-
ข้อตกลงในการเข้ามาในเล้าเป็ด
เล้าแห่งนี้เป็นที่ที่คนชื่นชอบนิยาย boy's love หรือชายรักชาย หากใครหลงมาแล้วไม่ชอบ
กรุณากดกากบาทสีแดงมุมด้านขวาบนออกไปด้วย
สรุปข้อสำคัญดังนี้
1.ห้ามละเมิดสิทธิส่วนตัวของคนแต่งและบุคคลในเรื่องทั้งหมด
2.ห้ามมิให้โพสต์ข้อความ รูปภาพ ใช้ลายเซ็นหรือรุปส่วนตัวหรือสื่อใดๆที่ก่อให้เกิดความขัดแย้ง ไม่แสดงความเคารพ, หมิ่นประมาท, หยาบคาย, เป็นที่รังเกียจ, ไม่เหมาะสม,ติดเรท x,ทำให้กระทู้กลายพันธ์,ไม่เกี่ยวพันกับนิยายที่ลง หรืออื่นๆที่ขัดต่อกฎหมาย,ห้ามโพสกระทู้ที่จะสร้างประเด็นความขัดแย้ง ในเรื่อง การเมือง ศาสนา พระมหากษัตริย์ และสถาบันต่าง ๆ รวมถึงกระทู้ที่จะสร้างความแตกแยก ชวนวิวาท ของสมาชิกภายในเวปบอร์ด
3.การนำเรื่อง ข้อความ รูปภาพมาโพส หรือนำข้อความใดๆไปโพสที่นี่หรือที่อื่นๆ กรุณาพยายามติดต่อขออนุญาตเจ้าของเรื่องก่อนนะครับ
4.ห้ามแจกเบอร์ แลกเมล บอกเมล แลก msn บนบอร์ด
โดยเฉพาะการบอกเบอร์ หรือเมลของคนอื่นโดยที่เจ้าของไม่ยินยอม
5.ขอให้นักเขียนทุกคนอย่าโกหกคนอ่านว่าเป็นเรื่องจริงในกรณีแต่งเติมเพิ่มแม้แต่นิดเดียว ถ้าเป็นเรื่องจริงก็ให้บอกว่าเรื่องจริง ถ้าเป็นเรื่องแต่งให้บอกว่าเรื่องแต่ง ให้ชี้แจงว่าเป็นเรื่องแต่งแม้จะแต่งเพิ่มขึ้นแค่ไม่ถึง 10 % ก็ตามเพราะมีคนมากกมายทะเลาะเสียความรู้สึกเพราะเรื่องนี้มามากแล้ว
ส่วนคนอ่านทุกท่าน เวลาอ่านนิยาย เรื่องที่คนเขียนเขียน
ก็ไม่ต้องไปอินมากนะครับ ให้เก็บเอาสิ่งดีๆ ประสบการณ์ ข้อคิดดีๆไปนะครับ
6.อย่าพูดคุย ทักทาย นักเขียน คนอ่่านโดยรีพลายดังกล่าวไม่เกี่ยวพันกับนิยายให้มากนัก เช่น คนเขียนโพสนิยายหนึ่งตอน ก็ควรคอมเม้นต์สักคอมเม้นต์เีดียวก็เพียงพอแล้ว ถ้าจะพูดคุยกันมากขึ้นแนะนำให้ไปตั้งกระทู้ใหม่ที่ห้องพูดคุยทั่วไป และทำลิงค์โยงมายังนิยาย และให้นักเขียนทุกคนทำลิงค์จากนิยายไปยังกระทู้พูดคุยเกี่ยวกับแฟนคลับนิยายในรีพลายแรกด้วย เพราะการที่คนเขียนและแฟนคลับพูดคุยกันมากทำให้หานิยายที่จะอ่านยาก ไม่เจอ ลำบากกับคนที่ไม่ได้เข้ามาตามอ่านทุกวัน
เวปไซต์แห่งนี้เป็นเวปไซต์ส่วนบุคคลที่ได้รับความคุ้มครองจากกฏหมายภายในและระหว่างประเทศ การเข้าถึงข้อมูลใดๆบนเวปไซต์แห่งนี้โดยไม่ได้รับความยินยอมจากผู้ให้บริการ ถือว่าเป็นความผิดร้ายแรง
ข้อความใดๆก็ตามบนเวปไซต์แห่งนี้ เกิดจาการเขียนโดยสมาชิก และตีพิมพ์แบบอัตโนมัติ ผู้ดูแลเวปไซต์แห่งนี้ไม่จำเป็นต้องเห็นด้วย และไม่รับผิดชอบต่อข้อความใดๆ โปรดใช้วิจารณญาณของท่านที่เข้าชม และ/หรือ ท่านผู้ปกครองในการให้ลูกหลานเข้าชม
กรุณาอ่านเพิ่มเติมที่นี่
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=459.0
***********************************************************************************************************
ดีดีเพื่อน ๆ ทุกคนแอบอ่านมาเยอะละ เอาของตัวเองมาลงบ้าง
ยังไงเป็นกำลังใจด้วยนะ เรียก ซูก้า ละกันน้าาาาาาาาาาา :L2: :L2:
@ A MiRaClE wOrKeR //// ท้าเทวดา......ให้มาเดินดิน @ InTrO 28/10/2010
บรรยากาศสองข้างทางเข้าเมืองใหญ่ที่เป็นแหล่งนิคมอุตสาหกรรม หมอกจาง ๆ ที่โดนแสงแดดอ่อน ๆ ส่องเหมือนขับไล่กันในกลาย ๆ.......ฤดูหนาวถึงแม้ไม่หนาวมากแต่มันทำให้ คนที่กำลังซ้อนมอเตอร์ไซค์สั่น ขนแขนพร้อมใจกันลุกเกรียวเหมือนประท้วงเจ้าของมันที่ไม่ยอมใส่เสื้อกันหนาวทับมาอีกตัว ตามคำเตือนของสารถีที่มีเสื้อหนาวตัวใหญ่ห่อหุ้มตัวจนเจ้าตัวขับรถได้ไม่สะเทือนอะไร ร่างกายที่มีเพียงฟอร์มโรงงาน ชอปแขนสั้นสีเทากางเกงสีเดียวกันกับสีเสื้อ ยังดีที่ยังมีรองเท้าผ้าใบสีดำคู่เก่ง รู้สึกถึงลมเย็น ๆ กระทะที่หน้านวลจนต้องยกแขนเรียวขาวขึ้นกอดอกก้มหน้าซุกหลังคนขับ ได้ยินเสียงหัวเราะยิ้มเยาะเบา ๆ จากคนข้างหน้า รถวิ่งเข้าสู่รั้วที่ภายในเป็นโรงงานขนาดใหญ่ที่สุดในย่านอุตสาหกรรมนี้ จิรชา หรือจีน เป็นอีกคนที่เลือกเดินเข้ารั้วแห่งนี้พร้อมเพื่อนสนิทหลังจากจบ ม. 6 เพราะฐานะทางบ้านที่ไม่ได้ร่ำรวยอะไร ครอบครัวไม่ได้พร้อมหน้าเหลือเพียงย่ากับน้องชายที่กำลังศึกษามัธยมต้นแต่ความคิดและความรับผิดชอบเกินตัวจนสามารถวางใจให้อยู่ดูแลย่า บุคคลที่ทั้งจีน และ จิวน้องชาย รักและบูชาที่สุด พ่อขับมอเตอร์ไซค์รับจ้างเสียชีวิตเพราะอุบัติเหตุ แม่ที่เป็นโรคหัวใจถึงกับช๊อคและเสียชีวิตตามพ่อไปหลังจากที่ฌาปนกิจศพพ่อได้ไม่กี่วัน ทุกอย่างตกอยู่ที่จีน ซึ่งเป็นพี่คนโต ย่าต้องแบ่งขายที่สวนของพ่อที่มีอยู่ไม่ถึง 5 ไร่ เพื่อส่งจีนเรียนจนจบ เรียนจบก็ฝากฝังน้องกับยายไว้กับน้องแม่ซึ่งรับจ้างเย็บผ้าอยู่ข้างบ้าน
“จีน เราบอกให้ใส่เสื้อหนาวมา” ภูมิพฤกษ์ หรือ ภูมิ เพื่อนสนิทเพียงคนเดียว..มาจากโรงเรียนเดียวกันป้าของภูมิทำงานเป็นแม่บ้านที่นี่มานานทำให้ภูมิกับจีนถูกเรียกสัมภาษณ์และได้งานแผนกเดียวกัน แผนกที่ทำคือสโตร์ผ้า โรงงานที่ทำเป็นเพียงสาขาหนึ่งของบริษัทผลิตเสื้อผ้าแบนด์ดังที่ขายทั้งในไทยและส่งออก ก่อตั้งมานานกว่า 30 ปี แต่เป็นสาขาที่ใหญ่ที่สุดในบรรดาสาขาที่มีอยู่หลายเขตนิคมอุตสาหกรรมทั่วประเทศ
“ก็อยู่ที่ห้องไม่หนาวนิ เมื่อวานยังไม่หนาวขนาดนี้เลยภูมิ”
“ก็ภูมิบอกจีนแล้ว อ่ะใส่ซะ” ภูมิถอดเสื้อของเขาส่งให้คนช่างเถียงตรงหน้า
“ภูมิใส่เถอะจีนไม่หนาวมากหรอกเข้าไปในสโตร์คงดีขี้น” อยากจะจับเพื่อนตัวเล็กข้าง ๆ นี่ตีซะให้เข็ด ทั้งที่ตัวเขาออกมาซื้อน้ำเต้าหู้แต่เช้ารับรู้ถึงบรรยากาศที่ผิดปกติ กลับไปถึงห้องที่ทั้งคู่เช่าอยู่บอกเพื่อนตัวดีเตรียมเสิ้อกันหนาวแต่กลับโดนหัวเราะเยาะว่าตื่นตูม แล้วเป็นยังไงร่างบางที่กอดตัวเองหลวม ๆ หน้าหวาน ๆ ซีดปากสีแดงสดซีดจนสั่น ยังจะบอกว่าไม่หนาวมาก ตัวเขาถึกหนาขนาดนี้ยังรู้สึกถึงไอเย็นที่ลูบไล้ร่างกายอยู่ จนต้องสะบัดเสื้อแล้วห่มลงบนไหล่เล็ก ก่อนจะเดินนำเข้าไปตอกบัตรกลัวจะสายซะก่อนถ้ามามัวเกี่ยงกันใส่เสื้ออยู่
8.00 น. เป็นเวลาเริ่มงานของแผนกสโตร์ผ้า ร่างบางที่ขมักเขม้นเช็คยอดผ้าที่เปิดพีอาร์สั่งซื้อว่าตรงกับใบส่งของหรือไม่ จะได้ทำใบรับสินค้าเข้าในสต๊อหผ้าต่อไป
“พี่ธีร์เช็คเสร็จแล้วนะครับ เดี๋ยวผมไปทำใบรับก่อน....ครับเดี๋ยวผมก๊อปฯใบส่งของให้นะ” ต่อสายภายในบอกเพื่อนร่วมงานรุ่นพี่ที่มีหน้าลำเลียงผ้าทั้งหมดที่เขาพึ่งรับเสร็จ เข้าไปเก็บในโกดังเก็บผ้าต่อไป
“แคลิโค ขาด 1..... คัทตอน 1...”ปากเล็กพร่ำเบา ๆ ระหว่างที่นิ้วเรียวขาวเคาะลงบนแป้นคีย์บอร์ด ชนิดของผ้าที่รับและยอดเงินตามใบส่งของถูกปริ๊นออกมา ตากลมโตไล่มองตรวจสอบความเรียบร้อยอีกครั้ง ก่อนหยิบแฟ้มเสนอเซนต์ สอดเอกสารกับเปเปอร์คลิป
“เฮ่อ!~ เดย์ไม่มาซะงั้น” ถอนหายใจพร้อมบ่นเพื่อนที่ทำงานด้วยกันซึ่งปกติเค้าจะไม่เข้าไปเสนอเซ็นต์เองถ้าไม่จำเป็น จะให้เดย์ทำซะมากกว่า
“เชิญ” เสียงตอบรับจากคนที่นั่งภายในห้องกระจกใส ภายในอ๊อฟฟิตสโตร์หลังจากเขาเคาะกระจกเบา ๆ
“ใบรับผ้าล็อตที่มาวันนี้ครับ ทางบัญชีเค้าตามใบรับเพราะเห็นว่าจะต้องจ่ายซัพไพเออร์เลย”พูดพร้อมกับส่งแฟ้มเลื่อนไปตรงหน้าคนที่มีหน้าที่เซ็นต์รับทราบ เตย์ หรือ เตชทัต ผู้จัดการแผนกสโตร์อ๊อฟฟิตเซอร์ หนุ่มอายุสามสิบกว่า ๆ ที่สาวแท้สาวเทียมอยากเข้าหามากที่สุดตอนนี้
“เที่ยงนี้คุณว่างรึเปล่าจีน ไปทานข้าวเป็นเพี่อนผมหน่อยสิ ผมไปเจอร้านอร่อยมา” เสียงที่เอ่ยขึ้นแล้วจ้องหน้าอีกฝ่ายเหมือนรอคำตอบ แทนการสนใจแฟ้มเสนอเซนต์ตรงหน้า
“คือ..ผมนัดภูมิทานข้าวที่แคนทีนแล้วครับ เอ่อ..ต้องขอโทษคุณเตย์ด้วยครับ”คำพูดบอกปัดทำให้อีกฝ่ายถึงกับขมวดคิ้วเข้าหากันก่อนจะก้มหน้าลงเซนต์เอกสารในแฟ้ม
“งั้นหวังว่าครั้งหน้าคุณคงจะว่านะ” พูดพร้อมกับเลื่อนแฟ้มคืนคนที่ถือมา
“ครับ” รับคำเบา ๆ แล้วหันหลังกลับรีบเดินออกจากห้องกระจก ที่พนักงานสโตร์เรียกว่า “ห้องเย็น”เขารู้สึกอึดอัดทุกครั้งที่ได้พูดคุยหรืออยู่ใกล้คน ๆ นี้
เตชทัตมองตามร่างบางเล็กเกินบุรุษเพศ เขายอมรับว่าพอใจในร่างบาง ๆ หน้าหวาน ๆ นั่นตั้งแต่แรกเห็น เขาเป็นเกย์ แต่มีครอบครัวที่สมบูรณ์ทั้งภรรยาและลูก ทุกอย่างเกิดจากผู้ใหญ่จัดการให้ เขาตั้งใจให้ตำแหน่งที่ต้องเข้าหาเขาบ่อยที่สุด ดูเหมือนเจ้าตัวจะไม่เล่นด้วยซะเลย กลับเป็นเขาที่ต้องคอยเรียกหาเวลาอยากเห็นหน้าอยากพูดคุย คู่ควงของเขาที่มีอยู่ไม่เคยซักครั้งที่จะต้องเข้าหาก่อน แต่ยิ่งยากก็ยิ่งอยากได้ ปากหนายกยิ้มอย่างพอใจ ไม่มีอะไรที่เค้าอยากได้แล้วไม่ได้หรอก...จิรชา
จีนเข้ามาในแผนกบัญชี ส่วนงานที่มีผู้หญิงซะส่วนใหญ่เสียงพูดคุยจึงดังกว่าส่วนงานอื่น เดินตรงมาที่บัญชีเจ้าหนี้ก่อน
“ใบรับผ้าล๊อตนี้ครับพี่เมย์”
“ไวจริงน้องจีน มาเลยจ๊ะวันนี้พี่มีนัดพี่รีบม๊ากก..มาก”สาวสวยรุ่นพี่พูดก่อนจะรับเอกสารที่หนุ่มหน้าหวานต่างแผนกเอามาให้ตามคำขอ
“น้อย ๆ หน่อยพี่เมย์ พี่พูดเหมือนเค้าจะมาเล็งเห็นถึงความสวยของพี่งั้นแหละ” สาวโต๊ะข้าง ๆ เหน็บแนมอย่างไม่กลัวอีกคนอาย
“ต๊าย ตาย ได้ข่าวว่าหล่อนไปเตรียมชุดไว้แล้วไม่ใช่เหรอจ๊ะ ร่วมงานพรุ่งนี้ แต่เตรียมชุดตั้งแต่อาทิตย์ที่แล้ว”
“คนอะไรหล่อยังกับโรเบิร์ต แพตติสัน”
คำพูดประชดและเพ้อของสาว ๆ พูดถึงบุคลลที่เขาไม่รู้จัก คงไม่พ้นเรื่องของการต้อนรับ Process enjineer คนใหม่ ที่มีดีกรีปริญญาโทจากนอก และเป็นถึงลูกชายคนเดียวของประธานบริษัท มาทำงานตำแหน่งนี้เพื่อดูแนวทางที่จะเป็นประธานบริษัทในอนาคต สำหรับสาว ๆ คงไม่พ้นเรื่องที่พูดกันว่า วิศกรการผลิตคนใหม่ ...หล่อเหลาปานเทพบุตร...
***********************************************************************************************************
-
^
^
บวกเจาะไข่ไร้ท์เตอร์จ้า รออ่านต่อนะ ชีวิตจีนน่าสงสาร หวังว่าคงไม่รันทดกลายเป็นโรงงานมาม่าน๊า
-
o13 สนุกๆ
-
:mc4: :mc4:
คงจะไม่มาม่านะ
-
@ A MiRaClE wOrKeR //// ท้าเทวดา......ให้มาเดินดิน @ TrAcK 1
สองขาเรียวพาตัวเองเร่งรีบเพื่อนำเอกสารใบส่งของที่ลืมแนบไปกับใบรับของเมื่อวานต้องโทษความสะเพร่าของตัวเอง ถ้าซัพไพเออร์ได้รับเงินช้ากว่ากำหนดเพราะเอกสารไม่ครบเค้าคงแย่แน่ ดีที่พี่เมย์ทำเอกเอกสารจ่ายก่อนเพราะเชื่อใจเค้าเรื่องการเช็คยอดและความละเอียดในการทำงาน
“ปึก !! โครม โอ๊ย !!” ร่างบางกระเด็น ล้มลงกองกับพื้นพร้อมเอกสาร ตายละ !! ชนใครเข้า ขนาดเขายังก้นกระแทกพื้นขนาดนี้ แล้วอีกคนจะเป็นยังไง
“เป็นยังไง...บ้าง...ครับ”รีบเงยหน้าขี้นมองคู่กรณี แต่สิ่งที่เขาเห็นคืออีกคนยังยืนเหมือนไม่ได้เขยื้อนไปไหน มีเพียงเขาเท่านั้นที่ลอยหวือออกมา รูปร่างสูงใหญ่ ในชุดสูทราคาแพง โครงหน้าโค้งมนปานรูปสลัก ผิวที่ขาวตามแบบฉบับผู้ดี ดูสะอาดสะอ้าน ยังได้กลิ่นหอม ๆ ของน้ำหอมชั้นดี จากร่างสูงตรงหน้า
“เป็นยังไงบ้างล่ะ” เสียงทุ้มเอ่ยขึ้น แต่ดูเหมือนว่าอีกฝ่ายจะยังไม่รู้ตัว ก็เล่นจ้องหน้าเขาแทบจะทะลุแต่ท่าทางตรงหน้าเค้าเจอมาจนคุ้นเคย บางรายถึงกับแกล้งเดินชนเขาเพื่อเรียกร้องความสนใจ ติดตรงที่ร่างที่ยังแหมะอยู่ที่พื้นนั้นเป็นผู้ชาย แต่ถึงกระนั้นก็ยังน่ามองเสียจนเค้าเกือบจะละสายตาไม่ได้ แขนเรียวขาวที่ยันพี้นอยู่เนียนสวย ปากนิดจมูกหน่อย ใบหน้านวลและตากลมโตที่ยังจ้องเขาไม่เลิก แต่เค้าไม่ได้มีรสนิยมที่จะชอบเพศเดียวกันก็แค่พนักงานคนนึงที่ซุ่มซ่ามวิ่งชน วิศวกรคนใหม่ อย่างเขาเท่านั้นเอง
“ผมถามคุณว่าเป็นยังไงบ้าง!!” เสียงทุ้มเอ่ยขึ้นด้วยน้ำเสียงที่ดังและดูดุดันกว่าเดิม ร่างตรงหน้าได้สติหันซ้ายขวาหาเอกสารที่ทำตก ก่อนจะลุกขึ้นยืน ตรงหน้าคู่กรณีที่ดูยังไงก็คงเป็นระดับบอร์ดแน่เพราะพนักงานธรรมดาที่ไหนจะใส่สูทเดินในตึกที่เต็มไปด้วยส่วนงานของพนักงานระดับสูง เงินเดือนแพง ที่พวกเค้าเรียกกันว่า ตึกกลาง
“เอ่อไม่เป็นไรครับ”
“คราวหลังเดินให้ระวังด้วยล่ะเดี๋ยวจะเดินไปชนคนอื่นเค้าบาดเจ็บเปล่า ๆ แล้วถ้าเป็นแขกของบริษัทมันจะดูไม่ดี” เขาแค่อยากเตือนคนตรงหน้า เพราะรูปร่างแบบนี้ถ้าล้มแรง ๆ คงแขนเดาะ หรือไม่ก็บาดเจ็บ และถ้าคนที่ชนเป็นแขกของบริษัท เค้าคงจะติเตียนเรื่องมารยาทของพนักงานของบริษัทแน่ ๆ
“ขอโทษด้วยครับ ผมไม่ทันระวัง” เอ่ยออกไปพร้อมกับก้มหัวให้คนตรงหน้าอดที่จะค่อนขอดในใจไม่ได้ ว่าทำไมต้องทำเสียงเหมือนเขาผิดคนเดียวด้วย แล้วเขาก็ไม่ใช่คนซุ่มซ่ามจนเดินไม่ดูทาง เพียงแค่วันนี้เขารีบ และอาจจะผิดตรงที่พนักงานธรรมดาอย่างเค้ามาอยู่ผิดที่ผิดทางเท่านั้นเอง
ลมเย็นจากแอร์ราคาแพงในห้องจัดเลี้ยงของบริษัททำให้คนขี้หนาวอย่างจีนมือเย็นเฉียบ จัดเลี้ยงต้อนรับวิศวะกรคนสำคัญ เชิญตัวแทนจากทุกแผนก แผนกของเขาส่งตัวแทนมาร่วมงาน 5 คน นั่งโต๊ะที่ทางฝ่ายจัดเลี้ยงจัดไว้ให้ แขกเหรื่อที่นั่งติดขอบเวทีก็มีแต่ระดับบอร์ดทั้งนั้น ทั้งประธานบริษัทและอีกหลายท่านรวมถึงผู้บริหารขี้เก๊กคนนั้น ที่เขาไม่เคยเห็นหน้าคงจะมาจากสาขาอื่น
“ลำดับต่อไปเชิญ บุคคลสำคัญของงานนี้ วิศกรควบคุมการผลิตคนใหม่ บุตรชายเพียงคนเดียวของ คุณอิศรา เทวะประทานชัย ประธานบริษัทที่เราชาว God of garment เคารพและนับถือเป็นอย่างยิ่ง เรียนเชิญ คุณอัครเทพ เทวะประทานชัย ครับ!!” เสียงปรบมือดังสนั่นห้องจัดเลี้ยง ชายที่ก้าวขี้นบนเวทีเรียกเสียงฮือฮาโดยเฉพาะกับสาว ๆ ได้อื้ออึง บอร์ดขี้เก๊กคนนั้นนั่นเอง จีนถึงกับตัวเย็นขึ้นมาเท่าตัวนี่เขาคงไม่โดนไล่ออกโทษฐานวิ่งชนลูกชายประธานบริษัทหรอกนะ มาดเก๊ก ๆ ในสายตาจีนก็ยังมีมาอย่างต่อเนื่อง แต่คงดูดีและน่านับถือในสายตาคนพบเห็นเป็นแน่แท้
“เรียนประธานบริษัท ผู้บริหาร ผู้จัดการ ทุกแผนก ทุกสาขา และก็ขอสวัสดีพนักงานบริษัท โก๊ท อ๊อฟ การ์เมนท์ ทุกท่าน วันนี้ผมรู้สึกเป็นเกรียติเป็นอย่างยิ่งที่ทุกคนให้การต้อนรับกันเป็นอย่างดี จากวันนี้ไปผมคือ วิศวกรโรงงาน เป็นพนักงานของบริษัท เหมือนกับทุกคน ควบคุมด้านการผลิต ถ้าพูดถึงเรื่องประสบการณ์ทุกคนคงมีมากกว่าผมอย่างแน่นอน ฉะนั้นต่อจากนี้มีอะไรที่ควรทำ หรือ ไม่ ก็บอกกล่าวผมได้ เพื่อคุณภาพของบริษัทของเราให้เป็นที่กล่าวถึงในวงการแฟชั่นนี้ต่อไปอีกนาน ๆ ขอบคุณทุกคนครับ” คำกล่าวเพียงสั้น ๆ จากคนที่มองไปไม่ต่างจากดาราหนัง อย่างนี้สินะที่เค้าพูดกันว่า “หล่อขั้นเทพ” มองไกล ๆ ยังเห็นถึงแววตาที่มุ่งมั่นได้ขนาดนั้น จนรู้สึกว่าถูกมองอยู่เหมือนกัน
เสียงปรบมือดังขึ้นอีกครั้ง ขายาว ๆ ก้าวลงจากเวที รู้สึกเกร็งอยู่ไม่น้อยแต่เลือดพ่อคงแรง เห็นพ่อยิ้มแล้วปรบมือ เขาคงทำได้ดีแล้ว เป็นครั้งแรกที่อยู่ต่อหน้าผู้คนเยอะขนาดนี้ แต่ก็ยังอุตส่าห์มองเห็นเด็กซุ่มซ่ามนั่นกำลังมองเขาอยู่มันยิ่งประหม่าไปใหญ่ เป็นแค่พนักงานธรรมดาแท้ ๆ แต่ทำไมต้องสะดุดตาเขาขนาดนั้น ร่างโปร่งบางในชุดเสื๊อเชิ๊ตสีดำแขนยาวยิ่งทำให้ดวงหน้านั่นน่ามองยิ่งขึ้น
****************************************************
วันแรกของการทำงานวิศวกรคนใหม่ต้องนั่งดูข้อมูลออร์เดอร์และข้อมูลการส่งออกขายทั้งในและต่างประเทศ ว่าจำนวนและเวลาการผลิตมากน้อยเพียงใด แบบแผนงานที่ก่อตั้งมาค่อนข้างมาตรฐานอยู่แล้ว วิศวกรการผลิตเป็นเพียงตำแหน่งงานที่พ่อให้มาดูแลแต่เป้าหมายคือเค้าต้องเรียนรู้งานให้ได้ทุกอย่าง
ก่อนหน้านั้นเค้ายังเที่ยวเล่นไม่ได้สนใจงานตรงนี้แม้แต่น้อย ใช้เงินอย่างไม่รู้จักคำว่าหมดจนช่วงที่เศรษฐกิจซบเซาอย่างหนักเงินที่ควรได้ใช้อย่างราชา กลับถูกพ่อตัดทอนลงเกือบครึ่ง ค่าเทอมยังเฉียดฉิวด้วยซ้ำ พ่อบอกว่าอยากใช้แบบราชาเหมือนเดิมก็หางานทำเอง ตัวเขาไม่คิดที่
จะกลับมาทำงานที่บริษัทพ่อด้วยซ้ำ ยังหางานทำที่อังกฤษ แต่นั่นแหละค่าครองชีพสูงท่วมท้น อย่างเขารึอยู่แบบข้นแค้นได้ โทรหาพ่อทันที ก็ได้รับคำตอบว่าถ้าสัญญาว่าเรียนจบแล้วจะกลับมาทำงานกับพ่อ พ่อก็ส่งเรียนจนจบ แต่ค่าใช้จ่ายก็ยังต้องประหยัดอย่างมาก ระยะเวลาระหว่างนั้นทำให้เขาคิดอะไรได้หลายอย่าง จนยอมก้าวมาอยู่ตรงนี้
แคนทีนที่เต็มไปด้วยพนักงานที่พากันมาใช้เวลาพักกลางวันที่นี่เป็นส่วนใหญ่ ข้าวหม้อใหญ่ 4 หม้อเรียงกันอยู่เพื่อให้พนักงานได้ตักตามใจชอบ ส่วนกับข้าว 4 อย่างวางเรียงในตู้กระจกสำหรับเลี้ยงพนักงานโดยมีแม่ครัวคอยตักให้ แต่ก็มีร้านอาหารตามสั่งที่พนักงานต้องจ่ายเองสำหรับคนที่ต้องการทานเมนูนอกเหนือไปจากที่บริษัทเลี้ยง ส่วนน้ำซื้อดื่มกินกันเอง สำหรับสองหนุ่มเพื่อนซี้ก็กินข้าวฟรีกันไปตามระเบียบเพราะทุกบาททุกสตังค์คงเก็บไว้ใช้ยามจำเป็น สำหรับจีนคงไม่มีอะไรสำคัญไปกว่าน้องกับย่าอีกแล้ว
“ จีนคุณเตย์ยังตื้อจีนอยู่รึเปล่า”
“ตื้ออะไรภูมิ เค้าก็แค่ชวนไปกินข้าวแค่นั้นเแหละ” เขาแค่ไม่อยากให้เพื่อนมองเป็นเรื่องแปลก แล้วเตชทัตก็ไม่ใช่คนเลวร้ายอะไรสำหรับเขา ไม่ใช่ไม่รู้ว่าเจ้านายคิดอะไรแต่ถ้าเขาไม่สนใจก็คงไม่มีอะไรมากไปกว่านี้
“ชวนทุกวันเรียกว่าตื้อไหมล่ะจีน เค้ารู้กันจะหมดแผนกละว่าหมอนั่นคิดยังไงกับจีน” เค้าไม่คิดว่าจีนไม่รู้ แค่เพื่อนเขาไม่ใส่ใจ.... ก็ดีแล้ว แต่เค้าก็ไม่ไว้ใจเจ้านายตัวเองที่วัน ๆ ถามหาแต่เพื่อนของเขาแน่นอน
“ภูมิคิดมากน่า รีบกินเถอะ จีนจะได้ไปโทรหาจิว” จีนไม่อยากให้ใครมาใส่ใจเรื่องแบบนี้เขาไม่ใช่ผู้หญิงซักหน่อย ถึงแม้จะคล้ายก็เถอะ
“ระวังตัวไว้ก็ดี” ภูมิยังอดที่จะเตือนเพื่อนไม่ได้ เขาไม่อยากให้ทั้งตัวเขาและจีนมีปัญหาอะไรที่นี่โดยเฉพาะกับหัวหน้างาน แต่ถ้าเป็นเรื่องไม่ดีเค้าก็พร้อมจะปกป้องเพื่อนเสมอ
“อืม” ตอบรับเพียงเบา ๆ ให้เพื่อนสบายใจ หลังจากกินข้าวเสร็จก็โทรหาน้องชายป่านนี้คงกินข้าวอยู่ที่โรงเรียน อย่างน้อยให้ได้ยินเสียงว่ายังอยู่ดีและย่าสบายดี เค้าก็ไม่ขออะไรอีก
***************************************************
:bye2: :bye2: :กอด1: :กอด1:
-
จิ้มคร่า
กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด
แนวนี้ชอบมากมายคร่า แบบนี้กว่าจะรักกันได้อย่างเปิกเผยยอมเป็นไปด้วยความยากลำบากย่างแน่นอน ไหนจะเจ้านายห้องเย็นนั้น ไหนที่พระเอกเป็นลูกชายคนเดียวอีก
หวังว่าคงไม่มีชะนีขาวีนขาเหวี่ยงโผล่มากอีกนะคะ อิอิ
+1 รับเรื่องใหม่สนุกๆจร้า
:L2: :L2:
-
สั้นเนะ >.<
จีนเสน่ห์แร๊งงงง
-
ขอบคร่าาา อัพต่อๆๆๆๆๆๆ :mc4: :mc4:
-
:o8: จีนน่ารักมากเลยอ่ะ
อยากเห็นเทวดาลงมาเดินดินเร็วๆจัง*-* o13
:bye2:
-
เชื่อว่าคุณอัครเทพ อาจต้องมีคู่หมั้น ไม่ก็ผู้หญิงที่พ่อหาไว้ให้อยู่แล้วแน่ๆ เพอร์ฯซะขนาดนั้น
แต่นายเอกเราก็เสน่ห์แรงใช่ย่อย
-
มาดันอีกรอบก่อนนอน อิอิ
-
มารอตอนต่อไปจร้า..........
-
:L1:
-
:z13: แวะมาจิ้มก่อนไปข้างนอกจะ
มารอตอนต่อไปอยู่นะคะ :bye2:
-
มาดันอีกรอบก่อนนอน อิอิ
:กอด1: :กอด1: :กอด1:
-
:pig4: ขอบคุณทุกคนที่มาเป็นแรงใจ (บ่ได้เห็นหน้า) สำหรับคนที่บวกให้ รอเค้ามีแรงเยอะๆแล้วจะตามไปบวกคืนน้า.... :กอด1:
@ A MiRaClE wOrKeR //// ท้าเทวดา......ให้มาเดินดิน @ <<TrAcK 2>> 29/10/2010
17.00 น เวลาเลิกงาน แต่ร่างบางยังนั่งทำงานต่อจนเวลาเกือบทุ่มแล้ว ลมหนาวยังพัดฉาบฉิวตามชั้นบรรยากาศ จีนต้องเปิดพีอาร์เพื่อสั่งซื้อผ้าชนิดต่าง ๆ ทำให้ต้องเร่งเอกสารทั้งหมดให้เสร็จภายในวันนี้เพื่อจะได้ส่งแผนกจัดซื้อให้ทันเวลา บรรยากาศโพล้เพล้ยามเย็นมันทำให้เหงาที่ต้องนั่งคนเดียวในสโตร์ เขาบอกให้ภูมิพฤกษ์กลับไปก่อนเพราะเขาจะกลับเพื่อนที่ออกไลน์ ตอนทุ่มนึง ทั้งที่เจ้าตัวยืนยันว่าจะอยู่เป็นเพี่อน ขาเรียวเดินไปมุมห้องหยิบกระดาษ A 4 เพื่อนำมาปริ๊นงาน เงียบจนได้ยินเสียงลมหายใจของตัวเอง คงต้องรีบทำเพราะเพื่อนจะออกไลน์แล้ว
“อ๊ะ!!! คุณเตย์” หัวใจกระตุกเล็กน้อย ทันทีที่หันหลังกลับมาพร้อมกระดาษ A 4 ปึกใหญ่ คนที่ยังอยู่ทำให้รู้สึกเหมือนมีเพื่อนไม่ควรจะเป็นคน ๆ นี้
“เอ่อ...คุณเตย์ยังไม่กลับเหรอครับ” ถามพร้อมกับจะเบี่ยงตัวออกมา คนตัวหนาที่ยืนขวางระหว่างตู้เอกสารสองตู้ที่มีร่างของเขายืนตรงกลางทำให้รู้สึกเหมือนถูกขัง
“ยัง แล้วจีนล่ะเสร็จรึยัง” พูดพร้อมเดินมาขวางคนที่พยายามเดินชิดตู้เอกสารอีกข้าง
“อีกนิดเดียวครับ..เอ่อ...ผมขอทางด้วยครับ” อยากจะวิ่งออกไปจากตรงนี้ให้เร็วที่สุด ร่างกายใหญ่โตยืนบังหนทางเข้าออกจนมิด
“เฮ้อ!~ “ เสียงถอนหายใจของเตชทัต ไม่ทำให้จีนโล่งใจไปด้วยเลย พยายามที่จะเดินออกจากพื้นที่กดดันและอึดอัดตรงนั้น..แต่..
“คุณจะหนีผมไปจนถึงเมื่อไหร่จีน!!!”
“คุณเตย์….” ไม่คิดว่าน้ำเสียงดุดันที่พูดออกมาจะเป็นเรื่องนี้ ขาเรียวรีบเบื่ยงตัวติดตู้เอกสารแล้วก้าวออกมาจากตรงนั้น ไม่อยากอยู่ตรงนี้ ไม่อยากรับรู้ ไม่อยากคุยเรื่องแบบนั้น
“จะไปไหน!!!”แขนเรียวถูกประชากกลับไปร่างบางแทบจะปลิวไปตามแรงดึงจากข้อมือหนา เจ็บ..แต่กลัวมากกว่า..
“คุณเตย์ปล่อยเถอะครับ...คุณเตย์มีอะไรไม่พอใจผมรึเปล่า..”เหมือนแกล้งถามแต่ทำยังไงก็ได้ให้หลุดจากร่างหนาตรงหน้า
“เปล๊า..ผมพอใจคุณมากต่างหาก แต่มันจะดีกว่านี้ถ้าเราพอใจซึ่งกันและกัน” เสียงที่เปล่งออกมาทุ้มนุ่ม แต่มันไม่น่าฟังเลยซักนิด หน้านวลซีดเผือด บิดข้อมือตัวเองจนรู้สึกเจ็บแปลบ รูปร่างบาง ๆ มันดูไร้ประโยชน์ในเหตุการณ์ในตอนนี้เหลือเกิน
“!!ปล่อย!!..” พูดแล้วตัดสินใจกระชากข้อมือตัวเองกลับอีกครั้ง แต่ไร้ประโยชน์ เหมือนเงื่อนเชือกที่ผูกยิ่งดิ้นยิ่งแน่น แรงกอดรอบเอวเล็ก ทำให้ร่างกายบดเบียดกับร่างสูงใหญ่
“อย่า.!! คุณเตย์..อึก..ปล่อย”เสียงที่เปล่งออกมาเพราะความตกใจ รับรู้แรงซุกไซร้ที่ซอกคอขาว ไล่เล็มจนถึงใบหูอ่อนนุ่ม
“คุณหนีผมไม่พ้นหรอก..จีน.” เสียงกระซิบเบาแต่ชัดเจนในสมองของคนที่สั่นอยู่ในอ้อมกอด นี่คือสิ่งที่ภูมิพฤกษ์พร่ำเตือนเขาอยู่ตลอดซินะ
“ถ้าคุณยอม ผมสัญญาว่าน้องกับย่าคุณจะสบาย และตัวคุณเองก็ไม่ต้องลำบากอะไรด้วย”
“ผมไม่ต้องการ.!.” แทบจะทันทีที่เตชทัตพูดจบ เขาไม่ต้องการให้ใครมาช่วยเหลือเพราะเห็นแก่ผลประโยชน์ หรือแม้แต่ความสงสาร เขาช่วยเหลือตัวเอง และครอบครัวได้
“ได้ !! ในเมื่อคุณไม่ต้องการสิ่งที่ผมเสนอ....แต่ผมจะทำให้คุณสนองเอง!!”น้ำเสียงเหี้ยม ตามมาด้วยแรงเหวี่ยงที่ทำให้ร่างบางเซเข้าหาผนังห้อง และร่างสูงใหญ่ที่ก้าวตามมาติด ๆ พร้อมกับก้มลงซ้ำรอยเดิมตรงซอกคอขาวนวล แต่แรงจนต้องแหงนคอเพื่อหันหนี กลับเปิดโอกาสให้คนฉวยโอกาสอย่างเตชทัตได้มีพื้นที่ในการหาผลประโยชน์มากขึ้น ร่างเล็กตรงหน้าหอมหวานจนเตชทัตหยุดอารมณ์ไว้ไม่ได้ มือใหญ่เลื้อยลูบเอวคอด ผิวเนียนเสียจนเค้าอยากจะกลืนกินไปทั้งตัว
“ปล่อย !! ฮึก อือ.. พอซักที ขอร้อง คุณเตย์ปล่อยผมซักที..” เสียงที่ออกจากปากเล็กเบาหวิวจนแทบไม่มีเสียง มีเพียงเสียงสะอื้นฮัก แต่มันไม่ทำให้ร่างคนร้ายตรงหน้าหยุดลงเลยแรงขยี้ที่ยอดอก มันไม่สร้างความเสียวซ่านอะไรได้ ยิ่งทวีความกลัว ร่างกายที่สั่น แต่เหงื่อกลับซึมทุกขุมขน กดดันจนไม่รู้จะทำยัง มือเล็กข้างที่ไม่โดนพันธนาการเอื้อมควานหาสิ่งที่จะพอช่วยได้... แจกันลายครามขนาดเหมาะมือวางอยู่บนตู้เก็บเอกสารที่สูงระดับอก..
!!เพล้ง !! “โอ๊ย !! มึง..มึงทำกู”ร่างสูงใหญ่ยืนอย่างเสียหลัก มือหนากุมด้านหลังของศรีษะ เจ็บแปลบ และน้ำเหนอะที่มือ... เลือด... โอกาสสุดท้าย ร่างเล็กตัดสินใจวิ่งชนร่างที่กำลังตกใจเพราะแรงที่เขาใช้แจกันกระหน่ำลงที่ท้ายทอย .... ผ่านได้.... ไม่สนใจอะไรแล้ว คว้ากระเป๋าที่วางเตรียมตั้งแต่ตอนแรก วิ่งออกจากสโตร์จนถึงถนนกลางของโรงงาน หัวใจเต้นตุบตับ จนไม่รับรู้ถึงเสียงรถยนต์ที่วิ่งมาจากด้านข้าง
เอี๊ยด !!!!!!! ปึก!!!!!!! “ ...ร่างเล็กเซล้มตามแรงกระแทกที่ขา ความตกใจที่มี หัวใจที่เต้นแรงเกินไป ความเจ็บที่แล่นจากขาจนลุกลามทั่วร่างกาย ทำให้สติเลือนราง.... จิว.... ย่า... ได้โปรด..อย่าให้เขาเป็นอะไรไปเลย....แล้วทุกอย่างก็ดับวูบลงในห้วงของความคิด......
ร่างสูงใหญ่รีบลงจากรถราคาแพง ตกใจจนทำอะไม่ถูก เมื่อเห็นร่างที่นอนหมดสติอยู่ที่พื้น ไม่มีบาดแผลที่ไหน ก่อนหน้านั้นเขาขับรถตามถนนสายกลางของโรงงานอย่างช้า ๆ สายตาอยู่ที่โดมแผนกต่าง ๆ ที่เรียงรายตามรายทาง ไม่คิดว่าจะมีคนทะเล่อทะล่าวิ่งมาชนรถเขา เพราะความเร็วที่ขับเขาคิดว่าเบรกทัน แต่การเบรกกะทันหันทำให้เขาตกใจ ร่างสูงทันเห็นอีกคนทียืนแน่นิ่งชะงักทันทีที่ร่างบางถูกชน เตชทัต และทันทีที่มองเห็นเขาร่างนั้นรีบก้าวไปอีกทางอย่างร้อนรน ไม่สนใจเหตุการณ์ตรงหน้าเลยซักนิด อัครเทพไม่มีเวลามาคิดอย่างอื่น ช้อนร่างตรงหน้าขึ้นรถ รปภ.โรงงาน วิ่งมาหลังจากนั้น แต่ก็ถูกเขาไล่ไปประจำจุดเหมือนเดิม ตอนนี้เป็นเวลาที่พนักงานออกไลน์ คนเริ่มมาห้อมล้อมไกล ๆ แต่เค้าไม่มีเวลามาสนใจอะไรนอกไปจากที่ร่างที่นอนนิ่งตรงเบาะข้างคนขับนี่
ร่างสูงใหญ่บึ่งรถจากโรงงาน ถึงโรงบาลเอกชนระแวกนั้น ในอีกไม่กี่นาทีต่อมา ร่างบางนอนนิ่งในห้องฉุกเฉิน ยอมรับว่าทำอะไรไม่ถูก จะติดต่อญาติของคนนี้ได้ยังไง แล้วคนข้างในจะเป็นอะไรไหม ความคิดสับสนวกวนจนไม่รู้จะทำอะไรก่อนหลัง นายอัครเทพ ไม่เคยที่จะกลัวอะไร เพราะที่ผ่านมาอยากได้ รึทำอะไรผิดเงินเท่านั้นที่จะทำให้ทุกอย่างดีขึ้น แต่ตอนนี้มันแตกต่าง จนรู้สึกมือตัวเองเย็นเฉียบ
“ญาติคุณจิรชารึเปล่าครับ” บุรุษชุดการ์วสีขาว เดินมาหยุดตรงหน้าชายหนุ่มที่หน้าห้องฉุกเฉิน อัครเทพแทบจะเด้งตัวขึ้นในทันที
“ครับ จิราชาเป็นยังไงบ้างครับ” ไม่ใช่ก็ต้องสมอ้างไปก่อน เพราะตรงนี้ไม่มีใครนอกจากเขาแล้ว
“คนไข้มีรอยร้าวตรงกระดูกหัวเข่า แล้วก็รอยฟกช้ำจากการถูกชน ที่หมดสติคงเพราะตกใจน่ะครับ”
“เฮ่อ!~” ร่างสูงถอนหายใจอย่างโล่งอก อย่างน้อยก็ไม่เป็นอันตรายมากอย่างที่เขาคิดไว้ตอนแรก
“เชิญญาติไปทำประวัติคนไข้ก่อนนะครับ เพราะคนไข้ต้องเข้าเฝือก และดูอาการซัก 2 วัน ถึงจะวางใจว่าสมองไม่กระทบกระเทือนอะไร”
ตกลงเขาก็ต้องเป็นญาติของ นายจิรชา ชนะนรินทร์ ไปโดยปริยาย ………
............... แต่ทำไมต้องวิ่งออกด้วยท่าทางตกใจขนาดนั้น แล้วคราบน้ำตาที่แก้มเนียนนั่นอีก..... รีบร้อนจนไม่เห็นรถเขาที่ขับมา แค่แรงประทะคงทำให้ร่างบาง ๆ นั่นบาดเจ็บได้ รึว่าซุ่มซ่ามเป็นนิสัย.... แล้วเจ้านายของคนนี้ทำไมไม่เข้ามาช่วย ซ้ำเห็นเค้ายังทำท่าเหมือนวิ่งหนีไปอย่างนั้น.. ความคิดต่าง ๆ เกี่ยวกับคนที่นอนนิ่งอยู่ภายในห้องพิเศษ เริ่มแทรกผ่านเข้ามาในจิตใจของเขาช้า ๆ เรื่อย ๆ... อย่างไม่รู้ตัว...
****************************************************************************************
-
ตอนต่อไปพรุ่งนี้เน้อ..... :bye2: :bye2:
-
หนุกอะครับเรื่องนี้ น่าติดตาม
-
คนวิวก้เยอะเนอะแต่เม้นน้อยจัง
ยังไงก็จะติดตามบ่อยๆนะคะ ขอย่าเศร้ามากเลยนะคะแอบกังวลยังไงไม่รู้อ่ะส์
-
เจ้านายเหี้ยไง
-
โอ้ย ย ย ย ย ย ย
ค้างเลย ย ย มาต่ออีกเยอะๆๆๆๆน้า
ชอบมากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก
-
แวะมาจิ่มจุ่มเรื่องใหม่ เจ้ขอแบบน่ารักๆน้าาาา อย่ามาม่าเลย ที่มีอยู่ในเล้าเนี่ยเส้นอืดได้ที่ทั้งนั้นเลย
-
อนิจจานู๋จีน แล้วต่อไปจะทำงานยังไงกะไอ้หื่นนั่น >.<
+ ให้ มาต่ออีกนะ :pig4:
-
แวะมาอ่านขอรับ
ท่าทางน่าสนุก + 1 จัดไปโลด :a9:
-
มารอตอนต่อไปค่า
สางสารหนูจีนจัง :monkeysad:
-
ดันบ่ายๆวันนี้มาอัพป่าวหนอ
-
กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดด
เรื่องใหม่สนุกมากค่ะ อ่านแค่ตอนแรกก็ติดซะแล้ว มาต่อตอนต่อไปไวไวนาาาาาา
ชอบเรื่องนี้จัง
-
คนวิวก้เยอะเนอะแต่เม้นน้อยจัง
ยังไงก็จะติดตามบ่อยๆนะคะ ขอย่าเศร้ามากเลยนะคะแอบกังวลยังไงไม่รู้อ่ะส์
นั่นน่ะสิเนอะ
@ A MiRaClE wOrKeR //// ท้าเทวดา......ให้มาเดินดิน @ <<TrAcK 3
ดวงอาทิตย์ที่ยังโผล่มาไม่ถึงครึ่ง จากเส้นขอบฟ้า แสงสีส้มอ่อน ๆ ทาทาบไปทั่วบริเวณตึกของโรงพยาบาล เปลือกตาสีเนื้อนวลกระพริบถี่เพื่อปรับสายตา แพดานสีขาว แอร์ราคาแพง ที่อยู่ตรงระดับสายตา เป็นสิ่งที่ไม่คุ้ยเคย หันหน้าหาทิศทางที่จะบอกได้ว่าที่นี่ที่ไหน ก็เจอเพื่อนสนิทนอนหลับเหยียดยาวบนโซฟาข้างประตูทางเข้า สมองเริ่มประมวลเหตุการณ์ก่อนหน้านั้น ยกมือขึ้นกุมขมับ สายน้ำเกลือก็ลากติดมาให้เห็น..รู้สึกระบมที่ขา ขยับก็เจ็บแปลบจนต้องนอนนิ่ง ๆ ........อยู่โรงพยาบาลอีกจนได้ หลังจากเหตุการณ์ที่ต้องนอนเฝ้าไข้แม่ตอนนั้น ต่างกันตรงที่ตอนนี้ตัวเองเป็นคนบนเตียงสีขาวสะอาด ที่ดูเหมือนจะนุ่มสบาย แต่กลับต้องมีความรู้สึกร่วมอะไรอีกหลาย ๆ อย่าง คงจะไม่มีใครที่จะชอบนอนเตียงแบบนี้ซักเท่าไหร่ รวมทั้งเขาด้วย สถานที่ ที่ทำให้เขาเห็นแม่นอนหายใจรวยริน จ้องหน้าเขากับน้องที่เอาแต่ร้องไห้ฟูมฟาย พร้อมกับคำที่แม่พูดเป็นครั้งสุดท้าย “แม่ขอโทษ” เขาไม่ต้องการคำนี้ซักนิด ถ้าทำให้แม่ฟื้นขึ้นมาได้อีกครั้ง แต่มันก็เป็นไปไม่ได้ เขาไม่เคยโกรธแม่ที่ทิ้งพวกเราไป ไม่เคยโกรธแม่ที่ไม่เข้มแข็ง เพราะพ่อกับแม่ทำเพื่อเขากับน้องมาทั้งชีวิต คงถึงเวลาที่พวกเขาต้องทำอะไรด้วยตัวเองบ้าง คงถึงเวลาที่พ่อกับแม่ต้องพักผ่อน คิดถึงสิ่งที่ผ่านมารู้สึกถึงความชื้นที่หางตา..... คิดถึงครอบครัว.... โดยเฉพาะช่วงเวลาแบบนี้ ร่างบางบนเตียงนอนจมอยู่กับอดีตจนไม่รับว่ามีใครเปิดประตูเข้ามายืนมองอยู่
อัครเทพเข้ามาทันได้เห็นหยาดน้ำใส ที่ไหลลงจากหางตาเรียวสวยนั่น เจ้าตัวยังเอาแต่เหม่อมองสายตาจับจ้องแพดานสีขาว ไม่รู้ซักนิดว่าเขามีตัวตนอยู่ในห้องนี้
“อือ.อื่ม!!” เสียงกระแอมไม่ดังมากแต่ก็พอทำให้คนที่กำลังตกอยู่ในภวังค์รู้ตัว แล้วก็ทำสีหน้าที่แสดงให้รู้ว่าแปลกใจ ที่เขามาอยู่ที่นี่ คงยังไม่รู้สินะว่าเขาเป็นคนขับรถชนตัวเอง หรือจะพูดว่าเป็นเจ้าของรถที่เจ้าตัวเดินชนดี แต่ยังไงซะรถใหญ่ก็ผิดอยู่ดี คนรู้เหตุการณ์ยังนอนหลับอุตุบนโซฟาตัวยาวนั่น
“สวัสดีครับ คุณอัครเทพ” พยายามยกมือเรียวขึ้นมาไหว้นายน้อยตรงหน้า แต่ก็ยังดูเงอะงะอยู่ดี จีนอดแปลกใจไม่ได้ว่าคน ๆ นี้มาอยู่ที่นี่ได้ยังไง แต่ก็ฉุกคิดถึงเรื่องห้องไม่ได้ เพราะถ้าเป็นภูมิพฤกษ์เขาคงไม่มีทางได้นอนห้องพิเศษ ที่มีทุกอย่างครบอย่างนี้ แต่มันมากไปสำหรับเขาหรือเปล่า
“เป็นยังไงบ้าง” รู้สึกโล่งใจที่ร่างบางตรงหน้าจำเขาได้ แสดงว่าสมองไม่กระทบกระเทือนอะไร
“ค่อยยังชั่วแล้วครับ ต้องขอบคุณคุณอัครเทพที่กรุณา” ไม่รู้ว่ากรุณาอะไรแต่อย่างน้อยมาเยี่ยมพนักงานธรรมดาอย่างเขา ก็คงจะเรียกได้ว่ากรุณา
“ดีแล้วล่ะ ผมนึกว่าจะขับรถชนคนจนสมองได้รับความกระทบกระเทือนซะอีก” คำพูดของร่างใหญ่ตรงหน้าทำให้จีนถึงกลับขมวดคิ้วจนแทบจะผูกโบว์ ได้
“คุณ..เอ่อ..คุณอัค..อัครเทพว่าไงนะครับ” สงสัยจนพูดผิดพูดถูก ใครขับรถชนใคร แล้วหมายถึงเขารึเปล่า
“เรียกผมอาทก็ได้” รีบบอกเพราะชื่อที่เรียกง่ายกว่าชื่อจริง เพราะดูเหมือนจะเรียกยากสำหรับร่างบางตรงหน้า
“ครับ...ผมเป็นคนขับรถชนคุณ ก็คุณวิ่งออกมาจากไหนผมไม่ทันห็น เอาเป็นว่าผมขอโทษละกัน”
ร่างบางถึงบางอ้อ คงเป็นเขาเองที่วิ่งออกมาที่ถนน จะว่าไปร่างสูงก็ไม่ผิด เพราะตรงนั้นเป็นทางรถวิ่งไม่ใช่ทางคนเดิน ดีแล้วที่เป็นแค่นี้ ถ้ารถที่วิ่งมาด้วยความเร็วเขาคงไม่ได้มานอนพูดเจื้อยแจ้วอย่างนี้ มองไปข้างประตูก็เห็นเพื่อนตัวดีงัวเงียตกลงแล้วก็ได้รู้ว่ามานอนเฝ้าไข้จริง ๆ ภูมิพฤกษ์สะดุ้งเมื่อเงยหน้ามาเจอคนที่ยื่นสง่าอยู่ข้างเตียงเพื่อนเขา เมื่อวานหลังจากที่เขาได้ข่าวจากเพื่อนที่โรงงานก็บึ่งรถมาที่นี่...คิดว่าน่าจะใช่ เพราะโรงพยาบาลที่ใกล้ที่สุดก็มีเพียงที่นี่ และก็ใช่...พบคนที่ขึ้นชื่อว่าจะได้เป็นประธานบริษัทในอนาคตนั่งรออยู่หน้าห้องฉุกเฉิน จึงเข้าไปถามไถ่ ยังเกร็งและเกรงอยู่แต่ด้วยความห่วงเพื่อนจึงกล้าที่จะซักไซ้ เมื่อร่างของเพื่อนรักถูกจัดแจงให้เข้าห้องพิเศษโดยมีนายน้อยตรงหน้ารับเป็นเจ้าของไข้ ก่อนกลับยังให้เบอร์ติดต่อไว้ด้วยเผื่อฉุกเฉิน
“สวัสดีครับคุณอัครเทพ ไม่ทราบว่ามานานรึยังครับ” ทักทายเจ้านายหลังจากเด้งตัวลุกจากที่นอนทันทีที่เห็น
“ซักครู่นี่เอง เดี๋ยวยังไงคุณภูมิถามหมอด้วยละกันว่าพรุ่งนี้กลับบ้านได้ไหม แล้วติดต่อผม ผมจะมารับ”
“เดี๋ยวผมกับภูมิกลับเองก็ได้ครับ....เอ่อ ถ้าจะกรุณา ย้ายผมไปห้องรวมเถอะครับเพราะผมคงไม่มีเงินจ่ายค่าห้องพิเศษนี่หรอก” ริมฝีปากสีสดเอื้อนเอ่ยสิ่งที่ต้องการ แต่กลับทำให้อีกคนหรี่ตามองร่างบางที่กึ่งนั่งกึ่งนอนบนเตียง
“ทำไมล่ะ ไม่ต้องห่วงเรื่องค่าใช้จ่าย ผมจัดการเอง” ร่างสูงก็พูดสิ่งที่เขาตั้งใจที่จะทำเช่นกัน
“เอ่อ...คือผมเกรงใจน่ะครับ” คิดอย่างนั้น ๆ จริง ๆ เขาเป็นแค่ลูกจ้าง สวัสดิการที่โรงงานก็มี ไม่จำเป็นต้องให้เจ้านายมายุ่งยาก ถึงแม้จะเป็นคนที่ขับรถชน แต่คนตรงหน้าก็ไม่ได้ผิดฝ่ายเดียว
“ไม่เป็นไร ไม่ต้องคิดมาก”
“เอ่อคือ..”
“เอาเถอะ รักษาตัวเองให้ดี จะได้กลับไปทำงานให้บริษัทเหมือนเดิม...”
“ แล้วเงินแค่นี้ไม่ทำให้ผมจนหรอก....” ก็แค่สิ่งที่ควรทำ แต่...
“กรุณาย้ายผมไปห้องรวมด้วยครับ.!!.” แววตาจากดวงตากลมโตแข็งกร้าวขึ้นมาแทบจะทันที เหมือนโดนลูบหน้าแล้วตบหัว เค้าไม่ต้องการให้ใครมาเห็นใจ สงสาร และไม่เคยต้องการเศษเงินของใคร
“และคุณอัครเทพก็ไม่ต้องจัดการอะไรให้ผมทั้งนั้น ผมช่วยเหลือตัวเองได้” ร่างบางแทบอยากจะลุกเดินไปขอเปลี่ยนห้องเองด้วยซ้ำ ก็เพื่อนรักยังยืนงงมองเขากับเจ้านายเถียงกัน
“ผมว่าผมพูดแล้วนะ ว่าคุณต้องทำอะไร..คุณจิรชา..” ตกใจในตอนแรกที่เห็นสายตาที่แสดงออกว่าไม่พอใจในคำพูดของเขา แต่ทำไม ในเมื่อสิ่งที่เขาทำเป็นสิ่งที่ถูกต้อง แล้วร่างบางตรงหน้าก็ไม่ได้เสียหายอะไร
“คุณไม่จำเป็นต้องดิ้นรนอะไรเลย แค่ถึงพรุ่งนี้คุณก็กลับบ้านได้ คุณจะเอาอะไรอีก ในเมื่อผมเป็นคนขับรถชนคุณ ผมว่าผมทำในสิ่งที่ควรทำแล้ว คุณไม่มีเงินแต่ผมมี ทุกอย่างจะเรียบร้อย ถือซะว่าเป็นค่าทำขวัญละกัน” ร่างสูงรู้สึกโมโหขึ้นมาทันที ร่างบางจะรู้ไหมว่านิสัยภายใต้หน้าตานิ่ง ๆ ของเขาอีกอย่างนึงคือ..ไม่ยอมใคร.. ทุกอย่างที่อยากทำ จะทำ ถ้าพูดถึงการ.. เอาชนะ... ก็ต้องเป็นเขาเท่านั้น ยกเว้นสองคนที่จะหยุดเขาได้ ...พ่อกับแม่..
“คุณอัครเทพ!!” ตากลมโตจ้องมองคนตัวโตตรงหน้าอย่างแค้นเคือง จนลืมไปว่าผู้ชายคนนี้เป็นใคร ถ้าไม่ติดว่าขายังเจ็บร้าวอยู่จะลุกขึ้นไปชกให้คว่ำ(?) ซักที สิ่งที่พูดมา เค้าไม่เรียกร้องว่าต้องทำ แล้วคำพูดที่พร่ำออกมาแสดงให้เห็นว่า ไม่ได้เต็มใจที่จะทำ ไม่จำเป็นต้องให้เขามานอนงอมืองอเท้าอยู่ แล้วให้ใครมารับผิดชอบ โดยเฉพาะผู้ชายที่ดูถูกค่าของเงินอย่างนี้ คำพูดร้ายกาจที่เหมือนดูถูกอยู่กลาย ๆ ในความคิดของเขา ไม่มีทางที่เขาจะยอมรับ ร่างบางจัดท่าทาง ทำท่าจะลุกขึ้นจากเตียง ภูมิพฤกษ์รีบถลาไปประคองเพื่อนรัก แต่พูดอะไรไม่ออกนี่ก็เพื่อน นั่นก็เจ้านาย ตัวเขาก็แอบเห็นด้วยกับเจ้านาย แต่เขารู้ดีว่าเพื่อนเขาเป็นคนยังไง ... ยอมกินศักดิ์ศรีแทนข้าว แต่การกระทำของเพื่อนเขา คงไม่ถูกใจนายน้อย..
“หยุดนะจิรชา !! อย่าแม้แต่จะลุกขึ้นมา และอย่าให้ผมรู้ว่าคุณย้ายห้องหลังจากที่ผมกลับไปแล้ว พรุ่งนี้ถ้าผมมารับแล้วคุณไม่อยู่ที่ห้องนี้ คุณเจอผมแน่” ได้แต่ชะงักงัน ไม่ทันจะได้เอ่ยเถียง ร่างสูงใหญ่ก็หันหลังเดินออกจากห้องไป ร่างบางได้แต่ขบเขี้ยวเคี้ยวฟัน
“ภูมิพาจีนย้ายห้องหน่อยสิ!!” ไม่ได้ดั่งใจกับคนที่ออกไป ก็หันมาหาภูมิพฤกษ์ เพื่อนรักได้แต่อ้าปากค้าง ขนาดถูกขู่ขนาดนี้ยังจะกล้าอีก
“จีน ภูมิว่าจีนคิดใหม่เถอะ โดนเด้งขึ้นมาเดือดร้อนนะ” พยายามเกลี้ยกล่อมเพื่อนรัก
“ภูมิ กลัว แต่จีนไม่กลัว ไล่ออกก็หางานใหม่” แค่อยากเอาชนะคนปากร้ายนั่นเหมือนกัน เป็นไงเป็นกันสิ
“งานมันหาง่ายไหมล่ะจีน กว่าเราจะได้ที่นี่จีนก็รู้ แล้วถ้าจีนตกงาน หางานไม่ได้ แล้ว ย่ากับน้องจิวจะทำยังไง จีนอย่าลืมสิว่ายังมีสิ่งสำคัญกว่า..เอ่อ..ศักดิ์ศรีอีกนะ”ประโยคหลังอ้อมแอ้มเบา ๆ จนจีนถอนหายใจเฮือกใหญ่ ได้ผลถ้าเป็นเรื่องย่ากับน้องชายเอาชนะทุกอย่างได้เสมอ..สำหรับนายจิรชา ชนะนรินทร์
*********************************
ร่างบางบนเตียงมองดูเพื่อนรักนั่งหน้าเครียดบนโซฟาตัวเดิม ภูมิพฤกษ์ได้รับโทรศัพท์จากทางบ้านให้กลับบ้านด่วนเพราะต้องกลับไปทำธุระเรื่องการโอนที่ทางจากชื่อพ่อเป็นชื่อเขาหลังจากที่พ่อกับแม่ตัดสินใจแบ่งทรัพย์สินทีมีอยู่ให้ลูก ๆ ทุกคน และทางกรมที่ดินก็นัดพรุ่งนี้ ควรจะดีใจสิ แต่เขาจะทิ้งเพื่อนที่ช่วยเหลือตัวเองลำบากอย่างนี้ไปได้ยังไง จะชวนไปด้วยกันยิ่งเป็นไปไม่ได้ใหญ่ นั่งรถนาน ๆ ขาเพื่อนเขาคงได้หักจริง ๆ แน่
“ภูมิอย่าคิดมากสิ จีนอยู่ได้ ไม่เชื่อใจกันรึไง ทางที่ดีภูมิโทรลางานก่อนเถอะ มันจะไม่ทัน” ไม่อยากให้เพื่อนรักมากังวลเรื่องของเขาเพราะสิ่งที่ภูมิพฤกษ์ต้องไปทำ มันสำคัญมากกว่าเรื่องของเขามาก
“โธ่จีน จะไม่ให้ภูมิเครียดได้ไง แล้วใครจะดูแลจีน จะโทรหาไอ้เน่ จีนก็ไม่ยอม” เขาแค่จะโทรบอกให้เน่เพื่อนที่ทำงานที่เดียวกันแต่คนละแผนก มานอนเป็นคนตัวเล็กนี่ แต่เจ้าตัวไม่ยอมให้เหตุผลว่าเพื่อนเข้าออกไลน์ก็เหนื่อยแล้วยังต้องมาดูแลตัวเองอีก แต่ดูสภาพอย่างนี้เดินยังลำบาก ถึงมีไม้ค้ำแต่มันก็คงทำอะไรไม่สะดวกอยู่ดี ขาข้างที่เข้าเฝือกอ่อนไว้คงต้องใช้ระยะเวลานานทีเดียวกว่าจะประสาน ช่วงนี้คงต้องอาศัยไม้ค้ำตลอดแน่
“ถ้าภูมิยังคิดมาก แล้วยังไม่โทรลางาน ก็ไม่ต้องมาคุยกับจีนแล้วนะ” ต้องพูดให้ตัดสินใจอะไรซักทีไม่งั้นเขาต้องได้ชื่อว่าตัวถ่วงอนาคตเพื่อนแน่ ๆ
“จีน...”
“ภูมิ” เอาสิถ้าไม่ยอมหยุดคิดมาก และตัดสินใจ เขาจะไม่คุยด้วยเลย เพื่อนเขารู้ว่าถ้าเขาพูดแล้ว จะทำได้ดีกว่าพูดอีก
“ก็ได้ แต่จีนสัญญากับภูมินะว่าถ้ามีอะไรให้โทรหาภูมิหรือเน่ทันที” อย่างน้อยก็ต้องการความแน่ใจว่าเพื่อนเขาอยู่ได้จริง ๆ และถ้ามีอะไรเขาต้องรับรู้
“อื่อ สัญญา.”ต้องรีบให้สัญญาเพื่อนรัก จะได้จบซักที
ขายาวรีบก้าวออกจากลิฟท์โรงพยาบาล ตรงไปที่ห้องพิเศษห้องที่พึ่งทำสงครามกับพนักงานในโรงงานตัวเองเมื่อวาน ทั้งที่เขาไม่จำเป็นต้องอยากเอาชนะคนร่างบางนั่นขนาดนี้ แต่ถ้าเขาเข้าไปแล้วไม่มีใครอยู่ในห้องนั้น เขาก็ไม่รู้หรอกว่าจะทำอะไร เพราะที่พูดตอนนั้นก็แค่พูดเพื่อเอาชนะคนที่กำลังจะก้าวลงจากเตียง ก็คงเพื่อเอาชนะเขาเหมือนกัน ทั้งที่แค่ขยับก็คงร้าวทั้งขาแน่ ดื้อดึงขนาดนั้นคนเป็นพ่อแม่คงลำบาก เขาอยู่อังกฤษตั้งแต่อายุ 18 จนอายุ 25 และเรียนด้านการบริหารครอสพิเศษอีก 2 ปีที่นั่น ความคิดและการตัดสินใจ มั่นคง และมั่นใจ ไม่ว่าผลจะเป็นยังไง แต่เรื่องวันนี้เขากลับใจเต้นตุบตับลุ้นว่าเข้าไปในห้องจะเห็นร่างบาง ๆ ขาว ๆ นั่นอยู่รึเปล่า และถ้าไม่อยู่เขาจะทำยังไง มันไม่ใช่เรื่องสำคัญขนาดที่คนอย่างเขาต้องมาคิดไม่ใช่รึไง
ผลักประตูเข้าไป ได้ยินกลาย ๆ เหมือนว่าสองเกลอกำลังเถียงอะไรกันซักอย่าง เรื่องอยู่ได้หรืออยู่ไม่ได้ อย่าบอกนะว่าจนวินาทีสุดท้ายร่างบางนั่นยังจะมาพูดว่าไม่อยากอยู่ห้องนี้ แต่ก็รู้สึกดีขึ้นมาอย่างบอกไม่ถูกเมื่อรู้ว่ายังอยู่....
“มีอะไรกันรึเปล่า”ถามออกไปเผื่อเรื่องที่คุยมันเกี่ยวข้องกับเขา และเผื่อเขาช่วยได้
“สวัสดีครับคุณอาท”ภูมิพฤกษ์เรียกตามที่นายน้อยบอก ส่วนอีกคนแค่ยกมือไหว้ไม่พูดอะไรซ้ำยังหันหน้าไปมองทีวีที่เปิดทิ้งไว้ จ้องจนเหมือนกับจะเข้าไปสะบัดผมแข่งกับนางแบบในโฆษณาขายแชมพูชนิดหนึ่ง
“คือพอดีผมต้องกลับบ้านที่ต่างจังหวัด ก็เลยเถียงกันนิดหน่อยอ่ะครับว่าจีนจะอยู่ยังไง”บอกเจ้านายไปตามเหตุการณ์
“แล้วไม่มีเพื่อนคนอื่นที่พอจะมาอยู่เป็นเพื่อนหรือไง”พูดแล้วชำเรืองมองคนที่ทำเหมือนไม่สนใจบทสนทนาของเขากับเพื่อนรักตัวเอง
“ก็มีครับแต่จีนเค้าไม่ยอมกลัวเพื่อนออกไลน์มาแล้วไม่ได้พักผ่อน” ฟ้องถึงความดื้อของเพื่อนซักหน่อย
“งั้นผมจะให้แม่บ้านมาอยู้ด้วย” คงจะดีกว่าแน่เพราะยังไงแม่บ้านก็ต้องดูแลบ้านดูแลคนได้ดีกว่าเพื่อนของทั้งคู่
....แต่....
“ไม่ต้องครับผมอยู่คนเดียวได้” ไม่ต้องการอะไรอีกแล้ว นึกโกรธเพื่อนเขาที่ทำให้เป็นเรื่องใหญ่
พีคแบคกลับมาทันที จนคนร่างสูงเริ่มขมวดคิ้วกับคนชอบเถียงตรงหน้า
“ทำไมล่ะจีน” ภูมิพฤกษ์เห็นด้วยกับเจ้านายเป็นอย่างยิ่ง
“จะทำไมล่ะภูมิ ห้องเราก็เล็กเล็ก จะให้เขาไปอยู่ให้ลำบากทำไม เค้าเคยอยู่อย่างสุขสบาย บ้านช่องใหญ่โต แล้วภูมิคิดว่าเค้าจะมาอยู่กับเราได้เหรอ จีนไม่ได้เป็นเจ้านายเขานะ”พูดไปก็ตั้งใจจะเตือนสติร่างสูงด้วย ความจริงก็เรียกได้ไม่เต็มปากว่าห้องเช่าน่าจะเป็นบ้านมากกว่าแต่เนื้อที่ไม่ได้มากมายแค่มีที่พอให้ปลูกผักสวนครัว ได้ไม่กี่แปลง บ้านที่ป้าณีป้าของภูมิหาให้ จึงได้ในราคาถูกเพราะเป็นเพื่อนของป้าณีเอง ที่ปล่อยเช่า แต่เครื่องครัวหรือสิ่งอำนวยความสะดวกมีไม่ครบครันพอจะทำอะไรได้สะดวกสบาย แต่คำตอบจากร่างสูงใหญ่ทำให้ทั้งเค้าและเพื่อนรัก....ตาโต....%+@# …อ้าปากค้าง..+@##~%
“งั้นผมจะเป็นคนไปดูแลคุณเอง”
ขอบคุณทุกกำลังใจนะ พึ่งรู้นี่แหละว่ากำลังใจในการแต่งมันอยู่ไหน...มากน้อยไม่เป็นไรแต่เมนท์บ้างอะไรบ้างก็ดีเนอะ จะได้มีแร๊งส์...........นิยายเรื่องนี้แค่วางโครงเรื่องส่วนเนื้อหาสดใหม่จากเตาทุกวันจ้า................ซูก้าเอ๋ง ๆ :กอด1: :กอด1:
-
:m20: :m20: :m20:สะใจเรื่องมากนักไปเฝ้าซะเองเลย
-
“งั้นผมจะเป็นคนไปดูแลคุณเอง”อึ้งรับประทานกันไปทั้งสองตนเมื่อได้ยินประโยคนี้ :laugh:
-
เรื่องมากดีนักเฝ้าเองซะเลย
-
นี่คือสาเหตุของชื่อเรื่องรึเปล่า
-
เอาแล้วไงกับเรื่องราวพ่อแง่แม่งอนตามแบบฉบับนิยานไทย
ทะเลาะกันไปตีกันมาไดกันเองสะงั้น อิอิอิอิ
เอาเป็นว่าเจ้มาเชียร์ทั้งคูแล้วกัน ได้กันเร็วๆนะเจ้อยากอ่านฉากหวานๆ
และหวังว่าคงไม่มีการเสิร์ฟมาม่าให้ท้องอืดนะจ๊ะ
-
ต๊ายยยยย จะไม่ไปทำร้ายกันขาแข้งหักไปข้างนึงที่บ้านหราาาา
ให้กำลังใจไร้ท์เตอร์นะจ๊ะ เพิ่งเริ่มลงก็แบบนี้แหละ เพื่อนๆ ต้องค่อยๆ ตามอ่าน นิยายมันมีเยอะมากๆ อ่านะ สู้ๆ จ้า
มาลงต่อไวๆ นะ เราคนนึงที่รออ่าน อยากรู้เรื่องจะเป็นไงต่อ แต่อย่ามาม่าเลยน๊า กัวจิงๆ
-
ชอบ ชอบ ชอบ ร๊ากกกกมากมาย มาต่อด้วยน้า ค้างๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
-
รอตอนต่อไปโลดขอรับ :a9:
-
คุณอาทคะเผด็จการจริงๆเจ้าค่ะ หนู๋จีนก็ช่างดื้อดึง หุหุ ท่าจะชักมันส์เข้าไปใหญ่คนหนึ่งก็เอาแต่ใจ อีกคนก็ไม่ยอมคน เริ่ดๆ
1จ่ะ
:pig4: :pig4: :pig4:
-
รอวันนี้นะจ๊ะเย็น ๆ ปิดงบสิ้นเดือนเสร็จ อะไรเสร็จ คงได้อ่าน
ฉากมหัศจรรย์บ้าง หวานบ้าง :กอด1: :กอด1:
:serius2:ชีวิตมีแต่ตัวเลข :o12:
-
รอวันนี้นะจ๊ะเย็น ๆ ปิดงบสิ้นเดือนเสร็จ อะไรเสร็จ คงได้อ่าน
ฉากมหัศจรรย์บ้าง หวานบ้าง :กอด1: :กอด1:
:serius2:ชีวิตมีแต่ตัวเลข :o12:
ฉากมหัศจรรย์ :haun4: :haun4: :haun4: :haun4: :haun4: :haun4: :haun4:
รอได้ค่ะดึกแค่ไหนก็รอได้ หุหุ
-
@ A MiRaClE wOrKeR/// ท้าเทวดา......ให้มาเดินดิน @ << TrAcK 4>> 02/11/2010
บรรยากาศนอกเขตเมืองดูสงบเงียบน่าพักผ่อน บ้านไม้ชั้นเดียวสีแดงซีดยกจากพื้นดินประมาณ เมตรกว่า ๆ พื้นที่รอบ ๆ บ้านไม่กว้างมากแต่ก็ถูกทำความสะอาดดูเรียบร้อย กระถางดอกไม้ ทั้งต้นโป๊ยเซียน วาสนา รวมถึง ลีลาวดีดัดวางเรียงบนชั้นไม้ที่ทำขึ้นเองถึง 3 ชั้น ข้าง ๆ เป็นแปลงผักสวนครัว โหรพา กระเพรา พริก ต้อนหอม แทบจะไม่ต้องซื้อหาอะไรถ้าเข้าครัว ทุกอย่างดูเรียบ ๆ แบบพอเพียง แต่คงดูไม่เข้ากันกับคนที่ใส่สูท ผูกไทค์ รองเท้าขัดมันยี่ห้อดี ที่ยืนอยู่หน้าบ้านข้างรถเก๋งราคาแพง ที่กำลังคิดว่าจะเอาเจ้าดำคู่หูที่เข้าไปยังไง และไปจอดที่ไหน จะปรึกษาอีกคนก็นั่งหน้าบอกบุญไม่รับอยู่ในรถหลังจากที่เพื่อนรักลางาน และออกเดินทางไปทันที
แปลกแต่ไม่มีถ้อยคำดื้อดึงอะไรออกมาจากปากสีสดนั่นอีก จนดูเหมือนจะยอมรับในสิ่งที่เขากำลังดำเนินการติดตรงที่หน้าตามันฟ้องออกมาอย่างชัดเจนว่าไม่พอใจ
“ผมเอารถไปจอดที่ไหนได้ จีน”สรรพนามที่เรียกสั้นลงตามความต้องการของตัวร่างสูงเอง
“ก็แล้วแต่คุณอาทสิครับ” สั้นลงตาม ๆ กัน แต่ฟังยังไงมันตั้งใจกวนโมโหกันชัด ๆ
“ยังไงคงจะเข้าบ้านผมไม่ได้ ถ้าคุณจะจอดตรงนี้ไม่แน่พรุ่งนี้อาจจะมีรอยแผนที่จากประเทศไทยไปถึงศรีลังกาที่รถคุณก็ได้ แถวนี้ฝาแป๊บซี่เยอะครับ” ทำไมจะไม่รู้ว่าการที่อาสาจะมาดูแลเขาเพื่อต้องการที่จะเอาชนะ มันก็ต้องลองกันซักตั้ง ถ้าเกิดตกงานจะได้รู้ว่าการทำให้เจ้านายไม่พอใจเรื่องไร้สาระก็ตกงานได้เหมือนกัน
“คุณกลับเถอะครับผมดูแลตัวเองได้” เป็นอีกครั้งที่ร้องขอ เข้ากระดูกร้าวแค่รอยมดข่วนไม่ได้ขาหักซักหน่อย
ร่างสูงหันมามองร่างที่ปากแทบจะชิดจมูก
“ได้ผมจะกลับไป” .......ง่ายแฮะ....อาจจะไม่ใช่คนเผด็จการขนาดที่คิดก็ได้ คิดได้ก็รีบพยุงตัวเองลงจากรถหรูที่นั่งตัวลีบมาตลอดทางกลัวจะเอามือไปป่ายปัดให้สีถลอก ของบนรถเสียหาย
ร่างสูงเข้าไปพยุงร่างที่กุลีกุจอเหมือนกับถ้าไม่ลงรถตอนนี้อาจจะไม่มีโอกาสได้ลงอีก อดแอบมองเสี้ยวหน้าด้านข้างไม่ได้ ดวงหน้าที่ดึงดูดเขาทุกครั้งที่เห็น เอวบาง ๆนุ่มมือ เป็นผู้ชายแท้กลับทำให้เขาในสั้นได้ขนาดนี้ ปากบางสวยนั่นอีก ถ้าเป็นเพื่อนสนิทกันคงจะพูดได้ว่าเถียงคำไม่ตกฟากแน่ ๆ แต่แปลกดีเหมือนกัน เขาไม่ยักจะมีอารมณ์โกรธคนร่างบางนี่ซักนิด แต่กลับอยากต่อล้อ อยากเข้าไปวุ่นวาย ยามโกรธน่าดูน้อยซะที่ไหน
“ขอบคุณ คุณอาทมากครับ ที่ช่วยผมมากขนาดนี้” เอ่ยปากขอบคุณเจ้านายที่อย่างน้อยก็ช่วยเขาไว้มาก ถึงแม้ว่าบางอย่างเขาไม่ต้องการและมันมากเกินไปสำหรับเขา
“ไม่เป็นไร คุณอยู่ได้ใช่ไหมตอนนี้”
“ได้ครับ”รีบจะตอบแทบทันที ไม่ใช่แค่ตอนนี้ แต่เขาอยู่ได้ด้วยตัวเองมาตลอด ขายังปวดอยู่ก็จริงแต่ก็พอจะไปไหนมาไหนได้
“งั้นไปก่อนนะ”
“ขอบคุณครับ” ยกมือไหว้อีกครั้ง ร่างสูงพยักหน้าแล้วเดินกลับออกไป ซักพักจึงได้ยินเสียงรถออกตัวไป เฮ่อ!~ ก็เป็นคนมีเหตุผลเหมือนกัน เขาอาจจะคิดมากไปก็ได้ที่ว่าร่างสูงบ้าอำนาจ...
หอบสังขารและกระเป๋าเสื้อผ้าที่มีเสื้อผ้าชุดวันที่เกิดเหตุกับของใช้ส่วนตัวเข้าบ้าน วางไว้ตรงโซฟาตัวยาวสีซีด ที่มีโต๊ะไม้วางข้างหน้า ตรงข้ามเป็นทีวี 14 นิ้ว กลางเก่ากลางใหม่ที่ป้าณีหอบมาให้กลัวหลานชายเหงา ก่อนจะลากตัวเองเข้าไปในห้องที่แบ่งเป็นห้องนอนกินพื้นที่เกือบครึ่งของตัวบ้าน พยุงตัวเองไปเปิดหน้าต่าง เพื่อให้อากาศถ่ายเท ล้มตัวนอนลงบนฟูก 6 นิ้ว ที่นอนสองคนกับเพื่อนรักมองดูรูปย่ากับน้องชายก่อนจะหลับตาลง
หลับไปนานเท่าไหร่ รู้เพียงตื่นขึ้นมาถายในห้องแสงก็สลัวแล้ว ร่างบางลุกขึ้นจากที่นอนไปเปิดไฟในห้องไว้ก่อนเดินออกไปข้างนอกเพื่อหาอะไรกิน เพื่อจะได้กินยา แต่ภาพที่เห็นทำเอาจีนตกใจยิ่งกว่าเห็นสิ่งมหัศจรรย์ของโลกซะอีก
“คุณอาท!!!!” ภาพเจ้านายที่นั่งอยู่บนโซฟาข้าง ๆมีกระเป๋าเดินทางขนาดย่อมและยังมีกล่องโฟมอีกหลายกล่องวางอยู่ข้าง ๆ
“ไหนคุณ....กลับไปแล้วที่ครับ”ไม่ผิดแน่เพราะเขาได้ยินเสียงรถแล่นออกไปแล้วนี่นา
“ก็ผมกลับไปแล้ว เอารถไปเก็บ แล้วก็ไปเอาเสื้อผ้า ไม่งั้นคุณจะให้ผมใส่อะไรล่ะ” พูดเสียงเรียบเหมือนเป็นเรื่องธรรมดาที่ตัวเขากลับมาและนั่งอยู่ตรงนี้
“ก็คุณ...บอกว่าคุณจะกลับไป..”
“แล้วผมไม่ได้คุณเหรอ ว่าจะกลับมาอีก” แอบสะใจคนที่คิดเองเออเองตรงหน้าคงคิดว่าเขาคงกลับไปแล้ว ในความหมายของร่างบางคือไม่มาให้เห็นหน้าอีก แต่จะรู้ไหมว่าเขาเริ่มอยากจะเห็นหน้าคนที่ยืนทำหน้าเหมือนผีอำนี่ทุกวันซะแล้ว
“ผมต้องทำอะไรก่อนดีล่ะ ..” ..เอ๋อ..ดีเหมือนกันจะมาดูแลเขาแต่มาถามว่าทำอะไรก่อนดี แล้วจะให้เขาบอกว่าต้องทำอะไรล่ะ
“ถ้าคุณไม่กลับ ก็นั่งตรงนี้แหละ” อย่าคิดว่าเป็นเจ้านายแล้วจะเอาแต่ใจได้นะ เริ่มรู้สึกโกรธตัวเองที่รู้สึกว่าเห็นคนตรงหน้านั่งอยู่ตรงนี้แล้วมันอุ่นใจ
“เดี๋ยว !! คุณนั่นแหละมานั่งตรงนี้ เดี๋ยวผมจัดการกับข้าวก่อนละกัน” บอกพลางลุกขึ้นก้มลงหยิบถุงกล่องโฟมไว้ในมือเดินตรงไปในครัว ที่มีอะไรไม่กี่อย่าง ยืนเก้ ๆ กัง ๆ ซักพักก่อนจะหยิบจานมาวางเรียงกัน 3 ใบ แต่ก็ไม่มีใบไหนใส่ปลาตัวยาวนึ่งมะนาวที่อยู่ในกล่องนี้ได้ มองหาถาด ก็ไม่เห็นมี
“คุณ เอ่อ ผมหาจานใส่ปลาไม่ได้” จีนต้องถอนหายใจเฮือกใหญ่ จะมีได้ยังไง จานใส่ปลา เครื่องครัวเขามีแค่ไว้ใช้กันสองคนอย่างง่าย ๆ ไม่ได้มีภาชนะที่ต้องใส่นั่นนี่เป็นพิเศษ
“แล้วผมจะอุ่นต้มยำยังไง ทานร้อน ๆ อร่อยกว่านะผมว่า มีหม้อไฟไหมล่ะ” ต้องเงยหน้ามองคนตรงหน้าหลังจากที่เขาต้องเข้ามาในครัวจัดการแบ่งปลาตัวใหญ่ออกเป็นสองท่อนก่อนจะลงจานได้ ก็ต้องเจอคำถามอีก ที่นี่ไม่มีเตาแก๊สหุงต้มเพราะเขากับเพื่อนใช้กระทะไฟฟ้า ไว้ทำอาหารง่าย ๆ
“คุณไปนั่งเถอะเดี๋ยวผมจัดการเอง” อดรนทนไม่ได้ ขี้เกียจตอบคำถาม ต้องรีบอัญเชิญคนเอาแต่ใจไปนั่ง
“งั้นผมล้างจานให้คุณแล้วกัน”
“ไม่ต้องครับ คุณอาทไปนั่งเถอะ” ปล่อยให้ล้างก็ได้ถามหาเครื่องล้างจานกับเขาแน่ ๆ
“น่ากินนะผมว่า” พูดพลางก้มลงใกล้ ๆ แก้มขาวที่กำลังก้มหน้าก้มตาเทต้มยำลงกระทะไฟฟ้าที่กำลังร้อนได้ที่ ....
ไม่ได้ตั้งใจคิดแต่ แก้มขึ้นสีน่ามองอย่างไม่รู้ตัวเหมือนสิ่งที่....น่ากินมันไม่ใช่กับข้าว จนไม่ทันเห็นปากหนายกยิ้มอย่างพอใจ ตั้งใจพูดตามที่ใจเริ่มคิดหนักขึ้น และตามที่สายตามองเห็น....
อากาศที่หนาวเย็นตอนกลางคืนร่างเล็กเริ่มซุกตัวเข้าหาไออุ่นที่ใกล้ที่สุด อาทนอนนิ่งไม่กล้าเขยื้อน ผ้าห่มผืนเล็กที่เขาได้รับจากคนข้าง ๆมันก็เล็กเกินไป ถ้าไม่เห็นว่ามีแค่ที่ให้เขาก็คงคิดว่าแกล้งกัน ฟูกที่นอนไมได้หนานุ่มเหมือนที่เคยนอน และมันสั้นเกินไปสำหรับคนตัวยาว ๆ อย่างเขา แต่ไม่กล้าที่จะปริปากอะไรมาก กลัวเข้าทางคนที่จ้องจะไล่เขากลับทุกเวลา...แต่ปัญหาใหญ่ตอนนี้คือ แขนเล็กที่กอดก่ายเขาอยู่ พร้อมกับซุกหน้าเข้าหาอกกว้าง จากตอนที่นอนร่างบาง ๆ นี่ขยับออกไปแทบจะตกที่นอน กลับกลายเป็นเจ้าตัวที่ขยับมาเรื่อย ๆ แล้วมาซุกแหมะตรงอกเขา ไม่หนำใจยังขยับตัวกอดแน่นขึ้นเรื่อย ๆ จนรู้สึกใจสั่นขึ้นมาซะอย่างนั้น ไม่กล้าแม้แต่จะขยับ รู้เห็นเป็นใจ ก้มหน้าลงได้กลิ่นแชมพูอ่อน ๆ ที่หัวกลมที่วางใต้คางเขาพอดี ใครมาเห็นภาพนี้ คงคิดว่าเค้ากำลังถ่าย MV เพลงกอด อยู่แน่ ๆ มือใหญ่เริ่มกอดตอบอย่างลืมตัว เขาไม่ใช่คนโง่ พอที่จะไม่รู้ว่าที่ตัวเองเป็นอยู่มันคืออะไร แต่ที่ตกใจคือมันเร็วเกินไปและอีกฝ่ายเป็นผู้ชาย คิดอย่างนั้นแต่ก็อดยิ้มไม่ได้...แค่คิดว่าน่าถ่ายรูปไว้ให้เจ้าตัวดูพรุ่งนี้เช้า....
งานยังไม่เสร็จเลยเลยเอามาลงก่อน แค่นี้ ขอบคุณที่เป็นกำลังใจให้ ส่วนฉากมหัศจรรย์ที่บอกขอรวบรวมสมาธิก่อนละกันเนอะแต่คงไม่นานหรอก รุนแรงไปขาน้องจีนได้หักแน่ ๆ
:z2: :z2: :bye2:
-
เมื่อคนนึงเริ่มสนใจ.. ก็เริ่มรุกเรื่อยๆ
คุณอาทนี่มาไวไปไวดีจริงๆ โผล่มาแปบเดียวก็ค่อยๆเข้ามานั่งในใจของจีนซะแล้ว
แต่ว่า ทำไมตอนมันสั้นเยี่ยงนี้ :sad4:
-
แอร๊ยยยยยยยยยยยยร่วมเตียงเคียงหมอนกันแล้ว
พรุ่งนี้ก็แต่งเลยนะคะ อิอิ :laugh: :laugh:
-
บวกให้จ้า คุณอาทสู้ๆ
-
แหมๆ คุณอาจ อย่าเพิ่งทำอะไร น้องจีน นะครับ น้องขายังไม่หายดีเลย หุหุ
-
คุุณอาท แหม แหม แหม ได้โอกาสเชียว :man1:
แต่เอ่อ ไอ้ฟูก 6 นิ้ว เนี่ย มันจะนอนกันยังไงล่ะเนี่ย ครึ่งไม้บรรทัดเอง :laugh:
-
ที่นอน 6 ฟุตรึเปล่า ส่วน6 นิ้วนี่ที่นอนหรืออะไร >________________<
ดูแลน้องจีนดีๆนะ หึหึ
-
คุณอาทจัดการเรืองเตย์ให้จีนด้วยนะ
-
:L1:
-
แบบฉบับ"นิยาน"ไทย
นิยาย+นิทาน อิอิ
เก๋ คะ
ชอบๆ
-
น่ารักดีครับ
มาต่อไหวๆนะครับ
-
อ่านแล้วคิดถึงบรรยากาศตอนทำงานโรงงานจัง
เอิ๊กกกกก
-
อ๊า ย ย ยย ย
พี่อาทของน้องจีน โฮก ก ก ก ก ก
ไม่ไหวแล้ว คลั่งง ง
-
ชักจะเข้าทางคุณอาทแล้วใช่มั๊ยละทีนี้
-
น่ารักทั้งคู่เรยน้า
-
อึบๆ อึบๆ
-
@ A MiRaClE wOrKeR //// ท้าเทวดา......ให้มาเดินดิน @ <<TrAcK 5>> Up 4/11/2010
เสียงนกร้องเสียงเจื้อยแจ้วนอกหน้าต่าง จีนค่อย ๆ ลืมตาเพื่อหวังจะสู้กับแสงแดดจ้านอกหน้าต่าง รู้สึกนอนหลับสบายเกินไปรึเปล่า รึอาจเป็นเพราะฤทธิ์ยา ขยับตัวแต่ขายังปวดหนึบ ค่อย ๆ ปรับสายตามองไปที่ตรงหน้า แทบจะตื่นเต็มตาตอนนั้น มือตัวเองที่กอดเอวของอีกฝ่าย หน้าตัวเองที่เมื่อซักครู่งัดออกจากตรงแผงอกใหญ่ ...และอุ่น... หน้าแดงและร้อนไปถึงใบหู รีบจัดท่าจัดทางให้เป็นปกติมากที่สุด หวังว่าคนที่ยังนอนหลับตาไม่รู้เรื่อง คงจะไม่รู้ ว่าเขานอนผิดที่ผิดท่าขนาดไหน...รีบลุกขึ้นและพยุงตัวเองไปทำธุระส่วนตัวให้เรียบร้อยก่อนคนที่นอนเป็นตายจะตื่นมาซะก่อน
“เมื่อคืนนอนหลับสบายรึเปล่า” ถึงกับชะงัก เมื่อเดินออกจากห้องน้ำ ถูกร่างที่นั่งบนโซฟายิงคำถามใส่..ตื่นตั้งแต่เมื่อไหร่กัน....
“ก็ปกตินี่ครับคุณอาท แล้วคุณละครับ” รู้สึกร้อนตัวเหมือนคนทำความผิด
“ก็ดีนะ แต่ผมติดนิสัยนอนดึกน่ะ”
“แล้วมีอะไร เอ่อคือ..ผมหมายถึงมียุงบ้างไหมครับ” อยากจะถามตรง ๆ ว่ารู้ตัวบ้างไหมว่าโดนเขาใช้แทนหมอนข้าง
“ไม่มีนะ ก็มีมุ้งลวดนี่นา แล้ว.....” เว้นช่วงหายใจ แต่จีนกลับเหมือนจะหายใจไม่ออก
“แล้วเมื่อคืน....ผมอุ่นหรือเปล่า..” ถามก่อน แล้วร่างโย่ง ๆ นั้นจะเดินเข้าห้องน้ำไป ทิ้งคำถามปริศนา ที่ถามแบบแปลก ๆ ใครจะไปรู้ว่าเจ้าตัวจะอุ่นหรือเปล่า....นอกจากคนที่นอนกอดร่างใหญ่นั่นทั้งคืน...คราวนี้ไม่ได้แดงถึงแค่ใบหู คงลามไปทั่วหัวแน่ ๆ
นั่งเล่นบนโซฟาตัวยาวหลังจากที่ร่างสูงออกไปข้างนอกโดยให้รถมารับ และกำชับว่าจะเข้ามาทานข้าวกลางวันด้วย หลังจากที่อาหารเช้าก็เป็นอาหารที่จัดเดรียมให้แบบง่าย ๆ แต่พิเศษคือคุณชายเป็นคนทำ ไข่เจียว ที่เจ้าตัวอาสาลงมือทำเองโดยไม่ฟังคำทัดทานจากเขา พร้อมกับเถียงว่า รู้ว่าต้องทำยังไง ไม่เหลือคราบลูกชายประธานบริษัทเลยซักนิด...............มองไปเหมือนเด็กเอาแต่ใจมากกว่าเจ้านายบ้าอำนาจอย่างที่คิด ..ไข่เจียวชุ่มน้ำมันที่ร่างสูงเทน้ำมันลงไปเกือบหมดขวด พร้อม
กับอาสาล้างจาน จีนต้องมาจัดการกับจานที่เฉอะแฉะไปด้วยคราบน้ำยาล้างจาน และคราบมัน ที่คนล้างก่อนหน้านี้นำมาคว่ำไว้แสดงให้รู้ว่าเรียบร้อยแล้ว
...มีเวลาอยู่คนเดียว...นึกย้อนไปถึงเหตุการณ์วันนั้น ..คงไม่มีใครรู้ เตชทัต คนที่ทำให้เขาสติแตกจนต้องวิ่งออกมาให้รถชน ต่อไปเขาจะทำยังไง.... ถ้าเจ้านายใหญ่ยังเมตตาไม่ไล่เขาออก....อาจจะขอโอนย้ายไปลงไลน์กับเพื่อนก็ได้ งานหนักแต่สบายใจ .....
“สบายดีเหรอจีน” เสียงคุ้นหู ที่ทำเอาตัวเย็นเฉียบ นั่งนิ่งไม่ขยับชั่วอึกใจ
“คุณเตย์” เสียงเรียกชื่ออีกฝ่ายเบาหวิว....
“คุณมาทำอะไรที่นี่” ถามออกไปก่อนจะตวัดสายตามองคนที่ถือวิสาสะเข้ามาในบ้านเขา อย่างน้อยถ้ามีอะไรเกิดขึ้น ร้องตะโกน คงมีคนมาช่วยได้
“คือ ผมมาขอโทษคุณ แล้วก็มาดูว่าคุณเป็นยังไงบ้าง....ผมเป็นห่วงคุณนะจีน”คำพูดสวยหรู พร้อมกับเคลื่อนตัวเข้ามาใกล้ จนจีนต้องขยับตัว...เตรียมพร้อมที่จะหนี
“ผมไม่เป็นอะไรแล้ว คุณกลับไปเถอะครับ” แทบจะถอยไปชนขอบโซฟาอีกฝั่ง เมื่อร่างสูงของเตชทัตนั่งลงอย่างไม่ต้องรอใครเชิญ
“ผมทำยังไงคุณถึงจะยกโทษให้ผมล่ะจีน”หน้าที่เศร้าสลดก้มลง ทำเอาจีนเริ่มลังเล แต่ก็ยังไว้ใจไม่ได้
“ไม่มีอะไรหรอกครับ คุณเตย์กลับไปเถอะ” รีบตัดความไม่อยากวุ่นวายกับคน ๆ นี้อีกแล้ว จะมาดีหรือไม่ดีก็ไม่มีเหตุผลที่ต้องคุยเรื่องนี้อีก
“ผมหวังว่าเราคงได้ร่วมงานกันต่อนะ ผมไม่อยากเป็นสาเหตุทำให้คุณลำบากใจ ผมทำไปเพราะผมชอบคุณนะจีน ทำไปเพราะอารมณ์ชั่ววูบ คุณยกโทษให้ผมนะ ....ผมสัญญาว่ามันจะไม่มีเรื่องแบบนี้เกิดขึ้นอีก”
“คุณเลิกยุ่งกับผมได้ไหม..” ต้องการให้แน่ใจว่าจะไม่มีอะไรเกิดขึ้นจริง ๆ รู้สึกไม่ดีถ้ายังต้องมาวุ่นวายกันอยู่ ไม่งั้นเขาคงต้องขอโอนย้ายจริง ๆ แน่
“ได้..ผมสัญญา แต่เราเป็นเพื่อนกันได้ใช่ไหม”
“เป็นหัวหน้ากับลูกน้องดีกว่าครับคุณเตย์ ผมคงจะไปเป็นเพื่อนคุณไม่ได้” สีหน้าอีกผ่ายสลดลง อย่างเห็นได้ชัด แต่แค่ชั่วครู่ก็เงยหน้ามายิ้มกับร่างบางตรงหน้า
“ได้ ถ้าคุณสบายใจ แต่มีอะไรหรือเดือดร้อนเรื่องไหนผมก็พร้อมให้คำปรึกษาคุณนะ”ท่าทางจริงใจกับแววตาจริงจังทำเอาคนที่ฟังอดจะคล้อยตามไม่ได้
“คุยอะไรกันครับคุณเตชทัต” เสียงทุ้มที่ขัดขึ้น สำหรับจีนแล้วมันเหมือนระฆังที่ดังช่วยชีวิต ความอึดอัดจางหาย รู้สึกถึงความอุ่นใจที่วิ่งริ้วขึ้นมา .....
“สวัสดีครับคุณอัครเทพ พอดีผมมาเยี่ยมจีนน่ะครับ ไม่ทราบว่าคุณจะมาเยี่ยมด้วยเหมือนกัน” รู้อยู่ว่าเป็นคนชนแต่เท่าที่ดูร่างบางก็ไม่ได้เป็นอะไรมากไม่คิดว่าจะมาเยี่ยมถึงบ้านขนาดนี้
“ผมไม่ได้มาเยี่ยมจีนครับ ผมกลับมาทานข้าวเที่ยง” พูดพร้อมชูถุงอาหารที่แวะซื้อก่อนเข้ามาเมื่อเช้าก็กินนิดเดียวเอง ไข่เจียวเขาคงไม่อร่อยเท่าไหร่
“กลับมาทานข้าว ?” กลับมายังไงไง พูดเหมือนเคยอยู่ก่อนหน้านั้น
“ยังไงคุณเตชทัตทานข้าวด้วยกันนะครับ ผมกับจีนคงทานไม่หมด” ...เตชทัต..คนที่เจอตอนอยู่ในเหตุการณ์แต่ไม่เข้ามาดูแล หรือมาช่วยเหลือ ร่างสูงลงทุนง้างปากภูมิพฤกษ์ด้วยการเสนอให้พักร้อนได้ยาว แล้วเขาจะดูแลเพื่อนรักให้เอง เจ้าตัวไม่รับข้อเสนอแต่กลับเล่าเรื่องที่เขาฟังแล้วเริ่มจะเดาทางเหตุการณ์ได้แบบมั่ว ๆ แต่ความเป็นไปได้ก็มี....เขาตั้งใจจะเรียกเตชทัตเข้าไปคุยเรื่องการทำรหัสสินค้าของสโตร์วันนี้ แต่เจ้าตัวไม่อยู่ พนักงานสโตร์ขยายความว่าถามที่อยู่ของจีน แล้วรีบออกมา .......รู้สึกไม่มีสมาธิที่จะทำอะไรทันทีที่รู้ ถึงแม้เรื่องที่คิดอาจไม่เป็นความจริง แต่ก็ไม่อยากให้ยุ่ง....กับคนที่เขาดูแลอยู่
“จีนคุณดีขึ้นรึยัง” พูดเสียงอ่อนหวานพร้อมกับเดินอ้อมไปนั่งตรงกลางระหว่างสองคน แล้วหันหน้าไปคุยกับร่างที่กำลังงงกับท่าทีของร่างสูง
“ไม่ปวดมากแล้วครับคุณอาท เอ่อคุยกันก่อนนะครับเดี๋ยวจัดการเรื่องกับข้าวก่อน”
“เดี๋ยวซิ มาให้ผมดูขาก่อน มานั่งนี่มา”ทำเอาร่างบางและอีกคนทำหน้าเอ๋อแทบจะทันที เมื่อคำว่านั่งนี่มันหมายถึงขาข้างนึงของตัวเอง ทำอย่างนี้ก็เท่ากับนั่งตักกันชัด ๆ
“เอ่อ...คือ คุณ” ไปไม่ถูก มองหน้าเตชทัตที่กำลังมองตัวเองอยู่เหมือนกัน สายตาบ่งบอกได้ว่างงกับความสนิทสนมของเขากับอาทมากแค่ไหน อย่าว่าแต่เตชทัตเลย จีนเองก็งงเหมือนกัน
“ผมบอกให้มานั่งนี่” เสียงทุ้มกดต่ำ พร้อมกับแรงกระตุกที่ชายเสื้อร่างบาง
“เอ่อ....ผมไม่เป็นไรหรอกครับ...เดี๋ยวยังไงผมไปเอาน้ำมาให้นะครับ” พูดพลางกุลีกุจอจะลุกขึ้น ขีนยังอยู่ตรงนี้คงได้กลายเป็นโรคเอ๋อแบบไม่รู้ตัวแน่ แล้วยังสายตาเตชทัตที่มองมาเต็มไปด้วยคำถามมากมาย จะให้ตอบตอนนี้ก็คงทำไม่ได้เพราะเขาก็ไม่รู้ว่าร่างสูงนี่มาแนวไหนเหมือนกัน.....
วืด!!! พึ่บ !!! ปลิวไปตามแรงดึง ยังไม่ทันได้ลุกทั้งตัว สัมผัสที่เอวบางพร้อมกับแรงดึงมหาศาลจนต้องมานั่งแหมะที่ขาข้างหนึ่งตามความประสงค์ของร่างสูงนี่
“คุณอาท ผมเจ็บนะ” ตกใจ แล้วก็ไม่คิดว่าจะทำถึงขนาดนี้ เห็นเขาเป็นเด็กรึไง ถึงจะจับดึงไปนู่นเหวี่ยงไปนี่ได้
“ก็นี่ไง ผมก็จะดูให้คุณนี่ไง ไหนดูซิ” คำพูดไม่รู้สึกรู้สาว่าตัวเองกำลังทำอะไรที่ผิดแผกไป ไม่สนใจสายตาที่ถลึงใส่จนลูกตาจะกระเด็นออกมาของร่างที่นั่งบนตัก ก้มลงไปดูให้อย่างไม่รู้ร้อนหนาว จนจีนต้องหันไปหาเตชทัตที่นั่งมองมาหน้าเหมือนเด็กออทิสติกก็ไม่ปาน จะลุกจากตักที่นั่งอยู่ แรงกอดที่เอวนี่มันก็แน่นเกินไป....
“เอ่อ...งั้นผมขอตัวกลับก่อนนะครับ” รู้สึกเป็นส่วนเกินจนต้องพูดขึ้น อย่างน้อยให้รู้ว่าเขามีตัวตนอยู่ที่นี่ด้วย มองก็รู้ว่าแกล้งทำ มองตาก็รู้ว่าคิดยังไง .....ก็คนมันคิดเหมือนกัน จะไม่รู้ได้ยังไง แต่ใครจะไปสู้กับลูกชายประธานบริษัท...ซึ่ง ๆ หน้า...ให้โง่
“อ้าวคุณเตย์ ไม่ทานข้าวด้วยกันก่อนเหรอครับ” เป็นจีนที่ถามขึ้น อย่างน้อยวันนี้ก็มาดี ยังไงก็เป็นหัวหน้า...ถ้าได้ทำงานที่เดิมก็ดี....เพราะยังไม่อยากเริ่มต้นอะไรใหม่ ๆ ตอนนี้...
“คงไม่หรอกจีน เอาไว้ครั้งต่อไป ไว้ผมเลี้ยงละกัน” พูดก่อนลุกขึ้นยืนเต็มความสูง
“ลาล่ะครับ คุณอัครเทพ” ยกมือไหว้ลานายน้อย ที่ยังกอดร่างบาง ๆ นั่นไม่ปล่อย จะเย้ยกันไปถึงไหนกัน....
“โชคดีครับ ถ้าจะเลี้ยงคราวหน้ารบกวนชวนผมไปกับจีนด้วยนะครับ”หันขึ้นไปทันเห็นมองสายตาที่แสดงถึงความไม่พอใจ แต่ก็แค่วูบเดียวเท่านั้น ไม่ไว้ใจ.... แต่ก่อนเขาก็ไม่ใช่คนดีอะไร ทุกสิ่งที่ผู้ชายคนนี้กำลังทำ เขาพอเดาได้ เพราะรู้ทันเลยอยากปกป้อง.....
“ปล่อยได้แล้วครับ” พยุงตัวเองออกพร้อมแกะมือปลาหมึกที่ยังรัดแน่น หลังจากที่อีกคนลากลับไปแล้ว
“คุณอยากเปลี่ยนแผนกไหมจีน” ไม่สนใจคำพูดของคนที่ยังยุกยิกพยายามจะลุก
“ทำไมล่ะครับ จะไล่ผมไปเป็น รปภ. รึไง” รู้สึกเหนื่อยจนต้องอยู่นิ่ง ๆ เพราะรู้สึกว่าขยับไปก็เจ็บ(ขา)เปล่า ๆ
“ผมไม่ได้พูดเล่น ไปช่วยงานเอกสารคุณจิตราก็ได้”จิตราผู้ช่วยวิศวกรคนใหม่ แต่มันจะมากเกินไปรึเปล่า คนในโรงงานได้เมาท์กันสนุกว่ากระโดดให้รถลูกชายบริษัทชนเล่น ๆ ก็ได้เปลี่ยนตำแหน่ง
“ไม่ดีกว่าครับ ผมยังไม่มีความสามารถขนาดนั้น แต่ผมว่าคุณปล่อยผมก่อนเถอะ....ผมอึดอัด” นั่งตัวเกร็งจนปวดหนึบที่ขาแล้ว
“ตามใจยังไงก็ได้ตอนนี้...แต่ผมหิวข้าวแล้ว หิวน้ำด้วย” คำพูดเอาแต่ใจเริ่มกลับมาอีกแล้ว คนฟังเริ่มขมวดคิ้ว หรี่ตามอง แล้วเมื่อครู่ใครกันที่ เอาแต่ทำอะไรแปลก ๆ ไม่สนใจน้ำ...ไม่สนใจข้าว…
……………………………………………………………………………
“จีนเชิญคุณ มาคุยกับผมข้างในด้วยนะ” เสียงสายภายในดังมาจากห้องผู้จัดการแผนกสโตร์ จีนกลับมาทำงานหลังจากนั้น อีก 1 อาทิตย์ ดีขึ้นแต่คงยังโลดโผนไม่ได้ ต้องค่อย ๆ เดิน อาศัยว่าไม่ต้องลุกไปไหนทำเอกสารที่โต๊ะอย่างเดียว .... พอภูมิพฤกษ์กลับมา เขาก็ขอบคุณร่างสูง พร้อมกับอัญเชิญให้กลับทิพยวิมานได้แล้ว เห็นว่าช่วงนี้มีประชุมดึกทุกวันเรื่องการร่วมหุ้นกับบริษัทในแวดวงเดียวกัน เพื่อผลิตแบรนด์ใหม่ขึ้นมา ทำให้ช่วงนี้ทุกแผนกต้องทำงานหนักมากขึ้นตามโปรเจคงานที่มาใหม่ มีผ้าอีกหลายชนิดที่สั่งเข้ามาจากนอก เพื่อผลิตแบรนด์ใหม่โดยเฉพาะ
“ครับ คุณเตย์” เดินเข้ามานั่งตรงหน้าหัวหน้างาน หลังจากที่เคาะประตูกระจกเบา ๆ
“คือพรุ่งนี้มีประชุมสาขา ทุกแผนก ที่สาขาเรา ผมว่าจะให้คุณ เข้าไปจดรายละเอียดงานใหม่ ให้ผมหน่อย เพราะเดย์ ลากิจพรุ่งนี้ คุณไหวรึเปล่า น่าจะเป็นเรื่องแบรนด์ใหม่”
“เอ่อ...ครับ” ผู้ช่วยเตชทัตเป็นตำแหน่งที่ว่างมานานแล้ว แต่เจ้าตัวก็ไม่รับมาซักที เลยต้องเป็นเขาหรือเดย์ที่ต้องเข้าประชุมด้วย...และส่วนมาก็เป็นเดย์..โดยการพรีเซนต์หรือตอบคำถามจะเป็นหน้าที่ของเตชทัตเอง ซึ่งก็ต้องยอมรับในความสามารถในการทำงานของคนตรงหน้า จนเป็นที่ชื่นชมและยอมรับของระดับผู้บริหาร ส่วนพวกเขาเข้าไปจดลายละเอียดงานที่ได้รับเพิ่มและบางส่วนที่มีคอมเมนต์มา....
“แล้วอาการคุณเป็นยังไงบ้าง”
“ดีแล้วครับ ยังไงผมกลับไปทำงานก่อนนะครับ” คำพูดตัดบทของร่างบาง รู้สึกอึดอัดเหมือนเดิม ถึงแม้ว่าตอนนี้เตชทัตจะไม่ได้เข้าหาเขาเหมือนแต่ก่อน แต่สำหรับจีนแล้วมันเหมือนเป็นบทเรียนให้ระวังตัวไว้
“อืมดีแล้วล่ะ เชิญ...” เห็นสายตาระแวงที่วูบไหวในดวงตาคู่สวย ก็รู้ว่าตัวเองทำพลาดไป จิรชาไม่เหมือนทุกคนที่เข้าหาเขา เพราะหน้าที่การงาน เพราะเงิน แต่อย่างน้อยตอนนี้ก็ยอมกลับมาอยู่ที่เดิม และถือว่าเป็นการเปิดโอกาสให้เขาได้ทำในสิ่งที่จีนจะเข้าหาเขาได้ แผลที่ท้ายทอยยังเจ็บอยู่และเย็บหลายเข็ม ไม่ใช่ไม่โกรธ แต่คงไม่ใช่ตอนนี้ มันคงไม่ผิดอะไรถ้าซาตานอย่างเขาจะทำหน้าที่สุภาพบุรุษ......
ภูมิพฤกษ์มาส่งจีนที่หน้าแผนกฯ ก่อนจะเอารถไปเก็บ วันนี้เพื่อนเขาต้องเข้าประชุมสาขากับผู้จัดการนั่น เหตุการณ์ตั้งแต่จีนถูกรถของอัครเทพชน มันทำให้เตชทัตออกห่างจากจีน ไม่มาถามหา ไม่เข้าหานอกจากเรื่องงาน เป็นเพราะตอนนี้อัครเทพหมั่นโทรภายในมาหาร่างที่นั่งโต๊ะทำงานแทบจะตลอด และยังมีโทรเข้ามือถือเขาตอนพักเที่ยง ถามว่าจีนกินข้าวรึยังกินยารึเปล่า โดยที่ไม่ยอมที่จะโทรหาเจ้าตัวเอง... รู้สึกเหมือนตัวเองเป็นตัวนำไฟฟ้ายังไงไม่รู้...
“จีนเดี๋ยวคุณเตรียมเอกสารใบรับผ้าล็อตใหม่ ที่เออร์เจนท์เข้ามาด้วยนะ เตรียมข้อมูลเรื่องของขาด / เกินด้วยเอาเฉพาะล็อตใหม่ละกัน”
“ครับ คุณเตย์” รับคำร่างสูงที่กำลังเก็บโน๊ตบุ๊คหลังจากดูข้อมูลในการประชุมวันนี้ จีนรวบรวมเอกสารเข้าแฟ้มและจัดการเตรียมข้อมูลตามที่หัวหน้างานสั่ง ทุกอย่างเรียบร้อยในเวลาไม่นาน เพราะถูกจัดเตรียมไว้ตั้งแต่เมื่อวาน เตชทัตเป็นคนที่วางแผนการทำงานได้ดี และมักจะเป็นคนรอบคอบในการจัดเตรียมเอกสารเข้าที่ประชุม
วันนี้ร่างสูงแต่งตัวเต็มยศในชุดสูทแบรนด์ของบริษัท ที่ผู้บริหารทุกคนจะต้องใส่ ทำให้สถานที่หน้าห้องประชุมใหญ่ภายในตึกกลางดูคึ่กคัก เพราะผู้บริหาร หรือระดับบอร์ดจากทุกสาขา รวมทั้งเลขาและผู้ติดตาม มาลงชื่อเข้าประชุมกันก่อนที่จะเข้าห้องประชุม
เตชทัตลงชื่อในวาระการประชุม วันนี้เขาตกเป็นเป้าสายตาเหมือนทุกครั้ง โดยเฉพาะกับเลขาที่บรรดาผู้บริหารแทบจะเรียกว่าเอาโชว์กัน เพราะแต่ละคนเหมือนกับคัดคนทำงานด้วยหน้าตากันทั้งนั้น แต่เลขาจำเป็นของเขาวันนี้ก็น้อยหน้าใครที่ไหนกันจิรชาในชุดสูทเข้ารูป กางเกงสแลคที่ออกเดฟ ๆ นั่นกลับไม่ดู ว่าไม่เหมาะสม เมื่อมาอยู่กับร่างบาง ๆ นั่นรับกับรองเท้าหนังขัดมันที่เจ้าตัวใส่ ถ้าจะบอกว่าสวย น่ารัก คงไม่เกินไป สำหรับคนที่กำลังพึงใจอย่างเขา แล้วสายตาผู้บริหารบางคนที่มองมาที่คนของเขาอีก...หวงจนต้องหันไปถามข้อมูลงาน เพื่อจะได้ยืนใกล้ ๆ และบังสายตาพวกนั้น
“สวัสดีครับคุณเตชทัต สวัสดีจิรชา” เสียงทุ้มคุ้นเคย แค่บังเอิญเห็นว่าใกล้ชิดกันเกินไป หลังจากทักทายผู้ร่วมหุ้นแบรนด์ใหม่ และรับไหว้ทักทายบรรดาผู้บริหารและฝ่าการจิกสายและพยายามมีส่วนร่วมในการพูดคุยของเลขาสาวสวยจากหลายสาขาหลายแผนก มองตามสายตาผู้บริหารบางคนจนมาเห็นสองร่างที่ยืนคุยกันจนแทบจะสิงกันเป็นร่างเดียวกันมะรอมมะร่ออยู่แล้ว ขายาวก้าวออกมาหาแทบจะทันที สะดุดตาร่างบางที่ยืนอยู่...ดูดี..น่ามอง..
“สวัสดีครับคุณเตชทัต” อาจจะมองนานไปหน่อยจนเตชทัตต้องทักทายทำลายความเงียบ จีนไม่ได้สนใจอะไรต่อหลังจากยกมือไหว้ผู้เข้ามาใหม่ ที่ตอนนี้คุยกับเตชทัตบ้าง หันมามองและคุยกับเขาบ้าง ก็ต้องยอมรับว่า หล่อขั้นเทพ เหมือนเดิม ยิ่งมายืนคุยกับเตชทัต ถ้าเขาเป็นสาว ๆ คงได้ถูกแม่เลขาน้อยใหญ่ ที่มองกันตาเป็นมันเหมือนมีสิ่งหัศจรรย์เกิดขึ้นตรงนี้ เขม่นเอาแน่ ๆ ยิ่งตอนนี้เขายืนอยู่ตรงกลางระหว่าง 2 หนุ่ม ทั้งที่เลี่ยงออกมาแล้วแต่ก็ยังไม่วายจะเรียกเข้าไปถามนู่นนี่ไม่หยุด จนไม่รู้ว่าจะตอบใครก่อน อึดอัดกับชุดที่ใส่และรองเท้าหนังที่เพื่อนให้เป็นของขวัญวันเกิด
……ทำไมมันวุ่นวายแบบนี้นะ.....................................
ขอบคุณทุกคนทุกกำลังใจจร้าา งานเริ่มซา เริ่มมาบ้าบอร์ดอีกครั้ง ก๊าก ๆๆๆ :pig4: :impress2:
-
แบบฉบับ"นิยาน"ไทย
นิยาย+นิทาน อิอิ
เก๋ คะ
ชอบๆ
:laugh: อะครึ อะครึ :m20:ไม่เข้าใจ แต่มีความหมาย
-
:m20: ชุลมุน วุ่นวาย
-
ง่าส์สั้นอ่ะ อ่านยังมะเต็มอิ่มเลย อิอิ
ว่าแต่ อิตาเตย์ นี้มันน่า :z6:
เลวแล้วยังไม่สำนึกอีก แทนที่จะทำดีจากใจจริง เชื่ยจริงๆขอด่าหน่อยเหอะ
+1จร้า แล้วรีบมาต่ออีกนะค๊ะ คนอ่านคิดถึงคร่า
:กอด1: :กอด1:
-
ชิๆไอ้เตย์ :z6:
-
จีนอย่างหลงไวใจเตย์อีกนะ
หนีห่างให้ไกลๆเลย
-
มารอตอนที่ 6 อิอิ
-
มาดันอีกรอบ ก่อนนอน
-
ภายในห้องประชุมโต๊ะยาวรี บรรจุบรรดาผู้บริหารได้กว่า 50 ท่าน ส่วนบรรดาเลขาหรือผู้ช่วยก็นั่งเก้าอี้แลคเชอร์ที่จัดทำขึ้นเป็นพิเศษ นั่งเรียงต่อข้างหลังเจ้านายตัวเอง เนื้อหาการประชุมก็เป็นการร่วมหุ้นผลิตแบรนด์ใหม่ ผู้ถือหุ้นวัย 60 กล่าวแนะนำตัวเพียงเล็กน้อยก็ปล่อยให้เป็นหน้าที่ของรองประธานบริษัทที่ถือหุ้นรายใหญ่ นักดีไซน์ชื่อดัง รูปร่างเพรียว สง่างาม กิริยามารยาท เหมาะสมกับหน้าที่การงาน และยังเป็นลูกสาวคนเก่งของผู้ถือหุ้นคนสำคัญอีกด้วย แต่สายตาที่มองมาที่ลูกชายประธานบริษัท ฯ บุคคลสำคัญอีกคนในการประชุมครั้งนี้ มันทำให้ร่างที่นั่งมองอยู่หัวใจหวิว และเริ่มจะจดรายละเอียดงานไม่รู้เรื่อง ต้องก้มหน้าฟังเสียงใสที่บรรยายอย่างฉะฉาน คล่องแคล่ว ไม่อยากเห็น ไม่รู้ว่าทำไม แต่ไม่ชอบ......หัวใจที่เต้นไม่ระส่ำ เงยหน้ามองชาร์จจากมอนิเตอร์ขนาดใหญ่ จนเจอกับสายตาร่างสูงของอัครเทพที่เหมือนกำลังมองมาอยู่เหมือนกัน เผลอสบตา ไปโดยไม่รู้ตัว จ้องตาคู่นั้นเหมือนอยากถามว่า รู้สึกยังไงบ้างชอบคนสวย ๆ นั่นไหม จ้องจนมารู้สึกถึงเงาทาบทับตรงหน้า เตชทัต ชะโงกหน้ากลับมาซะจนจะติดหน้านวล ที่ดวงตาสวยยังไม่กระพริบตั้งแต่เมื่อกี้ มากับเขาแต่กลับไปมองคนอื่น มันไม่ยุติธรรมซะเลย
พรึ่บ !!! เคร้ง!!!!! เสียงของหนักกระแทกพื้นหินอ่อนราคาแพง เรียกความสนใจจากทุกคนในห้องประชุมได้..... อัครเทพค้อมศรีษะเหมือนขอโทษทุก ๆ คน
“แหม คุณอัครเทพ ลูกชาย เห็นสาวสวยหน่อยไม่ได้เลยนะ ฮ่า ๆๆๆๆ” เสียงแซวจากประธานบริษัทผู้เป็นพ่อ ทำเอาในที่ประชุมหัวเราะคึกครื้น ซักพักก็เริ่มประชุมต่อ เขาไม่ได้เป็นอย่างที่ทุกคนคิด ถ้าเป็นไปได้เขาอยากจะขว้าง แก้วน้ำทรงสูงที่ตั้งตรงหน้าให้มันโดนหัวเจ้าผู้จัดการชีกอนั่น จนต้องทำอะไรซักอย่างที่จะให้ผละะออกจากการถามงานที่ใกล้ชิดเกินไป เขายอมรับว่าหึง............ใช่เขาหึง.........หวง ในเมื่อกล้าที่จะยอมรับกับตัวเองว่าชอบ ทำไมจะไม่รู้ว่าตอนนี้ตัวเองรู้สึกยังไง...........
“ตอนนี้ก็ถึงขั้นตอนสุดท้ายของการประชุมแล้วนะคะ ทางดิฉันมีข่าวประชาสัมพันธ์” ผู้ร่วมหุ้นสาวสวยขึ้นกล่าวอีกครั้งหลังจากผลัดเปลี่ยนหมุนเวียนทุกฝ่ายที่เกี่ยวข้องขึ้น “ทางบริษัทครีเอท ดีไซน์ ของเรา ร่วมกับ โกท การ์เมนท์ จัดทัวร์เที่ยวรอบพิเศษสำหรับทั้ง 2 บริษัท เพื่อการสานสัมพันธ์ ดีไซน์ การ์เมนท์ ก็ขอเชิญผู้บริหารแล้วก็ผู้ช่วยทุกท่านเข้าร่วม ทัวร์ในครั้งนี้ด้วย ซึ่งจะจัดเป็น 2 รอบเพื่อให้ทั้งสองบริษัทดำเนินธุรกิจระหว่างที่จัดทัวร์เป็นไปได้อย่างต่อเนื่องและมีศักยภาพ จากการดำเนินงานของผู้บริหารที่อยู่ผลัดเปลี่ยนกัน ซึ่งทางเราขอให้ผู้บริหารรวมถึงพนักงานที่จะเข้าร่วมทัวร์ครั้งนี้ส่งรายชื่อภายในวันพรุ่งนี้ ทางผู้ดำเนินการจะได้จัดเตรียมและอำนวยความสะดวกให้แก่ทุกท่าน อย่างดีที่สุด ยังไงการประชุมครั้งนี้สำเร็จลุล่วง ไปด้วยดีก็เพราะความร่วมมือของทั้ง 2 บริษัทฯ ขอขอบคุณทุกท่านที่เข้าร่วมประชุมอย่างพร้อมเพียงกัน ดิฉันในนาม บริษัท ครีเอท ดีไซน์ ขอขอบคุณ คุณอิศรา เทวะประธานชัย และคุณอัครเทพ เทวะประธานชัย บุคคลสำคัญของบริษัท โกท การ์เมนท์ ที่ให้โอกาสทางบริษัทเราเข้าร่วมทำธุรกิจในครั้งนี้ ขอบคุณทุกคนค่ะ” คำกล่าวที่เสียงปรบมือกึกก้อง แต่ไม่สำคัญเท่าสายตาหวานที่ทอดมองมาหาบุคคลที่กล่าวถึง .................วิรัญญา ทรัพย์ไพศาล นักดีไซน์เนอร์ชื่อดังสาวสวยที่หนุ่มน้อยใหญ่หมายตา แต่ก็ไม่เคยจะจริงจังกับใคร จนวันที่ได้พบกับ ลูกชายประธานบริษัทผลิตเสื้อผ้าแบรนด์ดังที่ขอร่วมหุ้นในการผลิตแบรนด์ใหม่ ถ้าเป็นบริษัทอื่นอาจจะต้องคิดกันนาน แต่ครั้งนี้ใช้เวลาคุยไม่ถึงวันในการตัดสินใจ
“จีน คุณไปกับผมนะ” กำลังลุกจากเก้าอี้ เตชทัตก็หันมาถามแทบจะทันที
“เอ่อ ทำไมไม่ให้เดย์ไปล่ะครับ” ชะงักก่อนตอบ เขาไม่อยากยุ่งด้วยเท่าไหร่
“ครับ......จีนจะไป....กับผม”เป็นเสียงทุ้มที่ตอบกลับพร้อมกับเดินมายืนซ้อนหลังร่างบางที่กำลังทำสีหน้าลำบากใจ ถ้าจะไปต้องไปกับเขา ไม่ใช่เตชทัต
“เอ่อ คุณอาทผมไม่”
“คุณลงชื่อไว้รอบผมนะจีน” อัครเทพก้มมาพูดกับคนตรงหน้า ไม่สนในอีกคนที่ยืนมองอย่างเคือง ๆ
๙๙๙๙๙๙๙๙๙๙๙๙๙๙๙๙๙๙๙๙๙๙๙๙๙๙๙๙๙๙๙๙๙๙๙๙๙๙๙๙๙๙๙๙๙๙๙๙๙๙๙๙๙๙๙๙๙๙๙๙๙
หลังจากวันนั้นอีก 3 วัน ก็ถึงวันเดินทาง ร่างบางเดินหิ้วหระเป๋ามารอรถที่หน้าบริษัทพร้อมเตชทัต ที่ตอนแรกเจ้าตัวจะเอารถไป และชวนเขาไปด้วย แต่เมื่อถูกปฏิเสธกลายเป็นมายืนรอรถกับเขาที่หน้าตึกซะงั้น ไม่ถึงครึ่งชั่วโมงรถทัวร์คันใหญ่ก็มาจอดเทียบท่ารับบรรดาลูกทัวร์กิตติมศักดิ์ทั้งหลาย แต่ก่อนที่ร่างบางจะก้าวตามเตชทัตขึ้นรถ
ปรี้น ๆๆๆๆ.........................รถยนต์คันหรูจอดเทียบที่หน้ารถทัวร์คันใหญ่ พร้อมกับกระจกที่ลดต่ำลง
“คุณอาท..............”เสียงแผ่วเบาออกจากปากบาง หน้าหล่อพยักหน้า เหมือนกับเรียกคนที่กำลังจะก้าวขึ้นรถ จนจีนต้องชี้นิ้วเข้าหาตัวเอง ถามเพื่อความแน่ใจ ว่าเขาเหรอ....ร่างสูงสุดเท่ห์ที่นั่งในรถคันหรู พยักหน้ารับอีกครั้ง ร่างบาง ๆ เดินตรงไปที่รถสีดำที่จอดนิ่งอยู่
“เดี๋ยวคุณไปรถกับผม”ไม่รอให้ตัดสินใจ อัครเทพลงมาถือกระเป๋าของคนที่ยังลังเล พร้อมกับจูงมือเรียวนั่น รุนหลังให้เข้าไปนั่นในรถ ก่อนจะมองไปที่รถทัวร์ยิ้มเยาะมุมปากเล็กน้อย.....
เตชทัต ที่เดินตามจีนลงมา ถ้ารู้อย่างนี้เขาบังคับจิรชาไปกับเขาตั้งแต่ตอนแรกซะก็ดี จะได้ไม่ต้องมีแมวขโมยอย่างนี้
ตลอดทางจีนไม่ได้คุยอะไรกับเขาเลย มันบอกไม่ถูกรู้สึกโกรธที่อยากทำอะไรก็ทำ อยากลากไปนั่นไปนี่ อยากทำอะไรก็ได้หรือไง
“คุณเป็นอะไรจีน ไม่อยากมากับผมรึไง” ถามทั้งที่ยังตั้งใจขับรถอยู่
“เปล่าครับ” คำพูดสั้น ๆ มันเหมือนกับตั้งในบอกว่าใช่ชัด ๆ
“อยากไปกับหัวหน้าคุณว่างั้น” คำพูดประชดประชันแค่ต้องการให้ปฏิเสธให้ชัดเจน
“ก็แล้วแต่คุณคิดละกันครับ”
“ทำไมต้องกวนผมด้วย” รู้สึกโมโหขึ้นมาทำไมร่างตรงหน้านี่คอยแต่จะขัดใจเขา
“ไม่ได้กวนครับ” ก็แค่อยากตอบแค่นั้น แล้วก็ไม่มีเรื่องอะไรที่จะต้องคุยกันมากมาย
“คุณชอบหมอนั่นรึไง” ถึงกับชงัก ทำไมถึงถามแบบนี้ทั้งที่ไม่อยากพูดหรือทำอะไรให้ต้องหวนไปคิดเรื่องนั้นอีก
“คุณจอดให้ผมลงตรงนี้เถอะครับ ผมจะรอรถทัวร์ หรือไม่ก็จะหาทางกลับเอง!!!!” เสียงเหวดังอย่างลืมตัว
เอี๊ยดดดดดดดดดดดดดด!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!เสียงล้อยางบดกับถนนจนคนไม่ได้ตั้งตัวหัวแทบขะชนกระจกหน้า
“นี่คุณ!!!!” พุดเสียงหลง ก่อนจะนิ่ง คงจะจอดให้ลง คว้ากระเป๋าจากด้านหลังก่อนจะปลดเบลท์ที่คาดอยู่
“จะทำอะไร” ร่างสูงตวาดเสียงดังแต่สีหน้านิ่ง จนดูน่ากลัว
จีนไม่สนในพอกันทีวุ่นวายกับชีวิตเขามากเกินไป ทำท่าจะเปิดประตูหลังจากปลดเบลท์ที่คาดได้
“ทำไมจีน!!! คุณต้องทำให้ผมโมโหด้วย” หันมาตามแรงดึงที่ข้อมือ ขืนออกจนเป็นรอยแดง
“นี่คุณอาท คุณจะเอายังไง ผมไปทำอะไรให้คุณ คุณต้องมาหาเรื่องผมขนาดนี้ ให้ผมมาผมก็มา คุณจะเอาอะไรอีก” ความอดทนใกล้หมดเต็มที ตวาดใส่หน้าคนตรงหน้าเสียงดัง
“คุณหยุดขึ้นเสียงกับผมนะจีน ผมเป็นเจ้านายคุณ สั่งให้คุณไปไหนทำอะไร คุณก็ต้องไป” ต้องการเอาชนะร่างเล็กนี่แต่สายตาที่มองกลับมายิ่งทำให้เขาโมโห ดวงตาคู่สวยมองอย่างไม่แคร์ ไม่สนใจซักนิด แต่คำพูดที่ออกจากปากบางนั่นทำให้เส้นความอดทนขาดออกทันที
“ถ้าผมขอลาออกตอนนี้ เท่ากับผมไม่ได้เป็นลูกน้องคุณแล้วใช่ไหม คุณอัครเทพ” พูดเน้น ๆ ช้า ๆทุกคำก่อนจะหันไปปลดล็อครถหรู ต้องการออกจากรถคันนี้ให้เร็วที่สุด
หมับ!!!!! แรงดึงที่ต้นแขนทั้งสองข้าง........ปากบางที่ถูกบดขยี้ทันทีที่หันมา ตกใจจนทำอะไรไม่ถูกปล่อยให้ริมฝีปากหนาประกบดูดดุนอยู่อย่างนั้น ก่อนจะส่งลิ้นหนาเข้าไปในโพรงปากหวาน ขบเม้มกับริมฝีปากนุ่ม ไม่อยากหยุด จูบที่เร่าร้อน ทั้งที่อีกฝ่ายไม่ได้โต้ตอบอะไร แต่ก็นิ่งจนได้ใจ ริมฝีปากหนาละจากปากนุ่มอย่างอ้อยอิ่ง ก่อนจะไล่เลียจนถึงซอกคอขาวหอมกรุ่น แรงกระตุกตกใจเพียงเล็กน้อย ซุกไซร้อย่างได้ใจ มือหนา ล้วงเข้าไปในเสื้อยืดสีขาว ผิวเนื้อเนียน ทำให้เขาแทบคลั่ง มันหยุดไม่ได้ กลับขึ้นมาจูบคนที่ยังนิ่งอีกครั้ง มือว่างช้อนท้ายทอยให้แหงนรับจูบที่เร่าร้อน ร่างบางแหงนรับจูบนั่นจนหัวสมองขาวโพลนไปหมด คิดอะไรไม่ได้ ทำอะไรไม่ถูก รู้สึกเหมือนลมหายใจตัวเองขาดช่วง จนต้องประท้วงในลำคอพร้อมกับมือที่ผลักอกหนาออก ทุกอย่างจบลงหลังจากที่ร่างสูงถอนจูบ แต่ก็ยังย้ำจูบที่ริมฝีปากบางนุ่มนั่นหลายครั้ง หลงใหล หลงเสน่ห์ อยากทำมากกว่านี้...
“ผมขอโทษ...”ร่างที่หันหน้าเข้าหาพวงมาลัยอย่างเต็มตัวพร้อมกับเอ่ยคำขอโทษคนที่นั่งนิ่ง มองมาที่เขา แววตาสับสน ระยะทางจากที่เกิดเหตุจนถึงทะเลไม่มีการพูดจาอะไรกันอีก ทะเลสวย ชื่อดัง ต่างจังหวัด วิวสวย ๆ ทำให้คนที่นั่งแอบโขดหินสบายใจขึ้นมาได้นิดหน่อย เขาต้องนอนห้องเดียวอัครเทพ จากตอนนั้นก็ไม่ได้คุยอะไรกันอีก เกิดอะไรขึ้นกับเขา เพราะไม่รังเกียจจูบนั่นเลย แต่หัวใจกับเต้นไม่หยุด หวิวเหมือนล่องลอย อากาศเย็นจนเผลอเอนหลับหลังโขดหินใหญ่นั่น
“จีน จีน จีนครับ”เสียงปลุกพร้อมกับแรงเขย่าที่แขนเรียว เตชทัต....เขาหลับไปนานเท่าไหร่กัน ท้องฟ้าเริ่มมืดครึ้ม
“ครับคุณเตย์” พูดแล้วลุกขึ้นปัดกางเกงให้ทรายที่ติดออกอย่างลวก ๆ
“ไปกินข้าวกัน ผมเห็นคุณเดินมาทางนี้เลยเดินมาตาม” ร่างสูงของเตชทัตพูดพลางพยักหน้าให้ร่างเล็กเดินตาม
ภายในปาร์ตี้ริมหาด ร่างบางก็รู้จักเพื่อนใหม่หลายคน ทุกคนล้วนบอกเป็นเสียงเดียวกันว่า นึกว่าเป็นทอม สาว ๆ เลขาหลายคนที่ดูเหมือนจะไม่น่าเข้าหากลับคุยกันได้ อย่างออกรสออกชาด
“อ่ะจีน โช้น” สาว ๆ พอดึกเริ่มพูดไม่รู้เรื่อง เริ่มชักชวนคนที่ไม่ดื่มตอนแรก แต่ก็โดนให้จิบจนเริ่มมึน ยิ่งจิบเยอะ ชักจะคล่องคอ จนไม่รู้ว่าใครชวนมั่งตอนนี้ กลับยกแก้วขึ้นชนอย่างไม่สะทกสะท้าน
“อ่ะคร้าบบบ โชนน”เสียงเฮฮาของกลุ่มบรรดาเลขา และผู้ช่วยเรียกร้องความสนใจจากกลุ่มผู้บริหารได้ดี ร่างสูงที่นั่งมองร่างที่เริ่มไม่เหมือนเดิม บรรดาผู้ช่วยหนุ่มคนอื่น ๆ ไปขอชนแก้ว ก็ชน แถมยังโปรยยิ้มหวานอย่างไม่หยุดยั้ง เขาเริ่มนั่งนิ่งตั้งแต่ร่างบางนั่นเลื้อย ซบไหล่เตชทัตที่นั่งอยู่ข้าง ๆ เมาแล้วนิสัยเปลี่ยน ซ้ำร่างสูงนั่นยังเต็มใจเอนตัวไปให้ซบอีกด้วย
“เมาแล้วมั่ว” เสียงกดต่ำที่ได้ยินเพียงคนเดียว มองดูคนที่ยกแก้วให้ผู้บริหารหนุ่มคนนึง ที่ทำท่าไปชนแก้วกับเตชทัต แต่สายตากลับมองที่ร่างบาง ขอชนแก้วแล้วถ่ายรูปกัน แขนยาวของผู้ชายคนนั้นรั้งเอวบางจนชิดอกตัวเองตอนถ่ายรูป ถ้าเขาจะปลดผู้บริหารชีกอออกบ้างพ่อจะว่ายังไงนะ มันจะรวมเขาด้วยไหม แต่ที่น่าโมโหกว่าคือร่างเล็กนั่นไม่ขัดขืนซักนิด กลับยิ้มระรื่นหัวเราะ หน้าขาวแดงเรื่อเพราะแอลกอฮอล์ ดวงตาหวานเยิ้มจนดูเหมือนเชิญชวน มันน่ามองน้อยที่ไหนกัน
“จีนไปนอนเถอะนะ ผมพาไป” แขนแข็งแรงของเตชทัต วาดแขนรั้งเอวของร่างบางให้ทรงตัวอยู่ได้ เขาแทบจะทนไม่ไหวแล้ว คนอะไรเมาแล้วน่าฟัดชะมัด ร่างบางไม่คัดค้าน กลับยิ้ม แล้วใช้วงแขนเล็กคล้องคอเขา
“คูณณ เตย์อู้มโผมซิคร้าบบบ”สติแทบแตก เขาแทบจะไม่สนใจอะไรอีก ก้มลงเตรียมจะช้อนร่างเล็กขึ้น
“คุณเตชทัต!!!” อัครเทพเดินดิ่งมาแทบจะทันทีที่เห็นเตชทัตประคองร่างบางออกจากงาน ทันได้เห็นร่างเล็กโชว์ลีลายั่วยวนจนแทบจะถลาไปกระชากตัวออกมา
“คูณณ อาททท” รีบผละจากคนเดิมแล้วโผลเข้าหาคนใหม่ ที่รู้สึกคุ้นเคยกว่า โลกเอียง ๆ เอื้อมมือหาคนตรงหน้าที่ถลาเข้ามารับประคองไว้ รอยยิ้มถูกใจ พร้อมกับเขย่งเท้าวาดแขนเล็กคล้องคอกอดคนมาใหม่
“อู้ม ๆๆๆ ปายนอนน ง่วงแว้ว อิอิอิอิ” เข้าใจเตชทัตก็งานนี้ว่ามันรู้สึกยังไง
“คุณเตชทัตไปนอนเถอะครับ ผมจะพาจีนไปเอง” หันขึ้นไปพูดกับอีกคนที่ยังทำตัวไม่ถูก นี่เขาเกือบจะได้ไปสวรรค์อยู่แล้ว ไม่ใช่เหรอ แล้วทำไม
“แต่จีนมากลับผะ”
“มากับผมครับ....แล้วก็ต้องอยู่กับผม...กลับกับผม ขอตัวนะครับจีนง่วงนอนแล้ว”พูดแล้วช้อนร่างเล็กนั่นขึ้นมาหันเดินไปทางบ้านพักที่จัดเตรียมไว้ต่างหาก ทำเอาเตชทัตอึ้งกัดฟันกรอด....
ภายในห้องนอนหรู ร่างบางนอนพูดอะไรจับใจความไม่ได้ หงุงหงิง ๆ อยู่คนเดียว แล้วส่งยิ้มให้ร่างที่เดินออกจากห้องน้ำ หลังจากการชำระร่างกาย ผ้าชุบน้ำหมาดถูกถือออกมา คืนนี้คงได้นอนดมกลิ่นคนขี้เมานี่ทั้งคืน
“คูณณ อาททท มาเชดตัวเองง จีนเชดดตัวเองง”ไม่ว่าเปล่าลุกขึ้นถอดเสื้อตัวเองออกจนเห็นผิวขาวนวลร่างสูงแทบลืมหายใจ จีนขยับตัวเองมาที่ปลายเตียงที่ร่างสูงยืนอยู่
“เชดให้หน่อยนะ” ร่างสูงถึงกับกลืนน้ำลาย ร่างที่อยู่ตรงหน้าจะรู้ตัวไหมว่าทำอะไรลงไป
“จีนนั่งดี ๆ สิ” จะให้เช็ดตัวแต่กลับโถมกอดเข้าทั้งตัว ทุกอณูของร่างสูงเริ่มตื่นตัว เขาจะผิดไหมถ้าผมจะฉวยโอกาสนี้ทำให้คุณเป็นของผม
“จีนผมชอบคุณนะ”ยังยืนท่าเดิมแต่พร่ำคำพูดที่ไม่รู้ว่าร่างที่กอดเขาอยู่จะเข้าใจไหม
“ชอบ จุ๊บ!!” เขาไปไม่เป็นแล้วจากคำว่าชอบ ร่างบางยื่นหน้ามาจุ๊บที่ปากหนาเบา แต่กลับถูกมือหนากดหัวกลมให้รับจูบที่เร่าร้อนแต่อบอุ่น คราวนี้คนร่างบางเรียนรู้ได้เร็ว ส่งลิ้นเข้าพันกับลิ้นร่างสูงที่ส่งเข้ามาจนเกิดเสียงดั งยอมเขาเพราะอะไรก็แล้วแต่ แต่สำหรับเขามันหยุดไม่ได้แล้ว มือลูบไล้ตามแผ่นหลังเนียนนุ่มอีกมือเอื้อมไปคลึงรอบ ๆ ยอดอกสีทับทิม แล้วบดคลึงเบา ๆ ที่ยอดยอก ก้มหน้าลงซุกซอกคอขาวจูบไล้จนร่างบางบิดเร่า ยกร่างที่ยั่วยวนตรงหน้าแล้วค่อย ๆ วางลงบนเตียงนุ่มทั้งที่ปากหนายังปรนเปรอยอดอกเล็ก
“อาา คุณเตย์..อืม..”เสียงครางเบาสร้างความพึงพอใจให้ร่างสูง ดูดดุนยอดอกเหมือนจะให้หายเข้าไปในโพรงปาก มือเล็กเอื้อมมากดศรีษะได้รูปเหมือนต้องการให้ทำให้มากกว่านี้ รู้สึกตัวแต่หยุดตัวเองไม่ได้ ปากกาเริ่มไล่เลียลงมา ใช้ลิ้นวนรอบสะดือสวยพร้อมกับสองมือที่ดึงกางเกงร่างบาง และ ผ้าเช็ดตัวเพียงผืนเดียวของตัวเองออกจนหมด ร่างกายกำยำ ที่หญิงสาวมากมายอยากลองอีกคนละหลายรอบ มันน่ามอง ก้มหน้าซุกไซร้โคนขาจูบประทับรอยไว้หลายรอย
ร่างบางสะดุ้งเฮือกเมื่อรู้สึกถึงแก่นกายสีสวยถูกครอบครองไว้ในปากหนา ลิ้นทักทายยอดลากผ่านไปมาร่างบางแทบจะกระชากผ้าปูให้ขาด ความกระสันวิ่งริ้วขี้นมาจนทนไม่ไหว ยิ่งร่างสูงรัวลิ้นฉกเลียน้ำใสที่เยิ้มออกมาบิดจนแทบจะปลดปล่อยมือเรียวเล็กกดหัวคนตรงหน้า ปากหนาดูดดุนและครอบครองจนหมดห่อรูดขึ้นลงตามจังหวะ ร่างบางเสียวเสียจนทนไม่ไหว ร่างกายกระตุกและฉีดพ่นน้ำสีน้ำนมออกมา ปากหนายังทำหน้าที่ดูดเลียไม่ให้เหลือเหมือนกับเป็นของหวานชั้นดี ห่อลิ้นแล้วเริ่มลามเลียลงไปถึงช่องทางสีสด ละเลงน้ำลายใส่ช่องทาางของคนที่ยังนอนหายใจหอบเร่าบนเตียง ร่างเล็กเกร็งจากลิ้นร้อนที่ยังไม่หยุดนิ่ง ร่างใหญ่ขึ้นมาทาบทับร่างยั่วยวนอีกครั้ง ก้มจูบปากหวานนั่นเหมือนไม่รู้จักเบื่อ
“เป็นของผมนะครับคนดี” มือหนาจับขาเรียวแยกออกค่อย ๆ ดันแก่นกายใหญ่โตเข้าไปแค่ส่วนหัวทำเอาร่างบางสะดุ้งหนี เอื้อมมือมาปรนเปรอแก่นกายข้างหน้าให้รู้สึกผ่อนคลาย
“อย่าเกร็งนะ...เด็กดีของผม อ่าส์..”เริ่มดันเข้าไปได้เกือบครึ่ง มือก็ปรนเปรอให้คนที่นอนเกร็งได้ผ่อนคลายแรงตอดรัดแทบจะทำให้เขาอยากจะคลั่ง ค่อย ๆ โยกให้ร่างตรงหน้าได้หายใจ ร่างบางเริ่มหายใจคล่องจึงดันเข้าไปทีเดียวจนมิด
“อ่าส์ เจ็บ เจ็บ อืม...”ทั้งเจ็บทั้งเสียวซ่าน แต่อย่างหลังน่าจะมีมากก่วาตอนนี้ สะโพกหนาเริ่มโยกมากขึ้นลงรัวเร็วขึ้นตามอารมณ์ปรารถนา ได้กลิ่นคาวเลือดที่กรุ่นขึ้น สะโพกโยกซอยจนเตียงไม้ดังเอี๊ยดอ๊าด มือก็ยังรูดเร่งเร้าด้านหน้าอีกคนไปตามจังหวะ
“อืม เสียวไหมครับ ....อ่า สุดยอด..อา..จริง ๆ” แรงกระแทกด้านหลังและมืออุ่นที่รูดลงจนสุดแล้วค่อยรูดขึ้นไม่นานร่างบางก็กระตุกอีกรอบ แรงบีบรัดทำให้ร่างสูงกระแทกซอย ยกขาเรียวข้างนึงพาดที่ไหล่หนาแล้วโยกเข้าออกจนสุดแรง ร่างใหญ่กระตุกเกร็งฉีดพ่นน้ำรักซะจนอุ่นวาบไปทั่วท้อง ก้มลงนอนข้างร่างบางแต่มือเรียววใหญ่ยังไม่หยุดปรนเปรอ ปลุกเร้าคนตรงหน้า ปากจมูกยังซุกไซร้ร่างเล็กนั่นไม่หยุด
...............................เสียงเนื้อกระทบกัน ดังทั่วห้องผสมเสียงร้องครางจากกามารมณ์ ไม่ใช่แค่คืนนี้แต่เขาจะทำให้ร่างบางนี่เป็นของเขาตลอดไป....................................
เกือบขาดใจตาย เฮ่อ ไม่รู้ดีไม่ดี ติชมเอาเต๊อะ นะ...... :z3: :bye2: :bye2:.
:z3:
-
แอร๊ยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย :jul1: :jul1: :jul1: :jul1: :jul1:
เสียน้ำ เอ้ย........เสียเลือดก่อนนอน 5555555555555เริ่ดที่สุดเกินบรรยายว่าแต่ สั้นไปหน่อย หุหุ
ปล.ตอนอาทจูบไซร์รู้สึกน้องจีนจะครางเรียกผิดคนนะคะ จาก " เตย์ " น่าจะเป็น " อาท " มากกว่านะคะ ไม่งั้น คงไม่จบแบบนี้แน่ๆ หุหุหุ
+1สำหรับตอนเรียกเลือด
-
เค้าได้กันแล้ว :z1:
แต่...ไม่อยากจะคิดถึงตอนจีนตื่นเลยจริง ๆ :เฮ้อ:
-
ท่านผู้บริหารคะ เอิ่มมมม >.< พรุ่งนี้ตีกันตายแหละ
-
:impress2:
-
เลือดออก 555+
กระอัก
-
ได้กลิ่นคาวเลือดด้วยจริงๆ แต่เป็นเลือดกำเดาของตัวเอง
-
อ๊ากกก อิหนูจีนเสร็จเจ้านายสุดหล่อไปแล้วว อิคุณเตย์น้ำตาเช็ดหัวเข่าแน่ๆ :laugh:
แต่ก่อนอื่นเราต้องเช็ดเลือดกำเดาตัวเองก่อน :haun4:
+1 ขอบคุณค่ะ รออ่านตอนต่อไปเน้อ อยากรู้จริงๆว่าจีนตื่นมาแล้วจะ o22 อ๊ะป่าว คริๆ
-
ได้เสียกันแล้ว ท่าทางเจ้านายไม่ปล่อยให้ใครมาเกาะแกะจีนได้อีกแน่ๆ
จีนเมาแล้วน่ารักมากๆเลยน๊า ขี้อ้อนสุดๆ นี่ถ้าคุณอาทไม่เดินเข้ามา
อีตาเตย์ได้เสวยสุขกับน้องจีนไปแล้วแน่ๆ
จีนตื่นมาจะเป็นไงมั่งเนี่ย คงโวยวายลั่นรีสอร์ท? ฮ่าๆๆ
รอตอนต่อไปจ้า
-
รออออออออออออออออออออออออออออออออออออออออออออออออออออออ
อยู่นะจ๊ะ
-
ได้ย้ายไปเป็นเลขาหน้าห้องแน่ๆ อิอิ เอ...หรือว่าจะอยู่ในห้องดีนะ
-
รีบมาอัพนะคะ
คุณอาทน่ารักจริงๆ :-[
-
แอร๊ยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย :jul1: :jul1: :jul1: :jul1: :jul1:
เสียน้ำ เอ้ย........เสียเลือดก่อนนอน 5555555555555เริ่ดที่สุดเกินบรรยายว่าแต่ สั้นไปหน่อย หุหุ
ปล.ตอนอาทจูบไซร์รู้สึกน้องจีนจะครางเรียกผิดคนนะคะ จาก " เตย์ " น่าจะเป็น " อาท " มากกว่านะคะ ไม่งั้น คงไม่จบแบบนี้แน่ๆ หุหุหุ
+1สำหรับตอนเรียกเลือด
อิอิอิอิอิ อย่าพึ่งเสียเลือดจนเป็นอะไรไปนะ เก๊าเป็นห่วง เดี๋ยวไม่มีใครดันทู้เค้าอีก :กอด1:
เค้าได้กันแล้ว :z1:
แต่...ไม่อยากจะคิดถึงตอนจีนตื่นเลยจริง ๆ :เฮ้อ:
อย่ากลุ้มไปเลยนะคนดี ดี๊ ดี อะไรจะเกิดก็ต้องเกิดเนอะ :z2:
ท่านผู้บริหารคะ เอิ่มมมม >.< พรุ่งนี้ตีกันตายแหละ
จัดให้ตีกันเลยดีไหม แล้วปรากฏว่าพลาดถูกจีน โดนลูกหลงเสียชีวิต ดราม่าสุด ๆ :m15:
เลือดออก 555+
กระอัก
อื่ม!!กระอักนี่โดนซ้อมแน่เลย กระอักออกปาก แต่อีนู๋จีน ออก............. :haun4:
:impress2:
:กอด1: :กอด1: :กอด1:
ได้กลิ่นคาวเลือดด้วยจริงๆ แต่เป็นเลือดกำเดาของตัวเอง
ทิชชู่อัดไว้เยอะ ๆ ในโพรงจมูกเอาไว้ซัก 5 วัน เย้ย!!! ย้อเล่น ทิชชู่ซับนะตะเองเดี๋ยวเลอะ
อ๊ากกก อิหนูจีนเสร็จเจ้านายสุดหล่อไปแล้วว อิคุณเตย์น้ำตาเช็ดหัวเข่าแน่ๆ :laugh:
แต่ก่อนอื่นเราต้องเช็ดเลือดกำเดาตัวเองก่อน :haun4:
+1 ขอบคุณค่ะ รออ่านตอนต่อไปเน้อ อยากรู้จริงๆว่าจีนตื่นมาแล้วจะ o22 อ๊ะป่าว คริๆ
ขอบคุณเน้อที่บวกให้ สนใจเอาหัวเข่าคุณเตย์เช็ดเลือดกำเดาไหมอ่ะ :z6: (เก๊าขอโทษ)
:jul1:ได้เสียกันแล้ว ท่าทางเจ้านายไม่ปล่อยให้ใครมาเกาะแกะจีนได้อีกแน่ๆ
จีนเมาแล้วน่ารักมากๆเลยน๊า ขี้อ้อนสุดๆ นี่ถ้าคุณอาทไม่เดินเข้ามา
อีตาเตย์ได้เสวยสุขกับน้องจีนไปแล้วแน่ๆ
จีนตื่นมาจะเป็นไงมั่งเนี่ย คงโวยวายลั่นรีสอร์ท? ฮ่าๆๆ
รอตอนต่อไปจ้า
ถ้าอาทไม่เข้ามาว่าจะจัด น้องจีนขอสอง ....อาทรอคิวต่อไป อิอิอิ
รออออออออออออออออออออออออออออออออออออออออออออออออออออออ
อยู่นะจ๊ะ
รับทราบก๊าบบบบบบบบบบบบบบ :pig4:
รีบมาอัพนะคะ
คุณอาทน่ารักจริงๆ :-[
อาทฝากบอกว่าคุณก็น่าฟัด เอ๊ย น่ารัก อ่ะเน้อออ :-[
รอหน่อยเน้อ กำลังเร่งอยู่ซักพักคงเสร็จ :z10:
-
นึกว่ามาต่อ ตอบเม้นเสร็จต่อเลยปะคะ อิอิ
-
@ A MiRaClE wOrKeR //// ท้าเทวดา......ให้มาเดินดิน @ <<TrAcK 7>>
อากาศเย็น ๆ จากเครื่องปรับอากาศ ทำให้คนที่นอนหลับสนิท พลิกตัวหาไออุ่น แต่ทันทีที่พลิกร่าง ความเจ็บจากด้านร่างวิ่งริ้วมาถึงกลางกระดูกสันหลัง ดวงตาสวยลืมตาตื่นแทบจะทันที มือเรียวสัมผัสถึงร่างกายเปล่าเปลือยของตัวเอง...และคนที่นอนข้าง ๆ.... หัวใจกระตุกเต้นแรง เมื่อนึกได้เค้ารางว่าเมื่อคืนมันเกิดอะไรขึ้น ไม่ใช่การขืนใจ แค่สติไม่เต็มร้อย แล้วคนข้าง ๆ เขานี่ล่ะ เต็มร้อยรึเปล่า... ถ้าไม่ ถือซะว่าพลาดทั้งคู่ แต่ถ้าเต็ม...จะทำเพื่ออะไรกัน พยุงตัวเองลุกจากที่นอนนุ่มขนาดคิงส์ไซส์ .......ภูมิพฤกษ์เตือนเขาแล้วแท้ ๆ ว่าไม่ให้ดื่มของมึนเมา แต่อารณ์นั้นมันลืมหมดทุกอย่าง แม้กระทั่งว่าต้องออกห่างจากคนตรงหน้า ขาเรียวแตะพื้นก่อนจะค่อย ๆ ลุกขึ้น ความรุนแรงของความเจ็บปวดวิ่งทั่วร่างกาย ขาไม่มีแรงแม้แต่จะทรงตัว รู้สึกถึงของเหลวที่ย้อนออกมาจากช่องทางที่ปวดแสบ น้ำตาปริ่มขึ้นที่ขอบตา ความเมื่อยขบตามตัวทวีเข้ามาเหมือนกับถึงเวลาที่มันต้องสำแดง อยากจะใช้หมอนใบโตนี่อัดหน้าคนที่นอนไม่รู้เรื่องให้ตายไปซะเดี๋ยวนี้ เมื่อเห็นดวงหน้าที่หลับตาพริ้มแต่ดูมีความสุขซะเหลือเกิน ทรุดตัวนั่งบนเตียงอีกครั้งก่อนจะตั้งสติ หยิบผ้าเช็ดตัวที่หัวเตียงพันรอบเอวบาง กลั้นใจยืนขึ้น ไม่รู้ด้วยซ้ำว่าเมื่อคืนมันขนาดไหน และถูกทำอะไรบ้าง น้ำตาไหลออกมาในที่สุดแต่ก็ทนพยุงตัวจนถึงห้องน้ำที่ตกแต่งอย่างคลาสสิค จ้องมองกระจกใสที่สะท้อนรอยรักสีสด แต่งแต้มเต็มร่างกายขาวนวล โคนขามีกระทั่งคราบเลือดที่เปอะเปื้อน รู้สึกใจหาย เขาเป็นผู้ชายแต่ต้องมาเจอเรื่องอย่างนี้ ปล่อยให้น้ำตาไหล ระบายความคับแค้นอยู่ซักพัก ก่อนจะชำระร่างกายตัวเองอย่างยากลำบาก ขาเรียวพยุงตัวเองออกมา หัวใจกระตุกแรง เมื่อเห็นคนร่วมกระทำเมื่อคีน กึ่งนั่งนอนพิงหัวเตียงที่เมื่อคืนใช้เป็นสนามกามา
“ไหวรึเปล่า เจ็บมากไหม..” ถามหน้าตาเฉย โดยไม่ได้แสดงออกถึงความแปลกใจอะไร จากเหตุการณ์เมื่อคืนมันจะดีกว่าไหมถ้าร่างสูงตรงหน้านี้ลืมไปซะ
“.......” เลือกจะไม่ตอบ พยายามเดินให้เป็นปกติที่สุด ทั้งที่ทำได้ยาก ไปหากระเป๋าเสื้อผ้าหยิบกางเกงขาสั้นสีดำและเสื้อยืดดำ ไว้ทุกข์ให้ตัวเองด้วยสีเสื้อผ้า…
“ถามว่า ไหวรึเปล่า... ยังเจ็บอยู่ไหม” เสียงทุ้มดูอ่อนลง เพราะหวังให้คนหัวดื้อตอบคำถามเขา
“ไม่เป็นไรครับ ไม่มีอะเกิดขึ้น” ตอบพร้อมกับพูดกลาย ๆ ให้คนตรงหน้ารู้ว่าเขาไม่ใส่ใจอะไร จนคนบนเตียงถลาลงมา ยืนตรงหน้าคนที่ท่อนบนเปลือยเปล่าเผยผิวขาวที่เขาสัมผัสซ้ำแล้วซ้ำเล่า แต่ดูเหมือนจะไม่เพียงพอสำหรับเขา เพียงแค่เห็นรอยรักที่ฝากไว้ หัวใจก็เต้นโครมคราม อยากสัมผัสอีก อยากกดย้ำให้รู้ว่าร่างบางนั่นเป็นของเขาแล้ว....
“จีน...งั้นคุณบอกผมซิว่าเมื่อคืนคุณลืม..ว่าผมทำอะไรบ้าง..แล้วคุณทำอะไรบ้าง” อะไรกันเมื่อคืนยังร้องครางเสียงหวานอยู่ใต้ร่างเขา หนำซ้ำยังเรียกร้องให้เร่งเร้า..เสียจนเขาแทบจะหลอมละลาย แล้วมาบอกว่าไม่มีอะไรเกิดขึ้น
“ผมจำอะไรไม่ได้ .... และผมก็ไม่ต้องการให้คุณจำอะไรทั้งนั้น” ก้มหน้าลงที่กระเป๋าค้นรื้ออย่างไม่มีจุดหมาย ไม่อยากจะเห็นหน้าด้วยซ้ำ รู้สึกว่าหัวสมองตื้อตัน วูบวาบไปทั้งตัว แค่คนร่างสูงมายืนจ้องเขาทำไมเนื้อตัวมันเห่อร้อนไปหมดอย่างนี้
“คุณพูดอย่างนี้ได้ยังไง !!!” มือใหญ่บีบต้นแขนคนตัวเล็ก จนคนที่โดนคว้าแขน ถึงกับเบ้หน้าจากความเจ็บ
“คุณอาท !!! คุณหยุดซักทีได้ไหม !!!” ตวาดเสียงดัง...ดวงตาคู่สวยคลอน้ำตา ที่พร้อมจะไหลออกมา ความกดดัน อัดอั้น ตีบตันขึ้นมาในลำคอ จะเอาอะไรอีก พอแล้ว....ไม่อยากวุ่นวายไปมากกว่านี้ อยากมีความสุข ที่ได้นึกถึงน้องและย่า อย่างไม่ต้องมากังวล กับใคร อย่ามาทำลาย ความรู้สึกเขาเลย เขาอยากมีความสุขแม้อยู่หางไกลคนที่เขารัก และเป็นสิ่งสำคัญสุดท้ายที่มีอยู่ในชีวิต
“คุณจะให้ผมทำยังไง คุณถึงจะพูดกับดีกับผม แล้วเราก็จะได้มาคุยกัน” อยากทำความเข้าใจกับร่างบางนี่ แม้จะเป็นผู้ชาย ไม่เสียหาย แต่ความสัมพันธ์ทางกาย มันก็เข้าขั้นที่เขาเรียกได้เต็มปากว่า “เมีย” และเขาเองที่ตั้งใจทำให้เป็นอย่างนั้น อยากให้เป็นของเขาโดยสมบูรณ์ที่สุด
“เลิกยุ่งกับผมสิ..อึก.” พูดเสียงเบาแต่ชัดทุกคน น้ำตาที่คลอ ไหลออกมาจนได้ ทั้งที่เป็นคำที่ต้องการพูดแต่ทำไมพูดแล้วเจ็บล่ะ
“จีน!!!” ตวาดเสียงดัง สีหน้านิ่งสนิท ในเมื่อเขาใช้ไม้อ่อนเหมือนกับที่ตั้งใจจะทำ แต่ทำไมดื้อดึงอย่างนี้ ถ้าไม่ได้เขาก็จะทวงสิทธิ์ของเขาเอง ลองดูละกันว่าใครหน้าไหนจะเข้ามายุ่งกับ ..ของๆ เขาได้
“ได้.. แต่คุณจำไว้นะจีน ...ว่าคุณเป็นของผม ...จำไม่ได้รึไงว่าเมื่อคืน คุณเรียกร้องหาผมแค่ไหน.... ผมมีสิทธิในตัวคุณทุกอย่างในฐานะ ...ผัว..และอย่าหวังว่าจะมีหน้าไหนจะมาเข้าใกล้คุณได้อีก..จำไว้” เค้นเสียงพูดกดต่ำ จนดูน่ากลัว พร้อมกับแรงบีบรัดที่ต้นแขน
“คุณอาท.....นี่คุณรู้ตัวไหมว่าพูดอะไรออกมา...รู้ตัวบ้างไหมว่าที่พูดออกมามันหายความว่ายังไง!!!” เสียงกร้าวสั่นเครือ รู้ตัวบ้างรึเปล่าว่าทำให้คนคนนึงต้องสับสนตัวเองขนาดไหน เลิกซะทีได้ไหม.....จบซักที...
“รู้สิ..รู้ว่าคุณเป็นเมียผม... และคุณไม่มีสิทธิที่จะไปอยู่กับใคร และใครก็ไม่ต้องเข้ายุ่งกับคุณ !!!!” เสียงยังกดต่ำ พร้อมเพิ่มแรงเขย่าต้นแขนบางทั้งสองร่าง ............ร่างบางรู้สึกเจ็บที่ต้นแขน แต่หัวใจหวิว ทุกอย่างรอบข้างดูเรือนราง หัวใจเต้นแรง จนได้เสียงหัวใจตัวเอง สติดับลงพร้อมกับแรงเขย่าที่หยุดนิ่ง.....
“จีน!!! จีน คุณเป็นอะไร จีน”ไม่รอช้าช้อนร่างเล็กที่ไม่ได้สติขึ้นวางบนเตียงนุ่ม ร้อนใจจนทำอะไม่ถูกก่อนอื่นหาเสื้อผ้ามาใส่ให้ก็ชุดที่จีนหยิบออกมา มือหนาสัมผัสลงบนหน้าผากเนียนโดยสัญชาติญาณ
“ตัวร้อนเป็นไฟขนาดนี้ตั้งแต่เมื่อไหร่” เอาแต่โมโหโดยไม่ได้สังเกตท่าทางที่ระโหยแรงเลยซักนิด กดเบอร์เพื่อนรักที่เป็นหมอ โรงพยาบาลใกล้ที่สุด ยังโชคดี ที่เพื่อนรักมาอยู่แถวนี้ไม่งั้นเขาได้พาร่างที่เต็มไปด้วยรอยจูบนี่ไปให้หมอคนอื่นตรวจแน่ ๆ
“เป็นยังไงบ้างว๊ะ เอ็ม”ร่างสูงชะโงกหน้ามามองหน้านวลที่ซีดเซียว เพราะพิษไข้
“แกทำอะไรน้องมันรึเปล่าวะ ถ้าไม่ใช่แกแล้วใครทำ” คุณหมอหนุ่มหลังจากตรวจอาการร่างบางนี่แล้วก็พอเข้าใจทั้งรอยแสนหวานที่อยู่ตามลำคอ และลำตัว ท่าทางจะโดนหนักใช่เล่นไอ้คนทำมันหื่นได้อีกจริง ๆ
“เอ่อ............คือ เออ ฉันเอง..” มันไม่ใช่เรื่องเสียหายที่เขาจะบอกเพื่อนให้รู้ เขาก็ไม่เคยรู้ว่าเวลา ว่าครั้งแรกของผู้ชายที่เป็นคนรับจะต้องมีอาการยังไง แต่ถึงรู้เหตุการณ์เมื่อคืน มันจะเตรียมทันที่ไหน เล่นโถมหาเขาทั้งตัวแบบนั้นใครจะทนได้กัน
“เฮ้ย!!! ไอ้อาท แกเปลี่ยนรสนิยมแล้วเหรอ หรือเด็กมันยั่วว๊ะ” ถามเพื่อนด้วยท่าทางตกใจ ก็เพื่อนเขาขึ้นชื่อเรื่องเสือผู้หญิงจะตาย แล้วทำยังไงมานิยมอนุรักษ์ป่าไม้ ได้ล่ะเนี่ย แล้วเป็นไม้งามซะด้วย
“เออ อย่าพึ่งถามได้ไหมวะ จีนเป็นยังไงบ้าง แล้วฉันต้องดูแลเขายังไง” อยากแน่ใจว่าปลอดภัย และเขาต้องทำยังไงต่อให้ร่างตรงหน้าลุกขึ้นมาคุยกับเขาได้
“ไม่เป็นไรหรอก คงหน้ามืดเพราะพิษไข้น่ะ แกก็เช็ดตัวให้กินข้าวแล้วก็กินยาที่ฉันจัดให้แล้วกัน แล้วที่สำคัญช่วงนี้อย่าพึ่ง...หื่นนะเพื่อน ฮ่า ๆๆๆ”
“ไอ้เอ็ม!!! ไอ้เพื่อนเวร” มาว่าเขาหื่น งานนี้จะโทษเขาฝ่ายเดียวได้ที่ไหนกัน....จัดแจงส่งเพื่อนรักกลับที่กลับทางแล้วก็ดูแลคนตัวเล็กที่นอนนิ่งบนเตียง
“อืม...” เสียงครางเบาทำให้ร่างสูงแทบจะวิ่งชนขอบเตียง
“จีนเป็นยังไงบ้าง รู้สึกยังไงบอกผมสิ ยังรู้สึกไม่ดีอยู่ใช่ไหม” ประโยคคำถามที่ต้องการคนตอบ แต่คนตอบกลับยังงง มองดูหน้าเขาตาแป๋ว... จะผิดไหมถ้าเขาจะรังแกคนป่วย ...
“เอ่อ....เดี๋ยวผมเอาน้ำให้นะ”มือแกร่งขยี้ลงที่กลุ่มผมนุ่มก่อนจะลุกขึ้นไป เทน้ำใส่แก้วแล้วก็หลอด จ่อแก้วน้ำให้คนคนที่ยังมองเขาอยู่
“ผมไม่เป็นไร คุณไม่ต้องห่วง” คำพูดที่ออกจากปากบางกี่ครั้งกี่ทีก็มีแต่ขับไล่ซะทุกครั้งไป
“เอาอย่างนี้ ตอนนี้เราพักเรื่องของเราก่อน ให้ผมดูแลคุณตอนนี้ก่อนละกัน”
จากวันนั้นจนถึงวันเดินทางกลับจีนไม่ได้ออกไปเที่ยวไหนเลย ส่วนอาทก็ไป ๆ มา ๆ เป็นห่วงทางนี้แต่ทางนู้นก็งานร่างบางไม่ได้มีท่าทีอิดออดอะไรยอมให้เขาดูแล ติดตรงที่ถามคำตอบคำนี่แหละ ที่บางครั้งทำให้หงุดหงิด พาลทำให้คนตัวใหญ่อยากจับกดให้เลือดตกยางออกกันอีกหลาย ๆ รอบ
วันเดินทางกลับเตชทัตกระหน่ำโทรหาร่างบางเลขาจำเป็นของเขาแ ต่ไม่มีคนรับ จนรถออกจึงยอมเลิกรา ทั้งที่ก่อนหน้านั้นยิ่งกว่าเสือติดจั่นซะอีก ...........อาทมองดูโทรศัพท์ที่เขายึดมาจากร่างบางขณะที่กำลังหลับแล้วโทรศัพท์ดัง จัดการตั้งเป็นเสียงสั่น เพื่อไม่ให้รบกวนคนนอนหลับบนรถนี่ และเพื่อความสะใจ
...
ทำงานวันแรกหลังจากที่ไปเที่ยวทัวร์ แต่ไม่ได้ออกจากห้อง ( เพราะไม่สบาย) ร่างสูงหลังจากไปส่งเขาที่บ้านก็ไม่ได้คุยอะไรกันอีก จนกระทั่งมีคำสั่งให้เขาไป พบที่ห้องพร้อมเตชทัต ในวันนี้
ภายในห้องทำงานร่างสูง เป็นห้องที่แยกเป็นห้องเดี่ยวค่อนข้องเป็นส่วนตัว และมีจิตตราเลขานั่งหน้าห้อง จีนและเตชทัต เข้ามาในห้องที่เปิดแอร์เย็นฉ่ำถ้าพูดหลักความเป็นจริงมันก็คงจะเกินตำแหน่ง วิศวกรโรงงานอยู่ แต่ติดตรงที่เป็นใคร
เลยดูไม่น่าเกลียดเท่าไหร่
“เชิญครับ คุณเตชทัต คุณจิรชา”ร่างหนาหันเก้าอี้มาเผชิญกับผู้มาใหม่
“สวัสดีครับ คุณอัครเทพ”เตชทัตเอ่ย ก่อนที่จีนจะยกมือไหว้ตาม หน้านวลเริ่มร้อนขี้นมาดื้อ ๆ เมื่อสายตาที่ส่งมามันเหมือนลวนลาม และกวนโมโหกันทางสายตาชัด ๆ
“คือที่ผมเรียกมาพบทั้งสองคน เพราะตอนนี้ทางฝ่ายเรามีผู้ช่วยผมลาออก คนที่เคยช่วยงานคุณจิตตราน่ะครับ แล้วที่นี้”ร่างสูงหยุดเว้นวรรค มองหน้าเตชทัตที่ทำหน้าเหมือนจะเดาทางออก เพียงแต่อ้าปากพูดอะไรยังไม่ได้เท่านั้น “ผมอยากดึงตัวจิรชามาเป็นผู้ช่วยคุณจิตตราน่ะครับ แล้วผมจะโอนย้ายพนักงานจากแผนกอื่นมาทดแทนจิราชาให้คุณเตชทัตอย่างแน่นอนครับ หวังว่าคุณเตชทัตคงไม่ขัดข้องนะครับ” พูดพร้อมกับจ้องที่หน้าเตชทัตต้องการคำตอบที่พอใจ คนตรงหน้าดูฮึดฮัดไม่น้อย นี่มันแกล้งกันชัด ๆ
“เอ่อ...แล้วทำไมคุณอัครเทพไม่โอนย้ายพนักงานมาลงที่นี่โดยตรงเลยละครับ” เตชทัตพูดในสิ่งที่ควรทำแล้วแล้วทำง่ายกว่าที่เอาตัวจิรชามา
“เฮ่อ...” ส่งรอยยิ้มที่คิดว่ากวนที่สุดให้ร่างสูงตรงหน้า “ก็ผมต้องการ จิรชา มาเป็นคนของผม” ทำพูดที่ทำให้เตชทัตอยากจะลุกขึ้นตั้นหน้าหล่อ ๆ นั่นให้ตกเก้าอี้ทนกัดฟัน และ กำมือแน่น ได้ในเมื่อทำให้เขาแยกกัน จะทำให้รู้ว่าไกลกันยังไง ถ้าเขาจะเอา ก็ต้องได้
“ครับ คุณอัครเทพ”เตชทัตรับคำทั้งที่สองมือยังกำแน่น
“แต่ คุณเตย์ ผมไม่.....”
“ถ้ายังไงคุณเตย์ทำเรื่องย้ายได้ทันทีเลยนะครับ” ไม่ทันที่ร่างบางจะปฏิเสธ อาทก็ตัดบทก่อน แล้วค่อยเคลียร์กับคนของเขาทีหลัง
“ครับคุณอัครเทพ”
“หมดธุระแล้วครับเชิญคุณเตชทัต ผมขอคุยกับจิรชาเป็นการส่วนตัว”เสียงทุ้มพูดเนิบธรรมดา แต่ทำไมมันน่าโมโหอย่างนี้นะ เตชทัตเดินออกจากห้องด้วยอารมณ์ฉุนเฉียวที่สุด
“เดี๋ยว คุณเตย์ รอผม..” ร่างบางหันรีหันขวางจะตามไป แต่ก็ถูกรั้งแขนเรียวไว้จนหน้าชนเข้ากับแผงอกแกร่ง
“จะไปไหนล่ะ จีน ไม่คุยกับผมก่อนเหรอ”
“ผมจะกลับไปทำงาน ยังไงคำสั่งคุณก็ยังไม่มีผลตอนนี้ กรุณาปล่อยผมด้วย” จ้องแต่จะขัดใจ ทำไมไม่ฟังสิ่งที่เขาจะพูดบ้าง
“ทำไมล่ะ ห่างหมอนั่นไม่ได้เลยรึไง ตอนนี้คำสั่งยังไม่เป็นผล แต่ผมมีสิทธิอย่างอื่นในตัวคุณ ๆ จำไม่ได้แล้วเหรอ”เสียงพร่าแหบกระซิบที่หูเล็ก ขนลุกชันเพราะความสยิว
“ขอร้องล่ะ คุณอาทอย่ายุ่งกับผมอีกเลย !!! เรื่องที่ผ่านมา เราต่างคนต่างเมา และพลาดในสิ่งที่ไม่ควรจะทำ ผมลืมไปแล้ว คุณก็ควรจะลืมด้วย”
“ไม่มีทางหรอกจีน คุณไม่มีทางลืมได้ และผมก็ไม่อยากลืมด้วย ผมไม่ได้เมา ผมตั้งใจ คุณเข้าใจไหม” สิ่งที่ได้ยินทำเอาจิรชาพูดไม่ออก ไม่ได้เมาแต่ก็ทำ ...ทำทำไม
“เพราะอะไร ทำไมต้องทำอย่างนี้ด้วย” ร่างเล็กถามออกไปรัวเร็ว อยากรู้ว่าคนตรงหน้าคิดจะทำอะไรอยู่
“เพราะผมชอบคุณ ผมต้องการคุณ “ คำพูดจริงจัง แววตาแน่แน่ว แต่ไม่อยากจะเชื่อ จะหลอกอะไรอีก มันเป็นไปไม่ได้ ถึงแม้จะรู้สึกอุ่นในอก แต่ความระแวดระวังก็เป็นสัญญาณเตือนที่ดี..... ร่างเล็กรีบหันหลังกลับแต่ถูกร่างสูงใหญ่ฉุดรั้งไว้
ร่างเล็กถูกเหวี่ยงติดโต๊ะทำงานตัวใหญ่
“ทำไมล่ะจีน ทำไมคุณไม่เชื่อผม” ร่างสูงใหญ่ที่คล่อมร่างเล็กไว้ จนไม่มีทางไหนที่จะหนีได้เลย
“ปล่อยนะ นี่คุณจะทำอะไร ที่นี่มันที่ทำงานนะ ผมจะร้องให้คนช่วย” ขู่แต่ ดูท่าร่างสูงใหญ่ไม่ได้กลัวเลยซักนิด มุมปากยกยิ้มอย่างผู้เหนือกว่า
“จะร้องยังไงล่ะครับ คนดี ผมก็อยากรู้เหมือนกัน ว่าเสียงคุณจะหวานเหมือนตอนนั้นไหม”ร่างสูงดึงรั้งร่างบางให้เดินตามเขาไปที่เก้าอี้ทำงานตัวใหญ่ ขัดขืนดิ้นรนแต่ก็หนีไม่พ้น
ก๊อก ๆๆๆ!!! “คุณอัครเทพคะ คุณวิรัญญา ขอเข้าพบค่ะ” ชื่อหุ้นส่วนใหม่ทำให้ร่างสูงชะงัก ร่างเล็กฉวยโอกาสนี้สะบัดตัวจนหลุด
“มาทำไมตอนนี้ว๊ะ!!”อารมณ์เสียที่สุด สบถก่อนหันไปมองร่างบางที่กำลังจะก้าวพ้นประตู
“จีน เย็นนี้ผมจะไปส่งคุณที่บ้าน ถ้าไม่รอคุณโดนดีแน่” ได้ยินชัดเจนแต่ก็รีบเร่งออกไปเหมือนจะไม่ได้ออกไปอีกชั่วชีวิต เดินผ่านหญิงสาวสวย ค้อมหัวเล็กน้อย สวย สง่า รอยยิ้มที่ส่งมาดูงามตา ช่างเหมาะสมดีแท้ อกข้างซ้ายเจ็บแปลบเล็ก ๆ เมื่อคิดอย่างนี้ ดีแล้วที่เป็นอย่างนี้ ไม่อยากเอาใจไปให้คนที่เขาสูงกว่า ไม่มีอะไรเทียบกันได้ซักอย่าง ผิดตั้งแต่คิด ผิดตั้งแต่เกิด .......................ผิดที่เขาเอง เผลอใจไปโดยที่ตัวเองไม่รู้ตัว......................
...
เกือบไป......................... ผลัด NC ไปตอนหน้าดีก่า เนอะ ........เออดีแล้ว (คิดเองเออเอง) :beat: :z6:
-
เอานางชะนีนี้ไปเก็บบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบ
มาแล้วหรอมารหัวใจของคนอ่าน แอร๊ายยยยยย :z6: :z6: :z6: :z6: :z6:
ปล.+1ก่อนเลยสำหรับNCตอนหน้ามีจริงช่ายปะคะ อุอุอุ
-
คิดมากน่าจีน ยังไม่มีอะไรเกิดขึ้นซะหน่อย :L1:
-
เป็นประธานก็ดีแบบนี้นี่เองเนอะ หุหุ
-
ยัยชะนีนี่พยายามซะจริง ช่างไม่รู้อะไรบ้างเลย >.<
-
:haun4: :z1:หุหุหุหุหุ.....เอ็นซีพิศาล รักแบบตบจูบแย่งชิงกัน ฮ่ะๆๆๆๆๆๆๆ เจ้ชอบๆ :laugh:
-
วิรัญญา จะมาทำไม ขัดใจจริงอะไรจริง
รอตอนหน้า :haun4:
-
+1 รับเรื่องใหม่
กำลังสนุก
ทั้งผู้ร้ายและนางร้ายทยอยกันออกมา
ผู้ช่วยนายเอกน้อยไปนะ writer
-
รอ NC !!!!!!!!!!!!
:haun4: :haun4: :haun4: :haun4:
-
พึ่งเข้ามาอ่านสนุกมากกกกกกกกกกกกกกกกกก
มาต่อเร็ว ๆ นะครับ
ว่าแต่คุณเตย์ที่ท่าจะร้ายแบบเงียบ ๆ แฮะ
อ่านไม่ขาดเลย
-
1+ รอตอนต่อไป
อยากแล้วววววววววอยากอ่านแล้ววววววววววววว
-
ไม่ไหวแล้ว ว ว
ชอบ ชอบ ชอบ ชอบ
มากกกกกกกกกกกกกกกกกกก
-
วันนี้ก็มารอ อิอิ คุณอาทใจร้ายเอาน้องจีนไปเก็บไว้คนเดียวไม่ให้คนอ่านได้เห็นน้องจีนเลยนะคะ
-
วันนี้ก็ยังคงมารอเฉกเช่นเดิม แต่ขอไปนอนพักก่อนดึกๆเดี๋ยวแอบมาดูอีกทีว่าอัพหรือยัง
-
มาต่อไว ๆ นะครับ
รออยู่ครับ
-
แอบแวะมาตอนดึก อ่าส์ยางมะมาอีกหรา อิอิ
-
:L2:ขอโทษทุกคนเน้อ หนีเที่ยวมา อากาศหนาว ๆ อย่างนี้ไปท้าลมหนาวที่ ภูเรือ บรรยากาศ สุดโค่ยมาก เสียตังค์แล้วสบายใจ........... ไปอย่างราชา กลับมาเป็นยาจก เอิ๊ก. ๆๆ.................. :sad4: ต่อไปไม่มีอะไรเป็นอุปสรรคระหว่างเราแล้ว เรื่องราว คงได้ลงถี่ขึ้น นะเออ .... :pig4:
-
*** พึ่งจะสำนึกได้ ว่าควรจะขึ้น หัว Nc กับเขาบ้าง อะไรบ้าง ตั้งแต่ตอนที่แล้ว*******
รถสีดำคันเก่งวิ่งตามความยาวของถนน ยามเย็นของฤดูหนาว เริ่มมืดคลึ้มเร็วกว่าปกติ อัครเทพมองร่างบางที่นั่งเบาะข้างเขา นั่งข้างเขาแต่ไม่พูดไม่คุย ไม่มองหน้าเขาเลย จะเคืองหรือฐิติอะไรมากมาย มีแต่คนวิ่งเข้าหาเขา มาเจอคนที่มึนตึงอย่างนี้เขาก็ทำอะไรไม่ถูกเหมือนกัน
“คุณจะกินอะไรจีน ผมจะได้แวะซื้อไปกินที่บ้าน หรือจะกินที่ร้าน”
“ไม่เป็นไรครับผมจะไปทำเองที่บ้าน” เรื่องอะไรจะต้องเสียเงินเสียทองซื้อข้าวกิน เพราะเขาตุนของที่บ้านไว้แล้ว
“งั้นผมก็จะกินกับคุณ” ก็อยากชิมฝีมือคนข้าง ๆ นี่เหมือนกันไปครั้งที่แล้วเขาก็เป็นคนทำเอง (ไข่เจียว)
“ก็แล้วแต่คุณละกัน” ไม่อยากต่อปากต่อคำมากมาย เหนื่อยแล้ว ฝืนไปก็เท่านั้น ....... ร่างสูงหันมายิ้มทันที ว่าง่าย ๆ นี่น่ารักจะตายทำไมต้องมาปั้นปึงทุกที
“เมียใครนะ ใจดีจัง” ชะลอความเร็วแล้วก้มไปกระซิบข้างหูเล็ก มองหน้าร่างบางที่หันมาทำตาโตใส่ อยากจะอ้าปากด่า แต่ก็พูดอะไรไม่ออกกับคนที่เอาความหนาของหน้าเข้าสู้ ได้แค่ถอนหายใจฮึดฮัดใส่ แล้วหันหน้าออกไปมองเงาตะคุ่มตามรายทาง คงจะดีกว่ามองหน้าคนกวนประสาท วันนี้ก็มาจอดรถรอตั้งแต่เขายังไม่เลิกงาน ภูมิพฤกษ์ก็เหมือนรู้เห็นเป็นใจกลับไปก่อนไม่บอกซักคำ เพราะเขามัวแต่เคลียร์เอกสารบนโต๊ะ โทรมาบอกอีกทีว่าไปธุระเป็นเพื่อนเน่ ทำไมต้องไปกันวันนี้ด้วยนะ
ถึงบ้านน้อยหลังเดิมที่อัครเทพเคยมานอนเฝ้าคนป่วยที่วิ่งชนรถเขา ทุกอย่างไม่เปลี่ยนอะไร จอดรถไว้ข้างถนนหน้าบ้าน พอเข้าบ้านร่างสูงก็นั่งที่โซฟาตัวเดิม มองดูร่างบางเดินหายเข้าไปในครัว ถือวิสาสะเปิดทีวีดู สลับกับการมองคนที่กำลังทำกับข้าวทุกครั้งที่เดินมาหยิบของจากตู้เย็นหลังเล็กที่วางข้าง ๆ โทรทัศน์.............รู้สึกอิ่มเปรมในใจ เมื่อนึกเหมือนว่าสามีกำลังนั่งรอทานข้าวโดยมีภรรยาคนสวยกำลังทำอยู่ในครัว อยากจะเดินเข้าไปกอดเอวแล้วหอมแก้มซักฟอด คงเป็นสุขมากกว่านี้ถ้าเจ้าของแก้มไม่เอามีดสับหัวออกมา สักพักได้กลิ่นหอมกรุ่น จนรู้สึกท้องร้อง เดินด้อม ๆ เข้าไปในครัวที่มีแผ่นหลังบางกำลังจับตะหลิวผัดอะไรซักอย่าง
ฟอด!! “หอมจัง” ตัดสินใจทำอย่างที่ใจคิด ทำเอาคนตัวเล็กสะดุ้ง
“คุณอาท!!! นี่คุณทำอะไร ออกไปนะ”ดันอกแกร่งที่ยังรั้งเอวบางอยู่
“ก็มันหอม ผมเลยอดใจที่จะเดินเข้ามาไม่ได้”พูดแล้วยิ้มกรุ้มกริ่ม จีนรีบถอดปลั๊กกระทะไฟฟ้าที่กำลังทำผัดผักอยู่
“ถ้าคุณยังไม่ปล่อย ผมจะตีคุณด้วยกระทะร้อน ๆ นี่แหละ”พูดเสียงเข้มก่อนจะสะบัดตัวออกไปหยิบจานมาใส่ผัดผัก ล้างกระทะ
“ผมล้างจานให้นะ” เขาเคยล้างแล้วคราวที่แล้ว
“ไม่ต้อง!!!” แทบจะทันที จีนยังจำเรื่องที่ต้องมาชำระน้ำยาล้างจานที่ติดในจานและคราบมัน
“งั้นผมไปอาบน้ำก่อนนะ!!”
“ครับ” รับปากทันทีเพื่อทำยังไงก็ได้ให้ร่างสูงไปจากตรงนี้ แต่บอกว่าจะไปไหนนะ.........
“เดี๋ยว!!คุณอาท คุณบอกว่าคุณจะไปไหน”พูดแล้วเดินตามออกไปถามคนที่กำลังจะออกพ้นประตูบ้าน รึว่าจะกลับบ้าน
“ผมบอกว่าผมจะไปอาบน้ำ ผมกำลังจะไปเอาเสื้อผ้าในรถ” ทำน้ำเสียงสีหน้าธรรมดาเหมือนเป็นเรื่องที่ทำบ่อยอยู่แล้ว
“ห๊า!!คุณจะอาบทำไมครับ ทำไมไม่กลับไปอาบที่บ้านคุณ”
“อ้อ....ผมลืมบอกคุณว่าผมจะค้างที่นี่ด้วย..นะครับ”เดินผ่านพร้อมกับก้มกระซิบใกล้หูของคนที่กำลังงง ถือวิสาสะเดินเข้าห้อง แล้วเปลี่ยนเป็นพันผ้าเช็ดตัวผืนเดียวออกมา
“คุณจะนอนยังไง แล้วภูมิล่ะครับ มันจะอึดอัดคุณเปล่า ๆ “ ยังไม่ยอมแพ้ ถ้าเพื่อนเขากลับมา แล้วจะคิดยังไง
“เห็นภูมิบอกว่ากลับดึก คงจะค้างบ้านเพื่อนที่ไปธุระด้วยน่ะ”........หมดคำพูด สำหรับจีน แล้วร่างสูงที่ยืนอย่างไม่รู้ร้อนรู้หนาวตรงหน้ารู้ได้ยังไงว่าเพื่อนเขาไปไหน แล้วรู้ได้ยังไงว่าภูมิพฤกษ์จะค้างบ้านเน่
“คุณรู้ได้ยังไง” หรี่ตามองคนที่กำลังจะเดินเข้าห้องน้ำ
“..........” ยักไหล่อย่างไม่ยี่ระ ทำหน้าเหมือนไม่รู้ไม่ชี้ ไม่พูดอะไรให้แจ้งใจ ก่อนจะหายเข้าไปในห้องน้ำ ต่อหน้าต่อตาคนที่กำลังคิดว่าตัวเองกำลังโดนเพื่อนรักหักหลังอย่างจัง............. ภูมิ..เรามีเรื่องต้องคุยกันยาว........
ทำอะไรตอนนี้ไม่ได้ต้องเดินไปเตรียมกับข้าวให้เรียบร้อยก่อน แล้วค่อยโทรหาเพื่อนรัก ต้องเคลียร์กันให้รู้เรื่องแล้วก็จะให้กลับมานอนบ้านด้วย จะมาทิ้งตัวเองไว้กับจิ้งจอกอย่างนี้ได้ยังไง หรือว่าไปรับสินบนอะไรกันไว้ นึกแล้วก็ได้แต่กระแทกจานข้าวลงกับโต๊ะญี่ปุ่นอย่างเคืองใจ
“จีน!! จีน” อะไรอีก ....เสียงเรียกจากในห้องน้ำ รึว่าจะถามหาเครื่องทำน้ำอุ่น จะได้ต้มน้ำร้อนแล้วเทเข้าไปให้ร้อน ให้สะใจ ความคิดพาลวิ่งเข้ามาในสมองวุ่นวาย ก่อนจะเดินไปเคาะประตูห้องน้ำสีซีด
“มีอะไร!!!.......ครับ” ถามด้วยเสียงขุ่นเคืองก่อนจะสำนึกได้ว่า... เจ้านาย
“ผ้าเช็ดตัวผืนนี้ผมเปียกแล้ว คุณเอาอีกผืนในกระเป๋าให้ผมที” ถอนหายใจเฮือกใหญ่ แล้วทำยังไงให้เปียก แล้วทำไมไม่เตรียมเข้าไปด้วย ยิ่งคิดยิ่งหงุดหงิด ..................ค้นประเป๋าเดินทางล้อยากใบขนาดย่อมปลดสายรัด ค้นหาผ้าเช็ดตัวที่ว่า เห็นชายผ้าว่าอยู่ร่างสุด รีบคว้าออกมา
แปะ!! เสียงสิ่งของล่วงลงวางแหมะที่พื้นกระดาน รีบหันมองกลัวจะเป็นของมีค่าหล่นลงเสียงหาย แต่สิ่งที่เห็นทำเอาจีนหน้าร้อนขึ้นมา อ้าปากค้าง ก่อนจะรีบหยิบวางไว้ที่เดิม
“ฮึ่ย !!! หื่นเอ๊ย ของใช้ประจำวันรึไงกันถึงต้องพกติดตัวอะไรขนาดนี้” พกที 2 กล่อง คิดแล้วก็พาลนึกถึงวันที่ทำสงครามกันที่ทะเล หน้าแดงเห่อขึ้นมา ก้มหน้างุดมองพื่น จนไม่รู้ตัวว่าร่างใหญ่เปิดประตูรอ
“ปึก!!” จมูกรั้นชนประตูจนได้จังหวะที่เงยหน้า มัวแต่ก้มหน้าก้มตาเดิน แต่ทำไมประตูมันมีกลิ่นหอมด้วย เงยหน้ามองประตูให้ชัด ๆ กลับกลายเป็นแผงอกแกร่งขาว จนต้องรีบถอยรูดไปข้างหลัง
“เอ่อ..ขอโทษครับ”ทำหน้าเลิ่กลั่ก ก็คนตรงหน้าใส่ กางเกงในตัวเดียวยืนรอเขาอยู่เห็นไปถึงไหนต่อไหน (ถึงไหน) หน้าขึ้นสียิ่งกว่าที่เป็นอยู่
“ไม่เป็นไรผ้าเช็ดตัวผมล่ะ” ยิ้มอย่างใจดีผิดวิสัย ไม่รู้จักอายอะไรบ้างรึไง จีนยื่นผ้าเช็ดตัวให้แบบแขนยาวยื่น ไม่เดินเข้าไปใกล้
“ขอบคุณนะ แต่ผมถูหลังไม่ถนัดน่ะ คุณช่วยทีนะ จีน” ตาโตทันที นี่ยังอาบไม่เสร็จรึไง แล้วทำไมต้องอยากมาถูหลังวันนี้ด้วย
“เอ่อคือ....”
“เนี่ยตั้งแต่วันที่เกิดเหตุ ตอนที่คุณโดนรถผมชนนะ แล้วผมอุ้มคุณขึ้นรถสงสัยจะผิดจังหวะ ข้อมือผมเคร็ด จนตอนนี้รู้สึกยอก ๆ อยู่เลย คุณว่าไงล่ะ ผมควรจะไปหาหมอไหมอ่ะ ไม่งั้นผมคงถูหลังเองไม่ได้ไปอีกนาน” สร้างสถานการณ์ใช้ความขี้เกรงใจจากคนตรงหน้าให้เป็นประโยชน์ซักหน่อย คงไม่เป็นไร
“เอ่อ..” เอาไงดี แล้วทำไมต้องทำหน้าเศร้า แล้วเล่าเหตุการณ์ที่กลายเป็นเขาเป็นต้นเหตุซะงั้น ได้แต่ลอบถอนหายใจอย่างคิดหนัก
“ได้ครับ...รีบเถอะครับผมหิวแล้ว” พูดแล้วเดินตามคนที่ยิ้มเหมือนเด็กดีใจ ที่แม่อนุญาตให้เล่นเฮอลิเคนในสวนสนุกได้.................จัดแจงให้ร่างสูงนั่งเก้าอี้ไม้ตัวเล็กที่ใช้นั่งซักผ้าในห้องน้ำ ลงมือละเลงฟองน้ำกับครีมอาบน้ำ แล้วถอนหายใจเรียกกำลังใจนิดหน่อย ก่อนจะลงมือถู ลากผ่านกลางหลังใหญ่ขาวเนียน มือเรียวเล็กกดฟองน้ำลงบนหลัง ก่อนจะหลับหูหลับตาถูให้เสร็จ
หมับ!! มือแกร่งตะปรบมือเรียวที่กำลังเร่งถูหลังเขายิก ๆ จนรู้สึกแสบขึ้นมา มือหนักชะมัด
“นี่คุณหลังผมนะไม่ใช่ไม้กระดานที่จะได้ถูซะดุเดือดขนาดนี้”
“อ่อ..เอ่อ ขอโทษครับ งั้น..งั้น.คงสะอาดแล้วมั้ง... ผมขอตัว” พูดติดอ่างทันที รีบชักมือกลับ มัวแต่อยากให้เสร็จ ลืมตัวกดซะสุดแรงอยากให้เสร็จเร็ว ๆ เฮ่อ!! กดดันชะมัดแค่ถูหลังเนี่ย
หมับ!! วืด!! ตุบ!! ข้อมือบางถูกดึงแหวกอากาศพาตัวมานั่งบนตักคนร่างหนา ตกใจจนทำอะไรไม่ถูก มือไม้ไม่รู้จะวางตรงไหนจนต้องเอาคล้องคอคนที่ทำตัวเป็นเก้าอี้
“ท่าสวยครับ เจ้าหญิง” คำพูดล้อเลียน คนที่กำลังก่งก๊งอยู่เริ่มได้สติ
“คุณอาท!!” พอได้สติ ลุกลี้ลุกลนออกจากสถานการณ์ฉุกเฉิน ก่อนที่ตัวเขาเองจะแย่ ก็คนที่กอดเขาอยู่มีเพียงชั้นในมี่ยี่ห้อตัวเดียวแล้วพอนั่งก็พอจะรู้ว่าอะไรเป็นอะไร หน้าแดงจนเห็นได้ชัด ยิ่งดิ้นจะลุก แรงรัดที่แขนแกร่งยิ่งเพิ่มขึ้น ออกแรงลุกอีกครั้ง จนแขนแข็งแรงอ่อนแรงเผลอปล่อย แต่ยังไม่ทันได้ออกจากอณาบริเวณกักกัน ก็ถูกดึงกลับอีกครั้งจนได้อยู่ในท่าล่อแหลมท่าใหม่ที่มากกว่าเดิม
“นี่คุณ!! ปล่อยผมเดี๋ยวนี้” สองขาเรียวคล่อมตักหนาที่คนตัวใหญ่เอนหลังพิงกำแพงห้องน้ำ ท่านี้มันส่อชัดเจนจนคนตัวเล็กใจเต้นไม่เป็นส่ำเลือดขึ้นหล่อเลี้ยงหน้านวล ถูกใจคนที่ใช้วงแขนโอบรัดเอวบาง
“คุณอยู่เฉย ๆ สิจีนถ้ายังไม่อยากเจ็บตัว ฮะฮ่า ๆๆๆ”
“คุณก็ปล่อยผมสิ แล้วเรื่องอะไรต้องมาทำร้ายผมด้วย ผมไปทำอะไรให้คุณ!!!” แว๊ดใส่เสียงดังอย่างเหลืออด ทั้งแขนที่กอดแน่น แล้วยังจะขู่ทำร้ายเขาอีก
................เหมือนคนตัวเล็กไม่รู้ตัวว่าตัวเองกำลังทำอะไร จะเข้าใจความหมายของการเจ็บตัวที่เขาพูดรึไม่ก็เปล่า แรงขยับของก้นกลมกลึงที่กำลังเสียดสีแก่นกายของเขา จากที่ตั้งใจจะแกล้งเฉย ๆ แต่มันคงต้องเปลี่ยนใจแล้วมั๊ง..คุณผิดเองนะจีน
“..ก็คุณกำลังทำร้ายลูกชายผมอยู่ตอนนี้...”เสียงกระซิบแหบพร่าทำเอาจีนขนลุกเกรียว และพึ่งรู้ตัวว่าทำอะไร จนต้องกลั้นใจนั่งนิ่ง ๆ
“คุณปล่อยผมสิ คุณอาท” กลั้นใจบอกออกไป ทั้งที่รู้ถึงสัมผัสจากมือหนาไล่เลื้อยเข้าไปในเสื้อชอบตัวหนา
“นี่คุณหยุดนะ ไม่งั้นผมจะตะโกนว่าโดนโรคจิตลวนลาม” ตะปบมือแกร่งไว้ทันที แต่ต้องใช้สองมือถึงอยู่ ยังรู้สึกถึงแรงลูบไล้อีกข้าง
“ไอ้โรคจิต...ทิ่ขึ้นชื่อว่าเป็น ผัว คุณน่ะเหรอ จิรชา”
“คุณอาท!! มันไม่ทางเป็นไปได้” อยากเตือนสติคนตรงหน้า ที่ปากเริ่มคลอเคลียตามใบหน้าเรียว
“ทำไมล่ะจีน ผมชอบคุณ รักคุณ อยากอยู่กับคุณ ผมถึงต้องทำอย่างนี้ คุณไม่เข้าใจผมเหรอจีน” เงยหน้าจากแก้มใส ทำไมคนตรงหน้าไม่เข้าใจความรู้สึกของเขาซักที ทั้งที่เขาแสดงออกอย่างชัดเจนทุกครั้งไป
“ไม่ใช่ มันไม่ใช่” หัวกลมส่ายไปมาอย่างสับสน น้ำเสียงติดสั่น จนคนฟังใจหาย จะเป็นไปได้ยังไง เขาเป็นใคร แล้วคนตรงหน้าเป็นใคร
“คุณเชื่อผมนะจีน ผมรักคุณ....... ผมรักคุณ” น้ำเสียงหนักแน่น พร้อมกับโอบกอดร่างเล็กไว้แน่น หัวกลมซุกลงซอกคอบนบ่าใหญ่เหมือนอยากให้พักพิง ให้คนที่กำลังสับสนได้พัก สมอง พักความรู้สึกนึกคิดที่กำลังสุมรวมอย่างไม่เป็นหมวดหมู่ รับรู้ถึงแรงสั่นจากคนร่างบางที่กอดไว้ น้ำอุ่นหยดรด หัวไหล่........ ใจหาย..ทุกครั้งที่เห็นน้ำตา บอบบางเหลือเกิน ไม่เคยต้องปลอบใคร ไม่ต้องอ่อนโยนกลับใคร แต่กับคน ๆ นี้ ทำได้โดยไม่ห้องฝึกหัด ออกมาจากจิตใต้สำนุก มือใหญ่ลูบกลุ่มผมนุ่ม โยกตัวเองเหมือนปลอบ แต่กลับรับรู้ถึงแรงสะอื้นที่มากขึ้น...เรื่องของเขาทำให้คนในอ้อมกอดคิดมากขนาดนี้เลยใช่มั้ย มันทำให้คนที่เขารักต้องกังวลใจมากขนาดนี้ตั้งแต่เมื่อไหร่
“ร้องไห้ทำไมครับคนดี” ก้มลงสูดความหอมจากผมนุ่ม
“เมื่อไหร่ คุณจะรับรู้ความรู้สึกผมซักทีนะ เมื่อไหร่คุณจะเปิดใจ คุณบอกผมสิว่าเกลียดผม บอกผมสิว่ารังเกียจที่ผมอย่างนี้....ผมจะปล่อยคุณไป ถ้าคุณไม่ชอบ” เสียงทุ้มนุ่มน่าฟังแต่ทำไม ต้องสั่นไปกับเขาด้วย เงยหน้าจากบ่าใหญ่จ้องลงไปในดวงตาเรียว ที่เขาบอกว่าเป็นหน้าต่างของหัวใจ มันจริงใช่มั้ย เพราะตอนนี้เขาเห็นแววตาที่แสดงออกถึงความรักที่ล้นปรี่ ไม่ใช่ความสงสารใช่มั้ย
“เพราะรัก.. ฮึก.. ถึงต้องเจ็บ คุณกับผมต่างกันมาก..ฮือ..อย่าสงสารผม ..ระหว่างเรามันเป็นไม่ได้ ไม่มีใครยอมรับเรื่องของเรา คุณอยู่สูงเกินไป ฮึก..มีคนที่คู่ควรกับคุณอยู่ อย่าให้ผมอยู่อย่างละอายใจ ..ฮึก...คุณมีสังคมของคุณ ผมมีสังคมของผม ซักวันคุณก็ต้องแต่งงานกับคนที่คู่ควร คุณต้องมีครอบครัวที่พร้อม แล้วที่ตรงนั้นคงไม่มีผม ผมไม่อยากที่จะต้องถึงวันนั้น ผมเห็นแก่ตัวใช่ไหม ฮึก..ผมเห็นแก่ตัวใช่ไหม!! ฮือ อือ........” ปวดใจเหลือเกิน ทำไมความรักมันทรมานอย่างนี้ ปากเล็กพร่ำคำที่เกาะติดอยู่ในหัวใจ มันมีเข้ามาเรื่อย ๆ ทุกวัน คนเป็นคราบหนาในหัวใจ เสียงสะอื้นกับคำพูดที่เขาอยากฟัง “รัก” ถึงแม้เสียงจะสั่นจนเกือบฟังไม่รู้เรื่องแต่ก็เพราะเหลือเกิน เสียงร้องไห้ สะอื้น ฮัก กลับเป็นเสียงที่ชโลมจิตใจเขาได้เพราะมันเกิดจาก สิ่งที่เรียกว่า..รัก
“ทำไมคุณต้องกลัว ในสิ่งที่ยังไม่เกิด แม้ว่าจะเกิด ให้คุณรู้ว่า ผมมีคุณเสมอ ผมไม่เคยรักใครเหมือนคุณ ผมเชื่อคำว่ารักไม่มีชั้นวรรณะ ไม่มีเพศ ไม่มีรวย จน สุดท้ายทุกสิ่งจะจบเมื่อเราตาย แล้วตอนนี้เรายังมีชีวิตอยู่ ทำไมเราไม่อยู่กับสิ่งที่เราคิดว่ามีความสุข ทำไมไม่ไขว่คว้าไว้ จนกว่าเราจะได้รู้ว่ามันเป็นไปได้ไหม ถ้าคุณเชื่อใจผม ผมจะอยู่ข้างคุณ ดูแลคุณ ดูแลครอบครัวของคุณ ทำทุกอย่างที่ผมทำเพื่อคุณได้ อย่างดีที่สุด.” คำพูดหนักแน่น แววตาแสดงออกถึงความจริงใจ
จ้องตากันจนรู้ถึงใจ มือหนาช้อนหัวกลมก้มมารับจูบที่เต็มไปด้วยความหอมหวาน ลิ้นหนาชอนไปไซเข้าไปค้นหาลิ้นเล็กที่โต้ตอบอย่างไม่ประสา มือใหญ่ลูบไล้ตามเนื้อตัวเนียนละเอียดกดสะโพกกลึงลงรับเสียดสีกับแก่นกายที่กำลังตื่นตัวละจูบก้มลง ตรงยอดอกที่ชูชันแข็งเป็นไตที่ยังอยู่ใต้เสื้อชอปสีเทา ปากเล็กขบกันแน่นอย่างอดกลั้นกับความเสียวซ่านที่กำลังก่อตัวขึ้น ทำเพราะรัก เพราะความเต็มใจ มันสุขปรี่ขึ้นมาอย่างนี้นี่เอง มือเล็กเผลอกดหัวใหญ่ลง มือหนาแกะกระดุมเสื้อชอปอย่างชำนาญก่อนจะเหวี่ยงออกจากร่างกายนวลเนียน ก้มลงชิมยอดอีกที่ไร้อาภรณ์กั้น หวาน หอม หลงใหล จนทนไม่ไหว ไซร้ซอกคอขาว ฝากรอยรักไว้จาง ๆ
“อืม...คุณอาท..อืม”เสียงครางจากลำคอคนร่างบาง ยิ่งสร้างความกระสันให้วิ่งพร่านไปทั่วร่างกายคนเบื้องร่าง แก่นกายเป่งนูนแทบระเบิด ไล่เล็มจากซอกคอขาว แตะจูบริมฝีปากที่เผยอขึ้นเพราะแรงอารมณ์ ก่อนจะสอดลิ้นหนาควานหาความหอมหวานอีกครั้ง มือแกร่ง สอดไล้ใต้กางเกงด้านหน้า รับรู้ถึงการตื่นตัวจนต้องปลดกระดุม และซิบแสลคสีดำที่กำลังเป็นสิ่งกีดขวางความสุขของเขา แล้วล้วงลึกคลำหาเจ้าตัวต้นเหตุที่กำลังตื่นตุงเป้ากางเกง จับร่างเล็กให้ขาเรียวหันไปทางเดียวกันจัดการถอดกางเกงนอกและในออกในเวลาเดียวกัน ทั้งที่ปากยังดูดดุนกันอยู่ แล้วกลับสู่ท่าเดิม ก้มลงชิมอกเล็กขบกัดให้พอเสียวซ่าน มือใหญ่สาวแก่นกายสีสวยตรงหน้า ชักเป็นจังหวะพร้อมกับดูดย้ำที่ยอดอก ร่างบางเกร็งจนแทบคนไม่ไหว หัวใจเต้นรัวเร็วจนแทบจะทะลุออกมา ยิ่งเร่งจังหวะเท่าไหร่มือเล็กยิ่งกดลงบนบ่าแข็งแรงจนเป็นรอบเล็บ
“อ่าส์ ....อืม..อ่าส์” เสียงเล็กยิ่งคราง มือใหญ่รีบเร่งชัก จนร่างเล็กเกร็งผวากอดคอร่างใหญ่ หายใจหอบ ยังไม่ทันได้หายเหนื่อยหอบ นิ้วมือใหญ่มือลุกล้ำช่องทางด้านหลังจนต้องขยับถอย มือใหญ่กดสะโพกมนให้ลงรับกับนิ้วมือร้อน กดย้ำเข้าเรื่อย ๆ จนสุดทาง ชักเข้าออกจนร่างเล็กบิดเร่าบนร่างคนที่กำลังลุกลาน
“อื้ส์....”
“อย่าเกร็งนะครับ คนดี....” กระซิบที่หูเล็ก ชักเข้าออกจนคล่อง จึงดึงนิ้วออก รู้สึกโล่ง แต่ก็ได้ไม่นานเมื่อสิ่งที่ลุกล้ำเข้าไปมันใหญ่กว่านิ้วแกร่งนั่นมากนัก
“คุณอาท..ผมเจ็บ” สะโพกบิดหนีอัตโนมัติ แต่มือใหญ่กดสะโพกให้รับกับแก่นกายที่กำลังถูกกลืนหายเข้าไปในช่องที่เบิกทางไว้แล้ว แรงตอดขมิบ และเกร็ง ทำเอาคนล่วงล้ำ กำลังปวดหนึบ
“อย่าเกร็ง...อ่าส์..เรียกพี่อาทสิครับ..อืม” ดันท่อนลำเข้าไปจนเกือบสุด
“อือ..พี่อาท จีนเจ็บ อึก...”ทั้งจุก เจ็บ และเสียวซ่านในเวลาเดียวกันจนแยกกันไม่ออก คำพูดน่ารักทำให้ร่างสูงกระแทกแก่นกายจนสุดลำ เพราะทนไม่ไหว จับสะโพกกลมยกขึ้นและกดลงอย่างเนิบนาบ แต่ขึ้นลงสุด กลืนและปล่อยอย่างช้า ๆ
“อ่าส์ คนดี..เสียว.สุดยอด..อื่ส์” แรงอารมณ์ที่ครุจนทนไม่ไหว ร่างเล็กเริ่มขยับขึ้นลงเองตามใจ สองมือค้ำบ่าคนที่นั่งเก้าอี้อยู่ยกตัวกระแทกแก่นกายที่ทำเอาร่างเล็กแทบจะละลาย แก่นกายใหญ่เหมือนไม่ยอมแพ้ สวนกระแทกขึ้นในคราเดียวกัน จนเกิดเสียงที่สร้างความเสียวกระสันทวีขึ้น อารมณ์ใกล้ถึงขีดสุด แรงกระแทกและแรงสวนสอดใส่ เริ่มเร็วแรงขึ้นตามแรงอารมณ์
“อื่อ อื่อ อื่อ อ่าส์....อึก” ร่างเล็กเกร็งขยิบกอดร่างสูงแน่น น้ำรักขาวขุ่นพ่นฉีดใส่หน้าท้องแกร่ง แต่แรงขยับด้านร่างยังซอยหนักอยู่
“อ่าส์.........” เสียงทุ้มปลดปล่อยอารมณ์ พร้อมกับหยาดน้ำรักพุ่งฉีดเข้าช่องทางสีหวาน ยังแช่อยู่ไม่ยอมขยับออกจนคนตัวเล็กเริ่มอารมณ์กลับสู่ปกติ ความอายเริ่มถาโถมเข้า ก้มหน้างุดกับบ่าใหญ่ ไม่คิดว่าตัวเองจะต้องการมากถึงขนาดต้องทำเองถึงขนาดนี้ ร่างสูงเริ่มจับอาการคนที่ก้มหน้าไม่พูดไม่จา คงจะอายที่วาดลีลาเร่าร้อนซะตัวเขาเองก็เกือบจะลืมหายใจ คนอะไรน่ารักและเซ็กซี่ได้ในเวลาเดียวกัน ความสุขมันล้นเอ่อ ความอิ่มใจ มีจนทะลัก ร่างบางจะรู้ตัวไหมว่าตัวเองมีเสน่ห์ดึงดูด
ต่อคนที่พบเห็นขนาดไหน ยิ่งได้ลองอย่างนี้ มันเกินคาดกว่าอีก
“ฮึ ๆ ๆๆ ว่าไงครับ....คนเก่ง”จงใจกระซิบคำหลังเหมือนตอกย้ำให้อาย
“คุณอาท!!!” ฝ่ามือเรียวฟาดลงบนไหล่ใหญ่แก้เขิน พร้อมกับยู่หน้าอย่างขัดใจที่ถูกยั่วให้หน้าแดงขึ้นมาอีก
“เรียกพี่อาทสิครับ แล้วเรียกแทนตัวเองว่าจีน เหมือนเมื่อกี้สิ” จับมือเล็กไว้ แรงตีไม่หนักแต่ก็ทำให้แสบได้เหมือนกัน แต่อารมณ์นี้ให้ตีจนมือหัก ก็ยอม
“….เพราะเรียกอย่างนั้น มันทำให้น้องชายพี่ตื่นเต้น” มือเล็กทำท่าจะกระหน่ำตีลงไปอีก จนมือใหญ่ต้องรวบข้อมือเรียวไว้ แล้วยกมาประทับจูบแรง ๆ บนฝ่ามือนุ่ม เงยหน้าสบตากับคนที่ยอมนั่งนิ่งบนตักส่งรอยยิ้มจาง ๆ มาให้ ยื่นหน้าไปจุ๊บปากเล็กเบา ๆ
“รักนะครับ.. แล้วจีนล่ะ” มองตาให้ซึ้งจนร่างข้างบนใจระทวย ใจเต้นถี่ขึ้นมาอีก...
“จีน..รัก..พี่อาทครับ” คำพูดเบา ๆ เพราะความเขิน แต่มันฝังเข้าไปในจิตใจทั้งคู่ แค่ตอนนี้ ที่มีกัน แค่ตอนนี้ ที่มีความสุข วันข้างหน้าเอาไว้ก่อน คำบอกรักแสนหวาน ก่อให้เกิดบทรักแสนเร่าร้อน ดำเนินต่อมา
.........ทั้งคู่คงลืมไปว่า ก่อนหน้านั้น ตัวเองกำลัง....... หิวข้าว................
-
:3123:
-
จมกองเลือด
:jul1:
-
แวะมากระดึ๊บอ่านตอนที่เหลือ
แล้วตายจมกองเลือดโลดขอรับ :jul1:
-
กับข้าวคงเย็นชืดหมดแล้วนะครับ หุหุ
-
ดีนะที่ทำกับข้าวเสร็จแล้ว
ไม่งั้นคงต้องเรียกรถดับเพลิง เพราะไฟไหม้บ้าน :laugh:
-
นี่มื้ออาหารเหรอออออออออออ >//<
-
o18 จิ้มรีบน รีที่ 100 พอดี จ้องอยู่นาน กระซวกถึงคอหอย :laugh:
-
เป็นเค้าก็กินไม่ลงแล้วล่ะนะ :haun4:
เปิดใจกันแล้ว ต่อให้เจออุปสรรคอะไรก็ต้องผ่านไปได้เนอะจีนกับพี่อาท :m1:
-
แอร๊ยยยยยยยอิจฉาจีน
:กอด1:คนแต่งแน่นๆ
-
น่ารักอ่ะ
อยากได้แบบนี้มาไว้ที่บ้านสักคน
คริ ๆ ๆ :o8:
-
คงจะอิ่มกันแล้วมั้ง กินกันเองเต็มคราบไปแล้วหนิ 555
-
อิ่มไปแล้วเรียบร้อย กินซะ :laugh:
อย่ามาม่ามากน๊าเรื่องนี้อ่า แอบคิดว่านุ้งจีนคาแรกเตอร์เศร้าๆอ่ะ
อยากให้สดใส จะได้น่ารัก สงสัยอุปสรรคมีอีกเพียบแน่ๆเลย
จะมาม่ามั้ยคะเนี่ยะ :o12: :o12: ม่ายอาวน๊าขอร้อง :กอด1: :กอด1:
-
คงไม่หิวกันแล้วล่ะ เพราะคงอิ่มกันแล้ว แต่อย่าทานเยอะล่ะอาหารจานนี้ทานเยอะแล้วเพลียได้ อิอิอิอิ
-
อัพๆๆ จร้า แวะมากอดคนเขียน
-
@ A MiRaClE wOrKeR //// ท้าเทวดา......ให้มาเดินดิน @ <<TrAcK 9>>
จีนมาทำงานเป็นผู้ช่วยคุณจิตตรา เลขาคนเก่งของอัครเทพ ได้ 3 วันหลังจากย้ายขึ้นมา เธอสอนทุกอย่างไม่หวงความรู้ นิสัยดี และเป็นกันเอง แว่วว่าเธอจะลาออกไปแต่งงานอาทิตย์หน้าและจะมีเลขาคนใหม่มาแทน ทำเอาจีนใจหายเหมือนกัน ถึงจะรู้จักกันแค่ช่วงวเวลาสั้น ๆ แต่จิตตราเป็นผู้หญิงอบอุ่น จนทำให้รู้สึกว่าอุ่นใจ ระยะเวลา 3 วัน เตชทัตหมั่นโทรมาชวนไปกินเข้าทุกวัน ถามสารทุกข์สุขดิบจนจีนรู้สึกรำคาญ.....จนต้องให้จิตตรารับและบอกว่าเขาไม่อยู่ ส่วนอัครเทพก็ไม่น้อยหน้ากันเดินเข้าออกห้อง สั่งกาแฟ สั่งขนม สั่งข้าว ทุกอย่างเขาต้องเอาเข้าไปประเคน จนไม่เป็นอันทำงาน จิตตราก็ได้แต่หัวเราะ หล่อนพอรู้ว่า มันเกิดอะไรขึ้น ก็ผู้ช่วยหล่อนเข้าไปทีไรเจ้านายต้องตามออกมาส่งถึงโต๊ะประมาณว่าร่ำลากันจนถึงที่ ช่วงนี้เจ้านายหล่อนอารมณ์ดี ออกตรวจงานก็ลากผู้ช่วยหล่อนไปด้วยซะทุกครั้ง
เสียงโทรศัพท์ดัง จีนจำเป็นต้องรับ เพราะจิตราไม่อยู่ที่โต๊ะ คงไม่โชคร้ายรับโทรศัพท์เตชทัตหรอกนะ
“จีนเหรอครับ ผมเตย์นะ” แต่โชคไม่เข้าข้างเลย
“ครับ คุณเตย์มีอะไรรึเปล่าครับ”
“เอ่อ..คือ เมื่อไหร่คุณจะทานข้าวกับผมซักที ล่ะจีน”
“จีนไม่ว่างครับ!!!.... คุณเตชทัต และตอนนี้ก็เวลางาน ไม่อนุญาตให้พนักงานใช้สายภายในคุย เรื่องส่วนตัว” เสียงทุ้มอีกเสียง ที่แทรกขึ้น ทำเอาจีนตกใจ.... อัครเทพ
“เอ่อ...ครับ งั้นแค่นี้นะครับจีน”
“ครับ คุณเตย์” ร่างบางตอบเตชทัตกลับแต่ยังไม่ได้วางหู
“คุณเข้ามาหาผมด้วย จีน” เสียงนุ่มธรรมดา แต่เหมือนจับผิด ......เข้าก็เข้าเขาไม่ผิดซักหน่อย เตชทัตเป็นคนโทรมาเอง และใครจะไปรู้ว่าวิศวกรคนเก่งจะพ่วงสายหมายเลขหน้าห้องเข้าไปในห้องตัวเองเพื่อดักฟัง ว่าใครโทรมาและคุยอะไรกัน
“ครับ คุณอาท” เคาะประตูเดินเข้าในห้อง ในที่ทำงานจีนจะเปลี่ยนสรรพนามการเรียกให้เป็นเหมือนเจ้านายกับลูกน้อง
“ไปกินข้าวกัน..” ผิดคาด ไม่มีคำถามและ ซักไซ้อะไร แถมยังยิ้มทำหน้าแป้นแล้นให้คนเห็นหมั่นไส้ นี่เหรอประธานบริษัทในอนาคต
“มันยังไม่เที่ยงนะครับ นี่เหลือตั้งครึ่งชั่วโมง บริษัทไม่อนุญาตให้เอาเวลางานไปทำเรื่องส่วนตัวนะครับ” คนฟังถึงกับเงยหน้าหรี่ตามองร่างบางตรงหน้า วาจายอกย้อน สีหน้าอมยิ้มอย่างสะใจ มันน่านัก ถ้าไม่ใช่ที่ทำงาน จะจัดหนัก ซักยกสองยก ให้ครางให้น่ารักไปเลย
“เหรอครับ คุณจิรชา...”พูด แล้วลุกขึ้นเดินเข้าหาคนที่กำลังถอยหลังกลับ มือแกร่งคว้าเอวบางไว้ ลำตัวเล็กแนบร่างแทบจะไม่มีช่องว่าง ก้มลงหอมแก้มใสหลายฟอดให้สะใจ คนเก่งแต่ปาก... เสียงหัวเราะคิกคักภายใจห้อง จิตตราที่มาทันได้ยินถึงกับอมยิ้มตาม แต่ก็ได้ไม่นาน
“ขอเข้าพบ คุณอัครเทพค่ะ” หุ้นส่วนสาวสวย ที่หมั่นเพียรมาหาเจ้านายหล่อนแทบจะทุกอาทิตย์ ทั้งที่โครงการ และแพลนงานทุกอย่างถูกวางไว้แล้วอย่างลงตัว และเข้าหาแต่ละครั้งมักไม่มีอะไรสำคัญ ซึ่งถ้าโทรหาหรือปรึกษาทางโทรศัพท์คงไม่น่าเกลียด
“คุณวิรัญญา รอซักครู่นะคะ”
“ฉันมีเรื่องด่วน แจ้งเจ้านายเธอด้วย ฉันไม่อยากรอนาน” .....จิตตราถึงกับอึ้งไม่เคยเห็นท่าทีกระด้างอย่างนี้ของแขกเจ้านาย สาวสวย ดูมีชาติตระกูล แต่วาจาไม่เหมาะสมซักนิด ทำไมหล่อนจะไม่รู้ว่าหญิงสาวเย่อหยิ่งในสายตาหล่อนคนนี้ต้องการอะไร ในการมาแต่ละครั้ง
“ค่ะ คุณวิรัญญา”จำต้องรับคำและ กรอกเสียงผ่านลำโพงเล็กบนโทรศัพท์ เข้าหาเจ้านายที่กำลังคงมีความสุขอยู่แน่แท้
“คุณอัครเทพคะ คุณวิรัญญาขอเข้าพบ มีธุระด่วนค่ะ”
“ครับ คุณจิตร ให้รอซักครู่เดี๋ยวผมออกไปพบข้างนอกเอง” เสียงตอบกลับผ่านโทรศัพท์ที่เปิดสปีคโฟนไว้พอจะทำให้สาวสวยที่ยืนรออยู่ได้ยิน ใบหน้าสวยหวานแสดงความไม่พอใจออกมาอย่างชัดเจน ทำไมถึงไม่ให้หล่อนเข้าไปพบข้างใน ทำไมจะไม่ได้ยินเสียงหัวร่อต่อกระซิกนั่น ทั้งที่หล่อนเพียรมาตลอดแต่ ร่างสูงก็คุยเป็นการเป็นงานทุกครั้งไม่เคยซักครั้งที่จะชวนทานข้าว หรือ ยิ้ม หัวเราะ อย่างคนคุ้นเคย
“สวัสดีครับ คุณวิรัญญา”ร่างสูงเดินออกมาจากห้อง เขาไม่อยากอยู่กับหล่อนลำพังเท่าไหร่ ผ่านผู้หญิงมาก็เยอะ ผู้หญิงคนนี้คิดยังไงกับเขา ทำไมเขาจะไม่รู้ จีนกลับมานั่งที่เดิม ข้าง ๆ จิตตรา โดยมีสายตาคม ๆ ของวิรัญญามองตาม คิดว่าจะเป็นสาวสวยซะอีก เป็นผู้ชายแต่ดูดีน่ารักกว่าผู้หญิงบางคนอีก ทำไมถึงต้องรู้สึกไม่ชอบหน้าขึ้นมา เพราะเสียงหัวเราะที่มีความสุขของอัครเทพ ทำให้หล่อนอิจฉา คนที่ได้รับและพบเห็น
“สวัสดีค่ะ คุณอาท”ถือวิสาสะเรียกชื่อเล่นอย่างสนิทสนม ทั้งที่ไม่เคยเรียก
“คือ ญามีเรื่องปรึกษาน่ะค่ะ แล้วก็อยากเป็นการส่วนตัวด้วย” วางตัวได้อย่างไม่มีที่ติ จิตตรามองอย่างไม่เชื่อสายตาตัวเอง เมื่อซักครู่หน้าตาท่าทางไม่เป็นอย่างนี้ ได้แต่หันไปมองผู้ช่วยหล่อนที่นั่งก้มหน้าก้มตา ไม่พูดไม่จา อ่านเอกสารแผ่นเดิมที่มีเนื้อหาแค่ครึ่งกระดาษ A4
“เอ่อ..ได้ครับ...จีนเอากาแฟเข้าไปให้คุณวิรัญญาด้วยนะ แล้วก็คอยไปจดรายละเอียดงานด้วย”
“แต่ คุณอาทคะคือญา อยาก..”
“จีน ผมเอาเหมือนเดิมนะ”ไม่ฟังคำทัดทาน จากสาวสวย ทิ้งทุ่นไว้แล้วเดินเข้าห้องไป วิรัญญาหันมาจ้องมองคนที่จะเข้าไปเป็นก้าง ก่อนจะเดินตามร่างสูงเข้าไป
“พี่จิตร จีนไม่อยากเข้าไปเลย..”หันมาขอความเห็นใจจากหัวหน้างาน แต่ได้รอยยิ้มกลับมา
“ไปเถอะจีน คุณอาท ไม่ปล่อยให้จีนลำบากหรอก” พูดให้กำลังใจผู้ช่วย ก่อนจะปล่อยให้ร่างบางไปชงกาแฟ เจ้านายหล่อนไม่ใช่คนโง่ ให้ไปจดรายละเอียดงาน แต่จริง ๆ ก็แค่อยากให้ไปรับรู้จะได้สบายใจว่าระหว่างคนสองคนนั้นไม่มีอะไรเกินเลย
จีนเดินถือกาแฟ เข้ามาในห้อง 2 ที่พร้อมเตรียมเอกสารในการจดรายละเอียดงานที่เจ้าตัวไม่รู้ซักนิด ว่าเรื่องอะไรและต้องจดอะไรบ้าง วางกาแฟเสร็จก็ยืนเตรียมตัวจดรายละเอียดตามที่เจ้านายบอก เพราะไม่รู้จะนั่งตรงไหน ไม่กล้าที่จะนั่งเก้าอี้รับแขกเสมอกับคนที่มองตัวเองด้วยหางตาแบบดูถูกแบบนั้น รู้สึกไม่ดี มองเหมือนเป็นส่วนเกิน ความรู้สึกกดดันมีจนต้องยืนตัวลีบนิ่ง ๆ ข้างโต๊ะตัวใหญ่
“คุณเอาเก้าอี้ตัวนั้นมานั่งข้าง ๆ ผมสิจีน ยืนเมื่อยเปล่า ๆ” พูดแล้วทอดสายมองด้วยความห่วงใย ทำเอาคนนั่งฝั่งตรงข้ามรู้สึกรู้สึกหมั่นไส้ขึ้นมาอย่างมาก อะไรนักหนา กะอีแค่พนักงานธรรมดา ต้องยืนถูกแล้ว ถ้าจะดีออกจากตรงนี้ไปจะดีที่สุด
“ให้นั่งข้าง ๆ ญา ก็ได้นี่คะ”..... ทำไมต้องเอาไปนั่ง ข้าง ๆ กันด้วย
“ผมจะได้รู้ไงครับ ว่าจีนเขาจดรายละเอียดงานครบถ้วนหรือเปล่า” ว่าพลางลุกขึ้นมายกเก้าอี้ ไปตั้งข้าง ๆ เก้าอี้ตัวที่ตัวเองนั่งอยู่
“จีน” เรียกแล้วตบเก้าอี้เบา ๆ จีนรีบเดินมานั่งตามคำสั่งแต่ ใกล้ไปไหม นั่งนิ่งตัวตรง ไม่กล้าขยับเกรงสายตาคนตรงข้าม ก็ร่างสูงข้างเล่นพิงพนักตัวเองแล้ววาดแขนมาที่พนักเขามันคล้าย ๆ โอบกันชัด ๆ ทำเอาวิรัญญาเริ่มไม่แน่ใจในความสัมพันธ์ของทั้งคู่ แต่จะเป็นไปได้ยังไง วิรัญญาตัดสินใจคุยเรื่องงานที่หล่อนเตรียมมา เป็นการจัดเลี้ยงระหว่าง 2 บริษัท
จัดเชิญลูกค้าคนสำคัญของทั้งสองมาร่วมงานเพื่อเป็นการแลกเปลี่ยนลูกค้า และโปรโมทสินค้าแบรนด์ใหม่ด้วย ตลอดเวลาที่คุยกัน ร่างสูงหมั่นก้มหน้ามาใกล้ร่างที่นั่งข้าง ๆ เหมือนตรวจดูรายละเอียดงานที่จดลงไป ทำเอาคนนั่งฝั่งตรงข้ามฮึดฮัดหงุดหงิดอยูไม่น้อย คนอึดอัดคงไม่พ้นคนที่ตั้งหน้าตั้งตาจดรายละเอียดทั้งสำคัญและไม่สำคัญ อัครเทพทำอย่างนี้มันสร้างศัตรูให้ร่างบางโดยไม่รู้ตัว
“เอ่อ...คุณอัครเทพว่างไหมคะ เที่ยงพอดีเลย คือญาจะชวนไปทานข้าวด้วยกันน่ะค่ะ” ตัดสินใจชวน ดูท่าแล้ว ถ้ารอร่างสูงชวนคงจะยาก
“อ่อ พอดีผมมีนัดแล้วน่ะครับ ขอโทษคุณวิรัญญาด้วยนะครับ เอาไว้คราวหน้าผมคงได้มีโอกาสได้เป็นเจ้ามือ” เสียงทุ้มตอบกลับปกติ และยิ้มให้อย่างจริงใจ แต่ในใจสาวสวยเดือดปุดขึ้นมา ต้องเก็บอาการไว้ หล่อนยังไม่อยากกรีดร้องต่อหน้าผู้ชายที่หมายตา ทำไมหล่อนจะไม่รู้ว่าอัครเทพเจ้าชู้แค่ไหน วางฟอร์มไปอย่างนั้นรึเปล่า จะได้ซักกี่น้ำกัน
“ค่ะ งั้นญาขอตัวกลับนะคะ” เมื่อมั่นใจในสเน่ห์ตัวเอง ก็ใจชื้นขึ้น
“ครับ ผมไม่ส่งนะครับ”
“ค่ะ” ไม่พอใจอย่างยิ่ง แต่ก็อดตวัดหางตามองเด็กหนุ่มที่ยกมือไหว้ตนก่อนจะสะบัดหน้าหนี แล้วก้าวขาออกไปอย่างเคืองใจ
“ไหน ได้อะไรบ้าง”มือแกร่งวาดรอบเอวบางดึงวืดเดียว ร่างเล็กก็ขึ้นไปนั่งบนตักหนา ก่อนจะก้มลงหอมแก้วนวลฟอดใหญ่ อยู่ใกล้ร่างบางนี่ทีไรเขาจะกลายเป็นคนบ้ากามขึ้นทุกที
“พี่อาท!!!” อุทานก่อนจะเด้งตัวออกทันที ทำอะไรไม่ระวังซักนิดถ้ามีคนเข้ามาตอนนี้จะเป็นยังไง
“ทำไมอ่ะ ก็อยากหอมนี่” ตอบหน้าตายพร้อมยังมาส่งสายตาออดอ้อนให้ หมดคราบขรึมเมื่อซักครู่โดยสิ้นเชิง
“ถ้าทำอย่างนี้อีก จีนจะไม่เข้ามาห้องนี่อีกเลย” พูดแล้วกอดอก ทำหน้าดุ แต่กลับกลายเป็นน่ารักในสายตาของคนที่นั่งมองอยู่
“พี่หิวข้าวแล้ว ไปกินข้าวกัน”พูดแล้วลุกขึ้นกอดเอวร่างที่เกร็งตัวนิดหน่อยแต่ก็ต้องยอมให้โอบไปถึงหน้าประตูและสะบัดแขนแกร่งออกก่อนเปิดประตู
“พี่จิตรไปทานข้าวด้วยกันนะครับ” ชวนหัวหน้างาน แต่เจ้าตัวส่งยิ้มให้
“เชิญเถอะจ๊ะ ทานให้อร่อยนะ” ก่อนจะส่งยิ้มไปล้อเลียนเจ้านาย หล่อนทำงานกับอัครเทพได้ช่วงนึงแล้วทำให้สนิทพอสมควร พอที่จะหยอกล้อเล่นกันได้
“เดี๋ยวจะทานเผื่อนะครับ” โดนล้อ ก็รับมุข โอบเอวร่างบางทำท่าจะเดินไปแต่ก็โดนศอกกลับ จนต้องนิ่วหน้าไม่ได้เจ็บมากมาย แค่ต้องการอ้อน ร่างบางส่งยิ้มแหย ๆ ให้หัวหน้างานที่นั่งหัวเราะอยู่ก่อนจะเดินนำออกไปโดยไม่สนใจคนที่แล้งกุมท้องอย่างเจ็บปวด
*************************************************************************************
จิตตราทำงานเมื่อวานเป็นวันสุดท้าย ล่ำลากันอยู่นาน และมีการเลี้ยงส่งที่ร้านอาหารหรู วันนี้จะมีผู้ช่วยคนใหม่ของอัครเทพมา เห็นเจ้าตัวบอกว่าเป็นเพื่อนสมัยเรียนที่เมืองนอก แต่ย้ายกลับมาไทยก่อน เพราะหนีตามผู้ชายกลับมา พอจีนถามว่าสวยไหม แต่เจ้าตัวบอกว่าก็ มันพยายามสวยอยู่ จนวันนี้ที่ผู้ช่วยคนใหม่มาจีนก็ถึงบางอ้อว่าพยายามสวยคืออะไร และหนีตามผู้ชายที่อัครเทพว่า จีนว่ามันแรงไปที่จะพูด แต่ก็ต้องเข้าใจว่าร่างสูงทำไมถึงกล้าพูด
“สวัสดีค่า คุณอาทขา...”ว่าแล้วก็โยกย้ายสะโพกเข้าไปกอดทักทายกับร่างสูงที่กำลังเบี่ยงตัวหนี
“เออ สวัสดี แต่แกไม่ต้องมากอดฉันหรอก ขนลุก”พูดแล้วส่งยิ้มแหย ๆ มาให้ร่างบางที่นั่งที่โต๊ะ
“แหม ก็ฉันคิดถึงแกนี่นา” พูดแล้วทำแก้มป่อง น่ารัก(ซะที่ไหน) ท่างอนที่มองแล้วชวนยิ้ม จนคนที่นั่งที่โต๊ะทำงานอดที่หัวเราะไม่ได้
“จีน นี่บารมี เรียก บาร์ก็ได้”แนะนะให้คนตัวเล็กรู้จัก จีนยกมือไหว้และยิ้มให้อย่างเป็นมิตร
“ว้าย ตาบ้า พี่ชื่อ บาร์บี้ค่ะน้องจีนขา ต๊าย หน้าตาน่ารักน่าเอ็นดี อุ๊ยนุ๊มนุ่ม”แนะนำตัวเองใหม่แล้วเดินไปวนรอบร่างที่กำลังงง แต่ก็ตลกดี นึกอยู่ว่าจะเข้ากันได้ไหม จะได้ไม่กดดันอะไรมากมาย เอามือลูบแก้มตัวเองที่โดนหยิกเมื่อครู่
“เฮ๊ย ไอ้บาร์แกทำอะไรจีน มากไป”พูดแล้วถลาเข้าดึงจีนออกจากคนที่หยิกแก้มแฟนเขาแล้วกำลังจับไม้จับมือขึ้นมาจับ กระเทยก็ผู้ชายล่ะวะ
“บาร์บี้ ฉันบอกแกกี่ครั้งแล้ว แล้วนี่ตอนไปขอร้องฉันมาทำงานก็บอกว่าอยากได้อะไร ให้ทุกอย่างยกเว้นตัวแก แต่ฉันขอน้องจีนไปนอนกอดซักคืน ไม่ได้เหรอว๊า” จีบปากจีบคอพูด แต่ไม่จริงจังอะไรแค่แกล้งเพื่อน ระหว่างเขากับอัครเทพสนิทกันมาก ล่าสุดที่เลขาเพื่อนรักลาออก ก็ไปอ้อนวอนเขาที่เคยทำงานสายนี้มาก่อน แต่ลาออกให้สามีเลี้ยงอยู่บ้านไม่เดือดร้อนเงินทองอะไร มาทำงานให้ เพราะไม่อยากหาคนอื่น สัญญาว่าจะประเคนทุกอย่างให้ถ้ายอม ยกเว้นตัวเอง และเล่าเรื่องผู้ช่วยที่จะช่วยงานเขา รวมถึงความสัมพันธ์กับหนุ่มน่ารักตรงหน้าให้ฟังด้วย ตอนแรกก็แปลกใจว่าเพื่อนรักทำไมถึงเปลี่ยนแนวได้ ยังแซวว่าทำไมไม่เอาเขาตั้งแต่แรก แต่เมื่อมาเจอวันนี้ก็ไม่แปลกใจอะไรมากมาย
“ฉันขออีกคนนะ บาร์บี้” จีนพยายามแกะมือปลาหมึกของร่างสูงที่กำลังพูดคุยกับเพื่อนรัก เหมือนว่าคนตรงหน้าจะรู้ความสัมพันธ์ของพวกเขาแล้ว
“อืม ได้แต่ถ้าแกทำน้องจีนเสียใจเมื่อไหร่ ฉันจะหาสามีใหม่ให้น้อง ให้หล่อกว่า รวยกว่าแกด้วย” รู้สึกถูกชะตาเด็กตรงหน้า ไม่จัดจ้านเหมือนที่เค้าเคยเจอ ดูเรียบร้อย และขี้เกรงใจ
“น้องจีนมีอะไรบอกพี่บาร์บี้ได้นะ ไม่ต้องกลัว เดี๋ยวพี่บาร์บี้จัดการให้ พวกผู้ชายไว้ใจไม่ค่อยได้หรอก” พูดพลางดันเพื่อนรักให้ออกจากการเป็นตุ๊กแก พร้อมกับกอดเอวร่างเล็กที่ตัวเล็กกว่าตัวเอง ก็เขาตัวเล็กกว่าอัครเทพนิดหน่อยเท่านั้นเอง
“มากไปเปล่า”ยืนไกล ๆ แล้วทำหน้าอ้อนใส่เพื่อนรักทำเอาจีนหลุดหัวเราะออกมา อัครเทพรู้ว่าเพื่อนรักเขาเป็นคนยังไง ทำงานเก่ง เล่นตัวที่สุด ที่ยอมมาทำงานก็เพราะเขาขอร้องให้มาช่วย เป็นคนที่วางใจได้ทุกเรื่อง ถูกใจใครก็จะเทคแคร์คอยช่วยเหลือใครแตะใครรังแกไม่ได้ เขาเลยค่อยโล่งใจที่บารมีเข้ากับจีนได้
ค่ำคืนเป็นการเลี้ยงต้อนรับผู้ช่วยใหม่เป็นการส่วนตัว แขกมีแค่ 4 คน คือ อัครเทพ บาร์บี้ จีน และภูมิพฤกษ์ที่จำต้องมาตามคำชวนของเพื่อนรักและเจ้านาย ตอนนี้เริ่มทำหน้าผะอืดพะอมอึดอัดกับผู้ช่วยคนใหม่ของอัครเทพ ที่ซบหน้าซบหลังตัวเองอยู่ เพื่อนรักก็เอาแต่หัวเราะ และจู่จี๋กับเจ้านาย อย่างน้อยภูมิพฤกษ์ก็เบาใจที่เป็นอัครเทพ ถึงแม้ว่าจะผิดไปบ้างแต่ในเมื่อรักและเขาก็รู้ว่าเพื่อนเขาก็รัก วางใจ เลิกห่วงได้ แต่ตอนนี้ห่วงตัวเองที่เริ่มจะถูกลวนลามหนักขึ้นเรื่อย จะโวยวายก็ไม่กล้าต้องกล้ำกลืนฝืนทนอยู่
“บาร์...บาร์บี้เฮ่ยเบา ๆ หน่อยนั่นเพื่อนจีนเขา” หัวหน้างานก็พลอยพูดกลั้วหัวเราะไปด้วย ไม่มีใครยื่นความช่วยเหลือมา
“ฮึ่ย !! ขัดใจจริง เห็นแก่น้องจีน ไม่งั้นแม่จะจัดให้” พูดแล้วหันไปทำตาวาวใส่ภูมิพฤกษ์ ที่นั่งตัวลีบทันทีที่เขาผละออก
“สวัสดีค่ะ คุณอาท บังเอิญจังนะคะ” เสียงใส ดังขึ้นด้านหลัง และเดินมายืนสวยอยู่ข้างโต๊ะ ทำเอาสมาชิกร่วมโต๊ะ มองหน้ากัน มองคนที่ตั้งใจทักแค่อัครเทพโดยไม่สนใจที่จะมองดูคนอื่น
“คุณวิรัญญา มาทานข้าวเหรอครับ”
“ค่ะ คุณอาทเชิญที่โต๊ะญานะคะ ญาจะแนะนำเพื่อนให้รู้จัก”พูดไปสายตาอดที่จะมองคนที่นั่งข้างๆ ร่างสูงไม่ได้ ทำไมต้องเป็นคน ๆ นี้อีกมันยังไงกันแน่
“บาระ เอ่อ บาร์บี้ นี่คุณวิรัญญา หุ้นส่วนแบรนด์ใหม่”
“คุณวิรัญญาครับ บาร์บี้ผู้ช่วยคนใหม่ของผม” หญิงสาวหันมอง ชายหนุ่มที่นั่งมองหล่อนอยู่ แค่ชื่อและท่าทางก็รู้ว่าเป็นอะไร ก็แค่ผู้ช่วยจะให้ความสำคัญอะไรนักหนา
“คุณอาทไปที่โต๊ะญาดีกว่านะคะ เพื่อนญาอยากรู้จัก”หญิงสาวไม่สนใจคนที่ร่างสูงแนะนำให้รู้จักพูดแล้วจัดการดึงแขนให้ลุกขึ้นอย่างถือวิสาสะ อย่างน้อยก็อยากอวดเพื่อนว่ารู้จักและสนิทกับร่างสูงนี่ ลากแขนมาที่โต๊ะแล้วแนะนำเพื่อน ๆ ให้รู้จัก อัครเทพจึงต้องทำความรู้จักตามมารยาท จีนมองตามร่างที่ถูกดึงไปที่โต๊ะที่มีบรรดาสาวสวยไฮโซนั่งอยู่ สังเกตเห็นตอนแรกที่เข้ามาแต่ไม่เห็นวิรัญญาคงจะพึ่งมา มองแขนเรียวขาวกลมกลึงนั่นกอดที่แขนแกร่ง จงใจบดเบียดหน้าอกเย้ายวนให้เสียดสีต้นแขนใหญ่ และร่างสูงไม่มีท่าทางที่จะหลีกเลี่ยงซ้ำยังหัวเราะสนุกสนานอยู่นานสองนาน
“น้องจีน ทานข้าวดีกว่าจ๊ะ อย่าไปสนใจเลย.....ชะนีหาผัว”คำท้ายพูดเบา ๆ กับตัวเอง หมั่นไส้ไม่น้อย แอบมองหญิงสาวที่ตั้งใจยั่วยวนเพื่อนเขาอยู่ มีบางทีที่หันมาทางพวกเขาแล้วพากันหัวเราะเหมือนเป็นตัวตลก สายตาบาร์บี้ส่งไปทิ่มแทงสาว ๆ โต๊ะนั้นอยู่บ่อยครั้งเพื่อนตัวดีก็ไม่เดินกลับมาซักที ปล่อยให้น้องเขานั่งก้มหน้าก้มตาจนเพื่อนรักอย่างภูมิพฤกษ์ต้องไปนั่งใกล้ ๆ แล้วปลอบเบา ๆ
“กระเทยถึกชะมัด ฮะฮึๆๆๆ” เสียงแว่ว ๆ ทำเอาเส้นความอดทนขาดผึง บาร์บี้ตัดสินใจลุกขึ้นดึงมือจีน เดินตรงไปที่โต๊ะบรรดาชะนีหน้าหนา กำลังครวญครางหาผัวกันระงมจนเขาทนไม่ไหว เพราะหนึ่งในบรรดาผู้ชายที่ชะนีหน้าขาวพวกนี้กำลังจะงาบเป็นเพื่อนเขาและยังเป็นแฟนของหนุ่มน้อยน้องรักที่เขาจูงมือมาทั้งที่เจ้าตัวยังงง ๆ อยู่……….บรรดานาง ๆ ก็คงงงที่อยู่ดี ๆ เขาก็มายืนตรงนี้พร้อมจีน เสียงในโต๊ะเงียบกริบ
“บาร์บี้ จีน!!! คือ...” กำลังจะอธิบายแต่พูดไม่ถูก จะบอกยังไงว่าเกรงใจหุ้นส่วนและยังถูกหนีบแน่นขนาดนี้ขยับยังยาก จะหาจังหวะขอตัวกลับก็ไม่มีซักที ถูกชวนคุยจนไม่รู้จะตอบใครก่อน
“ว่ายังไงคะ คุณผู้ช่วย อยากร่วมวงด้วยเหรอคะ ก็ได้นะคะ แต่ตรงนี้มีแต่เพื่อน ๆ และคนสนิทของญาจริงไหมคะอาทขา” พูดเหน็บแนมแล้วหันไปออดอ้อนร่างสูงข้าง ๆ ที่พยายามแกะมือหญิงสาวออกพัลวัน
“ไม่หรอกค่า คุณหุ้นส่วนขา พอดีจะมาตามเจ้านายกลับน่ะค่ะ” พูดหน้านิ่ง ๆ แต่ในใจกำลังครุพร้อมระเบิด ร่างเล็กข้าง ๆ ก็กระตุกแขนเสื้อชวนกลับยิก ๆ จะยอมให้พวกชะนีไม่รู้กาลเทศะพวกนี้มันหยามได้ยังไง
“อ๋อ เหรอคะ แต่คุณอาทยังสนุกอยู่เลยนะคะ ดูสิ แล้วที่นี่มีแต่สาวแท้กับชายแท้ ไม่ต้อนรับกระเทยกับตุ๊ด”เพื่อนสาวของหุ้นส่วนสาวพูด และตั้งใจเบ้หน้าใส่บาร์บี้ และจีน ทำเอาคนถูกว่าอึ้งไม่คิดว่าจะดูถูกกันได้ขนาดนี้
“นั่นสิเนอะ ผู้หญิงก็ต้องคู่กับผู้ชาย พวกแบบนี้พ่อแม่กินอะไรผิดสำแดงรึเปล่านะ ลูกถึงเกิดมาพิกลพิการทางพันธุกรรม” ชะนีอีกนางพร่ามลอย ๆ ออกมา ทำท่าทางเหมือนคุยกับเพื่อน
“เหรอจ๊า.. ไม่เห็นมีผู้หญิงซักคน... ที่นั่งอยู่นี่ นี่ ๆๆๆ” พูดแล้วยกมือชี้ บรรดาสาว ๆ ที่นั่งอยู่รายตัวอย่างเน้น ๆ
“ชะนีทั้งนั้น ไม่พอนะจ๊ะ ชะนีที่ถูกตัดต่อพันธุกรรมทางวิทยาศาสตร์ด้วยเพราะนิสัยอย่างนี้น่าจะฉีดสารผสมที่เรียกว่า สารแรด กับ สารร่าน น่ะค่า ฮะ ฮ่าๆๆๆๆๆ” ทำเอาคนถูกด่าหน้าเหวอ คนมองกันทั้งร้านจนร่างสูงนึกอายขึ้นมาสะบัดมือหญิงสาวที่กำลังอึ้งกับคำด่าเพื่อนรัก แล้วเดินเข้าไปยืนข้าง ๆ จีนและบาร์บี้เพื่อจะดึงเพื่อนรักและคนรักกลับ
“อีกระเทยไร้การศึกษา............ อีพวกผิดเพศพ่อแม่ไม่สั่งสอน” กรีดร้องด่าทั้งสองคน ทำให้คนที่นิ่งอยู่เริ่มเดือดขึ้นมาบ้าง พูดอะไรก็ได้แต่อย่าลามปามถึงครอบครัวเขา
“หยุดนะ!!!” เสียงตะโกนก้องทำให้เสียงที่ระงมกันอยู่เงียบกริบ
“แล้วคนที่พ่อแม่สั่งสอน เขากิริยามารยาทอย่างนี้เหรอครับ งั้นผมก็ดีใจที่พ่อแม่ไม่สอนอย่างพวกคุณ อย่างน้อยพ่อแม่ผมก็ไม่เคยสอนให้ดูถูกคน”
“แต่แกควรจะรู้มารยาทนะ ฉันคุยกับคุณอาทอยู่ แกมายุ่งกับพวกฉันทำไม แล้วบ้านแกได้สอนมารยาทเรื่องนี้รึเปล่าฮะ” วิรัญญาพูดแทรกขึ้นมา ไม่ทนแล้วเป็นไงเป็นกัน ยังไงซะอัครเทพก็ต้องสนใจหล่อนมากกว่าพวกเก้งกวางพวกนี้
“…แล้วคนที่พ่อแม่สั่งสอน.... เขาสอนรึเปล่ารึเปล่าล่ะครับ ....ว่าไม่ให้ยุ่งกับคนที่เขามีเจ้าของแล้ว...... ไม่งั้นจะได้ปีนต้นงิ้ว รึอาจจะถูกผีห่า ซาตาน รุมโทรมจนตายแล้วตายอีก ลองไหมครับ อาจจะสนุกก็ได้ แล้วเรื่องนี้พ่อแม่คุณเคยสอนไหมครับ” พูดเสียงธรรมดา แล้วเดินเข้าไปกอดแขนร่างใหญ่ที่ยืนอึ้งกับคำที่ออกจากปากเล็ก เมียเขาไม่ธรรมดาจริง ๆ ทำเอาสาว ๆ หน้าเอ๋อกันเป็นแถบ ก็เล่นพูดแล้วเดินมากอดเขาพร้อมกับส่งสายตายั่วยวนจนเขาอดไม่ได้ ต้องวาดแขนแกร่งกอดเอวบาง ๆ นั่น ตามความเคยชินเหมือนโดนมนต์สะกด ดีเหมือนกันจะได้เคลียร์ ๆ กันไป แต่เรื่องที่ตามมานี่สิเป็นเรื่องใหญ่แน่ แต่จะเป็นไรในเมื่อเขาพร้อมที่จะเผชิญอยู่แล้ว แต่มันแค่มาถึงเร็วเกินไปแค่นั้นเอง
“กรี๊ดๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ” เสียงกรีดร้องอย่างบ้าคลั่ง ทำเอาบางคนยกมืออุดหูแต่จีนและบาร์บี้ไม่สนใจเดินกลับโดยมีร่างสูงกอดเอวบางไม่ห่ายทิ้งให้บรรดาชะนีโรบอท ส่งเสียงประสานกันต่อไป หันไปยิ้มมุมปากเยาะให้แล้วเดินกลับโต๊ะไป รู้จักจิรชาน้อยเกินไป อะไรก็ได้แต่อย่ามาว่าครอบครัวเขาเด็ดขาด ไม่งั้นเป็นไง เป็นกันและเขาไม่มีทางมาเสียใจทีหลังแน่นอน
“แสบจริงนะเรา ฮึๆๆ”ก้มลงกระซิบที่หูเล็กหลังจากเช็คบิล และกำลังเดินไปที่รถ โดยมีบาร์บี้เดินกอดแขนภูมิพฤกษ์หัวเราะสะใจตลอดทาง ถูกใจน้องรักคนนี้จริง ๆ
แต่จีนก็รู้ว่าจากนี้ไปต้องเจออะไรบ้าง นั่งนิ่งบนรถจนร่างสูงต้องเอื้อมมือมากอบกุมไว้ อุ่นใจ และพร้อมที่จะฝ่าฟันทุกอย่างที่ทำได้ ในเมื่อนี่คือสิ่งที่เขาเลือกทำไมจะไม่กล้าไขว่คว้า จนกว่าจะรู้ว่าได้หรือไม่ได้ เหมือนที่อัครเทพเคยบอกไว้
******************************************************************************
:กอด1:เอิ๊ก ๆๆๆๆ รักทุกคน ทุก รี ที่ให้กำลังใจ ขอบคุณคนดันทู้เน้อ :pig4:
-
กรี๊ดดดดด หมั่นไส้นังชะนี ค่า เอามันไปเก็บที
อ่อยซะ ผู้ชายไม่มองยังจะมาเล่นหูเล่นตา :beat: :beat:
แต่ว่านะ สะใจน้องจีน เห็นเงียบๆ ตอกทีหน้าหงายไปเลย o18
สะใจจริงๆ คุณอาร์ท+น้องจีนจะมั่นคงมั้ยน้อ ดูท่าทางน้องจีนบอบบาง
จะสู้กะเสือ สิงห์ ไหวมั้ยเนี่ยะ ยังไงก็สู้ตายค่า
ขอบคุณนะคะ คนเขียน มาต่ออีกน๊าาา :L2: :L2:
-
ว๊ายยยยยยยเริ่ดจริงๆทั้งบาร์บี้ ทั้งน้องจีนเลย ชะนีแบบนี้ต้องตาต่อตาฟันตอฟันค่ะ มัวมานางเอกไม่ได้
+1สำหรับตอนที่สะใจมากๆ
:กอด1:คนเขียน
-
หนูจีนแรงได้ใจมั่กมวากกกกกกกค่ะ :m11:
สะใจกันไปเลยทีเดียว
ชะนี ชะนี๊ ชะนี เสียชาติเกิดจริงๆ เป็นผู้หญิงก็ได้เปรียบอยู่แล้ว แต่มาทำตัวแบบนี้หมดคุณค่ากันพอดี
-
:m4: :m4: :m4:
-
กี๊ด นุ้้งจีนมีของนะเนี่ย
ดีดีดี ชอบค่า
-
มาให้กำลังใจน้องจีน
เบื่อชะนีตัดต่อพันธุกรรม
+1
-
:laugh: :laugh: :laugh: :laugh:สะใจมั๊กมากๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
-
ยกนิ้วให้หนูจีน เป็นนายเอกต้องสู้คนนะ 555
-
พึ่งตามมาอ่านคร่าาา
สนุกมากเลยยยยย
จีนจ๋าเยี่ยมจริงๆ o13 สะใจจัง
-
น้องจีนเริ่ดมากค่าาา o13
แต่ว่าชะนีพวกนี้เขาเรียนสูงซะเปล่าจริงๆนะ เฮ้อ แต่ว่ามันก็มีจริงๆ ไอ้พวกสองบุคลิกเนี่ย :เฮ้อ:
สู้ๆ เป้นกำลังใจให้นะจ๊ะ พี่อาทน้องจีน ไร้ท์เตอร์ด้วยค่าา :กอด1:
-
@ A MiRaClE wOrKeR //// ท้าเทวดา......ให้มาเดินดิน @ <<TrAcK 10>> 14/11/2010
ขายาวเรียวก้าวอย่างเร่งรีบเพื่อให้ไปถึงจุดหมายเร็วที่สุด ห้องประธานบริษัทฯ ที่ลงเครื่องมาตั้งแต่เมื่อวาน อัครเทพไม่แน่ใจว่าพ่อรู้เรื่องรึยัง แต่บินกลับมาจากสิงคโปร์เร่งด่วนแบบไม่โทรบอกเขาล่วงหน้าก็เป็นรางไม่ดีแน่นอน แต่ในเมื่อตัดสินใจแล้ว ก็ต้องลองกันซักตั้ง ร่างใหญ่ถอนหายใจเฮีอกใหญ่ ก่อนจะเคาะประตูและผลักเข้าไป แต่เกินที่คาดไว้ เพราะในห้องท่านประธานไม่ได้มีแค่พ่อ ยังมี วิชุดา แม่บังเกิดเกล้าที่นั่งดมยาฟืดฟาด โดยมีวิรัญญา ลูบหน้าลูบหลังอยู่ ไม่คิดว่าผู้หญิงคนนี้จะกล้าถึงขนาดนี้ ดวงหน้าหวานเงยหน้ามองหน้าหล่อเหลาปานเทพบุตร ยิ้มเยาะให้เหมือนสะใจเล็ก ๆ มันจะมากเกินไปแล้ววิรัญญา
“สวัสดีครับคุณพ่อ คุณแม่” เมื่อรู้ว่ามีบุคคลที่สี่ วิชุดาด้วยหัวอกความเป็นแม่ รีบดิ่งมาหาและต่อว่าลูกชายทันที ด้วยความที่เป็นลูกชายคนเดียว มันยอมรับยากกับเรื่องพวกนี้ อยากรู้ความจริงว่ามันจริงเหมือนที่วิรัญญาบอกเล่ารึเปล่า
“ตาอาทแกทำอย่างนี้ได้ยังไง แกกล้าทำเรื่องบ้า ๆ อย่างนี้ได้ยังไง” เสียงต่อว่าสั่นเครือ น้ำตาปรี่ออกมาจนร่างสูงใจหายรีบเข้าไปประคองมารดาที่ยืนอย่างไม่มั่นคง
“แม่ครับ แม่ใจเย็น ๆ ค่อย ๆ คุยกันได้ไหมครับ” พยายามปลอบและพามารดามานั่งโซฟาตัวยาวคนละฝั่งกับหญิงสาวนั่งอยู่ พ่อยังไม่หันเก้าอี้มาหา และยังไม่เอ่ยปากอะไรออกมา พ่อมีเหตุผลพอที่จะไม่โวยวายก่อนได้ยินเรื่องราว คงรออยู่ รอให้มันออกจากเขา แทนที่จะปักใจเชื่อคนอื่น ..............
“แล้วอาทเป็นอย่างที่หนูวิรัญญาว่ารึเปล่าลูก อาทเป็น..เอ่อ..เกย์.. ฮึก.. รึเปล่าลูก” สงสารมารดาจับใจคำพูดอ่อนลง ยังหวังว่าจะได้ยินคำปฏิเสธจากปากลูกชาย เสียงสะอื้นที่แสดงถึงความเสียใจที่สุด ตั้งแต่เธอเลี้ยงลูกชายมาไม่เคยว่า ไม่เคยตี ลูกจะควงผู้หญิงกี่คนต่อกี่คนเธอไม่เคยว่า คิดว่ามันเป็นธรรมดาของผู้ชาย ซักวันนึงเธอจะหาผู้หญิงดี ๆ ซักคนให้ลูกชายมีครอบครัวที่เพียบพร้อมตามที่มารดาทุกคนประสงค์ แต่ข่าวร้ายข่าวนี้ มันทำลายทุกสิ่งที่วางไว้ในอนาคต
“คุณพ่อครับ..คุณแม่ครับ..ผมขอโทษ ที่ทำให้เสียใจ” แค่คำพูดประโยคนี้ทำเอาหัวใจคนเป็นพ่อแม่ เหมือนจะสลาย วิชุดาถึงกลับล้มพับลง จนอัครเทพต้องถลาไปอุ้มไว้ แต่ถูกกระชากแขนออก ....อิศราประคองภรรยาไว้แนบอกก่อนจะวางบนโซฟาตัวยาว บอกให้เลขาตามหมอมาดูอาการโดยเร็ว โดยมีวิรัญญาคอยปรนนิบัติพัดวีตลอดเวลา ชายหนุ่มอยู่ในห้องเหมือนไม่มีตัวตน เป็นครั้งแรกที่รู้สึกเนรคุณมากขนาดนี้
“พ่อครับ..ผม.”
“เพี๊ยะ!!” ฝ่ามือหนาของผู้เป็นพ่อฟาดลงบนใบหน้าคมสัน จนหันไปอีกทาง เจ็บ...แต่คงไม่เท่าพ่อกับแม่ใช่ไหม ยืนนิ่งไม่โต้ตอบ อิศราหายใจเข้าเฮือกใหญ่เรียกสติที่หลุดลอย
“แกเลิกกับมันซะ...แกทำได้ไหมอาท” ยื่นข้อเสนอที่คิดว่าดีที่สุดตอนนี้
“แต่ผมรักจีน..นะครับพ่อ”
“แต่แกต้องเลิกกับมัน!!!...........และแกจะต้องแต่งงานกับหนูวิรัญญาเดือนหน้านี้” อัครเทพหน้าชา ทำไม อะไรกัน วิรัญญายิ้มเยาะมุมปาก ผู้หญิงก็ต้องคู่ผู้ชาย แต่ก่อนอัครเทพบ้าผู้หญิงยิ่งกว่าอะไรดี แค่หลงทางไปชั่ววูบ และหล่อนนี่ล่ะจะทำให้อัครเทพกลับมาเป็นปกติเหมือนเดิม
“พ่อ!!!!!!!! ผมไม่ได้รักคุณวิรัญญานะครับ”
“แต่แกต้องแต่ง.............. อาทถ้าแกยังยุ่งกับเด็กนั่น ฉันจะไล่มันออก แกคงรู้นะว่าศัตรูของฉันเจออะไรบ้าง ตัวมัน ครอบครัวมัน” เขารู้ว่าพ่อเขาทำได้ คนที่อยู่เส้นทางของการแข่งขันมาตลอด ต้องมีบ้างที่ทำอะไรไม่ถูกต้อง
“อย่านะพ่อ พ่อจะทำอย่างนี้ไม่ได้...........ผมยอมพ่อทุกอย่าง แต่เรื่องนี้ผมขอเลือกเองได้ไหมครับ” หวังว่าพ่อจะเห็นใจทั้งที่ความเป็นไปได้แทบจะไม่มี
“งั้นแกเลือกเอา ว่าจะต่างคนต่างอยู่ หรือแกอยากเห็นคนที่แกรักไปเป็นขอทานข้างถนนล่ะ”
“พ่อไม่มีเหตุผล พ่อทำเกินไปแล้วนะครับ!!!!”
“ก็แล้วแต่แกนะอาท ฉันให้โอกาสแกแล้ว...........ออกไปได้แล้ว แล้วไม่ต้องให้ฉันเห็นหน้าจนกว่าจะตัดสินใจได้แต่อย่าช้านะ เพราะฉันเป็นพวกใจร้อน” บิดาน่ากลัวขนาดนี้ตั้งแต่เมื่อไหร่ แล้วเขาจะทำยังไง ทางนี้ก็พ่อแม่ ทางนั้นก็คนรักเดินกลับห้อง ผ่านหน้าคนรัก เข้าไปอย่างไม่มีจุดหมาย จนจีนต้องลุกขึ้นเดินตามเข้าไป
“พี่อาทครับ มีอะไรรึเปล่า” เป็นเรื่องนั้นแน่ ๆ ทำไมท่าทางร่างสูงถึงแย่ขนาดนี้
“จีน มานี่สิ” เรียกคนรักเดินมาหา กอดเอวบางไว้ ซุกหน้าลงบนท้องนิ่ม
“พี่รักจีนนะ..ฮึก..รักมาก”เสียงสั่นเครือ สะอื้นออกมาอย่างคนกลั้นไม่อยู่ หมดแล้วความอดกลั้น น้ำตาลูกผู้ชายมันไหลเป็นสายคนน่าใจหาย มือเล็กยกขึ้นอย่างสั่น ๆ ลูบศรีษะแกร่งเบา ๆ อย่างปลอบประโลม ประธานบริษัทเรียกเข้าพบ แล้วออกมาสภาพที่ย่ำแย่ บอกรักเขาแบบเจ็บปวดคงไม่มีเรื่องอะไร นอกจากเรื่องนั้น
“จีนก็รักพี่อาทครับ ......” เสียงบอกรักที่แผ่วเบา
“จีน ....จีนจะสู้ไปกับพี่ไหม” คงจะเป็นสิ่งที่ตัดสินใจ ในครอบครัวขาดเขาซักคน พ่อแม่อาจจะเสียใจที่เขาเนรคุณอย่างนี้ ถ้าท่านเข้าใจบ้าง อะไรจะไม่ยุ่งยากอย่างนี้ เขาไม่โทษท่านที่เป็นอย่างนี้เขาเองที่ผิด ที่ไม่สามารถทำตามใจท่านได้ทุกอย่าง แต่สิ่งที่เขากำลังจะทำ มันจะเป็นสิ่งที่ถูกต้องที่สุดสำหรับพ่อกับแม่ เขาคงอยู่ไม่ได้ถ้าไม่มีคนที่เขากอดอยู่ตอนนี้
“แต่...ครอบครัวของพี่ล่ะ จีนทำให้พวกท่านเสียใจใช่ไหม ทำให้พี่ลำบากใช่ไหม” เขาเป็นต้นเหตุทุกอย่าง รู้ตั้งแต่แรกว่าจะต้องเป็นอย่างนี้ แต่ก็ยังทำ เพราะความรักที่มีเต็มหัวใจ และความเชื่อมั่นในตัวผู้ชายคนนี้................
สองร่างเดินเคียงข้างกันไปตามทางเดินบนตึกกลาง มือที่จับประสานกันทำเอาพนักงานคนอื่นที่เห็นมองตามแทบไม่เชื่อสายตาตัวเอง หยุดยืนหน้าห้องประธานบริษัทฯ เคาะประตูก่อนเดินเข้าไป พร้อมที่จะเผชิญทุกอย่างแล้ว
“พ่อครับ ผมตัดสินใจแล้วครับ” อิศราหันมามองลูกชายคนเดียว และเด็กหนุ่มหน้าใสที่ยืนอยู่ข้าง ๆ คนนี้สินะที่ขโมยอนาคตของลูกชายเขาไป
“ว่ามา” อยากรู้จริง ๆ ว่าจะตัดสินใจยังไงเหมือนที่เขาคิดไว้หรือเปล่า
“ผมเลือกจีน และ ผมก็เลือกครอบครัวเราด้วย ”คำพูดหนักแน่น ทำเอาผู้เป็นพ่อ หันไปมองดวงตาที่กร้าวแต่จริงจังซะจนหวาดหวั่น ว่าจะดึงใจกลับมาไม่ได้
“แล้วสิ่งที่ฉันพูดล่ะ”เสียงนิ่งเรียบ ถามบุตรชายที่ยืนกุมมืออีกคนที่ยืนจ้องมองเขานิ่งเช่นกัน
“ผมคิดว่าพ่อมีเหตุผลพอ ผมอยากให้พ่อทบทวนซักรอบ แต่ถ้าจีนไม่อยู่ ผมก็จะไม่อยู่ ทำไมล่ะครับพ่อ ผมผิดที่เป็นอย่างนี้ แต่ผมสามารถทำงานดำเนินกิจการของเราต่อไปได้ถ้าพ่อยังต้องการผม พวกเราแค่รักกันไม่ได้ทำให้ใครเดือดร้อน”
“แล้วชื่อเสียงฉันกับแม่แกที่สั่งสมมาล่ะ แกจะว่ายังไง!!” ทำไมลูกชายเขาถึงได้ดื้อดึงอย่างนี้ แล้วจะให้เขาทำยังไงกัน
“ทุกอย่างพ่อทำเพื่อผมรึเปล่าครับ” ทุกอย่างที่ทำเขารู้ว่าเพื่อเขา เพราะพ่อพร่ำบอกเขาตั้งแต่เล็กจนโต
“ฉันทำทุกอย่างเพื่อแก แต่ตอนนี้แกกำลังพังมันลง ด้วยตัวแกเอง” เสียงทุ้มสั่นเทา อายุขนาดนี้แล้ว ถ้าไม่มีลูกชายเขาจะทำไปได้อีกซักกี่น้ำ
“ผมทำอะไรผิดครับ ผิดที่ผมรักผู้ชายด้วยกัน ผิดตรงที่ผมเลือกเพศเดียวกันมาเป็นคู่ชีวิต ผมยอมพ่อทุกอย่างเพราะผมเชื่อว่าพ่อทำเพื่อผม แล้วทำไมพ่อไม่ยอมรับความสุขที่ผมมีล่ะครับ พ่อให้ผมพิสูจน์ได้ไหมว่าผมสามารถมีชีวิตที่สมบูรณ์แบบได้ ถ้ามีจนอยู่ และผมสานต่อทุกอย่างต่อจากพ่อได้ ทุกอย่างที่พ่อต้องการ” สายตาหนักแน่นพร้อมกับกระชับที่มือบางเหมือนกับขอกำลังใจ แรงบีบตอบจากคนข้าง ๆ ทำให้ใจชื้นขึ้นมา
“แกเลือกเองนะอาท” ในที่สุดก็ยอมแพ้ แต่ไม่ทั้งหมด อิศราก็อยากรู้เหมือนกันว่าคำพูดที่พูดออกมาไม่ได้แค่ต้องการให้ผ่านไป มันจะออกมาในรูปไหน
“บ้านเธออยู่ต่างจังหวัดใช่ไหม ตอนนี้มีแค่น้องชายกับย่า มีสวนอยู่ข้างบ้านไม่กี่ไร่ เป็นหลักของบ้านในการหารายได้ ฉันพูดถูกไหม” จีนถึงกับใจหายวาบ ทำไมต้องไปวุ่นวายครอบครัวเขามากขนาดนั้น
“ครับท่านประธานฯ”
“ถ้าฉันไม่ให้พวกแกอยู่ที่นี่ จะกลับไปที่นั่นใช่ไหม” ถามแล้วมองหน้าลูกชาย
“ครับพ่อ ผมจะไปกับจีน และผมไม่ยอมให้ใครมาทำร้ายจีนเป็นอันขาด”น้ำเสียงที่แสดงถึงความมั่นคง ว่ายอมทำทุกอย่างเพื่อให้ได้อยู่ด้วยกัน
“บ้านนอกคอกนา อย่างนั้นแกจะไปอยู่ได้ยังไง”
“ผมอยู่ที่ไหนก็ได้ครับ ที่มีจีนอยู่ด้วย”
“เธอว่าไงล่ะ จีน” หันไปถามอีกคน กำลังทอดสายตามองเขาอยู่
“เธอมีข้อเสนออะไร รึเปล่า ที่แสดงให้เห็นว่าเธอไม่เห็นแก่ตัวเกินไป ที่ทำให้ลูกชายฉันเป็นอย่างนี้” เป็นคำพูดที่จีนพอเข้าใจว่าเขาต้องทำยังไง ต้องลองกันซักตั้ง ในเมื่อมาถึงขนาดนี้แล้ว
“ครับท่านประธาน ผมขอเวลา 6 เดือน ถ้าคุณอาทสามารถที่จะอยู่ที่บ้านผม แบบที่ท่านเรียกว่าบ้านนอกคอกนาได้ ก็ขอให้ท่านทำตามที่คุณอาทขอ แต่ถ้าไม่ได้ ผมจะคืนคุณอาทให้ท่าน ผมเชื่อครับว่าคุณเป็นพ่อที่มีเหตุผลพอ และอยากจะเห็นลูกชาย ยืนและเข็งแกร่งด้วยตัวเอง โดยที่ไม่ต้องพึ่งอำนาจหรือบารมีของท่าน ท่านให้โอกาสเราซักครั้งเถอะครับ”
แววตาที่มองมาแข็งแกร่งเหลือเกินไม่สมตัวซักนิด นี่คงเป็นสิ่งนึงที่ลูกชายเขามองเห็นสินะ
“ได้ ฉันให้เวลา 6 เดือน ระหว่างนี้พวกแกต้องสร้างเนื้อสร้างตัวด้วยน้ำพักน้ำแรงของพวกแกเองด้วยไร่นาที่มีอยู่ ด้วยความสุจริต ฉันจะระงับบัตรแกทุกใบ เหลือไว้แค่เงินเก็บที่แกเก็บด้วยตัวแกเอง คงจะพอใช้ได้ แต่ก็แล้วแต่แกว่าจะต่อยอดกันยังไง ถ้าครบ 6 เดือน ไม่มีอะไรดีขึ้น เลิกกันซะ แล้วอาท แกต้องกลับมาทำงานเหมือนเดิม พ่อจะย้ายแกไปดูงานที่สาขาอื่น และแต่งงานกับคนที่พ่อหาให้ แกว่าไง”
“ครับพ่อ” รับคำอย่างมั่นเหมาะ ในเมื่อนี่เป็นทางเดียวที่พอมีทางที่เขาจะรักษาได้ทั้ง 2 อย่าง ทั้งครอบครัวและคนรักทำไมเขาจะไม่ทำ
ระยะเวลา 3 วัน อัครเทพและจีนเก็บข้าวของเท่าที่จำเป็นต้องใช้ ฝากฝังไหว้วานงานไว้กับบาร์บี้เพื่อนรักที่สัญญาว่าจะไปเยื่ยมเป็นระยะ ๆ ภูมิพฤกษ์ลาออกจากงานไปดูแลไร่นาเช่นกัน ไร่ นา และผลผลิต ที่พ่อแม่ยกให้ต้องการคนดูแลเลยถือโอกาสนี้ลาออกและกลับบ้านพร้อมเพื่อนรัก แต่ทั้งสองคนจะบอกย่ากับน้องว่ายังไงกัน แต่เขาเชื่อว่าคนที่ไม่มีหน้าตาฐานะอะไรค้ำคอ จะคุยกันง่ายกว่าคนพวกนี้
เสียงประกาศจอแจที่หมอชิต วิชุดาที่พอทำใจได้มาส่งลูกชายขึ้นรถ แต่ไม่มองหน้า จีนเลย ร่างบางถอนหายใจเรียกกำลังใจเฮือกใหญ่ก่อนจะก้าวขึ้นรถพร้อมคนรัก และเพื่อนรัก
ดวงหน้ามลทอดมองออกนอกกระจกรถ จะเป็นยังไงต่อไป เขาเชื่อว่าย่ากับน้องต้องเข้าใจ เวลา 6 เดือนที่ขอ เขาต้องการพิสูจน์ใจอัครเทพเหมือนกัน ว่ารัก หรือ แค่ติดใจ ไม่ใช่ไม่เชื่อใจ แต่ต้องการให้เป็นนิรันด์ ต้องการรู้ว่าอัครเทพยอมรับครอบครัวเขาได้ไหม อยู่ในสภาพแวดล้อมที่เขาเคยอยู่ได้รึเปล่า ท้องนา ธรรมชาติ ไร่สวน ดินโคลน อาหารธรรมดาที่ไม่มีสารเคมีให้ตกค้าง ถ้าทนไม่ได้หรือทำไม่ได้ ก็ต้องปล่อยไป
“คิดอะไรอยู่ครับ” สังเกตเห็นร่างเล็กนั่งเหม่อตั้งแต่ขึ้นรถ มือประสานจับกันไว้ตลอด อยากแบ่งเบาความทุกข์ในใจได้บ้าง
“พี่อาท มั่นใจไหมครับ” อยากได้ยินให้มั่นใจว่ายังไงซะ ก็สู้ด้วยกันแน่นอน
“ไม่เชื่อใจ พี่เหรอ ไม่ใช่พี่คนเดียวนะ ต่อไปนี้ ทุกอย่างคือเรานะรู้ไหม” พูดแล้วกระชับมือให้แน่นขึ้นแค่นี้ทำไมจะทำไม่ได้ อย่างน้อยเขาจะพิสูจน์ให้ทุกคนเห็นว่าเขาไม่ผิดอะไร
“ครับ”
ส่งยิ้มให้ มันจะเป็นไปยังไงก็แล้วแต่ แค่ทำให้สุดความสามารถ ไขว่คว้าให้ได้มากที่สุด เก็บความรู้สึกที่คิดว่าเป็นแรงใจให้สู้ไปได้ .......................แค่ให้รู้ว่า ต่อไป จะใช้ คำว่า ........เรา.................
สั้น ๆ ๆๆ งิงิ รอหน่อยเน้อ กำลังเข้าเรื่องเข้าราว ให้เหมาะสมกับชื่อเรื่องบ้าง อะไรบ้าง ยังไงก็เป็นกำลังใจให้นู๋จีน กระซิบบอกอีนู๋จีนกันบ้างว่าจะให้สองสามี ภรรยา เค้าทำอะไรกินกัน เอิ๊ก ๆๆๆ :bye2: :กอด1:
-
นังวิรัญญา นี่น่าตบจริืง ผู้ชายเค้าไม่เอาก็ยังพยายามเข้าทางพ่อแม่ น่ารังเกียจที่สุด
เวลา่ 6 เดือนไม่มากไม่น้อยไปกับการพิสูจน์ใจของคุณอาทว่าจะทนได้มั้ยกับชีวิตบ้านนอกที่ไม่เคยพบเจอ
ขอเป็นกำลังใจให้พี่อาทและน้องจีน ให้ผ่านพ้นอุปสรรคช่วงนี้ไปให้ได้
:กอด1:
-
จะไหวไหมอ่า พี่อาทสู้ๆ
ช่วยแก้คำผิดนะจ๊า คำว่าลางดีลางร้าย ใช้ ล.ลิงจ้าตะเอง
รออ่านต่อนะ
-
โอ๊ยยยยย
เคื่องพ่อแม่อย่างนี้อ่าาาาาาา แค่ลูกรักเพศเดียวกันทำอย่างกะลูกไปฆ่าคนตาย :m16:
ยัยชะนีนั้นอีก มันน่าโดนซักตั้งจัง :z6:
สู้ๆนะทั้งสองคนนนนนนนน ต่อจากนี้เอาใจช่วยสุดรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดด
-
โอ๊ย หลังจากที่เม้นต์ล่าสุด ทำไมถึงไม่ได้ติดตามต่อนะ (ว่าตัวเอง)
ไรเตอร์ครับ เน้นหนุกๆนะครับ ดูแล้วคุณอาทรักจริงนะยอมทิ้งทุกอย่าง
แต่รับรองว่าโดนแกล้งแน่ๆ ก็ให้ความรักนำแล้วกันนะครับ
-
คุณวิรัญญาครับ ทำตังแบบนี้ไม่มีใครรักหรอกนะครับ
เดี๋ยวจะบอกให้คุณบารมี เอ๊ย...บาร์บี้ตบนะครับ
กลับบ้านแล้ว ช่วยกันสร้างเนื้อสร้างตัวนะ หกเดือนน่าจะมีอะไรดีๆ เกิดขึ้นบ้าง
-
เทวดาใกล้จะลงมาเดินต๊อกๆบนดินจริงๆแล้ว รักนี้ต้องสู้...สู้ต่อปายย
+1 ให้ไรท์จ้า
-
มากถึงมากที่สุดด
ชอบจีนมากจิงๆ
ในที่สุดก็เริ่มเข้าชื่อเรื่องแล้ว
แค่คิดว่าจะเป็นไงต่อไป ก็อยากอ่านต่อจะแย่แล้ว อิอิ
-
+1 ให้กำลังใจคุณอาท น้องจีน
เรื่องในเล้าตอนนี้ เจอแต่ชะนีบุก
เกิดอะไรขึ้น o18
-
วิรัญญา
เธอคือผู้หญิงที่น่าเกลียดที่สุดที่เคยเจอมาเลย
เซ็ง
-
เราว่าที่พ่ออาทยอม อาจจะเป็นได้ว่าฝึกลูกด้วยหล่ะ
คนที่เกิดมาบนกองเงินกองทอง แล้วทำตัวเหลวไหล
มาก่อน พ่อเค้าคงคิดหล่ะมั้งว่าเป็นไปได้ยาก แต่ดูแล้ว
พ่อท่าทางจะเล็งเห็นอนาคตนู๋จีนแล้วหล่ะ สู้ๆ :impress2: :impress2:
-
:L1:
-
ไปอยู่ไกลๆ ยัยวิรัญญาซักที ให้เจ๊เเกไปผุดไปเกิดซะ
-
ร่วมเป็นกำลังใจให้น้องจีนกับพี่อาทครับ :กอด1:
+1 สำหรับความทุ่มเทและฝ่าฟันอุปสรรคให้สำเร็จนะครับ
-
@ A MiRaClE wOrKeR //// ท้าเทวดา......ให้มาเดินดิน @ <<TrAcK 11>> 15/11/2010
รถประจำทางจอดที่ป้ายรายทางที่เป็นเพียงศาลาเล็ก ๆ ให้คนรอรถได้พักพิง หลังจากที่ร่ำลากับภูมิพฤกษ์แล้ว จีนพาอัครเทพเดินตามถนนลูกลังเส้นที่เชื่อมต่อจากถนนหลักเข้าไปอีกประมาณ 500 เมตร ก็เห็นเป็นบ้านหลังน้อยใหญ่ปลูกเรียงรายกัน แต่ละบ้านก็จะมีบริเวณบ้านของใครของมันดูไม่แออัด แต่มีหลายหลังคาเรือน ตรงนี้เป็นหมู่บ้านใหญ่ จีนพาอัครเทพเดินตามถนนกลางหมู่บ้านที่เป็นดินทรายแน่น ๆ ทักทายคนในหมู่บ้านที่ต่างพากันดีใจที่เห็นหน้าหนุ่มน้อย จีนเป็นที่รักของคนใจหมู่บ้านเพราะเป็นเด็กดี และกตัญญู เวลาไม่อยู่ชาวบ้านที่อยู่ละแวกเดียวกันก็แวะมาเยียมเยียนย่าไม่ให้เหงาเวลาน้องชายเขาไม่อยู่
“ว่าไงจีนมาเยี่ยมย่ากับน้องเหรอลูก” ลุงทัศน์คนที่มีที่นาอยู่ใกล้ ๆ กัน เป็นอีกคนที่คอยช่วยเหลือและแนะนำอะไรหลาย ๆ อย่างหลังจากที่สิ้นพ่อกับแม่แล้ว
“ครับลุง จีนว่าจะกลับมาอยู่ที่นี่ซักพักน่ะครับ” ลุงทัศน์มองหน้าอย่างสงสัยและสายตาก็พาดมาถึงหนุ่มร่างสูงหน้าตาดี สงสัยแค่ไหนแต่ก็มีมารยาทพอที่จะไม่ถามมาก เมื่อหลานชายทำท่าไม่อยากตอบ
“อืม เดี๋ยวว่าง ๆ ลุงจะแวะไปคุยด้วยละกันนะ”
“ครับลุงทัศน์ งั้นผมไปนะครับ” ลาลุงทัศน์เสร็จก็เดินแยกลงอีกทาง เลาะตามทางลูกลังที่มีหญ้าขึ้นสองข้างทางประปราย มองไปจนสุดทางก็เห็นรั้วไม้ไผ่ เก่า ๆ ที่บางท่อนก็หักลงระพื้น แต่ก็ยังพอรู้ถึงแนวอณาเขตบ้าน ต้นดอกแก้วสองต้นปลูกไว้สองข้างตรงประตูรั้วทางเข้าบ้าน บ้านไม้ชั้นเดียวยกจากพื้นแค่ประมาณ 1 เมตร ทรงคล้ายบ้านที่จีนอยู่กับภูมิพฤกษ์แต่ใหญ่กว่าเกือบสองเท่าตัว มีระเบียงกว้างวางตุ่มน้ำ 2 ใบ และมีโต๊ะ ก้าอี้หวายสีซีด ๆ แต่ยังใช้งานได้ดีวางไว้ตรงระเบียงเพื่อรับแขก ...........
คิดถึง จนรู้สึกจุกในอก เหมือนตัวเองกำลังหนีความวุ่นวายเพื่อกลับมาสูดบรรยากาศที่เรียกว่าครอบครัว ที่ที่มีแต่ความรักและอาทรให้กัน อัครเทพมองดูบ้านตรงหน้า ก็เหมือนกับหลายหลังที่เดินผ่าน ได้กลิ่นดินจาง ๆ ...บริเวณบ้านสะอาดได้รับการดูแลอย่างดี รู้ว่าจีนมีน้องชาย คงจะเป็นเด็กดีทีเดียวบ้านช่องถึงได้ดูสะอาดสะอ้าน ร่มรื่นอย่างนี้ ลำพังแค่ย่าคงไม่มีแรงจะทำได้ขนาดนี้ พุ่มเทียนทองที่ข้างรั้วถูกตัดเป็นพุ่ม ท่าทางบ้านนี้จะชอบปลูกดอกไม้ เพราะที่บ้านที่อยู่ทางนู้นก็มีดอกไม้ปลูกเรียงรายเต็มไปหมด ที่นี่ยิ่งกว่า ทั้งกลุ่มต้นเทียนทองที่ปลูกตามแนวรั้วบ้านเป็นแนวยาว โป๊ยเซียนที่ใส่กระถางเรียงตามชั้นไม้ แล้วยังไม้ประดับที่ห้อยลงตามชายหลังคาหน้าบ้านอีก และข้างบ้านยังมีดอกพุทธรักษาที่ขึ้นริมน้ำชูช่อสีเหลืองน่ามองทีเดียว นี่น่ะเหรอที่พ่อบอกบ้านนอกคอกนา มันเป็นอีกที่นึงซึ่งคนเมืองน้อยคนที่จะได้มีโอกาสสัมผัส
จีนเดินขึ้นไปบนบ้านตอนนี้เกือบ 5 โมงเย็นแล้ว จิวน่าจะอยู่บ้าน ได้ยินเสียงตะบันหมากจากในบ้าน รอยยิ้มผุดที่ดวงหน้ามล จนคนที่อยู่ข้าง ๆ อดยิ้มตามไปด้วย สิ่งเหล่านี้สินะที่ร่างบางข้าง ๆ เขาหวงแหนนักหนา เขาก็อยากสัมผัสว่ามันเป็นยังไงมันแตกต่างจากที่เขาอยู่ยังไง ย่าแม้นที่นั่งหันหลังอยู่กำลังก้มตะบันหมากอย่างช่ำชอง ผมขาวเกือบหมดหัว ถูกเกล้ามวยไว้ข้างหลัง จีนย่องเบา ๆ ค่อย ๆ ย่อตัวลงไปสวมกอดหญิงชราพร้อมกับซบหน้าลงบนหลังที่ค้อมค่อมอยู่
“อุ๊ย ตาเถร ยายชีใครล่ะนิ” ย่าแม้นอุทานพร้อมกับจับแขนของคนที่กอดตนไว้เหมือนว่าจะหนีไปซะก่อนก่อนที่จะได้รู้ว่าใคร
“คิดถึงย่าจังเลยครับ ซืด..ฮึก..”ร้องไห้จนได้ ความรู้จุกอกเหมือนได้ระบายไปด้วย
“จีนมาได้ยังไงลูก แล้วร้องทำไมฮึ” มือเหี่ยว ๆ เอื้อมมาลูบหัวหลานขี้แยที่เปลี่ยนมากอดเอวตนด้านหน้า เป่าปี่อยู่เบา ๆ
“ก็จีนคิดถึงย่า นิครับ” อัครเทพมองดูคนรักที่กำลังอ้อนญาติผู้ใหญ่เพียงคนเดียว แล้วอดยิ้มไม่ได้ เด็กชัด ๆ แล้วเปลือกที่แข็งแกร่งนั้นสร้างขึ้นมาได้ยังไง ทั้งที่ดูบอบบางขนาดนี้
“เด็กขี้แย แล้วพาใครมาด้วยล่ะนี่ มัวแต่ร้องแล้วให้เพื่อนยืนรอตัวเองรึ “ ดุไม่จริงจังเพื่อให้หลานหยุดขี้แยซักที
“พี่จีนนนนนนนนนนนน จิวคิดถึงจังเลยยยยยยยยยยยยยยยยย” เด็กชายที่ตัวเล็กกว่าจีนแค่นิดหน่อย ก้าวผ่านประตูเข้ามาเมื่อเห็นว่าเป็นใคร รีบวิ่งมากอดพี่ชายที่ผละจากย่า และเตรียมอ้าแขนรอน้องชายตัวเล็กที่วิ่งมา
“เป็นไงบ้างเรา ฮึ” พูดแล้วลูบหัวน้องชายที่รูปร่างหน้าตาไม่ได้แตกต่างกันเลย นี่น่ะเหรอน้องชายจีน ผิวพรรณ รูปร่างหน้าตา คล้ายกัน เหลือกันแค่สองคนพี่น้องที่ท่าทางไม่ได้แข็งแกร่ง และพร้อมที่ปกป้องตัวเองและย่าได้ซักนิดแต่ก็อยู่กันมาได้จนขนาดนี้ ซ้ำยังได้ยินว่าน้องชายทำทุกอย่างเองทั้งดูแลย่า ดูแลบ้าน นับถือในความเข้มแข็งของทั้งคู่จริง ๆ
“พี่จีน นั่นใครล่ะครับ เพื่อนพี่เหรอ หล่อชะมัดเลย” มองผ่านไปเห็นอีกคนที่ยืนเก้ ๆ กัง ๆ จะนั่งก็ไม่นั่งซักที จนจีนชะงักมองคนที่ยืนถือกระเป๋าไม่ยอมวางและไม่ยอมนั่ง อัครเทพรู้ว่าตัวเองเป็นเป้าสายตาก็ยิ้มแหย ๆ ไป รู้ว่ายืนค้ำหัวผู้ใหญ่แต่ไม่รู้จะนั่งยังไง จะพับเพียบก็ยังทำไม่เป็น ขัดสามาธิก็ดูจะเสียมารยาท จะนั่งที่เก้าอี้หวายที่อยู่ในบ้านก็จะสูงกว่าคนอื่น ๆ ก็ได้แต่ยืนรอเจ้าบ้านอยู่ จีนยิ้มเหมือนรู้ทัน จนคนตัวโตค่อย ๆ ย่องมาด้านหลังจีน แล้วนั่งคุกเข่าลงทำท่านั่งพับเพียบด้วยท่าทีแปลก ๆ ย่าแม้นอดที่จะหัวเราะไม่ได้ ทำไมตนจะดูไม่รู้ว่าชายตรงหน้ามีสง่า ราศี เป็นผู้ดีแค่ไหน แต่สงสัยก็แค่ติดสอยห้อยตามหลานตนมาได้ยังไง
“เอาเถอะพ่อหนุ่ม นั่งยังไงถนัดก็นั่งเถอะจ้า เฮอะ ๆๆ แล้วเป็นใครมาจากไหนล่ะ ไปมายังไงล่ะ”
“นี่พี่อาทครับย่า เป็นเจ้านาย ที่จีนทำงานอยู่ พี่อาทนี่ย่าแม้นย่าของจีน แล้วก็ จิวน้องชายจีน” ร่างสูงยกมือไหว้ย่าและรับไหว้จิว
“แล้วมาเที่ยวรึ พ่อหนุ่ม บ้านนอกชนบทไม่มีอะไรให้เจริญหู เจริญตาเหมือนในเมืองหลวง เมืองใหญ่เขาหรอก” ถามไถ่ ตามประสา โดยที่ไม่รู้จุดประสงค์ที่แท้จริงของทั้งคู่
“เอ่อ จีนมีเรื่องจะบอกย่ากับจิวน่ะครับ” ท่าทางจริงจังของจีน ทำให้ย่าแม้นกับจิวตั้งใจฟังมากขึ้น
“มีอะไรรึเจ้า มีอะไรสำคัญเล่ามาเถอะ” ย่าหยุดมือจากตะกร้าหมากแล้วหันมามองหลาน ที่คลานมากอดตนอีกครั้ง
“จีนขอโทษนะครับ ถ้าเรื่องที่จีนจะเล่ามันทำให้ย่ากับจิวไม่สบายรึถ้าคิดว่าจีนทำไม่ถูก” กอดย่าแน่นขึ้นเพื่อเรียกสติและกำลังใจเรียบเรียงคำพูด
“เล่ามาเถอะหลาน อีกไม่นานย่าก็จะไม่ได้อยู่กับพวกเจ้าแล้ว จะมีอะไรที่น่ากลัวไปกว่านี้อีก ย่าเชื่อว่าสิ่งที่จีนทำมีเหตุผลเสมอ” ปลอบใจด้วยถ้อยคำที่เหมือนน้ำชโลมจิตใจที่กำลังแห้งแล้ง มันอบอุ่นจนคนตัวใหญ่สัมผัสได้ไปพร้อม ๆ กับคนรัก สมแล้วที่จีนรักและบูชายิ่งกว่าอะไร.........จีนเล่าเรื่องทุกอย่างที่เกิดขึ้นให้ย่าและน้องชายฟัง ย่ายกมือทาบหน้าอกตัวเอง แต่ก็เลื่อนมาลูบหัวหลานชาย ส่วนจิวนั่งนิ่งไม่พูดอะไร จนจีนใจหาย
“จิวพี่ขอโทษนะ ที่พี่ไม่ได้มีหลานให้จิวอุ้มเหมือนที่พูดกันไว้” พูดจบแต่น้องชายกลับส่ายหัว เหมือนกับคำที่พี่พูดกำลังเข้าใจตัวเองผิด
“จิวไม่ได้โกรธพี่จีนครับ แค่ตกใจนิดหน่อย แล้วพี่สองคนจะทำยังไงต่อล่ะครับ ให้จิวเลิกเรียนไหมเอาแค่ ม.3 พอแล้วจะได้ออกมาช่วยพี่จีนกับพี่อาท” ท่าทางเห็นใจจริงจังทำเอาจีนกับอาทยิ้มออก นิสัยเหมือนกัน เห็นใจคนอื่น โดยที่ไม่ได้สนใจว่าตัวเองจะเป็นยังไง
“ไม่เป็นไรครับน้องจิว น้องจิวเรียนต่อไปเถอะ ตอนนี้ผมพอมีเงินเก็บ ถือว่ามากอยู่สำหรับการใช้จ่ายในครอบครัว แบบไม่เดือดร้อน แต่มันอยู่ที่พวกเราต้องทำอะไรให้เป็นชิ้นเป็นอันพอที่พ่อผมจะเชื่อใจว่าเรามีหลักมีฐานที่มั่นคงและมีอนาคตที่ดีได้” ประโยคแรกบอกน้องชายคนรัก ก่อนจะหันมาพูดกับย่าที่กำลังจ้องตนอยู่
“พระคุ้มครองเถอะ มีอะไรก็ค่อย ๆ คิดค่อย ๆ ทำกันละกันนะ ย่ามันแก่แล้วอยู่ได้อีกไม่นาน มันอยู่กับพวกเจ้าว่าจะสานต่อชีวิตกันยังไง ยังไงย่าก็ฝากจิวด้วยนะ มันก็มีแค่พี่ชายกับย่า ยังไงจีนก็อย่างทิ้งน้องนะลูก” ตนรู้ว่าพี่น้องไม่มีทางทิ้งกันแน่นอน แต่ก็อยากฝากฝัง ตอนที่ยังพร้อมหน้าพร้อมตาก่อนที่ ตัวเองจะไม่อยู่ซะก่อน
“จีนไม่มีทางทิ้งน้องหรอกย่า และย่าก็ต้องอยู่กับจีนไปอีกนาน ๆ จีนรักน้อง รักย่ามากที่สุด”พูดแล้วก็น้ำตาคลออีกแล้วส่วนน้องชายก็ทำจมูกฟืดฟัด จนอาทอดยิ้มกับครอบครัวที่แข็งนอกอ่อนในนี่ไม่ได้
“เฮ้ย จิวตกลงจะไปได้ยัง ต้องให้มาตามนะ” เด็กหนุ่มร่างสูง เดินเข้ามาเรียกจิว ชะงักเมื่อเห็นมีหลายคนนั่งอยู่
“ว่าไงเอ โตขึ้นเยอะนะเรา” จีนทักเด็กหนุ่มรุ่นเดียวกับน้องชายหน้าตาหล่อเหลา ตัวโตมากว่าเขาซะอีก
“หวัดดีครับย่า พี่จีน หวัดดีครับพี่” ยกมือไหว้พี่เพื่อนที่เคยเห็นสองสามครั้งตอนมาเล่นกับไอ้เปี๊ยกจิว ส่วนอีกคนไม่เคยเห็นแต่คงเป็นเพื่อนพี่จีน
“จะชวนกันไปไหนอีกล่ะ ฮึ”ถามเด็กหนุ่มที่มานั่งพับเพียบข้างจิว เด็กหนุ่มที่พ่อเป็นเจ้าของโรงสีที่ใหญ่พอตัว เห็นว่าครอบครัวเอเอ็นดู น้องชายเขามากอยู่ บอกว่าน่ารัก กตัญญู ไม่เกเร คอยฝากนั่นส่งนี่มาให้กินกันอยู่เรื่อย จิวบอกว่าเอคอยมารับมาส่ง ตัวใหญ่ ๆ นั่นทำให้ไม่มีใครกล้าแกล้งหรือมายุ่มย่ามกับน้องชายเขา เคยคิดว่าเป็นเพื่อนที่ดี แต่เมื่อตัวเขามาเจออาททำให้มีความรู้สึกอย่างอื่นเข้ามาแทรก มันอยู่ที่ว่าเขาคิดมากไปรึเปล่า หรือทั้งคู่รู้ตัวรึเปล่า
“เอ!! จิวบอกว่าจะออกไปเองไม่ต้องมารับไงล่ะ” จิวพูดกับเพื่อนแบบงอน ๆ เขาบอกว่าเขาจะไปเอง ไม่ต้องมารับเดี๋ยวพวกไอ้โตก็ล้ออีกว่าเขาเป็นเพื่อนแหง่ เขาไม่ชอบ
“เอ๊า ไม่ได้มารับ มาตามเห็นช้า อยากไปก็ไปดิต่างคนต่างไป แค่ต้องเดินทางเดียวกัน เท่านั้นเอง”เถียงเพื่อนข้าง ๆ คู ๆ ก็ตั้งใจมารับนั่นแหละ แต่เจ้าตัวเล็กนี่อยากทำตัวแมน ๆ เดินไปจุดนัดพบเอง ไม่ยอมซ้อนจักรยานเขา กลัวเพื่อนล้อ เพราะสองคนตัวติดกันตลอด พวกมันไม่กล้าล้อต่อหน้าเขา ชอบไปแขวะไอ้เปี๊ยกนี่ลับหลังเท่านั้น
“จะไปใส่เบ็ดน่ะครับพี่จีน ปลาชุมเชียว เมื่อวานมีคนเอาไปให้แม่ที่บ้าน ยังทำต้มยำมาให้ย่าลองชิมอยู่เลย” พูดแล้วหันไปหาย่าที่นั่งยิ้มอยู่
“เออ อร่อยใช้ได้เลยเจ้าเอ ฝากบอกแม่อ้อยด้วยว่า ขอบใจมากที่มีน้ำใจ” อาทนั่งฟังบทสนทาต่าง ๆ ที่มีแต่น้ำใจความเอื้ออาทร บางครั้งมันอาจจะไม่ยากที่เขาจะอยู่ที่นี่
“จีนพี่อยากลองไปดูบ้าง ว่าใส่เบ็ดยังไง” อาทหันไปพูดกับจีนที่หันมาฟังทำหน้าตาลังเล
“เอาซิครับพี่ ผมพาไป สนุกนะ” เอรีบพูด และอาสา
“เอาอย่างงั้นก็ได้ ย่าเดี๋ยวพวกจีนมานะ เดี๋ยววันนี้จีนเข้าครัวเองนะครับ” หอมแก้มย่าฟอดใหญ่ก่อนจะหยิบกระเป๋าตัวเองจากคนร่างใหญ่ แต่ก็ถูกดึงไว้ไปถือเอง
“เออ ๆ เฮอะ ๆๆๆ สงสัยย่าจะไม่ได้อุ้มหลานซักคน” คำพูดย่าทำให้คนไม่เข้าใจงง ๆ แต่อาทกับจีนเข้าใจว่าผู้ใหญ่ย่อมดูออกว่าอะไรเป็นอะไร
พอจีนและอาทเปลี่ยนเสื้อผ้าเป็นชุดที่ทะมัดทะแมง เดินไปก็คุยกันจนสนิทสนม เอเอาจักรยานจอดไว้ที่นี่ และมัวแต่คุยกับอาทจนลืมได้ตัวเล็กที่เดินหน้ามุ่ยรั้งท้าย มัวแต่ขี้โม้ จนลืมมาช่วยถือกระป๋องเหยื่อที่จิวหิ้วอยู่ พอหันกลับไปเห็นหน้าบูด ๆ นั่นก็รู้ตัว รีบเดินรอให้คนตัวเล็กตามให้ทัน ปล่อยให้อาทกับจีนเดินนำ ชื่นชมธรรมชาติกันไปก่อน
“ม่ะ ช่วยถือ” ยื่นมือไปจะรับกระป๋องเหยื่อ แต่คนตัวเล็กรีบเหวี่ยงหนีไปอีกทาง พร้อมกับทำปากแทบจะชิดจมูกอยู่แล้ว งอน ดูง่าย ๆ แล้วก็บอกไม่ให้เขามารับ
“ไม่หนักเหรอ .....ไม่ช่วยก็ดะ ไปคุยกับพี่อาทพี่จีนต่อดีว่า” ทำท่าจะดินจากไป แต่ก็ถูกรั้งชายเสิ้อยืดสีดำไว้ก่อน
“ให้ถือก็ได้ แต่เอให้จิว เสียบเหยื่อด้วยนะ” เอหรี่ตามองคนที่เอาการถือเหยื่อมาเป็นข้อต่อรองได้ การเสียบเหยื่อที่ครั้งแรก ๆ เป็นไส้เดือนตัวเป็น ๆ ที่ไอ้เปี๊ยกนี่เคยบอกว่าบาปและพูดว่าจะไม่มาใส่เบ็ดด้วยอีกถ้าเป็นไส้เดือน จำต้องเปลี่ยนเป็นปราร้าปลาหมอตัวเล็ก ๆ ถึงยอมมาด้วยอีก แล้วมีครั้งนึงที่เสียบแล้วเบ็ดเกี่ยวนิ้วจนแหกปากร้องไม่หยุด จากนั้นเขาก็ไม่ใส่เสียบเหยื่ออีกทั้งที่เจ้าตัวเร้าหรือตลอดว่าอยากเสียบ
“แล้วไม่กลัวมันเกี่ยวนิ้วหรือไง” ถอนหายใจก่อนถามออกไป
“มันไม่เป็นไรหรอก ตอนนั้นแค่ตกใจ แต่ถ้าเกี่ยวอีกจิวไม่ร้องก็ได้สัญญา” เอส่ายหัวที่เพื่อนเขาคิด เกี่ยวแล้วจะไม่ร้อง แล้วมันไม่เจ็บหรือไง
เดินตามคันนาที่เป็นทางเดินกั้นแบ่งเขตนา มีต้นข้าวที่กำลังออกช่ออ่อน ๆ สียังเขียวขจีมองไปเหมือนสนามหญ้านุ่มน่านอนกลิ้งไปมานัก อาทเดินมองดูสองข้างทาง จนจีนกลัวคนที่มัวแต่มองข้างทางไม่มองทางจะตกคูคันนาที่เดินได้แค่เรียงตัวเท่านั้น
“พี่อาทดูทางด้วยซิครับ” ดีนะที่พ้นหน้าฝนแล้วไม่งั้นได้ลื่นตกน้ำที่มีอยู่ในผืนนาแน่ ๆ คนที่ถูกตำหนิ หันไปยิ้มให้ก่อนจะหันมองทางเดินตามเด็กหนุ่มทั้ง 2 ไปจนถึงที่เป็นเนินสูงแต่มีบริเวณกว้างพอจะวางของ และนั่งพักได้ เอวางประป๋องเหยื่อ และ เบ็ดที่ทำด้วยไม้ไผ่เหลาเป็นซี่เล็ก ยาวประมาณ 2 ไม้บรรทัดครึ่ง ปลดตะขอเบ็ดออกจากเชือกล็อคที่ทำไว้ตรงกลางลำ หยิบปลาร้าตัวเล็กที่ส่งกลิ่นจนอาทต้องปิดจมูก ทำเอาจีนและจิวหัวเราะ
“อะไรน่ะจีนทำไมมันเหม็นอย่างนี้”พูดแล้วทำจมูกย่น
“เหยื่อน่ะครับพี่อาท แต่ก่อนจะเป็นไส้เดือน แต่มีคนใจบุญ จนผมต้องเปลี่ยนเหยื่อเป็นเหยื่อไร้ชีวิตนี่น่ะครับ มันเป็นปลาร้าน่ะครับ พี่อาทคงไม่เคยเห็น” รู้ว่าเหม็นแต่ยังอดชะโงกดูไม่ได้เมื่อเอ เอนกระป๋องให้ดู พยักหน้ารับรู้ พร้อมกับเดินไปหยิบเบ็ดขึ้นมาดู
“ลองทำไหมพี่ เนี่ยจิวก็จะเสียบเหยื่อเหมือนกัน” จิวรีบบอก แล้วถือโอกาสนั่งลงปลดเบ็ดแล้วหยิบเหยื่อมาเกาะตะขอ
“ใครให้ทำ...ไม่กลัวรึไง” เพื่อนตัวโตกว่ารีบพูดเจ้าคนเนียน ๆ
“ฮึ ก็บอกไว้แล้วนะ”เถียงทันทีแล้วทำหน้ามุ่ยอีกรอบที่โดนเพื่อนดุ ต่อหน้าพี่ชายทั้งสอง
“ตามใจ อย่ามาร้องนะ” พูดแล้วเอาคันเบ็ดชี้หน้าไอ้เปี๊ยก แต่อีกฝ่ายกลับยิ้มรับอย่างทะเล้น อาทมองทั้งคู่แล้วก็อดยิ้มไม่ได้ เขาก็ลองบ้างโดยมีจีนปลดเบ็ดให้ ถึงกลิ่นจะเหม็นไปบ้างแต่ก็รู้สึกสนุกเหมือนกัน เสียบเสร็จก็ล้างมือ เบ็ดมีทั้งหมด 20 คัน จีนแบ่งเบ็ดจากเอมา 10 คัน แล้วพาอาทเดินเลาะคันคูแยกจากเด็กหนุ่มทั้งสอง เพื่อไปหาที่ปักเบ็ด โดยเลือกที่เป็นน้ำนิ่ง ๆ ข้าง ๆ คันนานั่นแหละ อาทมองปลาที่วิ่งในป่าข้าวเขียวนั่นอย่างตื่นตาน้ำทีไม่ลึกมาประมาณหัวเข่าได้ถ้าลงไป คนตัวใหญ่ขอปักบ้าง โดยก้มลงเอาส่วนแหลมของเบ็ดที่เหลาไว้ ตั้งหน้าเสียบที่ข้าง ๆ คันนาเหมือนที่เห็นจีนทำ แต่คงก้มมากเกินจนรู้สึกถึงการเอนตัวที่เสียศูนย์ ร่างใหญ่ล้มคะมำลงอย่างไม่เป็นท่า ตัวเปียกและเปื้อนโคลนดิน ตอนแรกจีนก็ตกใจว่าจะโดนเบ็ดเกียวเอาแต่คนร่างใหญ่ตกใจเหวี่ยงคันเบ็ดไปซะไกล
“เป็นยังไงบ้างพี่อาท ใส่เบ็ดเขาไม่ลงไปจับปลาอย่างนั้นอย่างนั้นนะพี่ มันจะมากินเหยื่อและติดเบ็ดเราเอง” จีนพูดอย่างล้อเลียนคนที่ยังไม่ขึ้นจากท้องนา
“แซวใช่ไหม นี่แน่ะ!!!” วักน้ำที่อยู่ตรงหน้าใส่คนตัวเล็กที่ยืนแซวและหัวเราะเขา จนต้องวิ่งหนีไปอีกทาง อาทรีบปืนขึ้นข้างบนและสลัดโคลนออกจากเท้า รู้สึกคันยิบ ๆ ขึ้นมาแต่ไม่มาก
“จีนมาดูนี่สิ” ชะโงกหน้าลงไปทำเป็นมองตรงที่ตัวเองตกลงไป จนคนตัวเล็กเดินมาใกล้ ถือจังหวะนั้นเอาตัวเปียกๆ ของตัวเองกอดคนตัวเล็กที่หลงกล
“พี่อาทเปียกหมดแล้ว ฮะฮ่า ๆๆๆๆ” หัวเราะสนุกสนาน แต่ก็ต้องหยุดเล่นแล้วปักเบ็ดให้เสร็จเพราะเห็นเด็กหนุ่มทั้งสองคนเดินกลับมาที่เดิมแล้ว
ทุกคนกลับไปที่บ้าน และกินข้าวเย็นด้วยกันด้วยฝีมือจีนกับจิว มีคนที่กำลังลำบากอยูตอนนี้ อาทรู้สึกคันยิบ ๆ ตรงขาและแขนที่ถูกโคลน ต้องเกาและลูบอยู่บ่อย ๆ จนจีนสังเกตเห็น
“พี่อาทเป็นอะไรครับ” ถามคนที่กำลังนั่งที่เก้าอี้หวายดูทีวีอยู่หลังจากินข้าวเสร็จ หลังจากพาย่าไปนอนในห้องแล้ว จิวก็เดินออกไปส่งเอหน้าบ้านและยืนคุยหรือเถียงกันอยู่หน้าบ้านก็ไม่รู้ ก็พึ่งจะเคยเห็นน้องเขาอ้อนคนอื่นนอกจากเขากับย่าก็คราวนี้แหละ ส่วนเรื่องเบ็ดเอบอกว่าเดี๋ยวพรุ่งนี้แต่เช้ามืดจะออกไปดูเอง
“พี่คันน่ะ” จีนก้มลงดูตรงที่บอกว่าคัน เห็นเป็นผื่นเล็ก ๆ ขึ้นมา ก็บอกให้อาบน้ำตั้งแต่มา ก็ไปล้างขาเฉย ๆ บอกว่ามืด ๆ ค่อยอาบ เพราะเดินมาก็ตัวแห้งแล้ว อดสมน้ำหน้าคนรั้นไม่ได้ รีบไล่ให้ไปเปลี่ยนเสื้อผ้า เพื่อจะได้อาบน้ำ ระหว่างเดินเข้าห้องน้ำร่างสูงก็คิดอะไรออก
“จีนพี่รู้แล้วล่ะ ว่าเราจะทำอะไรดี”พูดแล้วยิ้มเปิดประตูห้องน้ำออก ปล่อยให้คนที่ยื่นของใช้ให้ทำหน้างง ๆ ว่าจะทำอะไร ทำไมคิดออกเร็วจังว่าจะทำอะไรกัน แต่ก็ดีจะได้มีเวลาเตรียมตัวนาน ๆ จะได้รู้ว่าดีหรือไม่ดี
“พี่อาทว่าจะทำอะไรน่ะครับ ในระยะ 6 เดือน” ถามออกไปอย่างสงสัย
“เปล่า พี่ว่าที่เราจะทำกันวันนี้น่ะ”พูดแล้วฉุดแขนคนตัวเล็กปลิวเข้าห้องน้ำไปด้วย
“ไอ้พี่อาทบ้า ลามก น้องกับย่าอยู่นะ” หน้าแดงเห่อขึ้นมาไม่คิดว่าหน้าสิ่วหน้าขวานยังมากวนแบบลามกอยู่ได้
“อยู่ ก็ไม่ได้อยู่ตรงนี้นิครับ”พูดแล้วก็ไม่ได้ฟังเสียงทัดทานของคนขี้อาย แค่เก็บเสียงกว่าเก่าแค่นั้น แต่ก็ยังมีคนได้ยินยืนหน้าแดงอยู่หน้าห้องน้ำ ...แค่ปวดท้องฉี่ เป็นอันต้องเก็บไว้ก่อน ก่อนจะวิ่งเข้าห้องไป ทำไมได้ยินแล้วต้องไปคิดถึงเพือนตัวใหญ่ด้วยนะ
บ้านแบ่งเป็นสามห้องเมื่อก่อนแม่กับพ่อห้องนึง ย่าห้องนึง และเขากับจิวนอนด้วยกัน แต่ตอนนี้ย่าบอกให้เขาแยกมานอนห้องพ่อกับแม่ คืนนั้นกว่าจะได้นอนทั้งคู่ก็คุยกันจนดึกดื่น ..............
.......................... อาทพอจะรู้แล้วจริง ๆ ว่าเขาจะทำอะไรให้ทัน 6 เดือน และจะอยู่ต่อไปได้เรื่อย ๆ แต่เขาต้องมีผู้ช่วย.........คิดก่อนจะหลับตาลง หันตัวไปกอดคนตัวเล็กที่หลับไปก่อน ยังรู้สึกคันอยู่แต่ก็ถูกป้ายคารามายด์ซะเต็มตัวไปหมด มันไม่ได้ลำบากอย่างที่พ่อบอกซะหน่อยหรือว่ามันแค่เริ่มต้น...................
ขอบคุณทุกคนที่ให้กำลัง น้องจีนกับพี่อาทเน้อ :กอด1: :กอด1:
-
จะไหวไหมอ่า พี่อาทสู้ๆ
ช่วยแก้คำผิดนะจ๊า คำว่าลางดีลางร้าย ใช้ ล.ลิงจ้าตะเอง
รออ่านต่อนะ
:pig4: :pig4: :pig4:
-
อดทนนะจีน :L1:
-
อย่ามีหญิงบ้านนอกมาจีบเฮียอาทเลยส๊าาาาาธุ :call:
เเต่เอาชนะท่านพ่อก็เเย่พอล่ะ สู้ๆ
-
มีอีกหนึ่งคู่ให้ตามเชียร์ จิว+เอ
น่ารักทั้งพี่ทั้งน้อง :L1:
-
อร๊างงงงงงงงงงงอิพี่อาทนี้หื่นจริงๆว่าแต่หนู๋จิวจ๊ะแค่ได้ยินเสียงแล้วคิดถึงเพื่อนเลยหรือ อิอิ
ชักอยากจะอ่านตอนหวานๆกับ เอ-จิวเสียแล้วสิเนี้ย
พลีสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสคนเขียนเจ้าขา สักบทสองบทนะเจ้าคะ หรือหลายๆบทก็ได้ อิอิ
+1 สำหรับบรรยากาศบ้านทุ่ง อ่าส์
-
จิวเอน่าร๊ากนะเนี่ย
-
อยากอ่านต่อ
-
ช่วยกันสร้างอนาคตให้ได้นะ ทั้ง จีน - อาท
ส่วน จิว - เอ นี่ก็เป็นเรื่องของอนาคตอีกคู่
-
ไม่แน่นะ อาจจะติดใจไม่กลับไปเลยก็ได้นะ
แล้วพ่ออย่ามาเสียใจ :m20:
-
:L2: ขอเอ-จิว ด้วยคนนะ อิอิอิ o13
-
สู้ๆ เดี๋ยวมันก็จะผ่านไปค่าา :a2:
-
ช่ายยย มันแค่เริ่มต้นเท่านั้น 555
-
เอาใจช่วยทั้งสองคน :man1:
-
@ A MiRaClE wOrKeR //// ท้าเทวดา......ให้มาเดินดิน @ Special Track…A + Jew 16/11/2010
หลังจากเพลงมาร์ชโรงเรียนดังตอนเช้า เสียงจอแจเพื่อเตรียมตัวจะเข้าแถวของนักเรียนโรงเรียนมัธยมประจำอำเภอจะมีให้ได้ยินอยู่ทุกวันก่อนจะสงบเงียบเมื่อเริ่มกิจกรรมหน้าเสาร์ธง เริ่มขึ้นท่ามกลางแสงแดดในฤดูหนาวจึงทำให้บรรยากาศไม่ค่อยจะทรมานใจกันเท่าไหร่ หลังเลิกแถวก็แยกย้ายเข้าห้องใครห้องมัน
“เฮ๊ย จิว พ่อมึงไปไหนวะ ทำไมไม่มามึงมาขี้ล่ะ”เสียงและถ้อยคำหยาบคายดังจากข้างหลังขณะที่กำลังจะก้าวเข้าห้องน้ำ
“พ่อกูตายแล้ว มึงอยากไปหาพ่อกูเปล่าล่ะ” เสียงเล็กใสโต้ตอบทันควันเหมือนกัน จิวรู้ที่พวกไอ้โตมันพูดถึงพ่อมันหมายถึงใคร จะพูดเพราะกับคนที่พูดเพราะกับเขาเท่านั้น
“อ้าว ไอ้นี่กวน กูถามดี ๆ เห็นว่าไอ้เอมันคุ้มกะลาหัวมึงรึไง มึงถึงกล้าหือ อย่าลืมว่าตอนนี้มึงอยู่คนเดียวนะ” ไอ้โตลูกอาจารย์ฝ่ายวิชาการ เห็นว่าพ่อมันตำแหน่งใหญ่โตในโรงเรียนก็เที่ยวระรานคนอื่นโดยเฉพาะกับเขาที่ไม่รู้ว่าไปเหยียบเล็บขบมันตอนไหน
“ดีของมึงอย่างนั้น กูก็ดีได้เท่านี้ อย่ากวนได้ป่ะโตคนจะเข้าห้องน้ำ รึมึงจะไปช่วยกูเบ่ง” ถ้าพี่จีนได้ยินคำพูดคำจาอย่างนี้ได้ตีปากกันบ้าง แต่เขาก็ต้องเป็น เอาไว้สู้กับพวกอย่างไอ้โตนี่แหละ
“กูเข้าไปก็ได้ช่วยมึงทำอย่างอื่นดิ ไอ้จิวหรือมึงจะลอง” ร่างที่เล็กกว่าเอนิดเดียวเดินอาด ๆ มาปล่อยให้พวกอีกสองคนเฝ้าหน้าประตู............... ทำยังไงดีเอก็ไม่อยู่ถูกเรียกไปเอางานกับอาจารย์ ปวดท้องก็ปวดทำไมต้องมามีเรื่องตอนนี้ด้วย สองขาเรียว ก้าวถอยหลัง หวังจะเข้าไปในห้องน้ำแล้วปิดประตู แต่ก็ช้าเมื่อไอ้โตเอามือมายันประตูไว้เหมือนจนมุม เพราะร่างใหญ่ยืนเต็มประตูห้องน้ำ ทำไงดีไม่อยากมีเรื่อง แต่ก็ต้องทำ
“ว่าไงมึงจะเอารอยแดงสวย ๆ ที่ซอกคอ รึจะเอารอยซ้ำที่หน้าเลือกเอา” ข้อต่อรองที่น่ารังเกลียดและน่ากลัว
“ไอ้โต ไอ้หน้าปลาคราฟ” เสียงด่าทอทำโตเริ่มโกรธขึ้นมาจริง ๆ ปากดีนักมันต้องสั่งสอนให้เข็ด เอื้อมมือจะขว้าแขนเล็กเพื่อดึงออกมานอกห้องน้ำ
“โอ๊ย!!!ไอ้จิว สัดมึงทำส้นตีนอะไรห๊า” ต้องผงะออกเพราะน้ำที่สาดโครมออกมา ทำให้ร่างใหญ่เปียกไปเป็นแถบยังไม่พอยังมีขันที่เอาครอบหัวเมื่อไหร่ จิวรีบออกมาจากห้องน้ำ หลับหูหลับตาวิ่งชนลูกสมุนได้โตที่ยืนขวางทางอยู่ เห็นเอไวไวกำลังหอบสมุดปึกเบ่อเร่อ
“เอ เอ !!!รอจิวด้วย”ตะโกนเสียงดังจนคนแถวนั้นหันไปมอง เอได้ยินเสียงแว่ว ๆ หันไปมองก็เจอะไอ้ตัวเล็กวิ่งกระหืดกระหอบมา แล้วที่สำคัญข้างหลัง ไอ้โตและสมุนวิ่งตามมาติด ๆ อีกแล้วงานเข้าแต่เช้าแน่ ๆ
“เอ ช่วยจิวด้วยยยยยยยย” วิ่งเฉียดหมัดมาหน่อยเดียวเพราะไอ้โตก้าวยาวกว่า แต่ก็ทันได้หลบข้างหลังเพื่อนรักที่ยืนถือสมุดอยู่
“มึงออกมานะ ไอ้จิว ไอ้เอมึงส่งมันมาดี ๆ ให้กูอัดซักหมัดสองหมัดแล้วหายกัน”
“มึงจะอัดมันเรื่องอะไร”ถามนิ่ง ๆ ทั้งที่สมุดที่ถืออยู่ก็หนักอื้ง อยากจะเอาทุ่มหัวไอ้คนก่อเรื่องก็กลัวจะคอหักตายซะก่อน เป็นเขาเองอีกที่จะเสียใจ
“ไอ้โตมันแกล้งจิว!!!”ชิงฟ้องก่อนให้คนตัวโตกว่าเข้าใจ
“แต่มึงสาดน้ำใส่กู” อีกฝั่งยังไม่ยอมแพ้ แต่ไม่กล้าเข้าไปเพราะรู้ว่าไอ้เอมันหมัดหนักยังกะอะไร แล้วยิ่งเรื่องไอ้เบี๊ยกนี่จากน้ำเปล่ากลายเป็นน้ำกรดได้ทันที
“งั้นก็แสดงว่ามึงแกล้งมันก่อน” รีบพูดต้นสายปลายเหตุเพื่อจะยุติเรื่องราววุ่นวาย ไอ้ตัวเล็กจะได้เลิกขยำเสื้อนักเรียนเขาซักที กลัวแต่ปากเก่ง เขารู้นิสัยเพื่อนเขาดี
“ก็ กูก็ทักทายมันปกติ แต่มันดิ ดันอารณ์เสียเอง” แถ แก้ตัวได้หน้าตาเฉยทำเอาคนตัวเล็กฟึดฟัด ออกมายืนประจันหน้ากับศัตรู เกลียดที่สุดคนโกหก
“ทักทายปกติที่มึงจะฝากรอยแดงสวย ๆ ไว้ซอกคอกู จะฝากรอยช้ำไว้บนหน้ากูน่ะเหรอไอ้โต ไอ้โกหก เออย่าไปเชื่อมันเอก็รู้ว่าจิวไม่หาเรื่องใครก่อน” ไม่ยอมใครนี่ก็ที่หนึ่ง
“ไอ้!!!” โตง้างหมัดจะซัดไอ้คนปากดีนี่ซักที แถมยังพยักเพยิดยื่นหน้ามาท้าทายหมัด แต่ดันหันไปเห็นสายตาดุ ๆ ของคนตัวโตข้างหลังที่จ้องมา ประมาณว่าถ้าทำมันมึงตาย ต้องเก็บหมัดและถอยออกมา
“ฝากไว้ก่อนเถอะมึง ไอ้จิว” พูดแล้วชี้หน้าก่อนจะหันหลังเดินกับอย่างเสียอารมณ์
“อย่าลืมมาเอาคืนนะมึง โด่ไม่แน่จริงนี่หว่า” ยังเก่งกระโดดท้าเหยง ๆ ไม่รู้ซักนิดว่าถ้าไม่มีคนข้างหลังตัวเองจะอ่วมไปแค่ไหนแล้ว
“จิว กลับห้องเดี๋ยวนี้เลย” หันมาเจอคนตัวใหญ่ทำหน้าดุใส่ ก็หัวหดลง แล้วเดินตามขึ้นห้องไปต้อย ๆ อย่างว่าง่าย
“เอ...”
“...........” ไม่อยากพูดกับคนอวดเก่ง
“เอ...”
“อะไรอีกฮะ!!!” พูดเสียงรำคาญใส่............ ลืมตัวว่าไอ้ตัวเล็กที่จะมีปฏิกิริยากับคำพูดเขาเสมอ หน้าที่เริ่มมุ่ยลง น้ำตาเริ่มคลอ.....
“เปล่า จิว.. ฮึก.. แค่จะบอกว่าจิวปวดท้องยังไม่ได้เข้าห้องน้ำเลย จิวไป ฮึก เข้าห้องน้ำก่อนนะ ซืด..”เอาล่ะสิต้องตามง้อมันอีกใช่ไหมทั้งที่ยังมีภาระอยู่ในมือ เฮ่อ...ไม่รัก ไม่สนใจหรอกนะ.........
“น้องจิว แม่ฝากแกงส้มให้ย่าด้วยนะลูก” น้าอ้อยใจดีที่สุดเลย วันนี้จิวมาเล่นที่บ้านเอที่เป็นโรงสี รับซื้อข้าว และขายผลิตภัณฑ์ทางการเกษตร ตั้งอยู่หน้าหมู่บ้าน ซึ่งไม่ไกลจากบ้านจิวเท่าไหร่ จึงไปมาหาสู่กันได้ ไม่ลำบาก
“ขอบคุณครับน้าอ้อย เดี๋ยวจิวเก็บดอกมะลิมาให้น้าอ้อยลอยน้ำอีก” คำพูดคำจาท่าทางน่ารักทำให้แม่เพื่อนรักเหมือนลูกตัวเอง เอ็นดูจนคนตัวใหญ่ต้องเป็นสารถีรับส่งไอ้ตัวเล็กยามที่แม่บอกว่าคิดถึง และไม่มีเวลาไปหา แม่ชักจะรักมันมากกว่าเขาขึ้นทุกวัน อะไรก็น้องจิว ไม่เคยเห็นแม่จะเรียกหาน้องเอซักครั้ง
“แค่น้องจิวมาหาแม่ แม่ก็ดีใจแล้วลูก” เดินมากอดร่างน่ารักแล้วหอมแก้วนุ่มไปฟอดใหญ่
“โธ่แม่ จะอะไรนักหนา แม่ไม่เห็นจะเคยหอมเอเลย อะไรก็น้องจิว ๆ ให้เอไปอยู่กับย่าแล้วให้มันมาเป็นลูกแม่เลยไหมล่ะ” แกล้งประชดประชันไปอย่างนั้น รู้สึกดีที่พ่อกับแม่รักเพื่อนตัวเล็กนี่ มีกันแค่สองพี่น้องกับย่าแต่ก็ไม่เคยขาดความรักและเอ็นดูจากคนรอบข้าง เพราะนิสัย ความกตัญญู และรูปร่างหน้าตา อย่างน้อยมันทำให้เขาเบาใจว่าเพื่อนเขาจะไม่เหงา
“แล้วดูตัวเอซิลูก ยังกะตึก แล้วยอมไปอยู่กับย่าจิงป่ะลูก” แหย่ลูกชาย เพราะรู้ว่าไม่จริงจังอะไร
“น้าอ้อย จิวต้องกลับบ้านแล้วครับ จะค่ำแล้ว เดี๋ยวย่าเป็นห่วง” ร่ำลาแม่เพื่อนเตรียมถือของฝาก ติดตรงไอ้คนไปส่งยังนอนกระดิกเท้าดูหนังสบาย ไม่ยอมลุก ทั้งที่ได้ยินเขาบอกน้าอ้อยแล้ว
“เอ ไปส่งจิวหน่อยนะ” ไปยืน ๆ ข้าง แล้วเอาเท้าเขี่ยขาเพื่อน จนคนร่างสูงหันไปมองแล้วขมวดคิ้ว
“กวน” หันไปว่าเพื่อนแล้วเอารีโมทในมือเคาะขาเรียวที่กำลังเอาเท้าสะกิดเขายิก ๆ น่ารักต่อหน้าแม่ทีกับเขาอย่างนี้ทุกที
“เดินไปเองดิ” ไม่ยอมลุก ซ้ำยังกันมายักคิ้วให้ จนจิวขมวดคิ้วไม่พอใจ
“ได้ รอเดี๋ยว” คนตัวเล็กพูดแล้ววิ่งหายไปในครัว แล้วก็ได้ยินเสียงฝีเท้ามากกว่าหนึ่งเดินออกมา เอาแล้วไงไอ้ขี้ฟ้อง
“เอ ทำไมไม่ไปส่งจิวล่ะลูก มันไม่ไกลก็จริง แต่มันโพล้เพล้แล้ว งูเงี้ยวเขี้ยวขอมันเยอะ มันอันตรายรู้ไหม แล้วไหนขะถือของอีกเป็นเพื่อนประสาอะไรนิฮึ” หูชา ไอ้ตัวแสบ ไม่ได้ดังใจไม่ถูกใจก็มาไม้นี้ตลอด อยากจะลุกขึ้นไปหยิกแก้มได้คนที่ยืนหลังแม่แล้วยิ้มอย่างสะใจ ฝากไว้ก่อนเถอะ
“ครับแม่ เอแหย่จิวเล่นเฉย ๆ “ พูดแล้วลุกขึ้นไปดึงถุงแกงกับมือเล็กที่ถืออยู่ เดินนำออกไปหน้าบ้านรอไอ้ตัวเล็กที่หันไปอ้อนแม่เขาอีกรอบก่อนออกมา
“จะไปมอไซค์หรือจักรยาน”พูดห้วน ๆ กับเพื่อนรักที่เดินตามออกไป
“ไปจักรยานจะได้ไม่เปลืองน้ำมัน” ยิ้มถูกใจแล้วเตรียมตัวซ้อนจักรยานคนตัวโต ก้าวขาขึ้นเตรียมนั่ง เพื่อนตัวใหญ่ก็แกล้งเข็นรถไปข้างหน้าจนต้องเดินตามไปอีก เป็นอย่างนี้อยู่สองสามรอบ จนคนตัวเล็กเริ่มปากชิดจมูก
“ไม่อยากไปส่งก็บอกมาดิ จิวไปเองก็ได้ เอาแกงมา!!!” กระชากถุงแกงมาถือเองแล้วก้าวยาว ๆ ออกไปไม่สนใจคนขี้แกล้งที่ปั่นจักรยานตาม
“จิว...เอล้อเล่น ป่ะขึ้นมาสิ เหนื่อยนะเผื่อจะถึง” ปั่นจักรยานชะลอจนคอรถส่ายไปมา ไอ้ตัวเล็กนี่ก็ไม่ยอมหันมาซักที
“ขอโทษ คราวหลังไม่เล่นแล้วนะนะ” ...........ก็ยังไม่หยุดได้งอนแล้วเลยเถิดอย่างนี้ทุกที...งั้นก็
“ไม่กลัวดงกล้วยข้างทางเหรอ เมื่อวันก่อนแม่บอกว่าเห็นเงาตะคุ่ม ๆ ตอนขับมอเตอร์ไซค์ผ่าน วึ่ย!! พูดแล้วขนลุก” พูดแล้วทำท่าทำทางขนลุก จนเหมือนจริง แล้วชะลอจักรยานให้คนตัวเล็กเดินไปก่อน ผีเท้าเริ่มเบาลง ในหัวยังคิดเรื่องที่เพื่อนพูด หันไปข้าง ๆ ไม่เห็นเพื่อนรักที่ปั่นจักรยานดักหน้าดักหลัง หยุดเดินทันที รีบหันหลังเห็นเพื่อนรักกำลังหันจักรยานกลับทางเดิม
“เอ........... จะไปไหนอ่ะ” พูดเสียงอ่อยจนคนตัวใหญ่ แอบยิ้ม
“ก็จิวไม่ให้เอไปส่ง นิ”
“ใครบอก จิวแค่เดินมาก่อนเอ จะได้ไม่หนักไง เนี่ยจิวรอขึ้นตรงนี้ไง มาดิ” แถหน้าตาเฉย จนเพื่อนตัวใหญ่อยากจะหัวเราะ แต่ก็กลัวจะงอนอีก จำต้องหันจักรยานกลับมารับไอ้คนเจ้าเล่ห์ ที่ยืนรออยู่
“เหรอ ...เอนึกว่าจิวโกรธนะเนี่ย เห็นไม่พูด” ลองแหย่ดู หลังจากที่ซ้อนท้ายจักรยานเรียบร้อยแล้ว
“เปล่าซักหน่อย...เอไม่เชื่อจิวเหรอ” พูดแล้วทุบหลังเพื่อนรักไปผลัวะใหญ่ ไม่มีคำตอบก็จะมามุกนี้ทุกที ..เอไม่เชื่อจิว....เอไม่รักจิวแล้วเหรอ....จิวไม่ใช่เพื่อนเอแล้วเหรอ.........อีกมากมายที่ทำให้เขายอมได้อย่างนี้
...
ลองดูนะ ไม่รู้จะถูกใจรึ น้อง ๆ ยังเด็กเอาน่ารัก ๆ ไปก่อนนะเปล่า ค่อยเป็นค่อยไป........ ดึก ๆ อาจจะมาลงเรื่องหลักต่อเน้อ ขอเวลาเรียบเรียงจัดแต่งนิดหน่อย :กอด1:
-
:L1:
-
ง้อซะน่ารักเลยคู่นี้ มะไหร่จะรักกันรักกันน๊าาาาา
ไอ้โต ไปตายซะ :z6: :z6:
-
จิวน่าร๊ากกกกกกกกกกกอ่ะ พี่ชายจิวทำไมไม่ขี้อ้อนแบบนี้มั่ง อิอิ
-
น่ารักมาก อยากอ่านต่อ
รอลุ้นตอนหลัก
+1
-
คู่นี้น่ารักดี :m13:
เป็นกำลังใจให้อีกคู่.....
จีน+จิว+ย่า เป็นครอบครัวที่อบอุ่นและรักกันมาก
ยิ่งได้พี่อาทกับเอรวมเข้ามาอยู่ด้วยผมว่าครอบครัวในฝันเลย....ปลื้ม
แต่สงสัยว่าถ้าเห็นพี่อาทกับพี่จีนอยู่ด้วยกันบ่อยขึ้น
ทั้งเอกับจิวคงจะเกิดอาการอยากลอกเลียนแบบ :-[
แต่เรื่องแบบนี้มันก็เป็นไปตามธรรมชาติ
ไม่ต้องมีใครสอนก็สามารถเรียนรู้ได้เองเนอะ :oo1:
ขอบคุณผู้แต่งครับ
-
:กอด1: :กอด1: น่าร๊ากกก
-
น้องจิวกับเอ น่ารัก งอนกันน่ารักดี
-
@ A MiRaClE wOrKeR //// ท้าเทวดา......ให้มาเดินดิน @ <<TrAcK 12>> 17/11/2010
เมื่อนึกไว้ในใจว่าอยากจะทำอะไรอัครเทพก็เริ่มดำเนินการ โดยให้จีนพาทัวร์ภายในหมู่บ้านว่ามีอะไรน่าสนใจอีกนอกจากธรรมชาติที่สวยงาม นาข้าวเขียวขจี น้ำใส ๆ ที่ไหลผ่านกลางหมู่บ้าน ทุกคนในหมู่บ้านดูจะยินดีต้อนรับทั้งสองคนนี่สินะที่เขาบอกว่าน้ำใจคนรากหญ้า มันมากซะจนล้นพ้น รับกันไม่หวาดไม่ไหวทั้งน้ำท่าที่ตักมาต้อนรับและของฝากให้ย่า และพวกเขา ดูไม่มีพิษภัย แม้กระทั่งสาว ๆ ที่เข้าพูดคุยก็ดูเป็นสาวเป็นนาง ไม่ได้แรงร้ายเหมือนวิรัญญาซักคน เสน่ห์บ้านนามันมีอะไรอีกหลายอย่างที่น่าค้นหา โรงเลี้ยงหม่อนไหม ที่หลังโรงเลี้ยงปลูกใบหม่อนเรียงรายหลายไร่ ข้างหน้าทำเป็นโรงถักทอฝีไม้รายมือไม่เป็นรองใครเลย ผ้าไหมชั้นดีทั้งนั้น อัครเทพพึ่งจะรู้ว่ามีโรงปศุสัตว์เลี้ยงวัวเนื้อด้วย เป็นของลุงทัศน์ที่เห็นและทักทายกันวันนั้น คอกวัวถูกแบ่งออกเป็นสัดส่วน แม้ไม่ใหญ่โตเหมือนปศุสัตว์คนมีตังแต่ดูแล้วการเอาใจใส่แม้กระทั่งการเอาใจใส่ระบบนิเวศไม่น้อยหน้าเลย ชาวบ้านละแวกนี้มีอาชีพที่หลากหลายเมื่อยามหน้านาก็ลงนา เมื่อสิ้นข้าวก็ มีอาชีพเสริมอย่างอื่น ยังมีกลุ่มแม่บ้านที่รวมตัวกันนำพืชผลทางการเกษตรมาดัดแปลง เช่นกล้วยฉาบ มะม่วงแช่อิ่ม มะม่วงกวน และอีกหลายอย่าง อย่างนี้สิเหมาะสมที่สุด กิจการที่ไม่ใหญ่โต แต่น่าใจ ผลิตภัณฑ์ที่หากินได้ตามท้องตลาด แต่ถ้าได้มาดูแหล่งผลิตว่าเขาทำยังไงกัน มันน่าสนไม่น้อย
“พี่อาทไม่บอกจีนเลยว่าจะทำอะไร” จีนเดินตามร่างใหญ่ที่หอบของฝากเต็มมือ คนในหมู่บ้านเป็นอย่างนี้เสมอมีไม่มากมาย ไม่เหลือเฟือ แต่ก็ไม่เคยอด
“โฮมสเตย์” พูดสั้น ๆ พลางกำลังคิดวางแผนว่าจะเริ่มต้นยังไง
“โฮมสเตย์!!!” คนตัวเล็กทวนคำ ที่หมู่บ้านนี่นะแล้วจะต้องทำยังไง
“ใช่.. จีนรู้ไหมว่าวิถีชาวบ้านที่นี่มันน่าสนใจ ทั้งธรรมชาติและอากาศที่บริสุทธิ ที่หาไม่ได้ในเมืองใหญ่ เกิดมาพี่ก็พึ่งจะเคยได้ใส่เบ็ด ได้เดินตามคูนา ได้พูดคุยกับชาวบ้านพวกเขาน่ารักกันทุกคนดูไม่มีพิษภัยอะไร จีนไม่คิดว่าอยากให้คนอื่นได้มาสัมผัสบ้างเหรอ คนที่ต้องการใช้ชีวิตร่วมกับธรรมชาติและคนในท้องถิ่นที่นิสัยดีและอบอุ่น ตั้งแต่พี่เดินดูพี่ยังไม่เห็นมีใครไล่เราออกจากบ้านที่เราไปรบกวนเขา ไม่เห็นใครทำท่ารำคาญซักคน มันมีเสน่ห์มากจีนรู้ไหม” ฟังคนตัวใหญ่พูดก็พอเข้าใจในความคิด เขาอยู่ที่นี่มาตั้งแต่เกิด อาจจะไม่เห็นความแตกแต่ง แค่รู้ว่าสบายใจกว่า อบอุ่นและไม่รู้สึกการแก่งแย่งชิงดีอะไรกันมากมายเหมือนอยู่ที่นู่น
“ธรรมดาครับพี่อาท ชาวบ้านธรรมดาอย่างเราไม่ได้ต้องการที่จะแก่งแย่งชิงดีอะไรกับใคร ไม่ได้ต้องการบารมีหรืออำนาจ ขอแค่อยู่แบบไม่เดือดร้อน ดูแปลงผักสิครับ พี่อาทเห็นไหมว่ามันมีแทบจะทุกบ้าน เขาอยู่อย่างพอเพียง เหลือค่อยแบ่งขาย หรือแลกเปลี่ยนกัน ไม่มีใครเขารำคาญเราหรอก จิตใจที่ไม่ได้มักใหญ่ใฝ่สูง ถึงแม้จะปากกัดตีนถีบก็เพื่อปากท้องตัวเองไม่ได้จะไปทำเพื่อหวังร่ำรวยอะไร ฟังดูอาจจะคิดว่าไม่น่าเชื่อ แต่ถ้าได้มาสัมผัส ก็จะเป็นอย่างที่พี่อาทเห็นนี่แหละ”
“อืม พี่เชื่อ แล้วพี่คิดว่าคนที่ต้องการชีวิตแบบนี้มีอยู่ไม่น้อย หลีกหนีความวุ่นวายในเมืองใหญ่ สัมผัสสิ่งที่ทำให้จิตใจสงบ อยู่กินอย่างพอเพียง “ พูดแล้วหันไปยิ้มให้คนที่อมยิ้มให้อยู่ก่อนแล้ว
“ไม่น่าเชื่อนะครับว่าพี่อาท จะปรับตัวได้เร็วอย่างนี้ จีนยังคิดเลยว่าจีนหวังมากเกินไปรึเปล่า” หยุดยืนข้างลำธารใสมองดูปลาซิวเล็ก ๆ วิ่งกันในน้ำ
“พี่ต่างหากที่หวัง และหวังมากด้วย หวังว่าทุกอย่างจะเป็นไปอย่างที่พี่คิด เพื่ออนาคตของเรา พี่ไม่ได้กลัวลำบาก พี่แค่ต้องการเวลาปรับตัวบ้าง แต่จีนเชื่อพี่นะว่าพี่ทำทุกอย่างเพื่อเรา และต่อไปพี่เชื่อว่าสิ่งที่เราทำมันจะทำให้หมู่บ้านเรามีรายได้หมุนเวียนมากขึ้น” เดินไปฉุดมือคนตัวเล็กเดินไปข้าง ๆ กัน จนถึงบ้าน ก็เห็นสองคู่หู นั่งซัดส้มตำกันนัวเนีย จิวน้ำหูน้ำตาไหล ทำปากซืดซาดอย่างน่าหมั่นไส้ แต่ก็ยังไม่หยุดยัดเส้นมะละกอเข้าปาก
“ใครตำส้มตำเนี่ย กลิ่นยวนเชียว” ทักคนที่ยังไม่เงยหน้าจากจานส้มตำ
“พี่จีน พี่อาทหวัดดีครับ กินด้วยกันไหมพี่ น้านงค์ตำให้ แซ่บเชียวลองไหมพี่อาท” น้านงค์ น้าข้างบ้านที่มีอาชีพเย็บผ้าที่เคยฝากฝังให้ดูแลย่ากับน้อง แกมักจะทำกับข้าว ของกินเล็ก ๆ น้อยมาให้เสมอ ฝีมือตำส้มตำของแกเป็นที่เลื่องลือทีเดียว อาทยืนมองเห็นคู่หูซืดซาด ก็อดน้ำลายสอไม่ได้
“ก็ดีเหมือนกันกลิ่นนี่สุดยอดเลย” วางของที่ถืออยู่บนโต๊ะหวายถัก แล้วหยิบช้อนที่วางริมจานตักน้ำและเส้นส้มตำขึ้นคำใหญ่ ทำเอาจีนที่มองอยู่ทักไม่ทัน ก็ยัดเข้าปากเคี้ยวตุ้ย ๆ ซักพักถึงเห็นน้ำตาเริ่มคลอ ปากเริ่มแดงเจ่อ จนคนมองอยู่อดหัวเราะไม่ได้ นี่ขนาดน้องชายเขาที่ว่ากินเผ็ดยังซืดซาด แล้วนี่ซัดเข้าไปซะเต็มคาบคงจะรอดอยู่
“อย่อยนะ .....แต่มันแสบปากไปหมดเลย จีนพี่ขอน้ำห่อย... ซืด... อาส์” หันรีหันขวางทำเอา จิวและเออดหัวเราะไม่ได้
“เป็นไงพี่ นี่ยังน้อยนะไอ้เปี๊ยกนี่มันเร่งเหยง ๆ ให้ใส่พริกเยอะ ๆ กลัวกระเพาะมันทะลุหรอกนะถึงให้น้านงค์ใส่แค่นี้” ว่าพลางหัวเราะอยู่ไม่หายทำเอาพี่ชายยิ้มแหย ๆ ให้ จีนตักขึ้นมาชิมบ้าง แต่ไม่ได้มากเหมือนคนก่อนหน้า
“รสชาติอร่อยนะครับพี่อาท ไม่แน่อาจจะเป็นสิ่งที่เกื้อธุรกิจพี่ก็ได้” แนะนำไป อาทพยักหน้ารับ เดินเข้าบ้านแล้วหยิบโทรศัพท์โทรหาเพื่อนรัก เขาต้องรีบดำเนินการให้เร็วที่สุด
“ฮัลโหลอฮันนี่ของบาร์บี้เป็นยังไงบ้าง” เสียงตามสายไม่น่าคุยซักนิด แต่จำเป็นต้องอาศัยความฉลาดและเจ้าวางแผนของเพื่อนตัวดี
“เออ คิดถึงเหมือนกัน ฉันมีเรื่องให้แกช่วยว่ะ บาร์ ..เอ่อบาร์บี้”
“ว่ามามีอะไรจ๊า..”
เล่าความประสงค์ที่ต้องการทุกอย่างให้เพื่อนรักฟัง รุ่งเช้าก็ให้จีนพาเข้าหาองค์การบริหารส่วนท้องถิ่นเพื่อแจ้งความประสงค์ ซึ่งนามสกุลเขาก็พอจะมีประโยชน์ให้เชื่อถือกันได้ สุดท้ายก็ต้องพึ่งบารมีพ่ออยู่ดี ทางองค์การบริหารก็ยินดีให้ความร่วมมือและประชาสัมพันธ์ มีการเรียกประชุมคนในหมู่บ้าน อย่างน้อยธุรกิจที่คนส่วนใหญ่ทำจะทำกันเป็นอาชีพเสริมแต่มันก็ช่วยยกระดับหมู่บ้านให้เป็นที่รู้จัก ไม่ได้เพื่อชื่อเสียง แต่เพื่อคนในหมู่บ้าน ทุกอย่างจะหมุนเวียนดีขึ้น
มีการพูดคุยกันของคนในหมู่บ้าน ทุกคนดูยินดี และให้ความร่วมมือ มีการตกลงกันว่าจะมีส่วนไหนบ้างที่ต้องเตรียมตัวอะไร ก็แค่ปรับสถานที่นิดหน่อย และช่วยกันพัฒนาถนนหนทางให้สะดวกสบายขึ้น ของเดิมที่ดูดีอยู่แล้วไม่ได้มีการทำจนเวอร์ แต่ทำสิ่งที่ดีอยู่แล้วใหดีมากขึ้น ที่ทางข้างบ้านจีนถูกดัดแปลงจากลานกว้าง ๆ ที่ไม่ได้ใช้งานอะไร ซึ่งเป็นที่ที่เหลือจากการแบ่งขาย ถูกสร้างเป็นกระท่อมขนาดกะทัดรัดและแข็งแรงที่นอนและอยู่กันได้ประมาณ 3 คน ถูกตกแต่งภายในตามสไตล์เรียบ ๆ แบบชาวบ้านทั่วไป เรียงกัน 5 หลัง เรียกว่า ฮัทรีสอร์ท ตกแต่งบริเวณรอบ ๆ ด้วยต้นไม้ออกไม้ที่จีนและจิวช่วยกันปลูก ทุกคนดูตั้งใจ งบประมาณไม่ได้มากมายอะไร เพราะใช้ทุกอย่างที่มีในหมู่บ้านและได้ชาวบ้านมาช่วยลงแรงกันทำเพราะเห็นความตั้งใจของหนุ่มนิสัยดีคนนี้ แต่ที่น่าหนักใจสำหรับจีนก็คงไม่พ้นที่สาว ๆ หมั่นส่งข้าว ให้อาท เช้า-เย็น แต่สิ่งนึงที่ทำให้เบาใจคือความเชื่อใจ เมื่อคนรักเขาไม่มีท่าทางสนใจอะไรนอกจากวางแผนการในธุรกิจที่ทำอยู่
ลำธารใสหน้าบ้านมีสะพานที่ถูกสร้างขี้จากไม้ไผ่ และขอนไม้ขนาดใหญ่ พาดผ่านเท่านั้น นี่ล่ะวิศวกรการผลิตของแท้ไม่ได้เอาอะไรที่ผิดธรรมชาติเข้ามาปะปนมากมายเลย ในเมื่อจุดขายคือธรรมชาติทุกอย่างที่ทำต้องกลมกลืนและรักษาสิ่งสมดุลที่มีอยู่
เสียงปรบมือและเสียงหัวเราะชื่มชมกับป้าย ขนาดกลางที่ทำด้วยไม้สลัก ตั้งเด่นตรงทางเข้าหมู่บ้าน สิ่งที่ทำให้อาททึ่งและอดจะซึ้งไม่ได้ตลอดเวลาที่ผ่านมาคือ น้ำใจคนในหมู่บ้าน ทั้งที่ไม่รู้เลยว่าจะออกมาแบบไหน และตัวเองจะได้ประโยชน์มากน้อยเพียงใด แต่ทุกคนก็ช่วยกันเต็มที่ ตอนนี้ผ่านมาแล้วเกือบสองเดือน ทุกอย่างลงตัวพร้อมที่จะทำการได้ ต้องลอง ต้องเสี่ยง แม้จะไม่ใช่ธุรกิจ ร้อยล้าน พันล้าน แต่เขาเชื่อว่าถ้าพ่อกับแม่มาเห็นสิ่งที่เขากำลังสัมผัสจะชอบอย่างที่เขาชอบก็เขาเป็นลูกพ่อกับแม่นิคงไม่มีอะไรแตกต่างกันมากมาย
จีนมองดูป้ายที่พึ่งจะให้หลวงพ่อเจิมและพรมน้ำมนต์ “โฮมสเตย์บ้านจิตงาม” มันเป็นชื่อหมู่บ้านที่เข้ากับคนในหมู่บ้านที่สุด และเป็นวันแรกที่มีลูกค้าลงมาจากเมืองใหญ่โดยการประชาสัมพันธ์ของเพื่อนรัก บาร์บี้ที่เป็นคนนำทีมมาเองที่ลงมาก็วางไว้ ครั้งละ 20 คนมากที่สุด แพ็คเก็จก็ 2 วัน 2 คืน ลูกทัวร์จะเสียค่าใช้จ่ายต่อหัวในครั้งนี้คนละ 3,500 บาท ลูกทัวร์เลือกที่พักที่รีสอร์ท ที่ถูกตกแต่งอย่างธรรมชาติเต็มทั้ง 5 หลังจะได้ 15 คน อีก 5 คนให้กระจายลงตามบ้านในหมู่บ้านที่จัดเตรียมกันไว้ หลังจากที่ส่งลูกทัวร์เข้าพักที่พักเรียบร้อยเพื่อเตรียมตัวมาทานข้าวเที่ยงร่วมกันที่บ้านจีน และจะเริ่มการทัวร์วิถีชาวบ้านที่อัครเทพวางไว้ ที่แปลกและคิดว่าคนเมืองอาจจะลองทำก็ได้
“น้องจีนพี่คิดถึง จังเลยมามะมากอดหน่อย” บาร์บี้รี่ตรงมากอดน้องรัก แต่สายตาเหลือบไปเห็นอีกคนที่รูปร่างหน้าตาไม่ได้ผิดกันซักนิด
“ต๊าย ตายแล้ว นี่ใครจ๊ะ ว๊าย น่ารักน่าเอ็นดู” จิวตกใจที่อยู่ดี ๆ ก็มีผู้ชายที่แต่งตัวแปลก และท่าทางตุ้งติ้งเข้ามาทำท่าจะกอดตัวเองรีบวิ่งไปหลบหลังเพื่อนตัวใหญ่ที่ยืนข้าง ๆ กัน ทำเอาบาร์บี้ชะงักพร้อมกับหัวเราะ ก็เพื่อนที่ยืนบังก็ทำหน้าทำตาเหมือนกับเขาจะเข้าไปทำอะไรไอ้ตัวเล็กที่หลบอยู่ข้างหลัง
“จิว เอ นี่พี่บาร์บี้ คนที่คอยช่วยเหลือพี่กับพี่อาท” รีบยกมือไหว้ แต่คนที่หลบหลังเพื่อนยังไม่ยอมออกมา
“แหม ๆ เอาล่ะจ๊ะ ไม่ทำอะไรละ หวงกันจริง จีนนี่ใกล้เวลาแล้วไปดูกับข้าวกับปลาข้างบนเถอะ” กับข้าวเที่ยงที่เตรียมไว้รอก็เป็นแบบพื้นบ้านที่สุดไม่ว่าจะเป็นส้มตำที่รสชาติไม่จัดมาก ไก่ย่าง แกงส้ม และมัสมั่นฝีมือน้าอ้อย เมื่อลูกทัวร์มาก็จับจอง เก้าอี้หวายบนบ้านที่ถูกซื้อหาเพิ่มเติมและถูกจัดวางเต็มพื้นที่ระเบียงบ้านพอดี ลูกทัวร์แต่ละคนก็แต่งตัวตามสบายไม่ได้ติหรูหราทั้งที่แต่ละคนก็มีหน้าที่การงานที่มีหน้ามีตา คงจะต้องการหาความสงบอย่างที่อาทว่า ทุกคนดูอัธยาศัยดี จนบางคนดีเกินเหตุ จนอาทต้องมองตามร่างคนรักที่คอยแนะนำนู่นนี่กับสถาปนิกหนุ่มที่ตั้งอกตั้งใจคุยกับแฟนเขาเกินไป มองจนเพื่อนรักสะกิด
“เฮ่ย ลูกค้านะแก เบา ๆ หน่อย...”กระซิบเบา ๆ
“ฉันต้องแนะนำไหมวะว่านั่นแฟนฉัน”หันไปกระซิบต่อกับเพื่อนรัก บาร์บี้มองเพื่อนแล้วมองสาวน้อยติสแตกที่ส่งสายตาเชื่อมให้เพื่อนเขาตั้งแต่ทักทายกัน พลางคิดว่าตัวเองก็ใช่ย่อยซะที่ไหนล่ะ ได้แต่ภาวนาว่าเพื่อนเขาคงไม่หึงจนงานล่มหรอกนะ เพราะลำพังจีนเขาไม่ค่อยห่วงน้องเท่าไหร่เพราะดูมีเหตุมีผลกว่าไอ้ ตึกที่มันจ้องจะงับหัวลูกทัวร์เขาอยู่แล้ว
พอทานข้าวเสร็จก็นั่งคุยนัดแนะโปรแกรมกันพอประมาณ เริ่มด้วยพาไปให้อาหารโคเนื้อ ให้ลูกทัวร์ใส่ถุงมือและลงมือเกี่ยวหญ้าในแปลงหญ้าที่ปลูกไว้หลายไร่ ซึ่งมีแต่เดิมอยู่แล้ว ลูกทัวร์ดูสนุกสนาน และไม่มีใครบ่นว่าเหนื่อยนิ่สินะที่เขาเรียกว่ามาด้วยใจ นำหญ้าที่เกี่ยวได้มายื่นให้โคเนื้อที่ยืนเรียงกันตามราง เห็นโคเคี้ยวหญ้าที่ตัวเองเกี่ยวมาอย่างเอร็ดอร่อยก็รู้สึกชื่นใจ
โปรแกรมต่อมาคือการมาดูกลุ่มแม่บ้านแปรรูปผลิตภัณฑ์ต่าง ๆ ตั้งแต่เป็นผลหมากรากไม้สด ๆ การล้าง การหั่นฝานวิธีการทำต่าง ๆ จนเป็นรูปผลิตภัณฑ์และการส่งออกขาย ทุกขั้นตอนลูกทัวร์จะได้ลงมือทำเองถ้าต้องการทดลอง พอเสร็จลูกทัวร์ก็ควักเงินซื้อของที่ตัวเองทำและที่มีอยู่ในสหกรณ์ มาอีกคนละถุงใหญ่เป็นการสร้างรายได้ให้กับคนในหมู่บ้านได้ในตัว
กว่าจะผ่านสองกิจกรรมดูลูกทัวร์ถูกอกถูกใจกิจกรรมสุดท้ายของวันเป็นที่สุด การใส่เบ็ดตามทุ่งนา ที่อาทคิดไว้ว่าจะจัดกิจกรรมนี้ทุกวันในตอนเย็น โดยคนที่นำก็ไม่ใช่ใครก็สองคู่หู เอกับจิวที่ชวนเพื่อนมาแนะนำลูกทัวร์ และเป็นคนเหลาคันเบ็ดเตรียมไว้ โดยมีผู้ใหญ่อย่างสามีน้านงค์คอยดูแลอยู่อีกที อาทเลือกที่จะให้เดินบนคูไม่ให้ลูกทัวร์ลงลุยป่าข้าวชาวเด็ดขาด แต่ที่หงุดหงิดทั้งวันคงไม่พ้น สถาปนิกหนุ่มที่ไม่ยอมห่างจากแฟนเขาเลย ซ้ำยังถามนู่นนี่ไม่หยุดขนาดว่าเขาเรียกจีนออกมาแล้ว ยังมีหน้าเดินตามมาคุยด้วย กิจกรรมใส่เบ็ดจบก็ต้องกลับบ้านกันไปพักผ่อนเพื่อร่วมรับประทานอาหารกันตอนเย็น ลูกทัวร์ชมเปาะว่าถูกใจธรรมชาติและความเป็นกันเองของชาวบ้านที่สุด
“ไปไหนมาครับ” ถามคนรักที่เดินเข้าบ้านมา จีนเลือกที่จะไม่ให้ลูกทัวร์มาพักบ้านตน เพราะอยากให้ย่าพักผ่อน นอกจากใช้เป็นสถานที่ทานข้าวร่วมกัน
“ไปส่งคุณศรัณย์น่ะครับ พอดีแกเดินดูธรรมชาติแถวนี้จนโพล้เพล้แล้วจำทางไปบ้านน้าทัศน์ไม่ถูก”
“โอ๊ะ พี่อาทนี่!!!” แรงกระชากเข้าห้องและปิดประตูทำเอาจีนตกใจ
“พี่หึงรู้ไหมครับ” นั่งลงบนเตียงไม้ที่มีฟูกวางซ้อนอยู่แล้วกอดเอวคนตัวเล็กไว้
“โธ่พี่อาทครับอย่าคิดมากสิ ทีแม่สาวน้อยที่หมั่นส่งสายตาให้พี่ จีนยังไม่คิดอะไรเลย เพราะจีนเชื่อใจพี่” คำพูดของคนรักทำให้อาท ต้องถอนหายใจเฮือกใหญ่
“พี่ขอโทษครับ” มือบางวางบนแก้มสากที่คล้ำลงเห็นได้ชัด แต่ความหล่อเหลาไม่ได้ลดลงเลย
“ทุกอย่างที่ทำเพื่อเราไม่ใช่เหรอครับ”
มือใหญ่โน้มคอเล็กลงมารับจูบที่นุ่มนวล ลิ้นเกี่ยวกระหวัดจนน้ำใส ๆ ไหลออกจากมุมปาก เสียงดังจนอารมณ์กระเจิดกระเจิง ปากหนาไล่เล็มตามสันหน้าลงซุกคอคอขาว ร่างบางสะบัดหน้าขึ้นเพราะแรงอารมณ์ เสื้อยืดตัวบางถูกกระชากออกทันทีเหมือนกับกำลังจะทำให้อารมณ์สะดุด อกเล็กถูกดูดดุนเสียงดัง จับมือเล็กให้เอื้อมมาจับแก่นกายที่กำลังตระหง่านในกางเกงเลที่ใส่อยู่ มือเล็กที่เรียนรู้ก็ลูบไล้จนคนตัวใหญ่แทบจะทนไม่ไหว ดึงตัวร่างบางออก ให้ห่างตัวดวงหน้าแดงเรื่อ ตาหวานเชื่อม ด้วยแรงกามาทำให้เขาแทบครั่ง
“ทำให้พี่บ้างสิครับคนดี”พูดแล้วกดไหล่คนรักลงเบา ๆ จีนพอรู้บ้างว่าต้องทำยังไง ลองทำแบบที่อาททำให้เขาบ่อยคงไม่เป็นไร ลิ้นเล็กเริ่มทักทายแก่นกายใหญ่โต ตรงส่วนหัวที่มีน้ำใสปริ่มอยู่ ฉกลิ้นลงไปเบาและไล่เลียรอบหัวอย่างช้า ๆ ถ้าไม่ใช่เขาสอนเองจะคิดว่าแฟนเขาทำเป็นมาก่อนแน่ ๆ ลิ้นเล็กที่เริ่มครอบครองแก่นกายแค่ส่วนหัวแล้ว แล้วดูดดุนจนร่างใหญ่เผลอให้มือกดหัวเล็กให้เป็นไปตามจังหวะมือ ถอนปากแล้วไล่เลียจากโคนถึงปลายอีกครั้ง แก่นกายปูดโปนจนจะทนไม่ไหวเมื่อปากเล็กใช้ปากครองตลอดความยาวแต่ไม่สุดแค่นี้ก็แทบทนไม่ไหวแล้ว ห่อปากรูดขึ้นลงช้า ๆ เป็นจังหวะแล้วเร่งจังหวะจนคนตัวใหญ่ทนไม่ไหว
“อื่ส์ อย่าพึ่งใจร้อนสิครับคนดี อ่าส์” ดึงร่างเล็กให้ขึ้นมาเหมือนเดิม อุ้มร่างเล็กให้นอนบนเตียงพร้อมกับเร้าโลมจนพร้อมที่จะกลืนกินแก่นกายเขาได้ แหย่แยงจนเข้า ร่างเล็กสะดุ้งสุดแรงไม่ชินซักที หัวใจเต้นแทบจะระเบิด เริ่มโยกโยน จนหน้าหวานสะบัดเกลือกกลิ้งไปตามที่นอน มือเล็กกอบกุมผ้าปูจนยู่ยี่ เริ่มซอยหนักและถี่ขึ้นตามแรงปรารถนา ร่างเล็กที่ชิงไปก่อนเพราะถูกปรนเปรอทั้งข้างหน้าและข้างหลัง ส่วนอีกคนที่ก็กำลังจะถึงฝั่งก็เร่งซอยไม่หยุด
“อ่าส์ คนดี สุดยอดครับ อ่าส์”
“อืมส์ พี่รักจีนครับ อ่าส์ ....อา” คำบอกรักพร้อมกับร้ำรักที่พุ่งฉีดแรงเข้าช่องทางด้านหลัง ถอนแก่นกายแล้วนอนลงเคียงข้างคนรักที่นอนหายใจอย่างเหนื่อยอ่อน
“พี่อาทว่าเราจะทำได้ไหมครับ อีก 4 เดือนกว่าโฮมสเตย์เราจะทำให้พ่อพี่เชื่อใจเราได้ไหม” เป็นร่างเล็กที่ถามขึ้นมาก่อน
“พี่จะให้พวกท่านมาสัมผัสที่นี่ แล้วพวกท่านจะต้องชอบ เชื่อพี่สิ” กระชับร่างในอ้อมกอด ให้อุ่นใจก่อนจะไปอาบน้ำให้สบายตัว
มันไม่มีอะไรยากถ้ามีแรงบันดาลใจและความหวัง อัครเทพคิดอย่างนั้น อย่างน้อยเขาก็ทำอย่างสุดความสามารถที่มีอยู่และมันก็ไม่ใช่เรื่องน่ากลัวอะไรที่จะเริ่มและลงมือทำ..........................
:pig4: :bye2: :กอด1:
-
อยากลองไปโฮมสเตย์บ้างอ่ะ น่าจะสนุก
ตอนนี้กำลังไปได้เเจ๋ว
อย่าเอาตัวอิจฉามาอีกเล้ยยยยย
-
:L2:
-
หว๊าน หวาน
ฮุ ๆ ๆ
-
อ่านไปยิ้มไป กะความน่ารักของจีน จิว คุณย่า และวิถีชาวบ้านในชนบทที่มลพิษทางใจยังไม่ได้เข้ามาแปดเปื้อน เชียร์คุณพี่อาทเต็มที่ สู้ๆๆๆ
-
:กอด1: ชอบเรื่องนี้จัง แอบอยากไปโฮมสเตย์ตะหงิด ๆ o13
-
ดีจัง เราเองก็อยากลองบ้างค่ะ
อีกอย่างนะ เดี๋ยวนี้หายากด้วยแบบวิถีชีวิตชาวบ้านจริงๆอ่ะ
จีน กับ อาท ก็ดูเข้าใจกันดีแล้วนะ อย่างว่าหล่ะ
มีคนรักอยู่ใกล้ๆเนี่ยะมีความสุขสุดยอด
:L2: :L2: ขอบคุณนะค๊าาา
-
น่าร๊ากกก บวกให้จ่ะ
-
แปะก่อนอ่านมะทันแล้ว อิอิ รีบไปทำงานอย่างด่วน หุหุ
-
อยากไปอะ โฮมสเตย์นี้ตั้งอยู่ที่ไหน
ขอไปด้วยคนนะ อยากไปกินส้มตำรสแซบของน้านงค์
อ่านไปน้ำลายไหลไป
-
มีกระตุกต่อมหื่นตอนท้ายด้วย 55 สู้ต่อไปนะทุกคน...
-
กรี๊ดดดดดดดดดดดดดตอนท้ายมีแอบมากุ๊กกิ๊กกันด้วย
อร๊างงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงง
อยากอ่านคู่เอ-จิวบ้างอ่าส์ อิอิ
+1เจ้าค่ะ
-
หุหุ เลือดสาด กลางทุ่ง
-
อยากลองไปอยู่บ้างโฮมสเตย์ :man1:
-
แวะมาอัพยาวดึกๆ
-
แค่มีกันและกัน ทุกอย่างก็ง่ายดาย สู้ๆ :man1:
-
เห็นภาพ อยากไปเลย
+1 เป็นกำลังใจ
-
ขอให้อย่ามีอุปสรรคมาอีกก็แล้วกัน
-
วันนี้ก็แวะมาอัพ
-
ชีวิตที่พอเพียง...แบบนี้ก็สุดยอดแล้ว o13
-
คืนนี้จะได้อ่านไหมหนอ อิอิ
-
รอตอนที่ 13 อยู่นะจ๊ะ
ปล.จะมีบทจิว-เออยู่ด้วยไหมนะอยากอ่านมั๊กๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ :z2:
-
แวะมา แอบดู ว่ายังมะอัพเลย คนแต่งหนีไปลอยกระทงแน่ๆ
-
เมื่อไหร่จะมาน้าาาา
คิดถึง
-
สี่วันแล้วนาาาา
-
@ A MiRaClE wOrKeR //// ท้าเทวดา......ให้มาเดินดิน @ <<TrAcK 13>> 22/11/2010
ในวันที่สองของโฮมสเตย์ จิตงาม ดูการเลี้ยงไหม โดยการช่วยการเก็บใบหม่อนหลังโรงเลี้ยงมาใช้ตัวไหมกิน โรงเลี้ยงหม่อนไหมทำเอาสาว ๆ ขนลุกขนชัน ตัวหนอนกระดืบยั๊วะเยี๊ยะเต็มไปหมด กัดกินใบหม่อนอย่างเอร็ดอร่อย ดูการสาวไหมและการถักทอผ้าไหมที่บรรจงอย่างประณีต ออกมางดงาม นี่แหละภูมิปัญญาชาวบ้าน ทำทุกอย่างทุกขั้นตอนด้วยสองมือมีอุปกรณ์ช่วยเพียงเล็กน้อยเท่านั้น ผ้าไหมชนิดต่าง ๆ ที่ย้อมและถักทอเสร็จแล้ว ถูกแขวนและวางเป็นระเบียบเรียบร้อย ยังมีงานฝีมือที่ทำด้วยไหมพรม เช่น กระเป๋าใส่โทรศัพท์ กระเป๋านสะพาย รวมถึงพวงกุญแจน่ารัก ๆ บรรดาลูกทัวร์พากันหมดไปหลายตังค์ในการซื้อของฝาก พาเที่ยวชมผักกางมุ้ง ที่ข้างในเป็นผักกาด และผักนานาชนิด ที่แทงหน่อ ชูช่อขึ้นมาจากพื้นดิน และมีการเดินเยี่ยมชมตามบ้านที่มีอาชีพเสริมที่น่าสนใจ ไม่ว่าจะเป็นการถักแห สานไซ แม้กระทั่งการหัดทำคันเบ็ดที่ใช้กันเมื่อวาน ลูกทัวร์สนุกสนานกันเต็มที่เพราะชาวบ้านให้ความรู้ การแนะนำในด้านที่ตนถนัด และเป็นเรื่องที่บางครั้งคนมีความรู้สูงไม่รู้ เพราะเป็นภูมิปัญญาที่ชาวบ้านตกทอดกันมา
การนำทัวร์ส่วนมากจะเป็นจีนที่เป็นคนแนะนำให้ความรู้ และมีร่างใหญ่เสริมบ้างตามที่รู้ โฮมสเตย์ที่มีแหล่งธรรมชาติที่สวยงาม ชาวบ้านที่ใจดี เป็นกันเอง วิธีชีวิตแบบชาวบ้านจริง ๆ หากินกับธรรมชาติ เกื้อกูลกัน ไม่ได้ทำลายอย่างเดียว
ในเวลาไม่ถึง 3 เดือน หลังจากที่เปิดโฮมสเตย์ ข่าวท้องถิ่น และการเขียนบทความของลูกทัวร์ วิทยุชุมชน ลงข่าวและประชาสัมพันธ์กันอย่างหนาแน่น ทำให้เป็นที่รู้จักของนักท่องโฮมสเตย์ได้ไม่ยาก มีการสร้างเว็บไซต์เป็นแหล่งท่องเที่ยวตามธรรมชาติและแนะนำผลิตภัณฑ์ภายในหมู่บ้าน ทำให้มีรายได้กระจายในหมู่บ้านจิตงามมากขึ้น สินค้าถูกเพิ่มอัตราการผลิต โฮมสเตย์จิตงาม จึงเป็นแหล่งพักผ่อนที่ขึ้นชื่อในเวลาไม่นาน
มือเรียวยาวหยิบโทรศัพท์เครื่องเล็กขึ้นมากดรับ หลังจากที่อิดออดอ้อนคนที่นั่งบนเก้าอี้หวายตัวยาว เด้งตัวลุกขึ้นจากตักนุ่ม
“สวัสดีค่ะคุณอาท สบายดีเหรอคะ” เสียงใสของหญิงสาวทำให้อัครเทพต้องเดินห่างออกมาจากร่างบางที่นั่งดูทีวีพร้อมกับกำลังปลอกผลไม้อยู่
“ครับ เอ่อ นี่ใครครับ”
“แหมจำกันไม่ได้ขนาดนั้นเลยเหรอคะ ญาเองค่ะ ก็ญาคิดถึงคุณอาทนี่คะ”อัครเทพถึงกับชะงัก ไม่คิดไม่ฝันว่าวิรัญญาจะกล้าโทรมาหาเขา ทั้งที่เบอร์นี้เป็นเบอร์ส่วนตัว ตอนติดต่องานกันที่บริษัทก็เป็นเบอร์ของบริษัทที่เปิดสำหรับผู้บริหารแล้ววิรัญญาได้เบอร์นี้มาได้ยังไง
“ครับ แล้วคุณได้เบอร์ผมมายังไงครับ”
“ก็คุณแม่คุณให้ญามาค่ะบอกว่าให้ญาโทรหาคุณบ้าง แล้วนี่ได้ข่าวว่าเปิดโฮมสเตย์ เหรอคะ” ปลายสายที่พยายามเปิดบทสนทนา ร่างสูงหันไปมองคนที่นั่งปลอกฝรั่งที่พึ่งเก็บมาจากหลังบ้านก่อนหน้านั้น หันขึ้นมามองเขาแล้วส่งยิ้มให้ รอยยิ้มที่แทบจะลืมคนในสาย
“คุณมีอะไรสำคัญรึเปล่าครับ พอดีผมไม่ว่างน่ะครับ” ไม่อยากคุยอะไรไปมากกว่านี้ ไม่อยากยุ่งกับผู้หญิงที่มีจริตเต็มร้อย
“นี่ญาอุตส่าห์เป็นห่วงนะคะ ไปอยู่บ้านนอกคอกนา บรรยากาศเหม็น ๆ จะอยู่ได้รึเปล่า” เสียงแวดตอบกลับจนอัครเทพต้องถอนหายใจเฮือกใหญ่ ไม่อยากโต้ตอบมาก เพราะยังไงอีกฝ่ายก็เป็นเพศแม่ เดินกลับไปนอนหนุนตักนุ่มทั้งที่มือยังถือโทรศัพท์
“ผมสบายดี อยู่ได้ ที่นี่ไม่มีมลพิษอะไร ไม่มีกลิ่นเหม็น ๆ อย่างที่คุณว่า ผมว่าคุณวีรญาไม่ต้องโทรหาผมหรอกครับเราไม่ได้เป็นอะไรกัน เพราะตอนนี้ผมก็ไม่ได้ติดต่องานกับคุณแล้ว เราคงไม่มีเรื่องต้องคุยกัน” เสียงขรึมตอบกลับมองหน้าใส ๆ ของร่างบางที่ก้มมองหน้าเขาอยู่ คงเพราะได้ยินชื่อนั้น อัครเทพซุกหน้าเข้าหาหน้าท้องนุ่มแล้วกอดเอวบางไว้ ยื่นโทรศัพท์ให้จีนรับแทน ...........เอาโทรศัพท์มาแนบหูอย่างเงอะงะ ยังงง ๆ ที่อยู่ดี ๆ ร่างสูงก็ยื่นโทรศัพท์มาให้
“นี่คุณอาท คุณโดนของรึเปล่าคะ คุณหลงมันมากจนลืมคนทางนี้ ลืมญา ลืมเพื่อน ลืมครอบครัวเลยเหรอคะ มันน่าเกลียดจริง ๆ มันมีอะไรดี คุณอาทถึงติดใจนัก ญาอยากรู้นักเชียว” เสียงแหลมที่ได้ยินช่างไม่เหมาะกับรูปร่างหน้าตา ชาติตระกูลซักนิด วาจาที่ทำให้คนฟังถึงกับขุ่นใจ ก้มมองต้นเหตุที่ยังนอนหนุนตักหน้าซุกตัวเขาอยู่
“พี่อาทไม่ได้โดนของหรอกครับ แต่โดนใจมากกว่าและถ้าไม่มีดีอย่างคุณว่าคงไม่ต้องลำบากคุณคอยโทรหาของ ๆ คนอื่นอย่างนี้ ส่วนครอบครัวกับเพื่อนผมคิดว่าพี่อาทไม่ลืมหรอกครับ ส่วนกับบางคน ผมว่าคงไม่ได้อยู่ในความทรงจำตั้งแต่ตอนแรกแล้วล่ะครับ ถ้าไม่มีอะไรแล้ว ก็แค่นี้นะครับ” มือบางกดวางไม่สนใจว่าคูสายจะกรีดร้องยังไง พวกชะนีสารผสมที่บาร์บี้บอกว่าเกลียดยิ่งกว่าจิ้งจกกิ้งกือซะอีก................ ก้มมองคนที่ยังกอดไม่ปล่อย
“คุณวีรญาโทรมามีธุระอะไรรึเปล่าครับ” เสียงเข้มขึ้นจนอัครเทพต้องเงยหน้าขึ้นมามอง
“พี่ก็ไม่รู้เหมือนกันเห็นว่าแม่ให้โทรมาถามข่าว” ตอบไปตามจริง มองหน้านวลที่ขมวดคิ้วจนแทบจะผูกโบว์ ก็อดจะหัวเราะท่าทาง และยังคำพูดก่อนหน้านั้นอีก
“พี่อาทหัวเราะอะไร นี่จีนไม่ใช่ตัวตลกนะ” ฟาดมือลงไปที่ต้นแขนแน่น อารมณ์เขากำลังกรุ่นอยู่แท้ ๆ กลับมาหัวเราะกันได้ ถึงจะรู้ว่าคนบนตักไม่ได้คิดอะไรแต่ก็อดหึงเล็ก ๆ ไม่ได้
“พี่เจ็บนะเนี่ย ... แต่จีนรู้ได้ยังไงเนี่ยว่าโดนใจพี่” คำพูดและสีหน้าล้อเลียนทำให้คนที่ลืมตัวพูดออกไป ถึงกับหน้าแดงเรื่อ
“จีนก็เดาเอา รึว่าไม่โดนก็ขอโทษละกันที่โมเม”
“ใครว่าล่ะ พี่อ่ะโดนใจ แต่คนที่โดนของน่าจะเป็นจีนนะครับ” พูดแล้วมองหน้าคนที่ถลึงตาใส่อย่างน่ารัก อย่างนี้ไม่ต้องเสกของอะไรใส่หรอก แค่นี้ก็มัดใจเขาได้หมดทั้งนิสัยใจคอ รูปร่างหน้าตา มันพร้อมสรรพไปทุกอย่าง
“นี่ก็จะครบกำหนดแล้วนะครับ สิ่งที่เราทำไปไม่รู้ว่าครอบครัวพี่จะพอใจรึเปล่า” คำพูดที่ออกจากปากเล็กและสีหน้ากังวล ทำให้ร่างสูงต้องจับมือเล็กที่พึ่งปล่อยโทรศัพท์ขึ้นมากระชับแล้วสูดความหอมจากมือนุ่มเบา ๆ
“เราทำดีที่สุดแล้วนี่ครับ จีนอย่าพึ่งกังวล พี่เคยบอกแล้วไงว่าอย่าพึ่งกลัวสิ่งที่ยังมาไม่ถึง ยังไงพี่ก็ไม่มีวันทิ้งจีนเด็ดขาด”
“ ไม่ได้หรอกครับพอถึงเวลาถ้าครอบครัวพี่อาทไม่พอใจ พี่ก็ต้องกลับไป จีนยังเคยคิดเลยว่าถ้าพวกท่านไม่ยอมรับจีน ทำให้ดียังไงท่านก็ไม่ยอมรับอยู่ดี” ยังจำคำพูดคำสัญญาที่เอ่ยไว้กับประธานบริษัท ถ้าถึงวันนั้นจริง ๆ จีนก็ยังไม่รู้ว่าจะเป็นยังไง ไม่ใช่ไม่เตรียมใจแต่ยังไม่อยากคิดถึง
“พ่อแม่พี่ไม่ใช่คนไม่มีเหตุผลนะ เชื่อพี่สิ ฮึ” เสียงทุ้มปลอบใจทำให้จีนรู้สึกใจชื้นและใจเย็นขึ้น คงต้องให้เป็นไปตามที่มันจะเป็นเพราะบังคับอะไรไม่ได้ แค่ตอนนี้ก็มีความสุขจนล้นขอกอบโกยให้มากที่สุดแล้วกัน
*****************************************************************************
“เอ เอาลูกฝั่งขวาด้วย” ตากลมมองลูกหว้าฝั่งขวามือของเพื่อนรัก แล้วบอกให้เพื่อนรู้ตำแหน่ง ต้นหว้าในสวนต้นไม่สูงมากแต่ก็ปีนกันได้ และตอนนี้ทั้งคู่ก็อยู่บนต้นหว้าทั้งคู่ เอหันไปทางทิศทางที่เพื่อนชี้นิ้วมา แล้วเอื้อมมือไปปลิดมาทั้งพวง หันไปมองไอ้ตัวเล็กที่ขึ้นมาแต่ไม่กล้าไต่ ต้องนั่งอยู่บนกิ่งสามง่ามเฉย ๆ บอกให้รอข้างล่างก็ไม่ยอมจะขึ้นมาด้วยลำบากต้องอุ้มส่งขึ้นมา ไม่พ้นตอนลงก็ต้องคอยรับลงอีก
“เอลงเถอะได้เยอะแล้วเที่ยงกว่าแล้ว พี่จีนบอกว่ามีขนมจีนน้ำยาเขียวหวานด้วยนะ” พยักหน้าชวนเพื่อนตัวใหญ่ที่เอื้อมมือไปเด็ดเพิ่ม เอหันมามองแล้วพยักหน้า ไต่ลงไปจนกิ่งต่ำสุดกระโดดลงไปบนพื้นดินอย่างรวดเร็วปล่อยให้คนขี้กลัวค่อยกระดึบจับกิ่งนั้นนี้ให้วุ่นวาย กว่าจะถึงกิ่งต่ำก็เล่นซะขาสั่นกลัวแต่ไม่อยากอยู่ข้างล่างคนเดียว
“โดดลงมาดิ” บอกคนที่นั่งหย่อนขาไม่ยอมกระโดด ซ้ำยังส่ายหัวดิกไม่ยอมกระโดดลงมา
“งั้นอยู่นี่ ไม่ต้องกลับบ้านหรอก เดี๋ยวเอเอาข้าวเอาน้ำมาส่งนะ” พูดแล้วแกล้งหันหลังจะกลับ
“เอ!! มารับจิวลงเดี๋ยวนี้นะ เอเป็นคนส่งจิวขึ้นมานะ” คำพูดที่ดูเหมือนมีเหตุผล แต่เป็นเหตุผลที่น่าหัวเราะชะมัด กลายเป็นคนผิดทั้ง ๆ ที่ทำตามทำออดอ้อน
“อ้าว ก็จิวบอกว่าอยากขึ้นเอก็ส่งขึ้นไป อยากขึ้นไปเองก็ลงเองได้สิ”
“เอ รับหน่อยสิไม่งั้นจิวจะกระโดดลงไปให้หาหักตาย แล้วจะไปหลอกเอเป็นคนแรกเลย” คำขู่แสนจะน่ากลัว
“ขาหักไม่ถึงตายหรอก ถ้าคอหักไม่แน่” ยังไม่ยอมเข้าไปหา
“เอ!!!” ร่างเล็กกางแขนกระโดดลงมา ทำเอาเอตกใจต้องถลาเข้าไปรับคนเล่นอะไรแผลง ๆ ทันได้โอบรัดร่างบางไว้แต่ก็ล้มกลิ้งไปด้วยกัน
“จิวทำอะไรฮะ!!”ตวาดเสียงดังจนคนในอ้อมกอดตกใจ
“ก็จิวอยากกลับบ้านแล้ว ทำไมเอไม่มารับจิวซักที” เสียงอ่อย รู้ว่าตัวเองทำมันไม่ถูก แต่เขารู้ว่ายังไงเพื่อนตัวใหญ่ก็ต้องรับเขาทัน
“แล้วเป็นอะไรรึเปล่า” อดเป็นห่วงไม่ได้
“เปล่าแล้วเอล่ะ เป็นยังไงบ้าง โกรธจิวรึเปล่า” เงยหน้าขึ้นมองคนที่ยังค่อมตัวเองอยู่
“เปล่า ทีหลังอย่าทำอย่างนี้อีกนะ”
“จิวรักเอที่สุดเลย” ไม่พูดเปล่ายังเอาแขนวาดกอดคนตัวใหญ่ดึงลงไปทาบทับร่างเล็กที่นอนอยู่แล้วกอดซะสุดแรงจนแทบหายใจไม่ออก แต่อาการเริ่มจะไม่ดี เอรู้ตัวว่าตัวเองรู้สึกกับเพื่อนแบบแปลก ๆ หัวใจเต้นแทบจะทะลุ ร่างนุ่มนิ่มที่จับกอดกันตั้งเท่าไหร่ แต่ร่างบางนี่จะรู้ไหมว่าเค้าเป็นเพื่อนที่คิดไม่ซื่อซะแล้ว
“เอ่อ จิว เอหายใจไม่ออก ปล่อยก่อนสิ” ร่างเล็กยอมปล่อย แล้วดึงกันลุกขึ้น
“ป่ะ กลับบ้านกัน” หันมายิ้มให้เพื่อนรักก่อนจะจูงมือกันเดิน
“เอ จิวเมื่อยแล้วขี่หลังได้ป่ะ” หยุดเดินแล้วหันมาอ้อนเพื่อน ก็แค่อยากอ้อน
“แล้วถ้าเอเมื่อย แล้วเอขี่หลังจิวได้เปล่าล่ะ”
“ได้ยังไง จิวจะแบกเอได้ยังไงไหว ตัวเบ่อเร่อแน่ะ” ทำตาโตเหมือนกับร่างสูงจะขอขี่จริง ๆ
“เอพูดเล่นน่ะ มาสิเร็ว ๆ ก่อนจะเปลี่ยนใจ” พูดพร้อมกับย่อลง ร่างเล็กกอดคอเพื่อนแล้วขี่หลังเสร็จสรรพ
“เอใจดีจัง นอกจากย่ากับพี่จีน จิวรักเอที่สุดเลย แล้วก็รักน้าอ้อย รักน้านงค์ รักทุกคนที่ดีกับจิว พี่จีน แล้วก็ย่า” พูดขณะที่ร่างสูงกำลังเดินไปเรื่อย ๆ
“แสดงว่ารักเอเท่าทุกคนน่ะสิ ไม่เห็นมากที่สุดเลย”
“เปล่านะ ก็รักเอที่สุด แล้ว คนอื่นก็ค่อย ๆ ลดลงไปไง” รีบปฏิเสธกลัวเพื่อนรักน้อยใจ แล้วซบหน้าบนหลังใหญ่ แต่ทำให้คนตัวใหญ่แอบยิ้มดีใจ คนบนหลังจะรู้ไหมว่าเขาก็รักเพื่อนที่สุด แต่มันก็อาจจะคนละความหมาย พวกเขายังเด็กสำหรับเรื่องพวกนี้ ขอเวลาอีกหน่อย อาจจะรู้ว่าจะจัดการกับความรู้สึกยังไง
“อ้าวจิวเป็นอะไรทำไมถึงมาอย่างนี้ล่ะ” เป็นย่าที่ทักขึ้นหลังจากที่ทาปูนแดงลงในใบพลู ทำให้จีนที่นั่งในบ้านออกมาดูด้วย
“เป็นอะไรกันเหรอ” ถามออกไปที่เห็นน้องรักยิ้มเผล่ ขณะที่ยังเกาะอยู่บนหลังเพื่อนอยู่
“เปล่าครับแค่จิวเมื่อยขี้เกลียดเดิน” พูดพร้อมกับลงจากหลังเพื่อนรัก
“โห สบายไปเปล่าไอ้ตัวดี เอก็ตามใจกันเข้าไปเหนื่อยตัวเองเปล่า ๆ “ ตำหนิน้องกลาย ๆ แต่ก็เข้าใจดีว่าเอตามใจไอ้ตัวเล็กนี่เพราะอะไร
“พี่จีนอ่ะ จิวหิวแล้วนะ ไหนอ่ะขนมจีนน้ำยาอ่ะ” รีบเปลี่ยนเรื่องแล้วเดินมาอ้อนพี่ชาย มือเล็กกอดเอวซุกหน้าลงไปบนบ่าบาง
“อยู่ในครัว ไปหามาแบ่งเอกินด้วย พี่กับย่ากินแล้ว เพราะย่าต้องกินยา” พูดแล้วลูบหัวน้องชายขี้อ้อนที่กอดเป็นลูกลิงไม่ยอมปล่อย
“คร๊าบบบบบบบบ พี่สาว”
“จิว!!” ยังไม่ทันจะได้ว่า น้องรักก็วิ่งหายไปในบ้าน
“เอ พรุ่งนี้ทัวร์เข้านะ พี่รบกวนเรื่องเดิมนะ” หันมาพูดกับเพื่อนน้องที่เหมือนน้องชายอีกคน
“ครับพี่จีน แล้วนี่พี่อาทล่ะครับยังไม่เห็นเลย” เอ่ยถาม เพราะยังไม่เห็นพี่ชายที่ตอนนี้สนิทกันมากขึ้น
“ไปหาลุงทัศน์น่ะ คงเตรียมตัวกันนั่นแหละ ช่วงนี้กลุ่มทัวร์แทบนะเกือบทั้งอาทิตย์ว่าจะหากิจกรรมที่จะให้ลูกทัวร์ทำที่ทำให้พัฒนาหมู่บ้านเราด้วย”
“ครับพี่ ช่วงนี้น้ำเริ่มแห้งแล้วคงใส่เบ็ดได้อีกไม่นาน”
“อืม เห็นว่าจะประชุมชาวบ้านอีกทีว่าจะมีกิจกรรมอะไรเพิ่มเติมน่ะ” คงต้องปรับเปลี่ยนเรื่อย ๆ ตามฤดูกาลและให้เหมาะสมที่สุด ไม่เดือดร้อนชาวบ้าน
การรับทัวร์วันนี้เป็นไปด้วยความราบรื่น ตอนนี้เป็นช่วงที่ให้ลูกทัวร์พัก น้านงค์และน้าอ้อยเตรียมอาหารกันอยู่ ส่วนสองเพื่อนซี้ช่วยกันเตรียมต้นสมุนไพรที่จะให้ลูกทัวร์ช่วยกันปลูกเป็นอีกโครงการที่คิดขึ้นมาเพื่อเป็นการทำประโยชน์ให้หมู่บ้านด้วย
“พี่จีน พี่อาท มีลูกทัวร์มาครับ บอกว่ามาแยกจากกลุ่มเมื่อครู่” จิววิ่งมาบอก อาทกับจีนที่กำลังเตรียมข้อมูลกันอยู่ต้องไปดูหน้าบ้าน บุคคลที่อยู่หน้าบ้านทำให้ทั้งคู่ถึงกับตกใจ
“พ่อ แม่........”
*******************************************************
-
:call: ต้องขอโทษสำหรับคนที่รออ่านเน้อ ลงหุ้นขายของงานลอยกระทงกับเพื่อน เตรียมตัวกันยาว ขับรถไปสำเพ็งง่วงหงาวหาวนอน แต่กำไรก็หายเหนื่อย อิอิอิอิ ขอบคุณทุกคนที่เป็นกำลังใจ ขอบคุณ คุณsamsoon@doll ที่เข้ามาทักทายกันแทบจะทุกวัน เรื่องนี้คงอีกไม่นาน และจะมีเรื่องใหม่เน้อออ หวังว่าจะติดตามกันต่อนะจ๊ะ เหอ ๆๆๆ.......................................... :กอด1: :กอด1:
-
จิวน่ารักจริงๆเชียว เอก็ช่างเอาใจ ว่าแต่นางชะนีญาอะไรนั้นจะตามมาป่วนด้วยไหมหละเนี้ย
ปล.ใกล้จบแล้วหรอคะเนี้ย
-
ดีจริง ที่ไปได้ดี กัวพวกอิจฉาอ่ะ
อีกอย่างนะ ญา นี่น่าตบมาก ขอสักที :beat:
หมั่นไส้มากอ่ะ แล้ว พ่อ แม่ ที่พูดมานี่
พ่อแม่อาทมาหรอ รอตอนต่อไปจ้า
:pig4: :pig4:
-
มาหาเรื่องอีกหรือเปล่า :เฮ้อ:
-
ขอให้มีเรื่องดี ๆ ด้วยเหอะ
-
บวกให้จ้า พ่อแม่ยอมรับได้แล้วใช่ม๊ายยยยยยยย เย่ๆๆๆ
ปล...แก้คำผิดนะจ๊า ขี้เกลียด ไม่มี มีแต่ ขี้เกียจ นะจ๊า
-
แย่แล้ว พ่อแม่คุณพี่อาทมา จีนทำไงดีเนี่ย จะพอใจหรือเปล่า
-
พ่้อ กับแม่คุณอาทมา
หวังว่าคงจะมาดีนะ แอบลุ้น :เฮ้อ:
-
ง่ะเซ็ง มาทำไมอ่ะเนี่ย
-
งานจะเข้ามั๊ยเอ่ย
อยากอ่านต่อ
+1
-
ลูกทัวร์คนสำคัญมา o22
งานจะเข้าหรือเปล่า ต้องติดตามตอนต่อไป :z1:
-
@ A MiRaClE wOrKeR //// ท้าเทวดา......ให้มาเดินดิน @ <<TrAcK 14>> 23/11/2010
“พ่อ แม่........” ร่างสูงสง่าของประธานบริษัท และ ภรรยาทำให้จีนตัวเย็นวาบตั้งแต่หัวจดเท้าไหนจะหญิงเรียนสูงคนนั้นอีก และมีบาร์บี้ยืนยิ้มเจื่อน ๆ อยู่ข้าง ๆ ท่านประธาน ที่น่ะหรือลูกทัวร์ของพวกเขา ร่างสูงของอัครเทพเดินลงไปหากลุ่มคนที่ยืนอยู่ข้างล่างทำให้จีนต้องเดินลงไปด้วย
“สวัสดีครับคุณพ่อ คุณแม่”ร่างสูงยกมือไหว้ พร้อมกับจีน ผู้สูงวัยรับไหว้แต่ท่าทางก็รู้แล้วว่าไม่ค่อยเต็มใจเท่าไหร่ มันยังไม่ถึงเวลาตามที่สัญญาไว้ หรือว่าอยากมาดูว่าทำอะไรกันอยู่ แต่ก็ไม่ผิด ก็พ่อแม่ยังไงก็ต้องห่วงลูกตัวเองเสมอ
“คุณพ่อ คุณแม่ มายังไงครับ” ถามไถ่ผู้ให้กำเนิดพร้อมกับหันไปยิ้มให้เพื่อนรักที่หลบไปยืนคุยกับจีนอยู่โดยไม่สนใจผู้หญิงจริตที่มาด้วยซักนิด สร้างความไม่พอใจให้วิรัญญามากอยู่
“ฉันก็มาทัวร์โฮมสเตย์ไง บังเอิญมาที่นี่ก็แค่นั้น” อิศราพูดธรรมดาไม่มีท่าทางอะไร จะมาไม้ไหนนะพ่อ แต่ก็ดีเหมือนกัน จะทำให้รู้ซักทีว่าสิ่งที่เขาอยู่มันดียังไง
“เป็นยังไงบ้างลูก อาทผอมไปรึเปล่า แล้วทำไมดำอย่างนี้ ลำบากก็กลับบ้านเรานะ อย่ามาอยู่อย่างนี้เลย”คำพูดที่ทำให้ใจอีกคนสะเทือน และสั่นไหว คำพูดที่เหมือนจีนเป็นตัวต้นเหตุ
“ผมไม่เป็นไรครับแม่ สบายดี อยู่ที่นี่สบายใจ ผมมีความสุขดีครับ แค่คิดถึงแม่กับ..พ่อน่ะครับ” ทำพูดลูกชายทำให้หัวอกแม่กลัดกลุ้ม สบายดีจริงรึเปล่าทำไมถึงหมองคล้ำไปอย่างนี้ พาลมองไปทางอีกคนที่ยืนนิ่งอยู่ รูปร่างหน้าตาก็ไม่ได้เข้ากับบ้านไร่บ้านนาทำ ทำไมถึงอยู่ที่แบบนี้
อาทพากลุ่มทัวร์พิเศษนี้ไปพักกระท่อมที่เหลือสองหลัง ส่วนบาร์บี้คงต้องมานอนบนบ้านโดยให้จิวมานอนกับย่าและจัดที่หลับที่นอนให้ใหม่ เริ่มที่ข้าวกลางวันที่แสนอึดอัดเพราะเป็นอาหารพื้นบ้าน วิรัญญาติติงซะจนลูกทัวร์พากันมองหน้า ตลอดบ่ายที่มีกิจกรรมวิรัญญาคอยตามติดอัครเทพตลอด ทำให้ทั้งจีนและร่างสูงไม่เป็นอันทำงาน แต่อัครเทพก็อดที่จะสังเกตท่าทางผู้ให้กำเนิดไม่ได้ วิชุดาดูจะสนใจผ้าไหมเนื้องามอยู่มาก ลูบคลำและพูดคุยกันกับชาวบ้านได้อย่างไม่ขัดเขินรวมถึงอิศราที่มองดูผ้าไหมเหมือนกับคิดอะไรอยู่ จะดีไม่น้อยถ้าพ่อถูกใจ และรับวัสดุนี้ไปผลิต จะเป็นการสร้างรายได้มากโขเลยทีเดียว
การให้อาหารตัวไหมที่โรงเลี้ยง วิรัญญาเลือกที่จะไม่เข้าไป ผิดกับวิชุดาและอิศราที่เข้าถึงที่โดยมีบาร์บี้คอยดูและเดินตามวิชุดาอยู่ จีนเดินออกมาเพื่อจะโทรให้เอเตรียมต้นอ่อนสมุนไพรไว้ที่บ้าน คุยเสร็จก็ตกใจเมื่อหันมาเจอวิรัญญายืนจ้องหน้าตัวเองอยู่
“ว่าไงจ๊ะแม่กระเทยบ้านนอก” จีนถอนหายใจเฮือกใหญ่ ทำไมต้องจองเวรจองกรรมมาทำให้บรรยากาศบริสุทธิ์ที่นี่เสียด้วย
“ผมไม่ใช่กระเทย” คำพูดที่พูดด้วยเสียงธรรมดาแต่กักเก็บอารมณ์ไม่น้อย
“ไม่ใช่เหรอจ๊ะ แต่ทำไมถึงได้อ่อยผู้ชายมาถึงที่นี่ได้ล่ะจ๊ะ”
“นี่คุณต้องการอะไรกันแน่ พูดสิ่งที่อยากพูดมาเลยดีกว่า ผมไม่มีเวลาพอที่จะคุยด้วย ผมมีงานที่ต้องทำ” อยากจะเดินหนีซะเดี๋ยวนี้
“ฉันต้องการให้เธอปล่อยคุณอาทไป เขาไม่เหมาะกับที่นี่ซักนิด คุณอย่างคุณอาทจะมาอยู่ทนเหม็นกลิ่นโคลนสาบควายได้ยังไง” เสียงแว๊ดดังจนจิวที่อยู่ข้างโรงเลี้ยงต้องเดินออกมา และเดินมายืนข้าง ๆ จีน
“ผมว่าคุณไม่ควรมาคุยเรื่องนี้กับผม ผมคืนแน่เมื่อถึงเวลา”
“เธอควรจะรู้ตัวนะว่าไม่เหมาะกับคุณอาทเลย ตัวเองเป็นลูกตาสีตาสา กะเลกะราดพื้น ๆ ไม่น่าใฝ่สูงเลยนะ” คำพูดที่ดุเดือด โดยไม่รู้ว่ากลุ่มคนที่เดินออกมาจากโรงเลี้ยงยืนมองดูการสนทนาของทั้งคู่อยู่
“งั้นคงคิดว่าเหมาะกับคุณสินะ”
“แน่นอน คุณอาทเป็นลูกคนเดียว ฉันก็ลูกคนเดียว ถ้าเราเป็นทองแผ่นเดียวกัน เงินทองจะไปไหน ฉันเสียดายนะถ้าทุกอย่างจะตกเป็นของเธอ ถ้าพ่อแม่คุณอาทตาย” คำพูดร้ายกาจทำเอาคนฟังอึ้ง ทำไมถึงคิดอย่างนี้ได้
“คุณไม่ควรจะพูดอย่างนี้ ไม่ควรจะแช่งท่านไม่ควรพูดเรื่องความตายกับคนที่ยังมีชีวิตอยู่” ความตายเป็นสิ่งที่พรากคนที่เขารักไป พ่อ แม่ ความตายเป็นสิ่งที่ทำให้เขารู้สึกเดียวดาย
“ทำไมฉันจะพูดไม่ได้ คนแก่จะอยู่ได้อีกนานเท่าไหร่ แล้วทุกอย่างก็จะเป็นของคุณอาทกับครอบครัว แกคงคิดอย่างฉันสินะ ถึงได้ยั่วยวน อ่อย ใช้มารยาจนได้คุณอาทมา” ทุกคนที่ได้ฟังถึงกับตัวชา โดยเฉพาะอิศราและวิชุดาที่เคยเห็นแต่ในด้วนของกุลสตรีและสาวทำงานของวิรัญญาไม่เคยคิดว่าหญิงสาวจะมีความคิดสกปรกอย่างนี้
“หยุดนะ!! อย่าเอาคนอื่นไปเปรียบกับตัวเอง เพราะไม่มีใครคิดต่ำแบบคุณ และก็หยุดแช่งคนอื่นซะที คุณมันก็แค่คนที่โชคดีเกิดในที่ ๆ ดีกว่าคนอื่น มีวาสนาที่มีพร้อมทุกอย่างทั้งที่คนอื่นขวนขวาย แต่คุณกลับทำให้ตัวเองต่ำจนจมดิน น่าสงสารพ่อแม่คุณนะ ที่มีลูกแบบคุณ!! ” จีนตวาดจนวิรัญญาสะดุ้งและโกรธจัด
“เพี๊ยะ!!” ฝ่ามือสวยกระทบแก้มใส จีนยกมือขึ้นลูบหน้าที่ชาและเจ็บขึ้นมา จิวตกใจจนถลาเข้าขวางพี่ชายไว้
“หยุดนะ อย่าแตะพี่จีนอีก ยัยผู้หญิงใจร้าย ยัยแม่มด” คำด่าจากคนตัวเล็กอีกคนทำให้ วิรัญญาง้างมือจะฟาดลงมาจีนรีบกอดน้องชายไว้ แต่ก็ไม่มีอะไรเกิดขึ้นนอกจากมือเรียวของวิรัญญาถูกกำแน่นและกระชากจนตัวปลิวไปข้างหลัง
“คุณอาท คือญา เอ่อ” พยายามจะแก้ตัวแต่ สายตาที่ส่งมาทำให้พูดไม่ออก และยังกลุ่มทัวร์ที่ยืนมองอยู่ ที่สำคัญพ่อกับแม่ของร่างสูงที่มองมา ทำให้วิรัญญาตกใจ ไม่รู้ว่าได้ยินตั้งแต่ตอนไหน แต่ก็ยังรีบถลาเข้าไปกอดแขนวิชุดาจนได้
“คุณป้าขา มันรังแกญาน่ะค่ะ ญาป้องกันตัว” คำพูดปด ทำให้วิชุดาถึงกับอึ้ง ไม่พูดอะไรจนหญิงสาวเริ่มหน้าเสีย
อัครเทพเดินเข้ามาพร้อมกับประคองจีนมาด้วยแม้ไม่เป็นอะไรมากแต่ก็ตกใจไม่น้อยรอยนิ้วทั้งห้าชัดเจนบนแก้มใส
“คุณจะทำอะไรก็แล้วแต่คุณนะ คุณวิรัญญา แต่อย่ามาระรานคนที่นี่ ทุกคนที่นี่เป็นคนดี จิตใจสะอาดไม่เคยคิดร้ายกับใคร” เสียงทุ้มตวาดดังจนวิรัญญาตัวชาไปหมด รีบหันไปหาคนสูงวัยแต่ก็ไม่มีใครพูดอะไร
“กรี๊ดดดดดดดดด!!! ทำไมทุกคนต้องเห็นมันดีด้วย รู้ไหมว่ามันเป็นพวกผิดเพศ อ่อยผู้ชายจนหนีตามกันมาที่นี่ ชาวบ้านที่นี่รับกันได้ยังไงฮะ โง่ กันมากรึไง พวกอย่างนี้อยู่ที่ไหนก็วิปริตไปหมด พวกบ้า!!” ชาวบ้านที่อยู่แถวนั้นที่มาช่วยกันเพราะจะมีการปลูกต้นอ่อนสมุนไพรกันแถวนี้ พากันหันไปมองหน้ากัน จีนมองดูทุกคนแล้วใจหาย เขาไม่คิดปิดบังแต่มันยังไม่ถึงเวลา
“เป็นยังไงอึ้งกันไปเลยล่ะสิ รู้รึยังว่าอีกระเทยนี่มันร้ายยังไง” ยิ้มเยาะเมื่อเห็นชาวบ้านเลิ่กลักไม่อยากจะเชื่อหูตัวเองในเรื่องที่ได้ฟัง
“พอที แม่หุ้นส่วน ฉันสุดทนแล้วคำก็กระเทย สองคำก็กระเทย เป็นกระเทยแล้วไปทำให้ไปทำให้หล่อนเดือดร้อนไหม เคยไประรานหล่อนไหม ก็มีแต่หล่อนเที่ยวสร้างความหนักใจให้คนอื่น นี่ก็ไปฟ้องคุณป้าว่าอาทเดือดร้อนยังงั้นยังงี้จนต้องมาดูกันที่นี่ คุณป้า คุณลุงฮะ จะคิดยังไงก็ช่าง บาร์บี้ไม่ได้สนับสนุนใครแต่ถ้าเป็นแม่นี่นะ บาร์บี้จะลองอะไรที่มันว่าแปลก มันอาจดีกว่าชะนีไทยสารผสมนี่ล่ะ”
“กรี๊ดดด!! หยุดนะ แกก็ต้องเข้าข้างกันอยู่แล้ว ฉันอยากรู้นักว่าชาวบ้านที่นี่เขารู้ความจริงกันแล้วเขายังจะยอมรับแกได้อีกไหม อ๊ะ !!!” แค่แว๊บเดียวที่เห็น ตระกร้าใส่ขี้วัวแห้งถูกสาดโครมเข้ามาที่ร่างสวย สง่า แต่หมดราศีเพราะคำพูด
“อ๊าย !! กรี๊ดดดดดดดดดดดด พวกบ้า อี๋!! แกทำอะไรฉัน ฮือ ๆ คุณป้าดูสิคะ แหวะ แค่ก ๆ พวกบ้านนอก อี๋ อือๆ”จิวเป็นคนเอาสิ่งที่ว่าสกปรกให้เท่าเทียมกับหญิงสาวที่ยืนเป็นคนบ้า แถมยังมาทำร้ายพี่ชายเขา โดยมีเอเป็นแนวร่วมยืนหัวเราะชอบใจ
“หยุดเถอะคุณ พวกเราไม่ต้อนรับคุณละกัน คุณกลับไปเถอะ พวกเราจะเป็นบ้านนอกในสายตาพวกคุณยังไงก็แล้วแต่ พวกเราก็อยู่กันอย่างมีความสุข พวกเราพอใจที่เป็นแบบนี้ พวกเราพอใจเท่าที่พวกเรามี เรื่องของจีนพวกเราไม่เคยคิดรังเกียจ ชีวิตของใคร ก็เลือกเดินเอา รู้แต่ว่าจีนเป็นเด็กดี มีความกตัญญู เป็นที่รักของทุกคน และเป็นหนึ่งในสมาชิกในหมู่บ้านจิตงามของเรา จีนไม่เคยทำให้พวกเราเดือดร้อน ตั้งแต่พ่ออาทเข้ามา ก็มีแต่สิ่งดี ๆ เข้ามาในหมู่บ้าน ก็มีแต่คุณที่แหละที่พวกเราจะนึกรังเกียจ รวยแต่จิตใจร้ายกาจ คุณไม่ควรเข้าในหมู่บ้านของเราด้วยซ้ำ”
“กรี๊ดดดดดดดดดด พวกแก อ๊ายยย” หวีดร้องพร้อมกับวิ่งหนีไป คำพูดของน้าอ้อยทำให้จีนถึงกับร้องไห้ และเดินไปกอดน้าอ้อย
“น้าอ้อย ฮึก ..อือ.. จีนขอโทษที่ทำให้ทุกคนต้องเจอกับเรื่องพวกนี้ ฮึก..”
“ไม่เป็นไรหรอกลูก จีนจะเป็นยังไงมันก็ไม่เลวร้ายเท่ากันคนที่ดูถูกคน โดยที่ไม่มองถึงแก่นจิตใจก่อนจะตัดสินใจว่าใครเป็นยังไงหรอกนะ” พูดพร้อมกับหันไปมองยังพ่อแม่อาทที่ยืนอยู่ทำให้วิชุดาถึงกับทำอะไรไม่ถูก เหมือนกับถูกว่าไปกลาย ๆ ชาวบ้านค่อยเดินมารวมกันและช่วยกันปลอบคนที่ยิ่งร้องไห้โยเยไปใหญ่
นี่คือภาพที่ประทับใจที่สุด นี่หรือคนบ้านนอก จิตใจไม่ได้ตกต่ำตามฐานะซักนิด ห้อมล้อมปลอบใจลูกหลานขี้แยทั้งที่เรื่องอย่างนี้มันรับกันได้ยากแต่ทุกคนเห็นเป็นเรื่องธรรมดาเมื่อนำมาเทียบกับความดีที่เห็นกันอยู่ “จิตงาม” เป็นชื่อหมู่บ้านที่เข้ากับชาวบ้านที่นี่ได้เป็นอย่างดี
ทุกคนดำเนินกิจกรรมตามปกติ ปลูกต้นสมุนไพรที่เตรียมไว้ให้คนละต้นที่ลานหมู่บ้าน และมีป้ายไม้ให้เขียนชื่อคนปลูก อิศราและวิชุดาเลือกที่จะปลูกต้นเดียว และเขียนสลักไว้บนป้าย “เทวะประทานชัย”
การทานอาหารเย็นไม่เลวร้ายอะไร อย่างน้อยก็ไม่อึดอัดเท่ากับตอนเช้า วิรัญญาเก็บของกลับตั้งแต่เหตุการณ์ตอนนั้น เรื่องของจีนไม่มีชาวบ้านคนไหนพูดถึง ทำให้เป็นเรื่องปกติ เหมือนทุกคนจะยินดีที่จีนมีคนดูแลอย่างอาทเพราะทุกคนรักและสงสารในสิ่งที่จีนและครอบครัวเป็น อย่างน้อยก็เบาใจว่าจะมีคนปกป้องและยังเป็นคนดีด้วย
“พี่จีนกับพี่อาทเป็นแฟนกันจิวรู้รึเปล่า” เอรีบถามเพื่อนตัวเล็กเมื่ออยู่กันสองคนตอนเก็บอุปกรณ์ จอบ เสียม
“รู้ ทำไมอ่ะ เอไม่ชอบเหรอ” หันไปทำตาโตเหมือนกับว่าเพื่อนกำลังตั้งท่ารังเกียจพี่ชายตัวเอง
“เปล่า แค่เอจะถามจิวว่ามันไม่ใช่เรื่องแปลกเหรอ” อยากถามให้รู้ว่าเพี่อนรู้สึกยังไง
“ไม่เห็นจะแปลก แค่คนรักกัน แค่จิวเสียดายที่ไม่ได้อุ้มหลาน แต่พี่อาทบอกว่าจะหาหลานมาให้อุ้มให้ได้ จิวแค่งงว่าจะหามายังไง ก็พี่จีนเป็นผู้ชาย พี่อาทก็ผู้ชาย มีลูกไม่ได้ซักหน่อย หรือพี่อาทจะไปทำใครท้องและเอาลูกมาเลี้ยง” อาการงุนงงกับเรื่องไม่เป็นเรื่องของคนตัวเล็กทำเอาเออยากจะหัวเราะนัก พี่อาทคงหมายถึงหาเด็กมาเลี้ยงเป็นลูก แต่ไอ้เปี๊ยกนี่คิดไปนู่น แล้วถ้ารู้ว่าไม่มีลูกเป็นของตัวเองจะเป็นยังไงนะ
“แล้วถ้าจิวไม่มีลูกอย่างพี่จีนล่ะ”
“อือ...คงไม่เป็นไรหรอกมั๊ง แต่เอถามทำไมล่ะ” หันไปถามคนที่ถามงง ๆ
“เปล๊า !! แค่ถามดูเฉย ๆ เดินเร็ว ๆ ไอ้ขาสั้น” พูดแล้ววิ่งหนีคนที่แบกจอบแค่ด้ามเดียว
“อ่า เอ รอด้วยยย” วิ่งตามเพื่อนรัก ทั้งที่ยังอยากรู้ว่าจะถามทำไม และต้องรู้ให้ได้
เช้าตรู่อาการแจ่มใส จีนเลือกที่จะลุกมารดน้ำต้นไม้ ก่อนที่แดดจะร้อนกว่านี้ อากาศยามเช้าทำให้จิตใจที่หมองมัวปลอดโปร่ง ทุกคนที่รู้ความจริงยังเหมือนเดิมไม่มีใครทำท่ารังเกียจซักนิด มันทำให้เขาภูมิใจที่เกิดที่นี่และ ภูมิใจที่มีทุกคนเกิดมาร่วมกัน
“ตื่นแต่เช้าเลยนะเรา” เสียงทุ้ม ทำให้จีนรีบหันไป อิศราและวิชุดาเดินออกมาจากกระท่อม ใช่สินะ จีนมารดน้ำหลังที่เป็นที่พักของทั้งสองคน
“เอ่อ ขอโทษครับ ทำให้ท่านตื่นรึเปล่า” คำพูดยังถ่อมตัวเสมอ
“เปล่าหรอก ฉันกับคุณชุ อยากมาสูดอากาศเหมือนกัน ตอนเช้า ๆ อากาศดีนะ เธอว่าไหม” คำพูดของอิศรากับท่าทางที่สบาย ๆ ของทั้งคู่ทำให้จีนผ่อนคลายขึ้น
“ครับ ชนบทก็อย่างนี้ล่ะครับไม่มีมลพิษอะไร ทุกอย่างคือธรรมชาติสร้าง แม้กระทั่งบ้านเรือนก็สร้างจากสิ่งที่มาจากธรรมชาติ ผมดีใจครับที่ท่านชอบ”
“เหรอ แล้วทำไมเธอเลือกที่จะเข้าไปในเมืองล่ะ” เป็นวิชุดาที่เป็นคนถาม น้ำเสียงอ่อนลงอย่างเห็นได้ชัด อย่างน้อยไม่ยอมรับแต่ทำให้จีนรู้ว่าพวกท่านไม่ได้ตั้งแง่อะไรมากมาย
“เพื่อปากท้องครับ ถึงที่นี่จะมีสิ่งที่เป็นอาชีพ มีที่ทำมาหากิน แต่ทุกอย่างมันอยู่ที่ความถนัดของแต่ละคน เข้าไปทำงานแต่ก็ไม่ได้หมายความว่าจะทิ้งถิ่นฐาน ผมเกิดที่นี่ โตที่นี่ซักวันผมก็กลับมาที่นี่เหมือนเดิม” ถ้อยคำที่พรั่งพรูออกมา ช่างเป็นสาระและน่าคิด ผู้สูงวัยดูจะพอใจในคำตอบ
“แล้วเธอมั่นใจได้ยังไงว่า อาทเขาจะอยู่ที่นี่ได้ตอนที่เธอท้าฉัน” จีนหันไปมองบุคคลที่เป็นประธานบริษัทแล้วยิ้มให้น้อย ๆ
“เปล่าหรอกครับ ผมไม่มีความมั่นใจว่าคุณอาทจะอยู่ได้ ผมแค่อยากรู้เหมือนกันว่าเขาจะอยู่กับสิ่งที่เขาเลือกได้รึเปล่า ถ้าอยู่ไม่ได้ผมก็พร้อมที่จะให้เขากลับไป แต่อย่างน้อยตอนนี้คุณอาทก็ทำให้ผมรู้ว่าความรักมันก็ทำให้คนมีความพยายาม และอดทน ถึงแม้คนอื่นมองไม่เห็น แต่ผมกับเขาก็รู้สึกได้ครับ” นี่น่ะเหรอคำพูดของเด็กบ้านนอกบ้านนา พูดดึงดูดใจได้อย่างไม่น่าเชื่อ
“อืม ฉันจะรอจนครบกำหนดแล้วกัน อีกไม่นานหรอกนะ เอาล่ะฉันกับคุณชุจะไปเดินเล่นแถวนี้ซักหน่อยช่วยนำทางหน่อยสิ “ ความดีใจและโล่งใจวิ่งริ้วเข้ามาอย่างทันที รอยยิ้มของทั้งสองท่านที่ส่งมาทำให้จีนใจชื้นขึ้นมากโข อย่างน้อยก็แค่รอเวลา ถ้าจะจากกัน ก็ทำให้รู้ว่าทุกอย่างมันไม่ได้เลวร้ายอะไร จีนเลือกที่จะพาเดินเรียบริมครองไป ผ่านกลางหมู่บ้านน้ำใส ๆ ทำให้จิตใจชุ่มเย็น ชาวบ้านที่พบเจอก็ทักทาย และยิ้มให้อย่างเป็นมิตร พาไปที่ท้ายหมู่บ้านที่ ๆ เป็นลานกว้างมีชิงช้าผูกที่ต้นไม้ วิชุดาเลือกที่จะนั่งลง และมองขอบท้องฟ้าที่พระอาทิตย์โผล่ขึ้นมาครึ่งดวงแสงสว่างที่ขอบฟ้าสีเหมือนจะร้อนแรงแต่มีประโยชน์ทำให้อบอุ่นและทำให้ธรรมชาติและสิ่งมีชีวิตดำรงอยู่ได้
“ฉันขอโทษนะที่เคยว่าเธอว่าบ้านนอก บ้านนา” วิชุดาพูดขณะที่ตายังจับจ้องที่เส้นขอบฟ้านั้น
“ไม่หรอกครับ ถ้าต่อจากนี้จะเป็นยังไง แต่ก็ยังดีกว่าทุกอย่างยังอยู่บนการตัดสินใจโดยที่ไม่ได้พบเห็น อย่างน้อยท่านได้เห็นแล้วว่าที่นี่เป็นยังไง ท่านจะคิดกันยังไงผมก็ห้ามไม่ได้อีกแล้ว”
“อืม ฉันเห็นแล้วล่ะ ฉันรู้แล้วว่ามันเป็นยังไง ตอนเช้า ๆ อากาศสดชื่นแค่ไหน เห็นแล้วว่าจิตใจคนที่นี่งดงามเพียงใด ฉันดีใจ ที่ได้มาที่นี่” หันกลับมามองเด็กหนุ่มที่ยืนยิ้มอยู่...............รู้สึกโล่งใจ ยามมืดมนไม่รู้จะเดินไปทางไหน คงต้องหยุดเดินแล้วคิดก่อน หรือถ้าทำอะไรไม่ได้คิดอะไรไม่ออก ก็ต้องรอเวลาให้แสงอาทิตย์ โผล่มาส่องทางสว่าง ว่าทางไหนคือทางที่ถูกต้อง ทุกอย่างมีทางออก แค่จะใช้วิธีไหนแค่นั้นเอง ..... คงต้องรอเวลา............ช่วงนี้คงเหมือนเช้าตรู่ โพล้เพล้สินะ เห็นลำแสงส้มอ่อน ๆ แสงจากความหวังใหม่ ๆ ที่จะโผล่ขึ้นมา.................
-
สงสัยจะยอมรับแล้วหล่ะ
แอบสะใจ ญา อ่ะ :m20: :m20:
-
:กอด1:
-
เริ่มเข้าใจกันแล้ว
+1 เป็นกำลังใจ
-
+1สำหรับตอนเริ่ดๆ
ปล.เรื่องนี้จบจะคลอดเรื่องใหม่เลยไหมคะ อยากรู้ อิอิ
อีกปล.อยากอ่านเอ-จิววววววววววววววววววววววววววววววววววววววววววววววววววววววว
-
อ่านตอนนี้แล้วมันรู้สึกสะใจและดีใจในเวลาเดียวกัน ^_^
-
อยากให้เรื่องน่ารักอย่างนี้จนจากกันนะครับ อยากอ่านไปแล้วยิ้มไปอย่างนี้
แต่ จิวกับเอทำไมน่ารักจัง
-
สมน้ำหน้า ยัยวิรัญญา เธอเกิดมาเพื่อโดนอึ๊วัวจริงๆ :laugh:
คุณพ่อคุณแม่ใจอ่อนเร็วๆนะคะ ทุกคนจะได้รักกันๆมากขึ้นไง :o8:
+1 ขอบคุณค่า รออ่านตอนต่อไปน้าาา :impress2:
-
สมน้ำหน้า ยัยวิรัญญา เธอเกิดมาเพื่อโดนอึ๊วัวจริงๆ :laugh:
คุณพ่อคุณแม่ใจอ่อนเร็วๆนะคะ ทุกคนจะได้รักกันๆมากขึ้นไง :o8:
+1 ขอบคุณค่า รออ่านตอนต่อไปน้าาา :impress2:
สะจายกับประโยคแรกมากพี่
๕๕๕๕๕๕๕๕๕๕๕๕๕๕๕๕๕๕๕๕๕๕๕๕๕๕๕๕๕๕
-
เยี่ยมเลยที่คุณพ่อคุณแม่เริ่มจะเข้าใจ
//สะใจมาก วิรัญญาเปิดตูดกลับไปเลย 555
-
แลดูเหมือนคุณพ่อคุณแม่จะเริ่มยอมรับแล้วละมั้ง
วิรัญญาไม่มีอะไรจะพูดนอกจาก สมน้ำหน้า แค่นี้มันยังน้อยไป :laugh5:
-
เย่ๆๆ ประสบความสำเร็จแล้ว
ขอบคุณในความเลวของวิรัญญา
-
กร๊ากกกกกกก สมน้ำหน้ายัยเเม่มด ฮ่าๆๆๆๆ
-
@ A MiRaClE wOrKeR //// ท้าเทวดา......ให้มาเดินดิน @ <<TrAcK…..To CoMe To An EnD>> 24/11/2010
2 ปี ต่อมา
“มะมา..” มืออวบเล็กไขว่คว้าหาคนที่นอนกอดทั้งคืน กลับพบแต่ความว่างเปล่า
“ฮึก..อือ แงง แงง มะมา แงงงมะมา” เสียงแผดร้อง ทำเอาคนที่กำลังชงนมอยู่อีกห้องวิ่งเข้ามาจนขาแทบจะพันกัน มือเรียวรีบคว้าเจ้าตัวอวบที่นอนร้องสะอึกสะอื้นในเตียงขึ้นมาแนบอก พร้อมกับโยกตัวกล่อมเจ้าตัวเล็กที่อยู่ในอ้อมแขน
“จีนลูกเป็นอะไรน่ะ” ร่างสูงที่วิ่งกระหืดกระหอบเข้ามาหน้าตาตื่น เพื่อมาดูว่าทำไมไอ้ตัวเล็กถึงแผดร้องดังนักเป็นอะไรรึเปล่า
“พอดีจีนเข้าไปชงนมรอแกตื่นน่ะ พอดีตื่นก่อนแล้วไม่เห็นใครเลยร้องใหญ่เลย” พูดแล้วมองดูเด็กตัวอวบน่ารักน่าชังในอ้อมกอด หยุดร้องแล้วมองหน้าคนที่เข้ามาใหม่ ยื่นไม้ยื่นมือหาทันที
“ปา ป๊า” อีกคนที่ถูกเรียกรีบถลาเข้ามาแทบจะบินเมื่อลูกชายสุดที่รักเรียกหา พร้อมกับรับไปอุ้มอย่างเก้ ๆ กัง ๆ เด็กที่เอามาเลี้ยงตั้งแต่ 6 เดือน เป็นลูกของลูกสาวน้านงค์ที่ท้องแล้วแม่ตกเลือดมากจนเสียชีวิต สร้างความเศร้าสะเทือนใจกันอยู่พักใหญ่ เลยรับมาเลี้ยง ด้วยความยินยอมจากทุกฝ่าย
จากวันนั้นพอครบกำหนดอิศราและวิชุดาก็เรียกไปคุยทุกอย่างเป็นไปด้วยดี จนจีนคาดไม่ถึง
“เอาเป็นว่าฉันยอมรับทุกอย่าง และอาทแกต้องกลับมาทำงานเหมือนเดิม ส่วนจีนก็มาอยู่ด้วยกันที่บ้าน ถ้าห่วงย่ากับน้องก็เอามาอยู่ด้วย บ้านช่องใหญ่โต ห้องหับมากมาย”
แต่ย่ากับน้องชายไม่มาแต่จะเทียวไปเทียวมาไม่ต้องห่วง ตอนนี้จิวก็อยู่ ม.5 แล้ว โตขึ้นเยอะ โฮมสเตย์ก็ยังเปิดทำการเหมือนเดิมภายใต้การดูแลของน้องที่มีความรับผิดชอบสูง จิว กับ เอ รับช่วงดูแลต่ออย่างเป็นทางการ ย่ายังแข็งแรงดีและมีน้านงค์ น้าอ้อย ผลัดเปลี่ยนกันมาดูแล ตอนนี้ อาทก็ทำงานเป็นรองประธานบริษัทฯ แต่มีบทบาทค่อนข้างเต็มตัวเพราะอิศราเริ่มจะปล่อย จีนเรียนต่อปริญญาตรีอยู่และเลี้ยงลูกไปด้วยแต่ก็มีพี่เลี้ยงอีกคนช่วยดูแลตอนที่จีนไม่อยู่
“ว่าไงครับคนเก่งของปะป๊า วันนี้ปะป๊าต้องไปทำงานนะอยู่กับมะม้านะลูกนะ” พูดคุยกับลูกชายราวกับจะรู้เรื่อง วันนี้วันเสาร์ แต่อาทก็ต้องเข้าไปบริษัทฯตอนบ่าย อยากจะโดดงานอยู่กับลูกเมียที่บ้านใจจะขาด แต่ก็โดนพ่อตราหน้าว่าห้ามเสียงาน จำใจต้องไปจนได้
“มะมา แหมม ๆ “ เมื่อตื่นก็ต้องกินนม จีนรีบรับลูกมานอนลงบนที่นอนบนเตียงเหมือนเดิมและส่งขวดนมให้มืออวบถือไว้เอาไว้แต่ก็ช่วยประคองไว้ด้วย อาทมองดูภาพที่แสนจะน่ารัก นี่แหละคือสิ่งที่เขาใฝ่ฝัน ทุกอย่างลงตัวอย่างไม่น่าเชื่อ พ่อกับแม่เอ็นดูจีนกับเจ้าตัวเล็กมาก ถึงขนาดว่าถ้าเขาทำให้เสียใจจะยกสมบัติทั้งหมดให้เมียและลูกให้หมด ยิ่งกับเจ้าตัวหน้าตาจิ้มลิ้มนี้ยังกับสวรรค์สร้าง หน้าตาละม้ายคล้ายเค้ากับจีนอย่างไม่น่าเชื่อ พ่อกับแม่หลงหลานเอามาก ๆ ไปไหนต้องโทรมา ให้ได้ยินเสียงอ้อแอ้ ก็ชื่นใจ
“คุณแม่โทรมานะพี่อาทบอกว่าเย็นนี้จะกลับมาแล้ว จีนบอกให้เด็กเตรียมกับข้าวไว้รอ” ปากเล็กเอ่ยออกมาหลังจากได้รับโทรศัพท์จากแม่ของสามีว่าจะกลับจากสิงคโปร์ เย็นนี้
“เหรอ ดีเนาะเดี๋ยวนี้ไม่โทรหาพี่เลยน่าน้อยใจชะมัด” ทำท่าเง้างอนพร้อมกับเดินเข้าไปกอดเอวบางหอมแก้มใสไปฟอดใหญ่
“ปาปา มามา อู้ม ๆๆ” เสียงใสแทรกมาระหว่างพ่อแม่กำลังสวีททำเอาจีนหัวเราะ คนที่บึ้งคงจะเป็นพ่อ เวลาจะทำอะไรกันทีเหมือนเจ้าตัวเล็กนี่จะรู้ ชอบแกล้งพ่ออยู่เรื่อย
“เอื๊ก ๆ เอิ๊ก ๆ” เสียงหัวเราะใสเมื่อปะป๊าตัวดีหมั่นไส้ลูกชาย อุ้มแล้วแกล้งเหวี่ยงเบา ๆ เจ้าตัวเล็กกลับชอบใจหัวเราะเอิ๊กอ๊ากใหญ่
“พอแล้วพี่อาทเดี๋ยวลูกก็ได้ละเมอกันพอดี” รีบห้ามปรามสามีตามที่ย่าเคยบอกว่าถ้าเด็กหัวเราะสนุกมากไปนอนตอนกลางคืนจะละเมอ
“อ่ะ น้องอาร์อยู่กับมาม๊าก่อนนะครับปะป๊าจะอาบน้ำไปทำงานแล้ว” พูดแล้วส่งเจ้าตัวอวบในอ้อมกอดส่งให้ภรรยาที่รออยู่แล้ว
ตอนเย็นก็เป็นอาหารมื้อใหญ่ต้อนรับคู่สามมีภรรยาที่กลับจากเมืองนอก วิชุดาหอบของฝากลูกสะใภ้และหลานชายแต่กลับลืมของฝากลูกชายทำเอาร่างสูงนั่งปะหลับปะเหลือกอยู่คนเดียว แต่ก็ไม่จริงจังอะไรตอนนี้อะไรคงไม่สำคัญไปกว่าคนที่กำลังรักกำลังหลง หลานชายตัวดีก็ช่างออเซาะ พอย่ามาก็เรียกหาเหมือนกับรอคอยมานานแล้วอย่างนี้จะไม่ให้หลงได้ยังไง
“น้องอาร์ดูซิลูกย่าซื้ออะไรมาให้หนูชอบไหม อื้ม ฟอด!!”รับหลานชายจากอ้อมกอดร่างบางแล้วอุ้มไม่ยอมปล่อย
“ยาจ๋า ยายา”เด็กอายุเกือบสองขวบ คำพูดคำจายังไม่ชัดเจนแต่กำลังหัดพูดตามที่คนสอน จีนพยายามทำให้ลูพูดชัดที่สุด
“จ๋า หลานย่า น่ารักจังลูก ดูสิคุณหลานเรียกฉันด้วย” ดูจะภูมิใจในตัวหลานชายเหลือเกิน นี่แค่เรียก พูดฉอเลาะได้เมื่อไหร่ย่าคงไม่เป็นอันทำอะไรแน่
“เมื่อไหร่จะเรียกปู่ล่ะลูก ไหนเรียกซิ ปู่ ปู่” นี่ก็ไม่น้อยหน้า ไม่ได้เลี้ยงหรือมีเด็กอ่อนมานานมาก เจอน่ารัก ๆ อย่างนี้เข้าทำเอาคนแก่เงยหน้าจากหน้าหลานไม่ขึ้น ยิ่งหน้าตาคล้ายลูกชายกับลูกสะใภ้ยังกับแก ทำไมจะไม่เชื่อล่ะว่าเป็นโชคชะตาที่จะต้องได้อยู่ด้วยกัน
“พู ปูปู” หลานก็ช่างได้ใจนัก
“ใช่ลูก ปู่ ฮะฮ่า ๆๆๆๆ” หลังอาหารเย็น ปู่ย่าขี้เห่อ ก็ทำให้จีนมีเวลาทำนู่นนี่ได้บ้าง เข้าใจหัวอกแม่ขึ้นมาบ้างว่าเป็นยังไงลำบากแค่ไหน นี่ไม่ใช่แค่คนแก่แถวนี้ ยังที่บ้านอีกน้องชายตัวดีก็โทรมาไม่เว้นแต่ละวันอยากคุยกับหลาน อยากเห็นหน้าหลาน อย่างนั้นอย่างนี้
**********************************************************************************
บรรยากาศสองข้างทางที่ไม่ได้เปลี่ยนไปมากนักมันทำให้คิดถึงเรื่องราวเก่า ๆ ที่เกิดขึ้น แต่ก็ผ่านไปด้วยดี หลังจากเหตุการณ์วันนั้นบริษัทของวิรัญญาก็ถอนหุ้นแต่ก็มีบริษัทอื่นที่เข้ามาขอร่วมหุ้นแทน การบริหารงานไม่ได้ต่ำกว่ากันเลย ส่วนเตชทัตก็หายเงียบไป แต่ได้ข่าวว่ายังทำงานที่เดิม ทุกอย่างดูลงตัวอย่างไม่คาดฝัน
เก๋งคันสวยวิ่งเข้ามาภายในหมู่บ้านที่กำลังครึกครื้นเพราะมีงานลอยกระทงในหมู่บ้านเสียงมโหรี เสียงเพลงคึกคัก รถวิ่งเข้าไปจอดที่บ้านหลังเดิมที่คุ้นเคย ลงจากรถก็ได้ยินเสียงฝีเท้าวิ่งตึง ๆ บนบ้านพร้อมกับคนที่วิ่งชะโงกหน้าหวาน ๆ ออกมาส่องดู
“พี่จีน พี่อาท น้องอาร์ น้องอาร์”อาการหลงหลานกำเริบอีกคน วิ่งเข้ามารับเด็กน้อยหน้าตาจิ้มลี้มที่กำลังเป่าน้ำลายเล่นเป็นฟองฟอด จนต้องใช้ผ้าเช็ดเป็นระยะ
“ขึ้นบ้านก่อนครับพี่อาท พี่จีน น้าอ้อยกับย่าอยู่ข้างบนกำลังทำกระทงกันอยู่ เดี๋ยวหัวค่ำไปลอยกันที่คลองใหญ่ที่วัดกัน” เด็กหนุ่มหน้าใส ที่หน้าคล้ายพี่ชายยิ่งนัก พอขึ้นบ้านก็ทักทายญาติผู้ใหญ่โผกอดกันอยู่นาน
“พี่จีน พี่อาท สวัสดีครับ” เด็กหนุ่มที่มาใหม่อีกคน ตัวโตขึ้นกว่าเก่าหน้าตาดูเป็นหนุ่มเต็มตัวหล่อเหลาพอตัว อย่างนี้สาว ๆ คงตรึมแน่
“อ้าวเอ โหไม่เจอกันนานหล่อขึ้นเป็นกองเลยเรา” จีนแกล้งแซวน้องเล่น ทำเอาอีกฝ่ายหัวเราะชอบใจ
“โหพี่จีนหล่อยังไงก็ไม่เท่าพี่อาทหรอกครับ รายนั้นเขาหล่อขั้นเทพแล้ว” พูดแล้วก็หัวเราะชอบใจกันมีเพียงคนเดียวที่ทำหน้าเหมือนอมลูกอมอยู่ จนคนเป็นพี่สังเกตได้
“เป็นอะไรจิว ปวดท้องเหรอ”
“โฮ่ พี่จีน ตั้งแต่เจอกันไม่เคยเห็นชมจิวเลยว่าหล่ออ่ะ เจอเอทีไรก็ชมทุกที” พูดแล้วก็ก้มหอมแก้มหลานอีกรอบ ไม่ทันได้หอมอีกก็มีมือดี ฉกไปอุ้มต่อ จนต้องมองกันตาเขียว
“แล้วมีคนชมเปล่าล่ะ” ยังถามน้องชายต่อ เขาก็พอจะรู้อยู่ว่าเพราะอะไร แม้กระทั่งตัวเขาเองก็ยังไม่เคยมีคนชมว่าหล่อซักครั้ง แล้วน้องเขาก็หน้าตาไม่ได้ผิดกันเท่าไหร่เลย
“ไม่มีน่ะสิ มีแต่เพื่อนที่โรงเรียนสิชมว่า น่ารัก ผู้หญิงน่ะจิวไม่ว่าเลย แต่มีผู้ชายด้วยนี่สิ จิวล่ะเครียดเลย” พูดแล้วทำหน้าตาคิดหนัก ยังเหมือนเดิม ไม่โตซักทีเรื่องแบบนี้
“ก็น่ารักนิ” คำพูดลอย ๆ ของบางคนทำเอาจิวหันไปมองทำตาโต
“เอ..... จิวบอกว่าไม่ให้พูดว่าน่ารัก” ไม่กลัวซ้ำยังหันมายักคิ้วให้ท้าทายคนตัวเล็กข้าง ๆ พร้อมกับหันไปหลานที่อุ้มอยู่
“ใครว่า เอว่าน้องอาร์น่ารัก ต่างหาก” หันไปพูดทำหน้ามึน ๆ ใส่ทำเอาคนตัวเล็กยิ่งฮัดฮัดไปใหญ่
“น้าอ้อยยยย” รีบเดินอ้อมไปกอดน้าแล้วอ้อนเหมือนหาคนช่วย
“อะไรลูกฮึ ใครว่าน้องจิว” น้าก็เอาใจกันจนไม่รู้จักโต เอมองดูแม่โอ๋เพื่อนก็ยิ้มออก ก่อนหน้านี้ไม่นานเขาสารภาพกับแม่ว่าชอบจิว ชอบแบบที่ไม่ใช่เพื่อน ชอบแบบที่อาทชอบพี่จีน แม่อึ้งไปพักใหญ่ เห็นขอบตารื้นด้วยน้ำตาก็ใจหาย แต่สุดท้ายก็ไม่มีอะไร แค่บอกว่า ถ้าชอบแบบพี่อาทชอบพี่จีน ก็ทำตัวให้ได้เหมือนพี่เขาแม่ก็พอใจแล้ว ก็มีแต่ได้เปี๊ยกนี่แหละที่ไม่รู้เรื่องอะไรเลย แต่อย่างน้อยก็ไม่ยอมห่างเขาเลย ไม่ใช่ว่าไม่มีคนมาจีบ ทั้งหญิงและชาย หยุบหยับไปหมด แต่เจ้าตัวก็ไม่รับใครบอกว่าอยู่กับเอมีความสุขที่สุด พอเอแกล้งบอกว่าจะมีแฟนนะ ก็งอนไปหลายวันซ้ำยังไปร้องไห้ฟูมฟายกับแม่เขาว่า ใจร้าย อย่างนั้นอย่างนี้ ไม่คุยด้วยเป็นเดือน จนต้องง้อต่าง ๆ นานา ถ้าจะคิดว่ามีใจแต่ไม่รู้ตัวจะผิดไหม หรือจะเป็นแค่ความใกล้ชิด แต่อีกไม่นานหรอกเขาก็จะรู้ให้ได้ว่ารู้สึกยังไงกันแน่
ค่ำคืนพระจันทร์ดวงใหญ่เหมือนอยู่ใกล้แค่เอื้อม แสงนวลจากดวงจันทร์ส่องสว่างสองข้างทาง จีนและครอบครัวเดินกันไปเป็นกลุ่มถือกระทงคนละใบ แต่ของจีนกับอาทใบเดียวกัน ใบใหญ่หน่อย เจ้าตัวเล็กดูจะดี้ด้าเป็นพิเศษ หันมองนู่นมองนี่ร้องอู้อ้าตลอดทาง ทางเดินไปวัด คนรู้จักก็ทักทายกันอย่างคุ้นเคย อบอุ่น ไม่ขาดอะไรเลย เติมเต็มได้หมดทุกอย่าง
3 คน พ่อแม่ลูกจับกระทงใบเดียวกันแล้วอธิษฐานไม่ขออะไรอีกแล้ว ไม่ต้องการอะไรอีกนอกจากอยู่อย่างนี้ไปนานเท่านาน
เพื่อนรักเดินเล่นซื้อของกินไปนั่งกินที่ริมสระน้ำหลังจากแยกจากพี่ชายที่พาลูกไปเล่นเครื่องเล่นที่มาตั้งภายใจวัดไม่ว่าจะเป็นชิงช้าสวรรค์และซุ้มของเล่นอีกมากมาย
“ดีจังเลยเนาะ เห็นพี่จีนมีความสุข แล้วจิวดีใจจัง” พูดขณะจิ้มลูกชิ้นเข้าปาก
“อืม แล้วจิวอยากเป็นแบบพี่จีนรึเปล่าล่ะ” ถามเพื่อนแล้วจ้องหน้าใสที่นวลสวยตรงหน้า
“ก็ต้องอยากสิ มีครอบครัวที่มีความสุข ดีจะตาย” พูดออกไปอย่างเพ้อฝัน
“แล้ว เอ่อ ...ถ้าจิวต้องมีแฟนเป็นผู้ชายแบบพี่จีนล่ะ” ถามอย่างไม่แน่ใจว่าเพื่อนตรงหน้าจะรู้สึกยังไงและจะเข้าใจสิ่งที่เขาพูดรึเปล่า คนตัวเล็กชะงักขณะที่กำลังจะจิ้มลูกชิ้นต่อ
“ทำไมล่ะ ทำไมเอถึงถามอย่างนั้นล่ะ” เงยหน้ามองเพื่อนรักที่มองตัวเองอยู่แล้ว แววตาที่สื่อออกมาทำเอาคนตัวเล็กรู้สึกเขิน ๆ อย่างบอกไม่ถูก พึ่งจะเคยเห็นแววตาแบบนี้
“เอชอบจิวนะ….ชอบแบบที่พี่อาทชอบพี่จีน” คำสารภาพ ทำเอาลูกชิ้นหลุดจากไม้กลิ้งตกไปที่พื้น
“เอว่ายังไงนะ” อาจจะฟังผิดก็ได้เพื่อนอาจจะพูดอย่างอื่น ไม่ใช่อย่างที่ได้ยิน
“เอ ชอบ จิว....ได้ยินไหม” ย้ำทีละประโยคอย่างชัดเจน
“เป็นแฟนเอนะ” ยิ่งย้ำคำต้องการทำเอาคนตัวเล็ก หน้าเหวอ ก้มหน้าก้มตาเช็ดเสื้อที่ลูกชิ้นกระเด็นถูก แต่ไม่ยอมเงยน้าขึ้นมาซักที
“จิว ไม่ชอบเอ.....”
“ไม่ใช่นะ” รีบเงยหน้าขึ้นมาส่ายหัวแทบหลุด แล้วนั่งนิ่งๆ พักใหญ่ แล้วเงยหน้าขึ้นไปสบตาคนที่พึ่งจะขอเปลี่ยนสถานะเมื่อครู่
“จิวแค่กลัว เอจะพูดเล่นอีก” พูดเสียงอ่อย
“แสดงว่าจิว ตกลงใช่มั้ย” พูดถลาเข้ามาหาคนตัวเล็กที่นั่งก้มหน้าอยู่
“เอไมได้พูดเล่นเอพูดจริง....แล้วจิวล่ะชอบเอบ้างไหมฮึ” เอื้อมมือมาดึงมือคนตัวเล็กไปกุมไว้อย่างลืมตัว จนคนตัวเล็กทำหน้าแหย ๆ ถึงรู้ตัวปล่อยมือแต่ก็ยังแอบเอานิ้วเกี่ยวไว้เล็ก ๆ
“ก็..ชอบ..นึกว่าจิวจะชอบเอฝ่ายเดียวซะอีก”เสียงเบา ๆ แต่ชัดเจน จริง ๆ ด้วยเขาไม่ได้คิดไปเอง เอยิ้มกว้างให้คนที่พึ่งเลื่อนสถานะเมื่อกี้ ทำเอาคนถูกมองก้มหน้างุด ถ้าเป็นตอนกลางวันคงได้เห็นหน้าแดงเห่อแล้วแน่ ๆ
“เอ ดีใจจัง จิวรู้ไหมว่าแม่รู้แล้วว่าเอชอบจิว” คำบอกเล่าทำเอาคนฟังตาโต
“แล้วน้าอ้อยว่าไงล่ะ “ถามเพื่อนเสียงดัง แข่งกับเสียงเพลง
“แม่ไม่ว่า แค่บอกว่าให้ทำตัวให้ได้อย่างพี่อาทกับพี่จีน”
“จริงอ่ะ ...แล้วพี่จีนล่ะ”
“ฮึ เอว่าพี่จีนน่าจะรู้ตั้งแต่แรกแล้วล่ะ แล้วจิวชอบเอตั้งแต่เมื่อไหร่”
“เฮ่อ ไปหาน้องอาร์ดีกว่า เนาะ” พูดแล้วลุกขึ้นเดินออกมาทำเอาแฟนหมาด ๆ ต้องวิ่งตามคนเฉไฉ แขนหนาโอบเอวบาง แล้วกอดแน่น ๆ ทีนึง แล้วแอบหอมแก้วฟอดใหญ่
“ถามไม่ตอบนะ เดี๋ยวก็โดนดีหรอก” กระซิบข้างหูก่อนจะวิ่งทำหน้าไปปล่อยให้คนถูกลวนลาม ทำหน้าเหวอ ดีนะแถวนี้ไม่มีคนไม่งั้นได้งามหน้าแน่ ๆ
“ปาปา แหมม ๆ” เกิดหิวขึ้นมาตอนอยู่บนชิงช้าสวรรค์โดยที่สำภาระทั้งหมดอยู่กับคนร่างบางข้างล่าง ที่นั่งเก้าอี้มองดูสองพ่อลูก บนชิงช้าแล้วก็ตลก ผู้ชายตัวเบ่อเร่อถ้าไม่สังเกตดี ๆ ก็คงไม่เห็นเด็กในอ้อมกอด
“รอแป๊บนะลูก แหมม อยู่กับหม่าม๊าลูก” รีบปลอบลูกชายแล้วก้มลงหอมแก้วฟอดใหญ่
“ปาปา ฮืก แหมม ๆ แหมม ฮือ ๆ “งานเข้าแล้วสิแล้วเมื่อไหร่ชิงช้าจะหยุดละเนี่ย เกิดมาก็ไม่เคยขึ้นหรอกชิงช้าสวรรค์แค่อยากพาลูกเล่นเท่านั้นเอง
“โอ๋ ๆ คนเก่งอย่าร้องลูก”
“มามา หมำ ๆ แงงงงง” เสียงแผดร้องทำให้จีนต้องรีบบอกให้ชิงช้าหยุดให้สองพ่อลูกแล้วรับลูกลงมาอย่างร้อนรนเป็นอะไรกัน
“อะไรครับพี่อาท”
“ก็ลูกร้องหิวน่ะ” พูดแล้วมองเจ้าตัวเล็กในอ้อมกอดที่ยังสะอื้นฮัก ๆ ไม่หยุด
“กลับเถอะครับ ลูกคงง่วงแล้วก็เลยงอแง” เมื่อได้ยินก็รีบกุลีกุจอเก็บของและเดินตามคนรักกลับบ้าน
กอดเอวบางไว้หลวม ๆ ลมหนาวพัดมาเป็นระยะ ๆ มองดูเจ้าตัวเล็กที่หลับในอ้อมกอดอุ่น อยากอยู่อย่างนี้ มีกันและกัน มีความรักจากคนรอบข้าง ๆ มีสิ่งที่เรียกว่า ความสุข ตลอดไป ภาพครอบครัวที่เดินตามทางเดิน ที่มีแสงจันทร์สาดส่องเป็นทางสว่าง น่ามองยิ่งนัก แล้วยังมีอีกคู่ที่เดินจูงมือกันเดินตามหลังห่าง ๆ พูดถึงเรื่องราวที่ควรจะดำเนินไป พระจันทร์คืนนี้สวยที่สุดเท่าที่เคยเห็นมาแสงนวลอบอุ่นท่ามกลางลมหนาวเอื่อย ๆ
…..ถ้ารักก็ต้องทำให้ได้ในสิ่งที่ควร....เพื่อจะได้มา….
.......ถ้าจะรัก ก็ต้องกล้าลบคำว่า.. ได้ ...ท่องจำไว้คำว่า เสียสละ...
.......แค่มีกัน แค่มีไออุ่น แค่มีรัก.....................
-
แปะ
-
ในที่สุดก็จบลงแล้ว เรื่องนี้เป็นเรื่องแรกที่ลองแต่งลงบอร์ดดู จริง ๆ แล้วก็คิดไว้หลายแนว แต่ก็เลือกที่จะลงแนวเบา ๆ ก่อน ขอบคุณทุกคนที่ติดตามตั้งแต่ ตั้นจนจบ หรือ คนที่พึ่งอ่านแล้วติดตามจนจบ รวมถึงคนที่ติดตามตอนแรกแล้วหายไป ก็ไม่เป็นไร แค่รู้ว่ามีคนอ่านก็ดีใจแล้ว อาจจะไม่หวือหวาเหมือนเรื่องอื่น อาจไม่ได้เมนต์เยอะมากมาย แต่ก็มีเมนต์ที่เป็นแรงใจมากมาย
เรื่องต่อไปคงอีกไม่นาน เพราะวางโครงเรื่องไว้แล้วถ้ายังไง หวังว่าจะติดตามกันต่อไปนะคะ ……ลูกตาล.... :กอด1: :กอด1:
-
จบแล้วแบบหวานๆครอบครัวอบอุ่น พ่อ แม่ ลูก
ปล. ขอตอนพี่เศษ เอ-จิววววววววววด้วยน๊าาาาาาาา
อิอิ และจะรอเรื่องต่อไปอีก ไม่รู้จะเม้นต์อะไรแต่อ่านแล้วมีความสุขมากไม่เครียดการดำเนินเรื่องง่ายๆแต่ก้กินใจดี ยังไงก็จะตามไปอีกทุกเรื่องๆเลยค่ะสู้ๆ :-[ :-[ :-[ :-[ :-[ :-[ :-[ :-[ :-[ :-[
-
จบแว้วววว...จบแบบมีความสุขสุดๆๆ แอร๊ยยย :o8:
ชอบจังเลย บรรยากาศอบอุ่น พ่อ แม่ ลูก :กอด1:
ขอบคุณนะคะ รอเป็นกำลังใจให้เรื่องใหม่ค่าา :L2:
-
จบน่ารักจัง ชอบ อาร์ อ่ะ น่ารักขั้นเทพ
โตขึ้นท่าทางจะขี้อ้อนน่าดูนะเนี่ยะ
จะรอเรื่องใหม่นะคะ :L2: :L2:
-
น่ารักอบอุ่น
ขอบคุณสำหรับเรื่องดีๆ ค๊า
บวกให้ๆ
-
น่าร๊ากกกกกกกกกกกกกกกกก :-[
พ่อแม่ลูก แอร๊ยยยยยย ชอบอะ
น้องอาร์หนูน่ารักจังเลยค่ะลูกขา ใครก็พากันหลงหนูกันหมดแล้วเนี่ย
นี่ขนาดมาแค่ตอนเดียวนะ ถ้ามาเยอะ ๆ แฟนคลับคงตรึม
ส่วนคู่ เอ กับจิว อยากอ่านตอนพิเศษของ 2 คนนี้ อยากดูพัฒนาการของทั้งคู่อะค่ะ
ขอบคุณสำหรับนิยายน่ารัก ๆ เรื่องนี้นะจ๊ะ ไม่หวือหวา แต่ละมุนละไม นุ่มนวลชวนฝันเป็นที่สุด :กอด1:
-
ขอบคุครับไรเตอร์ ที่ทำให้นิยายเรื่องนี้อ่านไปยิมไปจนจบ
น่าจะมีต่อคู่ จิวกับเอนะครับน่ารัก
-
:call: ตอนนี้ลงนิยายเรื่องใหม่อีกเรื่องแล้วลองไปติดตามอ่านกันนะจ๊ะ :pig4:
-
จบแล้ว อยากอ่านตอนพิเศษ
ขอบคุณสำหรับเรื่องราวน่ารักๆ
+1 เป็นกำลังใจ
-
ฮุ ๆ ๆ
น่ารักจังอ่ะตอนสุดท้าย
-
เย้ๆ จบแล้ว จบแบบนี้แหละที่ต้องการ
ขอบคุณสำหรับเรื่องดีๆ น่ารักๆ นะครับ
-
:L2:ดอกไม้แทนคำขอบคุณ
สำหรับนิยายเรื่องนี้ที่อ่านแล้วเพลินดี
+1เพื่อเป็นกำลังใจให้ผู้แต่ง
สร้างนิยายสนุกๆให้นักอ่านอย่างเราๆมีควาสุข
ขอบคุณมากครับ o15
-
สนุกและน่ารักมากเลยนะเรื่องนี้ ให้ข้อคิดดีๆสอดแทรกมาเป็นระยะนอกเหนือไปจากความรักของคู่รัก
มีทั้งคุณค่าของความเป็นคน ที่ลำพังสถานะทางสังคมไม่ใช่ตัวกำหนดที่แท้จริง
ความงดงามของวิถีชนบท ความผูกพันของครอบครัว รู้สึกดีจริงๆที่ได้อ่านเรื่องนี้
ขอบคุณผู้แต่งที่ร่วมแบ่งปันสิ่งดีๆให้กับชาวเล้าด้วยนะคะ ขอบคุณค่ะ^^
-
จบแล้วหรอ น่ารักมาก ๆ น้องอาร์เป็นที่รักของครอบครัว
ตอนพิเศษ ๆ ๆ ๆ จีนไปเรียนหนังสือ ต้องมีคนมาตามจีบแน่เลย
อยากรู้พี่อาร์ทจะทำไง หึงโหดไมน่า 555+
-
เพิ่งได้ตามมาอ่านจนจบ
ประทับใจจัง :กอด1: :กอด1: :กอด1:
-
เอ่อ ฮี่ ๆ แค่อยากถามว่าจบแล้ว ทำไมไงต่อ ต้องแจ้งใครย้ายไหมเอ่ย หรือคนคุมทู้จะย้ายเองจ๊ะ... :L2:
-
ไม่ต่อตอนพิเศศหน่อยหรือจ๊ะคุณตาล
เอ-จิว
เอ-จิว
-
:กอด1: สำหรับคนที่รอตอนพิเศษเรื่องนี้ รอหน่อยเน้อ :L2:
-
ในที่สุดเจ้ก็อ่านจบสักที น่ารักสมใจเจ้สุดเลยจัดไปหนึ่งบวกจะไดมาต่อตอนพิเศษไวๆ
เจ้อยากได้เรื่องน้องจิวกับน้องเอด้วยนะ จัดมาค่ะ
-
อ่านแล้วมีความสุขดีจัง
-
ฮื่อ น่ารักจังเลย ชอบที่มีความคิดพัฒนาหมู่บ้าน อ่านตอนแรกๆนึกว่าจะเหมือนเรื่องอื่นๆ อันนี้กลับมาหมู่บ้านเลย เจ๋งจริง^^
-
แอร๊ยยยยย สนุกมาก
น่ารักสุดๆเรยอ่า
-
ชอบจังเลยค่ะ
มีตอนพิเศษไหมค่ะ จะรอน้า
-
:pig4: :pig4: :pig4:
อบอุ่นดีจังค่ะ ขอบคุณที่มาแบ่งปันเรื่องดีๆ
รอตอนพิเศษนะคะ :L2:
-
o13 o13 o13 o13
น่ารักนะคะ
ใสๆ ชอบค่ะ
ขอบคุณที่เอามาลงให้นะคะ เป็นกำลังใจให้ค่า าาา
-
:-[ ในที่สุดก็อ่านจบ เอ้ออออออออออออออออออออออ
รวดเดียวเลย
ในที่สุดก็ผ่านไปได้ดีละนะ อิอิ
ชอบค่ะ +1 ไปโลด :กอด1:
-
อ่านจบแล้วน่ารักมากๆเลย
รู้สึกอบอุ่นจังเลย :กอด1:
-
:-[
อ่านรวดเดียวจบ
น่ารักมากอ่ะ
ชอบที่ไม่ดราม่าหรือมาม่าเกินเหตุ
ช๊อบชอบ รวดเดียวจบเลย
-
:กอด1: ขอบคุณที่ชอบค่ะ เรื่องนี้กับเรื่องที่กำลังแต่งยังไม่จบอยู่คนละอารมณ์กันเลย ตอนพิเศษมีแน่นอน รอหน่อยเน้อ ขอบคุณทุกรีพายเลย :กอด1: :L2:
-
น่ารักอ๊า
-
:-[
น่าร้ากที่สุดเลยยยย
อยากอุ้มน้องอาร์จัง
:3123:
-
น่ารักจังเลยค่า.....
ชอบคู่น้องจิวอ่ะ รักเด็กๆ อิอิ
สนุกมากเลยค่ะ ขอบคุณมากนะคะ^^
-
ประทับใจโฮมสเตย์จังเลย
เนื้อเรื่องอ่านแล้วมันเย็นๆ สบายๆ สร้างสรรค์มากๆ
ขอบคุณมากๆเลยค่ะ อ่านแล้วอิ่มใจจัง
-
:bye2: :n1:ชอบมาก:-@
-
น่ารักเป็นที่สุด
-
@ A MiRaClE wOrKeR //// ท้าเทวดา......ให้มาเดินดิน @ << SpEcAiL อาท + จีน+น้องอาร์>> 19/12/2010
**********สั้น ๆ 1 วัน ในครอบครัว พ่อ แม่ ลูก ****************
“ปาป๊า อู้มน้อนอาร์หน่อยสิฮับ ขี้เกียกเดิงแย้ว” เสียงเจื้อยแจ้วพร้อมกับแรงกระตุกที่ข้อมือทำให้อัครเทพต้องก้มหน้ามองเจ้าลูกชายที่ตอนนี้เป็นน้อง ๆ ลูกหมูอยู่แล้ว หน้าตาจิ้มลิ้มยามออดอ้อนช่างน่ารักทำให้เขาต้องย่อตัวช้อนเจ้าตัวกลมไว้ในอ้อมกอด
“ปาป๊า ฮับ ครายฮับมาม๊ารู้จักม๊าย น้อนอาร์ม่ายเหนรู้จักเลย” ช่างพูด... อัครเทพได้แต่คิดในใจแล้วหันไปยิ้มแหย ๆ กับหญิงสาวที่เข้ามาคุยกับเขาเมื่อครู่ วันนี้เขารับอาสาพาเจ้าลูกหมูมาเดินซื้อของใช้เอง เพราะศรีภรรยามีเรียนช่วงเช้าซึ่งไม่กี่เดือนจีนก็จบแล้ว ไม่ได้ตั้งใจบริหารเสน่ห์แค่ส่งยิ้มให้ประสาคนที่เข็นรถเข็นชนกัน แต่ไม่คิดว่าเจ้าหล่อนจะเดินตามเขาต้อย ๆ อย่างนี้
“ลูกชายเหรอคะ ต๊ายน่ารักค่ะ” หญิงสาวหน้าตาจัดว่าใช้ได้ กำลังจะเอื้อมมือไปหยิกแก้มยุ้ยให้หายหมั่นเขี้ยว พ่อก็หล่อจนหล่อนยั้งใจให้เข้าหาไม่ได้
“ม่ายล่าย คุงย่าบอกไม่ให้ฉาว ๆ ที่มาคุยกะปาป๊าจับน้อนอาร์” เสียงใสตวาดดังขึ้นพร้อมกับมือป้อม ๆ ที่รีบยกมาทาบแก้มใสของตัวเองไว้ทั้งสองข้างไม่ให้ใครจับ อัครเทพมองหน้าลูกชายอึ้ง ๆ ...นี่คุณแม่ไปสอนกันตอนไหนเนี่ย..
“เอ่อ ..คือแกไม่คุ้นกับคนแปลกหน้าน่ะ..ต้องขอโทษด้วยนะครับ..ยังไงก็ขอตัวนะครับ” คุณพ่อเสน่ห์แรงต้องรีบหิ้วของและอุ้มเจ้าลูกหมูออกมา คุณแม่นะคุณแม่สอนกันได้น่าตีจริง ๆ ทั้งที่เขาก็หมดลายตั้งแต่เจอจีนแล้ว
“น้องอาร์หิวไหมลูก” เห็นหน้าบึ้ง ๆ ตั้งแต่เมื่อกี้แล้วลองง้อดูหน่อย
“ม่าย น้อนอาร์จากลับบ้าง” เวลาฟังลูกชาย หลายคำต้องแปลไทยเป็นไทย
“คร๊าบ ๆ กลับก็กลับ น้องอาร์ไม่เล่นเด้งดึ๋งเหรอลูกสนุกน้า” ต้องรีบเอาใจ เดี๋ยวกลับบ้านด้วยสภาพนี้คุณแม่ได้ถามหลานชายคนโปรดแน่ ๆ ว่าเป็นอะไร แล้วเขาเองที่งานจะเข้าทั้งแม่ทั้งเมีย...
“ซาหนุกเหยอ” อ่ะได้ผล เริ่มหันมาทำหน้าสงสัย เจ้าเล่ห์จริงลูกใครทั้งที่รู้แก่ใจว่าสนุก ก็เล่นทีจะเอากลับบ้านต้องมีร้องไห้เสียน้ำตากันบ้างล่ะ แต่ยังหันมาทำหน้าสงสัยถามเหมือนไม่เคยเล่นแล้วอยากลองเล่นบ้าง
“สุด ๆ ครับเล่นเปล่า”
“ฉุด ๆ เยยเหยอ เล่ง ๆ” เฮ่อ.. ยังเดินไม่ถึงที่ด้วยซ้ำ เจ้าตัวกลมก็ชี้ไม้ชี้มือเหมือนรู้ทางไปสวนสนุกเป่าลมซะงั้น...อัครเทพต้องรีบพาเจ้าลูกชายไปเล่นเครื่องเล่นเป่าลมที่เป็นรูปปราสาทมีรูปตัวการ์ตูนเป่าลม และลูกบอลเต็มไปหมด ถอนหายใจอย่างโล่งอก รอดตัวไป หวังว่าคงเล่นจนลืมเรื่องที่สาว ๆ เข้ามาคุยกับพ่อนะเจ้าลูกหมู
กว่าจะถึงบ้านก็เกือบบ่ายเจ้าตัวกลมก็เล่นจนหลับ ต้องให้พี่เลี้ยงมาอุ้มลงจากรถไปนอน จีนยังไม่กลับแต่คงจะใกล้แล้วล่ะ อัครเทพเดินเข้าไปในห้องแล้วล้มตัวนอนลง แอร์เย็นฉ่ำและความล้าจากการอุ้มหมูและหิ้วของทำให้หลับสนิท...
ร่างสูงใหญ่พลิกมือเอื้อมหาคนร่างบางเข้ามากอดเหมือนทุกครั้งที่ตื่นนอนแต่ก็พบกับความว่างเปล่า อัครเทพลืมตาตื่น....ลืมไป..ว่าเขานอนกลางวันจะมีภรรยามานอนอยู่ด้วยได้ยังไง ลุกขึ้นแล้วเดินลงมาข้างล่าง เสียงคุยเจื้อยแจ้วอยู่ในห้องนั่งเล่น เขายิ้มก่อนจะเดินเข้าไป แต่...พอเขาเดินเข้าไปทุกอย่างเงียบกริบ ทั้งที่อยู่กันครบ พ่อ แม่ จีน เจ้าลูกชาย
“มาแล้วเหรอ เจ้าตัวดี” เสียงคุณเม่ดุชอบกล ทำให้เขาต้องรีบเข้าไปนั่งแล้วเอื้อมมือไปกอดจีนที่นั่งอยู่อย่างเคยชินแต่....
“อึดอัดครับพี่อาท” ดันแขนเขาออกยังไม่พอ ยังเขยิบออกห่างจากเขาด้วย เริ่มแปลก ๆ แล้ว
“มีอะไรกันเหรอครับ เครียด ๆ” พูดเสียงติดตลก แต่ดูเหมือนทุกคนไม่ตลกด้วยซักนิด
“ไปทำอะไรไว้ล่ะ”
“อะไรครับคุณแม่” เขาขมวดคิ้วแทบจะเป็นปม ไปทำอะไร คิดอะไรไม่ออกเลย.... แต่สายตาก็เหลือบไปเห็นเจ้าตัวอ้วนที่นั่งเล่นตัวต่อบนตักปู่อย่างไม่รู้ไม่ชี้................อัครเทพถอนหายใจเฮือกใหญ่ บทเรียนนี้สอนให้รู้ว่า อย่าไว้ใจทาง อย่าวางใจลูกชายตัวเอง.......
*****************************************************
“โธ่จีน ไม่มีอะไรจริง ๆ นะครับ จะให้พี่พูดยังไงจีนถึงจะเชื่อเนี่ย” กลายเป็นอัครเทพฝ่ายเดียวที่เดินตามร่างบางที่กำลังเก็บผ้าลูกชายออกมาซัก ซึ่งปกติถ้าเป็นของ ๆ ลูกชายไม่ว่าเสื้อผ้าหรือขวดนมของใช้ต่าง ๆ จีนจะเป็นคนทำเองทั้งหมด
“เหรอครับ” แค่นั้น......
“....เชื่อพี่รึเปล่าเนี่ย” จีนหันมามองสามีตัวเองที่มายืนค้ำเครื่องซักผ้าอยู่ ไม่ใช่ว่าไม่เชื่อ ถ้าจะบอกว่าไม่คิดก็คงจะเป็นไปไม่ได้
“อยากเชื่อ เดี๋ยวค่อยคุยกันได้ไหมครับจีนทำงานก่อน” รีบตัดบทไม่งั้นได้เดินตามกันทั้งวันแน่….คุณพ่อลูกหนึ่งต้องหน้าหงอยเดินคอตกมานั่งในห้องนั่งเล่นเหมือนเดิม
“ปาป๊า มาเย่นกัง” ยัง..ไม่สำนึก..นึกแล้วก็พาลงอนลูกชาย ไม่รู้สินะว่าตัวเองกำลังทำให้มาม๊างอนพ่ออยู่
“ไม่เล่นด้วยหรอก คนขี้ฟ้อง” แกล้งทำเชิดใส่ไม่สนใจลูกชายตัวกลม ๆ ที่มาเกาะขาอยู่ เมื่อถูกพ่องอนใส่หน้าจิ้มลิ้มก็เจื่อนลงจนคนเป็นพ่ออดสงสารไม่ได้ แต่ยังใจอ่อนไม่ได้ทำเขาไว้แสบนัก
“ปาป๊าโกดอารายน้อนอาร์เหยอฮับ” ยังมาเอียงหน้า ทำท่าทางน่ารักถามอีกอยากจะหยิกแก้มยุ้ย ๆ นั่นให้หายหมั่นไส้เป็นที่สุด
“ไม่รู้สิ รู้แต่ว่าต่อไปปะป๊าไม่พาหนูไปเล่นเด้งดึ๋งอีกแล้ว”
“ทำไมเย่า ปาป๊าอ่า” เสียงกระเง้ากระงอด แล้วก็เอาตัวกลม ๆ มาพันแข้งพันขาอย่างออดอ้อน
“นอกจากว่าหนูต้องช่วยปะป๊าง้อหม่าม้าให้ได้ก่อน” คิ้วบางขมวดเข้าหากัน สงสัยว่าปะป๊าจะให้ช่วยอะรายน้า เขาไม่ได้ตั้งใจฟ้องซักหน่อย แต่คุณย่าถามเลยเล่าเพลินไปหน่อยเท่านั้นเอง
“ทามรายเย่า” ทำอะไรกันนะ ปาป๊ายิ้มเจ้าเล่ห์ใส่อีก แขนแกร่งเอื้อมมาอุ้มลูกชายตัวดีไว้บนตักแล้วหอมแก้มแรง ๆ ให้ชื่นใจ ก่อนจะเล่าแผนการให้ลูกชายฟัง เป็นคนก่อก็ต้องช่วยป่ะป๊าแก้นะเจ้าลูกชาย....
“มะม๊า มะม๊าฮับบบ” เสียงใสร้องเรียกเสียงดัง ทำให้จีนชะโงกหน้าจากเครื่องปั่นแห้ง เห็นลูกชายที่วิ่งแทบจะกลิ้งมาหา
“ว่าไงครับ คนเก่ง เสียงดังเชียว” รีบผละจากเครื่องซักผ้าแล้วอ้าแขนรอรับลูกชายที่วิ่งมาหาหน้าตาตื่น
“ปาป๊า เป็นอารายก็ม่ายรู้ ฮึก..ไม่ยอมเล่งกะน้อนอาร์เยย”
“ทำไมล่ะลูก โอ๋ ๆ ไหนบอกหม่าม้าซิ” เมื่อเห็นลูกน้อยเบะปากเหมือนจะร้องก็ต้องรีบโอ๋ก่อน
“ปะป๊าบอดว่า ม่ายมีใครรักปะป๊าแย้ว ปะป๊าไม่ล่ายทำอารายผิดทามมายม่ายมีใครรักเย่าฮับมะม๊า” เสียงใสช่างเจรจา ทำให้จีนต้องอุ้มเจ้าตัวกลม ที่อีกไม่กี่เดือนข้างหน้าเขาต้องอุ้มไม่ไหวแน่ ๆ มานั่งที่เก้าอี้ในห้องครัว
“ก็น้องอาร์บอกเองนี่ครับว่าน้องอาร์ไม่ชอบที่ปะป๊าคุยกับสาว ๆ หม่าม้าก็เลยโกรธแทนน้องอาร์ไง” ก็เจ้าตัวอ้วนนี่เล่าเป็นฉาก ๆ ว่ามีสาว ๆ เดินตามและยืนคุยกับปะป๊า...จนปะป๊าลืมที่จะอุ้มตัวเอง..
“แต่ปะป๊าน่าฉงฉานฮับ ปะป๊าบอกน้อนอาร์ว่ารักหม่าม้าคงเลียว ฉาว ๆ ตามมาคุยกะปาป๊าเอง ปาป๊าไม่อยากคุยล้วยซะหน่อย” เสียงใสเล่าตามที่เตี๊ยมกับปะป๊ามาพร้อมกับทำหน้าตาจริงจัง แต่ก็แอบสังเกตสีหน้าสวย ๆ ของหม่าม้าไปด้วยว่าเป็นยังไง
“เฮ่อ!! เดี๋ยวหม่าม้าไปหาปะป้าดีไหมครับ”
“ฮับ ลีฮับงั้นหม่าม้าไปคุยกะปาป๊าน้า น้อนอาร์จาไปหาคุงย่าบงห้อง” บอกแล้วปีนลงจากเก้าอี้วิ่งหายไปนอกห้อง จีนเดินออกมา..คงต้องไปคุยกันให้รู้เรื่องเขาก็ไม่อยากค้างคาอะไรเหมือนกัน ปัญหาบางปัญหาต้องรีบแก้ ไม่งั้นจากเล็ก ๆ มันอาจจะลุกลามใหญ่โตได้ ร่างบางเดินเข้ามาในห้องนั่งเล่นเห็นร่างสูงนอนมือก่ายหน้าผากตัวยาว ๆ นอนเหยียดยาวตามแนวโซฟาตัวยาว
“พี่อาทครับ” เสียงใสของภรรยาเรียก ทำให้อัครเทพรีบลุกขึ้นนั่ง ทำหน้าดีใจสุดฤทธิถ้าถามว่าลูกชายมารยาได้ใครคงไม่ต้องบอก
“จีน” น้ำเสียงดูมีความหวัง แต่ก็ต้องทำหน้าสลดลงเมื่อคนรักยังทำหน้าไม่ยินดียินร้ายอะไร
“ยังไม่หายโกรธพี่เหรอครับ.....นั่นสินะก็พี่มันเคยเป็นคนไม่ดี ทำอะไรน่าสงสัยก็เหมือนว่าผิดไปหมดทั้งที่ไม่ได้ทำอะไรซักนิด” เมื่อเห็นสีหน้าคนตัวใหญ่สลดลง ก็อดสงสารไม่ได้ เฮ่อ... ไม่ได้จะจงใจจะเชื่ออะไรลูกชายมากมาย แต่ก็อดคิดไม่ได้แค่นั้นเอง เขาไม่ควรเอาความระแวงแคลงใจมาทำให้ความสุขที่มีหายไปสินะ
“เปล่าหรอกครับ จีนไม่ได้โกรธอะไรพี่อาทหรอก แต่พี่อาทต้องเข้าใจนะครับว่าถ้าพี่อาทเป็นจีนพี่อาทต้องคิดอะไรบ้างไม่มากก็น้อย เอาเป็นว่าจีนเชื่อพี่อาทก็แล้วกัน”
“จีน..พี่ดีใจนะ... จีนจำไว้ว่าพี่รักแล้ว พี่ก็จะรักตลอดไป เวลามีปัญหาอะไรขอแค่เราคุยกัน อย่าให้อะไร ๆ ที่มันไม่เข้าใจกันมาทำให้ครอบครัวเราไม่มีความสุข” ร่างสูงรั้งเอวบางเข้ากอด
“ครับ” แก้มนวลซบลงตรงบ่ากว้าง เขายังต้องคิดอะไรให้มากมายอีก แค่นี้ไม่ใช่เหรอที่ต้องการ แค่ลูกที่น่ารัก คนรักที่หยุดอยู่ที่เขาและครอบครัว และยังมีครอบครัวที่อบอุ่น
“เย้ๆๆๆ ปาป๊า หม่าม้าม่ายโกดกังแย้วว น้อนอาร์ดีใจจางเยย” เจ้าตัวกลมวิ่งดุ๊กดิ๊กเข้าหาพร้อมกับย่าที่เดินตามเข้ามาก็เจ้าตัวเล็กนี่ขึ้นไปหาแล้วเล่าเรื่องราวของปะป๊าให้ฟัง แค่ได้ฟังก็รู้ว่าเจ้าลูกชายตัวดีคงมีแผนอะไรมาหลอกล่อสะใภ้หล่อนอีกแน่ แต่ภาพที่เห็นมันก็อดที่จะยิ้มไม่ได้นี่นาคงต้องยอมปล่อยไปก่อน เพราะยังไงหล่อนก็เชื่อว่าจีนไม่ใช่คนโง่ที่จะดูอะไรไม่ออก ก็แค่ยึดมั่นในความเชื่อที่มีในคนรัก ด้วยสายสัมพันธ์ที่มีให้กันทำให้ความรู้สึกที่มีรับรู้ได้ว่าอะไรเป็นอย่างไร.....
-
เอ - จิว รอก่อนเน้อ มีแน่นอน :กอด1:
-
นุ้งอาร์อ่า ทำงานเข้าป๊ะป๊า เลย 55555+
ป๊ะป๊ายังไม่ได้ทำไร ซวยซะงั้น :laugh:
แต่ว่านะ หลอกง่ายนะเนี่ยะ ป๊าเอาของเล่นมาล่อ
เลยช่วยง้อม๊าซะงั้นอ่ะ รอเอจิวจ้า อิอิ
-
เอ-จิวๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
-
:-[ น่ารักจนน่าอิจฉามากเลยค่ะ ขอบคุณค่ะไรเตอร์ :pig4:
-
ขอบคุณนะ น่ารักมาก
อยากอ่านต่อ
+1
-
เป็นเรื่องที่อ่านแล้วความสุขมากค่ะ :-[
บรรยายบรรยากาศซะน่าอยู่สมเป็นบ้านนอกจัง
ชอบมากๆๆค่ะ
อย่าลืมมาต่อตอนพิเศษอีกนะค่ะ :L2:
-
o13 น้องอาร์ น่ารัก จัง ช่วยแม่ดแลปาป๊าด้วยไม่ให้มีสาวๆมายุ่ง 5555
-
น้องอาร์ แสบมากเลย
-
น้องอาร์น่ารักมากเลย ว่าแต่ น้องมาจากไหน เราพลาดตรงไหนไปป่าวหว่า
แต่เค้าอยากอ่าน เอ - จิววววววววววววววววววววววววววววววววววววววววววววววววว
ขอแบบท่ายากด้วยน๊าาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาา
-
น้องอาร์ทำงานเข้าคุณพ่อนะคะเนี่ย :m12:
แต่พี่อาทอยากคุยกะสาวๆก่อนทำไมล่ะ หม่าม๊าจีนเลยงอนเลย หุหุ
เอ - จิว คริๆๆ รอๆๆ :o8:
-
น้องอาร์น่ารัก ^_^ อ่านไปอ่านมาเหมือนน้องอาร์จะเป็นคนจีน ไม่มะ เอ้ย! ไม่ชัด 55+
-
เรื่องนี้น่ารักจริงๆ อ่านแล้วมีความสุขมากค่ะ
สอดแทรกทั้งความสนุกสนาน รวมทั้งสาระ แง่คิดต่างๆไว้เยอะทีเดียว
บวก 1 แต้ม เป็นกำลังใจ และขอบคุณมากๆสำหรับความสุขค่ะ
รอตอนพิเศษคู่เอ จิว ด้วยนะคะ :3123:
-
น่ารักจังเลยค่ะ
จีนน่ารักมากกกกกกก
พรหมลิขิตสุดๆเลยนะ ^^
ชอบพี่อาทอ่ะ โฮๆๆๆ อยากได้ซักคน
แล้วน้่องอาร์นะ ก็น่ารักมากเลย รู้เรื่องจริงๆ เด็กคนนี้
><
-
น้องอาร์น่ารักจริงๆเล๊ย :-[
-
น่ารักมากมายเรื่องนี้
ขอบคุณนะคะ
มาต่อตอนพิเศษบ่อยๆนะคะ
:L2:
-
555+ มีความสุข
น้องอาร์น่ารักได้อีก
เรื่องนี้น่ารักสุดๆๆๆๆเลย o13
-
น้องอาร์ขี้ฟ้อง!!! อิอิ
ครอบครัวสุขสันต์ น่าอิจฉาอย่างมาก
-
อ่านจบแล้วเนื้อเรื่องน่ารักมากๆเลย
จีน จิว พี่น้องคู่นี้น่ารักกันทั้งบ้านจริงๆ
กตัญญูอีกต่างหาก ใครไม่รัก ไม่หลง
ก็ให้รู้กันไป พี่อาทก็มีความพยายาม
ที่จะสร้างตัว ความเชื่อใจดีเราชอบ
แถมไม่โง่ ไม่หูเบา ด้วย บาร์บี้น่ารักสุดๆ
เป็นเพื่อนที่เข้าใจและเอาใจเพื่อนดี
สรุปเรื่องนี้น่ารักกันทุกเลย
:กอด1: :L2: :pig4:
-
หนุกฮับ หนุกจางเลย ชอบๆน้องอาร์
ชอบนิยายแนวนี้ด้วย น่ารักดีอยากให้ต่อยาวๆด้วยซ้ำ
อยากอ่านต่อ
น่าจะมีภาคเอกับจิวนะน่ารักดี
-
สนุกจังเลยย ^^ ขอบคุณสำหรับเรื่องนี้นะครับ !!
ช่ายๆๆ อยากให้มีภาคเอกับจิวอะครับ น่าจะน่ารักกกก เพราะว่าเปนช่วงวัยรุ่นพอดี !!!
ขอบคุณสำหรับเรื่องอีกครั้งนะครับ ^^
-
ชอบอ่ะ
จบแบบบริบูรณ์
-
อ่านจบแล้ว เย้ๆๆๆ
น่ารักมากๆๆๆ ชอบจัง
อ่านแล้ว อบอุ่นไปกับครอบครัวนี้
อยากไปเที่ยวหมู่บ้านจิตงามแล้วจิ หุหุ
-
เรื่องนี้สนุกมากกก
น่าจะมีภาคต่อนะ
ภาค น้องเอ กะ น้อง จิว
55+
คนแต่งเข้าใจทำนะ มี2คู่
แถมชื่อยังมีอักษรเดียวกานอีก อิอิ
แต่ว่าไม่น่ารีบจบเลย :angry2: :m31: :serius2:
อยากอ่านอีกจัง เหอๆ
-
ชอบเรื่องนี้จังเลยสนุกมากกก
พี่อาร์ทเนี่ยย เป็นคนดีมากกก รักเมีย รักครอบครัว
อ๊าย ชายในฝันนน
มีตอนพิเศษมาบ่อยๆน่ะค่ะ
-
กรี๊ดดดด เรื่องนี้มาก ๆเลย
น่ารักอะ ชอบ ๆ กด like 55555
อยากอ่านเอกับจิวต่อ 55555
มีต่อพิเศษอีกสิ
เราจะรออ่านนน><
-
:o8:
-
ชอบจัง อ่านรวดเดียวจบเลย
-
น่าร้ากกกกกกกกกกกกก
เราฝันไว้ว่าอยากจะมีแฟนอย่างนี้บ้าง อิอิ
อีกรอบ
น่าร้ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก
-
อ่านแล้วยิ้มตามอย่างมากมาย
น่ารักสุดๆ ไปเลยครับผม
:o8: :o8:
-
อ๊าาาาาา น่าร๊าาาากกกกกก~ น่ารักมากมาย ชอบจังเลย :กอด1:
ยิ่งตอนพิเศษ อ่านแล้วอมยิ้มไปกับน้องอาร์แก้มปริเลยค่ะ
ขอบคุณนะคะ :L2:
-
:o8: แอร๊ยยยยยยย น่ารักมากมายอะ
-
สุดยอด น่ารักมากมาย............ :pig4:
-
ขออภัยที่มาทีเดียว = ="
InTrO - TrAcK 3
โห มาแรงทั้งคู่ ไม่มีใครยอมใครเลยจริงๆ แบบนี้สนุกแน่ ฮ่าๆๆ
จีนกลับไปทำงานจะเจออะไรมั่งเนี่ย จะโดนหัวหน้าแผนกทำอะไรมั้ย เอาซะหัวแตกขนาดนั้น(แอบสมน้ำหน้า หึหึ)
ดีนะที่จีนไม่ได้เป็นอะไรมาก ถ้าคนที่ชนไม่ใช่คุณอาทจีนจะเป็นไงมั่งเนี่ย ไม่อยากจะคิดเลย
TrAcK 4 - TrAcK 5
คุณอาทถึงกับยอมลงทุนไปอยู่บ้านจีนเลยเหรอเนี่ย แต่ก็คุ้มใช่มั้ยล่ะ หึหึ ได้นอนกอดเค้าทั้งคืน
เตย์จะมาไม้ไหนอีกเนี่ย จีนต้องระวังตัวให้มากๆนะ
ยังดีที่มีคุณอาทคอยสอดส่อง ไม่งั้นแย่แน่
TrAcK 6 - TrAcK 7
โฮ่ๆๆ เลือดท่วมจอ
ยังมีคำผิดอยู่บ้างนะฮะ ผิดที่อื่นไม่เท่าไร แต่นี่ดันชื่อผิดอ่ะ สลับคน ถึงกับงงเลยทีเดียว = ="
คำบรรยายบางช่วงดูจะสั้นไปหน่อยนะ มันเลยดูจะห้วนๆนิดนึง
TrAcK 8 - TrAcK 9
ไม่ต้องกินหรอกข้าวน่ะ กินแค่จีนก็อิ่มแล้วม้างงงงงงงง ฮ่าๆๆๆๆๆ
เลขาคนใหม่ถูกใจมากกกกกกกกก ฮึ ๆ
จีนนี่ก็แสบไม่เบาเหมือนกันนะ
TrAcK 10 - TrAcK 11
เจอวิกฤตใหญ่เข้าจนได้สินะ วิรัญญาร้ายยจริงๆ
ดีนะที่พ่อยังมีเหตุผลอยู่บ้าง
นี่สินะที่มาของชื่อเรื่อง คุณอาทจะทำอะไรน๊าาาาาาา
กลับบ้านมาวันแรกก็........เลยเรอะ!! สงสารน้องมั่งเห้อออออ ฮ่าาาา
คุณย่าก็ใจดีจัง~
Special Track…A + Jew
วี๊ด วิ้ววววว แหมๆ ดูมีความสุขกันดีนะ ถ้าไม่นับโต = ="
คุณย่าพูดถูกแล้วล่ะ ไม่ได้อุ้มหลานแน่ๆ ฮ่าๆๆๆ
TrAcK 12
กิจการน่าจะไปได้สวยนะแบบนี้
ถ้าพ่อแม่ได้มาน่าจะชอบล่ะ
ชาวบ้านใจดีกันจังเลย
คุณย่ากับจิวจะได้ยินเสียงอะไรมั้ยเนี่ย ฮ่าๆ
TrAcK 13
เอกับจิวดูรักกันดีจริงๆ คู่นี้คงไม่ค่อยมีปัญหาเท่าไรมั้งง...
และแล้วพ่อกับแม่ก็มา......
TrAcK 14
ในที่สุดพ่อกับแม่ก็ได้เห็นนิสัยจริงๆซะที
ความสวยไม่ได้ช่วยอะไรเล้ยยยยยยยย
TrAcK…..To CoMe To An EnD
อร๊ายยยยยยยยยยยย อ่านจบละมีความสุขจังเลยยยยย (ทำไมต้องอร๊ายย?)
อาทกับจีนก็มีลูกสมใจ เอกับจิวก็ดูจะไปได้สวย
มีความสุขสุดๆไปเล้ยยยยยยย
SpEcAiL อาท + จีน+น้องอาร์
น้องอาร์แสบจริงๆ ฮ่าๆๆๆ ได้เชื้อพ่อมาแน่ๆ
ขอบคุณที่เอามาให้อ่านกันจ้าาาาา
ปล.มีคำผิดบางคำที่อ่านกี่ทีก็งง......ไรท์เตอร์ตั้งใจจะพิมพ์คำว่าอะไรเนี่ยยยยยยยยยย
-
อ่านจบจนเเล้ว สนุกมากกก
ชอบๆๆ น้องอาร์ น่ารักมากกกก
อยากกอ่านคู่ น้องจิว กับ เอ อะ
ขอบคุณนะครับบบบบบ
-
อ่านรวดเดียวจบ บอกได้คำเดียว ชอบค่าาาา
-
ขออภัยที่มาทีเดียว = ="
InTrO - TrAcK 3
โห มาแรงทั้งคู่ ไม่มีใครยอมใครเลยจริงๆ แบบนี้สนุกแน่ ฮ่าๆๆ
จีนกลับไปทำงานจะเจออะไรมั่งเนี่ย จะโดนหัวหน้าแผนกทำอะไรมั้ย เอาซะหัวแตกขนาดนั้น(แอบสมน้ำหน้า หึหึ)
ดีนะที่จีนไม่ได้เป็นอะไรมาก ถ้าคนที่ชนไม่ใช่คุณอาทจีนจะเป็นไงมั่งเนี่ย ไม่อยากจะคิดเลย
TrAcK 4 - TrAcK 5
คุณอาทถึงกับยอมลงทุนไปอยู่บ้านจีนเลยเหรอเนี่ย แต่ก็คุ้มใช่มั้ยล่ะ หึหึ ได้นอนกอดเค้าทั้งคืน
เตย์จะมาไม้ไหนอีกเนี่ย จีนต้องระวังตัวให้มากๆนะ
ยังดีที่มีคุณอาทคอยสอดส่อง ไม่งั้นแย่แน่
TrAcK 6 - TrAcK 7
โฮ่ๆๆ เลือดท่วมจอ
ยังมีคำผิดอยู่บ้างนะฮะ ผิดที่อื่นไม่เท่าไร แต่นี่ดันชื่อผิดอ่ะ สลับคน ถึงกับงงเลยทีเดียว = ="
คำบรรยายบางช่วงดูจะสั้นไปหน่อยนะ มันเลยดูจะห้วนๆนิดนึง
TrAcK 8 - TrAcK 9
ไม่ต้องกินหรอกข้าวน่ะ กินแค่จีนก็อิ่มแล้วม้างงงงงงงง ฮ่าๆๆๆๆๆ
เลขาคนใหม่ถูกใจมากกกกกกกกก ฮึ ๆ
จีนนี่ก็แสบไม่เบาเหมือนกันนะ
TrAcK 10 - TrAcK 11
เจอวิกฤตใหญ่เข้าจนได้สินะ วิรัญญาร้ายยจริงๆ
ดีนะที่พ่อยังมีเหตุผลอยู่บ้าง
นี่สินะที่มาของชื่อเรื่อง คุณอาทจะทำอะไรน๊าาาาาาา
กลับบ้านมาวันแรกก็........เลยเรอะ!! สงสารน้องมั่งเห้อออออ ฮ่าาาา
คุณย่าก็ใจดีจัง~
Special Track…A + Jew
วี๊ด วิ้ววววว แหมๆ ดูมีความสุขกันดีนะ ถ้าไม่นับโต = ="
คุณย่าพูดถูกแล้วล่ะ ไม่ได้อุ้มหลานแน่ๆ ฮ่าๆๆๆ
TrAcK 12
กิจการน่าจะไปได้สวยนะแบบนี้
ถ้าพ่อแม่ได้มาน่าจะชอบล่ะ
ชาวบ้านใจดีกันจังเลย
คุณย่ากับจิวจะได้ยินเสียงอะไรมั้ยเนี่ย ฮ่าๆ
TrAcK 13
เอกับจิวดูรักกันดีจริงๆ คู่นี้คงไม่ค่อยมีปัญหาเท่าไรมั้งง...
และแล้วพ่อกับแม่ก็มา......
TrAcK 14
ในที่สุดพ่อกับแม่ก็ได้เห็นนิสัยจริงๆซะที
ความสวยไม่ได้ช่วยอะไรเล้ยยยยยยยย
TrAcK…..To CoMe To An EnD
อร๊ายยยยยยยยยยยย อ่านจบละมีความสุขจังเลยยยยย (ทำไมต้องอร๊ายย?)
อาทกับจีนก็มีลูกสมใจ เอกับจิวก็ดูจะไปได้สวย
มีความสุขสุดๆไปเล้ยยยยยยย
SpEcAiL อาท + จีน+น้องอาร์
น้องอาร์แสบจริงๆ ฮ่าๆๆๆ ได้เชื้อพ่อมาแน่ๆ
ขอบคุณที่เอามาให้อ่านกันจ้าาาาา
ปล.มีคำผิดบางคำที่อ่านกี่ทีก็งง......ไรท์เตอร์ตั้งใจจะพิมพ์คำว่าอะไรเนี่ยยยยยยยยยย
อยากกดบวกแต่ทำไม่ได้อ่ะ ไม่ได้เข้าทู้นี้นานมากแล้วตั้งแต่เริ่มแต่งอีกเรื่อง ตอนพิเศษน่าจะ? มี(นะ)
ขอบคุณทุกคอมเมนต์ที่ชื่นชมและติชมค่ะ รับด้วยใจ จะพยายามกลั่นตอนพิเศษ เอ จิว ให้น้าขอย้อนกลับไปดูบุคลิก
ตัวละครก่อนนะ 5555 :กอด1: :pig4:
-
ขอบคุณสำหรับเรื่องราวสนุกๆและมีข้อคิดดีดีค่ะ
กลิ่นอายธรรมชาติที่คนกรุงเขาไม่ค่อยจะรู้จักกัน
ว่ามันสดชื่นชุ่มปอดขนาดไหน รักแท้ที่ก่านการพิสูจน์แล้ว
รอตอนพิเศษด้วยคนค่ะ
o13
-
เรื่องนี้น่าร๊ากกกกกกก ชอบมากมายเลยค่ะ น่ารักทุกคนเลย พี่อาท จีน เอ จิว แล้วก็น้องอาร์ อิอิ แต่งได้หวานมากๆเลยค่ะ สุดยอด อยากอ่านคู่เอ-จิวจังเลย
-
เป็นเรื่องที่น่ารักๆ
พี่อาร์มเป็นคนดีมากๆ จีนน่ารักสุดๆ
คู่น้องก็น่ารักมากๆ
-
พี่อาร์ทเป็นคนดีจริงๆเลยค่ะ เพราะรักจริงจึงยอมทำทุกสิ่งเพื่อให้คนที่ตนรักมีความสุข o13
-
o13พูดได้คำเดียว สุดยอด
-
สนุกมาก :pig4:
-
o13
อยากให้รู้ว่า
รอตอนพิเศษอยู่นะ...
:call: :pig4: :call:
-
ครอบครัวน่ารักจังเลย ชอบน้องอาร์อ่ะน่ารักค๊อดดดด~~
-
จีนโชคดีจังเลย อิอิ จะมีไหมนะผู้ชายอย่างพี่อาท...
-
:m3: :m3: :m3: :m3: :m3: :m3: :m3: :m3: :m3: :m3: :m3: :m3: :m3:
-
:z2: :z2: :z2: :z2: :z2: :z2: :z2: :z2: :z2: :z2: :z2: :z2: :z2:
-
โฮววววววววววว อ่านจบแว๊ววว
น่ารักมาเลยค่าา
พี่อาทมั่นคงมากกก อ่านตอนแรกนี่ปล้ำจูบ นึกว่าจะมีมาม่าแล้ว เอิ๊กก แต่หลังๆออกแนวน่ารักกกกก
ชอบมากค่ะแนวนี้
รออ่านตอนพิเศษคู่น้องน้า~
-
ด้วยรักและอบอุ่น
-
ชอบเรื่องนี้จริงๆ น่าสนใจมีเสน่ห์ดี ตั้งแต่ชื่อเรื่องแล้วล่ะค่ะ เนื้อเรื่องยิ่งไม่ต้องพูดถึง น่ารักมากมายอ่ะ น้องอาร์สมาชิกใหม่ก็ยิ่งน่ารัก ตอนแรกเริ่มเปิดเรื่องคิดว่าเหมือนนิยายนำ้เน่าทั่วไปซะอีก แต่เพราะชื่อเรื่องนี่แหละค่ะถึงอ่านต่อไปเรื่อยๆ จบลงตัวได้อย่างดีจริงๆ ^^ ชอบค่ะ!
-
:L2: :L2: :L2: :L2: :L2: :L2: :L2:
น่ารัก
รอน้องจิวกะเอ
-
+เป็ดย้อนหลัง
-
ขอบคุณมากมายจ้า
อ่านตั้งแต่ต้นจนจบ
ได้รู้ถึงนิยามความรักอีกรูปแบบหนึ่งเลย ^^
ถ้าจะรักใครสักคน จะใช้ชีวิตคู่กับใครสักคน
จะต้องตัดคำว่า "ได้" แล้วใช้คำว่า "เสียสละ" แทน (ได้ใจสุดๆ)
เป็นกำลังใจให้นะจ้า เขียนเรื่องราวดีดีแบบนี้มาเรื่อยๆ จะติดตามต่อจ้า สู้สู้
-
เรื่องนี้น่ารักมากเลยจิงๆ
โดยเฉพาะน้องอาร์ ^________^
ขอบคุณนะค่ะ ที่แต่งนิยายน่ารักแบบนี้มาให้อ่าน
-
สนุกมากเลยคะ
o13
-
:catrun:
:c3:
-
กรี๊ดด :impress2: หวาน มว๊ากกกก ขอให้คู่ของพี่อาทกับน้องจีน รักกันหว๊านหวานแบบนี้ไปตลอดๆ น่ะ
เอาตอนพิเศษ ของน้องอาร์ตอนโตด้วยยิ่งดี เหอะๆๆ อยากรู้ว่าโตขึ้นจะได้ พี่อาท หรือ น้องจีน
มากกว่ากัน และก็ คู่ของ น้องจิน กับ น้องเอ ด้วย รีบมาต่อตอนพิเศษ เร็วๆ นร้า :L1:
:-[
+1 คนแต่ง
+ เป็ด จร้า
-
ผมไม่รู้จะบอกความรักสึกยังไง
แค่อ่านแล้วมันอบอุ่นในใจแค่นี้แหละคับ
ขอบคุณที่แบ่งปันนะครับ
:impress2: :impress2: :impress2: :impress2: :impress2:
-
........................ประทับใจจริงๆ..................
ผมอ่านนิยายที่โพสเกือบหมดแล้วนะครับเหลือไม่กี่เรื่อง อ่านตกเรื่องนี้ไปด้อย่างไร(อาจเป็นเพราะชื่อเรื่องก็ได้)
บอกเลยประทับใจมาก.....ขอขอบคุณและให้กำลังใจผู้ประพันธ์.....ให้สร้างสรรค์ผลงานดีๆ ต่อๆ ไปเรื่อยๆ
ขอให้โชคดีทุกท่าน
สวัสดีครับ
-
พึ่งจะได้อ่านเรื่องนี้ขอบอกเลยว่า o13
อยากจะเม้นใหเกำลังใจทั้งคนแต่งและคนโพส (ก็คนเดียวกันนี่หว่า ? :z3:)
เนื่องจากคนอ่านเยอะมาก แต่คนตอบน้อยนิดจริงอะไรจริง
สู้ๆ นะคะ สนุกมาเลย :impress2:
-
ขอบคุณสำหรับนิยายค่ะ :กอด1:
-
ThankS
-
น่ารักมากกกเลยเรื่องนี้
ชอบอ่า อ๊ากกก
น่ารักกก
ขอบคุณสำหรับเรื่องราวดีๆนะคะ
-
ฮิ้ววว
เรื่องดีครับ ชอบๆ
-
:m1: :m1: :m1:
-
ThankS
:bye2:
-
สนุกมากๆเลยค่ะ ประทับใจมากๆๆๆๆๆๆๆ โอ้ย!!ชอบอะ ขอบคุณมากๆนะคะ
-
ครอบครัวน่ารักมากเลย
-
น่ารักมากมายค่ะ
-
เพิ่งเข้ามาเจอเรื่องนี้
น่ารักมากกก~
:กอด1:
-
อ่านกี่รอบก็สนุกทุกรอบ
สงสัยคนเขียนจะลืมสัญญาตอนพิเศษไปแล้ว
-
พึ่งเข้ามาอ่านค่ะ
เรื่องน่ารักมากๆเลย :o8:
-
o13
-
จีนกะจิวน่ารักมากมาย ชอบอ่ะ :-[
อ่านเรื่องนี้แล้วมีความสุขจริงๆ ยิ้งแก้มตุ่ยได้ตลอดๆ ยิ่งมีน้องอาร์มาก็ยิ่งฟิน อิ อิ :mew1:
ไม่อยากให้จบเลยยยยยยย :hao5:
-
:L2:อ่านเพลินมากค่ะ
แต่งมาอีกนะกำลังดี
-
เรื่องนี้น่ารักมากเลย แถมยังมีแง่คิดดีๆอีก
ขอบคุณที่นำเรื่องราวดีๆมาให้อ่านกันค่ะ
:pig4:
-
ประทับใจเรื่องนี้มากๆ ครับ เนื้อเรื่องสบายๆ o13
-
หวานมากก มุ้งมิ้งท่า กรี๊ดดดดด!! :katai2-1: :katai2-1: :katai2-1:
-
น่ารักมากคะ อบอุ่นด้วยย
เพื่อนน้องจีนไม่มีคู่หรอคะ ออกมาตอนแรกซะเด่นเชียวว
-
น่ารักชอบๆๆๆๆ ขอบคุ ณสำหรับนิยายดีๆนะคะ
-
อ๊าาาา น่ารักอ่ะ ครอบครัวสุขสันต์
ขอบคุงนะฮับ (เป็นตามน้องอาร์ซะแล้ว)
:m3: :m3: :m3: :m3:
-
:hao7:
ว้ายๆๆๆ
ขอบคุณมากมาย นะ คับ
:ling1: :ling1:
-
อ่านรวดเดียวจบ :katai2-1:
ขอบอกว่าเป็นเรื่องที่น่ารักมากๆเลย
อ่านแล้วรู้สึกอบอุ่นดีจัง :mew1:
-
:pig4: :L1:
-
เป็นเรื่องที่สนุกและอบอุ่นมากๆ
แถมดราม่าไม่เยอะด้วย ตอนแรกนึกว่า
จะได้กินมาม่าชามโตซะอีกแต่ผิดคาด
ชอบบรรยากาศธรรมชาติบรรยายซะจนอยากไปเที่ยวเลย :mew1:
-
เรื่องน่ารักมากกกกกกกกกกกก ชอบเรื่องแบบนี้ไม่มีดราม่าเรื่องชู้สาวเลย
พี่อาร์ททำตัวชัดเจนและมั่นคง น้องจีนก็น่ารัก
ชอบครอบครัวสุขสันต์ :mew1:
-
น่ารัก เนอะ :mew1: ขอบคุณค่ะ
-
เพิ่งได้เข้ามาอ่าน น่ารักมากๆ เลยยยยยย เนื้อเรื่องกระชับไม่ยืดเยื้อจนน่าเบื่อ จีนกับอาทน่ารักมาก บรรยายบรรยากาศได้เห็นภาพเลย คนในหมู่บ้านจิตรงามน้ำใจงามสมชื่อมากๆ คู่จิวกับเอก็น่าร้ากกกกกก ><
ขอบคุณมากๆ ค่า
-
สนุกๆๆๆ
o13
-
เข้ามาดัน เพิ่งอ่านจบ สนุกมากกกกก ดีจริงๆ น่ารักอบอุ่น ไม่งี่เง่า ช่วยกันฝ่าฟัน แอบดราม่าครอบครัว สะใจนางร้าย สุดท้ายแฮปปี้ มีทุกรส พระเอกหื่น ตลกคู่น้องชายนายเอก ซึนดี 55555
-
ขอบคุณความรู้สึกดีๆที่มอบให้กัน :กอด1:
-
:katai2-1: ปรบมือสิค่ะรออะไร คือดีงามอ่า กรี๊ดดดดดดดดด
อบอุ่น น่ารัก สดใส มากกกกก
ขอบคุณที่อดทนกันมานะทั้งคู่เลย จบได้แฮปปี้มาก :heaven
เรารู้สึกอยากไปโฮมสเตย์เลยอ่า คือเช้ามาตื่นมาพร้อมเสียงธรรมชาติจะดีแค่ไหนนะ
ขอบคุณที่สร้างนิยาย ตัวละคร ที่ดีแบบนีัออกมานะค่ะ
เนื้อเรื่องมันโดนใจจริงๆ
-
ชอบบบบบบบ ชอบเรื่องนี้ค่ะ
สนุกมากๆๆๆๆๆๆ
ชอบคู่ เอ & จิว ด้วย!!! อยากอ่านต่ออ่าาาา
:pig4:
-
ชอบเรื่องนี้นะ หายากนะเรื่องแบบนี้นะ
-
สนุกมากเลยค่ะ เรื่องราวความรักที่น่าประทับใจฝ่าฟันอุปสรรคต่างๆ มาได้
ขอบคุณคนแต่งมากค่าที่สร้างสรรค์ผลงานที่สนุกๆมาให้อ่าน
-
o13
-
ฟิคที่ใฝ่ฝันอยากอ่าน ชอบที่สุด ไม่มีดราม่ามากมาย พ่อแม่มีเหตุผล ชอบบบ :katai2-1:
-
:pig4: :pig4: :pig4:
-
อบอุ่นน่ารักมากๆ
-
เรื่องนี้พึ่งได้อ่าน ไม่รู้ว่าพลาดไปได้ยังไง ตอนแรกๆหมั่นไส้
พระเอก ส่วนจีนก็น่าสงสารอ่านไปอ่านมา อ้าวรักกันซะแล้ว
แต่เรื่องก็ยังไม่จบคิดว่าเตย์จะทำทุกอย่างเพื่อแย่จีนซะอีก แต่
คนที่ร้ายจริงๆกับเป็นญา สุดท้ายพ่อแม่ก็ยอมรับจีนแถมได้
หลานตัวแสบมาเพิ่มอีกหนึ่ง สนุกมากค่ะ
-
น่ารักมาก ๆ ครับ ทั้ง อาท - จีน , เอ - จิว แต่ชอบคู่น้องมากกว่า
ขอบคุณครับ
-
:sad4: อยากมีจ้าวววนายแบบนี้ม่างงงงอ่า
-
เรียนจบก็ฝากฝังน้องกับยายไว้กับน้องแม่ซึ่งรับจ้างเย็บผ้าอยู่ข้างบ้าน
น้องแม่ก็ควรจะเป็นลูกของยายด้วยไม่ใช่หรือ แล้วทำไมต้องฝาก
-
:pig4:
-
สนุกน่ารักดีค่ะเรื่องนี้
ชอบมาก เนื้อเรื่องกระชับไม่น้ำเน่า
ไม่วนไปวนมาเหมือนหลายๆเรื่องที่อ่าน
ขอบคุณสำหรับนิยายน่ารักๆค่ะ