตุ ล้ม กระแทก หน้าทิ่ม ขัดขา ก็ว่ากันไป...โดยเฉพาะคนที่ถูกเรียกให้มาซ้อมอย่างไม่รู้อิโหน่อิเหน่
อาจเพราะแทบจะไม่ได้เล่น รู้วิธีการเล่นแค่งูๆปลาๆ ไม่ชำนาญ เลยไม่สามารถช่วยทีมอะไรได้มากนัก นอกจากส่งลูก แค่เลี้ยงลูกไม่ให้โดนสตีล(แย่งลูก)ไปก็แย่แล้ว แต่เจ้าตัวกลับไม่คิดแบบนั้น...
แม่งงงงงงงง จะอะไรกับกูนักหนาวะ!! กระแทกมาอยู่นั้น ตัวก็ควายๆทั้งนั้น ไอ้เหี้ยพอสก็ดั้งเอาๆ เรียกเสียงกรี๊ดจากสาวๆอยู่นั่นแหละ หมั่นไส้โว๊ยยยยย
ด้วยความที่เลือดขึ้นหน้า ไม่เจียมตัวเอง ไอ้แกนเลยทำการบุกเลี้ยงลูกเข้าไปใต้แป้นและ...
ตึงงงงง!!!
ผลั่กก!
“โอ๊ย!”
ไม่ใช่เสียงผมนี่? แล้วเสียงใคร...?
เอาละ เรียบเรียงลำดับใหม่นะ
ด้วยความคิดที่บ้าบิ่นของผม อยากดั้งให้ดูเท่ห์แบบไอ้พอสบ้าง เลยทำการเลี้ยงลูกเข้าไปใต้แป้น เมื่อถึงระยะก็ทำการกระโดดทันที หวังจะยัดไอ้ลูกกลมๆลงห่วง แต่ทว่า...ระยะมันไม่ถึง กระโดดสูงไม่พอ ผลเลยเป็นอย่างที่เห็น...
ผมล้มลงมา ลูกบาสกระทบกับแป้นเด้งหายไปไหนไม่รู้ รู้แต่ว่าตัวเองต้องเจ็บแน่ๆ แต่มันไม่ใช่แบบนั้น หลังผมสัมผัสกับสิ่งมีชีวิต..
“ลุกได้ยังสัด!” อ่า..สิ่งมีชีวิตนั้นพูดได้ด้วย...
ผมรีบลุกทันที
เห้ย! ไอ้เหี้ยพอส!!
มันนอนกุมข้อมือ ท่าทางมันจะกระโดดมารับผมไว้ได้พอดี ทุกคนเลิกเล่นแล้ววิ่งมาดูผมกับมัน โค้ชแหวกทางเข้ามาถามอย่างเป็นห่วง
“เจ็บตรงไหนมั้ย?”
“ไม่ครับ”
“แล้วพอสละ?” โค้ชหันไปถามคนที่ยังนอนสำออยอยู่
เรียกคะแนนความสงสารอีกสิมึง เหอะๆ เสือกอยากกระโดดมารับกูทำไม
ไอ้พอสมันไม่ตอบ พยุงตัวเองลุกขึ้นนั่นโดยมีเพื่อนๆในทีมช่วย มันยังกุมข้อมือขวาอยู่ สีหน้ามันดูเจ็บปวด ไม่รู้ว่าการแสดงหรือว่าเจ็บจริง
“ข้อมือซ้น?” จากท่าทางของมันทำให้โค้ชเดา “ใครก็ได้ไปหยิบสเปรย์พ่นมาให้ที” แล้วก็มีคนไปหยิบมา โค้ชจัดแจงข้อมือมันมาสำรวจ พลิกไปมาก่อนจะพ่นสเปรย์ลงไป “คงต้องไปหาหมอเพื่อความชัวร์” ไอ้คนเจ็บข้อมือพยักหน้ารับรู้ ก่อนจะลุกเข้าไปในห้องเปลี่ยนเสื้อผ้า โค้ชหันมาสั่งลูกทีมที่เหลือว่าให้ซ้อมกันต่อไป ส่วนผมเหรอ...ไม่มีกะจิตกะใจจะไปซ้อมแล่ว เลยเดินตามมันเข้าไปในห้องเพื่อเปลี่ยนชุด
“ไอ้แกน มาช่วยกูเปลี่ยนเสื้อหน่อย” ผมหันไปมองขวางๆ
“มือก็มี เปลี่ยนเองดิวะ”
“กูเจ็บข้อมือไม่เห็นเหรอสัด ... ทำคุณบูชาโทษ โปรดสัตว์ได้บาปจริงๆกู แม่ง...” มันบ่นพึมพำ แต่ผมได้ยิน เน้นคำว่าสัตว์ด้วยนะ
“เออๆ”
ความรู้สึกผิดวาบเข้ามาในใจ
เดินตรงไปหามันอย่างช่วยไม่ได้ ยังไงๆมันก็ช่วยผมไว้แหละนะ ถึงจะไม่ได้ขอก็เถอะ
เมื่อถึงตัวผมจับปลายเสื้อมันถกขึ้น เจ้าตัวก็ให้ความร่วมมืออย่างดี ชูมือขึ้นแบบเด็กๆ ทำให้ผมต้องเขย่งเพื่อที่จะเอาเสื้อออกทางหัว เขยิบเข้าไปชิดติดตัวแบบไม่ได้ตั้งใจ รู้ตัวอีกทีมันก็มองหน้าผมแล้ว ระยะห่างเพียงไม่กี่เซ็นต์เท่านั้น
ตึกตักตึกตักตึกตัก
เอาอีกแล้วหัวใจผม ทำไมต้องเต้นแรง?
ตึกตักตึกตัก
ใบหน้าเคลื่อนเข้าหากันมากขึ้นเรื่อยๆ...
ตึงๆๆๆ!!!!
“ไอ้แกนเปิดประตูโว๊ยยยยยยยยย!!”
ชิบหาย! ผมผลักมันออกโดยอัตโนมัติ ก้มหน้างุดๆไปเปิดประตู
ไอ้ทัช ไอ้แทน และสาวๆที่ขอตามมาชมไอ้พอสเล่นบาสนั่นเอง แน่นอนว่าสาวๆต้องตรงไปหาเพื่อดูอาการของมันอยู่แล้วตามหน้าที่ของสาวกที่ดี ทัชกับแทนมันเลยเดินมาหาผม
“ไงมึง เตี้ยแล้วยังเสือกซ่าส์ จะดั้งเลียนแบบพี่พอสเร๊อะ?! หะ ไอ้แกน”
ป๊าบ!
ตามด้วยการตบหัวผมไปทีนึง...หนอยยย ไอ้ทัชชชชชชชชช
“ทำลุงรหัสกูเดือดร้อนเลยไหมสัด”
ป๊าบ!
โดนไปอีกดอกจากท่านแทน
ตกลงแม่งเป็นเพื่อนผมจริงรึเปล่าครับ? เห้ออออออ
“พี่พอสเจ็บมั้ยค่ะ?”
“แงๆ แล้วอาทิตย์หน้าพี่พอสจะได้ลงเล่นมั้ยอะ?”
“นั่นสิค่ะ ขอให้หายทันเถอะ”
“แต่ก่อนอื่นต้องไปหาหมอนะคะ ไปกันๆ”
เสียงสาวๆที่พยายามแย่งกันถามไถ่ คนถูกถามก็ได้แต่ยิ้มแหยๆ ไม่รู้ว่าจะตอบคำถามไหนก่อนดี เห็นแล้วหงุดหงิด
“เอ่อ..ขอบคุณครับที่เป็นห่วง แต่ตอนนี้พี่ต้องไปหาหมอก่อนนะ” มันสรุปแล้วลุกขึ้นยืน สาวๆยืนตามมันทันที
ไอ้พอสกับสาวๆออกจากห้องไปแล้ว เพราะต้องไปหาหมอต่อ แต่ผมสิยังไม่ได้เปลี่ยนชุดเลย ผมเดินไปหยิบชุดที่พาดไว้ตรงมุมห้อง ถอดเสื้อออกโดยไม่สนใจสายตาอีก2คู่ที่มองอยู่
“มึงจะไม่รับผิดชอบอะไรหน่อยเหรอไง...” ไอ้แทนเริ่ม
“อย่างเช่นตามไปหาหมอหรือดูแล..” นายทัชต่อ
“ด้วยร่างกายอันขาวๆ...” เริ่มไม่ใช่ละ โลมเลียกูทางสายตาอีก
“กับริมฝีปากอวบอิ่ม...”
เท่านั้นแหละ..
“ไอ้เหี้ย! มึง2ตัวออกไปจากห้องเลยสัด”
ฟัคยูวมายเฟรนด์!
“ฮ่าๆๆๆๆๆๆ น้องแกรนด์น้อยอายว้อยยยย”
“หน้าแดงลามไปถึงหูแล้วนั่น ฮ่าๆๆๆๆๆ”
มัน2ตัวรีบถลาออกไปจากห้องโดยไม่อยู่รอให้ผมเข้าไปอัดมัน
แม่งงงงงงงงง ล้อมาได้ไงวะ
ให้ผมตามไปดูแลไอ้พอสด้วยร่างกายกับริมฝีปาก...เอ๊ะ! มันรู้ได้ไงวะว่าเมื่อกี้ผมกับมันเกือบ....
ผมหันไปมองที่ประตูห้องอย่างช้าๆ...ประตูไม่ได้ล๊อค! แล้วมันจะเคาะหาพระแสงอะไร!!!! ขัดจังหวะจริง! เอ๊ย ไม่ใช่ๆ งั้นแสดงว่ามันก็ต้องเห็น...
อ๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก
กูจะเอาหน้าไปไว้ที่หน๊ายยยยยยยยยยยยยยยยยย T_______________T
นั่งลงกุมขมับ ตายแน่ๆกู โดนล้อยันลูกบวชชัวร์ ต้องรีบไปแก้ข่าว...
ผมพับชุดที่ลงเล่นไว้ตรงมุมที่เขียนว่า ‘ส่งซัก’ เหลือบไปเห็นชุดเบอร์8ที่วางกองไว้ตรงเก้าอี้ อดไม่ได้ที่จะเดินไปหยิบขึ้นมาพับและวางซ้อนไว้ด้วยกัน
นี่คงเป็นสิ่งตอบแทนได้แล้วมั้ง....ถึงแม้ว่าจะเป็นแค่การพับผ้าส่งซักก็เถอะ
มือขาวๆของผมลูบไล้ไปตามลายสกรีนเลข 8
มันอดคิดถึงไม่ได้ว่า .. วันที่ 8 เดือน 8 วันเกิดผม...
มันแค่คงบังเอิญละมั้ง
พอนึกถึงไอ้คนที่ใส่ชุดนี้...
ข้อมือมันจะเป็นไรมากไหม?
อาทิตย์หน้ามันจะได้ลงเล่นรึเปล่า?
ทำไมต้องมาเจ็บตัวแทนผมด้วย?
ทำไมคนที่ช่วยเหลือผมทุกครั้งต้องเป็นมัน?
ทำไมต้องบอกว่าจะมารับตอนเช้า ทั้งๆที่ไม่จำเป็น?
ทำไมต้องคอยเป็นห่วงเป็นใยราวกับพ่อคนที่2?
ทำไมต้องคอยทำเหมือนไม่พอใจเวลาผมอยู่กับใคร?
และ
ทำไมผมต้องใจเต้นเมื่อรู้ว่าจะได้เจอหน้ามัน
แถมยังยิ่งเต้นรัวเมื่อได้ใกล้ชิด...
ทำไมนะ...?
ผมได้แต่ถามหัวใจตัวเอง
โปรดติดตามตอนต่อไป
ขอบคุณทุกคอมเม้นต์ค่ะ แพรอ่านหมดนะ อิอิ เห็นแล้วมีกำลังใจ
ตอนแรกว่าจะแบ่งเป็น3ตอนย่อย แต่เห็นคอมเม้นต์เยอะ...ลงหมดเลยดีฟ่า คิคิ
:กอด1:
-
โอ๊ยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย
แกนเริ่มฉลาดแล้ว 5555555555555
ทัชกับแทนนี่คงรู้นานแล้วใช่ไหม เหมือนจะชงมาหลายตอนแล้ว
อยากอ่านต่ออีก อร๊ายยยย ติดเรื่องนี้สุดๆ เลยค่ะ รออ่านทุกวันจริงๆ
-
ดีเลย จะได้เข้าโหมดเลิฟๆกัน
-
อร๊ายยยย มีหวงนะแกรนด์
-
น้องแกรนด์เริ่มไหวหวั่นแล้วเว้ยเห้ย ดีใจดีใจ อิอิ
ขอบคุณมากค่ะ :z1: :impress2: :-[
-
หุหุ แกรนด์น้อยเริ่มมีใจกับพี่พอสแล้วอะดิ
-
หนูแกรนด์เริ่มหวั่นไหวแล้วจ้า พี่พอสช่วงนี้ต้องขยันรุกหน่อยน้า
น้องหวั่นไหวแล้วววว เค้าอยากอ่านฉากหวานๆเร็วๆ
-
ก็หนูรักขน่สิ
-
พอส พระเอกเว่อร อ่ะ
-
เริ่มรู้สึกอะไร ๆ บ้างแล้วสิน้องแกรนด์
ทัชกับแทนเป็นผู้สนับสนุกหลักของพี่พอสรึไง
-
พี่พอส จะเอาเยี่ยงไรค่ะ :z1:
น้องแกรน น่ารักจัง :-[
-
แกรนด์หวั่นไหวแย้ววววว :-[
-
เกรียนน้อยนี่เด็กจริงๆ
-
ชอบ เริ่มชอบ น่ารักมากกกกกก
เป็นกำลังใจให้ค่า มาต่อไวๆเนอะ ^^
-
เฮ้ย! พี่พอสมีรักแรกที่เจ็บ
แล้วแบบนี้น้องแกรนจะเป็นยังไงล่ะเนี่ย
พี่วอร์มก็ยังไม่เคลียร์
พี่พอสก็ไม่ชัด
แกรนด์ หาสามีใหม่โลดดดด ฮ่าๆ :laugh:
-
รีบเอาตัวขาวๆกับปากแดงๆน่าจูบ ตามไปดูแลพี่พอสเดี๋ยวนี้เลย
ช้าเดี๋ยวแกงอนนะจ้ะ
:กอด1:
-
อืม... จะมาโทษแกรนด์ก็ไม่ถูกนะ
เพราะพอสเป็นคนลากแกรนด์ไปเล่นเอง ทั้งๆที่มันไม่ได้อยากจะเล่นด้วยแท้ๆอ่ะ :m21:
-
นั่นสิ ทำไมน๊าาาา
-
เลิฟๆนะแกนนะ
-
น้องแกรนด์ต้องรับผิดชอบพี่พอสนะ
-
เราตอบให้ก็ได้เพราะแกรนด์เริ่มชอบพี่พอสไง ขอให้รู้ใจตัวเองเร็วๆน้า~
-
พี่พอสสู้ๆ :กอด1:
กดแกรนด์ให้ได้นะ :laugh3:
-
คนเขียนอย่าเริ่ม แกรนด์เกิด แปด เดือนแปด พี่พอสใส่ เบอร์แปด :mc4: :mc4:
-
แกรนด์จ๊ะเริ่มจะรู้ใจตัวเองแล้วซินะ หึๆ
ตัวเองเป็นห่วงพอสก็ตามไปดูแลพอสซิจ๊ะ 555
-
ขอบคุณมากเลยที่แกรนด์หวั่นไหวแล้ว555555555
พี่วอร์มอย่าพึ่งออกมานะให้พอสทำคะแนนแบบนำๆไปก่อน
*โคตรเชียร์พอส* 5555555555555555
-
อร๊ายย
แกรนด์น้อยแอบมีใจจให้พี่พอสแล้ว :impress2: :impress2:
-
กรี๊ดดดดดดดดดดดด แม่มันล่ะอยากจะจุดพลุ อิลูกเริ่มไม่กินหญ้าแล้วค่ะ (แกรนด์ : ว่าใครกินหญ้าวะ)
พี่พอสทำขนาดนี้ หนูต้องลูกแล้วนะค่ะลูกว่า พี่พอสคิดอะไรอยู่ เปิดใจลงบ้าง จะน่ารักขึ้นเยอะ
-
อ้ากกกก ค้างงง
มาทำไมแค่ตอนเดียววววว
ทีหลังมาสองตอนได้ม๊ายยยย
-
เริ่มจะรักพอสแล้วล่ะสิ
-
อยากอ่านต่อแย้วน้า :sad4:
-
รอจ้า
-
รอน้องแกรนด์อ่ะ
-
พี่พอสโคตะระ เท่!!!!!!!!!!!!!
น้องแกนด์สับสน~
-
นี้เป็นแผนการพี่พอสป่าวคะเนี่ย น้องแกรนเลยใจเต้นเลยอะ รอลุ้นตอนต่อไปอยุ่นะคะ
-
รักกันสักทีเถอะ โอ้ยยยเขินนน > <
-
รู้สึกถึงตัวตนเร็วๆ นะน้องแกรนด์ ......
-
งานรุมเร้า :monkeysad:
แงงงงงงงงงง งานไรไม่รู้เยอะมากมาย เห้อออ
ขออภัยนะคะที่มาต่อล่าช้า แต่จะพยายามมาต่อให้เร็วที่สุดค่ะ
จุ้ฟๆ
:กอด1:
-
สู้ๆครับ
รออ่านต่อน้า ^^
-
จะติดตามต่อไปนะครับ
-
มายังน้อ เข้ามาหาน้องแกรนด์ คิดถึงเว้ยเห้ย
:z2: :z2: :z2:
-
แกรนด์....นาย...น่าร๊ากกกกกกกกกกกกกกกกก~~~~
ไปทำพี่เค้าข้อมือซ้นแบบนี้ต้องรับผิดชอบด้วยนะเออ...
รอตอนต่อไปค่ะ สู้ ๆ ^ ^
-
ชูป้ายไฟเชียร์พี่พอสจ้า เพราะน้องแกรนด์มีใจให้พี่พอสแล้วอะ ><
-
กอดแทนกับทัช ที่ชงแกรนด์จนหวั่นไหว ฮิ้ววววว
พี่พอสทำแต้มเลยค่ะ พี่พอสสสสส สู้ๆ
-
เพิ่งมาอ่านค่า รวดเดียวเลย
น่ารักมากๆๆ :-[ :-[
น้องแกรนด์เริ่มหวั่นไหวแล้ว
รอตอนต่อไปป
-
น้องแกรนด์เริ่มหวั่นไหวแล้ว อาการรักครั้งแรกที่เริ่มต้น เฮ่อคงต้องรออะไรมากระตุ้นต่อม
รักจึงจะทำงาน
-
16 - GET OUT OF MY HEAD! (1)
ณ โรงพยาบาลJKL
เอ่อ...แล้วผมมาทำอะไรที่นี้เนี้ย? ได้แต่ยืนเอ๋ออยู่กลางโรงบาล
“สวัสดีค่ะ ไม่ทราบว่าต้องการให้ช่วยอะไรมั้ยค่ะ?” พยาบาลคนเดิมสุดน่ารักที่เคยพาผมขึ้นไปตรวจเดินมาถาม ดีนะที่ผมเคยมาไม่งั้นคำถามได้เปลี่ยนเป็น ‘เป็นโรคเอ๋อต้องการรักษาเหรอค่ะ?’ แน่ๆ
“เอ่อ..คือ” ผมอึกอัก...คือก็ใช่อะนะผมตามไอ้คนเจ็บข้อมือมา..แต่ไม่รู้ว่าจะถามยังไงอะ
“หรือว่ามากับคุณพอสค่ะ?”
“อ้อ.ครับ ใช่ๆๆ”
“งั้นเขิญนั่งรอก่อนนะคะ เพราะตอนนี้คุณพอสรอการเอกซเรย์ข้อมืออยู่คะ” ผายมือไปทางโซฟาแล้วก็ยิ้ม ผมเดินตามอย่างว่าง่าย นั่งลงบนเบาะนุ่ม
ว่าแล้วว่ามันต้องมาโรงบาลนี้ เหอๆ เดาไม่ผิดจริงๆ ไอ้คนชอบใช้เงินเปลือง
ผมนั่งอ่านนิตยสารฆ่าเวลา ไม่นานนักไอ้คนเจ็บข้อมือก็โผล่หน้ามาให้เห็น มันเดินตรงลิ่วมายังผมด้วยใบหน้าที่สงสัย ยอมรับว่าแอบดีใจนิดหน่อยที่มันไม่เจ็บถึงขั้นต้องใส่เฝือก มีแค่ผ้าพันไว้เฉยๆ
“มาทำอะไร”
“มาดูหมา(จิ้งจอก)เจ็บ”
“ไม่ยักรู้ว่าที่นี่มีแผนกรักษาสัตว์”
“ก็รู้ไว้ซะสิ”
มันเดินออกจากโรงบาล ผมเดินตาม เห็นว่าเปิดประตูแท็กซี่ ผมไม่รอช้า แทรกตัวตามเข้าไปทันที ไอ้พอสมันดูงงๆ แต่ก็ไม่ถามอะไร
“คอนโด123 ครับพี่” มันบอกคนขับ ก่อนจะหันมาถามผม “มึงตามกูขึ้นมาทำไมเนี่ย? ไหนว่ามาดูหมา”
“ข้อมือเป็นไง หักมะ?” ผมไม่ตอบ เลี่ยงไปถามแทน อย่างที่มันเคยกวนประสาท
“แล้วตกลงว่ามึงขึ้นแท็กซี่ตามกูมาทำไม?” เอากะมันสิ..
“ไม่หักก็ดี” ผมถือว่ามันตอบแล้ว
“อ้อ สรุปว่าเป็นห่วงกู เลยตามมาดู” ยิ้มทำซากไรวะ
“ไม่ใช่!”
“ข้อมือไม่เป็นไรมากหรอก แต่คงเขียนหนังสือไม่ได้ ทำอะไรก็ไม่ถนัด อาทิตย์หน้าก็คงต้องให้คนอื่นลงแข่งบาสแทน” จู่ๆมันก็ร่ายยาว
“ใครถาม?”
“เห็นว่าคนแถวนี้อยากรู้จนต้องตามมาดูไง หึหึ”
สาดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด ใครเป็นห่วงมึ้งงงงงงงงงงง
“หลงตัวเองละสัด” ผมด่า แต่มันก็ยังด้านเสือกยิ้มอยู่นั่นแหละ
ข้อมือซ้นมันมีความสุขขนาดนี้เลยเหรอไงวะ?
ผมนั่งจมอยู่ในความคิดตลอดทาง จนกระทั่งถึงที่หมาย ไอ้พอสมันก็บอกให้ลง แต่ความจริงผมไม่ได้ขึ้นรถแท๊กซี่เพื่อตามมาเฝ้าไข้หรือดูแลอย่างใกล้ชิดอะไรหรอกครับ แค่นั่งติดรถมากับมันเผื่อมันเป็นไรขึ้นมาแล้วก็กะว่าจะนั่งต่อกลับหอเลย
“ลงสิวะ”
“กูจะกลับหอ” คนที่ลงก่อนเปิดประตูรถค้างเมื่อเห็นว่าอีกคนยังนั่งอยู่
“ห้ามกลับ มันดึกแล้ว วันนี้ค้างที่นี่ก่อน” น่าแปลกที่มันพูดด้วยน้ำเสียงเหมือนห่วงใย...ทั้งๆที่ไม่จำเป็นเลยสักนิด ผมเป็นผู้ชาย ใครจะมาทำอะไร “เห็นมั้ยมึงเป็นคนทำข้อมือกูซ้น ดังนั้นมึงต้องมาช่วยดูแลกูก่อน” มันไม่ว่าเปล่า ยื่นข้อมือที่มีผ้าพันรอบมาให้ดู ผมกำลังจะปฏิเสธ แต่โซเฟอร์พูดตัวอย่างรำคาญว่า
“นี่น้อง ไปเคลียร์กันให้เรียบร้อยก่อน พี่ยังต้องไปรับผู้โดยสารคนอื่นอีก”
“ลงมา” ผมทำตามที่มันสั่งอย่างช่วยไม่ได้ ปิดประตูรถแรงๆ ไอ้คนขับก็ดีดตัวรถออกไปแทบจะทันที “ว่าง่ายๆตั้งแต่แรกก็หมดเรื่อง”
แต่คิดว่าผมจะเดินตามมันขึ้นไปที่ห้องเหรอ?...
ยอมมันง่ายๆก็ไม่ใช่ผมสิ
ผมเดินหันหลังให้กับคอนโด หวังจะไปเรียกแท็กซี่ข้างหน้าเอา แต่ทว่าไอ้คนที่มันชอบบังคับก็ยังบังคับเหมือนเดิม นี่ขนาดข้อมือมันเดี้ยงนะเนี่ย ยังสามารถใช้มืออีกข้างมาคว้าข้อศอกผมไว้ได้อะ
“กูบอกว่าห้ามกลับ อยู่ดูแลกูก่อน .. นี่มึงไม่คิดจะตอบแทนอะไรกูเลยใช่มั้ย?” เสียงในตอนท้ายอ่อนลง
จะว่าไป..มันก็ช่วยผมมาหลายครั้ง พอๆกับที่มันกวนตีนแกล้งผมนั่นแหละ
“เออๆ แล้วอย่ามาบ่นนะสัด”
สุดท้ายมันก็สามารถบังคับผมได้เหมือนเดิม เห้ออออ
โปรดติดตามตอนต่อไป
ขอโทษนะคะที่ลงตอนนี้สั้นมากกกก
แต่ว่าไม่อยากให้คนอ่านหาย เลยไม่อยากทิ้งช่วงมาก
แพรพยายามปั่นสุดๆแล้วคะ นี้งานก็ยังไม่เสดเลย T__________T
นั่งหน้าคอมทั้งวัน ปวดตาปวดหลังไปหมด
ขอขอบคุณทุกเม้นต์ทุกบวกทุกเป็ดทุกวิวทุกกำลังใจค่ะ
:กอด1:
-
มาขอบคุณก่อนอ่าน ^^
-
ทำไมน้อยจังอ่ะ !!!!!
-
สั้นจริงๆด้วย ..
แหม ห่วงก็ห่วงสิคะคุณน้อง ปย่าฟอร์มน่า
-
พอสทำคะแนนด่วน
-
พอสชอบบังคับอะ น่ารักแบบสั้นๆ
-
เค้าว่าอิพี่พอสมีสิทธิซวยเจ็บหนักกว่าเดิมนะ ฮ่าๆๆ
:กอด1:
-
ช๊อค!!!
ตอนสุดท้ายมันสั้นไปจริงนะๆ ; ;
อิย้ะ สรุป แทนทัชเห็นไหม ประตูไม่ล๊อค? 55555555555
อิย้ะ!
รอรอ
-
ครั้งนี้จะว่าบังคับก็ไม่เต็มปากนัก เพราะหนูแกรนด์ตามเขาไปเองนะลูก
ได้ใกล้ชิดมากขึ้น จะพัฒนาความสัมพันธ์ด้วยไหมนะ ลุ้น ๆ
-
คนเขียนน่ารักมากค่ะ ถ้างานเยอะจริงๆก็อย่าหักโหมมากนะคะ ทำงานให้เต็มที่ๆ คนอ่านรอได้^^
เป็นกำลังใจให้ค่ะ :L2:
-
รอได้ค่ะ แต่สั้นยาวเราก็ไม่เกี่ยง
ขอแค่ได้อ่าน ฮ่าๆๆ ตอนนี้น้องแกรนด์แอบซึน น่ารักอ่ะ :man1:
-
สั้นมาก เเต่ยังดีที่มา
สู้ๆเน้อ o13
-
ขอบคุณที่มาต่อ
-
แกรนด์น้อยตามพี่พอสขึ้นห้องแล้ว
-
การเจ็บมือครั้งนี้ของพอสดูคุ้มค่าเหลือเกินน้าาาาาา
-
สั้นไปป่ะเนี่ยะ
-
น้องแกรนห่วงพี่พอสแบบนี้คิดอะไรแน่ๆเลยใช่ปะ ตามถึงห้องด้วยอะ
ระวังตัวด้วยน๊าา 55+
-
:z13:
มาต่ออีกน้าาาา
-
ชอบเค้าซะแล้วละซิ
:z1: :z1: :z1:
-
มน้อยจังน้อ
-
มาน้อย แต่แอบหวานนะจ๊ะ หึหึ
-
แกรนด์จะดูแลพี่พอสยังไงน้อ
เต้นรอ :z2:
-
:impress2: :impress2: เป็นห่วงพีพอสก็บอกมาเหอะแกรนด์ :bye2: :bye2:
-
พอสชวนขึ้นห้องหะแฮะ :z1:
รอตอนต่อปาย
-
ง่า. . . แอบสั้น
แต่เดี๋ยวนี้น้องแกรนด์ออกอาการมากเลยนะ แม้จะไม่ค่อยรู้ตัวก็เถอะ หลงเค้าแล้วละสิ
-
16 - GET OUT OF MY HEAD! (2)
ห้องกว้างเหมือนเดิม หรูหราเหมือนเดิม แต่ที่ไม่เหมือนเดิมคือ...
ตึกตักตึกตักตึกตัก
ใจมันเต้นแรงกว่าเดิม...
ทำไมอาการผมมันเหมือนสาวน้อยจะเข้าไปเสียตัวแบบนี้ฟ่ะ? มันต้องไม่ใช่สิ นี่ผมเป็นผู้ชายและกำลังจะเข้าห้องรุ่นพี่ที่หล่อลากหล่อมากๆหล่อไม่บันยะบันยังแค่นั้นเอง
แค่มาดูแลมัน...แค่นั้น...ท่องไว้ไอ้แกรนด์ มันทำอะไรไม่ได้อยู่แล้ว ข้อมือซ้นแบบนั้น...
ผมเดินมานั่งที่โซฟาหน้าทีวีราคาแพง
“ไอ้แกน” เจ้าของห้องเรียกผม
“มีไร” ผมตอบมันทั้งๆที่สายตายังไม่ละไปจากจอยักษ์
“กูหิว”
“ก็โทรสั่งดิ” อย่าคิดว่ากูจะลุกมาทำกับข้าวให้มึงกินเด็ดขาด
“เปลือง”
สาดดดดดดดดดดดดดดด
กูละอยากตั้นหน้ามันจริงๆ พูดมาได้ว่าเปลือง ไอ้ที่มึงมีรถ2คัน คอนโดหรูหราซื้อบ้านได้3หลังเนี้ย...ไม่เปลืองเลยเน๊อะ
ดูเหมือนมันจะรู้แน่ๆว่าบอกผมก็ไม่ได้ไรขึ้นมา มันเลยเลือกที่จะเดินเข้าครัวไป
เคร้งงงงงงง!!
เสียงเหมือนถ้วยหล่น...ซุ่มซ่าม
แกร๊งงงงงง!!
ตะหลิวปลิวละมั้ง...มือมีเอ็นจับไหมเนี่ย?
และอีกหลายๆเสียงตามมาจากห้องครัว ไม่อยากจะนึกสภาพเลยว่าห้องครัวจะเละขนาดไหน ผมยังนั่งนิ่งฟังเสียงของตกหล่นไปเรื่อยๆ คอยดูว่ามันจะทำอาหารเสร็จมั้ยวันนี้ แต่แล้วผมก็ต้องลุกขึ้นทันทีเมื่อได้ยินเสียงเหมือนแก้วแตก
เพล้งงงงงงงงงงงงง!!
แม่ง ดันทุรังจังสัดนี่
หวังว่าคงไม่มีอีกแผลให้กูต้องรู้สึกผิดหรอกนะ...
ผมเดินเข้าไปในห้องครัว สภาพไม่ได้เละอย่างที่คิด เพียงแต่การที่มันหั่นแตงกวาได้แย่พอๆกับที่เนื้อหมูหนาจนต้มครึ่งวันก็ไม่สุกนั่นทำให้รู้ว่าไอ้พอสมันพยายามที่จะทำจริงๆ เสียแต่ว่าข้อมือไม่เอื้ออำนวยก็เท่านั้น
“เข้ามาทำไม ออกไป”
“มึงอะออกไป อยากแดกมากเดี๋ยวกูทำให้ เห็นแล้ว...แม่ง...รมณ์เสียวะ”
ผมไม่ผิดใช่ไหมที่ไล่เจ้าของห้อง
แล้วทำไมมันเพียงแต่เขยิบไปตรงตู้เย็นเองละ? เห้อออ ช่างมัน ขอแค่อย่ามายุ่งวุ่นวายก็พอ
จากการที่ของสดถูกหยิบยกมาไว้บนโต๊ะนั้น ผมไม่รู้ว่ามันจะตั้งใจทำเมนูอะไรออกมากันแน่ ไม่นึกว่าคนอย่างมันจะมีอาหารสดเก็บแช่ไว้เยอะ ทั้งๆที่ท่าทางมันก็เหมือนเด็กวัยรุ่นทั่วๆไปที่ไม่ว่าจะรวยหรือจนก็ต้องพึ่งเจ้า ‘มาม่า’ กันทั้งสิ้น ผมยืนคิดครู่หนึ่งก่อนจะลงมือทำหมูทอดแบบง่ายๆ หมักแล้วทอด ไม่ต้องมีอะไรให้มากความ ต่อจากนั้นก็หุงข้าว รอข้าวสุก แต่ทั้งหมดนี้ผมกระทำโดยมีเจ้าของห้องยืนมอง ชวนอึดอัดและใจเต้นตึกตักไม่แพ้กัน
ทำไมมันเหมือนแฟนสาวทำกับข้าวให้หนุ่มที่รักแบบนั้นวะ??
บ้าไปแล้วกู..คิดได้ไง...แฟนสาวกับชายหนุ่มที่รัก..ผมหันไปมองหน้ามัน
กูจะอ้วก
รักกับมันผมยอมไปรักกับกระเทยในภาคดีกว่า
“ออกไปรอข้างนอกดีกว่า อีกนานกว่าข้าวจะสุก” มันบอกผมแล้วเดินนำออกไปลิ่วๆ ได้ยินดังนั้นจึงจัดการทำความสะอาด เก็บของที่เหลือเข้าตู้เย็น
ผมเดินกลับมาที่หน้าทีวีอีกครั้ง แต่มันก็น่าเบื่อ รู้สึกว่าทำตัวไม่ถูกยังไงก็ไม่รู้ ไอ้พอสก็เอาแต่มองผมอยู่นั่นแหละ ไม่รู้ว่าแม่งจะมองทำไม กูรู้ตัวว่าหล่อ ไม่ต้องอิจฉา
“นาทีละ100” ผมพูดขึ้นแบบไม่มีปี่มีขลุ่ย แน่ละ ไอ้พอสงง
“อะไร”
“ค่ามองกูไง นาทีละ100” ผมเฉลย มันหัวเราะเบาๆ
“งั้นถ้ามองทั้งชีวิต คิดเท่าไหร่?”
ตึกตักตึกตัก
ผมคงหูฝาดไปไม่ก็มันเมาแน่ๆ
“อะไรของมึง ดูดเนื้อมาเหรอไง?”
“เปล๊า ฮ่าๆๆๆ”
“บ้า...” ไอ้พอสขำครับ ผมว่ามันดูดีนะ ผมชอบเวลามันยิ้มหรือขำ ดีกว่าทำหน้าดุปากเสียเป็นไหนๆ “ขำไรวะ” แต่บางทีมันก็หงุดหงิด ขำเหี้ยไรนักหนา กูไม่ได้มีนามสกุลเชิญยิ้มนะสัด
“ขำคนหน้าแดง ฮ่าๆ...ว่าแต่..มึงหน้าแดงไรวะ? ร้อนเหรอ”
ผมเอามือจับหน้าตัวเองทันที ไอร้อนๆที่แผ่ออกมานี่...ผมแก้มแดงจริงเหรอ?
เพราะไอ้ประโยคนั้นแน่ๆ
ติ๊ง!
เสียงหม้อหุงข้าวดัง ไอ้พอสกำลังจะลุกขึ้น
“เดี๋ยวกูทำเอง มึงนั่งอยู่เฉยๆเถอะ”
“อะไร กูจะไปนั่งรอมึงตักมาให้ตรงโต๊ะกินข้าวหรอก..ฮ่าๆๆๆๆๆๆ เร็วๆนะหน่อยนะจ๊ะน้องแกรนด์ พี่หิว กร๊ากกก”
แม่งหัวเราะได้น่าถีบที่สุดในโลก!
ได้ทีใช้กูใหญ่เลยนะมึง เดี๋ยวเถอะ...
ผมตักข้าวใส่2จาน จานแรกของผม ไม่เยอะมากนักเพราะไม่ค่อยหิวเท่าไหร่ แต่อีกจานเนี่ยสิ เห็นว่าหิวมากใช่มั้ย งั้นจัดไปเลยหมดหม้อ!
หยิบจานหมูทอด ขวดน้ำเปล่า แก้ว และตบท้ายด้วยจานข้าวมาวางไว้ที่โต๊ะ ประเคนให้ถึงหน้าตัก
“นี่มึงกะให้กูอิ่มยันเดือนถัดไปเลยปะวะ?” มันเงยหน้ามาถามผมหลังจากได้เห็นข้าวในจานของตัวเอง ซึ่งผิดกับของผมลิบลับ แต่ผมไม่ตอบมัน ยกไหล่เชิงทำนองว่า ‘แล้วแต่มึงจะคิด’ มันไม่ได้บ่นอะไรออกมาอีกหยิบหมูชิ้นที่ใหญ่ที่สุดไปวางไว้ในจานของตัวเอง ลงมือกินแบบเงอะๆงะๆ เพราะมันถนัดขวา แต่มือซ้ายก็ยังสามารถตักข้าวเข้าปากได้โดยที่ไม่หกอยู่ นี่ผมนึกว่ามันจะแกล้งให้ไปป้อนให้อีก มันไม่วิจารณ์เรื่องหมูทอด รอดไป
“กินให้หมดนะ ไม่งั้นเสียน้ำใจคนทำแย่” ผมพูดไปงั้นแหละ ไม่ได้ตั้งใจจะให้มันกินหมดจริงหรอก พุงแตกตายก่อนพอดี
เป็นครั้งแรกที่ผมกินข้าวฝีมือตัวเองกับคนอื่น
หมูทอดที่ไม่พิเศษ รสชาติธรรมดาๆ แต่กลับรู้สึกว่าเป็นหมูทอดอัศจรรย์ ที่ทำให้ผมกับคนตรงหน้านี่ร่วมโต๊ะกันได้ ถ้าเป็นเมื่อก่อน ข้าวหุงสวยๆคงไม่ได้อยู่ในจานนิ่งๆให้ผมได้กินแน่ อาจจะต้องหกกระเด็นไปทั่วด้วยฝีมือไม่ผมก็มัน
กินกันไปเรื่อยๆโดยมีแค่เสียงช้อนกระทบกับจานเท่านั้น ไม่นานนักผมก็กินหมด จานตรงกลางมีหมูเหลืออยู่2-3ชิ้นแต่ข้าวในจานไอ้พอสยังพร่องไปไม่ถึงครึ่งด้วยซ้ำ คนตรงข้ามกวาดหมูใส่จานตนเอง
“มึงไปทำไขเจียวไข่ดาวไข่ต้ม อะไรก็ได้มาให้กูหน่อย”
ห๊ะ? อะไร ยังจะกินอีกเหรอ
“ถ้ามึงอิ่มก็พอเถอะ กูพูดไปงั้น” รู้สึกสงสารมันตงิดๆ...หรือว่ามันจะติดใจกับคำพูดที่ผมบอกว่าถ้ากินไม่หมดคนทำจะเสียใจ?
“ไปทำมาเหอะน่า” มันยังยืนยันคำเดิม ผมก็ไม่ขัดศรัทธาเข้าครัวอีกรอบ ออกมาอีกทีพร้อมไข่ดาวแบบสุกๆ แต่มันกลับช้อนไข่ดาวไปไว้ในจานตัวเองแล้วสั่งมาอีกว่าให้ผมไปหยิบแม๊กกี้กับทำไข่เจียวเพิ่ม
มันเอาจริง?
“มึงยังไม่อิ่มอีกไง๊?”
“อิ่มสิวะ ข้าวตั้งเยอะ”
“อ่าว งั้นแดกทำไม อิ่มก็พอสิวะ” เรื่องแค่นี้ต้องให้กูบอกรึไง
“ข้าวทุกจาน อาหารทุกอย่าง อย่ากินทิ้งขว้าง เป็นของมีค่า...แม่กูสอนไว้”
แม่งงงง กูอุตส่าห์ดีใจ นึกว่ามึงจะติดใจสเน่ห์ปลายจวักกูซะอีก โธ่
สุดท้ายก็หมด...เกลี้ยง...ไม่เหลือข้าวแม้แต่เม็ดเดียว
แต่ทำไมต้องกูต้องมาลำบากล้างจานอีกเนี่ยยยย เครื่องล้างจานก็มี แต่แม่งสั่งให้ล้างด้วยมือเพราะเปลืองค่าน้ำค่าไฟกับน้ำยาล้าง ไอ้ตัวผมก็ไม่กล้าเปิดเครื่องใช้เองซะด้วย
รวยแล้วยังงก หรือว่าตั้งใจจะแกล้งกูเนี่ย?
ได้แต่เดินปลงเข้าไปอาบน้ำ ครั้งนี้ไม่ต้องบอกแล้วครับ ผมเดินเข้าไปหยิบชุดเข้าไปเปลี่ยนในห้องน้ำเลย คำว่าเกรงใจ สำหรับมันผมสะกดไม่เป็นชั่วขณะ ฮ่าๆ
ครั้งที่2แล้วที่ผมมาเหยียบห้องนี้ ไม่อยากจะนึกถึงครั้งแรกแต่ก็อดคิดไม่ได้สิน่า...กล้ามงามๆ ผิวน่าลูบ ใบหน้าที่มีเหงื่อ และ มังกรน้อยๆของมัน...
เห้ยยยยย!! นี่ผมกำลังคิดอะไรเนี่ยยยยยย
ไม่ๆๆๆๆ ห้ามคิด!!
ผมล้างฟองสบู่ออกจากตัว จะได้ไม่ต้องคิดอะไรที่เกี่ยวกับเจ้าของห้องอีก
แต่ก็นะ...เมื่อเทียบกับตัวผมแล้ว...เอ่อ จะเอาไรไปสู้มันละเนี่ย? เห้ออออออ สวรรค์ช่างลำเอียง
เมื่ออาบน้ำเสร็จ เดินออกมาไอ้พอสก็พูดขึ้นทันที
“ช้าสัด ชักว่าวอยู่ไง๊?” ขอให้ได้ด่า...คนแบบนี้ก็มี แต่ผมไม่โต้ตอบกลับไปเพราะ...มันคือความจริงครับ ฮ่าๆๆๆๆ ก็แหม ผู้ชายนะคร้าบบบบ ไม่ได้ตายด้านด้วย แถมช่วงนี้ไม่ค่อยได้นอนกับสาวๆเท่าไหร่ มันก็ต้องมีบ้างแหละน่า
“มึงมานี่ ช่วยกูเขียนเลย ส่งพรุ่งนี้” มันไม่ได้อยู่หน้าทีวีครับ แต่อยู่บนโต๊ะเตี้ยๆ มีชีท หนังสือ เอกสาร ปากกาวางเต็มโต๊ะไปหมด ผมเข้าไปใกล้ๆอยากรู้เหมือนกันว่าเรียนอะไร ยังไงซะไม่เจอปีนี้อีก2ปีก็ต้องเจออยู่แล้ว มันหน้าดำคร่ำเครียดกับตัวเลข ผมทำเขียนตามที่มันบอก ลากเส้นนู่นนี่ไปมา เห็นแล้วมึนแทน ไม่ค่อยจะเข้าใจสักเท่าไหร่
หลายครั้งที่โดนมันด่า คำนวณผิดบ้าง ทำไม่ตรงตามที่มันบอกบ้าง ขนาดเปิดเท๊กซ์ควบคู่ไปด้วยก็ยังเข้าใจยาก
กูแค่ปี1เข้ามาได้แค่เดือนกว่าๆเองนะสาดดดดดดดด จะอะไรนักหนามากมายวะ แล้วมึงจะเอาหน้ามาใกล้กูทำเชี่ยไร บอกกูเฉยๆก็ได้ สัด
สมาธิเริ่มหลุดลอย จากที่เขียนผิดอยู่แล้วก็ยิ่งผิดเข้าไปใหญ่ เขยิบเข้ามานั่งใกล้กัน อาจจะรู้สึกไปเองว่าริมฝีปากมันเฉียดแก้มผมหลายครั้งหลายครา จากที่บอกเฉยๆกลับกลายเป็นบอกใกล้ๆชิดใบหู
ตึกตักตึกตัก
ทำไมคนเราถึงบังคับการเต้นของหัวใจไม่ได้วะแม่ง จะเต้นเร็วไปไหน กลัวตัวเองหัวใจวายวะ
แต่ที่กลัวยิ่งกว่านั้นก็คือ..กลัวไอ้คนข้างๆมันได้ยินมากกว่า...
“เสร็จแล้ว เก็บของให้ด้วย”
ฟู่วววววววว
“ว่าแต่มึงหน้าแดงอีกละ เป็นไร ไม่สบาย?”
“เปล่าๆ กูร้อน” ผมเขยิบตัวออกห่างจากมัน ทำเป็นวุ่นวายกับการเก็บหนังสือและชีทต่างๆให้เรียบร้อย เคาะแล้วเคาะอีก ทั้งๆที่มันก็เรียงกันเป็นระเบียบ
“งี้แหละ อยู่ใกล้คนฮอท ฮ่าๆๆๆๆ”
สาดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด
กูเผลอใจเต้นกับไอ้คนหลงตัวเองแบบนี้ได้ไงเนี้ยยยยยย
RRRRRRRRRRRRRRRRRRRRRRRRR
เสียงโทรศัพท์มันดังขึ้น เจ้าของเบี่ยงตัวไปรับ มันคุยเสียงหวาน ถ้าให้เดาคนโทรมาก็คงต้องเป็นผู้หญิงแน่ๆ
ทนหมั่นไส้ไม่ไหวต้องระเห็จตัวเองเข้าไปในห้องนอน คุยไลน์ เฟซ วอทแอพไปเรื่อย
อัพเดทชีวิตกันสักหน่อย
ไอ้ทัช รายนี้กกอยู่กับเมียคนใหม่ดีกรีดาวคณะ หวานแหววซะจนคนรอบข้างอิจฉา ทำเอาสาวๆและหนุ่มๆหลายคนน้ำตาตกใจ
นายแทนไท เห็นว่ากำลังซ้อมเต้น จากที่มันอัพรูปลงอินสตาแกรม เพื่อแข่งงานวันประกวดดาวเดือนที่ใกล้จะถึงนี้
ว่าที่สัตวแพทย์ อ่านหนังสืออย่างคร่ำเครียด
ไอ้บิ๊กกับแต๊งกิ้ว 2คนนี้อยู่ด้วยกันที่ร้านเหล้าแห่งหนึ่ง แม่งเที่ยวทุกวันไม่เหนื่อยรึไงวะ
พี่รหัสผม อารมณ์เสีย หงุดหงิดจากเด็กซับน้ำ คาดว่าไอ้คนที่เรียนเซคเดียวกับผมเมื่อเช้านั่นแหละครับ
และยังมีสาวๆอีกหลายคนที่ผมคุยด้วย ส่วนตัวผมก็ได้แต่บอกไปว่าอยู่หอๆ กำลังติดการ์ตูนเรื่องใหม่ ไอ้การโกหกนี่มันไม่ดีเลยแหะ ทั้งๆที่ไม่ได้ทำอะไรผิด แล้วทำไมผมถึงบอกออกไปไม่ได้ว่าอยู่คอนโดไอ้พอส?
ว่าแล้วก็ไปส่องเฟซมันซะหน่อย สาวๆโพสข้อความถามไถ่ถึงอาการบาดเจ็บที่ข้อมือกันใหญ่ ผมเลื่อนอ่านเร็วๆแล้วกดปิดทันที หันมาเล่นเมการันดีกว่า เงินใกล้ครบได้ตัวใหม่แล้ว
มันหงุดหงิด บอกไม่ถูก…
หงุดหงิดแทนสาวๆที่หลงเป็นห่วงมัน ทั้งๆที่เจ้าตัวก็ยังคุยอี๋อ๋อกับสาวอีกคนละมั้ง...ต้องใช่แบบนี้แน่ๆ
เหลือบไปเห็นไอแพดบนเตียง ผมไม่รอช้า คว้ามาเล่นทันที
ไม่มีเกมที่ผมอยากจะเล่น แต่ไม่เป็นไร กูเล่นเกมอื่นก็ได้วะ ตอนนี้ผมเปลี่ยนมาเล่ยคิงโอเปร่าแล้วครับ หมุนๆเด้งๆ ชนกระเด็น เห็นแล้วฮา แอบส่องรูปที่มันถ่ายเก็บไว้ หล่อทุกอิริยาบถจริงๆ ไม่มีรูปหลุดๆเลย เสียดายว่าจะเอาไปแฉสักหน่อย ผมกดๆจิ้มๆถูๆไถๆในไอแพดอยู่นาน เล่นจนไม่รู้จะเล่นอะไร โหลดแอพใหม่มาเล่นก็แล้ว ฟังเพลงก็แล้ว แต่ไม่มีทีท่าว่าไอ้คนที่กำลังคุยโทรศัพท์จะวางแล้วมานอนสักที
หันไปมองนาฬิกาดิจิตอลเรือนเดิม
1.42 AM
เริ่มง่วงๆแล้ววะ
2.25 AM
ตากูจะปิด
2.45 AM
หลับคาไอแพด
.
.
.
.
เหมือนฝัน แต่ทำไมฝันได้ใกล้เคียงกับความเป็นจริงซะขนาดนั้น
เหมือนถูกกอด สัมผัสแบบนี้ อบอุ่น ปลอดภัย
เสียงกระซิบหวานหู
‘ฝันดีครับ’
โปรดติดตามตอนต่อไป
-
เขินนนนน :o8: :-[
-
พี่พอสไม่สนใจน้องเลยอ่ะ อุตส่าห์มาค้างด้วย แต่เห็นว่ากินข้าวหมดนะเนี่ยจะไม่ตัดคะแนน
-
แกรนเอ๋ย พี่พอสได้ใจแล้วอ่ะ
-
พอสไม่สนใจ
หนูแกรนด์ของเราเลยอะ
แล้วยังจะแอบหอมแก้มเค้าอีกนิสัยๆ
:z10: :z10: :z10:
-
เขินอ่า ในที่สุดน้องแกรนด์ก็หวั่นไหวกะพี่พอสแล้ว
และพี่วอร์มสงสัยคงได้คู่เด็กซับน้ำ :o8: :-[
-
ไอ่พี่พอสมันฟหกด่าสวฟหกส่กดวาส่หกวดสหกมากนะ!
ทำไมไม่ทำอะไรให้แกรนด์มันเขินกว่านี้5555555555555
แต่4-5บรรทัดสุดท้ายนี้เทคะแนนให้พี่พอสเลย พี่วอร์มอยู่กับเด็กซับน้ำไปเห้อะ
55555555555555555555555555555555
-
เป็นแฟนกันซักทีเหอะ :impress2:
แต่ก็สงสารพี่วอร์มอ่ะ :z3:
-
พี่พอสนี่อะไรของพี่เนี่ย :m16:
ส่วนพี่วอร์มดวงเนื้อคู่คงเพิ่งจุติ 555555
-
รอตอนพิเศษพี่วอร์มเด็กซับน้ำนะคะ 55555555555555555555555555555
พี่พอสโอ๊ยทำคะแนนไปไกลล้ะ
-
พระเอกแม่ง เจ้าชู้!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!
-
พอสจับแกรสด์ปล้ำเลย :z1:
พี่วอร์มเจอคู่แล้วอ่ะเปล่าเนี่ย
ปล.กอดคนเขียนหนึ่งที :กอด1:
ปลล. รอตอนต่อไปอยู่นะ ^^
-
เเอร๊ยยยยยย น่ารักขนาด รอตอนต่อไปจ้า
-
ประเด็นคือ อิพี่พอสแกล้งคุยกะคนอื่นให้น้องหึงแน่นอน
-
น่ารักอ่ะ พี่พอส >///<
-
ไอพี่พอสไปคุยกับสาวทำไมว่ะ :z3:
สนใจแต่แกรนดิ
-
แ่ค่เค้าไม่กัดกันก็ถือว่าพัฒนาความสัมพันธ์ไปมากจริง ๆ
ถ้าพี่พอสคิดจะจริงจังกับน้องต้องรีบนะจ๊ะ น้องยิ่งน่ารักอยู่
มัวแต่คุยโทรศัพท์กับใครน้านนานปล่อยให้น้องรอ บู่วววว
ขอบคุณค่ะ
-
พี่พอสแกล้งน้องแน่เลย น้องมันหลับคาไอแพดเลยนะ
-
น้องแกรนด์หวั่นไหวใหญ่แล้ว
พี่พอสรุกหนัก เค้าชอบเวลาน้องทำตัวไม่ถูก ฮ่าๆๆๆ
-
ตายละ มีแอบลักหลับปะเนี่ย น่ารักโคตรรร :-[ :-[
-
น่าน หนูแกรน เริ่มหึงพี่พอสแล้วมั้ยละ
พี่พอสทำไมไม่สนน้องเลย น้องอุตส่าห์มาหาถึงเตียงเลยนะ!!
-
พี่พอสรุกอีกๆๆ แกรนด์ใจเต้นตลอดเบยยยย
อย่างงี้ต้องจาก นายแทนไทและทัชมาชงบ่อยๆ คิคิ
-
ง่า หวานเชียว แต่ไม่รู้ว่าตอนตื่นจะออกมาสภาพไหนนะ
-
บร๊ะะ!!
:-[
-
แกรนด์น้อยน่ารักอะ มีแอบหึงด้วย
-
:z3:
อุตส่าห์มาถึงห้องแล้ว พี่พอสไม่ได้ความเลย
-
เย่อ่านตามทันแล้ว ตอนแรกกัดกันปานจะฆ่ากัน ปต่ตอนนี้กิ๊วๆ(กิ๊วไรเท อ) ห้าๆๆ>< :-[
-
พี่พอสปล่อยให้น้องแกรนด์นอนรอเก้ออะ :z3:
:angry2: :angry2: :angry2: :serius2: :serius2: :serius2:
-
อั้ยยะ แอบมาหวานตอนจบนะยะ :a5:
แล้วเค้าจะรู้ด้วยไหมเนี่ยพี่พอส :angry2:
-
เชียร์ๆ พี่พอสๆ เอาอีกๆ :mc4: :mc4:
-
หุหุหุ เหมือนพี่พอสแกมีความสุขมากเลยนะตอนนี้ มีน้องแกรนด์มาดูแลทำกับข้าวให้กินถึงห้อง
ส่วนน้องแกรนด์ก็วุ่นวายใจไปตามประสาคนที่ยังไม่รู้ใจตัวเอง
เด็กซับน้ำคนนั้นสินะ เนื้อคู่พี่วอร์ม
-
พี่พอสท้องจะแตกมั้ยอ่ะ กินเข้าไปเยอะขนาดนี้
อยากอ่านของพี่พอสบ้างอ่ะ
เฮียแอบเนียนนะเนี่ย เอาไปนอนด้วยใช่ป่ะเนี่ย
-
กรนสียรู้พอสล้วมั้ง
-
เขินแทน ด้วยคน :-[
-
กรี๊ด :sad4: เมื่อไหร่จะได้เป็นแฟนกันนนนน รอต่อจ้า
-
16 - GET OUT OF MY HEAD! (3)
“ฮ้าวววววววววววว” ผมขยี้ตา หันไปมองนาฬิกา เอ่อ เพิ่งจะ6โมงกว่าๆ ปกติผมไม่ใช่คนแบบนี้นะ สงสัยเพราะเมื่อคืนมันครึ่งหลับครึ่งตื่น เลยนอนได้ไม่เต็มที่มั้ง
เหมือนจะฝันด้วยว่าโดนไอ้คนข้างๆนี่กอด....แต่มันก็รู้สึกได้จริง ชักไม่แน่ใจ
ผมหันไปมอง ซึ่งมันนอนหันหลังให้ ไม่มีทีท่าว่ามันจะเอาแขนมาพาดที่ท้องผมแต่อย่างใด
นี่กูคิดเรื่องของมันมากจนเก็บเอาไปฝันเลยเหรอวะ?
“อ่า...กี่โมงแล้วเนี่ย?” สงสัยผมขยับตัวไอ้คนที่นอนข้างๆเลยตื่น
“6โมงกว่า” ผมตอบมัน
“อ่ออืม กูมีเรียน10โมง มึงอะ?” หันตะแคงหันหน้าเข้าหาผม
“8โมงครึ่ง...งั้นเดี๋ยวกูไปอาบน้ำละ” ผมจะลุกจากที่นอนแต่ก็ดันโดนไอ้พอสดึงตัวไว้ให้ล้มลงไปนอนเหมือนเดิม
“เดี๋ยวก่อนดิ”
“มีไร” มันไม่ตอบด้วยคำพูด เพราะการกระทำของมันชัดเจน ทั้งขาและแขนพาดอยู่บนตัวผม ราวกับผมเป็นหมอนข้าง
คนละฟิลกับในฝันเลยสาดดดดดดดดด
กูหลงคิดไปได้ไงเนี่ยว่ามันจะกอดผมแบบอ่อนโยน เหอๆๆๆ
“เชี่ย เอาแขนขามึงออกไป กูอึดอัด” ด่ามันไปพร้อมๆกับพยายามเอาท่อนแขนที่หนีบผมราวกับคีมออก แต่เหมือนมันจะยิ่งกดแนบตัวผมมากขึ้น
“อื้ออออ ขอนอนก่อน เดี๋ยวกูไปส่ง จะรีบไปทำไม” พูดทั้งๆที่หลับตา ไม่สนว่าผมต้องการให้มันไปส่งหรือเปล่า
“แม่ง..” กูต้องยอมมันอีกจนได้ ไม่อยากเห็นหน้าหล่อๆของมัน เลยตะแคงหันหลังหนี แต่กลับกลายเป็นว่ามันยิ่งเขยิบเข้ามาชิดมากกว่าเดิม ความร้อนอุ่นวาบที่แผ่นหลัง
ตึกตักตึกตักตึกตัก
ใจผมเต้นแรงโดยไม่ต้องอาศัยการออกกำลังกายยามเช้า
แล้วแบบนี้จะให้ผมหลับลงได้ยังไง?
ผมมองไปยังผ้าม่าน มีแสงลอดผ่านบางๆ อยากออกไปสูดอากาศตรงระเบียงนั่นจัง นี่ถ้าไม่ติดว่ามีแขนหนักๆพาดตัวอยู่ละก็นะ...
สุดท้ายก็ได้แต่ปลง ข่มตาให้หลับ แต่...
เนื่องจากขามันพาดขาผม แถมตอนนี้ตัวยังแนบสนิทกัน แล้วเวลาเช้าๆของคุณผู้ชายก็มักจะตื่นมาเคารพธงชาติ คือไอ้ตัวผมน่ะยังไม่ตื่นหรอก แต่ไอ้คนที่กำลังเอาเปรียบผมอยู่เนี่ยดิ จะรีบเคารพไปไหนวะ ยังไม่7โมงเลยสัด ที่ผมรู้ได้ก็เพราะมันกำลังพองขยายอยู่แถวๆก้นผมเนี่ยละ .. ชักไม่ปลอดภัย
ขยับตัวสักนิดให้มันรู้ว่าผมอึดอัด เผื่อมันจะมีน้ำใจคลายออกบ้าง แต่มันดันเข้าใจไปอีกอย่าง
มือหนาสอดเข้ามาใต้เสื้อบาง ลูบไล้ไปถึงยอดอก ใช้นิ้วเขี่ยเล่น
“เหี้ยพอส เอามือออกไป!” ผมคว้ามือมันแล้วพลิกตัวมาเผชิญหน้ามันทันที แต่ผมว่าผมคิดผิดล่ะ มันลืมตาจ้องผมเขม็ง ไม่มีเค้าของคนที่เพิ่งตื่นเลยสักนิด
“16”
“อะไรของมึง”
“17”
งงแดกสิครับ อยู่ดีๆมานับเลขใส่ กูเรียนมาโว้ยยย ไม่ต้องสอน
“มึงพูด หยาบใส่กู 17 คำแล้ว” มันเฉลย
ไอ้สาดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด กูนึกว่ามึงลืมไปแล้วนะเนี่ยยยย
“ทีมึงยังพูดหยาบใส่กูเลย ห่า” ผมอุทธรณ์ เรื่องไรจะยอมละ ซึ่งมันก็สตั๊นนิ่งงันไปสักพัก ผมใช้โอกาสนั้นลุกลงจากเตียง
“จะไปไหน”
“อาบน้ำสิวะ”
คนกำลังจะเดินเข้าห้องน้ำ แต่อีกคนก็ดันลุกแล้วเดินตามมาด้วย
“อะไรของมึง กูจะอาบน้ำ ออกไปสัด” มันไม่ฟังผมแต่กลับปิดประตูห้องน้ำแทน
“กูเจ็บข้อมือ อาบเองไม่ได้” มันบอกหน้าตาย
“แล้ว...?” ผมค้างไว้แค่นั้น
“อาบให้กูด้วย”
ห๊ะ! มึงบ้าเปล่าวะ
“ไม่ต้องมาอ้าง ทีเมื่อคืนมึงยังอาบเองเลยสัด”
“มึงเห็นเหรอว่ากูอาบ?” มันยักคิ้วกวนๆ
เชี่ยยยยยยยยยยยยยยยย นี่กูนอนกับคนที่ไม่อาบน้ำทั้งคืนเหรอวะ สาดดดดดดดดดด
“ซกมก สกปรก” ด่าเข้าให้
“ก็กูเจ็บข้อมือ กะว่าจะให้มึงอาบให้ แต่ก็ดันหลับไปซะก่อน ไม่อยากปลุก กูเป็นคนดีมั้ยละ?”
ดีพ่องงงงงงงงงง
“ไม่!! มึงอาบเองเถอะสัด” ผมปฏิเสธหัวชนฝา พยายามผลักร่างเน่าๆให้ออกไป แต่แปลกที่คราวนี้มันไม่บังคับผมหรือฝืนตัว ยอมออกไปนอกห้องน้ำง่ายๆ สำรวจว่าล๊อคกลอนเรียบร้อยก็ทำการชำระล้างตัวเองใช้เวลาไม่นานนัก แต่ดันนึกขึ้นได้ว่าไม่ได้หยิบชุดเข้ามาเปลี่ยน เลยต้องจำใจใส่ชุดคลุมเพื่อไปเปลี่ยนข้างนอก
ผมเปิดประตูห้องน้ำออกมา ก็เกือบร้องลั่น เพราะไอ้พอสมันยืนกังจ้าอยู่หน้าประตู ทำหน้าหมาหงอย ลูบข้อมือข้างที่เจ็บไปพลาง
สาดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด
เก่งนักนะไอ้เรื่องทำให้กูรู้สึกผิดเนี่ย
“เหี้ยเหอะ...” ผมสบถกับตัวเองเบาๆก่อนจะหันไปบอกมัน “สัด เข้ามาเร็วๆอย่าช้า” พอได้ยินก็ยิ้มกว้าง ไม่รอช้าเข้ามาในห้องน้ำที่พื้นเปียก มีไอน้ำเกาะจางๆ ขึ้นฝ้าเพราะกระแดะอาบน้ำอุ่น
ไอ้คนที่ผมต้องอาบน้ำให้มันแปรงฟันด้วยมือข้างซ้าย ไม่รู้ว่าสะอาดเปล่านั่น แปรงเสร็จก็พยายามที่จะถอดเสื้อทางหัว แต่ติดที่ข้อมือขวา เลยถอดไม่ถนัด ผมต้องเข้าไปช่วยจนได้สิน่า คราวนี้ไม่มีพิธีรีตรองอะไรทั้งนั้น กลัวเป็นแบบในห้องเปลี่ยนชุดนั่น ต่อด้วยผ้าพันข้อมือ พอแกะออกมาแล้วก็เหมือนข้อมือปกติ ไม่ได้เป็นอะไรด้วยซ้ำ ไม่มีอาการบวมช้ำแต่อย่างใด
หรือมันจะหลอกกูวะ?
ไม่มั้ง...
พอมาถึงกางเกง ผมชะงักไปครู่หนึ่ง ไอ้สิ่งที่ต้านแรงโน้มถ่วงโลกก็ยังต้านอยู่แบบนั้น นูนเด่นชัดจนสังเกตได้ ผมพยายามทำเป็นไม่สน ปลดเปลื้องกางเกงนอนของมันออก เหลือไว้แต่บ๊อกเซอร์
“นี่มึงรู้มั้ย กูให้เกียรติมึงสุดๆเลยนะ...” มันเกริ่น
อะไรอีกวะ
“ปกติกูนอนแก้ผ้า ไม่ก็ใส่บ๊อกเซอร์แค่ตัวเดียว นี่กูอุตสาห์ไปขุดชุดนอนมาจากหลุมตู้เลยนะ”
น่าสรรเสริญและขอขอบพระคุณเป็นอย่างสูงเลยสัด!!
“นี่เล่นใส่ครบเซ็ท อึดอัดชิบหาย”
“ใครขอ?”
“หึหึ กลัวใครบางคนจะอิจฉากูอะดิ”
ผมเอาชุดมันไปวางไว้บนชั้น เดินไปเปิดฝักบัว ลากสายฉีดลงบนตัวขาวๆนั่นทันที
“เห้ยยยยยย เย็น!!!” มันดีดตัวหนีผม
“ฮ่าๆๆๆๆๆ” ผมตั้งใจปรับเป็นน้ำเย็นเองแหละ กร๊ากกกก สะใจ ผมไล่ฉีดบนตัวมันซึ่งวิ่งหนีไปทั่ว ขอบคุณที่สายฝักบัวยาว เผื่อนน้ำเย็นจะทำให้น้องพอสน้อยมันสงบลงบ้าง หึหึ
“ไอ้แกน พอ หยุด!!!!!” มันตะโกนห้ามลั่นห้องน้ำ ยืนตัวสั่นอยู่ตรงประตูงกๆ
“ฮ่าๆๆ เออๆ กูไม่แกล้งละ มานี่มา” ผมเรียกมันปนหัวเราะ แม่งหมดสภาพสุดหล่อ
“เล่นเหี้ยไรพิเรนท์ๆ” แน่ะ ไม่วายแอบด่า
กดสบู่เหลวลงบนฝ่ามือ ไอ้พอสมันลังเลเล็กน้อย ผมเลยต้องกระตุ้นมัน
“จะถูมั้ยสบู่อะ?”
เป็นบุญแค่ไหนได้แดกกับข้าวที่กูทำ แถมยังมีบริการอาบน้ำให้อีก ยังจะเล่นตัวนะมึง สาวๆเป็นร้อยใฝ่ฝันแบบนี้แต่ก็ยังไม่มีโอกาสเลย มึงโชคดีแค่ไหนละ
มันเข้ามาใกล้ ผมจับตัวเปียกๆของมันแล้วละเลงสบู่ลงบนกล้ามแน่นๆ ไอ้พอสยืนนิ่งแข็งเป็นหิน ผมเลยต้องเดินวนรอบตัวเพื่อที่จะถูหลังบ้าง จับแขนมันยืดออกมา ถูๆพอให้มีฟองทั้ง2ข้าง เหมือนอาบน้ำให้เด็กเลยวุ้ย ขั้นต่อมาก็ทำการล้างน้ำ ซึ่งผมปรับเป็นน้ำอุ่นเรียบร้อยแล้ว แต่จู่ๆมันก็ฉกฝักบัวไปซะงั้น
“เห้ยยยยย อย่า กูไม่เล่นนนนนนน!!” แม่งเอาฝักบัวมาฉีดใส่ผมครับ ให้ตายเหอะ ผ้าคลุมเปียกหมดเลย
“ฮ่าๆๆๆๆ น่าเสียดายที่ไม่ใช่น้ำเย็น ฮ่าๆๆๆ”
หนอยยยยยยยยยยยยยยยย
และแล้วสงครามฉีดน้ำก็เริ่มขึ้น โดยมีนายพอสเป็นผู้บุกและนายแกรนด์วิ่งพล่านเพื่อหลบหลีก แต่ก็ยังไม่ยอมแพ้ พยายามที่จะยึดอาวุธมาไว้ในมือให้ได้
แล้วสงครามก็ต้องสิ้นสุดลงเมื่อ...
พรืดดดดดดด
“โอ๊ยยยยยยยยยยยยยยย”
ล้มลงไปทั้งคู่ครับ โดยมีผมเป็นฐานรองมันอยู่
“เห้ย เป็นไรมั้ยแกรนด์” ไอ้พอสมันรีบถามผม เอามือจับหัวผมพลิกไปมา
“ไม่ แต่มึงช่วยลุกก่อน กูหนัก” สภาพผมตอนนี้ทั้งเปียกทั้งดูไม่ได้ ยังจะมาล้มอีก ดีที่ว่าไม่เจ็บตรงไหนมาก “เอ้า ลุกดิเห้ย” ผมย้ำมันอีกครั้ง แต่คนที่ทับกลับมองหน้าแปลกๆ
ชิบหายละ...มาอีหรอบนี้ทีไร กูละเสียวประตูหลังทุกที
ยิ่งตอนนี้...ผ้าคลุมผม...มัน....หลุดลุ่ยหมดแล้ว...ตั้งแต่เอวลงไปไม่มีอะไรปกคลุมปิดบัง...นอกจากร่างของคนที่กำลังทาบทับ ซึ่งนั่น ก็ไม่ได้ช่วยให้รู้สึกคลายกังวลสักนิด ซ้ำยังจะเครียดมากกว่าเดิมเพราะไอ้ที่โป่งนูนกลางลำตัวมันเริ่มพองขยายอีกครั้ง บ๊อกเซอร์ที่เปียกราวกับไม่ได้ใส่อะไร ความร้อนกำลังพุ่งขึ้นสูงโดยไม่ต้องพึ่งเครื่องทำน้ำอุ่น
“เอ่อ...มึง...พอส...ลุก” จะเสียงสั่นทำไมวะ ยากที่จะควบคุมเสียงให้นิ่งเป็นปกติได้ ในอกเต้นตุบๆอย่างบ้าคลั่ง แต่ก็ยังฝืนจ้องเข้าไปในดวงตามัน
“ลุก...อุ๊บ!”
กลิ่นมินท์จากยาสีฟันที่ไม่รู้ว่าของมันหรือของผม...เรื่องนั้นช่างมันเถอะ...เอาเป็นว่าผมกำลังเคลิบเคลิ้มละกัน ลิ้นตวัดเกี่ยวพัน ดูดดึงราวกับไม่มีอะไรเอร็ดอร่อยไปมากกว่านี้แล้วมันทำให้ผมระทวย แต่จู่ๆลิ้นนั้นก็กลับไปสู่ปากเจ้าของ ผมสอดแทรกลิ้นเข้าไปในปากอีกฝ่าย อยากลองดูว่าลิ้นมันจะอร่อยเหมือนที่มันดูดลิ้นผมไหม คำตอบคือที่สุดของที่สุด ทั้งนุ่มนวล เรียกร้อง ไม่รู้จักเบื่อ
“แกรนด์...” ละจากปากผม มือลูบไล้ใบหน้า ต่ำลงไปยังไหปลาร้า ส่วนอีกข้างก็พยายามที่จะถอดชุดคลุม “ยังไม่ได้ถูสบู่ส่วนล่างให้พี่เลยนะ...” ทำหน้าเจ้าเล่ห์ สมกับเป็นจิ้งจอก
แต่เดี๋ยวนะ...
ไหนว่าข้อมือซ้น...?
“ถูเองสิสาดดดดดดดดด!!!!!” ผมด่ามันเต็มหน้า ผลักมันแล้วรีบลุกขึ้นมาจัดแจงเสื้อคลุมออกจากสถานการณ์ล่อแหลมนี้ทันที
เกือบไปแล้วมั้ยละกู....
ได้ยินเสียงหัวเราะเบาๆตามมามันยิ่งทำให้ผมหน้าดำหน้าแดง
แม่งงงงงงงง คอยดูเถอะ ผมต้องเป็นฝ่ายอยู่ข้างบน!!!
จากการทำสงครามครั้งนี้ ทำให้ได้รู้ว่าหากพลาดท่าเสียที อาจะเสียประตูหลังได้โดยไม่รู้ตัว
โปรดติดตามตอนต่อไป
สำหรับคนที่อ่านมาถึงตอนนี้แพรไม่มีอะไรจะกล่าวนอกจากคำว่า 'ขอบคุณคะ' ตัวโตๆ
โดยเฉพาะคอมเม้นต์ที่ทำให้แพรมีกำลังใจแต่งต่อทุกวัน นั่งจิ้มคีบอร์ดเป็นบ้าเป็นหลังถึงตี1ตี2 แหะๆ
แต่นักอ่านเงาก็ไม่ต้องน้อยใจน้า .. แค่เพียงคุณกดเข้ามาอ่านถึงตรงนี้แพรก็ขอบคุณมากแล้วคะ
นิยายเรื่องนี้ยาวค่ะ ยาวจริงๆ ไม่รู้ว่าจะจบลงเมื่อไหร่ ไม่มีพล๊อต
การดำเนินเรื่องคืออาศัยอารมณ์แพรเท่านั้น ฮ่าๆๆๆๆ
ยังไงก็อยากให้ติดตามกันต่อไปนะคะ
รักคนอ่าน<3
:pig4:
-
อ้ายๆๆๆๆๆ อยากอ่านตอนต่อไปแล้วอ่ะ
สนุกมากๆๆเลย ชอบแกรนด์อ่ะ
-
รอจ้า
-
อั๊ยยะ มาแล้วมาแล้ว อิอิ น่ารักอะ เมื่อไหร่พี่พอสจะกินน้องแกรนด์ซักกะที
คนอ่านรอลุ้นจนเกร็งไปหมดแล้วเนี่ย :oo1: :oo1:
ขอบคุณจ้า เห็นบอกว่างานเยอะยังมาต่อนิยายให้อ่าน ขอบคุณมากๆๆๆ เลย
:L1: :pig4: :L1:
-
ไม่ต้องอาจแล้วแหละแกรนด์5555 :impress2:
-
อีกนิดเดียวแกรนด์เสร็จพี่พอสแน่ หึ ๆ o18
คนอ่านเชียร์คู่นี้ขาดใจค่ะ พี่พอสอำน้องใช่ป่ะเนี่ย ไม่ได้เจ็บแขนไรมากมาย
นี่ถ้าแกรนด์พูดกับพี่พอสเพราะ ๆ พี่เค้าคงดีใจเนอะ แต่พี่พอสก็ใช่จะพูดเพราะกับน้อง 555
เกรียนเจอเกรียนก็เพลินกันสิคะ
ขอบคุณค่ะ
-
:-[ :-[ :-[ :-[ :-[
กลับมาถูสบู่ก่อน!! :m25:
o13
-
ว่าแล้วว่าอิพี่พอสต้องฉวยโอกาศตอนข้อมือซ้น
ถือว่าเป็นการทำคะแนนที่นำโด่งงงงงงง
-
สนุกมากๆครับ
-
พี่พอสเนียนมาก ขอบคุณ
-
เกือบไปแล้ววววว :z2:
-
พี่พอสหมดมาดกลายเป็นหนุ่มขี้เล่นไปซะแล้ว ฮ้าาาา ช่างน่ารัก
ป.ล. รักคนเขียนเหมือนกัน :กอด1:
-
จะบอกว่าอัพรวดเร็วทันใจเรามากเลยคะ ^^ ได้เฝ้าชิดติดขอบสนามเลยอะ
ว่าไปพี่พอสนี้ก็น่ารักนะ น้องแกรนไม่ลงเผลอๆดูละคจะได้มีสามีน่ารักๆแบบพี่พอสไวๆ
-
พี่พอสนี่ เผลอไม่ได้ หวังทะลวงประตูหลังแกรนด์ อยู่เรื่อย :impress2: :impress2:
-
ต้อง "ขอบคุณ" คนเขียนมากกว่า
มาเขียนเรื่องน่ารักๆ ของหนุ่มกวนๆ 2 คน
กวนมาก กับกวนม๊ากมาก :jul3:
ยังไงแกรนด์ก็ตามมุขของพอสไม่ทันหร๊อก
คงต้องเสียประตูหลังสักวัน (ขอให้อันใกล้นี้)
-
เห้ยๆๆๆๆ !! หนูแกรนด์
แม่งงงงงงงง คอยดูเถอะ ผมต้องเป็นฝ่ายอยู่ข้างบน!!!
อะไรเนี่ยยย ในที่สุดก้หลุดออกมาแล้วนะหนู
กร๊ากกกกก 555555555 :impress2: :impress2:
-
เห้ยอะไรกัน = - = แกร้นนนนนนนนนนนนน พี่พอสสสสสสสสสสสสสสสสสสส ทำเสียรมมากอ่ะ :serius2: ทำไมอ่ะ ทำไมพี่พอสแซวแกรนงั้นอ่ะ เดี๋ยวแกรนไม่รับนะพี่พอส (ไม่จริงยังไงแกรนก็เคะวันยังค่ำ) อุว้ะ ฮ่าๆๆๆๆ *หัวเราะชั่วร้าย* :laugh3:
-
ฮ่าๆๆๆ พี่พอสแกล้งเด็ก
น้องแกรนด์อยู่ใกล้พี่พอสมากหวิดจะเสียตัวนะคะ
พี่พอสรุกหนักๆ จัดไปอย่ายั้ง
-
:o8:
-
ตามอ่านทันแล้ว เย่ๆ :mc4:
ตอนแรกก็คิดว่าตัวเองๆไม่น่าจะอ่านได้ถึงตอนล่าสุดเลยนะเนี่ย ทั้งน้องแกรนด์ ทั้งพี่พอสมีแต่ตัวพ่อทั้งนั้น :z3:
แต่พอหลังๆมาเขาเริ่มจะหวานๆใส่กันแล้ว เลยลุ้นว่าเมื่อไหร่จะใจตรงกันซะที :impress2:
รออ่านตอนต่อไปนะคะ :L2:
-
เสียเถอะ รออยู่!!!
5555
พี่พอสเนียนโคตรรร ขอคู่เอกจัดเต็มหน่อยนะ
อยากอ่านพอส-แกรนด์เยอะๆ
-
ตามอ่านทันแล้ว
ขอบคุณมาก ๆ ค่ะ สนุกมากเลย
รอตอนต่อไปนะคะ ^^
-
ขอบคุณทุกคอมเม้นต์มากๆค่ะ
อ่านหมดทุกคอมเม้นต์เลย มีกำลังใจขึ้นเยอะ
อยากแชร์กำลังใจดีๆ อยากให้ทุกคนได้ลองเข้าไปอ่าน แล้วจะรู้ว่าตอนนี้แพรมีความสุขมากแค่ไหน 5555+
จิ้มจึก (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=34793.0)
แบบว่าบรรยายไม่ถูกเลย โอยยยยยยยยยยยยยยยยย
-
ดีจังเลยค่ะที่ร.ร.ไม่ปิดกั้นนิยายY o13 ร.ร.เค้านี่สิ เข้มงวดมาก :o12:
-
เล่นตัสไปเลยนานๆ อย่าพึ่งให้น้องแกรนด์โดนเสียบนะ เค้าหวง
-
น่ารักอ่ะะะ
รอจ้า
-
อุฟ
-
กับข้าวก็ทำแล้ว
อาบน้ำก็ทำแล้ว
เหลืออะไรที่น้องแกรนด์ต้องทำอีกคะพี่พอส
-
แกรนด์อย่าลืมมาถูสบู่ต่อน้าาาาาาา :o8: :o8:
-
ชอบอะ เรื่องนี้~~~~~~~~~~~~~~~~~
-
เม้นต์รวบตอน2-3 แกรนด์เริ่มหวั่นไหวกับพี่พอส เริ่มหวานนิดๆแล้ว~ เชียร์ให้แกรนด์รู้ใจตัวเองเร็วๆ
-
หุหุ พี่พอสเนียนเลยนะ แกรนด์น้อยเกือบไปแล้วมั้ยล่ะนั่น
-
555 แกรนด์น่ารักนะเนี่ย
-
:impress2:
-
เหมาะสมกันดี...เมื่อไหร่จะลงเอยกันซะทีนะ
น่ารัก :กอด1: :กอด1: :กอด1:
-
น่ารักที่สู๊ด!! :o8: :-[
-
พอสเจ้าเล่ห์นะนั่น แต่ก็น่ารัก พอสเดินเครื่องเต็มที่เลยนะนั่น แกรนด์น่ารักดี วอร์มหมิงหรือเปล่าเนี่ย
-
อั้ยยา
พี่พอสปลิ้นปล้อน55555555
ก็งี้อะเน้ออออ พี่วอร์มหายไปไส *ไม่เลิกนะ..*
น่ารักดีรอตอนต่อไปออิอิอิ
-
เมื่อไหร่จะได้กัน เอ๊ยไม่ใช่ล่ะ 55
แกรนด์เอ๊ยเกือบไปแล้ว
ติดตามตอนต่อไปค่ะ
-
16 - GET OUT OF MY HEAD! (4)
ไหนว่าจะขับรถมาส่ง แต่ไหงกลายเป็นผมขับรถมาส่งมันแทนได้ล่ะเนี่ย? อ้อ ข้อมือมันซ้น ยังไม่สามารถที่จะบังคับพวงมาลัยได้
ทำไมมีลางสังหรณ์ว่าตอนเย็นจะต้องขับเจ้าบีเอ็มนี่อีกละเนี่ย?
ลงมาจากรถผมก็แยกตัวออกมาทันที ไม่อยากตกเป็นข่าว เดินดุ่มๆไม่สนใจว่าไอ้คนที่ข้อมือซ้นนั้นจะเป็นยังไง
มาถึงมหาลัยแล้ว เพื่อนมันก็มีตั้งเยอะตั้งแยะ ไหนจะสาวๆอีก หวังว่าคงไม่โทรเรียกกูไปปรนนิบัติมันหรอกนะ
“เดินตรงเป็นปกตินี่หว่า”
“หรือว่าแม่งไม่เจ็บวะ?”
“ของพี่พอสอาจจะเล็ก...”
“กูว่าไอ้ห่านี่เล่นตัวมากกว่า”
เหี้ย! กูได้ยินนะสัดแทนห่าทัช!!
“พ่อมึงสิ” ผมด่ามันแล้วนั่งลงบนเก้าอี้ หน้าชั้นมีอาจารย์ยืนสอนประกอบการบรรยายจากสไลด์ที่กำลังฉาย พวกมัน2ตัวหัวเราะคิกคัก ด้านหน้าผมเป็นพวกสาวๆที่กำลังถ่ายรูปอย่างเมามันส์ ไม่ได้สนใจเลยว่านี่กำลังเรียนกันอยู่
“ถ่ายมากๆก็กินเกลือแร่ด้วยนะ เดี๋ยวขาดน้ำ” น่านนน โดนไอ้แทนแซวเข้าให้ พวกผู้หญิงหันมามองค้อนกันเลยทีเดียว
จากนั้นผมก็ไม่ได้สนใจอีก ทั้งเพื่อนหรือว่าอาจารย์เพราะตอนนี้ผมอยากจะไปเข้าเฝ้าพระอินทร์แล้วครับ ไอ้การที่นอนหลับไม่เต็มอิ่มมันมาส่งผลในชั้นเรียนเสมอ ไม่รู้ว่าทำไม
“ไอ้แกน ตื่นๆ” ไอ้ทัชสะกิดปลุกผม
“หา เลิกคลาสแล้วเหรอวะ” ถามแบบงัวเงียๆ
“ยัง”
“อ่าวสัด แล้วปลุกกูทำไม”
“กูจะบอกว่ามีคนมาหา” แม่งยิ้มแปลกๆด้วย
หืม?
ผมหันไปมองที่ประตูห้อง มีใครบางคนเปิดประตูเข้ามา
“ขออนุญาตคร้าบจารย์”
ไอ้เหี้ยพอส! มันจะเข้ามาทำไมเนี้ยยยยยยยยยยยยยยยย
“กรี๊ดดดด”
“พี่พอสอะแกๆๆๆๆ”
“มาทำอะไรนายพัฒนพล” อาจารย์หยุดสอนชั่วคราว หันมาถามคนที่เข้ามาใหม่
“คือผมไม่ค่อยเข้าใจบทนี้อะครับ เลยอยากจะมาเรียนด้วย”
“ขนาดไม่เข้าใจยังได้ A เนี่ยนะ?”
“แบบว่ามันต้องเอามาใช้ในวิชาภาคครับ แล้วเรื่องนี้ผมก็เรียนมาแล้วตั้ง2ปี หลงๆลืมๆ เลยกะว่าจะมาทบทวนให้เข้าใจนะครับ”
อื้อหืออออออออออออออออออ
“โกหกแหงๆ”
“แหล100%”
ไอ้ทัชกับแทนยังเป็นลูกคู่ที่รู้ใจกันเสมอ
“อืมๆ ไปหาที่นั่งให้เรียบร้อยไป”
“ขอบคุณคร้าบบบบบบ” ไอ้พอสมันไหว้อาจารย์แบบลวกๆ แล้วเดินตรงมายังหลังห้อง ซึ่งเป็นบริเวณที่พวกผมนั่งอยู่ โดยไม่บอกขออนุญาตแต่อย่างใด มันก็ทิ้งตัวลงบนเก้าอี้ข้างผมแล้วครับ
“ที่อื่นก็มีเยอะแยะ ทำไมไม่ไปนั่งวะ?” ผมบ่นกับตัวเองแต่มันเสือกได้ยิน
“กูอยากนั่ง ใครจะทำไม”
กูนี่แหละจะทำไม!! แม่งงงงงงงงง ไอ้ทัชไอ้แทนจะหัวเราะกิ๊กกั๊กหาไรวะ!
“งั้นเดี๋ยวกูไปนั่งที่อื่น” ผมเตรียมตัวจะลุกแต่ไอ้พอสมันจับตัวผมไว้ไม่ให้ลุก
“ไม่ต้อง! นั่งนี่ ตั้งใจเรียน กูไม่ทำไรมึงหรอก” ทำไมต้องเสียงดุด้วยวะ
แล้วมันก็เรียนจริงๆอย่างที่มันอ้าง แต่ผมเนี่ยสิ ใจไม่อยู่กับเนื้อกับตัว มันรู้สึกเหมือนสายตาทั้งห้องจับจ้องมาที่ผมยังไงก็ไม่รู้ แต่ตัวต้นเหตุก็ยังนั่งเรียนสบายใจเฉิบ เหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น
ใช่เซ่! มึงมันหล่อ โดนมองจนชิน ลำบากกูสิทีนี้
“ข้อมือหายแล้ว?” ผมเปรยๆ...ได้ผล มันเงยหน้าขึ้นมา หัวคิ้วขมวดเข้าหากัน
“ก็ดีขึ้น แต่ยังไม่หาย ถ้ามีคนช่วยจดเลคเชอร์จะดีมาก”
“เรื่อง!” อันที่จริงมันก็ไม่ได้จดหรือเขียนอะไรเลยครับ ตั้งใจฟังอาจารย์ไปพร้อมๆกับดูหนังสือมากกว่า
“ยืมเลคเชอร์ของหนูมั้ยค่ะพี่พอส” ส้มโอขนาดมึงนั่งข้างหน้ายังหันหลังมาเสนอตัวให้ไอ้พอสได้นะ สุดยอดแห่งความพยายามวะ
“ไม่เป็นไรครับ พี่ยืมของแกรนด์เค้าแล้ว”
ขี้ตู่วะสาดดดดดด กูพูดตอนไหนว่าจะให้มึงยืม?
“อ่อค่ะ” ส้มหน้าหงอยไปนิด
“ส้มให้พี่พอสเค้ายืมไปเถอะ ของกูมันลายมือทุเรศ พี่พอสอ่านไม่ออกหรอก” ไอ้ส้มดูมีความหวัง แต่แล้วก็ต้องฝันสลายเมื่อไอ้พอสมันพูดว่า
“อ่านออกครับ และถ้าช่วยติวให้พี่ด้วยจะดีมาก” เป็นอันจบบทสนทนา
อะไรของมึ้งงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงง
กูยังเอาตัวเองไม่รอด แล้วจะไปติวให้มึงเนี่ยนะ? อยากโง่กว่าเดิมรึไง
มันไม่ได้กวนอะไรผมอีกจนถึงเวลาเลิก พวกผมเก็บของเตรียมตัวไปหาไรกิน เพราะมีเรียนอีกทีตอนบ่ายโมง แต่นี่มันเพิ่ง10โมงเอง
“พี่ไปก่อนนะ มีเรียนต่อ” มันหันมาบอกพวกผม
“ใครถามมิทราบ” ผมพูดเบาๆ
“ก็เผื่อใครบางคนแถวนี้อยากรู้ หึหึ” หูดีอีกละ
“อ่าว ไม่ไปหาไรกินกับพวกผมก่อนเหรอครับ” หลานรหัสมันชวน
“ไม่เป็นไร ไว้คราวหน้า เดี๋ยวพี่เลี้ยง”
“โอเคคร้าบลุงรหัสสุดหล่อ”
“เออเย็นนี้ มึงไปหากูที่เดิมนะ ซ้อมการแสดงครั้งสุดท้ายก่อนขึ้นเวทีจริง” ไอ้พอสบอกแทน เจ้าตัวพยักหน้ารับ “โอเค งั้นพี่ไปละ บ๊ายบายนะครับสาวๆ” โบกมือพร้อมรอยยิ้มพิฆาตใจก่อนจะเดินออกจากห้องไป
ผมหน้าเบ้ ไม่สบอารมณ์ เบื่อคนชอบโปรยสเน่ห์
“ตกลงกินไรดีวะ” ไอ้โยเปิดประเด็น
“สเต๊กมะ?” เมฆเสนอ รายนี้เขาพัฒนาแล้วนะครับ ไม่ค่อยกลัวพวกผมเท่าไหร่แล้ว
“เราว่าไปกินอาหารญี่ปุ่นกันดีกว่า” กิ๊งก็ยังคงความเรียบร้อยและสุภาพไว้ หายากนะครับผู้หญิงแบบนี้ ยิ่งในคณะวิศวกรรมศาสตร์สุดเถื่อนแล้วด้วย
“กูอยากแดกเฟรนฟรายด์วะ เห็นว่าแมคลดครึ่งราคา” สัดแทน เค้าลดถึงสิ้นเดือนหน้า มึงจะรีบไปไหน
“แต่กูอยากกินพิซซ่า...” ห่าทัช กูได้ข่าวว่ามึงพึ่งไปกินกับทิวาเมื่อวันก่อน
แต่ละคน...ความคิดไปคนละทางเล๊ยยยยยยยยย
“MK ห้ามขัดห้ามหือ ไม่งั้นก็แยกกันแดก จบ!” ส้มครับ สาวแกร่งแห่งภาคเครื่อง ไม่มีใครท้วงใดๆทั้งสิ้น “แต่น่าเสียดายพี่พอสมีเรียนต่ออะ ไม่งั้นได้ไปกินด้วยกันแล้วแท้ๆ...” คนละโหมดกับประโยคเมื่อกี้เลยนะนังส้ม “เออแกรนด์ ทีหลังก็ชวนพี่เขามากินบ่อยๆสิ อิอิ มานั่งหล่อให้พวกกูมองก็ได้ กูไม่ถือ”
แต่กูถือ! สาดดดดดดดดดดดดดดดดดดด
พวกผม 10 กว่าชีวิต ตั้งหลักปักฐานกันที่ MK สุ้กี้ เสียงดังเอะอะโวยวาย เหมือนจะมาถล่มร้านเขาอย่างนั้นแหละ เห็นแล้วสงสารพี่พนักงานจริงๆ งานนี้พี่รหัสของแต่ละคนก็มาด้วย แค่เอ่ยปากชวนปุ๊ปก็ตรงดิ่งมาปั๊ป เร็วทันใจจริงๆ ไอ้ส้มรีบมากระซิบกับผมทันที
“ไอ้แกนๆ นี่พี่รหัสมึงเหรอ ใช่พี่วอร์มปะวะ?” ผมพยักหน้า “หล่อสาดดดดดดดดดดดดด ทำไมมึงไม่บอกกูว่ามีพี่รหัสหล่อขนาดนี้..ว่าแต่พี่เค้ามีแฟนยังวะ”
“อยากรู้ก็ถามเองดิ”
“ไอ้ห่า ใครจะกล้า” มึงไง...นั่น...ตรงไปที่พี่วอร์มแล้ว ไหนใครบอกว่าไม่กล้าไงวะ -*- แต่มันเดินกลับมาทำหน้าเศร้า
“เป็นไรวะส้ม” ไอ้แทนถาม
“ก็พี่วอร์มอะดิ หักอกเค้า แงๆ พี่วอร์มบอกว่าไม่มีแฟนแต่มีคนที่ชอบแล้ว ฮึกๆ ฮืออออออ” มันแกล้งทำเป็นร้องไห้ครับ น่าสงสารตายละ
“สมควร ฮ่าๆๆๆ” ผมเอง
“มีอกให้หักด้วยเหรอมึงน่ะ 555+” เจ็บเลยอิส้ม ไอ้ทัชพูดพร้อมกับจ้องไปที่หน้าอกแบนๆของเจ้าตัว
“อีหลายใจ อีใช้ร่างกายเปลือง” ท่านแทนแรว๊งงงงงงง
“ไอ้พวกเชรี่ยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย”
“นี่พี่ไม่มีเรียนไง๊?” ผมหันไปถามคนที่เดินมานั่งข้างๆ .. จะใครซะอีกละครับ ก็ไอ้พี่วอร์มเสียงโฉดนั่นแหละ
“มี...แต่โดด”
เยี่ยม! เป็นตัวอย่างที่ดีให้กับน้องๆ
แต่ละคนสั่งอาหารราวกับไม่เคยแดก สั่งรัวสั่งเร็วยิ่งกว่าปืนกล จนพี่หนักงานต้องขอให้ช่วยสั่งกันทีละคนเพราะจิ้มปาล์มไม่ทัน บนโต๊ะยาวมี 4 หม้อ กำลังร้อนปุดๆ
“พวกมึงนี่ไม่ไหวเลยวะ กูไม่คิดว่าจะเป็นคนแบบนี้” จู่ๆไอ้โยก็พูดขึ้นมาครับ ทำเอาพวกผมเงียบ แม่งจะดราม่าเหรอวะ?
“ทำไมเหรอโย ไอ้พวกนี้มันทำอะไร” พี่โกเม่รีบถาม
“ก็พวกมันเอาแต่นั่งหน้าหม้อกันอยู่ได้ .. ฮิ้วววววว” ชงเองแดกเอง อร่อยไหมนั่น แต่ละคนทำหน้าปลงกับมุขแป้กๆของมัน “ไม่ฮาเหรอวะ โธ่...”
“ฮากริบเลยสัด” โดนไอ้ส้มว่าเข้าให้ สมน้ำหน้า ฮ่าๆๆๆ
อาหารค่อยๆทยอยมาเสิร์ฟ พวกผมก็ละเลงเทใส่หม้อกันอย่างเดียว มือใครยาวสาวได้สาวเอาละครับ ไม่มีคำว่าเพื่อนบนโต๊ะอาหาร
“เชี่ยทัช! หนังเป็ดกู” ไอ้แทนด่าคนที่คีบหนังเป็ดเข้าปากไปต่อหน้าต่อหน้า นานๆทีจะเห็นมันด่ากัน ปกติเข้ากันได้ดียิ่งกว่ากล้วยหอมจอมซนซะอีก แต่ไอ้ทัชก็เลวไปหน่อย แม่งเล่นลอกคราบหนังเป็ดไปซะเกลี้ยง เหลือแต่เนื้อไว้ให้ ผมเลยหนีไปพึ่งหมี่หยกดีกว่า กำลังจะคีบ แต่ไม่ต้อง เพราะมีมือดีคีบมาวางไว้บนจานผมแล้ว
“พี่วอร์มอย่าไปเอาใจมันมาก เดี๋ยวเหลิงไอ้ห่าเนี้ย” ทำไมวะ จะมีคนเอาใจกูเลยไม่ได้ไง๊?
“มีน้องรหัสเตี้ยขนาดนี้ต้องเลี้ยงดูดีๆ ..เสียดายที่นี่ไม่มีหญ้า เลยได้แค่คีบหมี่หยกให้ก่อน สีเขียวเหมือนกัน แทนกันได้อยู่”
“ฮ่าๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ” ที่เหลือพากันหัวเราะเลยครับ
แม่งงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงง ไอ้พี่รหัสเฮ็งซวยยยยยยยยยยย
“แต่เจ้าของมันดุนะพี่”
“หืม ใครวะ ไอ้แกนน้อยมีแฟนแล้วเหรอ?” นังส้มถามขณะที่เกี๊ยวเต็มปาก แต่ประโยคถัดมาทำเอาผมอยากจะถีบมันจริงๆ
“แล้วมันจะทำเค้าท้องได้เหรอ หนักใจแทนผู้หญิงนะ”
อีส้มเน่า อีเหรี้ยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย
“กร๊ากกกกกกกกกกกก เอาใจไปเลยวะส้ม กูชอบ ไลค์ๆ ฮ่าๆๆๆๆ” ไอ้แทนกับไอ้ทัชหัวเราะสะใจมากครับ แม้แต่กิ๊งกับเมฆก็ยังขำปิดปาก ไอ้พี่วอร์มก็หัวเราะซะ...
“คว- แดกเงียบๆกันไม่เป็นรึไง”
“แกนน้อยโกรธวะ โอ๋ๆๆๆๆ ไม่งอนน้า” ไอ้แทนมีการเอามือมาลูบหัวผมด้วย
“เชี่ย กูไม่ใช่เด็กนะ”
“อะนี่ ซาลาเปาปู๊นๆ เอาไปแดกซะนะ จะได้หายงอน ฮ่าๆๆๆ”
แม่งงงงงงงงงงงงงงงงงงง
คิดว่าเอาซาลาเปามาง้อแล้วกูจะหายโกรธเหรอวะ?
“ขออีกลูก”
กร๊ากกกกกกกกกกกกก
บอกแล้วว่าของกินเป็นอันดับ1 แม้แต่คำว่าศักดิ์ศรีก็ใช้ไม่ได้ ฮ่าๆๆๆ
พวกผมแดกยิ่งกว่าห่าลง ของในหม้อหมดไวมาก เติมกันแทบไม่ทัน กินไปคุยไปหัวเราะไป ความสุขที่แสดงออกมาด้วยรอยยิ้มและเสียงหัวเราะ มันทำให้ผมต้องยิ้มตามไปด้วย (ไม่ได้โฆษญาให้MKเน้อออออออ)
พาลนึกถึงคนที่จะมาด้วยแต่ติดที่ว่ามีเรียน ป่านนี้มันจะกินไรรึยัง ต้องบังคับเพื่อนไม่ก็น้องๆให้ไปซื้อข้าวให้มันแน่ๆ
เห้อออออ แล้วทำไมผมต้องคิดถึงมันด้วยละเนี่ย?
ไม่อยากคิดยิ่งคิด...สมาธิไม่มีเลย
ไม่อยากได้ยินเรื่องของมัน...แต่คนก็พูดกันทั่วสารทิศ
ยิ่งไม่อยากเจอ...ก็กลับมาหาถึงที่ ให้เห็นตัวเป็นๆ
อาจจะเป็นแบบที่สุภาษิตเขาว่า...เกลียดอะไรได้อย่างนั้น
โปรดติดตามตอนต่อไป
วันนี้วันยุงไม่กัด (ก.ย.15) 5555+
ฝนตกหนักทั้งวันเลยยยยยย
น้ำอย่าท่วมอีกนะ
รักษาสุขภาพอย่าตากฝนกันด้วยเด้อ
:L2:
-
มาแล้ววว
แต่มันสั้นไปอ่ะ
รอตอนต่อไปจ้า
-
มา ต่อ ๆๆ อิอิอิ
“ถ่ายมากๆก็กินเกลือแร่ด้วยนะ เดี๋ยวขาดน้ำ”
:a5: :a5: :a5: :a5: :a5:
ชอบ มุก นี้ๆ
:laugh:
แต่ กว่า จะ เก็ท อ่าน อยู่ 5 รอบ ห้าๆๆๆ
ขอ ยืม ไป ใช้ บ้างนะ
แล้ว ที่ ว่า "ยิ่งไม่อยากเจอ...ก็กลับมาหาถึงที่ ให้เห็นตัวเป็นๆ" อย่า บอก นะ ว่า เจอ ที่ MK ถ้า ใช่ ดราม่า จะ ลง มั้ย เนี่ย
ต่อๆ รอ อ่านๆ
-
แอบคิดถึงห่วงใยพี่พอสนะนั่น น้องแกรนด์เรา
ขอบคุณค่าา รอตอนต่อไป ^^
-
น้องเเกรนด์เริ่มหวั่นใจ งานนี้ได้สามีแน่ๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
-
แอร๊ยยยยยย เพิ่งเข้ามาอ่าน
สนุกมากๆๆๆ ค่ะ :impress2:
-
เฮฮากันมากมาย
-
เริ่มคิดถึงพี่พอสแล้วดิแกน หุหุหุ
พี่วอร์มขา มาหาเราเถอะ
-
พี่พอสนี่ตามน้อง ถึงขนาดที่มานั่งเรียนด้วยเลยหรอ!!!
Fight มากกกกกกกก 5555555
-
เกลียดอะไรได้อย่างนั้นจริงๆแกรนด์ เห็นด้วยๆ
-
สนุกมาก ^^
ขอบคุณที่มาต่อบ่อยๆครับ ;-D
-
เริ่มแอบเป็นห่วง อย่างห่างๆเชียวนะแกรนด์ :m1: :m1:
-
พี่พอสสู้ๆ รุกเข้าไปค่ะ รุกเข้าปายยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย :impress2: :impress2:
-
แกรนด์เริ่มพัฒนามีเป็นห่งเป็นห่วง กิ๊วๆ ><
-
น้องเเกรนหวั่นไหวกับพี่พอสแล้วแน่เลย มีคิดถึงกันด้วย
แต่พี่วอมจะทำไงละคะเนี่ย เหมือนพี่แกก็ชอบน้องแกรนนะ ลุ้นๆ
-
พี่วอร์มชอบแกรนด์ใช่ไหม เป็นแค่พี่รหัสที่แสนดีก็พอแล้วนะคะ
แกรนด์หนะของพี่พอสเค้า ฮี่ๆๆ พี่พอสรุกหนักๆ เค้าเชียร์อยู่
-
รอจ้า
-
สนุกมากเลย
-
อ่ะแน้...น้องแกรนด์มีคิดถึงพี่พอสด้วย ฮิ้ววววว ยกป้ายไฟแกรนด์พอสกับพรึ่บพรั่บค่า
พี่พอสเค้ามีเวลาก็อยากใกล้ชิดน้องเนอะ มานั่งเรียนด้วยอะไรด้วย น่ารักอ่ะ
ส่วนพี่วอร์มขา พี่ก็น่ารักดี แต่คนอ่านเชียร์พี่พอสไปแล้วค่ะ ที่มีคนแอบชอบตูว่าน้องแกรนด์แน่
เตรียมงานเข้าค่ะนายเอกพี่
ขอบคุณค่ะ
-
ใกล้กันยิ่งหวันไหว ฮี่ๆ พี่พอสสู้ๆ
ส่วนพี่วอร์ม ไม่รู้ดิ พี่แกยักท่าเกินไปอ่ะ แถมยังฉวยโอกาศกับน้องทั้งๆที่ตัวเองไม่แสดงท่าทีที่ชัดเจน
ไม่ปลื้มมมมมมมมมมมมมม o12
-
:แกรน้ป็นห่วงพีพอสน่ารักจริง
-
พี่วอร์มชอบน้องรหัสตัวเองใช่มะ :o8:
แต่แกนน้อยเค้าก็มีคนแอบจองแล้วอะ อย่างนี้ต้องสู้กันซักหน่อย :z1:
เหมือนอีกฝ่ายจะนำหน้าอยู่นิดๆแล้วด้วยนะ พี่วอร์มอย่าช้าล่ะ :impress2:
-
เพิ่งมาอ่านรวดเดียว
โอ๊ย~ สนุกม๊ววววก
เชียร์พี่พอสอ่ะ หล่อ เลวได้ใจผม
-
พีวอร์มคงอยากบอกว่า เสียใจแต่เธอไม่รู้ :z3: :o12:
-
พอสมีตามเฝ้า ส่วนแกรนด์มีห่วงใยและก็คิดถึงด้วย น่ารักดี วอร์มอย่ายุ่งกับแกรนด์เลย แกรนด์มีพอสแล้ว
-
น้องแกน แกหวั่นไหวแล้ว อิอิอิ
ถือว่าคืบหน้า แต่อีพี่วอร์มนี่ไม่อยากให้มาใกล้แกนเลย
แต่ก็ดีไปอีกอย่าง จะได้เป็นเชื้อไฟให้อะไร ๆ ระหว่างสองคนนั้นมันโหมกระพือขึ้นมามั่ง
ตอนนี้หนอนอ่ะ อยากได้มังกร จะเอามังกร ๆ ๆ ๆๆ :z2:
-
แกนน้อยฮ็อตจริงจัง
เช้าอยู่กับพี่พอส กลางวันอยู่กับพี่วอร์ม
แล้วตอนเย็นกับตอนกลางคืนจะอยู่กับใครหว่า?
แต่นะ.. ฟินทั้งคู่แหล่ะ
เลือกตามสบายนะพอส อิอิ
:กอด1:
-
อั้นหนะๆๆๆๆๆ
ชอบเขาแล้วละซี่ ~~~~~~
พี่พอสน่ารักน่าเลิฟน้าาาา 555
-
หุหุ ใช่อย่างที่ว่าแระ เกลียดพี่พอสได้พี่พอส
-
พี่พอสสู้ๆ :กอด1:
-
ตอนนี้ตลกดี คิดถึงพี่พอส ตอนนี้บทน้อยเหลือเกิน
-
แหม. . . เดี๋ยวนี้พัฒนา มีการแอบคิดถึงด้วย
-
เอะ อย่าแซวแกรนสิ พี่พอสก็ทำแกรนท้องไม่ได้ หนักใจแทนแกรนด้วยสิ :-[
-
พอสตมปหรอ?
-
:-[ จะเฝ้ารอโอกาสที่แกรนด์ จะได้อยู่บน(ตัว)ของพอสนะ :z2:
:กอด1:
-
พี่พอส รู้ว่าน้องมันคิดถึงป่ะเนี่ย :-[ :-[ มาหาถึงที่เลยยย
แกรนด์น้อยยยย คิดถึงพี่มันแล้ว กิ้วๆ :laugh:
-
ใช่ๆ ตามสุภาษิตนั้นเลยยย เกลียดอะไรเขาว่าจะได้อย่างนั้น
-
:mc4: :mc4: :mc4: :mc4:
ตามทันแล้ว ดีใจจัง
-
มาต่ออีกน๊าาาา น่ารักมากๆเลย จุ๊ฟๆ
-
o13
-
เอาแล้ววววววววว
:o8:
พี่พอสรุกหนักๆเลย!!! :z1:
-
แกนฉันรู้ว่าเธอเริ่ม โอนเอนไปทางพี่พอสแล้ววว
พี่พอสก้รีบๆรุกซิค้า
-
17 - Hidden true feelings
หลังจากกินกันจนอิ่ม ได้ใช้เงินอย่างสิ้นเปลืองแล้วก็พอใจกันถ้วนหน้า ส่วนผมดีหน่อยมีพ่อบุญทุ่มเลี้ยงเลยไม่ต้องออกเองสักแดง ก็กลับไปที่มหาลัยเพื่อเรียนในช่วงบ่ายต่อ เสียงเตือนว่ามีคนทักLineทำให้ผมหยิบขึ้นมาดู
Pause : เย็นนี้เดี๋ยวกูไปหาหมอเอง
เออไปเถอะ กูไม่ห้ามเลยสักนิด ดีซะอีก ไม่ต้องมายุ่งวุ่นวายกับกู
แม้จะสงสัยหน่อยๆว่ามันจะไปยัง ? คงให้เพื่อนพาไปละมั้ง
ตอนนี้ผม กิ๊ง เมฆ ได้มาอยู่ที่หอสมุดเพื่อทำการบ้านที่อาจารย์สั่งไว้ ไม่ได้ขยันอะไรนักหรอก แต่ไม่รู้ว่าจะไปไหน กลับหอก็น่าเบื่อ ไม่มีอะไรทำอยู่ดี ทัชมันก็ไปอยู่กับแฟนมันนั่นแหละครับ ส่วนนายแทนเห็นว่ารายนี้ต้องไปซ้อมการแสดงกับลุงรหัส มันชวนผมแล้วล่ะ แต่เรื่องไรที่ผมต้องไปเจอหน้าไอ้เหี้ยนั่นด้วย
กว่างานจะเสร็จเวลาก็ล่วงเลยไปเกือบทุ่ม ดีที่ว่าหอสมุดมันปิด2ทุ่ม ผมกับเมฆเลยนั่งรอส่งกิ๊งที่รอแม่มารับ ไม่นานนักเธอก็กลับไป ผมเลยเดินไปส่งเมฆที่ป้ายรถเมล์ต่อ
“แกรนด์เป็นคนปากหมาแต่ใจดีนะ” จู่ๆเมฆก็พูดขึ้นระหว่างทาง
เค้ามีแต่ปากร้ายแต่ใจดีไม่ใช่เร๊อะ?
“อะไรของมึง ไม่ต้องมาชมกู กูรู้ตัวดีว่ากูเป็นคนยังไง”
“จริงๆนะ...แกรนด์อะหล่อน่ารัก เสียดายที่ปากพล่อย..”
“ข้างหน้ามีหลืบที่ซ่อนศพมึงได้นะเมฆ...”
“ง่า...” เมฆทำท่าหงอย “งั้นผมไม่พูดแล้ว”
“ไอ้เวร พูดต่อเลยสัด” ทำให้อยากแล้วจากไปเนี่ยนะ?
“คือก็...ผมไม่ค่อยสนิทกับแกรนด์มาก แต่ก็พอรู้อะไรหลายๆอย่าง”
“เช่น?” ผมเร่งให้มันพูดต่อ
“ช่วยดูแลพี่พอสไง”
“เหอะ! ไม่ใช่ดูแลโว๊ยยยยย กูแค่รู้สึกผิดที่ทำมันเจ็บ...ก็แค่นั้น”
“อ่อ...ครับ” แล้วมันก็เงียบไง ไม่มีบทสนทนาใดๆอีก
เรา2คนเดินมาเรื่อยๆ จนกระทั่ง...
“แกรนด์ๆ นั่นใช่รถพี่พอสรึเปล่า?”
ผมหันไปตามเสียงของเมฆ ก็เจอกับรถที่เด่นสะดุดตา ขับไปทางไหนใครๆก็รู้ว่านี่คือรถของ ‘พอส’ ปี3 วิศวะ ภาคเครื่อง ไม่ต้องอาศัยป้ายทะเบียนประมูลจำให้เสียเวลา เจ้าของรถยังมีผ้าพันอยู่ที่ข้อมือขวา แต่คนที่อยู่ข้างกายนั้นกลับไม่คุ้นหน้าเอาเสียเลย
ผู้หญิงผมยาวดัดลอนปลายสีดำสนิท หุ่นบาง ตัวเล็ก กำลังยืนคุยกับไอ้พอสอย่างออกรส มีการหัวเราะคิกคัก ก่อนจะเอื้อมมือมาจับผ้าที่พันไว้ แม้ไม่เห็นหน้า แต่ก็สามารถรับรู้ได้เลยว่าเธอคนนี้น่ารัก
“ไม่เข้าไปทักหน่อยเหรอครับแกรนด์”
“ไม่!”
แค่มองผมยังไม่อยากจะมอง ดังนั้นเรื่องคิดจะเข้าไปทักตัดทิ้งได้เลย!
หนุ่มสาว2คนเข้าไปในรถนั่นแล้ว โดยมีฝ่ายหญิงเป็นคนขับ ท่าทางทั้งคู่จะไม่เห็นผมกับเมฆ รถบีเอ็มสีดำจึงแล่นออกไปอีกทาง
อ๋อ ไอ้ที่บอกว่าจะไปหาหมอเองเพราะมีคนพาไปแล้วสินะ เหอะ
แล้ว...ผมหวังอะไรอยู่เนี่ย?
ผมกับเมฆเดินต่อ
ทำไมรู้สึกว่าช่วงขาแต่ละก้าวนั้นลำบาก ในอกมันหน่วงๆ
ช่างมันเถอะ มีคนพาไปก็ดีแล้วนิ... ไม่ต้องมาลำบากกู...
“เป็นอะไรรึเปล่าแกรนด์?” คนข้างๆถามผม
“เปล่า”
“แต่แกรนด์ดูหงุดหงิด”
“อะไรของมึง .. เนี่ย กูอารมณ์ดีที่สุดละ ฮ่าๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ”
หัวเราะได้แย่มาก ขนาดไอ้ซื่อบื้อข้างๆยังรู้
กลบเกลื่อนความรู้สึกที่มันบีบในอก ไม่อยากให้ใครต้องมากังวล โดยเฉพาะไอ้เมฆที่มันดูจะเข้าใจความรู้สึกผมดี ยิ่งกว่าตัวผมเองซะอีก
“ฝืนหัวเราะได้ไม่เนียนเลย” มันพูดเนิบๆตามประสาของมัน “รู้มั้ยแกรนด์สายตาที่มองพี่พอสเมื่อกี้...มันดูเจ็บปวด ผิดหวัง”
“มึงจะไปรู้อะไร!!” ผมหันไปตวาดใส่มัน แต่คนถูกตวาดกลับยิ้มให้ แม่งบ้าเปล่าวะ ถ้าเป็นเมื่อก่อนคงวิ่งหางจุกตูดไปแล้ว
“เพราะผมไม่สนิทกับแกรนด์ไง...รู้เพียงแค่ผิวเผิน ทำให้ผมพอจะเข้าใจความรู้สึกนี้...” เมฆเงียบไป ชะโงกหน้าไปมองดูรถเมล์ที่วิ่งผ่าน เนื่องจากตอนนี้ผมกับมันเดินมาถึงป้ายรถเมล์แล้ว
“แกรนด์เปลี่ยนไปนะ ปากหมาน้อยลง เอาใจใส่คนอื่นมากขึ้น...” เมฆหันมามองผม “ลองเอาไปคิดดูนะว่าทำไมแกรนด์ถึงต้องมองพี่พอสด้วยสายตาผิดหวังและเจ็บปวดแบบนั้น .. แกรนด์หวังอะไรอยู่?”
ผมหวังอะไรงั้นเหรอ?
“ไปก่อนนะ รถเมล์มาแล้ว บ๊ายบาย” แล้วเมฆก็ขึ้นรถเมล์สีครีมแดงไป
ผมเดินไปเรื่อยๆ ตามทางที่คุ้นชิน ในใจก็เหม่อลอย นึกไปถึงคำทิ้งท้ายของเมฆ รู้ตัวอีกทีก็เดินมาถึงหน้าหอแล้ว กดลิฟท์ชั้นที่ตัวเองอยู่ พอถึงก็เดินไปไขกุญแจเข้าห้อง
เหมือนไม่ได้กลับห้องตัวเองเป็นชาติเลยแหะ
อาจเพราะไปอยู่คอนโดหรูของใครบางคนมากกว่า ทั้งๆที่ไม่ได้เต็มใจอยากจะไป แต่สุดท้าย มันก็บังคับผมให้ทำตามที่มันสั่งได้อยู่ดี
ทำไมวะ?
ปกติผมเป็นคนไม่ยอมคนนี่?
‘แกรนด์หวังอะไร’
คำถามง่ายๆ แต่คำตอบนั้นผมไม่อยากจะยอมรับ
เมื่อนึกถึงยามที่มันคุยโทรศัพท์จนดึกดื่นหรือตอนที่มันมีผู้หญิงพาไปหาหมอ...
มันเหมือนมีอะไรบีบอยู่ข้างใน เป็นความรู้สึกที่ไม่สามารถอธิบายได้...
หรือมึงจะหึงวะไอ้แกรนด์
หึง?...
หึงมันเนี่ยนะ?
ให้ตายเหอะ นั่นผู้ชายนะโว๊ยยยยยยย!! ผมคิดอะไรอุบาทว์ๆออกมาแบบนี้ได้ยังไง!!
แต่สมองอีกด้านกลับแย้งมาว่า...
แล้วมึงไปทำกับข้าว อาบน้ำ ตามดูแล คอยเป็นห่วงไอ้พี่พอสทำไมละว่ะ?
ก็นั่นนะสิ กูทำไปทำไมวะ?
สมองอีกด้านยังไม่จบ ยุยงถามมาอีกว่า...
แล้วมึงเคลิ้มทำไมตอนไอ้พี่พอสมันจูบมึง? แถมมึงยังจูบตอบจนเกือบเสียตัวอีก
กะ ก็... ก้ออออ เอ่อ..เอิ่ม...อารมณ์มันพาไปวะ
อ้อ อารมณ์พาไป...แล้วถ้ากับผู้ชายคนอื่นที่ไม่ใช่ไอ้เหี้ยพอสมึงจะเคลิ้มมั้ยสัด?!
ยี๋! แค่คิดก็ขยะแขยงแล้ว ห่าราก
เออ! สรุปมึงหลงชอบไอ้เหี้ยพี่พอสของมึงไปแล้วละแกรนด์น้อย!
ว๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก
กูจะพ่นไฟ!!
จริงเหรอเนี่ยยยยยยยยยยยยยยยยยย
ตอนนี้ผมเหมือนคนบ้า นั่งทึ้งหัวตัวเองอยู่บนเตียง เถียงไปมาในสมอง ใกล้บ้าแล้วครับท่าน ไปอาบน้ำสงบจิตสงบใจหน่อยดีกว่า
สายน้ำที่ไหลผ่านชำระล้างร่างกายก็ไม่ได้ช่วยให้ผมเลิกคิดถึงไอ้บ้านั่นเลยสักนิด ยิ่งคิดถึงเมื่อเช้า ตอนที่ผมอาบน้ำให้มันก็ยิ่งรู้สึกว่าตัวเองมีความสำคัญ มันจูบผมด้วย แถมยังชำนิชำนาญจนผมอ่อนเปลี้ยเพลียแรง ทั้งๆที่ผมจูบกับผู้หญิงมาก็มากมาย ไม่มีใครสักคนที่ทำให้ผมรู้สึกดีได้แบบนี้
ใบหน้าหล่อๆของมันลอยอยู่ในหัวสมอง เลือดรวมตัวคั่งที่แกรนด์น้อย แม่นางทั้งห้าเริ่มปฏิบัติการผ่อนคลายอารมณ์
“อะ ฮ้า...พะ..พี่พอส”
เสียงอันน่ารังเกียจเอ่ยเรียกชื่อของใครบางคนที่ผมนึกไม่ถึงว่ามันจะเข้ามารบกวนจิตใจผมได้มากขนาดนี้
ผมต้องการมัน...
วันนี้เป็นวันประกวดดาวเดือนของมหาวิทยาลัย งานเริ่มตั้งแต่9โมงเช้า แต่ไอ้แทนมันต้องไปเตรียมตัวตั้งแต่ไก่ยังไม่โห่ ผมกะว่าจะไปเชียร์มันตอนที่ขึ้นเวที ซึ่งเป็นตอนเย็น มันด่าผมใหญ่ว่าไม่ไปให้กำลังใจ ช่วงเช้าก็ไม่มีอะไรมาก จะเป็นแค่การร่วมสนุก ทำกิจกรรมดาวเดือนแต่ละคณะ ไม่เห็นจำเป็นว่าผมจะต้องไป แฟนคลับไอ้แทนก็เยอะใช่เล่น รูปมันได้ลงแฟนเพจคนหล่อประจำมหาลัยคนกดไลค์เยอะมาก แน่นอนว่าลุงรหัสมันก็ได้ลงเช่นกัน แถมไม่ใช่แค่รูปเดียวด้วย เชื่อเหอะว่าถึงผมกับทัชไม่ไปตอนเช้าแฟนคลับมันก็แทบแย่งเข้าร่วมกิจกรรมละ
ตื่นขึ้นมาก็เกือบเที่ยง แปรงฟันล้างหน้านั่งเล่นเกมจนตกบ่าย ถึงเวลาก็ไปอาบน้ำแต่งตัวเพื่อไปเชียร์ไอ้แทนในรอบตัดสิน โทรนัดไอ้ทัชให้เจอกันที่อาคารจัดงานเลย ไอ้นี่มันมาตั้งแต่เช้าแล้วครับ อย่าลืมว่าเมียมันต้องประกวด
ภายในงานมีให้โหวตโดยการใส่ลูกบอล แน่นอนว่าผมโหวตให้คณะตัวเองทั้งฝ่ายหญิงและฝ่ายชาย มีประวัติ รูปถ่ายของผู้เข้าประกวดครบทุกคณะ แต่ละคนหล่อๆสวยๆจัดว่าคัดมาแล้วทั้งนั้น ผมเดินไปรอบๆงาน ไม่นานนักก็เจอกับพวกเพื่อนๆในเจอร์ จึงเดินเข้าไปหา ไม่นานไอ้ทัชมันก็มาสมทบ แล้วก็เดินไปหาที่นั่งเป็นหลักเป็นแหล่ง มีคนทำป้ายไฟมาด้วยทั้งชื่อไอ้แทนแล้วก็ทิวา
แล้วนั่น...ป้ายไฟชื่อไอ้พอส...ทำมาทำไมวะ? มันปี3แล้วไม่ใช่ไง๊?
แต่แล้วก็กระจ่างเมื่อปิดทุกดวงในห้องดับลง บนเวทีมีสปอร์ตไลท์ส่องตรงไปยังคน2คน...ไอ้พอส กับ หญิงสาวที่ผมเห็นว่าขับรถให้มันไปหาหมอวันนั้น
ทั้งคู่ดูเหมาะสมกันดี ผมจ้องมองไปที่เวทีแต่ไม่รับรู้ว่าทั้ง2คนพูดอะไรกันบ้าง สมองอื้ออึง เสียงพูดคุยรอบข้างกลายเป็นเสียงหวี่ๆจับใจความไม่ได้
ข้อมือมันคงหายแล้ว จากการที่มันจับไมค์โดยใช้มือขวา..ท่าทางจะได้คนดูแลดี
ผมมองไปรอบๆมีคนชูป้ายไฟชื่อมัน หนักกว่านั้นก็เป็นรูปขนาดใหญ่ ตะโกนเรียกชื่อมันปาวๆ ส่วนผมได้แต่นั่งนิ่ง...
จะให้ผมทำอะไรได้ละ?
สิ่งเดียวที่ทำได้คือทนดูต่อไป...แค่นั้น
“ไอ้แกน เป็นไรวะมึง” ทัชเห็นเพื่อนตัวเองนั่งเงียบมานานจึงถาม
“เปล่า”
“แน่ใจ?”
“กูก็เป็นของกูแบบนี้” ผมเหวี่ยงใส่มันหน่อยๆ ไอ้ทัชเลยนิ่งไป “เดี๋ยวกูก็หายเอง ไม่ต้องห่วงหรอก”
“อืมๆ มีไรก็บอก” สมกับที่คบกันมาหลายปี มันไม่เซ้าซี้งี่เง่าถามให้มากความ
ผมเหลือบไปเห็นพี่วอร์มที่นั่งอยู่กับพี่รอยและพี่โกเม่อยู่ไกลๆ แต่ก็ไม่ได้สนใจอะไร
การประกวดยังดำเนินต่อไป โดยเริ่มจากการแสดงโชว์เปิดตัวผู้เข้าประกวดแต่ละคณะ ทุกคนใส่ชุดฟรีสไตล์สวยหล่อ เดินออกมาเมื่อถึงชื่อตนเอง จากนั้นก็มีการเต้นนิดๆหน่อยเรียกน้ำย่อย เรียกเสียงกรี๊ดของผู้ชมได้เป็นอย่างดี
แต่ละคณะก็ไม่ยอมแพ้ ขนพรรคพวกมาเชียร์กันสุดฤทธิ์สุดเดช ข่มกองเชียร์ของคณะอื่น พวกผมมีหรือจะยอม ขึ้นชื่อว่าวิศวะต้องแหกปากเสียงดังโหวกเหวกโวยวายดังลั่น
ให้สมกับคำว่า ‘เถื่อน’
ชาวบ้านรอบๆคณะหันมามองพวกผมอย่างกับคนป่าเข้าเมือง มันก็จริงแหละครับ ขนาดผมยังหนวกหูเลย แต่ดูท่าคนบนเวทีจะชอบใจ ยิ้มใหญ่
ไอ้แทนกับทิวาคงมีกำลังใจเต็มร้อย
มาถึงการแสดงของแต่ละคน ซึ่งแสดงเป็นคู่ แต่ละคณะก็จัดเต็ม ทั้งเรียกเสียงฮาเสียงกรี๊ดได้ตลอด จนมาถึงคณะวิศวะ...
“กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดด”
“ฮิ้ววววววววววววว”
“ฮ่าๆๆๆๆๆๆๆๆๆ”
“สุโค่ยยยยยยยยยยยยยยยย”
เสียงที่ดังอยู่แล้วยิ่งโฮฮาดังเข้าไปใหญ่ เพราะไม่ใช่มีแต่คณะผมเท่านั้น คณะอื่นยังต้องร่วมแจม ก็ไอ้แทนกับทิวาน่ะสิ...แม่งงงงงง ผมเข้าใจนะว่าไอ้แทนมันหน้าด้าน แต่ทิวาก็เป็นไปกับเค้าด้วยเนี่ยนะ?
“ทัช เมียมึงเป็นงี้มึงรับได้เหรอวะ? ฮ่าๆๆๆ” นี่เป็นครั้งแรกที่ผมยิ้ม หัวเราะ อาจเพราะไอ้คนต้นเหตุมันลงจากเวทีไปแล้วด้วยล่ะมั้ง
“ฮ่าๆๆๆๆ เนี้ยแหละตัวตนที่แท้จริงของเมียกู กร๊ากๆๆๆ”
กลับขึ้นไปดูบนเวทีกันบ้าง ไอ้แทนจากหล่อคมมาดเข้ม ได้กลายร่างไปเป็น เอ่อ..สาว..?...เอ่อ สาวน้อย สุดแสนจะน่ารักแอ๊บแบ๊วละกัน ผมขอนิยามคำนี้ให้มัน ก็เล่นใส่นมปลอม โชว์พุง กระโปรงสั้น ถุงน้องลายตาข่ายสีชมพูแปร๊ด ใส่วิกเปีย2ข้าง แถมตบท้ายด้วยขนตาที่ยิ่งกว่ากันสาดบ้านผมอีก
ส่วนทิวาแต่งเป็นผู้ชายที่ไม่หลงเหลือเค้าความน่ารักอีกต่อไป ที่จริงอาจจะน่ารักอยู่ถ้าหากไม่ได้แต่งเป็น ‘กุ๊ย’ แบบนี้ ผมละเครียดแทนไอ้ทัชมันจริงๆ ฮ่าๆๆๆ
ทั้งคู่แสดงโชว์ที่ชื่อว่า ‘ล่าสุดขอบฟ้า เดอะมิวสิเคิล’ เรื่องก็ง่ายๆ ทิวาแอบชอบไอ้แทน แต่ด้วยความแตกต่างทางฐานะ เลยทำให้ทางบ้านของไอ้แทนกีดกันจนต้องย้ายไปอยู่ที่อื่น แต่ทิวาก็แสดงให้เห็นถึงความรักที่แท้จริงด้วยการตามหาไอ้แทนไปเรื่อยๆ ระหว่างที่แสดงก็จะมีเพลงประกอบขึ้นมาเป็นระยะๆตัดเป็นท่อนฮุคสั้นๆ ซึ่งแต่ละเพลงก็คัดสรรมาแล้วทั้งนั้น เช่น คันหู ตับ ร้องไห้หาพ่อเธอหรือ เพลงประกอบละครบ่วงก็ยังมาร่วม บางช่วงก็มี ชิมิ เจ้าหนอนผีเสื้อ หรือแม้แต่เพลงเกาหลียังมีเลยครับ ทั้งคู่ก็จะเต้นบ้าๆบอๆด้วยกัน จบแบบแฮปปี้เอ็นดิ้งครับ ทางบ้านของแทนยอมรับ ในที่สุดก็แต่งงานมีลูกด้วยกัน
ไม่ต้องพูดถึงคนดู ฮาขี้แตกขี้แตน กรรมการก็ไม่เหลือภาพพจน์แล้วครับ หัวเราะปากกว้างเสียงดังเพราะการแสดงนี้
เมื่อการแสดงของดาวเดือนทุกคณะเสร็จสิ้น ไอ้คนที่ผมไม่อยากเห็นหน้าก็เดินขั้นมาคู่กับหญิงสาวน่ารักคนเดิม ประกาศว่าจะมีคอนเสิร์ตของวงสตริงชื่อดังที่ทุกคนรู้จักกันดี ผู้ชมลุกจากเก้าอี้ไปเกาะติดริมขอบเวทีเลยครับ
ผมว่าจุดประสงค์หลักนอกจากการมาเชียร์เพื่อนร่วมคณะแล้ว ผมว่าคอนเสิร์ตเนี่ยละก็เป็นอีกเหตุผลที่ทำให้คนแน่นฮอลล์ขนาดนี้
“ไอ้ทัช เดี๋ยวกูมา ไปเยี่ยวแป๊บ” ผมบอกมัน แยกตัวออกมานอกอาคาร เดินไม่นานนักก็เจอเพราะผมก็มาทำกิจกรรมที่อาคารนี้บ่อย แต่แล้วก็ต้องชะงักเมื่อเห็นใครบางคนอยู่ในห้องน้ำเช่นกัน
ผมหันหลังกลับทันที
ต่อด้านล่าง
-
“เดี๋ยว!” คนที่อยู่ในห้องน้ำอยู่ก่อนแล้วเหลือบมาเห็นพอดี จึงรีบมาจับต้นแขนของคนที่กำลังจะเดินหนี
“มีอะไร” ผมถามกลับด้วยน้ำเสียงนิ่ง นิ่งซะจนผมยังกลัวตัวเองเลย
ไม่ใช่อะไร...คือผมยังไม่พร้อมที่จะเจอหน้ามันตอนนี้
ไอ้เหี้ยพอสยังหล่อเหมือนเดิม ยิ่งใส่ชุดสูทแบบนี้ด้วยแล้วก็ยิ่งเพิ่มความน่าหลงใหลเข้าไปใหญ่ ผมถูกเซ็ทมาอย่างดี ใบหน้าถูกแต่งแต้มด้วยเครื่องสำอางอ่อนๆไม่ให้ดูน่าเกลียด
“จะมาเข้าห้องน้ำไม่ใช่เหรอ? ทำไมไม่เข้าล่ะ?”
“กูไม่อยากเข้าแล้ว .. ปล่อยได้ยัง?”
มันยังไม่ปล่อยต้นแขนผม
“เป็นอะไร?”
“เปล่า”
ในขณะที่เรา2คนกำลังทำสงครามประสาทอยู่ ต่างฝ่ายต่างจ้องไปมา ก็มีคนเข้ามาขัด
“เอ่อ..พอส ใกล้ขึ้นเวทีแล้วนะ” ไม่ใช่ใคร สาวน้อยน่ารักที่เป็นพิธีกรคู่มันนั่นเอง ยิ่งได้เห็นใกล้ๆยิ่งน่ารัก มองไม่มีเบื่อ เธอเข้ามาใกล้สายตาจับจ้องไปยังต้นแขนผม “มีอะไรกันรึเปล่า?”
“เปล่าครับ” เป็นผมที่ตอบ แกะมือไอ้พอสอย่างสุภาพ “ผมขอตัวก่อนนะครับ” ตัดสินใจแยกตัวออกมาจากตรงนั้น ไม่วายได้ยินเสียงกระซิบขณะที่กำลังจะเดินออกมาว่า
“งานเลิกแล้วรอกูก่อน...เรามีเรื่องต้องคุยกัน”
ผมนั่งลงบนเก้าอี้ม้าหิน ไม่ไกลจากสถานที่จัดงานมากนัก อารมณ์ตอนนี้ไม่อยากเจอใคร อยากอยู่เงียบๆคนเดียว ทบทวนความรู้สึกที่รบกวนจิตใจอยู่ตอนนี้ สิ่งที่ทำให้ผมไม่เป็นตัวของตัวเอง
“มาหลบอยู่นี้น่ะเอง” เสียงโหดที่ไม่ต้องบอกก็รู้ว่าใครดังขึ้น ผมหันหลังกลับไปมอง ไอ้พี่วอร์มมันเดินตรงมาและนั่งลงตรงข้ามผม “เห็นหายออกมานานแล้ว นึกว่าหลง...แล้วทำไมมานั่งอยู่ตรงนี้คนเดียวละ ไม่กลับเข้าไปในงาน กำลังมันส์เลย”
“ข้างในมันอึดอัด” ข้ออ้าง...
“เห้อออ มึงนี่นะ...นอกจากปากหมาแล้วยังปากแข็งอีก”
“อะไรของพี่วะ ถ้าจะมากวนตีนก็กลับเข้าไปเลย”
“แล้วที่มึงเป็นอยู่อย่างนี้เพราะอะไรละสัด กูกะจะมาปลอบมึงซะหน่อย แม่งงง” พี่วอร์มพูดอย่างเซ็งๆ “ไอ้ทัชบอกว่ามึงเป็นไรก็ไม่รู้ทำท่าเหมือนคนอกหัก...”
“อกหักพ่อง”
“แล้วที่มึงมานั่งเล่นเป็นพระเอกมิวสิควิดิโอนี่เนี่ยว่าไรสัด!”
เถียงไม่ออกเลยกู - -*
“เอาเหอะ..กูมานั่งอกหักเป็นเพื่อน”
“หืม ใครทำพี่กูอกหักวะ?” พี่วอร์มออกจะหล่อเสียงโฉดขนาดนี้ ใครกล้าปฏิเสธวะ?
“เห้อออออ คนนั้นแม่งโง่ มึงไม่รู้หรอก” ไอ้พี่วอร์มเงยหน้ามองท้องฟ้า ที่เปลี่ยนเป็นสีส้ม ตะวันคล้อยดิน เป็นสีที่สวยมากๆ ขนาด6โมงครึ่งแล้วยังไม่มืด ช่วงกลางวันคงยาวนานกว่ากลางคืนน่าดู
“แล้วมึงอกหักจากใคร”
“...”
จะตอบยังไงดีละเนี่ย คือกูไม่ได้อกหัก เพียงแต่....รู้สึกอึดอัดในอกเวลาที่เห็นไอ้พอสมันยุ่งกับผู้หญิงคนไหนก็เท่านั้นเอง
“คือยังไงดีวะ จะเรียกว่าอกหักก็ไม่ถูก เพราะไม่ได้หลงรัก แค่หงุดหงิดหน่อยๆเวลาที่เห็นมันอยู่กับคนอื่น” ผมละชื่อไอ้พอสไว้เป็นบุคคลที่3 ไม่อยากให้พี่รหัสรู้ว่ามีน้องรหัสวิปริตผิดเพศ
“หึง?หวง?”
“มั้ง”
“แล้วมึงได้ลองบอกความรู้สึกนี้กับเค้ารึยัง?”
“โหย ใครจะกล้า” แม่งโหดขนาดนั้น ได้โดนต่อยกลับมาแทนละสิไม่ว่า
ป๊าบบบบบ
“โอ๊ยยย พี่แม่งงง ตบหัวทำไมเนี่ย?”
“ป๊อด! ไอ้สัด”
เจ็บน้ำตาเล็ดเลยกู
“ไอ้เหี้ย กูก็นึกว่าเค้ารู้แล้ว มึงถึงได้มานั่งหงอยอยู่แบบนี้ โธ่เอ๊ยยยยยยย.. คิดไปเองทั้งนั้นไอ้ห่า” ด่าเข้าปายยยยยย ไอ้พี่รหัสเวร ไม่มีให้กำลังใจน้องเลยแม่ง “ในฐานะที่กูเป็นพี่รหัสมึง ขอสั่งให้มึงไปคุยเคลียร์ให้เรียบร้อย...”
“ง่า..”
“ไม่ว่าผลจะเป็นยังไง ก็จะมีพี่รหัสคนนี้คอยอยู่เสมอ ... โอเคนะไอ้น้องรหัสปากหมา” คนตรงข้ามเอื้อมมือมาลูบหัวผม
พี่วอร์มก็ยังคงเป็นพี่รหัสที่ดีเหมือนเดิม จะมีพี่คนไหนใส่ใจน้องรหัสได้ขนาดนี้มั้ยนะ?
โปรดติดตามตอนต่อไป
โย่วววว มาแล้นนนน หายไปวันนึง มีใครคิดถึงแพรบ้างมั้ย? 5555+
คือตอนนี้แพรไม่อยากแบ่งเป็นท่อนๆอะ เลยกะว่าเก็บไว้ลงทีเดียวดีกว่า ฮิฮิ
แต่กว่าจะคลอดตอนนี้ออกมาได้...อุปวรรคเยอะเหลือเกิ๊นนนน ทั้งฮอนทั้งดูหนังทั้งไปเที่ยว กร๊ากกกกก
และที่สำคัญที่สุดคือ...แพรกำลังอินเลิฟฟฟฟฟฟฟ (เหรอออออ หน้าอย่างเมิงมีคนเอาด้วย? 55)
เอาเวลาที่แต่งนิยายไปคุยโทสับจนตี4ตี5 คริคริ ช่วยอวยพรให้แพรสมหวังด้วยน้า (บ้าไปแล้ว *0*)
มาพูดถึงนิยายกันบ้าง แกนน้อยกับพี่พอส...ใกล้ได้กันแล้วละมั้ง แพรนี่อยากแต่งฉาก..ใจจะขาด บ่งบอกถึงความหื่น หึหึ
กว่าจะเคี่ยวเข็ญให้แม่งรักกันได้ ปามาเกือบ20ตอนแล้วนะยะ !
แต่ถ้าหากใครคิดว่าพอมันรักกันแล้วเรื่องนี้จะจบ ขอบอกว่าคิดผิดค่ะ! นังปิแอร์มันซาดิสสส คริคริ
ขอขอบคุณทุกคอมเม้นต์ที่เป็นแรงผลักดันให้แพรมีแรงฮึดนั่งจิ้มคีบอร์ดทุกคืน
เวลาแพรแต่งแพรก็จะแว๊บๆมาดูคอมเม้นต์ เห็นแล้วชื่นจายยยยยยยยย
แอบไปเล่นเฟซบุคก็เห็นมีไลค์แฟนเพจขึ้นเรื่อยๆ ก็ดีใจ ปลื้มมากๆ (เพราะงี้ใช่มั้ยถึงได้แต่งช้า?)
มีมาให้โหวตกันเล่นๆอีกแล้ว ใครอยากอ่าน
The Special Side กด 1
The Dark Side กด 2
แล้วส่งมาที่คอมเม้นต์เด็กดีและเล้าเป็ดจ้า คิคิ
(แต่ยังไม่ลงตอนหน้านะ ขอเคลียร์ให้ไอ้คู่นี้มันได้กันก่อน นังปิแอร์เหนื่อยยยย)
เปิดโหวตไว้ก่อน ส่งโหวตได้เรื่อยๆ
ไม่บอกด้วยว่า ไซด์ไหนเป็นพาร์ทใคร หึหึหึ (หัวเราะอย่างชั่วร้ายยย แกล้งคนอ่าน หนุกกกก สะจายยยย)
*ใบ้แค่ว่าหนึ่งในไซด์มีพี่วอร์มเป็นตัวหลักแน่นอน*
แต่สำหรับ The Other Side นั้น เป็นพาร์ทไอ้พี่พอสแน่นอนคะ แต่แพรคงยังไม่แต่งในเร็วๆนี้ เก็บพับใส่กรุไปก่อน แม่ยกพี่พอสอย่าเพิ่งน้อยใจนะ
อันที่มีหลายๆไซด์ที่คิดไว้เลยงะ อยากแต่ง แต่สมองกับเวลาอันน้อยนิดมันไม่เอื้ออำนวย 55555555+
ขอบคุณทุกคอมเม้นต์ทุกวิวเหมือนเดิมนะค่ะ จุ้ฟๆๆๆ
ปล.อย่าคิดว่าDarkมันจะDarkนะจ้ะ งิงุ ไม่รู้ไม่ชี้
ปลล.ฝากกดไลค์แฟนเพจกันด้วยนะค่า www.facebook.com/pierre.pixie และฝากฟอลโล่วทวิตเตอร์ด้วยเด้อ https://twitter.com/Pxpierre
ปลลล.Talkนี้ยาวหน่อย เพราะพิมตอนที่เล้ายังเข้าไม่ได้ แหะๆ
-
คิดถึงจัง ยังไม่หายคิดถึงเลยยย
-
:เฮ้อ: จะว่าเเกรนด์มันก็ไม่ได้นะ ถึงไม่พูด แต่ก็แสดงออกมาห่วงใยอ่ะ... เข้าขั้นยอม
แต่พี่พอสมันไม่ชัดเจนเลยไม่ใช่หรอ ก้อร่อก้อติกกับเเกรนด์แต่แม่งคุยอยู่กับอีกคน(ดาวเดิวนั่นอ่ะ)
แม่งน้องเเกรนด์คู่กับพี่วอร์มเหอะ เฮียเเกก็น่าสงสาร "พี่รหัสยังรออยู่ตรงนี้นะเว้ย"(เสียงเข้ม)
:m16: เผลอๆกับพี่พอสน่ะ ไม่รู้บรรดานางเล็กๆ จะมารุมสกรัมหนูแกรนด์รึป่าว? ชะนีสมัยนี้เเรงจะตาย
:กอด1: รีบมาต่อนะคะ... ตอนนี้เลือดกำลังเดือด555 :fire:
-
เย่ มาต่อแล้ววๆๆๆ .แกรนด์ชอบพอสก็บอกไปดิๆๆๆ
ส่วนที่ให้เลือก 1กับ2 เลือกสองอันเลยไม่ำด้หรอคะ ฮี่ๆ><
The Dark Side ถึงแม้จะบอกว่าอถึงแม้จะบอกว่าอย่าคิดว่าดาร์ก แต่ชื่อมันก็เร้าอารมณ์( ?) กว่าอะ !! ห้าๆๆ
-
อ่านทันแล้ววว
เห้อออ พี่วอร์มพระรองเกาหลีมากอ่ะ สงสารพี่วอร์ม
ขอกดโหวต 2 ค่ะ
-
ตอนก่อนไม่ค่อยชอบพี่วอร์ม ตอนนี้โอเคละ
พี่วอร์มแกยอมหลีกทางให้พี่พอสขนาดนี้ ก็น่าสงสารแกอยู่หรอก
ตอนหน้าอยากเห็นแากทะเลาะกันอ่ะ อิอิ
โรคจิตป๊ะ ก่อนจะได้กัน ขอทะเลาะกันก่อน พอตอนมันรักกันจะได้หวาน ๆ อิอิอิ :pig4:
-
ถ้าไม่มีสถานการณ์อิน้องแกรนด์ไม่มีทางบอกความรู้สึกตัวเองแน่
พี่พอสก็อย่าใจร้ายนัก
ถึงพี่วอร์มไม่ใช่พระเอก แต่เค้ายังชอบตัวเองอยู่น้า คิคิ
กด 2 จ้า
-
อยากอ่านตอนคนปากหมาสารภาพรัก ฮ่าๆๆ :L2:
ขอโหวต "เดอะดาร์คไซด์" ละกันค่ะ
-
อ่อ่ะนะ
กันหญิงสาวคนนั้นคงแค่คุยเรื่องพิธีกรแหละ
เห้อออ หนูแกรนด์อ่อนด๋อยมากกกก
ปล. อยากอ่านทุกไซด์เลยอ่ะ 5555
-
ชูป้ายไฟเชียร์พี่พอส.....คือชอบชื่อนี้อะเทห์ดี......เกี่ยวไรกะนิยายเนี่ย......แต่พี่พอสน้องแกรนด์ได้กันเหอะ ^^
-
แกรนด์น้อยหึงหน้ามืดตามัวซะแล้วลูก เค้าคงเป็นแค่พิธีกรคู่กันล่ะมั้ง
แต่พี่พอสก็แอบหายไปเบา ๆ ไม่มาป้อล้อน้องเหมือนเดิม น้องเค้าต้องการการใ่ส่ใจนะคะนะคะ
นี่ถ้าพี่วอร์มเดินหน้าอีกนิดนะรับรองพี่พอสออกตัวแร๊งแรงกว่านี้แน่นอน อยากเห็นค่ะ (คนอ่านโรคจิตชอบให้เค้าตีกัน)
อยากอ่านดาร์คไซด์ค่ะ ดาร์คของใครไม่รุ แต่ชอบดาร์ค ๆ (พอดาร์คมากมันก็บ่นอีก เว่นเว้อนะคะ 555)
ขอบคุณค่ะ
-
กด 1 กด 2 เลยได้ม๊าาาา ><
อึดอัดในใจแท้ รอตอนหน้ามาเคียร์ๆให้เรียบร้อยยย
:L2: :L2: :กอด1: :กอด1:
-
แกรนด์น้อยบอกพี่พอสไปเลย กด 2 น๊า
-
กด 2 ด้วยคน :mc4:
ขอแหวกแนวนิดนึง เราแอบเชียร์พี่วอร์มง่ะ อิอิ 5555555555555555555555
-
คนที่หักอกพี่วอร์มก็คือแกรนด์ใช่ไหมอ่ะ สงสารพี่วอร์มอ่ะ :o12:
-
แกรนด์บอกเหอะ
-
อันไหนก็ได้ อ่าน หมด แหละ อิอิอิ o13 o13 o13 o13
"มีคนทำป้ายไฟมาด้วยทั้งชื่อไอ้ทัชแล้วก็ทิวา" ทัช หรือ แทน อ้ะ?? :z2: ผิด คน ป้ะ ^ ______________ ^
รอ อ่าน ต่อ จ้าาาา :bye2: :bye2: :bye2: :bye2:
-
อันไหนก็ได้ อ่าน หมด แหละ อิอิอิ o13 o13 o13 o13
"มีคนทำป้ายไฟมาด้วยทั้งชื่อไอ้ทัชแล้วก็ทิวา" ทัช หรือ แทน อ้ะ?? :z2: ผิด คน ป้ะ ^ ______________ ^
รอ อ่าน ต่อ จ้าาาา :bye2: :bye2: :bye2: :bye2:
ขอบคุณค่า แก้ไขแว้วววว
มึนเบลอนิดหน่อย อิอิ
-
อิพี่พอสจะคุยอะไรแกรนด์น่ะ แต่รู้ไว้ด้วยว่าน้องแกรนด์หึงมากๆ :z1:
พี่วอร์มน่าสงสารจนอยากเชียร์ให้คู่กับน้องเลย แต่น้องมันเริ่มยอมรับตัวเองแล้วว่าชอบคนเลวกว่า :laugh:
เป็นพี่น้องกันก็ดีแล้ว ไม่มีเลิกกันด้วย :monkeysad:
แล้วก็กด 2 นะคะ :impress2:
-
:pig4:
-
ใครจะบอกรักใครก่อนน้าาาาา :กอด1:
-
ในที่สุดแกรนด์น้อยก็พบรักแล้ว รักพี่พอส หึงหวง ผสมกันมั่วหมด รอพี่พอสมาเคลียร์
-
แกรนด์ อย่าซึมไปลูก
หมั่นไส้พี่พอสว่ะตอนนี้ :fcuk:
-
รีบปคุยลย
-
โอ๊ย หนุกมาก อยากอ่านต่ออีกเรื่อยๆ อร๊ายยยยยยยยยยยย
ชอบมาก ติดสุดๆ
แกนจ๋า ฉลาดอีกนิด กล้าอีกหน่อยนะ
คิดไงก็พูดเลยเว้ยยยยยย
อิพี่พอสอ้าแขนรับอยู่แล้ว หึหึ
รออ่านต่อใจจดใจจ่อ >w<
-
น้องแกรนด์หึงนำไปก่อนเลยน้า ไม่ได้ถามอะไรพี่พอสเลย หลับหูหลับตาหึงลูกเดียว ฮ่าๆๆๆ
พี่วอร์มอารมณ์บทพระรองชัดๆ อย่าเศร้าไปพี่ น่าหาคู่ในพี่วอร์มนะคะ
ปล. กด 2 คร่าาา
-
ได้หมดครับผม
ยังไงก็ได้แค่ให้พอสกับแกรนด์ได้กันสักที 555
-
รักพี่พอสก็บอกเขาไปแกรนด์ มาแอบหึงหวงเงียบๆไม่ดีนะ อ้อ!แล้วที่ให้โหวตอ่ะ กด 1 เลยจ้า~
-
กด1 และ กด :oo1: :oo1: :oo1:2
-
หึงเค้าก็ไปบอกเค้า ~~~~~~~~~~~~ o13 o13 o13
-
แกล้งงอนบ้างเลย :m16:
-
เพ่วอร์มเท่ o13
-
ขอโหวตด้วยคน กด2 จ้า
-
เปิดปากบอกความรู้สึกมันไม่ได้ง่ายขนาดนั้น ไม่ได้ง่ายเลย
-
แหมพี่วอร์มโคตรพระรองเกาหลี
//ตบบ่าแปะๆ
-
จะมีเคลียร์กัน เรื่องอารายยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย
-
แอบนอยด์อิพี่พอสเล็กน้อย : จากคนอ่าน
-
พี่พอสอย่าเพิ่งแผ่วนะ :z3:
ปล.กด3 เลือกทุกข้อได้มั้ยอ่ะ :z1:
-
ในที่สุด แกรนด์ก็เริ่มจะยอมรับความรู้สึกตัวเองแล้ว
แต่คุณพี่วอร์มนี่ดูเป็นคนดีกว่าที่คิดนะเนี่ย
-
วอร์มเหมือนจะรู้ตัวแล้วนะนั่น แกรนด์คิดมาก แต่พอสก็มีอะไรทำไมไม่บอกแกรนด์ แล้วที่ให้เลือกโหวต อยากโหวตทั้งสองตัวเลือกเลยไม่ได้หรือเนี่ย แต่ถ้าต้องเลือกก็เลือกข้อสองค่ะ
-
ตอนนี้ เป็ฯตอนที่ไม่อยากให้จบที่สุดเลยยยยยยยยย :z3: :z3: :z3:
ยิ่งอ่านยิ่งอึดอัด อยากให้เคลียร์กันให้จบอ่า :m15:
รีบๆมาลงต่อน้า :serius2: :serius2:
-
ป้ายไฟพี่วอร์มข่าาาาาาาาา ตอนนี้พี่วอร์มน่ารักมากเลย
ชอบ ♥
-
อยากอ่านทั้งดาร์คทั้งสเปเชี่ยลอ่ะ ทำไงดี :z3: :z3:
-
อารมณ์ช่วงนี้หงุดหงิดบ่อย เอาThe Special Side กด 1 มาก่อนก็ได้ แล้วค่อยตามมาด้วย The Dark Side กด 2 555+++
-
น้องแกรนด์นอยด์ไปเลย T^T
เห็นพี่พอสอยู่กับผู้หญิง
+++++++++++++++++
ขอ ดาร์ค ไซด์ ละกันค่ะ >.<
-
กรี๊ดดดดดดดดดดดดดด
ในที่สุดก็ตามอ่านทันจนได้
ก็ว่าอยู่ว่าชื่อคุ้นๆ....คนแต่งเรื่องขอโทษครับผมไม่ใช่ผู้หญิงนี่เอง :impress2:
แกรนด์กับพี่พอสน่ารักน่า :z6:มาก....โดยเฉพาะแกรนด์ปากหมาาาาาาาาาาาามาก
แต่นับวันที่รู้จักกับพี่พอสนี่...แลดูจะทำตัวน่ารักขึ้นมากนะ :z1:
อยากอ่านพาร์ทพี่วอร์มอะ...กะเด็กซับน้ำใช่ป่ะ
รอตอนต่อไปนะค้า :กอด1:
-
น้องแกรนเริ่มแสดงออกชัดเจนขึ้นแล้วนะ
แต่พี่พอสนี่ดิ ทีเล่นทีจริงอยู่น้า
-
อยากอ่านต่อแล้ว
-
18 - Love me love me, Say that you love me
กลับเข้าไปในงานก็พบว่าคอนเสิร์ตนั้นเสร็จสิ้นไปแล้ว
โธ่ ไม่น่าเลยกู เสียดายงะ
“สัด หายจ๋อมไปเลยนะมึง”ไอ้ทัชเอ่ยปากทันทีที่ผมกลับเข้ามานั่งที่เดิม “คอนเสิร์ตมันส์เหี้ยๆ พลาดของดี หึหึ” มันอวดใหญ่ว่าพี่ๆเค้าเล่นดีอย่างนู้นมันส์อย่างนี้ ผมก็ได้แต่เออๆ ผิดเองที่ไม่ยอมขึ้นมาตั้งแต่แรก
บนเวทีมีพิธีกรคู่กำลังกล่าวขอบคุณสปอนเซอร์ที่ทำให้มีงานอลังการแบบนี้ จากนั้นดาวเดือนแต่ละคณะก็เดินขึ้นมาปรากฏกายด้วยชุดพิธีการของมหาวิทยาลัย ดูเรียบร้อยและสง่างาม เป็นช่วงประกาศผลการคัดเลือกในรอบแรก ผู้ที่จะผ่านเข้ารอบมีทั้งหมด10คน แบ่งเป็นชาย5หญิง5 กองเชียร์ส่งเสียงกันเต็มที่ ไม่มีใครยอมใคร
เป็นไปตามคาดหมาย ทั้งไอ้แทนและทิวาได้เข้ารอบทั้งคู่ พวกผมนี่ลุ้นตัวโก่งเพราะจากการแสดงอุบาทว์ๆอาจทำให้กรรมการชอบใจหรือทำให้ตกรอบไปเลยก็ได้ แต่นี่ก็แสดงให้เห็นแล้วว่ากรรมการถูกใจมาก คอมเม้นต์มีแต่ชม ตินิดหน่อยเรื่องที่ว่าการแสดงแบบนี้ควรจะมีตัวประกอบ
“แหมคณะวิศวะของพอสนี่มีแต่คนหน้าตาดีทั้งนั้นเลยนะค่ะ เข้ารอบทั้งฝ่ายชายและฝ่ายหญิง”
“แน่นอนครับ ดูได้จากผมเป็นตัวอย่าง”
“กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด”
“พี่พอสสสเท่ที่สู้ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด”
“พี่พอสเอาใจหนูไปเลยค่า!!”
กูละอยากจะอ้วก แต่ก็ไม่เถียงว่าคณะนี้มีแต่คนหน้าตาดีจริงๆ 55555+
ต่อไปเป็นการตอบคำถาม นี่มันประกวดดาวเดือนแน่เหรอวะเนี่ย ยิ่งกว่าประกวดนางสาวไทยอีก แต่มันจะไม่เหมือนก็เพราะไอ้การตอบเกรียนๆของไอ้แทนเนี่ยแหละครับ คนอื่นเค้าตอบดูดีมีหลักการ ไอ้นี่เล่นตอบติดลบ
อย่างคำถามที่มันจับได้ ถามว่า ‘คุณคิดยังไงกับสำนวนที่ว่า ผู้หญิงมีมารยา108เล่มเกวียน?’
เดือนแห่งคณะวิศวกรรมศาสตร์ตอบว่ายังไงรู้มั้ยครับ?
มันตอบว่า
“ไม่คิดยังไงครับ...เพราะผู้หญิงมีมารยา108เล่มเกวียน แต่ผู้ชายมีไม้ขีดด้ามเดียวเผาเกวียนได้ทั้งเล่ม”
“กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดด”
“ฮิ้วววววววววววววว”
“เจ๋งงงงงสาดดดดดดดดดดดดดดด”
“เอาใจกูไปเล๊ยยยยยย”
“โว้ววววววววววววววว”
แม่ง...จะได้มั้ยตำแหน่งเดือนมหาลัยเนี้ย?
เมื่อผ่านพ้นช่วงตอบคำถาม ไอ้พอสมันก็บอกว่าพักช่วงกันสักครู่ ให้กรรมการได้รวบรวมคะแนน
“มึงว่าไอ้แทนมันจะได้ปะวะ?” ไอ้ทัชหันมาถามผม
“ขึ้นอยู่กับว่ากรรมการชอบใจในความเกรียนของมันแค่ไหน ฮ่าๆๆ”
พิธีกรสวยหล่อทั้ง2ที่ลงมาข้างเวทีก็มีคนมาขอถ่ายรูปไม่น้อย ว่าแล้วก็น่าจะสืบหาข้อมูลซะหน่อย
“ไอ้ทัชๆ”
“ไรวะ”
“พิธีกรที่คู่กับไอ้เหี้ยพอสคือใครวะ”
“นี่มึงไม่ได้ฟังเค้าแนะนำตัวตอนต้นใช่มะ?”
“เออน่า”
“พี่เค้าชื่อพี่แคท เป็นดาวมหาลัย ได้ตำแหน่งคู่กับพี่พอสน่ะ”
“อ้อออออออออ” มิน่า..
“ทำไม มึงชอบไง๊?”
“เปล่า ถามไปงั้น”
“หึหึ” มันหัวเราะในลำคอ ท่าทางมีเลศนัย
ผ่านไปราวๆ10นาที ทั้งไอ้พอสกับพี่แคทก็กลับขึ้นมาบนเวทีอีกครั้ง ได้เวลาประกาศผู้ที่จะได้เป็นดาวเดือนประจำมหาวิทยาลัย ทุกคนดูลุ้นกันมาก โดยเฉพาะพวกที่ยืนอยู่บนเวที เสียงเชียร์ดังขึ้นเรื่อยๆยาวที่ไอ้พอสและพี่แคทเว้นวรรคให้ลุ้นกันใจหายใจค่ำ หลังเสียงดนตรีบรรเลงจบไอ้พอสก็ประกาศของฝ่ายหญิง
“ขอแสดงความยินดีกับน้องไหม คณะมนุษยศาสตร์ด้วยนะคร้าบบบบบบ”
ทิวาชวดไปแล้ว
เหลือแต่ตำแหน่งเดือน
“และสำหรับตำแหน่งเดือนก็คือน้อง...น้องเปเล่ คณะเศรษฐศาสตร์ค่า!!”
ตำแหน่งดาวเดือนในค่ำคืนนี้ไม่ใช่ของคณะวิศวกรรมศาสตร์ แต่ก็มีตำแหน่งพิเศษให้คนทั้งคู่คือ
ทิวา ได้ตำแหน่ง Popular Vote
ไอ้แทน ได้ตำแหน่ง ขวัญใจมหาชน
จากนั้นก็เป็นการรับรางวัลสายสะพานและช่อดอกไม้ แต่ไม่มีมงกุฎ ร่วมกันถ่ายภาพ แสงแฟลชสว่างวูบวาบเต็มไปหมดพวกผมก็เข้าไปถ่ายรูปปลอบใจเพื่อนตัวดีด้วย
“หึหึ แพ้ไอ้หน้าอ่อนนะมึง” ผมเดินเข้าไปกอดคอมันก่อนเลย
“ถ้ากูลงป่านนี้กูได้ละ” ไอ้ทัชเข้ามาสมทบ
“มึงเสือกตอบเกรียนๆเอง ช่วยไม่ได้” นังส้ม
“ไม่ต้องเสียใจนะครับ..ผมชอบการแสดงของแทนมากๆ” สุภาพบุรุษสุดซื่อบื้อ นายเมฆ
“แต่เปเล่ก็หล่อกว่าแทนจริงๆนะ แถมเค้าตอบดีกว่าด้วย” กิ๊ง สาวสวยแห่งภาคเครื่อง
และอีกหลายๆคนทั้งเพื่อนทั้งรุ่นพี่เข้ามาร่วมแสดงความยินดี
“โธ่แทน พี่อุตส่าห์หวังว่าจะได้นะเนี่ยยย” พี่โกเม่แทรกตัวเข้ามาครับ และคนที่ตามมาด้วยก็คือสายรหัสมัน อดีตเดือนเมื่อ2ปีที่แล้วนั่นเอง
“เชี่ยแทน กูอุตส่าห์บอกให้มึงตอบดีๆ” หมดกันมาดนิ่งๆของมัน ถ้าสาวๆได้มาเห็นมันด่าแบบหนีคงหนีกระเจิง
“เอาน่าๆ ถ่ายรูปกันดีกว่า” พี่รอยเป็นคนไกล่เกลี่ย อีกทั้งยังเป็นตากล้องให้
จัดลำดับกันแบบมั่วๆ ชุลมุน ใครอยากหน้าบานหน้าเรียวก็แล้วแต่ศรัทธา แต่ผมขออยู่ข้างหลังก็แล้วกัน
แล้วทำไม2ข้างของผมถึงหลายเป็นไอ้เหี้ยพอสกับไอ้พี่วอร์มไปได้วะเนี่ย? ไอ้ทัชไอ้แทนไปไหน อ้อ..นั่น มันสลอนอยู่ข้างทิวานั่นเอง
แชะ แชะ แชะ
“กันเสีย1”
“สำรอง3”
“ขอหน้าเฮฮา”
“หน้าซีเรียส”
และอีกสารพัด -*- เอ่อ พี่รอยครับ เยอะไปไหม?
กว่าจะถ่ายเสร็จ ผมนี่แสบตาไปหมด ทั้งรูปคู่ รูป3คน รูปกับทิวา รูปกับสายรหัส และอีกหลายๆคน
พี่วอร์มลากผมไปถ่ายรูปคู่ด้วยเป็นรายสุดท้าย เพราะพี่แกเล่นลากผมออกมาจากบริเวณนั้น พาออกมานอกอาคาร ข้างนอกมืดแล้ว ตอนนี้เป็นเวลาราวๆ3ทุ่มได้มั้ง
“มีไรพี่”
“มึงคุยยัง?”
“โหยยยยยยยย เอาเวลาไหนไปคุย” พี่วอร์มมึงรีบไปเปล่าครับ? กูขอเชียร์เพื่อนก่อนไม่ได้เรอะ
“อ่าวเหรอวะ ฮ่าๆๆๆ...ไปหาไรแดกกัน กูหิว”
“เลี้ยง?”
“กูเคยให้มึงจ่าย?”
“เยี่ยม!”
“ปะ” ไอ้พี่วอร์มทำท่าจะไปเลยครับ ผมต้องรีบเบรก
“เห้ยพี่ แล้วคนอื่นอะ? ไอ้ทัชไอ้แทน รอมันดิ่ ไปกินด้วยกัน ฉลองปลอบมันหน่อย”
ผมหำลังจะหันหลังกลับเข้างาน จู่ๆก็มีคนมาคว้าแขนผมไว้
“ไม่ได้! มึงมากับกู”
ไอ้เหี้ยพอส มึงอีกแล้ว
“วอร์มมึงเข้าไปก่อน กูมีเรื่องต้องเคลียกับไอ้แกน”
ดะ เดี๋ยว เดี๋ยว พี่วอร์มมมมมมมม อย่าเพิ่งปายยยยยยยยยยยยยยยย
กูยังไม่พร้อมมมมมมมมมมม
ไอ้พี่วอร์มแม่งเดินหันหลังเลยครับ จากไปโดยไร้คำพูดใดๆ
“เชี่ย ปล่อยกูก่อนได้มะ!” ผมสะบัดต้นแขนอย่างแรง แต่มือมันก็ยิ่งกว่าคีมหนีบไว้ มันลากผมไปที่รถมัน ปิดประตูเสียงดัง ผมนั่งหายใจหอบในรถ
ใจหนึ่งก็กลัว ใจหนึ่งก็อยากรู้
มันอ้อมมานั่งฝั่งคนขับ สตาร์ทรถ แต่ไม่ยอมออกตัว
“มึงจะพากูไปไหน” มันเงียบ “ถ้าไม่ตอบกูจะลง”
“ลงไปหาไอ้วอร์มน่ะเหรอ?”
“ก็เออสิวะ เหี้ย เสียเวลา..อุ๊บ”
ไม่ทันตั้งตัว มันคว้าท้ายทอยผมเข้าไปรับจูบจากมัน ผมพยายามต่อต้าน แต่ก็เหมือนเดิม ผมต้องยอมมัน ยอมให้มันได้ทำตามใจชอบ จนลิ้นร้อนถอนออกไป แต่มือยังไม่ปล่อยจากท้ายทอย หน้าผากมันชนกับหน้าผากผม มันหลับตาราวกับคิดอะไรบางอย่าง
ตึกตักตึกตัก
อยากจะถามเหลือเกินว่าจูบกูทำไม? ถ้ามึงไม่ได้คิดอะไร ก็อย่ามาทำให้กูต้องหวั่นไหวแบบนี้...จะได้มั้ย?
มือหนาค่อยๆคลายออกจากท้ายทอย ผมมานั่งพิงเบาะตามเดิม
“ห้ามไปไหนกับไอ้วอร์ม2คนอีก”
ห๊ะ! ไรวะ? เดี๋ยวก่อนกูงง
“อะไรของมึง”
“ห้ามไปไหนมาไหนกับไอ้วอร์ม2ต่อ2เข้าใจมั้ย!” มันพูดด้วยน้ำเสียงกราดเกรี้ยว
“กูไม่เข้าใจ”
ทำไมต้องมาทำเป็นหึง?
“ไอ้สัด อย่าควายตอนนี้”
เหี้ย ด่ากูเฉย!!
“แล้วทีมึงล่ะ!! ไปไหนมาไหนกับพี่แคท...”
“ว่าไรนะ?” ไอ้พอสหันหน้ามามองขวับ
“ปะ..เปล่า”
แม่งเอ๊ยยยย กูหลุดปากไปได้ไงวะ
ไอ้หล่อข้างๆมันค่อยๆเผยยิ้มทีละน้อย...
“อ๋อ...มึงหึงกู”
เชี่ยยยยยยยยยยยยยยยย
“ไม่ใช่โว๊ยยยยยยยย”
“มึงหน้าแดง หูแดง”
“กูร้อนหรอก สาดดดดดดดด”
“เรอะ?” มันยิ้มเยาะ กอดอก “แถมากๆ สีข้างถลอกนะ”
ไอ้ท่าทางโมโหเมื่อกี้มันหายไปไหนหมดวะ อารมณ์เปลี่ยนไวไปไหมคุณพี่
“ชอบกูก็บอกมา..อย่าเล่นตัว”
เควี้ยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย
กูหลงใจเต้นกับแม่งได้ไงวะ
“ใครชอบมึง”
“ก็มึงไง”
“ตลกละสัด”
“อ่าวไม่ใช่เหรอ” มันทำท่านึก ก่อนจะหันมามองผม
“แต่กูชอบมึงนะ”
!!!!!
!!!!!!!!!!
!!!!!!!!!!!!!!
ห๊ะ!!!
ผมคงหูฝาดไป เป็นไปไม่ได้เด็ดขาด!!!!!
“มะ..เมื่อกี้..มึง พูดว่าไรนะ..”
“ของดีมีรอบเดียว” ไอ้พอสยักคิ้ว
แม่งงงงงงงงง
มึงหลอกให้กูหลงดีใจใช่ม๊ายยยยยย??
“อยากฟังเหรอ?...ขยับหูมาใกล้ๆดิ”
คนมันอยากรู้ อยากแน่ใจว่าเมื่อกี้มันพูดว่า ‘ชอบผม’ จริงๆรึเปล่า ผมเอียงตัว เอาหูไปใกล้ๆมัน
“ใกล้อีก”
ผมขยับตัวเข้าไปอีก
“นิดนึง”
แม่งจะใกล้ไปไหนวะ?
แต่ผมก็ขยับเข้าไปอีก จนมันเอามือมาป้องหูผมแล้วกระซิบว่า
“เอาไว้ไปฟังบนเตียงละกัน หึหึ”
โปรดติดตามตอนต่อไป
กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด ( ขอกรี๊ดให้ไอ้พี่พอส )
ชื่อตอนยาวได้อีก -*-
ตอนนี้คนแต่งเจ็บคอมากมาย ตื่นมาก็เจ็บคอเลย ไม่ได้ตากฝนไม่ได้ทำอะไรทั้งนั้น แง๊
ปล.ตอนหน้า...เรารู้นะว่าคุณคิดอะไรอยู่
-
กรี๊ดดดดดดดดดดด พี่พอส บอกก่อนแล้วอะ แกรนด์น้อย ระวังได้ไปฟังบนเตียงเน้อ อิอิ
-
:z3: :z3: :z1:
-
บร๊ะ!!
พี่ำพอสมันร้ายยยยยยย :z1:
ปอลอ..
"เป็นไปตามคาดหมาย ทั้งไอ้ทัชและทิวาได้เข้ารอบทั้งคู่" น่าจะหมายถึงแทน??
-
บร๊ะ!!
พี่ำพอสมันร้ายยยยยยย :z1:
ปอลอ..
"เป็นไปตามคาดหมาย ทั้งไอ้ทัชและทิวาได้เข้ารอบทั้งคู่" น่าจะหมายถึงแทน??
โอ๊ยเบลออีกแล้ว ขอโทษด้วยค่ะ จะรีบแก้ไข
แงๆ
ชอบสับสนอะ ไอ้กล้วยหอมจอมซน T1 T2 เห้อออ
-
กรี๊ดดดดดดดดดดดดด บอกชอบกันแล้ว ชวนขึ้นเตียงเลยเหรอพี่พอส
เดียวแอบรอใต้เตียงนะ เบาๆหล่ะน้องยังไม่เคย อิอิ
ขอบคุณมากๆๆๆ ค่ะ :L1: :pig4: :L1:
-
กวนนะพี่พอส :z6:
ตอนหน้าคงเสียเลือดกันแล้วสินะ :z1:
-
แกรนด์หลุดปากไปซะงั้น แต่ทำพอสอารมณ์ดีเลยทีเดียว แทนการตอบคำถามของแทนช่างคิดได้นะนั่น
-
กรี๊ดดดดดดดด บนเตียงๆๆๆ ><
น่ารักดีเนาะ รอตอนต่อป๊ายยย จุ๊ฟๆ
:กอด1: :กอด1: :L2: :L2:
-
:o8: :o8: :o8:
กรี๊ดดด อิพี่พอสร้ายมาก แต่หวานอ่ะ
เึ้ค้าสงสารพี่วอร์ม หาหนุ่มมาดามใจด่วน(จะได้ตัดไปแต่ต้นลมไปในตัว :m26: :m26: :m26: ชั่วม่ะ ฮาาา :laugh:)
-
ดีมาก ที่ให้อิพี่พอสมันบอกชอบก่อน
มาป่วนหัวใจน้องแกรนด์อยู่ตั้งนาน
ถึงเวลาพาน้องแกรนด์ขึ้นสวรรค์ได้แล้ว คิคิ
-
เขิน เขิน เขิน ^///^
-
อ๊ากกก :z3: :z3: เคลียร์กันไวมากกกก
แกรนด์ คนอ่านอยากให้ฟังอีกรอบอ่า :impress2: :impress2:
-
ชอบคำตอบแทน 55555555555555555555555 :mc4: :mc4:
-
ว๊ายยยยยยยยยยยยยยยยย แร็งสสสสสสสสส อ้ะ o13 o13 o13 o13
งั้น รอ อ่าน ฉาก บน เตียง ก็ ได้ :m25: :m25: :m25: :m25: :oo1: :oo1: หุหุหุหุ
-
โอยยยยยยยยยยยยยยย พี่พอสสสสสสสสส อิคนหล่อ อิคนเท่ห์ เอาใจไปเลยแม่งงงงงงงงงงงงง
-
รอฟังบนเตียง :z3:
-
กรี๊ดดดดดดดดดดด พี่พอสล่ะก็ :impress2:
-
บอกดังๆนะพี่พอสเดี๋ยวคนอ่านไม่ได้ยิน :z1:
-
สั้นอ่ะ
แต่ให้อภัย เค้าบอกชอบกันแล้ววววว :z2:
-
แอร๊ยยยยยย น่ารักกกกกก
มาสั้นจังเลยยยย :z3: :z3:
-
น่อรว๊อกอ่อ 555
-
โอ้วววววววว หึหึหึ
พูดอะไรกันอ้ะ!!!
:กอด1:
-
ให้สามคำ>>> ไปบนเตียง
รออยู่นะ
แล้วพี่วอร์มอ่ะ หาคู่ให้เฮียแกด้วยนะ อิอิ
-
อิพี่พอส เจ้าเล่ห์ :serius2:
-
จะฟังแล้วววววววววววววววววววววววววว
-
กรี๊ดรอต่อบนเตียง
น่ารักอ่ะ
-
มาสั้นๆแต่ได้ใจ แอร๊ยย พี่พอสบอกชอบน้องแล้วอะ :o8:
แล้วเมื่อไหร่น้องแกรนด์จะเลิกปากแข็งซะทีน้า พี่พอสเขาก็ชิมไปหลายครั้งแล้วเน้อ :-[
-
บ๊ะ!เดี๋ยวอุ้มขึ้นเตียงให้เลยค่า 5555
-
อยากตามไปฟังบนเตียงจังเลย .. คิคิ
:o8:
-
ฟังบนเตียง ไอเดียเจิดมั๊กๆคร่ะ
-
:o8: :-[ :impress2: :กอด1: o18
-
กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดด้วย...อิพี่พอส แกจะน่ารักเกินไปแล้วน้า...
มีหึง ๆ กันทั้งคู่ค่ะตอนนี้ รักกันแล้วอ่ะเด่ะ...ไอ้พี่วอร์มหลบไปจ้า คนเค้าจะรักกัน
แต่ที่จริงมาแว้บ ๆ เร่ิงปฏิกริยาบ้างก็ดี ไม่งั้นก็ไม่บอกรักบอกชอบกันซะที เนอะๆๆๆ
(แต่การกระทำล่วงหน้าไปไกลปู้นละนะ)
เพื่อนแทนโีคตรเกรียน แหม่ เสียดายไม่ได้เป็นดาวคณะ เป็นเราเราจะเลือกนายเหอะ ชอบๆ
ขอบคุณค่ะ :L2:
-
กริ๊ดดดดดดดดดดด กริ๊ดดดดเฮียพอส ประโยคสุดท้ายเอาใจไปเลยค่า
ฮิ้วววว หวังว่าตอนหน้าจะจัดหนักนะค่าคนเขียน :oo1: :oo1: :oo1: :oo1:
-
น้องแกรนด์โคตรน่ารักเลยยยยยย
พี่พอสรีบขึ้นไปบอกบนเตียงอย่างด่วน
คนอ่านรอฟังอยู่ :z1:
เรื่องสนุกมากกก
อ่านแล้วติดลมเลยยย
เป็นกำลังใจให้คนแต่งนะคะ
อย่าทิ้งกันไปไหน :กอด1:
-
โฮก ตกลงไปในหลุมของเค้าเต็มๆแล้วสินะหนูแกรนด์
แล้วเหมือนเจ้าของหลุมจะเริ่มหาอะไรมาคล้องเหยื่อแล้วด้วยอ่า
จะหนีจะหลบตอนนี้ก็ไม่ทันแว้วววว
-
เราก็คิดเหมือนที่คุณคิดนะแหละ เอิ๊กๆๆ :z1:
-
มาเต้นรอ
:z2: :z2:
อยากฟังเเล้วนะ
-
พี่วอร์ม แพ้อีกละ เฮ้อ :z3:
-
แค่มารอตอนหน้าเท่านั้นแหละ :laugh: :laugh: :laugh: :laugh: :laugh:
-
พี่พอสร้ายไปป่ะ แบบนี้ชอบ เราเชียร์พี่พอสขาดใจอ่า อิอิ แหมๆ แกรนด์หลงพี่พอสแล้วอ่าดิ หึงๆ ฮ่า รออ่านตอนต่อไปจ้า
-
กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดด
เค้าไปบอกกันบนเตียง
เดี๋ยวเราไปรอฟังอยู่ใต้เตียงนะ :z1:
-
ตามทันเเล้ววววววว
กรี๊สสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสส ( ไปกับเขาด้วย ) - -
พี่พอสนี่ร้ายไม่เบาเลยนะ :impress2:
ส่งกำลังใจให้คนเขียน :กอด1:
-
กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด!!!!!!!!!!
พี่พอสสสส เอาตำแหน่งเดือนในใจหนูไปเลยค่าา
เลิศมากกกกกกก
โอยยย
อยากฟังเวอร์ชั่นบนเตียง แอนด์ชั่นพี่พอสด้วย
-
"แต่กูชอบมึงนะ" กรี๊ดๆๆ~ ขอกรี๊ดดังๆให้พี่พอส แต่ไอ้ประโยคสุดท้ายมันช่าง...
-
เขาบอกรักกันแล้ว :o8:
แต่เดี๋ยวจะไปคอนเฟิร์มกันอีกทีบนเตียงชิมิ :z1:
-
กรี๊ด!!!!!!!! รอๆๆๆๆๆ
-
พี่พอสร้ายอ่า ชวนแกรนด์น้อยขึ้นเตียงอะ และงงานนี้แกรนด์น้อยคงยอมรับใช่ไหม
เพราะพี่พอสคงไม่ยอมรับแน่ รุกอย่างเดียว รอลุ้นNCค่ะ
-
:o8:
ป่ะ! บนเตียงเลยหนูแกรนด์อยากรู้นักไม่ใช่เร๊อะ
กร้ากๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
-
พี่วอร์มน่าสงสารรรรรร :z3: :z3:
-
อยากได้ด้วย กรี๊ดดดดดด nc ชอบคะ รออ่านนะคะ
-
มีเนื้อหาไม่เหมาะสม
กรุณาใช้วิจารณญาณในการอ่าน
19 - Eat liver
ไอ้พอสมันขู่ไปงั้นครับ เพราะจริงๆแล้วทันทีที่มันพูดผมก็เด้งตัวออกมาจากมัน แม่งหัวเราะขำผมใหญ่เลย
มีความสุขมากใช่มั้ยได้เห็นคนอื่นหวาดกลัวมึงเนี่ยยยยยยยยยยยย T___T
ผมกับมันลงจากรถ คือก็งงๆเหมือนกันว่าจะขึ้นรถมาทำเพื่อ? แต่เอาเถอะ มาสตาร์ทรถ ตากแอร์ให้เปลืองน้ำมันเล่น เดินกลับไปที่อาคารจัดงาน พวกเพื่อนๆยืนอยู่ข้างหน้า ผมกับมันเลยเดินเข้าไปหา ปรากฏว่าพวกมันตกลงจะไปเลี้ยงฉลองที่ร้านหมูกระทะให้ไอ้แทน
“มึงจะไปมั้ย?” พี่แซคที่โผล่มาตอนไหนไม่รู้หันมาถามคนที่ยืนข้างผม
“ไปดิวะ ปลอบใจหลานรหัสกูหน่อย”
ผมไม่สนใจอีก เดินออกมาหาไอ้แทนกับไอ้ทัช
“ไงมึง คบกับลุงกูยัง?”
“คบเชี้ยไร”
“ยังอีกเหรอว้า กูนึกว่าจะแต่งพรุ่งนี้เลยนะเนี่ย ฮ่าๆๆๆ”
“สาดดดดดดดดด” ผมด่ามันพลางมองไปรอบๆ “ว่าแต่พี่วอร์มไปไหนวะ”
“กูก็ไม่รู้วะ ตอนถ่ายรูปเห็นออกมากับมึงไม่ใช่เหรอ”
ผมเลยตัดสินใจกดโทรหาพี่รหัส
“พี่อยู่ไหน”
/กูก็อยู่แถวนี้แหละ มีไร/
“ไปกินหมูทะกันปะพี่ เลี้ยงปลอบไอ้แทน ฮ่าๆๆๆ”
/พวกมึงไปกันเหอะ กูไม่มีรมณ์วะ/
“โหย แค่ไปกินต้องบิ้วอารมณ์ด้วยเหรอ”
/เออน่ะ .. ว่าแต่เมื่อกี้ที่พี่พอสลากไป .. มึงโอเคนะ?/
“โอเค พี่นี่ถามไรแปลกๆ”
/เออก็ดีละ แดกเผื่อกูด้วยละกัน/
“คร้าบบบบบบ”
แล้วผมก็วาง เงยหน้าขึ้นมา
ชิบหาย ทำไมไอ้เหี้ยพอสมันจ้องผมเขม็งเลยวะ
กูแค่คุยโทรศัพท์กับพี่รหัสโว๊ย ไม่ได้ไปฆ่าคน แม่งงงงงง
เราแยกกันไปโดยผมไปรถใครนั้นไม่ต้องบอก ส่วนที่เหลือ...ตามมีตามเกิด ไอ้เหี้ยพอสมันรักรถมันมาก จนไม่อยากให้ใครขึ้นมานั่งถ้าไม่สนิทหรือไว้ใจจริงๆ
งั้นแสดงว่าพี่แคททั้งสนิทและไว้ใจได้สินะ...แล้วผมจะคิดให้ตัวเองปวดใจเล่นทำไมเนี้ย?
เห้อออออออออออ
เมื่อมาถึงร้านซึ่งไม่ไกลจากมหาลัยมากนัก ก็พบว่าคนเยอะพอสมควร แต่พี่ๆพนักงานก็สามารถจัดหาโต๊ะตามใจพวกผมได้ เกือบ30ที่นั่ง ทั้งเพื่อน ทั้งพี่ ใครรู้จักก็แห่กันมาให้หมด งานนี้โนแอลกอฮอล์ เพราะมีผู้หญิงด้วย แต่ถ้าจะไปกันต่อก็อีกเรื่อง ไว้ค่อยคุยตอนแยกย้ายละกัน ตอนนี้ผมขอลุกไปตักหมูก่อนนะครับ
หมูพริกไทย หมูหมัก หมูเกาหลี เซี่ยงจี๊ หัวใจ ตับ ไต ไส้ พุง เอ๊ยยย อันหลังๆไม่เกี่ยวครับ แหะๆ ผมกวาดลงบนจานหมด จนพื้นที่ในจานไม่เหลือนั่นแหละ ถึงพอ วางไว้ใกล้ๆตัว หยิบจานมาตักอีกใบ ใส่ปลาหมึก ลูกชิ้นปลา ลูกชิ้นกุ้ง หอยนางรม ปูอัด หยิบอะไรได้หยิบ เมื่อมันเต็มแล้วก็กะจะไปหยิบจานหมูที่วางไว้
แต่...หายไปไหนวะ?
ใครขโมยจานหมูกูป๊ายยยยยยยยยยย
ผมหันซ้ายหันขวา เจอไอ้ทัช เลยเข้าไปถามมัน
“เห้ยมึง เห็นจานหมูที่กูตักแล้ววางไว้ตรงนี้มั้ยวะ?”
“อ๋อ สามีมึงทำหน้าได้ดี ยกไปไว้บนโต๊ะแล้วจ๊ะเมียแกรนด์สุดที่รัก ฮ่าๆๆๆ”
เตะมันกลางร้านจะผิดปะ?
“สัด กูยังไม่มีอะไรกับมันทั้งนั้นโว๊ยยย” ผมกระซิบใส่หูมันเบาๆ กลัวคนอื่นจะได้ยิน
“หึหึ แต่อีกไม่นานหรอก”
“แล้วอีกอย่างกูต้องผัว มันต้องเมีย!”
“หรา” เชี่ย น้ำเสียงกวนตีนได้อีก “ระวังตูดเถอะมึงอะ” แล้วมันก็เดินถือถ้วยน้ำจิ้มออกไป
สาดดดดดด นี่มึงแช่งกูใช่มั้ย ไม่เป็นห่วงกูบ้างเลยไง๊? ฮืออ น้อยใจวะ
ผมเดินถือจานกลับไปที่โต๊ะบ้าง มองหาที่นั่ง เล็งอยู่นาน จนไอ้อดีตเดือน2ปีที่แล้วต้องฉุดให้ผมนั่งลงข้างมัน เตาฝั่งตรงข้ามเป็นนังส้มโอ ไอ้แทน ทัช ทิวา ข้างไอ้พอสเป็นพี่แซค คนอื่นๆก็นั่งตามความสมัครใจ
ไม่ต้องบอกก็รู้ใช่มั้ยครับว่านังส้มเน่ามันมานั่งตรงข้ามผมทำไม
เตาหมูกระทะแบ่งออกเป็น4ส่วนอย่างชัดเจน พื้นที่ใครพื้นที่มัน ห้ามแย่ง และถ้าหากคุณพลาดลืมวางหมูเมื่อไหร่...ที่ตรงนั้นโดนเสียบแน่
“เฮ้ย หมูกู!” เชี่ยพอสแม่งเลววววววววววววววว
มันคีบหมูในโซนผมเฉยเลยอะ มีการมาเคี้ยวตุ้ยๆให้ผมดูอีก เจ็บใจ! ผมเลยเอาคืนมันด้วยการแย่งหมูที่มันวางพักไว้ในจานซะเลย
แถมชิ้นที่ผมแย่งมานั้นใหญ่กว่าชิ้นที่มันแย่งผมตั้งเยอะ หึหึ
“ไอ้แกน มึงไปตักหมูมาเพิ่มดิ๊” ไอ้ทัชสั่งครับ
“ไปเองสิวะ รอบแรกกูก็ไปตักมาแล้ว” เรื่องไรที่ผมต้องเสียสละ? รู้หรอกน่ะว่ากลับมาหมูไม่เหลือแน่ๆ
“ตักตับมาเยอะๆด้วย” อะไรไอ้พอส มึงไม่เกี่ยว
“ชอบกินตับเหรอพี่?” ไอ้ทัชมันถาม เสื่อมสาดๆ แต่คนตอบดันเสื่อมกว่า
“หึหึ ชอบมาก กินได้ทั้งคืน”
เวลาตอบไอ้ทัช มึงไม่ต้องหันมามองหน้ากูก็ด๊ายยยยยยยยยยยยย
ทุกคนหัวเราะคิกคัก ชอบใจที่ไอ้พอสตอบ แม่งงงง สรุปคือกูต้องไปตักตามที่มันสั่งใช่มั้ย
ผมลุกแล้วเดินมาตักที่เดิม เน้นตับที่ใครบางคนอยากแดกไปเยอะๆ ปริมาณ1จานเต็มๆ จนในถาดไม่มีตับเหลือ เอาให้แม่งแดกจนเอียน หมูอีก1จานเช่นกัน ใครใช้กูอีกกูจะเขวี้ยงจานใส่หน้าแล้วบอกให้แม่งมาตักเอง
เดินกลับไปที่โต๊ะ วางจานที่พูนไปด้วยของสดข้างๆเตา ตอนนี้เริ่มแข่งกันว่าใครเตาดำที่สุดแล้วครับ เอ่อ..พวกมึงจะแข่งกันเป็นมะเร็งเร๊อะ?!
“เชี่ยแกน มึงเอามาหมดร้านเลยป่าววะเนี่ย?”
“เออ! ใครแดกไม่หมด กูถีบ!”
น่าแปลกที่ส้มโอไม่ค่อยมีทีท่าว่าจะรุกไอ้พอสสักเท่าไหร่ สงสัยมัวแต่เขินมั้ง เล่นจ้วงเอาๆแบบนั้น
“ส้ม”
“อะไรย่ะ?”
“กินมากๆระวังไปอยู่บนเตานะ”
“สาดดดดดดด แบบกูเค้าเรียกว่าวัยเจริญเติบโตเว้ย เลยต้องแดกเยอะเป็นพิเศษหน่อย”
“เหรอออ”
ฮ่าๆๆ นังส้มหน้าบูดเลยครับ โดนไอ้แทนแซวเข้าให้
“มึงอะ รีบๆแดกเข้าไปเหอะ เค้ามาเลี้ยงปลอบใจมึง ไม่ใช่ให้มึงมานั่งด่าชาวบ้าน”
“คร้าบบบบบบบ”
ไอ้แทนหงอเลย ฮ่าๆๆ
“มึง2ตัว เหมาะกันดีวะ ไม่ลองคบกันเหรอ?”
“พ่องมึงสิแกรนด์ อย่าทำให้กูอ้วกได้มะ กูเสียดายของ”
“เอาตัวเองให้รอดก่อนเถอะ หึหึ”
น่าน..อยู่ดีไม่ว่าดี ปากกูหาเรื่องซะงั้น แต่มัน2ตัวก็เหมาะกันจริงๆนะครับ ไอ้ส้มก็ใช่ว่าจะน่าเกลียด ปากจัดจ้านทั้งคู่ ยิ่งแบบนี้ถ้าได้เป็นผัวเมียกันจริงๆ ลูกหัวปีท้ายปีเลยละ
กินกันไปสักพักก็เริ่มออกอาการ พวกผมแต่ละคนนี่สภาพแบบว่าไม่ไหวแล้ว หน้ามัน ลูบท้อง บนโต๊ะเต็มไปด้วยเศษอาหาร น้ำซุปรอบกระทะเริ่มแปรเปลี่ยนเป็นสีดำ แต่ยังมีคนนึงที่รักษามาดหล่อเก๊กไม่มีหลุด
“มึงจะไปต่อปะวะไอ้พอส” พี่แซคหันมาถามคนที่นั่งข้างๆ แต่ผมได้ยิน มันเหลือบมามองผมนิดหน่อย ก่อนจะตอบไปว่า
“คงไม่ว่ะ วันนี้กูเหนื่อย แถมแดก ‘ตับ’ เยอะซะขนาดนี้ มีหวังกูได้อ้วกกลางร้านแน่”
“กูก็ว่างั้น ฮ่าๆๆ”
ทุกคนลงความเห็นเป็นเสียงเดียวกันว่า ไปแดกน้ำเมาต่อไม่ไหวแล้ว ด้วยสิ่งที่อัดแน่นในกระเพาะ อาจทำให้อรรธรสในการกินเหล้าหมดลงได้ จึงจ่ายเงินและแยกย้ายกันไป เนื่องจากตอนนี้ปาไป5ทุ่ม เพื่อนผู้ชายบางคนก็ไปส่งผู้หญิงก่อนแล้วค่อยทางใครทางมัน
สารถีก็คนเดิม...หลายๆคนคงอิจฉาผมแหละนะ ก็โชเฟอร์เล่นหล่อขนาดนี้แถมรถยังหรูนำเข้าจากนอกอีก
“แกรนด์” ไอ้ทัชมันเรียกผม ขณะที่กำลังเดินไปขึ้นรถไปไอ้พอส
“ไรมึง”
“เดี๋ยววันจันทร์กูเอาเบาะมาให้นะ”
“หะ เอามาไมวะ”
“ก็เก้าอี้ในห้องเรียนมันแข็ง เผื่อมึงจะนั่งไม่ลง กร๊ากกกกกกกกกกก”
“เหรี้ยทัช!”
“ไม่ต้องๆ” มันโบกมือส่ายเชิงปฏิเสธ “ไม่ต้องขอบคุณกู กูมีน้ำใจกับเพื่อนเสมอ ฮ่าๆๆๆๆ”
“คว-!!”
“เดี๋ยวคืนนี้มึงก็เจอ ไม่ต้องเรียกหาบ่อยหรอกไอ้แกนน้อย” ไอ้แทนสมทบ “พี่พอสต้องแวะ7-11ก่อนใช่มะเนี่ย?” คนที่กำลังยืนพิงรถนั้นยิ้มมุมปากก่อนจะตอบไอ้แทน
“ไม่ต้อง ที่ห้องกูมีทุกสีทุกแบบ แต่ขนาดเดียวนะ...หึหึ”
“โว้วววววว พี่กูเจ๋งจริง”
เอออแม่งงงงงงงงงงงงงงงง มีพวกนิ ใช่เซ่!!!
คืนนี้กูกลับเองไม่ต้องพึ่งใครบางคนก็ได้!
ผมเดินไปอีกทาง ไอ้พอสรีบมาคว้าตัวผมไว้
“จะไปไหน?”
“กูกลับเองได้”
“ไม่ต้อง เดี๋ยวกูไปส่ง”
“เอาแล่วๆๆ แกรนด์น้อยงอน โอ๋ๆ แบบนี้ต้องให้พี่พอสปลอบ” ไอ้ทัชเดินไปเปิดประตูแอคคอร์ดคู่ใจ ทิวาเข้าไปนั่งก่อน มันหันมาโบกมือบ๊ายบาย มิวายปากเสียทิ้งท้าย “ผมฝากไอ้แกนน้อยด้วยนะครับ อย่ารุนแรงมากละ มันยังไม่เคย ฮ่าๆๆๆ”
“กูไปละ เดี๋ยววันจันทร์กูเอาของบำรุงมาให้นะ บ๊ายบายยยย” ไอ้แทนก็กวนตีนผมก่อนจะขึ้นรถไปเช่นกัน
“ไปไกลๆตีนกูเลยไอ้เพื่อนเหรี้ยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย”
แม่งทำอย่างกับผมจะต้องเสียตัวให้ไอ้พอสแน่ๆอย่างนั้นแหละ ฝันไปเถอะพวกมึง คอยดู กู..ไอ้แกรนด์ คนนี้เนี่ยละ จะจับไอ้เหี้ยพอสทำเมียให้จงได้!
“หึหึ” คนยืนเก๊กอยู่ข้างรถขำ เสมองไปทางอื่น
“ขำไรวะ”
“เปล๊า...ขึ้นรถเถอะ”
ผมไม่ได้หวังว่ามันจะมาส่งที่หออยู่แล้ว ไม่วายต้องนอนค้างที่คอนโดสุดอลังการของมันอีกแน่ แต่คราวนี้กลับผิดคาด ตึกสูงป้ายทางเข้าคุ้นตาทำให้ผมงง
อะอ่าว กูนึกว่าคืนนี้จะต้องเสียตัว เอ๊ย! จะต้องไปนอนค้างกับมันที่คอนโดซะอีก
ทำไมผมดูใจง่ายจังวะ ใครจะพาไปค้างไหนก็ไปหมด เห้อออ
“ไปขนของที่จำเป็นมา”
“หะ? อะไรของมึง” มันจอดรถ ผมหันไปมองอย่างงงๆ
“ตั้งแต่นี้เป็นต้นไปมึงต้องย้ายมาอยู่กับกู”
เห้ยยยยยยยย กูลูกมีพ่อมีแม่นะ ขอก่อนสิ เอ๊ย! ไม่ใช่ๆๆๆๆ จู่ๆจะให้กูย้ายเลยเนี่ยนะ แม่งบ้าเปล่า
“ไม่ไปโว๊ย มึงใช้ส้นตีนไรคิดเนี่ย” ผมโวยวายใหญ่
“งั้นก็ไม่ต้องขึ้นไปเอาของแล้วสัด” ไอ้เหี้ยพอสมันออกรถทันที
อ้าว เฮ้ยยยยยย
ทำไมกูไม่ลงรถวะแม่งงงงงง
คนขับกลับรถย้อนไปตามเส้นทางเดิม
“เหี้ยเหอะ” ผมสบถเบาๆ แม่งเอาแต่ใจชิบหาย สั่งได้สั่งดี
ทำไมรู้สึกว่ารถมันแล่นขึ้นเรื่อยๆวะ...ถนนโล่ง? ก็โล่งนะ แต่ ... เชี่ย!
ผมเหลือบไปมองดูเข็มไมล์ แตะที่180กิโลเมตรต่อชั่วโมงครับ เออกูรู้ว่ารถมึงแรง แต่ช่วยใช้สมองคิดหน่อยเถอะว่านี่มันถนนทางหลวง ไม่ใช่สนามแข่ง เดี๋ยวพ่อได้ตามจับหรอก อีกอย่างกูว่ากูได้ถึงนรกก่อนถึงที่หมายแน่ๆ
“สัด รีบเหรอ ช้าๆดิวะ เดี๋ยวได้ลงนรกคู่” มันไม่ฟังผม ยังเหยียบด้วยความเร็วเท่าเดิม
RRRRRRRRRRRRRRRRRRR
ไอโฟนที่วางข้างๆหน้าจอกระพริบ แสดงถึงคนโทรเข้า ของคนที่กำลังขับอยู่ครับ หวังว่ามันคงไม่คิดสั้นรับนะ...
“ว่าไง”
เออมันคิดสั้น -*-
แต่ยังดีที่ชะลอความเร็วลง มือนึงจับพวงมาลัย อีกมือก็แนบไอโฟนไว้กับหู มันรู้บ้างมั้ยเนี่ยว่ามีอีกชีวิตที่ฝากฝังไว้กับมึงอยู่ ปากก็คุย สายตาก็มองเส้นทาง ไม่นานนักก็ถึงคอนโดมัน
ขอบคุณที่ทำให้ผมถึงที่หมายอย่างปลอดภัย
ผมกับมันเดินเข้ามาในลิฟท์ มันยังไม่วางสาย จากลักษณะการคุย ทำให้ผมเดาได้ไม่ยากว่ามันกำลังคุยกับพิธีกรสาวคู่ขวัญตอนจัดการประกวดดาวเดือนที่ผ่านมาไม่กี่ชั่วโมง
สำคัญมาก จนต้องรับสายขณะขับรถ?
ทั้งๆที่การคุยมันออกจะไร้สาระ หาใจความสำคัญไม่ได้เลยสักนิด
เอาเถอะ แม่งจะคุยกับใครก็ไม่ใช่เรื่องของผมอยู่แล้ว
เมื่อเข้ามาในห้องผมไม่พูดพร่ำทำเพลงเข้าไปในห้องน้ำ เพื่อทำความสะอาดร่างกายทันที ผมอาบน้ำไม่นานก็ออกมา พบว่ามันยังคงแนบโทรศัพท์ไว้กับหู ชำเลืองมองหน่อยๆตอนผมออกจากห้องน้ำ
คุยให้ถึงพรุ่งนี้เช้าเลยนะสัด! กูนอนละแม่ง วันนี้เจอกันทั้งวันไม่พอรึไงวะ
หรือจะเป็นแฟนกัน...?
แต่ถ้าเป็นแฟนกันจริงๆผมต้องรู้จากนังส้มโอแล้วสิ คงอาจจะกิ๊กกันอยู่ก็ได้มั้ง
ผมพลิกตัวคว้าผ้าห่มผืนหนามาคลุมถึงคอ แต่ยังไม่ทันจะหลับตา เสียงประตูที่ได้ยินทำให้ผมสะดุ้งเล็กน้อย ผมเงี่ยหูฟังว่าไอ้คนที่เข้ามานั้นกำลังทำอะไร มันคงวางสายแล้ว ไม่มีเสียงคุยเล็ดลอดให้ได้ยิน
“เฮ้ยยย”
ไอ้เหี้ยพอสมันดึงผ้าห่มครับ ตัวผมเลยไม่มีอะไรคลุมอีก
“สัด เล่นไรเนี้ย กูจะนอน”
“จะเล่นผีผ้าห่ม” ตอบได้หน้าตายมาก
“เล่นไปคนเดียวเหอะ แม่งงงง” กูหงุดหงิดแล้วนะสัด
“แต่เกมนี้มันต้องเล่น2คนวะ”
ผมยันตัวลุกขึ้น กะจะไปนอนที่โซฟา เพราะถ้าอยู่ในนี้ต่อไปผมคงไม่ได้นอน
“ก็ไปเล่นกับพี่แคทสิ ยุ่งไรกะกู” คนฟังชะงักเล็กน้อย เผยยิ้มเจ้าเล่ห์ที่มันชอบทำเป็นประจำ
ไอ้รอยยิ้มแบบเนี้ยแหละ...ที่ไม่น่าไว้วางใจ แถมยังทำให้ผมรู้สึกว่าห้องนี้มันเหมือนห้องเชือดยังไงก็ไม่รู้ อยู่ไม่ได้แล้ว...
ผมกระโจนจะไปคว้าลูกบิดประตู แต่ยังไม่เร็วพอ ไอ้พอสมันรวบเอวผมไว้ได้ทันจากด้านหลัง จูบเบาๆที่ใบหูแล้วพูดว่า
“จะไปไหน..? .. ทำไมชอบหึงนักห๊ะ?”
“ใครหึงมึงวะ..ปล่อย กูจะไปนอนข้างนอก” ผมพยายามแกะมือมัน แต่มันคงติดกาวตราช้างไว้ แน่นไม่มีหลุด
“กูกับแคทแค่เพื่อนร่วมงาน....ไม่มีอะไรไปมากกว่านั้น....มึงไม่อยากได้ยินหรอ?”
“อะไร?” คิดว่าแก้ตัวง่ายๆแล้วผมจะเชื่อรึไงวะ?
“ก็ตอนที่เลิกงานอยู่ในรถนั่นไง”
“ไม่อยากรู้แล้วสัด ปล่อย!”
“ไม่ปล่อย...กูปล่อยมึงมานานแล้วแกรนด์”
ต่อด้านล่าง
-
เฮือกกก!!
ลมหายใจร้อนๆที่ไล่ตามต้นคอพร้อมเสียงกระซิบทำเอาผมขนลุกซู่ เท่านั้นยังไม่พอมือของมันล้วงเอามาใต้ชายเสื้อ ลำตัวโอบกอดผมจากด้านหลัง มันให้ความรู้สึกอบอุ่น และกำลังเรียกร้องอะไรบางอย่าง
มือทั้ง2ข้างจับตัวผมให้เผชิญหน้า เพียงแค่ตาสบตาผมก็แทบไม่มีแรงจะยืน ในสายตามันมีแต่ผมเพียงคนเดียว เปลือกตาผมค่อยๆปรือลงพร้อมกับใบหน้าของอีกฝ่ายที่เข้ามาใกล้ จนริมฝีปากแนบชิด
กลีบปากเนียนนุ่มที่ขบเม้มสลับกับดึงดูดทำให้ผมชอบที่จะจูบกันมัน ต่างฝ่ายต่างผลัดกัน ไม่มีใครยอมใคร รู้สึกพอใจที่สามารถทำให้มันครางเบาๆในลำคอได้
ผมค่อยๆถอนริมฝีปากออก ไม่ต้องมีคำพูดใดๆก็รับรู้ได้ว่ามันต้องการผม พอๆกับที่ผมต้องการมัน
ตึง!
ผมผลักมันให้แนบกับผนังห้อง แกะกระดุมเสื้อเชิ้ตที่มันสวมอย่างใจเย็น ใบหน้าคลอเคลียบริเวณซอกคอและใบหูไม่ยอมห่าง ไม่ลืมที่จะขบเม้มเป็นระยะๆ ใบหน้าหล่อได้รูปหันเอียงเพื่อให้ผมไซร้ได้ถนัด มือผมไล่แกะกระดุมมาจนถึงเม็ดสุดท้ายแล้ว แผงอกล่ำน่าสัมผัสทำให้ผมไม่รอช้าใช้ลิ้นลากไปตามแนวกล้ามเนื้อ เม็ดสีชมพูเล็กๆทั้ง2ข้างแข็งเป็นไต เห็นแล้วอดไม่ได้ที่จะนำลิ้นไปตวัดรัวเร็ว
“อืออออ...” เสียงครางในลำคอบ่งบอกว่าเจ้าตัวเริ่มที่จะทนไม่ไหว
กลางลำตัวของคนที่ผมกำลังปรนเปรอให้นี้เริ่มแข็งตัว ผมจงใจเบียดและใช้ขาข้างขวาแทรกเข้าไปตรงกลาง ขยับเขยื้อนเล็กน้อย ให้เนื้อผ้ากางเกงเสียดสีกับน้องชายของมัน
“แกรนด์...”
“ครับ?”
“แบบนี้พี่ก็ชอบนะ...แต่พี่อยากทำให้แกรนด์มากกว่า”
พูดจบก็ไม่รอความเห็นใดๆจากผมเพราะปิดปากผมด้วยจูบอันร้องแรงอีกครั้ง ยันตัวเองออกมาจากผนัง ค่อยๆดันผมจนล้มลงกับเตียง
ตุบ!
ชิบหายละ! ทำไมกูเห็นเค้าลางว่ากูจะต้องอยู่ในตำแหน่งผู้หญิงวะเนี่ย?
ร่างใหญ่โถมตัวลงมา ไม่เปิดโอกาสให้ผมได้ท้วงถามใดๆทั้งสิ้น จัดการถอดเสื้ออย่างรวดเร็ว ฝ่ามือ นิ้ว ลิ้น ปาก จมูก ผู้ชายคนนี้สามารถใช้อวัยวะเหล่านี้ทำหน้าที่ได้อย่างคุ้มค่า จนผมอ่อนระทวย ไร้เรี่ยวแรง ยากที่จะต่อต้าน ปล่อยให้คนที่กำลังทาบทับได้ทำตามใจชอบ
ยอดอกผมถูกครอบครองด้วยริมฝีปากหนา ที่ตอนนี้กำลังดูดดึงราวกับเด็กทารกกำลังกินนมแม่ มือไม่ละเลยส่วนล่าง กระตุ้นจากภายนอกยังทำเอาผมแทบคลั่ง
ไอ้พอสมันรู้จุดอ่อนผมหมดทุกที่
มันปลดปล่อยความอึดอัดให้โดยการถอดทุกชิ้นที่เหลือ ผิวหนังกระทบกับความเย็นของเครื่องปรับอากาศ แต่ไม่นานนักอุณหภูมิในกายก็สามารถทำให้ผมร้อนจากฝีมือของมัน แกรนด์น้อยตั้งเด่นต่อหน้า ผมอดไม่ได้ที่จะหนีบขา ก็มันเล่นจ้องซะ...
“อย่าอายพี่นะครับ”
มันปลอบโยนด้วยคำพูดที่หวานหู มือทั้ง2ข้างค่อยๆแยกขาผมออกจากกัน มันไม่ได้ฝืนผมเลย สุดท้ายผมก็อ้าขาอย่างเต็มที่ มือหนากอบกุมน้องชายผมไว้ด้วยมือเดียว ค่อยๆรูดขยับขึ้นลงอย่างเชื่องช้าสลับกับเร็วเป็นจังหวะ
“อ๊ะ...พะ..พี่พอส...”
“ว่าไงครับ?”
“อ๊ะ..อ๊า...จะ..จูบ”
ไม่เหลือแล้วความอาย ยันตัวขึ้นมาเพื่อรับจูบได้อย่างถนัดหนี่ ตอนนี้ผมอยากจูบมัน ผมชอบที่จะได้จูบกับริมฝีปากนี้ ซึ่งคนโตกว่าทำให้ตามคำขอ ขณะที่มือก็ยังรูดขึ้นลง เพิ่มความเร็วมากขึ้น
“อ๊ะ...” ไอ้พอสปล่อยริมฝีปาก ให้ผมได้ส่งเสียงที่น่าอายออกมา มันเคลื่อนใบหน้าได้รูปที่ไปแก่นกลางผม กระทำในสิ่งที่ผมไม่คาดคิด
ริมฝีปากที่จูบกับผมเมื่อครู่ บัดนี้ได้ครอบครองน้องชายผม ไม่มีการรังเกียจ ซ้ำยังเลียไปทั่วบริเวณ ทั้งพวงไข่แฝด ลำแท่งที่ตั้งตรง จนถึงปลายยอดที่มีน้ำปริ่มๆ
“มะ..ไม่...อย่าทำ...อ๊ะ...” ผมพยายามห้ามแต่ไม่เป็นผล
มันไม่สนว่าผมจะทรมานจากการกระทำแบบนี้มากแค่ไหน ลิ้นร้อนไล่โลมเลียหนักหน่วงมากขึ้น ริมฝีปากดูดห่อสลับกับมือที่รูดขึ้นลง
“อะ..พี่พอส...ออกไป...อ๊ะ......” ผมพยายามเตือนมัน แต่กลับได้ผลตรงกันข้าม คนที่กำลังมอบความเสียวซ่านและความสุขเร่งมือมากขึ้น
“อะ..อื้อ...อ๊า.....” ในหัวสมองขาวโพลน ปลดปล่อยน้ำขาวขุ่นไหลทะลักออกมา มือหนารีดจนหมด ไหลไปตามง่ามขา หน้าท้อง รวมไปถึงบนลำตัวแกร่ง
ไอ้พอสดูท่าจะพอใจที่ทำให้ผมเสร็จได้ ผมขยับตัวหนี
“จะไปไหนครับ ?” มันยิ้มทั้งๆที่กำลังถอดกางเกง
“เอ่อ...คือ...จะไปล้างตัว...” ผมที่เขยิบหนี มันก็ขยับเข้ามาเรื่อยๆด้วยร่างกายเปลือยเปล่า ไร้อาภรณ์ใดๆ กลางลำตัวมันพองโตอย่างน่ากลัว
ถึงแม้จะเคยเห็นมาแล้ว...แต่อีแบบนี้ ดูยังไงๆก็ไม่ชิน
“เดี๋ยวก่อนสิครับ...แกรนด์จะปล่อยให้พี่เป็นแบบนี้เหรอ” ไอ้พอสมันยืดตัวขึ้น มังกรน้อยของมันมีเลือดคั่ง ไม่อยากจะยอมรับแต่ก็ต้องขอชมว่าแก่นกายมันสวยน่าดูด แต่ไอ้การที่มันชี้น้องชายตัวเองแบบนี้ไม่อายก็เกินไปหน่อยนะ
แม่งจะหน้าด้านเกินไปแล้ว!!
“คือ...อ๊ะ...” ผมหลับตาปี๋ เมื่อคนที่ไม่ยอมปล่อยผมไปง่ายๆหันมากอบกุมน้องชายผมอีกครั้ง ริมฝีปากไม่ว่างเพราะกำลังสร้างจิตรกรรมบนตัวผม
ผมล่ะเกลียดความรู้สึกที่ไวแบบนี้ของตัวเองจริงๆ เพียงแค่สัมผัสเล็กน้อย แก่นกลางผมก็ตื่นตัวอย่างง่ายดาย
จากนั้นมันก็จับเอาแกรนด์น้อยกับมังกรพอสให้ชนกัน ถูไถเสียดสีจนเปลือกนอกที่ห่อหุ้มรูดขึ้นลงตามที่ขยับ แท่งเนื้อทั้ง2ต่างแข็งขืน ไม่ยอมถดถอยง่ายๆ
มันพลิกตัวผมให้คว่ำลง โดยที่เข่าชันไว้และแยกออกจากกัน เหมือนมันจะรู้ว่าผมกลัว เลยโน้มลงมาแนบชิด กระซิบเบาๆที่ข้างหู
“ไม่ต้องกลัวนะครับ”
ถึงจะพูดแบบนั้น แต่ของเหลวเย็นๆเป็นเมือกที่ปากทางเข้านั้นไม่ได้ทำให้ผมชื้นใจเลยสักนิด มือหนาบีบบั้นท้ายผมอย่างเต็มมือ รูดรั้งแก่นกายของผมก่อนจะเคลื่อนย้ายมายังช่องทางอีกครั้งและสอดแทรกนิ้วเรียวเข้าไป
“อึก...”
“ผ่อนคลาย อย่าเกร็งนะครับ”
จุกจนร้องไม่ออก
รู้สึกได้เลยว่าในตัวมีสิ่งแปลกปลอมพยายามที่จะเข้ามา ถึงแม้จะมีสารหล่อลื่นช่วยก็ตาม มันไม่ได้ง่ายเหมือนที่คิด ไอ้พอสยังพยายามที่จะดันนิ้วเข้ามาให้ลึกที่สุด มืออีกข้างก็ยังคงขยับขึ้นลงเพื่อให้ผมมีอารมณ์ ปากก็ไล่จูบหลังผมไปทั่ว
เมื่อคุ้นชินแล้วนิ้วที่2ก็ตามมา คราวนี้ผมพยายามปรับตัวเองไม่ให้เกร็ง ซึ่งก็ได้ผล นิ้วเรียวของมันเข้ามาง่ายมากขึ้น
“น่ารักมากครับแกรนด์”
ชมกูแต่นิ้วมึงอย่าควงข้างในแบบนั้นได้มั้ย...เหี้ยเอ๊ยยยย
“อ๊ะ..อ๊ะ...อย่า...อ๊ะ..”
เหมือนนิ้วมันโดนจุดกระตุ้นด้านใน ทั้งควงทั้งคลึง ผมรู้ดีกว่าเพียงแค่2นิ้วมันไม่พอสำหรับมังกรของไอ้พอสแน่ แต่ถึงอย่างนั้นก็อดนึกไม่ได้ว่าถ้าหากเปลี่ยนจากนิ้วเป็นของๆมัน..เข้ามาในกายผม...จะเป็นยังไง
มันถอนนิ้วออกไป รู้สึกโล่งทันที แต่บางสิ่งบางอย่างที่ทั้งใหญ่ทั้งร้อนนั้นกำลังจ่ออยู่ที่ทางเข้า
“พร้อมนะครับ”
แก่นกายของไอ้เหี้ยพอสพยายามที่จะดันเข้ามา
“โอ๊ย! เจ็บ...อึก..เจ็บ..เอาออกไป”
เหมือนร่างกายจะแตกเป็นเสี่ยงๆ
มันไม่ฟังผมสักนิด หน้ามืดตามัวดันทุรังเอาของๆมันเข้ามาในตัวผม อารมณ์กามหายไปหมด เหลือเพียงแต่ความเจ็บที่แล่นเข้ามา
เหมือนคนร่างสูงจะรู้ จึงเลื่อนมือมากอบกุมน้องชายผมและขยับอย่างรัวเร็ว อารมณ์ตัณหากลับมาอีกครั้ง พร้อมๆกับที่น้องชายมันเข้ามาในตัวผมจนมิดลำ มันพักไว้อย่างนั้นไม่นาน ก็เริ่มขยับสะโพก
ถึงแม้จะเจ็บแต่ความเสียวมันมีมากกว่า
“อ๊ะ...อ๊ะ...พี่พอส..อ๊ะ” ผมหลุดเสียงน่าเกลียดออกไปตามจังหวะที่มันกระแทก ผมหลับตาพริ้ม จินตนาการถึงน้องชายมันที่กำลังซอยเข้าออกถี่อยู่ตอนนี้
“ฮื้อ..ฮ้า...แกรนด์...”
ยิ่งได้ยินเสียงมันเรียกชื่อไปพร้อมๆกับเสียงหอบหายใจก็ยิ่งทำให้ผมเกิดความกระสันต์ อยากจะลุกไปขย่มเอง แต่ติดที่ว่าตอนนี้ไอ้พอสก็เร่งเครื่องเต็มกำลังและมันคงซอยถี่ไปมากกว่านี้ไม่ได้แล้ว
“อ๊ะ..อ๊ะ...อ๊า..”
“แกรนด์...แฮ่ก..อะ..”
“ระ..เร็วอีก..แรงอีก...อ๊ะ..อ๊า...”
เสียงร้องครางสลับเรียกชื่ออีกฝ่ายยิ่งดังมากขึ้นตามความเร็วเสียงเนื้อที่กระทบดัง ‘พั่บๆๆๆๆ’ จนในที่สุด...
“อ๊า..”
“ฮ้า....”
น้ำขาวขุ่นพุ่งออกมา ผมรู้สึกได้ถึงน้ำอุ่นๆภายใน ทั้งที่ผมปล่อยออกมาและไอ้พอสมันปล่อยในตัวผม ไอ้พอสโน้มตัวทับผม ซึ่งผมก็ไม่มีแรงต้าน ยอมให้มันนอนทับทั้งๆที่แก่นกายยังเชื่อมกันอยู่นั่นแหละ
มือหนาเลื่อนมาประสานกับมือผมอย่างนุ่มนวล
“แกรนด์เป็นของพี่แล้วนะ....แล้วพี่ก็เป็นคนที่หวงของมากๆ” จูบเน้นย้ำที่แผ่นหลังชื่นเหงื่อ ตีตราประทับเป็นเจ้าของ “แล้วก็รีบปรับตัวให้ชินด้วยนะ ขืนยังรัดแน่นแบบนี้พี่ได้แตกอีกรอบ”
โอ๊ยยยยยย จะพูดให้กูอายทำไมเนี้ยยยยยยยยยยย
“ปรับตัวยังไงวะแม่งงงง” ผมบ่นเบาๆ หารู้ไม่ว่าไอ้คนที่กำลังซบหลังนั้นเผยยิ้มเจ้าเล่ห์อีกครั้ง
“ก็ปรับโดยการทำบ่อยๆไง..ปะ..อาบน้ำกัน..”
ม่ายยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย
ไอ้หื่นอย่างมันกว่าจะปล่อยผมให้ล้างเนื้อล้างตัว ทำความสะอาดช่องทางได้ก็เล่นเอาหมดแรง ยังดีที่ช่วยพยุงออกมาจากห้องน้ำ ต้องขอบคุณมันใช่มั้ย? ว่าแต่ไอ้พอสมันไปเอาเรี่ยวแรงมาจากไหนวะ โด๊ปยามารึไง
แต่ที่ผมรู้แน่ๆคือไอ้เหี้ยพอสมันชอบ ‘กินตับ’ จริงๆครับ
โปรดติดตามตอนต่อไป
:pighaun:
ไม่พูดไรมาก คนแต่งอาย
:o8:
ซะที่ไหน! กร๊ากกกกกกกก
สมใจกันแล้วอะสิ หึหึ ไม่อยากตัดตอน เอาไปเต็มๆ กับ 10 หน้า A4 ในเวิร์ด
ปั่นเมื่อคืน ถึงตี3!! หยุดไม่ได้ด้วย แม่งค้าง!! 5555+ ต้องให้จบ
ชอบไม่ชอบยังไงก็คอมเม้นต์ กดบวก กดเป็ด ด้วยเด้อ
เป็นกำลังใจในตอนต่อๆไป
ไอ้น้องแกรนด์เสร็จพี่พอสแล้วก็อย่าเพิ่งทิ้งกันนะ T______T
ยังโหวตกันได้อยู่นะคะ
กด 1 The Special Side
กด 2 The Dark Side
ชื่อตอนเกรียนเบาๆ 555+
-
ชอบ !!!!
ป่ะ ไปคุยกันบนเตียงเลย *0*
รออ่านต่อจ้า
-
เสร็จพี่พอสจนได้นะแกรนด์
-
ตายๆๆๆ
:o8:
-
อยากกินตับพี่พอส กร๊ากกกกกก
-
อร๊ายยย ตับ
-
น้องแกรนด์ เฮ้อ :o12: :o12:
-
:m25: :m25: :m25: :m25: :m25:
ในที่สุดแกรนน้อยก็เสร็จเจ้ามังกร :mc4: :mc4:
-
สุดท้ายก็ ... :z1: :z1: :z1:
แต่.. โถถถถพี่วอร์มมมมมมม :sad4: :sad4:
-
โอยยยยยย :m25:
ขอบคุณมากค่าาาาา เรียบร้อยโรงเรียนพอส
:o8:
-
เขาก็ชอบกินตับ แต่ไม่มีวาสนาได้กินตับน้องแกรนด์น้อยเหมือนพี่พอสหรอกนะ :haun4:
ยังไม่ทันเป็นแฟนกัน ข้ามขั้นเป็นผัวเมียเรียบร้อยแล้ว :laugh:
แต่แบบนี้เราก็ชอบ :haun4:
-
เสร็จพี่พอสจนได้ สงสารพี่วอร์มอะ :sad4:
-
และแล้วก็เสร็จพี่พอสจนได้
ต่อไปก็จะหวานกันแล้วใช่ไหมค่ะ อยากให้แกรนด์อ้อนพี่พอสเยอะๆ
-
:m10: :m10: :m10: :m10:
ตับ ตับ ตับ
ในที่สุดแอร๊ยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย พูดไม่ออก แต่ กรี๊ดดดดดดดดดดดดด ฟินนาเล่
-
โอ๊ย ในที่สุด ในที่สุด ในที่สุดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด
แกนเอ๊ยยยยยยยยยยยยยยยยย หุหุฮ่าๆๆๆ
รออ่านต่อ อุอิ
-
:pighaun: :pighaun: :pighaun:
-
:m2:
ฟินที่สุด
ไม่เสียแรงที่รอคอย :m25:
-
พี่พอสแรง แต่น้องแกรนด์ร้อนแรงกว่า
-
:z1: :jul1:
-
เลือดกระฉูดมาก ในที่สาุดน้องแกรนด์ก็ตกเป็นเมืองขึ้นพี่พอส
-
โอ้วววว :pighaun: :pighaun: :pighaun: :pighaun:
-
ในที่สุดก็เสร็จพี่พอส :o8:
แกรนด์แอบแรงอ่ะจะขึ้นขย่มเองด้วย
ตอนนี้ บวกเป็ดให้ค่ะ ฟินมาก :กอด1:
-
โดน โดนแล้วแหล่ะ 555+ สมใจซักกะที ลุ้นซะ แกรนด์น้อยเสร็จพี่พอสแล้วเย้ :jul1: :jul1: :oo1: :oo1:
แต่สงสารพี่วอร์มอะ รักพี่เสียดายน้องไงไม่รู๊
ขอบคุณมากๆๆ ค่ะ :L1: :pig4: :L1:
-
นอนกองกลางเลือด
-
แล้วผู้หญิงคนนั้นยังไงกันแน่พอส ไม่พูดอะไรสักอย่างแบบนั้นแล้วยังทำแบบนับกับแกรนด์อีก
-
กรื้ดดดดในที่สุด หึๆ
แกรนด์เป็นของพี่แล้วนะครับ อ๊ากกเขิน >//////<
-
:m25: อ๊ายยยย เค้าได้กันแล้วล่ะเธอออออ :haun4:
-
อ๊ายยยย *0* น้องแกรนเรียบร้อยมหาลัยพี่พอสไปแล้ว
เป็นตอนที่ฟินๆสุดเลยคะ
ชอบเรื่องนี้รักคนแต่งที่สุดคะ จ๊วบ*0* หนึ่งทีคะ
-
:pighaun: :haun4: :jul1:
-
โฮ่ ! สงสัยกินตับกับแกรนด์จะอร่อยจริงๆ -.,-
ติดใจละสิท่า
รออ่านต่อจ้า
-
เค้าได้กันแล้ว :impress3: :impress3:
-
:pighaun: :pighaun: :pighaun: :z1: :z1: :z1:
ยินดีกับพี่พอสด้วยค่ะ ได้แกรนด์เป็นเมียสมใจ กร๊ากกก o13 o13
ขอหอมแก้ม ทัชและแทน ซักฟอดดดดดด :impress2: :impress2:
-
แกรนด์น้อยเสดพี่พอสแล้วววว :pighaun:
อย่างนี้หมอนของทัชคงไม่เป็นหม้ายแล้วสิ :laugh:
-
เค้า เค้า...กันแล้ว! แกรนด์น้อยเสร็จพี่พอสจนได้ เขินอ่ะ~
-
แกรนด์น้อย เป็นของพี่พอสแล้ว ต้องเชื่อฟัง รู้มั้ย :really2: :really2:
ต้องทำบ่อยๆ จะได้ชิน :haun4: :haun4: :haun4:
-
:-[ อ่านรวดเดียวก็เจอะแกรนด์น้อยเสร็จพี่พอสเลย แกรนด์เอ๊ย ปากแข็งชอบเค้าหึงเค้ากว่าจะรู้ตัว :z2:
พี่พอสขา ขอหวานๆอยากเห็นคนเขินนนนนนนนน
กดโหวต 1 ค่ะ
-
ตับน้องแกรนด์โดนกินซะแล้ว
-
ตอนนี้พี่พอสเค้าสุดคุ้มจริง ๆ ค่ะ ก็ทั้งกินตับหมู ทั้งกินตับแกรนด์ สุดยอดอ่ะพี่ o13
ในที่สุดเค้าก็เป็นของกันและกัน และพี่พอสย้ำว่าหวงของมากกกกก ต่อไปแกรนด์น้อยจะกระดิกกระเดี้ยตัวได้มั้ยนิ
แค่ทุกวันนี้ก็กระเตง ๆ กันไปทุกวันทุกเวลาอยู่ละ...พี่วอร์มขราตัดอกตัดใจซะนะคะ
ขอบคุณค่ะ
-
พี่ พอส กิน ตับ เยอะ จริง อะไร จริง
:oo1: :oo1: :oo1: :oo1: :oo1: :oo1: :oo1: :oo1:
อิอิอิ
o13 o13 o13 o13 o13 o13 o13
มา ต่อ หวานๆ กวนๆ นะ
:impress2: :impress2: :impress2: :impress2:
อร๊ายยยย เขิลลลลลล
:-[ :-[ :-[ :-[ :-[ :-[
-
ลัดขั้นตอนนะ ข้ามขั้นที่สุดอ่ะคู่นี้
:กอด1:
-
โอยย เสดไปซะแล้วน้องแกรนนน หมอนของทัชคงต้องได้ใช้จริง
พี่พอสอย่าลืมมาเคลียร์ให้น้องแกรนหายข้องใจด้วยนะคะ หุหุหุ
ปล อยากได้หวานๆจะกมาเลยคะ
ปล 2 กดโหวต 2
-
พี่พอสโดบตับ เเหงมๆ เลยจัดน้องเเกรน ตับเน้นๆ :laugh:
อยากให้ ทัช คู่กับ เเทน เง้อออออ
สู้ๆนะจ้ะ คนเขียน + เป็ด จุ๊บๆ :L2:
-
:pighaun:
-
เห็นชื่อตอนก็ขำก๊าก
ตกลงพี่พอสชอบกินตับ
แล้วน้องแกรนด์ก็ถูกกินตับไปเรียบร้อย ฮี่ฮี่
-
:mc4:เย้ในที่สุด
น้องแกรนด์ก็เสร็จพี่พอสจนได้ o13
ไปเรียนนี่มีโดนล้อแน่แกรนด์น้อยเอ้ย...ขนาดยังไม่เสร็จ...เพื่อนยังล้อซ้า :m20:
-
อร๋ายยย แกรนด์เสร็จพี่พอสจนได้
-
พี่พอสชอบตับ !! :impress2:
-
กินตับ ๆ ๆ ๆ~
รอการกินตับครั้งต่อไปอยู่นะคร๊าบ~555
-
ง่า โดนกินตับไปซะแล้ว สมพรปากเพื่อนๆจริงๆเลย
แต่แกรนด์ก็ดูไม่ได้ขัดขืนเลยนะ
งี้ก็ได้ฤกษ์ย้ายมาอยู่ด้วยกันอย่างเป็นทางการแล้วสิ
-
ตอนนี้ชอบทัชกับแทนมากๆ แซวได้กวนเชียวคะ
แอบเขินพี่พอสอะแหมพูดเพราะๆล้วคนอ่านอย่างเราใจสั่นนะเนี่ย
แต่จะบอกว่าแอบสงสารพี่ววอร์มอะ ...
(คนเขียนเก่งจังอะปั่นถึงสีตามเลยอะ ระวังสุขภาพด้วยนะคะ นักอ่านเป็นห่วงนะ ^^)
-
เสร็จพี่พอสไปแล้ว คนอ่านก็เลือดพุ่งตามระเบียบ :m25:
-
:m25:
-
กรี๊ด!!! ตับๆๆ อร่อยอ่ะ อิๆๆๆ
-
อัยย่ะ เรียบร้อยไปและ
-
:mc4: จุดพลุ ปุ้งๆๆ แกรนด์น้อยหนูมีซะมีเป็นตัวเป็นตนแล้วนะลูก แอร๊ยยยย :o8: :o8:
กด1 2 กร๊ากกกกกกๆๆๆ
-
ในที่สุดแกรนด์ก็... :m25:
โหวต Dark Side เจ้าค่ะ :กอด1:
-
วันนี้ที่รอคอย หุๆ
-
กรี๊ดดดดๆๆๆๆได้กันแล้ว
ชอบบบๆ
-
เอาไปเลยเอาไปเอาใจเราไปได้เลย โอ้ยเลือดทะลักฮอตมากกกก ร้อนจนเอาไม่อยู่
เห็นทีเพื่อนน้องแกรนต้องหอบกระเช้ามาเยี่ยมเพื่อนแล้วล่ะ
-
เกรียนน้อยออกเรือนแล้ว เอ้า จุดพลุ
-
ในที่สุด! พี่พอสก็ได้กินตับ เลิศ!
ยาวถึงวันจันทร์แน่ๆ
บวกเป็ดให้ค่าาาา
-
:jul1: :jul1: :o12: :o12: :o12:
-
สารภาพกันคืนแรกพี่พอสก็แปลงร่างเป็นปอบหยิบ
กินตับน้องแกนวะแล้ว อิอิ
-
เมื่อไหร่มาต่อออ :z3: :laugh: :impress2:
-
อั้ยยะ !!!
กินตับบบบบบบบบ
-
อ่านรวดเดียวเลยคะ หมกมุ่นมาก5555
อั่ยยะ คือ ตอนeat liverเนี่ย กำลังกินข้าวอยู่ พออ่านแล้วปากมันค้าง กินต่อไม่ได้เลยอ่ะ!!!
ไม่รู้จะเมนต์ไร แกรนต์เกรียนเมพ แรกๆหลงตัวเองจัด หลังๆไม่ เพราหลงพี่พอสอยู่
พี่พอสแม่งหล่อ หล่อ หล่อ ตอนแรกเราจิ้นไว้ดาร์กกว่านี้ แต่พอเจอPause sideไปเลยเปลี่ยน ว้าย น่ารักนี่หว่า!
พี่วอร์ม แม่ง หล่อแล้วยังแมน โดนใจน้องมากไอ้พี่!แอบเชียร์พี่วอร์มนิดๆ แต่ว่าเขาจะลงกับน้องซับน้ำ(ตา)สินะ อั๊ย!
ทัสแทน แม่เอ๊ย อยากเชียร์ให้ได้เสียกันเองมากอะ!!!เอาชะนีออกไปได้ไหม?!!!(ทิวา เราขอโทษ แต่ความวายมันเร่งเร้า!)
ส้มโอ กิ้ง เมฆ พี่รอย พี่โกเม่ บลาๆๆๆ ชอบหมดอะ!
ถามคะ คนแต่งอยู่วิศวะใช่ไหม?ละเอียดมากอ่ะ!
ปล.เขาeat liverกันไปละ สงสารพี่วอร์มมมมมมมม
-
เรื่องนี้สนุกกกกกกกกก
เพิ่งมาอ่านค่ะ อิอิ อ่านแล้วรู้สึกคุ้นๆๆๆ ฮ่าๆๆๆ
พอดีเราเป็นสาวเศรษฐศาสตร์น่ะค่ะ คริคริ แต่จบมาแล้วสองปี :o8:
เพิ่งรู้ว่าเค้ามีการขโมยคัทข้ามคณะแบบนี้กันด้วย 5555
สนุกมากๆค่ะ เป็นกำลังใจให้นะคะ :กอด1:
-
:oo1:โอ้แกรนด์เสร์จพอสแล้วหรอจ๊ะเนี่ย .อุ๊ยตายพรุ่งนี้ต้องนั่งเบาะรองจริงๆหรอ ห้าๆ
-
20 - Addicted to you (1)
ผมตื่นขึ้นมาในยามสาย เพราะอาการปวดเอว ระบมไปทั่วทั้งร่าง หันไปมองคนข้างๆที่ยังไม่รู้สึกตัว เมื่อคืนกว่าจะได้นอนกี่โมงนะ? ตี3หรือว่าตี4? ไอ้พอสมันอึดมาก ไม่ยอมพอ แต่ผมเนี่ยสิ...
แหมหลับสบายเชียวนะมึง กูนี่แทบลุกไม่ไหว
ผมดึงมาห่มให้คลุมถึงคอ พลิกตัวเล็กน้อย เอามือที่เกาะบนเอวออก แต่ไม่วายมือนั้นก็กลับมาวางที่เดิม ซ้ำยังดึงตัวเข้าไปหาอีก
“อืม..จะไปไหน” มันตื่นแล้ว พูดเสียงงัวเงีย
“เปล่า”
ริมฝีปากใครบางคนสัมผัสที่หัวไหล่
“นอนหันตูดให้กู .. มึงจะยั่วกูเหรอ”
แค่กูนอนหันหลังให้มึงยังคิดอุตริได้นะ ไอ้สลัดผัก!!
“พ่อง” ผมพลิกตะแคงอีกด้าน หันหน้าเข้าหามัน พบกับสายตาที่จ้องมองกลับมา
“กูชอบให้มึงพูดแบบเมื่อคืนมากกว่านะ หึหึ”
“งั้นก็ไม่ต้องฟังอีกเลยไอ้เหี้ย”
ผมสะบัดผ้าห่มออก ยันตัวขึ้น หวังจะลุกไปหยิบผ้าเช็ดตัวใกล้ๆ ฝืนร่างกายที่ปวดแปลบ แต่ไอ้คนที่ทำผมเจ็บจนลุกไม่ได้นั้นกลับดึงตัวผมให้ล้มลงนอนเหมือนเดิม
“ทำเก่งนะมึง นอนอยู่เฉยๆเถอะ” ไอ้เหี้ยพอสลุกขึ้น เดินโทงๆไปหยิบชุดคลุมอาบน้ำมาคลุมตัวไว้ และหยิบอีกตัวหนึ่งมาวางไว้ข้างเตียง “อะนี่จะใส่ก็ใส่ .. เที่ยงแล้ว มึงอยากแดกอะไร?”
“ไรก็ได้” ผมตอบมัน แล้วมันก็ออกจากห้องไป
ไม่ได้หวังให้มันมาดูแลเทคแคร์อะไรทั้งนั้น รู้อยู่แล้วว่าต้องเป็นแบบนี้ ผมเองก็ไม่ใช่สาวน้อยที่จะต้องมานั่งร้องไห้เพราะเพิ่งเสียพรหมจารีย์ไปหมาดๆ..แต่ขอโทษเถอะ กูผู้ชายนะครับ อีกอย่าง เมื่อคืนผมก็เต็มใจ ห่างจากคำว่าข่มขืนไปไกลโข ถึงแม้มันจะเป็นการมีเพศสัมพันธ์โดยเพศเดียวกันก็เถอะ
ผมมองไปรอบๆห้อง ทุกอย่างยังคงเหมือนเดิม การกระทำของมัน คำพูดของผม ก็ยังคงเหมือนเดิมไม่มีอะไรเปลี่ยนแปลง การที่ผมยอมตกเป็นของมันใช่ว่าจะทำให้อะไรๆเปลี่ยนแปลงซะหน่อย
ผมก็ยังคงเป็นรุ่นน้อง ไอ้เหี้ยพอสก็ยังเป็นรุ่นพี่...สถานะเดิมๆที่ควรเป็น
เสียใจมั้ย ? นิดนึง แต่แค่นี้ไม่ถึงกับร้องไห้ฟูมฟาย
ในเมื่อมันบอกว่าชอบผม ผมเองก็ไม่ได้รังเกียจมัน เพียงแต่ไม่ใช่แฟนไม่ใช่คนรักที่จะต้องหวานแหววตลอดเวลา เพื่อนๆพี่ๆจะว่ายังไงถ้าหากจู่ๆเกิดเห็นผมกับมันเดินจับมือกัน
พวกเค้าคงคิดว่า ‘บ้าไปแล้วแน่ๆ’ ‘โลกแตกชัวร์’ อะไรเทือกนี้มากกว่า
และถ้าคนภายนอกเห็นก็คงคิดว่า ‘ยี๋’ ‘แหวะ’
ไหนจะภาพลักษณ์มาดหล่อเจ้าชู้ผู้หญิงเต็มใจให้ฟันนั่นอีกล่ะ? นามสกุลก็ใหญ่โต คนดังแห่งมหาวิทยาลัย เหอๆ
ยังไงก็ตามแต่...ขอเพียงแค่ผมอย่าไปหลง ‘รัก’ มันเข้าก็แล้วกัน
เสียงเปิดประตูทำให้ผมหยุดความคิดลง หันไปมองคนที่เข้ามาใหม่เดินถือโจ๊กกระป๋องสีเขียวพร้อมกับน้ำและซองยา ทั้งหมดถูกตั้งไว้บนเตียง
“อะ กูไม่รู้ว่ามึงอยากแดกอะไร .. แล้วยา..กินด้วย” ผมหันไปมองซองยา
เอาอะไรมาให้กูแดกวะ คิดจะวางยากูเหรอ จะตายไหมเนี้ย?
“กูไม่วางยามึงหรอก .. มึงต้องอยู่กับกูอีกนาน หึหึ” เอาอีกละ แม่งอ่านความคิดผมออกได้ไงเนี่ย?
“เออๆ กินเสร็จแล้วเดี๋ยวกูจะกลับหอ มึงจะให้กูกลับเองหรือมึงจะไปส่ง?” ถามแม่งหน้าด้านๆอย่างเนี้ยละ ไอ้คนถูกถามขมวดคิ้วทันที
“เดี๋ยวกูไปส่ง แล้วขนข้าวของมึงมาอยู่กับกูซะ”
“ไม่โว๊ยยยยยยยยยยยยย”
“ทำไม?” น้ำเสียงตึงนิดๆ
“ไอ้ห่า แล้วกูจะเช่าหออยู่ทำไมวะ กูไม่ได้รวยเหมือนมึงนะสัด”
“งั้นเดือนหน้ามึงต้องย้ายมาอยู่กับกู ยกเลิกหอนั่นไปเลย”
“โอ๊ยยไอ้เหี้ย หอมันติดสัญญาครึ่งปี กูจ่ายล่วงหน้าไปแล้ว3เดือนเหอะ” มันยืนครุ่นคิด ผมหยิบโจ๊กกระป๋องมาตักเข้าปากกินไม่กี่คำก็หมด
ไม่อิ่มเลยอะ สงสัยเมื่อคืนเสียพลังงานมากไปหน่อย
“งั้นเดี๋ยวกูย้ายไปอยู่กับมึง”
พรวดดดด!!!
น้ำเปล่าผสมน้ำลายผมพุ่งออกไปเต็มๆ
ไอ้เชี้ยพอสสสสสสสสสส นี่คือมึงใช้สมองคิดแล้วใช่มั้ยเนี่ย เห้อออออออ
“ไม่ต้องเลย เปลืองค่าน้ำค่าไฟกู”
“กูจ่ายทั้งหมดเอง”
“ไหนมึงบอกว่าห้องกูเล็ก”
“ก็มึงไม่ยอมมาอยู่กับกูนี่”
ให้ตาย นี่ผมคุยกับปี3หรือเด็กอนุบาล3กันแน่วะ?
“ไม่มีใครย้ายอะไรทั้งนั้น มึงกับกูต่างคนต่างอยู่เหมือนเดิม จบ!”
“แต่กูอยากมีเซ็กส์กับมึงทุกวัน” หน้านิ่งได้อีก
อ๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก
“ไอ้เหี้ย มักมาก ระวังกามตายด้านนะสัด” ผมด่ามันที่นั่งลงปลายเตียง “ขืนอยู่ให้มึงเอาทุกวันกูไม่ต้องไปเรียนพอดี”
คนนะเฟ้ย ไม่ใช่ตุ๊กตายาง แถมยังต้องเป็นฝ่ายเจ็บตัวอีก
“ไม่ต้องไปเรียนก็ดี...เพราะกูไม่อยากให้ใครมองมึง และถ้าเป็นไปได้กูจะขังมึงไว้...กูบอกแล้วว่ากูเป็นคนหวงของ...” ทั้งสายตาท่าทางไม่ได้บ่งบอกว่าล้อเล่นเลยสักนิด
ว๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก
กูจะพ่นไฟ!!!!
แม่งเอ๊ยยย ทำไมรู้สึกว่าใจเต้นผิดจังหวะแถมยังแก้มร้อนๆอีกเนี่ย
“ไอ้เหี้ย ไม่จับกูใส่กรงไว้เลยล่ะ”
“งั้นเดี๋ยวกูไปสั่งทำกรงแป๊ป”
ไอ้เชี่ยพอสสสสสสสสสสส กูล้อเล่นนนนนนนนนนนนนน T_______T
“สัดพอๆ เลิกเล่น” ผมวางแก้วน้ำไว้ที่เดิม “ต่างคนต่างอยู่เหมือนเดิม...กูจริงจัง มึงห้ามเถียง”
ไอ้คนชอบสั่งโดนสั่งบ้างถึงกับเงียบ
“แล้วที่ม. มึงห้ามรุ่มร่ามกับกูเด็ดขาด โอเค๊?” มันชักสีหน้า
“ไม่โอเควะ...กูพอทำใจได้ถ้าจะแยกกันอยู่เหมือนเดิม แต่มึงต้องมาหากูถ้ากูโทรตามหรืออะไรก็แล้วแต่” มันจบประเด็น ลุกขึ้นยืน เดินไปหยิบรีโมทเสียง ‘ตี๊ด’ ดังขึ้นเบาๆ ผมนึกว่ามันจะปิดแอร์ แต่ไม่ใช่ ผ้าม่านริมระเบียงกำลังเลื่อนออกจากกันอย่างช้าๆ เจ้าของห้องเดินไปยังประตู ขณะที่กำลังจะก้าวออกจากห้องก็ไม่ลืมที่จะหันมาสั่ง
“แดกยาซะ ไม่งั้นกูจะแดกมึงแทน”
“แฮ่ก แฮ่กๆ”
ตอนนี้ผมกำลังวิ่งสุดชีวิตเลยครับเพราะว่าเลยเวลาเข้าแลบมานานแล้ว วันนี้มีควิซ...ดังนั้นเรื่องไอ้เซ็นชื่อแทนปัดไปได้เลย สาเหตุที่ผมมาเรียนสายก็ง่ายๆ ผมเพิ่งตื่นเมื่อ10นาทีที่แล้วนี่เอง
อ๊ะๆ ไม่ต้องมองผมแบบนั้น เมื่อวานหลังจากที่ไอ้พอสมันมาส่งผมแล้วผมก็ไล่มันกลับไปทันที แน่นอนว่ามันดื้อดึงไม่ยอมท่าเดียว แต่จู่ๆโทรศัพท์ก็ดังขึ้นแล้วกับการเรียกตัวให้ไปช่วยเจรจากับคณบดี
โอ้ววว เหยดดดแม่มมมมม ของจริงนี่หว่า
ไม่รู้ว่ามีเรื่องอะไรเพราะไอ้พอสมันรีบไสหัวกลับทันที ท่าทางจะเป็นเรื่องด่วนและร้ายแรงจริงๆ
แต่ก็ต้องขอขอบคุณอีกครั้งที่ช่วยให้ผมรอดพ้นจากการถูกเขมือบ และยังสามารถเดินตรงได้เหมือนเดิม จนไอ้เพื่อนตัวดีพากันสงสัย เมื่อผมเดินไปถึงที่นั่งประจำ
“เห้ยแกรนด์ ทำไมมึงดูเหมือนไม่เป็นอะไรเลยวะ?”
“แล้วมึงต้องการให้กูเป็นอะไร?”
“ก็แบบว่า...ตับตับตับ ตับ (ร้องเพลงกินตับ) ไงวะ” พวกเชี่ยนี่แม่ง...
“อ๋อออออออออออ”
ผมลากเสียงยาวๆ ก่อนจะแลบลิ้นเลียริมฝีปาก ทำหน้าที่คิดว่าเจ้าเล่ห์และดูสะใจเป็นที่สุด
“ตับไอ้เหี้ยพอสอร่อยดีวะ”
เป็นไปตามคาด ทัช แทน ดูตกใจ อ้าปากกว้าง
“เห้ยย ไม่เป็นม่ายด้ายยยยยยยยยยยยยย”
“กูไม่เชื่อออออออออออออ”
“นี่!! เธอ3คนตรงนั้นถ้าไม่เรียนก็ออกไปซะ”
อะจึ๋ย...โดนจารย์ด่าเบยยยยย
โปรดติดตามตอนต่อไป
คนแต่งไม่สบาย ป่วยคะ ปวดหัวมาก เจ็บคอ น้ำมูกไหล กลืนไรไม่ค่อยลง
เห้ออออออออ
รักษาสุขภาพกันด้วยนะคะ
:bye2:
-
ฮาประโยสุดท้ายของแกรนด์ ฮ่าๆๆๆๆ
ไอ้เรานึกว่าตื่นมาจะหวานกันซะอีก ผิดคาด แต่ก็เข้าใจ คู่นี้เค้ารักกันรุนแรง
ชอบให้น้องแกรนด์พูดหวานๆ ทำหน้าอ้อนใส่พี่พอส
ปล. คนแต่งหายป่วยไวไวนะคะ สู้ๆ
-
พอสน่าร๊ากกกกกกกกกกก
หึงโหดด้วย o13
-
แกรด์เหมือนยังไม่มั่นใจในตัวพอสยังไงยังงั้นเลย เพราะมีบอกตัวเองไม่ให้รักพอสด้วย แต่พอสก็ไม่ได้ทำอะไรให้พอมั่นใจได้เลยจริง ๆ บอกชอบแล้วทำแบบนั้น แล้วก็แค่นั้น เรื่องอื่นก็ยังไม่จัดการให้เข้าใจเลย แล้วยังจะให้แกรนด์ย้ายไปอยู่กับตัวเอง ให้มาหาเวลาโทรตามเนี่ยอะไรกัน พอสกับแกรนด์สถานะไหนกันแน่ ทำอะไรให้ชัดเจนหน่อยพอส อาการหวงแกรนด์แบบนั้นก็บอกได้อยู่หรอกว่าคิดยังไงกับแกรนด์ แต่ทำให้แกรนด์มั่นใจในตัวพอสจะดีกว่า แกรนด์ก็บอกเพื่อนเข้าไปได้แบบนั้น แล้วเพื่อน ๆ เหมือนเชื่อแกรนด์มากนะนั่น
-
:serius2:สั้นไปนิดดดดอ่ะ อยากอ่านอีกๆๆๆๆๆ :z3:
-
แกรนด์น้อยน่ารักอะ มีคิดมากด้วยแฮะ ขอให้คนเขียนหายเร็วเร็วน๊า
-
แกรนด์ แมนมาก o13 o13 ไม่ได้หวังว่าพี่พอสจะดูแล เรื่องเมื่อคืนก็เต็มใจ ห่างจากคำว่าข่มขืน :sad11: แ่ต่แกรมด์คิดว่า พี่พอสแค่เล่นๆใช่มั้นอ่า :z3: :z3:
พี่พอสก็ตรงจริง อะไรจริง o13 กูอยากมีเซ็กส์กับมึงทุกวัน โอ้ว :z1: :z1: แต่หมั่นดูแลน้องมันบ้าง :angry2: :angry2:
-
คนเขียน ขอให้หายไวๆนะคะ ^^
แกรนด์ไปหลอกเพื่อนได้ไงเราอ่ะ 55
-
แกรนด์ แมนมาก :z3: :z3: ยอมรับว่าสมยอม ไม่ใ่ช่การข่มขืน
พี่พอส ตรงเวอร์ o13 o13 กูอยากมีเซ็กส์กับมึงทุกวัน
พี่พอสต้องหมั่นดูแลน้องมัน เอาใจไหม :m16: :m16: น้องมันน่าสงสาร กลัวเผลอรักอ่ะ
-
เพื่อนๆแกรนด์รู้ดี 5555
พี่พอสขอแกรนด์เป็นแฟนเร็วว~
-
ชอบพี่พอสที่สุดตรงๆดี อยากมีเซ็กซ์กะแกรนด์ทุกวัน แต่เนอะข้าวใหม่ปลามัน
แต่น้องแกรนด์ติดแคร์สายตาสังคมไปนิด แต่พี่พอสเป็นตัวของตัวเองมากๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ :pighaun:
-
พี่พอสก็ชัดเจนขนาดนี้แล้ว แกรนส์คะ ทำใจเถอะ!ยอมรับซะ!!!
แม่ม อยากรัวไลค์พี่พอสซักร้อยที หล่อวะแม่ม :z3:
ดีใจมากมาย วันนี้พึ่งจะเมนต์ไป ตอนเย็นได้อ่านตอนที่20ต่อพอดีเลย จุ๊บคนแต่งงงงงงงงง
ปล.รักษาสุขภาพนะคะ ช่วงนี้ฝนตกน้ำท่วม ถ้าลุยน้ำอย่าลืมล้างเท้าให้สะอาดนะคะ!
-
:เฮ้อ: :เฮ้อ:
แกรนด์ จะแคร์อะไรกับคนอื่นหะลูก แคร์คนที่รักนู๋ก็พอ
-
ไม่หวานแต่ก็ได้ใจคะ *0*
ปล.หายไวไวนะคะ สู้ๆ
-
ยิ่งอ่านยิ่ง :a5:
-
อ่าาา
เป็นไปตามคาด
ว่าคงไม่ใช่ในหนัง ได้กันปุ๊ป เลิฟๆปั๊ป
คือแต่ละคนเพลย์บอยขนาดนั้น ต้อฝดูกันอีกสักพักละนะ
-
เอาให้พอสคลั่งตายไปเล้ย กร๊ากกกกกกกกกกกก
FCอยู่ข้างแกรนด์55555555 o18
-
555แกรนช่างกล้าหลอกเพื่อน
-
พอสให้ความมั่นใจกับเเกรนด์มั่งสิ
แกรนด์เเมนดิเฮอะ :o8:
-
น่ารักอ๊าาา 55
-
พี่พอสชัดเจนมาก อยากตำน้ำพริกกะแกรนด์น้อยทุกวัน 55555
:laugh:
-
ขอบคุณมากค่ะ รักคู่นี้จริง ๆ
:กอด1:
-
เงิบ
-
o13 o13 o13
ชอบมากๆ เลยค่า
พี่พอสหื่นไปะ :haun4: :haun4:
อยากเห็นฉากหวานๆ ให้สำลักความหวานไปเลยยยยย :L2: :L2:
-
ถึงขั้นเสพติดเลยเหรอพี่พอส หลงแกรนด์น้อยแล้ล่ะซิ~
-
:laugh: นึกว่าจะหวาน ยังโหดเหมือนเดิม พี่พอสอ่ะหวานก่อนดิ เดียวแกรนด์ก็ย้วยเองแหละ :z2:
-
เจ้าเล่ห์แบบนี้ ระวังครั้งหน้าจะโดนจัดหนักให้เพื่อนจับได้น้า
-
น้องแกรนด์นี่ขยันหนีพี่พอสจังนะ
แต่ว่าก็ว่าเถอะ ไม่เคยเห็นหนีพ้นสักที
-
ความคิดไปคนละทางเลย
เริ่มเห็นปัญหาเล็กๆแล้ว
:เฮ้อ:
แต่ตับพี่พอสหวานมากกกกกกกกป๊ะแกรนด์ :oo1:
-
พี่พอสไม่ปล่อยมือแน่
แต่จะเป็นแบบที่แกรนด์ต้องการหรือเปล่า
คนเขียนพักผ่อนเยอะ ๆ นะ ดื่มน้ำอุ่นผสมน้ำผึ้ง+มะนาว ช่วยได้
-
แหมม น้องแกรนด์กล้าพูดนะว่ากินตับพี่พอสส
ตับตัวเองหมดไปเป็นโหลแล้วมั้งงง :laugh:
-
หายเร็วนะจ๊ะคนแต่ง รออ่านตอนต่อไปอยู่ ในที่สุดก็ได้กันแล้ว ฮ่าา แล้วเมื่อไหร่จะได้ยินคำว่ารักล่ะ คิคิ
-
ทำไมมองไม่เห็นถึงความชอบ ความรัก ของ2คนนี้เลยสักนิดอ่ะ :เฮ้อ:
เหมือนเค้าคบกันเพราะเซ็กส์ล้วนๆเลยอ่ะ :z3:
-
จะให้หวานแหววกันขนาดนั้นคงยากในตอนนี้
สองคนนี้มันเอาไม่เลือกมาตั้งนาน จะให้มาผูกมัดกับผู้ชายด้วยกันปุบปับมันคงเป้นไปไม่ได้
ยังไงก้คงต้องการเวลาซักหน่อย รับรองหวานมดตายแน่นอน
-
:กอด1: :กอด1:
-
คนเขียนจ๋าาาาาาาา
อยากได้แบบหวานๆจ่ะ :impress2:
-
สนุกมากค่ะ o13
เรามองว่าคาแรกเตอร์ของแกรนด์ มันไม่ได้ดูแบดอะไรมากหรอกค่ะ ช่วงตอนแรกๆ แกรนด์ดูเป็นคนเลวมากๆเทียบกับตอนล่าสุดเนี่ยนิสัยน้องเปลี่ยนไปเยอะจริงๆ มันเข้าทำนองนิยายหลายๆเรื่องที่เราชอบ เราชอบคาแรกเตอร์ของแกรนด์มากกก เราอ่านมารวดเดียวจบ ฟันธงได้ว่าน้องแกรนด์โครตรจะเปลี่ยนไป ถ้าจะให้พูดถึงเรื่องความสัมพันธ์ของทั้งคู่เห็นหลายรีพลาย บอกดูยังไม่น่าจะรักกันได้ เหมือนจะแค่เล่นๆ แต่เราว่าพี่พอสสนใจน้องมากนะ เห็นได้จากตอนของพี่พอช เค้าดูสนใจน้องมากกว่าแค่อยากมีเซ็กซ์อะ อาจจะยังไม่ถึงขั้นรัก แต่เราว่าก็คงใกล้เต็มทีแล้ว เราว่าพี่พอชไม่แค่เล่นๆแน่นอน ส่วนน้องแกรนด์ก็ต้องรอเธอต่อไป พึ่งจะมารู้ใจตัวเองได้ไม่นาน สรุปคือเราชอบเรื่องนี้มากค่ะ
จะติดต่ามต่อไปนะคะ เป็นกำลังใจให้ค่ะ :pig4: :3123:
-
20 - Addicted to you (2)
เวลานี้ผมควรจะนั่งอยู่ในห้องบรรยายที่ตึกคณะ มีอาจารย์สาวแก่ๆคอยให้ความเข้าใจเรื่องแคลคูลัสอยู่มิใช่รึ? แล้วนี่...ทำไมผมถึงได้มาอยู่ที่โรงยิมได้ละเนี่ย?
เพราะไอ้คนที่นั่งเรียกเสียงกรี๊ดจากสาวๆตรงมุมพักนักกีฬานั่นแหละ...มันทำให้ผมต้องโดดเรียน ถ้าหากกูติดเอฟกูจะฆ่าเมิงงงงงงงงง แคลตัวนี้ไม่มีดรอปให้ไปเรียนซัมเมอร์ด้วยแสรด
กลางโรงยิมมีการแข่งขันบาสเก็ตบอลระหว่างมหาวิทยาลัยเพื่อเชื่อมสัมพันธไมตรี ไอ้พอสบอกว่านี่เป็นการแข่งเล่นๆชิมลางเท่านั้น ยังไม่เอาจริงเอาจังอะไร การแข่งขันของจริงกะเกิดขึ้นในเทอม2
นี่ขนาดยังไม่เอาจริงเอาจัง แต่ละคนดูอย่างกับเล่นรักบี้มากกว่าที่จะเล่นบาสนะ ดูไปดูมาก็เชียร์เพลินดีครับ เล่นกันได้สูสีนี่ก็เข้าควอเตอร์ที่3แล้ว ยังไม่เห็นเค้าลางว่าใครจะเป็นฝ่ายชนะ คนที่ลากผมมาดูการแข่งขันนั่งหน้าเครียด มันคงอยากลง แต่ติดที่ว่าอาการของข้อมือคงจะยังไม่หายดี สู้เก็บตัวไว้เพื่อเล่นในแมทช์ที่สำคัญกว่านี้ดีกว่า
เห้อออออ แค่มันโทรตามแล้วทำไมกูต้องมานั่งแกร่วอยู่คนเดียวด้วยวะ?
ผมได้แต่ปลง นั่งดูจนกระทั่งการแข่งขันสิ้นสุดที่สกอร์ 107-105 มหาวิทยาลัยผมเป็นฝ่ายชนะ แต่ละคนดูดีใจกระโดดโลดเต้นกันใหญ่ ไอ้คนนั่งหน้าเครียดมาตลอดการแข่งขันถึงกับยิ้มออก ผมลุกขึ้นมองดูนาฬิกาก็พบว่าอีกครึ่งชั่วโมงก็เลิกคลาสแล้ว จึงตัดสินใจว่าจะไปนั่งรอไอ้แทนไอ้ทัชหน้าห้องดีกว่า
“ไอ้แกน! ไอ้แกน! จะไปไหน” เสียงไอ้พอสตะโกนหลอกหลอน
เชี่ยเอ๊ย! คนหันมามองทั้งโรงยิมแล้วสัด
ผมรีบเร่งฝีเท้าก่อนที่จะได้อายไปมากกว่านี้
“เฮ้ย กูเรียกไม่ได้ยินไงวะ!” ไอ้พอสมันคงวิ่งตามหลังมาฉุดผมให้หยุดนิ่ง “จะไปไหน?” มันถามย้ำอีกครั้ง
“ไปเรียน”
“เรียนเหี้ยไรจะ4โมงเย็นละ”
“กูเรียนภาคพิเศษมึงไม่รู้เหรอ?” กวนตีนมันไปงั้นแหละ แม่ง เสือกโทรตามกูให้มาดูการแข่งบาสแค่นั้น ทั้งๆที่ตัวเองก็ไม่ได้มีส่วนเกี่ยวข้องอะไรกับชมรมนี้เล้ยยยย
“สัดแกรนด์ อย่ากวนตีน” มันด่าผมแล้วหันไปมองด้านหลังที่มีเพื่อนๆชมรมบาสจับจ้องอยู่ “เดี๋ยวกูไปเลี้ยงฉลองกับเพื่อน” มันเกริ่นๆ
“มึงก็ไปดิ”
“มึงต้องไปด้วย” อีกละ บังคับกูอีกละ
“ไม่ กูจะอ่านหนังสือ” มันทำหน้าไม่เชื่อ ผมเลยเสริมทับเข้าไปอีกว่า “พรุ่งนี้มีเทสย่อยแต่เช้า” ดูเหมือนคนชวนจะลังเลหน่อยๆ
“ไม่ไปจริง?”
“เออ กูไม่รู้จักเพื่อนมึงสักคน เดี๋ยวเผื่อกูปากหมาพางานกร่อยพอดี”
“ก็ได้วะ งั้นเดี๋ยวกูไปส่งมึงที่หอก่อนแล้วกัน หรือจะค้างคอนโดกู?” น้ำเสียงแบบนี้...
“กลับหอ!”
ผมมาถึงหอ ไอ้คนมาส่งก็กำชับว่าห้ามออกไปไหน ย้ำเป็นมั่นเป็นเหมาะว่าจะโทรหาทุกๆครึ่งชั่วโมง แม่งก็เวอร์ไปงั้นแหละครับ พอผมอาบน้ำเสร็จก็เล่นเกมยาวๆเลย ไม่มีสายเข้าให้กวนใจเล่น
ดีแต่ปาก...
สัก4ทุ่มครึ่งผมก็ปิดคอมแล้วไปอ่านหนังสือ เห็นแบบนี้ผมก็แอบขยันนะครับ ไม่งั้นคงเข้าคณะนี้ไม่ได้หรอก อ่านไปอ่านมาชักเบลอ เผลอหยิบไอโฟนขึ้นมาดูเผื่อว่าอาจจะมีสาวๆคนไหนโทรมาหรือทักไลน์มาบ้าง
อื้อหือ เต็มจอเลยครับ
แต่ไม่ใช่สาวๆหรือไอ้เหี้ยพอสนะ กรุ๊ปในไลน์ต่างหาก -*-
กูละเซ็ง อยากจะออกจากกรุ๊ป เบื่อการแจ้งเตือนที่ไร้สาระ แต่เดี๋ยวเพื่อนๆจะหาว่าหยิ่งอีก เลยต้องทนอยู่ในกรุ๊ปต่อไป ผมกำลังจะวางไอโฟนลงที่เดิม แต่ทว่าเสียงเรียกเข้าเบสิคที่คุ้นหูดังขึ้นมาเสียก่อน
เบอร์ไอ้เหี้ยพอส
กว่าจะโทรมาได้นะมึง...
ผมกดรับ ได้ยินเสียงดังรอบๆตัวมัน คาดว่าคงอยู่ในร้านเหล้าที่ไหนสักแห่ง
“สัด” คำแรกที่ผมทักทายมัน เพราะมั้ย?
/เอ่อ...นี่เพื่อนไอ้พอสครับ ไม่ใช่พอส/ เสียงปลายสายที่ไม่คุ้นหูตอบกลับมา
เวง หน้าแตกเลยกู
“อ่อครับๆ โทษครับ..มีอะไรรึเปล่า”
/คือตอนนี้ไอ้พอสมันเมามากอะ ช่วยมารับมันที่ร้าน123หน่อยได้มั้ย?/
“แล้วทำไมไม่เอามันไปส่งที่ห้องละครับ?” ไปแดกกัน ก็รับผิดชอบกันเองสิวะ
/คือผมไม่รู้จักห้องมันอะ../
กูอยากจะถามไอ้คนในสายเหลือเกินว่าแล้วทำไมไม่เอาไปนอนห้องมึงวะครับ?
“แล้วทำไมไม่โทรหาคนอื่น”
/ก็เบอร์นี้เป็นเบอร์สุดท้ายที่มันโทรออกอะ/
โว้ววววววว แม่มมมมม
/ช่วยหน่อยนะๆ/
เห้อออออออ
“ครับๆ”
ก็ยังดีกว่ามันไปตายอยู่ข้างถนนละวะ
“ว่าไงน้องสาว...ไหวอะเปล๊า เบเบ้” เสียงทำนองที่หลายๆคนคงรู้จักกันดีดังกระหึ่ม แต่ละคนแด๊นส์กันมันหยด ผมมองไปรอบๆ ส่ายนมส่ายตูด อกเป็นอกเอวเป็นเอว โว้วววววว
เอ๊ย แต่ผมไม่ได้มาที่นี่เพื่อการนี้นะ
สายตากวาดส่องไปรอบๆ แต่คนหล่ออย่างมันหาได้ไม่ยากนัก เหมือนมีออร่าประทับ โต๊ะมันอยู่ไม่ไกล ผมไม่ลังเลที่จะเดินเข้าไปหา
ไอ้เหี้ยพอสมันกระดกแก้วเหล้าเข้าปาก สายตามองมาที่ผม นัยน์ตามันแดงๆ รอบกายมันไม่มีสาวเหมือนทุกที มีแต่เพื่อนมันที่นอนตายซาก
“อ่าว เพื่อนมึงมาแล้วนี่..หน้าตาคุ้นๆวะ...ใช่ที่มึงลากมาดูบาสปะวะ?” คนที่นั่งอยู่ด้านซ้ายเอ่ยปากถาม สภาพยังไหว
“เออ เดี๋ยวกูมา ไปดูดหรี่แป๊บ”
“ดูดหรี่หือตีหรี่วะ? ฮ่าๆๆๆๆๆ”
ไอ้พอสไม่สนใจเพื่อน มันลุกขึ้นยืน เซนิดๆ ผมมองดูว่ามันจะเดินไปได้สักกี่น้ำ
มันเมา
เป็นครั้งแรกเลยนะเนี่ยที่ผมเห็นมันเมาแบบนี้ ถึงจะไม่ได้ออกอาการอะไรมากมายก็เถอะ มันเดินไปชนเก้าอี้ แล้วก็โต๊ะ จนผมต้องเข้าไปช่วยพยุง
กลิ่นเหล้าคละคลุ้งเต็มจมูก คงแดกหนักอยู่เหมือนกัน
ไม่รู้ว่าคิดไปเองรึเปล่า แต่เหมือนมันจะชอบเอาจมูกมาไซร้คอ ผมต้องคอยหลบมันตลอด จนมาถึงแถวๆที่ให้สูบบุหรี่ ผมก็ผลักมันออกไป
คนถูกผลักล้วงบุหรี่ในกระเป๋าออกมาตัวนึง ก่อนจะคาบไว้ในปาก เอามือป้องปลายไว้เพื่อจุดไฟ มันสูบอัดเข้าไปเต็มก่อนจะพ่นควันออกมา
ตกลงนี่กูนั่งแท็กซี่มาเพื่อดูมันยืนดูดบุหรี่? ไหนมาเมานักหนาไงวะ ไหงมันยืนได้ตรงแบบนี้ละ?
ผมถอยห่างนิดหน่อย ไม่อยากให้ตัวมีกลิ่น แต่แล้วจู่ๆไอ้คนที่เพิ่งสูบไปได้ไม่ถึง3ครั้งก็ทิ้งแท่งมวนก่อนจะใช้ปลายเท้าขยี้จนแบนและดับไป ผมงงกับการกระทำนั้นมาก แม่งงงงเสียดายของวะ ยิ่งเดี๋ยวนี้บุหรี่จะขึ้นราคาแล้วด้วย แต่มันก็ไม่ปล่อยให้ผมงงนาน มันดึงตัวผมเข้าไปดูดปากแทนดูดบุหรี่
แม้ว่าจะมีกลิ่นบุหรี่และรสชาติของเหล้าติดอยู่ที่ปลายลิ้น แต่นั่นก็ไม่ได้ทำให้ขัดอารมณ์แต่อย่างใด ซ้ำยังจะเพิ่มความดิบในสันดานด้วยซ้ำ ริมฝีปากร้อนผ่านขบเม้มพร้อมกับลิ้นที่สอดแทรกเข้ามาอย่างรีบร้อน ดูดดึงด้วยความรุนแรง แต่กลับไม่เจ็บเลยสักนิด ลิ้นของมันสำรวจไปทั่วโพรงปากผม ไม่รู้จักเบื่อไม่รู้จักพอ น้ำลายเปรอะเปื้อนรอบๆริมฝีปากเต็มไปหมด
มันไม่กลัวว่าคนจะมาเห็น เป็นผมซะอีกที่กลัวว่าใครจะเข้ามา จนต้องส่งเสียงประท้วงในลำคอ
“อื้ออ..หยุด..อื้ออ”
แต่มันไม่หยุด เหมือนไฟที่จุดติดแล้วไม่ถูกดับง่ายๆ มันคว้ามือผมให้ไปจับน้องชายมันที่ตื่นตัวจนพองคับแน่นเต็มเป้ากางเกง ส่วนอีกมือมันก็มาจับที่แก่นกายผมที่เริ่มตื่นตัวแล้วนิดๆ
“เชี่ยเอ๊ยยย” ผมสบถ เพราะไม่อยากให้เกิดอารมณ์ตอนนี้ ไอ้เหี้ยพอสมันปล่อยปากผมให้เป็นอิสระ หันไปสนใจกับร่างกายผมที่เลิกเสื้อขึ้นสูงแทน
ดูเหมือนมันจะรีบ ริมฝีปากมันลากไล้ไปทั่ว มือก็บีบๆคลำๆที่แกรนด์น้อยซะจนคับเต็มกางเกง จับผมพลิกตัว หันหลังให้มัน
“เหี้ยพอส ถ้ามึงเอากูตรงนี้ มึงจะไม่ได้เห็นหน้ากูอีก”
คนที่กำลังเมามัวกับร่างกายผมชะงักกึก หยุดการกระทำทุกอย่าง ผมหันหน้ากลับมาเผชิญกับมัน สบสายตาตรงๆ ไม่มีการหลบเลี่ยง ผมเอาจริง ไม่อยากให้มันทำกับผมเหมือนเป็นเด็กขายน้ำ ที่จะเอาตรงไหนก็ได้
ใช่ว่าได้กูแล้วกูจะยอมมึงทุกที่ .. เห็นแบบนี้กูก็เลือกเอาเหมือนกันนะสัด
ไอ้เหี้ยพอสมันนิ่ง คงได้สติแล้ว
“กูขอโทษ”
คำขอโทษจากปากมัน ฟังดูง่ายๆ แต่ใครจะเชื่อละว่าคนอย่างมันจะพูดคำนี้ออกมา
และคนที่ได้ฟังดันเป็นเด็กปี1ปากดีที่กัดกับมันมาตลอดแบบผมด้วย
“ถ้าที่ห้องก็ไม่เป็นไรใช่มั้ย?”
สาดดดดดดดด ใครเอาไวอากร้าให้มึงแดกวะ กูจะไปฆ่ามานนนนนนนนนนนนน
กลับมาถึงหอ มันก็แปลงร่างเป็นปอปไปตามระเบียบ กินตับผมซะจนอิ่ม ป่านนี้ห้องข้างๆคงด่าผมเละแล้วมั้ง ก็เล่นครางดังซะ...
“เหี้ยพอส..พอแล้ว กูจะนอน พรุ่งนี้ตื่นเช้า มีเทส”
คือเสร็จสิ้นกามกิจไปแล้ว1รอบ ผมให้มันสอดใส่แค่ครั้งเดียวเท่านั้น แต่ไอ้น้ำขาวขุ่นที่เปรอะเปื้อนเต็มเตียงซะจนใครๆก็ดูรู้ว่ามันไม่ได้ครั้งเดียวแน่ๆนั้นเกิดจากผมใช้แม่นางทั้ง5ปรนเปรอให้มัน ซึ่งมังกรน้อยของมันตื่นแล้วใช่ว่าจะหลับง่ายซะเมื่อไหร่ ปลุกปลอบอยู่นานกว่าจะสงบได้ เมื่อกี้ก็พ่นน้ำออกมาเป็นครั้งที่5 หวังว่ามันจะพอ แต่มือกับปากมันยังหาเศษหาเลยกับผมไม่เลิก
โอเค ทีหลังผมจะจำไว้ว่าถ้าไอ้พอสเมาเมื่อไหร่ก็เหมือนกับมันโด๊ปยามา
อึดชิบหาย คนเหี้ยไร
นี่ถ้าผมไม่ดุมันเสียงแข็ง ประตูหลังผมคงพังทลายไปตั้งแต่ถูกมังกรพ่นน้ำครั้งที่2แล้ว เลยต้องชักว่าวให้มันด้วยมือนี่ยังไงละ
“อื้มมม” เสียงครางในลำคอเบาๆเหมือนจะไม่พอใจที่ผมบอกให้หยุด
เอาน้ำออกจากตัวก็เยอะ นี่มึงยังไม่หมดแรงอีกเหรอไงวะ
“สัดพอส กูบอกให้พอ กูจะนอน กูง่วง กูเพลีย กูเหนื่อย!” ผมกระชากเสียงแล้วก็กระชากมือมันออกจากหน้าท้องผมด้วย แต่ไอ้คนมักมากมันยังไม่ยอมแพ้ เอื้อมมือมากอดผม
“อื้อ...พอแล้วไม่ทำไรแล้ว ขอนอนกอดเฉยๆนะ” คนข้างตัวพูดทั้งๆที่หลับตา
เห้ออออ
เหนื่อยกับมันจริงๆ
คงได้เวลานอนจริงๆจังๆแล้วสินะ...มีเวลาในการนอนอีก3ชั่วโมงกว่าๆ...
แล้วมือทำไมมันเลื่อนสูงขึ้นเรื่อยๆวะ?..
โครมมมมมมมม!!
“ลงไปนอนข้างล่างเลยสัด!”
ต้องขอบคุณนาฬิกาปลุกที่ยังทำหน้าที่ได้ดี ผมสามารถมาทันเทสต้นชั่วโมง ปล่อยให้คนที่ยังไม่ตื่นนอนต่อไป แปะโพสอิทไว้ตรงประตูว่าอย่าลืมล๊อคห้องและช่วยซักผ้าปูเตียงด้วยจะดีมาก
ก็คราบบนผ้าของมันทั้งนั้นอะ
“ไอ้แกน เมื่อวานตอนบ่ายมึงหายไปไหน?” นับสืบคนที่1นามว่าทัช
“ถ้าให้กูเดา..พี่พอสละสิ” นับสืบคนที่2เดาเหตุการณ์แม่นวุ้ย
ผมทำหยิ่ง ไม่ตอบพวกมัน เอาแต่จกยิกๆตามที่อาจารย์พูด ไอ้ทัชไอ้แทนไม่ได้ตอแยผม มันเลิกพูดไปเอง จนเลิกคลาสเมฆก็เดินมาหาผมแล้วบอกว่า
“แกรนด์ครับ อาทิตย์หน้าก็จะสอบแล้วนะ”
“หะ จะสอบแล้วเหรอวะ?”
“ครับ สอบมิดเทอม แกรนด์เริ่มอ่านหนังสือบ้างรึยัง? ผมเป็นห่วงกลัวว่าแกรนด์จะติดเอฟ”
แช่งกูอีก
“เออๆ ขอบใจที่เตือน”
คงเพราะผมเอาแต่เรียนๆเล่นๆ ไม่จริงจัง ไม่ได้รู้ตัวว่าผมดองงานไว้เยอะแค่ไหน คะแนนแล็ป เทส ควิซ ต่างๆนานาก็พอถูไถ ไม่ต่ำกว่ามีนผมก็โอเคแล้ว ซึ่งความจริงไอ้การที่ได้คะแนนเท่ากับหรือบวกลบมีนไม่เกิน2-3คะแนนนั้นมันหมายความว่าคุณหมดสิทธิ์ที่จะได้Aแน่นอน ผมก็ไม่ได้หวังจะได้Aทุกวิชาอยู่แล้ว
สุดท้ายก็ไม่พ้นคนที่ได้แม๊กเกือบทุกวิชามาเตือน
(หมายเหตุ-ค่ามีนmeanคือค่าเฉลี่ย ค่าแม๊กmaxคือค่าคะแนนของคนที่ได้สูงสุด ค่ามินminคือค่าคะแนนของคนที่ได้ต่ำสุด)
ผมตัดสินใจไม่ไปกินข้าวกลางวัน เพราะต้องการเคลียงานที่ดองไว้ให้เสร็จเรียบร้อย หย่อนก้นลงบนเก้าอี้ม้าหิน เริ่มเปิดหนังสือและจรดปลายปากกาลงบนกระดาษรายงาน
“ฝากซื้อไรป่าว” ทัชหันมาถาม
“ไม่วะ พวกมึงไปกินกันเถอะ” มันพยักหน้ารับก่อนจะพากันเดินไปกินข้าวกลางวัน
นั่งปั่นงานอยู่คนเดียว ไม่มีคนคอยรบกวนก็ดีเหมือนกัน จะได้เสร็จเร็วๆ ผมเงยหน้า พักสายตาและพักมือเนื่องจากเขียนมานานแล้ว แต่ขณะที่จะก้มลงทำต่อนั้นก็มีผู้หญิงชั้นปีเดียวกับผมยื่นถุง7-11มาให้พร้อมกับพูดว่า
“มีคนฝากมาให้ค่ะ” แล้วเธอก็เดินจากไป ทิ้งให้ผมงงกับถุงที่ตั้งอยู่ตรงหน้า ผมเอื้อมมือไปหยิบ เปิดถุงดูก็พบว่ามีโพสอิสแปะอยู่ด้านใน ผมเลือกที่จะอ่านก่อน
ไอ้ของที่กินไม่ได้เก็บไว้ใช้เย็นนี้
อะไรวะ?
ได้อ่านดังนั้นผมก็เลยรื้อค้นดูของในถุง
ข้าวกล่องอีซี่โก ขวดน้ำอิชิตัน เลย์1ห่อ สโมกกี้ไบท์ หมากฝรั่ง M150จำนวน1ขวดและ…
ถุงยาง1กล่อง
ไอ้เชี่ยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย
ได้แต่เจ็บใจ ทำไรมันไม่ได้ การที่มันรู้ว่าผมไม่ได้กินข้าวกลางวันแบบนี้แสดงว่ามันต้องแอบจับตามองผมจากที่ไหนสักแห่งแน่ๆ ผมมองไปรอบตัว หรี่สายตาราวกับจับผิดอะไรบางอย่าง โดยเฉพาะตรงโต๊ะหน้าสโมสรคณะวิศวะ แต่ก็ไม่พบเจอคนร้าย เลยก้มหน้าก้มตาเขียนต่อ ไม่แตะต้องของกินที่มีคนฝากมาให้
สักพัก ไอ้ทัชกับไอ้แทนก็เดินมา คนอื่นๆไม่ได้ตามมาด้วย มัน2ตัวนั่งลง
“เสร็จยังวะ?” ไอ้ทัชถามก่อน ผมหยุดเขียน เงยหน้าตอบมัน
“เห็นว่าเสร็จยังละ?”
“ยัง...แล้วนี่..ของใครวะ..”
“เห้ยยย!!”
ไม่ทันแล้วครับ ไอ้ทัชคว้าถุง7ไปรื้อดู
จบกัน ชีวิตกู...
“อู้ววววววววววววว กล่องนี้มันอะไรกับครับ..แล้วนี่...โพสอิทจากใครเอ่ย?” ขอบคุณไอ้ทัชที่ไม่ชูกล่องอุบาทว์ๆนั่นขึ้นมาให้อับอายเล่น แต่มันกลับชูกระดาษเล็กๆสีเหลืองขึ้นมาแทน
“ลุงรหัสกูแน่นอน ฟันธง!”
ผมเข้าไปยื้อแย่งกระดาษนั่นมาจากมือไอ้ทัช แต่ก็แย่งไม่สำเร็จ เพราะมันสูงกว่า แม่มม T T
“เดี๋ยวนี้พัฒนาเว้ยเห้ยยยยย กริบกริ้ววววววว”
“สัด” ผมทิ้งตัวลงอย่างปลงๆ ไงก็แย่งมันไม่ได้อยู่แล้ว
“สรุปว่ามึงได้กับพี่พอสยังวะ กูงง” ไอ้แทนถามตรงๆ ไม่อ้อมค้อม สีหน้ามันดูจริงจังมาก แต่เรื่องไรที่ผมจะต้องประจานความอับอายของตัวเองละ?
“ถ้ายังไม่ได้...เมียกูจะส่งกล่องนั่นมาให้เหรอไง”
“ชิบหายยยยยยยยยยยยยย”
“ลุงรหัสกู...ไม่น่าเลย ฮือๆๆๆๆ”
หึหึ
ผมก้มลงทำงานต่อ ไม่สนใจว่าไอ้มัน2ตัวจะซุบซิบไรกัน พอคนที่โต๊ะซุ้มเริ่มเยอะขึ้นก็ไม่เห็นไอ้ทัชกับไอ้แทน หายหัวกันไป2คน เพื่อนๆพากันถาม ผมก็ได้แต่ตอบออกไปว่าไม่รู้ ไม่มีสมาธิในการลอก เอ๊ย ไม่มีสมาธิในการทำงาน เสียงพูดคุยโหวกเหวกดังรอบตัวจนต้องวางปากกา ปิดหนังสือ
ถึงเวลาเรียนในช่วงบ่าย ผมเดินขึ้นไปเรียนพร้อมๆกับเพื่อน เดี๋ยว2คนนั้นมันก็ตามมาเองแหละ
แล้วก็เป็นไปตามคาด เลทไปประมาณครึ่งชั่วโมง ไอ้2ตัวก็โผล่มาให้เห็น
“สัดแกรนด์ หลอกพวกกู คืนนี้เตรียมตูดบานเถอะมึง หึหึ”
การที่มันพูดแบบนี้แสดงว่า...พวกมันหายหัวไปเพื่อถามเรื่องนี้กับไอ้เหี้ยพอสสินะ
แม่งจะไปถามทำไมวะ ห๊ะ!?
“ไอ้เหี้ยพอส...หยุด...พอ กูจะอ่านหนังสือ”
ตอนนี้ผมนั่งอยู่บนโต๊ะเตี้ยๆที่ห้องของมัน มันบังคับผมให้ขึ้นรถมัน พาไปกินเย็นตาโฟริมฟุตบาท ก่อนจะกลับมาที่ห้องและเป็นเช่นนี้แล...
“ก็อ่านไปสิ หึหึ”
โว๊ยยยแม่งงงงงงงง ไซร้คอกูแบบนี้จะให้กูมีสมาธิอ่านหนังสือได้ไงวะ ห่าราก!
“สัด กูขอร้อง อาทิตย์หน้ากูก็จะสอบแล้ว” คนทำตัวเป็นปลิงดูดเลือดก็ยังไม่ยอมหยุด “มึงก็ไปอ่านหนังสือเถอะ ใกล้สอบแล้วอะ” คือไม่ได้เป็นห่วงมันนะ แต่ผมรำคาญ ต้องการไล่มันให้พ้นๆจากตัวผม
“ไว้ค่อยอ่าน...” มันดันหนังสือผมวางลงกับพื้น ประคองใบหน้าผมให้สบตากับมัน “มึงไปบอกไอ้ทัชกับไอ้แทนเหรอว่ากูเป็นเมียมึง?” ผมไม่ตอบ พยายามดันตัวออกห่าง
“สงสัยต้องทบทวนกันอีกรอบแล้วล่ะมั้งว่าใครเป็นเมียใคร”
“ไม่! กูจะอ่านหนังสือโว๊ยยยยยยยยยยยยยย”
คิดผิดคิดถูกเนี่ย หลวมตัวมาคอนโดมัน เห้ออออออ
“นะครับ...” เสียงกระซิบพร้อมกับคำพูดเพราะๆนั่นทำให้ผมต้องยอมมันทุกทีสิน่า
ตามนั้นแหละครับ..กล้องแพนไปที่หนังสือ โคมไฟ อะไรก็แล้วแต่เนอะ...
.
.
.
.
“แกรนด์...”
“อะไร”
เรียกกูทำไมอีกวะ
“มึงทำสเน่ห์ใส่กูใช่มั้ย?”
ไอ้ห่า ใช้ส้นตีนไรคิดเนี่ย!?
“ทำไมกูนึกถึงหน้ามึงตลอดเวลาเลยวะ แม่ง...” มันเหมือนบ่นกับตัวเอง “จริงๆนะ...กูอยากกอดมึง อยากอยู่กับมึง อยากได้ยินเสียงมึง” คนพูดกระชับอ้อมแขนให้คนฟังรู้สึกว่าที่พูดออกไปนั้นไม่ได้โกหก อยากให้คนฟังได้รับรู้ถึงความรู้สึกที่เป็นอยู่ตอนนี้ว่ามันทรมานแค่ไหน
“แล้วผู้หญิงในสต๊อกของมึงล่ะ? เยอะแยะนิ เอาไปไว้ไหนหมดละ เหอะๆ”
ยอมรับนิดหน่อยว่าผมใจเต้นไปกับคำพูดหวานเลี่ยนๆนั่น แต่ก็ยังไม่ปักใจเชื่อเต็มร้อย
“กูไม่ต้องการผู้หญิงพวกนั้น...กูต้องการแต่มึง” สัมผัสเบาๆที่ปากเพื่อเป็นการตอกย้ำ ผมรับตารับอย่างเต็มใจ ไม่มีการละลาบละล้วงใดๆ เพียงแค่ริมฝีปากชนกันเท่านั้น ไม่นานก็ถอนริมฝีปากร้อนๆออกไป
เป็นการจูบที่ผมรู้สึกว่ามันอบอุ่น
ไม่ต้องใช้ลิ้นเพื่อเรียกร้องตัณหา เพียงแค่สัมผัสที่แผ่วเบา
ครั้งนี้จะยอมมันก็ได้...ยอมรับว่าแพ้มันหมดรูปจริงๆ
“อืม...กูก็ต้องการมึง...”
คนที่นอนข้างกายเบิกตากว้าง ดูตกใจกับสิ่งที่ผมพูดออกไป ก่อนจะแปรเปลี่ยนเป็นสายตาที่แบบมันชอบทำใส่ผม...
“ดีมาน ซับพลายตรงกัน...ดังนั้น จัดอีกรอบนะ” มันยื่นหน้าเข้ามาหวังจะฉกจูบ แต่ผมปิดปากมันไว้ได้ทัน
โอ๊ยยยยยยยยย ไอ้มักมาก ไอ้หื่น ไอ้หล่อลื่น ไอ้$(^&$*^+^$**^$^
“หยุด!!!!! นับแต่เวลานี้ วินาทีนี้เป็นต้นไป ห้ามมึงล่วงเกินกูอีกจนกว่าจะสอบเสร็จ!!!!!”
กูไม่อยากติดเอฟหรือโดนไทร์ให้พ่อแม่เสียใจนะโว๊ยยยยย แม่งงงงงงงง
“งะ...สอบเสร็จเมื่อไหร่..?”
นั่นดิ...แล้วกูสอบเสร็จเมื่อไหร่วะ?
“อีก2สัปดาห์...” ตอบส่งๆไปก่อนละกัน เพื่อความปลอดภัยของตัวผมเอง
“โหยเว่อ”
มันทำหน้าไม่เชื่อ แต่ผมรู้ว่ามันต้องไปเค้นเอาความจริงจากหลานรหัสมันแน่นอน
“แต่ไม่เป็นไร..ถึงกูล่วงเกินมึงไม่ได้...แต่มึงล่วงเกินกูได้นะ”
ใครจะอยากทำอะไรมึ้งงงงงงงงงงงงงงงง หลงตัวเองวะแสรดดดดดด
โปรดติดตามตอนต่อไป
ขอยืมมุขแปลงร่างเป็นปอปนะคะคุณ bobby_bear อิอิ ชอบอะ โดนๆ
สารภาพตรงๆว่า
ตัน ._.
คู่นี้หวานไม่ออก
ขออภัยหากคนอ่านผิดหวัง
ปล.ตอนนี้แพรดีขึ้นแล้ว เยเย้ แต่ก็ยังไอค่อกแค่กๆ 5555+
-
ฮั่นแน่ ~~~~~~~~~~
จิ้มๆๆๆ :z13: :z13: :z13: :z13:
-
o13
-
คนเขียนว่าไม่หวานเหรอคะ แต่เค้าว่ามันหวานนะ หวานมากกก หวานตามอัตภาพอะ :laugh:
พี่พอสหื่นจริงๆ หลงแกรนด์น้อยหัวปักหัวปำ ตกหลุมรักแกรนด์จนโงหัวไม่ขึ้นแล้วอะดิ๊ :-[
-
พี่พอสจะอดได้ซักกี่น้ำ
-
เราอยากล่วงเกิดทั้งคู่เลยอะ ได้ป่าว ' ' o22
-
Oops!!! น้องแกรนด์
-
อ๊ายยยๆๆเขินเลย
:-[ :-[ :-[
-
นั่นสิ ล่วงเกินพี่พอสได้เนอะ :laugh: :laugh: :laugh: คิดได้ไงเนี่ย :m20: :m20: :m20:
-
:o8: :o8:
นี่ไม่หวานเลยคะ สำหรับเราคู่นี้แค่นี้ก็หวานมากมาย โดยเฉพาะเวลาน้องแกรนด์ ปากตรงกับใจเมื่อใด
โอยยย ฟินนาเล่เลยจ้า :m2: :m2:
ถ้าหวานมากกว่านี้คงไม่ใช่ คู่นี้แล้วหละ
ปล.คนแต่งหายไวๆนะคะ :กอด1:
-
:haun4: พี่พอสหื่น สอบเสร็จจัดหนักจัดเต็มไปเลยนะพอส :-[
-
เพื่อนพอสที่โทรไปหาแกรนด์เนี่ย โทรไปเองหรือพอสให้โทรไปเนี่ย แล้วพอสคิดอะไรกับแกรนด์กันแน่ ทำอะไรให้ชัดเจนหน่ีอยสิพอส ทัชกับแทนก็อยากรู้จริง ๆ นะนั่น
-
Addicted to each other ชัดๆ
:o8:
-
ที่พี่พอสพูดมาว่าอยากเห็นหน้าน้องแกรนด์ตลอดเวลา อยากกอด อยากอยู่ด้วย อยากได้ยินเสียงหนะ
รู้ตัวไหมนั่น ว่าตกหลุมรักเข้าให้แล้ว
อย่ามัวแต่ดีมาน ซัพพลายตรงกัน จนลืมอ่านหนังสือสอบหละ
-
หวานมากอะ หวานแบเถื่อนๆๆๆๆๆๆ
-
ทำไมจะไม่หวาน หวานออกแต่หวานตาแบบฉบับของตัวเอง
คนเขียน เขียนได้น่ารักมากเอาตามตรงนะเรารู้สึกว่ามันเป็นธรรมชาติ ไม่ต้องจ๊ะจ๋า เอาอกเอาใจมากมาย
แต่ใส่ใจกันถึงสิ่งเล็กๆน้อยๆ เราว่ามันน่ารักมากเลย :o8:
-
เค้าหวานในแบบของเค้า
อย่างที่บอก จะให้จ๊จ๋ากัน คนอ่านก็ไม่อิน คนแต่งก็แต่งไม่ออกหรอก มันจะเหมือนหนังคนละม้วน นิยายคนละเรื่อง
แค่นี้ก็ดีแล้ว ^^
มุขปอบนั้นตามสบายคับ 55 มุขนี้เกิดขึ้นหลังจากอ่านจบและได้แรงบันดาลใจจากชื่อตอน อิอิอิ
-
โอยยย พี่พอส!
รอให้แกรนด์สอบเสร็จก่อนค่อยจัด
เอาให้ฟ้าเหลืองไปเลย ก็ไม่มีใครว่า
ไม่ก็...ติวให้น้องเลย ติวไป จัดไป หึหึ
-
หวานนะคะ หวานแบบเถื่อนๆ ฮ่าๆๆๆๆ
ชอบตอนที่ซื้อของให้น้องแกรนด์ อารมณ์อยู่ห่างๆอย่างห่วงๆ ชอบบบบ :-[
-
พี่พอสก็เพลาๆ บ้างนะ สงสารน้อง :oo1:
-
เต็มอิ่มมากเลยครับ 2 ตอนล่าสุด
ขอบคุณที่มาต่อครับ ^^ สนุกมากเลย
-
หวานแค่นี้ก็ดีแล้ว หายไวๆนะแพร
-
ทัชกะแทน นี่คงอยากจะรู้จริงๆสินะ ฮ่าๆๆๆๆ
หวานแบบหื่นๆของพอส ว่าแต่ เมื่อไหร่จะสอบเสดละเนี่ย ฮ่าๆๆ
-
น้องแกรนด์ไหวมั๊ยลูก .. อิพี่พอสมันหื๊นนหื่นนนน >.<
-
“ดูดหรี่หือตีหรี่วะ? ฮ่าๆๆๆๆๆ”
หือ??? >>>หรือ???
นับสืบ ??? >>> นักสืบ???
อร๊ายยยย กุ๊กกิ๊กๆๆ :oo1: :oo1: :oo1: :oo1:
ต่อๆๆๆ
-
สงสารแกรนมั่งดิพี่พอสๆ
เดียวเรียนไม่จบนะ
-
คนอ่านว่าเค้าก็หวานตามประสาเค้าแหละค่ะ หวานแบบดิบ ๆ เถื่อน ๆ สไตล์พี่พอส...
พี่พอสเมาแล้วน่ากลัวมว๊ากกกกกกกกก หื่นสุดไรสุด 555
ใครเป็นสปายให้แกแน่ ๆ ถึงส่งขนมไปให้ได้เนี่ย ตอนหลังเค้ามีหวานกันน้า น่ารักอ่ะ
ขอบคุณค่ะ
-
หวานในแบบของพอส อิๆ
-
นี่แหละคือโอกาส พี่พอสยอมให้ล่วงเกินแล้ว จับพี่พอสทำเมียโลดดดดดดดด :laugh:
-
ฮ่าๆ พี่พอสหลงตัวเองจริงๆอะ แต่แกรนก็อย่าเผลอไปล่วงเกินพี่เค้านะ ^^
-
ขอบคุณ รอตอนต่อไป
-
หวานจุงเล 5555,,,ชอบๆ
-
โอ้ยยย น่ารักกันเกินไปแล้ว!
หวานมาก หวานแบบไม่ได้เลี่ยนนะ
แต่มันมีความหวานในตัวอะ โอ้ยยย เขินอะ น่ารักมากกกกกกกกกก
-
อ๊ายยยยย เขินนนน :impress2:
สอบเสดพอสคงจัดหลายรอบเลยทีเดียว :z1:
-
หื่น กาม ทุกที่ ทุกเวลา ให้พี่พอสคนเดียวเลย :laugh:
น้องเเกรนก็ จะน่ารักไปไหนเนี่ยยย :impress2:
-
น่ารักกกก หวานจัง :-[
พี่พอสก็หลงแกรนด์ซะ :impress2:
-
ฮาอะ แกรนด์น้อยยอมพี่พอสหื่นตลอดเลยอะ อิอิ
-
ท่านพี่พอสงับ เป็นเอามากกกกกกกกกก อ่านะ
-
คนเขียน ตามนั้นแหละ o13
หวานไม่ออก ก็ช่างแม่ง :laugh: :laugh:
เอาแบบนี้ คุยไปคุยยมา กูก็ต้องการมึง :pighaun: :pighaun:
-
อ๊ากกกกกกกก แค่นี้ก็หวานแล้ว หวานดิบๆแบบพี่พอส
ทั้งแกรนด์น้อย กะพี่พอสต่างคนต่างยอมลงให้กันมากเลยนะเนี่ย
ก็เขารักของเขานี่เนอะ :m3: :m3:
-
โห ถ้าพอสจะทั้งหื่น ทั้งอึด ขนาดนี่นะ แอบสงสารแกรนด์เบาๆ ห้าๆๆๆ
-
เป็นเอามากนะพี่พอส หลงแกรนด์หัวปักหัวปำเลยทีนี้ ฮ่าๆๆ
-
:กอด1:
-
พี่พอสหื่นอ่ะ o13
-
มันช่าง จุ ใจ :-[ :-[
-
ใครว่าไม่หวานอ่ะ เท่าที่อ่านนี่ก็หวานมากแล้วนะคะในแบบฉบับของพอสกับแกรน แต่ถ้าหวานมากกว่านี้คงไม่ใช่แล้วคะ ชอบเรื่องนี้มากๆคะ เปป็นกำลังใจให้คุณแพรคะสู้ๆ *0*
-
5555+
น่ารัก น่าจุ๊บ จริงๆ เป็นเรื่องที่หลากอาราณ์น่ารักมากๆค่ะ
ตอนแนกนึกว่าจะมาม่าให้ชิมสักเล็กน้อย แต่ไปๆมาๆ หวานจ่อยเชียวว ฮิ้วววว :z2:
-
พึ่งเข้ามาอ่านสนุกมากเลย o13
-
อิอิ พี่พอสเสพติดแกน
-
พี่พอส ตกหลุม แกรนด์ แบบขึ้นไม่ได้ อิอิ
-
มีเนื้อหาไม่เหมาะสม
กรุณาใช้วิจารณญาณในการอ่าน
The Dark Side :: DRUNK ?
(อ่าน 13 - DRUNK ? เวอร์ชั่นปกติ คลิก (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=34038.msg2113042#msg2113042))
อ่านชี้แจงและคำเตือนก่อนที่จะอ่านเนื้อหานะคะ
**ชี้แจง**
ไซด์นี้ไม่เกี่ยวกับเรื่องหลักนะจ๊ะ เพียงแต่ลองแต่งอีกแบบ โดยใช้สถานการณ์เดียวกันจ้า อย่าสับสนเด้อ
พี่พอสจะเลวมาก หนูน้อยแกรนด์ก็จะน่าสงสารมาก และคนแต่งซาดิสมาก โอเค๊?
**คำเตือน**
หากใจไม่แข็งแรงพอ กรุณาอย่าอ่าน
มันบาดจิต เจ็บไปถึงทรวงใน (ไม่อยากจะบอกว่าเคยเจอกับตัวเอง..สถานการณ์ประมาณนี้...รู้เลยว่ามันทรมานแค่ไหน)
แม่ยกวอร์ม อย่าอ่าน Dark Side นี้ ทำร้ายจิตใจวอร์มมากๆๆๆๆค่ะ
ดาร์คไซด์นี้ ดาร์คมาก แรงมาก ถึงมากที่สุด มากๆๆ ย้ำอีกครั้งว่าแรงมาก
และข้อนี้สำคัญสุด ห้ามด่าแพร!!!! ไม่ว่าจะไม่ชอบอะไรยังไง ห้ามด่านะ ขอร้องจริงๆ ติได้ค่ะ แพรแต่งเพราะแพรชอบ รู้ว่าคนอื่นไม่ได้ชอบด้วย แต่มันก็ต้องมีคนที่ชอบแบบแพรบ้าง (เอ๊ะยังไง?) แพรอ่านทุกคอมเม้นต์ เม้นต์ไหนที่ทำร้ายจิตใจแพรก็จะไม่อยากแต่งอีกเลยอะ แงๆ จริงๆนะ ขอร้อง พลีสสสสส
พร้อมแล้วนับ 1 2 3 .. ไปอ่านกันเล้ยยยยย
The Dark Side :: DRUNK ?
“อย่าบอกนะว่าจะให้กูค้างกับมึงที่นี่?” ผมเอ่ยปากถามก่อน
ไอ้เจ้าของห้องสุดหรูมันหันมามอง
“ก็เออสิวะ”
“แล้วทำไมไม่พากูกลับหอ”
“ห้องมึงเล็ก”
เอ้าไอ้สัด แล้วเกี่ยวไรกะมึงเนี่ยยยยยยยยยยย? คือมันเข้าใจผมมั้ย? ผมไม่ได้ต้องการค้างคืนกับมัน ผมต้องการนอนที่ห้องของผม ถึงห้องผมจะเล็ก แต่มันก็ไม่ได้หมายความว่าผมจะเอาไอ้เหี้ยพอสไปนอนด้วยนี่หว่า แม่ง
ผมชักสีหน้าไม่พอใจ
“หรือว่ามึงกลัว...”
“กลัวเหี้ยไร!” ผมตวาดกลับไปทันที
ค้างก็ค้างสิวะ ดีออก ห้องหรู เตียงนุ่ม อยู่สบาย .. เดี๋ยวพอแม่งเผลอๆ แมคบุคแอร์กับไอแพดมึงหายแน่นอน หึหึหึหึ (เลวละไอ้แกน)
“หึหึ” มันยิ้มมุมปาก ผมไม่ชอบมันยิ้มแบบนี้เลยอะ ดูเจ้าเล่ห์ หล่อแบดบอยยังไงก็ไม่รู้
RRRRRRRRRRRRRRRRRRR
ของผมแน่นอนคราวนี้ เพราะมันดังมาจากกระเป๋ากางเกงผมเอง
P’WARM
/อยู่ไหน/
ผมกดรับปุ๊ปพี่วอร์มก็พูดเสียงโหดปั๊บ
“เอ่อ...”
เอาไงดีวะ.. ผมหันเหลือบไปมองทางเจ้าของห้องนิดหน่อย ซึ่งมันก็กำลังมองผมอยู่เช่นกัน
“อยู่ห้องอะ” แต่ห้องไอ้เหี้ยพอสนะ...ส่วนที่เหลือผมได้แต่พูดในใจ “พี่อยู่ไหน สร่างแล้วเหรอ?” มีแรงกดโทรหาผมแบบนี้แสดงว่าโอเคแล้วสินะ
/เออๆ ดีละ กูโอเคแล้ว/
“...”
/เอ่อ .. .กู .. . ขอโทษด้วยที่ไปรุ่มร่ามกะมึง/ เหมือนว่าประโยคนี้พี่วอร์มต้องใช้พลังอย่างมากในการพูด
“ช่างมันเหอะพี่ นอนได้ละ” ผมบอกปัดๆ
/เออๆ ฝันดี/
ผมก้มมองโทรศัพท์ในมือ
ฟึ่บ!
“เห้ยย” อยู่ดีๆไอ้พอสที่โผล่มาตอนไหนไม่รู้ก็ดึงโทรศัพท์จากมือผมไปดื้อๆ “เอาคืนมา” ผมพูดนิ่งๆ ไม่ได้ไปเขย่งแย่งกับมันหรอก รู้ตัวดีว่าแย่งยังไงก็ไม่มีทางได้คืน ถ้าหากมันไม่ยอมให้ดีๆ ฝ่ายที่ชิงโทรศัพท์ไปเลื่อนๆดูบนหน้าจอไม่นานนักก็ขว้างไอโฟนไปยังโซฟา
เชี่ยยยยยยยยยยยยยยย ไม่ใช่เครื่องละ500นะสัด
แต่เวลานี้ไม่ใช่เวลาห่วงไอโฟน ผมควรห่วงตัวเองมากกว่า
ผมเดินจะไปหยิบสิ่งที่นอนแอ้งแม้งอยู่บนโซฟาสีดำตัวยาว แต่แล้วไอ้เหี้ยพอสมันก็ผลักผมจากข้างหลัง ทำให้ผมเซลงไปนอนบนโซฟา มือปัดไปโดนไอ้โฟนตัวเองกระเด็นไปไหนไม่รู้
อะไรวะ! ป่านนี้หน้าจอแตกไปแล้วมั้ง คว-
“ผลักกูทำเหี้ยไร! ถ้าไอโฟนกูพังซื้อให้ใหม่ด้วยนะสัด” ผมพยุงตัวเองให้ลุกขึ้น แต่ก็ไม่เร็วเท่าร่างสูงตรงหน้าที่ตอนนี้มันคร่อมผมแล้ว
สภาพนี้ .. เสียเปรียบทุกทาง
“เมื่อกี้มึงคุยกับใคร” น้ำเสียงมันนิ่ง จนเดาไม่ออกว่าคนพูดรู้สึกยังไง ตามันจ้องผม ใบหน้าอยู่ใกล้กันมากจนได้กลิ่นเหล้าและแอ๊ปเปิ้ลจากบารากุอ่อนๆ
“เรื่องของกู”
สงสัยคำตอบผมคงไม่ถูกใจมัน มันเลยเอาจมูกโด่งๆมาคลอเคลียแถวๆซอกคอและใบหู
“กับใคร” มันถามย้ำอีกครั้งด้วยเสียงกระซิบแผ่วเบาแต่ทว่าแฝงไปด้วยความกราดเกรี้ยว
“แล้วมึงยุ่งเหี้ยไรด้วยวะสัด!” ผมผลักมันกระเด็น ลุกขึ้นจากโซฟาได้ก็รีบวิ่งไปเก็บไอโฟนแล้วตรงไปยังประตูห้องทันที
ให้ตายยังไงกูก็ไม่ค้างที่นี่เด็ดขาด!!!
ห้องนี้มันยิ่งกว่าเขตอันตราย!!
“ไอ้เหี้ย จะไปไหน!!” แต่มันตามผมมาทัน คว้าเอวไว้ เอาตัวผมขึ้นพาดบ่า
“สัด!! ปล่อยกูลง!!!” ผมทั้งตะโกนทั้งทุบ แต่ดูท่าจะไม่เป็นผล มันตรงไปยังประตูห้องนอน ก่อนจะเหวี่ยงผมลงกับเตียง
ผลั่ก!
“อุ๊กกก”
จุก...มาก แม่งต่อยมาที่ท้อง ผมตัวงอ กุมท้อง
ผมโดนกักขังโดยลำขาแกร่งทั้ง2ข้าง ไอ้เหี้ยพอสกำลังถอดเสื้ออย่างใจเย็น
“กูให้โอกาสมึงอีกครั้ง..เมื่อกี้มึงคุยกับใคร”
มันถามซ้ำ แต่ผมยังนิ่งเงียบ เรื่องไรจะต้องตอบมันด้วยวะ
“ไอ้วอร์ม?” มันเดา แถมเดาถูกซะด้วย
“มึงเป็นพ่อกูรึไงสัด! เซ้าซี้อยู่ได้ คว-”
“กูไม่ได้เป็นพ่อมึง แต่กูกำลังจะเป็นผัวมึงนี่ไง!!” พูดจบปากร้อนก็ฉกมาทันที ผมพยายามดิ้น แต่ไม่มีแรงเลยเพราะยังจุกที่ท้อง
ริมฝีปากมันละลาบละล้วง จูบที่หยาบคาย ไม่มีความอ่อนโยนเลยสักนิด มันกัดปากผมเพื่อให้ผมเปิดปากและรับลิ้นจาบจ้วงเข้ามา ดูดดึงจนเจ็บไปหมด รู้สึกเหมือนได้กลิ่นเหล็กคาวเลือดในปาก แต่มันก็ยังจูบผม ไม่มีทีท่าว่าจะปล่อยง่ายๆ
มือมันจับชายเสื้อ ดึงขึ้นสูง นิ้วมือเรียวบีบยอดอกของผม ทั้งเจ็บทั้งกลัว ไอ้เหี้ยพอสถอนปากออกไปแล้ว มันมองหน้าผม
“ปากดีแบบมึงต้องเจอคนอย่างกู”
ผมใช้โอกาสนี้ถีบมันเต็มแรง กลิ้งตกลงไปกับพื้น คลุกคลานหนีให้พ้นมือมัน
“เหี้ย! ฤทธิ์มากนักใช่มั้ย!! มานี่เลยสัด”
แต่ผมก็หนีมันไม่พ้น ตัวลอยขึ้นมาอยู่บนเตียงอีกครั้งโดยฝีมือมัน
แควกกกก!!
มันฉีกเสื้อผมขาด ผมพยายามดิ้น ดิ้นเท่าที่แรงจะมี แต่ให้ตายยังไงก็จะไม่ยอมอ้อนวอนมันเด็ดขาด เสื้อที่ถูกฉีกนั้นตอนนี้ได้แปรเปลี่ยนสภาพมาเป็นเชือกที่มัดข้อมือผมไว้เหนือหัว
เท่านี้...ผมก็ไม่มีอะไรที่จะต่อต้านมันได้แล้ว...
ไอ้เหี้ยพอสจูบผมอีกครั้ง จูบที่ทั้งเจ็บและเกิดอารมณ์ไปพร้อมๆกัน ไม่รู้ว่าผมรู้สึกแบบไหนกันแน่ ลิ้นเปียกไล่ไปตามซอกคอ มันทั้งกัดทั้งดูด เนื้อตัวผมเจ็บไปหมด ยอดอกถูกปรนเปรอด้วยลิ้นและปากมันเช่นกัน แต่ก็ไม่วายที่จะกัด
“กูชอบกัดหัวนมมึง มันสะใจดีพิลึก!”
เจ็บ...แต่ไม่ยอมร้อง ไม่อยากให้มันสมเพชผมไปมากกว่านี้
ข้อมือผมถลอกแดงโดยที่ไม่ต้องมองก็รู้ ยิ่งเสียดสีกับเนื้อผ้า ก็ยิ่งเพิ่มรอยแดงมากขึ้น แต่ผมไม่สน อยากหลุดพ้นไปจากที่บ้าๆแบบนี้สักที
ใบหน้าคมเข้มเลื่อนต่ำ ต่ำกว่าสะดือ ต่ำลงไปจนน่าหวาดเสียว มันเงยหน้ามามองผมทั้งๆที่มือก็รูดซิปแก้กางเกงผมไปด้วย ผมขัดขืนไม่ได้เพราะน้ำหนักที่กดทับลงมา กางเกงถูกเลื่อนลงไปยังข้อเท้า ตอนนี้ทั้งเนื้อทั้งตัวผมเหลือแค่บ๊อกเซอร์บางๆเท่านั้น
มือหนาจับแก่นกลางตัวผมผ่านเนื้อผ้าบางๆ ขยับขึ้นลงเพื่อปลุกให้ตื่น ซึ่งมันก็ทำได้ดีเสียด้วย ร่างกายผมเลือกที่จะฟังมันมากกว่าฟังผม
ลำท่อนตั้งตรงต่อหน้า ทั้งๆที่ยังไม่ได้ถอดบ๊อกเซอร์ ซึ่งไอ้เหี้ยพอสมันดูพอใจกับผลงาน ลูบไล้เล่นไปเรื่อยๆ น้ำปริ่มออกมาจากยอดลำแท่งจนเนื้อผ้าบางเปียก เห็นเป็นรูปทรงที่ชัดเจนมากขึ้น มันทรมานผมด้วยการวนนิ้วที่ปลายยอดไปเรื่อยๆ จนในที่สุดมันก็ถลกบ๊อกเซอร์ลง
อากาศรอบๆทำให้แกรนด์น้อยของผมแสดงอาการมากกว่าเดิม
ทั้งอายทั้งสมเพชตัวเอง ที่ต้องมาชูช่อต่อหน้าไอ้เหี้ยพอสแบบนี้
“มึงอยากให้กูทำอะไรรึเปล่า? หึหึ”
“ปล่อย..กู”
“ทั้งๆที่ร่างกายมึงอยากให้กูปลดปล่อยมากกว่าเนี้ยนะ?” คนพูดกอบกุมน้องชายผมไว้ด้วยมือทั้งสอง ขยับขึ้นลงอย่างเชื่องช้า
ทรมาน .. เมื่อไหร่จะสิ้นสุดสักที
เหมือนมันจะพอใจที่ได้เห็นผมทุรนทุราย ในที่สุดมันก็เริ่มขยับข้อมือเร็วขึ้น เร็วขึ้น จนน้ำที่ขาวขุ่นพุ่งออกมาเปรอะเปื้อนเต็มตัวมัน
ไอ้เหี้ยพอสมันยังไม่พอใจแค่นั้น มันลุกขึ้น ถอดกางเกง ร่างกายเปลือยเหมือนกับผม ร่างโตที่เต็มไปด้วยกล้ามเนื้อเรียงสวยงามเขยิบเข้ามาใกล้ สูงขึ้นมาเรื่อยๆ น้องชายมันที่ตอนนี้กำลังโป่งพองถูไถไล่ขึ้นมาจากสะดือ ท้อง หน้าอก และบรรจบที่ปากผม
“ทำซะ”
มันสั่ง ผมหันหน้าหนีสิ่งที่จ่ออยู่ปลายปากทันที
“ไอ้เหี้ย! อมเข้าไป!!” มันล๊อคคางผม ยัดเยียดความใหญ่โตเข้ามาในปาก “อย่าให้ฟันโดนนะสัด ไม่งั้นมึงได้ตายแน่!”
ผมต้องทำให้มันจริงๆใช่มั้ย?
สิ่งที่คับพองในปากมันทำให้ผมตอบโต้อะไรไม่ได้ อยากจะพูดอ้อนวอน แต่มันสายไปแล้วใช่ไหม?
ปลายลิ้นผมตวัดไปรอบๆหัวที่บานเบ่งอย่างน่ากลัว มันคงทำความสะอาดดูแลรักษาน้องชายมันอย่างดี เพราะไม่มีกลิ่นอะไรที่น่ารังเกียจเลย
รีบๆทำ...มันจะได้จบ ตอนนี้ผมคิดแค่นั้น
น้องชายมันเติบโตขึ้นเรื่อยๆ จนอึดอัดเต็มปาก ในที่สุดมันก็ถอนแก่นกายออกจากปากผม เคลื่อนตัวลงไป จับสะโพกผมให้ยกขึ้น
ไม่นะ...ไม่จริงใช่มั้ย สิ่งที่ผมกลัวที่สุดมันกำลังจะเกิด..
นิ้วเรียวป้ายน้ำขุ่นขาวที่พุ่งออกมาจากตัวผม แล้วค่อยๆลูบไล้ไปที่ช่องทางหลัง มืออีกข้างก็คอยปลุกปั่นแก่นกายผมให้ตื่นอีกรอบ
เฮือกกกก!!
ผมรู้สึกได้เลยว่านิ้วของมันพยายามที่จะลอดเข้ามา แต่ด้วยร่างกายผมไม่ตอบรับสิ่งแปลกปลอม มันเลยต่อต้าน แก่นกายผมถูกรูดรั้งอย่างเร็ว ความเสียวซ่านเข้ามาแทนที่ นิ้วขยับลึกเข้ามาเรื่อยๆ
ผมเจ็บ...จนกัดริมฝีปากตัวเอง
“อย่าเกร็ง”
จาก1นิ้วเพิ่มเป็น2นิ้ว น้องชายผมก็พองโตเต็มที่ ความรู้สึกมันทั้งเจ็บทั้งอยากปลดปล่อย ก้ำกึ่งอยู่2ทาง แต่ไอ้คนที่กำลังสำรวจช่องทางผมไม่ยอมให้ไปทางใดทางหนึ่งง่ายๆ มันปล่อยแก่นกายผมให้ชูชันไว้แบบนั้น หันมาจับน้องชายมันเองจ่อเข้าที่ทางที่มันเตรียมไว้
RRRRRRRRRRRRRRRRRR
เสียงโทรศัพท์แผดลั่นทำให้ผมสะดุ้ง ไอ้โฟนผมนั่นเอง มันอยู่ข้างๆ ไม่ห่างมากนัก แต่ก็มองไม่ถนัดว่าใครโทรมา
ขอบคุณพระเจ้า พระพุทธ พระธรรม พระสงฆ์ ทุกศาสนาเลยก็ได้ หากการโทรมาครั้งนี้จะหยุดการกระทำของสัตว์ร้ายแบบไอ้เหี้ยพอสได้
จนที่กำลังจะเข้าไปในตัวผมหยุดกึก ดูท่าทางหัวเสีย
“เหี้ยเอ๊ยย แม่งใครวะ!!!” มันหยิบไอโฟนผม ผมละกลัวว่ามันจะเขวี้ยงทิ้งปาให้พังจริงๆ แต่แล้วก็ผิดคาด เมื่อมันค่อยๆแสยะยิ้มชั่วร้าย
มันหันหน้าจอให้ผมดูคนที่โทรเข้ามา
P’WARM
“กูรับให้นะ แล้วมึงคุย เห็นอยากคุยกันมากไม่ใช่เหรอ หึหึ ถึงขนาดโทรมาตั้ง2รอบ” ผมสั่นหัวยิก
ไม่...
ทำไมต้องทำร้ายผม เอาคำขอบคุณเมื่อกี้คืนมา...
มันกดรับ เปิดลำโพง ก่อนจะวางไว้ข้างใบหน้าผม
/แกรนด์.../
เสียงโหดคุ้นเคยที่ได้ยิน มันยิ่งตอกย้ำว่า...ใช่พี่วอร์มจริงๆ
คนที่กำลังคร่อมผมยิ้ม..แต่นั่น ไม่ได้ทำให้ผมยิ้มตามด้วยเลย
“พี่วอร์ม...” ผมพยายามรักษาเสียงให้คงที่ เหมือนอย่างเคย
ไอ้เหี้ยพอส มันจับแก่นกายของมันอีกครั้ง จ่อมาที่ปากทางเข้า ผมมองดูการกระทำนั้น สายตาที่ส่งออกไปพยายามบอกว่าว่า ‘หยุดเถอะ’
แต่มันแปลไปอีกความหมายหรือยังไงก็ไม่ทราบ เพราะมันใช้มืออีกข้างรูดแก่นกายผมที่ตอนนี้ห่อเหี่ยว ไม่มีอารมณ์กระสันต์อะไรทั้งนั้น
/หลับรึยัง?/
“ยะ..ยัง..อ๊ะ” เสียงสุดท้ายที่เล็ดลอดออกไป ทำให้ผมอยากจะกัดลิ้นตัวเองจริงๆ ไอ้เหี้ยพอสมันรูดแก่นกายผมอย่างหนักหน่วง ไม่ง่ายเลยที่จะคุมเสียงให้ราบเรียบเป็นปกติ
/พี่ไปหาที่ห้องได้มั้ย?/
“มะ..อ๊ะ!!....ไม่...อึก....” ผมพยายามจะบอกว่าไม่ต้องมา แต่เหี้ยพอสมันเลือดขึ้นหน้า จับน้องชายมันบุกทะลวงช่องทางหลังอย่างไร้ความปราณี
ใบหน้าหล่อบิดเบี้ยวเพราะช่องทางที่ไม่เคยต้อนรับใครกำลังบีบรัดสิ่งแปลกปลอม แต่นั่นยิ่งทำให้คนบุกรุกมีอารมณ์มากขึ้น
ผมเจ็บ...ร้าวไปหมด
/มึงเป็นอะไรรึเปล่าแกรนด์...ให้กูไปหาที่ห้องนะ../
“ไม่...อ๊ะ..เจ็บ....ไม่ต้อง...แฮ่ก อึก อ๊ะ...ไม่ต้องมา!!” กว่าจะตอบเต็มๆประโยคได้ เสียงที่พยายามคุมไว้ก็หลุดรอดออกมาด้วย ไอ้เหี้ยพอสมันเดินเครื่องเต็มที่ ทั้งข้างหน้าและข้างหลัง มันปรนเปรอให้ซะจนล้นปรี่
ท่อนเอ็นยาวสอดใส่เข้ามาจนสุด ก่อนจะถอนออกไปจนเกือบหลุด และใส่เข้ามาใหม่จนสุดอีกครั้ง
จากที่เคยเจ็บ กลับกลายเป็นความรู้สึกเสียวซ่าน อยากให้มันกระแทกเข้ามาแรงกว่านี้ ลึกกว่านี้
/แกรนด์ มึงทำอะไรอยู่/
ในที่สุดคำถามที่ผมกลัวมากที่สุดก็ถามมาจนได้
ไอ้พอสที่ได้ยินมันยิ้ม พูดด้วยน้ำเสียงเบาๆ ขณะโน้มลงมา นั่นยิ่งทำให้น้องชายมันเข้ามาในตัวผมได้มากขึ้น
“บอกมันไปสิว่ากำลังเย็-กับผัวที่ชื่อพอสอยู่”
/อะไรนะแกรนด์/
“ปะ..เปล่า..อ๊ะ..อ๊ะ”
/เสียงฟังดูไม่ค่อยสบายเลย/
“แฮ่ก..อ๊ะ...อ๊ะ...” ผมตอบไม่ได้ อารมณ์ตอนนี้อยากให้ถึงจุดสูงสุดเร็วๆ แกรนด์น้อยคั่งเลือดจนพองโต เสียงเนื้อกระทบดัง พั่บๆๆ แต่ไม่รู้ว่าคนในสายจะได้ยินรึเปล่า ผมก็ไม่สนแล้ว
กัดปากจนสัมผัสได้ถึงรสเลือด ข้อมือที่ถูกมัดไว้เหนือหัวคงถลอกจนเลือดซิบ ร่างกายผมสอดประสานเป็นหนึ่งเดียวกับคนที่ทำให้เป็นแบบนี้ ความต้องการที่จะให้มันทำลายผมนั้นพอๆกับความโกรธแค้น ความอับอาย
“อ๊ะ...อ๊ะ....เร็วอีก...อ๊ะ....ฮ้า...อ๊า” ผมเสร็จเป็นครั้งที่2 ขณะที่คนที่กำลังขยับสะโพกอย่างเต็มกำลังก็ถอนตัวออกแล้วปล่อยน้ำสีขาวขุ่นออกมาเช่นกัน
“ฮ้า....”
มันล้มตัวลงนอนข้างๆ
“มึงเลือดออกวะ”
บอกผม แล้วผมจะทำอะไรได้? ในเมื่อยังถูกมัดไว้แบบนี้
ดูเหมือนมันจะอ่านใจผมออก เลยจัดการแก้มัดให้ แขนผมอ่อนเปลี้ย ไม่มีแรง แต่ก็ยังพยายามที่จะเอื้อมไปหยิบไอโฟนข้างๆ
สายถูกวางไปแล้ว...
END - The Dark Side :: DRUNK ?
อ่านแล้วเป็นเยี่ยงไรกันบ้างค่ะ?
ที่จริงตอนนี้เขียนเสร็จตั้งแต่ให้โหวตแล้วค่ะ (สำหรับ The Special Side กำลังปั่นยิกๆๆๆๆ เป็นพาร์ทพี่วอร์ม ไว้เสร็จแล้วจะลงให้นะคะ)
แต่งไปร้องไห้ไปอะ นึกถึงตอนที่ตัวเองเป็นแบบนี้...คือแพรเป็นคนฟังนะ...ร้องไห้เลย มัน..บรรยายไม่ถูก
ช่างมันเถอะ ชีวิตบัดซบเน่าๆของแพร 5555555555555555+
ตอนหน้า เจอกานค่ะ จุ้ฟๆ
-
พี่พอสใจร้าย ทำร้ายน้องแกรนด์ ความหึงโหด โอ้ว มายก๊อด
-
เหอๆๆ :haun4: :haun4: :haun4:
สงสารพี่วอร์ม จริงๆด้วยอ่ะ :sad11:
-
พระรองผู้น่าสงสาร TT.TT แต่ก็นะ...ก็เรื่องนี้มันพอสแกรนด์นี่หนา มาซบไหล่แจ้ม่่ะมาๆ
-
เพราะรู้ว่าในเรื่องหลักมันไม่ได้เป็นอย่างนี้ ก็เลยไม่แซดเท่าไหร่ ไม่งั้นป่านนี้ร้องไห้ขี้มูกโป่งสงสารพี่วอร์มจับจิตไปแล้ว :monkeysad:
แต่จะสงสารเพราะมาจากประสบการณ์จริงของน้องแพรนี่แหละ ไม่เป็นไรแล้วเนอะ หรือว่ายังแซดอยู่ :กอด1:
อยากรู้ความรู้สึกของพี่พอสบ้าง รอนะคะ :L2:
-
O________________o!!!!!!!!!!!!!!!!!!!
คือ โอ นะ แต่ ว่า มัน จะ ทำ ให้ งง กับ เนื้อ เรื่อง จริง รึ เปล่า เหอๆๆๆ
เอา ไว้ แต่ง กับ คู่ อื่น ดี กว่า นะ อิอิอิอิ
-
อืมแบบนี้ก็ดีแต่ถ้ามาต่อใหม่ด้วยจะดีมาก สำหรับน้องแพรอย่าได้แคร์แค่ผู้ชายเน่าๆจำไว้ว่าเราสวยเชิดใส่มันไปเลย
-
ดาร์กมาก น้ำตาคลอเลย มันอธิบายความรู้สึกหลังอ่านจบไม่ถูกอะ ขอบคุณ
-
:pighaun:
-
สงสารพี่วอร์มอะ
-
ตอนนี้น่าจะเป็นตอนที่แกรนด์เสียตัว แต่แค่ดาร์กกว่ ซึ่งเลดี้ว่า อารมณ์มันดาร์กดี
ถือเป็นอีกเวอร์ที่น่าอ่าน
-
ถ้าเป็นเรื่องจริง อิพี่พอสโดนแฟนคลับรุมกระทืบแน่ กร๊ากกกกกกกก เพราะนอกจากมันทำร้ายพี่วอร์มเท่ากับมันข่มขืนน้องด้วย
แต่ ดีนี่มันแค่ด้านมืดเท่านั้น แค่นี้พี่วอร์มก็น่าสงสารแย่แล้ว ฉะนั้น คนเขียนรีบจัดคู่มาให้พี่วอร์มด่วนนนนนน เอาเค้าก็ได้ ไม่งั้นเค้าจะโกรธน้องแพรก็งานนี้แหละ ฮาาาาาา
(:beat: แม่ยกพี่วอร์มรุม :z6:) อิอิ
:กอด1: :กอด1: ให้กำลังใจน้องแพร
-
แอบคิดว่าพี่พอสนิสัยแย่อะ (สงสัยตอนนั้นคงหึงน้องแกรนมากมายอะ )
พี่วอมน่าสงสาร (มิน่าเลยไม่ค่อยมาจีบน้องแกรนเลย ) คนเขียนหาคนมาปลอบใจพี่วอมด้วยนะคะ น้องแทนก็ดีนะ ^^
-
สงสารพี่วอร์มอ่ะ
-
ดาร์คไซด์ของพี่พอสสินะ...ดิบ เถื่อน แท้ อำนาจความหึงเข้าครอบงำ
คนอ่านเฮือกมากค่ะจุดนี้ สงสารแต่แกรนด์น้อยเท่านั้น
ขอตัวไปให้เลือดค่ะ เสียไปเย้อ :pighaun:
พี่วอร์มทำใจนะคะ น้องแกรนด์เค้าเป็นของพี่พอสไปแล้วค่ะ
ขอบคุณค่ะ
-
เวอร์ชันนี้เหมาะกับคู่นี้จริง ๆ
พี่วอร์มช็อคตาค้างไปแล้วมั้ง อยากกอดปลอบขวัญจังเลย คิคิ
-
:m25:
-
เป็นด้านมืดที่ไม่ควรเกิดกะใครเลย
-
i like it !! :haun4: :jul1:
-
อ่านทันแล้ว เย้ๆๆ ดีละที่ไม่ใช่เรื่องหลัก เพราะชอบพี่วอร์ม ไม่อยากให้พี่วอร์มเสียใจ
-
สงสารวอร์ม :oo1:
-
อึ้ง…เกินจะเครีย เหอะๆ
-
เปนด้านมืดที่ ไม่ค่อยอิน
เพราะ? เพราะพี่พอสอ่อนโยนมากกกกกกกกนะสิ เลยไม่ค่อยโดนอะ แหะๆ
ถ้ามาตอนแกนด์ปากหมา อาจจะอินกว่านี้หน่อย
แต่ก็ขอบคุณนะค่ะ
-
มันดาร์กจริงๆ ชอบบบบบบ พี่พอสโหด เถื่อนมากค่ะ
สงสารพี่วอร์มเลยอ่ะ มาให้เค้าปลอบมาม่ะ
-
ชอบบบบบบ. เอาอีกกกชอบแบบdark
-
คิกคิก นี้คือ ตอนด้านมืดของพี่พอสเหรอคะ โหดสุดๆ ดีนะที่ในเนื้อหลักพี่พอสไม่โหดเเบบนี้ สงสารแกรน
เเต่ก็ชอบ ก๊ากๆ
-
โธ่ถัง .. พี่วอร์ม T^T
-
เป็นอีกมุมนึงให้อ่าน ก็ดีค่ะ
-
:pig4: :pig4: :pig4:
-
ตอนนั้น พอสเลวขนาดนี้เลยหรอ เพื่อความสะใจแต่ใครละที่เจ็บเนี่ย โหยยยยย
-
พอสร้ายนะนั่น แต่ที่พอสทำแบบนั้นเพราะไม่พอใจที่วอร์มมาวุ่นวายกับแกรนด์ใช่ไหม แต่ทำอะไรไม่นึกถึงจิตใจแกรนด์บ้างเลยนะนั่น สงสารแกรนด์ แล้วตอนที่วอร์มฟังจะรู้สึกยังไงนะ
-
พี่วอร์ม :sad12:
-
โห ถ้าเราเป็นพี่วอร์มนะแล้วแอบชอบน้องรหัสจริงๆเราใจแตกสลายแล้ว.แง้
-
มันจะไม่ค่อยอินก็เพราะมันไม่เกี่ยวกับเนื้อเรื่องหลักนี่แหละจ้ะ 555+ :laugh:
อันที่จริงแล้ว ไม่รู้ทำไมนะ แต่เราชอบเวอร์ชั่นนี้มากกว่าเวอร์ชั่นเนื้อเรื่องหลักอ่ะ :haun5:
เพราะเราว่า พอสกับแกรนด์ มันเหมาะกับบทตบจูบๆกันมากกว่านะ
แต่เรื่องหลักมันแอบหวานไปหน่อยไง เลยแอบดูแปลกๆตาแปลกๆใจไงไม่รู้ (แอบซาดิสม์นะเนี่ยตู >.< )
พอสมันต้องแบดบอย หึงโหดๆแบบนี้ ส่วนแกรนด์ต้องนางเอกพิศาล โดนกระทำชำเราเยี่ยงนี้นี่แหละ เหมาะสมกันยิ่งนัก หุหุ =,.=
-
เราจะเลวป่ะวะ ถ้าเราไม่สงสารพี่วอร์มอะ -_____-
-
พี่วอร์มนี่ชีวิต รันทดมากมาก :z3: :z3:
-
เสียใจอะ ชอบพี่วอร์ม เบื่อไอ้พี่พอส บังคับอยู่ได้เนี่ยยยยยยยยยยยย
สงสารโอ้ยยยยฮือออ
-
สงสารน้องเเกรน ฮือๆ
เเต่ชอบที่พี่พอสเเสดงด้านมืด คิกๆ ( เอ๊ะ ! ยังไง ไหนบอกสงสาร )
+ เป็ดจ้า :กอด1:
-
:m25:
รุนแรง ดิบ แต่ได้ใจมากค่ะ :z1:
-
ชอบพี่พอส
-
21 - Midterm Test
ก่อนสอบ 5 วัน
“เชี่ย อะไรวะเนี่ย กูงง” ผมทึ้งหัวตัวเอง นั่งแหกปากโวยวายเหมือนคนบ้า เจ้าของห้องเหลือบหันมามอง
“ควายวะ” มันเดินเข้ามาใกล้ ผมเขยิบหนีอัตโนมัติ “จะไปไหนสัด กูจะสอน ไม่ทำไรมึงหรอก..”
มันก็อธิบาย สอนจนผมฉลาดขึ้นมาบ้างเล็กน้อย
“ขอค่าสอนด้วย”
“แดกตีนกูไปก่อนแล้วกัน!”
ก่อนสอบ 4 วัน
“ไอ้แกนน้อย” นังส้มโอเรียกผม
“ว่า?”
“กูขอยืมชีทของพี่วอร์มไปซีร๊อกซ์หน่อย”
“หยิบไปดิ อยู่ในแฟ้ม”
“อิจฉาคนแถวนี้โว๊ยยยยยยย” จู่ๆก็มีคนโวยวายขึ้นมาครับ
“อิจฉาใครวะแทน” T1ถามT2
“ก็ปี1บางคนปากหมาแต่กลับได้ทั้งชีทของพี่รหัสเสียงโหดแต่หน้าหล่อแล้วก็ติวเตอร์ส่วนตัวจากเดือนมหาลัยไง”
“โหววววววววววว”
“ใครแซวกูขอให้แม่งติดเอฟ!”
ก่อนสอบ 3 วัน
RRRRRRRRRRRRRRRRRRRRR
ผมเดินไปหยิบไอโฟนที่ชาร์จอยู่ตรงมุมห้อง วันนี้ผมขอกลับมานอนที่หอ อ้างว่าไม่อยากรบกวนมัน เดี๋ยวจะไม่มีสมาธิอ่านหนังสือเปล่าๆ
/อ่านหนังสือไปถึงไหนละ/ เสียงโหดจากพี่รหัสผมเอง
“โหยพี่ ยังไม่ถึงไหนเลย จะตายแล้วเนี่ย”
/บ่นไอ้สัดบ่น...มึงมาเจอปี2นี้.../
“ฮ่าๆๆ .. ชีทพี่แม่ง...”
/ทำไมวะ?/
“ลายมืออ่านยากสาดดดดดดดดดดดด”
/กูรื้อเจอก็บุญแล้วสัด อ่านไป อย่าบ่น/
“ขอบคุณคร้าบบบบ”
/เออๆ ไปอ่านไป กูไม่กวนละ จะไปอ่านเหมือนกัน/
ก่อนสอบ 2 วัน
กรุ๊ปใน Line มีสมาชิกเป็นคนหล่อ5คน
THX Q :: สอบเสดกันวันไหนไอ้พวกดวก
TOUCHH :: อีก2สัปดาห์
BiG :: นานสาดดดดดดดดด
No.1 :: ของกูมีสอบยาวๆวะ
No.1 :: พวกมึงจะนัดแดกเหล้าใช่มั้ยวะ?
THX Q :: เออ ไอ้ห่า มึงช่วยโผล่หัวมาให้กูเห็นบ้างเถอะ
TOUCHH :: งั้นศุกร์กลางเดือน เจอกัน ร้านเดิม กูไปอ่านหนังสือละ
THX Q :: โอเช ว่าแต่ .. อีแกนหายไปไหนวะ
TOUCHH :: หึหึ
G . G R A N D :: กูอ่านหนังสืออยู่สาดดดดด กูไปแน่ ไม่ต้องห่วง
ต้องรีบเบรกไอ้ทัช ไม่งั้นมันอาจแฉผมได้
ก่อนสอบ 1 วัน
ผมกินอยู่ในห้องไม่ได้ไปไหนมา3วันแล้ว นอนจมอยู่กับกองหนังสือและเอกสารมากมาย มาม่าประทังชีวิต กระทิงแดงเป็นเครื่องดื่มหลักแทนน้ำ สภาพเหมือนซากศพ หมดความหล่อ ตัวเลข ทฤษฎี วิธีการทำ อยู่ในหัวผม อัดแน่นเต็มไปหมด จนตีกันเอง อ่านแล้วสับสนมึนงง
นี่ขนาดปี1ยังไม่ได้ลงวิชาภาคนะเนี่ย
แล้วไอ้คนที่อยู่ปี3มันจะเรียนหนักแล้วก็ยากกว่านี้ขนาดไหนวะ?
สอบ วันที่ 1
ทุกคนพร้อมใจกันมาแต่เช้า แม้ว่าเมื่อคืนจะนอนดึกหรือไม่ดึกก็ตาม ต่างก็ติวให้กัน เก็งเนื้อหาที่คิดว่าออกชัวร์ จับหนังสือให้นานที่สุด จนวินาทีสุดท้ายที่เข้าห้องสอบ
“แม่งเอ๊ยยย กูตาย ตายแน่ๆๆๆๆ” เสียสติไปแล้วครับกับนังส้มโอ
“อย่าเครียดไป..อะนี่ เอาไปอ่าน แล้วทำใจให้สบาย” ไอ้แทนมันยื่นกระดาษหนึ่งแผ่นให้ ส้มโอรับมาแบบงงๆ ผมอยากรู้ว่ามันให้อะไร จึงยื่นหน้าเข้าไปอ่านด้วย
ข้อปฏิบัติในการสอบ
ตั้งใจลอก
บอกให้เนียนๆ
เขียนตัวใหญ่ๆ
ใส่ใจโต๊ะข้างๆ
วางกระดาษให้ได้มุม
อย่าซุ่มอยู่คนเดียว
เก็บเกี่ยวโต๊ะข้างหน้า
อย่าลืมว่ายังมีโต๊ะข้างหลัง
บอกกันให้ทั่วถึง
อย่าหน้ามึนเดินไปส่ง
“ฮ่าๆๆๆๆๆ” ทั้งผมทั้งส้มโอขำกันใหญ่เลยครับ อ่านแล้วฮาดี แต่ขืนถ้านำไปปฏิบัติจริงมีหวัง....อนาคตไม่สวยแน่
สอบ วันที่ 2
แต่เป็นวันแรกของไอ้เหี้ยพอสครับ มันส่งLineมาแต่เช้า
Pause :: ขอกำลังใจหน่อย จะสอบแล้ว
G . G R A N D :: ขอให้ลอกแล้วฝนถูกข้อ
G . G R A N D :: แล้วก็อย่าปวดขี้เวลาสอบด้วย 555555+
วันนี้ผมมีสอบบ่าย แต่ตื่นขึ้นมาอ่านหนังสือแต่เช้า
การที่ไม่ได้เจอหน้ามันก็รู้สึกโหวงแปลกๆแหะ...
สอบ วันที่ 3
สอบเสร็จไปแล้ว3ตัว
เห้ออออออ สู้โว๊ยยยยยยยยยยยยยย
จากการที่ผ่านข้อสอบมหาโหดไปแล้ว3วิชา ทำให้ผมได้รู้อะไรอย่างหนึ่งว่า..
ไอ้ที่สอนกับออกสอบ..แม่งยากกว่า100เท่าครับ!!
ใช่..อาจารย์สอนจริง...แต่ ข้อสอบ มันต้องเอามาดัดแปลง ประยุกต์เข้าไปอีก
ว๊ากกกกกกกกกกกกกกกก
สอบ วันที่ 4 (แต่ผมไม่มีสอบ)
ซองมาม่า...ถ้ากูเก็บเอาไปส่งชิงโชคคงได้สักรางวัล
ขวดM150...ถ้าเอาไปขายกูคงได้หลายร้อยอยู่
แล้วนี่มัน...ห้องคนอยู่หรือรังหนูวะ?
ช่างแม่ง ค่อยเก็บหลังสอบเสร็จแล้วกัน
สอบ วันที่ 5 (แต่ผมก็ยังไม่มีสอบ)
วันนี้ตื่นสายเพราะเมื่อคืนแอบโดดไปเล่นฮอนนิดหน่อย อิอิ
คุณชายพอสถามไถ่ในLineเสมอว่า
‘เมื่อไหร่จะสอบเสร็จ’
บอกก็โง่ดิวะ ตั้งใจสอบไปเถอะมึงอะ
สอบ วันที่ 6
วันนี้สอบ2ตัว
ใกล้ความเป็นจริงแล้ว...
ใกล้ได้ไปแดกเหล้าแล้วโว๊ยยยยย
หืม .. ? ความเป็นจริงอีกเรื่อง ..
เรื่องที่ผมต้องโดนไอ้พอสเอาน่ะเหรอ...?
อย่าพูดถึงได้มั้ยแสรดดดดดดดดดดดดดดด T_________T
สอบ วันที่ 7 (ผมไม่มีสอบ)
ไอ้เหี้ยพอสมันบอกว่าอีก2วันมันก็สอบเสร็จแล้ว
แล้วผมเหลือสอบวันไหนอีกบ้าง?
คือพรุ่งนี้ผมสอบเป็นวันสุดท้ายนะ
แต่...อุบเอาไว้ยังไม่บอกมันดีกว่า เดี๋ยวมันไม่มีสมาธิในการอ่านหนังสือและทำข้อสอบ ฮ่าๆๆๆๆๆ
คิดถึงมะม๊าวุ้ย โทรหาหน่อยดีกว่า
“สุดสวยยยยย”
/ว่าไงครับ? คิดยังไงถึงได้โทรหาม๊าได้ละเนี่ย?/
“ก็..คิดถึงไง”
/จ้า...ทำอะไรอยู่?/
“อ่านหนังสือสอบอะดิม๊า พรุ่งนี้สอบเป็นวันสุดท้ายแล้ว ม๊าให้กำลังใจหน่อยยยยย”
/จ้า ขอให้อ่านตรงกับที่ออกนะ มั่วก็มั่วให้ถูก มีสมาธิในการทำนะครับ ลูกม๊าเก่งอยู่แล้ว/
“ขอบคุณคร้าบบบบบบ เดี๋ยวพอสอบเสร็จแล้วจะโทรไปหานัดวันกลับบ้านอีกทีนะครับม๊า”
/โอเคจ้า ไปอ่านหนังสือได้แล้วไป/
“บ๊ายบาย รักมะม๊าที่สุด จุ้ฟๆ”
วางสายไปแล้ว
อ่านหนังสือต่อดีกว่าครับ
สอบ วันที่ 8
“หมดเวรหมดกรรมแล้วโว๊ยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย”
“โว้ววววว กูเป็นอิสระแล้ววววว”
“เย็นนี้ร้านไหนว่ามา!”
อื้อหือ แต่ละคน ไม่ค่อยเลย คนละอารมณ์กับตอนก่อนสอบเลยแหะ
“ไอ้แกน เย็นนี้ไปมะ?” ทัชหันมาถามผม
“ไปดิ”
พวกผมอันประกอบไปด้วยผม ทัช แทน เมฆ โย ส้มโอ ทิวา และเพื่อนคนอื่นๆในเจอร์อีก3-4คนตกลงว่าจะไปร้านเหล้าแถวๆม. นัดเจอกันเวลา3ทุ่ม ให้เวลาไปอาบน้ำแต่งสวยแต่งหล่อกันมาก่อน ที่มากันน้อยเพราะมีบางส่วนต้องเตรียมตัวกลับบ้านที่ต่างจังหวัด
เมื่อถึงเวลานัด ผมเพิ่งแต่งตัวเสร็จ เพราะมัวแต่หลับ พอไปถึงที่ก็โดนบ่นจากคนที่ถึงคนแรกอย่างนายเมฆ โดนจิกกัดๆหน่อยจากไอ้ทัช และคนที่ชอบเหน็บผมเป็นประจำอย่างแทน
“ไรวะ กูเลทแค่15นาทีเองสัด แล้วอีส้มไปไหนเนี่ย?” แต่ละคนก็ทำหน้าไม่รู้ “อย่าบอกนะว่ายังไม่มาน่ะ?”
โธ่ แล้วมาด่ากู
วันนี้คนในร้านไม่ค่อยเยอะเท่าไหร่ครับ มีประปราย อาจเพราะยังสอบกันไม่เสร็จ งานนี้เปิดเรดครับ เบาๆ ไอ้แทนอยากดื่มเบียร์ก็ปล่อยมันไป ไม่นานนักสาวส้มโอก็มาถึง คุณเธอเล่นแต่งตัวจะเจิดตรัส เสื้อเอวลอย กางเกงยีนส์ขาสั้นสีส้มแปร๊ด บนคอมีสร้อยลูกปัดอันใหญ่สีหวานคล้อง รองเท้าสีส้ม สูงสัก4นิ้วได้มั้งนั่น
แต่มันดูดีนะครับ เล่นเอาเกือบจำไม่ได้
“ว่าไงน้องสาววววว วิดวิ้วววววว” น่านนน เอาแล้วไง ไอ้แทนเริ่มเปิดปากแซวคนแรก
“น้องสาวพ่อง” ส้มโอเดินมานั่งข้างผมครับ “แกรนด์ วันนี้ถ้ากูมีไม่มีผู้ชายมาขอเบอร์ มึงช่วยจ้างคนมาขอเบอร์กูหน่อยนะ ฮ่าๆๆๆ”
“โอ๊ย ให้ฟรีแถมข้าวสาร10กระสอบ กูยังไม่เอามึงเลยอีส้ม”
“อีแทนนนนนนนนนนนนนนนนนน!!”
นั่งดื่ม นั่งคุยกันไปทั้งเรื่องสอบ เรื่องเพื่อน เรื่องผู้ชาย เรื่องผู้หญิง เรื่องมหาลัย บลาๆๆๆ สุดท้ายก็ไม่พ้นเรื่องความรัก โดยเฉพาะนางส้ม นอกจากจะจัดเต็มเรื่องเสื้อผ้าหน้าผมแล้ว เรื่องนี้นางก็ไม่ยอมแพ้ ระบายออกมาเป็นฉากๆ บอกว่าโดนอกหัก พวกผมก็พร้อมใจรับฟังนะ แต่ไปๆมาๆทำไมมันวกเข้าเรื่องไอ้พี่พอสกับพี่วอร์มได้ละเนี่ย?
“ทำไมกูไม่เกิดมาเป็นมึงวะแกรนด์ อิจฉามึงชิบหาย....เห้ยนั่น!! 10นาฬิกา”คนที่กำลังเล่าอยู่ดีๆกลับชี้มือไปด้านหลังผม “หล่อสาดดดดดดดดดดดดดดดดดดด”
ไหนว่าเพิ่งอกหักไงวะ
“แกรนด์จ๋า...”
“อะไรมึง อย่ามาทำเสียงแบบนี้ กูขนลุก”
“โธ่...คือ...ไปขอเบอร์คนนั้นให้หน่อยดิ เค้าอยากได้อะ”
“ไม่!” แม่งใช้ไรคิด ให้ผมไปขอเบอร์ผู้ชายเนี่ยนะ?
“อีแกน นอกจากมึงจะไม่หล่อแล้วยังใจดำอีกนะสาดดดดดด”
เออกูยอมไม่หล่อ!
ผมดื่มไม่หนัก ไม่อยากเป็นภาระให้ไอ้ทัชอีก แค่ทิวามันก็ต้องคอยตามไล่ผู้ชายที่จะเข้ามาขอเบอร์แล้ว อีกอย่างคนที่นั่งข้างผมก็ดูท่าจะไม่ไหว เป็นผู้หญิง คออ่อน แต่เสือกดื่มหนัก ไอ้เมฆก็เหมือนกัน ห่านี่เหมือนคนไม่เคยดื่มด้วยซ้ำ กระดกเอาๆ กลัวไม่เมารึไงวะ?
มองไปรอบๆ หาเหยื่อ ไม่มีคนไหนถูกใจเลยวุ้ย เซ็ง อยู่กับเพื่อนเนี้ยละ
“อีแกน เลิกส่งสายตาหาผู้ชายได้แล้วค่ะดอก”
สอบ วันที่ 9 (ผมสอบเสร็จแล้ว)
นังส้มโอไปนั่งโต๊ะอื่นแล้วครับ ไวจริงๆ มีคนเค้ามาทำความรู้จัก แม่คุณก็เล่นตัวนิดหน่อย สักพักก็ยอมไปนั่งที่โต๊ะด้วย แต่พวกผมก็คอยมองอยู่ห่างๆนะ เผื่อมันทำอะไร จะได้จัดการทัน
“เห้ย แม่งจับมือส้มแล้ว” ทัชกระซิบเบาๆ สายตาจับจ้องไปยังโต๊ะที่ส้มโอนั่ง
“แม่ง อีนี่ก็ใจง่ายเนอะ” แล้วแทนมันก็ลุกขึ้นไปลากส้มโอกลับโต๊ะเลยครับ
กูว่า...เห็นลางคู่รักอีกคู่ละ 5555+
เมฆนอนฟุบหลับไปกับโต๊ะแล้ว ดีที่ไม่มีผลตอบรับจากการดื่มสุราอย่างหนักให้น่าปวดหัว ผม ทัช แทน นั่งดื่มจนหมดกลมก็พากันกลับ โดยทุกคนพากันอัดเข้าไปในรถแอคคอร์ดของมัน ยกเว้นเพื่อนอีก3-4คนที่บอกว่าจะกลับกันเอง คงสงสารรถ แต่พวกผมไม่ อัดได้อัดเข้าไป ฮ่าๆๆๆๆ
ส่งผมเป็นคนสุดท้าย
“ขับรถกลับดีๆนะมึง”
ผมเดินขึ้นหอไปอาบน้ำแล้วล้มตัวลงนอน
ตื่นขึ้นมาอีกทีเพราะเสียงโทรศัพท์ แต่ผมกดรับไม่ทัน 1มิสคอลจากไอ้เหี้ยพอส ผมไม่สนใจ ขอนอนต่อละกัน ยังเช้าอยู่เลย ผมหลับต่อยาวๆจนถึงเที่ยง ก็ได้ฤกษ์เก็บกวาด ล้างห้องน้ำ ซักเสื้อผ้า
เหนื่อยวุ้ย ของีบสักพักแล้วกัน
ตื่นเพราะเสียงโทรศัพท์อีกแล้ว คราวนี้ไม่ใช่จากคนที่ยังสอบไม่เสร็จ แต่จากพี่รหัสผมเอง
/เย็นนี้ร้านLMNO 4ทุ่ม ห้ามขาด ห้ามลา ห้ามเลท และห้ามอ้าง!/
แม่งพี่รหัสใครวะ เอาไปเก็บทีดิ๊ โทรมาสั่งๆๆๆแล้วก็วาง แม่มมมมม
ผมหันไปมองดูนาฬิกา เพิ่งจะ2ทุ่ม อะโด่วว ฮอนดีกว่า ใครเจ๋งเจอได้นะ หึหึ
เผอิญว่านั่งเล่นเพลินไปหน่อย แค่2-3เกมเองนะ (สาดแกรนด์ เกมนึงก็ล่อไปเกือบชั่วโมงแล้วห่า) ผมเลยรีบอาบน้ำแต่งตัวไปยังร้านที่ไอ้พี่วอร์มมันนัดไว้
เดินตรงไปยังโต๊ะที่พี่วอร์มนั่ง สังเกตได้ไม่ยากเพราะไอ้พี่รหัสผมมันหล่อเจิดจ้า มีไอ้ทัช ที่เมียไม่มาคุม พี่โกเม่ พี่รอย และนั่น ใครวะ? หน้าคุ้นๆ
“ไอ้นี่มันชื่อหมิง ปี1 ซับน้ำ” พี่โกเม่เห็นผมมองเลยบอก
“เชี่ยวอร์ม มึงลากน้องมันมาแล้วไม่ดูแลหน่อยวะ นั่งเป็นหมาหงอยแล้วนั่น” เสียงพี่รอยกระซิบข้างๆหูไอ้พี่วอร์ม แต่ผมคิดว่าคงได้ยินกันทั้งโต๊ะ
อ้อออ มิน่า หน้าคุ้นๆ
แล้วผมก็ไม่ได้สนใจอะไรอีก เดินไปนั่งข้างๆทัช สั่งสไปร์กับถังน้ำแข็งเพิ่ม
“ไอ้แทนไปไหนวะ?”
“ไม่รู้มัน กูชวนมันแล้วนะ” ทัชตอบ “เออแล้วพรุ่งนี้ ร้านเดิม ครบทีม ไปด้วยละมึง”
“เออๆ”
ให้ตายเหอะ แดกเหล้าทู้กกกกกวัน สงสารตับจัง
ไหนจะต้องโดนกรองแอลกอฮอล์..เผลอๆวันดีคืนดี ยังต้องโดนกินอีก เห้ออออ
ผมกระดกเพลินเพราะมีคนชงเติมให้ตลอด...ไอ้เด็กซับน้ำนั่นแหละ แม่งตกลงมาแดกหรือมาเป็นสาวเชียร์เบียร์วะ บริการพวกกูทั้งโต๊ะอย่างดี ไอ้พี่รหัสผมแม่งก็ไม่พูดอะไรเลย เอาแต่มองกูกับไอ้หมิงสลับกันอยู่ได้ คอเคล็ดไหมนั่น?
หากพิจารณาไอ้หมิงมันดีๆ...อืม...เฉยๆ..หาทั่วไปได้ตามท้องถนนละมั้ง? ผมไม่ขาวไม่ดำ หน้าตาไม่มีโดดเด่น ไม่มีอะไรสะดุดตา ยิ่งมานั่งอยู่รวมกับโต๊ะผมแบบนี้ยิ่งเห็นความแตกต่าง
ว่าแต่ไปรู้จักกับไอ้พี่วอร์มตอนไหนวะเนี่ย ช่างแม่ง...
“ชนโว๊ยยย”
สอบ วันที่ 10 (ไม่แน่ใจว่าไอ้เหี้ยพอสสอบเสร็จรึยัง?)
โอ๊ยยยยยยยยยยย
ปวดหัวชิบหายเลยแม่ง!!
ใครเอาก้อนหินมายัดใส่สมองกูวะ ปล่อยให้แม่งกลวงๆไม่ได้รึงายยยยยยยยยยยยยย
สงสัยเมื่อคืนแดกหนักไปหน่อย ตื่นมาเลยเป็นแบบนี้
แล้ว..ใครมาส่งกูวะ? ไม่ไอ้ทัชก็พี่วอร์มแหละ .. สักคน กูถึงห้องก็บุญโขละ
ผมลุกขึ้นจากที่นอน ตัวเหม็นเหล้าหึ่ง หน้าตาและเสื้อผ้ายับยู่ยี่ เดินโซเซไปล้างหน้าแปรงฟันแบบลวกๆ เข้าไปอาบน้ำโดยใช้เวลาไม่ถึง15นาที ออกมาก็รู้สึกดีขึ้นนิดนึง แต่มันจะดีกว่านี้หากมีอะไรลงท้อง เดินเลยไปยังตู้เย็น
แว๊กกกกก ใครขโมยของกินในตู้เย็นกูไปวะ!?
ยังดีที่เหลือน้ำเปล่า1ขวดกับบาคาดี้อีก3ขวด .. คือ ..เมื่อคืนกูยังเมาไม่พอใช่มั้ยครับ?
ปิดตู้เย็นดังปั้ง คว้ากุญแจ โทรศัพท์ที่วางไว้ด้านบนแล้วเดินออกจากห้องทันที จุดมุ่งหมายคือ7-11ใกล้ๆหอ ระหว่างเดินก็เช็คข้อความเตือน
อื้อหือ มิสคอล 28 สาย ไลน์อีกเป็นร้อย
ไม่อยากจะนึกหน้าไอ้เหี้ยพอสตอนโทรมาเลยสาดดดดด
ด้วยสำนึกดี ผมเลยโทรกลับไป
/สัด/
เหี้ย! รับเร็วชิบ กูยังไม่ทันตั้งตัว .. แล้ว ดู ดู๊ ดู ดูมันรับโทรศัพท์ผม (ทำอย่างกับมึงไม่ได้รับด้วยศัพท์คำนี้เหมือนกันอีแกน)
“เออ ว่าไง”
/มึงสอบเสร็จรึยัง?/
ติ๊กต๊อกติ๊กต๊อก
สมองประมวลผลอย่างรวดเร็ว
“ยัง พรุ่งนี้เหลืออีกตัว”
เอาตัวรอดเป็นยอดดี
/ทำไมช้าจังวะ...เออๆ ตั้งใจอ่านหนังสือ มีไรไม่เข้าใจถามกูได้/
อย่าเพิ่งทำดีกับกูได้มั้ยสาด...
“มึงสอบเสร็จแล้ว?”
/เหลือบ่ายนี้ตัวสุดท้าย/
“เออๆ ไปเตรียมตัวสอบตอนบ่ายไป๊”
แล้วผมก็กดวางทันทีโดยไม่รอคำตอบรับจากมัน เพราะผมเดินมาถึงเซเว่นแล้ว
เอาละ ขนมจีบซาลาเปารอผมอยู่
เล่นเกม แชทกับสาว ส่องเฟซชาวบ้าน หลับไปอีกตื่น หันไปมองนาฬิกาอีกทีก็เกือบทุ่ม ทำไมเวลามันผ่านไปเร็วจังเนี่ย? ในกรุ๊ปไลน์ก็เห็นว่าเตรียมตัวแต่งหล่อกันแล้ว ผมเลยบอกไอ้ทัชว่าให้ไปพร้อมผม เดี๋ยวผมไปหาที่คอนโดมันเหมือนเดิม
คืนนี้แต่งหล่อเป็นพิเศษ เชิ้ตตัวเก่งกับยีนส์ตัวโปรด พับปลายข้อเท้าเล็กๆให้สูงประมาณข้อเท้า รองเท้าหนังสุดแพง นาฬิกาเรือนงาม ผมถูกเซ็ทอย่างดี
โอ้ว เพอร์เฟ็ค!
ผมมองดูตัวเองในกระจก ไม่ได้เวอร์นะครับ หากคุณมาเห็นผมตอนนี้รับรอง...คุณจะต้องหลงรักผมแน่นอน หุหุ
ตอนนี้หล่อเวอร์กับหล่อมากกำลังเดินเข้าร้านครับ พนักงานต้อนรับเราอย่างดี พาไปยังโต๊ะที่เพื่อนๆเก่าผมนั่งอยู่ แอบสอดส่องหาสาวๆ ส่งสายตานิดหน่อย
“กรี๊ดดดดดดดอีแกรนด์ขา คุณมึงไปทำอะไรมาคะ? สวยเชิดฉายมีน้ำมีนวลขึ้นมาเชียวนะมึง” ทักผมแบบนี้โดยที่ไม่กลัวผมต่อยมันก็คือนายแต๊งกิ้วเนี่ยละครับ แม่งปากจัดเหมือนเดิม
“ไม่ใช่ๆ เค้าเรียกว่าอุดมสมบูรณ์เว้ยยยย มีคนเลี้ยงดูดีก็เงี้ย” ห่าทัช อยากโดนกูถีบมากใช่มะ?
“อ่าวไอ้แกน มึงมีแฟนแล้วเหรอ?” ไอ้บิ๊กที่นั่งอยู่ริมสุดถามขึ้น
“สวยปะวะ?” แต๊งรีบเสือกหน้าสลอนทันที
“หึหึ”
เชี่ยทัช ไม่ช่วยกูแล้วยังเสือกทิ้งระเบิดไว้ให้กูอีกนะ เพื่อนเลวววววววววววววววววว
“กูไม่มีแฟนโว๊ยยย” ทำไรไม่ถูก ได้แต่แหกปากกลบเกลื่อนพวกมันไป
“เออ กูได้ยินเต็ม2รูหูแล้วสัด” ไอ้แต๊งเอานิ้วก้อยแคะหู
“กะจะให้ทั้งร้านรู้เลยรึไงวะ” คนร่างใหญ่บ่นอีกนิดหน่อย แต่แล้วจู่ๆมันก็มองเลยหลังผมไป ยกมือพนมแบบลวกๆ “อ่าวพี่มาได้ไงเนี่ย? หวัดดีครับๆ”
ไอ้บิ๊กมันไหว้ใครวะ?
ด้วยความสงสัย ผมเลยหันไปมอง
“เออหวัดดี”
อ้าย หะ เรี่ย พะ รอสสสสสสสสสสสสสสสสสสส
แม้งมาได้ไงว้า T____________T
มันรับไหว้ไอ้บิ๊ก หันมามองผมแล้วพูดด้วยรอยยิ้มว่า
“ไม่ทราบว่าพรุ่งนี้มีสอบออเคม (Organic Chemistry) หรอครับแกรนด์ ถึงได้มานั่งวิจัยเอทิลแอลกอฮอล์แบบนี้?"
โปรดติดตามตอนต่อไป
มาดึกๆเงียบๆ
ย่องมาอัพตอนตี2 อิอิ ที่มาอัพช้าเพราะทำงานอยู่จ้า เนี่ยเพิ่งเสร็จ 555+
เทศกาลสอบ...get A กันถ้วนหน้าเด้อ
ถ้าจะอวยพรก็..ตามอิแกรนด์ในเรื่องเลย อิอิ
ส่วนคนแต่ง...สอบต้นเดือนตุลา-กลางเดือนเลยจ้า
ว๊ากกกกก T________T ต้องรีบปั่นนิยาย (?) 5555
ไปนอนละ ฝันหวานนนนนน
:กอด1:
ปล.ขอบคุณทุกกำลังใจค่ะ
-
5555555 พี่พอสมาได้ยังไงงงง แกรนน้อยเอ๋ยเสร็จแน่! คิคิ
คนเขียนสู้ๆ มาอัพบ่อยๆนะจ๊ะ หุหุ :กอด1:
-
555 แกรนเอ๋ยยยยย โดนจัดหนักแน่อีหนู :haun4:
-
:o12: :o12: :o12: :o12: :o12:
มันดีจัง :bye2: :bye2: :bye2:
-
พี่พอส จัดหนักเเน่ เเกรนน้อย :laugh:
-
เอิ่ม คุณคนเขียนครับ เมทิลแอลกอฮอล์มันกินไม่ได้นะครับ ที่กินได้คือเอทิลครับ
ว่าแต่งานเข้าน้องกะแรนซะแล้วสิเนี่ย จะโดนพี่พะรอสทำโทษแบบไหนน้อ ฮ่าๆๆ :m20:
-
แกรนด์ก็ไปหลอกพอสซะงั้น แล้วพอสจับได้แบบนี้ พอสจะทำยังไงนะนั่น
-
พี่วอร์มคู่หมิงใช่มั้ยยยยยยยยยยย
-
ฮ่าๆๆๆ :laugh: :laugh: พี่พแสลากแกรนด์ ไปบริหารตับเลย :z1: :z1:
-
555 เสร็จ ความผิดหลายกระทง
-
น่านนนนน ปากพาไปได้เรื่อง
น่าจะหลายคดีด้วยนะเออ
สะสางกันดีๆนะคะพี่พอส
-
พี่พอสมาเชือดถึงที่เลยแกรนด์น้อย :laugh:
เราต้องเตรียมทิชชู่ไหมนะตอนหน้า :haun4:
แล้วก็เหมือนที่คุณ zaabbo บอกอะค่ะ แอลกอฮอล์ที่อยู่ในเครื่องดื่มคือ เอทานอลเนาะ :z1:
-
:haun5: :haun5: อิหย๊ะ ดูแววแล้วว่า พี่วอร์มของเดี๊ยน ( :beat:) มีแววว่าจะพบเนื้อคู่แล้ว
ส่วนอืน้องแกรนด์ พี่ไม่มีไรจะพูดนอกจามสามคำ "สม น้ำ หน้า" พี่พอส จัดหนักโลดด
-
เหล้า = เอทิลแอลกอฮอล์
แต่ถ้าเมทิลแอลกอฮอล์เนี่ย กินแล้วถึงตายเลยนะนั่นพี่พอส o22
-
โดนหนักแน่ๆ :z1:
-
สู้ๆนะแกรนด์ รอตอนต่อไป~
-
แกรนด์ หนักแน่ พี่พอสจองไว้หลายวันแล้วนะ :really2:
-
เอิ๊กก แกรนด์จ๋างานเข้าแล้วนะเธอ กร๊ากกก ก .สะใจอะ (อ้าวเฮ้ย).
รีบๆมาต่อนะคะเป็นกำลังใจให้คะ อยากอ่านต่อนิ
-
:กอด1:
-
อัยย๊ะ แกรนด์น้อยเจอของจริงแน่อิอิ
-
o13
-
อิน้องพอสเจอแน่ โกหกว่าสอบยังไม่เสร็จ หึๆๆ โทรไปก็ไม่รับสาย
ว่าแต่พี่พอสรู้ได้ไง มีสปายในกลุ่มแน่ ๆ เลยวุ้ย หรือบังเอิญ
แกรนด์น้อยอุตส่าห์แต่งมาซะหล่อ ไม่ได้ใช้งานแล้ว มีแฟนมาคุม 555
ขอบคุณค่ะ
-
หมิงกะพี่วอร์ม อะป่าวหว่า :-[
น้องเกรียน เอ้ย น้องแกรนด์โดนแน่ ฮ่าๆ :laugh: :laugh:
-
อู้ยยยยยยยย
เจ็บเลยว่ะแกรนด์เอ้ย
-
555+++ จัดเต็ม..จัดหนัก...จัดกระจาย... กรี๊ด!!!!!
-
ง่ะ พี่พอสโผล่มาได้ไงอ่ะ แกรนด์น้อยก็ซวยอะดิ
-
โดนแน่ๆเลยแกรนน้อยของพี่พอส หึๆๆ
พี่วอร์มคู่กับน้องหมิงใช่ม้อย ><// เขินอ่ะ
ช่วยหาคู่ให้แทนด้วยได้ไหมค่ะ อยากให้แทนมีคู่มั้งอ่ะ
เสียดายทัชอ่ะ ตอนแรกไนึกว่าคู่กัยพี่โกเม่ซะอีกลุ้นแทบตาย ไหงคู่กับทิวาซะงั้น T^T
-
อั๊ยย่ะฟิน
แกรนด์โดนแน่! 55
-
แฟนไม่มา ถือว่าแฟนไม่มี
แต่งานนี้น้องแกรนด์ซวยหน่อยนะคะ เพราะแฟนรู้ทันหว่ะ 55555
*สงบนิ่ง3 วิ ไว้อาลัยให้เ้แกรนด์ล่วงหน้า*
-
น้องแกรนด์ คืนนี้ไม่รอดแน่ ๆ 5555555+
พี่พอส จัดหนัก ๆ เลยนะคะ
:m20:
-
พี่พอสมาได้จังหวะพอดีเลยคะ
รีบจัดการกับแกรนน้อยด่วนคะ
สู้ๆนะคะเป็นกำลังใจให้คะ *0*
-
แว๊กกกกกก หน้าแตก เอท เมท มึน เบลอ ตี2
55555555
-
เหอ เหอ รอตอนหน้าอย่างใจจดใจจ่อ
-
ตายแน่แกรนด์เอ๋ย :laugh: :laugh: :laugh:
-
สวยเฉิดฉายยย :-[
ตายแน่แกรนด์เอ๊ยยยยย o18
-
ไม่มีแฟนจ้ะ รู้ ๆ กัน
มีสามีแจกตับเท่านั้นเอง
อย่างนี้ต้องจัดหนัก
-
วุ้ย อิพี่พอสมันเอาจริง ตามมาคุมเลยทีนี้
แกรนด์เอ๋ยหลบไม่ทันแล้ว ยอมมอบตับ...เอ๊ยมอบตัวซะดี ๆ
แกรนด์ไปว่าน้องหมิงซับน้ำ หน้าธรรมดา แหมก็ตัวเองมีแต่คนหล่อ ๆ รายล้อมนี่นะ
-
ซอ
อวย
ซวย
:laugh:
-
แกนเจ้าเล่ห์หลอกพี่พอสอะ ยังงร้ต้องโดนลงโทษ
-
วิจัยเอทิลแอลกอฮอร์ เจ๋งอ่าาาาา คิดได้
-
:oo1: :jul1: ดูท่าไม่น่ารอด หึหึ
พี่พอสน่ารัก ขอได้ไหมเนี่ย ฮ่าๆๆ
:z6: โดนแกรนด์กระโดดถีบ
:L2:
-
เหล้ายังไม่ได้แตะ ความซวยก็มาเยือน...
-
งานนี้น้องแกรนด์ไม่พร้อมก็พร้อมแล้วละ เรื่องตกลงพี่พอสไว้หลังสอบเสร็จ
เพราะหลอกเขาไว้ เจ้าตัวมาจับได้แบบนี้ คืนนี้กินตับแบบจัดหนักแน่ น้องแกรนด์
เตรียมตัวไว้ได้เลย
-
สนุกดีครับ น้องแกรนด์งานเข้า55+
-
น่ารักอ่ะ
-
งานนี้ต้องให้แกรนง้อๆหน่อย
แอบเอาใจนายพอสนิดนึง :-[
ถ้าเป็นเรานะจะไม่พูดด้วยเลย!!นายแกรน :fire:
คนอุส่ารอเสียบ ... :laugh: :laugh: :laugh:
-
พะรี่พอสสสสสสสส จัดหนักๆ จัดเต็มๆเลยนะ เด็กหนีเที่ยว ต้องโดนซะแหละ
เป็นกำลังใจให้ค่ะ สู้ๆ ^^v
-
โดนจัดชุดใหญ่แน่ๆแกรนด์ หึหึ :z1: :z1:
-
แกรนด์จัดออเคม
ส่วนพี่พอสคงจัดไซโค
ซวยแน่แกนน้อย ฮ่าๆๆ
:กอด1:
-
แกรนด์เอ้ยไม่น่ารอด5555555555555555555555
-
เหวยๆ ไอ้น้องแกรนด์เจอดีแน่ :laugh:
-
5555
แกรนด์เอย แกรนด์
จัดหนักแน่ๆ หุหุ
รอนะค่ะ
ขอบคุณที่มาต่อ
-
อย่างน้อยก็ได้เที่ยวตั้งหลายวันเนอะ แกรนด์ :z3: :z3:
-
เหยย พี่พอส!!
งานเข้าและแกรนด์ :z1: :z1:
-
ชอบตอนนี้มากจริงๆ อีก 5 วันก่อนสอบเเร้วจ้า
เหมือนเเกรนด์เรย 55555
ตอนนี้ฮา เสร็จเเน่เเกรนด์เอ๋ยยยยย
-
เออะ!!! จะรอดมั้ยจ๊ะแกรนด์น้อย ^^
-
22 - Trouble (1)
“เอ่อ...อือ...คือ...เอ่อ...คือว่า....”
มันยิ้มหวาน สายตาดูเหมือนไม่มีอะไรแต่ไหงกลับจ้องผมคนเดียวแบบนั้นล่ะ?
ผมตอบมันไม่ถูก หมาในปากที่เคยเลี้ยงไว้พลันหายหัวหมด พูดตะกุกตะกัก มือเย็น เหงื่อออกซึม ผมเหลือบไปหาไอ้ทัชคิดว่ามันต้องกำลังขำผมอยู่แน่ๆ แต่เปล่าเลย มันนั่งอึ้งไม่คิดว่าจะเจอไอ้เหี้ยพอสที่นี่เหมือนกัน
“อ่าวไอ้แกน ไหนมึงบอกว่าสอบเสร็จนานแล้วไงสัด”
อีเหรี้ยเต็งงงงงงงงงงงงงงงงงงง ไม่พูดก็ไม่มีใครหาว่ามึงเป็นใบ้หรอกนะ
ไอ้พอสมันเหยียดยิ้มแปลกๆ ถือวิสาสะนั่งลงข้างผมโดยไม่ขออนุญาต
“เออเนี่ยพี่พอส รุ่นพี่ เคยช่วยกูไว้” ไอ้บิ๊กมันแนะนำ แต่คือ...กูรู้จักแล้วโว๊ยยยย เพียงแต่ไม่รู้ว่ามันก็รู้จักกับไอ้บิ๊กเหมือนกัน “อยู่คณะเดียวกันคงรู้จักกันสินะ”
ยิ่งกว่ารู้จักอีก เหอๆๆๆๆ
“ส่วนนี่เพื่อนสนิทผมอะพี่ ไอ้แกน กับไอ้ทัชพี่คงรู้จัก แต่นี่ไอ้แต๊งกิ้ว เรียนที่เดียวกับผม” ไอ้แต๊งยกมือไหว้ “ส่วนนี่เต็งหนึ่ง เรียนม.พี่แหละ แต่คณะสัตวแพทย์”
“เป็นเพื่อนสนิทกันหมดเลยเหรอวะ?”
“ช่ายยยย” คนขี้เล่นอย่างแต๊งลากเสียงยาวตอบ
“เออ โลกกลมดี”
กูก็ว่างั้น...
“พี่พอสกินไร เดี๋ยวผมชงให้” ขนาดไอ้บิ๊กยังนอบน้อม คงมีพระคุณมากสินะ
“ไม่ล่ะ กูนั่งโต๊ะโน้น มึงนั่งแดกกับเพื่อนไปเถอะ” พูดจบก็ลุกออกไป
ก็ดีเหมือนกัน อยู่ด้วยแล้วกูอึดอัด
ผมหยิบแก้วตรงหน้าขึ้นมาดื่ม ยังงงๆอยู่ว่ามันโกรธผมรึเปล่า แต่คงไม่...มั้ง
“พี่พอสเคยไปช่วยไรมึงวะไอบิ๊ก” ไอ้ทัชมันถาม
“กูโดนรุม แล้วพี่เค้าก็มาช่วยกูไว้ก็เท่านั้น แต่พกมึงไม่ต้องจินตนาการว่าพี่พอสเค้าจะแตะต่อยจากพวกที่มารุมกูถึง20คนได้หรอกนะ นี่มันเรื่องจริง ไม่ใช่ในหนัง ถึงพี่เค้าจะหล่อจนเป็นพระเอกหนังได้ก็เถอะ...พี่พอสพากูหนี แค่นั้นแหละ”
“แต่มึงดูเคารพมาก?” ไอ้เต็งจี้เข้าไปอีก
“แล้วหลายๆวันต่อมากูมีเรื่องกับเด็กม.มึงอะทัช จะโดนไล่ออกอยู่แล้ว ดีที่ได้พี่พอสมาช่วยพูดไว้ ซึ่งเหตุการณ์ครั้งนั้น กูไม่ได้เป็นคนเริ่มก่อนนะเว้ย พวกมึงก็รู้นิสัยกูดี เลยกลายเป็นว่ากูก็เลยนับถือพี่เค้า ขอเบอร์ติดต่อไว้ เผื่อกูจะได้ตอบแทนอะไรพี่เค้าบ้าง”
วันนั้นแน่เลย...ที่มันบอกว่าต้องไปคุยกับคณบดี
“แล้วทำไมถึงมาร้านนี้ได้วะ ไกลจากม.กูชิบหาย ถ่อมาถึงนี้..” ทำเอากูซวยเลยไงสัส วางแก้วลง เหลือบมองไปทางโต๊ะใหญ่ที่ไอ้พอสเป็นหนึ่งในนั้น รอบๆตัวมันผมไม่คุ้นหน้าเลย พี่แซค พี่โอ ก็ไม่อยู่ คงเป็นเพื่อนมันอีกกลุ่มละมั้ง
“กูจะไปรู้เรอะ อยากรู้ก็ไปถามพี่พอสเอาเองดิวะ” ไอ้บิ๊กมันตอบ แต่ชิบหายเถอะ ให้ผมเข้าไปถาม มึงอยากให้กูตายไวขึ้นเหรอไง?
“พอๆๆๆ ไอ้แกน มึงไม่ต้องมาเปลี่ยนเรื่อง เมื่อกี้คุยไว้ว่าไงนะ...อ้อออ มึงไม่มีแฟนจริงดิ?” สัดแต๊งกิ้ว มึงจะลากกลับมาเรื่องเก่าทำฟวยไรวะ
ผมทำหน้าเบื่อโลก
“ไม่มีสัด! กูหล่อแบบนี้เป็นโสดสบายใจกว่ากันเยอะ”
“อ้อ มีแต่เมียว่างั้น?”
“ผัวมากกว่า”
ไอ้เหี้ยทัช!!!! หุบปากไปเลยมึง
แต่ดีที่มันพูดเบาเลยไม่มีใครได้ยินนอกจากผม
“เมื่อกี้มึงว่าไรนะทัช” ไอ้เต็งถามเพราะมันนั่งเยื้องๆกัน “เสียงเพลงแม่งดัง กูได้ยินไม่ถนัดวะ”
“เปล๊า...สาวโต๊ะนู้นสวยดี” ทัชแถ
“เออทัช ได้ข่าวว่ามีเมียเป็นดาวคณะ? จริงปะวะ” แต๊งกิ้วครับ มึงจะทำอาชีพเป็นนักข่าวในอนาคตหรือครับ?
“จริง”
“เหยดดดดดดดดดดด” ทั้งโต๊ะร้องโห่ฮา ไอ้ทัชยิ้มมุมปากขึ้นเล็กน้อย ภูมิใจที่อวดเมียได้
“เด็ดสุดยอด” มันยกนิ้วโป้ง “แล้วมึง3ตัวล่ะ ไม่มีเมียเป็นตัวเป็นตนบ้างไง๊?”
ใช่ๆๆ เอาแต่ซักเรื่องกูกับทัช ไม่เห็นพูดเรื่องตัวเองเลยสาดดดดด
“ให้กูมีเมียเป็นตัวเป็นตนคงไม่ไหววะ...ได้โดนดักยิงก่อนทำลูกให้กูแน่”
“เหอๆ กูเรียนหนักขนาดนี้ เอาเวลาไหนไปทำเมียวะ ทุกวันนี้กูจะเอากับสัตว์อยู่ละห่า”
ไอ้เต็งกับบิ๊กอธิบาย แต่มีคนนึงที่นั่งเงียบ ไม่ปริปากกวนส้นของมันเหมือนทุกๆที เอาแต่ยกเหล้ากระดกใส่ปาก สายตามองไปทางอื่น
“เหี้ยแต๊ง ไม่ต้องทำเป็นไม่ได้ยินเลย”
“อะรายยยยยยยย พูดถึงเรื่องรายกันเหรออออออออ” มันทำตาหวานๆของมันปรือ พูดเสียงยานคาง
ถ้ามึงจะเมาเพราะเหล้า2-3แก้วแบบนี้นะแต๊ง...
“สัด ไม่ต้องมาทำเมา” โดนเต็งด่าเข้าให้ สมน้ำหน้า
“หึหึ” ร่างใหญ่ขำในลำคอ ไอ้แต๊งมันหันขวับทันที
เอ...ท่าทางเหมือนไอ้บิ๊กจะรู้อะไร เพียงแต่เจ้าตัวไม่อยากให้บอกเท่านั้น เหมือนผมกับไอ้ทัชเลยแหะ
“บิ๊ก มึงรู้อะไร พูดมา” เสียงแข็งเพื่อเป็นการเค้นคำพูด “ไม่มีความลับเรื่องหว่างเพื่อนฝูงเว้ย” ไอ้เต็งพูดซะผมรู้สึกผิดไปจนถึงทรวงใน
“ก็ไอ้แต๊งมันมีเมียไม่ได้หรอก...นอกเสียจากว่ามันจะไปเป็นเมียชาวบ้านเค้า”
“เหี้ยบิ๊กกกกกกกกกก ย๊ากกกกกกกกกกกกก ตายซะเถอะมึงงงงงงงงงงงงงง” คนถูกแฉลุกขึ้นมาบีบคอคนที่เผยความลับตัวเองเลยครับ ฮ่าๆๆๆๆๆ ลำบากไอ้ทัชที่ต้องเข้าไปช่วยแยก
“ปล่อยโว๊ยยยยย กูจะฆ่ามานนนนนนนนนนน” แต๊งกิ้วจะพยายามจะทำอย่างที่พูด แต่ผมรู้ว่ามันล้อเล่น เพราะไอ้คนถูกบีบคอมันยังนั่งเฉยๆ หัวเราะขำกับกฏิกิริยาเพื่อนตัวเอง ทั้งๆที่แค่มันออกแรงนิดหน่อยไอ้แต๊งก็ปลิวกระเด็นแล้ว
จนไอ้ทัชกับไอ้เต็งมันแยกออกจากกันได้นั่นแหละ คนถูกแฉเลยนั่งหน้าก้มงุด
“โอ๋ๆๆๆ ไม่เป็นไรน่า...ยังไงซะ ไม่วันนี้ก็วันหน้าพวกมันก็ต้องรู้อยู่ดี” ร่างใหญ่พูดปลอบ แต่นั่นก็ไม่ได้ทำให้คนที่นั่งก้มหน้ารู้สึกดีขึ้นสักนิด
มันก้มหน้านาน ไม่มีเสียงออกมาสักแอะ ทำเอาพวกผมเริ่มใจเสีย
“เห้ย เป็นไรเนี่ยมึง ท้องรึไง?”
“สัดแกรนด์!!!”
ได้ผล ได้แต๊งเงยหน้าขึ้นมาด่าผมทันที แล้วมันก็เงียบไปเมื่อเห็นสายตาเพื่อนๆที่ล้อมจ้องมันเป็นจุดศูนย์กลาง
“เอ่อ...” คนถูกจ้องค่อยๆปริปากพูด “เอ่อ คือ พวกมึงไม่รังเกียจกูเหรอวะ?”
กลายเป็นพวกผมซะอีกที่นิ่งไป
“ตราบใดที่ผัวมึงไม่หล่อกว่ากูอะนะ” ครับไอ้ทัช ไม่มีใครหล่อเกินมึงละ
“โอ๊ยย ช่างแม่งเหอะ ดีกว่ามึงไปเอากับสัตว์ละกัน...ถ้ามึงเอาจริงกูเลิกคบมึงแน่” ห่านี่ก็รักสัตว์เกิ๊นนนน
“แกรนด์แล้วมึงละ?” มันหันมาถามผม เพราะมีผมคนเดียวที่ไม่ออกความคิดเห็น
“ถ้าไอ้แกรนด์เกลียดมึงก็เท่ากับมันเกลียดตัวเองนั่นแหละวะ”
“ห๊ะ!!!”
โอ้ววว ประสานเสียงกันดังกว่าเมื่อกี้อีก
คนขุดหลุมฝังผมจิบน้ำเมาในแก้วแบบยิ้มๆ
แม่งงงงงงงงงงง กูเห็นแล้วหมั่นไส้! เดี๋ยวเถอะมึงๆๆ กูจะไปยุทิวาให้มีผัวใหม่!!
“นี่..อย่าบอกนะว่า...” ไอ้บิ๊กค้างไว้แค่นั้น แต่เชี่ยทัชมันเสือกผงกหัว
“เห้ยยยย ใครแม่งโง่เอาหมาไปทำเมียวะ!”
ป๊าบบบบบบ
ตบไหล่ไอ้ว่าที่สัตวแพทย์ไปทีนึง
“เขินแล้วรุนแรงเหรอมึง”
“อยากโดนมั่งมั้ยละสัด!!”
“ไม่อะ เก็บแรงไว้ไปเล่นกับผัวมึงเถอะ กร๊ากกกกกกกกก”
สัดแต๊ง!
“เอ้า ชนโว๊ยชนนนนนนนนนนน เนื่องในโอกาสที่พวกมึงมากันครบและ...คุณแม่มือใหม่ทั้ง2ด้วยคร้าบบบบบ”
“ห่าบิ๊ก!!/สัดบิ๊ก!!”
ถึงผมกับไอ้แต๊งจะด่ามันแต่ก็...
แกร๊งงงงงงง
“ไม่เมาไม่กลับ ไม่หลับไม่นอน ใครอ้วกเป็นหมันโว๊ยยยยยยยยยยย”
กินเหล้าแต่งานนี้งดเคล้านารีครับ ครบองค์ประชุมทั้งที คุยกันไปเรื่อย สัพเพเหระ เสียงดังโหวกเหวกโวยวาย แต่ก็คงสู้โต๊ะใหญ่ประจำร้านไม่ได้ ที่ประกอบไปด้วยชายหนุ่มรูปงามและสาวสวยเต็มไปหมด ด้วยความที่เหล้านั้นพร่องไปมากกว่า1กลมแล้ว แต่ละคนก็เริ่มออกอาการสติสตังไม่อยู่กับเนื้อกับตัว พูดงัวเงียฟังไม่รู้เรื่อง
“อึก.. แม่ง...ฮืออออออออออออออออออ” เอาละไง ไอ้แต๊ง อยู่ดีๆมันก็ร้องไห้ แต่แปลกวุ้ย คราวนี้มันไม่ร้องเพลงบ้าบอไรของมัน ไอ้บิ๊กที่กำลังจะร้องไห้พร่ำเพ้อถึงมอไซค์ลูกรักถึงกับเงียบ ร้องไม่ออก
“เฮ้ย เป็นไรมึง” ไอ้เต็งหนึ่งดูท่าจะตกใจที่จู่ๆคนที่บ้าๆบอๆขี้เล่นอย่างแต๊งกิ้วร้องไห้แบบนี้
“อึก..ฮือ...อึก แงงงงงงง”
เวรกรรม ร้องหนักกว่าเดิมอีก
ว่าที่สัตวแพทย์ทนไม่ไหว ต้องดึงตัวมันมาซบอกพร้อมกับลูบหัวไปด้วย
เอ่อ..เต็ง นั่นมันไอ้แต๊งเพื่อนเรานะ ไม่ใช่ลูกแมว ถึงมันจะเหมือนแค่ไหนก็เถอะ
“ไม่ร้องนะๆๆ เป็นไรไหนบอกสิ๊” กลายเป็นพ่อลูกอ่อนไปแล้วเพื่อนกู
“ฮึก ฮือออ อึก ... กูก็ไม่รู้...ฮึก..ทำไมมันต้องทำแบบนี้ด้วยวะ...ฮือออออออออออออ” คนที่ลูบหัวถึงกับงงเป็นไก่ตาแตก บุคคลที่3ที่คนงอแงพูดมันเป็นใครละนั่น?
ผมก็ได้แต่ยักไหล่ ไม่รู้เหมือนกันว่าเกิดอะไรขึ้น ดูท่าคนที่สนิทที่สุดอยู่ในม.เดียวกันจะให้คำตอบได้ แต่มันกลับเบิกตากว้าง มองไปยังด้านหลังผม แล้วอุทานเบาๆ
“ชิบหาย”
รู้สึกเหมือนมีคนเดินมาทางด้านหลัง ยังไม่ทันจะหันหลับไปมอง ตัวไอ้เต็งหนึ่งก็ลอยหวือเข้าไปอยู่ในมุมองศาที่พอดีกลับหมัดแบบไม่ได้ตั้งตัว คนที่ซบอกอยู่กระเด็นไปอีกทาง
พลั่กกกกกกกกก!!
“เฮ้ยยยย”
คนต่อยยังไม่พอใจ คว้าตัวคนที่เซมาต่อยอีกหมัด จนตัวล้มลงไปชนกับโต๊ะ กวาดแก้วน้ำ ขวดเหล้า ถังน้ำแข็งระเนระนาด เสียงแก้วแตกสร้างความตื่นตระหนกให้กับคนในร้าน
“เดี๋ยวก่อนๆๆๆ พี่มิล หยุดๆๆๆๆๆ หยู๊ดดดดดดดดดดดด” ไอ้บิ๊กรีบเข้าไปล๊อคตัวคนที่มาต่อย ส่วนพวกผมที่เหลือก็เข้าไปช่วยไอ้เต็งที่กำลังเช็ดมุมปาก มันสบถออกมา
“เหี้ยไรวะ!!”
แต่ผมดิ เลือดขึ้นหน้าแทนเพื่อนแล้ว
ไอ้สัด! อยู่ดีๆมาต่อยเพื่อนกู
พลั่กกก!!
ด้วยความที่เจ้าตัวถูกล๊อคจากไอ้บิ๊กอยู่เลยทำให้ผมเสยหน้ามันแบบง่ายๆ ไอ้บิ๊กยิ่งเบิกตากว้างเข้าไปใหญ่ คนโดนผมต่อยก็ยิ่งดิ้นๆๆ จนหลุดจากการจับกุม หวังจะเข้ามาต่อยผมคืน แต่ไอ้เต็งหนึ่งมันลุกขึ้นทรงตัวได้ เข้ามาถีบคนที่ต่อยอยากเต็มแรงจนตัวลอยกระเด็นไปไกล
เพล้งงงงง!!
แก้วแตกไปใบที่ร้อยแล้วมั้ง แต่ผมคิดผิด ที่แตกไม่ใช่แก้ว กลับเป็นขวดทรงกลมที่ตอนนี้ก้นขวดหายไปแล้ว เหลือเพียงคมแหลมของตัวแก้วกับปากขวดที่อยู่ในมือของไอ้เหี้ยที่มาต่อยเพื่อนผม
แม่งเล่นงี้เหรอไอ้สัด ได้!!
แต่ยังไม่ทันที่ผมจะได้หาอาวุธและเข้าไปสู้กับมันซึ่งๆหน้า ไอ้แต๊งกิ้วมันก็วิ่งเข้าไปหาคนที่ถือขวดปากฉลาม
“หยุดสักที!!” มันตวาดใส่ไอ้เหี้ยนั่น ก่อนจะหันมาทางพวกผม “พวกมึงก็ด้วย!!”
อะไรของมึงวะไอ้แต๊ง แม่งเข้ามาต่อยไอ้เต็งหนึ่งเพื่อนเรานะเว้ย เหี้ยเอ๊ยยย
ความวุ่นวายอลหม่านทำให้ตอนนี้ทั้งร้านไม่เหลือลูกค้าแล้ว ดีเจที่จัดเพลงก็หายไป ไอ้ทัชอยู่ล๊อคตัวไอ้เต็ง ไอ้บิ๊กก็เข้ามาจับผมไว้ไม่ให้อาละวาดแทนเพื่อน
นึกว่าเรื่องจะจบ แต่เปล่าเลย ใครไม่รู้อีก3-4คน จู่ๆก็เข้ามาชาร์จใส่พวกผม จนล้มกับระเนระนาด ไม่เว้นแม้กระทั่งไอ้บิ๊กที่มันตัวใหญ่จนเสียงล้มดังตึง!
และเหตุการณ์คนตีกันก็เกิดขึ้นอีกครั้ง คราวนี้ตัวละครเยอะกว่าเดิม เพิ่มความสับสนวุ่นวายเข้าไปอีก ต่อยใครได้ต่อย เตะใครได้เตะ ขอแค่ไม่โดนพวกเดียวกันเองก็พอ
“หยุดดดด!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!” เสียงทรงพลังทำให้ทุกอย่างชะงัก นิ่งงันอีกครั้ง ผมง้างหมัดค้าง อีกมือก็ดึงคอเสื้อของอีกฝ่ายไว้ ทุกคนหันไปมองต้นเสียง
ไอ้เหี้ยพอสนั่นเอง
แม่งหายหัวไปไหนมาวะ? คนตีกันเป็นชาติละสัส! ไหนว่าช่วยเหลือไอ้บิ๊กไว้ไงวะ ไหงเพิ่งโผล่เอาป่านนี้? แม่งงง
แต่ละคนปล่อยมือจากอีกฝ่าย ไอ้บิ๊กค้างตีนไว้อยู่บนท้องของใครไม่รู้ ทัชที่กำลังโดนกระแทกใส่ผนังก็รอดออกมาหวุดหวิด ไอ้เต็งอยู่ตรงมุมโต๊ะก็มิวายมีเลือดไหลออกจากหัว ส่วนแต๊งมีรอยบาดแผลจากที่โดนด้วยปากฉลามแสนคมนั่น
“แยกออกจากกัน” มันสั่ง แต่ทุกคนยังนิ่งเฉยๆ “กูบอกให้แยกออกจากกันไงสัด!!!”
ไม่รู้เพราะมันสั่งหรือเพราะอะไร แต่ทุกคนกลับเชื่อฟัง แยกตัวออกจากกัน ยืนพวกใครพวกมัน สายตาอาฆาตยังส่งถึงกันอยู่
“เชี่ยเอ๊ย แม่ง! ใครจะอธิบายให้กูฟังได้มั่ง?” มันหันหน้ามามองทางพวกผม “ว่าไงไอบิ๊ก”
“คือ...จู่ๆพี่มิลก็เข้ามาต่อยไอ้เต็ง..”
“ก็แม่งกกเมียกูไว้ทำไม!!!!!”
อะอ้าว...
มะ เมีย ?
ผมหันไปมองไอ้แต๊งที่ก้มหน้างุด มือกดเลือดที่ต้นแขนไม่ให้ไหล คนที่ชื่อมิลเดินเข้ามาหา ฉีกเสื้อของตัวเองแล้วเช็ดแผลนั่นให้
เอ่อ .. อึ้งเลยกู ตกลงมันยังไงแน่วะ กูงงไปหมดละห่า
“แล้วจู่ๆไอ้เชียนั่นก็เข้ามาเสือก” ไอ้คนที่กำลังเช็ดเลือดให้แต๊งนั่นชี้นิ้วมาทางผม
พูดงี้ก็ไม่สวยดิสัด
“มึงต่อยเพื่อนกูทำไมละไอเหี้ย!” ผมจะกระโจนเข้าไปต่อย แต่ไอ้บิ๊กจับไว้
“มึงหยุดพูดเลยเหี้ยแกรนด์” ไอ้พอสมันด่าผมครับ สายตาเอาจริงของมันทำให้ผมต้องหยุด “กูว่ากูพอจะเข้าใจละ” มันใช้เท้าเขี่ยเก้าอี้เข้ามาหาแล้วนั่งกอดอก
“ไอ้มิลเห็นเมียตัวเองอยู่กับชายอื่น...”
“ใช่เลย! แม่งงง อยากจะเข้าไปชกอีกสักหมัด ไอ้เหี้ยเอ๊ยยย”
“หยุดเลยพี่มิล นั่นมันเพื่อนสนิทผม!!!”
“เชื่อก็ควายแล้วสัด กูไม่ได้แดกหญ้าเป็นอาหารหลักเหมือนมึงนะ!”
“อ้าวไอ้เหี้ยพี่มิล มึงด่ากูเหรอ!!!”
“2ตัวผัวเมีย หยุด!! ไว้ไปเคลียร์กันเองทีหลัง”
ตั้งแต่มันปรากฏหายพูดคำว่าหยุดไปกี่รอบแล้ววะ
“พี่มิล...พวกผม5คนเป็นเพื่อนสนิทกับตั้งแต่ม.ปลายแล้วครับ..จริงๆ เชื่อผมเหอะ” ไอ้บิ๊กพูดด้วยน้ำเสียงจริงจัง คนเข้าใจผิดขมวดคิ้วเล็กน้อย
“อ้อ งั้นแสดงว่าไอ้หน้าอ่อนนั่นที่มันมาต่อยกูคืนเพราะกูไปต่อยเพื่อนมันสินะ”
“ก็พี่เสือกใจร้อนไม่ฟังคำอธิบาย จนโดนหมัดไอ้แกรนด์เข้าให้อะดิ..แล้วเนี่ย...ผมโดนลูกหลงเลยไง แม่ง”
“งะ..คือ..พี่ไม่ได้ตั้งใจ”
“แสบชะมัด”
“ขอโทษ”
แล้วไอ้แต๊งก็ยิ้ม ไอ้พี่มิลก็ยิ้ม รอบตัวมันสว่างสไวด้วยไฟสีม่วงที่ไม่รู้ผุดขึ้นมาจากไหน
“เออ แล้วไอ้วา ไอ้คีย์ ไอ้ใหม่และก็ไอ้ฮาร์ทก็เลยเข้ามาร่วมตะลุมบอนสินะ” สายตาไอ้เหี้ยพอสปรายไปทางเพื่อนๆของคนชื่อมิลที่มีรอยฟกช้ำไม่ต่างจากพวกผม “เป็นอันว่าจบเรื่อง”
“ยัง ไอ้หน้าอ่อนนั้นมันมาต่อยกูวะพอส”
อ้าวไอ้เหี้ยพี่มิล ไม่จบใช่มั้ยสัด ก็แลกกับที่มึงมาต่อยเพื่อนกูไงครับ คิดว่าเป็นผัวเพื่อนแล้วกูจะให้อภัยง่ายๆเหรอ?
“หยุดเลยสัด นั่นเมียกู”
“ห๊า!!!!!!”
ไอ้เหี้ยพอสสสสสสสสสสสส มึงจะมาพูดอะไรตอนเน้!!!!
ทุกคนตาโตทำหน้าไม่เชื่อ
“นี่เมียมึงเหรอวะพอส?” ใครคนใดคนหนึ่งที่อยู่อีกฝั่งพูดขึ้น
“เออสิวะ มันชื่อแกรนด์ รู้จักกันไว้ก็ดี”
ถามพวกกูซักคำก็ดีนะว่าอยากรู้จักมั้ย?
“หมัดหนักใช้ได้นี่หว่า”
“เออ..แล้วพวกมึงมีใครข้องใจไรอีกมะ?”
“ไม่วะ แต่ไอ้บิ๊ก ทีหลังมึงช่วยพูดเร็วๆหน่อยนะ กูต่อยเพื่อนมึงไปหลายหมัดเหมือนกัน” คนที่ยืนนั่งเช็ดปากพูดขึ้น ผมเป็นคนต่อยมันเองแหละ
“นั่นดิ อดแดกเหล้าเลยแม่ง คนหายทั้งร้าน” อีกคนพูดสมทบ ไอ้นี่แม้งตัดสกินเฮด หายากนะคนตัดแบบนี้แล้วยังดูดี
“ขอโทษครับพี่วา พี่ฮาร์ท” ไอ้บิ๊กยกมือไหว้ ท่าทางมันจะรู้จักทั้งกลุ่ม
ผมคิดว่ามันจบเรื่องแล้ว...แต่เปล่าเลย
“นี่ครับ ค่าเสียหายทั้งหมด” เจ้าของร้านโผล่ออกมา ถือบิลยาวเหยียดไว้ในมือ
เอ่อ..ทั้งตัวผมมีอยู่พันห้าจะพอมั้ยอะครับ?
โปรดติดตามตอนต่อไป
-
:sad4: :sad4: :sad4: :sad4: :sad4: :sad4:
น่ารักจัง
-
:z10:มันเลยงานนี้
-
เปิดเผยจริงๆพี่พอส *-*
-
ตบตีกันมือเป็นระวิงเลย
5555555555 :laugh: :laugh: :laugh: :laugh:
-
555+ ฮาอะ น้องแกรนด์ระวังพี่พอสจัดหนักเน้อ (คนอ่านรอลุ้น) ดีกันดีกัน :laugh: :laugh: :laugh:
ขอบคุณมากๆๆๆค่ะ :L1: :pig4: :L1:
-
555
คำเดียวหยุด
ว่าแต่พี่พอสไปไหนมา ปล่อยให้แกรนด์วาดลวดลายอยู่คนเดียว
อิพี่มิลก็ไม่ดูอะไรเล้ยยย ซัดเอาซัดเอา
แล้วยังไง เพื่อนเมียยังไม่รู้จักอีก
ปล.น้องแกรนด์ หลายกระทงแล้วนะค่ะ
-
นั่นเมียกู :-[ :-[ :-[
-
อ้าวไหงเป็นงั้นซะละ :z3:
-
o13 :pig2: :pig2: :pig2:
-
โอยฮา พี่พอสอะจะบอกทำมายยยยยย
-
พี่พอสประกาศตัวน้องแกรนด์แล้ว งานนี้ทุกอย่างเคลีย์ เมียอิพี่พอส สุดหล่อ
หงอยไปเลย แต่คงโโนจัดหนักแน่ ทั้งเรื่องหลอกไว้ และเรื่องทะเลาะ
-
:laugh: :laugh: :laugh:
โครตฮาาา แต่อิพี่พอสเนียนมาก แต่แกรนด์เอ้ยยยย งานยังเข้านู๋อยู่นะพี่ว่า
-
ชอบอ่ะ เถื่อนดี คิกคิก :z1: :z1:
-
พี่พอสจัดหนักๆเลยน่ะค่ะ
-
อู้ววว บิลมันจะกี่แสนเนี่ย อิอิ คนอารมณ์ร้อน แหมๆแต่เรื่องนี้มันมีเพิ่มมาอีกคู่นึงแล้วนะ หวังว่ามันจะเพิ่มมาเรื่อยๆ
-
ตอนนี้ฮาดี :m20:
จบงานนี้แกรนโดนจัดหนักแน่เลย :impress2:
-
ตบตับ โชะ ปัง!!! ไอ้โต๊ะที่กินเยอะสุดรีบโกยเลย แดกเหล้าฟรี
-
น้องแกรนด์ไม่มีปฏิเสธอะว่าไม่ใช่เมียพี่พอส ยอมรับแล้วล่ะซี้ :z1:
-
หลายกระทงจริงๆแกรนด์เอ๊ย
-
ตีกันแบบนี้ไม่ไหวนะ พ่อแม่เสียใจรู้มั้ยยะ!!!
:กอด1:
-
อ่านตอนแรกเครียดๆพอพี่พอสพูดออกมา ฮาเลย
-
ฮาๆเกรียนน้อยของเราได้รับการเปิดตัวอย่างเป็นทางการแล้วคร้าบบบบ :mc4: :mc4:
-
ค่าเสียหายเท่าไหร่กันเนี่ย โหว ว ว เริ่มอยากอ่านคู่ของพี่มิล ห้าๆๆ แต่เมื่อไหร่พอสจะคิดบัญชีกับแกรนด์เนี่ย (คนอ่านหวังอะไรอยู่หนอออ)
-
ชอบประโยคที่ว่าด้วย
หยุด นั่นเมียกู
-
น้องแกรนด์ท่าทางจะโดนมิใช่น้อย :oo1:
//เตรียมทิชชู :z1:
+เป็ดให้พี่พอสนะ :-[
-
จะบอกว่าจริง ๆ เราอ่านในเด็กดีค่ะ แต่เราขอเม้นท์ในนี้แทนนะคะ ฮ่าๆๆ คืออยากจะบอกว่า สนุกมว๊ากกกก
คือตอนแรกอ่านเรื่อย ๆ นะคะ แต่พออ่านไปอ่านมา เฮ้ย มันส์อะ ไอ้น้องแกนน่าร๊ากกกก กวนทีนใช้ได้เลย 55555
พี่พอสนี่ก็แหมะๆๆๆ ทั้งหวงทั้งหลงเค้าขนาดนี้แล้ว ต้องจัดการน้องแกนให้อยู่หมัดนะ โหดแค่ไหนก็จัดมา เราเชียร์ ชอบคนเปิดเผยแบบนี้มาก 555
เราเป็นแฟนพี่วอร์มค่ะ ฮือๆๆ สงสาร แต่ท่าทางจะมีซัมธิงกะน้องหมิงซับน้ำใช่มะคะ อิอิ รอลุ้น
คนเขียนอยู่เกษตรรึเปล่าเอ่ย เดาเอาน่ะค่ะ อ่านตอนระเบียบเชียร์แล้วคิดถึงช่วงนั้นชะมัด วิ่งรอบคณะนี่สุด ๆ ^^
-
555 ตูว่าแล้วว่าไอ้พี่มิลมันต้องมีซัมติงกับแต๊งค์แน่ เล่นอยู่ ๆ เข้ามาต่อยอย่างนั้น
แหม่ แกรนด์น้อยเราก็ซ่าส์ไม่เบา รักเพื่อนรักพ้องงี้พี่ชอบค่ะน้อง
พี่พอสเท่ห์ว่ะค่ะ หยุดดดดดดดด!!!! และทุกคนต้องฟัง เคลียร์หมดจดทุกอย่างรวมทุกเรื่อง
เป็นอะไรกันแกรนด์ด้วย 555 แอบสงสารแกรนด์น้อยเบา ๆ แต่ก็นะ ยังไงวันนึงทุกคนก็ต้องรู้เรื่อง
ตอนนี้ไปเคลียร์ค่าร้านก่อนไป ถามว่าแกรนด์น้อยไหวไหม เอ็นดูน้องเบา ๆ
ขอบคุณค่ะ
-
เปิดตัวคุณเมียได้ยิ่งใหญ่มากพี่พอส ท่ามกลางผองเพื่อนทั้งสองฝ่ายเลยนะน้องแกรนด์ หลบไปไหนไม่ได้แล้ว คิคิ
-
:laugh:แอบขำแกรนงานนี้หมดตัวแน่ๆ
-
พี่พอสแม่ง! หล่อออ!! o13 o13
-
ประกาศตัวเต็มขั้นเลยพอส o13
-
ต่อยทำความรู้จักสินะ 555
-
แกรนด์เตรียมหยุดยาว สามวันสามคืนได้เลยนะแจ๊ะ ฮิฮิ
ปล. พี่มิลกับแต๊ง นี่ยังไงๆ
-
รอดยากแล้วล่ะแกรนด์เอ๊ยยย :laugh:
แต่นิ่งเลยน้าาา
ยอมเป็นเมียพี่พอสแล้วหราาาาาาาาา :z1:
-
เป็นกิจกรรมสานความสามัคคีจากเรื่องที่ไม่เป็นเรื่องจริงๆ
แต่บารมีท่านพอสช่างสูงส่ง สามารถหยุดการตะลุมบอนกลางอากาศได้!!
-
งานนี้พี่พอสจัดหนักๆ เลยนะ วู้ ตอนนี้ตัวละครเยอะจริงๆ โลกกลมจริงๆ เลย
-
อิพี่พอส ฮาร์ดคอร์ได้ใจ "หยุดเลยสัส นั่นเมียกู"
-
ฮา แกรนด์น้อยเจอพี่พอสประกาศความเป็นเจ้าของแว้ว
-
แกรนด์ โดนกี่กระทงแล้วเนี่ย สารพัดเลยอ่า ... :serius2:
-
มิลก็ไม่ได้ฟังอะไรเลย แล้วมิลทำอะไรให้แต้งค์ร้องไห้กันนะนั่น แกรนด์ก็รักเพื่อนจริง ๆ แต่ทำไมไม่ฟังบิ๊กพูดกันก่อนเนี่ย ถ้าพอสไม่ออกโรงเอง สงสัยต่อยกันเพลินแน่เลย
-
เมียผมครับเมียผม 555555+
โดนเพื่อนล้อแน่ น้องแกรนด์เอ๋ย >///<
:o8:
-
แกรนด์น้อยจ่ายค่าเสียหายให้ร้านแล้ว อย่าลืมไปให้พี่พอสทบต้นทบดอกด้วยนะจ๊ะ :o8: :o8:
-
เหมือนพี่พอสแม่งรอให้แกรนด์โดนต่อยสักนิดสักหน่อยแล้วค่อยห้ามนะ กร๊ากกกกกกกกกกก
-
สมน้ำหน้า!!!!!!!
หึงไม่ลืมหูลืมตา จ่ายไปเลย สามแสน!!!!! :laugh:
-
ตอนนี้มันส์จริงๆเลยอะ พี่พอสแอ๊บแมนอะ
มาห้ามเค้าด้วยแต่ทำไมไม่มาตั่งแต่ทีแรกละคะ ปล่อยให้้น้องแกรนโชว์ออฟโดนต่อยเลยะ พี่พอสส
-
22 - Trouble (2)
งานนี้คนจ่ายคือทุกคนที่มีส่วนเกี่ยวข้องแหละครับ ซึ่งไอ้เหี้ยพอสไม่ควักสักบาท
งกวะ
และเมื่อจ่ายไปแล้ว เพื่อนไอ้พอสที่ชื่อวาเกิดปิ๊งไอเดียว่า ไหนๆก็จ่ายหมดทั้งร้านแบบนี้ งั้นเหมาร้านขอแดกต่อเลยแล้วกัน ผมละงง เพิ่งต่อยกันแท้ๆ แต่ตอนนี้กลับมานั่งแดกเหล้าด้วยกัน .. ก็งี้แหละครับ ผู้ชาย คุยด้วยหมัดจะเข้าใจกันเร็วมากที่สุด เพื่อนไอ้พอสดูตกใจที่ผมเป็นเมียมันตามที่บอก แต่ก็ไม่ได้แสดงท่าทีรังเกียจอะไร
ยกเว้นไว้คนนึง...คนที่ตัดสกินเฮดนั่นแหละครับ พี่เค้าชื่อ ฮาร์ท
ออกตัวแรงสุดว่ารังเกียจ ถึงกับไม่ยอมอยู่กินเหล้าด้วยกัน โยนเงินให้เพื่อนจ่ายแล้วออกจากร้านไปเลย เพื่อนๆแต่ละคนได้แต่มองหน้ากัน ไอ้พอสยืนนิ่ง
สมน้ำหน้า เสือกโพล่งบอกออกไปทำไมละ
ผมอยากจะตะโกนบอกทุกคนว่าไม่จริ๊งงงงง ผมไม่ได้เป็นเมียมันนนนนนน แต่ดูจากสถานการณ์แล้ว...เก็บปากไว้แดกเหล้าดีกว่าครับ
“ปล่อยมันไปเถอะไอ้พอส เดี๋ยวมันก็กลับมาเองแหละ” หนึ่งในเพื่อนมันบอก
ถึงจะเจ็บตัว เลือดตกยางออกกันนิดหน่อย แต่ก็มิได้เป็นอุปสรรคในการเสพสุราแต่อย่างใด สามารถกระดกเข้าปากได้เหมือนน้ำ เหล้านอกเหล้าไทย ของดีทุกยกมาตั้งไว้ที่โต๊ะกลางร้าน ซึ่งเป็นโต๊ะใหญ่สุดที่พวกไอ้พอสมันนั่งไว้ ส่วนบรรยากาศ...ก็ดีมากครับ เศษแก้วเต็มพื้น เก้าอี้บางตัวหัก ล้มระเนระนาด ผู้คนหายหมด เจ้าของร้านบอกว่า อยากแดกก็แดกไปเพราะคิดค่าเสียหายทั้งหมดแล้ว ให้เวลากินถึงตี5 แล้วจะมาเก็บกวาดร้าน
ผมนั่งข้างไอ้ทัช ส่วนอีกข้างก็เป็นไอ้เหี้ยพอส เซ็งมันครับ จะมาตามประกบกูทำไมเนี้ย? ไอ้แต๊งกับผัวมันที่ชื่อพี่มิลเลียนก็คอยทำแผลให้กัน นายบิ๊กนั่งคุยเรื่องรถแล้วก็เรื่องคู่อริของมันกับพี่วาและก็พี่คีย์ ส่วนพี่ใหม่ก็โทรตามไอ้พี่ฮาร์ทให้กลับมายิกๆ
“ไอ้ใหม่ มึงจะโทรหาไอ้ฮาร์ทอีกนานมั้ยวะ? แดกโว๊ยแดก” พี่คีย์หันมาบอก ยื่นแก้วให้
“กูกลัวมันโดนดักซุ่ม ไม่ใช่ไร” สีหน้าพี่แกกังวล “นี่มันจะตี2แล้วด้วย”
“กูส่งข้อความไปหามันแล้ว ถ้ามันอยากกลับมาแดกเดี๋ยวมันก็มาเองแหละ” ไอ้เหี้ยพอสพูดก่อนจะเทกรีนเลเบิ้ลลงแก้ว ตามด้วยโซดาและน้ำแข็ง
โว้ววววว กรีนเลเบิ้ลลลลล
ว่าแต่ทำไมมันใจดีแปลกๆว้า? เติมเอาๆ แต่ก็ดี อิอิ นานๆทีได้ชิมของแพง
ไอ้พี่ใหม่หมดหวังกับการโทรตามพี่ฮาร์ทกลับมา เลยเดินไปที่บูทเครื่องเสียง จัดการเป็นดีเจแทนเองซะเลย เสียงเพลงจังหวะมันส์ๆ เบสหนักๆทำให้มีอารมณ์สุนทรีในการดื่มขึ้นเยอะ
ผมคุยไปเรื่อยกับพวกพี่ๆเค้า สนุกดีครับ ไม่เหมือนไอ้คนนั่งข้างๆ เงียบเป็นเป่าสาก มือก็เทเอาๆ จนหมดไป2กลมแบบไม่รู้ตัว แดกน้ำเมามากก็ปวดฉี่บ่อยตามที่กินเข้าไป
“เดี๋ยวกูมานะ ไปเยี่ยวก่อน” ผมหันไปบอกไอ้ทัช แต่อีกคนที่นั่งข้างเสือกจับข้อมือไว้ “ปล่อยสัด ไม่ต้องตามกูมาด้วย จู๋ไม่ได้ติดกัน!” มันปล่อยมือผมทันทีครับ ต้องให้ด่า โรคจิตปะวะ?
“โว้ววว เมียโหดวะพอส”
“พอสเกลียมัว?”
เสียงแซวจากพี่วาและพี่ใหม่ทำเอาผมรู้สึกร้อนๆที่หน้ายังไงก็ไม่รู้ คงเป็นเพราะฤทธิ์แอลกอฮอล์ดีนั่นแหละมั้ง ดื่มแล้วลื่นคอๆ สมกับที่ราคาสูง
กว่าจะถึงห้องน้ำและกว่าจะกลับมาที่โต๊ะได้ก็ลำบากแหละครับ รู้งี้ลากไอ้ทัชมาด้วยดีกว่า เดินชนโน่นชนนี่ นี่ถ้าเดินเท้าเปล่าคงเต็มไปด้วยเศษแก้วอะ
“เฮ้ยไอ้แกน มึงเมาแล้ว” ไอ้บิ๊กเข้ามาประคองผมไว้เพราะมันเดินสวนกับผมพอดี
“ไม่มาวโว๊ยยย ยังแดกต่อด้ายยยยย” ผมเดินเซกลับมานั่งที่เดิม ปรายตามองไอ้หล่อที่นั่งข้างๆ มันยังคงกระดกด้วยสีหน้าคงที่ ทำไมแม่งคอแข็งจังว้า?
ผมหยิบแก้วกรอกใส่ปาก ต้องกินให้คุ้มกับเงินที่เสียปายยยยยย คิคิ
“เฮ้ยยยย เอาแก้วกูมา” อ้ายเหี้ยพอสมานแย่งแก้วผมอะคร้าบบบบบบบบ แน่ะ มองกูทามมายยยยย กูรู้ว่ากูหล่อมากกกกกกกก ในเมื่อไม่ให้กูกินแกว้ตัวเอง กินแก้วมันก็ได้ว้า
“ชิบ!”
(เนื่องจากอีแกรนด์น้อยมันเมา จนเล่าเหตุการณ์ไม่รู้เรื่องแล้วคะ นังปิแอร์จึงขอเปลี่ยนตัวคนเล่าเป็นเฮียพอสแทนนะคะ อิอิ)
“ชิบ!” ผมสบถเบาๆ ไอ้แกนมันคว้าแก้วผมไปดื่ม นี่กูอุตส่าห์ซ่อนแก้วมันแล้วนะเนี่ย พยายามจริงๆ
เออได้ อยากแดกใช่มั้ย แดกเข้าไปนะ!
เดี๋ยวก่อนเถอะ...ตอนนี้ให้มันยิ้มร่าแบบนี้มีความสุขไปก่อน กลับถึงห้องแล้วจะหนาว ความผิดแม่งเยอะครับ ไหนจะโกหกเรื่องที่ว่ายังสอบไม่เสร็จ ไหนจะตะโกนว่าไม่มีแฟน แล้วยังจะมีเรื่องต่อยตีกับเพื่อนผมอีก
“อีกแก้วววววววววว” มันร้องหาเหล้า มือควานสะเปะสะปะ ผมก็ทำหน้าที่ผัวที่ดีครับ เติมเหล้าให้เมีย หึหึ
ผมละกลุ้มกับมันจริงๆ โกหกกันมาได้ ให้ตายเหอะ ผิดกับผมที่นั่งเครียดกับวิชาที่สอบ ตัวมันกลับลั่นล้าอยู่ร้านเหล้า แอบกระซิบถามไอ้ทัชมันแล้วว่า2คืนที่แล้วมันก็ไปกินเหล้าโดยที่ไม่บอก แต่ฟ้ายังเข้าข้างผมอยู่ ตอนเย็นไอ้ฮาร์ทมันโทรตามผมให้มาที่ร้านนี้ พอเดินๆเข้ามา เห็นหลังคุ้นๆบวกกับเสียงตะโกนดังลั่น ทำให้ผมมั่นใจว่าต้องใช่มันแน่นอน
ได้เห็นไอ้แกรนด์เหวอ ไปไม่ถูกเลยครับงานนี้
เพื่อนผมกลุ่มนี้อยู่ม.เดียวกับไอ้บิ๊กครับ ผมรู้จักแบบบังเอิญเมื่อหลายปีก่อน
“เหี้ยฮาร์ท ไปไหนมาสัด” ไอ้ใหม่ทัก ผมหันหลับไปมอง ซึ่งมันก็มองตอบกลับมาและเสมองไปยังคนข้างตัวผมด้วย
“ออกไปขับรถเล่น”
“เออๆ นั่งก่อนๆ”
ไอ้ฮาร์ทไม่มันพอใจที่ผมมีเมียเป็นผู้ชาย สายตามันบ่งบอกว่าขยะแขยง เลือกที่จะนั่งข้างไอ้วา ไม่ยอมเฉียดเข้าใกล้ผมกับไอ้แกรนด์เลยแม้แต่นิดเดียว
“ฮ่าๆๆๆๆๆ อาวอีกแก้วคร้าบบบบบ พี่พอสสุดหล่ออออออ” เมาแล้วพูดเพราะทำตัวน่ารักแบบนี้ก็ดีไปอีกแบบนะ คนเมาไม่รู้เรื่องรู้ราวอะไรก็ยังคงยิ้มร่า ผิดกับคนที่มองมา มันมองอย่างสมเพช
“เหอะ โลกนี้ไม่มีผู้หญิงแล้วรึไงวะ”
“สัดฮาร์ท หุบปาก” ผมหันไปด่ามัน
“เห็นแล้วทุเรศ” ยัง...มันยังไม่หยุด “เสียใจแทนหมอนวะ”
มันจะยกเรื่องหมอนขึ้นมาพูดทำไม?
“พอเลยฮาร์ท...หรือมึงจะเจ็บใจที่โดนเมียไอ้พอสต่อย เหอะๆๆ” ไอ้คีย์พูดขึ้นมา ทำเอาคนที่ตั้งท่ารังเกียจผมเงียบไป
“อ่า...พี่โคนน้านนนนนน .. อึก.. ที่ตัดสกินนนนเฮดดดดดด หล่อสาดๆๆๆอะเพ่...เอิ๊ก” ไอ้แกรนด์พูดอ้อแอ้ ชี้นิ้วไปยังฮาร์ท คนโดนชมถึงกับหน้าตึง
“ไอ้สัด อย่าเอาเสนียดเกย์มาติดกู!!!” มันลุกขึ้นด่า ผมเตรียมพร้อมทันทีหากมันจะเข้ามาต่อยไอ้แกรนด์ แต่เปล่าเลย มันเดินหนีออกไป “กูกลับละสัด เหี้ยเอ๊ยย!” ระหว่างทางที่เดินออกไปมันก็เตะเก้าอี้กระเด็นกระดอนไปทั่ว ระบายอารมณ์กับไอ้แกรนด์ไม่ได้ก็ไปลงกับสิ่งของแทน
ไม่แปลกที่มันจะเสียใจแทนผู้หญิงที่ชื่อว่า ‘หมอน’
เธอเคยเป็นคนที่ผมรักมากๆคนนึง.. .
และไอ้ฮาร์ทเองมันก็รักมากๆด้วยเช่นกัน
“แต๊งกิ้วววววววววว” เสียงหลอกหลอนของมันทำให้ผมหลุดจากภวังค์ เอาละครับไอ้แกนน้อยมันเลื้อยไปหาเพื่อนมันละ
“ว่างายยย” ผมหันไปมองไอ้มิลเลียน สีหน้ามันปลงตกไม่แพ้ผม
“มึงมาวแล้นนนนน” มึงแหละเมา ไปว่าคนอื่นเค้า
“กูไม่รู้ กูมาววววว” เออมึงก็ด้วยไอ้แต๊ง เมาทั้งคู่นั่นแหละ
“แต่กูม่ายมาวววววววน้า คิกคิก”
“หนายยย มาพิสูดดดดด สิ๊!”
“ยางงาย ว่ามาด้ายเล๊ยยยยยยยยยยย”
คือไม่ต้องพิสูจน์ หมายังดูออกว่ามึง2ตัวเมาอะนะ ผมละกลุ้ม ไอ้มิลกุมขมับ
“พี่พอส พี่มิล อย่าไปฟังคำถามปญอ.ของไอ้แต๊งมันนะ ... เห้อออ ผมละกลุ้ม เพื่อนแต่ละคน...” ไอ้ทัชมันสะกิดบอกผมกับไอ้มิล ทำสีหน้าเซ็งๆ
“2+2 เป็นเท่าหร่ายยยย?”
“4แน่นอน!”
“แล้ว4+4เป็นเท่าหร่ายยยยยยยยยย?”
“8งายยยยย มึงไม่เคยเรียนเลขเหรอออสาดดดดด”
“8+8เป็นเท่าหร่ายยยยยยย” คือมึงจะบวกเลขกันอีกนานมั้ยครับ?
“สิบโหกกกกกกก”
“อ่างั้น16+16ล้า?”
“สามสิบสองงงงงงงง”
“32+32อะอีแกนนนนน”
“โหกสิบสี่ คิคิ กูฉลาดอ่าเส่”
“64+64เลยงั้น มึงตอบไม่ได้แน่!”
“อ่า...แป๊บน้า....เอ่อ...128...งายยยย อึ้งเลยยยย กูเมพพพพพ”
“แล้วสุนทรภู่เป่าอะรายยยยย”
“เป่าปี่งายยยยยย” คนตอบตอบอย่างมั่นใจ
แต่ทำไมมันตงิดๆกับไอ้คำถามสุดท้ายวะ?
“ผิด!!!”
“ผิดตรงหนายยยยยย”
“สุนทรภู่บ้านมึงสิเป่าปี่...เค้าเป่าขลุ่ยโว๊ยยยยย”
ป๊าบบบบบบบบ!!
ฝ่ามืออรหันต์จากผัวตัวเอง
“มั่วละครับที่รัก”
“แง๊ มินนี่ตบหัวเค้า!!!”
“โอ๋ๆๆๆ ขอโทษนะครับ” แล้วไอ้มิลก็ดึงเมียตัวเองไปซบอก
“แล้วสรุปเฉลยว่าอะไรวะ?” ไอ้บิ๊กหันไปถามเพื่อนตัวเอง
“เชี่ยบิ๊ก เมื่อกี้ไอ้แต๊งมันถามว่า ‘สุนทรภู่’ เป่าอะไรนะมึง ไม่ใช่พระอภัยมณี ห่านี่” ไอ้คีย์เฉลย
เออวะ...ผมก็ตอบเป่าปี่เหมือนกัน แต่ผมไม่ได้เมาเน๊อะ ฮ่าๆๆๆๆ
“ยาง ยางม่ายโหมดดดด มีอีกคำถามมมมมม” ห๊ะ มีอีกเหรอวะ?
“ถามมาโลดดดดดดดด” จะเอาอะไรกับคนเมาละครับ?
“หมา1ตัวมีกี่ขา” ไอ้แต๊งกอดอก ทำท่าจริงจัง
“4ขางายยย”
“แล้วหมา4ขามีกี่ตัว”
“1ตัววววว”
“ผิด! มีหมดทุกตัว กร๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกก”
สีหน้าคนฟังแต่ละคน..เอ่อ...
กลับบ้านกลับช่องเถอะ
.
.
.
.
งานนี้ทางใครทางมันครับ แน่นอนว่าผมต้องแบกไอ้ปากหมาไม่พอแถมยังเมาเป็นหมานี่ขึ้นรถด้วย เมื่อถึงคอนโดก็ต้องให้ยามมาช่วยพยุงขึ้นห้อง
แอบอายเหมือนกัน ก็เล่นเมาเละซะขนาดนั้น..
ผมให้ทิปพี่เค้านิดหน่อย เป็นการขอบคุณที่ช่วย เมื่อประตูปิดตัวลง ก็ได้เวลาชำระความกันแล้วละครับ หึหึ
“แกรนด์ครับ” ผมเรียกมันซึ่งนอนอยู่บนโซฟา
“คร้าบบบบบบบ” ตอบรับเสียงหวาน งานนี้ท่าจะง่าย
“รู้ตัวมั้ยครับว่าทำผิดอะไร?” ผมช้อนตัวมันที่อ่อนปวกเปียกขึ้นมานั่งตัก โน้มหัวลงมาเอนซบบ่ากว้าง เจ้าตัวให้ความร่วมมืออย่างดี มือทั้ง2ข้างโอบรอบคอไว้
“ม่ายยยยรู้ววววคร้าบบบบบบบ เอิ๊ก”
“แต่คนทำผิดต้องโดนลงโทษนะ” แอบใช้จมูกโลมเลียไปตามซอกคอ คนกำลังจะโดนลงโทษถึงกับหดคอหนี
“ลงโทดอารายยยยยย”
ผมไม่ตอบแต่กลับจูบปิดปากกลบเสียงยานคางนั่น ลิ้นเกี่ยวกระหวัดพันกันไปมา มือผมสอดไปยังใต้เสื้อ ลูบไล้ไปถามผิวเนียน
“อื้อออออ” คนนั่งตักหน้าแดง ไม่รู้เป็นเพราะฤทธิ์เหล้าหรือเมาจูบผมกันแน่ หึหึ
ผมสบสายตาที่หวานฉ่ำของมัน นานๆทีจะได้เห็นม้าพยศตัวนี้สงบได้ แถมยังทำตัวน่ารัก เชื่อฟัง ว่าง่าย โอกาสแบบนี้ไม่ได้มีบ่อยๆนะครับ
ปลายนิ้วผมสะกิดหยอกล้อกับตุ่มที่แข็งเป็นไต มันหลบหน้าผมโดยการฟุบลงกับบ่า จมูกและปากไซร้กับคอได้ถนัดพอดี องศาในกายเหมือนจะร้อนขึ้นเรื่อยๆ เครื่องปรับอากาศในห้องไม่ได้ช่วยอะไร
“แกรนด์ครับ...เถิบออกหน่อย” ผมบอกข้างหู ปลดประดุมเสื้อเชิ้ตของมันหวังจะถอดให้ แต่มันนิ่งครับ “แกรนด์...” ผมลองเรียกซ้ำ แต่ก็เหมือนเดิม
ผมดึงตัวมันออก ศีรษะเอียงตก เสียงลมหายใจเข้าออกสม่ำเสมอทำให้ผมรู้ว่า...
โว๊ยยยยยยยยยยย แม่งงงงง กูปลุกอารมณ์มึงขนาดนี้หลับลงได้ไงวะ!!!
โปรดติดตามตอนต่อไป
ใกล้สอบ แต่ยังไม่อ่านหนังสือ เอาแต่ปั่นนิยาย 5555 คาดว่าหลายๆคนคงสอบเสร็จไปแล้ว ดีอ่ะ
แพรอยากให้มันเสร็จๆไป จะได้มีเวลามาเขียนนิยายได้อย่างเต็มที่ซะที
ช่วงนี้แพรบ้า Joseph Vincent มากๆๆค่ะ ต้องฟังทุกวัน ไม่ได้ฟังแล้วรู้สึกเหมือนขาดอะไรไป
แล้วถ้ายิ่งแต่งนิยายไม่ออก ก็จะฟังเพลง Just A Dream ( http://youtu.be/Qp0KaC90KIY ) มองดูแล้วหลงใหลมากๆ
คือ JV เป็นคนที่ไม่ได้หล่อ แต่มีสเน่ห์มากๆๆๆๆๆๆๆ มองแล้วหลงจริงอะ แพรนั่งจ้องหน้าคอมได้ทั้งวันถ้ามีรูปJV 555+
มีคอมเม้นท์จากต่างประเทศ (เพลงไหนไม่รู้ ลืม) ได้ขึ้น Top Comment
เค้าคอมเม้นท์ว่า ‘I’m think I’m Gay’ แบบว่ากรี๊ดลั่นเลยค่ะ ชอบบบบบบบบบบบบบบบบบบบ คนกดไลค์เยอะมากกก (เยอะไม่เยอะ ได้ขึ้น Topอะ หุหุ)
แพรชอบในเสียงร้อง ถึงแม้จะเป็นคนฟิลิปปินส์ก็เถอะ แต่สำเนียงโอเคเลย (เพราะอาศัยอยู่ที่ออสเตรเลีย)
ไม่รู้จะบรรยายยังไง แต่แพรชอบมากๆ หลงมากๆอะคนนี้ บอกตามตรงว่าไม่อยากให้เป็นศิลปินเต็มตัว อยากให้เค้า cover เพลงและทำเพลงเองออกมาแบบนี้เรื่อยๆมากกว่า (อารมณ์ประมาณ room39 ก่อนออกอัลบั้มเซ็นสัญญา)
พล่ามมาพอละ 55555+
ฝนตกหนักทู้กกกกกกกกกกกกวัน! ฟ้าร้องฟ้าแลบตอนตี1ตี2 จนพิมนิยายไม่ได้ ต้องปิดคอมแล้วไปนอน เซ็งคะ!
ขอบคุณทุกคอมเม้นต์ทุกวิวทุกเป็ดทุกบวกเหมือนเดิมนะคะ
รักคนอ่าน <3
-
:z3: แกนน้อยยยยยย หลับได้ไงเนี่ย :m16:
:pig4:
-
น้องแกรนด์ทำพี่พอสค้างนะคะ >.<
-
แกนน้อยจะโดนลงโทษอะไรน้า :haun4:
มีปมเรื่องผู้หญิงชื่อหมอนเข้ามา แฟนเก่าพี่พอสเหรอ แล้วนายฮาร์ทนี่ยังไง ทำไมต้องเกลียดเกย์ อีกหน่อยมีแฟนเป็นเกย์แน่ :z1:
-
ตื่นมาเจอเฮียพอสจัดหนักแน่
ดีนะที่หลับก่อน
-
แกรนด์ พี่พอสนะโว้ย หลับลงได้ไงวะ คิคิ มาแนวหื่น แรงอะ
-
ฮาๆค้างเลย ขอตอนต่อไปจัดหนักนะคะคนเขียน :oo1:
-
พี่พอสนี่หื่นเนอะ แต่งานนี้ดังแน่ เพราะประกาศโจ่งแจ้งเรื่องเเกรนด์
แต่กลัว ยัยหมอนอะไรนั่น หรือนายฮาร์ทจะมาเป็นก้าง
ตัวเอ้ รอต่อค่ะ
-
:a5: หลับ :jul3: สงสารพอส o18
-
หาสามีให้นายฮาร์ท ซะเลยยย :oo1: :oo1: :oo1:
-
แกรนด์น้อยชิงหลับก่อนซะแล้ว
-
ปล่อยพี่พอส ค้างกลางอากาศอิอิ :o8:
ฮาร์บนะมีไรมากเปล่า :เฮ้อ:
-
แกรนด์หลับ55555555 :m20:
-
อ้ากกกก นี่แหละน้าพี่พอสส มอมมากเกินไป
หลับเลยเปนไง
แล้วพี่ฮาร์ท อะไรยังไง หวงแทนพี่หมอน หรือตัวเอง?!
ระวังเจอฤทธิ์แกรนด์แล้วจะพูดไม่ออก
-
อิพี่ฮาร์ทเกย์ มันไปเยี่ยวรดหน้าแกหรอ :angry2: หึหึ ได้เกย์เป็นผัวแน่
แต่ดูแล้ว ฮาร์ท กับ หมอนแฟนเก่าพี่พอสคงนำปัญหามาให้ในอนาคตอันใกล้นี้แน่ๆ
แกรนด์เอ้ยย ฝันหวานให้พอนะลูก เพราะพอตื่น จะต้องพบความเป็นจริงที่โหดร้ายยยยย กร๊ากกกกกกกกกกกกก :laugh: :laugh: คดีเด็ดหลายคดีเหลือเกิน
-
น้องแกรนด์ทำคนอ่านค้างค่ะ พี่พอสจัดเผื่อคนอ่านสัก +2 นะคะ :really2:
-
555555 ทำพระเอกสุดหล่ออารมณ์ค้างซะนี่
-
โธ่แกรนด์ดันหลับซะได้
ชักเริ่มไม่แน่ใจแล้วอะว่าอิพี่อาร์ทเนี่ยชอบผู้หญิงที่ชื่อหมอน
รึว่าพอสกันแน่ทำไมมองแกรนด์เหมือนจะไม่พอใจแกรด์ที่ดันมาเป็นเมียพี่พอสได้
-
โฮกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก :oo1:
-
กระเสือกกระสนกว่าจะอ่านได้ ในที่สุดพี่พอสก็เปิดตัวแกรนด์ แต่ตอนท้ายนี่สิทำเอาพี่พอสค้าง
-
โธ่น้องแกรนด์หลับซะได้ เฮียพอสอุตส่าห์หมายมั่นปั่นมือ ค้างอย่างแรง
-
เพิ่มอีกกระทงแล้วหนูแกรนด์ ใหญ่หลวงนักครั้งนี้ พี่พอสเงิบเลยทีเดียว :m20:
-
แกรนด์น้อยเมาจนเล่าเรื่องไม่ไหวกันเลยทีเดียว แต่ความซ่าส์นี่ไม่มีตกหล่น
ความผิดหลายคดีอยู่นะ กลับมาห้องเพิ่มอีก 1 ยั่วให้อยากแล้วหลับไป พี่พอสค้างสุดอ่ะ :m31:
ฮาตอนสองเพื่อนเค้าทายปัญหากันแบบเมา ๆ มาก น่ารักดี
เพื่อนพี่พอสดูจะมีปัญหาเนอะ หมอนเหรอ จะมามีบทบาทต่อไปใช่มั้ย (รึป่าว)
ถ้ามีแกรนด์น้อยต้องสู้ๆ นะลูก
ขอบคุณค่ะ
-
ไม่จริงงงหลับไปก่อนได้ยังงายยยย(รู่เลยคนอ่านหวังอะไรอยู่)
ไม่เป็นไรพอสชีวิตยังมีพรุ่งนี้เสมอ !!! !!
-
กำลังละ กำลังจะได้ฟิล แกรนด์หลับ จอดไม่ต้องแจวเลย :z3: :z3: :z3:
-
ไม่ได้กินง่ายๆนะพี่พอส :m20: :m20: :laugh: :laugh: :laugh: :laugh:
-
โถๆๆๆๆๆๆ
แกรนด์น้อย 55555 หลับคาตัก
ปล่อยให้พอส(น้อย)ค้างเลยยย
-
:z2: :z2: :z2:
เต้นรอ ตอนต่อไป อร๊ายยยย
-
:laugh: ขำอ่ะ แกรนด์เมาแล้วตลกดี 5555
หลับไปได้ไงเน้อ อ... :serius2:
-
พี่พอสกลายเปนคนถูกลงโทษซะงั้นน่ะ
-
หุหุ แกรนด์ตื่นมาโดนลงโทษแน่
-
พี่พอสอย่าปล่อยให้ผู้ร้ายลอยนวลนะ !! :oo1:
-
พี่พอสชอบอะ ฮ่าๆ น้องแกรนหลับพี่พอสค่อนทำโทษทีหลังนะคะ
สนใจพี่ฮาร์ทอะ อย่าลืมมาขยายควานนะคะ
เผือว่าจริงๆแล้วพี่แกแอบปลื้มพี่พอสด้วย อิอิ
ปล ขอให้สอบได้คะแนนดีๆนะคะ กาถูกมัวถูกทุกข้อเลยนะคะ ^^
-
:haun4: :haun4: :haun4: :haun4: :haun4: :haun4: :haun4:
-
ตลกดีอ่ะแกรนด์ :z3:
-
แกรนด์น้อย ตื่นมา โดนพี่พอส จัดหนัก จัดเต็มแน่ :z1: :z1:
-
เหอะๆๆๆ คำนวณผิดไปนิดนะพี่พอส
มอมเยอะไปหน่อย
-
step 1 :oo1:
step 2 :a5:
step 3 :laugh:
-
เจวีนี่ก็เคยเข้าไปฟังอยู่เหมือนกัน แต่ไม่ได้ชอบมากเท่าไร
ถ้าบรรดาcoverในยูทูป เราชอบเสียงของ sam tsui มากที่สุด เสียงฟังแล้วกินอารมณ์มากกก (ถึงหน้าตาพี่แกไม่หล่อเท่าไร) อย่าง just a dream นี่ก็มีcoverไว้เหมือนกัน เพราะแบบโฮกกกกกมากกกกอ่ะค่ะ
ปล.คนฟิลิปปินส่วนใหญ่เขาก็ภาษาอังกฤษดี สำเนียงดี กันอยู่แล้วจ้ะ
-
แต๊งงค์กับแกรนด์สมกับเป็นเพื่อนกันจริง ๆ คำถามแต่ละคำถามคิดไ้ด้ไงเนี่ย
-
ฮิาพอสมากที่แกรนทำให้พอสอารมณ์ได้น่ารักมากๆคะ *0*
-
เกลียดอีนังฮาร์ดมากเลยขอบอก :fire:
-
อยากอ่านต่อ จงอัพ จงอัพ :call: :call:
-
23 - What is my position?
“อื้มมมมมมมม”
นัยน์ตาปรือขึ้นช้าๆ ปวดเนื้อปวดตัวไปหมด สมองตึ้บจนทนไม่ไหวต้องตื่นขึ้นมากุมขมับ บนตัวมีผ้านวมผืนหนาที่คุ้นเคย เมื่อตื่นขึ้นมาแล้วสติสัมปชัญญะค่อยๆกลับมาทีละน้อย แม้อาการปวดหัวจะยังคงอยู่ก็ตาม
ผมบิดขี้เกียจ ดัดหลังตัวเอง รับรู้ได้ถึงสิ่งมีชีวิตตัวโตนอนข้างกาย
เมื่อคืนจำได้ลางๆว่ามันพยุงเข้าห้อง...แค่นั้นแหละ
ผมรีบสำรวจตัวเองทันที เสื้อเชิ้ตตัวเก่งหายไปเหลือไว้เพียงแค่ช่วงล่าง...แต่ผมก็รู้สึกอุ่นใจ แอบแตะก้นตัวเองเบาๆ ขยับตัวนิดหน่อย พบว่ามีแค่อาการปวดตามร่างกายเท่านั้น เบื้องหลังยังไม่รู้สึกอะไร
ฟู่ววววววววววววว
แสดงว่าไอ้พอสยังมีสติไม่ปล้ำคนเมา ต้องขอบคุณมันไหม?
ใบหน้าหล่อเหลาได้รูปหลับตาพริ้ม ไม่ได้รับรู้เลยว่าผมตื่นแล้ว บนตัวมันเปลือยเปล่า มีแต่ผ้านวมผืนเดียวกับผมคลุมอยู่อย่างหมิ่นเหม่
นี่มึงนอนแก้ผ้าเร๊อะ!!!!!
ผมมองไล่ไปตามกล้ามเนื้อที่เรียงกันสวยงามบ่งบอกถึงสุขภาพดีของเจ้าตัว ไรขนอ่อนตั้งแต่สะดือผลุบหายเข้าไปใต้ผ้าห่ม ชวนค้นหาและน่าสัมผัส
ห๊ะ! น่าสัมผัส?????
สายตายังคงจับจ้องร่างที่หลับใหลไม่ได้รู้เรื่องรู้ราวเลยว่ากำลังโดนใครบางคนแทะโลมด้วยสายตาอยู่ ในหัวผมตีกันอย่างหนัก ขัดแย้งกันเองระหว่างความชั่วและความเลว
ความชั่ว : นอนยั่วขนาดนี้จับปล้ำเลย!
ความเลว : จับมัดแล้วขังไว้ในห้องดีกว่านะ
แต่แล้วขณะที่คิดหนัก ก็มีอีกความเห็นเข้ามาแทรก
ความหื่น : มัดแล้วจับปล้ำ เพราะถ้าไอ้พอสมันตื่น อย่างน้อยมันก็ทำไรมึงไม่ได้นะแกรนด์ จากนั้นค่อยชิ่งหนีออกจากห้อง!
โป๊ะเช๊ะ! ความหื่นนี้เด็ดสุด หึหึหึ
นี่ถ้าเป็นเมื่อก่อนผมคงถลาไปที่ประตูแล้วออกจากห้องนี้อย่างรวดเร็วแล้วละครับ แต่ขอโทษเถอะ ตอนนี้สถานการณ์มันเปลี่ยนไปแล้ว ในเมื่อมันทำประตูผม บุกเอาๆจนตั้งรับไม่ทัน แล้วทำไมผมไม่บุกมันกลับบ้างล่ะ?
อย่างน้อยก็ขอแต้มตีเสมอเถอะ
ผมค่อยๆย่องลงจากเตียง หาอุปกรณ์ที่สามารถมัดได้ แล้วก็ไม่พ้นเสื้อของมันเองนั่นแหละ จัดท่าทางโดยการรวบข้อมือไว้ด้วยกันแล้วชูเหนือหัว มัดทบ3ชั้นกันหลุด เท่านี้ก็เรียบร้อย
ต่อจากนั้นก็ขึ้นคร่อมมัน ใบหน้าหล่อยังหลับตา ไม่มีทีท่าว่าจะตื่น หลับลึกจริงๆพ่อคุณ ปลายจมูกโด่งที่ตั้งเป็นสันอดที่จะดึงเล่นไม่ได้ ครั้งแรกที่เจอมันผมยังคิดว่ามันศัลยกรรมอยู่เลย ว่าแล้วก็ขอพิสูจน์หน่อยแล้วกัน
“อุบ..ฮ่าๆๆ”
ใช้ปลายนิ้วดันขึ้น (เหมือนทำจมูกหมูอะครับ) จมูกย่น ริมฝีปากบนถูกดึงขึ้นไปด้วย ฮามากครับ หมดกันความหล่อที่สั่งสมมา ผมต้องหัวเราะปิดปาก ไม่งั้นเดี๋ยวมันตื่น
พอๆ เลิกเล่น เท่านี้ก็รู้แล้วว่าดั้งที่แทบจะตบหน้าผมได้นั้นของแท้แน่นอน
“อื้มมม”
ผมนิ่ง
ไอ้พอสมันขยับตัวเล็กน้อย
ชิบหายละ อย่าเพิ่งตื่นนะเมิงงงงงงงงงงงงงงงง
ผมรีบลงมาจากตัวมัน ยืนแข็งเป็นหินอยู่ข้างเตียง แล้วไอ้คนที่ยังสะลึมสะลืออยู่นั้นก็สงบ มันแค่ขยับตัวเพื่อให้นอนได้สบายขึ้นเท่านั้น แต่อย่าเพิ่งได้ใจไป รอสัก10วินาที ให้ชัวร์ก่อนว่ามันหลับแล้วค่อยปฏิบัติการต่อ
1 2 3 4 5 6 7 8 9 10!
ครบ10วิแล้ว ผมยื่นหน้าเข้าไปใกล้ ฟังเสียงลมหายใจยังสม่ำเสมอเหมือนเดิม แต่เห็นปากมันแล้วอดไม่ได้ที่จะกดริมฝีปากตัวเองเข้าไปแนบเบาๆ ไล่ไปทั่วโครงหน้าได้รูปและจบที่จุดเริ่มต้นอีกครั้ง
นิ้วมือผมสัมผัสกับผิวหยาบแต่ทว่าแฝงไปด้วยความแข็งแกร่ง ลูบไล้ไปทั่ว ปัดผ่านที่ยอดอกทั้ง2ข้างเป็นการกระตุ้นอารมณ์ แล้วก็ได้ผลปฏิริริยาตอบรับคือตุ่มนั้นเริ่มแข็งเป็นไต ผมไม่รอช้าที่จะนำริมฝีปากไปครอบครอง ลิ้นตวัดรัวเร็วตุ่มนั้นแข็งสู้จนนูนเด่นชัด
ผมขึ้นคร่อมมันอีกครั้ง จะได้ทำได้ถนัดขึ้น ชันเข่าไว้ ใบหน้าสาละวนอยู่กับซอกคอและแผงอก คนถูกลักหลับก็ยังหลับไม่รู้เรื่องรู้ราว สมองเพียงแค่พักไป สติยังไม่รับรู้อะไร นอกจากจะคิดซะว่าฝัน ถูกกระตุ้นจนทำให้แก่นกายกลางลำตัวผงาดขึ้นมา
มือตวัดขวางสิ่งกีดขวางเพียงชิ้นเดียวออก เท่านี้ ร่างกายมันก็เปลือยหมดชัดเจนในสายตาผม ไม่รู้ว่าสาวกี่คนแล้วที่ได้เห็นร่างกำยำคร่อมตัวเอง แต่ผม...ผมเพียงคนเดียวเท่านั้นที่ได้เห็นมันอยู่ใต้อาณัติแบบไร้อาภรณ์ใดๆปกปิด
หลายครั้งที่ผมโดนมันทำประตูแต่ผมก็แทบจะไม่ลืมตาตื่นขึ้นมามองมันเลย (ก็กูอายอะสัด!) แต่คราวนี้ผมสามารถมองสำรวจมันได้อย่างเต็มที่ ท่องแขน ท่อนขา กล้ามเนื้อทุกส่วนโดยเฉพาะกลางลำตัวที่มีไรขนดกดำแต่ทว่าไม่ได้รกรุงรังจนน่าเกลียด
ทฤษฎีที่ว่าใครขนเยอะจะเซ็กส์จัด..ท่าจะจริงแหะ แต่ตอนนี้ผมขอให้มันนอนสงบนิ่งแบบนี้ อย่างเพิ่งลุกมาเซ็กส์จัดใส่ผมเลยนะ
มังกรผงาดราวกับขู่ฝ่อไม่ให้ผมทำอย่างที่ใจคิด
เจ้านายแกหลับ แล้วจะทำอะไรกูได้วะ หึหึ
ผมนั่งทับขามันทั้ง2ข้าง เผื่อมันตื่นขึ้นมาได้ถีบผมตกเตียงพอดี สายตาเคลื่อนไปมองหน้าคนที่โดนนั่งทับ...ยังหลับ หวานหมูละสิงานนี้
บัดนี้ท่อนเอ็นอุ่นๆได้อยู่ในมือผมแล้ว ทั้งแดงและร้อนจัดเพราะเลือดคั่งมารวมตัวกันที่ส่วนนี้ ส่วนปลายบานเปิดอย่างเต็มที่ ผมขยับมือขึ้นลง หนังที่ห่อหุ้มก็เคลื่อนตามมือผม
“อื้อออออ”
ผมหยุดมือทันที
แว๊กกกกก อย่าเพิ่งตื่นนะมึง!
ค่อยเงี่ยหูฟัง สายตามองใบหน้ามันราวกับสะกดจิตว่า ‘อย่าลืมตา อย่าลืมตา’ แล้วก็ไม่มีอะไรเกิดขึ้น ผมคงคิดมากไป มันคงจะครางออกมาเพราะสิ่งที่ผมกำลังปรนเปรอให้มัน
จะมีใครสบายเท่ามันอีกไหม? นอนอยู่เฉยๆนิ่งๆแต่กลับได้รับความสุขแบบนี้ หึหึ...แต่มีความสุขไปก่อนเถอะมึง กูจะทำประตูจนมึงจุกไปเลย
เมื่อเหตุการณ์ระทึกใจผ่านพ้นไป ผมก็กลับมาทำหน้าที่เป็นคนบุกอีกครั้ง คราวนี้บุกแรงขึ้น หนักหน่วงขึ้น แต่อีกฝ่ายก็อึดใช่เล่น ตั้งรับได้ดีซะจนผมเริ่มเมื่อย
เมื่อไหร่แม่งจะแตกวะ!
ปลายท่อนเนื้อร้อนเริ่มมีน้ำซึมออกมาจนทำให้ลำแท่งตั้งตรงมันปลาบไปทั้งแท่ง
หรือบางทีไม่ต้องรอให้มันเสร็จก็ได้รึเปล่าวะ? เผลอๆตอนมันมีอารมณ์เนี้ยแหละจะยิ่งน่าเอา
คิดได้ดังนั้นผมเลยปลดมือออก ปล่อยให้เจ้ามังกรค้างเติ่งอยู่แบบนั้น หันไปสนใจกับพวงไข่แฝดทั้ง2แทน หยอกล้อเล่นด้วยสักพักก่อนจะเลื่อนมือลงมาเรื่อยๆ...
“แกรนด์ กูค้าง”
.
.....
...........
แว๊กกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก
แม่งตื่นแล้วครับ แถมลืมตาตื่นเต็มที่จ้องหน้าผมอยู่ด้วย แต่เอ๊ะ! มือมันโดนมัดนี่หว่า
“ถ้าอยากให้กูทำให้เสร็จมึงก็ยกตูดก่อนดิ อ้าขากว้างๆด้วยนะ” ผมยิ้มบอกมันอย่างไม่กลัว เกมนี้ผมคุม!
มันหน้านิ่ง สบสายตากับผมราวกับชั่งใจ แล้วพูดว่า
“อยากเอากูก็ทำให้กูยกตูดให้ได้สิวะ” มันล้มตัวลงนอนต่อ ผมได้ยินดังนั้นเลยจัดการสอดมือเข้าไปใต้ขาแล้วออกแรงยกขึ้น แต่ทว่ากลับไม่กระดิกเลยสักนิด
กล้ามเนื้อมึงทำด้วยเหล็กใช่มั้ย หนักบรรลัย หนักเหี้ยๆ หนักสัด!!!
ผมเลยเปลี่ยนมายกขามันขาเดียวด้วยมือทั้ง2ข้างแทน ผลก็เหมือนเดิม ขาทั้ง2ข้างยังแน่นิ่งอยู่บนที่นอน แบบนี้ไม่ได้เล่ห์ก็ต้องเอาด้วยกล
“มึงไม่หนาวเหรอ ยกตัวหน่อยดิ กูจะหยิบผ้าห่มให้”
“ไม่อะ”
แป่ว
เอาไงดีวะ? ผมชั่งใจคิด เหลือบไปมองหน้าคนที่หลับตาพริ้ม มุมปากยกขึ้นเล็กน้อย โว๊ยยยยย เห็นแล้วหมั่นไส้ เลยยื่นมือไปจับน้องชายมันอีกครั้งที่ตอนนี้เริ่มห่อเหี่ยวแล้ว
ไม่ได้ไม่ได้ จะให้มันหมดอารมณ์ไม่ได้
ขยับมือไม่นานมังกรน้อยก็กลับมาตั้งสู้มืออีกครั้ง คราวนี้ทำท่าว่าจะพ่นน้ำอีกด้วย ผมใช้โอกาสนี้ยกขามันลอยขึ้นทันที!
“เฮ้ยยยยยยยยยยยยยยย”
เหี้ยแล้วววววววววววววววววววว
นั่นมันเสียงผมเองครับ
คราวนี้ฉิบหายบังเกิดกับตัวผมแน่ๆ เพราะมือมันยกตัวผมเลยหวือแล้วถูกทาบทับด้วยร่างกายมันทันที มือที่ควรจะถูกมัดกลับจับแขนผมล๊อคไว้แน่น ท่อนขาแกร่งทับขาผมอย่างหมดทนทาง
“อ้าว จะเอาตูดกูไม่ใช่เหรอ? ไหงลงมานอนแบบนี้ละ?” มันอย่างอย่างยียวนกวนตีนเป็นที่สุด ทำหน้าทะเล้นใส่
ไอ้สาดดดดดดดดดดด เพราะมึงนั่นแหละ!!!
“หึหึ อ่อนไปนะมึงอะ คิดว่าแค่มัดข้อมือกูแล้วจะง่ายเหรอ? ประเมินพี่ต่ำไปมั้งน้อง”
“สัด ปล่อยกู!” ผมดิ้น แต่ก็ไร้ค่า
“อ๊ะ อ๊ะ พูดคำหยาบไม่สุภาพเลยนะครับ”
“มึงก็พูดเถอะ”
“ตอนไหนครับ?” หน้าด้านสัด คนไรวะ มันยิ้มกวนประสาท “ไม่มีหลักฐาน ใช้ไม่ได้เลยน้า”
โว๊ยยยยยยแม่มมมมมมมมมมมมม
“ดูทำหน้าเข้า ฮ่าๆๆๆ”
“อะไร”
“น่ารักดี ฮ่าๆๆๆๆๆ”
“งั้นก็ปล่อยกูดิ” ผมรู้ว่ามันไม่เกี่ยว แต่เผื่อบางทีมันอาจจะโง่ปล่อยก็ได้ใครจะไปรู้
“คนละเรื่องแล้วครับ...นอกจากพูดไม่เพราะแล้วยังขี้โกหกอีกนะ”
หืม? คราวนี้ผมงงจริงครับ โกหกไรวะ?
“ก็โกหกว่าไม่มีแฟนไง” มันเฉลย แต่ผมก็งงอยู่ดี “ตอนที่แกรนด์ตะโกนก่อนที่พี่จะเข้าไปทักในร้านนั่นไงครับ”
ถึงบางอ้อแล้วครับ
“ก็ไม่มีจริงๆนี่หว่า”
ทำไมไม่รู้แต่ผมรู้สึกเกิดอาการบีบๆที่หัวใจขึ้นมา...น้อยใจละมั้ง?
ไอ้พอสมันจ้องหน้าผม จ้องลึกเข้าไปในตา ซึ่งผมหลบแต่มันก็ดันหน้าผมให้มามองมันเหมือนเดิม ไม่รู้ว่าสายตาที่ผมแสดงออกไปเป็นยังไง ผมไม่กล้าสบตา ผมกลัวว่ามันจะรู้ว่าผมคิดอะไรอยู่
“ที่กูตะโกนบอกทุกคนในร้านตอนนั้นยังไม่ชัดเจนพอรึไง?” มันบอกผมด้วยน้ำเสียงนิ่งๆ
“อ้อ งั้นกูก็เป็นแค่เมียมึง...ที่ไว้สำหรับระบายความใคร่ใช่มั้ย? อยากเมื่อไหร่ก็เอาตูดกู แค่นั้น?” ผมหันหน้าไปอีกทางทันที “ทุกทีมึงก็มีหญิงไม่ขาดมืออยู่แล้ว เบื่อกูเมื่อไหร่ก็บอกด้วยละกัน กูจะได้ไปจากมึง”
พูดเองเจ็บเอง...ผมรู้ซึ้งถึงวลีนี้แล้ว ใช้คำพูดที่มันทำร้ายจิตใจตัวเองมันเจ็บกว่าคนอื่นพูดหลายเท่า
“อย่า พูด แบบ นี้ อีก” เสียงไอ้พอสเน้นย้ำทีละคำ ผลักหน้าผมให้มองมันอีกครั้ง “ตราบใดที่กูไม่ไล่ มึงก็ห้ามไปไหนทั้งนั้น มึงต้องอยู่ข้างๆกู!”
“เหอะ น่าขำ ทั้งๆที่เมื่อก่อนจะชกกันตายห่า ตอนนี้เสือกให้มาอยู่ข้างๆ? อยู่ในฐานะไรวะ?”
“...” มันเงียบ
ในใจผมลึกๆหวังจะให้มันตอบ...ตอบอะไรบางอย่างที่ผมอาจจะพร้อมยอมรับ
“ในเมื่อมึงเองก็ยังตอบไม่ได้” ผมดันตัวมันออกด้วยมือข้างที่ไม่ได้ถูกล๊อค “งั้นพอเถอะ แค่นี้กูก็เสียศักดิ์ศรีมากพอแล้ว” ร่างหนาหลบให้ผมลงจากเตียง
ใช่ มันควรจะหยุดลงได้ตั้งนานแล้ว
แค่เล่นกันสนุกๆ ตามประสาวัยรุ่นอยากรู้อยากลอง...ที่ลองได้ แต่ห้ามติด ห้ามหลง และห้ามเผลอไผล ไม่งั้นอาจเสียใจไปตลอดชีวิต
เหตุการณ์ที่ผลิกจากหน้ามือเป็นหลังตีนโดยไม่ได้ตั้งใจนั้น ทำให้ทั้งผมและมันหมดอารมณ์ที่จะสานต่อใดๆ เจ้าของห้องไปหยิบชุดคลุมมาคลุม ส่วนผมตรงไปยังประตูห้อง
เสียงประตูที่ปิดตัวลงนั่นทำให้ผมรู้ว่า...มันจบลงจริงๆแล้ว
ไม่มีแบบในละคร ที่พระเอกจะวิ่งมากอดนางเอกจากท้างด้านหลังแล้วพูดความในใจที่หวานหู...ไร้สาระทั้งเพ
เดินไปตามทางเดิน ลงลิฟท์ ออกไปหน้าคอนโด โบกเรียกแท็กซี่ แต่ก็ยังไม่ได้ยินเสียงเรียกจากด้านหลัง จนผมขึ้นแท็กซี่มานั่นแหละ สายตามองออกไปยังนอกหน้าต่าง แต่สมองกลับไม่รับรู้เลยว่าผมกำลังมองอะไรอยู่ ถึงหอตั้งแต่เมื่อไหร่ไม่รู้ ไขกุญแจเข้าห้องตามความเคยชิน สะบัดปลายเท้าให้รองเท้าหลุดออก วางกุญแจไว้บนหลังตู้เย็น ล้มตัวลงบนที่นอน
ในสมองยังวนเวียนคิดถึงแต่เรื่องไอเหี้ยพอส จมปลักอยู่กับสิ่งที่ผมพลาดท่าเสียทีให้มัน บางทีมันก็แสดงออกว่าหึงหวงผม แต่บางทีมันก็เหมือนกับเล่นๆไม่ได้คิดอะไร หลายสิ่งหลายอย่างมันยังไม่ชัดเจน เหมือนถูกปั่นหัวและผมไม่ชอบเป็นของเล่นให้ใคร
ในเมื่อตัวมันเองยังตอบไม่ได้ว่าทำไมต้องให้ผมคอยอยู่ข้างมัน ห้ามไปไหน มันสั่งทั้งๆที่ไม่รู้เหมือนกันว่าสั่งแบบนั้นทำไมแล้วจะให้ผมทนได้เหรอครับ? ผมไม่ใช่ผู้หญิงในสต๊อกของมันนะ
เมื่อก่อนผมเล่นสนุกกับผู้หญิงมาตลอด แต่พักหลังๆอยู่แต่กับมัน แทบไม่ได้ไปไหนเลย ไอ้เพื่อนตัวดีทั้ง2อย่างทัชกับแทนก็เอาแต่ยุเอาแต่คุยเรื่องไอ้เหี้ยพอสกรอกหูผมทุกวัน ยัดเยียดความรู้สึกบ้าๆนี่เข้ามาในหัว
ให้กัดกันเหมือนเดิมยังดีกว่าที่เป็นอยู่ตอนนี้
ตัดไฟตั้งแต่ต้นลม ดีกว่าปล่อยให้ไฟมันลุกลามจนดับไม่ได้
ทั้งหมดนี้...ผมเตือนตัวเอง ผมกลัวใจที่จะไม่รับฟังผมอีกต่อไป
โปรดติดตามตอนต่อไป
แพรไม่ใช่ผู้ชาย อาจบรรยายความคิดความอ่านได้ไม่ดีนัก
ต้องขออภัยคะ
ตอบคุณ ReiSei
ใช่แล้วค่ะ แหะ (ลืมตอบตอนที่แล้ว มัวแต่พล่ามถึง JV เพลิน อิอิ)
-
ตามมาง้อเลยยย :z6: :beat: :beat: :beat:
-
เฮ่อน้องแกรนด์ไงก็กำหนดว่าเป็นรับ ก็รับไป แต่ก็สงสารแกรนด์ใจตีกันมั่วหมด
-
แง้ว...เริ่มต้นแบบฮา ๆ แต่มาลงท้า่ยแบบดราม่าซะได้...
ไอ้น้องแกรนด์คิดจะรุกพี่พอสเร็วไปร้อยปีน้องเอ๊ย กล้าคิดเนอะ แรงสู้เค้าก็ไม่ไ้ด้เหอะ
แต่ความสัมพันธ์สองคนมันคลุมเครือจริง ๆ นะ พี่พอสควรพูดมาให้ชัด คือบอกคนอื่นว่าเมียก็จริง
แต่ไม่เคยขอเป็นแฟน เหมือนความสนิทชิดเชื้อมันพาไป...น้องแกรนด์ให้เวลาพี่เค้าอีกนิดนะ
เค้าทนไม่ไหวหรอกเดี๋ยวต้องมาง้อแน่นอน...(รึป่าวคะ คนเขียน)
รออ่านต่อค่ะ ขอบคุณค่ะ o13
-
แกรนด์ทำถูกแล้ว ในเมื่อพอสไม่พูดอะไซักอย่างเอง ตัดซะตอนนี้แหละแล้วงอนนานๆเลย
-
พี่พอสต้องหาคำตอบให้ตัวเองให้ได้ก่อนนะ
ได้ยังไงแล้วช่วยมาบอกน้องแกรนด์ให้มั่นใจด้วย
:m17:
-
อ่านตอนแรกฮากับความพยายามรุกของแกรนร์ แต่ตอนท้ายดราม่าแฮะ
-
หื่นอยู่ดี ๆ ดราม่าซะแล้ว
แล้วแกรนด์คาดหวังอะไรจากพอสล่ะ ถึงได้รู้สึกผิดหวัง
-
พี่พอสครับ พี่แค่บอกไปว่า "อยู่ในฐานะคนรักของพี่" รีบตามไปง้อแกรน์ด่วนเลยนะไอ้พี่พอส เดี๋ยวยุให้แกรน์รักพี่วอร์มเลย :เฮ้อ:
-
อย่าดราม่าาาา :m15: :m15: :m15:
-
อ้าว แกรนด์อะไรเนีืย
มาน้อยใจไรตอนนี้
แล้วพูดเองเจ็บเองด้วยนะ ไมืไหวเลยๆ
เปนมาโซหรือไงย่ะ :m16:
เฮ้ออออ :เฮ้อ:
-
พอจะเข้าใจความรู้สึกแกรนด์นะ รออีกหน่อยนะนู๋ เด๋วพี่พอสก็มาเคลียหัวใจเองแหละ :really2:
-
อะไรแว๊ ช๊อคคคคคคคคคคคคคคคคคคคคค
จากฮาๆอยู่มาดราม่าได้ไงงงงงง
แง้
-
พี่พอสง้อด่วน!!!!!!!!!!!
รุกมาตั้งนานโธธธธธธธธธ
-
:a5:
เวรกรรม
-
พี่พอส ตอบไม่ได้อ่ะดิ
คิดอะไรก็บอกเค้าไปตรงๆ ขอสถานะที่แน่นอน ไม่งั้นก็ไม่เคลียร์
-
ก็ดีแล้วแกรนด์ เลิกยุ่งกับมันไปเลยก็ได้ ทำกันขนาดนี้ พอถึงเวลาที่ร้องขอความชัดเจนกับไม่มี
หึ พี่พอส นึกว่าจะจริง ที่แท้ ก้อออ
-
จะบอกว่าแกรนด์รู้สึกเหมือนที่เรารู้สึกจริง ๆ เลย
เราแอบงงนะว่ามันเป็นแฟนกันรึยัง คำพูด คำขอ หรือการกระทำ
มันไม่ค่อยชัดเจนอ่ะ ไม่ใช่แค่เรื่องบนเตียงก้พอจะบอกอะไร
ถ้าพอ แกรนด์น้อยคงไม่เสียใจแบบนี้หรอก
-
พี่พอส ทำอะไรสักอย่างสิ
อย่าปล่อยไว้แบบนี้
-
เพิ่งได้เข้ามาอ่านค่ะ
สนุกมากเลย ชอบตัวละครทุกตัวเลยค่ะ โดยเฉพาะแกน
รอตอนต่อไปค่ะ เป็นกำลังใจให้คนเขียนนะคะ :3123:
-
ฮืออออ เศร้า
สงสารเเกรนด์จัง
-
ง้อด่วน!!!
-
พี่พอสง้อน้องแกรนด์ด่วนเลย
-
เริ่มมาเอาฮา ไมจบมันเศร้าอ่ะ :z3: :z3:
พี่พอส ทำให้ชัดเจนเลยนะ ดูน้องมันสับสนเสียใจหมดแล้ว :fire: :fire:
-
อ้าวไหงเป็นงี้ สงสารไอ้หนูแกรนด์
-
อิพี่พอสจะทำอะไรให้ชัดเจน เดี๋ยวเสียน้องไปจะรู้สึก
-
พอสจะเอายังไงกับแกรนด์กันแน่ ทำไมไม่พูดออกไปกันนะพอส รู้สึกยังไงกับแกรนด์กันแน่ ทำแบบนี้แกรนด์คิดมากรู้หรือเปล่า
-
อ่าว!ดราม่าซะงั้น
-
ชะอ้าวอะไรกันอะ .โกรธกันเองซะงั้น
ปรับความเข้าใจกันด่วนๆคะ
-
อั๊ยยะ พอสรีบๆ เคลียร์กับตัวเองแล้วมากง้อเลยย :z3:
-
:bye2: :bye2: :bye2: :bye2: :bye2:
-
โอ้ยเครียดดดดดดดดด สงสานทั้งแกรนด์ทั้งพอสเลย เฮ้อออออ
-
คิดว่าตอนนี้จะไม่เศร้าซะอีก T^T
รอตอนต่อไป .... :sad4:
-
เดี๋ยวเถอะ !
ตามมาง้อเลยพี่พอสสสสสสสส เดี๋ยว เเกรนเสร็จพี่วอม ทำไง :m16:
-
อย่ายอมง่าย ๆ นะแกรนด์ เราเสียเปรียบไปเยอะละ ต้องผลัดกันบ้างสิ o22 o22 o22
-
มันก็จริงอย่างที่แกรนด์ว่า พี่พอสไม่เคลียร์ ไม่ทำให้แกรนด์มั่นใจได้เลยว่าอยู่ใน"ฐานะ"อะไร รอตอนต่อไปจ้า~
-
ว่าจะรับกาแฟ ขนมปัง +ไข่ดาว แต่แล้วทำไมให้กินมาม่าซะงั้นอ่ะ
ไม่ยุติธรรม!!!!!!!!!!!!!!!!!
-
ได้กินมาม่าซะแล้ว :sad4:
เคลียร์ด่วนเลยพี่พอส
-
อะไรอ่ะ แรกๆเหมือนจะฮา ไหงกลายเป็นแบบเน้..
พี่พอสก็นะ ไม่เคยขอ ไม่เคยคุยกันเป็นจริงเป็นจัง แบบนี้จะให้แกรนด์น้อยคิดยังไง
เค้าถามแล้วก็ไม่ตอบ แบบนี้หมายความว่าไงอ่ะ :m16: :m16:
-
:serius2:
-
มือใหม่กะสถานะนี้ด้วยกันทั้งคู่ ก็งงๆมึนๆกันไป
พี่พอสก็อย่างงนานนักล่ะ เดี๋ยวน้องแกรนด์จะชิ่งหาคนอื่นมาแก้ความสับสนไปซะก่อนนะ
-
24 - Space between us (1)
ผมตัดสินใจกลับไปหามะม๊าและปะป๊าในวันต่อมา บ้านหลังเดิมที่อบอุ่น ครอบครัวผมไม่ได้รวย แต่ก็ไม่ได้จน อย่างที่เคยบอกไป ขอแค่ไม่มีหนี้พวกเราก็สุขใจแล้วครับ
“สุดสวยยยยยยยยยย” ผมทิ้งกระเป๋า วิ่งโร่เข้าหาคุณแม่สุดที่รัก ดูม๊าผมตกใจมากที่จู่ๆผมก็โผล่มาแบบไม่บอกล่วงหน้า
“สุดหล่ออออออออออ” นี้ถ้าเป็นภาพสโลว์ ก็คงเหมือนนางเอกกับพระเอกพลัดพรากจากกันมาเป็น10ๆปีแหละครับ ฮ่าๆๆๆๆ เรา2แม่ลูกสวมกอดกันให้หายคิดถึง “จะมาทำไมไม่โทรบอกก่อน?”
“จะมาเซอไพรซ์ไงครับ อิอิ”
“จ้า แหมมม มาๆ เข้ามาก่อน กินไรรึยัง หิวอะไรมั้ย?”
“อยากกินไข่เจียวฝีมือม๊าที่สุด”
“ได้เลย สุดสวยจัดให้ เอาของขึ้นไปเก็บก่อนนะ”
“โอเคคร้าบบบบ”
ผมเดินขึ้นชั้น2 ตรงไปยังห้องนอนที่นอนมาตั้งแต่ประถม มันยังเหมือนเดิม มะม๊าผมไม่เคยย้ายที่สิ่งของที่ผมวางไว้ เพราะถ้าย้าย ผมจะโวยวายเพราะหาของไม่เจอ
กะว่าจะกลับหอวันเปิดเรียนซึ่งเป็นวันจันทร์ มีเวลาค้างหนึ่งคืน ผมไม่ได้หนีปัญหา แค่อยากมาพึ่งพิงคนที่รักผมมากที่สุดและผมก็รักมากที่สุดเช่นกัน
นอนกลิ้งเกลือกให้หายคิดถึงเตียงเน่าๆนี้สักพัก ผมก็ลงไปข้างล่าง กลิ่นข้าวไข่เจียวหอมฉุยมาแต่ไกล นั่นไง มันวางอยู่ตรงหน้าทีวี ที่ประจำผม
“สอบเสร็จแล้วเหรอครับคนเก่ง?” มะม๊าถามขณะที่ผมนั่งลงกับเก้าอี้
“เสร็จแล้วคร้าบบบ” พูดจบก็เคี้ยวตุ้ยๆ
อื้มมมมม อร่อยที่สุด เค็มๆหวานๆกำลังดี แบบนี้แหละที่ผมชอบ
มะม๊าเป็นคนที่น่ารัก ดูได้จากการพูดจากับผม อิอิ อายุก็ปาไป40ปลายๆแต่หน้ายังเด้งสวยเช้ง เพียงแต่หุ่น...เอ่อ ก็เป็นไปตามวัยที่ต้องมีไขมันมาเกาะสะสม แต่นั่นก็เป็นข้อดี เพราะผมชอบกอดหุ่นนิ่มๆท้วมๆแบบนี้
“แล้วปะป๊าไปไหนอะม๊า”
“ไปส่งไม้ให้ลูกค้าน่ะ เดี๋ยวเย็นๆคงกลับ” ม๊าตอบ “แล้วจะกลับหอเมื่อไหร่ละครับ?”
“กลับวันอาทิตย์ดึกๆอ่า...ไม่อยากกลับเลย อยากอยู่กับม๊า” ผมทำสายตาเศร้า เขี่ยข้าวในจานไปมา มะม๊าเห็นผมเป็นแบบนั้นเลยลูบหัว
อยู่คนเดียวมันเหงาจริงๆนะครับ อุดอู้อยู่แต่ในห้องสี่เหลี่ยมแคบๆที่แทบไม่มีอะไร ได้แต่เล่นคอม เปิดทีวี ให้เสียงมันดังๆ กลบความเงียบ ทำอะไรก็ต้องทำคนเดียว ซักผ้า ล้างจาน กินข้าว แต่ถ้าถามว่าทำไมผมไม่หารูมเมทล่ะ? คำตอบคือผมไม่ชอบอยู่ร่วมกับคนแปลกหน้าน่ะครับ มันไม่คุ้นไม่สนิทใจยังไงก็ไม่รู้ แล้วถ้าให้ไปอยู่กับไอ้ทัช ไอ้เต็ง ผมก็เกรงใจมันอีกแหละ พวกมันคงอยากอยู่คนเดียวมากกว่า
“แกรนด์เก่งอยู่แล้วครับ ถ้าเหงาก็โทรหาม๊าบ่อยๆสิ เอ...รึว่าคุยแต่กับสาวๆจนลืมม๊าไปแล้ว?”
“โหยยยยย ไม่มีเลยครับ มีสุดสวยคนเดียวในใจไม่มีใครมาแทนที่ได้”
“คร้าบบบบ แหม ลูกคนนี้ปากหวานจริง...ว่าแต่แกรนด์ยังไม่มีแฟนอีกเหรอ?”
สะอึกเลยคำถามนี้
“ง่า ไม่มีครับ”
“แน่ใจ๊?”
“ที่สุด”
“แต่ทำไมม๊ารู้สึกเหมือนแกรนด์มีอะไรในใจยังไงก็ไม่รู้” มะม๊าทำท่าครุ่นคิด “อกหักมาเหรอครับ?”
“เง้อออ ไปกันใหญ่แล้วม๊า” ผมรีบโบกมือเป็นพัลวัน
“งั้น...มีคนมาแอบชอบแกรนด์แต่แกรนด์ไม่รู้จะทำยังไงดี?”
“เอ่อ...”
“ใช่มั้ย บอกม๊ามาซะดีๆ”
“เอ่อ คือ ก็ มันไม่ใช่...ทำนองนั้น เอ่อ ยังไงดีละครับ? ผมก็อธิบายไม่ถูก”
จะให้บอกคุณแม่บังเกิดเกล้าได้ยังไงว่าผมเสียเอกราชให้กับผู้ชายด้วยกันไปแล้ว แถมยังถูกเอาฟรีเหมือนกะหรี่ข้างทาง ไม่มีสถานะอะไรที่มันเหมาะสมไปมากกว่านี้เลย เหอะๆ คิดแล้วก็สมเพชตัวเอง
“จ้า เอาเถอะ ม๊าไม่ถามคาดคั้นไรมากหรอก เอาเป็นว่าม๊าอยากให้แกรนด์คิดทบทวนดูดีๆ ทำตามที่ใจคิด อย่าทำตามที่สมองสั่ง..บางครั้งความรักก็ไม่ได้ต้องการเหตุผลนะจ๊ะสุดหล่อ” แล้วม๊าก็ยิ้มให้ผม นั่นทำให้ผมยิ้มกลับ รู้สึกว่าตัวเองโชคดีที่เกิดมาในครอบครัวที่ดีแบบนี้
แต่ถึงอย่างนั้น...ผมก็ยังไม่พร้อมที่จะบอกมะม๊าหรอกครับว่า ไอ้คนที่ทำให้ผมเป็นแบบเนี้ย มันคือผู้ชาย เพศเดียวกับผม
.
.
.
.
ในตอนเย็น ปะป๊ากลับมาแล้ว เรากินข้าวกันพร้อมหน้าพร้อมตา รู้สึกมีความสุข ครอบครัวและบ้านเป็นที่ที่ปลอดภัย รู้สึกอบอุ่นทุกครั้ง ไม่เหมือนที่อื่น เพราะยังไงบ้านก็ต้อนรับเราเสมอไม่ว่าเราจะท้อแท้สิ้นหวังหรือกลับมาพร้อมปัญหาบานตะไท
“ไปอยู่หอเป็นไงบ้างล่ะ?” ป๊าถาม
“ก็ดีครับป๊า .. แล้วปะป๊ากับมะม๊าละครับ ทำงานเหนื่อยมั้ย?”
“เรื่อยๆแหละ” ก็ยังคงเป็นป๊าที่ตอบ ความจริงคือผมสนิทกับม๊ามากกว่านะ แต่กับป๊านี่ก็ในระดับหนึ่ง เอาเป็นว่าคุยได้ไม่บาดหมางหรือมีข้อขุ่นใจละกัน
“แกรนด์ก็รีบจบแล้วรีบทำงานหาเงินแล้วป๊ากับม๊าสิ”
“โหยย...จะจบรึเปล่าก็ยังไม่รู้เลยเนี่ยยย” ผมโอดครวญ เรียกเสียงหัวเราะจากป๊ากับม๊าได้
“เออน่ะ รีบๆจบแล้วมาช่วยป๊าได้แล้ว อย่านอกลู่นอกทางละ” ป๊าจะเป็นคนที่จริงจัง และพูดเสียงดังตามประสาคนจีน นั่นคงเป็นอีกเหตุผลหนึ่งว่าทำไมผมถึงไม่ค่อยสนิทกับป๊ามากนัก
พอกินเสร็จผมก็ล้างจานให้ ม๊าไปปอกผลไม้ ส่วนป๊านั่งดูข่าว เรา3คนนั่งดูละครหลังข่าวจนจบ มีคำถามมาเป็นระลอกๆจากปากผม และเสียงวิจารณ์จากปะป๊า ละครจบป๊ากับม๊าก็ขึ้นไปนอน ส่วนผมนั่งดูหนังต่อ
มีสิ่งนึงที่กวนใจผมทั้งวัน แต่ก็ไม่รู้จะทำยังไง ...
ไอโฟนนอนแน่นิ่ง ไม่มีเสียงเตือนจากไลน์หรือโทรเรียกเข้าเลย
วันนี้เป็นวันอาทิตย์ ผมนอนตื่น10โมง อาบน้ำแต่งตัว ลงไปกินข้าว นอนกลิ้งเกลือกเล่นทั้งวัน คุยกับป๊าม๊าบ้าง เนื่องจากวันนี้ป๊าหยุดแต่ม๊ายังคงนั่งเฝ้าแผงหนังสือ ผมไปช่วยขายบ้าง ก็ขายได้เรื่อยๆนะ จนสักเย็นๆม๊าก็ไล่ผมให้ไปเก็บของ เตรียมตัวกลับหอ
เห้ออออ ไม่อยากกลับเลยอะ ยิ่งรู้ว่าพรุ่งนี้ต้องไปมหาลัยแล้วด้วย
“ดูแลตัวเองดีๆนะครับสุดหล่อ”
“คร้าบบบบ”
“มีไรก็โทรหามาไม่ก็กลับมาบ้านเราเลยนะลูก” ม๊ายืนลูบหัวผม
“ตั้งใจเรียนล่ะ” คำลาสั้นๆจากป๊า
ผมไหว้ผู้มีพระคุณทั้งคู่ก่อนจะขึ้นแท็กซี่ โบกมือบ๊ายบายจนลัยสายตาไป
.
.
.
.
“กูดูอนาคตให้มึงได้นะ” จู่ๆไอ้แทนก็ถามนังส้ม ตอนนี้พวกผมนั่งกันที่ซุ้มรอเรียนตอนบ่ายเหมือนเดิมครับ
“ยังไงวะ” คนถูกถามทำหน้างง
“หลับตาดิ”
“จะแกล้งไรกูปะเนี่ย?” ส้มโอยังคงหวาดระแวง เห็นได้ชัดว่าไม่เชื่อใจไอ้แทน
“ไม่แกล้งๆให้ไอ้แกนเป็นพยานก็ได้” มันพยักเพยิดมาทางผม
อ่าวเกี่ยวไรกะกูวะเชี่ยแทน
“หลับตาดิ” แล้วส้มโอมันก็หลับตาครับ “เห็นอะไรมั้ย?”
“ไม่เห็นวะ มืดๆ”
“นั่นละอนาคตมึง 55555555+”
“สาดแทนนนนนนนนนนนนนนนนนนนน อนาคตมึงจะดับก็วันนี้แหละ ตายซะเถอะ!” แล้วคนถูกดูอนาคตให้ก็วิ่งไล่เตะไอ้แทนรอบโต๊ะ “แม่งงง หน้าอย่างกูอนาคตต้องผัวหล่อรวยเท่านั้นโว๊ยยยยย”
ประเด็นที่มาในการดูอนาคตของนายแทนนั้นคือคะแนนสอบนั่นเอง ผมเองก็หวั่นๆว่าจะต้องดรอปตัวไหนรึเปล่า
“ผมแย่แน่ๆ” ไอ้เมฆนั่งกุมขมับ
“แย่อะไรเหรอเมฆ” กิ๊งถาม
“ผมเพิ่งนึกได้ว่าคำนวณผิดไปข้อนึงอ่า...”
โธ่เอ๊ยยยยยยยยยยยย กูคิดผิดแถมกามั่วไปตั้งหลายข้อยังไม่มานั่งกังวลแบบมึงเลยไอ้เมฆ
“มึงจะเอาเกียรตินิยมเร๊อะ?” ไอ้ทัชหันมาทำตาโตใส่
“เปล่าครับ เทอมนี้ผมขอแค่2.5ขึ้นก็ดีใจแล้วครับ”
ห่าเมฆ ถ้ามึงได้2.5แล้วพวกกูไม่ต้องเหลือ1เลยเรอะ!?
เมื่อถึงเวลาเรียนพวกผมก็เข้าไปเรียนตามปกติ ฟังบ้างจดบ้างหลับบ้าง จนเลิกเรียนนั่นแหละไอ้ความง่วงหงาวหาวนอนกลายเป็นความกระตือรือร้น เก็บข้าวของภายใน10วินาที
ผมกลับถึงหอประมาณทุ่มกว่าๆเพราะมัวแต่เสียเวลาอยู่กับร้านเกมตั้งนาน ไอ้ทัชมันบังคับผมให้ไปเล่นพร้อมมันครับ เห็นว่าไม่ได้พร้อมกันนานแล้ว แต่นั่นก็เพราะมันอยู่กับทิวาตลอดไม่ใช่รึไง
เป็นแบบนี้มาตลอด3วันที่ผ่านมา ตื่นสาย ไปเรียน กินข้าวเที่ยง คุยเล่นกับเพื่อน ตกเย็นก็กลับหอ ชีวิตดูราบเรียบจนไม่มีอะไร ต่างกับเมื่อก่อนที่มีใครบางคนคอยลากผมให้ไปโน่นนี่หรือไม่ก็ไปนอนคอนโดมัน
ตั้งแต่วันที่ผมออกมาจากคอนโดมันจนถึงวันนี้ผมไม่ได้เห็นหน้ามันมา5วันแล้วครับ ถามว่ารู้สึกอะไรมั้ย?...ก็นิดหน่อยนะ แต่ผมเตรียมใจไว้ก่อนแล้วว่ามันต้องเป็นแบบนี้ คนอย่างมันหยุดอยู่กับที่ไม่ได้หรอกครับ ก็เหมือนผมนั่นแหละ
“แกรนด์ๆ นั่นใช่พี่พอสปี3เจอร์เดียวกับแกรนด์รึเปล่าอะ?” หญิงสาวที่เดินเคียงคู่กับผมถาม พลางชี้ไปยังจุดๆหนึ่ง ผมมองตาม ก็พบกับใครสักคนที่คุ้นเคย
เธอคนนี้ชื่อ ‘อิง’ คุยกันได้สักพักแล้วครับ ปีเดียวกับผมแต่อยู่คณะมนุษยศาสตร์ นิสัยดีใช้ได้ หน้าตาน่ารัก แต่ผมยังไม่ได้มีอะไรกับเธอหรอกนะ อิงชวนผมมาดูหนังกินข้าว ซึ่งผมก็ไม่ได้ปฏิเสธ
“เดินกับใครหว่า?...พี่เจนน่าแน่ๆเลย” อิงพูดเจื้อยแจ้วต่อไป ประสาทผมรับรู้ถึงภาพที่เห็น หูก็ฟังที่อิงพูด ในอกบีบเค้น ตัวชาวาบ
ทั้งคู่หายไปจากจุดนั้นแล้ว
ผมก้าวเดินต่อ แค่นี้ก็ชัดเจนแล้วระหว่างความสัมพันธ์ของมันและผม ควรจะหยุดความคิดทั้งภาพและเสียง มันไม่มีอีกแล้ว
มันจบลงแล้ว
.
.
.
.
“เห้ยไอ้แกน เห็นพี่พอสบ้างปะวะ?”
“นั่นดิ กูเป็นหลานรหัสยังไม่เจอหน้าตั้งแต่หลังสอบเลย”
ผมไม่ตอบ ทำทีว่าฉลากข้างๆขวดชาเขียวนั้นมันน่าสนใจมาก
“มึงเป็นเมีย...”
“หุบปากไปเลยไอ้เหี้ย!!!” ผมตะโกนขัดสิ่งที่ไอ้แทนกำลังจะพูด มัน2ตัวถึงกับนิ่ง พอผมรู้ตัวว่าตะโกนใส่เพื่อนก็รีบพูดด้วยน้ำเสียงปกติ “กูจะไปรู้เหรอสัด มึงอยากเจอก็ไปถามเพื่อนพี่เค้าสิวะ มาถามไรกู”
“มึงเป็นไรเนี้ย? เมนไม่มา?”
“ตลกมากปะสัด” ผมเหวี่ยง ผมรู้ตัว แต่มันเสือกอยากปากหมาใส่ผมก่อนทำไม
“จะว่าไปหมู่นี้พี่พอสไม่ค่อยมาป้วนเปี้ยนกะมึงเลยวะ แถมมึงก็กลับหอทุกวัน ไม่ได้มีสารถีรูปหล่อเจ้าของคอนโดสุดหรูมารับทุกวันเหมือนเคย” ไอ้ทัชวิเคราะห์ นั่นช่วยตอกย้ำว่าผมใช้ชีวิตปกติโดยไม่มีมัน แต่ถึงอย่างนั้นผมก็ไม่ได้ร้องไห้ฟูมฟาย หรือนั่งนอนคิดแต่เรื่องมันจนไม่เป็นอันทำอะไร
ก็แค่ไม่มีมัน
ไม่มีรอยยิ้มเจ้าเล่ห์ ไม่มีร่างสูงใหญ่ให้อิจฉา ไม่มีเสียงกวนตีนๆ และที่สำคัญไม่โดนทะลวงตูด .. เห็นมะ ดีจะตาย อิสระก็กลับคืนมา ได้ไปเที่ยวกับหญิง ได้คุยเล่นกะคนอื่นบ้าง
จะว่าไปแล้วเย็นนี้มีนัดกับ เตย คณะบริหารสินะ
“มึงทะเลาะกับพี่พอส?”
“เปล่านิ กูไปก่อนนะ มีนัดวะ” ผมรีบเผ่นก่อนที่จะโดนซักไปมากกว่านี้
“เดี๋ยวไอ้แกน พรุ่งนี้8โมง แต่งชุดพิธีการนะโว๊ย เอาเสื้อช๊อปมาด้วย” ไอ้ทัชตะโกนตามหลัง นั่นทำให้ผมหยุดชะงักหันกลับมาถามมันว่า
“พรุ่งนี้มีไรวะ?”
“พิธี ‘ปลดไทด์ ใส่ช๊อป’ ไงละโว๊ยยยยยย”
โปรดติดตามตอนต่อไป
ไม่อยากให้มันหดหู่หรือดราม่ามากไปอะ เลยออกมาเป็นแบบนี้
อดใจรอกันหน่อยนะคะ แพรไม่ชอบดราม่าเหมือนกัน รับรองว่าจะกลับมากวนๆแบบเดิมแล้วคะ
สำหรับแฟนคลับพี่วอร์ม...อดใจรอกันอีกนิสสสสสส แพรกำลังปั่นคะ แหะๆ
อ้อ..แจ้งข่าวด้วยนะคะ
คือแพรสอบตั้งแต่วันที่2ถึงวันที่11เลยค่ะ
หากหายไปไม่มาอัพก็อย่างเพิ่งหายหน้าหายตากันเน้ออออ
สอบเสร็จจะกลับมาอัพเรื่องนี้อย่างแน่นอนคะ (เผลอๆ สอบไปอัพไป หนังสือไม่อ่าน 555)
ขอบคุณค่ะ
-
พอสจะไม่ง้อแกรนด์หน่อยเหรอ
-
แงๆๆๆๆ ทำไมพี่พอสยังเฉย ๆ อยู่
:z3:
ทำข้อสอบให้ได้เยอะ ๆ นะคะ ^^
-
สถานะตอนนี้
"เกลียดพี่พอส" ถ้ามันยังไม่รีบง้อจะตามไปปาระเบิดที่บ้าน :o211: :o211:
เหตุผล ของพี่พอสคืออะไรไม่รู้ ว่าทำไมต้องทำแบบนี้ บางทีการรออะไรมันก็อาจจะทำให้สายไป เพราะความรู้สึกมันเสียไปแล้ว บางอย่าง บางสถานการณ์ มันก็ต้องพูดเดี๋ยวนั้น เคลียร์ตอนนั้น
ถ้าแกรนด์ มันจะเกลียดพี่ไปแล้ว เพราะสิ่งที่พี่ทำ ก็เหมือนสิ่งที่มันคิด คือ มันคือกระหรี่ข้างทาง มันก็ช่วยไม่ได้จริงๆ
-
rพี่พอสค่ะช่วยง้อน้องแกรนด์นิดซิค่ะ อย่าเฉยชา
-
ช่วงที่ห่างกันไป ก็จะได้ค้นใจตัวเองด้วย ตอนนี้แกรนด์น้อยก็น่าจะมีคำตอบอยู่แล้วใช่ไหมจ๊ะ :กอด1:
พรุ่งนี้(ในเรื่อง)คงได้เจอกัน อย่าลืมปรับความเข้าใจกันนะ :impress2:
-
อีพี่พอส :beat:
จะทำอะไร วางแผนอะไรก็อย่าให้ช้านาน
เดี๋ยวน้องแกรนด์น้อยจะตัดใจจริงอะไรจริง
ลูกแกรนด์ชั้นเหงาหงอยสร้อยซึม เดี๋ยวมันกลับไปกินทุเรียนชะนี
แล้วเรอใส่หน้าแกแกจะรู้สึก กล้วยหอมทองน่ะรีบเอามาเสิร์ฟได้แล้ว
ครุคริ ๆ........
คนแต่งเก็ทเอนะค้าบบบ
-
ไหงเป็นงี้วะพี่พอส แกรนด์น้อยไม่มีน้ำตาก็ดีแล้ว
-
อ้าวๆยังไง
แกรนด์จะเอาไงต่อเนี่ย
ปล.เต็มที่กับการสอบนะค่ะ
-
พี่พอสทำไมทำแบบนี้อ่า ... ไม่ง้อแกรนด์หน่อยหร๋อ ? :o12:
-
รึพี่แกรอบอกในพิธีเนี่ย ช้าไปนะ ขอให้น้องไม่หายงอน
-
สงสารน้องแกรนด์ รู้สึกโหวง ๆ ใช่ไหมล่ะ เหมือนรอแต่เขาก็ไม่มา น่าน้อยใจจริง ๆ
-
พี่พอสนะพี่พอส
เฮ้ออออ เปนเเบบนี้ก็ดีนะ
บีบนิดๆเชื่อว่าเดี๋ยวก็ฮาเฉกเช่นเดิม 55555
-
หวังว่าพี่พอสคงมีเหตุผลดีๆที่ทำแบบนี้นะ :beat: :beat:
-
มันหน่วงๆดีนะ รอดูสิว่าใครจะทนไม่ได้กว่ากันระหว่างพอสกับแกรนด์ :serius2:
:L2:
-
2คนนี้จะเล่นสงครามประสาทกันเหรอฮ๊า
-
พี่พอสก็ไม่ชัดเจนน้องแกรนด์ก็ไม่ชัดเจนเรื่องพี่พอสเหมือนกันหันหน้ามาคุยกันเถอะนะ
-
คนเขียนสอบนานมาก คนอ่านจะลงแดงตายก่อนมั้ย แต่จะรอนะคะ เป็นกำลังใจให้่ค่ะ :3123:
พี่พอสหาศรีษะไปไหนไม่ทราบ ผู้ชายไรฟะโคตรเย็นชา มาหามาง้อล่ะไม่มี หรือเค้าจะคิดอะไรของเค้าอยู่เราก็ไม่รู้
แต่ความคิดแกรนด์มันเจ็บปวดมากเลยที่บอกว่าตัวเองโดนเค้าฟันฟรี แกรนด์เป็นฝ่ายเสียหายก็ต้องคิดมากนิดนึง
เป็นเรื่องปกติ...อืม แต่ถ้าพี่พอสจะไม่จริงจังด้วย ก็จบไปแบบนี้แหละ สงสารแกรนด์น้อยของเค้า
แต่ถ้าเข้ามาอีกครั้งก็ต้องชัดเจนนะ ไม่งั้นคนอ่านงอน :m16:
ขอบคุณค่ะ
-
พอสไปไหนอ่ะ :เฮ้อ: :เฮ้อ:
-
ตอนผมสอบผมยังมาอ่านนิยายเลยนะ ตอนคุณสอบคุณก็ต้องมาอัพดิ
.
.
.
.
.
.
.
5555 ล้อเล่นคับ ตั้งใจสอบนะคับ
-
น้ำตาจะไหล. ฮึก !
อีพี่พอส มาง้อแกรนด์เดี๋ยวนี้ !!!!!!
-
ยังไงๆ :m16: :m16: อิพี่พอส จะง้อไม่ง้อเนี่ย :z3: :z3:
-
ทุกอย่างจะดีขึ้นใช่ไหม...สู้ๆนะแกรนด์ คนแต่งด้วยนะคะ
-
ไม่เข้าใจแกรนด์ไม่ได้ทำอะไรผิดนะ
หรือไม่รักแล้ว เหอะๆ :m16:
บังอาจมาทำลูกแกรนด์อย่างนี้แม่ขอตบหน่อยเหอะ :fcuk:
-
กำแล้วงัยล่ะ พี่พอสง้อน้องแกรนด์หน่อยกะมะด้าย
-
แกรนด์อย่าได้แคร์ !!
ควงสาวเล้ย 5555
-
ดีแล้วแกรนด์ จะได้คิดทบทวนอะไร
-
ยังอึมครึมอยู่ -_-!
-
เกิดอะไรขึ้น พี่พอสทำไมไม่มาง้อน้องละ? หรือกำลังจัดการความรู้สึกตัวเองอยู่? :confuse:
แล้วไหนบอกอยาก จุดจุดจุด กับน้องทุกวันไง นี่ 5 วันแล้วนะ มาง้อน้องสักทีสิ
:laugh:
-
เอาน่าได้น้ำล้างคอหน่อยก็ดีเหมือนกัน
แต่อย่าชามโตเน้อ :3123:
-
พอสคิดอะไรอยู่กันแน่ แล้วจะทำอะไร ทำไมถึงไม่สนใจแกรนด์แบบนั้น แกรนด์คิดมากรู้ไหม แกรนด์ท่าทางจะชอบพอสเ้ข้าแล้วนะเนี่ย
-
อ่านไป เจ็บจี๊ดๆ ตรงหัวใจไป เหอะๆ
-
รออ่านต่อจ้า
-
ตามเรื่องนี้ทันแล้ว! รอตอนต่อไปนะ
-
อะไรของมันนิ อิพี่พอสเนี่ย
จะเอายังไงก็ว่ามาเซ่...อึดอัดๆๆ
-
ไม่ง้อระวังแกรนด์จะไปแล้วไม่กลับมานะคะพี่พอส แล้วจะรอสมน้ำหน้า
55555555555 แลดูโหดนะ ง้อซะพี่พอสนี่คือคำสั่ง!
-
o13
-
มันดูอึมครึมนะ กับการไม่มีสถานะ TT
-
พี่พอสหายไปไหนอ่า TT.TT
-
เย้ยยยยยยยยยย อยู่ดีๆ ก็ ดราม่า ซะ งั้น
ชอบ ประโยคนี้ ๆ "จะให้บอกคุณแม่บังเกิดเกล้าได้ยังไงว่าผมเสียเอกราชให้กับผู้ชายด้วยกันไปแล้ว แถมยังถูกเอาฟรีเหมือนกะหรี่ข้างทาง ไม่มีสถานะอะไรที่มันเหมาะสมไปมากกว่านี้เลย เหอะๆ คิดแล้วก็สมเพชตัวเอง"
"แถมยังถูกเอาฟรีเหมือนกะหรี่ข้างทาง" << แร๊งซ์ 555
ต่อๆๆๆ
-
พอสหนูต้องชัดเจนสิลูก ขอคบน้องดีดีสิ
เกือบจะหวานอยู่แล้วเชียว !!
ไปตามง้อเลยนะ น้องคิดมากแล้วนั่น . .. :serius2:
-
ค้างงงงงงงงงงค่ะ อย่ามาม่านานนะ เดี๋ยวอืด555
-
ป๊าดโท่วววว !
เดี๋ยวจับพี่พอสมาบูชายันเลยนิ่ ไม่ยอมมาง้อน้อง :m16:
+ เป็ด จุ๊บๆ ตั้งใจในการสอบน้าคนเขียน ทำมั่วก็ขอให้ถูก :กอด1:
-
มันเป็นความรู้สึกหน่วงๆในหัวใจ
แต่เป็นแค่กับแกรนด์คนเดียวรึเปล่านะ
คำถามที่แกรนด์ถามไปมันยากขนาดนั้นเลยเหรอ คิดนานจัง
หรือว่านี่คือคำตอบจริงๆ
-
ขอให้ทำสอบได้นะคะ :กอด1:
-
พอสใจร้ายว่ะ ทำไมเย็นชาได้ขนาดนี้
-
น้องแกรนด์ ใจเย็นๆนะ เด๋วพี่พอสก็กลับมา เชื่อเรานะ หุหุ
-
ขอตัดอีตาพี่พอสออกจากกองมรดก :z6: :z6:
มาต่อไวๆน๊ า :กอด1:
-
ไหงพี่พอสทำงี้ละคร๊า :เฮ้อ:
-
:serius2:
-
:z6:
-
ชะแว๊บมาแปะไว้ไปอ่านล่ะ
ฟิ้วววววววววววววววว
-
แง้รีบๆคุยกันซิ อย่าแบบนี้น้าา า
-
แอบเหงา พี่พอสมาง้อเร็วๆๆๆ
-
:sad4: :sad4: :sad4: มันปวดจัยยยยยยยย
-
เพิ่งได้ทำความรู้จักพี่พอสกับน้องแกรนสุดเกรียน
ไม่รู้จะสงสารแกรนดีไหม พี่พอสก็ชัดเจนในแบบของแกแล้วนะ
แต่ทำไมมันออกมาเป็นแบบนี้ o22
-
ท่าทางจะเศร้า มาดันไว้ก่อน ไว้อ่านตอนคืนดีละกัน
//ทำใจไม่ได้ :sad4:
-
24 - Space between us (2)
ผมกินข้าวดูหนังกับเตย ผู้หญิงคนล่าสุดที่ผมคุยด้วยแล้วรู้สึกถูกชะตา เธอคุยเก่งครับ หน้าตาไม่ได้สวยอะไรมากมาย เพียงแต่มีเสน่ห์ รู้จักเทคแคร์คู่สนทนา สามารถทำให้ผมลืมเรื่องของใครบางคนไปชั่วขณะ
ไอ้ตอนดูหนังน่ะ ก็มีจับมือบ้างอะไรบ้างครับ แต่ก็ได้แค่นั้นแหละผม รู้สึกว่ามันเกินเลยไปมากกว่านี้ไม่ได้ แต่คุณเธอดันเข้าใจผิด บอกว่าผมให้เกียรติผู้หญิงซะงั้น ฮ่าๆ
กว่าจะออกจากโรงหนัง กลับถึงบ้านก็ปาไป5ทุ่มแล้วครับ ผมต้องไปส่งเตย ไม่อยากให้กลับคนเดียว รู้สึกแย่ที่ตัวเองไม่มีรถก็คราวนี้แหละ อาศัยแท็กซี่วนไปมา เปลืองเงินโคตรๆ
ในวันรุ่งขึ้นผมตื่นแต่เช้า โดยมีเตยโทรมาปลุก (ผมบอกให้เธอโทรปลุกเองแหละ แหะๆ ไม่งั้นมีหวังผมไม่ได้ไปเข้าร่วมพิธีพอดี) จัดการอาบน้ำแต่งตัว ไม่ลืมที่จะคว้าเสื้อช๊อปสีเลือดหมูมาด้วย นี่เป็นครั้งแรกที่ผมจะได้ใส่มันให้สมกับที่เรียนวิศวะ ผมจะได้แต่งหล่อแล้ว หลังจากทนอึดอัดกับเนคไทด์มาแรมเดือน
ผมโทรหาไอ้ทัชถามว่าให้เจอกันที่ไหน มันก็บอกว่าให้เจอกันที่อาคารจัดงานเลย ไม่นานนักก็เดินมาถึง เด็กวิศวะเต็มไปหมด ปี1จะแต่งตัวถูกระเบียบตั้งแต่หัวจรดเท้า แต่พวกรุ่นพี่ที่มาในงานนี้จะใส่ช๊อปกันมาเลย ผมกวาดสายตาหาพวกเพื่อนๆก็เจอพวกมันอยู่ตรงทางเข้า เดินเข้าไปสมทบ
ไม่นานนักพวกพี่สโมก็บอกให้จัดแถว เป็นภาควิชาไป เมื่อเรียบร้อยก็ทำการสแกนบัตรนิสิตเพื่อเอาชั่วโมงกิจกรรม จากนั้นก็เข้าสู่ตัวอาคาร
ภาพที่เห็นทำเอาผมตะลึง ภายในอาคารเต็มไปด้วยรุ่นพี่แต่ละภาควิชาที่ยืนเรียงอยู่ด้วยใบหน้ายิ้มแย้ม ในมือถือเส้นด้ายสีขาวไว้ บนเวทีก็จัดเหมือนงานพิธีการทั่วๆไป เพียงแต่มีบายศรีที่ทำด้วยใบตองเป็นชั้นๆเรียงขึ้นสูง กลีบเรียงประณีต มีทั้งดอกดาวเรือง ดอกรัก มะลิตูม ตกแต่งอย่างสวยงาม ยอดเป็นกรวยมีพวงมาลัยคล้องไว้
ผมเดินตามหลังไอ้ทัชไปเป็นแถวอย่างเรียบร้อย คนนำหน้าสุดหยุดตรงกับรุ่นพี่ปี2 หยุดมาเรื่อยๆจนถึงผม ไม่รู้ว่าบังเอิญหรือว่าอะไร ผมยืนตรงกับพี่วอร์ม พี่รหัสสุดหล่อของผมเอง พี่แกยิ้มมาให้ ทักทายด้วยเสียงโหดเหมือนเคย
“ไงมึง จะได้หล่อแล้วสิ”
“หล่ออยู่แล้วเถอะ” ผมตอบกลับไป
ข้างๆพี่วอร์มเป็นพี่รอยกับพี่โกเม่ แต่บางคนก็ไม่คุ้นหน้า คงเป็นปี3ไม่ก็ปี4ละมั้ง ผมมองทอดยาวไปจนสุดแถว
ไอ้พอส...
ถึงแม้จะไม่ได้เห็นมาเป็นเวลาหลายวัน แต่ผมก็ยังจำมันได้ รัศมีโดดเด่นเตะตาคนอื่นแบบนั้นมีมันคนเดียว คนที่ยืนปลายแถวพูดคุยกับรุ่นน้องผู้หญิงในเจอร์ผมที่ยืนตรงข้ามด้วยสีหน้ายิ้มแย้ม มันยังหัวเราะ ทำตัวเป็นปกติได้เหมือนเดิม
ก็แหงละ มันจะมาเศร้าโศกเสียใจเรื่องอะไร?
“มองหาใคร” ไอ้พี่วอร์มทัก เล่นเอาผมสะดุ้ง
“เปล่าพี่” ผมรีบหันหน้ากลับมามองคนตรงข้ามเหมือนเดิม ปล่อยให้คนยืนปลายแถวเห็นแค่เพียงหางตา
“คะแนนออกมั้งยังมึง?”
“ออกแล้วบางตัว”
“เป็นไงวะ”
“ไม่ต่ำกว่ามีนก็ดีใจแล้วพี่”
“เออดีละ” พี่รหัสถามผมแค่นั้นก่อนจะเงียบไป แต่คอมันชะเง้อสูงขึ้น สายตากวาดไปทั่วงาน ผมอดสงสัยถามไม่ได้
“มองหาใครอะพี่”
“เปล่า” ไอ้พี่วอร์มรีบหันมาตอบผม “กูแค่มองหาเพื่อน”
เมื่อถึงเวลา รุ่นพี่ก็หันหน้ากลับไปยังเวที ประธานในพิธีก็กล่าวเปิดงาน ไม่ใช่ใครที่ไหน อธิการบดีนั่นเอง กล่าวตามบทสคริปที่วางตรงหน้า ซึ่งผมก็ไม่ได้ฟังหรอก เข้าหูซ้ายทะลุหูขวา เพียงแต่ต้องนั่งเงียบๆ คุยกับใครไม่ได้เท่านั้น
ต่อมาก็ถึงเวลาร้องเพลงประจำมหาวิทยาลัยและเพลงประจำคณะ เสียงกึกก้องพร้อมเพรียงจนขนลุก ทุกคนดูมีความตั้งใจแน่วแน่ แสดงถึงความสำคัญของพิธีนี้
จากนั้นเพลงบรรเลงดนตรีไทยก็ค่อยๆดังขึ้น พิธีกรของงานนี้ก็บอกให้รุ่นพี่หันหน้าเข้าหารุ่นน้อง ตั้งจิตอธิษฐานและอวยพรให้น้องๆ ผูกข้อมือ ใส่เสื้อช๊อปให้
ผมยื่นข้อมือให้พี่วอร์มผูกเส้นด้ายสีขาวให้ พี่รหัสผมทำการจับปลายทั้ง2 เกลี่ยเส้นด้ายในทำนองออกจากตัวพร้อมกับพูดว่า
“ขอให้น้องเรียนจบ ไม่มีอุปสรรคใดๆมาขวางกั้น หรือถ้าหากมีก็ขอให้ผ่านพ้นไปด้วยดี เป็นน้องที่ดีแบบนี้ตลอดไป อย่าหาเรื่องใส่ตัวเองด้วย การเข้ามาเรียนที่นี่ว่ายากแล้ว แต่เรียนให้จบมันยากกว่า มีแต่สิ่งดีๆเข้ามา สิ่งชั่วร้ายจงออกไป” ตลอดการพูดผมไม่ได้มองหน้าพี่วอร์มเลย มันเหมือนน้ำตาจะปริ่มๆยังไงก็ไม่รู้ เอาแต่ก้มหน้า เพ่งจ้องเส้นด้ายสีขาวๆ อาจเป็นเพราะการพูดที่ไม่เหมือนเดิม พี่วอร์มคงไม่อยากพูดคำหยาบในพิธีศักดิ์สิทธิ์เช่นนี้
“ขอให้น้องตั้งใจ ประสบความสำเร็จในอนาคต มีเพื่อนที่ดี คอยช่วยเหลือกัน เรื่องไหนมันหนักก็ปล่อยวางบ้าง อย่าเก็บมาคิด หรือไม่ก็แบ่งมาให้พี่คิดบ้างก็ได้ ยังไงพี่ก็อยู่ข้างน้องเสมอ...” พี่วอร์มหยุดการเกลี่ย จับปลายเส้นด้ายทั้ง2ข้างมัดเข้าหากัน และพูดจบประโยคว่า
“สุดท้ายนี้ พี่อยากจะบอกน้องว่า ‘อย่าเอาความรักที่ไม่ชัด มาผูกมัดใจเรา’ นะ” สิ้นเสียง พี่วอร์มก็มัดให้ผมเสร็จพอดี ผมไม่รู้ว่าประโยคสุดท้ายนั่นหมายถึงอะไร แต่...มันโดนมากๆ ตรงใจผมตอนนี้เลย
พี่วอร์มเอื้อมมือมาที่ปลายคาง ผมตกใจ ผละออกเล็กน้อย
“เห้ย พี่แค่จะถอดเนคไทค์เฉยๆ ทำไมต้องทำท่ากลัวขนาดนั้น?”
ฟู่วววว
“ก็คนมันตกใจนี่หว่า” ผมบ่นงึมงำ พี่แกหัวเราะ ก่อนจะทำการถอดเนคไทด์ให้ ไม่มีการแตะอั๋ง ละลาบละล้วงอะไรทั้งนั้น บางทีผมเองนี่แหละที่ชั่ว ความคิดเลวๆเข้ามาในสมอง ยังไงคนตรงหน้าก็คือพี่รหัสที่คอยช่วยเหลือมึงมาตลอดนะไอ้แกรนด์
พี่วอร์มหยิบเสื้อช๊อปใหม่เอี่ยมอ่องขึ้นมา คลี่ออกจากกัน ช่วยผมสวมเสื้อสีเลือดหมู สอดแขนทีละข้าง จนเสร็จสิ้น
ความรู้สึกที่เหมือนพี่วอร์มจะคิดอะไรกับผมนั้นไม่หลงเหลือแม้แต่นิดเดียว มีแต่ความรู้สึกที่สัมผัสได้ว่านี่แหละ ‘พี่รหัส-น้องรหัส’
“ขอบคุณครับ” ผมพูดด้วยรอยยิ้ม
พี่วอร์มคงเจอคนที่ใช่แล้ว หึหึ รอลุ้นกันละว่าคนนั้นคือใคร แล้วพี่วอร์มจะเปิดตัวเมื่อไหร่
ผมหันไปมองรอบๆตัว บรรยากาศเต็มไปด้วยความรักความอบอุ่น พิธีกรประกาศต่อว่าให้รุ่นพี่นั้นนั่งอยู่เฉยๆ แต่ให้น้องปี1ลุกขึ้นไปหารุ่นพี่ที่ตัวเองอยากให้ผูกข้อมือให้ ทันใดนั้นความอลหม่านก็เกิดขึ้นทันที
“ลุกออกไปได้ละสัด เห็นมั้ยข้างหลังมึงมีคนต่อจะให้กูผูกข้อมือให้เต็มเลย” ไอ้พี่วอร์ม ไอ้สาดดดดดด บรรยากาศพี่รหัสน้องรหัสเมื่อกี้หายไปไหนหมดวะ? ผมหันหลังไปมองตามที่มันบอก ปรากฏว่าเพื่อนๆผมทั้งในเจอร์และต่างเจอร์มาต่อหลังผมเต็มเลยครับ
เออ กูลุกก็ได้วะ แม่งงงงงงงงง
ว่าแต่...ไปให้ใครผูกให้ดีวะเนี่ย?
ผมเสมองข้างๆ พี่รอยกับพี่โกเม่ก่อนแล้วกัน และเมื่อผูกเสร็จ ผมก็หันรีหันขวาง กะว่าจะถามไอ้ทัชไอ้แทนว่ามันให้ใครผูกแล้วบ้าง แต่ปรากฏว่าไอ้2ตัวนั้นมันต่อแถวอยู่ปลายสุดนู้นเลยอะดิ
เจ้าของแถวก็ไม่ใช่ใครที่ไหน...ลุงรหัสไอ้แทนไง
แถวนั้นยาวมาก ยาวที่สุดในบรรดารุ่นพี่ทุกคนเลยมั้ง เหอๆๆๆ ผมสังเกตว่ารุ่นน้องทุกคนที่ได้รับการผูกจากมันจะเป็นด้ายสีขาวสลับเลือดหมู เป็นเส้นด้ายใหญ่ๆพันเกลียวเข้าด้วยกัน ให้รู้ว่าด้ายเส้นนี้น่ะ ของพี่พอส ปี3 ภาคเครื่องนะจ๊ะ แต่เห็นแบบนั้นแล้วผมก็ยิ่งหมั่นไส้ ทั้งๆที่รุ่นพี่บางคนเลือกใช้ด้ายสีเขียว สีชมพู สีเหลือง มีลูกปัด เป็นโบว์ อะไรก็ว่ากันไป (ส่วนใหญ่เป็นรุ่นพี่ผู้หญิงอะนะ ผู้ชายคงไม่หวานแหววขนาดนี้)
ผมเลือกที่จะไปต่อแถวรุ่นพี่ในเจอร์ที่แถวสั้นๆ รอไม่นานมาก ข้อมือผมเต็มไปด้วยด้ายสีขาว ผมเดินไปโยกับเพื่อนอีก2-3คนที่ยืนอยู่ตรงมุมประตู แต่แล้วก็มีรุ่นพี่ผู้หญิง ที่ผมไม่รู้จัก มาขอผูกข้อมือให้ผม ได้แต่ตอบรับแบบงงๆไป
เออดีเนอะ ไม่ต้องเดินไปหา แต่กลับมาหาเองถึงที่ มันสลับกันแปลกๆป่าวหว่า?
“ไอ้แกรนด์แม่งเสน่ห์แรงเว้ย” ไอ้โยแซวครับ
“แน่นอน หล่อๆแบบกู ฮ่าๆๆ...ว่าแต่ถอดได้เมื่อไหร่วะ กูชักคันแล้วอะ” ผมชูข้อมือข้างที่เต็มไปด้วยเส้นด้ายให้พวกมันดู
“ไม่รู้วะ”
ในงานเริ่มมีคนยืนเฉยๆแบบพวกผม ไม่ได้ไปเข้าแถวเพื่อให้รุ่นพี่ผูก สายตาเหลือบไปเห็นแถวพี่วอร์ม ... ก็ยังเยอะอยู่ ห่างจากแถวพี่วอร์มไม่มาก เป็นรุ่นพี่ปี3นามว่าพอส แถวของมันไม่ได้สั้นลงเลย ซ้ำยังจะยาวต่อไปเรื่อยๆด้วยซ้ำ มันยิ้มให้รุ่นน้องทุกคน ทำเอาผู้หญิงแต่ละคนเคลิ้มหรือไม่ก็หน้าแดงไปตามๆกัน
2Tคู่หูเดินตรงมายังผม ข้อมือมันทั้งคู่ก็เต็มไปด้วยเส้นด้ายไม่แพ้ผม แต่เส้นที่เด่นที่สุดเห็นจะไม่พ้นเส้นหนาๆพันเกลียวด้วยสีขาวและสีแดงเลือดหมู
“เห้ยไอ้แกน มึงไม่ไปให้พี่พอสผูกเหรอวะ” ไอ้ทัชทัก นี่มึงแกล่งโง่หรือโง่จริงวะ ก็เห็นๆอยู่ว่าเมื่อวานเย็นกูหงุดหงิดที่ได้ยินชื่อมันแค่ไหน
“ไม่!!” ผมตอบเสียงดัง
“ไม่ก็ไม่สิวะ ทำไมต้องตะคอกด้วย ห่า” ไอ้ทัชด่าผม ก็สมควรแหละครับ อยู่ดีๆไปตะโกนใส่มัน ทั้งๆที่มันถามดีๆ
“ไอ้แกน มึงหงุดหงิดไรเนี้ย?”
“ไม่มีไร โทษทีวะ”
“เออๆ หาไรกินกัน กูหิวละ”
พวกผมพากันอพยพออกจากตัวอาคาร เพราะไม่มีอะไรแล้ว คนอื่นๆก็ทยอยออกเช่นกัน ขณะที่เดินนั้น มีผู้หญิง2คนเดินคุยกันว่า
“เสียดายอะ อยากให้พี่พอสผูกให้”
“นั่นดิ ด้ายดันหมดก่อน แถมคนยังต่อยาวเป็นพรืด”
เอาเหอะ จะฮอต จะป๊อปปูล่าแค่ไหนก็เรื่องของมึง
.
.
.
.
ตกบ่ายก็เรียนตามปกติ ไอ้ทัชไอ้แทนและเพื่อนในเจอร์อีกหลายๆคนชวนกันไปสังสรรค์กับรุ่นพี่ เนื่องในโอกาสที่ได้ใส่ช๊อปอย่างเต็มตัวแล้ว งานนี้ไปกันเยอะอยู่ครับเพราะไม่เสียสักบาท เห็นว่านัดกันที่ร้านเหล้าแถวๆม. เจ้าของร้านเรียนจบวิศวะ จะปิดเลี้ยงเพื่อน้องปี1โดยเฉพาะ
ผมกลับหอมาเปลี่ยนชุดก่อน ไม่แต่งอะไรมาก เอาแค่กระเป๋าตังค์ ไอโฟน และกุญแจห้องติดตัวไปด้วยเท่านั้น พอถึงร้านก็พบว่าคิดผิดจริงๆครับที่ไปเปลี่ยนชุด เพราะแต่ละคนยังไม่ถอดช๊อปกันเลย ซดเหล้าเป็นว่าเล่น
เดินตรงไปยังโต๊ะที่มีไอ้ทัชไอ้แทนและเพื่อนอีกหลายๆคนชงเหล้ารออยู่ก่อนแล้ว สภาพยังโอเค
“เปลี่ยนชุดทำห่าไรวะ”
“เอ้า กูไม่รู้นิสัด” ผมตอบไอ้แทนพลางยกแก้วที่เพิ่งชงเสร็จขึ้นดื่ม
ข้อดีของงานนี้คือเหล้าฟรี แต่ข้อเสียคือกูแทบไม่ได้พักยก เดี๋ยวรุ่นพี่คนนั้นมาชน เดี๋ยวรุ่นพี่คนนี้รู้จักก็ขอชน แนะนำตัวกันไป ไอ้เจ้าของร้านแม่งใจปล้ำเกิ๊นนนน
แต่ทำไมไม่รู้ ผมไม่อยากเมา เลยได้แต่บอกไปว่า
“หมดแก้วไม่ไหววะพี่ จะอ้วก” ทั้งๆที่ความจริงแล้วผมไม่เคยอ้วกเพราะการกินเหล้าเลยสักครั้ง ผลที่ได้กลับมาคือโดนด่าครับ
“อ่อนสาดดดดดดดด”
“ตอแหล แดกให้หมดเชี่ยแกรนด์”
บางคนเลี่ยงไม่ได้จริงๆก็ต้องหมดแก้วแหละ ไม่ได้มีแต่รุ่นพี่ผู้ชาย รุ่นพี่ผู้หญิงก็ใช่ย่อยนะครับ ชนเอาๆ คอทองแดงยิ่งกว่าผมอีก ทำเอาอายไปเลย เหอๆๆๆ
“แกรนด์ จำพี่ได้เปล่า?” จู่ๆก็มีรุ่นพี่ผู้หญิงคนนึงมาสะกิดผม หันกลับไปมอง...
“เอ่อ...จำไม่ได้อะครับ” ไม่คุ้นหน้าเลยแม้แต่นิดเดียว
“ฮ่าๆๆๆ ไม่แปลกหรอก เพราะเราเคยคุยกันในแชทเฟซบุค ไม่เคยคุยตัวเป็นๆซะหน่อย”
แล้วมาถามกูทำไมว่าจำได้มั้ย?...
ผมได้แต่ยิ้ม ไม่กล้าพูดความในใจออกไปหรอกครับ
“พี่ชื่อตุ๊กตานะจ๊ะ อย่าลืมอีกละ ไว้เดี๋ยวจะทักในแชทเฟซไป...ชนหน่อยๆ”
แกร๊งงงง
แล้วพี่ตุ๊กตาก็เดินไปโต๊ะอื่น
“หมั่นไส้ไอแกนน้อยโว๊ยยยยยยยยยย ทำไมสาวๆแม่งเยอะจังวะห๊ะ!” จู่ไอ้ส้มก็โวยวาย หน้าแดงนิดๆ
“ก็คนมันหล่อ ทำไงได้”
“ถุย!” สัดทัช เมียไม่มาได้ทีใหญ่เลยนะมึง กูเห็นนะว่ามึงเหล่สาวโต๊ะนู้น เดี๋ยวเถอะๆๆๆ กูจะเอาไปฟ้องทิวา
“ถ้ามึงหล่อก็ไม่มีใครขี้เหร่แล้วละ”
เบื่อคนขี้อิจฉาจริงๆครับ
กินมาเรื่อยๆ ยิ่งดึกยิ่งคึก คนยิ่งเยอะ มั่วกันทั้งร้านแล้วครับ แต่ผมกับไอ้ทัชยังครองสติไว้ได้ บอกแล้วว่าผมกับมันพวกคอทองแดง เหล้าเด็กๆแค่นี้ทำไรไม่ได้หรอก
งานเลี้ยงย่อมมีวันเลิกรา แต่บางคนก็ไม่ยอมเลิก มีจะไปต่อกันอีก ประมาณตี1 ผมกับไอ้ทัชลากไอ้แทน เมฆ และนังส้มโอทยอยส่งตามที่พักของแต่ละคน สุดท้ายไอ้ทัชก็มาส่งผมที่หอเหมือนเดิมครับ
“ขับรถกลับดีๆนะมึง ระวังเจอด่านด้วย”
ผมบอกลามันก่อนจะขึ้นห้อง เดินเอื่อยๆ ก้มหน้ามองกระเบื้องสีฟ้าที่ปูตามทางเดิน
เอ๊ะ! เท้าใครวะ
ผมค่อยๆไล่สายตาจากรองเท้า ขายาวๆ แผ่นอก และ...
“กว่าจะกลับ ให้กูรอตั้งนาน”
ก็ว่าทำไมไม่เห็นมันที่ร้านเหล้า เสือกมาหลบอยู่หน้าห้องกูนี่เอง
ว่าแต่...มันมาทำไมวะ?
“ไม่เข้าห้อง?”
“ก็หลบสิวะ!”
สาดดดดดดดดดดดดด ยืนขวางประตูแบบนี้แล้วกูจะไขกุญแจได้มั้ย?
“ใจคอจะไม่ให้กูเข้าห้องเลย?”
คือมึงจะพูดประชดกูทำซากไรวะครับไอ้เหี้ยพอส ในเมื่อตัวมึงกว่าครึ่งก็เข้ามาในอาณาเขตห้องกูละห่า!
ผมหันหน้ามาเผชิญมัน มือวางกุญแจไว้บนตู้เย็น รู้สึกเหมือนมือไม้มันเกะกะไปหมด ไม่รู้จะวางไว้ตรงไหน แม้ใจจะเต้นแรง แต่ผมก็ทำราวกับว่าไม่รู้สึกอะไร
ความรู้สึกมันบอกไม่ถูก ทั้งอยากไล่ไปให้พ้น แต่ก็อยากเห็นหน้า ไม่อยากคุยกับมัน แต่พอโดนกวนตีนเข้าก็อดหลุดปากพูดออกไปไม่ได้
ผมเว้นระยะห่างจากมัน ไม่อยากให้ใกล้กันไปมากกว่านี้ แต่คนตรงหน้ากลับลดช่องว่างนั้นด้วยการเขยิบเข้ามาใกล้ ผมเลยต้องเดินถอยหลัง จนขาชนกับเตียง ไอ้พอสมันรู้ว่าผมถอยไปมากกว่านี้ไม่ได้แล้ว มันเดินเข้ามาใกล้
“มีไรก็ว่ามา กูจะนอน” ผมรีบเบรกมัน
“กูหาสถานะให้มึงได้แล้ว...”
ผมเงียบ ไม่เข้าใจกับสิ่งที่มันพูด มันขยายความต่อ
“ที่มึงถามกูไงว่าให้มึงอยู่ข้างๆกูในฐานะอะไร...”
โปรดติดตามตอนต่อไป
สอบเหรอ? ไม่หวั่น กร๊ากกกกกกกก
ล้อเล่นคะ T_T เครียด แต่ยังเหลืออีก2วัน ไม่เห็นโลงศพไม่หลั่งน้ำตาคะ นี้แหละแพร 5555+
(อย่าเอาเยี่ยงอย่างเป็นอันขาด)
ปล.ตอนหน้า เตรียมทิชชู่หรือไม่ต้องเตรียมดี? 55555+
ปลล.สามารถติดตามข่าวสารการอัพเดทได้ที่แฟนเพจเฟซบุคและฟอลโล่วทวิตเตอร์ค่ะ (http://png.findicons.com/files/icons/2155/social_media_bookmark/32/facebook.png) (http://www.facebook.com/pierre.pixie) (http://png-3.findicons.com/files/icons/2052/social_network/32/twitter.png) (http://www.twitter.com/Pxpierre)
:pig4: :pig4: :pig4:
-
พี่พอสคงเหนื่อยเนอะ
ชัดเจนกับแกรนด์ไปแล้ว แต่แกรนด์ก็ไม่เข้าใจซักที
:เฮ้อ:
หรือว่าเฮียแกจะมีแผนหว่า? :m28:
-
ค้างงงงงงงงงงงงงงง :serius2: :serius2: :serius2:
-
สถานะอะไรหว่า?????
-
ค้างงงอ่ะ :z3:
-
อ๊าก ค้างงงงงง มาต่ออีกนะครับ สนุกมาก ลุ้นๆๆๆๆ
-
ป๊าด ค้างอย่างแรง จะเป็นสถานะไหนน้าาาา
-
ทำไมตัวเองทำกับเค้าอย่างนี้ล่ะ เค้าค้างอ่ะ :o12:
อีพี่พอสหายไปถามใจตัวเองมาล่ะสิ ไม่เจอ ไม่เห้น แล้วจะทนได้มั้ย
คำตอบคงเดาได้ แต่ไม่อยากให้แกรนด์น้อยอะไรยังไงกับพี่พอสทันที
คนฮอทอย่างเรา (?) ต้องเล่นตัวนะจีะ มันมามันเรากระวนกระวาย ก้ต้องได้รับกรรมนะ อิอิ
คิดถึงบรรยากาศมหาลัยแบบนี้จัง ถึงไม่ได้เรียนวิศวฯ แต่บรรยากาศก็ไม่ได้หนีกันเท่าไหร่
เรารักความสัมพันธ์รุ่นพี่รุ่นน้องในมหาลัยมาก แค่เรียนคณะเดียวกัน แต่ผูกพันธ์กันอย่างแรง
:กอด1:
คนแต่งสู้ ๆ นะ อีกไม่นานการสอบครั้งนี้จะผ่านไปด้วยดีนะ ^^
-
ได้ยินเสียงดังฉับ !!!!!!!!!!!!!!!!!!!
-
สถานะอะไรพอส คิดนานจังเลยนะ
-
ค้าง :a5:
แหมมมม กว่าจะหาสถานะให้น้องได้นะ -___- แล้วที่ยังยิ้มแย้มกับคนอื่น แล้วไม่มาง้อน้องตั้ง 5 วันนี่คืออะไร
น้องแกรนด์อย่ายอมให้พี่พอสมันทำอะไรนะ จนกว่ามันจะยอมบอกว่าหายไปไหน ทำอะไรมาบ้าง 5 วันที่ผ่านมา
ป.ล. เจอน้องแกรนด์สวนกลับว่า กูให้สถานะแฟนกับคนอื่นไปแล้ว .... ขึ้นมาแล้วจะหนาวววว ฮ่าๆๆๆๆๆ :laugh:
-
สถานะอาร๊ายยยยยย?!!!!!
เค้าอยากรู้ด้วย
พี่วอร์มตามหาเด็กทรัพยฯน้ำป่ะอ่ะ
เอามาเปิดตัวเลยนะ ถ้าไม่น่ารักไม่โอจริงๆด้วย
-
อ่า. . . อ๊ะ. . . ง่า. . . .T T
จะบอกสถานะกันก่อนสักนิดก็มิได้ ฮืออออออ. . .
-
รอฟัง(อ่าน)ประโยคต่อไปของพี่พอสอยู่นะ ฮิฮิฮิ :กอด1:
-
:call:ค้างอ่ะ!!!!
กำลังลุ้นเชียว จบตอนแหละ :เฮ้อ:
-
พี่พอสๆๆๆ บอกมาเลยดีก่าๆๆๆๆ
-
ค้างงงงงงงงงง
แต่เมิงคิดนานไปไหมอิพี่พอสสสสสสสสสส :angry2: :angry2: :angry2:
เล่นตัวแต่พองาม นะแกรนด์ เอาให้มันรู้สึกมั่ง ว่ามันทำให้เราต้องรู้สึกยังไง
-
อ๊า ค้่างอ่ะค้าง
รออ่านว่าอยู่ในสถานะใด
ปล.เตรียมทิชชู่รอนะ
-
อยากรู้ๆๆ
-
อย่าทำร้ายกันแบบนี้สิ อย่างน้อยอ่ะนะบอกก่อนดิ ว่าฐานะอะไร จะได้เตรียมตัวเตรียมใจถูก ไม่ใช่ตัดไปแบบนี้ไม่ไหวน้าาาาาาาาาาา ใจร้ายเกินไปแล้ว
-
:sad4: :sad4: :sad4: :sad4: :sad4: ค้างเลยค่ะอ่านทีเดียวเลย ค้างหนักเลยค่าาาาา เรื่องนี้สนุกมากเลย แต่ยังค้าง ค้าง ค้าง @##$#@($%*(*#$(@) โอ๊ย ค้างไม่ไหวแล้วค่า
-
เฮ้ย !! ทำไมตัดได้น่า.....อย่างงี้คะ .แง้
มาต่อเลยๆๆๆๆ
-
เตรียมมาซับน้ำตานี่ไม่เอานะคะ :sad4:
-
:sad4:
-
พูดออกมาดังๆเลยพี่พอส แกรนด์(และคนอ่าน)จะได้สบายใจซะที จากที่อึดอัดมานาน
-
พี่พอสเล่นเอาลุ้นเลยอะ
หาสถานะได้แล้วแปลว่าเตรียมใจมีแฟนป่าวอะ
-
หวังว่าสถานะของพี่พอสจะไม่ทำให้แกรนด์เสียใจนะ
-
สถานะอะไรอะ ค้าง ๆๆ รีบๆๆเลยพี่พอส สงสาร แกรนด์น้อย :เฮ้อ: :เฮ้อ:
ขอบคุณมากค่ะ :L1: :pig4: :L1: + :3123:
-
ขอให้ง้อสำเร็จนะพี่พอส :call:
-
:z3: :z3: :z3:
ค้างเลยยยยยยย
พอสจะบอกสถานะอะไรน้องละนั่นนน
แล้วๆ ๆ ทิชชู่ ต้องเตรียม :z1: :z1:
-
สถานะอะไรหรอ ลุ้นๆๆ :impress2: :impress2:
-
:กอด1: :กอด1: :กอด1: :กอด1: :กอด1:
จะเป้นไงต
-
พูดออกมาเลยพี่พอส น้องแกรนด์จะขาดใจแล้ว
-
ค้างงงงงงมากกกกกกกกกก สถานะอะไรอ่ะ??? โฮกกก
-
:serius2: ลุ้น ๆๆๆ
-
อ้อที่หายไปนี่พี่พอสไปหา สถานะให้น้องแกรนด์เหรอ
ฮือ มารอว่าพี่พอสจะให้สถานะพี่พอส
-
มาให้ไวเลยนะคนเขียน ค้างอย่างรุนแรง! อ๊ากกกกกกกกกกกกกกกกก :serius2:
ไปแระ ไปอ่านหนังสือสอบก่อน ฟิ้วววววว :z10:
-
(http://i273.photobucket.com/albums/jj225/tangtang_jar/906479168.gif)มันช่างค้างคาอะไรเช่นนี้(http://i273.photobucket.com/albums/jj225/tangtang_jar/yenta4-emoticon-0041.gif)
-
ใช้เวลาคิดนานเชียวนะพี่พอส คนรอมันห่อเหี่ยวเน้อ
แต่ตอนนี้คงใจฟูฟ่องแล้วสิน้องแกรนด์
-
เอ๊า! สถานะไรละนิ ค้างซะงั้น -_-'
-
:serius2: :serius2:
ค้าง
:a5:
-
สุดยอดแห่งความค้างค่า :z3:
-
ค้าง :serius2:
อยากรู้ว่าไอ้พี่พอสมันจะให้แกรนด์อยู่ข้างกายในฐานะอะไร
-
ค้าง ง ง ...!!!!!!!!! อยากรู้จังจะให้อยุ่สถานะอะไรอ่า ???
:serius2: :serius2: :serius2: :serius2: :serius2:
-
กว่าจะมาให้คำตอบได้นะพี่พอส
น้องรอซะหงุดหงิดแล้ว 55
-
อื้อหือ !!
ตัดกันซึ่งๆหน้าเลยฮ่ะ -0-
-
เยสส มาง้อแล้ว!! แต่ค้างง :z3: :z3:
-
ให้เตรียมทิชชูมารอตอนหน้าใช่มั้ย
แต่ไม่เอามาซับน้ำตานะ รอซับเลือดอย่างเดียว
ขอให้ทำข้อสอบได้คะ :กอด1:
-
ว๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก
สถานะอะไรพี่พอส เอาดีๆนะ :m16:
-
สถานะไหนน้อพี่พอส หึๆ
คนเขียนสู้ๆค่า ทำข้อสอบได้นะคะ
-
ลุ้นๆ ^^
รอติดตามตอนต่อไปจ้าา
:z2: :pig4:
-
ตอบไม่ดีให้พี่วอร์มเป็นพระเอกอ่ะ เอาสิ :a5:
หมั่นไส้พอสแทนแกรด์จริงๆ
-
ลุ้นคะ จะเป็นสถานะไหนน๊า *0*ป.ล.สู้ๆนะคะคุณแพร ขอให้สอบผ่านทุกๆวิชาและก็ได้คะแนนดีๆนะคะ
-
โคตรค้างอ่ะ
มาต่อเร็วๆนะเค้าอยากรู้
:กอด1: :L2: :3123:
-
พี่พอสตอบให้งามนะคะ
ไม่งั้นมีเจ็บ
-
เห๊ยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย!
มันค้างเหมือนโดนตบหน้ากลางสี่แยด
5555555555555555555555555555555 o22 o22 o22
-
อย่าหักมุมด้วยการบอกว่า สถานะพี่น้องไรงี้นะ พ่อเขวี้ยงไอโฟนแน่ กร๊ากกกกกกก
-
มาหาขนาดนี้ ทิชชู่คงไม่ต้องเเร้วมั้งงง 555555
-
ตัดฉับกระชากใจสุดยอด...หลังจากหายไปหลายวันอิพี่พอสก็โผล่มา
อย่าบอกว่าเอาด้ายมาผูกแขนให้น้องนะ ฮึ ตอบมาให้ดี ตอบมาให้เคลียร์
ทำเป็นคนให้ผูกด้ายย้าวยาว หมั่นไส้แทนแกรนด์น้อยเบา ๆ ค่ะ
ชอบที่พี่วอร์มอวยพรนะ อบอุ่นดี เรียกว่าทิ้งความเถื่อนกันไปชั่วครู่
พี่ตุ๊กตามีซัมติงกันแกรนด์น้อยป่ะคะ มาชอบกันเยอะๆ เลยก็ดี อยากให้คนแถวนี้หึง
ขอบคุณค่ะ
-
ค้างสุด
-
มาลุ้นสถานะของพอส :fox2: :fox2:
คนเขียนสู้ สู้ ทำข้อสอบให้ได้นะ :ped149: :ped149:
-
รอจ้า :call:
-
ฮิฮิ อยากเตรียมทิชชู่อะ =.,= 555555555+
จะสอบเหมือนกันค่ะ แต่ไม่เห็นข้อสอบไม่หลั่งน้ำตาเช่นกัน 555+
ขอให้โชคดีกับการสอบนะค่ะ เก็ทเอๆๆๆ > <! เย้ๆ
-
ค้างคร๊าอยากรู้ใจจะขาดแล้วววววๆๆๆ
-
โฮฮฮฮฮฮฮ ฮืออออออออออๆๆๆ
ตัวเองงง ทำเค้า ฮึก ก ..ฟินอ่า!!!
:กอด1:
-
กรี้สสสค้างมากกกกก
สถานะอะไร! อยากรู้อะพี่พอสสสโอ้ยยค้างงง :z3:
-
ค้างงงงง...
-
โอย..ปวดตับ ตัดฉับได้ใจร้ายมาก
-
ค้างมากกกกกกกกกกกกก
-
อยากจะรู้เเล้ว ค้างอ่ะๆ
-
ถ้าบอกว่าเป็นพี่น้องกันนี่ มี :z6: :beat: นะ
o18
-
ค้างงงงงงงงงงงงงง
:z3: :z3: :z3: :z3: :z3: :z3: :z3: :z3: :z3: :z3: :z3:
โหย ค้าง อย่าง แรง
จะ ไป สอบ รู้ เรื่อง มั้ย เนี่ย
มา ต่อๆๆๆ
-
ค้่างงงง คำเดียวสั้นๆเลยยยย ฮือออออออออ :z3: :z3:
มาต่อเร็วๆน้า สู้ๆๆ คนอ่านรออยู่ 5555
-
ค้างอย่างแรง :m31:
-
อ่านรวดเดียวจนทันตั้งแต่สองทุ่มกว่าๆจนถึงตอนนี้ไม่ไปไหนเลย
(อ่อ...ไปฉี่ครั้งนึง - -/)
และมันก็สิ้นสุดตรงคำว่าค้าง ฮ่าๆๆๆ
ชอบๆๆๆ
มาอัพไวๆนะคะ ^^v
-
ค้างงงงง :sad4:
-
นั่งอ่านตั้งแต่สี่ทุ่ม ตอนนี้จะตีห้า ไม่ต้องทำงานกันแล้วคราวนี้ 555
-
ถ้าคราวนี้ไม่ชัดเจนอีกล่ะก็ขอให้แกรนด์ได้กับคนอื่น
-
สถานะอะไร ?? ค้างงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงง :o12:
-
คนเขียนโหดร้าย :monkeysad:
-
ค้างอะค้าง !!!!!! กว่าพี่พอสจะได้คำตอบ เห้อออ!
สถานะอะไรอ่ะพี่พอส ?
-
โอ้ยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยๆๆๆๆๆๆๆๆๆ :z3: :z3: :z3:
ค้างเป็นบ้าเลย คุณแพรใจร้ายยยย(เหมือนด่าตัวเองชื่อแพรเหมือนกัน)
แต่ตั้งใจอ่านหนังสือสอบนะจ๊ะสู้ๆ :กอด1:
-
มาอัพไวๆนะคราบบบ
-
ค้างงงงงงงงงงงงง
มาต่อเร็วๆน้าาา
-
หานานไปป่ะพี่ :z3:
-
มีเนื้อหาไม่เหมาะสม
โปรดใช้วิจารณญาณในการอ่าน
25 - Answer
“ที่มึงถามกูไงว่าให้มึงอยู่ข้างๆกูในฐานะอะไร...”
ผมมองหน้าคนพูดที่ขยับเข้ามาเรื่อยๆพร้อมกับรอยยิ้มละไมแต่ไม่น่าพิสมัยเอาซะเลย
“เหอะ! แล้วฐานะอะไรล่ะ?” ผมสะบัดเสียง ต้องการให้มันรู้ว่าผมไม่พอใจอย่างมาก แต่เหมือนมันจะไม่รับรู้ เพราะมันยังยิ้มเหมือนเดิม
“ขอมือซ้าย”
ห๊ะ!? อะไรของมันวะครับ? อยู่ดีๆก็มาขอมือ กูไม่ใช่หมานะเฟ้ย ไม่ต้องมาหลอกซะให้ยาก
มันคงรู้ว่าผมไม่เชื่อใจ คราวนี้เลยล้วงกระเป๋ากางเกงแล้วชูสิ่งหนึ่งขึ้นมา
ผมอึ้ง
ก็แค่ด้ายเส้นหนาสีแดงเลือดหมูสลับพันเกลียวนั่นแหละครับ ที่ก่อนหน้านี้มันมีเป็นกระบุง ไหนผู้หญิงที่ซุบซิบกันบอกว่าด้ายหมดแล้วไงวะ?
ผมว่าผมเข้าใจอะไรบางอย่าง
สถานะที่มันมอบให้ผมคือ ‘รุ่นพี่-รุ่นน้อง’ ใช่ไหม?
ทำไมจะไม่ใช่ละ ในเมื่อมันขอข้อมือผมแถมยังชูหลักฐานเด่นคาตาซะขนาดนั้น
เหอะๆ กูหวังอะไรอีกแล้วเนี่ย?
แต่ก็ดีแล้วล่ะ...จะได้ชัดเจน ไม่มีอะไรกวนใจและไม่ต้องค้างคากันอีกต่อไป
“ห่า แค่บายศรี ...” ผมพูดกับตัวเองเบาๆ “จะผูกก็รีบผูก” ผมยื่นข้อมือซ้ายที่เต็มไปด้วยเส้นด้ายหลายสี โบว์ ลูกปัดร้อยเต็มไปหมด อันที่จริงบางคนก็ผูกข้อมือขวากัน แต่ผมไม่ชอบอะ แบบว่าเวลาเขียนหนังสือมันไม่ถนัด เลยเลือกที่จะให้ผูกข้อมือซ้ายดีกว่า
คนตรงหน้ายิ้มน้อยๆ ผมมองหน้ามัน สายตาไม่ได้จ้องที่ข้อมือแบบตอนที่พี่วอร์มผูกให้ แต่มันกลับไม่สบสายตาผม ก้มลงมองข้อมือ ตั้งใจผูกเส้นด้ายนั่น
อะไรบางอย่างถูกสอดลอดระหว่างนิ้วกลางกับนิ้วนางและนิ้วนางกับนิ้วก้อย...
ตอนนี้คนที่กำลังตั้งใจผูกเงยหน้าขึ้นมาสบตาแล้วพูดว่า
.
.
.
“หมั้นไว้ก่อนนะครับ”
ไม่รู้เพราะรอยยิ้มที่ยิ้มเพื่อผมคนเดียวหรือเพราะประโยคที่ได้ยินเมื่อครู่...มันทำให้ผมอึ้งอีกครั้ง
นิ้วนางข้างซ้ายผมมีเส้นด้ายที่คนตรงหน้าชูเมื่อสักครู่ผูกวน2รอบ มัดเงื่อนตายอีก2ชั้น ก่อนที่มือหนานั้นจะกอบกุมทั้งมือ
“อย่าเรียกสินสอดแพงนักล่ะ” มันยังมีหน้าล้อเลียนผม “อ้อ..แล้วก็อย่าถอดอย่าหายจนกว่าแหวนจริงจะมาด้วยนะครับ” คนพูดปล่อยมือแล้วมองหน้าผม ผมก้มลงมองมือตัวเอง เส้นด้ายที่โดดเด่นเพิ่มความเตะตาเข้าไปอีกเมื่อมันถูกผูกบนนิ้วนางข้างซ้าย
คนที่ทำให้ผมอึ้งเดินไปหยิบกรรไกรตรงโต๊ะคอม เดินมาตัดส่วนที่เหลือ เพื่อไม่ให้เกะกะ ก่อนจะนำไปวางที่เดิม เท่านี้จากเส้นด้ายบายศรีธรรมดาๆก็กลายเป็นแหวนโดยสมบูรณ์แบบ
ไม่แพง ไม่สวย ไม่หรูหรา ... แต่มันทำให้ผมรู้สึกอุ่นวาบไปทั้งตัวและ...
หัวใจ…
“เฮ้ย พูดไรหน่อยดิ .. แบบนี้กูก็เขินเป็นนะเว้ย”
โอ๊ยยยย เอาบรรยากาศเมื่อกี้กลับคืนมานะ แม่งจะพูดขึ้นมาทำเชี่ยไรเนี่ยยยยยย
“สัด หายหัวไป5วัน จู่ๆมาบอกขอหมั้น ไอ้บ้า! ประสาทแดก”
ทำไมนับวันผมยิ่งด่าเหมือนผู้หญิงเข้าไปทุกทีวะ
“ฮ่าๆๆๆ ด่าแก้เขินเหรอมึง” ยังมีหน้ามาหัวเราะ
“ไม่ต้องมาเปลี่ยนเรื่อง” ผมพูดด้วยเสียงนิ่งๆ ทิ้งตัวนั่งลงบนเตียง ไอ้เหี้ยพอสยังคงหัวเราะ แล้วเดินมานั่งข้างๆตาม
อย่าคิดว่าทำให้กูเขินได้แล้วเรื่องจะจบง่ายๆนะเฟร้ยยยย
“ขอโทษ”
คำขอโทษที่ออกมาจากปากชายคนนี้เป็นครั้งที่2 และคนเดิมที่ได้ฟังซึ่งก็คือผม...
“ขอโทษที่หายไปหลายวัน กูไม่อยากติดต่อมึง กูอยากให้ตัวเองมั่นใจ” คนข้างๆล้มตัวลงนอน โดยที่ห้อยขาไว้ สอดมือไว้ใต้หัว “...ว่ากูขาดมึงไม่ได้จริงๆ”
“กล้าพูด”
“ห๊ะ อะไรของมึง” ไอ้เหี้ยพอสมันเด้งตัวขึ้นมาทันที ผมหันหน้าไปบอกมันตรงๆ “ทำมาเป็นพูดว่าขาดกูไม่ได้ วันนั้นกูยังเห็นมึงเดินกับพี่เจนน่าอยู่เลยนะ”
“ฮ่าๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ” มันระเบิดหัวเราะเลยครับ
“เชี่ย หัวเราะไรเนี้ย?”
“กะ ก็.. โอ๊ย.. ฮ่าๆๆๆ” มันยังขำไม่หยุด ผมนั่งหน้าบึ้ง
แม่งงง หัวเราะให้ตายไปเลยนะสัด ขำไรนักหนาวะ
“โอเคๆ กู...หยุดหัวเราะและ...พี่เจนน่าที่มึงเห็นอะ...เค้าเป็นกระเทยโว๊ยยยย”
“แล้วไงวะ สวยขนาดกูเข้าใจผิด ก็ไม่แปลกที่มึงจะชอบ”
“อ๋อ กูเข้าใจละ”
“เข้าใจอะไร?”
“มึงหึงกู หึหึหึหึ” 2หึก็น่าขนลุกพอแล้วสัด
“หลงตัวเอง กูแค่สงสารผู้หญิงในคลังของมึง” ...หรือพูดให้ถูก กูสมเพชตัวเอง
“แล้วอีกอย่างนะ...” ไอ้พอสเปลี่ยนท่าทีเป็นจริงจัง “ที่กูหายไปหลายวันเพราะกูมัวแต่ไปเคลียร์เรื่องผู้หญิงเนี้ยละ ไม่อยากให้ใครบางคนแถวนี้น้อยใจอีก”
“หึ ใครน้อยใจ? สำคัญตัวเองผิดไปแล้วมั้ง” ผมพูดด้วยน้ำเสียงสบายๆ ทั้งๆที่ในใจมันรู้ลึกโล่งเหมือนยกอะไรออกจากอก แต่ก็ยังไม่วายกวนตีนมันตบท้าย “แต่ถ้ามึงไม่เอาผู้หญิงพวกนั้นแล้วส่งต่อให้กูก็ได้นะ”
“มึงมีปัญญาก็เอาไปเถอะ”
หนอยยยยย ดูถูกกูเรอะ?
“แต่ตอนนี้ขอกูเอามึงก่อนนะ ถ้ามีแรงไปเอาหญิงต่อก็เชิญเลย หึหึ”
สิ้นคำมันก็กดริมฝีปากหนักๆมาประกบกับริมฝีปากผมที่กำลังจะเถียงมันทันที ทำให้ลิ้นร้อนๆของมันเข้ามากวาดทั่วโพรงปากผมอย่างง่ายดาย ดูดดึงคลึงซ้ำหนักๆ เน้นย้ำที่ริมฝีปากบนและล่าง เรา2คนต่างจูบแบบโหยหากันมานาน แม้ว่าจะรุนแรงตามอารมณ์ดิบ แต่ผมก็ไม่ได้รู้สึกเจ็บเลย กลับรู้สึกอย่างอื่นเข้ามาแทนที่มากกว่า
ใบหน้าหล่อเหลาเคลื่อนที่มายังซอกคอ มือของมันเคลื่อนเข้ามาใต้เสื้อ ผมรู้งานทันทีโดยการชูแขนทั้ง2ขึ้น เสื้อยืดถูกปลดออกไป ไม่มีอะไรเป็นอุปสรรคคนตรงหน้าแล้ว ริมฝีปากหันมาสนใจกับยอดอก ดูดดึงจนแข็งเป็นไต ลิ้นไล่ไปทั่วบริเวณหน้าท้อง ผมหอบหายใจครางกระเซ่า
“เดี๋ยว...” ขอเบรกตอนนี้จะทันไหม
“ไม่เดี๋ยวแล้วครับ” คนที่ง่วนอยู่กับยอดอกหยุดขึ้นมามองหน้าผม “หลังสอบ แกรนด์ทำผิดไว้หลายกระทง พี่ยังไม่ได้ชำระคดีเลยนะครับ”
กรรม!
ปลายลิ้นลากไล้จนผมต้องโอนอ่อนตามมันอีกครั้ง ทุกจุดที่โดนสัมผัสอุณหภูมิในกายก็สูงขึ้นเรื่อยๆ
“อ๊ะ!”
ผมแอ่นอกเด้งรับเมื่อมันดันแกล้งลูบไล้น้องชายผมจากภายนอก มือเค้นคลึงจนปลุกให้แกรนด์น้อยลุกขึ้นมาสู้ อารมณ์ของผมเริ่มกระเจิง แต่มือหนาก็ยังไม่มีทีท่าว่าจะถอดกางเกงให้แต่อย่างใด ด้านบนก็โดนทรมานจากลิ้นที่ช่ำชอง ด้านล่างก็ถูกคุกคามด้วยมือที่พริ้วไหว
“แกรนด์ครับ...”
ผมโคตรชอบเลยเวลาที่ไอ้เหี้ยพอสมันมีอารมณ์แล้วพูดเพราะๆเนี่ย ยิ่งประกอบกับใบหน้าหล่อๆของมันด้วยแล้ว มันทำให้ผมแทบคุมตัวเองไม่อยู่
แต่ดูเหมือนคนที่ควบคุมร่างกายผมตอนนี้จะไม่ยอมให้ผมไปถึงสวรรค์ได้ง่ายๆดั่งใจคิด เพราะเดี๋ยวมันก็ขบยอดอกเจ็บๆบ้าง คลึงที่น้องชายผมหนักๆบ้าง บอกตรงๆมันทำให้ผมทรมาน ทั้งเจ็บและเสียวไปพร้อมๆกัน
“พี่อยากทำให้แกรนด์มั่นใจ...และเชื่อใจในตัวพี่นะครับ”
“อึก..อ๊ะ...” ผมจะตอบรับ แต่ทำไมเสียงกลับเป็นแบบนี้ไปได้
มันยังไม่สาแก่ใจ เพิ่มความทรมานเข้าไปอีกด้วยการใช้นิ้วลากไปตามลำแท่งที่ตั้งตรง ผ่านไปจนถึงพวงไข่ทั้ง2 และลามมาจนถึงร่องก้น บีบเฟ้นจนความร้อนส่งผ่านมาตามเนื้อผ้า ผมเถิบตัวหนี แต่ไอ้คนที่ควบคุมร่างกายผมไม่ยอมง่ายๆ มันดึงตัวให้เข้าไปใกล้มากขึ้น ผมเลยได้แต่จิกหลังมัน
“จะถอดแล้วนะครับ”
มันส่งสัญญาณเตือน แล้วผมจะทำอะไรได้ล่ะ? ก็ต้องอยู่เฉยๆ บิดตัวและส่งเสียงครางออกไปตามทิศทางที่มันกำหนด กางเกงถูกถอดไปพร้อมกับบ๊อกเซอร์ โยนลงพื้นอย่างไม่ใยดี ผมหุบขาแต่ก็ไม่มีประโยชน์เพราะมันสามารถบังคับขาผมได้ด้วยเช่นกัน
“อายอะไรอีก..หืม?”
ก็คนมันอายนี่หว่า...
ในเมื่อปิดช่วงล่างไม่ได้ งั้นขอปิดหน้าละกัน!
ผมหยิบหมอนมาปิดหน้าตัวเอง อย่างน้อยไอ้เหี้ยพอสมันก็ไม่เห็นหน้าผมละวะ แต่มันดันจับหมอนออกแล้วเขวี้ยงไปยังประตูน่ะสิครับ อะไรของเมิงเนี้ยยยยยยยยย
“พี่อยากเห็นหน้าแกรนด์...อย่าปิดเลยนะครับ”
พูดเพระใส่กูแบบนี้...ไม่ละลายให้มันรู้ไป หน้าเริ่มร้อนๆและคาดว่าคงจะแดงในอีกไม่ช้า
ไอ้เหี้ยพอสมันเคลื่อนตัวลงไปเรื่อยๆ แกรนด์น้อยตั้งโด่เด่เพราะฝีมือมัน ลมหายใจอุ่นๆกระทบ ผมรู้ว่ามันกำลังจะทำอะไรต่อไป
“ยะ..อย่า...ไม่ต้อง”
“ทำไมละครับ?”
แต่มันไม่รอคำตอบ น้องชายผมถูกครอบด้วยโพรงปากที่เปียกชื้น ผมสะดุ้งเฮือก ไม่คิดว่ามันจะจัดการผมด้วยวิธีนี้ แกรนด์น้อยตอนนี้ถูกดูดดึงและเลียไปจนหมดจด ตั้งแต่โคนจรดยอด ไม่มีตรงไหนที่ริมฝีปากนี้เข้าไม่ถึง ทุกครั้งที่แก่นกายรูดรั้งด้วยฝีปากสะโพกผมก็จะยกขึ้นเองอัตโนมัติ ราวกับเรียกร้อง อยากได้มากกว่านี้ อยากเข้าไปในปากนั่นให้ลึกมากกว่าที่เป็นอยู่ แต่บางครั้งไอ้เหี้ยพอสมันก็จับสะโพกผมไว้ไม่ให้ยกขึ้นสูงมากนัก เพราะแก่นกายผมจะเข้าไปลึกเกินกว่าเหตุ และอาจทำให้มันสำลักได้
ผมพยายามดันมันออกไป ให้รู้ว่าผมใกล้จะถึงแล้ว แต่มันกลับห่อริมฝีปากและดูดรัวเร็วขึ้น
“อ๊ะ..อ๊า...”
แกรนด์น้อยปลดปล่อยความสุขออกมาจนล้นทะลัก ลูกของผมนับล้านกำลังเข้าสู่ปากที่กำลังกลืนกินอย่างไม่รังเกียจ เป็นผมเองซะอีกที่เบือนหน้าหนี
ไม่มีความจำเป็นที่จะต้องทำถึงขนาดนี้เลยสักนิด
เมื่อทำความสะอาดจนเกลี้ยง ผมก็ยันตัวเองขึ้น มองใบหน้าหล่อเหลาที่จ้องกลับมาเช่นกัน
“พี่จะทำออรัลให้กับคนที่พี่รักเท่านั้น...”
คนที่พี่รักเท่านั้น...
มันเข้ามาสวมกอดอย่างแนบแน่น มือโอบหลังผมที่ชุ่มไปด้วยเหงื่อ ถึงแม้ว่าคนที่สวมกอดนั้นจะใส่เสื้อ แต่ผมก็สามารถรับรู้ได้ถึงใจที่เต้นแรงอยู่ทางฝั่งขวาออกอกผม และแน่นอนเช่นกันว่าในอกซ้ายของผมก็เต้นแรงไม่แพ้มัน
ใช่...ครั้งก่อนๆที่เคยมีเซ็กส์ด้วยกัน...มันใช้แต่มือ ไม่เคยใช้ปากเลยสักครั้ง
ผมพูดอะไรไม่ออก ไม่รู้จะตอบมันยังไง ให้การกระทำเป็นตัวตัดสินก็แล้วกัน
ค่อยๆดันตัวออกอย่างเบามือ เลื่อนใบหน้าเข้าไปจูบ มันหลับตาลง ผมค่อยๆแกะกระดุมเสื้อเชิ้ตนักศึกษาที่ละเม็ดๆ จนเม็ดสุดท้ายก็ถอดออกแล้วเอาไปกองรวมกับเสื้อผ้าผมที่พื้น มือผมจับท้ายทอยให้รับจูบได้ถนัดขึ้น ส่วนอีกมือที่มีแหวนทำจากเส้นด้ายสีแดงสลับขาวธรรมดาๆก็คอยลูบไล้ไปตามแนวหลังหู ลาดไหล่ กระดูกไหปลาร้าที่สวยงาม เรื่อยลงมาจนถึงแผ่นอกและกล้ามท้องที่แข็งแกร่ง ทั้งหมดนี้ ผมกระทำโดยริมฝีปากยังเชื่อมกันและลิ้นก็ตวัดพันเกี่ยวอย่างไม่มีใครยอมใคร
ผมถอดริมฝีปากออกเพียงครู่เดียวเพื่อตั้งตัว แต่มันคงไม่อยากละห่างจากผมแม้แต่วินาเดียว เราจูบกันเนิ่นนาน เหมือนสูบไปทั้งชีวิต จนในที่สุดก็ยอมปล่อยให้ริมฝีปากผมได้ไปสำรวจจุดอื่นบ้าง
แม้จะเคยเห็นร่างกายนี้มาหลายต่อหลายครั้ง แต่ก็ยังต้องขอชมว่ามันงดงามไร้ที่ติจริงๆ
ต่อด้านล่าง
-
มันทำให้ผมแบบไหน ผมก็ทำกลับให้มันคืนเป็นเท่าตัว เสียงครางในลำคอนั่นบ่งบอกได้ดีว่ามันเองก็ทรมาน สมน้ำหน้า อยากแกล้งผมก่อนทำไม
มือทั้ง2ค่อยๆเคลื่อนไปปลดเข็มขัดและกางเกง เจ้าตัวให้ความร่วมมืออย่างดี แต่เมื่อถอดเสร็จแล้วก็พบกับกางเกงชั้นในสีเข้มห่อหุ้มมังกรน้อยอีกชั้น แอบสงสัยเล็กน้อยถึงปานกลางว่าทำไมวันนี้มันถึงเลือกใส่กางเกงในมา แต่ช่างเถอะ ให้กามกิจเสร็จก่อนแล้วค่อยถามก็ยังไม่สาย
ผมเลือกที่จะยังไม่ถอดปราการด่านสุดท้าย จงใจให้มังกรน้อยถูกขังเล่น แม้ว่าเจ้ามังกรจะอยากออกจากกรงจนดันนูนขึ้นมาเด่นชัดมากแค่ไหนก็เหอะ
เป็นอีกครั้งที่ผมขึ้นคร่อมมัน ครั้งก่อนไม่สำเร็จ แต่ครั้งนี้มันต้องเสร็จผม! หึหึ
แผ่นหลังกว้างล้มตัวแนบกับเตียง แตกต่างจากเหตุการณ์ก่อนหน้าที่เพิ่งผ่านพ้นมาไม่กี่นาที โดยที่มันเป็นคนนอนราบและผมเป็นคนคร่อมตัวมัน และต่างกันตรงที่ว่า...ผมหลับตาปี๋ แต่มันกลับลืมตา จ้องมองทุกการกระทำ คอยดูว่าผมจะทำอะไรต่อไป ไม่มีหวั่นไหวเลยแม้แต่น้อย จนผมเริ่มจะใจแป้ว
นี่กูฝีมือตกเหรอวะเนี่ย?
ไม่ได้ๆ มาพิสูจน์ฝีมือกันเลยว่าใครเจ๋งกว่าใคร ใครกันที่แน่และใครกันที่แย่
ผมเริ่มทำการปลุกสัญชาตญาณดิบในตัวลูกผู้ชายของมันอีกครั้ง มันไม่ยากเลย แต่ดูเหมือนเจ้าตัวจะฝืนตัวเองไว้ นั่นทำให้ผมไม่พอใจเป็นอย่างยิ่ง คนใต้ร่างกัดริมฝีปากตัวเอง
“ซี้ดดด”
มันร้องเบาๆ มันไม่เคยมาดหลุดขนาดนี้ ต่อให้เสียวจนจะขาดใจแค่ไหนมันก็จะครางในลำคอต่ำๆ แต่ครั้งนี้เป็นเพราะผมกำลังนั่งทับมันอยู่นี่ไงละ
ไม่ได้ทับแบบเต็มแรง แต่ก็จงใจบดเบียดร่องก้นไปตามเนื้อผ้าที่ดันนูนออกมา ไม่ให้ครางยังไงไหว ผมลงทุนทุ่มหมดตัวเลยนะงานนี้
“เฮ้ยยยยยยย” ผมร้องเสียงหลง
ชิบหายแล้วงานนี้!!!
จู่ๆมันก็เด้งตัวขึ้นมาแล้วพลิกกลับให้ผมไปอยู่ใต้ร่าง เงาทะมึนทาบทับตัวผมคล้ายกับลางร้ายที่จะเกิดขึ้นในอนาคตอันใกล้ มันจัดการถอดชิ้นส่วนชิ้นสุดท้ายออกจากร่างเองโดยที่ผมยังไม่ทัยจะเอ่ยปากห้ามด้วยซ้ำ
มังกรก็ยังคงเป็นมังกร จะให้หดเป็นหนอนน้อยก็ต่อเมื่อไม่ได้ใช้งานเท่านั้นแหละ (แต่ผมว่ามันก็ยังคงใหญ่กว่าหนอนน้อยอยู่ดี) เอาละ เราจะไม่พูดถึงเรื่องขนาดกันนะครับ สั้นยาวสุดแท้แต่บุญกรรมที่สั่งสมมา และแปรผันตรงกับความสูงของร่างกายด้วย
ทำไมขนาดแก่นกายมันไม่แปรผกผันกับความสูงมั่งว้า?
คิดแล้วก็เศร้าใจ แต่ช่างเถอะ สะดือชนกันเป็นใช้ได้
ตะ..แต่...สะดือชนกันแบบนี้ ผมหวาดเสียวนะครับ
“หาวิธียั่วได้น่ารักมากนะครับ” ไอ้เหี้ยพอสยิ้มเจ้าเล่ห์
กรี๊ดดดดดดดดดด แต๋วแตกเลยกู มึงช่วยชมด้วยคำอื่นจะได้มั้ย กูไม่ปลื้มว่ะ
ผมยังทันได้ตั้งตัวมันก็จับปั่นแกรนด์น้อยให้ตั้งขึ้นมาอีกครั้ง ลากไล้ลงไปเรื่อยๆจนถึงช่องทางที่มันเคยสำรวจมาแล้ว มันยกสะโพกผมขึ้นแล้วนำหมอนข้างมารอง
นิ่มสบายตูดดีจัง
เอ๊ยยยยย นี่ไม่ใช่เวลามาเคลิ้มนะเฟร้ยยยยย
แต่ไม่ทันแล้วครับ แก่นกายของไอ้เหี้ยพอสจงใจมาจ่อที่ประตูผมเพื่อทำแต้ม
นะ .. นี่มึงจะไม่มีสารหล่อลื่นอะไรให้กูเลยเหรอไงวะ!
เหมือนมันจะอ่านความคิดผมออก มันถอยแก่นกายห่างออกไปนิดนึง หยิบหลอดเควาย ที่มันเอามาจากไหนก็ไม่รู้ (แต่ที่แน่ๆห้องผมไม่มี ไม่ต้องมามองแบบนั้น!!) บีบพอประมาณแล้วป้ายมายังช่องทาง
เฮือก!!
ทำยังไงก็ไม่คุ้นซักที
นิ้วเรียวยาวสอดแทรกเข้ามาในกายผม สร้างความอึดอัดเล็กน้อย แต่ยังพอทนไหว นิ้วที่2ตามมา ไม่รู้ว่านิ้วอะไร เริ่มสร้างความคับแน่นจนผมคิดว่านิ้วที่3มันต้องเข้ามาไม่ได้แน่ๆ แต่ผมคิดผิด นิ้วที่3ตามมาทันที
“อึก!!”
ริมฝีปากร้อนๆลากไปตามง่ามขา ขณะที่นิ้วในตัวผมค่อยๆขยับ สร้างความคุ้นชินก่อนที่สิ่งที่ใหญ่กว่านี้จะเข้ามาแทนที่ ลิ้นเปียกนุ่มตวัดแผ่วเบา โดยเฉพาะที่ยอดของแก่นกายผม
เอาอีกแล้ว ... มันทรมานผมอีกแล้ว
ขณะที่ผมเคลิ้ม นิ้วก็ถูกถอนออกไปจนหมด ร่างสูงยืดตัวอีกครั้ง จับจ่อความเป็นชายเข้าสู่ช่องทางของผม
“ดะ...เดี๋ยว...”
“ครับ?”
“ถุงยาง...”
“บอกแล้วใช่มั้ยว่าให้เชื่อใจพี่”
น้ำเสียงราวกับปลอบโยน ทำให้ผมต้องโอนอ่อนตามมันทุกทีสิน่า
หัวมังกรค่อยๆกดเข้ามาเพื่อสำรวจถ้ำแห่งนี้ แม้ว่าจะติดขัดเล็กน้อย จุกจนผมแทบน้ำตาเล็ด พยายามไม่เกร็งแล้วแต่ก็ยังเจ็บ คล้ายกับว่าช่องทางจะฉีกขาดให้ได้
“เจ็บ..อึก!!”
“อดทนนะครับคนดี”
สารหล่อลื่นช่วยไว้ได้มาก หัวมังกรสามารถเข้ามาได้แล้ว เหลือแต่ลำตัวที่พยายามจะแทรกเข้ามาเรื่อยๆ จนที่สุดก็เข้ามาได้ทั้งหมด ไม่อยากเชื่อแต่ก็ต้องเชื่อ
แช่ไว้เฉยๆ ยังไม่มีการเคลื่อนไหวใดๆ ให้ผนังที่โอบล้อมตอดรัดเป็นไปตามธรรมชาติ
“อื้อออออ อย่ารัดพี่แน่นสิครับ”
ครั้งที่ถึงจะทรมานและเจ็บ แต่ก็รู้สึกผ่อนคลายและปลอดภัยมากกว่าครั้งไหนๆ เมื่อช่องทางเริ่มปรับสภาพให้เข้ากับแก่นกายร้อนที่อยู่ในตัวผมได้แล้ว เจ้าของร่างก็เริ่มขยับตัวเข้าออกช้าๆ เป็นจังหวะ
จากที่ช้าก็เร่งให้เร็วขึ้นเรื่อยๆ
“อ๊ะ...”
ผนังที่เสียดสีกับท่อนเนื้อทำให้สมองของผมว่างเปล่า คิดอะไรไม่ออก ได้ยินแต่เสียงเข้าจังหวะที่ร่วมมือกันระหว่างมันและผม ผมแอบลืมตาขึ้นมานิดนึงก็พบว่าคนตรงหน้าหลับตาพริ้ม เหงื่อชุ่มเต็มกาย บ่งบอกถึงความสุขสม
“อื้ออออ”
“อึก..อ๊ะ...อ๊า”
จนมาถึงจุดๆนึง ความสุขที่ร่วมกันสร้างก็ได้ไหลทะลักออกมาเต็มไปหมด เพียงแต่อีกคนปลดปล่อยในกายผม ไม่ยอมถอนออกมาก็แค่นั้น
กายที่เชื่อมต่อกันไม่ได้เป็นอุปสรรคขัดขวางในการที่ไอ้พอสมันจะเข้ามาระดมจูบผมทั่วใบหน้าแต่อย่างใด ซ้ำยังจะยิ่งกดลึกเข้าไปอีก มันคว้ามือข้างซ้ายมากดจูบลงบนแหวนที่มันสร้างขึ้นเอง
“พี่รักแกรนด์นะครับ”
ตัวผมชาวาบ ตกใจกับสิ่งที่ได้ยิน ก่อนที่หัวใจจะเต้นแรงสูบฉีดเลือดโดยไม่ต้องอาศัยการออกกำลังกายแต่อย่างใด
ไม่รู้ว่าเป็นรอบที่เท่าไหร่ที่ผมอึ้ง
ไม่รู้ว่าไอ้คนที่บอกรักผมมันจูบผมไปกี่ครั้ง
ไม่รู้ว่าหัวใจเต้นกี่ครั้งต่อนาที แต่ผมว่าถ้าหากเต้นแบบนี้ต่อไปเรื่อยๆ ผมอาจหัวใจวายได้
ผมรู้แต่ว่า
“...แกรนด์ก็รักพี่ครับ...”
คนบอกรักไม่คิดว่าจะถูกบอกรักกลับ ผลก็คือจูบที่เร่าร้อนและเรียกหายิ่งกว่าครั้งไหนๆ
หลายวันที่ขาดมันไป ผมเอาผู้หญิงมาทดแทนมัน คำพูดสวยหรูปลอบใจตัวเองว่า ผมเข้มแข็ง ผมจะต้องไม่ต้องหลุมรักผู้ชายคนนี้
แต่นั่น...ผมโกหกตัวเองทั้งเพ
ในใจผมต้องการมันตลอดเวลา ไม่สามารถควบคุมไม่ให้คิดถึงมัน
หากวันนี้ มันไม่มา ผมก็ไม่เสียใจ ผมรักตัวเองพอๆกับที่รักมัน ผมสามารถรับได้กับทุกสถานะที่มันหยิบยื่นให้ ลดศักดิ์ศรีตัวเองโดยการยกขาให้มัน หากใครรู้เข้า ผมก็คงอยู่ในสังคมนี้ต่อไปไม่ได้
แต่มันกลับมาหา ถึงแม้จะปล่อยให้ผมรอนาน แต่บางคนเค้ารอนานกว่านี้ เจ็บปวดกว่านี้ เค้ายังรอได้ แล้วผม...เป็นผู้ชาย อดทนรอเพื่อคนที่ตัวเองรักแค่นี้ไม่ได้ก็อย่ารักใครเลย
มันบอกว่าเลิกติดต่อกับผู้หญิงทุกคนแบบเด็ดขาดแล้ว ทั้งๆที่รู้ว่าหากเชื่อก็จะโดนด่าว่าโง่ แต่มันบอกว่าให้เชื่อใจ ผมก็พร้อมที่จะเชื่อใจมัน ในเมื่อมันทำเพื่อผม แล้วผมล่ะ ? ทำอะไรเพื่อมันได้บ้าง ?
แหวนที่ไม่มีมูลค่าอะไรแต่กลับแพงในจิตใจผม ผมจะรักษามันไว้อย่างดี ให้สมกับที่เจ้าของตั้งใจมอบให้
คำว่า ‘รัก’ ที่ออกมาจากปากผมและมัน...ใครจะคิด ว่าคนที่ได้ฟังกลับเป็นซึ่งกันและกัน
จากที่เคยเกลียดการผูกมัด รักอิสระ แต่ ณ ตอนนี้ ผมอยากจะลองมีพันธะดูกับเค้าสักครั้ง...
“คิดอะไรอยู่ หืม?” เสียงจากคนที่กำลังกอดผมดังขึ้น
“คิดว่าถ้าท้องมึงจะบอกให้กูไปทำแท้งไหม” ผมขยับตัวเล็กน้อย
“กวนตีน”
บอกรักกันแล้วต้องหวานกัน ?
บ้าปะครับ?
ผมขอสงวนคำพูดคำจาหวานๆเลี่ยนๆนั่นไว้ใช้ตอนสำคัญจริงๆก็พอ ใช่พร่ำเพรื่อแล้วกูจะอ้วก
“กูจะไปอาบน้ำ เหนียวตัววะ” .. ไหนจะต้องทำความสะอาดรูตูดอีกแม่มมมม แตกในใส่กู สาดด คนลำบากก็กูอีกนี่แหละ
“อาบให้”
“ไม่ต้อง!”
“น่า...เดี๋ยวกูช่วยทำความสะอาดทุกซอกทุกมุมเลย”
“สัด!!”
เนี่ยละครับ หวานสุดแล้ว
โปรดติดตามตอนต่อไป
ขออนุญาตยกการพูดคุยไว้รีพลายต่อไปนะคะ มันยาวงะ ._.
-
ตอนนี้ หวาน? เลี่ยน? เกรียน? หื่น?
เอ๊ะ ยังไง ไม่รู้ อารมณ์เป็นไปตามคนแต่ง กร๊ากกกๆๆ บอกแล้วเรื่องนี้สนองนี้ด+จิ้น
อย่าหาหลักการอะไรให้มากความเล๊ยยย
กว่าจะขุนตอนนี้ออกมาให้อ่านกันได้...อุปสรรคเยอะเหลือเกิน เฟซบุค ทวิตเตอร์ บีบี ไลน์ วอสแอพ อินสตาแกรม ยูทูป ฮอน lol แล้วไหนจะหนังสือที่กองอยู่ข้างๆ เรียกร้องให้แพรไปอ่านอีก โว้ววววววว
หากอ่านแล้วไม่ปะติดปะต่อ ข้าน้อยขออภัย แบบว่ากำลังจะเข้าด้ายเข้าเข็ม...เอาอีกละ บีบีเตือน จะซึ้ง...อ่าวกรรม เพื่อนตามไปเล่นเกม เห้ออออ กว่าจะแต่งเสร็จและนำมาลงก็ปาไปตี1เนี้ยละคะ 555+
ทีแรกแต่งออกมาไม่ใช่แบบนี้ด้วยคะ หลงพิมไป2หน้าแล้ว...เอ่อ..นี่มัน ดาร์คไซด์ชัดๆ เลยต้องพิมใหม่หมดอีกครั้ง T___T กระซิกๆ ผลที่ได้ก็ออกมาอย่างที่อ่านนั่นแหละค่า ฮ่าๆๆ (The Dark Side :: Answer >> Do u want to read it?)
คนแต่งไม่รู้อะว่าเค้าผูกข้อมือไหนกัน ยึดคตินี้มาตลอดว่า มันจะเขียนไม่ถนัด เกรียนเน๊อะ กร๊ากกกก ใครรู้ความเชื่ออะไรทำนองนี้บอกด้วยเด้อ แบบแพรคิดว่าเค้าผูกข้อมือขวากันเพราะเป็นมือที่เราถนัดรึเปล่าเอ่ย? จะได้ส่งเสริมตัวเอง ทำอะไร หยิบจับสิ่งไหนก็ดี แบบนั้นใช่เปล่า? หลักการมั่วมากฉบับนังปิแอร์ 5555+
ถามว่าแพรไม่อ่านหนังสือเหรอ? อ่านคะ อ่านวันนี้(ตื่นสายๆแล้วมาอ่าน)กับวันพฤค่ะ เพราะแพรมีสอบอีกทีวันศุกร์+เสาร์เลย (แพรเรียนมหาลัยเด้อ หากหลายๆท่านสงสัยว่าทำไมสอบวันเสาร์ เหอๆ)
ขอบคุณนักอ่านทุกท่านที่อ่านมาจนถึงตอนนี้ ขอบคุณจริงๆค่ะ
และขอขอบคุณมากๆสำหรับท่านที่คอยให้กำลังใจเสมอ ถามไถ่ในทวิต/เฟซตลอด
สุดท้ายนี้พี่พอสกับน้องแกรนด์รักกันแล้ว...อย่าเพิ่งหายไปไหนนะคะ พลีสส *กระพริบตาปริบๆ*
และจะพยายามเข็น The Special Side ของพี่วอร์มออกมาให้ได้คะ!!
ปล.ตอนที่แล้วไม่ได้ตั้งใจทำให้ค้างเลยนะ ._. /ตีหน้าเศร้าเล่าความเท็จ หึหึ
ปลล.วันนี้เน็ตกะโหลกกะลามาก ฝนก็ไม่ได้ตก แต่ปิงขึ้นได้อีก วู้ววววว
-
หวานกันได้ไม่ถึงตอน ก็เกรียนใส่กันเหมือนเดิมอีกแล้ว :laugh:
-
อยากเป็นเบาหวาน :o8: :o8:
ขอหวานๆอีกที่จ้า.. :กอด1: :กอด1:
-
รักคนแต่งที่สุดดดดดดดดด :กอด1: :L1: :L1: :L1:
-
อืมมมมในที่สุดดดดด :mc4: :mc4:
นั่งรีเฟรชตั้งแต่เมื่อเช้า รีๆๆไปเรื่อยๆ ในที่สุดก็ได้อ่านอิอิ :z2: :z2: :z2:
-
พี่พอสทำได้ถูกใจเค้ามากเลยอ่า น่าตบรางวัลให้จริงๆ
ตอนนี้มันหวานจริงๆน้า เค้าอึ้งแทนพี่พอสเลยนะเนี่ย ตอนที่น้องแกรนด์บอกรักกลับเนี่ย ไม่คิดว่าน้องจะพูด ฮ่าๆๆๆ
คงมีฉากหวานๆออกมาเรื่อยๆใช่ไหมคะ ฮี่ๆ : ))
-
เย้ ! มาต่อละๆ
ชอบตอนนี้มาก หวานกันแบบน่ารักๆ ปนหื่นนิดๆ :laugh:
ติดตามคร้าบบบบ
:bye2:
-
:haun4: :haun4: :haun4:
-
อ๊ากกกก กรี๊ดดดดดดดดด
ในที่สุดดดดดดดดด
หวานกันมากๆเลยค๊าาาาา
พี่พอสครีเอทแหวนมากๆ
-
เหอๆๆ คุณพี่พอสนี่ให้คำตอบได้แนวเชียวนะ
แถมสีนั้น ลายนั้น นิ้วนั้น เอาให้มันรู้กันไปทั้งมหาลัย!!
เด่นกว่าแหวนจริงอีกให้ตายสิ
:-[ :-[ :-[
-
"หมั้นไว้ก่อนนะครับ” <<< เจอประโยคนี้เข้าไปถึงกับระทวย ... กรี๊ดดดด!!!!
ขอบคุณนะคะ :กอด1:
-
อ่านแล้วอยากรดน้ำสังข์
อินหนักนะชั้น....
ปล.ใส่ถุงยางเพื่ออนามัยอันดีและความสะดวกในการทำความสะอาดนะจ๊ะ
-
หวะ... หวานสุดแล้วเรอะแกรนด์?
ก็โอนะ หวานกำลังดี แกรนด์น่ารักมาก แอบฮาได้ทุกอารมณ์จริงๆ
อยากอ่านตอนสเปเชี่ยลพี่วอร์มค่ะ รออยู๋นะ ^^
-
กรี๊ดดดด
ในที่สุด!
ผู้ชายแบบพี่พอสมีอีกมั้ย อยากได้อ่า จาเอา จาอาวว *ลงไปชักดิ้นชักงอ*
น่ารักมากตอนนี้ บอกรักกันแล้วหวานมาก
ขอบคุณมากค่าาา
-
:o8: :o8:
หมั้นไว้ก่อนนะครับ
น่ารักจริงๆ หวานกันจนหื่นเลยนะพี่พอส 55 55 5
-
อร๊ายยยยยยยยยยยยย :impress2: :impress2: :impress2: :impress2: :impress2: :impress2: :impress2: :impress2:
ชอบบบบบบบบบบบ o13 o13 o13 o13 o13 o13 o13
คำว่า ‘รัก’ ที่ออกมาจากปากผมและมัน...ใครจะคิด ว่าคนที่ได้ฟังกลับเป็นซึ่งกันและกัน
>////////< :-[ :-[ :-[ :-[ :-[ :-[ :-[ :-[ :-[ :-[ :-[
ลุ้น สุดๆ อ้ะ
มา ต่อ อีก เยอะ เลย
น่ารัก อ้ะ ทั้งคู่ เลย
แต่ งง ว่า แกรน์ ล่อนจ้อน ตอน ไหน เอ๊ะ? :a5:
ยิ่งชอบ ที่ มี ฮา แทรก ด้วย
“คิดว่าถ้าท้องมึงจะบอกให้กูไปทำแท้งไหม”
ชอบ มาก :m20: :m20: :m20:
มา ต่อ อีกๆ o13
ติด ตามๆๆ
:bye2: :bye2: :bye2: :bye2: :bye2:
:กอด1: :กอด1: :กอด1: :กอด1: :กอด1:
-
สมกับที่รอไหมล่ะน้องแกรนด์
แหวนหมั้นของพี่พอสเท่จริง ๆ
-
อร๋ายเขาบอกรักกันแล้วอะ หวานด้วย
-
โอยยยย......
เอาซี๊ ประกาศให้รู้ชัดกันไปเลยว่า คนนี้น่ะเป็นเจ้าของหัวใจใคร :o8:
หวาน หวาม หวิว ได้อีก :m1: :m1:
-
แล้วเมื่อไรจะท้องครับแกรนด์ อยากเห็นหน้าหลานแล้ว :laugh:
-
น่ารักเว่อออร์ o13
เขินนพี่พอส :-[ :-[
แกรนด์โคตรยั่ว :m25:
-
มันน่านัก......
พี่พอสอะ ทิ้งแกรนด์ไปตั้งหลายวัน ชิ
-
หวานได้ไม่ทันไร 55555
อย่างงี้แหล่ะถึงสมเปน พอสแกรนด์
-
แกรนด์ท้อง พอสต้องรับผิดชอบด้วย :impress3:
-
พอสไม่ค่อยเลยนะ ปล่อยให้แกรนด์คิดมากตั้งนาน ดูแลแกรนด์ให้ดีนะ
-
:-[ :impress2: :man1: :m1: :t2:
-
กรี๊ดดดดดด :m25: :m25:
ค่อยสมกับที่ปล่อย ให้น้องแกรนด์(และแม่ยกน้องแกรนด์)เคืองกันไปหลายวัน
ไม่มีไรจะเม้นท์ เพราะ ในที่สุดทั้งคู่ก็รู้ใจตัวเองและบอกรักกัน มีความสุขกัน แค่คำว่ารัก อย่างจริงใจ ก็พอ
-
:กอด1:หวานน้ำท่วมอก
-
กว่าจะมารักกันได้แหม๋
-
หวานมากอ่ะ อิอิ หวาน ฮา หื่น มากๆเลย
พอส กับ แกรนด์ รักกันนานๆนะจ้ะ
-
อ่านไปก็ยิ้มจนปวดแก้มไปหมด เขินบ้างหวานบ้าง โอ๊ยฟิน~
-
อ๊ายๆเคลียร์กันแล้วๆๆ แถมยังเคลียร์ด้วยภาษากายอีก อุ๊ยตาย มีความสุขคนอ่านก็แฮปปี้ๆๆคะ
-
ชอบอะ ~~~~
งื้อ~! พี่พอส ><
-
หวานที่สุด จะเป็นเบาหวานใหมเนี่ย อิอิ น่ารักอะ บอกรักกันแล้วเย้ :กอด1: :z1: :z1:
ขอบคุณมากค่ะ :L1: :pig4: :L1: + :3123:
-
ไม่เสียแรงที่อดทนรอ เพื่อมาอ่านตอนนี้
โอ๊ย....
:jul1:
-
ชอบที่สุดเลย
หวานมากอยากมีแบบนี้จัง
-
หวานๆ ^///^
-
สมกับที่ให้แกรนด์และคนอ่านรอมาหลายวัน
พี่พอสจัดให้ถูกใจมากค่ะ อ่านแล้วก็เขิน
กด+ กดเป็ดให้ตอนนี้ค่ะ :กอด1:
-
ฮ่าๆ หวานแบบเกรียนๆ
พอสเคลียร์เรื่องผู้หญิงแล้ว
แต่แกรนด์น้อยยังนะจ๊ะ
ระวังงานเข้า เข้าทาง... :oo1: :oo1: :oo1:
โชคA ในการสอบ นะจ๊ะ :กอด1: :กอด1: :กอด1:
-
พี่พอสมันหวาน
แต่น้องดันกลบหวานซะหมดเลย
ชัดเจนซะทีนะเนี่ย
-
:m25:
:pighaun: :pighaun: :pighaun:
ตายคาที่ เลือดหมดตัวเลย
แอร๊ยยยย :oo1: :oo1:
-
ดีมากที่ไปเคลียร์ตัวเองนะพี่พอส โอ้ยยย มดกัดจนเลือดไหลหมดตัวจ้าาาาา -.,-
-
แหวนพี่พอสได้ใจสุดๆ ไปเลย ทั้งมหาลัยได้รู้กันหมดแน่ :o8:
-
ยาวสะใจเลยจากที่ไรเตอร์หายไปหลายวัน
กรี๊ดดดด บอกรักจริงจังสักที นานนะคะกว่าจะรักกันพี่พอส แกนน้อย
-
รีบเอาแหวนหมั้นจริงมาเลยนะครับพี่พอส หรือไม่่ก็แต่งเลย :mc4: :mc4:
-
ถึงจะไม่หวานแต่น่ารักอ่า ><
-
:o8: :o8: :o8: :o8: :o8: :o8:
-
เขินแทนแกรนด์ -/- :haun4: (< นี่คือหน้าตาเขินหรอ 55555)
หวานกันไปนานๆน้าาาา ~ อย่าได้มีมารมาขจัดขัดขวางงง
ปล.รอพี่วอร์มอยู่นะ :3123: :3123:
-
ชอบตอนพี่ พอร์ช ทำตัวน่ารักจัง
ยิ่งอ่าน ยิ่งเขิล :-[ :-[ :-[
“หมั้นไว้ก่อนนะครับ”
ข้าพเจ้าตายอย่างสงบล่ะขอรับ :impress2: :impress2:
-
แอร๊ยยยยยย.
สรบคาคอมมมมมมมมม :o8:
-
ตายโดยสงบ :o8:
-
หวานแบบเกรียนๆก็น่ารักไปอีกแบบ
-
เฮ่อ ในที่สุดก็ได้ยินว่า พี่รักแกรนด์ และแกรนด์รักพี่ หลังจากลุ้นมาเหนื่อย
แต่แอบเขินแทนพี่พอสอะ
-
พอสเคลียร์แล้ว แล้วแกรนด์ล่ะ ไปเคลียร์ตัวเองมั่งหรือยังจ๊ะหนู o18
-
น่ารักกก
-
เพิ่งมีโอกาสได้เข้ามาอ่านเรื่องนี้
ชอบมาก!!!!!
ขอเป็นFCน้องแกรนด์น้อยด้วยคนครับ
-
ชอบมากกกก อ่านทีเดียวจบเลยยย
รีบๆมาต่อนะค่ะ ^^
-
เค้าบอกรักกันแล้ว อร๊ายยยยยยยยยยยยยยยย
อยากอ่านตอนต่อไปปปป หรือ ดาร์คไซ ก่อนก็ได้ มันก็ยังค้างอยู่ดี กรี๊ดดดดดดดดดด
-
มองสายสิญจ์ที่ข้อมือแล้วเกิดอยากเอาด้ายแดงมาสอดผสมบ้างงงงงง
:กอด1:
-
พี่พอสน่ารักอ่ะ ชัดเจน หลังจากปล่อยให้คนอ่านและแกรนด์น้อยใจหายใจคว่ำมานาน
แหวนของพี่พอสน่ารักมาก คิดว่าจะไม่เก็บด้ายไว้ให้น้องแกรนด์ซะแล้ว
รักกันแล้ว เป็นแฟนกันแล้ว ต่อไปพี่พอสอาจจะเพิ่มดีกรีความหวงและหึงแบบคอมโบ้
แกรนด์น้อยควรระวังตัวให้ดี อย่าให้ dark side โผล่ 555
สัจธรรมเรื่องนี้ แกรนด์ไม่ต้องคิดเอาชนะพี่พอสเพราะมันเป็นไปไม่ได้ เหอๆๆๆ
ปอลอ คนอ่านจะบ้าตายกับเสียงหัวเราะ หึๆๆๆ ของพระเอก หลอนมากค่ะ 555
ขอบคุณค่ะ
-
หวาน เกรียน และหื่น (ได้ใจมั่กๆๆๆๆ) แต่ไม่เลี่ยนน่ะะะะ
สมกับที่รอคอย
เริ่มต้น เล่นใจหาย :เฮ้อ:
นึกว่า เอาแล้วพี่พอส อย่าเก๊กมากนักน่ะ
เดี๋ยวน้องแกรนด์ จะกวน... ซะเสียเรื่องกันซะหมด
โอ๊วววว กลับหวานซะะะะะ
ตามด้วย xxxxx
จบด้วยความเกรียนแบบคงทีไม่มีมากไปน้อยไปเช่นเคย
-
กรื้ดดด อ่านตอนนี้จุใจมากก น่ารักอ่ะ เขินเลย หมั้นไว้ก่อนนะครับ :)
-
รักกันแล้วอ่ะ
-
ชอบคู่นี้มากครับ ถึงแม้จะเพิ่งเข้ามาอ่านก็ตาม
ผมชอบคนเขียนนะมีความเป็นตัวเองดี
เป็นกำลังใจให้นะครับ
-
ตามอ่านจนทันแล้วเย้ พี่พอสกับน้องแกรนหวานมาก น่ารักกกกก :o8:
-
เป็นตอนบอกรักกันที่น่ารักดีนะ หลายอารมณ์ดี ชอบๆ
ขอให้แพรสอบโชคดีในการสอบนะ :))
-
พี่พอสหวานเว่ยเลยคะ มีหมั้นไว้ด้วยชอบๆ
-
รักกันแล้วแต่ยังไม่ได้เป็นแฟนกันเลยนะคะพี่แพร :P
55555555555555555555555555555
"แกรนด์รักพี่นะครับ"
แบบสตั๊นพร้อมพี่พอสไปสามวิ
แต่ตอนพี่พอสให้แหวนหมั้นนี้สตั๊นกว่าเย้อะ5555555555555555555
-
หายค้างแหละค่า อิอิ เปลี่ยนเป็นเขินแทน 55+
-
เป็นการรอคำตอบที่น่าพอใจมากๆเลยหล่ะ
-
สุดท้ายก็เกรียนใส่กัน 555
รอติดตามตอนต่อไปจ้าา ^^
-
เวลาพูดจาภาษากายนี่พูดเพราะกันจนเยิ้ม อิอิ :-[
-
เราเพิ่งเข้ามาอ่านสนุกมากเลยคะแกรนด์น่ารักมาก
-
พี่พอส เปิด ตัวแบบเนียนๆเลยนะนั่น เพราะไอ้คนที่มันมีด้ายผูกข้อมือสีเลือดหมู มันต้องรู้ว่า
ด้ายสีเลือดหมูที่นิ้วน้องแกรนด์ หน่ะ เจ้าของมีคนเดียว คือ "พี่พอส" :m4:
-
อ่านทันแล้วย๊ากกก นี่มันเหมือนชีวิตจริง มันคล้าย เอ่อ คือต้องเอาไปให้เจ้าตัวอ่านนะ
ชอบมากจ้า อ่านไม่มีสะดุดสักตัวเลย เยี่ยมมากๆ
-
มีเนื้อหาไม่เหมาะสม
กรุณาใช้วิจารณญาณในการอ่าน
The Dark Side :: Answer
(อ่าน 25 - Answer เวอร์ชั่นปกติ คลิก (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=34038.msg2148668#msg2148668))
อ่านชี้แจงและคำเตือนก่อนที่จะอ่านเนื้อหานะคะ
**ชี้แจง**
ไซด์นี้ไม่เกี่ยวกับเรื่องหลักนะจ๊ะ เพียงแต่ลองแต่งอีกแบบ โดยใช้สถานการณ์เดียวกันจ้า อย่าสับสนเด้อ
พี่พอสจะเลวมาก หนูน้อยแกรนด์ก็จะน่าสงสารมาก และคนแต่งซาดิสมาก โอเค๊?
+ผิดกับเวอร์ชั่นปกติมาก คนละด้านเลยค่ะ พี่พอสแม่งเลวโคตรๆ
**คำเตือน**
หากใจไม่แข็งแรงพอ กรุณาอย่าอ่าน
มันบาดจิต เจ็บไปถึงทรวงใน แพรตั้งใจแต่งให้มันดูดาร์คๆ (ก็ดาร์คไซด์อะ) ตอนแรกว่าจะเป็นเนื้อเรื่องหลักด้วย แต่งไปได้2หน้า...เอิ่ม...ไม่เอาอะ เรื่องหลักมันใสๆนะยะ เลยจัดการแต่งใหม่ และของเก่า2หน้าก็ยกยอดมาแต่งต่อเป็นไซด์นี้นั่นแหละค่า
ดาร์คไซด์นี้ ดาร์คมาก แรงมาก ถึงมากที่สุด มากๆๆ ย้ำอีกครั้งว่าแรงมาก
และข้อนี้สำคัญสุด ห้ามด่าแพร!!!! ไม่ว่าจะไม่ชอบอะไรยังไง ห้ามด่านะ ขอร้องจริงๆ ติได้ค่ะ แพรแต่งเพราะแพรชอบ รู้ว่าคนอื่นไม่ได้ชอบด้วย แต่มันก็ต้องมีคนที่ชอบแบบแพรบ้าง (เอ๊ะยังไง?) แพรอ่านทุกคอมเม้นต์ เม้นต์ไหนที่ทำร้ายจิตใจแพรก็จะไม่อยากแต่งอีกเลยอะ แงๆ จริงๆนะ ขอร้อง พลีสสสสส
พร้อมแล้วนับ 1 2 3 .. ไปอ่านกันเล้ยยยยย
The Dark Side :: Answer
ผมมองหน้าคนพูดที่ขยับเข้ามาเรื่อยๆพร้อมกับรอยยิ้มละไมแต่ไม่น่าพิสมัยเอาซะเลย
“เหอะ! แล้วฐานะอะไรล่ะ?” ผมสะบัดเสียง ต้องการให้มันรู้ว่าผมไม่พอใจอย่างมาก แต่เหมือนมันจะไม่รับรู้ เพราะมันยังยิ้มเหมือนเดิม
“เมีย”
ผมนิ่งกับสิ่งที่ได้ยินเต็ม2รูหู แต่เพื่อความมั่นใจ ขอฟังซ้ำอีกรอบ
“ว่าอะไรนะ?”
“มึงมาอยู่ข้างๆกูในฐานะ ‘เมีย’ ไง” ไอ้เหี้ยพอสพูดไปยิ้มไป ผิดกับผมที่นิ่งสนิท
บอกตามตรงว่าไม่ได้ยินดีเลยสักนิด
หายหัวไป5วัน ไม่ติดต่อ ไม่เห็นหน้า ไม่มีการพูดคุย แต่พอมาวันนี้ ณ จุดนี้ จู่ๆก็โผล่มาแล้วบอกว่าให้ผมไปเป็นเมียมัน ทั้งที่ในระหว่าง5วันนี้ผมยังเห็นมันเดินอยู่กับผู้หญิงอยู่เลย เหอะๆ
ทางร่างกายถึงมันจะได้ผมไปแล้วก็จริง...แล้วทางจิตใจละ?
“อ้าว ดีใจจนพูดไม่ออกเลยเหรอ” มันจับไหล่ผมทั้ง2ข้างแต่ผมปัดทิ้งอย่างไม่ใยดี “หืม เป็นอะไร?”
“เรื่องของกู มีธุระที่จะพูดแค่นี้ใช่มั้ย? .. เชิญ” ผมผายมือไปยังประตูทางเข้า-ออกห้อง คนตรงหน้ามองตาม ก่อนจะขมวดคิ้วเล็กน้อย
“มึงเป็นอะไร?” มันถามซ้ำ “ถ้าเรื่องที่มึงงอนกู...”
“กูไม่ได้งอน!!!! อย่ามาใช้คำทุเรศๆแบบนั้น!” ผมตวาดใส่ จากใบหน้าที่ยิ้มแย้มเมื่อครู่ บัดนี้ได้กลายเป็นเรียบสนิท
“นี่กูพูดดีๆนะ”
“เหรอ เสร็จแล้วก็ออกไปดิ” ผมทำเสียงกวนตีน และไล่มันออกจากห้องตบท้าย แต่ไอ้คนหน้าด้านที่เจ้าของห้องเค้าไล่แล้วก็ยังไม่ไป ยืนนิ่งอยู่ที่เดิม
“ไล่กูจังนะสัด!!” ไอ้เหี้ยพอสตกคอกใส่ผมบ้าง เสียงมันน่ากลัวจนผมสะดุ้ง “สรุปมึงจะเอายังไง? กูยกฐานะให้มึงเป็นเมียก็เสือกเล่นตัว ไม่พอใจอีก”
“...”
ต่างคนต่างเงียบ
ไอ้เหี้ยพอสเงียบเพื่อรอคำตอบจากผม
ส่วนผม เงียบเพราะไม่อยากตอบมัน
‘เมีย’ คำเรียกง่ายๆ…ที่ไม่ควรใช้กับผู้ชาย
ยิ่งกับคนตรงหน้านี้แล้ว...สำหรับ ‘เมีย’ ของมันคงเยอะจนนับไม่ไหว
มีหลายสิ่งหลายอย่างที่เป็นเหตุผลว่าผมไม่ควรเอาตัวเองไปเสี่ยงกับมัน แต่ในบางครั้งตัวผมเองก็อดที่จะหลีกเลี่ยงไม่ได้ ความดิบในสันดานมันเรียกร้อง
“ตอบ!”
“...” ผมหันหน้าไปทางอื่น ไม่อยากมองมัน
“ตอบสิวะ!!”
เจ็บ
มันบีบคางผมด้วยมือขวาข้างเดียว ให้ผมสบตามัน
โกรธ โมโห ไม่เข้าใจ เจ็บปวด กลัว หึงหวง ... ทั้งหมดนี้เป็นสิ่งที่ผมสัมผัสได้
แต่นั่น...ไม่ได้มีสิ่งที่เรียกว่า ‘รัก’ อยู่ในตามันเลย
“แม่งเอ๊ยยย!!!!!” มันปล่อยผมอย่างแรงจนลงไปกระแทกกับเตียง ผมหันไปมองกระจกที่อยู่ปลายเท้าก็พบว่าสันกรามผมแดงปื้นเป็นรอยนิ้วมือ แต่ช่างมัน ผมไม่สนหรอก โดนเตะต่อยยังเจ็บกว่านี้เยอะ
“โน่น...ประตูห้อง อย่าให้กูต้องไล่เป็นครั้งที่3...”
มันหันมามองขวับ สายตาจากที่ดุดันอยู่แล้วกลับยิ่งน่ากลัวเข้าไปอีก ไอ้เหี้ยพอสมันไม่ยอมให้ผมได้ลุก กดบ่าผมให้ติดกับที่นอน
“เหี้ยเอ๊ยยย!!” มันด่าใครไม่รู้ คงจะผมมั้ง เหอะๆๆ ผมพยายามลุกขึ้น แต่ลุกไม่ได้
“สัด ปล่อย!!” ผมดิ้นสุดแรงเกิด แต่ดูมันจะไม่กระเทือนเลยแม้แต่น้อย
ผลั่ก!!!
ฝ่าเท้ากระทบเข้าที่ท้องของคนที่คร่อมผมเต็มๆตีนสุดแรง ผมรีบวิ่งไปคว้ากุญแจห้องบนตู้เย็น ในเมื่อมันไม่ออก ไล่แล้วยังไม่ไป กูไปเองก็ได้ แต่ไอ้เหี้ยพอสมันฟื้นตัวได้เร็ว มันเข้ามาเกี่ยวเอวผมแล้วเหวี่ยงไปที่เตียงอีกครั้ง
ในเวลานี้ผมไม่สนหรอกว่าเตียงจะหักหรือไม่ ขอแค่เพียงพ้นไปจากห้องที่มีสัตว์ร้ายอย่างมันก็พอ แต่มันไม่ยอมให้ผมได้ทำตามใจคิดง่ายๆ มันต่อยเข้าที่ท้องผมจนจุก
“คิดจะไปไหนห๊ะ!!”
หมัดเดียวไม่พอ ซ้ำเข้าที่สีข้างด้วยลูกเตะจากขายาวๆของมัน
เจ็บ...ทั้งกายและใจ
“อย่าคิดนะว่ากูไม่รู้ว่ามึงคุยกับคนอื่น เหอะ!” ไอ้เหี้ยพอสมันจับแขนทั้ง2ข้างผมไว้เหนือหัว แล้วก้มลงมากระซิบเสียงเหี้ยมริมใบหู “เป็นเมียกูแล้วก็อย่าร่านไปหาคว-อื่น!”
“โอ๊ยยยยยย!!”
มันกัดหูผมเต็มแรง ถ้าฟันมันคมกว่านี้ผมคงหูขาดไปแล้ว พอกัดเสร็จมันก็ไม่ปล่อยให้ผมด่ามัน จูบที่หยาบคายทำให้ผมขยะแขยง พยายามหันหน้าหลบ แต่มือที่บีบคางผมให้เปิดปากนั้นไม่ให้ผมหันหนีง่ายๆ ลิ้นร้อนชอนไชไปทั่วโพรงปาก ดูดดึงราวกับกระหาย บางครั้งก็กัดลิ้นผมแต่ทำไรมันไม่ได้ ทั้งแขนทั้งขาถูกดักทางไว้หมด
แควกกกกกกกก
เสื้อยืดผมถูกฉีกด้วยฝีมือมัน ส่วนล่างถูกถอดแบบลวกๆ คาไว้ที่ข้อเท้า เนื้อตัวผมเปลือยเปล่า ลิ้นที่ควาญอยู่ในปากหายไปแล้ว ริมฝีปากร้อนหันมาสนใจกับผิวขาวๆ ทำการดูดเน้นจนเป็นรอยแดงไปทั่ว บางครั้งกำลังเคลิ้มมันก็กัดซะเต็มแรงจนผมร้องเสียงหลง แต่มันก็ไม่ได้สนใจเลยสักนิด ซ้ำยังกัดแรงกว่าเดิม
“ยะ..หยุด!”
กว่าผมจะหาเสียงตัวเองเจอ แรงก็แทบไม่เหลือ ไอ้เหี้ยพอสยอมหยุดและยืดตัวขึ้น ผมคิดว่ามันจะปล่อยตามที่ขอ แต่เปล่าเลย มันจับตัวผมลุกขึ้นนั่งและก็เข้ามาซ้อน ลักษณะเหมือนกอดจากทางด้านหลัง เพียงแต่ตอนนี้นั่งอยู่บนเตียงก็เท่านั้น มันจับขาผมชันเข่าขึ้น คางเรียวได้รูปเกยอยู่บนบ่า มือล๊อคคางผมให้จ้องมองไปที่กระจกบานใหญ่ปลายเตียง ที่สะท้อนภาพน่าอายนี้
“ห้ามหลับตา!”
อีกมือหนึ่งก็ไม่ยอมอยู่เฉย จับน้องชายผมขึ้นมารูดรั้งเล่น ผมมองภาพที่ตัวเองโดนเอาเปรียบ แต่ก็ไม่สามารถต่อต้านอะไรได้เลย เนื้อตัวผมแดงเป็นรอยปื้นๆทั้งจากแรงต่อย ฝ่ามือหนาและรอยขบเม้ม ไม่มีการทะนุถนอมเลยสักนิด เหงื่อซึมออกมาท่วมกาย ริมฝีปากร้อนจูบบริเวณลำคอ
ร่างกายผมสะท้านทุกครั้งที่มือหนาขยับข้อมือรัวเร็ว เสียงหายใจหอบของผมก้องไปทั่วห้อง มองตัวเองในกระจก ริมฝีปากบวมเจ่อ แก้มอมชมพู ใบหน้ามีเหงื่อเกาะพราว ความเป็นชายกำลังถูกคนด้านหลังปลุกปั่นอารมณ์อย่างควบคุมตัวเองไม่ได้
ผมสบสายตากับมันในกระจก มันยิ้มมุมปากราวกับพอใจอะไรบางอย่าง
“ดูตัวมึงสิ..เซ็กซี่ชิบหาย”
แก่นกายผมพองโต ปลายยอดสีชมพูบานเต็มที่ นิ้วโป้งวนไปมานิ้วที่เหลือก็พันรอบลำแท่งตรง
“อ๊ะ...”
ผมใกล้จะถึงแต่ไอ้เหี้ยพอสที่ครอบครองแก่นกายผมมันไม่ยอมง่ายๆ หัวแม่มือของมันหยุดการลูบไล้ จงใจปิดช่องทางที่จะทำให้น้ำกามของผมออกมา
ในกระจก มันแสยะยิ้ม แต่ทางด้านหลังผมรู้สึกได้ถึงอะไรบางอย่างดุนๆอยู่ที่ก้น อยากจะด่าแต่ทำไม่ได้เพราะน้องชายผมยังอยู่ในกำมือมัน
“แฮ่ก..ปะ..ปล่อย”
ผมพยายามบอกมันให้ปล่อยมือได้แล้ว อย่าทรมานผมแบบนี้เลย แต่มันกลับไม่ฟังผม บางทีผมเองนั่นแหละที่โง่ บังอาจไปสั่งมัน ทั้งๆที่รู้อยู่แล้วว่าไม่มีทางที่มันจะทำตามอย่างแน่นอน สายตาผมมองเข้าไปในกระจกอีกครั้ง รู้สึกสมเพชตัวเองที่ปล่อยให้ร่างกายถูกควบคุม
“อ้อนวอนกูสิ”
สายตาโลมเลียพร้อมกับคำพูดดูถูก ทำให้ผมเกิดอาการต่อต้านอีกครั้ง
“ฝันไปเหอะ!!”
ตะโกนใส่หน้ามันแล้วพยายามดิ้น แต่จู่ๆมันก็บีบน้องชายผมเต็มแรง
“โอ๊ยยยยยย!! ไอ้เหี้ยย ปล่อยยย!!”
“อยู่นิ่งๆ!! ไม่งั้นคว-มึงได้แหลกคามือกูแน่!!”
เป็นคำสั่งที่ควรปฏิบัติตาม ผมเลือกที่จะสงบ หยุดดิ้น เพื่อความปลอดภัยของตัวเอง เมื่อมันเห็นว่าผมไม่ต่อต้าน ข้อมือหนาที่จับน้องชายผมก็เริ่มขยับขึ้นลงอีกครั้ง ส่วนอีกมือก็บีบคางผมให้หันไปมองกระจกบานใหญ่ที่ตั้งอยู่ปลายเตียง
เกลียดไอ้คนที่กำลังจ้องผมกลับ เกลียดมันทั้งคู่ โดยเฉพาะไอ้คนที่เปลือยเปล่าแบบไร้ยางอายนั่น
ใช่...ผมเกลียดตัวเอง...ที่ทำอะไรไม่ได้เลย นอกจากร้องครางอยู่แบบนี้
“อ๊ะ...อึก..อา...”
แก่นกายถูกรูดขึ้นลงอย่างหนักหน่วงและเร็วขึ้น จนในที่สุดปลายยอดมีน้ำขาวขุ่นพุ่งออกมาตามแรงอารมณ์ เมื่อมือหนาบีบเค้นน้ำกามออกจนหมด มันปล่อยตัวผม ผมคิดว่ามันคงสาแก่ใจแล้ว แต่เปล่าเลย...
ไอ้เหี้ยพอสมันลุกขึ้นถอดเสื้อผ้าอย่างรวดเร็ว ท่อนเอ็นกลางลำตัวตั้งตรง ฉีกถุงยางและสวมใส่ด้วยความชำนาญ ไม่มีการพูดหรือบอกอะไรสักนิด มันขึ้นมาบนเตียงอีกครั้ง จับตัวอันไร้เรี่ยวแรงของผมนอนโก่งตูด ข้อศอกยันเตียง คราวนี้ผมสามารถเห็นตัวเองในกระจกได้ใกล้มากขึ้น อะไรบางอย่างที่อุ่นร้อนจ่ออยู่ทางด้านหลัง ไม่ต้องอาศัยกระจกผมก็พอจะรู้ว่าสิ่งนั้นคืออะไร
“โอ๊ยยยยยยยยยยยยยย!!”
ผมแหกปากร้องลั่น น้ำตาซึมเพราะความเจ็บ...ที่ไม่มีการหล่อลื่น ไม่มีการปรับช่องทาง มันแทงเข้ามา แต่เข้ามาได้ไม่หมดเพราะติดส่วนหัวที่บานอย่างน่ากลัว
“พอ..พอแล้ว...โอ๊ยยย...อึก...กูเจ็บ...”
มันยังคงตะบี้ตะบันยัดเข้ามาให้ได้ ผมเจ็บมาก จะขยับตัวหนีก็ไม่ได้เพราะสะโพกถูกยึดด้วยมือทั้ง2ข้าง มันพยายามอยู่นานจนในที่สุดก็หมดลำ
ทั้งๆที่ของของมันก็ไม่ได้เล็กเลยสักนิด แต่มันไม่เห็นใจผม กระแทกเอาๆ จนระบมไปหมด น้องชายผมไม่มีอารมณ์ร่วมกับมัน ห่อเหี่ยวเหมือนกับเจ้าของ
ผมเงยหน้ามองตัวเองในกระจก
น่าสมเพชสิ้นดี
ท่อนเอ็นขนาดใหญ่ผลุบเข้าออกในตัวผม ผ่านช่องทางที่ไม่ได้มีไว้ให้ทำแบบนี้ น้ำตาเหือดแห้งไปแล้ว ความเจ็บปวดที่เจ็บจนด้านชา สายตาผมเลื่อนลอย ในใจคิดอย่างเดียวว่า...
เมื่อไหร่มันจะเสร็จสักที
ผมจะได้เป็นอิสระ...
มันนึกถึงจิตใจผมบ้างไหม? เห็นผมเป็นตัวอะไร?
การกระทำแบบนี้มันยิ่งกว่าสัตว์เดรัจฉานซะอีก
สีหน้าของมันในกระจกดูมีความสุข เหมือนได้รับการเติมเต็ม เงยหน้าหลับตาพริ้ม มันคงจินตนาการถึงใครบางคนอยู่ ผิดกับผมที่เฉยชา รอเวลาที่มันจะเต็มอิ่มกับเซ็กส์ที่มันมีความสุขอยู่ฝ่ายเดียว
ไม่นานนักมันก็ถอนกายออกไป ผลักผมออกห่างแล้วลุกลงจากเตียงทันที ถอดถุงยางที่บรรจุน้ำขาวขุ่นไว้เต็ม ตัวผมที่ไร้เรี่ยวแรงเอนกายล้มลงนอน ไม่สนว่าอีกคนจะมองด้วยความสมเพชขนาดไหน
“ทั้งตัวมึงเป็นของกู! จำไว้”
เสียงขู่ตะคอกที่ได้ยินตอกย้ำว่านี่คือเรื่องจริง ไม่ใช่ฝันร้ายที่พอตื่นขึ้นแล้วจะหายไป
END - The Dark Side :: Answer
ถ้าติดเอฟจะไม่โทษใครเลย
วันศุกร์(ที่อาจลามไปถึงเสาร์)คงไม่ได้มาอัพนะคะ ต้องอ่านหนังสือจริงๆจังๆ แหะๆ
ส่วนใครที่คิดถึงพี่วอร์ม...รอกันอีกสักนิดนะคะ พล๊อตไม่มีเลยอ่า แต่งค้างไว้หน้า5หน้าแล้ว แง๊ก! ไปต่อไม่ได้
รอหลังสอบหัวสมองแล่นๆจะรีบต่อแล้วนำมาลงทันทีค่ะ ^^
-
โอ้ เวอร์ชันหลังดุเดือดได้ใจมาก -.,-
-
:เฮ้อ:เวรกรรม
-
ขอบคุณครับ dark side ก็สนุกดี แต่ชอบหวานๆมากกว่า ^^
แล้วก็โชคดีกับการสอบนะ :-D
-
Dark Side ก็มันส์ดีนะ อิอิ :oo1: :oo1: :impress2: :impress2:
-
อื้อหือ เถื่อนได้ใจมากเลย :jul1: :oo1:
-
ถึงจะ dark แต่เราว่ามันโคตรจะ real เลย
-
เราจะบอกว่า เวอร์ดาร์ค ฟินกว่า เวอร์เรียลอีก
(เรียลมันหวานอ่ะ อิอิ อ่านทีมดมันพาลจะขึ้นคอม แต่ก็ชอบนะ)
ดิ้นๆๆๆ ฟิน อ่า ฟิน
ชอบพี่พอสแบบนี้จังเบย
คุริๆๆๆๆๆๆ
-
Dark side พี่พอสมันได้แต่คิด ฮ่าๆ แต่แกรนมันยอมไงเลยไม่ได้ทำ กร๊ากกก
เพราะฉะนั้นจึงไม่เกิดจริง อิอิ
แต่ยังเหลือพี่วอร์มนะ หึๆ คนนี้ไม่แน่ว่าจะดาร์กของจริงหรือเปล่า o22
ปล. คนเขียนก็ปั่นนิยาย คนอ่านก็อ่านนิยาย = ขี้เกียจอ่านหนังสือสอบทั้งคู่
เป็นกำลังใจให้นะ โชคเอ :กอด1:
-
คนเขียนแต่งด้านดาร์ก ได้ดีมากนะเออ มันตัดอารมณ์อีกด้าน ได้สุดๆๆ
-
ดาร์กจริงๆ ดาร์กมากกกกกก
เราว่าให้เรื่องหลักหวานๆอ่ะดีแล้วหละ ฮ่าๆๆ อันนี้ดาร์กเกิน แต่เราชอบนะ ได้ใจมาก
-
โอ้วว มันดาร์กจริงๆให้ตายเถอะ :try2:
ทำเอาตอนปกติเป็นการ์ตูนตาหวานเลยที่เดียว
ยังไงก็ :pig4: จ้า
-
:sad3:
-
แม่งงงงงงงงงงง
เกลียดพระเอกก็ตอนนี้แหล่ะ โอ้ยยยยยยยยอยากจะบีบคอ
-
“ทั้งตัวมึงเป็นของกู! จำไว้” ประโยคนี้ประกาศิตมากค่ะพี่พอส
น้องแกรนด์คงทั้งเชื่อทั้งฟังเพราะถ้าขัดพี่พอสจัดหนักอีกแน่
ดาร์คไซด์จริงไรจริงค่ะ
เป็นกำลังใจให้นะคะ :L2:
-
แกรนด์ก็ไม่น่าจะไปเถียงพอสนะ พอสสิ่งที่ควรพูดไม่พูด ทำแบบนั้นทำไม
-
โหดจริงนา ทำเอาตอนปกติหวานไปเลยอะ เรื่องสอบสู้สู้น๊า
-
ดีใจเหลือเกินที่มันเป็นแค่ Dark Side :m29:
-
:try2: ปาดเหงื่อ กับดาร์ค ไซด์ ดาร์คจริงๆ
ว่าแค่ คู่ พี่วอร์ม นี่ใช่ น้องหมิง ??? :oni1:
-
ดาร์คไซด์ก็ดาร์คสมชื่อจริงๆ
เอาเป็นว่าอ่านมันส์ๆ ไว้เปลี่ยนอารมณ์ เผื่อใครชอบแบบรักรุนแรง
แต่เราชอบพี่พอสเวอร์ชั่นปกตินะคะ หวานๆหน่อย ไม่ต้องจำเลยรักขนาดเน้~~~
-
ดาร์คได้สะใจมากกกก o13
-
คนเขียนสู้ สู้ :กอด1:
-
ชอบมากกับ dark side answer เถื่อนได้ใจดี คำพูดก็ไม่หวานจนเลี่ยน ดูจริงใจ
แม่บางซีนจะโหดเกิน แต่รวมแล้วดีอ่ะ ชอบมากจ้า o13
-
:haun4 o22 o22 o22 o22 o22
-
เรื่องนี้สนุกมากกกกก
เนื้อเรื่องน่าติดตามดีค่ะ
แล้วมาต่อไวไวน้าา:กอด1:
-
อุ้ย o22
พี่วอร์มกับเด็กปี1ซับน้ำใช่ป่ะ :z1:
-
จะรอนะคะกำลังสนุกเลย~
-
อ่านแบบนี้แล้วรู้สึกสงสารจัง T^T
-
โหยยย เวอร์ชั่นนี้มัน อ่อก วิญญาณคนอ่านหลุดลอย (ฮา)
น่าสงสารดีนะเนี่ยไม่เกี่ยวกับเรื่องหลัก ถ้าเกี่ยวคนอ่านท่าจะะน้ำตาตก
-
Dark side กับตอนธรรมดา เหมือน หน้ามือกับส้น.....
เทพบุตรกับจอมมารพอส....555++
-
Dark side ทำร้ายจิตรใจน้องมากกกกกกกกกกกก
เเต่มันเถื่อนดี โอเครผ่าน :laugh:
-
มาแนวดาร์คทีไรสะเทือนใจทุกที
-
ในที่สุดก้อตามอ่านได้ทันน่ะ ชอบทั้งสองเวอร์ชั่นน่ะ ถ้าตอนจบจะแฮ็ปปี้ได้เหมือนกันน่ะ
มาอัพต่อไว ๆ น่ะ รอจ้า :z1: อย่าลืมพี่วอร์มน่ะ :-[
ชอบพอสจังเลยน่ะ เท่สุด ๆ ส่วนแกรนด์ก้อกวนได้โล่จริง ๆ
-
ขอบคุณ ^ ^*
-
โอ้ว ต่างกันมากเรื่องหลัก กับ dark sides
แต่ก็รักกันมาก เหมือนเดิม ช่ายไหม
-
อ่านทันแล้วค่ะ
ขอบคุณนะค่ะ
-
เพิ่งมาตามอ่าน
สนุกดี o13
-
:a5:
-
ฮือๆๆๆ เศร้า T^T
แต่ไม่เป็นไรไม่ใช่เรื่องหลัก อิอิ
:L2: :L2: :L2: :L2: :L2:
-
ได้อ่านทั้งสองพาร์ทแล้วอย่างกับคนละเรื่องเลย
แต่สนุกมากๆ
-
กรี๊ดร้องเป็นบ้าไปแล้ว
เข้าใจกันสักทีเนอะ เหมือนจะหวานขึ้น
แต่สุดท้ายก็กลับมาคุยกันเกรียนๆเหมือนเดิม 555
-
ตอนหน้าขอแบบหวานๆเลยได้มั้ยอ่ะ อิอิ
ปล.อยากรู้เรื่องเกี่ยวกับคนที่ชื่อ 'หมอน' จัง
:กอด1:
-
สนุกมากค่ะ อ่านตั้งแต่ตนยันปัจจุบันรู้สึกช๊อบชอบพี่พอสและไอ้แกน ฮิฮิ ดูเหมือนจะเป็นคู่กัด
ที่ทนทายาทด้วยกันทั้งคู่ พออ่านมาถึงดาร์กโหมดของปัจจุบันก็แอบโกรธพี่พอสนะเนี่ย แต่ก็ดีแล้วค่ะที่ไม่เกี่ยวเนื้อเรื่องหลัก
เพราะอาจจะทำให้เป็นจำเลยรักได้น่ะ
-
มารอคราบบบ :mc4: :mc4:
-
มารอด้วยคน :mc4:
-
อ่านรวดเดียวเลย สนุกเว่อออออร์ o13
พี่วอร์มเด็กซับน้ำ 555555555555+
เวอร์ชั่นดาร์กของพี่เหี้ยพอสมันช่างทำร้ายจิตใจจจจ :o12:
มารอๆ ฮิฮิ(:
น้องแกรนด์น่าร้ากกกกกกกกก=_____=♥
-
The Special Side I [Warm Part]
‘น้องรหัส’ คือสิ่งที่พี่ๆปี2เฝ้ารอคอย จากที่เคยเป็นน้อง คราวนี้จะได้เป็นพี่ มีน้องให้ดูแล แต่ละคนดูตื่นเต้นกับน้องใหม่ที่กำลังจับเบอร์ ส่วนตัวผมไม่ได้ยินดียินร้ายอะไรมากนัก น้องแต่ละคนก็ดูเหมือนกันหมด ผมขอแค่ให้ได้น้องที่ดี อย่าซ่า อย่าปากหมาก็แล้วกัน
แต่พระเจ้าไม่ฟังคำขอผม ส่งไอ้เด็กปากดีนี่มาเป็นน้องรหัส มันชื่อ ‘แกรนด์’ ทั้งปากดีและกวนตีนเป็นที่1 ผมรอมันให้มันโทรมา แต่ก็รอจนแล้วจนเล่ามันก็ไม่ยอมโทรมาสักที ผมแอบมองมันอยู่บ่อยๆจากที่ซุ้มเจอร์ มันเป็นคนหยิ่งๆ รูปร่างไม่ใหญ่ไม่เล็ก แต่ส่วนสูงห่างกับผมมากโข ต้องยอมรับว่าน้องรหัสผมมันหน้าตาดี ไม่ได้ถึงกับหล่อมาก แต่เมื่อได้เจอแล้วก็ต้องเหลียวหลัง
อะไรบางอย่างในตัวมันดึงดูดผม หลงใหล ชอบที่จะมองมัน รู้สึกดีที่ได้เป็นพี่รหัส จนมารู้ตัวอีกทีก็อยากจะเป็นมากกว่านั้น ผมไม่ชอบจีบใครก่อน ถึงแม้จะตรงสเป๊คมากแค่ไหนก็เหอะ
ยกเว้นไอ้แกรนด์ไว้คนแล้วกัน...
เพราะไม่รู้ว่ามันคิดยังไง เลยต้องเก๊กมาดโหดไว้ก่อน ตอนที่มันโทรมาครั้งแรกเล่นเอาผมตกใจ นึกว่ามันจะรู้แล้วว่าผมคือพี่รหัส แต่ก็ผิดคาด ผมคงหวังกับมันมากไปหน่อย มันยังไม่รู้ชื่อผมด้วยซ้ำ
ไอ้แกรนด์มันซ่า ดันไปต่อยพี่พอส ปี3 ที่ขึ้นชื่อว่าของจริง ทุกรายที่มีเรื่องไม่เจ็บหนักก็ต้องลาออก หนีไปเรียนที่อื่น ผมกลัวว่าไอ้แกรนด์จะเป็นแบบนั้น เลยไปเคลียร์กันซึ่งๆหน้า ผลคือผมโดนต่อย แต่ก็ยอม หากว่ามันจะทำให้น้องรหัสผมไม่ต้องย้ายไปเรียนที่อื่นหรือเจ็บตัวภายหลัง
“โง่”
ไอ้โกเม่มันด่าผม มันเป็นเพื่อนในเจอร์เดียวกัน สนิทในระดับนึง มันเป็นเกย์แบบที่สายตามองปราดเดียวก็รู้ ผมขอร้องให้มันพาไปเคลียร์กับพี่พอสเองแหละ
มีอยู่คืนหนึ่ง เป็นคืนที่ผมไม่คิดว่าจะเกิดขึ้นได้
อาจเพราะความมึนเมาไม่ได้สติ...เลยทำให้ไอ้แกรนด์ปล่อยตัวได้ขนาดนั้น ดีที่ผมยับยั้งชั่งใจไม่ทำอะไรเกินเลย
บอกตามตรงว่ารู้สึกเสียใจกับการกระทำนั้นมาก รู้สึกเหมือนเอาเปรียบ ทั้งๆที่คนอย่างมันก็คงไม่คิดอะไร ผมพยายามไม่แสดงท่าทีให้มันรู้ตัว อยากให้มันสนิทกับผมด้วยสายรหัสจริงๆ ในเวลาเดียวกันก็พอจะรู้ว่าพี่พอสมันต้องมีอะไรบางอย่างกับน้องรหัสผมแน่ เพียงแต่ยังไม่สามารถพูดได้เต็มปากเต็มคำ
นานเข้า ไอ้แกรนด์มันก็เริ่มสนิทกับพี่พอส ยิ่งมีเพื่อนอย่างทัชกับแทนคอยถือหางแล้วด้วย ผมรู้ทุกความเป็นไปของมัน ทั้งเรื่องที่มันโดนรุมตอนวันงานเกียร์เดย์เกียร์ไนท์ ดีที่พี่พอสไปช่วยทัน แล้วผมล่ะ .. ? ผมไปอยู่ที่ไหน ?
รอยฟกช้ำที่ปรากฏให้เห็นตอนรวมตัวกันไปกินสเต๊กยิ่งทำให้ผมรู้สึกผิด แต่ก็ต้องทำเหมือนไม่รู้สึกอะไร ใบหน้ายิ้มแย้มหยอกล้อเล่นกับไอ้แกรนด์เหมือนเดิม แต่ในใจหนักอึ้ง ... มันยากนะครับ
การที่พี่พอสทำหน้าไม่สบอารมณ์ แสดงอาการโมโหเมื่อเห็นผมกับแกรนด์สนิทกัน มันยิ่งตอกย้ำให้ผมรู้ว่าพี่พอสต้องคิดกับแกรนด์เหมือนที่ผมคิดแน่ๆ
จะเอาอะไรไปสู้คนที่หล่อรวยเพอเฟ็คแบบนั้นล่ะ?
ได้แต่ทำตัวเป็นพี่รหัสให้ดีที่สุด ตีเนียนว่ากูคือพี่รหัสมึงนะ ขอแค่ได้อยู่ดูแลใกล้ๆ มีสิทธิในตัวแกรนด์แบบที่พี่พอสไม่มี จะเรียกว่าอยู่ห่างๆอย่างห่วงๆก็คงได้มั้ง แต่ไอ้แกรนด์มันบื้อ ไม่รู้ตัวหรอกว่าผมมีความรู้สึกดีๆให้มัน เคยแอบอยากเลวอยู่เหมือนกัน แบบว่าวางยาแล้วจับทำเมียซะ
แต่พอเห็นหน้ามันแล้วทำไม่ลงวุ้ย
อยากจะบอกว่าเหตุการณ์ระหว่างไอ้แกรนด์กับพี่พอสโคตรจะเหมือนในนิยาย อะไรจะเป็นใจได้ขนาดนั้น ติดอยู่ในห้องด้วยกันทั้งคืน เหอๆ นี่ยังไม่รวมลับหลังที่ผมไม่รู้อีกนะ วันที่ผมรู้ว่า2คนนั้นติดด้วยกันผมก็เลยจัดหนัก กินเหล้าเข้าไปเมาหัวราน้ำ ไม่รู้เรื่องรู้ราวอะไรกะเค้าเล้ยยยย หวังว่าผมคงไม่ทำอะไรแย่ๆออกไปหรอกนะ
ไอ้แกรนด์มันสนแต่หญิง ไม่สนผู้ชาย ซ้ำยังจะด่าเข้าให้ แล้วผมจะเหลือความหวังอะไรอีก? คงได้แต่ทำตัวเป็นพี่รหัสที่ดี ให้มันได้ไว้ใจ เผื่อมีวันไหนมันอ่อนแอ ผมคนนี้แหละที่จะช่วยประคองให้มันก้าวเดินต่อไป
.
.
.
.
วันนี้ผมตัดสินใจไปรอน้องรหัสที่หน้าหอ กะว่าจะเซอร์ไพรส์มันซะหน่อย มันดูตกใจเล็กน้อย แค่เล็กน้อยเท่านั้น ถามไถ่กันนิดหน่อย แล้วก็เดินมาเรียนด้วยกัน ผมแอบไปถามรุ่นน้องปี1แล้วว่าวันนี้เรียนกี่โมง ได้คำตอบว่าเรียนตั้งแต่8โมง ซึ่งผมมีเวลานั่งเรียนกับมัน1ชั่วโมงก่อนที่จะออกไปเรียนวิชาตัวเองบ้าง
เมื่อถึงเวลา9โมงผมก็ต้องขอตัวไปเรียน เนื่องจากแถวที่แกรนด์นั่งนั้นอยู่ท้ายห้องแล้ว ผมไม่คิดว่าจะมีใครมานั่งต่อ แต่ก็ดันมีซะได้
“น้องครับ เถิบหน่อย พี่จะออก”
แต่มันกวนตีนผมครับ เขยิบเก้าอี้เข้าไปเพียงนิดเดียว ผมเห็นป้ายชื่อขนาดเท่า A4 ของมันที่แขวนคออยู่ มันคงคิดว่าผมเป็นรุ่นเดียวกับมันละมั้ง สงสัยต้องบอกให้มันรู้ตัวซะหน่อยแล้ว
“น้องหมิง ซับน้ำครับ พี่ชื่อวอร์มปี2 ภาคเครื่องต้องการจะออก ดังนั้นขอให้น้องช่วยกรุณาเขยิบเก้าอี้เพื่อให้พี่ออกได้ด้วยครับ”
ไอ้คนขวางโลก (เอ่อ..วอร์ม น้องเค้าแค่ขวางมึง) รีบกระเถิบเก้าอี้ชิดจนตัวลีบ สงสัยกลัวโดนลงโทษละมั้ง หึหึ ดูท่าทางไม่ค่อยสู้คนเท่าไหร่ แต่ก็แอบดื้อเงียบเหมือนกัน
ผมไม่สนใจมันอีก เดินออกมานอกห้อง ตรงไปยังห้องเรียนที่อยู่อีกตึก ไอ้รอยรออยู่แล้ว
.
.
.
.
ผมเกือบจะลืมมันไปแล้ว ถ้าเกิดวันนั้นมันไม่มาวิ่งตัดหน้ารถผม!
ปี๊นนนนนนนนนนนนนนนนนนนนน
เอี๊ยดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด
ผมเกือบได้เป็นฆาตกร ดีที่เบรกยั้งไว้ทัน คือผมไม่ได้ขับรถเร็วอะไรเลยนะ รู้อยู่ว่าขับรถในม.ต้องระวังมากๆ นักศึกษาเดินเพ่นพ่านเยอะ ข้ามถนนไม่ค่อยระวังรถหรอก รถสิต้องคอยระวัง ซึ่งผมว่าผมขับเซฟพอ มองซ้ายมองขวาตลอด แต่นี่มันทางตรง แล้วจู่ๆไอ้ขวางโลกนี่ก็เข้ามาขวางรถผม ครั้งที่แล้วยังขวางไม่ให้ผมออกจากห้องไม่พอใช่มั้ย?
ยังไม่ทันที่ผมจะลงรถไปดูว่าบาดเจ็บอะไรรึเปล่า คนที่เกือบจะได้เป็นศพหันมาผงกหัวรัวๆแล้ววิ่งหนีไป นั่นทำให้ผมได้เห็นป้ายที่แขวนคอมันอันเดิมที่ผมเคยอ่านแล้วขู่ไว้
คนรอบบริเวณหันมามองรถผมเป็นตาเดียว แต่ผมไม่สน ผมติดฟิล์มดำทึบ เหยียบคันเร่งออกตัวไปในทันที ไม่อยู่ให้ขายหน้าหรอก
แล้วเกือบทุกๆเช้าผมจะเห็นไอ้ขวางโลกนี่ลงจากป้ายรถเมล์ เดินเข้ามหาลัยเพียงคนเดียว เลียบทางฟุตบาทไปเรื่อยๆ ผมไม่ได้ตามมันนะ เพียงแต่ที่จอดรถประจำของผมก็ไปทางนี้เหมือนกัน ขับช้าๆเอื่อยๆ ไล่ตามมันไปจนถึงคณะ แล้วมันก็หายไปในตึก ส่วนผมก็เลี้ยวเข้าไปจอดรถ
เป็นอย่างนี้เรื่อยมา มันก็คงรู้ตัวแหละว่าเห็นรถบีเอ็มของผมทุกๆเช้าที่มีเรียนเหมือนกัน แต่ไอ้ขวางโลกมันคงไม่รู้ว่าเป็นผม หลายครั้งที่เรียนตึกเดียวกัน ผมก็จะเห็นมันอยู่กับกลุ่มเพื่อน พูดคุย หัวเราะ ยิ้มกว้างโชว์เหล็กดัดฟัน ซึ่งมันก็คงไม่เห็นผมเหมือนทุกครั้ง
แต่วันนี้กลับไม่ได้เป็นเหมือนวันทั่วๆไป ตอนเช้าผมขับมาตามปกติ ไม่เห็นวี่แววของไอ้คนขวางโลกนั่น ผมก็ไม่ได้เอะใจอะไรเพราะบางวันผมก็ไม่เห็นมันอยู่แล้ว แต่พอเดินขึ้นบันไดเพื่อไปยังห้องเรียนก็มีเสียงเรียก
“เห้ยย ไอ้วอร์ม!” ผมหันไปหาคนพูด ซึ่งผมคุ้นๆหน้า ถ้าจำไม่ผิดไอ้นี่มันชื่อ ‘นิค’ อยู่ภาควิชาทรัพยากรน้ำ มันยืนอยู่ตรงริมระเบียง ซึ่งไม่ได้มีมันอยู่คนเดียว อีกคนหันหลังให้ผม ลักษณะการยืนของทั้งคู่คือหันหน้าเข้าหากัน
เป็นแผ่นหลังที่คุ้นตามาก...
ซึ่งเจ้าของแผ่นหลังนั้นหันกลับมามองผมพอดี
จะไม่ให้คุ้นไง มันเป็นแผ่นหลังที่ผมคอยแอบมองเกือบทุกๆเช้า
“มีไรวะ” ผมเดินเข้าไปหาคนที่เรียก ไอ้ขวางโลกมันรีบหันหลังกลับไปทันที
“ช่วยพาน้องกูไปหอสมุดหน่อยดิ”
“แล้วทำไมมึงไม่พาไป” ผมเลิกคิ้วอย่างสงสัยเล็กน้อย ไอ้นิคทำเสียงจิ๊จ๊ะก่อนจะตอบว่า
“ก็กูไม่ว่าง มีเรียนแล้วเนี่ย”
“เอ่อ...” คนที่หันหลังให้ผมอยู่มันมองไอ้นิค เกาท้ายทอย ตะกุกตะกักพูดออกมา “คือ..พี่แค่บอกทางแล้วเดี๋ยวผมไปเองก็ได้ครับพี่นิค”
“ไม่ได้ๆ เดี๋ยวจะหาว่ากูดูแลน้องรหัสไม่ดี” มันบอกน้องมัน “เฮ้ยวอร์มมึงว่างเปล่าวะ?”
ถามแบบนี้...
ผมครุ่นคิดเล็กน้อย
“ว่าง” ทั้งๆที่กูมีเรียนในอีก5นาทีข้างหน้าเนี่ยละ แต่เพราะอะไรไม่รู้ทำให้ผมตอบมันไปว่าว่าง
อาจจะเป็นเพราะไอ้เด็กขวางโลกที่เอาแต่ก้มหน้างุดๆนั่นละมั้ง
“เอองั้นกูฝากน้องรหัสกูหน่อย” ไอ้นิคดันคนตัวเตี้ยกว่าให้หันหน้ามาทางผมพร้อมกับแนะนำ “ชื่อหมิง อยู่ภาคเดียวกับกู มันจะไปหอสมุด แต่ไม่รู้ทาง วานมึงช่วยน้องกูหน่อยวะ...โอเค ขอบใจเว้ยยยย” แล้วไอ้คนฝากฝังมันก็วิ่งตรงไปยังห้องเรียน ผมเลยได้แต่ตะโกนตามไป
“คราวหน้าเลี้ยงเหล้ากูด้วยนะสัด!!!” ไม่รู้ว่าผมตะโกนเสียงดังไปรึเปล่า แต่ไอ้ขวางโลกมันสะดุ้งเลยครับ
มันมองหน้าผม แต่พอผมสบตากับมัน มันเสือกก้มหน้าหนีซะงั้น
“เอ่อ...พี่...แค่บอกทางผมก็ได้ครับ เดี๋ยวผมไปเอง”
มันพยายามบอกผมว่าจะไปเอง แต่ผมฟังมันซะที่ไหน ในเมื่อตั้งใจจะไม่เข้าเรียน โดดไปนั่งเล่นที่หอสมุดก็ดีนะ ใกล้สอบมิดเทอมแล้วด้วย
“ตามมา”
ผมเดินนำทางมาตลอด จนถึงอาคารที่ตั้งของหอสมุดประจำมหาวิทยาลัย ลมเย็นๆกระทบศีรษะเมื่อประตูเลื่อนเปิดออก ทางเข้าของที่นี่ต้องสแกนบัตรนักศึกษากันทุกคน
“เอ่อ...ขอบคุณครับที่พามา”
ไอ้ขวางโลกมันหยิบบัตรนักศึกษาขึ้นมาแล้วสแกนก่อนจะเข้าไปบริเวณด้านในแบบรีบๆ ไม่มีโอกาสให้ผมได้พูดอะไร ซึ่งผมก็สแกนบัตรเข้าไปด้านในตามเช่นกัน แต่เนื่องจากตอนนี้เป็นช่วงเช้า คนเลยยังไม่เยอะมากนัก ผมกวาดสายตามองไปรอบๆ เผื่อจะเห็นคนที่พามา
ไม่เห็นหลังที่คุ้นตา เดินไปไหนแล้วก็ไม่รู้
หอสมุดแบ่งเป็นหลายโซน มีชั้นวางหนังสือเรียงยาวมากกว่า 200 เมตร อีกทั้งยังมีชั้น2 ซึ่งเป็นหมวดหนังสือต่างประเทศและเป็นที่นั่งอ่านหนังสือ ส่วนชั้น3จะเป็นส่วนสื่อสารสนเทศที่มีคอมพิวเตอร์พร้อมอินเตอร์เน็ตให้บริการมากกว่า500เครื่อง และชั้นสุดท้าย ชั้น4เป็นชั้นที่รวบรวมวิทยานิพนธ์ วารสารและนิตยสารในสาขาต่างๆ
ที่นี่กว้างขวางมากครับ แถมตกแต่งสบายตา มีโซฟามุมนั่งเล่นให้ได้อ่านหนังสือเยอะมากมาย
ว่าแล้วก็ไปหาหนังสืออ่านดีกว่า
ขนาดผมที่เคยเข้ามาใช้บริการที่นี่หลายครั้ง ยังจะหลงเอา แถมถ้าไม่รู้หมวดหรือประเภทของหนังสือที่ต้องการจะยืมแล้วก็ละก็ .. ให้หาทั้งวันก็หาไม่เจอครับ เพราะที่นี่ใช้ระบบหอสมุดรัฐสภาอเมริกัน อย่างหมวดตัว A จะเป็นเรื่องทั่วไป ตัวB จะเป็นเรื่องปรัชญา,ศาสนา,จิตวิทยา ตัวC ประวัติศาสตร์ ไม่ได้ใช้เลข000-009แบบห้องสมุดโรงเรียนเลยครับ
แล้วไอ้ขวางโลกนั่นมันจะหาเจอมั้ยวะ?
ช่างมันเถอะ .. บรรณารักษ์หรือเจ้าหน้าที่ก็มีให้ถาม
ผมเดินไปที่หมวดตัวQ ซึ่งเป็นหมวดวิทยาศาสตร์ เดินเข้าไปลึกอยู่เหมือนกัน แต่ผมเหลือบไปเห็นใครบางคนที่มากับผมตอนแรกกำลังไล่ปลายนิ้วไปตามสันหนังสือที่หมวดตัวM ล๊อกที่01 เลยเปลี่ยนใจเลี้ยวเข้าล๊อกM-02ทันที
ผมแกล้งทำเป็นไล่ดูชื่อบนสันแต่ละเล่ม เห็นว่าเป็นหนังสือพวกเกี่ยวกับดนตรีทั้งนั้น แอบงงๆอยู่เหมือนกันว่าไอ้ขวางโลกมันอยู่วิศวะแล้วจะมาหมวดนี้ทำไม?
ผมเก็บความสงสัยไว้ เดินตามไอ้คนที่กำลังดูรายชื่อหนังสืออย่างเพลิดเพลิน ด้วยความที่อยู่คนละล๊อก แล้วชั้นหนังสือที่ตั้งสูงตระหง่านเป็นกำแพงก็ไม่ได้บรรจุหนังสือไว้เต็มทุกชั้น ผมเลยสามารถมองเห็นมันผ่านลอดช่องว่างระหว่างหนังสือ
หน้าตามันดูมีความสุข ถึงแม้จะหันหลังหรือในบางทีก็หันข้าง หยิบหนังสือมากางพิงชั้นหนังสือแล้วเปิดผ่านๆ บางเล่มที่มันหยิบมาก็พูดอะไรคนเดียวไม่รู้ เล่มแล้วเล่มเล่าที่ถูกมันเปิดอ่านผ่านๆแล้วนำไปสอดวางไว้ที่เดิม
จะยืมก็ยืมสิวะ ไม่เสียตังค์ซะหน่อย
ขณะที่ผมกำลังนินทามันในใจ เจ้าตัวทำการเปลี่ยนล๊อกย้ายมายังM-02ซึ่งเป็นล๊อกที่ผมอยู่ ผมเลยต้องรีบเดินเลี้ยวไปยังล๊อกต่อไปทันที แต่.. . อะอ้าว เข้าหมวดตัวNแล้วนี่หว่า
ผมวางฟอร์มแบบเดิม คราวนี้ให้เนียนหน่อย โดยการหยิบหนังสือมาอ่าน ทำเป็นเปิดดูเนื้อหาพลางๆ ตะ..แต่ แม่เจ้าโว๊ยยย แต่ละเล่มหนาไปไหมครับ? ฟาดหัวผมแบะอะ ผมพยายามทำเป็นไม่รับรู้หนังสือที่หนักมากกว่า 5 กิโลในมือ (เว่อออออร์) กางออก อุ้มไว้ด้วยมือข้างเดียว ในขณะที่อีกมือก็ทำเป็นเปิดอ่าน ผมรู้แล้วว่าทำไมมันหนัก ก็แม่ง แค่ปกความหนาก็ล่อไป2เซ็นต์ กระดาษทุกแผ่นเป็นกระดาษอาร์ตเคลือบมัน แต่ละหน้าก็ไม่ค่อยจะมีเนื้อหาอะไรเท่าไหร่ เน้นไปที่รูปสถาปัตยกรรมต่างๆ
เชี่ยไรเนี้ย? บาโรค เรอเนสซอง โกธิค กรีก โรมัน ... ให้ตายเหอะ สวยจริงแต่กูไม่รู้เรื่องโว๊ยยยยย
ผมเหลือบหางตามองลอดผ่านปกที่เขียนว่า Art of Living ก็พบว่าไอ้คนขวางโลกมันหันหน้าเข้ามา คงเป็นเพราะมันกำลังหาหนังสือในชั้นเดียวกับผมอยู่ ผมรีบวางหนังสือในมือแล้วเขยิบตัวถอยห่างออกมาอีกประมาณ2เมตร ทำทีว่าหนังสือยังไม่ถูกใจ ยังไม่โดน ต้องหาเล่มต่อไป
ว่าแต่ทำไมกูต้องมาทำอะไรแบบนี้ด้วยวะ?
ยังไม่ทันที่ผมจะได้ตอบตัวเอง จู่ๆก็มีสายเข้าจากไอ้รอย มันด่าผม บอกให้ผมเข้าเรียน เลทไปครึ่งชั่วโมงแล้วแต่ยังทัน เพราะจารย์เช็คชื่อก่อนเลิกคลาส นี่เป็นอีกวิธีที่จะป้องกันไม่ให้นักศึกษาแอบออกจากห้องก่อนเรียนเสร็จ แต่นั่นก็ไม่ได้ช่วยในเรื่องการมาเข้าเรียนสักเท่าไหร่
ผมตัดสินใจเดินออกจากหอสมุด โดยที่ใครบางคนก็ยังหาหนังสือที่ต้องการต่อไป
วันต่อๆมาผมก็ยังคงเห็นแผ่นหลังของไอ้ขวางโลกเหมือนเดิม แต่ไม่เหมือนเดิมตรงที่บางวันมันเลือกที่จะเดินตรงไปยังทางหอสมุดที่ผมเคยพามันไป
คงไปหาหนังสือที่เกี่ยวกับดนตรีนั่นแหละ
ตั้งแต่วันนั้นผมก็ไม่ได้ไปที่หอสมุดอีกเลย ยุ่งๆกับเรื่องเรียนแล้วก็ไอ้น้องรหัสตัวดีนิดหน่อย อย่างวันนั้นจู่ๆมันก็โทรมาบอกให้ไปกินMKด้วยกันกับเพื่อนๆมัน คุยเฮฮาไร้สาระไปเรื่อย ผมไม่ซีเรียสเท่าไหร่ ผมอัธยาศัยดีเข้ากับคนง่ายอยู่แล้ว ไอ้ทัชกับไอ้แทนแซวแกรนด์ว่ามันมีเจ้าของแถมยังดุ ผมเดาออกได้ไม่ยากว่าคือใคร
ในใจลึกๆมันหน่วงนิดๆ แต่ก็พอทนได้
จนเมื่อเห็นใบหน้าหมองๆของมันวันงานประกวดดาวเดือนก่อนที่ตัวมันจะหายไปจากงาน ผมอดไม่ได้ที่จะออกไปตามหา เห็นมันนั่งอยู่บนม้าหินใต้ต้นไม้ใกล้อาคารเลยเดินเข้าไปทัก
“มาหลบอยู่นี้น่ะเอง” มันหันกลับมามอง ผมนั่งลงตรงข้ามมัน “เห็นหายออกมานานแล้ว นึกว่าหลง...แล้วทำไมมานั่งอยู่ตรงนี้คนเดียวละ ไม่กลับเข้าไปในงาน กำลังมันส์เลย”
“ข้างในมันอึดอัด”
ข้างในงานหรือข้างในใจแกรนด์กันแน่?
ใบหน้าไม่สบอารมณ์ เหมือนหงุดหงิดอะไรตลอดเวลาแบบนั้นไม่น่ามองเอาซะเลย
“เห้อออ มึงนี่นะ...นอกจากปากหมาแล้วยังปากแข็งอีก”
“อะไรของพี่วะ ถ้าจะมากวนตีนก็กลับเข้าไปเลย” นี่กูเป็นห่วงเสือกไล่อีก เห็นกูเป็นพี่รหัสมั้ยวะเนี้ย?
“แล้วที่มึงเป็นอยู่อย่างนี้เพราะอะไรละสัด กูกะจะมาปลอบมึงซะหน่อย แม่งงง..ไอ้ทัชบอกว่ามึงเป็นไรก็ไม่รู้ทำท่าเหมือนคนอกหัก...”
“อกหักพ่อง”
“แล้วที่มึงมานั่งเล่นเป็นพระเอกมิวสิควิดิโอนี่เนี่ยว่าไรสัด!”
เห็นแล้วรำคาญลูกตา อย่างมันไม่เหมาะที่จะมานั่งเศร้า ผมอยากเห็นมันยิ้มเฮฮาปากหมาเหมือนเดิมมากกว่า
“เอาเหอะ..กูมานั่งอกหักเป็นเพื่อน”
“หืม ใครทำพี่กูอกหักวะ?” น้ำเสียงมันดูแปลกใจมาก ทำไมวะ คนอย่างกูจะอกหักไม่ได้เลยเร๊อะ?
แล้วไอ้ที่ถามน่ะ...อยากรู้คำตอบจริงๆรึไง?
“เห้อออออ คนนั้นแม่งโง่ มึงไม่รู้หรอก”
กูแสดงออกขนาดนี้มันยังนั่งบื้อเป็นหมาโง่ที่ไม่รู้อะไร.. .แต่ช่างเถอะ ผมออกมาจากงานเพื่อปลอบมัน อยู่เป็นเพื่อนมัน
ก็ในเมื่อผมเป็นพี่รหัสนี่นา.. .
“แล้วมึงอกหักจากใคร” ผมตัดสินใจถาม มันนิ่งไป แต่ผมมีคำตอบในใจอยู่แล้ว เพียงแต่รอการยืนยันจากปากมันก็เท่านั้น
“คือยังไงดีวะ จะเรียกว่าอกหักก็ไม่ถูก เพราะไม่ได้หลงรัก แค่หงุดหงิดหน่อยๆเวลาที่เห็นมันอยู่กับคนอื่น”
“หึง?หวง?”
“มั้ง”
“แล้วมึงได้ลองบอกความรู้สึกนี้กับเค้ารึยัง?”
“โหย ใครจะกล้า”
ป๊าบบบบบ
“โอ๊ยยย พี่แม่งงง ตบหัวทำไมเนี่ย?”
“ป๊อด! ไอ้สัด”
โธ่แม่งงงง ปากหมาไปทั่วแต่เสือกกลัวกับเรื่องแค่เนี้ย?
เหมือนด่าตัวเอง..แต่ช่างเถอะ ตอนนี้ผมกำลังด่ามันอยู่
“ไอ้เหี้ย กูก็นึกว่าเค้ารู้แล้ว มึงถึงได้มานั่งหงอยอยู่แบบนี้ โธ่เอ๊ยยยยยยย.. คิดไปเองทั้งนั้นไอ้ห่า” มันลูบหัวบริเวณที่ฝ่ามือผมไปกระทบ “ในฐานะที่กูเป็นพี่รหัสมึง ขอสั่งให้มึงไปคุยเคลียร์ให้เรียบร้อย...”
“ง่า..”
“ไม่ว่าผลจะเป็นยังไง ก็จะมีพี่รหัสคนนี้คอยอยู่เสมอ ... โอเคนะไอ้น้องรหัสปากหมา”
ที่เหลือก็ขึ้นอยู่กับมึงแล้วนะ กูทำได้เพื่อมึงเท่านี้แหละ
พอกลับเข้ามาในงานอีกครั้ง ตำแหน่งดาวเดือนก็รู้ผล ไอ้แทนมันพลาดตำแหน่งเดือนไปแต่ก็ยังมีรางวัลขวัญใจมหาชนเป็นการตอบแทน ผม ไอ้รอย โกเม่ เดินเข้าไปหาพวกปี1ที่รายล้อมเพื่อนตัวเอง ก่อนจะร่วมกันถ่ายภาพ คนที่เป็นพิธีกรของการประกวดครั้งนี้ก็เข้ามาร่วมแสดงความยินดีกับน้องรหัสตัวเอง (แต่เหมือนด่ามากกว่า) ผมเดินไปข้างๆไอ้แกรนด์เพราะยังไงผมก็พี่รหัสมัน ไม่แปลกที่จะยืนข้างๆ แต่พี่พอสเนี่ยสิ ยืนอีกข้างของไอ้แกรนด์ ไม่ทราบว่าเป็นอะไรกับมันเหรอครับ? เหอๆ แต่ผมเลือกที่จะไม่พูดอะไร รอให้พวกมันเคลียร์กันเองดีกว่า อุตส่าห์ถอยให้ขนาดนี้แล้ว
ผมถ่ายรูปคู่กับไอ้แกรนด์เป็นรูปสุดท้ายก่อนจะลากมันออกมาคุยห่างๆ
“มีไรพี่”
“มึงคุยยัง?”
“โหยยยยยยยย เอาเวลาไหนไปคุย”
“อ่าวเหรอวะ ฮ่าๆๆๆ...ไปหาไรแดกกัน กูหิว”
“เลี้ยง?”
“กูเคยให้มึงจ่าย?”
“เยี่ยม!”
“ปะ”
“เห้ยพี่ แล้วคนอื่นอะ? ไอ้ทัชไอ้แทน รอมันดิ่ ไปกินด้วยกัน ฉลองปลอบมันหน่อย”
ประเด็นผมคือไม่ได้อยากจะไปแดกข้าวอะไรกับมันหรอก...
“ไม่ได้! มึงมากับกู”
นั่นไง เจ้าของมาตามแล้ว
ต้องให้กูออกโรงเป็นพระรองตลอด แม่มมม
“วอร์มมึงเข้าไปก่อน กูมีเรื่องต้องเคลียกับไอ้แกน”
ผมจ้องตาพี่พอส สายตามันแน่วแน่ ดูเหมือนเราจะเข้าใจกันโดยที่ไม่ต้องพูดอะไร ผมจึงหลบออกมา
หมดเวลาของผมแล้วสินะ
ต่อไปนี้จะมีแต่พี่รหัสที่คอยดูแลมึงอย่างห่างๆเท่านั้น
ขอบคุณตัวเองที่ยังไม่ถลำลึกไปมากกว่านี้.. .ไม่งั้นแม้แต่คำว่า ‘พี่รหัส’ ผมก็ไม่อาจใช้ได้อย่างบริสุทธิ์ใจ
โปรดติดตามตอนต่อไป
หายไป3วัน คิดถึงอะสิ
:o8:
แบบว่าสอบงะ อ่านเยอะมว๊ากกกก ปวดหัวเลย เห้อ
นี่ก็ยังสอบไม่เสร็จนะ เหลือวันที่11อีกวัน .. . แล้วจะหมดสิ้นกับเวรกรรมที่ได้ก่อไว้ 5555+
The Special Side ซึ่งเป็นพาร์ทของพี่วอร์ม...แพรแต่งไว้นานแล้วอะ อย่างที่เคยบอกไป มันค้าง คิดพล๊อตไม่ออก
แต่มาวันนี้ สอบเสร็จ กลับบ้านมาเปิดเพลงของ JV ที่เคยเพ้อถึงเหมือนกัน
ชื่อเพลงว่า If You Stay (http://youtu.be/MIVu-egUMM0) ไปพร้อมๆกับอ่านของวิชาที่จะต้องสอบในวันที่11ซึ่งเป็นวิชาการใช้ห้องสมุด!
และนั่นคือที่มาของพี่วอร์มกับน้องหมิงค่ะ >///<
ขอบคุณที่ยังรออ่านกันนะคะ จู้บบบบบบบบบ :3
:L2:
-
:m15: :m15:
สงสารพี่วอร์ม แต่ความรักของพี่มันช่างเท่ส์มากกกก o13
ไม่เป็นไรหรอก ฟ้า(คนเขียน) เค้าส่งเนื้อคู่มาดามใจพี่แล้ว o3 o3
ปล. สู้ๆๆๆ นะน้องแพร์
-
แรงขับเคลื่อนยังไม่มากพอสำหรับพี่วอร์ม
ถูกใจแกรนด์ อยากดูแล อยากเป็นมากกว่าพี่รหัส
แต่ก็ไม่บอกอะไรออกไปสักอย่าง ไม่กล้าพอ
พอเทียบกับพี่พอสที่ทั้งกล้า ทั้งบ้า ตัวเองก็เลยต้องถอย
ทั้งที่ก็ยังไม่ได้ลงมืออะไรเลย ก็คงเพราะคำว่าพี่รหัสมันค้ำคออยู่ด้วยแหละ
นี่ก็อีก ตามแอบมองน้องหมิงอยู่ไกล ๆ แล้วถ้าวันนึงน้องมันมีใครมาซิวไปล่ะ
พี่วอร์มต้องไปฝึกการแสดงออกให้มากกว่านี้หน่อยนะ คิดอยู่คนเดียวไม่มีใครรู้หรอก
-
พี่วอร์มแม่งพระเอกว่ะ
-
กอดปลอบพี่วอร์ม :กอด1:
-
สงสารพี่วอม :o12:
-
เขาจะรอตะเองนะจ๊ะ จุบุจุบุ ฮ่าเอาใจช่วยเรื่องสอบนะคะ
-
เอาพี่วอร์มไปคู่กับน้องหมิง^____^
-
lสงสารพี่วอร์ม แต่ตอนนี้มีเด็กซับน้ำมาช่วยดามแล้วมั้ง
-
พี่วอร์ม หนูชอบพี่นะ ขอให้มีความสุขจากใจค่ะ :กอด1:
-
สงสารก็สงสารนะ.. แต่ก็ต้องปล่อยให้นายเอกได้กับพระเอกอยู่ดี :m15:
แต่ตอนนี้พี่วอร์มเท่มาก !! o13
ตอนต่อไปมาต่อเร็วๆนะเค้ารอตัวเองอยู่
แล้วก็ขอให้สอบได้ A ทุกตัวเลยเน้ออออ :mc4:
-
น้ำตาไหลพราก
สงสารพี่วอร์ม T T :sad4:
-
:sad4:
-
ดีใจกับคู่น้องแกรนด์พี่พอสด้วย เย้ๆจุดพลุๆ :mc4:
กอดปลอบพี่วอร์ม น่าสงสาร :monkeysad:
ขอให้อ่านอะไรก็จำได้หมดนะคนเขียน
เราเพิ่งสอบเสร็จ ตอนนี้โล่งเลย :laugh:
-
ถึงจะโดนหักอก จากน้องแรนด์ แต่ก้ยัง มีเด็ก ซับน้ำ อยุ่นะพี่ ^ ^ :sad4: :o8:
-
พี่วอร์ม...ได้แต่แอบรักอยู่ไกลๆ แต่ไม่เป็นไรหรอกตอนนี้ก็มีคนมาให้รักใกล้ๆแล้วเนอะ :impress: :impress:
-
พี่วอร์มแม่งเท่หว่ะ ไอดอลเลยอ้ะะ :z13:
-
สงสารพี่วอร์มมมม :o12:
แต่ไม่เป็นรัยนะพี่วอร์มไปสนใจเด็กทรัพย์น้ำดีกว่า :z1:
-
พี่วอร์มไม่เป็นไรน๊าาาา
เดี๋ยวมีเด็กซับน้ำมาดามอก
:กอด1:
-
หมิงจะเป็นคนที่"ใช่"ของพี่วอร์มไหมน้า ต้องลุ้นกันต่อไป~ ส่วนคนเขียนก็เต็มที่กับการสอบนะคะ สู้ๆ!!
-
โอ๋โอ๋ พี่วอร์มเดี๋ยวก้อมีคนด้ามใจให้แล้วแระ น้องหมิงงัย
-
พี่วอร์ม o13
น้องหมิง ซับน้ำจริงด้วยยยยยยยย :z1:
-
พี่วอร์มคะ จะคนดีไปไหนเนี่ย
ปล. ตัวหนังสือสีส้มนี่ไม่ไหวอ่าค่ะ อ่านยากมากเลย คราวหน้าขอสีอื่นได้ไหมอ่า
-
พระเอกจริงๆ o13
-
พี่วอร์มนี่น่ารักแบบกวนๆ ดีเหมือนกันนะเนี่ย
ไปแอบตามน้องคนนั้นต่อไปเถอะ
-
เป็นพระรองที่หล่อที่สุดในสามโลก 555+++
โคตรเป็นคนดีผิดกับบุคลิก ฮิ้วๆๆๆ
-
พี่วอร์มน่ารักจังเลยน่ะ มาต่ออีกน่ะ o13
-
:3123: :3123:เข้ามาให้กำลังใจ
พร้อม +เป็ด :bye2: :bye2:
-
:impress2:
:กอด1:
:L2:
:L1:
:pig4:
-
ไม่เป็นไรพี่วอร์ม มีน้องหมิงซับน้ำอยู่ อิอิ
-
สงสารพี่ วอร์ม ฮือๆ
เเต่มี น้อง หมิง เเล้วนี่ ซัับน้ำสะด้วย :z1:
-
น้องหมิง อยู่ ไหนมา ดามอกให้ พี่วอร์ม ด่วนลูกเอ้ย
-
สงสารพี่วอร์มอ่า :sad4:
รอค่า อยากอ่านคู่ของพี่วอร์ม
-
พี่วอร์ม มานี่มะ เขากอดปลอบ (ฮี่ๆ) :-[
-
พี่วอร์มแอบรักแกรนด์น้อยจริงด้วยแต่ก็ตัดใจเร็วดีชะมัด ดีค่ะพี่เจ็บไม่เรื้อรัง
แต่ก็ยังเจ็บแปล้บๆ อยู่เนอะเวลาเห็นเค้าสองคน
พี่วอร์มกับหมิงเหมือนจะมีซัมติงโนะ
ขอบคุณค่ะ
-
อ๊ายยย พี่วอร์ม น่าสงสาร แกรนด์ก็ไม่ได้รู้อะไรเลยยย ชิช๊ะ
-
พี่วอร์มแมนมากๆ เดี๋ยวน้องหมิงซับน้ำมาซับน้ำตา(เอ๊หรือน้ำลาย :z1:)ให้น้าา
-
วอร์มสมชื่อจริงๆด้วย คนอะไรอบอุ่นแสนดีที่สุด
-
พี่วอร์มไม่เป็นไรนะ ยังมีหมิงหมิง ซับน้ำอยู่ 5555555' o18
-
เอาเหอะพี่วอร์มถึงจะเคยป๊อดกับน้องรหัสตัวเองมาแล้ว
แต่คราวนี้อย่าไปป๊อดกับเด็กซับน้ำอีกล่ะ
-
หล่อมากพี่วอร์ม o13
-
พี่วอร์มหัวใจพี่โคตรหล่อเลย *0*
-
พี่วอร์มพระเอกไปป่ะ แอบกรี๊ดให้พี่วอร์มเต็มๆ ตอนนี้ อยากอ่านพี่วอร์ม กับ น้องหมิง ซับน้ำ วู้ รอพาร์ทนี้ต่อไป รอคู่หลักด้วย :)) สู้ๆ กับการสอบจ้า
-
พี่วอร์ม :impress2: :impress2:
:pig4:
-
วอร์มท่าทางจะสนใจหมิงไม่ใช่น้อยนะนั่น
-
กราบสวีดัดสวัสดีท่านผู้อ่านที่เคารพรักทุกท่าน.. .แพรเองคะ
ก่อนอื่นต้องกราบขออภัยนักอ่านที่รอคอยทุกท่าน (มีด้วยเหรอ?) สมมติว่ามีก็แล้วกัน 5555+
คือ.. . วันนี้ (วันที่11) ตอนตี3ฟ่าๆเกือบตี4 แพร เพิ่งปิดเกม..เกมใหม่ ที่แพรติดมว๊ากกกกกกก
เล่น3วัน3คืนคอมไม่ปิด จนแม่ด่าอะ = =" ไม่ทำxาไรทั้งนั้น แหะๆ นิยายก็พิมค้างไว้ 5 บรรทัด (ต่างจากคราวที่แล้วที่ค้างไว้5หน้ามากกกก)
นั่นเป็นสาเหตุที่อิคนแต่งมันหายหัวไม่ยอมอัพ มานติดนิยายนั่นเอง กร๊ากกก
ข้าพเจ้าขอสัญญาด้วยเกียรติของเนตรนารีเลยว่าจะมาอัพให้ไม่เกินวันที่12แน่นอน ครุคริ
และข้าพเจ้าขอน้อมรับความผิดทุกประการ
ส่วนที่ขอพาร์ทพี่วอร์ม....เอ่อ.........ไว้ก่อนน้า แบบว่า ดาร์คไซด์กับพาร์ทพี่วอร์มทำเอาแพรสับสนมึนงงกันเลยทีเดียว 5555+
แล้วก็อย่าเพิ่งหายกันไปไหนเด้อค่าเด้อออออออ
ขอขอบคุณทุกคอมเม้นต์ ทุกโหวต ทุกวิว เช่นเดิมคะ แต่จะรักมากๆๆๆๆยิ่งขึ้นไปอีกถ้ายังติดตามกัน อิอิ
แพรอ่านทุกคอมเม้นต์น้า อิอิ มันเหมือนยาอะ ช่วยรักษาอาการดองหรือหมดกำลังใจของคนแต่งได้
ยังไงก็ขอขอบคุณมากๆอีกครั้งคะ
พูดคุยทักทายกันได้เหมือนเดิมที่เฟซบุค ทวิตเตอร์เน้ออออออ
ปล.เกมที่ว่าไม่ใช่ฮอนนะจ๊ะ ไม่ใช่ leage of legend ด้วย..แต่เป็นเกมเกบเวลสุดแสนจะแบ๊วไม่เหมาะกับนังปิแอร์เลย ฮ่าๆ
รู้สึกเหมือนตัวเองย้อนวัย ไม่ได้เล่นเกมแนวเกบเวลมาตั้งแต่ม.4อะ (อู้วววว) ก็แรคนาร๊อคนั่นละ 5555+
ปลล.เกมชื่อ....gdo เอาตัวย่อไป ใครเล่น แอดมา ตัวชื่อ HOLiiz เด้ออออออออออออ
ไปนอนละ เตรียมสอบวิชาสุดท้ายก่อนปิดเทอม :bye2:
-
แล้วจะรอนะครับ o13
ปล gdo ทำเควสเหนื่อยเลยอ่ะ :o11:
-
o22
กร๊ากกกกกกกกกกกกก :laugh: รอเน้อ น้องแพร์
-
ยังติดตามอยู่ไม่หายไปไหนคะ
เป็นกำลังใจให้คุณแพรแต่งนิยายต่อไปนะคะ สู้ ๆ คะ *0*
-
สันยาไว้แล้วนะว่าจะมาๆๆ
-
สู้สู้น๊า หุหุมีเหมือนกันที่ติดเกมจนไม่ได้เข้ามาอ่านนิยาย
-
แง๊ว เดี๋ยวหนีไปเก็บเวลบ้างดีกว่า
-
:mc4:ขอให้โชคดีกับการสอบน่ะจ้ะ แล้วเสร็จเมื่อไหร่อย่าลืมมาอัพต่อน่ะ กำลังหนุกน่ะ :z1:
-
ขอให้ทำข้อสอบได้เต็ม แล้วรีบมาต่อนิยายเร็วๆนะค่ะ :กอด1:
-
รอนะ :)
-
รอค่ะ ^^
-
เค้ารอตัวเองมาตั้ง 4 วัน
ทำไมแค่นี้เค้าจะรอไม่ได้ :o8:
ยังไงก็มาต่อไวๆน้า เค้ารออยู่
:bye2:
-
รอได้ค่ะ แต่อย่านาน
-
รับทราบ รับปฎิบัติค่ะ รอพี่พอส น้องแกรนด์ เสมออิอิ
-
ชอบตอนพิเศษของพี่วอร์มมากเลยคะ พี่เท่มากๆมายอะ
รู้ตัวป่าว อยู่ห่างๆอย่างหวงๆเนี่ย โดนใจมากอะ พี่วอร์มเตือนแกนว่าอย่าปากแข็งแล้วตัวเองละคะ อิอิ อยากอ่านตอนพี่วอร์มไปจีบน้องขวางโลกอะ คงตะสนุก ^^
-
รอได้เสมอค๊าาาาา :3123:
-
รออยู่นะคะ Q Q สู้ๆจ้า
-
น้องแพร กลายเป็นเด็กติดเกม o22
เค้าจะรอน้าาาา~
-
รอจ้า แต่อย่าปล่อยให้คนอ่านตาดำๆรอนานนะ :impress:
-
รอจ้ะ จุ้บๆ :กอด1:
-
นอนรออออ :a12: :a12: :a12:
-
รับทราบครับ
-
อ่านรวดเดียวเลย
ตอนแรกเชียร์วอร์ม ตอนนี้ก็ยังแอบเชียร์นิด สงสารวอร์มอ่ะ ฮือออ
แต่ตอนนี้มีคนดามใจคงไม่น่าเป็นห่วงแล้วเนอะ
แต่พอสแกรนด์กำลังหวาน คิคิ หวังว่าคงไม่มีเรื่องดราม่าอีกแล้วนะ
รออ่านตอนต่อไปจ้า
-
รอค่า :-[
-
สนุกมาก ชอบตัวละครในเรื่องทุกตัวเลย เขียนได้มีเสน่ห์ แล้วก็น่ารัก น่าติดตามมาก เป็นกำลังใจให้ สู้ๆ รออ่านตอนต่อไปน้า .. :กอด1:
-
อย่าแอบหนีไปเล่นเกมนานนะคะ รออ่านอยู่ ฮิฮิ
เป็ฯกำลังใจให้คนแต่งค่ะ เฝ้ารอตอนต่อไปอย่างใจจดใจจ่อ
-
ไม่เป็นไรคะแพร อาอี้เข้าใจ=w=
เวลาในเกมกับโลกมันต่างกันจริงๆนะ
แต่ว่า !!! อย่าเอาแต่เล่นเกม จนลืมดูแลตัวเองนะคะ
รอคะ รอ อ่านต่อ งิ๊วๆ
-
สู้ๆน้าาาาาาาาา รออ่านอยู่ๆๆๆๆๆ
พี่วอร์ม โคตร เท่ห์ เลย กรี๊ดดดๆๆๆๆ
รอ อ่าน นะ จุ๊
-
รออ่านอยู่นะครับ^^~
ปล.เกมมันช่างน่ากลัวจริงๆ //พยักหน้าเข้าใจ
-
เข้ามารอ~
-
รอด้วยๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
-
รอค่ะ
-
The Special Side II [Warm Part]
ผมเดินเรื่อยเปื่อย แล้วแต่ขาจะนำพา มันมืดแล้วก็จริงแต่นั่นไม่ได้เป็นอุปสรรคเลยสักนิด หัวสมองโล่งๆ ปล่อยตัวตามสบาย ไม่อยากคิดอะไร มารู้ตัวอีกทีตอนนี้ผมก็อยู่หน้าหอสมุดแล้ว
เอ่อ...แล้วกูมาทำไรที่นี่วะ?
ผมงงกับตัวเอง หากคิดว่าจะมาอ่านหนังสือซึ่งปัดทิ้งไปได้เลยเพราะตอนนี้หอสมุดมันปิดแล้ว
เอ๊ะ! นั่น...เงาคน ใครวะ?
ไม่เอาแบบที่ไอ้แกนกับพี่พอสมันเจอด้วยกันนะโว๊ยยยยยยย เห็นแบบนี้ผมก็กลัวเป็นเหมือนกันนะครับ ยิ่งเรื่องเล่าที่สืบต่อกันมามันมีเรื่องเกี่ยวกับหอสมุดด้วย
แต่ด้วยความสงสัยที่มีมากกว่า ทำให้ผมเลือกที่จะก้าวขาเข้าไปใกล้มากขึ้น เงาคนอยู่หลังต้นไม้ใหญ่ มันกำลังเคลื่อนไหว ทำให้ผมสงสัยว่านั่นอาจจะไม่ใช่สิ่งที่ผมคิดในตอนแรกก็เป็นได้
“เฮ้ยยยยยยยย!!/แว๊กกกกกกกกกก!!”
2เสียงที่ร้องขึ้นมาพร้อมกัน เพราะไอ้เงามืดๆนั่นมันโผล่ออกมาจากหลังต้นไม้แล้วน่ะสิ เล่นเอาตกอกตกใจหมด ส่วนเงานั่นที่โผล่ออกมาแล้วก็ไม่ใช่ผีเผอแต่อย่างใด มันคือ...
ไอ้น้องหมิง นั่นเอง
“เอ่อ...โทษครับพี่” มันก้มหน้าเหมือนเดิม ไม่ยอมสบตาผม
“ขอโทษเรื่อง?”
“คือผมไม่รู้ว่าพี่ยืนอยู่ตรงนี้”
“ก็กูแค่มาดูว่าใครมันมาทำไรลับๆล่อๆในที่มืดๆแบบนี้น่ะ...แล้วมึงทำไรวะ?” ผมมองเนื้อตัวมันที่เปรอะเปื้อนนิดหน่อยจากคราบดินที่เกาะตามเสื้อนักศึกษาสีขาว
“เอ่อ...ผม ผม...ช่วยกระรอกไว้อะครับ มันตกลงมาจากต้นไม้”
“ช่วยกระรอก?” ผมถามเสียงสูงเพื่อความมั่นใจ
“ครับ”
กระรอกบ้าไรตกลงมาจากต้นไม้วะ
ขณะที่ผมกำลังนึกสงสัย คนที่ช่วยกระรอกไว้หมาดๆก็เอ่ยขึ้นมา
“เอ่อ ผมขอตัวก่อนนะครับ” แล้วไอ้ขวางโลกมันก็รีบเดินก้มหน้างุดๆจากไป ทิ้งให้ผมยืนงงกับการกระทำของมัน
มันเป็นคนดีเกินไปรึเปล่าวะ?
แต่ช่างเถอะ มันจะช่วยหมาแมวที่ไหนก็ไม่เกี่ยวกับผมอยู่แล้ว
และโดยที่ไม่รู้ตัวเลยว่า ผมลืมความเศร้าที่เพิ่งเผชิญเพราะต้องกลายเป็นพระรองไปโดยปริยาย...
.
.
.
.
วันนี้ผมไม่เจอแผ่นหลังเดินตามฟุตบาทเหมือนอย่างเคย แต่ผมก็ไม่ได้สนใจอะไรมากนัก เพราะยังไงมันก็ไม่ได้เป็นเรื่องบังเอิญขนาดที่ว่าต้องเจอกันทุกเช้าอยู่แล้ว
แต่มันเริ่มจะแปลก...ตรงที่ว่าผมไม่เห็นไอ้ขวางโลกมันลงจากรถเมล์มา3-4วัน บอกตามตรงว่าสายตาผมที่จะเหลือบไปมองป้ายรถเมล์ทุกครั้งนั้นมันเป็นความเคยชิน พอเมื่อไม่เห็นสิ่งที่คุ้นตาก็กลายเป็นเรื่องผิดปกติไป
รอยยิ้มกว้างที่โชว์เหล็กสีๆนั่นก็ไม่เห็น เพื่อนๆของมันที่จะคอยแอบมองผมก็ไม่เจอ
แต่ถึงอย่างนั้นผมก็ไม่อยากใส่ใจอะไร อาจจะเป็นเพราะเข้าใกล้ฤดูสอบมิดเทอม อาจารย์บางท่านอาจจะปิดคอร์ส ทำให้ไม่มีเรียนแล้วก็เป็นได้
“เออไอ้วอร์ม มึงรู้จักพวกซับน้ำมั่งปะวะ?” จู่ๆไอ้โกมันก็ถามผมขณะที่เรากำลังเดินไปส่งงานด้วยกัน
“ก็พอรู้ ทำไมวะ”
“เห็นว่ามีเด็กปีหนึ่งซับน้ำไปลงประกวดร้องเพลงรายการห่าไรสักอย่าง ของช่อง4อะ ชื่อรายการไรวะ...อะไรว๊อยส์ๆมั้ง”
“สัด มึงไม่รู้แล้วกูจะรู้มั้ย” อย่ามาถามผมเลยครับไอ้เรื่องรายการทีวีหรือละครโทรทัศน์เนี้ย ถ้าไม่ดังจริงไม่เป็นกระแสผมก็ไม่แลหรอกครับ
“เอ้า กูก็ถามไปงั้นแหละ เผื่อมึงรู้จัก จะได้มีรุ่นน้องเป็นคนดังไง ฮ่าๆๆๆ” ไอ้โกมันหัวเราะ “ถ้ามึงไปลงประกวดร้องเพลงมั่งนะ กูว่ามึงชนะเลิศ...ในตำแหน่งเสียงยอดแย่ไง ฮ่าๆๆๆๆๆๆๆๆ”
“เชี่ยโก” คือกูก็รู้ตัวนะว่าเสียงตัวเองแย่ ออกแนวไปทางโหดนิดๆ ดุหน่อยๆ แต่มันคงไม่ร้ายแรงถึงขั้นนั้นมั้ง...
เสียงเรียกเข้าโทรศัพท์ก็ดังขัดขึ้นมา ของไอ้โกเม่ มันกดรับแล้วคุย ท่าทางจะไม่พ้นกิ๊กคนที่178ของมัน
“วอร์มสุดหล่อ”
“ไรของมึง จะใช้อะไรกู” เรียกแบบนี้มีอย่างเดียวครับ
“ฝากส่งงานหน่อยน้า...แหะๆ”
“ผัวตามละสิ”
“อุ๊ย!รู้ดี เค้าไปก่อนนะตัว จุ้บๆ” ทำท่าได้กระแดะมาก “ถ้ามึงยังไม่หยุดส่งจูบกูจะทิ้งงานมึงไว้ตรงนี้แหละ”
“โหดจริงโว๊ยยยยยย ฝากด้วยละกัน กูไปละ เจอกันวันสอบ”
ส่วนตัวผมนั้นไม่มีเรียนแล้ว แต่ที่ต้องมามหาลัยเพราะตามส่งงานที่คั่งค้างไว้ ผมก็ผู้ชายธรรมดาๆทั่วไปนั่นแหละ ไม่ได้เรียนเก่งดีเลิศอะไรมากมาย อยู่ในระดับกลางๆ โดดบ้าง ดองงานบ้างตามประสา
“อาจารย์ครับ มิดเทอมออกสอบเรื่องอะไรบ้างอะครับ?”
“เธอนี่นะ...อาจารย์เคยบอกไปแล้วก่อนปิดคอร์สครั้งสุดท้ายไง ทำไมเธอไม่ฟังห๊ะ?”
“ฟังครับ แต่ผมลืม”
ตอนนี้ผมเข้ามาส่งงานกับอาจารย์เลยตีเนียนถามเรื่องข้อสอบซะเลย
“ในคอร์สซิลลาบัส(course syllabus)ก็มี ไปเปิดดูเอง” แล้วอาจารย์ท่านก็ยื่นเอกสารชุดหนึ่งมาให้ผม “เอ้า เอาไป หน้าอย่างเธอคงหายไปตั้งแต่วันแรกที่แจกแล้วสินะ”
ครับอาจารย์ แม่นมาก
“ขอบคุณครับ”
ผมออกจากห้องพลางเปิดดูเอกสารที่แจ้งว่าเทอมนี้จะเรียนอะไรบ้าง ใครสอน งดวันไหน ลงภาคปฏิบัติเมื่อไหร่ และสุดท้ายคือออกสอบเรื่องอะไรบ้าง
อื้อหืออออ กลศาสตร์ของของไหล
นรกมาเยือนแล้วครับ ไอ้หนังสือที่มีอยู่ (ที่เป็นของพี่แซค พี่รหัสผมอีกที) ไม่อยากจะบรรยายสภาพมันเลยครับ ส่งต่อกันมามากกว่า7รุ่น ทำการลงนามเป็นลายลักษณ์อักษรอย่างชัดเจนไว้ที่ปกใน แต่เนื้อหาในหนังสือนั้น...เอ่อ...มันก็ใช้ได้นะครับ อีกทั้งตามขอบกระดาษหรือที่ที่มันเคยเป็นที่ว่างโล่งๆก็เต็มไปด้วยตัวหนังสือขะยึกขะยือ นั่นเป็นข้อดี แต่ข้อเสียคือไอ้พี่รหัสตัวดีอย่างพี่แซคแม่งเอาไปวาดรูปเล่นครับ วาดในที่ว่างๆไม่เป็น เสือกวาดทับตัวหนังสืออีก
วาดสวยจริงแต่มันไม่ได้ช่วยเหลือกูในยามสอบนะโว๊ยยยยยยย
อยากจะโทรไปด่าพี่แซคตอนนี้แต่คาดว่าผมคงต้องจองโลงในอีก3วันข้างหน้า
ไอ้ตอนเปิดเรียน เค้าก็มีการซื้อหนังสือเล่มใหม่กันนะครับ สำหรับคนที่พี่รหัสไม่มีให้ แต่ตอนนั้นผมยังไม่ได้เปิดดูหนังสือไง เลยคิดว่าไม่ต้องซื้อหรอก ยังไงๆก็มีอยู่แล้ว แต่ที่ไหนได้..พอกลับไปเปิดเท่านั้นแหละ วันต่อมาผมต้องรีบแจ้นติดต่อขอซื้อหนังสือ แต่อนิจจา...ฟ้าไม่เข้าข้าง หนังสือดันขายหมดเกลี้ยงเลยครับ ฮือออออ
สงสารก็แต่ไอ้แกรนด์มัน ดันมาต้องรับเคราะห์หนังสือที่อัดแน่นไปด้วยความรู้ต่อไป
สงสัยผมคงต้องพึ่งหอสมุดที่เป็นแหล่งรวบรวมความรู้ไว้อีกแล้ว จะให้พึ่งเพื่อนก็คงไม่ไหว แต่ละคนก็แทบจะเอาตัวเองไม่รอด ในเวลานี้ตัวใครตัวมัน พึ่งตัวเองไปก่อนนะครับ
ผมเดินเข้าไปในหอสมุด ทำการสแกนบัตรนักศึกษาและตรงดิ่งไปยังหมวดหมู่ที่จัดไว้โดยเฉพาะ
อ้าวนั่น ไอ้ขวางโลกนี่หว่า เหมือนไม่ได้เจอมันนานเลยแหะ
มันกำลังเอื้อมมือไปหยิบหนังสือที่อยู่สูงเหนือหัวมันไปเยอะเลยครับ ปลายนิ้วมันพยายามสะกิดสันหนังสือให้ออกมา แต่ดูท่าความพยายามของมันจะไม่สำเร็จ
ผมเดินตรงไปหามัน ยืนซ้อนหลัง แล้วเอื้อมมือไปหยิบหนังสือเล่มที่มันต้องการแล้วยื่นให้
ไอ้ขวางโลกมันหันกลับมามองผมหน้าตื่น
“เอ่อ...ขอบคุณครับ”
“หยิบไม่ถึงทำไมไม่ไปเอาบันไดมาต่อวะ” อดไม่ได้ที่จะด่า ขนาดผมยังต้องเขย่งนิดๆเพื่อให้หยิบถึง บันไดที่วางอยู่ตรงมุมก็ไม่ได้ไกลเท่าไหร่ ป่านนี้ถ้ามันไปเอาบันไดมาต่อมันคงหยิบเสร็จไปนานละ
“หยิบมาใช้ได้เลยเหรอครับ?”
“ก็เออสิวะ”
“ง่า..ผมนึกว่าต้องขอเจ้าหน้าที่ก่อนซะอีก”
เออ! ไอ้มารยาทดี
มันกอดหนังสือที่ผมหยิบมาให้พร้อมกับพูดว่า
“งั้นผมขอตัวก่อนนะครับ ขอบคุณอีกครั้งที่กรุณาหยิบหนังสือให้ครับ”
บางทีผมก็รำคาญกับไอ้คำว่า ‘ครับ’ ที่มันลงหางเสียงทุกครั้งเหมือนกันนะ
ผมไม่ได้สนใจมันอีก เดินหาหนังสือไปอ่านเพื่อเตรียมตัวสอบอย่างที่ตั้งใจ หาอยู่นานกว่าจะได้ เพราะหนังสือมันน้อยๆซะที่ไหนละครับ เยอะจะจนปวดหัว เลือกไม่ถูกกันเลยทีเดียว
เมื่อได้หนังสือที่ต้องการแล้ว ผมหยิบติดมือมา3เล่ม เดินออกจากชั้นหนังสือที่เรียงสูงติดเพดานไปยังโซนที่เค้าให้เป็นสถานที่อ่านหนังสือ มีทั้งแบบโต๊ะกลุ่มแล้วก็แบบโต๊ะเดี่ยวที่จะมีกระจกใสเป็นที่กั้นรอบด้าน ผมเลือกที่จะนั่งเป็นโต๊ะกลุ่มเพราะมันอยู่ใกล้กว่า แถมมีพื้นที่เยอะด้วย
ไม่ได้เลือกเพราะไอ้ขวางโลกมันนั่งอยู่ตรงหน้าต่างเลยนะ
ผมวางหนังสือเลื่อนเก้าอี้มานั่ง ทำการหยิบหูฟังมาเสียบแล้วเปิดเพลงเบาๆ
ได้เวลาอ่านหนังสืออย่างจริงจังแล้วครับ
ผ่านไป5นาที...สายตาเลื่อนไปมองคนที่นั่งอยู่ข้างหน้าต่างก่อนจะหันมาจับจ้องตัวหนังสือที่ร่ายยาวเกี่ยวกับทฤษฎีอะไรสักอย่าง
ผ่านไป12นาที...ทำไมมันนั่งเอียงคอแบบนั้นวะ เดี๋ยวก็สายตาเอียงหรอก
ผ่านไป20นาที...นี่กูกำลังอ่านเรื่องการทำความเย็นหรือการทำความร้อนละเนี่ย?
ผ่านไป27นาที...ไม่ไหวแล้วโว๊ยยยยยยยยยยยยยยยย!!
เพราะไอ้ขวางโลก ทำให้กูไม่มีสมาธิอ่านหนังสือ!
ผมตัดสินใจรวบหนังสือทั้งหมดแล้วลุกขึ้นยืน เก้าอี้เลื่อนไปด้านหลังเสียงดัง ไอ้ขวางโลกที่นั่งขวางหูขวางตาผมหันมามอง แต่ผมไม่สนใจ ตรงดิ่งไปยังเคาเตอร์ที่ให้บริการยืม-คืน
กูกลับไปอ่านที่คอนโดก็ได้วะ
เมื่อมาถึงห้องผมจัดการวางหนังสือไว้บนโต๊ะที่ไว้ทำการบ้าน เข้าห้องนอนไปเปลี่ยนชุด ออกมาด้วยสภาพที่พร้อมรบกับหนังสือเต็มที่ แต่ทว่าจู่ๆคำถามของไอ้โกเม่เมื่อตอนนั้นก็ดังเข้าหู
เด็กปี1ซับน้ำไปประกวดร้องเพลงรายการว๊อยส์ๆ
อะไรบางอย่างทำให้ผมเลือกที่จะเปิดคอม เข้าเว็บที่โด่งดังไปทั่วโลก สามารถหาได้ทุกอย่างที่เราต้องการ เป็นอีกตัวช่วยที่ทำให้ผมมีวันนี้ได้ ถ้าขาดเว็บนี้ไป ผมคงไม่มีงานส่ง
ปลายนิ้วจรดแป้มพิมพ์ แล้วกดค้นหา
คำที่ผมใช้ในการสืบค้นก็คือ
‘หมิง รายการ voice’
อะไรดลใจให้ผมเลือกที่จะพิมแบบนี้ก็ไม่รู้ ซึ่งผลลัพธ์ที่ออกมาก็คือรายชื่อเว็บที่เรียงกันเป็นตับ แต่เว็บแรกที่อยู่บนสุดคือYouTube ชื่อคลิปคือ
‘Voice Awards - “ไกล” หมิง นนทกร’
ผมไม่ลังเลที่จะคลิกเข้าไป เสียงดนตรีเริ่มขึ้น กล้องแพนซูมไปที่ใบหน้าของคนที่ทำให้ผมต้องระเห็จตัวเองมานั่งอ่านหนังสือที่คอนโดแบบนี้
ป่านนี้เธอจะอยู่ไหน เวลาที่ไกลกัน
และแม้มันจะนาน นานเท่าไรที่เฝ้ารอเวลา
ก็รู้ดีว่าเธอเหงา และฉันเองก็ไม่ต่าง
แต่ยิ่งเหงาสักเท่าไร แต่ข้างในยิ่งคิดถึงเธอ
เมื่อเธอ มองไปที่ฟ้าไกลที่ดวงดาวคู่นั้น
ดวงตาของฉันเฝ้ามอง
แสงที่เธอสัมผัส เชื่อมความคิดของเราให้ถึงกัน
ดวงอาทิตย์นั้น ยังอยู่ไกลดวงจันทร์
ดาวนับร้อยนับพันจะไกลกี่ปีแสง
แม้ไม่ได้เจอฉันคิดถึงเธอ
และเฝ้ารอวันเวลาให้พ้นไป
ตราบที่ท้องทะเลยังไกลจากภูเขา
และแม้ว่าเราจะไกลสักแค่ไหน
ฉันยังเหมือนเดิมสิ่งเหล่านั้นยังเหมือนเดิม
ยังเฝ้ารอเธอคนเดียวทั้งหัวใจ
คลิปวิดิโอเล่นไปเรื่อยๆ ผมไม่ละสายตาไปจากจอแม้แต่วินาทีเดียว เสียงร้องที่ทรงพลัง ทั้งนุ่มนวลและชวนฟัง ท่าทางที่อยู่บนเวทีรู้สึกอินไปกับเพลง เสมือนว่าคนรักห่างไกลไปจริงๆ ทุกอย่างดูลงตัว ไม่มีขัด จนเมื่อเพลงจบ ผู้ชมในห้องส่งก็ปรบมือให้พร้อมทั้งส่งเสียงเชียร์
รายการนี้ก็เหมือนรายการประกวดทั่วๆไปที่จะมีคณะกรรมการนั่งดู รอคอมเม้นต์ให้ผู้เข้าประกวดได้นำไปปรับปรุง หรืออาจจะชมอย่างที่ไอ้ขวางโลกในคลิปมันกำลังยิ้มแก้มปริก็ได้ โดยรวมกรรมการบอกว่าร้องได้ดี เพียงแต่อยากให้ไปฝึกการออกเสียงมามากกว่านี้ ออกอักขระให้ชัดเจนเพราะตัวมันดัดฟันเท่านั้นเอง สรุปมันก็ผ่านเข้ารอบไป
คลิปนี้ยังมีคนดูไม่มากนัก เพราะเพิ่งถูกโพสเมื่อสัปดาห์ที่ผ่านมา ผมเลื่อนสายตาไปอ่านคอมเม้นต์ด้านล่าง มีแต่คนชื่นชม ส่วนใหญ่จะเป็นผู้หญิง ผู้ชายก็มีบ้าง แต่น้อย
ผมคลิปไปที่ replay เพื่อให้คลิปเล่นซ้ำอีกครั้ง
นี่ขนาดหนีมาอ่านหนังสือที่บ้านแล้วนะ...มันยังตามมาหลอกหลอนได้อะ
.
.
.
.
วันนี้สอบตัวแรกครับ และผมเพิ่งออกจากห้องสอบมาหมาดๆ
“เชี่ยแม้งงงงงงงงงงงงง ดรอปถามหากูอีกแล้ววววววว”
“เทอมที่แล้วมึงก็พูดแบบนี้ แต่เสือกเลี้ยงนกนะมึง” ไอ้รอยด่าโกเม่ครับ ก็จริงของมัน เทอมที่แล้วมันก็บ่นว่าจะดรอปแต่แล้วก็ไม่ได้ดรอป ผลออกมามันได้Bซะงั้น ในขณะที่พวกผมได้C
“แต่คราวนี้กูไม่รอดจริงวะ สงสัยต้องเลี้ยงหมาเลี้ยงแมว”
“เหอๆ กูชินจนหลายเป็นคนรักหมารักแมวไปละ ขออย่างเดียว กูไม่อยากเลี้ยงปลา” ผมบ่นให้พวกมันฟัง “เฮ้อออ กูกลับไปอ่านหนังสือก่อนนะ พรุ่งนี้เจอกันเว้ย”
ผมเดินแยกตัวออกมา ตรงไปยังรถที่ผมใช้ขับมามหาลัยประจำ แต่พอเดินเข้าไปใกล้ๆ…
ไอเหี้ยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย
ใครบังอาจมาชนท้ายลูกรักกู!!!!!
แม่งเอ๊ยยยยยยย เจอข้อสอบยากบรรลัยไม่พอ ยังต้องมาเจอกับลูกรักที่โดนชนอีกเหรอวะเนี่ย
ซวยจริงๆ แม่งต้องเป็นมือใหม่หัดขับแหงๆ ยิ่งชนกันตอนเจ้าของไม่อยู่แบบนี้ก็ถือว่าซวยซ้ำซวยซ้อนเลยละครับ
ผมลูบไปตามรอยบุบแถวๆไฟท้ายนิดหน่อย ได้แต่อารมณ์เสียบ่นกับตัวเอง ไปลงกับใครก็ไม่ได้ งานนี้ต้องพึ่งประกันอีกแล้วสินะ เห้ออออออ
ผมเดินไปเปิดประตูรถด้านคนขับ แทรกตัวเข้าไปนั่ง กะจะโทรเรียกประกัน แต่ไอ้สิ่งที่เสียบอยู่กับที่ปัดฝนทำให้ผมต้องชะงัก
นั่งได้ไม่ถึงนาทีก็ต้องลงจากรถเพื่อไปหยิบกระดาษที่เสียบคาไว้ ข้อความถูกเขียนด้วยลายมือที่ไม่ได้เรียบร้อย แต่ก็ไม่ได้หวัดจนอ่านไม่ออก
ขอโทษนะครับ ผมถอยรถมาชน
ติดต่อที่เบอร์นี้ครับ 08x-xxx-xxxx
ขอโทษจริงๆครับ
เออ ก็นับว่ามีจิตสำนึกที่ดีวะ
จากที่จะกดโทรหาประกัน กลายเป็นเบอร์ที่คนชนมันทิ้งไว้ให้
“ฮัลโหล”
/เอ่อ สวัสดีครับ ไม่ทราบว่านั่นใครครับ?/ เสียงนุ่มตอบกลับมาอย่างสุภาพ
“ผมเป็นเจ้าของรถที่คุณถอยมาชน แล้วทิ้งเบอร์ไว้”
/อ่อครับ ผมขอโทษจริงๆครับ เพิ่งได้ใบขับขี่มาไม่กี่วันนี้เอง จะเรียกค่าเสียหายยังไงว่ามาได้เลยครับ/
เออก็ดี ว่าง่าย รถกูอะไหล่ไม่ใช่ถูกๆซะด้วย ถึงจะมีปัญญาจ่ายเอง แต่ในเมื่อไม่ได้เป็นคนทำ ทำไมต้องมาเสียตังค์เองด้วยละวะ
“นัดเจอเลยดีกว่า คุยง่ายดี จะได้เรียกประกันด้วย”
/เอ่อ...โทษนะครับ ผมคงไม่สะดวกไปเจอ เพราะช่วงนี้ผมกำลังสอบครับ/
“หืม? มึงอยู่ปีไร คณะอะไร”
/ปี1 คณะวิศวะครับ/
“เออ กูก็วิศวะ แต่ปี2 มึงชื่ออะไร จะได้ตามตัวถูก ไว้หลังสอบค่อยมาเคลียร์ก็ได้งั้น เห็นแก่ที่อาศัยคณะเดียวกัน”
/ขอบคุณมากครับ ผมชื่อหมิง อยู่ภาคทรัพยากรน้ำครับ สอบเสร็จวันที่10ครับ/
เฮ้ยยยยย
หมิงปี1ซับน้ำ? กูก็ว่าทำไมเสียงมันคุ้นๆเหมือนได้ยินที่ไหนที่แท้ ไอ้ขวางโลกนี่เอง
/พี่ครับ..พี่...แล้วพี่ชื่ออะไรครับ/
“เอางี้วันที่10ตอนเย็นมาเจอกูที่ใต้ตึกคณะ แค่นี้แหละ” ผมไม่บอกชื่อตัวเอง แต่กลับนัดเจอมันทั้งๆอย่างนั้นเลย ผมกดวางสาย เซฟเบอร์เรียบร้อย
สงสัยที่พักหลังนี้ไม่เจอมันลงจากรถเมล์ก็เพราะแบบนี้สินะ มีรถขับสบายเลย แต่มันน่าห่วงตรงที่ยังขับไม่คล่องเนี่ยละ หลักฐานเป็นรอยที่ท้ายรถผมแบบนี้ยิ่งควรระวัง
ส่วนกระดาษที่ทิ้งเบอร์ให้ติดต่อ ผมเก็บพับไว้ตรงที่ให้วางโทรศัพท์ในรถ
รถโดนชน คนร้ายไม่หนี แถมยังทิ้งเบอร์ไว้ให้ จะมีสักกี่คนที่เจอแบบผมละครับ
ไอ้ขวางโลกมันเป็นคนดีจริงๆ
โปรดติดตามตอนต่อไป
สดๆร้อนๆ แต่งเสร็จลงเลย ฮ่าๆ
แพรมาตรงตามวันที่สัญญาไว้นะ อิอิ
อยากให้พาร์ทพี่วอร์มแบบว่าอบอุ่นๆอะ (ให้สมชื่อพี่แกหน่อย แล้วก็หาคนมาดามใจ555)
แต่ทำไมไปๆมาๆถึงเป็นแบบนี้ได้ก็ไม่รู้ T ^ T ได้โปรดให้อภัยในความอ่อนหัดของข้าน้อยด้วยเถิด
คือแบบว่า..พล๊อตในหัวคู่นี้มันเยอะมาก อยากเขียนมันทุกฉากที่คิดไว้ เลยออกมาเละเทะแบบนี้ 555
ขอบคุณที่รอกันค่ะ ^^
ป.ล. เพลง ไกล - musketeers (http://youtu.be/hmlTq97_sRQ)
-
เย้ๆ มาต่อแล้ว
ตอนต่อไปมาลงเร็วๆน้า เค้ารออยู่ o18
-
เป็นคนดีแล้วจะรักมั้ยพี่วอร์ม?
-
เท่าที่อ่านมา ฉันว่านะ
ไอ้ที่ขวางโลกอ่ะ มันแกมากว่ามั้งอิพี่วอร์มมมมม :angry2: :angry2:
แกว้กก น้องออกจะน่ารัก เป็นคนดี ทำเอาคนแถวนี้่เพ้อแล้วกัน คึคึ
-
พี่วอร์มไปชอบน้องเขาก่อนอีกแล้ว
-
เข้าทางเลยนะพี่วอร์ม :m12:
-
แอร๊ยยยย!!! พี่วอร์ม-น้องหมิง >/////<
ได้เบอร์น้องเค้าแล้วนิ อีพี่วอร์ม
:L2:
-
หมิงเป็นคนดีจริงๆ ดีจนพี่วอร์มต้องแอบมองบ่อยๆ คิกๆ~
-
ยังไงหละพี่วอร์มตามแอบดูน้องมัน ไม่คิดไรงั้นสิ
นี่บุพเพของจริงเลยเหอะ
-
อัยย๊ะ เริ่มสนใจน้องหมิงอะดิ๊
-
พี่วอร์มมม :เฮ้อ:
คิดถึงน้องแกรนด์แล้ววว5555555555555
-
หมิง คนดีเกิ๊นนนน จะมีสักกี่คนที่ถอยรถชนคนอื่นแล้วทิ้งเบอร์ไว้ให้เนี่ย พี่วอร์มก็โชคดีอ่า อิจฉา อิอิ อยากอ่านคู่หลัก :))
-
อ่านไปยิ่งสงสารพี่วอร์มอะ น้ำ้ตาไหลแบบไม่รู้ตัว
-
น้องหมิงเป็นคนดีจริงๆ พี่วอร์มไม่ต้องเป็นพระรองให้แกรนแล้วนะ
เป็นพระเอกให้น้องหมิงแทนนนนนน!!!
-
พี่วอร์มคงไม่รอดจากคนดีๆแบบนี้นี้แน่ อิอิ
-
อั๊ยย่ะมาต่อเเล้วเย่ๆๆ
หมิง "ซับ" น้ำ มา "ซับ" ใจ พี่วอร์ม ม๊ะๆๆ (กร๊าก กก )
-
เมื่อไรจะลงเอยกันล่ะเนี่ยคู่นี้ ลุ้นๆ
-
น้องหมิงคนดีที่โลกรอมาปลอบใจพี่วอมใช่ป่าวคะ อิอิ
พี่วอมก็อย่างห้น้องเค้าชดใช้ค่าเสียหายหนักนะคะ ฮ่าๆๆ
-
o18
-
เข้าทางเลย ^__^
:L2: :pig4:
-
เท่าที่อ่านมา ฉันว่านะ
ไอ้ที่ขวางโลกอ่ะ มันแกมากว่ามั้งอิพี่วอร์มมมมม :angry2: :angry2:
แกว้กก น้องออกจะน่ารัก เป็นคนดี ทำเอาคนแถวนี้่เพ้อแล้วกัน คึคึ
เออว่ะ...เห็นด้วย 55555
-
หมิงเป็นคนดีโครตๆ น่ารักสุดๆไปเลยอ่ะ :-[
-
เป็น คนดี จริงๆ ขอ ให้ ได้ กันไวๆ เฮ้ยยย ไม่ใช่ๆ ขอให้ ได้พบ แต่ สิ่ง ดีๆ คืน กลับ มา สาธุๆๆๆ
:impress2: :impress2:
ต่อ จ้าาาา
o13 o13
-
ไม่ค่อยเข้าใจหมิง ตอนแรกๆยังกวนวอร์มอยู่เลย
ทำไมหลังขากนั้นถึงดูติ๋มๆหงิมๆไปได้ล่ะ
แต่หมิงน่ารักดีค่ะ ดีแล้วหาคนมาดามใจพี่วอร์มหน่อยเนอะ
-
o13 ตามอ่านทันแล้ว สนุกมาก ๆ เลยคะ คิดถึงพี่พอส กับ น้องแกรนด์แล้ว :sad4:
-
พี่วอร์มอย่าทำอะไรน้องนะ
-
ความดีเริ่มชักนำความรักมาให้ความอบอุ่นแก่หัวใจ :m13: :m13:
-
กรี๊ดดดดดด น้องหมิงน่าร๊ากกกกกกกกอ่ะ
ขออีก ๆ ๆ ๆ ๆๆ
-
น้องหมิง นายนี่ดีเกินไปไหมเนี่ย
-
รอตอนต่อไปน่ะจ้ะ ชอบตัวละครทุกตัวในนี้เลยน่ะ กวนดีน่ะ :กอด1:
-
น้องหมิง คนดีมากอ่ะลูก ปลาบปลื้มมาก ใสๆลูกใสๆ .. :man1:
-
พี่วอร์มจะให้น้องหมิงชดใช้ยังไงดีล่ะทีนี้ :z1:
แต่เป็นคนดีจริงๆเลยนะน้องหมิง เป็นพี่ไปถอยรถชนใครคงช็อกก่อน แล้วก็เตลิดไปเลยแน่ๆ :laugh:
-
อร๊ายยยยยย น้องหมิง น่ารักเว่อร์ ดีแล้วที่มาเจอพี่วอร์ม ถ้าให้คนอื่นพลาดไปเสียดายตายเลย
-
หมิงเป็นคนดีจริง ๆ นะเนี่ย วอร์มท่าทางจะสนใจหมิงมาก ๆ นะเนี่ย
-
ตามทันแล้ว
อิอิ สนุกมาก น่ารัก พี่พอสกับน้องแกรน
o13
-
สนุกมากค่ะ อ่านแล้ววางไม่ลงเลยเดียว พอสแกรนด์มันเป็นอะไรที่ใช่มาก สมน้ำสมเนื้อสุดๆ
อ่านแล้วติดงอมแงม เป็นกำลังใจให้นักเขียนนะค่ะ
-
น่ารักจังคู่นี้ :กอด1:
-
พี่วอร์มหลงรักเด็กดัดฟันซะแล้วมั้ง?
-
The Special Side III [Warm Part]
จนมาถึงวันที่ 10 ผมไม่ลืมหรอกครับว่าใครบางคนจะชดใช้ค่าเสียหายให้ผม ซึ่งผมก็คิดค่าเสียหายไว้เรียบร้อยแล้ว ในตอนเย็นผมโทรเรียกมันให้มาเจอกันที่ลานจอดรถ
ไอ้ขวางโลกมันมาคนเดียว ท่าทางหวาดระแวงผมนิดหน่อย
“เอ่อ...” มันเหลือบสายตามองไปยังท้ายรถผมที่บุบเพราะฝีมือมันเองนั่นแหละ “ค่าเสียหายทั้งหมดเท่าไหร่อะครับ?”
“ไว้ค่อยคุย รถมึงอยู่ไหน”
“จอดอยู่ที่ลาน2ครับ”
“กูจะไปร้านLMNO” มันทำหน้าเหลอหลา
“คือ ผมขับยังไม่คล่องนะครับ พี่กล้าฝากชีวิตไว้กับผมเหรอ เห็นอยู่ว่าแค่ถอยรถผมยังทำรถพี่บุบเลย”
“ใครบอกว่าจะให้มึงขับ?” ผมหันไปบอกมัน “กูจะยึดรถมึงจนกว่ารถกูจะซ่อมเสร็จต่างหาก”
“เฮ้ยย พี่..ตะ แต่ว่า”
“ไม่มีแต่ เดินนำดิวะ เอากุญแจรถมาด้วย” ผมไม่ได้ดุอะไรมันเลยนะ ทำไมต้องทำท่ากลัวขนาดนั้นด้วยวะ
อันที่จริงถ้าเอาไปซ่อมกับอู่ที่รู้จักกันรับรองไม่เกิน2วันก็เสร็จครับ แถมมีรถมาให้ขับระหว่างซ่อมอีกด้วย แต่ที่บอกแบบนั้นไปเพราะอยากแกล้งมันมากกว่า ไอ้ตังค์เติงไรนั่นไม่อยากได้หรอก
เมื่อเดินมาถึงรถ ผมก็ทำราวกับว่านั่นเป็นรถผม ส่วนไอ้เจ้าของก็ได้แต่นั่งเงียบ เหลือบมามองผมเป็นระยะๆ จนผมเริ่มกดโทรศัพท์ต่อสายให้ที่อู่มาเอารถนั่นแหละครับ มันถึงได้รีบคว้าโทรศัพท์ออกจากหูผมแบบไม่กลัวเกรง
“อะไรวะ!”
“ไมได้นะครับ ขับรถอยู่ห้ามคุยโทรศัพท์”
อะไรวะเนี่ย? กูพกเจ้าหน้าที่สอบใบขับขี่มาด้วยเหรอไง?
“ถ้าจะคุยก็จอดข้างทางก่อน”
เอี๊ยดดดดดดดดดดดดด!!
โป๊กก!
“โอ๊ยยย เบรกดีๆก็ได้ครับ ดอกยางสึกหมด”
ผมหมั่นไส้มัน เลยประชดเบรกกะทันหันเข้าจอดข้างทาง
คือกูขับรถมามากกว่า2ปีแล้วนะสัส แล้วไอ้นี่มันจะมาสั่งสอนผมทำไม ในเมื่อตัวมันเองไม่ได้ขับดีไปกว่าผมเลย
เหมือนมันจะรู้ว่าผมเริ่มหงุดหงิด
“เอ่อ...ผมก็แค่เป็นห่วง...”
ผมไม่ตอบรับอะไรมัน กดโทรหาให้ที่อู่มารับรถ โทรหาไอ้รอยกับโกเม่ ตามด้วยไอ้ทัชและไอ้แกรนด์ กำชับให้พวกมันมาให้ได้ ก่อนจะเหยียบคันเร่งให้ยานยนต์แล่นไปตามท้องถนนเหมือนเดิม
“ถ้าพี่จะไปกินเหล้ากับเพื่อน ผมขอลงได้มั้ยครับ? พี่เอารถผมไปใช้ก่อนก็ได้ ส่วนค่าเสียหายทั้งหมดเท่าไหร่พี่ก็โทรมาบอกแล้วกัน ผมจะโอนไปให้”
นี่มันไว้ใจคนแปลกหน้าอย่างผมขนาดนี้ได้ไงวะ ถ้าเกิดผมเอารถมันไปขายล่ะ? ใช้สมองคิดบ้างมั้ยเนี่ย หรือเพราะมันเป็นคนดี มองโลกในแง่บวกจนบื้อ ไม่รับรู้ว่าสังคมมันเลวร้ายขนาดไหน
ผมมองไปที่คอนโซลหน้าปัด(ที่ไม่ถนัดเอาซะเลย เพราะมันอยู่ตรงกลาง) เห็นว่าขีดสีส้มๆเริ่มเข้าใกล้รูปปั๊มเติมน้ำมันเข้าไปทุกที
“ปกติรถมึงเติมอะไร?” วีออสแบบนี้คงเบนซิน91มั้ง
“แก๊สโซฮอลล์91ครับ”
ดีวุ้ย ประหยัดเงิน แต่ก็แลกมากับความเสี่ยงละนะ
ผมเลี้ยวเข้าปั๊มน้ำมันจัดแจงบอกเด็กปั๊มให้เติมเต็มถัง นั่งรออยู่ไม่กี่อึดใจก็มีคนเดินมาเก็บเงิน ไอ้ขวางโลกมันรีบล้วงกระเป๋า แต่ผมยื่นบัตรให้เด็กปั๊มรับไป
“เอ่อ...เท่าไหร่อะครับ?”
“ไม่ต้อง พ่อกูเป็นหุ้นส่วน อยากอุดหนุนกิจการ”
“ไม่ได้ครับ นี่รถผม”
“เออน่ะ กูออกให้”
“ไม่ครับ 600ใช่มั้ย อะนี่เอาไปเลย” มันพยายามยัดแบงค์พันใส่มือผม
“กูบอกว่าไม่ต้องก็ไม่ต้องไงวะ!” มันชะงัก และนั่นทำให้ผมรู้ตัวว่าเพิ่งเสียงดังใส่มัน “เอ่อ คือ เอาไว้คิดรวมกับค่าเสียหายของรถกูก็ได้”
“ครับ”
ไอ้ขวางโลกนี่มันก็ยังขวางโลกอยู่วันยังค่ำ ของฟรีไม่ชอบ ชอบเสียเงินซะงั้น
ผมมาถึงร้านเกือบๆ1ทุ่ม ยังไม่มีแขกเลยสักโต๊ะ ผมเลยเปิดคนแรก มองหาที่ทำเลดีๆ ไอ้คนที่ติดมาด้วยก็เดินตามแบบเงอะๆงะๆ
“มึงจะเอาหนังสือมาทำห่าไร เอาไปเก็บ” มาร้านเหล้านะครับ ไม่ได้เข้าร้านหนังสือ
“ผมยังอ่านไม่จบเลย”
“มันมืด มึงจะอ่านยังไงวะ .. แดกๆเข้าไป อะนี่ กูชงให้” มันยอมพับเก็บหนังสือ แต่ไม่ยอมรับแก้วที่ผมยื่นให้
“ผมดื่มไม่เป็น”
พรวดดดดดดดดด!!
“มะ .. มึง แดกเหล้าไม่เป็น?”
แม่งทำเอาเหล้าพุ่งเลย คนห่าไรแดกเหล้าไม่เป็น เสือกมาเรียนวิศวะได้ไงเนี่ย?
“ครับ”
โอ๊ยยย เวรเอ๊ยยยยยย
“ก็ถึงบอกว่าให้ผมกลับบ้านก่อน...”
เออๆ กูผิดเอง ที่พามึงมาเจออบายมุขพวกนี้
“งั้นมึงเคยชงเหล้าให้พวกกูแล้วกัน เนี่ยเหล้า...ใส่ลงไปประมาณนี้” ผมชูขวดเรดเลเบิ้ล แล้วเทลงใส่แก้ว “ตามด้วยโซดาหรือเป๊ปซี่ แล้วแต่คนว่าจะมิกซ์กับอะไร แล้วถ้าน้ำแข็งเหลือน้อยมึงก็เติมด้วยนะ”
เห้อออ นี่กูพาเด็กมาเปิดซิงเหล้าเหรอไงวะ
ขณะที่ผมกำลังสอนมันอยู่นั้น ไอ้โกเม่กับไอ้รอยก็มาพอดี สายตามัน2ตัวไม่ต้องบอกก็รู้ว่าพวกมันกำลังสงสัยว่าอีกคนที่นั่งปั้นจิ้มปั้นเจ่อนี่คือใคร
“ชื่อหมิง ปี1 ซับน้ำ”
“มึงไปคว้ามาจากไหนวะ”
“เชี่ย ใช้คำดีๆหน่อย เด็กมันดี ไม่เหมือนมึง” ผมกระซิบด่าไอ้โกเม่
“พี่ชื่อโกเม่นะครับ ส่วนนี่พี่รอย เพื่อนไอ้วอร์มมัน”
“คะ ครับ”
“แล้วไปรู้จักกันได้ไงวะ” ไอ้รอยหันมาถาม
“มันถอยรถมาชนท้ายบีเอ็มกู”
“มึงก็เลยกะชนท้ายน้องเค้าคืนใช่ปะ ฮ่าๆๆๆๆๆๆๆๆ”
“เชี่ยโก!!” ยังดีที่มันพูดเบาๆ ไอ้ขวางโลกคงไม่ได้ยิน เพราะมันทำหน้าที่ของมันได้เป็นอย่างดี
“น้องแกรนด์ของพี่ตกกระป๋องซะแล้ว”
“ถ้ามึงยังไม่หยุด กูจะไปฟ้องไอ้พีว่ามึงมีผัวชื่อต้น ชื่อสา มีเมียชื่อกาย ชื่อ...”
“เออๆๆๆ กูหยุดแล้วสัด มึงอะหุบปากแล้วเหยียบเรื่องนี้ให้จมดินเลย”
สมน้ำหน้า เสือกอยากมีกิ๊กเยอะทำไม ทั้งผัวทั้งเมีย นับไม่ถูกแล้วนั่น
พวกผมนั่งกินกันไปเรื่อยๆไม่มีหยุด เพราะมีคนคอยบริการตลอด ไอ้โกเม่กับไอ้รอยมันก็ไม่ปล่อยให้คนชงเหงาปาก ชวนคุยได้เรื่อยๆ
“น้องหมิงมีแฟนยังครับ?” เอาละ ไอ้โกเริ่มละ นี่มึงจะจีบเด็กเหรอวะ
“เคยมีครับ”
“เคยมี...แสดงว่าตอนนี้ไม่มีอะสิ”
“ก็..แหะๆ ครับ หน้าตาแบบนี้ใครจะเอา”
จริงของมัน หน้าตาก็ธรรมด๊าธรรมดา ไม่มีไรโดดเด่นเลย ยกเว้นรอยยิ้มที่ทำให้โลกสดใสนั่นแหละนะ
..
ห๊ะ
อะไรนะ ?
รอยยิ้มที่ทำให้โลกสดใส...
บ้าไปแล้วววววววววววววววววววววววว
“หมิงเคยไปประกวดร้องเพลงรายการว๊อยส์ด้วยใช่มั้ย พี่เหมือนคุ้นๆชื่อน้องจังเลย”
“เอ่อ..ครับ”
“โหดีอะ...ร้องเพลงให้ฟังหน่อยสิๆ”
“อย่าดีกว่าครับ...คือผมตกรอบ2ไปแล้วอะ แหะๆ”
“นั่นแหละ ชั่งมัน ไม่ชนะใจกรรมการแต่ชนะใจพี่นะ”
“อ๊วกกกกกกกกกกกกก/แหวะ”
“อะไรของมึงไอ้รอยไอ้วอร์ม เมาแล้วอ้วกก็ไปห้องน้ำสิวะ แถวนี้มันเลอะเทอะ”
ว่าแต่มันตกรอบ2แล้วหรอ...
อยากแสดงความเสียใจกับมันเหมือนกันนะ แต่ทำไมในใจลึกๆมันตะโกนกู่ร้องว่า ‘ไชโย’ วะเนี่ย?
ก็ถ้ามันชนะเข้ารอบอีก...มันก็จะดังยิ่งกว่านี้ จนกลายเป็นคนของประชาชน เสียงร้องนุ่มๆของมันก็จะได้เผยแพร่ไปทั่ว ทั้งๆที่ผมอยากให้เสียงของมันร้องให้ผมฟังคนเดียว
นี่ผมเมาใช่มั้ย?
ถึงคิดอะไรเป็นตุเป็นตะได้ขนาดนี้
จากน้องรหัสตัวเองยังไม่เข็ดใช่มั้ยห๊ะไอ้วอร์ม?
หรือมึงจะเห็นไอ้ขวางโลกนี่เป็นตัวแทน.. .
บ้าน่า...ไอ้แกรนด์มันหล่อกว่าตั้งเยอะ แถมปากหมาไม่เลือกหน้า ผิดกับไอ้นี่ที่เอาแต่เจียมตัว พูดครับได้ตลอดจนน่ารำคาญ หน้าตาก็ไม่ได้ดีเด่อะไร
“ที่ผมตกรอบคงเพราะหน้าตาไม่ดีมั้งครับ ฮ่าๆ”
ไม่รู้ว่าคุยกันไปถึงไหนแล้ว แต่น้ำเสียงที่พูดออกมานั้นฟังดูก็รู้เลยว่ามันยอมรับตัวเองและได้แต่ทำใจ ถึงแม้จะเป็นการประชดประชันตัวเองก็ตาม
ยิ่งดึกก็ยิ่งมึน แต่ผมยังไม่เมา ถึงแม้จะกระดกไปไม่ต่ำกว่า50แก้วแล้วก็เถอะ ยังมีสติรับรู้ดีครับ ไอ้แกรนด์กับไอ้ทัชมาแล้ว มัน2ตัวหวัดดีผม ผมก็รับไหว้มันแบบลวกๆ
“ไอ้นี่มันชื่อหมิง ปี1 ซับน้ำ” ไอ้โกเม่มันแนะนำคนขวางโลกให้2ตัวนั่นได้รู้จัก
“เชี่ยวอร์ม มึงลากน้องมันมาแล้วไม่ดูแลหน่อยวะ นั่งเป็นหมาหงอยแล้วนั่น”
มันก็มีไอ้โกชวนคุยอยู่แล้วนิ เห็นเข้ากันได้ดีซะด้วย กูจะเข้าไปแทรกให้เสียอารมณ์ทำไมวะ?
แล้ว...เชี่ยแกรนด์ น้องรหัสเฮ็งซวย ทำไมมึงต้องนั่งข้างไอ้ขวางโลกมันด้วยเนี่ยยยยย
ผมมองไอ้ขวางโลกแล้วก็หันไปมองไอ้แกรนด์
ขวางโลก น้องรหัส
หมิง แกรนด์
ซับน้ำ ภาคเครื่อง
น่ารัก หล่อ(แต่หลงตัวเอง)
สดใส มีสเน่ห์
ครับ เหี้ย
ไม่ดื่มแอลกอฮอล์ แดกเหล้าแทนน้ำ
....
ยังไงแม่งก็คนละขั้วเลยวะ
ไอ้แกรนด์อะปกติ
แต่ไอ้หมิงอะ มันขวางโลก!
.
.
.
.
ฉันเฝ้าถามความสุขอยู่ที่ไหน ชายที่เขาเดินผ่านฉันเข้ามา
เสียงใคร...?
บอกกับฉันขอร่มสักคัน แต่ว่าที่มือเขาก็มีหนึ่งคัน
ก็แปลกใจ ท่ามกลางหยดฝนโปรยปราย
ฟังแล้วอบอุ่น...
เขาก็ถามฉันว่าอยากสุขไหม ลองหุบร่มในมือสักพักหนึ่ง
และเงยหน้ามองวันเวลา มองหยดน้ำที่มันกระทบตา
ยังเปียกอยู่ใช่ไหม หรือไม่มีฝน
อื้อ....ทำไมมันตื้อๆในหัวแบบนี้วะ
บนท้องฟ้าไม่มีอะไรแน่นอน ถ้ามองจากตรงนี้ ..
เดี๋ยวก็มืด แล้วก็สว่าง
แต่เสียงนั่น...มันช่วยให้เบาหัวมากเลย...
ผมค่อยๆปรือตาขึ้น
อาจจะมีฝนก่อเป็นพายุ หรือลมลอยปลิวอยู่แค่นั้น
สุขที่เคยเดินทางตามหามานาน
ไม่ได้ไกลที่ไหน อยู่แค่นี้เอง..
ผมเอื้อมมือคว้าใบหน้าของคนที่กำลังเกากีต้าร์ไปพร้อมๆกับร้องเพลงอย่างสบายอารมณ์ ดูเป็นตัวของตัวเองที่สุด
“นั่นสินะ อยู่แค่นี้เอง...”
ผมมองหลับตาลงอีกครั้ง แต่ใบหน้าของคนที่ผมชอบด่ามันว่าขวางโลกกลับลอยเด่นชัดอยู่ในจิตใจ
“อะไรของพี่เนี่ย...? เดี๋ยวดุเดี๋ยวโหด แต่เวลาเพ้อแบบนี้ก็น่ารักไปอีกแบบนะครับ” คนที่นั่งขัดสมาธิ มีกีต้าร์ที่เพิ่งซื้อมาหมาดๆวางไว้บนหน้าขา หนังสือคู่มือสอนเล่นกีต้าร์ที่ยืมมาจากหอสมุดวางไว้ข้างตัว โดยมีใครที่นอนหลับไม่รู้เรื่องรู้ราวพาไป เขาเอ่ยกับตัวเองเบาๆพร้อมกับรอยยิ้ม
ที่มักยิ้มเสมอในเวลาที่ได้ร้องเพลง.. .
//ฉับ//
ตอนหน้าเจอกับแกรนด์พอสเหมือนเดิมนะคะ
ขอพักวอร์มหมิงไว้แต่เพียงเท่านี้ค่ะ
สมองไม่ลื่นจริงๆ แต่งไม่ออก ขอโทษทุกท่านที่รอคอยกับพาร์ทพี่วอร์มด้วยนะคะ :o12:
หรืออาจจะเพราะวอร์มหมิง มันไม่ใช่อะ แต่งอะไรที่ฝืนมันก็ตื้อๆยังไงก็ไม่รู้
ต้องปากหมาซาดิสแบบไอ้แกนกับเฮียพอสสิ ถึงจะเร้าใจ หึหึ...
ขอไปฝึกฝีมือมาให้ดีกว่านี้ก่อนแล้วจะมาแต่งต่อเน้ออออ T_________T
มีเรื่องจะเล่า ไม่ต้องอ่านก็ได้ คิคิ
คือแพรจัดฟัน แล้วทีนี้ คลีนิคทันตกรรมหรือรักษาโรคทั่วไปมันต้องมีใบผู้ประกอบการชิมิเคอะ?
แพรก็นั่งรอคิวทำฟัน (ตรูแค่มาเปลี่ยนสีเหล็กไม่ถึง10นาที นั่งรอไป1ชมกว่า แต่เอาเถอะ...) มองรอบคลีนิคไปเรื่อย
ก็เพิ่งสังเกตว่า..เอ๊ะ...มันมี2ใบ เป็นชายทั้งคู่...
คือหมอที่ทำให้แพรประจำอะ น่ารักมว๊าก! เวลาพูดกับแพรยังครับ คะ ขา ตลอด น่ารักโคตรๆ หน้าตาก็ดีคะ สมกับที่เป็นหมอ ขาวสะอาดแต่ไม่สำอางค์นะ
หลายเดือนที่ทำก็ทำแต่กับหมอน่ารักคนนี้
แต่วันนี้คะ แจ๊คพอต! ไปเจอกับหมออีกคนขณะที่กำลังรอคิวทำฟัน...
หล่อเว่อร์! หล่อโคตรพ่อโคตรแม่ ว๊ากกกกกกกกกกกกกก (เมะในฝันอะ แพรชอบคนที่เป็นหมอ)
แต่ก็แอบมองได้ไม่นานหรอกคะ เพราะเค้าเดินเข้าห้องทำฟันไป (ไม่รู้เรียกว่าอะไร ห้องตรวจเหรอ? ไม่น่าใช่ม้างง)
จากนั้นพยาบาลผู้ช่วยก็มาเรียกแพรให้เข้าห้องนั้นไปเหมือนกันคะ
ทีนี้ละ แพรคิดทันทีเลยว่า ต้องได้ทำกับหมอหล่อคนนี้แน่นอน !!
ตะ แต่ ... ผิดคาดอะ ทำกับหมอน่ารักคนเดิม แอบเสียใจเล็กน้อยถึงปานกลาง แต่ยังทำใจได้เพราะหมอหล่อเหมือนกำลังเช็คเครื่องมือ(หรือไรไม่รุ้)อยู่ตรงมุมห้อง
แล้วแบบ..ตอนหมอน่ารักเปลี่ยนสียางให้แพรก็คุยกับหมอหล่อไปด้วยอะ อร๊ายยยยยยยยยยยยยยย
อิจฉาโว๊ยยยยยยยยยยยยยยยย อยากจะลุกขึ้นจากเตียงมากรี๊ดๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ (แต่ทำแบบนั้นแพรได้โดนวางยา ไม่ก็ไล่ออกจากคลีนิคอะสิ555)
แล้วคือแบบอยากจะยิ้มให้กับความน่ารักของหมอทั้ง2ก็ยิ้มไม่ได้ ติดปากที่ต้องอ้าไว้ตลอดเวลา (ขำตัวเองจริงๆตอนนั้น555)
คือแพรไม่รู้นะว่าทั้ง2คนเค้าเป็นรึเปล่า...แต่ตูจิ้นไปแล้วว่าใช่แน่นอน!!!!! กร๊ากกกก
ความสุขของสาววาย
เดือนหน้า หมอนัดวันที่18 พย...ขอให้เจออีกนะคะ อยากเจอทั้งคู่เลย ผลัดกันมาเปลี่ยนยางให้แพรทีละซี่ก็ได้คะ ยอมเสียเวลา ฮ่าๆๆๆ (เป็นเอามาก)
ปล.วันนี้ฟินกับหมอแล้วฟินกับสียางด้วย สายตาตูดีจริงๆ เลือกได้ถูกใจมาก น้ำเงินเบอร์30กับม่วงเบอร์35 สีสวยพาสเทลโคตรร แอร๊ยยยย
-
เชียร์พี่วอร์ม กับน้องหมิงอยู่น่า
-
มาสะดุดกึกตรงเรื่องที่พี่แพรเล่า
ทำฟันที่ไหนคะจะไปส่องหมอ เอ้ยไปทำบ้าง
555555555555555555555555555555
รู้สึกว่าแบบหมิงมันเรียบร้อยไปนิดดดดดส์
แต่ไม่เคยรู้สึกว่าพี่วอร์มเอาหมิงมาแทนไอ่แกรนด์เล้ยยย
-
น่ารักอ่ะน้องหมิง
รอแกรนด์พอส ฉลองสอบเสร็จอิอิ
ปล. หมอจัดฟันพาจิ้นอีก ฮ่าๆ
-
น้องหมิงทำให้พี่วอร์มหัวใจกระตุก
:กอด1:
-
พี่วอร์มชอบน้องหมิงแล้วล่ะสิ :o8:
ขอฟินเรื่องหมอด้วยคนนะคะ *0*
-
อ่ะ จ้าาาา
เอา วอร์ม หมิง ไปรวมแจมบ้างก็ได้ ^^
รักนะ
-
น้องหมิงน่ารักเนอะพี่วอร์ม คิคิ
:-[
-
โอ้ยยยยยยย ชอบวอร์มหมิงมากมาย :-[
น่ารักอ่ะ อยากรู้ว่าจะเป็นยังไงต่อจริงๆ
แต่ก็คิดถึงพี่พอสกับแกรนด์
รอตอนต่อไปค่ะ o13
-
มาเรื่อยๆแต่คว้าใจพี่วอรม์
-
หมิงอบอุ่น~ชอบตอนที่ดีดกีตาร์ร้องเพลง เพราะแบบนี้รึเปล่าถึงทำให้พี่วอร์มเพ้อได้ ตอนหน้าพี่พอสกับแกรนด์ come back~
-
เย้ :z2: น้องแกรนด์กับพี่พอสจะกลับมาแล้ว คิดถึงแล้วอ่ะ :sad4:
-
คิดถึงคู่หลักจังบุย
-
หมิงเป็นคนดีจริง ๆ นะเนี่ย วอร์มสนใจหมิงมากขึ้นเรื่อย ๆ เลยนะ
-
และแล้วพี่วอร์มก็รู้ใจตัวเองแล้วสินะ
ขนาดมานั่งให้เลือกใกล้ๆกัน 2 คน ก็ยังเลือกเพ้อถึงน้องหมิงนี่นา
-
“มึงก็เลยกะชนท้ายน้องเค้าคืนใช่ปะ" :m20:
-
:กอด1: :กอด1: :กอด1:
หมิงน่ารักไม่เห้นขวางโลกตรงไหน ที่ขวางโลกนายมากกว่าพี่วอร์ม
-
จุดนนี้ไม่มีอะไรจะพูดกับพี่วอร์มมม ให้มันโลกหมุนรอบมันต่อไป ไอบร้า กร๊ากกกกกกกกกกกกกกก
หมิงเอ้ยยย มาอยู่กับพี่มาลูกอย่าไปอยู่กับคนบ้า
-
พี่วอร์มก็ยอมรับสักทีว่าชอบน้องเค้า แล้วก็ตามจีบได้เลย
ดูเหมือนน้องจะมีใจนะ
-
ก้อคู่หมิงวอร์มมันให้ความรู้สึกเรื่อยสบายสบาย ส่วนแกรนด์พอส มันแบบตื่นตัวล่ะมั้งเพราะไม่รู้ว่าแกรนด์จะหาเรื่องปากหมากับใครบ้าง อิอิ
-
สงสัยต้องให้หมิงจีบพี่วอร์มซะแล้ว รอพี่วอร์มจีบคงจะไม่ได้เรื่อง รอแกรนด์พอส ^_^
-
คนธรรมดา แต่ทำให้คิดถึงได้ตลอดเวลาล่ะสิพี่วอร์ม :o8: :o8:
-
แง้ ยังอยากอ่านคู่นี้ต่ออ่ะ วอร์มหมิงงง
-
น้องหมิงน่ารักมาก :impress2:
รอคู่พี่พอสกับน้องแกรนด์อยู่น้า :-[
-
คิดถึงพอสกับแกรนด์น่ะ ถึงแม้คู่วอร์มจะน่ารักหวาน ๆ ดีก้อเถอะ แต่ยังไงก้อชอบแบบดุเดือดเถื่อน ๆ มากกว่าน่ะ เร้าใจดี :o8:
-
เย้วววว แกรนด์พอสจะมาแล้ว รอนะค้าๆ
-
คิดถึงแกรนด์พอสแล้วจ้า~~ พี่วอร์มมีอยากให้หมิงร้องเพลงให้ฟังคนเดียว
มีเพ้อถึงรอยยิ้มสดใส เพ้อใช้ได้อยู่นะพี่ เดินเครื่องด่วน ปล่อยเวลาช้าเดี๋ยวก็เฟลหรอกเพ่
ขอบคุณค่ะ
-
มันเป็นอะไรที่ต่างสุดขั้วเลยจริงๆ
เเต่ก็ต้องยอมรับว่า คนเขียน เเต่งออกมาได้ดี ( สำหรับเรานะ ) :กอด1:
-
ยอมรับจริงๆว่า ชอบน้องหมิง มว๊ากกกกกกกกกก :laugh:
-
คนเขียนเรื่องหน้าจับเอาพี่หมอสองคนมาเขียนสิจ๊ะ ฮิๆ
รอคู่หลักอยู่น้า คิดถึงเฮียแล้ว
-
อ๊าก ก อยากอ่าน หมิง ซับน้ำ กับ พี่วอร์มต่อๆๆๆๆๆๆๆ แง้ๆๆ (งองเเง)
แอบอิจฉาคนเเต่งได้จัดฟันด้วย เราอยากจัดจะตายละ ถ้าได้จัดแถมออฟชั่นพิเศษ หมอน่ารัก และหม่อหล่อนี่ โห เลยอะ 55+
เอาใจช่วยให้คนเเต่งไปครั้งหน้าเจอ หมอ 2 คนนี้อีกนะคะ เพื่อมีอะไรจิ้นๆเเล้วเอามาเล่าสู่กันฟัง กร๊าก ก กก
(อ้าว ไม่ใช่เข้ามาอ่านนิยายละ แต่มาอ่านคู่คุณหมอทั้งสอง ....ไม่ใช่และ 55+><)
-
หมิงสนใจวอร้มแล้วละสิ -.,-
รออ่านต่อจ้า
-
26 - I’m yours (1)
“อุ๊ย T1 นายเห็นเหมือนที่เราเห็นมั้ย?”
“เห็นสิT2 เด่นตำตาที่นิ้วนางเลยล่ะ”
“จะแต่งเมื่อไหร่ก็บอกด้วยนะจ๊ะว่าที่เจ้าสาว จะไปเป็นประตูเงินประตูทองให้”
“สัด! หุบปากแล้วตั้งใจเรียนไปเลยพวกมึง”
“เอ้าๆ แซวมาก แกรนด์เค้าเขินหน้าแดงไปหมดแล้วครับทัชแทน” นี่มึงก็เป็นไปกับเค้าด้วยเหรอวะไอ้เมฆ
ไอ้พวกเพื่อนๆแซวกันอย่างสนุกปาก คนที่ซวยจะเป็นใครละครับถ้าไม่ใช่ผม
ไอ้เหี้ยพอสสสสสสสสสสสส เพราะมันคนเดียวววววววววววววว
เสือกใช้ด้ายที่มันเด่นกว่าชาวบ้านยังไม่พอ มันดันมาผูกบนนิ้วนางให้ผมอีก ไอ้เมื่อคืนน่ะก็ดีใจจนลืมไปว่าวันพรุ่งนี้ต้องพบกับอะไร ทันทีที่ผมเข้าห้องมา หูตาไวอย่างไอ้ทัชมันก็เห่าทันที ส่วนไอ้แทนก็ไม่รอช้าสมทบ ตบท้ายด้วยนายเมฆอย่างที่เห็นนั่นแหละครับ กิ๊งที่นั่งข้างๆก็เอาแต่ยิ้มน้อยยิ้มใหญ่
“อีแกรนด์มึงแย่งว่าที่สามีกู!!!”
นั่นไงครับ เจ้าแม่ที่แอบอ้างว่าคนหล่อเป็นผัวตัวเองได้ทุกสารทิศ ไม่สนว่าคนๆนั้นจะเป็นใครและมีเมียแล้วหรือยัง นังส้มโอมันสามารถมโนภาพว่ามันได้เสียกับคนหล่อคนนั้นได้โดยไม่รู้สึกผิดครับ
ผมไม่ได้ตอบกลับอะไรมันไป ไว้ค่อยเคลียร์หลังเลิกคลาส เพราะตอนนี้อาจารย์ที่กำลังบรรยายหน้าห้องหันมามองที่กลุ่มพวกผมอย่างตำหนิๆแล้วครับ
แม้จะรู้สึกแปลกบริเวณนิ้วเพราะไม่ผมไม่ชอบสวมใส่เครื่องประดับทุกชนิด อยากจะถอดเพื่อตัดปัญหาไม่ต้องพบกับสายตาของคนอื่นที่มองมาอย่างจับผิด ไม่ว่าจะหญิงหรือชาย คนพวกนั้นตวัดสายตามาที่มือผมแล้วมองหน้าผมทันที แต่พอผมมองกลับไป คนพวกนั้นก็รีบหลบสายตาแล้วหันไปซุบซิบกันแทน ตลอดทางที่เดินไปโรงอาหาร ผมเจอกับสายตาเหล่านี้
มันมีทั้งดีและร้ายในเวลาเดียวกัน ความรู้สึกเหมือนตัวประหลาด โดนประณามจากสังคม จนในที่สุดผมก็ทนไม่ไหว ขอเลือกที่จะถอดเส้นด้ายที่ผูกอยู่บนนิ้วนางออกเก็บใส่กระเป๋าดีกว่า ไว้ตอนเจอไอ้เหี้ยพอสค่อยใส่ก็ได้
แต่ยังดีที่ไอ้ทัช ไอ้แทน เมฆ กิ๊ง ส้มโอ มันเข้าใจ พวกมันเลยไม่ล้ออะไรมากมาย อีกทั้งยังมีคำพูดปลอบแบบหมาๆส่งมาให้กำลังใจด้วย
“สาดดดด กลัวเรตติ้งตกเหรอมึง รีบถอดออกเลยนะ” ไอ้แทนเข้ามาตบไหล่ผม “หึหึ แต่ถึงยังไงเรตติ้งก็สู้กูไม่ได้อยู่ดี”
“จ้า พ่อขวัญใจมหาชน กร๊ากกกกกกกกก”
“ไอ้ส้ม เดี๋ยวเถอะมึง” ไอ้แทนมันด่าแล้วหันไปเดินกับส้มโอที่ตามมาด้านหลัง เสียงทะเลาะของ2ตัวนี้ดังตลอดทาง ทำให้ผมรู้สึกดีขึ้นมาหน่อย
RRRRRRRRRRRRRRRRRRR
“มีไร?”
/อยู่ไหน/
“โรงอาหาร”
/เออ หาไรแดกซะ จะได้โตไวๆ/
“สัด”
/กูไม่ได้ไปกินข้าวด้วยอย่างร้องไห้นะ/
“พ่อมึงสิ”
/พอดีติดประชุมกับพวกชมรมบาส เข้าใจนะ อย่างอแง/
“ถ้ามึงยังไม่เลิก กูจะวาง”
/ฮ่าๆๆๆ เออ แค่นี้แหละ/
“มึงก็อย่าลืมหาไรแดกด้วย”
/เป็นห่วงกูเหรอ?/ น้ำเสียงไอ้เหี้ยพอสมันล้อเลียนจนผมหมั่นไส้
“ชอบคิดไปเองวะ”
/ฮ่าๆๆๆ/ เสียงตะโกนเรียกชื่อมันจากไกลๆดังเข้ามาในสาย /โดนตามละ แค่นี้นะ/
“โว้วววววว กูเบื่อคนอินเลิฟฟฟฟฟฟฟ” เอาละครับ ทันทีที่วางสายต่อมล้อเลียนของไอ้แทนก็ทำงานทันที
“มึงก็หาคนให้กระชุ่มกระชวยหัวใจมั่งสิวะ” ไอ้ทัชมันหันไปบอก
“อย่างไอ้ส้มโอหัวใจมันก็ว่างนะ”
“เชี่ยแกรนด์ อย่าพูดอะไรให้กูขนลุกได้มั้ย?” ฮ่าๆๆๆ ดูหน้าส้มโอมันกระอักกระอ่วนยังไงชอบกล
“ขนลุก ดีกว่าอย่างอื่นลุกนะจ๊ะ” ห่าแทนนี่ก็ด้านเกิน ผมแซวมันกับส้มโอยังเสือกลากเข้าเรื่องใต้สะดือได้
“อะไรลุก”
“ไม่รู้ววววววววว ไปหาไรกินดีกว่า” มันทิ้งให้ไอ้ส้มโองง แต่ผมพอจะเดาออกแหละครับว่าส้มโอมันรู้ว่าหมายถึงอะไร เพียงแต่เลือกที่จะตีหน้าใสซื่อไว้ก็เท่านั้น
ผู้หญิงนี่น่ากลัวนะครับ เห็นใสๆซื่อบางทีรู้ดีกว่าพวกผมอีก
ผมเดินไปซื้อก๋วยเตี๋ยวแล้วมานั่งประจำที่ แต่ละคนก็สรรหาของกินมาเรียบร้อยแล้วเหมือนกัน
“เห้ยๆ พวกมึงดูตรงโต๊ะที่อยู่ตรงเสาดิ น่ารักสัดๆ ขาวอึ๋มน่าฟัดสุดๆ” ไอ้แทนมันเรียกให้พวกผมหันไปมอง ซึ่งพวกผมก็บ้าจี้หันกันทั้งโต๊ะ “เชี่ย หันทีละคนดิวะ แบบนั้นเป้าหมายก็รู้ตัวหมด”
เออจริงของมัน
แต่คนที่มันให้พวกผมดูน่ารักขาวอึ๋มจริงอย่างที่ว่านั่นแหละครับ ขาวๆตัวเล็กๆอวบๆหน่อยใส่กระโปรงทรงเอกับเสื้อนักศึกษาที่กระดุมปริเล็กน้อย
“เห็นแล้วอึดอัดแทน อยากจะเข้าไปช่วยปลดกระดุมพวกนั้นจัง”
“หื่นตลอด” น่าน โดนกิ๊งว่าเข้าให้
“ไม่จริงนะกิ๊ง ทำไมกิ๊งชอบใส่ร้ายเรา”
“โธ่พ่อขวัญใจมหาชน อย่างมึงถ้าไม่เรียกหื่นแล้วจะให้เรียกว่าอะไร”
“เห้ยๆๆ คนที่กำลังเดินผ่านหน้าร้านข้าวมันไก่แจ่มใช้ได้” ไอ้แทนมันไม่ตอบส้มโอ แต่กลับเรียกให้ดูอีกคน สาวที่เป็นเป้าสายตาพวกผมนั้นสูงสวยดูมั่นใจแต่ก็ดูไม่หยิ่ง
“หื่นไม่พอ แถมยังเจ้าชู้อีกนะครับแทน” เมฆเงยหน้าจากราดหน้าของมันมาว่าไอ้แทนบ้าง ซึ่งไอ้แทนหันขวับกลับมาหาไอ้เมฆทันทีเลยครับ
“เจ้าชู้ไม่ใช่นิสัยพี่ ไว้น้องหน้าตาดี แล้วน้องจะเข้าใจ” มีการยักคิ้วแถมท้าย
กูละหมั่นไส้มันจริงๆ
“ไปขอเบอร์ให้กูหน่อยดิไอ้แกรนด์”
“เรื่อง”
“น่า...ไม่งั้นเดี๋ยวกูจะไปฟ้องลุงรหัสกูว่ามึงนอกใจแอบส่องสาว”
“ก็เหี้ยละ มึงเป็นคนเรียกให้กูดูทั้งนั้น”
“คิดเอาละกันนะแกรนด์ ว่าถ้ากูไปบอกพี่พอสว่า ‘แกรนด์อยากซั่มสาวคณะมนุษย์ที่ชื่อxxx’ แล้วจะเป็นยังไง”
“ไอ้เลววววววววววววววววววววววววววววว”
“อย่าชม กูขอร้อง”
แม่งเอ๊ยยย ทำไมกูต้องตกเป็นเบี้ยล่างมันด้วยวะ?
“เออ ไอ้ห่า เดี๋ยวกูไปขอให้”
“ไม่ได้ไม่ต้องกลับมานะมึง”
“สัด ลากเค้ามานั่งนี่ด้วยเลยมั้ย?”
“ได้ก็ดี”
คือกูประชด
“แล้วทำไมแทนไม่ไปขอเองละครับ” ดีมากไอ้เมฆ สมกับเป็นเพื่อนที่ดีของกูจริงๆ
“กูกลัวว่าเค้าจะไม่ให้เบอร์...แต่ให้เลขห้องมาแทนอะดิ ฮ่าๆๆๆๆๆๆ”
เอามันไปเก็บทีครับ
“ไอ้แกน ทำไมมึงไม่ไปขอเบอร์ให้กูสักทีวะ”
“ก็คนนั้นหายไปไหนแล้วก็ไม่รู้วะ”
“เวรกรรม เตี้ยแล้วยังเต่าอีก พี่พอสชอบเข้าไปได้ไงวะแม่งงงง”
อ๊ากกกกกกกกก ไอ้แทนนนนนนนนนนนนนนน
มึงเคยคิดถึงหัวอกกูมั้ยว่ากูจะเขินรึเปล่า สาดดดดดดดดดดดดดด
กูนึกว่ามึงจะเลิกแซวกูไปแล้วนะเนี่ย ห่า วกกลับมาได้ไงวะ
แต่ผมฟอร์ม ทำเป็นไม่สนใจ คีบเส้นในชามแล้วเอาเข้าปากเรื่อยๆจนหมดชาม
“มะม่วงเปรี้ยวมั้ย?” ขณะที่ถามมือยาวๆของนังส้มก็เอื้อมไปขโมยในถุงผลไม้ของไอ้แทนแล้วละครับ
“มัน” เจ้าของมะม่วงตอบ คนแย่งก็เอามะม่วงเข้าปาก แต่พอได้กัดคำแรกเท่านั้นแหละ...
“เหี้ย เปรี้ยวจี๊ดน้ำตาไหล มันตรงไหนวะ?” ส้มโอรีบคายแทบไม่ทัน
“มันเปรี้ยว”
“ฟวยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย”
“ฮ่าๆๆๆๆๆ” สงสัยการได้แกล้งส้มโอทำให้ไอ้แทนมีความสุขจริงๆ
ไอ้แทนก็ยังคงกวนตีนส้มโอไปเรื่อย แต่แล้วจู่ๆสายตาเหมือนก็มองเลยไปข้างหลังผมแล้วก็รีบหันมาบอกว่า
“ไอ้แกนๆ มึงรีบใส่แหวนเลย!”
“หา?”
“ไม่หงไม่หาแล้ว เพราะความซวยกำลังจะถึงตัวมึงใน 3 2 1 ... เอ่อ สวัสดีคร้าบ” คนที่นั่งตรงข้ามยกมือไหว้ใครบางคน ไอ้ทัชที่นั่งข้างผมมันเลยหันตัวกลับไปไหว้ด้วยเช่นกัน
“อ้าวพี่พอส หวัดดีครับพี่”
เมื่อกี้ไอ้ทัชมันสวัสดีใครนะ...?
พี่พอสงั้นเหรอ?
ไหนว่ามีประชุมกับชมรมบาสไง?
เหอๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
ใครก็ได้ช่วยกูด้วยยยยยยยยยยยย T______T
“...”
รุ่นพี่อย่างมันไม่รับไหว้ใครทั้งนั้น แถมยังยืนนิ่ง สายตาจับจ้องมายังมือผมที่กำลังถือแก้วน้ำค้าง เอ่อ...แล้วทำไมกูต้องถือแก้วน้ำด้วยมือซ้ายด้วยวะเนี่ย T^T
ไอ้เหี้ยพอสมันไม่มองหน้าผมเลยอะ
มันยืนนิ่งอยู่แบบนั้น ไม่มีใครกล้าเอ่ยปาก รังสีบางอย่างที่มันปล่อยออกมาทำให้พวกผมเริ่มอึดอัด ขนาดไอ้แทนที่น่าจะสนิทกับลุงรหัสตัวเองยังไม่กล้าทำลายบรรยากาศตึงเครียดแบบนี้
แล้วมันก็เดินจากไป...
ทิ้งให้พวกผมมองหน้ากัน
“ไอ้แกนเอ๊ยยย งานเข้าแล้วมึง” ขอบคุณสำหรับกำลังใจว่ะทัช
“เอาละสิแกรนด์น้อย พี่พอสโหมดงอน ถ้าไม่ใช่มึงพวกเราก็คงไม่มีวันได้เห็นนะเนี่ย” ส้มโอนั่งเคี้ยวมะม่วงต่อ(ไหนว่าเปรี้ยว?) สิ่งที่มันพูดทำให้ผมรู้สึกเป็นเกียรติอย่างสูง
“เอาวัดไหนดีครับแกรนด์ เดี๋ยวผมจะจองไว้ให้ ศาลาไหนบอกมาได้เลย” ไอ้เมฆพูดหน้าเครียด ทำเอาผมเริ่มเครียดตามมัน
“เอ่อ..แกรนด์ตามไปง้อพี่เขาดีกว่านะ” กิ๊งแนะนำ
ง้อ?
คำๆนี้มันไม่มีในพจนานุกรมกับคนแบบผมเลย
ผมนั่งกลุ้ม ไม่รู้ว่าควรทำอย่างไร เกิดมาไม่เคยง้อคน และไม่คิดว่าจะง้อด้วย ทั้งๆที่คิดว่าถอดแหวนแป๊บๆคงไม่เป็นไรแต่ไหงดันมาเจอเจ้าของในเวลาถึงไม่ถึงชั่วโมงแบบนี้เนี้ย
ซ้ำยังไม่พอ ไอ้คนที่ผมควรจะไปง้อดันเป็นผู้ชายที่ผมบอกรักมันไปเมื่อวาน
ผู้ชายตัวควายๆ เรื่องแรงไม่ต้องพูดถึง ผมจะโดนต่อยจนต้องเข้าโรงพยาบาลมั้ย? อันนี้ต้องอาศัยดวงอย่างเดียว
“หน้าอย่างมึงคงง้อใครไม่เป็นสินะ ดีแต่ปากหมา” นังส้มเริ่มพูด “งั้นเดี๋ยวกูจะช่วยบอกวิธีการง้อก็แล้วกัน ถือซะว่าสงสารพี่พอสที่ต้องมาเจอคนแบบมึง”
มันแปลกๆ ตกลงจะช่วยหรือจะด่ากู เอาสักอย่าง
“อันดับแรก หยิบแหวนขึ้นมาใส่ซะ”
โปรดติดตามตอนต่อไป
แพรไม่สบายอ่า..เลยมาอัพช้า ขอโทษด้วยนะคะ
อาหารเป็นพิษคะ ทั้งอ้วกทั้งท้องเสีย ทรมานมาก T^T
-
จิ้มๆ มาต่อแย้วววว เย้!
แกรนด์รีบตามไปง้อพี่พอสเลยนะ
ไม่งั้นเค้างอนอีกคนด้วย -^-
ปล.โอ๊ะโอ แพรเป็นอะไรมากหรือเปล่า
นอนพักเยอะๆ ดื่มน้ำมากๆ เดี๋ยวก็หายดีเอง
(มั้งนะ อันนี้เค้าก็ไม่รู้อะ เค้าไม่เคยเป็น T^T)
ยังไงก็ขอให้หายดีไวๆน้า
:L2: :L2: :L2: :L2: :L2:
-
อั๊ยยะ! อยากเห็นน้องแกรนด์ง้อพ่ีพอส :-[ :-[
-
มาแบบสั้น ๆ อ่ะ รออยู่นะ
-
ทำไมอ่านแล้วมันค้างอย่างนี้อ่าาาาาาา .. :serius2:
-
เจ็บแทนพี่พอส T T
ฮืออออ
-
กำลังเพลินๆ อ่านมาเจอโปรดติดตามตอนต่อไปสะดุดเลย :z3:
แง่มๆ อยากอ่านต่อจัง อยากรู้ว่าส้มโอจะให้แกรนด์น้อยง้อพ่พอสยังไง :impress2:
รอต่อไป :a1:
-
:กอด1:
-
ถ้าจะตัดฉับขนาดนี้!!!
:angry2:
รอดูแกรนด์ง้อพี่พอสนะ
:m13:
-
:z13:อ๊ากกกกกกกกกกกก ถ้าจะตัดจบแบบนี้ เอามีดมาจ้วกเลยดีกว่า 5555555555555555
แกรนด์จะเป็นไงต่อไปน้าาา =.,=
รอติดตามตอนต่อไปค่าาา :D
-
โดนจัดอีกแน่ๆ :z1:
-
พี่พอสงอนได้น่ารักมาก แกรนด์รีบง้อเดี๋ยวนี้เลยนะ
รอตอนต่อไปค่ะ
-
น้องแกรนด์ไปง้อ อย่างนี้มีหวัง โดนซั่มติ้ง แน่ๆๆ
-
เอาละไงแกรนด์น้อย ทำไมไม่คิดถึงใจคนให้บ้างน้าาาา
ขนาดคนให้เขายังไม่แคร์ใครเลย ออกตัวซะขนาดนั้น
รีบไปง.ง้อ บัดเดี๋ยวเน้!!!! :m20: :m20:
: ถ้าอาเจียนและถ่ายเหลวบ่อย พยายามชดเชยน้ำที่ร่างกายเสียไปนะจ๊ะ
ซื้อเกลือแร่มาชง จิบทีละนิดๆ แต่บ่อยๆ อย่ากินเยอะๆทีเดียวเดี๋ยวอ้วกออกหมด
หรือถ้ากินไม่ได้ก็เอาแบบบ้านๆเรานี่แหละ สไปรท์ 1 ขวดใส่เกลือ 1/2 ช้อนชา แทนกันได้
แต่ถ้ายังไม่ดีขึ้น เหนื่อย/อ้วก/ถ่ายมากกว่าเดิม รีบไปหาหมอเหอะ
Take Care Na :กอด1:
-
พี่พอสต้องเข้าใจนะว่าแรงกดดันมันมาลงที่แกรนด์
พอน้องมันไปง้อแล้ว ก็เพลา ๆ หน่อยนะ ก๊าก...
ขอให้คนเขียนหายป่วยเร็ว ๆ นะ :L2:
-
ตัดฉับมากค่ะ :z3:
แกรนด์เอ้ยย ไม่ทันไรก็ทำพี่พอสงอนซะแล้ว
รอดูวิธีง้อของส้ม จะจริงจังหรือเปล่ายังไม่กล้าเดา
หายไวๆ นะคะ
-
เอาแล้ว งานเข้าเลย
รีบไปง้อด่วน !!
รออ่านต่อจ๊ะ
-
ค้างงงงงงง
:m31: :m31: :m31:
อยากรู้ว่าแกรนจะง้อพอสยังไง
คนเขียนไม่สบาย!
ไม่เป็นอะไรมากใช่ไหมค่ะ หายเร็วๆน้าา
:กอด1: :กอด1: :กอด1:
-
หายไวไวนะคะคุณแพรเป็นกำลังใจให้คะ *0*
-
เอาล่ะสิ เอาล่ะสิ น้องแกรนด์จะง้อไงน้า หวังว่าจะไม่ฆ่ากันตายนะ
-
งอลๆๆๆๆๆๆๆๆ ง้อ ด่วน
-
น้องแพร เป็นไรมากไหม พักให้หายก่อนก็ไำด้ ค่อยมาต่อพี่เป็นห่วง หายไวๆนะ :กอด1: :กอด1:
_____________________________
้มารอดูคนง้อ หึหึ
-
ตัดฉับ!!! ขอบอกว่าค้างเบา ๆ
โห้ พี่พอสงอนน้องแกรนด์จริงเหรอ พี่ก็...แหวนมันไม่ใช่จะเล็ก ออกจะเด่นแบบนั้นน้องมันก็เขินบ้างเห้อ
เข้าใจแกรนด์้น้อยนะ แต่พี่เค้าก็แบบคงอยากให้ใส่คงหวงของเ้ค้า เอ้า รีบไปง้อกันด่วนจ้า
ขอบคุณค่ะ
-
อยากเห็นพี่พอสงอน :o8: 555
ช่วงนี้อากาศเปลี่ยนแปลงปล่อย คนเขียนดูแลสุขภาพตัวเองมากๆน้า
เราก็แอบเคยเป็ฯทรมารมากเลย U_U สู้ๆนะคะ ดูแลตัวเองด้วย เป็นห่วงนะคะ -3-
-
อยากอ่านตอนเค้า งอน+ง้อ กันจัง
รอๆนะจ๊ะ ขอให้หายป่วยเร็วๆนะ :กอด1:
-
แง้ๆๆๆๆ น้องแกรนด์ ... พี่พอสงอนเลย :z3:
-
สงสารพี่พอสอ่ะ
แกรนด์น้อยงานเข้าแล้ว ง้อด่วนจ้า
-
น้องแกรนด์หนูอย่าไปอายใครเขา ดูพี่พอสดิยังกล้ามาสู่ขอหนู แค่นี้พี่เขายอมแล้ว
หนก็อย่าคิดเล็กคิดน้อยซิ รีบไปตามง้อพี่เขา เขาจะได้ใจอ่อน
-
ง้อด่วนเลยพี่พอสงอนใหญ่แล้ว
ปล.ตอนหน้าพี่พอสจะหายงอนมั้ย 555 ง้อแบบตัวเข้าแลกเลยนะน้องแกรนด์
-
วีากกกกกกกกกกกๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
ค้างงงงงงงงงงงงงงงงงงงงง //ตัวใหญ่เท่าบ้าน
มาต่อเร็วๆนะคร้าบบบบบ
ติดตามๆ
-
แกรนด์งานช้างเข้าล่ะแกรนด์เอ๊ย
เอาใจช่วยแกรนด์เน้อ แต่เราว่าไม่วายแกรนด์จะเปลืองตัวอีกอ่ะดิ 55+
ให้น้องแพรหายไว ๆ นะครับ :bye2:
-
ง้อด่วนๆ
-
มานอนรอค่ะ o18
-
อ๊ากกกก ค้างอ่ะ :z3:
ไรเตอร์ขาาาา เรารออยู่น้า ..... เป็นกำลังใจให้ :impress2: (มาต่อไวไว)
อิอิ :really2:
-
พอสคงน้อยใจนะนั่น แกรนด์ก็ยังไม่รีบไปง้ออีก
-
หายไวๆนะครับคนเขียน
-
พี่พอสงอนจริงเหรอ? แกรนด์จะง้อสำเร็จไหมน้า~ลุ้นๆ ว่าแต่คนเขียนไม่สบายหายเร็วๆนะคะ
-
พี่พอสเข้าสู่โหมดหวานแหวว
มีงอนซะด้วย สงสัยต้องเปลืองตัวสุดๆ เลยนะะ
-
แกรนด์จะง้อพี่พอสยังงัยอะ ส้มโอจะบอกวิธีการง้อให้เนี้ย อิอิ ขอให้คนเขียนหายเร็วเร็วน๊า
-
ไปง้อกับนเตียง หรือจะริมระเบียงก็วิวดีนะคะ
แอร๊ คิดอะไรนะ :-[ :-[ :-[ :-[ :-[ :-[
-
เหอๆๆ พี่พอสงอน!!
คนอย่างนั้นก็งอนได้อ่านะ งอนแบบนิ่งๆด้วย
แล้วคนอย่างน้องแกรนด์เนี่ยนะต้องไปง้อ
มันจะกลายเป็นไปชวนทะเลาะแทนไหม
และถึงง้อกันสำเร็จ พี่พอสก็คงให้แกรนด์กลับมาใส่แหวนอีกแหงมๆ
แล้วจะกลับไปเข้าลูปงอนง้ออีกรึเปล่า
-
ค้างงงงง เเง่
รีบตามไปง้อเลยเเกรนนนนนนนนนน :m16:
หายไวๆนะจ๊ะ :กอด1:
-
รอการง้อของแกรนด์จ้า
-
อ้าววว
งานเข้าาาา
แกรนด์บอกไปเลย ไม่เอาเชือก เอาทอง เหล็กอะไรก็ว่่่าไป
-
เอาแล้วไงงานเข้าค้าแกรนด์.จะง้อยังไงละเนี่ยอยากอ่านต่อๆๆ
คนเขียนก็ดูแลสุขภาพด้วยนะคะ>< :L2:
-
แกรนด์เอ้ย งานเข้าแล้วนะ ดูท่าทางพอสจะงอนมากเลยนะ
ถึงกับเดินหนีไปเลย แล้วแกรนด์จะง้ออย่างไงอ่ะเนี่ย
-
ค้าง!!!!!!!!!!!! แต่ก็รักคนเขียนนะ ดูแลตัวเองให้ดี แล้วกลับมาเขียนไวๆล่ะ ^^
-
ค้างอย่างแรง พี่พอสหายไปนานเลยชักสมองเลือน ๆ 555 แต่กลับมาทีก้อใช่เลยล่ะ :กอด1:
-
มีบทง้อให้เลือกกี่บทคะ? ส้มโอแจกแจงให้ฟังทีซิ
:กอด1:
-
อยากอ่านต่อ งืดๆๆ :z10:
-
อึ้ย!! พอสงอลลลล
-
รีบไปง้อเลยครับพี่น้อง
-
ตัด ฉับ แบบ นี้ ได้ ไง อ้ะ
มา ต่อ เลย นะ
มัน ค้างงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงง
แกรนด์น้อย จะ ง้อ พี่พอส ยังไง น้อ
:really2: :really2: :really2:
คง ต้อง เอาตัวเข้าแลก อย่างเดียว ละ ม้างงงง
:oo1: :oo1: :oo1: :oo1:
หุหุหุ
o13 o13 o13
ต่อๆๆๆๆๆๆ
:bye2: :bye2: :bye2: :bye2:
-
งานเข้าแล้วแกรนด์เอ้ยยยย :)
ง้อด่วน ๆ จ้าาาาา
รอตอนต่อไปอยู่นะจ้ะ สู้ ๆ ไม่สบายหายไวไวน๊าา
-
คนเขียนทำบาป :a5:
ค้าง อย่าง แร๊งงงงงงงงงง :m2:
แกนงานเข้าาาาาาาาา พี่พอสจัดหนักหนักเลย!!! :m10: :m10: :m10: :m10:
-
อยากเดินเข้าไปตบหัวแกรนด์สักทีแล้วบอกว่า...สัด กูค้างครับ!!!
:z6: :z6:
-
26 - I’m yours (2)
ตลอดทั้งวันไอ้เหี้ยพอสมันไม่ยอมคุยกับผมเลย ไลน์ก็ไม่ตอบ โทรไปก็ไม่รับ กะว่าเลิกเรียนแล้วจะไปหามันแต่ปัญหาคือตัวผมเองก็ไม่รู้จะไปตามมันที่ไหนเนี่ยสิ
โว๊ยแม่งงงงงง จะเล่นตัวไปถึงไหนวะ
ผมได้แต่บ่นในใจ แต่ความจริงนั้นก็ยังไม่ละทิ้งความพยายามที่จะติดต่อมัน ผมตัดสินใจเดินไปยังโต๊ะประจำที่พวกเพื่อนๆมันชอบนั่ง
โต๊ะหน้าห้องสโมนั่นเอง
ดีที่ว่าเหลือแต่พี่แซค พี่โอ และพี่ๆอีกสัก2-3คนที่ผมไม่รู้จัก
“หวัดดีครับพี่” ผมพูดพร้อมกับยกมือไหว้ พี่แซคกับพี่โอหันมารับไหว้ผม
“หลานรหัสกูถ่อมาถึงนี้ มีไรวะ”
“เอ่อ....” ผมอึกอัก สายตาแต่ละคนที่จับจ้องมาเล่นเอาคำพูดที่จะถามกลืนหายลงคอไปหมดเลย
“มาหาไอ้เชี่ยพอสล่ะสิ” กลายเป็นพี่โอที่พูดขึ้นแทน สายตาที่เหมือนกับได้เห็นของเล่นนั้นทำเอาผมนึกหวาดระแหวง เอาอะไรแน่นอนกับคนพวกนี้ไม่ได้หรอกครับ ยิ่งเป็นเพื่อนไอ้พี่พอสแล้วด้วย พวกพี่เค้าคบด้วยกันได้แสดงว่าต้องมีอะไรบางอย่างที่เหมือนกันอย่างแน่นอน
“อยากรู้มั้ยว่ามันอยู่ไหน?” คนที่ถามเป็นรุ่นพี่ที่ผมไม่รู้จักชื่อ แต่คาดว่าคงเป็นเพื่อนในกลุ่ม ต่อจากสายตาที่ราวกับว่าผมเป็นของเล่นที่น่าสุกของพี่โอ ต้องมาเจอกับสายตาท้าทายของพี่คนนี้อีก
จะเอาอะไรกับกูหนักหนาวะ?
“แหวนที่นิ้วนางเก๋ดีนะ เหมือนเส้นด้ายของไอ้พอสที่บายศรีให้รุ่นน้องเลย หึหึ”
นั่น ผมว่าแล้วว่าต้องไม่พ้นประเด็นนี้
“กูยังจำได้เลยตอนที่มันเข้ามาขอตังค์ตอนรับน้องอะ ปากหมาสัด .. แต่ไหงกลับเป็นงี้ได้วะเนี่ย”
“หึหึ โดนไอ้พอสปราบมาอะดิ มึงไม่น่าถาม”
“มันเปลี่ยนรสนิยมจากข้างหน้ามาเป็นข้างหลังแล้วเหรอวะ ไม่ยักรู้”
“อย่าบอกนะว่าที่มันเดินไปบอกเลิกสาวแต่ละคนพร้อมกับโดนตบกลับมาเพราะไอ้เด็กนี่”
คือพวกพี่จะคุยกันอีกนานไหมครับ กูรีบ
ผมชักสีหน้า ซึ่งพี่แซคเห็น
“เอ้า ทำหน้าแบบนั้น ไม่พอใจไรก็บอกตรงๆได้นะ” เหมือนจะหาเรื่อง แต่เปล่า...ผมรู้เพราะไอ้ลุงรหัสมันยังยิ้มๆอยู่เลย “แต่ถ้าไม่พอใจไรจริงๆก็จะมาโทษพวกพี่ไม่ได้ ไปบอกไอ้พอสมันเองแล้วกัน มันอยู่ที่โรงยิม ซ้อมบาสวะ โชคดีนะหลานรัก ฮ่าๆๆ”
ผมรีบยกมือไหว้ขอบคุณแล้วตรงดิ่งไปยังสถานที่ที่ไอ้ตัวต้นเหตุให้ผมมาพบเจอกับสายตาแปลกๆของทั้งมหาลัยทันที
ผมทำเป็นไม่เห็นสายตาเหล่านั้น ทนๆใส่ตามคำแนะนำไอ้ส้ม ระหว่างทางที่เดินไปก็กำหมัดแน่น อยากจะชกใครสักคน และจะยินดีเป็นอย่างยิ่งถ้าหมัดนี้ได้อยู่บนหน้าหล่อๆที่ทำให้ผมวุ่นวายกับชีวิตตัวเองแบบนี้
ไม่นานนักผมก็มาถึงโรงยิม เสียงตะโกนดังไปทั่วบริเวณพร้อมๆกับเสียงเอี๊ยดอ๊าดของรองเท้าและลูกบาส ผมพยายามทำตัวลีบ ลอบเดินเข้ามาอย่างเนียนๆ แต่ก็อดไม่ได้ที่จะมองไปยังสนามบาสที่ผมเคยลงเล่น(แม้จะชั่วคราวก็เถอะ) บนพื้นที่โล่งๆมีเส้นหนาขัดแบ่งสัดส่วนขอบเขตอย่างชัดเจนมีผู้เล่นทั้ง10คนกำลังวิ่งไปมาเพื่อแย่งลูกกลมๆลูกเดียว
หนึ่งในนั้นคือคนที่ผมต้อง ‘ง้อ’
มันอยู่ในมาดนักกีฬาที่สาวๆหลายคนพอได้เห็นแล้วเป็นต้องหลง ด้วยเสื้อยืดสีเข้มธรรมดาๆที่โชกไปด้วยเหงื่อกับกางเกงบอลที่มีขายตามท้องตลาดซึ่งขัดกับรองเท้าแบรนด์หรูดูดีมีระดับ และที่เหลืออีก9คนนั้นก็มาในมาดนี้เช่นกัน แต่ไอ้เหี้ยพอสมันใส่แล้วทำให้ราคาเสื้อกับกางเกงพุ่งขึ้นสูงผิดกับคนอื่นที่ใส่แล้วก็สามารถตีราคาเสื้อได้อย่างสบายๆ
ระหว่างที่ผมกำลังคิดว่าจะรอดักมันตรงไหนดี จู่ๆก็มีเสียงเรียกของเพื่อนมันที่ทำให้ผมอยากจะเข้าไปต่อยปาก
“เห้ย! นั่นมันไอ้เตี้ยที่อยากดั้งค์แล้วไม่เจียมสังขารนี่หว่า!”
พรึ่บ!
คนหันมามองทั้งโรงยิม
ขอบคุณไอ้กร๊วกนั่นที่ทำให้กูเป็นจุดเด่นได้โดยไม่ต้องพึ่งหน้าตา
แม่งงงงงงงงงงงงงง
เป้าหมายกูรู้ตัวเลยไอ้สาด เห็ยมั้ยว่ามันทิ้งลูกบาสปล่อยให้มันเด้งไม่มีใครสนใจแบบเมื่อกี้แล้วเดินเข้าห้องเปลี่ยนชุดเลย
สาบานเลยว่ามันหันมามองผมเพียงแค่แว๊บเดียวจริงๆ ไม่ถึง1วิด้วยซ้ำ
เจ็บสัดๆเลยวะ
แต่ขอโทษเถอะนี่กูมาง้อมึงนะ ทำเมินกูเหรอ เดี๋ยวได้โดน
มันหายเข้าไปในห้องสักพักก็เดินออกมาพร้อมกับกระเป๋าเป้ที่คาดว่าข้างในคงไว้สำหรับบรรจุเสื้อผ้าและรองเท้าสำหรับเปลี่ยนซ้อม ส่วนตัวมันใส่กางเกงยีนส์รองเท้าหนังและเสื้อยืดที่คลุมด้วยเสื้อช็อปทับอีกชั้น
“กูไปก่อนนะ”
ไอ้เหี้ยพอสมันบอกลากับคนในทีมก่อนจะก้าวไปยังทางออกแบบไม่ทันให้ผมได้ตั้งตัว
แม่งจะรีบไปไหนวะ
แล้วผมจะทำอะไรได้ล่ะครับนอกจากวิ่งตามมันไป ได้แต่คาดโทษไอ้คนที่บังอาจทำให้เป้าหมายผมรู้ตัวไว้ในใจ
คราวหน้าเจออีกกูทบต้นทบดอกแน่มึง ทั้งตะโกนให้กูอับอาย ทั้งทำให้ไอ้เหี้ยพอสมันรู้ตัว
ด้วยความที่ขาไอ้เหี้ยพอสยาว ไอ้เหี้ยพอสเดินเร็ว ทำให้มันนำผมไปไกลลิ่ว เห็นแค่แผ่นหลังมันว่าเลี้ยวหายไปทางจอดรถของคณะ
รู้สึกผิดที่ตัวเองขาสั้นก็งานนี้แหละครับ
ถ้าหากผมยังคงเดินแบบนี้มีหวังไอ้เหี้ยพอสได้ขับรถหนีไปไกลก่อนที่ผมจะถึงตัวมันอย่างแน่นอน ดังนั้นผมจึงเริ่มออกวิ่ง คิดซะว่าตัวเองเป็นนักกีฬาวิ่งมาราธอนสักระยะก็แล้วกัน ใส่สปีดเต็มที่ เร่งเครื่องเต็มกำลัง เส้นชัยอยู่ไม่ไกลจากนี้แล้ว
และนั่น มันกำลังเปิดประตูรถ
แรงเฮือกสุดท้ายที่เหลืออยู่ผมขออุทิศให้กับการวิ่งครั้งนี้
“แฮ่ก..แฮ่ก..ไอ้เหี้ย กูวิ่งประเพณี...แฮ่ก..ยังไม่เหนื่อยเท่าวิ่งตามมึงเลยสัด” ผมหอบหายใจอย่างแรง จับที่อก ก้มตัวลง ส่วนมืออีกข้างก็พยุงหัวเข่าไว้
ไอ้เหี้ยพอสสภาพที่กำลังจะก้าวขึ้นรถแต่กลับต้องค้างไว้เพราะผมดันมาปรากฏตัวเสียก่อน
“เสือกขาสั้นเอง ช่วยไม่ได้”
คนชมรมบาสแม่งชอบด่าคนอื่นว่าขาสั้นหรือไงวะ!
อยากจะสวนกลับ แต่ไอ้อาการเหนื่อยหอบมันไม่เอื้ออำนวย เลยได้แต่มองค้อนกลับไป
แต่ก็ยังดี...ที่มันพูดกับผมแล้ว
“แล้วจะยืนเป็นหมาหอบแดดอีกนานมั้ย ขึ้นรถสิวะ”
เออ!
.
.
.
.
ไฟสีแดงจากท้ายรถกำลังส่องเข้าตาผม ไม่ว่าจะโตโยต้า ฮอนด้า นิสสัน มาสด้าที่จอดนิ่งสนิท นับตั้งแต่ขับออกจากมหาลัยมาไอ้คนที่ขับก็นั่งเงียบ ไม่ปริปากกวนตีนผมสักคำ
ดูจากเส้นทางแล้วมันคงจะกลับคอนโด...
นั่นทำให้ข้อแนะนำข้อที่สองของนังส้มโอมันผุดขึ้นมาในหัวผมทันที
‘จากนั้นมึงก็ตามหาพี่พอสซะ หาให้เจอด้วยนะ ไม่เจอพี่พอสก็ไม่ต้องมาเจอหน้าพวกกู’ ไอ้ทัช ไอ้แทน กิ๊ง เมฆก็หยักหน้าอย่างเห็นด้วย
‘แล้วพอเจอจะให้กูทำไงต่อ’
‘ลากไปที่คอนโดพี่พอสหรือไม่ก็โรงแรมหรูๆ แต่ไม่เอาห้องรังหนูของมึงนะ’
‘ลากไปทำไมเหรอครับ’ หน้าซื่อๆแบบไอ้เมฆทำให้ผมคิดไม่ลงจริงๆว่ามันตอแหล
‘พอถึงห้องปุ๊ป มึงก็จัดการถอดเสื้อผ้าตัวเองแล้วพูดว่า.. แกรนด์พร้อมจะให้พี่พอสลงโทษแล้วครับ .. แอร๊ยยยยยยยยยย กูฟินค้า อุ๊บ’
เท่านั้นแหละครับ เม็ดมะม่วงก็ถูกยัดใส่ปากของคนที่เอ่ยปากว่าจะช่วยทันที
ต่อให้ไอ้เหี้ยพอสมันโกรธมันเกลียดผมยังไง ผมก็ไม่มีทางที่จะใช้วิธีอุบาทว์ๆของนังส้มโออย่างแน่นอน
แต่...มันนั่งเงียบแบบนี้ กูจะทำยังไงดีวะ
“กูหิว”
ไอ้คนที่กำลังขับรถมันเหลือบมามองผมนิดนึงก่อนจะกลับไปมองท้ายรถคันข้างหน้าต่อ
นี่เรื่องปากท้องกูก็ไม่เป็นห่วงเลยงั้นสิ?
เอาสิวะ มึงไม่พูด กูก็ไม่พูด ปล่อยให้แม่งอึดอัดตายกันไปข้าง วัดกันไปเลยว่ารังสีกดดันของมึงกับเสียงท้องร้องของกูใครจะชนะ
สุดท้ายเสียงท้องร้องของผมก็ชนะ เพราะมันหักพวงมาลัยเลี้ยวซ้ายที่แยกหน้า ซึ่งเป็นคนละทางกับคอนโดมัน
เย้! ผมชนะล่ะ ฮ่าๆๆๆๆๆ (ควรภูมิใจ?)
มันพามากินห้างครับ โอ้แม่เจ้า ห้างครับ ห้างสรรพสินค้า ผมตื่นเต้น บอกตรงๆ เพราะนี่เป็นครั้งแรกที่ผมกับมันมาเดินห้างด้วยกัน
ยานยนต์สุดหรูหาที่จอดได้ไม่ยาก แต่ผมสงสารรถที่จอดอยู่ขนาบข้างจัง ถ้าเจ้าของรถทั้ง2กลับมาคงได้ก่นด่าไอ้เหี้ยพอสในใจส่ามึงจะเอารถหรูมาจอดเทียบรถพวกกูทำไม ฮ่าๆๆ
ต่อไปมาลุ้นกันละครับว่าไอ้เหี้ยพอสจะพาผมไปกินอะไร
มันเดินนำครับ ผมก็เดินตามเรื่อยๆ พอให้รู้ว่ามาด้วยกันแต่ไม่เดินข้างกัน มีปัญหาไรมะ? แต่พอก้าวขึ้นบันไดเลื่อนเท่านั้นละ ผมต้องรีบแทรกตัวมันขึ้นไปอยู่ชั้นที่สูงกว่า
สะใจโว๊ยยยยยย
สูงกว่าไอ้เหี้ยพอสแล้วววววววววววววววววว
ผมใช้เวลาอันน้อยนิดที่อยู่บนบันไดเลื่อนเหยียดยิ้มก้มลงมองคนที่อยู่ขั้นต่ำกว่า
เวลาคนตัวสูงมองคนตัวเตี้ยมันรู้สึกแบบนี้นี่เอง ... มีความสุขจริงๆ
ไอ้เหี้ยพอสมันหันหน้าไปอีกทางเลยครับ ทำเป็นดูโน่นนี่ แต่กูเห็นนะว่ามึงแอบยิ้มอะ ลักยิ้มที่แก้มมึงมันบุ๋มจนเห็นได้ชัดเลยวะ
แต่ความสุขของผมมันมีแต่ไม่กี่วินาทีหรอกครับ เพราะเมื่อถึงภาคพื้นเรียบผมก็ต้องก้มหน้าก้มตาเดินตามหลังมันต่อไป แล้วแต่บุญกรรมว่ามันจะหาอะไรให้ผมกิน
คุณเคยเห็นดารานักแสดงหรือคนที่มีชื่อเสียงมาสถานที่สาธารณะมั้ยครับ?
ไอ้เหี้ยพอสให้อารมณ์แบบนั้นเลย ไม่ว่าจะเดินไปทางไหน ก้าวยังไง มือแกว่งกี่องศา(?) ก็จะมีคนจับตามองเสมอ ทำเอาผมเหมือนเป็นคนขับรถให้คุณชายอย่างมันไปเลย
รูปร่างร่างสูงโปร่ง ผิวอย่างลูกผู้ดี ผมดำขลับเพราะไม่เคยผ่านการทำสี ถึงแม้จะไม่ได้เซ็ททรงแต่ก็ยังดูดี คิ้วหนาแต่ก็ไม่ได้หนาแบบชินจังเพราะมันได้รูปกับดั้งโด่งๆที่ผมอิจฉามาตลอด นัยน์ตาสีดำชวนให้น่าค้นหา เวลามันยิ้ม เม้มปากหรือหัวเราะก็จะมีสัญลักษณ์ที่เชื่อว่าใครมีแล้วจะสวยหล่อติดอยู่ข้างแก้มซ้าย(มันมีลักยิ้มข้างเดียว) แล้วไหนจะริมฝีปากที่เคยสัมผัสนั่นอีก ทุกอย่างถูกสรรค์สร้างมาอย่างลงตัว ไม่แปลกใจเลยว่าทำไมใครๆถึงได้มองและสาวๆถึงได้หลงใหลในตัวมันขนาดหนัก
แล้วถ้าหากคุณสละเวลาสักนิด เลยมองมายังด้านหลังของชายหนุ่มรูปหล่อ คุณก็จะเห็นไอ้หนุ่มมาดแมน ถึงความสูงจะมาตรฐานชายไทยแต่หน้าตาไม่เป็นสองรองใครนะคร๊าบบบบบ
วงเล็บเปิดในกรณีที่ไม่นับไอ้หล่อข้างหน้าวงเล็บปิด
ชาบู ... ชาบู ... ชาบูววววววววววววววววว ชิ!
เสียงโฆษณาที่ได้ยินบ่อยๆดังเข้ามาในหูทันทีที่มันหยุดอยู่หน้าร้านนี้ ผมเหลือบไปมองไอ้คนที่กำลังบอกพนักงานว่า2ที่อย่างงงๆ
นี่มันเอาจริงดิ กะให้กูรอจนหิวตาลายเลยใช่มั้ย?
ช่างหาวิธีการทนมานดีแท้
ผมยืนรออยู่บริเวณที่มีคนรอกินเหมือนกัน จากการกะด้วยสายตาคร่าวๆมีไม่ต่ำกว่าสิบ ไอ้คนมาพาเลี่ยงไปยืนหลบอยู่ตรงมุมเสา ผมอดไม่ได้ที่จะเดินเข้าไปถาม
“อีกนานปะวะ”
ไอ้เหี้ยพอสไม่ตอบ แต่กลับยื่นกระดาษสี่เหลี่ยมเล็กที่มีตัวเลข 124 หราอยู่บนแผ่น ผมหันไปดูตัวเลขดิจิตอลบนทางเข้าร้าน
115
อูยยยยยยยยยยย เจ็บปวดครับ
“เห้ย กูหิว หาร้านอื่นแดกเถอะ”
แต่มันนิ่งครับ ไม่มีทีท่าว่าจะขยับเขยื้อนแต่อย่างใด
“กูหิวจริงๆ มึงไม่สงสารกูเหรอวะ”
เหยดเข้ พูดออกมาได้นะกู ... แต่งานนี้มันต้องทุ่มสุดตัวครับ เพราะว่าผมหิวมาก และไม่อยากรออะไรที่มันนานแบบนี้ด้วย
จากการพูดมันได้ผลนิดนึงคือไอ้เหี้ยพอสมันมองผมแต่ก็ยังยืนนิ่งพิงเสาอยู่ที่เดิม
แปลง่ายๆ...มันจะแดกชาบูชิ! และถ้าไม่ใช่ชาบูชิมันก็ไม่แดก!
ไอ้ชิบหาย เสือกอยากแดกไรตอนนี้วะ
เห้อออออออออออ ไม้ตายสุดท้าย
“แดกอย่างอื่นเถอะ กูเลี้ยงเอง”
ไอ้เหี้ยพอสเด้งตัวขึ้นมาทันที หันมายิ้มให้ผมแล้วพูดว่า
“กูอยากกินตับห่านวะ”
ห๊ะ ห๊ะ ห๊ะ!! ตับห่าน!! จะไปหาที่ไหนแดกครับ
“กูมีร้านที่รู้จัก”
แล้วมันก็เดินนำลิ่วผิวปากสบายอารมณ์ ส่วนสมองผมกำลังตีรวน...
บางที กูควรรอชาบูชิ
หรือบางทีมันอาจจะเป็นการดีก็ได้ถ้ามันได้หินตับห่าน...ไม่อย่างนั้นผมมีลางสังหรณ์ว่าผมต้องถวายตัวเองให้มันกินตับแทน
.
.
.
.
“รู้มั้ยว่าจานละเท่าไหร่” ไอ้คนตรงข้ามที่ยกผ้าเช็ดปากขึ้นมาเช็ดมุมปากเสร็จก็ถามผมพร้อมกับยิ้มระรื่นอย่างสุขใจ สมที่ได้กินตับห่าน
นี่เป็นประโยคแรกที่มันพูดกับผมหลังจากที่ออกมาจากห้างนั้นและเข้ามานั่งในร้านอาหารสุดหรูแบบนี้ แอบสงสัยนิดหน่อยว่าเค้ายอมให้ผมกับมันเข้าร้านได้ยังไง คงเป็นเพราะบารมีไอ้เหี้ยพอสละมั้ง ผมถึงมีบุญได้มานั่งกินตับห่านในที่ไฮโซแบบนี้ ระหว่างการกินก็ไม่มีใครพูดอะไร ผมก็ละเลียดชิมตับห่านไปเรื่อยๆ
แม่งก็เหมือนตับหมูตับไก่ที่ปิ้งข้างทางนั่นแหละว้า
“พันห้า” มันยังคงยิ้ม ราวกับนี่เป็นตัวเลขที่ใช้คำนวณหาค่าพลังค์
แต่ผมเนี่ยสิ....น้ำตาจะไหล เจ็บที่กระเป๋าแหกแหวกโค้งหลุดโลกกับไอ้ราคาจานละ1500
แล้วเสือกสั่งมา2จาน
ใครจะไปรู้ละครับว่ามันจะแพงได้ขนาดนี้...เห็นเขียนบนเมนูเป็นภาษาอังกฤษว่า Foie Gras ด้วยตัวอักษรสีทองอร่ามตา ซึ่งเป็นเมนูขึ้นชื่อของร้าน แต่ไม่มีราคาบอก อยากจะสั่งไวน์มาจิบให้สมกับที่มาร้านอาหารหรูแต่...อย่าดีกว่าครับ แสงโสมก็เมาได้เหมือนกันแถมกับแกล้มก็คงไม่ต้องถึงจานละพันห้าหรอก
ผมก็ดันโง๊ โง่ ที่ดันสั่งมาให้มัน1จานและตัวผมเองอีก1จาน ดีนะที่หักห้ามใจไม่ให้สั่งอย่างอื่นอีก ไม่อย่างนั้นผมคงต้องเป็นเด็กล้างจานๆไปสักปี2ปี
ขอแอบเปิดกระเป๋าตังค์ตัวเองสักนิด คงไม่เสียมารยาทใช่ไหม?
แบงค์ม่วง1ใบ แบงค์แดง2ใบ แบงค์เขียวอีก3ใบ เศษเหรียญทีคาดว่าไม่น่ามีมูลค่าเกิน20บาท
“เอ่อ...เดี๋ยวกูมานะ จะไปเข้าห้องน้ำวะ ปวดท้องสุดๆ” ผมทำหน้าแหยแก ให้มันรู้ว่ากูปวดจริงๆ
“อย่าชิ่ง”
“โธ่...กูปวดจริงๆ”
“อั้นไว้”
ไอ้เหี้ยยยยยยยยย
“กินของหวานก่อน” มันบอกผมแล้วหันไปทางบริกรที่ยืนรออยู่แล้ว ซึ่งแค่มองตาก็รู้ใจว่าลูกค้าอยากได้อะไร ไม่นานนักพายแอ๊ปเปิ้ลชิ้นโตก็มาเสิร์ฟอยู่ตรงหน้าผมพร้อมกับถ้วยที่มีหูจับทำด้วยกระเบื้องขนาดเล็ก ข้างในบรรจุครีมซอสไว้สำหรับราดกินด้วยกัน
กูไม่ได้สั่งงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงง
เชี่ยเอ๊ย จะแกล้งกูไปถึงไหน มึงไม่เห็นน้ำตากูเหรอไอ้ห่าพอส มันจะไหลแล้วนะว้อยยยยยยย กูอยากจบมีงานดีๆทำ ไม่อยากเป็นหนี้สินให้พ่อแม่ต้องลำบากใจนะ
ไอ้คนตรงข้ามยังนั่งยิ้มด้วยมาดหล่อเหมือนเดิม ตัวมันเองก็มีทีรามิตสุวางอยู่ตรงหน้าเช่นกัน
แอบไปสั่งมาตอนไหนวะ
เอาเถอะ ไหนๆก็ไม่มีปัญญาจะจ่ายละ กินๆเข้าไปให้มันแปรเปลี่ยนเป็นพลังงานไว้ใช้ในการล้างจานก็แล้วกัน
ผมมองช้อนที่เงาวับจนสะท้อนภาพใบหน้าจนๆแต่เสือกสะเออะบอกว่าจะเลี้ยงไอ้หนุ่มไฮโซอยากแดกตับห่านที่ไม่ได้เข้ากับสถานที่เลยสักนิด เบาะนุ่มที่รองตูดผมถ้าให้เดา ข้างในก็คงยัดด้วยขนฟลามิงโกสินะ พรมที่ปูเป็นทางเดินก็คงนำเข้าจากมองโกเลีย เชิงเทียนที่คั่นใบหน้าผู้ที่มาด้วยกันให้ขัดใจเล่นๆก็คงทำทางทองที่ขุดมาตั้งแต่สมัยสเวนเซ่นเปิดใหม่ๆ
ไอ้คุณหญิงโต๊ะโน้นจะมองมาทำไมครับ ไอ้ตัวผมไม่มีกระบังลมคุณหญิงเลยดูแปลกตางั้นสิ
พาลครับพาล
จากที่จะมาง้อมัน กะเลี้ยงข้าวให้หายงอน แต่ตอนนี้กูกลับไม่มีอารมณ์นั้นหลงเหลือแม้แต่นิดเดียว
ได้แต่จ้วงแป้งนุ่มๆที่สอดไส้แอ๊ปเปิ้ลหวานๆเข้าปาก ราดครีมซอสเยอะๆเพราะมันอร่อยดี ก้มหน้าก้มตากินไม่สนคงที่กำลังนั่งมองอยู่ตรงข้ามเลยสักนิด
กึก
หืม? อะไรแข็งๆในปากวะ
กึก กึก
แอ๊ปเปิ้ลทองเร๊อะ!?
ผมว่ามันแข็งเกินไปที่จะกินได้แล้วนะ
ตัดสินใจหยิบผ้าเช็ดปากที่วางบนตัก เอี้ยวตัวหลบมุมนิดๆเพื่อไม่ให้เสียมารยาทบนโต๊ะอาหาร(ที่มีมันกับผมแค่2คน) เอาผ้ามาบังปากไว้แล้วคายไอ้เนื้อแข็งๆที่เคี้ยวไม่ได้ออกมา
“เกือบเคี้ยวแหวนเข้าไปแล้วนะครับแกรนด์”
แหวนเกลี้ยงอยู่บนฝ่ามือผม ไม่อยากจะบรรยายเลยว่ามีเศษแป้งกับแอ๊ปเปิ้ลที่เคี้ยวละเอียดเกาะติดแบบหยึยๆอยู่ด้วย ผมใช้ผ้าเช็ดปากนั่นแหละเช็ดๆขัดๆถูๆแหวนจนมันสะอาด
และเมื่อสังเกตดูดีๆก็จะพบกับเลขแปดในแนวนอนระนาบไปกับแหวนถูกสลักไว้อยู่ตรงกลาง
“ขอโทษนะครับ ที่ทำให้ต้องลำบากใจกับแหวนเน่าๆ” คนฝั่งตรงข้ามเริ่มพูด สายตามองมายังเส้นด้ายขาวสลับเลือดหมูที่มันเป็นคนผูกให้เองกับมือ “พี่รู้ว่าวันนี้แกรนด์ต้องเจอกับสายตาของคนที่มองมา พี่รู้ว่าแกรนด์อึดอัด พี่ไม่โกรธแกรนด์เลยว่าทำไมแกรนด์ถึงถอดมันออก ทั้งๆที่พี่อยากให้คนทั้งโลกรู้ด้วยซ้ำว่าแกรนด์เป็นของพี่แล้ว..”
“ไอ้บ้าลามก...”
“พี่ช่วยอะไรแกรนด์ไม่ได้เลย ขนาดแค่ว่าให้คนอื่นมองเราแบบคนทั่วไป...พี่ยังทำไม่ได้...” เสียงสั่นๆนั้นเงียบไป ผมนำแหวนวางลงบนโต๊ะ
ความรู้สึกที่ได้ฟัง...มันบรรยายออกมาเป็นคำพูดไม่ได้เลยครับ
ผู้ชายคนนี้รักผม ไม่แปลกที่จะแสดงความเป็นเจ้าของ แต่ผมกลับทนไม่ได้กลับสังคมรอบข้างจนต้องถอยออกมา
ผมเห็นแก่ตัว อยากอยู่ในสังคมแบบปกติ ยังแคร์สายตาคนรอบข้าง...
‘มึงคิดเหรอว่าพี่พอสจะไม่โดนแบบมึง เผลอๆอาจจะหนักกว่ามึงด้วยซ้ำ...พี่เค้าเป็นคนทำแหวนนี้เองกับมือ แสดงว่าพี่เค้าต้องคิดมาอย่างดีแล้วล่ะ’
แต่พี่พอสกลับไม่คิดแบบนั้น ไม่แคร์สายตาคนรอบข้าง แคร์แต่ผม...ผมไม่ได้เข้าข้างตัวเองใช่มั้ย?
เส้นด้ายสีขาวสลับพันเกลียวด้วยสีเลือดหมูถูกถอดออกเป็นครั้งที่สองด้วยฝีมือผม แต่หากแทนที่ด้วยโลหะเกลี้ยงเกลาที่เย็นเฉียบ คนสวมให้ก็ไม่ใช่ใคร คนเดิมกับที่ทำแหวนน่ารักๆอันเก่านั่นแหละ
“พี่อาจไม่ใช่คนดีถึงขนาดจะพูดว่ารักแกรนด์ตลอดไปหรอกนะ...”
ใบหน้าหล่อเหลาก้มมองสิ่งที่ถูกสวมอยู่บนนิ้วพร้อมกับลูบไล้ไปตามสัญลักษณ์อินฟินิตี้ที่ถูกสลักลงบนแหวน
“คำว่าตลอดไปของใครหลายๆคนอาจจะยังไม่พ้นปี แต่เรื่อยๆของพี่คนนี้คือมีตลอดไป”
โปรดติดตามตอนต่อไป
มดขึ้นจอรึยัง? ยังเหรอ?
งั้นตอนหน้าก็เตรียมเลี้ยงรังมดไว้เลยนะคะ แบบว่าคนแต่งมันอยากเลี้ยงมดมากๆ ช่วงนี้เกลียดหมาแมวเป็นพิเศษ (นักศึกษาและนิสิตจะเข้าใจดีกับช่วงเกรดออก T^T)
ขออภัยที่หายไปนานอีกแล้วคะ แพรปวดหัวตุ๊บๆ ยังไงก็ไม่รู้อะ ถ่ายเหลวตลอด เหมือนจะอ้วกแต่ไม่อ้วก
คาดว่ายังไม่หายดี
แถมยังต้องไปส่งน้องเรียนรำทุกวัน เห้ออออ
ปล.ไม่ได้อาหารเป็นพิษเพราะตับห่านนะเพราะกินนานแล้ว แม่งง แพงจังไร! ดีที่ไม่ต้องออกตังเอง ฮิ้ววววววววววว
ปลล.หลายคนอาจงงว่าทำไมพายแอ๊ปเปิ้ลมีครีมซอสราด? หึหึ ลองไปกินที่ร้านคอฟฟี่บีนสิ(อยู่ในThe Circle)แล้วจะรู้ว่าความอร่อยสุดยอดมันเป็นยังไง (ไม่ได้ค่านายหน้าเด้อออ แต่ของเค้าอร่อยจริงจ้า)
-
:-[ :-[ ดีกันแล้วพี่พอสหวานมากๆ
-
โอ๊ยมดขึ้นแล้ว พี่พอสหวานจัด น้องแกรนด์ไปไม่เป็นเลยอิอิ ชอบกินหวาน ไม่ชอบกินมาม่าเพราะกินจนเบื่อแล้ว อิอิ
ขอบคุณมากๆๆค่ะ รักษาสุขภาพ เป็นกำลังใจให้คะ ไฟโต้ :L1: :pig4: :L1:
-
พี่พอสน่ารักจุงเบย :o8:
-
กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด มดไต่จอ
โอ๊ย ใครจะคิดว่าพี่พอสแกจะโรแมนติกขนาดนี้ >w<
รอตอนหน้า ท่าทางจะได้กินตับกันอีก หึหึหึ
-
หักมุมมากจ้าาาา สรุปพี่พอสแกล้งงอน แอบไปทำเซอร์ไพร์สหาแหวนให้น้องแกรนด์อีก ฮิ้ววววววววว
เพอร์เฟ็คแมนมากอ่ะ คนอ่านหลงรักหมดใจ ~~ โถ...น้องแกรนด์หลงคิดมากอยู่นาน
คืนนี้ต้องตามใจพี่พอสเค้ามาก ๆ นะคะหนู 555 คนอ่านหื่นค่ะ :z1:
ขอบคุณค่ะ
-
ฟินนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนน
-
อ่านแล้วน้ำตาจะไหลคือมันปลื้มอะ
เขินจนหยั่งกะเป็นคนถูกสวมแหวนซะเอง :o8: :o8: :-[ :-[ :-[
-
ว้าย...พี่พอสหวานซะ
แกล้งน้องเหรอ อยากเซอร์ไพรส์หละสิ
สมใจแม่ยก
-
แหม หวานซะ
เดี๋ยวของหวานบนโต๊ะก็จืดหมดหรอก
พอเสร็จจากกินตับห่านแล้ว
จะมีกินตับแกรนด์ต่อไหมนี่ -.,-
-
:o8: :o8: :o8: :o8:น่ารักอ่ะ
-
:impress2:หวานว่ะ
-
:o8: :o8: :o8:
-
เป็นปลื้มแทนแกรนด์ พี่พอสหวานซะะะะ
ตอนแรกก็นึกว่าโกรธจริง แต่ดันซ้อนแผน ให้แหวนเฉยเลย
คนอ่านฟินค่ะ ,,> <,,
-
น่ารักมากจ้าพี่พอส
-
มดยังไม่ขึ้นหน้าจอเค้าเลยอ่ะ อิอิ
ขอหวานกว่านี้ได้ป่ะ :-[
ปล. ไหนแกรนด์ว่าจะมาง้อไง ทำไมกลายเป็นแบบนี้ >///<
:L2:
-
อ๊ายยยยยยยยยยยยยยยยยยย พี่พอสน่ารักอ่า
ตอนแรกนึกว่าโกรธแกรนมากซะอีก ที่ไหนได้ แคร์แกรนดมากจริงๆ
ปลื้มมม
-
กรี๊ดหวานไม่ติดเบรคเลยค่า พี่พอสน่ารัก
แกรนด์คืนนี้อย่าลืมถวายตัวกับพี่พอสนะ
อิอิ :กอด1:
-
น่ารักจังเลยยยยย
-
พี่พอสน่ารักอ่ะ
ตอนนี้หวานอ่ะ
-
โคตรซึ้งอ่ะ
รักพี่พอสว่ะ
-
“คำว่าตลอดไปของใครหลายๆคนอาจจะยังไม่พ้นปี แต่เรื่อยๆของพี่คนนี้คือมีตลอดไป” ชอบประโยคนี่้ัจังเลย แล้วตอนนี้ก็หวานเว่อร์ไปนะ หวานเกิน มดขึ้นจอเลยเนี่ย อ่านแล้วอาจจะตาลุกเป็นไฟได้ กรี๊ดดด พี่พอสจะหล่อไปละตอนนี้
รอตอนต่อไป
-
รักพี่พอสสสสสสสสสสสสสสส :-[
-
หวานเลียจอเลยล่ะ :impress3:
-
พี่พอสน่ารักมากค่ะ
-
โอ๊ยยย..หมั่นเขี้ยวพี่พอส ขอบีบจมูกทีสิ!!!
:กอด1:
-
คดีพลิก :laugh:
แกรนด์กะมาง้อได้แหวนไปแบบฟินๆ :กอด1:
-
:m3: :m3: :m3:
หวานกว่านี้ไม่ได้แล้วหล่ะ แอร๊ยยยย พี่พอสสส
-
หวานมากๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
ทนรอตอนต่อไปไม่ไหวแล้ว :กอด1:
-
พี่พอสกับแกรนด์หวานเกินไปแล้ว อิจฉาว๊อยยยยยย ^///^
-
พี่พอส~หวานกว่านี้ไม่มีอีกแล้ว แกรนด์พูดไม่ออกเลย เราก็พูดไม่ออก(เพราะกำลังเขิน~กรี๊ด!)
-
โหยยยยยยยยยยยยยยยยย
ขนลุกเบาๆ
อิพี่พอสทำไร หวานแบบเน๊เป็นด้วยอ่ะ /////โดนพี่พอสถรีบ
-
อ๊ายน่ารัก :-[
-
หักมุมจริงไม่นึกว่าพี่พอสจะเตรียมแหวนจริงมา แต่แหวนเดิมก็ดีนะ จะได้รู้ไปเลยว่าใครเป็นของใครหุหุหุ
รอตอนหน้า มีกินตับรึป่าว ?? ฮ่าๆๆ
-
หวานน้ำตาลหยดมดตอม^_^ เอร๊ยย~ ชอบบบ
-
เฮ้ย นี่พี่พอสแน่นะ?!?
-
น่าร้ากกกกก
:o8:
-
ฮิ้ว พี่พอสเตรียมไว้หมดเลยช่ายป่ะ หวานซะ
-
แล้วตกลง ตบบนโต๊ะใครจ่ายอะ
-
จะพระเอกไปไหนคะคุณพี่พอส!!!
-
“พี่อาจไม่ใช่คนดีถึงขนาดจะพูดว่ารักแกรนด์ตลอดไปหรอกนะ...”
“คำว่าตลอดไปของใครหลายๆคนอาจจะยังไม่พ้นปี แต่เรื่อยๆของพี่คนนี้คือมีตลอดไป”
โอ๊ย..บอกได้คำเดียวว่า....กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดค่ะ
:-[
-
อึ่ย! อึ่ย! หวานเว้ย
-
อึ่ย! อึ่ย! หวานเว้ย :man1:
-
พี่พอสมันโรแมนติกเว้ยยยยย!!!
:-[
-
น้ำตาคลอเลยครับ ขอบคุณคนเขียนมากๆ
-
หน้าหล่อ ใจหล่อ ทุกอย่างหล่อ รวยอีก
แอร้ยยยยยยยยยยยยยยยยยยเริ่มอิจฉาแกรนด์
5555555555555555555555555555555
ตอนแรกนึกว่าพี่พอสจะงอน จะแกล้ง
ไม่คิดว่ามันจะพลิืกตรงทำแหวนให้เนี้ย
มันจะอะไรกันหนักกันหนา คนไม่มีคู่อ่านแล้วมันจั๊กกะจี๋หัวใจนะค่าาา
555555555555555 ตอนหน้านี้เตรียมผ้าเช็ดหน้าไว้ซับน้ำตาลเลยอะ ก๊ากกกก
-
ตามอ่านจนทัน
-
อ๊ากกกก พี่พอสน่ารักอ๊ะ โดยเฉพาะประโยคสุดท้ายนั่น
แต่ว่าก็ว่าเถอะนะ ไม่ได้โกรธ ไม่ได้งอน แต่แกล้งให้หนูแกรนด์ตามง้ออยู่ได้ตั้งนาน
แล้วค่าอาหารว่าไงละเนี่ย รับปากเค้าไปแล้วว่าจะเลี้ยงอ่า
ให้พี่พอสออกไปก่อนแล้วไปชดใช้อย่างอื่นแทนทีหลังได้ไหม หึหึ
-
พี่พอส : ค่าตับห่านต้องกลายเป็นตับแกรนด์แทนแล้วล่ะ :z1:
:angry2: ว่าแต่ว่าไอ้พี่พอสสสส มาหลอกให้น้องแกรนด์ตกใจ
ตามอ่านทันจนได้ สนุกดี ^^
-
:m2:
ฟินตายไปเลย
หล่อมากอ่ะพี่พอส
-
:pig4: :pig4:
-
อ่านแล้วปลื้มจิตมากคะ บทจะหวานก็หวายนซะ *0*
-
นึกว่าแกรนด์จะต้องถวายกายเพื่อง้อพี่พอสซะอีก พี่พอสเปลี่ยนไปมากจริงๆ แคร์แกรนด์มากขึ้น แต่ยังหวานไม่สะใจ เอาอีกๆ
-
งื้อออออ
อีกนิดเดียวจะโกรธพ่พอสแล้วนะ แต่พอมาตอนจบ เค้ารักพี่พอสจัง
-
หวานจังเลยน่ะคุณแพร :impress3: อ่านแล้วได้ใจมาก ๆ พี่พอสทำเอาน้องแกรนด์พูดไม่ออกไปเลยอ่ะ :z1: ไม่กลัวมดน่ะ ชอบ ๆ รอต่อไป :o8:
ป.ล.คุณแพรรักษาสุขภาพด้วยน่ะจ้ะ สู้ ๆ ค่ะ ชอบอ่านในบอร์ดนี้มากกว่าน่ะ อ่านสบายตาดีน่ะ :impress2:
-
พี่พอส บทจะหวานน้ำตาลยังแพ้พ่าย 555+++
น่ารักดีค่ะ ชอบๆๆๆๆ
-
เขินนนเว่อร์ หวานได้อีก :-[ :-[
-
พี่พอสสสสสสสสสส
ตอนนี้หลงรักพี่พอสแบบโงหัวไม่ขึ้นเลยค่ะ
:impress2: :impress2:
-
:กอด1: :กอด1: :กอด1:
ซึ้งอ่ะ
-
พึ่งได้มาอ่านเรื่องนี้ อ่านแบบรวดเดียวจนถึงตอนล่าสุด o13 อยากบอกว่าสนุกมากค่ะ อยู่อ่านตอนต่อๆไปไม่ได้เลย แรกๆก็รู้สึกเคืองแกรนด์มากประมาณว่าทำไมทำตัวขวางโลก สมควรที่จะโดนพี่ๆทำโทษ แต่ไปๆมาๆ อินน์กับการเล่าเรื่องของเจ้าตัวจนแอบเข้าข้างถือหาง พลอยหมั่นไส้พี่พอสไปซะอย่างนั้น ว่าก็ว่าเถอะ คนอะไรเหมือนมีออร่าวิ้งๆอยู่ตลอด เชอะ หมั่นไสสสส้ ยังไงก็แล้วแต่ อ่านถึงตอนนี้แล้วรู้สึกว่าพี่พอสน่ารักมว๊าาากกกก แกรนด์จับให้มั่นอย่าปล่อยนะ ครบออฟชั่นหล่อ รวย เริ่ดแบบนี้หากันไม่ได้ง่ายๆนะเนี่ยยย
แรกๆเราแอบเชียร์พี่วอร์มด้วยแหละ แต่เอาเหอะ น้องหมิงน่ารัก เราก็ควรปล่อยให้พี่เค้ามีฟามสุขกับเด็กเนิร์ดต่อปายยย
ปล.ฝากเนื้อฝากตัว มาขออ่านด้วยคนนะคะ
-
หวานเว่อร์ :-[
กรี้ด!!! อิจฉาแกรนด์
-
จากโหดๆกัน
มาหวานกันได้ขนาดนี้ :-[
-
คำว่าตลอดไปของใครหลายๆคนอาจจะยังไม่พ้นปี แต่เรื่อยๆของพี่คนนี้คือมีตลอดไป
^
^
^
ประโยคนี้มัน..... กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด
-
พี่พอสสสสสสขา หนูผิดไปแล้วที่แอบงอนแทนแกรนนิดนึง กับความเยอะของพี่
ต่อไปหนูจะบูชาพี่แบบไม่มีลังเลแล้วนะคะ
คนอะไร หวานได้อีกกกกกก >/////<
-
พีพอสโรแมนติกมากมายอะ อิจฉาแกรนด์
-
“คำว่าตลอดไปของใครหลายๆคนอาจจะยังไม่พ้นปี แต่เรื่อยๆของพี่คนนี้คือมีตลอดไป”
ชอบประโยคนี้จังเลยค่ะ อ่านถึงประโยคนี้กรี๊ดลั่นบ้าน อร๊ายยยยยย
พี่พอสน่ารักมาก แกรนด์ก็น่ารัก
ปล.คนเขียนก็น่ารัก :กอด1:
-
คมมากเลยนายพอส
อย่างนี้หนูแกรนด์ฟังแล้วไม่ซึ้งน้ำตาไหลไปเลยหรอ
-
งานนี้พายแอปเปิ้ลก็ยังสู้ไม่ได้เลย :-[
-
อ้ากกกก
พี่พอสสสส
อยาได้ผชแบบนี้จริงๆ ให้ตายยย
-
“คำว่าตลอดไปของใครหลายๆคนอาจจะยังไม่พ้นปี แต่เรื่อยๆของพี่คนนี้คือมีตลอดไป”
คำนี้ของพี่พอส อย่างจี๊ดอ่ะ ชอบๆ o13
ตอนนี้หวานจนมดขึ้นจอล่ะ อ่านไปยิ้มไป โอ้ววววววววววว ว
-
ชบบรรทัดสุดท้ายจัง
:-[
-
แอร๊ยยยยย~!! เขินนนนน
รอตอนต่อไปนะค่ะ
-
ถ้าพี่พอสจะหวานขนาดนี้ น้องแกรนด์ยอมหมดใจเลย :o8:
-
ว๊ายยยยย เขิลลลลล
:-[ :-[ :-[ :-[ :-[ :-[ :-[ :-[ :-[
ถึง ว่า หล่ะ ทำไม มด ขึ้นโต๊ะ
:o8: :o8: :o8: :o8: :o8: :o8: :o8: :o8:
เพราะ เปิด ตอนนี้ ค้าง ไว้ (กว่า จะ ได้ อ่าน)
:z2: :z2: :z2: :z2: :z2: :z2:
หวานนนนน มากกกกก
:m3: :m3: :m3: :m3: :m3: :m3: :m3: :m3: :m3:
ตอน ต่อ ไป จะ เป็น ไง นอ หุหุหุหุ
:haun1: :haun1: :haun1: :haun1:
รอ อ่านนน นะ ฮ๊าฟฟฟฟฟ
:bye2: :bye2: :bye2: :bye2: :bye2: :bye2: :bye2:
-
เค้าอยากโดนมดกัด
จัดมาหลายๆรังเลยนะ คริคริ
-
โอยยยยยยยยยยยยยยยยยย.......
นอนตายอย่างสงบ พี่พอส ถ้าจะหวานซะขนาดนี้ แอบน้ำตาซึม
แกรนด์เอ๊ยย พี่เขารักและแคร์ขนาดนี้ก็ดื้อให้น้อยลงบ้างไรบ้าง
คิดและแคร์ใจเขาใจเรามากๆ โอ๊ยย เขินแทน :o8:
-
o13 o13 o13 o13 สุดยอดดดดด
และแล้วก็ตามอ่านจนทัน :a2: :a2: :a2: :a2:
รออยู่นะีรีบมาเร็วๆนะ :m3: :m3: :m3: :m3: :m3: :m3: :m3:
-
พอสหวานและน่ารักมาก ๆ เลย
-
ซึ้งเเทนเเกรน ปลื้มพี่พอสที่สุดดดดดด :monkeysad:
-
น่ารักอ่ะะ
อ่านแล้วฮาดี
o22
-
อ๊ากกกกกกก หวานมากกกกกก น่ารักง่ะ พอรู้ใจตัวเองก็หวานสุดๆ แอร๊ยยยยยยส์
-
รอๆ :t3:
-
ให้ไลค์หลายๆอึ๊บ? กับพี่พอส โอย คู่นี้วาระจะหวานก็หาถ้วยใส่น้ำมาดักมดไม่หมด
นอนรอตอนที่ไอ้แกรนด์มันหวานเป็นน้ำเชื่อมจ้า
-
รอตอนต่อไปค่ะ มาต่ออีกนะ
-
26 - I’m yours (3)
“แล้วทำไมถึงไม่ยอมรับโทรศัพท์ ไม่ตอบไลน์ แถมยังหลบหน้าด้วย”
“อะไร๊ เปล๊า” เสียงสูงเป็นผู้หญิงเชียวมึง
ผมเหลือบมองไอ้คนที่กำลังขับรถกลับคอนโดอย่างช้าๆ ไม่คุ้มค่ากับความแรงของรถที่เสียเงินเป็นล้านๆแลกมา แต่ผมจะไปว่าอะไรได้ละครับ ในเมื่อรถก็รถมันนี่
มุมปากของคนที่กำลังขับรถยกสูงขึ้นโดยไม่ได้ตั้งใจ .. หรืออาจจะตั้งใจ...
สรุปแล้วด้วยบัตรเครดิตรูดปรี๊ดๆ จ่ายแทนเงินสดได้ดั่งใจของคุณชายพอสก็ถูกนำออกมาชดใช้ค่าตับห่านที่เสียหายด้วยฝีมือผมและมัน แต่ตัวเลขที่น่าหวาดเสียวนั่น...ผมว่าไม่ใช่แค่ค่าตับห่าน2จาน พ่วงด้วยของหวานอีก2ที่หรอกมั้ง...
ออฟชั่นเสริม...พายแอ๊ปเปิ้ลแถมแหวน...
“ก็เห็นๆอยู่ว่าอ่านไลน์แล้วเสือกไม่ตอบ”
“สงสัยไอ้พวกเพื่อนๆเอาไปเล่นมั้ง”
“ไอโฟนสาธารณะเหรอสัด”
“กูรวย”
ฟัคยู
“หึหึ แต่แบบนี้ก็ดีนะ...”
ดีไรของมันวะ
“จะได้รู้ว่ามีใครบางคนถึงขนาดลงทุนตามง้อถึงที่ แถมยังจะเลี้ยงข้าวด้วยไง ฮ่าๆๆๆๆๆ”
อ๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก
เชี่ยแม้ง กูโดดลงจากรถตอนนี้ทันปะวะ?
อย่าดีกว่า...เดี๋ยวศพไม่หล่อ
“เงิบสิมึง”
“เงิบเหี้ยไร”
“แน่ะ เขิน ทำเขิน ด่าแก้เขิน เอาเข้าไป”
“พ่อง”
โอ๊ยแม่ง ทำไมกวนตีนแบบนี้วะ ทักษะกวนประสาทไอ้คนข้างตัวเพิ่มขึ้นเรื่อยๆตั้งแต่ผมรู้จักมันนะเนี่ย และดูเหมือนว่าสกิลปากหมาผมจะหดลงเรื่อยๆเช่นกัน
อ้อ สกิลน้ำเน่าด้วยนะ นับวันยิ่งส่งกลิ่นเหม็นแรงมากกว่าเดิม (แต่ก็ชอบ กรั่กๆๆ)
แหวนที่ทำขึ้นด้วยเส้ยด้ายขาวและแดงเลือดหมูเจ้าปัญหานั้น ผมตัดสินใจเก็บไว้ในกระเป๋าสตางค์...ไม่ใช่อะไร กลัวแหวนมันน้อยใจ เดี๋ยวหาว่ามีแหวนใหม่ หรูกว่า สวยกว่า ถูกใจกว่าแล้วทิ้งๆขว้างๆ ไม่สนใจใยดีมัน
คราวนี้คงดีขึ้น แต่ก็คงหลบไม่พ้นไอ้พวกเพื่อนๆตัวดีที่ตั้งท่าจะแซวอย่างเดียว
“นี่ กูกลับหอนะ”
“ไมอะ”
“จะเล่นเกม นัดพวกไอ้แต๊งไว้แล้ว”
“คิดเหรอว่าคืนนี้จะได้เล่น”
เอาแล้วครับ น้ำเสียงแบบนี้ .. รอยยิ้มเจ้าเล่ห์แบบนี้....
“มึงยังไม่อิ่มเหรอ?”
“อิ่มแล้ว”
“แล้วจะมากินตับกูทำไม”
ไอ้เหี้ยพอสหันมามองหน้าผมแบบตรงๆเลยครับ ดีที่ว่าติดไฟแดง
“ตับมึงกูกินได้ไม่มีเบื่อไม่มีอิ่มหรอก”
ผมละเบื่อไอ้เหี้ยพอสจริงๆ ยิ่งอยู่กับมันผมยิ่งกลายเป็นคนหน้าบาง แถมยังจะเข้าสู่โหมดสาวน้อยได้ง่ายๆ
เห้ออออออออออออออ
แม่งไปแอบเรียนเคล็ดลับวิชาสยบใจชาย(?)มาจากไหนวะ เตรียมการไว้เรียบร้อย แหวน ร้านอาหารหรูๆ แกล้งงอนให้ผมง้อ และตบท้ายด้วยคำพูดหวานหูจนจะอ้วก เชื่อว่าผู้หญิงหลายๆท่านคงยอมแลกกับอะไรก็ได้เพื่อมาแทนที่ผมและถ้าผมเป็นผู้หญิงปฏิกิริยาตอบรับคงจะดีกว่านี้
คุณอย่ารู้เลยว่าพอมันพูดจบ อาการตอบรับของผมมันเป็นยังไง
เชื่อผมเถอะ มันไม่ดีต่อสุขภาพจิตคุณหรอกครับ
ไม่นานนักก็ถึง...หอผม
“อ่าว ไหนว่าจะกลับคอนโดมึงไง”
“กูเป็นผัวที่ดี ตามใจเมีย และเมื่อเมียติดเกมก็ต้องเข้าใจ”
“ใครเมียมึงวะ?”
“นั่งเตี้ยอยู่ข้างๆนี่ไง ฮ่าๆๆๆ”
เออไอ้เปรต ไอ้ขายาว ไอ้สูง ใช่ซี้ กูมันเตี้ยนิ
ทำไมวะ เมื่อก่อนยังไม่เห็นจะมีใครล้อผมเรื่องความสูงเลย หรือเพราะว่าสนิทกันเลยทำให้ความสูงไปเตะตาไอ้คนพวกนี้ อันที่จริงผมก็ไม่ได้เตี้ยเลยนะ เพียงแต่ไอ้พวกที่มันล้อผมว่าเตี้ยมันดันสูงเกินคนเองนี่หว่า
174 เซนติเมตรนี่มาตรฐานชายไทยสุดๆ
ผมลงจากรถแล้วตรงขึ้นห้องโดยไม่รอมัน แต่มันก็ตามผมมาทันจนได้ กะว่าจะรีบล็อกห้องไม่ให้มันเข้าซะหน่อย ชิ
ไอ้เหี้ยพอสเข้ามาและทำตัวราวกับว่านี่คือห้องของมันเอง ส่วนผมเหรอ? ก็ได้แต่เปิดคอมแล้วนั่งจุมปุ๊กไม่ยอมลุกไปไหน ทำการเปิดเกมอย่างไม่สนใจไอ้คนที่กำลังนอนกลิ้งเกลือกอยู่ข้างหลัง
เล่นเกมมันต้องใช้สมาธินะโว๊ยยยยยยย
“แกรนด์ไม่คิดจะอาบน้ำเหรอ”
“เชี่ย! โดนแก๊งเลยสัด” ผมกำลังจะตอบมัน แต่ขณะที่กำลังดันป้อมอยู่นั้นจู่ๆก็มีผู้เล่นฝ่ายตรงข้าม4ตัวละครโผล่ออกมาจากป่าแบบไม่รู้ตัวแล้วใส่สกิลไม่ยั้ง ผลก็คือผมตายนั่นเอง
เนื่องจากหูฟังและไมค์พังกะทันหัน เลยไม่ได้คุยสไก้ป์กับพวกทัช แต๊ง บิ๊ก เต็ง อาศัยการพิมพ์เท่านั้น
“แกรนด์พรุ่งนี้เรียนกี่โมง”
“เวร ออกของผิดอีกกู” สรุปก็ต้องขายทิ้งแล้วรอเงินพอที่จะซื้อใหม่ เสียเวลาอีก
“ละครเรื่องนี้พระเอกชื่อไร”
“ชิบ! 1-1เสือกแพ้อีก” โดนไอ้ทัชพิมด่าว่ากากแกรนด์เลยแม้งงงงงง
“กูอาบน้ำนะ”
“หิวไรมะ?”
“นี้มัน5ทุ่มแล้วนะสัด”
“เลิกได้แล้ว อะไรจะติดขนาดนั้น”
มึงเป็นพ่อกูเหรอไอ้เหี้ยพอสสสสสสสสส!!
สุดท้ายผมก็ต้องออกจากเกมและปิดคอม ดีที่ไอ้เต็งหนึ่งมันก็เลิกเล่นแล้วเหมือนกัน ไม่งั้นมีหวังโดนด่ายับ พอหน้าจอดับหมุนเก้าอี้กลับมาเจอหมาป่าเจ้าเล่ห์นั่งกระดิกหาง หูตั้ง แลบลิ้นน้ำลายไหลอยู่บนเตียง
แผนเล่นเกมถ่วงเวลารอให้มันหลับ...ไม่สำเร็จ
ผมเดินเข้าห้องน้ำโดยไม่ลืมที่จะเอาชุดนอนเข้าไปเปลี่ยน ปกติผมก็เปลี่ยนข้างนอกเนี่ยละ เดินแก้ผ้าโทงๆออกมาเลย แต่กรณีนี้จะทำแบบปกติไม่ได้เด็ดขาด
ทำความสะอาดร่างกายหมดจด ทุกซอกทุกมุม ตัวหอมฟุ้งด้วยแป้งเย็นที่แปะไปทั่ว
อ้า˜ เย็นสบายตัวดีจัง
เดินออกมาจากห้องน้ำก็พบสายตาที่จ้องเขม็งมา คิ้วขมวดเข้าหากันเล็กน้อย ก่อนจะสะบัดหน้าไปยังหน้าจอทีวีที่กำลังฉายละครดังหลังข่าว
ไม่ได้เข้ากับตัวมึงเล้ยยยยยยยยยยยยย
ผมเดินไปปิดไฟ เหลือไว้แต่โคมไฟหัวเตียงกับแสงจากจอโทรทัศน์ ก่อนจะก้าวขึ้นเขียง เอ๊ย เตียง
คนมาอาศัยชั่วคราวนอนอีกฝั่ง เหลือที่ไว้ให้เจ้าของห้องอย่างผม30% เท่านั้นยังไม่พอ มีการยึดหมอนข้างเอาไปกอดแบบไม่ขออนุญาตสักนิด
คนอย่างผมไม่แคร์อยู่แล้ว ห้องกู เตียงกู ผ้าห่มกู หมอนข้างกู กางเกงที่มันใส่ก็ของกู(แม่งไม่ใส่เสื้อ ขอให้หนาวตาย) ผมจัดการเบียดร่างที่นอนเอกเขนกให้เถิบไปอีกฝั่ง เพื่อที่จะได้มีพื้นที่เหลือ
แต่ไอ้เหี้ยพอสมันนอนนิ่งเป็นท่อนซุง เหลือบมองผมนิดๆ ยักคิ้วหลิ่วตาประมาณว่า
‘มีปัญญาทำให้กูขยับได้ก็ทำสิ หึหึ’
มันหยามครับ มันหยามมมมมมมมม!!
ด๊ายยยยย มึงเล่นงี้ใช่มะ?
ผมลุกขึ้นยืน เน้นย้ำว่ายืน
3
2
1
“อุ๊ก!!!”
ฮ่าๆๆๆๆๆๆ
จุกเลยสิมึง
คงสงสัยอะสิว่าผมทำอะไร?
ไม่ได้ทำอะไรมากหรอกครับ เล่นกันนิดๆหน่อย ก็แค่...ทิ้งตัวลงมาทับมันทั้งตัวก็เท่านั้นเอง
แต่ดันลืมไปว่า ยิ่งเอาคืนแบบนี้ ผมยิ่งเสียเปรียบ
มือทั้ง2ข้างที่เคยกอดหมอนข้าง บัดนี้ได้เลื้อยมาประจำตำแหน่งบนตัวผมแล้วครับ กอดรัดแน่นซะจนผมต้องนอนคว่ำหน้าราบไปกับตัวมัน
“อยากเป็นหมอนข้างก็ไม่บอก”
ไม่ได้อยากเป็นโว๊ยยยยยยยยยยยยย!!
ผมขยับตัวเผื่อจะหลุดพ้นจากพันธนาการนี้ แต่ก็ไม่ได้ผลเลยครับ สุดท้าย ก็ต้องยอมให้มันกอดอยู่แบบนั้น ผมเอาคางไปพาดไว้บนบ่า ซุกหน้าเข้าหาลำคอ
อุ่นดีแหะ
ได้ยินเสียงหัวใจของมันด้วย
ต่างคนต่างนิ่ง ไม่อยากขยับเขยื้อนไปไหน ผมเองก็ไม่รู้ว่ามันจะหนักรึเปล่า แต่วินาทีนี้ไม่อยากลงไปจากตัวมัน เสียงโฆษณาดังกลบความเงียบพร้อมๆกับเสียงที่พูดขึ้นข้างริมหูของคนที่กำลังแบกรับตัวผมอยู่พอดี
“ขอบคุณครับ”
ไม่รู้ว่ามันมีสีหน้ายังไง เพราะไม่เห็นแต่อ้อมแขนที่รัดแน่นกว่าเดิมก็บ่งบอกได้ดี
ผมปล่อยให้อยู่ท่านี้อีกสักพักนึงก่อนจะขยับตัว อีกฝ่ายก็เหมือนจะหนักแล้วเลยยอมปลดอ้อมแขนง่ายๆ
เมื่อลงมานอนให้ถูกที่ถูกทาง คนข้างๆก็พลิกตะแคงหันหน้าเข้ามาผมทันที
“แกรนด์ครับ”
“ว่า?”
“ทำกัน”
ขณะที่มันกำลังจะขยับมาคร่อมตัวผม ผมรีบเบรกมันไว้ก่อน
“เดี๋ยวๆๆๆๆๆๆ หยู๊ดดดดดดดดดด” ไอ้เหี้ยพอสมันทำหน้าสงสัย “ไม่ทำนะ นะนะ เดี๋ยวพรุ่งนี้ไปเรียนไม่ไหว”
แต่มันไม่ฟัง นั่น...คร่อมตัวกูแล้วคร้าบบบบบบบบ
“น้า..นะครับ...คนเป็นแฟนกันไม่จำเป็นต้องมีอะไรกันซะหน่อย”
เท่านั้นแหละครับ ไอ้เหี้ยพอสชะงักเลย มันยอมกลับลงไปนอนข้างๆง่ายว่าง่าย ผมนึกว่าจะโดนโกรธ แต่เปล่าเลย มันพูดว่า
“แฟน...นั่นสินะ”
เอ่อ...ไม่ต้องงงครับ คุณอ่านไม่ผิด ผมกับมันเป็นแฟนกัน
มันหันยิ้มให้ผมก่อนจะชูขึ้นมาและคว้ามือผมมาสอดประสานเข้าด้วยกัน
ตัวแหวนที่มันให้ผมเมื่อตอนกินตับห่านนั้นสัมผัสผิวหนังของผู้ให้ ส่วนตัวผมนั้นก็เห็นเส้นปากกาสีน้ำเงินที่ถูกวาดลงบนนิ้วนางของมือหนา โดยมีตัวอักษร GP แบบอุบาทว์ๆอยู่ตรงกลาง
ผมทำให้มันเองแหละ
“พี่อาจไม่ใช่คนดีถึงขนาดจะพูดว่ารักแกรนด์ตลอดไปหรอกนะ...”
ผมมองหน้ามันและตั้งใจฟัง
“คำว่าตลอดไปของใครหลายๆคนอาจจะยังไม่พ้นปี แต่เรื่อยๆของพี่คนนี้คือมีตลอดไป”
รอยยิ้มผุดขึ้นที่ใบหน้าโดยไม่รู้ตัว รู้สึกว่าแก้มมันร้อนๆด้วย
คนตรงหน้าทำเพื่อผมขนาดนี้...หลายสิ่งหลายอย่างที่ทำให้โดยไม่หวังผลตอบแทน
รู้สึกละอาย...แล้วทำไมผมไม่ทำอะไรเพื่อมันบ้างเลย?
“นี่...ขอยืมปากกาหน่อย” ไอ้เหี้ยพอสทำหน้างง แต่ก็ยอมหยิบปากกาที่เหน็บไว้ตรงแขนเสื้อช๊อปให้โดยที่มือก็ยังไม่ปล่อย กุมมือผมไว้แบบนั้น
ผมรับปากกามาด้วยมือขวา กดปากกา และทำการวาดแหวนลงบนข้อนิ้วขาว
บอกตามตรงว่าไม่กล้าเงยหน้าขึ้นไปมองหน้ามันเลยอะ
เขินโว๊ยยยยยยยยยยยยยยยย
เกิดมาไม่เคยทำไรแบบนี้
ไอ้เหี้ยพอสมันก็ดี ไม่ปริปากพูด ยอมให้ผมวาดแบบเงียบๆ ไม่มีการซักถามให้เขินเล่น
แหวนที่ผมวาดไม่ต้องคิดหรอกครับว่ามันจะสวย ผมไม่ได้เรียนศิลปกรรมหรือสถาปัตย์ ด้านการวาดรูปแค่ไอโซเมตริก ออบลิคก็จะตายแล้ว ดังนั้นแหวนที่ปรากฏนั้นจึงเป็นแค่เส้นสีน้ำเงินหนาๆ2เส้น ตรงกลางมีตัวอักษร GP เท่านั้น
GRANDPAUSE
ถ้ามันไม่รู้ก็คงควาย
ผมคลายการกุมมือหนา จัดการแบฝ่ามือขาวของมันออก ทำการเขียนอะไรบางอย่างลงไป ก่อนจะเงยหน้ามามองฝ่ายตรงข้ามอีกครั้ง
“เอ้า เสร็จแล้ว” ผมผลักมือมันออกและคืนปากกาให้มันด้วย
เจ้าตัวดูผลงานแหวนดีไซเก๋ไก๋ที่ไม่เสียเงินสักบาท ลอบยิ้มน้อยๆ
“อ่านที่ฝ่ามือด้วยดิวะ”
มันไม่ขัด ทำตามสั่งผมโดยการแบฝ่ามือตัวเอง เท่านั้นแหละครับ ลักยิ้มที่แก้มมันบุ๋มลงอย่างเห็นได้ชัด ฟันขาวเรียงสะอาด ดวงตาเปล่งประกาย รอยยิ้มที่ผมคิดว่ากว้างที่สุดดูดีที่สุดเท่าที่เคยเห็นก็ได้เห็นอยู่ตรงหน้า
“ครับ เป็นแฟนกันแล้วนะ”
ผมเสมองไปยังแจกันสูงที่ตั้งอยู่ตรงริมหน้าต่างบานสีทอง หลบรังสีเจิดจ้าราวกับทุ่งดอกไม้บานของมัน
‘PEN FAN GUN’
นั่นแหละที่ผมเขียน อย่าถามได้มั้ยเล่า -*-
ตัดกลับมาสู่ปัจจุบันอีกครั้ง ร่างสูงที่กำลังนอนหลับตาพริ้ม
คืนนี้คงเป็นคืนที่ยิ่งกว่าฝันดี
ผมรอดพ้นจากการเสียประตูหลังอย่างหวุดหวิด
อะไรบางอย่างที่มองไม่เห็นแต่สัมผัสได้อบอวลไปทั่วห้อง
มือที่กุมอยู่ใต้ผ้าห่มชื้นเหงื่อ แต่ผมไม่รังเกียจเลยสักนิด ไม่คิดจะดึงออกด้วย
รักมันจริงๆวะ
จบ
ซะที่ไหน
กร๊ากกกกกกกกกกกกกก
โปรดติดตามตอนต่อไป
ขอ3คำ : แกรนด์ แม่ง เสี่ยว
55555555555555555555555555+
มีบางคนถามว่าทำไม เดี๋ยวก็ แกรนด์ เดี๋ยวก็ แกน
ตอบนะคะ ตัวเอกเราชื่อ GRAND ค่ะ แกรนด์ สะกดเทียบเสียงก็แบบนี้เลย
แต่ที่บางทีไอ้พวกเพื่อนๆมันเรียกว่า แกน แกนน้อย คือแพรตั้งใจจะสื่อว่า เวลาพูดไม่ได้ออกเสียงเน้น ร.เรือชัด
บวกกับความล้อเลียนว่าคล้ายๆ แกนกลาง (ลำตัว) แกนไม้อะไรแบบนี้อ่า...
-
แกรนด์ แม่ง น่าร๊ากกกกกกกก :impress2: :กอด1: :กอด1:
-
กร๊ากกกกกกกกกกก ตอนนี้หวานสัสๆ อ่ะ (ขออภัยที่ไม่สุภาพ)
น่ารักจริงๆ ไม่เอามาม่าแล้วนะ TAT
-
นายเอกเรา นับวันก็ยิ่งน่ารักขึ้นทุกวัน อร๊ายยยยย :impress2: :impress2: :impress2:
-
แกรนด์!!!!!!!!! แกน่ารักจุงเบยยยย (กระแสๆ) ๕๕๕+
ขอหวานๆอีกซักแปด?ตอนได้ไหม ชอบตอนมันรักกันเนี่ย
-
ฮิ้ว นับวันทั้งคู่จะยิ่งเสี่ยวตะหากละ อิอิ น่ารักจริงเชียวคู่นี้ มาต่อเร็วๆ นะ
-
หุหุ แกรนด์น่ารักอะ
-
เขินนนนนนนนนนนนนนนน
น่ารักอ่ะ :oo1: :-[
-
กรี๊ดดดดดดดดดดด !!!
เป็นแฟนกันแล้วววววววววววววว !!! :haun4:
-
นับวันแกรนด์ยิ่งน่ารักน่ะ
-
น่ารัก :-[
-
:-[ หวานอีกแล้ววววว >.<
-
:o8:
อ่อยยยยยย....... เค้าเขินน้องแกรนด์อ่ะ
น้องแกรนด์เวลาอ้อนแล้วพูดเพราะ ๆ แบบนี้น่ารักมากกกกกกกกกกกกกกกกกกก
อยากเป็นผีใต้เตียงหอน้องแกรนด์ คอนโดพี่พอส
-
พี่พอสตามใจแกรนด์ น่ารักแฮะ :-[
-
:-[ อ่านแล้วอมยิ้มเบาๆ แหมมมมม้ น่ารักทั้งคู่
-
แหม หวานกันซะ
คืนนี้รอดไปได้นะแกรนด์ แต่ระวังคืนต่อไปละ 5555
รออ่านต่อจ้า
-
พี่พอสหลงหัวปักหัวปำแล้ว
-
แกรนแม่งโคดน่ารัก
พี่พอสดูแลดีดีล่ะ
-
พี่พอสหลงหัวปักหัวปำแล้ว
-
หวานน่ารักอ่ะ
-
แอบเสียดายที่แกรนด์รอดตัวจากการโดนอัด......อะนะ
อิอิ :haun4: :haun4: :haun4:
-
“มึงยังไม่อิ่มเหรอ?”
“อิ่มแล้ว”
“แล้วจะมากินตับกูทำไม”
ไอ้เหี้ยพอสหันมามองหน้าผมแบบตรงๆเลยครับ ดีที่ว่าติดไฟแดง
“ตับมึงกูกินได้ไม่มีเบื่อไม่มีอิ่มหรอก”
แกรนด์น้อย เริ่มก่อน !!!!!!
ชอบ มากๆๆๆ เลย
อร๊ายยยยย เขิลลลลลล
ตอนแรกเห็น "จบ" เห้ยยยย ตกใจ
อำกัน ได้ นะ
รอ อ่าน ต่อ นะ จุ๊
-
ยิ้มกว้างๆตามพี่พอส แกรนด์หวานเวอร์
-
ชอบพี่พอสเวลาพูด 'ครับ' เขินนน :o8: :o8:
-
น่ารักอ่ะ กรี๊ด!!!!!!! อิๆๆๆ ชอบๆๆ
-
หวานมากกกกกกกก น้ำตาลเรียกพี่ แต่ก็ชอบ หุหุหุ
-
แกรนด์นี่ไม่ลงทุนเอาซะเลยนะ
แหวนก็วาดเอง ค่าอาหารก็ไม่ต้องจ่าย ได้แฟนสุดหล่อมาอีก 1 หน่อ แถมยังอยู่รอดปลอดภัย
ค้ากำไรเกินควรแล้วเนี่ย
แต่ก็เอาเถอะ ก็คู่กรณีเค้าเต็มใจนี่นะ
-
หวานแบบฮาร์ดคอร์
55
:z10: :z10: :z10:
-
แหวนของแกรนด์ และตัวหนังสือไม่กี่คำแต่พอสคงอิ่มใจน่าดูเลยนะเนี่ย
-
หวานกันอีกแล้วววววววววววววววว ว คู่นี้
-
เป็นบรรยากาศที่น่ารักมากกกก >//////<
ป.ล. เห็นคำว่าจบ ตกใจตาโต o_O 5555+
-
:-[หวานๆ
-
หวาน เว้ออออออ
-
:a5:
พี่พอสปล่อยแกรนด์รอดไปได้ไงเนี่ย !!!!!!!!!!!!!!!!!!!
-
กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด อิน้องแกรนด์ :m3: :m3: :m3:
พี่พอสบอกแค่นี้สำหรับแกรนด์ มันก็บอกอะไรได้ว่าแกรนด์รักมากแค่ไหน
ปล.พี่พอสบอกถึง เสี่ยวแต่โครตรักกร๊ากกก
-
:-[ :-[ :-[
เขินอ่ะ เป็นแฟนกันแล้ว
น่ารักที่สุด
-
ฟินนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนน :pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
-
หวานแบบเถื่อนแบบนี้ช่างไร้คำบรรยาย
//////
โดนสะดุ้งเกือบตกเก้าอี้กะไอ้คำว่าจบ
แหม๋ ขวัญอ่อนนะคะคุณเล่นแบบนี้ใจหายโหม๊ด
-
แกรนด์โครตน่ารักอ่ะ หวานมากกก แอร๊ยยย ชอบ ><
-
คนอ่านฟินค่า อะหุ~
แกรนด์น่ารัก พี่พอสคงเป็นปลื้มเลยยอมว่าง่าย 55
-
น่ารักทั้งคู่เลย
:m3: :m3: :m3:
สู้ๆนะคนเขียน
:เหอะ1:
-
สองตอนนี้หวานกันซะ
แต่คนอ่านก็ชอบนะจ๊ะ จัดมาอีกเรื่อยๆ เลย :กอด1:
-
หลังจากพี่พอสแกซาบซึ้งกับเรื่องเป็นแฟนกับจบจะมีกลับมาหื่นอีกมั้ย แอบไม่ไว้ใจพระเอก 555
แหม่ แกรนด์้น้อยก็มีมุมโรแมนติกกับเค้าเหมือนกันเนาะ เขียนแหวนพร้อมสัญลักษณ์ให้อีก
มีขอเป็นแฟนเบา ๆ พี่พอสปลื้มแย่เลยค่า...
ฮาตอนแกรนด์เล่นเกมส์แบบไม่สนใจโลก คือกลัวพี่พอสเค้าจะงอนอีกรอบอ่ะนะ
แต่ที่ไหนได้เป็นแผนของแกรนด์น้อยนี่เอง ซักวันคงมีงอนกันเรื่องเล่นเกมส์เนี่ย หลุดโลกมาก 555
ขอบคุณค่ะ
-
ตอนนี้มันแข่งกันเสี่ยวอ่ะ
แอร๊ยยยยยยยยยยยยย
-
กรี๊ด ด ด
อ่านแล้วอยาก กรีดร้อง ดัง ๆๆ แต่ทำไม่ได้เดี๋ยว มายด์มาเทอร์ มาตบหัวเเล้สสั่งปิดคอม
เอิ๊วๆๆๆๆๆๆๆ อิจฉาคะ!!! :z3:
-
น่ารักมากกกก ฮือออน่ารักมากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกปริ่มมากจริงๆ 555555555
-
ชอบคู่นี้มาก ช่วงนี้กำลังมีความสุขเลย
ไม่เอามาม่านะ กลัวๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
-
หวานไม่เกรงใจคนอ่านเล้ย
ถึงจะเลี่ยนแต่ก็รักนะ จุบุ ๆ
-
:-[ :-[ :-[ หวานมากมาย
-
คู่นี้ยิ่งพัฒนาความหวานขึ้น อิอิ
-
เป็นแฟนกันแล้วจ้า
-
เอาหวานกว่านี้อีกกกกกก
:o8:
ปล. นึกว่าแกนหมายถึง แคระแกน มาตลอดเลย :laugh:
-
มุข ปากกา พัดลม ปืน ยังไม่ตาย
ปล.ชอบฉากนอนก่อนกันมากกกก
-
เห้ยยยยยยยยยยยย
แทบช๊อกกับคำว่า...จบ
เฮือกๆๆๆ
อย่าเพิ่งจบ กำลังติด 55555555555555
-
แกรนด์น่ารักมากอะ นับวันจะน่ารักมมากมาย
-
ดีจังเลยนะทั้งสองคน
อ่านแล้วอุ่น ลมหนาวมาแล้วขออุ่นแบบนี้กลับบ้าน2ที่ได้มั้ยคะ
:กอด1:
-
โอยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย
อิจฉาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาา :z3: :z3: :z3:
-
อ่านเวลาสองคนนี้หวานใส่กันแล้วเราฟินจริงๆนะ>//< มาต่อไวๆเน้อ
-
อ้ากกกกก หวานเว่อร์
โหยยยย
อยากได้พีี่พอสสส
-
ถึงเสี่ยวก็รักนะ :o8: :o8:
-
:o8:
-
จะเเกร์นไหนก็เกรียน เเต่น่ารัก โอ๊ยยยย :-[
-
หวานอย่างต่อเนื่อง~ในที่สุดเขาก็เป็นแฟนกัน(อย่างเป็นทางการ)อ้า~มีความสุข
-
นับวันน้องแกรนด์ก็สาวแตกขึ้นทุกวัน ฮิ้ว ชอบ น่ารักหวานจังเลย
ขอบคุณมากๆๆค่ะ
-
พี่พอส น้องแกรนด์น่ารักจังเลย :-[
-
เรื่องนี้ยิ่งอ่านยิ่งน่ารักจ้ะ ขอบคุณน่ะค่ะคุณแพรที่บอกกล่าวและสร้างสรรค์สิ่งดี ๆ ให้อ่านน่ะจ้ะ
มาอัพต่อน่ะจ้ะ :impress3:
-
:haun4:GP เป็นแฟนกันแล้ว รอ รอ รอ รอ พี่พอสหื่นได้ที่ กับ แกรนด์พร้อมที่จะให้พี่พอส หวังว่าคงไม่ช้า :o8: :o8: :o8: :o8:น่ารักทั้งคู่ หวาน ไม่ต้องมีน้ำตาล
-
น้องแกรนด์เสี่ยวจริงๆ คึคึ แต่พี่พอสก็คงชอบอ่ะ :impress2:
-
น่ารักมากกกกกกกกกกกกกกก หวานคะ ตอนนี้
มดขึ้นเต็มจอเลย 5555
"เป็นแฟนกัน" :-[
:pig4:
-
น้องพอสค่ะ ผช.แบบนี้ ต้องอย่าให้หลุดมือนะคะ
อุตส่าห์วางแผนการเซอร์ไพรส์แบบหวานเวอร์ด้วย
น้องไม่ต้องอายแล้วจร้าาาาา ไม่งั้นเดี๋ยวพี่แย่งนะคะ หุหุ
-
27 - Ordinary Day (1)
ผมรู้สึกตัว ลืมตาตื่น น่าแปลกที่คราวนี้ไม่ต้องอาศัยนาฬิกาปลุกที่แสนจะหนวกหูและน่ารำคาญในทุกๆเช้า ผมตื่นก่อนเวลาที่ตั้งไว้ เลยเอื้อมมือไปปิดก่อนที่มันจะดังแผดหูลั่นไปทั่วจนคนข้างๆต้องตื่นตาม
เพิ่งจะ6โมงกว่า
เมื่อคืนนอนหลับเต็มอิ่ม ไม่มีมือปลาหมึกหรืออาการกวนอะไรให้ระแวง เช้านี้ผมจึงตื่นขึ้นมาแบบสดใส ไร้อาการปวดตัวแต่อย่างใด
ผมลุกลงจากเตียงให้เบาและเงียบที่สุดเท่าที่จะทำได้ ถอดเสื้อยืดโยนอย่างแม่นยำไปที่ตะกร้าผ้า เดินตรงไปประตูที่เชื่อมออกไปยังระเบียงเล็กๆ ที่ตรงนั้นผมไว้สำหรับตากเสื้อผ้าและมีหน้าต่างบานเล็กติดอยู่เพื่อให้ห้องได้มีอากาศถ่ายเทบ้าง
อากาศยามเช้า ไม่ร้อน ไม่หนาว ไม่มีมลพิษ กำลังดี ผมพิงตัวกับระเบียง สายตาทอดยาว ท้องฟ้า อาคารบ้านเพื่อน ผู้คนที่ตื่นเช้า แสงสีส้มจากพระอาทิตย์
แล้วนี่ผมมาเกิดอารมณ์ติสท์อะไรตอนนี้เนี้ย?
คงเป็นเพราะผมไม่เคยตื่นเช้าและได้มีโอกาสมามองอะไรแบบนี้บ่อยๆมั้งครับ ปกติตื่นก่อนเข้าเรียน5นาที อาบน้ำลวกๆ แต่งตัวแบบหลุดลุ่ยไปมหาลัย เอาหนังสือเข้าไปจองที่นั่งแล้วทำเป็นว่าขอตัวมาเข้าห้องน้ำ แต่อันที่จริงแอบไปซื้ออาหารเช้ามากินต่างหาก
แบบนี้รึเปล่าที่เค้าเรียกว่ามีความสุขโดยไม่ต้องอาศัยเงินทองหรือสิ่งอำนวยความสะดวกใดๆทั้งสิ้น
ปัจจัยหลักที่ทำให้ผมมีความสุขแบบนี้ได้ก็คงไม่พ้นคนที่กำลังพิงตัวอยู่ข้างๆ
“ตื่นเช้า ไม่ยอมปลุก”
คนที่ได้ตำแหน่งแฟนสดๆร้อนๆพูดขึ้นลอยๆ ขณะที่สายตาก็มองไปเรื่อย ไม่เจาะจง
“ถ้าไม่ตื่นก่อนจะได้เห็นคนแถวนี้นอนน้ำลายไหลเหรอวะ ฮ่าๆๆ”
“มั่วละ ไม่มีเหอะ กูไม่เคยทำไรอุบาทว์ๆแบบนั้น”
“เหรออออออ” ลากเสียงยาวกวนตีนมัน
“มีแต่มึงอะดิ ฝันถึงกูน้ำลายเยิ้ม คราบติดเต็มแก้มเลยนะ” ไม่ว่าเปล่า ยืนยันด้วยการเอานิ้วมาจิ้มๆแถวแก้มผมอีก
“มั่ววะ กูล้างแล้วเถอะ ฮ่าๆๆๆ” ในเมื่อเล่นไอ้มาดหล่อนี้ไม่ได้ก็เล่นตัวเองซะเลย ฮ่าๆๆๆ หัวเราะจนคนข้างๆหัวเราะตาม
“ฮ่าๆๆๆๆๆๆ”
พอหัวเราะเสร็จแล้วเรา2คนก็เงียบ เหลือไว้แต่รอยยิ้มจางๆที่ใบหน้า
“เออนี่...ทำไมต้อง GP เป็น PG ไม่ได้เหรอ?” ไอ้เหี้ยพอสมันถาม ชูมือตัวเองขึ้นมาดูเล่น
“ไม่ได้ ชื่อพี่ต้องนำก่อนนะจ๊ะ” ผมแกล้งมันโดยการเอามือไปโอบเอว แต่เจ้าตัวก็ไม่มีทีท่าว่าจะปัดออกแต่อย่างใด แถมยิ้มชอบใจซะด้วย
“ได้ แต่พอบนเตียงมึงต้องเป็น PG นะ”
“ทำไมวะ? มันต่างกันยังไง”
“หึหึ” มันไม่ยอมตอบผม เอาแต่หัวเราะโรคจิตในลำคออยู่ได้
ใครก็ได้บอกผมที
(http://upic.me/i/pn/598790_517690191593529_106881157_n.jpg)
พอถึงมหาลัยต่างคนก็ต่างขึ้นเรียนละครับ ไม่ปิดบังด้วยว่ามาด้วยกัน เดินเนียนตีคู่มาเลย หลายๆคนก็มองอะนะ แต่พอนึกถึงว่าขนาดไอ้คนหน้าหนาข้างๆมันยังไม่อายแล้วผมจะอายทำไม? แคร์คนอื่นทำไม? ไหนๆก็ไม่มีอะไรจะเสียแล้วนี่ ขอทำตามใจตัวเองหน่อยเถอะ
“ไปง้องอนกันถึงไหนจ๊ะ” โว้วววว เบื่อพวกมันจริงๆครับ ทันทีที่เห็นผมเดินเข้ามาในห้องก็ทำการเห่าหอน นี่คงกลายเป็นกิจวัตรประจำวันของพวกมันไปแล้ว คนเริ่มก็ไม่ใช่ใคร
ไอ้แทน
“เสือก”
“แต่ยังคงความดุไว้เหมือนเดิม ฮ่าๆๆๆ” ไอ้ทัชมันหันมามองผม สายตาเลื่อนไปที่นิ้วผมอย่างรวดเร็ว “เอ๊ะ...แหวน...”
“ไหนๆ แหวนอะไรอีก” ไอ้แทนรีบถลามาดูตามเลยครับ แต่ผมเบี่ยงตัวพร้อมกับมือ ไม่ให้มันเข้าถึงตัวง่ายๆ
“พอๆ กูบอกเอง ไม่ต้องซักไซ้เซ้าซี้ และที่สำคัญเลิกแซวได้แล้ว กูไม่สะทกสะท้านแล้วสัด” ผมหัวหน้ามาบอกพวกมันที่กำลังรอเสือก เอ๊ย รอฟังที่มาที่ไปของแหวนนี้
“เร็วๆ อย่าลีลา”
“เออ พี่พอสให้ จบ.” มีจุดฟูลสต๊อปเพื่อให้รู้ว่าจบประโยคแล้ว ฮ่าๆ
“โห่ยยย แค่เนี้ยะ?” ส้มโอมีทีท่าไม่พอใจ “แล้วไอ้ที่กูแนะนำไปเมื่อวาน ไหนๆ เล่าดิ๊ว่าง้อกันยังไง”
“ไม่มีไรมาก กูพาพี่พอสไปเลี้ยงตับห่าน”
“เหย็ดดดดดดดดดดดดดด”
“ในร้านอาหารสุดหรู”
“อู้วววววววววววววว”
“จานละพันห้า”
“ว้าวววววววววววววว”
“แต่พี่พอสจ่าย”
โครมมมมมมม
เสียงไอ้พวกที่กำลังนั่งรอผมเล่าตกเก้าอี้กับเป็นแถวๆ ฮ่าๆๆๆๆๆ
“มึงนี่นะ...กูว่าแล้ว...น้ำหน้าอย่างมึงคงไม่มีปัญหาจ่าย”
“แล้วพอกินตับห่านเสร็จพี่พอสกินตับมึงต่อปะอีแกน”
“ไม่โว๊ยยยยยยยยย พี่พอสไม่ได้หมกมุ่นเหมือนพวกมึงนะ”
“แน่ะๆๆ มีปกป้อง”
ชิบหาย นี่กลายเป็นว่ากูปกป้องมันอีก
“เอ...หรือว่า...” ไอ้แทนพูดค้างไว้ ก่อนจะก้มลงเขียนอะไรบางอย่างหลังชีท พวกผมนี่ก็บ้า รอมันเขียนเสร็จ มันชูขึ้นมา บนกระดาษนั้นมีตัวอักษรควายๆ(เหมือนคนเขียน)เขียนไว้ว่า
someone when one
“เน่าวะแทน” ส้มโอออกความเห็นก่อนใครเพื่อนทันทีที่อ่านจบ
“ใช่นี่ไหน วลีนี้อ่านว่า ‘ซั่ม วัน เว้น วัน’ ต่างหาก ดังนั้นการที่เมื่อคืนไอ้แกนไม่โดนกินตับ แสดงว่าคืนนี้มันต้องโดนแน่ๆ กร๊ากกกกกกกกกกกกกก”
เหี้ยแท๊นนนนนนนนนนนน
มึงนี่จังไรสัดๆ
พวกเพื่อนๆก็เอาแต่หัวเราะ ส่วนผมเหรอ....ได้แค่อาฆาต เก็บความแค้นนี้ไว้ชำระ หึหึ
ไอ้แทนเดี๋ยวเถอะมึง
แต่ยังไม่ทันที่จะได้อ้าปากอาจารย์ก็เข้าห้องมาซะแล้ว ทำให้พวกผมต้องหุบปากเงียบกันไปตามระเบียบ
หลังจากที่มีแฟนเป็นตัวเป็นตน ใช่ว่าชีวิตผมจะเปลี่ยนอะไรไปมากมาย แค่มีอีกชีวิตที่เข้ามาพ่วงด้วยแค่นั้น บางวันก็นอนหอ บางวันก็นอนคอนโด กินข้าวง่ายๆอย่างไข่เจียว หมูทอด หรือบางวันที่ไอ้คนรวยมันนึกครึ้มออกครึ้มใจก็จะพาไปกินชายสี่หมี่เกี๊ยวข้างทาง ไม่ก็ร้านอาหารหรูๆ แต่ผมไม่ชอบ มันไม่ใช่อะ มันเลยพาไปเลี้ยงบะหมี่บ่อยกว่า
ต่างคนต่างเรียน เพราะรู้ว่านี่คือสิ่งสำคัญที่สุด จะทอดทิ้งมันไม่ได้ ตัวไอ้เหี้ยพอสเองก็ปี3แล้ว เรียนหนักขึ้น งานเยอะขึ้น ไหนจะต้องทำวิจัยอะไรของมันอีก เป็นนักบาสก็ต้องไปซ้อม แต่บางวันมันก็แอบเลว โดดมาอยู่ที่หอผมซะงั้น
เรื่องผู้หญิงของผม...โดนไอ้พอสกำราบเรียบ!
ผมไม่ต้องทำอะไรทั้งนั้น ก็แม่งเล่นป่าวประกาศในเฟซบุค ทวิตเตอร์ อินสตาแกรม ไลน์ โซเชี่ยลเน็ตเวิร์คทุกแขนงว่า PG GP แกรนด์มีเจ้าของแล้ว ห้ามยุ่ง คือผมแอบเสียดายนิดๆแหละ อย่าไปบอกมันนะ
ตัวมันเองก็ไม่มีผู้หญิงมาเกาะแกะให้น่ารำคาญใจ
เรา2คนเข้าใจกันมากขึ้นนะ ไม่มีง้องแง้งหรืออาการงี่เง่าของพวกผู้หญิง ถ้ามันกลับดึกก็จะโทรมาบอกว่าให้กินข้าวเลยเพราะบางทีมันอาจติดงานหรือซ้อมบาส อย่างเช่นวันนี้
/แกรนด์เย็นนี้กินข้าวเลยนะ ไม่ต้องรอ...นอนหอใช่มั้ย?/
“ใช่”
/โอเค งั้นแค่นี้นะ โค้ชเรียกแล้ว/
ขณะนี้ผมกำลังรอเรียนวิชาต่อไปอยู่ที่หน้าห้อง กิ๊งกำลังกดบีบี เมฆกำลังอธิบายเรื่องอะไรสักอย่างให้เพื่อนในเจอร์ฟัง แทนเถียงกับส้มโอผิดกับไอ้ทัชที่กำลังหยอกล้อกับทิวาอยู่ตรงมุมโน้น
อ้าวเฮ้ย
พี่วอร์มกับซับน้ำคนนั้นนี่หว่า มาด้วยกันได้ไงวะ
ทั้งคู่เดินขึ้นบันไดมาด้วยกัน แต่สงสัยคงไม่เห็นผมละมั้งเพราะเดินขึ้นบันไดเพื่อไปยังชั้นต่อไปเลย
หึหึ แบบนี้มันต้องมีอะไรในกอไผ่อย่างแน่นอน ตั้งแต่รู้จักกับไอ้น้องหมิงไรนั่นรู้สึกคุณพี่รหัสจะหายหัวเลยนะครับ ผิดกับเมื่อก่อนที่มาป้วนเปี้ยนบ่อยๆ
“เฮ้ยแกรนด์ เย็นนี้ไอ้แต๊งมันชวนไปกินเหล้าร้านเดิมวะ” ไอ้ทัชมันเดินมาบอกผม
“เออก็ไปดิ”
ไหนๆเย็นนี้ไอ้พอสมันก็ต้องไปซ้อมบาสอยู่แล้ว สบายละงานนี้ ฮ่าๆๆๆๆๆ
นี่ก็เป็นอีกเรื่องที่ผมกับมันแทบจะฆ่ากันตายคาห้อง สาเหตุเพราะไอ้เหี้ยพอสนั้นไม่อยากไปผมไปกินเหล้าโดยที่ไม่มีมันหรือถ้าให้ดีก็ห้ามกินเลย แต่ผมไม่พอใจเพราะแม่งกินได้แล้วทำไมถึงมาห้ามกูวะ?
จะให้กูไปนั่งแดกเป๊ปซี่เหรอไง
“มึงเลี้ยงนะ”
“ไม่ใช่ล่ะ ทำไมกูต้องเลี้ยง”
“ก็วันนี้วันเกิดมึง”
ครับ...วันนี้วันเกิดผม
“เออ ห่า แต่ถ้ากูไม่มีจ่ายมึงก็ออกไปก่อนนะ” ผมบอกมัน มันพยักหน้ารับรู้ก่อนจะเดินเข้าห้อง
เย็นนี้กูจะพกเงินแค่200 กร๊ากกกกกกกกกกก
ไม่ต้องแปลกใจหรอกครับที่ไม่มีใครรู้เรื่องวันเกิดผมเลยสักคน วันที่8เดือน8 มีคนรู้แค่พ่อ แม่ และก็เพื่อนเก่าอย่างทัช เต็ง แต๊ง บิ๊ก ตามประวัติในเฟซบุคอะไรพวกนี้ผมก็ไม่เคยใส่วันเกิดเลย ไม่ใช่อะไรหรอก ผมขี้เกียจน่ะ
และถึงแม้ผมจะไม่เคยบอกไอ้เหี้ยพอสเลยว่าผมเกิดวันไหน แต่บอกตามตรงว่าแอบหวังเล็กๆว่ามันอาจจะเซอไพรซ์อะไรผมก็ได้ จากเหตุการณ์ที่ผ่านมาก็พอจะรู้นิสัยมันเลยว่าชอบทำให้ผมแปลกใจอยู่เรื่อย
คืนนี้ต้องคอยดูละครับว่ามันจะทำอะไรให้ผมต้องประหลาดใจอีก
โปรดติดตามตอนต่อไป
เอารูปแค่ด้านหลังไปก่อนนะคะ 555
-
:-[
-
เข้ามาแอร๊ยกับรูปประกอบ อิอิ
-
อย่าเมามากนะน้องแกรนด์ เดี่ยวโดนพี่พอสจัดหนักนะจะบอกให้ :z1: :z1: :z1: :z1:
ขอบคุณมากค่ะ :L1: :pig4: :L1:
-
พี่พอสจะเซอไพรส์อะไรอ่ะ :oni2:
-
วันเกิดน้องแกรนด์ >/////////<
-
ระวังงานจะเข้านะแกนนนนนนน
:oo1:
-
ง่ะ อยากอ่านตอนต่อไปเร็วๆ วันเกิดแกรนด์จะเกิดไรขึ้นเนี้ยยย แถมแอบพี่พอสไปเที่ยวซะด้วย งานนี้ใครจะเซอร์ไพรส์ใครไม่รู้แหละ
:impress2: อิๆ แบบว่ามีภาพประกอบด้วย
อยากให้แกรนด์เดินไปดูต่ออีกนิดส์ว่าจริงๆแล้วพี่วอร์มกับน้องหมิงเค้าเดินไปไหนกันต่อ
-
รักคุณแพรจริง ๆ มาเร็วทันใจ แต่แอบโกรธ เพราะปล่อยให้ค้าง พอสน่ารักจริง ๆ น่ะเนี่ย ไม่น่าเชื่อเลยน่ะ :z1:
-
หนีเที่ยวววว
-
อยากรู้จังว่าพี่พอสกับแกรนด์น้อยใครจะเซอไพรส์ใคร อิอิ
รูปปลากรอบนั้น ช่างน่าเอาไปกินกับข้าวต้มเสียจริง ครุคริ :z2:
-
จะมีเซอร์ไพรส์มั้ยน้า .......... :z2:
-
:mc4: :mc4: :mc4: :mc4: :mc4:เซอร์ไพรส์วันเกิดของแกรนด์โดยพี่พอส อาจเป็นของขวัญจากใจพี่พอส ที่จัดเต็มให้ สำหรับแกรนด์โดยเฉพาะ......หื่นได้อีก อยากเห็นพี่พอสเป็นของแกรนด์ทั้งตัวและหัวใจ ... แกรนด์เอ๋ย คืนนี้เสร็จพี่พอสแน่ เจอจัดเต็ม ฉลองวันเกิด แหะ.....แหะ....แหะ......คนอ่านเริ่มหื่นก่อนแล้ว :laugh: :laugh: :laugh: :laugh: :laugh: :laugh: :laugh: :laugh: :laugh: :laugh: :laugh: :laugh: :laugh: :laugh: :laugh: :laugh: :laugh: :laugh: :laugh: :laugh: :laugh:
-
ความสัมพันธ์คู่นี้มันน่ารักดีจริง ไม่เยอะไปไม่น้อยไปกำลังดี :-[
รอเซอร์ไพรซ์วันเกิดจากพี่พอส (แอบสงสัยก่อนล่วงหน้าว่าที่ทัชชวนมันอาจมีแผน หุ~)
-
มาหวานๆ มีออพชั่นเสริม
กำลังลุ้นๆ ตัดฉับซะงั้น :m31: :m31:
รีบๆมาต่อนา :z3:
-
วันเกิดแกรนด์
-
ตั้งแต่แลกแหวน (จริงและปลอม) กันไป ชีวิตคู่ดูมีความสุขขึ้นมากเลย
มันน่ารักจริง ๆ นะ GP เนี่ย
แกรนด์น้อยสติลโดนเพื่อนเผา แล้วเผาแบบต้องได้อายอ่ะ
Someonewhenone คิดได้ไง ฮาดี
วันเกิดน้องพี่พอสจะมีเซอร์ไพรส์อะไรเคอะ อยากอ่านค่ะ
ขอบคุณค่ะ
-
น่าสนใจ ว่า พี่พอสจะเซอร์ไพรส์อะไร แกรนด์น้อ อ อ..... :o8:
-
PG :haun4:
จะมีเซอร์ไพรส์มั้ยหนอออ? หรือว่าจะรอเซอร์ที่หอ-.,-
อ้าว งี้ก็ชวดดิ 555555555555555555555 :m16:
-
ไอ้ซัมวันเว้นวัน นี้อ่านถูกจริงๆด้วยเหอะ ฮ่าๆ :laugh:
พี่พอสจะมีอะไรเซอร์ไพรไมนะ
-
อ่ะ!! อยากรู้ด้วยคนอะ
-
อยากรู้ด้วยคน อิอิ
มาสั้นไปนิด แต่มาต่อบ่อยๆ เลยไม่รู้สึกค้าง ฝากเนื้อฝากตัวด้วยค่ะ เพิ่งเริ่มอ่านทัน ขอสมัครเป็นแฟน(พี่พอส) 5555
-
ชอบๆ ชีวิตคู่ดูราบรื่นดี หลังจากฝ่าฟันอุปสรรคทั้งหลายทั้งแหล่มา (?)
หวานๆแบบนี้ต่อไปนะ ชอบ อิอิ
มาต่อบ่อยๆ รีเฟรชทุกวัน รออยู่ ฮิฮิ :z1:
-
รอๆ
-
อยากรู้ว่าพี่พอสจะเซอไพรซ์อะไร
-
:-[ :-[ :-[
แต่กลัวใจอิพี่พอสเบาๆ ว่ามันจะไม่มี
-
พี่พอสจาเซอร์ไพรส์หรือว่าแกรนด์จะเซอร์ไพรส์กันแน่หว่า
-
วันเกิดต้องฉลองด้วยเค้กและแชมเปญนะจ๊ะ งดมาม่า
-
หวานเบาๆเรื่อยๆ แอบลุ้นว่าพี่พอสจะเซอร์ไพรส์วันเกิดแกรนด์ยังไง
-
เกิดเดือนเดียวกับเราเลยยยย
เนื้อคู่กันเป่าาา ? 555
-
ฟินกันรูปประกอบ~~
-
ไม่คาดหวังแต่ขอให้เหนื่อคาดหมายนะคะ อิอิ
-
อ่ากกก พีจี เอาเอนซี แทนได้ม้าย
-
อั๊ยยะ เดี๋ยวได้หวานอีก :impress2:
เดี๋ยวไม่ใช่พี่พอสรอ แต่แกรนด์กลับดึกงานเข้า :z3:
-
อ่านแล้วลุ้นตามแกนนะ ว่าพี่พอสจะเซอไพรส์อะไรป่าว
แต่ไม่ใช่แกนแอบไปกินเหล้าแล้วพี่พอสงอนล่ะ
รออ่านต่อ อิอิ
-
ความรักราบลื่นน้องแรนเยจะไปาเรื่องแซวพี่วอมใช่ปะคะเนี่ย ฮ่าๆ
-
รูปมันใช่เลยครับ
รอลุ้นว่าจะได้ของขวัญเป็นไส้กรอกแท่งโตหรือปล่าว555
-
พึ่งได้อ่าน สนุกมากเลยค่ะ ชอบมากกกกกกกก
ชอบตอนที่กะลังจะรักกันอะ ลุ้นดี เพราะน้องแกรนด์แมนและไม่หวาน
แต่พอบทจะหวานก็หวานกันดี น่ารักอ๊าา ชอบๆ
ทัชกับแทนนี่มันคู่หู คู่ฮาจริงๆ ชอบแซวน้องแกรนด์ ขำดีค่ะ
ส่วนคู่ต่อไปก็ลุ้น แทน กับคู่พี่วอร์มเด็กซับน้ำ สินะ
ตอนหน้าพี่พอสจัดเต็มแน่ๆ วันเกิดสุดที่รักทั้งที โดนแน่ๆน้องแกรนด์เตรียมตัวไว้
-
พอสจะมีของขวัญอะไรให้แกรนด์หรือเปล่านะ
-
เซอร์ไพร์ตับ ( เน้นๆ ) :haun4:
-
เราว่านะ พอส ต้องรู้เเน่เลย แล้วแบบว่ากะะจะไป เซอร์ไพร์งี้ไง แต่แกรนด์น้อยดันออกไปกับเพื่อน อ้าว ว ว ว ว
หรือ พอส เตรี๊ยมไว้กับพวกเพื่อนของแกรนด์นะ ? อยากอ่านต่อออออ
ปล.ชอบมุข ซัมวันเวนวัน อันๆๆๆๆๆ(เอคโค่ๆ) นั่งฮา55+
-
ลุ้นว่ามีเซอร์ไพรส์หรือป่าวนะ :really2:
-
เดี๋ยวพอพี่พอสจะเซอไพร์น้อง ก็หลน้องไม่เจอ เพราะน้องหนีไปกินเหล่า
-
มีรูปสร้างเสริมจินตนาการด้วย
เจ๋ง o13 รูปใครกันละเนี่ย
-
ระวังคนที่แปลกใจจะเป็นพอส เองนะ ได้ข่าวว่าจะแอบหนีไปกินเหล้าด้วยนิ
รออ่านต่อจ้า
-
อ้าย
เพิ่งไก้เข้ามาอ่านวันนี้ ตั้งแต่ต้นจนจบ
สนุกอ่ะ ชอบน้องแกรนมว้ากๆ
-
เพิ่งมาอ่านคะ ใช้เวลาหนึ่งคืนนน อ่านทันแล้วววว ^^
ชอบมากเลย น่ารักทั้งพอส ทั้งแกรนด์ อร๊างงงง
ติดตามคะ มาต่อไวไวน้าาาา
-
พี่พอสจะมาเซอร์ไพส์ป่าวเนี่ย
รูปประกอบเริ่ดมากค่า
-
กว่าจะลงเอยกันได้ ฮู่ววว
-
น่ารักไม่เปลี่ยนเลยทั้งสอง
:-[ :-[ :-[
-
รอลุ้นพี่พอส :z1:
-
พี่พอสจะทำอะไรให้แกรนด์แปลกใจมั้ยน้า .. :-[
-
ชอบวลีนี้อ่ะ someone when one คิดได้ไงเนี่ย 555555
-
รอเหมือนน้องเเกรนด์ คืนนี้พี่พอสจะเซอร์ไพรน์อะไรให้น้อ หรือลืมให้งอนกันเล่น
-
เอาอีกๆๆ อยากอ่านอีกอ่ะ ....รอลุ้นๆๆๆๆ
-
รอพี่พอสมา เซอร์ไพรส์
-
อ่านแล้วยิ้มเลยอ่า น่ารักจริงๆ ว่าแต่จะมีเซอร์ไพรส์มั้ยวันเกิดแกรนด์ หุหุ
-
27 - Ordinary Day (2)
ร้านเดิม โต๊ะเดิม แต่หวังว่าคราวนี้คงไม่มีเรื่องชกต่อยเหมือนเดิมนะ
หลังจากผมกลับมาที่หอก็โทรมาผู้ให้กำเนิดทั้ง2 ได้รับคำอวยพรและพูดคุยกันให้หายคิดถึงจนผมเกือบน้ำตาไหล มันซึ้งจริงๆนะครับ จากนั้นก็ทำการแต่งตัวให้หล่อที่สุด เพราะวันนี้วันของผม ใครจะมาหล่อเกินหน้าเกินตาไม่ได้ สั่งไอ้พวกนั้นทางไลน์เรียบร้อยแล้วว่าให้แต่งซกมกที่สุด ค่ำคืนนี้สาวๆจะได้มารุมล้อมผมแต่เพียงผู้เดียว ฮ่าๆๆๆๆ
แล้วนั่น...ไอ้แต๊ง ไอ้เต็ง ไอ้ทัช ไอ้บิ๊ก....พวกเหรี้ยยยยยยยยยยยยยยยยยยย
หล่อบาดตามาแต่ไกลเลยสาดดดดดดดดดดดด
ไอ้เพื่อนทรยศ!
“แกรนด์มาแว้วววววววววววววววววว” เสียงหลอนของไอ้แต๊งโหยหวนมาแต่ไกล ผมเดินตรงไปยังโต๊ะประจำที่มาทุกครั้งก็ต้องนั้งโต๊ะนี้
“พวกเชี่ย กูบอกแล้วไงว่าให้แต่งธรรมดาๆ เสือกจัดเต็มกันมาทุกคนเลยห่า”
“เอ้า วันเกิดมึงจะให้พวกกูแต่งซอมซ่อได้ไงวะ” ไอ้เต็งหนึ่งมันค้าน
“ใช่ๆ...อีกอย่างวันนี้มึงเลี้ยง...พวกกูต้องให้เกียรติเจ้าภาพ” คนตัวใหญ่ที่สุดในกลุ่มพูดก่อนจะกระดกเหล้าเข้าปาก
“มึงบอกพี่พอสรึยังว่าจะมา” สัดทัชครับ จะพูดทำเพื่อ?
“พี่พอส?....ผัวไอ้แกนเหรออออออออออ” เอาละไง ไอ้แต๊ง มันเริ่มทำตาหวานเยิ้มใส่ผม คาดว่าอีกไม่นานคงโดนซักประวัติไม่ต่างจากคราวที่แล้ว “ร้ายนะมึงหาผัวได้หล่อกว่ากูอีก”
“นับวันมึงยิ่งแรดนะแต๊ง” ขอบใจบิ๊กที่ช่วยด่ามัน
“ขอบคุณที่ชมคร๊า!!”
เอ่อ สงสัยมันคงเมาแล้วล่ะครับ เอ๊ะ หรือยังไงไม่เมา เรพาะปกติไอ้แต๊งมันก็รั่วๆแบบนี้อยู่แล้ว ฮ่าๆๆๆ ช่างมันเถอะ
“ไหนของขวัญวันเกิดกู เอามาเลยพวกมึง” ไหนๆก็ไหนๆละ ทวงของขวัญวันเกิดแม่งเลย
“อยู่ในรถว่ะ” ว่าที่สัตวแพทย์เป็นคนตอบขึ้นมาก่อน ท่าทางมันชิลๆ
“ไว้ค่อยให้พรุ่งนี้ กูขี้เกียจแบกมา” เออก็ดี เพราะยังไงถึงเอามาให้ผมก็แบกกลับหอไอ้ทัชมันอยู่ดี
“แล้วมึง2ตัวอะ” ผมหันไปหาอีก2คนที่ทำหน้าไม่รู้ไม่ชี้
“กูไม่รู้จะให้ไรมึงวะ อยากได้อะไรก็บอกละกัน” ไอ้บิ๊กบอก สไตล์ของมันก็แบบนี้ ดีแต่หาเรื่อง กับเพื่อนฝูงมันจะออกแนวสบายๆดูเหมือนไม่สนใจแต่ก็พร้อมที่จะทำร้ายคนที่มาทำร้ายเพื่อนมันก่อน
“งบ? ไม่อั้น?” ผมถามซ้ำ เผื่อบางทีจะได้ขอบ้านขอรถ กร๊ากกกกกก
“200”
“ทุ๊ย!”
เท่าเงินสดที่ผมเอามาวันนี้เลยนี่หว่า ฮ่าๆๆๆๆๆๆๆๆ
“แล้วมึงอะแต๊ง ไหนๆ ของขวัญกู เอามาเลย” ผมแบมือพร้อมกวักเข้าหาตัว
“เออน่า....กูไม่ลืมหรอก มินนี่กำลังเอามาให้”
“มินนี่?”
“ผัวมันไง พี่มิลเลียน ที่มึงต่อยคราวที่แล้วอะ” ไอ้บิ๊กขยายความ
อ้อออออออออออ
เอาละครับ พูดมากไม่ดี แดกเหล้ากันดีว่า
ถึงแม้จะวันเกิดแต่ผมก็ไม่เข้าใจว่าทำไมต้องกินเหล้าด้วย ทั้งๆที่มันส่งผลเสียต่อสุขภาพ ซึ่งเรื่องนี้ใครๆก็รู้ แต่...ช่างมันเถอะครับ
วันนี้มีดนตรีสดด้วย คนร้องเป็นผู้ชาย แอบเสียดายเล็กๆ แต่เสียงเพราะเลยทำเป็นไม่เห็น แก้วแล้วแก้วเหล้าที่ถูกส่งเข้ามาในมือทำเอาผมอยากจะถามไอ้คนชงว่านี่มึงไม่กลัวเปลืองเหล้าบ้างเหรอวะ?
แต่พอดื่มนานๆเข้า สติของไอ้แต๊งก็เริ่มไปแล้วครับ มันคออ่อนสุดแล้ว ไอ้เหี้ยนี่อะ
“พวกมึง กูมีอะไรมาให้เล่นแหละ คิคิ” ทุกคนหันไปมองคนพูดอย่างไอ้แต๊งทันที ใบหน้ามันแดงๆ มือถือแก้วเหล้า “ง่ายๆแค่นับเลข”
“ถ้าแค่นั้นจริงมึงไม่เอามาให้พวกกูเล่นหรอกมั้ง” เออว่ะทัช กูเห็นด้วย
“โธ่ ง่ายๆจริงๆนะ นับเลขกันไปเรื่อยๆ...เพียงแต่ห้ามพูดจำนวนที่มีเลข4หรือหารด้วย4ลงตัว โอเคป๊ะ?”
“แล้วถ้าไม่ให้พูดจะให้ทำอะไร”
“ก็พูดไรก็ด้ายยยยยย ที่ไม่ใช่จำนวนนั้นอะ”
“แล้วถ้าพูดจะถูกลงโทษยังไงวะ” ไอ้เต็งมันถาม เพราะมันยังแขยงเกมไพ่พระราชาคราวที่แล้วไม่หาย ฮ่าๆๆๆ
“เลือกอย่างใดอย่างหนึ่งระหว่างแดกเบียร์1แก้ว เหล้า1แก้วหรือตอบคำถามรอบวง แล้วก็ต้องนับเร็วๆด้วยนะจ๊ะ อย่าช้า ฮี่ฮี่”
ท่าทางง่าย ลองเล่นกับมันหน่อยก็ได้
เริ่มที่ไอ้ทัช
“1”
“2” ต่อด้วยผม
“3” ไอ้เต็งก็คงสบายๆ
“กูหล่อ” ไอ้คนตั้งกฎขึ้นมาเองไม่พูดเลข4แต่เสือกชมตัวเองซะงั้น
“5” ปิดท้ายด้วยบิ๊ก
“6” วนมาที่ไอ้ทัชอีกรอบ
“7” ผมไม่หลงกลมันหรอก ฮ่าๆๆๆ
“พรุ่งนี้มีแลบ”
“9”
“10”
“11”
“12”
“โดนแล้ววววววววววววววววววววววววววววว”
ชิบหาย 12 หาร4ลงตัวนี่หว่า กูพลาดได้ไงวะเนี่ยยยยยยยยย
“จะแดกหรือจะตอบคำถามพวกกูครับแกรนด์”
แน่นอนว่าผมเลือก
“แดกดิวะ” เรื่องไรจะให้พวกมันล้วงความลับผมง่ายๆล่ะ
ไอ้บิ๊กส่งเบียร์กับเหล้ามาอย่างละแก้ว เวรละ...เบียร์ กูยิ่งแพ้ง่ายๆ แต่ในเมื่อยังไหวอยู่ก็ต้องดื่มให้หมดแหละครับ ผมกระแทกแก้วเบียร์ลงบนโต๊ะต่อด้วยเหล้าทันที
อุแหวะ...เกือบอ้วก
มีหวังท่าพลาดอีก...อาจขย้อนของเก่าออกมาแบบไม่รู้ตัว
“ต่อๆ เต็งพูด13ต่อเลยยยย” ไอ้แต๊งมันว่า เหลือบมามองผมราวกับสมน้ำหน้า
เดี๋ยวก่อนเถอะมึงงงงงงง
“13”
“อะปู้วววววววววว” ศัพท์เชี่ยไรของมันว่ะ แต่นับว่าไอ้แต๊งมันยังมีสติดี ถ้าเป็นผมก็คงพลาดพูด14ไปอีก แต่อย่างว่าละนะ...มันเป็นคนเริ่มเกมนี้นี่หว่า แสดงว่ามันต้องเคยเล่นมาก่อนแล้วแน่ๆ
“15”
“เด็กเทคโนแม่งกวนส้นตีนกู” หืม ไอ้บิ๊กก็ยังไม่หลงกล หึหึ งานนี้ชักจะสนุกขึ้นเรื่อยๆ
“17”
“สะสิบ..18” แหะๆ แอบไม่มั่นใจนิดหน่อย
“19”
“21”
“22”
“พี่เบิ้มโดนมั่งแล้ว ฮ่าๆๆๆๆๆ” ไอ้แต๊งตะโกนขึ้นมา คนที่เพิ่งพูดว่า22ทำหน้างง “ก็มึงต้องพูดว่า22สิวะ จะนับข้ามเลขได้ไง”
“แต่มึงนับ21ไปแล้วนี่” ไอ้บิ๊กแย้ง
“เอ้าห่า กูไม่ได้บอกซะหน่อยว่าห้ามพูดเลขต่อไป”
“สัด”
“ไม่ต้องด่าเลยยยยย จะแดกหรือจะตอบคำถาม” ไอ้บิ๊กไม่ตอบ แต่เอื้อมมือไปหยิบแก้วเหล้ากับเบียร์แล้วครับ
หึหึ...แล้วมึงจะได้รู้สึกแบบที่กูรู้สึกว่ะบิ๊กเพื่อนยาก
พอมันแดกเหล้าหมดต่อด้วยเบียร์ มันทำหน้าพะอืดพะอม แอบสงสารมันนิดๆ แต่เกมนี้ตัวใครตัวมันแหละครับ
ยิ่งตัวเลขเยอะพวกผมก็ยิ่งมึน บวกกับต้องนับเร็วๆห้ามหยุด ทำให้ไม่มีเวลาได้มานั่งหารหรอกว่าไอ้เลขนี้4หารลงตัวมั้ย หรือมีเลข4อยู่ในจำนวนด้วยรึเปล่า แต่ขอบอกเลยว่าเกมนี้ไอ้คนชวนเล่นมันไม่พลาดเลยสักครั้ง แต่ผมเนี่ยสิ...
กูจะอ้วกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก
แต่ก็ยังต้องฝืนเล่นต่อไป ไม่ยอมแพ้ง่ายๆหรอกโว๊ยยยย รู้จักกูน้อยไปซะและ
ส่วนไอ้ทัช ขนาดที่ว่ามันคอแข็งทั้งเบียร์ทั้งเหล้า ยังเลือกที่จะตอบคำถามเหมือนเต็งหนึ่งเลยครับ
“กูขอถาม...ทำไมปลาต้องวางไข่?” นายบิ๊กเป็นคนเริ่มถาม
“เพราะถ้าโยน ไข่จะแตก” ไอ้เต็งตอบหน้านิ่ง แต่ไอ้คนถามเนี่ยดิ ท่าทางมันผิดหวังมาก ฮ่าๆๆๆ
ตากูม่างงง
“ชมรมดนตรีไทยกลัวชมรมอะไร?”
“ชมรมจิ๊กซอ”
เหยดดดดดดดดดดด ตอบได้ด้วย
“อาวช้างส่ายยยตู้เย็น มีกี่ขั้นตอนนน? คิคิ เต็งหนึ่งตอบไม่ได้แน่” แต๊งกิ้วถามเสียงอ้อแอ้...ไหวมั้ยมึง ขนาดไม่พลาดเลยสักครั้ง แต่เสือกแดกเล่นเองซะงั้น
“3ขั้น”
“จงอธิบายยยย” แน่ะ มีเล่นต่อ
“เปิดตู้เย็น เอาช้างใส่ ปิดตู้เย็น”
“ง้านนนน เอายีราฟใส่ตู้เย็นอะ มีกี่ขั้นตอนนนน”
“4 .. เปิดตู้เย็น เอาช้างออก ใส่ยีราฟ ปิดตู้เย็น” อธิบายพร้อมเลยครับ
“แล้วยีราฟวิ่งแข่งกับเต่า ครายชนะ?”
“เต่า เพราะยีราฟถูกแช่อยู่ในตู้เย็นเมื่อกี้”
“เมพขิงๆเลยเพื่อนกู ฮ่าๆๆๆๆๆๆ” ผมชมมัน เจ้าตัวเลยชนแก้วกับผมซะหน่อย
แกร๊งงงง
“แน่นอน ระดับนี้ล่ะ”
“เฮ้ยๆ เหลือกู” ไอ้ทัชรีบขัด
“ถามมาดิ”
“คำว่าอิ่ม ในภาษาญี่ปุ่นพูดยังไง”
คราวนี้คนที่ตอบคำถามมาได้ตลอดนิ่งครับ เอาละสิ จะมาตกม้าตายเพราะคำถามนี้เหรอวะ กูตอบได้นะ หึหึ ทุกคนนั่งลุ้นว่ามันจะตอบได้รึเปล่า
“อิ่มจัง”
“สวดยอดดดดดด สมกับที่ฉลาดที่สุดในกลุ่ม กร๊ากกกกกกกก”
แล้วพวกผมก็เล่นต่อไปเรื่อยๆครับ เดี๋ยวไอ้บิ๊กพลาดบ้าง ทัชเผลอบ้าง จะเอาอะไรกับคนเมาละคร้าบบบบ แต่ผมยังไหวอยู่น้า ฮ่าๆๆๆๆ
“เนื่องในวันนี้เป็นวันครบรอบวันเกิดของคุณแกรนด์ครับ”
หืมมมม? ไอ้นักร้องบนเวทีมันพูดว่าอะไรนะ?
“ผมเลยอยากจะอนุญาตเล่นเพลงให้สักหน่อยครับ เป็นเพลงที่ยาก หลายคนอาจจะร้องไม่ได้ แต่ก็ขอให้ทุกคนร่วมกันอวยพรให้คุณแกรนด์โต๊ะ5ด้วยนะครับ”
เอาละไง สาดดด กูไม่อยากเด่นนะโว๊ยยยยยยยยยยย
ผมหันไปมองเพื่อนๆแต่ละคนที่ยิ้มๆ แต่จู่ๆไอ้แต๊งก็หายไปและมันกลับมาพร้อมกับเค้กในมือที่จุดเทียนไว้เรียบร้อยแล้ว แถมคนช่วยถือก็ไม่ใช่ใคร พี่มิลนั่นเอง
ตอนนี้ทั้งร้านเงียบ รอคอยให้นักร้องบนเวทีกับโต๊ะผมได้เป่าเทียน
“Happy birthday to you…happy birthday to you...happy birthday happy birthday…happy birthday to you…”
ไหนว่าจะร้องเพลงที่ยากไงวะ นักร้องแม่งกวนตีน
เพลงวนซ้ำอีกรอบ คราวนี้ทั้งร้านช่วยกันร้อง ไอ้เพื่อนตัวดี4คนก็ทั้งร้องทั้งปรบมือให้ ตัวผมก็ได้แต่นั่งก้มหน้าจ้องเค้กที่วางบนโต๊ะ ขนาดราวๆ8ปอนด์ ใหญ่มาก วางเกือบเต็มโต๊ะแน่ะ
อยากจะบอกว่าเป็นเค้กที่แต่งหน้าได้อุบาทว์ที่สุดเท่าที่เคยเห็นมาเลยละครับ
แต่ผมก็ชอบเค้กก้อนนี้มากที่สุดเหมือนกัน
ลายมือหวัดๆบ่งบอกว่าเนี้ยแหละว่าที่แพทย์ของไอ้เต็งหนึ่ง...
ลายมือราวกับเด็กอนุบาลของคนโตแต่ตัวอย่างไอ้บิ๊ก...
ลายมือที่ยิ่งกว่าไก่เขี่ยของไอ้แต๊งกิ้ว...
และสุดท้าย ลายมือที่คุ้นตาเพราะลอกงานมันจนชินอย่างไอ้ทัช...
พวกมันเขียนอวยพรบนหน้าเค้กได้เละตุ้มเป๊ะ แต่ยังดีที่แยกสีให้รู้ว่าประโยคไหนเป็นของใคร แถมด้วยรูปผมที่เป็นไอ้ก้างจากเส้น5เส้นมีวงกลมหนึ่งวงให้รู้ว่านี่คือหัว จุด2จุดบ่งบอกว่านี่คือตา และเส้นโค้งเล็กๆที่ไม่ต้องถามก็รู้ว่านี่คือปากที่กำลังยิ้ม
“ไอ้เหี้ย อย่ามาทำซึ้ง รีบๆอธิษฐานแล้วเป่าเทียนซะ”
เทียนเล่มเล็กหลากสีถูกปักเป็นวงกลมรอบนอก จำนวนเท่าอายุผม...19ปี
กูจะเป่าหมดในคราวเดียวมั้ยเนี่ย?
ผมหลับตา อธิษฐานเพียงครู่เดียวเท่านั้น ก่อนจะโน้มตัวเป่าเค้กก้อนโตที่วางอยู่ตรงหน้า
“ฟู่ววววววววววววว”
“เฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮ”
เทียนดับหมดทุกเล่มครับ
ขอบคุณที่พวกมันไม่นึกแกล้งโดยเอาเทียนที่เป่าไม่มีวันดับมาใช้
“มีความสุขมากๆนะมึง แล้วก็ไม่ต้องใช้โควต้าในมหาลัยเต็ม8ปีหรอกนะ ขอให้จบภายใน4ปีเถอะวะ มีไรไม่เข้าใจตรงไหนก็ถามกูได้” คำอวยพรจากเต็งหนึ่งพร้อกับแรงตบที่หลังเบาๆ
“ขอให้หล่อๆรวยๆคว-แข็งๆ พี่พอสรักพี่พอสหลงนะโว๊ย แล้วก็อย่ามาต่อยมินนี่ของกูอีกละ หมาในปากก็ลดๆลงหน่อย ฮ่าๆๆๆๆๆ”
“สัดแต๊ง กูจะต่อยมึงแทนเนี่ยแหละ ฮ่าๆๆ” ถึงจะด่า แต่ผมก็หัวเราะไปกับมันครับ
“มีเรื่องไรก็บอกกูได้เสมอว่ะ แต่ให้ดีที่สุดก็อย่ามีเรื่องเลยนะมึง” ไอ้บิ๊กบอกยิ้มๆ มันคงเตือนตัวเองด้วยแหละ
“กูไม่อวยพรมึงหรอกนะ เพราะยังไงปีหน้าก็ต้องอวยพรมึงอีก” ก็จริงของมัน ยังไงผมก็ต้องเจอหน้ามันเกือบทุกวันอยู่ละ จะอวยพรไรให้มากมาย
หลายๆคนในร้านก็ร่วมตะโกนอวยพรส่งมาถึงผม นักร้องบนเวทีก็เริ่มร้องเพลงถัดไปแล้วครับ
“ว่าแต่เค้ก...พวกมึงทำเหรอว่ะ?” ผมถามแล้วมองหน้าเรียงตัว
“ใช่ที่ไหนสัด อยากท้องเสียในวันเกิดเหรอไง”
“แล้วไป” ผมมองก้อนเค้กตรงหน้า แล้วหันไปมองขวดเหล้า ขวดโซดา ถังน้ำแข็งข้างๆ “เอ่อ กินเค้กกับเหล้า? เข้ากันมากเลยวะ”
“แดกพอเป็นพิธีโว๊ยยย ที่เหลือก็เก็บกลับหอมึงไป”
ถึงจะพูดแบบนั้น แต่สุดท้ายแล้ว...ก็ไม่พ้นต้องแดกกับเหล้าพ่วงด้วยการปาเค้กหรือเอาครีมป้ายหน้านั่นแหละครับ
แผละ!
อื้มมมมมมมม
ผมค่อยๆลูบเนื้อครีมบนใบหน้าช้าๆ...
“เต็มหน้ากูเลยไอ้สาดดดดดดดดดดดดดดดดดดด!!!!!!!!!!!”
“ฮ่าๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ”
เล่นไรไม่รู้เรื่องไอ้พวกนี้ แล้วคราบครีมมันล้างออกง่ายๆซะที่ไหน
ผมเดินมายังห้องน้ำ ปล่อยให้พวกมันเล่นกันไป แต่ผมไม่ไหวล่ะ รู้สึกอยากอ้วกมากๆอะ ทั้งเค้ก ทั้งเบียร์ ไหนจะเหล้าอีก เมื่อถึงอ่างล้างหน้าก็จัดการวักน้ำให้กระทบหน้าเต็มๆ เปิดก๊อกน้ำทิ้งอย่างไม่กลัวว่าจะเปลืองสักแค่ไหน เอามือรองแล้ววักเข้าหน้า ทำแบบนั้นอยู่หลายครั้ง ถูๆไถๆให้คราบครีมออกไป เงยหน้ามาส่องกระจกพอเป็นพิธี
เฮือกก!!
เงาในกระจกกำลังสะท้อนภาพของผมและใครบางคนที่ยืนซ้อนด้านหลัง
พี่ฮาร์ท
มาตั้งแต่เมื่อไหร่วะ?
ผมจ้องมองคนที่ตัดสกินเฮดในกระจก ส่วนเจ้าตัวก็จ้องกลับมาที่ผมผ่านกระจกเช่นกัน
ผมตัดสินใจปิดก๊อกน้ำ และทำการเดินเลี่ยงออกมา
ใบหน้าพี่ฮาร์ทดุดัน ราวกับจะฆ่าใครได้
การที่อยู่ด้วยกัน2คนแบบนี้ ไม่ดีเลย...ผมไม่อยากมีเรื่องกับเพื่อนของไอ้เหี้ยพอสตอนที่มันไม่อยู่หรอกนะ
แต่แล้วก็มีแรงดึงที่ต้นแขน รัดแน่นซะยิ่งกว่าคีม ไม่ต้องบอกก็รู้ว่าพี่ฮาร์ทเป็นคนรั้งไว้แน่ๆ ผมหันกลับไปเผชิญ อะไรจะเกิดก็ต้องเกิด ผมไม่หนีปัญหาอยู่แล้ว สู้เคลียร์กันตรงๆเลยดีกว่า
“เลิกกับไอ้พอสซะ อย่าทำให้มันเป็นเกย์เหมือนมึง!”
น่าแปลกที่ผมไม่เจ็บกับคำพูดนั้นเลย ยิ้มเยาะกลับด้วยซ้ำ
“เหอะๆ ไปบอกพี่พอสเองดีกว่ามั้ยครับ? เพราะรู้สึกว่าพี่พอสเค้าจะรักผมมากเหลือเกิน แบบว่าขาดไม่ได้เลยล่ะ”
“มึง!!!”
แรงรัดที่แขนกระชากผมเข้าไปใกล้ อีกมือเงื้อขึ้นมากำหมัดแน่น แต่ก็ค้างไว้แค่นั้น
“พวกวิปริตอย่างมึง ไอ้พอสมันก็แค่อยากลองของไม่ได้จริงจังอะไรด้วยหรอก...คนสุดท้ายที่เป็นตัวจริงของมันยังไงก็ต้องเป็นหมอน!!” พี่ฮาร์ทขู่เสียงต่ำ
หมอน...?
“หน้าอย่างมึงคงโดนไอ้พอสหลอกเอาละซิ ซื้อใจด้วยแหวนกับคำพูดหวานเน่าๆนั่น...เหอะ กูเห็นแล้วสมเพชมึงว่ะ” สายตาของคนที่กำลังชมขู่ผมเลื่อนลงไปที่นิ้วนาง “แต่กูจะบอกอะไรให้เอาบุญนะ...คนที่ไอ้พอสมันรักมากที่สุดก็คือผู้หญิงที่ชื่อหมอน!! 2คนนี้รักกันมาก แม้แต่มึงที่เป็นเกย์ก็ไม่สามารถมาแทรกความรักของ2คนนี้ได้!”
ผมก้มหน้า หูได้ยินที่พี่ฮาร์ทพูดทุกอย่าง
“แล้วไงล่ะครับ? ไหนล่ะหมอน...ทุกวันนี้ผมยังไม่เคยได้ยินคนชื่อหมอนออกมาจากปากพี่พอสเลย”
ขอโทษเถอะ กูไม่ได้เป็นนางเอกละครหลังข่าวนะสัด
“อ้อ...หรือว่าพี่เองนั่นแหละที่แอบชอบคนชื่อหมอนใช่มั้ย? เหอะๆ”
ผลั่กกกกกกกก!!!
“ไอ้สัด เกย์อย่างมึงไม่ต้องมาทำเป็นรู้ดี!!!!!”
ถึงจะเจ็บตัว ไอ้พี่ฮาร์ทแม่งเหวี่ยงผมกระแทกกับประตูห้องน้ำเต็มๆ แต่ก็คุ้ม....แม่งเสือกรักคนชื่อหมอน แต่ผู้หญิงดันมารักไอ้เหี้ยพอสสินะ
แต่ไม่รู้ว่าไอ้เหี้ยพอสมันรักตอบรึเปล่าเนี่ยสิ....
“หน้าอย่างมึงคงไม่รู้สินะว่าเป็นของเล่นให้ไอ้พอส....เดี๋ยวกูจะช่วยตอกย้ำสถานะนั้นเอง!!”
ไอ้พี่ฮาร์ทมันตัวโตกว่าผม จับหิ้วปีกผมขึ้นมา จิกหัวกระแทกไปกับผนังห้องน้ำ
“บางทีมึงอาจจะชอบคว-กูมากกว่าของไอ้พอสมันก็ได้นะ” ไอ้เหี้ยฮาร์ทกระซิบใส่หูผม ล๊อกมือทั้ง2ข้างไว้ด้วยกัน
“ไอ้เหี้ย!!! ปล่อย!!!!!!” ผมดิ้นสุดแรงเกิด แต่ดูเหมือนไอ้เหี้ยที่กำลังโมโหจนหน้ามืดตามัวจะไม่กระเทือนเลยสักนิดเดียว “ไหนว่ารังเกียจเกย์ไงไอ้สัด!!!”
“กูอยากลองของแปลก” ไม่พูดเปล่า มืออีกข้างของมันปลดเข็มขัดผมแล้ว
สัดเอ๊ยยย!!
เอาไงดีวะ ทำไงดี ไอ้พวกเพื่อนข้างนอกมันจะรู้มั้ยว่ากูกำลังโดนอะไรอยู่
งานนี้ต้องพึ่งตัวเองสินะ คงไม่มีแบบในละคร ที่จะมีคนมาขวางไว้ได้ทัน
ผมนิ่ง ไม่ดิ้น ไม่ขัดขืนอะไรทั้งนั้น
“สงบแล้วเหรอ ใจจริงก็อยากโดนนี่หว่า เหอะๆ แล้วมาทำเป็นเล่นตัว”
“ไม่ว่ากูจะโดนใครเอา กูก็ยังจะรักพี่พอสเหมือนเดิม”
คนกำลังปลดซิบกางเกงนิ่ง
“มึงรักมัน แต่มันจะทนให้เมียตัวเองเป็นเมียคนอื่นได้อีกเหรอไงไอ้สัด!!” มันกระชากตัวผมให้ออกจากผนัง จ้องเข้ามานัยน์ตา
ลึกๆแล้ว...ผมว่าพี่ฮาร์ทเองก็คงเสียใจ
“กูไม่รู้ กูรู้แต่ว่าไม่ว่าจะเป็นยังไง...กูก็ยังจะรักพี่พอส...ต่อให้มันเกลียดกูก็ตาม”
“ไอ้เหี้ยเอ๊ยยยย!! ทำไมถึงมีแต่คนรักมันวะ!!”
ปึงงงงงง!!!!
เสียงดังสนั่นเพราะหมัดที่กระทบเข้ากับผนังกำแพง เฉียดหน้าผมไปนิดเดียว ไม่อยากจะคิดเลยว่าถ้าหมัดนั้นโดนหน้าผมเต็มๆจะเป็นยังไง
“ออกไป!! ก่อนที่กูจะฆ่ามึง!”
ไม่ต้องย้ำซ้ำสอง ผมเดินออกมาจากห้องน้ำ ปล่อยให้อีกคนบ้าอาละวาดอยู่ในนั้น
เมื่อจัดการซิบกางเกงกับเข็มขัดให้เข้าที่เข้าทางก่อนจะเดินไปยังโต๊ะ ซึ่งผ่านโต๊ะเดิมคราวก่อนที่เพื่อนๆไอ้เหี้ยพอสนั่งด้วย สังเกตว่าพวกมันแต่ละคนมองตามผม แต่ก็ไม่พูดอะไร
ไอ้เหี้ยฮาร์ทคงมาพร้อมกับพวกนี้สินะ
แม่งงง วันเกิดกูแท้ๆ ทำไมต้องมาเจออะไรแบบนี้ด้วยวะ
เมื่อมาถึงโต๊ะก็ตวัดสายตาไปยังพี่มิลที่นั่งอยู่กับไอ้แต๊งแบบไม่รู้เรื่องรู้ราว
“จะต่อยกูเหรอครับ เมียไอ้พอส” ถ้าจะมีมวยงานนี้กูก็ไม่ได้ปากหมาใส่ใครก่อนละกัน “แต่วันนี้วันเกิดมึงนี่” ไอ้พี่มิลมองมาที่ผมซึ่งไม่โต้ตอบอะไร
เหี้ยทั้งกลุ่ม
คำนิยามสำหรับพวกเพื่อนไอ้พอส
ผมมองซากที่เกลื่อนเต็มโต๊ะ เค้ก8ปอนด์ที่กินไปไม่ถึงปอนด์ ส่วนที่เหลือก็เอามาปาเล่น เจริญจริงๆพวกกู ให้แดกเหล้าต่อก็ไม่มีอารมณ์จะกินละ
“กูกลับแล้วสัด...ฝากเคลียร์บิลด้วย พรุ่งนี้ให้ไอ้ทัชมาเก็บกะกูที่ม.”
“อ้าวเฮ้ย ทำไมรีบกลับวะ?” ไอ้บิ๊กถามอย่างงงๆ
“ไม่มีรมณ์จะอยู่ต่อ” ผมตอบ พลางชำเลืองมองไปอีกโต๊ะ ที่คาดว่าไอ้เหี้ยที่เกลียดเกย์เข้ากระดูกดำมันกำลังมองผมอย่างอาฆาตแค้น
“กรรม ไหงเป็นงั้น แค่ไปเข้าห้องน้ำมาอารมณ์เปลี่ยนเลยเหรอแกนน้อย” ไอ้แต๊งมันยังไม่รู้ถึงวีรกรรมเพื่อนผัวตัวเอง มันถึงได้ล้อแบบนั้น
“กูไปละ กลับแท็กซี่ได้ มึงแดกต่อเถอะ” ผมหันไปบอกคนที่จะต้องส่งผมทุกครั้ง แต่ครั้งนี้ กูขอกลับเองเถอะวะทัช ไม่อยากขัดความสนุกของพวกมัน
ผมเดินออกมาข้างนอกร้าน มีแท็กซี่แล่นมาหน้าร้านพอดี ผมกำลังจะโบกมือเรียกแต่ทว่าโดนใครบางคนดึงตัวไปซะก่อน
“กูไปส่งเอง”
ผมอาจจะบ้าหรือประสาทเสียไปแล้วก็ได้ที่ยอมเดินตามไอ้พี่ฮาร์ทมาขึ้นรถสปอร์ตสีเหลืองที่จอดโดดเด่นอยู่คันเดียว
มีเพียงแค่เสียงผมที่คอยบอกเส้นทางเป็นระยะๆ ส่วนคนขับก็เงียบตลอด ข้อนิ้วที่กำพวงมาลัยมีเลือดไหลย้อย แต่ดูท่าเจ้าตัวจะไม่สนใจ
แล้วผมจะไปสนใจทำไม? ต่อยเองเจ็บเองโง่เอง
มีบางสิ่งบางอย่างกวนใจผม
ทั้งด่า ทั้งจะเอาตูด ทั้งจะต่อย ทำร้ายสารพัด แต่ทำไมสุดท้ายแล้วแม่งต้องมาส่งกูเนี่ย?
อ้อ อีกเรื่อง
ทำไมไอ้เหี้ยพอสไม่โทรตามผมเลย นี่มันก็เที่ยงคืนแล้ว ถ้ามันกลับหอแล้วไม่เห็นผมมันต้องโทรโวยวายตามตัวแล้วดิ แต่นี่กลับไม่มีมิสคอลสักสาย
“จอดตรงนี้แหละ” ผมชี้บอกให้มันจอดริมฟุตบาทหน้าซอย เดี๋ยวเดินเข้าไปเอง
“ไอ้พอสรักหมอนมาก กูเตือนมึงไว้แค่นี้แหละ” มันพูดขึ้นมาลอยๆตอนที่เหยียบเบรค “ลงไปได้ละ เสนียดติดรถ ต้องเอาไปล้างฆ่าเชื้อ”
ผมไม่ขอบคุณมันหรอกนะ เสือกดึงกูขึ้นรถ มาส่งก็จริงแต่ทิ้งท้ายไว้แบบนั้นใครจะไปอยากขอบคุณกันละ
เดินเข้าซอยไม่กี่เมตรก็ถึงหอ กดลิฟท์แบบเนือยๆ
ทำไมวันนี้กูรู้สึกเหนื่อยจังวะ?
ขาก้าวไปตามทาง หยุดที่หน้าประตูห้องกำลังจะไขกุญแจ
“ครับหมอน...บายครับ”
เสียงไอ้พอสที่ลอดออกมาทำเอาผมตัวชาวาบ แต่ผมก็เลือกที่จะเปิดประตูเข้าไปเลย
คนที่อยู่ก่อนแล้วกำลังนั่งบนเตียง มีเพียงบ๊อกเซอร์ตัวเดียวที่สวมอยู่ เมื่อมันเห็นหน้าผมก็พูดขึ้นมาทันที แม้ในมือจะกำไอโฟนไว้
“สัด ออกไปแดกเหล้า เดี๋ยวเถอะ”
ผมไม่โต้ตอบอะไร
“ไปไม่บอกไม่ชวน น้อยใจวะ”
เดินไปยังห้องน้ำ หวังจะชำระร่างกาย เผื่ออะไรที่ๆหนักอึ้งอยู่ในอกจะได้ผ่อนเบาลงบ้าง
“เป็นใบ้เหรอวะ กูพูดดีด้วยไม่พูด” น้ำเสียงมันเข้มขึ้น ต่างจากประโยคแรกที่มันทัก ผมพาดผ้าเช็ดตัวบนไหล่ เอ่ยถามมันทั้งๆที่หันหลังแบบนั้น
“มึงรู้มั้ยวันนี้วันอะไร?”
“ก็วันพฤหัส”
“ไม่ใช่”
“ก็วันที่8 วันธรรมดาๆไม่ใช่เหรอวะ?”
“วันนี้วันเกิดกู”
ปึง!
ผมปิดประตูห้องน้ำ ไม่อยากรับรู้ว่าไอ้คนที่เพิ่งคุยโทรศัพท์กับใครบางคนเสร็จจะทำหน้ายังไง
เซอไพรซ์ได้สุดยอดเลยวะไอ้เหี้ยพอส
โปรดติดตามตอนต่อไป
มาม่า...มันกำลังมา
คนกดไลค์แฟนเพจเกิน1,000แล้ว เย้!! ใครยังไม่กดก็รีบกดน๊า 5555+
:mc4:
-
ไม่อาว~ ไม่กินมาม่า ;_; ท่าทางจะชามใหญ่ด้วยอ้ะ
-
โหย มาม่ามาแต่ไกลป่ะเนี้ย พี่พอสมันเรื่องจริงรึป่าวอะ
-
:fire: ตบพี่พอส สักทีดีไหม มาต่อเร็ววน่าเค้าอยากรู้เรื่องต่อ :call:
-
คู่นี้พึ่งจะข้าวใหม่ปลามัน อย่าพึ่งเอามาม่ามาชงกันแบบนี้สิ~~~ :sad4:
โอยตายล่ะ พี่พอสแก้สถานการณ์ด่วนนน
-
ยิ่งรักมาก ก็ยิ่งน้อยใจมาก
แต่หนูแกรนด์น่าจะใจเย็นกว่านี้หน่อยนะที่ห้องน้ำอ่ะ เผื่อพี่ฮาร์ทแกทำจริงหรือทำอะไรมากกว่านี้จะยุ่งเอา
-
:3123:หรือว่าจะโดนหลอกจริงๆ
-
เอาให้หนักเลยนะแกรนด์
-
พี่พอสอาจจะแกล้งทำเป็นจำไม่ได้ไรงี้เป่าาาาาาา #คิดในแง่ดี
แต่ใจนี่สงสารแกรนด์ไปแล้วอะ อย่านะ อย่านะ T______________T
-
เวรกรรม หมอนโผล่มาจากไหน โผล่มาได้จังหวะ เพื่อนไอ้พี่พอสก็ตอนส้นซะอะไรจะเกลียดเกย์นักหนา
อย่ามารักมาชอบทีหลังนะ เลวจริง อยากให้แกรนด์บอกพี่พอสจริง ๆ ว่าเพื่อนจะทำอะไรกับตัวเองบ้าง
แล้วพี่พอสดันโทรหาหมอนตอนแกรนด์มาพอดี เฮ้อ ซดน้ำมาม่าค่ะ ที่สำคัญวันนี้วันเิกิด ซึมสุดไรสุดอ่ะจุดนี้
ก็ว่าอยู่พี่พอสไปไหนมารออยู่ห้องนี่เอง แว้ก...ใช่เวลามั้ย
รอตอนหน้าจ้า ขอบคุณค่ะ
-
เหอะๆๆๆ เป็นไปตามที่คาด ว่าอิพี่พอสมันไม่มีเซอร์ไพร์ส
ไม่มีตรูไม่ว่า แต่เมิงจะต้มน้ำร้อนทำไมไอ้พี่พอสสสส :angry2: :angry2: :angry2: :angry2:
แล้วถ้าผู้หญิงชื่อ หมอน มาทำให้น้องเสียใจก็เตรียมตัวตายได้เลย :o211: :o211:
-
พูดไม่ออกบอกไม่ถูก กลิ่นมาม่าโชยมา
อย่าเพิ่งมาม่าได้มั้ย เพิ่งหวานกันเองนะ :m15:
-
ohhhhh จะดราม่ามั้ยเนี้ยแล้วอยู่ๆชื่อชะนีโผล่มาได้ไง
นี่ขนาดยังไม่เจอตัวนะเนี้ย อิคุณฮาร์ทคะ เกียจเกย์มากขอแช่งให้แม่งเป็นเกย์ซะเลย :m31: :m31:
-
รอกินมาม่า แต่ขอชามเล็กพอนะ=.=
-
แล้วหมอนนี่ใครอีกว่ะ???
อ่อย....เห้ออออออออออออว์
แกรน...ค้างอีกล่ะ...
:a5: :a5: :a5: :a5:
-
เสียใจ ได้ยินมั้ยยยยยยยยยไอ้พอสสสสส
-
เป็นวันเกิดที่รู้สึกแย่ที่สุดเลย :fire:
-
อ้ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกก :z3: :z3: :z3: :z3: :z3:
ต่อจากนี้ต้องรอกี่วันคนเขียนถึงจะมาต่อ !!!
-
เฮ๊ย ย ตัดจบได้ไง ไม่ได้ลยนะ!! !
สรุปที่เราเดาๆไปนี่แบบผิดคาดเลยอะ (ฮา)
ดราม่างี้เดี๊ยนชอบค้า า า โห มาต่อเร็วๆเลยนะคะ
อ่านเเล้วเเบบเจ็บแทนแกรนด์อ โหทำกันได้นะพอส เดี๊ยะเถอะ แกรนด์อย่าไปคุยกับมันนะ! !!
หนีออกจากหอเลย!
-
เจ็บเหลือจะเอ่ย ทำกันได้
แค่วันเกิดแฟน น่าจะรู้ไว้บ้างนะ
-
:serius2: :serius2:
-
หมอนรองรถไฟ้ที่ไหนอีกละเนี่ย
เซอร์ไพรส์กันเองเล่นเอาสะอึกไปเลย :seng2ped:
-
โอ้!!!!!!!แม่ง!!!!!!!!!!เหี้ยมากพอส เกลียดมากๆๆๆๆๆๆๆ :fire: :fire: สงสารแกรนน้อยของเรา :sad4:
จังง่าว ง่าวโคตรๆ เเล้วเจ๊นีหมอนมาจากไหนอีกละ รมณ์ขึ้นเลย อยากดักตีหัวไอ้ฮาร์ท วะคะ :z6: :z6: :z6:
เอ๋อ พอดีอินไปหน่อยอ่ะคะ :-[
-
เฮ้ย!! อะไรเนี่ย หวานกันได้ไม่กี่ตอน
จะกินมาม่ากันอีกแล้วหรอคะเนี่ย
-
โดนพี่พอสซ้อนแผนแน่ ขนาดเพื่อนในแก๊งยังไป มีหรือพี่พอสมันจะไม่รู้ :m26:
เรื่องหมอน เหมือนตอนที่พี่พอสทะเลากับพี่ฮาท พี่พอสก็ว่ามันไม่มีอะไรนี่ :m29:
//เข้าข้างพี่แกสุดๆ :laugh3:
-
เอิ่ม......มาม่าอร่อยดี TT.TT
-
พอสน่าจะรุ้นะ แปลก
-
พี่พอสคงจะไม่รู้วันเกิดแกนน้อยจริงๆๆ มั้งก็แกนไม่บอกอะ
แล้วยัยหมอนนี้จะมาไม้ไหนอะ
แต่ดูแล้วเหมือนหมอนจะชอบพอสฮาร์ทชอบหมอน พอสชอบแกนอะเปล่าอะ
พี่ฮาร์ท :beat: :z6: :beat: :z6:
-
หวังว่าคนที่ชื่อ หมอน จะไม่เข้ามาหรอกนะ
-
ทำมายยยยยยยย ทำไม? ต้องมีมาม่าด้วยยยย
ยังไม่หิววววว
-
พี่พอสแอบคุยะใครอะ น้งแกรนหึงนะเนี่ย
แถมตัวเองจีบเค้าทำไมไม่ทำการบ้านคะ ไม่เตรียมเซอร์ไพร์น้องแกรนเยอะ
แต่แอบเสียวๆ พี่ฮาร์ทเนี่ยแบบว่า หรือจริงๆชอบพี่พอสอะ เลยหึงไม่อยากให้ใครได้พี่พอสไปอะ
-
มาม่ากำลังจะมา อยากกินมาม่าจังเลยคะ
รีบๆมาต่ออีกนะคะ เป็นกำลังใจให้คะสู้ๆ
-
เพื่อนพอสจะอะไรกันแกรนด์นักหนาเนี่ย
-
ขอซักทีเหอะ
เอาให้มันเจ็บๆไปเลยเเกรนด์
จะได้รู้รักกันจริงหรือเปล่า ..
-
ไม่กินมาม่านะ :serius2: :serius2: :serius2: อิ่มแล้ว
ขอบคุณมากค่ะ :L1: :pig4: :L1:
-
ดักตีพี่พอสก่อนน้าาา :fire:
-
แงๆๆๆ มาม่าชามโตกำลังรออยู่ข้างหน้า
พี่ฮาร์ทต้องเป็คคนเดียวที่เข้าใจน้องแกนตอนมาม่าอืดแน่เลย
ชอบพี่ฮาร์ท เอาอิพอสไปเก็บ ไปหาหมอนเหมินไรก็ไปเลยยย ชริๆๆๆ
-
:serius2:
-
ไม่น้า ไม่เอามาม่า ไม่เอา น้า นะ นะ .. :serius2:
-
ค้างงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงง !! :O:
:z3: :z3: :z3: :z3: :z3:
ถึงจะไม่ค่อยชอบมาม่า
แต่ก็รอชิมมาม่านะคะ
เอ๊ะยังไง??? :)
-
เอาแล้วไง ทั้งลืมวันเกิด ทั้งคนชื่อหมอน
ซวยซะแล้วละ
รอกินมาม่า และรออ่านตอนต่อไปจ้า
-
โอ๊ย ดราม่า แต่ชอบอะ 55555555555
ลุ้นมาก
-
o18 อ๊ายกำเดาไหลเลยอ่ะฉากนี้ :m25: :pighaun: :z1:
-
โธ่! กำลังหวาน หวาน เลย ดันมีเรื่องอีกแล้ว( -^-)*
-
มาม่า?!!!!!!
มาเลยชามโตๆ เท่าไหร่ก็กินได้ แต่ของเยอะๆ มันค้าง งิ
-
รอกินมาม่า
-
ชามโตแน่ ๆ
โอ๊ยยยย มีอะไรก็พูดกันสิค๊าตัวเทอทั้งสอง
-
หวานไม่เท่าไหร่ก็ขมซะแล้ว เฮ้อ~ รอตอนต่อไปจ้า
-
เจอพี่พอสคุยกับหมอนนี่สะดุดเลย o22 ช็อคไป 2.75 วิ
คงไม่มีอะไรหร(ล)อกเน้ออออ :sad4:
-
ว่าแล้ว แต่ไม่นึกว่าจะมาม่าขนาดนี้
โถ่ว สงสารแกรนด์
-
ทำเรื่องแค่นี้ไม่รู้ว่ะแมร่งเป็นแฟนภาษาอะไรเนี้ย
-
นั่นไง ก็ว่าช่วงนี้แม่งหวานเกิ้นนน เดี๋ยวต้องมีดราม่าตามมาให้ปวดตับเล่น :z2:
-
เฮ้ย อะรายๆ :m31: :m31: :m31: :m31:
พี่พอส แกรีบเคลียร์เลยนะ ไม่สนใจน้อง :z3: :z3: :z3:
แต่ไปคุย กับยัย หมอนอะไรนั่น :angry2: :angry2:
-
:z6:
ไม่ใส่ใจ ไม่ใส่ใจ ไม่ใส่ใจ!!
-
ดราม่าซะงั้น
-
:o12: มาม่ามาแล้วเหรอ
-
โอ๊ยยยยย อะไรกันเนี่ยยยยย ดีกันไม่กี่ตอน ต้องมีเรื่องกันอีกแล้วววววว
แล้วยัยหมอนนี่ไม่ได้ตายไปแล้วหรอ เห็นพร่ำพรรณาถึงกัน แต่ก็ไม่เห็นใครได้ไปสักคน
สรุปมีตัวตนจริงๆหรอ? แล้วไหนว่าพอสรัก แล้วไมไ่ม่ได้คบกันอะ คืออาราย แอร๊ยย ค้างๆๆ
แล้วไม่รู้วันเกิดแฟนคืออะไรคะพอส ตอนนี้สงสารน้องแกรนด์ที่สุดเลยว่ะค่ะ
อย่าไปดีด้วยง่ายๆนะน้องแกรนด์ งอนซะให้เข็ด พรุ่งนี้มาต่อนะคะ อยากอ่านต่อแล้ววว
-
รอแกรนด์ออกโรงเต็มตัว ช้ะ! ให้มันรู้ซะมั่งว่าตัวจริงคือใคร
สู้ๆค่ะแกรนด์ :fire:
-
มาม่า o22
-
ก็ตอนที่แล้วบอกเองว่าไม่เคยบอกใคร
ไม่เคยตั้งวันเกินในโซเชี่ยลเนทเวิต แล้วคนเค้าจะรู้ได้ไงว่ะแกรนด์
หงุดหงิดจากฮาร์ทแล้วมาลงที่พี่พอส
-
พี่พอสสสสสสสสสสสสสสส :z3:
โอ้ยยยย เพิ่งกินมาม่าไป จะได้กินดราม่าอีกแล้ว โฮๆ ผมอิ่มแล้วนะ :sad4: :sad4: :sad4:
-
สงสารแกรนนนนน
พอสใจร้ายยยยย
-
:เฮ้อ:จะเป็นรักสามเส้าหรือสี่เส้าดีเนี่ย ความรักที่กำลังเร่ิมต้นมันก้อต้องมีอุปสรรคจากอดีตบ้างแหละน่า พอสลงทุนถึงขนาดนี้ไม่น่าที่จะอาลัยหมอนน่ะ อาจจะยังหลงเหลือความเป็นเพื่อนอยู่บ้างน่ะ ชอบน้องแกรนด์โต้ตอบกับฮาร์ทน่ะ รู้สึกว่าไม่ดราม่าดีน่ะ แต่พอมาเจอคำพูดของพอสทีจ๋อยเลยแฮะ ยังไงเป็นกำลังใจให้ทั้งคนแต่งและคู่รักพอส+แกรนด์ด้วยน่ะจ้ะ :กอด1:
-
ไม่เอาน้า เค้าไม่อยากกินมาม่าอ่ะ :z3:
-
แอร๊ยยยยยย ไม่อยากเชื่อว่าพอสไม่รู้ว่าเป็นวันเกิดแกรนด์ เห็นปกติฉลาดจะตายยยย
:serius2:
ความเป็นไปได้มี 2 อย่าง คือ
หนึ่ง พอสรู้ แต่แอ๊บทำเป็นไม่รู้ แล้วรอเซอร์ไพร์สตอนแกรนด์กลับมาที่หอ แต่ถ้าเป็นงี้จริง เกิดแกรนด์มันเมาไม่รู้เรื่องกลับมา
เซอร์ไพร์สมิล่มรึ? หรือเกิดแกรนด์มันไม่กลับละ? หรือกลับมาตอนตีสามตีสี่ละ ? โอยยยยยย งง :really2:
สองคือ พอสไม่รู้ว่าวันนี้เป็นวันเกิดแกรนด์ แล้วที่ไม่โทรตามอะไรเลย เป็นเพราะตอนค่ำตัวพอสเองก็ออกไปกับหมอนมา รึเปล่า?
แบบเพิ่งกลับมาถึงห้องก่อนหน้าแกรนด์แป๊บนึงอะไรงี้ ถ้ากลับมาถึงนานแล้วก็น่าจะโทรตามนะถ้าไม่เห็นแกรนด์อยู่ที่ห้อง
แต่อย่างพอสเนี่ยนะจะไม่รู้ว่าเป็นวันเกิดแกรนด์ กรี๊สสสสส ไม่อยากเชื่ออออ เพราะถ้าแต๊งให้มิลเลียนไปเอาเค้ก
แสดงว่ามิลเลียนก็น่าจะรู้ แล้วมิลเลียนก้น่าจะมีถามๆพอสมั่งแหละว่า วันเกิดแกรนด์ให้อะไรเป็นของขวัญไรงี้ โอยยยย ยิ่งคิดยิ่งงงๆ
เอาเป็นว่า ค้างมากกกกก ฮืออออออออ :sad4:
-
อ่านแล้วหน่วงในใจจจ :monkeysad: พี่พอสสส ลืมคนเก่าไม่ได้แล้วมาบอกว่ารักแกรนด์ทำไมมม ฮึ้ยยย ก็ว่าแล้วว่าพระเอกเรื่องนี้มันน่าหมั่นไส้ แกรนด์ เปิดประตูห้องน้ำมาแล้วยื่นคำขาดเลย ถ้ามันคุยกันแล้วไม่รู้เรื่องก็ขว้างแหวน ชกซักสองสามทีแล้วบอกเลิกไปเลยย :m16: :เฮ้อ: แต่เอาเหอะ เรารู้ แกรนด์ยังต้องเจ็บไปอีกหน่อย เรื่องราวจะได้มีรสชาติ
-
ยัยหมอนนี่ใคร ตกลงพอสรักแกรนด์จริงป่าวเนี่ยยยย
-
สงสารแกรนด์น้อย :m15: พี่พอสทำแบบนี้ได้ไง :angry2:
-
พี่พอสมึงมาตายตอนจบวะแฮ่ :o12:
-
โดนน้องแกรนด์โกรธไม่รู้ตัวซะแล้ว ... พี่พอส
-
ค้างงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงง อย่างแรง
อย่าเพิ่งแจกมาม่า ยังไม่อยากกินตอนนี้เลย :sad4:
-
ไม่อยากกินมาม่านะ วันนี้กินจนอืดแล้วอะ พี่พอสอย่าทำตัวหลายใจนะ
และเรื่องวันเกิดน้องแกรนด์ไงกรนด์อะ พี่พอสไม่ถามจากใครบ้าง สงสารแกรนด์อะ
-
ประเสริฐ ผิดจาที่หวังไว้มาก
แถมเซอไพสด้วยมาม่าชามโคตรโต ต้มไว้และไม่กิน
-
o22 มาต่อไวๆน้าาาาาาาาาาาาาาาาา
-
ไหงเห็นลางร้าวฉานมาแต่ไกลละเนี่ย
-
เซอร์ไพรซ์จริงๆอ่ะแกรน
จะทนได้อีกนานแค่ไหนเนี่ยแกรนเอ้ย
ได้ยินเขาคุยโทรศัพท์กันอีก เฮ้อ...
แอบคิดว่าพอสอาจจะทำเซอร์ไพรซ์ แต่ก็นะ....ไม่รู้จะมีหรือเปล่า
-
พี่พอสทำงี้ได้งายยยยยยยย :m31: :m31: :m31: :m31: :m31:
-
อ๊ากกกกกกกก จะเกิดอะไรขึ้นนนนนน ;(
รอตอนต่อไปค่าา
-
28 - Mournful (1)
พยายามคิดเข้าข้างตัวเอง ว่าเดี๋ยวพอออกไปแล้วจะเจอกับเค้กก้อนใหญ่ ไม่ก็อะไรสักอย่างที่มันเอามาเซอไพรซ์ คำพูดที่บอกว่าเป็นวันธรรมดาๆคงแค่เป็นส่วนหนึ่งในแผนการเท่านั้น
แต่...
ความจริงมันไม่ได้เป็นอย่างที่ผมคิดไว้เลยสักนิด
อาการมึนในหัวกับจะอ้วกหายเป็นปลิดทิ้งเมื่อต้องเจอกับสถานการณ์แบบนี้เข้า
“เอ่อ...วันนี้วันเกิดมึงจริงๆเหรอวะ?” น้ำเสียงกระท่อนกระแท่นคล้ายไม่กล้าถามดังขึ้นทันทีที่ผมออกมาจากห้องน้ำ ปรายตามองมันเล็กน้อย เดินตรงไปยังระเบียงเพื่อตากผ้าเช็ดตัว พอกลับเข้ามาคนที่มีสีหน้าไม่สู้ดีนักก็ถามย้ำ “แกรนด์...ตอบกูหน่อยเถอะ”
น้ำเสียงวิงวอนทำเอาผมปวดใจ
ไอ้เหี้ยพอสไม่รู้ว่าวันนี้เป็นวันเกิดผมจริงๆ
“ใช่ วันที่8เดือน8 วันเกิดกู รู้แล้วก็จำใส่สมองไว้ซะ อ้อ...หรือไม่ต้องก็ได้นะ ว่าจะเวียนมาครบอีกครั้ง ถึงตอนนั้น...มึงก็คงไม่อยู่กับกูแล้วล่ะ” ผมพูดอย่างไม่ยี่หระ แม้ในใจจะต้องเจ็บปวดกับคำพูดตัวเองมากสักแค่ไหน
“พูดงี้หมายความว่าไง”
ความเงียบคือคำตอบ
ผมนั่งอยู่หน้าพัดลมเพื่อเป่าให้ผมแห้ง ในหัวความคิดมันตีรวนกันไปหมด จะไปโทษมันก็ไม่ได้...เพราะผมไม่เคยบอกมันเลยว่าวันเกิดผมวันที่เท่าไหร่...และมันก็ไม่เคยบอกผมเช่นกันว่าตัวมันเองเกิดวันที่เท่าไหร่
อันที่จริง...เราแทบไม่ค่อยได้คุยเรื่องส่วนตัวกันด้วยซ้ำ
รู้แค่ว่าบ้านมันรวย เรียนปี3 ภาคเดียวกับผม มีคอนโดมีรถยุโรปหรู ป็อปในหมู่สาวๆ แต่อะไรดลใจให้มันมารักผมก็ไม่รู้ ส่วนตัวมัน ข้อจำกัดของผมคือ แกรนด์ ปี1 ปากหมา อยู่หอ ไม่รวยไม่จน แค่นั้น
ไหนจะเรื่องคนชื่อ ‘หมอน’ ที่มันไม่เคยปริปากพูดชื่อนี้ให้ผมได้ยินสักครั้ง ชื่อสาวๆที่พรั่งพรูออกมาจากได้รูปนั่นก็มีมากมาย แต่ผมว่าผมไม่พลาดชื่อนี้อย่างแน่นอน
ต่างฝ่ายต่างไม่ได้ศึกษากันมา และถ้าให้ผมเดา หลานรหัสอย่างไอ้แทนก็คงไม่รู้เรื่องราวของผมอะไรไปมากกว่าที่ตัวมันเองก็รู้เช่นกัน
ไม่มีหลักประกันอะไรสักอย่างว่าคงอย่างมันจะต้องมาจมปลักอยู่กับผมตลอดไป
นามสกุลยาวเหยียด คงไม่พ้นเป็นลูกหลานคนดัง ไฮโซ แล้วมีเหรอที่พ่อแม่ของมันจะยอมให้ลูกชายหัวแก้วหัวแหวนคบกับผู้ชายที่ไม่มีอะไรเลยแบบผม
ผมรักมัน นั่นคือความรู้สึกจริงๆที่เป็นเพียงแค่นามธรรม ขอเพียงแค่ได้อยู่ใกล้ ใช้ชีวิตร่วมกัน ไม่ต้องมีพิธีรีตองอะไร เป็นตัวของตัวเอง เข้าใจตัวตนของอีกฝ่าย แค่นี้ก็เพียงพอแล้ว...
แต่นั่น มันเพียงชั่วคราวเท่านั้น
“อย่าพูดแบบนี้! อย่าพูดอะไรที่เหมือนกับว่ามึงจะหายไปจากกูไม่วันใดก็วันหนึ่ง”
ไม่ใช่...
“มึงนั่นแหละที่จะไปจากกู”
“ไม่มีทาง!” เสียงเข้มสวนกลับขึ้นมาทันที ซ้ำยังจ้องหน้าผมแบบไม่ลดละ
“เหอะๆ มึงอย่ามั่นใจนักเลย อนาคต...มันไม่แน่นอน” ผมพูดแบบปลงตก...ทั้งปลอบมันและปลอบตัวเอง
“แต่กูจะทำให้มันแน่นอน!”
“ยังไงล่ะ?”
พอเจอคำถามนี้สวนกลับ ใบหน้าหล่อถึงกับสะอึก
“ถามจริง มึงรู้อะไรเกี่ยวกับตัวกูบ้างวะ?” ผมมองหน้ามันตรงๆ “นอกจากชื่อ หน้าตา นิสัย....” คนถูกถามเงียบ ไม่มีเสียงตอบ “แค่วันเกิดมึงยังไม่รู้เลย...”
มันอาจจะเป็นเรื่องเล็กน้อย แต่ก็เป็นรายละเอียดใหญ่สำคัญที่ต้องรู้ของคนที่เป็น รักกัน ไม่ได้คิดอยากจะทำตัวงี่เง่า เรียกร้องหาของขวัญวันเกิด ต้องนับวันครบรอบทุกๆเดือน เพียงแต่มันก็เป็นจุดสำคัญที่ทำให้รู้ว่าอีกฝ่ายใส่ใจเราหรือไม่
“ช่างมันเหอะ กูเองก็ไม่เคยบอกมึงนี่หว่า นอนๆๆๆ”
ผมตัดปัญหาทั้งหมด ไม่อยากให้บรรยากาศมันตึงเครียดไปกว่านี้ เพราะดูแล้วไอ้เหี้ยพอสมันก็สำนึกอยู่ ส่วนเรื่องผู้หญิงที่ชื่อหมอนก็ปล่อยไปก่อนแล้วกัน วันนี้ผมเหนื่อย เหนื่อยเกินที่จะรับรู้อะไรหนักๆใส่สมองอีก ไว้โอกาสเหมาะๆ รอให้มันพร้อมที่จะเล่าออกมาเองดีกว่า ผมเดินไปปิดไฟและเดินกลับมาที่เตียงโดยไม่ชนอะไร เพราะอยู่ทุกวันจนคุ้นกับทางเดินในห้องแคบๆนี่แล้ว
ผมล้มตัวลงนอน แต่คนข้างๆก็ยังนั่งนิ่งราวกับครุ่นคิดอะไรบางอย่างอยู่
“ขอโทษ...ที่ไม่ได้เตรียมอะไรให้เลย กูเป็นคนที่แย่จริงๆวะ ไม่รู้แม้กระทั่งวันเกิดของแฟนตัวเอง” มันโทษตัวเอง ผมจ้องไปที่แผ่นหลังกว้างที่สั่นไหวเล็กน้อย
“เฮ้ย ช่างมัน...นอนๆๆๆๆ” ผมเอื้อมมือดึงตัวมันลงมานอน ซึ่งมันก็ให้ความร่วมมืออย่างดี ล้มตัวนอนอย่างว่าง่าย
“ไม่โกรธกูนะ”
เฮ้อออออ คนตัวโตอย่างมันทำเสียงง้อแบบนี้มันไม่ค่อยจะเข้าสักเท่าไหร่เลยแหะ
“โกรธ”
มันเงียบไปพักหนึ่ง ก่อนจะเอ่ยถามขึ้นมาใหม่
“งั้นต้องทำยังไงแกรนด์ถึงจะหายโกรธครับ?”
เอาอีกแล้ว...มันมาอีกแล้ว...ไอ้คำพูดเพราะๆหวานๆแบบนี้...
ไม่ชอบเลยโว๊ยยยยยยยย!!
ผมลุกขึ้นนั่ง ตัดสินใจแล้วว่ายังไงคืนนี้ก็ต้องเคลียร์ให้จบ ตั้งสติให้มั่น พร้อมที่จะรับฟังคำตอบของคำถามต่อไปนี้
“มึงต้องตอบคำถามกูก่อนว่าคนที่ชื่อ ‘หมอน’ เป็นใคร และเกี่ยวข้องยังไงกับมึง”
โปรดติดตามตอนต่อไป
สั้น? ค้าง?
*ทำหน้าไม่รู้ไม่ชี้แล้วเดินจากไปอย่างเงียบๆ*
-
:m31: :m31: :m31: :m31:
มาต่อไวๆนะคะ เป็นกำลังใจให้คะ
-
สั้นอ้ะ แงงงงง :sad4:
ตอนหน้าจัดมายาวๆแบบเคลียร์ๆเลยนะคะ อิอิ รอๆๆๆๆ :call:
-
:serius2:
-
ค้างงงงงงงงงอย่างแรงงงอยากจะ :z6:อิพี่พอสแค่วันเกิดน้องแกรนด์ก็ไม่รู้ :m16:
-
:a5:ห่ะ!!!แค่เนี๊ย
-
ใช่พี่พอส จะทำอะไร เราต้องเคลียร์ หุหุ
-
ไม่ต้องมาถามเลย
สั้นมาก คค้างด้วย
งอน
มาง้อเลยน
-
ง่ะ แกรนด์ใจเย็นกว่าที่คิดนะเนี่ย แล้ววก็คิดเหมือนแกรนด์ที่ว่าพี่พอสมาพูดเพราะๆอีกแล้ว มันให้ความรู้สึกเหมือนรู้ตัวว่าผิดแล้วมาทำดีกลบเกลื่อนหน่ะ มันก็เรยย แอบขุ่นใจกับพี่พอสนิ๊ดนึง
ยังไงก็รีบมาเคลียร์นะคะว่าหมอนเป็นใคร
-
ค้างงงงงงงงง อย่างแรง :z3:
รีบมาต่อนะคะ เป็นกำลังใจให้
-
:o7: :o7: :o7:
ม่ายยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย ไม่มีอะไรเคลียร์ซักอย่าง ค้างอีก
-
จะสั้นไปน่ายยยยยยยค้างมาก
:z6:เหมือนโดนหักค่าหนม :z3:
:call: :call: :call: :call: :call:
-
เง้อออออออออออออออออออ :a5: :a5:
มาต่อไวๆนะคะ :pig4: :call:
-
เหยยยยยยยยยยยย
ค้างมากกกกกก
-
รีบมาต่อนะค่ะค้างมากๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ เฮ่อพี่พอสเจอคำถามยาก
-
พี่พอสกับแกรนด์จะเคลี่ยร์ แต่นักเขียนทำค้างค่ะ :z3:
แกรนด์เป็นผู้ใหญ่ขึ้นเยอะเลย ใจเย็นเชียว ชอบแกรนด์แบบนี้จัง ,,=v=,,
พี่พอสก็ตอบแกรนด์ให้เคลียร์นะคะ เข้าใจกันๆ
-
พี่พอสกับน้องแกรนด์ยังต้องเรียนรู้กันอีกเยอะ อย่าเพิ่งน้อยใจไปเลย
ยังมีเวลาได้งอนได้ง้อกันอีกทั้งชีวิต แกรนด์อย่าโกรธพี่พอสนานเลยนะ
แล้วพี่พอสก็กรุณาเคลียร์เรื่องผู้หญิงชื่อหมอนอย่างกระจ่างด้วยนะคะ คนอ่านก็รออยู่เนี่ย
แอร๊ยย อยากอ่านต่อแล้วอ๊า มาน้อยมากๆใจจะขาด T T
-
แร๊งงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงส์
ตัดจบบบไร้เยื่อไย
-
คำถามแบบเดียวแบบกูจอดเอี๊ยด555555555555555555
ค้างนะคะ :fire: :fire: :fire: :fire:
-
ค้างมากมาย :z3: :z3:
-
อ้าวพี่พอส ทำตรูหน้าแหก :beat:
อุตส่าห์เข้าข้างซะดิบดี
-
ค้าง T^T ค้างเนอะ
-
ถ้าจะสั้นขนาดนี้!!!! o6 :o :angry2:
ให้เคลียร์นะพี่พอส
-
:z3: :z3: :z3: :z3: :z3:
-
ค้าง นอนไม่หลับแน่คืนนี้
-
พอสจะตอบว่ายังไงนะ น่าสงสัยจริง ๆ แกรนด์ก็ใจเย็น ๆ หน่อย
-
เฮ๊ย โกรธเเล้วนะ สั้นอะ เถมค้างอะ อย่าพึ่งไปนะคนเต่ง (กระโดดฉุดสุดีวิต) ไม่จริงทำไมทำร้ายจิตใจคนอ่านงี้อะ
เราอ่านไปเจ็บในใจจิ๊ดๆๆ แทนแกรนด์เลยนะ (อินมาก) ทำงี้ได้ไงอ แง้ มาต่อน้าาาา(คร่ำครวญ) Q Q
ยังไงก็รีบๆมาต่อนะคะ o18
-
พอสแกแย่มาก เลวที่สุด
-
เอ้า! ยังไม่ทันได้รู้เลยยยย ว่า หมอน เป็นใคร -_-?
-
มันค้าง เอาไม้มาสอยด่วน :z3: :z3: :z3:
ขอบคุณมากค่ะ :L1: :pig4: :L1:
-
เคลียร์ !!
-
ค้างมากกก อะ :z3: คนเพิ่งเป็นแฟนกันจะให้รู้อะไรเกี่ยวกับเรา ถ้าเราไม่บอกเขาก็คงไม่ตรัสรู้เองหรอกนะ
ก็น้องแกนไม่ยอมบอกพี่พอสเลยอ่ะจะมาโกรธมางอนพี่พอสไม่ได้นะ :z10:
-
ค้างแบบนี้คนแต่งต้องการอะไรค่า กริ้สสสสส
-
คนแต่งใจร้ายยยยยยยยย :o7:
-
ผ่างงงงงง!!!! ถามตรงมากแกรนด์ แต่คนอ่านชอบนะ จะงุบงิบไปทำมั้ยปวดหัวตายอยากรู้ไรถามตรง ๆ เล้ย
แต่พี่พอสจะตอบว่าไงนี่สิ อยากรู้มากจ้า
แกรนด์น่ารัก ทำเหมือนไม่คิดอะไรมากแต่คิดนะ งอนล่ะสิพี่พอสไม่รู้วันเิกิด แอบสงสารพี่พอสเบา ๆ เหมือนกัน
ตูไม่รู้ตูผิดเหรอ แต่คนรักกันมันก็ควรรู้บ้างเหมือนกันเนอะ แกรนด์พาลคิดไปถึงเรื่องโน้นนี่ไกลเลยเพ่
อธิบายกับน้องด่วนจ้า
ขอบคุณค่ะ
-
เหอะๆ แกรนด์ไหวอะป่าวเบเบ้?
-
-*-ไหงสั้นจุ๊ดจู๋งี้หละ
-
ค้าง ค้างมาก
คนเขียนทิ้งชื่อชะนีไว้ แล้วจากไปดื้อๆเลย
-
ตอนหน้าเคลียร์ยาวแน่เลย
พี่พอสใส่ใจแฟนหน่อยสิ
-
ไม่ได้บอก อีกฝ่ายก็ไม่รู้่จริง ๆ ก็แบบพี่พอสไม่ได้ผิดซะทีเดียว
แต่มันก็ผิดเล็ก ๆ (ยังไง 55555555)
อยากรู้คนชื่อหมอนมากกว่า ขอแบบเคลียร์ ๆ
ค้างมาก T T
-
:a5: :a5: :a5: :a5: :a5: :a5: :a5: :a5: :a5:
:เฮ้อ: :เฮ้อ: :เฮ้อ: :เฮ้อ: :เฮ้อ:
:z3: :z3: :z3: :z3:
คือ.....แบบว่า....
โอ๊ยยยยย :angry2: :angry2: :angry2: :angry2: :angry2:
-
กระโดดตบ :z6: ย๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก
-
นักเขียน :fire: :fire: :fire: :fire:
-
เย้ยยย โหยลุ้นอะ
-
:angry2: หมอนเป็นใคร เลือกใครบอกมาาาาาาา :serius2:
:pig4:
-
ทั้งสั้น ทั้งค้าง แอร๊ววววว
ฟังดูพี่พอสก็ไม่อยากให้แกรนด์หายไปจากชีวิตนะ
จุดนี้มั่นใจเหอะแกรนด์เค้าเลือกเราแล้ว
ส่วนหมอน แฟนเก่ารึเปล่า? อยากรู้เหมือนกัน
-
ค้างได้อีก กำลังจะดราม่าเลยย :z3: :z3:
-
นังหมอนทองงงงงงงง* อย่ากลับมาไห่ผัวเมียวเค้าทะเลาะกันนะจ้ะ! แม่จะเอาสากตำพริกกระแทกเข้าให้!!
-
อยากรู้เหมือนกัน
-
ม่ายยยยยยยยยยยยยยยยยย ค้างมากจริงๆค่ะ
แอร่ก หนูแกรนด์ถามตรงจุด อิพี่พอสมันจะตอบความจริงหรือโกหก
ถ้าทำให้แกนน้อยไม่สบายหรือเป็นบ้าเพราะแกนะเจ้าพอส หึหึ
บวกจ้า
รออ่านตอนต่อไป อยากฟังคำตอบของพี่พอสมากจริงๆ หึหึ
-
ค้าง :z3: :z3: :z3:
-
เคลียให้จบ เเล้งลงท้ายด้วยเรื่องบนเตียง เอ้ยยยย ไม่ใช่ละ :laugh:
-
ย้ากกกกกกก พ่นไฟใส่หัวอิพี่พอสสส :m31: :m31:
-
แกรนด์เจ๋งอ่ะ ไม่งี่เง่า
สงสัยอะไรก็ถาม ดีมาก
ตอนหน้าก็มาลุ้นว่าพี่พอสจะตอบยังไง
-
ค้างอ่ะค้างงงงงงงงงงงงงง :z3:
-
คนแต่งปล่อยค้างแบบนี้
หนูก็เงิบซิคะพี่ :z3:
-
:m16:คุณแพรใจร้ายจังมาปล่อยให้ค้างแบบนี้ได้ไงน่ะ :z3:กลับมาเร็ว ๆ น่ะ แกรนด์ดูผิดคาดกว่าที่คิดมาก ๆ เลยน่ะ ตอนแรกนึกว่าจะอาละวาดซะอีกที่ไหนได้เล่นเอาพี่พอสนั่งซึมไปเลยน่ะ โอเคเลยน่ะกับลักษณะนี้น่ะ เราพึ่งคบกันคงต้องใช้เวลาน่ะ :o8:ยังไงเป็นกำลังใจให้กับคู่รักคู่นี้น่ะและก้อคนแต่งด้วยจ้า :กอด1:
-
ไม่รู้ไม่ชี้จริงๆด้วยยยยยยย
อ๊ากกก ค้างง
รอตอนต่อไปค่าา
-
พี่พอส ... อธิบายค่ะ!!
-
พี่พอสเล่นงี้ตลอด
คราวก่อนขอเป็นแฟน ก็ไปคิดอยู่ชาตินึง
คราวจะให้แหวน ก็งอนให้น้องง้อ
คราวนี้วันเกิดน้อง ก็ดันลืม มัวแต่คุยโทรศัพท์จุ๊กจิ๊ก
จะแก้ตัวว่ายังไง
อย่ารักแต่ปาก ปฏิบัติด้วย
-
มารออะอย่างรู้พี่พอสจะว่าไง
-
สั้นและค้างเว่อออออออออออร์ :m16: :m16: :m16: :m16: :m16: :m16:
น่าเสียใจแทนน้องแกน T^T
-
แอบค้างซะงั้น
-
ถามได้ตรงประเด็นมากเลยแกรนด์ แล้วก็ค้างคาอย่างแรงด้วย
-
อุเหม่ ได้โอกาสเข้าประเด็นเลยทันทีทันใด
-
มีเนื้อหาไม่เหมาะสม
กรุณาใช้วิจารณญาณในการอ่าน
28 - Mournful (2)
ทันทีที่ถามจบ คนถูกถามก็นิ่งเป็นหิน
“ไปเอามาจากไหน?”
“จากไหนไม่สำคัญ...กูถามแล้วอย่าตอบด้วยคำถาม กูไม่ชอบ” ผมบอกมันขณะที่เดินไปเปิดไฟห้องให้สว่างอีกครั้ง บอกได้เลยว่าคนที่โดนซักมีแววตาประกายกร้าว...ราวกับไม่ชอบใจอะไรบางอย่าง
ผมเดินมานั่งที่เตียงอีกครั้ง
“กูอยากคุยดีๆนะ มึงก็ช่วยตอบดีๆหน่อยเถอะ” นี่ผมใจเย็นสุดแล้วนะ
ไอ้เหี้ยพอสมันหันมามองหน้าผมและถอนหายใจเฮือกใหญ่
“เฮ้อออออ...หมอนเป็นแฟนเก่าน่ะ”
“อะหะ แล้วยังไงต่อ” ผมกระตุ้นให้มันพูดต่อ
“กูคบกับหมอนสมัยเรียนม.ปลายด้วยกัน” คนตรงหน้าพูดกับผม แต่สายตากำลังล่องลอยไปไกล “หมอนเป็นผู้หญิงที่สดใส น่ารัก อยู่ด้วยแล้วอบอุ่น ไม่เรื่องมาก ไม่จู้จี้ ไม่งี่เง่าเอาแต่ใจ กูไปมีเรื่องต่อยตีกับสถาบันไหนก็ไม่เคยบ่น มีแต่ให้กำลังใจ”
ผมนั่งฟังแล้วคิดตามอย่างเงียบๆ
“แต่ตอนนั้นอะ กูเจ้าชู้ กะล่อน ฟันผู้หญิงไปทั่ว”
ไม่ใช่แค่ตอนนั้นมั้ง...อยากจะขัดมัน แต่ปล่อยให้มันเล่าไปเรื่อยๆก่อน
“หมอนก็ไม่ว่าอะไรนะ ไม่เคยตามบ่นให้น่ารำคาญ...ตัวกูก็เหี้ยเอง ทั้งที่รู้ทั้งรู้ว่ามีแฟนเป็นตัวเป็นตนแล้วก็ยังจะมั่วไม่เลือก แต่บอกตามตรงว่ากูไม่เคยมีอะไรกับหมอนซักครั้ง หมอนเหมือนแก้วที่เปราะบาง หากจับต้องนิดเดียวก็คงจะแตกได้ง่าย เป็นผู้หญิงที่ดีซะจนกูทำลายไม่ลง”
ผิดกับกูเลยนะไอ้เหี้ยยยยยยยยยย
“แต่กูชะล่าใจไง คิดว่าหมอนรับกูได้ทุกอย่าง แต่ความจริงไม่ใช่เลย ในใจหมอนก็คงไม่ได้อยากให้กูทำตัวแบบนี้ หมอนเอาเรื่องกูไปปรึกษากับไอ้ฮาร์ท...มันเป็นเพื่อนสนิทกูมาตั้งแต่ประถม มึงเคยเจอแล้ว...ตัดสกินเฮดอะ จำได้ปะ?”
“จำได้” ก็กูเพิ่งจากมันมาไม่ถึงชั่วโมง
“เออนั่นแหละ มันแอบรักหมอน แต่กูไม่เคยรู้เลย 2คนนั่นแอบคุยกันมาตลอดโดยที่กูไม่รู้ คนนึงก็เพื่อน อีกฝ่ายก็คนรัก กูเลยไว้ใจ...เหอะ แต่สุดท้าย แม่งก็ได้กัน” น้ำเสียงช่วงท้ายนั้นแปรเปลี่ยนจากอ่อนโยนเป็นแข็งซะจนน่ากลัว ผมเห็นว่ามันกำหมัดจนเส้นเลือดขึ้นตามข้อด้วย
นี่รึเปล่าที่เป็นสาเหตุให้ไอ้แทนมันเคยพูดไว้ว่าพี่พอสมีรักที่เจ็บ...
“แล้วมึงทำยังไง”
“กูไปไม่เป็นเลย เคว้ง ... ความรู้สึกมันยิ่งกว่าโดนเหวี่ยงทิ้งที่ก้นทะเลซะอีก โดนหักหลังจากเพื่อนและคนรัก ตีท้ายครัวกู ความรู้สึกมันแย่วะ ต่อหน้าก็คุยดี ทำเหมือนเดิม แต่มีอยู่วันนึงกูแอบเห็นข้อความในโทรศัพท์หมอนจากไอ้ฮาร์ทว่านัดกันที่เดิม กูไม่รู้หรอกว่าที่ไหน วันนั้นกูเลยแกล้งว่าที่บ้านโทรตามให้กลับด่วน แต่ที่จริงแล้วกูแอบตามหมอนไปนั่นแหละ...สุดท้ายกูเลยเข้าใจว่ากูถูกสวมเขาจากทั้ง2คนมานานแล้ว” คนเล่าดึงผ้าห่มมาไว้บนตักก่อนจะพูดต่อ “กูเดินเข้าไปชกไอ้ฮาร์ทจังๆเลย ตะโกนด่า ปาแก้วปาจาน ทำลายข้าวของแม่งทุกอย่างในร้าน ไอ้ฮาร์ทมันไม่โต้ตอบกูสักนิด ส่วนหมอนก็เอาแต่ร้องไห้แล้วก็พร่ำขอโทษอยู่แบบนั้น” มันก้มหน้ามองดูมือตัวเอง “ตอนนั้นกูถามหมอนว่า จะเลือกใคร...รู้มั้ยว่าคำตอบคือใคร?”
ผมส่ายหัว
“ไอ้ฮาร์ท...แม่งเจ็บโคตรๆเลยวะ” มันเฉลย ผมเอื้อมมือไปกุมหมัดที่กำแน่นของมัน อยากจะให้มันผ่อนคลาย และรู้ไว้ว่านั่นคืออดีต อะไรที่ผ่านไปแล้วก็ให้มันแล้วไป
แต่นี่ผมไม่ผิดใช่มั้ยที่เป็นฝ่ายรื้ออดีตนั่นขึ้นมาเอง
“กูเดินออกมาจากร้านเลยทันทีที่หมอนพูดจบ หมอนกับฮาร์ทคบกันแบบเปิดเผยในโรงเรียน ส่วนกูกลับเงียบลง ไม่ค่อยมีเรื่อง หันมาอ่านหนังสือหนักซะมากกว่าเพราะตอนนั้นอยู่ม.6แล้ว ที่จริงกูเองก็อยากจะระบายความแค้นลงกับใครสักคน แต่เห็น2คนนั่นมีความสุขแล้วกูทำไม่ลงจริงๆ”
แววตาเศร้าของคนที่ตัวเองรักมันไม่น่ามองเลย ยิ่งถ้าเศร้าเพราะคนอื่นด้วยแล้ว...
“คบกันได้เดือนกว่าก็เหมือนจะทะเลาะกัน ไม่รู้ว่าเกิดปัญหาไรขึ้นกับ2คนนั้น กูก็ไม่ได้สนใจอะไรหรอกนะ แต่จู่ๆมีอยู่วันนึงหมอนก็โทรมาหากูแล้วบอกว่ายังรักกูอยู่ กลับมาเป็นเหมือนเดิมได้มั้ย? ส่วนกูก็อึ้ง ไม่รู้จะตอบกลับไปว่ายังไง แต่สุดท้ายแล้ว ความเจ็บที่หมอนกับไอ้ฮาร์ทมันมอบให้ก็เป็นเครื่องเตือนใจได้ดีเลยล่ะ กูปฏิเสธไป แล้วบอกให้หมอนกลับไปเคลียร์กับไอ้ฮาร์ทมันดีๆ”
“สุดท้ายมันก็ไปกันไม่รอด กูทั้งสงสารทั้งสมน้ำหน้า กรรมตามสนองพวกมันมั้ง เหมือนว่าหมอนยังจะรักกูอยู่ ไอ้ฮาร์ทมันก็ทนไม่ได้ แต่สายตาที่มันมองหมอนเหมือนกับสายตาที่หมอนมองกู...ตัวกูเองก็อโหสิให้ทั้งหมอนแล้วก็ไอ้ฮาร์ท กลับมาเป็นเพื่อนแต่ไม่สนิทใจเหมือนเดิม”
“แล้วมึงยังรักหมอนอยู่รึเปล่า”
“ไม่...กูรักมึง”
เชี่ย อ้อมหน่อยก็ได้นะ ตรงซะ
“แล้วตอนนี้หมอนอยู่ไหน”
“ต่างประเทศ ไปเรียนต่อน่ะ เพราะสอบไม่ติดมหาลัยที่ไหนสักที่ ก็เหมือนไอ้ฮาร์ทนั่นแหละ แต่ไอ้ฮาร์ทเลือกที่จะเรียนเอกชน”
“แล้วยังติดต่อกับหมอนอยู่รึเปล่า?”
ตอบดีๆนะมึง....ไม่ดีมีตาย!!!
เหมือนไอ้เหี้ยพอสมันจะรับรู้ได้ถึงรังสีพิฆาตที่ผมแผ่ออกไป มันเลยทำหน้ายุ่งๆก่อนจะเลี่ยงตอบ
“จะรู้ไปทำไม?”
“กูบอกแล้วนะว่าไม่ชอบให้ตอบคำถามด้วยคำถาม”
“ครับ ขอโทษครับ”
“ตอบสิวะ”
“ก็...มีโทรคุยกันบ้าง”
“เออก็แค่นั้น”
“แต่ถ้ามึงไม่อยากให้คุยกูไม่คุยก็ได้นะ”
“กูไม่ได้ห้าม อยากจะคุยก็คุยไป”
รู้ว่าของแบบนี้มันต้องทีเยื่อใย จะไปห้ามไม่ให้คน2คนที่ตัดไม่ขาดได้ยังไง
“หึงก็ยอมรับมาเท้อออออออออออ” ไอ้เหี้ยพอสลากเสียงยาวกวนประสาท ยกมุมปากยิ้มเจ้าเล่ห์
“บ้านมึงสิ”
“หึหึ” มันหัวเราะในลำคอ สายตาคมจับจ้องมาที่ผม “เอาละ มึงถามกูแล้ว กูขอถามมึงบ้าง”
หืม? ถามอะไร?
“มึงได้ยินชื่อหมอนมาจากใคร”
“ทำไม?”
“อย่าตอบคำถามด้วยคำถาม”
มันย้อนครับมันย้อน!!!
“พี่ฮาร์ท”
ทันทีที่ผมตอบ คิ้วหนาก็มุ่นเข้าหากัน ใบหน้าเปลี่ยนเป็นบึ้งตึง
“ไปเจอมันตอนไหน”
หูยยยยย เสียงแข็งไปไหนเพ่
“อะ...เอ่อ...” เอาแล้วไง ไปคาดคั้นก่อน โดนกลับบ้าง เงิบเลยกู นัยน์ตาคมจ้องผมเขม็ง ชนิดที่ว่าโกหกก็คงจับได้ แถมใบหน้าเรียวได้รูปยังเคลื่อนใกล้เข้ามาเรื่อยๆ ตัวผมก็ถอยออกเรื่อยๆเช่นกัน
“ตอนไหน?” มันถามย้ำ แล้วตอนนี้หลังผมก็ชิดหัวเตียงแล้วด้วย
ชิบหายแล้ววววว
“ก็...ไม่นานหรอก” ผมละลั่กละล่ำตอบออกไป เบี่ยงสายตาไปอีกทาง ไม่อยากมองหน้าคนที่กำลังรีดเค้นเอาคำตอบ แต่แล้วมือหนาก็จับที่ปลายคาง พลิกให้ใบหน้าผมไปสบสายตากับมันอีกครั้ง
“เมื่อไหร่?” ริมฝีปากได้รูปขยับถามซ้ำ อดไม่ได้ที่จะมองแล้วลอบกลืนน้ำลาย มันเคลื่อนใกล้เข้ามาเรื่อยๆจนปลายจมูกโด่งคลอเคลียแถวๆแก้ม ไล้ไปมาราวกับจะยั่ว
“เอ่อ..คะ..คือ...ถอยออกไปก่อน”
คนฟังปฏิบัติตามครับ ถอยออกห่างก็จริง แต่เพียงนิดเดียวเท่านั้น ตอนนี้ใบหน้ามันอยู่ใกล้มาก สัมผัสได้ถึงลมหายใจอุ่นๆที่ปล่อยออกมา
“ไม่ถอย...จนกว่าจะได้คำตอบ”
สิ้นคำเรียวปากนุ่มก็ฉกเข้ามาประกบกับริมฝีปากผมพอดิบพอดี ความอุ่นชื้นที่รุกล้ำเข้ามาทำให้ผมเผยอต้อนรับอย่างหลีกเลี่ยงไม่ได้ เสียงลมหายใจที่สอดประสานเป็นหนึ่งเดียว ลิ้นกระหวัดพันเกี่ยวอย่างเร่าร้อนแบบไม่มีใครยอมใคร ศีรษะเอียงไปตามธรรมชาติราวกับรู้มุมองศามาอย่างดี
จูบกันกี่ครั้งก็ไม่เคยพอ
ไอ้เหี้ยพอสมันยิ่งกว่านักประดาน้ำ รู้จังหวะที่หายใจจนผมเนี่ยแหละที่จะเป็นฝ่ายขาดอากาศหายใจซะเอง แค่จูบก็ต้องใช้พลังงานอย่างมากจนเหนื่อยหอบ
ริมฝีปากถอยห่างออกไปแล้ว เพียงแต่ไม่ได้อยู่นิ่ง ลดต่ำลงมาบริเวณซอกคอ ลิ้นร้อนทำหน้าที่ควบคู่ได้เป็นอย่างดี มือที่ค้ำตัวอยู่ก็หันมาถลกเสื้อผมขึ้น สัมผัสแนบเนื้อไล่สูงขึ้นมาเรื่อย แวะทักทายกับยอดอกที่ชูชันแข็งเป็นไตเพราะอารมณ์ที่เริ่มกระเจิดกระเจิง
“บอกได้รึยังว่าไปเจอไอ้ฮาร์ทมันตอนไหน” น้ำเสียงอ่อนลงแล้ว แต่ทำไมผมไม่ได้รู้สึกปลอดภัยเลยสักนิด
“มะ..เมื่อกี้...อ๊ะ..”
ให้กูตอบก่อนไม่ได้รึไง เอาแต่เลียวนรอบหัวนมอยู่ได้
ผมก้มลงมองหัวทุยๆที่กำลังวุ่นอยู่กับหน้าอก อาศัยจังหวะนั้นผละออก แต่ก็ไม่ได้ผล แม้มือทั้ง2ข้างจะดันไหล่แล้วแต่เรี่ยวแรงที่ถูกสูบไปกว่าครึ่งทำให้คนที่กำลังปลุกปั่นอารมณ์ผมนั้นไม่ขยับเลยสักนิด
“กูไปกินเหล้า..ระ..ร้านเดิมมา..ละ..แล้วเจอพอดี..”
ผมพยายามบอก แต่ไม่แน่ใจว่ามันจะรับรู้รึเปล่า
“โอ๊ยยยยยย กัดหัวนมกูอีกแล้วนะ!!!” ผมผลักหัวมันออกอย่างแรง จนตัวมันเซไปด้านหลัง ไอ้เหี้ยพอสแลบลิ้นเลียริมฝีปากอย่างสะใจ ผมรีบดึงเสื้อลงปกปิดร่องรอยที่มันทำไว้เต็มไปหมด
“หึหึ ทบทวนความจำไง ครั้งแรกที่เจอกันกูก็กัดหัวนมมึง”
“สัด เป็นหมาเหรอ ถ้าหัวนมกูขาด กูก็จะกัดของมึงให้ด้วนเหมือนกัน”
“อ๊ะๆ พูดแบบนี้แสดงว่าอยากกัดเหรอจ๊ะ?”
“อยากตายละ” ผมประชดกลับแต่มันหัวเราะ
“แล้วไอ้ฮาร์ทมันพูดอะไรกับมึง” เสียงมันกลับมาจริงจังอีกครั้ง ยังไงคืนนี้กูก็ต้องตอบคำถามมันจนกว่ามันจะหายสงสัยสินะ
“ก็แค่บอกว่ามึงรักคนชื่อหมอนมาก” ตอบแล้วนะ เพียงแต่ตอบไม่หมดก็เท่านั้นเอง ผมไม่อยากพูดถึงสิ่งที่พี่ฮาร์ทบอกให้ผมเลิกกับมันหรือแม้กระทั่งเรื่องที่มันจะเอาผม ไม่อย่างนั้นผมว่าคนใจร้อนตรงหน้าต้องรีบไปหาไอ้พี่ฮาร์ทอย่างแน่นอน
“เหอะ! ตัวมันจะมารู้ใจกูได้ยังไง” คนพูดถึงอดีตเพื่อนสนิทสะบัดหน้าไปอีกทางก่อนจะหันกลับมา “แล้วคุยอะไรอีก?”
เวร จะเสือกอยากรู้ทำไมว่ะเนี่ย
“ก็ไม่มีไรแล้วนิ” พยายามกลบเกลื่อน แต่ไม่รู้ว่าจะเนียนพอให้ไอ้เหี้ยพอสมันเชื่อรึเปล่า
แต่ดูท่ามันคงไม่เชื่อ
“แปลก...คราวที่แล้วมันแสดงตัวว่าเกลียดมึงมาก เป็นไปไม่ได้ที่จะพูดแค่นี้” มันขมวดคิ้วสงสัยขณะที่พูด คือมึงจะมาทำตัวเป็นยอดนักสืบอะไรตอนนี้วะครับ?
“พี่ฮาร์ทเค้าพูดแค่นี้จริงๆ”
แอบไขว้นิ้วไว้ข้างหลังแล้ว แฮ่
มันทำหน้าไม่อยากเชื่อ แต่ผมก็ทำหน้าใสซื่อสู้กลับไป
“แล้ววันนี้ไปกับใครบ้าง?”
“ก็กลุ่มเดิม ไอ้ทัช ไอ้แต๊ง ไอ้เต็ง แล้วก็ไอ้บิ๊ก” ผมตอบอย่างสบายๆเมื่อมันเลิกที่จะคาดคั้นเรื่องพี่ฮาร์ทแล้ว “เจอกลุ่มเพื่อนมึงด้วย”
“อ่อ พวกไอ้คีย์อะเหรอ”
“ใช่ๆ พี่มิลมาช่วยยกเค้กด้วย วันนี้พวกมันเอาเค้ก8ปอนด์มาเซอไพรซ์” ทันทีที่ผมพูด ใบหน้าหล่อถึงกับสลดอีกครั้ง
กูพูดไรผิดวะ?
“ขอโทษที่ไม่รู้วันเกิด”
ชิบหาย ไหงลากเข้ามาเรื่องเก่าอีกละ กูเป็นเจ้าของวันเกิดยังไม่คิดเล็กคิดน้อยเท่ามึงเล๊ยยยยยยย
“เออน่า กูก็ไม่ได้บอกมึงเองนี่หว่า มึงจะตรัสรู้เองได้ไง”
“อยากได้ของขวัญอะไรรึเปล่า”
“อยากต่อยมึงอะ” เห็นหน้าแล้วหมั่นไส้ จะหล่อไปไหน มีรอยฟกช้ำบ้างเผื่อเรตติ้งจะตก
“หึ อยากต่อยกู...เจ๋งเหรอ?...ตัวตัวปะละ” มันยกคิ้วกวนๆ
“มาดิ” ในเมื่อท้ามาแล้วไอ้แกรนด์ไม่มีถอยครับ ลูกผู้ชายฆ่าได้หยามไม่ด้ายยยยยยยย
“ตัวตัวนะ...เสื้อผ้าไม่เกี่ยว”
เหยดเข้
สตั๊นไป10วิเลยกู
แต่ไอ้เหี้ยพอสมันอาศัยจังหวะนี้ใส่สกิลพุ่งเข้าหาผมเลยครับ ล้มลงไปนอนทั้งคู่ มือจับล๊อกผมติดกับเตียง ริมฝีปากร้อนแนบทับทำปฏิกิริยาแลกเอนไซม์กันในช่องปาก โดยมีลิ้นเป็นตัวเร่ง จูบดุดันแม้จะทำให้ผมเจ็บเล็กน้อยแต่ความเสียวซ่านมันมีมากกว่า
มือหนาจัดการปลดเสื้อผมออกอย่างว่องไวเพราะผมให้ความร่วมมือเป็นอย่างดี ลิ้นเปียกชื้นลากไล้ไปทั่วลำตัว มันรู้จุดผมดีว่าตรงไหนที่ไปสัมผัสแล้วจะทำให้ผมอ่อนระทวย ดวงตาคมกริบจับจ้องมาที่ผมอีกครั้ง มันแปลความหมายได้หลายอย่าง คงทั้งรัก ทั้งห่วง ทั้งหึง ทั้งเสียใจ ผสมปนเปกันไปหมด ผมเอื้อมมือไปปัดปอยผมที่เริ่มยาวจนที่หล่นมาปิดหน้าผากมัน
“แกรนด์รักพี่มาก อยากให้รู้ไว้ไม่ว่าใครจะพูดยังไง แกรนด์ก็จะรักพี่เหมือนเดิม”
ที่ผมพูดออกไปแบบนี้เพราะมันออกมาจากใจจริงๆ และอีกอย่างผมอยากให้มันคลายกังวลเรื่องพี่ฮาร์ทด้วย
มือหนาจับมือข้างซ้ายผมขึ้นมา ประทับริมฝีปากกับแหวนบนนิ้วเบาๆ
“ครับ...แต่ทำไมพี่ถึงรักแกรนด์มากขึ้นทุกวันเลย...รักมาก....รักมากจริงๆ....รักจนกลัว กลัวว่าแกรนด์จะหายจากพี่ไป...ทีหลังอย่าพูดอะไรที่มันเป็นลางไม่ดีรู้มั้ย?”
ผมไม่ตอบเพราะริมฝีปากถูกครอบครองอีกครั้ง ทั้งหวานและล้ำลึก สำรวจไปทั่วทั้งปาก กวาดกดทั่วกระพุ้งแก้ม ทุกๆความรู้สึกส่งผ่านมาถึงผมได้โดยไม่ต้องอาศัยคำพูดใดๆอีก
ลิ้นถูกลากลงต่ำอีกครั้งเพียงแต่ครั้งนี้เป้าหมายไม่ใช่แค่ตามลำตัว มันต่ำลงมาเรื่อยจนถึงขอบกางเกงที่ผมใส่นอน แต่คาดว่าคืนนี้ผมคงไม่ได้ใส่เพราะมันถูกกำจัดด้วยเจ้าของร่างใหญ่ที่โถมทับลงมา
ความต้องการที่พุ่งขึ้นสูงเรื่อยๆจนแก่นกลางตั้งขึ้นมาต่อต้านกับแรงโน้มถ่วงของโลก ท้องน้อยวูบโหวงแปลกๆ มือหนากอบกุมไว้ทั้งหมด จัดการรูดขึ้นลงจนผมร้องครางฮือบ่งบอกถึงความสุขและความเสียวที่ได้รับ น้ำรักเริ่มปริ่มออกมาอย่างควบคุมไม่ได้ อารมณ์ตอนนี้กู่ไม่กลับแล้วครับ
“อื้อออ...อ๊า....”
แกรนด์น้อยผลุบหายเข้าไปในโพรงปากนุ่ม ทั้งห่อทั้งดูดจนผมครางไม่หยุด ใจหนึ่งก็อยากให้มันหยุดเพราะกลัวน้ำขาวขุ่นล้นทะลักแตกใส่ปาก แต่อีกใจหนึ่งก็อยากให้มันทำต่อเพราะความเสียวที่แล่นไปทั่วทั้งตัว
“อะ..อ๊า...ออกไป...”
ผมพยายามเตือนมัน เพราะตอนนี้ผมใกล้เห็นสวรรค์รำไร
“อ๊า...”
จนสมองขาวโพลน ปลดปล่อยลูกรักนับล้านนั่นแหละ ถึงได้รู้สึกตัวว่าไอ้เหี้ยพอสมันยังไม่ยอมถอนปากออกไป ซ้ำยังกลืนกินเหล่าลูกๆของผมซะจนหมด
ผมหายใจเหนื่อยหอบ หน้าอกกระเพื่อมขึ้นลงอย่างเห็นได้ชัด เอาหลังมือขึ้นมาก่ายเพราะไม่กล้าสู้หน้าคนที่กำลังยิ้มกริ่มตรงๆ
“อะไร แค่นี้ก็เหนื่อยแล้วเหรอ”
คนทำให้ผมต้องอายผละห่างออกจากตัว ปลดเสื้อและกางเกงของตัวเองทิ้งไว้ที่ข้างเตียง
ผมรู้ว่าค่ำคืนนี้มันไม่จบลงง่ายๆแน่...
แต่ผมก็ยอม ถ้ามันทำให้คนตรงหน้ามีความสุขได้ เหมือนกับที่มันมอบความสุขให้ผมอย่างไม่รังเกียจเลยสักนิด ทั้งตัวและหัวใจเป็นของมันคนเดียว
“อะไร ใครเหนื่อย มึงสิเหนื่อย” ผมโต้กลับ เรื่องไรจะยอมโดนว่าเป็นไก่อ่อนกันละ
“จริงเหรอ งั้นมาต่อยอีกสัก3ยกก็ไหวใช่มั้ย?”
“ไม่มีเกี่ยงอยู่แล้ว”
“ใครน๊อคก่อน..แพ้”
เมื่อกี้ไอ้เหี้ยพอสแค่แย๊บผมเล่นๆ ให้รู้ว่ามันมีสเต๊ปฝึกซ้อมมาอย่างดี แค่ผมเนี่ยสิ จะเอาไรไปสู้มัน?
ร่างสูงทาบทับผมอีกครั้ง ก้มลงจูบอย่างหิวกระหาย ส่วนมือก็หยอกล้อกับแกรนด์น้อยที่ห่อเหี่ยวไปเมื่อสักครู่จนเริ่มที่จะออกปฏิบัติการพ่นน้ำอีกครั้ง
สายตาผมไปสบกับมังกรน้อยของคนตรงหน้าที่กำลังแผ่ขยายความแข็งแกร่ง
ต่อให้เห็นสักกี่ครั้งก็ยังไม่ชินอยู่ดี ของของมันใหญ่จนน่ากลัว ยิ่งในเวลานี้ไม่ต้องพูดถึง ได้แต่นอนรอภาวนาอย่าให้มันหน้ามืดตามัวจนรุนแรงก็พอ ไม่อย่างนั้นช่องทางผมมีพังแน่
ขาผมถูกยกขึ้นสูงจนเอวลอย นิ้วเรียวกรีดไปตามร่องก้นก่อนจะค่อยๆแทรกเข้ามา
“อึก!”
จาก1นิ้วเป็น2นิ้ว และเพิ่มขึ้นเรื่อยๆตามลำดับ ขยับเข้าออกเพื่อเตรียมพร้อมรับสิ่งที่ใหญ่โตกว่านี้
“พร้อมนะครับ”
ถึงจะไม่พร้อมแต่ก็ต้องพร้อม มังกรน้อยถูกจับจ่อเข้าที่ปากทาง แต่เจ้าของยังไม่ยอมให้มังกรตัวนี้เข้าถ้ำง่ายๆเพราะมันลากไล้ขึ้นลงราวกับจะทรมานผม น้ำใสๆที่เริ่มล้นเอ่อออกมาเป็นตัวล่อลื่นได้อย่างดี
“อื้อออออออ”
ผมร้องประท้วงในลำคอเมื่อมันไม่ยอมให้มังกรเข้าถ้ำสักที เอาแต่ลากผ่านช่องทางสร้างความเสียวจนแทบจะขาดใจอยู่นั่นแหละ
“หืม? อะไรครับ?”
ยังมีหน้ามาถาม!!
ขณะที่ผมกำลังจะอ้าปากด่ามันกลับสวนด้วยแก่นกลางเข้ามาซะจนผมร้องไม่ออก ผมผวาเฮือกจะต้องจิกลงที่ลำแขนแกร่ง
“เชี่ย!”
แต่มันไม่แทงเข้ามามิดด้าม มังกรน้อยผ่านเข้ามาแค่ครึ่งลำเท่านั้น ก่อนจะค่อยๆกดลึกเข้ามาเรื่อยๆ ผมอยากจะร้องออกไปว่าเจ็บให้สมกับความรู้สึกที่ได้รับ แต่ก็ไม่ร้องออกไปเพราะกลัวว่ามันจะเป็นห่วงผมจนต้องเอาออก
“ขอโทษนะ”
ผมไม่รู้ว่ามันขอโทษเรื่องอะไร อาจจะเรื่องไม่รู้วันเกิด หรืออาจจะเรื่องที่กำลังทำกันอยู่ตอนนี้ แต่ผมก็ไม่สนแล้วเพราะแก่นกายมันเริ่มขยับเข้าออกอย่างช้าๆ ถึงแม้ว่ามันจะฝืดคับช่องทางก็ตาม ร่างสูงกัดฟันกรอดเพราะความยากลำบาก แต่นั่นก็ไม่ได้ทำให้มันล่าถอยแต่อย่างใด ซ้ำยังจะกระหน่ำแรงขึ้นตามอารมณ์ที่พลุ่งพล่าน
“อ๊ะ..พี่พอส..อ๊า...”
จังหวะที่เนิบนาบเริ่มเร่งเร็ว มังกรน้อยผลุบเข้าออกสอดประมานกับผนังถ้ำที่รัดแน่นราวกับต่อต้านไม่อยากให้มันเข้าไป ส่วนแก่นกายผมก็แข็งตั้งโด่อย่างไม่ต้องอาศัยมือช่วยอีกครั้ง
เหมือนเนิ่นนาน ทั้งๆที่ผ่านไปแค่ไม่กี่นาที หัวใจเต้นแรง เหงื่อโทรมไปทั่วทั้งกาย เสียงลมหายใจและเสียงเนื้อกระทบซอยถี่ยิบดังลั่นอย่างไม่กลัวห้องข้างๆจะได้ยิน
จนในที่สุด
“อ๊า...”
“อื้อออ...”
ผมก็ปลดปล่อยออกมาอีกครั้ง ในขณะที่คนที่อยู่ในตัวผมก็พ่นพิษออกมาเช่นกัน รู้สึกได้ถึงน้ำอุ่นๆที่ขังอยู่ข้างใน มันยังไม่ถอนตัว ปล่อยแช่ค้างไว้แบบนั้น โน้มตัวลงมากอดผมแน่นราวกับกลัวว่าผมจะหายไป
“พี่รักแกรนด์”
บอกรักที่ข้างหู พรมจูบไปทั่วหน้า
“รู้แล้ว”
ไม่ต้องย้ำก็ได้...
“อยากให้เป็นแบบนี้ตลอดไป...อย่าหายไปไหนนะ”
“อื้มมมม”
ผมหลับตาตอบ ชักจะง่วงๆแล้วสิ
รู้สึกว่าอ้อมแขนออกห่างไปแล้ว นึกว่ามันจะถอนแก่นกายออก แต่ไม่ใช่ ไอ้เหี้ยพอสมันลุกชันเข่าเฉยๆ ผมลืมตาขึ้นมาอีกครั้งบอกให้มันเอาออกไป
“เอาออกไปได้แล้ว...”
“เรื่องไร กว่าจะเข้าได้โคตรยาก”
“...”
“แถมฟิตอีก”
“เหี้ยยยย เอาออกไปเลย!!”
ผมออกแรงดิ้น แต่ก็เหมือนเดิม ไอ้เหี้ยพอสมันรัดตัวผมไว้แน่นได้แต่ดิ้นขลุกขลักอยู่ในอ้อมแขนจนผมต้องเป็นฝ่ายหยุดดิ้นแทน เพราะรู้สึกได้ถึงสิ่งที่ยังเชื่อมต่อกันอยู่นั้นมันพองโตขึ้นเรื่อยๆ
มันไม่ยอมให้ผมได้ประท้วงอะไร จับผมนอนคว่ำ โก่งตูดให้มัน และเริ่มทำการต่อยยกที่2...
“ชอบท่านี้ ลึกดี”
ไม่วิจารณ์ก็ไม่มีใครว่านะ...แม่งเอ๊ยยยย
มือหนายื่นมาจับแกรนด์น้อย รูดขึ้นลงไปตามจังหวะอย่างช้าๆ จนผมเริ่มมีอารมณ์อีกครั้ง เสียงที่เปล่งออกไปล้วนแต่เป็นคำที่ไม่มีความหมาย มีแต่ความเสียวล้วนๆ
“อ๊ะ..อ๊า..”
เมื่ออารมณ์มาความเจ็บเริ่มหาย มันก็กระแทกเข้ามาแบบไม่ยั้ง ผมก็ปล่อยให้มันทำตามใจชอบเพราะตัวผมเองก็รู้สึกดีเช่นกัน
คราวนี้ผมเสร็จก่อนมัน น้ำขาวขุ่นพุ่งกระจายออกมาเต็มเตียง ตามด้วยอีกคนที่ส่งเสียงครางอย่างพึงพอใจ
คงได้เวลานอนสักที
“อาบน้ำกัน”
หา!!!!!
“ไม่เอา...พอแล้ว จะนอน”
โอเค กูรู้ว่ามึงอึด แต่ช่วยไปพิสูจน์ความอึดทีหลังจะได้มั้ย? วันนี้กูเหนื่อยมาก
ผมคว่ำหน้านอนอย่างไม่สนใจว่าร่างสูงจะทำอะไรอีก เอากูได้ก็เอาไป แต่กูคงไม่มีอารมณ์ร่วมกับมึงแล้วจริงๆ
“ไหนว่าจะต่อยกัน3ยกไง?”
ไอ้ห่า แค่2กูก็เห็นท้องฟ้าเป็นสีเหลืองแล้ว
ไม่รู้ว่ามันไปเอาพลังแรงช้างสารมาจากไหนเพราะมันจัดการรวบตัวผมแล้วอุ้มเตงไปที่ห้องน้ำ ผมซบหน้าลงบนบ่ากว้าง หลับตานอน แต่กายที่ยังเชื่อมกันอยู่มันดันกระแทกลึกเข้ามาเรื่อยๆตามย่างก้าว ขอบคุณที่ห้องแคบเลยทำให้ถึงห้องน้ำได้อย่างรวดเร็ว
“แกรนด์...เดี๋ยวอาบน้ำให้นะ”
มันกระซิบข้างหู ปล่อยขาผมลงยืนกับพื้น แต่เหมือนผมจะยืนไม่ไหวแล้ว ขามันสั่นซะจนเกือบล้ม ดีที่มันช่วยพยุงตัวไว้โดยการโอบเอว
เอาเถอะ จะทำไรกูก็ทำ แต่ตอนนี้ไม่ไหวแล้ว หลับคาห้องน้ำแม่งเลย
“กูน๊อคเอ้าท์แล้ว”
“หึหึ ครับผม ไม่ทำอะไรแล้วครับ”
มังกรน้อยถูกเอาออกไปอย่างที่ควรจะทำได้ตั้งนาน น้ำรักของมันไหลออกมาเต็มง่ามขา มันจัดการเปิดฝักบัวแล้วรดตัวผมกับมัน ทำการถูสบู่ให้อย่างดี ล้วงเข้าไปในช่องทางเพื่อทำความสะอาดอย่างไม่รังเกียจ ส่วนตัวผมก็ยืนหลับตาอยู่แบบนั้น สติเริ่มเลือนหาย ความง่วงเข้ามาแทรก จนในที่สุดก็หลับไปขณะที่อีกคนกำลังเช็ดตัวให้
สัมผัสสุดท้ายที่ได้รับคือริมฝีปากที่ประทับแผ่วเบาตรงหน้าผาก
โปรดติดตามตอนต่อไป
สืบเนื่องจากตอนที่แล้ว...บ้านแพรบึ้มเลยค่ะ T T มีคนอ่านที่น่ารักทั้งหลายทยอยเอาระเบิดมาปาใส่หน้าบ้านแพร แงๆๆๆ
คราวนี้แพรเลยเอาคืน โดยทำการเรียกเลือด เอาให้เลือดพุ่งกระจาย ใช้ทิชชู่มาซับแทบไม่ทัน หึหึ
ตอนที่แล้วแพรไม่ได้ลงสั้นนะ...แค่ตอนอื่นมันยาวกว่าแค่นั้นเอ๊งงงง
แล้วนี่ก็แอบย่องมาอัพตอนตี3แบบสดๆร้อนๆ ตอนแรกกะจะอัพให้ทันเที่ยงคืน...แต่ไม่ไหวงะ สปีดในการพิมอืดมาก
สมองตันๆยังไงไม่รู้ อ่านทวนหลายรอบมาก รู้สึกยิ่งเขียนยิ่งแย่ลงแหะ
-
เฮ้อ. . . รักหลายเศร้าจริงๆ
แล้วไงดีล่ะ พี่ฮาร์ทต้องไม่หยุดแค่นี้แน่เลย
แต่อย่างน้อยพี่พอสกะแกรนด์ก็เข้าใจกันดีละนะ
แม้จะต่อยกันจนน้องแกรนด์น็อคไปเลยก็เถอะ หึหึ
-
อร๋ายย เลือดท่วมเลยอะ วุ้ยอย่าบอกว่าฮาร์ทชอบน้องแกรนด์น๊า
-
:pighaun: :pighaun: :pighaun: :pighaun:
โดนมากพระเอกนายเอก!! แอบลงตีสาม เราก็แอบอ่านตีสี่ได้เหมือนกัน
:z2: :z2: :z2: o13
-
:jul1:
ถ้าทะเลาะกันแล้วจะเสียเลือดแบบนี้นะ เอาบ่อยๆ ก็ได้ :z1:
-
*กอดคนเขียนค่ะ^_^* ดีใจที่เคลียร์กันได้ถึงจะรู้สึกว่ามันแอบมีปมเล็กๆเหมือนจะมีเหตุให้ทะเลาะกันอีกยังไงก็ไม่รู้ เสียเลือดไปเยอะเลย :haun4: ขอบคุณที่มาต่ออย่างสม่ำเสมอค่ะ
-
เหยดเข้
สตั๊นไป10วิเลยกู
:z1:
-
:กอด1:ทะเลาะกันได้เลยถ้าเป็นแบบนี้ :m20:
-
อ่านแล้วเลือดลมดีแต่เช้า :oo1:
-
:m3: :m3:
โอยยย เป็นการเคลียร์ที่ดีมากเลย ได้เลือดดด :m10: :m10:
แต่เราเชื่อว่ามันไม่จบแค่นี้หรอก เตรียมตัวและใจรับมือมันด้วยล่ะ
ปล.กอดน้องแพร์ :กอด1: :กอด1:
-
รักกันเลือดสาดดดดดดด เลยยยยย อิจฉาาาา
ฮาร์ท ช่างยุเนอะ !!!
รอจ้า
-
:z1: :z1: :z1:
ขอบ่อยๆ
ปล.รักกันนานๆน่ะครับ
-
คุณหลอกดาว!! ทะเลาะกันยังไงเลือดพุ่งเลยอะ สุดๆ
-
ไงล่ะ ไปท้าเค้า นอคเลย ไอ้หนูของป้า หึหึหึหึ
-
มีลางสังหรว่าฮาร์ทจะทำให้อดีตซ้ำรอยเดิมไงม่ายรุ
เวิ้นเว้ออออ อยากอ่านตินต่อไปแล้วอ่า
-
อิพี่ฮาร์ทนี่ไม่สำนึกนะ เท่าที่เห็นมาถึงตอนนี้ :fcuk:
:กอด1:
-
ทะเลาะกันจนเลือดพุ่งเลยอ่ะ โอย...ไม่ไหวแล้ว :haun4: :haun4: :haun4:
-
:haun4:
อิพี่ฮาร์ทเนี่ยเป็นพวกชอบอิจฉาพอสรึเปล่า ก็เลยชอบแย่งของพอส
-
ฮู่วววว นึกว่าพี่พอสจะบอกว่ารักหมอนอยู่อะไรแบบนี้ซะอีกนะเนี่ยยย เกือบไปแล้ววว แต่ก็ดีจาย :-[ อิๆ ทะเลาะกันบ่อยๆก็ได้นะ แบบนี้อ่ะ น่ารักทั้งคู่ แต่ว่านะรักกันมากๆแบบนี้ก็ต้องมีอุปสรรคมากแน่เลย ไม่รู้ว่าพ่อแม่ทั้งสองคนจะว่าไงบ้างเนอะ โดยเฉพาะพ่อแกรนด์ ดูแล้วคงดุมาก แล้วไหนจะบ้านพี่พอสอีก ฮึ่มม ยังไงทั้งสองคนก็สู้ต่อไปนะ ความรักเอาชนะทุกอย่าง :a1:
-
มีลางว่าฮาร์ทจะเข้ามายุ่งอีก แต่ช่างเถอะปราศจากชะนีไปได้ซักพักคนอ่านก็พอใจแล้ว
ส่วนฮาร์ทพี่พอสจัดการได้แน่นอน หุๆๆๆ
-
พี่พอสโดนหักหลังนี่เอง แต่คู่นี้ดีมีไรถาม มีไรตอบตรงๆ
และดูเหมือนงานนี้น้องแกรนด์รักพี่พอสสุดไปเลย แต่ก็ไม่อยาก
ให้ชะนีหรือใครมาทำให้สองคนนี้แยกจากันเลยอะ ไม่อากทานมาม่า
แต่ชอบทานลาบเลือด ตอนนี้ทานไปจนปากแดงไปหมด เพราะกัดปากไปเรื่อยๆ
ทิชชู่ซับกำเดา เฮ่อชีวิตบริจาคเลือดเรื่องนี้ไปมากโขอยู่
-
พี่พอสเก่งอะคว่ำชามมาม่าทิ้งเฉย หันมาซดลาบเลือดซะงั้น
โอเค เคลียร์แล้ว ไม่มีอะไรติดค้าง แกรนด์ก็แมนพอที่จะไม่งี่เง่า
หันมารักกัน ๆ ดีกว่าเนาะ
-
เอิ๊กก คนอ่านเสียเลือดยามเช้าๆๆ
ดีจังเลยดูรักกันนดีนี่น่า><
ดีใจๆๆๆ เย้ๆ :mc4:
-
พี่พอสจัดหนัก ผูกตัวเองเป็นของขวัญ
:haun4: :haun4:
-
:m25: :m25: :m25:
นึกว่าจะทะเลาะกันซะแล้วว
-
โดนคนเขียนเอาคืนแบบนี้คนอ่านช๊อบชอบค่ะ
เรียกเลือดกันแทบหมดตัวเลยทีเดียว
แต่ไม่อยากไว้ใจเพราะรู้สึกจะมีเรื่องยุ่งตามมาแน่ๆ
บวก1ให้ค่ะ :กอด1:
-
อ่านแล้วรู้สึกหมอนนิสัยไม่ดีแฮะ :m16:
แต่พี่พอสกับน้องแกรนด์นี่เคลียร์จัดหนักต่อยกันไปตั้งสองยกแหนะ หุหุ
ถามมาตอบตรงแบบนี้ก็ดีแล้วล่ะ แม้จะรู้สึกตะหงิดๆ อยู่บ้าง เพราอิพี่ฮาร์ทที่ทำท่าเหมือนจะเป็นก้าง
บอกว่าเกลียดแกรนด์ก็เกลียดให้ได้ตลอดนะยะ :angry2:
-
โชคดีที่เข้าใจ และหวังว่ายัยหมอนคงไม่กลับมาป่วนนะ
แล้วพี่หัวใจขอให้หยุดแค่นี้เถอะ ในเมื่อสิ่งที่ตัวเองทำกับพี่พอสมันมากเกินไป
แค่พี่พอสยอมกลับเป็นเพื่อน(แบบไม่ค่อยสนิทใจ)ก็ดีเท่าไรแล้ว
อย่าให้ความสัมพันธ์ที่เหลือน้อยนิดต้องหายไปเลย
ปล.พี่พอส ถ้ายัยหมอนอะไรนั่นกลับมาจริงๆ หวังว่าจะไม่ทำให้แกรนด์น้อยเสียใจนะ ไม่อย่างนั้น หึหึ
บวกจ้า
-
:jul1: :haun4: :jul1: :pighaun: :m25: :jul1: :jul1: :jul1:
ตายเลือดหมาตัวแล้ว แต่ยังกังวลเรื่องฮาร์ทไงไม่รู้ กลัวจะมาหลงเสน่ห์แกรนด์น้อยอีกคนหล่ะยุ่งแน่เลย :serius2:
ขอบคุณมากค่ะ :L1: :pig4: :L1: :กอด1: คนแต่งน่ารัก
-
ฮาร์ทต้องการแย่งคนของพี่พอสรึป่าวเนี่ย
ท่าจะแอบแค้นเรื่องของหมอน และหวังว่าหมอนคงจะไม่กลับมาวุ่นวายนะ
เคลียร์อิตาพี่ฮาร์ทเร็วเข้านะพี่พอส เดี๋ยวซับเลือดรอ
-
มันก็แย่พอกันทั้งสามคนนั่นแหละ
ถ้าพี่พอสไม่มั่ว ใส่ใจหมอนบ้าง เค้าก็คงไม่ไปหาพี่ฮาร์ท
หมอนกับฮาร์ทก็ไม่จบกับพี่พอสก่อนค่อยคบกันต่อ แต่เรื่องกลับมาขิคืนดีพีพอสนี่แอบแย่นะจ๊ะพี่หมอน
บอกรักกันเคลียร์กันจนคนอ่านเลือดท่วมจอเลยนะ 555+ :jul1:
-
พี่พอสกับน้องแกรนด์รัก ๆ กันอย่างนี้นะดีแล้วคนอ่านชอบบบบ
-
:impress3: ได้กันอีกแล้ว กิกิ เคลียร์กันเข้าใจแล้วนะ :z1:
แต่มันต้องมีเรื่องอิพี่ฮาร์ทเข้ามาอีกแน่ๆ
เดาว่าฮาร์ทชอบพอส เลยพยายามแย่งทุกคนที่พอสรัก :angry2: ฮ่าๆๆ
รออ่านตอนหน้าจ้าาา :3123:
-
โล่งอกหน่อยสุดท้ายก็ปรับความเข้าใจกันได้ :o8:
แต่รู้สึกเหมือนว่าจะมีปมเล็กๆไปเป็นปัญหาในวันหน้า
ยังไงก็เถอะถ้าทะเลาะกันแล้วเป็นแบบนี้ ทะเลาะกันบ่อยๆก็ได้ :z1:
เกลียดไอ้พี่ฮาร์ท :z6: แต่ก็ยังดีที่ทำให้รู้ว่าแกรนด์กับพี่พอสรักกันมาก :-[
-
แกรนด์ยอดเยี่ยม o13 o13 o13
-
พี่ฮาร์ทไม่จบแหง.. แต่เอาเถอะ พี่ฮาร์ทคนเดียวก็พอนะ หมอนไม่ต้องกลับมาสร้างความร้าวฉานอีกคนนะจ๊ะ
มาม่ามั่งก็ดี ตื่นเต้นดี(?) มันทำให้พระนายรักกันมากขึ้นนะ! (เรอะ)
เอาใจช่วยพี่พอสน้องแกรนด์ :impress2:
-
พี่ฮาร์ทเกินไปละ เคลียร์กันเเบบ อิอิ
-
ค่อยๆรักกันเบาๆแต่จัดหนัก 5555 ตัวตัวเสื้อผ้าไม่เกี่ยวเนอะพี่พอส
แต่ถ้าหมอนจะกลับมาก็ไม่ได้ว่าอะไร ใจพี่พอสอย่าโลเลแล้วกัน
พี่ฮาร์ทอย่ามาติดใจแกรนด์แล้วกัน ทำให้ได้อย่างปากพูดด้วยล่ะ
โอ้ ตอนต่อไปขอเบาๆไม่ดราม่านะค๊า อยากอ่านหวานๆ ฮี่ๆ
-
เลือดดดดด :m10: :m10: :m10:
-
เลือดดดด :m10: :m10: :m10: :m10: :m10:
-
พี่ฮาร์ทเนี่ย ช่างยุจริงๆ ฮึ่ม !!!!
แต่ก็ดีแล้วหล่ะ ที่ปรับความเข้าใจกันได้นะ พี่พอส กับ แกรนด์
เอาซะ เลือดท่วมจอเลย 55 55 55 :impress2:
:jul1: :jul1:
-
ขอบคุณคนเขียนมากครับ
-
:z1: :z1:
-
อ่านแล้วเกลียดหมอนกับฮาร์ทชะมัด
ตัวเองหักหลังพอสแท้ๆ บอกเองว่าเลือกฮาร์ทยังกล้ากลับมาขอคืนดี
ส่วนอิตาฮาร์ทแย่งยัยหมอนแล้วยังกล้ามาพูดหมาๆยัดเยียดของเน่าให้พอสอีกนะ
เกลียดคนแบบนี้จริงๆ พอสจัดการซัดฮาร์ทซักทีเหอะ หมันไส้ :angry2:
-
หรือฮาร์ทมันชอบแกรนด์
ชอบแฟนของเพื่อนตลอดเลยนะ
เป็นไรมากมั้ยเนี่ย เก็บกดๆ
-
อ่านแล้วไม่เห็นแย่ลงเลยคะ มีแต่หวานกันมากขึ้นอีก น่ารักดีทั้งแกรนทั้งพอสเลย เป็นกำลังใจให้นะคะสู้ ๆ *0*
-
โอยยยย :m25:
-
เคลียร์กันบนเตียงเหอๆ :haun4: :haun4:
-
แกรนด์ น็อคเอาว์ 5555+
-
พี่พอสตอบอย่าหล่อ โคตรเท่ห์เลย o13
-
:haun4: :haun4: :haun4:
บอกตามตรง เค้าไม่อยากซดมาม่า :call: :call: :call:
-
เรื่องหมอนเคลียร์จ้าพี่พอสตอบชัดเจนดี แต่เมื่อกี้เพิ่งวางสายไปนะได้ข่าว
แต่เรื่องไอ้พี่ฮาร์ทหื่นนี่ยังไม่เคลียร์ ตะหงิด ๆ เหมือนมันจะมีอะไรอีก (รึป่าว)
อยากให้แกรนด์เล่าให้พี่พอสฟังมากให้ไปต่อยปากแม่ม กวนดีนัก :m16:
ไม่ชอบเกย์แล้วมาแกล้งแกรนด์น้อยทำไม
เริ่มต้นซะใจหายใจคว่ำ แต่ลงท้ายดี๊ดีค่ะ เลือดหมดตัว เฮือกกกก :pighaun:
ขอบคุณจ้า
-
ถัาเปนตามที่พี่พอสพูด
แล้วไอ้ฮาร์ทมันต้องการอะไรกันแน่
หรือหมอนมาขอร้อง
หรือ
หรือ หรือ????
ตอนนี้เลือดกระจาย น้ำกระจุย
ตอนหน้า...?
ม่ายน้าาาา #บ้าไปแล้ว
-
เปลี่ยนไปทะเลาะกันบนเตียงกันซะงั้นอะ
-
พี่ฮาร์ทแม่งเลววววววววววววววววววววววววววววววววว
-
เอิ่มม ตอนนี้ทำคนอ่านเลือกพุ่งกันหลายชีวิต
ปล.เดี๋ยวช่วยซ่อมบ้านนะคะแพร ฮาๆ
-
ปล.เราไม่ได้เอาระเบิดไปปาใส่บ้านคุณแพรนะ อิอิ
เย้ๆ ดีกันแล้ว
ขออย่าให้เกิดเรื่องแบบนี้ขึ้นอีกเลย..
คนอ่านอยากเป็นโรคเบาหวานอ่ะ ขอแบบหวานทุกตอนเลยได้มะ o13
ปล.คงเบื่อมาม่าไปอีกนาน (กินไวไวแทนดีกว่า//อะไรของเมิงงง เกี่ยวมั้ย = =?)
-
ไม่ชอบฮาร์ทอะ -3-
เอาใจช่วยคนแต่งจ้า :L2: :L2:
-
เกลียพี่ฮาร์ทเอาไปเก็บหน่อย ไม่ไหวนะ หึ่ยยย ตอนนี้เลือดกำเดาแทบพุ่ง
-
แกรนด์น่าจะบอกพอสให้หมดนะว่าฮาร์ทพูดอะไรบ้าง
-
หลากหลายอารมณ์ แต่ตอนนี้ พอส น่ารักว่ะ ^^
-
ง้อ กัน บนเตียง
-
กำลังอินกับดราม่า อ่านไปอ่านมาเลือดพุ่งS
:pighaun: :pighaun: :pighaun:
-
ทะเลาะกันแล้วได้ แบบนี้ทุกตอนก็ยอมนะหนูแพร 555+++
-
:haun4:ได้ใจจริง ๆ หลังจากตอนที่แล้วเล่นเอาเซ็งไปเลยน่ะพี่พอส ถ้าฮาร์ทเอาจริงก้อดีน่ะ ความรักจะได้มีอุปสรรคบ้างเป็นการทดสอบว่ารักหรือหลงกันแน่น่ะ แต่ดูแล้วแกรนด์ก้อมั่นคงน่ะ พอความรักเข้ามาน้องแกรนด์เลยเป็นคนน่ารักไปเลยน่ะ :impress3:รอต่อน่ะจ้ะ
-
พี่พอสดราม่าเล็กๆโดนเพื่อนกับแฟนหักหลัง ว่าแต่ดราม่าอยู่ดีๆหื่นซะงั้น
-
ขอบคุณ+0+
-
แกรนด์ อย่าไปคิดมากเลย พี่พอสรักซะอย่างอย่าไปกลัว .. :กอด1:
-
น้องแกรนด์ตัดสินใจถูกแล้วที่ยอมโดนน๊อคเอาท์ในยกที่ 2 อ่ะ :oo1:
เพราะถ้าขืนสู้ต่อในยกที่ 3 เห็นที ทวารของน้องแกรนด์คงบานนนนจนหมอไม่รับเย็บอ่ะนะ :laugh5:
ปล.เม้นเรื่องนี้ครั้งแรก ฝากเนื้อฝากตัวด้วยนะค๊า o15
-
หวานนนนนนนนน อ้ะ
ชอบบบบบบบบบบ
หายไป แปป เด๋ว แอบ มี ดราม่า 555
แต่ อีก สัก พัก คง จะ มี มา อีก แน่ เลย
ซึ่ง ดำเนิน การ โดย นางชะนี อัน มีนามว่า หมอน
อิอิอิ
รอ อ่าน นะ จ๊ะ
-
น่ารักจังเลยน้าา :L1: รอตอนต่อไป สู้ๆนะคะ
-
ในที่สุดก็อ่านถึงตอนล่าสุด :try2:
อยากจะบอกว่าน่ารักสุดๆ อ่านไปเขินไป แอร๊ยยย :m3:
เราชอบๆ แต่แอบมีดราม่าด้วยล่ะ แงง :sad5:
รอตอนต่อไปนะฮะ :')
-
29 - Torture (1)
หลังจากที่เมื่อคืนขึ้นชกกับไอ้เหี้ยพอสที่นอนอยู่ข้างๆ เล่นเอาร่างกายผมระบมไปหมด อดไปเรียน นอนซมหยอดข้าวต้มอยู่ที่หอ มีพยาบาลสุดหล่อดีกรีเดือนมหาลัยเป็นผู้ดูแล บอกให้มันไปเรียนก็ไม่ยอม ไล่ก็ไม่ไป ไม่รู้อะไรของมัน ป่วยแค่นี้ทำอย่างกูจะตายวันตายพรุ่ง
“เฮ้ย! ทำไรวะ” ชายหนุ่มร่างสูงใบหน้าหล่อเหลาที่เพิ่งเสร็จภารกิจตากผ้าตรงระเบียงเปิดประตูเข้ามาในห้อง เจอผมที่กำลังยืนเก้ๆกังๆอยู่หน้าตู้เย็นก็รีบปรี่เข้ามาหา
ผมรู้นะว่ามันเป็นห่วง แต่บางทีก็เวอร์ไป แก้วน้ำจะหล่นแตกเพราะมึงนั่นแหละ
“กูหิวน้ำ” ผมตอบมันพร้อมกับรินน้ำ แต่มันรีบแย่งขวดน้ำไปจากมือผม แล้วรินใส่แก้วซะเอง ผมมองมันแบบค้อนๆ “กูไม่ได้เป็นง่อยนะสัด”
“แต่เวลานี้มึงเป็น!”
“...”
“ไปนอน เดี๋ยวกูเอาแก้วไปให้”
ครับ ไอ้เหี้ย
สุดท้ายผมก็ต้องคลานกลับขึ้นเตียง รอน้ำประเคนถึงที่ สบายมั้ยล่ะ? แหม แก้วน้ำธรรมดาไม่ได้ด้วยนะ มีหลอดดูดเพื่อความสะดวกอีก อะไรมันจะบริการดีขนาดน้านนนนนน
“เอาอะไรอีก?”
“หิวรึเปล่า?”
“อยากเช็ดตัวมั้ย?”
“จะดูทีวีช่องไร?”
มันป้วนเปี้ยนอยู่ในห้องผมทั้งวัน แต่ก็ดีอย่าง ผมไม่ต้องทำอะไรเลย สบายเป็นคุณชาย นอนชี้นิ้วสั่งใช้ไอ้คนที่สมควรเป็นคุณชายอย่างไม่เกรงใจ
คือผมไม่ได้เป็นอะไรมากเลยครับ แค่ตัวร้อนนิดๆหน่อยๆ(38.7องศาเซลเซียส) ปวดหัวเป็นพักๆ ปวดเมื่อยกล้ามเนื้อ กินอะไรก็ฝืดคอ กลืนไม่ค่อยลง แล้วพอได้กินยาที่ไอ้เหี้ยพอสมันหามาให้ก็หลับปุ๋ย แต่มันดูแลซะผมรู้สึกผิด
“มึงไม่เห็นต้องโดดเรียนเลย ปี3แล้วนะเว้ย”
ผมโพล่งออกไป ผลที่ได้รับกลับมาก็คือสายตาดุๆที่มองกลับมา แต่ก็ไม่ยอมตอบอะไร ผมไม่อยากให้มันโดดอะ โตๆกันแล้ว แค่นี้ผมดูแลตัวเองได้น่า ไม่ใช่เด็กอนุบาลซะหน่อย
หรือมันจะอยากแก้ตัวเรื่องหมอน เรื่องไม่รู้วันเกิดผม และเรื่องที่เป็นคนทำให้ผมต้องนอนป่วยแบบนี้?
เอาเถอะ แบบนี้ก็สบายดีเหมือนกัน
แต่...เอ่อ...อันที่จริง...คือ....ผมยอมรับก็ได้....ว่า....ไม่อยากหายเร็วอ้ะ
เพราะถ้าหายเร็ว ผมก็จะต้องขึ้นชกกับมันอีก ใช่มะ? แต่ถ้าหายช้า ก็ยืดเวลาไปอีกนิด แถมไม่ต้องเจ็บตัวไปอีกหน่อย แต่จากที่มันดูแลผม มันก็อยากให้ผมหายเร็วๆนั่นแหละ คงจะเป็นห่วง(+หื่น)จริงๆ
ด้วยความที่มียาดี บุรุษพยาบาลสุดเพอร์เฟ็ค และตัวผมที่เอาแต่นอนเป็นง่อย ดังนั้นในวันถัดมา ผมจึงหายไข้เป็นปลิดทิ้ง แต่ยังมีอาการปวดแถวๆสะโพก เอว และบั้นท้ายนิดหน่อย แต่นั่นไม่ใช่ปัญหา
ปัญหาที่แท้จริงคือไอ้พวกเพื่อนชอบแซว
ผมเดินตรงไปยังห้องเรียน เตรียมใจไว้แล้วว่าต้องโดนพวกมันล้อแน่ๆ แต่ก็เริ่มชินซะแล้ว วันไหนไม่โดนล้อจะรู้สึกแปลกๆเหมือนขาดอะไรไปบางอย่าง
เปิดประตูเข้าไป พวกมันนั่งที่ประจำ ไอ้ทัชเห็นผมแล้ว
เอาละ เตรียมพร้อมรับฟังใน 3 2 1 ...
“ไอ้แกน เลิกเรียนแล้วมีคนรอมึงอยู่ใต้ตึกน่ะ”
อะอ้าว ไม่ได้จะแซวกูเหรอ?
“ใครว่ะ?” ผมถามกลับไป แต่ไอ้ทัชเพียงแค่ยักไหล่ น้ำเสียงที่มันบอกผมเมื่อกี้ก็นิ่ง ราบเรียบ ไม่ได้หวือหวาเหมือนตอนที่ไอ้เหี้ยพอสมันเข้ามานั่งเรียนด้วย
“แอบมีชู้เหรอมึง ระวังตายไม่รู้ตัว” ปากหมาๆจากไอ้แทนที่กำลังเล่นเกมในไอโฟน
แต่ผมไม่สน นั่งลงข้างไอ้ทัชแล้วถามมันว่า
“เอาดีๆสัด ใครมาหากู?”
“อะ เอาไปดูเองเหอะ กูก็ไม่รู้จริงๆวะ”
ไอ้ทัชยัดโอโฟนเคสน้ำตาลมาให้ผม ผมก้มลงดูอย่างงงๆ
หลังเลิกเรียนแคลเสร็จ บอกให้แกรนด์รอเจอพี่ใต้ตึก
เบอร์ที่ส่งมาเป็นเบอร์ที่ไอ้ทัชไม่ได้เซฟไว้ แสดงว่าไอ้ทัชไม่ได้สนิทหรือรู้จักจริงๆ ผมส่งคืนให้มันในขณะที่สมองประมวลผลอย่างด่วนจี๋
“พี่พอสเหรอว่ะ?”
“ไม่มั้ง” ผมตอบ “เบอร์นี้กูไม่เคยเห็น”
“แล้วใครว่ะเนี่ย? ทำไมไม่ส่งข้อความหามึง จะส่งหากูทำซากอะไร” ไอ้ทัชมันคงอารมณ์เสียแหละครับ ไอ้คนส่งข้อความมาดันเห็นมันเป็นทางผ่าน
“แทนตัวเองว่าพี่ด้วย...หรือจะเป็นพี่รอย พี่โอ สายรหัสมึงอะ”
“กูเซฟเบอร์ไว้ครบทุกคน แล้วทำไมพี่เค้าจะต้องเจอมึงด้วยวะ?” มันว่าพร้อมขมวดคิ้ว
“เสือกรู้ด้วยว่ากูเรียนวิชาอะไร ที่ไหน” แอบน่ากลัวนิดๆแหะ “หรือว่าจะเป็นรุ่นพี่สาวสวยที่แอบชอบกูแต่ไม่กล้ามาขอเบอร์กูตรงๆ เลยไปขอเบอร์มึงแทนไง 55555+”
“เพ้อเจ้อ..หน้าอย่างมึงถ้าเป็นผู้ชายก็ว่าไปอย่าง”
“สัด”
“ช่างแม่งเหอะ เดี๋ยวเลิกเรียนก็รู้เอง”
นั่นสินะ
แล้วสรุปใครกัน?
ผมลงจากตึกมาพร้อมกับไอ้ทัช บอกให้ไอ้แทน กิ๊ง ส้มโอ เมฆ กลับไปกันก่อนได้เลย เพราะผมกับทัชอ้างว่ามีธุระต่อ แต่อันที่จริงแล้วไม่ได้ไปไหนมารอดูคนที่นัดเจอผมต่างหาก
เวลา16.12 น.
เวลาเลิกเรียนส่วนใหญ่ของพวกภาคปกติ คนเยอะแยะยั้วเยี้ยเต็มไปหมด เดินกันให้ควั่ก แล้วแบบนี้จะหาเจอมั้ยว่ะเนี่ย? สายตาผมกับไอ้ทัชสอดส่องคนที่คาดว่าจะรู้จักในฝูงชน แต่บังเอิญผมมันสูงมาตรฐานชายไทย เลยได้แต่มองไหล่คน ไม่ก็ต้องเขย่งเอา (อนาถจริง)
มองซ้ายมองขวา หาตามซอก ส่องตามมุม ก็ยังไม่เจอคนที่นัดผม เลยตัดสินใจเดินไปนั่งที่โต๊ะดีกว่า ยืนหาแบบนี้นานๆมันเมื่อย
“มึงไม่ไปไหนต่อเหรอวะ?” ผมถามคนที่นั่งตรงข้าม แอบเกรงใจมันเหมือนกัน
“เดี๋ยวทิวาลงมา แล้วไปดูหนังกันต่อ”
“อะหะ” คือมึงไม่ได้เป็นคนดีขนาดที่มานั่งรอเป็นเพื่อนกูสินะ ประโยคนี้ผมได้แต่คิดในใจ
“ทิวาเลิกเรียนละ .. เอางี้ เดี๋ยวกูส่งข้อความกลับไปให้ว่ามึงนั่งรออยู่ตรงนี้ กูไปก่อนนะ” ไอ้ทัชลุกขึ้น “บอกกูด้วยว่าใครบังอาจใช้กูเป็นทางผ่าน” มันบอกก่อนจะเดินหันหลังไปหาทิวาที่กำลังลงบันไดมา
แล้วทั้งคู่ก็เดินควงแขนกันออกไป...
อิจฉาโว๊ยยยยยยยยยยยย
อะไร? ไม่ต้องมามองผมแบบนั้น...หะ? อะไรนะ? เฮียพอส? ไอ้เหี้ยพอสอะนะ? ให้ผมไปควงแขนมัน?...รอให้4Gเข้าประเทศไทยก่อนเถอะครับคุณ
ผมนั่งเล่นเกมในไอโฟนไปเรื่อย กะว่าจะรอไอ้คนที่นัดเจอผมสักพัก หากเกิน20นาทีแล้วผมจะไม่รอมัน เป็นคนนัดซะเปล่า ชื่อเสียงเรียงนามก็ไม่บอก ดันมาสายไม่ตรงตามนัด ถ้ามันมาเมื่อไหร่ผมจะด่าให้เสียหมาเลย
เริ่มหงุดหงิดนิดๆ ผมเคลียร์ด่านสเตจแรกจบหมดแล้ว ก็ยังไม่มีคนไหนเข้ามาทักผม
ยอมรับว่าเห็นแก่ตัว คนอื่นรอผมได้ แต่ผมรอคนอื่นไม่ได้ เวลามีนัดอะไรผมมักจะไปเลทสัก15นาทีเสมอ เหตุผลเพราะถ้าผมไปถึงแล้วคนยังไม่ครบจะออกอาการทันที
ตอนนี้ 16.30 น.
อีก5นาทีถ้าไอ้คนนัดไม่มา ผมจะกลับหอ
แต่แล้วผมก็รู้สึกได้ว่ามีคนนั่งลงตรงข้ามผม ที่ที่ไอ้ทัชเคยนั่ง ผมค่อยๆเงยหน้ามอง
เฮ้ยยยย!!!
ผมเบิกตากว้าง ตะลึงกับคนที่นั่งลงโดยไม่ขออนุญาต แต่ผมก็รีบเก็บอาการนั้น ปรับสีหน้าเป็นเคร่งเครียดเพราะคนตรงหน้าเป็นบุคคลที่ผมคาดไม่ถึง
ไอ้ความหงุดหงิดที่มีอยู่แล้วยิ่งเพิ่มขึ้นสูง
“มีอะไร?” ผมเอ่ยปากถามทันที ไม่อยากให้คนตรงข้ามนั่งนานๆ เพราะตอนนี้สายตาหลายคู่จับจ้องมาที่โต๊ะผมแล้ว ชายร่างสูง เสื้อนักศึกษา ไร้เนคไทด์ กางเกงยีนขาเดฟ ไม่บ่งบอกว่าสถาบันไหน ตัดผมสั้นเกรียนทั่วทั้งหัว ใส่แว่นสีชา ขาแว่นสลักแบรนด์เนมชื่อดัง แต่แม่งหล่อเหลือร้าย เจาะหูรู้เบอเริ้ม ชายคนนี้กำลังเป็นที่สนใจของสาวๆในคณะผม แต่ในขณะเดียวกัน นักศึกษาชายหลายคนที่เดินไปมาก็สนใจเช่นกัน
แต่สายตาเหมือนอยากจะเอาฝ่าเท้ามารุมกระทืบไอ้คนตรงข้ามนี้ซะมากกว่า
ซึ่งผมภาวนาให้เป็นแบบนั้น
“เลิกกับไอ้พอสรึยัง?”
เหอะๆๆๆ ถ่อมาถึงถิ่นแต่เสือกถามคำถามยั่วโมโห
“คิดว่าไงล่ะ?” ผมตอนกวนตีนกลับไป ไม่รู้ว่าไอ้พี่ฮาร์ทมีสีหน้ายังไงเพราะแว่นใหญ่ที่บดบังไปกว่าครึ่ง แต่ถ้าให้เดาก็คงอยากจะฆ่าผมตรงนี้เลยละมั้ง
“ถ้ามึงไม่เลิก กูก็จะทำให้พวกมึงเลิกกันเอง!!” พูดจบไอ้พี่ฮาร์ทมันก็ลุกขึ้นแล้วเดินมาฝั่งผมฉุดให้ผมลุกขึ้นทันที
“ปล่อยกู!!” ผมพยายามยื้อนั่งลงเหมือนเดิม แต่แรงแม่งเยอะมาก บวกกับคนอื่นๆที่เริ่มมองมาอย่างสงสัย ผมเลยต้องจำใจลุกขึ้นเดินตามมันไปอย่างช่วยไม่ได้
“เห้ย ไอ้แกรนด์ จะไป...” เสียงตะโกนเรียกผม ทำให้ไอ้คนที่กำลังลากผมหยุดเดิน หันกลับไปมอง
คนที่ช่วยชีวิตผมไว้คือพี่วอร์มนั่นเอง ข้างๆเป็นพี่รอยกับพี่โกเม่ 3คนนั้นเหมือนเดินผ่านมาเห็นผมพอดีเลยตะโกนเรียก แต่ก็ทำหน้างงว่าไอ้สกินเฮดนี่มันเป็นใคร
ผมถือโอกาสนั้นสะบัดแขนหลุดจากการจับกุม แต่ก็ยังไม่ไวพอ เพราะคีมเหล็กนั่นคว้าผมไว้ได้ทัน ไอ้พี่ฮาร์ทก้มลงมากระซิบเสียงเหี้ยมใส่หู
“ถ้าไม่อยากตายก็พูดดีๆนะไอ้สัด”
พี่วอร์มเดินเข้ามาแล้ว แรงบีบที่แขนยิ่งกดดันมากขึ้นเรื่อยๆ ผมพยายามรักษาสีหน้าให้เป็นปกติ
“หวัดดีพี่” ผมยกมือไหว้ ทำให้คนข้างๆต้องปล่อยแขนผม ไม่อย่างนั้นอาจถูกสงสัยเอาได้
“เออ จะไปไหนวะ?..แล้วนี่..ใคร?” พี่วอร์มพูดเสียงโหดเหมือนเดิม ปรายตาไปยังพี่ฮาร์ทที่ยังยืนล้วงกระเป๋าจ้องพี่วอร์มเขม็ง
“รุ่นพี่สอนพิเศษ” เสียงตอบมาจากคนที่ยืนซ้อนด้านหลังผม
“ห๊ะ?” เสียงผมกับพี่วอร์มดังขึ้นพร้อมกันโดยมิได้นัดหมาย แต่แรงบิดที่หลังทำให้ผมต้องรีบเปลี่ยนอากัปกิริยาอีกครั้ง
“อะ..อ๋อ...ใช่ นี่รุ่นพี่สอนภาษาอังกฤษผมเอง” พี่รหัสทำหน้างงๆ แต่ยังไม่ทันที่จะได้ซักถามอะไร ไอ้พี่ฮาร์ทมันก็พูดว่าขอตัวแล้วดึงผมไปด้วยทันที
“ไอ้แกรนด์มันเรียนอิ๊งเทอม2ไม่ใช่เหรอว่ะ?” พี่รอยที่เป็นผู้สังเกตการณ์ถามอย่างงงๆ
“เพิ่งรู้ว่าน้องรหัสมึงขยันจนต้องจ้างรุ่นพี่มาสอนพิเศษ” พี่โกเม่มองตามหลังรุ่นน้องกับรุ่นพี่ที่ไม่คุ้นด้วยสายตาเปล่งประกาย “รุ่นพี่นั่น...ไม่เคยเห็น แต่หล่อดีวะ ตรงสเป๊คกูเลย”
ส่วนพี่วอร์มนั้นได้แต่ยืนนิ่ง ในสมองกำลังครุ่นคิดบางอย่าง...
(http://upic.me/i/gn/1lq87.jpg)
HEART ♥
(image: 2P SouthSide)
โปรดติดตามตอนต่อไป
Trick or Treat ?
Happy Halloween Day นะค้า ^___^
(เซ็งเป็ดอวอร์ดครั้งที่6 โหวตวันสุดท้ายยยยยยยยยยย ไม่รู้ว่ามีสิทธิโหวตรึเปล่า แต่เลือกยากมากกก
แล้วก็แอบไปเห็นบางท่านที่โหวตให้เรื่องของแพรในรอบคัดเลือก1-15ตุลาคม ถึงแม้จะมีไม่กี่เสียง แต่แพรก็ขอขอบคุณมากๆๆๆๆนะคะ แค่นี้แพรก็ยิ้มหน้าบานแล้ว อิอิ)
งวดนี้อัพช้าไปหน่อย แหะๆ *กราบงามๆ*
แบบว่ากำลังเห่อนิยายที่เหมามาจากงานหนังสืออะคะ อ่านไม่ลืมหูลืมหา น้ำไม่อาบ ข้าวไม่กิน คอมไม่เปิด นอนเน่าอยู่บนเตียง
ยังดีที่มะม๊าแพรขุดแพรลงจากเตียง ไล่ให้ไปอาบน้ำกินข้าวได้บ้าง ฮ่าๆๆๆ
มาถึงเรื่องอิมเมจกันบ้าง...หลายๆเสียงเรียกร้อง อยากเห็นหน้าค่าตาของหนุ่มๆเรื่องนี้
อันที่จริงแพรอยากให้แต่ละคนจิ้นกันเองมากกว่า ไม่อยากขัดจินตนาการ
แล้วแพรก็ยังไม่เจอรูปไหนที่ตรงกับความคิดของแพรเลยอะ จริงๆนะ ._.
(ยกเว้นไอ้พี่ฮาร์ทเนี่ยละ ที่รับต้นแบบมาจาก 2P SouthSide มาเต็มๆ อิอิ)
แต่ถ้าเกิดใครอยากเสนออิมเมจพี่พอส น้องแกรนด์ ทัช แทน คนอื่นๆก็แปะภาพไว้เลยนะคะ
หลายๆคนหลายๆรูปเลยเนอะ เผื่อตรงใจแล้วจะนำลงบทความค่า
ส่วนหนังสือทำมือ...แพรอยากให้แต่งจบก่อนอะคะ ไม่อยากให้มันค้างคา เดี๋ยวมีปัญหาแบบหลายๆกรณี
แต่ถ้าแต่งจบแล้วจะทำหนังสือแน่นอน ต่อให้มีคนซื้อแค่10คนก็ตาม
สุดท้ายนี้ก็ขอบคุณมากคะจุ้บๆ ^3^
-
จิ้ม
ดีนะ เกือบไปนอนละ แต่แอบเห็นก่อน รอตั้งนาน :mc4: :mc4:
ไอ้พี่ฮาร์ทจะลากแกรนด์ไปไหนนนนน กรี้ดดดดด พี่วอร์มบอกพี่พอสเร้ววววววววววววววววว :z3:
-
เอาจริงๆพี่ฮาร์ทนี้ตั้งใจจะแย่งแฟนของพี่พอสทุกคนเลยรึไงฮะ นิสัยไม่ดีอ่ะ :m16:
-
งานเข้าแล้วไงแกรนด์ ไอ้พี่ฮาร์ทมันจะมาไม้ไหนเนี่ย :เฮ้อ: :เฮ้อ:
ป.ล. เรื่องอิมเมจตามจริงก็ชอบจินตนาการเอามากกว่า แต่ถ้ามีก็ดีนะคะ
Happy Halloween Day
-
เกือบหัลบซะล่ะ นั่งรอนอนรอทุกวันเลยนะครับ 555
พออ่านแล้วก็นอนไม่หลับซะงั้น พรุ่งนี้กลัวไป รร. ไม่ไหวอ่ะ คิกๆๆ
ยิ่งอ่านยิ่งติด หนุกมากๆเลยครับ มาต่อไวไวน้า รักพี่แพรที่สู้ดดดดดดด
แต่แอบเสียดายทัช ที่คู่กับทิวาอ่ะ กระซิกๆๆๆ
-
ไอ้พี่ฮาร์ทนี่มันยังไงมารความสุขซะจริง
รักเพื่อนหรือรักตัวเองกันแน่ว่ะ
หมึดหมัน สาธุ พอสรีบมาจัดการมันไวๆ จัดหนักจัดเต็ม เน้นๆ ไม่ต้องยั้งไปเลย :fire:
-
ฮาร์ทนี่จะอะไรนักหนาเนี่ย วุ่นวายกับแกรนด์ทำไม วอร์มน่าจะเห็นอะไรบางอย่างที่ไม่ปกติใช่ไหม ช่วยแกรนด์หน่อย ไม่ก็บอกพอสที
-
อิพี่ฮาร์ทนิ ทำไมต้่องมาขัดขวางถึงขนาดนี้ด้วย ไม่รู้ว่าทำเผื่อตัวเองหรือเพื่อใครกันแน่
-
อิพี่ฮาร์ทนี่ ไม่จบแฮะ พี่พอสช่วยเคลียร์ทีเหอะ :m16: :m16:
อยากได้หนังสือน้า ถ้าทำบอกด้วย ซื้อแน่ ชอบ o13
-
คุณฮาร์ทจะทำอะไรแกรนด์น้อยของเราเนี่ย พี่พอสจัดการด่วนเลย :m16: :m16: :angry2: :serius2:
ขอบคุณมากค่ะ :L1: :pig4: :L1:
-
ฮาร์ทเป็นไรมากไหมนี่
แน่ใจว่าที่ทำอยู่นี่เพราะรักยัยหมอน ไม่ใช่แอบรักพี่พอสอยู่นะ
-
ทำไมต้องกลัวฮาร์ทขนาดนั้น คนช่วยก็ตั้งเยอะ
โวะ น้องแกรนด์นี่
-
:angry2: พี่ฮาร์ทททททท มายุ่งทำไมมมมม
ฟ้องไปเลย คนช่วยเยอะแยะ :m31:
:pig4:
-
เชี่ยพี่ฮาร์ทมรึงเป็นไรมากป่ะ ไอ้สลิด
หมอนนี่ เจ้าชีวิตมรึงเหรอ ถึงได้ยอมทำแบบนี้หรือ คิดว่าตัวเองเป็นพระเอก รักจริงต้องเสียสละ ยอมทำทุกอย่างให้คนที่ตัวเองรักมีความสุข ถรุยยยยส์
อิพี่พอสรีบมาจัดการเคลียร์ปัญหาตัวเองด่วนๆ ไม่ยอมแล้วนะเว้ยย น้องเจ็บทั้งตัวและใจเพราะเรื่องนี้ มากเกินไปแล้วนะ :o211: :o211: :o211:
-
ซวยแล้วงัยอะ จะเกิดรัยขึ้นกะแกรนด์ป่ะเนี้ย
-
เดี๊่ยวไอ้พี่ฮาร์ทต้องได้แดกตีนใครซักคน
:z3:
-
ไอ้เห้พี่ฮาร์ท ไปไกลๆฟัดดดดดดดดดดดดดดดดด
-
อะไรของอิพี่ฮาร์ทมันอ่ะ
อยากให้เค้าเลิกกันขนาดนั้นเลย!!!!
-
หรือพี่ฮาร์ทชอบน้องแกรนด์ เอ๊ะ ยุ่งจริงอะไรจริง
-
พี่ฮาร์ทจะลากแกรนด์ไปไหน น น น ....
พี่วอร์ม ช่วยแกรนด์ด้วยนะ :serius2: :serius2:
-
รอๆๆๆๆๆๆๆๆๆ ขอให้ได้แดกเท้าอันสวยงามของพี่พอสเร็วๆ 5555+++++
-
ตั้งแต่เป็นเมียพี่พอส รู้สึกแกรนด์จะลดความแรงลงนะ แปลกอะ คือตะก่อนใครว่าไรใครทำไรไม่เห็นแกรนด์จะสน ขนาดพี่พอสว่าแรงแกรนด์ยังกวนตีนมาจนรักกันได้ ก็หวังว่าแกรนด์จะไม่ยอมลงให้ไอ้ฮาร์ทไปเสียทุกอย่างนะ ไม่ชอบมาม่าไร้สาระอะ ชกมันเลยแกรนด์ อย่าไปยอมมัน เสียดายดีกรีความกวนอะ 555
ป.ล. พี่พอสน่ารักนะ :-[ :impress2:
-
นิสัยไม่ดีเลยไอ้พี่ฮาร์ท น้องแกรนด์ไม่ได้เป็นต้นเหตุให้ตัวเองเลิกกับหมอนซักหน่อย ทำไมต้องมาตามจองล้างจองผลาญน้องแกรนด์ด้วย
ทำแบบนี้ไม่แมนเลย สมควรแล้วที่หญิงจะทิ้ง :angry2:
แล้วจะมาโกรธอะไรเค้านักหนา ตัวเองก็เป็นคนนิสัยไม่ดี ตีท้ายครัวเพื่อนเหมือน :m16:
อินจริงๆ อยากอ่านต่อแว้ววววว :impress2:
-
ได้เรื่องละ มาดักถึงที่
จะแกล้งอะไรอีกล่ะ
-
สั้นจัง :pig4:
-
ฮาร์ทจะมาวุ่นวายทำไมเนี่ย ถึงทำให้แกรนด์พอสเลิกกันได้คิดเหรอว่าทุกอย่างจะเหมือนเดิมอะ
-
ความรักเริ่มมีด่านทดสอบซะแล้วสิ
ป.ล.เสียดายยังโหวตไม่ได้ :m16:
-
พี่ฮาร์ทต้องการอะไรกัน หา :m31:
-
พี่ฮาร์ท แกคงมีปมอะไรบางอย่างที่
ถ้าเป็นเรื่องของพอส แกต้องมีเอี่ยวปะเนี่ย
-
อ้าก อิะี่ฮาร์ท เปนเวนอะไร
ชอบพี่พอสรึไง ฟ๊าค
แล้วอิพี่พอสไปไหนนน
-
แง สั้นได้อีกกกกก
ไอพี่ฮาร์ท ไอตัวทำครอบครัวร้าวฉาน
แต่ก็ดีนะ เขาชอบ เท่อ่ะ อิ้ๆ
-
อ๊ากกกกก!พี่ฮาร์ทกัด(?)ไม่ปล่อยอ่ะ :angry2:
อร๊าง 2P :กอด1:
รอตอนต่อไปค่ะ :z2:
-
นายฮาร์ทต้องการอะไรจากสังคม
ตอนนั้นก็แย่งแฟนเพื่อน แล้วสุดท้ายเป็นไง พี่พอสก็ยกโทษให้แล้วไม่ใช่เหรอ
หรืออิขฉาพี่พอสที่มีแต่คนรักอ่ะ ไม่ชอบนายฮาร์ทอะไรนี่เลยอ่ะ
นักเขียนจ้าา อย่าดราม่ามากนะ ทำใจรับไม่ไหวจริงๆ
แหะๆ
บวกจ้า
-
so short เจ็บปวดดดดดดดดดดดด อิพี่ฮาร์ทจะอะไรนักหนาค้าาาาาา :m16: :m31: :m16: :m31:
-
เหยเหยเหย พี่พอสอยู่หนใด อัญเชิญ :call:
-
พี่ฮาร์ดคงไม่จับแกรนด์ไปข่มขื่นหรอกนะ Oh No!! :serius2:
(คิดไปได้นะเมิง :z6:)
-
ค้าง ค้าง ค้าง
คนเขียนมาปั่นก่อนนนนนนหนังสือจากสัปดาห์ค่อยอ่าน
ตอนนี้ค้างมากเลยจ้า :z3: :z3:
-
รู้สึก ค้างงงงงงงงงงงงง อยากรู้ พี่ฮาร์ทจะทำอะไรนะ พี่พอสเป็นพระเอกขี่ม้าขาวมาช่วยหน่อยเร้ววววว งืออออ พี่วอร์มก็ได้ น้องแกรนด์จะถูกพาไปกระทำชำเรารึเปล่าเนี่ยยย มาต่อไวๆนะคะคนแต่งง อยากอ่านตอนต่อไปอย่างรุนแรง :impress:
-
อยากเตะพี่ฮาร์ท :z6:
-
อิพี่ฮาร์ททททททททท :z3:
เป็นไรมากป่าวเนี่ย คอยมาป้วนเปี้ยนก่อกวนแกรนด์อยู่ได้ชักหงุดหงิดแล้วนะ
ถ้าพี่พอสกับหมอนยังรักกันจริงก็คงกลับไปคบกันแล้วเหอะค่ะ ไม่ทิ้งเงียบให้คุณพี่มาวุ่นวายแบบนี้หรอกกก :m31: //อินจัด
พี่พสก็ได้ ใครก็ได้รีบมาช่วยแกรนด์ไวๆ เลยยยย :sad4:
-
ไอ้พี่ฮาร์ทเวร จอมยุ่งเรื่องชาวบ้าน
-
นายฮาร์ทจะอะไรอีกเนี่ย
ต้องให้พอสมาเคลียร์กันได้แล้ว
ไม่งั๊นแกรนด์น้อยฉันช้ำหมด ทะนุถนอมกันหน่อยเหอะ
-
อิพี่ฮาร์ท แกต้องการอะร้ายยยย :angry2:
-
พี่ฮาร์ทจะทำอะไรน้องแกรนด์ :monkeysad:
*วิ่งไปตามเฮียพอสมาช่วยดีกว่า*
-
ได้บ้าฮาร์ทมาหาเรื่องอะไรอีกล่ะเนี่ย
ยุ่งกับชีวิตคนอื่นจริงๆ เล้ย
-
ร้ายกับเขามากๆระวังจะหลงรักนะจ๊ะ(ไอ้)พี่ฮาร์ท o18
-
โว๊ะ อิมเมจฮาร์ท หล่อเหลือร้ายจริงๆ จ้า หล่ออ่าาาาาาา ชอบๆ โอ่ยย ถ้าพี่พอสรู้ความจริงจะเป็นไงเนี่ย ไม่อยากจะคิด
-
เซ็งไอ้ฮาร์ทนี่แหละเป็นไรมากไหมครับตามมาราวีอยู่ได้
-
นิสัย!!!
-
โอ้ยยย แล้วใครจะมาช่วยแกรนด์ล้ะเนี่ย
พี่ฮาร์ทจะเอาแกนน้อยไปหนายยยย????
ใครก็ได้เอาอิตาพี่หัวล้าน (ได้ข่าวว่าแค่สกินเฮด) นี่ไปเก็บทีเห๊อะ
ชอบมาทำร้ายแกนน้อย
น่าจะให้พี่โกเม่ฉุดไปปล้ำซ้ะ เผื่อจะหายเกลียดเกย์ :z1:
ตามลุ้นค่าาา
-
ไอ้พี่ฮาร์ทนี่จะวุ่นวายไปถึงไหน ชิส์!บังคับให้คนอื่นเลิกกันอยู่ได้!!
-
อิพี่ฮาร์ทนี่กวน__นะ
:angry2:
ปล.พี่โต้งหล่อมากกกกกกก :o8:
-
ไอ้คุณพี่ฮาร์ทจะทำอะไรนั่นนน อย่านะ เดี๋ยวจะโดนดีนะเว้ยเห้ยย
-
ฮาร์ทจะทำอะไร .. :serius2:
-
29 - Torture (2)
ตลอดทางผมพยายามนิ่งๆ ไม่อยากโวยวายอะไรมากเพราะคนเยอะ ไอ้พี่ฮาร์ทมันก็คงรู้ดีว่าผมไม่อยากขายหน้า ถึงได้ใช้โอกาสนี้บีบข้อศอกผมจะเจ็บระบมไปหมด มันลากผมมายังรถสปอร์ตคันเดิม ยัดตัวผมเข้าไปนั่ง ปิดประตูเสียงดังอย่างไม่กลัวว่ามันจะหลุดออกมา
แต่หน้าอย่างผมมีเหรอจะเข้าไปนั่งง่ายๆ?
ในเมื่อมันยัดผมเข้าไปในรถได้ ผมก็มีมือมีตีนออกมาได้เหมือนกันละน่า
“หยุดเลยไอ้สัด!” คนที่กำลังอ้อมไปฝั่งคนขับตะโกนด่าผมทันที แต่ผมไม่สนแล้ว
ขอกูหนีก่อนเถอะ
แต่ไอ้พี่ฮาร์ทมันไวมากครับ เพียงแค่ไม่กี่วิมันก็เข้าถึงตัวผมได้อย่างรวดเร็ว สายตาหลังกรอบแว่นจ้องผมแบบที่ไม่ต้องมองทะลุก็รู้สึกได้
“เหอะ! ผัวเยอะดีนี่มึง จะวิ่งกลับไปหาไอ้คนเมื่อกี้ล่ะสิ”
“เออ!!! ปล่อยกูได้รึยัง”
ในเมื่อแม่งอยากจะยัดเยียดให้ ก็รับแม่งเต็มๆเนี่ยล่ะ
“ไม่! แต่ว่างๆก็ไปตรวจเลือดบ้างนะ เผื่อเป็นเลือดบวกแล้วกูจะจองที่ในวัดพระบาทน้ำพุให้”
“สัดเอ๊ยยย ไหนว่าเกลียดเกย์ไงวะ ปล่อยกูสักที!” ผมย้ำสิ่งที่มันเคยพูด แต่ไอ้คนพูดก็เหมือนกลืนน้ำลายตัวเอง ไม่สนว่าเคยพ่นอะไรออกมา
“คิดว่ากูพิศวาสอยากจับมึงนักเหรอ?”
“ก็ปล่อยสิวะไอ้เหี้ย”
“ปล่อยก็โง่สิวะ เดี๋ยวมึงก็หนีอีก”
“แม่ง...เออๆ ปล่อยกูก่อน กูไม่หนี แต่กูเจ็บ”
สิ้นคำ มันก็ปล่อยแขนผมอย่างแรง ผมสะบัดแขนให้คลายอาการปวดนิดหน่อย ผมกับมันยืนอยู่ข้างรถสปอร์ตสีเหลืองแสบตา สร้างความเด่นจนคนรอบข้างเริ่มหันมามอง
“มีไรก็พูดกันตรงนี้” ไม่อยากเสี่ยงขึ้นรถมัน ผมยังรักตัวกลัวตายอยู่ อยากจะเคลียร์ให้มันจบๆโดยที่ไม่ต้องลากไปมาให้เสียเวลา
ไอ้พี่ฮาร์ทนิ่งไปสักพักก่อนจะขยับปาก
“กูบอกให้มึงเลิกกับไอ้พอส” คราวนี้ไอ้พี่ฮาร์ทไม่ได้ตะคอกหรือขู่เสียงดังเหมือนอย่างเคย ผมแปลกใจนิดหน่อยแต่ก็ยังคงความระแวงไว้
“เหอะ ถึงกูเลิกกับพี่พอสไป ก็ไม่ได้ช่วยให้คนชื่อหมอนกลับมาคบกับพี่พอสเหมือนเดิมหรอกนะ” ผมพูดจี้จุดตรงๆ และดูเหมือนจะจี้ได้ถูกจุดซะด้วย “อีกอย่างมึงรักคนชื่อหมอนไม่ใช่เหรอ? มึงก็กลับไปง้อสิวะ...อ้อ...หรืออยากทำตัวเป็นพระรองที่แสนดีช่วยให้นางเอกกับพระเอกสมหวัง เหอะๆ” ผมทำเสียงล้อก่อนจะปิดท้ายด้วยความสมเพช ไอ้พี่ฮาร์ทมันหันไปมองทางอื่นคล้ายกับไม่อยากรับรู้เรื่องนี้
จะว่าสงสารก็สงสาร แต่เสือกร้ายกับกูก่อนทำไมล่ะ? พูดดีๆมาเตือนกูดีๆแต่แรกก็จบแล้ว
“บอกไว้ก่อนนะ ตราบใดที่พี่พอสยังรักกูอยู่ กูก็จะไม่มีวันเลิก ต่อให้มึงหรือคนชื่อหมอนมาตรอมใจตายตรงหน้าก็ตาม” คนฟังหันหน้ากลับมามองผมอีกครั้ง
“ไอ้พอสเห็นมึงเป็นแค่ของเล่น” อีกครั้งที่มันใช้น้ำเสียงราบเรียบราวกับไม่มีอะไรให้เดือดร้อน แต่ผมยอมให้มันทำป่าเถื่อนเสียงดังใส่ดีกว่านิ่งสงบแบบนี้
เพราะมันแสดงให้เห็นว่าสิ่งที่พูดนั้นจริงจัง...จนน่าหวั่นกลัว
แต่ผมจะมาหวั่นไหวเพราะคำพูดแค่นี้ไม่ได้ ผมเชื่อในสิ่งที่เห็นมากกว่าสิ่งที่ได้ยินจากปากคนอื่น ไอ้พี่ฮาร์ทมันอาจจะแสดงละครปั้นเรื่องมาหลอกผมอยู่ เพื่อตัวเองใครๆก็สามารถเป็นได้ทั้งนั้น ไม่สนหรอกว่าวิธีการมันจะเลวร้ายสักแค่ไหน
“มึงรู้จักไอ้พอสดีแค่ไหน?” คนข้างตัวหันกลับมาถาม
เป็นคำถามที่ผมไม่อยากตอบ
“เหอะๆ มึงก็สถานะเดียวกับกูนั่นแหละ โง่แล้วอวดฉลาด” จากตอนแรกที่ผมควรสมเพชมันแต่ตอนนี้กลับโดนมันดูถูก
สถานะเดียวกับไอ้พี่ฮาร์ทงั้นเหรอ?
ตกลงยังไงกันแน่?
“มึงคงไม่รู้สินะ งั้นเดี๋ยวกูจะช่วยให้มึงตาสว่างเอง...ขึ้นรถ”
“กูบอกแล้วว่าไม่”
“ตามใจ อยากหูหนวกตาบอดตลอดไปก็เชิญ”
ไอ้พี่ฮาร์ทไม่ดึงดันผม เดินอ้อมไปฝั่งคนขับเหมือนเดิม
เอาไงดีวะ?
แต่คราวที่แล้วมันก็พาไปส่งหอดีนี่หว่า ไม่ได้ทำอะไรให้ต้องเจ็บตัวเหมือนในห้องน้ำอีก
ขณะที่ผมกำลังตัดสินใจนั้นเจ้าของรถก็เปิดประตูเข้าไปนั่งประจำที่
สุดท้าย...ผมก็เลือกที่จะเปิดประตูและแทรกตัวเข้าไปนั่งด้วยความสมัครใจ
“หึ ไหนว่าไม่ไง?” พี่ฮาร์ททักทันทีที่ผมหย่อนก้นลงบนเบาะ
“จะพากูไปไหน?” ผมไม่ตอบแต่ถามกลับ ตอนนี้คนขับสตาร์ทรถและออกตัวอย่างช้าๆ
“โรงแรม”
“ห๊ะ! ไอ้สัด!! จอดเลย!!!”
เหี้ยเอ๊ยยยย ไม่น่าหลวมตัวเชื่อคำพูดพล่อยๆของแม่งเลยจริงๆ
“หุบปากซักทีเหอะ โวยวายอยู่ได้ กูยังพูดไม่จบ” ไอ้พี่ฮาร์ทบอกอย่างรำคาญในขณะที่ผมก็ยังพยายามที่จะลงจากรถให้ได้
“เชี่ย ก็มึงจะพากูไปโรงแรม!”
“โรงแรมที่เป็นสถานที่จัดงานหมั้นของไอ้พอสอะจะไปมั้ย!?”
...
งานหมั้น?
“งานหมั้นของไอ้พอสกับหมอน” มันย้ำโดยที่ผมไม่ต้องถามซ้ำ “ถึงจะจัดปีหน้า แต่ครอบครัวของไอ้พอสกับหมอนก็ตกลงกันไว้เรียบร้อยแล้ว รอให้หมอนกลับมาจากสวิสแค่นั้นแหละ”
ตัวผมชาวาบ มือเย็นเฉียบ สมองเริ่มคิดไปต่างๆนานา แต่ถึงอย่างนั้นก็ยังโกหกตัวเองว่าคนข้างๆมันแต่งเรื่องขึ้นมาเพื่อที่จะให้ผมไม่เชื่อมั่นในตัวบุคคลที่กำลังพูดถึง
ผมก้มลงมองแหวนโดยไม่รู้ตัว
“หมั้นไว้ก่อนนะครับ”
คำพูดของคนที่มอบแหวนนี้ให้ลอยเข้ามาในหู
“ก็ช่วงนั้นเอ็งไปสวิส พอกลับมาข่าวก็เงียบไปแล้ว ลืมๆกันไปเลยไม่มีใครบอกเอ็ง”
คำพูดจากรุ่นพี่สโมในตอนที่ผมกับไอ้เหี้ยพอสติดอยู่ในตึกแล้วเจอลุงภารโรงก็ดังต่อเข้ามา
แต่...มันอาจจะบังเอิญก็ได้
ผมพยายามเข้าข้างตัวเอง
“จะเชื่อหรือไม่เชื่อก็แล้วแต่มึง”
อย่า...อย่าพูดแบบนี้
มันจะดีกว่าถ้าหากพี่ฮาร์ทก่นด่าผมว่าโง่ เกย์ไร้สมอง โดนหลอกบอกรัก ทั้งๆที่คนๆนั้นเค้ามีคู่หมั้น มีเป้าหมายที่จะต้องแต่งงานไว้แล้ว
จะโกหกกูทั้งทีทำไมต้องเอาเรื่องหมั้นของครอบครัวมาหลอกด้วย...โกหกเรื่องอื่นไม่ได้เหรอไง...
เชื่อครึ่งไม่เชื่อครึ่ง...แม้ใจจะเทไปทางฝั่งเชื่อมากกว่าแล้วก็ตาม
ต้องถาม...ต้องคุยให้รู้เรื่อง
ทั้งๆที่คิดว่าคืนก่อนเคลียร์ไปเรียบร้อยแล้ว แต่ผมดันชะล่าใจเอง นึกว่ามันเล่าหมดทุกอย่าง สารภาพจนหมดเปลือก เลยไม่อยากเซ้าซี้อะไรมาก
“แล้วยังติดต่อกับหมอนอยู่รึเปล่า?”
“จะรู้ไปทำไม?”
“กูบอกแล้วนะว่าไม่ชอบให้ตอบคำถามด้วยคำถาม”
“ครับ ขอโทษครับ”
“ตอบสิวะ”
“ก็...มีโทรคุยกันบ้าง”
ผมน่าจะรู้นะ...ว่าไอ้พวกที่ตอบคำถามด้วยคำถาม มักจะมีอะไรผิดบังหรือไม่ก็อยากเลี่ยงเสมอ เหมือนที่ผมปิดบังมันเรื่องพี่ฮาร์ทจะเอาผมในห้องน้ำไง
ไม่...ผมจะตัดสินใจเองไม่ได้ ต้องคุย ต้องโทรถามให้รู้เรื่อง!
แต่ยังไม่ทันที่ผมจะได้ล้วงประเป๋าเสื้อเพื่อหยิบโทรศัพท์ จู่ๆรถก็เบรคจนหลังเด้งขึ้นมา
เอี๊ยดดดดดดดดดดดดดด!!
“เชี่ยเอ๊ย!!” พี่ฮาร์ทสบถลั่น คงไม่ใช่เพราะกลัวรถเป็นรอยหรอก แต่เพราะรถที่พุ่งตัดเข้ามาขวางอย่างไม่กลัวเกรงซะมากกว่า
ไม่ใช่บีเอ็มสีดำที่คุ้นตาเท่านั้น ร่างสูงที่กำลังก้าวลงจากรถก็คุ้นตาเช่นกัน ชุดนักศึกษาที่ผมรีบให้แบบลวกๆเมื่อเช้า กางเกงยีนส์แบรนด์ดังแต่ไม่ได้ซักมา3วัน...ทั้งหมดนั่นต่อให้หันหลังผมก็รู้ว่าคือใคร
คงไม่ต้องโทรแล้วละมั้ง...ในเมื่อมาหาถึงที่
ใบหน้าที่เรียกเสียงกรี๊ดเหล่าสาวแท้สาวเทียมกำลังบึ้งตึง ไม่มีรอยยิ้มเจ้าเล่ห์หรือลักยิ้มบุ๋มที่ข้างแก้ม ช่วงขายาวก้าวไม่กี่ก้าวก็ถึงตัวรถและกระชากผมลงทันใด
“โอ๊ย”
วันนี้กูโดนกระชากกี่รอบแล้ววะเนี่ย?
“กูบอกแล้วไงว่าอย่าเจอมัน!!” ไอ้เหี้ยพอสตะคอกใส่ผม แรงบีบที่แขนนั่นบ่งบอกได้ดีว่ามันโกรธมากแค่ไหน ทำเอาไอ้ที่พี่ฮาร์ทมันลากผมเมื่อกี้กลายเป็นเด็กจูงมือไปเลย
แต่เวลานี้ผมไม่รู้สึกเจ็บอะไรแล้ว...เพราะความรู้สึกทั้งหมดนั่นถูกกลบเกลื่อนด้วยความเสียใจที่รอการยืนยันบางอย่าง
“ปล่อย” รู้สึกว่าจะใช้คำนี้เปลืองเหมือนกัน ผมพยายามขืนตัวไม่ขึ้นรถบีเอ็มที่เปิดประตูค้างไว้ ไม่รู้ว่าสายตาผมมันแสดงความเสียใจ เจ็บปวด สงสัย อยากรู้ หรือความหวังออกไปบ้างรึเปล่า เพราะคนที่จ้องมองกลับมาถึงกับชะงักไป
ไอ้เหี้ยพอสปล่อยผมแต่โดยดี และหันไปจัดการกับคนที่ทำให้ผมได้รู้ความจริง
“ไอ้เหี้ยฮาร์ท มึงทำอะไรแกรนด์!!!” อดีตเพื่อนสนิทคว้าคอเสื้อหมายจะต่อยให้รู้แล้วรู้รอด แต่ก็ทำไม่ลง ส่วนอีกฝ่ายก็ยิ้มเยาะ ท่าทางสบายๆยั่วโมโห
“กูช่วยมึงนะไอ้พอส”
“ไม่ยักรู้ว่ากูขอความช่วยเหลือจากมึงเมื่อไหร่”
“เวลาถึงงานหมั้นจะได้บอกน้องแกรนด์เค้าง่ายๆไง”
คนที่กำลังกำคอเสื้อถึงกับนิ่งอึ้งไป
“มึง...ว่าอะไรนะ?”
“กูก็แค่ช่วงสงเคราะห์ กะว่าจะพาน้องแกรนด์เค้าไปดูสถานที่จัดงานหมั้นมึง...”
“ไอ้เหี้ย!!!!!!”
พลั่ก!!
หมัดที่ค้างไว้เมื่อสักครู่ชกเข้าเต็มๆโดยไม่สนว่านี่คือกลางถนนและเริ่มมีคนยืนมองเหตุการณ์นี้ แต่ไอ้เหี้ยพอสมันเข้าไปดึงตัวพี่ฮาร์ทที่ล้มลงพิงประตูรถตัวเองขึ้นมาแล้วซัดอีกหมัดเข้าจังๆ ฝ่ายที่โดนอัดเข้าไป2หมัดก็ใช่ว่าจะยอมง่ายๆ ลุกขึ้นมาปัดป้องแล้วเหมือนกัน
กลายเป็นมวยคู่เอกกลางท้องถนน
“หยุด!!”
ปล่อยให้ชกกันจนสาแก่ใจแล้วค่อยตะโกนคำนี้ ผมยืนมองทั้งคู่ที่แยกห่างออกจากกันแล้ว คงเพิ่งนึกได้ละมั้งว่านี่กลางถนน แต่ยังดีที่อยู่ในเขตมหาวิทยาลัย รถเลยไม่เยอะเท่าไหร่ แต่คนมุงดูเนี่ยสิที่เพิ่มมากขึ้นเรื่อยๆ
เหอะๆ ก็คนมีเรื่องดันเป็นขวัญใจสาวๆที่รู้จักกันไปทั้งมหาลัย คู่ชกก็หล่อใช่เล่น รถยุโรปหรูที่จอดค้างเติ่งกีดขวางทางจราจรนั่นก็สะดุดมิใช่น้อย ส่วนผมเหรอ? ก็ได้แต่ยืนมองรอให้แม่งชกเสร็จยังไงล่ะ ยืมมือให้เหี้ยพอสเอาคืนพี่ฮาร์ทแล้วก็ยืมมือพี่ฮาร์ทเอาคืนไอ้เหี้ยพอส..ผมไม่ผิดใช่มั้ย?
“ขึ้นรถ” เสียงเจ้าของบีเอ็มสั่งผม
“อ้าว ไม่อยากไปดูสถานที่จัดงานแล้วเหรอ?”
“หุบปาก!” ไอ้เหี้ยพอสหันไปด่าคนที่กำลังเช็ดมุมปากตัวเองก่อนจะหันมามองผมแล้วสั่งอีกครั้ง “ขึ้นรถ”
แต่ผมยืนนิ่งและเอ่ยถามช้าๆ
“มึง...จะหมั้นกับคนชื่อหมอนจริงรึเปล่า?” เสียงผมเบามาก
ใจหนึ่งก็อยากรู้คำตอบ แต่อีกใจก็กลัวคำตอบจนไม่อยากรู้เช่นกัน
ผมไม่รู้ว่าคนถูกถามมีสีหน้ายังไง เพราะตอนนี้ผมก้มหน้า มองปลายเท้าตนเอง กลัวที่จะสบตา แต่ประสาทหูเปิดรับฟังคำตอบ
“อืม”
คำตอบที่แผ่วเบาไม่แพ้กัน
แต่มันกลับดังชัดในความคิดผม
“แกรนด์....ขึ้นรถก่อน...กลับไปคุยกันที่ห้อง” มันบอกผมแบบนั้น แต่ผมเลือกที่จะก้าวห่างจากมัน ผมเงยขึ้นมอง สีหน้ามันเจ็บปวดที่จะต้องพูดความจริง
แล้วทำไมไม่พูดตั้งแต่แรก
ทำไมต้องให้รู้จากปากคนอื่น
นี่ถ้าพี่ฮาร์ทไม่มาบอกกูก็ต้องทนโง่เป็นควายไปตลอดจนถึงงานหมั้นมึงใช่มั้ย?
อยากจะโพล่งถามออกไป แต่มันช่างยากเย็นเหลือเกิน
“กลับไปคุยกันก่อนนะ...ขอร้องล่ะ” น้ำเสียงที่อ้อนวอนให้ผมกลับไปหาแต่ผมทำไม่ได้
อย่างน้อยก็ไม่ใช่ตอนนี้
ผมหันหลังและวิ่งทันที โบกมือเรียกแท็กซี่ ปิดประตูอย่างรวดเร็ว เสียงทุบกระจกตบตัวรถทำให้โชเฟอร์หันมามองอย่างสงสัย
“ไปเลยครับพี่”
ไปที่ไหนก็ได้ที่ไม่มีคนคนนี้
ผมพิงตัวลงกับเบาะอย่างอ่อนแรง
ขอบคุณที่น้ำตายังไม่ไหล
ผมเลือกที่จะมาฝังตัวอยู่ที่คอนโดไอ้ทัชเพราะถ้ากลับหอคนที่ไม่อยากเจอมันต้องไปดักรอแน่ๆ ถ้ากลับบ้าน มะม๊าก็จะต้องถามและเป็นห่วง ผมไม่อยากให้ท่านต้องคิดมาก ดังนั้นคอนโดเพื่อนสนิทที่ไม่เคยถามเซ้าซี้จึงเป็นตัวเลือกที่ดีที่สุด
ผมมาถึงช้าเพราะต้องเสียเวลาวนโน่นนี่หลายรอบ เนื่องจากบีเอ็มสีดำขับตามมาอย่างไม่ให้คลาดสายตา กว่าจะสลัดหลุดมิเตอร์ก็พุ่งไปหลายร้อยบาท
“กูขอมาอยู่ด้วยสักพัก...อย่าบอกใครนะ”
“ทะเลาะกับพี่พอส?”
“ไว้กูพร้อมแล้วจะเล่าให้ฟัง”
ผมอาบน้ำเข้านอนได้ยังไงก็ไม่รู้ โทรศัพท์ก็ปิดตั้งแต่อยู่ในแท็กซี่แล้ว นั่งบนโซฟาสายตาเลื่อนลอย ทีวีที่อยู่ตรงหน้าไม่ได้ช่วยเรียกความสนใจจากผมได้เลยสักนิด
“แกรนด์ พี่พอสโทรมา”
“...”
“กูบอกว่าไม่รู้แล้วกันนะ”
รู้ว่าไอ้ทัชไม่อยากโกหก แต่ก็เพื่อความสบายใจของผม มันเลยต้องจำใจตอบแบบนั้นไป มันพยายามชวนผมคุยเรื่องอื่น ทั้งเรื่องเรียน เรื่องเพื่อน เรื่องเกมส์ เรื่องหนัง เรื่องไร้สาระ เท่าที่ผู้ชายคนหนึ่งจะทำให้เพื่อนได้ แต่สุดท้ายผมก็วกกลับมาคิดเรื่องเดิมๆอยู่ดี
หมั้น...
คนเราจะหมั้นพร้อมกับทีเดียวสองคนไม่ได้หรอกนะ แหวนสวมเข้าได้ก็ถอดออกได้ มันก็เหมือนกับการหมั้นที่หมั้นแล้วก็ถอนหมั้นได้เหมือนกัน
แต่ในกรณีนี้...ผมคงต้องเป็นฝ่ายถอนหมั้นเองใช่มั้ย?
แหวนที่สลักสัญลักษณ์อินฟินิตี้บนนิ้วนางเป็นเครื่องประดับชิ้นเดียวที่ผมใส่ติดตัวมาตลอด ไม่เคยถอด แม้ว่าแหวนที่วาดด้วยปากกาบนนิ้วใครอีกคนนั้นจะจางหายไปแล้วก็ตาม
ขอเพียงแค่ได้ใส่แหวนต่อไปอีกสักนิด...
2-3วันต่อมาผมตัดสินใจเล่าทุกอย่างให้ไอ้ทัชฟัง มันบอกให้ผมกลับไปคุยดีๆอีกครั้ง เผื่อจะมีทางออกที่ดีกว่านี้ก็ได้ แต่ผมยังไม่พร้อมที่จะเผชิญหน้า ผมหลบเลี่ยงมันตลอดที่มหาลัย มันทั้งตามหา ตะโกนเรียก โทรเข้ามาเป็นร้อยๆสายจนทำคนอื่นปั่นป่วนไปหมด
“แกรนด์ มึงไปคุยกับพี่พอสเถอะ กูเห็นแล้วสงสารพี่เค้า”
แล้วมึงไม่สงสารกูเหรอส้ม..?
“ไอ้แกน กินข้าวบ้างเถอะ อย่างกับซากศพเดินได้เลยมึง”
มันกินไม่ลงว่ะแทน กูกินไม่ลงจริงๆ
ผมเป็นแบบนี้ตลอดทั้งสัปดาห์ ตื่นนอน ไปเรียน กินข้าว กลับคอนโดไอ้ทัช นอน โดยที่ไม่รู้ว่าทำอะไรลงไปบ้าง ใจมันนึกถึงอีกคนที่เคยอยู่ด้วยกันตลอดเวลา อยากจะร้องไห้แต่ก็ร้องไม่ออก
ไม่เคยคิดว่าตัวเองจะเป็นแบบนี้
แค่คนคนเดียว
“พี่พอสไม่ต่างจากมึงเลยนะแกรนด์...เผลอๆจะหนักกว่ามึงด้วยซ้ำ” ไอ้ทัชมันบอกผมแบบนี้
ผมอยากไปหา อยากคุย อยากนอนกอด อยากยิ้ม อยากกวนตีน อยากหัวเราะ อยากได้ยินเสียง อยากรู้ว่ามันเป็นไงบ้างถ้าไม่มีผม
เวลาเจอกันที่ม.ผมจะเป็นฝ่ายหลบเลี่ยงตลอด ไม่อยากเห็นสายตาที่ทั้งเจ็บปวด เสียใจและเรียกร้องให้ผมกลับไปหา จนหลังๆมานี้ ผมไม่ค่อยเจอมันแล้ว
รู้แค่ว่ามันแข่งบาสแพ้...
สมัครเข้าร่วมค่ายอาสาทุกอย่างจนไม่ว่างตลอดทั้งเดือนยาวไปจนถึงปิดเทอม...
มันคุยกับคนชื่อหมอนเรื่องชุด เรื่องแหวน เรื่องของหมั้นรึยัง พ่อแม่มันว่ายังไงบ้าง?...
ใกล้สอบไฟนอลแล้ว หวังว่ามันจะได้Aหลายตัวนะ...
เกรงใจไอ้ทัช อาศัยอยู่กับมันมา2สัปดาห์แล้ว ค่าน้ำค่าไฟจะช่วยออกมันก็เสือกไม่รับ มันบอกแค่ว่าให้ผมกลับมาเป็นเหมือนเดิม กลับไปคุยดีๆกับพี่พอสก็พอแล้ว แค่นั้นที่มันต้องการ ผมได้แต่พยักหน้าและบอกมันว่าจะพยายาม ผมกลับมานอนที่หอเหมือนเดิม แต่ไม่เหมือนเดิมที่คนข้างกายหายไป ข้าวของเครื่องใช้ทุกอย่างถูกยกออกไปจนหมด เหมือนตอนแรกที่ผมยังอยู่คนเดียว
ไม่มีใคร...
เปิดประตูห้องเข้ามาสิ่งแรกที่เจอคือความมืดมิด เงียบงัน และกุญแจสำรองที่วางไว้บนพื้น คาดว่าอีกฝ่ายที่ผมเคยมอบไว้ให้คงจงใจสอดใต้ประตูทิ้งเอาไว้
ไม่มีโน้ต ไม่มีอะไรทั้งนั้น
ผมเดินมาทิ้งตัวนอนคว่ำ แขนและมือยื่นออกไปนอกเตียง
สิ่งที่อดกลั้นมานานกำลังไหลออกมาช้าๆ
แกร๊งงง
แหวนที่ไม่เคยถอด บัดนี้ได้ร่วงหล่นสู้พื้นกระเบื้องเพราะนิ้วที่ผอมลง
ราวกับตอกย้ำความทรมานนี้...
“หมั้นไว้ก่อนนะครับ”
“พี่รักแกรนด์นะครับ”
“พี่อาจไม่ใช่คนดีถึงขนาดจะพูดว่ารักแกรนด์ตลอดไปหรอกนะ...คำว่าตลอดไปของใครหลายๆคนอาจจะยังไม่พ้นปี แต่เรื่อยๆของพี่คนนี้คือมีตลอดไป”
“ครับ...แต่ทำไมพี่ถึงรักแกรนด์มากขึ้นทุกวันเลย...รักมาก....รักมากจริงๆ....รักจนกลัว กลัวว่าแกรนด์จะหายจากพี่ไป...ทีหลังอย่าพูดอะไรที่มันเป็นลางไม่ดีรู้มั้ย?”
“พี่รักแกรนด์”
คำพูดเหล่านั้นยังติดหู ทุกๆการเคลื่อนไหวยังอยู่ในความทรงจำ มองไปทางไหนก็เจอแต่ภาพคนคนนั้นวนเวียนอยู่รอบห้อง เสียงสะอึกสะอื้นยิ่งกว่าขาดใจดังก้องไปทั่ว
ขดตัวอยู่ใต้ผ้าห่ม เหงื่อออกโทรมกายก็ไม่สนใจ ขอแค่ได้ร้อง...เผื่อมันจะช่วยบรรเทาความทรมานนี้ได้...สักนิดก็ยังดี
ไม่มีอีกแล้ว ไม่มีใครเลย
โปรดติดตามตอนต่อไป
ไม่อยู่3วันติดนะค้าบบบบบ
ไปงาน The LaST FAT FEST จ้า แล้วพอดีแพรเปิดเทอมวันที่5ก็เลยค้างหอเพื่อนยาวๆนะคะ
อย่าเพิ่งหายกันไปไหนน้า
เขียนตอนนี้แล้วปวดใจ ไม่รู้ว่าคนอ่านจะรู้สึกยังไง แต่คนแต่งมันเกือบร้องไห้แล้วค่ะ T^T ไม่รู้ว่าออกมาเป็นยังไง แต่แพรก็พยายามสื่อถึงตัวแกรนด์ให้ได้มากที่สุด
ฝากโหวตโพลเรื่องหนังสือรวมเล่มด้วยนะค้า
ขอบคุณค่ะ ^^
-
ไอ้สารเลวฮาร์ท ใครจะช่วยน้องแกรนด์นี่
-
แม่งงงงงงงงงงงงงงง ดราม่าก่อนเปิดเทอม พูดไม่ออกเลย
-
สมใจพี่ฮาร์ทแล้วใช่มะ :angry2:
อ๊ากกกกกกกกก. มาม่า :m15:
-
อ่านะ
เพราะรักมาก ถึงช็อคไปเลยไง
แกรนด์ช็อคเพราะเพิ่งรู้ แบบ อ้าว ไมมาหมั้นกูอีกไรงี้
ส่วนพี่พอสคงมีหลายเรื่องตามประสา พระเอก หล่อ บ้านรวย เรื่องแยะ 555
จะรอนะค่ะ
-
:เฮ้อ:
-
อัพแล้วๆ เย้ๆ
-
ฮือๆๆๆๆๆ สงสารน้องแกรนด์
ทำไมพี่พอสทำอย่างงี้ล่ะคะ
:monkeysad:
-
อ๊าคคคคคค อีหยังเป็นจังซีน้อ ชีชำอะ :z3: :z3: :z3: :m15: :m15: :monkeysad:
แกรนด์น้อย สู้ๆนะลูกค่อยๆๆแก้ปัญหาไป นะใจร่มๆๆๆ
ขอบคุณมากค่ะ :L1: :pig4: :L1:
-
พูดไม่ออก...
น้ำตานองหน้า ฮืออออออ :monkeysad:
-
ดราม่าาา
สงสารแกรนด์ TT
-
น้ำตาไหลเลยอะ สงสารแกรนด์ เคลียร์กัซะนะ จะเลิกก็เลิก จะรักก็รัก
-
ฮื่ออออ อ่านไปน้ำตาไหลพรากพราก U_U
แต่เอาจริงๆเรื่องนี้พี่พอสก็ผิดนะที่ไม่บอกว่าหมั้นอ่ะ
คือเป็นใครๆก็เสียใจทั้งนั้นแหละ
แต่ก็สงสารอยู่ดี หวังว่าพี่พอสคงจะมีเหตุผลดีๆมาอธิบายนะ
-
:m31: :m31: :m31:
โอ้ยยยย
เพิ่งจะดีกันแท้ๆ
ปวดใจ
รอนคอนต่อไปจ้าา
-
:sad4: :sad4: :sad4: :sad4: :sad4: :sad4: :sad4:ทำกันได้นะพี่พอส ทำไมๆๆๆๆๆๆ
-
น้ำตาไหล T^T
-
อ่านแล้วจุกในอกเลยค่ะ :sad4: เราอินกับเรื่องพวกนี้ง่าย รู้สึกอยากร้องไห้เลยทีเดียว
พี่พอสสส ทำแบบนี้ได้ไง ให้รู้จากปากตัวเองมัีนดีกว่าไปรู้จากปากใครก็ไม่รู้อีกไม่ใช่หรอ :z3:
ส่วนพี่ฮาร์ท พับเก็บไปก่อน ตอนนี้คิดว้่าโทษทางนี้ไม่ได้เพราะดันเป็นเรื่องจริง...รอดูกันต่อไปก่อน
จริงๆ อยากให้แกรนด์ไปเคลียร์นะ ถึงจะรู้สึกแบบนั้นก็เถอะ ยังไงก็ใจเย็นนะลูก
-
อะไรเนี่ย เป็นงีี้ได้ไง :monkeysad: :monkeysad: :monkeysad: :monkeysad:
โฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮอ :o12: :o12: :o12:
-
ตอนนี้อ่านแล้วร้องไห้ สงสารแกรนด์ สงสารพี่พอส อยากให้กลับมาคุยกัน
อยากให้แกรนด์มาเป็นแกรนด์เหมือนเดิม ปากร้าย ปากหมา แต่ก็รักพี่พอส
อยากให้พี่พอสง้อให้มากกว่านี้ สงสารทั้งคู่อะ ร้องไห้ฮือๆเลย :monkeysad: :m15: :m15: :m15:
-
เวรกรรมน้ำตาไหลพรากเลยตรู :m15: :m15:
บีบหัวใจมาก เห้อออ พี่พอสก็อย่างเดิม คราวที่แล้วก็ไม่พูด คราวนี้ก็ไม่พูดไม่บอกอะไร ก็เข้าใจว่ามันพูดยาก แต่บอกได้เลยว่าคนที่โดนปิดบัง มันเจ็บเหมือนตกจากเหว มันก็เท่ากับหลอกแกรนด์จริงๆนั่นแหละ ไม่ว่าจะอ้างเหตุผลร้อยแปด ยังไง ความจริงก็คือ พี่ต้องหมั้นกับผู้หญิงคนนั้น พี่ยังปัญหาที่ผูกติดกับพี่อยู่ ทุกอย่างทุกคำพูดที่บอกรักแกรนด์ ที่พี่พูดออกมากับแกรนด์ ความจริงมันยังไม่ควรพูดออกมาด้วยซ้ำ เพราะพี่ยังไม่มีสิทธิ์ที่จะรักแกรนด์
พี่มันก็แค่คนเห็นแก่ตัวคนนึง จริงๆ
-
หงุดหงิด ใครก็ได้เอาพี่ฮาร์ทไปเก็บที :m31: :m31:
แอบหงุดหงิดพี่พอสนิดนึงด้วย :m16:
-
:m15: รีบดีกันนะ
-
น้ำตาซึม :o12:
ตอนแรกอ่านคอมเม้นแล้วกะว่า รออีกสัก 2-3 ตอนค่อยกลับมาอ่านทีเดียวดีกว่า ไม่อยากเศร้า
แต่ทนไม่ไหวจริงๆ เลยอ่านไปแล้ว :sad4:
หวังว่าพี่พอสจะมีคำอธิบายที่ดีนะ :z6: :z6: :z6:
-
ไม่เม้นท์ จะไปร้องไห้...
-
:monkeysad: :o12: :sad4:
-
:m15: :m15:
-
พอสนายช่าง.....จิงๆ
สงสารแกรนมากๆ
-
ทำไมมันเศร้าอย่างนี้ล่ะ ฮึกๆ :m15: :m15:
แกรนด์ลองไปคุยกับพี่พอสดูเถอะนะ พี่พอสต้องมีเหตุผลอะไรแน่เลย
อย่าเศร้าแบบนี้เลยนะแกรนด์นะ เห็นแล้วสงสาร
พอใจแล้วใช่มั้ยไอ้พี่ฮาร์ท โฮฮฮฮฮฮฮฮ :o12: :o12:
-
สงสารแกรนด์อ่า .. :serius2:
-
แงๆๆๆๆๆ
มาม่าอืด ชามเท่าบ้าน
อย่าเพิ่งหาบไปสามวันสิคะ กลับมาแก้ไขมาม่าก่อนฮือๆๆๆ
หรือขอเปนหนังสือเลยได้ไหมคะ 55 ถ้าออกมาซื้อแน่นอนล้านเปอร์
น้องแกนคุบกะพี่พอสเถอะนะ
-
จะคุยจะเคลียร์กันก็ให้มันจบไปรอบเดียวเลยเด้
ดราม่าหลายรอบคนอ่านปวดใจ T T
สงสารแกรนด์นอ่ะ อิพี่พอสรีบมาเคลียร์ด่วนๆเลย นี่จะหายไปอีกแล้วหรอห๊ะ!!!
-
เจ็บจี๊ดถึงใจ TT.TT
จะโกหกกันไปถึงไหนนนนน
-
เจ็บจี๊ด .. :sad4:
-
อ่านแล้วก็ถามตัวเอง ไม่โกรธพี่ฮาร์ทแฮะ แต่โกรธพี่พอส คนรักกันที่ไหนจะอยากได้ยินว่าคนรักต้องหมั้นกับผู้หญิงอีกคนจากปากคนอื่น มันใช้ได้แล้วเหรอ รู้ว่าเราอาจเหมือนแกรนด์ที่ไม่ฟังคำอธิบาย แต่เราคิดว่าแกรนด์ต้องรู้สึกเหมือนโดนหักหลังแน่ๆเลย แค่เป็นผู้ชายมารักกันมันก็ยากอยู่แล้ว แต่พี่พอสทำให้มันยากเข้าไปอีก ไม่รู้จะพูดยังไง เลิกกันไปเลยก็ได้นะ ตอนนี้ถ้ามีพระเอกคนใหม่ที่ไม่ใช่พี่พอสก็รู้สึกว่ารับได้ เหมือนสังคม ครอบครัวของพี่พอสจะรับแกรนด์ไม่ได้ยังไงก็ไม่รู้สิ :เฮ้อ:
-
ทำไมๆๆๆๆๆ เศร้าจัง :o12:
-
พอส ค่อนข้างเป็นคนโลเล ไม่ใช่คนที่รักไม่มั่นคง แต่เรื่อง 'รักเก่าๆ' แฟนใหม่ไม่มีใครอยากฟังหรอกค่ะ
เพราะมันทำให้คนใหม่อย่างเราเหมือนเป็นปมไปด้วย ต้องดีกว่าสิ เราจะทิ้งเขาไม่ได้ ประมาณนี้
พี่ฮาร์ทเขาก็มีสิทธิ์จะปกป้องคนที่เขารักเหมือนกัน ทำอะไรไม่ได้ แต่ปล่อยเขาไปดีกว่า
ซึ่งคนแบบนี้ไม่ใช่คนเลวร้าย ถ้าเป็นแกรนด์คงคล้ายๆกัน แต่คงจะบอกเลิกไปเลยเพื่อให้จบ
ไม่เจอกับตัวคงไม่เข้าใจ มาทีหลังแล้วยังไง ในเมื่อคนแรกมันทิ้งไปก็อย่าควายสิคะ
ขอโทษด้วยจริงๆที่หยาบคาย แต่แม่งอัดอั้น ผู้ชายแบบนี้ชาตินี้อย่าขอเจอ :angry2:
ปล.ซื้อแน่นอนค่ะ แต่ขอหลังปีใหม่ได้ไหมเอ่ย ช่วงนี้ไปถึงสิ้นปีสาวๆช๊อตค๊า เพิ่งจัดแจงไอโฟนห้ามา TT(ได้ทั้งน้ำตา)
-
คนแต่งเกือบร้องไห้
แต่คนอ่านอย่างเราน้ำตาไหลพรากอ่ะ :sad4:
เข้าใจความรู้สึกของคนที่โดนทิ้งทั้งที่ตัวเองเป็นฝ่ายจากมาอ่ะ :m15: งงไหม ฮ่าๆ
บอกเลิกเพราะรู้ความจริงทั้งๆที่ตัวเองยังรักอีกฝ่ายอยู่เต็มหัวใจอ่ะ :monkeysad:
สงสารแกรนด์สุดๆ และหมั่นไส้พี่ฮาร์ทสุดๆเช่นกัน :z6: :beat:
-
เข้าใจแกรนด์
เป็นเราก็จะทำอย่างนี้ล่ะ
ตอนนี้รู้สึกจุก
-
ร้องไห้ไปหลายกระบุงกับซีนนี้ โอ้ยยยกวดใจคนเขียนจ้าเป็นไปได้แวะมาหน่อยก็ดีน้า :o12:
-
เห็นหลายคอมเมนท์มีแต่น้ำตาร่วง ขอยกยอดไปอ่านตอนต่อๆไป ไม่ว่ากันนะครับ :sad4:
คนอ่านเป็น Dramaphobia ครับ ฮ่าๆๆ
-
จุกในอกเลย สงสารแกรนด์
-
ไอิพี่พอสสสสสสสสสสสส(ขอหยาบคาย) ทำไมถึงทำแบบนี้ล่ะ ทำไม
ต้องการเหตุผล มาทำให้แกรนรัก แล้วกลับไปหมั้นกับหมอน ยัยนั้นมันท้องหรือไง
อ๊ากกกกกกกกกกกกกก เลว!(อินจัด)
เลิกเลยแกรน เลิกซะ ฮืออออ สงสารหนูแกรนอ่ะ
สารภาพว่าอ่านคอมเม้นคนอื่นๆ แล้วอ่านเนื้อเรื่องผ่านๆ ไม่กล้าอ่านตรงๆ กลัวร้องไห้ แค่อ่านความรู้สึกหนูแกรนก็น้ำตาคลอแล้ว
ฮืออออออออออออออออออ พี่พอสบ้า!
-
ไม่อยากจะบอกว่าพออ่านถึงตอนแหวนร่วงลงจากนิ้ว นำ้ตาก็ไหลเลย เศร้ามากสงสารแกรนด์~
-
อ่านแล้วร้องไห้เลยอ่ะ
สงสารทั้งคู่เลย
:sad4: :sad4: :sad4:
-
เข้าใจแกรนด์แล้วก็สงสารแกรนด์มากๆ ถึงจุดนี้พี่พอสพูดอะไรออกมามันก็กลายเป็นคำแก้ตัวไปหมดแล้ว
ก่อนหน้านั้นจะให้ความหวังกันทำไม ความรู้สึกของคนมันไม่ใช่สิ่งที่เอามาล้อเล่นได้นะ พี่พอสเห็นแก่ตัวเกินไปไม๊
ทำให้แกรนด์รักขนาดนี้ รู้ทั้งรู้ว่าแกรนด์เสียใจเรื่องหมอนที่ยังติดต่อกันอยู่ แล้วยังจะหมั้นกันอีกมันไม่ใช่แล้วรึเปล่า
ถ้าพี่พอสยังไม่สามารถจัดการปัญหาของตัวเองได้ก็ไม่ควรกลับมาขอให้แกรนด์เห็นใจนะ
จุดนี้ถ้าพี่ฮาร์ทจะจีบแกรนด์ก็เชียร์นะ
ปล.โกรธพี่พอสมาก :fire: :fire: :fire: :fire: :fire:
-
เอิ่มมมมมมมมม!! อีพี่พอสสสสสสสสสสสส ไหงงี้ล่าาาาาาาาา!!!
เส้นมาม่าเริ่มสุกแล้วสินะ - -"
-
มาม่ามาแล้ว สงสารทั้งพอสทั้งแกรนเลยคะ คุณแพรคงไม่หายไปนานนะคะ แบบว่ามันค้างๆคาๆอ่ะคะ รอตอนต่อไปคะ *0*
-
น้องแกรนด์ กับ พี่พอส รีบปรับความเข้าใจกลับมาเป็นเหมือนเดิมไว้ๆนะ แบบนี้ดิฉันเศร้านะ
-
เฮ้ยย น้ำตาไหลอ่า สงสารแกรนด์มากอ่า พี่พอสทำไมทำงี้อ่า อยากรู้ว่าทำไม เหตุผลของพี่พอสคืออะไร :o12:
ขอให้สนุกกับ Last fat fest เราอาจได้เจอกัน ฮ่าาา
-
:m15: :m15:
-
v _ v เข้าใจเลยอะ :z3:
-
เศร้า ...... ~
:o12: :o12: :o12: :o12:
-
แกรนด์ทำถูกต้องแล้ว...อดทนไว้นนะ
:กอด1: :กอด1:
-
แงๆๆๆ :sad4: :sad4: พี่พอสหลบไปเคลียร์เนื่องหมอนใช่มั้ย บอกมานะ :z3: :z3: :z3:
-
อ๊ากกก อะไรกันเนี่ยยยย
ไหงมันกลายเป็นงี้ได้อ่า
หวังว่าพี่พอสคงยังไม่ถอดใจหรอกนะ
-
กลับไปคุยกับพอสดีๆเถอะแกรนด์ เผื่อมันจะมีทางออกในการแก้ไขปัญหานะ
-
พอสมีปัญหาอะไรก็น่าจะบอกแกรนด์นะ ให้แกรนด์รู้จากคนอื่นแบบนั้นแกรนด์จะคิดอะไรได้ ฮาร์ทร้ายกาจมาก ๆ เลยนะ แล้วครอบครัวพอสไม่รู้บ้างหรือไงเืรื่องที่ผู้หญิงคนนั้นทำกับพอส
-
ฮือ สงสารแกรนด์อะ
-
แงงงงง :sad12: มันเกิดอะไรขึ้นเนี่ยยย :serius2:
ตกลงพี่พอสจะหมั้นจิงใช่มั้ย แล้วมาทำอย่างนี้กับแกรนด์ทำไม!!!! :z3:
รอตอนต่อไปนะฮะ :')
-
ปวดๆจริงๆ โรคตับกำเริบ
-
ขอบคุณที่น้ำตายังไม่ไหล จุกกับประโยคนี้
กอดปลอบน้องแกรนด์ :กอด1:
มันเจ็บปวดที่ต้องรู้จากปากคนอื่นนี่แหละ
-
เฮ้ยยยย อะไรอ่ะ พี่พอสทำแบบนี้หมายความว่าไงอ่ะ
ถ้าเจ้าตัวไม่รู้เรื่องก็ว่าไปอย่าง นี่ตอบรับว่าใช่
แล้วแบบนี้จะให้แกรนด์ทำไงอ่ะ เป็นใครก็ทนรับฟังต่อไม่ไหวหรอก อารมณ์ตอนนั้นน่ะ
อีกอย่างถ้าจะตามแกรนด์ให้เจอจริงๆจะไม่เจอเชียวหรอ คนเราถ้ามันอยากจะเคลียร์กันจริงๆน่ะ
เพราะแกรนด์ก็ยังไปเรียน ไม่ได้หนีหายไปจากสารบบซะหน่อย
แล้วแบบนี้ที่ผ่านมามันคืออะไร?? :z3: :z3:
-
จบค่ะพี่พอส ยินดีด้วยกับงานหมั้น
ถ้ายังเคลียร์ตัวเองไม่ได้ อย่าบอกรักแกรนค่ะ
สงสารน้อง
-
:m15: ทรมานเหมือนชื่อตอนเลยยยย :z6: ถอนหมั้นเลยมั้ยล้ะะ
-
น้ำตา~~~~~ ไหลโฮก !!!
-
อะไรกัน(วะ)เนี่ยยยยย
:serius2:
:o7:
-
:sad4: :sad4: :sad4: กลับมาต่อเร็วๆน้าาาาา
-
จุกพุดไม่ออก มาม่าเต็มไปหมด
-
:sad4: :sad4: :sad4:
-
คุยกันให้รู้เรื่องเถอะนะ พี่พอสบอกว่าจะอธิบายไม่ใช่หรอ ทำไมแกรนด์ไม่ยอมฟังละ
-
เซ็งทั้งฮาร์ทและทั้งพอส
อีกคนก็ยุ่งซะจริง
อีกคนก็ไม่ยอกบอก
-
อะแฮ่มๆๆ
หลังจากที่โพสต์เกี่ยวกับตัวละครมานาน
ตอนนี้จะขอวิจารณ์เรื่องการเขียนนิดนึง
ตอนล่าสุด...เราไม่รู้นะว่าใครชอบหรือไม่ชอบยังไง
แต่เราบอกเลยว่าชอบมาก คนเขียนบรรยายดี ใช้ภาษาดีมาก ไม่ยากไม่ง่าย
เข้าถึงอารมณ์ความรู้สึกของตัวละครได้เป็นอย่างดี
เป็นคำพูดสั้นๆ บางช่วงก็บรรยายสั้นๆแต่เข้าใจว่าตัวละครกำลังเป็นอะไร
ไปในทางไหนและรู้สึกอย่างไร
เหมือนตอนที่บรรยายช่วงสุดท้ายของแกรนด์
อ่านแล้วลื่นมากค่ะ รู้เลยว่าแกรนด์เจ็บจริงๆ
เจ็บทะลุตัวอักษร
สุดท้าย...อยากอ่านในส่วนของพอสบ้างว่ารู้สึกยังไง
เจ็บมากกว่ากันแค่ไหน
ขอบคุณนะคะที่แต่งเรื่องดีๆมาให้อ่านกัน ^^
-
อ๊ากกกกกกกกกกกกกก
:a5:
อ่านแล้วปวดใจ น้ำตาไหล
:monkeysad: :monkeysad: :monkeysad:
:impress3: :impress3: :impress3: :impress3:
:sad4: :sad4: :sad4: :sad4:
:m15: :m15: :m15: :m15:
:o12: :o12: :o12: :o12:
:sad4: :sad4: :sad4: :sad4:
:L3: :L3: :L3: :L3:
ฮือๆๆๆๆๆๆ
มา ต่อ เร็วๆ นะ
:bye2: :bye2: :bye2:
-
เขาเพิ่งจะตกลงปลงใจกันได้เองนะ ให้พี่พอสกับแกรนด์ได้สวีทกันอีกสักหน่อยก็ไม่ได้
:monkeysad: :monkeysad:
แกรนด์ก็นะ ให้โอกาสพี่พอสได้อธิบายหน่อยก็แล้วกัน
-
แง้ๆๆ เค้าก้ออยากบอกว่าปวดใจเหมือนกัน. ทำไมไม่คุยกันให้รู้เรื่แ
องอะ
แต่เราก้เข้าใจนะว่ามันเจอกันแล้วมันจะนี่อะ(ยังไงของเราเนี่ย)
เป็นกำลังใจให้ทั้งสองคนนะ !! !
-
:sad4: น่าสงสารแกรนด์อ่า :o12:
:angry2: นังหมอนแกสมควรจะกลับไปคบกับพี่ฮาร์ทแกนอกใจพอสไปแล้ว แกไม่สมควรที่จะหน้าด้านกลับมานะยะ :z6:
:serius2: พี่พอสนี่ก็กระไร ปิดปังน้องแกรนด์ได้ลงคอ
คุณแพรกลับมาอัพเร็วๆ แบบหลายๆ ตอนติดๆ กันเลยนะคะ สนุกม๊ากมว๊ากกกกก ค่าาาาาาา :call:
-
ผิดที่ไม่พูดความจริงแต่แรก แล้วให้แกรนด์รู้จากปากคนอื่น คิดว่าจะคลียร์ได้ก่อนแกรนด์จะรู้แต่มันก็ไม่เป็นอย่างนั้นสินะ
-
มานับถอยหลังที่่น้องแพรขอลา
-
สงสารแกรนด์อะ
-
ตอนนี้กินมาม่าซะอืดจนจุกเลยอ่ะ :sad4:
สงสารทั้งพี่พอส และแกรนด์ด้วย :monkeysad:
แต่ก็ยังสงสัยว่าทำไมพี่พอสถึงได้ตกลงหมั้นกับหมอน รัก หน้าที่ หรือต้องรับผิดชอบ เหตุผลคือ????????????
รอตอนต่อไปด้วยใจจดจ่อแล้วก็เอาใจช่วยพี่พอสกับน้องแกรนด์นะฮับ :call:
-
:m15: อะไรนิ :monkeysad: หวานอยู่ดีดี ไหงเป็นงี้นิ
-
เราแอบซาดิสสินะ..ที่เชียร์ให้แกรนด์หนีไปไกลๆให้พี่พอสได้คิด..ว่าคนที่รักกันมันควรจะบอกกันบ้าง..โดยเฉพาะเรื่องที่สำคัญขนาดนี้..
แถมเราสาดิสสินะที่เชียร์ให้ฮาร์ทมาช่วยพาแกรนด์หนี..
คิดสภาพตอนแกรนด์รู้เรื่องงานเองตอนมันถึงวันวันนั้นสิ..คงจะเสียใจน่าดู :เฮ้อ:
-
สงสารแกรนด์จัง
-
:m15:
จุกอ่ะ มาม่าเต็มพุง
-
พี่พอสเองก็คงอยากบอก อยากอธิบายให้แกรนด์รู้ความจริงๆ แต่แกคงไม่โอกาส
แกรนด์เองช็อกขนาดนี้ก็เกินจะรับไหวเหมือนกัน เข้าใจทั้งคู่นะ คงต้องใช้เวลา
แต่ถ้านานกว่านี้แล้วพี่พอสต้องหมั้นกับยัยหมอนเน่านั่น ไม่รู้ว่าจะได้ปรับความเข้าใจกันได้อยู่ไหม กลัวแกรนด์หนีเตลิดอีก T T
พี่พอสพยายามมากกว่านี้อีกหน่อยสิ แค่นี้ก็ถอดใจไม่ง้อแกรนด์แล้วเหรอ ชิส์!
-
:monkeysad: :monkeysad: :monkeysad: น้ำตาตก สงสารแกรนด์ และแอบสงสารพี่พอสเบา ๆ
ขอสงสารเบา ๆ ก่อนเพราะยังไม่รู้เหตุผลของเค้า
พี่ฮาร์ทต้องการอะไรจากสังคม หวังดีกับแกรนด์เหรอ แต่เรื่องที่บอกก็ดันเป็นเรื่องจริง แต่หมั้นกันทำไมนี่สิ
สงสารแกรนด์มากกินไม่ได้จนผอม ตอนแหวนหลุดแก๊งนี่แบบใจคนอ่านจะหลุดตาม ส่วนพี่พอสตอนนี้อาจใกล้บ้าแล้ว
รีบมาเคลียร์ด่วน ๆ พี่ เชียร์สุดใจเลย บทพิสูจน์ความรักมาอีกแล้ว
ขอบคุณค่ะ
-
สนุกมากๆ
-
TT เศร้ามากมายอ่ สู้ๆนะครับ
-
ไม่รู้จะสงสารใครเลย
-
เจอมาม่าเข้าไปเต็มๆ
พี่พอสทำไมถึงปิดบังน้องแกรนด์ขนาดนี้ เป็นเค้าๆก็โกรธ
-
หนูแกน :o12: :o12: :o12: :o12: :o12: :o12: :o12: :o12: :o12:
พี่พอสทำไมทำเยี่ยงนี้ เอ๊ะ มีเหตุผลอะไรรึป่าว?- -\
อินังหมอนนนนนน :m31: :m31: :m31: :m31: :m31: :m31:
-
น้ำตาซึม
-
พี่พอสอย่าเพิ่งยอมแพ้นะ
ขอร้องล่ะ สู้เพื่อแกรนด์อีกนิดนะ
-
มาต่อไวไวน๊าาา ค้างมาก หน่วงมาก
ไม่อยากให้แกรนด์เศร้าแบบนี้เลย
ทำไมพอสถึงทำแบบนี้ มีคู่หมั้นแล้วมาทำแบบนี้กะแกรนด์อีกทีไม
นิสัยไม่ดีเลย โฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮ
จะเป็นยังไงต่อไปละเนี่ย พอสย้ายของออกไป โน็ตบอกสักนิดก็ไม่มี :monkeysad:
แกรนด์น้อยยยยยยย มา ๆ เดี๋ยวเค้ากอดปลอบบบบบบบบ
-
หายใจไม่ออก T___T
มันจุก มันปวดใจ โอ้ยยย ดราม่าสุดๆ T___T
-
:m15: :monkeysad: :sad11: เปลี่ยนพระเอก ขอร้อง
-
พึ่งเข้ามาอ่านนน ตามทันแล้ว
พาร์ทล่าสุด ถึงกับสตันไปสิบวิ
ทำไมกลายเป็นแบบนี้ไปได้ พี่พอสทำแบบนี้กับแกรนด์ได้ไง
น้ำตาจะไหลลลลลล ทำไมต้องเป็นแบบนี้ :z3: :z3: :z3:
-
ค้างมาก มารอตอนต่อไป :o12:
-
มารอน้องแพร ช่วยมาสานความสัมพันธ์สองคนนี้ให้เหมือนเดิม
รอพี่พอส ชวยมาเคลียร์มาง้อหน่อย ไม่ใช่หายไป ไหนอกไม่อยากให้แกรนด์หายไป
ไหนว่ารักตลอดไปไง ไหนบอกรักแกรนด์ขึ้นทุกวัน แค่นี้ถอดใจแล้วเหรอ
การเข้าค่ายอาสา ไม่ใช่การแก้ปัญหา แต่หนีมากกว่า พี่พอสควรหาทางกว่านี้
เพราะเป็นคนไม่เคลียร์แบบนี้ไง เลยสงสารน้องแกรนด์มาก ทำอะไรก็มีแต่หายหน้าไป
เฮ่อ....สงสารแกรนด์ :z3: :m15: :m15: :m15: :m15: :m15: :m15: :m15:
-
จุกกกกกกก อิ่มมาม่าเต็มท้องเลย :sad4:
สงสารแกรนด์ แต่เชื่อว่าพี่พอสน่าจะมีเหตุผล :เฮ้อ:
เคลียร์กันเร็วๆ ซะทีนะ
-
เอิ่ม!! ไม่รู้จะพูดอะไร อ่านแล้วน้ำตาซึมอ่ะ :sad4:
-
อ่านเรื่องนี้ผ่านมือถือมาได้สักพักแล้วค่ะ วันนี้ต้องเปิดคอม ฯ เม้นท์ให้ละ ^^
อยากบอกว่า ตอนอ่านเรื่องนี้ช่วงแรก ๆ อิป้านี่รู้สึกรำคาญแกรนด์มากค่ะ
แกรนด์เป็นตัวแทนของคำว่า " เด็กเกรียน " ในความรู้สึกได้ดีมาก
จนคิดว่าถ้าสมัยเรียน มีเด็กแบบนี้อยู่ในคณะ มันต้องตายภายในอาทิตย์แรกที่เปิดเทอมแน่ ๆ
แต่พอได้อ่านหลายตอนเข้า ... จากที่เคยอยากสองขาคู่ใส่วันละหลายหน
ก็เริ่มเห็นมุมน่ารัก /ที่มีอยู่น้อย 5555/ ของไอ้เจ้าเด็กคนนี้ขึ้นมา
อย่างเช่น ตอนที่แกรนด์ไปวิ่งรอบคณะจนกระทั่งเป็นลมเป็นแล้งไป
จุดนั้น ... ทำให้คนอ่านอย่างอิป้านี่เห็นความมุ่งมั่นของเจ้าแกรนด์ แล้วก็เริ่มรู้สึกเอ็นดูขึ้นมานิด ๆ
อิป้าก็คิดว่า ... พี่พอสเองก็คงจะเห็นความน่ารักที่ซ่อนอยู่ลึกมากแบบนี้เช่นเดียวกับอิป้าเหมือนกัน 555555
ความรักของสองคนนี้ ทำให้อิป้านึกถึงกระท้อนค่ะ ยิ่งทุบยิ่งหวาน
กระทบกระทั่งกันทุกวัน จนวันหนึ่งเกิดไฟฟ้าสถิตให้รู้สึกจี๊ด ๆ ที่หัวใจ
มองไปมองมา เออ มันก็น่ารักดีนะ / มองไปมองมา มันก็หล่อดีนะ
ยิ่งมีฝูงเพื่อนให้ท้าย ค่อยแหย่ ค่อยกระเซ้า .. เอาจริง ๆ นะ ไอ้พวกที่โดนแหย่ โดนแซวกันบ่อย ๆ เนี่ย
เห็นได้รักกัน ร่วมหอลงโลงกันมาหลายคู่ละ คู่พี่พอสน้องแกรนด์ก็เลยไม่พลาดที่จะยืนยันทฤษฎีนั้นด้วย
พอได้เห็นทั้งสองคนเป็นแฟนกันแล้ว อิป้าในฐานะแม่ยกทัชและแทนก็เลยปลื้มปริ่มมากค่ะ /พี่พอสมันน่ารักนะเอ้อ/
แต่หลังจากเป็นแฟนกันแล้ว ความรักมันก็ไม่ได้หวานหยดมดตอมเสมอไป
บททดสอบหลายหลากมากมายมันดาหน้าเข้ามาหา ให้คนสองคนแก้ไขปัญหาและประคับประคองความรักที่มีอยู่ไปด้วยกัน
คือ อิป้าพอจะเข้าใจพี่พอสนะคะ ไอ้เรื่องไม่บอกแกรนด์เนี่ย
มันเป็นธรรมดาของคนต้นเรื่องที่อยากจะยืดช่วงเวลาแห่งความสุขออกไปให้นานที่สุด
โดยในระหว่างนั้นก็พยายามคิดหาทางแก้ปัญหาไปด้วย แต่คือ ตอนนี้ตรูคิดไม่ออกไงครับ !
พอตรูคิดไม่ออก + พยายามแก้ปัญหาที่มีตัวเองเป็นต้นสายปลายเหตุด้วยไม่ได้ ก็เลยไม่อยากบอกคนที่เรารัก
เพราะไม่อยากให้เขามาร่วมกังวลด้วย ... ก็แหม่ ... จะว่าไปก็เพิ่งได้เป็นแฟนกันเหอะ
แต่พี่พอสเอ๊ย บางทีเราก็ลืมคิดไปนะลูกนะว่า ...
พอได้เป็นแฟนกันแล้ว เรื่องบางเรื่อง อย่างเช่นเรื่องนี้ มันก็ไม่ได้กลายเป็น " เรื่องของเราเพียงคนเดียว "
เรื่องใหญ่ขนาดนี้มันต้องบอกกล่าวกันหน่อยล่ะ ไม่แปลกเลยที่แกรนด์มันจะร้องห่มร้องไห้เป็นเผาเต่า
หมั้นเชียวนะ ... เป็นขั้นกว่าของแฟน ก่อนที่จะกลายเป็นขั้นสุดของคำว่า แต่งงาน และได้ร่วมใช้ชีวิตกันแบบครอบครัว
ถึงจะบอกให้เขารู้ ว่าเรารักเขาแค่คนเดียวเท่านั้น แต่ .. เข้าใจไหมว่า ไอ้สิ่งที่เรากำลังจะทำกับคนอื่นนั้นน่ะ
มันเป็นการกระทำที่โคตรจะเป็นรูปธรรมในสายตาชาวบ้านชาวเมือง
ทันทีที่เราสวมแหวนให้หมอน แกรนด์มันจะไม่สามารถมายืนเชิดหน้ายิ้มกว้างเคียงข้างเราได้หรอกนะ
และถ้าเราสวมแหวนให้หมอน แล้วแหวนเกลี้ยง ๆ ที่เคยให้แกรนด์ไว้ล่ะ ...
อย่าสวมแหวนที่นิ้วนางข้างซ้ายให้ใครถึงสองคนสิ ...
/ขอทำร้ายร่างกายหลานพอสของอิป้าเบา ๆ :z6:/
ติดตามตอนต่อไปค่ะ แอบลุ้นฮาร์ทนิด ๆ ด้วยนะเนี่ย กีสสสสสส
-
สงสาร เเกร์น :monkeysad:
-
:m15: :m15: :m15: :m15: :m15: :m15: :m15: :m15: :m15: :m15:
บีบหัวใจจจจจจจจ ,, ไม่ไหวแร้ววววววววววว
-
The Other Side IV [Pause Part]
“วันนี้วันเกิดกู”
วันนี้วันเกิดไอ้แกรนด์เหรอ?
มะ มัน ... มันล้อเล่นใช่มั้ย?
แต่สายตาจริงจังนั่นบ่งบอกว่าไม่ได้ล้อเล่นเลย ซ้ำยังมีความผิดหวังอยู่ข้างในลึกๆ
ตอนที่มันเปิดประตูเข้ามา ผมใจหายวาบกำไอโฟนในมือแน่น ไม่กลัวว่ามันจะพัง ถ้าหากพังไปได้ยิ่งดี เพราะผมเพิ่งวางสายจาก...อดีตแฟนเก่า
แต่อนาคตคือภรรยาที่ถูกต้องตามกฎหมาย
ผมกลบเกลื่อนทำเป็นด่ามัน กลิ่นเหล้าหึ่งโชยมาจากตัว ไม่ต้องบอกก็รู้ว่าแอบผมไปกินมา กะว่าจะแกล้งโกรธ แต่กลับกลายเป็นว่าผมต้องกลายเป็นคนผิดแทน
ผมไม่รู้ว่าวันนี้คือวันเกิดมันจริงๆ
แกรนด์ไม่เคยพูด เรา2คนไม่เคยพูดถึงเรื่องนี้กันเลย ในเฟซบุค โซเชี่ยลเน็ตเวิร์คต่างๆมันก็ไม่กรอกไว้
ผมหยิบโทรศัพท์ที่กำแน่นขึ้นมาอีกครั้ง ลบเบอร์โทรเข้าล่าสุด แล้วไลน์ถามไอ้แทน หลานรหัสที่สนิทกับแกรนด์ว่ามันรู้รึเปล่าว่าวันนี้วันเกิดแกรนด์ ถ้ามันรู้แต่มันไม่บอกนี่กูตัดสายรหัสแม่งเลย แต่มันตอบกลับมาว่าไม่รู้เหมือนกัน จริงรึเปล่า? ทำให้ผมไปลงที่ใครไม่ได้ ได้แต่โทษตัวเอง สะเพร่า ไม่ยอมหาข้อมูลที่สำคัญของคนรักให้ดี
หวังว่าคนที่อยู่ในห้องน้ำจะไม่โกรธมากนะ
แต่คนทำผิด มันก็เหมือนมีอะไรติดที่หลัง แค่ผมไม่รู้วันเกิดแฟนตัวเองว่าแย่แล้ว...แต่นี่ผมยังต้องโกหก ปิดบัง เรื่องที่ทางครอบครัวจัดให้ผมหมั้นกับหมอนอีก
มันออกมาจากห้องน้ำแล้ว แต่งตัวเรียบร้อย
ผมถามย้ำมันอีกครั้งว่าวันนี้วันเกิดมันจริงๆใช่มั้ย? ไม่ได้อำเพื่อหาเรื่องทะเลาะหรอกนะ
คำตอบที่ได้รับกลับมาเป็นน้ำเสียงราบเรียบและนิ่งสงบ นั่นยิ่งทำให้ผมกลัว กลัวว่ามันจะโกรธ ผมไม่ได้เตรียมอะไรให้เลย ก็คนมันไม่รู้นี่ แถมมันยังพูดเหมือนกับว่าปีหน้าเราจะไม่ได้อยู่ด้วยกันแบบนี้อีก มันบอกว่าไม่ต้องให้ผมจำวันเกิดมันแล้วก็ได้
“อย่าพูดแบบนี้! อย่าพูดอะไรที่เหมือนกับว่ามึงจะหายไปจากกูไม่วันใดก็วันหนึ่ง”
“มึงนั่นแหละที่จะไปจากกู”
มันพูดแบบนี้หมายความว่ายังไง...?
“ไม่มีทาง!”
“เหอะๆ มึงอย่ามั่นใจนักเลย อนาคต...มันไม่แน่นอน”
“แต่กูจะทำให้มันแน่นอน!”
“ยังไงล่ะ?”
หรือมันจะรู้เรื่องหมอน...
เป็นไปไม่ได้ ถ้าไอ้ฮาร์ทไม่ปากมาก แกรนด์ก็จะไม่มีวันได้รู้
แต่ตอนนี้ช่างเรื่องหมอนก่อน ดูท่าคนที่เกิดวันนี้จะผิดหวังในตัวผมอยู่มากเลยทีเดียว มันพูดเหมือนไม่ยี่หระ ไม่สนว่าผมจะจำวันเกิดมันได้มั้ย? มันถามผมว่า
“ถามจริง มึงรู้อะไรเกี่ยวกับตัวกูบ้างวะ? นอกจากชื่อ หน้าตา นิสัย....แค่วันเกิดมึงยังไม่รู้เลย” ไอ้แกรนด์ถามด้วยทีท่าสบายๆเหมือนถามเรื่องดินฟ้าอากาศ แต่ในใจผมนี่ปั่นป่วนยิ่งกว่าพายุซะอีก
ใช่...ผมไม่รู้อะไรเกี่ยวกับตัวมันเลย เรา2คนไม่รู้พื้นเพ ไม่รู้ที่มา ไม่รู้สังคมในครอบครัวอีกฝ่ายว่าเป็นยังไง เพราะผมไม่เคยสนเรื่องนั้น ผมขอแค่ได้มีความสุขในตอนนี้ แม้ผมจะแบเงินขอมือพ่อแม่อยู่ แต่ผมมั่นใจว่าผมต้องเลี้ยงดูแกรนด์ได้
“ขอโทษ...ที่ไม่ได้เตรียมอะไรให้เลย กูเป็นคนที่แย่จริงๆวะ ไม่รู้แม้กระทั่งวันเกิดของแฟนตัวเอง”
ผมพูดคำว่า ‘ขอโทษ’ กับมันมากี่ครั้งแล้วนะ?
ทั้งๆที่ผมไม่ใช่คนที่จะพูดอะไรออกมาง่ายๆแบบนี้ด้วยซ้ำ แต่กับแกรนด์...ขอละเว้นไว้คนแล้วกัน
“เฮ้ย ช่างมัน...นอนๆๆๆๆ” คนข้างๆดึงตัวผมลงนอนกับเตียง
“ไม่โกรธกูนะ” แต่เพื่อความมั่นใจ ขอถามอีกสักหน่อย
“โกรธ”
เวร กูไม่น่าถาม
แต่เอาเถอะ วันนี้วันของมัน ยอมให้อีกซักครั้งจะเป็นไรไป ยังไงๆก็ยอมตลอดอยู่แล้วนี่
“งั้นต้องทำยังไงแกรนด์ถึงจะหายโกรธครับ?”
คนโกรธยันตัวขึ้นนั่ง ทำท่าเหมือนกลั้นใจคล้ายไม่อยากถาม
“มึงต้องตอบคำถามกูก่อนว่าคนที่ชื่อ ‘หมอน’ เป็นใคร และเกี่ยวข้องยังไงกับมึง”
.
.
.
ผมไม่รู้ว่าตัวเองแสดงท่าทียังไงออกไป ใจเต้นผิดจังหวะทันทีที่ได้ยินคำว่า ‘หมอน’ หลุดออกมาจากปากที่เคยสัมผัสมาหลายต่อหลายครั้ง
มันรู้เรื่องของหมอนในระดับไหน?
มันรู้มั้ยว่าผมต้องหมั้น?
ถ้ามันรู้แล้วผมจะเป็นยังไง?
จะเปลี่ยนไปมั้ย?
จะเลิกรักผม ทิ้งผมไปรึเปล่า?
คำถามมากมายผุดเข้ามาในหัว
ท่าทางไอ้แกรนด์มันไม่ได้โมโหหรือเย็นชาจนเปลี่ยนเป็นคนละคนผมก็วางใจ บางทีมันอาจจะรู้แค่ผิวเผิน แต่ที่แน่ๆไอ้คนพูดเรื่องหมอนกับแกรนด์มันต้องประสงค์ร้ายและต้องการให้ผมกับมันทะเลาะกัน
และคนคนนั้นมีเพียงแค่คนเดียว
“ไปเอามาจากไหน?”
“จากไหนไม่สำคัญ...กูถามแล้วอย่าตอบด้วยคำถาม กูไม่ชอบ” แกรนด์ลุกขึ้นไปเปิดไฟ ผมรับรู้ได้เลยว่าคืนนี้ต้องเคลียร์กันยาว
“กูอยากคุยดีๆนะ มึงก็ช่วยตอบดีๆหน่อยเถอะ”
เฮ้อออออออออออออ
กูก็ไม่ได้อยากโกหกหรือผิดบังอะไรมึงนะแกรนด์ เอาเป็นว่าจะเล่าเท่าที่บอกได้แล้วกัน
ผมบอกมันไปตามตรงว่าหมอนเป็นแฟนเก่า เล่าเรื่องในอดีตที่มันทำให้ผมเจ็บเจียนตายเมื่อรู้ว่าโดนหักหลัง นับว่านั่นเป็นสาเหตุที่ทำให้ผมเลิกรักใครไปเลยก็ได้ ไม่อยากมีอีกเป็นครั้งที่สอง ผมไม่เคยเล่าเรื่องนี้ให้ใครฟังนอกจากพี่สาวและพี่ชาย เพื่อนในกลุ่มสมัยม.ปลายมันก็รู้กันเอง เดาได้จากที่ผมเงียบๆและไอ้ฮาร์ทกับหมอนก็เริ่มสนิทกันออกหน้าออกตา คิดถึงตอนนั้นแล้วก็ยังเจ็บ แต่เพื่อให้แกรนด์ไว้ใจ ผมจะยอมพูดถึงมันอีกครั้ง
แต่ผมขอให้แกรนด์รู้เพียงเท่านี้...อย่าได้ขุดคุ้ยเพิ่ม...เพราะมันอาจทำให้แกรนด์หนีหายไปจากผม ซึ่งผมไม่ต้องการให้เป็นแบบนั้น
“แล้วมึงยังรักหมอนอยู่รึเปล่า”
“ไม่...กูรักมึง” ผมตอบทันทีแบบไม่ต้องคิด
“แล้วตอนนี้หมอนอยู่ไหน”
“ต่างประเทศ ไปเรียนต่อน่ะ เพราะสอบไม่ติดมหาลัยที่ไหนสักที่ ก็เหมือนไอ้ฮาร์ทนั่นแหละ แต่ไอ้ฮาร์ทเลือกที่จะเรียนเอกชน”
หมอนไปเรียนที่สวิส อาศัยอยู่กับพี่เพลย์ที่เมืองเจนีวา ตอนที่หมอนรู้ว่าตัวเองสอบเข้าที่ไหนไม่ได้เลยก็เลือกที่จะไปเรียนต่างประเทศ ซึ่งพอดีกับที่แม่ของผมสนิทกับแม่ของหมอน ท่านทั้ง2เคยเป็นอาจารย์ในภาคเดียวกัน อีกทั้งยังชอบทำขนมเหมือนๆกัน ยิ่งพอมารู้ว่าผมกับหมอนคบกันก็เลยสนับสนุนและพูดเกริ่นๆถึงเรื่องแต่งงานในอนาคต แม่ผมเลยเสนอให้หมอนไปพักกับพี่เพลย์ที่คอยดูแลกิจการของพ่ออยู่ที่โน่นเลย
ตอนนั้นผมไม่ได้บอกแม่เรื่องของหมอน ปล่อยให้ท่านเข้าใจไปแบบนั้นเพราะผมไม่อยากให้ท่านคิดมากหรือเป็นกังวลแทนผม แม่ผมเป็นโรคหัวใจ ผมจึงปล่อยเลยตามเลย คิดว่าเดี๋ยวแม่ก็ลืมๆไปเองเพราะตั้งแต่เข้ามหาลัย ผมก็เริ่มทำตัวเป็นเหมือนเดิม แม่ก็ไม่เห็นจะว่าอะไรและแทบไม่พูดถึงเรื่องหมอนเลยด้วยซ้ำ
แต่กลับกลายเป็นว่าตอนปี2เทอม2 จู่ๆแม่ก็พูดถึงเรื่องหมอนขึ้นมา แถมยังให้ผมคอยโทรหาหมอนหรือไม่ก็พี่เพลย์ ผมก็ไม่อยากขัดใจ ถือซะว่าเป็นเพื่อนกันแล้วจะได้คุยกับพี่เพลย์ไปในตัวด้วย ผมไม่รู้ว่าแม่คุยอะไรกับหมอนบ้าง สุดท้ายแม่ผมหันมาบอกผมว่า
‘พอขึ้นปี4แล้วให้หมั้นกันซะ เพราะถึงหมอนเค้าไม่พูดใช่ว่าแม่จะไม่เข้าใจหัวอกผู้หญิงด้วยกัน ยิ่งห่างไกลกันหมอนเค้ายิ่งน้อยใจ เนี่ย มาบ่นคิดถึงลูกให้แม่ฟังตลอดเลย’
ตอนนั้นผมได้แต่นิ่งเงียบ รับฟังสิ่งที่แม่พูด เห็นหน้าแม่มีความสุขแล้วผมไม่อยากขัด
ครอบครัวผมอันประกอบไปด้วยพ่อ พี่พีท พี่เนย(แฟนพี่พีท แต่งงานกันแล้ว) และผมพ่วงด้วยคุณแม่ของหมอน เดินทางไปยังเจนีวาเพื่อไปหาพี่เพลย์และหมอน แน่ละครับ 2ครอบครัวเดินทางไปด้วยกันแบบนี้ เหอๆ คงหนีไม่พ้นเรื่องผมกับหมอนอย่างแน่นอน แต่ที่แม่ผมไม่ได้ไปด้วยเพราะโรคหัวใจ คาดว่าถ้าไปด้วยผมคงถูกจับแต่งงานที่โน่นเลยมั้ง
พอไปถึง พี่เพลย์พี่สาวผมยังสวยเหมือนเดิม ส่วนหมอนก็ยังคงความน่ารักอ่อนหวาน แม้ในตอนแรกที่เห็นผมเธอจะมีอาการดีใจจนแทบโดดเข้ามากอดผม แต่ผมแค่เฉียดมองเท่านั้น หมอนเลยกลับไปสงบเสงี่ยมเหมือนเดิม
ผมไม่คิดจะกินของที่อ้วกออกมาแล้วหรอกนะ
แต่ที่มานี่เพราะคุณแม่และมาหาพี่เพลย์เท่านั้น บอกตรงๆว่าผมสนิทกับพี่เพลย์ ที่คุยโทรศัพท์ดึกๆดื่นๆก็คุยกับพี่เพลย์เนี่ยละ (จำได้ว่ามีคืนนึงที่ผมข้อมือซ้นนั่นก็คุยกับพี่เพลย์จนคนดูแลทนไม่ไหวขอหลับก่อน ฮ่าๆ)
หมอนไม่ได้แสดงความคิดเห็นใดๆถึงเรื่องหมั้นเลยสักนิด ส่วนผมน่ะเหรอ..เงียบเป็นเป่าสาก พี่เพลย์เข้าใจดีว่าผมไม่ได้อยากจะแต่งกับหมอนสักเท่าไหร่ แต่หมอนเนี่ยสิ...พี่เพลย์บอกว่าหมอนยังรักผมอยู่ แม้จะคุยกับฮาร์ทผ่านทางอีเมลล์บ้าง โทรศัพท์บ้าง แต่ส่วนใหญ่ก็คุยเรื่องผมทั้งนั้น
บอกตรงๆว่าตอนนั้นผมคิดอะไรไม่ออกจริงๆ เลยได้แต่ปล่อยเลยตามเลย ยังไงซะก็เคยเป็นผู้หญิงที่รักมากคนนึง และไม่คิดว่าจะรักใครได้อีกแล้ว สู้แต่งๆไปให้แม่มีความสุขไม่ดีกว่าเหรอ?
“แล้วยังติดต่อกับหมอนอยู่รึเปล่า?”
แต่ไอ้คนที่กำลังซักถามผมเนี่ย...มันทำผมตกหลุมรักจนโงหัวไม่ขึ้นแล้ว ต้องมานั่งเครียด นั่งกลุ้ม แก้ปัญหาเรื่องหมั้นที่ยังแก้ไม่ออกเพราะมันเนี่ยแหละ
“จะรู้ไปทำไม?”
“กูบอกแล้วนะว่าไม่ชอบให้ตอบคำถามด้วยคำถาม”
“ครับ ขอโทษครับ”
“ตอบสิวะ”
“ก็...มีโทรคุยกันบ้าง”
แค่นั้นจริงๆ...คุยไม่เคยเกิน3ประโยค สาบานได้
“เออก็แค่นั้น”
“แต่ถ้ามึงไม่อยากให้คุยกูไม่คุยก็ได้นะ”
“กูไม่ได้ห้าม อยากจะคุยก็คุยไป”
ไม่ชอบเลยไอ้ท่าทางสบายๆเหมือนไม่เป็นอะไร ทั้งที่ในใจมันเจ็บ...ผมรู้
“หึงก็ยอมรับมาเท้อออออออออออ”
กวนตีนวันละนิดจิตแจ่มใส กูไม่ชอบดราม่า กูหื่น (เกี่ยว?)
“บ้านมึงสิ”
“หึหึ...เอาละ มึงถามกูแล้ว กูขอถามมึงบ้าง”
ตากูละนะ
“มึงได้ยินชื่อหมอนมาจากใคร”
“ทำไม?”
“อย่าตอบคำถามด้วยคำถาม”
ดูหน้ามัน คงอยากเข้ามาบีบคอผมแล้วซื้อลิขสิทธิ์ไอ้ประโยคนี้ไปซะ
“พี่ฮาร์ท”
สุดท้ายมันก็ตอบ...แถมเป็นคนที่ผมเดาไว้ไม่มีผิด
ไอ้เหี้ยนี่แม่ง จะตามรังควานกูไปทุกที่เลยใช่มะ แย่งคนรักเก่ากูไปไม่พอ ยังจะมาทำให้แกรนด์น้อยของกูเข้าใจกูผิดอีก
“ไปเจอมันตอนไหน”
“อะ...เอ่อ...”
“ตอนไหน?”
หึหึ เห็นท่าทางลนลานไปไม่ถูกของมันแล้วอยากจะขย้ำจริงๆ
“ก็...ไม่นานหรอก”
“เมื่อไหร่?”
“เอ่อ..คะ..คือ...ถอยออกไปก่อน”
“ไม่ถอย...จนกว่าจะได้คำตอบ”
ผมรู้ว่าไอ้ปากหมาบวกปากแข็งนี่คงไม่ยอมสารภาพออกมาง่ายแน่ๆเลยขอละลายทำให้ปากมันอ่อนตัวสักหน่อย เหมือนไม่ได้จูบกันมานาน ผมทั้งดูดทั้งคลึงจนปากมันแดงไปหมด
“บอกได้รึยังว่าไปเจอไอ้ฮาร์ทมันตอนไหน”
“มะ..เมื่อกี้...อ๊ะ..”
ชอบจริงๆเวลาที่จะพูดแล้วพูดไม่ได้เนี่ย
มันคงมีอารมณ์ขึ้นมาบ้างแล้ว เพราะผมทั้งลูบทั้งเลีย ไซร้ซอกคออย่างกับคนอดอยาก เลิกเสื้อที่เกะกะขึ้นสูง อยากจะถอดทิ้งแต่ติดที่ว่าคนสวมใส่ไม่ชอบให้ความร่วมมือ เอาแต่ต่อต้าน แผ่นอกที่ได้สัมผัสยังเหมือนเมื่อครั้งแรกตอนเล่นเกมทอยลูกเต๋า ขาวเนียนจนอดไม่ได้ที่จะกัด
“กูไปกินเหล้า..ระ..ร้านเดิมมา..ละ..แล้วเจอพอดี.. โอ๊ยยยยยย กัดหัวนมกูอีกแล้วนะ!!!”
มันผลักหัวผมอย่างแรง แม่งงงงงงง ตัวก็ไม่ใช่เล็กๆ มันก็ผู้ชายแรงเยอะเหมือนกันนะเห้ย ใครว่าผมทำร้ายมันฝ่ายเดียวโปรดคิดใหม่นะครับ!!
“หึหึ ทบทวนความจำไง ครั้งแรกที่เจอกันกูก็กัดหัวนมมึง”
“สัด เป็นหมาเหรอ ถ้าหัวนมกูขาด กูก็จะกัดของมึงให้ด้วนเหมือนกัน”
“อ๊ะๆ พูดแบบนี้แสดงว่าอยากกัดเหรอจ๊ะ?”
“อยากตายละ”
เล่นมามากละ กลับเข้าเรื่องๆ
“แล้วไอ้ฮาร์ทมันพูดอะไรกับมึง”
“ก็แค่บอกว่ามึงรักคนชื่อหมอนมาก”
มันจะยุให้มึงกับกูเลิกกันอะสิไม่ว่า เหอะๆ
“เหอะ! ตัวมันจะมารู้ใจกูได้ยังไง...แล้วคุยอะไรอีก?”
“ก็ไม่มีไรแล้วนิ”
“แปลก...คราวที่แล้วมันแสดงตัวว่าเกลียดมึงมาก เป็นไปไม่ได้ที่จะพูดแค่นี้”
ไอ้เหี้ยฮาร์ทมันคงเป็นคนจำพวกที่เห็นคนอื่นมีความสุขไม่ได้ ต้องเข้าไปทำลาย ยิ่งมารู้ว่าผมรักชอบเพศเดียวกันมันคงยิ่งขยะแขยง และถ้ามันเลิกยุ่งกับผมไปได้เลยจะดีมาก แต่นี่กลับเข้ามาป้วนเปี้ยนจนอยากทำให้มันหายไปจากโลกนี้
แค่เรื่องหมอนยังไม่พอหรือไง...
หรือมันจะแค้นที่ผมต้องหมั้นกับหมอนอีก?
“พี่ฮาร์ทเค้าพูดแค่นี้จริงๆ” ไอ้แกรนด์ทำตาใสซื่อ มันคงไม่มีอะไรจริงๆแล้วละมั้ง ผมเลยเปลี่ยนเรื่อง
“แล้ววันนี้ไปกับใครบ้าง?”
“ก็กลุ่มเดิม ไอ้ทัช ไอ้แต๊ง ไอ้เต็ง แล้วก็ไอ้บิ๊ก...เจอกลุ่มเพื่อนมึงด้วย”
“อ่อ พวกไอ้คีย์อะเหรอ”
“ใช่ๆ พี่มิลมาช่วยยกเค้กด้วย วันนี้พวกมันเอาเค้ก8ปอนด์มาเซอไพรซ์”
ขนาดไอ้มิลเลียนยังไปช่วยยกเค้กวันเกิด...แล้วกูทำเหี้ยไรวะ?
นั่งคุยโทรศัพท์กับพี่เพลย์และคุยกับหมอนนิดหน่อยก่อนจะวาง พอดีกับที่ไอ้แกรนด์เข้ามา..งั้นเหรอ? เหอะๆ เนี่ยน่ะเหรอการกระทำจากคนที่บอกว่ารัก เป็นผมผมคงโกรธมาก
“ขอโทษที่ไม่รู้วันเกิด”
“เออน่า กูก็ไม่ได้บอกมึงเองนี่หว่า มึงจะตรัสรู้เองได้ไง”
“อยากได้ของขวัญอะไรรึเปล่า”
“อยากต่อยมึงอะ”
เนี่ยนะ ของขวัญที่อยากได้? แต่ในเมื่อมันอยากได้ ผมก็ไม่ขัด
“หึ อยากต่อยกู...เจ๋งเหรอ?...ตัวตัวปะละ”
“มาดิ”
“ตัวตัวนะ...เสื้อผ้าไม่เกี่ยว”
วันเกิดทั้งทีมันก็ต้องต่อยในชุดวันเกิดสิวะ
โปรดติดตามตอนต่อไป
โอ๊ยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย
แพรอยากจะบ้าตายมากๆๆๆๆๆๆ
ไปงานลาสแฟตเฟส ฟินโคตร!!!!!!!!!!
จิ้นกระเจิง พล๊อตกระตาย!!!!!
อยากจะพิมๆๆๆๆๆ คันมือยิกๆๆ แต่ติดที่ว่านอนค้างหอเพื่อน ซึ่งแม่ง...มีโน๊ตบุคนะ แต่อายที่จะพิม T T
และกว่าจะถึงหอก็ปาไปตี2 อาบน้ำกินข้าวตี3 ตี5เล่นเฟส อ่านเม้นท์แล้วยิ้มอยู่คนเดียว (บ้า เพื่อนด่า) อยากจะตอบเม้นท์แต่ทำไม่ได้เพราะมันตอบลำบากเหลือเกินนน
และกว่าจะได้นอนจริงๆก็ตี5โน่นแหละมั้ง เหอๆ
วันแรกได้เห็นพี่โต้ง เซ้าไซด์ มันส์มากอะ แถมยังกรี๊ดลั่นแหกปากไม่อายใครเพราะพี่โต้งเล่นถอดเสื้อ
โชว์กล้ามเนื้อขาวๆ แอร๊ยยยยยยยยยยยย จิ้นกระจายแล้วตอนนั้น (พี่โต้งอิมเมจพี่ฮาร์ทอะคะ)
พอวันที่2ก็มันส์ต่อ เวที1ยาวๆค่ะ ฮ่าๆๆ
วันนี้เปิดเทอมวันแรก....ตื่นขึ้นมาแบบว่า...นี่กูต้องไปเรียนจริงๆใช่ปะ? แงๆๆๆ (เพื่อนต้องลากไปอาบน้ำ ฮ่าๆๆ)
พอเลิกเรียนเสร็จก็โดนลากไปกินสเต๊ก....ต่อ โอ้วแม่เจ้า ตรูจากลับบ้านไปพิมนิยายโว๊ยยยยยยยยย
เห้อออ ถึงบ้านจริงๆก็2ทุ่มค่ะ นี่เพิ่งพิมเสร็จ สดๆร้อนๆ
แพรได้อ่านคอมเม้นท์แล้ว...บอกตรงๆว่าดีใจและขอบคุณค่ะ
ไม่อยากเชื่อว่าจะทำให้ทุกๆท่านที่อ่านเรื่องนี้อินตามไปด้วยได้
ขอบคุณทุกคอมเม้นต์จริงๆคะ มีกำลังใจขึ้นเยอะ
(เอ่อ..จากดาร์คไซด์และดราม่า....หนูหันไปเขียนแนวนี้ดีมั้ย เขียนลื่นโคตรๆอะ 555555+)
ขอตัวไปอาบน้ำก่อนนะคะ อยากพิมตอนต่อไปแล้ว แต่เหม็นตัวเอง ทนไม่ไหวแล้วอะ (ได้กลิ่นตุๆกันมั้ย? กลิ่นตัวแพรเอง55)
ถ้าหากคืนนี้พิมตอนต่อไปเสร็จก็จะรีบมาลงเลยนะคะ ตี1ตี2ตี3 ไม่เกินตี3แน่นอน เพราะถ้าเกินแล้วคือแพรไปนอนแล้วเด้ออ
พรุ่งนี้ตื่นไปเรียนเช้าอีก (9.30เนี่ยนะเช้า?) เออน่า...เช้าก็เช้าสิฟะ 555+
:pig4: :L2:
-
สงสารแกรนด์อ่ะ :m15: :m15:
-
จิ้มไม่ทันนนนนนนนน
สงสารแกรนด์ พี่พอส หนูเจ็บ ....
-
พาร์ทพี่พอส จะทำให้เจ็บกว่าเดิมรึเปล่าเนี่ย
ตอนนี้สงสารน้องแกรนด์มากกกกกกกกกก
-
:m15: :m15: :m15:
-
เป็นกำลังใจให้คุณแพรเขียนตอนต่อไปคะ เหตุการณ์ยิ่งมาม่ายิ่งชอบคะ(เอ๊!โรคจิตอ่ะเปล่า:P) สู้ๆนะคะ *0*
-
รีบจัดการก่อนที่อะไรๆมันจะบานปลายไปมากกว่านี้
-
สงสารทั้งแกรนด์ทั้งพี่พอส :z3: :z3:
แอบอยากอ่านแนวดาร์กอิอิ :laugh: :laugh:
เราคงเป็นสายเดียวกันซะแล้วพี่แพร o18 o18
-
พอสรีบเคลียร์ตัวเองเรื่องหมอนแล้วกลับไปหาแกนน้อยเร็วๆไม่นั้นโดน :beat: :beat: :beat: :z6:
-
เออนั่นสิ ก็ว่าเหม็นอะไรตุๆ หันไปหันมา...
ตูก็ยังไม่ได้อาบน้ำเหมือนกันนิหว่า :laugh:
ตอนแรกกะว่าจะลุกจากหน้าคอมไปอาบน้ำละนะ
พอดีเห็นตัวเองมาต่อ เค้าเลยลืมเรื่องอาบน้ำไปซะสนิทเลย
อยากอ่านตอนต่อไปเร็วๆอ่ะ มาต่อตอนตี1 ตี2 ตี3 เลยก็ได้นะ
เดี๋ยวเค้าจะได้ตื่นมาอ่านต่อตี4 :laugh:
ปล.ไปอาบน้ำละ ไม่ไหวๆ เหม็นๆ
:กอด1:
-
โอ้ย!! มันจี้ดดดด
-
พี่พอสตอนนี้ไม่ได้ตัวคนเีดียว จะใช้ชีวิตเรื่อย ๆ อะไรก็ได้ตามยถากรรมอย่างเดิมไม่ได้แล้วนะ
สิ่งที่คุณทำมีผลต่อคนที่นอนข้าง ๆ คุณ นึกถึงจิตใจเขาบ้าง
ถ้าคิดจะแต่งงานมีลูกมีเมีย ก็ไปคบรายวันคั่นเวลาดีกว่านะ อย่ามาทำพูดดีสัญญิงสัญญาแค่ลมปาก
คะแนนยังติดลบอยู่นะ โกรธมาก...
-
เพราะความที่คิดอะไรง่ายๆ ปล่อยเลยตามเลย ตอนนี้เลยต้องมานั่งแก้ปัญหาสินะ
ไม่รู้จะสงสารใครดี :เฮ้อ:
อย่างที่แกรนด์พูดจริงๆ อนาคตมันไม่แน่นอน อะไรๆมันก็เกิดขึ้นได้ทั้งนั้น
รอดูว่าพี่พอสจะจัดการปัญหานี้ยังไง
:เฮ้อ:
-
เอ่ออออ พี่พอส เคอะ พี่ฮาร์ทมันไม่ได้ทำให้น้องแกรนด์เข้าใจผิดหรอกค่ะ มันทำให้น้องแกรนด์เข้าใจถูกต่างหาก
พี่แมร่งเห็นแก่ตัวสุดๆ :beat: ยัดเยียดสถานะ คำว่า "มือที่สาม"หรือ"ชู้" ให้น้องโดยไม่รู้ตัว ถ้าพี่ฮาร์ทไม่บอก น้องมันก็คงโง่ต่อไป
ยิ่งอ่านยิ่งโมโห ไม่เถียง ว่าพี่รักแกรนด์ แต่พี่รักตัวเองมากกว่า
-
ยังไม่เคลียร์นะฮ้าบทนี้ ยังอยากตบพี่พอสอยู่เหมือนเดิม (หรืออาจจะมากกว่าเดิม) :beat:
-
มาต่อไวๆน้าา :impress2:
-
พอเหอะ อย่าให้เราดราม่าอีกเลยค่ะแพรรรรร TT!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!
:z3: :o12: :o12: :o12:
-
เพียงเพราะคิดอะไรง่ายๆ เรื่องราวมันถึงได้ต่อเนื่องมาถึงปัจจุบันขนาดนี้
แล้วจะแก้ไขอะไรทันมั้ยเนี่ยยยยยยยยย โอ้ยยยย คุณแม่ก็ดันมาเป็นโรคหัวใจอีก จะไปกระทบกระเทือนความรู้สึกท่านก็ไม่ได้
แล้วจะทำไงหละทีนี้ :z3:
-
อยากจะบอกว่าเรื่องนี้พี่พอสผิดเต็มๆเลยนะ
คือแบบมีเรื่องอะไรไม่ยอมเล่า เก็บเงียบไว้คนเดียว
สงสารแกรนน้อยจริงๆ แต่ก็นะแอบสงสารคี่พอสด้วยแหละ
มีแม่ป่วยเป็นโรคหัวใจแล้วอย่างนี้จะมีมาม่าเรื่องครอบครัว
ตามมาอีกแน่เลยว้ากกกกก
อยากให้จบระลอกมาม่าไวๆอยากอ่านบทหวานๆแล้วว :sad4:
-
มุมนี้บ้างก้อดี
จะได้รู้ว่าพี่พอสคิดอะไร
ลึกๆก้อเห็นใจพี่พอสนะ
-
ข้อแก้ตัวชัดๆ
-
เม้นตามความจริง ไม่เข้าข้างใคร(เหรอ?) 555
ความคิดของพอสเห็นแก่ตัวมากนะ ไม่รักหมอน แต่แต่งเพื่อให้แม่สบายใจ แล้วแกรนล่ะ?
เชื่อว่าถ้าพอสบอกแม่ตั้งแต่ตอนที่เลิกกับหมอนนะ แล้วบอกเหตุผลไป แม่ต้องไม่โกรธหรอก
ในเมื่อหมอนเป็นฝ่ายนอกใจก่อนอ่ะ
ส่วนยัยหมอน(เริ่มหมั่นไส้) ท่าทางไม่ได้เรียบร้อยหรอก เพราะกล้านอกใจอ่ะ
ห่วงก็แต่ความรู้สึกของแกรนอ่ะ ว่าจะเป็นยังไง
ถ้าพอสยอมพูด/อธิบายให้แกรนรู้ตั้งแต่ที่รู้ว่าจะต้องหมั้น แกรนคงไม่ต้องาเสียความรู้สึกมากขนาดนี้หรอก เรื่องที่เกิดขึ้นพอลผิดคนเดียวเต็มๆ(ยัยปลอกหมอนด้วย)
ปล.อย่าว่าเค้านะคะ ตอนนี้อินจัด อยากบีบคออิพี่พอสจริงๆ ฮึ่มมมม!
-
พอสไม่น่าทำแบบนี้เลยอ่ะ เราสงสารแกรนด์ .. :o12:
-
พี่พอสนะพี่พอสไม่น่าปล่อยให้เรื่องบานปลายขนาดนี้เลย
สงสารแกรนด์อ่ะ :เฮ้อ:
แต่ก็ชั่งมันเอามาม่าแบบนี้แหละเอาให้มันอืดตายกันไปข้างเลย :laugh: :laugh:
ป.ล. เป็นกำลังใจให้นะคะ จะรออ่านตีสามก็ตีสามเถอะ ฮ่าๆ
-
แกรนด์ น่าสงสาร
-
คิดถึงคนเขียนเชียร์สุดใจให้มาลงต่ออย่าเพิ่งนอนน้าา
คนอ่านก็จะรอไม่นอนเหมือนกัน
ที่จริงพอมาอ่านในมุมของเฮียก็น่าเห็นใจนะ
ยังไงก็ขอให้เฮียเคลียร์ให้มันจบๆ
เอาชะนีหมอนทองนี่ออกไปจากชีวิตอย่างแฮปปี้ :L2:
-
อร้ายยยย
พี่พอสมาแล้วววว
น่ารักอ่ะ มุมนี้
อยากอ่านต่อ หึหุ
ขอบคุณมากค่า
-
สงสารน้องแกรนด์. ):
-
พี่พอสอย่าทำอย่างงี้
บอกว่ารักน้องแกรนด์ อย่าทำอย่างงี้นะคะ :monkeysad:
-
วันนี้ขออนุญาตไม่อัพแล้วนะคะ
ง่วงมากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก
บะบายย ฝันหวานค่า
:bye2:
-
พอสคิดง่ายไปรึป่าวจะหมั้นอยู่แล้ว เข้าใจว่าไม่รักหมอนแต่การเงียบมันไม่แก้ปัญหาอ่ะ
จริงอยู่ที่อยากมีช่วงเวลาที่มีความสุข แต่ถ้าหมั้นแล้วแกรนด์จะอยู่ในฐานะอะไร
คู่หมั้นกับแฟนสถานะมันต่างกันนะ แล้วแกรนด์จะทนเห็นแฟนตัวเองเป็นสามีคนอื่นหรอ
พอสแกสมควรโดน :angry2: :fcuk: :z6:
ปล.อ่านในเด็กดีแล้วเม้นท์ไม่มันอะ ขอมาเม้นท์ในบอร์ดนี้นะคะ :m13:
-
พอสอยากให้แม่มีความสุขแต่ไม่คิดถึงจิตใจแกรนด์บ้างเลย
เป็นเราคงเสียใจน่าดู T^T
จริงๆ ถ้าพูดกับแม่ตรงๆ แม่ก็น่าจะเข้าใจนะ (ถ้าอยู่ในกรณีของแม่ที่ดีอ่ะนะ)
แต่นี่เล่นเงียบ เงียบ แล้วก็เงียบ
ก็ถ้าเงียบแบบนี้แล้วใครเค้าจะไปตรัสรู้ความต้องการละเฮียเอ้ยยยย
-
พี่พอสอ่า ทำไมต้องปิดบังกันด้วย
มีอะไรไม่พูดกันไปตรงๆละเน้อ
-
ตอนแรกที่รู้ว่าพี่พอสมีคู่หมั้น แล้วพี่พอสไม่ปฏิเสธเราก็นึกว่าพี่พอสจะมีเหตุผลที่ดีกว่านี้นะ=*=
-
:sad4:
-
พี่พอสแม่งงงงงง
สงสารแกรนอ่ะ
เคลียร์ให้จบซะทีซิ :m16:
-
แกรน น น นน น น นน .... ~ :sad4: :sad4: :sad4: :sad4:
-
ปล่ยไว้นานเกินไปนะพอส
ปัญหาตามมาใหญ่แน่นอนเลย
-
อ่านตอนนี้แล้วอยากจะ :z6: ไอ้พี่พอสมากๆแต่งงานก็จะแต่งแกรนด์ก็จะรักจะเก็บเอาไว้เลวเกินไปแล้วสงสารแกรนด์น้อยจัง
-
ปวดตับ.... อยากให้เคลียร์เรื่องหมอนไวไวอ่ะ กรี๊สสสส
-
เคลียด่วนนะพี่พอส ทำแกรนด์น้อยเสียใจหล่ะก็จะให้เปลี่ยนพระเอกเลย หึ่ม ๆๆๆๆ :m16: :m16: :m16: :m31:
ขอบคุณมากค่ะ :L1: :pig4: :L1:
-
แงงง อย่าเพิ่งไปนอนนนนน
มาต่อด่วนๆๆๆๆๆๆๆ ที่ผ่านมานี่ขนาดรู้ว่าคนเขียนไม่อยู่ยังนั่งรีเฟรสทุกวัน
งี้ไอพี่พอสมันก็ผิดจริงดิ่ อย่างนี้ไม่น่ามาบอกรักแกรนด์แต่แรก ถ้ามีชนักปักหลักแบบนี้
สงสารน้องแกรนด์ หาอกแมนๆแบบพี่ฮาร์ทให้น้องแกรนด์ซบดีก่าาา 555
-
ปัญหาคือพี่พอสไม่ปฏิเสธหมอนให้ชัดเจน คิดว่าหมั้นๆไปให้แม่สบายใจก็จบใช่ไหม แล้วแกรนด์ล่ะ...
-
จะทำไรก็รีบทำเหอะพี่กรนมันถอดใจและ
-
รอตอนต่อไปครับ แกรนก็ยังน่าสงสารเหมือนเดิม ฮือ~ :o12:
-
อ่านแล้วก็ให้สงสารพี่พอสนิดหน่อยขึ้นมา พี่พอสอาจจะปล่อยเรื่องให้เลยผ่าน เพราะตอนนั้นไม่มีแกรนด์ คิดว่าทำเพื่อแม่
แต่ตอนมีแกรนด์แล้วกลับกลายเป็นเชือกกระตุกคอตัวเอง จะแก้ก็ต้องใช้เวลา แต่สงสารแกรนด์มากกว่าอะ
สงสารจนอยากร้องให้ หากแก้ไม่ได้พี่พอสจะทะอย่างไร ปิดบังและหลอกแกรนด์ไปเรื่อยเหรอ ให้แกรนด์ตกอยู่
ในสถานะคนมาทีหลัง ต้องยอมทนเหรอ ไม่เคลียร์เรื่องอะไรให้ลงตัว แล้วมารักแกรนด์ทำไม :m31: :m31: :m31:
-
หนูแกนมันแอ๊บบบบบเว่ยยพี่ีพอส :beat: :beat: :beat:
แต่พี่พอสก็แม่งงงงงง :m31: :m31: :m31: :m31: :m31: :m31: :m31:
-
พอสคิดอะไรง่าย ๆ เกินไปหรือเปล่า ถ้าพอสคิดจะตามใจที่บ้านแล้วมายุ่งกับแกรนต์ทำไม คิดง่ายเกินไปและเห็นแก่ตัวด้วย คิดบ้างหรือเปล่าว่าแกรนด์จะเจ็บปวดและเสียใจแค่ไหน ไม่จัดการอะไรคิดแต่จะดึงแกรนด์ไว้ ถ้าแกรนด์รู้หลังจากนี้ไปอีก แกรนด์จะเป็นยังไง
-
:m15: เรื่องมันเริ่มจะต้องมากินมาม่าแล้วน่ะเนี่ย :m16: เรื่องนี้ยิ่งอ่านยิ่งรักค่ะ ขอบคุณ ๆ แพรน่ะจ้ะ ที่สร้างสรรค์เรื่องดี ๆ มาให้อ่าน พอสรักแกรนด์มากก้อจริงแต่ก้อต้องปกป้องด้วยน่ะรักอย่างเดียวไม่ทำให้ความสัมพันธ์คืบหน้าและราบรื่นน่ะจ้ะ สงสารแกรนด์น่ะ เพราะอุตส่าห์เปลี่ยนการกระทำของตัวเองและแสดงออกว่ารักอย่างเต็มที่แล้วน่ะ ยังไงไปเคลียร์เรื่องหมอนซะอธิบายให้ผู้ใหญ่เข้าใจซะ อย่าเอาเรื่องอื่นมาอ้างน่ะ :fire:
ป.ล. ทำให้โหวตแต่โหวตไม่ได้ ยังไงมายืนยันในทุกท่าทางว่าขอให้พิมพ์จ้ะ ซื้อแน่นอน :z2:
-
ยัยหมอนทำไมเธอไม่รู้สึกผิดเลยหรอไงยังจะตามตื้อ .ส่วยพี่พอสทำไมไม่ปฏิเสธคุณแม่ไปละไม่สงสารแกรนด์หรอว่าเขาจะทำยังไงถ้ารู้อะ !!!
แต่แต่ละคนคงมรเหตุผลของตัวเองนั่นแหละเราเปฺนคนอ่านก็รอดูต่อไป><
รีบๆมาต่อนะคะ
-
พอส ตอนนั้นเพราะคิดว่าจะไม่รักใครเลยยอมหมั้น อันนี้เข้าใจเคลียร์ :m16:
แต่ตอนนี้ แกมีคนที่รักแล้ว!!! จะเอายังไง :z3: :z3: :z3: :z3:
-
:sad4: :sad4: :sad4:
ไม่ไหวแล้ว โอ๊ยเศร้าอ่ะ
เราเกลียดพอสที่สุดเลย :z3: :z3: :z3:
-
ไหนๆ พอสก็บอกว่าหมอน คือ ภรรยาตามกฎหมายในอนาคต ก็แสดงว่า จะไม่มี อะไรเปลี่ยนแปลง
ยังไงก็ต้องแต่งก้บหมอนอยู่ดี งั้นก็อยู่เฉยๆเถอะ อย่าไปตามหาแกรนด์เพื่ออธิบายอะไรเลย
เพราะ ยังไงก็ต้องเลิกกันอยู่ดี จบกันตอนนี้ ต่างคนต่างอยู่ซะ
-
พี่พอสคะ ถ้าไม่เคลียร์นี่จะกระโดดขาคู่ใส่สักที
ชักจะเคืองแล้วนะ ฮึ่มมมมม :m16:
-
มาต่อเร็วๆนะคะ
มันค้างมาก สงสารแกรนด์ :sad4:
พี่พอสนะพี่พอส ทำไมทำแบบนี้
มาเคลียร์เดี๋ยวนี้เลย :angry2:
-
อยากตบพี่พอส.... รู้ว่าถ้าโดนแฟนทำแบบนี้แล้วไม่ชอบ
แต่ก็ยังมีหน้ามาทำใส่คนอื่น เออ...ดีจริง แจ๋วจริง เว้ยเห้ย!!!!
-
ถ้าไม่มีคำว่า -อนาคตคือภรรยาที่ถูกต้องตามกฏหมาย- แล้วละก็ อิฉันคงจะเห็นใจและอยากให้ทั้งคู่มีโอกาสเริ่มต้นกันใหม่อีกครั้งแน่นอน
แต่......
เปลี่ยนพระเอกเถอะค่ะ รับไม่ได้จริงๆ ถ้าพี่พอสจะเป็นคนเห็นแก่ตัวแบบนี้
คือถึงเรื่องหมอนจะเกิดก่อนแกรนด์มา แต่แม่งงงงงง ตอนนี้แกรักเขาแล้วแกก็ยังจะแต่งงานกับหมอนอีกเหรอคะอีพี่พอสสสส ไม่คิดแก้ปัญหาเลยเหรอ เฮ้ย ทำไมเฮียแบบนี้อะ :angry2: :angry2:
พระเอกหล่อ เถื่อน ทำร้ายจิตใจ ใช้กำลัง ทำร้ายร่างกาย กระทั่งข่มขืนนายเอกก็ยังดูน่าให้อภัยกว่าเพราะสุดท้ายแล้วผู้ชายเหล่านั้นจะมาเสียใจภายหลังที่เขาเคยทำรุนแรงกับคนที่เขารัก แต่เขาไม่ได้-หลอก-คนที่เขารักเหมือนที่พี่พอสกำลังทำ
ไม่ว่าจะแสดงมุมมองของพี่พอสออกมายังไง อิฉันอ่านแล้วก็ไม่ได้อิน ไม่ได้สงสารเลยสักนิด ไม่ได้อยากเอาใจช่วยให้พี่พอสง้อแกรนด์สำเร็จเลย
เพราะสุดท้ายแล้วทั้งบทที่กล่าวมาพี่พอสไม่ได้เห็นแก่ใครเลยนอกจากตัวเอง
ทำเอาแม่มาอ้าง เอาหมอนมาอ้าง
ไม่ได้ทำร้ายแค่แกรนด์นะ แต่ให้ความหวังหมอนทั้งๆ ที่ตัวเองก็ไม่รักเขา แต่ก่อนที่เขานอกใจก็เพราะตัวเองนอกใจเขาก่อนไม่ใช่เหรอ
เราไม่คิดว่าหมอนผิดนะ แต่คิดว่าพี่พอสต่างหากที่ผิด เพียงแต่หมอนแค่พลาด (และหวังว่าคงไม่มีพาสที่แสดงความร้ายกาจของหมอนนะ เพราะมันจะดูขัดแย้งกับที่เนื้อเรื่องและคำบอกเล่าของฮาร์ทกับพี่พอสที่ปูมาจนตอนนี้เองมากๆ เพราะถ้าทำแบบนั้นจะเหมือนเป็นการโยนขี้ให้ชะนีเพื่อทำให้พระเอกดูดีอะ )
หมอนอาจจะพลาด แต่สุดท้ายนางก็รู้ใจตัวเองว่ารักพี่พอส ไม่เหมือนพี่พอสที่ไม่รู้เลยว่าตัวเองรักใครเพราะยังมั่วได้ตลอด แค่เจ็บใจที่เขานอกใจก็แค่นั้น
กระทั่งมาเจอกับแกรนด์ กระทั่งบอกรักแกรนด์เราก็ยังไม่รู้สึกอิน แบบการกระทำมันสวนทางกับคำพูดตลอดอะ ถึงจะเดินไล่บอกเลิกชาวบ้านแต่สันดานพี่พอสก็ยังเหมือนเดิม คือนึกถึงแต่ความรู้สึกของตัวเอง
เรามองแล้ว แกรนด์อยู่ในฐานะที่แตกต่างจากหมอนตอนโน้นตรงไหน???? อาจจะดีกว่าชะนีหน่อยตรงที่พี่พอสไม่มีใคร แต่พี่พอสก็ไม่ได้แฟร์กับแกรนด์นี่นะจริงไหม ดูได้จากเรื่องที่ค้างคากับหมอนเนี่ยชัดเลย
บอกรัก ทำดีด้วย ให้ของแทนใจ แล้วยังไง ถ้าพี่พอสยังดำเนินวิถีตามแบบฉบับเดิม มันก็ไม่เห็นจะต่างกัน สุดแล้วก็จะออกมาอย่างที่เรากำลังเผชิญกันอยู่นี่แหละ อึดอัดนะ เสียความรู้สึกมากด้วย
ปากก็บอกว่าเพราะแม่ เพราะหมอน เหอะ เราเชื่อว่าถ้าบอกแม่ว่าไม่รักเชื่อว่าแม่คงไม่บังคับหรอก เป็นถึงอาจงอาจารย์ต้องมีเหตุผลพอสมควร แต่เพราะทำเหมือนว่ายังคบกับหมอนแม่ถึงอยากให้แต่งเพราะเขาเข้าใจไปทางนั้นไง เขาเห็นแก่ผู้หญิง เพราะลูกนางก็ไม่มีทีท่าจะรังเกียจฝ่ายหญิงนี่นะ คือถ้าบอกแม่ไปว่าไม่รัก เลิกรักมานานแล้ว ไม่ต้องบอกว่านางนอกใจก็ได้ เราว่าก็จบอะ คนไม่รักจะบังคับได้ไง มุมมองอาจารย์ไม่น่าจะแคบ
ไม่ต้องคิดไปไกลถึงเรื่องที่ว่าจะบอกใครต่อใครว่ารักแกรนด์หรอก เอาแค่ว่าเรื่องหมอนจัดการให้เรียบร้อยโดยไม่ทำร้ายฝ่ายหญิงและคนรอบข้างยังทำไม่ได้เล้ย แล้วเรื่องมันจะลงเอยยังไง
ถ้าแกรนด์อภัยให้ง่ายเกินเราว่าความรักที่ทั้งคู่มีให้กันนี่มันฉาบฉวยมากอะ เหมือนเป็นแค่อารมณ์มากกว่ารัก ไม่รู้ดิ ตราบใดพี่พอสยังแก้ปัญหาเรื่องหมอนไม่ได้ ยังคงมองว่าหมอนผิดโดยไม่ได้คิดว่ากลับกันพี่เองก็เป็นฝ่ายที่ทำให้เกิดเรื่อง ถ้าคิดได้ ยอมรับได้ นิสัยแบบนั้นหายไป คิดว่าถึงเวลานั้นคงจะรักใครสักคนได้จริงๆ
เพียงแต่ตอนนี้ยังไม่ใช่
คงต้องให้พี่พอสมีบทเรียนบ้าง เผื่อว่าคำว่ารักที่พี่ให้ใครๆมันจะมีค่ากว่านี้อะ หยุดก็ต้องหยุดจริงๆ อย่ามาทำว่าหยุดแต่ยังมีเบื้องหลัง มันต้องเคลียร์ให้สะอาด ไม่ว่าคนที่คบยด้วยจะเป็นแกรนด์หรือไม่ มันต้องให้โปร่งใส แล้วอย่ามาทำน้ำเน่าที่ยอมแม่ๆ ทั้งๆที่นิสัยตัวเองแม่งโคตรขัดอะ
คือมันขัดแย้งจริงๆอะ ถ้าบอกว่าเจ้าชู้ เข้าใจ ไม่อยากหยุดอยู่ที่ใครเข้าใจ แต่นี่ก็เหมือนจะรักหมอนนะ แต่ว่ากลับหยุดนิสัยแบบนั้นไม่ได้เลยเกิดเรื่อง แล้วที่ไม่กลับไปหาเขาก็เพราะโกรธเขา มันเลยเหมือนพี่พอสยังมีทิฐิ จริงอยู่ว่าเจ๋งตรงไม่โง่กลับไปหาคนที่เคยหลอกตัวเอง แต่แม่งก็ยังไม่เคลียร์อยู่ดีว่ารักไม่รัก หรือยังรัก เพราะคนที่ไม่เอาก็คือไม่เอาจริงๆ ไม่ใช่ปากไม่เอา แต่ยังคุยยังอะไรด้วย
โอ๊ยยยย ไม่รู้อะ สับสนพี่พอสจริงๆ
ถ้าพี่พอสอยากเป็นพระเอกต้องปรับแล้วละ เพราะถ้ายังเป็นพระเอกที่ไม่มีคุณภาพเขาไม่อยากยกแกรนด์ให้นะ เขาเสียดายพี่วอร์มมากกว่า เพราะงั้น แก้ให้ถูกทาง เคลียร์ให้หมดก่อน พร้อมทั้งตัวทั้งใจและสถานะเมื่อไหร่ค่อยไปตามน้องกลับมา แล้วถึงตอนนั้นมันไม่สายหรอก เพราะเราเชื่อว่าแกรนด์ทิ้งความร้ายไปขนาดนั้น ความรู้สึกที่มีให้พี่พอสนี่คงมากมายมหาศาล
เพราะงั้นก็สู้ๆเข้าจ้ะ
ป.ล. แต่ตอนนี้ขออนุญาต วอร์มแกรนด์ก่อนละกัน งอนๆๆๆๆ
-
ไมคิดไงอะพอส . .. สมแล้วที่น้องมันจะหนีหนะ
ภรรยาที่ถูกต้องตามกฏหมายงั้นหรอ ? :serius2:
แล้วพอแต่งแล้วพอสจะเอาน้องมันไปไว้ส่วนไหน ?
แล้วคิดจะบอกน้องเมื่อไหร่ ไม่ไหวเลยนะแบบนี้ :angry2:
ดูซิ จะจัดการกับปัญหานี้ยังไง
-
โอ้ยยยย T___T
สงสารทั้งแกรนด์ทั้งะพอส แต่ในทีนี้พอสผิดนะ
รู้ว่าต้องหมั้นต้องแต่งงานแล้วทำแบบนี้ทำไม ฮืออรับไม่ได้เลย พี่พอสใจร้ายมาก
สงสารแกรนด์มาก ใจจะขาดแล้วเนี้ย ฮือ T___________T
ต้องมีทางแก้ไขสิมันต้องมี โอ้ยยยปวดใจ!
-
แค่พาร์ทของแกรนด์ก็เศร้าจะแย่
แล้วพี่พอสจะเศร้าขนาดไหน
-
เคลียกันให้จบนะ สงสารเเกร์นจะเเย่อยู่เเล้ว
-
อ่านแล้วก็ไม่ยกโทษให้อยู่ดีแหละพี่พอส ทำอะไรไม่รู้จักคิด ปล่อยให้ยืดเยื้อจนมาทำร้ายคนที่ตัวเองรักได้ไง ปากบอกแต่ว่ารักๆ ทั้งๆที่ตัวเองไม่พร้อมอยู่แต่แรกแล้วแต่ก็คบกับแกรนด์ เห็นแก่ตัวว่ะ พูดอยู่ได้ว่าจะเลี้ยงแกรนด์ แค่จะดูแลหัวใจไม่ให้เจ็บปวดยังทำไม่ได้เลย เพราะฉะนั้น ถ้าทำอะไรไม่เคลียร์ก็อย่ามายุ่งกับแกรนด์ ให้แกรนด์รู้ก่อนงานหมั้นมันก็ยังดีซะกว่าได้ไปรู้ทีหลัง(ถึงพี่ฮาร์ทจะเป็นตัวร้ายก็หล่อ...ให้อภัย) ฮึ้ยยย หมั่นไส้พระเอก :z6:
-
พี่พอสพาร์ทก็ดูจริงใจและรักแกรนด์ดีอ่ะนะ แต่ตอนนั้นพี่ยังไม่มีแกรนด์เรื่องหมอนมันก็ไม่เป็นไร
ตอนนี้สิจะแก้ปัญหายังไงล่ะ งานเข้าแล้วจ้า คนอ่านสงสารแกรนด์น้อยมากนะ
ขอบคุณค่ะ
-
พี่พอร์ชหื่นไปแล้วน้าา
ปล.แต่คนอ่านชอบอ่ะ
-
:m31: :angry2: อยากฆ่าไอ้พี่พอสมากกกกกกก รู้อยู่ว่ารักแม่แต่มันต้องเลือกสิ :beat: :z6: เห็นแก่ตัวว่ะ
สงสารแกรนด์จัง :m15: :m15: :m15:
อย่าลังเลอยู่เรื่อยไป อย่าเรรวนอย่าร่ำไร
คนที่รอเธอนั้นเขายิ่งปวดใจ
เธอไม่กล้าตัดสินใจ นั่นคือสิ่งเลวร้าย
หากเธอรักฉัน ต้องรักฉันทั้งหัวใจ
หากเธอรักเขา ก็เลือกเขาไปเลย
บอกเลยว่าเธอจริงใจ หนึ่งคนหนึ่งหัวใจ
หากเธอมีหัวใจ ต้องเลือกได้สักคน
-
ไม่รู้จะพูดยังไงดี พี่พอสเครียส์มันเถอะ สงสารแกรนด์
-
รู้สึกเหมือนกำลังจะเข้าดราม่าเลย :sad4:
-
ไม่ค่อยชอบอ่านดราม่าเท่าไรแต่เรื่องนี้อยากอ่านดราม่าอะ T^T
สงสารแกรน นะแต่แบบอิพี่พอส :z6: พี่พอสเองก็น่าจะเจ็บอยู่ แต่เจ็บที่สุดก็คือแกรนอะ
ปิดบังทำไมว่าเรื่องหมั้น นี่หรอที่บอกว่ารักแกรน เหอะ! :z6:
รอตอนต่อไปจ้า :กอด1:
-
เกือบจะสงสารพี่พอสและ แต่แม่งผิดอะ :z6: :z6:
-
:z13: เปลียนพระเอกเถอะ ได้โปรด
-
ค้างงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงง :z3:
-
โฮ............ แต่ละตอน
มา แบบ ลุ้นๆ ตลอด อ่ะ
มา ต่อ อีก ๆ
เอา ตอน แกรนด์ รู้ เรื่อง งาน หมั้น
ต่อ จ้าๆๆ
-
เดี๋ยวเค้ามาอ่าน(ตอนต่อไป)ต่อนะคนเขียน เฮือกกกก
-
พอสน่าจะบอกแกรนด์ก่อนนะ มีอะไรจะได้ช่วยแก้ปัญหาด้วยกัน
-
ตายๆๆ ไม่ได้เข้ามาอ่านตั้งนาน
ไหงกลับมาอีกที พอมาแอบอ่านเม้นต์ตอนล่าสุดบรรยากาศมันแลดูไม่ดีอย่างนี้อ่ะ
ขอเว้นวรรคไปทำใจก่อน ไม่งั้นมีแววได้ด่าพี่พอสสามวันสามคืนไม่หยุดแน่ เหอๆ
-
พี่พอสน่าสงสารรร โดนพี่ฮาร์ทแย่งแฟนเก่าไปไม่พอ ยังจะตามมาทำให้เลิกกับแกรนด์อีก
ไม่อยากจะคิดถึงตอนที่พี่พอสรู้ว่าพี่ฮาร์ททำอะไรแกรนด์ไปบ้างเลย
เละแน่ๆพี่ฮาร์ท!! o18
รีบมาลงต่อนะคะ รออ่านอยู่จ้าา
o13
-
:monkeysad: :monkeysad:โคตรเศร้าเลยอะสงสารแกรนอะ :monkeysad: :monkeysad:
จะรออออออออออจ้า :call: :call: :call:
-
มาลงชื่อรอ รู้สึกค้างอย่างมาก ตอนนี้แกรนด์เป็นไงบ้างนะ
-
โอ้ยโหยอ สับสน :really2:
ตกลงผายเป็นผาย พี่พอสสองจาย หรืิอ :seng2ped:
-
มากดดันเเพรค่ะ
-
มากดดันเเพรค่ะ
อย่ากดดันนนนนน
หนูกำลังลงงง
เอาครึ่งแรกไปก่อนนนนนนนนน
(ยาวอยู่ กะพิมให้จบตอน แต่ทนแรงกดดันของคุณฮอตเลดี้ไม่ไหว T T)
-
นี่ดราม่าใช่มั้ยนะ 55555
-
The Other Side V [Pause Part] ครึ่งแรก
วันรุ่งขึ้นไอ้แกรนด์ไม่สบาย สาเหตุคงไม่ต้องบอก ผมดูแลมันอย่างดีเท่าที่ลูกผู้ชายคนหนึ่งจะทำได้ ป้อนข้าวป้อนน้ำให้ จัดการหาให้ทุกอย่าง ผมไม่ชอบที่เห็นมันป่วย ถึงแม้จะรู้ตัวก็เถอะว่าผมเป็นคนที่ทำให้มันไม่สบายแบบนี้เอง บอกตรงๆว่าตั้งแต่เกิดมายังไม่เคยดูแลใครดีขนาดนี้มาก่อนเลย (ไม่นับแม่อะนะ)
คนป่วยไล่ผมให้ไปเรียนหลายรอบมาก จนผมเริ่มรำคาญ มันจะอะไรนักหนา นี่เป็นครั้งแรกที่ผมหยุดเรียนทั้งๆที่หากไม่จำเป็นผมก็จะไม่ขาดเลย แต่ไอ้คนที่นอนซมอยู่บนเตียงทำเอาผมไม่มีกะจิตกะใจจะไปเรียนหรอก คงพะวงถึงมันมากกว่า สู้หยุดไปเลยแล้วดูแลมันไม่ดีกว่าเหรอ อีกอย่างผมเช็คเรียบร้อยแล้วด้วยว่าไม่มีวิชาไหนที่ต้องสอบหรือส่งงาน
แก้มแดงๆจากพิษไข้และเหงื่อที่ไหลขับออกมาทำให้ผมต้องเช็ดตัวมันหลายรอบ เอายาให้มันกิน พยายามไม่คิดอกุศลเพราะนี่ไม่ใช่เวลาที่จะมาหื่น ต้องรอเจ้าตัวให้หายก่อน
ระหว่างมันหลับ ผมนั่งอยู่ข้างเตียงไม่ห่างไปไหน เฝ้ามองมันอยู่แบบนั้น ในใจคิดจัดการหาวิธีจบเรื่องงานหมั้นให้เหมาะสมและถ้าเป็นไปได้...ก็ไม่อยากให้ใครต้องเสียใจเพราะผมอีก
ในสมองลำดับความคิดที่ต้องจัดการ
แม่ หมอน ไอ้ฮาร์ท
หวังว่าจะยังไม่สายเกินไป...
.
.
.
.
ผมส่งคนที่เพิ่งหายไข้ที่หน้าตึกเรียน ก่อนจะแยกตัวออกมาและตรงไปยังห้องเรียนของตัวเองบ้าง
มันดีขึ้นแล้ว ยิ้มได้ กวนตีนได้ แค่มันเป็นเหมือนเดิมก็สุขใจ และน่าตลกถ้าหากผมจะขออะไรสักอย่างตอนนี้ ให้ผ่านพ้นไปอย่างราบรื่น
ขออย่าให้มีอะไรมาทำลายความสัมพันธ์ของเรา2คนเลย...
ผมยังไม่พร้อมที่จะบอกความจริงกับมัน
แต่คนที่กำลังเดินมาหาผมเหมือนกับที่มันเคยเดินมาให้ผมต่อยนั้นมันเหมือนเป็นลางร้าย ผมกำลังนั่งคุยกับเพื่อนถึงเรื่องฝึกงานอยู่ที่โต๊ะประจำพากันหยุดเงียบ เพื่อที่จะรอฟังว่าไอ้วอร์มปี2มันจะมีปัญหาอะไรอีก แต่ที่จริงมันก็ไม่น่ามีอะไรแล้วนี่หว่า มันรู้ตัวดี พักหลังมานี่ไม่เห็นมายุ่งวุ่นวายกับชีวิตน้องรหัสตัวเองให้ผมต้องหงุดหงิดสักเท่าไหร่
แล้วมันมีอะไรวะ?
“ทำไมพี่พอสไม่ไปสอนอิ๊งให้แกรนด์?”
หา?
คำถามของมันเล่นเอาผมงงเป็นไก่ตาแตก
“ก็เมื่อกี้เห็นแกรนด์ไปกับรุ่นพี่สอนพิเศษ...หล่อดี” โกเม่น้องรหัสผมพูดขึ้นบ้าง
“คือก่อนที่พวกผมจะมานี่ผมเห็นแกรนด์ไปกับรุ่นพี่คนนึง แกรนด์บอกว่าเป็นรุ่นพี่ที่มาสอนพิเศษวิชาอิ๊งอะครับ...แต่ผมว่ามันแปลกๆ มันเหมือนฉุดกระชากลากถูไปมากกว่า” รอยอธิบายเพิ่มเติม
“รุ่นพี่สอนพิเศษ? สอนอิ๊ง?”
ผมทวนอย่างงุนงง หน้าอย่างไอ้แกรนด์ไม่น่ารักเรียนขนาดนั้น แค่วิชาที่ต้องเรียนเทอมแรกนี่ก็เล่นเอามันบ่นไป3วัน7วัน เป็นไปไม่ได้ที่มันจะสนวิชาที่ต้องเรียนเทอม2
“สูงพอๆกับไอ้วอร์ม สกินเฮด ใส่แว่น...เห้ย! ไปไหนอะพี่”
แต่ผมไม่สนแล้วว่าพวกนั้นมันจะพูดอะไรต่อ ทันทีที่ได้ยินคำว่าสกินเฮดผมก็รีบพุ่งตัวออกมาจากวงสนทนาทันที ไม่ต้องเดาอะไรให้มากความ คนๆนั้นต้องเป็นไอ้เหี้ยฮาร์ทอย่างแน่นอน
นี่แม่งกล้าบุกมาถึงที่เลยเหรอวะ
แถมยังมาหาไอ้แกรนด์โดยตรง...มันมีแผนอะไร?
หรือว่ามันจะมาบอกเรื่องงานหมั้น...?
ไม่นะ!
รถสีสปอร์ตสีเหลืองที่แต่งมาครบครันเลี้ยวโค้งไปตรงหัวมุมเส้นที่จะออกไปประตูใหญ่ ผมจำได้แม่นว่านี่คือรถของใคร!!! ผมวิ่งไปที่รถตัวเองอย่างรวดเร็ว ขึ้นรถแล้วสตาร์ทแบบทำเวลาเร็วที่สุด ฝ่าเท้าเหยียบคันเร่งเต็มแรง ทิ้งฝุ่นตลบไว้ด้านหลัง แต่ผมไม่ได้ขับตามไอ้รถสปอร์ตเหลืองไป ใช้อีกเส้นทางเพื่อดักตัดหน้ารถคันนั้น
ขอให้ทันทีเถอะ!!
เอี๊ยดดดดดดดดดดดดดด!!
รู้ว่าตัดหน้ารถแบบนี้มันเสี่ยงและอันตราย แต่ผมไม่สน แกรนด์กำลังนั่งอยู่ในรถไอ้เหี้ยฮาร์ท ผมลงจากรถพอดีกับที่ไอ้ฮาร์ทมันเปิดประตูลงมาเหมือนกัน คงไม่ใช่มาคุยเรื่องค่าเสียหาย เวลานี้ต่อให้ท้ายบุบ ไฟท้ายแตก โดนกระแทกยังไงช่าง ใจมันจดจ่ออยู่กับคนที่หน้าตาตื่นซึ่งผมเพิ่งพามันลงจากรถนั่น
“โอ๊ย”
เสียงร้องของมันไม่ได้ทำให้ผมผ่อนแรงลงแต่อย่างใด
“กูบอกแล้วไงว่าอย่าเจอมัน!!”
ผมเตือนมันแล้ว..บอกมันแล้ว ทำไมไม่ฟังกันบ้าง?!
ไอ้แกรนด์พยายามยื้อแรง ไม่ยอมขึ้นรถที่ผมเปิดให้มันนั่ง
“ปล่อย” คำๆเดียวที่หลุดมาจากปากพร้อมกับสายตาที่ผมอ่านไม่ออก
ท่าทางแบบนี้...อย่าบอกนะว่า...
“ไอ้เหี้ยฮาร์ท มึงทำอะไรแกรนด์!!!” ผมปล่อยแกรนด์ พุ่งเป้าไปที่คนทำหน้าระรื่นจนอยากจะฆ่าให้มันตายคามือ
“กูช่วยมึงนะไอ้พอส”
“ไม่ยักรู้ว่ากูขอความช่วยเหลือจากมึงเมื่อไหร่”
“เวลาถึงงานหมั้นจะได้บอกน้องแกรนด์เค้าง่ายๆไง”
หมั้น...บอกแกรนด์...
“มึง...ว่าอะไรนะ?”
“กูก็แค่ช่วงสงเคราะห์ กะว่าจะพาน้องแกรนด์เค้าไปดูสถานที่จัดงานหมั้นมึง...”
“ไอ้เหี้ย!!!!!!”
พลั่ก!!
ผมไม่รอให้มันพูดจบ กระแทกหมัดหนักๆเข้าที่ใบหน้ามันทันที และอีกหลายหมัดที่ใส่ไปเต็มแรง เหวี่ยงแขนไปแบบไม่มียั้ง อารมณ์ทั้งหมดที่เก็บไว้ถูกระบายออกมา
ทำให้แม่งเจ็บ...แต่ก็เจ็บได้แค่เพียงร่างกาย
ยิ่งมันสวนกลับมาผมยิ่งกลายเป็นคนบ้า ฟาดหัวฟาดหาง ใช้ทุกๆส่วนที่สามารถทำร้ายคนตรงหน้าได้ ถ้าหากมีปืน...ผมก็คงไม่ลังเลที่จะเหนี่ยวไก
ตายๆไปซะได้ก็ดี!!
แต่ก่อนที่ผมจะได้ทำอย่างใจนึกเสียงร้องของคนที่ทำให้ผมโมโหอยู่แบบนี้ก็กระชากสติกลับมา
“หยุด!!”
ผมหยุดตามที่มันสั่ง ก้าวเดินเข้าไปหามันที่กำลังถอยห่างผมอย่างช้าๆ
“ขึ้นรถ”
อย่าเพิ่งหนี...ขอเวลาให้ผมได้อธิบายสักนิด...
“อ้าว ไม่อยากไปดูสถานที่จัดงานแล้วเหรอ?” เชี่ยนี่แม่งโดนกูอัดเข้าไปหลายหมัดยังพูดได้ แสดงว่ายังไม่พอสินะ แต่เวลานี้ช่างหัวไอ้ฮาร์ทก่อน
“หุบปาก!” ผมหันไปตะโกนด่ามันก่อนที่จะหันมาพูดกับคนที่ยืนนิ่งด้วยเสียงที่อ่อนลงกว่าเดิม “ขึ้นรถ”
“มึง...จะหมั้นกับคนชื่อหมอนจริงรึเปล่า?”
คำถามเรื่องที่ผมกลัวที่สุดหลุดออกมาจากปากคนที่ผมไม่อยากให้รู้เรื่องมากที่สุดแล้ว...
แววตา สีหน้า ท่าทางของแกรนด์มันเหมือนคนจะล้มทั้งยืน จนผมกลัวว่าถ้าตอบออกไปมันคงล้มลงไปต่อหน้า มันก้มหน้าลง ไม่มองผมเหมือนที่แล้วๆมา
“อืม”
เป็นคำตอบที่แย่ที่สุด
วินาทีนี้ มันคงไม่อยากได้คำอธิบาย พูดอะไรก็คงเหมือนแก้ตัว นอกจากคำยืนยันว่างานหมั้นเป็นเรื่องจริง
“แกรนด์....ขึ้นรถก่อน...กลับไปคุยกันที่ห้อง” ผมบอก แต่ไม่รู้ว่าคนฟังจะรับรู้รึเปล่า เอาแต่ก้มหน้าอยู่แบบนั้น “กลับไปคุยกันก่อนนะ...ขอร้องล่ะ”
ให้กูทำอะไรก็ได้ ยอมทั้งนั้น...ขอแค่รับฟังและรับรู้สักนิด
“แกรนด์!!!!!”
มันวิ่งหนีผม โบกแท็กซี่ที่บังเอิญมาจอดพอดี ผมวิ่งตามไปถึงพอดีกับที่มันปิดประตูใส่หน้า
ปึงๆๆๆๆๆๆ!!!
ผมตบตัวรถสีสันฉูดฉาดอย่างรัวเร็ว แต่รถเคลื่อนตัวออกไปแล้ว ผมรีบกลับมาที่รถซึ่งจอดขวางทางไว้ ไอ้ฮาร์ทมันยืนนิ่งข้างรถสุดรักของมัน
“สมใจมึงแล้วสินะไอ้สัด!!!”
ผมด่ามันทิ้งท้ายก่อนที่จะขึ้นรถและออกตามแท็กซี่คันนั้นอย่างรวดเร็ว แต่เหมือนมันจะรู้ว่าผมตามมันมาแน่ๆเพราะเส้นทางนั้นวนไปวนมา แถมรถยังติด โชเฟอร์แท็กซี่คันที่ไอ้แกรนด์นั่งแม่งก็เสือกเปลี่ยนช่องเลนไปมาอย่างชำนาญ แล้วตัวรถที่ใช้สีเขียวเหลืองก็ดันมีไปทุกทิศทาง ไอ้จะให้จำป้ายทะเบียนก็ไม่มีเวลาคิดถึงจุดนั้น
สมาธิผมถูกแบ่งเป็น4ส่วน ส่วนแรกขับรถ ส่วนที่สองมองตามแท็กซี่ ส่วนที่สามกดโทรศัพท์หาแกรนด์ และส่วนสุดท้ายในใจคิดกังวลเรื่องมันต่างๆนานา
รู้อีกทีก็คลาดหายไปจากสายตาแล้ว
ท้องถนนตรงหน้ามีแต่รถยี่ห้อดังที่แล่นไปมา แท็กซี่ก็ไม่เห็นจะมีสีเขียวเหลือง มีแต่สีอะไรก็ไม่รู้ โทรศัพท์ปิดเครื่อง...แต่ถึงอย่างนั้น ผมก็ยังกดโทร...
ไปไหนแล้ว แกรนด์ไปไหน
ผมตั้งสติให้มั่น กำพวงมาลัยจนข้อขึ้น ยังไงๆแกรนด์ก็ต้องกลับไปที่หอ คิดได้ดังนั้นผมเลยวกกลับมายังแถวๆมหาวิทยาลัยอีกครั้ง พอถึงที่ก็จอดรถไว้ที่เดิม เดินขึ้นหอทั้งๆที่รู้ว่าเจ้าของห้องยังไม่กลับมา ไขประตูห้องที่พักหลังนี้ผมมาอยู่บ่อยมากกว่าคอนโดตัวเองซะอีก เดินไปเปิดไฟแล้วนั่งลงกับเตียง
ผมก้มมองนาฬิกาที่ข้อมือ
19.15 ... เดี๋ยวแกรนด์คงกลับมา
ถ้ากลับมาแล้วจะพูดอะไร? บอกมันว่าแม่จัดงานหมั้นให้เลยต้องแต่งงั้นเหรอ?
ทุเรสสิ้นดีว่ะพอส
โกหกมันตั้งแต่แรก เท่านั้นยังไม่พอ ยังโกหกตัวเองว่าจะต้องหมั้นกับมัน ไม่ได้หมั้นกับคนชื่อหมอน ตักตวงแต่ความสุขจนลืมนึกถึงความจริงที่ต้องเผชิญ ปกปิดสิ่งที่จะทำให้มันเสียใจ กลัวมันหายไป...
แล้วทีนี้จะทำยังไงล่ะ?
ไม่ใช่เพราะความคิดที่ว่า ‘ไว้ก่อน ไม่อยากให้แม่อาการกำเริบ’ กับ ‘ปล่อยเลยตามเลย ค่อยแก้ปัญหาทีหลัง’ หรอกเหรอมันถึงได้ส่งผลอย่างร้ายแรงมาจนถึงตอนนี้
สมน้ำหน้าตัวเอง
ผมลุกขึ้นเดินวนไปวนมาอยู่แบบนั้น ทั้งๆที่ไม่ได้มีพื้นที่อะไรเยอะแยะเลย
จะ2ทุ่มแล้วนะ...ทำไมยังไม่กลับสักที
เริ่มกดโทรหาแกรนด์อีกครั้ง ได้ยินเสียงผู้หญิงที่ผมฟังซ้ำไปซ้ำมาไม่ต่ำกว่า50รอบเหมือนเดิม
บางทีอาจจะไปอยู่กับไอ้แทนหรือไม่ก็ทัช...จากกดเบอร์โทรที่ผมจำได้ขึ้นใจก็เปลี่ยนมาไล่หาเบอร์หลานรหัสแล้วกดโทรแทน เผื่อจะอยู่ด้วยกัน
/เปล่าอะพี่ ไอ้แกรนด์ไม่ได้มาหาผม/
คำตอบทำให้ผมผิดหวัง แต่ถึงอย่างนั้นก็ยังเหลือทัชอีกคน
“งั้นขอเบอร์ทัชหน่อย”
ไอ้แทนมันให้เบอร์มาผมก็กดวางสายแล้วโทรหาเบอร์ที่เพิ่งได้มาใหม่ทันที
“ทัช พี่พอสเองนะ แกรนด์อยู่รึเปล่า?”
/ไม่อยู่ครับ ทำไมมีปัญหาอะไรรึเปล่าครับ?/
“นิดหน่อยน่ะ”
ผมกดวางสายอีกครั้ง จากนั้นก็เริ่มต้นโทรใหม่ วนไปเรื่อยๆอยู่แบบนั้น ไอ้บิ๊ก ไอ้แต๊ง เต็งหนึ่งที่ขอเบอร์มาจากไอ้บิ๊ก อืมมม แล้วใครอีกนะ อ้อใช่ เมฆ ส้มโอ กิ๊ง
แต่ก็ไม่มีใครอยู่กับแกรนด์สักคน...
ผมพยายามนึกให้ออกว่ามีใครอีกบ้างที่แกรนด์จะไปหา สายตามองไปรอบห้อง เผื่อมันจะมีอะไรดีๆพอให้นึกออกได้บ้าง แต่หอนี้มันเป็นหอเล็กๆไว้สำหรับนักศึกษาต่างจังหวัดหรือบ้านไกล เจ้าของห้องไม่ได้ตกแต่งอะไรมากมาย มีเฟอร์นิเจอร์อุปกรณ์ข้าวของต่างๆอยู่ไม่กี่ชิ้น มันอ้างว่าขี้เกียจขนมาจากบ้าน ยังไงก็ต้องเอากลับ ยกเว้นคอมสุดโบราณของมันที่มันทั้งรักทั้งหวง จนต้องยกมาจากบ้าน รูปร่างภายนอกจอโปร่ง เคสใหญ่ เปิดเครื่องทีนึกว่าเครื่องบินลง
บ้าน..??
หรือมันจะกลับบ้าน???
ใช่...ต้องเป็นแบบนั้นแน่ๆ ผมไม่รู้ที่อยู่บ้านมัน ไม่รู้ว่าพ่อแม่มันเป็นใคร ทำงานอะไร แถมยังเป็นที่พักพิงสุดท้ายของทุกคน พระในบ้านทั้ง2ที่รอเรากลับมาเสมอ ไม่ว่าเราจะเป็นยังไง
มันเคยคุยโทรศัพท์กับแม่ แทนตัวเองกับคำที่เรียกแม่จนผมเข้าใจผิด มันกับแม่คงสนิทกันมาก เป็นไปได้สูงถ้ามันจะกลับไปหา
21.55 น.
มันคงยังไม่พร้อมที่จะเจอหน้าผม อาจต้องรอให้มันสงบสติอารมณ์และพร้อมที่จะรับฟัง ระหว่างนี้ผมต้องแก้ปัญหาที่ผมละเลยมานานเสียที
ไอโฟนในมือแจ้งเตือนว่าแบตเหลือกว่า10%
คงได้อยู่...
นิ้วมือเลื่อนกดหารายชื่อที่ผมทั้งรักทั้งห่วงยิ่งกว่าใครในโลกนี้แล้วยกขึ้นแนบหูอีกครั้ง
“วันนี้ผมกลับไปนอนที่บ้านนะครับแม่”
.
.
.
.
“แกรนด์!!!!”
นั่น มันเดินลงมาจากตึกพร้อมกับเพื่อนๆ ผมตะโกนเรียกอย่างไม่อายจนหลายๆคนหันมามอง แต่คนถูกเรียกกลับหันหน้าไปอีกทาง ทำเป็นไม่ได้ยิน แล้วรีบเดิน
ผมแทรกตัวเข้าไปหา แต่ก็ไม่ทัน มันเดินหนีผม
มันจงใจหลบหน้าผม
เป็นแบบนี้หลายครั้ง จนผมไม่ค่อยเห็นร่างที่คุ้นตา มันเลี่ยงผม หากผมเดินไปทางซ้าย มันก็จะไปขวา หากผมเดินเข้าหา มันก็จะหันหนี
ดักรอที่หน้าหอทุกวัน...แต่ก็ไม่เคยได้เห็น
ผมโทรถามทุกคนที่ได้เห็นแกรนด์ ทุกคนบอกเป็นเสียงเดียวกันว่ามันหมองลงอย่างเห็นได้ชัด ผมไม่อยากให้มันเป็นแบบนี้ แต่ก็รู้ตัวดีว่าเป็นต้นเหตุที่ทำให้มันเปลี่ยนไป
มันยังรักผมอยู่ใช่มั้ย?
มันไม่ได้ถอดแหวนทิ้ง...แค่นี้ก็เพียงพอแล้ว
ผมจะเรียกความเชื่อใจของแหวนนั้นกลับคืนมา
ต่อให้ความสำเร็จมันจะน้อยนิดก็ตาม...
.
.
.
.
“กูเสียใจด้วยว่ะที่แพ้ แต่ปกติมึงไม่เคยเลย์อัพวืดนี่หว่า มึงเป็นอะไรว่ะพอส?” ไอ้แซคเพื่อนสนิทอีกคนที่ตอนนี้กำลังนั่งมองผมเอาผ้าเช็ดหัวอยู่ถามขึ้น
ผมเพิ่งแข่งบาสเสร็จ เป็นของลีคอะไรไม่รู้ ชื่อมันยาว จำยาก แต่นั่นไม่ใช่ประเด็น
ยอมรับเลยว่าครั้งนี้ผมเป็นตัวที่ทำให้ทีมต้องแพ้ คู่แข่งเป็นทีมที่ไม่ได้เก่งกาจอะไรเลยแต่กลับเข้ารอบไปอย่างสบายๆเพราะผม ทั้งรีบาวน์พลาด 2แต้มวืด 3แต้มไม่ลง พอจะดั้งค์ขากลับหมดแรงเอาดื้อๆ ผมทนเล่นไป3ควอเตอร์ จนควอเตอร์สุดท้ายโค้ชทนไม่ไหว สั่งให้ผมไปพักและให้คนอื่นลงแทน แต่มันก็ไม่ทันการ แต้มถูกนำห่างไปไกล
“มึงเหมือนใจลอยตลอดเวลา ไม่มีสมาธิในการแข่ง”
ใช่ กูโดนโค้ชด่ามาแล้ว...ผมตัดสินใจรับผิดชอบด้วยการขอเก็บตัว และจะไม่ลงเป็นตัวจริง จนกว่าผมจะกลับมาเป็นปกติอีกครั้ง
“เพราะไอ้แกรนด์ใช่มั้ย?” ไอ้แซคถามเพื่อความแน่ใจ ผมนั่งลงบนเก้าอี้ เก็บชุดกีฬาเข้ากระเป๋าก่อนจะเงยหน้าขึ้น พิงตัวกับพนักอย่างอ่อนแรง
“กูเบื่อตัวเองวะ ขี้ขลาด ไม่กล้าตัดสินใจ จนปัญหามันบานปลาย”
“เออ รู้ตัวก็ดีไอ้สัด”
“กูอยากขอโทษมัน”
“มึงขอโทษแล้วคิดว่าจะเอาความรู้สึกที่เสียไปแล้วกลับคืนมาได้ง่ายๆเหรอ?”
“...”
“เลิกขอโทษ แล้วทำในสิ่งที่ถูกต้องซะ”
ไอ้แซคเดินออกไปแล้ว ทิ้งให้ผมจมอยู่กับคำพูดของมันไว้เพียงลำพัง
โปรดติดตามตอนต่อไป
o1
ต้องขอบอกก่อนเลยว่าแพรไม่ใช่นักเขียนมืออาชีพค่ะ เป็นแค่มือสมัครเล่น
และเรื่องนี้ แพรเขียนเพื่อสนองความต้องการของตัวเองกับจินตนาการที่แอบหื่น
โครงเรื่องอะไรนั้น....ไม่ต้องพูดถึงจ้า ไม่มี 55555+
แต่แบบตอนพิมๆอยู่ก็นึกฉากนั้นพล๊อตนี้...จะให้ตัวละครนี้เป็นแบบนี้หรือเป็นแบบไหนขึ้นมาได้
แบบมันขึ้นมาเองขณะพิมอะคะ อย่างฉากที่พี่พอสคุยโทรศัพตอนที่แกรนด์มาดูแล แต่กลับปล่อยทิ้งไม่สนใจ
คือแพรอยากจะเขียนเรทนิดๆนะ แต่แบบ...เอ...อยากให้มันมีปัญหากันตอนหลังอะ
เลยเก็บไว้ ขออุบยังไม่เฉลยว่าพอสมันคุยกับใคร แต่ซึ่งจริงๆแล้ว มันคุยกับพี่สาวค่ะ แต่อยากให้แกรนด์เข้าใจผิด
แต่แพรก็ไม่ได้เฉลยซะทีว่าอิพี่พอสมันคุยกะใคร....จนมาถึงเรื่องหมอนเนี่ยละ
จนมาถึงตอนล่าสุดที่เพิ่งลงไป The Other Side IV [Pause Part] พาร์ท 4 ของพี่พอส
คอมเม้นต์มากมาย...แพรดีใจนะคะที่ทุกท่านใส่ใจในตัวละคร..แต่คือแบบ..เอ่อ...
ยอมรับว่าอึ้งตอนที่ได้เห็นคอมเม้นต์ มันสวนทางกับที่แพรต้องการจะสื่อเลยอะ แหะๆ
คิดว่าจะรีไรท์ตอนที่แล้วด้วยซ้ำ...แต่....ช่างมันเถอะ แพรเขียนมาแล้ว ผูกปมเองก็ต้องแก้ให้ได้
(ซึ่งคิดตอนแก้ปมไว้แล้ว แต่ไม่รู้จะอธิบายยังไงเนี่ยสิ T_____________T)
ซึ่งตรงนี้แพรขอน้อมรับความผิดคะ และขอบคุณมากๆที่ช่วยชี้แนะ
(แพรกดดันจริงๆนะ ถึงกับพิมไม่ออก และมาต่อช้าแบบนี้ 55555+ ขอตัวไปทำใจ)
แพรขอให้ทุกคนอย่าคาดหวังกับเรื่องนี้มากนะคะ ฮือๆๆๆๆ เค้ากดดันจริงๆนะตะเอง
:monkeysad:
อยากให้มันจบสวยๆ แพรไม่ชอบจบแบบน้ำตานองค่ะ ไม่ปลื้ม ดราม่าอะไรก็พอกระสัย แต่ไม่อยากให้ทุกคนอิ่ม
อยากให้เสียเลือดกันมากกว่า (เอ๊ะ ยังไง)
แต่ยังไงก็คอมเม้นต์ได้เหมือนเดิมนะคะ ตรงๆเลย
แพรจะได้รู้ว่าควรปรับปรุงแก้ไขตัวเองตรงไหนค่ะ ^^
ขอบคุณอีกครั้งค่ะ
ปล.เพิ่งรู้ว่าโพลมันโหวตม่ายล่ายยยยยยยยยยยยยยยยย
ปลล.เกินแสนคลิกแล้ว เย้!! :mc4:
-
ยังไงก็สงสารน้องแกรน
-
เลิกขอโทษแล้วไปทำในสิ่งที่ถูกต้องซะ
ใช่เฮียทำมันได้แล้วก่อนจะสายเกินไป
-
อ๊ากกกกกก ทำไมเป็นเช่นนี้ สงสารทั้งสองคนเลย T^T
:sad4: :sad4:
-
สงสารแกรนด์จัง :เฮ้อ:
ยังไงก็เถอะถ้ารู้ตัวว่าทำผิดแล้ว ก็รีบทำให้มันถูกต้อง
เพื่อตัวเอง และที่สำคัญเพื่อคนที่ตัวเองรัก
อย่าปล่อยให้แกรนด์รอนานนะพี่พอส
อ่านแล้วมันเศร้า :m15:
ป.ล. ยินดีด้วยนะคะทะลุแสนแล้ว :mc4:
-
ช่วงนี้เจอแต่เรื่องบีบหัวใจ ฮืออออออ สงสารหนูแกนร เกลียดอิพอสจริงๆ
ไม่กล้าๆ แ็อดไปนะนาย เรื่องทุกอย่างมันบานปลายมาขนาดนี้แล้วนะ
กล้าๆหน่อยดิ โด่วววว ป็อดเอ้ย!(อินจัด) ความคิดของพอสมันดูเห็นแก่ตัวนะ
ถึงจะรู้ว่ากลัวอะไรก็เถอะ แต่ตัวเองรู้ทั้งรู้ยังมาหลอกให้แกรนรัก แล้วสุดท้ายก็หลอกลวงกันอ่ะ
บอกว่าหมั้นไว้ก่อน แล้วไง? แล้วตัวเองต้องไปหมั้นกับยัยหมอนข้างใจโลเลอ่ะ
กร๊าสสสสส อยากต่อยหน้าพระเอกจริงๆ รีบแก้ปัญหาเลยนะนายพอส
สงสารหนูแกรนของฉัน(?)จริงๆ ฮืออออออ
บวกจ้าาาาา
เพิ่งรู้ว่าคนเขียนชื่อแพร คิคิ เรื่องนี้เขียนได้ดีมากค่ะ สนุกมากเลยนะ แม้จะเพิ่งตามอ่านได้ไม่นานก็เถอะ
ไม่รู้ว่าจะเบื่อคอมเม้นของนักอ่านคนนี้หรือเปล่า เวิ่นเว่อจริงเชียว แหะๆๆ
-
ไม่ไได้เกลียดพี่พอสจริงๆน้า แค่เคืองๆที่มำแกรนด์ เสียใจซ้ำแล้วซ้ำเล่า :sad11:
รอบนี้เคลียร์ ให้จบน้า :monkeysad: :monkeysad: อย่ายืดเยื้ออีก ระวังแกรนด์ถอดแหวนเด้อ o13
-
พี่พอสสู้ๆ :call: :call:
-
เมื่อไหร่จะคืนดีกันสักทีอ่า :o12:
สงสารทั้งพี่พอสและแกรนด์
ขอให้คืนดีกันเร็วๆนะจ๊ะ อิอิ :L2:
ปล. คุณแพรไม่ต้องกดดันหรอก
เพราะเราก็ไม่ได้คาดหวังอะไรกับเรื่องนี้มาก 55555+ (อ๊ะ! ล้อเล่นนะ)
ขอแค่มาต่อบ่อยๆก็พอแล้ว ยังไงเราก็ตามมาอ่านเรื่อยๆอยู่แล้ว
ขนาดไม่มีพล็อตเรื่องยังสนุกกว่าบางเรื่องที่มีพล็อตอีกนะ :laugh:
ปลล. รักคนเขียน
:กอด1:
-
เศร้าเลย
สงสารแกรนด์ มารู้ทีหลังมันเสียความรู้สึกมาก
-
เป็นคนนึงที่อินมากไปหน่อย
ก็เพราะรักและเอ็นดูตัวละครที่ชื่อน้องแกรนด์
เลยทำให้โกรธใครก็ตามที่ทำให้แกรนด์เสียใจ ซึ่งในที่นี้ก็คืออิพี่พอส
เลยอยากให้คนเขียนช่วยลงโทษอิพี่พอสให้สาสมหน่อย
แต่ยังให้เป็นพระเอกต่อไป เพราะน้องแกรนด์รักเขามากนี่นา
คนเขียนไม่เครียดนะคะ
-
เขียนตามใจตัวเองเถอะ น้องแพร เพราะ อารมณ์คนอ่าน การวิเคราะห์ มันไม่เหมือนกัน
เปรียบเหมือนพวกเรามันก็เหมือนคนนอก ที่มายืนมุงเหตุการณ์แล้วก็วิเคราะห์กันไป ต่างๆนานา
แต่สรุป สุดท้าย มันจะจบ แบบไหนมันก็คือ เรื่องของ พอสและแกรนด์ (และน้องแพร์ อยากบอกเขียนดี เก่งมากนะ ใช้ภาษาไทยได้ค่อนข้างดีอ่านแล้วไม่สะดุด สะกิดใจ แถมเหตุการณ์ยังค่อนข้างต่อเนื่อง สอดคล้อง และคาแรกเตอร์นิสัยของตัวละคร โดยเฉพาะน้องแกรนด์ มันเลยยิ่งทำให้อินมว๊ากก :teach: :m4: :m4:)
เพราะฉะนั้น ในแถนะ คนนอกที่มุงเหตุการณ์ ก็ยังคง ยืนยันที่จะด่าอิพี่พอสต่อไป เพราะ เห็นมันพล่ามมาหลายตอนแล้ว ไม่เห็นมันจะลงมือแก้ปัญหาอะไรเลย :angry2: :angry2: :angry2: ได้แต่คร่ำครวญอยู่นั่นแหละ :beat: :beat: ของบางอย่าง ทิ้งช่วงเวลามาก เกินไป อาจทำให้สูญเสียมันตลอดกาล เลยก็ได้นะอิพี่พอส :o211:
หึ่ยยยยย ขัดใจ ทำตัวได้น่าเปลี่ยนพระเอกตลอดชีวิตจริงๆ
-
ทำให้ได้นะพี่พอส
-
ไม่ต้องกดดันนะคะ เขียนแบบที่อยากเขียนได้เลย
แต่แค่ตอนนี้อิพี่พอสสส คะแนนจิตพิสัยมันติดลบก็แค่นั้นเอง กร๊ากกกกกกกกกก
คำขอโทษ ถ้าใช้พร่ำเพื่อมันก็ไม่ได้มีความหมายนะ
ทำในสิ่งที่ควรทำดีกว่า ถ้ายังอยากจะมีแกรนด์อยู่ในชีวิต !!! :m16:
-
สงสารแกรนด์อ่า ...
พี่พอสสู้ๆนะ ^ ^ :sad4: :sad4: :sad4: :sad4:
-
อย่าคิดมากนะจ้าาคนเขียน สู้ๆนะคนอ่านเป็นกำลังใจให้น๊าาาา
-
ตามมาอ่านจนทันรวดเดียวจอด
สนุกมากคะ ดูเริ่มรักกันด้วยวิธีแปลกๆ
-
สงสารแกรนด์ รับจัดการทุกอย่างได้แล้วพี่พอส
-
ยิ่งอ่าน ยิ่งสงสารทั้งสองคนเลยอ่ะ
-
แกรนก็น่าจะโกรธ น้อยใจอยู่หรอก เหตุผลของพอสมันไม่ช่วยอะไรเลย
คนอ่านอยากจะตบหัวหนาๆ ของพอสซะจริงๆ ถ้าบอกไปแต่แรก ก็คงไม่เกิดเหตุการณ์แบบนี้หรอก(มั้ง) :เฮ้อ:
-
หวังว่าพี่พอสจะเคลียตัวเองได้เร็วๆนะ
สงสารน้องแกรนด์
เอาพี่ฮาร์ทกับหมินไปเก็บก่อนได้ป่าว อยากเสียเลือด อิอิ
-
แซคพูดดีมากเลย พอสเอาไปใช้ด้วยนะ ถ้าพอสไม่จัดการอะไรสักทีเอาแต่ทำอย่างที่พอสทำก็ไม่มีอะไรดีขึ้นหรอก
-
ช่าย~ทำในสิ่งที่ถูกต้องซะพี่พอส ช่วยทำให้เราหายใจคล่องทีเถอะ หน่วงเกิ๊น!
-
:z10:
-
ทำตามที่แซคบอกเลยนะพอส
เคลียร์ด่วนๆๆๆๆ
-
คุณแพรไม่ต้องกดดันนะคะ... เดี๋ยวจะเขียนออกมาแล้วไม่มีความสุขเปล่าๆ
เป็นกำลังใจให้ทั้งคุณแพรและแกรนด์เลย คิคิคิคิคิ :L2:
-
ใช่ค่ะพี่พอส
เลิกขอโทษแล้วทำในสิ่งที่ถูกต้องซะ!
ถ้าพี่พอสคิดมาขนาดนี้แล้วแสดงว่าพี่ก็น่าจะรู้ได้แล้วว่าควรทำอย่างไร ยังไงก็เป็นกำลังใจให้ รีบๆ ก่อนที่อะไรมันจะสายไปนะ ฮึก ฮึก ฮึก
ป.ล. ไม่ชอบคนอย่างพี่ฮาร์ท ไม่ใช่เพราะเป็นตัวโกงนะ แต่ไม่ชอบคือไอ้นิสัยประเภท เขาไม่รักกู กูก็ต้องทำให้คนที่กูรักสมหวัง อะไรแบบนี้อะ มันยิ่งกว่าเห็นแก่ตัว มันเป็นความรักที่ไม่เห็นหัวใคร เห็นแก่คนที่ตัวเองรัก เที่ยวจับเที่ยวบังคับให้ใครๆรักกันมันประสาทอะ เฮ้อออ ไม่แปลกที่ทำไมหมอนไม่รักพี่ฮาร์ท
-
พี่พอส รีบไปทำสิ่งที่ถูกต้องซะ อย่าปล่อยให้แกรน์ต้องเศร้านาน
รีบๆกลับมาเป็นเหมือนเดิม อิ่มม่าม่าแล้วอ่ะครับ
-
ยินดีด้วยค่ะกับแสนคลิก :mc4: คุณแพรไม่ต้องกดดันตัวเองน่ะจ้ะ แค่นี้ก้อดีจนเราติดหนึบแล้วจ้ะ :impress3: เรื่องพล็อตไม่ค่อยสนใจค่ะ ขออ่านแล้วสนุกลื่นไหลก้อโอเคแล้วค่ะ ส่วนความสะดุดไม่สะดุดรอรีไรท์ใหม่ตอนพิมพ์เป็นเล่มก้อได้จ้ะ ยังมีเวลาอีกเยอะน่ะ
ป.ล. ยังโหวตไม่ได้เหมือนเดิมน่ะ :z3:
พี่พอสรีบแก้ตัวซะน่ะ ยังไงแกรนด์คงไม่ทิ้งหรอก เพราะคุณแพรคงไม่ใจร้ายกับคนอ่าน :m15:
-
สู้ๆนะพอช
สงสารน้องแกรนด์ :sad11:
-
“เลิกขอโทษ แล้วทำในสิ่งที่ถูกต้องซะ”
เข้าใจมั้ยยยยยยย พี่พอส :angry2: :angry2: :angry2: :angry2: :angry2:
-
ถ้าบอกว่าสมน้ำหน้าพอส จะผิดมั้ยคะ :z6:
รู้จักแต่จะเอาแกรนด์ ไม่เคยให้เกียรติซักที :beat:
5555 อินไปหน่อย :m20:
ขอให้ผ่านไปด้วยดีสำหรับแกรนด์ด้วยละกัน เอาคืนพอสเยอะๆ เลย
-
:impress3: :impress3:จะตั้งงตารออออออออ :impress3: :impress3:
-
รอพี่พอสแก้ปัญหา
คนแต่งอย่ากดดันนะคะ
:L2:
-
เพราะรอให้ปัญหาให้ผ่านเลย เพราะหลอกตัวเองว่าแก้ปัญหาได้ แล้วสุดท้ายก็ไม่ทำสักที ไม่เริ่มเลยพี่พอส
ไม่เริ่มอะไรสักอย่าง มัวแต่ห่วงคนอื่น จนละเลยมองข้ามคนที่รักไป หากบอกแม่ดี บางทีท่านอาจรับได้
และตอนนี้อ่านไป เข้าใจว่าปัญหาของพี่พอส อาจเพราะห่วงความรู้สึกของพ่อแม่ แต่แล้วแกรนด์ละ
ปล.แพรจ๋างานเขียนของแพร เลดี้ชอบนะ ให้กำลังใจเสมอนะ
-
นักเขียนอย่าเครียดสิ
คนอ่านอินไปหน่อย
เท่านั้นเอง
:กอด1: :กอด1: :กอด1:
-
พี่พอสเองก็ยังเด็ก การตัดสินใอะไรเลยยังไม่ชัวร์ แถมมีเรื่องแม่มากดดันอีก
ที่ฮาร์ทมันมาบอกก็ถือว่าดีนะ จะได้แก้ปัญหาไปตั้งแต่แรก แต่มันไม่ใช่ความดีหรอก มันเป็นความชั่วของฮาร์ท
ชาตินี้ผ่านไป อย่างไรแล้วฮาร์ตก็คงไม่มีทางสมหวังในความรักได้
ไม่เข้าใจครอบครัวนั้น ทำไมต้องหมั้นกับหมอนแค่คนเดียว ในเมื่อฮาร์ทมันรักหมอน ก็ทำไมไม่สู้เพื่อความรัก คงให้เหตุผลตัวเองว่า แค่เห็นเค้าสมหวังในความรักก็มีความสุข แล้วที่ทำอยู่ แน่ใจเหรอว่ายัยนั้นจะมีความสุข ตกนรกทั้งเป็นล่ะไม่ว่า
ตามใจคนแต่งเลยนะ อย่างที่คนอ่านคนอื่นๆบอก พวกเราเป็นแค่คนข้างบ้าน ติดตามเรื่องราว วิจารณ์แต่ยื่นมือไปแก้ไขอะไรไม่ได้
สู้ๆนะค่ะ +1 จ้าาาา
-
พี่พอสเคลียร์ๆ ซะที คนอ่านเครียดดดดดดดดดดดดดดด :sad4:
-
ก็สนุกดีนะ ไม่ได้หวังจะได้อะไรมากกว่าความสนุกอยู่แล้ว
คนแต่งอย่าเครียดเลย เดี๋ยวคนอ่านจะเครียดกว่า
ชีวิตคนเราก็แบบนี้ไม่ได้ใช้เหตุผลที่ดีเสมอไปหรอก
ในนิยายก็ไม่ได้ต่างกัน เขาก็ไม่ได้กำหนดไว้นี่ว่าพระเอกนายเอกจะต้องเป็นคนดีมีเหตุผล
มีคุณธรรมจริยธรรม ขยัน ฉลาด รวย อะไรแบบนี้ซักหน่อย
ถ้าเหตุผลของพอสจะห่วย และทำอะไรแย่ ๆ ก็เพราะมันเป็นคนธรรมดา ๆ แบบเรานี่แหละ
รออ่านอยู่นะ
-
นักเขียนเก่งมาก o13 ทำให้คนอ่านอินตามได้ เป็นกำลังใจให้น่ะครับ
-
เห็นด้วยกะคำพูดแซค
สู้ ๆ นะจ๊ะคนเขียน
-
แหมๆๆๆ น้องแพร อย่าได้ แคร์ แค่ อยากจะบอกว่าคนอ่านส่วนใหญ่ที่เม้นต์หน่ะไม่ได้อยากจะชี้นำจินตนาการคนแต่ง มันก็แค่ อารมณ์ของคนอ่านในตอนนั้นๆแหละ :L2:
แต่งแบบที่วางพล็อตเอาไว้ดีแล้ว อย่าเปลี่ยนเอาใจคนอ่านเลย :กอด1:
แต่ จริงๆนะอ่านตอนที่แล้วกับตอนนี้ ไอ้พอส มันก็ยังน่าหมั่นใส้น่าโดนถีบอยู่ดี คนอ่านหงุดหงิด :m31: :fire: :serius2:
-
มาลงเร็วๆนะ รอตอนต่อไปอยู่นะ
-
เป็นกำลังใจให้คนเขียนนะคะ o13
ส่วนเรื่องพี่พอสนี่ยิ่งอ่านยิ่งโกรธอ่ะ ตอนที่พี่พอสขับรถไปปาดหน้าพี่ฮาร์ท
คือฟีลมันประมาณว่าพี่พอสไม่นใจอะไรทั้งนั้น แต่พี่พอสลืมไปรึเปล่าว่าแกรนก็นั่งอยู่ในรถนะ
แอบโมโห พี่พอสแม่งงงงงง เห็นแก่ตัวอ่ะ :o12:
รักแกรนน้อยสุดหัวใจ :กอด1:
-
ไปจัดการตัวเองไห่เรียบร้อยนะพอสส!!
-
เห็นด้วยเลยกับพี่แซคอะ พี่พอสก้อรีบจัดการเหอะ
-
สู้สู้นะค้าาาา
พี่พอส น้องแกน กลับมารักเถอะดีดี :z3: :z3: :z3: :z3: :z3: :z3:
อิพี่ฮาร์ท อิหมอนนนนน :m16: :m16: :m16: :m16: :m16:
-
แหวนอันนั้นหลุดจากนิ้วน้องแกรนด์ไปแล้วอิพี่พอส
ุ้ถ้าพอสตั้งใจเจอแกรนด์จริงต้องหาได้ พอสยังพยายามไม่พอ เคลียร์ตัวเองด่วนค่ะ
ขอบคุณค่ะ
-
ยอมหมั้นกับหมอนทั้งที่ไม่ได้รัก พี่พอสและหมอน มีความสุขหรอ...
โกหกแกรนด์ ทั้งที่รักอยู่เต็มหัวอก พี่พอสมีความสุขหรอ....
“เลิกขอโทษ แล้วทำในสิ่งที่ถูกต้องซะ”เหมือนที่แซคบอก นั่นคือทางออกที่ดีที่สุดล่ะ
-
กดไลค์พี่แซค o13
คิดอยู่ว่าพี่พอสไม่คิดจะลองพยายามทำอะไรเกี่ยวกับงานหมั้นดูก่อนหรอ
พี่พอสแม่งๆ โกรธธ :z6: :z6:
-
พี่พอสรีบแก้ไข ก่อนที่จะเสียแกรนด์ไปจริงๆ
-
เฮือกก! เจ็บปวดจริงง ฆ่าคนอ่านเถอะะ :z3: :z3:
-
อุ๊ยย อ่านแบบมีอารมณ์ร่วมมากไปหน่อย เลยเผลอทำคนแต่งกดดัน วิจารณ์และเกลียดพี่พอสเข้าแล้วจริงๆ เอิ่ม อยากบอกตรงๆว่ายังไงก็ยังไม่หายเคืองพี่พอสอ่ะ แต่ไม่ว่าเรื่องจะเป็นยังไงก็ยอมรับได้ค่ะ พยายามเข้านะคะ สู้ๆ พระเอกก็ยังเป็นพระเอกอยู่วันยังค่ำเนอะ
-
:m15: :m15: :m15: :m15: :m15:
บีบหัวใจ ไม่รุ้จะทำไงดี อ๊ากกกกกกกกกกก :z3: :z3: :z3:
ฮื่ออออออออ ค้างและหดหู่
รีบมาต่อนะจ๊ะ :sad4: :sad4: :sad4:
-
ส่องก่อนเข้านอน ถ้ามีครึ่งหลัง ค่อยมาว่ากัน
เพราะวันนี้ สอนทำอาหารทั้งวันแล้วค่ะ
-
แกรนด์น้อย กะไอ้พี่พอส คงต้องมาปะกันซึ่งๆ หน้า
จะได้แก้ปัญหากันซะที่
เบื่อจังเลยกะ ไอ้พวกหวังดีประสงค์ร้ายอย่างสกินเฮดอ๊ะ
สำหรับคนแต่ง อย่ากดดันนะ
แต่งไปเรื่อยๆ เดียวเรื่องก็ไหลไปได้เองเน้ออออ
-
น้ำตาจะไหลจริงๆ T_T
-
อ้ากกก
พี่พอส
ไปทำให้มันถูกเหอะ
ไม่งั้นมันจะคาราคาซังกันทั้งสองฝ่ายนะ
-
จะทำอะไรก็ทำนะพอสนะ ก่อนที่อะไร ๆ จะสายเกินไป :m16:
ปล. รอครึ่งหลัง. ..จะมาคืนนี้ไหมน๊าาา
รออยู่น๊าาหนูแพร
-
:serius2: ดีกันไวๆนะ เครียดแล้วเนี่ยย :m15:
-
หันไปทางไหนก็เจอแต่ดราม่า
-
เง้อ.คุยกันดีดีซอค้า...รีบๆคุยกันเนอะๆๆๆๆๆๆๆอย่าอย่างงี้เลย
มันไม่ดีต่อตัวเองและคนอ่าน
ยังไงคนแต่งก็สู้ๆนะคะยังไงก็ตามอ่านคะ !! !
-
ไม่ต้องคิดมากเรื่องเขียนคะ ไม่ชอบคงไม่อ่าน ไม่ติดตาม ไม่จู้จี้ ขี้ทวงหรอกคะ อิอิ
ตกลงจะสงสารใครดี ;w;
-
มาต่อเดี๋ยวนี้เลยนะ มาต่อเดี๋ยวนี้เลย :z3:
-
คิด แต่ไม่ลงมือทำ
แล้วมันจะมีอะไรดีขึ้นไหมพอส
ก่อนจะมาเคลียร์กับแกรน ควรไปสะสางปัญหาที่เป็นต้นตอก่อนดีกว่าไหม
ทำไมช่วงนี้รู้สึกท้องอืดจัง สงสัยมาม่าที่กินไปยังไม่ย่อย และคงจะอีกนาน T^T
-
งื้อ ;( สงสารแกนอ่า
:z3: :z3: :z3:
-
สู้ๆ ต่อไปนะพี่พอส เคลียร์เรื่องราวต่างๆ ให้ได้
-
มาดันให้เรื่องนี้กลับมาหน้าหนึ่ง
-
ดันด้วยคน อิอิ :man1:
-
The Other Side V [Pause Part] ครึ่งหลัง
ในตอนเย็นผมไปรอแกรนด์ที่หน้าหอมัน แต่ก็เหมือนเดิม เจอแต่ใครไม่รู้ที่ทำท่าเหมือนจะรู้จักผม แต่สาบานได้เลยว่าผมไม่รู้จักไอ้คนพวกนี้แน่ๆ ผมรอมันจนถึง4ทุ่มแล้วก็กลับบ้าน
ครับ...บ้าน
อันที่จริงผมมานอนที่บ้านได้หลายวันแล้ว แม่ดีใจมาก ผมอาศัยช่วงนี้นอนกอดกับแม่เกือบทุกวัน ใครจะว่าผมเป็นลูกแหง่ติดแม่ก็ได้นะ ผมไม่โกรธจริงๆ
เพราะไม่รู้ว่าเมื่อไหร่ที่ผมจะไม่มีโอกาสได้กอดแบบนี้อีก
และ...รอวันที่จะพูดอะไรบางอย่างออกไป...มันเหมือนกับที่เราจะขออะไรสักอย่างจากพ่อแม่ แล้วต้องทำตัวดีๆก่อน ใช่เลย ผมเป็นแบบนั้นเลย
“กลับมานี่จะขออะไรล่ะ?”
“เปล่าครับ”
ไม่ได้ขอ...แต่จะให้ยกเลิกต่างหาก
ตอนนี้ผมกำลังนั่งดูหนังแอคชั่นอยู่กับพ่อที่ห้องรับแขก บ้านผมไม่ได้ใหญ่โตเหมือนคฤหาสน์ในละครแต่ก็ไม่ได้ธรรมดาสามัญจนไม่เหมาะสมกับเจ้าของสายการบินหรอกครับ มีห้องอะไรไม่รู้เยอะแยะเพราะมันก็ไม่ได้ต่างกันซักเท่าไหร่ อ้อ มีสระว่ายน้ำด้วยนะครับ แต่นานๆทีจะลงไปว่าย ที่นี่มีแม่บ้าน3คน คนขับรถอีก2คน ที่อาศัยอยู่เรือนเล็ก
ใบหน้าคมคายถึงแม้วัยจะร่วงโรยแตะที่เลข6 ไม่มีใครทายอายุพ่อถูกเลย ใครๆต่างก็คิดว่าพ่อผมคงเพิ่ง40ปลายๆเท่านั้น ส่วนแม่ผมชอบตัดผมสั้นบ๊อบบวกกับผิวพรรณเนียนนุ่มทำให้แม่ผมดูอ่อนกว่าวัยและเป็นคนแข็งแรงสุขภาพดี
“หึหึ...แน่ใจเหรอ? เห็นท่าทางเหมือนมีอะไรอยากพูด”
ไอ้ขำหึหึกับอ่านความคิดคนออกแบบนี้...มันถ่ายทอดกันทางพันธุกรรมครับ
พ่อผมนั่งลงที่เก้าอี้ตัวโปรด
“บอกมาเท้ออออออออออ ฉันไม่ได้เป็นโรคหัวใจเหมือนแม่แก ไม่ต้องมาระวังว่าหัวใจจะวาย” พ่อยิ้มกับคำพูดที่แขวะเมียตัวเอง
ระวังนะพ่อ เผื่อแม่มาโผล่ข้างหลังนี่ซวยเลย
แล้วไอ้เรื่องที่จะบอกเนี่ย...ต่อให้ไม่ได้เป็นโรคหัวใจก็สามารถสิ้นลมได้เหมือนกันครับ
“ว่าไง”
“ก็..เรื่องงานหมั้นครับ”
“มีปัญหาตรงไหน?”
ปัญหาคือคนที่ผมจะหมั้นมันเป็นผู้ชายครับพ่อ
แต่ผมไม่ได้ตอบออกไป ผมเงียบ
บุคคลที่ผมเคารพรักหันมามองหน้าผมตรงๆ คิ้วขมวดเข้าหากันอย่างสงสัย คนอย่างพ่อทุกอย่างต้องเรียบร้อย ห้ามมีตรงไหนที่ผิดพลาดเด็ดขาด อย่างช่วงตอนที่ผมทำตัวเกเร พ่อไม่ได้ตีหรือไม่ได้ด่าแรงๆ แค่ปรามๆและเตือนว่าอย่าไปปล่อยไข่ไว้ที่ไหน ต่อยตีก็เอาให้เนียนๆ พ่อไม่ได้เป็นคนดุแต่เป็นคนที่จริงจังและพูดตรงๆ
“ผมไม่ได้รักหมอนครับ”
“เออ กว่าจะพูดออกมาได้”
หะ หา?
“แล้วยังไงต่อ จะให้ยกเลิกงานหมั้นงั้นสิ?” พ่อพูดเหมือนเป็นเรื่องธรรมดาสามัญ ไม่ใช่เรื่องใหญ่โต ทำให้ผมหายใจได้ทั่วท้อง กล้าที่จะพูดเรื่องต่อไป
“ครับ”
“ยังดีที่ไม่ได้ประกาศข่าวออกไป ไม่งั้นแกเจ็บแน่...ถ้าจะยกเลิกจริงๆที่เหลือก็ไปคุยกับแม่แกเอาเองแล้วกันนะ แล้วทำไมจู่ๆถึงมาพูดเรื่องนี้”
“ผมมีคนที่รักแล้วครับ”
“ใคร?”
“ไว้ผมจะพามาแนะนำครับ แต่ตอนนี้ขอขึ้นไปหาแม่ก่อน ราตรีสวัสดิ์ครับพ่อ”
สรุปว่าพ่อดูออกว่าผมไม่ได้รักหมอน แถมยังปล่อยให้ผมยกเลิกงานหมั้นได้ง่ายๆด้วย เหลือแต่แม่สินะ...
ผมเดินขึ้นบันได ตรงไปยังห้องนอน สูดลมหายใจหนึ่งทีก่อนลงมือเคาะประตูบานใหญ่
ก๊อก ก๊อก ก๊อก
“ผมเองครับแม่”
“เข้ามาเลยจ้ะ ไม่ได้ล็อค” เสียงแม่ตะโกนออกมาจากด้านใน ผมบิดกลอนประตู แม่กำลังนั่งอยู่ที่โต๊ะเครื่องแป้ง ทาครีมบำรุงผิวที่เยอะจนไม่มีพื้นที่จะวาง เดินไปนั่งที่ปลายเตียง
“ผมมีเรื่องจะคุยกับแม่ครับ”
“หืม? เรื่องอะไรจ้ะ? ใช่เรื่องที่ทำให้ลูกต้องกลับมานอนบ้านทุกวันแล้วกินไม่ได้นอนไม่หลับจนร่างกายทรุดโทรมแบบนี้รึเปล่า?”
“ครับ...คืองานหมั้นระหว่างผมกับหมอน” แม่หยุดทาครีมรอบดวงตา เปลี่ยนมาจ้องมองผมในกระจกแทน “ผมกับหมอนเลิกกันตั้งแต่ม.ปลายแล้วครับ ซึ่งมันก็นานมาก เมื่อก่อนผมยอมรับว่าผมรักหมอน แต่ว่าตอนนี้...ผมรักคนอื่นครับ”
อากาตอบรับของแม่คือเสียงพูดที่เบาคล้ายกับจะเป็นลม
“ละ..ล้อเล่นใช่มั้ยลูก?” แม่หันกลับมามองผมซึ่งๆหน้า
“เปล่าครับแม่ ผมกับหมอนเลิกกันนานแล้ว”
“แต่..น้องหมอนเค้าบอกกับแม่ว่ายังรักพอสอยู่...”
“ผมไม่ได้รักเค้าครับ”
ผมพูดออกไปแล้ว...ขอบคุณที่แม่ไม่ได้มีอาการช๊อคหรือเป็นลมสลบไป...ไม่อย่างนั้นผมคงได้กลายเป็นลูกอกตัญญู
“แล้วทำไมเพิ่งมาบอกล่ะลูก?” น้ำเสียงผิดหวังทำให้ผมรู้สึกผิด ผมปิดบังเรื่องทุกอย่าง จนทำให้หลายๆคนต้องเสียใจ ผมลุกขึ้นไปสวมกอดบุคคลที่ผมรัก
“ผมขอโทษครับแม่”
แม่ไม่ได้มีทีท่าว่าจะโกรธหรือไม่พอใจ มีแต่อาการผิดหวัง
“ไม่...ไม่เลยลูก แม่ดีใจนะที่ลูกพูดออกมาตรงๆเพราะไม่อย่างนั้นแม่จะต้องเป็นคนที่ทำให้ลูกตัวเองแต่งงานกับคนที่ไม่ได้รักและไม่มีความสุขไปตลอดชีวิต”
“ขอบคุณครับ ขอบคุณที่แม่เข้าใจผม”
“แต่แม่พูดตรงๆนะว่าอยากได้น้องหมอนเค้ามาเป็นลูกสะใภ้จริงๆ ตั้งแต่ที่ลูกเรียนม.ปลายแล้วคบกับหมอนแม่ก็ตั้งใจวางแผนให้ลูกแต่งงานกับหมอนเลย...จนแม่ลืมนึกไปว่าความรักของวัยรุ่นมันเป็นสิ่งที่ไม่แน่นอน พอสพอจะบอกแม่ได้มั้ยว่าทำไมถึงเลิกกัน? แล้วทำไมถึงเพิ่งมาบอกแม่เอาป่านนี้?” ผมคลายอ้อมกอด นั่งคุกเข่าลงกับพื้น เล่าเรื่องทุกอย่างให้แม่ฟัง
ไม่จำเป็นต้องปิดบัง ผมต้องพูดความจริงทั้งหมด
“แต่ตอนที่แม่คุยกับน้องหมอน...ดูน้องเค้ารักพอสมากเลยนะจ้ะ” แม่แย้งผมขึ้นมา “แม่ว่า...น้องเค้ารักพอสจริงๆ ส่วนช่วงที่น้องเค้าไปคุยกับฮาร์ท...ลูกลองคิดดีๆ ว่านั่นเป็นเพราะตัวลูกเองรึเปล่า?”
ใช่...เป็นเพราะผมจริงๆ ผมไม่ดูแล เป็นแฟนที่แย่ ไม่แปลกถ้าหากหมอนจะมีใจเอนเอียงไปหาคนที่ดีกว่า ผมยอมรับว่าเห็นแก่ตัว แต่ผมทนไม่ได้จริงๆที่โดนคนทั้งคู่หักหลัง ทำไมต้องแอบพบกัน ทำไมไม่บอกผมตรงๆ...
คงเป็นเวรกรรมที่ผมก่อไว้ เลยโดนย้อนกลับมาหาตัวเองล่ะมั้ง ในตอนที่หมอนยังคบกับผมดีอยู่ ผมเองก็เลว ไม่นึกถึงความรู้สึกของหมอนเลย...หมอนในตอนนั้นก็คงคิดว่าผมเห็นหมอนเป็นตัวอะไร...?
“แม่ก็ว่า...ลูกดูไม่ตื่นเต้นอะไรเลยที่จะได้หมั้นกับน้องหมอน...แม่ก็มัวแต่ดีใจ โทรคุยกับน้องหมอน น้องเค้าเป็นห่วงลูก ยังนึกถึงลูก แม่สงสารน้องเค้าที่ต้องห่างจากลูกแล้วดูเหมือนลูกจะทำตัวแบบเดิมๆ แม่ก็เลยจัดการเรื่องนี้ให้มันถูกต้องซะ..แม่ผิดเอง...”
“ไม่ครับ แม่ไม่ผิด ผมต่างหากที่ไม่ยอมพูดตั้งแต่แรก” ผมเอ่ยขัดทันที “แม่เป็นแม่ที่ดีที่สุดแล้วครับ ผมรู้ว่าแม่รักผมแล้วก็รักหมอนเหมือนลูกอีกคนนึง”
“จ้า แต่แม่รักพอสมากกว่านะ” แม่ยิ้มให้ผม
“ครับ ผมก็รักแม่ที่สุดในโลกกกกกกกกกกก” ผมยืดตัวไปหอมแก้มคนที่นั่งอยู่บนเก้าอี้ แม่หอมแก้มผมกลับบ้าง เรา2คนแม่ลูกกอดแน่นๆอีกครั้ง
ความรู้สึกผมตอนนี้เหมือนยกภูเขาออกไปครึ่งลูกเลยครับ มันทั้งดีใจที่ได้บอกแม่เรื่องหมอนตรงๆ แต่...ภูเขาส่วนที่เหลือ...ก็เรื่องแกรนด์เนี่ยละครับ
“งั้นเดี๋ยวแม่ให้คนไปจัดการเรื่องยกเลิกงานหมั้นแล้วกันนะ แต่มีข้อแม้ว่าลูกจะต้องไปพูดเรื่องนี้กับหมอนตรงๆ โอเคมั้ยครับ?”
“ครับแม่...เอ่อ..แล้ว...”
“ส่วนเรื่องป้าทิพย์แม่จะพูดให้เอง ไม่ต้องกังวลนะลูก” ผมกำลังเป็นห่วงเรื่องนี้อยู่พอดี ป้าทิพย์คือแม่ของหมอนครับ เป็นเพื่อนสนิทกับแม่ผมเอง
“ขอบคุณครับ”
“เอาล่ะ...มาถึงเรื่องที่ทำให้ลูกต้องยกเลิกงานหมั้นนี่ดีกว่า...บอกมาสิว่าไปตกหลุมรักลูกสาวบ้านไหนหึ?”
ขณะที่ผมกำลังเตรียมคิดหาคำตอบที่คิดว่าดูดีที่สุดและจะไม่ทำให้แม่ช๊อคนั้น พ่อก็เปิดประตูเข้ามาพอดี ซึ่งผมไม่รู้ว่ามันเป็นเรื่องดีหรือไม่ดี เพราะพ่อเข้ามาตอนนี้ผมจะได้บอกทีเดียว หรือเป็นข้อเสียเพราะท่านทั้ง2อาจช๊อคและรับไม่ได้อย่างแรงกับการที่มีลูกเป็นคนจำพวกรักเพศเดียวกัน
“ไง บอกแม่แล้วเหรอ” พ่อทักขึ้นที่เห็นผมนั่งคุกเข่าอยู่ตรงหน้าแม่
“ครับ”
“คุณรู้เรื่องที่ลูกจะยกเลิกงานหมั้นแล้วเหรอ?”
“ก็ทำนองนั้น มันเพิ่งบอกผมเมื่อกี้นี้เอง ก่อนหน้าคุณไม่เท่าไหร่หรอก”
“งั้นแสดงว่าคุณก็รู้แล้วสิว่าลูกเราไปตกหลุมรักสาวที่ไหน”
“ยังหรอก”
“อ้าว” แม่ผมเกิดอาการเหวอเลยครับ ผมใช้โอกาสนี้แทรกกลางบอกไปเลยก็แล้วกัน ไหนๆก็ไหนๆแล้ว ไม่ว่าผลลัพธ์จะออกมาเป็นยังไง สักวันผมก็ต้องพูดเรื่องนี้อยู่ดี สู้บอกไปเลยไม่ดีกว่าเหรอ?
เผลอๆท่านทั้ง2อาจจะยอมรับก็ได้...ขนาดเรื่องงานหมั้นยังให้ยกเลิกง่ายๆเลย
“คือผมไม่ได้ไปหลงรักสาวที่ไหนหรอกครับ...” ผมสูดหายใจเข้าไปเฮือกใหญ่ก่อนจะพูดเรื่องที่ผมตัดสินใจดีแล้วออกมา “เพราะคนที่ผมรัก...เป็นผู้ชายครับ”
สิ้นคำสารภาพ พ่อเบิกตากว้าง ส่วนแม่เอามือทาบที่หัวใจ
“แก..แกว่าไงนะ!” พ่อตะโกนออกมาอย่างกราดเกรี้ยว
“มะ...ไม่...ไม่จริงใช่มั้ยลูก...ลูกล้อพ่อกับแม่เล่นใช่มั้ยจ้ะ? ฮ่าๆๆๆ ตลกมากเลยจ้ะพอส แต่มุกนี้ไม่ผ่านนะ พ่อกับแม่รับไม่ได้จริงๆ” ส่วนแม่ก็ขำแบบแห้งๆและพยายามเชื่อว่าผมกำลังเล่นมุกตลก
“เปล่าครับ...ผมรักผู้ชายจริงๆ...แต่...”
“ไม่..ฉันรับไม่ได้! เลิกรักผู้ชายคนนั้นซะ!! ไม่งั้นงานหมั้นของแกกับหมอนจะเลื่อนเข้ามาในเร็ววันนี้!!” ผมกำลังจะพูดอธิบายแต่พ่อกลับไม่ฟัง ตะโกนบอกผม แล้วเดินออกไปนอกห้องทันที
ปึงง!!!
ผมมองตามประตูบานใหญ่ถูกปิดลงเสียงดังตามแรงอารมณ์ของเจ้าของบ้าน
ผมไม่โกรธพ่อเลยสักนิด ผมรู้ว่าท่านหวังในตัวผมไม่แพ้พี่พีท พี่ชายคนโตสุดของบ้านที่ประสบความสำเร็จไปแล้ว แต่งงานมีครอบครัว มีฐานะสมบูรณ์พร้อม พ่อผมไม่ได้ตีกรอบว่าผมจะต้องเป็นผู้ชายที่ดี ไม่อย่างนั้นผมคงโดนตัดออกจากกองมรดกตั้งแต่ม.ปลายแล้วล่ะครับ แต่พ่ออยากให้ผมคิดได้ด้วยตนเอง มีปัญหาอะไรก็ให้ลองแก้ไขก่อนจะมาพึ่งครอบครัวเพราะครอบครัวเราฐานะดี มีหน้ามีตาในสังคม...แต่ใช่ว่าพ่อจะรับได้ทุกเรื่อง...อย่างเช่นเรื่องนี้
“พอส...ละ ลูก...เอ่อ...ชอบผู้ชายด้วยกันจริงๆเหรอ?” แม่ถามผม อาการตกใจกับสิ่งที่ไม่คาดคิดยังมีให้เห็นอยู่ แต่แม่ก็ดูเหมือนจะค่อยๆปรับตัวเอง ไม่อย่างนั้น อาการคงกำเริบ
“ครับแม่...ผมรักผู้ชายด้วยกันจริงๆ..ผมขอโทษที่ทำให้แม่ผิดหวัง...อีกแล้ว...”
แม่นิ่งไปกับคำยืนยันหนักแน่นของผม
“แต่ผมไม่ได้รักหรือชอบผู้ชายทุกคนนะครับ คือถ้าไม่ใช่คนๆนี้ ผมก็รับไม่ได้จริงๆ...ยังไงดีล่ะครับ...ผมยังชอบสาวๆ มองผู้หญิงสวยๆ ต่อให้มีผู้ชายหล่อๆมายืนตรงหน้าผมก็ไม่เอานะครับ...ต้องเป็นแกรนด์เท่านั้น...” ท้ายประโยคผมพูดอย่างแผ่วเบา
ต้องทำให้ได้ ต้องผ่านมันไปให้ได้ ไม่อย่างนั้นจะมีหน้าไปเจอแกรนด์ได้ยังไง...
ครอบครัวเป็นสิ่งที่สำคัญที่สุด หากไม่สามารถทำให้ครอบครัวรับตัวตนในสิ่งที่ผมเป็นได้ เรื่องอื่นก็อย่าไปหวัง ผมเลวไม่พอที่จะทิ้งครอบครัว
แต่ผมก็ไม่อยากทิ้งแกรนด์...ผมรัก รักจริงๆ
ไม่รู้ว่า ‘รัก’ ที่แท้จริงเป็นยังไง มันจะใช้ได้กับผู้ชายด้วยกันรึเปล่า?...แต่ผมขอยืมคำนี้เป็นคำที่ใช้เรียกอาการและความรู้สึกของผมในตอนนี้ที่มีต่อแกรนด์ก็แล้วกัน
“แม่...คือ...เอ่อ...แม่ก็ยอมรับนะว่าสมัยนี้สังคมมันเปิดกว้าง แต่...แม่ไม่คิดว่าลูกจะเป็น”
“แม่รังเกียจผมรึเปล่าครับ?”
“ไม่ลูก ไม่เลย ไม่ว่าลูกจะเป็นยังไง พอสก็คือลูกของแม่ที่แม่รัก รักมากๆ” แม่ยื่นมือมาสวมกอดพลางลูบหัวเบาๆ “ลูกรักผู้ชายคนนั้นจริงๆใช่มั้ย?”
“ครับ”
“ไม่ว่าลูกจะรักใคร แม่ก็จะรักด้วย..”
“ขอบคุณครับ”
“แต่พ่อ...” แม่ไม่ได้พูดต่อ แต่ผมก็เข้าใจดีว่าแม่ต้องการจะสื่ออะไร
“ครับ เดี๋ยวผมจะพูดให้พ่อเข้าใจเอง” ผมถอนตัวออกมา “นี้ก็ดึกแล้ว แม่นอนเถอะครับ” ผมช่วยพยุงท่านไปที่เตียง คลุมผ้าห่มให้เรียบร้อย แต่ก่อนที่ผมจะเดินไปปิดไฟ แม่ก็รั้งที่ข้อมือผมไว้ก่อน
“อย่าทะเลาะกับพ่อนะลูก...เท่านี้ที่แม่ขอ...”
“ครับ” ผมเดินไปปิดไฟ แล้วเดินออกจากห้องนอนมา
คืนนี้มีหลายเรื่องราวที่ผมเป็นคนก่อแล้วต้องนำมาให้ท่านทั้ง2หนักใจ..แค่นี้ผมก็รู้สึกแย่จนไม่รู้จะพูดยังไงแล้ว
ผมเดินลงไปชั้นล่าง ซึ่งคาดว่าพ่อคงจะเดินออกไปนอกบ้าน เวลาที่พ่อเครียด คิดมาก พ่อจะชอบเดินไปที่นั่น ผมเดินไปตามทางเรื่อยๆจนเจอ ใบหน้าที่ละม้ายคล้ายกับผมกำลังเคร่งเครียด มือไขว้หลัง ยืนนิ่งๆข้างต้นโมก
“พ่อครับ” ผมเรียกเบาๆ ท่านหันกลับมามอง
“ไม่ต้องมาพูดมาก ยังไงฉันก็ยังยืนยันคำเดิม” พ่อตอบกลับด้วยน้ำเสียงราบเรียบ แต่ก็ยังดีกว่าตะโกนแบบเมื่อกี้ นานๆทีพ่อจะระเบิดอารมณ์แต่ไม่นานนักพ่อก็จะกลับมาสงบนิ่งดั่งขุนเขาเหมือนเดิม นั่นเป็นเพราะพ่อสงบสติอารมณ์และเริ่มทำความเข้าใจกับเหตุการณ์นั้นๆ
“ผมรู้ว่าพ่อรับไม่ได้ที่ผมเป็นแบบนี้…แต่ผม...”
“ไปนอนซะ กลับไปคิดทบทวนให้ดี ฉันรู้ว่าแกไม่ได้รักหมอนก็จริง แต่ใช่ว่าฉันจะรับเรื่องนี้ได้!”
“ผมขอโอกาสได้มั้ยครับ? ผมรู้ว่าพ่อผิดหวัง ผมทำตัวเกเรก็จริง แต่ผมไม่เคยทำให้เสียการเรียน...”
“ฉันไม่อยากได้ลูกที่เรียนเก่งแต่นิสัยเลวหรอกนะ…ฉันอยากได้ลูกที่เป็นคนดี ไม่จำเป็นต้องเรียนเก่ง” พ่อหันกลับมามองหน้าผมตรงๆ ใบหน้าจริงจังนั่นทำให้ผมเดาไม่ออกว่าพ่อคิดยังไงกันแน่
“งั้นผมจะเป็นคนดี”
“...”
“แต่ผมขอโอกาส...ขอให้พ่อได้เปิดใจยอมรับตัวผม พ่อรู้ใช่มั้ยครับว่าเมื่อก่อนผมทำตัวแย่ขนาดไหน...แต่ทุกวันนี้ ผมเกือบเลิกนิสัยแย่ๆทั้งหมดนั่นได้เพราะคนคนนึง...”
“เหอะ! ไอ้คนคนนั้นของแกที่เป็นผู้ชายน่ะเหรอ?” พ่อทำท่าทางดูถูกและสมเพช แต่ผมก็ยังจะพูดต่อไป
“ที่ไม่มีผู้หญิงคนไหนทำได้ แม้แต่หมอนที่ดีกับผม..ก็ทำให้ผมเปลี่ยนไม่ได้” ผมเถียงออกไป บุคคลตรงหน้านิ่งเงียบราวกับครุ่นคิดอะไรบางอย่าง
“ยังไงก็จะยืนยันว่าแกรักผู้ชายว่างั้นเถอะ?”
“เรียกว่าเฉพาะคนคนนี้ดีกว่าครับ เพราะต่อให้เป็นผู้ชายคนอื่นผมก็ไม่สน”
ผมไม่รู้ว่าคนอื่นที่เจอปัญหาเดียวกับผมนั้นทำอย่างไร มีวิธีการบอกพ่อแม่หรือคนในครอบครัวแบบไหน แต่นี่...เป็นวิธีที่ดีที่สุดของผมแล้วครับ
ถ้าพ่อรับไม่ได้จริงๆ...ผมก็ควรจะตัดใจ
“เห้ออออ แกนี่นะ...ฟันผู้หญิง ต่อยตีชาวบ้าน แต่กลับเรียนดีจนอาจารย์ถือหาง แถมฉันยังเลี้ยงแกแบบปล่อยๆอยากทำไรก็ทำ สุดท้ายดันมาตกม้าตายเพราะผู้ชายเนี่ยนะ?”
“มันคงเหมือนกับที่พ่อตกม้าตายเพราะแม่มั้งครับ”
“แม่แกไม่ใช่ผู้ชาย” พ่อสวนกลับมา เล่นเอาผมจุกจนพูดไม่ออก
พ่อลูกนิ่งเงียบ
คนเป็นลูกกำลังทำใจ ไม่ว่าพ่อจะรับได้หรือไม่ได้ เขาก็ยินดีที่จะทำตามทั้งนั้น
ส่วนคนเป็นพ่อได้แต่คิดหนัก คิดให้ลึก และพยายามเข้าใจกับสภาพ
จนในที่สุดผู้เป็นพ่อก็เป็นฝ่ายเอ่ยปากทำลายความเงียบ
“ยกเลิกงานหมั้นระหว่างแกกับหมอนตามที่ต้องการนั่นแหละ...ส่วนเรื่องผู้ชายคนนั้นที่แกบอกว่ารัก...เอามาให้ฉันรู้จักก่อน”
ระหว่างที่พ่อพูด หัวใจผมกำลังพองโต
ถ้าผมเข้าใจไม่ผิด...นี่คือการยอมรับกลายๆแล้วใช่มั้ยครับ?
“พรุ่งนี้พามาพบฉัน”
“หา?”
“ไอ้ผู้ชายคนนั้นน่ะ พามาพบฉัน”
“เอ่อคือ...”
“ทำไมมีปัญหาอะไรอีกห๊ะ?” พ่อเริ่มไม่พอใจ ผมต้องรีบพูดก่อนที่พ่อจะเปลี่ยนใจ ไม่อย่างนั้นอนาคตดับแน่
“ผมทะเลาะกับเค้าอยู่ครับ”
“อ้าวไอ้นี่”
“ก็เรื่องหมั้นเนี่ยแหละครับ...คือผมปิดบังเค้าไว้...จนเค้ารู้...”
“สมน้ำหน้า”
เอ่อ พ่อครับ ผมด่าตัวเองแบบนั้นไปแล้ว
“อ้อ...” พ่อทำท่าเหมือนนึกได้ “เพราะเหตุนี้ใช่มั้ยแกถึงกลับมาอยู่บ้านแล้วก็....” พ่อใช้สายตาคมมองผมตั้งแต่หัวจรดเท้า “โทรมเหมือนคนติดยาแบบนี้”
ผมก้มหน้ารับผิด แต่ผมไม่ได้ติดยานะ พ่อเปรียบเวอร์เกินไป
“กลับไปเคลียร์ตัวเองให้ดี อย่าให้มันมากนัก...ฉันไม่อยากมีลูกชายที่โทรมจนดูไม่ได้...ไม่อย่างนั้นแกก็เตรียมตัวหมั้นปีหน้าได้เลย”
“ครับ ขอบคุณครับพ่อ ที่ให้โอกาส”
ผมเข้าใจเลยว่าทำไมพ่อถึงสามารถคุมกิจการได้อยู่หมัด ทั้งๆที่แก่จนอายุปูนนี้แล้ว
ตอนนี้ภูเขาทั้งหมดภายในอก ถูกยกออกไปแล้วครับ เหลือแต่ส่วนที่เป็นพื้นดินกว้างขวาง รอใครบางคนมาเติมเต็มและเติบโตไปอีกครั้งพร้อมๆกัน
ปัญหาเหมือนเม็ดทราย...ที่มีมากมายแต่สุดท้ายมันก็เล็กนิดเดียว…
.
.
.
.
แม่จัดการเรื่องยกเลิกงานหมั้นให้และคุยกับป้าทิพย์ให้แล้ว ป้าทิพย์เองก็เข้าใจเพียงแต่บอกว่าอย่าทำให้ลูกสาวป้าต้องเสียใจอีก ไม่อย่างนั้นผมโดนเละแน่ แล้วไม่ใช่ป้าคนเดียว แม่ก็ยื่นคำขาดไว้แบบนั้นเหมือนกัน
ตกดึก ผมไปรอแกรนด์ที่หอ วันนี้ผมรอนานหน่อย สัก5ทุ่มครึ่งได้ แต่ก็ไม่เห็นแม้แต่เงาของคนที่ต้องการจะเจอ ผมนั่งอยู่ในรถ กดโทรศัพท์โทรหาเบอร์ที่ต้องโทรทุกวันจนกลายเป็นกิจวัตรเหมือนกับที่ผมมารอแกรนด์หน้าหอแล้ว
กูเคลียร์ทุกอย่างแล้วนะแกรนด์...ออกมาให้กูเจอหน่อยเถอะ
กูคิดถึงมึง...
‘มึง...จะหมั้นกับคนชื่อหมอนจริงรึเปล่า?’
นั่นเป็นประโยคสุดท้ายที่มันพูดกับผมด้วยน้ำเสียงแผ่วเบา สายตาที่มันก้มมองกับพื้น ผมยังจำได้ดีว่ามันต้องเจ็บปวดแค่ไหนกับการที่ต้องรู้ว่าผมต้องหมั้นกับผู้หญิงคนอื่น
ถึงแม้ว่าแม่จะพูดกับป้าทิพย์แล้ว แต่ผมยังไม่ได้คุยกับหมอนตรงๆเลย ไม่รู้ว่าหมอนจะรู้เรื่องยกเลิกงานหมั้นแล้วรึยัง ผมยกโทรศัพท์มากดตัวเลขยาวเหยียด
เป็นหมายเลขกลางตามด้วยรหัสประเทศและเบอร์โทรศัพท์ส่วนตัว...
/Hello/
“Morn, It’s me. Pause”
/พอส พอสเหรอ...โทรหาเรา...เราดีใจมากๆเลย/ คนรับปลายสายตอบกลับเป็นภาษาไทยด้วยความดีใจ
“อื้อ..คือ ผมขอโทษนะหมอน” ผมไม่รู้จะเริ่มพูดยังไง
/.../
หมอนเงียบไปนานก่อนจะพูดขึ้นมาใหม่ว่า
/...ฮะฮะ...เราก็ลืมไปว่าพอสยกเลิกงานหมั้นแล้ว...แย่จริง...หลงดีใจนึกว่าจะมีงานหมั้นเหมือนเดิม/
“...”
/คุณแม่บอกน่ะ...ไม่อย่างนั้นเราต้องร้องไห้แน่ๆเลย ถ้าได้ยินจากปากพอสเอง...... ฮืออ..อึก...เรา...เรา...อึก...คงทำไรไม่ถูก..อึก...ฮือออ/
เสียงสะอื้นในสายทำให้ผมรู้ว่าผมสร้างความเจ็บปวดให้กับผู้หญิงคนนี้มากแค่ไหน ผมคงไม่มีวันเข้าใจ แม้หมอนจะรักผมมากแต่ก็ยอมรับเรื่องการยกเลิกงานหมั้นแต่โดยดี ถ้าเป็นผม ผมคงโวยวายอาละวาดไปแล้ว
/พอส..อึก...แป๊ปนะ...ไม่รู้ทำไมอยู่ดีๆน้ำตามันก็ไหล..ตลกเนอะ../
“หมอนอย่าร้องไห้เพราะผมอีกเลย”
/อื้อ..เอาละ เราโอเคแล้ว...ร้อง...เราร้องจนไม่มีน้ำตาจะไหลแล้ว ฮ่าๆๆ....ที่ยกเลิกงานหมั้น เพราะไปหลงรักใครเข้าใช่มั้ย? ยินดีด้วยนะ/
“...”
/จะไม่พูดอวยพรให้มีความสุขหรอก เราไม่ได้เป็นคนดีขนาดนั้น...แต่ก็ขอให้รักษาคนๆนั้นไว้ให้ดีๆ อย่า...เป็นแบบเรา/
“หมอนให้อภัยผมใช่มั้ย?”
/อื้มม แต่พอสก็ต้องให้อภัยเราด้วยนะ...แล้วก็ให้อภัยฮาร์ทด้วย...เราอยากเห็นพอสกับฮาร์ทกลับมาสนิทกันเหมือนเดิม/
“จะพยายาม”
/กลับไปไทยเมื่อไหร่ ถ้าทั้งพอสและฮาร์ทยังทำท่าไม่ถูกกัน เราจะบอกให้อาณีจับพอสแต่งงานกับฮาร์ทซะเลย ฮ่าๆๆๆ/
ผู้หญิงคนนี้...ทำเป็นตลกกลบเกลื่อน
อาณีที่หมอนว่านั้นคือแม่ของผมเอง
“ใครว่าไม่ถูกกัน ผมกับไอ้ฮาร์ทยังไปดื่มด้วยกันบ่อยๆเลย” แม้จะไม่สนิทเหมือนแต่ก่อนก็เถอะนะ
/อะไรๆ ไม่จริง เราไม่เชื่อ วันก่อนฮาร์ทโทรมาคุยกับเราว่าต้องโดนพอสฆ่าแน่ๆเพราะทำให้พอสโมโหมากๆ/
ใช่...โคตรน่าฆ่าเลย
ไอ้นี่อีกราย เดี๋ยวต้องไปชำระแค้นกับมัน
“ไอ้ฮาร์ทมันมั่วแล้ว”
/งั้นเราเชื่อพอส ฮ่าๆๆ.../ คนในสายเงียบไป /ยังไง..ก็อยากให้พอสรู้ไว้นะว่าเรารักพอส รักจริงๆ ถึงแม้จะเคยแอบมีใจให้ฮาร์ทก็เถอะ เราขอโทษ/
“ช่างมันเถอะ เรื่องมันผ่านไปแล้ว”
/อื้ม ที่จริงแล้ว...เราก็รู้แหละว่าพอสไม่ได้เต็มใจจะหมั้นกับเรา..แต่เป็นเพราะเกรงใจอาณี...ดีแล้วที่พอสยอมรับออกมาตรงๆ...ไม่อย่างนั้นเราว่าพอสหมั้นกับเราก็คงเหมือนตกนรกทั้งเป็น/
“อย่าพูดแบบนั้น”
/แต่เราเหมือนได้ขึ้นสวรรค์เลยนะ...ช่างเถอะ เราเห็นพอสมีความสุขดีกว่าทุกข์ทรมานเพราะหมั้นกับเรา/
“...”
ผมพูดไม่ออก หมอน..ดีกับผมมาก จนถึงตอนนี้
“ขอให้เจอคนดีๆ อย่ามาจมปลักรักผมเลย”
/แน่นอนนนนน...เราจะหาฝรั่งหล่อล่ำเอาให้พอสตะลึงไปเลย อิอิ/
“อื้มม หาให้ได้นะ”
/โอเค พอส แค่นี้ก่อนนะ โทรมานานแล้ว เปลืองแย่/
“บาย”
/แต่ถ้ามีปัญหาอะไรขอให้นึกถึงเราคนแรกนะ เรายังอยู่ข้างพอสเสมอ...บายจ้า/
หมอนวางไปแล้ว แต่ความรู้สึกดีที่หมอนมีให้กับผมไม่ได้ถูกวางลง ผมเองก็ได้แต่ภาวนาขอให้หมอนเจอคนที่ดีๆ...แต่อย่างไอ้ฮาร์ท...ไม่รู้สิ มันก็ถือว่าเป็นคนดีคนนึงนะ ถ้าไม่นับเรื่องที่มันทำให้ผมกับแกรนด์ต้องเป็นแบบนี้
มองสอดส่องสายตาออกไปนอกรถ ระหว่างที่คุย ผมไม่ได้ละสายตาไปจากทางเข้าออกหอเลย ไม่มีวี่แววของแกรนด์น้อยเลยสักนิด
วันนี้คงพอก่อน...
รอมาหลายวันแล้ว
ทำไมมันถึงยังไม่กลับมาจากบ้านสักที
สงสัยพรุ่งนี้คงต้องบุกไปสวัสดีพ่อแม่ของมันซะหน่อยล่ะมั้ง
โปรดติดตามตอนต่อไป
ขอโทษที่หายไปหลายวันคะ...แบบว่าครึ่งหลังนี่เขียนยากมากอะ
ถ้าหากผิดพลาดหรือติดขัดประการใดขออภัยมา ณ ที่นี้ด้วยคะ
แอ๊ก. สลบคาคอมดีกว่า
มาอัพฉลองวันที่ 10/11/12 อิอิ
ขอให้ทุกคนมีความสุข ประสบความสำเร็จ สุขภาพแข็งแรงและ บลาๆๆๆๆๆ(เติมกันเอาเอง)
และสุดท้ายที่สำคัญขอให้ติดตามเรื่องนี้ไปตลอดจนจบด้วยยยยยย ฮ่าๆๆ
ปล.ขอขอบคุณท่านฮอตเลดี้และเมจิคเชี่ยนที่ช่วยกันเป็นกรรมกรคอยขุดกระทู้นะคะ กร๊ากกกๆๆๆ
-
:กอด1: :กอด1: :z13:
-
โล่งแล้ว
แกรนด์จะเข้าใจพี่พอสไหมมม
-
ฟินเลยพอส เกลียดอิพอสมาตั้งหลายตอน เจอแค่ประโยคเดียว "ผมไม่ได้รักหมอนครับ .....................ผมรักแกรนด์"
ตายเลย กลับมาชอบพอสเหมือนเดิม พระเอกนี่ถึงจะเลวแค่ไหน แค่ประโยคเดียวแม่งความเลวหายไปหมดเลย
-
ดีมากพี่พอส เคลียร์ไปอีกเรื่องแล้วนะ :เฮ้อ:
แต่ยังโกรธอยู่ ง้อน้องแกรนด์ให้ได้ก่อนค่อยว่ากัน :z6: :z6:
-
เย่ๆ
ในที่สุดพอสก็เคลียตัวเองได้ซักที
ต่อไปก็เหลือไปง้อแกรนด์ สู้ๆน้า
:z2: :z2: :z2:
-
ตอนหน้าขอให้เข้าใจกันนะคะ
อึดอัดหลายตอนมันไม่ดีต่อสุขภาพคนอ่านน่ะค่ะ :m17:
-
อะเครพี่พอส เคลียร์แล้ว ทำงัยจะเคลียร์กับแกรนด์ล่ะ ดีกันไวไวน๊า แต่กะอยากให้แกรนด์แกล้งพี่พอสอะ โทษฐานทำให้เสียใจ
-
เฮ่อ บ้านพอสนี่เข้าใจง่ายนะ แต่งานนี้ต้องว่าน้องแกรนด์จะเข้าใจรึเปล่า
ไงก็คุยกันซะนะ
-
:angry2: :angry2: :angry2: :angry2:
เออออ ค่อยทำตัวสมเป็นพระเอกหน่อยอิพี่พอส สรุปเป็นไง โซ่ พอกพูนปัญหาไว้เอง พ่อกับแม่ ก็เข้าใจและรับได้
สมน้ำหน้า ทำเรื่องเล็กให้เป็นเรื่องใหญ่ ชอบหนีปัญหา อมพะนำ ดีนัก จะได้เข็ด
และถ้ืา แกคิดว่า เหมือนยกภูเขาออกจากอก อาจจะคิดผิดก็ได้ ฉันเชื่อว่า ลูกฉันคงไม่ยอมยกโทษให้แกง่ายๆ เหมือนที่ผ่านมาหรอก
-
สู้ๆพี่พอส ง้อให้สำเร็จนะ
อย่าให้เสียชื่อที่ได้เป็นพระเอก
:กอด1:
-
ค่อยยังชั่วหน่อย
ปัญหาเคลียร์หมดแล้ว เหลือแค่ไปง้อแกรนด์ให้ได้นะพี่พอส
:ped149:
-
นึกว่าจะเคลียร์ไม่ได้เสียแล้ว อิอิยกป้ายไฟชูป้ายพี่พอสเหมือนเดิม รีบไปปรับความเข้าใจกับแกรนด์น้อยเสียด้วยหล่ะ ป่านนี้ร้องไห้ขี้มูกโป่งไปแล้วเนี่ย ระวังโดนตีท้ายครัวด้วยหล่ะ
ขอบคุณมากค่ะ :L1: :pig4: :L1:
-
:mc4: :mc4:ในที่สุดพี่พอสก็ทำให้พ่อแม่ยอมรับได้ :กอด1: :กอด1: :กอด1:
เหลือก็แต่รอน้องแกร์น :-[ :-[
รอตอนต่อไปจ้า :bye2: :bye2: :bye2: :call: :call: :call:
-
ทางครอบครัวก็ค่อยเบาใจได้แล้ว
ต่อไปก็น้องแกรนด์น้อย เคลียร์กันไวไวน้า คิดถึงฉากหวานๆ
-
อยากเห็นน้องแกรนด์ไปบ้านพี่พอส อิอิ
จะเกรียนออกมั้ยน้อ ฮ่าๆๆๆๆ
:laugh:
-
เย้ และแล้วมาม่าก็ผ่านพ้นไป
อยากอ่านตอนไปบุกบ้านน้องแกรนด์แล้ว :impress2:
-
โอเค ถือว่าเคลียยยยยยย
เหลือแค่เรื่องแกรนด์ ที่ไม่รู้ว่าแกรนด์จะยกโทษให้หรือเปล่า
สู้นะ !!!!!
-
ไปตามหาน้องแกรนด์เดี๋ยวนี้นะ
-
พอจะเคลียร์จริงๆ ดันง่ายมากๆ เลย
แต่ก็ดีนะที่ง่าย แต่กับน้องแกรนด์สงสัยต้องง้อยาวเลย
-
พี่พอส สู้ๆนะ ! o13
-
อีกไกลแค่ไหน จนกว่าฉันจะใกล้บอกที.... :sad11:
-
ง้อให้ไวนะพอส :m16:
-
พี่พอสเคลียร์ตัวเองแล้ว โย่~~ เหลือแค่เคลียร์กับน้องแกรนด์
พ่อแม่พี่พอสน่ารักนะ ผิดหวังก็จริง แต่ก็รับได้ในสิ่งที่ลูกเป็น
กับหมอนก็ดูเข้าใจกันดี ต่อไปทางคงสะดวกราบเรียบ (มั้ง...)
ว่าแต่น้องแกรนด์อยู่ไหนเนี่ย ง้อแกรนด์ก็ไม่ได้ง่ายนะ สู้ๆ พี่พอส
ขอบคุณค่ะ
-
เรื่องนี้สนุกมากครับ
สองสามตอนล่าสุดนี่เล่นเอาลุ้นเลย ^^
ขอบคุณที่มาต่อครับ
-
พี่พอสคิดว่าจะง้อแกรนด์ได้มั้ย? ขอให้ง้อให้ได้เหอะ!!
-
บุกไปเลย !!!
//อ่านไปก็ลุ้นไปกลัวดราม่ายังไม่หมด :sad4:
-
ดูซิว่าพี่พอสจะทำไงต่อ
-
สงสารคนอ่านนนน
อึดอัดอะแบบว่าฟินนน
แกนน้อย เฮียพอสเค้ายอมทุกอย่างแล้วน้า :z3: :z3: :z3: :z3:
-
ดีใจที่พอสเคลียร์ตัวเองได้ โชคดีที่พ่อแม่เข้าใจง่ายเนอะ
เหลือแต่แกรนด์สินะ สู้ๆนะพี่พอส
ปล.แอบสงสารหมอน แต่ก็ทำใจเนอะ คนไม่ได้รักนี่น่า
-
อ้ากกก สงสัยพี่พอสต้องบุกไปรังแกรนด์แล้วมั้งเนี่ย
พี่พอสเท่ห์มากอ่ะ
คือเปนผู้ชายที่ทำอะไรตรงไปตรงมามาก ถึงจะดูมุทะลุไปหน่อย
ต่างกับแกรนด์เลย แบบเอาตัวเองไว้ก่อน ไม่สนใคร แต่ก็นะ ผู้ชายหนิ จะให้มาจุกจิกแบบผู้หญิงก็ไม่ใช่วายแล้ว
หวังว่าจะคุยกันดีๆ(หมายถึงแกรนด์) หมั่นไส้นัก ก็คนละหมัดไปเลยเปนไง จะได้เคลียร์
อ้อ....อิพี่ฮาร์ทอีกตัว ตกลงมันเปนบ้าอะไร!
-
แกรนด์น้อยหายไปไหนนะ
พี่พอสเคลียร์ตัวเองละนะ
โผล่หัวหล่อนมาให้ไว
-
มาต่อเร็วๆนะจ๊าาา ค้างงง :z3:
-
ขอบคุณพี่พอสที่เคลียร์ตัวเอง
ต่อจากนี้จะเอาใจช่วยให้แกรนด์ยอมคืนดีด้วยนะ
-
ตบมือให้พ่อแม่พอส อาจจะไร้เหตุผลไปบ้างในตอนแรกๆ แต่ก็เข้าใจความรู้สึกลูก
คนที่ใช้เหตุผลท่ามกลางเหตุผลมาตลอด ก็มักจะใช้เหตุผลในการตัดสินใจ
ทีนี้พี่พอสไปเยี่ยมถึงบ้่าน ได้เห็นอะไรดีๆแน่ๆ
-
เย่ๆๆๆ
พรุ่งนี้พี่พอสบุกบ้านแกรนด์ งี้พรุ่งนี้คนเขียนก็ต้องมาต่อดิ่
ห้ามผิดคำพูดนะเออ พูดแล้วห้ามคืนคำน้าาาาาาา ฮิๆๆๆๆ
-
สู้ๆนะพอสสสสสสสสส'
-
เย่ๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
สุดยอดเลยพี่พอส
ตามหาแกรนด์ให้เจอเร็วๆนาาาาาาาาาาา
-
แกรนด์น้อย กลับมาหาพี่พอสเร็วๆสิจ๊ะ :impress2:
-
พี่พอสเคลียร์เรียบร้อยแล้ว .. ดีใจมากเลย >.<
ตามน้องแกรนด์มาเคลียร์ต่อให้ได้น๊าาาา
:L2:
-
โอเคแล้ว เหลือแค่คุยกับแกรนด์
-
แฟนหมั้นกับคนอื่น มันเกินจะรับได้
ฉะนั้นงอนนานๆเลยแกรนดื หึหึึ
-
อ้าวววว แล้วที่ พอส ขน ของออก จาก ห้อง แกรนด์ หล่ะ
ง้อ กัน เร็วๆ
ต่อๆ จ้า
มา ต่อ เร็วๆ น้า
-
ยังไม่อยากให้แกรนด์ใจอ่อนเลยอ่ะ
อิพี่พอสมันต้องโดนซะมั่ง หลายครั้งแล้ว
...ไม่ชอบคนโกหกเลย
-
ในที่สุดพี่พอสก็คลี่คลายเรื่องราวได้ซะที :mc4:
แกรนด์น้อยเลิดโกรธพี่พอสได้แล้ว จะได้ไปไหว้พ่อแม่เค้าแล้วนา~
ยอบรับเลยว่าตอนอ่านพาร์ทแรกรู้สึกหงุดหงิดพี่พอสแบบบอกไม่ถูก อ่านพาร์ทสองแล้วก็กลับมารักเหมือนเดิม 555
รักพ่อแม่พี่พอสด้วยยย ขอบคุณที่เข้าใจลูกชายนะคะ หุหุ~~
-
พี่พอสไปตามง้อแกรนด์น้อยเดี๋ยวนี้เลยนะ ไม่งั้นเค้าโกรธด้วยอีกคน
ปล. เดี๋ยวคราวหลังเค้าจะมาเป็นกรรมกรขุดกระทู้อีกนะ :laugh:
รักคนแต่งจ้า :กอด1:
-
แงๆๆๆ กว่าจะมาต่อนะ!!! :z3: :z3:
หนูแกรนด์ พี่พอสเขาเคลียร์ตัวเองแล้วนะลูก ออกมาให้พี่มันอธิบายหน่อยยย o13 o13
-
อยากให้ตอนหน้าพี่พอสเจอกับแกรนด์จัง
-
อีพี่พอสเคลียร์ตัวเองแล้ว ถึงเวลามาเอาใจช่วยพี่แกแล้ว ^^
-
โล่งแล้ว สู้ๆนะพอส
-
เฮ้อ! เคลียร์ตัวเองซะทีนะนายพอส
ที่เหลือก็รอเคลียร์กะน้องแกรนด์ล่ะนะ ^^
-
อยากให้เข้าใจกันแล้วอ่าาาา
ไม่เจอแกรนด์มาหลายตอนแล้วววว. ^^
-
ในที่สุดก็รอดมาได้ด้วยดี หวุดหวิดจะทำที่บ้านช๊อค
คนนึงก็เป็นโรคหัวใจ อีกคนก็อายุมากแล้ว
แต่ผ่านมาได้อย่างนี้แสดงว่าที่บ้านพอสรักและเข้าใจกันมากเลยนะเนี่ย
แล้วทีนี้จะไปตามหาล่าตัวน้องแกรนด์ที่ไหนยังไงดีนะ
-
สู้ๆนะพี่พอส คุณพ่อคุณแม่ยอมรับแล้ว ก็เหลือแต่อธิบายให้แกรนด์เข้าใจจะได้แฮปปี้กันซะที
-
เคียร์ตัวเองได้ก็ดีแล้ว
-
พอสสู้ๆนะ
เข้าใจกันซักทีเหอะ~
-
พอสจัดการปัญหาตัวเองได้แล้ว ..เย้
เหลือแต่ง้อแกรนด์สินะ สู้ๆ :กอด1:
-
พอสน่าจะบอกพ่อแม่ตั้งนานแล้วนะเนี่ย พ่อพอสตอนแรกเหมือนจะเข้าใจง่าย แต่ก็ยากเหมือนกันนะนั่น แม่พอสเหมือนจะเข้าใจยาก แต่เข้าใจง่าย พอสจะไปหาพ่อแม่แกรนด์หรือ แต่แกรนด์ไม่ได้อยู่บ้านพ่อแม่ไม่ใช่หรือ
-
พ่อแม่ของพี่พอสน่ารักจัง
เอ้า!เดินหน้าง้อเต็มกำลัง สู้ๆ
-
ไปเลยๆ บุกไปกราบพ่อแม่ภรรยาของนายซะพอส :m1:
รอตอนต่อไปนะฮะ :')
-
Hey hey hey!!! Grand Where r u???
กลับมาเร็วๆๆๆๆ พีพอสมันมีอะไรจะบอกแหละ
กลับมาก่อนที่มันจะบ้านะ ฮ่าาาา
-
เฮ้ออออ โล่ง เหมือนยกภูเขาออกจากอกด้วยคน
ทีนี้ก็เหลือแต่แกรนด์แล้วล่ะ
-
บทจะยอมก็ง่านเกินนะคุณพ่อคุณแม่ อิ๊
-
พ่อเเม่พี่พอส น่ารักมากๆ
จากนี้ไปก็ไปง้อน้องเเกรนด์เร่งด่วนเลย :o8:
-
พี่พอส พยายามเข้านะ
-
กำลังสนุกเลยอ่า สู้ครับพี่พอส
-
เอาใจช่วยพอสนะ ขอให้เจอแกรนด์ซะที จะได้เคลียร์ปัญหาทุกอย่างให้จบไป :z2:
-
เฮ้ออออ :เฮ้อ:
ขอให้เรื่องร้ายๆผ่านไป
แกรนด์กลับมาปรับความเข้าใจไวๆเลยน้าาาา :call:
สู้ๆค่าา รอตอนต่อไปอยู่น้าาา o13
-
ลุยเลยพี่พอส สู้!!!
-
พี่พอสสู้ๆน้าา
อย่าให้แกรนด์หนีไปได้ล่ะ!!
:serius2:
-
โอ่ย โล่งตามกันไปเป็นแถวๆ
-
โอ้~ พี่พอสใจกล้ามากอ่ะ
เล่นจะบุกบ้านแกรนต์เลยอ่ะ
o13
-
แกรนด์ออกมาได้แล้ว
-
อื้มมม พ่อพระเอกกก ตอนนี้พูดได้ดีนะเนี่ยยย ไว้จะคอยรอดูพฤติกรรมต่อไปแล้วกันนะจ๊ะ คิดถึงแกรนด์จะแย่แล้ว ไว้ตอนหน้าคงดีกันแล้วเนอะ เอ๊ะ หรือว่าเรื่องจะยุ่งกว่าเดิมเพราะพี่พอสไปบุกบ้านแกรนด์กันนะ
-
ผ่านด่านพ่อกับแม่มาให้ได้ละพอสแกรนด์ สู้ๆนะ
-
บุกเลยพอส เต็มที่ กำลังหนุน พร้อม
-
ไป รร.ก่อนเย็นๆๆมาอ่านนะ :L1: :L1: :L1: :L1: :L1: :L1:
คิดถึง :mc4: :mc4: :mc4: :mc4: :mc4: :mc4: :mc4:
-
จัดการเรื่องหมั้นได้แล้ว พ่อก็เหมือนจะโอเค :)
เหลือก็แต่ปรับความเข้าใจกับแกรนด์
ลุยเลยพี่พอสสสส !
รีบเข้าใจกัน
อึมครึมมานานแล้ววววว ~
-
:mc4:เย้ ในที่สุดก้อผ่านไปได้ขั้นหนึ่งแหละ เอาใจช่วยพอส กล้าพูดกล้าทำกล้ารับ ยังไงปัญหามันก้อคงไม่ใหญ่เท่าที่คิดหรอกเน๊อะ และเรามองว่าแกรนด์ก้อน่าจะให้อภัยอยู่แล้วล่ะ รักพอสซะขนาดนั้นน่ะ และจริงใจซะอย่างยังไงก้อผ่านอยู่แล้วล่ะ
ป.ล.โหวตไปแล้วน่ะ ซื้อแน่นอน :bye2:
-
ขอให้เคลียกับแกรนด์สำเร็จ !!!
-
เจ้าของเรื่องทำการชี้แจงและลบเนื้อหาในส่วนที่คล้ายออกแล้ว
ขอบคุณ คุณ RGB.__ ที่มาบอกข่าวค่ะ
พิมไว้แล้ว7หน้า แต่ยังไม่ลง
ขออภัยในความหงุดหงิด
edit : ความรู้สึก
edit2 : ลบลิ้งค์เรื่องออก
-
:o
-
หึหึ เกินระดับแรงบันดาลใจนะนั่น (- -"
-
เอ่อ คล้ายเกินไปรึปล่าววววววว
อึ้งเลย !!!!!!
-
เหมือนเลยเหอะ :a5:
-
เหอะ เหอะ เหมือนเปลี่ยนแค่ชื่อ
-
เหลือเชื่อ..ลอกมาแทบทั้งหมด แค่เปลี่นชื่ิอ เฮ้อ.. :เฮ้อ:
-
ถ้าจะลอกกัน ขนาดนี้ เฮ้อออออ
-
คล้ายกันเกินไปไหม
ชัดเจนมาก
-
:o8: :o8: :o8: คุณพ่อคุณแม่เข้าใจง่ายเว่อ น่ารักอะ
ค้างมากมายยยยย คิดถึงแกรนด์ แกรนด์หายไปหลายตอนมากกกก 5555
:sad4: :sad4: :sad4: :sad4:
รอจ้ะ ขอบคุณคร่ะะะะ :กอด1:
-
:a5:
คล้ายเกินนนนนน อึ้งมากกก เค้ากล้าทำได้ไง
-
เราเป็นคนนึงที่ชอบเรื่องนี้ค่ะ
พอเห็นมีคนทำอย่างนี้แล้วรู้สึกแบบรับไม่ได้ :m16:
มันคล้ายกันเกินไปมากจริงๆ
ปล.คุณนักเขียนก็สู้ๆนะคะ รอเขาออกมาอธิบาย
-
เหมือนเกิ๊น :a5:
-
อ เอ่อ ... ใจเย็นทุกคน ปล่อยเขาไปเถอะ เน๊าะ .....
-
คนเขียนสู้ๆๆ
-
โอ้ (!) ถ้าจะเหมือนกันขนาดนั้น.
สู้ ๆ นะค่ะ เป็นกำลังใจให้ : )
-
รีบเคลียร์ด่วนๆเลยพี่พอส
คิดถึงแกรนด์จะแย่แล้ว :serius2: :serius2:
ป.ล.รีบๆอารมณ์ดีนะคะ เป็นกำลังใจให้ ^^
-
:mc4: ดีใจที่รักษาสิทธิ์ของนักเขียนสำเร็จ
สุดยอดจ้า o13
-
เฮ่อ เกิดเรื่องทำนองนี้อีกแล้ว ไงเป็นกำลังใจให้แพรเสมอค่ะ
FCพอส :L1:แกรนด์
-
The Other Side VI [Pause Part]
ผมแอบใช้เส้นสายนิดหน่อยขอเข้าดูทะเบียนนักศึกษา อ้างนู่นอ้างนี่ไปนิดหน่อยก็ได้ประวัติแกรนด์มาไว้ในมือ ตกเย็นผมแวะซื้อขนมและกะว่าจะซื้อดอกไม้สักช่อ แต่คิดไปคิดมามันคงได้ปาใส่หน้ากลับมามากกว่าจะชื่นชมความสวยงาม ออดี้สีขาวตรงไปยังเส้นทางที่เป็นที่ตั้งของบ้านคนที่หลบหน้าผม บ้านแกรนด์หาไม่ยากเพราะเป็นโรงงานไม้ ทาวเฮ้าส์2คูหาติดกัน ข้างหน้าเป็นแผงหนังสือ ด้านบนติดป้ายชื่อร้านขนาดใหญ่
ผมจอดรถไว้ใกล้ๆและเดินลงไปสวัสดีหญิงมีอายุคนหนึ่งที่กำลังนั่งพัด ส่วนอีกข้างก็ถือนิตยสารกอซซิบ
“สวัสดีครับ ไม่ทราบว่าคุณน้าเป็นแม่ของแกรนด์รึเปล่าครับ?” คุณน้าหยุดพัด ลดหนังสือลง หันมามองหน้าผมอย่างงงๆแต่ก็ยอมตอบคำถาม
“ใช่แล้วจ้า” แม่แกรนด์ตอบกลับมาอย่างอารมณ์ดีพร้อมรอยยิ้ม
“ผมชื่อพอสครับ เป็นรุ่นพี่ของแกรนด์ นี่เป็นขนมที่ผมซื้อมาฝากครับคุณน้า” ผมยื่นถุงขนมไปให้ นี่ผมไม่ได้เข้าทางแม่เลยนะ แค่มีน้ำใจเฉยๆ
“โหวว พ่อคุณ หล่อแล้วยังน้ำใจงาม...ว่าแต่มีอะไรรึเปล่าจ้ะ? หรือแกรนด์มันทำตัวไม่ดี...”
“ไม่ใช่ครับๆ คือผมแค่จะมาหาแกรนด์ครับ ไม่ทราบว่าแกรนด์อยู่รึเปล่า?”
“หืม? แกรนด์ไม่อยู่นะลูก เจ้าตัวดีมันไม่ได้กลับมาบ้านตั้งแต่ช่วงสอบมิดเทอมแล้ว” คุณน้าบอกผมอย่างงงๆ แต่ผมเนี่ยสิ งงหนักกว่า
แกรนด์ไม่ได้กลับบ้าน...แล้วไปอยู่ไหน?
“ลองไปหาที่หอรึยัง?”
“อ่อ...ยังเลยครับ”
ท่าทางแม่แกรนด์จะไม่รู้ว่าลูกตัวเองมีปัญหาหัวใจ ผมเลยขอปิดไว้ก่อนแล้วกัน
“อ้าว คุยอยู่กับใครละเนี่ย?”
จู่ๆก็มีชายสูงวัยท่าทางทะมัดทแมงลงมาจากรถกระบะที่จอดข้างหน้าเดินเข้ามาทัก พร้อมกับแย่งพัดในมือคุณน้าไปเฉย
“อ๋อ นี่พอส เป็นรุ่นพี่เจ้าแกรนด์ที่มหาลัย...ส่วนนี่พ่อของแกรนด์จ้ะพอส” แม่ของแกรนด์แนะนำ ผมยกมือไหว้
บทจะเจอทีก็จะทั้งครอบครัวเลยเนอะ..ยกเว้นแต่คนลูกเนี่ยละ ที่ตามหาไม่เจอสักที
“อืมๆ มีไรรึเปล่าล่ะ?”
“ไม่มีไรหรอก ป๊าเข้าไปข้างในก่อนเถอะ เพิ่งไปหาลูกค้ามาหมาดๆ” แล้วคุณพ่อของแกรนด์ก็เดินเข้าไปด้านใน ผมมองตามก่อนจะหันมาถาม
“เอ่อ..คุณพ่อของแกรนด์ทำงานเกี่ยวกับไม้แปรรูปเหรอครับ?”
“จ้า ทั้งไม้รูปพรรณ ไม้เนื้อแข็ง เนื้ออ่อน แล้วยังรับทำกรอปรูปด้วยนะ”
“ครับ เอ่อ...ผมสนใจอยากขอดูรายละเอียดงานได้มั้ยครับ? คือพอดีผมอยากทำกรอบรูปแต่งงานเป็นของขวัญให้พี่ชายน่ะครับ” ผมเปล่าเข้าทางพ่อจริงๆนะ แค่อยากให้ของขวัญพี่พีทกับพี่เนยบ้างก็เท่านั้นเอ๊งงงงงงง
“ได้สิจ้ะ แต่ว่า...วันนี้มันก็เย็นมากแล้ว คงไม่สะดวก ไว้พรุ่งนี้หรือไม่ก็วันหลังได้มั้ยเอ่ย?”
“อ๋อได้ครับ ไม่มีปัญหาครับ”
แล้วผมก็จะมาบ่อยๆด้วย
“งั้นวันนี้ผมขอลานะครับ สวัสดีครับ”
“จ้า ขอบใจมากสำหรับขนม”
ผมเดินกลับมาที่รถ แม่ของแกรนด์ดูเป็นคนจิตใจดี เข้าหาง่าย แต่พ่อของแกรนด์เนี่ยสิ...ยังไม่รู้ว่าจะเป็นยังไง ผมขับกลับไปแถวมหาวิทยาลัยเพื่อไปที่หอแกรนด์เหมือนเดิม
มันไปไหน?
หรือบางทีมันอาจจะกลับก่อนแล้วอยู่บนห้อง...
ครั้งนี้เป็นครั้งแรกที่ผมจะขึ้นไปบนห้องแกรนด์นับจากวันที่มันหนีขึ้นแท็กซี่ไป หยิบกุญแจพ่วงหมายเลขห้องที่เจ้าของห้องเคยให้ผมไว้ เดินตรงไปยังห้องที่ผมเคยบ่นว่ามันเล็ก แต่ถึงอย่างนั้นผมก็ชอบที่ห้องมันเล็กแบบนี้
อยู่แล้วอบอุ่น เหมือนได้ใกล้ชิดกันตลอดเวลาเพราะพื้นที่ใช้สอยมีไม่มาก ต่างกับคอนโดผม มีหลายห้อง จนบางทีต้องตะโกนหาว่ามันอยู่ส่วนไหน
กริ๊ก
เสียงลูกบิดปลดล๊อคดังเบาๆ ผมดันประตูเข้าไปด้านใน ไฟยังมืดสนิท ไม่มีวี่แววเจ้าของห้องที่ประจำผมจะเจอมันนั่งเล่นเกมส์อยู่หน้าคอม ข้าวของเครื่องใช้มันยังอยู่เหมือนเดิม ไม่มีร่องรอยว่าจะถูกใช้ ส่วนข้าวของของผมก็ยังอยู่ในจุดๆเดิม แม้มีไม่มากแต่ก็พอรับรู้ได้ว่าในห้องนี้มีคนอาศัยอยู่2คน
บ๊อกเซอร์สีน้ำเงินเข้มเน่าๆยังพาดอยู่ตรงระเบียง
ผ้าเช็ดตัวผืนใหญ่พาดอยู่ข้างๆกัน ทดแทนเสื้อคลุมที่คอนโดผมเวลาอาบน้ำเสร็จ
แปรงสีฟันที่ตั้งอยู่ในแก้วคู่กับแปรงสีฟันอีกอันก็ยังอยู่ในมุมเดิม
เสื้อเชิ้ตนักศึกษาไซส์ใหญ่ที่สุดในตู้ถูกแขวนไว้ริมสุด ตามด้วยเสื้อนักศึกษาขนาดเล็กกว่าอีก3ตัวเรียงต่อมา
ช้อนส้อมคู่เดิมกับจานข้าวใบเดิมๆที่ผมหยิบออกมาใช้ในวันที่ผมกลับดึก
ชีท เอกสาร หนังสือ กองๆรวมไว้ตรงโต๊ะคอม
แค่นี้แหละที่มี...
หรือบางทีที่มันไม่ยอมกลับมานอนที่ห้อง...เพราะข้าวของพวกนี้รึเปล่า?
ไม่แปลกที่มันจะทนไม่ได้ถ้าเห็นของที่ผมเคยใช้จนไม่ยอมกลับมา
ผมควรจะเอาของพวกนี้ไปให้ไกลๆตาสินะ
ผมเดินไปหยิบทุกอย่างที่กองๆไว้รวมกัน ทิ้งตัวนอนหงายลงบนเตียงทับผ้าห่มที่ไม่ได้พับ จ้องมองเพดานสีขาวและดวงไฟสว่างจ้าตรงกลาง
มึงอยู่ไหน...
กูบอกแล้วใช่มั้ยว่าอย่าหายไป...
ร่างสูงบนเตียงหลับตาลง
ทำไมวะ? ทำไมกูถึงทำอะไรๆได้แย่แบบนี้...ทั้งๆที่เมื่อก่อน ไม่ว่าจะปัญหาไหน ก็สามารถหาทางออกได้อย่างเสมอ แค่ตามหาคนๆเดียว แถมเป็นคนที่ตัวเองรัก...ยังหาไม่เจอเลย
เริ่มท้อ...
แต่จะท้อไม่ได้ เพราะถ้าแค่นี้ยังท้อแท้ หมดกำลังใจ แล้วในอนาคตเจอเรื่องที่แย่กว่านี้ผมจะไม่เป็นคนหนีปัญหาอีกเหรอ?
แม่งเอ๊ยยยยยย ทำไมต้องเป็นแบบนี้ด้วยว่ะ!?
กูตามหามึงไปทั่ว ไม่มีคำว่าศักดิ์ศรี หากใครรู้ว่ามึงอยู่ที่ไหนกูก็พร้อมจะก้มกราบ ยอมเสี่ยงกับครอบครัว อยากให้มึงเป็นส่วนหนึ่ง ทำทุกวิถีทางเท่าที่กูจะคิดได้
แต่ทำไมมึงไม่กลับมา...มึงหนีกู..มึงหายไปจากกู
อยากให้กูเป็นบ้าก่อนใช่มั้ยแกรนด์?...
หากอยู่แบบนี้ต่อไป...ได้เสียสติจริงๆแน่...
ผมลืมตา ลุกขึ้นจากเตียง รวบข้าวของทั้งหมดเดินไปปิดไฟ ปิดประตูตามหลัง และสอดกุญแจห้องไว้ช่องว่างแคบๆระหว่างพื้นกับบานประตู
มือกำลูกบิดเป็นครั้งสุดท้ายก่อนจะหันหลังให้ เดินจากไปไม่คิดจะมองประตูบานนั้นอีกเลย...
โดยที่ร่างสูงไม่มีวันได้รู้เลยว่าอีกหนึ่งชั่วโมงต่อจากนี้คนที่อยากเจอมากที่สุดได้กลับมาซ้ำรอยการกระทำของเขาตั้งแต่เปิดประตูจนถึงนอนแผ่กับเตียง...
แต่ต่างกันตรงที่ว่า
คนหนึ่งกำลังเป็นบ้า
ส่วนอีกคนมีน้ำตา...
.
.
.
.
“เหี้ยพอส มึงจะทำตัวเป็นนักบุญเหรอว่ะ แค่นี้ชั่วโมงกิจกรรมก็เกิน200ชั่วโมงแล้วนะสัด ยังจะลงชื่อไปค่ายอาสาที่กาญฯอีกทำไม?” ไอ้โอเชี่ยนหันมาด่าผม ขณะที่ผมกำลังกรอกรายละเอียดของตัวเองลงใบสมัครค่าย
“คงงั้นมั้ง กูว่างๆเบื่อๆ”
“ว่างมากเลยสิมึง ลงชื่อค่ายจนตารางแน่นเอี๊ยดยิ่งกว่าเวลาเรียน”
“แถมยังไม่พอ ยาวเหยียดไปจนถึงปิดเทอมเดือนตุลา...มึงคิดอะไรของมึงเนี่ย?” ไอ้เติ้ลพูดสมทบ ไม่เข้าใจกับการกระทำของผม
อย่าว่าแต่มันเลย...ผมก็ไม่เข้าใจตัวเองเหมือนกันว่าทำไมต้องสมัครค่ายซะจนไม่มีวันหยุด ทำไมต้องเหนื่อยเกินความจำเป็น ทำไมต้องทำให้ตัวเองไม่มีเวลาว่าง
สาเหตุคงเป็นเพราะร่างผอมๆที่ผมพยายามมองหาอยู่ทุกวันนั้น...ไม่ได้สวมแหวน...
เวลาของผมคงหมดลงแล้ว…
ทั้งบล็อกเฟซบุคผม บล็อกไลน์ผม ทุกๆทางที่สามารถติดต่อกับมันได้ ยกเว้นเบอร์โทรศัพท์ที่ผมยังโทรติด แต่ทว่าไม่เคยมีคนรับสายเลยสักครั้ง
ผมต้องหาอะไรบางอย่างทำ ไม่ให้คิดถึงใบหน้าที่โหยหาติดจะซูบผอมลงกว่าแต่ก่อน และวิธีที่ผมคิดออกตอนนี้ก็คือ...เข้าค่ายอาสา
ถือโอกาสไปไกลๆ ทำงานก่อสร้างหนักๆ ไม่ก็สอนหนังสือ เพื่อที่จะได้ไม่ฟุ้งซ่าน ผมไม่อยากกินเหล้าให้ความมึนเมาดับอาการนี้ ไม่อย่างนั้น ผมจะยิ่งแย่ และก็จะทำให้พ่อกับแม่เป็นห่วงด้วย
“มึงไปมั้ยล่ะ?”
“เออ ไปๆ ไปแม่งหมดเนี่ยละ มึงไปแต่ขาดพวกกูได้ไงวะ ไอ้นักกิจกรรมขวัญใจอาจารย์คุณชายพอส” ไอ้โอมันว่า ซึ่งก็จริงของมัน แต่ไอ้แซคมันก็โวยวายทันที
“เห้ย อะไร กูไม่เกี่ยวสัด กูไม่ปายยยยยยยยยยยยยยย”
“มึงต้องไป กูกรอกใบสมัครชื่อมึงส่งไปแล้ว” ดีมากเพื่อนโอ ถ้าไม่ทำแบบนี้ไอ้แซคมันก็ไม่ไปหรอกครับ
“เชี่ย ไม่ถงไม่ถามเรื่องความสมัครใจกูซ๊ากคำ” มันก็บ่นไปงั้นแหละครับ แต่ถ้าจริงๆมันก็คงไป แต่ถ้าเลือกได้มันก็ไม่ไป งงกันมั้ยครับ? ช่างเถอะ
“แล้วไอ้ค่ายกาญฯนี้ไปวันไหนวะ?” ไอ้เติ้ลถาม
“วันที่14-25ตุลา” ผมตอบเรียบๆแบบไม่ได้กังวลว่ามันจะเป็นวันที่สอบไฟนอลเสร็จพอดี ในขณะที่มือกำลังรวบรวมใบสมัครของเพื่อนๆทุกแผ่นเข้าไว้ด้วยกัน
“เหี้ยพอสสสสสสสสสสสสส เพิ่งสอบไฟนอลเสร็จนะสาดดดดดดดดดดดดดด” คนถามด่าผมแบบให้รับรู้ถึงคณะบริหาร เสียงแม่งดังได้อีก “แม่งเอ๊ยย กูไม่น่าหลวมตัวเลย เอาปิดเทอมอันสุดแสนจะสบายของกูกลับคืนมา ฮืออออออออ”
“ร้องไห้หาพ่อเธอหรือ?” โดนไอ้แซคกวนตีนเข้าให้
“เห็นเธอตะโกนหาพ่อ” สัดเติ้ลยังจะร้องต่อ
“คว- กูตะโกนหาไอ้ต่อ ไอ้เฟิส ไอ้แจ๊ค ไอ้ไอ้บัง นังเปียต่างหาก” เติ้ลมันหมายถึงคนอื่นๆที่สนิทกับผมเหมือนกัน คือพวกนี้จะเป็นเพื่อนชุดเดียวที่ชอบเสนอตัวเป็นอาสาสมัครและช่วยกิจกรรมเหมือนกันผมตั้งแต่ปี1
“มึงก็รู้ว่าไอ้พวกนี้พอปิดเทอมแล้วมันจะต้องกลับบ้าน” คือพวกที่ไปไม่ได้ด้วยเนี่ย...พวกมันกลับบ้านเกิดภูมิลำเนากันครับเลยทำให้เหลือแต่ไอ้แซค ไอ้เติ้ล ไอ้โอเชี่ยนเนี่ยละที่พอจะไปค่ายอาสากับผมได้
“เออๆ แม่งงงง กูกลับบ้านละ ใกล้สอบ ต้องทำตัวดีๆ ไปละ บายยยย” แล้วไอ้เติ้ลมันก็คว้ากระเป๋าแล้วเผ่นแน่บไปอย่างรวดเร็ว
“โธ่สัดเติ้ล แม่งอ้าง จะรีบไปหาเมียละสิไม่ว่า”
“เหมือนใครบางคนแถวนี้...” คนพูดปรายสายตามาทางผม จงใจให้รู้ว่ากูเหน็บมึงนะ
“เชี่ยโอ!” ไอ้แซคขัด ทำให้ไอ้โอทำหน้าเจื่อนๆ
“เห้ยพอส คือ...เอ่อ กูไม่ได้ตั้งใจ”
“ช่างเหอะ กูเอาใบสมัครไปส่งก่อนนะ” แล้วผมก็ลุกออกมาจากตรงนั้นเลย
ไม่อยากให้พวกมันสงสารผม ผมไม่ต้องการคนปลอบใจ คนๆเดียวที่จะทำให้ผมพ้นจากอาการนี้ก็คือแกรนด์...
กี่วันแล้วที่ไม่ได้คุยกัน? กี่วันแล้วที่มันหลบผมตลอด?
ป่านนี้คนเค้ารู้กันทั้งมหาลัยแล้วล่ะมั้งว่าผมกับมันทะเลาะกัน แล้วผมก็เป็นคนง้อ ก็เล่นตะโกนเรียกเสียงดังทุกครั้งที่เจอ แต่ผลก็เหมือนเดิม คนถูกเรียกรีบพาร่างซูบผอมของมันหนีหายไป
ต้องให้กูทำยังไงว่ะแกรนด์...บอกกูหน่อยได้มั้ย?
จิตใจไม่อยู่กับเนื้อกับตัว ไม่รู้ว่าขับรถมาถึงบ้านได้ยังไง ดีที่ไม่ชนหรือประสบอุบัติเหตุเข้าซะก่อน เดินเข้าบ้านผ่านห้องรับแขกก็ยกมือไหว้แบบอัตโนมัติ ส่วนแม่เห็นป้าน้อยบอกว่าแม่ไปโรงพยาบาลตามที่หมอนัดเพื่อทำเทสหัวใจ
ผมเดินขึ้นห้องตัวเอง หยิบกระเป๋าเดินทางออกมา รื้อเสื้อผ้าออกมากองๆกันไว้ ของใช้ที่จำเป็นก็ถูกนำมาวางรวมกัน ทั้งหมดถูกจัดใส่เข้ากระเป๋า
ก๊อก ก๊อก ก๊อก
“ฉันเอง” เสียงพ่อพูดขึ้น
“เข้ามาได้เลยครับ”
“นี่แกรักไอ้หนุ่มน้อยนั่นจนถึงขนาดจะหนีตามกันไปเลยเหรอ?” พ่อมองผมที่กำลังรื้อหาเสื้อยืดสีดำ
“ก็อยากอยู่ครับ” ในเมื่อเล่นมาก็เล่นกลับ ถึงแม้ในใจจะอยากหนีตามไปจริงๆ แต่ประเด็นมันอยู่ที่ว่า แค่หน้ามันยังไม่อยากมองผมเลย แล้วจะให้หนีตามกันไปได้ยังไง?
“ลองดูสิ ฉันจะตัดแกออกจากกองมรดก!”
“โธ่พ่อ...พรุ่งนี้ผมต้องไปค่ายครับ” ผมบอกแบบเนือยๆ คนแก่ก็งี้ เล่นมุขเองแต่กลับจริงจังซะเอง
“ไปอีกละ ที่ไหนละ แล้วไปกี่วัน”
“สุพรรณฯครับ แค่3วัน วันอาทิตย์นี้ผมก็กลับแล้ว”
“เออดี อาทิตย์ที่แล้วก็เพิ่งกลับจากปราจีนบุรี .. แล้วคืนดีกับไอ้หนุ่มน้อยนั่นรึยัง?...อ้อ...คงยังสินะ ไม่งั้นฉันคงไม่เห็นหัวแก แล้วแกก็คงไม่อยากเสียสละเพื่อเด็กตาดำๆตามชนบทยากไร้ขนาดนี้”
“...”
“เอาเถอะ มันปัญหาของใครของมัน จัดการเองแล้วกัน ฉันไม่เดือดร้อนอยู่แล้ว”
พ่อเดินออกไปจากห้อง ส่วนผมไม่มีอารมณ์จะจัดของต่อ ได้แต่มองปฏิทินที่ตั้งอยู่บนโต๊ะทำงาน วงกลมสีแดงวงรอบตัวเลขซึ่งเป็นวันที่จัดสอบปลายภาคของทางมหาวิทยาลัยเด่นชัด ตัดกับพื้นหลังสีขาว
แต่สิ่งที่ผมคิดไม่ได้เกี่ยวกับวันที่จะสอบเลยสักนิด
1 เดือนแล้ว...ที่ไม่ได้คุยกัน
แต่อย่างน้อยก็ได้เห็นหน้า...ได้เห็นแค่เสี้ยววินาทีก็ยังดีกว่าไม่ได้เห็นอีกเลย...
.
.
.
.
หลังจากผมกลับมาจากค่าย ผมก็โดนโทรตามจองผองเพื่อนสุดที่รักอย่างไอ้คีย์ทันที ไม่ต้องเดาหรอกครับว่ามันโทรหาผมทำไม
/แดกเหล้า ร้านเดิม มึงหายหัวไปนานแล้วสัด ห้ามอ้าง แต่งตัวแล้วออกมาเลย/
เชี่ยคีย์แม่งง...มันไม่ฟังเลยสักนิดว่าผมมีอารมณ์จะไปแดกกับมันมั้ย? แล้วนี่กูเพิ่งกลับมาจากค่าย ห่าเอ๊ยย เหนื่อยก็เหนื่อย เสือกมาสั่งกูอีก ถ้าไม่ใช่เพื่อนกูได้ด่ากลับไปแล้ว
ถึงแม้ในใจจะหงุดหงิด แต่นับจากนั้นไม่นานออกดี้สีขาวก็ออกตัวจากที่จอดรถของคอนโด สถานที่นัดหมายคือที่เดิม ร้านเหล้าที่ผมเพิ่งมารู้ทีหลังว่าพวกเพื่อนสมัยม.ปลายของไอ้แกรนด์ก็ชอบมากินเหมือนกัน
ถ้าได้เจอมันก็คงดี
แต่ผมเข้าร้านมาแล้วเจอแต่ตัวใหญ่ๆของรุ่นน้องที่ตั้งชื่อได้เหมาะสมกับตัวมาก แล้วก็แต๊งกิ้วที่ควบสถานะเพื่อนเมียและเมียเพื่อนไปด้วย ไอ้ทัชก็มาด้วยแต่เห็นมันซดเอาๆแบบที่ไม่เคยเป็นมาก่อน ส่วนคนที่ผมหวังว่าจะได้เจอนั้น...ไม่เห็นแม้แต่เงา
สาวๆหลายคนที่ผมจำชื่อได้บ้างไม่ได้บ้างหรือแม้แต่หน้าใหม่ๆที่ไม่รู้จักต่างก็ส่งสายตาท่าทางมาให้ แต่เวลานี้ผมไม่อยากจะคุยกับสาวคนไหนทั้งนั้น ผมเลิกนิสัยนี้ตั้งแต่ตอนที่ไปพิสูจน์ตัวเองและมอบสถานะให้แกรนด์แล้ว
“กว่าจะเสด็จมาได้นะมึง หายหัวไปเลย” ไอ้วาครับ มันทักผมคนแรก
“กูยุ่งๆเรื่องค่าย” ตอบมันพร้อมกับนั่งลงข้างๆไอ้คีย์
“ตลอดแหละสัด นักเรียนดีเด่น เอ๊ย ไม่ใช่ ต้องเป็นนักศึกษาดีเด่นสินะ หึหึ” ไอ้ใหม่พูดพลางตักน้ำแข็งใส่แก้วให้ผม
“เออแล้วนี่มึง...ยกเลิกงานหมั้นกับหมอนแล้วจริงดิ” คีย์ถามตรงๆ
“เออ”
“หงุดหงิดไรมาวะ” คนนั่งข้างๆถาม
“เปล่า...ช่างแม่งเถอะ”
“หรือเพราะไอ้ฮาร์ท”
ไอ้วาเดา แต่พอผมได้ยินชื่อมันแล้วชักจะอยากได้กระสอบทรายตงิดๆ
จะว่าไป...ยังไม่ได้เคลียร์กับมัน
“มันไปเข้าห้องน้ำ”
“เรื่องนี้เป็นเรื่องของกูกับไอ้เหี้ยฮาร์ท พวกมึงไม่ต้องเสือกยื่นตีนเข้ามา” ผมสั่งพวกมันก่อนจะลุกตามที่วาบอกทันที เป้าหมายคือห้องน้ำ ก็ดีเหมือนกัน มีเรื่องในนั้น คนในร้านจะได้ไม่ต้องโดนลูกหลง
ก้าวเดินไปเรื่อยๆ ระยะทางหดสั้น เสียงเพลงในร้านเบาลง จนพอที่จะได้ยินอะไรบางอย่างออกมาจากห้องน้ำชาย
“ไอ้เหี้ยพอส!!” เสียงไอ้ฮาร์ท
ผมเปิดประตูเข้าไปทันที
“กูอยู่นี่ ไม่ต้องเรียกไอ้สัด!”
“มึงยกเลิกงานหมั้นทำไม!?” มันตะโกนใส่หน้าผม
“เสือกเหี้ยไร? ทีมึงเสือกเรื่องของกูล่ะ?” ผมตอบกลับไปแบบยียวน ตั้งใจจะยั่วโมโหมัน
“มึง...หมอนร้องไห้เพราะมึง!!!”
พลั่วะ!!!!
แม่ง ชกเข้ามาเต็มๆแบบไม่ทันให้ตั้งตัว รู้สึกชาที่ข้างแก้มลามเข้ามาในปาก ผมเอาลิ้นเลียๆข้างในสำรวจความเสียหาย
อืม...ไม่มีเลือด
“เออ!! แล้วทำไม!? แล้วมึงมีปัญญาทำอะไรได้บ้างนอกจากตามรังควาญกูไปวันๆ!!” พูดจบผมก็ไม่รอให้มันได้เถียงกลับ หมัดลุ่นๆกระทบเข้าที่ข้างแก้มมันแรงไม่แพ้ที่ผมโดนมันชกเมื่อกี้
ไอ้เหี้ยฮาร์ทเซ ยืดตัวขึ้นอย่างรวดเร็ว นัยน์ตาแข็งกร้าว
“หมอนดีขนาดนี้แต่มึงยังจะทิ้งหมอนไปหาอีตุ๊ดนั่น!”
ผลั่วะ!!!
อีกสักหมัด จัดไป คราวนี้ไม่รอให้มันได้ไหวตัว ผมจับหลังคอเสื้อมันกระแทกเข้ากับผนังตามจังหวะคำพูด
“อย่า มา ด่า แกรนด์ ว่า ตุ๊ด!” ผมพูดช้าๆเน้นย้ำทีละคำ เสียงตึงๆระหว่างคำที่ผมเว้นช่องว่างไว้ แต่แค่นี้มันยังไม่สะใจผม “ห้าม ยุ่ง กับ แกรนด์ อีก!!”
กระแทกไปอีก5ครั้ง ไม่ได้กะเอามันตายหรอกครับ แค่ให้มันไม่มีสติพอที่จะป้องกันตัวเอง
ผมปล่อยตัวมันร่วงนั่งลงกับพื้น เลือดสีแดงสดของมันไถลเปื้อนผนังนิดหน่อย ที่ขมับคงเป็นแผลเพราะมันหันข้างเข้าผนัง ผมยืนมองดูมันเอามือแตะๆดูก่อนจะเงยหน้าขึ้นมามอง
“ถามจริง มึงไม่ดีใจเหรอไงที่กูยกเลิกงานหมั้น?” ผมนั่งลงยองๆถาม
“...”
“หมอนเคยมีใจให้มึง ทำไมมึงไม่ลองพยายามอีกสักนิดวะ?”
คนเจ็บตัวเงียบ คาดว่ามันคงกำลังสับสน ผมเลยลุกขึ้นกะว่าจะออกไปจากทีนี่ แต่ก็ต้องชะงักมือค้างเพราะประโยคที่เอ่ยขึ้นมา
“กูไม่รู้ว่ะ...หมอนพูดถึงแต่มึง...กูเลยคิดว่าอย่างน้อยให้หมอนมีความสุขก็น่าจะดี” มันพูดเบามาก แต่ผมก็ได้ยินและหันกลับไปหาอีกครั้ง
“มึงไม่ใช่พระรองนะไอ้สัด”
“มึงก็ไม่ใช่พระเอกเหมือนกันแหละน่า”
“อย่างมึงมันตัวร้าย”
“งั้นมึงก็หัวหน้าบอส”
แปลก...ที่จู่ๆมุมปากผมก็เชิดสูง และไม่ใช่แค่ผม...ไอ้เหี้ยฮาร์ทก็เหมือนกัน
“เห็นว่าหมอนจะหาหนุ่มฝรั่งล่ำๆน่ากินๆ”
“...” มันมองผมอย่างงงๆ
“จะขอก็รีบขอ...กูไปล่ะ”
“เดี๋ยว”
ผมหยุดนิ่ง
“กูจะไม่พูดว่าขอโทษ กูจะไม่พูดขอให้มึงให้อภัย..แต่...มึงยังเป็นเพื่อนกับกูใช่มั้ยว่ะ?” เสียงแผ่วเบา คล้ายไม่กล้าถาม แต่สำหรับคนอย่างมันพูดออกมาได้ขนาดนี้ก็ดีเท่าไหร่แล้ว
“ถ้ามึงไม่ใช่เพื่อนป่านนี้มึงได้นอนที่โรงบาลแล้วสัด”
“เออ ไอ้เหี้ย ดีนะกูหันข้าง ไม่งั้นดั้งกูแหมบแน่ๆ” มันพูดพลางคลำจมูกตัวเอง “ส่วนเรื่องแกรนด์...กูว่า...ไอ้นั่นมันรักมึง ถึงกูจะไม่รู้จักมัน แต่จากสีหน้าท่าทางวันนั้น...มันดูผิดหวังในตัวมึงมาก”
ใช่ กูเองก็ยังจำได้ติดตา
“รีบๆไสหัวมึงไปปรับความเข้าใจกับเมียมึงได้ละ ... ผู้ชายนะมึง ไม่ใช่ผู้หญิง ถึงกูจะบอกว่าเกลียดเกย์แต่ที่จริงแล้วกูก็เฉยๆนะ”
“เออ”
“มีไรให้ช่วยก็บอกแล้วกัน”
ผมมาอยู่คอนโดเหมือนเดิมเพราะต้องการอ่านหนังสือเตรียมสอบปลายภาค แม้ว่าบางเวลาที่อ่านนั้นสติคล้ายจะหลุดลอยคิดถึงใครอีกคนแต่ผมก็สามารถดึงมันกลับมาได้
คิดถึงอนาคต คิดถึงเกรด คิดถึงพ่อ คิดถึงแม่ คิดเยอะๆเข้าไว้ เวลานี้ไม่ใช่เวลาที่จะมานั่งกังวลเรื่องอื่น
มันเองก็คงกำลังตั้งใจอ่านหนังสืออยู่สินะ
จำได้เลยตอนสอบมิดเทอม มันตัดขาดกับผม ไม่ยอมนอนกับผม (หมายถึงนอนเฉยๆครับ คุณคิดไปไหนครับ?) ต่างคนต่างอยู่ ตั้งใจอ่านทบทวนบทเรียน แต่นั่น...ผมยังสามารถติดต่อและคุยกับมัน ได้รับคำอวยพรกวนตีนๆจากมัน เท่านั้นผมก็มีกำลังใจในการสอบแล้ว
ทว่าตอนนี้มันกลับไม่ใช่...แตกต่างราวฟ้ากับเหว
สมาธิทั้งหมดทุ่มไปกับบทเรียนที่จะต้องสอบอีกครั้ง ตั้งมั่นในใจว่าอย่าคิดถึงมัน
แต่ไม่ให้คิดถึง มันก็ยิ่งคิดถึง...
ไม่ ไม่ ไม่ ไม่!! สนใจทฤษฎีตรงหน้าสิวะไอ้พอส
ผมสะบัดหัว ลุกขึ้นไปล้างหน้าล้างตา นาฬิกาบอกเวลา4ทุ่ม ยังเหลือเวลาที่จะอ่านอีก3ชั่วโมงก่อนสอบ
ไฟติ้ง!!!
คว้ามดมาเลี้ยงทำรังให้ได้!!
ทั้งเกรดทั้งคน ง้อกลับมาเป็นเหมือนเดิมเอาให้หวานเลี่ยนจนเอียนไปเลย!!
โปรดติดตามตอนต่อไป
ตอนหน้าเจอกับเกรียนแกรนด์เหมือนเดิมนะคะ
ส่วนเรื่องนิยายที่มีเนื้อหาคล้ายกับของแพรนั้น...เจ้าของเรื่องทำการลบไปแล้วคะ
และแพรก็ต้องขอบคุณทุกกำลังใจ+ขอโทษที่ทำให้ทุกคนเดือดร้อน แพรใส่อารมณ์มากเกินไป
ยอมรับตรงๆว่าวุฒิภาวะทางอารมณ์แพรยังด้อย แถมแพรเป็นคนที่ใจร้อน พูดตรง ทำจริง ทำไม่คิด
ขออภัยด้วยค่ะ
ปล.ขอโทษและขอบคุณมากมายไม่รู้ตั้งกี่ครั้ง แต่ก็ยังอยากใช้เพราะไม่รู้จะสรรหาคำไหนมาแทน2คำนี้ได้แล้ว
-
กรีดร้องดีใจมาอัพแล้วววว
เพี้ยงงงงขอให้คืนดีกันไวไวเถอะนะ
เห็นทั้งสองคนเจ็บปวดแล้วเจ็บปวดตามไปด้วย
เเต่เชื่อว่าอีกไม่นานเรื่องทั้งหมดก็จะต้องคลี่คลายเป็นดีแน่นอน >w<
เป็นกำลังใจให้นะค่ะ
สนุกมากเลย
-
ตื้อเท่านั้นที่ครองโลกเข้าใจป่ะพี่พอส
ปล.กอดหนูแพรเบาๆ :กอด1:
-
กรี๊ดดด คิดถึงพี่พอส
เอาเกรีบนแกรนด์มาพูดสิ
มันอถไรยังไง
หายไปเปนผีเลย
-
พี่พอส สู้ๆ พี่พอส สู้ๆ
ตามน้องแกรนด์ให้เจอ แล้วรีบง้อโดยด่วนค่ะ คิดถึงฉากหวานๆ
ปล. อยากกระทืบอิพี่ฮาร์ท
-
รักคุณค่ะคนเขียน :3123: :3123:
-
ถ้าพอสรอนานกว่านี้อีกหน่อย คงได้เจอกันแกรนด์แล้วหล่ะ
รีบๆ ง้อแกรนด์เร็วๆ นะ :L2:
-
พี่พอสง้อแกรนด์เร็วๆปล่อยไว้นานเดี๋ยวแกรนด์มีแฟนใหม่น๊า :angry2:
:กอด1:คนแต่งสู้
-
รวดเร็วทันใจม้ากกกค่ะ ขอจร๊วฟคนแต่ง 2 ที :-[ :-[ :-[
ลุ้นๆๆ และลุ้นมากมาย อยากให้พอสเจอแกรนด์ไวๆ (แอบจิ้นว่าจะคืนดีกันยังไงด้วยนะ 5555)
รอจ้ะะ ขอบคุณคร้ะะ :impress2: :impress2: :impress2:
-
:z10:
ไม่รู้จะเศร้ายังไง
-
พี่พอสสสสสสสสสสสสสส สู้นะ !!!!!
พยายามเข้า อีกไม่นานหรอก แกรนด์น้อยต้องให้อภัยแน่ๆ :z3:
ส่วนอิตาพี่ฮาร์ท หัวใจพี่อยู่ที่ไหน ก็ไปตามหาที่นั่นซิโว้ยย เอาใจช่วย 55555555555
-
คิดถึงพอสกับแกรนด์ กลับมารักกันไวๆนะ
-
เฮ้ย!!! ยังไม่คืนดีกันเหรอเนี๊ย
ไม่ได้ทรมานแค่พอสกะแกรนด์นะ
แต่อิคนอ่านนี่ทรมานและลุ้นสุดๆเลย
กลับมาอัพต่อเดี๋ยวนี้นะ ฮือออ
-
นึกว่าดีกันแล้วซะอีก
แกรนด์ให้อภัยพี่พอสเถอะ .___.
-
โฮฮฮฮ
เมื่อไรจะได้คืนดีกันเนี่ย
สงสารทั้งคู่เลยอ่ะ
-
คืนดีกันเร็วๆนะ พี่พอส แกรนด์ :sad4: :sad4: :sad4:
-
ไม่ใช่ว่าเอากุญแจไปคืน ก็ยิ่งทำให้แกนน้อยเข้าใจผิดไปใหญ่หรอกม้างงงงงงง
-
ง้อให้ได้ไวไวน้าาาา
พอสสู้ สู้
คนเขียนสู้ตาย
-
ตอนนี้อ่านแล้วลุ้นตัวโก่ง จะเจอกันยังๆๆ ...แล้วก็ยังไม่เจอ :z3:
ไปเจอพี่ฮาร์ทแทน รู้สึกต่อยไม่สะใจเลย แต่เลิกยุ่งวุ่นวายแล้วกลับมาเป็นเพื่อนกันได้ก็ยินดีค่ะ :) ส่วนเรื่องหัวใจก็ไปฝ่าฟันเอาเอง
สู้ต่อไปพี่พอส! คิดถึงฉากหวานมดไต่จะตายอยู่แล้ว
รักคนเขียนค่ะ คนเขียนก็สู้ๆ นะคะ กรณีแบบนี้พบเห็นบ่อยค่ะ ถ้าคิดในแง่บวกคือเราแต่งสนุกจนคนอื่นอยากเอาอย่าง 555 ถ้าจบเรื่องด้วยดีก็ดีแล้วล่ะค่ะ (ติดตามตั้งแต่ต้นจนจบเรื่องแต่ไม่ได้โผล่...)
-
ตื้อเข้าไว้ ตื้อเ้าไว้ ตื้อเท่านั้นที่ครองโลก
-
แอบหมั่นไส้พี่ฮาร์ทอะ :z6:
สติแตกแทนพี่พอส เลิกอ่านแล้วไปตามหาแกรนด์ไปปป!! :serius2:
-
น้องแกรนด์ :m15: ไอพี่พอส :beat:
-
พี่พอส สู้ ๆ นะคะ
:กอด1:
-
อ่านแล้วอยากร้องไห้ สงสารพี่พอส
โดยเฉพาะตอนที่มาเก็บของ พอได้รู้ความรู้สึกทั้งสองฝั่งแล้วมันน้ำตาจะไหล
น้องแพรต้องช่วยให้สองคนนี้ดีกันนะT_T
-
แต่ละตอน บีบหัวใจสุดๆ
สนุกมากอ่ะ o13
เราคง จะต้อง เจียด เงินค่าขนม มาเตรียม แล้ว หล่ะ
มาต่อๆ :bye2:
-
เฮียพอส สู้ๆๆ :mc4: :mc4: คว้ามดให้ได้ทั้งเรื่องเรียน และเรื่องแกรนด์ เลยน้า o13 o13
-
รีบๆคืนดีกันเถอะน้าา
:z2: :z2: :z2:
-
สงสารพอส แกรนด์ใจแข็งน่าดูเลยนะนั่น ฮาร์ทยังกล้าไปชกพอสก่อนอีกนะ ทำเรื่องให้พอสขนาดนั้น แต่พอสก็ไม่ใช่เล่นเหมือนกันนะนั่น
-
เฮ้อ พี่พอสก้อง้ออีกหน่อยสิ ง้อมากมากเข้าอะ
-
ปลุกไฟในตัวคุณขึ้นมาอิพี่พอสสส :fire: :fire: :fire: :fire: :fire:
แค่นี้นึกว่าจะท้อซะแล้ว น้องแกรนด์อ่ะเจ็บไม่ต่างจากพี่ เพราะมันรักพี่ไม่ต่างกัน
เพราะฉะนั้นจัดมาให้แม่ยกอิน้องแกรนด์ชมเป็นขวัญตาหน่อยดิ ความรักของพี่พอสอ่ะ อยากเห็น อยากให้น้องกลับมายิ้มกลับมาเกรียนแบบ 100% อีกครั้ง (ง้อด่วน) :a2: :a2:
แล้วก็ ชอบพี่พอสตรงที่มีความคิดที่เป็นผู้ใหญ่ ทีเดียว ถึงจะยังคาราคาซังกับน้อง ซึ่งเป็นปัญหาที่รบกวนจิตใจทีเดียว แต่พี่ก็ยังทำให้ชีวิตพี่ดีต่อไป ซึ่งดีมากๆๆๆๆๆๆ o13
ปล.กอดน้องแพร น้องแพร ที่น้องทำพี่ก็ว่าควบคุมอารมณ์ได้ในระดับนึงแล้วหล่ะ เป็นใครไม่ปรี๊ดบ้าง นิยายเรา ว่าจะคิดจะเขียนออกมาแต่หล่ะตัวอักษร มาเจอแบบนี้ ลอกกันคำต่อคำ แต่ฝึกไว้ ต่อไปในอนาคต ถ้าเจอเหตุการณ์คล้ายกันจะได้ ควบคุมสติแก้ไขสถานการณ์ได้ :กอด1: :กอด1: :กอด1: :กอด1: :กอด1: :กอด1: เพิ่มพลัง
-
แงๆ พี่พอสเคลียแล้ว น้องแกรนหายไปไหนนนนนนนจ้ะ
มาเคลียแล้วหวานกันให้ชื่นใจป้าที
อิอิ
-
:z3: โอ้ยยยย ~
หน่วงมากมาย
ไม่ได้เจอ ได้ปรับความเข้าใจกันซะที
คืนดีกันเร็วๆนะพี่พอสแกรนด์
อยากเห็นสวีทกันแล้ว
-
รอเกรียนแกรนด์
-
จะรอออออออออออออจ้า :impress3: :impress3: :impress3:
-
รอคอยคำพูดเกรียนๆ กันคำพูดหวานๆของพอส.......
รักแกรนด์........ :กอด1:
-
งอหนูแกรนด์ ให้นะได้นะพอส
:call: :call: :call: :call:
-
เยี่ยม!! o13
พี่พอสเท่มากๆ เป็นตัวอย่างที่ดีของวัยรุ่น มีสติรู้คิด มีจิตสำนึกและความรับผิดชอบดีจริง ที่สำคัญไม่หนีปัญหาและนำความผิดหวังมาเป็นพลังผลักดันไปสู่จุดมุ่งหมาย
ถ้าวัยรุ่นสมัยนี้มีสติยั้งคิดสักนิดเอาแค่ครึ่งของพี่พอสคงลดปัญหาฆ่าตัวตายเพราะผิดหวังจากความรักไปได้เยอะ ว่าไหม หึหึหึ
-
:กอด1: ให้กำลังใจคุณแพรนะคะ :กอด1:
แล้วก็เอาใจช่วยพี่พอสให้คืนดีกับแกรนด์น้อยให้ได้ด้วยค่ะ o18
ปล. บางทีมาม่าก็แอบอร่อยนะเคอะ อิอิ (แบบว่าโรคจิตชอบความทรมาน บีบคั้นอารมณ์ คิคิ) :laugh:
-
คิดถึงแกรนด์จังอ่ะ
คุณแพรสู้ ๆ น่ะค่ะ ปัญหามีไว้ให้เรียนรู้และก้าวผ่านจ้ะ :mc4:
-
เหมือนว่าเรื่องต่างๆก็คลี่คลายไปหมดแล้ว
ขาดแต่คีย์หลักของเรื่อง
น้องแกรนด์หายไปไหนละเนี่ย
ถ้าหาตรงๆไม่เจอก็ใช้วิชามารสิพี่พอส เส้นสายเยอะไม่ใช่เหรอคะ
อย่าเพิ่งท้ออย่าเพิ่งตัดใจหนีไปค่ายทั้งๆอย่างนี้สิ
-
ขอให้ง้อสำเร็จนะพี่พอส คนอ่านอยากสำลักน้ำตาลจะแย่แล้ว
:กอด1:
-
ง้อแกรนให้ได้นะพอส
-
พี่พอทสู้นะ เป็นกำลังใจให้
-
กลับมาดีกันสักทีน๊า อึดอัดจนอกจะระเบิดอยู่แว๊ววว :sad4:
-
พอส ไฟท์ติ้ง
-
เอาใจช่วยพี่พอส พี่เคลียร์ตัวเองหมดแล้ว สมกับเป็นลูกผู้ชายที่จะปกป้องน้องแกรนด์ได้แล้ว
ขอให้น้องยกโทษให้ไวๆจ้า
ส่วนเรื่องนั้น ก็พอจะเข้าใจอารมณ์ เพราะมันก็เหมือนเกินไปอะนะคะ แต่เคลียร์กันได้ก็โอเคแล้ว สู้ๆค่ะ เอาใจช่วย
-
พี่พอสสู้ๆๆๆๆๆ
ง้อเข้าไว้ ตื๊อเข้าไว้ เดี๋ยวแกรนด์ก็ยกโทษให้เอง
-
พี่พอสเขาก็แอบง้ออยู่เงียบๆ แต่เงียบเกินจนน้องแกรนด์ไม่รู้เรื่อง :เฮ้อ:
ยังไงก็คืนดีกันเร็วๆน้า อยากให้กลับมารักกันเหมือนเดิมแล้วง่า หลายตอนมานี้เศร้าจริงๆ :monkeysad:
-
สู้ๆนะพี่พอส ขอให้คืนดีกับแกรนด์เร็วๆนะ
คิดถึงจะแย่แล้ว :z3: :z3:
รักคนเขียนจังเลย :กอด1:
-
ตามอ่านจนทันภายในสองวัน ><
ก่อนอื่นต้องบอกว่าคนเขียน เขียนสนุกมากกกก
แรกๆแอบเชียร์ให้ให้พอสโดนกดด้วยหละ :laugh:
พอสรีบไปเคลียร์กับแกรนด์ไวๆเลยยย อยากอ่านตอนหวานๆ :กอด1:
-
ง้อยากจังนะแกรนด์ :z3:
-
เศร้ามาก ตอนที่พอสเพิ่งออกจากห้องไป และแกรนด์เข้ามา
อารมณ์แกรนด์คงแบบเธอหมดกับชั้นแล้วใช่มั้ยถึงเอาของออกไปหมดเนี่ย
อารมณ์พี่พอสก็ห่วงแกรนด์ อึดอัีดแท้
ิคิดถึงแกรนด์น้อยมาก ป่านนี้จะผอมไปถึงไหนแล้ว :monkeysad:
เป็นกำลังใจให้พี่พอสเอาหัวใจกลับคืนมาให้ได้
ขอบคุณค่ะ
-
:m15: กอดๆ คนเขียน สู้ๆนะค้าา
พี่พอสน่าสงสาร หนูแกนนมาให้ง้อด่วนนนนนนน :z3: :z3: :z3:
-
สงสารพี่พอสอ่า ๆ :sad4:
รีบคืนดีกันเถอะ ๆ :n1:
-
เอิ่ม เกือบร้องตาม สงสารพี่พอส อย่างลึกซึ้ง :monkeysad:
-
พี่พอสสู้ๆๆๆๆๆๆๆ
ทำให้สำเร็จนะค่ะ
-
ตอนต่อไปจะได้เจอน้องแกรนด์แล้ว
-
สู้เข้านะพอส
น้องแกรนล่องหนไปไหนไม่รู้
-
สู้ๆนะพอส
นายฮาร์ท ถ้านายรักหมอนจริง ก็น่าจะสู้ให้ได้มากกว่านี้สิ
-
หัวเราะตอนที่พี่พอสลงชื่อไปเข้าค่ายอาสาติดกัน ไม่รู้ทำไม แต่ตลกดี เป็นวิธีที่ทำให้ตัวเองเลิกฟุ้งซ่านได้แบบว่าา เป็นพระเอกสุดๆไปเลย
แต่...ตอนที่ต่อยพี่ฮาร์ท หัวจิตหัวใจคนอ่านเจ็บปวด หน้าหล่อๆของพี่ฮาร์ทจะต้องมีรอยแผล :sad4: 555 เวอร์ไปละ ปัดโถ่ววว นึกว่าจะมีหักมุม จับพี่ฮาร์ทมาเป็นพระเอกไรงี้ (เพ้อเจ้ออีกละ)
แล้วก็นะ พี่พอสส จับมดมาให้ได้เยอะๆน้า คนอ่านรออยู่ สงสารแกรนด์จะแย่อยู่แล้ววว
-
ฝั่งพอสเคลียร์หมดทุกเรื่องแต่ไม่มีโอกาสได้อธิบายให้แกรนด์ฟัง
ทีนี้เราก็รอทางฝั่งแกรนด์มั่งว่าจะเป็นยังไงต่อไป
-
พี่พอส สู้ๆนะ <3
-
พี่พอสขา พยายามให้มากกว่านี้หน่อย พยายมให้สุดๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
เพราะสิ่งที่น้องเสียไป มันมากเหลือเกิน พิสูจน์ให้มากกว่านี้ว่าแคร์
น้องจะได้รู้ว่ารักมากแค่ไหน แต่การหนีหน้าไม่ใช่ปัญหา เฮ่อ งานนี้
อยากให้น้องแกรนด์เล่นตัวมากๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
ปล.น้องแพรขา หากหนูยังอารมณ์ร้อน แปรว่ายังวัยรุ่น อย่าอารมณ์เย็นจนชาชิน
เหมือนเลดี้ เดี๋ยวจะแก่เหมือนกัน แต่เลดี้เข้าใจนะ คนเขียนทุกคน หากใครมาเลียนแบบ
หรือเขียนเรื่องทำนองเดียวกัน อาจโกรธ เลดี้เข้าใจ แต่อย่างไร ก็อย่าอารมณ์เสีย
จนหายไปนานๆนะค่ะ เพราะเลดี้จะลงแดง
-
พี่พอสสู้ๆไปคืนดีกับแกรนด์ให้ได้นะคะ เอาใจช่วย ^^
-
มาต่อโลดดดด มาโลดดดดด มาาาาาาา :z2: :z2:
-
อีกนิดนะพี่พอส
พยายามอีกนิด
อดทนอีกนิด
ยังไงซะแกรนด์ต้องใจอ่อน
ยอมมาฟังพี่พอสอธิบายแน่ๆ
-
พี่พอสบุกไปถึงบ้านแกรนด์เลยเจอพ่อกับแม่แกรนด์ด้วย สู้ต่อไปพี่พอส! ง้อแกรนด์ให้สำเร็จ!!
-
แกรนด์หายไปหนายยยยยยย :z3:
เอาแกรนด์กลับมาคืนพี่พอสเถอะค่ะ จะร้องไห้แทนพี่พอสแล้วน้าาา
ขอให้คืนดีกันไวๆนะคะ
ขอให้แกรนด์กลับมาเกรียนได้เหมือนเดิมซ้ะที คิดถึงเด็กเกรียนมากกกกก
-
:sad4:
-
นักเขียนอัพเถอะ ๆ ลุ้นจนใจจะขาดแล้ว 55
-
พยายามเข้านะ
-
โอ๊ย คนอ่านอึดอัด รีบคืนดีกันไวๆ เถอะ
พี่พอสก็เคลียร์ทุกอย่างหมดแล้ว กับฮาร์ทก็ด้วย
แกรนด์เลิกหนีพี่พอสซะทีเถอะ คนอ่านขอร้อง
-
ต่อๆ เลยแพร อยากรู้ว่าพี่พอสจะทำไงเนี่ย โอ่ยย สงสารทั้งคู่ เมื่อไหร่จะคืนดีกันอ่า
-
พอสสู้ๆ :a2: เอาให้แกรนด์เป็นเบาหวานไปเลยยยย :pandalaugh:
รอตอนต่อไปฮะ :')
-
รอน้องแกรนด์อยู่
-
30 - And Then…
ผมกำลังทำอะไรอยู่?
หายใจ? อ่านหนังสือ? ดูทีวี? นั่งเฉยๆ?
คำตอบคือผมกำลังทำทั้งหมดที่กล่าวมา แต่ใจไม่ได้จดจ่อกับสิ่งใดสิ่งหนึ่งเลย เสียงละครหลังข่าวที่ดังออกมาจากโทรทัศน์มันลอยไปลอยมา จับไม่ได้ความ สัมผัสนุ่มของผ้าห่มที่กำลังนั่งทับแต่บนตักมีหนังสือเล่มหนากางอยู่ ลมหายใจผ่อนเข้า-ออกอย่างสม่ำเสมอ ให้รู้ว่ายังมีชีวิตไปพร้อมๆกับหัวใจที่เต้นได้
รู้ทั้งรู้ว่าอีก3วันจะสอบไฟนอล แต่ในสมองกลับกลวงเปล่า ไม่มีความรู้ที่จะต้องนำไปใช้สอบ แล้วแบบนี้มันจะผ่านมั้ย? คะแนนมิดเทอมก็ใช่ว่าจะดี
RRRRRRRRRRRRR
“...”
/กินข้าวรึยัง?/
เสียงที่ได้ยินทุกวัน ไม่มันก็ต้องเป็นไอ้แทนที่โทรมา กิ๊งบ้าง เมฆบ้าง เผลอๆโยยังโทรมาเลย
“แล้ว”
/เออ กูกำลังจะไปแดกเหล้ากับไอ้แต๊ง ไอ้บิ๊กไปมะ?/
“ไม่”
/เหยดดดดดด เป็นไปได้ ไอ้แกรนด์ปฏิเสธ หึหึ เหล้าฟรีนะครับ/
“กูอ่านหนังสืออยู่”
/อ่อ อืมๆ โอเค งั้นเดี๋ยวกูแดกเหล้าในส่วนของมึงเอง ฮ่าๆๆ กูไม่กวนละ มีไรโทรมาได้ตลอด/
ไอ้ทัชก็เป็นแบบนี้ เป็นห่วงเสมอ ถามนู่นถามนี่ เข้ามายุ่งวุ่นวาย แต่ถึงอย่างนั้นก็ไม่เคยซักถามเรื่องที่ทำให้ผมเป็นแบบนี้ ดังนั้นผมจึงรู้สึกไม่รำคาญเลยสักนิด
ไม่ใช่ว่าไม่อยากกินเหล้า แต่มันไม่มีอารมณ์จะกิน ไม่อยากทำอะไรทั้งนั้น รสชาติข้าวเป็นยังไง? แล้วยอดข้าวล่ะ? ห่างหายไปนาน
ผมกินข้าว แต่กินแบบไม่รับรู้รส จืดสนิท ทั้งๆที่กินต้มยำเข้าไป คนอื่นกินกันอย่างเอร็ดอร่อย แต่ผมไม่อร่อย ยกช้อนตักเข้าปากได้ไม่ถึง5คำก็วางแล้วดื่มน้ำตาม ที่ดื่มน้ำไม่ใช่เพราะเผ็ด แต่ดื่มเพราะรู้สึกว่าจิตใต้สำนึกมันบอกว่าต้องทำแบบนี้เป็นประจำหลังกินเสร็จ
เช่นเดียวกับการอาบน้ำ เดินไปมหาลัย จดสิ่งที่อาจารย์พูดว่าจะออกข้อสอบ โต้ตอบกับผู้คนตามมารยาท ทั้งหมดนั่นทำลงไปเพราะคิดว่ามันเป็นสิ่งที่สมควรทำ ซ้ำไปซ้ำมา
อยู่ที่มหาลัยยังดีว่ามีเพื่อนๆรอบข้างคอยพูดคุยหัวเราะ เป็นสีสันให้กับชีวิต ยกเว้นตัวผมที่ดูเหมือนจะเป็นสีเทาอยู่คนเดียว
ไอ้ทัชบอกให้ผมไปอยู่คอนโดกับมัน แต่ผมเกรงใจ ไม่เอาแล้ว ไม่ต้องการเป็นภาระให้ใคร
“มึงไม่เป็นไรแน่นะ?” แทนมันเคยถาม
“กูโอเค สบายดี”
ไม่อยากพูดว่า ‘ไม่ต้องเป็นห่วง’ นั่นจะยิ่งทำให้คนที่ถามเป็นห่วงมากขึ้นทวีคูณ
“ไอ้สัด เชื่อตายห่า”
“...”
“ลุกขึ้นๆๆๆๆๆๆๆ” แล้วไอ้แทนมันก็เข้ามาดึงตัวผม
“ไปไหน?” ผมปลิวไปตามแรงของมัน
“มานี่ๆๆ” ไอ้แทนลากผมไปแถวๆห้องน้ำแล้วหยุดลงตรงหน้าเครื่องชั่งน้ำหนัก ผมหันหน้าไปมองมัน ซึ่งมันก็มองหน้าผมอยู่ก่อนแล้ว “ชั่งล่าสุดหนักเท่าไหร่”
“ไม่รู้ จำไม่ได้”
“โว้ววว ช่างแม่ง ขึ้นๆ กูออกให้หนึ่งบาท คืนกูด้วยสัด” มันบ่นงุ้งงิ้งไรไม่รู้ หยอดเหรียญลงไป ตัวเลขสีแดง0.00ตัวควายๆโผล่ขึ้นมา “ขึ้นไปเด้”
มันผลักตัวผมให้ขึ้นไปยืนบนแท่นชั่งจนได้
ตัวเลขแปรเปลี่ยนไปเรื่อยๆจนมันคงที่
55.5
“หูวว ตองห้า..เอ๊ยไม่ใช่...ไอ้แกน มึงแอบไปตัดลำไส้ทิ้งมาใช่มั้ย??? เบาเหี้ยๆ” ไอ้แทนวิจารณ์น้ำหนักผม แล้วก็ลามมาถึงเรื่องความสูง “แต่เอ...มึงก็สูงเท่านี้...หรือว่าจะสมส่วนวะ?...ไม่ดิๆๆ ต้องหาค่า BMI ปะๆๆ กลับซุ้ม ให้ไอ้พวกนั้นคิด กูขี้เกียจ”
ขี้เกียจคิดเลข? แต่มึงก็สามารถลากสังขารกูมาถึงหน้าห้องน้ำได้เนี่ยนะ?
ผมกับมันเดินกลับไปที่ซุ้ม
ล่าสุดที่ชั่งคือตอนตรวจร่างกายเพื่อเอาใบรังรองแพทย์มายืนยันในการเข้ารับการศึกษาที่มหาวิทยาลัยแห่งนี้ ตอนนั้นรู้สึกจะหนัก 60 กิโลกรัม แต่พอเข้ามาเรียน ผมกินดีอยู่ดีจนรู้สึกว่าแน่นและอึดอัดตัวเองมาก น้ำหนักคงขึ้น แต่ก็ไม่ได้ชั่งเพราะตราบใดที่พุงยังไม่ยื่น ผมก็ไม่แคร์
แต่นี่เหลือแค่ 55.5 กิโลกรัม
“หา? อีแกรนด์หนักเท่าไหร่นะ?” เสียงของส้มโอ ตาโตกับน้ำหนักของผม “เชี่ยแกรนด์มึงลดยังไง บอกเคล็ดลับกูมาเดี๋ยวนี้!”
“แต่เราก็ว่าแกรนด์ผอมลงเยอะเลยนะ กินน้อยลงอะ” กิ๊งออกความเห็นบ้าง
“มันหนัก55.5 แล้วกูคิดว่ามันน่าจะหนักน้อยกว่ามึงด้วยนะนังส้ม”
“อ๊ายยยยยยย อีแทนนนนนนนนนน!!!”
ส้มโอมันกรีดร้องพร้อมทำตาขวางใส่ แต่ก็ไม่ได้น่ากลัวแต่อย่างใด
“อีแกรนด์มึงรับไขมันกูมั้ย? เผื่อมึงจะอ้วนขึ้นบ้าง กูยินดีบริจาค แถมเงินด้วยเอ้า!!”
“โธ่อีส้ม ต่อให้มึงตัดกระเพาะหรือลำไส้ทิ้งน้ำหนักมึงก็80เท่าเดิมละว้า..”
“อีเหี้ยแทนนนน!!!!!”
เข้าสู่วังวนเดิมๆ ผมยิ้ม อย่างน้อยก็ยังมีพวกนี้ที่คอยอยู่ข้างๆ ไม่ได้อยู่ตัวคนเดียวซะหน่อย...
แหวนวางอยู่ตรงนั้น...
แหวนที่ใครบางคนเคยให้
แหวนที่เคยใส่มาตลอด
แต่ตอนนี้กลับกลายเป็นแหวนที่ใส่ไม่ได้
ทั้งขนาดวง...
และ...
สถานะ...
วันที่กลับห้องมาแล้วไม่เหลืออะไร วันนั้นเป็นวันเดียวที่ผมร้องไห้ มีคนเคยบอกว่า เกิดเป็นลูกผู้ชายห้ามร้องไห้เกิน3ครั้ง...แต่เอาเข้าจริงๆ ผมว่าก็ไม่มีใครทำได้หรอก เพราะเกิดมาเป็นทารกก็ร้องไห้อุแว้ๆกันแล้ว
นอกซะจากเริ่มนับตั้งแต่ตอนโต ช่วงเข้าสู่วัยรุ่น วัยที่มีเรื่องราวมากมาย
ไม่อยากให้ใครเห็น ไม่ใช่ว่าอยากทำตัวเข้มแข็ง เพราะรู้ดีว่าตัวเองทำไม่ได้
“แกรนด์...พี่พอสโทรมา” ทัชยื่นโทรศัพท์ให้ มันยังไม่รับสาย
เพราะแบบนี้ไงถึงต้องหนี ต้องหลีกเลี่ยงไปให้ไกล ทุกวันนี้ที่เป็นอยู่กูยังไม่แย่พอใช่มั้ย? ทำไมต้องเข้ามาหา ทำไมต้องตาม ทำไมต้องตะโกนเรียก ทำไม ทำไม ทำไม
ทำไม!?
ทุกครั้งที่สบสายตา น้ำตามันพาลจะไหล
“มึง...จะคุยรึเปล่า?”
ถ้ากูอยากคุยกูรับโทรศัพท์มันไปนานแล้วทัช
มันเหมือนจะรู้คำตอบผม กดรับซะเอง
“ครับ...ก็..เอ่อ...ดีครับ...ครับ...ได้ครับ”
ผมแพ่งมองลายมือตัวเอง ที่เขียนเป็นคำตอบในกระดาษ สายตาทุกคู่มองมาที่ผมอย่างเป็นห่วง
กูขอเวลาหน่อยเถอะวะ...แล้วจะกลับมาเป็นเหมือนเดิม...ทุกอย่างจะเป็นเหมือนเดิม...เหมือนตอนที่ยังไม่รู้จักกับคนคนนั้น...
เที่ยวเล่น ฟันหญิง แดกเหล้า ดูดบุหรี่ เฮฮาตามประสา ปากหมาไปทั่ว กร่างซะจนคนหมั่นไส้
เหมือนตอนต้นเทอม..เหอะๆ...ช่วงเวลาที่ได้เจอกับมัน...
ไม่เอาไม่คิด...ทำไมต้องคิดถึงมันอีกแล้ว...ทั้งๆที่พยายามห้ามใจไม่ให้คิด ไม่อยากพูดถึง ไม่อยากได้ยิน
ปิดหนังสือ ล้มตัวนอน หลับตาลง
กี่คืนแล้วนะที่ต้องนอนคนเดียว
แต่ไม่เป็นไร เดี๋ยวก็เช้าแล้ว แค่ข่มตาให้หลับก็เท่านั้นเอง
พรุ่งนี้ไอ้ทัช ไอ้แทน กิ๊ง เมฆ ส้ม นัดติวที่ม.
พรุ่งนี้ผมไม่ได้อยู่คนเดียว
บรรยากาศเงียบสงบ สายลมพัดอ่อนๆ ใบไม้แห้งที่ร่วงหล่นปลิวไปว่อนไปตามพื้น ไม่มีแดดเปรี้ยงอย่างเคย เหมือนฝนจะตก แต่มันก็ยังไม่ตก พวกผมเลยกะว่าจะรอให้มันตกก่อน ค่อยย้ายสถานที่สถิตกันใหม่
ไม่มีนักศึกษาเดินพลุกพล่านอย่างปกติเพราะทางมหาลัยประกาศปิดแล้ว เหลือแต่วันสอบอย่างเดียว
ผมนั่งอ่านหนังสือไปเงียบๆ โดยมีเสียงเมฆอธิบายประกอบบ้างในจุดที่ไม่เข้าใจ บนโต๊ะม้าหินอ่อนเต็มไปด้วยหนังสือ กองชีท เอกสารต่างๆ รวมไปถึง เครื่องดื่ม ขนม ที่ซื้อกันมากิน
“ตาอ่าน สมองทำความเข้าใจ มือขวาถือหนังสือ มือซ้ายหยิบขนมป้อนเข้าสู่ปาก ส่งพลังงานเข้าสู่สมอง มันจะทำให้เราเข้าใจวัตถุทรงตันที่เกิดจากการหมุนพื้นที่รอบแกนพิกัดฉากได้มากยิ่งขึ้น”
“????????”
หน้าของทุกคนเมื่อส้มโอพูดเสร็จ
“หลักการอะไรของมึงวะ?...แดกเอาๆแบบนั้น กูว่ามันจะทำให้พวกกูเข้าใจวัตถุทรงตันอย่างมึงมากกว่า”
“โธ่ โง่ก็เงี้ย...อีสี่เหลี่ยมคางหมู!!”
“มึงด่ากูเหรอห๊ะ?”
“ปล๊าวววววววว ใครอยากรับก็รับไป หึหึ”
“ดอกส้ม...”
ยังไม่ทันที่นายแทนจะได้ตอกกลับ ก็มีคนเดินเข้ามาหา
“เห้ยยย พี่รอย พี่วอร์ม พี่โกเม่ สวัสดีคร้าบบบบบ” พวกผมทุกคนหันไปยกมือไหว้ พวกพี่ๆทั้ง3คนก็พยักหน้าให้
“มาทำไรกัน?” พี่รอยเริ่มถามก่อน
“โหยพี่ เล่นเป่ากบอยู่มั้งครับ”
“อ่าวเหรอ งั้นพี่เล่นด้วย ฮ่าๆๆๆ”
“พอเลยสัด ปัญญาอ่อนทั้งพี่ทั้งน้อง” เสียงโหดของพี่วอร์มดุห้าม
“กวนตีนไปงั้นแหละ...ว่าแต่พวกพี่มาทำไรอะ?”
“มาส่งใบสมัครค่าย...ไปด้วยกันมั้ยน้องทัช” พี่โกเม่เป็นคนตอบพลางส่งกระดาษที่ถือในมือมาให้พวกผมอ่าน
“โหยย นั่งกันตั้ง4 แต่กลับชวนทัชคนเดียวอะพี่โก ผมงอนแล่ว” ไอ้แทนทำหน้าทำตาได้น่าถีบมาก
“โอ๋ๆๆๆๆ ไปกันหมดเนี่ยล่ะ? ไปมั้ย? มีใบสมัครเหลืออยู่ เอาไปกรอกกันเลย เดี๋ยวพี่เดินไปส่งให้”
พวกผมหันมามองหน้ากัน ราวกับต้องการให้คนใดคนหนึ่งตัดสินใจ
“ไปหลังปิดเทอม ประมาณ2สัปดาห์ ได้ชั่วโมงกิจกรรมตั้ง80ชั่วโมงนะ สนป่าววววว”
“80เลยเหรอพี่?”
“อื้อ ครบทุกด้าน” พี่รอยช่วยสมทบ “ค่ายเนี้ยส่วนใหญ่พวกพี่ไปกันหมด เพราะรับคนเยอะอยู่ ไปสร้างโรงเรียนให้เด็กๆน่ะ”
“อ่อครับ”
“พี่วอร์มไปรึเปล่าค่ะ?” ไม่ต้องบอกก็รู้ว่าใครถาม...ไม่ใช่กิ๊งแน่นอน
“ไปครับ” พี่วอร์มตอบ ก่อนจะหันมาทางผม “มึงก็ไปด้วยกันสิวะ มัวแต่นั่งทำหน้าขี้ไม่ออกอยู่ได้ กูเห็นแล้วขัดใจ”
ครับ ใครจะไปหล่อเหมือนคุณพี่ละครับ...
“เอ่อ...” ผมกำลังจะค้าน
“เออ มึงอะ ต้องไป กูสั่ง ห้ามขัด!”
แม่งเอ๊ยยยยยยยย พี่รหัสใครวะ ดุอย่างกะหมาล่าเนื้อ
แล้วไม่ทราบว่าคุณพี่มึงจะถามความสมัครใจกูหาพระแสงอะไรหรือ?
“ทำหน้าๆ เดี๋ยวเถอะมึง...”
“เห้ยไอ้วอร์ม ขัดใจหมิงไม่ได้เลยมาลงที่ไอ้แกนเหรอว่ะ กร๊ากกกกกกกกก” พี่รอยขำกับท่าทางกร่างใส่ผมของเพื่อนตัวเอง “มึงนี่นะ...หลงเด็กดัดฟันจนโงหัวไม่ขึ้นแล้วมั้ง ฮ่าๆๆๆ”
หืม? มันทะแม่งๆนะ
“คว-“ อวัยวะเพศชายถูกกล่าวออกมาด้วยน้ำเสียงแข็งๆ แต่ดูก็รู้ว่าคนพูดไม่คิดจะแก้ตัว
“อะแน่ะ เถียงไม่ออกละซิ หึหึ”
“หุบปากไปเลยไอ้โก...แล้วตกลงว่าไง ไอ้แกนไปแล้ว คนที่เหลือไปเปล่าครับ?” แหม ท้ายประโยคนี่ไพเราะเชียว
“ถ้าไอ้แกนไป กูก็ไป”
“เอ่อ..ถ้า...กิ๊งไป...ผมก็ไปครับ”
“ถ้าส้มโอไป กิ๊งก็ไปค่ะ”
“ถ้าพี่วอร์มไป ส้มโอก็ต้องไปอยู่แล้วค่ะ!”
เหลือคนเดียวที่ยังไม่ยืนยัน ทุกคนหันไปมองกดดัน
“อะไร ทำไมมองกูแบบนั้น...กูไม่พลาดเรื่องสนุกๆอยู่แล้ว ฮ่าๆๆๆๆๆๆ” ไอ้แทนมันหัวเราะ ไม่รู้ว่าแม่งหัวเราะอะไร ผมไม่เห็นว่าค่ายอาสามันจะสนุกตรงไหน
ปิดเทอมที่คิดว่าจะกลับไปนอนบ้านให้หายคิดถึงเป็นอันต้องยกเลิกสินะ คงต้องโทรไปบอกแม่ก่อน เล่นโดนมัดมือชกขนาดนี้ ไอ้พี่รหัสเฮ็งซวยเอ๊ยยยยย
“เอ้า กรอกๆๆๆ ให้ครบนะจ๊ะ” พี่โกเม่แจกกระดาษแต่ละแผ่นให้ทุกคน ผมอ่านที่หัวกระดาษซึ่งเป็นรูปเกียร์พ่วงต่อกัน3เฟือง อันเป็นสัญลักษณ์ของค่ายนี้
‘วิศวะฯอาสา พัฒนาชนบท’
มหาวิทยาลัยXXX ครั้งที่ 18 วันที่ 14-25 ตุลาคม
ณ โรงเรียนSSS ต.GGG อ.HHH จังหวัด กาญจนบุรี
โปรดติดตามตอนต่อไป
อยากจะบอกว่าแพรเรียนหนักหน่อยคะเทอมนี้ ลงหน่วยกิตเต็มจำนวน แพรไม่มีเวลาพักกินข้าวอะคิดดู T^T
เรียนต่อๆๆๆกันตั้งแต่9โมงเช้ายัน4โมงเย็น เห้ออออ กลับบ้านมาก็เพลียๆ พิมไปได้นิดหน่อยก็ปวดคอปวดตัว
เหมือนคนแก่เลย ฮ่าๆๆๆ
เลยอยากจะบอกอีกว่า แพรคงไม่ได้มาต่อถี่เหมือนช่วงแรกๆแล้ว (แบบว่าตอนนั้นฟิตมาก+งานน้อย+ไม่เครียด)
เทอมนี้แพรอยากได้เกรดสวยกว่าเทอมที่แล้วคะ คงใช้ชีวิตนอนตี3ตื่น6โมงแล้วแอบหลับในชั้นเรียนไม่ได้
ขอให้นักอ่านทุกท่านเข้าใจด้วยค่ะ
แล้วตอนนี้...แพรกะว่าจะมาลงตั้งแต่เย็นแล้ว แต่..เน็ต...ดัน...กาก!!!!!....ไม่ติดเลยคะ หลายๆท่านคงประสบปัญหาเดียวกันชิมิเคอะ?
แพรเลยต้องรอให้เน็ตติดแล้วถึงลงได้เนี่ยละค้า ฮรือออๆๆๆ จะอัพทั้งทีดันมีมารมาขวาง
เอาละ ตอนหน้า เราจะไปค่ายอาสากัน ฮิ้วววววว
ใครอยากไปลงชื่อไว้เลยนะคะ เดี๋ยวรถเต็ม อิอิ
:a3:
-
โอกาสมาแล้วนะพี่พอสสสสสสส สู้สุดใจเชียร์ใจขาดดิ้น :z2: :z2: :z2: :z2: :z2: :z2:
-
ลงชื่อไปด้วยคน
ขอนั่งที่ๆติดกับแกรนด์แล้วก็พี่พอสนะ จะส่องอิอิ
-
พี่พอสคราวนี้โอกาสมาแล้ว
ง้อให้สำเร็จ เคลียร์กันให้เสร็จนะจ๊ะ คิดถึงฉากหวานจะแย่แล้ว
ตอนนี้มันหดหู่มากกกกกกกกก
-
จะเจอกันแล้วว
พี่พอสง้อให้ได้นะ ไม่ได้มีถีบ :z6:
-
โอกาสนี้ต้องขอบคุณพี่วอร์มที่บังคับพี่แกรนด์ไปค่าย
พี่พอสจ้าทำให้สมเร็จนะฃง้อพี่แกรนด์ให้สำเร็จ
สู้ๆๆๆๆ
-
:impress3: :impress3:รอให้คืนดีกันอยู่นะ :L2: :L2: :L2: :L2:
-
:L2:
-
เค้าจะไปง้องอนกัน ริมแม่น้ำแคว กร๊ากกกกก
วิ่งมาลงชื่อ ไปร่วมทริป ส่องเด็กเค้าง้องอนกัน
๊
-
ค่ายเดียวกับพี่พอสใช่มั้ยเีนี่ย ฮิ้วววว ไปด้วยจ้า ไปดูคนเค้าง้อกันเน้
แกรนด์น่าสงสารมากนะ ไร้ชีวิตชีวา ข้าวปลาก็ไม่กิน :เฮ้อ:
รออีกนิดเนอะ รอพี่พอสอีกนิด จะได้เจอกันแล้ว
เชียร์สุดใจค่ะ
ขอบคุณค่ะ
-
รอ และ ลุ้นนนนนนนนนนน :z2: :z2: :z2: :z2: :z2:
ผู้แต่งตั้งใจเรียนด้วยนะจ๊าา เป็นกำลังใจให้ :impress2: :impress2:
-
พี่วอร์มรู้เห็นเป็นใจกับพี่พอสป่ะเนี่ย :m26:
-
:เฮ้อ:
-
เดี๋ยวเราเกาะขอบยางไปด้วยนะ
เผื่อน้ำหนักจะลดอย่างอิแกรนด์บ้าง คริคริ
-
สู้ๆนะจ้าาา ลงชื่อไปค่ายด้วยคน อิอิ
-
ผอมจนใส่แหวนไม่ได้ นี่เองน้องแกรนด์ :เฮ้อ: :กอด1:
-
พี่วอร์มจัดให้อีกหรือเปล่างานนี้
จะเป็นค่ายรักหรือค่ายร้าง เดี๋ยวได้รู้กัน
-
เดี๋ยวต้องไปเจอกันที่ค่ายแน่! หนีไม่ได้ด้วย!
ได้เจอกันซะที! :mc4:
อ่านแล้วรู้สึกสงสารแกรนด์มากอะคะ ข้าวปลาไม่รู้รส หนังสือหนังหาไม่รู้เรื่องไปเลยทีเดียว T[]T
-
หวังว่าคงจะปรับความเข้าใจกันได้ที่ค่ายนี้นะคะ
-
พี่พอส เค้าช่วยกันปูพรมเบิกทางให้พี่กันแล้ว สู้ๆนะคะ อย่าให้พลาด
-
แกรนด์ไปค่าย อย่างนี้ก็คงหลบหน้าพอสไม่ได้แล้วใช่ไหมนะเนี่ย
-
ไปเข้าค่าย เป็นกำลังใจให้พอสสสส ง้อแกรน
:m5: :m5: :m5: :m5: :m5: :m5: :m5: :m5: :m5: :m5:
-
พี่วอร์มมาช่วยพี่พอสแน่ๆ 55555
-
สนุกแน่งานนี้
-
ผมแพ่งมองลายมือตัวเอง ที่เขียนเป็นคำตอบในกระดาษ สายตาทุกคู่มองมาที่ผมอย่างเป็นห่วง
กูขอเวลาหน่อยเถอะวะ...แล้วจะกลับมาเป็นเหมือนเดิม...ทุกอย่างจะเป็นเหมือนเดิม...เหมือนตอนที่ยังไม่รู้จักกับคนคนนั้น...
เที่ยวเล่น ฟันหญิง แดกเหล้า ดูดบุหรี่ เฮฮาตามประสา ปากหมาไปทั่ว กร่างซะจนคนหมั่นไส้
เอ่อออ ที่ว่าเขียน นี่ อันไหน อ่ะ ใส่ '...' ไว้ ให้หน่อย จิ
แกรนด์น้อย ไปค่ายอาสา เจอ พี่พอส ชัวร์
:z10:
คนแต่ง สู้ๆ นะ
o13 o13
เป็น กำลัง ใจ ให้
:z13:
รอ อ่าน นะ จ๊ะ
-
กรี๊ดดด (พี่วอร์มลาก)แกรนด์มาให้ง้อถึงที่แล้วนะ
อย่าพลาดอีกล่ะพี่พอส!! :call:
อยากเห็นสองคนนี้คืนดีกันจะแย่แล้ววว
รอตอนต่อไปจ้าา
-
เย้ๆๆๆ ไปปรับความเข้าใจกันที่ค่ายนะแกรนด์พอส ^^
-
พี่พอสไม่ออกเลยตอนนี้
หนูแกรนด์ก็ยังคงไดเอ็ทต่อไป :m20:
-
คืนดีกันเร็วๆๆนะ ^^
-
จะเจอกันแล้วววววววว
-
รอค่ายอาสาค่า
คืนดีกันซะทีเซ่
รอนานแล้วววว
-
ไปออกค่ายครั้งนี้ ภาวนาให้พี่พอสง้อแกรนด์ได้สำเร็จนะ ไม่ชอบบรรยากาศสีเทาอ่ะ :monkeysad:
-
พี่พอสจะไปง้อกันนอกสถานที่ป่ะเนี้ย หุหุ
-
แกรนลูก หนูหันหน้ามาแก้ไขปัญหาเถอะนะ
คุยกันให้เข้าใจนะหนู เจ้อ่านลุ้นจนตับเป็นตะคริวแล้วหนู
พี่พอสมีโอกาสแล้วใช้ให้คุ้มนะ
-
แกรนด์ไป พี่พอสไป เราก็ไปจะตามไปเกาะติดสถานการณ์ว่าพี่พอสจะเคลียร์กับแกรนด์ยังไง สู้ๆนะพี่พอส
-
รอ รอ รอ เมื่อไหร่จะคืนดีกัน
-
พี่พอสพยายามเข้าน่ะ เพื่อน ๆ ช่วยกันแล้วน่ะ รีบทำอะไรเร็ว ๆ เข้าก่อนน้องแกรนด์จะหนักน้อยกว่านี้ :m15: หวังว่าตอนหน้าคงจะเลิกเศร้าแล้วน่ะ :monkeysad:
-
หึๆๆ คราวนี้ถึงอยากจะหลบก็คงยากแล้วล่ะ นานซะด้วย
ว่าแต่แกรนด์จะมีแรงไปสร้างค่ายกะเค้าเหรอเนี่ย
-
จะได้ไปเจอกันซักทีนะ
แกรนด์หนีอยู่ตลอดเวลา
ไม่มีช่วงว่างให้พอสได้พูดเลย
-
สาธุ~~~~ ขอให้คืนดีกัน อิๆๆๆๆ
-
มันต้องมีเรื่องดีๆเกิดขึ้นที่กาญจนบุรีชิมิเคอะ
-
ไปค่ายด้วยกันไปค่ายด้วยกันนนนนนน :-[
-
ขึ้นรถไปค่ายอาสาด้วยคนค่ะ
:L2:
-
โอกาสมาแล้วนะพี่พอส รีบคว้าเอาไว้ล่ะ
อย่าปล่อยให้หลุดมือ พี่วอร์ม o13
-
ฮิฮิ มันจะเป็น "ค่ายอาสา(รัก)" อ่ะเปล่า
ขอยกมืออาสาคนแรกเลยรีบจองที่นั่งเดี๋ยวรถเต็ม
-
พี่วอร์มรู้เห็นเป็นใจอะไรกับพอสรึเปล่าสองคนนี้ไปแอบวางแผนอะไรไหมเน้อ
อยากไปเข้าค่ายเร็วๆ แล้วอ่ะ
-
โอ๊ะโอว ไปค่ายงั้นก็เจอกันนะสิ
-
กลับมาหวานเหมือนเดิมเถ้ออออออ :sad4:
-
โอกาสของพี่พอส มาแล้วค่ายอาสา ค่ายนี้ ก็สานใจ ปรับความเข้าใจนะพี่พอส
ปล.รักษาสุขภาพด้วยนะคะแแพร อย่าหักโหม
-
ค่ายอาสานี้มีแผนแน่!!
ดีละ :กอด1:
-
อ้ากกก
แกรนด์สิ้นวิญญาณ
คือมีแต่ร่าง
เลิกเอาตัวไปอยู่อีกโลกนึง แล้วกลับมาอยู่ในโลกคนปกติเถอะนะ
เดี๋ยวจะแย่เอา ทั้งคู่เลยยย
สู้ๆนะค่ะคุณแพร อย่าหักโหมเกินไป พักผ่อนด้วยนะค่ะ
-
ง้อให้ได้นะพอส
-
โอกาสมาถึงมือแล้ว ง้อให้สำเร็จนะพี่พอส
-
คืนดีกันเร็วๆน๊า
คนอ่านเค้าลุ้นจนปวดตับแล้วเนี๊ย อิอิ
เป็นกำลังใจให้ค่ะ
ติดตามต่อไปอย่างเหนียวแน่น
-
พี่พอสสู้ๆ
คืนดีกันสักทีเถอะ
-
ชอบแกรนโหมดนี้...ไม่พูดมากแต่รู้ว่าเจ็บมาก
อ๊าก..สะใจ (กูโรคจิตได้ไง)
ขอไปด้วยคนค่ะ...เกาะล้อไปก็ยอมถ้ารถเต็ม
-
ตันค่ะตัน ฮรืออออออออออออออออออ
ขอเวลาสงบจิตสงบใจสักวันสองวันนะค่ะ
เรื่องมันประดังประเดเข้ามาหากันจังเล๊ยยยยยยยยย
T________________T
-
ว๊าว ๆ ลงชื่อรอไปค่ายด้วยคน
ป.ล. พี่แพร สู้ ๆ : )
-
อ่านตอนที่เหลือทั้งหมดแล้ว ดีนะที่ไม่บรรยายจากมุมมองของแกรนด์ไม่งั้นคงเศร้ากว่านี้เพราะแกรนด์ไม่รู้อะไรสักอย่าง :เฮ้อ:
:call:
-
:haun4:อ่านยาวจนตาแฉะเลย ชอบมากกกกกกกกกกกกกกกๆๆๆมาต่อเร็วๆนะครับ o13
-
สนุกแน่ค่ายอาสาครั้งนี้ แล้วจะคืนดีกันตอนไหน ยิ่งอ่านยิ่งเศร้าาา
-
31 - Voluntary Spirit and Service Mind (1)
หลังจากที่ผ่านพ้นการสอบอันหฤหรรษ์ไปได้ กลางเทอมว่ายากแล้ว แต่ปลายภาคแม่งเป็นขั้นสุดยอดของคำว่ายากกว่า เป็น เดอะ ยากเกสท์ (อะไรของมึงคะแกรนด์?) เอ่อ...ช่างเถอะ
เอาใหม่นะ...หลังจากที่ผ่านพ้นการสอบอันหฤหรรษ์ไปได้ ผมก็แทบอยากจะยกเลิกการไปค่ายพรุ่งนี้ เพราะเพิ่งนึกขึ้นได้ว่า...ค่ายอาสา ที่คณะวิศวะเป็นแกนนำหลัก พ่วงด้วยข่าวลือที่ได้ยินว่าใครบางคนที่ผมหลีกหนีมาตลอดนั้นบ้าค่ายจนไปสมัครมันซะทุกอย่าง ดังนั้นไม่มีทางที่คนคนนั้นจะไม่ไป...
ทำไมไม่ฉุกคิดให้เร็วกว่านี้วะ
เพราะไอ้พี่วอร์มนั่นแหละ ที่บังคับให้ผมไปค่ายโดยที่ไม่ฟังความเห็นของผมซักคำ
ผมจัดของแบบงงๆ มันแบบว่าเบลอๆ คิดว่าพรุ่งนี้จะทำยังไงถ้าต้องเจอกับคนคนนั้น
แต่บางทีมันอาจจะไปค่ายอื่นก็ได้ ผมคงคิดมากไปเอง ปิดเทอมนี้มีค่ายที่ชนกันเยอะ มันคงไม่บังเอิญขนาดนั้น...คิดแบบเข้าข่างตัวเองสุดๆอะนะ
ไม่อย่างนั้นการไปค่ายครั้งนี้ผมคง...
ไอ้ทัชโทรมาถามว่าจัดของเสร็จรึยัง เตรียมของไปครบมั้ย? ขาดอะไรรึเปล่า? ผมว่ามันน่าจะถามตัวเองมากกว่านะ เหลือบมองไปดูกระเป๋าเดินทางที่ไม่ใหญ่มาก แม้จะไปถึง2สัปดาห์ แต่ผมกะว่าจะไปซักเสื้อผ้าที่โน่นเอา (รุ่นพี่แนะนำมาแบบนี้)
คงไม่ลืมอะไรแล้วมั้ง...
วันนี้เป็นวันออกเดินทาง รุ่นพี่นัดให้มาเจอกันเวลาบ่าย3โมง ขู่ว่าล้อหมุนตอน4โมง ใครมาไม่ทันก็เรื่องของคุณ แต่เอาเข้าจริงๆ...ผมว่าทุ่ม2ทุ่มโน่นแหละ กว่าจะได้ขึ้นรถเดินทางกันจริงๆ
นักศึกษาปี1ที่สมัครมาออกค่ายครั้งนี้มีจำนวนเกือบ80คน รุ่นพี่ปี2อีกประมาณ30คน ส่วนรุ่นพี่ปี3อีก30คน พี่ๆปี4ประมาณ10คนกับฝ่ายสโมสรนักศึกษาคณะวิศวะฯอีก10คนนั้นเป็นฝ่ายจัดงาน จัดกิจกรรม และแบ่งหน้าที่ รวมๆแล้วค่ายครั้งนี้ถือว่าคนไปเยอะ มีจำนวนถึง160คน แต่นี่ยังไม่ได้นับพวกที่ขอสละสิทธิ์ ไม่สามารถมาได้อีกหลายคน ไม่อย่างนั้นคงได้เกิน200
อันที่จริงมันมีการมีตติ้งค่าย เหมือนกับว่าให้มาทำความรู้จักกันก่อน สิ่งที่ควรนำไปปฏิบัติในค่าย หากมีอะไรสงสัยก็สามารถถามได้เลย แต่พวกผมเพิ่งไปสมัครค่ายตอนที่เค้าปิดรับไปแล้ว เลยไม่ได้เข้าร่วมการมีตติ้ง
พวกผมกำลังนั่งอยู่หน้าตึกคณะ มีเสียงพูดคุย ตื่นเต้นบ้าง เบื่อหน่ายบ้าง ไม่เห็นว่าจะมีรุ่นพี่คนไหนออกมาดุด่าหรือให้ทำกิจกรรมอะไร เพราะดูเหมือนพวกพี่เค้าก็จะยุ่งๆวุ่นวายอยู่เหมือนกันหลังจากที่แจกข้าวกล่องพร้อมน้ำเปล่าตรามหาวิทยาลัยผลิตเองและเครื่องดื่มชูพลัง1ขวดให้พวกผมแล้ว
ครับ...เครื่องดื่มชูพลังที่พวกผมดื่มกันมากกว่าวันละ2ขวดในช่วงฤดูกาลสอบเป็นสปอนเซอร์ค่ายนี้
แต่เอ่อ...แจกกันตั้งแต่เย็นแบบนี้...จะให้พวกผมคึกไปไหนครับพี่?
เห็นพี่วอร์มแล้ว จับกลุ่มอยู่กับพี่รอย พี่โกเม่ และรุ่นพี่ที่คาดว่าน่าจะอยู่ปี2แต่ภาคอื่น
ส่วนอีกคน...โดดเด่นซะขนาดนั้น ไม่เห็นก็ไปตัดแว่นใหม่เถอะ ยกเว้นแต่ว่าจะทำเป็นไม่เห็น...เหมือนอย่างผม
รีบก้มหน้า ทำเป็นสนใจเกมในไอโฟนอย่างเอาเป็นเอาตาย ทั้งๆที่มือไม้สั่น พาลจะทำตกซะหลายรอบ ในอกด้านซ้ายมันบีบเค้นไม่เป็นจังหวะ
“เห้ย! ไอ้พอส มึงมาช่วยกูยกของหน่อย”
ตามด้วยเสียงกรี๊ดเบาๆของกลุ่มผู้หญิงที่มีไม่ถึง30คน
ใช่...ใช่จริงๆด้วย มันมาค่ายด้วย...ไม่รู้ว่ามันเห็นผมรึยัง ได้แต่ขอให้มันออกไปไกลๆ ไปช่วยงานตามที่โดนเรียกหรืออะไรก็แล้วแต่ ในเวลานี้ ยังไม่อยากให้เห็น...
ถึงแม้จะรู้ตัวว่าหลบหน้าตลอดค่ายไม่ได้แน่
จนเมื่อมั่นใจแล้วว่าแถวนี้ไม่มีมันอยู่ ผมถึงได้เงยหน้าขึ้นมาอีกครั้ง
ข้างหน้ามีรุ่นพี่ผู้หญิงกับผู้ชายมาพูดถึงการไปค่ายครั้งนี้ ผมไม่ค่อยได้ฟังหรอก ใจมันหลุดลอยไปที่ไหนก็ไม่รู้
“สวัสดีครับ พี่ชื่อหมู อยู่ปี4 ภาควิชาวิศวกรรมไฟฟ้า เป็นประธานค่ายครั้งนี้ครับ” รุ่นพี่ท่าทางทะมัดทแมง ใส่เสื้อยืดสีดำสกรีนสีแดงเลือดหมูโดดเด่นอยู่กลางหน้าอกว่า ‘วิศวะฯอาสา พัฒนาชนบท’ ออกมาพูด แล้วผลัดให้พี่ผู้หญิงที่ใส่เสื้อยืดค่ายเหมือนกันได้แนะนำตัวเองบ้าง
“สวัสดีค่ะน้องๆ พี่ชื่อออยนะจ๊ะ อยู่ปี4ภาควิชาวิศวกรรมไฟฟ้าเหมือนกัน เป็นรองประธานค่ายครั้งนี้จ้า” พี่ออยเป็นคนที่ผมซอยสั้น ผิวสีแทนเนียน แต่ยังไม่ทันที่พวกพี่เค้าจะได้พูดอะไรต่อ ก็มีเสียงตะโกนแซวมาจากพี่ๆที่ทำหน้าที่ควบคุมครั้งนี้ว่า
“น้องๆๆ ไอ้2คนเนี้ย มันเป็นแฟนกัน ให้เรียก ‘หมูหนอยออยแต่เซา’ แบบแพ๊คคู่เลยจะดีกว่า เพราะยังไงๆแม่งก็ตัวติดกันอยู่แล้วเนอะพวกเรา”
“ใช่ๆๆๆ ฮ่าๆๆๆๆ” เสียงรับลูกคู่ดังมาเป็นระลอกๆ สร้างเสียงหัวเราะก่อนการเดินทาง
หลายๆคนที่นั่งอยู่ถึงกับขำออกมา ยกเว้นผม
อะไรวะ?
อดสงสัยไม่ได้ จึงหันไปถามเพื่อนซี้ที่กำลังเป็นไปกับเขาด้วย
“หัวเราะไรว่ะ?”
“หมูหนอยออยแต่เซา”
“เออ แล้วมันคืออะไร กูงง”
“โธ่ ไม่หล่อแล้วเสือกโง่ เงี้ยแหละ แดกข้าวน้อย จนไม่มีเลือดไปเลี้ยงสมองอะดิ” ปากหมาๆของไอ้แทนแทรกขึ้นมา “พี่ประธานค่ายเค้าชื่อหมูใช่มะ? ก็เป็น หมูหนอย...มึงลองผวน”
หมูหนอย .. ผวนเป็น ....หนู
อ้อออออออออออออออออออออ
“ส่วนพี่ออย รองประธานค่าย แต่เป็นแฟนกับพี่หมู ก็ได้ชื่อว่า ออยแต่เซา”
“เออ กูเก็ทล่ะ”
เป็นคำผวนที่...เอ่อ...เสื่อมมาก
“ห่า สมองช้าจริงมึง” ด่ากูอีก
“ว่าแต่แกรนด์ แทนก็รู้สึกจะสมองไวเรื่องนี้จังนะครับ”
ขอบคุณว่ะเมฆที่ด่าแทนกู
“แน่น๊อนนนน เรื่องสัปดนๆขอให้บอกนายแทน รายนี่เค้าช่ำชอง หึหึ” เสียงของผู้หญิงที่กล้าต่อปากต่อคำกับไอ้แทนดังขึ้นมาจากด้านหลัง
“นั่งอยู่ตรงนั้นยังเสือกได้ยินอีกนะ” ไอ้แทนมันขมุบขมิบปากบ่นเบาๆ แต่ก็ไม่ได้ตะโกนด่ากลับไป เพราะตอนนี้พวกพี่ๆปี4และพี่สโมทั้งหมดกำลังออกมาแนะนำตัว
ผมก็ตั้งใจฟังไปงั้นแหละครับ จำไม่ได้หรอกว่าใครเป็นใคร แต่พอถึงตอนที่พี่ๆปี3เดินเข้าแถวเรียงหน้ากระดานมาแนะนำตัวบ้างเท่านั้นแหละ...
“กรี๊ดดดดดดดดดด พี่พอสสสสสสสสสสสสสส”
“พี่โอเชี่ยนนนนนนนนนนนนนน”
“พี่แซคขา!!!!”
ออร่าความหล่อของใครบางคนกระทบเข้าอย่างจังจนต้องก้มหน้าลงอีกครั้ง
ถ้าถอนตัวตอนนี้ทันไหม?...
“แกรนด์” เสียงเรียกจากข้างตัวทำให้ผมหันไปมอง ทั้งๆที่ก้มหน้าอยู่แบบนั้นแหละ พ่วงด้วยแรงกดที่บ่า...
พวกมันรู้ว่าผมกำลังจะลุกหนี
“มึงหนีปัญหาไปตลอดไม่ได้หรอกนะ”
“เงยหน้า เผชิญกับปัญหาอย่างที่มึงเคยเป็นสิวะ”
“เอาแต่หลบแบบนี้มาเป็นเดือนแล้วนะครับ”
พวกมึงก็พูดได้สิวะ
ไม่ลองมาเป็นกูบ้าง...
แต่...กูยังไม่พร้อมจริงๆวะ ยิ่งมาเจอกันโดยที่คาดไม่ถึงแล้วด้วย...
คงแนะนำตัวเสร็จแล้ว เสียงกรี๊ดถึงได้เบาลง อันที่จริงคงไม่ต้องแนะนำก็ได้มั้ง รู้จักกันไปทั่วทั้งมหาลัยนิ พี่หมูกับพี่ออยมาแทนที่พวกปี3 บอกว่าจะพาน้องๆปี1และปี2ไปกราบไว้สักการะสิ่งศักดิ์สิทธิ์และผู้ก่อตั้งมหาวิทยาลัย เพื่อขอให้การเดินทางและกิจกรรมในค่ายอาสาครั้งนี้เป็นไปอย่างราบรื่น
และจะผิดมั้ยถ้าผมจะขอให้การใช้ชีวิตในค่ายครั้งนี้...อย่าได้มีสิ่งใดมารบกวนจิตใจผมเลย...
จากนั้นเป็นการแบ่งฝ่าย โดยมี3ฝ่ายคือฝ่ายโครงงาน เรียกง่ายๆว่าฝ่ายก่อสร้างนั่นแหละ แน่นอนว่าพวกผมเข้าร่วมฝ่ายนี้อย่างไม่ต้องสงสัย มีจำนวนมากที่สุด และเป็นชายล้วน(หญิงแกร่งก็มีนะ)
ฝ่ายที่สองคือฝ่ายประชาสัมพันธ์ ทำหน้าที่ศึกษาชีวิตและสร้างความสัมพันธ์กับชาวบ้านในพื้นที่ เพื่อเรียนรู้ถึงคุณค่า ความเรียบง่าย และความงามในวิถีชีวิตของชาวบ้าน
ฝ่ายสุดท้ายที่ขาดไม่ได้เลยก็คือฝ่ายสวัสดิการ ประกอบอาหาร ดูแลความสะอาด และทำหน้าที่เบ็ดเตล็ด ส่วนใหญ่นั้นเป็นผู้หญิง
ทุกฝ่ายมีรุ่นพี่ปี3 ปี4และพี่สโมคอยดูแล ให้ความช่วยเหลือ ผมมองไปยังหน้าแถว พี่รหัสผมก็อยู่ฝ่ายนี้ด้วย
“เอาละครับน้องๆทุกคนทุกฝ่ายนะครับ ให้นับจำนวน40คน เพื่อแบ่งขึ้นรถ หากเหลือเศษนิดๆหน่อยก็ไม่เป็นไร เอาเป็นว่าอยากให้แต่ละฝ่ายอยู่ด้วยกัน จะได้ทำความรู้จักกันไปพลางๆนะระหว่างอยู่บนรถ” พี่ออยตะโกนใส่โทรโข่ง แต่ผมมองดูแล้ว ไอ้ฝ่ายผมเนี่ยแหละที่เยอะสุด อย่างฝ่ายสัมพันธ์จะมีไม่ถึง10คนหรือฝ่ายสวัสดิการที่มีประมาณ20คน
ยิ่งคนมาก เรื่องก็ยิ่งเยอะ เลขจำนวนคนหารไม่ลงตัว มากันเป็นกลุ่ม มาคนเดียว มากับเพื่อน2คน คนเหล่านี้ย่อมต้องการที่จะนั่งกับเพื่อนของตนเองอย่างแน่นอน
แต่นั่นไม่ใช่ปัญหา พวกเราโตๆกันแล้ว การมาค่ายอาสา ทุกคนรู้ว่าต้องเสียสละ หากจะมีปัญหาตั้งแต่ยังไม่ได้ออกเดินทาง คงไม่ใช่วิสัยของผู้ที่เสียสละเพื่อค่ายสักเท่าไหร่
ผมเดินขึ้นรถคันที่1ไปกับไอ้ทัช ไอ้แทนและเมฆอย่างเนือยๆ วางสัมภาระที่ใต้ท้องรถซึ่งเป็นที่เก็บ จับจองที่นั่ง2เบาะคู่ท้ายรถ ตอนแรกกะจะนั่งแถวหลังยาวสุด แต่ดันมีข้าวของมากมายเหมือนวางจองอยู่ก่อนแล้ว
ไม่ใช่รถทัวร์ปรับอากาศหรอกครับ แหม...ไปค่ายอาสา จะนั่งรถสบายก็ใช่เรื่อง
ผมนั่งริมหน้าต่าง ที่เสาคั่นมีเชือกสีเขียวผูกห้อยอะไรบางอย่างที่ข้างตัวรถ คงจะเป็นผ้าดิบที่เขียนเป็นชื่อค่ายครั้งนี้ เพื่อให้รู้ว่าคณะรถทัวร์จำนวน4คันมีจุดมุ่งหมายจะไปทำอะไรที่ไหนอย่างไร
“แดกมะ?” ไอ้ทัชมันยื่นขวดน้ำเปล่ามาให้ ผมส่ายหน้าปฏิเสธ ล้มตัวลงพิงเบาะเบาๆ
ไอโฟน ไม่มี หูฟัง ไม่ได้เอามา ... อื้มมมม ไปค่ายอาสานี่เนอะ ของพวกนี้มันไม่จำเป็น เมื่อไม่มีอะไรทำ สิ่งเดียวที่ผมสามารถได้ในตอนนี้ก็คือ...
หลับตานอนตลอด4ชั่วโมงการเดินทาง
แต่เสียงเอะอะโวยวายมันทำให้ผมข่มตาหลับไม่ลง รถโยกเล็กน้อยจากแรงผลักเล่นกันของผู้ที่กำลังไต่ขึ้นบันไดมาใหม่ ยากจะหันไปด่าแต่...
ไอ้เหี้ยพอส....
เหมือนเสียงรอบกายดับสนิท เวลานาฬิกาหยุดหมุน มีเพียงแค่ตาคมๆที่จ้องมองมาสบกับตาผมแบบตรงๆเท่านั้น แต่ก่อนที่หัวใจผมจะหยุดเต้น ใบหน้าของผมก็รีบหันออกนอกหน้าต่างทันที
ไม่ต้องอาศัยการเหล่หรือหางตาก็รู้ได้ว่ามันกำลังเดินมาท้ายรถ ที่ที่พวกผมนั่งอยู่ แต่มันก็เดินเลยไปพร้อมกับเพื่อนอีก4-5คน
เบาะหลังสุด ยาวสุด ที่มีของวางจองก่อนนั่นเอง
ให้ตายเถอะ!!
ใจผมเต้นรัวอีกครั้ง ภาวนาขอให้ใครก็ได้ที่ไม่ใช่มันนั่งริมหน้าต่างฝั่งเดียวกับผม...
“เห้ยยยย มานั่งหลังพอดีเลยว่ะไอ้น้องงงงง”
“โหย พวกพี่เองเหรอที่มาจอง ก็นึกว่าใคร” ไอ้แทนตอบรับใครไม่รู้ มันนั่งคู่กับเมฆอีกฝั่ง
“อะไรๆ ต้องให้พวกพี่จองก่อนโว๊ยยยยยยยย”
“เถิบดิว่ะไอ้เหี้ยพอส ยืนขวางทำเชี่ยเหรอ?”
ผมพยายามข่มตัวเองไม่ให้สนใจกับแรงขลุกขลักที่กระทบเบาะด้านหลัง
“เอ้าๆๆๆๆๆ ด้านหลังน่ะ ไอ้พวกปี3ทำตัวให้เป็นตัวอย่างที่ดีแก่น้องๆหน่อย” ประธานค่ายกับรองประธานก็ขึ้นรถคันนี้มาด้วย ทั้ง2ยืนอยู่ด้านหน้า ผมมองไม่เห็นหรอก ได้ยินแต่เสียงที่ออกมาจากลำโพง รู้สึกยินดีที่ด้านหลังผมสงบลงได้ แม้ไอ้เพื่อนข้างๆมันจะหันหลังให้ผมไปคุยด้วยก็เถอะ
“คร้าบบบบบบพี่หมูหนอยกับพี่ออยแต่เซา ฮ่าๆๆๆๆๆๆๆๆ” เสียงพี่โอแซวลั่นรถ ทำให้แต่ละคนขำไม่เว้นแม้แต่เจ้าตัว
“เออไอ้โอจนเตา!!” พี่หมูตะโกนใส่ไมค์กลับมา
“เอาจนโต!! ฮ่าๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ”
คราวนี้ล่ะขำหนักกันทั้งรถ หากใครไม่รู้ว่าไอ้ที่นั่งอยู่ในรถเบอร์1นี่มันขำอะไรคงคิดว่ารถคันนี้บรรทุกคนบ้าแหละครับ
“อะ เงียบๆๆๆ พี่คงไม่ต้องแนะนำตัวแล้วเนอะ..แต่พวกน้องๆอะสิ คงยังไม่รู้จักกันใช่มั้ย? งั้นให้แนะนำตัวเองเสียงดังๆแล้วยิ้มให้กับคนตรงข้ามด้วยนะคะ”
“เริ่มจากคนแรกเลย ชื่อเล่นแล้วตามด้วยปีและภาควิชาครับ”
รถเริ่มเคลื่อนตัวแล้ว ผมกลอกตาอย่างเบื่อหน่าย จะแนะนำตัวเองให้กับคนข้างๆทำไม? ในเมื่อยังไงไอ้คนที่นั่งคู่กันส่วนใหญ่มันก็รู้จักกันอยู่แล้ว ไม่งั้นคงไม่โง่มานั่งด้วยกันหรอก นอกซะจากว่าจะไม่มีเพื่อนหรือมันเหลือที่จริงๆ
แต่...มันไม่ใช่แบบนั้นน่ะสิครับ
ไอ้คนที่นั่งริมหน้าต่างดันต้องหันหลังกลับมาแนะนำตัว(บวกรอยยิ้ม)ให้กับคนหลังเบาะด้วย อย่างที่คนนั่งแถวหน้าๆกำลังทำ
“สวัสดีครับผมชื่อนัท ปี2 วิศวะคอมฯ คุณสมบัติหน้าตาคล้ายคน รถยนต์ไม่มีขับ โทรศัพท์กล้องชอบเสีย ข้อดีคือไม่มีเมีย ข้อเสียคือไม่มีตังค์ครับ” ไอ้นี่มันชันเข่าบนเบาะ(คิดว่างั้น)หันตัวกลับหันมาทางผู้หญิงที่นั่งข้างหลัง
จากการแนะนำตัวของนัทเรียกเสียงโฮ่ฮิ้วได้ทั้งรถ ยิ่งไอ้แทนอย่างกับเจอเพื่อนแท้ที่ตามหากันมานาน ยกนิ้วโป้งชูขึ้นทั้ง2ข้างเป็นการกดไลค์ให้อย่างออกหน้าออกตา
แต่ทีเด็ดมันไม่ได้มีแต่ผู้ชายฝ่ายเดียวนะครับ
“ค่ะ ยินดีที่ได้รู้จักนะคะนัท เราชื่อฟ้าชันชัน ปี2 วิศวะฯเคมี คุณสมบัติอย่างหนูต้องรถหรูดูดีมีระดับ ไอโฟนบีบีกล้องไม่เสีย ข้อดีต้องไม่มีเมีย ข้อเสียคือชอบเปลืองตังค์ค่ะ” แล้วเธอก็ยิ้มกว้าง ประดุจเจอเนื้อคู่ที่อยากร่วมชีวิตด้วย
“เอ...น้องฟ้า...เมื่อกี้แนะนำตัวว่าชื่ออะไรนะ ชัน...อะไรนะคะ?” พี่ออยถาม
“อ๋อ...ฟ้า-ชัน-ชัน ค่ะพี่ออยแต่เซา”
“แหม น้องฟ้า พี่ชอบชื่อของน้องจังค่ะ ออยแต่เซาของพี่ดูด้อยไปเลย ฮ่าๆๆๆๆๆๆๆ”
เอ่อ...ค่ายนี้มันพูดเป็นแต่คำผวนรึไงวะ?
ฟ้าชันชัน ฟันช้าช้า.. เสื่อมทั้งคณะไม่มีแบ่งเพศ กร๊ากกกกกก
เสียดายที่ส้มโอมันไม่ได้ขึ้นรถคันนี้ ไม่งั้นไอ้ฮากว่านี้แน่ เจอเจ้าแม่อย่างนังส้มโอเข้าไป ฮ่าๆๆๆ
ขณะที่คนอื่นเค้ากำลังแนะนำตัวไปเรื่อย ซึ่งแต่ละคนก็งัดทีเด็ดออกมาซะ...ยอมกันไม่ได้จริงๆ ผมก็ยิ้มๆ เพราะสีสันเหล่านี้มันช่วยลดความเครียดกับลืมบางอย่างด้านหลังไปชั่วขณะ
ลืมไปว่า...ผมต้องหันหลังไปแนะนำตัวกับมัน...
จากด้านหน้ารถ จนตอนนี้มาถึงท้ายรถ แล้วสายไมค์ของพี่หมูกับพี่ออยก็ช่างยาวได้ใจ มันสามารถลากเดินมาถึงท้ายรถได้อย่างน่าทึ่ง ตอนนี้เป็นทีของนายแทนกันบ้างล่ะครับ
ถึงมันจะต้องแนะนำตัว(บวกยิ้มกว้างๆ)ให้กับไอ้ทัช แต่มันก็หาได้สนใจไม่ เพราะตอนนี้มันคว้าไมค์ของพี่หมูมาจ่อปากตัวเอง ยืดตัวขึ้นสูง คงกะเอาให้เห็นได้ทั้งคันรถ
“สวัสดีคร้าบบบบบ ผมชื่อแทน ปี1 วิศวะเครื่องกล..เอ่อ...คือผม...เป็นคนไม่มีอะไรหรอกครับ มีดีแค่หน้าตากับตำแหน่งขวัญใจมหาชน...อ้อ...แล้วผมก็รวยด้วยนะครับ...รวยแค่เขือครับ...ขอบคุณ”
ห๊ะ...อะไรของมันวะครับ???
ท่าทางของมันตอนแนะนำตัวดูอายๆ (ได้น่าถีบมาก) เมื่อพูดคำว่าขอบคุณเสร็จมันก็นั่งลง ท่ามกลางความเงียบอึ้งทั้งรถ
อะ...ให้เวลาประมวลผล 5 วินาที
5 4 3 2 1 ..
“ฮ่าๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ”
“กร๊ากกกกกกกกกกกก”
“รวยแค่เขือ...เหลือแค่คว-!!!!”
“เชี่ยแม้งงงง สมกับที่ได้ตำแหน่งขวัญใจมหาชนว่ะ คราวนั้นที่มึงตอบกรรมการเล่นเอาหน้าหงายไปเลย ฮ่าๆๆๆๆๆ”
และอีกหลายๆเสียงที่โห่ร้องก้องรถ
อืม...มึงเหมาะสมกับตำแหน่งนี้จริงๆว่ะ ไม่มีใครเหมาะไปกว่ามึงอีกแล้วครับคุณแทน
“สวัสดีครับ ผมชื่อทัช ปี1 วิศวะเครื่องกลครับ...แหะๆ แค่นี้แหละครับ ผมคงไม่มั่นใจในหน้าตาเหมือนคนเมื่อกี้พอ”
เออ ขอบคุณไอ้ทัช ที่มึงยังแนะนำตัวดีๆ กูจะได้ไม่ต้องสรรหาคำพูดเด็ดๆมาประชัน
“น้องคนต่อไปเลยคะ หันหลังด้วยนะคะ แนะนำตัวเองพร้อมยิ้มกว้างๆเลยจ้ะ”
ผมนิ่งไปเล็กน้อย....ขอให้คนข้างหลังไม่ใช่ใครบางคนที่ผมหลบเลี่ยงมาตลอดทั้งเดือนด้วยเถิด...
ค่อยๆชันเข่ากับเบาะ ยืดตัวขึ้นเล็กน้อย สายตาไล่จากสีเบาะแดงแปร๊ด ไล่มาถึงบ่าของคนที่จองที่ด้านหลังแต่ตอนนี้กำลังยืนเหมือนรอคอยผมอยู่ จากนั้นเงยหน้าช้าๆ...
ใบหน้าที่ผมหันหนีตลอดเวลาบัดนี้ได้มาอยู่ตรงหน้า ห่างกันไม่ถึง1ฟุต
มัน...ยิ้มให้ผม
ไม่ใช่สิ...มันก็ยิ้มของมันแบบนี้อยู่แล้ว ไม่ว่าจะสาวคนไหนหรือกับใคร
ผมเลี่ยงสายตา จดจ้องที่เสื้อยืดสีดำ อันเป็นที่รู้กันว่านี่คือเสื้อค่าย
รีบๆพูด แนะนำตัวเองให้เสร็จๆไปซะ...สูดลมหายใจเข้าลึกๆ บังคับเสียงที่เปล่งออกมาไม่ให้สั่นและถ้าเป็นไปได้ ผมก็อยากควบคุมจังหวะการเต้นของหัวใจด้วย...
“สวัสดีครับ ผมชื่อแกรนด์ ปี1 วิศวะภาคเครื่อง”
จบแล้ว...แค่นี้เอง
“ยิ้มกว้างๆด้วยสิจ้ะน้องแกรนด์” เสียงพี่ออยเตือน
แค่ยิ้ม...
กล้ามเนื้อบนใบหน้าขยับตามคำสั่งกริยา ‘ยิ้ม’ แต่ไม่รู้ว่าผมยิ้มออกไปแบบไหน อาการแบบนี้มันเรียกว่า ‘ฝืนยิ้ม’ ได้รึเปล่า?
ช่างสิ...
ผมหันตัวกลับและนั่งลงอย่างรวดเร็ว ไม่สนใจคนที่อยู่อีกฝากเบาะ
ทำไมต้องสนใจ ในเมื่อ ‘เพิ่งรู้จักกัน’ เหมือนกับคนอื่นๆในค่ายนี้
ไม่จำเป็นต้องรับรู้อดีต ไม่ต้องรู้ว่าอุปนิสัยลักษณะว่าเป็นยังไง มีแฟนรึเปล่า หรือแม้กระทั่งมีคู่หมั้นมั้ย??
ไม่จำเป็นต้องรู้เลยสักนิด
โปรดติดตามตอนต่อไป
ช้าไปหน่อย แหะๆๆๆๆๆ
-
อ่าวเจ็บปวดเลยตอนนี้ฮือออออออออออ
-
โอยยย ลุ้นจน ขรี้จะแตกแล้วน้องแพร ทรมานคนอ่านเหลือเกิน
กร๊ากกกก เปรียบการเจอกันอีกครั้งของแกรนด์ และ พอส เหมือน พระเอกนางเอกหนังอินเดีย ที่วิงข้ามเขากัน 7-8 ลูก ให้คนดูทรมาน ว่าเมื่อไหร่มันจะจับตัวแล้วง้อกันได้ซักที :laugh: :laugh: :laugh:
ลุ้น ๆ พอกับ มุนินทร์จะตบ นพนภา เลยย :jul3:
-
เจอยิ้มแล้วเฮียพอสเราจะทำยังไงแว้
รับเคลมเร็วเฮีย :z1:
-
ทิฐิล้วนๆ เลย :m15:
-
:monkeysad:กรุณาดีกันซะที คนอ่านลุ้นมากสงสารพอสจะแย่แล้ว
-
เอาให้หนักเลยแกรนด์ เย็นชาเข้าไว้ เล่นตัวหน่อยลูก เขาทำเราเจ็บมาเยอะแล้ว (ซาดิสเปล่าเนี่ยกู55555)
+1ค่ะ
-
:monkeysad: :monkeysad: :monkeysad: :monkeysad: :monkeysad:
-
o22 เป็นหวัด ยิ่งอ่านยิ่งปวดตับ
-
กร๊ากกกกกกกกกกกกกกกก
ไปค่ายครั้งนี้ รับประกันความฮาแน่นอน ขนาดยังไปไม่ถึงไหนนะ 55555555555555
ส่วนน้องแกรนด์ งอนพี่พอสต่อไปอีกนิดนะ
พี่พอสจะได้รู้บทเรียน ว่าเวลาทำคนอื่นเค้าเจ็บปางตาย มันใช่ว่าจะหายกันได้ง่ายๆ ฮึ่ยยย (แต่ก็อย่านานเกินไป ยังไงเค้าก็พระเอก) กร๊ากกกกก
-
เป็นกำลังใจให้พี่พอส คืนดีกับแกรนด์ให้ได้นะ
คนอ่านอัดอั้นเหลือทนน โฮวว :z3:
-
แกรนด์อย่าใจร้ายกับพี่พอสนักสิ
-
ลุ้นกันขี้จะเล็ด
มันสั้น...ฮือ...
-
ยังหน่วง เส้นยังอืดอยู่เลย
พี่พอส ง้อด่วนๆ ไม่ชอบอารมณ์นี้เลย สงสารน้องแกรนด์สุดๆ
-
สงสารพอส แกรนด์ใจแข็งน่าดูเลยนะนั่น แทนไม่ค่อยกล้าแนะนำเลยนะเนี่ย แล้วหมิงไปค่ายนี้ด้วยหรือเปล่านะ
-
โอ๊ยยย ลุ้นจะแย่ ขอให้การเป็นค่ายครั้งนี้เป็นโอกาสที่ดีให้พี่พอสได้ขอโทษน้องแกรนด์ด้วยเถิด
คนอ่านก็ทรมานไปด้วย
-
เข้าใจน้องแกรนด์นะ ก็คนมันยังทำใจไม่ได้
พี่พอสก็พยายามหน่อยก็แล้วกัน
-
เฮียพอส จะทำอะไรก็รีบทำ อย่าปล่อยให้น้องมัน คิดไปเองแบบนี้ :monkeysad: :monkeysad:
-
โอ๊ยยยย อึน อึนอ่ะ เศร้าด้วย T^T
-
อยากให้กลับมาดีกันไวๆจังเลย ไม่ชอบแบบนี้เลย :sad4:
-
อืมมมม ปวดตับดีแท้ ทั้งตัวพระเอกนายเอก
แกรนด์เคยทำให้หงุดหงิดยังไง ตอนนี้ก็เริ่มกลับมาเป็นแบบเดิม ไอ่นิสัยเอาแต่หนีๆเนี่ย โกรธได้อะไรได้ แต่มันต้องมีความเชื่อมั่นในตัวเองมากพอที่จะรับกับความเป็นจริง
ส่วนพี่พอส ศักดิ์ศรียังท่วมหัวท่วมใจ อยากง้อแต่เสือกไม่ทำให้ชัดเจน ก็ดี ปวดตับดีแท้
นึกๆไปก็นึกถึงอิฮาร์ท เป็นคนที่น่าถีบและขอบคุณในเวลาเดียวกัน ตอนนี้สบายใจตามจีบหมอนไปแล้วอ่ะดิ เหอะ!!
นี้ชั้นอินขนาดคิดว่าพวกมันเป็นคนมีชีวิตจริงๆเลยเหรอเนี่ยยยยยยย
-
ปวดหนึบในใจมากกกก
เกิดอาการหน่วง
:m15: :m15: :m15: :m15:
-
รอให้พอสแนะนำตัวก่อนเหอะ!!!
-
ดีแล้วแกรนด์ ฮ่าๆ ปฏิกิริยาที่มีต่อพอสมันก็สมควรแล้วนี่แหละคนทำผิดก็ต้องรับผิด จะคืนดีง่ายๆไปก็กระไร รอดูความพยายามและความกล้าจะง้อแกรนด์มีมากน้อยแค่ไหน ส่วนแกรนด์เข้าใจแกรนด์ทุกอย่าง เชิดๆไม่สนไว้ลูก ทำเหมือนคนไม่เคยรู้จักดีแล้วรอดูพอสจะทำยังไงเมื่อโดนเมินจะทางง้อแกรนด์ยังไง แล้วถ้าหาทางไม่ได้ก็ไม่เหมาะคู่กับแกรนด์ ทำผิดยอมรับผิดและต้องมีความกล้าใจถึงที่จะง้อ ถ้าท้อเพียงเพราะแกรนด์จะเมินเหมือนคนไม่รู้จักหรือไม่ใจอ่อนง่ายๆก็เลิกเถอะ อ่านเรื่องนี้ทีไรเสียดายแทนทุกทีไม่อยากให้แทนได้กะชะนีเสียดายคนหล่อน่าจะมีคู่เป็นผู้ชายคงน่าลุ้นได้คู่รักอีกคู่
-
พี่พอสง้อหน่อย สงสารแกน โอ๊ยยยยยยยยยย Y_Y
-
ปิดกันล้อเล่นกับจิตใจกันขนาดนี้
เวลาง้อมันต้องง้อให้ถึงที่สุดเซ่
:angry2:
#ชอบสไตล์นายเอกไม่ยอมคืนดีแหะ.
-
ไม่ได้อ่านนานตั่งแต่ช่วงติดสอบ มาตามอ่านทีเล่นเอาเกลียดพี่พอสไปเลยคะ พี่พอสทำตัวได้น่า...มากๆ ทำไมเรื่องสำคัญๆไม่รู้จักบอกตำแหน่งคนรักนะคะไม่ใช้ชู้ ทำน้องแกนร้องไห้ตั่งนานแถมพี่พอสยังไปอัพสปีตเต่ามาอีกอะ จะง้อก็ให้เร็วๆหน่อยก็ไม่ได้ รออะไรอะ ดูไม่แมนเลยอ เดียวก็เชียร์พี่ฮาร์ทให้เป็นตัวร้ายกลับใจมาจีบน้องแกรซะนี้
ปล. ขอรีเควสตอนพี่พอสเเนะนำตัวหน่อยนะคะ อย่าลืมใส่สถานะนะค ให้น้องแกนรู้บ้างว่ายังมีพันธะอะไรหรือป่าว จะบอกว่าเป็นู่หมั้นน้องแกนก้ได้นะคะ แฟนคลับอย่างเราไม่ถือ ฮ่าๆ
-
พอสประกาศออกไมค์เลยดิว่ารักเมียที่สุดในโลก
เมียที่ชื่อแกรนด์อ่ะ อิอิ
-
อ่านรวดเดียวจนทัน ตาลายไปหมดแล้ว
แต่ก็สนุกมากค่ะ ช่วงเเรกๆหมั่นไส้แกรนมากกกกก
แบบถ้าเป็นรุ่นน้องที่คณะนี่โดนเล่นไปนานละ
คงไม่ปล่อยให้...ซะขนาดนั้นนะ
แต่ช่วงหลังๆเริ่มน่ารัก
เอาใจช่วยให้ทั้งคู่คืนดีกันเร็ว
คนเขียนก็สู้ๆรักษาสุขภาพด้วยนะค่ะ
-
:o12:
-
:เฮ้อ:
-
แงะไม่ได้คุยกันซักที..เค้าลุ้นให้คุยกันนานแล้วน้าาาาา
หรือมันยังไม่ถึงเวลาหว่า
รอต่อปายยยย
สู้ๆคะคนแต่ง
-
สงสารแกรน
รีบเข้าใจกันนะ
รอจ้า รีบๆมาต่อนะ =)
-
นี้ขขนาดแค่ออกเดินทาง
แล้วอีก10วันที่เหลือมันจะขนาดไหน
พี่พอสโอกาสมาขนาดนี้จัดเต็มเลย
-
ตอนนี้อึดอัดดีแท้ สงสารน้องแกรนด์ แล้วจะทนได้สองอาทิตย์ไหมหนอ
และอยากให้ช่วงนี้ พี่พอสก็รีบเคลียตัวเองนะ จะได้มาหวานปากหมาเหมือนเดิม
ไม่อยากเห็นแกรนด์น้อยเป็นแบบนี้นาน รู้สึกเหมือนค่ยนี้ มีอะไรชอบมาพากลเนอะ
-
โหย เศร้าไปกับแกรนด์เลยอะ พี่พอสประกาศออกไมค์ไปเลย
-
ลุ้นกันซ่ะตัวเกร็งว่าจะออกมาเป็นยังงัย
แหมตัดจบซ่ะได้ อยากรู้พี่พอสจะแนะนำตัว
แบบไหน รอๆๆๆๆ จ้า
:กอด1:
-
หนีไม่พ้นหรอก
เจอกันตลอดค่ายนั่นแหละ
ต่อๆ
-
ได้เจอหน้ากันระยะประชิดทั้งที เอาให้อยู่หมัดดิ้นไม่หลุดเลยนะพี่พอส
-
เห็นใจพี่พอสสุดใจเลยตอนนี้ ทรมาณโคตรๆ
น้องแกรนดืก็แหม๋ น่าจะฟังบ้างไรบ้าง
-
ชอบตอนนี้อ่ะ
-
ไปอยู่ไหนมา ทำไมเพิ่งจะเข้ามาอ่านเรื่องนี้ :serius2:
สนุกมากๆค่ะ อ่านไม่หลับไม่นอนเลยทีเดียว :-[
-
แกรนเหนื่อยมั้ย วิ่งหนีเนี่ย เหอ เหอ
หันหน้าคุยกันเท๊ออออ ลุ้นจนลำไส้บิดและ
-
คืนดีกันเร็วๆๆนะ
-
กรี๊ด!!!!! อึดอัดอ่ะ รอคอยๆๆๆๆ
-
:z6:รู้สึกอึดอัดจังเลย เหมือนกับกำลังอยู่ในภาวะสูญญากาศยังไงไม่รู้ ขอพี่พอสกับแกรนด์กลับมาคืนดีกันเร็วๆ น่ะ :m15:
-
ค่ายนี้มีรักแน่ๆ ต้องกลับมาเป็นเหมือนเดิมให้ได้นะ ถึงแกรนด์น้อยจะวิ่งหนี พี่พอสก็ต้องตามนะเออ
อยากให้คืนดีกันเร็วๆแล้ว :impress2:
-
มารอๆๆๆๆ รีบมาต่อไวๆๆ นะ
:call: :call: :call: :call: :call: :call: :call:
-
เอิ่ม!!! นึกว่าจะได้เสียวกว่านี้ซะอีก กร๊ากกกกกกกกกก :laugh:
-
ไปถึงค่ายปุ๊บ พี่พอสจับน้องแกรนด์ล็อคคอทำความเข้าใจเลยนะคะ
:กอด1:
-
:sad4:พี่พอสโอกาสมาถึงแล้ว ง้อแกรนให้ได้นะครับ o13
-
รีบหน่อยพี่พอส จะง้อก็รีบง้อนะ :m5:
:pig4: :pig4:
:กอด1:
-
โอยยยๆๆๆ ค่ายนี้คงได้เคลียร์กันสักที
คาดว่าพี่พอสคงแกล้งจนยอม อิอิ
-
:sad4: :sad4: :sad4: :sad4: :sad4: :sad4:
-
อ่าา แกรนด์ เลิกหนีได้แล้ว
ต่อให้พี่พอสมีคู่หมั้น ก็หันหน้ามาคุยกันสักที
อย่่าผูกใจยึดติดมากนักเลยนะ
สงสารตัวเองบ้างเถอะ
-
พี่พอสกะแกรนด์มันจะคืนดีกันเพราะชาวค่ายคำผวนเสื่อมนี่แหละ ดูท่าว่าชาวค่ายมีแผนให้สองคนนี้ดีกัน นะเนี่ย 5555
-
ชาวค่ายเฮฮามาก555
ง้อเด็กเกรียนเร็วๆดิพี่พอส ><
-
ไปค่ายครั้งนี้ น้องแกรนด์ ระวังตัวดีๆนะ เพราะพี่พอสแกจองจะจก พกใส่ห่อกลับคอนโดแน่ๆ
-
หนูแกรนด์ เกร็งจน...เหนียวววววเลยนะลูก
พี่พอสจะทำไงล่ะทีนี้ จับปล้ำเลยมั้ย :haun4: :haun4: :haun4: :haun4: :haun4:
-
ค้างๆคาๆจริ๊ง
อยากเชียร์เฮียจับกดแล้วค่อยเคลียร์
แต่เอาจริงๆเราก็เข้าใจแกรนด์ ฮือ คืนดีกันเถอะ คนอ่านปวดใจ :n1: :n1:
-
ทำไมมันทรมานอย่างนี้ :m15:
-
สงสารพี่พอสปานใจขาดดิ้น :z3: :z3: :z3: :o12:
-
ตอนนี้สงสารพี่พอสอ่า ๆ. :sad11:
-
ไปออกค่ายแล้วๆๆๆๆ :a3:
พี่พอสสู้ๆ ง้อเลย!! ง้อเลย!!! ง้อเลย!!!!!!!! :ped149:
รอตอนต่อไปนะฮะ :')
-
แง่งงงงงงงง หวานๆเหมือนเดิมซะทีเถ้ออออออออ :z3:
-
แกนน้อยโคตรใจร้ายกับพี่พอสมากเลยอ่ะ
-
งอนได้นะแกรนด์ แต่อย่านานมาก
คนอ่านปวดใจ :monkeysad: :monkeysad:
-
มาต่อไวๆน้าาาาาาา :call: :call: :call:
-
:z3: :z3: เจ็บปวดหัวใจและค้างมากมาย T T แบบว่า เจอกันแล้ว แต่ว่ามัน :o12: :o12:
เข้าใจแกรนด์นะ แบบว่า แค่เพิ่งรู้จัก แต่ในใจมันยิ่งกว่ารู้จัก :sad4: มาอัพไวๆนะครับ
อยากอ่านตอนต่อไปมากๆ จะได้พูดกันสักคำมั้ยเนี่ย เหอะๆ
-
ใจนึงก็สงสารพี่พอสนะ แต่อีกใจอยากให้แกรนด์เอาคืนให้มากกว่านี้
เพราะสิ่งที่พี่พอสทำมันเกินไปจริง ถ้าแกรนไม่รู้เรื่อง พี่พอสก็ึงจะปล่อยมันไปอีกนานแน่เลย
-
:z3: :z3:
-
ตื่นเต้นอ่ะ ไงไม่รู้ดิ่แต่ใจเต้นแรงแทน
:กอด1:
-
พี่พอสสู้ๆ ไปปรับความเข้าใจกับแกรนด์ให้ได้นะคะ ก่อนที่แกรนด์จะคิดมากไปกว่านี้
-
ฉันว่าพี่พอสเห็นแกตั้งแต่เดินเข้าค่ายมาแล้วละแกรนด์ :z2:
-
โอ๊ยยย ยิ่งอ่านยิ่งเจ็บช้ำระกำใจกับแกรนด์อย่างต่อเนื่อง ได้อารมณ์เหมือนเคราะห์ซ้ำกรรมซัดเลยเนอะ :sad4:งืออออ รีบๆดีกันเถอะนะ พี่พอสรีบง้อแกรนด์สิ แกรนด์เจ็บจะแย่แล้วนะ
ปล.เรื่องผวนคำนี่มันเป็นทุกมหาลัยเลยเนอะ :laugh:
-
สงสารแกรนด์นะ ไม่สงสารพี่พอสเลย ทำตัวเองทั้งน้านนนนน
-
ไอ้น้องแกรนด์เย็นชา ส่วนไอ้พี่พอสก็ช้าเกิ้น จะง้อทั้งทีทำได้เร็วสุดแล้วเหรอเพ่ :m16:
ด่วนจ้าด่วน รีบง้อน้องด่วน ๆ คนอ่านอนุญาติให้ง้อกันจนสำเร็จที่ค่ายนี้เท่านั้น
ช้ากว่านี้ไม่ไหวแล้ว ใจจะขาดอยากเห็นคู่กันซักทีจ้า อิ่มมาม่าไปหมดแระ...
อยากได้แกรนด์เกรียน ๆ กลับมา
ขอบคุณค่ะ
-
มันปวดใจแท้หนอ
-
สงสารแกรนด์
รอดูว่าพี่พอสจะพูดว่าอะไร
สับสนไปหมดแล้วววววววววววววววว
จะสงสารแกรนด์มากกว่าหรือพี่พอสมากกว่ากันแน่เนี่ยยยยยย
:o12: :o12: :o12:
-
ขอให้ค่ายนี้ทำให้พี่พอสกับแกรนด์เคลียร์กันได้ทีเถ๊อะ จะได้แฮปปี้ๆกันซะที
-
แกรนด์หนีปัญหาอย่างแรง :เฮ้อ:
-
่ค่ายนี้ เขาเด่นตรงคำผวนใช่ไหม?
จะสงสารใครดีระหว่าง น้องแกรนด์ หรือ พี่พอส
-
เพิ่งมาอ่านยาวๆทีเดียว
สงสารพี่พอสสส TwT :sad4: :sad4: :sad4:
มาต่อเร็วๆนะค้าาา กำลังเข้มข้นเลยย TwT :o12: :o12:
-
ใจแข็งจริงเว้ยยย
-
พี่แพร อัพนะ ๆ
ลุ้น ๆ อยากให้เข้าใจกันซักที (!)
-
ถ้าเเกรนด์จะขนาดนี้นะ . . .
สงสารพี่พอส :monkeysad:
-
ตามอ่านรวดเดียวจนทันแหละ...><
อยากบอกว่าสนุกมากๆไม่ผิดหวังที่นั่งอ่านจนอดหลับอดนอน หุหุ
ตอนแรกที่อ่านบอกตามตรงก็รู้สึกไม่ค่อยชอบแกรนเท่าไรนะเพราะว่าออกแนวประมาณว่าทำไมเป็นคนไร้เหตุผลและเอาแต่ใจตัวเองมากๆ
แต่พออ่านไปอ่านมายอมรับว่าเริ่มชอบแกรนขึ้นเรื่อยๆเพราะเหมือนเห็นการพัฒนาตัวของแกรนดีขึ้นๆยังไงก็ไม่รู้แฮะ....
ส่วนพี่พอสนี่ก็อีกคนเดี๋ยวดีเดี๋ยวร้าย...
อยากจะสงสารพอสนะที่แกรนใจแข็งมากขนาดนี้
แต่ถ้าเจอคนรักโกหกไว้ขนาดนี้ละก็ควรจะเอาคืนให้สาสม!!!>O<
หวังว่าค่ายครั้งนี้จะทำให้ทั้งคู่คืนดีกันได้นะ
รอตอนต่อไปคะ....^^
-
แอบสงสารพอสแล้วนะ หนูแกรนด์
จะเป็นยังไงต่อไปละเนี่ย พอสรีบ ๆ ง้อน้องนะ
น้องแกรนด์ก็ใจอ่อนได้แล้ววว. .. :กอด1:
ทรมานทั้งคู่ ไม่ดีหรอก เนอะ ๆ
-
น้องแพร รู้สึกจะเตรียมตัวไปค่ายและเดินทางนานไปแล้ว
คิดฮอตดอก จึงมาส่อง
-
คิดถึง :กอด1:
-
o18 ได้โปรดมาอัพด้วยเถอะนะคร๊าบบบบบบบบบบบบบบ :o12: :o12: :o12: :o12:
-
เพิ่งเข้ามาอ่านใหม่
รวดเดียวจบเลย
สนุกมากงับ +เป็ดให้ทุกตอนเลย ((ถ้าไม่ลืมนะ))
รีบๆมาต่อนะงับ รออยู่ :L2: :L2:
-
จะรีบปั่นอย่างเร็วเลยยยยยยยยยยยยยยยยยย
อ๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกก
ติดภารกิจเยอะมากคะ ไม่มีเวลาแต่ง แหะๆ
-
จ้า มาต่อเร็วๆน้า จะรอๆ o18
-
31 - Voluntary Spirit and Service Mind (2)
ตลอดการเดินทาง ความตั้งใจที่จะหลับกลับไม่เป็นอย่างที่หวังไว้ เพราะเสียงโหวกเหวกโวยวายทั้งรถ โดยเฉพาะ...ท้ายรถ...ที่วุ่นวายจนน่ารำคาญ
ไอ้ทัช ไอ้แทน เมฆ ก็ร่วมด้วยช่วยกันส่งเสียง เข้ากันเป็นปี่เป็นขลุ่ยกับไอ้พวกปี3ท้ายรถ
เสียงจากใครบางคนที่นั่งหลังเบาะผมทำเอาผมอยากย้ายที่ แต่ติดที่ไอ้ทัชมันไม่ยอมเปิดทางให้ผมได้ลุกไปไหน คิดแล้วก็แค้น ใครเสือกใช้ให้มันแนะนำตัวเองแบบนั้น ทำไมต้องมาล้อเล่นกับความรู้สึกของผมแบบนี้ด้วย?
‘สวัสดีครับ ผมชื่อพอส ปี3 วิศวะเครื่องกล วันนี้ผมอยากจะบอกว่าดีใจมากๆที่ได้มาค่ายนี้’
‘หล่อแล้วยังใจบุญนะคะน้องพอส’ พี่ออยแซว
‘นั่นก็ส่วนหนึ่งครับ...แต่จริงๆแล้วผมดีใจเพราะรู้ว่าคนที่ผมกำลังตามหา...มาค่ายนี้ด้วยต่างหาก’
‘กรี๊ดดดดดดดดดดดด ไม่ทราบว่าใครเหรอจ๊ะ? เชื่อว่าสาวๆหลายคนคงอยากรู้’
‘เค้านั่งหน้าผมครับ’
ผมเบิกตากว้างหลังจากที่ได้ยิน
มันพูดอะไรออกมา? ต้องการจะสื่ออะไร? คนที่มันต้องตามหาอยู่สวิตเซอร์แลนด์นะ...
หลังจากที่มันพูดจบ เหล่านักศึกษาเพศหญิงที่อยู่บนรถคันนี้ก็ต่างย้ายก้นตัวเองมานั่งอีกฝั่ง ซึ่งเป็นฝั่งเดียวกับผม
‘เอ้าๆๆ ไม่ต้องลุก ไม่ต้องย้ายที่จ้ะ แต่ขอให้รู้ว่าใครบางคนที่นั่งฝั่งเดียวกับพอส....เค้ากำลังตามหานะจ๊ะ’
คนที่นั่งหน้ามัน...ไม่จำเป็นต้องเป็นผมนี่....คนนั่งหน้ามัน มีเป็นสิบ ทั้งแถวเลยเหอะ
ผมปฏิเสธตัวเอง...ทั้งๆที่รู้อยู่แก่ใจ
ไม่อยากเข้าข้างตัวเองไปมากกว่านี้
หยุดสักทีเถอะ ไอ้อาการใจเต้นแรงเวลาที่ได้รับรู้สิ่งที่เกี่ยวข้องกับมัน...
มันมีคู่หมั้นอยู่แล้ว...มันเคยหลอกมึงมาแล้วนะไอ้แกรนด์...หยุด พอ เลิกคิด!
“เห้ยยย ทำไมหลายรหัสกูเงียบจังวะ? ลืมเอาปากมาเหรอไง” พี่แซคตะโกนถามลอยๆ
“ให้มันเงียบอะดีแล้วพี่ ดีกว่าปล่อยหมาออกมาเพ่นพ่าน” เชี่ยแทน ด่ากูไม่ดูตัวเองเลยนะสัด
ถึงจะพูดอย่างนั้นแต่ผมก็ไม่ได้โต้ตอบอะไรออกไป
ข้างนอกมืดแล้ว ตอนนี้เวลา2ทุ่มกว่าๆ 2ข้างทางเต็มไปด้วยทุ่งหญ้า ท้องนา ถนนสายหลักที่นำไปสู่อีกจังหวัดมีรถแล่นน้อย ลมแรงพัดเข้ามาในรถ มันพัดแรงจนเจ็บ หน้าชาไปหมด เส้นผมลู่ลงมาปรกใบหน้าจนผมรำคาญต้องใช้มือเสยขึ้นไปบ่อยครั้ง
กลับจากค่ายสงสัยต้องไปตัด...
“ไอ้ทัช” ผมเรียกคนข้างๆที่นั่งหันหลังให้ มันหันกลับมา
“มีไรวะ?”
“กูปิดหน้าต่างนะ”
“เออ กูรำคาญลมพัด แม่ง กูก็นึกว่ามึงติส ชอบลมแรงๆ เลยไม่ได้บอกให้ปิด”
อ้อ...มึงเลยนั่งหันหลังสินะ -*-
ผมขยับตัว เอื้อมมือไปตรงมุมหน้าต่าง ซึ่งมันต้องออกแรงบีบทั้ง2ข้าง ข้างหนึ่งไม่มีปัญหา ผมสามารถใช้มือบีบได้ แต่อีกข้างเนี่ยสิ...มันเลยเบาะผมไปหน่อย และมือผมก็ไม่สามารถแทรกเบาะไปได้ด้วย
เกลียดความเหลื่อมล้ำของเบาะกับหน้าต่างจริงๆ ทำไมแม่งไม่สร้างให้มันตรงๆกันวะ กูจะได้ปิดง่ายๆ
เอาไงดี?....หรือไม่ต้องปิด...
ขณะที่ผมกำลังคิดหาคำตอบนั้น ก็เหลือบไปเห็นช่องว่างของเบาะว่ามีคนบางคนช่วยบีบที่ปิดกระจกให้แล้ว
มือที่คุ้นเคย...ถึงแม้จะคล้ำลง แต่ผมก็จำได้...
จำได้ไม่เคยลืม...
ผมเอื้อมมือไปบีบที่ปิดกระจกข้างที่สามารถบีบได้อีกครั้ง
“ปิดสุดเลยมั้ย?”
เสียงมันถาม แต่ผมไม่ตอบ
กระจกเลื่อนลงมาพร้อมๆกันทั้ง2ฝั่ง จนปิดสนิท ไม่รู้ว่าคนที่ช่วยปล่อยมือไปรึยัง...แต่ผมค้างมือไว้แบบนั้น ด้วยความรู้สึกที่อธิบายยาก...
เนิ่นนาน...กว่าที่จะปล่อยมือ พิงตัวลงกับเบาะ แรงกระแทกเล็กน้อยที่ด้านหลังทำให้ผมรู้สึก มันเหมือนกับมีอะไรบางอย่างชนเบาะบริเวณที่วางศีรษะ
ผมมือไปยังหน้าต่างที่ปิดลงแล้ว ไม่มีลมพัดแรง มีแต่เสียงลมกับเสียงพูดคุยให้ได้ยิน ความมืดข้างนอกตัวรถมันกำลังสะท้อนสายตา2คู่ที่คั่นไว้ด้วยเบาะหนา
มันโน้มตัวลงมา ขมับและหน้าผากส่วนหนึ่งชนกับเบาะ สายตาคู่นั้นกำลังมองผมในกระจก
เหมือนกับที่ผมกำลังมอง...จนอดหวั่นไหวไม่ได้
เป็นครั้งแรกในรอบเดือนที่ผมกับมันใกล้ชิดกันขนาดนี้ ถึงแม้จะมีเบาะขวางกั้นและเงาบนหน้าต่างที่สะท้อนภาพของเรา2คนเท่านั้น...
“แกรนด์..ไอ้แกนน...ตื่นโว๊ยยตื่นนนนน” แรงปลุกพลังช้างสารจากเพื่อนสนิททำให้ผมลืมตาขึ้นมามอง
“อะไร? ถึงแล้ว?”
“ยัง แต่ใกล้ละ”
แรงโยกของตัวรถเป็นอีกสิ่งหนึ่งที่น่าหวาดเสียว คาดว่าตอนนี้รถทัวร์กำลังเข้าสู่เส้นทางที่เต็มไปด้วยดินลูกรัง ขรุขระ ผมมองออกไปด้านนอกก็เห็นต้นไม้ต้นใหญ่ คล้ายกับว่าเรากำลังบุกเข้าป่า ยิ่งความมืดที่รายล้อแบบนี้มันยิ่งทำให้ดูน่ากลัว ผมได้ยินเสียงลมและกิ่งไม้ที่ปะทะกับตัวรถ คนอื่นๆเริ่มทำแบบผมบ้างแล้ว คือนำกระจกลง เพื่อที่กิ่งไม้จะได้ไม่ฟาดเข้าหน้า
นี่พากูมาที่ไหนวะเนี่ย??
เสียงเอะอะที่ได้ยินก่อนจะเผลอหลับเงียบลงแล้ว ผมมองหน้าต่างที่สะท้อนภาพด้านหลังเล็กน้อย
หืม? ไม่อยู่?
ถึงจะสงสัย แต่ก็ไม่ออกปากถาม เพราะยังไงมันก็ไม่เกี่ยวกับผม
“เอาละจ้า ขอให้น้องๆลงจากรถแล้วเดินตามรุ่นพี่ไป อย่าให้คลาดสายตานะจ๊ะ เพราะทางที่นี่มันมืดมาก หากพลัดหลงกันไปคงตามตัวเจอยาก บลาๆๆๆๆๆๆ” เสียงพี่ออยประกาศออกไมค์ รถจอดนิ่งแล้ว ผมลุกขึ้นยืน บิดขี้เกียจเล็กน้อย นั่งมาหลายชั่วโมงแถมไม่ได้ลุกไปไหน มันก็ต้องมีอาการกันบ้าง
กลุ่มผมเป็นกลุ่มที่ลงจากรถกลุ่มสุดท้าย เดินไปหยิบสัมภาระมาแบกไว้กับตัวและเริ่มออกเดินทางด้วยเท้า
ส่วนคนที่หายตัวไปกลับมาปรากฏกายอีกครั้งที่ข้างไอ้แทน ในมือมีไฟฉายส่องที่พื้น คนอื่นๆที่เป็นรุ่นพี่ปี3และปี4ก็มีไฟฉายในมือกันทุกคน คอยเดินข้างน้องๆปี1และปี2 เพื่อที่จะได้ดูแลได้ง่าย
“พวกพี่จะพาผมไปไหนเนี่ย?” ไอ้แทนถาม
“ไปที่หมู่บ้าน รถมันเข้าไปไม่ได้ เลยต้องเดินเอา”
นี่แค่เข้าสู่ตัวหมู่บ้านยังลำบากขนาดนี้ นึกไม่ออกเลยว่าภายในหมู่บ้านจะลำบากกันขนาดไหน และคงเพราะสาเหตุนี้ทำให้หลายสิ่งหลายอย่างที่คนในตัวเมืองมีแต่คนในหมู่บ้านนี้ไม่มีไม่สามารถเข้าถึงได้
หนาว...
อากาศเย็นๆสัมผัสผิวหนังจนผมต้องห่อตัวเล็กน้อย
ระหว่างที่เดินนั้นเงียบ การพูดคุยกันก็เบายิ่งกว่าเสียงกระซิบ เมื่อกี้พี่หมูเตือนบนรถแล้วว่าอย่าส่งเสียงโวยวายหรืออึกทึกครึกโครม เรามาต่างที่ต่างถิ่น ควรให้เกียรติเจ้าป่าเจ้าเขา
นักศึกษาที่มาค่ายครั้งนี้นับชีวิตแล้วมากกว่า150คน มาครบ ก็ต้องกลับให้ครบ
เรามาดี ไม่ได้มาร้าย เรามาช่วยเหลือ ไม่ได้มาทำลาย
จนในที่สุดก็ถึงตัวหมู่บ้าน ระยะทางที่พวกผมเดินมานั้นกะคร่าวๆคงมากกว่า1.5กิโลเมตร
เราหยุดอยู่ที่ลานกว้างของหมู่บ้าน ซึ่งกว้างพอที่จะจุพวกเราทุกคน ถึงจะเรียกว่าลานกว้าง...แต่พื้นก็ยังเป็นพื้นดิน มีหญ้าขึ้นแทรกประปราย พวกผมนั่งลงกันเป็นกลุ่มๆ แยกตามชั้นปี ความเย็นชื้นของพื้นดินทำให้กางเกงเปียก คบเพลิงที่ปักไว้โดยรอบช่วยให้มองเห็นสิ่งต่างๆ
ตอนนี้เป็นเวลา5ทุ่ม ชาวบ้านคงหลับกันไปหมดแล้ว แต่ละบ้านไม่มีแสงไฟเล็ดลอดออกมา เรานั่งกันอยู่สักพักก็มีชายวัย50ปีออกมา
พี่หมูและพี่ออยแนะนำว่านี่คือหัวหน้าหมู่บ้าน พวกเราทุกคนยกมือไหว้ หัวหน้าหมู่บ้านบอกให้เรียกแกว่า ‘ลุงหมาย’ และเนื่องจากตอนนี้มันดึกมากแล้ว แกบอกว่าพวกเราเดินทางมาเหนื่อยๆก็ขอให้ไปพักผ่อนกันก่อน พรุ่งนี้มาประชุมกันทั้งหมู่บ้าน นัดพบเวลา8โมงตรง
จากที่แบ่งเป็น3ฝ่าย ฝ่ายโครงงานต้องไปนอนที่โรงเรียน ฝ่ายสวัสดิการและประชาสัมพันธ์ต้องไปนอนกับคนในหมู่บ้านตลอดค่ายนี้
เราทุกคนแยกกันนอนตามหน้าที่อีกครั้ง ผมเห็นส้มโอกับกิ๊งแว๊บๆ คงได้เพื่อนใหม่แล้ว ไม่ต้องเป็นห่วงอะไร
รุ่นพี่เดินนำลึกเข้าไปในตัวหมู่บ้าน มีบ้านเรือนประปราย ซึ่งล้วนแต่ปลูกสร้างด้วยไม้และฟาง จำพวกอิฐ ปูนยังไม่มีให้เห็น จนมาถึงโรงเรียน ป้ายชื่อโรงเรียนคงเป็นสิ่งเดียวที่ทำจากปูน..และมันก็มีสภาพทรุดโทรมมาก
เดินตัดผ่านสนามของโรงเรียน เสาธงตั้งอยู่ตรงนั้นทำให้ผมรู้ว่านี่คือสนามไว้สำหรับเข้าแถวของเด็กๆ และตอนนี้ผมยืนอยู่หน้าอาคารเรียนแล้ว เป็นอาคารเรียนหนึ่งเดียวของโรงเรียนแห่งนี้
อาคารเรียน2ชั้น ทำจากไม้ทั้งหมด ประตู หน้าต่าง โต๊ะเรียน เก้าอี้ ทุกสิ่งทุกอย่าง รุ่นพี่เดินนำเข้าไปที่ห้องเรียนแรก บนหัวประตูเขียนว่า ‘ป.1’
“นับ30คน เข้าไปนอน ไม่ต้องโวยวายว่าจะไม่ได้นอนกับเพื่อน คืนนี้นอนไปก่อน พรุ่งนี้ค่อยมาจัดกันใหม่อีกที” พี่แซคในโหมดรุ่นพี่ที่ต้องคอยควบคุมดูแลทำหน้าโหด
เรานับแบบนี้กันไปเรื่อยๆ โชคดีที่ผม ไอ้แทน ไอ้ทัช เมฆ ได้นอนด้วยกันที่ห้องเรียนของน้องป.3 เลื่อนโต๊ะและเก้าอี้ไว้ที่มุมห้อง เหลือพื้นที่กว้างๆพอที่จะนอน จากนั้นก็หามุมของตัวเอง ตัวใครตัวมัน
“นอน! ห้ามลุกไปไหน แต่ถ้าอยากลองของก็เชิญ!” เสียงพี่แซคดังได้ยินกันทั่ว
“เอ่อ...พี่แซคครับ ถ้าเกิดอยากเข้าห้องน้ำ...”
“นายเป็นผู้ชาย ไม่ใช่ผู้หญิง...แล้วก่อนจะทำอะไร ให้ไหว้ขอขมาหรือขออนุญาตก่อนด้วย เข้าใจมั้ย?”
“ครับ”
“ใครมีอะไรจะถามมั้ย?...ถ้าไม่มี พรุ่งนี้พี่จะมาปลุกตอนตี5 ฝันดีครับน้องๆทุกคน”
พี่แซคเดินออกไปแล้ว ผมเลือกนอนตรงกลางระหว่างทัชกับแทน แม้จะอึดอัด พื้นแข็ง แต่ก็ต้องทน ผมไม่ได้ใช้อะไรทำเป็นที่นอนทั้งนั้น แค่ใช้กระเป๋าเป้ใบโตเป็นหมอนรองก็พอ
มองไปรอบๆห้อง เพื่อนๆหลายคนนั่งพับเพียบหรือบางคนก็ท่าเทพบุตร พนมมือไว้ที่อก ก่อนจะก้มกราบสิ่งที่เปรียบเป็นหมอน
ผมเห็นดังนั้นจึงทำตาม และนอนราบไปกับพื้น
ต่อให้ไม่ง่วงก็ต้องนอน
11วันต่อจากนี้มีอะไรที่ต้องทำอีกเยอะ
โปรดติดตามตอนต่อไป
ใจเย็นๆเด้อออ
แพรเองก็อยากให้ทั้ง2คนนี้คืนดีกันไวๆเหมือนกัน
แต่ความเป็นจริงแล้วมันคงไม่ง่ายขนาดนั้น...
แพรติดภารกิจที่ไม่คาดฝันหลายอย่าง จนไม่สามารถพิมนิยายได้
และวันนี้วันเสาร์ ไม่มีใครลากไปไหน....เลยมีเวลาพิมจริงๆจังๆซะที เย้!!
(ที่จริงแอบไปซื้อนมอัดเม็ดของอื้มมม...มิลล์ที่เซนปิ่นมากินแหละ5555+เลยต่อนิยายได้)
ขออภัยที่มาต่อล่าช้านะคะ
:m5:
-
ดีกันเร็วๆ นะ นอนคนเดียว แต่มีเพื่อนล้อมรอบ มันก็ไม่ดีเท่านอนกอดพี่พอสหรอกแกรนด์เอ้ย
-
กรี๊ดดดดดด!อัพแล้ว :z2:
ก่อนเข้ามาอ่าน สะกดจิตชื่อตอนเบาๆแบบว่า คือดีกันนะ คืนดีกันนะ :laugh: (เค้าบ้าไปแล้ว)
รอตอนต่อไปน้า :กอด1: :กอด1:
-
เอิ่ม ค่ายดูสมบุึกสมบันมาก แกรนด์น้อยต้องรักษาสุขภาพนะ ก่อนหน้านี้ยิ่งไม่ค่อยกินอะไรจนผอมแห้งอยู่ด้วย...
อารมณ์ตอนพี่พอสเอาหัวชนเบาะแล้วมองแกรนด์ผ่านกระจกนี่มันจี๊ดใจมาก อยากให้คืนดีกันเร็ว ๆจัง
สรุปไอ้น้องแกรนด์ยังไม่รู้เรื่องที่พี่พอสเลิกหมั้นไปแล้ว หาโอกาสรีบอธิบายนะพี่พอส
ขอบคุณค่ะ
-
โกรธกันขนาดนี้ ทำร้ายความรู้สึกกันขนาดนี้
คงไม่มีใครหายเคืองกันง่ายๆหรอก
-
อยู่ค่าย 11 วันแน่ะ .. คืนดีกันพอดี อิอิ
:กอด1:
-
แอบกรี๊ดเบาๆ ตอนที่แกนด์+พอส มองกันทางกระจก
เกือบล่ะ ทนอีกนิดพี่พอส
:กอด1:
-
ถึงค่ายกันแล้ววว ดีกันไว้ๆนะฮับ :o8:
รอตอนต่อไปนะฮะ :')
-
ยังไงก็เป็นกำลังให้ทั้งแกรนด์และพี่พอสเลยแล้วกัน
อ่อๆ พี่พอสอย่าลืมดูแลแกรนด์นะ
-
สู้นะพี่พอสสสสสสส !!!!
-
สงสารแกรนด์ โดนทำร้าย..จิตใจ
-
ตอนหน้าขอให้คืนดีกันนะๆ
:กอด1:
-
ค่อยๆคืบหน้า(อย่างช้าๆ) ลุ้นให้ดีกันอยู่ทุกตอน ดีกันเร็วๆเถ้อะ~!
-
ความสนุกใกล้มาแล้วๆๆ
-
มองตาผ่านกระจก อยู่ใกล้กันแค่นี้ แต่เหมือนทำไรไม่ได้
คืนดีกันเร็วๆนะ
-
11 วันแห่งการง้อ ทำให้สำเร็จนะพี่พอส
-
แพรจ๋าาาา รีบทำให้ทั้งสองดีกันไวไวเท๊อะะะ
เบื่ออ่านแบบอึมครึมและอ่าาา
-
:monkeysad:
ฉากมองกันผ่านเงาในกระจกนั่นกินใจมากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก
พี่พอสสู้ๆ แกรนด์จ๋าก็ฟังพี่เขามั่งนะลูกน้า *กอด
-
พี่พอส สู้ๆๆๆ o13 o13 o13
-
ง้อน้องแกนน้อยให้สำเร็จให้ได้นะพี่พอส
-
เจ้าป่าเจ้าเขาตอนเข้าไปงอนกัน กลับมาขอให้คืนดีกันด้วยนะเจ้าคะ
-
มีส่งสายตากันด้วย เริ่มมีประกายความหวังนิด ๆ
-
คืนดีกันเร็วๆนะ
สงสาร 2 คน จุงเบย
รีบๆมาต่อนะ
-
พี่พอสสสส น้องแกรนด์ดดดดด อยากให้คืนดีกันเร็วๆๆ 55555
อยากเห็นสองคนนี้กลับมาหวานหยดกันอีกครั้ง :z3: :z3:
-
แกรนด์ น่าสงสาร T^T
-
ใกล้เข้ามาอีกนิด
-
:เฮ้อ: :เฮ้อ:นานไปแล้วน๊า :m15: :m15:
-
พี่พอสออกตัวแรงอีกดิ๊ แกรนด์จะได้รู้ตัวว่าไม่ได้คิดไปเอง :z2:
-
แค่สบตาผ่านกระจก เราก็ซึ้งได้ เหอๆ
สรุปเสียงอะไร กระแทกเบาะตรงหัว?
ต่อๆจ้า
-
แอบมีหวาน
ส่งสายตาผ่านกระจก....
-
ดีกันไวๆน้าาาาาาาาาาาาา
อยากอ่านตอนหวานๆแล้ว :impress2:
-
:L2: :L2:
แกรนด์ดูคิดมากเหมือนผู้หญิงเลย แต่นั้นก็เป็นจุดเด่นที่ทำให้แกรนด์ดูน่าสนใจ :z1: :z1:
-
พอส พยายามหน่อย
-
ขอให้มีเวลาว่างได้มาปรับความเข้าใจกันซักทีนะ
-
ภารกิจ 11 วัน จะกี่ตอนละเนี่ย เหอะๆๆๆ รอคอยการง้องอน ของพี่พอส ฮิ้ว!!!!
-
พี่พอส สู้ๆ .. :กอด1:
-
มันก็ต้องเป็นแบบนี้แหละ โหยหา แต่ก็ไม่อยากกลับไปเป็นเหมือนเดิม
ความรักมันซับซ้อนเนอะ ^^
-
เอาใจช่วยพี่พอส หาเวลาเหมาะๆ อธิบายให้น้องฟังนะ
-
ภารกิจง้อ 11 วัน สู้นะพี่พอส o13 พาสะใภ้ไปไหว้พ่อแม่ให้ได้
อยู่ด้วยกันเป็นสิบวัน มัต้องมีช่องให้ได้คุยได้เจอะกันล่ะน่าาาาาา
แกรนด์ก็อย่าเอาแต่หนีไปหนีมาแบบก่อนหน้านี้ล่ะ รู้ว่าเจ็บปวด แต่โกรธให้ตายยังไงแต่ก็ต้องฟังเหตุผลนะ ;v;
ฉากมองหน้ากันผ่านกระจกเอาใจไปเลยค่ะ!! <3
ช่วงนี้อ่านแล้วต้องลุ้นทุกขณะจิต เมื่อไหร่จะได้เจอหน้าได้คุยกันตรงๆ ซักทีว้าาาา (เอาแค่ได้เจอก่อน ง้องอนไว้ลุ้นต่อ)
-
อย่างอนนานสิ สงสารพี่พอส :o12:
-
สู้ๆนะครับพี่พอส มีเวลา11วัน ทำทุกทางที่ให้แกรนด์เข้าใจแล้วกลับมาดีกันเหมือนเดิมนะ
-
มีโอกาสขนาดนี้แล้ว พี่พอสจะง้อยังไงนะ
-
มองกันผ่านกระจก สงสารทั้งพอสทั้งแกรนด์เลย แกรนด์ฟังพอสบ้างสิ
-
แกรนด์เปิดใจฟังพี่พอสหน่อยนะ
-
อย่ายอมง่าย ๆ นะแกรนด์
-
:กอด1:
-
11วันต่อจากนี้ขอให้พี่พอสกับแกรนด์คืนดีกันด้วยเถิด สาธุ~
-
หึหึหึหึ ในที่สุดก็อ่านทันจนได้ แกรนส์ อย่าโกรธพี่พอสนานนะ รออ่านตอนต่อไปจ้า
-
รู้สึกมั้ยตัวเองว่ามันสั้นมากๆ มากๆ ของมากๆ
เข้าใจว่ามันจะต้องง้อแต่ช่วยต่อให้ยาวหน่อย
รอมาหลายวันนะโฮ่วววววววววววว
เป้ฯกำลังใจให้พอส สู้ๆ
-
มาค่ายขนาดนี้ ไม่คืนดีกันก็ให้มันรู้ไป !!!
พี่พอสสู้สู้ เฮ้เฮ้
:mc4: :mc4: :mc4: :mc4:
-
มาต่อไวไวน้าาา อยากอ่านจะแย่แล้วเนี้ยย o22 o22
-
มาแบบสั้นๆหน่วงๆ สู้ๆนะจ้ะคนเขียนน o13 :bye2:
-
สงสารทั้งคู่เลยอ่ะ :monkeysad:
11 วันที่ต้องอยู่ด้วยขอให้ความสัมพันธ์กลับมาเป็นเหมือนเดิมนะ :impress:
-
ชอบโมเมนท์ที่สบตากันในกระจกข้างรถจริง ๆ
ให้ความรู้สึกเหมือนต่างคนต่างโหยหากัน
แต่ไม่รู้ว่าจะเริ่มเข้าหากันใหม่อีกครั้งได้ยังงัย
เหมือนมันจะเจ็บลึก ๆ สำหรับคนทั้งคู่จริง ๆ
-
ภารกิจพิชิตใจ ใน 11 วัน :m13: :m13:
สู้ๆนะพี่พอส!!
-
รอดูว่าจะง้อกันยังไง แฮะๆ
ชอบฟิลลิ่งของเรื่องนี้มากเลยค่ะ
รู้สึกเหมือนว่าเนื้อเรื่่องในช่วงนี้เป็นอะไรที่ใช่ ที่เราอยากอ่านมานาน
ช่วงนี้เมื่อเปิดคอมก็ต้องเข้ามาดูเรื่องนี้ก่อนทุกทีเลยค่ะ
เป็นกำลังใจให้คนแต่ง สู้ๆนะคะ : ) :pig4: :pig4:
พี่พอสสู้ๆด้วยน้า น้องแกรนด์ก็หายนอยด์ซักทีน้า :กอด1: :กอด1:
-
อร๋าย ชอบที่มองกันผ่านหน้าต่างนี่อะดิ
-
รอพอสอธิบาย และ รอแกรนใจอ่อน
ขึ้นถึงมดมากมาย
-
เหมือนจะหวานกันนิดๆๆ อร๊าย ย ย ...
คืนดีกันเร็วๆนะ :o8: :o8: :o8:
-
เป็นกำลังใจให้แกรนด์งอนี่พอสต่อไป คนอ่านสะใจแท้
เป็นกำลังใจให้พี่พอส ง้อต่อไป ฮ่าๆ คนอ่านจะได้สุขใจ o13
-
อ่านแล้วก็ยังอึดอัดเหมือนเดิม คืนดีกันเร็วๆน้า :เฮ้อ:
-
นั่งสบตากันผ่านกระจก :o8:
-
ขอให้ดีกันไวๆๆนะ ในเมื่อต่างคนก็ต่างรักกัน ไงก็เคลียกันนะ
-
โอวว คงได้คืนดีในเร็ววันนน อยากอ่านน
-
อึดอัดเหมือนกันนะ แต่ก็อยากดัดนิสัยพ่อพระเอกของเราย้าง ทีตอนทำละไม่คิด ชิ :z2:
-
พี่พอส กลับจากค่ายคราวนี้ ต้องได้เมียเกรียนๆ อย่างแกรนด์น้อยกกลับไปด้วยน้า :z3: :z3:
-
โอ้ยย อ่านพาร์ทของแกรนด์ทำไมถึงเศร้าแบบนี้!!
แต่เข้าใจแกรนด์นะ ก็พี่พอสมันไม่ชัดเจนแต่แรกอ่ะ
มารู้เองจากคนอื่นแบบนี้ เจ็บกว่าเค้ามาบอกจากปากอีกนะ
แต่เรามั่นใจว่าพาร์ทของพี่พอสเจ็บปวดกว่าแน่ๆ
ก็แกรนด์เล่นเมินใส่รัวๆเลย
อย่ายอมแพ้นะพี่พอส ง้อให้สำเร็จนะคะ
รออ่านตอนต่อไปนะคะคนเขียน อิอิ
-
ค้างอีกแล้วจ้า :m15: ยังไงคุณแพรไปทำภารกิจให้สบายใจน่ะ ยังไงรออยู่ทางนี้เสมอจ้า o18 o18
-
:sad4:แกรนด์สู้ๆๆนะ
-
พี่พอสบอกความจริงทั้งหมดไปได้แล้ว
ว่าแต่ แกรนด์มันจะยอมฟังดีๆ อ่ะป่าวเนี่ยสิ
-
เห็นใจทั้งสองคน :เฮ้อ:
-
พี่พอสสู้ๆ รีบอธิบายให้แกรนด์หายเข้าใจผิดไวๆ สงสารแกรนด์
-
สู้ๆนะ
-
เจอแล้วพอสจะง้อยังไงละเนี่ยยย. .. XDD
รอติดตามตอนต่อไปน๊าาา
อย่าปล่อยให้แกรนด์คิดไปเองคนเดียวนาน ๆ
-
พี่พอส รุกจัดหนัก สักทีเถิด สาธุ
-
พอสสู้ๆคว้าน้องกลับมาซุกอกให้ได้นะ สงสารน้องงงงงงง :กอด1:
ปูเสื่อรออย่างใจจดใจจ่อนะจ๊ะ :-[
-
เพิ่งเข้ามาอ่านสนุกมากๆ
อยากให้พอสกับแกร์นดีกันไวๆจังอะ
-
เข้าใจอารมณ์ไปค่ายเลย
-
เจอผีอีกสักรอบ แล้วค่อยเริ่มง้อกัน
-
ฟู้วววว
ตามทันล้ะ ชอบมากกกกกกกกกกกกกกกกก :o8:
-
ดีกันไวๆนะ
-
หายไปนาน มีคนคิดถึงมั้ยเนี่ย?
ไม่แก้ตัวใดๆทั้งสิ้นคะ
ติดเกมจนป่วย = ='
ก่อนจะอัพในเร็วๆนี้
มีของมาฝาก
(http://sphotos-c.ak.fbcdn.net/hphotos-ak-snc7/602452_514112448606754_2045407555_n.jpg)
,, PG GP ♥
โดย องค์หญิงหมูอ้วน
อิอิ
-
อีกนานมั้ยว่าจะมีไอ้ตอนอย่างของที่เอามาฝากอ่ะ
-
:really2: คิดถึง. คิดถึง หายไวๆ มาต่อเร็วนะจ๊ะ อิอิ
-
คิดถึงคะ คิดถึงมากๆ :)
-
คิดถึงมากๆมาต่อไวๆนะคะ
อยากอ่านแล้วอะ
หายป่วยไวๆนะคะ
-
:call: :call: :call: :call:
-
:haun4: :haun4: :haun4: :haun4: :haun4:
-
แหงะะ รอค่าาา :z2:
-
คิดถึงน้า
ชอบของฝาก :z1:
-
อยากอ่านเต็มทนๆๆๆๆๆๆๆ
:call: :call: :call:
-
หายป่วยเร็ว ๆ นะคะ >.<
-
มาได้แล้ว เข้ามาดูทุกวันเลย รอนะๆ ^^
-
หวังว่า จะง้องอนเหมือนรูปนะคะ
-
รอเทออออ หายป่วยไวไวนะ
-
รอ รอ รอ เค้าคืนดีกัน o4 o4
-
หนังสือเรียน สมุดจด ???
หายหวัดไวๆน้า
รอ อ่านๆ
-
คิดถึงพี่พอสกับแกรนด์มากๆ
หาบป่วยไวๆนะค่ะ
-
หายเร็วๆนะคะ :L2:
พี่พอสรีบคืนดีกันซะทีน๊าาา สงสารทั้งสองคนอ่ะ
รอตอนต่อไปค่ะ
-
หายเร็วๆนะคะ รอลุ้นสองคนนี้อยู่ อยากให้ดีกันเร็วๆเราจะได้อ่านฉากแบบในของฝาก^^
-
เง้อเมื่อไหร่จะคืนดีกันอะ..จะได้แบบในรูปนั่นไง..อิอิ><
-
รอค่ะ
-
แง ๆ ไม่ได้อ่านมาหลายวันแล้วนะ
ป.ล. แต่ก็รอต่อไป :)
-
หายไวๆนะครับ ^^
-
รอจ้า ชอบของฝากนะ
หายป่วยเร็วๆนะ =)
-
แหงะ..ติดเกม ทิ้งให้คนติดนิยายใกล้จะลงแดง :dont2: :dont2: :dont2:
-
รออยู่นะ สู้ๆ
-
รอ รอ รอ ^ ^
-
:call: :call: :call: :call:
มาเต็นรอ
:z2: :z2: :z2: :z2:
-
รอตอนต่อไปนะค่ะน้องแพร จะคอยติดว่าพี่พอสจะงัดวิธีการใดมาง้อน้องแกรนด์
-
มารอด้วยคน~
-
ติดเกมจนป่วยเลย น่าสงสารจัง :sad11: ยังไงดูแลตัวเองด้วยน่ะจ้ะ เพราะช่วงนี้ฤดูมั่ว งง :z10: รอเสมอจ้ะ
-
:z13: :z13: :z13: :z13: จิ้มๆแล้วก็ไป :o12:
-
แพรเชื่อป่ะ เค้าเข้ามารอเรื่องของแพรทุกวันเลย
ยังไม่มาอีกเหรอ :monkeysad:
ปล.รักษาสุขภาพด้วยนะจ๊ะ :L2:
:กอด1:
-
อ่านมาห้าวัน ในที่สุดก็ตามทัน สนุกมาก เสียดายแกรนด์ปากหมาหายไปซะแล้ว ๕๕๕ (ที่เหลืออยู่คือแกรนด์สาวน้อย)
รอคู่วอร์มหมิงซับน้ำอะ น่าจะน่ารักดี อยากเห็นทัชมีแฟน อ่านอ่นแต้งกิ้วกะมินนี่ด้วย บิ๊กก็น่าสนใจ โอ๊ยชอบเพื่อนกลุ่มแกรนด์ทุกคนเลย
-
พี่พอสๆๆๆ มาง้อ แกรนด์เร็วๆ
-
รอฉันรอเธออยู่ แต่ไม่รู้เธออยู่หนใด
เมื่อไหร่มาอ้ะะ รออยู่นะตัววว :z2: :z2:
-
31 - Voluntary Spirit and Service Mind (3)
ผมนอนไม่ค่อยหลับ อาจเป็นเพราะนอนมาแล้วบนรถ เสียงพูดคุยเบาๆ ไม่ชินที่หรือพื้นแข็งๆ รู้ตัวอีกทีก็ตอนที่ได้ยินเสียงรุ่นพี่บางคนตะโกนให้ตื่น
บางคนยังงงๆ สะลึมสะลือ ผมหันไปมอง2ตัวที่นอนข้างๆ
ดีที่เมฆตื่นแล้ว แต่ไอ้2Tเนี่ยสิ...แม่งหลับลืมตาย
“ตื่นโว๊ยยยย” ไม่ใช่แค่เสียง พ่วงด้วยฝ่าเท้าอันงดงาม ได้ผล มัน2คนตื่นง่าย
“ไรวะ เหมือนนอนไปไม่ถึง5นาที”
“เจ็บหลังชิบหาย”
ตื่นมาก็บ่น
“คนอื่นเค้าตื่นกันหมดแล้วครับ ... ปะ ไปอาบน้ำล้างหน้าแปรงฟันกันครับ” ไอ้เมฆชวน พอจัดของที่จะอาบน้ำเสร็จเรียบร้อยก็พากันเดินมาหลังตึกโรงเรียน ผมก็ไม่รู้หรอกว่ารุ่นพี่จะให้อาบกันที่ไหน ได้แต่เดินตามเพื่อนๆมา จนได้เห็นพื้นที่โล่งๆ มีตุ่มขนาดใหญ่วางอยู่ 7ตุ่ม ตั้งเป็นจุดๆ ใครอยากไปตุ่มไหนก็เชิญ
แน่นอนครับว่าอาบรวม ไม่มีกำแพงไม่มีหลังคา ห่มฟ้าท้าลมกันเลยทีเดียว ห้องน้ำมีเพียงแค่5ห้อง ทำจากสังกะสีเรียงติดกันอยู่ตรงโน้น มันมืดๆผมเห็นไม่ค่อยชัด ได้ยินพี่หมูตะโกนบอกว่าถ้าใครจะถ่ายหนักให้ไปห้องนั้น
รุ่งเช้า อากาศเย็น ดีที่ไม่มีหมอกลง ผมหันไปมองรอบๆ ส่วนใหญ่เลือกที่จะแปรงฟันอย่างเดียว...
สาเหตุคงเป็นเพราะสบู่...
เอ่อ...ไอ้ก้อนดำๆนี่คือสบู่ใช่มั้ย? แล้ว...เอ่อ...ไอ้ที่อยู่ในกระป๋องนั่นคือยาสระผมสินะ...ชาวบ้านคงเตรียมไว้ให้ แถมในใบรายการเตรียมของที่ควรเอามาก็ระบุไว้ชัดเจนว่าไม่ต้องเอาสบู่กับยาสระผมหรือสารเคมีใดๆมาทั้งสิ้น เพราะไม่อยากทำลายสิ่งแวดล้อม
ยกเว้นไว้อย่างนึง...ยาสีฟัน...สามารถนำมาเองได้
ยังดีที่ให้มาเอง ไม่อย่างนั้นผมคิดว่าคงต้องใช้ข่อยขัดฟันกันละครับ (จะรู้จักกันมั้ยเนี่ย?)
ผมล้างหน้าแปรงฟันแค่นั้น ไม่ได้อาบน้ำ อย่ามามองผมแบบนั้น ผมไม่ได้ซกมก คนอื่นเค้าก็ทำกันเยอะแยะ ไอ้เหี้ยพอสยังทำเลย
แล้วกูจะไปมองมันทำไมวะเนี่ย...
แม่งงงง อย่าไปมองสิวะ
แต่มันเสือกมองผมก่อนทำไมล่ะ?
เหี้ยเหอะ
อารมณ์เสียวะ
“ไอ้แทน มึงเถิบไปดิ๊” ผมบอกมัน เพราะถ้ายินข้างๆไอ้แทน ผมจะหันหลังให้ไอ้เหี้ยพอส มันยืนอยู่ตุ่มข้างๆ ไม่ใกล้ไม่ไกล ถึงไม่ได้สบตากับมันตรงๆ แต่ก็สามารถรู้ได้ว่ามันมองอยู่
รีบๆแปรงให้เสร็จดีกว่า
หลังจากเสร็จธุระของแต่ละคนแล้ว ราวๆ6โมง รุ่นพี่ที่ชื่อเติ้ลก็เรียกรวมที่ลานกว้างอีกครั้ง นั่งตามฝ่ายกันเป็นระเบียบเรียบร้อย คราวนี้ชาวบ้านที่เป็นผู้ใหญ่เกือบทั้งหมู่บ้านได้มาร่วมด้วย ผมแอบเห็นเด็กบางคนยืนหลบอยู่หลังพ่อแม่ของพวกเขา คล้ายกับไม่กล้าออกมา
ก็กล่าวต้อนรับกันไปตามพิธี บอกจุดมุ่งหมายวัตถุประสงค์อะไรก็ว่ากันไป ใช้เวลาไม่มาก แล้วปล่อยให้ไปกินข้าวที่โรงอาหารของโรงเรียน ตอนแรกผมก็งงว่าโรงอาหารมันอยู่ตรงไหน แล้วก็ได้คำตอบเมื่อเดินมาถึง โรงอาหารตั้งอยู่คนละมุมกับอาคารเรียน มีเสา4เสามุงหลังคา มันเล็กมากครับ ผมนึกไม่ออกว่าจะยัดนักศึกษาตัวโตๆกว่า160ชีวิตไปนั่งกินได้ยังไง โต๊ะเก้าอี้ถูกย้ายไปรวมกันเป็นที่วางหม้ออาหารเพื่อให้แต่ละคนไปตัก
แล้วพวกผมนั่งกินกันตรงไหนน่ะเหรอ?
“นั่งกินบนแคร่ก็ได้บรรยากาศไปอีกแบบนะ ฮ่าๆๆ” ไอ้แทนมันว่างั้น
ก็นั่นแหละครับ แคร่หลายตัวที่ชาวบ้านสละมาให้พวกผมได้นั่งกิน แถมบอกว่าถ้าไม่อิ่มก็ไปตักเพิ่ม
“นังแทน นี่หล่อนจะกินไม่แบ่งคนอื่นเลยเหรอไงยะ”
“เออน่า...ก็มันต้องใช้พลังงานนี่หว่า...ตักไก่มาอีกชิ้นเดะ” ไอ้แทนชี้ลงไปในหม้อ
“เดี๋ยวเหอะ...กูจะวางยาเฉพาะจานมึงจานเดียว”
“โหยยย แค่คุณส้มโมอยู่ฝ่ายสวัสดิการทำกับข้าวให้พวกผมกินก็เหมือนกับวางยาคนทั้งค่ายแล้วคร๊าบบบบ...โอ๊ยย!!” สมน้ำหน้าโดนส้มโอมันตีเข้าให้
“ไม่ต้องเอาเลยไก่เนี่ย!”
“เห้ย เอาๆๆๆ ใส่มาๆๆๆๆ...ส้มโอทำกับข้าวได้อร่อยที่สุดในโลกเลยยยยยย ตักไก่มาให้กระผมผู้น้อยตาดำๆคนนี้หน่อยนะคร้าบบ” คนอยากจะกินไก่ทำหน้าอ้อน(ตีน) สุดท้ายแล้วไก่ชิ้นนั่งก็มาอยู่ในจานอย่างสวยงาม
ทำไมเหมือนผัวอ้อนเมียยังไงก็ไม่รู้ ฮ่าๆๆๆๆ
นี่ขนาดอยู่คนละฝ่ายนะ ยังทะเลาะกันได้ ผมว่าถ้ามาอยู่ฝ่ายเดียวกัน ไม่ใครก็ใครได้ถูกโยนผสมลงไปกับปูนแน่
แต่หารู้ไม่...ผมหันกลับไปมองอีกครั้งก็พบว่าในจานของรุ่นพี่ผู้ชายหน้าตาดีมีไก่เยอะกว่าของไอ้แทน3เท่า!
เอ่อแทน...มึงอย่าหันหลังเชียวนะ กูยังอยากกินข้าวแบบสงบสุข
พวกผมเดินมานั่งแคร่ที่อยู่เกือบริมสุด เพราะไม่มีใครจับจอง สักพักพี่วอร์ม พี่โกเม่ พี่รอย พ่วงด้วยไอ้หน้าจืดเดินมาขอนั่งด้วย
นี่มันมาค่ายด้วยเหรอวะ? ไม่เห็นมันเลย จริงๆนะ ผมเป็นคนมองรอบๆตัวตลอด หรือไอ้หมิงอะไรนี่มันจืดเกินไปจนกลมกลืนไปกับฝูงชน แบบว่าไม่โดดเด่นอะ อย่าเพิ่งมาตบผมนะพี่วอร์ม ผมแค่คิดในใจเฉยๆ
ผมบอกคนที่ตักข้าวว่าไม่ต้องเยอะ ไม่งั้นผมกินไม่หมดแล้วต้องทิ้งมันจะเสียดายของ ยิ่งมาเห็นชาวบ้านยืนมองยืนช่วยแบบนี้ด้วยแล้ว..กินไม่หมดก็รู้สึกผิด
แต่จนแล้วจนรอดผมก็กินไม่หมด
ก็ใครใช้ให้มันมองผมละ มันนั่งถัดไปอีกแคร่กับพวกเพื่อนๆมันหน้าเดิมๆ
“อิ่มแล้วเหรอวะ?” พี่วอร์มถามขึ้นเมื่อเห็นผมวางช้อนสังกะสีลงกับจานอย่างเซ็งๆ
“อืม”
ผมลุกเดินมาเก็บจานเพียงจนเดียว แต่ยังไม่ทันที่จะได้เทเศษอาหารก็ดันมาคนมาห้ามไว้ซะก่อน
“เอามานี่ ทีหลังกินไม่หมดก็เอามาให้พี่กิน”
มัน...ไอ้เหี้ยพอส...มันคว้าจานในมือผมไป
“คิดบ้างว่าข้าวพวกนี้มันไม่ได้หามาง่ายๆ...แล้วผอมขนาดนี้ก็กินเข้าไปเยอะๆ...รู้มั้ยว่ามีคนเป็นห่วง?”
นี่ตกลงจะด่ากูหรือเป็นห่วงกู
เหอะๆ แต่มันจะมาห่วงผมทำไม?
มันมองผมด้วยสายตาที่เป็นห่วงเป็นใยจริงๆ ไม่ได้เสแสร้ง แต่ผมแกล้งทำเป็นไม่รู้สึกเอง
“ขอโทษครับ มื้อต่อไปจะไม่กินอีก จะได้ไม่ต้องมาเททิ้งแบบนี้อีก”
“แกรนด์! อย่าดื้อดิวะ กูเป็นห่วงมึงนะ..มึงผอม..ผอมมาก...แล้วยิ่งมาอยู่ค่ายแบบนี้ อยู่กับพวกก่อสร้างอีก มึงจะเอาแรงจากไหนไปทำงาน?”
“เรื่องของผม ไม่เกี่ยวกับคุณ” พูดจบก็เดินหนี
ไม่อยากได้ยินเสียงมัน ไม่อยากมองหน้ามัน เบื่อแล้วที่จะต้องใจเต้นไปกับสิ่งที่มันแสดงออกมา
แปลกนะครับ ทั้งๆที่เรียกมันว่า ‘คุณ’ ซึ่งเป็นคำที่สุภาพ แต่ทำไมในใจผมกลับเจ็บแปลบ...สุภาพเกินไป เป็นคำเรียกใช้ของคนที่ไม่สนิทหรือเพิ่งรู้จักกัน...
กลับมานั่งที่เดิม ดื่มน้ำไปพลางๆ ไอ้แทนกำลังโม้อะไรก็ไม่รู้ ผมไม่ได้ฟัง สายตาเหลือบไปเห็นจานข้าวของผมที่ตอนนี้ใครบางคนกำลังกินต่ออย่างไม่รังเกียจ ใบหน้ามันราบเรียบขณะที่พวกพี่แซคกำลังหัวเราะ
อะไรของมัน?
ช่างแม่ง อยากจะทำอะไรก็เรื่องของมัน ผมไม่มีสิทธิ์ยุ่งอยู่แล้ว
สักราวๆ9โมง ท้องฟ้าเริ่มสดใสและแสงแดดเริ่มแยงตา ได้เวลาที่ทุกคนจะทำหน้าที่ของตนเองตามจุดมุ่งหมายที่มา แต่ละฝ่ายที่คุมแยกกันไป และผมอยู่ฝ่ายโครงงาน มันเป็นฝ่ายก่อสร้างดีๆนี่เอง ทุกคนที่อยู่ฝ่ายนี้มาประชุมกันที่สนามโรงเรียน โดยมีพี่หมูเป็นตัวหลักในการดำเนินงาน พี่แกแจกแจงคร่าวๆว่าต้องทำส่วนไหนบ้าง เพิ่มอะไร ปรับปรุงซ่อมแซมตรงไหน โดยเริ่มจากโรงเรียนก่อนเป็นหลัก แล้วต่อด้วยลานกิจกรรม บ้านของชาวบ้านบางหลัง
ผม ไอ้แทน ไอ้ทัช และนายเมฆถูกจับแยกกันหมดครับ ให้ทำงานคละๆกัน ไม่ได้ทำกับเพื่อนที่ตัวเองสนิทและรู้จักด้วยเท่านั้น เพื่อเป็นการฝึกปฏิสัมพันธ์กับคนอื่นและยังเป็นการผูกมิตรใหม่...พี่หมูก็บ่นของพี่แกไปท่ามกลางเสียงโอดครวญของแต่ละคน
และงานของผมตอนนี้คือ...หลังสู้ฟ้า หน้าสู้ดิน...ไม่ใช่ดำนานะครับ แต่ผมกำลังถอนหญ้าของลานกิจกรรมอยู่ต่างหาก ก็ไม่เข้าใจเหมือนกันว่าทำไมต้องถอน ผสมปูนแล้วเทลงไปไม่ได้เลยรึไง ผมกับอาสาสมัครบางส่วนถูกจับให้มาปรับปรุงลานกว้างแห่งนี้
ผมถอนไปเรื่อยๆ ไม่สุงสิงกับใคร นับหญ้าแต่ละกำไปพลางๆ เหมือนแข่งกะตัวเอง
ปึก!
“56”
ปึก!
“57
ปึก!
“58”
ก็มันมือดีนะเนี่ย ถึงแม้จะเจ็บไปหน่อยก็เถอะ
ผมสามารถทำงานได้อย่างสบายใจ ถึงจะไม่มีเพื่อนก็เถอะ ทำงานเงียบๆคนเดียวก็ดีไปอย่าง ไม่มีคนชวนคุย งานเสร็จเร็ว และที่สำคัญที่สุด ผมดีใจมากที่ไอ้เหี้ยพอสมันเป็นตัวหลักในการปรับปรุงสนามโรงเรียน
“เห้ย”
“72”
“มึงที่กำลังนับเลขถอนหญ้าอะ”
“73”
“74”
เห้ยแม่งใครมาบังอาจนับต่อจากกูวะ!
ผมหันไปมองไอ้คนที่มันอาจหาญมานับเลขต่อจากผม
“เรียกตั้งนานไม่หันวุ้ย”
มันคือใคร?
ผมมั่นใจว่าไม่เคยรู้จักมันมาก่อน และไอ้คนที่ขัดจังหวะผมมันคงเข้าใจว่าผมกำลังงง มันเลยแนะนำตัวเอง
“กูชื่อภู ปี1 วิศวะโยธา เห็นมึงนั่งคนเดียวเลยมาเรียก พี่ๆเค้ายกน้ำมาให้ หิวก็ไปกินนะ ตั้งอยู่ตรงโน้น” มันชี้ ผมมองตาม พยักหน้าเป็นอันรับทราบ
ตอนนี้ผมไม่มีอารมณ์จะต่อล้อต่อเถียงกับใครครับ แดดแม่งร้อนเหี้ยๆ หลังผมใกล้จะไหม้ละ นี่ถ้าอารมณ์ปกติ ผมคงได้ฟาดปากมันไปแล้ว
พูด กูๆ มึงๆ เรียกซะสนิท เหมือนรู้จักกันมาสัก3ชาติ
ผมกำหญ้าแล้วดึงขึ้นมาสุดแรงอีกครั้ง
“80”
“81” ไม่ใช่เสียงผมนะ เมื่อหันไปมองต้นเสียง ก็เห็นไอ้คนชื่อภูไรนี่มันกำลังถอนหญ้าอยู่เหมือนกัน “อะไร มองทำไม ถอนต่อดิ แต่กูขอนับด้วยนะ”
อะไรวะ?
“เรื่องของมึง เดี๋ยวกูไปถอนที่อื่น”
หย่อมหญ้าเยอะแยะ ไปตรงมุมๆคงใช้ได้มั้ง
ผมนั่งขัดสมาธิอีกครั้ง ไม่สนว่ากางเกงจะเปื้อน ลงมือถอนต่อ แต่แล้วก็มีมารตัวเดิมมานั่งข้างๆ ไอ้ภูมันยิ้มกว้างให้ผมแล้วพูดว่า
“มึงมาแข่งกัน...”
“กูไม่ได้ชื่อมึง” ผมขัด
“แกรนด์ มาแข่งถอนหญ้ากัน”
รู้ชื่อได้ไงวะ? ได้ข่าวว่าผมยังไม่ปริปากเผลอบอกชื่อไปเลยนะ
“ใครถอนได้มากกว่า...”
“รู้ชื่อกูได้ไง?”
“โหยยยยย ก็บนรถไงสาดดดดดดดดดด กูนั่งคันเดียวกับมึง มึงไม่เห็นกูเหรอ?”
“ไม่”
“ไรวะ เออๆ ช่างมัน มาแข่งกันถอนหญ้าดีกว่า ใครนับได้มากกว่าคนนั้นชนะ” ไอ้ภูพูดไปเรื่อย แต่ผมก็ไม่ได้ฟังหรอก รู้สึกเหมือนมีตัวอะไรมากวนอยู่ข้างๆมากกว่า
ถอนไปถอนมาจนมือแดงและเจ็บแสบไปหมด แต่ผลจากการเจ็บมือครั้งนี้ก็ทำให้ดินข้างหน้าราบเรียบ ผมลุกขึ้น ปัดฝุ่นออกจากตูดและมองไปรอบๆก็เห็นว่าคนอื่นช่วยกันถอนจนโล่งเตียนไปทั่วแล้วเหมือนกัน
“ฟู่ววววเสร็จซะที มึงแพ้กูแล้วแกรนด์ ไปเอาน้ำมาให้กูแดกเลย”
เชี่ยนี่...กูชักรำคาญแล้วนะ
“เอ้า ยังไม่ไปอีก มึงถอนหญ้าแพ้กูอะ ไปหยิบมาเลยยยยย”
“ไปหยิบเองสิวะไอเหี้ย” ผมบอกมันเสียงแข็ง
อากาศร้อน อารมณ์กูก็ร้อนตามนะสัด ยิ่งแดดตอนเที่ยงอารมณ์กูยิ่งพุ่งปรี๊ดเลยห่า
“แล้งน้ำใจ!!!!!!!”
โว๊ยยยยยยยยยยยย มึงจะตะโกนทำห่าไรวะ!!! คนหันมามองกูทั้งค่าย
ผมหันกลับมามองไอ้คนที่ตะโกน มันเบะปาก ทำเป็นไม่รู้ไม่ชี้ แต่ผมเนี่ยดิ ตกเป็นเป้าสายตาของเพื่อนๆที่กำลังลุกไปตักข้าว คือตอนนี้เที่ยงแล้วครับ มื้อนี้ไม่ได้กินรวม ต่างฝ่ายต่างกิน จะมีสวัสดิการมาตั้งหม้อกับข้าวให้แต่ละจุด
“ไปตักน้ำให้กูหน่อยน้า กูถอนหญ้าจนเจ็บมือไปหมดแล้ว” คราวนี้มันเปลี่ยนน้ำเสียงเป็นออดอ้อน (อ้อนตีน)
แล้วมึงคิดว่ากูไม่เจ็บเหรอ?
แต่ด้วยความที่คนส่วนใหญ่กำลังมองเหตุการณ์ระหว่างผมกับไอ้ภูนี่ สุดท้ายผมก็ต้องยอมแพ้
แค่ตักน้ำ ทำให้มันจบๆไป ดีกว่าโดนประณามจากทั้งค่ายแหละวะ
“เออ เดี๋ยวกูไปตักให้”
ผมเดินดุ่มๆแบบไม่สนใจใครไปยังแท๊งก์น้ำ กดน้ำมาเต็มแก้วแล้วเดินกลับไปหามัน ยิ่นให้อย่างแรงจนน้ำกระเฉาะออกไปซะครึ่งแก้ว ไอ้ภูรับไว้ในมือ ผมก็เดินหนีมันทันที
กูย้ายไปทำที่อื่นได้มั้ยเนี่ย? โดนกวนประสาทต่อไปแบบนี้ผมทำงานไม่ได้แน่
ผมเดินห่างจากจุดต่อแถวรับจานข้าว กะว่าจะนั่งพักเงียบๆ คือมันกินไม่ลงแล้วจริงๆ กระเพาะผมเหมือนต่อต้านอาหารไปแล้ว
คนที่มาปรับปรุงลานกว้างกับผมมีประมาณ20คน ถูกแยกออกจากเพื่อนสนิทตัวเองเหมือนกัน แต่ตอนนี้พวกนั้นหากลุ่มใหม่ ทำความรู้จักกันไปแล้ว นั่งกันใต้ร่มไม้ กินข้าวไปคุยไป
เฮ้อออออออ แล้วทำไมผมต้องมานั่งแกร่วคนเดียววะเนี่ย??
“เห้ย มึงไม่กินข้าวเหรอ?” ไอ้ภูครับ มันเดินตรงมาพร้อมจานข้าวในมือ แต่ผมไม่ตอบ ก็เห็นอยู่นี่หว่าแล้วจะถามทำไมอีก “กินนิดนึงก็ยังดีนะ เดี๋ยวเป็นลมเป็นแล้งไปกูไม่ช่วยนะเห้ย...แล้วค่ายนี้ก็ต้องการแรงและพลังงาน ไม่ได้ต้องการภาระเป็นตัวถ่วง เสียเวลาดูแล เสียเวลามาเปล่าๆ”
“...”
“อีกอย่าง ข้าวแต่ละมื้อพวกสวัสดิการเค้ารับรองมาแล้วว่ากินได้ เอ๊ย ไม่ใช่ ฝ่ายสวัสดิการคำนวณมาแล้วว่าข้าวแต่ละมื้อจะต้องหุงเท่าไหร่ให้พอกับคนกิน เสียเงินค่ายไปซื้อวัตถุดิบปรุงอาหาร ทุกอย่างต้องคำนวณออกมาให้พอดี แล้วถ้ามื้อๆนึงกินไม่หมด ข้าวพวกนี้ก็จะเน่าบูด เสียเงินไปเปล่าๆ...แล้วเงินค่ายไม่ใช่หามาง่ายๆนะเว่ย”
คนข้างๆพูดไปเรื่อย แต่จานข้าวถูกวางไว้เฉยๆ
“อีกอย่าง เสียน้ำใจคนทำด้วย มึงหันไปดูดิ ชาวบ้านดีใจแค่ไหนที่พวกเราแต่ละคนเดินไปเติมข้าว” ผมหันไปมองตามที่มันบอก
ไมกินกันเร็วจังวะ? เอ๊ย ไม่ใช่ละ เป็นอย่างที่ไอ้ภูพูดจริงๆ ชาวบ้านที่มาช่วยทำกับข้าวยิ้มแย้มแจ่มใส ส่วนพวกที่ขอเติมก็อิ่มหมีพลีมัน เต็มท้องกันไป
เห้อออ
“กูไม่หิววะ”
จากที่ได้ฟังมันพล่าม แล้วก็ได้นั่งพักหลบแดด ระดับอารมณ์ผมก็เริ่มเย็นลงเรื่อยๆ
“อีกอย่าง ถึงกูไปตักข้าวมากินจริงๆ กูก็กินนิดเดียว แล้วเททิ้งอยู่ดี...สู้ไม่กินเลยจะดีกว่า”
เหมือนอย่างที่ใครบางคนดุไปเมื่อเช้า...
“อะนี่ งั้นมึงกินจานนี้ไป จะกิน3คำ5คำก็เรื่องของมึง ที่เหลือกูกินต่อเอง เท่านี้มึงก็ไม่ต้องเทข้าวทิ้งแถมได้อิ่มท้องแบบที่มึงต้องการแล้ว” ไอ้ภูมันยื่นจานข้าวที่ราดด้วยผัดผักและยำปลากระป๋องมาให้
ผมมองหน้ามัน
“เอ้า รับไปดิวะ” มันจับมือผมให้รับจานข้าวเมื่อเห็นว่าผมลังเล
“กินซักทีดิ กูรอกินต่อมึงอยู่” มันเร่งแต่ผมก็ยังเฉย “หรือมึงกินอะไรไม่ได้? กินผักไม่ได้? กินปลาป๋องไม่เป็น?”
“เปล่าๆ”
ในที่สุดผมก็คว้าช้อนตักข้าวในจานกินจนได้
โปรดติดตามตอนต่อไป
ตอนหน้ามีเฮ
-
ทำไมสั้นจังง้ะ :z3:
-
ตอนหน้ามีเฮ หมายความว่าเยี่ยงไร จะคืนดีกันแล้วใช่ไหม :-[
-
มาอัพแล้วววววว เย้ ! :sad4:
แต่มันค้างงงงง ค้างมากกกกก ~
โอ้วว .. มันต้องเกิดอะไรซักอย่างขึ้น
ลุ้นๆ
แต่แกรนด์ใจแข็งอ่า
พี่พอส สู้ๆ เดี่ยวพอแกรนด์มันรู้เรื่องก็จะดีเอง !
:)
-
ไอ้น้องภูจะทำให้พี่พอสเต้นผางหรือเปล่า ท่าจะมัน
-
พี่พอสสสสส สู้ๆๆๆๆๆๆๆ
-
ตอนหน้ามีเฮ นี่เฮยังไงคะ เฮมีเรื่อง หรือเฮดีใจ ฮ่าๆๆๆๆ
อารมณ์ตอนนี้มันยังอึมครึมอยู่เลย ต้องค่อยเป็นค่อยไปสินะ เรื่องนี้มมันละเอียดอ่อน
แต่พี่พอส ไวไวเหอะ คนอ่านลุ้นจะแย่แล้วววว
-
บอกตรงๆว่ายังโกรธพอสอยู่อะ
มีมือที่สามเข้ามาให้หึงยิ่งรู้สึกดี สมน้ำหน้าพอส หึหึ
โกรธมากกกกกกกก ตอนทำร้าย(ทางจิตใจ)แกรนด์อะ เค้าเป็นเอฟซีแกรนด์นะ!!!!!!
หึ่ย คู่กับภูไปเลยแกรนด์ เชียร์แม่ม555555
+เป็ดค่ะ ^^
-
เฮ เพราะพอสหึงรึเปล่านะเนี่ย :laugh:
ภู แปลกๆนะ จีบแกรนด์อ๊ะป่าว
-
สั้นจังเลยคะ
แล้วจะปรับความเข้าใจกันได้เมื่อไหร่หล่ะเนี่ย ???
:serius2: :serius2: :serius2: :serius2:
-
:monkeysad: :monkeysad:
ยังไม่ดีกันอีกหรือค่ะ :monkeysad:
รอเฮตอนหน้านะคะ :o12: :o12:
*ปูเสื่อนอนรอ*
-
สั้นอะค้างด้วยยยย แถมท้ายทิ้งปมอะ มีมือที่สาม สรุปตอนนี้ครบทุกอารมณ์เยยยยยย
-
เดี๋ยวพี่พอสหึงหรอก
-
:laugh: เริ่มเห็นเค้าลางความสะใจ
-
สั้นมว๊ากกกกกกกกกก (งอแง)
ภูหาเรื่องใส่ตัวแล้วว เจ้าของเขามาด้วยนะ ถึงจะถูกเมินก็เหอะ
รอตอนต่อไปค่าาา :L2:
-
เฺ้ฮคือพี่พอสง้อน้องสำเร็จ หรือวิ่งไปต่อยภูที่มาสนิทกับน้อง
ภูำก็ดูน่ารักดีนะ สนใจแกรนด์ด้วยจำชื่อได้ เค้ากินข้าวจานเดียวกันด้วยพี่
ยั่วยุให้พี่พอสหึงแรง ๆ 555
ขอบคุณค่ะ
-
ค้างงงงงงงงงงงงง
:z3: :z3: :z3: :z3: :z3: :z3:
คู่แข่ง คนใหม่ ???
ขอให้ ภู นิสัยดี ๆ สาธุๆๆๆๆๆๆ
:call: :call: :call: :call: :call:
ต่อ ด่วนๆๆๆๆๆ
-
พอนายภูโผล่มา ก็รู้สึกว่าชักจะมันส์ (ฮา)
นิสัยนายน่ารักดีนะ ชอบคนแบบนี้ตื้อเก่งชะมัดยาก(ถึงจะน่ารำคาญเบาๆ) แต่คงกลายเป็นตัวชงแบบไม่รู้ตัวซะแล้วสิ =v=
จะรอดูปฏิกิริยาพี่พอส หุหุ~
แกรนด์น้อยก็ใจแข็งเกิ๊นนนนนนนน อย่าคิดอะไรในแงลบแบบนั้นสิ แถมไม่กินอะไรแบบนั้น คงได้เห็นคนเป็นลมแน่
รอตอนต่อไปอย่างใจจดจ่อ :call:
-
เฮ นี่คือ พี่พอสจะมีคู่แข่งใช่ไหม
เพราะดูท่าแกรนด์คงไม่ฟังอะไรเลย
-
ระวังพอสจะหึงนะจ้ะ
-
คุณน้องภูขราาา ... ระวังพี่พอสนิดนุงนะคะ 555555+
-
555+ ขำนายภู นิสัยนี่น่าจะหานายเอกให้นะ เอาไปต่อเรื่องอื่นนะ เรื่องนี้พี่พอสจองแล้ว
มีตัวกระตุ้นให้ระเบิดลงเร็ว ๆ ก็ดี จะได้ดีกันเร็ว ๆ
-
แกรนทำไมใจร้ายกับพี่พอสจังเลย
พี่พอสครับสู้ๆนะครับ ผมเป็นกำลังใจให้ครับ
อยากให้คืนดีกันเร็วๆจัง :serius2: :serius2: :serius2:
ตอนหน้ามีเฮ? มันหมายความว่าไง
คนเขียนรีบๆมาต่อนะครับ มันค้าง!!!!!!!
-
เอาแล้วไงพอส มัวแต่ช้าเอื้องไม่ยอมอธิบายอะไรให้น้องเข้าใจ ดูดิ๊มีคนมาจีบน้องเลย
-
ตามเสต็ปพี่พอส ต้องหึงแน่ๆ เบย ใช่ไหมน้อ รอคนแต่งมาต่อ โอ๊ย
-
จะมีเฮอะไรอะ อย่าบอกนะว่าภูชอบแกรนด์ อร๋ายพี่พอสมีคู่แข่งแล้วอะ
-
บร๊ะ ตอนหน้ามีเฮ
ใครจะเฮล่ะงานนี้ หึหึ !!
o18 o18 o18 o18
-
เร็วๆเลยพี่พอส จะชักช้าไม่ได้แล้วนะ เดี๋ยว โดนน้องภูแย่งจะรู้สึก :m31: :m31:
หึหึ ต่อหน้า น่าจะมีศึกชิงนาย :o8: :o8:
สู้ๆๆ งับ :pig4: :pig4:
-
อะ พี่พอสอย่าชักช้านะงับ
เหมือนจะมีมือดีรอจังหวะเสียบอยู่
แถมเริ่มออกลายแล้วด้วย
-
พี่พอสได้หึงโหดแน่นอน
ไอ้คุณภู เล่นป้วนเปี้ยน วนเวียนรอบตัวแกนอย่างนี้
ได้ซ่อมแน่มึง
-
ภูวุ่นวายเกินยังไงก็ไม่รู้ พอสแกรนด์คงไม่มีใครไม่รู้หรอกมั้ง เพราะพอสออกจะมีชื่อเสียงหรือเปล่า แล้วยิ่งอยู่บนรถเดียวกันก็ต้องได้ยินที่พอสพูดแล้วทำแบบนี้แปลก ๆ ยังไงไม่รู้ หรืออาจจะเห็นเป็นโอกาสอะไรแบบนั้น แล้วพอสจะว่ายังไงนะเนี่ย แกรนด์ก็ไม่คิดจะฟังอะไรเลย พอสก็ทำไมไม่ตามอธิบายนะเนี่ย รออะไรอยู๋
-
ตอนหน้ามีเฮคืออะไรอยากอ่านแล้ว
ภูจะจีบแกรนด์หรือเปล่าเนี่ย
-
เรื่องเก่ายังไม่เคลีย มีเรื่องใหม่มาอีกแระ :เฮ้อ:
-
ไอ้ภูมายังไงเนี่ย พอสตบให้คว่ำทีสิ
มือที่สาม คนที่แอบชอบแกรนด์ ตัวละครนี้ไม่เอาได้ไหม
แค่พอสมีคู่หมั้นก็วุ่นวายแล้ว ถ้ามีไอ้ภูอีก :serius2: พอสปวดหัวตายเลย
-
ตอนหน้ามีเฮ
หึหึ เฮเดะ ถ้าจะได้ดู มวย ศึกชิงนาย
-
คู่แข่งมารอและ
อยากอ่านต่ออีกอ่ะ
-
เดี๋ยวภูได้โดนพี่พอสฟาดปากแน่ :laugh3:
-
อยากอ่านตอนหน้าแบบแทบจะขาดใจจจ
-
ไม่พอ!!!!! :z3: :z3: :z3: :z3: :z3:
เอามาอีกๆๆๆ :angry2: :angry2:
แล้วที่บอกว่าตอนหน้ามีเฮนี่ ใช่พี่พอสป่าวอ่ะ พี่พอสมาซะทีซี้!!!
-
มาสั้นจัง แต่ก็นะ
-
:sad4:
จะเฮ อะรายยยย
ภูน่ารักอ่ะค่ะ *ใจเริ่มเอนเอียง
คือพี่พอสผิดเต็มๆ อ่ะ ไม่รู้เฮียแกรออะไร ปล่อยเรื่องเยิ่นเย้อวุ่ยวายเสียขนาดนี้
ไม่รีบพูดรีบเคลียร์ เฮ้อ!
น้องภูสู้ๆ(อ่าว!)
-
พีพอสเห็นแล้วต้องปรี๊ดดดดดด ฮ่าๆๆๆๆ สนุกแน่ๆอ่ะ
-
พี่พอสจะกลายเป็นเดอะ ฮัลค์ ลากแกรนด์ไปถล่มกัน2คน ///จิ๊บบิ๊ๆ
-
มีคนหาเรื่องใส่ตัวแล้ว พี่พอสจะจัดการกับภูยังงัยหว่า
-
จะรอ เฮ นะ
:กอด1:
-
ชักเริ่มสงสารพี่พอสซะแล้วสิ
น้องแกรนใจแข็งขนาดนี้...แถมดูเหมือนจะมีมือที่สาม(?)เข้ามาซะแล้ววววว
ถึงจะยังไม่พอใจพี่พอสอยู่แต่ก็ไม่ได้หมายความว่าจะให้ใครมาแทนพี่พอสได้น๊า><
รอเฮตอนหน้าคะ^^
-
:เฮ้อ: อาการนี้ไม่หายไปสักที
-
100 หน้าแล้ว
สุดยอด เย้ๆ
:mc4: :mc4:
:mc4: :mc4:
:mc4: :mc4:
มาต่อ อีกเยอะๆเลยนะ
:bye2: :bye2:
-
เฮ้อ หน่วง
สงสารพอสหมั่นไส้อินังแกรนด์กับอินังภู
เชอะ (!)
-
ที่บอกว่าตอนหน้ามีเฮเนี่ย
:a5: สงสัยว่าพี่พอส จะเฮกับน้องภู ชิมิคะ
น่าจะเป็นอย่างนั้นนะ ไม่น่าจะคืนดีกันได้ง่ายๆ เพราะเล่นดราม่าลากยาวมาจนถึงบัดนี้แล้ว
และก็ยังไม่มีท่าทีว่าจะหยุดดราม่าได้ง่ายๆเลยอ่ะ
ปล. ถ้าเดาผิดก็ขออภัยค่ะ :sad11:
-
:m15: :m15:รอให้คืนดีกันเหนื่อยแล้วอะ :monkeysad: :monkeysad:
รอออออออออออออออออออออออออออ :call: :call:
-
เมื่อไรจะปรับความเข้าใจกันได้ล่ะเนี่ยยย
-
ดราม่ายาวนานมากกกก แอบเซียร์ภูแทนพอสดีไหมเนี่ย
-
รอจะเฮค่า ^^
-
มือที่สามออกปายยยยยยยยยยยยยยยยยย :z6:
-
ทำไมตอนนี้รู้สึกมันจะสั้นไปนะ :m17:
ตอนหน้ามีเฮ :m28: :m28:
-
พี่พอสฆ่าภูโลด รำคาญมัน 55
อยากเฮแบบดีใจนะ ไม่เอาเฮแบบพี่พอสระเบิด :z2:
-
รออ่านตอนหน้า อยากรู้แล้วอ่
-
อยาก :z6: แกรนด์มาก ไม่รู้ทำไม
:angry2:
-
ภูจะมาเป็นคู่แข่งพี่พอสป่าวเนี่ย
:a5: :a5: :a5: :a5:
-
ดีกันนนนนนนนนนนน :เฮ้อ:
-
พี่พอสมัวแต่ไปใช้แรงงานอยู่ไหนนะ มีคนมาจีบน้องแกรนแล้วนะ
อ่านตอนนี้เราหงุดหงิดอะ พี่พอสเต่าๆๆ รีบๆมาปรับความเข้าใจกันซิคะ
-
ตีกันตีกัน
:laugh:
#ผิด
ตอนแรกเชียร์ให้งอนกันไปแบบไม่ต้องคืนดี
แต่อ่านไปอ่านมาแอบสงสารพี่พอสละ (. ._)
-
รอตอนหน้า
ตอนหน้ามีเฮนี่
รีบๆมาต่อนะ :)
-
ตอนหน้ามีเฮ มันหมายความว่ายังไง เค้าค้าง รีบมาต่อด่วนเลย :L2:
ชอบภูอ่ะ :laugh:
-
เอาแล้วบะเฮ้ย...อ้ายพอส
-
เอาแล้วไง ตัวละครใหม่!!
เดี๋ยวปั๊ดเชียร์เลย หมั่นไส้พี่พอสอะ ทำอะไรยืดยาดเป็นเดือนนน :z6:
รีบเลยๆ พี่พอสเดี๋ยวแกรนด์โดนภูคาบไปนะ :m16: :m16:
-
มีเฮ? พี่พอสจะทำอะไร ><
ห่วงสวัสดิภาพภูนิดๆ จะโดนอะไรไหมเนี่ย
-
โหยยยยย เลิกโกรธอิพี่พอสซักทีเหอะแกรนด์เอ้ยยยย
ชีวิตชักจะขาดหวานนานไปแล้วววอ่ะ ฮ่าาาาา
-
ขอเจิม100หน้าเพื่อเป็นมิ่งขวัญและศิริมงคลแก่นิยายเรื่องนี้
ฮ่าๆๆๆ บ้าไปแล้ว ดีจายยยยยย 100หน้าแล้วโว๊ยยยยยยยยยยย!!
ขอบคุณทุกคนที่เม้นต์และเข้ามาอ่านมากๆนะค้า อิอิ♥
-
รอๆๆๆๆ เหมือนพี่พอสจะพยายามง้อนะ แต่เหมือนจะด่าน้องไปด้วย =*=
หมั่นไส้พี่แกนิดๆอะ น้องแกรนด์อย่าไปใจอ่อนนะ
-
เมื่อไหร่จะดีกันนนนนนนนนนนนนนนนนนน
-
อิพี่พอสอืดอาดยืดยาด ต้องมีตัวกระตุ้นอย่างน้องภู รับรองง้อตาตั้งไม่งั้นก็หึงตาถลนแน่
-
เฮอะไรน้า .. o18
-
แอร๊ยยย ดันมีสมการเพิ่มมาอีกตัวซะงั้นน แง่ ,, กะตัวเดิมยังแก้ไม่ตกเลยอ๊าาาา :z3: :z3: :z3:
-
อยากเห็นพี่พอสหึงงงงงงงง :o8:
-
ขอคั่นตอนเล็กน้อย
คันไม้คันมืออยากเขียนมากอะ
แม้จะช้าไปหน่อยแต่คงไม่ว่ากัน ถือซะว่าเป็นควันหลงวันลอยกระทง+ฉลอง100หน้าแล้วกันนะคะ ^^
.
.
.
.
The Extra Side :: Loy Krathong Festival
สาวน้อยตกน้ำมันล้าสมัยไปแล้ว
ขอเชิญพ่อแม่พี่น้องมาพบกับความภาคภูมิใจของคณะวิศวกรรมศาสตร์
‘วิศวะตกน้ำ!’
ขาว อึ๋ม(?) วันแพค ซิกแพค ที่เห็นแล้วจะน้ำลายไหล!
เอ็ดเวิร์ดชิดซ้าย ณเดชซิดขวา โดมยังต้องก้มหน้า ถ้าหากได้มาเจอพวกเขาเหล่านี้...
ใครดีใครเด่นใครดังใครหล่อใครน่ารักใครน่ากิน เราจับเหมามารวมกันหมด
ให้คุณได้ทดลองท้าปาขวดน้ำให้โดนเป้า(?) งานนี้ไม่มีรางวัลใดๆนอกจากความสะใจและเลือดกำเดาที่อาจไหลไม่รู้ตัว หึหึ
บอกได้คำเดียวเลยว่าถ้าพลาดแล้วคุณจะเสียใจไปชั่วชีวิต!!
extra สั้นๆ ไม่ยาว อิอิ แบบว่าโคตรอยากจะเขียนจริงๆ
o18
-
ว้าวววววววววววววว!!!
เห็นสปอยนี้แล้วนึกถึงที่ ม. ตอนวันลอยกระทงเลยค่ะ แต่อันนั้นไม่หล่อ แต่เน้นฮา ฮ่าๆๆๆ
รออ่านๆ ชอบ
-
รอ รอ รอ รอ รอ
:z2: :z2: :z2: :z2: :z2: :z2: :z2: :z2: :z2:
-
นั่งรอ นอนรอ แต่ไม่ยืนรอนะ มันเมื่อย :laugh:
-
เธอโครตอยากเขียนแต่ฉันโครตอยากอ่าน
รีบเขียนซิเธออออ
-
ฮ่าๆ อยากอ่าน จะได้คลายเครียดเรื่องของพอสกับแกรนด์ตอนนี้ :mc4:
-
อ๊ากกคลั่ง แกรนด์มีคนมาจีบ พี่พอสยังเข้าหาไม่ได้น้องหนีตลอด
แล้วยังมีตอนพิเศษอีก อะโหยยยยยยค้างอ่ะค้าง วิดวะตกน้ำอยากเล่นค่ะอยากเล่น
ปล.พี่พอสฉุดเหอะพี่ แต่ล่ะตอนบีบคั้นใจน้อยๆดวงนี้มาก
-
อยากอ๊านนนนน
รีบเขียนเข้า รอเทออยู่ !!!!!
-
สปอยน่าอ่านมว๊ากกกก (!) ขอวิบัติเพื่อเสียง (:
เขียนเลย ๆ อยากอ่าน ๆ
-
:z10: :z10: :z10:
เราก็รอต่อไป
-
อยากอ่านแล้ว
-
:z3:มาทำให้อยากแล้วจากไป มาต่อไวไว นะจ๊ะ
-
มาซื้อตั๋วรอ อยากปาเป้าวิศวะ กร๊าก อิป้าหน้าไม่อาย...
-
:pig4: เรื่องนี้สนุกมากกครับ
แต่เริ่มมาอืดช่วงหลังจากดราม่า ที่แท้จิงมันน่าจะง้อกันได้นานแล้วว
นี้ยืดเยื้อไปหลายตอนเชียว :เฮ้อ: คนอ่านเหนื่อย
รออ่านครับ หวังว่าจะผ่านไปสักที :z3:
-
:z3: :z3: :z3: แกรนด์ ~~~ คิดถึงน้าาาา มาหาเราไวไวจิ :z3: :z3: :z3:
-
ตั้งหน้า ตั้งตา และตั้งใจ รอ
-
รอค่ะ
-
เมื่อไหร่จะดีกันน้า :sad4:
รอค่ะ :pig4:
-
อยากอ่านๆ :m17:
-
ปูเสื่อรอแล้วววว
-
ปูเสื่อรอแล้วววว
-
:call: :call: :call:
-
อยากอ่านนนนนนนน
-
นึกถึงงานวันลอยกระทง ที่ ม.
อยากอ่าน น น น ..... o13 o13
-
อยากอ่านแล้วอะ
-
อยากอ่านแล้วอ่า .. :laugh:
-
โอ๊ะ อยากอ่านค่ะ >.<
-
โดน!!!!! บรรดาหล่อๆ ทั้งหลาย 5555+++
-
โอ๊ะ มาสปอยล์ซะอยากอ่านนน
รอนะฮะ :')
-
สปอยซ้่าาาาาา อยากอ่านจะตายยย
แล้วเมื่อไหร่แกรนด์จัดีกับพอสสสสสส
-
รอๆๆ คิคิ
-
อ่าาาาาาาา น้องแกรนด์ยังไม่ใจอ่อน
พี่พอสก็อย่าท้อ พยายามต่ไป !!!!!
ส่วนนายภู จะริอาจเป็นมือที่สามหรออออออ เดี๊ยะๆๆ เดี๋ยวจะโดนนะ :z6:
-
เอร๊ยๆๆๆรอรอรอ มาต่อเร็วๆๆๆๆๆๆๆๆ
อยากอ่านตอนต่อของตอนธรรมดาด้วยอะ><
-
เริ่มเบื่อแกรนด์ขึ้นมานิดๆละนะ
จะงอน จะโมโหไปถึงไหน ข้าวก็ไม่กิน คนอื่นจะพูดด้วยก็ไม่พูด พาลเป็นเด็กไปได้ ไอ้ไม่กินข้าวเนี่ย อ่านแล้วอิน อินแล้วโมโห
-
น่าติดตาม
-
วู้ เตรียมขวดน้ำรอ :laugh:
-
:monkeysad: :monkeysad: :monkeysad:
น่าสงสารแกรนด์จัง งือๆ
-
รอดูวิศวะตกน้ำ
:z1:
-
เฮ่อ กะว่าจะให้มาดีกัน รู้สึกว่างานนี้พี่พอส เริ่มมีคู่แข่งละ รีบเข้านะค่ะพี่พอส
-
รอตอนExtra อยากรู้วิศวะตกน้ำ
-
ยั่วน้ำลายยยย :z1:
-
The Extra Side :: Loy Krathong Festival
สาวน้อยตกน้ำมันล้าสมัยไปแล้ว
ขอเชิญพ่อแม่พี่น้องมาพบกับความภาคภูมิใจของคณะวิศวกรรมศาสตร์
‘วิศวะตกน้ำ!’
ขาว อึ๋ม(?) วันแพค ซิกแพค ที่เห็นแล้วจะน้ำลายไหล!
เอ็ดเวิร์ดชิดซ้าย ณเดชซิดขวา โดมยังต้องก้มหน้า ถ้าหากได้มาเจอพวกเขาเหล่านี้...
ใครดีใครเด่นใครดังใครหล่อใครน่ารักใครน่ากิน เราจับเหมามารวมกันหมด
ให้คุณได้ทดลองท้าปาขวดน้ำให้โดนเป้า(?) งานนี้ไม่มีรางวัลใดๆนอกจากความสะใจและเลือดกำเดาที่อาจไหลไม่รู้ตัว หึหึ
บอกได้คำเดียวเลยว่าถ้าพลาดแล้วคุณจะเสียใจไปชั่วชีวิต!!
.
.
.
.
“โปสเตอร์แม่งเวอร์วะ”
“เวอร์ไงวะ?” ไอ้แทนหันมาถาม
“ก็กูไม่เห็นโดนคัดเลือกไปเป็นหนุ่มน้อยตกน้ำเลยนี่หว่า”
“โธ่...ไอ้แกน ดูหนังหน้ามึงด้วยครับ”
“ทำไมสัด กูหล่อ กูรู้ตัว แต่ที่พี่เค้าไม่มาเลือกคงเพราะเห็นว่ากูหล่อเกินไป”
ป๊าบ!
“โอ๊ยยย มึง2ตัวจะตบหัวกูทำไมเนี่ย?” ผมพูดพลางคลำหัวตัวเองป้อยๆ นับวันมัน2ตัวยิ่งชอบรุมประทุษร้ายผม เดี๋ยวเถอะมึง กูจะไปฟ้องไอ้เหี้ยพอส
หะ? เมื่อกี้ผมพูดว่าไรนะ?
ฟ้องไอเหี้ยพอสงั้นเหรอ?
ว๊ากกกกกกกกกกก ไม่ใช่แล้ววววววว ผมหมายถึง ผมจะไปฟ้องลุงรหัสมันต่างหาก...แต่เดี๋ยวนะ...ลุงรหัสไอ้แทน แม่งก็คนเดียวกะไอ้เหี้ยพอสนี่หว่า
ช่างเถอะ
เอาเป็นว่าตอนนี้ผมกำลังสับสนและมึนงงมากครับ วันพรุ่งนี้จะเป็นวันลอยกระทง ซึ่งมหาวิทยาลัยผมก็มีการจัดงานขึ้นทุกปี และคณะผมก็ได้จัดกิจกรรมตามโปสเตอร์ที่เพิ่งอ่านไปเมื่อกี้นั่นแหละ
ผมจะไม่โกรธเลยถ้าผมได้รับคัดเลือกด้วย เพราะงานนี้สาวๆมารุมเพียบแน่นอน ความโด่งดังของ ‘วิศวะตกน้ำ’ เลื่องชื่อลือชาไปทุกมหาวิทยาลัยเลยนะครับ เป็นโอกาสดีที่ผมจะได้นั่งส่องสาวๆโดยไม่ต้องไปเดินเบียดกับคนในงานให้เมื่อย
“หล่อตายละไอ้สัด” ขอด่าหน่อยเหอะ มั่นกระโหลกเกินไปแล้ว
“หน้าตาดีสู้พี่กับไอ้ทัชให้ได้ก่อนนะน้องแกรนด์” ไอ้แทนเยาะเย้ยผม
“หมายความว่าไงวะ?”
“ก็กูกับไอ้แทนได้รับคัดเลือกด้วยไง หึหึ”
“ห๊ะ!!!!”
ไม่จริง ไม่จริงใช่มั้ยครับ? บางทีไอ้แทนอาจจะอยากล้อผมเล่น พวกผม T2G ตกลงหมายมั่นกันแน่นอนแล้วว่าวันลอยกระทงจะมาลอยด้วยกันที่มหาลัยเนี่ยแหละ
แต่ไหงกลับกลายเป็นว่ามันต้องไปเป็นหนุ่มน้อยตกน้ำวะ?
“โกหกไม่เนียนวะ”
“เชี่ยไรมึง กูพูดจริง มึงรอดูวันงานได้เลย” ไอ้ทัชยักคิ้ว ขณะที่ขาก็ก้าวไปเรื่อยๆตามทาง จากที่ผมกับไอ้ทัชสนิทกันมานานก็พอจะดูออกว่าตอนไหนมันพูดจริง ตอนไหนมันพูดเล่น แต่ท่าทางของมัน ณ ขณะนี้คือ..มันพูดจริงครับ
เรา3คนกำลังเดินไปหาอะไรกินที่หน้าม. ระหว่างทางก็จะเจอคัทเอ้าต์หรือกระดาษมาแปะตามเสาเชิญชวนให้มาร่วมเทศกาลวันลอยกระทง
พูดถึงลอยกระทง...เอ่อ...ถ้ามัน2ตัวต้องไปนั่งให้คนมาปาขวดน้ำจริงๆ...แล้วกูจะไปลอยกระทงกับใครวะครับ?
“เอออออออ กูลอยกระทงคนเดียวก็ได้สาดดดดดดดด” ผมประชดมันกลับไป เดินก้าวดุ่มๆนำหน้าอย่างไม่สนใจ
พวกคุณกำลังนินทาผมในใจใช่มั้ยว่าแล้วไอ้เหี้ยพอสละ? ทำไมไม่ไปลอยกับมัน? นี่คุณ...ขนาดไอ้แทนกับไอ้ทัชยังโดนดึงตัว มีเหรอที่อดีตเดือนมหาวิทยาลัยอย่างมันจะไม่โดน แถมมันยังต้องช่วยจัดงานเตรียมการอะไรของมันอีกไม่รู้เยอะแยะ ทำกันจนดึกๆดื่นๆ บอกให้ผมรออยู่ที่หน้าห้องสโมทุกวัน
คิดแล้วก็เศร้า แม่มมมมมมมมมม กูหาคนอื่นลอยด้วยก็ได้วะ!
RRRRRRRRRRRRRRR
นั่นไง ตายยากจริงๆ
“เออว่าไง”
/เสร็จแล้ว อยู่ไหน ทำไมไม่มารอที่เดิม/
“ก็กำลังจะไปหาไรแดกกับไอ้ทัชไอ้แทนเนี่ย”
/ไม่ต้องไปแล้ว เดี๋ยวพาไปหาไรกินเอง มาที่ใต้ตึกคณะเดี๋ยวนี้/
แล้วมันก็วางสายไปหลังจากจบประโยค ที่ไม่ใช่ประโยคบอกเล่า แต่เป็นประโยคคำสั่ง และผมก็ต้องปฏิบัติตามอย่างช่วยไม่ได้
“พี่พอสเสร็จงานแล้วอะดิ”
“เออ กูไปละ” ผมหันหลังกลับสวนทางที่เดินมาและหันไปพูดส่งท้ายกับเพื่อน2ตัวว่า “พรุ่งนี้กูจะพกเงินมาสักหมื่น เอาขวดมาปาพวกมึงโทษฐานที่ทิ้งกูแล้วก็ไม่ยอมบอกกู” ก่อนจะเดินตรงไปยังใต้ตึกซึ่งใครบางคนสั่งไว้
เมื่อแกรนด์เดินไปแล้ว ก็เหลือแต่ทัชและแทนที่เดินด้วยกันอยู่2คน
“แม่ง..จะให้บอกมันยังไงวะว่ามันก็ได้รับคัดเลือก”
“นั่นดิ แต่ลุงรหัสกูเสือกหวงเมีย เลยใช้อำนาจมืดเข้าครอบงำ ทำเอาไอ้แกรนด์ไม่ต้องมานั่งเป็นหุ่นให้ชาวบ้านขว้างขวดใส่”
“เห้อออ ช่างแม่งเหอะ ทำเพื่อคณะ แถมได้ชั่วโมงกิจกรรม” ทัชพูดอย่างปลงตก
“ว่าแต่ไอ้ ‘วิศวะตกน้ำ’ เนี่ย...ปีก่อนๆเค้าจัดกันยังไงวะ?”
“เอ่อ...กูก็ไม่รู้วะ รุ่นพี่ก็ไม่ยอมบอกไรพวกเราเลย พูดแค่ว่ามาแต่ตัวกับหัวใจก็พอ”
“คงไปนั่งหน้าหล่อเป็นเป้านิ่ง คอยหลบขวดน้ำที่ปาพลาดแค่นั้นล่ะมั้ง” ชายตำแหน่งขวัญใจมหาชนเดา
แต่หารู้ไม่ว่าเขาเดาพลาดไปอย่างร้ายแรง...
ตรงไอ้ที่ว่า ‘มาแต่ตัวกับหัวใจ’ น่ะ...เอามาแค่นี้ก็พอแล้วสำหรับหนุ่มๆของ ‘วิศวะตกน้ำ’
.
.
.
.
สุดท้ายผมก็ต้องพึ่งไอ้บิ๊กเข้าจนได้ มันเป็นรายเดียวที่ว่าง ไอ้แต๊งไปลอยกับพี่มิลเลี่ยน เต็งหนึ่งก็มีกิจกรรมต้องทำที่คณะของตัวเอง พี่รหัสสุดโหดก็โดนให้ไปเป็นหนุ่มน้อยตกน้ำ นายเมฆไปลอยที่อื่น กิ๊งกับส้มโอและกลุ่มสาวๆในเจอร์ก็รวมตัวกัน มันคงแปลกถ้าหากผมเข้าไปร่วมด้วย
บรรยากาศครึกครื้นมากครับ ยิ่งดึกคนยิ่งเยอะ ยั้วเยี้ยเต็มไปหมดจนทางเดินแน่นขนัด เสียงเรียกเข้าบูธเพื่อที่จะขายของก็ดังระงมไปทั่ว มีไม้เด็ดก้นหีบอะไรก็งัดเอาออกมาใช้ให้หมด
“คนแม่งเยอะวะ” ไอ้คนที่โดนผมลากมาอย่างไม่เต็มใจบ่น แต่ถ้าผมเป็นมันผมก็อึดอัดอะนะ ตัวไอ้บิ๊กที่ใหญ่เป็นทุนเดิมอยู่แล้วยิ่งต้องมาเจอกับสภาพนี้แล้วคงอยากจะออกไปที่อื่น
“เออน่า...ถือซะว่าได้เบียดกับสาวๆไปในตัวไง”
“นี่มึงยังชอบแดกจำพวกเนื้อนมอยู่เหรอวะ? กูนึกว่ามึงแดกแต่ไข่”
“สัดบิ๊ก! พูดงี้เดี๋ยวกูแอบเอาล้อแมงกะไซมึงไปขาย”
“แมงกะไซเหี้ยไร เรียกซะรถกูเสียหมด ดูคาตี้โว๊ยดูคาตี้ รู้จักมั้ย???”
“ไม่วะ กูก็เห็นเป็นแมงกะไซเหมือนคันอื่นๆ” กวนตีนวันละนิดจิตแจ่มใสครับ ฮ่าๆๆๆ
ผมกับมันเดินไปเรื่อยๆตามทาง ดูของบ้างแต่ก็ไม่ยอมซื้อ ร้านขายกระทงมีเยอะมาก อีกทั้งยังหลายรูปแบบจนผมเลือกไม่ถูก
“เห้ยๆไอ้แกรนด์ ตรงนั้นเค้ามีไรกันวะ คนมุงเยอะเลย” ไอ้บิ๊กใช้แขนยาวๆของมันชี้ออกไปที่จุดๆหนึ่ง ซึ่งจุดๆนั้นเป็นจุดที่ผมรู้จักดี
ก็จะไม่ให้รู้จักดีได้ไง...มาเรียนทุกวัน แถมยังจัดใกล้ตึกคณะซะขนาดนั้น
“อ่อ...ไม่มีไรหรอก” ผมพยายามเบี่ยงเบนความสนใจโดยการเดินนำไปอีกทาง
“แต่มันเขียนไว้ว่า ‘วิศวะตกน้ำ’ … กูอยากดูอะ” เชี่ยบิ๊กครับ มึงจะอยากดูทำไมครับ?
“อยากดูไมวะ ชื่อแม่งก็บอกอยู่ว่ามีแต่ผู้ชาย ไม่มีผู้หญิงตกน้ำให้มึงเห็นหรอกน่า ไปทางโน้นกะกูดีกว่า”
แต่โน้มน้าวเท่าไหร่ก็ไม่เป็นผล มันอ้างว่าที่นี่เป็นถิ่นผม แถมตรงนั้นเป็นกิจกรรมที่คณะผมจัด งั้นแสดงว่าผมต้องรู้ทุกอย่างแล้ว แต่มันเป็นคนนอก ยังไม่รู้ ไม่ผิดที่จะเข้าไปดู
เอากะมันสิ เห้อออออ
ตั้งใจจะเลี่ยงตรงนั้นแล้วแท้ๆเชียว ไม่อยากได้ยินเสียงกรี๊ดที่หนวกหูจนน่ารำคาญ
แต่...ไปหน่อยก็ดีวะ ไปเห็นน้ำหน้าหล่อๆของไอ้ทัชไอ้แทนซะหน่อย หึหึ กูจะเป็นนักปาขวดน้ำที่แม่นที่สุดก็คราวนี้ละวะ
คนเยอะมาก โดยเฉพาะผู้หญิง ต้องพยายามทำตัวให้ลีบที่สุดแล้วแทรกเข้าตัวมาจนถึงบริเวณที่เค้ากั้นรั้วเอาไว้เพื่อให้เป็นระยะห่างสำหรับปาขวด
ตรงหน้าผมคือบ่อน้ำขนาดใหญ่ที่ถูกสร้างมาโดยเฉพาะเพื่องานนี้ มีฐานต่อขึ้นไปเป็นช่องๆไว้สำหรับชายหนุ่มที่จะต้องตกน้ำเรียงเป็นหน้ากระดาน ด้านหน้าของแต่ละคนเป็นที่นั่งยื่นออกมา เป้าที่ต้องปาให้โดนเพื่อกลไกจะได้ทำงานอยู่ใต้ที่นั่งของแต่ละคน ขนาดไม่ใหญ่ไม่เล็ก ตรงกลางเขียนภาควิชาเอกซึ่งเป็นภาควิชาที่คนถูกคัดเลือกเรียนอยู่
มีทั้ง วิศวะเคมี วิศวะการบินและอวกาศ วิศวะไฟฟ้า วิศวะสิ่งแวดล้อม วิศวะโยธา วิศวะคอม เอาเป็นว่ามีทุกภาควิชาเลยดีกว่า แต่ที่เยอะสุดก็คงเป็นภาควิชาของผมเองเนี่ยแหละครับ
เพิ่งรู้นะเนี่ยว่าคณะผมคนหน้าตาดีมันเยอะจริงๆ ตั้งแต่เฟรชชี่ยันรุ่นพี่ปี4 ทุกคนที่ถูกเลือกล้วนแต่คัดสรรมาแล้วทั้งนั้น แต่...ผมว่ายังไงผมก็หล่อสุดอยู่ดี ฮ่าๆๆๆๆ
ตอนนี้ผมรู้สึกดีใจมากเลยครับที่ไม่โดนดึงตัวไปร่วม...เพราะว่าอะไรน่ะเหรอ...หึหึ
ก็ทุกคนใส่เพียงแค่บ๊อกเซอร์!! ตัวเดียวเพียวๆเน้นๆ!!
บางคนก็หาอะไรมาปกปิดช่วงบนนิดหน่อยเช่น..เสื้อในคัพD..เป็นต้น เอ่อ...หน้าตาดีไม่พอ ต้องบ้าด้วยนะครับ ถึงจะทำแบบนี้ได้
ผมมองไปตรงกลาง ความขาวออร่าโดดเด่นโดยไม่ต้องพึ่งแสงไฟ สาวแท้และไม่แท้ต่างก็แย่งกันจับจองที่ตรงหน้ามัน ถัดมาอีกหน่อยก็เป็นไอ้ทัชที่ยืนตัวสั่นเพราะความหนาว ไอ้แทนยิ้มโปรยสาวสู้ แต่ผมแอบเห็นนะว่ามันกำลังกัดฟันกึกๆ ส่วนพี่วอร์มอยู่ตรงโน้นเลย ริมสุดห่างจากจุดที่ผมยืนอยู่ไปไกล แต่ดูท่าพี่แกก็ได้รับความนิยมไม่แพ้คนที่เหมือนเป็นตัวเด่นของงานเหมือนกัน
ผมว่าสาวๆที่มางานนี้โคตรคุ้มอะครับ ทั้งเป็นตัวเป็นๆแถมมีรูปเก็บไว้เป็นที่ระทึก เอ๊ย ระลึก แค่มา ‘วิศวะตกน้ำ’ งานเดียวแต่สิ่งที่ได้กลับไปคือภาพซิกแพคของบรรดาหนุ่มๆทั้งหลาย ไม่ใช่ว่าจะมีโอกาสแบบนี้บ่อยๆนะครับ
แต่แบบ...เอิ่ม...บ๊อกเซอร์มึงบางไปไหมไอ้เหี้ยพอส? แล้วคงตกน้ำหลายหนจนผมลู่เรียบติดหัว บ๊อกเซอร์สีอิฐของมันก็แนบไปตามร่องขา มันก็เสือกยังยิ้มทำเป็นไม่รู้ร้อนรู้หนาวว่าอะไรๆของมันนูนขึ้นมา แม้จะไม่เห็นเป็นรูปธรรม แต่ผมเชื่อว่าหลายๆคนที่กำลังจ้องมันคงตีความเป็นนามธรรมในหัวสมองไปแล้ว
โว๊ยยยยยยยยย!! แล้วกูจะไปนึกถึงมันตอนที่ เอ่อ..นั่นแหละ ทำไมวะ!!!
หยุด พอ ไม่เอา ไม่คิด แม่งงงงงงง
แต่ก่อนที่ความคิดผมจะกระเจิงไปกว่านี้ ไอ้บิ๊กมันก็สะกิดไหล่ผมเบาๆซะก่อน
“เห้ย นั่นใช่ไอ้ทัชป่าววะ?”
“เออดิ อยากปามั้ยละ?”
“จัดไปอย่าให้เสีย 555555+”
ผมกับมันเดินไปซื้อขวดน้ำ มันไม่ใช่ขวดเปล่า แต่ข้างในบรรจุไว้ไว้ประมาณ1/4ของขวด พอมีขวดน้ำไว้ในมือแล้ว ไอ้บิ๊กมันโลภ กลัวเพื่อนไม่เจ็บ เอ๊ย กลัวปาไม่โดนเพราะในอ้อมแขนมันมีขวดน้ำอีก5ขวดที่มันเหมามา
“เอาละครับรอบนี้ รอบนี้เป็นทีของภาคเครื่องกับภาควัสดุ...หมายมั่นคนไหน จ้องเป้าแล้วเล็งให้ดีๆนะครับ” รุ่นพี่ที่ทำหน้าที่เป็นพิธีกรของงานพูดขึ้น ดังนั้นคนอื่นๆที่ไม่ได้เรียนภาคเครื่องกับภาควัสดุจึงต้องลงมารอด้านล่าง นั่งลงกับพื้นหันหน้าเข้าเวที
ดวงดีโคตร มาถึงก็ได้รอบของภาคเครื่องเลย ฮ่าๆๆๆๆ
“กรี๊ดดดดดดดดดดดดดด”
“อ๊ายยยยยยยยย”
“พี่พอสสสส หนูอยากโดนเช็คห้องเครื่องจังเลยคร๊า!!”
อูยยย แรงครับแรง คนที่พูดเป็นสาวเทียมครับ ออกแนวน่ากลัวนิดๆ
ผมขยับตัวมาอีกหน่อยเพื่อให้อยู่ตรงกลาง ด้านหน้าผมห่างออกไปราวๆ10เมตรเป็นเป้าวิศวะเครื่องกล ด้านบนมีไอ้เหี้ยพอสนั่งอยู่
มันเห็นผมแล้ว ยกคิ้วทักทาย ส่วนผมก็เลยตอบกลับไปโดยการชูขวดน้ำในมือให้มันดู
หึหึ มึงไม่รอดหรอก
เสียงเพลงเร้าจังหวะอารมณ์มันส์ๆอย่างที่เปิดกันในผับดังตีกับเสียงพูดของพิธีกร แต่ก็ไม่ได้เป็นอุปสรรคแต่อย่างใด พิธีกรยังคงทำหน้าที่แซวได้อย่างดีเยี่ยม
“เอ้าๆ ทัชแทนครับ อย่ากินกันเองครับ สาวๆแถวนี้อกหักหมด”
“กรี๊ดดดดดดดดดดดด!!!”
“แทนขา!! แทนนอกใจพี่ยังงายยยยยย”
มัน2ตัวก็ไม่ได้ทำไรมากหรอกครับ แค่กอดคอกระซิบอะไรกันก็ไม่รู้ พลางมองมายังผมกับไอ้บิ๊ก มันคงรู้แล้วละว่าผมกับไอ้บิ๊กมีเป้าหมายจะทำอะไร แต่ด้วยความที่มัน2ตัวใส่แค่บ๊อกเซอร์ตัวเดียวเนี่ยอะสิ ช่วงบนโชว์กล้ามเนื้อเนียนๆที่สัมผัสโดนกัน
แม่งงงง นี่ถ้าผมไม่ได้เป็นเพื่อนสนิทมัน ผมก็คงคิดเหมือนกันแหละว่าไอ้2ตัวนี่มันต้องมีอะไรในกอไผ่แน่ๆ หึหึ
แต่แค่นั้นยังไม่พอ ไอ้แทนยืนขึ้นหันหลังแล้วส่ายตูดให้
“กรี๊ด!!!!!!!!!!!!”
เอากับมันสิ -*- ใจกล้าหน้าด้านได้อีก
แล้วมันก็กลับไปนั่งประจำที่เหมือนเดิม
สายตาของไอ้แทนมันมองที่ผม ดังนั้นก็รู้ไดเลยว่าไอ้เมื่อกี้ที่มันทำน่ะ...ท้าผมชัดๆ!!
แต่ขอโทษวะแทน กูส่งไอ้บิ๊กไปเป็นคนสังหารมึงก็แล้วกันนะ กูมีคนที่ต้องจัดการอยู่ตรงหน้านี้แล้ววะ ฮ่าๆๆๆๆๆ
“เอาละครับ เมื่อประจำที่กันเรียบร้อยแล้วก็เตรียมอาวุธกันให้ดี จะเริ่มนับถอยหลัง...”
“แม่นๆนะมึง”
“เป้าจริงหรือเป้าคนวะ?” ไอ้บิ๊กถามกวนตีนกลับ
“กูชักอยากมีเพื่อนเป็นหมันวะ กร๊ากกกก”
ล้อเล่นไปงั้นแหละครับ ขืนปาไปโดนจริงๆมัน2ตัวต้องลงมาเล่นงานผมกับไอ้บิ๊กแน่
“3”
“2”
“1”
พายุขวดน้ำถล่มเข้าใส่เป้าหมายทันทีรับ มาจากทั่วทุกสารทิศ ไม่เว้นแม้แต่เพื่อนของตัวเองที่เป็นคนถูกคัดเลือกซึ่งอยู่ด้านล่างก็ปากับเค้าเหมือนกัน
ผมเองก็ไม่รอช้า ไม่งั้นได้โดนคนอื่นแย่งปาโดนเป้าแล้วมันจะตกน้ำไปซะก่อน เล็งให้แม่นแล้วขว้างออกไปสุดแรง!
แว๊กกกกกกกก!! โดนตัวไอ้พอสครับ!! อ๊ากกกกกกกกก กูขอโทษ กูไม่ด้ายตั้งจายยยยยยย
เอาใหม่ๆๆๆ คราวนี้แหละ
.
.
.
ตูมมมมมมม!!
เยส! สำเร็จ ฮ่าๆๆๆๆๆๆ เป็นไง ฝีมือผม
ตูมมมมมมม!!
ตูมมมมมมม!!
เสียงตกน้ำจากคนอื่นตามมาติดๆ ไอ้ทัชกับไอ้แทนลงไปอยู่ในบ่อแล้ว ผมหันไปมองพี่วอร์มซึ่งเหลือเป็นรายสุดท้ายที่ยังรอดชีวิต
แต่ก็ไม่นาน...
ตูมมมมมม!!
แล้วก็มีภาควัสดุบางคนที่ยังเหลืออยู่ แอบสงสารนิดๆ เพราะยิ่งอยู่นานก็โดนขวดน้ำปาใส่ตัวเรื่อยๆ
“เซ็ง มีคนตัดหน้าวะ กูปาไปโดนเป้าไอ้ทัชไม่ทัน แต่ยังดีหน่อย เอาคืนมันได้หลายขวดอยู่ หึหึ”
ตูมมมมม!!
เมื่อคนสุดท้ายหล่นลงมาในบ่อ พิธีกรก็พูดต่อไปเรื่อย
“บรรดาหนุ่มน้อยทั้งหลายครับ ขึ้นมาจากบ่อได้แล้วคร๊าบบบบบบ...ต่อไปเป็นรอบของวิศวะไฟฟ้ากับวิศวะคอมนะครับ ใครที่อยากเอาคืน เอ๊ย ไม่ใช่ ใครที่อยากเห็นหนุ่มๆเหล่านี้ตกน้ำก็เตรียมขวดไว้ให้ดีๆ...อะ..อะไรไอ้พอส?” จู่ๆพิธีกรก็เงียบไป จนหลายๆคนประหลาดใจและอดหันไปมองข้างๆบ่อไม่ได้
หืม? ไอ้เหี้ยพอส มันแย่งไมค์มาไว้ในมือครับ ตัวเปียกๆแบบนั้นไม่กลัวไฟดูดรึไงวะ?
ขายาวๆของมันก้าวมาด้านหน้าบ่อ ยิ้มโปรยเพื่อการค้า สายตาหันซ้ายหันขวาเรียกเรตติ้งเบาๆก่อนจะหยุดอยู่ที่ผม
“เจ็บนะครับ...ทำกันได้ลงคอ” เสียงมันอ่อยๆคล้ายจะอ้อน “แล้วคนที่ทำผมร่วงลงมา...คืนนี้โดนแน่ครับ” แต่ประโยคหลังของมันทำเสียงเข้ม สายตาที่มันจ้องผมบอกว่าเอาจริงแน่
“กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด!!!”
เอ่อ...มันคงไม่รู้หรอกว่าผมเป็นคนที่ปาโดนเป้า...มั้ง...
ใช่ๆ ไม่เห็นหรอก จะเห็นได้ไงในเมื่อมันนั่งอยู่บนเป้า กูไม่กลัวมึงหรอก
....
ผมปลอบตัวเองอยู่ครับ ฮืออออออออออ T____T มันพูดแบบนั้นออกไมค์แถมยังมองมาที่ผม เชี่ยแม่งงงง...คืนนี้กูไม่กลับกับมึงโว๊ยยยยย!!
แต่ก่อนที่มันจะได้พูดอะไรไปมากกว่านี้ ผมก็ดึงตัวไอ้บิ๊กออกมาจากบริเวณนั้นเลยครับเพราะรอบต่อไปมันไม่ต้องขึ้นไปนั่งเป็นเป้าแล้ว ใครจะไปอยู่ให้มันจับได้ละ?
“ไอ้บิ๊ก คืนนี้กูไปนอนที่บ้านมึงนะ” พอเดินมาได้ซักระยะนึงแล้วผมก็ถามมัน
“ไมวะ?”
“เปล่าๆ ตกลงตามนี้นะ”
ไอ้คนที่ถูกผมลากมาลอยกระทงด้วยมันดูงงๆแต่ก็ไม่ได้ค้านอะไร
จากนั้นก็เดินซื้อของกินประทังความหิว จุดหมายต่อไปที่ไอ้บิ๊กอยากไปดูก็คือเวทีประกวดนางนพมาศครับ ตอนนี้เหลือ10คนสุดท้ายแล้ว แต่ละคนแต่งจัดเต็ม สวยด้วยชุดไทยประยุกต์
อ้าวนั่น เบอร์ 8..เตยนี่หว่า
จำเตยได้มั้ยครับ? ที่ผมเคยคุยด้วยอยู่ช่วงนึงน่ะ
แล้วเธอก็เห็นผม สบตากับผมตรงๆ ผมยิ้มกลับไปให้ ชู2นิ้วสู้ๆ
“แน่ะๆ กูเห็นนะ”
“อะไรของมึง”
“เบอร์8อะ”
“นิดหน่อยวะ คนมันหล่อก็งี้ ฮ่าๆๆๆ”
พอสัก4ทุ่มกว่าๆ คนตัวโตก็บ่นปวดขา ผมเองก็เริ่มเมื่อยๆเพราะยืนดูอยู่นาน เลยตัดสินใจไปหาที่นั่งกัน ไอ้บิ๊กมันบอกว่าปวดฉี่ขอตัวไปเข้าห้องน้ำก่อน ผมจะไปด้วยแต่มันบอกว่าไม่ต้อง บอกทางมันก็พอ
แต่...มึงไปฉี่หรือมึงไปขี้วะครับไอ้ห่าบิ๊ก นานสัดๆ
นั่งรออยู่นาน ใกล้จะ5ทุ่มแล้ว ผมกะว่าจะเดินไปหามันเพราะโทรศัพท์แม่งก็ไม่ยอมรับ แต่ยังไม่ทันที่จะได้ลุกขึ้น ก็มาคนมานั่งข้างๆซะก่อน ผมนึกว่าไอ้บิ๊ก แต่ที่ไหนได้...
“ไม่อยู่รอกูเลยวะ”
เห๊ยยยยยย!! ไอ้เหี้ยพอสสสส ตัวเป็นๆเลยครับ
“รอ? รอทำเชี่ยไร?”
“ก็รอกูใส่เสื้อผ้าไง..พอกูพูดออกไมค์ก็รีบหนีไปเลยนะมึง” มันใส่เสื้อยืดคอวีกับกางเกงขาสั้นสบายๆ ลากแตะหนีบง่ายๆครับ
“อะไร๊ ใครหนีมึง? กูจะมาดูเค้าประกวดนางนพมาศต่างหาก พอดีว่าเตยเค้าก็ประกวดด้วย กูเลยตามมาให้กำลังใจ”
อูยย สีข้างเจ็บจัง T^T
“เตยไหน? เบอร์8ปะ?” มันขมวดนิ้วน้อยๆพลางทำท่านึก
“เออ มึงรู้จัก?”
“ผ่านเข้ารอบ10คนสุดท้าย กูรู้จักหมดนั่นแหละ”
เหยดดดดดดดดดดดดดดดดดด
“มึงเป็นคนปาขวดน้ำจนกูร่วงใช่มะ?”
แหงะ คำถามนี้...พอนึกถึงที่มันพูดออกไมค์แล้ว...ก็ต้องขอปฏิเสธไว้ก่อนแหละครับ
“เปล่านะเว้ย กูปาไอ้แทนมันร่วงต่างหาก” ผมตอบก่อนจะมองไปยังสระที่เต็มไปด้วยกระทงหลากหลายรูปแบบ
อืมมม...น้ำในสระขุ่นๆเนอะว่ามะ?
“เหรอ แม่นดีนะ”
“แน่นอน ตอนแรกเสือกพลาดไปโดนตัวมึง..อุ๊บส์!”
ผมพูดอารายออกป๊ายยยยยยยยยยยยยย
“หึหึ”
“เอ่อ...ไม่ใช่กูนะ”
“แต่ทำไมเพื่อนกูมันบอกว่ามึงตั้งใจเล็งกูตั้งแต่ขวดแรกเลยวะ แถมพอขวดที่2ก็โดนเป้ากูเต็มๆ”
แม่งเล่นเส้นสายนี่หว่า สาดดดดด
“มั่วแล้ว”
“ไม่มั่วเหอะ กูมันนั่งอยู่ตรงรั้วกั้น มันอยู่การบิน โดนคัดเลือกเหมือนกูไง”
อ่อ...ไอ้พวกที่เป็นเป้าเหมือนกัน แต่รอบนั้นไม่ต้องเป็นเป้าเพราะไม่ได้อยู่เครื่องกลกับวัสดุสินะ...
“เถียงไม่ออกเลยสิ”
“เออออออ กูทำแล้วจะทำไมวะ?” ในเมื่อเถียงมันไม่ได้ หลักฐานมัดแน่นหนาแบบนี้ก็เลยได้แต่ยอมรับแล้วพาลแม่งซะเลย
“เปล่า กูแค่จะบอกว่าคืนนี้มึงโดนกูปาเป้าบ้างแน่ๆ หึหึ” ไอ้เหี้ยพอสลุกขึ้นครับ “ที่มึงปาโดนง่ายเพราะเป้ากูใหญ่ แต่ท่าทางคืนนี้กูคงปาโดนเป้ามึงยากเพราะเป้ามึงเล็ก”
เหรี้ยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย!!
“มึงว่าใครเป้าเล็กวะห๊ะ!?”
“ใครอยากรับก็รับไปดิ”
แม่งเอ๊ยยยยย นับวันยิ่งกวนตีนนะสาดดดดดด
“ดูทำหน้า ฮ่าๆๆๆ ตลกวะ...ปะๆ ไปลอยกระทงกัน 5ทุ่มครึ่งแล้ว” มันยื่นมือมาให้ผม ผมมองมือใหญ่อย่างลังเล
เอาไงดีวะ?
แต่สุดท้ายแล้วผมก็เอามือไปวางทับและยืดตัวขึ้น กะว่าเดี๋ยวมันคงปล่อย
“เห้ย ปล่อยได้แล้ว”
“ไม่ เดี๋ยวหลง”
โว๊ยยยยยยยยยยยยย กูไม่ใช่เด็กอนุบาล3ขวบนะสาดดดดด ไม่ต้องจูงมือก็ได้
“หรือมึงอาย?” มันหันหน้ามาถามผมตรงๆ “ถ้าอายกูปล่อยก็ได้นะ กูไม่โกรธจริงๆ” มันพูดด้วยน้ำเสียงสบายๆ คือประมาณว่าถ้าผมบอกว่าอาย ไม่อยากจับมือจริงๆมันก็จะยอม และจะไม่โกรธอย่างที่พูด เพราะมันเข้าใจผม เหมือนกับเรื่องแหวนไง
แต่...พอผมมองไปรอบๆ เห็นคู่รักหลายคู่ทั้งหญิงชาย หญิงหญิงและชายชายจับมือกันก็อดอิจฉาไม่ได้...
นึกว่าวันนี้จะไม่ได้ลอยกระทงกับมันซะแล้ว...
“เปล่า เดินดิ เดี๋ยวกระทงหมดอดลอยนะ”
เรา2คนเดินหาซื้อกระทงไปลอยด้วยกันโดยที่มือยังประสานไม่มีปล่อย ตอนแรกผมก็จับมือกับมันแบบเช็คแฮนด์แต่มันกลับสอดนิ้วเข้ามา
“จะได้ไม่หลุดง่าย” มันบอกแบบนี้
ฝ่ามือประกบฝ่ามือ นิ้วสอดระหว่างกัน มั่นคงยิ่งกว่าสิ่งใด...
เมื่อได้กระทงแล้วผมกับมันก็เดินกันไปที่ริมสระน้ำของมหาวิทยาลัย บ่อสระกว้างที่มืดมิดแต่กลับสว่างไสวไปทั่วด้วยแสงเทียนที่ปักอยู่บนกระทง เป็นภาพที่สวยมากครับ
กระทงของผมไม่ใหญ่ไม่เล็กมากนัก ขนาดกลางๆ มีดอกกล้วยไม้ประดับ ใบตองจับกลีบรอบฐานเป็นรูปดอกบัว ตรงกลางเป็นธูปและเทียน ส่วนกระทงของอีกคน...
เป็นขนมปังก้อนใหญ่
“ปลาจะได้โตไวๆ”
เอ่อ...เหี้ยพอสครับ ในบ่อสระมีปลาด้วยเหรอครับ?
“ทำหน้าแบบนั้นไม่เชื่อดิว่าสระของมหาลัยเรามีปลาเลี้ยงอยู่”
อืมมมม เคล็ดวิชาอ่านใจมึงยังไม่เสื่อมวะ
“กูบอกว่ามีมันก็ต้องมีดิวะ”
แต่ช่างเถอะ ผมขี้เกียจไขข้อสงสัย จะมีปลาหรือไม่มีก็ช่าง
ผมกับคนข้างตัวนั่งลงยองๆ มันหยิบไฟแช็คขึ้นมาจุด ก่อนจะเก็บลงกระเป๋า ผมไม่ได้ว่าอะไรมันเรื่องที่พกไฟแช็ค มันเป็นธรรมดา บางวันผมยังพกเลย ฮ่าๆๆ (ไม่ดีนะคะไม่ดี)
ยกกระทงขึ้นจรดหน้าผาก หลับตาอธิษฐาน
พระแม่คงคา ผมขอขมากับสิ่งที่ทำไม่ดี ทำให้น้ำเน่าเสีย ผมโกรธเลยที่ท่านลงโทษพวกเราไม่ว่าจะเป็นน้ำท่วมหรือแห้งแล้ง ขาดข้าวได้ แต่ขาดน้ำไม่ได้ ผมขอขอบพระคุณพระแม่คงคาที่ทำให้ทุกคนบนโลกนี้มีน้ำกินน้ำดื่มน้ำใช้ สุดท้ายนี้ผมก็ขอให้ตัวผมและครอบครับมีความสุข สุขภาพแข็งแรง และขอให้อย่ามีเรื่องอันใดเข้าใจผิดกับพี่พอสอีกเลย ผมอยากมีความสุขแบบนี้ไปนานๆ ขอพระแม่คงคาเห็นใจผมด้วยนะครับ ขอบคุณครับ
เมื่ออธิษฐานเสร็จก็ปล่อยกระทงลงสู่ผืนน้ำ พอดีกับที่คนข้างๆอธิษฐานเสร็จเหมือนกัน เรา2คนไม่ได้พูดอะไร แต่กลับมองไปในจุดๆเดียวกัน ช่วยกันวักน้ำให้กระทงของผมและขนมปังของมันลอยเป็นคู่ไปไกลๆ
เสียงพลุ เสียงประทัดดังขึ้น ผมเงยหน้าขึ้นไปมองบนฟ้า ก็เห็นโคมลอยเป็นจุดๆพร้อมกับแสงไฟกระจายเป็นรูป ปล่อยเกล็ดไฟห้อยลงมาอย่างสวยงาม
“อธิษฐานอะไร นานเชียว” ไอ้เหี้ยพอสมันถามผม
“ก็ทั่วๆไป” ผมตอบอย่างไว้เชิง “แล้วมึงอะ?”
“ก็ขอขมา ขอให้ครอบครัวมีความสุข ขอให้มึงอยู่ข้างๆกูตลอดไป อย่าให้มีเรื่องไหนมาขวางทางเป็นอุปสรรคระหว่างมึงกับกูอีก หรือถ้ามี ก็ขอให้เรา2คนผ่านมันไปได้เหมือนอย่างที่แล้วๆมา” มันพูดเรื่อยๆ แต่ผมฟังแล้วมันปลาบปลื้ม ดีใจยังไงก็ไม่รู้
คนข้างตัวผมเงยหน้ามองขึ้นฟ้า ในมุมนี้ มันดูหล่ออย่างหาที่เปรียบไม่ได้จริงๆ แสงไฟสีส้มกระทบใบหน้าได้รูปของมันยิ่งทำให้ดูน่าหลงใหล
“อยากลอยโคม ไปลอยกัน” ผมชวนมัน
“อืม ไปดิ” มันตอบยิ้มๆ
แน่นอนว่าจับมือกันเหมือนเดิม ตรงไปยังจุดที่เค้าลอยโคมกัน
พอเดินห่างออกมาจากสระ โดยที่คนชวนลืมไปเลยว่าทิ้งใครบางคนไว้ตั้งแต่คนๆนั้นขอไปเข้าห้องน้ำ ด้านหลังของคนทั้งคู่ไม่ไกลมากนักมีชายตัวโตคนหนึ่งกำลังงุ่นง่านอยู่กับกระทงของตัวเอง
“แม่ง ไอ้แกนนะไอ้แกน เห็นผัวแล้วลืมเพื่อน...พี่พอสแม่งก็เหมือนกัน บอกให้กูหาสาวแถวนี้ไปลอยกระทงก่อนเพราะจะชิงตัวแกนไปลอยด้วย ไม่อยากได้ก้างขวางคอ... โว๊ยยยย แล้วอะไรวะเนี่ยย ทำไมเทียนกูมันเอนอยู่เรื่อยวะ!?”
“เอ่อ...ให้ช่วยมั้ยค่ะ?” หญิงสาวคนหนึ่งอาสาช่วย เพราะเห็นว่าคนตัวโตจับเทียนตั้งยังไงก็ไม่ยอมตรงซักที
“อะ..เอ่อ..อะ..อ่า...ครับๆๆๆ” แม้จะตะลึงกับความน่ารักของหญิงสาว แต่ยังดีที่คนตัวโตตอบรับได้
ขอบคุณพี่พอสกับไอ้แกรนด์ที่ทิ้งกูไว้คนเดียววะ ฮ่าๆๆๆๆๆๆๆ
End - The Extra Side :: Loy Krathong Festival
แฮ่ ควันหลงลอยกระทง (แอบช้าไป3วัน ไม่เป็นไร หยวนๆเนอะ 55)
ถูกใจกันมั้ยเนี่ย > <
มาคั่นตอนดราม่าหน่วงๆในตอนปัจจุบัน ที่ไม่รู้ว่าเมื่อไหร่แม่งจะดีกัน คนเขียนจะตายอยู่แล้ว T^T !! แม่มไม่เห็นใจแพรเลยอะ แง๊
:sad4:
-
น่ารักจุงเบย ลอยกระทงเนี่ย
อยากให้ม.ตัวเองมีวิศวะตกน้ำบ้างเเฮะ ฮ่าๆ
-
ตอนพิเศษ แม่งพิเศษสมชื่อจิงๆเลยว่ะ งื้อออออออออออออ
แล้วตอนหลักเมื่อไหร่มันจะดีกันว่ะ แม่งงง
-
หุหุหุ รู้นะยังไงต่อออ *หื่นนนน :z10: :z10:
-
น่ารักจังค่ะ แต่แอบฮาตรงที่พี่พอสจะเล็งเป้าไอ้น้องแกรนด์
-
:-[ :-[
กรี๊ดดเหมือนฝัน พี่กับน้องหวานเว่อร์ :m3: :m3:
แต่อย่างว่า เนอะ กว่าจะมาถึงจุดนี้ทั้งคู่ก็ผ่านอะไรมาเยอะ ขอให้รักกันตลอดไปนะ :กอด1: ดีใจกับพี่บิ๊กด้วยได้คู่ :laugh:
-
อ๊ายยยยยย น่ารักอ่ะ
เมื่อไหร่เรื่องหลักจะหวานแบบนี้บ้าง
-
อยากให้คู่นี้กลับมาเป็นแบบนี้เร็วๆจัง :กอด1:
-
:z13:
-
อยากให้ทั้งคู่ดีกันเหมือนกับตอนพิเศษจังเลย
-
รอรับความหวานเบาๆ จากเรียลคะ อิอิ
-
น่ารักโพดโพดดดดดดดดดดดด :o8:
เป็ฯกำลังใจให้คนเขียนนะคะ สู้ๆ
ขอให้คืนดีกันไวๆนะคะ อยากอ่านฉษกสวีทอีกเยอะๆเลย
เพราะน่ารักมากกกกก
ชอบฉากที่พี่พอสพูดในไมค์อ่ะ ว่า ทำกันได้นะครับ แบบน่ารักกกกกกกกกกกก :o8: :o8:
-
ไอ้น้องแทนนี่มันมึนจริงๆเลย o18
-
อยากได้บรรยากาศแบบนี้กลับคืนมา :-[ :-[ :-[
โฮๆๆ มาต่อเร็วๆนะคะ :sad4: :sad4:
-
กลับมาหวานๆกันเร็วๆ นะคร๊าาา
-
5555 ใจเย็นน้าแพร บางทีให้แกรนด์โกรธพอส แล้วพอสง้อนานๆบ้างก็ดี เพราะที่แล้วมาแกรนด์โดนแกล้งตลอด แก้เผ็ดบ้าง555
ตอนพิเศษน่ารักมากอะ อยากไปปาเป้าด้วย กร๊ากกกกกกกกกกกกกก
-
น่ารักจัง โดนพี่พอสจัดหนักแน่แกรนด์น้อย
-
น่ารักอะ วิดวะตกน้ำฮาจิงไร 5555
หวานมากอะตอนเน่ อ๊ายๆ
ปัจจุบันคืนดีกันสักทีเซ่คนแต่ง ==
-
ชอบอารมณ์นี้มากค่ะ o13 :o8: :-[ :กอด1:
-
ไม่รู้จะพูดไง เขินอ่ะ >///<
-
นั่นสิ อยากให้คืนดีกันเร็วๆ :เฮ้อ:
-
“แล้วคนที่ทำผมร่วงลงมา...คืนนี้โดนแน่ครับ”
อ๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกก โชคดีนะแกรนด์ 55555555555
แต่บิ๊กแมร่งอย่างฮา ถึงกับติดอ่าง เมื่อมีสาวสวยมาช่วย :m20:
-
เราก็ไม่มีคนลอยด้วย ช้ำใจ
ฮือออออออออออออออ
-
โอ้วว คืนนี้แกรนด์โดนปาเป้าหนักแน่ๆ 5555
ตอนพิเศษน่ารักมากค่าาา
แล้วเอาตอนแบบธรรมดากลับมาหวานไวๆ สงสารแกรนด์
:L2: :L2:
-
ตอนนี้น่ารักมากๆเลย :-[
-
พี่พอสน่ารักจังเลยย ตอนนี้หวานๆ ดี เเอบอยากอ่านตอนพี่พอสจะปาเป้าป้างอะ อิอิ
-
ดีกันเร็วๆทีเถอะ พอสมัวทำไรอยู่อธิบายซักที
จะได้เข้าใจกัน :เฮ้อ:
-
ตอนพิเศษน่ารักมากเลยค่ะ เขินนนน :o8: :pig4:
-
น่ารักจังเลยยยยย :-[ :-[
เมื่อไหร่เนื้อเรื่องหลักจะน่ารักแบบนี้สักที :เฮ้อ: :เฮ้อ:
-
แอร๊ยยยยย น้องแกรนด์แกล้งพี่พอสแบบนี้โดนจัดเต็มแน่ๆอะ ><
-
น่ารักจัง...พี่พอสใช้อำนาจมืดปลดคุณแฟนออกจากการเป็นหนุ่มน้อยตกน้ำเหรอจ๊า หวงอ่ะเนอะ
เครื่องแบบเค้าน้อยชิ้นซะขนาดนั้น ทำเอาแกรนด์เสียความมั่นใจในความหล่อไปเลย 555
แกรนด์แสบมาก ปาแ่ม่นสุดด้วย สะใจเบา ๆ ทำแล้วก็มากลัวเค้าแก้แค้น ฮาอ่ะ
แล้วเค้าก็ได้ลอยกระทงด้วยกัน จับจูงมือกัน ฮิ้ววววววววววววววว
ขอบคุณค่ะ เป็นกำลังใจให้ค่ะ :3123:
-
เจ็บนะครับ ...ทำกันได้ลงคอ.............คืนนี้เจอกันนนนนนน :oo1:
อยากจะให้ดีกันคืนนี้้้จังเลยยยยยยยย :z3:
-
น่ารักดี!! ชอบอะ
-
:-[ :-[พอได้จ้าแต่อยากให้คืนดีกันแล้วอะ :เฮ้อ: :เฮ้อ:
-
น่ารักอะ อิอิ
-
บรรยากาศแบบนี้ที่โหยหา เอาเถอะ เรารู้ว่าท้ายสุดมันต้องแฮปปี้ ทนเอาใจช่วยพี่พอสต่อไปละกัน
ไอ้ปาเป้าวิศวะเนี่ยะ เคยปาที่เกษตร เราชอบมากกกกกกกกกกก
นั่งรถมาจากศาลายามาเป้าเพื่อนโดยเฉพาะกระทงไม่เคยได้ลอย
มาทุกปี พอเพื่อนไม่ได้นั่งก็มาปาคนอื่น ไม่เคยเล็งเป้าอ่ะ เล็งคนนั่งตลอด
ชอบเวลาคนโยนขวดพร้อมกัน โยนเป็นสิบ ไม่มีใครเล็งเป้าเลย 5555
ไม่รู้น้องแพรหมายถึงที่นี่รึเปล่า แต่เราชอบบรรยากาศที่บรรยายมาก ๆ เลยจ้า
-
o13 o13 o13 หวานเว่อออ
-
ชอบค่ะ ตอนนี้น่ารักมากเลย
:กอด1:
-
เนื้อหลัก รีบๆเคลียร์กันได้แล้วววววววววววววว :z3: :z3: :z3:
-
พอสไม่ค่อยขี้หวงเลยนะนั่น แกรนด์คิดว่าพอสจะไม่รู้หรือนั่น แล้วมีการตัดพ้อออกไมค์ด้วย
-
อ้ากกกก อยากเล่นวิศวะตกน้ำบางอ่ะ
อยากปาๆๆๆ
เจา เจา เจา
*ชักดิ้นชักงอ*
-
:กอด1:
-
หึๆๆ แม่นนะเนี่ยน้องแกรนด์
-
ไอ้ภูโยธานั่นมันเป็นใครกัน จะจีบแกรนด์เหรอแล้วพี่พอสหายไปไหนเนี่ย ว่าแต่ตอนพิเศษน่ารักอ่ะ
-
เวลาไม่นอยด์กัน ก็น่ารักกันดีทั้งคู่นะ :impress3:
-
หวานกันจนน่าอิจฉา ... ~ :o8: :o8: :o8:
อยากปาโดนบ้างอ่ะ :sad4: :sad4: :sad4:
-
อ้าว แล้ว ปาเป้า หล่ะ
หุหุ
ชอบๆ
มีเหมือนมขเลย เสียดายไม่ได้ไป มีแต่เพื่อนเล่าให้ฟัง
ต่อๆ
-
คิดภาพแกรนด์เป็นหนุ่มน้อยตกนำ้ ฮิ้วววววว
-
น่ารักว่ะ อยากให้สถานการณ์ปัจจุบันเป็นงี้มั่ง
-
แหม สมัยเรียนมันไม่ยักจะมีบ้างแบบนี้
อิจฉาเฟร้ย :laugh:
-
:sad4:555 มาต่อเร็วนะครับ
-
อยากดูฉากปาเป้าเอาคืนอ่า
-
โอ้ยย น่ารักทั้ง2คนเลยยยยย GP :-[
-
สั้น
ไปมั้ย ?????
5555 แต่ตอนหน้าคงมีลุ้นละ เห็นแกรนด์เป็นแบบนี้ คนอ่านจะป่วยตามละนาาาาา
-
หวานแบบเบาๆ ดีใจแทนบิ๊กด้วยนะ มีสาวมาลอยเป็นเพื่อนแล้ววว
-
ฮ่าาาา หวานมากกกกกกก :z1:
-
ตอนนี้น่ารักสุดๆ อ่ะ หลังจากซดมาม่าจนปวดตาไปหมดแล้ว :z3:
-
หวานสุดๆ><
หวานจนลืมไปว่าตอนปกติยังโกรธกันอยู่...
อยากเห็นแกรนโดนพี่พอสปาเป้า(?)บ้างจัง อิอิ
รอพี่พอสง้อน้องแกรนอยู่น๊าาาาาา^^
-
ตอนหน้ามีเฮจริงๆนะคะ ฮิ้ววววววว
-
ตามอ่านทันละ อยากให้ถึงตอนหวานเร็วๆ อ่า มันหน่วงเกิ๊นนนน
-
การรอคอย มันช่างงงง...
ทรมาน
:z3: :z3: :z3:
:z3: :z3: :z3:
:z3: :z3: :z3:
:m15: :m15: :m15:
-
คิดถึงพอส-แกรนด์แล้ว (:
-
เข้ามาคอยว่าจะพี่พอสจะง้อแกนยังไง
:impress3:
-
มาดันน้องแกรนด์กลับมาหน้าหนึ่ง
-
31 - Voluntary Spirit and Service Mind (4)
ตอนบ่ายก็เริ่มโครงสร้างครับ ผมก็ไม่รู้หรอก พวกพี่เค้าจัดการอธิบายถึงหลักการสร้างโน่นนี่จนผมเบลอ กะว่ามีตรงไหนว่างค่อยเข้าไปช่วย
วันแรกยังไม่ได้อะไรมาก วัดนู่นวัดนี่ ตรวจสอบพื้น อะไรก็ว่ากันไป ไอ้ภูมันแว๊บมาคุยกับผม แต่เดี๋ยวก็ไปคุยกะคนอื่น ดูไปดูมามันคล้ายกับคนไฮเปอร์ อยู่นิ่งๆไม่เป็น
พอมาถึงมื้อเย็น ทุกคนในค่ายรวมตัวไปกินกันที่โรงอาหารเหมือนเดิม
“พวกมึงไปตักข้าวเลย กูรอที่แคร่ตัวเดิม” ผมบอกมันขณะที่แยกตัวออกมา
“อ้าว แล้วมึงไม่กินเหรอไง?”
“ไม่อะ”
ผมไม่รอฟังไอ้ทัชบ่น เดินหันหนีออกมาเลย เมื่อเดินมาถึงแคร่ตัวเดียวกับที่นั่งกินเมื่อเช้าผมก็ขึ้นไปนั่ง เพื่อนๆในค่ายแต่ละคนเริ่มเดินกลับมาจากงานที่ตัวเองทำกันแล้ว เสียงพูดคุยดังจ้อกแจ้ก รอบตัวดูวุ่นวาย
“แม่ง ถอนหญ้าด้วยมือ เจ็บชิบหาย” เสียงไอ้แทนบ่นลอยมาแต่ไกล พวกมันเดินกลับกันมาแล้ว
“กูก็ยกเก้าอี้กับโต๊ะที่ชำรุดตั้งแต่เช้า พอเสร็จก็รื้อกระดานดำ ปวดไหล่วะ”
“ผมขูดสีครับ แบบว่าสีติดทนทายาทมาก”
บ่นกันเข้าไป นี่แค่วันแรกนะเห้ย
“แล้วพวกพี่วอร์มไปไหนวะ?” ไอ้ทัชถาม เมื่อเห็นว่าจำนวนคนที่นั่งบนแคร่น้อยกว่าเมื่อเช้า
“ต่อแถวรอเอาข้าวอยู่ตรงนั้นไง”
ผมหันมองตามที่เมฆบอก พี่วอร์ม พี่รอย พี่โกเม่ และคนสุดท้ายคือหมิงกำลังต่อคิวอยู่ปลายแถว
“แกรนด์”
ไอ้ภู มาจากไหนวะ?
ผมหันกลับไปมองมันอย่างงงๆ
“เอาไปกิน เดี๋ยวกูมากินต่อ” ไอ้ภูมันยื่นจานข้าวมาให้ผม แต่ผมไม่รับ มันเลยวางไว้ตรงหน้า ก่อนจะเดินไปอีกทาง และไม่ใช่ผมคนที่เดียวงง ไอ้แทน ไอ้ทัช และนายเมฆกำลังมองผมราวกับรอคำอธิบาย
“ไอ้ภูน่ะ...มันอยู่สร้างลานกิจกรรมกับกู” แต่ดูเหมือนคำอธิบายจะยังไม่ดีพอ เพราะพวกมันเอาแต่จ้องหน้าผม
“แล้วข้าว?”
“มันคงเห็นว่ากูยังไม่ได้กินข้าวมั้ง” พูดจบก็ตักข้าวใส่ปาก เป็นอันยุติการสนทนา
ผมกินไปได้สัก7-8คำก็วางลง
เหมือนไอ้ภูจะรู้เวลา มันเดินมาหยิบจานข้าวที่ผมเพิ่งวางทันที ไอ้ภูไม่ได้นั่งกินข้าวแคร่เดียวกับผม มันเดินไปกินกับเพื่อนๆมัน ไอ้แทนถือจานข้าวค้างแล้วมองตาม
“แดกข้าวต่อจากมึง?”
“ก็อย่างที่เห็น”
นัยน์ตา3คู่มีคำถาม แต่ถึงถามมา ผมก็จะตอบเท่าที่ผมคิด และตอนนี้ผมอยากคิดง่ายๆ ไม่อยากคิดมาก แค่เรื่องไอ้เหี้ยพอพอสผมก็ปวดหัวจะแย่
ว่าแต่...มันหายไปไหน? ทำไมไม่มากินข้าว
ช่างหัวมันสิ ทำไมผมจะต้องไปสนใจด้วย
พอกินข้าวเสร็จก็ปล่อยตามอัธยาศัย ไปเดินเล่น คุยกับชาวบ้าน แต่ขอให้อยู่ในอาณาเขตของค่าย สัก1ทุ่มพวกพี่ๆก็เรียกกลับมาที่ลานกว้างอีกครั้ง มาพูดถึงเรื่องที่นอน เรื่องการใช้ห้องน้ำ และแต่ละฝ่ายออกมาสรุปผลของวันนี้
ผมนอนที่เดิมครับ กับไอ้ทัชไอ้แทนและนายเมฆ
พวกผมพากันไปอาบน้ำ อาบแบบใส่บ๊อกเซอร์หรือไม่ก็พันผ้าขาวม้าปิดของส่วนตัวไว้ คือก็อายนิดนึง ไม่ได้อาบกันแค่4คนนี่หว่า ผู้ชายที่มาค่ายนี้มีตั้งเยอะแยะ
ขณะที่ผมกำลังเดินกลับไปที่ห้อง ผมก็รู้สึกได้ว่ามีคนมอง จึงหันกลับไปสบตา
ถูกสายตาคมๆแบบนั้นมองไม่รู้สึกก็ไม่รู้จะพูดว่าไงแล้ว มันเหมือนจะเดินเข้ามาทัก แต่ดันมีรุ่นน้องเข้ามาเรียกไว้
ดีแล้ว...
วันนี้เริ่มต้นด้วยการเรียนรู้การใช้อุปกรณ์ครับ โดยมีรุ่นพี่วิศวะโยธาชื่อ ‘เก่ง’ เป็นคนแนะนำและบอกวิธีการทำงานในส่วนต่างๆ แต่ละคนก็เลือกทำในส่วนที่ตัวเองถนัด ทำหนักทำเบาแต่ขอให้ทำ อย่าอู้ เหมือนพวกพี่ๆเค้าจะดุ แต่เปล่าเลย...คอยถามไถ่น้องๆตลอดว่าไหวมั้ย? ไม่ไหวก็บอก เหนื่อยรึเปล่า? ไปนั่งพักก่อนได้นะ
ผมมีหน้าที่แบกอิฐ ขนปูน โกยทราย ท่ามกลางแดดร้อนจัด เหงื่อไหลอาบเต็มหลังจนรู้สึกได้เลยว่าเสื้อเปียกแนบติดกับผิว ไอ้ภูไม่ได้เข้ามาป้วนเปี้ยนผมเหมือนเมื่อวานเพราะมันกำลังตอกร่องอ่างอยู่เพื่อที่จะได้เทปูนแล้วก่ออิฐต่อไป งานที่มันทำถือว่าเป็นงานหนักเลยทีเดียว ดีที่มีชาวบ้านมาช่วยงานด้วย ระหว่างทำก็พูดคุยกันไป
งานในส่วนของผมที่ต้องปรับเปลี่ยนจากลานกว้างเป็นลานกิจกรรม จากที่เป็นพื้นดินมีหย่อมหญ้าก็กลายเป็นพื้นปูน ซึ่งเราทำกันมา4วัน ตอนนี้กำลังขึ้นโครงเสาเพื่อมุงหลังคาครับ
การมาค่ายครั้งนี้ทำให้ผมเปลี่ยนไปนิดหน่อย อย่างแรกเลยคือผมกินข้าวหมดจานเพราะเหนื่อย บวกกับเกรงใจไอ้ภูที่มันกินข้าวต่อจากผม อาบน้ำ แล้วนอน ตื่นเช้ามาทำงานต่อ
อย่างที่สองผมเริ่มพูดมากขึ้น ลูกเด็กเล็กแดงที่อยากจะช่วยอาสาพ่อแม่ของพวกเขาทำงานแต่ก็ช่วยอะไรไม่ได้มาก เลยได้แต่ชวนผมคุย
“พี่แกรนด์ค่ะ นี่น้ำค่ะ” เด็กหญิงตัวเล็กๆที่เป็นหนึ่งในแก๊งเด็กจอมป่สนยื่นแก้วน้ำมาให้ผมในขณะที่ผมกำลังตักทราย ผมหยุดการกระทำ หันมายิ้มให้เด็กสาวก่อนจะรับแก้วน้ำ ผมยกขึ้นดื่มอย่างไม่คิดอะไร
แต่แล้วผมก็ต้องเกือบพุ่งเพราะประโยคต่อมา
“พี่หล่อๆคนนั้นเค้าฝากมาให้ อิอิ” หัวเราะคิกๆอย่างอารมณ์ดีพร้อมกับชี้ไปยังทิศทางที่คนคนนั้นยืนมองผมอยู่
ผมหยุดดื่มทันที
“อ้าวอิ่มแล้วเหรอค่ะ งั้นเดี๋ยวหนูไปเก็บให้น้า...พี่หล่อๆคนนั้นเค้าใจดีมากๆเลยอะ เป็นแฟนกับพี่เหรอคะ?”
“ไม่ใช่!” ผมตอบเสียงแข็ง
“อ้าว..ก็หนูนึก...”
เด็กเล็กๆ ไอ้แกรนด์ น้องเค้าเป็นแค่เด็ก ท่องไว้...ไปตวาดใส่เด็กที่ไม่รู้เรื่องรู้ราวได้ไง...
“ผู้ชายกับผู้ชายเป็นแฟนกันไม่ได้หรอกนะครับ” ผมบอกด้วยน้ำเสียงที่อ่อนลง นั่งลงยองๆ ลูบหัวของเด็กสาวที่จ้องผมตาแป๋ว “ผู้ชายต้องเป็นแฟนกับผู้หญิง เข้าใจมั้ยครับ?”
เด็กหญิงพยักหน้าหงึกๆ
“งั้นหนูก็มีสิทธิเป็นแฟนพี่หล่อได้ใช่มั้ย?”
เอ้อ...นะ แม้แต่เด็กยังหลงเสน่ห์
“อันนี้ต้องไปถามพี่เค้าเองนะครับ” ผมบอก “พี่ขอตัวทำงานก่อนนะ”
“ค่า หนูไม่รบกวนแล้ว ไปหาพี่หล่อดีกว่า อิอิ” แล้วเด็กสาวก็วิ่งจากไป
เหอะๆ ที่ผมบอกเด็กสาวไปแบบนั้น...มันยิ่งเหมือนตอกย้ำตัวเองยังไงก็ไม่รู้
ช่างเถอะ รีบๆตักทรายให้เสร็จดีกว่า แขนและมือที่โผล่พ้นออกมาจากเสื้อกำลังเผชิญกับแสงแดดทำให้ผมรู้ตัวว่าผมดำขึ้น แต่ผมก็ไม่ค่อยเครียดสักเท่าไหร่ เดี๋ยวก็กลับมาเป็นเหมือนเดิมเอง ไม่เหมือนพวกผู้หญิงที่คงต้องพอกโลชั่น SPF 50 อัพก่อนออกมาทำงาน ไม่อย่างนั้นจะไม่ยอมออกจากบ้าน
อย่างที่สาม...ไอ้เหี้ยพอส...มันมองผม หลายครั้งที่อยากจะเข้ามาคุย แต่ก็เหมือนมีอุปสรรคมาขวางตลอดเวลา รู้ทั้งรู้ว่ามันอุตส่าห์แอบอ้างแอบเนียนเพื่อให้ได้มาส่วนที่กำลังปรับปรุงลานกว้างอย่างที่มันกำลังทำอยู่ แต่ผมก็ไม่อยากสนใจ ไม่อยากเห็นหน้า ไม่อยากคุยอะไรทั้งนั้น
เราเป็นแค่คนเพิ่งรู้จักกัน
ผมบอกตัวเองแบบนั้น
“วันนี้ผักอีกแล้วเหรอ ฮือออออออออ” ไอ้แทนมันคร่ำครวญเรียกหาเนื้อสัตว์ทันทีที่เห็นว่าในหม้อเป็นผัดผักบุ้ง
“เออน่า...วันนี้ไม่ได้ออกไปซื้อเนื้อที่ตลาด แดกๆเข้าไปเถอะ” ไอ้ส้มมันตอบกลับครับ ซึ่งน่าแปลกใจที่ส้มโอไม่ได้ตอบแบบกวนตีนไอ้แทนเหมือนอย่างเคย มันก็คงเหนื่อยเหมือนกัน อยู่ฝ่ายสวัสดิการใช่ว่าจะทำอาหารอย่างเดียว
“เนื้อสัตว์มันแพงน่ะแทน...ไว้มื้อหน้านะ” กิ๊งบอก
ผมไม่มีปัญหาเรื่องการกินอยู่แล้ว (นอกเสียจากเรื่องการคุ้ยข้าว ที่แก้ยังไงก็แก้ไม่หาย) เมื่อได้รับจานข้าวมาก็ตรงไปที่แคร่ เป็นอันรู้กันว่าตรงนี้คือที่ของพวกผมไปซะแล้ว
ผมมีโอกาสเจอหน้าพวกมันก็ตอนเย็นกับตอนนอนเท่านั้นแหละ เพราะในช่วงกลางวันพวกผมถูกแยกกันไปทำในแต่ละส่วน แอบเหงาๆเหมือนกันที่ไม่มีเสียงไอ้แทนคอยจิกกัดไม่ก็ส่งมุขเสี่ยวๆไปทั่ว
“เอาไป นี่ด้วย แดกเข้าไป ห้ามเททิ้งนะ!” เสียงโหดๆของพี่รหัสผมเอง พอเดินไปถึงก็เห็นไอ้พี่วอร์มกำลังเขี่ยผักจากจานตัวเองให้อีกจาน
และจานนั้นเป็นของนายหมิง ที่ได้แต่อ้าปากค้าง แต่พี่แกไม่สน เมื่อแน่ใจแล้วว่าชิ้นส่วนที่เป็นสีเขียวๆออกไปหมดจานก็ยกข้าวขึ้นมากินอย่างไม่สนใจใคร
“แบบนี้ผมจะกินหมดได้ยังไง...”
“ตักใส่ปากเคี้ยวๆกลืนเดี๋ยวก็หมดเองแหละน่า กินเข้าไป กินผักเยอะๆ จะได้โตเร็วๆ อย่าเรื่องมาก”
ผมชักชินกับพฤติกรรมของคู่นี้ซะแล้ว
“เออ สนามโรงเรียนใกล้เสร็จละ พรุ่งนี้กูต้องไปทำสนามเด็กเล่นต่อ” ไอ้แทนพูดขึ้น มันอยู่ในส่วนที่ต้องปรับปรุงสนามโรงเรียน
“ไววะ มึงอยู่ฝ่ายเดียวกับพี่พอสใช่มะ?” ไอ้ทัชถาม ผมสะอึกไปนิดนึง แต่ก็ทำเป็นไม่รู้สึกอะไร
“อืมดิ กูเห็นลุงรหัสกูแล้วเหนื่อยแทนวะ แม่งทำทุกอย่าง ตั้งแต่สากกะเบือยันเรือรบ”
“เอ่อ...ทำเรือรบไปทำไมเหรอครับ? หรือต้องเอาไปรบกับหมู่บ้านอื่น?” นายเมฆถามอย่างซื่อๆ
ซื่อบื้ออะนะ
“เชี่ยเมฆ กูเปรียบเทียบกับสำนวนครับ ไม่ทราบว่ามึงได้Aฟิสิกส์มาแต่Fการใช้ภาษาไทยหรือครับ?”
“อ่า...ใครจะไปรู้ละครับ ผมก็นึกว่าต้องสร้างจริงๆ”
เห้อออออออ เอากะมันเถอะ เรียนเก่งเกินไปก็แบบนี้แหละ
“ช่างเหอะ...แต่พี่พอสแม่งทำทุกอย่างจริงๆนะ ตั้งแต่คำนวณค่าใช้จ่ายยันคำนวณสัดส่วนคอนกรีต ไหนจะต้องมานั่งใช้แรงงาน ซ้ำยังไม่พอ มึงเห็นรอยคล้ำใต้ตาของพี่เค้ามะ?”
“อืม เห็น นี่มาแค่4วันเองนะ” ไอ้ทัชตอบทั้งๆที่มันไม่ได้มองไปถึงคนที่ถูกกล่าวถึง เป็นผมซะอีก ที่เหลือบมองไปยังแคร่ไม่ใกล้ไม่ไกล
ไม่ต้องสังเกตอะไรมาก มันโทรมลงจริงๆ
“ลุงรหัสกูแม่งฟิต อาสารับหน้าที่เฝ้าเวรยามให้กับค่าย”
“โหยย แล้วแบบนี้จะได้นอนเหรอวะ?”
“ได้แหละครับ เพราะเวรยามยังไงมันก็ต้องมีผลัดเปลี่ยนกะกันอยู่แล้ว” เมฆแสดงความเห็นออกมาบ้าง ส่วนผมก็ได้แต่นั่งกินข้าวเงียบๆ ฟังที่พวกมันพล่าม ถึงแม้เรื่องที่มันพล่ามผมจะไม่ได้อยากรู้สักนิดเลยก็ตาม
“ไม่ใช่แค่นั้นหรอก วันก่อนพี่เห็นพี่พอสขับรถกะบะเพื่อไปซื้อของ อุปกรณ์ที่ใช้ในการก่อสร้างมาด้วย” พี่รอยพูดขึ้นมาขณะที่ยกน้ำดื่ม ที่นั่งบนแคร่นี้ขาดไป1คนครับ ซึ่งนั่นก็คือพี่โกเม่ เพราะพี่แกกำลังสร้างความสัมพันธ์กับรุ่นน้องคนหนึ่งอยู่ จึงไม่ได้มานั่งกินข้าวกับพวกผมแล้ว
“น้องๆครับ ใครอยู่สร้างลานกิจกรรมรบกวนช่วยกันไปยกอิฐหน่อยนะครับ” เสียงพี่หมูดังขึ้นมากลางโรงอาหาร ผมเห็นหลายๆคนรวมไปถึงไอ้ภูที่มันอยู่สร้างลานกับผมลุกขึ้นเดินตามพี่หมูไป ผมเลยลุกขึ้นบ้าง
“เดี๋ยวกูไปช่วยพี่เค้าก่อน” ผมบอกพวกมัน ยกเอาจานไปเก็บแล้วเดินไปยังลานกว้างทันที
ตอนนี้เป็นเวลา3ทุ่ม พวกผมช่วยกันยกช่วยกันแบกจนเสร็จ ตอนแรกนึกว่าแป๊บๆคงเสร็จ แต่ที่ไหนได้ เยอะเอาการอยู่เหมือนกัน ป่านนี้ไอ้พวกนั้นคงอาบน้ำนอนกันไปแล้ว
“แกรนด์ มึงนอนที่ไหนวะ? ใช่ที่โรงเรียนปะ” ไอ้ภูเดินเข้ามาถามผม
“อืม”
“เออ กูก็ด้วย งั้นเดี๋ยวไปอาบน้ำกัน”
ก็ดีนะ จะได้ไม่ต้องวังเวงอาบคนเดียว
ผมกับมันเดินกลับไปยังที่พักพร้อมกับพวกพี่ๆที่เดินมาส่ง ผมเข้าไปในห้องเรียนซึ่งตอนนี้มันกลายเป็นห้องนอนรวมสำหรับพวกผม บางคนก็ยังไม่นอน บางคนก็จับกลุ่มคุยกัน ผมเห็นไอ้ทัช ไอ้แทน เมฆก็เป็นหนึ่งในนั้น
“อ้าวมาแล้วเหรอ” ไอ้ทัชทัก
“เออ เพิ่งเสร็จ กูไปอาบน้ำก่อนนะ”
ผมหยิบข้าวของที่ต้องใช้ในการอาบน้ำมาไว้ในอ้อมแขน เดินไปยังหลังโรงเรียนซึ่งเป็นสถานที่สำหรับอาบน้ำ ตุ่มโอ่งใหญ่บรรจุน้ำไว้เต็ม ไม่มีใครมาอาบเลย ผมเห็นไอ้ภูแล้ว มันอยู่คนเดียวกำลังตักขันอาบ ผมเห็นดังนั้นเลยถอดเสื้อผ้ากองไว้แล้วเดินไปยังตุ่มนั้น
“ขาวเหี้ย” มันอุทานเมื่อมองผมเต็มๆ
“อะไรของมึง?”
“กูบอกว่ามึงขาวเหี้ยๆ”
แล้วทำไมต้องต่อเหี้ยๆด้วยวะ?
ผมไม่สนมัน ตักน้ำในตุ่มขึ้นมารดตัว ผมว่าผิวผมคงหนาขึ้นแล้วเพราะชินกับอุณหภูมิของน้ำที่มันเย็นเฉียบ ยิ่งตื่นมาอาบตอนเช้านะ โหยยยยย ไม่อยากจะบอกว่าผมกับเพื่อนๆหลายคนแอบซกมกแหละ แค่ล้างหน้าแปรงฟันแล้วไปทำงานต่อทันที เพราะถึงยังไงก็ต้องเหงื่อออกอยู่แล้ว แถมตอนกลางคืนมันก็หนาว ไม่มีเหงื่อซะหน่อย
“อยากขาวบ้างกูต้องทำไงวะ?”
“ไม่รู้...” ผมตอบมัน ชักเริ่มหงุดหงิดหน่อยๆ แต่แล้วก็ต้องร้องเสียงหลงเมื่อไอ้ภูมันเขยิบมาลูบหน้าอกผม
“เห้ยยยย!! ไอ้สัดภูมึงทำอะไร?!”
ผลั่วะ!!!
“อุ๊ก!”
เหตุการณ์มันเกิดขึ้นเร็วมากครับ ผมผลักไอ้ภูให้ห่างจากตัว แต่ผมไม่ได้ทำมันล้มจุมปุกแบบนั้น คนที่ทำคือไอ้เหี้ยพอสที่มันโผล่มาตอนไหนไม่รู้ต่างหาก!
เชี่ยแม่งมาได้ไงวะ!?
“ออกไปห่างๆจากแกรนด์เลยนะไอ้สัด!” มันขู่ตะคอก เพ่งเล็งไปยังไอ้ภูที่กำลังทำหน้างง
“เห้ยพี่พอส อะไรของพี่เนี่ย?” มันค่อยๆลุกขึ้นยืน ปัดเศษดินที่ติดตัวมาด้วย
“เมื่อกี้มึงทำอะไร?” เสียงคนข้างตัวผมน่ากลัวมาก มันไม่ได้พูดเสียงดังหรือตะโกนเลย เพียงแค่พูดในระดับปกติเท่านั้น แต่นั่นก็มากพอที่จะทำให้ไอ้ภูขมวดคิ้วยุ่งและเริ่มถอยหลังหน่อยๆ
“เอ่อ...ผมก็แค่เห็นว่าไอ้แกรนด์มันขาวดี...”
“แล้วเกี่ยวอะไรกับมึง!” ไอ้ภูยังพูดไม่จบ มันก็สวนขึ้นมาทันที
ไอ้ภูยืนนิ่ง คนถามก็รอคำตอบ ส่วนผมอยากจะหนีไปจากตรงนี้ แต่ติดที่ว่า...ข้อมือผมกำลังถูกจับแน่นด้วยมือใหญ่จากคนที่ยืนข้างผม
“อาบน้ำเสร็จก็ออกไปดิ ยืนรอเหี้ยไร?” มันพูดขึ้นหลังจากที่เงียบกันมานาน ผมมองไปที่ไอ้ภู ตัวมันยังเปื้อนดิน บ๊อกเซอร์ที่เปียกก็มีคราบดินติด ไอ้ภูก็มองผมอยู่เช่นกัน สายตาเลื่อนลงมาที่ข้อมือผม มันถอนหายใจเบาๆ
“เห้ออออ เออ กูเข้าใจและแม่ง” มันพูดอย่างปลงๆ แต่ผมไม่เข้าใจความหมายที่ต้องการจะสื่อ มันตักน้ำรดตัว2-3ขันอย่างลวกๆจนน้ำกระเซ็นมาโดนตัวผมกับไอ้เหี้ยพอส แล้วมันก็หยิบข้าวของเดินออกไป
ทิ้งให้ผมยืนตัวเปียกกับคนที่ผมพยายามหลบเลี่ยงมาตลอดไว้
“ปล่อย” ผมพูดนิ่งๆ มันหันมามองผม
นี่เป็นครั้งแรกตั้งแต่เกิดเรื่องวันนั้นที่ผมกับมันได้ใกล้ชิดกันขนาดนี้ ใกล้กันขนาดที่ว่าตัวห่างกันไม่ถึงฟุต อีกทั้งข้อมือผมถูกพันธนาการไว้
“ไอ้เหี้ยนั่นเป็นใคร? แล้วทำไมมึงต้องมาอาบน้ำกับมัน2คน?” มันไม่ยอมปล่อยถาม แต่ถามกลับ
ไม่อยากมองมัน ผมจึงเลี่ยงที่จะสบตา เสมองไปทางอื่น
“เพื่อนผม ... แล้วคุณก็ปล่อยมือผมได้แล้ว”
แม้จะออกแรงหมุนข้อมือเพื่อให้หลุดจากการจับกุมสัก100รอบ แต่มันก็ไม่ยอมปล่อย ซ้ำยังออกแรงบีบมากกว่าเดิมจนเริ่มเจ็บ
“แล้วที่มันเอามือมาโดนตัวมึงล่ะ?!” มันตกคอกใส่จนผมเผลอกันไปมอง สายตามันดุดันราวกับจะฆ่าใครได้...
สายลมในตอนกลางคืนที่พัดผ่านผิวกายที่ไม่มีอะไรปกปิดมันทำให้ผมตัวสั่น
สั่นเพราะหนาวหรือสั่นเพราะกลัว...
อาจจะทั้ง2อย่าง
แต่ทำไมผมต้องกลัวมัน? ในเมื่อไม่ได้ทำอะไรผิด? อีกอย่างมันก็ไม่มีสิทธิที่จะมายุ่งกับผม
“เรื่องของผม ไม่เกี่ยวกับคุณ”
“โว๊ยยยยยย!! แม่งงงงงงงงงงง!!!”
ผมสะดุ้งเล็กน้อยกับที่มันตะโกนระบายอารมณ์ออกมา
“เมื่อไหร่มึงจะเลิก ผมๆคุณๆ สักที!!! กูฟังแล้วแม่ง...หงุดหงิดชิบหาย!”
“คุณเป็นรุ่นพี่ อีกอย่างผมไม่ได้สนิทกับคุณ”
ยิ่งเห็นมันโมโหหัวฟัดหัวเหวี่ยงผมก็ยิ่งเน้นหนัก
สายตาคมจับจ้องผมอีกครั้ง คราวนี้มันหายใจเข้าออกอย่างช้าๆ ก่อนจะพูดอย่างใจเย็นว่า
“แกรนด์ กูขอโทษ กูรู้ว่ามึงโกรธกู” มันปล่อยข้อมือผมแล้ว
“ผมไม่เคยรู้จักคุณ แล้วผมก็ไม่ได้โกรธอะไรทั้งนั้น”
เข้มแข็งไว้แกรนด์...
แต่...ทั้งๆที่มันปล่อยข้อมือผมแล้ว ผมจะเดินหนีมันไปก็ได้ แต่ขาผมมันกลับก้าวไม่ออก
“กูรั...”
“หยุด! ผมไม่รู้จักคุณ คุณจะไปแต่งงานจะไปหมั้นกับใครมันก็เรื่องของคุณ ได้โปรดอย่ามาทำเป็นว่าเราเคยสนิทกัน เคย...”
เคยรักกัน...
“ไม่...”
“ผมขอร้อง ต่างคนต่างอยู่เถอะนะ อย่า...อย่ามาหลอกผมอีกเลย”
เสียงผมไม่ได้สั่นใช่มั้ย?
ก่อนที่ผมจะต้องฟังอะไรที่มันทำร้ายจิตใจผมไปมากกว่า ผมตัดสินใจก้าวเดินหนีออกมา แต่อีกคนกลับไม่ยอมให้เป็นแบบนั้นง่ายๆ
“เดี๋ยวก่อนแกรนด์ ฟังก่อน”
ไม่! ไม่ฟัง! นี่จะให้ผมไปฟังคำหลอกลวงของมันอีกงั้นเหรอ??
กึก
วูบบบบ
“ระวัง!”
เพราะมัวแต่จ้ำอ้าว ปิดหูไม่ปิดจนไม่ทันระวัง สะดุดกับก้อนหินเล็กๆเข้า หกล้มลงไปนอนกับพื้นตี่ใครอีกคนเอามือมารองตัวผมไว้
“เจ็บตรงไหนรึเปล่า?” มันตื่นตะลึง พลางพลิกตัวผมสำรวจไปมาและปัดเศษดินให้ แต่ผมผลักตัวมันออกห่าง ไม่อยากให้ใกล้ไปมากกว่านี้ พยายามทำทุกวิถีทางให้มันลุกออกไปจากตัวผม
“ไม่! ปล่อย!”
ยิ่งอยู่ในสถานการณ์แบบนี้ยิ่งไม่ดี...ไม่ดีต่อใจผมเลยจริงๆ
“อย่าเพิ่งดื้อได้มั้ย? มาให้ดูก่อนว่าเจ็บตรงไหนรึเปล่า? ที่นี่ไม่ใช่บ้านเรานะ” มันบอกผมด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน จนผมนิ่งไป
อย่ามาทำดี อย่ามาทำให้สับสนจะได้มั้ย?
“ปล่อยผมไปเถอะ ขอร้อง คุณก็อยู่ส่วนคุณ ผมก็จะอยู่ของผมเงียบๆ”
ตอนนี้ผมอยากจะร้องไห้ ยิ่งมันมาเป็นห่วงเป็นใยราวกับไม่มีอะไรเปลี่ยนแบบนี้มันยิ่งทำให้ผมห้ามใจตัวเองไม่ได้ ตลอดเวลาที่ผ่านมาผมรู้ตัวเองมาตลอดว่า...
ผมยังรักมันอยู่ ยังคิดถึงมันเสมอ
เวลาไม่ได้ลบเลือนอะไรเลย แค่มีสิ่งใหม่ทับถมสิ่งเก่าไปเรื่อยๆ
แต่ต้องทำเป็นไม่สน เพื่อที่จะได้ปกป้องตัวเองไม่ต้องกลับไปเสียใจที่โดนหลอกแบบนั้น ความผิดพลาด การโกหก หลอกลวงครั้งนี้ของมันไม่ใช่เรื่องที่จะยอมรับหรือให้อภัยกันได้ง่ายๆ...
“แกรนด์...”
“หยุดยุ่งกับผมซะที!” ผมใช้แรงเฮือกสุดท้ายผลักมันออกไปแล้วรีบลุกขึ้น
แต่ก็ยังช้าไป...
“ขอโทษ! ขอโทษ! ขอโทษ!” มันรั้งข้อมือผมไว้ “กูรู้ตัวว่ากูมันแย่ ผิดเองที่ทำให้เรื่องมันบานปลาย แต่ให้กูไปสาบานกับที่ไหนเลยก็ได้ว่ากูรักมึงคนเดียว รักมึงจริงๆ”
“เหอะๆ เก็บคำว่า ‘รัก’ ของคุณไปใช้กับคู่หมั้นของคุณเถอะ”
“คู่หมั้นกูก็คือมึงไงแกรนด์ กูยกเลิกงานหมั้นกับหมอนไปแล้ว!”
...
ผม...คงหูฝาดไป
“จริงๆนะ กูคุยกับพ่อกับแม่แล้ว กูขอยกเลิกงานหมั้น กูคุยกับหมอนแล้ว กูเคลียร์ทุกอย่างแล้วจริงๆ ทั้งหมดนี้ก็เพื่อมึง กูทนไม่ได้ที่ไม่มีมึง กูทนไม่ได้ที่มึงหายไป...” มันก้มหน้าบอกผมอย่างนั้น คว้ามือผมทั้ง2ข้างมาบีบแน่น
ราวกับส่งมอบความรู้สึกทั้งหมดที่อยากจะพูดมาให้
ตอนนี้ใจผมกำลังสั่นคลอน
มัน...ยกเลิกงานหมั้นกับหมอนไปแล้วงั้นเหรอ..?
ถ้ามันง่ายแบบนั้นก็ดีสิ
“เลิกโกหกได้แล้ว!!” ผมตะโกนบอกมัน “พอทีเถอะ!! เรื่องของผมกับคุณมันเป็นไปไม่ได้ มันจบไปตั้งแต่วันที่คุณเริ่มโกหกหลอกลวงผมแล้ว!!”
ความรู้สึกมันพรั่งพรูออกมา ผมตะโกนตัวหอบโยน คนตรงหน้าปล่อยมือผมแล้วคว้าตัวเข้าไปกอดทันที
“ไม่ได้โกหก” มันกระซิบอยู่ข้างหู “กูพูดความจริง ถ้ามึงไม่เชื่อ...กลับจากค่ายไปหาพ่อกูกันนะ”
“ไม่ไป ผมไม่ไปไหนกับคุณทั้งนั้น” เสียงอู้อี้แต่ก็พอจะฟังรู้เรื่อง
ใบหน้าผมซุกอยู่ที่ไหล่กว้าง อ้อมกอดมันยังอุ่นเหมือนเดิม กลิ่นกายที่ผมคิดถึง ชุดลำลองของมันที่ใส่อยู่ตอนนี้ผมก็เห็นบ่อยๆ
“มึงอย่าฝืนใจตัวเองเลยแกรนด์ กูรู้ว่ามึงก็รักกูมาก ไม่อย่างนั้นมึงคงไม่เป็นแบบนี้”
“ไม่ใช่ ผมไม่ได้รักคุณ” ผมดันตัวมันออก ซึ่งมันก็ยอมคลาย “ผมบอกแล้วว่าเราเป็นแค่คนรู้จักกัน!”
มันนิ่งอึ้งไป แต่แล้วผมก็ต้องงงเพราะรอยยิ้มที่คลี่ออกมา
“ถ้างั้น...เรามาทำความรู้จักกัน เริ่มต้นกันใหม่ .. ดีมั้ย?”
“ไม่จำเป็น” ผมปฏิเสธทันที
“งั้นแสดงว่าเรารู้จักกันดีแล้ว”
“ไม่เลยสักนิด”
มันลุกขึ้น ยื่นมือมาให้ผม แต่ผมปัดทิ้ง ลุกขึ้นยืนด้วยตัวเอง ดินบางส่วนเกาะติดมาที่หลังกับขา
“อะแฮ่ม ผมชื่อพัฒนพล วรโชติอิงคนันท์ เรียกง่ายๆว่า พอส ปี3 วิศวะเครื่องกล บ้านรวย พ่อเจ้าของสายการบิน แม่ทำอาหารเก่ง แต่เป็นโรคหัวใจ ผมเป็นลูกคนที่3 พี่ชายคนโตชื่อพีท พี่สาวคนรองชื่อเพลย์ ส่วนนิสัย...รักใครรักจริงครับ!”
หา?
ผมเงยหน้ามองคนที่แนะนำตัวเอง(แบบน่าหมั่นไส้สุดๆ)อย่างไม่เข้าใจ
“เอ้า ผมแนะนำตัวเองแล้ว ตาคุณบ้าง” มันบอกพร้อมกับยิ้มสบายๆ “เร็วๆสิครับ ผมอยากรู้จักคุณ”
เห้อออออ พอเห็นหน้ามันแล้ว...ยิ่งมาทำแบบนี้...ผมก็ชักจะใจอ่อน ราวกับเรื่องที่กำลังพูดกันอยู่ไม่ใช่เรื่องใหญ่โตอะไร คงเป็นความสามารถของมันที่สามารถลากเรื่องเครียดๆให้กลับมาสู่บรรยากาศแบบนี้ได้
เล่นกับมันหน่อยก็ได้วะ
“แกรนด์ ชื่อเต็มๆคือ กรวิชญ์ สิทธิศักดิ์โสภณ ปี1ภาคเครื่อง เกิด 8 เดือน 8 ...” ตรงนี้ผมแอบเน้นย้ำเสียงหน่อยๆ ซึ่งดูเหมือนมันจะรู้ตัว “ไม่รวย พ่อเจ้าของโรงงานไม้ เล็กๆ แม่ขายหนังสือแผง ลูกคนเดียว…ผมเคยรักใครบางคน เค้าบอกว่าเค้ารักผมและจะหมั้นกับผม แต่สุดท้ายแล้วเค้าก็ไปหมั้นกับคนอื่น ทั้งๆที่ผมคิดไว้แล้วว่าคนนี้แหละ เป็นคนที่ผมจริงจังด้วยมากที่สุด” ผมจ้องเข้าไปนัยน์ตาของอีกฝ่าย “แต่แล้วเค้ากลับโกหกผม เพราะเค้ามีคู่หมั้นอยู่แล้ว...ต่อจากนี้ไปผมคงไม่คบกับใครแบบจริงจังง่ายๆอีก”
นี่คงเป็นครั้งแรกที่ผมพูดกับมันยาวขนาดนี้
“ถ้าอย่างนั้นผมขอโอกาสอีกสักครั้ง...” มันยังยิ้มให้ ไม่ใช่รอยยิ้มเจ้าเล่ห์ แต่เป็นรอยยิ้มที่จริงใจ “ในเมื่อคุณบอกว่าไม่คบกับใครแบบจริงจัง...”
“งั้นเราลองมาคบกันเล่นๆสัก100ปีดีมั้ย?”
โปรดติดตามตอนต่อไป
อ่านแล้วติดขัดตรงไหน ไม่เข้าใจยังไง .. เอ่อ ... ปล่อยมันไปเถอะนะคะ แพรก็งงๆมึนๆตื้อๆตันๆไม่ชอบบรรยากาศแบบนี้ของเรื่องเท่าไหร่ แพรอาจเขียนออกมาไม่ดี แหะๆ
ช่วงนี้งานเยอะคะ ไม่ค่อยมีเวลามาพิมนิยาย
ดีที่ว่าวันนี้วันหยุด เลยมีเวลาว่างได้มาต่อเนี้ยแหละคะ แหะๆ
สุขสันต์วันพ่อนะคะ
ขอพระองค์ทรงพระเจริญ
ใครที่ยังไม่ได้บอกรักพ่อแบบจริงๆ ต่อหน้า ไม่ตั้งสเตตัส ก็ไปบอกซะน้า แบบนั้นมันดีกว่ามาตั้งสเตตัสบอกรักพ่อเยอะเลยคะ ^^
แต่ถ้าทั้งบอกตัวจริงทั้งตั้งสเตตัสก็ได้นะคะ อิอิ
ปล.ขอบคุณท่านฮอตเลดี้มากคะที่ช่วยดัน ไม่อย่างนั้นแพรคงหาไม่เจอ 555
ปลล.อยากจะกดบวก (ที่ไม่ใช่บวกเป็ดอะ) แต่ต้องรอ 250โพส แย๊กกกกกก T T
และก่อนจาก ไปเจอรูปที่ตรงอิมเมจของทัชมาคะ (ชอบมากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก)
(http://upic.me/i/wc/404613_2542333452882_2144629886_n.jpg)
อิมเมจ : อ้น อัตตพงษ์ อัตตกิจกุล
เครดิต : Napat (แฟนเพจสักเพจเนี่ยแหละคะ เจอมาแล้วเซฟเลย แพรลืมแล้ว ขออภัยเป็นอย่างยิ่ง)
แอร๊ยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย ขอทัชกลับบ้านค่า!!!
:m3: :m3: :m3: :m3:
-
เยสสสสสสสส ! :กอด1: :กอด1: :กอด1:
-
ตกลงไปเลยแกรนด์ ทดลองครบกันสัก 100 ปีก่อน :laugh3: :laugh3:
-
น้องแกรนด์ ยอมคบเล่นๆกันพี่พอสเค้าเถอะลูก
ตอนแรกนึกว่าน้องภูจะมาทำดราม่าซะแล้ว แต่เหมือนจะเข้าใจอะไรง่ายดีนะ
ตอนหน้าจะหวานรึยังน้า
-
“งั้นเราลองมาคบกันเล่นๆสัก100ปีดีมั้ย?” สัก 100 ปีเลยหรอ น่าอิจฉาจังเลย อยากมีคนมาพูดแบบนี้กับเราบ้าง สู้ๆนะพอส ดีกับแกรนด์ไวๆน๊า
-
มาแล้วๆๆๆๆ ไปอ่านก่อนนะ :pig4:
-
:mc4: :mc4: :mc4:ให้มันได้อยางนี้ดิพี่พอสสู้ๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
:call: :call: :call: :call: :call:
-
โอย กว่าจะบอกเรื่องถอนหมั้นได้ ลุ้นจนเหนื่อย
-
อย่าลืมลากน้องไปหาพ่อให้ได้นะพี่พอสสสสสส
-
เอาไงล่ะแกรนด์ ลองคบเล่นกับเฮียแกหน่อยดีไหม :impress2: :impress2: :impress2:
-
โฮ้ว ได้คุยกันแล้ว คนอ่านดีใจมาก สาเหตุที่เข้ามาก็ไม่ผิดที่คาดไว้ อิพี่พอสขี้หึงจะตาย
คนอื่้นมาจับตัวแกรนด์ได้ไง ไม่ยอมเด็ดขาด ภูก็ซวยไปนะ แต่ภูดูชอบแกรนด์จริงแหละ
เข้าใจและตัดใจซะจะได้ไม่เสียใจ
ลุ้นมากตอนเค้าง้อกัน ไอ้น้องแกรนด์เย็นชาและใจแข็งได้โล่ห์ ส่วนพี่พอสดูน่าสงสาร
กว่าจะอธิบายกันได้น้อ หลังจากขอคบนี่แกรนด์จะว่ายังไงนะ ลุ้นต่อ ๆ
ขอบคุณค่ะ
-
กรี๊ดดดดดดดดดดด ใกล้จะคืนดีกันแล้วววว
ตั้ง 100 ปีเลยน้าาาาา :-[
ปอลอ.ภูอ่า โดนลูกหลงล้มคว่ำเลย สงสารร มามะๆ :กอด1:
รอตอนต่อไปค่าาา :L2: :L2:
-
100 ปี คงไม่เล่นๆแล้วมั้ง
-
แกรนด์ลองดูอีกสักตั้ง ไหน ๆ ก็รักไปแล้วนี่นะ
ให้โอกาสพี่พอส ให้โอกาสตัวเองมีความสุขซะที
-
คบกับเล่นๆ ร้อยปี !!!!! ! ปร๊าดดดดด ด นายแน่มาก 5555
น้องแกรนด์ยอมๆ คบกับพี่มันไปเถอะค่ะ เด๋วมันจะเหี่ยวจะเฉาไปซะก่อน ^^
ชอบตอนแนะนำตัวอ่ะ น้องแกรนด์ยังแอบเคืองเรื่องวันเกิดเบาๆ คึ
,, สู้ๆ นะคะไรเตอร์ ^[+++++++++]^ ,,
:z2:
-
100 ปี !!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!! :laugh:
-
100 ปี จัดไปเลยแกรน 5555
รอนะรอ :)
-
มันเกือบเขินแล้วอ่ะ5555
คราวหน้าขอแบบพยายามหวานหน่อยนะ o18 o18
-
สงสารพี่พอสเหมือนกันนะ ทำเค้าไว้เยอะเองนี่นา
ต่อไปนี้คงต้องทำตัวดีๆเพื่อจีบน้องใหม่ละนะ o13
-
จะไปฟอล พี่วอร์ม กุรักพี่วอร์มมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมม
-
พี่พอสคิดได้ไงอะ คบเล่นๆ 100ปี เอาเอไปเลยคะ ชอบๆ
สงสารภูเหมือนกันนะเนี่ย อิอิ แต่ชอบพี่พี่พอสหึงอะ
-
อ๊ากกกก ในที่สุดก็ได้คุยกันซะที
แกรนด์เชื่อพี่พอสเถอะ เขาพูดความจริง
กลับจากค่ายนี้คงได้ไปดูตัวก็ล่ะ จะได้พิสูจน์คำพูดของพี่พอส
-
บอกตรงๆยังเกลียดพอสอยู่ หมันไส้! ทำแกรนด์เจ็บ อย่ายอมง่ายๆนะแกรนด์
-
:pig4:
-
ตอนนี้...พูดเป็นแค่คำเดียว..
ไอ้เหี้ยพี่พอสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสส
ไอ้เหี้ยพี่พอสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสส
ไอ้เหี้ยพี่พอสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสส
ไอ้เหี้ยพี่พอสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสส
ไอ้เหี้ยพี่พอสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสส
ไอ้เหี้ยพี่พอสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสส
ไอ้เหี้ยพี่พอสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสส
ไอ้เหี้ยพี่พอสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสส
ไอ้เหี้ยพี่พอสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสส
ไอ้เหี้ยพี่พอสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสส
ไอ้เหี้ยพี่พอสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสส
ไอ้เหี้ยพี่พอสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสส
ไอ้เหี้ยพี่พอสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสส
ไอ้เหี้ยพี่พอสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสส
ไอ้เหี้ยพี่พอสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสส
กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด
:z2: :z2: :z2: :z2: :z2: :z2: :z2: :z2: :z2: :z2: :z2: :z2: :z2: :z2:
-
มาแล้วอะ ตอนนี้น่ารัก พี่พอสนี่ก็เล่น แต่งานนี้ต้องชมนานภุที่มาทำให้เรื่องการเคลียใจสองคนนี้ง่ายขึ้น
แต่ก็รอลุ้น :pig4:
-
“เอ่อ...ทำเรือรบไปทำไมเหรอครับ? หรือต้องเอาไปรบกับหมู่บ้านอื่น?”
กร๊ากกกกกกกกก นายเมฆ นายฮามาก ฮาแบบหน้าตายด้วยนะ :laugh: :laugh:
ภูเข้าใจแล้วใช่ไหมว่าอะไรเป็นอะไร ต่อจากนี้ไปก็รักษาระยะห่างด้วยนะคะ จะได้ไม่ต้องเจ็บตัว
ส่วนพี่พอสสสสสสส อ๊ากกกกกกกกก เหนือชั้นมากคราวนี้
ใกล้จะได้ดีกันแล้วใช่ไหม เอาใจช่วยสุดตัว รีบๆดีกันนะ
เจอประโยคนี้เข้าไป “งั้นเราลองมาคบกันเล่นๆสัก100ปีดีมั้ย?”
ไม่คบไม่ได้แล้วววว น้องแกรนด์ก็คบเล่นๆกับพี่เค้าไปเหอะ แค่ร้อยปีเอ๊งงงง :กอด1:
-
คบเล่นๆสัก100ปี ><
พี่พอสน่ารักกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก :-[
-
พี่พอสรุกฆาต
-
:impress2: :impress2: :impress2:
ปอลอ.. พี่อ้น(อิมเมจ)หล่อออออออออออ
-
อ๊ายยยยยยย น่ารักมากเลยตอนนี้
สงสารพี่พอส เเทบตายเลยกว่าจะได้คุยกัน 55555
คือว่าเค้าอยากอ่านพี่วอร์มกับหมิงต่อจังเลย :z3:
-
โกรธกันอยู่นั่น ดีกันซักที :monkeysad:
-
ขอคบทำไมตั้ง 100 ปี ขอแต่งงานไปเลยพอสสสส โอยโหยวว มีทวิตเตอร์ด้วย ตามไปจิ้ม อิอิ :z2:
-
จะคบเล่นหรือจะคบจริงๆก็เลือกเอา แกรนด์น้อย!!
-
โอ๋ๆ ภูอย่าเสียใจน้า มาๆเดี๋ยวเราปลอบใจให้
-
คบเล่น ๆ ของพอสมีระยะเวลาเป็นร้้อยปีเลยนะเนี่ย คิดได้ไง แกรนด์ฟังพอสบ้างสิ
-
รูปใครอ่ะ อยากทราบที่มา คนอะไรเป๊ะเวอร์
-
อ้ายย พี่พอสสู้ๆ
-
กรี๊ดดดดดดดดดดดดดด พีี่พอสสสสสสสสสสสสสสสสสส
กว่าจะได้คุย เล่นเอาลุ้นซะเหนื่อย
แกรนด์ว่าไง คบเล่นๆกะพี่พอสซักร้อยปีมั้ย. :z1:
-
พี่พอสน่าร้ากกกกกกกกกกกก
รักพี่พอสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสส
-
พาแกรนด์ไปหาพ่อให้ได้นะพี่พอส :o8: :o8: :o8:
คบเล่นๆๆ 100 ปี o22 o22 o22
-
เจสส
คบเล่นสัก 100 ปี 5555
น่าเอาไปใช้บ้าง หึหึ
หวังวีาจะดีกันนะค่ะ
เสียดายภูอ่ะ เฮ้ออออ
-
ใจแกไปหมดแล้วล่ะแกรนด์ ไม่งั้นไม่พูดอะไรแบบนี้หรอก
อย่างว่า คนเราอยากเชื่ออะไรก็เป็นไปตามหัวใจ เรื่องบางอย่างคนอื่นมองว่าแย่ แต่ถ้าใจเรามันไป ยังไงมันก็เชื่อ
ฉันรู้ว่าจบค่ายนี่แหละ แกได้แฟนแกกลับมาแน่นอน
อิอิ ขอบคุณคุณภูที่ยอมโดนต่อยเพื่อให้เขาได้คุยกัน 555+
น้องแพรหาคู่ให้ตาภูแกหน่อยสิจ๊ะ อิอิ
-
:impress2:...จัดไปแกรนด์
ปอลู..เหมือนเราจะเข้าใจผิด ตอนแรกชื่อแกรนด์คือ กรกฏ ม่ะช่ายเหรอคะ เด่วๆๆขอไปเช็คอีกรอบนึงเด่วเข้ามาบอกค่ะ
-
เย้ๆๆ อ่านถึงตอนปัจจุบันพอดีเลย อ่านทันคนอื่นแล้ว อิอิ
ตอนที่รู้ว่าพี่พอสมีคู่หมั้นแล้วปวดใจเลยง่ะ เข้าใจอารมณ์แกรนด์เลย แต่แกรนด์ก็ใจแข็งเกิ๊นนน ดีกับพี่พอสเถอะ สงสารพี่พอสมากๆเลย TT^TT
พี่พอสเคลียร์ทุกอย่างเพื่อแกรนด์แล้วนะ เชื่อพี่พอสเถอะ
ยอมรับเลยว่าอ่านตอนแรกๆก่อนที่พี่พอสจะทอร์คอ่ะ แอบเชียร์กับพี่วอร์มด้วยนะ พี่พอสโหดร้ายกับน้องแกรนด์อ่ะ ฮ่าๆๆๆ
แต่ตอนนี้ให้พี่วอร์มไปได้กับน้องหมิงซับน้ำดีกว่า ฮ่าๆๆๆ
แล้วก็โคตรไม่ชอบอีพี่ฮาร์ทเลยค่ะ ทำให้พี่พอสกับน้องแกรนด์ทะเลาะกันหนักแบบนี้ แต่พอพี่แกสำนึกได้ก็รู้สึกดีขึ้นมาหน่อย แต่รอให้ดีกันก่อนนะจะได้เลิกไม่ชอบพี่ฮาร์ท ฮ่าๆๆๆ
สู้ๆนะค๊าาา
ขอบคุณที่เขียนมาให้อ่านกันค่ะ ^ ^
-
ลองคบเล่นๆกับพี่พอสก็ได้น้องแกรนด์
อยากให้กลับมารักกันเหมือนเดิมไวๆจังเลย
-
:m3: :m3:
ลุ้นจนเกร็งไปหมด 55555 ในที่สุดก็ ได้พูดกันแล้ว
-
อร๋ายพี่พอส คบเล่นเล่นสักร้อยปี น่ารักดีอะ
-
ว๊ายๆยอมฟังแล้ว
ไงละแกรนด์ขุดหลุมฝั่งตัวเองเลย ไปคบกะพี่เค้าเล่นๆซัก100ปีดีดักซะ
ฮ่าพี่พอสน่ารัก ที่เหลือก็รอแค่แกรนด์จะเอายังไง
-
รีบๆ เคลียร์กันเถอะ คนอ่านรอให้กับมารักกันเหมือนเดิมอยู่นะ
-
:impress2:...จัดไปแกรนด์
ปอลู..เหมือนเราจะเข้าใจผิด ตอนแรกชื่อแกรนด์คือ กรกฏ ม่ะช่ายเหรอคะ เด่วๆๆขอไปเช็คอีกรอบนึงเด่วเข้ามาบอกค่ะ
อ่าใช่คะ ตอนแรกแกรนด์ชื่อ กรกฎา แต่ที่นี้ คือมันเกิดวันที่ 8 เดือน สิงหา แพรเลยต้องปรับเปลี่ยนชื่อหน่อย ไม่งั้นเดี๋ยวมันขัดกันแปลกๆ 5555+
ปล.กลับไปแก้แล้วคะ ในตอนที่ 5 รับน้อง กับตอนที่ 6 ว๊ากเกอร์ (ยังไม่แน่ใจว่ามีตอนไหนอีกมั้ย? ตอนเย็นจะกลับมาเช็คอีกทีค่า)
ปลล.อิมเมจทัชคือ อ้น อัตตพงษ์ อัตตกิจกุล เคยประกวดเวที AF8 ปัจจุบันเป็น ดีเจคลื่น seed ค้าบผมมม
-
คบเล่นๆร้อยปี...กรี๊สสสสสส
-
พี่พอสกับน้องแกรนคุยกันแล้ว><
ทนอึดอัดมาตั้งนาน...แล้วดูเหมือนพี่พอสจะจัดการมือที่สาม(?)ได้แล้วซะด้วย อิอิ
ยังงี้ก็เหลือแค่ง้อน้องแกรนเท่านั้น....
เอาใจเชียร์พี่พอสเต็มที่...สู้ๆ
รีบจีบน้องแกรนให้ติด(อีกครั้ง)น๊า^^
-
แกรนด์เราเข้าใจตัวเองน่ะว่ามันเสียใจผิดหวังแค่ไหน แต่ลองให้โอกาสกับตัวเองและพี่พอสอีกครั้งเถอะ ก้าวเดินอย่างช้า ๆ กับความรักครั้งนี้น่ะ :impress2: พอสยังหึงโหดเหมือนเดิมน่ะจ้ะ อย่าห่างหายไปนานเพราะแกรนด์ไม่ใช่ของตายน่ะจ้ะ :z1:
มาต่อไวๆ น่ะจ้ะ
-
คบเล่นๆไปเถอะแกรนด์ไม่นานหรอก
ก็แค่ร้อยปีเอง :laugh:
แต่กว่าจะได้คุยกันทำเอาเราลุ้นจนเหนื่อย
-
นี่ถ้าแกรนด์ใจแข็ง
เราจะไปซิวพี่พอสเองละนะ
-
กรี๊ดดดดดดด!!! หนูแกรนด์ ว่าไงจ๊ะ?? สนใจคบกับพี่พอสเล่นๆซัก100ปีมั้ยอ่ะ ฮ่าาา
มาม่าจะหมดแล้วป้ะ อยากกินของหวานแล้ววววว :impress2:
-
น้องแกรนด์ตอบตกลงไปเลยค่ะ คบกันเล่น ๆ แค่ 100 ปีเอง 5555+
ขอบคุณค่ะ
:L2:
-
หวานมาก ชอบมาก
และขอบคุณมากที่มาต่อครับ ^^
-
อ่านแล้วลุ้น จะยอมคืนดีไหมนะ.....
-
นึกว่าจะอด....แต่ก็อดทนได้ดีมากนะพอส อิๆๆๆ น่ารักดี
-
น้องแกรนด์ให้โอกาสพี่พอสอีกสักครั้งเหอะนะ นะ นะ :impress:
-
ลองคบกันเล่นๆสักร้อยปีก็น่าจะดีนะแกรนด์ หึหึ !!
o13 o13 o13 o13 o13 o13 o13 o13 o13
-
เหอ เหอ แกรนหยุดฟังนิดนึง นะ นู๋
-
แกรนด์จะเอายังไงหว่า
จะคบเล่นๆ100ปีกับพอสไหมน่อ
รอตอนต่อไปจ้าาา
:z10: :z10: :z10: :z10:
-
ออกแนวกวนปะสาทนิดหน่อย คิคิ
แต่พวกเขาใกล้จะคืนดีกนแล้วใช่ไหมคะ ><
พี่พอสไฟท์ติ้ง เอาใจช่วยหลังจากว่ามานาน
-
คบเล่นๆ ก็ล่อไป 100 ปีเลยเรอะ พี่พอส แก ตีมึนง้อ 'เมีย' เลยนะนั่น แกรนด์น้อยเอ๋ย อย่าเพิ่งไปยอมพี่พอสแก นะ ในเมื่ออีกฝ่ายมึนมา แกรนด์น้อยมึนกลับไปเลยค่า ให้เป็นกิ๊กไป 100 ปีเลย คริๆ
-
100ปี แอร๊ยยยยยยยยยยยยยย :-[
ปล.อิมเมจทัชหล่อมากแอะ เเบบพี่อ้นหล่อมากกกกกก > <
-
คบกันเล่นๆสัก 100 ปี. . . ก็ดีนะหนูแกรนด์ แค่ 100 ปีเอง. . .
-
คบเล่นๆซัก 100 ปี
แอร๊ยยยยยยยยยย เขิล จะพ้นจากความอึดอัดใจไปได้ซักทีน้องแกรนด์สาวมากลูก
ถ้าไม่ได้น้องภูพี่พอสคงไม่ได้ปรับความเข้าใจกับน้องแกรนด์นะเนี่ย
โอ้ยยย ตายตาหลับ
-
100 ปี :-[ :-[ :-[
รู้สึกจะนานไป
รู้สึกหวานๆ แปลกๆ
พอส แนะนำตัวเอง หรือ นำเสนอตัวเองนั้น
แกรนด์ แนะนำได้กัดดีจริงๆ :m20:
สนุกมากงับ ต่อไวๆน้า
-
:o8: น่ารักอะพอสสสส
-
“งั้นเราลองมาคบกันเล่นๆสัก100ปีดีมั้ย?”
:-[ :-[ :-[ :-[ :-[ :pighaun: :pighaun: :pighaun: :pighaun: //me ระเบิดดดดดดดด
-
อืม คนกันเล่นๆก็ดีนะแกรนด์ ไม่นานแค่100ปี เอ๊ง
-
100 ปีเอง อะ แกรนด์ รับๆ ไปเหอะ
-
ตอนนี้พี่พอสน่ารักอะ
-
อร๊ายยยยยยยยย
จัดหนักจัดเต็มไปเลยค่ะน้องพอส
เอาให้น้องแกรนด์มันดิ้นไม่หลุด หนีไม่ได้เลยค่ะ
ฮิ้ววววววว
-
ปลื้มอิมเมจ พี่ทัชกับพี่วอร์มสุดๆ
:impress2: :impress2: :impress2: :impress2: :impress2:
-
“งั้นเราลองมาคบกันเล่นๆสัก100ปีดีมั้ย?”
โอยยยยยย น่ารักค่อดๆ เลยค่าาา :jul1:
นายภูเข้าใจอะไรง่ายกว่าที่คิดนะ รึจะไม่ได้คิดะไรกับแกรนด์อยู่แล้วหว่า??
ไอ่อ่านตอนแรกๆ ก็ลุ้นตัวโก่ง แกรนด์น้อยใจแข็งเกิ๊นนนน
ทำไปทำมา อ่อนลงนิดนึงแล้วแฮะ =v= ดีใจแทนพี่พอส อย่างน้อยก็ได้คุยกันยาวๆ (จงขอคบเล่นๆ100ปี)
อย่าใจแข็งนานนักนะแกรด์ พี่พอสอุตส่าห์ทำคงามรู้จักกันใหม่ขนาดนี้แล้วนาาาา
-
อยากให้คืนดีกันไวๆจังเลยยยย โอ้ยแกรนด์
แต่อีกใจก็อยากให้พี่พอสง้อต่อไปเรื่อยๆ
เพราะทำกับน้องแกรนด์เราแสบเหลือเกิน!
-
:กอด1:อั๊ยยะ พอสสู้ๆนะคืนดีให้ได้ด้วย
-
ครบกัน100ปี มันจะนานไปไหมค่ะ
จะอยู่ถึงกันไหมเนี้ย
-
ในที่สุดด!! หลังจากดราม่ามาพักใหญ่ :เฮ้อ:
ยกโทษให้พ่ีพอสและ o18
-
ฮิ้วววววววววววววววว :-[
ตอนหน้าจะหวานแล้วใช่ม้ายยยย
-
เข้ามารอด้วยคน.... :z13:
-
:z13: :z13:
“งั้นเราลองมาคบกันเล่นๆสัก100ปีดีมั้ย?”
กะทืบไลค์ให้พี่พอสค่ะะะ :m1: :m1: :m1: :m1:
+1ให้แกน บวกเป็ด ให้2Tด้วยค่ะ
-
ขอให้พอสตื้อได้สำเร็จ ทำความรู้จักใหม่ และจีบเปนแฟนรักกันไปอีก 100 ปี :impress2:
-
ฉากที่รอคอย
ตอบตกลงไปเลยแกน
-
:กอด1:
-
กรี๊ด~100 ปีพี่พอสอ่ะ ถ้านานขนาดนั้นแกรนด์คงใจอ่อนแล้วล่ะ
-
พี่พอสกะน้องแกรนด์หว๊านหวาน ลอยกระทง หรือลอยน้ำตาลจ้ะ เขินๆๆๆ
-
:o12:
สงสารทั้งคู่เลย แต่สงสารแกนด์มากกว่า
ความรู้สึกที่โดนโกหก มันเจ็บแค่ไหน :sad4:
-
ยอมใจอ่อนสักทีเหอะน่า
ปล. อิมเมจทัชหล่อมากกก
-
ใจอ่อนเถอะแกรนด์ พี่พอสจะได้จับกด ฮ่าๆๆ
-
อ่านมาทั้งเรื่อง มาร้องไห้กับคำหวานของพี่พอสสสส
พูดได้คำเดียวเลยค่ะ ว่าประโยคมันกัดกินเข้าไปในใจ <3
ไม่ได้เสี่ยวน้าาา แต่คิดอย่างนั้นจริงๆ :sad4:
-
แกรนด์อย่าพึ่งไปยอมใจอ่อนนะลูก เราเจ็บมาเยอะ~ เล่นตัวอีกซักยกเถอะ :z1:
-
แค่100ปี
จิ๊บๆ :z1: :z1:
-
น้องแกรนด์อย่ายอมมมม อยากให้ดีกันแต่เล่นตัวอีกนิดเถอะ :m31:
ใครจะยอมคบกับคนที่คิดจะคบกับเล่นๆชิชิ :m16:
ลองให้น้องแกรนด์คบกับพี่พอสเล่นๆ แต่พี่พอสต้องคบกับน้องแกรนด์แบบจริงจังซี๊ :laugh:
-
เล่นตัวอีกนิดชีวิตจะรุ่งนะจ๊ะ อิอิ :z1:
-
Good Job พี่พอส o13
-
อ๊ายยย~~ ฉากนี้ที่รอคอย
คบกันเล่นๆแล้วก็แต่งงานกันเล่นๆไปสักร้อยปีเลยน้าาา กรี๊ดๆ
-
อีพี่พอสสสสสส.......
กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดด
คบกันเล่นๆซักร้อยปี .... คุณพระ !! ลมแทบจับ คิดได้ไงงงงง
-
จัดไปแกรนด์ บอกพี่พอสสักพันปีก็ได้ ร้อยมันน้อยไป :o9:
รอตอนต่อไปนะฮะ :')
-
มาลุ้นตอนหน้าขอให้ดีกันได้แล้ว แล้วพาไปหาพ่อปู่แม่ย่าซะที
-
:o8: เรื่องเดินทางมาจนถึงตอนนี้ได้ ลากเลือด... พี่พอสน่าจะเคลียร์ตั้งนานเเล้วววววว
อิอิ... รักกันๆ :a5: แกรนด์สมหวังซะที อย่างน้อยๆก็ให้มีความสุขไปพักใหญ่ๆเถอะ...
พี่พอสอย่าหาเรื่องมาอีกล่ะ เด็กเล็กเด็กน้อยหลงใหลกันใหญ่เเล้ว... อิอิ
-
พี่พอสง้อขนาดนี้ยอมไปเถอะน่าแกรนด์
ก็คบกันไปเล่นๆสักร้อยปีเอง อิอิอิ
-
เข้ามารอค่าาาา อยากอ่านต่อมากมาย :z3:
-
สนุกมากครับ ^^
-
"เวลาไม่ได้ลบเลือนอะไรเลย แค่มีสิ่งใหม่ทับถมสิ่งเก่าไปเรื่อยๆ" :sad11:
-
| | | Fan Art+Art Work | | |
(http://upic.me/i/av/dekde1ysmall.jpg)
โดย theziipzz
- - - - -
(http://sphotos-c.ak.fbcdn.net/hphotos-ak-snc7/602452_514112448606754_2045407555_n.jpg)
โดย องค์หญิงหมูน้อย
- - - - -
(http://sphotos-e.ak.fbcdn.net/hphotos-ak-ash4/424953_520166891334643_1150798601_n.jpg)
โดย Wisteria
- - - - -
(http://upic.me/i/r4/1355077217316.jpg)
โดย Fey-lilin
- - - - -
(http://upic.me/i/64/img0072-2.jpg)
โดย Ali$a฿eth
- - - - -
(http://sphotos-f.ak.fbcdn.net/hphotos-ak-ash3/150986_525639947454004_261696066_n.jpg)
โดย Panjee_Tong
- - - - -
(http://sphotos-a.ak.fbcdn.net/hphotos-ak-ash3/525003_526202067397792_1522842691_n.png)
(http://sphotos-c.ak.fbcdn.net/hphotos-ak-ash4/483477_523124054372260_2038683646_n.png)
โดย muoydungj.
- - - - -
(http://upic.me/i/4m/307573_512801185419625_1279812674_n.jpg)
โดย THE RAYY
- - - - -
(http://sphotos-g.ak.fbcdn.net/hphotos-ak-snc6/603289_526703007347698_920247120_n.jpg)
(http://sphotos-h.ak.fbcdn.net/hphotos-ak-ash3/563719_524625977555401_1733582603_n.jpg)
(http://sphotos-a.ak.fbcdn.net/hphotos-ak-ash4/486365_518499751501357_1227742777_n.jpg)
โดย jahae'elf
- - - - -
(http://sphotos-g.ak.fbcdn.net/hphotos-ak-ash4/481838_523230894361576_1605275584_n.png)
(http://upic.me/i/s8/02154.jpg)
(http://sphotos-g.ak.fbcdn.net/hphotos-ak-ash3/556304_525177354166930_949051121_n.jpg)
(http://upic.me/i/bo/sdfsdg.jpg)
โดย SeKe
- - - - -
(http://sphotos-a.ak.fbcdn.net/hphotos-ak-ash3/563730_523123801038952_35230789_n.jpg)
โดย forJune
- - - -
:impress2: :pig4:
-
คิดถึงน้องแกรนด์ :-[
-
:o8: รอตอนต่อไปอยู่นะคะ
-
อ๊าย >< รอตอนต่อไปอยู่ค่าาาา
-
เข้ามารอตอนต่อไปค่า
-
:o8: น้องเเกรนด์กับเอียพอสสสสส... รูปการ์ตูนชวนจิ้นมาก
แต่ฮารูปที่สอง เฮียพอสขานรับน้องเเกรนด์แบบสุภาพจริงๆ อิอิ :laugh:
น่ารักกกกกกกกกกกกกกก
-
o13 o13
-
รูปที่สองดูไม่ได้ค่่า :sad4:
-
อร๊ายยยยยยยยย ในที่สุด!!! เราก้ตามอ่านทันแร้วว คิคิ :mc4: :z1:
สนุกมากอ่ะไรท์ ตัวละคร ฉาก เหตุการณ์ต่างๆ ลงตัวมากๆ ไม่เวอร์ ไม่เวิ่นเกินไป
ดำเนินเรื่องดีมากๆๆ o13
----------------------------------------------------------------
ตัดมาตอนล่าสุดเร้ยย!!! 55555
นั่งลุ้นตั้งนาน นึกว่าจะต้องซดมาม่าไปอีกหลายชาม
แต่ก้... :เฮ้อ: ผ่านพ้นมาได้ พี่พอสนี่กว่าจะเคลียร์ตัวเองได้เนอะ
น้องแกรนแทบจะเหี่ยวหมดแระ (อะไรเหี่ยว...อารมณ์เหี่ยวเฉาสิ อย่าคิดไปไกลกว่านั้น 555 :m20:)
แกรนเซย์เยสไปเรยนะ เอาให้พี่พอสคบเร่นๆไปซัก 100 ปีเร้ย :z2: :impress2:
-
รอตอนต่อไปค้า
ปล.รูปฟินนน
-
รอตอนต่อไปปป :oo1: :oo1:
-
:-[ :-[ :o8: :o8: :impress2: :impress2: :o8: :-[ :impress2:
-
รอตอนต่อไปจ้า :mc4:
-
ชอบรูปสุดท้าย เอิ๊กๆ
ต่อๆ
-
มานั่งรีเฟรชรอ :m1:
-
รอคับผม
-
สปอยล์ตอนต่อไป
'นี่คือต้นรักของเรา2คนนะครับ'
จะหวาน จะเลี่ยน จะเกรียน แค่ไหน ต้องติดตามเร็วๆนี้
:a5:
ปล.ลงวันนี้แน่นอน รอแป๊บเด้อ
-
มากกรีเฟรชรออออออ :impress2:
-
รอๆ รอตอนต่อไปอยู่น้าา
-
อ๊ายยยยยย รอๆๆๆๆๆ
-
ขอตอนต่อไปก่อน 2 ทุ่มได้มั้ยจ๊ะ อิอิ :z1:
-
ขอให้ตอนใหม่ไวๆได้ไหม มารอตอนหวานกันแล้ว เครียดมานาน
-
:z1:รอจ้ารอ
-
กระอักเลือด
คนเขียนเร็วๆนะ คนอ่านกำลังจะไม่ไหวแล้ว =[]=
นอนรอ.
-
เค้าจะรอแน่นอน :z2:
-
แอร๊ยยยยยยยย มาลงชื่อรอด้วยคนค่าา
คิดถึงน้องแกรนด์
-
มารอด้วนคนจ๊ะ
รอๆๆ
:z10: :z10: :z10:
-
มารอๆ รีบมาลงน่ะคะ จะลงแดงตายอยู่แล้ว อ่านสปอยล์แล้วก็ หึ้ย ต้นรักของเราสองคน ฟิน~ =‥=
-
'นี่คือต้นรักของเรา2คนนะครับ'
ของแกรนด์กับของภูใช่ไหม :m29: ไปละ วิ่งหนีตรีนเฮียพอส :mc1:
-
รอ....มาเร็วๆน้าาาาาาา
-
รอ ^ ^
-
ต้นรัก แล้วปลูกกันใครนี้ :t3:
-
:oo1:..รอฟรีเฟรชหน้าจอได้ถึงเที่ยงคืนคร่าา
-
:m31: :m31:
-
รอกรี๊ดต้นรักกกกกก :laugh: :z1: :กอด1: :impress2: :-[
-
ปูเสื่อนอนรอก่อน :music:
-
รอด้วยคน :impress2:
-
รอด้วยคน
-
มาเร็วๆนะคะ
พรุ่งนี่ต้องไปทำงานด้วยแหละ ถ้าไม่ได้อ่านเดี๋ยวนอนไม่หลับ :sad4:
-
มานอนรอออ :a12:
-
ตั้งหน้าตั้งตารอ
-
เค้ารีเฟรชอยู่น้า ฮิฮิฮิ
-
เหลือเวลาอีก2ชม
ตอนใหม่ๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
-
31 - Voluntary Spirit and Service Mind (5)
“งั้นเราลองมาคบกันเล่นๆสัก100ปีดีมั้ย?”
ห๊ะ!?
คบกันเล่นๆสัก100ปี??
“แล้วก็คบกันจริงๆอีกสัก200ปี จากนั้นก็แต่งงาน อยู่ด้วยกันไปจนลูกเต็มบ้านหลานเต็มเมือง”
บอกผมทีว่าไอ้คนที่ยืนยิ้มเพ้อฝันอยู่นี้ไม่ใช่คนบ้า
“ก่อนคบกู...กูว่ามึงไปเช็คสมองก่อนเถอะ”
“ฮ่าๆๆๆๆ”
ผมด่ามัน แต่มันกลับหัวเราะ เออ เอาเข้าไป สงสัยจะไม่เต็มจริงๆ
“แกรนด์ มึงด่ากูแล้ว” มันยิ้มบอก “งั้นถ้ากูกลับไปเช็คสมองแล้วไม่ได้เป็นอะไรจริงๆ...มึงต้องคบกับกูนะ”
“เห้ยยย! ไม่ใช่ละ คนละเรื่องเลย” ผมรีบค้านทันที นี่แม่งเข้าใจผิดไปถึงไหนแล้ววะ มิน่า...ถึงได้ดูดีอกดีใจขนาดนั้น “ไอ้สัด ถอย กูหนาว ดึกแล้ว จะไปนอน”
แต่แทนที่ผมจะได้ทำตามที่ปากพูด คนตัวสูงกว่าคว้าตัวผมเข้าไปกอดอีกครั้ง
“ปล่อย!!”
“มึงยกโทษให้กูแล้วใช่มั้ย?”
“...”
บอกตรงๆว่าความรู้สึกตอนนี้มันทั้งอยากยิ้มอยากหัวเราะ แต่ก็อยากร้องไห้อยากผลักมันออกไปไกลๆตัว เหตุการณ์ที่ผ่านมาเป็นบทเรียนได้ดี
ทั้งเรื่องที่มันโกหกผมและ...
เรื่องที่ผมยังรักมัน ยิ่งได้อยู่คนเดียว ยิ่งรู้ว่าตัวเองโหยหาสิ่งที่เคยมีจากมันแค่ไหน
ความรู้สึกมันตีกันจนแยกไม่ได้
“ให้โอกาสพี่อีกครั้งนะแกรนด์...” มือใหญ่โน้มหลังศีรษะให้ซบลงบนบ่ากว้าง เสียงกระซิบเบาๆดังขึ้นที่ริมใบหู มืออีกข้างโอบกอดผมไว้แน่น ส่วนผมได้แต่ยืนนิ่ง ทิ้งแขนทั้ง2ข้างลงกับตัว ไม่ได้กอดตอบ
โอกาส...มันจะมีได้สักกี่ครั้งในชีวิต
คนทุกคนต้องเคยพลาดพลั้งทำผิดมากันทุกคน ไม่เว้นแม้แต่ผมหรือคนตรงหน้า ต่อให้เพอร์เฟ็คสมบูรณ์แบบแค่ไหนก็ต้องเคยก้าวพลาดกันบ้าง
มันขึ้นอยู่กับว่าใครเลือกที่จะเรียนรู้จากสิ่งที่ผิดและนำมาปรับปรุงแก้ไขหรือเลือกที่จะปล่อยเลยผ่านไป...
ผมผลักตัวมันออก
มันหน้าเสีย
สายตาเราทั้งคู่ประสานกัน โดยฝ่ายหนึ่งแน่วแน่เด็ดเดี่ยว อีกฝ่ายนั้นถึงจะไม่ได้แสดงออกชัดแต่ก็พอมองออกว่ามีความหวาดกลัวอยู่
ผมตัดสินใจแล้ว
.
.
.
“กูไม่อยู่คบเล่นๆกับมึงถึง100ปีหรอกนะ”
“...”
“เพราะกูคงมีชีวิตอยู่ไม่ถึงตอนคบกันจริงจังอะดิ”
เท่านั้นแหละ คนที่หน้าเครียดถึงกับยิ้มกว้าง
โอกาสน่ะ...กูให้แล้วนะ ใช้มันให้ดีๆก็แล้วกัน เพราะมันจะไม่มีเป็นครั้งที่2!
ส่วนเรื่องหมั้น เรื่องหมอน...กลับจากค่ายไปมึงโดนแน่ ถึงจะบอกว่ายกเลิกแล้วก็เถอะ แล้วอย่าหวังว่าจะได้มาเหยียบห้องกูอีกเลย!! พูดแล้วก็หน่วงๆในอก ใครใช้ให้มึงเก็บของออกไปจากห้องกูวะ....
“เย้!!” มันร้องดีใจเหมือนเด็กๆก่อนจะยื่นมือมาหมายจะกอดผมอีกครั้ง
“หยุด! ถ้ามึงกอดกูอีกกูจะถีบมึงกระเด็นเลย” ผมรีบห้ามมัน
“โอเคๆ” ไอ้เหี้ยพอสมันยิ้มร่า โชว์ฟันขาวเรียงสวย 2มือที่จะมาโอบล้อมผมกลับหยุดค้างกลางอากาศแล้วเก็บกลับไปตามเดิม
“เออนี่กูถามหน่อย มึงว่างมากนักเหรอ? ไหนไอ้พวกนั้นว่ายุ่งมากไงวะ?” ผมถามข้อสงสัยที่มันตงิดๆในใจ
“เปล่า นี่กูก็ทำงานให้ค่ายอยู่”
“??”
“เดินตรวจเวรยามไง”
“อ่ออืม” แล้วคงเดินมาเจอกูกับไอ้ภูพอดีสินะ...
“แล้วนี้กูก็กำลังช่วยคนคนนึงไม่ให้โดนข่มขืน” มันพูดนิ่ง แต่ผมสิตกใจไปแล้ว
ในค่ายมันมีเรื่องแบบนี้ด้วยเหรอวะ? ใครที่ทำคงแม่งสารเลวสุดๆ ควรเอาฝ่าเท้ากระทืบมันให้จมดิน!
“เห้ย! จริงดิ ใคร? แล้วช่วยได้ยัง?”
มันสบตามองผมตรงๆ ก่อนจะไล่ระดับต่ำลงมาเรื่อยๆ...
“มึงไง...แล้วตอนนี้กูก็กำลังห้ามใจตัวเองอยู่”
ไอ้เหี้ยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย เอาเหี้ยไปหลายๆตัวเลยสาดดดดดด ท่าทางแถวนี้จะมีเยอะด้วย แม่งงงงงง!!
ผมขอเสริมจาก4บรรทัดก่อนหน้าว่า นอกจากจะกระทืบมันแล้วควรตัดอวัยวะสืบพันธุ์เอาให้มันเป็นขันทีไปเลย!
“เชี่ย! มึงไปช่วยตัวเองเลยสัด!” ผมรีบเดินหนี หยิบผ้าเช็ดตัว คว้าอะไรได้คว้าหมด เพื่อมาปิดบังท่อนบนเอาไว้ ไม่องไม่อาบแม่งละ ดินก็ปล่อยให้มันเปื้อนไป ค่อยไปเช็ดออกก็ได้
“เอ้ากูพูดความจริง ฮ่าๆๆ...แล้วนั่นมึงจะไปไหน?”
“นอน!”
ผมเดินจ้ำอ้าวมายังห้องเรียนด้วยความเร็วสูงสุด แต่ดูท่าจะยังไม่เร็วพอ เพราะไอ้คนที่มันกำลังเดินตามหลังมาก็ทันผมอยู่ดี
เกลียดขายาวๆของมันก็คราวนี้ละวะ ตัดทิ้งแล้วมาต่อขากูซะเลยดีมั้ย!?
แล้วในขณะที่อีกไม่กี่เมตรก็ถึงห้อง ผมหมุนตัวกลับไปเผชิญหน้ากับมันตรงๆ
“นี่มึงจะตามกูมาอีกทำไมเนี่ย!?”
“ใครบอกว่ากูตามมึง? กูมาเดินตรวจเวรต่างหาก”ไอ้เหี้ยพอสทำหน้ามึนตอบ
เออ!
ในเมื่อทำไรมันไม่ได้ ก็ได้แต่หันหลังกลับมุ่งมั่นไปที่ห้องอย่างฟึดฟัด เมื่อมาถึงก็พบว่าในห้องปิดไฟ นอนหลับกันหมดแล้ว ผมจึงต้องค่อยๆย่องไปที่นอนเพื่อไม่ให้เป็นการรบกวนคนอื่น
ถึงตอนนี้คนเดินตรวจเวรยามก็ไม่ได้ตามเข้ามาแล้ว มันยืนมองอยู่ตรงประตูห้องสักพัก รอให้ผมแต่งตัวเสร็จ ล้มตัวลงนอน มึงจึงเดินจากไป
“อาบนานสัด” ไอ้แทนกระซิบด่า ผมรู้อยู่แล้วล่ะว่าไอ้นี่มันยังไม่หลับแน่ๆถ้าผมยังไม่กลับมา
“ก็แม่งเสือกมีคนจะมาข่มขืนกู”
“หืม?”
นี่มึงช่วยตกใจหน่อยได้มะ?
“คนที่เพิ่งเดินมาส่งมึงเมื่อกี้น่ะเหรอ? กูว่าคงไม่ได้เรียกว่าข่มขืนมั้ง ต้องเรียกสมยอมมากกว่า”
โอเคครับสัดทัช ถ้ามึงจะเข้าข้างกันขนาดนี้
“เหี้ย ยังไม่ได้ทำไรกันโว๊ยย”
แม่งงงงง ยิ่งคุยยิ่งหงุดหงิด อารมณ์เสีย เหี้ยนั่นมันมีไรดีวะ ทำไมทุกคนถึงต้องนับถือมัน เข้าข้างแต่มัน ไม่มีใครเห็นใจกูเลย
ยึดโอกาสที่ให้มันคืนได้ไหมนี่?
“หึหึ นอนๆ พรุ่งนี้ต้องตื่นเช้าทำงานกรรมกรต่อ”
“เออ ฝันดี”
“พี่แกรนด์ค่ะๆๆๆๆ” เสียงเรียกจากเด็กสาววันก่อนทำให้ผมหยุดการทำงานแล้วหันไปมอง
“มีอะไรเหรอครับ?”
“มานั่งพักก่อนๆๆๆๆๆๆ” เด็กสาวไม่รอฟังคำตอบจากผม แต่กลับลากผมไปนั่งในที่ร่มเลย
“เดี๋ยวครับ เดี๋ยว พี่ยังทำงานไม่เสร็จเลยนะ”
เดี๋ยวโดนหาว่าอู้ ไม่เอาอะ พี่เก่งที่เป็นหัวหน้าคุมโคตรดุเลย
“อะนี่น้ำ” แก้วน้ำถูกส่งมาไว้ในมือ “มานี่หนูนวดให้ พี่แกรนด์จะได้หายเมื่อย” มือเล็กๆบีบนวดตามไหล่ผมทันที
“เห้ย ไม่ต้องครับๆ”
“ง่า...ทำไมละคะ?”
“พี่ไม่ได้เหนื่อยขนาดนั้น พี่เป็นผู้ชายนะครับ ผู้ชายแข็งแรง ไม่เมื่อยง่ายๆหรอก”
โกหกเด็กจะบาปปะเนี่ย? ในเมื่อตอนนี้ผมน่ะล้าไปทั้งตัว ยิ่งแดดคล้อยบ่ายลามไปทั่วบริเวณก็พาลจะหมดแรงเอาดื้อๆ ผมเข้าใจความรู้สึกของก่อสร้างกรรมกรตามท้องถนนเลย ถ้าไม่มีพวกเขา เราก็ไม่มีที่อยู่ที่อาศัย ไม่มีการคมนาคม ไม่มีสิ่งอำนวยความสะดวกให้ได้ใช้กันอย่างทุกวันนี้ ลงแรงไปมากแต่สิ่งที่ได้กลับมาคือเงินจำนวนน้อยนิด พอมีกินมีใช้ไปวันต่อวัน
แต่พวกผมเป็นอาสาสมัคร มีจิตอุทิศเพื่อสังคม (โดนพี่เก่งกรอกหูมาแบบนี้) เราไม่ได้สิ่งตอบแทนอะไรเลยนอกจากเสียงหัวเราะ รอยยิ้มของชาวบ้าน และความภาคภูมิใจที่มาจากน้ำพักน้ำแรงเราเอง
“งั้นหนูพัดให้นะ” และนี่ไง ผลตอบแทน...เด็กสาวหยิบแผ่นไม้ใกล้ๆขึ้นมาพัดให้ผม
“ไม่เป็นไรครับ ขอบคุณมากนะครับ” ผมส่งยิ้มให้ “ว่าแต่...คุยมาหลายวันแล้ว พี่ยังไม่รู้เลยหนูชื่ออะไร? แต่หนูกลับรู้ชื่อพี่ซะงั้น โกงกันนี่นา”
“หนูชื่อน้อยหน่าค่ะ อยู่ป.3 ส่วนที่หนูรู้ชื่อพี่แกรนด์ก็เพราะพี่พอสหล่อเค้าบอกมา อิอิ”
มันอีกแล้ว นี่มึงไปหลอกล่อเด็กอีท่าไหนวะเนี่ย?
“พี่พอสหล่อบอกให้หนูดูแลพี่ดีๆ แล้วพี่เค้าจะมีขนมเป็นรางวัลให้”
อ้อ...มึงเอาขนมล่อสินะ
“พี่พอสหล่อยังบอกอีกว่าห้ามให้ใครมาคุยกับพี่แกรนด์โดยเฉพาะคนชื่อภู แต่หนูก็ไม่รู้ว่าทำไม พี่ภูเค้าก็น่ารักออก” น้อยหน่าเอียงคออย่างสงสัย ผมเลยหันไปมองไอ้ภูที่ตักดินอยู่ไม่ใกล้ไม่ไกล เมื่อเช้าจู่ๆมันเดินมาบอกกับผมว่า
‘มึงอยู่ห่างๆกูไว้ดีกว่านะ กูไม่อยากมีเรื่องกับพี่พอส แต่...ถ้ามีไรก็คุยกับกูได้ตลอดนะ’
รูปประโยคมันขัดกันแปลกๆ แล้วไอ้ที่ว่าให้ผมห่างมันน่ะ...ผมว่าไอ้ภูมันควรบอกตัวเองมากกว่านะ
“แต่ถึงพี่ภูน่ารักแค่ไหนก็สู้พี่แกรนด์ไม่ได้อยู่ดี”
“หือ? น้อยหน่าครับ อย่างพี่เค้าไม่เรียกว่า ‘น่ารัก’ แต่ให้เรียกว่า ‘หล่อ’ นะครับ อย่างที่เรียกพี่พอสอะครับ” ผมสอนหน่อยหน่าให้ใช้คำชมแบบถูกต้อง
“แต่..หนูว่าพี่แกรนด์น่ารัก...”
“ไม่ครับไม่ เอางี้ อย่างน้อยหน่าอะเค้าเรียกว่าน่ารัก แต่อย่างพี่พอสเค้าเรียกว่าหล่อ ส่วนพี่...เค้าเรียกว่าหล่อมากๆ”
ผมสอนเด็กในทางที่ถูกต้องนะครับ
“อ๋อ น้อยหน่าน่ารัก พี่พอสหล่อ พี่แกรนด์หล่อมากๆ”
“ใช่เลยครับ ต่อไปนี้ให้เรียกว่าพี่แกรนด์หล่อมากๆนะครับ”
“โอเคค่า” เด็กสาวยิ้มรับแป้นแล้น
“พี่ไปทำงานต่อก่อนนะครับ เดี๋ยวจะโดนดุเอา”
“งั้นหนูไปหาพี่พอสหล่อดีกว่า”
แล้วน้อยหน่าก็วิ่งออกไป เพื่อไปอวดศัพท์ใหม่ให้พี่พอสหล่อฟัง
ผมทำงานไปเรื่อยๆเหนื่อยก็พัก วันต่อวันเป็นแบบนี้ ไม่น่าเชื่อว่าผมเป็นชาวค่ายอาสาได้ถึง 7 วันแล้ว จากลานกว้างที่เมื่อก่อนไม่มีอะไรเลย บัดนี้ได้เป็นรูปเป็นร่างมากขึ้นจนเกือบเรียกได้ว่าเสร็จสมบูรณ์ ในส่วนของไอ้ทัช ไอ้แทนและนายเมฆก็ใกล้จะเรียบร้อย ดูได้จากสนามเด็กเล่นที่มีเด็กน้อยพากันดีอกดีใจ ส่วนห้องเรียนก็ทาสีใหม่ วางกระดานดำใหม่ที่ได้มาจากผู้สนับสนุนหลักอย่างเครื่องดื่มชูกำลังยี่ห้อหนึ่ง ป้ายชื่อโรงเรียนก็ปรับปรุงใหม่ สีสันสดใส ต่างจากตอนที่ผมมาวันแรก นอกจากนี้ส่วนที่ผมไม่รู้ก็คือมีการสร้างห้องสมุดด้วย อาศัยรับบริจาคหนังสือและสื่อการเรียนการสอนที่พี่ๆเค้าทำกันมาเพื่อนำมาบรรจุไว้ที่นี่ พี่รอยกับพี่วอร์มเป็นคนในฝ่ายนี้
อ้อ ผมเพิ่งรู้อีกว่านายหมิงอยู่ฝ่ายประชาสัมพันธ์ ก็...คงเข้ากับมันดีมั้ง... แล้วเนื่องจากมันอยู่ฝ่ายประชาสัมพันธ์ นายหมิงจึงต้องไปนอนกับชาวบ้าน นั่นเป็นเหตุให้พี่รหัสเสียงโหดของผมตามไปนอนเฝ้าด้วยทั้งๆที่ตัวเองอยู่ฝ่ายโครงการ
ฝ่ายสวัสดิการอย่างส้มโอและกิ๊งก็ได้รับประสบการณ์ใหม่ๆ (และเมนูใหม่ในการทำอาหาร) คอยบ่นกับพวกผมทุกวันว่าทำไมชอบทำห้องรก(?) ซักผ้าแล้วก็ตากให้เป็นที่เป็นทางบ้าง เนื่องจากพวกเธอเบื่อที่จะต้องคอยคีบซากบ๊อกเซอร์เน่าๆมาตากให้เรียบร้อยและไม่อุจาดตา
ชาวบ้านที่นี่ประกอบอาชีพหลักคือชาวไร่ชาวสวน ในแต่ละมื้อจึงมั่นใจได้ว่าผักปลอดสารพิษ…
‘...และปลอดเนื้อสัตว์’ นายแทนว่าไว้
ส่วนไอ้คนที่มันอยากคบกับผมเล่นๆ100ปี...ถ้ามันว่างมันคงมาป้วนเปี้ยนให้ผมหงุดหงิดเล่นแล้วล่ะครับ งานมันหนักจริงๆ อันนี้ยอมรับและเข้าใจ มันถึงได้ส่งหนูน้อยหน่ามาดูแลผมแทนไง
ตอนกลางคืนตรวจเวรยามไม่รู้ว่าคนอื่นไม่มีให้ผลัดเปลี่ยนกะเหรอไงมันถึงได้เดินผ่านหน้าห้องผมทุกๆชั่วโมง ไม่หลับไม่นอน แถมตอนกลางวันมันก็ทำนู่นทำนี่จนดูวุ่นวาย หากมันแยกร่างได้ผมว่ามันคงทำไปแล้ว
ไอ้เหี้ยพอสมันดูโทรมขึ้น แต่มันกลับมีรอยยิ้มประดับบนใบหน้าเสมอ ไม่ว่าจะคุยกับใครหรือทำอะไร ต่างจากวันแรกๆที่มาถึงค่าย
‘เหมือนมึง’ นายทัชกล่าว
อะไร๊! ใคร๊! ครายยยย! ครายอารมณ์ดีขึ้น หงุดหงิดน้อยลง ปากเริ่มเพาะพันธุ์ฟาร์มหมาเหมือนเดิม ไม่มี๊!
และวันนี้เป็นวันก่อนกลับแล้วครับ ไวเหมือนกัน พี่หมูและพี่ออยเรียกรวมตัวกันที่ลานกิจกรรมที่เสร็จสมบูรณ์แล้ว โดยประกาศว่าวันนี้จะพาไปปลูกป่า แบ่งแยกตามกลุ่ม ใครอยากอยู่กลุ่มไหนก็ไป ยกเว้นพวกสาวๆที่ไม่ต้องไป รอเตรียมอาหารให้พวกผมก็พอ
งานนี้ไอ้แทนลากผมไปอยู่กลุ่มเดียวกับลุงรหัสมันครับ โดยมีลุงรหัสผมอย่างพี่แซค พี่เติ้ล พี่โอเชี่ยน พี่วอร์ม พี่รอย หมิง ไอ้ทัช และนายเมฆอยู่รวมกันก็ได้กลุ่มนึงพอดี
ส่วนพี่โกเม่...ปล่อยพี่เขาไปเถอะครับ
เดินกันไปเป็นกลุ่ม พอถึงแนวป่าก็มีชาวบ้านนำทางเข้าไปในป่า เดินเรียงแถวตอนลึก มันรกมากครับ ต้นไม้นานาชนิดตั้งตระหง่านแผ่กิ่งก้านสาขาออกมาทำให้แสงแดดเล็ดรอดลงมายังพื้นดินได้ไม่มากนัก ซึ่งเป็นเรื่องดีที่ผมไม่ค่อยโดนแดดหรือเรื่องแย่เพราะร้อนอบอ้าวก็ไม่รู้ นอกจากนั้นยังมีโขดหิน ตะไคร่เขียวเกาะ เศษใบไม้ เดินลำบากเอาการ ต้องคอยจับกิ่งไม้ไม่ให้ล้ม แต่ถึงอย่างนั้น ลึกๆแล้วผมก็วางใจถ้าหากผมลื่นล้มไป
ถึงไม่พูด ไม่บอกอะไรแต่ผมก็พอจะรู้สึกได้ว่าคนข้างหลังเป็นห่วง...
ดีที่ผมไม่ใช่ผู้หญิง พอมีกำลังขาและแขนอยู่ ไอ้ปีนป่ายแบบนี้ก็สนุกดีนะครับ เหมือนกับว่ากำลังผจญภัยเลย แต่ถ้าให้มาคนเดียวก็ไม่เอาหรอกครับ มีหลงแน่ๆ
“ว๊ากกกกกกกกกก!!”
“เห้ยแทน มึงเป็นอะไร?” ไอ้ทัชรีบถามเมื่อเห็นว่าคนเดินนำหน้าตัวเองร้องเสียงหลง พร้อมทั้งถอยหลังกลับมา จนรูปขบวนที่เดินต่อจากมันต้องหยุดลง
“ตะ...ตะ..ตะขาบ!!” มันบอกเสียงสั่นพร้อมทั้งปิดตาและชี้มั่วๆไปยังจุดที่คิดว่าตัวเองเห็น
พวกเราพร้อมใจกันไปมอง
อื้อหืออ เป็นผมผมก็กลัวครับ ตัวใหญ่มากกกกกกกกก มันกำลังคืบคลานจากโหดหินหนึ่งเข้าไปในซอก
“เออน่า แค่ตะขาบเอง มันไม่ได้มากัดมึงซะหน่อย เดินต่อๆ” พี่โอเชี่ยนพูด
“นี่มึง...กลัวตะขาบเหรอวะ?” ผมทักเมื่อเห็นท่าทางของมัน ไอ้แทนพอรู้ตัวว่าแสดงกิริยาออกไปก็รีบปรับตัวให้มาเป็นดังเดิมแล้วรีบเดินต่อเมฆไปย่างเร่งรีบ
“อะไร? ใครกลัว? กูก็แค่หลีกทางให้มันเดิน”
“แต่ตะขาบมันอยู่ในซอกโขดหินนะครับ ไม่ได้อยู่บนพื้นดินซะหน่อย จะหลีกทางทำไมหว่า?” เอาละครับ นายเมฆถามอย่างงงๆ
“เออน่ะ เผื่อมันจะอยากลงมาเดินบนพื้นไง”
น้ำใจงามจริงๆเพื่อนกู
ตามทางผมเห็นทั้งรังมด ตะขาบ ไส้เดือน และตัวอะไรไม่รู้บินว่อนโฉบหน้าเฉี่ยวหลังให้ลุ้นกันเล่นๆ ยิ่งเดินลึกเข้าไปเท่าไหร่ผมก็ยิ่งรู้สึกเหนื่อย มันไม่ใช่เพลียแดดหรือเหนื่อยจากการทำงานอย่างวันที่ผ่านๆมา แต่เป็นเพราะการเดินเฉยๆเนี่ยแหละครับ ตัวดีเลย เหงื่อเริ่มซึมออกมาตามผิวหนัง รู้สึกเหนอะหนะเหนียวตัว เท่านั้นยังไม่พอ ผมยังรู้สึกคันยุบยิบๆตามตัวอีกด้วย
“โดนอะไรกัด?” คนข้างหลังถามเมื่อเห็นว่าผมเริ่มเดินไปเกาไป
“ไม่รู้วะ มึงเป็นมะ?”
“ไหนมาดู” มันจับตัวผมให้หยุดเดิน
“หลานรหัสกูนี่แม่งดีจริงๆ มีคนดูแลตลอดทาง ขนาดแค่ตัวไรกัดไม่รู้ หน้าไอ้พอสแม่งทำอย่างกับจะเผาป่า” ไม่ใช่แค่ผมที่โดนครับ “เอ้าๆๆ แล้วไอ้น้องรหัสกูน่ะ จะอุ้มหมิงเลยมั้ย? กูอนุญาตนะ ไม่ต้องทำมาเป็นมองหน้ามองหลังแบบนั้นหรอก” พี่แซคซึ่งอยู่ท้ายๆแถวแต่พี่แกเล่นพูดเสียงดังซะจนลุงที่นำทางก็คงได้ยิน
“ฮ่าๆๆๆๆๆๆๆ”
ผมว่าผมคงมีความคิดที่ตรงกับพี่วอร์มก็คราวนี้แหละ
กูอยากตัดสายรหัสกับไอ้พี่แซคจริงๆ แม่งงงงงงงง
ผมไม่รู้ว่าพี่แซครู้เรื่องของผมกับไอ้พอสลึกตื้นแค่ไหน...แต่ดูท่า...ลุงรหัสผมคงรู้ลึกจนทะลุปรุโปร่งเลยล่ะครับ
เดินกันต่อไม่นานนักก็ถึงจุดที่จะต้องลงมือปลูก พื้นที่เป็นดินรกร้าง มีต้นไม้ใหญ่ไม่มากนัก อุปกรณ์ถูกเตรียมวางไว้แล้ว ต้นกล้าบรรจุอยู่ในถุงดำมีประมาณ50ต้น ซึ่งกลุ่มพวกผมต้องปลูกให้หมดและให้กระจายไปทั่วบริเวณป่า
ผมเดินไปหยิบต้นกล้ามา2ต้น พร้อมกับจอบขุดดิน
ไอ้เหี้ยพอสเดินมาหยิบเหมือนกัน มันมองหน้าผม
“ต่างคนต่างปลูก” ผมพูดก่อนจะเดินแยกออกมา
คือไม่ใช่อะไรหรอกครับ นี่มันเป็นงานอะ ควรจะแยกแยะแบบที่มันปฏิบัติในเรื่องงานก่อสร้าง ถึงจะรู้ก็เถอะว่าพวกที่มาด้วยมันก็พร้อมจะสนับสนุนไอ้เหี้ยพอสทั้งนั้น
เอ่อ...แต่...อ่า...สารภาพก็ได้...
ผมกลัวมันเดินมาปลูกกับผมแล้วพูดว่า ‘นี่คือต้นรักของเรา2คนนะครับ’
บรึ๋ยส์ แค่คิดก็ขนลุกแล้ว
เมื่อหาตำแหน่งที่เหมาะๆได้ก็ขุดครับ ขุดๆๆๆจนคิดว่ามันลึกพอที่จะได้ต้นกล้าลงไปได้ก็หยุด แล้วหันมาฉีกถุงสีดำที่ห่อหุ้มรากและดิน จับใส่ลงหลุม กลบๆดินลงไปเหมือนเดิม เป็นอันเสร็จ แล้วลุกขึ้นไปหาตำแหน่งใหม่
ผมทำซ้ำแบบนี้อยู่4ต้น จนต้นสุดท้ายที่ผมไปหยิบมา กะว่าจะหาตำแหน่งปลูกสวยๆซะหน่อย เมื่อเล็งได้ตำแหน่งที่ถูกใจก็เดินตรงไปทันที
“เฮ้ย” ผมร้องเบาๆเมื่อเห็นไอ้พอสเดินมาอีกทาง บรรจบกันที่จุดนี้พอดี ในมือมันถือต้นกล้ากับจอบไว้อย่างละข้าง
ให้ตายเหอะ เน่าชิบหายเลยวะ ยิ่งกว่าในนิยาย (ก็นี่มันนิยายนะยะ!! : Pierre)
ต่างคนต่างมองกัน
“เอ่อ...เดี๋ยวกูไปปลูกตรงโน้นดีกว่า” มันพูดค่อยๆ
แต่ก่อนที่สมองจะได้คิด ปากผมก็ร้องเรียกมันไปก่อนแล้ว
“เดี๋ยว!” มันหันกลับมามองผมแบบงงๆ “เอ่อ...ปลูกตรงนี้แหละ ต่างคนต่างปลูกไปดิ” พูดจบผมก็นั่งหันหลังลงยองๆทันที เริ่มก้มหน้าก้มตาขุดอย่างเอาเป็นเอาตาย
ไม่รู้หรอกว่าไอ้เหี้ยพอสมันทำหน้ายังไง แต่ผมก็ได้ยินเสียงใบไม้แห้งที่มันเหยียบดังกรอบแกรบอยู่ข้างหลัง แสดงว่ามันไม่ได้เดินไปไหน มันคงนั่งลงและเริ่มปลูกแล้ว
‘ต่างคนต่างปลูก’ มันเป็นแบบนั้นจริงๆ มันไม่พูด ผมไม่พูด
เมื่อกลบดินเสร็จผมก็ลุกขึ้น พร้อมๆกับที่มันลุกขึ้นมาพอดี
“ไปรวมกับพวกนั้นเถอะ เดี๋ยวกูไปตรวจความเรียบร้อยก่อน”
ผมทำตามที่มันบอก เดินกลับไปคนเดียว ส่วนมันก็เดินแยกไปอีกทาง และก่อนที่จะเดินลับหายไปจากสายตาผมหันกลับมาดูต้นไม้ที่ปลูกอีกครั้ง
ต้นกล้า2ต้นที่ปลูกไม่ห่างกันมากนักตั้งตรงอยู่เคียงข้างกัน
และพร้อมที่จะเจริญเติบโตไปพร้อมๆกัน...
ต่อด้านล่าง
-
คุณคิดว่าเหตุการณ์ต่อไปจะเป็นยังไง?
ก.ผมเดินลื่นล้ม ได้รับบาดเจ็บจนไอ้เหี้ยพอสต้องมาช่วย
ข.ผมหลงทาง แต่ไอ้เหี้ยพอสตามจนเจอและติดป่าด้วยกัน2คน
ค.ผมเดินไปเจอเสือ ไอ้เหี้ยพอสมาช่วย แต่กลับโดนเสือแดกทั้งคู่ เรื่องนี้ The End
ง.ยังไงก็ได้ขอให้มีพี่พอสอยู่กับแกรนด์(แกน)น้อย2ต่อ2
เอ่อ...
ไม่ใช่ทั้งหมดนั่นแหละโว๊ยยยย!!!
ยิ่งไอ้ข้อ ค.ควายใครแม่งคิดวะ? ถูกเสือแดก? พ่องงงงงงง
ข้อ ง.งูอีก ...ใครพี่พอสใครแกรนด์(แกน)น้อยวะ!! ของกูไม่เล็กนะครับ!
ส่วนข้อ ก.ไก่ ผมไม่ซุ่มซ่ามขนาดนั้นนะเออ (แต่ถ้าหมิงละไม่แน่) และข้อ ข.ไข่ ผมไม่โง่ขนาดเดินมาไกลจากจุดรวมตัวหรอกคร้าบบบบบบ
อ้าวแล้วเหตุการณ์ต่อไปมันเป็นยังไงละเนี่ย?
มันก็ต้อง....
ตูมมมมมมมมมมมมมมมมม!!!
กลายเป็นโกโก้ครั้นช์!!
เอ้ยไม่ใช่ละ ขอโทษครับๆ ไม่เล่นแล้ว
เสียงตูมเมื่อสักครู่คือเสียงที่พี่แซคกระโดดลงน้ำครับผม
แน่นอนว่าเมื่อมาถึงจังหวัดกานนะจ๊ะบุรี เอ๊ย กาญจนบุรีแล้วก็ต้องนึกถึงน้ำตก ล่องแพ ล่องแก่งสิเนอะ แต่ผมไม่ได้มาเที่ยวเนี่ยสิ ผมมาค่ายอาสานะ ได้แต่แอบเล่นน้ำตกกันอยู่นี่แหละครับ ไม่มีปัญญาไปหาแพมาล่องหรอก (ถึงแม้ว่าคุณลุงที่นำทางมาจะเสนอตัวไปเอาแพมาให้ก็ตาม) ไอ้แทนมันคิดอะไรไม่รู้ถึงได้เอ่ยปากถามลุงเค้าว่าแถวนี้มีน้ำตกมั้ย แล้วคำตอบก็คือมี และหลังจากนั้น สายตาทุกคนก็มองกันและกัน เป็นอันว่าเข้าใจตรงกันว่า
จะเล่นน้ำตก!
ด้วยสิทธิจากบุคคลดังระดับเวรี่ อิมพอทเทนท์ เพอซัน (Very Important Person) อย่างพี่ปี3อันประกอบไปด้วยแกนนำหลักคือ พอส แซค เติ้ล และโอเชี่ยนทำให้พวกผมสามารถแอบมาลอบเล่นน้ำตกได้อย่างสบายใจ แต่มีข้อแม้ว่าพอฟ้าเริ่มมืดแล้วต้องกลับกันทันที
ตูมมมมมมมมมม!!
ตูมมมมมมมมมม!!
2Tลงไปแล้วครับ แล้วจะทิ้งให้Gอย่างผมยืนอยู่เฉยได้ไง?
ผมถอดเสื้อเลยครับและตามด้วยกางเกง เหลือไว้แต่บ๊อกเซอร์โยนทิ้งไว้กองรวมๆกันตรงโคนต้นไม้
ตูมมมมมมมม!!
ฮ้า...เย็นชื่อจายยยยยยยย
จากที่เหนียวมาทั้งตัว แถมยังมีอาการคัน ก็หายเป็นปลิดทิ้ง น้ำใสไหลเชี่ยวครับ ต้องคอยระวังๆอยู่เหมือนกัน หลังจากนั้นเสียงตูมอีกหลายตูมก็ดังตามมา ยกเว้นไอ้เหี้ยพอสที่นั่งเก๊กอยู่ริมฝั่งกับหมิงและเมฆที่กำลังพูดคุยกันราวกับว่าเป็นเพื่อนสนิทที่ไม่ได้เจอกันมานาน
น้ำตกที่ผมเล่นมันไม่มีชื่อครับ มันไม่ได้เหมือนในภาพถ่ายสวยๆหรือรายการสารคดีพาเที่ยวต่างๆ แต่ผมก็ไม่สน ตอนนี้เล่นเอามันส์อย่างเดียวครับ
ซ่า!!
“สัดทาชชชชชชชชชชชชชช” มันวักน้ำใส่ผมครับ เท่านั้นยังไม่พอ...
“บุ๋งๆๆ แค่กๆๆ แฮ่กๆๆ เหี้ยแทนนนนนนน บุ๋งๆ แค่กๆๆ” มันกดหัวผมลงไปใต้น้ำ!!
หนอยยยยยยยย พวกเมิงงงงงงง อย่าอยู่เลยยยยยยยย!!
ผมว่ายมาด้านหลังแล้วออกแรงดันบ่าไอ้แทนครับ กะว่าจะให้มันมุดลงน้ำบ้าง
“หืม? เล่นไรกัน พี่เล่นด้วยสิ” พี่วอร์มกับพี่รอยที่มาจากไหนไม่รู้ ว่ายเข้ามาใกล้ๆ ผมเห็นแล้วยิ้มทันที
“ช่วยผมด้วยพี่ ไอ้2ตัวนี้แม่งรุม”
“น้องรหัสขอทั้งที ทำไมจะให้ไม่ได้ ฮ่าๆๆๆ” พี่วอร์มกับพี่รอยช่วยกันสาดน้ำไปที่ไอ้ทัชและไอ้แทนจนมัน2คนต้องเอามือขึ้นมาบังหน้า เพื่อไม่ให้น้ำเข้าปากเข้าจมูก
“แค่กๆๆ พี่โอช่วยผมด้วยยยยยยยยยยยยย” ส่งเสียงร้องเรียกไม่ต้องดัง คนถูกเรียกก็ว่ายเข้ามาใกล้ๆ
“พวกมึงนี่ โตจนเข้าผับได้แล้วนะสัด”
“แค่กๆ ช่วยผมก่อนนน ว๊ากกกก!! อุ๊บ บุ๋งๆๆ”
ต้องจับมันกดลงน้ำก่อนที่มันจะเรียกให้พี่โอมาช่วยไปมากกว่านี้
แต่...มันคงไม่ทันแล้ว
พี่โอ พี่แซค พี่เติ้ล ตรงดิ่งมายังผม จับแขนทั้ง2ข้าง รวมไปถึงขาที่อยู่ใต้น้ำ พร้อมใจกันเดินขึ้นฝั่ง
เห้ย กูลืมไปได้ไงว่าพี่โอเชี่ยนเป็นลุงรหัสไอ้ทัช ซวยแล้ว รีบหนีดีกว่า
แต่...กว่าจะคิดได้ก็สายไปเสียแล้ว
“ปล่อยโผมมมมมมมม พี่แซคคคคคค พี่เป็นลุงรหัสผมน้า”
“แล้วไงวะ?”
“พี่วอร์มมมมมมมมมมมมมม” รายนี้ก็ยังนัวเนียคลุกวงใน
“หึหึ ในฐานะที่กูเป็นลุงรหัสมึง แต่ยังไม่เคยรับน้องมึงเลย...งั้นคราวนี้กูขอนะพอส” ประโยคหลังพี่แกก็หันไปพูดกับไอ้เหี้ยพอสที่นั่งเฉยๆ ไม่คิดจะช่วยผมเลยสักนิด
หะ!? ว่าแต่ขออะไร????
“ตามสบาย”
สาดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด!! นี่มึงรักกูจริงมั้ยเนี่ยยยยยยยยยยย
เมื่อเดินขึ้นมาบนฝั่งแล้ว พี่แซคก็จับข้อมือทั้ง2ข้าวรวบเข้าหากัน พี่โอเชี่ยนจับปลายข้อเท้าทั้ง2ข้าง ส่วนพี่เติ้ลก็พยายามให้ผมอยู่นิ่งๆ ในขณะที่ผมได้แต่ดีดดิ้นร้องโวยวาย
วืดดด
เห?
ทำไมตัวแกว่งๆ?
“1”
แกว่งซ้าย
“2”
แกว่งขวา
“3”
ตูมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมม!!
อ๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก!!!!!
ตัวลอยหวือกลางอากาศ เมื่อหมดแรงโน้มถ่วงก็กระทบผมน้ำจนเจ็บไปหมด น้ำไหลเข้าปากเข้าจมูกผมจนแสบไปหมด ตีลังกาหกคะเมนสัก2-3ตลบก่อนจะตะเกียกตะกายโผล่พ้นขึ้นมาบนผิวน้ำ
“แค่กๆๆๆๆ”
“55555555555555555555”
พร้อมใจประสานเสียงหัวเราะเป็นวงออเคสตร้าเลยนะสาดดดดดดดดดดดดดดด
ฮือออออออออ ทำไมผมต้องโดนแกล้งเนี่ยยยยยยยย แล้วไอ้เหี้ยพอส มึงจะขำกูอีกนานมั้ย??
ทำไมกูต้องโดนรุมด้วยวะ แล้วไอ้คนที่สามารถช่วยได้ก็ดันนั่งนิ่ง เมฆกับหมิงก็พลอยหัวเราะไปกับเค้าด้วย ผมลูบหน้าลูบตาอยู่สักพักก็เหลือบไปเห็นไอ้ทัช ไอ้แทน พี่วอร์ม พี่รอย และพี่แซค พี่เติ้ล พี่โอที่ลงมาสมทบ เล่นน้ำกันอย่างสนุกสนาน แกล้งกันไปแกล้งกันมาจนผมเกิดปิ๊งไอเดียดีๆออก
หึหึ เพราะมึงไอ้ทัช เสือกเรียกพี่โอมาช่วยทำไม ไอ้แทนก็เหมือนกัน มึงจับกดหัวกู พวกมึง2ตัวไม่รอดแน่ ส่วนพวกพี่แซคที่เป็นคนจับผมโยนลงน้ำ ไม่คิดจะเอาคืนบ้างเหรอ?...เอ่อ...อืม ปล่อยพวกพี่เค้าเล่นน้ำกันไปเถอะครับ อีกอย่างเมื่อกี้พี่เค้าบอกว่าเป็นการรับน้อง
ผมเปล่ากลัวนะ เห็นว่าเป็นรุ่นพี่เฉยๆหรอก
ปล่อยให้พวกมันเล่นน้ำกันสบายใจเฉิบไปก่อน ขึ้นบกมึงได้โดนดีแน่
เมื่อพระอาทิตย์เริ่มคล้อยต่ำ อุณหภูมิรอบๆตัวเริ่มเย็นขึ้นเรื่อยๆ ลุงที่นำทางก็บอกให้พวกผมขึ้นกันได้แล้ว ซึ่งพวกผมก็ทำตามแต่โดยดี
หึหึ ได้เวลาเอาคืนของผมแล้วครับ
ผมปล่อยให้คนอื่นๆขึ้นกันไปก่อน และเมื่อไอ้ทัชและไอ้แทนขึ้นไปพร้อมๆกัน ผมที่เตรียมพร้อมรอจังหวะอยู่แล้วก็จัดการ...
กระชากบ๊อกเซอร์ของคนทั้งคู่!!!
“เฮ้ยยยยยยยยยย!!” 2เสียงร้องขึ้นมาพร้อมกัน ก่อนที่พวกมันจะรู้ตัวว่าโดนอะไรผมก็รีบใส่เสื้อผ้าอย่างรวดเร็วเลยครับ ส่วนมัน2ตัวก็กุมเป้าแล้วรีบคว้าบ๊อกเซอร์ของตัวเองที่กองอยู่ปลายเท้าขึ้นมาใส่เหมือนเดิม
“แหม จะรีบใส่ทำไมว้า? ฮ่าๆๆๆ” พี่เติ้ลที่หันมาเห็นฉากอันน่าประทับใจ(?)รีบเอ่ยปากพูดทันที
“นั่นดิ โธ่ๆๆ มีของดีก็โชว์หน่อยยยย ฮ่าๆๆๆ” พี่แซคกำลังใส่เสื้อแล้วหันมายกนิ้วโป้งให้ผม “เจ๋งวะ หลานรหัสกู ฮ่าๆๆๆๆ”
“แน่นอนครับ” ผมยืดอกรับ
ทั้งสะใจและสงสารในเวลาเดียวกัน ไม่รู้ว่าพวกพี่ๆมีใครเห็นของมันบ้าง แต่ที่แน่ๆผมเนี่ยแหละเห็นก้นขาวๆของมัน2คน
ฮ่าๆๆๆๆๆๆ
แต่ผมนึกว่ามัน2ตัวจะโกรธ ที่ไหนได้…
“เชี่ยแกรนด์ ลูกชายกูตกใจหมด” ทัชเปิดก่อน
“นั่นดิ เดี๋ยวกล้วยกูสุกพอดี” แทนตามมาติดๆ
“กล้วยน้ำหว้า?” ไอ้เหี้ยพอสถามขึ้นมาแบบยิ้มๆ
“โหยยยยย พี่พอสสสส อย่างผมเนี่ยต้องกล้วยหักมุก!” ไอ้แทนรีบโอ้อวดน้องชายมันเลยครับ
หมั่นไส้วะ กล้วยหักมุก -*-
แอบเสียดายเหมือนกันที่ไม่เห็นน้องชายมัน อ๊ะ อ๊ะ อย่าคิดลึกนะครับ ผมแค่อยากวัดขนาดเฉยๆ เรื่องแบบนี้เป็นเรื่องของศักดิ์ศรีลูกผู้ชายครับ ฆ่าได้หยามน้องชายไม่ได้
“อ่าว แล้วไมเมื่อกี้กูเห็นเห็ดเข็มทองวะ?”
กร๊ากกกกกกกกกกกกกกก
“ฮ่าๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ” ทุกคนระเบิดหัวเราะเลยครับ
“ไอ้ทัช มึงเอาใจพี่ไปเลยวะ เห็ดเข็มทอง! 555555555+” ยิ่งพี่เติ้ลนี่ออกหน้าออกตาใหญ่
“เหี้ยทัช” ไอ้แทนหันไปด่าคนข้างๆที่กำลังหัวเราะอยู่เหมือนกัน
เอาละครับ มัน2ตัวแตกคอกันเองแล้ว สมน้ำหน้า อยากรวมหัวแกล้งกูทำไม หึหึ
“พ่อมึงก็คงเป็นคนมักน้อยสินะ”
“หืม?”
“เพราะพ่อปั้นให้มึงมาเท่านี้เอง นี่คงไม่โตตามตัวเลยสิท่า”
3 2 1 ...
“สัดแทนนนนนนนนน พ่อมึงตายยยยยยยย”
“แล้วพ่อมึงเป็นอมตะรึไงวะ?”
เป๊งๆๆ น๊อคเอ้าท์ รอบนี้ นายแทน มุมน้ำเงิน เป็นฝ่ายชนะเลิศคร้าบบบบบบบบบบ
เมื่อกลับมาถึงที่พักก็ปรากฏว่าโดนดุไปตามระเบียบ ที่โดนดุไม่ใช่เพราะไปเล่นน้ำนะครับ แต่เพราะไปเล่นโดยไม่บอกต่างหาก
คืนนี้มีพิธีบายศรีครับ ก็ไม่มีอะไรมาก ร้องเล่นเต้นรำรอบกองไฟ โดยมีทั้งชาวบ้านและเด็กๆมาร่วมสนุกด้วย พวกผมก็นั่งมองแบบอิ่มเอมในใจ แม้กายจะเหนื่อยล้าแต่สิ่งที่ได้รับกลับมามันคือความรู้สึกที่ประเมินค่าไม่ได้
พี่หมูและพี่ออยกล่าวปิดพร้อมทั้งสรุปผลการมาค่ายครั้งนี้ ลุงหมายที่เป็นหัวหน้าก็ออกมาขอบคุณพวกเราทุกคนและบอกว่าถ้าพวกเรากลับมาอีกก็จะรอต้อนรับเสมอเปรียบเสมือนสมาชิกในหมู่บ้าน
การมาค่ายครั้งนี้ก็ให้อะไรหลายๆอย่างนะครับ ทั้งน้ำใจของชาวบ้าน ความเสียสละ มิตรภาพของเพื่อนร่วมค่าย ความน่ารักสดใสไม่เสแสร้งของเด็กๆ มันเป็นประสบการณ์ที่หาไม่ได้จากในรั้วมหาวิทยาลัย ถึงแม้จะลำบากในการใช้ชีวิต ต้องเหนื่อย มีอุปสรรค แต่พวกเราก็ร่วมแรงร่วมใจกันทั้งค่ายทั้งหมู่บ้านทำให้ชีวิตความเป็นอยู่ของพวกเขาดีขึ้น นอกจากนั้นเรายังได้เรียนรู้วิถีชาวบ้านแบบง่ายๆ ไม่ต้องอาศัยเครื่องอำนวยความสะดวกใดๆ อากาศที่นี่ก็บริสุทธิ์ น้ำใส มองท้องฟ้าเห็นดวงดาว ไม่เหมือนในเมืองที่มีแต่ควันกับมลพิษทุกด้าน
ปีหน้าถ้าผมไม่ติดธุระอะไร รับรองว่าจะร่วมเป็นอาสาสมัครอีกอย่างแน่นอน
“พรุ่งนี้ก็กลับแล้วเหรอวะเนี่ย?”
“นั่นดิ 11 วันทำไมมันไวแบบนี้วะ?”
“งั้นมึง2ตัวก็อยู่ที่นี่ต่อไปนะ เดี๋ยวกูไปบอกพี่หมูให้ว่าพวกมึงซึมซับในความเป็นอยู่แบบวิถีชาวบ้านจนไม่อยากกลับ”
“สาดดดด ไม่ใช่โว๊ยยย กูก็แค่ใจหาย...” ไอ้แทนด่าผมแล้วชี้บางอย่างให้ผมดู “มึงดูรั้วตรงนั้นดิ กูตอกตะปูกับแบกไม้มาเองเลยนะเว้ย”
“มึงเห็นเสาธงเปล่าๆ เห็นสนามเด็กเล่นมั้ย? กูตั้งใจสุดชีวิต”
“แต่ที่พวกมึงนั่งอยู่เนี่ย น้ำแรงกูทั้งนั้น สาดดดด” ว่าเข้าให้ เกทับกันจัง ฮ่าๆๆๆ
“โน่นนน สามีมึงอะ ทำเยอะสุด พวงมาลัยเต็มคอแล้วนั่น” ไอ้ทัชมองไปยังคนที่ฮอตที่สุดของค่ายนี้ “คนอะไรทั้งหล่อทั้งรวยแถมจิตใจดีอีก”
“ใครได้เป็นเมียนี่โคตรโชคดีเลยวะ”
“เหรอ?” ผมตอบกลับไปแค่นั้นแล้วเงยหน้าไปมองบนท้องฟ้า
แต่กูว่าเป็นคนที่โชคร้ายมากกว่าวะ
เวลาสาย อาสาสมัครทุกคนมารวมตัวกันที่ลานกิจกรรมอีกครั้ง แต่คราวนี้ทุกคนมีกระเป๋าใบโตแถมบางคนยังมีผลไม้เต็มมือเพื่อเตรียมตัวกลับมหาวิทยาลัย
ผมสังเกตว่าแต่ละคนดูโทรมลงไปมากอะ ต่างจากขามาลิบลับเลย
ช่วงนี้เป็นช่วงเวลาแห่งการล่ำลาและมอบของที่ระลึกครับ
“พี่แกรนด์หล่อมากๆๆๆๆ”
“ครับผม” หนูน้อยหน่านี่เอง
“อะนี่ น้อยหน่าให้คะ” เด็กสาวยื่นตะไคร้มาให้พร้อมกับรอยยิ้มแป้นแล้นที่ผมปฏิเสธไม่ลง
ตะไคร้...?
“พี่พอสหล่อบอกว่า ชอบมีพวกไรพวกยุงมาตอมพี่แกรนด์หล่อมากเพราะพี่แกรนด์หล่อมากๆๆๆ หนูเลยไปถามแม่ว่ามีไรพอจะไล่พวกยุงพวกไรได้มั่ง แม่เลยบอกว่าตะไคร้นี่แหละ ตัวไล่ยุง กลิ่นตะไคร้จะช่วยไม่ให้มียุงมีไรมาเกาะพี่แกรนด์หล่อมากนะคะ..แล้วนี่หนูไปช่วยแม่ขุดมาเลยนะ!”
เอ่อ...พูดไม่ออกเลยแหะ
ผมรับมัดตะไคร้กำใหญ่มาไว้ในมือ
“แล้วนี่คะ เอ่อ...หนูอาจวาดไม่สวยเท่าไหร่ แต่หนูก็เต็มใจวาดให้พี่พอสหล่อกับพี่แกรนด์หล่อมากนะคะ” น้อยหน่าดูท่าทางอายๆ แต่ก็ยื่นกระดาษแผ่นหนึ่งมาให้ผม “แต่ครูกิ๊งกับครูส้มโอสุดสวยบอกว่า หนูวาดสวยมากๆเลย พี่แกรนด์หล่อมากว่าไงคะ?”
ผมก้มมองดูกระดาษในมือ มันเป็นภาพวาดด้วยสีชอล์คครับ เป็นรูปผู้ชาย2คนถูกคั่นด้วยรูปผู้หญิงตัวเล็กกว่าอยู่กลางกระดาษ มีต้นไม้รอบๆ มีเสาธงด้วย
ไม่ต้องอาศัยศิลปินระดับแวนโก๊ะ ภาพนี้ก็มีมูลค่าสูงในจิตใจผมแล้วครับ
“สวยมากๆเลย ขอบคุณนะครับหนูน้อยหน่า” ผมก้มบอกเด็กสาวพร้อมทั้งลูบหัวไปด้วย “พี่ไม่มีอะไรให้น้อยหน่าเลย...”
เป็นครั้งแรกที่ผมรู้สึกว่าทำไมตัวเองเห็นแก่ได้แบบนี้วะ? น้อยหน่าเตรียมโน่นเตรียมนี่มาให้ผม วาดรูปผม แถมยังไปหาตะไคร้มาให้ผมอีก
“ไม่เป็นไรค่า หนูไม่อยากได้อะไร แต่ถ้าเป็นไปได้...หนูอยากให้พี่ๆกลับมาที่นี่อีก”
“ครับผม งั้นน้อยหน่าต้องรักษาสัญญากับพี่ว่าจะเป็นเด็กดี เชื่อฟังคุณพ่อคุณแม่ และตั้งใจเรียนหนังสือนะครับ พวกพี่มาสร้างโรงเรียนให้แล้ว โอเคมั้ย?”
“โอเคค่า!”
ผมก้มกอดน้อยหน่าหนึ่งที ไม่ได้รังเกียจเสื้อผ้าที่หมองหรือเนื้อตัวที่มอมแมมเลยแม้แต่นิดเดียว
“พี่ต้องไปแล้ว บ๊ายบาย”
“บ๊ายบายค่า ไว้เจอกันน้า”
“ครับ แล้วพี่จะคิดถึงน้อยหน่านะ”
“หนูก็จะคิดถึงพี่พอสหล่อกับพี่แกรนด์หล่อมากเหมือนกันค่า”
ผมมองรอยยิ้มของน้อยหน่าเป็นครั้งสุดท้ายก่อนจะหยิบประเป๋าขึ้นมาและเดินต่อแถวเพื่อไปขึ้นรถนอกตัวหมู่บ้าน
“ขอให้เดินทางโดยสวัสดิภาพนะครับ” ลุงหมายพูดส่งพวกผมซึ่งเป็นชุดสุดท้ายและเป็นเสียงสุดท้ายที่ผมจะได้ยินจากค่ายนี้
สิ้นสุดแล้วกับค่าย
‘วิศวะฯอาสา พัฒนาชนบท’
มหาวิทยาลัยXXX ครั้งที่ 18 วันที่ 14-25 ตุลาคม
ณ โรงเรียนSSS ต.GGG อ.HHH จังหวัด กาญจนบุรี
โปรดติดตามตอนต่อไป
อื้อหือ ยาวเว่อร์ -..- ให้สมกับที่รอคอยหลายวัน แหะๆ
ในที่สุดก็จบค่ายซะที //ปาดเหงื่อ
| | | Fan Art | | | (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=34038.msg2225995#msg2225995)
| | | BOT (twitter) | | | (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=34038.msg2226736#msg2226736)
ลองจิ้มๆไปดูดิ อิอิ
-
ยาวถูกใจจริงๆนะเนี่ยยยยย :-[ :o8:
-
| | | BOT (twitter) | | |
ตอนนี้ นิยายเรื่อง i'm not & you don't ก็ได้มีบอทแล้วเด้อค่าเด้อออออ
(บอทคือผู้สวมบทบาทเป็นตัวละคร/นักร้อง/นักแสดงที่ตัวเองชื่นชอบคะ อิอิ)
ตามฟอลโลดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด
https://twitter.com/Grand_imnot ___[@Grand_imnot]
https://twitter.com/Pause_im_not ___[@Pause_im_not]
https://twitter.com/Tan_imnot ___[@Tan_imnot]
https://twitter.com/ThankYou_imnot ___[@ThankYou_imnot]
https://twitter.com/Ming_imnot ___[@Ming_imnot]
https://twitter.com/Warm_imnot ___[@Warm_imnot]
https://twitter.com/SomO_imnot ___[@SomO_imnot]
https://twitter.com/Touch_imnot ___[@Touch_imnot]
https://twitter.com/Heart_imnot ___[@Heart_imnot]
https://twitter.com/Million_imnot ___[@Million_imnot]
แล้วก็อย่าลืมฟอลแพรด้วยน้า 555+
https://twitter.com/Pxpierre ___[@Pxpierre]
ขอบคุณค่า จุ้บๆ
:m1:
-
ขอจองที่ไว้ก่อน เพราะเดี๋ยวไปนอนแล้ว เดี๋ยวมาเม้มให้ใหม่ เพราะจะไปนอนอแล้ว เดี๋ยวตื่นไปจ่ายตลาดและสอนไม่ทันตอนแปดโมง
-
:z13: จิ้มตูดก่อน เด่ววิ่งไปอาบน้ำแล้วจะกลับมาอ่านต่อ อิอิ
-
อ่านจบแล้ว ขำดีกับบัดดี้ทัชแทน งานนี้มีแตกคอ เพราะถูกหยามน้องชาย
งานค่ายต้องเรียกว่า ดึงรักแท้ให้กลับมาใหม่ งานนี้ก็เรียกว่าไม่เสียเที่ยว
ได้ทั้งรัก ได้ทั้งเพื่อน ได้งาน ได้น้ำใจ :L2:
-
ตอนนี้น่ารักมากๆ น่ารักกันทุกคน และรอความหวานชื่นของพอสกะแกรนท์หลังกลับจากค่ายในตอนต่อไป :L2:
-
ยาวเว่อร์ๆ ตอนหน้าขอหวานๆนะคะ :impress2: :impress2:
-
เค้าดีกันแร้วววววว :กอด1:
-
:-[ :-[ :-[เค้าคืนดีกันแล้ว :-[ :-[ :-[
ว่าแต่หนูน้อยหน่าเป็นเด็กน่ารักมากเลยจ้า :กอด1: :กอด1: :กอด1:
:call: :call:
-
โอกาสมันจะมีได้สักกี่ครั้งในชีวิต เนาะๆๆ o13
โดนเสือแดก เรื่องนี้ the end ฮาหว่ะๆๆ :laugh:
ยังไม่สวีทเลยเนาะๆๆ รออยู่น้าตอนเนี้ย :impress2:
-
แกรนด์คิดได้ไงให้เด็กเรียกแบบนั้นเนี่ย พอสก็ไม่คิดจะช่วยแกรนด์เลยใช่ไหมนั่น
-
ยาวๆได้ใจ อิอิ พี่พอส น้องแกรนด์ เริ่มพัฒนาความสัมพันแล้วว
-
ยาวซะใจมาก อ่านจนคุ้ม อิอิ
ในที่สุดพี่พอสน้องแกรนด์ก็คืนดีกันแล้ว เย่ๆ
รอตอนต่อไป เอาหวานๆน่ะ ♥
-
ในที่สุดก็ดีกันแล้ว เย่ๆๆ ประทับใจกับค่ายมากค่ะ
รออ่านตอนหวานๆอยู่นะ :กอด1:
-
o13
ดี กัน แล้วววววววววว
-
แฮปปี้แฮปปี้ :กอด1:
-
สุดยอดมาก โดยเฉพาะตอนปลูกต้นไม้ ประทับใจสุดๆไปเลย กลับมาเป็นเหมือนเดิมแล้ว ดีใจ :กอด1:
-
กลับมาดีกันแล้วววววดีใจจัง
คนอ่านก็สุขใจ :-[
-
เย้ๆๆๆๆ เคลียร์กันได้จริงซะที :เฮ้อ:
รักกันนานๆๆนะ พี่พอสหล่อกับพี่แกรนด์หล่อมากกกกกก :m20:
รอตอนต่อไปค่ะ :pig4:
-
เข้าใจกันแล้ว
:man1:
-
อยากอ้่านตอนต่อไปอีกแล้ววววววว :impress2: 55555555555555555
-
รอพอสกับแกรนด์กลับมาหวานกันเหมือนเดิม
-
เยอะมากกกกกกกกกกก มาแบบจุใจ ชอบบบบบบบบบบ
น้องแกรนด์ให้โอกาสกับพี่พอสแล้วนะ รักษามันไว้ให้ดีๆ เพราะมันคงไม่มีครั้งต่อไปแล้ว !!!
คู่หู 2T ฮาได้อีกกก เรื่องแห่งศักดิ์ศรีมันยอมไม่ได้ซินะ กร๊ากกกกกกกกกกกกก
ส่วนพี่วอร์มกับหมิง แหล๊วแหล่วแหล่วแล้ววววว มีซัมติง มีซัมติง :z2:
ปล.แอบประทับไปกับความไร้เดียงสาและหัวใจที่บริสุทธิ์ของน้องน้อยหน่า เป็นเด็กดีนะคะ :)
-
เหยย ดีกันแล้วๆๆ :mc4: :mc4:
เล่นลุ้นซะเหนื่อยเลย :เฮ้อ:
ทัชแทนฮาอะ ชอบๆ :m20:
-
อร๊ายยยยยยย~~~~ ไรท์มาอัพแร้ว o13
จบค่ายแล้วอ่ะ ถ้าทางต่างคนต่างเหนื่อยแน่ๆ
กลับไปคราวนี้พลัดกันขุนเรยนะ ทั้งพี่พอส ทั้งน้องแกรน เรย คิคิ
:impress2:
-
ยาววมว๊ากกก o13
ฮาตรงเห็ดเข็มทองนี่แหละ ฮ่าๆๆๆๆๆ
ตอนหน้าขอหวานๆ ให้น้ำตาลเรียกพี่เลยนะค้าาาา
:L2:
-
เค้าคืนดีกันแล้วน่ารักมาก ยาวจุใจสมกับที่รอคอย :impress2:
-
ตอนนี้อ่านแล้วมีความสุข
ไปค่ายทำความดี พี่พอสก็เลยได้โอกาสดีๆ กลับมาด้วย ทำดีได้ดี
-
แอร้กกกก เมื่อไหร่จะปลดแบนได้เนี๊ยะ ทนไม่ไหวเลยมาลองดูในนี้เผื่ออัพ แล้วอัพจริงๆ
ว้ากกกก ฟินนน พี่พอสน้องแกนน้องน้อยหน่าน่ารัก >_<
ชอบมุขแทนมาอะ ที่พ่อมึงเป็นอมตะหรอนั้น สุดยอด 5555555555
-
ตามอ่านทันจนได้ ดราม่าจนปวดตับ :เฮ้อ:
-
มาแล้วมาแล้วกรี้สสส <3
แฮปปี้ซะที น่ารักที่สุด!
-
ไม่หวานจนน้ำตาลขึ้นจอ
แต่ก็นั่งยิ้มได้ตลอด... สินะ :-[
-
น่ารักกันทุกคนเลย :impress3:
-
^__^ o13
-
ปกรณัม บทใหม่กำลังเริ่มต้นขึ้น...คราวนี้ หวังว่ามันคงจะดีขึ้นนะเนี่ย!!!! รอๆๆๆๆ :z2:
-
โอย คืนดีกันแล้วๆๆๆ
ชอบตอนที่แกรนด์(น้อย)บอกว่าคงไม่ได้อยู่จนคบกันจริงจังมาก :monkeysad:
รอดูตอนเคลียร์&ไปพบคุณพ่อคุณแม่
แต่อยากเห็นฉากแบบ ต้นรักของเราสอง จริงๆนะ (ฮาาา)
ค่ายอาสาดูอบอุ่นจังเลย อ่านแล้วชักอยากรีบติดซะที (//แต่ก็ยังว่างมาอ่านพอสแกรนด์)
-
คืนดีกันแล้ว :impress2:
หวานแบบไม่ต้องใส่น้ำตาล
-
คุณค่า ที่พี่พอสคู่ควร 55555
สมกับการรอคอยมากๆคะ
ดีใจที่ทั้งคู่คืนดีกันซักที หลังจากอึมครึมมานาน
-
น่ารักมากเลยตอนนี้ ดีใจนะที่แกรนด์ให้โอกาสพี่พอสแล้วอะ แต่ก็แอบเสียใจกับภูเล็กน้อย แหะๆ
อ่านตอนที่เล่นน้ำตกกันนี่อยากไปร่วมวงมั่งเลยนะ 555++ :z1:
-
:m3: :m3: :m3: :m3: :m3:
-
:o8: สื่อรักตัวน้อยน่ารักมากกกกก... น้องน้อยหน่าใสซื่อจริงๆ เด็กๆก็น่ารักเงี้ยเเหละ
"พี่เเกรนด์หล่อมากๆ" ... กล้าสอนเด็กนะเเกรนด์555 พอสระรื่นเลยสิ คบกันจริงๆแล้ว
เพราะเล่นๆเเกรนด์คงรอคบกันจริงๆตามฉบับพอสไม่ไหว... :-[ ตอนนี้เขินยังไงไม่รู้555
พอสห้ามทำเเกรนด์เสียใจนะ... มีคนรอเสียบ รอดูเเลแกรนด์เเทนอีกเยอะ... ถ้าพลาดล่ะ จบ!!!
(แอบส่องทวิตเเล้ม อูยยยย เฮียพอสสสหล่อมากอ่ะ... แต่แกรนด์หนูน่ารักอ่ะ ถูกต้องเเล้วววว) :กอด1:
-
คืนดีกันแล้ว ^^
-
:m1: :m1: :m1: :m1: :m1: :m1: :m1: :m1: :m1:
คืนดี แบบ คนไม่เต้มเลย แต่ได้โอกาศแล้วพี่พอสอย่าทำเสียอีกน่าาาาา
ชอบต้นไม้ ที่ปลูกด้วยกัน น้อยหน่าด้วย
-
ตอนนี้ยาวได้ใจจริงๆ
เหมือนแกรนด์จะยอมดีด้วยแล้ว แต่ไอ้ที่เคยเจ็บนี่ก็ดูจะฝังใจใช่เล่น
กลับไปครั้งนี่พี่พอสจะโดนเอาคืนอะไรรึเปล่านะ
-
อ่านแล้วซึ้งอ่ะ
พอสแกรนด์ก็สู้ๆนะ กลับมาครั้งนี้ต้องหวานแหววกว่าเดิมน้า
-
:m3: :m3:
ดีกันแล้วววว
แถมประทับใจกับการออกค่ายอีก คนเราบางทีมันก็สุข แค่นี้จริงๆเนอะ
-
ดีกันแล้ว หวานนิดๆ ชอบๆ
รอจ้า
-
แกรนด์ใจอ่อนแล้ว แต่รีบๆ ใจอ่อนให้มากกว่านี้นะ สงสารพี่พอส
-
เย้ :z3: :z3: พี่พอสทำสำเร็จแล้ววววว
จากนี้ก็อย่าทำให้น้องเสียใจอีกล่ะ :กอด1: :กอด1:
-
เย่ในที่สุดก้คืนดีแล้ว>< :impress2:
รอตอนต่อไปค้า
-
“มึงไง...แล้วตอนนี้กูก็กำลังห้ามใจตัวเองอยู่”
อ๊ากกก ชอบอ่ะ
กว่าจะคืนดี
แต่แกรน ยัง เหมือน จะ ไม่ยกโทษ? งั้นพี่พอส ก็ง้อ อีก เยอะๆ
ต่อๆ ๆ
-
เย้ๆๆๆ คืนดีกันแล้วว
-
ดีกันแล้วอะ หลังจากนี้จะมีหะใรเกิดขึ้นน้า?
-
ในที่สุดก็ดีกันแล้ว :o8:
-
โอกาสมีไม่บ่อยรักษาให้ดีนะพอส
-
ดีกันแล้วใช่ไหม? พี่พอสนี่หว่งแกรนด์เวอร์ๆอ่ะ ตอนเดินไปปลูกป่า ไหนจะพี่วอร์มกับหมิงอีก อื้อ~อยากอ่านตอนพิเศษคู่นี้จัง
-
น่ารักมากจ้ะ จบตอนได้น่าประทับใจมาก ๆ จ้า :impress2: ใกล้จบหรือยังจ้ะ จะได้เตรียมตัวเก็บเงินซื้อ :impress3:
-
:m3: :m3: :m3: ฮ่าๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ ตอนนี้บอกได้คำเดียวว่าฮาลากไส้อะ
โดยเฉพาะตอนอวดกล้วยยยย :z2: :z2: :z2:
ขอบคุณมากค่ะะะ รอน้าาาาาาาาาาาาาา o13
-
กลับมาหวานกันไวๆน้า
:z2: :z2: :z2: :z2: :z2: :z2: :z2: :z2:
-
กรี๊ดดเค้าดีกันแล้วค่าา o18
-
เย้ๆ เค้าคืนดีกันแล้ว
ความคิดพอสนี่น่่ารักเชียว
คบเล่นๆ 100 ปี 5555
-
หนูน้อยหน่าน่ารักมาก...พี่พอสหล่อมาก กับพี่แกรนด์หล่อมากๆ 555 แกรนด์เอาฮาไปไหน
แล้วน้องก็เชื่อเรียกตามด้วยนะ
เห็นแกรนด์น้อย เห็นพี่พอสมีความสุขคนอ่านก็ดีใจแล้ว ที่เหลือไปเคลียร์ที่บ้านต่อ
ว่าจะย้ายของมาอยู่ด้วยกันเหมือนเดิมมั้ยอะไรยังไง น้องแกรนด์ให้โอกาสพี่พอสแล้ว
คราวนี้พี่พอสไม่มีพลาดแน่
ขอบคุณค่ะ
-
ว้าววว ยาวได้ใจ :z9:
แกรนด์กลับมาดีกับพี่พอสแล้ววว เย้ๆ :m4:
รอตอนต่อไปนะฮะ :')
-
อ่านตอนนี้แล้วชื่นจิตชื่นใจ (หลังจากหน่วงมานาน) 5555+
รักทุกคนค่า 55555 :bye2: :กอด1:
-
:z2:เย้ๆๆๆๆๆๆๆๆ คืนดีกันแล้ว ดีใจด้วยนะ มาลุ้นต่อว่าจะเป็นไงต่อไป
-
เคยไปค่ายอาสาพัฒนามาเหมือนกัน 7วัน
วันแรกรู้สึกอยากกลับมาก นอนไม่หลับ ไม่ได้อาบนำ้ หงุดหงิดไปหมด พอวันต่อมาได้เพื่อนได้อาบนำ้ หัวถึงหมอน หลับเป็นตาย เหนื่อยมากๆ ไม่มีแม้แต่เวลาคุยกันเพื่อน
งานหนักมากจริงๆ แต่ก็สนุก และรู้สึกภูมิใจ จากที่ทำอะไรไม่เป็น แต่ตอนนี้ฉาบอิฐบล็อกพอได้ 55555
อ่านแล้วรู้สึกคิดถึงตอนนั้นจัง
-
ในที่สุดพี่พอสหล่อกับพี่แกรนด์หล่อมากๆ ก็กลับมาคบกันแล้ว :กอด1:
-
เราเลือกข้อนี้ไปอะ .....
"ค.ผมเดินไปเจอเสือ ไอ้เหี้ยพอสมาช่วย แต่กลับโดนเสือแดกทั้งคู่ เรื่องนี้ The End ...."
-
ในที่สุดก็คืนดีกันนนนน ลุ้นตั้งนาน อิอิ
-
กลับมากรุงเทพฯคราวนี้แต่งงานกันเลยนะครับ
-
:L2: :L2: :L2: :L2: :L2:
ชอบเรื่องนี้มากเป็นกำลังใจให้ครับ
:L2: :L2: :L2: :L2: :L2:
-
โอ้ เขาคืนดีกันแล้ว อิอิ ดีจัยจัง
-
ทัชแทน...พวกแกจะเอาฮาไปไหน
คือ....อาได้เพราะสองคนนี้อ่ะ
สุดยอดจริงๆ
คนเขียนแต่งให้พวกเค้ามีชีวิตจริงๆเลยอ่ะ ผูกพันงิ =w=
-
พี่พอสจำไว้เป็นบทเรียนด้วย อย่าได้ล้อเล่นกับความรัก
ถ้าไม่แน่ใจก็อย่าได้เที่ยวไปหมั้นหมายกับใครเขา
ได้รักคืนมาก็จงเก็บรักษาไว้ให้ดี
น้องแกรนด์ตัดสินใจถูกแล้วหละ ทิฐิไปก็ไร้ความสุข
หวังว่าต่อไปนี้จะมีแต่ความหวานและความสุข...
ปล.แอบหลงรักน้องน้อยหน่า เป็นเด็กน่ารักจริง ๆ
-
ตอนหน้าขอมดซักฝูง
ความหวานนนในใจชั้นเหมือนมันต่ำไป ><
-
พึ่งได้เข้ามาอ่านเรื่องนี้สนุกมากจิงๆไงจะติดตามนะค้าบ
-
ฮิ้ววววว
คืนดีกันแล้ว
-
ซึ้งตามเลย
ตอนนี้น่ารักมาก ทำให้คิดย้อนไปในช่วงทำค่ายว่ามีความสุขขนาดไหน
แถมเซอร์วิสด้วยแกรนด์กับพี่พอสดีกันด้วย
ชอบมากกกกกก
-
เย้ๆๆๆๆ มาต่อแล้ววววว
พี่พอสกับน้องแกรนด์ดีกันแล้ว กลับมาคบกันแล้ว ดีใจที่สุดเลยยย น้องน้อยหน่าน่ารักกกกก
คราวนี้กลับไปก็พากลับไปหาพ่อแม่เลยนะคะ 5555555
-
ดีกันแล้ว ดีใจ
-
กลับจากค่ายคราวนี้ พอสโดนแกรนด์สอบสวนเรื่องข้าวของในห้องแน่
เตรียมคำอธิบายไว้ให้ดีล่ะ
-
ยาวถูกใจมากเลยคะ ในที่สุดที่พอสก้ได้คืนดีกับน้องแกนแล้วว
แต่จะให้ดีกว่านี้ถ้าพี่พอสจะเริ่มโชวหวานๆกับน้องแกนเยอะๆ ฮ่าๆ
แอบติดใจคู่ 2T อะ สองคนนี้เค้ามีคู่บ้างป่าวคะ
-
เอาแฟนอาร์ตมาอวดอีก2รูป อิอิ
(http://upic.me/i/64/img0072-2.jpg)
โดย Ali$a฿eth
- - - - -
(http://upic.me/i/s8/02154.jpg)
โดย SeKe
- - - - -
:pig4: :pig4:
-
วันนี้วันดี เลยเข้ามาทักทายค่ะ ^_^ และอยากบอกว่ารออ่านพอสแกรนด์แบบหวานหยดมดตอมมากๆ ซดมาม่ามาหลายตอนแล้ว
-
ฮามากกกก 5555555
นั่งขำคนเดียวบนรถไฟฟ้า... //เหมือนคนบ้า 55555
ลุุ้นๆ ห่างหายกันไปเป็นเดือนๆกลับไปจะเจออะไรบ้างจ๊ะ แกรนด์น้อย =_____,,=
-
ขอบคุณจ้า ยาวจุใจ :L2:
-
อ๊าาาาา กอดแกรนด์ :กอด1: หลายๆที นายน่ารักเกินไปแล้ว
-
ดีกันซักที ฮู้วว ลุ้นจนเหนื่อย 555+
รออ่านตอนต่อไปค่าา o13
-
:-[ เค้าดีกันแล้ว ต่อไปขอหวานๆนะคะ อิอิ
-
จบค่ายแล้ว กลับไปคงเคลียร์กันยาว แล้วจะได้กลับมาหวานกันเหมือนเดิม
-
ค่ายอาสาพัฒนา(เพื่อรัก) :o8: :o8:
-
ตามอ่านทันละ แล้วมาอัพต่อเร็วๆ นะ
-
จะกลับกันแล้วว
แกรนด์เอาเลย ซักพอสให้เรียบ :laugh: :laugh:
ทางพ่อแม่พอสเรียบร้อยแล้ว ก็เหลือแกรนด์สินะ
คงยากน่าดู แกรนด์ลูกคนเดียวด้วย
สู้ๆ งับ รออ่านอยู่ :pig4: :pig4:
-
อิจฉาทั้งสองคน ในที่สุดก็ได้คืนดี :o8:
-
มาลงชื่อรอ จัดหนักๆ ไปเลยนะพอส :z13:
-
กว่าจะดีกันได้เกือบตาย (คนอ่าน)
-
ในที่สุดก็ถึงวันที่ทุกคนรอคอยยยยย คืนดีกันแล้ว เย่ๆๆๆๆๆ :impress2: :impress2:
-
มาต่อไวๆนะค้าา คนอ่านจะลงแดง 5555 :z3: :z3:
-
:mc4: :mc4:
-
32 - Two families (1)
หลับเป็นตาย
ผมว่าผมเข้าใจคำนี้แล้วล่ะ แต่ไม่ใช่จากตัวผมเองนะ
จากไอ้พวกรุ่นพี่ปี3ต่างหาก...
“เอ่อ...พี่แซค ผมว่าพี่ไปล้างหน้าล้างตาก่อนดีมั้ย?”
“ทำไมวะ?” ลุงรหัสผมถามขณะที่รถทัวร์ปรับอากาศตามธรรมชาติแล่นเข้ามาจอดหน้าคณะเป็นคันแรก
“อุ๊บ...ฮ่าๆๆๆ คือ...ฮ่าๆๆๆ”
“จะขำอีกนานมั้ยไอ้แกนไอ้ทัชไอ้แทน” งะ เสียงเข้มเลย
“อ่ะ ครับๆ ไม่ขำแล้ว...คือพี่แซคจะได้สดชื่นไงครับ” ไอ้ทัชตอบพลางกลั้นขำ “เอ้อ พี่เติ้ลกับพี่โอด้วยนะครับ”
ซึ่งพวกรุ่นพี่ปี3นี้ก็ได้แต่ทำหน้างง มึนๆเบลอๆเนื่องจากเพิ่งตื่นนอนหลังจากที่หลับมาตลอดทาง แล้วสาเหตุที่พวกผมบอกให้พวกลุงๆแกไปล้างหน้านั่นก็เพราะ...
“เชี่ยยยยยยยยยย!! หมาตัวไหนมันบังอาจมาทำร้ายหนังหน้าสุดหล่อของกูวววววววววววว!!!”
โอยยยย แหกปากลั่นรถเลยครับพี่เติ้ล
“อย่าให้กูรู้นะว่าใคร กูจะสั่งซ่อมแม่งทั้งรุ่น ตัดสายรหัสตัดเกียร์แม่ม!”
ก็อย่างที่ได้ยิน ปากกาเคมีซึ่งปกติไว้เขียนบนไวท์บอร์ดแต่ตอนนี้มันถูกใช้งานโดยการนำมาเขียนบนใบหน้าของพวกพี่เขาทั้ง3เนี่ยแหละครับ...ถามว่าใครเป็นคนร้าย?
นู่นนนนนนนน คู่รักประธานค่ายหมูหนอยออยแต่เซาโน่นไง ขำคิกๆๆๆกันอยู่2คน ไอ้ที่พี่แซคขู่ว่าจะสั่งซ่อมเห็นทีคงเป็นไปไม่ได้ ในเมื่อคนร้ายดันเป็นรุ่นพี่ซะนี่ ส่วนที่เหลือทั้งรถเมื่อได้เห็นใบหน้าอันเต็มไปด้วยศิลปะก็...ฮาแตกสิครับท่าน
แล้วปี3อีกคนละ? ไม่โดนรึไง?
ตอบ ไม่โดนครับ เพราะมันนั่งหน้าหล่ออยู่ข้างผมนี่ไง กวนใจผมมาตลอดทาง คนจะหลับก็ไม่ได้หลับ (ซึ่งนับว่าเป็นข้อดี) แถมมีส่วนรู้เห็นกับขบวนการละเลงศิลปะบนใบหน้าในครั้งนี้อีกด้วย
เอาละครับ เมื่อไปล้างหน้าล้างตากันเรียบร้อยแล้วก็แยกย้ายกันกลับบ้าน
“เจอกันเปิดเทอมเว้ยยยยยยยย”
มีเวลาพักประมาณ1สัปดาห์ก่อนที่จะกลับเข้ามาสู่วงเวียนชีวิตอีกครั้ง
ผมสะพายกระเป๋าเดินตรงไปยังหน้าประตูทันทีที่ร่ำลากับเพื่อนๆพี่ๆในค่ายจนเกือบครบทุกคน ผมคงไม่กลับหอ ตอนนี้อยากเจอหน้าสุดสวยมากกว่า เลยเดินออกมาคนเดียว ทั้งเหนื่อยทั้งง่วง กลับถึงบ้านคงขอนอนหลับยาวๆ
“จะไปไหน?”
ทำไมกูหนีไม่พ้นมันสักทีวะ? ว่าแอบหลบๆออกมาแล้วนะ...
“กลับบ้านสิวะ”
“งั้นกูกลับด้วย”
ห๊ะ?
เอ่อ...ไอ้เหี้ยพอสมันคงเข้าใจผิด คิดว่าผมจะกลับไปนอนหอสินะ
“กูจะบ้าน ไม่ได้กลับหอ” ผมหันไปบอกมันอย่างเซ็งๆ
“นั่นแหละ ก็บ้านมึงไง”
เชี่ยนี่พูดไม่รู้เรื่องรึไงวะ!?
“บ้านมึงไม่มีให้นอนเหรอไง?”
“มี แต่ไปบ้านมึงก่อนแล้วค่อยไปบ้านกู”
“ตลกละสัด” ผมด่ามัน แต่มันกลับยิ้มหน้าระรื่น หมั้นไส้จริงๆ เดี๋ยวก่อนเถอะมึง ใช่ว่ากูคุยด้วยแล้วกูจะลืมเรื่องงานหมั้นนะ
“ก็ไม่ได้ให้ขำ กูพูดจริงๆ กูบอกแล้วว่าจะพามึงไปเปิดตัวในฐานะ...”
“หยุด!!!!” ผมรีบเบรกมันไว้เลยครับ ก่อนที่มันจะได้พูดคำแสลงหูออกมา “พอเลยมึง นี่กูจะกลับบ้านไปอยู่กับพ่อแม่กู มึงเข้าใจมั้ย?”
นี่กูพูดภาษาไทยแล้วนะ อย่าให้กูต้องพูดภาษาอังกฤษเลย เพราะกูพูดไม่เป็น
“เออน่า....ไม่เป็นไรหรอก แค่ไปสวัสดีนิดๆหน่อยเอง” มันยังคงตื้อจะขอไปด้วยให้ได้ “อีกอย่างกูสั่งกรอบรูปร้านมึงไว้”
สั่งกรอบรูป?
ผมหรี่ตาลงอย่างสงสัย
มันสั่งตั้งแต่เมื่อไหร่?
“ไปเถอะ เย็นแล้ว มึงอยากนอนไม่ใช่เหรอไง?” สุดท้ายแล้วมันก็ลากผมไปที่รถมันจนได้
เอาเถอะ มันไปในฐานะรุ่นพี่ คงไม่มีอะไรมั้ง...
โอเคผมคิดผิด....ว่ามันไม่มีอะไร....แต่แท้จริงแล้ว....มันมีเต็มๆเลยต่างหาก!!!
“สุดหล่อ ลงมากินข้าวได้แล้วจ้า” เสียงม๊าผม แต่...ไม่ได้เรียกผม! เรียกไอ้คนที่กำลังเดินลงบันไดนั่นมาต่างหาก แถมมันไม่ได้มีสายเลือดเกี่ยวข้องใดๆกับครอบครัวผมทั้งสิ้น!
ซึ่งปกติแล้ว ‘สุดหล่อ’ ม๊ามักจะใช้เรียกผม...แต่นี่มันไม่ปกติไง สุดหล่อเลยกลายเป็นคำเรียกของอีกคนที่หล่อ(จริงๆ)ไปซะได้
“ครับผม”
เดินมาหน้าระรื่นเชียวนะมึง! ไม่รู้ว่าม๊าผมเห็นดีเห็นงามอะไรในตัวมันถึงได้เอาใจมันอย่างกับลูกชายคนโตของบ้านแบบนี้
พอมาถึงบ้านผมก็รีบวิ่งเข้ามาสวัสดีป๊ากับม๊าแล้วรีบวิ่งขึ้นห้องนอนเพราะมันง่วงมาก แบบว่าตาจะปิดให้ได้ กะว่าทิ้งให้คนข้างหลังเคลียร์กับม๊าและป๊าเอาเอง แต่...มันกลับไม่ได้เป็นแบบนั้น คนที่ผมว่าโดนไล่ตะเพิดไปแล้วกลับมานอนอยู่ข้างๆ
ให้ตายเถอะ! สุดสวยผมยอมให้มันนอนค้างอย่างง่ายดายแถมยังหาข้าวหาปลาให้กินอีกต่างหาก
แล้วห้องนอนที่มันนอน...ก็ห้องผมนั่นแหละ แต่ยังดีที่มันรู้จักกาลเทศะ ไม่ได้ทำอะไรไปมากกว่าการกอดเฉยๆ ทว่าผมชักหวั่นใจ ในเมื่อเมื่อคืนมันกระซิบบอกกับผมว่า
‘อดเปรี้ยวไว้กินหวาน’
หึ ระวังเถอะ เปรี้ยวก็ไม่ได้กิน หวานก็ไม่ได้แดก!
“อ้อ คุณพ่อผมถูกใจกรอบรูปแต่งงานของพี่ชายผมมากๆเลยครับ ท่านเพิ่งโทรมาบอกผมเมื่อสักครู่นี่เอง” คนที่คนก็รู้ว่าใครพูดขึ้นขณะนั่งลงบนโต๊ะกินข้าว โดยมีผมยืนตักข้าวให้มันอยู่!
นี่ถ้าม๊าไม่สั่งก็อย่าหวังเลยว่าผมจะตักให้น่ะ
และจากคำบอกเล่าของ ‘สุดหล่อ’ ทำให้ป๊าผมที่กำลังคีบไก่จ้อเข้าปากถึงกับชะงักและรอยยิ้มน้อยๆก็เผยอขึ้นก่อนที่มันจะหายไปอย่างรวดเร็ว
“แถมยังบอกว่าจะสั่งอีก แต่คราวนี้ขอเป็นรูปแต่งงานของคุณพ่อกับคุณแม่ผมแทนน่ะครับ”
โว๊ยยยยยยยยยยยยยย! ป๊ากู! จะยิ้มทำไมวะนั่น!!
ให้ตายเหอะ ร้อยวันพันปีป๊าแทบไม่ยิ้ม แต่ดันมาเผยไต๋ให้ไอ้คุณชายบ้านหล่อรวยที่ไม่ได้เกี่ยวข้องกับครอบครัวผมเลยสักนิด
ผมยื่นจานข้าวให้มัน กระแทกลงแรงๆให้รู้ว่าไม่พอใจ ซึ่งมันก็ไม่ได้ว่าอะไรนอกจากมองผมแบบเป็นต่อ
เกลียดแม่งจริงๆ
แต่ที่เกลียดยิ่งกว่าก็คือ...ทำไมม๊ากับป๊าต้องเห็นดีเห็นงามไปกับมันด้วยฟ่ะ? แค่มันบอกว่าจะมาค้างสัก2-3คืน เพื่อที่จะช่วยผมให้ลงทะเบียนเรียนได้ถูกต้อง ไอ้ตัวผมน่ะลืมเรื่องนี้ไปซะสนิท แต่ถึงยังไงก็เดี๋ยวโทรถามไอ้ทัชไอ้แทนไม่ก็เมฆเอาก็ได้ พวกมันลงเรียนไรกันผมก็ลงตามหมดนั่นแหละ
แต่สำหรับคนเก่งอย่างมันที่แต่ละเทอมไม่เคยได้เลี้ยงหมาเลี้ยงแมว มีแต่เลี้ยงนกเลี้ยงหมดอย่างมันก็สามารถหาข้ออ้างได้อีก
“ผมว่าเกรดของแกรนด์เทอมนี้ก็อยู่ในระดับพอใช้นะครับ แต่มันจะดีกว่านี้ถ้าเทอม2แกรนด์ทำได้มากกว่า เพราะปี2ปี3ขึ้นไปเนี่ย ผมบอกตามตรงเลยว่าหืดขึ้นคอ ตัวผมยังแทบเอาไม่รอด” มันเริ่มแล้วครับ
“อ้าวแล้วทีนี้ต้องทำไงล่ะ?” ป๊าขมวดคิ้วถามทันที
“ต้องมีคนช่วยติวครับ ที่บ้านผมมีหนังสือไว้สำหรับอ่านวิชาเฉพาะโดยตรงและแม่นมากครับ ผมจะเอามาให้แกรนด์ แต่...”
“แต่อะไรเหรอจ๊ะ?” ม๊าผมถามบ้าง
“คือมันเยอะน่ะครับ ครึ่งหนึ่งอยู่ที่บ้าน อีกครึ่งหนึ่งอยู่ที่ห้องผมครับ’ คนหวังดีทำหน้าหนักใจก่อนจะคลายสีหน้า ‘แต่ไม่เป็นไรครับ เดี๋ยวผมทยอยเอามาให้แกรนด์ก็ได้”
“หืม? งั้นเอางี้สิ เดี๋ยวม๊าจ้างพอสเป็นติวเตอร์ให้กับแกรนด์ดีมั้ย?”
ไม่ดีครับ!!!!!! .. ผมกำลังจะตอบออกไปแบบนั้น เพียงแต่ว่ามันยังไม่เร็วพอ
“ไม่ต้องจ้างหรอกครับ ผมเต็มใจ เพียงแต่ผมอยู่ปี3แล้ว ไม่ค่อยมีเวลาว่างตรงกับแกรนด์เค้าเท่าไหร่ จะว่างจริงๆก็คือเสาร์-อาทิตย์กับช่วงค่ำเลยน่ะครับ”
ผมว่าผมได้กลิ่นทะแม่งๆ
“คือมันจะสะดวกกว่ามั้ยครับถ้าให้แกรนด์ย้ายมาอยู่กับผม...”
“เฮ้ยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย!!” ผมร้องขึ้นมาทันที ไอ้บ้านี่จู่ๆมันก็ขอให้ผมย้ายไปอยู่กับมันเนี่ยนะ ใช้หัวสมองหรือหัวเข่าคิดวะ
“อยู่บนโต๊ะทานข้าว ทำตัวให้ดีๆหน่อยแกรนด์” เวง โดนป๊าดุเลย แต่ช่างเถอะ ไงป๊ากับม๊าผมก็ไม่ยอมอยู่แล้ว...
“เอ่อ..ครับ...ผมเห็นว่ามันสะดวกดีน่ะครับ แต่ถ้าแกรนด์เค้าไม่สบายใจที่จะอยู่กับผม...ก็ไม่เป็นไรครับ” ทำไมมึงทำน้ำเสียงได้น่าสลดใจแบบน้านนนนนนนนนนนนน
“แกรนด์ไม่อยากเรียนเก่งขึ้นเหรอลูก? พี่พอสเค้าอุตส่าห์หวังดีขนาดนี้” ม๊าหันมาทางผม
อ่าว กูผิดอีก-*-
ไม่ได้การละ ต้องแก้ตัวบ้าง ขืนนั่งเงียบอยู่แบบนี้เข้าแผนไอ้เหี้ยพอสแน่ๆ
“คือผมเกรงใจพี่พอสครับ ไหนจะค่าน้ำค่าไฟค่าหอ ไหนพี่เค้าจะต้องสละเวลามาติวให้ผมอีก มันวุ่นวาย อย่าดีกว่าครับ ไปหาติวเตอร์ข้างนอกก็ได้” ป๊ากับม๊าเริ่มมีทีท่าลังเล
“แต่พวกที่สอนข้างนอก ส่วนใหญ่มัน...เอ่อ..คือยังไงดีละครับ...เพื่อนผมหรือรุ่นน้องผมที่เรียนๆกันมาบอกว่าไม่ค่อยดีเลย แบบว่าไม่มีใจจะสอน คิดจะงดสอนก็งด แถมยังสอนไม่รู้เรื่อง เสียเงินเสียเวลาเปล่าๆครับ”
“อืมมมมมมมมมม”
“ส่วนเรื่องค่าน้ำค่าไฟค่าห้องก็หารครึ่งก็ได้ครับ อีกอย่างแกรนด์เคยบ่นว่าอยู่หอคนเดียวมันเหงาน่ะครับ”
เชี่ยพอสสสสสสสสสสส!! กูเคยบ่นแบบนั้นเมื่อไหร่วะ!?
“จริงเหรอลูก อยู่คนเดียวเหงาเหรอ?”
“ไม่...”
“อืม งั้นตกลงตามนี้แหละ ย้ายไปอยู่กับพี่เค้าซะ ให้พี่เค้าติว อีกอย่างจะได้ช่วยให้พี่เค้าคุมความประพฤติลูกด้วย”
“แต่...”
“พรุ่งนี้ก็สิ้นเดือนพอดี งั้นไปทำเรื่องย้ายออกเลยแล้วกัน ไหนๆก็เสียค่ามัดจำครบ3เดือนแล้วนี่”
“เดี๋ยว...”
“ครับ ผมจะดูแลแกรนด์ให้ดีที่สุด”
ว๊ากกกกกกกกกกกก กูจะพ่นไฟ!! มีใครฟังความเห็นของผมบ้างมั้ยเนี่ยยยยยยยยยยยยยย
ผมหันไปทางคนที่ต้องเป็นติวเตอร์และต้องไปอาศัยอยู่ด้วย....
ยิ้มแก้มแทบแตกเลยนะมึง เดี๋ยวก่อนๆ...ชำระแค้นปีหน้าก็ยังไม่สาย!!
โปรดติดตามตอนต่อไป
ไฟลนก้น ดินพอกหางหมู .. . อืมม...จะสอบก็งี้แหละ T_______________T
-
:z3: :z3: :z3:
-
o22
-
อิิพี่พอสร้ายกาจมากเล่นเข้าทางพ่อแม่แกนน้อยแถมเอาเรื่องเรียนมาอ้างอีกอย่างนี้น้องแกนจะรอดจากพี่พอสไปได้ยังไงกันหุหุุหุ
-
ตายละ แกรนด์เอ๋ย
พี่พอสโคตรมัดมือชกอะ
-
ได้ทีเอาใหญ่เลยนะคะคุณพี่พอสสสส
ทีนี้น้องแกรนด์ก็หนีไปไหนไม่รอดด ฮ่าๆๆ
:L2:
-
:sad4: :sad4: สั้นไปไหมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมม
-
ตอนนี้เริ่มฮาแล้ว โถถถถ ไม่มีใครฟังน้องแกรนด์เลย
-
:L2: :L2: :L2: :L2: :L2:
ครับผมดีกันได้ซะที
ชอบๆๆครับ
:L2: :L2: :L2: :L2: :L2:
-
ทำเนียนได้ตลอดจริงๆนะพี่พอสสส โถๆๆๆๆ หนูแกรนด์น้อยเถียงไม่ทัน 55555
จะยิ้มก็ยิ้มไม่ได้....อยากจะยิ้มแก้มแทบแตกแทบตาย
พอกหน้าอยู่มันทรมานแท้ล่ะ กลั้นยิ้มจนเหนื่อย...เหมือนไม่ได้หายใจ >.<
-
สั้นๆแบบนี้ก็ได้ เรารออดเปรี้ยวไว้กินหวานเหมือนพี่พอส o3
-
พี่พอสสุดยอดอ่ะ o13
-
พี่พอสร้ายอ่ะ :laugh: :laugh:
-
พอสสุดยอด o13 เข้าทางผู้ใหญ่แบบนี้แกรนด์จะทำยังไงได้หล่ะ
-
ร้ายนะพี่พอส ในที่สุดก็ทำให้กลับมาอยู่ด้วยกันจนได้
งานนี้หนูแกรนด์เตรียมใจไว้เลยลูก พี่พอสจัดหนักแน่
:กอด1:
-
หนี ไม่ รอด :laugh: :laugh: :laugh:
-
:sad4: มันสั้นจัง
แต่พอสเจ้าเล่ห์มากอ่ะ
-
สุดหล่อโคตรเนียน 55555
-
อ๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก
ยังไม่หายคิดถึงเลย :serius2: :serius2: :serius2:
-
เป็นผู้ติดตามเรื่องนี้หน้าใหม่ค่าาาา ฝากตัวด้วยนะคะ
พอดีมีคนมายุยงให้อ่าน พลาดสายตาเราไปได้ไงเนี่ยเรื่องนี้
สนุกดีค่ะ ชอบคู่พี่วอร์มกับหมิงมากค่ะ น่ารักเชียว(อ่าวเฮ้ย แล้วคู่หลัก??)
อ่านเพลินๆติดเลยยยย หยุดอ่านไม่ได้~~
จะติดตามเรื่องนี้ไปเรื่อยๆนะคะ เชียร์อิพี่พอสเนียนต่อปายยย หุหุ
คนเขียนสู้ๆค่ะ ^^
-
ค้างงงงงงงงงงงคะ กรี๊ดๆ พี่พอสโคดน่ารักเลย :กอด1:
-
เอาล่ะสิๆ โดยพี่พอสรวบหัวรวบหางให้ไปอยู่ด้วยกันซะแล้ววว :laugh: :laugh: :laugh:
พี่แกก็เข้าใจเข้าทางพ่อแม่นะ o13
รอตอนต่อไปนะฮะ :')
-
พี่พอสมันร้ายนักเข้าทางพ่อทางแม่บังคับจนแกรนด์ไปอยู่ด้วยกันได้ o13
แกรนด์สตั๊นท์ไปหลายจุดนะ เรียกว่าไปไม่เป็น และก้มหน้ารับไปเถอะ 555
ขอบคุณค่ะ
-
:a5: :a5: :a5:
สั้นเชียว แว๊กกกกกกกก
:z3: :z3: :z3:
-
แอร๊กก สั้น :monkeysad:
-
นี่สินะ ที่บอกว่า อดเปรี้ยวไว้กินหวาน เหอๆ แบบว่า พี่พอสหาทางให้แกรนด์ไปอยุ่ด้วยได้แล้ววววววววว
-
ร้ายกาจมาก พี่พอส
o13
-
หุหุ แกรนด์น้อย จะได้ย้ายเข้าไปอยู่กะพี่พอสแล้ว อิอิ พี่พอสเนียนมากอะ
-
พี่พอสเนียนมาก ไหลได้ยิ่งกว่าปลาไหลอีกนะเนี่ย
จะย้ายไปอยู่ด้วยกันแล้ว
ปล.ได้อ่านตอนใหม่ ก่อนไปอ่านหนังสือสอบ รู้สึกดีจริงๆ
-
พ่อแม่สนับสนุน...สินะ
งานนี้แกรนด์ไม่รอดมือพี่พอสแน่ :-[ :laugh:
-
ย้ายไปอยู่ด้วยกันแล้ววว ,, โอ้วว ไม่อยากจะจิ้นน !! :z1: :z1: :haun4: :haun4: :oo1: :oo1:
-
พี่พอสเนียนขอลูกชายเขาไปอยู่ด้วยสำเร็จแล้วเว้ย เก่งจริง ๆ
-
เหอะๆๆ พี่พอสแม่ง จนได้นะ!!
-
พอสนายแน่มาก ฉลาดเข้าหาทางจากผู้ใหญ่ o13
-
สั้นๆ แต่ฮาค่ะ ไม่มีใครฟังแกรนด์เลยยย เออ ออแต่กับสุดหล่อคนใหม่ของบ้าน ฮาาาาาา :m20:
พี่พอสก็ร้ายนะเนี่ย มาบ้านเค้าครั้งสองครั้ง ได้ใจไปทั้งพ่อทั้งแม่ แถมทั้งสองท่านยังยินยอมให้ไปอยู่ด้วยกันอีก แบบนี้แสดงว่าทางสะดวกป่าวหว่า?
ต่อไปก็ไปบ้านฝ่ายชาย(?)แล้วสินะ หุหุ
รอตอนต่อไปจ้า
-
ทำไมสั้นจังอ้ะะะ :z3: :z3:
นึกว่าจะได้กินหวานนนนนน :z2:
-
ส่งผลโหวตไปว่า ซื้อ..แต่ขอดูราคาก่อน
แต่ตอนที่อ่านแรกๆกะว่าจะไม่ซื้อหรอกนะ เพราะคิดว่าเนื้อเรื่องคงจะไม่สนุกเท่าไรอ่านในเล้าเอาก็ได้ แต่พออ่านไปเรื่อยๆ แม่งสนุกอ่ะ แบบอยากให้มาต่อเร็วๆ มันจะเป็นแบบที่เราคิดมัย :L2:
-
:z2:เนียนไปนะ พี่พอส
-
พี่พอส ไหลได้เรื่อยๆเลยน๊าตัว อิอิ :impress2:
ปล. ไฟลนก้น ดินพอกหางหมูเหมือนกันค่ะ สอบอาทิตย์หน้า อร๊ากกกกกก แปะเป็ด!
-
ยังหมันไส้พี่พอสเรื่องหมั้นไม่หาย
-
ยกนี้ ต้องยกให้พี่พอสเค้าไปหว่ะ แกรนด์ ชนะน๊ํอค ยกหนึ่งไปแบบใสใส
และดูแล้ว มันกำลังจะเข้าสู่วังวนเดิมๆ คือ หมาป่าเจ้าเล่ห์ขย้ำลูกแมว(แกะใสไป 555)
:laugh: :laugh: :laugh: แกรนด์เอ้ยย ไม่เคยชนะมันซักที
-
โดนแน่ ๆ น้องแกรนด์
อ้อยเข้าปากช้างชัด ๆ 5555
-
คืนดีครั้งนี้เฮียแกมาแรงเว้ย
กัดไม่ปล่อย เข้าทางพ่อ กะ แม่ เจ๋งจริง
-
พอสได้ทีเอาใหญ่เลยน้าา น้องแกรนด์อย่ายอม เอาคืนหนักๆเลย :กอด1:
-
พี่พอสร้ายมากกก มัดมือชกสุดๆ พ่อกับแม่แกรนด์เสียรู้ซะแล้ว 5555
ว่าแต่ทำไมสั้นจังคะ สั้นเกินไปปปปป
-
ร้ายมากพี่พอส 55
-
o13 พี่พอสเนียนได้อีก อิอิ
-
สุดหล่อ ของป๊าม๊า ช่างร้ายกาจจจ
แผนสูงมากก น้องแกรนด์ไม่รอดละ เสร็จแน่ !!! 55555555555555 :z1:
-
พอสไม่ค่อยเจ้าแผนการเลยนะนั่้น ร้ายจริง ๆ เลย
-
ถ้าพ่อแม่แกรนรู้รู้คงไม่มีดราม่าแล้วใช่ไหมครับ
ผมอิ่มแล้วนะไม่อยากได้แล้วอ่ะ
เสร็จแน่!!!!!แกรนเหยยยยยยยย
-
อร๊าย
พี่พอส สุดยอด
o13 o13 o13
-
ทำไมมันสั้นอ่ะ :z10:
พี่พอสเจ้าเล่ห์ขั้นเทพเลยนะคะ :กอด1:
-
สั้น
พี่พอสกลับมาเป็นคนที่เหนือกว่าได้แล้ว หลังทนหงอยมานาน
แกนกลับมาเกรียนเร็วลูก
-
:laugh:
-
น่สงสารแกรนด์จังเลยยยย ต้องย้ายไปอยู่กับพี่พอสด้วย o18
-
:a5: สั้นไปอ่า เอาอีกๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ :call:
-
:laugh: :laugh: :laugh:มัดมือชกเลยนะพอสอย่างนี่แกรนด์ก็ :z1: :z1: :z1:
รอออออออออออออออจ้า :call: :call: :call: :call: :bye2: :bye2:
-
พี่พอสสุดยอดมากกกกก :laugh:
แกรนด์อย่าหวังเลยว่าจะหนีได้อ่ะคราวนี้ :z1:
-
พอสจัดหนัก!!
-
อร๊ายยยยยย จิ้นรอเลยได้ป่าวไรเตอร์
แกรนด์น้อย จะย้ายมานอนกับพี่พอสแล้วโอ้ยยย ไม่อยากจะคิดเลย :o8: :o8: :o8:
-
เนียนเชียวพอส ตีบทแตกมากๆ
-
พี่พอสแม่ง ขั้นเทพ!!
แกรนด์ไม่รอดแน่ :impress2:
-
อยากอ่ายจ่ออะแง้ๆพี่พอสร้ายกาจมากวางแผนให้แกรนด์ไปอยู่ด้วย
-
เนียนหน้ามึนกันเลยทีเดียว
-
พี่พอสร้ายมากกกกกกก
:z1: :z1: :z1: :z1: :z1:
-
ทำเนียนเนียน มึนมึน เข้าไว้พี่พอส แกรนมันไม่รอดหรอก :impress3:
-
พี่พอสรุกกลับเต็มสตรีมล่ะครับงานนี้ ร้ายกาจมว๊ากกกก o18
ได้กลิ่นว่า...น้องแกรนจะโดนกดเช้ากดเย็น กดทั้งวันทั้งคืน ฮ่าาๆ ๆ (อินี่บ้าไปแล้ว...หื่นออกเรย เอิ๊กๆ) :laugh:
-
ตอนนี้แกรนด์บทพูดน้อย
โดนพอสตัดหน้าตลอด :m20:
-
:laugh: :laugh: :laugh: :laugh: :laugh:
แกนเอ๊ยยยยยย เสร็จแน่เอ็ง :m20: :m20:
พี่พอสเจ๋ง!!! o13
-
ฮ่าๆๆๆๆ พี่พอส สุดยอดไปเลย o13
-
จัดหนักเลยพอส
-
พี่พอสสสสสสสสสสสสสส
สุดยอดดดดดดดดดดดดดดดดดด !!!!!!!!!!!
o13 :laugh: o13 :laugh: o13 :laugh:
-
ยกนี้พี่พอส ชนะเลิศศศศ!!! :z2: :z2:
-
อาเฮียเราเนียนได้โล่เลยเว้ยเห้ย อย่างนี้แกรนด์น้อยเราจะไปไหนรอดเนี่ย อิอิ
ขอบคุณจ้า :L1: :pig4: :L1:
-
พอสเหมารวบเลยนะ
คุยเองเสร็จเลย
คุณพ่อคุณแม่เห็นดีด้วยสุดๆ 555
-
พี่พอสร้ายกาจมาก
ทำยังกะไปขอลูกสาว(?)เขา...ขาดก็แต่สินสอด555+
ขนาดบ้านนู๋แกรนที่ยังไม่รู้เรื่องยังฮาได้ขนาดนี้
แล้วบ้านพี่พอสที่รู้เรื่องกันหมดแล้วนั่นจะเป็นยังไงนะ
รอนู๋แกรนไปเยี่ยมบ้านพี่พอสบ้าง..อิอิ
-
แกรนด์ :m31: หลบเร็ว
-
:z3:ยกนิ้วให้พี่พอสเลยจริง ๆ :z1: ได้กลับไปอยู่ด้วยกันแล้ว ดีจัง :mc4:
-
สุดหล่อคนใหม่จัดเต็มครับท่าน 555
มัดมือชกเรียบร้อยโรงเรียนพี่พอสไปแล้วๆๆๆๆ
-
กะรวบหัวรวบหางเลยหรอพี่พอส :laugh:
o13
-
อื้อหือ มัดมือชกเห็นๆ
การเข้าทางผู้ใหญ่มันสะดวกอย่างนี้นี่เอง
อย่างนี้แกรนน้อยจะไปไหนพ้น
-
ชำระเเค้นปีหน้าไม่เป็นไร แต่อย่ามาต่ออีกทีปีหน้าเป็นอันใช้ได้ 5555+++
รอคอยเทพเจ้าพอสสสสสสสสสสสสสสส
-
:m20: สุดยอดมากมายอ่ะพอส 55555555 ช่างคิด
+1 จ้า
-
พี่พอสจัดเต็มเสมอ
แกรนน้อยเสร็จแน่ ==
-
พี่พอสเจ้าเล่ห์อ่า แต่เราชอบน้า5555
-
อ้ากกกก น่ารักจัง พอสที่รัก รวบรัดดีมาก :z2:
-
อ๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก น่ารักได้อีกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก
พี่พอส :z3: :z3: :z3: :z3: :z3:
ปล.คนอ่านก็ยิ้มแก้มแตกไม่ต่างจากพี่พอสหรอกค่ะ 55555
-
พี่พอร์ชโครตเจ้าเล่ห์อะ ป๊ากับม๊าก็หลงเชื่อด้วย 555++
แกรนด์น้อยเสร็จพี่พอร์ชทุกคืนแหงๆ :haun4:
-
พภี่พอสโครตฉลาดเลย เอาน้องแกรนด์ไปไม่เป็นเลย
-
แกนโดนรุมน่าสงสารอะ แต่ดีแล้วอยากเห็นพี่พอสทำคะแนนบ้างง ^^
-
o13 o13 o13 o13
-
"ระวังเถอะ เปรี้ยวก็ไม่ได้กิน หวานก็ไม่ได้แดก!" o13 ชอบมากหงะประโยคนี้ :pig4:
-
ครอบครัวสุขสันต์ ต้อนรับลูกเขย เย้ย!
-
อ่านรวดเดียวจนจบเลย สนุกดี กร๊ากกกกกกกก ชอบๆๆๆ :m20:
-
อ่านมาหลายตอน ขอสารภาพว่าแอบจิ้นทุกตอน
ทัชกับแทนได้กันเถอะจะได้ไม่เป็นภาระของสาววายและส้มโอ 5
555
-
พี่พอสเนียนเกิ๊นนนนนนน
-
พี่พอสร้ายกาจสุดๆ เข้าทางพ่อแม่แล้วก็เอาเรื่องเรียนมาอ้าง
แกรนด์หนีไม่รอดแล้วล่ะ
-
อิพี่พอสมันฉลาด
-
o13 o13 ต่อๆๆๆๆๆ
-
ต่อเลยได้ไหม เขินนนนนนเเทน :impress2:
-
คอมเมนท์ตอนที่ 7(2)
เลือกไม่ถูกระหว่างพี่พอสกับ พี่วอร์ม ขอ 3p เลยได้มั้ยคะ (โลภ 555)
-
32 - Two families (2)
วันนี้มันพาผมมาที่หอครับ ไม่ใช่มาอยู่นะ แต่เป็นย้ายออกต่างหาก เห้ออออ คิดแล้วก็แค้น แต่ก็ทำไรมันไม่ได้ ในเมื่อทั้งป๊าและม๊าเห็นดีเห็นงามซะขนาดนั้น ตลอดทางผมเลยนั่งนิ่ง ไม่พูดไม่จา
ให้มันรู้ซะบ้างว่าผมไม่พอใจ!
คิดอยากจะทำไรก็ทำ บังคับคนโน้นคนนี้ให้เชื่อฟังได้ แต่ไม่ใช่ผมคนหนึ่งล่ะ
“เป็นอะไร?”
“...”
“โกรธเหรอ?”
เออ!
แต่ผมไม่ได้ตอบออกไปนะครับ สายตาผมมองออกไปนอกรถตลอดเวลา ผิดกับคนขับที่คอยมองผมเป็นระยะๆ
เมื่อมาถึงหอผมก็จัดการทำเรื่องย้ายออกตามพระประสงค์ของใครบางคน เก็บข้าวของทั้งหมดที่มีไม่มากเท่าไหร่ ยกเว้นคอมลูกรักผมที่มันบอกว่าเดี๋ยวมันให้คนที่บ้านมาเอา
เป็นครั้งแรกที่ผมกับมันได้มาอยู่ห้องนี้อีกครั้ง ถึงแม้จะไม่ได้มาอยู่ก็เถอะ ไอ้เหี้ยพอสเองก็คงรู้ตัวเพราะผมเห็นมันเงียบๆไป ขณะที่ผมสำรวจห้องนี้เป็นครั้งสุดท้ายว่ามีอะไรหลงเหลือมั้ยมันก็ถามขึ้นมาเบาๆว่า
“มึงไปอยู่ไหนมาวะ”
“ก็หอนี่แหละ” ไม่มีประโยชน์อะไรที่จะไม่ตอบ
“ทำไมกูไม่เคยเจอมึง”
มันคงมาหาผมช่วงที่ผมไปอยู่กับไอ้ทัชสินะ
“ช่วงแรกๆกูไปอยู่กับเพื่อนที่อื่น”
“ใคร?”
“เพื่อนสมัยม.ปลาย มึงไม่รู้จักหรอก” ที่ผมโกหกเพราะไม่อยากให้ไอ้ทัชโดนด่า ผมเดินมานั่งลงบนเตียงที่ปูผ้าคลุมไว้อย่างเรียบร้อย ในมือกำสิ่งหนึ่งที่ผมหลีกเลี่ยงมาตลอด “กูบอกตรงๆว่าไม่อยากอยู่ห้องนี้...ห้องที่มีแต่เงามึงเต็มไปหมด คอยหลอกหลอนกูให้คิดถึงแต่มึง...”
ผมกำแหวนแน่นขึ้นไปอีก
“วันที่กูกลับมา กูเห็นกุญแจห้องอีกชุดสอดไว้ใต้ประตู...มึงรู้มั้ยกูรู้สึกยังไง...” ผมลุกขึ้นเดินไปหามัน รู้สึกว่าขอบตามันร้อนๆ แต่ก็พยายามฝืนไว้ “อะนี่ กูคืนให้ มันไม่เหมาะกับกูจริงๆวะ” ผมยื่นแหวนให้มัน แต่มันไม่รับ ผมเลยจับยัดใส่มือมันซะเลย
“...ไหนบอกจะให้โอกาส...”
“แต่มึงเล่นมัดมือชกโดยการไปหาพ่อแม่กูแล้วบอกให้กูย้ายมาอยู่กับมึงเนี่ยนะ?”
“กูแค่อยากอยู่กับมึง อยากชดเชยเวลาที่หายไป อยากทำตัวดีๆให้มึงเห็น” มันจ้องหน้าผม “แต่ถ้ามึงไม่เต็มใจก็ไม่เป็นไร กูกลับไปบอกป๊ากับม๊ามึงให้”
เห้อออออออออออ คนหล่อทำหน้าหงอยแล้วทำไมดูน่าสงสารน่าเห็นใจแบบนี้ฟะ?
ไอ้เหี้ยพอสกำลังเดินหันหลังกลับไปที่ประตู มันคงทำตามอย่างที่พูดจริงๆ
“ไม่ต้องเลยสัด น้อยใจเป็นผู้หญิงไปได้..แม่งงง” มันชะงัก “ที่กูให้แหวนคืนเพราะกูไม่อยากนึกถึงเรื่องหมั้น เรื่องที่มึงเคยโกหกกู และอีกอย่างกูอยากให้มึงนึกถึงความผิดของตัวมึงเองว่าครั้งหนึ่งมึงเคยทำกูเสียใจ” ผมพูดไปตามที่คิด คนฟังเดินกลับมาหาผมอีกครั้ง
“ขอบคุณนะครับที่ให้โอกาส” วงแขนกว้างโอบรอบตัวผม
รู้สึกได้เลยว่ามันอบอุ่น ถึงแม้ผมจะไม่ได้กอดตอบก็ตาม
เราอยู่ในท่านั้นกันสักพักแล้วมันก็คลายออกไป
“กูถามไรหน่อย...หมอน เอ่อ ไม่เสียใจแย่เหรอวะ กูรู้สึกผิดวะที่ไปทำงานหมั้นของผู้หญิงคนหนึ่งพัง”
“ก็เสียใจ แต่หมอนเค้าก็เข้าใจดี ที่ผ่านมากูก็แสดงออกชัดเจนว่าไม่คิดอะไรเกินเลยและไม่คิดที่จะกลับไปเป็นเหมือนเก่าด้วย...แต่เดี๋ยวก็มีบางคนบินไปดามใจหมอนช่วงปีใหม่นี้แหละ”
“ไอ้พี่ฮาร์ทอะนะ?”
“อืม มันนั่นแหละ...มันรักหมอนมากนะไม่งั้นคงไม่มาบอกความจริงมึงแบบนั้นหรอก ขนาดสาวๆมาตามจีบมันตั้งเยอะแยะ มันเล่นด้วยก็จริง แต่คนที่มันมั่นคงคนเดียวก็คือหมอน” มันพูดให้ฟัง “มีอะไรจะถามอีกมั้ยครับ?”
มีสิ...เพียงแต่กู....ยังไงดีวะ...ครอบครัว กลัวรับไม่ได้จริงๆ
มันคงเห็นผมเงียบไปเพราะสับสนมันเลยเอ่ยปากออกมาเอง
“เรื่องพ่อแม่กูสินะ”
หวังว่าพ่อมึงคงไม่มีอาการช๊อคส่วนแม่มึงคงไม่ได้หัวใจวายตายนะ ไม่งั้นกูคงรู้สึกผิดไปชั่วชีวิตเลยวะ แม้ว่าที่ค่ายมันจะเกริ่นๆบอกไว้แล้วว่าพ่อกับแม่มันรับได้
แต่..จะรับได้จริงๆหรอ? ลูกชายตัวเองมาหลงผู้ชายด้วยกัน แถมยังยกเลิกงานหมั้นแบบกะทันหันอีกเนี่ยนะ?
ผมคิดว่าจะได้เห็นหน้าเครียดๆของมัน แต่เปล่าเลย มันยิ้ม
“เก็บของเสร็จยัง”
อ่าว พูดเรื่องเก็บของเฉยเลย เดี๋ยวดิเห้ย ยังไม่เคลียร์ๆ
ผมกำลังจะอ้าปากด่ามันแต่มันก็สวนขึ้นมาแบบยิ้มๆก่อนว่า
“ถ้าเสร็จแล้วก็ถึงคิวบ้านกูมั่งละทีนี้”
ว่าไงนะ?
บ้านมึง?
กูไม่ป๊ายยยยยยยยยยยยยยยยย!!
นี่คือสถาน แห่งบ้านทรายทอง ที่ฉันปองมาสู่ ฉันยังไม่รู้เขาจะต้อนรับขับสู้เพียงหน๊ายยยย ♪
เพลงนี้เลยดังเข้ามาในหูทันทีที่เห็นประตูบ้านมัน ย้ำ ว่าแค่ประตูบ้าน BMW สีดำคันงามไม่ต้องรอให้คนรับใช้มาเปิดเพราะประตูบ้านมันกำลังแหวกออกเป็น2ฝั่ง โดยรีโมทควบคุมในมือ
อยากมีแบบนี้บ้างงะ T^T
แต่...ตอนนี้ กูถอยทัพกลับทันไหมเนี่ยยยยยย
ผมหันไปมองหน้าคนขับที่กำลังนำเจ้ายานยนต์เข้าสู่โรงจอดรถก่อนจะมองบ้านมันโดยรอบ แต่เมื่อเข้าสู่โรงจอดรถผมเป็นอันต้องหยุดสายตาที่...
เหยดดดดดดดดดดดดดด จากัวร์ กูอยากด้ายยยยยยยย
“อยากได้เหรอ?” มันถาม ผมพยักหน้างึกงัก นึกว่ามันตอบสุขเสี่ยวๆประมาณว่าก็มาเป็นลูกสะใภ้บ้านนี้สิ แต่เปล่าเลย มันตอบว่า “นั่นของพ่อกู เปิดประตูรถลงไปดีๆนะมึง เกิดไปโดนแล้วเป็นรอยแม้แต่นิดเดียวกูโดนพ่อสวดยับแน่”
ขอประทานโทษครับ กระผมจะเปิดประตูลงอย่างระมัดระวังที่สุด
“Mercedes Benz SLK 250 ของแม่กู Porche CAYMAN สีดำนั่นของพี่พีท .. เลิกมองรถได้แล้ว ตามกูมา” แล้วมันก็หันไปถามลุงคนนึงซึ่งท่าทางจะเป็นคนจัดสวน“ทำไมพ่อแม่พี่ชายพร้อมใจทิ้งรถไว้แบบนี้ล่ะเนี่ย”
“อ่อนายท่านเอารถแวนไปส่งนายหญิงที่โรงพยาบาลแล้วตอนเย็นจะรับกลับพร้อมกันครับ ส่วนคุณพีทเห็นว่าคุณเนยขับรถมารับครับ”
อื้อหืออออ ดีแล้วละครับที่พร้อมใจกันไม่ใช่รถของตัวเองไม่งั้นผมคงไม่มีโอกาสได้ยลโฉมรถที่ชาตินี้ทั้งชาติกูคงไม่มีวันได้ครอบครอง ลาก่อนน้องเบ๊นซ์ น้องปอเช่และน้องจากัวร์
ว่าแต่...โรงรถบ้านมึงนี่ถ้ามีพริตตี้สวยๆยืนขนาบข้างกูว่ามันก็มอเตอร์โชว์ขนาดย่อมดีๆนี่เอง เล่นเอาบีเอ็มสีดำของมันกลายเป็นของธรรมดาไปเลยเมื่อมาจอดกับรถพวกนี้
“เอ้า ไม่เลิกมองอีก เห้ออ มึงนี่นะ เดี๋ยวก็ได้นั่งแลมเบอกินี่แล้ว”
ห๊ะ!!!!!!!!!!!
“นั่ง..อะไรนะ?”
“Lamborghini กูว่าจะซื้อตอนเรียนจบ แต่กำลังชั่งใจอยู่ว่าหรือจะเปลี่ยนเป็น BMW Z4 ดี” ไอ้เหี้ยพอสหน้านิ่งมากครับ มันพูดเหมือนกำลังเลือกซื้อเนื้อหมูสันในหรือสันนอกดี
เอ่อ...คันไหนก็ได้ เอามาเถอะครับ แค่กูได้นั่ง BMW มึงก็เป็นบุญตูดกูแล้วครับ
และตอนนี้ผมกำลังย่างก้าวเข้าสู่ตัวบ้าน มีแม่บ้านออกมาคุยกับมันเรื่องไรไม่รู้แป๊บนึงแล้วหายไปอีกทาง ส่วนมันเดินนำผมไปยังห้องรับแขก
“เดี๋ยวกูมา”
งะ อย่าทิ้งกูไว้คนเดียวสิวะ
แต่คราวนี้มันอ่านใจผมไม่ออก (หรือตั้งใจทำเป็นไม่รู้กันแน่) พูดจบมันก็เดินตรงไปยังบันไดแล้วหายขึ้นไปชั้น2อีกคน
“ขอบคุณครับ” แม่บ้านคนเมื่อกี้นำน้ำมาเสิร์ฟผม เกรงใจอะ เกิดมาไม่เคยเห็นคนรับใช้นอกจากในละครทีวี เมื่ออยู่คนเดียวแล้วผมก็ทำการสังเกตรอบๆอีกครั้ง บ้านมันก็เหมือนกันหรูหรา ไฮโซ จนคิดว่าอาจจะหลุดออกมาจากในทีวี เฟอร์นิเจอร์ต่างๆดูก็รู้ว่าราคาไม่ใช่เล่นๆ จอพลาสม่าขนาดใหญ่ที่ติดอยู่กับผนังขนาบข้างด้วยเครื่องเสียงสเตอริโอครบชุดผมคิดว่าเวลาเปิดดูมันคงเป็นโรงหนังขนาดย่อม แผ่นหนังเยอะมาก วางเรียงเป็นตับ
นั่นมันแว่น3มิตินี่หว่า อื้อหืออออออ
ตอนเดินเข้ามาผมว่าผมเหลือบไปเห็นสระว่ายน้ำนะ แต่คงไม่ใช่มั้ง...
ผมเลิกสำรวจเมื่อลูกชายเจ้าของบ้านเดินลงมา
“เย็นนี้อยู่กินข้าวด้วยกันนะ พ่อกูไปทำงาน แม่ไปหาหมอที่รพ.สักพักคงกลับ พี่พีทไม่อยู่ไปต่างจังหวัดกับแฟน”
รู้มั้ยครับว่าพอมันบอกผมอย่างนั้น ผมนี่ถอนหายใจเฮือกเลย ไอ้อาการใจเต้นตุ้มๆต่อมๆก็ดูเหมือนจะลดลงด้วย บอกตามตรงว่าผมยังไม่พร้อมที่จะเผชิญกับครอบครัวมันจริงๆ ให้มาในฐานะรุ่นพี่รุ่นน้อง (เหมือนที่มันไปหาป๊ากับม๊าผม) ยังดีกว่าให้มาในฐานะ...เอ่อ...ตัวการที่ทำให้งานหมั้นต้องยุติลง
ถึงมันจะบอกว่าพ่อแม่มันใจดี แต่ผมก็อดไม่ได้ที่จะคิดมาก ผมเริ่มจิตตกตั้งแต่ตอนที่ออกจากหอ ท่านทั้ง2จะรับได้มากแค่ไหนก็ไม่รู้ ผมจะโดนเหมือนในละครรึเปล่าที่แบบว่าพ่อแม่สามีไม่ยอมรับแล้วกลั่นแกล้งสารพัด...
เฮ้ยยย พ่อแม่สามี!!! ไม่ใช่แล้วววววววววววว
ขณะที่ความคิดผมกำลังตีกันยุ่ง มันก็พูดขึ้นมาว่า
“ปะ ขึ้นห้องกัน”
แย๊กกกกกกกกกกกกก
“ขะ ขะ ขึ้นไปทำไรวะ?”
“หึหึ”
โอ๊ยยย เกลียดการหัวเราะในลำคอของมันแบบนี้จริงๆ
“เถอะน่า...กูไม่ทำไรหรอก แค่จะพาเดินสำรวจบ้าน”
โหยยยยยย ต้องพาเดินด้วย แต่บ้านมันก็ใหญ่จริงครับ ไม่เหมือนบ้านผมที่จากหน้าบ้านสู่หลังบ้านเดินไม่ถึง50ก้าวด้วยซ้ำ แล้วที่ผมกำลังสงสัยว่าสระว่ายน้ำนั่นใช่ของจริงหรือไม่ ผมก็ได้พิสูจน์แล้วครับ กลิ่นคลอรีนอ่อนๆทำให้ผมเริ่มคิดหนักจนหน้านิ่วคิ้วขมวด
มันบอกว่ามีบ้านเล็กๆไว้ให้แม่บ้านกับคนสวนคนขับรถพักอาศัย ไหนจะรถยุโรปราคาแพงทั้งหลาย ตัวบ้านที่ใหญ่โอ่อ่า...
“เป็นอะไร?” มันเห็นผมหยุดเดิน แสงกระทบจากผิวน้ำสีฟ้าขึ้นมาบนตัวเป็นลูกคลื่นเล็กๆ เนื่องจากสระว่ายน้ำมันอยู่ในร่มก็จริง แต่มันก็คิดกับสวนด้านนอก แสงแดดสามารถส่องเข้าถึงได้
“อยากลงเล่นน้ำเหรอไง?”
“สัด ไม่ใช่โว๊ยย” ถึงในใจลึกๆผมอยากลงเล่นก็เถอะ แต่ความอยากนั้นเก็บไว้ก่อน ตอนนี้ผมอยากรู้อะไรบางอย่างมากกว่า
“แล้วหยุดเดินไมอะ?”
“เอ่อ..กูแค่กำลังสงสัยว่า...”
“...”
“ครอบครัวมึงค้ายาเหรอวะ?”
ไม่งั้นมันจะรวยขนาดนี้ได้ไง นี่ถ้ามีบอดี้การ์ดหรือพวกมือปืนยืนรอบๆนะ โหยยย โป๊ะเช๊ะเลย!
ไอ้เหี้ยพอสหน้าเครียด
“มึงรู้ได้ไง?”
หา!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!
“เห้ยยยยยยยยยยยย”
“กูอุตส่าห์ปิดไว้ตั้งนาน นี่สินค้าล๊อตใหม่ก็อยู่ใต้สระเนี่ยแหละ ต้องซ่อนดีๆ ไม่งั้นตำรวจมาตรวจเจอกูได้ไปกินข้าวแดงแน่...ว่าแต่มึงนี่จมูกดีเน๊อะ กูอุตส่าห์เอากลิ่นคลอรีนมากลบ หรือมึงจะเคยฝึกเป็นสุนัขตำรวจมาก่อน”
เอาละไง ผมแค่ล้อเล่นเองนะ เห็นว่ามันรวยเกินอะ หมั่นไส้ เลยแซวว่าค้ายาซะหน่อย ไม่คิดว่า....
“ฮ่าๆๆๆๆๆๆๆๆ ดูทำหน้าเข้า ฮ่าๆๆๆๆๆๆๆ” มันหัวเราะใหญ่เลยครับ
นี่สรุปว่าหลอกกูสินะ แม่งงงงง เจ็บใจวะ เจ็บใจตัวเองเนี่ยแหละที่หลงโง่ไปเชื่อมัน สาดดดดดดด
“กูล้อเล่นนน เห็นมึงเล่นมากูก็เลยเล่นกลับ มึงเสือกทำท่าจะเชื่อจริงๆ” มันยังหัวเราะครับโดยที่ผมยืนเป็นตัวตลกให้มันขำ แต่ถ้าอีก5วิมันยังไม่หยุดขำ ตัวตลกตัวเนี่ยจะไปถีบคนขำให้ตกน้ำเลยแม่ม
“เชี่ย หยุดขำเลยมึง”
“โอเคๆ ไม่ขำละ ปะๆ เดินต่อ คราวนี้จะพาขึ้นชั้น2แล้วนะ หึหึ”
มันนำผมเหมือนเดิม ผมก้าวขึ้นบันไดแต่ละขั้น ขนาดราวบันไดยังสวยเลยอะ ถ้าผมลูบมันจะเป็นรอยมั้ยเนี่ย
“นั่นห้องพ่อแม่กู ตรงข้ามเป็นห้องพี่พีท ถัดไปห้องพี่เพลย์ที่นานๆทีจะกลับมานอน แล้วนั่น..ห้องกูครับ” ผมมองตามไปยังห้องริมสุด มันเปิดประตูเข้าไป สิ่งแรกที่ผมเห็นคือเตียงขนาดคิงไซส์ที่ตั้งอยู่กลางห้อง
ก็เหมือนห้องผู้ชายธรรมดาๆเนี่ยแหละครับ เพียงแต่ว่าจะเรียบร้อย ไม่รกเพราะมีแม่บ้านมันคอยขึ้นมาเก็บและทำความสะอาด รูปครอบครัวตั้งอยู่บนหัวเตียง แต่ที่ผมชอบที่สุดก็คือนาฬิกาครับ ไม่ใช่นาฬิกาโบราณแต่อย่างใด เป็นนาฬิกาผนังที่ไม่ได้แขวนติดกับผนัง แต่ติดกับผนังจริงๆเพราะไม่มีกรอบ มีเพียงแต่ตัวเลขกับเข็มที่ยื่นออกมา
“ตั้งแต่เข้ามหาลัยกูก็แทบไม่ค่อยได้กลับมานอนหรอก ส่วนใหญ่จะอยู่ที่คอนโดมากกว่า” มันบอกผมขณะที่เดินไปนั่งบนโต๊ะทำงาน หนังสือมันเยอะจริงๆครับ อัดแน่นเต็มทุกชั้น เห็นแล้วตาลาย
“เออเรื่องที่กูจะไปอยู่กับมึงที่คอนโด..เอาจริงเหรอวะ?”
“จริงดิ เนี่ยเดี๋ยวกูจะบอกพ่อกับแม่ตอนกินข้าว”
ชิบหาย แล้วท่านจะกินข้าวลงมั้ยนั่น
“เอ่อ..”
“ไม่ต้องห่วงหรอกน่า กล้าทำต้องกล้ารับดิวะ” แล้วทำไมมึงพูดเหมือนกับทำกูท้องอย่างนั้นแหละ
ผมทำเป็นมองนู่นมองนี่ แต่ในใจก็อดกังวลไม่ได้ ทั้งฐานะ ทั้งสังคม แถมไม่ใช่ผู้หญิงอีก ครอบครับมันรับได้จริงๆเหรอวะ? แต่ไม่ว่าพ่อกับแม่มันจะเป็นคนแบบไหน ผมก็ต้องพร้อมรับมือ ไม่วันนี้ก็วันหน้า สักวันมันก็ต้องลากผมให้มาเจอท่านทั้ง2อยู่ดี สู้เจอๆให้เคลียร์จะได้จบๆไปเลยดีกว่า จะไม่ต้องมานั่งกังวลกันอีก
“มึงอย่าเครียด พ่อแม่กูก็เหมือนพ่อแม่มึง สบายๆอย่างเกร็ง เป็นตัวมึงเองนั่นแหละ กูเห็นคิ้วมึงขดจะเป็นเลข8ตั้งแต่อยู่บนรถแล้ว”
“สาดดดด มึงไม่เป็นกูมึงก็พูดได้สิ”
“เหอะน่า มีกูให้กำลังใจอยู่ข้างๆ จะกลัวอะไรครับ หืม?”
กลัวมึงนั่นแหละ...อย่าลุกเดินตรงมาหากูแบบนั้นสิ สายตาและรอยยิ้มเจ้าเล่ห์ที่ไม่ได้เห็นนาน มันกลับเผยบนใบหน้าของไอ้เหี้ยพอสอีกครั้ง
ทางออกห้องมันมีทางเดียวเหรอไงฟะ? แถมเป็นทางที่ดูแล้วคงไม่สามารถออกไปได้ถ้าหากเจ้าของห้องยังเดินเข้ามาหาแบบนี้
“ไม่คิดจะทดสอบความแข็งแรงของเตียงกูหน่อยเหรอ”
“ไม่!”
ผมเดินถอยหลังจนหมดทางหนี ผนังปูนแข็งๆผมรู้สึกได้เต็มแผ่นหลัง ใบหน้าได้รูปเริ่มคล้อยต่ำและใกล้เข้ามาเรื่อยๆ...
ก๊อก ก๊อก ก๊อก
“นายท่านกับนายหญิงกลับมาแล้วค่าคุณพอส”
ขอบคุณเสียงสวรรค์!
ผมเดินลงมากับไอ้พอส แม่บ้านบอกว่าท่านทั้ง2นั่งดูหนังอยู่ที่ห้องรับแขก ถึงตอนนี้มือผมเริ่มเย็น ใจเต้นตึกตัก ได้แต่มองพื้นที่ขัดถูเป็นมันวาว
“สวัสดีครับพ่อ สวัสดีครับแม่”
“เอ่อ...สวัสดีครับคุณน้า” ผมค่อยๆโผล่หน้าจากหลังคนตัวโต ยกมือไหว้ท่านทั้ง2
พ่อแม่ไอ้เหี้ยพอสดูไม่แก่เลยอะ พ่อมันก็เรียกได้ว่าหล่อในแบบคนมีอายุ เชื่อได้เลยว่าสมัยหนุ่มๆท่านต้องหล่อกว่าไอ้เหี้ยพอสแน่ๆ ส่วนทางด้านคุณแม่นั้นก็ยังสวย ดูเด็กมากๆ ไม่มีอาการของคนเป็นโรคออกมาให้เห็น ผมรู้แล้วละว่าไอ้เหี้ยพอสทำไมมันถึงหน้าตาดีได้ขนาดนี้
“จ้า มานั่งก่อนสิ” ผู้เป็นแม่เอ่ยชวน ผมกับมันนั่งลง มีความรู้สึกว่ามือไม้มันเก้ๆกังๆยังไงก็ไม่รู้ จะวางตรงไหนก็ดูเกะกะไปหมด
“นี่ครับ แกรนด์ เป็นทั้งรุ่นน้องที่มหาลัยและเป็นแฟนครับ”
แว๊กกกกกกก ไอ้เหี้ยพอสสสส มึงใจเย็นๆๆๆๆ
แต่ดูจากปฏิกิริยาตอบรับของคุณน้าทั้ง2แล้วดูเหมือนจะตกใจสักเท่าไหร่ คิดว่าคงทำใจมาก่อนหน้านี้แล้ว ซึ่งผมขอค้านอะไรนิดหน่อย
“อ่า...แค่รุ่นน้องครับ ยังเรียกแฟนได้ไม่เต็มปาก”
“เอ้า ทำไมวะ?”
“ก็มึง...เอ๊ย...เอ่อ...ก็พี่พอสมาหลอกผมอะ”
พ่อขุนรามครับ ผมขอไม่อนุรักษ์ภาษาท่านชั่วครู่นะครับ
“หืม? พอสมันไปหลอกอะไร?” คุณพ่อของมันถาม
“ก็พี่พอสไม่ยอมบอกผมตั้งแต่แรกว่ามีคู่หมั้นแล้ว” ผมตอบไปตามจริง แต่ขอไม่บอกเรื่องที่มันหมั้นผมนะ
“อ้าว ทำไมทำกับน้องแกรนด์เค้าแบบนั้นล่ะลูก” คราวนี้คุณแม่บ้าง
หึหึ สมน้ำหน้า
“ผมยังไม่พร้อมบอกนี่ครับ กลัวแม่กับพ่อเสียใจด้วย”
“เรียนเอกเดียวกับเจ้าพอสใช่มั้ย?”
“ครับ” ผมตอบพลางละสายตาจากหนังมาสบตากับคุณพ่อ ผมสังเกตว่าท่านมีผมหงอกแซมเล็กน้อย ถ้าไม่มองดีๆก็คงไม่เห็น
“เรียนเป็นไงบ้าง” ท่านถามอีกด้วยน้ำเสียงสบายๆ จนผมเริ่มผ่อนคลายและไม่รู้สึกกดดันเลยกล้าที่จะตอบมากขึ้น
“ยากครับ แต่ก็พอไหว แหะๆ”
“อืมมม ว่างๆก็ติวให้น้องสิลูก” คุณแม่หันมามองหน้าผม
“แน่นอนครับ”
“น่าจะเรียนการบินนะ เผื่อจะช่วยอะไรได้บ้าง”
หืม?
“ทำไมเหรอครับคุณน้า”
“เรียกพ่อกับแม่เถอะจ้ะ คุณน้ามันฟังดูห่างเหินไงไม่รู้” คุณแม่บอกผมด้วยรอยยิ้ม
“ครับคุณแม่”
แหมมมม ถึงมึงจะแอบยิ้มมุมปากแต่กูก็เห็นนะสาดดดดดดด
“อืม ฟังแล้วลื่นหูขึ้นเยอะ” อ่าวคุณพ่อครับ แล้วคำถามผมเมื่อกี้ล่ะ? แต่ดูเหมือนท่านจะไม่ตอบจริงๆเพราะว่าท่านลุกขึ้นแล้วพูดว่า “เจอกันมื้อเย็นนะ” แล้วคุณพ่อก็เดินออกไปเลยครับ
หรือว่าท่านจะไม่พอใจอะไรผมรึเปล่า?
แต่ผมก็ไม่อยากคิดอะไรมาก ถ้าท่านไม่ชอบผมจริงๆผมจะไปทำไรได้
เรา3คนนั่งดูหนังและคุยเล่นไปเรื่อยครับ คุณแม่ดูใจดี ท่านเปิดอกคุยเลยครับช่วงที่ไอ้พอสลุกไปหาคุณพ่อ ผมถามถึงเรื่องานหมั้นของมันกับหมอน ก็ได้คำตอบที่คอนเฟิร์มฟันธงแน่นอนแล้วว่ายกเลิกจริงๆ
“พูดกันตรงๆนะลูกแกรนด์...”
“ครับแม่”
“แม่บอกตามตรงว่าแม่ทำใจไม่ได้ที่พอสเค้า..เอ่อ..ชอบผู้ชาย”
“ครับ ผมเข้าใจครับ ผมยังรับตัวเองไม่ได้เลย ฮ่าๆๆๆๆๆ” ผมหัวเราะ “ผมเองยังเครียดเลยช่วงแรกๆ ไม่คิดว่าจะรักผู้ชายแบบพี่พอสได้ แต่ถึงอย่างนั้น...ต่อให้ผมเห็นผู้ชายคนอื่นผมก็เฉยๆนะครับ ไม่ได้รู้สึกพิศวาสอะไรเลย”
“จ้ะ แม่ก็พยายามศึกษาและเข้าใจกับสิ่งที่ลูกเป็นนะ ไม่ใช่ว่ารังเกียจ ไม่มีแม่คนไหนรังเกียจลูกตัวเองได้ลงคอหรอกจ้ะ” ได้ฟังแม่ไอ้พอสพูดแบบนี้แล้วผมซึ้งเลยครับ มีหลายๆอย่างทั้งการพูดคุยและความคิดบางอย่างที่คล้ายคลึงกับมะม๊าของผม
“คุณแม่ก็ไม่รังเกียจผมใช่มั้ยครับ?”
“ก็แม่บอกแล้วไงว่าไม่มีแม่คนไหนรังเกียจลูกตัวเองได้ลงคอหรอก” ท่านยิ้ม “ตั้งแต่นี้ไปแกรนด์คือลูกชายของแม่อีกคนนะครับ”
“ขอบคุณครับแม่” ท่านโอบกอดผมเหมือนลูกท่านอีกคนหนึ่ง ส่วนความรู้สึกผมตอนนี้ก็อบอุ่นมากๆครับ มีแม่ที่เข้าใจและรักลูกมากๆอีกคน เราคลายอ้อมกอดเมื่อลูกชายที่แท้จริงเดินมาถึง มันมองผมแล้วยิ้มน้อยๆ
“โหยยยย ได้ลูกสะใภ้แล้วลืมลูกชายเลยนะครับ” โอดครวญมาแต่ไกล
“อะไรๆๆ กูลูกชายโว๊ยย ไม่ใช่สะใภ้ มั่วละ ใช่มั้ยครับแม่ ผมเป็นลูกชายเนอะ”
“จ้าๆ ไม่ต้องเถียงกัน ลูกชายทั้งคู่แหละ แมนซะขนาดนี้ อิอิ”
“ไม่ทันไรก็เข้าข้างกันซะแล้ว รักลูกไม่เท่ากันนี่ครับแม่”
“หืมม ใครบอก แม่รักลูกทั้ง2เท่ากันแหละจ้า” วงแขนเล็กๆโอบกอดทั้งผมและมันไว้ แต่ใครจะรู้ว่าภายในอ้อมกอดที่เล็กแต่ยิ่งใหญ่ของคนที่เป็นแม่มันปลอดภัยและมีความสุขมากแค่ไหน
RRRRRRRRRRRRRR
“โทรศัพท์ของพ่อนิลูก เอาไปให้พ่อเค้าเร็ว เผื่อติดต่อเรื่องงาน”
“งั้นเดี๋ยวผมเอาไปให้เองครับ” ปล่อยให้แม่ลูกได้คุยกันบ้าง ผมหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาก่อนจะลุกเดินตาม ผมมองซ้ายมองขวาก็ไม่เห็น ท่านเดินไปที่ไหนผมก็ไม่รู้ บ้านหลังใหญ่ขนาดนี้ แถมมาครั้งแรก ไม่น่าหาเรื่องใส่ตัวเล๊ยยยย แต่พอดีที่ว่ามีแม่บ้านเดินผ่านมา ผมไม่รีรอที่จะเข้าไปถาม
“ขอโทษนะครับ เอ่อ เห็นคุณพ่อมั้ยครับ?”
“อ๋อ ท่านเดินไปที่ห้องทำงานด้านซ้ายมือค่ะ”
“ขอบคุณครับ” ผมก้มหัวเป็นการขอบคุณเล็กน้อยก่อนจะรีบไปห้องที่แม่บ้านบอก โทรศัพท์ในมือยังคงสั่นและมีเสียงเรียกเข้า เมื่อมาถึงหน้าห้องผมเคาะประตูเล็กน้อยก่อนจะเปิดเข้าไป
“โทรศัพท์ครับ” ผมยื่นโทรศัพท์ให้ แต่มันก็พอดีกับที่เสียงเรียกเข้าตัดไป ท่านมองดูเล็กน้อย
“ช่างมัน เดี๋ยวค่อยโทรกลับ นั่งก่อนสิ” ผมนั่งลงบนเก้าอี้ตรงข้ามกับท่าน โดยมีโต๊ะทำงานขวางกั้นอยู่ ในห้องนี้เรียบหรูครับ ส่วนใหญ่จะเป็นหนังสือและแฟ้มเอกสาร บนโต๊ะมีสิ่งของแค่ไม่กี่อย่าง แต่ปากกาที่วางอยู่นั่น...สวยดีนะครับ ท่าทางจะเซ็นลื่น ฮ่าๆๆๆ
“ที่เดินออกมาเมื่อกี้ไม่ใช่อะไรหรอก ฉันรีบมาเคลียร์งานนี่แหละ ตอนตี3ต้องเดินทางไปต่างประเทศ”
“อ่อครับ”
คุณพ่อนี่เก่งเนอะ รู้หมดเลยว่าผมคิดอะไรอยู่
“ทำงานหนักเหรอครับ?” เพราะอะไรไม่รู้ทำให้ผมโพล่งคำถามนี้ไป ชายสูงอายุตรงหน้าถึงกับเงยหน้าจากกองเอกสาร
“ก็นิดหน่อย”
“เอ่อ...น่าจะให้พี่พอสช่วยนะครับ”
“ก็รอมันเรียนจบนั่นแหละ ตอนนี้ก็ได้พี่ชายของพอสช่วยอยู่” ท่านก้มลงทำงานต่อ “พอสมันเรียนดีก็จริงแต่ก็ทำตัวไม่ได้เรื่อง ไม่ค่อยเข้ามายุ่งกับกิจการหรือเอกสารพวกนี้สักเท่าไหร่หรอก”
ผมว่าผมเห็นเงาเลือนลางๆของมรดกที่ไอ้เหี้ยพอสจะได้รับแล้วล่ะครับ
ต้องบอกให้แม่งมาช่วยงานคุณพ่อบ้างซะแล้ว เอ๊ะ หรือผมจะเสนอตัวเองช่วยดี เผื่อจะได้อู่รถสักอู่ ฮ่าๆๆๆๆ เห็นว่ากิจการของครอบครัวมันมีทั้งสายการบินที่เป็นกิจการหลัก ส่วนกิจการรองคือเปิดอู่รถ ว้าวๆๆ ผมชอบรถนะครับ แต่ซ่อมไม่เป็น แหะๆ แล้วก็เหมือนจะเล่นหุ้นด้วย
“รู้จักกับพอสได้ยังไงล่ะ?”
กรรม คำถามนี้ จะให้พูดตรงๆก็กลัวจะตรงเกินไป งั้นอ้อมๆหน่อยละกัน
“ก็เป็นรุ่นพี่อะครับ พี่พอสเค้าเป็นพี่ว๊าก ตอนแรกๆก็ไม่ค่อยชอบหน้ากันเท่าไหร่ เจอกันทีไรก็กัดตลอด”
“หึหึ แล้วพอสอยู่ที่มหาลัยเป็นไงบ้าง?”
“ก็เป็นรุ่นพี่ที่ดี(มั้ง)ครับ ช่วยกิจกรรมเยอะแยะเลย พี่พอสเค้าป๊อปมากครับ” โอยยยยย พี่พอสพี่พอสพี่พอส กูเอียนคำนี้จัง แต่ก็ต้องทนพูดต่อไปละนะ ให้เรียก ‘ไอ้เหี้ยพอส’ แบบปกติต่อหน้าพ่อเค้าคงไม่ดีเท่าไหร่
“สาวเยอะสิท่า”
“เยอะมากครับ กรี๊ดกันทั้งมหาลัยจนผมหมั่นไส้มัน”
“งั้นนี่ก็เป็นสาเหตุที่ไม่ชอบกันตั้งแต่แรกสินะ”
“เอ่อ...ก็ประมาณนั้นครับ แหะๆ”
คุณพ่อถามผมไปเรื่อยครับ แต่ส่วนใหญ่จะเป็นเรื่องของลูกชายท่านทั้งนั้นหรือไม่ก็ความเกี่ยวข้องของผมกับมัน จนหลายครั้งที่เผลอพูดไม่สุภาพออกไปบ้าง แต่ท่านก็ไม่ได้ว่าอะไร จนใกล้ถึงเวลามื้อเย็นของบ้านนี้มีแม่บ้านเคาะประตูเรียกให้ไปทานอาหารเพราะคุณแม่กับไอ้เหี้ยพอสนั่งรออยู่ก่อนแล้ว
ท่านปิดแฟ้มงาน หลับตา นวดขมับและระหว่างคิ้วเล็กน้อย
“ขอบคุณมาก”
หืม?
“ที่มานั่งคุยเป็นเพื่อน”
“อ๋อครับ ผมเต็มใจครับ”
“แล้วก็เรื่องที่ช่วยดูแลพอส...ฉันจะถือซะว่าเธอเป็นลูกชายคนสุดท้องของบ้านนี้ก็แล้วกัน ยังไงๆพีทมันก็แต่งงานไปแล้ว อีกหน่อยยัยเพลย์ก็คงแต่งตามไป มีเหลืออยู่บ้านสักคนก็ดีจะได้ดูแลคนแก่อย่างฉันได้”
“ขอบคุณครับคุณพ่อ” ท่านยิ้มรับ
ขอบคุณที่ให้โอกาสผมกับพอสได้มีที่ยืน อย่างน้อยในสังคมเล็กๆที่เรียกว่า ‘ครอบครัว’
โปรดติดตามตอนต่อไป
ใครบอกตอนที่แล้วสั้นฟร่ะ?...ก็แค่ตอนก่อนหน้ามันยาวไปเท่านั้น T^T
อะๆๆ ตอนนี้จัดให้ ยาวนิดนึง ก่อนที่คนแต่งจะเข้าสู่ลานประหารอย่างเป็นทางการ
นังปิแอร์ขอลาไว้ตรงนี้เลยนะคะ ลายาว แต่ไม่ลาขาด ถึงวันที่27 ธค.ค่ะ อันเนื่องมาจากติดภารกิจ สอบมิดเทอม!
ว๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกก
อย่าเพิ่งหายกันไปไหนเน้อ เรื่องนี้อีกไม่เกิน3ตอนก็จบแล้วค่ะ (ไม่รวม The Extra/Other/Special Sideของคู่ต่างๆ)
ใครที่สอบช่วงนี้ก็ขอให้ตั้งใจอ่านหนังสือ ทำข้อสอบได้กันทุกคนเลยเน้อ ^^
บ๊ายบาย
-
โอ้ยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย
คุณพ่อคุณแม่พี่พอส น่ารักมากกก ในที่สุดก็ยอมรับน้องแกรนด์แล้ว ฮู้วววววแล้ ~~~
จากนี้ไปก็เหลือแค่พี่พอสที่ต้องเรียกความมั่นใจจากน้องแกรนด์กลับมาให้ได้ สู้นะ !
-
ผ่านฉลุย น้องแกรนด์ o13 o13 o13 o13 o13
-
คุณพ่อคุณแม่น่ารักมากค่าาาา ดีใจกับแกรนด์ ผ่านฉลุยเลยนาาาาา o13
แต่เหมือนพี่พอสยังโดนงอนอยู่นิดๆ ง้อใหได้ไวๆน้าาา
อีกไม่กี่ตอนก็จบแล้วหรอคะ แอบใจหายอะ
-
โล่งเลยแกรนด์
-
อร๊ายยยยยย อ่านแล้วอบอุ่นม้ากกกกมากกก เลยค่ะ ^^ พี่แพรเขียนดีมากกก อยากสมัครขอเป็นศิษย์ -3- o13 o13
-
ได้มีที่ยืน อย่างน้อยในสังคมเล็กๆที่เรียกว่า ‘ครอบครัว’.....
ตรงนี้เอ่น้ำตาแทบไหล ซึ้งมาเลยยยยย
จะจบแล้วหรอเนี่ย ใจหายชะมัด รอรูปเล่มอยู่ด้วยน้าาา
ปล.อัพแค่ไหนก็รู้สึกว่าสั้นค่ะ 55555
-
พ่อแม่น่ารักมากเลย :impress2:
-
ทีนี้เหลือความจริงที่ต้องบอกกับพ่อแม่ของแกรนด์แล้วสิคะ
โอเครค่าจะรอน้อ ตั้งใจสอบและขอให้ได้คะแนนดีๆนะคะ
-
:กอด1: :กอด1: :กอด1: :กอด1:เป็นการต้อนรับที่อบอุ่นมากกกกกกกกกกก :กอด1: :กอด1: :กอด1:
รอออออออออออออออออออออจ้า :bye2: :bye2: :bye2:
-
:กอด1: :กอด1:
ดีจัง น่ารักหมดเลยทั้งคุณพ่อคุณแม่ มีอะไรก็พูดจากันตรงๆ โดยเฉพาะแกรนด์น้อย ธรรมชาติมาก ขนาดมันเกร็งนะ แต่ก็เป็นตัวของตัวเองสุดๆ พ่อกับพี่พอสท่าจะเอ็นดูมากทีเดียว
-
ดีจัง
แล้วเมื่อไหร่จะหวานกัน น้า อิอิ
ต่อๆ
-
อย่างน้อยก้โล่งอกที่พ่อกับแม่ของพี่พอสใจดี
แต่กลัวจะมาม่าจะมาเยือน ไม่ดีนะจ้ะ
:L2: :L2:
-
น่ารักอะบ้านนี้
-
อั้ยยะ แกรนด์น้อยได้เป็นลูกชายคนเล็กของบ้านพี่พอสไปแล้ว!!
-
อัพแล้ววว <3
พ่อแม่พี่พอสใจดีจัง สงสัยเพราะรู้ว่าพี่พอสจริงจังแน่นอน
อิ้อิ้ แกรนด์น้อยยยโชคดีเน้อ
-
น่ารักจังครอบครัวนี้ ><
-
คุณพ่อคุณแม่พี่พอสน่ารักมากเลย พยายามเข้าใจลูกของตัวเอง
รู้ว่าเรื่องแบบนี้คงไม่มีพ่อแม่คนไหนอยากให้เกิด แต่ท่านก็ปรับตัวได้เร็วมากเลย
แกรนด์กลายเป็นลูกรักของที่บ้านไปซะแล้ว ยังเหลือพี่พีทกับพี่เพลย์
แต่คงไม่มีใครว่าหรอกเนอะ แกรนด์ออกจะน่ารักน่าเอ็นดู อิอิ
ต่อจากนี้พี่พอสก็ต้องรีบทำคะแนนคืนในช่วงที่ทำให้แกรนด์เสียใจไป
แหวนมันทำให้แกรนด์สะเทือนใจขนาดนั้น อย่าลืมหาของแทนใจใหม่ด้วยล่ะ
-
เข้าหาผู้ใหญ่เก่งทั้งคู่เลย
ถึงไม่ได้ลูกสะใภ้เป็นหญิงแต่ได้ลูกชายเพิ่มมาอีกคนกำไรเห็น ๆ
แกรนด์เริ่มจะรักษาผลประโยชน์ให้พอส สมเป็นแฟนที่ดีจริง ๆ
อ้อ ขอให้สอบได้ สอบผ่าน
-
ใกล้จบแล้ว แต่ตอนพิเศษของพิเศษ ขอให้มีตามมาเรื่อยๆ นะคะ :impress3:
ขอให้คนแต่งทำข้อสอบได้ มั่วถูก ค่ะ :กอด1:
-
o13 o13
-
ดีจังเลยนะคะที่คุณพ่อคุณแม่เข้าใจ><
รอต่อไปค่า><
-
แกรนด์น้อย ครอบครัวผ่านแล้ว เหลือแต่พี่พอสแล้วนะ ทำตัวดีๆให้น้องมันเชื่อใจล่ะ :-[ :-[
นักเขียนสู้ๆน้า กับการสอบ สอบได้ไม่มีเอฟจ้า o13
ว่าแต่จะจบแล้วหรอ :sad4: :sad4: ขอรวมเล่ม :z3:
-
:mc4: เป็นลูกสะใภ้อย่างเป็นทางการแล้ว ดีใจจังอิอิ
+1 จ้า
-
อีกสามตอนเองหรออออออออออออออออออ :sad4:
ขอให้โชคดีกับการสอบนะครับ o13
-
:z2:แกรนด์โอเพ่น เปิดตัวลูกสะใภ้ค้าาาาาาาา
-
พ่อกับแม่ สามีใจดีเนอะ
-
แอร๊ แต่งเข้าๆๆๆๆๆๆ ><♥
-
ยอทรับแบบนิ่งๆๆ o13
-
โฮ๊ะ สนิทกะคุณพ่อคุณแม่สามีเร็วจิงน๊าาาแกรนด์ :haun5:
รอตอนต่อไปนะฮะ :')
-
ตอนต่อไป ขอแบบหวานๆๆๆๆ :haun4: :haun4: :haun4: :haun4: :haun4:
-
ดีใจกับลูกชายคนเล็กด้วย ตอนนี้อบอุ๊น อบอุ่น ว่าแต่ใกล้จบจริงเหรอ
-
คุณพ่อคุณแม่สามีน่ารักซ้า น้องแกนคงสบายใจแล้วนะทีนี้ :impress2:
-
ครอบครัวสุขสันต์
-
มาต่อเร็ว ๆ น่ะจ้ะ :mc4: เริ่มเข้าสู่โหมดหวานแล้ว ดีใจจังเลย :L1:
-
ชอบมากเลยอะ คุณพ่อคุณแม่พี่พอส และก็รอการรวมเล่มนะจ๊ะ
-
:z2: :z2: โชคเอ กะการสอบนะคะ
-
อร๊าย เอาเป็ดไปๆ เป็นกำลังใจให้ทั้งพี่พอส น้องแกรนด์ แล้วก็คุณนักเขียนค่ะ
เราก็สอบเหมือนกัน แต่ก็ยังเข้ามาเช็คฟิคตลอด
อิอิ รอตอนหน้าค่ะ
-
โอ้...เยสสสส ดีจริงท่ีครอบครัวยอมรับ :L2:
-
เราชอบ 2 ครอบครัวนี้จังเลย
คนที่ลูกรักเราก็ต้องรัก
-
พ่อแม่พี่พอสนี่ใจดีเนอะ เข้าใจลูกด้วย น่ารักมากเลย o13
อีก3ตอนจะจบแล้วอะ ไม่อยากให้จบเลย แต่ไม่เป็นไรเราจะรอตอนพิเศษนะ 555++ :laugh:
-
:L2:
-
เฮ้อ ... :เฮ้อ:
ในที่สุดก็ผ่านด่านครอบครัวมาได้สักที
หะ ห๊ะ! อะไรนะ!
อีก 3 ตอนจะจบแล้วรึ!!
ฮือๆๆ บอกตามตรง ไม่อยากให้จบเลยอ่า T^T
แล้วคนเขียนก็หายไปนานอีก ฮือๆๆ
ยังไงก็จะรอนะ :sad11:
แล้วก็ขอให้ข้อสอบออกตามที่อ่าน
ขอให้สอบได้ทุกวิชาจ้า สู้ๆ :L2:
ปล. เราสอบถึงวันที่ 28 เราหายไปนานกว่า อิอิ
:กอด1:
-
ลูกสะใภ เข้ากับพ่อแม่สามีได้ดีนะเนี่ย
รออีกค่า
-
:L2: :L2: :L2: :L2: :L2:
การกลับมารักกันครั้งนี้
ขอเป็นกำลังใจให้ครับ
ชอบมากๆๆ
:L2: :L2: :L2: :L2: :L2:
-
โล่ง :-[ :-[ :กอด1:
-
ทางสะดวก :o8:
-
พ่อแม่พี่พอสน่ารักมาก ต้อนรับแกรนด์ดีมากเลย น้องแกรนด์เกร็งแทบแย่
ได้สนิทกับทั้งคุณพ่อคุณแม่แล้วด้วย แกรนด์เยี่ยมมากเลยจ้า o13
:pig4:
-
น้องแกนผ่านฉลุย !!!! :z2: :z2:
ขอให้สอบได้เย๊อะๆๆ นะจ๊ะ ^ ^ o13
-
ตอนนี้ครอบครัวสุขสันต์นะเนี่ย พี่พอสได้น้องเเกนมาแล้วก็ดูแลน้องชายดีๆด้วยนะคะ
-
ผ่านด่านที่บ้านแล้ว เย้ๆๆๆๆ
ลุ้นแทนน้องแกรนด์เลยอะ ดีใจจังที่พ่อแม่พี่พอสรับได้ o13
-
จริงๆก็อยากให้แกรนด์หายโกรธพี่พอสไปเลยนะ
แต่อีกใจก็หมันไส้
-
เจ๋งงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงง :impress2: รอตอนต่อไปจ้าาา :call:
-
พอสแกรนด์น่ารัก ตกถังข้าวสารแล้วแกรนด์เอ๋ย
ปล. ขอให้ได้คะแนนสอบเยอะๆนะจ๊ะ
-
แอร๊ยยย แฮปปี้แฟมิลี่ !!! :-[ :-[
-
สู้ ๆ กะการสอบนะ ทำได้เอ ๆ สาธุ
-
พ่อกับแม่พี่พอสน่ารักดี
o13 o13
-
พ่อแม่พอสคงอยากให้แกรนด์มาช่วยงานหรือเปล่านะนั่น ถึงพูดแบบนั้น
-
หว่า จะจบแล้วหราเนี้ย แต่ว่าแกรนด์ผ่านบ้านพี่พอสฉลุยเลยอะ
-
ได้ตำแหน่งลูกชายคนสุดท้องมาซะงั้น
อย่างงี้สมบัติจะลอยหนีไปไหน. . . อ่า ไม่ใช่ละ
-
น้องแกรนด์น่ารักอ่ะ จุ๊บๆๆๆๆๆ อิๆๆๆๆ
-
พาสะใภ้เข้าบ้านแร้วว
:กอด1:
-
o13
-
ลูกชายคนสุดท้อง
-
นึกว่าจะโดนคุณพ่อเล่นงานซะแล้ว แต่ผิดคาด! คุณพ่อน่ารักกว่าที่คิดนะฮร้าา :กอด1:
-
ทำหน้าที่ลูกสะใภ้ให้ดีๆนะแกรนด์...55555
-
ตามอ่านทันแล้ววววว :z2: :z2:
อ่านไปก็เขินไป -///- อบอุ่นจังครอบครัวนี้ :-[
ตอนแรกคิดว่าพ่อพี่พอสจะไม่ยอมซะอีก พออ่านแล้วเป็นอย่างดีก็ดีใจสุดๆ อ๊ากกกกก สู้ๆน้าพี่แพร o13 o13
-
อย่าเพิ่งจบเรื่องเลยน๊าาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาา :z3: :z3: :z3: :z3: :z3:
ขอให้มีเล่มสอง เล่มสาม เล่มสี่ ต่อๆไปด้วยเถ๊อออ สาธุ๊ :call:
สนุกมากเลยค่ะ พ่อแม่พี่พอสน่ารักมากก :กอด1:
ปล.ตอนนี้สอบมิดเทอมอยู่เหมือนกันเลยค่ะ แต่ก็แว่บมาอ่าน 5555 //โดนตบ
-
เเลดูอบอุ่นนะตอนนี้ :กอด1:
-
ตามอ่านทันแล้ววววว
สนุกมากเลยค่ะ
ติดสุดๆเลย
พี่พอส แบบว่าสมบูรณ์แบบเว่อร์ รูปหล่อ พ่อรวย แม่สวย เรียนเก่งอีก
น้องแกรนด์น้อยจอมเกรียน ก็น่ารักดีนะ
///////////
หมดเรื่ิิิองดราม่าแล้ว
ครอบครัวก็ผ่านตลอดแล้ว
รอตอนหน้า เตรียมผ้าไว้ซับเลือด ตอนส่งตัวเข้าหอ ???
-
อ่านทันแล้ว
ชอบจัง เนื้อเรื่องเหมือนชีวิตทั่วไปที่จับต้องได้ สมเหตุผล จะขัดใจนิดตรงที่พอสทำให้แกรด์โกรธเรื่องหมั้น
ทั้ง ๆ ที่ตัวเองก็มีอิทธิพล เป็นถึงพี่ปีสาม แถมยังโด่งดัง น่าจะเข้าถึงปรับความเข้าใจกันได้ตั้งนานแล้ว
ไม่น่าจะปล่อยเป็นเดือน เหมือนพอสยังพยายามไม่เต็มที่ อยากจะยุให้แกรนด์เล่นตัวให้นาน ๆ จัง
แต่ทำไม่ได้เพราะสงสารแกรนด์ ที่สำคัญชอบที่ทั้งคู่แมนเต็ม 100 ทั้งที่รักกันแล้ว
ไม่ทิ้งบุคลิคที่ว่าทั้งคู่รักและกันเฉพาะเขาคนนั้นเท่านั้น ไม่ใช่ใครก็ได้ แล้วมิตรภาพระหว่าเพื่อนนี่น่ารักดีจังทั้งซึ้งทั้งฮา
อยากลุ้นให้แทนกับส้มโอรู้ใจกันไว ๆ จัง น่าจะมันพิลึก
รอต่อไป และขอให้คนแต่ง ผ่านมิดเทอมไปได้ฉลุย ๆ ไฟนอลจะได้ไม่ต้องลุ้นเลี้ยงหมา เลี้ยงแมว 555 o13
-
ดัน
-
โอ่ยย น่ารักเกินไปแล้วนะบ้านนี้ ไม่ไหว อ่านแล้วยิ้มตามเลยอ่า
ขอให้สอบได้คะแนนเยอะๆ นะจ๊ะ :D
-
33 - Happy Time
พรุ่งนี้เปิดเรียนเทอม2แล้วครับ
ว่าแต่...กูลงเรียนอะไรไปบ้างวะเนี่ย? ช่างเถอะ ยังไงเมฆก็จัดการให้เรียบร้อยละ แต่คุณๆอย่าทำแบบผมนะครับ มันไม่ดี ตัวเราเองจะลงเรียนอะไรก็ลงเองเถอะครับ จะได้ไม่เป็นภาระของลูกหลาน ฮ่าๆๆๆๆ
ผมอยู่ก่อนแต่ง เอ๊ย ไม่ใช่! ผมมาอยู่คอนโดไอ้เหี้ยพอสตามพระบัญชาของเสด็จแม่เสด็จพ่อทั้ง2ฝ่าย ดูดีนะครับ พ่อแม่ก็รู้เห็นเป็นใจ ทำเอาไอ้เจ้าของคอนโดยิ้มหน้าบาน
แต่มันก็ต้องหุบยิ้มทันทีที่ได้ยินผมบอกว่า
“ถ้ามึงทำไรกู กูจะย้ายออก” ผมพูดขณะที่กำลังจัดเสื้อเข้าตู้ทำเอามันหยุดชะงัก ผมเงยหน้าขึ้นไปมอง เห็นมันทำหน้างง ผมก็งง
“มึงคิดว่ากูจะทำไรมึง?” มันถามพร้อมกับเอียงหัวน้อยๆ
เวร อย่าเพิ่งมาทำเป็นใสซื่อตอนนี้ได้มั้ยวะ?
“กูรู้ว่ามึงรู้” ผมทำเป็นไม่สนใจมัน หันมาจัดเสื้อเข้าตู้ต่อ
“แล้วมึงรู้ว่ากูรู้อะไร?”
“สัด อย่ามาแบ๊ว” ด่าเข้าให้แต่มันเสือกยิ้มมุมปาก ไอ้รอยยิ้มแบบนี้แหละที่ผมเกลียดที่สุดเวลาอยู่บนใบหน้าหล่อๆของมัน
ยิ้มเจ้าเล่ห์ อย่างกับจิ้งจอกแสยะยิ้มรอกินเหยื่อแบบผม
“หึหึ มึงนี่หื่นนะเนี่ย”
“ไม่เท่ามึงหรอก”
“หืม? รู้ได้ไงว่ากูหื่นหรือไม่หื่น?”
“ก็มึง....เอ๊ยยย...ปล่อยกู มากอดกูทำไมเนี่ยยยยยย” ผมโวยวายเลยครับ จู่ๆมันก็เข้ามากอดด้านหลัง
ฟอดดดดดด!!
หอมแก้มกูทำม๊ายยยยยยยย
“ปล่อยยยยยยย” ผมดิ้นพอเป็นพิธี(?)แล้วมันก็ปล่อยง่ายๆ นั่งลงข้างๆแล้วหัวเราะเบาๆ “เป็นไรของมึงเนี่ย?”
“ไม่รู้วะ...กูรู้แต่กูมีความสุข ได้อยู่กับมึง พ่อแม่ก็เข้าใจ”
“สาดดด ก็มึงเล่นมัดมือชกแบบนั้น”
“อะไรๆ อย่ามาใส่ความกู” มันทำหน้าไม่รู้ไม่ชี้
เชี่ยนี่ ทำได้ไม่เนียนเลยนะมึง
ผมขี้เกียจเถียงกับมัน ตั้งหน้าตั้งหน้าจัดเสื้อผ้าเข้าตู้ต่อไป ส่วนมันก็เดินออกจากห้องนอนไปยังส่วนของห้องรับแขกที่อยู่ติดกันแต่เพียงขวางดั้นด้วยบานประตู
เรื่องห้องนอนก็เหมือนกัน คอนโดหรูอลังการแบบนี้มันไม่ได้มีห้องนอนห้องเดียวแน่ๆ ผมมั่นใจ ไอ้ห้องที่อยู่ตรงข้ามแต่ประตูกลับล๊อคปิดตายนั่น...ผมว่ามันคือห้องนอนอีกห้องแน่ๆ
ผมพับตัวสุดท้ายเข้าตู้เสร็จก็ลุกแล้วเดินออกมายังห้องรับแขก เจ้าของห้องนอนเอกขเนกบนโซฟาตัวยาว ตามองฟุตบอลที่กำลังถ่ายทอดสดอยู่
จะว่าไปมันก็รู้สึกแปลกๆนะครับ ถึงแม้ผมจะเคยมานอนที่คอนโดไอ้เหี้ยพอสบ้าง แต่ก็ไม่ได้มาอยู่ยาวแบบนี้ อะไรๆก็ดูเข้าทางมันไปหมด รู้ทั้งรู้ว่าหากปฏิเสธตรงๆผมคงได้อยู่หอเหมือนเดิม แต่ในใจลึกๆผมก็ดีใจนะ ที่ได้มาอยู่กับมันอีกครั้ง ให้โอกาสมันได้พิสูจน์ตัวเองอย่างที่มันขอไว้
คนรักมักจะให้อภัยกันได้ใช่มั้ยล่ะ?
นั่นแหละ เหตุผลง่ายๆ...
เพราะผมรักมัน รักทุกอย่างที่เป็นตัวมัน แม้มันจะเคยทำผมเสียใจก็ตาม ผมยอมให้มันได้เข้ามาใช้ชีวิตร่วมกันอีกครั้ง แต่มันต่างจากตอนแรกมาก ต่างมากจริงๆ
อย่างน้อยๆตอนนี้เราก็รู้จักกันแล้ว ทั้งครอบครัวและความรู้สึกที่มีต่อกัน
“เฮ้ย กูหิววะ ลงไปหาไรกินกัน” ผมบอกมัน เหลือบไปมองนาฬิกา ตอนนี้ราวๆ1ทุ่มกว่าแล้วครับ
“ขี้เกียจ”
ดูมัน -*-
ตั้งแต่เรื่องที่ยอมให้พี่แซคจับกูโยนลงน้ำที่ค่ายแล้วนะสาดดดดดดดดด เดี๋ยวเถอะมึงๆๆๆ
“เออ กูลงไปคนเดียวก็ได้ ไม่ต้องฝากซื้อไรนะ เพราะกูไม่รับฝาก!” กระแทกเสียงเล็กน้อยเพื่อให้มันรู้ว่าผมไม่พอใจ
“อย่าเพิ่งดิ” มันห้ามผมไว้ขณะที่ผมกำลังเดินไปเปิดประตู
“อะไร?”
“หมูหมักอยู่ในตู้เย็น ขอไข่เจียว2ฟอง”
“...”
“ยืนอึ้งไร ไปทำดิวะ”
ทำไมเมนูอาหารมันคุ้นๆวะ?
“ถ้าทำไม่เหมือนวันที่กูข้อมือซ้นกูไม่แดก”
เอ้าเชี่ย! กูกำลังจะเคลิ้ม นึกว่ามึงมีอารมณ์โรแมนติก อยากนึกย้อนความหลัง แต่แม่งเสือกพูดซะขัดความคิดกูหมดเลยห่า
“เออ! ถ้าไม่เหมือนก็อย่าแดกนะมึง!” ผมหันหลังกลับไปยังห้องครัว เดินผ่านมันก็เห็นมันมองผมแบบเยาะเย้ย มึงนี่มันเหมาะกับการเป็นผู้นำที่ชอบบังคับให้คนทำตามจริงๆ ไม่มีใครเหมาะไปกว่ามึงอีกแล้ว
เออ แล้วทำไมกูต้องทำตามที่มันสั่งด้วยวะเนี่ย?
คำตอบง่ายๆ ก็สายตาที่มันจ้องผมมันบอกว่า
‘ถ้ามึงไม่ทำ กูจะกินมึงแทน’
สาดดดดดดด!! คอยดู พรุ่งนี้กูจะหนีไปฟ้องพ่อมัน!
เอ่อ แต่ พ่อมันไปดูงานที่ต่างประเทศไม่ใช่เร๊อะ?
งั้น...กูหนีไปอยู่กับไอ้ทัชก็ได้เอ้า!
เอ่อ แต่ เดี๋ยวไอ้ทัชก็จับกูมาส่งไอ้เหี้ยพอสเหมือนเดิมนั่นแหละ
โว๊ยยยย มีทางไหนที่ไม่เข้ามือมันบ้างมั้ยเนี่ย????
เข้ามือมันครับจริงๆครับ เข้ามือมันเต็มๆเลย!!!
ตัวผมที่นอนตะแคงหันหลังให้มันนี่ไงครับเข้ามือมันเต็มๆ มันกอดผมไว้แน่น ถึงแม้แอร์ในห้องจะยังคงทำงานได้ดีแต่ผมก็รู้สึกร้อน ไออุ่นจากคนข้างกายทำเอาผมนอนไม่หลับ
พยายามข่มตาก็แล้ว นับแกะก็แล้ว แต่ยังไงก็ไม่กลับซะที ใจมันเต้นตึกตักจนผมกลัวว่ามันจะทะลุออกมา
“หลับยัง?”
มันกระซิบถามเบาๆที่ข้างแก้ม เฉียดไปมาเบาๆจนขนลุก
แบบนี้ต้องแกล้งหลับครับ มันจะได้ทำไรผมไม่ได้ หึหึ
“ถ้าหลับแล้วก็ดี กูจะได้ลักหลับง่ายๆ”
นิ่ง เราต้องนิ่ง
ตะ แต่ .. ไอ้5นิ้วที่กำลังคืบคลานเข้ามาในเสื้อนี่มันไม่ยอมอยู่นิ่งเนี่ยสิ ฝ่ามือร้อนแนบเนื้อไล่สูงขึ้นมาเรื่อยๆจนถึงยอดอ่อนๆ สะกิดเบาๆไล้วนรอบๆอย่างสนุกมือ
อากรเสียวที่ท้องน้อยวูบเข้ามา แต่ผมต้องนิ่ง ต้องแกล้งหลับ
เอาสิ ถ้ากูไม่ตื่นมึงจะทำอะไรกูได้?
“เฮ้ยยยย!!”
ผมร้องเสียงหลงเลยครับเพราะไอ้เหี้ยพอสมันจับตัวผมพลิกมาอยู่ใต้ร่างมันอย่างสบายๆ 2แขนแกร่งจับข้อมือผมไว้ ผมลืมตาตื่นเต็มที่แล้วครับ ถึงแม้จะมืด แต่ก็รู้ว่ามันมองผมอยู่เช่นกัน
“อ้าว กูนึกว่ามึงหลับอยู่ หลับต่อไปก็ได้นะ กูไม่ว่า หึหึ”
“พ่องสิ ปล่อย”
ผมบอกแบบนิ่งๆครับ ไม่อยากดีดดิ้นเป็นผู้หญิงที่กำลังจะเสียตัว แต่มันไม่ฟัง ก้มหน้าลงมาฉกไซร้ที่ซอกคอ ผมหันหน้าหนี พยายามขืนแรงมัน แต่ก็ล้มเหลวเพราะการกระทำที่ชวนอ่อนระทวยจนไร้เรี่ยวแรงต่อต้าน
ริมฝีปากนิ่มเล็มผิวหนังผมแบบเบาๆและอ่อนโยน ไล่ขึ้นมาสูงเรื่อยๆจนถึงใบหน้า มันจูบผมไปทั่วทุกบริเวณ ตั้งแต่คาง แก้ว จมูก เปลือกตา หน้าผาก และจุดสุดท้ายเน้นย้ำที่ตำแหน่งเดียวกัน
ลิ้นร้อนสอดแทรกเข้ามา ถึงตอนนี้ผมไม่ต่อต้านแล้วครับ รู้เลยว่าเราทั้งคู่โหยหาสิ่งนี้กันมากแค่ไหน กี่วันกี่ชั่วโมงกี่วินาทีที่เราไม่ได้สัมผัสกัน จากที่อ่อนหวานและแผ่วเบากลับกลายเป็นดุดันและเร่งเร้า เราทั้งคู่ต่างไม่มีใครยอมใคร เสียงหอบหายใจผสมผสานกับเสียงจูบที่ดังออกมาคลอกัน
ริมฝีปากประกบกันอยู่นานจนเมื่อผมประท้วงในลำคอเบาๆนั่นแหละ มันถึงยอมปล่อยแต่ไม่ยอมถอยห่าง มันยังคงเอาริมฝีปากที่ได้รูปและเปียกชุ่มคลอเคลียไปตามข้างแก้มกับกกหู
“พอแล้ว พรุ่งนี้เปิดเทอมวันแรกนะเว้ย กูมีเรียนฟิ2ตอน8โมง” ผมบอกมัน แต่ดูเหมือนมันจะไม่รับรู้
“อืมมมม”
ครางตอบรับ แต่ช่วยหยุดมือหน่อยเถอะ
“ไม่เอา จะนอน”
“ไม่นอน จะเอา”
!!!!
สัด! ไปต่อไม่ถูกเลยกู!
มันไม่ยอมให้ผมได้พูดอะไรอีกเพราะปากมันมาปิดปากผมเรียบร้อยแล้ว มือผมถูกปล่อยเป็นอิสระก็จริง แต่แค่2มือก็คงต่อต้านอะไรมันไม่ได้ ในเมื่อมันเล่นล้อมไว้ทุกทางแบบนี้
มันเหมือนคนอดอยาก หิวกระหาย ไม่ปล่อยให้ส่วนไหนหลุดรอดไปได้ เสื้อนอนบางๆถูกเลิกขึ้นสูง ผมพยายามเขยิบหนี แต่มันก็เหมือนเป็นการให้มันทำอะไรๆผมได้ง่ายมากขึ้น กลุ่มผมสีดำบริเวณหน้าท้องทำเอาผมไม่อยากจินตนาการว่ามันกำลังทำอะไรอยู่ รู้แต่ว่าผมสามารถสัมผัสได้ด้วยความรู้สึกของตัวเอง อาการปวดหนึบบริเวณแก่นกลางลำตัวเริ่มสำแดงฤทธิ์เดช
“อื้อออ อา...”
“หึหึ”
เชี่ย! กูหลุดครางอะไรออกไปเนี่ย?
มันเงยหน้ามามองผมเพียงครู่เดียวก่อนจะใช้ฝ่ามือหนากอบกุมท่อนเนื้อที่ยังไม่ถึงเวลาเคารพธงชาติแต่กลับตั้งตรงตระหง่าน
“หืม? น้องชายมึงตื่นเร็วดีนะ”
โธ่ไอ้สาดด ว่าแต่กู มึงก็เหมือนกันนั่นแหละไอ้เหี้ยพอส อวัยวะกลางลำตัวมึงที่กำลังดุนๆหน้าขากูอยู่เนี่ยมันตื่นตัวยิ่งกว่าของกูซะอีก
ตะ แต่ ตอนนี้ผมไม่มีกะจิตกะใจที่จะไปต่อล้อต่อเถียงกับมันแล้วครับ อารมณ์บางอย่างพุ่งขึ้นสูงปรี๊ดด้วยน้ำมือของคนที่กำลังปรนเปรอให้ผม
ผมจิกขาลงกับเตียงนอนราวกับคนทรมาน หอบหายใจถี่รัว หัวใจเต้นแรงเพราะมือที่สลับขึ้นลงอย่างรวดเร็ว ไม่นานนักลูกชายนับล้านของผมก็พุ่งออกมาเปรอะเปื้อนไปทั่วหน้าขา
แล้วมันก็เข้าอีหรอบเดิมๆ เมื่อผมเสร็จ มันก็ต้องเสร็จ แต่ไม่ใช่เสร็จด้วยน้ำมือผม แต่ด้วยช่องทางข้างหลังต่างหาก ผมจะไม่ยอมอีกแล้ว เมื่อตอนเย็นผมประกาศลั่นแล้วว่าห้ามทำอะไรผม!
ผมรีบถีบตัวไอ้เหี้ยพอสออกไปทันทีก่อนที่มันจะจับผมยกขา แล้วรีบคลุกคลานลงจากเตียงอย่างยากลำบากก่อนที่มันจะตั้งตัวได้ทัน
แต่ผมลืมไปว่ามันคือไอ้เหี้ยพอส ไม่ใช่คนทั่วๆไปแบบผม
“ถีบกูเหรอ?”
กูจูบมึงมั้งไอ้ห่า ถามมาได้
สายตามันตอนนี้ดูน่ากลัว บวกกับน้ำเสียงนิ่งๆของมันอีก...เอาแล้ว...หรือกูจะถีบมันแรงไปวะ?
“กะ ก็มึง เอ่อ....กูบอกแล้วไงว่าถ้ามึงทำอะไรกู กูจะย้ายออก!” ผมรีบพูดทันที มันหน้าสลดลงไปนิดนึง ย้ำว่านิดนึง
“จริงเหรอ?”
เวร อย่ามาใช้น้ำเสียงแบบนั้นกับกู ไม่ได้ผลหรอก
ผมกาวถอยหลังทีละนิดๆ ส่วนมันก็ก้าวตรงมาทีละหน่อยๆเช่นกัน
“เอ่อ...”
“งั้นแค่ข้างนอก โอเคมั้ย?”
‘ข้างนอก’ ที่มันหมายถึง...คือไม่ได้เอาอะไรมาใส่ตัวผมสินะ
“นะครับแกรนด์”
ทั้งน้ำเสียงและสีหน้าที่เว้าวอนทำเอาผมเริ่มลังเล มันค่อยๆเข้ามาใกล้จนในที่สุดก็ประชิดตัวผม หลับตาลงอย่างว่าง่ายสมาธิที่ตั้งใจว่าจะปฏิเสธพลันกระเจิงหายไปหมด จดจ่ออยู่แต่ที่ริมฝีปากลึกล้ำ ผลัดกันรุกผลัดกันรับ
มันใช้ลิ้นเก่ง จูบเก่งเหมือนเดิม
ตอนนี้ผมพิงหลังเข้ากับกำแพง ปล่อยตัวปล่อยใจไปตามอารมณ์ ในเมื่อมันบอกว่าแค่ภายนอก ผมก็ไม่ได้เสียหายอะไร บางครั้งเรื่องแบบนี้ยอมได้ก็ยอมๆไปเถอะ
ผมถอนริมฝีปากออกมา ไล่ขบเม้มไปตามผิวขาวๆอันประกอบไปด้วยกล้ามเนื้อที่สวยงามได้รูปของมัน นิ้วมือไล่ไปตามไล่ ลำคอ ไหล่ ไหปลาร้า กล้ามเนื้ออกแกร่งที่ไม่นุ่มนิ่มเหมือนของผู้หญิงแต่มันก็ทำเอาผมหน้ามืดตามัวได้เช่นกัน
คนคนนี้สมบูรณ์แบบเกินไปแล้ว
ทั้งจูบ ดูด เม้ม มือก็ลูบไล้ปลุกอารมณ์ดิบส่วนต่างๆไปเรื่อย เสียงครางในลำคอต่ำทำเอาผมยิ่งได้ใจ อย่างน้อยๆ ฝีมือกูก็ไม่ตกละวะ อาศัยจังหวะที่มันกำลังเคลิ้มพลิกตัวให้มันไปอยู่ติดกับผนังแทน
เมื่อลดความสูงลงมาเรื่อยๆก็จะพบกับบ๊อกเซอร์ที่ไว้ใช้ปกปิดของสำคัญ ตอนนี้ของสำคัญส่วนนั้นมันกำลังดันนูนขึ้นมาชี้หน้าผม
เอ่อ...มันใหญ่ขึ้นกว่าเดิมรึเปล่าวะ?
ผมไม่กล้าถอดบ๊อกเซอร์มันเพราะกลัวว่าเมื่อถอดออกมาแล้วผมจะไม่กล้าทำต่อ
“มีอะไรรึเปล่า?” คนที่กำลังได้อารมณ์ถามขึ้นเมื่อผมหยุดชะงักไปนาน มันคงเห็นผมจดจ้องๆไม่กล้าถอดซะทีมันเลยจับรูดบ๊อกเซอร์ตัวเองลงซะเลย
“เฮ้ยยยยย” ร้องจ๊ากสิครับ แม่งงงงงง น้องชายมันห่างจากหน้าผมไม่ถึงคืบ!
“อะไร ทำเป็นไม่เคยเห็นไปได้ หรือว่าอายที่น้องชายมึงเล็กกว่า?” มันยิ้มเยาะ
สาดดดดดดดดดดดดดด จี้ใจดำกูอีก แม่มมมมมม
“โอ๊ยย ไอ้เหี้ยยยยยยแกนนนนนนนน!!!” มันร้องด่าผมลั่นเลยครับ แต่แหม ‘ไอ้เหี้ยแกน’ คำๆนี้ไม่ได้หลุดจากปากมันมานานเหมือนกันนะ ฟังแล้วสะใจดีพิลึก นึกถึงตอนแรกๆที่ผมกับมันยังกัดกัน ไม่ใช่เรียก แกรนด์ครับ รักนะครับ พี่พอสอย่างนู้นอย่างนี้ กูฟังแล้วจะอ้วกวะ ขอเป็นไอ้เหี้ยแกรนด์ฮาร์ดคอแบบนี้แหละ หึหึ
แล้วที่มันร้องลั่นอย่างกับควายออกลูกไม่ใช่อะไรหรอกครับ ก็มันเสือกมาจี้ใจดำผมทำไมละ ผมเลยจัดการบีบน้องชายมันเล็กน้อยถึงปานกลาง นี่ขนาดใช้แรงไปไม่ถึง50%เลยนะเนี่ย
อีกอย่าง มันจะได้หมดอารมณ์ ไม่อยากกินตับผมแล้วไง หุหุ
ผมรีบปล่อยมือแล้วรีบชิ่งหนีออกมาจากห้องนอนในขณะที่มันกุมกลางแก่นกายจนตัวงอ ต้องรีบใช้เวลาให้คุ้มค่าและเกิดประโยชน์มากที่สุดครับ จัดการใส่เสื้อและกางเกงนอนให้เรียบร้อย
ตอนนี้ผมขอหาทางหนีทีไล่ก่อนละครับ ยังไงๆคืนนี้ผมก็ไม่ยอมให้มันทำประตูอีกแน่
แต่ว่า...กูจะหนีไปทางไหนได้ละเนี่ย? หันไปทางไหนๆก็เจอแต่กำแพงและข้าวของเครื่องใช้ของมัน แล้วถ้าออกจากห้องไปก็หมายความว่ากูต้องหาที่ซุกหัวนอนใหม่สินะ
เอาไงดีวะ? ช่วยกูคิดหน่อย
...
กูบอกให้ช่วยคิด สัด! ไม่ใช่ช่วยสนับสนุนให้กูเสียตัว แม่มมมม พวกมึงนี่พึ่งไม่ได้จริงๆ กูพึ่งตัวเองก็ได้วะ
แต่ไม่ทันแล้วครับ มันเดินตัวตรงใส่บ๊อกเซอเรียบร้อยออกมาจากห้องนอนในขณะที่ผมกำลังหันรีหันขวางอยู่
“จะไปไหน?”
“เอ่อ...กูจะไปนอนที่บ้าน” เท่านั้นแหละครับ หน้ามันนิ่งสนิท ไม่มีแสดงอาการใดๆออกมาให้เห็นนอกจากนัยน์ตาที่กำลังสับสน
ผมเดินไปที่ประตู ต่างคนต่างเงียบ
เอ่อ ห้ามกูหน่อยสิวะ กูพูดเล่น มึงยังไม่ได้ทำอะไรกูนี่หว่า
แต่...ไม่มีเสียงเรียกหรือห้ามอะไรทั้งนั้นเมื่อผมเดินมาถึงประตู ผมใส่รองเท้าแล้วเปิดประตู มันเดินตามมา
ณ ตอนนี้ ผมยอมรับว่าใจมันแกว่งๆ จะปล่อยให้กูไปจริงเหรอ? ปกติมันต้องไม่ยอมนี่ ถึงแม้ผมจะขัดขืนยังไงแต่สุดท้ายผมก็ยอมมันตลอด ข้อนี้มันเองก็รู้ดี ไอ้ที่ผมขู่ไปว่าถ้ามันทำอะไรผมจะย้ายออก...นั่นก็แค่อยากรู้ว่ามันจะยอมทำตามที่ผมขอมั้ย? มันรักผมหรือรักตัวผม?
ผมหันตัวกลับมาโบกมือบ๊ายบายมัน มันโบกมือบ๊ายบายกลับ
ตุ๊บ!
ผมเบิกตากว้าง ตกตะลึง เมื่อนึกไม่ถึงว่ามือที่โบกมือบ๊ายบายผมจะเปลี่ยนอิริยาบถเป็นดึงมือผม สอดประสานนิ้วเข้ามาแล้วตัวผมไปอยู่ในอ้อมกอดมัน
“จะไปนอนบ้านจริงๆเหรอ?”
ได้ยินเสียงหัวใจมันเต้นดังอยู่ข้างหูเลยครับ
“มึงไม่อยากอยู่กับกูเหรอ?”
มันกอดผมแน่น
“อย่าหายไปอีกเลยนะ”
จูบเบาๆที่ข้างขมับ
“กูไม่ทำอะไรมึงแล้ว ถ้ามึงไม่อยากทำจริงๆ แค่มึงกลับมาอยู่กับกู ยอมให้อภัยกู เท่านี้กูก็มีความสุขมากแล้ว”
มันบอกผมเสียงสั่น
“กูรักมึงมาก”
“ไม่จริง” คนที่กอดผมตัวแข็ง ผมผลักมันออกเบาๆก่อนจะยิ้มให้มัน
“เพราะกูรักมึงมากกว่า”
เท่านั้นแหละครับ ปากผมกับมันก็ไม่ว่างที่จะบอกความรู้สึกกันอีกเลย มีเพียงการกระทำเท่านั้นที่เป็นตัวบ่งบอกและส่งความรู้สึกดีๆที่มีให้กัน
“คอมึงโดนยุงพอสกัดเหรอ?” เชี่ยแทนทักได้อัปมงคลตั้งแต่เช้า
“หืม? ยุงสายพันธุ์ไหนวะ?” อะนะ ไม่ต้องบอกก็รู้ใช่มั้ยครับว่าใครที่รับกันเป็นลูกคู่ได้เหมาะเหม็งมาก
“ก็ยุงพอสนี่นะ มันจะเลือกกัดเฉพาะคนที่เตี้ยๆ ปากหมา หลงตัวเอง แถมพอกัดแล้วจะเป็นรอยจ้ำๆเต็มคอและลำตัว นอกจากนั้นยังสามารถเป็นโรคนั่งไม่ติดพื้น เนื่องจากมีอาการข้างเคียงคือเจ็บตูด”
“โหยย ร้ายแรงขนาดนั้น? แล้วรักษายังไงละครับหมอแทน”
“รักษาไม่ได้ ไม่หายขาด แต่เราสามารถบรรเทาอาการได้โดยอย่าฝืน ปล่อยให้ยุงพอสกัดไปเพราะยุงตัวนี้สามารถสร้างความเสียว เอ๊ย! ความสุขให้กับคนที่โดนกัดได้”
“เอ๊ะ งั้นยุงสายพันธุ์นี้ก็ดีสิครับ”
“ใช่ครับ แถมยังหายากมาก มีตัวเดียว พบได้ในเขตวิศวะและแหล่งเพาะเชื้อเช่นที่คอนโด เป็นต้น เรามาถามความรู้สึกของคนที่โดนยุงพอสกัดกันดีกว่า...ว่าไงครับคุณกรวิชญ์”
“อยากรู้ก็ลองให้ยุงทัชกัดมั่งสิครับหมอแทน” อยากเล่นกูดีนัก เป็นไง เจอกูตอกกลับ ทำหน้าปุเลี่ยนเลยมึง ฮ่าๆๆๆ ตลกวะไอ้คู่นี้
“สาดดดดดดด ปากหมาและมึง ต้องเป็นยุงแทนกัดสิวะ”
“เฮ้ยๆ พอๆจบๆ ยิ่งพูดยิ่งเข้าตัวเอง ฮ่าๆๆ” ไอ้ทัชเบรกไว้ก่อนที่มันทั้ง2จะเล่นตัวเองไปมากกว่านี้
หากถามถึงเรื่องเมื่อคืน...อื้มมม ก็ตามนั้นแหละครับ อย่าให้ต้องพูดได้มั้ยเล่า แต่มันก็ดีครับอ่อนโยนกับผมมากจนไม่มีอาการข้างเคียงอยากที่ไอ้แทนว่า
ผม ไอ้ทัช ไอ้แทน หรือ T2G กำลังนั่งรอเรียนแมท (Math) ในช่วงบ่ายครับ เทอม2นี้ พวกผมรวมไปถึงนังส้มโอ กิ๊ง เมฆต่างก็ลงตัวเดียวกันหมด และยังโชคดีที่ได้เรียนในเซคชั่นเดียวกัน คนอื่นๆในเจอร์ก็มีลงกับพวกผมบ้าง ไม่ก็แยกกันไปบ้างตามเวลาที่ลงตัวของแต่ละคน
“ไปหาของแดกถึงคณะบริหารเหรอไงวะ? นานสาดดดด” ไอ้แทนบ่นครับ เนื่องจากทั้ง3คนยังไม่มา
“อ้าว นั่น มาแล้วไง” ผมหันไปมอง นังส้มโอนี่ระริกระรี้มาเชียว สงสัยไปเจอหนุ่มหล่อๆเข้าละมั้ง ส่วนกิ๊งเปิดเทอมมาผมแทบจำไม่ได้เพราะเธอเล่นไปย้อมผมดำสนิทแล้วคงไปต่อผมมาด้วย ผมถึงได้ยาวเร็วขนาดนั้น แต่ผมว่าก็เหมาะดีนะครับ ดูน่ารักๆแบบเกาหลีดี ส่วนนายเมฆ รายนั้นก็ยังคงแอบชอบกิ๊งเพียงแต่ตัดใจไปแล้วเนื่องจากทั้งคู่เป็นได้แค่เพื่อนจริงๆ
“นานนน พวกกูนั่งรอจนรากงอกละ”
“เหรอ? งั้นก็ไม่ต้องขึ้นไปเรียนนะ” จะใครละครับ ก็คู่กัดกันประจำอย่างส้มโอกับไอ้แทนอะดิ
“โทษทีๆ พอดีพวกเราเดินเพลินไปจนถึงคณะเสดสาดน่ะ อิอิ” กำแล้ว ส้มโอ นี่มึงลากกิ๊งให้เข้าร่วมลัทธินิยมชายหล่อเหมือนมึงเหรอไงวะ?
แต่ผม ไอ้แทน ไอ้ทัชไม่ได้สนกันแล้วครับว่าพวกเธอจะเดินไปส่องหนุ่มๆถึงคณะอะไรเพราะตอนนี้ของกินมากมายมาวางกองรวมกันอยู่ตรงหน้า จ้วงได้ก็จ้วงสิคร๊าบบบบ
“ไอ้แกน นั่นของกู”
งกวะ
พวกเรานั่งกินไปคุยไป พูดถึงเรื่องค่ายบ้าง ชีวิตปิดเทอมที่ไม่ถึง1สัปดาห์บ้าง แน่นอนว่าพวกมันวกมาถึงเรื่องผมกับไอ้เหี้ยพอส
“กูบอกแล้วไอ้ทัชว่ามันต้องอยู่ก่อนแต่ง”
“สาดดแกรนด์ ทำไมมึงใจง่ายงี้วะ”
“เอามาเลย200”
“ดูดิ กูต้องเสียเงินให้มันเลย ห่า”
“พวกเชี่ย นี่พนันเหี้ยไรกันเนี่ยยยยยยยย?”
“ฮ่าๆๆๆๆ” ยังมีหน้ามาหัวเราะอีก -*-
พอกินกันเสร็จก็ได้เวลาขึ้นเรียนครับ ตึกที่ผมไปเรียนเป็นตึกเรียนรวม เป็นโอกาสอันดีที่ได้ส่องสาวต่างคณะบ้าง ไม่ใช่จมปลักอยู่กับพวกถึกทึนอย่างนังส้มโอ
ผมเดินนำคู่กับเมฆ ส้มโอกับกิ๊งเดินตามมาไม่ห่าง จะมีห่างก็ไอ้ทัชกับไอ้แทนเนี่ยแหละครับ มันเอาแต่มองคนโน้นคนนี้ ผมเดินมาที่ลิฟท์เนื่องจากผมต้องขึ้นไปเรียนชั้น6 และทุกคนก็ลงความเห็นว่าขี้เกียจขึ้นบันได
ติ๊ง!
“ไอ้ทัชไอ้แทน ลิฟท์มาแล้ว” ผมตะโกนบอกมัน2ตัว พวกเราเข้าไปกันหมด เหลือแต่ไอ้ทัชไอ้แทนที่กำลังวิ่งตรงมา แต่ระยะทางมันช่างไกลยิ่งนัก
“ไอ้แกนน้อย มึงกดปิดเลย ฮ่าๆๆๆ ไม่ต้องรอไอ้2ตัวนั่นหรอก” เออความคิดดีวะส้มโอ ฮ่าๆๆๆ
ผมยินอยู่ตรงปุ่มแผงที่กดเปิดปิดและกดชั้นที่ต้องการ ผม กดปุ่ม CLOSE แทนที่จะกดปุ่ม OPEN ค้างไว้ ผลก็คือประตูลิฟท์กำลังบีบเข้าหากันเรื่อยๆ จนสุดท้ายระยะห่างของประตูเหลือไม่ถึงคืบผมก็เห็นไอ้แทนไอ้ทัชวิ่งกระหืดกระหอบมา
แต่มันก็สายไปเสียแล้ว เพื่อนเอ๋ย...
“เชี่ยยยยย รอกูก่อนนนนนนน” นั่นคือเสียงโหยหวยสุดท้ายที่ได้ยิน
เรา4คนยืนกันอยู่ในลิฟท์โดยที่มองกันแบบขำๆ
แต่แล้วก็ไม่ขำเมื่อลิฟท์หยุดจอดชั้นที่2...
ใครวะ? ชั้น2ก็ยังจะกด
แต่มันไม่ใช่แค่ชั้น2น่ะสิ ชั้น3 ชั้น4 ชั้น5 แม่งงงงงงงงง หยุดเปิดประตูรับผู้โดยสารทุกชั้น แต่ทุกครั้งที่เปิดก็ไม่เห็นมีใครยืนรอเลยสักคน ยกเว้นแผ่นหลังไวๆของคน2คนที่กำลังวิ่งขึ้นบันไดไป
ไม่ต้องบอกก็รู้ เชี่ยทัชสัดแทน มัน2ตัวนั่นแหละ!
เมื่อมาถึงห้องเรียน ก็พบว่าไอ้ทัชไอ้แทนนั่งรออยู่ก่อนแล้ว จับจองที่ไว้เรียบร้อย
“มาไวดีเนอะ ขนาดไม่ได้ขึ้นลิฟท์” ส้มโอวางกระเป๋าแล้วก็พูดไปด้วย
“เหรอ ก็ไม่นิ”
“ขึ้นบันไดมาเหนื่อยเลยเนอะ” กิ๊งบอกยิ้มๆ
“นั่นสิครับ พวกผมนะขึ้นลิฟท์มาก็จริงแต่ยังช้ากว่าทัชแทนอีก”
“ก็เพราะแม่งหยุดจอดทุกชั้นไง เลยช้า มีหมาที่ไหนไม่รู้2ตัวบังอาจมากดลิฟท์เล่น” ผมพูดบ้างขณะที่นั่งลงข้างๆไอ้ทัช
“เหรอวะ แย่เนอะ คงเป็นกรรมที่พวกมึงไม่ยอมกดลิฟท์รอละม้างงงงงง”
“หึหึ ว่าแต่พวกมึง2ตัวนี่ก็ลงทุนเนอะ วิ่งขึ้นมาเพื่อดักลิฟท์ ไม่ฉลาด+บ้าพลังทำไม่ได้นะเนี่ย” ส้มโอแขวะ
“อะร๊ายยยย ใส่ร้ายกูแบบนี้ไม่ได้นะ ไม่มีหลักฐาน”
“แล้วทำไมทัชกับแทนเหงื่อออกมากขนาดนั้นล่ะครับ?”
“กะ ก็ แหม กูเดินขึ้นบันไดมาตั้ง6ชั้น ไม่เหนื่อยได้ไง”
หรา สีข้างถลอกแล้วมึง
แต่ก่อนที่ไอ้ทัชกับไอ้แทนมันจะแถไปมากกว่านี้ อาจารย์ก็เข้ามาสอนแล้วครับ พวกผมเลยต้องหยุดคุยกันไป และมันก็ได้เวลานอนจริงๆของผมสักที
ใช้ชีวิตแบบเรียบง่าย ไม่หวือหวาแต่ทว่ามีความสุขอยู่แบบนี้มาได้เกือบเดือนแล้ว ถามว่าเบื่อมั้ย? อืมมม ก็มีบ้างบางเวลานะ เพราะเรื่องที่ทำในชีวิตกิจประจำวันส่วนใหญ่คือตื่นมา ไปเรียน คุยเฮฮาไร้สาระบ้าบอ กวนตีนกับเพื่อน วันไหนวันดีก็จะนัดชวนกันไปแดกเหล้า(วันนั้นผมจะเปรมปรีดิ์มาก) กลับมาก็...อะนะ 18+ ไพรเวท ห้ามเข้า ห้ามแอบมาดู แต่ก็ไม่ได้ทุกคืนหรอก ผมกับไอ้เหี้ยพอสยังไม่ติดเซ็กส์ขนาดนั้น แถมต่างคนต่างเหนื่อย มันเองก็เรียนหนัก แถมยังต้องแบ่งเวลาทำงานมาสอนผมอีก
แต่ทุกสิ่งทุกอย่างนี้ผมทำแล้วมีความสุข วนเวียนไปมาอยู่ทุกวัน
ผมอยากอยู่แบบนี้ต่อไปนานๆ ผมรู้ว่าในอนาคตข้างหน้ามันไม่แน่นอน อะไรจะเกิดมันก็ต้องเกิด มันมีทั้งเรื่องดีและไม่ดี ขึ้นอยู่กับว่าเราเตรียมพร้อมรับสถานการณ์นั้นได้มากแค่ไหน
เมื่อคืนก่อนที่ผมจะหลับไป ผมนึกครึ้มอกครึ้มใจอะไรไม่รู้เลยถามมันออกไปว่า
‘มึงเบื่อปะวะที่อยู่กับกู?’
‘เบื่อ...เบื่อตัวเองที่รักมึงมากขึ้นทุกวัน’
‘รักมากแค่ไหน?’
‘ไม่รู้’
‘...’
‘รู้แต่ว่าถ้าเอาปรอทมาวัด มันคงแตกไปแล้ว’
.
.
.
.
ขอบคุณวะที่รักกูมากขนาดนี้
ผมเองก็ไม่รู้ว่าจะรักมันได้เท่าที่มันรักผมรึเปล่า แต่ผมจะตอบรับและแบ่งปันความรู้สึกดีๆที่มันให้และให้มันกลับไปเช่นกัน
การกระทำของมันในแต่ละวันคือแต่ทำวันนี้ให้ดีที่สุด ทำวันนี้ให้เหมือนเป็นวันสุดท้าย ทำเหมือนไม่มีวันพรุ่งนี้ให้แก้ตัว…
บางสิ่งบางอย่างไม่ต้องพูดจนหวานเลี่ยน เพียงแค่การกระทำ...เท่านั้นก็พอแล้ว
.
.
.
.
“จะกินอะไร?”
“ตับมึง”
“สัด!”
บอกแล้วว่าไม่หวานเลี่ยน...
“ไปกินคนเดีย...อุ๊บส์”
แถมยังบอกแล้วว่าเพียงแค่การกระทำ...ก็พอแล้ว...
โครมมมมม!!
“ถีบกูอีกแล้วนะแกรนด์!”
“ก็มึงมากัดหูกูทำไมล่ะ สาดดดดดดดด!!”
The End.
จบแล้วค่ะ จบจริงๆ ไม่ได้หลอก ^^
ก่อนอื่นต้องขออภัยที่มาต่อช้า แบบว่าหัวมันไม่แล่นเลยงะ T^T ต้องนั่งบิ้วอารมณ์นานมาก 5555+
ที่บอกว่าไม่เกิน3ตอน ตอนแรกแพรอยากให้มันยืดไปกว่านี้อีกนิด แต่แพรยืดไม่ไหวแล้วจริงๆค่ะ มันจบแล้วจริงๆ (อยากบอกว่าน้ำตาไหลเลย)
หากใครไม่พอใจกับการจบแบบนี้แพรก็ต้องขออภัย มา ณ ที่นี้ด้วยนะคะ แต่แพรอยากให้มันจบ“แบบแกรนด์”มากที่สุด
ขอบคุณที่อ่านเรื่องนี้จนมาถึงจุดสุดท้าย
ขอบคุณที่คอยให้กำลังใจกันมาอย่างยาวนาน
ขอบคุณทุกๆคลิกที่กดเข้ามาอ่าน
ขอบคุณน้องๆเพื่อนๆพี่ๆทุกคนที่ทำแฟนอาร์ตและโปสเตอร์มาให้
เรื่องนี้เริ่มต้นวันที่ 21 เดือนกรกฎาคม 2555
เรื่องนี้จบเมื่อวันที่ 28 เดือนธันวาคม 2555
สิริรวม 161 วัน
ถึงหลายๆคนบอกว่าไม่อยากให้จบ แต่ยังไงๆมันก็ต้องจบคะ ปล่อยให้พอสแกรนด์และตัวละครอื่นๆโลดแล่นกันในใจของคนอ่านต่อไปแล้วกันเน๊อะ
ตอนพิเศษที่จะลง(แน่นอน)
The Extra Side :: Thank you a Million Times
The Extra Side :: T_T
The Special Side ในพาร์ทของพี่วอร์มต่อ
ตอนพิเศษอื่นๆ ยังคิดไม่ออกค่ะ แหะๆ ขอปั่น3คู่นี้ให้เสร็จก่อน
ส่วนเรื่องหนังสือ...ทำแน่นอนค่ะ แพรขอคุยกับโรงพิมพ์ก่อนนะคะ ใครมีข้อเสนออะไรแนะนำมาได้เลยเน้ออออออ
รักคนอ่านทุกคนค่ะ
Pierre
(http://upic.me/i/av/dekde1ysmall.jpg)
โดย theziipzz
และดูแฟนอาร์ต+อาร์ตเวิร์คอื่นๆได้ ที่นี่ (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=34038.msg2225995#msg2225995)
-
:กอด1: ขอบคุนสำหรับเรื่องดีดีคับ
-
เห็นคำว่า The end แล้วใจหาบแวบบบบบบบบ
ขอบคุณสำหรับนิยายดีๆนะคะ
จบแบบนี้แหละแกรด์
เริ่มด้วย grand opening ก็ต้องจบแบบ grand ending สิ
ปล.รอสั่งหนังสืออยู่นะคะ
-
ว้า จบแล้วหราเนี้ย ยังอยากอ่านต่ออยู่เลยอะ เขาก้อไม่ได้หวานจนเลี่ยนอะนะ แต่น่ารักอะ
-
ตีกันตั้งแต่ต้นจนถึงตอนสุดท้าย :laugh3:
ขอบคุณนะครับ o13
-
มือส้น.. ตอนไหนว้า คุ้นๆนะ :z2: แต่ทำไข่เจียว นึกไม่ออก แหะ :z3: :z3:
เหอๆ
ในที่สุด ก็รักกัน มี ความสุข อิอิ
แต่...
.
.
ห้ะ!!!! จบแล้ว
o22
ซะงั้นไป
งั้น
o13
ขอบคุณ คนแต่ง สำหรับนิยายดีๆ สนุกๆ นะ
o13
สนุกมากๆเลย
:กอด1:
แล้วแต่งนิยาย ดีๆ ออกมา อีกเยอะๆนะ
:L2:
ติดตามๆ :bye2:
รอ อ่านตอน พิเศษ จ้า
-
จบแล้วหรอเนี่ย เรายังสนุกกะน้องแกนอยู่เลย
ยังไม่อยากให้จบเลยค่ะ นิยายสนุกๆ จบไปอีกเรื่องแล้วเสียดายจัง
ขอบคุณสำหรับนิยายดีๆนะคะ รอตอนพิเศษค่ะ
-
จบแล้ว :o
แอบติดตามมาตลอดน่ะ
สนุกทุกตอน ต๊กใจหมดเลยที่จบแล้ว
ชอบคาแรคเตอร์ของทั้งนายเอก+พระเอก
มีทั้ง บู๊ โหด มัน ฮา ครบรสเลยอ๊ะ
ลืมไปแถม มาม่าช่วงหลังด้วย (เล่นเศร้าซะ)
น่าจะเรียกพี่พอสว่า ไอ้หล่อจอมโหด
ส่วนน้องแกรนด์ก้น่าจะเป็น น้องหล่อจอมกวน (แถมถีบเก่งอีกต่างหาก)
จะรออย่างตั้งใจสำหรับผลงานชิ้นต่อไปนะ
ขอบคุณมากสำหรับนิยายดีๆ เรื่องนี้
:pig4: :pig4: :pig4:
-
สตั๊น3วิ . . .
จบแล้วหรอ TT'
-
o13 o13
สำหรับเรา จบแบบนี้พอใจมากเลย จบแบบแกรนด์ คือ แกรนด์ก็ยังเป็นแกรนด์ ถึง จะเปลี่ยนมาชอบ ผู้ชายด้วยกัน ตัวตนและความเป็นแกน ก็ยังคงสิงเกรียนและสิงสถิตย์อยู่ แถมน้องยังโตขึ้นและได้เรียนรู้อะไรอีกมากสำหรับความรักครั้งนี้ :กอด1: :กอด1:
สนุกมากกกกกกกกกกกกกกกกกก รักแกรนด์น้อยพี่พอสและน้องแพรมาก ขอบคุณค่ะ จะรอตอนพิเศษและเรื่องต่อไปนะ
-
จบแล้ว ขอบคุณมากค่าาาาาาา
ดีใจที่ได้ติดตามอ่าเรื่องนี้
พี่พอสน้องแกนด์ช่วยรักกันต่อมีความสุขด้วยกันไปเรื่อยๆด้วยนะ :L2:
ปล.ทัชแทนนนนนน มีซัมติง ขอนิสนึงเหอะ 5555
-
จบไปใจหาย :o12:
-
จบแล้วอ่อออ :sad4: :sad4:
ตอนพิเศษซักหน่อยนะ :L2:
-
ห้ะ!!!! จบแล้ว!!!!!! :a5:
อ๊ากกกกกกก ตกใจหมดเลยอ่ะ!!! ไม่คิดว่าจะจบโดยไม่บอก
อ่านมาเรื่อยๆ จู่ๆ ก็เจออักษรตัวเป้งๆ ที่เรียงเป็นคำว่า The End ซะงั้น เงิบเบยยยย :jul1:
ขอบคุณนะคะที่แต่งเรื่องราวดีๆ น่ารักๆ มาให้อ่าน ^^ จริงๆ ตามอยู่ที่เด็กดี เลยไม่ได้เม้นต์ในนี้
นี่ถือเป็นเม้นต์แรกสำหรับเรื่องนี้ในเล้าเป็ดเลยนะเนี่ย ฮ่าๆๆๆ
รอตอนพิเศษนะคะ :impress2:
-
ขอบคุณผู้แต่งนะคะ สำหรับนิยายดีๆ :กอด1: :L2:
-
แอบใจหายเล็กน้อย เมื่อเห็น the end
พอสกับแกรนด์พึ่งย้ายมาอยู่ด้วยกัน ยังหวานไม่หนำใจเลย
แต่คนเขียนยังใจดีแถมตอนพิเศษให้ด้วย ขอบคุณค่ะ
-
จบแล้ววววววว แอบเสียดายที่จะไม่ได้อ่านความน่ารักของน้องแกรนด์พี่พอสต่อแล้ว
ขอบคุณมากๆนะคะ นิยายสนุกมาก o13
รออ่านตอนพิเศษค่ะ :pig4:
-
จบแบบไม่รู้เนื้อรู้ตัวเลยทีเดียวค่าาาาาา
แต่ก็จบแบบแฮปปี้เอ็นดิ้ง อิอิ คนอ่านปลื้มค่ะ ฮ่าๆๆๆ
นั่งรอตอนพิเศษต่อไป o13 o13
-
ใจหายอ่ะ พี่แพร ปีใหม่มีนิยายเรื่องใหม่ป่าวคร้าฟฟฟ :mc4: :mc4: :mc4: :mc4:
-
จบแล้ว~รู้สึกใจหายหน่อยๆ อ่านมาตั้งแต่ต้นจนจบเป็นเรื่องที่สนุกมาก มีหลากรสหลายอารมณ์ จะรอตอนพิเศษนะคะ
-
จบแล้ว สนุกมาก
พอส แกรนด์ Happy
คนอ่านก็ Happy
-
จบแล้วเหรอ ยังไม่อิ่มเลย ^^
สนุกมาเลย เดี๋ยวจะคิดถึงพอสแกรนด์ไปตลอดเลยนะ
ขอบคุณคนเขียนที่คลอดสิ่งดีดีมาให้เราอ่านนะคะ
-
:กอด1: :กอด1: :กอด1:จบแบบนี้อะดีแล้วไม่เศร้าชอบจ้า :กอด1: :กอด1: :กอด1: :กอด1:
ปล.ว่าแต่จะมีตอนพิเศษไหมเอ๋ย :L2: :L2: :L2: :L2:
-
แอบตกใจที่จบแล้วววว ขอบคุณที่แต่งเรื่องนี้นะคะ o13 สงสัยว่าทัชกะแทนจะไม่มีไรในกอไผ่เลยหรือค่ะ อยากอ่านตอนพิเศษคู่นี้จัง หุหุ :impress2:
-
จบจริงดิ :a5:
-
กรื้ดดดด จบแล้วม่ายยยย >< อยากอ่านต่อ
ชอบแกรนด์ พอส รักมากมาย
ขอบคุณที่แต่งเรื่องสนุกๆแบบนี้มาให้อ่านนะคะ ^^ :pig4: :pig4:
:L2: :กอด1::L2:
-
สนุกมากเลย ขอบคุณค่ะที่เขียนเรื่องดีๆ
-
พอสดูแลแกรนด์ดี ๆ นะ
-
ขอบคุณสำหรับเรื่องสนุกๆๆนะค่ะ :pig4: :pig4: :L1:
-
จบแล้วแกรนด์พอสสสสสส กว่าจะมาถึงวันนี้ได้ไม่ใ่ช่ง่ายเนอะ
พี่พอสมีความสุขเหลือเกินที่แกรนด์ย้ายมาอยู่ด้วย ฮาไม่นอนจะเอาของพี่พอสมากจ๊ะ
ชัดเจนที่สุดนะจุดนี้ แหย่กันไปมาเจ้าแกรนด์แกล้งทำเป็นงอนซ้าคนอ่านใจหายนะนั่น
โอ๊ย คำบอกรักพี่พอสโคตรซึ้งนะจริง ๆ สุดท้ายแกรนด์ก็ต้องยอมแหละจ้า แต่เป็นยอมเพราะรักนะ
แก็งค์เพื่อนเค้าก็ฮานะ แทนทัชนี่ลงทุนสุด ๆ วิ่งกดลิฟท์ทุกชั้นเนี่ย ไม่รั่วทำไม่ได้นะ 555
รอตอนพิเศษนะคะ ขอบคุณค่ะ
-
จบแล้วอ่าาา แอบเสียใจเหมือนกันนะ อยากอ่านคู่นี้ไปนานๆ
ขอบคุณคนแต่งนะคะที่แต่งนิยายดีๆแบบนี้ให้อ่านกัน o13
รอตอนพิเศษ ><
-
อยากจะบอกว่ารักเร่ืองน่ีค่าาาา o13
-
ขอบคุณค่ะ สำหรับเรื่องดีๆ :pig4:
อิจฉาแกรนด์นะเนี่ย พี่พอสน่ารักเกิ๊น :-[
-
อ้าวววววว จบแล้ววว :o12: :o12: :o12:
ใจหายอ่ะแบบว่าติดตามพี่พอสน้องแกนมาตลอด ๆๆ
ขอบคุณนักเขียนสำหรับงานเขียนดีๆ แบบนี้นะคะ :pig4:
-
จบแล้วง่าสเสียดายจังอิอิ
-
จบแล้วอ่า ใจหายต่อไปจะไม่ได้อ่านแกรนด์น้อยแล้วดิ ขอบคุณ ขอบคุณ ขอบคุณ ^ ^ ปล. รอตอนพิเศษทุกคู่เลย!!
-
:z3: :z3: :z3: :z3:
เปิดมา เย้ ตอนใหม่ออกแล้ว
อ่านๆ น่ารักดี ดูมีความสุขดีจัง
กำลังคิดเลยว่า เอ๊ะ ตอนนี้มีความสุข สงบมาก อาจจะมีพายุใหญ่มาก็ได้
แต่พอเลื่อนลงมา เจอ คำว่า End อึ่งซักพัก
:serius2: :serius2:: ไม่ๆๆๆ :sad11: :sad11:
เรื่องนี้สนุกมาก แกรนด์น่ารัก :-[ :-[ :-[ :-[
ยังไงก็เป็นกำลังใจให้ต่อนะงับสู้ๆ
ขอบคุณมางับ :pig4: :pig4:
:L2: :L2: :L2: :L2: :L2:
-
ขอบคุณที่เขียนเรื่องนี้ออกมา ประทับใจทุกตอน
ชอบมาก รอผลงานจ้าาา
-
น่าร้ากกกกกกกกกกกกกกกกกกก :sad4:
ขอบคุณมากเลยนะคะ :-[ :-[
-
จบเสียแล้ว...
แต่ก็ยังจะเป็นกำลังใจให้เรื่องต่อๆไป
กับการรวมเล่มนะคะ
:กอด1: :กอด1:
:L2: :L2:
-
อ่าวเห้ยย จบแล้วเรอะ!? :z3:
แต่จะยังไม่ไปไหน ต้องนั่งปูเสื่อรอตอนพิเศษก่อน555 o13
ปล. อ่านเรื่องนี่้แล้วชอบตัวละครทุกตัวเลยโดยเฉพาะ คู่หูทัชแทน ฮาเกิ้นนน
ขอบคุณมากๆ สำหรับนิยายดีๆ แบบนี้นะคะ :กอด1: :กอด1: :L2:
-
ขอบคุณสำหรับนิยายดี ๆ ครับ
เรื่องนี้ใครความรู้สึกดีมากมายเลย
จะรอติดตามผลงานต่อๆไปนะครับ <3
-
:z1: ฟินตลอดด แต่ไม่อยากให้จบเลยอ่า
-
รออ่านตอนพิเศษนะคะ อิอิ
-
ขอบคุณที่เอานิยายดีๆแบบนี้มาให้ได้อ่านนะค่ะ
จะรอติดตามผลงานต่อไปค่ะ
รอตอนพิเศษด้วย 55
:กอด1: :กอด1: :กอด1: คนแต่ง
-
T^T จบแล้วอ่าาาาาาา
ใจหายแว๊บเลย ฮึกๆ ขอตอนพิเศษเยอะๆนะคะๆ
-
จบแย้วเรื่องนี้ตอนแรกๆ
มองหาวี่แววความหวานไม่ค่อยเจอ5555
:L2: :L2: :L2: :L2:
-
แกรนกะพอสจบซะแล้ว
รอตอนพิเศษนะ
ขอบคุนสำหรับความสนุกนะคะ
-
:กอด1: :กอด1: :กอด1: :กอด1:
-
ขอบคุณที่นำเรื่องที่ดีและสนุกมาให้อ่านนะคะ
-
คู่นี้กัดกันจนจบจริงๆ
-
จบได้แฮปปี้ มากครับ ชอบนิยายเรื่องนี้มากๆ เพิ่งเข้ามาตามอ่านได้ไม่ถึงเดือน ก็จบซะแล้ว (ไม่อยากให้จบเลยยยยยยย T_T)
ยังไงก็จะคอยตอนพิเศษนะครับ ขอบคุณที่แต่งเรื่องดีๆ มาให้อ่าน รอติดตามผลงานหนังสือนะครับ
-
จบแล้วววววว!!!!! :sad4:
ใจหาย แต่ก็ดีใจ แฮปปี้เอนด์(ในแบบแกรนด์สไตล์) เย้เย~
ก็จบได้อย่างพอสแกรนด์ดี เพราะคิดว่าคู่นี้ไม่ค่อยหวานให้เห็นอยู่แล้ว (ถ้าไม่งอนง้อกันอะนะ)
ขอบคุณ ขอบคุณ ขอบคุณค่ะ ที่แต่งเรื่องนี้มาให้ได้อ่านกันค่ะ
ยอมรับว่าตอนแรกๆเกือบหยุดอ่านเพราะนิสัยแกรนด์น้อยเกรียนเหลือเกิน(ฮาา) แต่ก็อยากเห็นพัฒนาการเลยตามต่อ ซึ่งก็สมใจค่ะ แกรนด์นิสัยพัฒนาขึ้นมากทีเดียว :D (//กอดแกรนด์แน่นๆ)
-
:กอด1:
Happy ending TT^TT
จะรออ่านตอนพิเศษน้า
ขอบคุณสำหรับนิยายเรื่องนี้ที่ช่วยให้เราหายเครียดเรื่องคะแนนสอบนะ
ขอบคุณจริงๆ T^T
:L2:
-
รอตอนพิเศษ
-
o22
จบแล้ว
ใจหายอะ จบแล้วหรอ :sad11:
ยังไงก็รอตอนพิเศษต่อ รอพี่วอร์มค่ะ :monkeysad:
-
จบแล้วสินะ ชีวิตรักอีน้องแกรนด์ อิอิ
ชอบเรื่องนี้นะ อ่านง่าย ไม่ซับซ้อน แก้เครียดได้สุด ๆ
มีหลายรสให้ได้อ่าน เรื่องตั้งแต่กัดกันตอนแรก จีบกันกลางเรื่อง ดราม่าตอนท้าย หวานตอนจบ
แซบครบรสจ้า ^^
ขอบคุณคนแต่งที่สละเวลามาแต่งนิยายให้อ่านนะจ๊ะ
-
ขอบคุณคนเขียนที่อยู่ด้วยกันมา 161 วันกับนิยายเรื่องนี้
ประทับใจมากกับความหื่นกวนโหดของพี่พอสและความเกรียนแตกของแกรนด์
ไม่อยากให้เรื่องนี้จบเลยแต่งานเลี้ยงมีวันเลิกรา
ขอบคุณความรู้สึกดีๆที่มอบให้จากคนเขียนผ่านนิยายเรื่องนี้นะคะ
รักคนเขียน ^^
-
เฮ้ย!!! จบแล้ว :a5: ไวแท้ :laugh:
ในที่สุดก็กลับมาเป็นเหมือนเดิมม :กอด1:
ตอนติดตามผลงานเรื่องต่อๆไปนะฮะ :bye2:
:L2: :L2: :L2:
-
o13 o13
เรื่องนี้เขียนได้น่ารักมาก อ่านแล้วมีความสุขมากๆ
ขอบคุณ รอเรื่องต่อไปนะคนเขียน .. :กอด1:
:bye2:
-
ขอบคุณคนแต่งมากครับ
เป็นนิยายดีๆ ที่จะเป็นที่จดจำของคนอ่านไปอีกนาน
-
ห่งา ยังไม่อยากให้จบเลยอ่ะ
แอบหวังว่าจะมี ทัช-แทน ไม่รู้จะมีรึเปล่าน้อ
แต่รอพี่วอร์มก่อนดีก่า โฮ๊ะๆๆๆๆๆๆ
-
:pig4:
-
จบสะแล้วววววววววววววววว
:sad4: :sad4: :sad4: :o12:
ขอบคุณที่เขียนเรื่องดีๆให้เราได้อ่านนะคะ :3123: :3123: :3123:
-
จบแล้วววววว
ชอบเรื่องนี้มากๆ :กอด1:
จะรอสั่งหนังสือนะคาบ ^^
-
จบแล้วหรอเนี่ยยยยยย :sad4: อ่านแล้วเจอ The end ใจร่วงไปอยู่ที่ตาตุ่มเลยย :o12: รู้สึกว่าแปบเดียวเอง แต่พอกลับไปตั้งแต่แรกก็คิดว่า เอ๊ะ ทำไมเราอ่านไปยาวจังหว่า ขอบคุณที่เขียนนิยายสนุกเป็นอาหารใจให้ได้อ่านนะคะ :pig4: :pig4: :L2:
-
จบแย้วจริงเหรอ แง๊ว ;w;
หวานแบบฮอารืดคอร์มาก ชอบ
รอตอนพิเศาเบาๆมาส่ง ></
-
ไม่ให้จบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบ
-
อะเดะ เดี๋ยวนะ ตอนพิเศษ T_T นิกับ ที่บอกว่า 3คู่ (1 พอส แกรนด์ 2 วอม หมิง แล้ว3นิอย่าบอกนะว่า ทัช แทน อ๊ากกกกกกกกกก) แอบเชียร์มานานแล้วถ้าได้จริงๆ ฟินเลือดหมดตัวแน่ๆ ชอบๆ ไอ้สองตัวนิมาก :o8: :-[ :impress2: :man1:
-
จบแล้วหรอ โหยยยยย อ่านมาตั้งแต่ลงตอนแรกๆ เลย ใจหายเหมือนกันนะเนี่ย
ขอบคุณสำหรับฟิคมากๆ ค่า ^^
-
โอ๊ยย น่ารักจังเลยอ่า จบซะแล้วว
รออ่านตอนพิเศษ :)
-
หะ จบเเล้วหรอ ? ยังอินอยู่เบยยย น่ารักมาก :กอด1:
-
555+
ระวังโดนถีบบ่อยๆจะใช้การไม่ได้นะพอส กร๊าซซซ
-
จบแล้วอ่าาาาาาาาาา :bye2:
-
อ๊ายยย จบซะแล้ว
ยังไงก็ขอบคุณสำหรับนิยายน่ารักๆนะคะ
-
อ่านรวดเดียวจบเลย เจอ The end ใจหายแวบ TT^TT :impress3: ขอบคุณสำหรับนิยายดีๆค่ะ :pig4: :pig4: :3123:
-
เงิบบบบบบบบ
จู่ๆก็จบ โหย เรากำลังเพิ่งบ้าพลังอ่านเรื่องนี้เลย ตามมาเรื่อยๆ จู่ๆก็จบแบบเรายังอยู่ในบรรยากาศแบบ พี่พอส น้องแกรนด์อยู๋เลยอ่า
งงไหม อืม เราก็งง คือแบบ เราชอบเรื่องนี้แล้วก็มุขเรื่องนี้มากอ่า
อยากให้มีคู่อื่นนอกจากพี่วอร์ม ฮา ฮา
เป็นกำลังใจให้ต่อไปค่ะ
เรื่องใหม่นี่เมื่อไหร่คะ อิอิ
-
ในที่สุดก็ติดตามตั้งแต่แรกจนจบแล้ว ขอบคุณสำหรับเรื่องดีดีนะค่ะ
-
จบแล้ว เห้อ ใจหายเนอะ รอตอนพิเศษจ้า ^_^
-
ไม่ได้เข้าเล้า อัพเดทนิยายตั้งนาน
พอเข้ามาปุ๊บ โห.. นิยายน่าอ่านทั้งนั้นเลย
สายตาเห็นเรื่องนี้พอดี ก็สนใจ ลองเข้ามาอ่านดู
ก็ชอบมากๆ เลยครับ พี่แพรบรรยายได้ดีจริงๆ
ชอบพี่วอร์มมากๆ (คือจริงๆ คนที่ชอบก็ชื่อวอร์มอ่ะ ._______.)
ก็ไม่รู้จะพิมอะไรแล้ว บอกสั้นๆ ได้แค่ว่า ชอบนิยายเรื่องนี้มากๆ เรื่องหนึ่ง
ประทับใจ และจะเก็บนิยายเรื่องนี้ไว้ในใจอีกเรื่องหนึ่งนะครับ
แอบเสียดายนิดนึง ที่เข้ามาอ่านตอนจบซะแล้ว แต่ก็ยังรอตอนพิเศษอยู่น้าาาา
เป็นกำลังใจให้พี่แพรนะครับ จะติดตามต่อไป.
-
เฮ้อ กะลังอ่านอย่างมีความสุขแท้ๆ
พอมาเจอบรรทัดสุดท้ายใจหายเลย
แต่ยังไงก้อขอบคุณคนเขียนนะ
ผมมีความสุขที่ได้อ่านและได้รู้จักแกรนด์กับพอสจริงๆ
ขอบคุณมากค้าบบบบบบบบบบบบบบบ ^^
-
รอซื้อหนังสือนะค้าา (ท่าราคาไม่แพงเกิน) :กอด1: :กอด1:
-
เพิ่งกลับมาจากเที่ยวปีใหม่ เข้ามาอีกทีจบซะแล้ว o22
ยังไงก็ขอบคุณมากๆค่ะที่แต่งนิยายดีๆแบบนี้ให้อ่าน
:pig4: :3123: :กอด1:
-
จบซะแล้ว ใจหายอ่ะ
ชอบนิยายเรื่องนี้มากอยากอ่านต่อไปเรื่อยๆ
ขอบคุณพี่แพรเหมือนกันค่ะที่สร้างสรรค์เรื่องดีๆมาให้พวกเราอ่าน
ยังไงก็รอตอนพิเศษอยู่นะคะ :กอด1: :กอด1:
-
The Extra Side :: T_T
T1 (Tan’s talk)
[01:43]TouchMe>I here kak sus
[01:43]Xyber>mung si kak
[01:44]TouchMe>55555+
[01:44]Xyber>where greangrand?
[01:44]TouchMe>stay with husband
[01:44]Xyber>let it go -*-
[01:45]Xyber>PING! PING! PING!
[01:45]Xyber>help on top! susssssssssssss
Xyber has been slain
[01:47]Xyber> mother fck!
[01:47]TouchMe>u kak
[01:47]TouchMe>lol
[01:48]UptoHeaven>mung 2 kon stop bark pls
[01:48]UptoHeaven>we’ll lose cos mung 2 kon
[01:48]Xyber>ok
[01:49]TouchMe>ok kub i sus big
“ไอ้แกนน้อย เมื่อคืนมึงมัวแต่อยู่กับพระสวามีจนลืมที่นัดกันไว้ในเกมเลยใช่มั้ย?” ผมถามมันอย่างเคืองๆ ให้ตายเหอะ นัดกันไว้ดิบดีว่าจะเล่นด้วยกัน แต่มันดันเสือกไม่มา
“มึงไม่มาเลยมีคนแถวนี้โดนคิลไป18ดอกวะ ฮ่าๆๆๆๆ” เชี่ยทัชมันจะประจานผมทำไมวะครับ ดูดิไอ้แกนน้อยขำใหญ่เลย
“อะไรๆ กูอ่อนให้หรอก”
“เหรอออออออ”
“แล้วสรุปเมื่อคืนพี่พอสไม่ยอมให้มึงเล่นเกมสินะ” ลุงรหัสผมนี่ก็จริงๆ เฝ้ามันยิ่งกว่าหูจงอางหวงไข่
“เออสิวะ แม่งอ้างว่าเทอมนี้กูต้องได้3ขึ้น มันติวอิ๊งให้กู กูเลยอดเล่นเกมเนี้ย”
“ติวอิ๊งหรือติวรักจ๊ะ? ฮ่าๆๆๆๆ” ผมแซวมัน มันทำหน้าตลก บอกไว้ก่อนนะว่าผมไม่ได้โรคจิตชอบแซวชาวบ้าน แต่กับไอ้ห่าแกรนด์อะมันน่าแซวจริงๆ เมื่อก่อนแม่งปากหมาจะตายแต่พอมาเจอพี่พอสกำราบปุ๊ป ร๊อตไวเลอร์ในปากมันกลายพันธุ์เป็นชิสุเลยละครับ กร๊ากกกกกก
“แถมคงติวทั้งคืน ไม่งั้นมึงคงไม่ชอบตาคล้ำกลายเป็นหมีแพนด้าแบบนี้หรอก” ไอ้ทัชพูดเสริม คนถูกรุมเลยได้แต่มองเพราะทำไรไม่ได้
ผม ทัช แกรนด์ พวกเราก็สนิทกันในระดับหนึ่งครับ แต่ไอ้แทนกับไอ้แกรนด์เนี่ยมันเป็นเพื่อนสนิทกันมาก่อน ส่วนผมเนี่ยเพิ่งมารู้จักมันได้แค่เทอมกว่าเองครับ ไอ้แกรนด์มันปากหมาแต่จริงใจ ช่วงแรกๆเหมือนมันกับผมจะไม่ถูกกัน แต่ไปๆมาๆเพราะไอ้ทัชละมั้งที่ทำให้พวกเรา3คนไปไหนมาไหนด้วยกันจนถูกเรียกว่า T2G
ไอ้ทัช..ไอ้หมอนี่มันมันหล่อเซอร์ ส่วนผมหล่อขวัญใจมหาชน และขอร้องว่าอย่าเรียกด้วยด้วยตำแหน่งนี้ เพราะมันปวดใจมากๆครับ ไอ้ทัชมันมีเมีย เอ๊ย มีแฟนแล้วครับ ชื่อทิวา เป็นดาวคณะ ประกวดคู่กับผมในงานนั้นแหละ ไม่อยากจะโม้ว่ามันเป็นฝีมือผมนิดๆด้วยแหละ 2คนนี้เลยคบกันได้ จากนั้นไอ้ทัชกับผมก็สนิทกันมากขึ้นเรื่อยๆ ยิ่งมีไอ้แกรนด์ที่มันชอบหายหัวไม่ก็ชอบหาเรื่องใส่ตัวทำให้ผมกับไอ้ทัชชอบร่วมมือกันรุมแซวมัน
เทอมแรกๆตอนที่ไอ้แกนน้อยังไม่ยอมสยบให้กับพี่พอสสุดหล่อพ่วงด้วยตำแหน่งลุงรหัสและเพื่อนเขยชอบมาถามผมครับ ผมเองก็เป็นน้องที่ดีตอบแม่งทุกอย่างอะ ตั้งแต่ไอ้แกรนด์กินข้าวกับอะไร คุยกับใคร เรียนอะไรบ้าง ไปจนถึงมันไปขี้ไปเยี่ยวเวลาไหน ผมตอบหมด
พูดถึงสายรหัส...พี่รหัสผมชื่อโกเม่ครับ ก็โอเคนะ เทคแคร์ดี (แต่พี่แกชอบไปเทคแคร์คู่ขาแกมากกว่า) หน้าตาโอเคครับ ดูแนวๆ ไม่งั้นคงไม่เปลี่ยนคู่ขาเป็นว่าเล่นหรอก แล้วคู่ขาที่ผมหมายถึงนี่ก็คือผู้ชายครับ ใช่แล้ว พี่โกเม่เป็นเกย์ ไม่ได้ตุ๊ดแตกแอ๊บแต๋วแต่ก็พอจะดูออกครับว่ามีรสนิยมยังไง
พี่พอส รายนี้เป็นไอดอลผมเลยครับ! คนอะไรทั้งหล่อทั้งรวยคว-ใหญ่ (ไอ้แกรนด์บอกมา) สาวแท้สาวเทียมติดตรึม ดังไปทั่วมหาลัย ไม่มีคนไหนไม่รู้จัก ‘พอส วิศวะเครื่องกล’ หรอกครับ ผมละอยากเดินตามรอยเท้าของพี่พอสจริงๆ แต่ดันมาตกม้าตายตอนประกวดเดือนมหาลัยเนี่ยแหละ เห้อ พูดแล้วก็เซ็ง
อ่า...ทั้งพี่โกเม่ และพี่พอส เอ่อ...ต่างก็มีแฟนเป็นผู้ชายทั้งคู่ เอิ่ม...ยังไงดีละ ผมไม่ได้รังเกียจหรอก ถ้ารังเกียจป่านนี้ไม่ต้องรอถึงมือไอ้แกรนด์ให้มาต่อยผมหรอกครับ ไอ้พี่พอสเนี่ยแหละที่มันจะจัดการผมก่อน เหอๆ
ผมว่าคนจะรักกันมันไม่มีขีดจำกัดหรอกครับ ต่างอายุ ต่างเชื้อชาติ ต่างภาษา ต่างพรรค ต่างพวก ต่างสี เอิ๊ย ไม่ใช่ละ พอๆ เดี๋ยวลากไปการเมืองแล้วมันจะไม่งาม เอาเป็นว่าต่อให้ต่างกันแค่ไหนก็หันมารักกันได้และไม่จำเป็นต้องต่างเพศเท่านั้น เพศเดียวกันถ้ามีความรู้สึกดีๆให้กันผมว่ามันก็ไม่น่าเกลียดหรอก
ส่วนผม สถานะตอนนี้คือ โสดครับ ไม่มีแฟน ไม่มีเมีย มีแต่คนคุยด้วยเท่านั้น แหมมม ผมเป็นถึงเดือนคณะพ่วงด้วยตำแหน่งขวัญใจมหาชนเชียวนะเห้ย มันก็ต้องมีคนหลงผิดบ้างแหละน่า...ขนาดพี่พอสยังหลงผิดไปรักไอ้แกรนด์ แล้วทิวาก็หน้ามืดเป็นเมียไอ้ทัชได้เลย
สังเกตมั้ยครับว่าทั้ง2คู่เนี้ย...ฝีมือผมทั้งนั้น! ฮ่าๆๆๆๆ ผมละอยากหัวเราะทั้งน้ำตาจริงๆ แม่งงง มัวแต่ช่วยคนอื่นจนลืมตัวเองไปเลย
คนคุยเยอะก็จริง แต่มันก็ได้แค่คุย...ผมเป็นคนเพื่อนเยอะครับ รู้จักคนโน้นคนนี้ไปทั่ว ยิ่งในเมเจอร์เดียวกันผมก็ไปได้กับทุกกลุ่ม แต่ผมสนิทใจที่จะอยู่กับไอ้แกรนด์ไอ้ทัชมากกว่า กิ๊ง เมฆ ส้มโอ 3คนนี้ก็คุยด้วยบ่อย โดยเฉพาะไอ้ส้มโอโทรงไม่โต ไม่เชิงคุยแต่เหมือนทะเลาะกันมากกว่า จนไอ้แกรนด์มันเอาคืนโดยการแซวผมกับส้มโอบ่อยๆ
ทั้งผมและส้มโอต่างคนต่างรู้กันว่าต่างฝ่ายต่างไม่ได้คิดอะไร....เพื่อนที่สนิทกันจริงๆ จิกกัดเล่นตามประสา เรียกเสียงฮาให้เพื่อนๆซะมากกว่า
“สัด เป็นไร นั่งเงียบ” ไอ้แกรนด์มันเห็นผมนิ่งไป ไม่แซวมันเหมือนปกติ มันเลยถาม
“พรุ่งนี้โลกแตกวะ” ผมเฉไฉไปเรื่องอื่นได้อย่างแนบเนียน จะให้ผมบอกพวกมันได้ยังไงว่าคิดเรื่องส้มโออยู่ เดี๋ยวไอ้ห่าแกรนด์ได้แซวอีก
“นั่นสินะ...”
“เออวะ พรุ่งนี้ก็โลกแตกแล้วนี่หว่า”
เหวยๆๆๆ กูแค่พูดเปลี่ยนเรื่อง แม่งก็คิดจริงจังกันซะ...และนี่พวกมึง2ตัวอย่าบอกนะว่าคิดเชื่อไอ้พวกทำนายกันจริงๆน่ะ?
ส่วนตัวผมเชื่อครึ่งไม่เชื่อครึ่งหรอกครับ เพราะดูโลกเราก็ยังใช้การได้ ต่อให้มีคนทำลายมันมากแค่ไหน ถ้าไม่ถึงขีดสุดของโลกจริงๆละก็นะ...
“แล้วถ้าโลกแตกจริงๆมึงจะทำยังไง?” ไอ้แกรนด์โหมดเครียดครับ ห่านี่ ทำเสียงซะอย่างกับว่าพรุ่งนี้มันจะแตกจริงๆงั้นแหละ
“ไม่เป็นไรกูมีโลกส่วนตัว”
“แล้วถ้าน้ำท่วมโลกอะ?” ไอ้ทัชถามมั่ง
“ก็ไม่เป็นไรอยู่ดีเพราะโลกส่วนตัวกูสูง ฮ่าๆๆๆๆๆๆ”
ผมขอสาบานเลยครับว่าผมไม่ได้เกรียนแบบไอ้แกรนด์จริงๆ
เพราะไอ้แกรนด์กับผมมันเกรียนกันคนละแบบคร๊าบบบบบบ ฮ่าๆๆๆๆ
เลยวันที่21มาแล้ว...
สรุปแล้วโลกก็ไม่แตก เย้!!
แต่ผมก็ต้องมานั่งเหงาในคืนคริสมาสต์แบบนี้ยังไงละครับ เหอๆๆๆ ยังดีที่เมื่อคืนวานนี้ไอ้ทัชกับไอ้แกรนด์มาเล่นเกมกับผมได้ แต่นี้ผมได้แต่นั่งจ้องหน้าคอมเพราะไม่รู้จะเล่นกับใครดี
ออกไปข้างนอกก็เจอแต่คนมีคู่เค้าเดินจับมือกัน เห็นละเศร้า คนโสดอย่างผมได้แต่นั่งเหงาเปล่าเปลี่ยว บรรดากิ๊กที่คุยๆกันก็ต่างพากันไปเที่ยวหมด ทำไมไม่มีใครชวนกูสักคนเลยวะเนี่ย?
ยิ่งเห็นรูปที่อัพในทวิตเตอร์ เฟซบุค อินสตาแกรมด้วยแล้ว....แม่งโคตรเหงาอะ ผมก็อยากออกไปถ่ายรูปกับต้นคริสมาสต์ กับซานต้าครอสเหมือนกันนะครับ
RRRRRRRRRRRRRRRRRRRR
หืม ใครโทรมาวะ?
ผมเดินไปหยิบไอโฟน เบอร์ที่เมมไว้โชว์หราทำเอาผมงง คนที่โทรมาควรจะอยู่กับเมียมันไม่ใช่เหรอวะ? แล้วทำไมถึงโทรหาผมได้ละเนี่ย?
“มีไรวะมึง” กดรับแล้วถามมันทันที
/.../
“เห้ย เงียบไมวะ?” แปลกๆแล้วนา...ปกติถ้ามันโทรมาก็ต้องแหกปากโวยวายตามผมเข้าเกม ไม่ก็เรื่องงานส่งจารย์
/ไม่รู้วะ.../ น้ำเสียงมันไม่ค่อยดีเลย
“มึง...ไม่โอเคใช่ปะวะ?”
/ป่าว กูสบายดี/
“อ่าวไอ้เชี่ยนี่ ทำกูตกใจหมด”
/ทิวาเบี้ยวนัดกูวะ โทรหาก็ไม่ติด ไปหาที่หอก็ไม่เจอ/ ไอ้ทัชพูดเหมือนเป็นเรื่องดินฟ้าอากาศ ทั้งๆที่ในใจมันคงว้าวุ่น
“ชิบหายละ”
/ไม่ใช่ชิบหาย ทิวาหาย/
ไอ้ห่านี่ยังจะมีหน้ามาเล่นมุข -*-
วันนี้เป็นวันคริสมาสต์ มันคงนัดกับทิวาเอาไว้
/กูนัดกับทิวาตั้งแต่1ทุ่ม กูรอจนถึง4ทุ่ม ทิวาก็ยังไม่มา.../
“มึงอยู่ไหน?”
/ตึกใบหยกชั้น83/
“รอนั่น เดี๋ยวกูไปหา”
ไม่รู้ว่าอะไรดลใจให้ผมพูดออกไปแบบนั้น
คงเป็นเพราะผมอยู่คนเดียวอยู่แล้ว
หรือไม่ก็เพราะผมอยากออกไปข้างนอก เดี๋ยวจะใช้ไอ้ทัชถ่ายรูปให้ผม ผมจะได้อัพลงอินตาแกรมอินเทรนด์กับเค้าบ้าง
หรือไม่ก็เพราะ...มันกำลังทุกข์ใจ
และมันเป็นเพื่อนผม
นี่กูเสียค่าแท็กซี่เพื่อมาดูกำแพงตึกใบหยกใช่มะ?
เท่านั้นยังไม่พอ ระหว่างทางที่มาผมก็กดโทรหาทิวาจนคุณเธอรับ ยังไม่ทันที่ผมจะได้พูดอะไร ทิวาก็ชิงบอกก่อนว่า ‘รู้แล้วๆๆ แทนไม่ต้องมาว่าเรา เรากำลังจะไปหาทัชเดี๋ยวนี้’
ผลน่ะเหรอ...อืมมมม ผมก็กลายเป็นคนกลางไง ได้แต่เอ๋อ พูดไรไม่ออก เกรียนใส่ก็ไม่ได้ เล่นมุกไปก็แป้กหมด
ปล่อยให้ทัชกับทิวาเค้าเคลียร์กัน ดูจากสีหน้าแล้วคงยังไม่เข้าใจกันเท่าไหร่
เหนื่อยกูอีกแล้วสินะ...
ผมเดินไปคุยกับไอ้ทัชมันก่อน
“มึงใจเย็นๆสิวะ คบกันมากี่เดือนแล้วห่า ทิวาเค้าคงติดธุระ เลยมาสาย”
“ถ้าแค่นั้นก็ดี...” มันตอบ ทำเอาผมเงียบ ไปต่อไม่ถูก เพราะผมเป็นคนนอก ไม่รู้เรื่องอะไรด้วย ไม่รู้ว่า2คนนี้มีปัญหาอะไรกัน และไอ้ทัชมันก็คงไม่ยอมปริปากเล่าง่ายๆ
ผมเดินไปคุยกับทิวา
“ทิ...”
“หยุด ไม่ต้องพูดอะไรทั้งนั้นเลยแทน” ใบหน้าสวยหันตวัดมามองผม วันนี้ทิวาแต่งตัวสวยเป็นพิเศษ เดรสสีขาวเข้ารูป ผมหยักลอนที่ดูก็รู้ว่าให้ร้านทำให้ ทั้งหมดนี้คงเพื่อที่จะมาพบใครบางคน
แล้วใครคนนั้นก็คงจะพิเศษมากๆด้วย
พอทิวาเอ่ยปากออกมาแบบนั้น ผมจะไปขัดใจได้ไงละ ผมก็ต้องหุบปากเงียบ ไอ้คำพูดที่เตรียมไว้พลันต้องเก็บเข้ากรุเอาไปใช้กับคู่อื่นแทนเพราะตอนนี้ไอ้ทัชกับทิวาหันมามองหน้ากัน และเป็นฝ่ายหญิงเองที่เดินเข้าไปหา
“ขอโทษนะทัชที่มาสาย”
“ครับ ถ้าทิวาติดงานจริงๆ ผมเชื่อ”
จากนั้นพระเอกกับนางเอกก็กอดกัน ส่วนตัวประกอบอย่างผมเลยได้แค่ยืนยิ้มอยู่ห่างๆ
เออดีแล้ว เพื่อนมีความสุข ผมก็มีความสุข
“เห้ยไอ้แทน มึงจะไปไหน?”
“ไปตามทางของกู”
“...”
ผมเดินหันหลังห่างออกมา แต่สุดท้าย..ก็มิวายหันกลับไปมองคู่รักที่เหมาะสมกันมากๆ...
“เป็นไง เท่มั้ยวะ? 555555555+”
“เออเท่ แมนสุดๆเลยเพื่อนกู ฮ่าๆๆๆ”
ผมหัวเราะไปกับมัน ทิวาเองก็ด้วย ดูพวกเค้ามีความสุขแบบที่ผมเข้าไปแทรกไม่ได้
เห้อออออออออออออออออออ
โสดโว๊ยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย!!
แต่เดี๋ยว...ไอ้ต้นเขียวๆประดับด้วยไฟ กล่องของขวัญ ตุ๊กตา กวางเรนเดียร์ บนยอดมีดาว5แฉกสว่างจ้าและมีคนยืนอยู่รอบๆมันทำให้ผมนึกอะไรบางอย่างออก...และวิ่งกลับไปยังจุดเดิมที่จากมา
“สัดทัช มาถ่ายรูปให้กูหน่อยยยยยยยยยยยยยยยย”
T2 (Touch’s talk)
[23:00]Xyber>gu sad wa
[23:00]G.GRAND>wht?
[23:01]Xyber>tmr is the end of year
[23:01]Xyber>gu SOTE across year again
[23:03]TouchMe>na song sarn jingjing 5555+
[23:03]G.GRAND>som-nam-naaaaaaa hahaha
[23:05]Xyber>shut up i grand.gu ja tell p pause
[23:06]G.GRAND>tell rai wa?
[23:06]Xyber>mung see milk woman at econ faculty
[23:06]TouchMe>yeahhhh
[23:07]G.GRAND>sussssssssssss
[23:07]G.GRAND>don’t tell plzzzzz!!!
[23:08]Xyber>200
[23:08]G.GRAND>shit
[23:08]TouchMe>gu duey 200 cos gu see too.
[23:08]G.GRAND>Fus Ro Dahhhhhhhhhhhh!!!!!
คืนนี้เป็นคืนสิ้นปี คืนสุดท้าย เลยเที่ยงคืนไปจะเป็นปีใหม่ จุดเริ่มต้นใหม่ สิ่งใหม่ๆ...
คุณคิดแบบนั้นเหรอ?
ผมว่ามันก็เหมือนเดิม วนเวียนไปมา ปีใหม่แล้วก็สิ้นปี 12เดือน12นักษัตรก็เหมือนกัน วนครบรอบแล้วครบรอบอีก
ถึงอย่างนั้น ก็ยังมีใครหลายคนที่รอคอยปีใหม่ อาศัยโอกาสนี้เป็นข้ออ้างไว้สำหรับเริ่มต้นใหม่ แก้ตัวใหม่
แต่มันก็ยังมีคนบางจำพวกที่ไม่ยอมแก้อะไรเลย ทำตัวยังไงก็อย่างนั้น ไม่คิดจะเปลี่ยน
/หมายเลขที่ท่านเรียก..../
ได้ยินเสียงผู้หญิงคนนี้แทนที่จะเป็นเสียงของแฟนผมมาสักร้อยรอบได้
เอาอีกแล้ว....ทิวา...เธอจะเบี้ยวนัดผมอีกครั้ง
นี่ไม่ใช่ครั้งแรกที่เธอสายหรืออาจจะแย่กว่านั้น คือไม่มาเลย...
เวลา 22.46 น.
ผมอยู่ที่เซ็นทรัลเวิล คนเยอะมาก ผมเดินวนเวียนในนี้สัก5รอบจนรู้ทุกซอกทุกมุม ผมมาถึงตั้งแต่2ทุ่ม เนื่องจากทิวานัดไว้ พอสัก2ทุ่มครึ่ง ผมกดโทรหาเธอ เธอไม่รับ อืมมมมม...คงอาจจะติดงานอยู่
ทิวาเป็นคนสวย ผมเห็นครั้งแรกก็ชอบ แถมยังมีดีกรีเป็นถึงดาวคณะวิศวกรรมศาสตร์ที่ผมกำลังศึกษาอยู่ แล้วที่ผมจีบติดอาจจะเป็นเพราะไอ้แทนมันช่วย เพราะไอ้นี่มันเป็นเดือนคณะ แต่มันก็แค่ส่วนหนึ่งอะนะ ถ้าผมไม่หล่อจริงไม่ดีจริงทิวาเธอคงไม่เลือกผมเป็นแฟน
เราเป็นแฟนกันเร็วมาก มีเวลาศึกษาดูใจกันน้อย แต่ก็นั่นแหละ...วัยรุ่น...มาเร็วเคลมเร็ว ผมยอมรับอย่างเต็มปากเต็มคำเลยว่าผมมีอะไรกับทิวาแล้ว
ผมเป็นลูกผู้ชายพอ ได้แล้วไม่ทิ้ง ผมว่าผมชอบเธอนะ อะไรหลายๆอย่างของเรา2คนดูเข้ากันได้ แต่...ไม่ถึงกับรัก...
ทิวาสวยและเก่ง เธองานเงินโดยการเป็นนางแบบในสังกัดของโมเดลลิ่งแห่งหนึ่ง ในช่วงแรกๆเธอยังมีเวลาให้ผม บอกตารางงานของเธอให้ผมฟังทุกวัน แต่มาพักหลังนี้ตั้งแต่ผมไปค่ายอาสา เหมือนเธอจะไม่เคยบอกผมเรื่องงานของเธอก่อนเลยถ้าหากผมไม่ถาม
วันคริสมาสต์ที่ผ่านมา ทิวาบอกว่าอยากกินร้านอาหารในตึกใบหยก อยากมองวิวสูงๆในยามค่ำคืนของกรุงเทพฯ ผมก็จัดหาจองโต๊ะให้เธอได้ แล้วเป็นไงละ สุดท้ายเธอก็เบี้ยวนัด
ผมเสียดายเงินที่จองโต๊ะไปหลายบาทอยู่ เลยว่าจะโทรหาไอ้แกรนด์ แต่คิดไปคิดมา มันคงอยู่กับพี่พอส ดังนั้นตัวเลือกถัดมาคือไอ้แทน ผมโทรหามันและไม่ผิดหวัง มันเป็นเพื่อนที่ดี
ดีถึงขนาดว่าโทรตามทิวาให้ผมด้วย
อันที่จริงผมสงสัยว่าทิวากำลังมีคนอื่น...แต่ก็ไม่รู้สิ ผมยังอยากไว้ใจเธออยู่นะ บางครั้งการคิดไปเองหรือการคิดฟุ้งซ่านของเราเนี่ยแหละที่ทำร้ายจิตใจของเราและคนรัก ผมเลยไม่อยากคิดไปไกล...
ตอนแรกเหมือนทิวาจะไม่พอใจที่ไอ้แทนมันโทรตาม แต่ไปๆมาๆ เธอก็ยอมมาขอโทษผมก่อนและกลายเป็นว่าผมใจอ่อนจนเรา2คนไม่ได้ทะเลาะกันอีก
ขอบคุณจริงๆวะไอ้แทน
แล้วคืนนี้กูก็คงต้องพึ่งมึงอีกแล้ววะ
หยิบโทรศัพท์ขึ้นมาค้นหาเบอร์ที่โทรออกบ่อยๆ มีไม่กี่เบอร์หรอกครับ และหนึ่งในนั้นก็คือเบอร์ของไอ้แทน
/อารายของมึง จะโทรมาแฮปปี้นิวเยียร์กูก่อนเวลาหรอ/
“เปล่า แล้วนี่มึงอยู่ไหนวะ?”
/อยู่บ้านสิฟ่ะ แม่งงงงง อโลนฉิบหาย...ว่าแต่มึงเถอะ ไม่ได้อยู่กับทิวาเหรอไงถึงได้โทรหากูแบบนี้/
“เหอะ ไม่อะ กูก็อโลนเหมือนมึง เดินเล่นอยู่คนเดียวที่เซ็นเวิลด์เนี่ย”
/เหรอ เดินวนกี่รอบแล้วละ คนเยอะมะ?/
“5รอบแล้ว คนเยอะสัดๆ”
/5รอบ..ไอ้เหี้ย มึงจะเดินสำรวจจนเขียนพิมพ์เขียวได้เลยรึไง?/
“ก็ว่าอยู่”
/ไอ้สัด รอนั่นเลยมึง เดี๋ยวกูออกไปช่วยเขียนด้วย/
“เออ ฮ่าๆๆ”
คุยกับมันทีไรผมเป็นต้องยิ้มทุกทีสิน่า...
ผมเริ่มปวดขา มองสอดส่องหาที่นั่งแล้วผมก็เจอ ขณะที่ขาผมกำลังก้าวตรงไปยังที่นั่งไอโฟนในกระเป๋ากางเกงก็สั่นอีกครั้ง คนโทรมาไม่ใช่ใคร ไอ้แทนนั่นแหละ
“มีไรวะ?”
/เห้ย มึงออกมาจากเซนเวิลด์เหอะ คนเยอะเหี้ยๆ/
“เออ แล้วจะให้ไปที่ไหน”
อันที่จริงผมอยากออกไปจากที่นี่ตั้งนานแล้ว ถ้าไม่ติดว่าทิวาอยากมาละก็นะ...
/ไปถล่มคอนโดสามีไอ้แกรนด์กัน เรื่องไรจะให้มันมีความสุขวะ ฮ่าๆๆๆ/
“เออ ไปดิ 5555+”
ณ เวลานั้น ผมนึกถึงเรื่องสนุกๆที่ไอ้แทนมันวางแผนกวนคู่พอสแกรนด์ไว้จนลืมเรื่องทิวาไปเลย...
เวลา 23.10 น.
กว่าผมจะใช้เวลามาถึงคอนโดพี่พอสได้ก็นานโข จนไอ้แทนมันบ่น
“ช้าว่ะ ป่านนี้พี่พอสเก็บประตูไอ้แกรนด์ไปหลายแต้มละ”
“ห่า กว่ากูจะหาแท็กซี่โบกมาได้” มันเถียงมันกลับในขณะที่ทั้งผมและมันอยู่ในลิฟต์ ไอ้แทนมันเคยมาห้องพี่พอสแล้ว ส่วนผมนี่เป็นครั้งแรกที่จะได้มาเห็นรังรัก เอ๊ย มาเห็นห้องที่พี่พอสกับไอ้แกรนด์อาศัยอยู่ด้วยกัน
พูดถึงไอ้แกรนด์ ห่านี่พอมีผัวก็ลืมเพื่อนเล๊ยยยยย แต่..เอ่อ..มันก็ไม่ถึงขนาดนั้นหรอก ไอ้แกรนด์ยังคงทำตัวปากหมาปกติ เหล่หญิง กวนตีนคนได้ทุกวัน แต่เป็นเพราะพี่พอสมันเลยสงบลงไปบ้าง ผมกับไอ้แทนเลยได้ใจใหญ่ แซวมันเข้าไป เอาให้แม่งอายม้วน ฮ่าๆๆๆ
เดินมาถึงหน้าประตู ไอ้แทนจุ๊ปาก ทำนองว่าอย่าเพิ่งส่งเสียงอะไร แล้วมันก็เอาหูแนบประตู มันขมวดคิ้วเล็กน้อย
“ห้องเงียบสัด”
“หรือพี่พอสกับไอ้แกนจะไปเค้าดาวน์กันที่อื่น?” ผมตั้งข้อสงสัย
ไอ้แทนทำหน้าครุ่นคิดอยู่พักใหญ่
“อืม...เอาไงดีวะ...ลองกดกริ่งดูดีกว่า” ไอ้แทนที่กำลังจะเอื้อมมือไปกด ผมรีบคว้าไว้ทันที มันหันมามองผมงงๆ “อะไรของมึง?”
“เหี้ย กูลืมไปว่าถ้าเผื่อไอ้แกนกับพี่พอสกำลังเข้าด้ายเข้าเข็มแล้วกูกับมึงจู่ๆก็กดกริ่งไปขัดจังหวะ2คนนั่น...”
“ไม่ใช่ไอ้แกรนด์ที่จะฆ่าเราแต่เป็นพี่พอสใช่มั้ย?”
“เออสิวะ เผลอๆไอ้แกรนด์มันแทบจะมาหอมแก้มขอบคุณเราด้วยซ้ำมั้ง”
“ดีนะที่มึงยั้งทัน ฮ่าๆๆ ไม่งั้นกูกับมึงอาจต้องเป็นศพอยู่หน้าห้อง”
“แล้วไงต่อดีวะเนี่ย ไปไหนดี ห่าเอ๊ย วันสิ้นปีแท้ๆแต่กลับมาแกร่วอยู่หน้าห้องพี่พอส” ผมบ่นไปตามเรื่องตามราว ทิวาก็ผิดนัด จะมาเซอไพรซ์ไอ้แกรนด์ก็กลัวพี่พอสฆ่า
ครืดดดดด ครืดดดดดด
“ทัช โทสับมึงสั่น”
“เออ กูรู้แล้ว กำลังจะหยิบนี่ไง” ผมล้วงเข้าไปในกระเป๋ากางเกง หยิบไอโฟนขึ้นมา
“ใครโทรมาวะ?”
“ทิวา”
ผมตอบมัน แต่ในมือก็ยังคงถือโทรศัพท์ไว้ ปล่อยให้มันสั่นอยู่แบบนั้นจนไอ้แทนมันถาม
“มึงไม่คิดจะรับหน่อยเหรอไง? ทิวาโทรมานะว้อยยย”
“...”
“บางทีทิวาเค้าอาจจะมีเรื่องอยากคุยกับมึงก็ได้นะ” มันบอกผม คะยั้นคะยอให้ผมรับ
แต่...ผมไม่อยากรับเลย
ผมมีความรู้สึกว่า ถ้าหากรับผมจะต้องทิ้งคนที่พยายามให้ผมรับสายนี้อีกครั้ง เหมือนกับคืนคริสมาสต์...
ปล่อยให้มันสั่นอยู่แบบนั้นไม่นานก็สงบลง บ่งบอกว่าสายหลุดไปแล้ว แต่ก็ไม่ถึง5วินาที มันก็สั่นขึ้นมาใหม่ โชว์เบอร์เดิมที่หน้าจอ
“ไอ้ห่าทัช รับสิวะ”
ผมมองหน้าไอ้แทนอีกครั้ง ก่อนตัดสินใจกด
Decline
จากนั้นกดปุ่มsleepด้านบน ค้างไว้สัก5วิจนหน้าจอขึ้นมาให้สไลด์
slide to power off
นิ้วโป้งผมเลื่อนไปตามลูกศรแดงๆอย่างไม่ลังเล และเครื่องก็ดับลงท่ามกลางสีหน้างุนงงของไอ้แทน ผมเก็บไอโฟนหน้าจอมืดสนิทลงในกระเป๋า และคิดว่าคงไม่หยิบมันออกมาสักพักใหญ่
“กูโสดข้ามปีเป็นเพื่อนวะ”
END - The Extra Side :: T_T
เก็บตก
ทัช : เห้ย ไอ้แทนมีน้องมาโพสถามกูในเฟซวะ
แทน : ถามว่าไง?
ทัช : ‘พี่แทนกับพี่ทัชใครรุกใครรับค่ะ? หนูเห็นพี่2คนในร้านJKLเมื่อคืนปีใหม่อ่าคะ แถมตอนวันลอยกระทงหนูเห็นว่าพี่2คนกระซิบอะไรกันไม่รู้ตอนที่โดนปาเป้าด้วย แบบคือ...หนูฟินมากค่ะ ปล.หากคำถามละลาบละล้วงหนูขออภัยนะคะ แต่มันอดไม่ได้ที่จะถามจริงๆค่ะ’
*ทั้ง2คนมองหน้ากัน*
แทน : น้องเค้าถามมึงก็ตอบกลับไปสิวะ
ทัช : งั้นกูรุกนะ ฮ่าๆๆๆๆๆๆๆๆ
แทน : เวร กูไม่ใช่ปลั๊ก กูไม่อยากโดนเสียบ
ทัช : อ่าว แล้วจะให้ตอบว่าไง?
แทน : ตอบไปว่า ‘ผลัดกันรุกผลัดกันรับ’
ทัช : เออก็ดี กูเห็นด้วย ฮ่าๆๆๆๆ
Pierre : ให้ตายเหอะ ขนาดเรื่องที่พวกมัน2คนโดนจับจิ้นก็ยังสบายๆไม่เครียดเหี้ยไรเลย แถมยังเข้าคู่เข้าขาพากันน่าจิ้นเข้าไปอีก สาดดดดดดด เดี๋ยวกูก็เขียนให้แม่งโดนเสียบทั้งคู่เลยนิ!
แทน : อร๊ายยยยย ตัวเองจะเขียนให้เค้าโดนเสียบเหรอ? งั้นถ้าไม่ใช่ทัชเสียบเค้าไม่เอาน้า >_<
ทัช : แหมมม แทนนี่คิดเหมือนผมเลย ถ้าไม่ใช่แทนผมก็ไม่ยอมให้ใครเสียบทั้งนั้นแหละ อิอิ
Pierre : หกดส่ดวเสวหเดสวห่กดสว่วห่ดเสว่ฟ่เหดงสเง (ด่าไม่ถูกเลยว้อยยยยย)
สวัสดีปีใหม่๒๕๕๖
ขอให้มีความสุข สมหวัง สุขภาพดีตลอดปี
มีเงินมีทองมีแฟนสวยๆหล่อๆ รักใครชอบใครก็ขอให้จีบติด
ใครที่ทำงานก็ขอให้เงินเดือนขึ้น โบนัสออก ยอดขายพุ่งปรี๊ด
ใครที่เรียนก็ขอให้เกรดงามๆเด้อออออ
^___________^
-
:เฮ้อ:
-
สนุกกกกกจัง อยากรู้จัง ว่า พี่พอส กำลังทำไรกับ แกรนด์ น้อยนะ
-
สวัสดีปีใหม่ค่ะ
เชียร์ทัช-แทนค่ะ
-
เอาาา กดซื้อคู่นี้ o13 ชอบบบ จิ้นมานานละ ฮ่าๆๆๆ โสดข้ามปีไม่ดีนะตัวเอง ฮ่าๆๆ :z2:
-
:กอด1: สวัสดีปีใหม่เช่นกันคร่าาาาา
อร๊ายยยยยยยยย ฟินรับปีกันเลยย
-
สวัสดีปีใหม่ 2556 ค่าา :mc4:
เหย เหย เหยยย แอบจิ้นคู่นี้มานาน เขินน :-[ :-[
-
ทัชแทนน่ารักดี แต่ไปถึงห้องพอสแกรนด์แล้วเกิดเกรงอะไรกันนั่น
-
ทัชแทน ทัชแทน ทัชแทน ทัชแทน ทัชแทน ทัชแทน ทัชแทน ทัชแทน ทัชแทน ทัชแทน ทัชแทน ทัชแทน ทัชแทน ทัชแทน ทัชแทน ทัชแทน ทัชแทน ทัชแทน ทัชแทน ทัชแทน ทัชแทน ทัชแทน ทัชแทน ทัชแทน ทัชแทน ทัชแทน ทัชแทน ทัชแทน ทัชแทน ทัชแทน ทัชแทน ทัชแทน ทัชแทน #สแปม
ที่จริงก็แอบจิ้นคู่นี้อยู่นะ ตั้งแต่งานลอยกระทงนั่นแหล่ะ เหอๆๆๆ
แต่เห็นว่าทัชมีแฟนแล้ว และก็แทนเป็นคู่กัดกับส้มโอ เราเลยไม่อะไรมาก แต่ตอนนี้จิ้นกว่าเดิมอีก เอิ๊กซ์ๆ
สนับสนุนให้ผู้ชายกินกันเองค่าาาาาา 55555
-
เข้ามาอ่านตอนนี้ก็อดเสียดายไม่ได้ทีืเรื่องจบแล้ว. ตอนพิเศษสนุกมากครับ. ชอบเรื่องนี้มากๆ. จะคอยติดตามผลงานนะครับ. สุขสันต์วันปีใหม่ย้อนหลังครับ
-
ทัชกะแทนขำอ่ะ :z1:
-
อ่านพาร์ทของแทนแล้วเศร้าจัง :monkeysad:
เป็นแฟนกันเลยก็ดีนะ :laugh:
-
น่ารักจังคู่นี้อ่ะ แล้วปีใหม่พี่พอสกับแกรนด์ทำไรกันอยู่ที่ไหนอ่ะ :pig4:
-
สวัสดีปีใหม่จ้า
ทัชแทน แทนทัช ก็โอนะ อิอิ
-
น่าจิ้นกันเลยเนอะ ทัชแทนเนี้ย อิอิ ส่วนพี่พอสกะแกรนด์ทำอะไรกันน๊า อยากรู้อะ
-
จะอ่านอีกๆๆๆ :really2:
-
จัดมาเลยคู่ขวัญแห่งปี 2013 ทัชแทน
อยากรู้ว่าพลัดกันรุกพลัดกันรับน่ะเป็นยังไง
-
อยากให้แทนกับทัชเป็นแฟนกัน
คุณแพรเขียนเป็นเรื่องใหม่เลยครับ
-
นึกว่าแทนจะคิดกับส้มโอเกินเพื่อนนะเนี่ย -0- ไม่เป็นไรทัชแทน เดี๋ยวมีเราอีกคนโสดเป็นเพื่อน :laugh:
-
ถ้าชะนีมันร้านนัก ก็หันมาบริโภคกันเองเถอะหนุ่มๆ พวกพี่หนับหนุน :z1: :z1:
-
555555.....กว่าจะไปถึงก็ลำบากจะแย่ ดันกลัวตายซะงั้น
-
เชียร์แทน-ทัช เหมาะสมกันมวากๆๆๆๆๆๆ
แทนทัชแทนทัชแทนทัชแทนท้ชแทนทัชแทนทัชแทนทัชแทนทัชแทนทัชแทนทัชแทนทัชแทนทัช
ได้โปรดอยากฟินกับแทนทัชอีกอ่ะครับ แทนทัชแทนทัชแทนทัช
-
ความจริงแอบเชียร์แทนกะส้มโอล่ะค่ะ :really2: แต่ถ้าแค่เพื่อนกันก็ไม่เป็นรายยยย 555
พาร์ทที่แทนเล่าดูอารมณ์เหงาๆนิดๆ ตามประสาคนโสด
แหม่ แต่เล่นเราคิดเตลิดเปิดเปิงเลยแฮะ (ทั้งที่ตอนแรกไม่ได้จิ้น) :o8:
ส่วนพาร์ทที่ทัชเล่น ยังดูให้อารมณ์มิตรภาพอยู่หน่อยๆ ยังจิ้นไม่ไกลเท่าตอนอ่านพาร์ทแทน
แต่ขำตอนที่อุตส่าห์ถ่อไปหาคู่พอสแกรนด์จนถึงคอนโด แต่ดันกลัวตาย โถ ตอนจะไปกํไม่คิด 5555
-
ยกป้ายไฟเชียร์ แทนทัช กรี๊ดด
-
ทัชแทนใครจะรุกรับนั้น ลุคใครมาดแมนแฮนด์ซั่ม ตัวโตกว่าก็เป็นรุกไป ใครที่น่ารักบอบบางกว่าก็เป็นรับไป อิอิ ชิงบอกเลิกชะนีนางนั้นก่อนไปเลยทัช อย่าได้แคร์ ไม่ต้องรอให้นางมาบอกเลิกก่อน
-
55555555555555555
น่ารักมากค่าาาา ขอบคุณจ้ะ o13 o13
-
ทัชแทนน่ารักเนอะ 555
-
o13 o13
-
คู่นี้อ่า ฟินที่สุดใน3หล้า นภาลัย
-
สวัสดีปีใหม่ค่ะ :pig4:
-
สวัสดีปีใหม่ค่ะ
พี่ทัชพี่แทนน่ารักจริงๆเลย
-
จัด ทัชแทน หน่อยดีไหมคะ อิอิ
-
o13 o13 o13
-
มันต้องผลัดกันรุกผลัดกันรับมันจะได้สมน้ำสมเนื้ออออ :impress2:
-
ได้อ่านเรื่องนี้ในเวบเด็กดีล่ะ เลยลองมาหาในเล้าเป็ดดู เจอจริงๆด้วย อยากจะบอกว่าชอบนะคะ สนุกดี :กอด1:
ยังมีตอนพิเศษอีกรึป่าว รออ่านอยู่นะ :3123:
-
แอร๊ยยย
ทัชแทนๆๆๆๆๆๆๆ อยากบอกว่าจิ้นมากถึงมากที่สุด
จะมีเปล่าเนี่ยคู่นี้ อยากอ่านมากก
-
หญิงเค้าไม่สนก็หันมาสนคนข้างๆแทนสิจ๊ะทัชแทน หุหุหุ
-
สวัสดีปีใหม่ค่าาา
ตอนพิเศษของทัชและแทน เอ๊ะ รึ แทนกับทัช หุหุ >w<
-
ทัชแทน ทัชแทน ทัชแทน ทัชแทน ทัชแทน ทัชแทน !!!!!!!! :กอด1:
จัดมาสักดอกเถอะ กร๊ากกกกกกก
อย่าไปให้มันค้างคาอย่างนี้เลย 555555555555555555
-
สักวันมันต้องได้กันแน่ๆ ทัชแทน
-
ทัชแทน ขอเถอะ จิ้นไปไกกลเเล้ว :กอด1:
-
สวัสดีค่าเพื่อนๆนักอ่านที่ติดตามเรื่อง i’m not&you don’t ทุกคน
หลังจากที่เรื่องนี้ได้จบไปแล้ว ที่แพรเคยบอกไว้ว่าจะทำหนังสือแน่ๆ แพรก็จะทำจริงๆคะ โดยที่หนังสือนั้นราคาคร่าวๆคือ 1,200-1,500 บาท (อาจมีการปรับเปลี่ยนราคาในภายหลัง ซึ่งแพรจะมาบอกราคาที่แน่นอนทีหลังเด้อ) แพรรู้คะว่ามันแพง ฮรือออออ แต่คือเนื้อหาตัวหนังสือมันเยอะจริงๆเน้อ T^T
แต่!! อย่าเพิ่งโอดครวญไปว่าหนังสือมันแพง วันนี้แพรมีเกมมาให้เล่นชิงหนังสือ3เกมด้วยกันค่ะ
1.ความประทับใจที่มีต่อนิยายเรื่อง i’m not&you don’t
รางวัล - หนังสือเรื่อง i’m not&you don’t จำนวน 1 ชุด
ผู้ชนะ - 2 ท่าน
กติกา - ให้บอกความรู้สึกประทับใจ ความรู้สึกที่มีต่อเรื่องนี้ค่ะ ไม่ว่าจะเป็นตัวละคร ฉากไหนโดนใจ เพราะอะไรถึงชอบ เพราะอะไรถึงอยากได้หนังสือ อะไรก็ได้คะ พรรณนามาเลย ความยาวก็แล้วแต่เลยคะจะสั้นกุดหรือยาวมากแค่ไหนก็ได้ ขอแค่มันออกมาจากความรู้สึกจริงๆที่มีต่อเรื่องนี้
การส่ง - ได้ทุกทาง ทั้งเม้นต์ในเรื่อง ในตอน ในบทความ เม้นบนเฟซบุค (แต่ไม่เอาทวิตเตอร์ ทวิตมันได้จำนวนตัวอักษรน้อยจ้ะ) หรือส่งมาทางอีเมลล์ pixie_qpid[at]hotmail.com โดยทุกทางจะต้องเขียนหัวเรื่องว่า “ความประทับใจที่มีต่อนิยายเรื่อง i’m not&you don’t ” เพื่อที่แพรจะได้รู้ว่าเม้นนี้สำหรับชิงหนังสือในเกมที่1นะค่ะ ^^
ปิดรับ - 20 มกราคม 2556
ประกาศผล - 25 มกราคม 2556
*หมายเหตุ
- ผู้ชนะอาจลดหรือเพิ่มก็ได้ขึ้นอยู่กับแพรเป็นผู้ตัดสิน
- แต่ละคนสามารถส่งได้เพียง1ครั้งเท่านั้นโดยที่สามารถแก้ไขข้อความได้จนกว่าจะหมดการปิดรับ
2.คำโปรยปกหลัง i’m not&you don’t
รางวัล - หนังสือเรื่อง i’m not&you don’t จำนวน 1 ชุด
ผู้ชนะ - 1 ท่าน
กติกา - คำโปรยสั้นๆ (เอาพอเหมาะ ที่เห็นว่าโอเค) ที่อ่านแล้วดึงดูด น่าสนใจ เพื่อสำหรับใช้ขึ้นปกหลังของหนังสือค่ะ
การส่ง - ได้ทุกทาง ทั้งเม้นต์ในเรื่อง ในตอน ในบทความ เม้นบนเฟซบุค (แต่ไม่เอาทวิตเตอร์ ทวิตมันได้จำนวนตัวอักษรน้อยจ้ะ) หรือส่งมาทางอีเมลล์ pixie_qpid[at]hotmail.com โดยทุกทางจะต้องเขียนหัวเรื่องว่า “คำโปรยปกหลัง i’m not&you don’t” เพื่อที่แพรจะได้รู้ว่าเม้นนี้สำหรับชิงหนังสือในเกมที่2นะค่ะ ^^
ปิดรับ - 20 มกราคม 2556
ประกาศผล - 25 มกราคม 2556
*หมายเหตุ
- ถ้าไม่มีคำโปรยไหนถูกใจก็จะไม่มีผู้ชนะคะ
- แต่ละคนสามารถส่งได้เพียง1ครั้งเท่านั้นโดยที่สามารถแก้ไขข้อความได้จนกว่าจะหมดการปิดรับ
3.ออกแบบปกหน้า-ปกหลัง-สันหนังสือเรื่อง i’m not&you don’t
รางวัล - หนังสือเรื่อง i’m not&you don’t จำนวน 1 ชุด
ผู้ชนะ - 1 ท่าน
กติกา - อ่านให้ดีๆเด้อ
๐ จะต้องมีชื่อเรื่อง i’m not&you don’t (iตัวเล็กนะจ๊ะ) และชื่อผู้แต่ง Pierre ที่หน้าปกค่ะ
๐ ปกหลัง ออกแบบมาก่อนคะ แต่ยังไม่ต้องใส่คำโปรย (เพราะมันยังไม่ประกาศผล555+) อาจจะเว้นว่างๆไว้ก่อนก็ได้
๐ ปกหน้าและปกหนังขนาด A5 (14.8x21cm) สัน 2cm ตรงนี้ทำเผื่อทางโรงพิมพ์เค้าหั่นออกสัก1-2cmนะคะ
๐ ส่งเป็นไฟล์JPEG/PSD/PNG ความละเอียดสูง600pdi โหมดสีCMYK ขอให้ส่งขนาดจริงมาเลยเน้อ ไม่ต้องย่อรูปจ้า
๐ ตัวอย่างการตั้งค่าปกหน้า สัน ปกหลัง คลิก (http://www.dek-d.com/board/view.php?id=2176230)
๐ อย่าลืมเซฟไฟล์งานสำหรับแก้ได้ไว้ด้วยนะจ๊ะ
๐ ปก ได้ทุกแนวคะ ไม่ว่าจะรีทัชวิว สิ่งของ หรือจะวาดเองลงสีCG แต่!!!ไม่เอา!!!ภาพอิมเมจคนจริงๆนะคะ ถ้าส่งมาเป็นอิมเมจคนจริงๆแพรให้ตกรอบทันทีค่ะ เนื่องจากแพรคิดว่ามันเป็นการละเมิดสิทธิส่วนบุคคลและอีกอย่างนิยายแพรไม่ใช่ Fan-Fiction นักร้องนักแสดง ไม่จำเป็นต้องเอารูปเขามาทำปกคะ ซึ่งแพรอนุโลมแค่ให้เห็น คอ หลัง ลำตัว ขา มือ อะไรก็ได้ แต่ขอไม่ให้เห็นหน้าอะคะ (พอเก็ทไหมนี่? 555+ ไม่เข้าใจก็ถามเน้อ)
๐ อืมมม...แบบปก แพรไม่เรื่องมากนะ ถ้าถูกใจก็คือถูกใจเลย ยังไงดีละ แบบนี้มันขึ้นอยู่กับความคิดสร้างสรรค์ของแต่ละคนอะ บางปกอาจมีแค่ มือคนจริงๆจับกันแต่แพรก็ชอบมาก มีแค่แหวนวงเดียวบนปกก็ชอบอีกเหมือนกัน มีแค่ตัวหนังสือ เงา ธรรมดาๆก็โอเคนะ หรือปกวากCGสวยงามอร่ามตาแพรก็ชอบมาก 5555+ คือได้ทุกแนวอะเนอะ
๐ แล้วก็ไม่อยากให้ปกดูเถื่อนมากคะ กลัวเวลาส่งไปแล้วเพื่อผู้ปกครองคนไหนเซ็นรับแล้วจะตกใจ 555+
๐ ออกแบบไว้สำหรับปกเล่ม2-4ด้วยนะคะ (แต่ยังไม่ต้องส่งมาคะ ส่งแค่ปกเล่ม1พอ)
การส่ง - ส่งมาทางอีเมลล์ pixie_qpid[at]hotmail.com โดยเขียนsubjectเมลล์ว่า“ออกแบบปกi’m not&you don’t”
ปิดรับ - 30 มกราคม 2556
ประกาศผล - 31 มกราคม 2556
*หมายเหตุ
- หากแพรถูกใจหลายปก ตัดสินใจไม่ได้ แพรจะนำปกที่แพรถูกใจทั้งหมดออกมาให้เพื่อนๆโหวตเพื่อเป็นการตัดสินแทนค่ะ
- 1ท่านสามารถส่งมาได้หลายแบบ
- หรือถ้าไม่มีงานไหนถูกใจเลยก็จะไม่มีรางวัลในเกมนี้ค่ะ (แต่มีปกแน่ๆ 555+)
ตัวอย่างปกที่ต้องส่งมาจากซ้ายไปขวา แต่ส่งมาจริงๆขอใหญ่กว่านี้เน้อ ตย.นี้ย่อแล้ว แหะๆ
ปกหลัง สัน ปกหน้า
คลิก (http://sphotos-c.ak.fbcdn.net/hphotos-ak-snc6/223059_211793718838630_3626225_n.jpg) (นิยายเรื่องแรกในชีวิต ตีพิมพ์กับสนพ.แถมเป็น Y Y Y แอร๊ยยยยยยย)
ทุกเกมตั้งแต่1-3 ทุกคนสามารถเข้าร่วมได้คะ โดยที่เกม1-2 เข้าร่วมได้1ครั้ง ส่วนเกม3(ออกแบบปก) ส่งมาได้ไม่จำครั้งเลยจ้า ^^ หากมีใครไม่เข้าใจ สงสัยเกมไหน สามารถสอบถามได้ที่เฟซบุค (http://www.facebook.com/pierre.pixie)และทวิตเตอร์ (https://twitter.com/Pxpierre)ค่ะ
-
คู่นี้ก็แอบจิ้นมานานแล้ว
จะเอาทัช-แทน
-
:กอด1:
-
คู่นี้แอบจิ้นมานานแล้ว พอเห็นทัชได้แฟน ใจหายเลย
แต่ถึงตอนนี้ก็ยังมีหวังนะ หึหึ (หึหึ อะไร -_-)
-
ทัช แทน แหม ไม่รู้จะจิ้นอีท่าไหนมันรั่วกันทั้งคู่ แต่เชียร์จริงไรจริง
-
คู่จิ้น
-
มันจะต้อง ......... มีอะไรในก่อไผ่แน่ๆคู่นี้ หึหึ
-
พี่แพรมาต่อแล้ว อิอิ
คู่นี้น่ารักอ่ะๆ ชอบๆ เราเชียร์ o13
สุขสันต์วันปีใหม่คร้าบบบ
-
:z1: :z1: อร๊ายยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย :haun4: :haun4:
นี่ถ้าไม่มีฉากเก็บตกมาซะก่อนเนี่ย เค้าก็กำลังจะเอ่ยปากถามเลยนะเนี่ย
ว่าระหว่าง แทน กับ ทัช เนี่ย " ใครจะเป็นรุก ใครจะเป็นรับกันจ้ะ " :-[
แพรรี่เล่นดักทางคนถามซะ บอกว่าผลัดกันรุกผลัดกันรับ เอร๊ยยยยยยยยย ฟินเวอร์ :impress2:
:z13: แพรรี่แตกประเด็น แทน & ทัช ออกมาเป็นเรื่องใหม่เลยก็ได้นะจ้ะ เค้ารอฟินแบบจัดเต็มอยู่ อิอิ :z2:
-
รอหนังสือๆๆๆ ><
ฟินมากกรี๊ดดดดดดดดดดด :impress2:
-
:jul1: จิ้น จิ้น จิ้น
ขอคู่นี้อีก
-
ทัชแทนน่ารักอ่ะ
-
จิ้นทัช-แทนเหรอ? ไม่ฟินอ่ะเพราะเชื่อว่าทั้งสองคนเป็นเพื่อนกันจริงๆตั้งแต่เริ่มเรื่องเลย อ้อ!สวัสดีปีใหม่ย้อนหลังจ้า~
-
ไม่อยากให้ทัชแทนเป็นคู่จิ้นเลยยยย
เรียลเถอะคนดี 555
แทนน่ารักอะ เอาใจใส่เพื่อนมาก เพื่อนที่ดีมาก
โทรหาปุ๊บรบมาหา น่ารักนะเรา
อยากอ่านคู่นี้(ได้กัน)อีกกกก 5555
-
ตั้งตาคอย ทัชแทน ผลัดกันเสียบ
-
เหยยยย ทัชแทน นี่เค้าแอบจิ้นนะ กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด
-
:impress2: บรรยายมะถูกอ่ะคร่าความรู้สึกมันมีทุกรสเลยอ่า มาม่าชามนี้
-
อยากรู้จริงๆนะเนี่ย ว่าใครรุกใครรับ อิอิ
-
เขียนไม่เก่งรอเก็บตังค์ซื้อ ^^
-
แทนที่จะโสด กดกันเองดีกว่านะ
-
:L1: :L1: :L1: :L1: :L1: :L1: :L1: :L1: :L1: :L1: o13
-
:L2: :L2: :L2:
-
คู่นี้นี่ยังไงเนี่ย ??
-
เย้ ในที่สุดก้อได้พิมพ์เป็นเล่มแล้ว ดีใจจัง ยังไงอย่าลืมมีตอนพิเศษแถมเพิ่มในเล่มด้วยน่ะจ้ะ ยังไงจะลองเล่นเกมดูล่ะกันเผื่อจะถูกใจคุณแพรบ้างไม่มากก้อน้อยน่ะ :z1:
-
:L2: :L2: :L2:
-
เปลี่ยนจากโสดเป็นเพื่อนมาเป็นสละโสดพร้อมกันดีกว่ามั้ย อิอิ
ทัช&แทน ทัช&แทน ทัช&แทน ทัช&แทน ทัช&แทน ทัช&แทน ทัช&แทน
ทัช&แทน ทัช&แทน ทัช&แทน ทัช&แทน ทัช&แทน ทัช&แทน ทัช&แทน ทัช&แทน
ทัช&แทน ทัช&แทน ทัช&แทน ทัช&แทน ทัช&แทน ทัช&แทน ทัช&แทน ทัช&แทน ทัช&แทน
ทัช&แทน ทัช&แทน ทัช&แทน ทัช&แทน ทัช&แทน ทัช&แทน ทัช&แทน ทัช&แทน ทัช&แทน ทัช&แทน
-
จบแล้ววววว ฮิ้ววว
ใจหายเหมือนกันนะเนี้ย T___T
รักเรื่องนี้มากๆชอบมากๆ อินกับเรื่องมากๆด้วย ขอบคุณที่แต่งเรื่องดีๆมาให้อ่านนะคะ
-
ในที่สุดคู่นี้ก็เสร็จกันเองแล้ว น่าสงสารส้มโอจัง ตอนแรกคิดว่าจะคู่กับแทนนะเนี่ย 555++
แต่มาถึงจุดนี้แล้ว ขอแทนเป็นรุกนะ แล้วทัชเป็นรับ ><" :impress2:
-
จิ้นทัช-แทนเหรอ? ไม่ฟินอ่ะเพราะเชื่อว่าทั้งสองคนเป็นเพื่อนกันจริงๆตั้งแต่เริ่มเรื่องเลย อ้อ!สวัสดีปีใหม่ย้อนหลังจ้า~
เหมือนกันเลย ให้ความรู้สึกเหมือนเพื่อนมากกว่า
-
:-[ :-[ :-[ :-[แอบลุ่นอยู่คู่นี้ :-[ :-[ :-[
-
คิดถึงพี่พอสน้องแกรนด์ มาอัปตอนพิเศษเถอะนะคะ พรีสสสสสสสสสส คนเขียน
-
ดันอึ๊บๆ
รู้สึกเหมือนคอมเม้นต์หายๆ แต่ช่างเถอะ 5555+
ปล.เกมที่1-2ใกล้หมดเขตแล้วนะค้า ^^
-
ช่วงนี้ไม่มีเวลาเลยอ่านไม่ทันแล้ว คงรอแพรทำหนังสือ
-
ลบนะคะ
แพรว่าตอนมิลแต๊งมันเขียนออกมาได้ไม่ดีเท่าไหร่อะ ลวกๆไงไม่รู้
มันคาใจ...แบบ...นี่กูพิมอะไรให้คนอ่านเนี้ย - -?
-
มันก็ยังงงๆ กันอยู่ :really2:
-
งงๆอ่ะ แต่น่ารัก ชอบๆ .. :o8:
-
แต้งมินน่ารักกกก o13
นี่กะขอโทษให้ครบล้านจริงๆใช่ป่ะืถ้าแต้งไม่บอกขอบคุณ 555
เค้าอยากอ่านแทนทัชอีกอ่ะ :o8:
-
น่ารัก งงนิดๆ
ขอบคุณค่ะ
-
งงจริงๆด้วยครับ แต่คู่นี้น่ารักมากจริงๆโดยเฉพาะหนูแต๊ง
เขียนภาคนี้ได้ไหมครับ แค่เรื่องสั้น 10 ตอนจบไรเงี่ย
หวังมากกกกกแต่ก็อยากอ่านแทนทัชอระนะ คู่นี้น่ารักทั้งคู่
ขี้เล่น เข้าขากันได้ดี เฮฮามากมาย
-
เหมือนจะงง แต่ก็ไม่งง เอ๊ะ ? ยังไงงงง 5555555555555555
-
งงค่ะ แต่ชอบนะ
-
แอบ งง ตอนจบ :really2:
-
เก็บตังรอหนังสือล่ะ
-
น่ารักดีค่ะ
-
:mc4: กลับมาแล้ว ดีใจจัง
-
แต๊งมิน มาแบบงงงง
-
งง เพราะไม่คุ้นกะตัวละคร ต้องอ่านตั้งสามรอบ ถึงจะเข้าใจ อิอิ
-
งง ๆ นิดหน่อย แต่ไม่เป็นไร
ขอบคุณมากค่ะ เป็นกำลังใจนะคะ +1
:L2:
-
แต๊งนี่ง๊องแง๊งน่ารักดีเนอะ ขอบคุณคนเขียนล้านครั้ง~
-
"ขอบคุณ" สิถึงจะถูก พูดอยู่ได้ "ขอโทษ" น่ะ
-
งงมากๆ ว่าคู่นี้ตรงไหน??? แต่ก็นารักดีอ่ะ ชอบๆๆๆ
+1 ให้กับความพยายาม อิๆๆๆ
-
หวานดีจัง ชอบๆ
-
ตอนพิเศษของทัช+แทน น่ารักจ้ะ แต่ไอ้ตอนแต๊งกิ้วนี่สิงง ๆ น่ะ แต่ก้อขำ ๆ ดี อยากได้เต็ม ๆ น่ะ ท่าทางจะเพี้ยนดี ยังไงถ้าหนังสือเร่ิมจองขึ้นกระทู้บอกด้วยน่ะจ้ะ จะได้ไม่งงน่ะ :impress3:
-
น่ารักแบบงงๆ 555555
แต๊งน่ารักจังเลย :-[ :-[
-
งง แต่ชอบบบบบบ โอ๊ยยย อยากอ่านเยอะกว่านี้ เอาอีกๆๆๆ ><
-
เหมือนจะโหดแต่แอบน่ารักนะนี่
-
น่ารักแบบงงๆ ฮ่า รออ่านเรื่องใหม่จ้า :D
-
น่ารักที่สุด
-
อยากได้ทัชแทน
ใครไม่จิ้นเราจิ้น 5555
มันดูเคมีเข้ากันดี แบบเล่นไปเล่นมาดันหวั่นไหวซะงั้น อิอิ
ว่าจะกลับมาอ่านตอนอีกรอบทำความเข้าใจใหม่ แต่ไม่ทันลบสะแหละ 555
-
อ่าาา คือ เอาไป แต่งเรื่องต่อได้นะ คู่นี้ มาเป็นเรื่องสั้นก็ได้ เรื่องยาวก็โอ นะ จ๊ะ
จุ๊ฟๆๆ สู้ๆ เป็นกำลังใจให้
-
ลบทำไมอ่า? UU
-
:a5: หง่ะ มาอ่านไม่ทัน คุณแพรลบซะก่อนแว้วววววววววววว :z3:
o22 :serius2: :sad4: :o12: :m15:
ปลาลิง. แต่ยังไงก็รอร๊อรอให้คุณแพร รีไรท์จนพอใจ แล้วเอามาลงให้อ่านอีกครั้งนะคะ :sad11: :กอด1:
-
เฮ้ย หายไปแว้บเดียวจบแล้ว
ชอบตอนที่แกรนด์บอกว่าจะกลับบ้านแล้วพี่พอสถามว่าไม่อยากอยู่ด้วยกันเหรออะ ชอบมากๆเลย
รุ้สึกถึงความรักแบบไม่ต้องอธิบาย ฟิน.
-
ม่ายยยด้ายยยอ่านนอะ ลบทามมายย :z3:
-
ง่าา ลบไปเลยอ่าาา
คือสิ่งที่ผมงง ตอน มิล -แต๊งค์ คือการเล่าเรื่องน่ะครับ เพราะคุ้น (ชิน) กับการเล่าเรื่องแบบ บุรุษที่ 1 ประกอบกับ การที่ไม่คุ้นกับตัวละคร (เพราะสองคนนี้ออกมาแค่ ตอน สองตอนเองง่ะ) เลยทำให้สับสนตัวละคร
ที่ต้องอ่านซ้ำเพราะต้องการเข้าใจว่า ใครเป็นใคร ใครพูดอะไรอ่ะคับ
ยังไงถ้าแก้แล้ว ก็จะคอยติดตามอ่านนะ อิอิ
-
อะไรกันเนี่ยยย ~ เสียด๊ายยย เข้ามาอ่านไม่ทัน ลบซะก่อน แง่งงง
รอใหม่ๆ พี่แพรสู้ๆ >0<
-
เข้ามาอ่านทันแต่เพิ่งเม้น
คืออ่านซ้ำไปหลายรอบมาก กว่าจะเข้าใจ(ได้นิดหน่อย)
แหะๆๆ รออ่านใหม่อีกรอบ
เป็นกำลังใจให้ค่ะ
-
อย่าว่าผมเลยนะครับ
คือผมจำมิลกับแต๊งไม่ได้อ่ะ ไม่คุ้นเลย
ใครก้อได้ช่วยชี้ทางสว่างหน่อยนะครับ
ได้โปรดดดด !!!!!
-
อ๊ากกก พี่แพรๆ คือ คือ.. หนูมาไม่ทันนน ToT
มาลงอีกรอบได้มั้ยอ่า :z3: ถึงจะงง ยังไงก็จะอ่านอ่า
แง้ๆๆๆๆ :m15: :m15: :m15:
-
The Special Side :: Work shop Shirt
“หมิง ทำไมไม่ใส่เสื้อช๊อปมาล่ะ?”
“เห?”
“เอ้า...ก็วันนี้มีแลบไง แล้วก็ผ่านพิธี ‘ปลดไทด์ ใส่ช๊อป’ มาแล้วนี่”
“เนี่ย พวกเราใส่มากันทุกคนเลย”
“เป็นไง กูเท่ห์มะ? อึ้งไปเลยดิ 555+”
“ง่า...”
“หมิงลืมหรอ? แต่’จารย์ก็พูดไว้ชั่วโมงที่แล้วนิว่าตั้งแต่นี้ไปเวลาเข้าแลปให้ใส่ช๊อปมาเท่านั้น’จารย์เค้าถึงจะเช็คชื่อให้”
“งั้นพวกเธอขึ้นไปก่อนเลย เดี๋ยวเราวิ่งไปขอยืมเสื้อช๊อปเพื่อนก่อน”
“เฮ้ยย แล้วมึงจะไปขอใครวะ?”
“ไม่รู้”
นี่ผมไม่ได้โรคจิตที่ใช่มั้ยที่แอบฟังคนอื่นเค้าคุยกัน แต่อ้อ....ใช้คำว่าแอบฟังไม่ได้นะ ผมแค่เดินผ่านมาเพราะต้องไปเรียนชั้น 2 บังเอิญเจอกลุ่มไอ้ขวางโลกมันพอดีเลยได้ยินน่ะ
พวกเพื่อนๆมันพากันขึ้นบันไดไปแล้ว ยกเว้นใครบางคนที่กลับวิ่งสวนไปอีกทาง
“เร็วๆนะโว๊ยยยยย สายเกิน15นาที’จารย์ล๊อคห้องแน่มึง”
ผมหยุดเดิน นึกถึงสิ่งของบางอย่างที่อยู่ในรถ เพื่อนๆหันกลับมามอง
“หยุดเดินไมวะสัด อยากสายเหรอมึง?”
“พวกมึงขึ้นไปก่อนเลยนะ เดี๋ยวกูตามไป ถ้าจารย์ถามบอกว่ากูขี้แตก” พูดจบผมก็วิ่งไปที่รถทันที ปล่อยให้ไอ้พวกนั้นงงไป แต่ไม่ใช่แค่พวกมันหรอกที่งง...
ผมยังงงตัวเองเลยว่า...จะเสี่ยงสายและโดนเช็คขาดเพราะใครบางคนแม่งลืมใส่เสื้อช๊อปมาเนี่ยนะ?
เสื้อช๊อป สัญลักษณ์อีกอย่างของคณะวิศวะ เสื้อชนิดนี้มีประโยชน์หลายอย่าง ทั้งกระเป๋าเยอะ(แต่เล็กสัด) ไม่ต้องซักบ่อยหากโดนอะไรเปื้อน(เพราะสีมันเข้ม) เนื้อผ้าหนา(ใส่นานๆอาจร้อนตับแตก) เป็นที่บดบังปกปิดเสื้อยืดที่ไม่ได้ซักหรือไม่ได้รีดมาและอย่างสุดท้าย...ใส่อวดสาว...
ที่พูดมาทั้งหมด...ไม่ใช่จุดประสงค์หลักของการใส่เสื้อช๊อปเลยครับ ความจริงแล้วเสื้อช๊อปมีไว้ใส่เฉพาะเวลาลงแล๊ป ลงช๊อป ปฏิบัติการอะไรก็ว่ากันไป เพราะเนื้อผ้าที่หนาและสีเข้มมันช่วยในการทำงานกับเครื่องจักรหรืออุปกรณ์ต่างๆไม่ให้เปื้อนเสื้อนักศึกษา
นักศึกษานิยมใส่เสื้อช๊อปกันเป็นว่าเล่น จะมีลงช๊อปหรือไม่มีกูก็จะใส่ ใครจะทำไม? จนหลายๆมหาลัยต้องออกกฎระเบียบในการใส่เสื้อช๊อป แต่ผมว่า...ออกกฎมา มันก็เหมือนเดิมอะ
ดูอย่างผมเป็นต้น ใส่เสื้อช๊อปมาเรียนทุกวันครับ ฮ่าๆๆๆๆ วันไหนนึกครึ้มอกครึ้มใจก็จะโทรไปร้านซักรีดให้เอาเสื้อนักศึกษามาส่งแล้วใส่มาม. วันไหนรีบๆ ขี้เกียจบวกกับตื่นสายก็จะเห็นผมได้ในเสื้อช๊อปสีเลือดหมู ดังนั้นการที่คุณเห็นนักศึกษาหลายๆคนใส่เสื้อช๊อปใช่ว่าเค้าคนนั้นมีการเรียนภาคปฏิบัตินะครับ เค้าคนนั้นอาจจะยังไม่ได้ซักเสื้อ รีดเสื้อหรือยังไม่ได้อาบน้ำก็เป็นได้
แต่! ผมยังไม่ซกมกถึงขั้นนั้นครับเพราะผมมีเสื้อช๊อป2ตัว!! ฮ่าๆๆๆๆ ไว้ใส่สลับคือใส่เล่นกับใส่ลงช๊อปจริง ไอ้ตัวใส่ลงช๊อปจริงน่ะ ผมสั่งตัด ปัก เย็บ ถูกกฎทุกกระเบียดนิ้ว ชื่อภาค รหัสนักศึกษา ขนาด ทุกอย่างเป๊ะหมด แต่สำหรับอีกตัวที่ไว้ใส่เล่นนั้น...ผมปักรหัสนักศึกษาพ่วงด้วยชื่อเล่นและรุ่นไว้ที่แขนครับ ตรงอกก็แค่สัญลักษณ์ภาคเครื่อง ด้านหลังชื่อมหาวิทยาลัย ก็คล้ายๆกับเสื้อช๊อปที่ใส่จริงนั่นแหละครับ แต่เพื่อนผมบางคนเนี่ยดิ แม่งล่อปักชื่อแฟนเลย ฮ่าๆๆๆๆ เท่านั้นยังไม่พอ บางคนกลัวโสด จากรหัสนักศึกษายาวๆกลายเป็นเบอร์โทรซะงั้น
และวันนี้ผมก็เลือกใส่เสื้อช๊อปจริงมาครับ
พล่ามมายาว ตอนนี้ผมเดินมาถึงรถแล้ว เพียงแต่ไม่ใช่รถผมก็เท่านั้นเอง ตอนนี้บีเอ็มลูกรักผมซ่อมเสร็จเรียบร้อย แต่ผมอยากให้มันได้พักบ้าง จึงอาศัยรถของใครมาคนที่เต็มใจให้ยืมขับไปพลางๆก่อน
ไอ้ขวางโลกมันมาถามผมอยู่2-3ครั้งนะครับว่าเมื่อไหร่รถผมจะซ่อมเสร็จ มันจะได้รีบๆจ่ายเงินแล้วเอารถให้คืนมันไปซะที
‘ยังซ่อมไม่เสร็จ อะไหล่กูต้องรอนำเข้าอีก3เดือน’
ทั้งๆที่จริงแล้ว...ซ่อมเสร็จตั้งแต่3วันแรกที่โดนชนด้วยซ้ำ...
ผมเดินมาเปิดประตูหลัง หยิบกองผ้าสีเลือดหมูมาพาดบ่า ปิดประตู ล๊อครถเรียบร้อย หยิบโทรศัพท์ขึ้นมากดโทรหาเจ้าของรถที่แท้จริง
“อยู่ไหน”
/แฮ่ก...แฮ่ก....เอ่อ...ยะ...อยู่แถวๆซุ้มเจอร์ครับ....พี่มีอะไรรึเปล่า? ผมกำลังรีบ/
“ไม่มี แต่มึงต้องมาหากูภายใน3นาที ที่ใต้ตึกคณะ”
ตามสเต๊ป...พูดจบก็กดวาง ขืนยังรอมันตอบรับได้มีหวังสายไปกว่านี้แน่
ผมเดินไปยังใต้ตึกจุดเดิม รอมันแถวๆหน้าบันไดทางขึ้น ไม่นานนักก็เห็นหน้าจืดๆของมันโผล่มาจากไกลๆ ไอ้ขวางโลกทำหน้าหงุดหงิด แต่ถึงอย่างนั้นก็ยังกึ่งวิ่งกึ่งเดินเข้ามาหาผม
“มีอะไรครับ?” ถึงจะลงท้ายหางเสียง แต่มันฟังดูห้วนๆชอบกล
ไอ้ขวางโลกปาดเหงื่อที่ไหลย้อยมาข้างแก้ม มองซ้ายมองขวาเหมือนต้องการหาอะไรบางอย่าง
“ถ้าไม่มีอะไรผมไป...”
ฟึ่บ!
ไม่รอให้มันพูดจบ ผมโยนเสื้อช๊อปสีเลือดหมูที่คล้ายกับตัวที่ผมกำลังใส่อยู่ให้มัน คนได้รับของที่จำเป็นมองหน้าผมอย่างงงๆ
มันกำลังจะอ้าปากพูดอะไรสักอย่าง แต่ผมเอามือสอดใส่กระเป๋าเสื้อทั้ง2ข้างและหันหลังกลับตัวขึ้นบันไดไปก่อนแล้ว ขึ้นมาได้ครึ่งชั้น ผมยกข้อมือที่สวมนาฬิกาขึ้นมาดู
สายไป 12 นาที
END - The Special Side :: Work shop Shirt
เขียนได้ฝืดมาก แค่นี้ล่อไป2ชม บ้าแล้ววววววววววววววววววววววววว
สำหรับใครที่อ่านไม่ทันมิลแต๊ง...แพรขอไปรีไรท์ให้มันดีกว่านี้ก่อนนะคะ
อย่างที่คุณ fulres บอก แพรชินกับการเขียนเล่าเรื่องแบบ first person point of view มากกว่า third person point of view เลยทำให้ตอนมิลแต๊งที่ลบไปนั้นมัน...อ่านแล้วงง...งงมาก...งงมากถึงมากที่สุด
รายชื่อผู้ที่ได้รับรางวัล คลิก (http://my.dek-d.com/dek-d/writer/viewlongc.php?id=851217&chapter=68)
:L2:
-
วอร์มไปแกล้งหมิงทำไมเนี่ยซ่อมรถเสร็จแล้วบอกยังไม่เสร็จเนี่ยนะ
-
แบบว่า ฟินเหอะน่า ทำเป้นเข้มมม
-
เขียนไม่ฝืดหรอกค่ะ ตอนนี้น่ารักดี อ่านแล้วยิ้มเลย ทำเป็นเข้มนะพี่วอร์ม :laugh:
เสื้อชอปที่ปักเบอร์โทรด้วยไรงี้มีคนทำจริงป่าวคะ เก๋มาก ชอบ ฮ่าๆ
-
แหมๆๆๆ พี่วอร์ม :o8: :o8:
-
แล้ว มิลกับแต๊งค์เจอกันได้ไงอ่ะคะ เอิ๊กๆ
-
วอร์มขี้เก๊กอ่ะ 5555+ :o8:
-
พี่วอร์มมมม :o8: ซึนได้อีกกร๊ากกกกกกกกกกกกกกกก
-
น่าร้ากกกอะจริงๆแล้วก็เป็นห่วงหมิงมันใช่ไหมล่าาาา
-
พี่วอร์มเป็นห่วงน้องหมิง
:กอด1:
-
พี่วอร์มโคตรเท่ห์ อ้ะ
-
วอร์มแกน่ารักว่ะ
-
ตอนแรก อ่านแล้วงง ๆ ว่าตกลงใครคือใคร พอไปอ่านบทกลอน จึงได้รู้ว่า คือหมิง+วอร์ม นี่เองน่ะ ใช่หรือเปล่าเอ่ย :z3: ยังไงคุณแพรช่วยเขียนบอกด้วยก้อดีน่ะจ้ะ
-
เค้าจะเอาแทนทัชอะ :z13: :z3:
-
เรื่องต่อไปขอเป็นวอร์มหมิงได้เปล่าคะ55555555555555555
ทำเป็นเข้มนะ!
-
พี่วอร์มใจดีและเท่ที่ซู้ด...
-
พี่วอร์มมมมมม
โอ้ยยยยยยยยยยยยยย
กรี๊ดดดอะ ทำตัวซึน ปากแข็ง ขีเก๊ก ที่แท้ก็ห่วงน้องหมิงจนตัวเองยอมสาย
ไม่รักไม่ชอบ ไม่ทำให้ขนาดนี้หรอกกกกก :กอด1:
-
ชอบมากกกกกกกกกกก.........รอตอนของ วอร์ม หมิง มานานมาก นึกว่าคนเขียนจะไม่เขียนซะแล้ว.....ขอให้เขียนมาอีกนะ จะรอๆๆๆ
-
o13 o13
-
:-[
-
แอ๊บอ่ะ ขี้แกล้ง อิๆๆๆ
-
อยากอ่านอีกกกกกกกกก ~
-
เนียนนะ พี่วอร์ม หูยย.. ได้ใจหมิงไปเต็มๆเหอะ :-[
-
:laugh: :laugh: :laugh:จีบเค้าแบบนี้เหรอจ๊ะ :m20: :m20: :m20: :m20:
-
เอาอี๊กกกก หนุ่มซึนทั้งคู่เลยค่ะ ><
-
555 เท่นะ แต่สาย 12 นาที ...ซวยไง :m20: :m20:
-
อ๊ากกกก แอบน่ารักนะเนี่ยยยย
-
เก๋ดีอะ ปักเบอร์โทรเนี้ย อิอิ
-
พี่วอร์มขี้เก้ก 5555
-
น่ารักเบาๆ
-
เอร๊ยยยยยยยย
พีี่วอร์ม น่ารัก อ้ะ :-[
ห่วงนะแต่ไม่แสดงออก ฮิ้ววววววววว :z2:
ฟินอ่ะค่ะ อิอิ
-
:กอด1: :กอด1:
-
อยากอ่านวอร์ม-หมิงอีกอ่ะ เอาแบบตอนที่รักกันแล้วได้ป่ะ?
-
พึ่งตามอ่านเรื่องนี้ สนุกมากกกกก ชอบพี่พอสจุงเบยยย
อยากอ่านคู่พี่วอร์มกะหมิงใจเลยยย
-
:haun4:มาต่อสั้นจังคับ
-
พี่วอร์มเก๊กอ่า ทำเป็นเข้ม ก็ห่วงแหละว้า :D
-
:-[ แอบน่ารักนะเนี่ย
-
พี่วอร์มมันน่ารักนะเนี่ย
-
อยากอ่านคู่นี้อีก เอาอีก เอาอีก เอาอีก
-
มาแล้ววววววววววววววววววววววววววววววววว
เปิดจอง+โอนหนังสือ i’m not&you don’t แล้วค่า!!! กรี๊ดดดดดดดดดดด
แบบว่าหนังสือชุดนี้แพรตั้งใจทำออกมาจริงๆอะ ใครไม่ซื้อถือว่าพลาดมาก!!!
เอาละๆๆๆ แพรจะเก็บอาการดีใจไว้ก่อน มาดูรายละเอียดหนังสือชุดนี้กันค่ะ ^^
(อยากให้อ่านทุกบรรทัดนะคะ จะได้เข้าใจตรงกันค่า)
หนังสือเรื่อง i’m not&you don’t 1 ชุด
จะประกอบไปด้วย หนังสือ2เล่ม ที่คั่น2ใบ
-ปกกระดาษอาร์ตด้าน 300 แกรม
-พิมพ์ด้วยกระดาษถนอมสายตา
-เล่ม1ประมาณ320หน้า เล่ม2ประมาณ350หน้า (คร่าวๆเด้อออ แต่เล่มนึงไม่ต่ำกว่า300หน้าแน่นอน)
เนื้อหาในเล่ม มีการแก้ไขคำผิด เปลี่ยนคำซ้ำคำซ้อน รูปประโยคที่อ่านแล้วแปลกๆ เปลี่ยนชื่อตอนบางตอน
-Chapter1-33
-The Other Side I-VI [Pause Part]
-The Dark Side :: DRUNK?
-The Dark Side :: Answer
-The Special Side :: Aggressive VS Acoustic (มันก็คือพาร์ทพี่วอร์ม I-III นั่นแหละค่า แพรขอเปลี่ยนชื่อตอนหน่อยนะ)
-The Special Side :: Work shop Shirt
-The Special Side :: Warm Man (ไม่ลงในเว็บ)
-The Extra Side :: Loy Krathong Festival
-The Extra Side :: T_T
-The Extra Side :: Thank you a Million Times
-บันทึกลับฉบับแกรนด์พอสพอสแกรนด์ ฉบับที่1 (ไม่ลงในเว็บ)
-บันทึกลับฉบับแกรนด์พอสพอสแกรนด์ ฉบับที่2 (ไม่ลงในเว็บ)
-บันทึกลับฉบับแกรนด์พอสพอสแกรนด์ ฉบับที่3 (ไม่ลงในเว็บ)
(ไปๆมาๆ...ทำไมตอนพิเศษมันเยอะจังฟร่ะ!!!)
ทั้งหมดนี้ในราคา 800 บาทค่า (กัดก้อนเกลือ+แดกแกลบกันเลยทีเดียว)
และค่าจัดส่งทางไปรษณีย์แบบลงทะเบียนนะคะ แพรขอคิดเพิ่มอีก50บาท (นะนะตัวเอง เค้าก็จนไม่แพ้กันT^T)
ง่ายๆว่ารวมกันแล้ว 800+50=850 บาทเด้อออออ
แต่!! ถ้าเกิดว่าใครอยากยลสิริโฉมอันงดงามของนังแพร(?)แล้วละก็....สามารถมารับหนังสือได้ด้วยตนเองและไม่คิดค่าจัดส่งค้าบบบบบบบบ
สถานที่ที่เราจะพบเจอกันได้
๑. มหาวิทยาลัยเกษตรศาสตร์ บางเขนแคมปัส ปัส ปัส ปัส (แอ๊คโค่เพื่อ?)...เขียว....ธง...ขจี ก่อเกิดไมตรีสามัคคีมั่น... (อย่าเพิ่งรักสถาบันอิฟาย ขายของก่อน #โดนแกรนด์ตบหัว) ซึ่งที่ม.นะคะ แพรสะดวกทุกวันค่ะ จะเอาของมะไหร่บอก ศร.3 บาร์ใหม่ ได้หมดจ้า ไว้นัดกันอีกทีเนอะสำหรับคนที่ต้องการรับหนังสือที่ม.
๒. สยามพารากอน (ชั้นไหน วันไหน เวลาไหน จะแจ้งให้ทราบอีกทีค่ะ)
เอาละทีนี้มาถึงวิธีการสั่งซื้อหนังสือ4ขั้นตอนง่ายๆ ไม่ยุ่งยาก
1.ไปโอนเงินเลย อย่างสั่ง1ชุดก็ 800(นัดรับ) /850(จัดส่ง) ถ้า2ชุดก็ 1600(นัดรับ)/1700(จัดส่ง)
โอนเงินมาที่ธนาคารกสิกร (สีเขียวค่ะ)
เลขที่บัญชี :: 391-2-68463-5 (ออมทรัพย์)
ชื่อบัญชี :: วิไลพร ชัยวรพร
สาขา :: เซ็นทรัลรัตนาธิเบศร์
2.พอโอนปุ๊ป ไม่ว่าจะทางธนาคารหรือผ่านตู้ก็ขอให้จดจำเวลาที่โอนไว้ด้วย!(มีบอกในสลิป) เก็บใบสลิปเป็นหลักฐานห้ามหายเด็ดขาดจนกว่าจะได้รับหนังสือ!!
3.เสร็จแล้วมากรอกแบบฟอร์มนี้ค่ะ >> คลิก (https://docs.google.com/spreadsheet/viewform?formkey=dFlyQS1oOW9uMzFFS1c3Um40RWE4M0E6MQ)
4.เสร็จเรียบร้อย รอรับหนังสือลัลล้า
เปิดโอนตั้งแต่วันนี้ - 31 มีนาคม 2556
งานนี้ไม่มีจองนะคะ ฮ่าๆๆๆๆๆ
แต่ขอบอกไว้ก่อนว่าใครที่โอนมา50ท่านแรกจะได้รับของรางวัลพิเศษเด้อพ่อแม่พี่น้องงงงง ฉะนั้นรีบโอนมาซะดีๆ (จะถึง50ชุดรึเปล่าก็ไม่รู้ กร๊ากกกกกกก)
เมื่อปิดโอนแพรจะรีบดำเนินการพิมหนังสือและแพ๊คของออกมาให้เร็วที่สุดเท่าที่กำลังจะเอื้ออำนวย หากมีเหตุการณ์อะไรขัดข้องแพรจะแจ้งไปทางอีเมลล์ของทุกคนที่สั่งซื้อนะคะ
ไม่ต้องกลัวว่าแพรจะโกงคะเพราะแพรได้รับเลขหมายTBLจากเล้าเป็ดคะ ซึ่งการจะได้รับหมายเลขมานั้นต้องยืนยันตนด้วยการส่งสำเนาบัตรประชาชนและหน้าแรกบัญชีธ.ที่โอนค่ะ (หมายความว่าถ้าตูเบี้ยว มีสิทธิติดคุกงะ)
TBL-471-635
หากใครมีข้อสงสัยถามได้ที่
- Facebook (http://www.facebook.com/pierre.pixie)
- Twitter@Pxpierre (https://twitter.com/Pxpierre)
- pixie_qpid[at]ร้อนเมลล์.คอม
รักพอส ชอบแกรนด์ แฟนคลับวอร์ม พร้อมมอบกายให้แทน อยากเป็นแฟนทัช ผูกมัดกับหมิง ซิงอย่างแต๊งกิ้ว พลิ้วไหวกว่าโกเม่ เทใจให้มิลเลียน เปลี่ยนคนรักเป็นฮาร์ท วาดฝันว่าจะได้แต่งงานกับแซค แทคทีมบ้าผู้ชายเหมือนส้มโอ ... พอละ เยอะละ คิดไม่ออก 555555555555+ คือที่เกริ่นมายาวเนี่ยจะบอกว่า ซื้อหนังสือเถอะนะ จะได้ไม่เป็นภาระให้แก่ลูกหลาน (แต่เป็นภาระของคุณเรื่องเงิน ฮ่าๆ)
จุ้บๆๆๆๆ รักนะค่ะ คนดีของฉัน♥
-
รับเรื่อง เอ้ย รับทราบจ้า...
เมื่อกี้แว่บเข้าไปดูที่กรอกแบบฟอร์ม(ยังไม่ทันโอน ๕๕)
พี่คนแต่งเรียน มก. ด้วยจ้า >< เรียนคณะไหนคะ เค้าจะเข้าไปเป็นเฟรชชี่ปีนี้ค่ะ (ได้รับตรงพอดี) ฝากเนื้อฝากตัวด้วยนะคะ ^/\^
-
รับเรื่อง เอ้ย รับทราบจ้า...
เมื่อกี้แว่บเข้าไปดูที่กรอกแบบฟอร์ม(ยังไม่ทันโอน ๕๕)
พี่คนแต่งเรียน มก. ด้วยจ้า >< เรียนคณะไหนคะ เค้าจะเข้าไปเป็นเฟรชชี่ปีนี้ค่ะ (ได้รับตรงพอดี) ฝากเนื้อฝากตัวด้วยนะคะ ^/\^
อุกรี๊สสสสสส
มามะ เลือดสีเขียวด้วยกัน >_< ยินดีต้อนรับเข้าสู่รั้วนนทรีนะคะ
ปล.คณะ....pmไปบอกนะ 5555+ กลัวคนอื่นตกใจ
-
o13 อิอิ รุ่นน้องเรานิหว่า...มก.กำแพงแสนจร้า ม่ะอยากบอกว่ารุ่นไหนเด่วเค้าจะเคารพ เรียกว่า....
-
โอนแน่นอน รอรับได้เลยจ้ะ :impress3:
-
เก็บตังค์ก่อนๆ
-
โอนแล้วน้า >< :กอด1:
-
โอนไปแล้ววววว เปิดเห็นตอนเดินผ่านตู้ atmพอดี 55555555 :-[ :o8: :impress2:
-
เค้าก็ขอจอง ชุดนึงด้วย เดี๋ยวจะโอนให้นะ แต่ยังไม่รู้ว่าวันไหนเนี้ยสิ
-
คู่นี้น่ารักอ่ะ ยังไม่พี่วอร์มไม่เปลี่ยนนะ คริคริ
-
อยากซื้อมากๆ เลย แต่ต้องเก็บเงินไว้เรียนพิเศสาก่อน (จะขึ้นม.6 แล้ว) T^T
-
ไม่พลาดง้าบบบ แต่อยากให้มีตอนพิเศษพี่วอร์มหมิงเพิ่มอีกกกก รักพี่รหัสคนนนี้ คึคึ แอบนอกใจพอสชั่วคราววว
-
เค้าโอนให้แล้วนะ :sad4: โอนให้ตอน 10.01 น. อ่ะ
-
ในที่สุดก็ได้เวลาประกาศผลเกมชิงหนังสือแล้ว เยเย้! โดยเริ่มจากเกมที่1 ความรู้สึกประทับใจก่อน อยากจะบอกว่านี่ถ้าแพรรวยแพรแจกทุกคนจริงๆอะ แต่ละท่านเขียนมาจนแพรปลาบปลื้มน้ำตาซึม (จริงๆนะตัวเอง) บางอันก็นั่งหัวเราะ ฮ่าๆๆๆ ตัดสินใจยากมากกกกกกกกกก นั่งไล่อ่านทุกอันอย่างละเอียด เอาของทุกคนมารวมกันในเวิร์ด (102หน้า...ได้นิยายอีกเรื่องเลยอะ) แล้วอ่านซ้ำไปซ้ำมา ใช้เวลาตัดสินนานมาก ขอบคุณทุกๆคนที่บอกเล่าความรู้สึกที่มีต่อนิยายเรื่องนี้ ขอบคุณจริงๆค่ะ
เอาล่ะ ได้เวลาประกาศรายชื่อผู้โชคดีแล้ว (เหมือนชิงโชคยังไงไม่รู้แหะ 555+)
ตามไปดูกันเล๊ยยยยยยยยย
“ความประทับใจที่มีต่อเรื่อง i’m not&you don’t”
รางวัล - หนังสือเรื่อง i’m not&you don’t ท่านละ1ชุด
ผู้ที่ได้รับรางวัลมีดังนี้
แทนทาทาแดนแท่นแทน แท่น แทนแท๊นนนนนนนนนนนน
- umiolegon@ร้อนเมลล์.com [ส่งมาทางอีเมลล์]
และ...
และ......
และ...........
- NookNick [ส่งมาทางคอมเม้นต์บทความในเว็บเด็กดี]
ขอแสดงความยินดีด้วยนะค้า ^_______________^ #ปรบมือเกรียวกราว
เมื่อรู้ตัวแล้วว่าใครเป็นผู้โชคดีก็ขอให้ส่งชื่อ-ที่อยู่ในการจัดส่งหนังสือมาทางอีเมลล์ pixie_qpidอย่าแสดงเมลบนบอร์ด.com ในหัวข้อว่า “รับรางวัล(หนังสือ)เกมที่1” ก่อนวันที่10กุมภาพันธ์2556 ด้วยนะคะ! ถ้าหากไม่ส่งมาแพรจะถือว่าสละสิทธิ์ทันที (หากต้องการเปลี่ยนที่อยู่ในภายหลังก็สามารถแจ้งมาบอกแพรทีหลังได้ค่า)
แต่!!! สำหรับคนที่ไม่ได้หนังสือก็อย่าเพิ่งน้อยใจไป! แพรมีของรางวัลพิเศษมอบให้อีก43ท่านที่บอกความรู้สึกออกมาให้แพรได้รับรู้ไม่น้อยหน้าไปกว่า4ท่านข้างบนค่ะ (แต่ไม่ได้หมายความว่าท่านอื่นๆเขียนมาไม่ดีนะคะ เพียงแต่อีก43คนนี้คือ....แพรอ่านซ้ำไม่ต่ำกว่า5รอบอะ แบบ...ตูตัดสินใจไม่ถูกโว๊ยยยยยยย)
รางวัล - ขออุบไว้ก่อนค่า คงไม่ใช่ของใหญ่หรือแพงมาก เป็นสิ่งตอบแทนเล็กๆน้อยๆที่แพรคิดว่าแพรสามารถมอบให้ได้ทุกคนแทนคำขอบคุณที่เป็นแค่เพียงตัวหนังสือค่ะ
ผู้ที่ได้รับรางวัล [] ในวงเล็บเป็นช่องทางที่ส่งมาค่ะ แต่ถ้าเป็นอีเมลล์เลยก็แสดงว่าส่งมาทางเมลล์เน้ออออ^^
[FB]Malody Milan Fancel
[FB]LookMee Ttr
[เล้าเป็ด]Ali$a฿eth
[Dek-D secret msg] YaoiDitsuki
[Dek-D]Nnsicc
[Dek-D]parkhunsik99
[Dek-D]ib_91
[Dek-D]Are you Alice...
[Dek-D]จียอง
[Dek-D]Shou-jung~
[Dek-D]PongPang :3
[Dek-D]Rindazz
[Dek-D]' kazs ?
toey_341อย่าแสดงเมลบนบอร์ด.com
blackcloud_bc@ร้อนเมลล์.com [กลอนเจ๋ง เอาใจไป ♥ 555+]
thitima.stjd@จีเมลล์.com
brownie_wafer@ร้อนเมลล์.com
rawisaramay@จีเมลล์.com
o_o_2love@ร้อนเมลล์.com
saranghae_bell@ร้อนเมลล์.com
ru_k_really@ร้อนเมลล์.com
han.chul.tan@ร้อนเมลล์.com
saranya_suju13@ร้อนเมลล์.com
master_arfortal@ร้อนเมลล์.co.th
praewpraew.0902@เอ็มเอสเอ็น.com
pp60115111@จีเมลล์.com
me_sjay@ร้อนเมลล์.com
przezj@ร้อนเมลล์.com
natthanan.little@ร้อนเมลล์.com
pimol8955@ร้อนเมลล์.com
ranya12120@ยะฮู๊.com
fon.mobileacc@จีเมลล์.com
i.am.leemims.b2uty@จีเมลล์.com
k2i5tt42y_love23@ร้อนเมลล์.com
proy_sea@ร้อนเมลล์.com
jiin_since1998@ร้อนเมลล์.com
moei_lt0915@ร้อนเมลล์.com
dowlovelove@ร้อนเมลล์.com
pisces.amityzoo@จีเมลล์.com
zdnning@ร้อนเมลล์.com
kamol_piimsiri@ร้อนเมลล์.com
royal_dignity@ร้อนเมลล์.com
amulet.praw@จีเมลล์.com
และใครที่รู้ตัวว่ามีรายชื่อในลิส43คนข้างบน ขอให้ส่งชื่อยูส/เมลล์ที่ใช้เล่นเกมพร้อมชื่อ-ที่อยู่ผู้รับเพื่อจัดส่งของรางวัลพิเศษมาทางอีเมลล์ pixie_qpidอย่าแสดงเมลบนบอร์ด.com ในหัวข้อว่า “รับรางวัลพิเศษ” ก่อนวันที่10กุมภาพันธ์2556 ด้วยนะจ้า ไม่งั้นจะถือว่าสละสิทธิ์เน้อออออ (หากต้องการเปลี่ยนที่อยู่ในภายหลังก็สามารถแจ้งมาบอกแพรทีหลังได้ค่า)
มาถึงเกมที่2 คำโปรย...ทุกท่านที่ส่งเข้ามาล้วนแต่มีเอกลักษณ์และน่าติดตามค่า แต่ถึงอย่างนั้น....อืมมมม...มันไม่โดนใจแพรสักอันเลยงะ T T (หรือตูเรื่องมาก?) ยังไงก็ขอบคุณมากนะคะที่ส่งมาร่วมสนุกกัน แต่ถึงจะไม่มีคนได้รางวัลแพรก็มีรางวัลพิเศษให้กับท่านที่ส่งมาแล้วแพรคิดว่ามันโอเคอีก 2 ท่านเน้ออ
“คำโปรยปกหลังi’m not&you don’t”
รางวัล - ขออุบไว้ก่อนค่า คงไม่ใช่ของใหญ่หรือแพงมาก เป็นสิ่งตอบแทนเล็กๆน้อยๆที่แพรคิดว่าแพรสามารถมอบให้ได้ทุกคนแทนคำขอบคุณที่เป็นแค่เพียงตัวหนังสือค่ะ
ผู้ที่ได้รับรางวัล
zikojungอย่าแสดงเมลบนบอร์ด.co.th
benze06อย่าแสดงเมลบนบอร์ด.com
ขอให้ส่งยูส/เมลล์ที่ใช้ในการเล่นเกมพร้อมชื่อ-ที่อยู่ผู้รับเพื่อจัดส่งของรางวัลพิเศษมาทางอีเมลล์ pixie_qpidอย่าแสดงเมลบนบอร์ด.com ในหัวข้อว่า “รับรางวัลพิเศษ” ก่อนวันที่10กุมภาพันธ์2556 ด้วยนะจ้า ไม่งั้นจะถือว่าสละสิทธิ์เน้อออออ (หากต้องการเปลี่ยนที่อยู่ในภายหลังก็สามารถแจ้งมาบอกแพรทีหลังได้ค่า)
หมายเหตุตัวโตๆ
หนึ่ง.ผู้ที่ได้รับหนังสือ แพรจะจัดส่งหนังสือพร้อมกันทั่วประเทศนะเคอะ รอไปคะรอไป 555+
สอง.ผู้ที่ได้รับรางวัลพิเศษ ขอแสดงความเสียใจที่ไม่ได้รับหนังสือค่ะ เนื่องจากบ้านนังปิแอร์มันยาจกจริงๆ ให้แจกทุกคนก็ไม่ไหว เลยได้แต่แจกของรางวัลพิเศษ ซึ่งจะจัดส่งพร้อมกับหนังสือ ดังนั้นหากผู้ที่ได้รับรางวัลพิเศษท่านใดสั่งหนังสือด้วย แพรก็จะส่งไปให้พร้อมๆกันนะคะ
บทกลอนน่ารักๆจาก Numyen Ranuga & Mutita Suwanno ขอบคุณน้า น่ารักมากก จุ้บๆๆ
โอ้..แกรนด์น้อยกลอยใจแฟนพี่พอส
อย่าพึ่งถอดนะพี่พอสแกรนด์ไม่ไหว (ทำไรกันน่ะ 0.0)
ยังไม่พร้อมตอนนี้ขอทำใจ<3
พร้อมเมื่อไหร่จะติดต่อกลับไปเอง ~!
พี่แพรขาขอพี่วอร์มกับน้องหมิง
แล้วแต๊งกิ้วกับพี่มิลหายไปไหน ToT
บอกตรงๆนะพี่แพรน้องปวดใจ </3
เพราะอะไรทำไม..บทน้อยจัง T-T
ถึงเวลาประกาศปกกันแล้ววว เยเย้ >_____<
อยากจะบอกว่าเลือกไม่ถูกเลย แต่ละคนโชว์ฝีมือออกได้งามเริ่ดมากกกกกกกกก
แต่สุดท้ายก็ต้องมีคนชนะเพียงคนเดียว T____T แพรเลยตัดสินใจเหมือนเดิมคือ
ผลงานที่เข้าตากรรมการและจะได้รับของรางวัลพิเศษนะฮ๊าฟฟฟฟฟว์
1. ru_k_reallyอย่าแสดงเมลบนบอร์ด.com (คนนี้ได้รับรางวัลพิเศษไปแล้ว ดังนั้นจึงถือว่ารางวัลพิเศษนี้ไม่ได้แล้วนะ เพราะ1คน/1รางวัลพิเศษเท่านั้น แต่อยากเอาผลงานออกมาโชว์ ชอบค่ะ อิอิ)
(http://sphotos-h.ak.fbcdn.net/hphotos-ak-prn1/521646_547739048577427_1500670237_n.jpg)
(http://sphotos-b.ak.fbcdn.net/hphotos-ak-prn1/540541_547738705244128_1333120174_n.jpg)
(http://sphotos-f.ak.fbcdn.net/hphotos-ak-ash4/373781_547742981910367_1956557677_n.jpg)
(http://sphotos-d.ak.fbcdn.net/hphotos-ak-ash4/391331_547743928576939_1350426473_n.jpg)
2. lookpat_456อย่าแสดงเมลบนบอร์ด.com
(http://sphotos-e.ak.fbcdn.net/hphotos-ak-snc7/376350_547757125242286_1151540689_n.jpg)
3. pongpang203อย่าแสดงเมลบนบอร์ด (คนนี้ได้รับรางวัลพิเศษไปแล้ว ดังนั้นจึงถือว่ารางวัลพิเศษนี้ไม่ได้แล้วนะ เพราะ1คน/1รางวัลพิเศษเท่านั้น แต่อยากเอาผลงานออกมาโชว์ ชอบค่ะ อิอิ)
(http://sphotos-h.ak.fbcdn.net/hphotos-ak-ash3/555290_547759785242020_731403067_n.jpg)
4. yossipp.1996อย่าแสดงเมลบนบอร์ด
(http://sphotos-b.ak.fbcdn.net/hphotos-ak-prn1/539944_547760128575319_1321866069_n.jpg)
5. kidmai-outอย่าแสดงเมลบนบอร์ด.com
(http://sphotos-d.ak.fbcdn.net/hphotos-ak-ash3/555240_547757455242253_598337389_n.jpg)
และ และ และ ...
ผู้ที่ได้รับรางวัลเป็นหนังสือi’m not&you don’t 1 ชุด
นั่นก็คืออออออออออ
prair.milaอย่าแสดงเมลบนบอร์ด.com
#ปรบมือเกรียวกราวววววววววววววววว
ไปดูผลงานของท่านนี้กันค่ะ
V
V
V
(http://sphotos-c.ak.fbcdn.net/hphotos-ak-ash4/481895_547737028577629_949648727_n.jpg)
>_________<
สีเพี๊ยนทุกรูปเลยวุ้ย -*-
ขอให้ส่งชื่อ-ที่อยู่ผู้รับเพื่อจัดส่งของรางวัลพิเศษมาทางอีเมลล์ pixie_qpidอย่าแสดงเมลบนบอร์ด.com ในหัวข้อว่า “รับรางวัลพิเศษ” ก่อนวันที่10กุมภาพันธ์2556 ด้วยนะจ้า ไม่งั้นจะถือว่าสละสิทธิ์เน้อออออ (หากต้องการเปลี่ยนที่อยู่ในภายหลังก็สามารถแจ้งมาบอกแพรทีหลังได้ค่า)
ส่วนผู้ที่ได้รับหนังสือขอให้ส่งชื่อ-ที่อยู่ผู้รับเพื่อจัดส่งหนังสือมาทางอีเมลล์ pixie_qpidอย่าแสดงเมลบนบอร์ด.com ในหัวข้อว่า “รับรางวัล(หนังสือ)เกมที่3” ก่อนวันที่10กุมภาพันธ์2556 ด้วยนะจ้า ไม่งั้นจะถือว่าสละสิทธิ์เน้อออออ (หากต้องการเปลี่ยนที่อยู่ในภายหลังก็สามารถแจ้งมาบอกแพรทีหลังได้ค่า)
ซึ่งปกที่ได้รับรางวัลนี้อาจจะมีการเปลี่ยนแปลงเพื่อให้สมบูรณ์และตรงใจแพรมากกว่านี้เล็กน้อยนะคะ
เมื่อได้ปกที่สมบูรณ์แล้วแพรจะเอาออกมาโชว์ทุกคนทันทีค่า !!!!
ส่วนท่านอื่นๆที่ไม่ได้รับรางวัลก็อย่าเสียใจไปนะคะ ทุกปกแพรเชื่อว่าทำออกมาด้วยความตั้งใจจริงคะ ^^
สามารถดูปกอื่นๆที่ส่งเข้ามาร่วมสนุกได้ที่ >> คลิก (http://www.facebook.com/media/set/?set=a.547729201911745.139688.208935272457808&type=1) <<
Pierre
-
เค้าโอนให้แล้วนะ :sad4: โอนให้ตอน 10.01 น. อ่ะ
ได้รับเรียบร้อยคร้าบบบบบ
:impress2: :impress2:
-
โอนแล้วจ้า :กอด1:
-
เราโอนเงินไปเมื่อวานและแจ้งใส่ฟอร์มไปแล้วค่ะ
แต่ฟอร์มที่ว่ามันไม่มีการตอบรับมาให้เห็นว่าคุณแพร์ได้แจ้งหรือรับเงินหรือยัง
อันนี้อาจจะต้องรบกวนเช็คและหาทางแจ้งให้เราและคนโอนเงินคนอื่น ๆ ทราบด้วยนะคะ
เพราะถ้ารอให้ผ่านไปซักระยะหนึ่งแล้วมาสรุปทีเดียว
มันอาจจะเกิดความผิดพลาดหรือคลาดเคลื่อนของการรับข้อมูลได้น่ะค่ะ
แล้วทีนี้ คุณแพร์จะวุ่นวายกว่ารับแล้วแจ้งเลยมากเลยล่ะค่ะ เพราะต้องมาเช็คย้อนหลังกันวุ่นวาย
พอคนโอนแจ้งไปแล้ว คนรับเช็คยอดเงินและรายละเอียดแล้วตอบกลับให้รับทราบเลย
น่าจะสบายใจที่สุดทั้งสองฝ่ายนะคะ :)
-
เราโอนเงินไปเมื่อวานและแจ้งใส่ฟอร์มไปแล้วค่ะ
แต่ฟอร์มที่ว่ามันไม่มีการตอบรับมาให้เห็นว่าคุณแพร์ได้แจ้งหรือรับเงินหรือยัง
อันนี้อาจจะต้องรบกวนเช็คและหาทางแจ้งให้เราและคนโอนเงินคนอื่น ๆ ทราบด้วยนะคะ
เพราะถ้ารอให้ผ่านไปซักระยะหนึ่งแล้วมาสรุปทีเดียว
มันอาจจะเกิดความผิดพลาดหรือคลาดเคลื่อนของการรับข้อมูลได้น่ะค่ะ
แล้วทีนี้ คุณแพร์จะวุ่นวายกว่ารับแล้วแจ้งเลยมากเลยล่ะค่ะ เพราะต้องมาเช็คย้อนหลังกันวุ่นวาย
พอคนโอนแจ้งไปแล้ว คนรับเช็คยอดเงินและรายละเอียดแล้วตอบกลับให้รับทราบเลย
น่าจะสบายใจที่สุดทั้งสองฝ่ายนะคะ :)
ขอบคุณค่าที่มาเตือน
คือแพรอัพลิงค์ตรวจดูรายชื่อแต่ในแฟนเพจ ลืมมาโพสในบอร์ดค่ะ
ขออภัยอย่างสูง
อัพล่าสุดคือ 31/01/2556 เวลา 17:35 น
https://docs.google.com/spreadsheet/ccc?key=0AhVga7Mq3jwidGxEZ1lrT1hCaVNGOFIyTC1SQkJlVGc
ขอบคุณมากค้าาา ^^
-
โอนแล้วคาบบบบ
-
อัพเดทรายชื่อคนโอนเงินหนังสือi'm not (01/02/2556-13:44น) คลิกกกรุยยยยย (https://docs.google.com/spreadsheet/ccc?key=0AhVga7Mq3jwidGxEZ1lrT1hCaVNGOFIyTC1SQkJlVGc&usp=sharing)
-
เพิ่งเข้ามาอ่านน
อ่านวันเดียวจบ :jul1: ชอบมากเลย
หนุกเว่อร์ แกรนเกรียนได้ใจ ฮ่าๆๆ
o13
-
สนุกมากมาย อ่านเพลิน ไม่มีสะดุดจริงๆ :กอด1: :pig4:
-
The Extra Side :: Thank you a Million Times
“มินนี่!”
“อะไร?...แล้วบอกกี่ครั้งแล้วว่าอย่าเรียกมินนี่ ให้เรียกว่ามิลเฉยๆก็พอ!”
“มินนนนนนนนนี่!!!!”
“โว๊ยยยย ไรวะ!? ร้องอยู่นั่นแหละ!”
“มินนี่เหยียบเท้าเค้า!!!!”
“เจ๊ยยยย” คนร่างสูงที่เมื่อสักครู่กำลังหัวเสียถึงกับชักเท้าตัวเองขึ้นทันที เมื่อหันมามองหน้าใสๆที่เจ้าตัวชอบพูดกรอกหูว่ามันคือหล่อเกาหลี ริมฝีปากบางๆกำลังเบะออกและ...
“แง๊!!!!!!!!!!!!!!!!!”
แหกปากร้องอย่างไม่อายใครจนเพื่อนๆที่อยู่รอบข้างถึงกับอุดหูและเอือมระอา แต่ถึงอย่างนั้นก็ยังมีใครบางคนพร้อมที่จะฟังเสียงร้องไห้แบบเด็กๆทั้งที่เจ้าตัวก็ไม่เด็กแล้ว ค่อยๆเอื้อมมือไปดึงศีรษะเข้ามาซบอก
“ขอโทษ”
“โทรตามไอ้วาแล้ว?”
“คร้าบผมมม โทรเรียบร้อย บอกสถานที่ จุดพิกัด เส้นละติจูด ลองจิจูด องศาลิปดาเหนืออย่างดี รับรองพี่วาเค้าไม่หลงหรอก”
“แล้วนี่มันกี่โมงแล้ว?”
“นาฬิกาตัวเองก็มี ทำไมไม่ดูอะ?”
“...”
โดนย้อนเข้าไปถึงกับหน้าเสีย คนที่กำลังรอเพื่อนชื่อ ‘วา’ ทำฟอร์มเนียนๆโดยการเอาแชนเสื้อที่พับขึ้นดึงลงมาปิดนาฬิกาเรือนหรู
“...”
“กูไม่ได้ใส่นาฬิกามา”
“แล้วไอโฟนมันไม่ได้บอกนาฬิกาตรงหน้าล๊อคสกรีนเหรอ?”
“เอ่อ...นาฬิกาในไอโฟนกูมันไม่ตรง” วางสิ่งของในมือลงกับโต๊ะพูลพื้นเขียวก่อนจะหันหน้ามาพูดอย่างอารมณ์เสียว่า “มึงก็รีบๆบอกมาซะทีสิวะแต๊ง แค่นี้จะตายเหรอไง?”
“ห้าทุ่มยี่สิบ”
“โวะ! แล้วทำไมไอ้วามันไม่โผล่หัวมาซะทีวะ นี่มึงโทรตามมันจริงรึเปล่าเนี่ย?” เผลอตะคอกใส่คนที่กำลังมองมาอย่างไม่เข้าใจ ทั้งๆที่ตนเองก็ทำตามที่ร่างสูงสั่งแล้วแท้ๆ...
“คงรถติดมั้ง...เดี๋ยวไปโทรตามให้อีกรอบก็ได้”
‘แต๊งกิ้ว’ เดินออกมาจากตรงนั้น แสงไปสลัวกลางโต๊ะพูลยิ่งทำให้ชายหนุ่มดูน่ากลัว ไม่ต่างจากครั้งแรกที่เจอกัน เขาหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาต่อสายคนที่ต้องการให้มาหาอีกครั้ง ระหว่างรอสายก็หันกลับไปมองที่โต๊ะเพราะได้ยินเสียงกระทบลั่นของลูกสีขาวไปยังสีอื่นๆจนแตกกระจายด้วยฝีมือของคนที่กำลังใช้ให้เขาออกมาโทรตามเพื่อนตัวเอง
จนเมื่อปลายสายรับ เขาก็รีบพูดขึ้นทันทีโดยไม่รอให้อีกฝ่ายได้ส่งเสียงกลับมา
“ฮัลหลา พี่วา ผมแต๊งกิ้วน้า เมื่อไหร่พี่จะมา รู้ไหมไอ้มินนี่กำลังจะเป็นบ้า รีบๆมา อย่ารอช้า ผมรออยู่ที่โต๊ะพูลลาเอย ชะเอิงเงยยยยยยย” พูดจบก็กดวางสายแล้วหันกลับไปยังโต๊ะพูลที่บัดนี้เหลือเพียงแค่ลูกสีขาวและสีดำเท่านั้น
เขาเดินไปสั่งเหล้าที่บาร์มาอีก 2 ช๊อต แล้วเดินถือแก้วใบเล็กกลับมา ยกช๊อตในมือซ้ายเขากระดกเข้าปากรวดเดียว
“อ้า...ร้อนคอออออ อ๊ากกกกกกกกก” ใบหน้าหล่อเกาหลีถึงกับเหยเกเพราะความแรงของแอลกอฮอล์ที่บาดคอไปจนถึงหลอดอาหาร
ร่างสูงที่กำลังเล็งลูกอยู่นั่นหันมาเหลือบมองเพียงนิดเดียวก่อนจะดันปลายไม้สุดแรง
และลูกสีดำก็ลงหลุมไปอย่างสวยงาม...
“โหววววว มินนี่เก่งจัง สอนเค้ามั่งดิๆๆ นะนะ...อะนี่ค่าสอน” แต๊งกิ้วยิ้มกว้างพลางยื่นแก้วช๊อตในมือขวาให้อีกคน คนรับเทใส่ปากรวดเดียวหมดเช่นกันเพียงแต่ไม่ได้มีอาการปวดแสบปวดร้อนอย่างที่คนนำมาให้เป็น มิลเลี่ยนยกหลังมือเช็ดปากที่เหล้าหกเปรอะเปื้อนเล็กน้อย วางแก้วใบเล็กลงบนขอบโต๊ะพูลอย่างไม่เกรงกลัวว่ามันจะตกแตก
“มานี่”
“ครับผม!”
คนถูกเรียกดี๊ด๊าดีใจใหญ่ที่จะได้แทงพูลเป็นซะที
ร่างสูงกว่าสอนทฤษฎีวิธีการจับ วิธีการเล่น แต่เรื่องพวกนี้ให้ดีที่สุดก็ต้องลงมือปฏิบัติเอง
แต่ดูท่าคนอยากแทงพูลเป็นจะคิดผิด ถึงจะกรึ่มๆจากฤทธิ์ของเหลวสีอำพันมากแค่ไหนแต่เขาก็ยังพอรู้สึกตัวหรอกน่า ยิ่งไอ้ท่าโก่งโค้งงอเพื่อแทงพูลแบบนี้ด้วยแล้ว...
“เล็งให้มันดีๆหน่อยสิ แล้วมือน่ะกางเฉยๆ จะสั่นทำไม?”
“ก็มินนี่อะ!...เอาไอ้มิลลิเมตรออกไปห่างๆตูดเค้านะ!”
“แต๊ง ไอ้มิล” ผู้ที่ก้าวเข้ามาใหม่เอ่ยเรียก ทั้ง 2 นำไม้คิวมาถือไว้กับตัว โดยที่มิลเลี่ยนเริ่มขมวดคิ้วน้อยๆและมันก็เริ่มไม่น้อยเมื่อทวนสิ่งที่ได้ยิน
“ทำไมเรียกไอ้แต๊งก่อนกู?...แล้วมึงมาได้ยังไงเนี่ยไอ้คีย์?”
“อ้าว ก็แต๊งโทรไปตามกูอะ บอกให้กูรีบมา นี่กูอุตส่าห์ขับรถมาจากบางนาเลยนะเว้ยยยยยย”
“เห้ยยยยยยย ผมไม่ได้โทรตามพี่คีย์ซะหน่อย ผมโทรตามพี่วาต่างหากกกกกกกกกก มั่วแล้ววววววววว”
“ไอ้แต๊ง” เสียงดุหนักๆที่ข้างหู คนพูดหรี่ตาลงช้าๆจ้องไปยังเพื่อนสนิทก่อนจะหันมายังคนที่ยืนงงเป็นไก่ตาแตก “หรือว่ามึง 2 คน...”
“เชี่ยมิลเลี่ยน! มึงหยุดความคิดไปเลยนะ กูกับแต๊งไม่ได้มีไรกัน”
“แล้วทำไมไอ้แต๊งถึงโทรตามมึง?!”
“กูจะไปรู้เหรอ ถามเมียมึงเอาเองสิวะ ไม่ต้องมาหาเรื่องกูเลยสัด กูไม่ยุ่งปัญหาครอบครัว ออกไปรอข้างนอกละ เคลียร์เสร็จเมื่อไหร่บอกกูด้วย แม่งงงงงง” บ่นไปตามทางอยู่อย่างนั้นจนเมื่อมีสาวสวยเข้ามาเกาะ คนที่ถูกเรียกตัวมาผิดค่อยยิ้มออกหน่อย
“เฮ้ยมินนี่ เค้าโทรหาพี่วาจริงๆนะ ไม่เชื่อดูเบอร์ได้เลย!” แต๊งกิ้วรีบยัดไอโฟนใส่มืออีกฝ่าย แต่นั่นก็ไม่ได้มีประโยชน์อะไรเพราะตอนนี้ไอโฟนเครื่องนั้นมันถูกโยนไปบนโซฟาแล้ว
“แล้วมึงมีเบอร์ไอ้คีย์ได้ยังไง?!”
“เอ่อ...”
ร่างสูงจ้องเขม็ง นัยน์ตาวาวโรจน์ ความโกรธค่อยๆปะทุขึ้นมา ค่อยๆเดินเข้าหาร่างเล็กและผลักลงไปบนโซฟาตัวยาว ในหัวของแต๊งกิ้วตอนนี้คือเขาต้องรีบอธิบายในสิ่งที่อีกฝ่ายกำลังเข้าใจผิด
“ใจเย็นๆดิมิล!” แต่ถึงตะโกนไปก็เท่านั้น เสียงเพลงที่ดังกระหึ่มมันกลบซะแทบไม่ได้ยิน ซึ่งนานๆทีแต๊งกิ้วจะเรียกมิลเลี่ยนว่า ‘มิล’ และจะใช้เรียกในกรณีฉุกเฉินเท่านั้น เหตุการณ์นี้ก็เช่นเดียวกันที่เขาไม่ได้เรียกมินนี่อย่างเคย
สมองทบทวนสิ่งต่างๆอย่างเร็วจี๋ แต่แอลกอฮอล์ในกระแสเลือดมันซึมซับเข้าสู่สมองไปเสียแล้ว
ร่างสูงโน้มลงมาตรึงข้อมือทั้ง 2 ไว้ สายตาจ้องประสานยิ่งทำให้เขารู้สึกมึนหัว
“จะแก้ตัวอะไรอีก!?”
“ก็มิลเป็นคนให้เบอร์พี่วามาไม่ใช่เหรอไง!” มิลเลียนถึงกับชะงัก “แถมมิลก็รู้นิสัยเราดีว่าเวลาโทรศัพท์เราชอบพูดๆๆๆๆๆไม่ยอมฟังคนรับและก็วางก่อนไปบ่อยๆไม่ใช่เหรอไง!?”
“...”
“ตอนที่เราโทรตามพี่วาก็เอาแต่พูดๆๆๆๆๆ ไม่ทันได้ยินเสียงพี่วานั่นแหละ…ใครจะไปรู้เล่าว่ามิลให้เบอร์พี่คีย์มา แล้วมิลจะมาโทษเราได้ยังไง!”
“...”
ข้อมือถูกปล่อยให้เป็นอิสระแล้ว คนที่เคยอยู่ใต้ร่างสูงผลักอีกฝ่ายให้ห่างออกเบาๆก่อนจะเดินไปหยิบไม้คิวและก้มตัวลงระนาบไปกับโต๊ะพูล ปลายไม้เล็งไปยังลูกสีแดง
แต่แทนที่บอลสีขาวกลิ้งราบเรียบไปกับโต๊ะและกระทบบอลสีแดง...มันกลับไม่ใช่เลย...ลูกคิวบอลสีขาวเด้งขึ้นสูงและ...
เพล้งงง!!
แก้วช๊อตที่มิลเลียนเคยวางไว้ริมขอบโต๊ะตกแตก คนทั้งร้านหันมามอง
“แหะๆ ขอโทษครับๆ ไม่มีอะไรครับ โผมมมาวววไปหน่อยยยย อิอิ” หันมาบอกกับคนทั้งร้านและเกาหัวแก้เก้อ เมื่อเหตุการณ์สงบลงเป็นปกติอีกครั้ง เขาเดินไปยังจุดที่แก้วแตก นั่งลงค่อยๆเก็บเศษแก้ว
“โอ๊ยย อูยยยยยยยย” ด้วยความที่ไม่ระมัดระวัง เศษแก้วจึงบาดนิ้ว แต่ถึงอย่างนั้นเขาก็ยังเก็บต่อไป
“พอแล้ว! ลุกขึ้นมา” เสียงสั่งที่ได้ยินแทบทุกวันดังขึ้นข้างหลัง แต๊งกิ้วเอี้ยวตัวไปมองด้วยสายตาปรือๆ
“งะ...คิดค่าแก้วด้วยเหรอคร้าบบบบบบ?”
“โธ่เว้ย!” ร่างสูงมองสภาพของคนที่กำลังนั่งเก็บแก้วแล้วสบถออกมา ชั่งใจว่าจะเอายังไงดี...?
แต่สุดท้ายแล้วเขาก็ช้อนตัวอีกฝ่ายขึ้นมาในท่าอุ้มเจ้าหญิง เดินอาดๆออกมาจากร้านอย่างไม่อายใคร
“เคลียร์กันได้แล้วเหรอมึง?” คีย์ที่นั่งอยู่ใกล้กับประตูทางออกถามขึ้นเมื่อเห็นเพื่อนตัวเองอุ้มใครออกมา
“เออ ฝากเคลียร์บิลด้วย”
“อ้าว...ไอ้เหี้ยยยยยยยย!!”
Thank you’s talk
“ขอโทษ”
เสียงใคร...?
มินนี่แหงๆ
ค่อยๆเปิดเปลือกตา กระพริบตาถี่ๆเพื่อให้คุ้นชินกับแสงที่ออกจะมืดไปนิดแต่ก็ยังจะพอเห็นอะไรลางๆได้ คนตัวโตที่นอนข้างๆนั่นทำให้พอรู้ว่าอยู่ที่ไหน
เตียงนอนนี่เอง
“ขอโทษ” คำๆเดิมถูกเปล่งออกมาอีกครั้งด้วยทุ้มเสียงเดิม
“รู้แล้ว”
“ขอโทษ”
“ก็บอกว่ารู้แล้วงายยยยยย จะนอน หุบปากซะทีเหอะ”
“ขอโทษ”
“จะพูดทั้งคืนเลยป่ะ?”
“...”
“งั้นพูดไปให้ครบล้านครั้งนะ”
“...”
“ถ้าไม่ได้บอกว่าหยุดก็ห้ามหยุดจนกว่าจะครบล้าน”
“ขอโทษ”
“...”
“ขอโทษ”
“...”
“ขอโทษ...”
ได้ยินมาจนคุ้นหู หลายเรื่องที่ผมไม่ได้ทำผิด แต่อีกฝ่ายเข้าใจผิดไปเอง คำๆนี้ก็จะถูกเอ่ยออกมาเสมอ ฟังจนเบื่อแล้วอยากฟังคำอื่นบ้าง...
ตั้งแต่เจอกัน...มันเป็นการเจอกันที่ไม่โรแมนติค ไม่น้ำเน่า ไม่น่ารักกุ๊กกิ๊กเหมือนคู่อื่นเอาซะเลย...
ยังจำได้ดี...วันนั้นผมกำลังออกมาจากผับเพื่อเดินออกมาส่งเพื่อนในกลุ่ม พอส่งเสร็จก็กำลังจะกลับเข้าไปในร้านต่อ แต่ดันมีคนมาจับตัวเขายัดใส่รถที่อยู่ใกล้ๆกันอย่างรวดเร็ว อารมณ์ตอนนั้นผมก็งงๆ นึกว่าจะโดนลักพาตัว ที่ไหนได้...
ไอ้มินนี่มันนึกว่าผมเป็นเด็กขายน้ำ
โกรธมันนะ โกรธมากด้วย แต่ไหงไปๆมาๆมันถึงได้ลงเอยแบบนี้ก็ไม่รู้ มันตามผมไปนู่นไปนี่ มีหลายครั้งที่มันหาเรื่องคนอื่นเพียงเพราะเข้าใจผิด เป็นอยู่อย่างนั้นซ้ำไปซ้ำมาราวกับกรอเทป
และมักจะสิ้นสุดที่คำว่า ‘ขอโทษ’ จากนั้นก็เริ่มกรอไปที่จุดเริ่มต้นใหม่
เพราะให้อภัยมันเสมอ...เป็นนิสัยที่แก้ไม่ได้จริงๆ ผมเป็นพวกหัวเราะบ้าบอคอแตก เฮฮา ทำตัวปัญญาอ่อน ให้มานั่งงอนมัน โกรธมัน...ก็ไม่ใช่ตัวผมน่ะสิ
สุดท้าย เป็นไงล่ะ?...เรื่องมันก็วนเวียนอยู่แบบนี้แหละ
คงถึงวันที่ต้องตัดสินใจเด็ดขาดซะที ถ้ามัวแต่ให้อภัยมันอยู่อย่างนี้...ก็คงต้องเป็นแบบนี้ตลอดไป…
“ขอโทษ”
“...”
“ขอโทษ”
“...”
“ขอโทษ”
“...”
มันพูดทั้งคืน
จะเอาให้ครบล้านจริงๆเหรอไง?
ก็บอกแล้วไงว่าอยากฟังคำอื่นบ้าง...
“ขอโทษ”
“...”
“ขอโทษ”
“...”
“ขอโทษ”
“นับรวมของเก่าๆที่เคยพูดตอนนี้คงใกล้ครบพันครั้งแล้วมั้ง”
ประชดมันไปงั้น
“ขอโทษ”
“...”
“ขอโทษ”
“...”
ถ้ายังเป็นอยู่แบบนี้
ต่อให้ขอโทษล้านครั้งก็คงไม่พอ…อยากฟังคำอื่น...
จะเข้าใจผมบ้างรึเปล่ามิลเลี่ยน? เอาแต่พูดขอโทษซ้ำไปซ้ำมาแบบนี้มันไม่ได้มีอะไรดีขึ้นมาหรอกนะ...
Million’s talk
“ขอโทษ”
“...”
“ขอโทษ”
“...”
ผมยังพูดอยู่ มันบอกให้พูดล้านครั้งก็จะพูดให้ครบล้านครั้ง ให้สมกับชื่อของตัวเอง
คนข้างๆหันมาสบตา
“ขอโทษ”
ผมไม่รู้ว่ามันเบื่อรึยัง?
“ขอโทษ”
รู้แต่ว่าตอนนี้คงไม่ใช่เวลามาพูดคำนี้อีกต่อไปแล้ว...
สายตามันฟ้องว่าถึงเวลาที่ผมต้องหยุด ‘ขอโทษ’ มันซักที ใจจริงมันคงไม่ได้ต้องการให้ผมพูดถึงล้านครั้งแน่ๆ มันมีอะไรแฝงอยู่มากกว่านั้น
คำ ‘ขอโทษ’ ของผมคงไม่มีความหมายอีกต่อไปแล้ว...ถ้าเป็นคนอื่นคงไม่มีใครให้อภัยผมได้บ่อยขนาดนี้
รู้ตัวว่าผิด รู้ตัวว่าวู่วาม...แต่ที่ผมเป็นแบบนี้ก็เพราะมันทั้งนั้น...
.
.
.
“ขอบคุณ”
คนได้ยินถึงกับเบิกตากว้าง แต่ไม่นานก็เผยรอยยิ้มออกมา
ไม่มีเสียงหรือคำพูดใดๆหลุดรอดออกมาอีก เพราะตอนนี้ส่วนที่เคยขยับพูดได้แปรเปลี่ยนไปทำหน้าที่อื่นแทนแล้ว
.
.
.
ขอบคุณที่ให้อภัยเสมอมา
ขอบคุณที่ทำให้ผมได้รู้สึกแบบคนทั่วไปข้างในจิตใจ
ขอบคุณทุกสิ่งทุกอย่าง
ขอบคุณล้านครั้งก็คงไม่พอ...
END - The Extra Side :: Thank you a Million Times
นี่เป็นตอนพิเศษตอนสุดท้ายที่จะลงเว็บนะคะ
อาจผิดหวังสำหรับคู่มิลแต๊ง แต่แพรต้องการจะสื่อแบบนี้จริงๆค่ะ
สิ้นสุดจริงๆแล้วกับนิยายเรื่องนี้
ขอบคุณที่ติดตามกันมาโดยตลอดนะคะ
ไม่มีคำไหนจะมาบรรยายความรู้สึกของแพรไปได้มากกว่าคำนี้แล้วล่ะ ^^
วันนี้เป็นวันเกิดของแพรด้วย (2กพ) เลยถือโอกาสลงตอนมิลแต๊งที่แก้แล้ว(นี่แก้แล้ว?)ซะเลย 555+
สำหรับใครที่อยากอ่านพอสแกรนด์ วอร์มหมิงเพิ่ม ไปตามอ่านได้ในหนังสือเนอะ
- The Special Side :: Warm Man
- บันทึกลับฉบับแกรนด์พอสพอสแกรนด์ 3 ฉบับ
สั่งซื้อหนังสือ รายละเอียดทั้งหมด คลิก (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=34038.msg2278340#msg2278340)
อัพเดทรายชื่อผู้ที่โอนเงินเข้ามา คลิก (https://docs.google.com/spreadsheet/ccc?key=0AhVga7Mq3jwidGxEZ1lrT1hCaVNGOFIyTC1SQkJlVGc&usp=sharing#gid=0)
ใครที่ถามหาเรื่องใหม่...
"Nonsense เรื่องไร้สาระ" เร็วๆนี้ค่า
เขียนไปได้หน่อยนึงแล้ว ไว้ฤกษ์งามยามดีจะนำมาลงนะคะ 5555+
วันนี้เป็นวันสถาปนามหาลัยแพรด้วย แต่แพรไม่ได้ไปอะ ไปงานบอลจุฬา-ธรรมศาสตร์แทน (รักสถาบันมาก - -*)
ใครที่ไปงานบอลไว้เจอกันเน้อ ไปส่องหนุ่มๆหน้าตาดี(ที่เป็น...หรือไม่นั้นเราก็จิ้นได้ค่ะ กร๊ากกกก)
ทักทายกันได้ที่แฟนเพจเฟซบุค/ทวิตเหมือนเดิมน้า
(http://png.findicons.com/files/icons/2155/social_media_bookmark/32/facebook.png) (http://www.facebook.com/pierre.pixie) (http://png-3.findicons.com/files/icons/2052/social_network/32/twitter.png) (http://www.twitter.com/Pxpierre)
บะบายฮ๊าฟฟฟฟฟว์
:pig4: :L2:
-
สุขสันต์วันเกิดจ้า
แล้วก็รอเรื่องใหม่ :)
-
ปกน่ารัก ๆ ทั้งนั้นเลยน่ะ :impress2: ชอบจังเลย ปกที่ได้รับเลือกก้อโอเคเลยจ้ะ ชอบ ๆ :3123: และขอแสดงความยินดีด้วยสำหรับทุก ๆ คนที่ได้รับรางวัลและขอชมเชยทุก ๆ คนที่เข้าร่วมเกมด้วยเน๊อะ
เราโอนทัน 50 คนแรกด้วยได้รับรางวัลพิเศษอะไรหรือเปล่าจ้ะคุณแพร :o8:
-
น่ารักมากๆ ทั้งคู่อ่า จิ้นคู่แทนทัชอ่ะ
-
แต๊งน่ารัก ฮาดี
-
HBD...จ้าแล้วก็ขอบคุณมากๆเลย
-
หวานนะเนี่ย มิลทีหลังก็ใจเย็น ๆ และก็ฟังแต๊งค์บ้างนะ
-
ยังซื้อหนังสือได้อยู่หรือป่าวคะ >.< อยากได้มาก!!!!! มากถึงมากที่สุดเลยยยยยย ~
-
เค้าอยากอ่านที่เป็นภาคต่อของเรื่องนี้จุงเบย >.< คู่ไหนก็ได้ืเอาหมดเลยยยยย
เพราะตัวละครทุกตัวมีชีวิตในโลกของเราหมดเลยอ่าาาาาา >.< อ่านเรื่องนี้แล้วเสียดาย ฮือๆ เสียดายที่ตัวเองไม่ยอมเข้ารัฐบาลตั้งแต่แรก แง้ๆ
-
คู้นี้น่ารักมากก อร๊ายย :-[
รออ่านเรื่องใหม่นะคะ ;; HBD ด้วยค่า :L2: :L2:
-
แกรนด์น่ารักมากกกกกกก
:pig4: :pig4: :pig4:
-
ยังซื้อหนังสือได้อยู่หรือป่าวคะ >.< อยากได้มาก!!!!! มากถึงมากที่สุดเลยยยยยย ~
ยังซื้อได้ค้าบบบ
รายละเอียดก็ >คลิก< (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=34038.msg2278340#msg2278340) เลยย
-
:oo1: ชอบจังเลยยยย หวานมากตอนนี้ อยากได้คู่พี่วอร์มหมิงบ้างงงงง
อยากรุว่าพี่วอร์มจีบยังงัยยยย5555
-
"ขอบคุณ"
-
ชอบเรื่องนี้มากเลน ใช้เวลาอ่าน2วันแหน่ะ ติดงอมแงมมาก กะว่าจะไปโอนภายใน50คน แต่ไม่ทันแล้วหล่ะ.. ตู้เอทีเอ็มรร. มันไม่ยอมให้โอนไปธนาคารอื่น แง๊~
-
อัพเดทรายชื่อผู้ที่โอนเงินหนังสือ i'm not (04/02/2013-19:37น)
https://docs.google.com/spreadsheet/ccc?key=0AhVga7Mq3jwidGxEZ1lrT1hCaVNGOFIyTC1SQkJlVGc&usp=sharing
-
สนุกมากค่ะ หลงรักทั้งพี่พอสและแกนน้อย รวมทั้งผองเพื่อนป่วนๆ ด้วย
-
ชอบเรื่องนี้มากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก
อ่านแล้วแบบติดงอมแงม โครตชอบพี่พอส กรีีดมากๆ เท่ห์อ่ะ
ชอบตอนบอกชอบแกรนด์ในรถ นึกถึงหน้าพี่แกยิ้มเจ้าเล่ห์ จะเป็นลมแทนแกรนด์ เท่ห์โครตๆ
ชอบแกรนด์ เกรียนได้ใจ แอบรักพี่วอร์มอบอุ่นสมชื่อ โครตแมนตอนโดนต่อนแทนน้อง อ๊ากกกกกกกกกก
ทัช แทน นี่ไม่ต้องพูดถึงเลย สุดที่เลิฟมากๆ ><
ตอนแรกนึกว่าแทนจะได้กะส้มโอ เหมาะดีนะ ก๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกก
ว่าแต่ตอนไปค่ายภูชอบแกรนด์รึเปล่านะ ? หรือแค่ถูกชะตา แต่ก็โดนพี่พอสจัดไปซะ ><
เรื่องนี้แบบอ่านแล้วได้อารมณ์ผู้ชายแมนๆจริงๆ ชอบอะ อ๊ากกกกกกกก
-
สนุกมาก ๆ
-
ชอบอ้ะ เดี๋ยวสอบเสด จะรีบไปโอนเลย
ที่ปรับเพิ่ม ทำให้ชอบมาก กว่าเดิมอีก
^_________^
ปล. อยากเห็นหน้า ตัวจริงของ both ใน ทวิตจัง
-
สนุกมากเลยจ้า o13
-
แจ้งโอนไปแล้วจ้า รอยืนยันจ๊ะ
-
รายชื่อผู้ที่โอนเงินหนังสือi'm not
(08/02/2556 - 22:16น)
https://docs.google.com/spreadsheet/ccc?key=0AhVga7Mq3jwidGxEZ1lrT1hCaVNGOFIyTC1SQkJlVGc&usp=sharing
แล้วก็...คลอดเรื่องใหม่แล้วน้า >___<
When we call it 'LOVE' ... (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=36820.0)
:L2:
-
ขอบคุณสำหรับเรื่องราวสนุก ๆ นะฮ๊าฟฟฟ
GP & 2T น่ารักมากมาย
ขอบคุณนะฮ๊าฟฟฟ
-
กดปาดดดดดดดด 55555
อ่านไปถึงตอนที่ 15 แย้วววว
เดี๋ยวมาอ่านต่อนะฮ้าบบบบ ><
-
ยังจองทันมั้ยครับ โทษทีฮะ พอดีติดงานเกษตรแฟร์ แต่อยากซื้อเรื่องนี้ครับ ^^ ยังจองทันมั้ยฮะ
-
พอสเท่มาก แกรนด์กวนหน้ามึนสุดๆ
วอร์มเนี่ย อบอุ่นสมชื่อเลยเนอะ
เรื่องก็สนุก ฮา ซึ้ง อ่านแล้วโคตรติดอะ ไม่อยากวางไปทำอย่างอื่นเลยล่ะ
บวกๆจ้า^^
-
ชอบอ่ะ น่ารักมาก สนุกมากมาย :-[
หลงรักแกนน้อยจริงๆ
แอบจิ้นทัชแทน 5555
-
สนุกจนรู้สึกว่าจบไวจัง
น้องแกรนด์น้อยน่ารักกก พี่พอสก็เท่มากมาย :L2:
ขอตอนพิเศษของคู่นี้อีกนะคะ
ขอบคุณผู้เขียนคะ :pig4:
-
ยังจองทันมั้ยครับ โทษทีฮะ พอดีติดงานเกษตรแฟร์ แต่อยากซื้อเรื่องนี้ครับ ^^ ยังจองทันมั้ยฮะ
ได้นะคะ
เปิดโอนตั้งแต่วันนี้ถึง20มีนาเลยคร้าบบบบบบ
-คร่าวๆคือหนังสือ1ชุดราคา 800 ค่าส่ง50
-1ชุดมี2เล่มค่ะ (หนาเล่มละ+-350หน้า)
-ตอนพิเศษไม่ลงในเว็บ
-ภาพประกอบ งามมมม เลิศศศศ อิอิ
-ที่คั่น
รายละเอียดยิบย่อย >> คลิก (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=34038.msg2278340#msg2278340)
-
ไม่อัพเดทรายชื่อคนโอนเงินอีกเหรอคะ?
-
ไม่อัพเดทรายชื่อคนโอนเงินอีกเหรอคะ?
อัพแล้วนะค้าาา
ขออภัยที่ล่าช้าค่ะ
อัพเดทรายชื่อคนโอนเงิน (11/02/2013-21:27)
https://docs.google.com/spreadsheet/ccc?key=0AhVga7Mq3jwidGxEZ1lrT1hCaVNGOFIyTC1SQkJlVGc&usp=sharing
-
ปิดโอนแล้วววววววววววววววววว!!
อะแฮ่มๆๆๆ แพรมีข่าวมาบอกทุกคนนะคร้าบบบบ
คือมีน้องจะทำเสื้อ i'm not&you don't ค่ะ (แบบไม่เป็นทางการ)
แบบว่าจะทำใส่กันเองในกลุ่ม แล้วน้องเค้าก็มาถามแพรว่าจะเอาด้วยมั้ย?
แพรอะเอาด้วยแน่ๆ แต่แพรเกิดคิดขึ้นมาได้ว่าเผื่อคนอื่นอยากได้บ้างล่ะ?
แพรก็เลยมาบอกต่อๆกันคร้าาาา อิอิ
(http://sphotos-h.ak.fbcdn.net/hphotos-ak-ash3/521324_559787097372622_1580129611_n.jpg)
•รายละเอียดเสื้อ•
-เสื้อสีเทาทั้งตัว
-เสื้อคอวี "ไม่แยก"ไซส์ชายหญิง ขนาดเสื้อยืดทั่วๆไป
-ราคาไซส์ S ขนาดรอบอก32นิ้ว ยาว24นิ้ว > 220บาท
-ราคาไซส์ M ขนาดรอบอก36นิ้ว ยาว26นิ้ว > 240บาท
-ราคาไซส์ L ขนาดรอบอก40นิ้ว ยาว28นิ้ว > 260บาท
-ราคาไซส์ XL ขนาดรอบอก42นิ้ว ยาว29นิ้ว > 280บาท
-ค่าส่งแบบลงทะเบียน 50บาท (ไม่มีนัดรับนะตัวเอง)
•วิธีการสั่งซื้อเสื้อi'm not•
1.โอนเงินตามไซส์ที่ต้องการ+ค่าส่ง50บาท
โอนเงินมาที่ธนาคารกสิกร (สีเขียวค่ะ)
เลขที่บัญชี :: 391-2-68463-5 (ออมทรัพย์)
ชื่อบัญชี :: วิไลพร ชัยวรพร
สาขา :: เซ็นทรัลรัตนาธิเบศร์
2.แจ้งโอนเงินที่ >> https://docs.google.com/spreadsheet/viewform?formkey=dHJkejR5UGl1M2xqYXRnZ0Nzd1QxYnc6MQ
3.รอรับเสื้อ
ปิดรับสั่งซื้อเสื้อ+โอนวันที่ 5มีนาคมนะคะ
และจะทำการจัดส่งเสื้อประมาณ2สัปดาห์หลังจากนั้นค่ะ
(จะพยายามให้ไว้ที่สุดดดด)
เสื้อ i’m not นี่ทำเฉพาะกิจมาก แหะๆ ใครที่สนใจก็โอนเงินมาได้เลยนะคะ
และน้องๆ+แพรไม่ได้คิดจะทำเยอะกันอยู่แล้ว เสื้ออาจแพงหน่อย
เสื้อไม่มีของแถมนะ ฮ่าๆๆๆๆๆๆๆ
ส่วนใครที่ยังไม่สั่งซื้อหนังสือก็ยังมะต้องรีบบบ มีเวลาเหลือเฟืออออ
แอบใบ้ว่านอกจากตอนพิเศษที่ไม่ได้ลงในเว็บแล้วยังมีรูปประกอบที่งามเลิศค่ะ คริคริ
บะบาย จุ้บๆๆๆ
มีข้อสงสัยอยากถามก็ แฟนเพจ/ทวิต/อีเมลล์ เช่นเดิมนะก๊ะ!
ปล.ใครอยากดูรูปประกอบแอดไลน์ px.pierre / ไม่ก็ฟอลอินสตาแกรมมา ครุคริ pxpierre
-
โอนเงินไปแล้วนะค่ะไม่ทราบว่าได้รับหรือยัง
-
:monkeysad: ขอโทษนะค่ะ คือว่าอยากได้ลายเซ็นด้วยค่ะแบบว่าลืมแจ้งค่ะขอโทษนะค่ะ :z3:
" จิตติมา ลำดับที่ 15 มั่งค่ะ " ช่วยเซ็นให้ด้วยได้รึเปล่าค่ะ ทันไหมเนี้ย ถ้าทันก็ขอบคุณมากๆนะค่ะ
-
เรื่องนี้สนุกดีค่ะพี่พอสกับแกรนด์น้อยน่ารักดีไม่หวานเลี่ยนออกแนวฮาร์ดคอร์หน่อยๆ
อารมณ์แบบผู้ชายๆแกรนด์น้อยทั้งกวนทั้งเกรียน..ยังแอบรอลุ้นคู่ทัชแทน
-
น่าจะมีเรื่องของทัช-แทนด้วยอะ ชอบคู่นี้มากกๆครับ
-
ไม่เม้นอะไรมากครับ...แค่อยากจะบอกว่านิยายเรื่องนี้ทำผมหมดเวลานอนไปสองคืน ฮ่าๆๆ
อ่านจบแล้วเม้นรวดเดียวเลย
โดยส่วนตัวผมชอบพี่วอร์มอะ//คู่กับหมิงไปแล้ว*กุซิก*
(แอบหวัง3P) โดนพี่พอสตบ
ขอบคุณท่านที่เเต่งนิยายสนุกๆมาให้อ่านนะครับ > <
ปลาลิง : พอสแกน(?) น่ารักที่สวดดดดดด
-
แจ้งโอนไปแล้ว แต่ชื่อยังไม่ขึ้นค่ะ
-
สนุกมากๆๆๆๆๆ รอเรื่องใหม่นะคะ คนเขียนน่ารัก นิยายก็น่ารัก
-
ชอบอ่ะค่ะ
มีฮาๆ บวกน่ารัก
ชอบแกน (เน้นว่าแกน 555+) เป็นปี 1 ที่ปากหมาได้โล่ ก็สมน้ำสมเนื้อกับพี่พอสอยู่แหละ
ปล.เค้าแอบจิ้น ทัช-แทน นะค้าาาาาา -.,-
-
โอนและแจ้งไปวันนี้นะคะ
รออัพเดทยืนยันค่า :pig4:
-
o13 o13 o13
หนุกหนาน หนุกหนาน คนแก่ชอบ
:bye2: :bye2: :bye2:
-
สวัสดีค่ะ ไม่ทราบว่าจะได้รับหนังสือเมื่อไหร่ค่ะ
-
ตอนนั้นจำได้ว่าอ่านเรื่องนี้
แล้วก็ไม่ได้เข้าเว็บมานาน
มาอีกทีเรื่องนี้จบซะแล้ววววว :mc4:
สนุกมากเลยจ้า
แกรนด์น่ารักขึ้นนะ
พี่พอสก็หื่นใช่ได้
555555555 :laugh:
ปล. รอติดตามเรื่องต่อไปอยู่จ้า :L2:
:กอด1:
-
:z13:
-
จะบอกว่าจับคู่แทนทัชไปเรียบร้อยโดยเฉพาะ ตอนพิเศษเห็นแนวโน้มเลิกทิวาแน่ๆ
-
กรี๊ด อ่านจบเป็นรอบที่ 2 แล้วค่ะ (เหลือบมองนาฬิกา พรุ่งนี้ต้องไปมหา'ลัยนี่หว่า ม่ายยยย :ling3:)
ชอบตอนพี่พอสหล่อกับพี่แกรนด์หล่อมากๆๆ แล้วก็ท่อน
“ไม่เอา จะนอน”
“ไม่นอน จะเอา”
:m20: :m20: :m20: :m20: :m20: :m20:
ป.ล.หนังสือหมดหรือยังคะ
หนังสือรอบเก็บตก 13 ชุดสุดท้ายยยยย
มาแล้ววววววววววววววววววว
ใครที่ต้องการให้ส่ง e-mail มาที่ pixie_qpid[at]hotmail.com
ย้ำว่า13คนแรกที่ทันเท่านั้น แพรจะส่งเมลล์ยืนยันกลับไป
(รอเมลล์ตอบกลับจากแพรก่อนถึงจะโอนเงินมานะคะ)
ให้ส่งมาในหัวข้อ "จองi'm not 13ชุดสุดท้าย" รายละเอียดที่ควรส่งมามีดังนี้
ชื่อผู้จอง ::
เบอร์โทรติดต่อ ::
facebook ::
ตามนี้นะจ้าาาา
ย้ำว่า13คนแรกที่ส่งมาทันเท่านั้น อิอิ
-
1วันเตมๆ สนุกมาก เนื้อเรื่อง แอบคล้าย we are' แต่ชอบแนวนี้ ไม่ต้องหวานมาก แต่ให้รู้ว่ารักกันพอ กิ้ววว
-
แกรนด์กับพี่พอสน่ารักอ้ะ กรี๊ดดดดดดดดดดๆๆ :mew1: :mew1: :mew1: :-[ :-[ :-[
-
มาแล้ววววววววววววววววววววววววววววววววว
เปิดจอง+โอนหนังสือ i’m not&you don’t รอบ2แล้วค่า!!! กรี๊ดดดดดดดดดดด
หลังจากที่หายไปนานนนน มากกกกกกกกกกกกกกกก
ใครที่รอเปิดรีปริ้นท์มาแล้วนะค้าบบบบบบ
หนังสือรอบ2นี้จะเหมือนรอบแรกทุกประการ
ยกเว้นคำผิด ที่จะพยายามแก้ไขให้ครบทุกจุด ทุกคำ ทุกหน้า ทุกบรรทัด
ซึ่งแพรต้องขออภัยจริงๆกับหนังสือรอบแรก ด้วยความที่ไม่มีประสบการณ์และความไม่รอบคอบ จึงทำให้หนังสือมีคำผิดเยอะ
แพรต้องขออภัยมา ณ ที่นี้ด้วยนะคะ
เอาละใครจะสั่งงงงงงงง
ตามไปอ่านข้างล่างเล๊ยยยยยยย
(อยากให้อ่านทุกบรรทัดนะคะ จะได้เข้าใจตรงกันค่า)
หนังสือเรื่อง i’m not&you don’t 1 ชุด
จะประกอบไปด้วย หนังสือ2เล่ม ที่คั่น2ใบ
-ปกกระดาษอาร์ตด้าน 300 แกรม
-พิมพ์ด้วยกระดาษถนอมสายตา
-เล่ม1จำนวน326หน้า เล่ม2จำนวน326หน้า
เนื้อหาในเล่ม มีการแก้ไขคำผิด เปลี่ยนคำซ้ำคำซ้อน รูปประโยคที่อ่านแล้วแปลกๆ เปลี่ยนชื่อตอนบางตอน
-Chapter1-33
-The Other Side I-VI [Pause Part]
-The Dark Side :: DRUNK?
-The Dark Side :: Answer
-The Special Side :: Aggressive VS Acoustic (มันก็คือพาร์ทพี่วอร์ม I-III นั่นแหละค่า แพรขอเปลี่ยนชื่อตอนหน่อยนะ)
-The Special Side :: Work shop Shirt
-The Special Side :: Warm Man (ไม่ลงในเว็บ)
-The Extra Side :: Loy Krathong Festival
-The Extra Side :: T_T
-The Extra Side :: Thank you a Million Times
-บันทึกลับฉบับแกรนด์พอสพอสแกรนด์ ฉบับที่1 (ไม่ลงในเว็บ)
-บันทึกลับฉบับแกรนด์พอสพอสแกรนด์ ฉบับที่2 (ไม่ลงในเว็บ)
-บันทึกลับฉบับแกรนด์พอสพอสแกรนด์ ฉบับที่3 (ไม่ลงในเว็บ)
(ไปๆมาๆ...ทำไมตอนพิเศษมันเยอะจังฟร่ะ!!!)
ทั้งหมดนี้ในราคา 800 บาทค่า (กัดก้อนเกลือ+แดกแกลบกันเลยทีเดียว)
และค่าจัดส่งทางไปรษณีย์แบบลงทะเบียนนะคะ แพรขอคิดเพิ่มอีก50บาท (นะนะตัวเอง เค้าก็จนไม่แพ้กันT^T)
ง่ายๆว่ารวมกันแล้ว 800+50=850 บาทเด้อออออ
เอาละทีนี้มาถึงวิธีการสั่งซื้อหนังสือ4ขั้นตอนง่ายๆ ไม่ยุ่งยาก
1.ไปโอนเงินเลย อย่างสั่ง1ชุดก็ 850(จัดส่ง) ถ้า2ชุดก็ 1700(จัดส่ง)
โอนเงินมาที่ธนาคารกสิกร (สีเขียวค่ะ)
เลขที่บัญชี :: 391-2-68463-5 (ออมทรัพย์)
ชื่อบัญชี :: วิไลพร ชัยวรพร
สาขา :: เซ็นทรัลรัตนาธิเบศร์
2.พอโอนปุ๊ป ไม่ว่าจะทางธนาคารหรือผ่านตู้ก็ขอให้จดจำเวลาที่โอนไว้ด้วย!(มีบอกในสลิป) เก็บใบสลิปเป็นหลักฐานห้ามหายเด็ดขาดจนกว่าจะได้รับหนังสือ!!
3.เสร็จแล้วมากรอกแบบฟอร์มนี้ค่ะ >> คลิก (https://docs.google.com/forms/d/1EpPfQkv4A73u_A4s7wBR3BLLvnhQiCksnPE4FDbLpnA/viewform)
4.เสร็จเรียบร้อย รอรับหนังสือลัลล้า
เปิดโอนตั้งแต่วันนี้ - 31 ตุลาคม 2556
งานนี้ไม่มีจองนะคะ ฮ่าๆๆๆๆๆ
เมื่อปิดโอนแพรจะรีบดำเนินการพิมหนังสือและแพ๊คของออกมาให้เร็วที่สุดเท่าที่กำลังจะเอื้ออำนวย หากมีเหตุการณ์อะไรขัดข้องแพรจะแจ้งไปทางอีเมลล์ของทุกคนที่สั่งซื้อนะคะ
ไม่ต้องกลัวว่าแพรจะโกงคะเพราะแพรได้รับเลขหมายTBLจากเล้าเป็ดคะ ซึ่งการจะได้รับหมายเลขมานั้นต้องยืนยันตนด้วยการส่งสำเนาบัตรประชาชนและหน้าแรกบัญชีธ.ที่โอนค่ะ (หมายความว่าถ้าตูเบี้ยว มีสิทธิติดคุกงะ)
TBL-471-635
หากใครมีข้อสงสัยถามได้ที่
- Facebook (http://www.facebook.com/pierre.pixie)
- Twitter@Pxpierre (https://twitter.com/Pxpierre)
- pixie_qpid[at]ร้อนเมลล์.คอม
รักพอส ชอบแกรนด์ แฟนคลับวอร์ม พร้อมมอบกายให้แทน อยากเป็นแฟนทัช ผูกมัดกับหมิง ซิงอย่างแต๊งกิ้ว พลิ้วไหวกว่าโกเม่ เทใจให้มิลเลียน เปลี่ยนคนรักเป็นฮาร์ท วาดฝันว่าจะได้แต่งงานกับแซค แทคทีมบ้าผู้ชายเหมือนส้มโอ ... พอละ เยอะละ คิดไม่ออก 555555555555+ คือที่เกริ่นมายาวเนี่ยจะบอกว่า ซื้อหนังสือเถอะนะ จะได้ไม่เป็นภาระให้แก่ลูกหลาน (แต่เป็นภาระของคุณเรื่องเงิน ฮ่าๆ)
จุ้บๆๆๆๆ รักนะค่ะ คนดีของฉัน♥
-
โอนตังแบบไม่ต้องส่งเมลล์ไปบอกก่อนล่วงหน้า
แล้วใส่เศษสตางค์เพื่อให้ตรวจสอบได้ง่ายใช่ไหมคะพี่แพร~
-
โอนตังแบบไม่ต้องส่งเมลล์ไปบอกก่อนล่วงหน้า
แล้วใส่เศษสตางค์เพื่อให้ตรวจสอบได้ง่ายใช่ไหมคะพี่แพร~
ใช่เลยค่าาา
แล้วอย่าลืมไปแจ้งโอนที่ https://docs.google.com/forms/d/1EpPfQkv4A73u_A4s7wBR3BLLvnhQiCksnPE4FDbLpnA/viewform
ด้วยน้าาา
-
ตรวจสอบรายชื่อผู้ที่โอนเงินรอบ2และแจ้งโอนมาเรียบร้อยได้ ที่นี่ (https://docs.google.com/spreadsheet/ccc?key=0AhVga7Mq3jwidGd6VFo3R1ZsVGp3NFEzLTNOMHBEeVE&usp=sharing) ค่า
-
ถ้าหากไม่ทัน 30 ตุลาจะมีรีปริ๊นอีกรอบรึป่าวคะ
เพราะช่วงนี้ไม่ได้อยู่ที่บ้านค่ะ
-
แง้แงงง จะมีใครใจดีซื้อให้เป็นของขวัญวันเกิดมั้ย เกิด 31 ตุลา :hao5:
จะมีรีปริ้นท์อีกรอบมั้ยอ่าาา เค้าหมุนเงินไม่ทันช่วงนี้รายจ่ายเยอะเกิ๊นนน ศิลปินที่ชอบงานเยอะทั้งคอน
ทั้งอัลบั้มตามซื้อจนหมดตัวแล้วอ่าาา งานหนังสืออีก อ้างกับพ่อแม่ว่าจะซื้อมาเสริมการเรียน แต่จุดประสงค์จริงๆ
จะไปเอาโคนันกับนิยายนะ ฮ่าๆ
สาธุ๊ ขอให้มีรีปริ้นท์อีกรอบ สัญญาว่าจะเก็บเงินรอเลยย ถ้าเก็บทันจะซื้อเลยค้าบ :mew6:
-
เพิ่งโอนไปตะกี้นี้เองงงงงงง เกือบลืมแน่ะ ยังทันนนน 55555 :sad4:
-
พี่ดิน
พี่หมูเค้าทำมาหากินอยู่
อย่าเพิ่งวีน
แต่คุณคู่แข่ง
อยากจะปาหัวใจใส่รัวๆ
เปิดตัวมาแสนดีมากกกก
-
อ่านตอนรับน้องแล้วภาพตัวเองโดนรับลอยวับเข้ามาเลยค่ัะ
จำได้ว่านั่งเบียบเชียร์จนปวดหลังอะ 5555555
แถมตอนพี่ระเบียบกับพี่ว้ากไซโคเป็นอะไรที่น้ำตาจะไหล
แต่กว่าจะได้รุ่นมันเหนื่อยจริงๆ
แต่เด็กรุ่นใหม่ๆ ที่เข้ามาบอกไม่เอาไม่ทนไม่ไหว
บอกหนักแต่ทำไมรุ่นเก่าๆ เขายังทนกันได้
ยิ่งตอนก้มหน้าลงกับพื้นนี่เป็นอะไรที่ทรมานมากๆ
คิดว่าน่าจะเป็นสถาบันเดียวกันนะคะ
ติดดิน โซตัส สมุดล่ารายชื่อ สร้อยคณะ
ครั้งเดียวในชีวิตถือว่าดีค่ะ
-
รอรอบ 3 นะ :ling1:
รอบนี้มาไม่ทัน + หมดตังค์โอนนิยายเรื่องอื่นหมดแล้ว :mew4:
-
สนุกมากกกกกกกกกกกกกกกก o13
ไม่อยากให้จบเลย อยากอ่านอีกง่ะ :hao5:
ขอบคุณคนเขียนนะ :mew1: :bye2:
-
:mew1:
-
ชอบพี่พอสหน้ารักมากกก :-[
-
เลขพัสดุจัดส่ง i'm not รอบ 2
คลิกกกกกกกกกกก (https://docs.google.com/spreadsheet/ccc?key=0AhVga7Mq3jwidGd6VFo3R1ZsVGp3NFEzLTNOMHBEeVE&usp=sharing)
-
สนุกมากเลยค่ะ น่ารักทุกคู่เลย
อยากอ่านคู่รองๆอีกจัง ทั้งทัชแทน วอร์มหมิง มิลแต๊ง
หลงรักทุกคู่ >\\\\<
ขอบคุณสำหรับนิยายดีๆนะค่ะ
แล้วเราจะตามไปอ่านเรื่องใหม่ด้วนะ ^^
-
สนุกมาก ครบรสทั้ง ซึ้ง เศร้า ฮา ฯลฯ พี่พอสน้องแกน(เล็ก อิอิ) น่ารักฝุดๆ แกนน้อยหอยสังข์กวนมากถึงมากที่สุด แต่น่ารักน้าา พ่อแม่พี่พอสก็เข้าใจแล้ว เหลือ พ่อแม่นุ้งแกนสินะ แต่คงไม่ยาก พี่พอสซะอย่าง เข้าทางพ่อแม่ จนได้ลูกชายเค้ามาอยู่ก่อนแต่งแล้วหนิ ฮาา ยกป้ายไฟเชียร์คู่ แทนทัช TT ผลัดกันรับรุกก็ได้ เจ้ไม่ถือ แต่หนับหนุนเลยแหละ ฮี่ฮี่ คู่พี่วอร์มพระรองเกาหลีกับหนูหมิงผู้ขวางโลกและเป็นคนดี ช่างเหมาะสม ในที่สุดพี่วอร์มเก๊าะมีคนมาดามใจ คู่มินนี่แต้งกิ้ว ก็น่ารัก มินนี่ใจร้อน แต้งกิ้วใจเย็น เข้ากันๆ
อยากอ่านต่อ ไม่อยากให้จบ และขออขอบคุณคุณแพร(Pierre) ที่แต่งนิยายดีๆแบบนี้มาให้อ่านนะคะ
-
เปิดให้โอนหนังสือรอบ3แล้วน้า รายละเอียด คลิก (https://www.facebook.com/notes/pierre-pixie/%E0%B8%A3%E0%B8%B2%E0%B8%A2%E0%B8%A5%E0%B8%B0%E0%B9%80%E0%B8%AD%E0%B8%B5%E0%B8%A2%E0%B8%94%E0%B8%AB%E0%B8%99%E0%B8%B1%E0%B8%87%E0%B8%AA%E0%B8%B7%E0%B8%AD-im-notyou-dont-%E0%B8%A3%E0%B8%B5%E0%B8%9B%E0%B8%A3%E0%B8%B4%E0%B9%89%E0%B8%99%E0%B8%A3%E0%B8%AD%E0%B8%9A3/702371826447481)
-
:pig4:
-
ชอบอ้า ชอบมากมาย สนุกเว้อๆ อิอิ
ความเป็นจริงอยากพิมพ์มากกว่านี้นะ
แต่ตอนนี้รู้สึกหน้ามืดเพราะหิวข้าว
เนื่องจากนั้งอ่านพี่พอสกะแกรนด์ตั้งแต่ก่อนเที่ยงจนถึงเวลาปัจจุบัน(22.36)
เอาเป็นว่ารักทั้งพอสรักทั้งแกรนด์ถึงช่ววงแรกๆจะไม่ค่อยชอบ
แกรนด์เท่าไรอะนะเพราะนางแอบทำนิสัยแย่มากมายอ
สุดท้ายกลับกลายเป็นว่ารักนางที่สุดละ
แถมเสียน้ำตาให้นางไปเป็นลิตรๆๆ
ขอบคุณคนแต่งนะคะที่ทำให้ได้อ่านเรื่องสนุกๆแบบนี้ ^^~
-
ไล่อ่านรวดเดียวจบ สนุกมากค่า ^^
-
:katai2-1:วอร์ม หมิง วอร์ม หมิง วอร์ม หมิง ^///^
-
แอร๊ยยยย อ่านจบอีกแล้ว สนุกมากจ้า ><
โห่ หน่วงเหอะ ฮาร์ทก็นะคือระ โว๊ะ แต่ก็ดีตอนจบกลับมาดีกัน
ตอนไปค่ายนี่สุดๆอ่ะ เค้าชอบภู.... 55555555 อยากไปมั่ง อิอิ
ขอบคุณจ้า :))
-
:pig4: :pig4:
-
อ่านจบภายในวันเดียวววว ชอบมากกกกกกกกกค่ะ
สารภาพเลยว่าตอนแรกจะเลิกอ่านเพราะนิสัยของแกรนด์น้อย แต่ก็กลับมาอ่านอีกครั้ง อยากจะบอกพี่แพรว่า เกือบไปแล้ววววว เกือบพลาด ดีนะที่กลับมาอ่านอีกครั้ง น้องแกรนด์น้อยน่ารักมากๆๆๆ พี่พอสก็เท่ห์ ผองเพื่อนก็ฮา รุ่นพี่ก็บ้าดี 55555 ชอบมากๆ ค่ะ ขอบคุณพี่แพรนะคะ ที่แต่งนิยายสนุกๆ มาให้อ่าน ขอบคุณมากๆ ค่ะ
-
ขอบคุณค่า :mew1:
-
ชอบแบบนี้ที่สุด ไม่ต้องหวานกันมากแต่ก็รู้ว่ารักกันเสมอ :กอด1:
-
อยากซื้อเรื่องนี้อะสนุกมากจะรอนีอีกรอบนะคะ เรื่องควรค่าแกการสะสมจริงๆ
-
สนุกมาเลยครับ ตามมาอ่านรวดเดียวจบเลย
-
บางทีคนรักกันก็ไม่จำเป็นต้องหวานตลอดเวลา
เถื่อนๆแบบนี้ก็หวานได้
ขอบคุณสำหรับเรื่องดีๆที่แบ่งปันขอรับ
-
สุขสันต์วันเกิดนะแกรนด์ :)
-
สนุกมากเลย :mew1:
-
อ่านกี่รอบก็สนุก ชอบมากๆ
-
สนุกมากค่ะ o13
-
อ๊ากก อ่านจบแล้ววววว :m1:
PG เป็นเคมีที่ลงตัวกันแบบแหกกฏตารางธาตุมาก 555 :m3:
:pig4: ขอบคุณสำหรับนิยายสนุกๆนะคะ :pig4:
ปล. ถ้าเรื่องนี้เป็น The Dark Side ทั้งหมดเลยจะดีมาก เราชอบเถื่อนๆ นิยมเสพดราม่า 555 :laugh5:
-
คิดถึงพี่พอสสสสสสส คิดถึงน้องแกรนด์น้อยย :katai2-1:
-
สนุกมากมายครับ อ่านรวดเดียวจบ ขอบคุณครับ :call: :call: :call: :call:
-
‘มึงเบื่อปะวะที่อยู่กับกู?’
‘เบื่อ...เบื่อตัวเองที่รักมึงมากขึ้นทุกวัน’
‘รักมากแค่ไหน?’
‘ไม่รู้’
‘...’
‘รู้แต่ว่าถ้าเอาปรอทมาวัด มันคงแตกไปแล้ว’
ฟินประโยคจบ อ่าดีจังเลย
-
อ่านกี่รอบก็ประทับใจ ชอบๆๆๆ :mew2:
-
:me :pig4:ร้าาาาากกกกกกกกกก P&G ที่สุดเบยยยยยยยยยยยยยยยยยยย ตอนดราม่าแทบขาดใจ ><
สนุกมากๆๆๆๆเลยค่ะ พี่พอสปราบน้องแกรนด์อยู่หมัดเลยยยยย >< ขอบคุณนะค่ะ
-
สนุกมากๆเลยค่ะ
-
อ่านตอนแรกก็แววสนุกมาแล้วค่ะ พอส แกรนด์ คลำ ต้นขาด้านใน 555
-
“คำว่าตลอดไปของใครหลายๆคนอาจจะยังไม่พ้นปี แต่เรื่อยๆของพี่คนนี้คือมีตลอดไป”
ฟินค่ะพี่พอสน่ารักแกนก็หลงรักหัวปักหัวปำแล้นลุ้นคู่พี่วอร์มกะน้องหมิงซีบน้ำเช่นกันค่ะสนุกๆ
อ่านจบแล้วขอบคุณคนแต่งนะค่ะสนุกจริงๆตอนมาม่าก็หน่วงมากค่ะเจ็บแทนแกรนด์ลุ้นแทนพี่พอสเวลาง้อ
เสียดายมาไม่ทันหนังสือตอนรีปรินซ์อ่ะเราเจอกันช้าไป
-
:impress2: :impress2: :impress2:
-
ขอสารภาพว่าเคยอ่านเรื่องนี้จากที่ไหนสักแห่งแต่ไม่ใช่เว็บนี้
อ่านไปถึงตอนที่เข้าค่ายซึ่งนั่นก็ใกล้จบแต่อยู่ๆความทรงจำส่วนนั้นก็หายไป(อิบ้า) 555
ลองมาอ่านใหม่ปรากฏว่าสนุกเหมือนเดิมเลยแหะ
ชอบแทนมาก เกรียน ตรง เข้าขากับทัช คือฮาจริงๆ
พอสเท่มากกกกกกกกกกก
สนุกจริงๆค่ะ
ขอบคุณคนเขียนที่แต่งเรื่องดีๆแบบนี้มาให้อ่านนะคะ
:mew1: :mew1: :mew1:
-
อ่านตั้งแต่เมื่อวาน เพิ่งจบวันนี้ สนุกมากเลย แอบอยากอ่านพาทของ วอร์มกับหมิง
ชอบภาษาคนเขียนมาก ลื่นไหลมากเลยค่ะ :katai2-1: :katai2-1: :katai2-1: :katai2-1:
-
จะมีรีปรินซ์รอบ 4 ไหมค่ะ กระซิก เข้ามาเมื่อสายทุกทีเลยอ่ะค่ะ
-
อยากได้นิยายเป็นเล่มจังเลยค่ะ กระซิกๆ
-
ชอบเรื่องนี้อ่ะ เถิ่อนได้ใจ สมกับเป็นผุ้ชายแมนๆที่มีความรักอันน่ารัก :hao7:
ชอบพี่พอส รักน้องแกรน์กากเกรียน 5555
รักคนแต่ง :กอด1:
-
เปิดให้จองหนังสือรอบที่ 5 แล้วเน้ออออ
ใครสนใจ คลิก (https://www.facebook.com/notes/pierre-pixie/%E0%B8%A3%E0%B8%B2%E0%B8%A2%E0%B8%A5%E0%B8%B0%E0%B9%80%E0%B8%AD%E0%B8%B5%E0%B8%A2%E0%B8%94%E0%B8%AB%E0%B8%99%E0%B8%B1%E0%B8%87%E0%B8%AA%E0%B8%B7%E0%B8%AD-im-notyou-dont-%E0%B8%A3%E0%B8%B5%E0%B8%9B%E0%B8%A3%E0%B8%B4%E0%B9%89%E0%B8%99%E0%B8%A3%E0%B8%AD%E0%B8%9A5/702371826447481) อ่านรายละเอียดได้เลยค่า
-
Reprintรอบ5คราวนี้มาทันแล้วคะพอสแกรด์
-
:L1:
-
ชอบบบบบบบ
เค้าชอบเรื่องเน้!!!!!?
แม้บางทีจะยังไม่เคลียร์กับคู่อื่นๆก้เถอะ :katai1:
แต่อยากบอกว่า....ขอบคุณคนเขียนมากๆๆๆๆๆค่ะ :pig4: :pig4: :pig4:
-
แวะมาดันค่ะคนที่ชอบห้ามพลาดรอบนี้นะค่ะนิยายคุณแพรเขาสนุกจริงๆค่ะ
-
แพรต้องขอบคุณคนอ่านทุกคนด้วยนะคะ >_<
และก็ขอบคุณ kautumn ด้วยนะคะที่มาดันให้ เขินเลย แหะๆ
รีปริ้นรอบที่ 5 นี้แพรจะรีปริ้นเป็นรอบสุดท้ายค่า แพรจะไม่รีปริ้นi'm not อีกจนกว่าแพรจะเขียนเรื่อง when we call it LOVE จบ
(คือเปิดรีปริ้นรอบที่6 พร้อมกับเรื่องwhen we เลย)
มีเวลาให้โอนอีก 2 วันนะค้า ใครมีข้อสงสัยอะไรอีเมลล์ หรือโพสถามในแฟนเพจได้เลยค่า
:กอด1:
-
สนุกมากโล้ยยยยย เราติดมากแง ชอบพี่พอสกับแกรนด์น้อย ㅠㅡㅠ
ขอบคุณที่แต่งนิยายสนุกๆมาให้อ่านนะคะ แนวเรามาก อยากได้หนังสือมากเยย
แต่มารู้ช้าไป ฮึก เก็บตังค์ไม่ทัน ㅠ ㅠ
ชอบฉากพอสแกรนด์ดราม่ามาก อินสุด รับรู้ได้ถึงความรู้สึกของตัวละคร #อินี่มันร้องไห้ตามตลอด
จะคอยติดตามผลงานอื่นๆนะคะ ^^
-
เพิ่งอ่านจบ สนุกมากเลยค่ะ
ชอบเรื่องราวของหนุ่มๆ นักศึกษาค่ะ กรุบกริบดี อิอิ
ชอบนางเอกแบบน้องแกรนด์จัง
แบบว่า ถึงจะกวนตีนยังไงก็แต่ยอมให้พี่พอสคนดียว :-[
-
สนุกกกก แต่ช่วงดราม่าเรากดข้ามไปเลยขอโทษน้าา เราไม่ชอบม่าแหะๆ
แต่ส่วนอื่นสนุกมากกก รักแบบโหดดี5555 o22
นึกว่าทัชแทนจะได้มีอะไรซัมติงนะเนี่ย อิอิ
ถ้าคู่นี้ได้กันคงฮาไม่แพ้คู่หลัก เพราะเข้ากันดีเหลือเกิน
ขอบคุณที่สร้างสรรค์นิยายดีๆน่ะค่ะ :กอด1:
-
สนุก เขียนได้ลื่นไหลน่าติดตามมากครับ
มาเอาบีบหัวใจ ตอนท้ายๆ จะมีอะไรก็อย่าวิ่งหนี หันหน้าเข้าพูดกันดีกว่าเนอะ
:katai1: :katai1: :katai1:
-
:jul1:
-
:pig4: :pig4:
ขอบคุณค่าาาา อ่านสนุกมากๆเลย ชอบพี่พอสสสส หนูอยากได้ๆๆ :katai1:
-
ขอบคุณมากๆค่ะที่เขียนนิยายดีๆแบบนี้มาให้อ่าน ตอนแรกๆรำคาญหนูแกรนด์มาก แบบฉันจะทนอ่านดีมั้ยเนี่ย ไปๆมาๆตกหลุมรักจนโงหัวไม่ขึ้นเลยค่ะ 555
-
ขอบคุณค่า หนุกม๊ากเลย :hao7: :heaven :hao5: :L2:
-
:pig4: :pig4: :pig4:
-
สนุกมากเรื่องนี้ มีดราม่าพอเป็นกระสัย หวานแบบแมนๆ รักกันแบบผู้ชายแมนๆ แบบนี้สินิยายวายแบบชายรักชาย ไม่ใช่ชายรักตุ๊ด
:katai2-1: :katai2-1: :katai2-1:
-
:pig4:
-
สนุกมากๆๆๆๆ
ชอบแกนน้อยที่สุด
พ่อแม่ทั้ง2ครอบครัวก็น่ารัก
ขอบคุณที่แต่งมาให้อ่านนะจ๊ะ
-
สนุกมากค่ะ พอสหื่นได้ใจ :z1: ส่วนแกรนด์ก็ซ่าได้น่าถีบ :z6: แทนกับทัชก็ฮาจริง :laugh:แต่ก็รักเพื่อนดี
เกลียดพอสตอนความลับเรื่องหมั้นแตก มันน่า :z6:
ขอบคุณสำหรับนิยายสนุกๆค่ะ :L2:
:pig4: :pig4: :pig4:
-
:-[
-
น่าร๊ากกกกกก :o8: :-[ อ๊ากกก :hao7: :hao7: :hao7: :pig4:
-
อ่านแล้วสนุกมากค่ะ ฟินฟิน
-
เรื่องนี้น่ารักมาก อ่านละชอบอ่ะ :impress2:
แกรน พอช น่ารักเวอร์ๆ :กอด1:
:pig4: :pig4: :pig4:
-
งื้ออออมันน่ารักง่า ยอมใจเลย มันบรรยายไม่ออกอะแบบสนุกแบบมันส์มากอะ ฮือออออ ไม่อยากให้จบเลย จบแบบอยากร้องไห้มาก อยากให้ต่อเรื่อยๆเลย :ling1: :mew1:ขอบคุณคนแต่งมากๆที่มีนิยายสนุกๆมาให้อ่านนะคะ :pig4:
-
:L2: :L2: :L2: :L2: :L2: :L2:
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
-
ตอนพิเศษที่มีแค่ในหนังสือ ตอนนี้แพรได้ลงในเว็บให้อ่านกันได้แล้วนะคะ แต่ต้องใช้ระบบสนับสนุนค่า (เหรียญและกุญแจ)
-The Special Side :: Aggressive VS Acoustic
-The Special Side :: Warm Man
-บันทึกลับฉบับแกรนด์พอสพอสแกรนด์ ฉบับที่1-3
>> จิ้ม << (http://www.tunwalai.com/story/735/im-not-you-dont-yaoi-end-%E0%B8%95%E0%B8%B5%E0%B8%9E%E0%B8%B4%E0%B8%A1%E0%B8%9E%E0%B9%8C%E0%B9%80%E0%B8%AD%E0%B8%87%E0%B8%84%E0%B9%88%E0%B8%B2?page=1&target=none)
-
ขอบคุณค่ะ สนุกมากกกก
แม้ดราม่าจะยาวนาน แต่อิคนอ่านก็ใจสู้
พอสแกรนด์ สร้างสีสันให้เรามากใน2วันนี้ ^^
-
แสบจริงนะน้องแกรนด์...
-
ขอบคุณคนเขียนค่า :mew1: :mew1:
-
:pig2: :3123:
สนุกมากกกกกกค่า
:mew1: :mew1:
-
o13 o13 o13
:L1: :L1: :L1:
-
รายละเอียดการสั่งจองหนังสือ i'm not&you don't
>>> Click (https://docs.google.com/document/d/1GnAwPRGxtuympWkJsDN77t4hQ2s26XFjEu5QcPh4o18/edit?usp=sharing) <<<
:z2:
-
I want moreeee. Wish I can read touchtan. Kukuku 5555 :hao6: :hao7:
-
พี่วอร์มกับหมิงไม่มีต่อแล้วหรอครับ จบแค่ part 3 ของพี่วอร์มหรอครับ
หรือมีเรื่องแยก ใครรู้บอกทีนะครับ
ถึงมันเรื่อยๆ แต่มันสนุกนะ
สนุกตรงคาแรคเตอร์ของทั้งสองต่างกันเนี่ยแหละ มันเลยลุ้นว่าจะเป็นยังไง
-
:-[ :-[ :-[
-
สนุกดีค๊า แต่รักกันเร็วจัง พี่พอสน่ารักอ่ะ แกนกากเกรียนมาก อยากอ่านคู่ทัชแทน
-
แกนน้อย น่ารัก :mew1: :mew1: :mew1:
-
กลับมาอ่านอีกรอบ
สนุกและน่ารักเช่นเดิมค่ะ ^^
-
อ่านกี่ครั้งก็สนุกเหมือนเดิม :pig4:
-
o13 สนุกค่ะ ชอบมากกกกก :pig4: :pig4: :pig4:
-
:z3: อยากอ่านอีก
-
สนุกมากครับ ชอบใครสุด...พี่วอร์มครับ
พระเอกดุไป หลอน :laugh:
นายเอกเกรียน
เพื่อน ๆ น่ารักหมดเลย
เกลียดทิวา :katai4:
ขอบคุณมากครับ :pig4:
-
ชอบ ๆ หนุกดีื :กอด1:
-
กลับมาอ่านอีกครั้งจนได้
พอสแกรนด์เขาดีจริงๆ ^^
-
อ่านรอบ 3 แล้วจ้า
-
พอสแกรนด์ ยังสนุกเหมือนเดิม ^^
-
:pig4:
-
อีกรอบ ^^