เก็บกระทู้ไว้-----โมดุฯ
ข้อตกลงในการเข้ามาในเล้าเป็ดนะครับ กรุณาอ่านทุกคนนะครับ
เล้าแห่งนี้เป็นที่ที่คนชื่นชอบนิยาย boy's love หรือชายรักชาย หากใครหลงมาแล้วไม่ชอบ
กรุณากดกากบาทสีแดงมุมด้านขวาบนออกไปด้วยนะครับ
สรุปข้อสำคัญดังนี้
1.ห้ามมิให้ละเมิดสิทธิส่วนตัวของคนแต่งและบุคคลในเรื่องทั้งหมด
2.ห้ามมิให้โพสต์ข้อความ รูปภาพ ใช้ลายเซ็นหรือรุปส่วนตัวหรือสื่อใดๆที่ก่อให้เกิดความขัดแย้ง ไม่แสดงความเคารพ, หมิ่นประมาท, หยาบคาย, เป็นที่รังเกียจ, ไม่เหมาะสม,ติดเรท x,ทำให้กระทู้กลายพันธ์,ไม่เกี่ยวพันกับนิยายที่ลง หรืออื่นๆที่ขัดต่อกฎหมาย, ห้ามโพสกระทู้ที่จะสร้างประเด็นความขัดแย้งสร้างความแตกแยก ชวนวิวาท ของสมาชิกเล้าฯ ในเรื่องการเมือง เชื้อชาติ เผ่าพันธุ์ ศาสนา และสถาบันต่าง ๆ รวมถึงการตั้งชื่อเรื่องด้วยคำหยาบ คำไม่สุภาพ ล่อแหลม และชี้เป้าให้เล้าฯ ถูกเพ่งเล็ง จากทางราชการ
3.การนำเรื่อง ข้อความ รูปภาพมาโพส หรือนำข้อความใดๆไปโพสที่นี่หรือที่อื่นๆ กรุณาพยายามติดต่อขออนุญาตเจ้าของเรื่องก่อนนะครับ
4.ห้ามแจกเบอร์ แลกเมล บอกเมล แลก msn บนบอร์ด โดยเฉพาะการบอกเบอร์ หรือเมลของคนอื่นโดยที่เจ้าตัวไม่ยินยอม
5.ขอให้นักเขียนทุกคนอย่าโกหกคนอ่านว่าเป็นเรื่องจริงในกรณีแต่งเติมเพิ่มแม้แต่นิดเดียว ถ้าเป็นเรื่องจริงก็ให้บอกว่าเรื่องจริง ถ้าเป็นเรื่องแต่งให้บอกว่าเรื่องแต่ง ให้ชี้แจงว่าเป็นเรื่องแต่งแม้จะแต่งเพิ่มขึ้นแค่ไม่ถึง 10 % ก็ตามเพราะมีคนมากกมายทะเลาะเสียความรู้สึกเพราะเรื่องนี้มามากแล้ว
6. การพูดคุยโต้ตอบระหว่างคนเขียนและคนอ่านนอกเรื่องนิยาย ทำได้ แต่อย่าให้มากนัก เช่น คนเขียนโพสนิยายหนึ่งตอน ก็ควรตอบเพียงคอมเม้นต์เดียวก็พอแล้ว โดยสามารถใช้ปุ่ม Insearch qoute ได้ ถ้าจะพูดคุยกันมากขึ้นแนะนำให้ไปตั้งกระทู้ใหม่ที่ห้องพูดคุยทั่วไป และลงลิงค์จากนิยายไปยังกระทู้พูดคุยกับแฟนคลับนิยายในรีพลายแรกด้วยนะครับ เพราะการที่คนเขียนและแฟนคลับพูดคุยกันมากทำให้หานิยายที่จะอ่านยาก ไม่เจอ ลำบากกับคนที่ไม่ได้เข้ามาตามอ่านทุกวัน
7. การกดบวกให้เป็ดเหลือง
7.1 นิยาย 1 ตอน จะให้ขึ้น Top list แค่ 1 Reply เท่านั้น ถ้าขึ้นเกิน จะลบคะแนนออก เหลือเฉพาะ Reply ที่มีคะแนนสูงสุด
7.2 นิยาย 1 เรื่อง จะให้ขึ้น Top list ไม่เกิน 3 Reply ถ้าเกิน จะลบคะแนนออก ให้เหลือ เฉพาะ Reply ที่มีคะแนนสูงสุด ลงมาตามลำดับ
7.3 Post ในห้องอื่น ๆ ก็จะใช้ หลักการเดียวกันนี้ เช่นกัน ยกเว้น
- 1 Reply ที่เกินมานั้น โมฯทั้งหลาย พิจารณาดูแล้วว่า ไม่เป็นการปั่นโหวต และเป็น Reply ที่น่าสนใจและเป็นที่ชื่นชอบจริง ๆ
8.เมื่อนิยายจบแล้วให้แก้ไขหัวกระทู้ต่อท้ายว่าจบแล้ว
เวปไซต์แห่งนี้เป็นเวปไซต์ส่วนบุคคลที่ได้รับความคุ้มครองจากกฏหมายภายในและระหว่างประเทศ
การเข้าถึงข้อมูลใดๆบนเวปไซต์แห่งนี้โดยไม่ได้รับความยินยอมจากผู้ให้บริการ ถือว่าเป็นความผิดร้ายแรง
ข้อความใดๆก็ตามบนเวปไซต์แห่งนี้ เกิดจาการเขียนโดยสมาชิก และตีพิมพ์แบบอัตโนมัติ ผู้ดูแลเวปไซต์แห่งนี้ไม่จำเป็นต้องเห็นด้วย และไม่รับผิดชอบต่อข้อความใดๆ โปรดใช้วิจารณญาณของท่านที่เข้าชม และ/หรือ ท่านผู้ปกครองในการให้ลูกหลานเข้าชม
กรุณาอ่านเพิ่มเติมที่นี่
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=459.0
________________________________________________________
พิชิตภู
หนูพุกเป็นคนเจ้าเนื้อมาตั้งแต่เด็ก จะด้วยความเอ็นดูหรืออื่นใดจากผู้ใหญ่ เขามักจะได้ยินคำว่า ‘อ้วน’ อยู่จนเจนหู
มีเพียงคนเดียวเท่านั้นที่มองเลยผ่าน ยอมเเบกเด็กอ้วนขึ้นหลังไปห้องพยาบาลโดยไม่พูดอะไรให้สะกิดใจเรื่องรูปร่างเเม้สักคำ
“ป้องกันตัวบ้างเถอะ” รุ่นพี่ทิ้งท้ายไว้ อย่าถูกกลั่นแกล้งอยู่ฝ่ายเดียวเลย
ทางเดียวที่หนูพุกจะสู้ได้คือการลดน้ำหนัก
หากเขาผอม...ไม่ว่าใครก็จะล้อเลียนกันไม่ได้อีก
.
.
.
...กระทั่งวันนี้ไม่มีไอ้หมูพุกอีกแล้ว...
หนูพุกอยากให้พี่ภูรู้ว่าการช่วยเหลือเล็กน้อยสำหรับอีกฝ่ายในวันนั้นมันเหมือนเหล็กร้อนฉ่าที่นาบลงกลางใจจนลบเลือนไม่ได้อีก
...แม้ว่าเวลาจะผ่านไปนับสิบปีก็ตาม...
Prologue - เลื่อนลง
Chapter 1 - เลื่อนลง
Chapter 2 - เลื่อนลง
Chapter 3 - เลื่อนลง
Chapter 4 - เลื่อนลง
Chapter 5 (https://thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=67402.30)
Chapter 6 (https://thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=67402.30)
Chapter 7 (https://thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=67402.30)
Chapter 8 (https://thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=67402.60)
Chapter 9 (https://thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=67402.msg3863992#msg3863992)
Chapter 10 (https://thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=67402.msg3868595#msg3868595)
Chapter 11 (https://thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=67402.msg3870179#msg3870179)
Chapter 12 (https://thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=67402.msg3873020#msg3873020)
Chapter 13 (https://thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=67402.msg3879926#msg3879926)
Chapter 14 (https://thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=67402.msg3881722#msg3881722)
Chapter 15 (https://thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=67402.msg3887099#msg3887099)
Chapter16.1 (https://thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=67402.msg3898587#msg3898587)
Chapter 16.2 (https://thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=67402.msg3899923#msg3899923)
Chapter17 (https://thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=67402.msg3964510#msg3964510)
Chapter18 (https://thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=67402.msg3965333#msg3965333)
บทนำ
บรรยากาศพักเที่ยงในโรงเรียนชายล้วนมีแต่เสียงดังเซ็งเเซ่จากส่วนต่าง ๆ ทั้งภายในและภายนอกอาคารอย่างผ่อนคลาย หากมีนักเรียนเพียงหนึ่งคนเท่านั้นที่กำลังเคร่งเครียดกับภาพเบื้องหน้า
“โอ๊ะโอ… วันนี้คุณหนูพุกเอาอะไรมาอ่านครับผม” นักเรียนชายคนหนึ่งชูหนังสือนิทานเด็กที่ค้นมาได้จากกระเป๋าหนังสือที่ไม่ใช่ของตัว
“ลูกหมูสามตัวว่ะ” มันเปิดเอาหนังสือเคลือบมันสี่สีออกอ่านอย่างสนุกสนาน ยิ่งลิงโลดเมื่อเจ้าของนิทานได้แต่พยายามเอื้อมคว้า แต่ดูจะไม่สำเร็จเนื่องจากส่วนสูงที่ดูจะไม่ทิ้งมารดาเท่าไหร่นัก
“เอาคืนกูมาได้แล้ว เดี๋ยวขาด!” ยิ่งเห็นผิวขาวนวลอย่างลูกคนจีนขึ้นสีด้วยความโกรธเคืองก็ยิ่งสนุกจึงเริ่มออกวิ่ง
...ยิ่งวิ่งไล่ คนถือหนังสือก็ยิ่งวิ่งหนี…
หนูพุกโดนไอ้หลังห้องล้อเลียนทุกวันนั่นเเหละ ยิ่งไม่ตอบโต้ก็ยิ่งหนักข้อขึ้น ช่วงสองสามวันมานี้เขามักจะถูกค้นกระเป๋าตอนพักกลางวันอยู่เรื่อย ความสนุกของมันคือการล้อเลียนเขาว่าเป็นไอ้หน่อมแน้มที่ชอบยืมหยิบนิทานเด็กจากห้องสมุดโรงเรียนไปอ่านที่บ้าน
แล้วยังไงล่ะ… ก็เขาเพิ่งจะมีน้องชายเป็นของตัวเองนี่ คนเห่อน้องจะอยากเล่านิทานให้เด็กวัยกำลังอ้อแอ้ฟังบ้างมันจะผิดตรงไหน
“กูว่านะ ไม่ใช่ลูกหมูสามตัวหรอก แต่เป็นลูกหมูสี่ตัว” คนตัวสูงอย่างนักกีฬาตะโกนก้องไปทั่วระเบียง หัวเราะขบขันกับสภาพคนตัวกลม ๆ วิ่งไล่ตามจนเเทบจะม้วนตัวเป็นลูกบอล
“เพราะมีหมูพุกอยู่ตรงนี้อีกตัว”
คนตัวสูงกว่าทำทีสนุกเสียเต็มประดากับคนไม่ค่อยแสดงออกทางอารมณ์ รู้ดีว่าเป็นการกระทำอันไม่สมวัย มีเด็กจะจบมอสามที่ไหนมาวิ่งไล่กันเพราะหนังสือนิทานเด็กอีกเล่า แต่ที่ทำ… เพราะอยากให้สนใจ อยากให้มองเห็นกัน...
หนูพุกกัดฟันกรอดตอนที่มันหัวเราะเยาะ เห็นว่าอีกฝ่ายวิ่งไปทางบันได กลัวว่าถ้านักเลงหลังห้องร่อนมันลงบันไดไปสภาพหนังสือคงดูไม่จืดเพราะแค่นี้มันก็ยับยู่ยี่น่าดูเเล้ว ไม่รู้ว่าต้องเสียค่าปรับเท่าไหร่อีก
“เอาคืนกูมาสักที!” พอเห็นว่าอีกฝ่ายทำท่าจะโยน ร่างที่เกินคำว่าท้วมไปหน่อยก็กระโดดเข้าตะครุบ
น่าเสียดายที่มันไวทายาดและหนูพุกก็เบรคตัวเองไม่ทันจนลื่นล้มตกจากบันไดลงไปนั่งจุ้มปุ้กอยู่ที่ชั้นพัก เสียงหัวเราะจากคนที่กลั่นแกล้งอย่างบันเทิงชะงักค้างด้วยอารามตกใจ มือกลม ๆ เอื้อมไปจับข้อเท้าของตัวเองแล้วก็พบว่ามันเจ็บ
เจ็บ...จนน้ำตาไหล
ทั้งเจ็บตัวเจ็บใจ ไม่รู้ทำไมถึงต้องขยันแกล้งกันนัก
“เฮ้ยน้อง หล่นลงมาได้ยังไงเนี่ย” เป็นรุ่นพี่ชั้นมัธยมศึกษาปีที่หกที่ถลันเข้ามาหา เห็นสภาพข้อเท้าที่บิดพลิกไปก็พอเข้าใจได้ว่าหล่นลงมาเเรงน่าดู
จริง ๆ ก็ฟังจากเสียงของหนักกระเเทกพื้นตอนที่เขาเดินขึ้นบันไดมาพอดีน่ะนะ…
“เดี๋ยวพี่พาไปห้องพยาบาล” เขาพยายามจะประคองหนูพุก แต่ดูเหมือนว่าน้องมอต้นคนนี้จะเดินไม่ไหว
“งั้นขี่หลังพี่แล้วกัน” เขาตกลงคนเดียวเสร็จสรรพ แต่คนเจ็บหน้าซีดใหญ่ ไม่ใช่เพราะเจ็บ แต่เพราะเกรง…
คิดจะเอาหนูพุกขึ้นหลังได้ก็ต้องมีเเรงเท่าคนงานขนกระสอบข้าวที่ร้านหม่าม้าเลยนะ!
“คือ… ผมอ้วนนะ พี่จะหนัก” หนูพุกร้องเตือน เสียความมั่นใจที่แต่เดิมก็มีอยู่น้อยนิด แต่อีกฝ่ายหัวเราะนิดหน่อย ในดวงตามีประกายสดชื่นสดใส ทำเหมือนคนน้ำหนักแตะเจ็ดสิบเป็นเรื่องขี้ปะติ๋ว
“รู้แล้วน่า พี่แข็งแรงจะตาย เราน่ะขึ้นมาเร็ว จะพาไปห้องพยาบาล” หนูพุกยกมือดันเเว่นตาด้วยความไม่มั่นใจ รุ่นพี่คนนี้มองข้ามเรื่องน้ำหนักเเละภาพลักษณ์ที่เขาไม่มั่นใจ
ไม่ซ้ำเติม ไม่ทำเหมือนเขาเป็นไอ้อ้วนที่แค่จะขยับลุกยังช่วยเหลือตัวเองไม่ได้
ความช่วยเหลืออย่างจริงใจทำให้คนได้รับน้ำใจรู้สึกเต็มตื้น อยากจะให้โลกนี้มีโคลนนิ่งของคนตรงหน้าอีกสักร้อยสักพัน ต่างกับใครบางคน...
ดวงตาสีดำเรียวมองไปยังเชิงบันได ไม่มีใครอยู่ตรงนั้นอีก…
...ได้เห็นคนเจ็บตัว มันคงจะสมใจแล้ว...
“ขอบคุณนะครับ”
ขึ้นมาอยู่บนหลังของอีกฝ่ายเเล้วก็เดาได้ว่ารุ่นพี่คงหนักน่าดู เพราะเขาขบฟันกรอดจนคนด้านบนได้ยินเสียงฟันสีกัน แต่ก็ยังอุตส่าห์ใจดีพาเขาเเวะเก็บหนังสือนิทานที่หล่นอยู่อีกด้วย กว่าจะถึงห้องพยาบาลก็คงหลังเเทบเดาะแล้วมั้งนั่น
“พี่ครับ ปวดหลังไหม” หนูพุกหน้าซีดเมื่อเห็นอีกฝ่ายประสานมือกันเเล้วชูขึ้น ก้ม ๆ เงย ๆ ยืดหลังตัวเอง
“คิดมากน่า!...ลูกหมูสามตัวหรือ น่ารักดี”
หนูพุกหน้าขึ้นสีด้วยความอับอาย เห็นอีกฝ่ายพลิกมันดูอย่างสนอกสนใจ ตอนที่วางเขาลงกับเตียงพยาบาล คอยอาจารย์ที่กำลังค้นหายานวดหลอดใหม่อยู่ตรงตู้ยาแบบบานเลื่อน
“อันที่จริงมันก็ไม่ใช่เรื่องของพี่… แต่ก็อย่าไปยอมบ่อย ๆ เดี๋ยวจะเจ็บตัวอีก” รุ่นพี่ผิวเข้มเอ่ยขึ้น พอจะเห็นหลังไว ๆ ของคนที่หลบฉากออกไปนั่นอยู่หรอก
“เฉย ๆ ไว้เดี๋ยวก็คงเลิกไปเองนั่นเเหละครับ” หนูพุกถอนใจ ปลงตกแล้ว
“ป้องกันตัวบ้างเถอะ” รุ่นพี่ทิ้งท้ายไว้ ก่อนจะขออนุญาตออกไปก่อน เนื่องจากอีกเดี๋ยวก็ต้องเข้าเรียนคาบบ่ายแล้ว
หารู้ไม่เลยว่าอุปนิสัยของหนูเมื่อถูกรุกราน… มันไม่สู้ แต่จะหนีไปอีกทาง…
.
.
.
ชายหนุ่มวัยยี่สิบหกปีสะดุ้งเฮือก… ไม่รู้ว่าทำไมยังฝันถึงเหตุการณ์เดิม ๆ ซ้ำอีก ดวงตาสีดำขลับมองไปที่กระจกแบบเต็มตัวที่ตั้งไว้ข้างเตียงแล้วก็ถอนหายใจ พิจารณาเงาในนั้นอย่างโล่งอก
...ไม่มีไอ้หมูพุกอีกแล้ว...
ภาพสะท้อนราง ๆ ในความมืดเป็นเพียงขายหนุ่มผิวขาว ดวงตาเรียวรีแบบลูกคนจีนโตขึ้นกว่าแต่ก่อนหน่อย สัดส่วนใต้เสื้อยืดใส่นอนผอมบางเสียจนคนอื่นต้องแค่นให้กินบ้าง
หลังจากวันนั้น เด็กหนุ่มในวัยสิบห้าปีก็เร่งลดน้ำหนัก เขาไม่อยากเป็นหมูเหมือนที่ใครต่อใครว่า ไม่อยากถูกกลั่นแกล้งเพราะรูปร่างอ้วนกลมตุ้ยนุ้ยอีก
...เขาต้องเปลี่ยนเเปลง…
หนูพุกเป็นคนเจ้าเนื้อมาตั้งแต่เด็ก จะด้วยความเอ็นดูหรืออื่นใดจากผู้ใหญ่ เขามักจะได้ยินคำว่า ‘อ้วน’ อยู่จนเจนหู กระทั่งวันที่เพื่อน ๆ ต่างก็เรียกเขาด้วยความสนุกสนานว่า ‘ไอ้หมู’ หรือชื่อเรียกอื่น ๆ อันพาดพิงถึงรูปร่างยิ่งตอกฝังลงในใจ
ตอนนั้นหนูพุกไม่เข้าใจ… เขาแค่เป็นตัวเอง
การมีน้ำหนักมากกว่าคนอื่นมันผิดมากหรืออย่างไรกัน!
มีแค่คนเดียวเท่านั้นที่มองเลยผ่าน ยอมเเบกเด็กอ้วนขึ้นหลังทั้งที่ตัวเองคงเมื่อยจนหลังเเทบเดาะโดยไม่พูดอะไรให้สะกิดใจเเม้สักคำ
คงต้องขอบคุณรุ่นพี่คนนั้นที่มาทราบภายหลังว่าชื่อพี่ภู… ความใจดีวันนั้นเป็นอีกแรงขับเคลื่อนที่ทำให้หนูพุกอยากจะผอมให้ทันก่อนที่พี่ภูจะจบการศึกษาไปจากรั้วโรงเรียน
ถ้าเขาผอม...ไม่ว่าใครก็จะล้อเลียนกันไม่ได้อีก
ไม่รู้ว่าเมื่อไหร่ที่ความเพียรควบคุมอาหารเเละออกกำลังกายมีเท่าความเพียรที่จะเเอบมองพี่ภูในทุกโอกาส ไม่รู้ว่ามันมีจุดประสงค์แอบเเฝงนอกเหนือจากการปกป้องตัวเองตั้งแต่วันไหน
แต่กว่าจะรู้ หนูพุกก็อยากให้พี่ภูสนใจ… อยากจะครอบครองความดีนั้นไว้กับตัว…
น่าเสียดายที่ความพยายามยังไม่ทันสัมฤทธิ์ผลเขาก็จบชั้นมัธยมต้นและรุ่นพี่ก็จบชั้นมัธยมปลายโดยที่เเทบจะไม่ได้เห็นหน้ากันด้วยซ้ำไป หนูพุกอยากให้พี่ภูรู้ว่าการช่วยเหลือเล็กน้อยสำหรับอีกฝ่ายในวันนั้น มันเหมือนเหล็กร้อนฉ่าที่นาบลงกลางใจจนลบเลือนไม่ได้อีก
พุก ได้เจอพี่ภูแล้ว :mew1: :mew1: :mew1:
ขนาดพี่ภู ยังได้เจอกัน
แล้วคนที่เคยแกล้งพุกจะเจอกันอีกมั้ยเนี่ย :serius2:
พี่ภู พุก :กอด1: :กอด1: :กอด1:
:L1: :L1: :L1:
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4: